Fielding Joy Dobre intencje(3)

Joy Fielding

Dobre intencje

1 Już to, co poczuła na jego widok, zapowiadało kłopoty. — Lynn Schuster? — zapytał, gdy otworzyła mu drzwi. — Marc Cameron? Oboje skinęli głowami, Lynn odstąpiła na bok, po­ zwalając mu wejść. Jakbyśmy nie wiedzieli, kim jesteśmy, zadrwiła w duchu, prowadząc go do salonu. Skrupulatnie dopełnił wszystkich obowiązków gościa składającego pierwszą wizytę: piękny dom, stwierdził kur­ tuazyjnie. Miło z jej strony, że zgodziła się na to spotkanie, zwłaszcza w wiadomych okolicznościach. Wyraził nadzieję, że nie sprawia jej zbytniego kłopotu. Podziękowała za te uprzejmości. Nie ma problemu, w niczym jej nie prze­ szkadza, odrzekła z udaną swobodą, zastanawiając się jednocześnie, czy aby nie wyczuł, że kłamie. — Napije się pan kawy? — Och, wcale nie planowała takich grzecznościowych gestów. Uprzejmie odmówił, zaj­ mując miejsce w pasiastym biało-zielonym fotelu, naprzeciw podobnej w tonie biało-zielonej sofy w duże kwieciste wzory. Przez kilka następnych sekund wpatrywał się w nią bez słowa. Po co tu przyszedł? I dlaczego zgodziła się z nim spotkać? — Czy coś się stało? — spytała wreszcie, starannie unikając jego oczu. Były niebieskie i bardzo poważne. Smutne jak blues... pomyślała przelotnie, czując, że nagle miękną jej kolana. Jak głupiej podfruwajce. Usiadła na sofie, 5

zadając sobie pytanie, czy i on doznaje podobnych uczuć i czy ten fizyczny odzew, jaki budzi w niej jego osoba, nie jest zbyt widoczny? — Nie, nic takiego. — W jego niskim głosie pojawił się ton szyderstwa. — Przepraszam panią... Wydawało mi się, że uporałem się już z tym wszystkim, tymczasem... — Z czym się pan uporał, to znaczy, nie uporał? — Zapragnęła nagle, żeby sobie poszedł, nic jej nie mówiąc. Obecność tego mężczyzny działała na nią w sposób... z którym absolutnie nie mogła sobie poradzić. Przygotowu­ jąc się na tę wizytę (po jego nieoczekiwanym telefonie) przewidywała u siebie wszelkie możliwe reakcje z wyjątkiem tej jednej — że poczuje do niego tak silny pociąg fizyczny. Przecież to niemożliwe, myślała, spoglądając nad jego ramie­ niem w stronę frontowego okna, gdzie na parapecie stała nieduża, oprawna w srebrną ramkę fotografia. Byli tam wszyscy czworo: ona, Gary i dwoje ich dzieci. Stwierdziła mimochodem, że gość jest równie wysoki jak uśmiechnięty mężczyzna na zdjęciu, ten, z którym przeżyła ponad czternaście lat, i że podobnie jak Gary'emu włosy na czubku głowy zaczynają mu się przerzedzać. Z wyjątkiem jednak tego drobnego uszczerbku włosy wciąż jeszcze ma gęste (znacznie gęściejsze niż Gary) i dosyć długie po bokach, gdzie łączą się dwoma miękkimi pasmami ze schludnie przystrzyżoną, z lekka rudawą brodą. Odnotowała również, że w przeciwieństwie do jej młodzieńczo szczupłego męża Marc Cameron odznacza się mocną, a nawet zwalistą budową. Nie, absolutnie nie jest w jej typie. Zupełnie nie przypomina żadnego z mężczyzn, którzy kiedykolwiek wy­ dawali jej się choć trochę pociągający. To jakaś chwilowa aberracja, uznała, nerwowo zmieniając pozycję. Zbijała ją z tropu ta zaskakująca, czysto fizyczna reakcja, w dodatku jakże niestosowna w obecnych okolicznościach! — Sytuacja jest dość niezręczna — powiedziała głoś­ no. — To prawda. Zapadła cisza, którą po chwili przerwały dwa równie głębokie westchnienia —jego i jej. 6

— Wspomniał pan przez telefon, że są pewne sprawy, o których powinnam wiedzieć — nie wytrzymała Lynn, przeklinając w duchu swe nieznośne skrzywienie zawodowe. — Musiało to zabrzmieć melodramatycznie. Wzruszyła ramionami, jakby chciała powiedzieć: cóż mógł pan na to poradzić? Nie ufając własnemu głosowi, w milczeniu czekała na ciąg dalszy. — Cała ta sprawa rąbnęła mnie w łeb jak obuchem — wyznał po dłuższej pauzie. — Ma pani coś do picia? Nietrudno było się domyślić, że nie prosi o kawę. — Mam jakieś piwo w lodówce... — To świetnie — wszedł jej w słowo. — Chętnie się napiję, jeśli nie ma pani nic przeciwko temu. Owszem, miała, bąknęła jednak, że nie. Przeprosiła go i poszła do kuchni, licząc, że owa chwila samotności pomoże jej nabrać dystansu do tego mężczyzny, że przywróci jej obiektywizm niezbędny do przebrnięcia przez tę strasznie kłopotliwą konwersację. Nic z tego — uznał za stosowne przyjść za nią do kuchni. — Czyje to dzieło? — zapytał, wskazując liczne, bajecz­ nie kolorowe rysunki poprzylepiane do drzwi lodówki. — Moich dzieci. Oboje lubią rysować — krótko od­ rzekła Lynn. Nie miała ochoty rozwijać tego tematu. — Ha, wystarczy zobaczyć lodówkę i od razu wiadomo, czy w domu są małe dzieci — uśmiechnął się Marc Cameron. — Ja mam dwóch chłopców. Pięcioletni bliźniacy. Jake i Teddy. Obaj namiętnie malują palcami. Moja lodówka wygląda bardzo podobnie. — Czy powodem są dzieci? — niecierpliwie rzuciła Lynn, zdecydowana jak najszybciej skończyć tę wizytę. — Powodem czego? — Pańskiej wizyty. Chciał mi pan coś powiedzieć. Czy ma to jakiś związek z naszymi dziećmi? — Nie. — Wziął od niej butelkę piwa. — Przepraszam, może dać panu szklankę? Gary... nigdy nie pije ze szklanki. — Na dźwięk tego imienia dostrzegalnie drgnęła mu powieka. — Woli piwo prosto z butelki. — Wobec tego poproszę o szklankę. 7

Lynn uśmiechnęła się lekko wbrew usilnym staraniom, aby tego nie czynić. Wysoka rzeźbiona szklanka, którą wyjęła z kredensu, pochodziła z kompletu kupionego przez nią Gary'emu na Dzień Ojca. Wynosząc się z domu, nie zabrał ich z sobą. Chyba nawet o tym nie pomyślał. — Pani nie pije? — zagadnął ją gość. — Nie lubię piwa. — Wyznam, że mnie to nie dziwi. Suzette też nie lubi piwa. Suzette, jego żona! Lynn próbowała się uśmiechnąć, lecz choć przed minutą przyszło jej to zgoła bez wysiłku, teraz poczuła, że zamiast uśmiechu wokół ust rysuje jej się mnóstwo głębokich, nieładnych zmarszczek — jakby ssała cytrynę. Robiła, co mogła, aby sprawiać wrażenie, że pogodziła się już z sytuacją, ale on jej tego nie ułatwiał! Jego telefon — godzinę wcześniej —nie tylko strasznie ją zaskoczył, ale i wytrącił z równowagi. — Mówi Marc Cameron — oznajmił. — Bardzo chciał­ bym z panią porozmawiać. Są sprawy, o których powinna pani wiedzieć. Czy mogę przyjechać? Lynn w pierwszej chwili nie miała pojęcia, kim jest ten człowiek ani o co mu chodzi, choć on najwidoczniej zakładał, że wszystko jest dla niej jasne. To nazwisko nic jej nie mówiło, aczkolwiek uznała je za ładnie brzmiące. — Bardzo przepraszam, ale nie wiem, z kim mam przyjemność... — Jestem mężem Suzette — wyjaśnił pospiesznie i za­ milkł. Stojąc ze słuchawką w ręku pośrodku swojego salonu (Gary pozostawił je} tę małą parterową willę), bezskutecznie próbowała wyobrazić sobie rozmówcę. I co on właściwie chce jej powiedzieć? Doświadczenie zdążyło już ją nauczyć, że gdy ktoś postronny uważa za konieczne poinformować ją o czymś, okazuje się to zwykle doprawdy ostatnią rzeczą, którą by chciała usłyszeć. — To chyba niezbyt dobry pomysł... — Czuła, że gardło ma suche, a słowa więzną jej w ustach. — To ważne. 8

— Nie rozumiem, co takiego... — Bardzo panią proszę. — Dodał, że mieszka w pobliżu. Z Palm Beach do jej domu w Delray to tylko piętnaście minut. — No dobrze — niechętnie wyraziła zgodę. Niechętnie, gdyż czuła, że popełnia błąd. — Niech pan przyjedzie za godzinę. Muszę położyć dzieci do łóżek. — Będę za godzinę. Och, jeszcze jedno. Proszę nie wspominać nikomu o mojej wizycie. — A komu miałabym mówić? — spytała Lynn, ale już się zdążył rozłączyć. Natychmiast zadzwoniła do swojej prawniczki. — Renee, mówi Lynn Schuster — powiedziała z lekkim zniecierpliwieniem, gdy po kilku sygnałach zgłosił się auto­ mat. — Przepraszam, że niepokoję cię w domu, ale sprawa wydaje się ważna. Przed chwilą odebrałam ciekawy telefon. Jest teraz dziesięć po ósmej. Jeśli wrócisz do domu w ciągu godziny, zadzwoń do mnie, jeśli nie, skontaktuję się z tobą jutro rano. Odłożywszy słuchawkę, zaczęła sprzątać ze stołu wielkie płachty papieru szczelnie pokrywające całą jego szklaną powierzchnię. Przypominały obiadowy obrus, na którym ktoś beztrosko nagryzmolił rzędy czarnych znaków. Były to sprawozdania, nad którymi pracowała, kiedy zadzwonił ten intruz. Zaczęła je składać i na siłę upychać do i tak już pękatej teki. Przyszło jej na myśl, że aby to skończyć, bę­ dzie musiała wstać jutro rano co najmniej godzinę wcześ­ niej. Trudno, nie była w stanie skupić się teraz na pracy. Teraz gdy ten człowiek, ten „mąż Suzette", ma tu być za godzinę... Ale Bogiem a prawdą jak właściwie miał się przedstawić? J e s t wciąż jeszcze mężem tej kobiety — dopóki się nie rozwiodą... Podobnie jak ona jest nadal żoną Gary'ego. Jakież to wszystko pogmatwane, westchnęła w duchu, i zarazem całkiem trywialne, jeśli spojrzeć na rzecz bez emocji. Gary porzucił mnie dla innej i właśnie zadzwonił mąż tej kobiety pod pretekstem, że chce mi przekazać jakieś bardzo ważne informacje. 9

Całą tę godzinę przed jego przybyciem pamiętała niezbyt wyraźnie. Jak obraz widziany przez mgłę. Przypominała sobie, że jeszcze przez kilka minut stała przy telefonie, a potem nagle zaczęła się spieszyć. Uprzątnąwszy papiery, pędem ruszyła do pokoju syna. Siedmioletni Nicholas już spał. Poprawiła mu skopany kocyk, delikatnie odsunęła z buzi pasmo jasnych włosów i leciutko pocałowała w czoło. Nawet nie drgnął. Zaskoczona, że śpi tak spokojnie, przyj­ rzała się bacznie swojemu młodszemu dziecku. Nicholas był chłopcem typu „żywe srebro", z tych, którzy ciągle są w ruchu — nawet we śnie. Lynn nie robiła już tego od lat, teraz jednak pochyliła się nad nim tak nisko, że poczuła na twarzy ciepły oddech syna. W tym momencie mały głośno westchnął i z impetem przewrócił się na bok, omal nie trafiając matki mocno zaciśniętą pięścią. Z uśmiechem cmoknęła go w nosek i cichutko wyszła z pokoju. Dziesięcioletnia Megan siedziała na podłodze, pochło­ nięta bez reszty lekturą najnowszych przygód Nancy Drew. Na Lynn ten widok podziałał dziwnie uspokajająco, przy­ wracając utracone ostatnio poczucie ciągłości życia i zara­ zem rodzinnej więzi. Ona też w wieku Megan uwielbiała dzielną Nancy Drew. Świadomość, że przynajmniej to jedno łączy ją z córką, stanowiła dla niej powód do radości, gdyż pod innymi względami Megan była dzieckiem swego ojca. Spokojna i silna—zupełnie jak Gary—miała jego usta i jego głowę do liczb (jeśli Lynn ma jedno jabłko i jakaś Suzette wyrwie jej to jabłko z ręki, to ile jabłek pozostanie Lynn? zakpiła w duchu, zmierzając do swego pokoju). Krytycznie oceniwszy swe odbicie w lustrze wiszącym naprzeciw nie pościelonego łóżka, niedbale przygładziła szczotką brązowe, naturalnie wijące się włosy (sięgały ra­ mion), szybko przeciągnęła różową kredką po wargach (pełnych i o ładnym kroju), a po krótkim namyśle nałożyła na policzki trochę różu. Patrząc na jej białą cerę, trudno się było domyślić, że od urodzenia mieszka na Florydzie. Cóż, należała do osób zmuszonych unikać słońca. Już po kilku minutach jej twarz i ciało przybierały odcień pomidora. Mogła tylko zazdrościć Gary'emu i dzieciom złocistobrązo10

wej opalenizny (jeśli Lynn ma jednego pomidora...). Nie­ stety, słońce ci nie służy, oznajmiła swojemu odbiciu, lekko pogrubiając rzęsy ciemnogranatowym tuszem. Matkakiedyś wciąż jej powtarzała, że jedynym zabiegiem upiększają­ cym naprawdę potrzebnym kobiecie jest właśnie tuszowa­ nie rzęs... I po co ja zadaję sobie tyle trudu? pomyślała cierpko. Dla tego faceta? Była pewna, że go z miejsca znienawidzi. — Wychodzisz?—W drzwiach ukazała się Megan. W jej południowo miękkim głosie słychać było obawę kryjącą się za owym pozornie prostym pytaniem. — Nie, dziecinko — uspokoiła ją Lynn, łapiąc się na tym, że przy swoich 158 centymetrach wzrostu „dziecinka" jest od niej niższa zaledwie o siedem centymetrów. — Nigdzie się nie wybieram. Ktoś ma tu przyjść. — Kto? — Klient — skłamała Lynn, czując, że się rumieni. — Mężczyzna? — Głos Megan stwardniał, ramiona jej zesztywniały. — Tak. — Zabrzmiało to w miarę obojętnie. — Za­ dzwonił do mnie przed chwilą mocno zdenerwowany, więc jeśli się zjawi, nim pójdziesz do łóżka, byłabym ci wdzięczna, gdybyś podczas jego wizyty pozostała w swoim pokoju. — A czemu ten twój klient nie może przyjść do biu­ ra? — Bo... po prostu nie może. Gotowa do spania? — A wyglądam na gotową? Lynn prześliznęła się wzrokiem po ubranej w bawełniany kombinezon córce. Jej wciąż jeszcze dziecięca sylwetka sprawiała już jednak wrażenie, jakby lada moment z pączka miał wykluć się kwiat. Smukła i jasnowłosa, cerę miała śniadą i brązowe, złociście nakrapiane oczy. — Więc radzę ci się przygotować — rzuciła Lynn możliwie łagodnym tonem. Megan przygwoździła matkę spojrzeniem ciężko skrzyw­ dzonej ofiary, którego perfekcja sięgnęła ostatnio wyżyn dzieła sztuki. Okres dojrzewania zaczyna się dziś znacznie wcześniej niż kiedyś, westchnęła Lynn. 11

— Jesteś uperfumowana? — zaatakowała ją córka i nim Lynn miała szansę odpowiedzieć, wypuściła następną strza­ łę: — Nie zamierzasz się przebrać? Lynn popatrzyła na swe białe dżinsy i czerwony pasiasty trykot. — Nie jestem uperfumowana — odparła, nie podnosząc głosu—a moje ubranie jest całkiem w porządku, nie uważasz? — Nie wygląda na strój służbowy — zwięźle orzekła Megan. — Będzie musiało wystarczyć — oschle rzuciła Lynn. —A ty jeszcze nie przebrałaś się do spania? — szybko odbiła piłeczkę. Tym razem zabrzmiało to ostro. W odpowiedzi posłano jej spojrzenie zdolne zrujnować miasto. Poczuła się nagle kompletnie bezradna i zagubiona. Dlaczego, na Boga, zgodziła się zobaczyć z tym człowiekiem? Czy samo to, że mąż się z nią rozstał, bo wolał inną, nie jest już wystarczającym upokorzeniem, zwłaszcza w tak małym mieście jak Delray? Co gorsza, ta druga, zgodnie z powszech­ ną opinią, nie jest ani zbyt młoda, ani szczególnie ładna! A teraz jeszcze na dodatek musi znieść towarzystwo męża tej kobiety! Z jakiej racji? Czyżby to, że oboje zostali odtrąceni przez swych szacownych małżonków, stwarzało między nimi jakąś perwersyjną więź? Starannie zasłała łóżko (nie znosiła zasypiać w zmiętej pościeli), raz jeszcze zlustrowała salon, dokonując tu i ów­ dzie korekt, z trudem zapędziła dziwnie dziś czepialską Megan pod kolorowy baldachim rozpięty nad mosiężnym łóżkiem i zaledwie ukończyła te czynności, rozległ się dzwonek do drzwi. — Ktoś dzwoni! — krzyknęła Megan, demonstrując, że czuwa. — Słyszę, kochanie. — Lynn specjalnie zniżyła głos, by dać córce do zrozumienia, że o tej porze dzieci powinny już spać. Poprawiła jeszcze trochę włosy, wymusiła na sobie powściągliwy uśmiech i po trzech głębokich wdechach szeroko otworzyła drzwi. — Lynn Schuster? — spytał mężczyzna stojący za pro­ giem. 12

Tak się to zaczęło. Prowadząc teraz gościa z kuchni do salonu, powiedziała sobie, że ten gwałtowny pociąg fizyczny do zupełnie obcego mężczyzny nie jest ostatecznie aż taki znów dziwny. Widocz­ nie obie z Suzette (imię to więzło jej w gardle) mają identyczny gust co do mężczyzn. Może ten Marc Cameron też jest prawnikiem, jak Gary? — Nie jest pan przypadkiem adwokatem? — zapytała głośno, siadając znowu na sofie. Wydawało jej się, że przejmując inicjatywę w tej rozmowie, zapewnia sobie mini­ malną przynajmniej przewagę. Marc Cameron tymczasem, obrzuciwszy spojrzeniem wygodny salon, utrzymany w spo­ kojnych odcieniach zieleni, niespiesznie podszedł do wiel­ kiego okna. — Prawie słychać tu szum oceanu — mruknął jakby do siebie ze wzrokiem utkwionym w bezgwiezdną ciemność. — Nie, z prawem nie mam nic wspólnego. Jestem pisarzem. — Tak? A co pan pisze? — Natychmiast ugryzła się w język, niezadowolona, że zbyt spontanicznie dała wyraz swojej ciekawości. On teraz wsiądzie na swego konika i będzie gadać bez końca. — Książki — odrzekł sucho. — I proszę mnie nie pytać o tytuły. Nie przeczyta ich pani, a moje ego i tak już boleśnie dostało po uszach. — Spróbował się uśmiechnąć, ale szybko tego zaniechał. — Od czasu do czasu pisuję również jakieś kawałki do różnych nowojorskich czasopism, na tyle snobis­ tycznych, by udawać miłość do sztuki, no i mnóstwo głupa­ wych artykulików do prasy lokalnej. Sylwetki przyjezdnych znakomitości i tak dalej. Naprawdę to panią interesuje? — Cóż, ja... — Owszem, interesowała ją jego działal­ ność, nie chciała się jednak do tego przyznawać. — Wiem, że pani pracuje w opiece społecznej. — Tak. Od dwunastu lat. — I lubi pani tę pracę? — Czemu nie? — Lynn zdobyła się na czarny humor. — Nędza, przemoc, porzucone rodziny, znęcanie się nad dziećmi, czyż to nie bogaty repertuar? A ja mam go na co dzień. 13

— Dość jednostronne menu. Moim zdaniem tego rodza­ ju dieta dzień po dniu jest raczej deprymująca. — No, jeśli mam być szczera... — I czemuż to mam być szczera, żachnęła się w duchu — ...zanim to wszystko się stało, myślałam o zmianie zajęcia, ale teraz... Jedna general­ na zmiana mi wystarczy. — Odchrząknęła, choć właściwie nie musiała tego robić i ku własnemu zdziwieniu podjęła przerwany wątek: — W tej pracy cała sztuka polega na tym, że nie wolno angażować się w nią uczuciowo, to znaczy, w poszczególne sprawy. Po prostu po wyjściu z biura należy brać z nimi rozwód... Bardzo przepraszam za tę dość niefortunną metaforę. Musiał to odczuć podobnie, bo zmienił temat: — To zdjęcie — wziął do ręki rodzinną fotografię Lynn (wydawała się taka malutka w jego potężnej dłoni!) — musia­ ło być zrobione parę lat temu? — Rzeczywiście. Dokładnie przed trzema laty. Aż tak się postarzałam? — Do licha, i po co to pytanie? — Pani nie — stwierdził, odstawiaj ąc zdjęcie na parapet. — On się postarzał. Gary. — Wymówił to imię niezwykle starannie, tak jakoś przesadnie okrągło, że zabrzmiało to... z lekka obscenicznie. — Ach tak. — Lynn pilnie zajęła się własnym paznok­ ciem, obskubując z niego łuszczący się biały lakier. — Zapo­ mniałam, że poznał pan mojego męża. — Ha, żeby tylko! To przecież ja przedstawiłem go Suzette! „Moja droga, poznaj pana Gary'ego Schustera. To świetny prawnik, wkrótce sfinalizuje kupno naszego nowego domu." — Roześmiał się głośno. — Czysta ironia losu, co? Ale pisarz podobno powinien ją umieć docenić. — Pociągnął łyk piwa i znowu zapatrzył się w okno. — Przyjemnie jest mieszkać tuż nad oceanem — dorzucił nie a propos. — Uwielbiam spacery po plaży — podjęła Lynn, uzna­ jąc, że to znacznie bezpieczniejszy temat i można opuścić gardę. — Bardzo mi to pomaga zachować właściwą perspek­ tywę w widzeniu ludzi i zdarzeń. — T e g o też? Ciekaw jestem, jak to pani robi, że udaje się pani zachować tę właściwą perspektywę? 14

i — Nie bardzo rozumiem, co pan ma na myśli. — No, choćby to, że któregoś dnia mąż po powrocie z pracy nagle informuje panią, że odchodzi do innej. Jak sobie pani z tym radzi? — To moja sprawa. — Lynn czym prędzej schowała się znów za murem. Uśmiechnął się lekko. Wokół jego niebieskich oczu mocniej zarysowały się drobniutkie zmarszczki. — Przepraszam. Pisarska ciekawość. — Raczej ciekawość wzgardzonego męża. — Natych­ miast pożałowała tych słów. Głupie, bezsensowne okru­ cieństwo. Ten człowiek i tak dość już cierpi. A jego pytanie nie było ani niestosowne, ani nawet nieoczekiwane. Tylko jak mu powiedzieć, że choć prawie pół roku minęło od owej chwili, gdy Gary oświadczył, że odchodzi, gdy spakował swoje ubrania i swoje książki prawnicze — och, zwłaszcza te książki przekonały ją, że mówi serio, że naprawdę wynosi się z domu — mimo to cała sprawa nadal ma dla niej posmak czegoś nierzeczywistego? Gdy powiedział jej bez ogródek: „Kocham inną", doznała osobliwego uczucia, że nie dzieje się to naprawdę, że po prostu usnęła nad książką i przyśnił jej się zły sen. Dopiero gdy zaczęła mówić — a zaczęła, ponieważ wyraźnie tego oczekiwał — zrozumiała, że to obiektywna, trójwymiarowa rzeczywistość, a jej mąż, z któ­ rym przeżyła czternaście lat, ojciecjej dwojga dzieci, napraw­ dę postanowił odejść. „Chyba żartujesz!" — zawołała, choć widać było prze­ cież, że wcale tak nie jest. Wygłaszając swój komunikat, miał dobrze jej znaną minę winowajcy, która zawsze zapowiadała ważną według niego, acz niezbyt miłą wiadomość, a jego łagodne zazwyczaj usta drgały nerwowo, jakby już chciał odeprzeć zarzuty, mimo że jeszcze nie padły. „Nie — odrzekł z wolna — mówię bardzo serio. Wiesz, że od pewnego czasu nie jesteśmy z sobą szczęśliwi..." „Co ty pleciesz?! — gwałtownie weszła mu w słowo, zupełnie nie bacząc na to, że nie znosił, by mu przerywano. — Ja byłam i jestem szczęśliwa. Co ty wygadujesz?" 15

On wdał się wtedy w szczegółowy wywód, a ją w tym momencie nawiedziło uczucie, że to, co się dzieje, dotyczy kogoś innego, nie jej. Było tak, jakby siedziała za swoim biurkiem w Wydziale Opieki Społecznej w Delray, słuchając opowieści o cudzych losach. W takich chwilach znajdowała się zawsze po swojej, urzędowej stronie biurka, bezpiecznej i wolnej od tego rodzaju nieszczęść. Mogło ją coś poruszyć, czasami nawet do łez (szczególnie w pierwszych latach pracy), nigdyjednak nie dotknęło jej to osobiście, a już z całą pewnością nie zraniło. Codziennie wysłuchiwała rozdzierają­ cych relacji członków rozbitych rodzin. O małżeństwach kończących się rękoczynami, o zaniedbywanych i bitych dzieciach, o aktach uczuciowego szantażu, o zbłąkanych, zagubionych duszach, które rzadko udawało się sprowadzić z ich błędnych, pogmatwanych ścieżek. Słuchanie o takich sprawach należało do jej obowiązków, podobnie jak współ­ czucie, analizowanie sytuacji, poszukiwanie wyjścia z kryzy­ su — jeśli tylko było to możliwe. Wszystko to zamykała potem w sprawozdaniach, starając się nadać całemu temu szaleństwu jakie takie pozory zdrowego rozsądku. Ból i tragedie były, owszem, nieodłącznym elementem jej pracy, ale nie życia prywatnego. Tak więc dopiero w chwili gdy Gary z walizkami w rękach zamknął za sobą drzwi wspól­ nego domu, do świadomości Lynn zaczęła przenikać wresz­ cie gorzka prawda, że jej udziałem stało się to samo, czego doświadczają codziennie tysiące kobiet w całym kraju: porzucono ją jak starą rękawiczkę, bo mężowi zapachniała nowa. A teraz stoi przed nią mąż tej kobiety, który ciągle jeszcze nie wyjaśnił, po co właściwie tu przyszedł. — Panie Cameron, pora chyba przystąpić do celu pań­ skiej wizyty. — Usłyszała w swym głosie nutę zniecierpliwie­ nia. On też to musiał usłyszeć, bo ramiona nagle mu obwisły. — Czy w ogóle ma jakiś cel? — Sam już nie wiem — wyznał, opadając na biało-zielony fotel, który pod jego potężnym ciałem jakby się raptem skurczył. — Kiedy do pani dzwoniłem, wydawało mi się, że tak. — Urwał i uśmiechnął się do niej. — Intencje miałem jak najlepsze. W każdym razie wtedy tak myślałem. 16

— Mówił pan, że są sprawy, o których powinnam wiedzieć. Wzruszył ramionami. — Są i mogę je pani przedstawić. Pewne rzeczy, które być może ułatwiłyby pani zawarcie korzystnej umowy z mę­ żem, które... ach, mniejsza o to. Ale na pani widok uświado­ miłem sobie, że przyniosło mnie tu coś innego. — Zrobił pauzę, potęgując tym efekt dalszej wypowiedzi. — Prawda jest taka, że powodowała mną ciekawość. Tak, raz już użyłem tego słowa. Wzgardzony mąż był ciekaw, jak wyglą­ da porzucona żona. I wie pani co? Pani jest od niej ładniejsza. — I cóż mam teraz powiedzieć? — westchnęła Lynn po dłuższej chwili milczenia, podczas której bezskutecznie usiło­ wała wymyślić jakąś dowcipną ripostę. — Miałem nadzieję, że będzie pani wściekła tak jak ja — kontynuował Marc Cameron — i że opowie mi o tym ze wszystkimi paskudnymi szczegółami. Na przykład, jakich słów użył Gary, informując panią o romansie, co pani powiedziała jemu, co pani wtedy czuła, czy zacny małżonek uznał za stosowne powiedzieć coś o Suzette lub o mnie. Bo może skarżyła się na mnie? Może byłem kiepskim mężem i ojcem albo nie daj Boże, fatalnym kochankiem? Widzi pani, detale dla pisarza to woda na jego młyn. — Nie bardzo umiem opowiadać — szczerze wyznała Lynn. I wcale nie miała ochoty odnaleźć się później na kartach jego nowej książki jako obiekt bezlitosnej wiwisek­ cji. — Jestem jednak dobrą słuchaczką — oznajmiła wbrew własnym intencjom — więc gdyby pan chciał... — Tak, rzeczywiście — gwałtownie podniósł się z fotela — bardzo chcę się wygadać! — Mówił teraz coraz szybciej i z coraz większym przejęciem. — Prawdę powiedziawszy, niczego tak nie pragnę, jak usiąść obok pani i porównać nasze doświadczenia punkt po punkcie, jeden soczysty kąsek po drugim! A kiedy już nas to znudzi, chciałbym zawieźć panią do motelu, najlepiej do tego samego, w którym nasi współmałżonkowie odbyli swoją pierwszą randkę, tak, zde­ cydowanie do Jego właśnie motelu, do tego samego pokoju z tym samym cholernym łóżkiem i tam... — urwał. — Może

jednak moje intencje nie były tak całkiem czyste — zakończył z lekkim westchnieniem. Nastąpiła długa chwila ciszy, tak martwej jak gdyby oboje przestali oddychać. — Niezłe przemówienie — odezwała się wreszcie Lynn, starając się ukryć szok i zarazem falę podniecenia. — Przejdźmy się po plaży — zaproponował Cameron. Wysączył resztkę piwa i głośno odstawił szklankę na ratanowy stolik. — Proszę mi powiedzieć, szanowna opiekunko społeczna, czy to odpowiednia propozycja? Czy ocenia ją pani z właściwej perspektywy? — Pan jest wściekły, sam pan to przyznał... — niepewnie bąknęła Lynn ze zdradzieckim rumieńcem na twarzy. Nie miała pojęcia, co by tu jeszcze powiedzieć. Oby się tylko nie domyślił, jak sprzecznych doznaje uczuć: kazać mu się wynosić czy rzucić mu się w ramiona? — A pani nie jest wściekła? — spytał, gdy umknęła wzrokiem. — Ach, prawda, zapomniałem, pani wszak ze wszystkim radzi sobie sama. Proszę posłuchać — bezradnym gestem podniósł ręce — przykro mi, jeśli panią obraziłem. — Nieprawda, wcale nie jest panu przykro. — Rzeczywiście, ma pani rację. Chyba właśnie po to tu przyszedłem. — Czuje się pan teraz trochę lepiej? — To zależy... — Od czego? — Od pani odpowiedzi na mą propozycję. Lynn nie umiała powstrzymać uśmiechu. — Odpowiedź brzmi „nie". — Mimo to czuję się lepiej. — Świetnie, może więc pan już iść. Pokiwał głową, ale nie ruszył się z miejsca. — Trochę mi teraz głupio. — Być może poprawię pańskie samopoczucie, jeśli po­ wiem, że i ja czuję się nie najświetniej. — Lynn podniosła się z sofy i poszła do drzwi. Kiedy je otworzyła, fala skoncent­ rowanego ciepła dosłownie zatkała jej nozdrza. —Poznanie pana było dla mnie rzadką przyjemnością, panie Cameron. 18

Mam nadzieję, że pańska pisarska dusza potrafi docenić tę ekstrakropelkę ironii — w żaden sposób nie mogła się powstrzymać przed wbiciem mu tej szpileczki. — Chciałbym znów panią zobaczyć — powiedział to­ nem prośby. Stał w progu, uniemożliwiając Lynn zamkniecie drzwi. Byłojej równocześnie gorąco i zimno: na twarzy czuła upał letniej nocy, na plecach chłodny powiew z klimatyzato­ ra. — Niech mi pani wierzy, nie zawsze zachowuję się jak kretyn. Kiedy tu wszedłem, od razu wyczułem czy raczej wydawało mi się, że wyczuwam coś na kształt wzajemnych wibracji. Jakby coś miedzy nami zaiskrzyło... Cóż, może się omyliłem. Prawdą jest jednak, że pani mi się podoba i że pragnę się z panią widywać. Myślę, że łączy nas wiele wspólnego poza tym, co oczywiste. No i — zawahał się lekko — czuję, że właśnie przed panią mógłbym się chyba wyga­ dać... Nie radzę sobie z tym wszystkim tak dobrze jak pani. Wciąż brak mi :,właściwej perspektywy". — Uśmiechnęła się na te słowa. — Może gdy następnym razem wybierze się pani na spacer po plaży, wolno mi będzie pójść z panią. — Chyba nie. — Ja jednak zadzwonię. Za całą odpowiedź wzruszyła tylko ramionami, a potem z fałszywie kamienną twarzą patrzyła, jak wolnym krokiem idzie do stojącego na ulicy wozu. Kiedy usiadł za kierownicą, czym prędzej zamknęła drzwi; nie chciała, by zauważył, że mu się przygląda. Słysząc oddalający się odgłos silnika, pomaszerowała do salonu, gdzie stanęła zdziwiona, widząc, że wszystko jest na swoim miejscu. A jej się zdawało, że przemknął tedy huragan! Ręce jej się trzęsły, kiedy niosła do kuchni pustą szklankę. Umyła ją szybko, odstawiła na półkę i gwałtownie zatrzas­ nęła drzwiczki. Usunąwszy w ten sposób wszelkie ślady bytności Marca Camerona, odetchnęła głęboko raz, potem drugi. Spojrzenie na kuchenny zegar upewniło ją, że nie jest jeszcze za późno na rozmowę z prawniczką. Podeszła do telefonu i wybrała numer Renee Bower.

19

2 Kiedy Renee Bower wróciła z przyjęcia, było już po pierwszej w nocy. Sprawdziwszy pocztę głosową, znalazła trzy wiadomości: jedną z Nowego Jorku od swej siostry Kathryn i dwie od klientki, Lynn Schuster, opuszczonej niedawno przez męża, który jednak zaproponował żonie bardzo korzystną umowę rozwodową. — Ciekawe, o co tu chodzi? — zaczęła się zastanawiać, siadając na brzegu wielkiego małżeńskiego łóżka, żeby wreszcie zdjąć srebrne pantofle, które przez cały wieczór fatalnie piły ją w palce. Czyżby i stopy jej się powiększyły? Palce u nogi też tyją? — Przecież wiesz, o co chodzi — odezwał się Philip, jej mąż, z drugiego końca nieskalanie białej sypialni. — Potrzebny jej słuchacz. Po prostu chce się przed kimś wygadać. — Nie mówię o Kathryn, tylko o Lynn Schuster. Byłam pewna, że udało nam się zapiąć tę sprawę na ostatni guzik, po co więc do mnie dzwoni, i to do domu? — Cokolwiek to jest, musi poczekać do rana. Chodź do łóżka — rzucił niecierpliwie. Zdążył się już rozebrać i wsko­ czyć pod kołdrę. — Nie mam pojęcia, jak ty to robisz! — Renee przeszła do ogromnej, wzorowo urządzonej garderoby, gdzie zrzuciła czarny sweter i spodnie, pozostawiając je niedbale na podłodze, tam gdzie upadły. Narzuciwszy na siebie długą koszulę nocną, ruszyła do białej marmurowej łazienki, czując pod stopami miękki biały dywan. — Nie mam zwyczaju o pierwszej w nocy przesłuchiwać poczty głosowej przez ponad dwadzieścia minut — łagodnie upomniał ją mąż. — Ja również nie mam takiego zwyczaju. — Renee przejrzała się w lustrze, stwierdzając z przykrością, że nawet pod warstwą makijażu jej cera sprawia wrażenie ziemistej. — Nie zwalaj na mnie winy za to, że twój przyjaciel postanowił w środku tygodnia urządzić żonie przyjęcie 20

niespodziankę. — Płynnym gestem nałożyła na policzki dwie porcje kremu do demakijażu, trzecią zaś umieściła na czubku krótkiego zadartego nosa. — Mówisz tak, jakby twoim przyjacielem nie był. — Ja nie mam przyjaciół. — Miał to być żart, uświado­ miła sobie jednak, że właściwie powiedziała prawdę. Wszak wszyscy wspólni znajomi to w rzeczywistości osoby za­ przyjaźnione z Philipem, które jej przyjaciółmi zostały chyba przez osmozę. Odziedziczyła ich po prostu sześć lat temu, biorąc z nim ślub. Jej przyjaciele, nie wyłączając kilku najbliższych, znanych od dzieciństwa, gdzieś znikli. Inny tryb życia, mało czasu... Już prawie o nich nie myślała. Należeli do innej epoki — tej sprzed Philipa. — Może byś się trochę pospieszyła? — zawołał z sy­ pialni. Było w jego głosie coś takiego, jakby miał ochotę na seks. Cóż, bardzo by chciała przyspieszyć ten codzienny wieczorny obrządek, ale jak? Absolutnie nie mogła sobie na to pozwolić. Zaczęła powolutku wmasowywać krem w skó­ rę, uważając, by nie trzeć zbyt mocno okolicy oczu. Gdyby natura obdarzyła ją hojniej, nie musiałaby tak się starać... Żałowała, że nie jest ładniejsza, niekoniecznie dla własnej satysfakcji... Pragnęła być piękna dla niego, dla Philipa. Miała wprawdzie dopiero trzydzieści cztery lata, ale właśnie zauważyła, że u większości kobiet obecnych dziś na przyjęciu kurze łapki nie są tak widoczne jak u niej. Nawet solenizantka, której stuknęła czterdziestka i dla której, rzecz jasna, nie mógł to być powód do radości, nawet ona wyglądała lepiej. Sięgnąwszy do marmurowej szkatułki, gdzie trzymała płatki higieniczne, zaczęła ostrożnymi pociągnięciami usuwać krem z twarzy, studiując przy okazji rozszerzone pory i inne skazy na urodzie. — Dlaczego mam brązowe oczy, a nie zielone jak Kathryn? — mruknęła do siebie. Przyszło jej na myśl, że w głosie siostry brzmiała dziś jeszcze większa desperacja niż zwykle. Od trzech miesięcy, to znaczy od nagłej śmierci męża na atak serca, Kathryn tonęła w depresji. Ostatnio dzwoniła 21

wprawdzie coraz częściej, lecz mimo usilnych nalegań nie chciała opuścić Nowego Jorku nawet na kilka dni. Renee zbliżyła twarz do lustra, starając się odnaleźć we własnych rysach jakiś ślad swojej siostry. Niestety, żadnego podobieństwa. W jej rodzinie tą ładną była Kathryn. Wes­ tchnęła, zmywając całą górę tuszu, który tak pracowicie nakładała kilka godzin wcześniej. Cóż, może to i prawda, że dostał jej się w spadku rozum ojca, ale to Kathryn, jak często powtarzał, miała szczęście odziedziczyć po matce wielkie zielone oczy i przepięknie rzeźbione, wysokie kości poli­ czkowe. Moje kości, jeśli je w ogóle miałam, pomyślała ponuro, z pasją wklepując w policzki odżywczy krem na noc, już dawno zniknęły w tłuszczu... Za dużo tych kilogramów dźwigam na sobie od roku. No, nie ma się co oszukiwać, to trwa już raczej dwa lata. Zerknęła w stronę wagi — był to jej najgorszy wróg, którego od tygodni starała się lekceważyć, przekonując zarazem samą siebie, że problem tkwi nie w kilogramach, tylko we wzroście, w tych marnych stu sześćdziesięciu centymetrach. Znowu! skarciła się ostro. Znów ta twoja głupia obsesja na punkcie wagi i wzrostu! Jak kobieta z twoją pozycją, twoimi osiągnięciami, i to w stosunkowo młodym wieku, podobno inteligentna, może myśleć takimi kategoriami! Jak muzealny przeżytek z epoki przed emancypacją. Jesteś wziętym prawnikiem. Klienci uważają cię za zdolną, błyskot­ liwą i twardą. I wcale im nie przeszkadza tych parę kilo nadwagi. Zaczęła energicznie czyścić zęby. A na gruncie prywatnym... Gdy wychodzą gdzieś razem z Philipem, i tak nikt na nią nie patrzy. Słyszy wtedy zawsze te same uwagi: „Ale z ciebie szczęściara! Twój mąż to fantastyczny facet. Jakim cudem udało ci się go uziemić?" Przestała na chwilę wywijać szczoteczką, bo nagle do niej dotarła jawna złoś­ liwość tych uwag. Jak mogła tego nie widzieć? Chyba przez sześć lat małżeństwa przywykła do takich tekstów, a Philip... Philip rzeczywiście jest nie tylko szalenie przystojny, dystyn­ gowany i bardzo ceniony zawodowo, ale jeszcze przy swoich czterdziestu sześciu latach zachował czarująco młodzieńczy wygląd. 22

Nie ma się czemu dziwić, że wszyscy jego przyjaciele — w s p ó l n i przyj aciele — powtarzaj ą przy każdej możliwej okazji, jaką to ładną byłaby kobietą, gdyby tylko postarała się troszeczkę schudnąć. Dziś na przykład ta jakaś Alicia („mów mi Ali"), szczupły rudzielec w głęboko wyciętej sukni, która przez cały wieczór kręciła się koło Philipa, orzekła autorytatywnie, że zrzucenie kilku kilogramów to żadna sztuka, to tylko kwestia silnej woli. I kto to mówi! Chudzielec, który nigdy w życiu nie miał tego rodzaju problemów i który swe męskie zdobycze (ślubne i nieślubne) może liczyć jak inne kobiety kalorie! A jeśli przypadkiem któryś z owych panów był albo jest żonaty — wielkie rzeczy! Przekąska smakuje nieraz lepiej niż kilkudaniowy obiad. Czyżby taką przekąską miał być teraz Philip? Niechętnie wróciła myślą do dzisiejszej uroczystości, przypominając sobie różne niepokojące szczegóły. Jak to jej mąż szeptał coś uwodzicielsko do ucha ładnej blondynki, jak przytulał się w tańcu do solenizantki — och, widząc to, zapragnęła być na miejscu tamtej! —jak poufale pochylał się nad tą rudą w głęboko wyciętej sukni, niby to się z nią drocząc... Renee tymczasem, piastując w ręku kieliszek szampana, tkwiła samotnie w kącie, całkiem jak stojąca obok palma doniczkowa, starając się iście nadludzkim wysiłkiem stłumić zawiść, udawać, że się dobrze bawi. Nie chciała, by Philip znowu wytykał jej zazdrość. Robił to wielokrotnie. Nie masz powodu, powtarzał, co jednak zamiast uspokajać, działało na nią jak groźba. Zapewniał ją uroczyście, że „etap romansowy" dawno ma za sobą. Pragnie tylko jej i tylko ją kocha. Tamte kobiety nie miały znaczenia. To zamknięta przeszłość. Znasz życie, mówił. Mało to prowadziłaś spraw rozwodowych, których jedynym powodem było coś tak trywialnego jak nic nie znaczący flirt? Chyba nie chcesz, żeby z nami stało się to samo? Nie popychaj mnie do tego, czego wcale nie chcę, ostrzegł ją pewnego razu. Przemknęło jej wtedy przez myśl: jak to? Ja mam odpowiadać za twoje czyny? Pragnęła mu wierzyć, ale... nadal znał tyle atrakcyjnych i s z c z u p ł y c h dziewczyn, że kręciło się od tego w głowie. 23

Większość tych pań miała mężów o parę dziesiątków lat starszych. Tu, na Florydzie, roiło się od tego rodzaju małżeństw: młoda, bajecznie piękna kobieta i stary bogaty mężczyzna na tyle głupi, by wierzyć, że walorem, któremu nie sposób się oprzeć, jest jego urok osobisty, a nie zawartość portfela. Gdy jednak kończyło się takie małżeństwo — nim bogaty małżonek pożegnał się z tym padołem — młoda żona najczęściej zostawała na lodzie. Wielkie pieniądze Florydy umiały się zabezpieczyć. O tak! Renee w tym momencie pomyślała o sobie: chybaby nie przeżyła rozstania z Philipem, gdyby postanowił ją opuścić. Na samą tę myśl ogarnęło ją przerażenie. Nie mogła już teraz zrozumieć, jak kiedyś żyła bez niego. — Renee, na litość boską, co ty tam robisz? Dziwne, że taki mężczyzna jak Philip wybrał akurat ciebie, mruknęła pod nosem, przyglądając się swojej pulch­ nej twarzy okolonej modną blond fryzurą z pasemkami. No ale wybrał, powiedziała sobie, wyskubując z włosów poprzylepiane tu i ówdzie resztki kremu. Z jakichś niepojętych przyczyn to ja zostałam jego żoną. — Mam szczęście — stwierdziła głośno. Z autentycznym przekonaniem. — Coś ty tak długo robiła? — spytał Philip, kiedy wreszcie wśliznęła się do łóżka. — Nie uważasz, że powinnam zrzucić z dziesięć kilo? — Renee przytuliła się do jego pleców. — Nie podobałabyś mi się tylko z jedną nogą. — Piękne dzięki! — Moglibyśmy już zasnąć? — A gdybym zastosowała tę dietę, no wiesz, same arbuzy... Co o tym myślisz? — Może zamiast jeść te arbuzy, zaczęłabyś je teraz liczyć? Zamiast baranów? Skutek będzie ten sam, a wysiłek mniejszy. — Philipie, przeżywam kryzys, a ty jesteś psychiatrą. Pomóż mi! — Był to żart tylko w połowie. — To nie moje godziny przyjęć. Porad udzielam od ósmej do czwartej. 24

— Proszę cię! Przewrócił się ciężko na plecy, podparł głowę łokciem i spojrzał jej w twarz. — I cóż to się stało w tej łazience? Z kim tam roz­ mawiałaś? — Uważasz mnie za atrakcyjną? — Uważam, że jesteś w porządku. — „W porządku" to niezupełnie takie określenie, jakie pragnęłam usłyszeć. — Renee — w jego tonie pojawiła się szczypta zniecierp­ liwienia — jesteś zdolną, inteligentną kobietą... — Wiem o tym! Wiem, że jestem zdolna i inteligentna. — Jesteś prawnikiem... — Oczywiście! Nie musisz mi o tym mówić. — Masz męża, który cię kocha. — Poważnie? Mam męża, który mnie kocha? — Ty w to wątpisz? — Przyjmujesz od ósmej do czwartej, więc nie pytaj mnie teraz, w co wątpię — Renee odbiła mężowską piłeczkę. — Zostaw to sobie dla swoich pacjentek. Powiedz mi, że mnie kochasz, że jestem dla ciebie najpiękniejszą istotą na świecie. — Kocham cię. Jesteś dla mnie najpiękniejszą istotą na świecie. — No to mi wytłumacz, czemu ci nie wierzę. — Bo chociaż jesteś zdolna i inteligentna, choć masz wielkie wzięcie jako prawnik, bywasz też po babsku his­ teryczna. A ze mnie, jeżeli zaraz nie zasnę, będzie jutro rozhisteryzowany psychiatra, co niechybnie udzieli się moim pacjentom — odrzekł, zamierzając przewrócić się na bok, powstrzymało go jednak pytanie: — Nie chcesz się kochać? — Teraz? Jest wpół do drugiej w nocy. — Nie pytałam cię o godzinę. Dobrze wiem, że jest późno, przypominałeś mi o tym z dziesięć razy. Pytałam, czy chcesz się kochać. — Z tobą doprawdy można dostać szału — mruknął, przyciągając ją do siebie. Poczuła jego kolano na swoim 25

obfitym udzie i w tej akurat chwili rozległo się lekkie pukanie do drzwi. — Tatusiu? Otwarte ramiona Renee — chciała właśnie objąć smukłe biodra męża — opadły na poduszkę ciężko jak kamienie. Philip natychmiast usiadł, z napięciem wpatrując się w ciem­ ność, z której po krótkiej chwili wyłoniła się sylwetka Debbie, jego nastoletniej córki. — Co się stało, dziecinko? — Czułość, z jaką zadał to pytanie, sprawiła, że Renee poczuła się momentalnie usunię­ ta ze swego miejsca. Jakby była intruzem, który przez pomyłkę trafił do jego łóżka. — Dlaczego nie śpisz, córecz­ ko? — Miałam taki zły sen — zaszemrał drżący głosik. Było w nim tyle udanej trwogi, że nawet Renee w pierwszym odruchu serca zapragnęła przytulić do piersi to przerażone biedactwo, pocieszyć je i uspokoić. Zmroził ją dopiero chytry półuśmieszek, którego mała spryciara nie umiała skutecznie ukryć. O, nawet w ciemnościach można było dostrzec w jej oczach mściwą determinację. — Opowiesz mi o tym? No proszę! A któż to przed chwilą marzył jedynie o spaniu? — Och, tato, to było straszne — jęknęła Debbie, drżąc na całym drobniutkim ciele. Nie wyglądała na swoje szesna­ ście lat. Łaskawie pozwoliła ojcu otoczyć się ramionami. — Mieliście wypadek samochodowy, ty i Renee. Znów ta „Renee"! Debbie uparcie wymawiała to imię z francuska, choć za każdym jej przyjazdem na wakacje (z Bostonu, gdzie mieszkała z matką) Renee wygłaszała tę samą żartobliwą mówkę: Nie jestem „Renee"; „Renee" to rym do „ole", a ja jestem „Renee", rym do „dyni". Ale gdzie tam! Do ciebie można mówić jak do słupa, myślała z rosnącą irytacją. — Jechaliście strasznie szybko i ryzykownie — mówiła tymczasem Debbie, nieświadoma wewnętrznych odzywek macochy. — To nie ty prowadziłeś, tylko Renee... — Komediantka — mruknęła Renee. 26

— Przy drodze stały znaki ostrzegawcze „niebezpieczne zakręty", ale... — Aleja przecież zawsze lekceważę takie znaki —wark­ nęła Renee, nie kryjąc już teraz sarkazmu. — Nie lubię tych namalowanych zakrętasów. Nigdy nie lubiłam. Debbie zacięła usta, tak że pozostała z nich ledwie kreseczka. — Cieszę się, że cię to bawi — oświadczyła z heroicznym stoicyzmem. — A jeśli przeszkadza ci moja obecność, to bardzo przepraszam. Pójdę do swego pokoju. — Nonsens! — Philip czym prędzej znów przygarnął córkę, żonę natomiast dosłownie zmiażdżył spojrzeniem. — Ty nam nigdy nie przeszkadzasz, złotko. Pamiętaj, że to twój dom. I na tym polega mój koszmar, westchnęła w duchu Renee. Ogarnęła ją wściekłość, gdy Philip zaczął prze­ konywać Debbie, ze musi opowiedzieć mu swój sen do końca. — Widziałam, że jesteście w niebezpieczeństwie — kon­ tynuowała ta mała zgaga, pozwoliwszy mu się udobruchać. — Wiedziałam, że jeśli ona nie zwolni... Aha, „ona"! Teraz już zostałam kobietą bez imienia! — ...wpadniecie do oceanu. — I cóż zrobiła ta „ona"? — Renee! — syknął Philip. — Próbowałam was ostrzec, wołałam: „Renee, Renee"... — Widocznie myślałam, że to nie do mnie! Debbie puściła to mimo uszu. — Ale ty mnie nie słuchałaś. Wóz pędził coraz szybciej i w końcu stoczył się w przepaść, a ja... ja nie mogłam nic zrobić! Musiałam bezradnie patrzeć, jak się obija o skały. Zaczęłam krzyczeć... — Moje kochane biedactwo. — Philip zdawał się wie­ rzyć w każde najgłupsze słówko tej smarkuli. — Och, tatku! Pobiegłam tam, ile sił, i wyciągnęłam cię z wraku. — Nie do wiary! W oczach Debbie zalśniły prawdziwe łzy! — Renee nie żyła — dodała jakby mimo­ chodem. 27

— Och, no więc nie był to znów taki koszmar — ro­ ześmiała się Renee, aczkolwiek dość cierpko, — Nie rozumiem — Debbie wydęła usta — dlaczego jesteś taka złośliwa. — Zawsze jestem złośliwa, gdy po upadku w przepaść pozostaje ze mnie zimny trup. — Przecież to tylko sen. — Uhm—potwierdziła Renee bez cienia wątpliwości co do uczuć pasierbicy. — Niestety, to tylko sen. — Czujesz się lepiej, córeczko? — troskliwie włączył się Philip. „Córeczka" wzruszyła ramionami, po czym omdla­ łym ruchem złożyła głowę na jego nagiej owłosionej pier­ si. — Tak się o ciebie bałam, tatusiu — wyznała żałosnym szeptem. — Czułam się taka bezsilna! Bo co mogłam zro­ bić, kiedy ona mnie nie słuchała? — Teraz zaczęła już pła­ kać. — Wiesz co? Pójdę do kuchni i zrobię nam po kubku pysznej czekolady! — zawołał Philip tak rześko, jakby nie był to środek nocy. Jego córka natychmiast podniosła głowę i z uśmiechem triumfu popatrzyła w stronę złej macochy, która nagle zamilkła z półotwartymi ustami. — Pamiętasz, jak to było dawniej? — uspokajająco gruchał czuły tata. — Zawsze gdy przyśniło ci się coś złego, szliśmy we dwoje do kuchni na filiżankę pysznej gorącej czekolady. — Pamiętam! Siedziałeś przy mnie, dopóki wszystkiego nie wypiłam. Aż do ostatniej kropelki. Ale że ty to pamię­ tasz? — Ja wszystko pamiętam, dziecinko. Każdy zły sen i każde twoje kichnięcie. Zobaczysz, za chwilkę oczka ci obeschną i zaczniesz się śmiać. Tatusiowa czekolada działa cuda. No i nic dziwnego, czyż nie twój tata jest tu­ taj lekarzem? Renee, bądź tak dobra i przynieś mi szla­ frok! Widząc, że przegrała tę rundę z kretesem, Renee bez słowa podreptała do garderoby po jedwabny mężowski szlafrok. 28

— Ty nie chcesz czekolady, prawda? — skonstatowała Debbie, kiedy Philip pospieszył do kuchni. — Bo jesteś na diecie. Renee zbyt dobrze ją znała, by nie dojść do wniosku, że wdawanie się w dalszą próbę sił nie ma sensu. — Teraz akurat nie jestem na diecie — odrzekła spokoj­ nie — ale za czekoladę dziękuję. Nie chce mi się pić. — Wyglądasz na zmęczoną, Renee — słodziutko rzuciła Debbie. — Źle się czujesz? — Przeciwnie. Dziękuję ci za troskę, ale czuję się dosko­ nale. A na imię mam „Renee", nie „Renee". — Ja wolę „Renee" — krnąbrnie oświadczyła pasierbi­ ca. — „Renee"... hm... sama nie wiem... to imię dla jakiejś okropnej tłuściochy z podstawówki, z którą nikt nie chce się bawić. Debbie po tych słowach uciekła do kuchni, nie dając macosze czasu na zemstę. Renee miała dziką ochotę chwycić za kark tę małą jadowitą żmiję i wyrzucić przez okno z piątego piętra — prosto do oceanu! Wysoki budynek, w którym zamieszkała po ślubie z Philipem (w jego apar­ tamencie), stał frontem do morza i tak blisko brzegu, że owa drastyczna akcja mogłaby się nawet powieść... O nie, pomyś­ lała zaraz z rezygnacją, jej na pewno nic by się nie stało. Ta dziewczyna jest niezniszczalna. Z kuchni dobiegał szmer głosów: tkliwe pomruki Philipa i słodko niewinny chichocik Debbie. Jak to możliwe, że ta podfruwajka potrafi być tak dwulicowa? I że inteligentny, przenikliwy człowiek, w dodatku świetny psychiatra, potrafi być głuchy i ślepy, gdy chodzi o jego córkę? Że też jej pozwala tak sobą manipulować! I tak było każdego lata. Gdy tylko samolot Eastern Airlines z Bostonu dotykał kołami płyty lotniska, Debbie przypuszczała atak na macochę, która początkowo napraw­ dę pragnęła serdecznie się z nią zaprzyjaźnić. Renee śmiała się teraz z własnej naiwności. Och, jak niecierpliwie oczeki­ wała przyjazdu jedynego dziecka swego męża! I jaki ogarnął ją zachwyt na widok dziesięcioletniej podówczas dziew­ czynki! Mimo że była mniejsza niż inne dzieci w jej wieku, 29

Debbie już wtedy zachowywała się jak osoba o wiele dojrzalsza. Miała długie ciemnoblond włosy związane na czubku głowy w koński ogon, owalną buzię i chude, nieproporcjonalnie długie nogi, przez co wydawała się niezwykle krucha. Przypomina ślicznego różowego flamin­ ga, pomyślała zachwycona Renee. Ładny mi flaming! Ra­ czej młody szakal. Przekonała się o tym dość szybko, kiedy ta pozornie niewinna kruszynka zaczęła odrzucać jej kolejne przyjacielskie gesty, a robiła to tak przewrotnie, że winę za ich złe stosunki zawsze ponosiła Renee. Zawsze wy­ chodziło na to, że właśnie jej brakuje dobrej woli. „Twoja córka mnie nie lubi", zwierzyła się łzawo Philipowi. Ależ nie, zaprotestował. Debbie jest tylko nieśmiała i jak wszyst­ kie dzieci z rozbitych rodzin przeżywa wewnętrzny kon­ flikt: próbuje być lojalna wobec obu stron. To bardzo typowa sytuacja. Każda mała dziewczynka z trudem akcep­ tuje osobę, która zajęła miejsce jej matki. No i sam rozwód... Przebiegał niestety w fatalnej atmosferze. To wszystko odbiło się na Debbie. Renee nie zamierzała kwestionować jego wiedzy zawodowej, czuła jednak instynktownie, że w tej konkretnej sprawie Philip nie ma racji. „Co mam zrobić, żeby mnie pokochała?" „Bądź sobą." Kiedy nie odniosło to żadnego skutku — co wkrótce i dla niego stało się oczywiste — poradził jej po prostu zacisnąć zęby. Przecież to tylko dwa miesiące w roku. Tyle potrafisz chyba wytrzymać. Z początku myślała, że tak, jednak z roku na rok te dwa miesiące wydawały jej się coraz dłuższe. Debbie rosła i dojrzewała, a jej dziecięco naiwne gierki stawały się z biegiem czasu coraz bardziej wyrafinowane. Coraz lepiej wyczuwała słabe punkty i coraz boleśniej potrafiła zatopić w nich szpony. Renee musiała bronić się sama — Philip nie udzielał jej żadnego wsparcia. Poczucie winy, że zostawił jedyne dziecko kobiecie, jak twierdził, niezrównoważonej, czyniło z niego obiekt łatwy do manipulacji. On sam musiał być tego świadom — Jezu Chryste, tylko skończony idiota nie przejrzałby takich sztuczek! — wobec Debbie był jednak bezsilny. Spełniał każde jej życzenie. Ona dysponowała jego 30

czasem, pieniędzmi i duszą. Brał jej stronę w każdej dyskusji. Uważał za swój obowiązek rozumieć jej położenie, cierpienia i lęki. „Ona boi się mnie stracić", powiedział kiedyś Renee. A ja? pomyślała z urazą. Nie rozumiesz, że ja boję się tego samego? — Potraktowałaś ją dzisiaj bardzo szorstko i oprysk­ liwie — oświadczył po powrocie do sypialni. Jego oddech pachniał czekoladą. — Musisz pamiętać, że to jeszcze dzieciak. Ona uważa, że jej nienawidzisz. — To śmieszne, Philipie. Dobrze wiesz, jak pragnęłam się do niej zbliżyć. Próbowałam wszystkich możliwych sposobów. — Więc postaraj się jeszcze bardziej. Proszę cię, zrób to dla mnie. Ona teraz znów płacze. Mówi, że chyba nie powinna przyjeżdżać do nas na wakacje, bo ty jej nie cierpisz, a ona za nic w świecie nie chce być powodem konfliktów pomiędzy tobą a mną. Renee poczuła się pobita, rozłożona na obie łopatki. — Na Boga, Philipie, i cóż ja mogę jeszcze zrobić, aby ją uszczęśliwić? Chyba tylko zmienić imię albo zjechać na łeb z jakiejś skały. — Miała nadzieję, że go rozśmieszy. — Ty jesteś dorosła, a Debbie to dziecko — stwierdził bez cienia uśmiechu — więc to ty musisz znaleźć do niej drogę. I dajmy już temu spokój, muszę się przespać. — To znaczy, że kochać się nie będziemy? — W tym momencie zadzwonił telefon. — Teraz na pewno nie — rzucił z udaną irytacją, spod której przebijała ulga. Renee sięgnęła po słuchawkę — aparat stał po jej stronie. — To na pewno do ciebie. — Nie — stwierdził krótko. Miał rację. On zawsze miał rację. — Tak, tu Renee Bower. — Już słysząc nieznany kobiecy głos, poczuła ukłucie strachu. — Tak, Kathryn Wright to moja siostra. Z kim rozmawiam? Co? Co pani mówi? Kim pani jest? — Kątem oka zauważyła, że Philip siada na łóżku. Kobieta po drugiej stronie przewodu — nazwisko natych­ miast wypadło jej z głowy — zalała ją chaotycznym poto31

'• kiem słów. Renee zamurowało. Dopiero po paru sekun­ dach chwyciła się z jękiem za głowę: — O Boże, o dobry Boże!

3 — Niestety, mam dziś mało czasu — oznajmiła Renee na widok Lynn Schuster. — Muszę jechać do Lauderdale po siostrę. Przylatuje o drugiej z Nowego Jorku — nie­ spokojnie spojrzała na zegarek. Lynn odruchowo zrobiła to samo. — Jak się miewa Kathryn? — spytała, zajmując miejsce przed biurkiem. Renee spojrzała na nią ze zdziwieniem. — A prawda — zreflektowała się zaraz — całkiem zapomniałam, że chodziłyście przecież do jednej klasy. Cóż, niezbyt u niej dobrze — powiedziała sucho, nie wdając się w dalsze szczegóły. — No ale mów, jak ci mogę pomóc. Wspominałaś, że to ważna sprawa. — Właściwie nie wiem, czy ważna — szybko spros­ towała Lynn i widząc pytającą minę prawniczki, dodała: — Miałam wczoraj gościa. Odwiedził mnie Marc Cameron, no wiesz, mąż tej Suzette. — Interesujące. — Z wyrazu twarzy Renee Bower trudno coś było wyczytać. — No i co? Lynn dokonała w myślach błyskawicznej rekapitulacji wydarzeń minionego wieczoru. Z nisko opuszczoną głową zaczęła obskubywać resztki lakieru z paznokci. — No i... On chce się ze mną widywać. — Chyba coś mi umknęło — zauważyła Renee. — Albo ty mi nie mówisz wszystkiego. — Nie, skądże... Zadzwonił wczoraj do mnie z proś­ bą o rozmowę, ponieważ jak stwierdził, są pewne sprawy, o których powinnam wiedzieć. — Mianowicie? Cóż to za sprawy? 32

f

— Właściwie później już o tym nie mówił. Myślę, że nie po to przyszedł. — Aha. W takim razie po co? — Strasznie to wszystko pogmatwane... — bąknęła Lynn, kręcąc głową. — Zauważyłam. Moja droga, co konkretnie powiedział ci ten pan? — Że był ciekawy. Chciał zobaczyć, jak wyglądam. Powiedział, że jestem ładniejsza od jego żony, że trudno mu się uporać z całą tą sytuacją, że jego zdaniem wiele nas łączy i że chciałby się ze mną widywać. — A ty? Przyjęłaś tę propozycję? — Nie. — To dobrze. — Dlaczego dobrze? Czemu tak mówisz? — No wiesz? Czyżbyś chciała się z nim widywać? — Sama nie wiem. Renee położyła ręce na biurku: — No tak. Powiesz mi wreszcie, o co ci chodzi? — Sama nie wiem — powtórzyła Lynn. Czuła się głupio, beznadziejnie głupio. Po co właściwie tu przyszła? Cała ta scena z każdą chwilą bardziej nabierała posmaku gro­ teski z jakiegoś sennego koszmaru. Zaczynała się już w tym gubić. — Przepraszam cię na chwileczkę. — Renee podnio­ sła się z krzesła i pospieszyła do drzwi, w których ukazała się właśnie kunsztowna koafiura czarnowłosej sekretar­ ki. — Muszę wyjść na moment — rzuciła przepraszająco po krótkiej rozmowie z dziewczyną. — Zaczekaj, zaraz wracam. Lynn z braku lepszego zajęcia rozejrzała się po otoczeniu. Okna niewielkiego gabinetu wychodziły na wewnętrzny dziedziniec Atlantic Plaża, dużego centrum handlowego, które ostatnimi czasy pobudowano przy Atlantic Avenue, głównym szlaku komunikacyjnym Delray, między ulicami Siódmą i Ósmą. Pośrodku otwartego dla klientów dziedziń­ ca rósł imponujący fikus, tak wielki i rozłożysty, że jego gałęzie osłaniały od słońca puste teraz ławki rozsiane jak 3 Dobre intencje

33

kropki po całym jasnoróżowym patio. Z tego co widziała Lynn, pustkami świeciły również pasaże handlowe, kawiar­ nie i restauracje, jeśli nie liczyć snujących się tu i ówdzie śmiertelnie znudzonych kelnerów, sennych sprzedawców i ich pomocników. Było lato. Latem nastawał w Delray martwy sezon. Podobnie jak większość miejscowości wypoczynkowych półwyspu miasto ożywało dopiero zimą, kiedy pojawiały się tu „zimorodki", czyli sezonowi rezydenci, zwani tak przez stałych mieszkań­ ców Florydy, a na plażach i w sklepach kłębiły się chmary „śnieżynek", kilkudniowych turystów. Atlantic Avenue zmieniała się wtedy nie do poznania. Sznur samochodów jadących zderzak przy zderzaku ciągnął się od rogatek aż do oceanu, i to o wszelkich porach dnia i nocy, a szum ich silników wywoływał swoistą falę akustyczną — nie­ ustanne drganie powietrza odczuwalne w każdym punkcie miasta. Teraz cisza i bezruch były tak przejmujące, że mo­ gły niemal przerazić. Lynn zawsze z obawą myślała o le­ cie. Temperatura sięgała wtedy ponad trzydziestu stopni, co gorsza, rozgrzanego powietrza nie mącił zazwyczaj nawet najlżejszy powiew wiatru. Ludziom, którzy nie mie­ li szczęścia mieszkać i pracować w klimatyzowanych po­ mieszczeniach, trudno to było znieść. Zawodziły ich nerwy, byle drobiazg doprowadzał do wybuchu. Efekty letnich upałów Lynn obserwowała aż nazbyt często u lu­ dzi stojących przed jej urzędowym biurkiem — na ich posiniaczonych twarzach, w ich sponiewieranej psychice. Zbyt często musiała wtedy oglądać połamane kości, wy­ słuchiwać tragicznych opowieści o tym, jak wszystko, czym żyli — plany, oczekiwania, marzenia — legło w gru­ zach. I cóż mogła na to poradzić? Posklejać te żałosne szczątki za pomocą kilku utartych zwrotów („Panie Smith, proszę nigdy więcej nie bić żony. W przeciwnym razie będziemy zmuszeni poczynić odpowiednie kroki")? Dlatego nienawidziła lata. O tej porze roku znośnie było tylko nad oceanem, gdzie zazwyczaj wiała ożywcza bryza. Gdyby nie wizyta u Renee 34

Bower, Lynn właśnie tam spędziłaby przerwę na lunch. Był to jej codzienny zwyczaj. Zaraz po wyjściu z biura jechała w stronę szerokiego pasa publicznej plaży, pozostawiała samochód na poboczu pustej autostrady i zaczynała boso wędrować brzegiem oceanu, obserwując młodocianych ama­ torów surfingu, obojętnych na wszystko z wyjątkiem od­ powiedniej fali. Tych młodych szaleńców w ogóle nie obchodziła już nie tylko czyjaś obecność, ale nawet groźba własnej śmierci. Patrząc na nich, myślała o swoich dzieciach, o tym, że są bezpieczne. Nicholas i Megan przeważającą część dnia spędzali na półobozie. Autobus o ósmej zabierał ich z domu, a o piątej przywoził z powrotem. Na obozie grali w tenisa, nabywali nowych umiejętności — technicznych i artystycz­ nych — pływali w jednym z trzech basenów olimpijskich, w weekendy natomiast Lynn chodziła z nimi nad ocean. W okresie przed reparacją udawało jej się od czasu do czasu oderwać Gary'ego od pracy i w sobotnie popołudnia cała rodzina urządzała sobie piknik na plaży. Obecnie Gary przyjeżdżał po dzieci w sobotę rano i znikał gdzieś z nimi przeważnie aż do wieczora. Na plażę zabierał je rzadko. Przedtem jakoś o tym nie myślała, teraz dopiero zaczęło jej się wydawać, że dla niego ocean nie był czymś tak niezbęd­ nym do życia jak dla niej. Podczas letnich miesięcy woda w Atlantyku była ciepła jak w wannie, a lekkie powiewy wiatru tak rześkie... „Kiedy doznajesz uczucia, że świat ci się wali — powiedział pewnego dnia ojciec krótko po śmierci matki (szli wtedy po plaży, trzymając się za ręce) — spójrz tam." Szerokim gestem wskazał oślepiająco błękitną panoramę morza i nieba. Mój Boże, od tego momentu minęło już dziewięć lat, uświadomiła sobie nagle, powracając do rzeczywistości. Zaczęła znów obserwować gabinet prawniczki. Wyobraziła sobie dla zabi­ cia czasu, że musi opisać to wnętrze, tak jak to robiła w swoich sprawozdaniach. Pierwsze nasuwające się określe­ nia brzmiały: gustowne i funkcjonalne. Jasnopopielate ściany odcięte od sufitu pasem lśniącej bieli dobrze harmonizowały z brzoskwiniowym odcieniem 35

mebli. Jedynym dysonansem w tym ogólnie sympatycznym wnętrzu była nieporządna sterta papierów na biurku —jak­ by ktoś tu wysypał całą zawartość wywrotki. Gdzieś wśród tych szpargałów leżą resztki mojego małżeństwa, pomyślała smętnie. Czując, że się rozkleja, zamknęła oczy i zasłoniła je dłońmi. Co ją tu przyniosło? Dlaczego nie kazała Camerono­ wi wynosić się do diabła razem z jego „dobrymi intencjami"? A przede wszystkim po jakiego licha zgodziła się na to spotkanie! Nigdy nie miała zwyczaju postępować w tak lekko­ myślny, tak nieprzemyślany sposób. Po odejściu męża ani razu nie pozwoliła sobie na żaden wybuch emocjonalny. Zachowywała się, jak przystało na prawdziwą profesjonali­ stkę, która także na własne problemy potrafi patrzeć z dys­ tansu. Wszyscy koledzy z pracy podziwiali ją za tę postawę. Nie odwołała żadnego z wyznaczonych spotkań wypeł­ niających bez reszty każdy dzień pracy w wydziale. Z podob­ nym spokojem podjęła obowiązki samotnej pracującej matki — załatwiła konieczne formalności związane z pobytem dzieci na obozie i nie prosząc męża o pieniądze, sama uregulowała całą należność. Wobec Gary'ego — gdy przy­ chodził porozmawiać o dzieciach albo wziąć je na sobotni wypad — była niezmiennie uprzejma. Załamanie groziło jej tylko raz: kiedy się dowiedziała, że kobieta, dla której ją opuścił, nie jest jakąś bezmyślną dwudziestolatką, lecz osobą zamężną, w tym samym niemal wieku co ona. Czy o takie szczegóły chodziło Cameronowi? „Miałem nadzieję, że mi pani o tym opowie ze wszystkimi paskudnymi szczegółami. Jakich słów użył Gary, informując panią o ro­ mansie, co pani powiedziała jemu, co pani wtedy czuła. Widzi pani, detale dla pisarza to woda na jego młyn." Miałam opowiadać mu o swych uczuciach? Niemożliwe, myślała teraz, siedząc po niewłaściwej stronie wielkiego zaśmieconego biurka, tej stronie, po której cierpienie było niestety czymś więcej niż tylko sprawą do wysłuchania, analizy i raportu. Doznawałam wtedy tylu tak silnych emocji, że ich skumulowanym efektem stał się istny paraliż 36

uczuciowy. Miałam wyznać, że przez kilka tygodni nie uroniłam ani jednej łzy? Aż do tamtej chwili... Chwili gdy jakaś znajoma (nazwisko wypadło jej z głowy, a może podświadomie wymazała je z pamięci) uznała za stosowne ją poinformować, że przypadkiem natknęła się na tych dwoje w niewielkiej galerii sztuki gdzieś przy Worth Avenue. Całowali się publicznie obok kolosalnej nowoczesnej rzeźby i wie pani co? Ta kobieta nie jest ani nadzwyczajnie ładna, ani taka znów młoda. Trzeba było dopiero tej „rewelacji", by puściły w niej wszystkie tamy. Nie, nie od razu — musiała wpierw wrócić do domu. Zamknęła się potem w łazience, tłumiąc gniewne łkania żółtym plażowym ręcznikiem — żeby dzieci nie słyszały. Dlaczego akurat ta informacja tak ją rozstroiła? Była to dla niej największa zagadka i zarazem powód największej udręki, choć trudno jej było się do tego przyznać, a już za skarby świata nie chciała dyskutować o tym z nikim — nawet z Renee Bower. Czuła niejasno, że sytuacja, w której się znalazła, byłaby dla niej strawniejsza (mniej wstydliwa), gdyby Gary, spokojny, myślący i wciąż atrakcyj­ ny czterdziestolatek, nagle zwariował dla jakiejś pustogłowej piersiastej lolitki. Coś takiego mogłaby zrozumieć czy osta­ tecznie nawet tolerować. Tak to już jest, że panowie w pew­ nym wieku tracą głowy dla młodości i głupoty. Myśl o powrocie do domu, gdzie czeka na niego nieskomplikowa­ ne stworzenie bez najmniejszej zmarszczki na twarzy (w przeciwieństwie do starzejącej się żony) działa na takiego pana jak afrodyzjak. Lynn doszła nawet do wniosku, że choć nie byłaby w stanie wybaczyć mężowi takiego wybryku, to mogłaby chyba mu współczuć. W Wydziale Opieki Społecz­ nej naoglądała się dosyć tego rodzaju przykładów: mężczyz­ na w średnim wieku rozwodzi się dla osoby, która do złudzenia przypomina licealną fotografię żony. Czasami nawet obie miały podobne imiona: następczynią Caroline stawała się Carol, Joanna zastępowała Joan. Gdyby więc Gary chciał dokonać takiej zamiany, Lynn miałaby cał­ kowitą pewność, że w niczym nie zawiniła, że odszedłby od niej bez względu na to, co by zrobiła. Ale ta kobieta, Suzette 37

(o imieniu zupełnie niepodobnym do „Lynn"), nie jest przecież żadną pięknością (co stwierdził sam Marc Came­ ron), a już na pewno nie młódką — ma trzydzieści siedem lat! (jest ode mnie młodsza zaledwie o dwa) — więc dlaczego? Lynn w żaden sposób nie mogła tego zrozumieć. Ich czternastoletnie pożycie (piętnastoletnie, jeśli wliczyć w to okres przed ślubem) było przecież zgodne, wolne od większych konfliktów. Dochowali się dwojga udanych dzie­ ci, oboje wypracowali sobie dobre pozycje zawodowe. Przez czternaście lat dzielili te same zainteresowania i gusty, pomagali sobie nawzajem, każde uważało za swój obowiązek spełniać oczekiwania partnera. Nie, w tym małżeństwie nie było poważnych problemów. Oboje cieszyli się dobrym zdrowiem, oboje przyzwoicie zarabiali — Gary znacznie więcej, to jednak nie miało znaczenia, nigdy nie kłócili się o pieniądze. Ani o inne sprawy — politykę, religię, teściów czy seks. W oczach otoczenia — w oczach samej Lynn zresztą również — uchodzili za parę niemal idealną. Oby wszystkie współczesne małżeństwa były takie — mawiali o nich znajomi. Lynn i Gary, Gary i Lynn... Pasowali do siebie zupełnie tak samo jak te imiona. Lynn była więc przekonana, że w tym świetnie funkcjonującym układzie nie ma potrzeby nic zmieniać. Gary jednak widocznie był innego zdania. Ale dlaczego nic jej nie powiedział? Jeśli coś mu się nie podobało, jeśli się z czymś nie zgadzał, dlaczego pozwolił tym sprawom narastać, przejść w stadium „różnic nie do pogodzenn"? Dlaczego zwlekał z tym aż do momentu, gdy mógł już tylko ogłosić końcowy wyrok: „Kocham inną, odchodzę". Lynn początkowo myślała, że wróci — za parę dni, potem, że pewnie za parę tygodni. Renee Bower odradzała jej wtedy wszelkie pochopne decyzje: nic nie rób, zachowaj spokój. I tak było. Gwałtowne działania nie leżały w naturze Lynn. Poza tym doszła do wniosku, że Gary przeżywa klasyczny kryzys wieku średniego. Gdyby coś takiego przy­ darzyło się komu innemu, na przykład mężowi którejś z podopiecznych, poradziłaby pewnie tej kobiecie przeczekać jego szaleństwo, a potem wybaczyć i zapomnieć: takie sprawy mają zwykle krótki żywot. Kiedy jednak z tygodnia 38

zrobił się miesiąc, później trzy i wreszcie pół roku, a romans Gary'ego nie tylko nie wygasł, lecz nabrał charakteru trwałego związku, zmuszona była przyjąć do wiadomości, że jej mąż naprawdę zamierza się rozwieść, aby poślubić Suzette. Zaproponował przyzwoitą umowę rozwodową. Lynn miała zatrzymać dom przy Crestwood Drive (niewielką willę w idealnym stanie) i wszystkie meble z wyjątkiem fotela z czasów królowej Anny, który od pokoleń należał do jego rodziny (Lynn, prawdę mówiąc, niezbyt lubiła ten antyk). Zażądał połowy dzieł sztuki nabytych w okresie małżeństwa oraz całej swej obszernej płytoteki z muzyką rockandrollową. Zobowiązał się łożyć na dzieci — i to bardzo hojnie — aczkolwiek jej samej nie zaproponował żadnych alimen­ tów; zgodził się również przez dalsze pięć lat spłacać hipotekę. Renee Bower zamierzała wymóc na nim wydłuże­ nie tego okresu, lecz poza tym i kilkoma jeszcze drobiazgami obie z Lynn zgodnie uznały, że nie ma się o co spierać. Wszystko wskazywało na to, że rozwód odbędzie się bez zgrzytów, w wyjątkowo kulturalnej atmosferze. Należą ci się gratulacje, skonstatowała Renee. Zachowujesz się jak osoba dojrzała i odpowiedzialna. Możesz się uważać za szczęściarę, orzekła po pewnym czasie, gdy pierwsza wersja umowy spoczęła już na jej biurku. Twój Gary najwidoczniej żeni się z pieniędzmi. « Lynn nie przyniosło to wielkiej pociechy. Wiedziała, że Gary nie jest czcicielem dolara. Pieniądze nigdy nie miały wpływu na jego styl życia ani libido. Był cenionym ad­ wokatem i po latach pracy w świetnie prosperującej firmie prawniczej awansował właśnie do rangi wspólnika. Miał wysokie dochody, lubił swoją pracę i to go zadowalało. Nigdy nie aspirował do pozycji człowieka z listy najbogat­ szych. Lynn była pewna, że pieniądze Suzette nie odgrywają dla niego większej roli; stanowią jedynie jakiś całkiem marginalny dodatek do innych walorów tej kobiety. Ilekroć próbowała wyobrazić sobie, co to mogą być za walory, zaczynało brakować jej tchu, a oczy zachodziły łzami. Dosyć, mówiła sobie wtedy, przestań o tym myśleć, zajmij się pracą 39

i dziećmi. Do wizyty Marca Camerona umiała utrzymać się w ryzach i nagle ten człowiek kompletnie zburzył jej spokój. Sprawiły to jego słowa, jego interesująca twarz, jego masyw­ ne ciało. To przez niego nawiedziły ją znowu te myśli, które tak usilnie pragnęła odegnać. — Wciąż jeszcze mi nie powiedziałaś, dlaczego, u li­ cha, chciałabyś widywać tego Camerona — usłyszała na­ gle pytanie swojej prawniczki. Najwidoczniej przez chwilę nie zdawała sobie sprawy, że Renee Bower wróciła do gabinetu. — Jestem ciekawa. — Mówiąc to, Lynn uświadomiła sobie, że Marc Cameron posłużył się wczoraj dokładnie tym samym wyjaśnieniem. — I czegóż to jesteś ciekawa? Jak daleko potrafisz się posunąć? Chcesz do reszty skomplikować sobie życie? Lynn opuściła oczy na plisowaną spódnicę w odcieniu ciemnego różu. — Interesuje mnie jego żona — odrzekła cicho po chwili milczenia. — Jeśli mam być szczera... bardzo chcę wiedzieć, jaka ona jest. Jestem tego tak samo ciekawa jak Cameron mnie. — I myślisz, że on zechce zaspokoić twoją ciekawość? — Tak, i to z wielką ochotą. — Dlaczego? — Nie wiem. Może po prostu, żeby sobie ulżyć. — Nie, zaczekaj. Nie chodziło mi o to, z jakiego powodu on chce mówić o swojej żonie, tylko dlaczego ty się nią interesujesz. — A ty na moim miejscu byś się nie interesowała? W brązowych oczach Renee pojawił się cień niepewności. — Czy ja wiem? Może. Ale chyba nie. Nie — oświad­ czyła na koniec stanowczo. — Co by mi to dało? — Mnie by się może rozjaśniło od tego w głowie. — Raczej wprost przeciwnie! Zrobiłby ci się od tego już tak straszny mętlik, że lepiej daj sobie spokój. No dalej, Lynn, nie powiedziałaś mi jeszcze wszystkiego. Lynn płochliwie rozejrzała się po gabinecie, szukając czegoś, na czym można by zawiesić wzrok. Znalazła wreszcie 40

małą akwarelę — tuż obok głowy Renee. Widniały tam dwie baleriny, które pilnie zaczęła studiować. — Wiesz, ten Marc Cameron jest szalenie pociągający — wyznała ledwo słyszalnym szeptem. Renee opuściła ręce na podołek i odchyliła się w krześle. — No tak, nareszcie jakaś sensowna przyczyna — stwier­ dziła rzeczowym tonem. Lynn niespokojnie zerknęła jej w oczy, niepewna, co o tym sądzić. — Co konkretnie stało się wczoraj? — ostrożnie spytała prawniczka. — Nic — zapewniła ją Lynn z nienaturalnym pośpie­ chem. — Przysięgam, że absolutnie nic... tylko wiesz... wyczułam, że coś miedzy nami zaiskrzyło. Wydaje mi się, że to bardzo silna chemia seksualna... — O nie! — Nie rozumiem... — Powiedziałam „nie" tej twojej chemii. Pamiętaj, Lynn, żadnych... eksperymentów. — Czyż nie po to istnieje chemia? — Lynn spróbowała obrócić to w żart, widząc jednak surową minę Renee, dała za wygraną. — Dlaczego nie? Co w tym byłoby tak złego? — A co dobrego by ci z tego przyszło? Na litość boską, Lynn, sama wiesz doskonale, że to fatalny pomysł, inaczej byś tu nie przyszła. Jesteś osobą dorosłą, niepotrzebne ci moje zezwolenie na romans, ty jednak przychodzisz, a wcześ­ niej dzwonisz do mnie do domu, i to nawet dwukrotnie. Oznacza to, że świetnie zdajesz sobie sprawę, jak horrendal­ nym błędem byłoby związanie się z tym człowiekiem, a u mnie szukasz jedynie potwierdzenia tego, co mówi ci rozum. Chcesz mego potwierdzenia, więc je masz, a ponie­ waż godzina mojego czasu kosztuje cię ponad dwieście dolarów, powiem ci jeszcze najjaśniej jak można: unikaj wszelkich kontaktów z tym panem. Nie przyjmuj od niego żadnych zaproszeń na kolację, do kina i tak dalej. Nie kładź się z nim do łóżka. Nie rozmawiaj z nim przez telefon. Nawet o nim nie myśl. — Wciąż nie rozumiem dlaczego. — Bo to mąż kobiety, do której uciekł twój mąż, to po pierwsze. Po drugie, pomyśl, jak by taki romans mógł 41

wpłynąć na dzieci. Po trzecie, mieszkamy w małym mieście; ludzie tu lubią gadać, zwłaszcza gdy im się trafi tak smakowity kąsek. Pomyśl więc o swojej reputacji i karierze. A co najważniejsze, nie zapominaj o umowie z Garym. Jest dla ciebie korzystna, ale łatwo może się to zmienić, kiedy twój mąż się wścieknie. Jeszcze jej nie podpisał. — Gary ma wściec się o to, że widuję Marca Camerona? Z jakiej racji? — Zastanów się, Lynn. Pomyśl nad tym przez parę dni albo nawet parę miesięcy. Mogę ci podpowiedzieć, że wchodzi tu w grę pierwotny samczy nakaz obrony własnego terytorium czy jak to się tam nazywa. A jak ty byś się czuła, gdyby sytuacja była odwrotna? Gary w najlepszym razie zacznie podejrzewać cię o złe intencje, o to, że ktoś tu pragnie się odegrać. I będzie miał rację. Nie, nie zaprzeczaj, pozwól mi skończyć. Zrozum, Marc Cameron czuje się zraniony. Ten człowiek niezupełnie wie, co robi, a gada, jakby mu odbiło. Naprawdę tak to wygląda! Czy każdy mężczyzna w jego sytuacji łapie za telefon i zaczyna wydzwaniać do żony faceta, z którym romansuje jego własna żona? Mówi, że chce cię widywać. Ciekawe, z jakiego powodu. Pomyśl: Suzette przyprawiła mu rogi, facet pragnie zemsty. A czy istnieje lepsza forma zemsty, niż przelecieć żonę rywala? Tak, Lynn — Renee zaczerpnęła wielki haust powietrza — Cameron jest wściekły i zdesperowany. Może nawet nie uświadamia sobie w pełni, o co naprawdę mu chodzi. Może nie zamierza wyrządzić ci krzywdy, ale cierpieć będziesz tak samo, jeśli skrzywdzi cię bez złych intencji. Potrzebna ci taka przyjem­ ność? — Więc sądzisz, że nie ma najmniejszej szansy, aby Marc... aby Cameron uważał mnie po prostu za osobę atrakcyjną? — Och, Lynn, istnieją po temu wszelkie szanse! Jesteś tak śliczną i bystrą kobietą, że musiałby być ślepy, aby tego nie widzieć. — Renee podniosła się z krzesła, okrążyła biurko i stanęła przed Lynn, której w tym momencie przyszło na myśl, jak ładna byłaby jej prawniczka, gdyby tylko zechciała zrzucić parę kilo. — Coś ci powiem, Lynn — mówiła dalej 42

Renee — pewnego dnia spotkasz kogoś, kto uzna cię za atrakcyjną ze wszystkich właściwych przyczyn, uwierz mi jednak: Marc Cameron nie jest tym człowiekiem. — Umilkła na moment, wpatrując się bacznie w jasnoszare oczy klientki. — Ale ty — spytała po chwili z mieszaniną zdziwienia i rezygnacji — ty nie zamierzasz mnie słuchać, prawda? — Nie wiem. — A możesz przynajmniej odłożyć spotkania z tym panem do czasu podpisania umowy o separacji? — Postaram się. — Postaraj się bardzo. — Lynn poczuła przez skórę, że to jeszcze nie koniec. — Jak to sobie wyobrażasz? — Powinnaś z kimś porozmawiać. — To znaczy? — Z jakimś specjalistą. — Właśnie rozmawiam. Z tobą. — Idź do psychiatry — Renee zaniechała ogólników. — Tylko mi nie mów, że przesadzam! — wykrzyknęła, uprzedzając ewentualne protesty. — Zważywszy na całą tę aferę, zachowywałaś się do tej pory bardzo dzielnie, może aż nazbyt dzielnie. Stłamsiłas w sobie ogromną furę emocji. Co ci szkodzi o tym porozmawiać? — Przemawia przez ciebie troska o interes męża? — Teraz akurat przedmiotem mojej troski nie jest Phi­ lip. Zwłaszcza że dzięki Bogu, powodzi mu się bardzo dobrze. W twoim biurze chyba są psychiatrzy? Może któryś z nich?... — Nie powinnaś już jechać na lotnisko? — Lynn wymownie zerknęła na zegarek. Widząc, że sprawa została zamknięta, Renee zrobiła to samo. — Jezu, tak! Powinnam, i to już —jęknęła, nie ruszając się jednak z miejsca. — Widzę, że jesteś zdenerwowana. Stało się coś złego? Renee gwałtownym ruchem podniosła ręce do góry. — Do diabła! Nie ty jedna popełniasz głupstwa. Wczoraj moja siostra próbowała się zabić. — Co? O mój Boże! 43

— Uhm, ja powiedziałam to samo. — Renee na chwilę zastygła w bezruchu. — Kathryn zawsze umiała zwrócić na siebie uwagę. Zwłaszcza moją.

4 W obrotowych drzwiach hali przylotów Fortu Lauderdale zaczynali się już ukazywać pasażerowie z Nowego Jorku. Czy jest wśród nich Kathryn? niepokoiła się Renee. Jej nocna informatorka — Renee nadal nie mogła przypo­ mnieć sobie nazwiska — obiecała wprawdzie odwieźć niedo­ szłą samobójczynię na lotnisko i dopilnować, by weszła na pokład, ale czy można mieć pewność, że zdołała tego dokonać? Kathryn mogła zwyczajnie odmówić. Zaczęła obserwować jakiegoś dżentelmena w średnim wieku, który niespiesznym krokiem skierował się ku swojej niespokojnej żonie; z uścisku, którym ją powitał, na milę wiało roztargnieniem... Och, ale tamci! Uśmiechnęła się mimo woli na widok ładnej nastolatki, która w tej samej chwili rzuciła się w objęcia uradowanych starszych państwa — zapewne babci i dziadka. Renee bardzo lubiła obser­ wować ludzi, zgadywać, kim są, domyślać się łączącego ich pokrewieństwa. Wyobraziła sobie właśnie, że roztargniony jegomość wraca do domu z jakiejś nowojorskiej konferencji i że zabrał w tę podróż swoją przyjaciółkę, o, tamtą młodą kobietę, która tuż przed nim ukazała się w drzwiach, a potem szybko pomaszerowała naprzód, ani razu nie patrząc za siebie. Niewierny małżonek uśmiechał się teraz blado do swojej drugiej połowy, zasypującej go gradem grzeczno­ ściowych pytań o podróż. Oboje z jednakowym poświęce­ niem prowadzą tę grę pozorów, fantazjowała Renee. Wciąż jeszcze pragną utrzymać fasadę swego małżeństwa. Ciekawe, jak długo to potrwa, nim wreszcie się zdecydują zakończyć tę farsę i złożą wizytę w którejś kancelarii adwokackiej, może nawet jej własnej? Zaczęła się zastanawiać, czyby ich po­ znała, gdyby tak się stało. 44

Co do nastolatki chichoczącej radośnie w opiekuńczych ramionach dziadków wymyślony przez Renee scenariusz przedstawiał się następująco: ta dziewczyna to produkt rozbitej rodziny. Dziadkowie — najprawdopodobniej ze strony ojca — nie widzieli jej kilka lat. Matka, acz nie bez oporów, w końcu wyraziła zgodę na odnowienie kontaktów — ku szalonej radości tak wnuczki, jak starszych państwa. Uświadomiwszy sobie nagle, że zbyt natarczywie gapi się na tę trójkę, Renee odwróciła głowę. Philip miał chyba rację, wyrażając kiedyś opinię, że praktyka zawodowa zaczyna determinować jej stosunek do życia i ludzi. Przyjęła wtedy postawę obronną, bo poczuła się urażona. „A twoja to nie?" spytała dość uszczypliwie. Może jednak miał rację. Przecież to prawda, że obracam się wciąż w kręgu ludzi, z których każdy albo zamierza się rozwieść, albo się właśnie rozwiódł. I dzieje się tak na­ wet w tych moich fantazjach... Odprowadziła wzrokiem parę w średnim wieku: przecisnąwszy się obok dziadków i wnuczki, zniknęli w dalszej części hali. Czemu życie nie może być prostsze? Dlaczego ludzie nie mogą żyć z sobą długo i szczęśliwie, jak nam obiecują autorzy romansów? Dlaczego nasza rzeczywistość okazuje się zwykle tak choler­ nie przykra? Komu potrzebna taka rzeczywistość? Moja nie jest przykra, szybko zapewniła samą siebie. Ja poślubiłam przystojnego księcia. Przeżywam swoją piękną baśń, tak jak to sobie wymarzyłam. Wszystko jest jak trzeba... jeśli nie liczyć tych paru zbędnych kilogramów. Z drzwi wyprysnęły dalsze trzy osoby: dwie kobiety i nadąsany, mniej więcej dziesięcioletni chłopiec. Siostry. Jedna niezamężna, druga od niedawna w separacji, brzmiała diagnoza Renee. Postanowiła przywieźć syna na Florydę, nim zacznie się walka o prawo opieki. Może chce przekupić małego? „Popatrz, złotko, jak tu pięknie. Zostań z mamusią, a czeka cię mnóstwo takich wycieczek." O, do licha! Renee czym prędzej zerknęła gdzie indziej. Philip zdecydowanie miał rację. Co on teraz robi? Rano obiecał, że postara się towarzy­ szyć jej na lotnisko; prosił, żeby zadzwoniła, gdy już będzie 45

gotowa do wyjścia. Cóż, kiedy sekretarka poinformowała ją uprzejmie, z brytyjska przeciągając samogłoski, że doktor Bower odbywa sesję z pacjentem i żeby była łaskawa zadzwonić, hm, za pięć minut. Po pięciu minutach prze­ kazano jej znowu tę samą wiadomość, więc czekała, jak długo się dało, a gdy dalsze czekanie zaczęło już grozić spóźnieniem się na lotnisko, zadzwoniła po raz ostatni: numer był zajęty. Dotarła do Lauderdale z dwudziestominutowym opóź J nieniem, na szczęście samolot Kathryn też się spóźnił. Może by zadzwonić teraz do Philipa? zaczęła się zastanawiać na widok rzędu telefonów pod przeciwległą ścianą hali... Oby nie pogniewał się o to, że na niego nie zaczekałam. Zaraz! To raczej ja mogę mieć powód do złości, żachnęła się w duchu, lecz natychmiast przegnała tę myśl. Ponownie spojrzała w stronę drzwi. Wyszła z nich właśnie kobieta o kilka lat od niej starsza i o kilkanaście centymetrów wyższa, zrobiła krok i przystanęła. Była bardzo blada; kolor i konsystencja jej cery przywodziły na myśl zsiadłe mleko. Cienkie jasne włosy zwisały martwymi strą­ kami dookoła zapadniętej twarzy. Widać na pierwszy rzut oka, że przeżyła tragedię, myślała Renee, podchodząc bliżej. Przez prawie dwadzieścia lat była żoną uwielbianego męż­ czyzny, który ją nagle opuścił, nie, nie przez rozwód — zabrała go śmierć. Nie miała dzieci (po kilku poronionych ciążach), nie zrobiła kariery (jej karierą była rola żony ukochanego męża), toteż gdy odszedł, życie straciło dla niej wszelki sens. Minionej nocy zadzwoniła do siostry i paru przyjaciół, aby się pożegnać. Przyjaciele byli przekonani, że postanowiła odwiedzić siostrę i zaraz leci na Florydę, siostra zamierzała odpowiedzieć na telefon, odłożyła to jednak do rana. Desperatka tymczasem, siedząc w przyjemnie gorącej kąpieli, spokojnie przecięła sobie żyły. Tuż przed północą przypadkiem znalazły ją dwie przyjaciółki i czym prędzej zawiozły do szpitala, gdzie opatrzono jej ręce i po ostrej reprymendzie wypisano. Nacięcia nie były głębokie, orzekł dyżurny lekarz. Stwierdził u pacjentki depresję, przepisał jej valium, po czym odesłał do domu. 46

Już od widoku bandaży Renee zrobiło się słabo. Z tru­ dem opanowała nagły atak mdłości. — Kathryn, moja droga — wyszeptała, ostrożnie biorąc siostrę w ramiona. Doznała przy tym strasznego wrażenia, że obejmuje bezcielesne widmo. Kathryn odsunęła się z wolna i popatrzyła jej w twarz. Renee spostrzegła łzy formujące się w wielkich zielonych oczach, nadal uderzająco pięknych, i poczuła, że sama też płacze. — Jakaś ty chuda — wykrztusiła łamiącym się głosem, śledząc wielką łzę lśniącą na bladym policzku. Kathryn spróbowała się uśmiechnąć i łza stoczyła jej się do ust. —Jak lot? — szybko spytała ją Renee. Bała się mówić o bandażach, o tym, co się stało. Jeszcze nie teraz. — Wpadliśmy w turbulencje — z wysiłkiem wyszeptała Kathryn. — Wciąż jestem trochę roztrzęsiona. — W domu zaraz się położysz, chodźmy. — Renee ujęła siostrę pod łokieć, starając się ją pociągnąć w stronę transportera, gdzie jak zauważyła, ukazały się już bagaże. Nic z tego. Kathryn tkwiła w miejscu jak wmurowana, wbijając puste spojrzenie w jakiś nieistniejący punkt. Niepewna, co dalej robić, jak wyrwać ją z tego transu, Renee patrzyła na nią bez słowa. Największym walorem Kathryn pozostały jej zielone oczy, mimo że teraz otaczały je brzydkie czerwone obwódki; wysokie kości policzkowe miały nadal posągową doskonałość, choć stały się już zbyt wydatne — wskutek znacznej utraty wagi... Ale nawet w tej jakże żałosnej kondycji, nie mówiąc już o braku makijażu, Kathryn była doprawdy niezaprzeczalnie piękna... Śmierć Arniego musiała być dla niej potwornym szokiem, myślała Renee, opuszczając oczy na kruche nadgarstki grubo owinię­ te gazą. Dlaczego? cisnęło jej się na usta. Nakazując sobie z tym poczekać, powiedziała możliwie rzeczowym tonem: — Musimy odebrać twój bagaż. — T o krótkie spojrzenie na bandaże przyprawiło ją znowu o mdłości; wyobrażając sobie, że Kathryn być może cierpi na to samo, spytała z niepokojem: — Wszystko w porządku, kochanie? Nie robi ci się niedobrze? 47

Kathryn nieoczekiwanie ocknęła się z transu i wlepiła w nią oczy z takim wyrazem twarzy, że Renee cofnęła się instynktownie, a jej wyciągnięte ramię opadło. — Ty nic nie mówiłaś mamie i tacie, prawda? — Nie. Wydawało mi się, że lepiej będzie, jak sama im powiesz. — Nie! — Kiedy już nabierzesz sił. — Nie! — Powiedzmy im przynajmniej, że tu jesteś. — Nie chcę! Nie chcę, żeby wiedzieli, co się stało. — Kathryn, przecież to nasi rodzice. — Proszę cię! — Głos Kathryn nabrzmiał histerią. Kilka stojących w pobliżu osób odwróciło głowy w ich stronę. — Dobrze, dobrze, będzie, jak sobie życzysz. — Nie chcę im nic mówić. Wiesz, jak by to zmartwiło mamę i jak rozczarowany byłby tata. Znów go zawiodłam. Renee w milczeniu skinęła głową. Prowadząc siostrę ku taśmie z bagażem, pomyślała gorzko, że samobójcza próba Kathryn o tyle tylko mogłaby zdenerwować matkę, o ile zdenerwowałaby ojca, i że jego rozczarowanie znalazłoby pewnie jedyny wyraz w tym strasznym, kamiennym spoj­ rzeniu. Mówiłoby ono dobitniej niż słowa: wiedziałem, że do tego dojdzie! Jakby Kathryn przez swoją depresję zrobiła mu najgorszy afront, jakby Arnie umarł mu na złość... To kamienne spojrzenie ojca było istną zmorą ich dzieciństwa. Ów bezmiar rozczarowania, jaki w sobie niosło, mógłby odczuwać chyba tylko biblijny patriarcha, którego święte słowa zostały zlekceważone. Renee aż nazbyt dobrze rozu­ miała, jak działa na Kathryn perspektywa takiej konfron­ tacji, ale przecież prędzej czy później musi do tego dojść. — Jakiego koloru jest twoja walizka? — Stały już przy kołowrocie bagażowym. — Ja... nie wiem — wyjąkała Kathryn z wyrazem zakłopotania i skrajnej frustracji. — Marsha pakowała rzeczy — zaczęła się usprawiedliwiać. — To ta kobieta, która do ciebie dzwoniła. Ona odwiozła mnie na lotnisko i oddała bagaż... Mój Boże, nie pamiętam, która to była 48

walizka! — Podniosła do oczu obandażowane ręce, by ukryć łzy. — Spokojnie. Znajdziemy ją. Kathryn otarła oczy. — Lekarz nie przejął się zbytnio moimi ranami — po­ wiedziała niemal obojętnie. — Jego zdaniem wcale nie chciałam umierać. — Dzięki Bogu. — Renee na chwilę oderwała oczy od twarzy siostry, aby zlustrować kolejną porcję bagażu, która wypadła na taśmę. — O, czy to ta? — Stara płócienna walizka w granatowo-brązowe pasy wydała jej się znajoma. — Spójrz, Kathryn! — Nie czekając na odpowiedź, chwyciła walizkę i zdjęła ją z rampy. — Zgadza się: Kathryn Metcalfe Wright. — Maszjeszcze jakieś bagaże? Pamiętasz, ile walizek spakowała ci ta przyjaciółka? — Chyba tylko jedną. Mocno obejmując siostrę w pasie, Renee drugą ręką podniosła ciężką walizę i półwlokąc ją po posadzce, dotarła w końcu do wyjścia. Przed terminalem stał jej biały mercedes — prezent od Philipa na ostatnią rocznicę ślubu. Z ulgą pozbyła się ciężaru, wrzucając go do bagażnika, wyjęła kluczyki i otworzyła drzwi przed Kathryn. — Wsiadaj, kochanie. Wyprowadziwszy samochód z parkingu, skierowała się w stronę trasy 1-95, a potem leciutko, jakby to był obiekt z porcelany, pogładziła dłoń siostry. Kathryn zamknęła oczy i po paru minutach dał się słyszeć jej równy oddech. Zasnęła — Renee wydała westchnienie ulgi. Niech śpi. — Hej, jest ktoś w domu? W wyłożonym lustrami foyer Kathryn drgnęła nerwo­ wo na widok swego odbicia, co widząc Renee czym prę­ dzej wprowadziła ją do salonu. Zza ogromnego okna — sięgało od podłogi do sufitu — powitał je lśniący w słońcu ocean. — Debbie poszła pewnie na plażę — rzuciła niedbale Renee, sadowiąc Kathryn na nieskazitelnie białej sofie. Miała nadzieję, że głos jej nie zdradził: jak to dobrze, że nie ma tej małej jędzy! 4 Dobre intencje

49

— Mam wyrzuty sumienia — odezwała się Kathryn — że akurat teraz zwaliłam ci się na głowę. — Daj spokój, o czym ty mówisz? — Wystarczy, że masz tu Debbie. Potrzebna ci jeszcze stuknięta siostra? — Nie słyszałaś, do czego służą mieszkania na Flory­ dzie? No, to miał być żart. Powinnaś się była roześmiać. Kathryn zdobyła się na słaby uśmiech. — Chyba pójdę napić się wody. — Siedź, ja ci przyniosę. — Renee pobiegła do kuchni, napełniła wodą dużą szklankę, otworzyła lodówkę i z niejas­ nym poczuciem winy ukradkiem zerknęła do środka. — Masz ochotę coś zjeść? — Nie, dziękuję, wystarczy mi woda. Wyłuskawszy z najdalszego kącika lodówki torebkę miniaturowych czekoladek pod nazwą „Trzej Muszkietero­ wie", Renee chyłkiem wrzuciła jedną do ust. — Powinnaś jeść — powiedziała po powrocie do salonu z łagodnym wyrzutem w głosie. — Musisz odzyskać siły. — Nie jestem głodna. Może trochę później. — Kathryn rozejrzała się po pokoju. — Trochę to dziwne, że do tej pory nie widziałam twojego mieszkania. — Bo nie chciałaś się ruszyć z Nowego Jorku. — Arnie nie lubi podróżować. Renee pominęła te słowa milczeniem, choć brzmiały one tak, jakby jej szwagier wciąż żył. — No i co powiesz o moim domu? Podoba ci się? Odpowiedzi nie było tak długo, że zaczęła już wątpić, czy Kathryn w ogóle usłyszała pytanie; właśnie otwiera­ ła usta, żeby je powtórzyć, gdy jej siostra nagle przemówi­ ła: — Jest zupełnie do ciebie niepodobne. — Zostało to powiedziane w taki sposób, jakby oceniała czyjeś zdjęcie. — No cóż, chyba nie jest. To znaczy... jest i nie jest — zająknęła się Renee. Zrobiło jej się jakoś głupio. — Wiesz, przed ślubem mieszkał tutaj Philip i sam je urządził... ale tak świetnie zaaranżował to wnętrze, że... że nie chcieliśmy się stąd wyprowadzać. Bo i po co? Ten widok na ocean... No 50

i jest wystarczająco duże jak na nasze potrzeby. Trzy sypialnie. To naprawdę idealne mieszkanie. — Strasznie tu biało. Renee spróbowała zobaczyć to wnętrze oczami Kathryn, przypomnieć sobie swoją pierwszą reakcję, kiedy Philip przyprowadził ją tutaj sześć i pół roku temu... — Philip nie cierpi nadmiaru mebli i wszelkich rupieci — zaczęła wyjaśniać siostrze. — Mówi, że ma dosyć bałaganu w pracy. Niech przynajmniej w domu będzie tak, jak lubi. — A co ty lubisz? — Nie rozumiem, co masz na myśli. Kathryn nie odpowiedziała. Małymi łyczkami sączyła wodę. — Lubię to mieszkanie takie, jakie jest — zdecydowała się powiedzieć Renee. Idąc za spojrzeniem Kathryn, prześliz­ nęła się wzrokiem po ścianach obwieszonych dziełami współ­ czesnych artystów. Wygląda tu prawie jak w galerii sztuki abstrakcyjnej, pomyślała przelotnie. — A biel... Biel to dobre tło dla obrazów. — Jesteś szczęśliwa? — Bardzo. — Cieszę się — westchnęła Kathryn. Renee usiadła obok niej na sofie. Nadeszła pora zapytać o rzecz najważniejszą, a bardzo się tego bała. Trudno, nie było innego wyjścia. — Kathy, czemu to zrobiłaś? Wiem, jak mocno kochałaś Arniego, ale... — Nie wiesz — sucho przerwała jej siostra. — Jak to? Nie rozumiem... W oczach Kathryn pojawił się... popłoch? Przerażenie? Dziwne. Trwało to jednak tylko moment. — Po prostu nie wiesz, jak go kochałam. Był dla mnie wszystkim, całym moim życiem. — Dużą częścią życia, ale przecież nie wszystkim. — Był wszystkim — powtórzyła z naciskiem Kathryn. — Pamiętasz, ile miałam lat, gdy go poślubiłam? Ledwie osiemnaście. Byłam jeszcze dzieckiem. Arnie mógłby być prawie moim ojcem. Pamiętasz, jaki tatuś był wściekły? 51

Renee pamiętała. Wściekłości ojca nie dało się łatwo zapomnieć. — Arnie był całym moim światem. Robił dla mnie wszystko, o wszystko się troszczył. Nie musiałam podej­ mować żadnych decyzji, nigdy niczego załatwiać... Nie musiałam, bo był Arnie. I zawsze byliśmy razem. Przez prawie dwadzieścia lat. Pomyśl: dwadzieścia lat! I nagle go nie ma. Wtedy... tamtego wieczoru zrobiłam na kolację pieczeń z przyprawami, chociaż Arnie nie lubił pikantnych potraw. Ale ten przepis wydawał mi się bezpieczny, po­ stanowiłam go więc wypróbować. Arniemu smakowało to nieszczególnie, no ale zjadł. A potem wstał od stołu, zachwiał się nagle i runął na twarz. Krzyknęłam. Podbiegłam do niego. Jeszcze myślałam, że może żartuje, wiesz, przez tę pieczeń... ale to był koniec. Kiedy odwróciłam go twarzą do góry, wiedziałam już, że nie żyje. — Kathy, to się stało trzy miesiące temu. Mówiłyśmy już o tym. Nie powinnaś tak stale się dręczyć. To ci nie pomaga. — A co mi pozostało, moja droga? Co mam zrobić ze sobą, ze swoim życiem? — Po prostu żyć dalej. Jesteś jeszcze młoda i piękna. Uwierz mi, życie potrafi być cudowne, trzeba mu tylko dać szansę. Twój mąż z pewnością by tego chciał. — Arnie chciałby mnie mieć przy sobie. — Nic podobnego! — Renee porywczo chwyciła siostrę za ręce. Zreflektowała się zaraz, widząc na jej twarzy grymas bólu. — Gdzie ja mam głowę! Przepraszam cię, kochanie — poczuła, że Kathryn drżą ręce — ale z tym, co mówisz, w żaden sposób nie mogę się zgodzić. Arnie na pewno by pragnął, żebyś była szczęśliwa, żebyś korzystała z życia i wszelkich jego uroków. — Nie. — Kathryn z uporem potrząsnęła głową i za­ mknęła oczy. Renee nawiedziło takie samo uczucie jak podczas roz­ mowy z Lynn Schuster: czegoś tu nie rozumiem, jest w tym jakaś luka, i to chyba bardzo istotna. — Kathryn, czy ty coś przede mną ukrywasz? 52

— Nie, oczywiście, że nie. — Kathryn otworzyła oczy i Renee po raz drugi dostrzegła w nich panikę. — I czemu ją tak piłujesz? — usłyszała raptem. Kathryn wyprostowała się czujnie, Renee ani drgnęła; nie musiała odwracać głowy, by rozpoznać właścicielkę głosu. — Kathryn — powiedziała z lekkim westchnieniem — przedstawiam ci córkę Philipa. Debbie, to jest moja siostra. — Darujemy sobie uścisk dłoni — oznajmiła Debbie, stając pośrodku pokoju i niedwuznacznym gestem wskazu­ jąc bandaże Kathryn. — Myślałam, że cię nie ma w domu — włączyła się Renee. — Wołałam zaraz po wejściu, ale pewnie nie słysza­ łaś. — Słyszałam, tylko nie przyszło mi na myśl, że mam się stawić na rozkaz. — To nie był żaden rozkaz — Renee urwała w pół zdania. Bezcelowa dyskusja. — Jakie to uczucie, kiedy człowiek przetnie sobie żyły? — wypaliła Debbie. — Debbie! — Nic się nie stało — żywo powiedziała Kathryn. — Możemy o tym pomówić, nie mam nic przeciwko temu. — Ona chce o tym mówić — zuchwale rzuciła Debbie, siadając po turecku na białym dywanie pomiędzy fotelem a sofą. — No więc co się wtedy czuje? — Ból — odrzekła Kathryn, wpatrzona w swoje ban­ daże, jakby chciała przeniknąć je wzrokiem. — To bardzo boli. Pewnie dlatego nie miałam odwagi ciąć głębiej. — Dużo było krwi? — Na litość boską!... — Tak. — Kathryn zignorowała okrzyk siostry. — Mnóstwo. Wyglądałam jak skąpana w sosie pomidoro­ wym. Debbie parsknęła śmiechem, a Kathryn, o dziwo, zaczęła jej wtórować. — W którą stronę cięłaś? — Debbie wyczekująco wycią­ gnęła szyję. 53

— W ten sposób — Kathryn powiodła palcem po nadgarstku. — W poprzek. — Jeśli ktoś chce się zabić, powinien ciąć wzdłuż — bez­ namiętnie wyjaśniła Debbie. — Widziałam to w jakimś filmie. Podobno ci, którzy tną się w poprzek, chcą tylko iść do szpitala. Prawdziwi samobójcy robią nacięcie wzdłuż żyły. Tego już zszyć się nie da. Najszybszy sposób to oczywiście palnąć sobie w łeb. Mój tata ma rewolwer — dodała po krótkiej pauzie. — Trzyma go w szafce nocnej. — Możemy pomówić o czym innym? — błagalnie spyta­ ła Renee, którą znowu ogarnęły mdłości. — Mnie to interesuje. — Debbie, to nie była prośba — Renee tym razem wkroczyła ostro. Postanowiła przy najbliższej okazji scho­ wać rewolwer gdzie indziej, a najlepiej w ogóle go się pozbyć. Zawsze była przeciwna trzymaniu broni w domu i nie kryła tego przed Philipem. Co za dziewczyna z tej Debbie! Jak można było, znając sytuację, mówić o rewolwerze? Czy ona kompletnie nie ma rozumu? Debbie tymczasem wykonała prześmiewczy salut: — Tak jest, pani kapitan! — Sądzę, moja droga — Renee zwróciła się do siostry — że możemy sobie znaleźć inny temat. — Moja mama próbowała się zabić — oznajmiła jej pasierbica. — Wiedziałaś o tym, Renee? — Nie wiedziałam — wyznała oszołomiona Renee. Zdumienie zaparło jej dech. — Po odejściu taty zrobił się z niej kłębek nerwów. Byłam wtedy jeszcze dzieckiem, ale wszystko pamiętam. Musiała czuć się wtedy chyba tak samo jak ty — Debbie uśmiechnęła się do Kathryn, która niemal chłonęła jej słowa. — Zaczęła pić i brać pigułki na sen. Którejś nocy łyknęła sobie za dużo, drinków i pigułek. Zawieźliśmy ją do szpitala. Musieli zrobić jej płukanie żołądka. Widziałam to: obrzyd­ liwość. — Przepraszam na chwilę. — Renee uciekła do kuchni, gdzie nalała sobie szklankę wody, wychyliła ją duszkiem, sięgnęła do lodówki, porwała następną czekoladkę i po54

Iknęła ją prawie bez gryzienia. Z salonu dobiegał głos Debbie — dalej paplała o matce: jaka to z niej piękna kobieta, jaka szczupła, jaka podobna do Kathryn. „Zupełnie inna niż Renee". Cóż, to prawda. Renee widziała jej zdjęcia. Na imię miała Wendy. B y ł a piękna. I szczupła. I cholernie niezrów­ noważona. Ilekroć Renee pomyślała o matce Debbie, na­ tychmiast przypominała sobie incydent, o którym w zaufa­ niu opowiedział jej Philip zaraz na początku znajomości. Podobno któregoś wieczoru — mieli właśnie położyć się spać — sprowokowała taką awanturę, że Philip postanowił spędzić noc w hotelu, tak już miał dosyć tych jej obłąkanych wrzasków. Kiedy wsiadł do wozu i ruszył, ona zaczęła biec za samochodem — kompletnie naga. Jak pies, wyobrażasz sobie, opowiadał ze łzami w oczach. Co za wstyd! Dodał, że nigdy jeszcze nikomu o tym nie mówił. Cóż, trudno mu się dziwić, pomyślała Renee. — Kathryn powinna się teraz położyć — powiedziała, wkraczając do salonu, gdzie jej zdumionym oczom ukazał się doprawdy zaskakujący widok: Debbie siedziała na sofie, trzymając w objęciach Kathryn, która zwinęła się w kłębek i zamknęła oczy. Wyglądało na to, że śpi. — Nie martw się o siostrę — szepnęła Debbie — ja się nią zajmę. — To bardzo miło z twojej strony — miękko odrzekła Renee. Poczuła, że ogarnia ją wdzięczność dla tej dziewczy­ ny. Jak to dobrze, że nie wyszła z domu! — Tobą też się zajmę — pogodnie oznajmiła Debbie. Spokojnym ruchem odwróciła głowę i zapatrzyła się w okno.

5 Telefon dzwonił od samego rana. Lynn Schuster pod­ niosła głowę znad zarzuconego papierami biurka i spojrzała pytająco w stronę wejścia. W drzwiach jej małego, wzorowo 55

utrzymanego gabinetu stała sekretarka — młoda, starannie ubrana blondynka, gładko uczesana w koński ogon. — Do pani. Na pierwszej linii—poinformowała zwierzchniczke. — Wychodzę teraz na chwilę puścić w ruch te raporty. — W obu rękach trzymała pokaźną stertę porządnie ułożonych teczek. Lynn w milczeniu skinęła głową. Sięgając po słuchawkę, pomyślała z westchnieniem, że wyjątkowo nienawidzi piątku — był to dla niej zawsze najgorszy dzień pracy. Wyglądało na to, że największa desperacja ogarnia ludzi przed końcem tygodnia. Dawniej nie miała pojęcia, co jest przyczyną tego zjawiska, ale odkąd opuścił ją Gary — zrozumiała. Do tego czasu piątek był dniem wyczekiwanym, pełnym nadziei na przyjemny rodzinny weekend — przynajmniej teoretycznie. W praktyce bywało różnie. Gary najczęściej pracował, dzieci bawiły się gdzieś z kolegami, a jeśli były w domu, zaczynały skakać sobie do oczu, ona sama natomiast zmagała się z górą biurowej roboty, by odrobić tygodniowe zaległości, których nigdy jakoś nie udawało się pozbyć. Mimo to istniała świąteczna iluzja. Możliwość rodzinnej sielanki. Gary, od­ chodząc, zabrał ją z sobą. Teraz już Lynn nie tęskniła za końcem tygodnia. Te dwa wolne dni służyły obecnie chyba tylko temu, by uświadamiać jej jeszcze dobitniej, że niejaka Lynn Schuster stała się ostatnio kolejną pozycją w żałosnej statystyce porzuconych żon. — Lynn Schuster, słucham — powiedziała do telefonu. — Mówi Marc Cameron. Zanim rzuci pani słuchawką — wcale nie miała takiego zamiaru! — pragnę panią przeprosić za swoje przedwczorajsze zachowanie. — Przeprosiny przyjęte — uśmiechnęła się Lynn. — Dziękuję za telefon. — Proszę się nie rozłączać. — Tym razem rzeczywiście chciała odłożyć słuchawkę, teraz jednak nie wypadało. Nerwowo zerknęła na drzwi. Sekretarka nadal roznosiła teczki. Dobrze, zajmie jej to jeszcze parę minut. — Czym mogę służyć, panie Cameron? — Po pierwsze, może mi pani mówić „Marc", po drugie, pójść ze mną dziś na kolację. 56

Lynn gwałtownie nabrała powietrza; wypuszczając je z płuc, niechcący zdmuchnęła kilka papierów z leżącej na biurku sterty. — Moim zdaniem to nie jest najlepszy pomysł — od­ mówiła chłodno, śledząc powolny lot dokumentów. Spadały jak liście na beżowy dywan. — Czemu nie? — zapytał prowokacyjnie. — To chyba oczywiste. — Z powodu tego, co powiedziałem? — Z powodu tego, kim pan jest. — Chodzi o to, że jestem pisarzem? Lynn mimo woli parsknęła śmiechem. — Mężem Suzette. — A nie możemy zapomnieć, kim jesteśmy? Poprawka: kim byliśmy? Lynn nerwowym ruchem potarła szeroką złotą obrączkę na serdecznym palcu lewej ręki. — Byłoby to chyba dość trudne. — Wcale nie. Wystarczy się tym nie przejmować. — Wieczorem jestem zajęta. Naprawdę. Mój ojciec i jego żona przychodzą dziś na kolację. — A jutro? — Nie mogę. — Co tym razem stoi na przeszkodzie? Znów ojciec? — Mój zdrowy rozum. Przepraszam. To naprawdę nie jest dobry pomysł. — Już to pani mówiła. — Ogromnie żałuję, że musieliśmy się poznać w takich okolicznościach... — Och, fraza godna ceremonii pogrzebowej — roze­ śmiał się Marc Cameron. — Do diabła, zawsze i wszędzie wyłazi ze mnie pisarz. Ale mam też jedną pozytywną cechę: nie tak łatwo zrażam się odmową. Jestem do tego przy­ zwyczajony. Czy wyświadczy mi pani małą uprzejmość? — Jeśli będę mogła. — Więc proszę wziąć kartkę i zapisać na niej parę cyfr. — Lynn otworzyła terminarz, rejestrując kątem oka powrót sekretarki, a kiedy zaczął dyktować, posłusznie zapisała 57

podane cyfry, po czym na jego prośbę powtórzyła je głośno. — To jest mój numer telefonu — wyjaśnił. — Mieszkam chwilowo w dość paskudnej, wynajętej dziupli, póki się to wszystko nie skończy. Jeśli, w co wierzę, zmieni pani zdanie na temat naszych kontaktów, proszę do mnie zadzwonić. — Dobrze. — Lynn ruchem ręki wskazała krzesło sekretarce. — Dziękuję za telefon. — Cała przyjemność po mojej stronie. Odłożywszy słuchawkę, Lynn z pewnym wysiłkiem uśmiechnęła się do Arlene. — Coś się stało? — zaniepokoiła się młoda kobieta, pochylając się naprzód, by tym gestem dać do zrozumienia, że chętnie wysłucha, o co chodzi. — Wygląda pani tak jakoś... jakby coś panią bolało. — Ach nie. — Lynn siłą woli spróbowała przywrócić swym rysom w miarę normalny wyraz. Uspokojona Arlene położyła na biurku kartonową teczkę, którą dotąd trzymała na kolanach. — Co to takiego? — Lynn przemocą zepchnęła Marca Camerona na samo dno świadomości. — Od pana McVee. — Arlene podniosła się z krzesła, zamierzając już wrócić do sekretariatu. — Informacja o mal­ tretowaniu dziecka. McVee zaleca w tej sprawie szczególną ostrożność. Wszystkie dokumenty mamy składać w jego gabinecie jako ściśle tajne. Chodzi pewnie o jakichś ważniaków. Proszę spojrzeć na adres. Otworzywszy cieniutką teczkę, Lynn znalazła w niej tylko pojedynczą kartkę z kilkoma linijkami tekstu. Pod koniec dochodzenia będzie ich więcej, o wiele więcej. O wiele za dużo. Odczytała nazwiska (nic jej nie mówiły): Keith i Patty Fosterowie, córka Ashleigh, lat siedem. Odruchowo poszukała wzrokiem fotografii swoich dzie­ ci. Dziś już kompletnie zniknęły pod stertami dokumentów. Zaczęła niecierpliwie je odgarniać, dopóki nie spojrzały na nią dwie małe uśmiechnięte buzie. Rano Nicholas i Megan nie byli w tak dobrych humorach: wsiadając do autobusu, zionęli na siebie taką furią, że trudno im było to ukryć. O co się znów pokłócili? Za to na zdjęciach wyglądali słodko. 58

Megan, która miała wtedy dziewięć lat, patrzyła trochę płochliwie; jej dziecięca twarzyczka, w której można już było dostrzec rysy dorosłej kobiety, promieniała łagodną urodą. Nicholas świętujący siódme urodziny był jak jeden wielki, zabawnie bezzębny uśmiech satysfakcji — z życia i samego siebie. Zamknęła teczkę Fosterów i podparła twarz dłońmi. Zupełnie nie miała ochoty czytać teraz donosu o mal­ tretowaniu tak małego dziecka. Był to ten aspekt jej pracy w Wydziale Opieki Społecznej, z którym nawet po dwunastu latach w żaden sposób nie umiała się oswoić. Poczucie obowiązku kazało jej jednak ponownie otworzyć teczkę. Idąc za radą Arlene, rzuciła okiem na adres: Harborside Villas... Nie była to dzielnica, gdzie maltretowanie dzieci należałoby do częstych praktyk, Lynn wszakże przekonała się już po wielekroć, że pozycja społeczna czy pieniądze wcale nie eliminują takich zachowań. Nie ulegało natomiast wątp­ liwości, że oba te walory wywierają znaczący wpływ na sposób prowadzenia sprawy. „Ostrożnie i w wielkiej dys­ krecji". Autorką donosu o rzekomych aktach przemocy była niejaka Davia Messenger, sąsiadka rodziny Fosterów. Nale­ żało jak najszybciej przeprowadzić wywiad z tą kobietą. Sięgnąwszy po terminarz, Lynn zobaczyła pod bieżącą datą tylko numer telefonu Camerona. — Arlene, jak wygląda mój dzisiejszy rozkład zajęć? — O drugiej ma pani spotkanie. — A do południa? — Nic szczególnie pilnego. Już po paru minutach Lynn była w drodze, zmierzając autostradą federalną na południe; u końca tej drogi, w Har­ borside Villas, czekała na nią Davia Messenger. Na samą myśl o zeznaniach tej kobiety ogarniała ją niechęć. Wolałaby tego nie słuchać. Osiedle Harborside Villas stanowiło część większego kompleksu mieszkalnego, położonego — bardzo malowni­ czo — tuż nad śródlądowym torem wodnym. Projektanci 59

nadali całości kształt szeroko rozwartej podkowy. Ta sno­ bistyczna dzielnica szczyciła się własnym kawałkiem wybrzeża, dwoma pięknymi basenami i czterema kortami tenisowymi. Ceny zaczynały się tutaj od dwustu pięćdzie­ sięciu tysięcy — tyle kosztowała garsoniera. Najdroższą częścią całego zespołu był szereg ośmiu jednopiętrowych domów o takiej samej konstrukcji i jednakowych fasadach. Wszystkie pomalowane były na biało. Usytuowano je rów­ nolegle do głównego budynku osiedla, zwrócone frontem do wody. Davia Messenger zajmowała przedostatni z tych domów, ostatni należał do Fosterów. Idąc krętym chodnikiem z czer­ wonych cegieł, Lynn dostrzegała wszędzie widome oznaki bogactwa. Na drzwiach Messengerów wisiała kunsztowna brązowa kołatka w kształcie smukłego delfina, ale zanim zdążyła zapukać, ktoś szybko otworzył drzwi. Była to wysoka i chuda, z lekka przygarbiona osoba o ostrych, nieregularnych rysach twarzy, na której malował się wyraz nerwowego niepokoju sprawiający wrażenie, że zastygł w tej formie od lat. Nerwowo zabrzmiały też słowa, którymi powitała Lynn: — Czy ona, ta kobieta, nie widziała pani? Lynn oszacowała jej wiek na mniej więcej pięćdziesiąt kilka lat — raczej więcej niż mniej. Zauważyła też ogniście rude włosy (trudno byłoby ich nie zauważyć) oraz modną „geometryczną" fryzurę. Osoba ta z pośpiechem zatrzasnęła drzwi i szybko poprowadziła Lynn do salonu, całego w sza­ rościach i różnych odcieniach połyskliwej żółci. Panował tu wzorowy lad. Najsurowsze oko nie zdołałoby wykryć bodaj pyłka. Pośrodku obszernego pokoju stały dwie nieduże bladożołte sofy, zwrócone ku oknu, za którym widać było tor wodny, a nad nim roziskrzony błękit. Pokój był ładny, widok za oknem fantastyczny, Lynn jednak odniosła wraże­ nie, że nie ma ich kto podziwiać. Czuła, że te ściany nieczęsto widują gości. — Przepraszam za małe spóźnienie — powiedziała, siadając na jednej z bliźniaczych sof. — Niestety, utknęłam w korku. Piękny dom — wyrecytowała, nie dając sobie 60

przerwy na oddech. Spostrzegła, że pani Messenger drgnęła, ujrzawszy w jej ręku pióro. — Zechce pani uważać z tym piórem. — Zabrzmiało to nie tyle jak prośba, ile dosyć stanowczy komunikat. — Oczywiście — z pośpiechem przytaknęła Lynn. Sta­ rała się wyglądać na pewną siebie, poczuła się jednak jak skarcony dzieciak. — Czy mogę zapytać, jak długo tu pani mieszka? — Sześć lat. Jesteśmy pierwszymi właścicielami — oświadczyła z dumą gospodyni. — Kupiliśmy ten dom jeszcze w fazie budowy. Dopiero co wyszedł z fundamentów, ale my już wtedy wiedzieliśmy, że będzie piękny. Piękno trzeba umieć wyczuć, a my z mężem mamy dobre oko. — Davia Messenger spróbowała się uśmiechnąć, lecz gdy w rezultacie tych starań zadrgały jej tylko kąciki ust, zaniechała dalszych wysiłków. — Nie podoba mi się to, co robię — powiedziała zaciskając wargi. — Spodziewam się, że pani nie ujawni mojego nazwiska. Ten urzędnik, z którym rozmawiałam, obiecał mi ścisłą dyskrecję. — Proszę się nie obawiać. Pani tożsamość jest sprawą poufną — zapewniła ją Lynn, wodząc wzrokiem za swą rozmówczynią, która krążąc wokół drugiej sofy, zbierała jakieś niewidoczne kłaczki z kosztownego zapewne obicia. — O, ci Fosterowie to wpływowi ludzie! Wiem, że on pracuje w Międzynarodowej Bazie Danych. Tak, to gruba ryba — powiedziała z wyraźnym respektem. Zatoczywszy nerwowym wzrokiem po pokoju, schyliła się nagle po jakiś podejrzany pyłek spoczywający na jasnej macie tuż obok pantofla Lynn. Lynn usłużnie uniosła nogi; opuściła je dopiero wtedy, gdy pani domu zdecydowała się zająć jakimś innym zakazanym pyłkiem. Zapisała sobie krótko, że interlokutorka objawia dziwne podniecenie i jeszcze dziwniejszą ruchliwość. Z jakiego powodu? Jej wizyty? Może do pewnego stopnia, ale musi być w tym coś jeszcze. — Co panią skłoniło do skontaktowania się z naszym biurem? — zapytała. Davia Messenger zrobiła zdziwioną minę. 61

— Co mnie skłoniło? Ta dziewczynka, Ashleigh. Z jej powodu do was zadzwoniłam. Zauważyła pani, że co druga dziewczynka to teraz „Ashleigh"? — Więc podejrzewa pani, że rodzice ją maltretują? — Ja nie podejrzewam, ja to wiem! — syknęła gospo­ dyni. Gwałtownie gestykulując wyciągniętymi rękami, rzuci­ ła się w stronę Lynn niczym głodny jastrząb. Jej długie rozpostarte palce trzęsły się z emocji. — Jak inaczej można wytłumaczyć te siniaki i inne urazy? O, nie dalej niż w zeszłym tygodniu Ashleigh miała podbite oko, i to jak, a parę tygodni temu złamaną rękę! — Dzieciom często zdarzają się wypadki — zauważyła Lynn. Davia Messenger wypatrzyła tymczasem coś podej­ rzanego obok jej lewego ucha. Nie dając Lynn czasu na zastanowienie się, o co chodzi, błyskawicznym chwytem capnęła jakiś luźny włosek, który miał czelność wypaść z głowy gościa i który najwidoczniej ciężko ranił jej niezmier­ nie delikatne poczucie estetyki. — To nie żadne wypadki. Patty Foster maltretuje córkę — stwierdziła z absolutnym przekonaniem. — Widziała to pani na własne oczy? — Lynn czuła, że coraz trudniej jej się skoncentrować. Niechby ta kobieta nareszcie usiadła! — Widzę rezultaty. Słyszę, jak to dziecko płacze, w dzień i w nocy. — Ale osobiście nie widziała pani, żeby Patty Foster znęcała się fizycznie nad Ashleigh? — Odpowiedziałam już na to pytanie — warknęła indagowana. — Co było powodem pani telefonu? — Nie rozumiem! Przecież mówiłam! — Powiedziała pani panu McVee, że sytuacja taka trwa od miesięcy, ale zadzwoniła pani dopiero dzisiaj. Czy zeszłej nocy zdarzyło się coś szczególnego? — Nie pytałaby pani o to, gdyby słyszała płacz tego biedactwa. Po prostu nie mogłam już dłużej wytrzymać. — Czy mąż także słyszał ten płacz? — No oczywiście. 62

— Mogę z nim pomówić? — Och nie, nie, nie! — histerycznie zapiała Davia Messenger, dziko trzepocząc rękami. — Proszę go w to nie mieszać! Mąż sobie tego nie życzy! Mnie również zabronił dzwonić. Nikt ci nie uwierzy, powiedział. Pan Foster to ważna osobistość, wszyscy go tu szanują. Nie, wykluczone! Zostawcie mego męża w spokoju! Lynn odłożyła pióro na kolana, świadoma, że jej roz­ mówczyni wstrzymała oddech ze zgrozy. — Skąd pewność, że to matka znęca się nad małą, a nie ojciec? — Och nie, nie, nie! — pani domu wydała znów ten sam okrzyk, tyle że z jeszcze większym przekonaniem. — Pan Foster to dżentelmen. On by nigdy nie skrzywdził dziecka. Nie, to ta jego żonka. Jest grubo od niego młodsza. Mogłaby prawie być jego wnuczką. Dość nawet ładna... Po całych dniach wyleguje się nad basenem w tym swoim skąpym bikini. Nie rozumiem, po co takiej dzieci? To powinno być zabronione. Myślałam, że tutaj nie będzie takich problemów. Tak przynajmniej mi się wydawało, kiedy kupowaliśmy ten dom. Był jeszcze w budowie, wie pani, o, ale my z mężem mamy dobre oko. Sami zaaranżowaliśmy wnętrze. Och, proszę uważać z tym piórem. Lynn zatrzasnęła notatnik, zakręciła pióro i schowała te groźne narzędzia do teczki. Usłyszała już wszystko, co mogło stanowić jakąkolwiek wartość dowodową. Bała się poza tym, że jeżeli zostanie trochę dłużej, ta kobieta gotowa nabawić się z nerwów wysypki. — Dziękuję za rozmowę, pani Messenger. Odwiedzę teraz Fosterów. — Och nie, wykluczone! Nie wolno pani tego robić! — Słucham? — Nie rozumie pani? Ona zobaczy, że wychodzi pani z tego domu i od razu będzie wiedziała, kto na nią doniósł. To bardzo mściwa osoba! — syknęła Davia Messenger, świdrując Lynn twardym spojrzeniem. Oczy zwężone miała jak u kota. Widać było, że za wszelką cenę stara sieją odwieść od tego zamiaru. 63

Lynn przyjrzała się uważnie swej informatorce. Czy można wierzyć tej kobiecie? Czy jej oskarżenia są praw­ dziwe? Davia Messenger nie budziła nadmiernego zaufania, jednak... każde doniesienie o krzywdzeniu dziecka należało bezwzględnie brać pod uwagę i dokładnie sprawdzać. — Zapewniam raz jeszcze, że pani tożsamość nie wyjdzie na jaw. — Ona będzie próbowała panią okłamać. Potrafi być bardzo przekonywająca — trajkotała nerwowo gospodyni, odprowadzając gościa do wyjścia. — Nie wolno jej nie doceniać. — Otwierając frontowe drzwi, ukryła się za ich skrzydłem i natychmiast je zatrzasnęła, gdy tylko Lynn wyszła z domu. Nie podoba mi się ta kobieta, myślała Lynn, przecinając na ukos wąski pas trawnika między dwiema sąsiadującymi posesjami. Jest niesympatyczna i może nawet trochę nie­ zrównoważona. W sądzie byłaby bardzo kiepskim świad­ kiem. Mało wiarygodnym. Notując to sobie w pamięci, zapukała do drzwi Fosterów, a kiedy się okazało, że dom jest pusty, odetchnęła z ulgą. Po kilku minutach jazdy autostradą utknęła w mon­ strualnym korku. Było potwornie gorąco; sądząc po liczbie przegrzanych silników, postój trwał już dobrą chwilę. Zde­ sperowani kierowcy z twarzami mokrymi od potu tkwili na poboczu, owiani kłębami pary buchającej spod otwartych pokryw. Zajęta własnymi myślami Lynn obserwowała ich dość obojętnie, chcąc jednak uniknąć podobnego losu, wyłączyła klimatyzację, decydując się w zamian otworzyć okno. Natychmiast zaatakowała ją fala piekielnego żaru. Jakby już nawet powietrze desperacko starało się uciec z tej rozżarzonej patelni. Oparcie łokcia o okno groziło oparze­ niem trzeciego stopnia. Nie sposób było ustalić, co powoduje ten przestój; duży żółty furgon z jaskrawymi kwiatami wymalowanymi na tylnej szybie kompletnie zasłaniał widok. W samochodzie po prawej kłóciła się jakaś para. Lynn nie słyszała, co mówią, ale z samej mimiki łatwo było rozpoznać, że jedno drugiemu 64

przypisuje winę za utknięcie w tym diabelnym korku. „Mówiłem, żeby tędy nie jechać — odczytała słowa mężczyz­ ny z jego gniewnie poruszających się warg'— ale gdzie tam! Ty zawsze jesteś mądrzejsza!" Zza dzielącej autostradę linii złowiła sardoniczny uśmie­ szek młodego kierowcy sportowego wozu pędzącego bez przeszkód w przeciwnym kierunku. Przypominał Marca Camerona. Czyżby to był on? Och nie, powiedziała sobie po minucie, Marc Cameron miał brodę, a ten rajdowiec był przecież gładko wygolony. I o dobre dziesięć lat młodszy. W niczym nie przypominał tamtego. Do licha, co się ze mną dzieje? O czym ja myślę? Niecierpliwy odgłos klaksonu kazał jej spojrzeć przed siebie: żółty furgon podpełzł do przodu o jakieś ćwierć metra. Wdzięczna niebu za to małe urozmaicenie, Lynn także ruszyła z miejsca, pokonała te dwadzieścia centymetrów i wrzuciła znów dźwignię na luz, zżymając się w duchu na własną głupotę. Myślenie o kimś takim jak Marc Cameron to absurd, czysta strata czasu! Cóż z tego, że wydaje się pociągający? Cóż z tego, że to pierwszy mężczyzna, odkąd Gary... poprawka: pierwszy mężczyzna po Garym, który wzbudził w niej takie uczucia? Od sześciu miesięcy nie uprawiasz seksu, i w tym cała rzecz, powiedziała sobie. A te uczucia potrzebne ci teraz jak dziura w moście. Komu potrzebne uczucia, od których wijesz się jak piskorz, nie możesz sobie znaleźć miejsca, a w nocy zmrużyć oka? Szczególnie gdy człowiek nie ma zamiaru im ulec. Czy naprawdę nie zamierzam? zadała sobie pytanie. Zapisałam jego numer telefonu. Wystarczy podnieść słuchawkę. „Marc Cameron? Mówi Lynn Schuster. Wybierzemy się dziś na kolację? Znam pewien fantastyczny motel..." — Nie bądź głupia — powiedziała głośno. — Dziś sama urządzasz kolację dla ojca i jego żony. Do Barbary, żony ojca, Lynn żywiła mieszane uczucia. Prawda, że w ciągu trzech lat małżeństwa ojciec wyraźnie odmłodniał; Lynn skłonna była nawet przyznać, że dzięki Barbarze powrócił do życia, ale te jej komunały... W każdej sytuacji potrafiła nimi sypać jak z rękawa. Życie jest tym, 5 Dobre intencje

65

czym je uczynisz. Kiedy Bóg ci daje cytrynę, zrób sobie z niej lemoniadę. Najciemniej jest zawsze przed świtem. Chodząca encyklopedia tego rodzaju mądrości. Lynn nie mieściło się w głowie, jak jej inteligentny, oczytany ojciec mógł związać się z taką kobietą. Nie, nie dlatego żeby miała do zarzucenia jego drugiej żonie jakieś skazy charakteru czy powierzchow­ ności. Barbara była ładna, dobrze wychowana, tyle że... że na jej lekturę składały się wyłącznie poradniki i książki o zdro­ wym żywieniu, a jej rozmowy — litości! Każda zaczynała się cytatem z Lea Buscaglii, a kończyła słowami Rolla Maya — żeby już nie wspomnieć o środku wypełnionym radami wszystkich możliwych autorów, od Richarda Simmonsa po doktor Ruth. Wątpliwe, czy tej kobiecie bodaj raz w życiu przyszła do głowy jakaś własna myśl. A jednak ojciec liczył sicz każdym jej słowem. Od ślubu minęły trzy lata, a on nadal patrzył w nią jak w tęczę. Nadal z dobrotliwym uśmiechem słuchał każdej wypowiedzi żony, dodając przy okazji parę trafnie dobranych obserwacji z życia lub jakiś dowcipny komentarz. I zawsze znajdował powód, aby ją pochwalić. „Wyobrażasz sobie, co ostatnio zrobiła Barbara?" Albo: „Czytałaś przedwczorajszą gazetę? Pisano tam o Barbarze. Rozpoczęła właśnie nową akcję charytatywną." Dobroczynność zaczyna się w domu, mawiała Barbara. Tam dom, gdzie serce. Gdzie wieszasz kapelusz, tam twój dom. Jej zasób cytatów z „domem" był niewyczerpany. Lynn pomyślała o matce: co by ona powiedziała o Barbarze? Och, już na samą myśl o tym, że zastąpi ją taka kobieta, matka pewnie by się udławiła, co nie znaczy, że w ogóle byłaby przeciwna drugiemu małżeństwu męża. Lynn także nie miała mu tego za złe, uważała jednak, że mógł sobie znaleźć ciekawszą partnerkę, bardziej odpowiadającą jego gustom... Jego gustom czy może j ej wymaganiom? Zaczęła się zastanawiać, czy powodem rozdrażnienia, o jakie przyprawia ją ta kobieta, nie jest to, że ojciec, który po śmierci matki tak bardzo polegał na swojej jedynej córce, nie uznał za stosowne jej spytać, co sądzi o kandydatce na jego nową żonę. Postawił ją po prostu przed faktem dokonanym, prezentując z dumą Barbarę jaką swoją towarzyszkę życia. 66

A ta niska ciemnowłosa kobieta — ani trochę niepodobna do matki — wylewnie uścisnęła jej rękę i zaczęła świergotać, jaka to jest szczęśliwa, jak bardzo się cieszy, że ma teraz nową rodzinę. Nie tracisz ojca, kochanie, a we mnie zyskujesz przyjaciółkę. Licz na mnie w każdej potrzebie. Miłość jest tam, gdzie chcą ci ją dać. No tak. „AU you need is love, yea, yea, yea!" Matkę szlag by trafił, gdyby mogła usłyszeć te banały. Z irytacją odrzuciła z twarzy nieposłuszne pasmo włosów i nagle ogarnęło ją poczucie winy za te strasznie małostkowe myśli. Jedno na pewno trzeba było przyznać Barbarze: nikt by w niej nie znalazł nawet ziarnka zła. Kochała wszystkich dookoła, jednakowo szczodrze darząc każdego z bliźnich swą niewyczerpaną kolekcją dobrych rad, budujących afory­ zmów, uśmiechów i zachęt. W tak niesprzyjającym otoczeniu żadne zło nie miało szans się zagnieździć. Gdyby nawet przypadkiem zd ołało wy kiełkować, i tak by je zalał zwycięski potok dobroci, a wszelkie błagania o litość utonęłyby bez śladu wśród gromkich wiwatów ku jej czci... To właśnie swoją dobrocią Barbara ujęła ojca. Wyglądał świetnie —jak nigdy od wielu lat. Zawdzięczał to pewnie narzuconej przez nią diecie: niskotłuszczowej, małosolnej, z minimalną ilością cukru. Brak soli, brak tłuszczu, brak cukru, brak negatyw­ nych wibracji. Kolacja w tych warunkach zapowiadała się niezbyt interesująco. I dla takiej kolacji, ty głupia, zrezyg­ nowałaś z porcji solidnego seksu? ponuro zakpiła Lynn. Cóż, taką ją Pan Bóg stworzył. Ile razy miała do wyboru z jednej strony pewność i bezpieczeństwo, z drugiej wysokie ryzyko, zawsze wybierała to pierwsze, nawet wtedy gdy owo ryzyko mogło jej przynieść znaczne korzyści. Nie była hazardzistką. Lynn Schuster znała swoje miejsce w szeregu. I pewnie z tego powodu nie zdecydowała się objąć oferowa­ nego jej stanowiska w Ministerstwie Edukacji hrabstwa Palm Beach, mimo że byłby to dla niej niewątpliwy awans. Nadzorowałaby działalność wszystkich placówek Wydziału Opieki Społecznej w całym hrabstwie, oznaczałoby to jednak wycofanie się z działań bezpośrednich, z pierwszej linii frontu. Tę pracę znała bardzo dobrze, tamta natomiast 67

wymagałaby wzięcia na siebie o wiele większej odpowiedzial­ ności, a ona nie była pewna, czy teraz akurat byłoby ją na to stać. W ostatnim półroczu i tak już w jej życiu nastąpiła istna rewolucja. Miałaby jeszcze na dodatek zafundować sobie zmianę pracy? Nie, niepotrzebna jej nowa praca ani nowy mężczyzna. A już na pewno nie Marc Cameron. Ani seks. Ani nawet myśli o seksie. Jedyne, co trzeba, to wydostać się z tego korka, wypić dużą filiżankę kawy, wymyślić menu na kolację... Z tych rozważań wyrwał ją klakson. Tym razem nie było to jedno beknięcie, ale coś w rodzaju histerycznej czkawki czy kaszlu. Lynn uświadomiła sobie nagle, że tasiemcowa kolumna wreszcie drgnęła i zaczyna powoli posuwać się naprzód. Czym prędzej wrzuciła bieg i zerknęła w lusterko wsteczne — akurat w chwili gdy kierowca następnego wozu gniewnie pogroził jej palcem. No tak, jeszcze tego mi trzeba do kompletu! pomyślała smętnie. Jednocześnie stanęło jej w oczach promienne oblicze Barbary. Miłego dnia, moja droga! wyszeptały uśmiechnięte usta.

6 Renee miała dziwny sen. Śniło jej się, że jest ranek, a ona ubrana w swój nowy bielutki szlafrok, kupiony przez męża na gwiazdkę, siedzi przy kuchennym stole i rozwiązuje krzyżówkę w nowojorskim „Timesie", de­ lektując się ósmą filiżanką kawy. Wiedziała, że to już ósma, ponieważ z siedmiu poprzednich ułożyła na stole coś w rodzaju tarczy zegarowej. Uparcie dzwonił telefon. Dzwo­ nił tak cały ranek. Renee uniosła głowę znad krzyżówki i leniwie spojrzała na biały aparat — odebrać czy niech sobie dzwoni? Nie milknący ni na chwilę sygnał zmusił ją na koniec do działania. Nie ruszając się z miejsca, zdjęła słuchawkę z widełek i powoli podniosła do ucha, nim jednak zdążyła 68

powiedzieć „halo", już odezwał się jakiś głos z ostrym nowojorskim akcentem: — Tu Marsha z biura matrymonialnego „Zakochać się na zabój". Pragniemy panią zawiadomić o naszej uroczys­ tości. W powietrzu zmaterializowała się nagle twarz, a potem cała postać Marshy. Miała kruczoczarne włosy, potężną nadwagę i przerażający uśmiech. Przypominała kota z Cheshire. — Jak pani wiadomo, nasze biuro „Zakochać się na zabój" od dawna uszczęśliwia ludzi, kojarząc ich w pary. Działamy już dziesięć lat, i to z ogromnym powodzeniem, czego najlepszym przykładem jest wasze szczęśliwe małżeń­ stwo — oświadczyła kruczowłosa zjawa. — Nieprawda... — w materię snu Renee na chwilę wtargnęła rzeczywistość, podpowiadając jej zupełnie co innego. Philipa poznała w jakiejś restauracji za sprawą wspólnej znajomej, która po pięciu miesiącach bardzo się zdziwiła, dowiadując się od nich, że są już po ślubie. Zadecydowali o tym sami, bez niczyjego pośrednictwa. — Pani się myli — powiedziała tej tłustej Marshy. — Wy­ brała pani niewłaściwy numer. Kruczowłosa kompletnie zignorowała jej protest. — Tak więc wspomniane przyjęcie — mówiła dalej — to uroczystość w połowie nasza, w połowie zaś naszych klien­ tów. Pragniemy zgromadzić wszystkie skojarzone przez nas pary, a ponieważ pani małżeństwo to jeden z naszych największych sukcesów, nie wątpię, że oboje z mężem zechcecie wziąć udział w tej wielkiej rocznicowej gali. Ma pani pod ręką ołówek? Trzeba zanotować kilka szczegółów. Po tych słowach zjawa błyskawicznie zmieniła postać, przeistaczając się z tłustej brunetki w filigranową blondynkę. Przeguby miała grubo spowite bandażami. Ołówki tkwiły w słoiku po dżemie stojącym za telefonem. Aby tam sięgnąć, Renee musiała przestąpić leżące na białej posadzce zwłoki swego męża z sercem przeszytym na wylot wielkim rzeźnickim nożem. Miała świadomość, że skoro nieboszczyk leży na brzuchu, nie powinna widzieć tego noża, 69

a jednak widziała go bardzo dobrze łącznie z drewnianym trzonkiem sterczącym z przebitej piersi. Philip nie wyglądał na u s z k o d z o n e g o . Nie licząc sporej kałuży krwi, wyglądał całkiem normalnie. Jakby postanowił uciąć sobie drzemkę. To, że znalazł sobie miejsce na posadzce, nie było tak znów osobliwe, jak by się mogło wydawać. Zdarzało mu się już robić o wiele dziwniejsze rzeczy, myślała Renee, przekraczając ciało męża. Chwyciw­ szy ołówek, powiadomiła blondynkę, że gotowa jest do pisania, po czym skrzętnie zaczęła notować wszystko, co jej kazano: czas i miejsce imprezy, wymagane stroje i tak dalej. Gdy na chwilę przerwała, by poprosić eteryczną marę o przeliterowanie nazwy ulicy, przy której miał się odbyć bal, zjawiła się nagle policja. Dwaj umundurowani funkcjonariusze czekali cierpliwie, aż skończy zapisywać te nikomu niepotrzebne informacje. Powiedziała im, że jest grzeczna, że zawsze była grzeczną dziewczynką, ale nie chcieli jej wierzyć. Zakuli ją w kajdanki i zakneblowali. Mimo knebla poinformowała ich bardzo spokojnie, że zna swoje prawa i żąda obecności adwokata. Przypomnieli jej, że sama jest prawnikiem. Trup tymczasem przewrócił się raptem na plecy i znienacka capnął ją za kostkę. — Mam cię! — powiedział z upiornym uśmiechem. Renee gwałtownie usiadła na łóżku, łapiąc powietrze jak ryba. — Co? O co chodzi? — wymamrotał rozespany Philip, podnosząc się także. — Co się stało? — powtórzył pół­ przytomnie. — Miałam straszny sen. — O Chryste! — jęknął, opadając ciężko na poduszki. — Ależ mnie przeraziłaś! — Przepraszam — bąknęła Renee. Mimo wszelkich wysiłków, aby przegnać z pamięci okropny obraz nieżywego męża, wciąż przed oczami miała jego zwłoki. — Nie wyob­ rażasz sobie, co to był za koszmar! — westchnęła z nadzieją, że zapyta ją o szczegóły. Nie było żadnej reakcji. 70

— Opowiedzieć ci, co mi się śniło? — Nie. Ach tak! Poczuła żądło urazy mniej więcej w tym samym miejscu, gdzie w zwłokach Philipa tkwił nóż. A najgłupszych snów Debbie wysłuchujesz bez szemrania, pomyślała z gnie­ wem. Już chciała mu to wygarnąć, ale nie... Powiedziałby zaraz, że to dziecinne. No i miałby rację. — Śniło mi się, że nie żyjesz — poinformowała go jednak. Niech wie. — W tych warunkach to zupełnie zrozumiałe — stwier­ dził, odwracając się do niej plecami. — Doprawdy? W jakich warunkach? — Trzy miesiące temu zmarł twój szwagier. Jest u nas twoja siostra, wobec której czujesz empatię. Zwykłe przenie­ sienie uczuć. — Ale to ja cię zabiłam. Wpakowałam ci nóż prosto w serce. — Przyjemna z ciebie osóbka. — Przestań, to było straszne. Czułam się okropnie. — I tak być powinno. Daj spokój, Renee. Możemy jeszcze pospać dziesięć minut. Renee odruchowo spojrzała na zegar. W półmroku sypialni jego fosforyzująca tarcza zdawała się drwiąco uśmiechać. Takim samym trupim uśmiechem jak zwłoki Philipa z jej snu. — Która to godzina? — wykrzyknęła w panice. — Za dziesięć siódma?! — No proszę! Czytać też potrafi ta kobieta — zakpił Philip, naciągając na głowę poduszkę. — Rany boskie, spóźnię się! — Renee gwałtownie odrzuciła kołdrę. Już miała wyskoczyć z łóżka, gdy Philip chwycił ją za ramię. — Zaczekaj. I po co ten pośpiech? — Za godzinę mam naradę ze wspólnikiem! W żaden sposób nie zdążę na ósmą! Dlaczego ten drań nie zadzwonił? Nastawiłam go na wpół do siódmej! — A ja przestawiłem go na siódmą — spokojnie oświad­ czył Philip. 71

— Co takiego? — Przestawiłem budzik na siódmą — powtórzył z tym samym spokojem. — Po prostu doszedłem do wniosku, że musiałaś się chyba pomylić. Przestań się denerwować, masz jeszcze całą godzinę. — Przecież wiesz, ile czasu zajmuje mi zawsze ten mój poranny rytuał! Muszę wziąć prysznic, zrobić fryzurę, maki­ jaż... — I pocałować męża... By uczynić zadość tej prośbie, Renee przysunęła się bliżej, zamierzając jedynie cmoknąć go w policzek, tymczasem ku swemu zdziwieniu natrafiła na jego usta. Zdziwiła się jeszcze bardziej, gdy namiętny pocałunek przeszedł w równie na­ miętny uścisk. Niechętnie uwolniła się z jego ramion. — Bardzo mi przykro, kochanie — westchnęła z żalem — ale strasznie się spieszę. — Tak bardzo, że nie możesz poświęcić mężowi mar­ nych paru minut? Powiedzieć mu, że go kochasz? — Kocham — szepnęła z uśmiechem. — Nic nie słyszę. — Kocham cię — powtórzyła głośniej, chichocząc jak pensjonarka. — Udowodnij to. — Och, Philipie, nie mogę. Naprawdę muszę już wsta­ wać. — A ja tak cię pragnę... — Zaczął znów ją całować, tym razem jeszcze namiętniej. Poczuła w ustach jego język, na ciele jego palce. Delikatnie, acz nieustępliwie zsuwały jej z ramion koszulę. — Och, Philipie, nie bądź niegodziwy. — Niegodziwy? — Jest strasznie późno... — Nie zważając na ów wątły protest, zsunął jej koszulę aż do pasa, zaczął pieścić sutki i całować w szyję. — Nie, bardzo cię proszę... — Renee odsunęła się na brzeg łóżka. Koszula wróciła na miejsce. — Już od pół godziny powinnam być na nogach. — Raz w życiu zdarzyło ci się zaspać. Wielkie rze­ czy! 72

— Nieprawda, wcale nie zaspałam. Nie obudziłam się w porę, bo przestawiłeś budzik. Nie powinieneś był tego robić. — Zgoda, popełniłem błąd, ale wiesz, co ci powiem? Powinnaś się lepiej wysypiać. Tak, Renee. Ostatnio wy­ glądasz na trochę zmęczoną. No, no, tylko nie próbuj mi wmawiać, że nie stresuje cię obecność Kathryn. Wiem swoje. A dodatkowa godzinka snu bardziej poprawiłaby twój wygląd niż te kilogramy mazideł. I przestań się tak strasznie spinać. Masz jeszcze mnóstwo czasu. Zdążysz popieścić się z mężem. — Renee chciała zaprotestować, ale położył jej palec na ustach. — Przez ten cholerny brak czasu już prawie się nie kochamy, a pamiętasz, jak to było kiedyś? Jak tego pragnęłaś? Nie mogłaś się wprost doczekać... — I nadal tak jest. — Naprawdę? Znów poczuła na ramionach jego ręce, jego oddech musnął jej policzek. — Powiedz mi, Renee, czego ty chcesz — poprosił półgłosem. — Przyrzekam, że zastosuję się do twoich życzeń. Do niczego nie będę cię zmuszał. Jeśli ta narada jest dla ciebie naprawdę tak ważna, to mi powiedz. Nie będę miał pretensji. — Nic na świecie nie jest ważniejsze od ciebie. — To nie jest odpowiedź — mruknął, wodząc ustami po jej szyi. — Chcesz, żebym przestał? Mam ci dać święty spokój i pozwolić się ubrać? No powiedz! Powiedz mi, czego sobie życzysz. — Kochaj się ze mną... — Renee miała wrażenie, że powiedział to za nią ktoś inny. — Naprawdę? W milczeniu skinęła głową; zaczynała oddychać coraz szybciej. — Chcesz, żebym cię pieścił? — Delikatnie połaskotał jej pierś przez koszulę. — W ten sposób? Powiedz. — Chcę. — Co jeszcze mam zrobić? — Nie wiem... — Pamiętaj, że zrobię tylko to, co mi każesz. 73

— Proszę cię, Philipie... — O co mnie prosisz? Czy o to? — Chwycił brzeg jej koszuli i podciągnął do góry. — Muszę to usłyszeć. — Wstydzę się tak mówić... — Między nogami poczuła jego rękę. — Chcesz, żebym cię dotknął? — Uhm... — Powiedz mi to wyraźnie. — Chcę, żebyś mnie dotknął — szepnęła, przełamując wstyd. — Gdzie? — Nie, tego nie powiem!... — Tutaj? Z ust Renee wyrwał się jęk. — Mam cię popieścić ustami? — Nie mogę... — Musisz. Musisz mi to powiedzieć. — Popieść mnie ustami... — O, widzisz, teraz wiem, czego pragniesz. Renee zamknęła oczy i kurczowo uchwyciła się poduszki. Usłyszała własny spazmatyczny oddech, pod powiekami wezbrały jej łzy. Czuła, jak rozkosz fizyczna miesza się w niej z przerażeniem, choć nie miała pojęcia dlaczego... — A teraz? — spytał ochryple. — Co teraz mam zrobić? — Co chcesz. Sam zadecyduj... — Nie chciała już nic więcej mówić. — Nie. Musi być tak, jak ty chcesz. Mam w ciebie wejść? Renee próbowała odpowiedzieć — i nie mogła. — Powiedz — gdzieś z góry dobiegł ją głos Philipa. — Powiedz, że pragniesz poczuć mnie w sobie. — Tak... — wykrztusiła z wysiłkiem. — Pragnę... poczuć cię w sobie... Chwycił ją za pośladki, uniósł je w górę, a potem gwałtownie w nią wtargnął. Gdy na chwilę otworzyła oczy, zobaczyła, że na nią patrzy. Uśmiechał się całkiem tak samo jak martwy Philip ze snu. * 74

Usiadł potem na łóżku i poprosił o parę chusteczek. — Przepraszam, że zająłem ci tyle czasu — wymownie spojrzał na zegar — ale to twoja wina. Strasznie mnie podnieciłaś. Renee przyklepała mokre od potu włosy. — Muszę odwołać tę naradę. Zadzwonię do biura. — Pieprz ich! — rzucił niedbale jej mąż. — Ha! — roze­ śmiał się głośno. — Właściwie już to zrobiliśmy. — Philipie... — z wahaniem zaczęła Renee, niepew­ na, czy to najwłaściwszy moment na podjęcie dręczącej ją kwestii. Ale jeśli nie teraz, to kiedy? — Czy myślałeś o naszej rozmowie sprzed dwóch tygodni? — zakończyła desperacko. — O czym? — O dziecku — szepnęła miękko. Przepełniało ją nadal cudowne uczucie bliskości. Wciąż miała wrażenie, że czuje go w sobie. — Nie sądzę, aby był to najszczęśliwszy pomysł — po­ wiedział dosyć łagodnie. Pogładził ją po ramieniu, wstał z łóżka i poszedł po szlafrok. Narzuciwszy go na ramiona, zaczął przeglądać się w lustrze. — Dlaczego nie najszczęśliwszy? — Och, kochanie, jestem realistą! Sama zresztą wiesz doskonale, jak to jest, gdy ktoś bierze na siebie zbyt wiele spraw naraz: z żadnej nie może wywiązać się dobrze. A ty już teraz masz ich taką górę, że nawet na prysznic brakuje ci czasu! I ty chcesz mieć dziecko? Na litość boską, Renee, kiedyż to byś mogła się nim zajmować? — Znajdę na to czas. — Tyle samo, ile poświęcasz go Debbie? — To nie fair. — Doprawdy? Ja natomiast uważam, że postąpiłbym bardzo nie fair, sprowadzając drugie dziecko na ten i tak już przeludniony świat, wiedząc w dodatku z góry, że matka nie będzie w stanie zapewnić maleństwu właściwej opieki. Nie zaprzeczaj, moja droga! Jestem pewien, że trzeba by wynająć niańkę, a ja absolutnie sobie nie życzę, żeby moje dziecko 75

wychowywała jakaś głupia baba, która nie umie nawet mówić po angielsku! — Mnóstwo pracujących kobiet ma dzieci i jakoś daje sobie rade. — „Mnóstwo kobiet" tak, ale nie ty. Bo nie jesteś taka jak one. Dla ciebie najważniejszą rzeczą pod słońcem jest w tym momencie kariera. Jeszcze trochę, a będę zmuszony pisać do ciebie podania, żeby się z tobą pokochać — za­ kończył ze śmiechem. — Postaram się zwolnić tempo. — Oho, już to widzę! — Podszedł do łóżka i cmoknął ją w czoło. — Przecież ty nigdy nie przestajesz myśleć o pracy. Nawet teraz, przed chwilą, kochając się ze mną, dener­ wowałaś się, że jest późno. Tak, Renee, pamiętaj, że znam cię na wylot! Za bardzo ci zależy na karierze. O nie, nie ma się co łudzić, że zwolnisz. — Spojrzał na nią z wyrazem skrajnej rezygnacji i skierował się do łazienki. — Marzę o jajkach na bekonie — rzucił, zamykając drzwi. Renee jeszcze chwilę siedziała na łóżku. Kiedy wreszcie sięgnęła po telefon, ze zdenerwowania trzęsły jej się ręce. — Cześć, Dan, tu Renee. Muszę odwołać dzisiejsze spotkanie, jestem niestety w nie najlepszej formie. Nie, chyba coś zjadłam. Tak, postaram się przyjechać... może o dziewią­ tej. Dziękuję ci bardzo. I najmocniej przepraszam. Odłożyła słuchawkę i zrobiła parę kroków w stronę lustra. Na widok własnej nagości ogarnęła ją rozpacz. Co za okropność. Jezu Chryste, jak ten Philip może na to patrzeć? Czym prędzej odwróciła się tyłem do lustra i zaczęła studiować swój lewy pośladek. Widniała na nim długa ciemnoróżowa pręga. Philip nie wiadomo czemu nabrał ostatnio zwyczaju kończenia miłosnych zabaw dwoma os­ trymi klapsami. Zaczęło się to kilka miesięcy temu, siedem czy osiem. Powróciwszy z jakiegoś przyjęcia, kochali się tak jak zwykle i nagle ku zdumieniu Renee Philip dwukrotnie trzepnął ją w tyłek. Pierwsze uderzenie, szybkie i ostre, przypominało klapsa, takiego, jakim karci się niesforne dziecko, ale drugie odczuła już bardzo dotkliwie, a pozo­ stawiony przez nie ślad zniknął dopiero po kilku godzinach. 76

Przyglądając się teraz świeżej prędze, Renee doszła do wniosku, że zdecydowanie nie lubi tego rodzaju karesów. Czy napomknąć o tym Philipowi? Po namyśle uznała, że lepiej nie. Mógłby zarzucić jej brak wyobraźni i niechęć do tego, co nowe. Starannie unikając swego wizerunku w lus­ trze, wygrzebała koszulę ze zmiętej pościeli i trochę już pewniej udała się do garderoby po swój biały aksamitny szlafrok. Ten sam, który nosiła we śnie. Zza drzwi łazienki słychać było dziarski śpiew Philipa. W kuchni urzędowała już Debbie. Stała przy zlewo­ zmywaku, racząc się szklanką porannego soku. — Wcześnie dziś wstałaś — zagaiła Renee, wziąwszy wpierw głęboki oddech. — Za to ty bardzo późno — odrzekła jej pasierbica, obrzucając macochę dziwnym spojrzeniem. — Fajne masz włosy. Podobają mi się. Kryjąc nagły rumieniec, Renee odgarnęła za uszy żałoś­ nie wilgotne kosmyki. — Kathryn jeszcze śpi? — Jak zwykle. Wstaje dopiero około dziesiątej. Renee wyjęła z lodówki parę jajek i paczkę bekonu. — Śniadanie to podobno najważniejszy posiłek dnia — zauważyła Debbie, nie starając się nawet ukryć głębokiej pogardy. — To dla twojego ojca — szybko wyjaśniła Renee. — Chciałam ci podziękować — dodała, układając bekon na patelni — że jesteś tak miła dla mojej siostry... — na sekundę zamilkła ze zdumienia, że zdarzyło jej się użyć słowa „miła" pod adresem pasierbicy. — To, że ma przy sobie kogoś — podjęła po pauzie — doskonale działa na Kathryn. Debbie wzruszyła ramionami. — Nie musisz mi dziękować. Lubię twoją siostrę. — Ale to bardzo miło, że poświęcasz jej tyle czasu. — Ktoś musi — rzuciła uszczypliwie Debbie, Renee zaś w tym momencie zadała sobie pytanie, czy aby ci dwoje, ojciec i córka, przypadkiem nie czytają sobie w myślach? — Coś tu pięknie pachnie. — W drzwiach kuchni ukazał się Philip. 77

— Śniadanie gotowe — Renee z satysfakcją zademonst­ rowała mu swoje dzieło. — Wygląda smakowicie, ale ja niestety muszę już iść. Nie zdawałem sobie sprawy, że zrobiło się aż tak późno. — Podniósł do ust dwa palce i przesłał im całusa. — Do zobaczenia wieczorem. Renee została z talerzem w ręku, nie bardzo wiedząc, co z nim począć. Na Debbie rzecz jasna nie było co liczyć. Z właściwą sobie beztroską zostawiła w zlewie nie umytą szklankę, mruknęła „przepraszam", przeciskając się obok tkwiącej w drzwiach macochy, i równym krokiem pomasze­ rowała do swego pokoju. Renee z westchnieniem postawiła na stole stygnące już jajka i ciężko klapnęła na krzesło — ze wzrokiem wbitym w białą kuchenną posadzkę. W jej śnie właśnie w tym miejscu leżały zwłoki Philipa. Wprost czuła na kostce jego zimne palce. — „Mam cię" — powtórzyła głośno słowa trupa, wbija­ jąc zęby w plasterek bekonu.

7 Lynn Schuster ze zmarszczonym czołem zlustrowała kuchenny stół. W miseczkach dzieci pozostała połowa płatków, w szklankach nietknięty sok. Obok nakrycia Ni­ cholasa szyderczo wysuwała język ułożona z okruchów pieczywa gęba jakiegoś stworka, w kubeczku Megan tkwiło wzgardzone jajko. — Megan — zawołała w stronę holu — nawet nie tknęłaś jajka! — Jestem w łazience! — poinformowała ją córka. Lynn popatrzyła na zegar w obudowie mikrofalówki: dziewiąta. Co z Garym? W sobotnie poranki zawsze tak punktualnie przyjeżdża po dzieci, a dziś się spóźnia... Właściwie to nawet dobrze, że go jeszcze nie ma, powiedziała 78

sobie po chwili, zważywszy, jak długo Megan potrafi siedzieć w łazience. Zaczęła powoli sprzątać ze stołu: nie chcą jeść, trudno, nie ma sensu ich do tego zmuszać. Od czasu separacji było tak w każdą sobotę. Dzieci podniecone perspektywą spotkania z tatusiem nie mogły jeść ani spać. Dzisiaj szczególnie: Gary po raz pierwszy miał je zabrać na cały weekend. Megan tej nocy aż trzy razy biegała do łazienki, a jej torba, tak wyładowana, że zamek groził pęknięciem, stała w przedpokoju już od dwóch dni. Cóż, trudno im się dziwić. Tęsknią za ojcem. Skończyła układać naczynia w zmywarce, gdy do kuchni z hałasem wpadł Nicky: — Jak myślisz, mamo, dokąd nas tatuś zabierze? — Nie wiem, złotko. — Twój ojciec nie dyskutuje już ze mną o takich sprawach, dopowiedziała w duchu. — Myślisz, że pojedziemy do Disney Worldu? — Już tam byliśmy — zauważyła Lynn, dodając na własny użytek: jakieś dwa miesiące przed odejściem twojego taty.* — Tak, ale wtedy nie zdążyliśmy odbyć wszystkich wyprawi tata powiedział, że możemy tam jechać jeszcze raz. — Będziecie musieli przypomnieć o tym tatusiowi. — Kiedy tylko w rozmowach z dziećmi pojawiał się temat ich ojca, Lynn doznawała przykrego uczucia, że ktoś ją wyłączył z ich życia... Czy tak już będzie zawsze? — Mogę się założyć, że tata zabierze nas do Disney Worldu! — W głosie Nicholasa brzmiała niezachwiana pewność. — Wiesz co, kochanie? Lepiej nie mieć zbyt wielkich nadziei. Tak na wszelki wypadek. Jestem jednak pewna, że wszędzie, dokąd zabierze was tatuś, będziecie się świetnie bawić. — Pewna? Co ja mówię? Niczego nie jestem już pewna. Rozmowę przerwał im dzwonek. — Tatuś! — pisnął Nicholas. — Może byś poszedł otworzyć... — zaczęła Lynn, ale mały zdążył już wybiec. — A ja poczekam sobie w kuchni razem z resztą służby — mruknęła pod nosem. Na sam dźwięk głosu Gary'ego zobaczyła go tak wyraźnie, jakby 79

stała w drugim końcu holu. Widziała, jak się schyla, by chwycić syna w ramiona, jak nagły uśmiech żłobi urocze dołeczki w jego urodziwej twarzy... Bezwiednie poszukała ręką kontuaru. Uchwyciwszy kątem oka swe mgliste odbicie w przydymionym szkle mikrofalówki, z politowaniem poki­ wała głową: Wciąż jeszcze ci to nie przeszło? Jak długo jego osoba będzie budzić w tobie te uczucia? — Tata cię prosi! — wykrzyknął rozpromieniony Nicho­ las, wracając w podskokach do kuchni. — Tak? — Lynn jakimś cudem zmusiła się do uśmiechu. — Wiec może sprawdzisz tymczasem, czy niczego nie zapomniałeś? — Nie zdążyła jeszcze skończyć zdania, a już go nie było. Gary czekał w salonie. Stał odwrócony plecami do drzwi przed wielkim panoramicznym oknem, w zupełnie tej samej pozycji co przed tygodniem ktoś inny... Jak Marc Cameron. Widząc jego nową sportową marynarkę, Lynn nagle nabrała pewności, że wyprawa do Disney World u nie wchodzi dzisiaj w rachubę. — Cześć, Gary. — Mimo woli chrząknęła z zakłopota­ nia, myśląc jedynie o tym, by utrzymać w miarę naturalny uśmiech. Odwrócił się szybko, pozostał jednak przy oknie. — Witaj, Lynn — zabrzmiało to bardzo ciepło. — Pięk­ nie wyglądasz. — Dziękuję. Jak się miewasz? — Dobrze. Znakomicie — poprawił się natychmiast, mocno akcentując zarazem to słowo. Zdaniem Lynn całkiem niepotrzebnie. — A ty? — Bardzo dobrze. Dzieci szaleją z niecierpliwości... Zareagował na to dziwnym wyrazem twarzy: jakby nonszalancja walczyła w nim z poczuciem winy. — Właśnie o tym chcę z tobą pomówić. Coś mi wy­ skoczyło, no i... Nie mogę niestety wziąć dzieci na cały weekend. — Jak to? Uzgodniliśmy to przecież kilka tygodni temu! I to ty wysunąłeś taką propozycję! — Wiem i bardzo mi przykro. 80

— Tobie jest przykro! A dzieciom? — Lynn pomyślała o Megan, o jej spakowanej torbie. — Tak się cieszyły! — I po co mi to mówisz? Wiem, że się cieszyły. Chcesz we mnie wzbudzić poczucie winy? — Staram się zrozumieć twoje postępowanie. — A co tu jest do rozumienia? Nie mogę zabrać dzieci na cały weekend, i tyle. To chyba dość proste, prawda? Wezmę je następnym razem. Dzisiejszy dzień pozostaje aktualny. Cała różnica polega na tym, że nie zatrzymam ich na noc. Szkoda, że ich nie zapytasz, jaka to dla nich różnica... — A moich planów nie wziąłeś pod uwagę? — Sama nie wiedziała, po co właściwie podtrzymuje tę konwersację. Widać było przecież, że to nic nie da. Przelewanie z pustego w próżne. Wydawał się tak zaskoczony jej pytaniem, jakby nawet przez myśl mu nie przeszło, że kto inny, że ona może także mieć jakieś plany. — Zamierzałaś wyjść gdzieś wieczorem? Proszę bardzo, wynajmij dzieciom opiekunkę. Biorę na siebie koszty. — A jeśli chciałam wyjechać? — A chciałaś? — Z jego twarzy zniknęło napięcie, ustępując miejsca c i e k a w o ś c i . Ostatnio jakoś często mam do czynienia z tym słowem i tym uczuciem, mimo woli pomyślała Lynn. — Nigdzie nie wyjeżdżam — odrzekła po chwili. Niecierpliwy gest, którym Gary skwitował tę wypowiedź, mówił niedwuznacznie: „No wiec po co to całe gadanie?" Pohamował jednak irytację. — Powiesz dzieciom? — spytał tonem prośby. Jak możesz!... W pierwszej chwili przemknął jej przez głowę cały arsenał wyrafinowanych złośliwości, na które zasłużył sobie w stu procentach tą doprawdy niesłychaną prośbą, ostatecznie postanowiła jednak powstrzymać się od wszelkich uwag. Nie ma sensu wypuszczać zatrutych strzał. Bardziej zranią ją samą niż jego. — Może zechcesz mi podpowiedzieć, jak powinnam wyjaśnić to dzieciom? Masz w tej sprawie jakąś propozycję? — zapytała całkiem spokojnie. Udało jej się nawet nie zaprawić tych słów ironią. 6 Dobre intencje

81

— Powiedz, że zapraszani ich na lunch do bardzo eleganckiej restauracji. Niech się ładnie ubiorą. I wyobrażasz sobie pewnie, że będą skakać z radości! odpowiedziała mu w myślach. Megan odnalazła w sypialni, przycupniętą na brzegu łóżka. U jej stóp leżała opróżniona torba, a na całej podłodze rozrzucone rzeczy. — Słyszałaś? — Lynn przysiadła obok i łagodnie objęła córkę. — Nic się nie stało. To nic wielkiego — Megan szorstko odtrąciła jej rękę. — Posłuchaj, kochanie, przecież to nie ostatni weekend w twoim życiu. Będą jeszcze inne... — Nic się nie stało — powtórzyła Megan, nie patrząc na nią. — Kocham cię, córeczko. — Tatuś też! — padła natychmiastowa replika. — Oczywiście — potwierdziła Lynn. Tyle mogła zrobić w ramach lojalności, ale już nic ponadto. Nie zamierzała usprawiedliwiać Gary'ego przed dziećmi. — Chodźmy już! — rozległ się niecierpliwy okrzyk Nicholasa. — Tatuś czeka! O! Co tu się stało? — spytał, dostrzegając rozrzucone rzeczy. — Tatuś nie może tym razem zabrać was na cały weekend, ale zamierza pójść z wami do pewnej bardzo eleganckiej restauracji i dlatego prosi, żebyście się pięknie ubrali — wyrecytowała Lynn jednym tchem, obserwując zarazem z bólem serca reakcję synka. Radość zniknęła mu z buzi jak zdmuchnięta, oczy w jednej chwili napełniły się łzami. — Kochanie — spróbowała go pocieszyć — tatuś obiecuje, że następnym razem spędzicie z nim całe dwa dni, a później, zobaczysz, będzie więcej takich weekendów. — Nie odniosło to żadnego skutku. Zwiesił głowę i powoli podreptał do drzwi. Jak stary przygnębiony człowiek. Lynn na ten widok poczuła, że nienawidzi Gary'ego. Nienawidzi go z całego serca. — Niech cię diabli porwą! — wycedziła przez zęby, kiedy już została sama. Poszła do pokoju Megan i zaczęła zbierać 82

jej rzeczy z podłogi. — Żebyś z piekła nie wyjrzał! Jak mogłeś im sprawić taki zawód! W tym momencie zabrzęczał dzwonek. Co? Już po lunchu? Minęło przecież ledwie pół godziny! Przekonana, że to Gary z dziećmi, otworzyła drzwi bez pytania i... och! Z wrażenia stanęła jak wryta. — Pomyślałem, że może miałaby pani ochotę pójść na przechadzkę po plaży — uśmiechnął się Marc Cameron. Wędrowali już parę minut zatłoczoną plażą. — Ogarnia mnie dziwne uczucie, gdy po wejściu do kuchni widzę tam swego już prawie eks-męża, który bez żenady przegląda moją pocztę lub częstuje się czymś z lo­ dówki. Zupełnie jakby był u siebie — stwierdziła Lynn z lekką goryczą. — On pewnie myśli, że j e s t u siebie, skoro nadal spłaca hipotekę. Zaczyna mnie to denerwować, ale cóż... Nic nie mogę zrobić. — Może pani. Niech mu pani każe iść do diabła. Krótko i węzłowato. — Nie mogę. Z powodu tej hipoteki — wyznała z roz­ brajającą szczerością, wyrzucając sobie zarazem straszną lekkomyślność: spacer po plaży publicznej w towarzystwie tego osobnika! Jak mogłam się na to zgodzić! — Podejrzewam, że to z mojej winy Gary nie zabrał dziś dzieci na noc — powiedział nieoczekiwanie. — Z pańskiej winy? Nie widzę związku... — Zaraz to pani wyjaśnię. Pewien znany zapaśnik, z którym kilka dni temu robiłem wywiad, przysłał mi bilety na dzisiejsze zawody w Audytorium. Dla mnie i dla moich chłopców. No wiec spytałem Suzette, przez telefon oczy­ wiście, czy zechce im na to pozwolić. Zgodziła się bez protestów. Tak wiec moja była ma dziś wolne, a ona bardzo nie lubi spędzać samotnie sobotnich wieczorów. Lynn z trudem opanowała nową falę gniewu na męża. — A gdzie teraz są pańscy chłopcy? — Na jakiejś urodzinowej fecie. Rodzice solenizanta zafundowali gościom safari w Krainie Lwów. Mam ich odebrać o czwartej — odrzekł, przyglądając jej się w taki 83

sposób... że postanowiła na niego nie patrzeć. — Proszę mi powiedzieć, czy w związku z tą całą aferą musiała pani zrezygnować z jakichś interesujących planów? — Ach, nic takiego. Wybierałam się do kina z przyja­ ciółką. — „Nic się nie stało", zabrzmiał jej w uszach głos Megan. — Pani mąż gra nieuczciwie — oświadczył Marc bez ogródek, przekraczając leżący na piasku duży niebieski krążownik. — Możliwe, ale takie jest życie, i trzeba się z tym pogodzić. — I ponieważ „takie jest życie", tylko pani ma dostawać w skórę? A on?... — A on woli się kochać. Pan by nie wolał? — zadrwiła Lynn, słysząc z przykrością, że głos drży jej z gniewu. — Proszę uważać! — Marc dosyć szorstko odsunął ją na bok, ratując przed rozdeptaniem następny okręt wo­ jenny, który także osiadł na mieliźnie. — Też ładna sztuka — zauważył z uznaniem. — Och, bardzo przepraszam, popchnąłem panią! — wykrzyknął, chwytając ją mocno za ramię. — Co ze mnie za niedźwiedź! Omal pani nie prze­ wróciłem. — Jak pan widzi, trzymam się jakoś na nogach — Lynn nieoczekiwanie złapała się na tym, że spogląda mu prosto w oczy. A potem on nagle zaczął ją całować. Jak to się stało? Nawet już później, gdy próbowała to wszystko odtworzyć, nie mogła sobie przypomnieć żadnego z tych drobnych sygnałów poprzedzających zwykle pocałunek: żadnego po­ chylenia głowy czy powolnego zbliżania się męskich ust... Tu było całkiem inaczej. Jego usta po prostu znalazły się na jej wargach, a ona w jego ramionach. Czując na twarzy jego miękki zarost, uświadomiła sobie z pewnym zaskoczeniem, że nigdy dotąd nie całował jej żaden brodacz, a potem, o zgrozo, że namiętnie oddaje mu pocałunki... Odskoczyła jak oparzona. Co by na to powiedziała Renee Bower? — To był wyjątkowo kiepski pomysł — stwierdziła sucho. — Wybacz mi, Lynn, trochę mnie poniosło. Bardzo mi przykro. 84

— Nieprawda, tobie wcale nie jest przykro. — Rzeczywiście. A tobie? Lynn nie zamierzała odpowiadać. — To się nie może powtórzyć, rozumiesz? — oświad­ czyła surowo. — Nigdy więcej. — Przerażona tym, że całe Delray wyległo dziś nad ocean i że wszyscy patrzą tylko na nią, rozejrzała się chyłkiem po plaży. Nie, odetchnęła po chwili z ulgą, chyba nie jest tak źle. Grupka wyrostków nadal rzucała krążkami frisbee tuż nad ciałami lekkomyślnych plażowiczów leżących plackiem na piasku, reszta potencjal­ nych widzów też nie objawiała nadmiernego zainteresowa­ nia. Ci bardziej rozważni nie wyszli spod swoich kolorowych markiz, inni siedzieli w dołkach, utkwiwszy przypieczone nosy w książkach, jeszcze inni pilnowali rozbrykanych malców, którzy nie zrażeni serią nieudanych ucieczek, nadal próbowali wyrwać się na wolność. „Plażowicze na prawo, surferzy na lewo", głosiła wielka tablica u podnóża wieży ratowników, dziś jednak amatorów surfingu było niewielu, a fal jeszcze mniej. Po paru minutach Lynn ostatecznie doszła do wniosku, że jeśli nawet widziano ich pocałunek, to cała sprawa została już zapomniana. Znacznie spokojniejsza, przyłożyła rękę do policzka, na którym nadal czuła brodę Marca — i ogarnęło ją pragnienie, żeby stało się to jeszcze raz... Mój Boże, chyba zwariowałam! Omal nie krzyknęła tego głośno, gwałtownie ruszając przed siebie. Pragnąć pocałunków akurat tego mężczyzny, o któ­ rym nie powinnam nawet myśleć! — Całe życie mieszkasz na Florydzie? — spytał Marc, zrównując się z nią lekkim truchtem. — Od urodzenia. — Nadal nie zwalniała kroku. — Twoi rodzice wciąż tu mieszkają? — Ojciec. Matka zmarła dziewięć lat temu. — Gwałtow­ nie przystanęła. — Chwileczkę, co to ma być? Towarzyska pogawędka? Akurat teraz? — Wolisz, żebym znów cię pocałował? — Kiepski dowcip! — odcięła się Lynn, narzucając jeszcze szybsze tempo. Krótkie spojrzenie za siebie potwier­ dziło to, co czuła w nogach: zrobili ładnych parę mil, ale 85

postanowiła iść dalej, udając, że to dla niej fraszka. A szło się dziś nie najlepiej. Piasek, choć wilgotny, był przy tym tak miękki, że grzęzło się w nim po kostki. — Czym się zajmuje twój ojciec? — Marc złapał już rytm i z zupełną swobodą dotrzymywał jej kroku. — Jest na emeryturze. Miał kiedyś wytwórnię mate­ riałów izolacyjnych, ale sprzedał ją po śmierci matki. — Więc co teraz robi? — Głównie gra w golfa. Parę lat temu ożenił się po raz drugi. — Nie lubisz jego żony. Lynn znów przystanęła — tym razem ze zdziwienia. — Skąd wiesz? — Takim tonem mówiłaś o jego ożenku, że łatwo się było domyślić. Co masz jej do zarzucenia? — Nic. To bardzo miła pani. — Więc dlaczego tak jej nie lubisz? Już chciała powiedzieć coś na odczepnego, ale w jego spojrzeniu było tyle szczerości, że nie mogła zbyć go byle czym. Doskonały z ciebie dziennikarz, pomyślała już bez irytacji, ale zadałeś pytanie, na które nie ma chyba żadnej racjonalnej odpowiedzi. — Szczerze mówiąc, nie wiem — zaczęła z wahaniem. — Barbara to naprawdę miła osoba. Uprzejma, świetnie gotuje... Potrafi godzinami opowiadać o swoich meblach. Jest nawet dosyć zabawna. Bóg raczy wiedzieć, dlaczego jej nie trawię. Wiem tylko, że ja bym nigdy nie wybrała sobie takiej żony, gdybym była na miejscu ojca. — A on cię nie spytał o zdanie. — Możliwe, że na tym polega problem. — Znowu ruszyli przed siebie, choć teraz już znacznie wolniej. —Ale to nie wszystko — podjęła po chwili. — Barbara nie jest moją matką, i to mam jej za złe. Wydaje mi się, że właśnie dlatego nie potrafię jej zaakceptować. Wiem, że to niegodziwosc nie lubić kogoś z takiego powodu, ale... — Ale taka jest natura ludzka i nic na to nie poradzisz — zakończył za nią Marc, trawestując jej słowa sprzed kilku minut. — Opowiedz mi o swojej matce. 86

Lynn momentalnie poczuła łzy w oczach. Nawet teraz, po dziewięciu latach, reagowała w ten sposób na wszystko, co przywodziło wspomnienia o zmarłej. — Była niezwykłą osobą. Myślącą i ogromnie nieza­ leżną. Wyobraź sobie kobietę, która przez większość życia zajmuje się domem, a po pięćdziesiątce wraca na studia i robi dyplom. I to z jakiej dziedziny! Z historii średniowiecza! W każdym wspomnieniu widzę ją z książką w ręku. — Już ją polubiłem. — To ona nalegała, żebym poszła na studia. Zdobądź zawód, mówiła, powinnaś być samodzielna. To twoje życie i ty za nie odpowiadasz. Postaraj się nadać mu sens. — Na co umarła? — Alzheimer — sucho odrzekła Lynn, próbując nie zdradzać, że dławią ją łzy. — Osobowość człowieka zaczyna się rozpadać i w końcu nie zostaje z niej już nic. Moja matka... moja mądra, cudowna matka w ostatnim stadium choroby nie kontrolowała już nawet własnej fizjologii. Nie umiała myśleć. Nie poznawała własnej córki. — Wyobrażam sobie, jak ci było ciężko. — Cóż, takie jest życie. — Na dłuższą chwilę zapadło milczenie. — Jak poznałaś Gary'ego? — Robisz ze mną wywiad? — Staram się po prostu poznać cię trochę lepiej. — A co już wiesz? — Że jesteś piękna, wrażliwa, opiekuńcza, że lubisz panować nad sytuacją, że piekielnie szybko chodzisz—Lynn mimo woli parsknęła śmiechem — i że świetnie całujesz. Ostatnie zdanie wprawiło ją w popłoch. — Poznałam Gary'ego właśnie tu, na plaży — zaczęła mówić z takim pośpiechem, jakby je chciała zagłuszyć. — Byłam z paroma dziewczynami, a on z jakimiś przyja­ ciółmi. W pewnej chwili wszyscy gdzieś znikli, a my zaczęli­ śmy gadać i tak wylądowaliśmy w końcu na tym samym kocu. — Mówiła to żartobliwie, ale nawet teraz, po tylu latach, wciąż czuła wszystkimi zmysłami magiczny urok tego popołudnia. Pamiętała każdy najdrobniejszy szczegół. Na87

wet ten lekki wietrzyk, nawet cały asortyment plam na żółto-pomarańczowym kocu. Widziała dołeczki w poli­ czkach Gary'ego, czuła gorzki smak piwa pitego z tej samej butelki. — Miał w sobie coś takiego, że... działało to na mnie uspokajająco. Nie czuło się w nim pośpiechu, napięcia, niecierpliwości. W dodatku świetnie umiał słuchać, co mnie szczególnie ujęło, bo wyobrażałam sobie wtedy, że mam tyle do powiedzenia! Zrobiłam akurat magisterium i strasznie mi było pilno pokazać światu całą swoją wiedzę. Ach, byłam święcie przekonana, że los postawił na mojej drodze tego jedynego, moją drugą połowę... — Znów poczuła w gardle nieproszone łzy. I jak tu pogodzić tamte uczucia z gryzącą nienawiścią, którą wzbudził w niej parę godzin wcześniej? — No, powiedziałam ci już wszystko. Chyba aż za dużo — rzuciła na zakończenie. Była wdzięczna Marcowi, że zaniechał potem dalszych pytań. Resztę drogi przebyli w milczeniu. Dopiero w pobliżu domu znowu ogarnęło ją zdener­ wowanie. A jeśli on powie, że chciałby wstąpić na kawę? Czy starczy jej siły, żeby odmówić? A jeśli spróbuje znów ją pocałować? Albo poprosi o spotkanie? Zaczęła przypominać sobie wszystko, co mówiła Renee Bower, wszystkie niewątp­ liwie słuszne argumenty przemawiające przeciwko jakimkol­ wiek kontaktom z tym mężczyzną. Tylko że... cała ta pozornie niepodważalna logika przegrywała w starciu z uczuciami... One także miały swoją logikę: Chcesz nadal płakać po Garym? Pamiętasz, co zrobił dzieciom? Jaka się czułaś bezsilna? Przypomnij sobie, jak podniecająco całuje ten Marc! Nie chciałabyś tego powtórzyć? A gdyby raz jeszcze zaprosił cię do motelu? — Masz mój numer telefonu — powiedział na pożegna­ nie.

88

8 — Moja klientka pragnie zakończyć tę sprawę w sposób jak najbardziej polubowny — oświadczył niski, okrągły adwokat, błyskając w stronę Renee starannie wystudiowa­ nym uśmiechem. Zrewanżowała mu się tym samym. Herbert Tarnower, występujący jako jej przeciwnik, tworzył dosyć zabawny duet ze swą strzelistą (185 centymetrów wzrostu!) i nader zmysłową klientką, Penny Linkletter. Ta dwudziestopięcio­ letnia piękność wyglądała jak gwiazda, która właśnie zeszła z estrady nocnego klubu w Las Vegas. Brakuje tylko cekinów, podsumowała Renee, spoglądając z uśmiechem na swego klienta, mocno posuniętego już w latach małżonka tej młodej osoby. Mój Boże, westchnęła w duchu, czemu tak bezlitośnie odbierasz rozum bogatym starcom? Przecież to niemal reguła, że im więcej mają w portfelu, tym mniej w głowie. — Sądzimy — kontynuował z emfazą Tarnower — że roszczenia pani Linkletter są w pełni uzasadnione. — Wy­ raźnie zamierzał rozwijać dalej tę myśl, co zdaniem Renee byłoby tylko marnowaniem czasu. — A nie sądzi pan, drogi kolego — spytała, nie kryjąc ironii — że dwa miliony dolarów tytułem rekompensaty plus alimenty w wysokości dwudziestu tysięcy miesięcznie to suma odrobinę zbyt wygórowana? — Szanowna koleżanko, pani wie doskonale, jak boga­ tym człowiekiem jest pani klient. Żona ma prawo do części jego majątku. — Pani Linkletter była żoną mojego klienta niecałe półtora roku, ściśle mówiąc, szesnaście miesięcy... — Podczas których była wzorem żony. — Podczas których uznała za stosowne przespać się z połową męskiej populacji Dade County — twardo skon­ trowała Renee, popychając w stronę siedzącego naprzeciw kolegi pokaźną tekę dokumentów. Teka zatrzymała się posłusznie przy samych czubkach starannie wymanikiuro89

wanych palców. —Proszę! Znajdzie pan tutaj zaprzysiężone zeznania kilkunastu świadków, poczynając od japońskiego ogrodnika, a kończąc na kubańskiej pokojówce. Jako chlebodawczyni pani Linkletter również nie miała uprzedzeń. — Renee uśmiechnęła się do wymienionej, która o dziwo, odwzajemniła jej uśmiech. — Dysponujemy też bardzo przekonywającym materiałem dowodowym. Proszę obejrzeć zdjęcia. — Mogę je zobaczyć? — żywo spytała Penny Linkletter, lecz zgromiona surowym spojrzeniem prawnika natychmiast zamknęła usta. Poprawiła poduszki w białym bawełnianym swetrze i trochę nerwowo obciągnęła krótką spódniczkę. Minęła chwila, nim Herbert Tarnower zdołał przywrócić swej twarzy bardziej profesjonalny wyraz. — Oczywiście — oświadczył —jesteśmy skłonni negoc­ jować. — My natomiast nie — szorstko ucięła Renee. — Na­ szym zdaniem warunki zaproponowane przez pana Linklettera są dla jego żony wystarczająco korzystne. Powiedziała­ bym nawet, że aż za bardzo. — Pięćdziesiąt tysięcy dolarów? Podczas gdy sam jego dochód za rok ubiegły zamknął się kwotą pięciu milionów? — Może powinien pan jednak obejrzeć te zdjęcia — za­ sugerowała Renee. — Szanowna koleżanko — z pośpiechem przemówił jej przeciwnik — moja klientka wolałaby nie wnosić sprawy do sądu — w tym miejscu zawiesił głos. Renee zauważyła jednak, że jego święte oburzenie ustąpiło lekkiemu zatros­ kaniu. — Mniemam, iż pan Linkletter myśli podobnie. Ujawnianie na sali sądowej rewelacji, o których mowa, byłoby rzeczą ogromnie żenującą dla obu stron, zwłaszcza zaś dla człowieka w tym wieku i w tej kondycji co pan Linkletter. — Proszę się nie martwić o mego klienta. Przeżył już pięć rozwodów, a trzyma się doskonale mimo swych siedem­ dziesięciu ośmiu lat. Nawiasem mówiąc, trzy ostatnie żony były podobnie jak obecna tu pani Linkletter bardzo dorod­ nymi blondynkami. Dwie z nich pozwały go do sądu i co? 90

Obie odeszły z kwitkiem. Proszę też wziąć pod uwagę, że gdyby pan Linkletter bał się narażać na szwank swą opinię, nigdy by nie poślubił pańskiej klientki. — Renee zdecydowa­ nie wstała od stołu, dając niedwuznacznie do zrozumienia, że negocjacje skończone. — Bardzo proszę się nad tym za­ stanowić i zawiadomić mnie o podjętej decyzji. — Po tych słowach pomogła podnieść się z krzesła milczącemu, lecz wyraźnie zadowolonemu klientowi i oboje opuścili salę konferencyjną, nie czekając na swych przeciwników. — Telefon wprost się urywa — oznajmiła sekretarka, gdy tylko Renee wróciła do kancelarii. — Czy dzwonił mój mąż? — Jeszcze nie. Mam połączyć panią jeszcze raz? — Nie, dziękuję, sama to zrobię. — Fiona Stapleton dzwoniła trzy razy. — Och! — Na twarzy Renee pojawił się grymas niezado­ wolenia. — No trudno, muszę z nią pomówić. Daj mi parę minut na rozmowę z mężem, a potem łącz. — Żywo skierowała się do gabinetu, gdzie natychmiast sięgnęła po czekoladkę, boleśnie zawadzając biodrem o ostry kant biurka. — Dobrze mi tak! — mruknęła pod nosem. Wrzu­ ciwszy do ust zakazaną słodycz, wybrała numer Philipa, zżymając się w duchu na tę jego sekretarkę, anorektycznie chudą pannicę o strunach głosowych równie chyba nikłych jak ciało. Samantha! Nawet imię ma pretensjonalne. A ten jej brytyjski akcent! Bo przed paroma laty zdarzyło jej się spędzić miesiąc w Anglii! Philip uważał, że to urocze. Dla Renee był to śmieszny snobizm. — Czy mój mąż jest już wolny? — spytała niecierpliwie, usłyszawszy nareszcie wątłe „halo". — Pan doktor jeszcze nie oddzwonił? — Dobrze wiesz, że nie, pomyślała Renee. — Strasznie mi przykro — szemrała dalej Samantha — ale mamy dziś taaki ruch... Czy to bardzo pilne? — Nie. — Renee machinalnie sięgnęła znów po czeko­ ladkę. Philip dziś rano napomknął niezobowiązująco, że mogliby wspólnie zjeść lunch, nie robiła więc innych planów, 91

ale było już prawie południe, istniała więc nikła szansa, aby ich spotkanie mogło dojść do skutku. — Porozmawiam z nim później. Dziękuję pani — dodała, choć przecież nie było za co. Połknęła drugą czekoladkę i zdecydowanie zamknęła szufladę — żeby odciąć się od dalszych pokus. Zabrzęczał telefon. — Łączę panią Stapleton — oznajmiła sekretarka. — Na drugiej linii. — Dziękuję. — Renee nacisnęła odpowiedni guzik. — Unika mnie pani, nie odpowiada na moje telefony! — zaatakowała ją rozmówczyni. — Pani wie dlaczego. Mówiłyśmy już o tym, ale dobrze, powtórzę to jeszcze raz. Nie mogę prowadzić dalej pani sprawy, dopóki nie ureguluje pani rachunku. — A skąd ja mam wziąć pięć tysięcy? — Współczuję pani, naprawdę współczuję — powtórzy­ ła Renee, słysząc gorzki śmiech swej klientki — ale znała pani zarówno moją stawkę, jak i terminy płatności. Pani sprawa jest mocno skomplikowana. Poświeciłam jej już mnóstwo czasu i jak dotąd tylko za „dziękuję". Nie może pani oczekiwać, że będę pracować tak nadal. Owszem, kilka razy udzieliłam pani prolongaty, ale na ostatnim spotkaniu wspólników zapadła stanowcza decyzja, że nie wolno mi już tego robić. Nie możemy czekać w nieskończoność. Tak więc póki zaległość nie zostanie uregulowana, sprawa nie ruszy z miejsca. Bardzo mi przykro, ale taka jest procedura. — Odpowiedział jej odgłos rzuconej z pasją słuchawki. — Dziękuję za miły telefon — zakpiła raczej niewesoło, odkładając swoją. W tej samej chwili ktoś nagle z rozmachem otworzył drzwi i do gabinetu wkroczyła Debbie obładowana ogrom­ nym naręczem sprawunków, prowadząc za sobą niepewnie uśmiechniętą Kathryn obciążoną podobną ilością plastiko­ wych toreb. Tuż za nimi czy raczej nad nimi, jako że fryzura dodawała jej z dziesięć centymetrów, ukazała się głowa zaniepokojonej sekretarki. — Pani mecenas, przyszła pani siostra — zaanonsowała Debbie tonem kompetentnej asystentki. — Oraz pani wstręt92

na pasierbica — zakończyła, wybuchając śmiechem. Rzuciła paczki na krzesło i dała znak Kathryn, że powinna zrobić to samo. — Wszystko w porządku, Marylin — uspokoiła Renee swoją z lekka oszołomioną podwładną. — Chyba jeszcze nie znasz tych pań. To naprawdę jest moja siostra Kathryn. Nie widziałaś jej dotąd, bo nie rusza się z Nowego Jorku, a to Debbie, córka mojego męża, która spędza u nas wakacje. — Debbie z Bostonu — uroczo uśmiechnęła się jej pasierbica. — Mieszkam tam z mamą. — Czemu zawdzięczam tę miłą wizytę? — zapytała Renee, gdy jej sekretarka dyskretnie zniknęła za drzwiami. — I co to za święto? — wymownie spojrzała na stertę sprawunków. — Debbie wyciągnęła mnie do centrum handlowego w Boca — wyjaśniła Kathryn z miną winowajczyni. — Byłyśmy u Bloomiego — uśmieszek Debbie stracił już udaną słodycz i stał się jawnie przekorny. — Kupiłam to wszystko na rachunek taty. — Zwrócę mu całą należność — z pośpiechem wtrąciła Kathryn. — To tylko pożyczka. — Namówiłam Kathryn na kupno najseksowniejszego bikini! — zachichotała Debbie. — Tata padnie z wrażenia, jak zobaczy ją w tym kostiumie! Ona ma taką piękną figurę! Prawda, Renee? Renee instynktownie poprawiła żakiet w okolicy bioder. Jego poły w tym miejscu znowu przestały się schodzić. Na gwałt szukała jakiegoś pretekstu, który by jej pozwolił w miarę grzecznie wyprosić stąd Debbie. — Miło mi was gościć — powiedziała dziarsko — ale nadal nie wiem, co was tu sprowadza. — Chcemy cię zabrać na lunch — odrzekła Kathryn, szukając wzrokiem wsparcia u Debbie. Na lunch? zdumiała się po cichu Renee. Z Debbie? Co ona knuje? Owszem, była wdzięczna pasierbicy za to, że wyciągnęła Kathryn na zakupy, ale coś jej mówiło, że motywy tej akcji nie są tak zupełnie bezinteresowne. Bezin­ teresowna dobroć nie leżała w naturze Debbie. 93

— Chyba nie będę mogła... — bąknęła niepewnie. Dlaczego ten Philip nie dzwoni? — Chodź z nami, Renee — poprosiła Kathryn — prze­ cież musisz coś zjeść. Zobaczysz, dobrze ci to zrobi. Tak jak mnie te dzisiejsze zakupy. — Pójdziemy do „Trubadura" — zarządziła Debbie. — Do „Trubadura"? Tam są barbarzyńskie ceny! — No to co? Tata funduje. — Debbie machnęła złotą kartą kredytową. — Słyszałam, jak komuś mówił, że to najlepsza restauracja w Delray. — Och, Renee, przestań protestować — poparła ją Kathryn, uśmiechając się samymi kącikami ust. — Dobrze wiesz, że ostatecznie i tak się poddasz. Mamy nad tobą przewagę. — Jeśli już mamy gdzieś iść, to raczej do Erniego. — Do „Trubadura" — uparcie powtórzyła Debbie. — Daj spokój, Renee! Pozwól raz przynajmniej zrobić ci przyjemność. Naprawdę bardzo cię proszę! Wprowadzono je z całą obowiązującą tu pompą do słabo oświetlonej, acz niezmiernie eleganckiej sali utrzymanej w różowo-śliwkowych tonach i troskliwie usadowiono przy okrągłym narożnym stole, na którym natychmiast pojawił się kosz bułeczek oraz karta win. W dyskretnej odległości stanęło aż trzech kelnerów, którzy poinformowali je wyczer­ pująco o specjalnościach tutejszej kuchni, wysuwając chwila­ mi własne sugestie co do wyboru menu. Już przy składaniu zamówień doszło do kontrowersji: Debbie zadysponowała butelkę szampana, przeciw czemu Renee musiała założyć weto, mocno się narażając oburzonej pasierbicy. Zwłaszcza gdy zamiast szampana zamówiła banalne trzy szklanki soku. — Psujesz zabawę! — burknęła Debbie. — Jesteś małoletnia — przypomniała jej Renee (do Ucha, dość tych fanaberii!) — a ja mam dziś jeszcze mnóstwo pracy. — Ciężki dzień? — zainteresowała się Kathryn. — Bardzo. — Nie wyglądałaś na strasznie zajętą — zauważyła Debbie, lustrując od niechcenia otoczenie. 94

— To taka moja zawodowa sztuczka: ciężko pracować, a wyglądać na zrelaksowaną. — Wcale nie powiedziałam, że wyglądałaś na zrelak­ sowaną. Renee w milczeniu wzięła z koszyka bułeczkę. — Kto się dziś rozwodzi? Ktoś znajomy? — zażartowała Kathryn, próbując rozładować atmosferę. Renee przecząco pokręciła głową. Bułeczka okazała się nie tylko smaczna, ale i przyjemnie ciepła. — Renee nie rozmawia o sprawach zawodowych — oznajmiła Debbie z wyraźną nutą pretensji. — Ile razy próbowałam ją podpytać, zawsze milczała jak pień. — Wiesz przecież, że nie wolno mi udzielać informacji dotyczących moich klientów — zaczęła cierpliwie tłumaczyć jej Renee. — Są zastrzeżone. Twój ojciec ma taki sam problem. — Mój ojciec nie ma żadnych problemów. — W porządku, wyraziłam się nieściśle. Jest w tej samej sytuacji. Jemu także nie wolno dyskutować o własnych pacjentach. — A jednak dyskutuje — oświadczyła Debbie tonem przemądrzałej i zarazem naiwnej dziewczynki. — Ze mną. Renee otworzyła usta, ale je zaraz zamknęła. Żeby zmienić temat, rozejrzała się po mrocznej sali. — Wiesz, Kathryn, nigdy tu nie byłam. Bardzo tu ładnie, prawda? — Tata często tu bywa — poinformowała ją Debbie ze wzrokiem utkwionym w przeciwległy róg sali. — Słyszałam, jak mówił komuś przez telefon, że to jego ulubione miejsce. — Doprawdy? — wyrwało się Renee. Niepotrzebnie. Teraz z kolei Debbie gładko zmieniła temat: — Powinnaś zobaczyć nową suknię Kathryn! Fantas­ tyczna. Jest biała, bez pleców i szalenie sexy. — Nie rozumiem, jak to się stało, że ją kupiłam — wes­ tchnęła Kathryn. — Jest zupełnie nie w moim stylu. — Wyglądasz w niej rewelacyjnie. — Z Debbie byłaby niezła ekspedientka — zauważyła Renee. Jej siostra z przekonaniem pokiwała głową: 95

— O tak! — Kathryn ma piękne ciało — powtórzyła Debbie — i powinna je pokazywać. Wprost trudno uwierzyć — do­ dała, zerkając z ukosa na macochę — że to twoja starsza siostra. — Och, jestem starsza, i to o prawie pięć lat! — Można by przysiąc, że jest odwrotnie — Debbie uśmiechnęła się jak słodkie dziecko. Renee z całej siły zacisnęła rękę na krawędzi krzesła. Och, ty mała żmijo! — Bon appetit — zaświergotała Debbie, gdy po dwu­ dziestu minutach postawiono przed nimi zamówione dania. — Renee, czy ty musisz stale jeść te frytki? — zapytała z udaną troską. — Ojej, czemu tak na mnie patrzysz? Chyba już tym razem wymówiłam twoje imię tak, jak sobie życzysz? Renee chwyciła sztućce i zaczęła demonstracyjnie po­ chłaniać stek. Szybko i metodycznie. Odzywała się jedynie wtedy, gdy nie miała już innego wyjścia. Skrupulatnie zmiotła wszystkie frytki, po czym zamówiła sobie deser. Tylko ona. — Czemu nie? — rzuciła beztrosko. — Jak szaleć, to szaleć! — Wsypała do kawy pełną łyżkę cukru, dołożyła całą górę bitej śmietany, a po opróżnieniu filiżanki zaaplikowała sobie drugą. — O rany, czy to nie mój ojciec? — zdumiała się nagle Debbie. Pochyliła się naprzód i mrużąc powieki, zaczęła wpatrywać się w prawy róg sali. Renee zauważyła już wcześniej jej częste spojrzenia w tę stronę. Czuła, że to coś znaczy, ale znając pasierbicę, wolała udawać ślepą. Teraz jej głowa jakby sama z siebie obróciła się w tym kierunku. — Och tak, to j e s t mój tata! — zapiała smarkula. — Siedzi z nim jakaś pani! Kto to może być? — Renee widziała jedynie tył damskiej głowy, ale nawet z odległości kilkunastu metrów potrafiła rozpoznać te rude loki. Ich właścicielką mogła być tylko ta, jak jej tam? Alicia-mów-mi-Ali Henderson. — Znasz ją, Renee? Boja chybanie! Nie, na pewno nie znam tej osoby! — trajkotała z podnieceniem Debbie. — Tatusiu! — wrzasnęła nagle na całe gardło, zrywając się z miejsca i szaleńczo machając ręką. 96

W chwili gdy Alicia-mów-mi-Ali zaczęła obracać się w krześle, Renee czym prędzej przybrałapoprzednią pozycję, zdążyła jednak zauważyć —jakby przedtem tego nie widzia­ ła! — niewątpliwe walory tej kobiety: jej posągowy profil i bujny a jędrny biust. Jest atrakcyjna, pomyślała z niechę­ cią, i zaraz zamknęła oczy. I tak wiedziała doskonale, co teraz robi Philip: już podniósł się z krzesła i idzie w tę stronę. Wiedziała nawet, co powie, tak jak mogłaby przysiąc, że to niby przypadkowe spotkanie nie jest żadnym przypadkiem, lecz zostało sprytnie zaaranżowane. Właśnie to miała na myśli Debbie, mówiąc, że pragnie jej sprawić przyjemność. Podsłuchała rozmowę ojca z tym rudzielcem i natychmiast uknuła intrygę. Jest równie przewrotna jak on nieostrożny. — Renee, ty tutaj? — usłyszała jowialny okrzyk Philipa. — Co za miła niespodzianka! — Pochylił się i głośno cmoknął ją w policzek. — Cześć, Kathryn, jak się dziś czujesz? — Dziękuję, znacznie lepiej. — Kathryn bezwiednie dotknęła zranionego miejsca na ręku. Zdawała się nie rozumieć rozgrywającej się przed nią sceny. — Przepraszam cię, kochanie, że nie zadzwoniłem —za­ czął usprawiedliwiać się Philip — ale nie miałem dziś wolnej minuty. Wiesz, jak to jest z czasem: pędzi naprzód jak oszalały. Chciałaś mi powiedzieć coś ważnego? Renee pokręciła głową. Była pewna, że zapomniał o po­ rannych planach, doszła jednak do wniosku, że nie warto teraz o tym mówić. — Nie, to nie było nic ważnego. Chciałam ci tylko powiedzieć „dzień dobry". Jej mąż uśmiechnął się ujmująco. — Jak wam smakowało jedzenie? Mają tu naprawdę dobrą kuchnię. Gdybym zobaczył was wcześniej, moje panie, poleciłbym wam miecznika. Wszystkie ryby zresztą są tu pierwszorzędne. I wszystkie rodzaje pasty. — My z Kathryn miałyśmy nosa — dumnie oznajmiła Debbie. — Ja wybrałam pastę, a ona czerwonego alfonsina. Renee — dodała jakby mimochodem — jadła stek z fryt­ kami. 7 Dobre intencje

97

— Wielka szkoda, kochanie, że nie spróbowałaś czegoś bardziej oryginalnego. Stek to zawsze tylko stek. — Następnym razem będę mądrzejsza — mruknęła Renee. Dopiero potem zaczęła się zastanawiać, czy doty­ czyło to tylko jedzenia. Może podświadomie chciała nadać inne znaczenie tym słowom? — Kto jest z tobą, tato? — Debbie nie bawiła się w dyplomację. Philip dyskretnie pochylił się nad uchem Renee. — Pamiętasz chyba Alicie Henderson. Poznałaś ją u Bennettów. Ma duże kłopoty z mężem. Twierdzi, że ten człowiek zachowuje się jak schizofrenik i nie chce się leczyć, a ona już nie wie, co robić. Poprosiła, żebym jej udzielił jakiejś rady, nie chciała jednak przyjść do gabinetu, więc zgodziłem się spotkać z nią tutaj. Ach — machnął ręką —ludzie wciąż się wstydzą wizyt u psychiatry. Chciałem ją tu przyprowadzić, ale jest zażenowana sytuacją, więc uznałem, że nie warto jej do tego zmuszać. Przesyła ci pozdrowienia. Renee w milczeniu skinęła głową. — Muszę was teraz pożegnać — Philip uśmiechnął się przepraszająco. Pocałował Renee w usta i mocno uścisnął Debbie. — Cieszę się, że was spotkałem — powiedział bez zająknienia, jakby była to najszczersza prawda. — Miło jest widzieć swoje dziewczyny w dobrej komitywie i świetnych humorach. — Piękna jest ta Alicia — skonstatowała Debbie, gdy jej ojciec powrócił do swego stolika.—Co za włosy, a jaka figura! Renee skinęła na kelnera: rachunek. Gdyby ktoś w tym momencie odczytał jej myśli, pewnie by się przeraził. Za­ stanawiała się właśnie, jak długo by trwało ćwiartowanie zwłok Debbie i gdzie najbezpieczniej można by ukryć jej szczątki. Późnym popołudniem zadzwoniła Lynn Schuster. — Jak się masz, Lynn, ostatnio wciąż o tobie myślę — powitała ją Renee. Zdołała nawet zaprawić te słowa szczyptą żartobliwej wesołości, co przy jej samopoczuciu stanowiło nie lada wyczyn. Od kilku godzin towarzyszył jej 98

nastrój daleki od optymizmu. Przez cały ten czas wciąż odtwarzała w pamięci przebieg dzisiejszego lunchu, próbując pocieszać się przy tym nadzieją, że swym zachowaniem nie dała Debbie powodów do satysfakcji. Zacisnęła zęby, jak radził jej kiedyś Philip, i z uroczym uśmiechem powiedziała tej małej jędzy, że dzisiejszy wypad sprawił jej wielką przyjemność. Było to tym trudniejsze, że ogarniał ją coraz ostrzejszy niepokój, który w żaden sposób nie dawał się przezwyciężyć. Więc Philip potrafi tak kłamać? Bez zająknienia, bez mrugnięcia okiem? Czy to możliwe? Jej samej kłamstwo przychodziło zawsze z wielkim trudem. Może nie kłamie, próbowała przekonać samą siebie, może to jego spotkanie z Alicią było rzeczywiście czymś tak spontanicz­ nym i tak niewinnym, jak twierdził. Może to jednak prawda? Uhm, uśmiechnęła się gorzko, taka sama jak to, że krowy umieją latać, a księżyc zrobiony jest z sera. Ale dlaczego? Co popycha Philipa w objęcia wszystkich możliwych Alicii tego świata? Co ja takiego robię? Gdzie popełniam błędy? Czego mi brak? Nie chodzi o brak, lecz o nadmiar, skorygowała się zaraz, dotykając napiętego materiału bluzki. Trzeba przejść na dietę, pozbyć się tego cholernego tłuszczu. Otrząsnęła się nagle z tych myśli, słysząc zdenerwowanie w głosie tak zwykle spokojnej Lynn. O co chodzi? Ze wstydem uświadomiła sobie, że nie wie. — Prze­ praszam cię, Lynn, ale coś mi chyba umknęło — wyznała z zażenowaniem. — Możesz powtórzyć?... Co zrobił? Przy­ słał ci kwiaty? Kto przysłał te kwiaty?... Rzeczywiście nie do wiary... Dobrze, dobrze, spróbuj się uspokoić. Wyrzuć je do śmieci, jeśli od tego poczujesz się lepiej. Tak, ja bym tak zrobiła. A potem nalej sobie mocnego drinka. Lynn, czy ty mnie słuchasz?... No dobrze, już myślałam, że się wyłączyłaś. Ja też miałam dzisiaj fatalny dzień. Opowiem ci o tym następnym razem. Teraz zajmij się sobą. Wyrzuć te kwiaty, strzel sobie coś mocniejszego i spróbuj się wyluzować. — Wymieniły pożegnalne serdeczności i Renee ponownie zatonęła w myślach. — Mężczyźni — mruknęła głośno. Zaczęła w kółko powtarzać to słowo, aż całkiem straciło sens i stało się pustym dźwiękiem. 99

9 Kwiaty przysłano zaraz po powrocie Lynn z biura — po niezmiernie denerwującym dniu pracy. Najpierw przez parę godzin wisiała przy telefonie, co nie przyniosło absolutnie żadnych rezultatów, później z równie beznadziejnym skut­ kiem starała się pomóc zdruzgotanej rodzinie małoletniego narkomana i jakby tego nie było dość, musiała na koniec wysłuchać pogróżek niejakiego Stephena Hendriksa, ad­ wokata Keitha Fostera. Kategorycznym tonem postawił jej ultimatum: koniec z nękaniem jego klienta! W przeciwnym razie nie będzie miał innego wyjścia, jak tylko wystąpić na drogę sądową. Pozew, podkreślił z naciskiem, skierowany będzie przeciw pani. — Otrzymałam skargę o maltretowaniu dziecka — chłodno odparła Lynn, starając się nie podnieść głosu nawet o pół tonu — a każda taka informacja wymaga wszechstronnego śledztwa, o czym pan, panie Hendrix, wie równie dobrze jak ja. Od dłuższego czasu usiłuję skontak­ tować się z rodzicami i za każdym razem natrafiam na opór. Pani Foster ostatnio nie raczyła mi nawet otworzyć drzwi. I pan to nazywa nękaniem? Chcę jedynie przeprowadzić wywiad z pańskim klientem, jego żoną i małą Ashleigh. Jeśli z tego powodu grozi mi pan sądem, to muszę panu przypo­ mnieć, że jako urzędnik tej instytucji mam ustawowy obo­ wiązek obrony małoletnich dzieci przed aktami przemocy ze strony ich bliskich. I zamierzam dopełnić tego obowiązku — oświadczyła bez strachu, mierząc wzrokiem swego prze­ ciwnika, mimo że o głowę przewyższał ją wzrostem. — W ra­ zie konieczności — dodała — pojadę tam w asyście funk­ cjonariuszy policji. Ich również możecie zaskarżyć. Proszę zakomunikować to swoim klientom. — Będę obserwował te rozmowy — oświadczył Hendrix. Zmuszony był skapitulować, mimo to nadal starał się przemawiać z pozycji siły. — Jak pan sobie życzy. — Lynn poleciła sekretarce przesunąć termin spotkania na następny tydzień. Obecnie, 100

jak powiadomił ją Hendrix, Fosterów nie było w mieście. Nie omieszkał przy okazji zaznaczyć po raz nie wiadomo który, że jego klient to ważna osobistość. Jest niesłychanie zajęty i nie wolno zabierać mu czasu. — Wszyscy jesteśmy zajęci. A ważne jest dla mnie dziecko — krótko stwierdziła Lynn, kończąc tę przykrą dyskusję. Jakkolwiek bardzo nie lubiła przyznawać się do tego nawet przed samą sobą, takie przepychanki kosztowały ją zawsze mnóstwo nerwów. Nie znosiła ostrych kontrowersji, gniewu, podniesionych głosów. Fatalną wybrałaś sobie pracę, myślała w drodze do domu. Dobrze, że przynajmniej na dziś to już koniec. Zaraz po wejściu do holu skierowała się prosto do kuchni, by ugasić pragnienie szklanką soku z pomarańcz hodowanych we własnym ogródku. Do po­ wrotu dzieci z obozu pozostało jeszcze trochę czasu, po­ stanowiła zatem wziąć kąpiel — zawsze działało to na nią kojąco. Już miała pójść do łazienki, gdy usłyszała pukanie. Przed drzwiami stał chłopak z kwiaciarni, prawie niewi­ doczny za ogromnym pudłem. — Lynn Schuster? — zapytał i zanim zdołała otworzyć usta, wcisnął jej kwiaty i odszedł. Zdążył już zniknąć za rogiem, a Lynn nadal tkwiła w drzwiach jak wmurowana z chyboczącym się w rękach pudłem. To niemożliwe, myślała oszołomiona, to nie on. On by tego nie zrobił. Nie zmieniając pozycji, powoli wyciągnęła bosą nogę, by zamknąć nią drzwi, i znowu zamarła w bezruchu. Nie, to niemożliwe... Nie zdawała sobie sprawy, ile czasu spędziła pod tymi drzwiami, piastując w rozpostartych rękach wielkie prosto­ kątne pudło, stopniowo jednak zaczynała odczuwać jego ciężar. Ożyła, gdy stał się nieznośny. Z nagłą determinacją pomaszerowała do salonu, gdzie usiadła na sofie i gwałtow­ nym szarpnięciem otworzyła wieko. Róże. W pudle leżało dwanaście przepięknych żółtych róż. To nie on, to nie może być on... Nie dotykając kwiatów, z wahaniem sięgnęła po małą kopertę. Przez moment chciała ją wyrzucić, myślała już nawet, co powie dzieciom: „Spójrzcie, ktoś przysłał nam 101

kwiaty i nie dołączył biletu! Ciekawe, kto to taki?", jednak... Byłoby to jednak tchórzostwo. Wyjęła z koperty ozdobny bilecik i głośno odczytała słowa: — „Dziękuję G za tyle cudownych lat. Czynię to z nadzieją, że jeszcze dłużej możemy pozostać przyjaciółmi. Uściski, Gary." Bezwolnym ruchem upuściła bilecik na stojący przy sofie ratanowy stolik. Och, Gary... Jak mogłeś! I nagle ogarnęłają wściekłość. Z pasją chwyciła pokrywę pudła, próbując rąbnąć nią w ścianę. Nie udało jej się. Wieko wciąż jeszcze połączone ze spodem naderwaną taśmą klejącą wykonało jedynie krótki łuk w powietrzu i zwisło z krawędzi stołu. To małe niepowodzenie przelało czarę goryczy. — Niech cię piekło pochłonie, ty draniu! — krzyknęła, zanosząc się szlochem. Od rana starała się nie myśleć, co to za dzień, wymazać z pamięci tę datę. 16 lipca. Rocznica ślubu. Zaraz po przybyciu do biura przeskoczyła bieżącą stronę terminarza i jak szalona wzięła się do pracy. Dokumenty, telefony, klienci, konfrontacja z Hendriksem, wszystko to tak dokład­ nie wypełniło jej czas, łącznie z ustawową przerwą na lunch, że szczęśliwie zdołała uniknąć tych myśli. Byłoby tak i teraz, gdyby nie te kwiaty. Och, ten Gary! Dlaczego to zrobił? Czy miał to być głupi żart? A może to pomysł Suzette? Przyjrzała się różom i jak zwykle ogarnął ją podziw dla ich doskonało­ ści. Uwielbiała róże, zwłaszcza żółte. Gary doskonale o tym wie. Ta przesyłka to jego pomysł. Suzette pewno nie ma o tym pojęcia. Gdyby wiedziała, że jej ukochany zamierza wysłać kwiaty porzuconej żonie, niewątpliwie by się wściek­ ła. Podobnie jak ja, pomyślała gorzko. Zbyt dobrze znała Gary'ego, aby go posądzać o świado­ me okrucieństwo. Nie, to do niego niepodobne. Po prostu był święcie przekonany, że te róże to miły gest. Och, ci „wrażliwi" mężczyźni lat osiemdziesiątych! Czy oni napraw­ dę myślą, że posyłanie kwiatów byłym żonom na byłe rocznice ślubu to najlepsze, co mogą zrobić? Że tego pragną dzisiejsze kobiety? 102

Znów ogarnęła ją złość, kiedy mimo woli ponownie zerknęła na bilet. — Dziękujesz mi za „tyle cudownych lat"? — wykrzyk­ nęła, waląc pięścią w stół. — Do diabła! Skoro były takie cudowne, dlaczego mnie rzuciłeś? Mam gdzieś twoją przy­ jaźń! — Strąciła pudło ze stołu, widząc jednak, jak piękną mozaikę utworzyły rozsypane róże na tle zielonego dywanu, uklękła, by je pozbierać. — Cholera! — załkała, wynosząc pudło do kuchni, gdzie wrzuciła je z hukiem do zlewu. — Co ty sobie myślisz? Co cię napadło, żeby wysyłać mi kwiaty? Jak mogłeś? Wiedziałaś, odezwał się w niej cichy głos. W głębi ducha wiedziałaś, że może to zrobić. Nie udawaj zaskoczonej. Po prostu zepchnęłaś tę myśl na samo dno świadomości. Tak, przez sekundę łudziłaś się nadzieją, że to Marc Cameron postanowił sprawić ci przyjemność, ale odrzuciłaś tę moż­ liwość, zanim je?>zcze przeczytałaś bilet. Musiała niechętnie przyznać, że to prawda, od czego jednak złość jej nie minęła. Co zrobić z tymi kwiatami? Na co ty liczyłeś, Gary? Może mam ci za nie podziękować? A może, pomyślała nagle, rzeczywiście wypada tak zrobić? Och nie, na litość boską! Nie znam zasad bon tonu dla rozwodników, ale tak czy inaczej dziękować ci nie zamierzam. Idź do diabła! Sięgnęła po telefon i wybrała numer Renee Bower. — Halo, Renee? Tu Lynn. Gary przed chwilą przysłał mi kwiaty, wyobrażasz sobie? Nie mogłam uwierzyć własnym oczom! Dziś właśnie obchodzilibyśmy piętnastą rocznicę ślubu i ten cholerny kretyn uznał za stosowne przysłać mi z tej okazji dwanaście żółtych róż! Jestem tak wściekła, że wszystko się we mnie trzęsie. Zaraz wrócą dzieci, a ja nie mogę się uspokoić. Co spojrzę na kwiaty i ten głupi bilet, znowu ogarnia mnie furia. On ma nadzieję, że możemy pozostać przyjaciółmi, wyobrażasz sobie? — gorączkowo wyrzucała z siebie słowa, z niejasnym wrażeniem, że słu­ chaczka nie poświęca jej całej uwagi. Po chwili jednak Renee bardzo żywo włączyła się do rozmowy. Wyrzuć róże do śmieci, powiedziała stanowczo, i strzel sobie coś mocniej­ szego. Lynn jakoś w końcu zdołała się opanować. Odłożyw103

szy słuchawkę, zaczęła się nawet dziwić samej sobie: jak można aż tak wyjść z nerwów, żeby bez zastanowienia chwytać za telefon i wylewać przed kimś swoje żale! I to akurat przed Renee Bower! Jakby nie miała bliższych znajomych... No tak, ale odkąd została sama, kontakty z dawnymi przyjaciółmi jakoś się rozluźniły... Może dlatego, że wszyscy uważali ją zawsze za nierozłączną połowę idealnie szczęśliwej pary i teraz nie bardzo umieli znaleźć się w nowej sytuacji. Podobnie jak ona. Cóż, pewnie trzeba się z tym pogodzić. Idąc za radą Renee, wyjęła pudło ze zlewu, a kwiaty wrzuciła do śmieci. Nalała sobie pół szklanki słabo rozcieńczonej whisky i właśnie w tej chwili przyjechał autobus z dziećmi. Oboje wtoczyli się zaraz do kuchni, musiała więc udawać spokój. — Jak było dziś na obozie? — Pić! Pić! — wychrypiał Nicholas. Chwycił się za gardło i uginając swe pulchne kolanka, dramatycznie prze­ wrócił oczami. — Umieram z pragnienia! — Wytrzymaj jeszcze pół minutki. — Lynn wręczyła obojgu po szklance chłodnego mleka. — Kto pierwszy? — Nicky swoim zwyczajem wezwał siostrę do współzawodnictwa i czym prędzej przypiął się do szklanki, zanim Megan zdążyła podnieść do ust swoją. — Na obozie było fajnie — sapnął, wysączywszy mleko co do kropli. — Uhm, było w porządku — cicho potwierdziła Megan; nawet nie spróbowała podjąć wyzwania. Lynn wyczuwała, że coś jest nie tak. — Coś się stało, kochanie? Megan potrząsnęła głową, starannie wytarła usta i chcąc wyrzucić zużytą serwetkę, otworzyła szafkę pod zlewem. — O rany, co tu robią kwiaty? — zawołała zdumiona, ostrożnie wyjmując róże z pojemnika. — Mamo, dlaczego one leżą w śmieciach? — Lynn w odpowiedzi wzruszyła jedynie ramionami; nic innego nie przyszło jej na myśl. '— Kto je przysłał? — nie ustępowała Megan. — Twój ojciec. — Do licha! Lynn miała ochotę odgryźć sobie język. Przeklęta prawdomówność! Po co wciągać dziecko w rozgrywki rodziców? Megan tak kocha ojca... 104

— Och. — I to było wszystko. Lynn spodziewała się Bóg wie czego: gniewnych wy­ rzutów, pogardliwych spojrzeń, oburzenia, Megan tym­ czasem włożyła róże z powrotem do wiadra, zamknęła drzwiczki i pędem wybiegła z kuchni — z buzią zalaną łzami. Nicholas stał nieruchomo z oczami jak talerzyki. — No, Nicky, powiesz mi, co się stało? — Nic. — Mały przestąpił z nogi na nogę i opuścił oczy. — Na obozie było bardzo fajnie. — Nie chodzi mi o obóz, tylko o sobotę. O ten lunch z tatusiem. Żadne z was nie wspomniało o tym słówkiem, a Megan od tej pory prawie się nie odzywa. — Nic się nie stało. — Nicky... — Dasz mi jeszcze szklankę mleka? — Czy Megan pogniewała się na tatę? Może jej coś powiedział? — To nie tatuś... — wymknęło się małemu i tak go to przeraziło, że dosłownie przestał oddychać. — A kto? — Lynn uświadomiła sobie, że i ona wstrzy­ muje oddech. — Czy ktoś jeszcze był z wami? — Nno... taka jedna... — Taka jedna? — Taka jedna... kobieta. — A jak miała na imię? Pamiętasz? Nicholas przez chwilę zmagał się ze sobą. — Suzette — powiedział cicho. No tak, można było się tego spodziewać. Biedne dziecko. Przyciągnęła do siebie chłopca i trzymając go mocno w ra­ mionach, pogładziła po włosach. — Dziękuję, kochanie — szepnęła. — Strasznie mi przykro, że musiałeś to ukrywać przez tyle dni. Wyobrażam sobie, jak ci było ciężko. — Tatuś powiedział, żeby ci o tym nie mówić i że tak będzie lepiej. Pewnie! pomyślała Lynn. Zobowiązał się przecież nie przedstawiać dzieciom Suzette przynajmniej przez parę miesięcy. Wymogła to na nim, argumentując, że powinny 105

wpierw trochę ochłonąć; niech oswoją się z sytuacją. Nie wszystko na raz. Przyznał jej słuszność, więc dlaczego nagle zmienił zdanie? Co się dzieje w tej jego głowie? Tydzień temu tajny lunch z Suzette, teraz kwiaty... Popatrzyła na syna i jak zwykle w takich momentach nie mogła oprzeć się myśli: jakiż on do mnie podobny! W jego wieku wyglądałam identycznie. Dlaczego synowie tak często bywają podobni do matek, a córki jak na ironię dziedziczą rysy swych ojców? Słowo „ironia" natychmiast skojarzyło jej się z Cameronem. Zła na siebie, że wciąż o nim myśli, zpośpiechem spytała Nicky'ego: — Zdaje się, kochanie, że chciałeś jeszcze mleka, prawda? — Nie czekając na odpowiedź, ponownie napełniła opróżnio­ ną szklankę i wyszła z kuchni sprawdzić, co robi Megan. Leżała na łóżku, tępo wpatrując się w sufit. Na białej pikowanej kapie widniały czarne ślady po brudnych san­ dałach. Nawet ich nie zdjęła. Jej długie chude nogi po kolana upaćkane były błotem. Lynn powoli podeszła do łóżka i ostrożnie przysiadła na brzegu. — Nicholas mi mówił, że na ten sobotni lunch tatuś przyprowadził swoją przyjaciółkę. — Nic się nie stało. — Nie chciałabyś o tym porozmawiać? Megan odmownie pokręciła głową. Lynn poczuła się nagle straszliwie bezradna. Żadne pocieszające formułki znane z podręczników psychologii nie dawały się tu zastosować. Może gdyby chodziło o kogoś innego... Gdyby taka sytuacja przytrafiła się nie jej, lecz jakiejś obcej osobie, umiałaby znaleźć właściwe słowa... Ale to było j e j d z i e c k o . . . Zdając się na instynkt, pogładziła brudne kolana córki. Megan momentalnie wybuchnęła płaczem. Płakała tak rozdzierająco, że aż trzęsło się łóżko. — Ja już nie chcę być adwokatem! — krzyknęła dziko. — Czy ja muszę studiować prawo?! — Ależ nie, kochanie. — Lynn przytuliła ją mocno do siebie. Czuła, że jej także łzy moczą policzki. Widać taki to już mokry dzień. — Wcale nie musisz. Możesz zostać, kimkolwiek zechcesz. 106

— Ale nie adwokatem! — Masz mnóstwo czasu na takie decyzje. — Chcę robić to co ty — wyszlochała Megan. — Dobrze, dziecinko. — Lynn uspokajająco poklepała ją po plecach. — Zrobisz, jak zechcesz. Megan gwałtownie odsunęła się od niej. Płacz ucichł. — I nie chcę już chodzić na balet! — Przecież uwielbiasz balet. Z takim zapałem chodziłaś na te zajęcia — szczerze zdumiała się Lynn. — Już więcej nie pójdę! — Nikt cię nie będzie zmuszał. Ale może jeszcze zmienisz zdanie. — Megan przylgnęła do niej z całej siły, teraz już z własniej woli, i znowu zaczęła szlochać: — Czy ona musiała tam przyłazić?... Po co tata ją przyprowadził? — Nie płacz, córeczko, wszystko będzie dobrze. — Och, mamo, jak ja jej nienawidzę! Ona zabrała nam tatę! — Wiem, kochanie. Ja też za nią nie przepadam. Rozległ się cichy odgłos kroków — tylko Nicky potrafił tak chodzić, szybko i lekko jak kot — i po chwili wszyscy troje, zbici w ciasną, kiwającą się rytmicznie kulkę, szlochali jednym głosem, wypłakując trudne do zniesienia poczucie sieroctwa i niezasłużonej krzywdy. — Cieszę się, że wreszcie zadzwoniłaś. Już prawie w to zwątpiłem. Co cię do tego skłoniło? Pytam nie dlatego, żebym miał jakieś obiekcje, skądże! Po prostu jestem ciekawy. — Znów ta pisarska ciekawość? — W głosie Lynn zabrzmiała nutka przekory. — No dobrze. Powodem jest moja rocznica ślubu. — No, no, robi się coraz ciekawiej — uśmiechnął się Marc Cameron. — Pomyślałam, że mogę ją uczcić w twoim towarzy­ stwie. — Lynn wykonała żartobliwy salut kieliszkiem trus­ kawkowego daiąuiri. — Mam nadzieję, że w pełni doceniasz mój pomysł. Wprost trudno sobie wyobrazić bardziej grotes­ kową sytuację. 107

Uśmiechnął się jeszcze szerzej. — To znaczy, że uważasz mnie za namiastkę? Tanią i łatwo dostępną? Lynn zamyśliła się przez moment. — Sama nie wiem, kim ty dla mnie jesteś — powiedziała już teraz serio. Siedzieli w zupełnie pustej włoskiej re­ stauracji. To ona wybrała ten niewielki lokal. — Byłam wściekła i przygnębiona — podjęła po pauzie. — Musiałam choć na chwilę wyrwać się z domu. Sąsiadka na szczęście obiecała popilnować dzieci. Powinnam cię chyba z góry przeprosić, bo nie najlepszy dziś ze mnie kompan. — Nie narzekam. Jak dotąd jest całkiem nieźle. Za­ mówimy coś do jedzenia? — Dziękuję, nie jestem głodna. — Dwoma szybkimi łykami dopiła swoje daiąuiri. — Chętnie natomiast za­ mówiłabym jeszcze raz to samo. Marc natychmiast zamówił drugą kolejkę. — Opowiedz mi o swojej pracy — poprosiła Lynn, starannie unikając jego bacznych niebieskich oczu. — Pi­ szesz coś nowego? — Mam pomysł na nową powieść. Na razie obrabiam go w głowie. Lynn roześmiała się głośno. — Idę o zakład, że zgadnę, co to za pomysł. Czy nie będzie to czasem historia pewnego mężczyzny wdającego się w romans z żoną niecnego rywala, który wcześniej uwiódł mu żonę? Mam rację? — To zależy. — Od czego? — tym razem spojrzała mu w oczy. — Od tego, czy będziemy mieli romans. — Och, miałam na myśli powieść — chrząknęła z za­ kłopotaniem. Ulżyło jej, gdy kelner postawił na stole zamó­ wione trunki. — Niezbyt raduje mnie myśl, że stanę się bohaterką twojej nowej książki. — To jesteś wyjątkiem. Większość śmiertelników o tym marzy. Ludzie są wprost zachwyceni, gdy ktoś ich w ten sposób uwieczni. — Nawet gdy taki portret nie przynosi im chwały? 108

— Nawet wtedy, choć rzadko się zdarza, aby żywy pierwowzór niezbyt szlachetnego bohatera potrafił rozpo­ znać w nim siebie. Ale dlaczego przypuszczasz, że przed­ stawiłbym cię niepochlebnie? Lynn pociągnęła długi łyk daiąuiri, lecz dopiero stawia­ jąc kieliszek na stole, spostrzegła ze zdziwieniem, że niewiele w nim już pozostało. — Porzucone kobiety to zawsze ofiary, w mniejszym lub większym stopniu, prawda? Wyjątkowo tego nienawidzę, nie cieszy mnie więc perspektywa, że mam zostać takim żałos­ nym stworzeniem. — Podsuń mi inną możliwość. Jaką główną cechą po­ winno się odznaczać twoje alter egol Udała głęboki namysł, choć odpowiedź miała już goto­ wą: — Myślę, że... och, do diabła, możesz się śmiać!... Myślę, że heroizmem. — Kiedy rzeczywiście roześmiał się głośno, podniosła znowu kieliszek w milczącym toaście. — Gzyż heroina nie powinna być heroiczna? — Czemuż to sobie wyobrażasz, że właśnie ciebie mam zamiar uczynić główną bohaterką? — zapyta! przekornie. Patrzył na nią z takim wyrazem oczu, jakby znał ją na wylot, jakby żadna jej myśl czy sekret nie były dla niego tajemnicą, jakby doskonale wiedział, którą potrącić strunę, by uzyskać pożądany odzew... — Przeczytałam Człowieka bez znaczenia—powiedziała po krótkiej pauzie. Efekt tej wypowiedzi sprawił jej niemałą satysfakcję: przekorny grymas natychmiast zniknął mu z twarzy. Był zaskoczony, i to jak! — Naprawdę przeczytałaś? Kiedy? — Zaraz po naszym spacerze. Musiałam pójść do biblio­ teki, bo w żadnej księgarni nie mieli tej książki. — Mogłem się tego spodziewać — uśmiechnął się trochę smutno. — No i co? Jak ją oceniasz? — No i... podobała mi się. Skomplikowany z ciebie człowiek. Myślisz tak... niekonwencjonalnie. Tym razem roześmiał się z całej duszy, najwyraźniej szczerze uradowany tą pochwałą. 109

— A wiesz, nikt jeszcze mi tego nie mówił. Chyba mi to pochlebia. — Mam wrażenie, że budując tę powieść, obficie czer­ pałeś z własnej biografii, chociaż trochę inaczej niż w Nie­ zręcznych pauzach. — To już naprawdę mi schlebia! Jesteś chyba jedyną osobą w całym stanie, co ja mówię, w całym kraju!, która przeczytała obie moje książki. Chyba nawet Suzette nie przebrnęła przez Niezręczne pauzy. — Może dlatego, że nie są tak dobre... tak dobrze przemyślane jak Człowiek bez znaczenia. Nie zgadzasz się ze mną? — spytała, widząc, że zmarszczył brwi. Krążący w pobliżu kelner spojrzał na nią wyczekująco, lecz odprawiła go ruchem głowy — nie chciała już pić. — Zgadzam się, owszem — powiedział Marc — tylko no cóż, nie lubię słuchać krytyk. Żaden pisarz tego nie lubi. Włóż między bajki to wszystko, co się mówi o tak zwanym konstruktywnym krytycyzmie i płynących z niego pożyt­ kach. Gadanie! My, pisarze, łakniemy wyłącznie dobrych ocen, szczególnie od przyjaciół i ukochanych — zakończył, patrząc jej w oczy. Och, tym spojrzeniem rozbudził w niej dzikie fantazje. Zobaczyła dwa nagie ciała... ich ciała, miotające się po wielkim łóżku... ochrypłe szepty, westchnienia, pocałunki... Do licha! Jednym haustem dopiła swoje daiąuiri. Może by jednak zamówić następne? Chętnie wypiłaby nawet dwa, a może i trzy. Nie, lepiej nie. — A ja? Do której należę kategorii? —Ach, nie powinna była o to pytać. Fantazja nabrała ostrości. Przed oczami miała teraz filmowe zbliżenie splecionych bioder znikających pod czarnym jedwabiem prześcieradła. Rany boskie, co się ze mną dzieje? Co ja wyprawiam? — Odpowiedź pozostawiam tobie. — Co byłoby bardziej interesujące? — zżymając się na siebie w duchu, uparcie brnęła dalej. — W której z tych ról mogłabym wypaść bardziej heroicznie? — W roli kochanki, rzecz jasna — odpowiedział bez wahania. 110

Lynn odstawiła pusty kieliszek, ściskając go nadal za nóżkę. W co ty się pakujesz, idiotko? Przerażona własnymi reakcjami, spróbowała opuścić niebezpieczny teren: — W Człowieku bez znaczenia doskonale oddałeś am­ biwalentne uczucia wobec ojca... — Zmiana tematu nic jej nie pomogła. Obraz co prawda zniknął, pojawiły się za to inne wrażenia. Czuła na piersi dotyk niewidzialnych rąk Marca... ich powolną wędrówkę w dół ciała... — Znów odchrząknęła, próbując się skupić na treści książki. — Zdaje się, że ta gryząca złość, której tyle było w twej pierwszej powieści, tutaj już trochę osłabła. Chyba zacząłeś akcep­ tować ojca. — Rzeczywiście. Wiesz, ojciec porzucił moją matkę, kiedy byłem małym chłopcem, młodszym od moich synów — wyjaśnił Marc. — Wyjechał z Buffalo, gdzie się urodziłem, i osiadł tu, na Florydzie. Zobaczyłem go dopiero po dziesię­ ciu latach. Nie wiem, co mu się stało, że nagle zaczął pisać listy i odwiedzać mnie z różnych okazji, takich jak rozdanie świadectw czy ukończenie studiów... —Tak, Lynn pamiętała to z jego książek. — Aleja odrzucałem te jego przebłagalne gesty. Wtedy jeszcze za dużo miałem w sobie złości. Sytuacja uległa zmianie, kiedy matka powtórnie wyszła za mąż. Nienawiść do ojca zaczęła we mnie wygasać, choć Bóg mi świadkiem, że to czteroletnie dziecko, które nadal gdzieś we mnie siedzi, nie dało mu rozgrzeszenia i pewnie nigdy tak do końca tego nie uczyni... Znów upłynęło trochę czasu i jakieś dwanaście lat temu ojciec zaprosił mnie do Palm Beach. Czemu nie? Pojechałem. I nagle zdałem sobie sprawę, że nie bawi mnie wygrzebywanie wozu spod zwałów śniegu przez bite sześć miesięcy w roku i że na Florydzie zimą też jest ciepło. Pomyślałem, że mógłbym się tu zaczepić. Pracować jako wolny strzelec. Pisać można przecież wszędzie. No więc wróciłem do Buffalo, spakowałem maszynę do pisania i kilka par kąpielówek, resztę sprzedałem, i w drogę. Początki tu były niezłe. Szybko upchnąłem parę kawałków. A potem dostałem konkretne zlecenie: miałem napisać artykuł o poja­ wiających się wówczas jak grzyby po deszczu malutkich studiach baletowych. Rzecz była dosyć zastanawiająca, 111

zważywszy, że przeciętny wiek mieszkańca Palm Beach oscyluje w okolicach setki. Powiedział to z taką śmiertelną powagą, że Lynn zaczęła się śmiać. Pojawił się znowu wyraźnie już zniecierpliwiony kelner. W lewym ręku demonstracyjnie trzymał bloczek do notowania zamówień, a jego mina mówiła dobitnie: tym razem nie dam się spławić. — Masz ochotę na coś specjalnego? — zapytał Marc. Specjalnością dnia okazał się czarny alfonsino, zamówili go więc oboje — ku lekkiej irytacji kelnera. Dlaczego? Powodu nie udało się ustalić. — I wtedy poznałeś Suzette? — Lynn zaczynała się domyślać przyczyn nagłej awersji Megan do tańca. — Tak. Prowadziła jedno z tych rozlicznych studiów baletowych. Za pieniądze swoich starych, nawiasem mó­ wiąc. Przedtem chciała zostać wielką baleriną, ale jej nie wyszło. Wywalono ją ze szkoły baletowej za romans z żona­ tym baletmistrzem, gdy miała zaledwie szesnaście lat. Nie­ długo po tej aferze uciekła z domu z jakimś kandydatem na gwiazdora. Pojechali do Hollywood, gdzie na parę lat ugrzęzła w dosyć specyficznym towarzystwie... Alkohol i prochy, jak się pewnie domyślasz. No ale w końcu wróciła do mamy i taty, pozwalając im łaskawie sfinansować wspo­ mniane już studio. Poszedłem zrobić z nią wywiad i wpadła mi w oko. Trzeba przyznać, że twarz ma interesującą, trochę jak z egipskich fresków, złożoną jakby, no wiesz, z samych ostrych kątów... długi nos, mocny podbródek. Wkrótce zamieszkaliśmy razem, nie zważając na zażarte protesty rodziców. Z ich punktu widzenia Suzette nie mogła zrobić nic gorszego. Wszak ukochane biedactwo dwukrotnie już padło ofiarą tych niegodziwych artystów, a teraz pojawił się trzeci! Właściwie powinienem być im wdzięczny, że uznali mnie za artystę, zwłaszcza że osobiście miałem co do tego sporo wątpliwości — uśmiechnął się z gorzką ironią. — Znając charakter swej córki, wiedzieli, że perswazje nie zdadzą się na nic. Postanowiono zatem ignorować zarówno moją skromną osobę, jak i nasz związek. Gdy jednak Suzette zaszła w ciążę, nie było to już takie łatwe, no bo jak ignorować dwoje 112

przyszłych wnucząt? Pojawiły się więc sugestie, że pora byłaby wziąć ślub, co też uczyniliśmy. Reszta, jak to mówią, to już całkiem inna bajka. Byłby z tego materiał na parę powieści. Co ci jest, Lynn? — zapytał z lekkim rozbawie­ niem. — Jakoś dziwnie patrzysz. Mimo usilnych starań, by w trakcie tej długiej relacji skoncentrować się na jego ustach, Lynn nie bardzo się to udawało. Podczas rozmów z innymi ludźmi zawsze patrzyła im w oczy, on jednak miał denerwujący zwyczaj rewanżowa­ nia się tym samym; co gorsza, sygnały, które jej wysyłał, były tak niepokojące! Dlatego wolała patrzeć mu na usta, ale i z tym był problem. Każde spojrzenie na jego zarost przypominało jej tamten pocałunek i łączące się z nim doznania. Tak wyraźnie czuła dotyk jego brody na policzku, że skóra w tym miejscu zaczynała ją swędzieć. A zawsze się jej wydawało, że woli wygolonych mężczyzn. Mężczyzn! Omal nie parsknęła śmiechem. Przez ostatnie piętnaście lat jedy­ nym jej mężczyzną był Gary. Jedynym mężczyzną i wielką jedyną miłością. Wszystkie najlepsze wspomnienia wiązały się z jego osobą. Nawet ta głupia restauracyjka z niecierpliwą i niezbyt grzeczną obsługą była ich wspólnym odkryciem. Och, nie trzeba tu było przychodzić. Piętnasta rocznica ślubu w towarzystwie obcego mężczyzny... Zrobiło jej się nagle rozpaczliwie smutno. — Dobrze się czujesz? — zaniepokoił się Marc. W milczeniu pokręciła głową. Bała się, że lada chwila wybuchnie płaczem. Delikatnie uniósł jej podbródek, próbując zmusić, aby spojrzała mu w oczy. No i stało się — łzy przesłoniły jej widok. — Chcesz wyjść? — Uhm... Ale co zjedzeniem? — Wpadniemy tu kiedy indziej. — Położył na stole dwudziestkę i pomógł jej powstać z drewnianego krzesła. — Chodźmy. Łyknijmy trochę świeżego powietrza. Pozwoliła mu się wyprowadzić. Świeże powietrze! Po klimatyzowanej sali restauracyjnej ulica przypominała sau­ nę. Łzy nadal ciekły jej z oczu. Nie tylko nie chciały 8 Dobre intencje

113

obeschnąć, lecz ciągle ich przybywało. Prawie nie widziała chodnika. Zatrzymali się przed małą czerwoną toyotą. — Dokąd jedziemy? — Wsiądź do samochodu — powiedział bardzo łagod­ nie. — Nie wywiozę cię na manowce. Przez te cholerne łzy nie bardzo wiedziała, dokąd jadą. O tym, że zbliżają się do plaży, powiedział jej dopiero głośny, uspokajająco swojski szum fal. Prowadzona pod rękę przez Marca, chwiejnie przeszła przez wielki betonowy parking. Po chwili rozpoznała molo w Lakę Worth. Przelewał się przez nie tłum młodych ludzi, którzy właśnie wylegli z bardzo popularnego w tej dzielnicy nocnego lokalu Johna G. Wyminąwszy hałaśliwą grupę, zaczęli schodzić w dół i po kilkunastu krokach znaleźli się na ciemnej plaży. Marc ostrożnie usadowił ją na piasku — tuż przy linii wody. Poczuła coś miękkiego przy policzku — chusteczka — i z wdzięcznością przycisnęła ją do oczu. Natychmiast nasiąkła wilgocią jak gąbka. — Na wszelki wypadek zawsze mam przy sobie takie rzeczy — usłyszała głos Marca. — Jak się czujesz? Lepiej? — Jak kompletna idiotka. — Hałaśliwie wysiąkała nos w mokrą chustkę. — Czy mogę wiedzieć, co ty robisz? — spytała, czując jego ręce na łydkach. Zdjął jej pantofle i zaczął podwijać spodnie. — Pomyślałem, że powinnaś zamoczyć stopy. Dobrze ci to zrobi. Skądś to wiem. Nie pytaj mnie skąd, bo nie pamiętam. — Chcesz mnie uwieść, wykorzystując mą żałosną sła­ bość? — Miał to być żart, chociaż... Uświadomiła sobie, że chyba niezupełnie. — Możesz mnie nazwać staromodnym, ale nie wyob­ rażam sobie, abym mógł się kochać z tonącą we łzach kobietą. Zupełnie mnie to nie bierze. — Boże! —jęknęła Lynn — dlaczego nie mogę przestać? Co się ze mną dzieje? Skąd, u diabła, bierze się tyle tej wody? Zaczyna doprowadzać mnie to do szału! Nie cierpię zaryczanych kobiet! — Położyła głowę na kolanach, aby ukryć zapłakaną twarz. Dobiegł ją cichy śmiech; Marc wstał. 114

Chyba mnie tu nie zostawi, pomyślała z lekkim niepoko­ jem. Chociaż trudno byłoby go za to winić. Miły wieczór, nie ma co mówić! Przestała się denerwować, gdy poczuła na karku jego ręce. Wprawnymi, mocnymi ruchami zaczął powoli ugniatać jej boleśnie napięte mięśnie. — Och, jak dobrze... — wyszeptała po paru minutach. Żeby tylko nie przestał... Każde jego dotknięcie niosło z sobą uczucie błogiej ulgi, które kolistymi falami rozchodziło się po ramionach i karku, po głowie i wzdłuż kręgosłupa. Wypadałoby już chyba podziękować, pomyślała w pewnej chwili, ale było jej tak dobrze... A potem pchnięta jakimś szaleńczym impulsem, wykonała raptowny półobrót i z takim impetem rzuciła mu się w objęcia, że oboje runęli na piasek. Nim to się stało, zdążyła odnaleźć jego usta, poczuć na twarzy delikatne ukłucia jego brody... Spleceni ramionami potoczyli się po piasku — zupełnie jak w jej fantazjach. Nie było czarnej pościeli, lecz rzeczywiste doznania daleko przekraczały wszystko, co parę chwil temu podsuwała jej wyobraźnia. Poczuła w ustach jego język, niecierpliwą wędrowkęjego rąk po ciele i... nagle oprzytomniała. Tak samo nagle, jak przedtem popadła w to niewybaczalne szaleństwo. Jednym ruchem wyrwała mu się z objęć. Boże, to jakiś obłęd! Patrząc na ciemną wodę upstrzoną punkcikami świateł, starała się zebrać myśli, zrozumieć, jak to się stało, znaleźć jakieś usprawiedliwienie... — Powiedziałeś chyba, że tonące we łzach kobiety wcale cię nie podniecają — rzuciła cierpko, gdy żadna sensowna odpowiedź ani nawet wymówka nie przyszły jej na myśl. — Widocznie jestem bardziej pokręcony, niż myślałem. — Już sobie wyobrażam, jak piękny będzie z tego rozdział! — Będę miłosierny. Lynn wstała i zaczęła otrzepywać się z piasku. — Przepraszam — mruknęła — zachowałam się okro­ pnie. I bardzo tego żałuję. — Nieprawda. 115

— Masz rację. — Przestała na chwilę czyścić ubranie. — A powinnam. — Dlaczego? — Po pierwsze, wydałeś dwadzieścia dolarów i nawet nie zjadłeś kolacji... — Nie byłem głodny. — Po drugie, ryczałam jak głupia... Zafundowałam ci uroczy wieczór! — Ostrzegałaś mnie przecież, że nie jesteś w wesołym nastroju. — Rzuciłam się na ciebie... — Zaczęło mi się to podobać. Zdecydowanie. — A potem cię odepchnęłam. — Zdarza się. U kobiet o kapryśnym temperamencie. Nie szkodzi. Lynn bezradnie rozejrzała się dookoła. — Powinnam już wracać do domu... — Ale?... — Ale jestem taka głodna — wyznała ze skruchą i oboje wybuchnęli śmiechem. — To niewiarygodne, ale wprost umieram z głodu. — Spojrzała w górę, w stronę widocznej tam restauracji. — Spróbujemy drugiego podejścia? Ja stawiam. Skinął głową i wziął ją pod ramię. — Dobry z ciebie człowiek — powiedziała ciepło, gdy znaleźli się w mocno zatłoczonej sali. Rzucił w odpowiedzi jakieś dwa słowa, ale utonęły w zgiełku. Dopiero po chwili, kiedy już siedzieli przy stoliku, Lynn uświadomiła sobie, że słowa te brzmiały „nie zawsze".

10 Renee bardzo ostrożnie usadowiła się na balkonie. Nie chciała przeszkadzać Kathryn, która wyciągnięta na wznak na szezlongu drzemała w słońcu jak kot. Wyłożony białymi 116

płytkami balkon był tak obszerny, że mógłby pomieścić jeszcze parę osób. Biegł łukiem wokół narożnika, tak że z każdego punktu patrzyło się na ocean. Kathryn ustawiła swój szezlong w części prostopadłej do brzegu, równolegle natomiast do pięknego basenu widocznego pięć pięter niżej. Mimo popołudniowego upału amatorów kąpieli nie było. O tej porze roku budynek zwany w Delray „Oazą" był w połowie pusty, a ci spośród jego mieszkańców, którzy pozostali w mieście, woleli unikać słońca. Brzydkie wątro­ bowe plamy, którymi usiane były ich ciała, mogły łatwo przejść w coś gorszego, stać się zaczątkiem groźnej carcinomy. Pod warunkiem rzeczjasna, że ich nosiciele nie umrą wpierw ze starości, cierpko pomyślała Renee. Dwóch jej sąsiadów nie przeżyło zimy, trzeciego zabrano właśnie do szpitala — bez szans na powrót do domu. Kathryn przewróciła się z pleców na brzuch, starając się nawet wpółśnie nie urazić zranionych przegubów. Nie nosiła już opatrunków. Na jej odsłoniętych rękach widniały liczne blizny po nacięciach — na szczęście niezbyt głębokich. Zmieniając pozycję, odwróciła ręce dłońmi do góry, by wystawić na słońce te brzydkie czerwonawe ślady. Zawsze uwielbiała słońce. Co za ironia, dumała Renee, że to właśnie Kathryn porzuciła Florydę dla Nowego Jorku, podczas gdy ona sama, choć przecież marzyła o tym wielkim mieście, nadal tkwi w Palm Beach. Mogła stąd wyjechać —była taka szansa. Po ukończeniu studiów na Uniwersytecie Columbia kilka renomowanych kancelarii prawniczych z Północy proponowało jej pracę. Dlaczego, u licha, zamiast przystać na to z entuzjazmem, postanowiła wrócić do Palm Beach, by zatrudnić się tutaj w znacznie skromniejszej, choć także poważanej firmie? Po dziś dzień nie mogła tego pojąć. Nie znosiła Florydy. Często mawiała pogardliwie, że to jeden wielki dom starców, poczekalnia do nieba, istny grobowiec. Philip, słysząc te epitety, zaczynał przytaczać jej liczby świadczące o czymś wręcz przeciwnym: że Floryda to najszybciej rozwijający się dziś stan, że przeciętny wiek jej mieszkańca obniża się z każdym rokiem, że ludzie z całego kraju aż piszczą, żeby się tu dostać. A proszę bardzo! Daj im 117

Boże zdrowie, skoro nie dałeś rozumu, myślała Renee, nigdy jednak nie mówiła tego głośno. Wiedziała, że Philip kocha Florydę i że nigdy by stąd nie wyjechał. A gdzie Philip, tam i ona... Czując, że guziki białych poduszek leżanki zaczynają wrzynać jej się w uda, spróbowała usadowić się wygodniej. Po powrocie do domu — wyjątkowo wcześnie skończyła dziś prace — powinna była się przebrać, ale już sama myśl o wbiciu się w kostium kąpielowy wprawiła ją w przy­ gnębienie. Również z tego powodu nienawidziła Florydy. „Ludzie aż piszczą, żeby się tu dostać"! Zdumiewające. Odkąd sięgała pamięcią, jej największym marzeniem było się stąd wyrwać. Nigdy nie przepadała za oceanem, palącym słońcem i plażą, a już wręcz nie cierpiała wszechobecnej wilgoci i stale tej samej pogody — zimą i latem. Życie na Florydzie mogło jej zdaniem odpowiadać wyłącznie paru kategoriom ludzi: amatorom pocztówkowych widoczków z niebem bez jednej chmurki, egocentrykom tak zajętym sobą (jej rodzice!), że nie widzą otaczającej ich martwoty ludzkiej i atmosferycznej, oraz takim indywidualnościom jak Philip; dla niego Floryda była tylko tłem korzystnie uwydat­ niającym jego walory. Z Renee było inaczej. Nigdy jakoś nie umiała odnaleźć w sobie poczucia przynależności do tego miejsca, a jednak gdy udało jej się stąd wyrwać, coś ściągnęło ją tu z powrotem. Żeby chociaż wiedziała co... Zadowolona, że twarde guziki chwilowo przestały wier­ cić jej dziury w udach, zerknęła w stronę salonu, gdzie Consuela, dochodząca pomoc domowa, kończyła odkurzać dywan. „Strasznie tu biało", przypomniały jej się słowa Kathryn. Od razu też przyszedł jej na myśl kolorowy pokój, w którym mieszkały obie jako dzieci, i panujący tam stale bałagan. Wszelkie prośby matki o zachowanie porządku były przysłowiowym rzucaniem grochu o ścianę, póki do akcji nie wkroczył ojciec. Mój Boże, co się wtedy działo! Zerwał ze ściany kilka ich cennych plakatów i podarł je z pasją na strzępy, nie zważając na rzęsiste łzy i błagania. Zabronił im przecież niszczenia ścian „tym paskudztwem", bezbarwną taśmą klejącą, oświadczył bezlitośnie. Wraz z oderwaną taśmą poodpadały też w kilku miejscach spore 118

kawałki tynku, pozostawiając po sobie brzydkie szare dziu­ ry. Pokój, w który obie z Kathryn włożyły tyle serca, wyglądał teraz jak pobojowisko. Renee natychmiast po­ chwyciła kredki i zamalowała wszystkie uszkodzone miejsca. W nagrodę za te wysiłki ojciec spuścił jej okrutne lanie. Musiała obiektywnie przyznać, że to, co obecnie przywy­ kła nazywać domem, przypomina nie tyle mieszkanie, co recepcję ekskluzywnego hotelu. Czy to nie dziwne, że jakoś jej to nie razi? Przecież nawet jej gabinet ma w sobie więcej ciepła. Kathryn miała rację: z tych białych ścian wieje zimnem. Chłodną, bezosobową perfekcją. Mimo to nigdy nawet nie pomyślała o zmianach. Skoro Philip jest zadowo­ lony, to i ona. Gotowa była akceptować wszystko, co odpowiadało Philipowi, anie ulegało wątpliwości, że jemu to wnętrze odpowiada wprost idealnie. Był człowiekiem szero­ kiego gestu i tak doskonałym, tak charyzmatycznym mówcą, że każde słowo wypowiedziane jego pełnym, głębokim głosem przyciągało do niego wszystkie oczy, a każdy pokój, do którego wchodził, z miejsca zyskiwał wszystkie brakujące barwy. Może właśnie dlatego w taki, a nie inny sposób urządził swoje mieszkanie. Poczuła, że powieki zaczynają jej ciążyć — z upału i ze zmęczenia. Przed chwilą minęła czwarta po południu. Choć pracowała dziś krócej niż zwykle, dzień wcale nie był ulgowy. Gdy po powrocie do domu zobaczyła siostrę śpiącą na balkonie, postanowiła skorzystać z okazji: może uda się wreszcie nakłonić Kathryn do zwierzeń? Poza tą krótką wymianą zdań zaraz po przyjeździe nie było już rozmów o przyczynach jej desperacji. Może dziś? Consuela za chwilę wyjdzie, Debbie miała spędzić dzień na Singer Island u ja­ kichś przyjaciół, Philip wróci dopiero za godzinę... Stwierdziła z satysfakcją, że to całkiem przyjemna od­ miana być w domu o tak wczesnej porze. Zazwyczaj wracała o szóstej, a często o wiele później. Wpadała zziajana, przepraszając i tłumacząc się gęsto za spóźnienie, pędem podawała kolację przygotowaną przez Consuelę, a gdy siadali do stołu, zaczynała wypytywać Philipa, jak się czuje, co robił, jak mu minął dzień. Starała się w tych krótkich 119

chwilach poświęcać mu maksimum uwagi. Każdy tego potrzebuje, a on z pewnością na to zasługiwał. Toteż mówił przeważnie Philip, ale tak wyglądała każda konwersacja z jego udziałem. Renee chwilami przychodziło na myśl, że mógłby też czasem zapytać i ją, co dziś robiła, jak jej poszła ta czy inna sprawa, zamiast wstawać od stołu bez podziękowa­ nia, nieraz nawet bez jednego spojrzenia w jej stronę... Po kolacji sama sprzątała ze stołu, zmywała naczynia, porząd­ kowała kuchnię i w takich właśnie okolicznościach usłyszała kiedyś złośliwy komentarz Debbie: „Twoja żona przypomi­ na wycieraczkę. Człowiek ma ochotę przejść jej się po głowie." Wycieraczka? Żachnęła się w duchu na ten epitet, ale tym, co sprawiło jej prawdziwą przykrość, była postawa Philipa. Niby wziął ją w obronę, ale jego słowa brzmiały tak nieprzekonująco, tak... nieprawdziwie. Słowa... Są wśród nich takie, które ranią bardziej niż ciosy. Szczególny talent miał do tego ojciec. Chyba nic tak nie bolało jak jego szyderstwa. Pewnej niedzieli, gdy jako kilkuletnia dziewczynka bawiła się koło domu, wokół kostki owinął jej się nagle czarny wąż. Śmiertelnie przerażona, zaczęła krzyczeć, budząc ojca z poobiedniej drzemki. Mój Boże! Nazwał ją beksą i małą głupią egoistką. Dobrze ci tak, warknął z furią. Następnym razem nie będziesz się bawić tam, gdzie nie powinnaś. Wąż dawno już uciekł, a Renee wciąż huczało w głowie: „Beksa! Egoistka!" Słowa te jeszcze i teraz sprawiały jej wciąż ten sam ból... Wybrała prawo, bo chciała nauczyć się walczyć, pokonać ojca jego własną bronią. Czy Philip ma rację, powtarzając nieraz z przekąsem: „Operować słowem to ty umiesz! Jesteś w tym aż nazbyt dobra"? Czy naprawdę zaszła za daleko? Czyżby stała się napastliwa? Ale czy można „za dobrze operować słowem"? Czasami próbowała usprawiedliwiać ojca: może specjal­ nie narzucał sobie surowość, aby ją zahartować. Może chciał uświadomić zbyt wrażliwemu dziecku, że musi być silne, bo życie nie będzie go rozpieszczać. Jeśli tak było, to cel swój osiągnął. W środowisku prawniczym cieszyła się opinią wyjątkowo twardej, a życie prywatne ułożyło jej się lepiej, niż 120

mogła sobie wymarzyć. Zdobyła wszystko, czego pragnęła: bogatego męża, luksusowe mieszkanie, sławę świetnego prawnika. Wszystko z wyjątkiem dzieci, ale może Philip ma rację, może wychowywanie dzieci przy tylu innych obowiąz­ kach przekraczałoby jej możliwości... „Przez ciebie żałuję, że zdecydowałem się mieć dzieci" przypomniały jej się słowa ojca. Choć miała zaledwie sześć lat (a może właśnie dlatego?), nabrała wtedy przekonania, że ponosi winę za wszystko, co złe. Za to, że ojciec jest taki oziębły, a matka wciąż nieszczęśliwa. Powiedziała sobie, że nie jest kochana, ponieważ nie można jej kochać. Nie zasługuje na miłość. Jak mogła myśleć inaczej, skoro wbijano jej to wciąż do głowy? Może nie tyle werbalnie, co przez sam sposób, w jaki ją traktowano. Wypłynął jej nagle z pamięci cały incydent poprzedzający tamte słowa ojca. Zobaczyła siebie, sześcioletnią dziewczyn­ kę, jak biegnie do matki czekającej na nią w samochodzie. Matka jest bliska płaczu — drżą jej wargi, ręce nerwowo zaciskają się na kierownicy. Sztywno wyprostowana, nawet nie odwraca głowy, gdy Renee gramoli się do samochodu. — Nie gniewaj się na mnie, mamusiu... — Inne dzieci wyszły dziesięć minut temu, a ty się tak guzdrzesz! I co teraz? Ojciec wróci z pracy i nie zastanie mnie w domu. Wiesz, jak on tego nie lubi! — Nie mogłam rozwiązać baletek. — Inne dzieci jakoś mogły. — Te taśmy do wiązania tak się plączą... Porobiły mi się na nich same węzły. — Tobie zawsze coś przeszkadza, prawda? — Matka gwałtownie mruga powiekami, by powstrzymać łzy: maki­ jaż! Nie bardzo jej się to udaje, zaczyna więc gorączkowo osuszać rzęsy wydobytym z torebki płatkiem kosmetycznym. — Jesteś na mnie wściekła? — Nie. Przecież widzisz, że się n i e g n i e w a m — p o ­ prawia ją matka ledwo słyszalnym szeptem. — Przepraszam. Strasznie mi przykro. — Wiem, Renee, ale co z tego? Przez twoje „prze­ praszam" nie będziemy szybciej w domu. 121

— Dlaczego zawsze musimy być w domu przed tatą? — Ponieważ sobie tego życzy. — Matka wyjmuje spiralę i zerkając w lusterko wsteczne, zaczyna poprawiać rzęsy. — Twój tatuś ciężko pracuje, aby nam się przyjemnie żyło. Sam niewiele żąda w zamian — mówi takim tonem, jakby odczytywała napisany tekst. Wrzuciwszy spiralę do torebki, wydobywa z niej trochę wyliniały pędzel oraz pudełeczko różu i zaczyna pracowicie nakładać go na policzki. Renee nigdy w życiu nie widziała matki nie umalowanej. Nawet wczesnym rankiem, nawet na plaży. Może z tą jej twarzą coś jest nie w porządku? — Po co tak się smarujesz tym wszystkim? — Bo twój ojciec to lubi. — Przypomina to grę w pomi­ dora: Kto ty jesteś? Pomidor. Chcesz się bawić? Pomidor. Matka kończy wreszcie poprawiać makijaż i po raz pierwszy od chwili, gdy Renee wsiadła do wozu, obraca się do niej en face. — Jak wyglądam? — Wyglądasz ślicznie. Na twarzy matki pojawia się przelotny uśmiech. — Może twój ojciec się spóźni. Może zdążymy... Niestety, ojciec jest już w domu. Wielkimi krokami przechadza się po salonie. Renee, pozostawiona samej sobie, patrzy z zazdrością i gniewem, jak matka podbiega do ojca i całuje go w policzek, jak miesza mu dżin z tom­ kiem (podobno tylko ona umie to robić), jak tłumaczy swój spóźniony powrót (grupa Renee później niż zwykle skończyła zajęcia), jak na próżno stara się zażegnać bu­ rzę potokiem usprawiedliwień i kojących słówek, jak sprzymierza się z ojcem, gdy Renee stara się przyjść jej w sukurs: — Nie muszę chodzić na balet — mówi ze ściśniętym gardłem, bo przepełnia ją gniewne poczucie krzywdy: dla­ czego matce zależy tylko na ojcu, a na niej ani trochę? W swym dziecięcym rozgoryczeniu słyszy jedynie słowa wypowiadane przez matkę, nie dostrzegając czającego się za nimi strachu. — Nawet nie chcę chodzić na te lekcje. — Ale będziesz, młoda damo, i nauczysz się być za to wdzięczna! — grzmi ojciec, mierząc ją spojrzeniem pełnym 122

nie skrywanej furii. — Przez ciebie żałuję, że zdecydowałem się mieć dzieci. Ach, lepiej już o tym nie myśleć! Renee nie bez trudu udaje się wyrwać z tych jakże bolesnych wspomnień. Spog­ lądając na śpiącą spokojnie Kathryn, zazdrości jej tego spokoju. „Nie powinnaś denerwować ojca", brzmi jej w uszach trwożny głos matki, na powrót wciągając w prze­ szłość. Rodzice nigdy nie pytali, jak sobie radzi w tej szkółce. Wtedy też nie. Tylko Kathryn przez cały wieczór cierpliwie pokazywała jej sposób wiązania tych przeklętych taśm, tak żeby się nie plątały... Nie sprzeczaj się z ojcem, prosiła. Niech sobie mówi. Wpuszczaj to jednym uchem, a wypuszczaj drugim. Niestety. Zamiast ulatywać z wiatrem, gniewne słowa ojca przetaczały się nad nią jak skłębione fale, wpychając pod wodę, pozbawiając powietrza, bezlitośnie ciągnąc ją na dno... Może dlatego nie lubię oceanu, pomyślała półserio, słuchając z przymkniętymi oczami jego gniewnego szumu. Wrażenie, że ktoś stoi za szklanymi drzwiami prowa­ dzącymi do kuchni, dotarło do jej świadomości dopiero po dłuższej chwili. Coś — może instynkt — kazało jej mocniej zacisnąć powieki. Mógł to być tylko Philip — chyba słyszała, jak żegnał się z Consuelą... Gdy dobiegł ją odgłos odsuwa­ nych drzwi, udała pogrążoną w głębokim śnie. Może zechce ją zbudzić pocałunkiem? Wciąż był dla niej wymarzonym księciem. Rozległ się głośny szelest, więc nadal udając śpiącą, uniosła lekko powieki. Kathryn przeciągnęła się raźno i usiadła, nie zdając sobie sprawy, że nie jest sama. Na widok Philipa podskoczyła z przestrachu, tłumiąc dłonią okrzyk. — Przepraszam — wyszeptał Philip z palcem na ustach. — Nie chciałem cię przestraszyć. Renee śpi — dodał ostrzegawczo. — Renee? — zdumiała się Kathryn. — Nie miałam pojęcia, że w ogóle tu jest. Musiałam spać jak zabita. A ty? Dawno przyszedłeś? — Parę minut temu. Kathryn popatrzyła na zegarek. 123

— Tak wcześnie, a wy już w domu? — Mój pacjent odwołał wizytę. U Renee — spojrzał w jej stronę — nie wiem, co się stało. — Powoli podszedł do poręczy i wychylony połową ciała na zewnątrz przez chwilę wpatrywał się w przestrzeń. — Miałem właśnie zrobić sobie drinka. Napijesz się czegoś? — Owszem, z przyjemnością. — Dżin z tomkiem? — Świetnie. — Za moment ci służę, przebiorę się tylko w coś wygodniejszego, jeśli nie masz nic przeciwko temu. Renee już chciała powiedzieć, że i ona chętnie się napije, ale Philip wszedł już do mieszkania. Postanowiła zaczekać, aż wróci, i skończyć z udawaniem śpiącej. Cała ta maskarada wydała jej się nagle śmieszna i niepotrzebna. Zaraz... a może jednak? Może Kathryn skorzysta z okazji, by pomówić z Philipem o swoich problemach? Renee od początku miała tę nadzieję, wierząc, że Philip mógłby bardzo pomóc jej siostrze. Cóż, kiedy jakoś się nie składało. Albo on wracał zbyt późno, albo przy niej kręciła się Debbie. Może teraz? Bardzo nie lubiła podsłuchiwać cudzych rozmów, była jednak pewna, że jeśli otworzy oczy i spróbuje zostawić ich samych, cała sprawa spali na panewce. Kathryn zacznie nalegać, aby dotrzymała im towarzystwa, i do żadnych zwierzeń nie dojdzie. Wyglądało na to, że musi dalej udawać, jeśli ten plan ma się powieść. Tak to już jest: jedno kłamstwo pociąga za sobą sto innych, a piekło, jak to mówią, wybrukowane jest dobrymi chęciami... Po paru minutach z kuchni wyłonił się Philip. — Proszę — szarmancko wręczył Kathryn wysoką oszronioną szklankę. — Dżin z tonikiem dla pięknej pani. — Przyciągnął sobie krzesło z prostym oparciem i usiadł na nim okrakiem, trzymając na kolanie swoje ulubione dry martini. Ekstra dry. Zawsze przyrządzał je sobie sam, za co Renee darzyła go wdzięcznością wprost niewspółmierną do zasług. Wystar­ czyło, że nie jest taki jak ojciec. Widząc, że przebrał się w białe spodnie oraz czarno-białą koszulkę z prawdziwego 124

jedwabiu, pomyślała mimo woli, że jego roczne wydatki na ubrania muszą daleko przewyższać kwoty, które ona prze­ znacza na swoje. Mimo że w każdym sezonie odnawiała zawartość swej szafy, jej rzeczy miały zawsze nieco „wczoraj­ szy" wygląd. Głośno nazywała to stylem klasycznym, w ci­ chości ducha — stylem starej ciotki: luźne garsonki w kolo­ rach granatowym lub khaki, solidne kostiumy z niemnących się tkanin, nie wyróżniające się dosłownie niczym poza nudną monotonią, mnóstwo czarnych spodni i długich obszernych swetrów. Wszystko po to, by ukryć zbyt obfite kształty. Jak mogłam aż tak się utuczyć? pomyślała chyba po raz setny. Nie potrafiła zrozumieć, dlaczego każda próba przejścia na dietę kończy się dla niej fiaskiem. Gdzie podziewa się wtedy ten upór i determinacja, dzięki którym w tylu innych sprawach potrafi odnosić sukcesy? Skąd ten dziwny pociąg do jedzenia? Dawniej nie miała ani takiego apetytu, ani skłonności do tycia. W rodzinie nie było otyłych osób. Ojcu zdarzało się czasem przybrać parę kilo, działo się tak jednak tylko wtedy, gdy przekraczał swą przeciętną normę alkoholu. W jej przypadku ten powód nie wchodził w grę — piła bardzo niewiele. Czasami kieliszek wina do kolacji. Philip tak, Philip lubił sobie wypić. Siadając do kolacji, był już zwykle po paru drinkach — tak jak ojciec. Przypomi­ nając to sobie, Renee uśmiechnęła się trochę krzywo —jakby śnił jej się miły sen, w który nagle wplotło się coś innego, przerywając przyjemny wątek. Kiedy właściwie zaczęła dostrzegać pewne — och, czysto powierzchowne! — podo­ bieństwa łączące Philipa z jej ojcem? To, że obaj, prowadząc z kimś dialog, patrzą nie na rozmówcę, ale jakby przez niego, że cechuje ich ta sama niedbała arogancja, równie irytująca, co pociągająca, że i jeden, i drugi są tak zaabsorbowani sobą, jak to zdarza się jedynie dzieciom lub bardzo przystojnym mężczyznom? O, bo obaj byli bardzo urodziwi i bardzo podobni fizycznie, tyle że Philip był szerszy w ramionach, bardziej muskularny i wyższy o dobre siedem centymetrów, chociaż i ojca przy jego stu osiemdziesięciu pięciu trudno by nazwać niskim... Patrząc na męża, Renee zawsze czuła 125

podziw dla jego ciała — miał budowę i mięśnie futbolisty. W czasach college'u grywał zresztą w futbol, ale później porzucił go dla medycyny. Wybrał tę samą karierę co oj­ ciec — różnili się tylko specjalizacją; ojciec był internistą, dziś już na emeryturze. Z matką, wówczas pielęgniarką, poznali się w szpitalnej kafeterii. Podobno była to miłość od pierwszego wejrzenia. Zabawne, że zarówno ojciec, jak i Philip wybrali sobie żony niższe od siebie o głowę. Gdy wyobraziła sobie matkę stojącą sztywno obok ojca, na obraz ten momentalnie nałożył się drugi: wizerunek jej samej u boku Philipa. Pasowały do siebie jak dwie od­ bitki wykonane z tego samego szablonu. Mimo tylu wi­ docznych podobieństw Renee zdecydowanie odrzucała wszelką myśl o tym, że wzorem większości kobiet wybrała na męża kogoś takiego jak ojciec. Uważała tę teorię za dość bałamutną, jeśli nie wręcz fałszywą. Jej mąż i ojciec to przecież dwaj różni ludzie! Czy tak niemiłego osobnika jak ojciec, takiego oschłego milczka można porównywać z Philipem, który jest szalenie towarzyski, serdeczny i tak czarujący, że nie sposób mu się oprzeć? Tak w każdym ra­ zie było z nią: z miejsca straciła dla niego głowę. Miał w so­ bie tyle uroku, że zwalało to człowieka z nóg (wtedy jeszcze bez trudu można ją było podnieść). Gdyby nie on, jakże ubogie i smutne byłoby jej życie. Wybawił ją od tęsknot i samotności, ofiarował jej słowa, które tak bardzo, tak rozpaczliwie pragnęła usłyszeć: „Jesteś piękna. Warta więcej niż dziesięć innych. Kocham cię, bo czyż ciebie można nie kochać? Jesteś dla mnie wszystkim." Jeśli dziś już te słowa nie padają tak często jak kiedyś, powiedziała sobie, jeśli w na­ szym związku pojawiły się jakieś trudności, to nie tyle z winy Philipa, ile mojej. Nie, poprawiła się zaraz, Philip nie ponosi tutaj żadnej winy, a „trudności" to za mocne słowo. Mamy po prostu drobne problemy, które łatwo da się rozwiązać, a ponieważ powstały one z mojej winy, to ja powinnam się zmienić. Philip... — O czym myślisz? — usłyszała jego głos. Już chciała mu odpowiedzieć, zapominając, że to przecież pytanie do Kathryn. Ale byłaby wpadka! 126

Kathryn wyrwana nagle z zamyślenia drgnęła nerwowo i trochę dżinu z jej szklanki wylało się na posadzkę. — O, niech to diabli! Consuela dopiero wymyła te płytki! — zawołała, próbując zerwać się z miejsca. Philip spokojnie położył jej rękę na ramieniu, po czym ruchem magika prezentującego swą najlepszą sztuczkę wy­ dobył z kieszeni chusteczkę higieniczną i przesadnie zama­ szystym gestem usunął z posadzki kilka rozpryśniętych kropel. Renee zauważyła przy okazji, że ma na nogach eleganckie mokasyny od Gucciego i że swoim zwyczajem nie nosi skarpetek. Uśmiechnęła się w duchu, przypominając sobie, że zapoczątkował ten zwyczaj na długo przed na­ staniem mody na gołe stopy u mężczyzn. — Strasznie cię przepraszam — zaczęła usprawiedliwiać się Kathryn. — Myślami byłam... — Wiem. Setki mil stąd. Właśnie dlatego zadałem ci to pytanie. Wyglądałaś na osobę roztrząsającą jakiś strasznie głęboki problem. — Doprawdy? — Kathryn parsknęła śmiechem. — Pierwszy raz w życiu ktoś posądził mnie o coś takiego! — Powiesz mi, co to było? — Spróbuję wymyślić coś na tyle głębokiego, żeby cię nie rozczarować. Philip przez chwilę milczał wyczekująco. — Myślałam o mojej matce — wyznała na koniec Kathryn. Ty też? zdumiała się Renee. — Świetnie się składa! Maszprzed sobą najwłaściwszego słuchacza — oznajmił z humorem Philip. — Wyobrażam sobie, że codziennie słuchasz takich wyznań. — Nie tyle co kiedyś. Obwinianie o wszystko mamusi trochę już wyszło z mody. — Renee uważa, że powinnam zadzwonić do matki i powiedzieć rodzicom, że tu jestem. I o tym, co chciałam zrobić. — A ty? Co ty o tym sądzisz? — Że nie jestem gotowa stanąć twarzą w twarz z rodzi­ cami. 127

— Więc tego nie rób. — Z drugiej strony jednak... Nie mogę wiecznie uciekać. — Co to za historia z tymi ucieczkami? Kathryn zaczęła się śmiać, a i Renee, aby ukryć szeroki uśmiech, musiała odwrócić głowę. — Każdy od czasu do czasu musi od czegoś uciec — kontynuował Philip. — Aleja to robię całe życie. — Dostrzegając utkwiony w siebie wzrok siostry, Renee poczuła niepokój: czyżby Kathryn przejrzała jej oszustwo? Nie, chyba nie. — Jestem kompletnym wrakiem — usłyszała po chwili ciszy. — Nic takiego nie widzę. Według mnie wyglądasz całkiem dobrze. Kathryn z roztargnieniem potarła swoje długie nogi. Miała na sobie to nowe bikini, na które namówiła ją Debbie. Renee musiała tym razem przyznać smarkuli rację: Kathryn wyglądała w nim jak modelka. Poczuła lekkie ukłucie zazdrości i natychmiast zrobiło jej się wstyd. — Nie rozumiem, czego tak ciągle się boję... — A ja tak. Rozumiem, skąd biorą się twoje lęki. — Głos Philipa przybrał takie brzmienie, że obie nie mogły oderwać od niego oczu. Ten głos działał jak magnes. — Naprawdę? — Pochlebiam sobie, że tak. Tym, że rozumiem, zara­ biam na życie. — Oboje parsknęli śmiechem; Renee żałowa­ ła, że nie może się do nich przyłączyć. — No, Kathryn, wyświadcz mi łaskę! Mój ostatni pacjent odwoła! wizytę. Czuję się taki samotny, tak niepewny siebie! — Jak panu pomóc, doktorze? — zachichotała Kathryn. — Porozmawiaj ze mną. Powiedz, co się dzieje w tej ślicznej główce? — Niewiele i nic ciekawego. — Kathryn odrzuciła komplement razem z pasmem włosów, które osunęło jej się na policzek. Czy zrobiła to świadomie? Czy w ogóle zdawała sobie sprawę, że to komplement? Renee na próżno próbowa­ ła sobie przypomnieć, kiedy to ostatnio usłyszała od męża jakąkolwiek pochwałę, choćby tak konwencjonalną jak ta, którą teraz obdarzył jej siostrę. 128

— Powiedz mi, Kathryn — powtórzył z lekkim nalega­ niem. — Ale to takie banalne... — Uczucia nigdy nie są banalne. — Jako dziecko nigdy nie czułam się kochana —niepew­ nie zaczęła Kathryn — ale przecież musisz to wiedzieć od Renee... — urwała z zakłopotaniem. — Wiem, ale teraz mówimy o tobie, nie o twojej sio­ strze. Co za różnica, dzieciństwo miałyśmy wspólne. Renee była pewna, że zaraz usłyszy to samo, nad czym dumała parę minut wcześniej. — Arnie Wright był pierwszą osobą, pierwszym męż­ czyzną, który sprawił, że to się zmieniło. Przy nim poczułam, że ktoś mnie kocha. W moich oczach był kimś niezwykłym, choć cóż ja wiedziałam wtedy o mężczyznach? Miałam osiemnaście lat, kiedy braliśmy ślub. — Oczy Kathryn zasnuły się mgiełką. — Był dla mnie taki dobry, taki troskliwy! Myślał o wszystkim, aleja... Wiedziałam, że na to nie zasługuję. Ani na takiego człowieka jak on. — Nie zasługiwałaś na miłość? Na to, żeby ktoś cię rozpieszczał? — Nie dorównywałam mu w niczym. Należał mu się ktoś lepszy. — On ci to powiedział? — Arnie? — uśmiechnęła się Kathryn. — Skądże! On codziennie powtarzał mi tylko, że mnie kocha, że jestem dla niego kimś najcenniejszym w świecie. — Ale ty mu nie wierzyłaś. — Jak mogłam w to wierzyć? Sam widzisz, że jestem nikim. Nic nie umiem, nic nie osiągnęłam. Całym moim życiem był Arnie. Bez niego nie istnieję. Kiedy umarł, wszystko, czym byłam, umarło wraz z nim. Z wyjątkiem tego ciała, które wciąż trzeba żywić, odziewać i pielęgnować, a ja... nie mam już na to siły. — Mylisz się, Kathryn. Masz w sobie mnóstwo siły, musisz ją tylko odnaleźć. — A jeżeli nie mogę? Jeżeli nie chcę? 9 Dobre intencje

129

— Gdyby tak było, cięłabyś głębiej. — Delikatnie ujął jej ręce, odwrócił dłońmi do góry i kolejno podniósł je do ust. — Potrzebny ci jest ktoś, kto by poty całował te blizny, dopóki by nie zniknęły. — Och nie! Za bardzo się boję! — Nie bój się, Kathy. Renee patrzyła na to ze zdumieniem: przedtem te poca­ łunki, teraz „Kathy"... Nic dziwnego, że pacjentki tak za nim szaleją. Ona sama czuła się coraz gorzej, coraz bardziej nieswojo. Jak nędzny oszust. Nie powinna tego słuchać. Gdyby Philip się dowiedział... Kathryn tymczasem wybuchnęła szlochem i gwałtownie padła mu w objęcia. — Co ja zrobiłam ze swoim życiem? — wyjąkała z głową na jego ramieniu. — Każdy człowiek popełnia błędy. — Nie takie jak ja. — Takie same. — Philip delikatnie odsunął się od Kathryn, ale nadal trzymał ją za rękę. — Od czasu do czasu każdy robi głupstwa. — W zamyśleniu potrząsnął głową, przy czym luźne pasmo czarnych włosów osunęło mu się na czoło. — Myślisz, że ja ich nie popełniam? — dodał, widząc jej wyczekujące spojrzenie. Renee także zastygła w oczekiwa­ niu. — Moje pierwsze małżeństwo okazało się totalną klęską. Debbie opowiadała ci pewnie o swojej matce, o tym, jaka jest piękna. To prawda. Jest też bardzo inteligentna. Och, widziałem w niej same zalety, miłość, czułość, no i taka była w pierwszych miesiącach po ślubie. Przy tym wszystkim sprawiała wrażenie strasznie niepewnej siebie, dziwne, praw­ da? Wtedy uważałem to za kokieterię. Teraz wiem, że zdarza się to bardzo często: im większa uroda, tym większa niepew­ ność i mniejsze poczucie bezpieczeństwa. To paradoksalne, ale tak właśnie jest. Wtedy jednak mówiłem sobie, że Wendy z tego wyrośnie. Niestety, było coraz gorzej. Stała się dziko zazdrosna. Potrafiła wydzwaniać do mnie co godzina, nie licząc się z pacjentami, nie zważając, że przecież przeszkadza mi w pracy. Kilka razy dosłownie wtargnęła do gabinetu w samym środku sesji. I te ciągłe awantury! Pewnego wieczoru — mieliśmy właśnie kłaść się do łóżka — zaczęła mi 130

znów robić piekło. Nie chciałem się z nią kłócić, po prostu nie miałem już siły. Przez cały boży dzień ujadała na mnie jak szalona. Koszmar! Prosiłem, żeby pozwoliła mi zasnąć, tłumaczyłem, że jestem potwornie zmęczony, ale gdzie tam! Zaczęła wrzeszczeć jeszcze głośniej. Pomyślałem, że jeśli tej nocy znów nie zmrużę oka, będę jutro tak wypompowany, że żaden pacjent nie będzie miał ze mnie pożytku. Zagroziłem Wendy, że jeśli nie przestanie krzyczeć, pójdę do hotelu. Nie odniosło to żadnego skutku, więc cóż miałem robić? Wsko­ czyłem w ubranie i wyszedłem z domu. I wiesz, co ona zrobiła? Drąc się na całe gardło, wybiegła za mną na ulicę, kompletnie naga! Wyobrażasz to sobie? Żona psychiatry, która nago gna za samochodem, ujadając jak głupi kundel! Rany boskie! W tym momencie zdałem sobie sprawę, że dalej tak być nie może. Że jeśli nie wyrwę się z tego małżeństwa, to ze mną koniec. Stracę wszystko, co osiągnąłem ciężką pracą — karierę, praktykę, reputację, nie mówiąc już o zdrowych zmysłach i szacunku dla samego siebie. — Urwał na chwilę, by dopić martini. — Musiałem opuścić Debbie — powiedział z ciężkim westchnieniem — i to było najtrudniejsze. Żadna inna decyzja życiowa nie sprawiła mi takiego bólu. Debbie była jeszcze taka mała. Dziecko w tym wieku nie potrafi zrozumieć, dlaczego ojciec odchodzi. Ono tylko cierpi. I tak się stało. Wiem, jak głęboko unieszczęśliwił Debbie nasz rozwód. Jak zatem widzisz, wszyscy popełniamy błędy, wszyscy w ten czy inny sposób potrafimy skomplikować sobie życie. — Debbie bardzo cię kocha. Świata poza tobą nie wi­ dzi. — Tak, ale czy potrafi mi kiedyś wybaczyć? — Philip opuścił głowę. — Przepraszam cię, Kathryn. — Za co? — Jestem psychiatrą, więc to ja powinienem słuchać, a nie gadać o swoich nieszczęściach. — Spojrzał w stronę Renee. — O tej scenie na ulicy nie mówiłem dotąd nikomu, nawet Renee. Dziękuję ci bardzo. Za to, że mnie wysłuchałaś — wyjaśnił, widząc zdumioną minę Kathryn. Nie mniej zdumiona była Renee. 131

— Dla mnie to była przyjemność — cicho odrzekła jej siostra. — Przez chwilę czułam się komuś potrzebna. To ja ci powinnam dziękować. — Po tych słowach oboje zamilkli. Renee nadal leżała z zamkniętymi oczami, próbując coś z tego zrozumieć. Dlaczego Philip powiedział Kathryn, że nikomu nie mówił o szaleńczym wyczynie swojej pierwszej żony? „Nawet Renee". Przecież opowiedział jej tę historię, i to niemal słowo w słowo, już na jednym z ich pierwszych spotkań! Czyżby o tym zapomniał? A może uznał, że w ten sposób najłatwiej pozyska zaufanie Kathryn? Ujawniając przed nią swoją słabość, chciał jej być może wykazać, że nie jest ona wyjątkiem i że nad błędami nie trzeba rozpaczać, ale się na nich uczyć. Z uśmiechem otworzyła oczy, przepełniona nagłą wdzię­ cznością dla męża, że okazał jej siostrze tyle czułości i troski. Zauważył, że się obudziła, i lekko skinął jej głową. Kathryn wyglądała na odprężoną i znacznie weselszą niż zwykle. W sposób tak naturalny, że mógł się wydawać czymś zgoła bezwiednym, Philip wycofał rękę z jej dłoni. Jakby nawet nie zdawał sobie sprawy, że w ogóle tam była, pomyślała Renee, przypatrując mu się z podziwem.

11 — Proszę nam podać czarnego alfonsina — polecił Marc kelnerowi, a widząc tłumiony uśmieszek Lynn, puś­ cił do niej oko i dodał przekornie: — Ostatnim razem przyniosło to ciekawe rezultaty, prawda? — Gestem za­ wstydzonego dziecka zasłoniła oczy, trochę z prawdziwego zażenowania, bardziej jednak ze strachu, że zbyt wiele mógłby z nich wyczytać. Siedzieli w zacisznym kącie elegan­ ckiej restauracji w Pompano Beach. Eleganckiej, acz bez przesady. — A teraz przestań się ukrywać i opowiedz, jak ci minął tydzień. 132

— Dlaczego wciąż mi się zdaje, że robisz sobie notatki ze wszystkiego, co ci opowiadam? Może ponosi mnie wyobraź­ nia, ale taką masz minę. — Bo robię notatki. Tutaj — dotknął palcem czoła. — Tego się obawiałam. — Miałaś ostatnio jakieś interesujące sprawy? Lynn z trudem zwalczyła przemożną ochotę, by sięgnąć przez stół i wziąć go za rękę. W samym jego sposobie zadawania pytań było coś tak zniewalającego, że nie można mu było odmówić. Może sprawiało to jego spojrzenie, które wyraźniej niż słowa mówiło jej, że w tej sali jest dla niego jedyną kobietą, że tylko ona się liczy, że głupcem byłby każdy, kto by jej nie pragnął, a on już na pewno takim głupcem nie jest. — Pytasz, czy ostatnio trafiło mi się coś interesującego? Owszem, jeśli za interesujących uznasz dwoje nowożeńców, którzy większą część swego miodowego miesiąca spędzili nie w łóżku, jak by można przypuszczać, ale na wzajemnym podbijaniu sobie oczu na czarno. Siły musiały być wyrówna­ ne, bo rezultat osiągnęli remisowy. Przez całe dzisiejsze przedpołudnie próbowałam im przemówić do rozsądku. — I co im powiedziałaś? — Że takie zachowanie nie przystoi dorosłym ludziom — uśmiechnęła się z lekkim przymusem, starając się nie zdradzić, jakie skojarzenia nasunęła jej ta wypowiedź. — Tłumaczyłam — podjęła, próbując wszelkimi siłami odegnać sprzed oczu obraz toczących się po piasku, namięt­ nie splecionych ciał — że są mądrzejsze sposoby rozwiązywa­ nia konfliktów i że istnieje coś takiego, co nazywa się samokontrolą. — Czując, że traci oddech, zamilkła i z uda­ nym zainteresowaniem zaczęła rozglądać się po restauracji. Teraz dopiero zauważyła, że sala jest bardzo obszerna, prawie wszystkie stoliki zajęte, a gości stale przybywa. — Ależ tu ruch — stwierdziła ze zdziwieniem, zerknąwszy na zegarek: właśnie minęła ósma — a przecież to środek tygodnia. — Bo to dosyć popularny lokal. — Mam nadzieję, że nie za bardzo. 133

— Kazałaś mi znaleźć coś położonego na uboczu. Nie mówiłaś, że sobie życzysz, aby było to miejsce świecące pustkami. — Byłeś tu już kiedyś? — Raz, parę lat temu. Jedzenie było wyśmienite, ale nie zaglądałem tu już później, bo jakoś nigdy... — Nie było ci po drodze? — Właśnie! — Oboje parsknęli śmiechem. — Mnie w ogóle powinno tu nie być —westchnęła Lynn. — A to czemu? — Mój doradca prawny mnie za to zabije. — To mu nie mów. — Jej — poprawiła Lynn. — I niestety już jej powie­ działam. Widać było, że trochę się zdziwił, powstrzymał się jednak od uwag. — Nazywa się Renee Bower. Może o niej słyszałeś? Chodziłam do szkoły z jej siostrą — mówiła dalej Lynn, gdy pokręcił głową. — A poza tym bardzo ją lubię. Jest mądra, inteligentna i do tego sympatyczna. Wyjątkowo sympatycz­ na. Jej mąż to ten psychiatra, Philip Bower. O nim też nie słyszałeś? — Marc znów odpowiedział przeczącym gestem, któremu jednak tym razem towarzyszył lekki uśmieszek. — Podobno jest bardzo znany. — Mnie jakoś nie. — Renee uważa, że powinnam z nim porozmawiać. Tak to ujęła, ale wiem, co naprawdę chciała mi powiedzieć: daj zbadać sobie głowę, bo zwariowałaś. — Dlatego że się ze mną widujesz? — Uhm. — No i co ty na to? — Że chyba ma rację. — Lynn podniosła głowę i spoj­ rzała mu prosto w oczy. — Sam powiedz, Marc, co ja tu robię? Po co tu przyszłam? — Nie wiem, ale jestem ciekaw. Powiesz mi? — Ja też nie wiem. — Może po to? — Znienacka przechylił się przez stół i pocałował ją w usta. 134

Odskoczyła gwałtownie. No i proszę! Dookoła pełno ludzi, a ona całuje się z mężem kobiety, do której uciekł jej mąż! Czy to nie szaleństwo? — Przepraszam — powiedział Marc. — Nie wierzę. Wcale tego nie żałujesz. — Zgadza się. A ty? — Nie. — Zdumiała się, słysząc to słowo. Jak to się stało? Zamierzała przecież powiedzieć „tak". — Ale musimy z tym skończyć — dodała z pośpiechem. — Naprawdę. Nie możemy rzucać się na siebie jak dwoje napalonych nastolat­ ków. — Czemu nie? — Bo to... — Niestosowne? — Niemądre. — A musi być mądre? Czy to takie ważne, aby wszystko, co robimy, było mądre? — Może i nie, tyle że głupota przynosi na ogół gorsze rezultaty. Marc ujął jej dłonie i mocno przytrzymał, gdy spróbowa­ ła je wyrwać. — Podobasz mi się, Lynn, a ja tobie. Czy to takie głupie, że dwoje ludzi, których łączy wzajemna sympatia, pragnie być razem? — Poczekaj, powiedziałeś, że ci się podobam. Ciekawa jestem dlaczego? Wydawał się zbity z tropu. — A dlaczego świeci słońce? Co ci mam powiedzieć? Jesteś urocza, inteligentna, interesująca... — No i jestem żoną Gary'ego. Marc na chwilę zamilkł. — Tak? — spytał przeciągle. — A kto mnie przed chwilą całował? Żona Gary'ego czy po prostu Lynn Schuster, kobieta, z którą jem kolację? — To jedna i ta sama osoba. — Nie musi tak być. — Wcale byś mnie nie chciał, gdyby tak nie było — powiedziała szorstko. Poczuła, że zesztywniał i nagle 135

wypuścił jej ręce z uścisku. Czym prędzej schowała je pod stół. — Spójrz prawdzie w oczy, Marc. Nie siedziałbyś tu dziś ze mną, gdybym nie była żoną kochanka twojej Suzette. W ciszy, która nagle zapadła po tych słowach, Lynn ukradkiem przyjrzała się twarzom siedzących w pobliżu ludzi. Nikt nie patrzył w jej stronę, ktoś jednak mógł widzieć, jak się całowali... Tłum był tu prawie taki jak wtedy na plaży. Nie zauważyła żadnych znajomych, choć przez ułamek sekundy pragnęła zobaczyć kogoś takiego. Mogłaby wtedy zerwać się od stołu, zawołać „cześć", wymienić parę zwyk­ łych grzecznościowych zwrotów, wyrwać się choć na chwilę spod władzy tego mężczyzny, który chyba rzucił na nią urok. Przecież to mąż jej rywalki, człowiek, z którym nie powinna się nawet widywać, a co dopiero całować, i to jeszcze publicznie. Jak Suzette i Gary... I nagle poczuła niepokój: czyżby właśnie po to tu przyszła? Aby wziąć na nim odwet? Czy szukając w tłumie znajomej twarzy, nie miała przypad­ kiem ukrytej nadziei, że ktoś doniesie Gary'emu, co widział? Do licha, jakież to małostkowe! Kobieta siedząca przy najbliższym stole spojrzała na nią z ostentacyjnie wymownym uśmieszkiem. Widziała! Lynn szybko odwróciła głowę i aby uniknąć wzroku Marca, zajęła się studiowaniem starych plakatów filmowych wiszących na wszystkich ścianach. Przy okazji stwierdziła, że lokal jest zadziwiająco duży, zważywszy, iż z zewnątrz sprawia wraże­ nie niewielkiego domku. Chciała odwlec jeszcze trochę nieuchronny moment, w którym trzeba będzie spojrzeć znów na Marca, podjąćdalszą rozmowę, opierać się jego czarom... Nim do tego dojdzie, musiała uporządkować wpierw myśli, odpowiedzieć sobie wreszcie na pytanie powracające jak refren natrętnej melodii: jak mogła wpakować się w taką kabałę? Całe życie unikała afer, zawsze była taka ostrożna, nigdy nie podjęła żadnej decyzji, nie rozważywszy wpierw skutków takiego czy innego kroku, i nagle znajduje się w sytuacji, która wręcz drastycznie przeczy jej zasadom! — To zupełnie do mnie niepodobne — głośno wypowie­ działa tę myśl. — Ja nie mam zwyczaju robić takich rzeczy. — Przecież nic nie zrobiłaś. 136

— Jest mi strasznie głupio i kompletnie nie rozumiem sama siebie — mówiła dalej, nie zważając na jego protest. — Czuję się jak idiotka! — Złapała się na tym, że prawie krzyczy, wiec natychmiast zniżyła głos o dwa tony. — Za­ wsze potrafiłam kontrolować swoje zachowanie. — Uważasz, że to konieczne? — Tak, uważam, że tak. — Dlaczego? — Bo nie ma gorszej rzeczy niż bezsilność, świadomość, że nie masz żadnego wpływu na to, co cię spotyka. Jesteś mężczyzną, więc pewnie tego nie rozumiesz. Wy macie wrodzone poczucie władzy, umiecie rozkazywać, egzekwo­ wać swoje prawa, wygrywać konflikty. Kobietom nic nie jest dane, o wszystko musimy walczyć. Czasami nie chodzi już nawet o równą pozycję, lecz tylko o to by pozostać sobą. Każdy związek z mężczyzną to ciągła żonglerka, żeby zbyt wiele nie stracić, utrzymać jaką taką równowagę pomiędzy tym, co się daje, a co trzeba zachować dla siebie. Większość kobiet popełnia ten błąd, że daje z siebie za dużo, a potem związek się kończy i nagle zostają z pustymi rękami. — Twierdzisz, że natura, czyniąc mnie mężczyzną, auto­ matycznie wyposażyła mnie w cały arsenał środków po­ zwalających mi panować nad rzeczywistością? Czy dobrze cię zrozumiałem? — Tak. — Skoro tak, to mi powiedz, co mogłem zrobić, kiedy moja zacna małżonka oznajmiła, że mnie opuszcza. Spróbuj wejść w moje położenie. Jesteś czterdziestoletnim mężczyzną, nieźle sytuowanym jak na pisarza, masz żonę, dwóch synów, nie najgorsze widoki na przyszłość, czyli jak to mówią, wszystkie twoje konie stoją już w zagrodzie, i nagle trach! — wszystko to wali się w gruzy. Wyobraź to sobie, Lynn! W ciągu minuty tracę żonę, dom i synów. Nagle nie mam już prawa ich wychowywać; mogę spotykać się z nimi zaledwie dwa razy w tygodniu plus co drugi weekend. I tobie się zdaje, że ja bym się na to zgodził, gdybym miał tu coś do powiedzenia? Tak oto w praktyce wygląda moja męska władza! — roześmiał się gorzko. — I wiesz, czego mnie 137

nauczyło całe to fatalne doświadczenie? Że nikt z nas nie panuje nad swoim życiem. Zastanów się i powiedz, co jesteśmy w stanie kontrolować? Nasz wpływ na własny los jest tak znikomy, że śmiech o tym mówić. Lubimy sobie wmawiać, że mamy władzę, że to my panujemy nad wszyst­ kim, ale to tylko złudzenia. Tak więc, droga pani Schuster, może pani spokojnie zrezygnować z tej maleńkiej cząstki swojej władzy, którą tak przesadnie pani ceni. Tak naprawdę wcale jej nie masz, więc czego tu żałować? Lynn przypomniała sobie w tym momencie matkę w ostatnim stadium alzheimera. Och nie! Nie mogła i nie chciała o tym myśleć. — Opowiedz mi o Suzette — poprosiła. — Co chcesz wiedzieć? — Wszystko. — Poczuła wdzięczność, gdy Marc się uśmiechnął. — Powiedz mi, jaka ona jest. — Moja była żona to tak zwana artystyczna dusza — odrzekł szybko i trochę nerwowo. — Samowolna. Czaru­ jąca. Od mężczyzny wymaga ustawicznego zaspokajania jej potrzeb. — Teraz on z kolei starał się unikać wzroku Lynn. — Suzette — dodał ze szczyptą sarkazmu — ma ogromne potrzeby! — A Gary lubi czuć się potrzebny. — Bingo! Lynn popatrzyła tęsknie na swój pusty kieliszek: miała wielką ochotę się napić. — Gary nie jest pierwszym mężczyzną, z którym nawią­ zała romans. —Gary nie jest pierwszym? Lynn ze zdziwienia otworzyła usta. Więc może i nie ostatnim. — Zaczęło się to parę lat temu — kontynuował Marc — niedługo po śmierci obojga rodziców. Zginęli w wypadku samochodowym. — Och, to tragiczne... — Rzeczywiście. Suzette ciężko to przeżyła, czemu zre­ sztą trudno się dziwić. Poczuła się nagle straszliwie winna za wszystko, co ojciec i matka mieli jej do zarzucenia. Nie najmniejszym kamyczkiem w tym brzemieniu byłem ja. Miało to taki skutek, że życie u boku głodującego artysty, które przedtem uważała za tak romantyczne, teraz stało się 138

w jej mniemaniu głupim młodzieńczym wybrykiem. Cóż, tak to jest. Każde zbuntowane dziecko traci napęd, gdy już nie ma przeciw komu się buntować. Kończy się zuchwa­ łość i wszelkie ekstrawagancje. Tak było z Suzette. Wtedy właśnie zaczęły się romanse. Nie było ich wiele, dwa lub trzy... Pewnie jesteś ciekawa, co ja na to? Milczałem, bo co bym jej mógł powiedzieć? Zagrozić rozwodem? Nie chciałem się rozwodzić. Wciąż jeszcze kochałem Suzette. Mówiłem sobie, że powinienem jej okazać zrozumienie: straciła rodzi­ ców, cierpi, nie jest sobą... Bo czy miałem inne wyjście? Rozbić rodzinę, zostawić moich chłopców, żeby czuli się tak jak ja, kiedy opuścił mnie ojciec? Kocham synów ponad wszystko w świecie. Nie zawahałbym się dla nich przed niczym. — Współczuję ci, Marc. W odpowiedzi machnął tylko ręką. — Życie to łańcuch paradoksów, nie uważasz? Kobieta, która mnie opuszcza, ponieważ jak twierdzi, pragnie stabili­ zacji i takiego mężczyzny, który wie, dokąd zmierza, otoczy ją opieką, zapewni poczucie bezpieczeństwa tak jak kiedyś ojciec, ta kobieta w dążeniu do owej stabilizacji łamie życie wszystkim dookoła: mnie, moim synom, tobie, twoim dzie­ ciom. Czy to nie ironia losu? Tak, wiem, powinienem ją doceniać. — Może ten związek z Garym skończy się tak jak inne. — Może, choć ja w to wątpię. A ty? — Z początku byłam pewna, że on wróci. — Przyjęłabyś go z powrotem? — Chyba tak — odrzekła Lynn zgodnie z prawdą. — A ty byś przyjął Suzette? — Nie! Wykluczone. Co się stało, to się nie odstanie. Wierzę w mądrość tego powiedzonka — spróbował się uśmiechnąć. — Teraz ty mi opowiedz o Garym. — Cóż ci mam powiedzieć? — Lynn znów zaczęła błądzić wzrokiem po ścianach, jakby tam szukała natchnie­ nia. — Jest inteligentny, łagodny, wyciszony... Nigdy nie wątpiłam w jego wierność i myślę, że był mi wierny, dopóki nie spotkał Suzette. Ale czy ja go naprawdę znałam? Teraz 139

widzę, że nie. Byłam przecież święcie przekonana, że jest ze mną tak samo szczęśliwy jak ja z nim. O tym, że jest inaczej, dowiedziałam się dopiero wtedy, gdy zaczął pakować rzeczy. Chyba sobie wyobrażasz, jak się czułam. Pomijając już to, co oczywiste, czyli żal i pretensje porzuconej żony, pracuję przecież w opiece społecznej, powinnam więc na tyle znać i rozumieć ludzkie zachowania, żeby się orientować, że komuś jest źle. Uczono mnie tego i co? Przez czternaście lat pożycia z mężem nie tylko nie zauważyłam, że jest nieszczęś­ liwy, ale nawet przez myśl mi nie przeszło, że coś może być nie w porządku! — Miała świadomość, że zbacza z tematu, lecz zbyt doskwierało jej poczucie krzywdy, aby mogła się teraz zatrzymać. — Zawsze myślałam, że tym, co najbardziej ceni we mnie Gary, jest niezależność. To, że pracuję zawodo­ wo, że mam własne zainteresowania, własny krąg znajo­ mych... Że jestem znim, ponieważ tego chcę, a nie dlatego że muszę, że bez niego byłabym bezradna. Uważałam to za swój atut, a tymczasem mój mąż, stojąc już jedną nogą za drzwiami, mówi mi, że odchodzi, bo spotkał kobietę, która go naprawdę potrzebuje! Krzyknęłam, że tak samo potrzeb­ ny jest nam, mnie i naszym dzieciom. Nie, nie tak samo, on na to, i mówi mi całkiem spokojnie, że po jego odejściu wszyscy będziemy szczęśliwsi. Ale ja nie chcę się z tobą rozstawać! I wiesz, co mi wtedy powiedział? Że doskonale poradzę sobie bez niego, że przecież zawsze tak było. On naprawdę był przekonany, że postępuje słusznie i wcale mnie tym nie krzywdzi. — A jednak cię skrzywdził. — Mówisz jak Renee. — Lynn popatrzyła w górę na szumiący nad głową wentylator. — Renee? — Nie pamiętasz? Moja prawniczka. Kiedy opowie­ działam jej o tobie, kazała mi uważać, mówiąc, że być może nie zamierzasz mnie skrzywdzić, ale jeśli jednak to zrobisz, ból będzie ten sam. Intencje się tu nie liczą. — Mówiłaś o mnie jeszcze komuś? — Nie. — Nawet ojcu? 140

— O nie! Jemu w żadnym razie. On trzyma się w życiu bardzo prostych zasad. Nie wyobrażam sobie, aby gotów był zaakceptować zarówno nasze stosunki, jak i całą te sytuację. Ja zresztą także nie jestem na to gotowa. — A gotowa byłabyś powiedzieć o nas memu ojcu? — Nie rozumiem... — Pytam, czy jesteś gotowa go poznać. — Nadal nie rozumiem. — W sobotę jadę go odwiedzić. Rezyduje obecnie w pewnym miejscu znanym pod nazwą „Bezchmurne Dni" — Marc parsknął zduszonym śmiechem. — Pomysłodawcy tej nazwy mieli dość szczególne poczucie humoru, zważyw­ szy, że to dom opieki. — To naprawdę piękny ośrodek. Najlepszy ze wszyst­ kich. — Parę lat temu ojciec miał wylew, po którym nie odzyskał już pełnej sprawności. Potrzebna mu była stała opieka. Musiałem go gdzieś umieścić, ale mam z tego powodu cholerne wyrzuty sumienia. — Nie dręcz się, Marc, cóż mogłeś zrobić? — Chcesz powiedzieć, że i tej sytuacji nie byłem w stanie kontrolować? — zapytał z przekornym uśmieszkiem. Zbliżył się kelner, który bardzo ostrożnie postawił przed nimi zamówioną rybę. — Proszę uważać — ostrzegł — talerze są gorące. — Wina? — Marc wyjął flaszkę z chłodzącej osłonki i napełnił kieliszki, nie czekając na odpowiedź Lynn. — To co? Pojedziesz ze mną w sobotę? Dziećmi w soboty zajmuje się Gary, prawda? — Marc, ja... — Polubisz mojego ojca. Stary wariat z niego, ale ma fantazję. Parę tygodni temu sprawił sobie niebieski kabriolet, najnowszy model lincolna w odcieniu niemowlęcych majtek. Nie ma już prawa jazdy, ale co tam! No więc stoi sobie teraz to cholerstwo za okrągłe trzydzieści pięć tysięcy i obrasta kurzem na parkingu. Ma w nim nawet telefon, a jakże! Zapłacił rzecz jasna gotówką. Mógłby przecież wypożyczyć jakiś wóz, gdyby był mu do czegoś potrzebny, ale nie, on tego nie uznaje! 141

— I ten wóz tak sobie stoi? — Czasami wypożycza go pielęgniarkom. Ma też zwy­ czaj fundować tym paniom wakacje, na przykład w Rzymie lub w Grecji. — Ma aż tyle pieniędzy? — Kiedyś miał. — Marc nabił na widelec spory kawał ryby. — Gromadził je pewnie latami jak chomik. Ma teraz konta we wszystkich chyba bankach Florydy. Dowiedziałem się o tym kilka tygodni temu, właśnie w związku z kupnem tego wozu. Zadzwonił do mnie ktoś z banku, informując uprzejmie, że właśnie otrzymali czek na trzydzieści pięć tysięcy i mają drobny problem z jego realizacją. Chodzi o to, że na rachunku bieżącym ojca nie ma tak wysokiej kwoty, ale można ją podjąć z któregoś z depozytów długoterminowych. Do tego jednak potrzebna jest zgoda właściciela. Jakie depozyty? Nie miałem pojęcia, o czym mówi ten urzędnik, zmuszony więc byłem przeprowadzić śledztwo. Teraz muszę pogadać o tym z ojcem. Po to właśnie między innymi wybieram się tam w sobotę. Byłbym ci niezmiernie wdzięcz­ ny, gdybyś zechciała mi towarzyszyć w charakterze ducho­ wej podpory. — Nie, Marc, nie mogę z tobą jechać. — Odwołuję się do twego profesjonalizmu. Twoje rady mogą mi się przydać. Lynn zastygła na moment z rybą na widelcu. — Pozwolisz mi nad tym pomyśleć? — Po co, żachnęła się w duchu. Trzeba było od razu odmówić! — A nie wydaje ci się, że za dużo myślisz? — Bardzo możliwe. — Pamiętaj, że potrafię być równie cierpliwy jak uparty. Nastąpiła dłuższa chwila ciszy, podczas której oboje siedzieli bez ruchu, trzymając na widelcach gotowe do spożycia porcje ryby. Lynn w pewnym momencie miała dziką ochotę błyskawicznie połknąć swój kawałek i triumfal­ nie zawołać „pierwsza!" —jak z pewnością zrobiłby jej syn. Było to tak dziecinne, że omal się nie roześmiała. — Może się zgodzę — powiedziała wreszcie — jeśli spełnisz moje warunki. 142

— Wymień je, słucham. — Żadnych pocałunków przy stole, żadnego obłapiania się na plaży, żadnego turlania po piasku. — A w nowym kabriolecie ojca? Może na tylnym siedzeniu? Lynn zacisnęła usta. Nie mogła mu przecież powiedzieć, że właśnie wyobraziła sobie tę jakże kuszącą scenę. Do diabła! Zaczęła z determinacją żuć rybę, nie zważając, że w gardle pali ją od pieprzu, a oczy zachodzą łzami. — Nie złość się, Lynn, żartowałem. Przyrzekam ci uroczyście, że nie będzie żadnych igraszek w lincolnie ani żadnych napaści przy stole. Turlania się po plaży również. Możesz liczyć na moje dobre maniery — oznajmił z komicz­ nym grymasem. Lynn ze śmiechem sięgnęła po wodę, lecz po drodze zmieniła zamiar. — Nie uważaj mnie za jakąś pruderyjną idiotkę — po­ wiedziała, ujmując kieliszek z winem.—Nie twierdzę, że seks mnie nie interesuje i że w ogóle o tym nie myślę. Owszem, chodzi mi to po głowie, tym bardziej że mam już za sobą półroczny przymusowy post. Nie zamierzam do śmierci żyć w celibacie, nie chcę jednak na oślep wskakiwać do łóżka. Co nagle, to po diable. Nie chcę potem tego żałować. — Nie zamierzam cię przynaglać. — Tak więc nasze stosunki muszą nadal mieć charakter platoniczny. Przynajmniej na razie — dodała i natychmiast ugryzła się w język. Do licha, zabrzmiało to jak obietnica! — Wypijmy więc za „na razie" — uśmiechnął się Marc, podnosząc do góry kieliszek.

12 — O, jakie zimne masz ręce — westchnęła Renee, gdy palce Philipa przelotnie musnęły jej kark. — Gotowe. 143

Zameczek złotego naszyjnika zaskoczył z cichym pstryk­ nięciem. Renee rzadko nosiła ten naszyjnik, ofiarowany jej przez Philipa z okazji ostatnich urodzin. Był trochę za ciężki, uważała poza tym, że zanadto rzuca się w oczy, niepotrzeb­ nie zwracając uwagę na jej zbyt okrągłe policzki. Ostatnio miała go na sobie na tym urodzinowym przyjęciu, kiedy to Philip prawie cały wieczór dotrzymywał towarzystwa rudo­ włosej Alicii-mów-mi-Ali. Każda myśl o Alicii Henderson przypominała teraz Renee przykrą niespodziankę sprzed tygodnia sprokurowaną przez Debbie. Oboje z Philipem pomijali ten incydent dyskretnym milczeniem, udając, że naprawdę był tak niewinny, jak go przedstawił Philip. Renee kilkakrotnie kusiło, żeby o tym wspomnieć, lecz jej mąż zawsze jakoś był wtedy już jedną nogą za drzwiami albo Debbie czy Kathryn były gdzieś obok, a kiedy w końcu kładli się do łóżka, odwracał się do niej plecami, mrucząc, że jest wykończony, i po paru minutach już spał. Powolnym ruchem pogładziła ciężki naszyjnik. Musiał sporo kosz­ tować. Philip lubi efektowne gesty. I przygodne miłostki. — Jak wyglądam? — zapytała głośno. — Kapitalnie. Jest bardzo dekoracyjny. — Pytam, jak ja wyglądam, a nie naszyjnik — spros­ towała tę wcale nie drobną pomyłkę. A może był to świadomy unik? Opuściła ręce, czekając z drżeniem serca na wyrok. Mimo eleganckiej sukni czuła się przed nim naga. — Świetnie — rzucił niedbale i wpatrzony we własne odbicie w lustrze, starannie przygładził sobie włosy z obu stron. — Nie sądzisz, że ten naszyjnik za bardzo zwraca uwagę na mój podwójny podbródek? — Jaki podbródek? — Stanął za nią i nakrył jej piersi swymi wielkimi dłońmi. — Kto by tam patrzył na jakieś podbródki, gdy ma do wyboru coś takiego jak te wspaniałe bliźniaczki? — Piękne dzięki. — Nie był to komplement, na który czekała, mimo to przywarła do niego plecami, chłonąc całą sobą jego dotyk. Nie dbała w tej chwili ani o świeżą fryzurę, 144

ani o to, że czarny delikatny jedwab jej wyjściowego kompletu może mocno ucierpieć od tych niezbyt wyszuka­ nych pieszczot. Och, chyba od wieków tak jej nie dotykał. Przestała się nagle martwić, że spóźnią się na kolację z udziałem jej kilku wspólników, że wciąż nie ma Debbie i Kathryn, choć dawno powinny wrócić... Pragnęła jedynie czuć na sobie jego ręce, być blisko niego, wdychać jego zapach... — Wyglądasz super — oświadczył. Odsunął się od niej i zaczął znowu przeglądać się w lustrze. — Chyba zmienię koszulę. — Teraz? Daj spokój, Philipie, i tak już jesteśmy spóź­ nieni. — A czyja to wina? — Nie mówię, że ty jesteś winny, tylko że od pół godziny powinniśmy być na przyjęciu. Co ty chcesz od tej koszuli? Jest piękna. — Nie pasuje do garnituru, ale dobrze, niech będzie, skoro parę minut to dla ciebie aż taki problem. Wystarczy, że jedno z nas będzie wyglądało dobrze. — Przecież wyglądasz wprost rewelacyjnie — powie­ działa tonem cichej prośby. Jak on może uważać, że jest inaczej? — Skoro tak twierdzisz... — Nie, nie! — Renee w tym momencie dała za wygraną. — Ty musisz czuć się dobrze. Jeśli tak nie jest... — Ta koszula jest nieodpowiednia — uśmiechnął się tak ujmująco, jak potrafił to tylko on. — A która twoim zdaniem będzie lepsza? — Czyja wiem?—Podszedł do szafy, wyjął dwie koszule w granatowe paski i położył obie na łóżku. — No i co? Nie sądzisz, że paski będą ciekawsze niż ta gładka biel? Która ci się bardziej podoba? — Są jednakowe. — Daj spokój, Renee! Czyżbyś była tak mało spo­ strzegawcza? Ta ma przecież znacznie szersze paski. Renee przyjrzała się baczniej obu koszulom, ale nadal nie widziała najmniejszej różnicy. 10 Dobre intencje

145

— Ja bym wybrała tę z prawej. — Doprawdy? Ja wolę tę drugą. — Świetnie. — Twój entuzjazm jest porażający. — Przepraszam, Philipie, ale mnie naprawdę jest wszyst­ ko jedno. — Jasne! Gdyby chodziło o ciebie, byłoby całkiem inaczej. — Nie bądź śmieszny! — No proszę, teraz jestem śmieszny! Ciekawe, jakie jeszcze epitety masz dla mnie w zanadrzu. — Nie używam wobec ciebie żadnych epitetów. — O, bardzo przepraszam! Mógłbym przysiąc, że przed chwilą nazwałaś mnie śmiesznym. — Śmieszna jest ta dyskusja — sucho stwierdziła Renee. — Bardzo cię proszę, przestańmy się sprzeczać. Przepraszam za to, co powiedziałam, i za brak entuzjazmu dla twojej koszuli. To dlatego że trochę się denerwuję — dodała, patrząc na zegarek. — Czym, na litość boską? — zapytał teraz już łagodnie. — Nie wiem. Pewnie tym, że jesteśmy spóźnieni, a to przecież moi wspólnicy, zależy mi na nich. A zresztą co za różnica. Po prostu denerwuję się i koniec. Nic na to nie mogę poradzić. — Owszem, możesz. Człowiek sam decyduje o tym, czy chce się denerwować, czy nie. Renee w takich chwilach zaczynała żałować, że poślubiła psychiatrę. Gdyby wyszła za krawca czy hydraulika, nie musiałaby słuchać tych cholernych analiz ani dzielić włosa na czworo. Philip bowiem przy każdej możliwej okazji musiał wykazać jej czarno na białym, że zawsze istnieje jakiś wybór i że ona w takiej sytuacji niemal z reguły podejmuje najgorsze decyzje. — Renee — usłyszała w jego głosie wyraźne zniecier­ pliwienie; w taki sposób wymówił jej imię, jakby ważyło z pół tony — ustal sobie w końcu jakąś hierarchię wartości. Po prostu zadecyduj, które sprawy są dla ciebie ważne. Nie wszystkim jednakowo trzeba się przejmować. 146

— Ty jesteś dla mnie ważny. — Ale nie tak ważny jak kolacja ze wspólnikami. Boże! Przerabialiśmy to już tyle razy, pomyślała ze znużeniem. Postanowiła przetrwać ten atak w milczeniu, nie wytrzymała jednak, widząc, że Philip odnosi koszule do szafy. — Jak to? Więc nie zamierzasz się przebrać? — Nie warto. Twoi wspólnicy są tacy nudni i tak zaabsorbowani swoją wiekopomną działalnością, że wątpię, aby w ogóle spostrzegli, jak jestem ubrany. — Ja ich nie uważam za nudnych. — To prawnicy — skonstatował Philip. Jakby samo to słowo wystarczało za wyjaśnienie. — Debbie już wróciła? — Jeszcze nie. Wyszła po południu razem z Kathryn. Miały iść na plażę. — Nie mogą tam być do tej pory. Już po ósmej! — Mówiły, żs wybierają się do kina, a potem pójdą coś zjeść. — Jezu Chryste! — O co chodzi? — O to, że Debbie ma zaledwie szesnaście lat, a twoja siostra ciężką depresję. Obie znikają z domu, ale ciebie to nie obchodzi! Ty myślisz tylko o jakiejś głupiej kolacji! Bo co to będzie, jak spóźnisz się parę minut! — To nieprawda. — Renee z najwyższym wysiłkiem nakazała sobie spokój. — Nikt stąd nie zniknął. Debbie i Kathryn poszły na plażę, do kina i na kolację. Kathryn ostatnio czuje się znacznie lepiej, a Debbie znakomicie potrafi o siebie zadbać. Nie martwię się o nie, bo nie ma powodu. Wiesz o tym równie dobrze jak ja. Lepiej powiedz, o co naprawdę ci chodzi. — Zamknęła oczy, myśląc tęsknie, że wiele by dała, aby znów poczuć na piersiach jego dłonie, znaleźć się w jego objęciach, usłyszeć słowa przeprosin: zachowałem się jak idiota, wybacz mi, proszę, kocham cię ponad wszystko, przerwijmy tę kretyńską sprzeczkę, zanim będzie za późno... Niestety. Nadal stał w drugim końcu pokoju naburmuszony i zły. Ją także zaczęła ogarniać złość — nie na niego, na siebie. Dlaczego znowu pozwoliła się 147

sprowokować? Przynajmniej raz mogłaby przyznać mu rację, zamiast spierać się do upadłego. Po co wokół każdej błahostki robić zaraz wielkie halo? — O co chodzi? Ty mi to powiedz — wycedził chłodno. — Ja? — To ty ostatnio trzymasz mnie na dystans. — O czym ty mówisz? — Oj, Renee, czy naprawdę nie widzisz, że wyrasta między nami mur? Tak, moja droga, oddaliliśmy się od siebie. Nie zamierzam cię o to obwiniać, wiem, jaka jesteś zajęta, ale dawniej było tak samo, a jednak mimo nawału pracy potrafiłaś znaleźć dla mnie czas. A teraz? Te ostatnie dwa miesiące... Sama pomyśl. Nic, tylko praca i praca. Doszło do tego, że już prawie się nie widujemy. Pytasz, o co mi chodzi? Właśnie o to. Brakuje mi ciebie, rozumiesz? — Nie pracuję przecież cały dzień... — wyszeptała Renee. Zaskoczył ją tym zarzutem. — Pamiętasz, o której wczoraj wróciłaś? — Koło siódmej. — A przedwczoraj? — Chyba tak samo. — Tak, jeśli uznamy, że wpół do ósmej to jeszcze też „koło siódmej". — Ale trzy dni temu byłam w domu o wiele wcześniej. — Gratulacje! — Co ci się stało, Philipie? Nigdy nie narzekałeś na moje późne powroty. — I co by mi z tego przyszło? — Może gdybyś... — Gdybym ci nawet powiedział, czy coś by się przez to zmieniło? — Gdybym wiedziała, że z tego powodu jesteś nie­ szczęśliwy... — Nie mówiłem, że jestem nieszczęśliwy. — W takim razie znów nic nie rozumiem. O co my się kłócimy? — Ja się z tobą nie kłócę. Próbowałem ci tylko uświado­ mić, dlaczego ostatnio spędzamy z sobą tak mało czasu.

Powód jest prosty: za bardzo pochłania cię praca. Interesują cię tylko sądy, klienci, umowy plus imprezy służbowo-towarzyskie, takie jak dzisiejsza. Renee bezradnie rozejrzała się dookoła. — Strasznie mi przykro... — Faktycznie było jej przy­ kro, choć nie do końca zdawała sobie sprawę, z jakiego właściwie powodu. — Nie uświadamiałam sobie tego wszyst­ kiego... Trudno wykroić trochę wolnego czasu... Oboje mamy tak napięty harmonogram zajęć, a teraz jeszcze Kathryn i Debbie... — A więc to wina Debbie, że nie mamy dla siebie cza­ su? — Wcale tak nie powiedziałam. — Zwłaszcza że w ciągu dnia nie spędzasz z nią nawet głupich dwóch minut. Dzieciak raz w roku przyjeżdża do nas na te dwa miesiące, a ciebie nie stać na okazanie jej choćby pozorów zainteiesowania. Obchodzi cię tylko ta twoja cholerna praktyka. — Jesteś niesprawiedliwy. Wiesz, że próbowałam za­ przyjaźnić się z twoją córką. To jej nie odpowiada moje towarzystwo. — Gdybyś chciała naprawdę pozyskać sobie jej przy­ jaźń, zdobyłabyś ją na pewno. Ty i porażka? O nie! Za dobrym jesteś prawnikiem! — Chwileczkę — Renee poczuła, że ogarnia ją despera­ cja — dlaczego mówimy o Debbie? — Ach tak! — rzucił Philip, krążąc po pokoju jak rozdrażniony tygrys. — Możemy rozmawiać tylko o tym, co tobie odpowiada, prawda? — Oczywiście że nie! Nie rozumiem, na jakiej podstawie wyciągasz takie wnioski. — O czym chcesz rozmawiać, Renee? — mówił coraz bardziej napastliwie. — O pogodzie? O polityce? O mojej pracy? A może o twojej? O wszystkim tym po kolei? O nie, nic z tych rzeczy! Ty chcesz mnie zapytać o lunch z Alicią Henderson! To cię interesuje i o to cały ten raban! Renee nie zdobyła się na protest — miała w głowie zbyt wielki zamęt. Prawda, że myślała o tej kobiecie, ale przecież 149

sprzeczka wybuchła na innym tle. A może Philip ma rację? Może zna ją lepiej niż ona siebie? — Denerwujesz się z powodu dzisiejszej kolacji — grzmiał dalej — nie mówiąc już o tym, że stale martwisz się o Kathryn, i po prostu szukasz pretekstu, żeby wyładować swoje frustracje. Debbie niestety nie ma pod ręką, więc mnie chcesz postawić pod murem. Dobra, strzelaj! Myślisz, że nie wiem, co gryzie cię od tygodnia? Proszę bardzo, możesz sobie ulżyć! Renee wpatrzona w swój zamazany wizerunek w lustrze wstrzymała oddech, starając się stłumić łzy. Nie chciała płakać — Philip tego nienawidził. Nie bez znaczenia była też myśl, że płacz kompletnie zrujnuje jej wygląd. Spuchną jej powieki, twarz będzie się wydawać jeszcze okrąglejsza... A czy teraz wyglądam o wiele lepiej? pomyślała z goryczą. Trudno mieć pretensje o to, że Philip woli inne kobiety. Wystarczy popatrzeć w lustro. Philip wciąż jeszcze nie skończył swojej perory: — Byłem nawet ciekaw, kiedy wywleczesz sprawę tego lunchu. A już zaczynałem mieć nadzieję, że na tyle dorosłaś, żeby nie truć mnie swoją zazdrością. Renee chciała krzyknąć, że to przecież nie ona zaczęła mówić o Alicii, że nigdy by pierwsza nie podjęła tego tematu, pomijającjuz fakt, że nie ona wdaje się w romanse, lecz i teraz słowa uwięzły jej w gardle. W końcu co za różnica, kto pierwszy wymówił imię tej kobiety? Przecież to prawda, że sprawa ta tkwiła jej kołkiem w głowie, a Philip musiał to dostrzec. Nie ma sensu zaprzeczać jego zarzutom, skoro w gruncie rzeczy są prawdziwe, w dodatku on dobrze to wie; znajej reakcje i sposób myślenia. Powiedział nawet kiedyś, że umie czytacjej w myślach; był tak tego pewien, że omal się nie obraził, kiedy zaczęła się śmiać. — No dalej, Renee, na co czekasz? Mów, co masz do powiedzenia! Rozwal mnie na miazgę! — To nie fair... —Pod wpływem jego zarzutów poczuła się nagle jak dziecko. To nie fair, tatusiu, nie fair... — To nie ja jestem nie fair, ale to, co zamierzasz powiedzieć — warknął Philip. 150

— Nic nie zamierzam mówić. — Żartujesz? Kogo ty chcesz oszukać? Pęknie ci żyłka w mózgu, jeśli tego nie powiesz. Ty byś się miała cofnąć, kiedy już zaczęłaś? Nigdy. Po prostu próbujesz zastosować znaną prawniczą sztuczkę: mały krok do tyłu, żeby później mocniej przyłożyć. No proszę, proszę, zobaczmy, na co cię stać! Przekonajmy się, jakim sposobem obrócisz zwykłe służbowe spotkanie w namiętny romans, a wszystko po to, żebym czuł się winny! — Wcale nie próbuję wywoływać w tobie poczucia winy. — Nie? Więc co w takim razie chcesz zrobić? — Nic! — krzyknęła Renee. — Bardzo proszę, nie podnoś na mnie głosu. Nie zamierzam słuchać twoich wrzasków. — Przepraszam, nie chciałam. To nerwy. — Dosyć nasłucham się tego w pracy. Histeryczka w domu to już ponad moje siły. Renee poczuła, że robi jej się słabo. — Nie chcę się z tobą kłócić — powiedziała błagalnie. — Tak? Jak wobec tego nazwiesz to, co robisz? — Nie wiem. Dajmy temu spokój. — O nie, skończ, co zaczęłaś. Powiedz mi wreszcie, czego ty ode mnie chcesz? Mam ci podać szczegółowy opis mojego romansu z Alicią? — Nie chcę żadnych szczegółów. — Przeciwnie, nie możesz się tego doczekać. Dowiedz się zatem, że od kilku miesięcy pieprzymy się jak szaleni codziennie w przerwie na lunch. Robimy to we wszystkich możliwych miejscach, najchętniej w restauracji; im więcej ludzi, tym lepiej! Najbardziej lubimy „Trubadura". Tam ogarnia nas istne szaleństwo! Robimy to między daniami, pod stołem, na stole, w umywalni... — Philipie... — Za mało? Co by tu jeszcze... Aha! Nie masz pojęcia, jaka diablica z tej Alicii! Czasami tak mnie podnieca, że połykam ją sobie na surowo zamiast lunchu. I co, Renee? Czy to dość pikantne? A może twoi klienci podrzucają ci bardziej smakowite kąski? 151

— Przestań! Nie chcę żadnych szczegółów! Chcę, żebyś temu zaprzeczył! — krzyknęła Renee, niezdolna już dłużej powstrzymywać łez. Ach, jeszcze i to! Teraz na dodatek diabli wezmą cały makijaż, któremu poświęciła tyle czasu i starań! Na samą myśl, że trzeba będzie powtórzyć wszystkie te żmudne zabiegi, ogarnęła ją rozpacz. Zaczęła na oślep cofać się w stronę łóżka; natrafiwszy nogą na krawędź, usiadła zgięta we dwoje, z nisko opuszczoną głową. Zimne ogniwa naszyjnika nieprzyjemnie wpiły jej się w szyję. Przeklęte łzy! Próbowała chwytać je na rękę z obawy, że poplamią jej nową suknię. — Hej! — Philip stanął przed nią tak blisko, że zetknęli się kolanami. — Chcesz, żebym zaprzeczył? — Jego głos stracił nagle ostrość, stał się łagodny i miękki. —Przyjdzie mi to bez trudu — delikatnie pocałował ją w czoło. Zrobił to z taką czułością, jakby cała ta kłótnia, gniew, wrogość, zarzuty były tylko wytworem jej wyobraźni. — Nic z tego, co ci powiedziałem, nie jest prawdą, przysięgam — szepnął, całując jej zamknięte oczy. — Nie sypiam z Ali Henderson i nie mam na to ochoty. A co do konsumpcji—poczuła, że się uśmiecha tym swoim uśmiechem psotnego chłopca — to możesz mi wierzyć, tamtego dnia jadłem tylko lunch, nic więcej. Nie lubię ludzkiego mięsa. — Jego wargi delikatnie przesunęły się niżej, szukając jej ust. Gwałtownie zarzuciła mu ręce na szyję, czując w całym ciele znany odzew. Ogarnęła ją ulga: wszystko będzie dobrze, Philip już się nie gniewa. Jakie to szczęście, że jej wybaczył, że znów jest tak czuły i kochający jak dawniej, jak wtedy gdy jeszcze nie gryzła jej zazdrość, kiedy wyglądała jak człowiek, a nie nadęty balon, gdy praca nie pochłaniała jej całego czasu. Nie ma się co dziwić, że poczuł się odepchnięty, że narastała w nim niechęć. Jak mogła nie widzieć jego frustracji? Tego, jak bardzo drażnią go jej późne powroty z kancelarii, jak boli jej rażąca obojętność wobec Debbie. Trzeba będzie mu to wynagrodzić. Zrobię wszystko, żebyś był szczęśliwy... Poczuła, że nie przerywając pocałunku, opuszcza suwak wizytowych spodni, a potem odsuwa się trochę, ujmuje oburącz jej głowę i łagodnie przyciąga do podbrzusza. 152

Westchnęła, gdy jego męskość wśliznęła jej się do ust Ściskając ją mocno za głowę, zaczął nią poruszać, z początku powolnym, miarowym ruchem, później stopniowo przy­ spieszając rytm. Czuła, jak rośnie, jak wypełnia jej usta. Chwycił ją za ręce, wprowadził je sobie między nogi i dokład­ nie pokazał, co ma robić. Mimo woli pomyślała o Debbie, o tym, co by to było, gdyby nagle zobaczyła ich w tej sytuacji... Szczęki zaczynały ją boleć z wysiłku. Dobrze, niech to będzie kara za jej zazdrość. Bezwzględnie trzeba z tym skończyć, bo jeśli nadal będzie mu urządzać sceny, Philip zrazi się do niej tak samo jak przedtem do swej pierwszej żony. Tyle razy przecież powtarzał, że to Wendy zniszczyła ich związek przez swoją wieczną niepewność i obłędną, niczym nie uzasadnioną zazdrość. To straszne, gdy małżeństwo kończy się w ten sposób. Ta dzika pogoń nago za samochodem! Jak można tak nisko upaść! Dosyć zazdrości i takich scen jak dzisiejsza, obiecała sobie twardo. W przeciwnym razie sama popchnie Philip a w ramiona tej czy innej Alicii-mów-mi-Ali. On mówi o niej „Ali", przemknęło jej nagle przez głowę. Nacisk jego rąk stał się mocniejszy: nakazywał jej zwiększyć tempo. Był już prawie gotów... Zacisnęła powieki, gdy wstrząsnął nim spazm. Natychmiast puścił jej włosy. — Daj mi chusteczkę — powiedział ochryple, a gdy spełniła jego prośbę, odwrócił się do niej tyłem. — I wypłucz sobie usta. — Bez słowa poszła do łazienki. Na widok swojego odbicia w lustrze nie wiedziała, czy śmiać się, czy płakać. Zapuchnięte, czerwone oczy, na całej twarzy smugi od tuszu — a miał być wodoodporny! — i ta rozmazana szminka! Wyglądała jak klaun, który uciekł przed chwilą z cyrku. Z westchnieniem wzięła się do pracy, powtarzając kolejno wszystkie niezbędne zabiegi. Nałożyła na twarz świeży podkład, rozjaśniając korektorem miejsca pod oczami, gdzie zawsze rysowały jej się ciemne kręgi, jakby tylko w tym miejscu tkanki umiały bronić się przed tłusz­ czem, i zaczęła cieniować policzki. Tak jak zalecano w „Vogue'u", starannie pokryła różem ukośne przestrzenie pomię­ dzy oczami, poczynając od kości policzkowych, a kończąc 153

u nasady nosa. W „Vogue'u" napisano, że dzięki tej sztuczce — stosowanej często przez znane modelki — rysy stają się ostrzejsze, a twarz bardziej wyrazista. Z nadzieją zerknęła w lustro. Dobrze, teraz szminka. Tym razem wybrała inną — w odcieniu przypalonej skórki pomarańczy. Na koniec od nowa wyszczotkowała rzęsy połyskliwym granatowym tu­ szem, żałując jak zwykle, że nie są dłuższe. Dobrze byłoby mieć takie jak Debbie — gęste i naturalnie wygięte ku górze... Kiedy wreszcie wyszła z łazienki, Philip leżał na łóżku z zamkniętymi oczami, wyciągnięty na całą swą długość. — Śpisz? — zapytała szeptem. — Uhm — mruknął, otwierając jedno oko. — Ależ jestem zmęczony. Naprawdę musimy iść na tę kolację? — Czekają tam na nas. — Jest już tak późno. Myślisz, że bardzo się zmartwią, jeśli nie przyjdziemy? — Chyba tak... — Przepraszam cię, kochanie, ale ta kłótnia wyssała ze mnie chyba wszystkie soki żywotne. Wykończyłaś mnie na amen! W sądzie taka umiejętność to wielka zaleta, ale nie dla nieszczęsnych mężów! — Uśmiechnął się przepraszająco. — A potem na domiar złego tak mnie podnieciłaś, że no wiesz... puściły mi wszystkie hamulce. Jedyne, na co jeszcze mnie stać, to mała drzemka, potem może trochę telewizji i ze dwa smażone jajka, jeśli oczywiście moja śliczna żona zechce mi je przyrządzić. Co, Renee? Co myślisz o cichym domo­ wym wieczorze? Nie wyobrażasz sobie, jak ja za tym tęsknię. Moglibyśmy choć raz dla odmiany wcześnie pójść do łóżka. No powiedz, czy ta kolacja naprawdę jest taka ważna? Renee powoli usiadła na łóżku. — Nie. Wcale nie jest taka ważna.

154

13 — Panie Foster, jestem Lynn Schuster z Wydziału Opieki Społecznej w Delray. Obawiam się, że musi pan ze mną pomówić, jeśli nawet nie odpowiada to panu z takich czy innych względów — oświadczyła Lynn wysokiemu, nienagannie ubranemu dżentelmenowi, który otworzył jej drzwi. Wyglądał na jakieś sześćdziesiąt lat, miał około stu osiemdziesięciu pięciu centymetrów wzrostu, bardzo czarne włosy (najwyraźniej farbowane) i czarne oczy, a dominują­ cym elementem jego fizjonomii był nos, długi i prosty, i jakby trochę za wąski dla jego szerokiej twarzy, co w rezultacie sprawiało, że trudno byłoby nazwać tego człowieka przystoj­ nym. Nos ten był za duży, a jednocześnie za mały... No cóż, często tak bywa i zdarza się nie tylko nosom, orzekła po cichu Lynn, idąc za gospodarzem w głąb domu. Choć układ pomieszczeń był tu identyczny jak w domu Davii Messenger, to jednak te dwa mieszkania różniły się od siebie jak dzień od nocy. Tam przeważały chłodne odcienie szarości i zgaszonej żółci, tu już od progu człowiek miał wrażenie, że zanurza się w ciepłe wnętrze łagodnej różowej chmurki. Bladoróżowe foyer, gdzie nawet płytki podłogi miały stosowny odcień, stanowiło zaledwie przedsmak całej gamy mniej lub bardziej intensywnych różowości, którymi rozkwitał salon. Naprzeciw sofy w kolorze dojrzałej brzos­ kwini stały wygodne fotele z bocznym oparciem na głowę, obite różowo-śliwkową tkaniną w duże kwiatowe wzory, lakierowany jasnoróżowy stolik zdobiła piękna fiołkoworóżowa waza z różami barwy stolika, we wszystkich moż­ liwych miejscach rozstawiono urocze bukieciki. Na szkla­ nym blacie owalnego stołu otoczonego wieńcem wyścieła­ nych krzeseł stała druga bardzo efektowna waza pełna małych bladoróżowych kwiatów. W tej samej delikatnej tonacji utrzymane były ściany wykończone u góry ładnym białym fryzem. Lynn od razu spodobało się to wnętrze. — Piękny dom — powiedziała szczerze, zajmując miej­ sce na sofie. Kiedy miękkie poduszki ugięły się pod nią, 155

usłużnie dostosowując do kształtu ciała, poczuła się wręcz komfortowo. Keith Foster natomiast siedzący na brzegu jednego z dwóch wielkich foteli wydawał się tu dziwnie nie na miejscu. W odczuciu Lynn był jakimś dysonansem. Jak chwast w wymuskanym ogródku albo plama olejnej farby na subtelnej akwareli. Zupełnie nie pasował do tego otoczenia. Pewnie dlatego, że to dom kobiety, stworzony przez nią i dla niej, doszła po chwili do wniosku. Trudno się dziwić, że mężczyzna o takiej posturze czuje się tutaj nieswojo; dziwne jest co innego: to, że pozwolił żonie urządzić dom w taki sposób. Pamiętała, że nawet Gary, który w tego rodzaju sprawach pozostawiał jej zwykle wolną rękę, stanowczo oprotestował koncepcję różowej sypialni. — Czym mogę pani służyć? — uprzejmie spytał gos­ podarz. — Czy pani Foster jest w domu? — Lynn wydobyła z teczki notatnik i pióro, które zgodnie z przestrogami Davii Messenger starała się trzymać z daleka od sofy. — Poszły z Ashleigh na spacer — poinformowano ją takim tonem, jakby ósma rano była najwłaściwszą porą na przechadzki! Lynn specjalnie wybrała tę godzinę, aby zastać wszystkich domowników. Do licha, chcąc zdążyć tutaj na ósmą, poganiała dzieci przy śniadaniu i w końcu zmuszona była skorzystać z pomocy sąsiadki. — Kiedy wrócą? — zapytała, starając się stłumić irytację. — Trudno powiedzieć. Nie mam zwyczaju kontrolować moich pań. Kontrola, samokontrola... Lynn przypomniała się roz­ mowa z Markiem. Pytał, czy to konieczne. Jak widać, bardzo się przydaje, inaczej dałaby się ponieść nerwom. — Jestem pewna, że pański prawnik zalecił panu współ­ pracę z przedstawicielem naszego wydziału — powiedziała chłodno. — Ja ze swej strony mogę dodać, że leży to w pańskim najlepiej pojętym interesie. — Z moich doświadczeń wynika, że instytucjom rządo­ wym rzadko leży na sercu mój najlepiej pojęty interes. — Sformułujmy to zatem inaczej: czy chce pan działać w najlepiej pojętym interesie dziecka? 156

— Nie zamierzam wchodzić z panią w konflikt — odparł Keith Foster — ani z reprezentowanym przez panią wy­ działem. Proszę mi wierzyć: pragnę jak najszybciej zakoń­ czyć tę przykrą sprawę. Uprawia pani żeglarstwo? — zapytał nieoczekiwanie, podchodząc do wielkiego okna. Na torze wodnym widać było dziesiątki lśniących w słońcu żagli. Wyglądały jak białe obłoki na tle błękitnego nieba. — Niestety nie. — Musi pani kiedyś spróbować. Zapraszam na naszą łódź. Zdawkowa uprzejmość, pomyślała Lynn. — Przejdźmy do sprawy, panie Foster. Zostaliśmy po­ wiadomieni, że pańska córka często bywa posiniaczona... — Ashleigh to wyjątkowo pechowe dziecko — z po­ śpiechem przerwał jej Foster. — Ciągle ulega wypadkom. Tak było od niemowlęctwa. Regularnie zdarzało jej się skądś spadać albo o coś rozbijać. Już jako ośmiomiesięczny maluch wypadła z kołyski i złamała sobie obojczyk, a przed kilkoma tygodniami rękę. Znów spadła, wyobraża sobie pani? Tym razem ze szkolnej huśtawki. — Złamała sobie rękę w szkole? — Tak, na boisku. — Do której szkoły uczęszcza pańska córka? — Do szkoły prywatnej w Gulfstream. — Do której klasy? — Hm... nie jestem pewien... A to dopiero! — roześmiał się głośno. — Zaraz... Do pierwszej czy do drugiej? Prze­ praszam, ale od tak dawna nie zajmowałem się takimi sprawami... Do drugiej — powiedział w końcu. — Tak, w tym roku ukończyła drugą. Jesienią pójdzie do trzeciej. — Zechce mi pan podać nazwisko jej wychowawczyni? — Po co to pani? — Będę musiała sprawdzić okoliczności tego wypadku. — Powiedziałem już: spadła z huśtawki. — Ktoś musi to potwierdzić. — Wybaczy pani, ale to mi się nie podoba! — Rozumiem pańskie uczucia, będę jednak wdzięczna, jeśli... 157

— Och, czyżby? Naprawdę pani rozumie? — Zapewniam pana, że tak. — Ma pani dzieci? — Dwoje. — Więc proszę mi powiedzieć, jak by się pani czuła, gdyby ktoś obcy wtargnął do domu i oskarżył panią o maltretowanie syna czy córki! Zwłaszcza gdyby na dodatek były to wierutne bzdury wyssane z palca przez jakąś stukniętą sąsiadkę! — Sąsiadkę? — ostrożnie spytała Lynn. — Któż to taki? — Proszę się nie bawić ze mną w takie gierki. Oboje dobrze wiemy, czyja to robota. Święta Davia od kurzu! Rudy anioł stróż małych dzieci! — Lynn z trudem stłumiła uśmiech, słysząc te całkiem trafne określenia. — Przecież to wariatka i pani świetnie to wie, rozmawiała z nią pani! Ta kobieta przez okrągłą dobę.sprząta swój cholerny dom, a w przerwach szpieguje sąsiadów. Całe osiedle uważają za dopust Boży. Proszę zapytać ludzi, a najlepiej jej męża, jeśli uda *się go pani znaleźć. Uciekł od niej biedak jakieś trzy miesiące temu. Od tego czasu odbiło jej jeszcze bardziej, jeśli to w ogóle możliwe. — Skoro Ashleigh nie dzieje się krzywda, dlaczego ta osoba miałaby składać na was skargę? — Przecież mówię, że to zwariowany babsztyl! Nie ma co robić, więc wymyśla sobie rozrywki. W końcu ile razy dziennie można szorować podłogi? W dodatku nie lubi Patty. To zawiść — rzucił z pogardą, przechadzając się wielkimi krokami od okna do drzwi. — Moja żona jest młoda i ładna, a nasza sąsiadka tego nie lubi. A podobno tak kocha piękno, pomyślała Lynn, za­ chowując jednak dla siebie ten niezbyt życzliwy komentarz. — Mimo to muszę poznać nazwisko wychowawczyni Ashleigh. Keith Foster zatrzymał się nagle i zmierzył ją zimnym spojrzeniem. — Sądzę — wycedził — że jej wychowawczynią jest pani Templeton, która jak sądzę, przebywa obecnie na urlopie. Sądzę również — podkreślił to słowo w taki sposób, jakby 158

miało ono jakieś szczególne znaczenie — że szkoła jest teraz nieczynna. Lynn w duchu przyznała mu rację. — Powiadomiono nas — oznajmiła bezosobowo — że pańska córka wciąż płacze. Słychać ją w dzień i w nocy. — To nieprawda. Tę odpowiedź warto było zapamiętać. Zanotowała ją sobie wraz z uwagą, że przemawia na korzyść rozmówcy. Faktyczni winowajcy zaczynali w takich chwilach zasypywać ją mnóstwem wykrętnych wyjaśnień, starając się wszelkimi sposobami oddalić od siebie podejrzenia. Keith Foster tego nie zrobił. — Czy wolno mi spytać o pański wiek? — Próbowała przedłużyć ten wywiad, licząc, że matka i córka za chwilę wrócą z przechadzki. Zaczynała jej świtać nadzieja, że stosunki rodzinne tych trojga okażą się równie wzorowe jak ich dom. — Mam pięćdziesiąt dziewięć lat — odrzekł bez waha­ nia; wiek najwyraźniej nie przysparzał mu żadnych komplek­ sów. Usiadł znów na fotelu, choć jego stopy, płasko ułożone na podłodze, świadczyły o czujności. Lynn miała wrażenie, że gotów jest w każdej chwili zerwać się na równe nogi. Czyżby jednak czuł się zagrożony? — W sierpniu ukończę sześćdziesiąt. — A ja czterdzieści — wyznała; chyba po to, by spraw­ dzić, jakie uczucia budzi w niej ta liczba. — Ile lat ma pańska żona? — Trzydzieści jeden. — Domyślam się, że to drugie pana małżeństwo. — Ty­ tułem wyjaśnienia wskazała jedno spośród licznych zdjęć, którymi zastawiony był różowy stolik. Przedstawiało ono gospodarza w towarzystwie dwóch młodych ludzi, podob­ nych do niego wręcz uderzająco. — Ściśle mówiąc, trzecie. To moi synowie z drugiego małżeństwa — odrzekł z pewną dumą, biorąc do ręki oprawną w kosztowną ramkę fotografię. — Jonathan i David. Przystojni młodzieńcy, nieprawdaż? — Odstawił foto­ grafię i sięgnął po drugą. Na tej stał obok niego jakiś inny 159

młody mężczyzna. Ten dla odmiany w niczym go nie przypominał. — A to moja najstarsza latorośl z pierwszego małżeństwa: Keith junior. Jest dokładnie w tym samym wieku co Patty — zakończył ze śmiechem. — Więc Ashleigh to pana jedyna córka? — Moje oczko w głowie — uśmiechnął się ciepło i szcze­ rze. Na kolejnym zdjęciu, które wziął do ręki, Lynn zobaczy­ ła kilkuletnią dziewczynkę o dużych przekornych oczach i ciemnoblond włosach splecionych w dwa warkoczyki przewiązane czerwonymi kokardami. Dziewczynka uśmie­ chała się wstydliwie, uciekając spojrzeniem gdzieś w bok — jakby nie chciała patrzeć w obiektyw. — Czy pańska żona ma inne dzieci? — Nie. Jestem jej pierwszym mężem. W dniu naszego ślubu miała zaledwie dwadzieścia jeden lat. Przeżyliśmy razem już prawie jedenaście, co w dzisiejszych czasach można uznać za rekord, nie uważa pani? Lynn uśmiechnęła się z zażenowaniem — przyszła jej na myśl własna sytuacja. Notując odpowiedź Fostera, spo­ strzegła, że drży jej ręka. Oby tego nie zauważył! — Moje następne pytanie dotyczy dyscypliny. Wiado­ mo, że wszyscy rodzice stawiają dzieciom pewne wymagania i że w większości rodzin funkcję egzekutora tych wymagań pełni ojciec. A jak jest u państwa? Keith Foster wydawał się zakłopotany. — Obawiam się, że ani ja, ani moja żona nie jesteśmy w tym mocni — wyznał po chwili, marszcząc brwi w taki sposób, że jego oczy stały się niewidoczne. — Zdaję sobie sprawę, że chyba zanadto rozpieszczamy córkę, nie potrafię jej jednak niczego odmówić. Patty tak samo. Właśnie dlatego całe to oskarżenie jest tak obrzydliwe. Żadne z nas po prostu nie byłoby w stanie podnieść ręki na nasze dziecko. To doprawdy ostatnia rzecz, o którą ktokolwiek mógłby nas posądzić. Napije się pani kawy? Patty zostawiła dzbanek na kuchence. — Z przyjemnością. — Lynn wybiegła z domu bez śniadania, a zanosiło się na to, że trochę tu jeszcze posiedzi. — Jaką pani pije? 160

— Czarną. Dziękuję panu. Gdy gospodarz udał się do kuchni, Lynn po przejrzeniu swych skąpych notatek spróbowała ocenić stawiane Fosterom zarzuty w świetle tego, co widziała tu na własne oczy. Ich dom wzbudził w niej uznanie. Był nie tylko piękny, lecz tchnął atmosferą ciepła i miłości. Keith Foster sprawiał wrażenie ojca nieprzytomnie zakochanego w córce. To, że chwilami wpadał w rozdrażnienie, wydawało się zrozumiałe. Tylko dlaczego ten człowiek czuje się tak nieswojo we własnym domu? Może to jednak zbyt pochopny osąd? Może po prostu nie najlepiej znosi jej obecność? Sama też nie byłaby szczęśliwa, gdyby znalazła się na jego miejscu. Nikt nie lubi, aby ktoś postronny tak brutalnie ingerował w jego życie. Czy Davia Messenger mogła skłamać? Słówkiem nie wspomniała o odejściu męża, więc stać ją na kłamstwo. Z drugiej strony jednak... Lynn w tym momencie stanął przed oczami Gary. Czy sama tak chętnie opowiada lu­ dziom, że została porzucona przez męża? Pewnie i tamta kobieta wolała przemilczeć ten fakt. Powróciła myślą do Fostera: nie od razu potrafił powiedzieć, w której klasie jest jego córka, teraz jednak nawet skłonna była zrozumieć i usprawiedliwić. Nie inaczej byłoby z Garym. Niezbyt dobrze pamiętał nawet daty urodzin swych dzieci. Megan nigdy w porę nie dostała od niego prezentu. Nicholas tak, ale tylko dlatego, że jego urodziny zbiegały się prawie z urodzi­ nami ojca. Ponownie przyjrzała się zdjęciu Ashleigh. Nie, ta dziewczynka nie sprawiała wrażenia nieszczęśliwej. Dobiegł ją jakiś brzęk, a po nim stłumione przekleństwo. Zaniepokojona pobiegła do kuchni, gdzie zastała gospoda­ rza na czworakach, zbierającego z podłogi biało-różowe skorupki. — Filiżanka — wyjaśnił z zakłopotaniem. — Wyśliznęła mi się z ręki. — Tu jest jeszcze jeden — Lynn wydobyła spod lodówki mały porcelanowy półksiężyc. — Patty strasznie się zmartwi. To filiżanka jej babci. Była w rodzinie od trzech pokoleń. 11 Dobre intencje

161

Lynn przyjrzała się bliżej delikatnej, ręcznie malowanej skorupce. — Piękna porcelana. Może da się skleić. — Może. — Foster szybko napełnił drugą filiżankę. — Prosiła pani o czarną? — Tak, dziękuję. — Takie kuchnie jak ta oglądała jedynie na zdjęciach w czasopiśmie „Better Homes and Gardens". Że też prawdziwi ludzie z prawdziwymi dziećmi mogą mieć taki porządek! U niej na pokrywie kuchenki zawsze widniały ślady brudnych palców, lodówka też nigdy nie lśniła tak oślepiającą bielą. Kiedy zresztą ostatnio oglądała drzwi swej lodówki? Od lat pokryte były rysun­ kami. Jak to powiedział Marc? Wystarczy spojrzeć na lodówkę i od razu wiadomo, czy w domu są małe dzieci. Tutaj nie było rysunków. — Czy w osiedlu jest dużo dzieci? — zagadnęła Fostera po powrocie do salonu. — Nie i żadne nie jest rówieśnikiem Ashleigh. Właśnie z tego powodu myślimy o przeprowadzce. — Czy pani Foster pracuje zawodowo? — Nie. Woli cały swój czas poświęcać córce. — Takie ciągłe zajmowanie się dzieckiem, zwłaszcza gdy w sąsiedztwie nie ma rówieśników, musi być dosyć męczące. — Proszę sobie darować tego rodzaju aluzje. Lynn odstawiła pustą filiżankę. — Czy mogę zobaczyć pokój Ashleigh? Keith Foster bez słowa wstał z miejsca i otworzył jedne z dwojga drzwi w południowej ścianie salonu. Ten pokój też był różowy i też pełen kwiatów. Na półkach i pod ścianami siedziały setki lalek wszystkich możliwych wielkości i kształtów. Kilka — pewnie ulubio­ nych — rezydowało na różowym dziecięcym łóżeczku usta­ wionym w centralnym punkcie pokoju. Resztę urządzenia stanowiły: duży dom dla lalek, biureczko, dwa pojemniki na zabawki służące zarazem za podokienne ławy oraz wielki plastikowy kangur, którego torba pełniła funkcję kosza na bieliznę. Podobnie jak w innych pomieszczeniach w pokoju panował porządek, nie widać było jednak, by rodzice 162

narzucali dziecku jakieś szczególne rygory. Na podłodze leżało kilka zabawek, na biurku rozrzucone papiery i kredki. Typowy pokój szczęśliwego dziecka bogatych rodziców, pomyślała Lynn z ulgą. Nie zauważyła tu nic takiego, co by mogło budzić podejrzenia. Zdziwiły ją dopiero leżące na biurku rysunki. Mimo obfitości kolorowych kredek wszystkie wykonane były czer­ nią. Na jednym z nich widniała wielka, nabazgrana grubymi kreskami postać, groźnie górująca nad drugą, znacznie mniejszą. Ta większa — płeć trudno było określić — składała się głównie z oczu i ogromnych dłoni, mniejsza natomiast w ogóle nie miała rąk. Nie miała ich również widoczna na innym rysunku cała grupa dzieci bawiących się na plaży. — Obawiam się, że nie mogę poświęcić pani więcej czasu — odezwał się stojący w progu Keith Foster. — Muszę już jechać do pracy — oświadczył zdecydowanie i ruszył do holu. Lynn pozostała w salonie, zmuszony więc był się zatrzymać. — Czy to państwa sypialnia? — spytała, wskazując zamknięte drzwi obok pokoju Ashleigh. — Tak. — Czy mogę tam wejść? — Nie. Chyba że ma pani nakaz rewizji. — Myślałam, że dostatecznie jasno uświadomiłam panu potrzebę właściwej współpracy z naszym wydziałem. Sądzi­ łam, że pan to zrozumiał. Być może jednak nie do końca, proszę więc przyjąć do wiadomości, że muszę porozmawiać z pańską żoną i córką. To absolutnie konieczne. Jeśli je pan ukrył za tymi drzwiami, będę zmuszona uznać to za akt złej woli. Ignorując tę groźbę, Keith Foster pospieszył do wyj­ ścia i z rozmachem otworzył drzwi. Po tej mało przyjaciel­ skiej demonstracji nagle zmienił front, zaskakując Lynn niezwykle serdecznym dla odmiany gestem, jakim uścisnąłjej rękę. Uścisk ten miał siłę imadła, a dłoń była wielka jak bochen (dlaczego, babciu, masz takie wielkie ręce? Żeby mocniej cię bić, moje dziecko!). Czy to możliwe, aby Davia Messenger mówiła prawdę, myląc się tylko co do osoby winowajcy? 163

— Żona zadzwoni później do pani i umówi się na rozmowę. Żeby już pani nie fatygować, ona przyjedzie do was. Powiem jej, żeby wzięła z sobą Ashleigh — oświadczył Foster. Zabrzmiało to tak, jakby sam był pomysłodawcą tego spotkania. — Ja muszę już panią pożegnać, naprawdę spieszę się do pracy. Po lunchu i krótkim spacerze po plaży Lynn, zamiast wrócić do biura, poszła na Atlantic Avenue i zaczęła oglądać wystawy. Zaraz po powrocie z Harborside Villas McVee, szef wydziału, wziął ją na dywanik, chcąc pewnie od­ reagować długą tyradę adwokata Fosterów, który już zdążył zadzwonić i zarzucić go pretensjami w sprawie podjętego śledztwa. Na jakiej podstawie Wydział Opieki Społecznej nęka jego klienta? Od kiedy rządowe agendy dają wiarę donosom zwariowanych paniuś, których jedynym zajęciem są plotki? Dzwoniła też Patty Foster, zgadzając się łaskawie przywieźć Ashleigh na rozmowę i badanie lekarskie, dopiero jednak w przyszłym tygodniu. Do tego czasu, ostro powie­ dział McVee, masz dać im spokój. Stojąc teraz przed jakąś wystawą, Lynn zobaczyła go oczami Ashleigh: jako wielką, budzącą grozę postać z ogromnymi łapskami sięgającymi jej szyi. Nie był to miły obrazek, przegnała go więc sprzed oczu, próbując skoncentrować całą uwagę na wystawie. Przydałoby się coś nowego... W przeciwieństwie do większości kobiet nie lubiła biegać po sklepach, toteż jej garderoba stanow­ czo wymagała już teraz pewnych uzupełnień. To, co wy­ stawiono w oknie — różnokolorowe boa z prawdziwych piór i wymyślne długie suknie — oczywiście nie wchodziło w grę. Czy w ogóle ktokolwiek to nosi? Projektanci takich rzeczy nie mają chyba pojęcia, w czym chodzą miliony kobiet. Gary, przypomniała sobie nagle, miał zwyczaj przy wszelkich możliwych okazjach obdarowywać ją rzeczami znanych projektantów, które zwykle już nazajutrz lądowały w sklepach jako zwroty. Możliwe, że to dziwactwo, ale nie lubiła ubrań oblepionych od dołu do góry cudzymi inic­ jałami. 164

Z zamyślenia wyrwał ją czyjś dźwięczny śmiech; przy stojącym nieopodal samochodzie zobaczyła dwie obładowa­ ne sprawunkami kobiety, z których jedna na próżno próbo­ wała otworzyć drzwi. — Nie dam rady! Zacięły się czy co? — Wrzuć wszystko do bagażnika. Chcę jeszcze zajrzeć do tego sklepu. W głosie tej drugiej — niskim, uwodzicielskim i zarazem rozkazującym — było coś takiego, że Lynn czym prędzej odwróciła głowę — nim jeszcze usłyszała dobrze znane imię. — Daj spokój, Suzette, wydałaś już masę pieniędzy. Po co ci tyle ciuchów? — Powiem ci, ale sza! — zaśmiała się skarcona. — Nare­ szcie znalazłam mężczyznę, który zna się na babskich strojach i naprawdę potrafi je docenić. Miałabym nie skorzystać z tak świetnej okazji? Wrzuciwszy zakupy do bagażnika, kobiety ruszyły do sklepu. Musiały przejść obok Lynn, która w tym momencie tak nisko opuściła głowę, że aż trzasnęło jej w karku. Serce jej biło jak młotem, a nogi przyrosły do płyt chodnika. Nawet gdyby chciała, nie mogłaby ruszyć się z miejsca. Czy chciała? To był kolejny problem. Sama nie miała pojęcia, czego właściwie chce. Jedno wiedziała na pewno: ta kobieta to Suzette Came­ ron. Mimo że próbowała wyperswadować sobie tę myśl — nigdy nie widziała żony Marca, to nieprawdopodobne, żeby wpaść na siebie w taki sposób — żaden z tych argumentów nie był przekonywający. Bo ile kobiet imieniem „Suzette" można znaleźć w tak małym mieście jak Delray? Nieprawdopodobny zbieg okoliczności? Wcale nie. Ludzie codziennie tak właśnie wpadają na siebie. Dziwne jest raczej to, że nie spotkały się wcześniej. Wracaj do biura, powiedziała sobie, odrywając stopy od chodnika. Nie masz tu nic do roboty. Natychmiast wracaj do biura! I zamiast to zrobić, weszła do sklepu. Nie był zbyt duży, ale jasny i dobrze urządzony: po jednej stronie wisiały suknie i stroje wieczorowe, po drugiej ubiory na co dzień. Suzette i jej towarzyszka głośno chichotały za długim 165

stojakiem z sukniami. Co je tak śmieszy? Lynn przyszło na myśl, że może ona. Nie bądź głupia, skarciła się w duchu, ostrożnie pod­ chodząc bliżej ze wzrokiem wbitym w czubki swych pantofli. Niby dlaczego miałyby się z ciebie śmiać? Po pierwsze, nie wiedzą, że tu jesteś, po drugie, wcale cię nie znają. Czy aby na pewno? Ty od razu rozpoznałaś Suzette. Przyszłe eks-żony mają chyba w sobie jakiś radar, który pozwala im bezbłędnie wyczuć, kto zajął ich miejsce przy boku męża. Z Suzette może być tak samo, spotykam się przecież z jej mężem. Zrobiła jeszcze krok naprzód, udając, że ogląda suknie. Po co, na litość boską? Co ja chcę zrobić? Doprowadzić do konfron­ tacji? Niby co bym jej miała powiedzieć? — Spójrz na tę suknię. Co o niej myślisz? — usłyszała wysoki głosik tej drugiej. Pewnie przyjaciółka. — Za grzeczna. Mam ochotę na coś seksownego. Dłoń Lynn ukrytej po drugiej stronie wieszaka bezwied­ nie zacisnęła się w pięść, gniotąc tkaninę jakiejś dżersejowej sukni. Nie podnosząc głowy, posunęła się jeszcze kawałeczek dalej, tak że znalazła się naprzeciw lustra. Zaraz stąd wyjdę, obiecała sobie, tylko na nią spojrzę. Muszę zobaczyć, jak wygląda. — O, ta mi się bardziej podoba! — usłyszała okrzyk Suzette, która nagle wyłoniła się zza wieszaka, przyciskając do siebie jakąś suknię. Minęły ze dwie sekundy, nim Lynn uświadomiła sobie, że stoi na linii wzroku swej rywalki i że zasłania jej lustro. — Przepraszam panią — Suzette posłała jej uśmiech, jakim zwykle prosi się kogoś, by zechciał usunąć się z drogi. Lynn pełna ulgi — nie została rozpoznana! — cofnęła się trochę, ale nie wyszła ze sklepu. Zdawała sobie sprawę, że zbyt natarczywie gapi się na tę kobietę, cóż, kiedy było to od niej silniejsze. Stało się przy tym coś bardzo dziwnego: jej umysł nie chciał rejestrować tego, co widziały oczy. Mimo usilnych starań przez dobrą chwilę nie wiedziała nawet, jakiego koloru włosy ma Suzette, czy jest wysoka czy niska. Dopiero gdy nakazała sobie skupić uwagę na mało znaczą­ cych szczegółach, takich jak przekłute uszy i świeżo polakie166

rowane paznokcie tej osoby (przywykła tak właśnie obser­ wować ludzi w trakcie śledztwa), udało jej się w końcu uchwycić całość. Potem już wszystkie elementy posłusznie wskoczyły na miejsce. Jest szczupła, stwierdziła po chwili, bardzo wysoka i zadziwiająco muskularna, choć nie, może nie jest to znów takie dziwne, jeśli wziąć pod uwagę jej zawód. Spojrzała na nogi Suzette. Były długie, o bardzo wydatnych, krągłych jak kule łydkach, doskonale widocznych, gdyż ich właścicielka miała na sobie modną spódniczkę sięgającą zaledwie kolan. Lynn, acz niechętnie, zmuszona była jednak przyznać, że nie są to brzydkie nogi. Mimo woli spojrzała na własne. Wynik tych oględzin podniósł ją trochę na duchu, doszła bowiem do wniosku, że i jej łydki dzięki długim spacerom po plaży też umięśnione są nieźle, przydałaby się tylko troszeczkę krótsza spódnica... Ciekawe, czy uda tej kobiety są równie kształtne jak łydki? Pomyślała z nadzieją, że może nie, że pokryte są zwiotczałą skórą, a ciało straciło jędrność, ale oczywiście były to dziecinne mrzonki. Suzette Cameron b y ł a na swój sposób interesująca, już choćby przez to, że mimo urodzenia bliźniąt brzuch miała płaski jak deska, a biust wbrew temu, co mówiło się o tancerkach, nadspodziewanie obfity (poprawka: ona nie jest tancerką, tylko nauczycielką tańca!). Ręce natomiast miała bardzo długie i żylaste. Lynn wyobraziła ją sobie w roli umierającego łabędzia. Pięknie byś umierała... Chętnie bym ci w tym pomogła, westchnęła w duchu, starając się zarazem wyłowić wzrokiem wszelkie ewentualne mankamenty urody Suzette. Włosy...? Nie. Były prawie czarne — naturalnie czarne w przeciwieństwie do farbowanych loczków Fostera — gęste i lśniące, fryzura jednak nie dodawała uroku właścicielce, co Lynn odnotowała z dużą satysfakcją. Włosy Suzette (krótsze od jej własnych) kończyły się w miejscu najmniej korzystnym, bo na wysokości podbródka, okalając go symetrycznie dwiema równymi liniami. Widząc taką twarz na portrecie, można by pomyśleć, że artysta znudził się własnym dziełem i postanowiłje skończyć jednym niedbałym pociągnięciem pędzla. Analizując rysy Suzette, Lynn doszła 167

poza tym do wniosku, że nos jest za wąski w stosunku do pełnych policzków, a oczy, choć nawet dość duże, mają dziwnie niezdecydowany kolor, ani zielony, ani niebieski, i że ogólnie rzecz biorąc, trudno byłoby wprawdzie nazwać tę kobietę brzydką, ale do urody jej raczej daleko. Marc mówił prawdę, pomyślała ze szczerym zdumieniem, rzeczywiście jestem ładniejsza. Patrząc na Suzette, krygującą się teraz przed lustrem z przyciśniętą do piersi pomarańczową suknią z marszczonej tkaniny, spróbowała sobie wyobrazić wpierw Gary'ego, a później Marca u boku tej łowczyni cudzych mężów. Żaden do niej nie pasował, podobnie jak wybrana suknia. Pomyś­ lała zarazem, że jej chyba również nie byłoby dobrze w tej kiecce, mimo to kierowana dziwną przekorą (nigdy dotąd nie miewała takich uczuć!) szybko znalazła drugą taką samą. Przymierzyć? Suzette i jej przyjaciółka zniknęły już w jednej z dwóch kabin mieszczących się w głębi sklepu. — Mogę pani w czymś pomóc? — Głos ekspedientki zabrzmiał jej w uszach jak wystrzał. Podskoczyła nerwowo, przestraszona dziewczyna również. — Na razie tylko oglądam — powiedziała niezdecydo­ wanie. — Chociaż... Tak! Chyba ją przymierzę! — Nie patrząc na rozmiar, zerwała z wieszaka oranzową suknię i pobiegła do drugiej kabiny. Zdążyła akurat ją włożyć, gdy usłyszała pytanie Suzette: — No i jak? Chyba nie najgorzej w tym wyglądam? A ja? Wystarczyło jedno spojrzenie w lustro, aby dojść do wniosku, że suknia jest za duża co najmniej o dwa numery. Wyglądała w niej wprost fatalnie. Jak ogromna, przerośnięta dynia. — O rany! — dobiegło ją znów zza ścianki — czemu mi nie powiedziałaś, że już tak późno? Za pięć minut mam spotkać się z Garym w „Bostonie"! Umówiliśmy się na lunch! Lynn zastygła w bezruchu pośrodku ciasnej kabiny. I co ty wyprawiasz, kobieto zamieniona w dynię? myślała, wpat­ rując się w lustro. Wielka pomarańczowa idiotko. Zachciało ci się bawić w chowanego? Powinnaś być w biurze. Znikaj 168

stąd natychmiast, nim cię ktoś rozpozna. I nagle ogarnęła ją panika: Gary! Restauracja „Boston" jest tak blisko! Co będzie, jeśli natknie się na niego na ulicy? Uciekać, czym prędzej uciekać! Już prawie przy drzwiach wyjściowych uświadomiła sobie ze zgrozą, że nadal ma na sobie oranżową suknię, podobnie jak Suzette, która także wyszła już z kabiny i przybierając pozy top modelki, podziwiała teraz swe odbicie w lustrze. — Gdzie pani idzie w tej sukni?! — krzyknęła sprzedaw­ czyni. Lynn nie zdążyła odpowiedzieć, bo w tej samej chwili drzwi otworzyły się z trzaskiem i stanął w nich Gary. O Chryste! Zobaczył ją i osłupiał. Dosłownie wryło go w ziemię. Widząc, jak uśmiech znika mu z ust, a z twarzy odpływa cała krew, Lynn bez trudu mogła się domyślić, co czuje teraz jej mąż. Wydaje mu się, że to jakiś koszmar: jego dwie kobiety, była i obecna, w identycznych, wyjątkowo okro­ pnych sukniach (nie znosił oranżu) stoją w odległości trzech metrów od siebie! Na Suzette ta kiecka przynajmniej dobrze leży, pomyślała żałośnie, prześlizgując się wzrokiem po seksownie uwypuklonych fragmentach ciała rywalki, ja natomiast wyglądam jak idiotka. Chciało jej się płakać z upokorzenia. — Gary, ty tutaj? — zawołała Suzette. — Skąd wie­ działeś, że tu jestem? — Nie zorientowała się jeszcze, że dzieje się coś niedobrego. — Zobaczyłem twój samochód... — odrzekł Gary i umilkł w pół zdania. Z wyrazem skrajnego oszołomienia utkwił wzrok gdzieś pomiędzy swoje dwie kobiety, nie wiedząc, na którą patrzeć. — Gdzie się pani wybiera w tej sukni?! — krzyknęła znów ekspedientka. Zapadła martwa cisza. Główni aktorzy tej sceny stali jak sparaliżowani, patrząc na siebie w milczeniu aż do momentu, gdy wszystko stało się jasne dla wszystkich, nie wyłączając skonsternowanej sprzedawczyni. Przyjaciółka Suzette wyda­ ła głośne westchnienie. Pierwsza ocknęła się Lynn. 169

— To nie dla mnie model — oznajmiła zszokowanemu towarzystwu i czym prędzej zniknęła w kabinie. Dopiero gdy sklep opustoszał, zdecydowała się wyjść.

14 Siedząc na swej białej przepaścistej sofie pośrodku białe­ go salonu, Renee nie odrywała oczu od wiszącego naprzeciw obrazu miejscowego artysty, Clarence'a Maesele'a. Ten ostatni nabytek Philipa był czystą manifestacją koloru, istną eksplozją wszystkich możliwych barw świata. Abstrakcyjny iluzjonizm, sklasyfikował go Philip. Dla Renee była to definicja równie dobra jak każda inna. Lubiła ten obraz. Był barwny, dynamiczny i budził w człowieku emocje. W przeci­ wieństwie do całej reszty płaskich, statycznych płócien zgromadzonych w mieszkaniu Philipa (od kiedy nawet w myślach zaczęła je nazywać „mieszkaniem Philipa"?) ten obraz był trójwymiarowy; za sprawą jakiejś szczególnej techniki powstawało złudzenie, że kolory wyskakują z płót­ na, kładąc się kapryśnymi plamami w powietrzu. Renee wystarczyło zazwyczaj parę minut cichej kontemplacji, by ogarnęła ją radość. Patrząc na ten obraz, czuła się szczęśliwa. Gdy kilka miesięcy temu Philip przyniósł go do domu (od kiedy przestał się jej radzić w sprawie ważniejszych zakupów? Czy w ogóle kiedykolwiek coś z nią uzgadniał?), była podekscytowana i zadowolona (ale i trochę dotknięta. No, przyznaj się, Renee, było ci przykro. O nic cię nie zapytał. Ani o to, czy nie wydał za dużo pieniędzy, ani gdzie twoim zdaniem należałoby zawiesić obraz, ani nawet o to, czy ci się podoba. Postawił cię po prostu przed faktem dokonanym). Pobiegła po linijkę i młotek, pomogła mu wyznaczyć miejsce ekspozycji, a potem zawiesić wielkie płótno, uważając, by przypadkiem nie uszkodzić ściany. Kiedy już zawisło, usiad­ ła naprzeciw tak jak teraz, pozwalając mężowi popisywać się erudycją. Jej również ten obraz nasunął kilka spostrzeżeń, ale 170

zachowała je dla siebie z obawy, że Philip może ją skrytyko­ wać lub nawet wyśmiać. W sprawach sztuki autorytetem był on. Kiedyś ona także mogła się wykazać pewną wiedzą w tej dziedzinie, później jednak, może z braku czasu, przestała ją uzupełniać i to, co wiedziała, wypadło jej z głowy. Może to prawda, że praktyka adwokacka kompletnie zdominowała jej życie. Może faktycznie prawdziwe wartości umknęły jej z pola widzenia. Przestała patrzeć na obraz. Dziś, nie wiadomo czemu, działał na nią inaczej niż zwykle. Denerwował ją, zamiast cieszyć, a nawet wprawiał w lekkie przygnębienie. Biją­ ce z niego kolory były jak palce wyciągnięte oskarżycielsko w jej stronę, choć dawno już się zgubiła w tej długiej litanii zarzutów, które od kilkunastu minut wytaczał jej Philip. Spróbowała skoncentrować się na jego słowach, aby nie narazić się na kolejny: że jak zwykle wcale go nie słucha. — Bardzo cię przepraszam — powiedziała na wszelki wypadek. Nie mogła sobie przypomnieć, czym sprowoko­ wała tę jego perorę, ale w końcu co to za różnica. — Znów mi przerywasz. — Przepraszam. Przerywasz, przepraszam, przerywasz, przepraszam. O co się toczy ta kłótnia? Kiedy właściwie zaczęły się te ciągłe nieporozumienia? Był taki czas, kiedy się nie kłócili, kiedy w jego słowach było tyle czułości, zachęty, uznania! Dlaczego teraz stały się wrogie, niesprawiedliwe i tak bezlitosne, mój Boże, jakże bezlitosne! A przecież to ja podobno potrafię uśmiercać słowem, pomyślała gorzko. Renee Bower, postrach sal sądowych, mistrzyni kuglarsko-prawniczych sztuczek. Czyż nie wytyka mi tego przy każdej okazji? I to ja mam rzekomo perfidną umiejętność takiego przekręcania wszystkiego, co powie, że z białego robi się czarne. Co gorsza, uwielbiam kłótnie. „Spójrz na siebie, Renee, twój żywioł to wieczne konflikty, bez tego chybabyś umarła. Dopóty musisz szarpać przeciwnika, dopóki nie zacznie krwawić. Wtedy dopiero jesteś szczęśliwa." 171

A przecież z początku było zupełnie inaczej. W ogóle się nie kłócili. Pamiętała taki wieczór, gdy leżeli w łóżku, a on, całując ją i pieszcząc, zapytał: „Co dziś robiłaś? Opowiedz mi szczegółowo. Ze wszyst­ kimi detalami." „Załatwiłam dziś w sądzie jednego gnojka." Na szyi czuła jego wargi, na piersiach jego ręce. „Wyrwałaś mu jaja?" „Och — parsknęła śmiechem — pozwoliłam mu je zatrzymać. Puściłam go tylko z torbami." „Uwielbiam to, co robisz." Podniósł ją do góry i posadził sobie na brzuchu. „Naprawdę? Dlaczego?" „Bo to bardzo sexy." „Niemożliwe! — znów się roześmiała, czując go głęboko w sobie. — Jakim cudem to może być sexy?" „Po prostu jest." A kiedy przestało być sexy? Od kiedy jej praca nie tylko przestała go podniecać, lecz zaczęła wyraźnie odpychać? „Och, Philipie, powinieneś mnie dziś widzieć w akcji! Może nie wypada tak o sobie mówić, ale byłam cholernie dobra!" „Musisz używać takich wyrazów?" „Jakich?" „Musisz tak stale kląć? Nie możesz być po prostu »dobra« bez tego »cholernie«?" „Przepraszam. Chyba mnie trochę poniosło." „Trochę?" „No dobrze, za bardzo. Ale żebyś widział, jak przy­ gwoździłam tego frajera! Wstaje on, wyobraź sobie, i zaczy­ na łgać, aż się kurzy. Nigdy nie podniosłem na nią ręki, powiada, nigdy jej nawet nie tknąłem! A ja mam w garści cały plik zaprzysiężonych zeznań naocznych świadków, że tłukł żonę, ile wlezie. Nie posiadam żadnego majątku, wysoki sądzie, mówi drżącym głosem. A fundusz powierniczy na cudze nazwisko to pies? Pieniążki płyną do kieszeni, ale on nic nie ma, skądże! Jest na skraju bankructwa! I wszystkie te bajki ma czelność wszarz jeden, przepraszam, ten krętacz, 172

opowiadać pod przysięgą, wyobrażasz sobie? I to jak przekonująco! Na scenie by zrobił karierę. No, czekaj, bratku, myślę sobie, już ja cię przyłapię na kłamstwie. Dobry jesteś, ale się potkniesz. Zobaczymy, jak wtedy zaśpiewasz. No i w pewnej chwili zadaję mu pozornie niewinne pytanie: jak powstał ten jego fundusz i kto nim zarządza. To był strzał! Nie miał pojęcia, że o tym wiem. Widziałam po oczach, że się zawahał. Och, trwało to może sekundę, aleja już wiedziałam, że go mam, że zaraz bezczelnie skłamie. Trzeba tylko trochę go przycisnąć i wpadnie prosto w pułap­ kę." „No i przycisnęłaś." „Pewnie że tak." „I dlatego jesteś w siódmym niebie! Bo udało ci się wmanipulować w kłamstwo jakiegoś biednego krętacza..." „To nie była manipulacja." „Czekałaś, aż się potknie, żeby go przycisnąć. Sama to mówiłaś." „Tak, ale..." „I biedny krętacz nie miał już szans. Nadziałaś go na widelec." „Należało mu się." Uśmiechnął się z politowaniem: „Ciekawe, że ty zawsze jesteś taka pewna swoich racji. Ja tymczasem wiem z doświadczenia, w końcu jestem psychiat­ rą, że każda sprawa ma wiele aspektów. Ty natomiast widzisz zawsze tylko jedną stronę." „Reprezentuję interes klienta. Za to mi płacą." „A prawdę niech diabli biorą, tak?" „Prawda ma to do siebie, że zawsze wychodzi na jaw." „No tak, ty masz odpowiedź na wszystko." Nic podobnego. Jakie odpowiedzi? Jedyne, co miała, to dziesiątki i setki coraz bardziej dręczących pytań. Dlaczego każda dyskusja z Philipem musi nieuchronnie przerodzić się w kłótnię? Dlaczego każde jej słowo i każde działanie wydają mu się niewłaściwe, złe albo głupie? Dlaczego uważa, że gdy sytuacja wymaga wyboru jednej spośród dwóch możliwości, ona zawsze wybierze tę złą? Co stało się z ich małżeństwem? 173

Kiedy początkowa równowaga sił ustąpiła miejsca tej żałos­ nej grze, w której punkty zdobywa tylko on? A przecież z początku był z niej taki dumny; podobał mu się jej zawód, jej powierzchowność, jej inteligencja. Wszystko się zmieniło, odkąd tak drastycznie przybrała na wadze. Przestałam mu się podobać, jest tym sfrustro­ wany, pomyślała z głębokim smutkiem. Cóż on temu wi­ nien? Być może wyładowuje tę frustrację poprzez krytykę wszystkiego, co wiąże się z moją pracą... Ale już formułując tę myśl, Renee czuła, że to nie tak. Coś jej mówiło, że te napastliwe krytyki zaczęły się znacznie wcześniej. Zanim jeszcze nabrała upodobania do snickersów i „Trzech Musz­ kieterów". Konflikt narastał powoli, by po pewnym czasie runąć na nich znienacka jak zabójcza fala, zwalić ich z nóg i zdruz­ gotać swoim ciężarem... Nie tyle ich, ile ją. Philip nie wydawał się zdruzgotany. Nadal stał mocno na nogach i nadal wspaniale wyglądał. Cóż, nie ulega wątpliwości, że udało jej się poślubić najprzystojniejszego mężczyznę Florydy. Och, całym sercem doceniała jego walory: błyskotliwość, urodę, sukcesy. I taki mężczyzna wybrał właśnie ją, choć mógł mieć każdą kobietę. Ale to ją pokochał i przez pewien okres naprawdę cenił jej karierę. A potem szala zaczęła przechylać się na jego stronę. Z początku niedostrzegalnie, później coraz szybciej. Po­ chwały, którymi początkowo tak szczodrze ją darzył, stały się rzadsze i bardziej powściągliwe, a potem zaczęła się w nie wkradać zakamuflowana złośliwość, która w końcu za­ stąpiła wszystko inne. Dlaczego? Za co? Patrząc, jak przechadza się teraz gniewnymi krokami wzdłuż wielkiego okna, za którym rozpościerał się mroczny ocean, miała ochotę zerwać się z sofy, zarzucić mu ręce na szyję, powiedzieć, że przeprasza za wszystko, czym zawiniła, że wycofuje każde złe słowo, którym sprawiła mu przykrość. Zapomnijmy o wszystkim, chodźmy do sypialni i kochajmy się tak jak dawniej... Nie zrobiła tego, bo obawiała się przerwać tę jego gniewną tyradę. „Znów mi przerywasz. Przepraszam." 174

W którejś chwili w ciemnej tafli okna spostrzegła swoje odbicie. To ja? Widoczna w oknie przygarbiona postać (zawsze trzymała się prosto) z pokracznie skrzyżowanymi kolanami i twarzą półukrytą w dłoniach wcale nie przypomi­ nała znanej z sal sądowych twardej wojowniczki. Z początku było tak dobrze, przemówiło odbicie, jakby stało się nagle samodzielną istotą powołaną przez sąd na świadka. „Dobrze"? To znaczy jak? Kochaliśmy się godzinami. Był zawsze tak czuły, zupełnie inny niż teraz. Wszystko, co robił, wydawało mi się cudowne. Świat nagle pojaśniał. A już prawie straciłam nadzieję, że kiedykolwiek znajdę sobie męża. Nonsens! niecierpliwie przerwała siedząca na sofie pra­ wniczka. Wyprostowała kolana i oparła łokcie na udach. Należysz do pokolenia kobiet wyzwolonych. Kobiety mogą dziś wszystko. Nie potrzebujemy mężczyzn, aby zaistnieć. Nie pleć głupstw, kobieto. Mężczyzna wcale ci nie jest potrzebny do szczęścia. Masz rozum! Tak, ale nie jestem ładna. A uroda zawsze była tym, czego najbardziej pragnęłam. Wyglądasz całkiem przyzwoicie. Może i tak, ale wychowano mnie w przekonaniu, że w naszej rodzinie tą ładną jest Kathryn, a ja, jeśli chcę jej w czymkolwiek dorównać, muszę ciężko pracować, a wszystko dlatego że natura poskąpiła mi urody: nie mam oczu matki ani jej słynnych kości policzkowych. To dostało się Kathryn. Nasza matka wciąż mi powtarzała, że na ryn­ ku małżeńskim liczy się jedynie uroda, nie rozum. Mą­ drość, inteligencja mogą ci tylko przysporzyć kłopotów, kładła mi do głowy przy każdej okazji. A ja, „ta przemą­ drzała feministka", jak pogardliwie nazywał mnie ojciec, pozwoliłam to sobie wmówić. Mogłam się wydawać super­ nowoczesna, wygłaszać śmiałe poglądy, posługiwać się wy­ myślną retoryką, ale w środku byłam taka jak matka. Uwierzyłam, że bez mężczyzny jestem niczym i że nigdy nie wyjdę za mąż, bo jestem zbyt inteligentna i niestety zbyt pospolita. 175

Jakoś ci się jednak udało rozkochać w sobie Philipa i nakłonić go do ożenku, westchnęła Renee-prawniczka. A co ja osiągnęłam? Magisterium z prawa? Możesz mi wierzyć, stopnie naukowe to marni kochankowie. Mam ci opowie­ dzieć o uroczystości rozdania dyplomów? Była wtedy ze mną tylko Kathryn. Rodzice nie zadali sobie trudu. Byli zbyt zajęci. Nie możesz ich za to winić, odparło odbicie z lekkim odcieniem sarkazmu. Uroczystość odbywała się w Nowym Jorku. To kawał drogi, a podróż jaka kosztowna! Ojciec nie mógł przecież zostawić swoich pacjentów, a matka jego. Źle mnie zrozumiałaś, ja ich nie winię. Nauczyłam się przyjmować rodziców takimi, jacy są. I dlatego ich prawie nie widujesz? Nic nas nie łączy. Nie ma między nami żadnej więzi. A jednak to twoi rodzice. Tylko że kompletnie pozbawieni uczuć. Tacy ludzie jak oni nie powinni w ogóle mieć dzieci. Bóg raczy wiedzieć, dlaczego się na to zdecydowali. Pewnie doszli do wniosku, że tak wypada. No i sprowadzili nas na świat, wpierw Kathryn, a potem mnie, i na tym skończyło się ich rodzicielstwo. Co oni dali nam z siebie? Zajmowały się nami kolejne gosposie, a gdyśmy już trochę podrosły, zaczęłyśmy wychowywać się same — oni nigdy nie mieli na to czasu. W porządku, było, jak było. Nie mam pretensji. Czyż zresztą to wszystko nie wyszło mi w końcu na dobre? Jestem dziś wziętym pra­ wnikiem, a gdyby nie ojciec, nigdy bym nie wybrała sobie takich studiów. Zrobiłam to dla niego. Żeby był ze mnie dumny. Ukończyłam te studia z trzecią lokatą. Byłam trzecia wśród kilkudziesięciu! Taki wynik na Columbii to nie byle co! A on nie przyjechał na mój dyplom. Nie miał czasu. Cóż, nie przyszła góra do Mahometa, przyszedł Mahomet do góry. Wróciłam do Delray, choć mogłam pozostać w No­ wym Jorku. Oferowano mi pracę na świetnych warunkach i co? Odmówiłam. A zawsze chciałam mieszkać w Nowym Jorku. Poznałam Philipa, podjęła ta druga w szybie, i wyszłam za niego. Był takim mężczyzną, jakiego sobie wymarzyłam. 176

Teraz to marzenie staje się koszmarem, a ja nie wiem dlaczego. Poślubiłam przecież najwspanialszego mężczyznę pod słońcem. Było jak w bajce, a potem wszystko zaczęło się zmieniać. Z początku mówiłam sobie: nie bądź głupia, nie stawiaj życiu wygórowanych wymagań. Czy ktokolwiek może powiedzieć, że jest stuprocentowo szczęśliwy? Osiem­ dziesiąt czy nawet sześćdziesiąt procent też wystarczy. Ta odrobina niezadowolenia to drobiazg. Aż tu pewnego ranka budzę się i widzę, że mój piękny świat przestał być piękny, że w łóżku nie jest już tak dobrze, że wciąż się kłócimy, że pojawiły się inne kobiety, że nic nie zostało z tej bystrej szczęśliwej dziewczyny, którą byłam w dniu ślubu. Zrobiło się ze mnie tłuste, zazdrosne, zakompleksione stworzenie — istna kwintesencja tego wszystkiego, co napawało mnie zawsze najgłębszą pogardą. Spójrz na mnie! Nienawidzę tego, co się ze mną stało, ale ciągle nie rozumiem, jak do tego doszło. Wciąż scbie powtarzam: oj, Renee, co się z tobą dzieje? Możesz nie być piękna, ale przecież masz rozum! Marnujesz sobie życie, zrób coś, na litość boską! A potem patrzę na Philipa i ogarnia mnie rozpacz. Czuję, że go tracę. Przypominam sobie słowa matki: jeśli chcesz go zatrzymać, musisz ciężko pracować, i zaczynam sobie wyrzucać, że za mało poświęcam mu starań. Że tracę go z własnej winy. Nie jestem tak dobra, jak powinnam. Brak mi zrozumienia. Jestem zbyt sprytna, zbyt samolubna, za dużo pracuję. Chcę wygrywać za wszelką cenę. Zawsze muszę mieć ra­ cję. Nie umiem dawać. Wciąż staram się zrobić z niego winowajcę, podczas gdy to ja sama powinnam mieć poczucie winy. Jesteś winna, orzekła prawniczka. Sama to udowodniłaś. Renee ocknęła się nagle: między nią a jej wizerunkiem w szybie stanął Philip. — Renee! Dotarło do ciebie bodaj jedno słowo? — spy­ tał z irytacją. — Przepraszam... — Jak zwykle! Myślisz, że wystarczy powiedzieć „prze­ praszam" i wszystko już jest w porządku? — Nie wiem, co innego mogłabym powiedzieć. 12 Dobre intencje

177

— Ale piekło umiałaś mi zrobić. Nie uważasz, że po takiej aferze zdawkowe przeprosiny to trochę za mało, żeby poprawić mi nastrój? — Czyż to nie ty wciąż wbijasz mi w głowę, że człowiek sam decyduje o swoich emocjach? — rzuciła cierpko. Na­ tychmiast uznała to za błąd, a jednak mówiła dalej: — Mo­ żesz się nadal złościć albo przyjąć moje przeprosiny. — A, do diabła, pomyślała desperacko, musiałam choć raz sobie ulżyć. — Masz szalenie wybiórczą pamięć — syknął Philip. Zaczął znów z irytacją przechadzać się po pokoju. — Po­ trafisz zacytować mnie co do kropki, kiedy ci tak wygodnie, ale innych rzeczy nie pamiętasz! — Dajmy temu spokój. — Renee przypomniała sobie wreszcie początek tej awantury. — Wracam do domu po piekielnie ciężkim dniu, a ty zasypujesz mnie zarzutami! Że nie przyszedłem na kolację, bo wolałem pieprzyć się z pacjentką! I ja mam się nie denerwować! — Nic takiego nie mówiłam. — Nie? No to powtórz dokładnie, co powiedziałaś. — Dokładnie nie powtórzę, bo nie pamiętam. — Próbo­ wała ominąć go wzrokiem i spojrzeć w oczy swojemu odbiciu, jakby to drugie ja mogło podsunąć jej lepszą odpowiedź, cóż, kiedy Philip przesłaniał jej widok. Miała nadzieję, że Debbie i Kathryn dawno już śpią; lepiej, żeby tego nie słyszały. — Wydaje mi się — podjęła po pauzie — że zapytałam cię tylko, gdzie byłeś przez cały wieczór. Wróciłeś do domu o jedenastej, a przecież o siódmej mieliśmy się spotkać z Drake'ami na kolacji. Kiedy nie przyszedłeś, zaczęłam się martwić, że stało ci się coś złego. — Już ci tłumaczyłem, że nie mogłem zostawić pacjentki. — Dzwoniłam do gabinetu o piątej, o szóstej, a potem co pół godziny. Z restauracji również. Między daniami i po kawie. — I tobie się zdaje, że tak postępuje zdrowa psychicznie kobieta? Tak twoim zdaniem ma wyglądać normalne mał­ żeństwo? 178

Och, pomyślała Renee, tylko nie to! Mimo przerażającej myśli, że stawką w tej grze może być małżeństwo, odrzekła w miarę spokojnie: — Tak postępuje żona, której zależy na mężu. Uma­ wiasz się ze mną i nie przychodzisz. Miałam się nie martwić? Myślałam, że zdarzył się jakiś wypadek... — Że runąłem ze skały w przepaść? — zapytał z ironią. — Myślę, że bałaś się czego innego. Że jestem z jakąś kobietą. — A byłeś? — Byłem. Przecież wiesz. Mówiłem ci o tym. — Z pacjentką! — Tak. Z desperatką gotową się zabić. — Więc jednak z kobietą! — Większość takich przypadków to kobiety. Renee nie chciała dolewać oliwy do ognia, lecz mimo najlepszych intencji nie mogła nie zauważyć jego arogancji. Czuła, że wzbiera w niej gniew, zachowała wciąż jednak tyle przytomności umysłu, żeby nie dać się ponieść emocjom. Nie pozwól się sprowokować, powiedziała sobie. Zawsze wtedy przegrywasz. — Posłuchaj, zależało mi na tej kolacji. Tym bardziej że zlekceważyliśmy już tyle spotkań z udziałem moich wspól­ ników. To dzisiejsze miało dla mnie szczególne znaczenie. Mikę Drakę to człowiek, któremu wiele zawdzięczam. Dobrze wiesz, że to on pomagał mi rozwinąć praktykę i osiągnąć dzisiejszą pozycję. Poświęcił temu całe lata. Mówiłam ci o tym. Wiedziałeś, jak zależy mi na tej kolacji. — Bardziej niż na życiu mojej pacjentki? — Och, nie mów tak! Oczywiście że nie! — Chciała znów spojrzeć w okno, ale Philip nadal uniemożliwiał jej kontakt wzrokowy z tą drugą. — Potrafię zrozumieć, że byłeś zajęty, ale mogłeś przynajmniej zadzwonić, uprzedzić, że możesz się spóźnić czy w ogóle nie przyjść. — I co miałem powiedzieć pacjentce? Pani wybaczy, muszę zadzwonić do żony, więc proszę nie skakać jeszcze z tego okna? A może tak? Droga pani, jeśli chce pani skoczyć, to proszę się pospieszyć, bo umówiłem się z żoną na ważną kolację i absolutnie nie mogę się spóźnić! 179

Renee wiedziała, że powinna zamilknąć, była nawet zdecydowana to zrobić, toteż z ogromnym zdumieniem usłyszała czyjś łzawy głos (a niech to! Przecież to twój głos, idiotko): — Nic bym nie mówiła, gdyby zdarzyło się to po raz pierwszy, ale tak jest zawsze, ilekroć mamy się spotkać z którymkolwiek z moich znajomych! Zawsze są jakieś przeszkody! — Jestem lekarzem. Nie mogę przewidzieć, że ktoś na przykład zechce się powiesić, a ja będę musiał interwenio­ wać. — Jakoś nie masz takich problemów, gdy chodzi o two­ ich znajomych. — Chcesz powiedzieć, że nie przyszedłem, bo mi się nie chciało? — Nie, wcale tego nie mówię. — A co? — Że taka sytuacja zdarza się nie pierwszy raz. — Nie pierwszy i na pewno nie ostatni. Rany boskie, Renee! Jak możesz być tak samolubna! Pacjentka chce popełnić samobójstwo, a ty kłócisz się ze mną o kolację. Na litość boską, co się z tobą dzieje? — Myślę, że... — Ty w ogóle nie myślisz i na tym polega twój problem. Ty tylko folgujesz emocjom. Po prostu musisz się wyłado­ wać. Jak zwykle. O co ci chodzi tym razem? Martwisz się o Kathryn? Wściekasz na Debbie? Coś źle poszło w sądzie? Zresztą mniejsza o to. Przyczyna tych frustracji nie jest ważna, rzecz w tym, że musisz to sobie na kimś odbić. Najlepiej na mnie. Ciebie przecież nie obchodzi, że wykań­ czasz mnie tą gadaniną. Dla ciebie moje uczucia się nie liczą. — To nieprawda. Nic tak się dla mnie nie liczy jak twoje uczucia — powiedziała z rozpaczą, przykładając rękę do czoła. Czuła śmiertelne znużenie, myśli zaczynały jej się plątać. Nie była już pewna, które z nich ma rację. Może w tym, co mówi Philip, jest trochę prawdy? Usiadł nagle przy niej i wziął ją za ręce. 180

— Zmieniłaś się, Renee — powiedział nieoczekiwa­ nie miękkim tonem. — Nie możesz tyle pracować. Zro­ zum, to przekracza twoje możliwości. Spójrz na siebie: je­ steś wykończona. Wyglądasz okropnie — upomniał ją dobrotliwie, jakby była dzieckiem, a on troskliwym ojcem, któremu chodzi tylko o jej dobro. — Nie masz litości dla siebie ani dla innych. Co stało się z tą dziewczyną, którą poślubiłem? Czy to groźba? Zawoalowane ultimatum: jeżeli się nie poprawisz, to z nami koniec? Philip mówił dalej, więc z rosnącą paniką próbowała skupić się na jego słowach. — Ta twoja praca to ciągłe grzebanie się w ludzkich brudach, a kiedy człowiek siedzi w tym zbyt długo, sam też się musi ubrudzić. Nie, nie zaprzeczaj, wciąż walczysz o jakieś nieczyste sprawy, w dodatku robisz to zbyt dobrze i za bardzo to lubisz. Bez przeciwnika jesteś nieszczęśliwa. Nie możesz żyć bez konfliktów. Ja wręcz odwrotnie. Mnie to męczy. Dlatego... sam już nie wiem... Może pomyliliśmy się co do siebie. Renee gwałtownie ożyła: — Co ty mówisz? — Kocham cię, Renee —powiedział, patrząc jej w oczy. Wbrew temu, co mówił, nie wydawał się wcale zmęczony; spojrzenie miał bardzo bystre. — Kocham cię, ale nie wiem, czy potrafię dalej tak żyć. Nie wytrzymuję tego, co się z tobą dzieje. Nastąpiła chwila milczenia. Dla Renee chwila pełna grozy. Rozpaczliwie szukała słów, którymi dałoby się wszystko naprawić, obojętne, jakim kosztem. Nie opuszczaj mnie, Philipie, błagała go w myślach. Powiedz, co chcesz usłyszeć. Powiem wszystko, czego sobie życzysz, tylko mnie nie opuszczaj! Bez ciebie jestem niczym. Ty, tylko ty jesteś całym moim życiem. Nie potrafię bez ciebie istnieć. — Tak bardzo cię kocham — szepnęła zdławionym głosem. Nic innego nie przyszło jej na myśl. Ujął jej głowę i zaczął całować we włosy. Zamiast ulgi ogarnął ją popłoch: tak okropnie wyglądam, sam to przecież mówił, jak on mnie może całować? Jak on w ogóle może na 181

mnie patrzeć? Pochylił się nad nią, delikatnie ucałował w kąciki ust i zlizał jej łzy z policzka. — Musisz się zdecydować, co najbardziej kochasz—po­ wiedział jeszcze i zamknął jej usta długim pocałunkiem. Renee kątem oka ujrzała tę scenę w szybie. Gdy pochylił się nad nią, przemknęło jej raptem przez głowę, że wygląda jak ojciec chrzestny składający mafijny pocałunek śmierci, gdy jednak poczuła jego usta na swoich, szybko pozbyła się tej przykrej myśli.

15 Lynn położyła głowę na oparciu czarnego fotela i za­ mknęła oczy. — Daleko jeszcze? — spytała po chwili. Marc Cameron zaśmiał się cicho. — Zupełnie jak moi chłopcy! Jeszcze parę minut. Kiedy przystanęli pod światłami, na krótko uniosła powieki, widząc jednak, że to Military Trail i że zmierzają na zachód, coraz dalej od oceanu, ponownie zamknęła oczy. Wyobraźnia podsuwała jej sceny o wiele bardziej interesują­ ce od tego, co widać było za oknem. Dopiero wspomnienie Gary'ego gwałtownie wyrwało ją z transu: wyprostowała się szybko, szeroko otwierając oczy. Pomyślała, że chyba nigdy nie zapomni wyrazu jego twarzy, gdy po wejściu do butiku zobaczył swoje dwie żony — byłą i przyszłą — ubrane jak bliźniaczki w identyczne suknie. Z lekkim niepokojem zerknęła na Marca; uśmiechnął się do niej i znowu utkwił wzrok w szybie. Nie powiedziała mu o tym. Może za jakiś czas, gdy ten fatalny incydent przestanie jej tak doskwierać, kiedy można już będzie wspominać go z humorem... Teraz to wszystko było tak okropne, tak straszliwie upokarzające, że nie chciała nawet o tym myśleć. Gary musi czuć się podobnie, bo gdy rano przyjechał po dzieci, nie tylko nie poruszył tej sprawy, ale 182

nawet nie wszedł do domu; stał w progu, przestępując z nogi na nogę, a informując ją krótko, że odwiezie dzieci koło piątej, wyraźnie unikał jej oczu. Było wpół do dziesiątej, gdy odjechał z nimi sprzed domu. Po godzinie zjawił się Marc, aby zgodnie z umową zabrać ją w odwiedziny do starszego pana Camerona. Zaledwie ruszyli w drogę, nawiedziło ją znowu natrętne pytanie „coja tu robię?", tym razem jednak Lynn rozprawiła się z nim krótko: skoro tu jestem, to pewnie mam na to ochotę. — Czy uprzedziłeś ojca o mojej wizycie? — zapytała Marca, gdy skręcili z głównego szlaku na południe i znaleźli się na krętej polnej drodze biegnącej pomiędzy długim szpalerem sędziwych królewskich palm. — Nie. Postanowiłem zrobić mu niespodziankę. Mam dla niego niestety jeszcze jedną, znacznie mniej przy­ jemną. — Tak? — Miałem bardzo pracowity tydzień. Uzyskałem pra­ wne pełnomocnictwo do dysponowania funduszami ojca, inaczej mówiąc, teraz ja decyduję o jego wydatkach... Przeniosłem następnie wszystkie aktywa do jednego banku, po czym odbyłem długą rozmowę z dyrektorem. Ojciec będzie odtąd otrzymywał ustaloną pensję. Koniec z kab­ rioletami i fundowaniem siostrzyczkom wycieczek do Grecji. Nie będzie z tego zadowolony. — Postąpiłeś słusznie. — Tak? To dlaczego czuję się tak parszywie? Jak skończony sukinsyn. — Trudno jest stać się z dnia na dzień ojcem czy matką własnych rodziców. To coś przeciwnego naturze — powie­ działa Lynn z nagłym smutkiem. Przed oczami stanęła jej matka w ostatnich miesiącach życia, gdy trzeba ją było karmić, ubierać, zakładać jej pampersy jak małemu dziecku. Marc wjechał tymczasem na pokryty świeżą nawierzchnią parking przed okazałym trzypiętrowym budynkiem o jasnoróżowych ścianach. — Spójrz tam — wskazał palcem długi automobil z białym dachem. — Widzisz to niebieskie cudo? 183

— Trudno byłoby go nie zauważyć. — Obraz matki szczęśliwie zaczął się rozpływać. — Przyjrzyj się tablicom rejestracyjnym! — powiedział, podjeżdżając bliżej. — PEACHES?* — Lynn omal nie parsknęła śmiechem. — Tablica na specjalne zamówienie. Tak pewnie nazywa ojca grono jego licznych wielbicielek. Nie będzie zachwycony utratą popularności, co niewątpliwie nastąpi, kiedy będzie zmuszony zaprzestać swych ekstrawaganckich gestów. — Postąpiłeś słusznie — powtórzyła Lynn, wysiadając z wozu. — Miałeś siedzieć z założonymi rękami i patrzeć, jak beztrosko wyrzuca pieniądze? — Czemu nie? — spytał niewesołym tonem. Widać było wyraźnie, że prowadził już z sobą tego rodzaju dyskusje. — Przecież to jego pieniądze. Jakie ja mam prawo zakazywać ojcu wydawania ich na to, co chce? — Masz obowiązek dopilnować, aby na stare lata mógł żyć wygodnie i nikogo nie prosić o pomoc. Nie byłoby dobrze, gdyby w pewnej chwili zabrakło mu nagle pieniędzy. Pomyśl też o sobie. Sam mówiłeś, że pisarstwo to niezbyt rentowna profesja. I tak już jesteś mocno obciążony finan­ sowo, a co by to było, gdyby przyszło ci jeszcze utrzymywać ojca. Zwłaszcza że nie jest dziś biedny. Nie możesz pozwolić, żeby lekką ręką przepuścił dorobek całego życia. Wiedziała, że zamierzają pocałować, zanim jeszcze zrobił krok w jej stronę, zaskoczyła ją jednak namiętność, z jaką sama oddała mu pocałunek. — Przyrzekłeś tego nie robić — mruknęła, wyzwalając się z jego objęć. — Skłamałem — odrzekł wesoło. Wziął ją pod rękę i weszli tak do budynku. Ojciec Marca siedział w wysłużonym zielonym fotelu, wyglądając przez okno na parking, musiał więc widzieć ich przyjazd, a później tę publiczną demonstrację uczuć, gdy * Peaches (ang. slang.) — ulubieniec, pieszczoszek (przyp. tłum.). 184

jednak weszli do pokoju, zdawał się w pierwszej chwili nie dostrzegać ich obecności. — Pilnujesz nowego nabytku? — zagadnął go Marc fałszywie swobodnym tonem. — Kim jest ta pani? — zapytał Ralph Cameron. W jego wykonaniu zabrzmiało to mniej więcej jak „kimjezdaani". Udar upośledził mu ośrodek mowy. — To moja przyjaciółka, tato, pani Lynn Schuster. — Marc lekko popchnął ją do przodu. Znalazła się w ten sposób tuż przed obliczem seniora, lecz ku swemu zdziwieniu nie czuła się wcale tak zażenowana, jak można byłoby przypuszczać. Starszy pan z widoczną trudnością uniósł siwiejącą głowę, a w jego oczach pojawił się uśmiech. — Schuster? Czy jest pani może spokrewniona z tym komikiem? — Słowa znów zlały się w jedno („czyjezdanimożsokrewionazymgomigiem"), toteż musiało minąć parę sekund, zanim Lynn zrozumiała, o co chodzi. — Nie — pokręciła głową. — Nie sądzę. — Byłem stałym bywalcem na występach Eda Sullivana. Jego partner nazywał się Schuster. Robili taki satyryczny skecz o Juliuszu Cezarze. Pamiętam, że... — Nie, to na pewno nie mój krewny — uśmiechnęła się Lynn. — Jak tam chłopcy? — spytał chory. Lynn zauważyła, że po raz pierwszy poruszył oczami. Idąc za jego wzrokiem, zobaczyła na nocnym stoliku fotografię bliźniaków Marca. Wydali jej się interesującą mieszanką obojga rodziców, podobnie zresztą jak Marc, w którym także w niebanalny sposób połączyły się cechy matki i ojca. Cameron senior musiał być kiedyś przystojnym mężczyzną; mimo częściowe­ go paraliżu, który okrutnie wykrzywił mu rysy, jego twarz zachowała wciąż jeszcze resztki dawnego uroku. Udar poraził mu lewą część ciała; leżąca na kolanach lewa ręka sprawiała wrażenie martwej; prawą potrafił gestykulować, lecz nawet te proste ruchy wykonywał powoli i dosyć niezręcznie. Pozostał mu na szczęście sprawny umysł. Oś­ rodki ruchu i mowy zostały co prawda poważnie upośledzo185

ne, Lynn jednak odniosła wrażenie, że proces myślenia chorego przebiega bez żadnych zakłóceń. Przyglądając się starszemu panu, doszła ponadto do wniosku, że to po nim Marc odziedziczył niebieskie oczy i mocną budowę. Byli prawie równego wzrostu, a Ralph Cameron, choć obecnie tak wychudzony, że wydawał się słaby i kruchy, musiał był kiedyś tak samo krzepki jak syn. — Czemu nie przywiozłeś chłopców? — zapytał Mar­ ca. — Przywiozę ich następnym razem. Dziś musimy poga­ dać o paru sprawach. — Mianowicie? Lynn poczuła, że stojący tuż przy niej Marc cały sztyw­ nieje z napięcia. Starał się odwlec przykrą chwilę, bo zamiast chwycić byka za rogi, spytał żartobliwie: — Jak cię tu traktują, tato? Jak tam siostrzyczki? Nadal takie napalone? Na widok taty żadna nie potrafi utrzymać rączek przy sobie — wyjaśnił Lynn. — Paskudna sprawa. — W oczach seniora po raz drugi zamigotał uśmiech. — Więc wszystko w porządku? Nie zgłaszasz żadnych pretensji? — W tej chwili żadnych — odrzekł senior, spoglądając sceptycznie na syna, jakby przewidywał, że długo to pewnie nie potrwa. Puścił oko do Lynn, która zrewanżowała mu się szerokim uśmiechem, utwierdzając się w przekonaniu, że umysł starszego pana pracuje całkiem prawidłowo. Przyszło jej zarazem na myśl, że nie wiadomo, co gorsze: rozpadający się umysł w stosunkowo zdrowym ciele, jak u jej matki, czy tak jak tutaj normalnie działający umysł uwięziony w półmartwym ciele. I jedno, i drugie było tak okropne, że przejmowało człowieka dreszczem. Kiedy Marc usiadł na łóżku twarzą do ojca i wziął go za ręce, uznała, że powinna zostawić ich samych. — Może poczekam na zewnątrz? — Nie, zostań, Lynn — poprosił Marc. Tak więc chcąc nie chcąc musiała być świadkiem tej mało przyjemnej rozmowy. 186

Marc bardzo spokojnie i tak delikatnie, jak to tylko było możliwe, zrelacjonował ojcu skutki podjętych przez siebie działań: że dysponentem pieniędzy jest teraz on, że nie może się zgodzić na finansowanie kosztownych wycieczek per­ sonelowi ośrodka ani tak ekstrawaganckie wydatki jak kupno błękitnego kabrioletu, a na to, co potrzebne, wyzna­ cza stałą tygodniówkę. — Jak dziecku — szepnął chory. Po policzkach spłynęły mu łzy. Nawet nie próbował ich wytrzeć. — Nie, tato, to nie tak... — Teraz już mogę umrzeć — powiedział Ralph Came­ ron, po raz pierwszy zupełnie wyraźnie. Lynn słuchała tego ze ściśniętym sercem. — Panie Cameron — zaczęła, ale przerwał jej gniewnym gestem. Gestem, który mówił: zamilknij. — Idźcie już — rzucił sucho. — Tato, zrobiłem to dla twego dobra — rzekł błagalnie Marc. — Nie mogę spokojnie patrzeć, jak wyrzucasz ciężko zarobione pieniądze. Pracowałeś na nie całe życie. Starszy pan podniósł głowę i spojrzał mu prosto w oczy. — Ty draniu! Marc drgnął, jakby dostał w twarz. Żal było na niego patrzeć. Lynn współczuła mu z całego serca, ale cóż mogła zrobić? Kiedy podniósł się z łóżka i bez słowa wyszedł z pokoju, uklękła przed chorym. — On bardzo pana kocha, panie Cameron. Proszę mi wierzyć, niełatwo mu było podjąć tę decyzję. — Chory nie odpowiedział; uparcie wpatrywał się w okno. — Do widzenia panu — szepnęła. Cóż jeszcze mogła mu powiedzieć? Są chwile, gdy lepiej dać ludziom spokój. Marc stał w korytarzu wpatrzony w zamknięte drzwi windy takim samym nieobecnym wzrokiem jak jego ojciec. Lynn cicho stanęła obok. Gdy po chwili nadjechała winda, pozdrowiła z uśmiechem dwóch znajdujących się w środku mężczyzn. Lekarze. Łatwo to było rozpoznać po białych kitlach i przypiętych do piersi plakietkach. Marc nadal milczał, śledząc z przesadną uwagą zapalające się nad drzwiami numery kolejnych pięter. 187

— Pan Cameron? — zagadnął go jeden z lekarzy. Był koło czterdziestki, krępy i niski, miał nos jak kartofel, a pod nim rzadki jak u nastolatka, ciemny wąsik. Marc spojrzał na niego jak człowiek wyrwany z transu. — Jestem doktor Turgov — kontynuował medyk, wyciągając rękę. — Po­ znaliśmy się podczas poprzedniej pana wizyty. Pan jest pisarzem, prawda? A pański ojciec to ten sympatyczny dziwak, który wysłał do Grecji Nancy Petruck, żeby mogła odwiedzić babcię! Ma pomysły! — roześmiał się głośno. — Ale wóz kupił sobie kapitalny. Przedwczoraj pozwolił mi go wypróbować. Rewelacyjnie chodzi to cacko. Jak tam pańska nowa powieść? — Doktor Turgov wypowiedział to wszystko jednym tchem, kompletnie nie zdając sobie sprawy z wściekłości swojego rozmówcy, tak intensywnej, że wprost namacalnej. — Wie pan — dodał na koniec — wciąż sobie myślę, że gdy przejdę na emeryturę, zajmę się pisaniem. — Cóż za zbieg okoliczności! Bo ja wciąż myślę, że poświęcę się medycynie, kiedy już zostanę emerytem — od­ rzekł Marc, wkładając w te słowa całe morze zabójczej ironii. Wysiadł z windy, nim kandydat na pisarza zdał sobie sprawę, że go obrażono. — To zdumiewające, co większość ludzi myśli o pisar­ stwie! — zżymał się nadal w drodze powrotnej. Tym bardziej że musieli czekać długą chwilę przed zwodzonym mostem łączącym West Palm Beach z centrum. — Czy ktokolwiek powiedziałby prawnikowi, że po przejściu na emeryturę otworzy sobie kancelarię adwokacką? Albo dentyście, że zajmie się leczeniem zębów? Ale każdemu się zdaje, że nosi w sobie co najmniej jedną powieść. Może i tak; życie wielu ludzi bywa nieraz bardzo interesujące, ale żeby pisać, trzeba czegoś więcej niż tylko interesujący materiał i dobry zmysł obserwacji. Trzeba jeszcze opowiedzieć całą tę historię na tyle logicznie czy humorystycznie, żeby ktoś zechciał to przeczytać. Nie wyobrażasz sobie, jak często rozmaici ludzie, dowiadując się, co robię, informują mnie z miejsca: „Mam tyle wspaniałych pomysłów, że mógłbym zostać pisarzem." Zawsze wtedy aż świerzbi mnie język, żeby powiedzieć 188

takiemu panu: Mylisz się, człowieku. Możesz mieć setki wspaniałych pomysłów, ale nie masz samodyscypliny, bez której nic nie osiągniesz! Żaden z tych pożal się Boże „literatów" nawet się nie domyśla, co to znaczy siedzieć codziennie przez kilka godzin przy biurku i ile się trzeba natrudzić, żeby pustą kartkę uczynić, szumnie mówiąc, zwierciadłem własnej duszy, i to takim, by czytelnik odnalazł w nim później także jakąś cząstkę własnych losów. Pisarstwo to bardzo specyficzny zawód i nie każdy może go uprawiać, a ludziom się zdaje, że to bułka z masłem! Może on, mogę i ja, wystarczy usiąść przy maszynie. Wiesz, jak często zdarza mi się to słyszeć? I to nie tylko od obcych, nawet od bliskich znajomych. Sztuka niestety nie cieszy się u nas najwyższą estymą. Są przecież i tacy, co patrząc na dzieło Picassa, mówią z głupawym uśmieszkiem: „To? To ma być obraz? Mój dzieciak by to namalował!" Akurat! Chciałbym to widzieć. O Chryste, co z tym mostem? Długo jeszcze będą nas tu trzymać? — krzyknął, okładając pięścią kierownicę. Lynn wyciągnęła szyję jak żuraw, żeby coś zobaczyć poprzez sznur stojących z przodu wozów. — To już chyba ostatnia łódź — powiedziała uspokaja­ jąco, śledząc przesuwający się z lewa na prawo czubek jakiegoś masztu. Następnych nie było widać. Uniesione połowy mostu zaczęły z wolna opadać i po chwili karawana wozów ruszyła. — Jakie pytanie słyszysz najczęściej? — za­ gadnęła Marca. Postanowiła kontynuować ten temat, wi­ dząc, jak go drażni ludzka gruboskórność. Jeśli nadal będzie mówił o tym z taką pasją, może ujdzie z niego wzburzenie wywołane wizytą u ojca. Gdyby tak się stało, doktor Turgov niechcący wyświadczyłby mu przysługę. — Skąd czerpię pomysły — odrzekł z ożywieniem. — A skąd je czerpiesz? — Niepodobna na to odpowiedzieć. — Nareszcie się roześmiali przestał tak wściekle ściskać kierownicę. — Oczy­ wiście nikt w to nie chce wierzyć, więc dla świętego spokoju odpowiadam, że z gazet, czasami z własnego życia, z czegoś, co zdarzyło się znajomym i tak dalej. Naprawdę jednak jest tak, jak mówię: nie wiem, skąd biorą mi się pomysły. 189

Z innymi pisarzami pewnie jest tak samo. Myślę, że to sprawa specyficznego sposobu widzenia rzeczywistości. Po­ wiedzmy, że ty i ja siedzimy w restauracji i przypadkiem słyszymy czyjąś kłótnie. Ty wstajesz od stołu zastanawiając się, czy można by jakoś pomóc tym ludziom, a ja mam gotową scenę do książki. Dla pisarza wszystko, co go otacza, stanowi materiał twórczy. Pisarz to takie zwierzę, które potrafi wszystko wykorzystać — uczucia, twarze, wydarze­ nia. Czasami w całości przenosi to do utworu, kiedy indziej zmienia fakty lub tłumaczy je po swojemu, nieraz nawet zupełnie na opak. Krótko mówiąc, nie istnieje dla nas nic świętego. — Dosłownie nic? — Dosłownie. Lynn nerwowo poruszyła się w fotelu; rozmowa za­ czynała zmierzać w niepokojącym kierunku. — Dokąd jedziemy? — spytała, aby zmienić temat. — Warto by coś zjeść. To już pora lunchu. — Słusznie, jestem głodna jak wilk. — To świetnie. Zjemy dziś u mnie — oznajmił Marc. — Jakaś pani pytała o pana—poinformował go portier, starszawy dżentelmen w wyraźnie przyciasnym, mocno przepoconym uniformie. — Podała nazwisko? — Nie. Ani też nie zostawiła żadnej wiadomości. Pyta­ łem, czy coś przekazać, ale powiedziała, że nie trzeba, że spróbuje skontaktować się z panem później. Marc przyjął to obojętnie; wzruszył ramionami i pociąg­ nął Lynn w stronę windy. — Ładnie tu — skłamała, gdy znaleźli się w małym foyer ciemnego trzypokojowego mieszkania. — Akurat! Jest ohydnie, a z ciebie wstrętna kłamczucha. Spójrz na te kolory — powiedział z ponurym grymasem, wskazując musztardowożołte ściany i ciemnobrązowe meble w zagraconym saloniku. — Nie mówię, że każde mieszkanie musi być od razu kombinacją błękitnego nieba z zieloną łąką, ale na litość boską, wystarczyłaby chociaż odrobina beżu, 190

żeby rozjaśnić tę norę! Wszędzie jest tak samo — oznajmił, przechodząc do ciasnej kuchenki obwieszonej szafkami z przygnębiająco ponurej imitacji drewna. — No ale cóż, musiałem gdzieś mieszkać, a to było tanie, umeblowane i wolne od zaraz. Na razie musi wystarczyć, dopóki nie będę wiedział, na czym stoję. Napijesz się czegoś? — Bardzo chętnie. Masz colę? — Cola dla pani — zażartował, podając jej szklankę i dobrze schłodzoną puszkę coca-coli. Całe drzwi lodówki oblepione były najnowszymi malowidłami jego synów. — A dla pana starającego się o jej względy piwo. Lynn udała, że tego nie słyszy. Natychmiast też zaczęła sobie wyrzucać, że nie powinna była tu przychodzić. A potem ogarnął ją wstyd, gdy się okazało, że jej pragnienia są zupełnie inne, absolutnie sprzeczne z nakazem rozsądku, i że tak naprawdę niecierpliwie czeka na ciąg dalszy. — Mam w lodówce pyszną sałatkę z krabów, i to wykonaną własnoręcznie — pochwalił się Marc, prowadząc ją znów do pokoju. — Poświęciłem na to cały ranek. — Imponujące. Wprawiasz mnie w podziw. — O to mi chodziło — puścił do niej oko. Zupełnie jak ojciec. — Gdzie pracujesz? Tutaj? — Mam biurko w sypialni. Chcesz zobaczyć? — Nie — powiedziała cokolwiek za szybko. Do licha, nie trzeba tu było przychodzić! Mógłby z nią zrobić, co mu się podoba, nawet zgwałcić, i każdy sąd by go uniewinnił. „Ależ wysoki sądzie, byłem pewien, że ona właśnie tego chce! W przeciwnym razie nie przyszłaby przecież do mego mieszkania. Wiedziała, że moje intencje są raczej mało szlachetne." Mógłby tak powiedzieć i miałby rację. Ileż to razy sama ostrzegała młode kobiety przed takimi sytuacjami. Chyba już do reszty straciła rozum. Gdzie się podziała jej słynna samokontrola? — Grosik za twoje myśli — uśmiechnął się Marc. — Myślę, że to mieszkanie jest rzeczywiście okropnie przygnębiające. Może wyjdziemy? Właściwie nie jestem głodna. 191

— Przecież umierałaś z głodu. — Teraz widzę, że raczej chciało mi się pić. — Na dowód, że to szczera prawda, pociągnęła długi łyk coli. — A co z moją sałatką? — Moglibyśmy ją zjeść na plaży. Zrobimy sobie piknik. — Doskonale. Mogę dopić piwo? — Och tak, oczywiście. — Może byś usiadła? — Nie, nie, dziękuję, wolę stać. Tak mi wygodniej. — Jakoś na to nie wygląda. Och, mógłby już skończyć to piwo, pomyślała, sącząc orzeźwiająco chłodną colę. — Jak twoi synowie czują się w tym mieszkaniu? Marc parsknął śmiechem. — Są zachwyceni! Przyglądając się okropnej musztardowej ścianie, Lynn zaczęła się zastanawiać, jak też wygląda nowy dom Gary'ego. Nigdy tam nie była, wiedziała tylko, że wynajął go sobie gdzieś w Gulfstream. — Dla chłopaków w tym wieku każda zmiana to oczywiście atrakcja — dodał Marc — a różnica między ich domem a tym mieszkaniem jest kolosalna! — Dla ciebie również — zauważyła Lynn. Spróbowała sobie wyobrazić, jak czuł się Gary, opuszczając ich małżeń­ ską willę przy Crestwood Drive, i jak czuje się teraz, gdy przychodzi tam jako gość. No ale Gary sam o tym zadecydo­ wał. Mógł się nie wyprowadzać. Marc nie miał żadnego wyboru. — Człowiek przyzwyczaja się do wszystkiego — powie­ dział bez złości. — Poza tym to był dom Suzette, którego jakoś nigdy nie mogłem uznać za własny. Próbowałem udawać, że go lubię, prawda jednak jest taka, że zawsze czułem się tam gościem... no powiedzmy, sublokatorem na specjalnych prawach. Dom ten kupili dla niej rodzice, a potem całe urządzenie plus wszystko, czego zażądała kochana córeczka. Księżniczka musi żyć jak w bajce, prawda? — Urwał, aby ryknąć piwa. — Po ich śmierci nie chciała tam mieszkać. Za dużo wspomnień. Zaczęliśmy 192

rozglądać się za nowym domem i tak nawinęła się inna nowość — zakończył ze śmiechem, ale jego dłoń zacisnęła się w pięść. — Chodź, pokażę ci moje akwaforty. Zanim Lynn zdążyła zaprotestować, ujął ją pod ramię i pociągnął do wąskiego holu. — Tu sypiają twoi synowie? — Udało jej się zatrzymać przed drzwiami małego brązowo-żółtego pokoiku z parą bliźniaczych łóżek zarzuconych mnóstwem samolotów i plu­ szowych dinozaurów. Fingując zainteresowanie zawartością półek na książki, weszła do pokoju, gdzie zaczęła pilnie studiować obszerną kolekcję „Hardy Boy". —Twoi chłopcy to czytają? Chyba są jeszcze za mali? — To moje książki — wyznał Marc z lekkim zakłopota­ niem. — Przywiozłem je z Buffalo. Uwielbiałem chłopaków Hardy'ego. — A ja Nancy Drew — roześmiała się Lynn. — Teraz Megan pasjonuje się jej przygodami. — Niedługo będzie to już klasyka — stwierdził Marc, podchodząc bliżej. Lynn zaczął ogarniać popłoch. — Co to takiego? — spytała z pośpiechem. — Co masz na myśli? — To — wskazała coś w rodzaju dużego akwarium. Na dnie widać było jakiś czarny kształt, długi i obły. Szybko postąpiła parę kroków naprzód, aby znaleźć się poza zasię­ giem rąk Marca. — Och, to nasz Henry. — Henry? — Znalazła się już tak blisko szklanego zbiornika, że rozpoznała jego lokatora. — O Boże, to wąż! — Nie lubisz węży? — Lubię zwierzęta z futerkiem i takie, co skaczą — wy­ krztusiła przez ściśnięte gardło, czując, że zbiera jej się na mdłości. Przecisnęła się obok Marca do holu i jak ślepa skręciła w prawo. Do Ucha, to jego sypialnia! — Pomyłka! — zawołała, ale on stał już w drzwiach, zagradzając jej drogę swym potężnym ciałem. A potem zaczął się do niej zbliżać. — Marc, nie, daj spokój, to nie jest dobry pomysł. 13 Dobre intencje

193

— Mam zrobić badanie krwi? — uśmiechnął się trochę przekornie. — Nie o to chodzi. — Też się uśmiechnęła. — A o co? — O to, że byłby to błąd. Nie powinnam była nawet tu przychodzić. — Wiem. Twoja prawniczka surowo ci tego zabrania. — Nie baw się ze mną w takie gierki. Jestem już na to za stara. — To nie żadne gierki. Jestem przecież szczery aż do bólu. Chcę kochać się z tobą, Lynn. Wiesz o tym doskonale i mam powody sądzić, że ty pragniesz tego samego. Chyba się nie mylę? — To nie takie proste. — Dlaczego? — Zrobił kolejny krok naprzód, gdy jednak cofnęła się przed nim, stanął nieruchomo, podnosząc ręce do góry. — Spokojnie, Lynn, nie mam zamiaru cię zmuszać. Jeśli nie chcesz, w porządku. — Rzecz w tym, że ja sama nie wiem, czego chcę — wyznała szczerze. — Więc się zdecyduj. I powiedz mi, czego chcesz. Lynn zamknęła oczy. Mój Boże, gdybyż to było możliwe! Nawet nie patrząc na Marca, czuła całym ciałem bijące z niego pożądanie. I tęskniła do niego całym ciałem. Tak dawno nikt jej nie pragnął. W wyobraźni widziała już siebie i jego na tylnym siedzeniu niebieskiego kabrioletu, czuła, jak niecierpliwie rozpina jej bluzkę, całuje piersi... Mimo woli pochyliła się ku niemu i nagle jakiś hałas wyrwał ją z transu. — Co się dzieje? — Natychmiast stanęła na baczność. — Ktoś dzwoni do drzwi — Wyjaśnił Marc. Jednocześnie zabrzęczał telefon. — Ha, i tak oto naszą bohaterkę dzwonek wybawił z opresji! — uśmiechnął się do niej kpiarsko. — Zechcesz otworzyć drzwi? Pójdę odebrać telefon. Już z ręką na klamce usłyszała głos Marca: — Jest tutaj? To portier! — krzyknął do niej z kuchni. — Idzie tu ta kobieta, o której wspominał. Lynn, niewiele myśląc, otworzyła drzwi i zobaczyła za progiem zszokowaną Suzette Cameron. 194

16 Renee z satysfakcją patrzyła w lustro. Świetnie! Wy­ glądasz super, powiedziała sobie, podziwiając efekty cało­ dziennych starań. Parę godzin spędzonych w salonie fryzjer­ skim opłaciło się stokrotnie. Dobrze zrobiła, zmieniając fryzurę. Krótsze włosy, sięgające trochę poniżej ucha, ko­ rzystnie zwęziły jej krągłe policzki, nadając twarzy uroczo młodzieńczy wygląd. Nowy szmaragdowozielony komplet również okazał się strzałem w dziesiątkę: odznaczał się dyskretną, nie rzucającą się w oczy elegancją, w dodatku wspaniale wyszczuplał sylwetkę. Pochłonął wprawdzie nie­ przyzwoicie wysoką kwotę, Renee nie żałowała jednak tych pieniędzy. Wciągnęła brzuch i obejrzała się z boku, stwier­ dzając z radością, że nowy ubiór znakomicie ukrywa co trzeba, podkreślając zarazem jej niewątpliwe atuty. Wąski a długi dekolt przemyślnie skrojonego topu dyskretnie odsłaniał ponętne krzywizny jej biustu, a luźno spływający poniżej materiał tak fantastycznie zwężał jej talię, że wyda­ wała się dziewczęco smukła. Słono kosztował ten łaszek, ale wart był wszystkich pieniędzy. Która to godzina? Renee przelotnie zerknęła na zegar. Sama była już prawie gotowa, ale jak tam Kathryn? Czy zdąży się ubrać, zanim Philip wyjdzie z łazienki? Na chwilę nawiedziła ją znowu wąt­ pliwość, czy dobrze zrobił, namawiając Kathryn do pójścia na to przyjęcie? Dla niej to przecież całkiem obcy ludzie. Jak będzie się wśród nich czuła? Kathryn z początku twardo powiedziała „nie". Przy­ jęcie? W trzy miesiące po śmierci Arniego? Nie ma mowy. Renee po cichu przyznała jej rację, toteż była mocno zaskoczona, gdy pod wpływem nalegań Philipa Kathryn zmieniła zdanie. Chociaż znając Philipa, nie powinnam się dziwić, pomyślała. On potrafi przekonać każdego. Wy­ czuwała jednak, że mimo wszystko perspektywa dzisiejszego wieczoru wyraźnie niepokoi Kathryn, postanowiła zatem trzymać się blisko siostry; trzeba zrobić wszystko, żeby się dobrze bawiła. Wiązało się z tym jednak pewne ryzyko: 195

miejsce u boku Philipa będzie puste, a nie ulegało wątpliwo­ ści, że znajdzie się na nie mnóstwo amatorek. Och nie! Nie wolno tak myśleć, surowo zgromiła się w duchu. Powinna zaufać Philipowi, zamiast nadal dręczyć go zazdrością. W przeciwnym razie będzie tak, jak mówił: ich związek tego nie przetrwa. Powzięła wszak mocne po­ stanowienie, że począwszy od dzisiaj wszystko się zmieni. Tak! Udowodni dziś Philipowi, że potrafi z nawiązką spełnić wszystkie jego wymagania. Podczas dzisiejszego wieczoru będzie miał absolutnie wolną rękę: rozstaną się zaraz po wejściu i niech każde robi, co chce. Philip może sobie flirtować, z kim mu się żywnie podoba, czyż nie po to urządza się takie przyjęcia? Te głupie towarzyskie flirty to rzecz bez znaczenia, nie ma sensu się o to dąsać. Kiedy znów się spotkają pod koniec wieczoru, nie usłyszy od niej złego słowa. Żadnych wyrzutów czy złośliwych uwag — jak to miała dotąd w zwyczaju. Postanowiła całą uwagę poświęcić dziś siostrze. Rozległo się ciche pukanie do drzwi. — Wejdź, Kathy! — Mogła to być tylko ona. Debbie już przed godziną pojechała do znajomych. — Nie mogę sobie poradzić z tym diabelnym zapięciem na plecach — powiedziała Kathryn, wsuwając się boso do pokoju. — A tu w ogóle jest jakieś zapięcie? — dobrodusznie spytała Renee, widząc nagie plecy starszej siostry. — Jest tu, u góry. — Kathryn wygięła rękę do tyłu, nie udało jej się jednak dosięgnąć malutkiej pętelki. — Aha, teraz widzę. — Renee odnalazła mikroskopijny guziczek. — No i co o tym myślisz? — Trzymając w palcach boki białej sukni, Kathryn wykonała powolny obrót wokół własnej osi, aby zademonstrować całą szerokość kloszowego dołu. — Podoba ci się ta suknia? — Jest bardzo odważna — stwierdziła Renee. I trochę perwersyjna, dodała w duchu już tylko na własny użytek. Suknia Kathryn z przodu wyglądała całkiem skromnie, rzec by można nawet, wręcz konserwatywnie: u góry wysoka 196

obroża, długość do połowy łydek, dziewiczo biały materiał, za to z boków i z tyłu było na co patrzeć. Ryzykowne wycięcia pod pachami odsłaniały całą nasadę piersi, a trój­ kątny dekolt na plecach Gęśli już ktoś by się uparł nazwać to dekoltem) kończył się w takich okolicach, że nasuwała się wątpliwość, czy Kathryn ma na sobie jakieś majtki. Renee naturalnie nie miała zamiaru o to pytać. Kathryn i bez tego wydawała się zakłopotana. Suknia, prawdę mówiąc, była jednak śliczna, a Kathryn z powodzeniem mogła sobie pozwolić na pokazanie tego wszystkiego, co ona sama z takim trudem starała się ukryć. Czując, że ogarnia ją zazdrość, pomyślała, że jest strasznie wredna i że powinna się wstydzić. — Uważasz, że ta suknia jest nieodpowiednia? — nie­ spokojnie spytała Kathryn, widząc jej chmurną minę. — Ależ nie, jest bardzo piękna — uczciwie stwierdziła Renee. — To nowy nabytek? — Uhm. Kupiłam ją tego dnia, gdyśmy poszły we trójkę na lunch, ty, ja i Debbie, pamiętasz? Renee niewyraźnie skinęła głową. Wolałaby o tym nie pamiętać. Alicia Henderson. Ciekawe, czy będzie dziś na przyjęciu. — Wiesz, Renee — powiedziała Kathryn tak cicho, że brzmiało to prawie jak szept — znowu mi się wydaje, że chyba nie powinnam iść na to przyjęcie. Nikogo tam przecież nie znam, będę tylko wisieć kamieniem u szyi tobie i Philipowi. — Nie pleć głupstw. Po pięciu minutach będziesz znała już wszystkich. Przynajmniej w tym samym stopniu co ja. Zaufaj mi, Kathy („zaufaj"? pomyślała z lekkim zdziwie­ niem, uświadamiając sobie, że już po raz drugi używa dziś tego słowa). Zobaczysz, będziesz zadowolona. — Nie chciałabym psuć wam zabawy. — O to się nie martw. — I tak już narobiłam wam dość kłopotów. — Kto tak powiedział? — Nikt. Sama to wiem. Ty i Philip jesteście zbyt dobrze wychowani, aby mówić takie rzeczy, bez względu na konsek197

wencje. A skutki tego są takie, że siedzi wam na karku ktoś tak kłopotliwy jak ja. Oboje macie własne sprawy, a ja już ponad miesiąc nie pozwalam wam żyć normalnie. — Tylko mi nie mów o wyjeździe, bardzo cię proszę! Nawet o tym nie myśl. Chcę cię mieć przy sobie tak długo, jak długo t y zdołasz z nami wytrzymać. — Renee dopiero teraz zaczęła zdawać sobie sprawę, ile dla niej znaczy obecność siostry. Kathryn wniosła do domu atmosferę rodzinnego ciepła, której brakowało tu od lat; nie uświadamiała sobie nawet, jak bardzo za tym tęskniła. Prawda, że przybyło jej zmartwień — wciąż drżała z obawy, czy Kathryn nie zechce ponowić swojej desperackiej próby — mimo to, a może właśnie dlatego nie chciała się z nią rozstawać. Z wąskiego pasażu łączącego sypialnię z łazienką dał się słyszeć pełen zachwytu okrzyk — i do pokoju wszedł Philip. Wokół bioder okręcony miał jeden ręcznik, drugim wycierał sobie włosy. — No, no, co za suknia! Brawo, Kathryn! Obróć się — zakomenderował — żebym cię mógł pooglądać. Rewela­ cyjna — orzekł, gdy z lekkim rumieńcem wypełniła jego polecenie. — Kochanie — zwrócił się do Renee, która wyprostowała się zaraz jak struna, pewna, że również usłyszy pochwałę — pamiętam, że widziałem u ciebie kolczyki, które świetnie pasowałyby do tej sukni. Wiesz, takie duże elipsy z kości słoniowej i srebra. Poszukaj ich, dobrze? Masz przekłute uszy, prawda? — zwrócił się znów do Kathryn, odgarniając jej włosy z ucha. Renee otworzyła szufladę komody i pierwszą rzeczą, która wpadła jej w oko, był pistolet Philipa leżący przy kasetce z biżuterią. Sama go tu włożyła, kiedy Debbie wywąchała poprzedni schowek. Do licha! Czym prędzej przyrzuciła go jakimś szalikiem, nie była jednak pewna, czy Kathryn go nie widziała. Myśl ta przejęła ją lękiem. Mogła widzieć. Kathryn patrzyła jej na ręce, gdy wyjmowała kasetkę... — O tak, będą idealne! — Philip wziął od niej kolczyki. — Przymierz — polecił Kathryn, a gdy wpięła je w uszy, wykrzyknął z triumfem: — A nie mówiłem? Bomba! 198

— Renee? — nieśmiało spytała Kathryn. — Co o tym sądzisz? — Że doskonale uzupełniają tę suknię. Philip jak zwykle miał rację. — Nie masz nic przeciwko temu, żeby mi je pożyczyć? — Oczywiście że nie! — odrzekł Philip, zanim Renee zdążyła coś powiedzieć. — Bardzo mi się podobają — szepnęła Kathryn, przy­ glądając się sobie w lustrze. Widać było, że cieszy ją własny wygląd; jakby po długiej przerwie poczuła się znów kobietą. — No a teraz znajdziemy coś dla ciebie, Renee — uśmie­ chnął się Philip. — Masz na myśli kolczyki? Uważasz, że te są złe? — Renee dotknęła złotych wysadzanych perłami serduszek. — Są strasznie konserwatywne. — Wydobył z kasetki parę długich kolczyków z kości nosorożca i czarnych onyk­ sów. — Weź te. — Myślałam, że złote będą dobrze współgrały z naszyj­ nikiem... — Zdejmij ten naszyjnik. Po pierwsze, nie pasuje do tego kompletu, po drugie, nadaje ci wygląd szacownej królowej wdowy. Generalnie mówiąc, moja droga, twojej garderobie przydałaby się szczypta szaleństwa. Zaczynasz wyglądać jak matrona — rzucił żartobliwym tonem, nie przestając się uśmiechać. Dla Renee był to cios w samo serce, ale on najwyraźniej nie zwrócił na to uwagi i ponownie zajął się Kathryn. — Jakie pantofle chcesz włożyć? — zapytał, patrząc na jej bose stopy. — Myślałam o białych płaskich czółenkach. — Doskonale. Powiedz, co to za perfumy? — Znowu odgarnął jej włosy i zbliżył nos do jej szyi. Kathryn zaczerwieniła się po same uszy. — Nie pamiętam nazwy. To jakaś darmowa próbka. — Świetny zapach. Pożycz tych perfum Renee. — Ja już jestem uperfumowana. — Renee była bliska płaczu. Miała nadzieję, że głos nie zdradził jej samopoczucia. A tak była pewna, że dokonała tym razem bezbłędnego wyboru i że jej szmaragdowy komplet spodoba się Philipowi! 199

Nim zdecydowała się kupić ten model, z pół godziny stała przed lustrem, próbując spojrzeć na siebie oczyma męża. Ach, trzeba było zabrać go ze sobą na zakupy! Wiedziała przecież, że ma świetny gust. Ileż to razy powtarzał, że wie lepiej od niej, jak się powinna ubierać. Miał w tych sprawach niezawodne oko. Artystyczne. Wystarczyło mu spojrzeć i od razu wiedział, w czym najbardziej będzie jej do twarzy i co do czego pasuje. Uwielbiał zresztą chodzić z nią po sklepach w charakterze doradcy. Wszystkie znajome zazdrościły jej takiego męża. „Co ja bym dała, żeby mój to potrafił! I żeby chciał!" Mój Boże, pomyślała ze skruchą, powinnam była o tym pamiętać. Gdybym poprosiła go o radę, nie wy­ glądałabym teraz jak szacowna królowa wdowa. Cała satys­ fakcja z własnego wyglądu opuściła ją bezpowrotnie. — Myślisz, że powinnam się przebrać? — zapytała cicho, kiedy Kathryn wyszła z pokoju. — Nie ma już na to czasu. — P o tych słowach skierował się do garderoby. — Idę się ubrać. Renee sięgała właśnie po drugie ciastko z owocami, gdy zza pleców dobiegł ją czyjś głos: — Ależ z twojej siostry piękna kobieta. I jaka szczupła! No ale do takiej sukni trzeba mieć figurę. Renee czym prędzej wpakowała do ust całe ciastko, nakazując sobie nie patrzeć na kuszące słodkości, którymi zastawiony był długi stół. Strasznie ją korciło, żeby po raz trzeci pofolgować łakomstwu, jednak w chwili gdy miała już ulec pokusie, wyobraziła sobie minę Philipa. Zobaczyła go tak wyraźnie, jakby stał tuż obok, choć w rzeczywistości znajdował się w drugim końcu salonu, pochłonięty ożywioną rozmową z jej siostrą. Obróciwszy się twarzą do swej rozmówczyni, rozpoznała w niej panią domu — Melissę Lawless, żonę znanego kardiologa. Wiek? Z grubsza oszaco­ wała ją na sześćdziesiątkę. — Rzeczywiście — bąknęła uprzejmie. — Moja siostra jest wciąż bardzo piękna. — Mimo woli rozejrzała się za Kathryn i zobaczyła ją przy drzwiach do patio. Nadal towarzyszył jej Philip. 200

— Zawsze pragnęłam być taka szczupła — westchnęła gospodyni. — Szczupła, ale okrągła, wiesz, co mam na myśli. Do dziś nie rozumiem, jakim cudem te wiotkie istoty mogą mieć takie biusty. Ja też byłam zawsze okrągła w tym miejscu — dodała, obrzucając krótkim spojrzeniem biust Renee — tylko że niestety w innych miejscach również. Renee absolutnie nie miała ochoty dyskutować o nad­ miarze ciała. Chcąc jak najszybciej zmienić temat, wypowie­ działa pierwszy banał, jaki jej przyszedł na myśl. — Podziwiam twój dom. Jest piękny. — Dziękuję, oboje z mężem bardzo go lubimy — padła odpowiedź utrzymana w tym samym duchu. — Ogromnie się cieszę, że udało ci się przyprowadzić siostrę — dodała Melissa. — Słyszałam, że ostatnio przeżyła tragedię. Skąd ona to wie? pomyślała zaskoczona Renee. Przecież chyba nie od Philipa... Jednak... Któż inny mógłby jej powiedzieć? — To prawda — odrzekła ostrożnie. — Moja siostra niedawno straciła męża. — Słyszałam, że próbowała popełnić samobójstwo — dorzuciła Melissa zupełnie takim samym tonem, jakim mówi się o pogodzie. Zdumienie na chwilę odjęło Renee mowę. Kiedy zdołała wreszcie pokonać skurcz krtani, nie poznała własnego głosu. — Owszem. Śmierć męża była dla niej potwornym szokiem. Dość długo nie mogła się z tego otrząsnąć, teraz jednak czuje się już dobrze. — Powiedziała to w miarę spokojnie, ale w środku wszystko się w niej gotowało. Na litość boską, czy ten Philip oszalał? Jak mógł rozmawiać z obcą kobietą o tak osobistych sprawach? Dlaczego, u diabła, uznał za stosowne w ogóle mówić o Kathryn? Wystarczyłoby przecież spytać gospodarzy, czy nie mają nic przeciwko temu, żeby na przyjęcie przyprowadził siostrę swojej żony. Musiał zaraz szczegółowo opowiadać cały jej życiorys? I tak postępuje psychiatra, którego świętym obo­ wiązkiem jest dyskrecja! Czując, że ze złości zaczyna brakować jej tchu, zaczerp­ nęła wielki haust powietrza, po czym bardzo powoli wypuś201

ciła je z płuc — jak palacz dym z papierosa. No nie, pomyślała już trochę spokojniej, Kathryn nie jest pacjentką Philipa, nie można mu wiec zarzucać, że dopuścił się zdrady tajemnicy lekarskiej, zresztą to, że Kathryn chciała się zabić, nie było przecież żadną tajemnicą. Mimo to nadal czuła do niego urazę: naprawdę nie przypuszczała, że potrafi paplać jak stara plotkara. No bo jak inaczej nazwać to, co zrobił? — Dziwię się, że Philip ci o tym powiedział. — I że mówię to głośno, dodała już tylko w duchu. — Och nie, to nie Philip! On słówkiem mi o tym nie wspomniał! — zawołała Melissa. — Wiem to od Alicii Henderson. Chyba przedwczoraj napomknęłam jej, że Philip przychodzi z dwiema paniami, to znaczy z żoną i szwagierką... Renee przestała jej słuchać. Ach tak! Zwierzył się swojej Ali. Ciekawe kiedy? Podczas tego lunchu w „Trubadurze", kiedy to biedulka z powodu głębokiej frustracji rzekomą schizofrenią męża nie mogła się zdobyć na normalną wizy­ tę w gabinecie? Powiedział jej pewnie: „Nie martw się, Ali, w każdej rodzinie zdarza się trochę szaleństwa. Najlepszym przykładem jest moja szwagierka. Jej mąż rozstał się nagle z tym światem, a ona odczekała całe trzy miesiące, żeby z rozpaczy podciąć sobie żyły." Mógł też opowiadać o tym kiedy indziej. Na przykład wtedy gdy nie przyszedł na kolację, zmuszony ratować inną niedoszłą samobójczynię. Ten świat też chyba zwariował, że tylu w nim samobójców, ale jaka to wygoda dla niewiernych mężów! Wyobraziła go sobie w przytulnej sypialni tej bezwzględnej rudej wampirzy­ cy. Nie dość że ma z nią romans, to musi ją jeszcze zabawiać plotkami o ludzkich nieszczęściach? I dlaczego akurat o Ka­ thryn? Przestań! huknęła na siebie w duchu. Skończ z tym natychmiast! Nie widzisz, że znowu robisz z igły widły? Sprawa Kathryn mogła wypłynąć w rozmowie z najrozmait­ szych powodów. Philip mógł całkiem niewinnie przytoczyć ją jako przykład czegoś, co chciał udowodnić. Dość tych szaleńczych podejrzeń. Nie zachowuj się jak prokurator, jesteś na przyjęciu, a nie w sądzie. 202

Nie zwracając nadal uwagi na paplaninę Melissy, rozej­ rzała się po salonie: Kathryn nie wróciła jeszcze z patio, Philipa też nie było widać. Musiała uczciwie przyznać, że przez cały wieczór opiekował się jej siostrą w sposób doprawdy godny uznania. Nie opuszczał jej ani na minutę, zabawiał rozmową, po kolei przedstawiał wszystkim go­ ściom, dbał o jej talerz, słowem, robił wszystko, żeby nie czuła się tutaj piątym kołem u wozu... Chciał, by nabrała przekonania, że jej towarzystwo sprawia mu szczerą przy­ jemność, że ją podziwia i lubi, że zależy mu na tym, aby się dobrze bawiła. Uświadomiwszy to sobie, Renee poczuła, że uchodzi z niej cała złość, ustępując miejsca uczuciu głębo­ kiej wdzięczności. Okazał Kathryn tyle dobroci, tak dosko­ nale umiał wejść w jej położenie! Sama nie potrafiłaby le­ piej zająć się siostrą. Zrobiło jej się głupio i wstyd za te idiotyczne urojenia. Już nawet w myślach wyrządzam mu krzywdę... — O wilku mowa! — usłyszała nagle okrzyk Melissy i zobaczyła zbliżającą się ku nim Alicie Henderson. Wyraźnie zmierzała w ich stronę, choć starała się sprawiać wrażenie, że tędy akurat prowadzi szlak jej wędrówki. — Alicia Henderson — oznajmiła, wyciągając rękę do Renee, jakby jej w ogóle nie znała. — Witaj, Ali, my się już znamy — uśmiechnęła się Renee. Zauważyła zaskoczenie na twarzy rywalki, które jednak szybko ustąpiło miejsca rozbawieniu. — Ach tak! Na przyjęciu u Judy! Nie poznałam cię w pierwszej chwili. Czyżbyś trochę przybrała na wadze? — Właśnie mówiłam Renee, jak podziwiam figurę jej siostry. Jest taka szczupła! — włączyła się Melissa Lawless. Do licha, z jakim ukontentowaniem wtrąciła te swoje trzy grosze! — Na długo przyjechała twoja siostra? — niedbale spytała Alicia, udając, że poprawia sznurowany pasek przy swej czarnej skórzanej sukni. — Nie mam pojęcia — szczerze odparła Renee, bo i po cóż miałaby kłamać? Z wyjątkiem tej krótkiej wymiany zdań przed przyjęciem nie rozmawiała z Kathryn na ten temat. 203

Alicia przesadnie zamaszystym gestem odrzuciła do tylu długie włosy. Zdaniem Renee bardziej z kokieteryjnego nawyku niż z rzeczywistej potrzeby. I tak zresztą zaraz wróciły na miejsce. — No to masz teraz dom pełen kłopotów — wycedziła z fałszywym współczuciem. — Wystarczyłaby już sama Debbie... „Debbie"? Skąd ta poufałość? zdziwiła się Renee. — Debbie to żaden kłopot — skłamała bez mrugnięcia okiem. — Och, ja bym raczej powiedziała, że to dość kłopotliwa osóbka. W zeszłym tygodniu byłam z nią na lunchu. Philip mnie o to prosił. Mówił, że przeważnie siedzi w domu sama, bo nie ma się nią kto zająć. Zgodziłam się — dodała z uroczym uśmiechem — bo jak sama wiesz doskonale, jemu nie sposób odmówić. Co takiego? Czując, że usta otwierają jej się ze zdumienia, Renee z całej siły zacisnęła zęby. Dlaczego Philip to zrobił? Zapytać go o to? Zaryzykować kolejną awanturę? Alicia tymczasem szczebiotała dalej: — Mnie jego córka wydała się nieznośnie kłopotliwa, ale ja nie jestem przyzwyczajona do takich osób. Ty to co innego... — Przepraszam, nie rozumiem... — Masz siostrę, która chciała odebrać sobie życie, to już jedna taka osoba, no i oczywiście Philip... — Przepraszam, nie rozumiem — powtórzyła Renee jak zacięta płyta. — Wybaczcie mi, proszę — rzuciła grzecznie Melissa i nagle zniknęła wśród gości. — A właśnie! Gdzież to podziewa się Philip? — paplała dalej Alicia. — W ogóle go dziś nie widziałam. Renee w jednej chwili opuściło całe napięcie wywołane rozmową z tą żmiją. Poczuła, że nawet usta układają jej się w coś na kształt uśmiechu. W tym ostatnim pytaniu Alicii wyczuła tłumiony niepokój. Niepokój kobiety, która traci grunt pod nogami. Więc to tak! Romans dobiegł końca, przynajmniej dla Philipa! Nagłe odprężenie sprawiło, że 204

mimo woli przybrała swobodniejszą pozę. Alicia Henderson przestała być dla niej groźna. Będzie odtąd już tylko żywym świadectwem niemiłego skądinąd faktu, że Philipowi zda­ rzyło się kiedyś stracić dobry gust. Jeśli go nie widziałaś, to znaczy, że on tego nie chciał, pomyślała z cichą satysfakcją. — Ostatnio widziałam go przy drzwiach do patio — oznajmiła krótko. — Jestem pewna, że nie był sam. — W tonie Alicii pojawiła się złośliwość. Och, pomyślała Renee, czyżbyś chciała z rywalki stać się teraz moją sojuszniczką? Tylko nie zacznij mi się zwierzać ze swego romansu z Philipem! — Nigdy nie jest sam — odrzekła pobłażliwie, dając do zrozumienia tej głupiej istocie, że nie jest bynajmniej pierw­ szym trofeum łowieckim Philipa i że ona osobiście podobnie jak sam Philip nie przywiązuje do tego żadnej wagi. To wystarczyło: ruda piękność odeszła jak zmyta, nerwowo przeczesując włosy palcami. Po paru minutach z patio wyłonił się Philip w towarzy­ stwie roześmianej Kathryn. Renee przez cały miesiąc nie widziała swej siostry w tak dobrym nastroju. Jej własny lekki uśmieszek przerodził się w wielki uśmiech triumfu, gdy mijając Alicie, Philip ledwie skinął jej głową. Och, widywała już ten jego gest! Skończył z nią definitywnie! Kiedy znalazł się przy jej boku, uśmiechnęła się do niego od ucha do ucha, szczęśliwa i pełna wdzięczności. Nareszcie! Nareszcie odzyskała męża! — Jak się miewa najpiękniejsza kobieta w tym domu? — Chwycił ją wpół i okręcił się z nią dookoła. — Dobrze się bawisz? — Fantastycznie! — I była to prawda. — Miałabyś coś przeciw temu, żeby wymknąć się stąd po angielsku? W mniejszym gronie — szepnął kusicielsko — moglibyśmy zabawić się jeszcze lepiej. — P o tych słowach polizał ją w ucho. — Mogę wyjść w każdej chwili — odszepnęła Renee. Przez całe jej ciało przebiegło znajome drżenie. — No to chodźmy! — zakomenderował wesoło, biorąc swe panie pod ręce. — Ale ze mnie szczęściarz! — Powiedział to z taką dumą, że obie parsknęły śmiechem. 205

17 — Może jednak napije się pani kawy? — zapytała Lynn. Patty Foster siedząca na brzeżku krzesła po drugiej stronie jej biurka odmownie pokręciła głową. Widać było, że cała drży. Była jasną blondynką o dużych piwnych oczach i twarzy usianej dziesiątkami piegów. Gdyby rzeczywiście leżała godzinami na słońcu, jak twierdziła Davia Messenger, to aby zachować taką karnację, musiałaby chyba codziennie zuży­ wać kilogramy filtrów. Nie wyglądała też na kokietkę. Lynn, która swoim zwyczajem poddała twarz Patty drobiazgowej obserwacji, nie dostrzegła tam żadnego makijażu poza odrobiną tuszu. Z miejsca natomiast rzucała się w oczy wyjątkowa nerwowość tej kobiety. Rozpaczliwie próbowała się uśmiechnąć, ale skończyło się na tym, że nieznacznie zadrgały jej kąciki ust. Zrażona widać tym niepowodzeniem, nerwowo przygryzła wargę. — Moja kawa oczywiście nawet nie umywa się do tej, którą poczęstował mnie pani mąż — dodała Lynn lekkim tonem, by choć trochę rozluźnić atmosferę. Starała się o to od dziesięciu minut — i wciąż bez skutku. Przez jej gabinet przewijały się rocznie setki osób, ale chyba żadna nie była tak straszliwie spięta. A może przerażona? — Domyślam się, że ma pani jakiś swój sekret. Proszę mi go zdradzić. — Dodaję do dzbanka szczyptę kakao — odrzekła z wahaniem Patty Foster. Jakby nie była pewna, czy naprawdę chodzi o kawę. — Nauczyła mnie tego babcia. — Pewnie bardzo panią lubiła. — To ona mnie wychowała. — Tak? — Straciłam rodziców, kiedy byłam bardzo mała, i chy­ ba dlatego mam kompleks ojca. — Patty Foster ponownie spróbowała się uśmiechnąć z tym samym żałosnym skutkiem co poprzednio. — Zaopiekowała się mną babcia. Bardzo troskliwie. Była dość surowa, tak jak teraz Keith wobec Ashleigh, ale nauczyła mnie wielu rzeczy. Teraz bardzo mi się 206

to przydaje — powiedziała młoda kobieta i nagle wybuchnęła płaczem. — Wszystko jest w porządku, prawda? Mówiła pani, że lekarz nic nie znalazł... żadnych śladów przemocy... — Tak, wszystko w porządku, proszę się uspokoić. Patty wydobyła z kieszeni chusteczkę higieniczną i ha­ łaśliwie wysiąkała nos. — Kocham moje dziecko ponad wszystko w świecie. Umieram z przerażenia na samą myśl o tym, że mogą mi je odebrać! — Czy jeszcze coś panią przeraża? — Słucham? — Pytam, czy nie boi się pani jeszcze czegoś lub kogoś — powtórzyła spokojnie Lynn. — Nie rozumiem. — Myślę, że pani rozumie. — Lynn popatrzyła jej w oczy. Patty próbowała umknąć przed nią wzrokiem, ale z jakichś powodów nie mogła. Nerwowo zamrugała powie­ kami i powtórnie wysiąkała nos, tym razem już znacznie ciszej. — Czy boi się pani męża? — Głos Lynn brzmiał łagodnie, lecz nieustępliwie. Był jak nóż w ręku chirurga ostrożnie zaznaczającego miejsce cięcia. — Nie, oczywiście że nie! — gwałtownie zaprotestowała jej rozmówczyni i równie nagle zamilkła. — Nie mam pojęcia, o czym pani mówi — dodała po paru sekundach. — Proszę mi powiedzieć, jaki jest pani mąż. — Keith jest wspaniałym mężem. Delikatnym, trosk­ liwym i dobrym. To naprawdę przyzwoity człowiek. I ważna osobistość. — To już wiem. — Jest strasznie zaabsorbowany swoją zawodową dzia­ łalnością. Pracuje od świtu do nocy. — No właśnie. Jest pewnie bardzo zmęczony, gdy po takim dniu wraca wieczorem do domu. Czy nie przeszkadza mu małe dziecko, które jak to dziecko, wciąż biega, hałasuje, naprzykrza się ojcu i czasami bywa nieposłuszne? — Ashleigh to jego oczko w głowie. — Lynn zanotowała sobie w pamięci, że Patty posłużyła się tym samym zwrotem 207

co kilka dni temu jej mąż. — Z początku było mu trudno — wyznała, wbijając oczy w kolana. — Dawno już nie miał do czynienia z małymi dziećmi... Był też trochę zazdrosny, że poświęcam Ashleigh tyle uwagi i czasu. Ale mamy to już za sobą. — Mówiąc to, podniosła głowę i spojrzała Lynn prosto w twarz. I nagle jej wielkie oczy znów napełniły się łzami. — Keith nigdy nie chciał jej skrzywdzić — wyszeptała zdławionym głosem. — Musi mi pani uwierzyć! On czasami po prostu nie zdaje sobie sprawy z własnej siły. — Czy mam rozumieć — ostrożnie spytała Lynn — że to mąż złamał rękę pani córce? — Czy jeśli powiem, że tak, zabiorą mi Ashleigh? — Patty Foster znowu wpadła w panikę. — Nie, skądże! — zaczęła uspokajać ją Lynn. — Ma­ my specjalne sesje terapeutyczne dla takich rodzin jak wasza... — Keith nigdy się na to nie zgodzi. — Jestem pewna, że potrafi go pani przekonać... — Nie, nie! To niemożliwe! — Patty tak gwałtownie zerwała się z krzesła, że omal go nie przewróciła. — Proszę pani... — Pani się zdaje, że zawsze musi być tak, jak pani każe? — zaczęła wykrzykiwać histerycznie. — Niech mi pani powie, jak to jest, mieć taką władzę nad ludźmi! Co pani czuje, kiedy tacy jak ja trzęsą się przed panią, wiedząc, że jedno niebaczne słowo może pozbawić ich dziecka? Smakuje pani taka władza? — Proszę mi wierzyć, nie mam zamiaru odbierać pani córki. — Póki będziemy robić to, co pani powie! — Staram się tylko wam pomóc. — Ja to wszystko wymyśliłam! — desperacko krzyknęła Patty. — Mój mąż nigdy w życiu nie podniósł ręki na Ashleigh, nigdy jej nie skrzywdził! — Pani Foster... — Ashleigh złamała sobie rękę w szkole, a Keith jest najczulszym ojcem. — Naprawdę nie ma się czego bać... 208

— Lekarz nie stwierdził najmniejszych śladów przemo­ cy. Moja córka jest zdrową, szczęśliwą dziewczynką i nikt nie ma prawa mi jej zabierać! — Nikt nie chce tego robić. — Jeśli powtórzy pani komukolwiek to, co mówiłam o mężu, wszystkiemu zaprzeczę. Powiem, że pani kłamie, rozumie pani? Powiem, że to oszczerstwo. Mój mąż jest ważną osobistością i w razie potrzeby potrafi użyć swoich wpływów. Dla pani może się to skończyć bardzo nieprzyjem­ nie. — Nie boję się pani męża i pani również nie musi się go obawiać. — Nie wiem, o czym pani mówi — chłodno oświadczyła Patty Foster. Obróciła się na pięcie i wybiegła z biura. — Kłopoty? — W otwartych drzwiach gabinetu ukazała się głowa sekretarki. — Idź za tą panią, Arlene. Sprawdź, czy z nią wszystko w porządku — poprosiła Lynn. — Och, i zamknij te drzwi, dobrze? Bardzo ci dziękuję. — I co teraz począć z tym fantem? — zapytała głośno. Bezwiednym ruchem przetarła oczy i natychmiast opuściła rękę: matka nie pozwalała jej tego robić. Błądząc roztargnionym wzrokiem po pokoju, zaczęła analizować sytuację. Patty Foster wyznała, że to ojciec złamał dziecku rękę, ale przed sądem wszystkiemu zaprzeczy... Wiadomo teraz jednak, że Davia Messenger miała rację, donosząc o aktach przemocy wobec dziecka. Pomyliła się tylko co do osoby sprawcy. Jej „dobre oko do piękna" zaćmiła tym razem zawiść, pomyślała z lekkim rozbawieniem. Tak czy inaczej powiedziała prawdę. Gdyby udało się wreszcie zlokalizować wychowawczynię Ashleigh i wydobyć od niej zeznanie, że dziewczynka nie złamała ręki na boisku, oskarżenia „rudego anioła" zostałyby potwier­ dzone... Dla sądu byłby to wystarczający dowód i zarazem podstawa do skierowania Fostera na przymusową terapię. Kłopot polegał na tym, że wszelkie dotychczasowe próby odnalezienia wychowawczyni spełzły niestety na niczym. Jak słusznie przepowiedział Keith Foster, prywatna szkoła w Gulfstream była latem zamknięta na głucho, a żadna 14 Dobre intencje

209

z osób noszących nazwisko „Templeton", zamieszkałych w Delray lub Palm Beach, nie miała nic wspólnego z po­ szukiwaną nauczycielką. Lynn już zdążyła to sprawdzić. Teraz na wszelki wypadek zerknęła do teczki Fosterów, aby się upewnić co do pisowni nazwiska. Może popełniła jakąś pomyłkę? Nie, wszystko się zgadzało. Do kogo by jeszcze zadzwonić? dumała ze wzrokiem utkwionym w aparat. Może spenetrować dalsze okolice — Boca Raton czy Pompano Beach? Dobrze, spróbujmy w Boca, powiedziała sobie, wybierając numer informacji. — Chodzi mi o abonentów o nazwisku „Templeton" — wyjaśniła operatorowi. — Nie, nie znam adresu ani inicjałów. Proszę mi podać wszystkie numery, które ma pan w spisie. Okazało się, że takich abonentów na szczęście jest tylko czterech. Lynn zapisała numery i właśnie miała zamiar połączyć się z pierwszym z tej listy, gdy ktoś z głośnym trzaskiem otworzył drzwi. Zdumiona podniosła głowę, a zdumienie to jeszcze wzrosło, gdy zobaczyła, że osob­ nikiem, który z takim impetem wtargnął do gabinetu, jest jej mąż. — Gary!... Co ty tu... Co się stało? — Do diabła, Lynn, co ty wyprawiasz? — wykrzyknął z furią. — Co się z tobą dzieje, do cholery? — Nie mam pojęcia, o czym mówisz. — Sama czuła, że brzmi to trochę fałszywie. Łatwo się było domyślić, co go tu sprowadza. — Doskonale wiesz, o czym mówię! Nie udawaj, że nie znasz Marca Camerona! — krzyknął jeszcze głośniej, waląc pięścią w biurko. — Uspokój się, Gary. —Przeraziło ją jego zachowanie, starała się jednak zachować zimną krew. Wyobrażając już sobie ciekawe spojrzenia kolegów, uznała, że przede wszyst­ kim trzeba zamknąć drzwi. — W porządku, Arlene — szep­ nęła wyraźnie przestraszonej sekretarce, która powróciła już do swego biurka. — Powiedz, do diabła, co się z tobą dzieje! —powtórzył Gary wcale nie ciszej niż za pierwszym razem. 210

— Nic się nie dzieje — odrzekła, nie podnosząc głosu. Postanowiła, że nie pozwoli wyprowadzić się z równowagi. — Więc czemu wycinasz mi takie numery? O co ci chodzi? — O nic. Proszę cię, usiądź. Spróbujmy spokojnie to przedyskutować... — Nie będę siadał ani dyskutował! Zwłaszcza że nie ma o czym. — Więc po co tu przyszedłeś? — Nie chciałem wczoraj kłócić się z tobą przy dzieciach. — Przynajmniej w tym się zgadzamy — stwierdziła Lynn z lekką ironią. Zaraz też przyszło jej na myśl, że Marc Cameron roześmiałby się pewnie, słysząc ten komentarz, a Gary? Nie. Nadal wyglądał jak chmura gradowa. — Więc może mi powiesz, co cię tak zdenerwowało? Popatrzył na nią z niedowierzaniem. — Ty naprawdę musisz o to pytać? — Najwidoczniej. — Co chcesz mi udowodnić, spotykając się z tym Cameronem? Lynn powróciła za biurko i spokojnie usiadła na krześle. — Niczego ci nie chcę udowadniać. — Co w ciebie wstąpiło, Lynn? Pomieszało ci się w gło­ wie czy jak? Najpierw śledzisz Suzette... — Wcale jej nie śledziłam. — Cóż więc robiłaś w tym sklepie? W tej cholernej sukni? Lynn bezradnie wzruszyła ramionami. Co miała powie­ dzieć? Że tamtego popołudnia nie była sobą? Że nie bardzo wiedziała, co robi, a weszła do sklepu kierowana wyłącznie ciekawością? I do licha, jeśli ktoś w tym butiku został upokorzony, to tylko ona! Jak śmiesz sugerować, pomyślała gniewnie, że mnie pomieszało się w głowie? Czy to ja posłałam ci kwiaty na byłą rocznicę ślubu? — A potem w sobotę—wrzeszczał dalej Gary — Suzette idzie spytać swojego eks-męża, czy może wieczorem zająć się dziećmi, bo opiekunce nagle coś wypadło, i któż to otwiera jej drzwi? Kobieta w oranżu! Panna Schuster we własnej osobie! 211

— P a n i Schuster — poprawiła go Lynn. — Nadal nią jestem. Gary zaniemówił chyba na minutę. Klepnął się za­ ciśniętymi pięściami po udach i krokiem wściekłego tygrysa zaczął spacerować w tę i z powrotem przed biurkiem. Lynn mimo woli popatrzyła na własne ręce: trzęsły się tak mocno, że wolała je ukryć. Lepiej, żeby tego nie widział. — Co robiłaś w mieszkaniu Camerona? — zapytał po dłuższej pauzie. — To nie twoja sprawa. — A ja uważam, że moja. — Czemuż to? — Bo dotyczy moich dzieci. — Co ty wygadujesz? W jaki sposób może to dotyczyć n a s z y c h dzieci? — Zastanów się. — Już to zrobiłam. I nie widzę żadnego sensu w tym, co mówisz. — Jak twoim zdaniem będą się czuły, kiedy wyjdzie na jaw, że ich matka zadaje się... — urwał, nie bardzo wiedząc, jakiego użyć określenia. — Z mężem kobiety, dla której je opuściłeś? — pod­ powiedziała mu Lynn. Zauważyła, że drgnął, co jak stwier­ dziła z lekkim zaskoczeniem, sprawiło jej pewną przyjem­ ność. — Nie wiedziałem, że jesteś tak mściwa. — Bo nie jestem. — A randki z Cameronem to co? Robisz to tylko dlatego, żeby mi się zrewanżować! — Randki z Cameronem nie mają nic wspólnego z tobą. — Nie gadaj głupstw, Lynn. Po cóż byś się miała z nim zadawać, gdyby nie chodziło ci o zemstę? I wiesz, co ci powiem? Te twoje gierki byłyby nawet zabawne, gdyby nie były takie żałosne — dodał mentorskim tonem. Lynn odczuła zwłaszcza ten ton: byłaś niegrzeczna, moje dziecko, wiec pan profesor, choć bardzo cię lubi, musi dać ci linijką po łapie. — Czy ty naprawdę nie widzisz, co robisz? — Wyobraź sobie, że nie — odrzekła cierpko. 212

— Wykorzystujesz tego faceta, bo wydaje ci się, że w ten sposób zdołasz mnie odzyskać lub przynajmniej kontrolować każdy mój ruch. Do niczego innego nie jest ci potrzebny. Marc Cameron to klasyczny obibok bez poczucia odpowiedzialności, w dodatku zupełnie nie w two­ im typie. Gdyby nie chodziło o mnie, nawet byś na niego nie spojrzała. — On nie jest żadnym obibokiem. To ogromnie utalen­ towany człowiek uprawiający niepewny i mało rentowny zawód. — A ja ci powtarzam, że to nieodpowiedzialny wałkoń. Nie życzę sobie, żeby ktoś taki kręcił się koło moich dzieci. — Wyłączmy dzieci z tej dyskusji, dobrze? — Pytam cię po raz drugi: jak będą się czuły, gdy dowiedzą się o twoich stosunkach z tym typem? — Zamierzasz im o tym powiedzieć? — Oczywiście że nie! — Wydawał się wręcz oburzony tą sugestią. — Więc nie ma problemu. Zapytałam cię o to, bo ustaliliśmy wprawdzie, że przez najbliższych kilka miesięcy nie będziemy jeszcze bardziej komplikować życia naszym dzieciom, bałam się jednak, że zmieniłeś zdanie — powie­ działa Lynn, obserwując spod oka reakcję męża. Uhm, dotarła do niego aluzja! Zorientował się, że chodzi o lunch z Suzette. No i bardzo dobrze. Niech wie, że sprawa wyszła na jaw. — Skoro nasza umowa pozostaje w mocy — dodała z naciskiem — nie ma się czym przejmować. — Mieszkamy w małym mieście. Tutejsi ludzie uwiel­ biają plotki. — Powiedz mi, Gary, o kogo tak naprawdę się martwisz: o dzieci czy o siebie? — No wiesz, Lynn! Nie myślałem, że stać cię na takie uwagi! — Próbuję zrozumieć, czemu się tak wściekasz. — Tak, jestem wściekły! — dosłownie wypluł te słowa. — Tropisz mnie jak zwierzynę! Nie trzeba być magistrem psychologii, żeby się domyślić, co jest grane i do czego potrzebujesz Camerona! 213

— Już ci powiedziałam, że moja znajomość z Markiem nie ma nic wspólnego z tobą. — Rzeczywiście! Gdyby nie ja, w ogóle by dla ciebie nie istniał! Lynn miała ochotę roześmiać się ironicznie, przypo­ mniała sobie jednak, z kim ma do czynienia. Marc Cameron tak, on by potrafił docenić ironię, ale nie Gary Schuster. — No wiec jakie masz zamiary wobec tego pana? — wycedził fałszywie uprzejmym tonem. — Nie twoja sprawa. — Złapała się na tym, że mówi to Gary'emu już po raz drugi, ale dopiero teraz dotarło do niej prawdziwe znaczenie tych słów: kiedyś jej sprawy były też jego sprawami... Teraz już nie. Świadomość tego faktu wywołała w niej uczucie dziwnej pustki. — Uważam, że mam prawo wiedzieć, co zamierzasz. — Odchodząc ode mnie, straciłeś wszelkie prawa do mojej osoby. — Zamierzasz go poślubić? — Daj spokój... — Ale z nim sypiasz! — oświadczył z absolutnym przekonaniem. Lynn wytrzeszczyła na niego oczy; wprawił ją w takie zdumienie, że po prostu zabrakło jej słów na odparcie tego zarzutu. — Marc Cameron to przegrany facet. Ma na karku czterdziestkę, a jeszcze nigdy nie zarobił więcej niż trzydzieści tysięcy rocznie. — I co z tego? Od kiedy to roczny dochód stał się dla ciebie miarą wartości człowieka? — Nie wygłupiaj się, Lynn. Nie wciskaj mi takiego kitu. Nie jesteśmy nastolatkami. I nie imputuj mi tego, czego nie mówiłem. Dobrze wiesz, co mam na myśli. Ostatnią rzeczą, której ci potrzeba... — Nie ty będziesz decydował, czego mi potrzeba! — W porządku, powiem to inaczej. Ostatnią rzeczą, której trzeba naszym dzieciom, jest facet, którego ich matka musi utrzymywać. Nie życzę sobie, aby Nicky i Megan ponosili skutki twoich szaleństw. 214

— Nasze dzieci są na n a s z y m utrzymaniu, moim i twoim, i to, czy i ile zarabia Marc Cameron, nie wpływa na ich położenie. Dopóki nie łamie prawa, ciebie również nie powinno to obchodzić — ostro powiedziała Lynn, pod­ nosząc się z krzesła. — Nie zamierzam go bronić, bo nie ma takiej potrzeby, powiem ci tylko tyle, że ten człowiek ma wybitny talent literacki. Jeśli jego żona była zbyt głupia, żeby to zrozumieć, jej sprawa. Nie muszę się na niej wzorować. — Nie będziesz w mojej obecności obrażać Suzette! — warknął Gary. Cała krew odpłynęła mu z twarzy. — Wobec tego może lepiej wyjdź. Odwrócił się gwałtownie, jakby rzeczywiście chciał to zrobić, zatrzymał się jednak i rzucił przez zęby: — Możesz być cholernie pewna, że ja w żadnym razie nie będę utrzymywał tego trutnia. — O czym ty mówisz, Gary? Wywijając rękami, podszedł z powrotem do biurka. — Nie będę harował jak wół, żebyś ty mogła lekką rączką wyrzucać moje ciężko zarobione pieniądze! I to na kogo! Na takiego typa! Lynn po raz drugi poderwała się z krzesła, opierając o biurko zaciśnięte pięści. — Zechciej sobie łaskawie przypomnieć, że pieniądze dajesz mi na dzieci. Mnie nie płacisz żadnych alimentów. — Nie po to spłacam hipotekę, żeby do mojego domu sprowadzał się jakiś naciągacz, i to ledwie w parę miesięcy po mnie! — Nie wierzę własnym uszom! — zawołała Lynn. — Nie widzisz, jakie robisz z siebie widowisko? Jesteś po prostu żałosna! Choć użył tego słowa po raz drugi, dla Lynn nie straciło ono nic ze swego zabójczego jadu. Poczuła się tak dotknięta, że czym prędzej odwróciła się twarzą do okna. Nie chciała, aby widział, że jest bliska płaczu. Do diabła, wcale nie chciała płakać! Była zbyt wściekła. Dlaczego większość kobiet na wszystko reaguje łzami? Czy to tak trudno zrozumieć, że te cholerne babskie łzy zamieniają je w kompletnie bezsilne stworzenia, w uczuciowe kaleki, że redukują ich potencjał 215

umysłowy do poziomu małego dziecka? Nic dziwnego, że w pojedynku z mężczyzną są bez szans! W każdej wojnie pierwszymi ofiarami są dzieci. Nie będę płakać, powiedziała sobie. Do diabła, jestem dorosła! — Nie chcę cię krzywdzić — oświadczył Gary. Rzeczy­ wiście! Lynn wydała z siebie coś pośredniego pomiędzy warknięciem a śmiechem. — Możesz mi wierzyć lub nie, ale nie leżało to w moich intencjach. — Tak? Jakież więc były te twoje intencje? — zapytała z taką samą sztuczną uprzejmością, jaką przed kilkoma minutami zademonstrował jej mąż. — Przyznaję, byłem wściekły. Przeżyłem przez ciebie szok. Spróbuj sobie wyobrazić, jak ty byś się czuła na moim miejscu. — Nie muszę sobie tego wyobrażać. Myślę, że czułam się bardzo podobnie, gdy mi oznajmiłeś, że odchodzisz do innej kobiety. Na chwilę zapadła cisza. — W porządku. Chyba sobie na to zasłużyłem. Chodzi jednak o to... — Tak? O co mianowicie? — Że wykorzystujesz tego człowieka, żeby się na mnie odegrać, a ja nie zamierzam ci na to pozwalać. Po prostu nie mogę pozwolić, żebyś wycięła taki numer mnie, sobie i naszym dzieciom. — Nie rozumiem, w jaki sposób... — Zaraz ci to wyjaśnię — oznajmił nieprzyjemnie agre­ sywnym tonem. Wyczuła w tym jakąś groźbę. — Jeśli ten twój romans się nie skończy... — Nie ma żadnego romansu! — Jeśli ten romans się nie skończy — mówił dalej, jakby tego nie słyszał — możesz zapomnieć o mojej hojnej ofercie rozwodowej. Nie tylko przestanę spłacać hipotekę, ale zażądam połowy domu. Nie dostaniesz ode mnie ani centa, rozumiesz? — Dlaczego, na litość boską? Czyżby tak ucierpiało twoje męskie ego? — Lynn nadrabiała miną, ale serce waliło jej jak młotem. 216

— Moje ego nie ma tu nic do rzeczy. Jeśli nie potrafisz myśleć na tyle rozsądnie, żeby zrozumieć, jaką krzywdę wyrządzasz dzieciom... — Czy nie za późno zaczynasz się martwić o dzieci? Jakoś nie przejmowałeś się nimi, wyprowadzając się z domu. Nie wystarczy, że je porzuciłeś? Chcesz teraz jeszcze po­ zbawić je dachu nad głową? — Moje dzieci będą zawsze miały gdzie mieszkać — oświadczył butnie. — Jestem ich ojcem. Mam do nich takie same prawa jak ty. Skoro nie potrafisz opiekować się nimi jak należy... Lynn poczuła, że krew zastyga jej w żyłach. — Czy to oznacza, że będziesz próbował odebrać mi dzieci? — Boże, pomyślała w panice, wszystko, tylko nie to! Przypomniała sobie nagle Patty Foster... — Pamiętaj, że to także moje dzieci. — Ależ Gary, ustaliliśmy przecież, że zostaną ze mną. Nigdy tego nie kwestionowałeś. — A teraz kwestionuję. Lynn chwyciła się za głowę. — Zamierzasz wystąpić do sądu z wnioskiem o opiekę, jeśli nie przestanę widywać się z Cameronem? — Nie chcę uciekać się do takich metod. — Nie mogę uwierzyć, że byłbyś w stanie zrobić coś takiego. — Jeśli mnie do tego zmusisz... — Dlaczego chcesz mnie tak skrzywdzić? — Nie zamierzam cię krzywdzić. Próbuję cię bronić. — Nie potrzebuję twojej obrony! — No właśnie — odrzekł cicho. — To był zawsze nasz największy problem. Tobie nigdy nie byłem potrzebny. Lynn powoli osunęła się na krzesło. — Ja ciebie chyba zupełnie nie znam — powiedziała ze szczerym zdumieniem, patrząc mu prosto w oczy. Miały dobrze jej znany ciemnobrązowy odcień, ale stojący przed nią mężczyzna nie był już tym człowiekiem, którego kochała. — Mimo to ciągle nie mogę uwierzyć, że byłbyś zdolny spełnić swoje groźby. 217

— Muszę się bronić, Lynn. Muszę bronić tego, co moje. Lynn zamilkła. Z oszołomienia nie mogła nawet płakać. — Przemyśl to sobie — mówił dalej Gary. — Nie musi tak być. Każ swojej prawniczce zadzwonić do mnie pod koniec tygodnia. Jestem pewien, że zdołamy się jakoś dogadać. — Ruszył do drzwi, lecz zatrzymał się z ręką na klamce. — Przykro mi, jeśli to, co powiedziałem, zabrzmiało zbyt szorstko... — Nie, tobie wcale nie jest przykro. („Rzeczywiście", powiedziałby Marc.) — Niech ci będzie — mruknął Gary. Odwrócił się i wyszedł.

18 — Nie, bardzo dziękuję! — Siwowłosa kobieta zarumie­ niła się z gniewu. — Zbyt długo już płacę za swoje błędy i nie mam zamiaru płacić teraz pani za popełnianie następnych. Renee Bower błagalnie wyciągnęła ręce. — Przepraszam, pani Reinking. Być może przekroczy­ łam swoje kompetencje... — „Być może"? Przekroczyła je pani w sposób nie budzący wątpliwości! — W załzawionych niebieskich oczach klientki nadal widać było oburzenie. —Wiem, że miała pani dobre intencje, proszę jednak nie zapominać, że to ja wydaję dyspozycje, a pani obowiązkiem jest respektować moje życzenia. Za to pani płacę. — Uważam za swój obowiązek tak reprezentować inte­ res mojego klienta, aby odniósł z tego jak największą korzyść. — W moim przypadku to jedno i to samo. I nie zmusi mnie pani do zrobienia czegokolwiek, co sprzeciwia się moim życzeniom. W sprawie warunków rozwodu wydałam wyraź­ ne instrukcje: ma je pani przyjąć bez dyskusji. 218

— Ależ to bardzo niekorzystna propozycja! — żachnęła się Renee. — Pani mąż jest bogatym człowiekiem, a to, co proponuje po tylu latach małżeństwa i tym wszystkim, co musiała pani znosić, zakrawa doprawdy na kpiny. Możemy uzyskać dużo więcej. — Chcę się tylko od niego uwolnić. Jak najszybciej. — Rozumiem, musi pani jednak zadbać też o swoją przyszłość. — Ja nie mam przyszłości, pani Bower. Ja umieram — odrzekła klientka z tak wstrząsającym spokojem, że Renee zaniemówiła. — Mam przed sobą najwyżej rok życia, a to, co proponuje mój mąż, wystarczy aż zanadto, aby przeżyć ten czas komfortowo. O dzieci nie muszę się martwić: są dorosłe i dobrze zaopatrzone. Powiedziałam wyraźnie, że wymagam od pani załatwienia tylko jednej sprawy: wyroku rozwodowego. To, że pani zdaniem oferta mego męża jest niekorzystna czy niesprawiedliwa, nie ma dla mnie żadnego znaczenia. Nie interesują mnie czyjekolwiek opinie w tej kwestii. Przez czterdzieści sześć lat małżeństwa bez przerwy wydawano mi rozkazy. Mam tego dosyć. Jestem tym śmier­ telnie zmęczona, jak pani widzi, dosłownie. Nikt, łącznie z panią, nie będzie mi już nigdy mówił, co mam robić. Więc albo zaakceptuje pani tę ofertę, albo znajdę innego pra­ wnika. Czy wyraziłam się jasno? Renee bez słowa podniosła słuchawkę. — Marilyn, zadzwoń do Mitchella Weira — poleciła sekretarce. — Powiedz, że przyjmujemy warunki jego klienta. — Dziękuję pani — powiedziała Gemma Reinking. Miała w sobie coś z wielkiej damy, jakąś arystokratyczną godność. Sądząc po akcencie, musiała pochodzić z Nowej Anglii. — Teraz rozumiem — dodała — dlaczego mój mąż tak ogromnie lubi rozkazywać. To bardzo miłe uczucie. Renee wstała z krzesła, aby ją pożegnać. — Zadzwonię do pani, jak tylko otrzymam papiery. Trzeba je będzie już tylko podpisać. Może pani przyjść, kiedy zechce. — Proszę mi powiedzieć, jest pani szczęśliwa w małżeń­ stwie? — nieoczekiwanie spytała klientka. 219

Renee szeroko otworzyła oczy. Z zastygłym na ustach uśmiechem milczała przez dłuższą chwilę, zastanawiając się z głęboką konsternacją, dlaczego tak jej trudno znaleźć odpowiedź na proste przecież pytanie. Oczywiście że jest szczęśliwa! Żyje na poziomie, o którym większość mieszkań­ ców tego kraju może jedynie śnić, poślubiła wymarzonego mężczyznę, więc... Więc o co chodzi? — Mniejsza o to, moja droga — powiedziała miękko siwowłosa dama. — Może kiedyś mnie pani zrozumie. Przekona się pani, że czasami warto oddać wszystko, aby tylko się kogoś pozbyć. — Żartobliwie mrugnęła okiem i nagle ubyło jej z pięćdziesiąt lat. Renee miała wrażenie, że na krótką chwilę powróciła z przeszłości młoda Gemma Reinking, wesoła, beztroska dziewczyna. — Do widzenia pani — powiedziała serdecznie, odwza­ jemniając zaskakująco silny, jak na tak kruchą istotę, uścisk dłoni. — Życzę pani wszystkiego najlepszego. Powodzenia! — Ja pani również. Do zobaczenia. Zaraz po wyjściu Gemmy Reinking Renee połączyła się z sekretariatem. — Marilyn, poszukaj Lynn Schuster, muszę z nią pomó­ wić. — Wydobyła z dolnej szuflady czekoladowy batonik i pochłonęła go tak żarłocznie, jakby od Bóg wie kiedy nie miała nic w ustach. A przecież wcale nie była głodna... Uprzytomniwszy to sobie, popadła nagle w zadumę. Czyżby jedzenie stało się dla niej czymś w rodzaju nałogu? A może tak zwaną czynnością zastępczą, za pomocą której pod­ świadomie próbuje usunąć z pola widzenia to, co niewygod­ ne? To, o czym lepiej nie myśleć? — Na przykład co? — zapytała głośno. Na przykład pytanie, czy jesteś szczęś­ liwa w małżeństwie, zabrzmiało jej w uszach. Nie, to nieprawda, pomyślała, sięgając z pośpiechem po drugą czekoladkę. Nie zdążyła jej jeszcze przeżuć, gdy rozległ się głos sekretarki: — Lynn Schuster na drugiej linii. — Sekundkę, Lynn, mam jakieś kłopoty z gardłem. — Przełknąwszy słodką pozostałość, chrząknęła głośno w słuchawkę. — No już. Jak się czujesz? 220

— Fatalnie. Tak okropnie spaskudziłam sprawę. — Powiedzmy, że ją trochę skomplikowałaś. Nie szko­ dzi. Co łatwe, to mało zabawne. — Rozmawiałaś z adwokatem Gary'ego? — Tak. Umówiliśmy się na spotkanie w poniedziałek o drugiej. Przyjdź do mnie pół godziny wcześniej. — Wolałabym nie brać w tym udziału. — Wierz mi, nie darowałabyś sobie, gdyby ominęła cię ta przyjemność — uśmiechnęła się Renee. — Nie martw się, Lynn — dodała, usłyszawszy ciężkie westchnienie — schru­ piemy ich żywcem. To bułka z masłem. — Do licha, skrzywiła się ponuro, już nawet moje metafory wiążą się z jedzeniem! — Obyś miała rację. — Tylko pamiętaj: do poniedziałku żadnych kontaktów z Cameronem. Masz się trzymać od niego z daleka. Zro­ zumiano? — Tak. — Nie słyszę. — Będę się trzymać od niego z daleka. — Jeszcze raz. Chyba niedokładnie usłyszałam. Tym razem Lynn tak donośnie powtórzyła swoją obietni­ cę, że Renee musiała odsunąć słuchawkę. — No, teraz dobrze. Coś mi to przypomina — rzuciła ze śmiechem. — Wiesz, w ogólniaku byłam cheerleaderką. — Założę się, że byłaś świetna. — Byłam — mruknęła Renee, odkładając powoli słu­ chawkę. — Rzeczywiście byłam świetna... — Pamięć natych­ miast podsunęła jej przed oczy obraz samej siebie z tych tak już odległych czasów. Z uczuciem lekkiej nostalgii przypo­ mniała sobie puchaty biały sweter i kraciastą czerwono-białą spódniczkę, która podczas podskoków i różnych innych ewolucji bezwstydnie odsłaniała jej krągłe pośladki. To były czasy... Miała swoich fanów... Jeśli nawet chwilami zawodzi­ ły ją umiejętności, potrafiła to nadrobić ogromnym entuzja­ zmem i równie wspaniałym uśmiechem: „Ach-jakże-się-cieszę-że-tu-jestem!" Nie dorównywała urodą najładniej­ szym dziewczynom w zespole, najlepszą figurą też się nie 221

mogła poszczycić, na pewno była jednak najgłośniejsza i najbardziej pracowita. Nigdy nie opuściła żadnego meczu ani żadnych ćwiczeń. A płuca bez wątpienia miała najsilniej­ sze. No i potrafiła ich używać. Ha, pewne rzeczy nie zmieniają się nawet po latach... — Pan DeFlores na drugiej linii — zaanonsowała Marilyn, wyrywając ją z zamyślenia. Klient ten, wróciwszy pewnego wieczoru do domu, zastał jedynie puste ściany. Żona po pięciu latach małżeństwa nie tylko porzuciła go bez słowa, ale wywiozła z domu wszystkie ruchomości, nie wyłączając plastikowych talerzy, które jak twierdził poszkodowany, kupił jeszcze w kawalerskich cza­ sach. Ciekawe, czyby uwierzył, że jego poważna prawniczka była kiedyś najgłośniejszą cheerleaderką? — Witam pana. — Starając się jak naj oględniej przeka­ zać mu złą nowinę, Renee poinformowała klienta, że jego żona powtórnie odmówiła podpisania umowy, mimo że w drugiej wersji uwzględnione zostały wszystkie wysunięte przez nią postulaty. — W tej sytuacji nie możemy już zrobić nic więcej, chyba że chce pan wnieść sprawę do sądu, co jak wspominałam, będzie dość kosztowne. Proponuję dać żonie jeszcze trochę czasu. Parę tygodni. Nie spieszy się panu z rozwodem, prawda? Przytaknął. — Dobrze. Powiadomię zatem swojego kolegę, że od tej chwili nie zgadzamy się na żadne zmiany w umowie, jeśli więc pańska żona nie zechce podpisać jej w obecnej wersji, dalsze dyskusje są bezprzedmiotowe. Spróbujemy ją przeczekać. Skoro rzeczywiście tak jej zależy na szybkim rozwodzie, niech sama wykona następny ruch. Poczekamy na to tyle, ile trzeba... Tak, oczywiście, zawiadomię pana. Na razie proszę zachować spokój. Czas sprzyja cierpliwym — stwierdziła sentencjonalnie. Nie była co prawda całkowicie pewna słuszności tej ukutej ad hoc maksymy, ale mniejsza o to. Brzmiała przekonywająco, a klient wydawał się zadowolony. Postanowiła od razu porozumieć się z prawnikiem Lisy DeFlores, po chwili jednak zaniechała tego zamiaru. Nie dzisiaj. Ten młody adwokat był diabelnie niemiłym in222

dywiduum. Miał wyjątkową zdolność przyprawiania jej o mi­ grenę. Trajkotał jak karabin maszynowy, dźgąjąc do taktu powietrze rozczapierzonymi palcami. Można to było wyczuć nawet przez telefon. Na jego widok przypominał jej się zawsze pewien dowcip opowiedziany przez Philipa na jakimś przyję­ ciu. Pytanie: co mamy, kiedy trzeba sześciu prawników zakopać po szyje w piasku? Odpowiedź: za mało piasku. Jakkolwiek zdaniem Renee dowcip wcale nie był zabawny, a śmiała się z niego tylko z konieczności, aby nie narazić się na zarzut, że brak jej poczucia humoru, to wyobrażając sobie, że jednym z tych sześciu przeznaczonych do piasku jest adwokat pani DeFlores, doznawała wyraźnej ulgi. Poczuła nagle, że musi napić się kawy. Poprosić Mariiyn? Po namyśle postanowiła obsłużyć się sama. W drugim końcu korytarza mieścił się pokój wypoczynkowy, gdzie jak dzień długi raźno perkotał dzbanek. Nie żałując sobie śmietanki ani cukru, zasiadła z parującą filiżanką w ręku w jednym z wygodnych foteli i zarzuciwszy nogi na mocno porysowany stolik, powróciła myślą do sprawy państwa DeFlores. Było rzeczą oczywistą, że małżonka klienta stosuje wobec niego klasyczną zagrywkę: „a ja ci pokażę!" Renee nie mówiła mu o tym — i tak był już mocno przybity — ale wskazywały na to wszystkie posunięcia przeciwników. Naj­ pierw zgoda na podpisanie dokumentów o separacji, potem zmiana stanowiska o sto osiemdziesiąt stopni, wynajdywanie rzeczy niemożliwych do przyjęcia w tym, co poprzednio zostało zaakceptowane w całej rozciągłości, wycofywanie się z dotychczasowych żądań na rzecz zupełnie nowych, a wszystko to w ciągu jedenastu godzin. Dla Renee były to stałe elementy dobrze znanej gry. Rozwodzący się małżon­ kowie wręcz nagminnie stosowali takie chwyty. Chodziło oczywiście o zdobycie przewagi w walce z przeciwnikiem i pełną satysfakcji demonstrację własnej wyższości: No i kto jest górą? Ja! To ja kontroluję sytuację, to ja pociągam za sznurki. Lisa DeFlores odgrywała się w ten sposób na mężu, Gary Schuster na żonie. W tym punkcie swoich rozważań Renee przewiesiła głowę przez oparcie i z lekkim wes­ tchnieniem zamknęła oczy. Gry i zabawy... 223

Dobrze, że jej klienci nie są strachliwi i nie myślą o kapitulacji. Była im za to wdzięczna. Szczególne uznanie należało się Lynn: ta ma w sobie bojowego ducha! Tyle kobiet rejteruje z pola bitwy. Zbyt szybko się załamują. Nie są w stanie wytrzymać presji finansowej bądź psychologicz­ nej, a w skrajnych przypadkach zmasowanych ataków przy użyciu obu tych metod. Lynn Schuster nie pękła. Przeraziły ją groźby męża, a jednak podjęła walkę. Renee uzyskała jej zgodę na zastosowanie wszelkich możliwych środków w po­ jedynku z Garym. Doskonale! Poniedziałkowe spotkanie zapowiada się bardzo interesująco! Uświadomiła sobie, że ogromnie lubi Lynn Schuster, ha, żywi nawet cichą nadzieję na przyjaźń — po szczęśliwym zakończeniu sprawy. Z dawnymi przyjaciółmi zupełnie straci­ ła kontakt i choć przedtem specjalnie nad tym nie bolała, teraz już brak bodaj jednej naprawdę życzliwej duszy zaczynał jej mocno doskwierać. Lynn poza tym budziła w niej podziw: mimo wszelkich kłopotów, które tak znienacka zwaliły jej się na głowę, potrafiła sprostać sytuacji. Pozostała osobą, która wie, czego chce, i umie kierować swym życiem. No to co? rozzłościła się nagle na siebie. A ja to nie? — Cześć! Wszystko w porządku? Otworzywszy oczy, Renee zobaczyła przed sobą nową koleżankę, Margaret Bachman. — Tak, oczywiście. Czemu pytasz? — Tak dziwnie drgała ci twarz. Wyglądałaś, jakby coś cię bolało. — Skrzywienie zawodowe — Renee zdobyła się na nikły uśmiech. — Nawet w myślach wykłócam się z przeciw­ nikami. — Ja podobno robię to samo — roześmiała się Mar­ garet. —Tak twierdzi mój mąż. Teraz wiem, jak to wygląda. Jaka ta kawa? — Wyśmienita. — Wobec tego też się napiję. Renee dyskretnie przyjrzała się koleżance. Stwierdziła, że obie są mniej więcej w tym samym wieku, Margaret jednak sprawia wrażenie starszej... Dlaczego? Głos, doszła do 224

wniosku. Ma głos starej kobiety. Zauważyła również mimo­ chodem, że nowa prawniczka nie słodzi kawy; na śmietankę nawet nie spojrzała. — Żałowałam, że w sobotę nie było was na przyjęciu — zagaiła rozmowę Margaret. — Na przyjęciu? — U Boba. Ach tak! Bob Frescati należał do grona najstarszych partnerów firmy. Pamiętał jej początki. — Och, bardzo przepraszam... — Margaret spłonęła krwistym rumieńcem. — Myślałam, że... — urwała w pół zdania, dochodząc do wniosku, że strzeliła gafę i wszystko, co powie, jedynie pogorszy sprawę. — Byliśmy w sobotę na innym przyjęciu — wyjaśniła Renee z najszerszym z możliwych uśmiechów. W końcu była to szczera prawda. Nawet gdyby Bob ich zaprosił, i tak by nie mogli przyjść. Tak samo jak na tyle innych prawniczych spotkań towarzyskich, pomyślała z goryczą. Za każdym razem stawały im na przeszkodzie rzekome zajęcia Philipa, naprawdę zaś jego niechęć... Bob musiał to wyczuć. Kiedy zbyt często lekceważy się zaproszenia, ludzie przestają je wysyłać — i trudno się temu dziwić. A jednak zrobiło jej się przykro. Zlękła się nagle, że zanosi się na to samo, co stało się z przyjaciółmi: jest na najlepszej drodze do zerwania kontak­ tów towarzyskich ze swymi partnerami i całym zespołem firmy. — Miałam nadzieję, że poznam twojego przystojnego męża — odezwała się znów Margaret. — Nie wiem, czy ci wiadomo, że stanowi on przedmiot tęsknych westchnień wszystkich naszych sekretarek. Zgodnym chórem twierdzą, że jest boski — roześmiała się, siadając obok Renee. — Rzeczywiście jest bardzo przystojny. — Masz szczęście. Renee rozpoznała spojrzenie towarzyszące tej wypowie­ dzi: jakim cudem uziemiłaś takiego faceta? — Mam zamiar w najbliższym czasie urządzić skromną kolacyjkę — rzuciła zachęcająco Margaret. — Może wpad­ łabyś z mężem? 15 Dobre intencje

225

— Z przyjemnością — zełgała Renee. Wyobrażała już sobie reakcję Philipa. — Och, strasznie się cieszę! Powiedz mi, moja droga, kiedy byłoby wam najdogodniej? Wiem, jak piekielnie trudno was ustrzelić. Gdybym wiedziała, kiedy macie czas, mogłabym dopasować termin... Renee zdjęła nogi ze stolika, starając się nie okazać, ile kosztuje ją to wysiłku. — Pójdę zadzwonić do Philipa — oznajmiła zaskoczonej koleżance, która najwidoczniej nie spodziewała się po niej aż tak szybkich działań. Powróciła do siebie w nastroju totalnego przygnębienia, wywołanego poczuciem, że powstaje wokół niej pustka i że sama jest temu winna. Trudno oczekiwać od ludzi ponawia­ nia towarzyskich gestów, skoro zaproszony już nie tylko nie zaszczyca ich swą obecnością, ale nawet nie raczy zadzwonić, aby w porę poinformować, że niestety nie będzie mógł przyjść. No ale z tym już koniec. Trzeba na nowo nawiązać kontakty. Energicznie ujęła słuchawkę: zaraz powiadomi Philipa o swoim postanowieniu i kolacji u Margaret Bachman. — Gabinet doktora Bowera — usłyszała po chwili zblazowany głosik jego anglofilskiej sekretarki. — Dzień dobry, Samantho, mogę mówić z Philipem? — Czy mogę wiedzieć, kto prosi? — Żona! — cierpko rzuciła Renee. Co za numer z tej Samanthy! To niewiarygodne, że można mieć taki tupet! — Och, proszę mi wybaczyć, nie poznałam pani! Dok­ tora już dziś nie będzie. Renee spojrzała na zegarek: przecież to dopiero trzecia! — Już wyszedł? Kiedy? — Mniej więcej przed godziną. — Mówił, dokąd się wybiera? — Wspominał chyba, że idzie do domu. — Do domu? Źle się poczuł? — Och nie, czuł się całkiem dobrze! — Samantha parsknęła nieprzyjemnym śmieszkiem. — Czy po to, aby iść do domu, pan doktor musi być chory? 226

— Dziękuję. — Odłożywszy słuchawkę, Renee wywoła­ ła swoją sekretarkę: — Marilyn, o czwartej miałam się spotkać z klientem. Spróbuj umówić go na inny termin, dobrze? Dzięki. Zadzwoniła do domu, ale nikt się nie zgłosił. Może Philip jest na balkonie i nie słyszał telefonu albo zszedł na dół popływać w basenie? Czy aby na pewno dobrze się czuje? Przecież to do niego niepodobne wracać do domu w środku dnia... A co z Kathryn i Debbie? Ach tak, przypomniała sobie po chwili, Debbie wybierała się na Singer Island do tych swoich przyjaciół. Chciała nawet wziąć z sobą Kathryn, ale Kathy powiedziała, że woli spokojnie posiedzieć w domu. Może Philip wyciągnął ją na spacer? Mogli pójść na plażę... Przyszło jej na myśl, że gdyby się pospieszyła, miałaby szansę ich dogonić... Tak zrobię, zadecydowała. Do diabła z robotą, jadę do domu! — Przełożyłam spotkanie na czwartą trzydzieści w czwar­ tek — zameldowała Marilyn. — Dobrze. Za minutę wychodzę. Gdyby coś się działo, będę w domu. — Jakieś kłopoty? — Nie, nie, wszystko w porządku. Biały jaguar Philipa stał na swoim miejscu przed budyn­ kiem. Renee zaparkowała białego mercedesa tuż obok wozu męża i pędem pobiegła do domu: chyba jest na górze! Pozdrowiwszy z przesadną nieco serdecznością obojętnego portiera, wjechała na piąte piętro, kilkoma skokami pokona­ ła wyłożony puszystym dywanem korytarz i z największym pośpiechem otworzyła drzwi. — PhilipieL. Kathryn!... Jest ktoś w domu? Nikt się nie odezwał, z łazienki dobiegły ją jednak znajome odgłosy. Aha, bierze prysznic. A gdyby tak zrzucić ubranie i znienacka wskoczyć do kabiny? Czemu nie? pomyślała z nagłą beztroską. Jak brzmiało to stare powie­ dzonko ukute w latach sześćdziesiątych, szalonej epoce dzieci kwiatów? „Bierz prysznic z przyjaciółką, zaoszczę­ dzisz wody." 227

Philip byłby pewnie zdumiony. Stale wytyka jej przecież brak luzu. Mogłaby mu dowieść, że się myli... zrobić mu niespodziankę. Może na tyle miłą, że przyszłaby mu chętka na coś jeszcze przyjemniejszego... O niebo przyjemniejszego niż użeranie się z prawnikiem Lisy DeFlores. — Renee, to ty? — dobiegł ją słaby głos Kathryn. Siedziała na łóżku w pokoju gościnnym z podciągniętym pod szyję prześcieradłem. Dziwnie wyglądała: zmierzwione włosy opadały jej na twarz, w oczach malował się strach. — Co ci jest, kochanie? — Renee z pośpiechem podeszła do łóżka. — Fatalnie wyglądasz. — Jakoś źle się czuję. Renee wyciągnęła rękę, chcąc dotknąć jej czoła, ale Kathryn odsunęła się gwałtownie. Dziwne. Dziwne było i to, że nie miała na sobie nic prócz prześcieradła. — Nie mam gorączki. — Może i nie, ale spójrz, jaka jesteś spocona. Może warto by wezwać lekarza. — Nie trzeba, to tylko lekki atak grypy. — W oczach Kathryn ukazały się łzy. — Próbowałam się trochę zdrzem­ nąć... — Och, strasznie cię przepraszam! Obudziłam cię! — Nie szkodzi, nic się nie stało. Renee przysiadła na brzegu łóżka. W nozdrza uderzył ją jakiś zapach, rozwiał się jednak zbyt szybko, aby go mogła rozpoznać. — Jadłaś coś? — spytała. Kathryn otworzyła usta, lecz właśnie w tej chwili rozległ się głos Philipa: — Słuchaj, dziecinko, miałabyś ochotę wyskoczyć teraz na lody? — Po sekundzie on sam stanął w drzwiach owinięty jedynie w biały ręcznik. Kathryn przestraszył pewnie jego okrzyk, bo zbladła nagle jak płótno; Renee jak zwykle poczuła podziw dla jego męskiej urody: nawet bez ubrania potrafił wyglądać tak imponująco... — No i co ty na to, Renee? — mówił dalej tym samym tonem, niedbale po­ trząsając głową, by osuszyć wilgotne włosy. — Jak tylko usłyszałem, że otwierasz drzwi, od razu przyszło mi na myśl, 228

że przy takim upale świetnie by nam zrobiła wielka porcja lodów. — Cześć, Kathryn, nie wiedziałem, że jesteś w domu. — Trochę źle się czuję — wyszeptała Kathryn. — Mu­ siałam się zdrzemnąć, bo nie słyszałam, że już wróciłeś... — Pacjent odwołał wizytę, więc mogłem urwać się wcześniej. No i bardzo dobrze. Przyda się trochę relaksu, strasznie dziś gorąco. I co, droga żono? — zwrócił się do Renee. — Masz ochotę wyskoczyć na lody ze swoim zmęczonym mężem? Wyobraź sobie dwie wielkie gałki w pysznym czekoladowym waflu! A jakie zimne! — Czyż można się oprzeć takiej propozycji? — zaśmiała się Renee. — Pójdziesz z nami, Kathryn? Kathryn przecząco pokręciła głową. Sprawiała wrażenie, jakby jej było niedobrze. Może to żołądek? pomyślała Renee. — Kathryn chyba nie powinna jeść teraz lodów ani żadnych ciężko strawnych rzeczy, prawda, Kathy? Myślę, że najlepiej by było, gdybyś mogła się trochę zdrzemnąć. Chyba że jesteś głodna. Jeśli chcesz, zrobię ci herbatę i parę tostów. — Nie, dziękuję, nie mam ochoty na jedzenie. — My za chwilę wrócimy. Kathryn w milczeniu skinęła głową. Renee okryła jej plecy leżącym w nogach łóżka zmiętoszonym kocem. — Lepiej włóż coś na siebie. Nie chcesz się chyba przeziębić na amen? — Spróbowała pocałować chorą w poli­ czek, ale Kathryn znowu uchyliła głowę. Boi się mnie zarazić? pomyślała Renee, muskając wargami wilgotny kosmyk potarganych włosów. — Trzymaj się, Kathy — po­ wiedziała głośno — wszystko będzie dobrze. — Czemu zabrzmiało to tak nieszczerze, zdziwiła się w duchu, ujmując Philipa za rękę. Później jakoś o tym zapomniała.

229

19 Śniło jej się, że oboje są w mieszkaniu Marca. W pokoju, gdzie co drugi weekend sypiali jego bliźniacy. Teraz spał tam tylko ich wąż. Leżał całkiem spokojnie w szklanym ter­ rarium, Lynn jednak wolała mieć go na oku. Na wszelki wypadek. — Wiem, że nie lubisz węży — powiedział Marc, zbliża­ jąc się do niej w wiadomych zamiarach. W następnej chwili leżeli już w jego łóżku, a ona pozwalała mu się rozbierać. Czuła, jak jego ręce powolnym, pieszczotliwym ruchem przesuwają się po jej ciele. Jego zarost muskał jej policzki. Gwałtownie usiadła. — Zagrajmy w coś. — Nie bawię się w żadne gry. — Entliczek pentliczek czerwony stoliczek! — zawołała, nie zważając na jego protest. — Kto pierwszy wypatrzy coś czerwonego! — W tym pokoju nic takiego nie ma. Wszystko jest brązowe. — A ja coś widzę! — Tutaj nie ma nic czerwonego. — Jest! Poddaj się! Entliczek, pentliczek, czerwony stoliczek! Dziecięca wyliczanka zamieniła się nagle w sygnał telefo­ nu. Nim jeszcze podniosła słuchawkę, była już pewna, że dzwonią jej dzieci. Powiedziały, że są same w domu i że jakiś obcy mężczyzna próbuje wtargnąć do środka. — Zamknijcie drzwi! — zawołała, pędząc co sił w stronę domu, jej dom jednak zniknął. Na jego miejscu znajdowało się teraz malutkie studium baletowe. Na szczęście na rogu ulicy pojawiła się nagle budka telefoniczna. — Ratuj nas, mamo! — krzyczała Megan. — On tu idzie! Jest już w środku! — Uciekajcie! — bezradnie jęknęła Lynn. Nie miała pojęcia, gdzie szukać dzieci. — Ale dokąd? 230

— Do mojej połowy domu! Dopóki tam zostaniecie, on nic wam nie może zrobić! — A która połowa jest twoja? Lynn popatrzyła na pustą ulicę — taką samą pustkę miała w głowie. — Nie wiem — powiedziała po chwili. — Skąd mogę wiedzieć, która połowa jest moja? — Zobaczyła niewyraźną męską postać dopadającą jej dzieci — i momentalnie ot­ worzyła oczy. — Happy birthday — zaśpiewali Megan i Nicky, niezbyt czysto, lecz jak na nich wyjątkowo zgodnie. — Wszystkiego najlepszego, mamusiu! Uszczęśliwiona i wdzięczna — chwała Bogu, że to tylko sen! — otoczyła oboje ramionami. — Uważaj. — Megan bardzo ostrożnie uwolniła się z jej uścisku. — Czemu? Co tam masz? Megan dumnie podniosła do góry niewielki torcik przy­ brany białym lukrem i rządkiem żółtych marcepanowych kwiatków. U góry widniał napis: „H. B. Mommy". — Pani w sklepie powiedziała, że całe „Happy birthday" się nie zmieści — wyjaśniła Megan — ale ty i tak zrozumiesz, co to znaczy. Zrozumiałaś, mamusiu? Podoba ci się? — Oczywiście, kochanie — zapewniła ją Lynn, tłumiąc uśmiech. — Śliczny torcik. Ale skąd go macie? Jest przecież tak wcześnie... — Kupiliśmy go już wczoraj. Pani Hart poszła z nami do sklepu. Ciebie jeszcze nie było w domu. — Pani Hart, sympatyczna sąsiadka, chętnie zajmowała się dziećmi, kiedy Lynn chciała wyjść gdzieś wieczorem lub musiała dłużej zostać w pracy. — Mówiła, żeby włożyć tort do lodówki, ale tam byś go mogła zobaczyć, a ja ci chciałam zrobić nie­ spodziankę! — Nie ty, tylko my! — oburzył się Nicky. — Ten tort jest też ode mnie! — Aleja za niego zapłaciłam — wyniośle odrzekła jego siostra. — Tak? A kto wymyślił, żeby kupić tort? Ja! 231

— Wcale nie. — Kochani — włączyła się Lynn — zrobiliście mi wielką przyjemność. To naprawdę nieważne, kto płacił i czyj to był pomysł. — Był mój — mruknął Nicholas. — A właśnie że mój! — Zaraz—Lynn nagle coś przyszło na myśl—skoro nie trzymałaś go w lodówce, to gdzie? — Pod łóżkiem! — Całą noc? — Tak. Czy to źle? Tort będzie teraz niedobry? — prze­ raziła się Megan. Była bliska płaczu. — Ależ nie, córeczko! Jestem pewna, że będzie pyszny. — Możemy go teraz spróbować? — Na śniadanie? — Tak! — wykrzyknął z entuzjazmem Nicky. — Na śniadanie! Lynn popatrzyła z czułością na syna i córkę. Może nie osiągnęła zbyt wiele przez te czterdzieści lat — mój Boże, już czterdzieści! — ale ta dwójka pięknych, zdrowych dzieci, których szczęśliwie udało jej się dochować, naprawdę wy­ starczy za wszystko. Proszę Cię, Boże, nie pozwól, aby mi je odebrano! — Jasne — rzuciła wesoło w odpowiedzi na okrzyk syna. — Kto powiedział, że tortu nie wolno jeść na śniada­ nie? — Ja go pokroję! — krzyknęła Megan i rozradowana wybiegła z pokoju. — A właśnie że ja! — Nicky czym prędzej popędził za siostrą. — Ja to zrobię — zadecydowała Lynn, jakkolwiek należało wątpić, czy któreś ją usłyszało. Poszła za dziećmi do kuchni, gdzie Megan ustawiła już tort na stole i właśnie sięgała po nóż. — Ja go pokroję, kochanie. — A ja nie mogę? — Dobrze, tylko się nie skalecz — skapitulowała Lynn, choć zazwyczaj tego nie robiła. Ale warto było pójść na ustępstwo — buzia dziewczynki pojaśniała z dumy. 232

— Ale będzie, jak tata się dowie, żeśmy jedli tort na śniadanie! — zachichotał Nicky. — Może dostać ataku serca! Lynn stanęła nagle przed oczami niewyraźna postać ze snu i po skórze przeszły jej dreszcze. — Megan, kochanie — zwróciła uwagę córce — strasz­ nie duże te kawałki. Nicholas zdążył już capnąć największy. — Pierwszy! — zawołał, pakując go sobie do buzi. — Ależ z ciebie dzieciak — skrzywiła się Megan. — Spokój, moi drodzy, nie mamy czasu na kłótnie. Musicie jeszcze ubrać się na obóz, a ja do pracy. — Nie powinnaś pracować w urodziny — orzekł Nicky z buzią pełną tortu. Cały umazany był lukrem. — A ile ty masz lat, mamusiu? — Czterdzieści — odpowiedziała mu Megan i z nagłą troską spojrzała na matkę. — Ile lat miała twoja mama, gdy umarła? — zapytała z niepokojem. — Sześćdziesiąt dwa. — Odkąd zabrakło matki, Lynn w każde urodziny myślała o niej z większą niż zwykle tęsknotą. Zawsze wspólnie przygotowywały świąteczne przyjęcie, a teraz jej nie ma... Nietrudno się było domyślić, co chodzi po głowie Megan... Widać było, że coś sobie liczy i że wynik napełnił ją lękiem. — Nie martw się, dziecinko — spróbowała uspokoić córkę — jeszcze trochę pożyję. — A jak coś ci się stanie? — Nic się nie stanie. — Ale gdyby jednak? Gdybyś na przykład miała wypa­ dek?... — Nie myśl o tym. Nie będzie tak źle. — Każdemu może się coś zdarzyć. Codziennie tylu ludzi ginie w wypadkach... — Ale nie ja. Ja nie zamierzam ginąć w żadnej kraksie — oświadczyła Lynn tonem osoby, dla której przyszłość nie ma tajemnic. — Gdyby jednak coś mi się stało — dodała szybko, widząc, że jej proroctwa niezupełnie przekonały Megan — macie jeszcze ojca. W razie czego on się wami zajmie. — Och, z jakim trudem wymusiła na sobie te słowa! 233

Gwałtownie zapragnęła napić się kawy. — Ale ponieważ do tego nie dojdzie — zakończyła z udanym optymizmem—nie ma sensu się martwić! Zajmijmy się lepiej tortem. Och nie, kochanie, dla mnie to za dużo. Przekrój ten kawałek na połowę. — W tym momencie zadzwonił telefon. Lynn w pierwszej chwili była niemal pewna, że to Barbara, która swoim zwyczajem zaraz zacznie ją przekony­ wać, że ten dzień to nowy początek, pierwszy dzień słonecz­ nej reszty jej życia, toteż zdziwiła się bardzo, kiedy zamiast życzeń usłyszała niecierpliwy rozkaz: — Niech pani natychmiast przyjeżdża! — Co? Kto mówi? — Oni uciekają! — Bardzo przepraszam, ale to chyba pomyłka. — Czy to Lynn Schuster? — Tak. Z kim mam przyjemność? — Ten głos... Coś zaczynało jej świtać. — Fosterowie się wyprowadzają! Przed ich domem stoi wóz meblowy! — Co takiego? W słuchawce zapadła cisza. Lynn nie zdążyła jej jeszcze odłożyć, gdy niewyraźny wizerunek właścicielki głosu zmate­ rializował jej się raptem przed oczami. Całkiem jak na błyskawicznym zdjęciu z tła wyłoniły się kolejno ogniście rude, „geometrycznie" wymodelowane włosy, ostre rysy i zmrużone niespokojne oczy. Davia Messenger! — Mamo, co się stało? Dokąd wyjeżdżają? gorączkowo zastanawiała się Lynn. Trzeba ich zatrzymać, ale jak? — Musisz zaraz jechać? — dopytywała się Megan. — A mój tort? — uśmiechnęła się do niej Lynn, myśląc o małej Ashleigh. — Najpierw go muszę spróbować. — Wi­ dząc pełne ulgi spojrzenia dzieci, przytuliła je mocno do siebie. — Kocham was, moje najdroższe skarby. Nie umiem powiedzieć, jak bardzo was kocham. — My ciebie też — szepnęła Megan. — Mogę zjeść jeszcze kawałek tortu? — zapytał Nicky. • 234

Carl McVee, przysadzisty mężczyzna z dość zaawan­ sowaną łysiną, tym bardziej rzucającą się w oczy, że podkreś­ lały ją długie, niemodne już baczki, siedział podparty łokciami za biurkiem, słuchając relacji Lynn z takim wyra­ zem twarzy, jakby się napił octu. — Pojechałam tam zaraz, gdy tylko wyprawiłam dzieci na obóz, ale dom był pusty. Wóz meblowy zdążył już odjechać. Fosterowie musieli umknąć jeszcze wcześniej... Zadzwoniłam do firmy, której zlecono przewiezienie mebli; odmówionomi wszelkich informacji, wiem jednak skądinąd, że to firma lokalna, prowadząca działalność jedynie w grani­ cach stanu, co nasuwa oczywisty wniosek, że gdyby Foster zamierzał opuścić Florydę, wynająłby inną firmę. W jego biurze powiedziano mi tylko tyle, że otrzymał przeniesienie do innego miasta. Gdy zapytałam o nazwę, nabrano już wody w usta. Sprawdziłam więc sama, gdzie znajdują się oddziały Międzynarodowej Bazy Danych. Centrala stanowa mieści się w Sarasocie. Jestem prawie pewna, że właśnie tam przeniósł się Foster. Zadzwoniłam jeszcze do Hendriksa... — Wiem — przerwał jej zwierzchnik. — Skąd? — Skontaktował się ze mną zaraz po twoim telefonie. — Więc wiesz pewnie i to, że nie jest to człowiek skłonny do współpracy — stwierdziła Lynn, spoglądając na szefa. Przy okazji doszła do wniosku, że nie podoba jej się wyraz jego twarzy. Patrzył na nią jak na intruza. — Wprost przeciwnie — oświadczył. — Uważam, że Stephen Hendrix wykazał dużo dobrej woli. Zgodził się nie pozywać nas do sądu za nękanie swojego klienta, pod warunkiem... — Co takiego?! — Pod warunkiem że dasz mu spokój. — Ten jego klient to bardzo niebezpieczny człowiek! — Powiedz raczej: niebezpiecznie gruba ryba, a to bardzo istotna różnica. — Więc co? Mam nic nie robić? — Lynn, bądź rozsądna, nic na niego nie mamy. Żad­ nych dowodów. 235

— Nieprawda, mamy ich mnóstwo. Zeznanie sąsiadki... — Zwariowanej starszej damy. Przypomnij sobie swój raport. Sama napisałaś, że byłaby mało wiarygodnym świad­ kiem. — Jest jeszcze Harriet Templeton, nauczycielka Ashleigh. Udało mi się wreszcie nawiązać z nią kontakt. Potwierdziła, że dziewczynka nie złamała sobie ręki w szkole. — Co wcale nie dowodzi, że zrobił to Foster. — Dowodzi jednak, że skłamał. — Lynn ze zdener­ wowania zaczęła spacerować po pokoju. — Udało mi się także wytropić jego drugą żonę. — Ależ z ciebie Sherlock Holmes! — A wiesz dlaczego zdecydowała się rozwieść z tym jakże szlachetnym filantropem? — spytała z ironią w od­ powiedzi na równie ironiczną uwagę szefa. — Nadzwyczaj hojnie częstował ją pięścią. — Podziwiam twe śledcze zdolności, ale zastanów się, Lynn... Co znaczy słowo eks-żony? — Dla ciebie, jak widzę, nie ma ono żadnej wartości, nie rozumiem tylko dlaczego — cierpko rzuciła Lynn, myśląc z przykrością, że i ją niebawem czeka podobny los. Dla ludzi pokroju jej szefa wystarczyło zostać eks-żoną, aby stracić całą swoją wartość! Jakby się było gumową lalką, z której na dźwięk tego słowa zaczyna uchodzić powietrze. Już teraz miała tego przedsmak. — Łatwo zakwestionować jej motywy — skonstatował chłodno McVee. — Twoje również. — Zabrzmiało to ostro. Na chwilę zapadła cisza. — Przepraszam, ale bardzo mnie dziwi twoja niechętna postawa... — Powody są oczywiste. Przeprowadzono badanie le­ karskie, nieprawdaż? — Owszem... — I lekarz nie stwierdził najmniejszych śladów przemo­ cy, zgadza się? — Zgadza się, badanie nic nie wykazało, ale przecież wiesz, jak długo Fosterowie zwlekali z przywiezieniem dziecka do lekarza. Do tego czasu ślady mogły zniknąć. 236

— Czyste domniemanie. Lynn w tym momencie ogarnęła wściekłość, nie chcąc jednak, by zwierzchnik zobaczył jej minę, z wysiłkiem wbiła wzrok w podłogę. Od kiedy to Carl McVee używa typowo prawniczych formułek, takich jak „czyste domniemanie"? Od kiedy Fosterowie mają w tobie adwokata? pomyślała z furią. — A co powiesz na to, że ci kochający rodzice odmówili mi zgody na wywiad ze swoim lekarzem rodzinnym? — Mieli do tego absolutne prawo. — Wiem, ale... — Nie ma żadnego „ale". Sprawa jest zamknięta. Lynn zignorowała tę kwestię. — Patty Foster — mówiła dalej — wyznała przecież, że to mąż złamał dziecku rękę. To też nic dla ciebie nie znaczy? — To ty swoimi pytaniami namieszałaś w głowie tej biednej kobiecie. Zmusiłaś ją do powiedzenia, że jej mąż to awanturnik. — Nic podobnego! — Niech ci będzie. Co jednak nie zmienia faktu, że „wyznanie" Patty Foster nie ma żadnej wartości dowodo­ wej. Wiesz, co powie jej adwokat? Że pod wpływem stresu popełniła zwyczajny lapsus linguae. Zaraz przecież wszystko odwołała. Spójrz prawdzie w oczy, Lynn: żaden z tych rzekomych dowodów nie ostoi się w sądzie. Żaden sędzia nie znajdzie podstaw do wydania sankcji nakazującej tym ludziom poddać się terapii. — Możemy... — Nic nie możemy zrobić. Nic na nich nie mamy — powtórzył McVee chyba po raz szósty. — Mamy tykającą bombę zegarową. — Och, nie uważasz, że brzmi to już zgoła melodramatycznie? — Pozwól mi przynajmniej zawiadomić Wydział Opieki w Sarasocie. — Odmawiam. — Do diabła, człowieku, krzyknęła Lynn w duchu, przemawiasz już teraz jak przewodniczący Sądu Najwyższego! On tymczasem ujął jej raport w dwa 237

palce i lekceważąco upuścił na biurko. — Nie zamierzam pakować się w proces na podstawie tak nikłych dowodów. Lynn spróbowała zmienić taktykę. — Zazwyczaj nie tak łatwo ulegasz naciskom... — po­ wiedziała bez większego przekonania, pochlebstwo to bowiem na milę trąciło fałszem. Jej szef w razie jakiej­ kolwiek presji natychmiast kładł uszy po sobie. Był z tego znany. — Nie nazwałbym tego uleganiem naciskom, tylko zdrowym rozsądkiem — wycedził McVee. Lynn chciała zaprotestować, lecz następna jego uwaga sprawiła, że słowa uwięzły jej w gardle. — A tobie ostatnio trochę go brakuje. Tak, Lynn, ludzie kochają plotki, plotki zaś mają to do siebie, że rozchodzą się błyskawicznie. Słyszałem — dodał po pauzie — o pewnej burzliwej scenie, która w zeszłym tygodniu rozegrała się w twoim gabinecie. — Nie jestem pewna, którą masz na myśli. W moim gabinecie takie sceny są niestety na porządku dziennym. — Z udziałem twojego męża? Lynn ponownie wbiła wzrok w podłogę. — Słyszałem, że był mocno zdenerwowany twoim... hm... postępowaniem. — Nie rozumiem — wykrztusiła z trudem —jaki to ma związek ze sprawą Fosterów. — Nie czarujmy się, Lynn. Pracujesz tu już bardzo długo. — Owszem, mimo to nie pojmuję, jaki wpływ może mieć moje życie prywatne na działalność służbową. — Pod wpływem wydarzeń w życiu prywatnym często tracimy obiektywizm. Mylnie oceniamy sytuację i błąd ten przenosi się później na sferę zawodową — stwierdził enig­ matycznie. — Posłuchaj, Carl, to nie ja opuściłam męża, tylko on mnie. Nie zarzucaj mi więc mylnych sądów, bo to niewłaś­ ciwy adres. Powiedz to Gary'emu! — I ten twój romans... — Nie mam żadnego romansu! Jak śmiesz imputować mi coś takiego! 238

— Dobrze już, dobrze! — zawołał, wywijając rekami, jakby chciał odeprzeć czyjś fizyczny atak. — Może prze­ kroczyłem swoje uprawnienia... — Słabo powiedziane. Winien mi jesteś przeprosiny. — Przepraszam! — rzucił z pośpiechem. Lynn osunęła się na krzesło. Naprawdę czuła się w tej chwili jak gumowa lalka, z której uszło całe powietrze. I cała energia bojowa. Nie miała już nic więcej do powie­ dzenia. McVee wyszedł zza biurka i przysiadł na jego krawędzi: — Naprawdę bardzo cię przepraszam. Wybacz mi, Lynn. Moje uwagi były niestosowne. Jesteś moim najlep­ szym pracownikiem z pierwszej, jak to mówią, linii frontu, jeśli jednak chodzi o sprawę Fosterów, jedynym uzasad­ nieniem aktu oskarżenia byłaby twoja intuicja. Dobry adwokat, a Stephen Hendrix jest bardzo dobrym prawni­ kiem, mógłby łatwo udowodnić, że ta twoja intuicja ostatnio trochę szwankuje. I to mają być przeprosiny? Co z niego za człowiek! Lynn na nowo ogarnął gniew. Jego „przepraszam" to tylko pretekst, aby trochę inaczej powtórzyć zarzuty. — Całego świata nie zbawisz — mówił dalej. — Są sprawy, na które nie mamy wpływu. — No tak! Cóż nas to obchodzi, że ktoś znęca się nad małym dzieckiem, że może je nawet pozbawić życia! I oczy­ wiście nie da się temu zapobiec, skoro nie mam prawa wykonać najmniejszego ruchu. Nie pozwalasz mi nawet podnieść słuchawki! — O tym, czy w domu Fosterów ktoś stosuje przemoc, nic nam nie wiadomo — oświadczył z urażoną miną, pomijając milczeniem pozostałą część jej wypowiedzi. — Wiadomo nam bardzo dokładnie! — Lynn wzięła głęboki oddech. — T o wszystko, co mi miałeś do powiedze­ nia? Mogę już iść? — zapytała ostro. Zdawała sobie sprawę, że nie jest to właściwy sposób kończenia rozmowy z szefem, ale było jej już wszystko jedno. Miała dziką ochotę złapać za kark tego tchórza i z trzaskiem wyrzucić przez okno. Szkoda, że tylko z pierwszego piętra. 239

McVee skinął głową i zsunąwszy z biurka swój ciężki zadek, skierował się w stronę krzesła. Miał już na nim usiąść, gdy nagle coś sobie przypomniał: — A przy okazji... Pozwól, że ci złożę najlepsze życzenia.

20 Do diabła, co się ze mną dzieje? Renee od dłuższej chwili tkwiła jak zaklęta przed domem rodziców, niezdolna wysiąść z samochodu ani nawet otworzyć drzwi. I tak było zawsze, ilekroć tu przyjeżdżała. Zawsze te same sensacje: duszności, drżenie rąk, nieprzyjemny ucisk koło serca. Dlaczego, na litość boską? Przecież to moi rodzice, ludzie, którzy mnie kochają, mimo że tak trudno im to wyrazić. I cóż z tego? Sama też nie należę do tych, którym trzeba codziennie powtarzać, że się ich kocha. To tylko słowa, a słowa nie są najważniejsze. Chyba jednak są, powiedziała sobie po chwili, zdejmując ręce z kierownicy białego mercedesa i splatając je na podołku. Słowa s ą ważne. Nadal nie ruszając się z miejsca, przyjrzała się fronto­ wym oknom. Kotary w salonie były zaciągnięte — jak zwykle o takiej porze. Żar lał się z nieba. Czy oni w ogóle są w domu? Trzeba było zadzwonić, uprzedzić o swojej wizy­ cie... Matka tak nie lubi niespodzianek... głównie ze względu na ojca, którego denerwuje każde odstępstwo od ustalonej rutyny. Niepewnie zerknęła na leżące obok pudełeczko owinięte w elegancki srebrny papier. W tym tygodniu matka miała urodziny, ale od tylu już lat nie kupowała jej żadnych prezentów... Ojciec tak postanowił, kiedy obie z Kathryn były jeszcze dziećmi — prezenty to tylko niepotrzebny wydatek. Renee nie pamiętała już nawet, kiedy po raz ostatni dostała coś na urodziny od ojca czy matki. Pieniądze owszem. Z okazji ślubu obdarowano ją czekiem na bardzo pokaźną sumę. 240

Spojrzała na zegarek: wpół do drugiej. Może faktycznie ich nie ma. W sobotę, przypomniała sobie, zazwyczaj grywają w golfa. No tak, ale o której? Tego już nie pamiętała. A jeśli są w domu i jedzą lunch? Gdyby tam teraz weszła, mogłaby im przerwać posiłek... Stanowczo powinna była zadzwonić. Dowiedzieć się, czy będą w domu i czy aby im w czymś nie przeszkodzi. A najlepiej byłoby nie przychodzić wcale. — Bo i po co? — zapytała głośno. — Po jakiego licha funduję sobie taką nieprzyjemność? „Ponieważ wciąż jeszcze próbujesz się im przypodobać — zabrzmiała jej w uszach rzeczowa diagnoza Philipa. — Wciąż starasz się sprostać ich wymaganiom; być idealnym aniołkiem tatusia." — Nigdy nie byłam jego aniołkiem, a już w żadnym razie idealnym. „Ale zawsze tego pragnęłaś." Czy to prawda? zadała sobie pytanie. Czy to mnie tutaj przygnało? Czy dlatego jak głupia tracę pół sobotniego popołudnia, zamiast przeznaczyć dla siebie tych parę wol­ nych godzin? Jakbym ich miała w nadmiarze! Przecież to idiotyzm tak siedzieć przed domem, w którym nigdy nie byłam szczęśliwa, i trząść się ze strachu na samą myśl o tym, co będzie, gdy wejdę do środka! Dobrze wiem, co będzie! Wszystko, co powiem czy zrobię, wezmą mi za złe, jak zwykle. Dlaczego ja ciągle pakuję się w takie sytuacje? Philip wprost przeciwnie — unikał ich z całą bezwzględ­ nością. „Mój czas jest zbyt cenny, a życie zbyt krótkie", mówił twardo, przecinając wszelkie nalegania. Tak było i dzisiaj. Miałby poświęcać wolną sobotę na bezsensowne wizyty u ludzi, którzy wcale za nim nie tęsknią ani on za nimi? Renee nie mogła mu tego mieć za złe. Debbie pod koniec przyszłego tygodnia zamierzała wracać do Bostonu (szkoda, że nie wcześniej, pomyślała, i od razu poczuła się winna), nic więc dziwnego, że wolał poświęcić dzień córce. Tak rzadko ją przecież widuje. Nie miała do niego pretensji nawet o to, że nie uwzględnił jej w swoich planach. Dobrze to o nim świadczy, że pragnie tych kilka godzin spędzić wyłącznie 16 Dobre intencje

241

w towarzystwie córki, że tak mu na tym zależy. Jej ojcu nigdy nie zależało na bliższych stosunkach ani z nią, ani z Kathryn. Miała cichą nadzieje, że zdoła nakłonić siostrę do dzisiejszych odwiedzin, Kathryn jednak za całą odpowiedź odmownie pokręciła głową, a ponieważ leżała w łóżku, naciągnęła na twarz prześcieradło — i koniec. Od tygodnia było z nią znów bardzo źle. Od tamtego popołudnia, kiedy to Renee wcześniej wróci­ ła z pracy, Kathryn prawie nie opuszczała swojego pokoju. Nie miała gorączki ani żadnych widocznych symptomów grypy, a jednak marniała w oczach; prawie nic nie jadła i prawie się nie odzywała. A było już przecież tak dobrze. Nastąpiła wyraźna poprawa i nagle to załamanie. Kathryn w tak szybkim tempie wracała do punktu wyjścia, że Renee chwilami ogarniała rozpacz. Philip, gdy mu o tym napo­ mknęła, obiecał pomówić z chorą. Powiedział, że będzie się starał wyciągnąć ją z tego dołka, że zrobi wszystko, co w jego mocy... Dobry z niego człowiek... Po raz pierwszy przyszło jej na myśl, że obecność Kathryn w ich domu może być dla niego tak samo trudna do zniesienia jak dla niej obecność Debbie. Co, na Boga, stało się z Kathryn? Tak wyraźnie zobaczy­ ła swoją siostrę, jakby miała ją teraz przed sobą. Jej bladą, przerażoną twarz, podciągnięte pod brodę prześcieradło... Na obraz ten natychmiast nałożyła się postać Philipa —jego nagi tors, biały ręcznik omotany wokół bioder... „Miałabyś ochotę wyskoczyć teraz na lody?" Jakiś czarny, brązowo podpalany piesek zaczął wściekle obszczekiwać samochód, wyrywając ją z zamyślenia. Obraz zniknął. Nie wiadomo czemu poczuła ulgę. Piesek naj­ wyraźniej oburzony, że jakiś intruz ośmielił się wtargnąć na jego terytorium, poszczekał jeszcze trochę na postrach, a gdy groźba nie odniosła skutku, pozostało mu już tylko ratować swój honor poprzez strategiczny odwrót. Sądząc po ruchach, musiał być już stary. Jego tylna połowa zataczała pijane kręgi, jakby nie była pewna, dokąd zmierza przednia. Podobnie jak ja, pomyślała Renee, z tą tylko różnicą, że ja cała nie wiem, dokąd zmierzam. 242

— Nonsens — sprzeciwiła się głośno tej myśli. — Dos­ konale wiem dokąd i zaraz to zrobię. Wejdę do tego domu, stanę przed rodzicami i powiem im, że ich kocham. I nie wyjdę stamtąd dopóty, dopóki oni nie powiedzą mi tego samego. Wciąż nie ruszając się zza kierownicy, wszczęła z nimi wyimaginowany dialog. „Spójrz, tato, widzisz ten samochód za oknem? To mój wóz, tak, tamten biały mercedes. Philip mi go kupił. Widzisz, jakiego mam męża? Jest bogaty i taki przystojny, że kobiety za nim szaleją, a on wybrał mnie! Kocha mnie, rozumiesz? A kupił mi ten samochód, bo nie umie inaczej wyrazić uczuć. Zupełnie jak wy — ty i mama." Kocham cię, mamo, pomyślała, dotykając srebrzystej pa­ czuszki, a ty? Czy ty mnie choć trochę kochasz? A ty, tatusiu? Powiedz, co mam zrobić, co ci ofiarować, żebyś mnie wreszcie pokochał? Jej, kiedy była dzieckiem, wciąż tylko coś odbierano. Zaczęło się od kciuka. Nie wolno jej było go ssać. Gdy nie pomogły okrutne szyderstwa ani brutalne wyrywanie z buzi, zastosowano środek ostateczny: jakieś ohydne mazidło. Potem przyszła kolej na malutki ukochany kocyk. „Kocik", jak go nazywała. Sypiała z nim od niemowlęctwa, piastując go w objęciach jak coś żywego. Po pięciu latach zrobił się taki cienki, że prawie półprzezroczysty, lecz i wtedy nie umiała się z nim rozstać. Zdaniem rodziców powinna była już dawno wyrosnąć z tej głupiej szmatki. Wiedząc, że chcą go jej zabrać, codziennie przed wyjściem do szkoły chowała swój skarb gdzie indziej: pod materacem, między bielizną, czasa­ mi nawet na sobie — złożony w kostkę mieścił się w majt­ kach. Aż kiedyś wróciwszy ze szkoły, stwierdziła z rozpaczą, że zniknął. Za dużajuż jesteś na „kocik", powiedzieli twardo rodzice, nieczuli na jej krzyki, płacz i błagania. Zostawili ją samą w pokoju, gdzie przez długie godziny zalewała się łzami. — Nie bądź śmieszna! — fuknęła na siebie z niesmakiem. — I po co to teraz rozpamiętywać? — W nagłym przypły­ wie energii otworzyła drzwi, wysiadła z wozu i pewnym krokiem skierowała się ku domowi. Do sandałów natych243

miast nawpadało jej pełno żwiru. — No pięknie! — Schylając się, żeby je odpiąć, straciła równowagę i prezent dla matki wymknął jej się z ręki. Uratowała go w ostatniej chwili. — To się nazywa dobry początek! Przechodząc przez jezdnię, rozejrzała się w obie strony, jak ją uczono w dzieciństwie — może i teraz czyjeś oczy patrzą na nią z okna? — i lekceważąc betonową ścieżkę prowadzącą do drzwi wejściowych, skręciła na wymuskany, świeżo wygrabiony trawnik. Zrzuciwszy sandały, wytrząs­ nęła z nich wreszcie najbardziej oporne kamyki i z ulgą zanurzyła stopy w chimerycznej florydzkiej trawie. Ta przed domem rodziców była zawsze zielona. Wprost pulsowała zielenią. Sprawiał to podziemny system nawad­ niający, który tu, na Florydzie, był nie tyle luksusem, ile koniecznością. Bez ciągłego podlewania i zasilania trawa zaczynała natychmiast usychać. Jak wszystko, co tu żyje, łącznie z ludźmi, pomyślała z niechęcią. Pośrodku trawnika rosła grupa kunsztownie przystrzyżonych krzaczków. Jed­ nym nadano kształt pelikanów, innym malutkich koników. Pojawiły się tutaj przed laty, kiedy była jeszcze bardzo mała. Matka zabroniła jej dotykać tych ogrodowych dzieł sztuki, a już w żadnym razie nie pozwalała na nich siadać, ale Renee oczywiście już po dwóch minutach próbowała dosiąść które­ goś kucyka. Skończyło się na tym, że jej zdrowo przetrzepa­ no pupę. Przypominając to sobie, zuchwale poklepała zielonego pelikana i wreszcie ruszyła do drzwi — najdłuższą drogą przez trawnik. To zdumiewające, jak dobrze pamięta ten dom... W pokoju, który zajmowały z Kathryn, przeważały zieleń i żółć — tradycyjne kolory Florydy... Rodzice lubowa­ li się w ogromnych meblach i malutkich dla odmiany dziełach sztuki. Dzieła jak dzieła. Matka nazywała w ten sposób swą stale rosnącą kolekcję porcelanowych figurek. Dotarła w końcu do drzwi i tu znowu zastygła z palcem na dzwonku. Są w domu czy nie? I w którym pokoju? Z dzieciństwa wyniosła dziwne wspomnienie: rodzice zawsze jakoś byli gdzie indziej niż ona, a kiedy ich już znalazła, zawsze im w czymś przeszkadzała. 244

Nie będę tu stać jak głupia, powiedziała sobie, naciskając dzwonek. Po kilku melodyjnych dźwiękach kuranta dał się słyszeć okrzyk „Jużidę!" i głośne staccato wysokich obcasów matki (nawet w domu od rana do nocy chodziła w niebotycz­ nych, dziesięciocentymetrowych szpilkach). Renee w tym momencie przypomniała sobie, że jest boso, więc czym prędzej włożyła sandały. — Renee. — W głosie matki nie słychać było zdziwienia. Brzmiał jak głos nauczycielki sprawdzającej obecność, ale coś w jej oczach, jakieś prawie niedostrzegalne rozszerzenie źrenic, powiedziało Renee, że ta wizyta nie jest matce tak zupełnie obojętna. — Nie zaprosisz mnie do środka? Matka prawie się nie zmieniła. Wciąż była tą piękną kobietą, której obraz towarzyszył Renee od dzieciństwa: wysokie kości policzkowe, chłodne zielone oczy, pięknie rzeźbione rysy. Miała urodę rasowej modelki i gdyby była odrobinę wyższa, mogłaby zrobić wspaniałą karierę — pod warunkiem oczywiście że sama by tego chciała. Po słowach Renee odstąpiła na bok, pozwalając jej wejść do salonu. Ubrana była w białe lniane spodnie bez najmniejszej zmarszczki i jasnoróżowy trykot. Była równie eteryczna jak dawniej i doskonale zadbana. Wystarczyło spojrzeć na jej pięknie wymodelowane włosy. Nie ma w niej nic takiego, co mogłoby budzić lęk, a na mnie tak właśnie działa, myślała Renee, stojąc pośrodku słonecznie żółtego salonu z przej­ mującym uczuciem chłodu na skórze — a przecież za oknem prażyło słońce. Ale chyba nawet ono stawało się w tym wnętrzu lodowato zimne. Nie ośmielając się usiąść bez zaproszenia, niepewnie podała matce paczuszkę. — To do twojej kolekcji. — Niepotrzebnie wydałaś pieniądze — odrzekła matka tym samym obojętnym tonem co poprzednio, rzucając przez ramię trwożne spojrzenie. Mówiąc to, zaczęła jednak szybko odwijać papier. — Przypomniałam sobie, że to przecież twoje urodziny i akurat zobaczyłam ten drobiazg... Boję się tylko, czy nie masz już czegoś takiego. 245

Helen Metcalfe wydobyła z bibułki delikatną porcelano­ wą figurkę i obracając ją w palcach, poddała prezent drobiazgowym oględzinom. — To Pan — wyjaśniła Renee. — Jest uroczy. — Masz już jakiegoś Pana? — Nie szkodzi. Im więcej Panów, tym lepiej — odrzekła matka. Uśmiechając się powściągliwie z własnego żartu, podeszła do stojącego w kącie pianina (nawet jemu nadano żółtozłocisty odcień) i tak ustawiła figurkę wśród innych, że trudno ją było dostrzec. — Dziękuję ci za prezent — powie­ działa. — To bardzo miło z twojej strony. — Jeśli wolisz coś innego, możesz ją zwrócić. Na wszelki wypadek zachowałam rachunek. Proszę, mam go tutaj. — Renee drżącymi rękami wyjęła paragon z torebki. — To bardzo ładna figurka — powtórzyła matka, ale rachunek wzięła. — Jak się czujesz, mamo? — Renee próbowała nawiązać rozmowę, lecz jak zwykle szło jej to opornie. W myślach błagała matkę, by pozwoliła jej usiąść; nie żeby chciała przedłużać wizytę ponad niezbędne minimum, ale czuła się słaba jak mucha. Zaczynały już teraz drżeć jej nawet nogi. — C z u j e m y się dobrze. — Matka swoim zwyczajem użyła pluralis. Jakby nie istniała bez ojca, który właśnie w tej chwili ukazał się w drzwiach od ogrodu. — Dzień dobry, tatusiu — wyszeptała Renee. — Wydawało mi się, że słyszałem dzwonek — oznajmił sucho, spoglądając nie na nią, lecz na matkę. — Czemu zawdzięczamy tę wizytę? — Po prostu chciałam was zobaczyć, zwłaszcza że mama w tym tygodniu miała urodziny... — Jakoś dotąd nie zwracałaś na to uwagi — stwierdził uszczypliwie, nie zaszczycając jej nadal nawet przelotnym spojrzeniem. Ze wzrokiem utkwionym w zasłonięte okno usadowił się powoli w głębokim żółtym fotelu. Renee poczuła, że brak jej tchu. Ojciec nawet siedząc wciąż jeszcze wyglądał tak imponująco... Zawsze miał w so­ bie coś, co budziło w ludziach trwożny respekt. Z trudem 246

pokonując absurdalny lęk, zmusiła się do zajęcia miejsca w drugim takim samym fotelu, zwrócona twarzą do ojca. Może w końcu zechce na nią spojrzeć? Ani on, ani matka nawet nie próbowali mnie objąć, pomyślała z goryczą, a byłabym taka szczęśliwa... Ten jeden wasz gest mógłby wszystko zmienić, uczynić nas wreszcie prawdziwą rodzin ą... Czy to takie trudne objąć własne dziecko, powiedzieć „Kocham cię, Renee"? Przecież to tak niewiele. Ale dla was chyba zbyt wiele. — Nie chcę się z tobą kłócić, tatusiu — odrzekła, tłu­ miąc niecierpliwość. — Miałam nadzieję, że będzie to miła wizyta. — Zalała ją fala wdzięczności, gdy usłyszała głos matki: — Renee przyniosła mi prezent, malutką figurkę Pana. — Chciała podziękować jej za to uśmiechem, cóż, kiedy matka patrzyła tylko na ojca. — No proszę, nagle zapragnęłaś nas odwiedzić — rzucił z gryzącym sarkazmem. — Mieszkasz o dziesięć minut drogi, ale nigdy jakoś nie masz czasu, żeby wpaść tu na chwilę czy choćby zadzwonić. — Przecież dzwonię, ale wy wtedy zawsze gdzieś wy­ chodzicie. Myślałam, że po prostu nie macie ochoty mnie widywać. — Dziś jednak przyszłaś. — Zaryzykowałam. Z powodu urodzin mamy. Nie byłam pewna, czy was zastanę. — Normalnie by nas nie było — włączyła się matka. Renee miała wrażenie, że na swój sposób próbuje jej pomóc. Już po raz drugi. — Gralibyśmy w golfa, ale twemu ojcu dolega ostatnio ból w plecach. — Przestań, Helen. Naszej córki nie interesuje moje zdrowie. — To nieprawda, tatusiu, bardzo mnie interesuje. Co to za bóle? — Nic wielkiego — lekceważąco machnął ręką. — Jak się człowiek starzeje, to go strzyka w krzyżu. Za to ty — krytycznie obrzucił ją wzrokiem — wyglądasz kwitnąco. Widać, że sobie nie żałujesz! 247

— Przybyło mi parę kilo... — Renee mimo woli obciąg­ nęła bluzkę. — Skromnie powiedziane! Gdzież to cię nauczono przy­ mykania oczu na niezbyt wygodne fakty? Na tym słynnym uniwersytecie? — Powinnaś schudnąć. — W głosie matki brzmiała szczera troska. — Philip jest taki przystojny! Chyba nie chcesz go stracić? — Philipowi i tak się podobam. — Mnie zawsze raziła kobieca otyłość, a już u swojej żony nigdy bym jej nie tolerował — kategorycznie oświad­ czył ojciec. Jakby nie widział, o ile jemu poszerzył się obwód w pasie! — Twoja matka waży dziś tyle samo co w dniu naszego ślubu. Otyłość to skutek lenistwa i braku samokon­ troli. Więc mówisz — nagle zmienił temat — że postanowiłaś złożyć nam wizytę. Uważałaś zapewne, że sprawisz nam tym przyjemność. — Miałam taką nadzieję. — Głupią, pomyślała z mie­ szaniną ironii i poczucia winy. Jestem przecież gruba, leniwa i brak mi samokontroli. — Uważałaś też pewnie, że będziemy ci za to wdzięczni. — Nie, tato, skądże... — Być może — rzucił z ironią — bylibyśmy ci wdzięczni, gdybyś od czasu do czasu zaszczyciła nas zaproszeniem na jakąś kolację w tych twoich wytwornych apartamentach. — Zapraszałam was tyle razy! I zawsze byliście zajęci. — Zaproszenia się kończą, gdy zbyt często sieje lekceważy, dopowiedziała w duchu, ponownie zadając też sobie pytanie, ile prawniczych imprez towarzyskich ominęło ją samą w ostatnich miesiącach. — W przyszłym tygodniu planuję małe przyjęcie — szybko sfabrykowała to drobne kłamstwo, aby się przekonać, jak będzie tym razem. — Jest u mnie Kathryn — dodała ostrożnie. Nie była pewna, czy dobrze robi, informując o tym rodziców, no ale stało się, trudno. — Byłoby miło, gdyby cała nasza rodzina mogła zebrać się wreszcie przy wspólnym stole. — Kathryn jest na Florydzie? — odezwała się matka. — Powinna była zadzwonić... 248

— Jeśli Kathryn chce nas zobaczyć, może tu przyjść — przerwał jej ojciec, pomijając milczeniem propozycję Renee. Jakby nie usłyszał zaproszenia. No tak! Renee spróbowała się roześmiać, lecz zabrzmiało to raczej jak brzydki kaszel. Nic się nie zmieniło. Jej rozczarowanie zaczynało powoli przechodzić w gniew. — Co do telefonów — powiedziała cierpko — to muszę wam przypomnieć, że działają one w obie strony. — A cóż to ma znaczyć? — Dokładnie to, co powiedziałam — rzuciła przez zęby, zrywając się z miejsca. Mimo najlepszych chęci nie była już w stanie opanować nerwów. — Dlaczegóż to tylko my mamy dzwonić, to znaczy ja i Kathryn? Wy też moglibyście to zrobić. Tak trudno podnieść słuchawkę? Czemuż to nigdy wam nie przyjdzie na myśl, żeby się do mnie odezwać? Czy kiedykolwiek ja i Philip otrzymaliśmy od was jakieś za­ proszenie? Choćby na zwykłą kolację? Nigdy. Inni rodzice mają taki zwyczaj! Dzwonią też nieraz do swoich dzieci! Tak, tato, ty również mógłbyś mnie czasem zapytać, jak się czuję i co u mnie słychać! Wiecie, gdzie mnie szukać. Numer Kathryn w Nowym Jorku też znacie. Tylko mi nie mów, że was na to nie stać! Nie mieści mi się wprost w głowie, jak w tej sytuacji można mieć pretensje, że ona do was nie dzwoni! Kilka miesięcy temu zmarł jej mąż, a wy do tej pory nie mieliście czasu złożyć jej kondolencji! Ważniejsza była gra w golfa! — Kathryn nie jest już małym dzieckiem, żeby mama i tata biegli jej na ratunek, kiedy spotka ją jakaś przykrość. — Przykrość? Śmierć męża to trochę więcej niż przy­ krość! Wam się naprawdę wydaje, że skoro jest dorosła, to już was nie potrzebuje? — Wie, gdzie nas szukać! — Ona próbowała się zabić! — krzyknęła Renee w przy­ pływie skrajnej frustracji. Odpowiedziało jej głuche milcze­ nie, choć matka zbladła jak płótno. — Co z was za rodzice! Coście dla niej zrobili przez całe jej życie? — A dla mnie? cisnęło jej się na usta. Z najwyższym wysiłkiem kazała sobie zamilknąć. I tak posunęła się już za daleko. 249

— Od kiedy Kathryn jest tutaj? — zapytała matka. — Od niedawna — skłamała Renee, nie posiadając się ze zdumienia, że można aż tak obojętnie reagować na wiado­ mość o niedoszłym samobójstwie córki. Od k i e d y K a t h r y n j e s t tutaj?! Jezu Chryste! To już doprawdy przechodzi ludzkie pojęcie. Mimo to wzięła się w garść. — Zadzwońcie do niej — poprosiła. — Jestem pewna, że się ucieszy. — To nie my powinniśmy dzwonić! — warknął ojciec. Odwrócił się od niej i wbił oczy w ścianę. — Jak możesz tak mówić? — Skoro Kathryn przyjeżdża z wizytą — natychmiast włączyła się matka —jej obowiązkiem jest do nas zadzwonić — zakończyła tonem guwernantki udzielającej dziecku lekcji etykiety. — Rany boskie! — Renee z taką pasją kopnęła w pod­ stawę okrągłego fotelika, że obrócił się jak fryga wokół własnej osi. — Czy wy w ogóle nie macie uczuć? Nie możecie choć na chwilę zapomnieć o swojej urażonej dumie? Spróbuj­ cie sobie wyobrazić, co ona czuje! Wasza córka próbowała się zabić, a wy mi cytujecie zasady bon tonu! No i cóż takiego się stanie, jeśli odezwiecie się do niej pierwsi? Wielki świat wam tego nie daruje? Wykluczy was z towarzystwa? Ojciec gwałtownie podniósł się z fotela. — Nic się nie zmieniło, co, Renee? Mamy rzucać wszyst­ ko i zajmować się wyłącznie tobą lub twoją siostrą, prawda? Myśleć jedynie o tym, co która z was czuje i czy przypadkiem nie cierpi. A ty? Czy ty kiedykolwiek pomyślałaś o nas? O tym, co czują twoi rodzice? O kłopotach, których nie szczędziłaś nam przez tyle lat? Nie, ciebie to zupełnie nie obchodzi! Ważne są tylko twoje uczucia. Od dziecka byłaś egoistką. Miałem nadzieję, że z tego wyrośniesz, kiedy wyjdziesz za mąż. Wydawało mi się, że przy takim człowieku jak Philip masz na to duże szanse, okazuje się jednak, że i to ci wcale nie pomogło! — Musisz schudnąć, Renee — powtórzyła matka. — Koniecznie. — Ja chyba śnię, pomyślała Renee, przecież to tak absurdalne, że trudno uwierzyć własnym uszom! Ja jej 250

mówię o samobójstwie, a ona mi każe schudnąć! — Udało ci się — kontynuowała matka, nieświadoma wewnętrznego monologu Renee — poślubić wspaniałego mężczyznę. Chy­ ba nie chcesz go stracić? Nie jesteś tak ładna jak Kathryn, ale zawsze miałaś śliczny uśmiech... — urwała w pół zdania, jakby nagle się zlękła, że niechcący powiedziała coś nie­ słychanego. Dla Renee było to rzeczywiście coś niesłychanego. Ślicz­ ny uśmiech? Zaskoczyło ją to bardziej niż całe dzisiejsze zachowanie matki łącznie z jej obojętnością wobec despera­ ckiej próby własnej córki. Tamto wszystko, choć okrutne i niezbyt normalne, pasowało jednak do sposobu myślenia tej dziwnie oschłej kobiety i jej postawy życiowej, polegającej na odsuwaniu od siebie wszystkiego co przykre, ta pochwała natomiast była w jej ustach czymś naprawdę niewyobrażal­ nym. W ciągu całych trzydziestu czterech lat Renee nie zdarzyło się usłyszeć, że matce cokolwiek się w niej podoba. Z oszołomienia w pierwszej chwili nie wiedziała, co robić, a potem już tylko pragnęła rzucić się matce w ramiona, zapominając o jej braku uczuć, ślepym zapatrzeniu w ojca, o wszystkim, co miała jej za złe. — Naprawdę uważasz, że mam ładny uśmiech? — wyją­ kała, robiąc krok w jej stronę. Niestety, już następne słowa wystarczyły, by uszedł z niej cały entuzjazm. — To ładne, co się komu podoba. — Twoja matka powiedziała, że k i e d y ś miałaś ładny uśmiech — uściślił ojciec z chłodnym okrucieństwem. — Te­ raz nikt by się tego nie domyślił. Trudno to po prostu zauważyć. I nie chodzi już tylko o twoją wagę. Spójrz na siebie! Na swoje ubranie, na swoje włosy! Wyglądasz jak Kudłaty Joe. Pamiętasz, nazywaliśmy cię tak w dzieciństwie, bo nie sposób cię było porządnie uczesać. Ani chwili nie mogłaś usiedzieć na miejscu. Kudłaty Joe? Nie, ten epitet zupełnie wypadł jej z głowy, choć mogłaby przysiąc, że pamięta wszystkie... Ach tak, to jakaś postać z komiksu... Twarzy prawie nie było widać spod dziko zmierzwionych włosów. Dziwne, że zupełnie o tym zapomniała. 251

— Tobie wciąż się zdaje, że cały świat powinien się kręcić wokół ciebie — grzmiał dalej ojciec. — Wystarczy, że kiwniesz palcem, a wszyscy natychmiast mają wszystko rzucić, stanąć na baczność i czekać na twoje rozkazy. Uważasz, że słusznie ci się to należy, prawda? — Nie. — Renee w tym momencie znowu ogarnęła złość. —Wystarczyłoby mi trochę zwyczajnej przyzwoitości. — Więc miej ją sama! I nie podnoś na mnie głosu z łaski swojej! — Tato, ja naprawdę nie chcę się z tobą kłócić. Nie po to tu przyszłam. — Czyżby? W takim razie po co? — Już ci powiedziałam: z powodu urodzin mamy. I dlatego że was chciałam zobaczyć. — Skąd nagle ci się wzięły te czułości? — Bo was kocham! — desperacko krzyknęła Renee. — Jestem waszą córką! — W bardzo dziwny sposób okazujesz tę swoją miłość. — Ojciec już teraz wpadł w furię. Minę miał taką, jakby chciał ją uderzyć. — Tak cię złości to, co powiedziałam? Dlaczego? — Nie jestem zły. — Ależ jesteś! — No tak, ty oczywiście wszystko wiesz najlepiej. Właś­ nie na tym polega twój problem. — Jaki problem, do cholery? Powiedziałam tylko, że cię kocham! — Nie waż się kląć w moim domu! — Na litość boską, co z ciebie za człowiek? — Nie, Renee, nie będziemy w ten sposób rozmawiać — oświadczył ojciec, który osiągnął już teraz dobrze znane Renee stadium zimnej furii. Wyszedł do holu i otworzył frontowe drzwi. — Wyjdź, zanim jeszcze bardziej zdener­ wujesz matkę. — Nie! — wrzasnęła Renee na całe gardło. Matka gwałtownie drgnęła, ojciec przystanął w pół kroku. — Nie wyjdę, dopóki mnie nie wysłuchacie — dodała trochę ciszej, podchodząc do matki. W jej oczach dostrzegła strach. 252

— Powiedziałam, że was kocham, rozumiecie? Kocham! To słowo nigdy jeszcze nie padło w tym pokoju, a może i w całym tym domu, a wy chcecie udawać, żeście nic nie słyszeli? O nie! Możecie ignorować wszystko inne, wmawiać sobie, że Kathryn wcale nie próbowała popełnić samobójstwa, że wszystko to wymyśliłam dla jakichś perfidnych celów, ale nie pozwolę wam udawać, że żadne z was nie słyszało tego, co powiedzia­ łam! Powtarzam, kocham was, i nie wyjdę stąd dopóty, dopóki nie powiecie mi tego samego! Rozumiesz, mamo? Nigdzie stąd nie pójdę! Mam trzydzieści cztery lata, ale nadal jestem twoim dzieckiem. I przez wszystkie te lata ani razu nie słyszałam od was tego słowa! Rodzice milczeli. Z oszołomienia? Czy może dlatego, że słowo „kocham" nie chciało im przejść przez gardło? — Odezwij się, mamo! Czy to nie najwyższa pora, żeby wreszcie powiedzieć „kocham" swemu dziecku? Jak długo jeszcze mam czekać? — Renee... — wyjąkała matka łamiącym się głosem — czego ty od nas chcesz? — Usłyszeć, że mnie kochacie. Nie umiecie wymówić tego słowa? Takie to trudne? Nie kochasz mnie ani trochę? — Renee — matka zerknęła na ojca — to zupełnie niepotrzebne. — Jak to niepotrzebne? Dla mnie to znaczy więcej niż wszystko inne. Błagam cię, mamo, powiedz! — Ale po co? Czemu to dla ciebie takie ważne? — Nie wiem. — To już zupełny nonsens. — Nie wyjdę, dopóki mi tego nie powiesz. I znowu zapadła cisza. Widać było, że oboje są zakłopo­ tani; matce nerwowo drżały wargi, ojciec parę razy otworzył usta, ale zaraz je zamknął. Renee powoli podeszła do matki; tak blisko, że dzieliły je ledwie centymetry. — Czy ty mnie kochasz, mamusiu? — spytała głosem małej dziewczynki. Och, mamo, wciąż jeszcze jesteś taka piękna... — Nie ułatwiasz nam tego, Renee. — Czy to znaczy, że jednak mnie kochasz? 253

— Jesteś moją córką. Obowiązkiem matki jest kochać swoje dziecko. — Nie patrz na ojca! — krzyknęła Renee. — Patrz na mnie! I powiedz to wreszcie! Proszę! Matka milczała. Po policzkach spłynęło jej parę łez. Renee patrzyła na nią z uczuciem, że czas zatoczył koło, że znów jest tym małym niekochanym dzieckiem, które nadaremnie żebrze o miłość tej pięknej kobiety. Ale to nie wina matki. To ona nie zasługuje na miłość. Jest gruba, leniwa i brak jej samokontroli. Jak można kochać kogoś takiego? A jednak... czyż nie istnieje miłość, która nie stawia warunków? — Tatusiu! — zawołała, zbliżając się z drżeniem do ojca. — Ty też nic nie powiesz? Ty też mnie nie kochasz? Ojciec po raz pierwszy tego popołudnia popatrzył jej prosto w oczy. Wstrzymała oddech, czekając na jego od­ powiedź. — Oczywiście, że cię kochamy — odrzekł bez cienia emocji. Opuścił głowę i zaczął wpatrywać się w dywan. Renee długą chwilę stała nieruchomo, chora z roz­ czarowania. Tyle lat czekała na te słowa, wyobrażając sobie, że sprawią cud, a teraz gdy wreszcie wymusiła je na ojcu, okazały się puste i nic nieznaczące. W jej marzeniach miała to być chwila duchowego pojednania, wzajemnego zrozumie­ nia, gwałtownej eksplozji uczuć, chwila, która wszystko zmieni. Nic się nie zmieniło. „Oczywiście, że cię kochamy"... To tylko słowa, zwykłe słowa... Popatrzyła na matkę, która szybko odwróciła głowę, jakby bała się spojrzeć jej w oczy. I po co to wszystko? Czy osiągnęłaś coś z tego, co chciałaś osiągnąć? Odpowiedz sobie na to, Renee Bower. Zmusiłaś tych dwoje ludzi, by zmierzyli się z własnymi uczuciami, wydarłaś z ojca upragnione słowa, lecz czy można to nazwać zwycięstwem? W najlepszym razie bardzo wątpliwym. „Oczywiście że cię kochamy." „My", a nie , ja". Zawsze mieli zwyczaj mówienia za dwoje, kryjąc się za tym „my" jak za parawanem. A jeśli nie mówi się w swoim imieniu, cóż warte jest takie „wyznanie"? To nie żadne wyznanie, to unik. 254

A czego się spodziewałaś? Że cudownym sposobem nagle spadną ci z nieba wymarzeni rodzice? Że cię przytulą do serca i obsypią pocałunkami? Takie rzeczy zdarzają się tylko w powieściach. Uciekła z tego domu, jakby ją kto gonił. Co za różnica, czy ojciec cię kocha czy nie? Albo matka? Jakie to ma znaczenie? Jesteś dorosła. Dlaczego słowa są dla ciebie aż takie ważne? Bo są, powiedziała sobie ślepa od łez. Po prostu dlatego, że są.

21 Lynnjuż od dobrej godziny ślęczała nad sprawozdaniem. Wszystko dziś było nie tak: zdaniom brakowało precyzji i stylu, obserwacjom pewności, wnioskom i zaleceniom przekonania, że mogą komukolwiek pomóc. Ale przecież to zrozumiałe. Ludzie to nie marionetki, którymi można do­ wolnie sterować, a to, z czym tutaj przychodzą, rzadko udaje się wtłoczyć w kilka okrągłych zdań. Żyję już na tyle długo, że powinnam to wiedzieć, pomyślała, zamykając teczkę. I jeszcze ta dzisiejsza sprawa... Zerknęła nerwowo na zdjęcia swych dzieci, a potem na zegarek: jedenasta. Za trzy godziny spotkanie z Garym i jego prawnikiem. Trudno przewidzieć, czym się to skończy, a przecież od tego zależy jej przyszłość. I jak tu się nie denerwować? — Och, Gary, ty draniu, jak ty mi mogłeś to zrobić?! — zawołała głośno, tłukąc pięścią w biurko. Fotografie dzieci podskoczyły, papiery zaczęły fruwać. — Ile były warte te twoje „szarmanckie" gesty? Te kwiaty, które mi przysłałeś, ta głupia kartka z podziękowaniami za „tyle cudownych lat" i pięknie brzmiącą prośbą o przyjaźń? Puste słowa! — Za­ częła odruchowo układać papiery, które rozsypały się po całym biurku. — Teraz już nie mówisz o przyjaźni! Teraz pragniesz mnie już tylko zniszczyć: sprzedać dom, aby mnie z niego wyrzucić, odebrać mi dzieci, bo wiesz, jak je kocham! 255

Gekawe, od kiedy tak bardzo ci na nich zależy? Nie, ty ich wcale nie chcesz. Renee mówi, że to znana sztuczka roz­ wodzących się mężów: zastraszyć oporną żonę i zmusić do zmniejszenia roszczeń. Miała już do czynienia z setkami takich przypadków; nie myśl, że ją przechytrzysz. Zrobię tak, jak mi radzi: „Zostaw to zawodowcom i przestań się martwić." Ma rację, ja też to mówię każdemu, kto przy­ chodzi do mojego gabinetu. — I też zapewniam tych ludzi, że wszystko będzie dobrze, pomyślała z lękiem, a przecież to znów tylko słowa. — Coś się stało? — Do pokoju zajrzała Arlene. — Wy­ dawało mi się, że pani na kogoś krzyczy — powiedziała z lekkim niepokojem, który szybko przeszedł w zdziwienie, kiedy zobaczyła, że jej zwierzchniczka jest sama. — Nie, nic się nie dzieje. Przepowiadam sobie tylko przemówienie. — Przemówienie? Lynn wolała pozostawić to bez odpowiedzi. Z kłam­ stwem był zawsze ten kłopot, że jedno pociągało za sobą następne — cały długi łańcuch. Nie. Jedno to i tak aż zanadto. Arlene chwilę jeszcze postała w progu, lecz za dobrą była sekretarką, by zadawać zbyt dużo pytań. Wycofała się bez słowa, dyskretnie zamykając drzwi. — Weź się w garść — szepnęła do siebie Lynn. — Zaufaj swojej prawniczce. Łatwo to powiedzieć! Zaufała swojemu mężowi i proszę, czym się to kończy! Nie można, mając lat czterdzieści, patrzeć na życie, jakby się miało dwadzieścia. Czterdzieści lat! Aż trudno uwierzyć, że tyle ich już minęło. Czternaście przeżyła z Garym, a on... on zlekceważył jej czterdzieste urodziny. Nie uznał za stosowne przekazać jej nawet grzecz­ nościowego „happy birthday" przez dzieci czy adwokata. To, że skończyła czterdziestkę, nic go nie obchodzi. Jej osoba stała się dla niego już tylko czymś niewygodnym, przeszkodą życiową, którą jak najrychlej należy usunąć. Po prostu eks-żoną, pomyślała z goryczą i lękiem. I znów jak parę dni temu doznała uczucia, że staje się coraz mniejsza. Telefon brzęknął raz — i zamilkł. 256

— Jakiś pan na pierwszej linii — zaanonsowała Arlene. — Nie podał nazwiska. — W porządku, odbiorę. — Przynajmniej na chwilę zajmę się czym innym, dodała w duchu, podnosząc słuchaw­ kę. — Lynn Schuster, słucham. — Wszystkiego najlepszego — usłyszała głos Marca. — Wiem, że spóźniłem się z tym parę dni i że zakazałaś mi dzwonić, ale dziś szczególnie chcę ci życzyć powodzenia. Mam na myśli dzisiejsze popołudnie. — Dziękuję — rzuciła krótko, czując, że nagle napinają jej się wszystkie mięśnie. Uświadomiła sobie, że jest zła, choć jednocześnie doskonale zdawała sobie sprawę, że obciążanie go winą za tę godną pożałowania, odwetową akcję Gary'ego jest nie tylko niesłuszne, lecz i bardzo nie fair. Tyle że o wiele łatwiej i wygodniej było winić za to ich obu niż siebie. Z tego też zdawała sobie sprawę. — Bardzo cię proszę, zadzwoń do mnie po tym spot­ kaniu. Chciałbym wiedzieć, jak poszło. — Jeśli będę mogła — odrzekła sucho, zamierzając odłożyć słuchawkę. — Lynn...? Tak? — Czy bardzo cię zdenerwuję, jeśli powiem, że się chyba w tobie zakochałem? — Nie wiem — powiedziała cicho, czując, że brak jej tchu. — Lepiej mi tego nie mów. Nie teraz. — Dobrze, powiem ci później. Zadzwoń do mnie! Siedząc w poczekalni przed gabinetem Renee, starała się nie myśleć ani o tym, co usłyszała od Marca, ani o tym, co powie Gary. Wszystko będzie dobrze, powtarzała sobie w kółko jak mantrę. Wszystko będzie dobrze... Jakby można było mieć pewność! Trzeba było posłuchać Renee. „Dlaczego, u licha, chcesz widywać tego Camerona?" spytała już podczas pierwszej rozmowy. „Jestem ciekawa"... „Czego? Jak daleko potra­ fisz się posunąć? Chcesz do reszty skomplikować sobie życie?" 17 Dobre intencje

257

Renee miała rację. Jednak... czy rzeczywiście posunęłam się za daleko? Nie zdążyła się nad tym zastanowić, bo w drzwiach gabinetu ukazała się Renee. Sprawiała wrażenie gotowej do akcji, choć może troszeczkę zmęczonej. — Chodź, Lynn. Przepraszam, że musiałaś czekać. Zaraz po wejściu do znanego już gabinetu Lynn jak zawsze usiadła po „złej" stronie biurka, na którym jak zwykle kłębiły się sterty papierów. Renee podeszła do okna. — Ładny dzień — powiedziała wesoło, wyglądając na wielki dziedziniec. — Nie zauważyłam. — Zdenerwowana? — Czym się tu denerwować? Tym, że mnie wykończą? Wielkie rzeczy! — ponuro zakpiła Lynn. Renee zaczęła się śmiać. — Coś ci opowiem. To podobno autentyczna historyjka, choć ja osobiście w to wątpię. Lynn nerwowo zmieniła pozycję: nie była w nastroju do słuchania budujących historyjek, Renee jednak, nie czekając na jej zgodę, rozpoczęła już swoją opowieść: — No więc tak: do kancelarii pewnego prawnika wcho­ dzi para starych klientów. Oboje są dobrze po dziewięćdziesiątce i komunikują mu, wyobraź sobie, że postanowili się rozwieść. Adwokat wytrzeszcza oczy: zwariowali czy co? Rozwodzić się, stojąc nad grobem? Przeżyli z sobą przecież siedemdziesiąt lat! Czy coś się stało? pyta tych państwa. Jakieś nieporozumienie? Nie, mówi na to sędziwa dama, my od dawna chcieliśmy się rozwieść, ale rozumie pan, dzieci. Musieliśmy czekać, aż poumierają. Renee skończyła — i zapadła cisza. Lynn nawet nie drgnęła powieka. — To był dowcip — wyjaśniła Renee. — Próbowałam cię rozśmieszyć, rozumiesz? Lynn zdobyła się na wątły uśmiech. — Dziś to chyba niemożliwe — mruknęła przeprasza­ jąco, bezwiednie mnąc fałdy beżowej spódnicy. — Przestań się martwić. Już ci mówiłam, że wygrać tę sprawę to dla mnie tyle co zjeść czekoladkę. A skoro mowa 258

o jedzeniu: nie jesteś przypadkiem głodna? Nie? To może napijesz się kawy? Świetnie. Marilyn—Renee wcisnęła guzik in ter komu — bądź tak miła i przynieś dwie kawy. Jaką pijesz? — Czarną. — Jedną czarną, a dla mnie z podwójną śmietanką i cukrem. Nie denerwuj się, dziewczyno, obiecuję ci, że będzie dobrze. Kiedy po paru minutach sekretarka przyniosła kawę, Lynn, odbierając z jej rąk filiżankę, zobaczyła w koszu na śmieci mnóstwo papierków po czekoladkach. No tak, stąd ta przenośnia... — Ostrzegałaś mnie od początku, żebym nie robiła pewnych rzeczy — powiedziała z miną winowajczyni. — To­ bie nie można niczego zarzucić. — Dzięki Bogu i za to! — Renee najwyraźniej robiła wszystko, by choć trochę ją rozweselić. Uznając, że tyle przynajmniej winna jest swojej prawniczce, Lynn wykrzesała z siebie coś na kształt uśmiechu. — Spełniło się wszystko, co przepowiedziałaś. — Co na przykład? — Na przykład to, że diabli wezmą przyzwoitą ofertę rozwodową. No i tak się stało. Po drugie, mój szef wie o moich kontaktach z Markiem, a wyobraża sobie jeszcze więcej, i na tej podstawie uważa za stosowne kwestionować mój obiektywizm w sprawach zawodowych. W jego oczach utraciłam wiarygodność, przez co pewna mała dziewczynka może poważnie ucierpieć. Gary grozi odebraniem mi dzieci, uzasadniając to moim rzekomym romansem, który jak twierdzi, dyskwalifikuje mnie jako matkę. Już chyba całe miasto wzięło mnie na języki. Wszyscy są przekonani, że mam romans z Markiem. I wiesz, co ci powiem? Chwilami żałuję, że się z nim nie przespałam! Skoro mnie mają powiesić, to co za różnica? Przynajmniej wiedziałabym za co. — Nikt nie odbierze ci dzieci, zaufaj mi, Lynn. Twój mąż będzie musiał obejść się smakiem. — Chciałabym mieć twoją pewność siebie. — A ja twoją talię. 259

Rozmowę przerwał im dźwięk interkomu; Lynn mimo wszelkich wysiłków, by trzymać nerwy na wodzy, drgnęła jak ukłuta. — Są już panowie Emerson i Schuster — zameldowała Marilyn. — Poprosiłam ich do sali konferencyjnej. — Dobrze, dziękuję. — Renee podniosła się z krzesła. — No i co, moja droga, jesteś gotowa? — Gotowa, niegotowa, raz kozie śmierć. Renee, zamiast usiąść, wykonała powolną rundę wokół okrągłego stołu, skupiając w ten sposób na sobie uwagę wszystkich obecnych. — Zmuszona jestem na wstępie poinformować panów — oznajmiła chłodno — że ostatnia wasza propozycja jest dla mojej klientki absolutnie nie do przyjęcia. Pozwalam też sobie zauważyć, że nietrudno się domyślić, co naprawdę oznacza tak drastyczna zmiana stanowiska. Nie ulega wątp­ liwości, że to wypróbowany element taktyki zastraszania, której celem jest zmuszenie pani Schuster do rezygnacji z większej części tego, co jej się słusznie należy. — Mój klient ma prawo do połowy wspólnego domu — odezwał się jej przeciwnik. — Proszę nie zapominać, że to pański klient wyprowa­ dził się z tego domu, opuszczając żonę i dzieci dla innej kobiety, przez co moim zdaniem utracił prawo do tego rodzaju roszczeń. Sam zresztą przyznał to na piśmie, biorąc całą winę na siebie. — Renee podniosła do góry poprzednią wersję umowy. — Nie widzimy żadnego powodu do zmiany ustalonych pierwotnie warunków. — Sytuacja uległa zmianie. — Doprawdy? Proszę mi powiedzieć, w jaki sposób. — Moja żona wie doskonale, na czym polega ta zmiana — wtrącił się Gary Schuster. Lynn drgnęła nerwowo na głos męża. — Proszę mi jednak opisać różnicę — zachęciła go Renee zwodniczo łagodnym tonem, po czym z wyrazem uprzej­ mego zainteresowania niespiesznie usiadła w obszernym skórzanym fotelu, patrząc wyczekująco na swego rozmówce. 260

Lynn, przyglądając się mężowi, doznawała mieszanych uczuć. Obiektywnie musiała przyznać, że to bardzo przystoj­ ny mężczyzna. Przystojny, lecz zupełnie obcy. Czy to na­ prawdę ten człowiek, z którym przeżyła tyle lat? Fizycznie był taki sam jak dawniej: wysoki, jasnowłosy, pięknie opalony, jego głos miał to samo spokojne i miłe brzmienie właściwe ludziom nieskorym do gniewu, nie ulegającym gwałtownym emocjom. Tylko jego oczy, brązowe jak daw­ niej, nabrały innego wyrazu. Patrzyły na nią chłodno i obo­ jętnie — bez odrobiny współczucia. Miał na sobie letni jasnoniebieski garnitur, identyczny z ubraniem swojego prawnika, który jednak pod innymi względami stanowił raczej jego przeciwieństwo. Paul Emerson był ciemnowłosy, cerę miał bladą i sądząc po śmiesznie rzadkim wąsiku czy raczej pojedynczych włoskach widocznych nad górną wargą, rozpaczliwie próbował dodać sobie lat. Jego problem polegał na tym, że choć zbliżał się do czterdziestki, ciągle wyglądał jak student, co w uprawianym przez niego zawodzie stanowiło, jak mówiła Renee, okolicz­ ność dosyć niefortunną. Pomijając jednak ten mankament, Renee bardzo pochlebnie wyrażała się o swoim przeciwniku (kilkakrotnie spotkali się w sądzie) — dobry z niego prawnik i rozsądny człowiek. Opowiadała, że jako młody chłopak ożenił się ze swoją szkolną miłością i od osiemnastu lat jest jej wierny, a owocem ich związku stała się szóstka dzieci! Renee była przekonana, że nie on jest pomysłodawcą nowego projektu umowy i że tak bezwzględnie twarde stanowisko narzucił mu jego klient. Myśląc o tym, że właściwie nie zna swego męża i nie wie, na co go stać, Lynn odkaszlnęła nerwowo, lecz Renee natychmiast posłała jej krzepiący uśmiech. Wyprostuj się, mówiło jej spojrzenie, patrz mu w oczy i nie daj się zastraszyć, a gdy Lynn zastosowała się do tych poleceń, mrugnęła do niej z aprobatą. — Formułując pierwszą ofertę, nie wiedziałem, że moja żona związała się z innym mężczyzną — oświadczył Gary w odpowiedzi na pytanie Renee. — Cóż to za mężczyzna, panie Schuster? 261

— Moja żona wie, o kim mówię — rzucił Lynn oskarżycielskie spojrzenie. Jak śmiesz, pomyślała, mierząc się z nim gniewnym wzrokiem. — Może jednak p a n nam to powie. — Marc Cameron — odrzekł krótko. — Cameron...Cameron... — mruknęła Renee, błądząc wzrokiem po suficie — chyba słyszałam już gdzieś to nazwisko... — W porządku, pani mecenas — włączył się prawnik Gary'ego, o co najwidoczniej chodziło jego przeciwniczce. — Przyznajemy się do tego związku. — Marc Cameron jest zatem mężem osoby, dla której pański klient uciekł z domu? — Nigdzie nie uciekłem — obruszył się Gary. — Jestem tu, jak pani widzi. — Rzeczywiście. — Renee z rozbrajającym uśmiechem poprawiła kołnierz granatowego żakietu. — I nadal jest pan związany z panią Suzette Cameron? Gary skinął głową, po czym niecierpliwie zerknął na swojego adwokata, jakby chciał go pobudzić do akcji. — Sytuacja mojego klienta nie uległa zmianie — oznaj­ mił Paul Emerson. — Mojej klientki również. — Czy ma to oznaczać, że pani Schuster nie spotyka się z Markiem Cameronem? — Moja klientka odbyła z nim kilka spotkań celem przedyskutowania ich wspólnych problemów powstałych w rezultacie wiadomej sytuacji. — Twierdzi pani, że nie jest to związek miłosny? — Na litość boską! — wybuchnął Gary, zrywając się z krzesła. — Suzette... pani Cameron zastała moją żonę w jego mieszkaniu! — Kiedy to było? — Parę tygodni temu. — Czy może to pan ukonkretnić? — Trzeciego sierpnia, w sobotę. Około godziny pierw­ szej. Wystarczy pani konkretów? 262

— O pierwszej po południu?—niewinnie spytała Renee. — Pańska przyjaciółka widziała ich o pierwszej po południu? Myślałam, że o pierwszej w nocy. Przepraszam, że zapytam o to jeszcze raz: na pewno nie o pierwszej w nocy? — Na pewno! — Gary podniósł głos, ale natychmiast go ściszył. — Próbuje mi pani wmówić, że w stosunkach mojej żony z Cameronem nie ma nic niestosownego? — Ja, panie Schuster, niczego nie próbuję panu wma­ wiać. Postaram się jednak uświadomić tu obecnym pewne fakty. Po pierwsze, uwiódł pan żonę Marca Camerona, w której to sytuacji jego spotkania z pańską żoną nie są bynajmniej niczym osobliwym, przeciwnie, wydają się zupeł­ nie naturalne, zważywszy na okoliczność, że zdradzonych małżonków łączą przecież wspólne interesy. Po drugie, proszę zapamiętać, że jeśli nie zechce pan spełnić warunków pierwotnej umowy, powołując się nadal na rzekomy romans swojej żony, lub działając metodą zastraszania, spróbuje ją pan zmusić do ustępstw godzących w jej najlepiej pojęty interes, pociągnie to za sobą określone konsekwencje. Krót­ ko mówiąc, długą i bezpardonową walkę. Ta oferta, panowie — Renee z pogardą ujęła dokument w dwa palce — zasługuje wyłącznie na to, aby ją wrzucić do śmieci. Dziwię się, Paul, że dał się pan wpuścić w takie szambo, ale to już pańska sprawa. Oświadczam, że moja klientka nie zamierza ulegać szan­ tażom. Tak, proszę panów, ta oferta to nic innego jak tylko ordynarny szantaż uczuciowy. Jeśli chcecie iść do sądu — mówiła dalej, nie zważając na głośne protesty kolegi — proszę bardzo! Mojej klientce byłoby to nawet na rękę. Cóż bowiem może stwierdzić sędzia? Że Lynn Schuster to występna żona i wyrodna matka? Kobieta, która systema­ tycznie zaniedbuje męża i dzieci, zabawia się z innymi mężczyznami, traci pieniądze na hazard, kłamie, oszukuje lub w jakikolwiek sposób sprzeniewierza się swym ślub­ nym obietnicom? Oczywiście że nie i wy doskonale to wie­ cie. A kogo zobaczy sąd? Kobietę porzuconą przez męża po czternastu latach zgodnego małżeństwa. Pan wie, pa­ nie Schuster, że w tym związku nie było poważnych konflik­ tów. 263

I jak się zachowuje ta zdradzona żona? Czy urządza dzikie awantury, czy robi mężowi jakiekolwiek trudności, czy próbuje mu zabrać wszystko, co posiada? Bynajmniej. Lynn Schuster nie jest osobą żądną krwi. Stara się być fair i w tym również duchu poleca działać swojej przedstawicielce prawnej. Tak dalece idzie na ustępstwa, że na prośbę męża godzi się na szybki rozwód, choć jego odejście jest dla niej sprawą niezmiernie bolesną. Jest zdecydowana przyjąć pro­ ponowane przez niego warunki, zgłaszając jedynie drobne zastrzeżenia, i to tylko na wniosek swojego prawnika. A potem któregoś wieczoru odbiera telefon od męża rywalki, który prosi ją o spotkanie, gdyż jak twierdzi, są sprawy wymagające dyskusji i zajęcia wspólnego stanowiska. Do­ wiaduje się o tym pan Gary Schuster i nie wiedzieć czemu wpada w szał. Zaczyna grozić mojej klientce. Żąda połowy domu, który przedtem tak pilno mu było opuścić, chce jej zabrać dzieci, o które przedtem wcale nie zabiegał. O tym, jak „troskliwym" jest ojcem, niech świadczy fakt, że nie uznał nawet za stosowne pokryć kosztów ich pobytu na obozie. Pozostawił to żonie. Tak samo było zresztą, odkąd dzieci te przyszły na świat. Lynn zauważyła, że jej mąż poczuł się w tym momencie ciężko urażony — widać to było po oczach. — Myślę, panie Schuster — zwróciła się do niego Renee — że nawet pan nie ośmieliłby się twierdzić, iż pańska żona źle opiekuje się dziećmi. Oboje wiemy, że jest idealną matką, nieprawdaż? Pomijając już sprawę naturalnych uczuć macie­ rzyńskich, pani Lynn jako wieloletnia działaczka opieki społecznej wyjątkowo dobrze zna psychikę dzieci i ich potrzeby. Wie, jak istotny jest dla nich kontakt z rodzicami, wiec mimo licznych i bardzo odpowiedzialnych obowiązków zawodowych ta samotna pracująca matka poświęca im dużo czasu. Kiedy wracają z obozu, zawsze jest już w domu. O panu nie da się tego powiedzieć; pracuje pan do późna, a teraz w dodatku jest pan zaabsorbowany swą nową rodziną. Renee zrobiła pauzę, aby przeciwnicy mogli zapamiętać sobie ten argument, a potem nagle zmieniła kierunek ataku: 264

— Suzette Cameron, o ile mi wiadomo, jest matką dwóch synów. — Lynn w tym momencie wstrzymała oddech: bała się tego, co może nastąpić. — Zadajmy sobie pytanie — kontynuowała Renee — jak by się czuła, gdyby jej małżonek wystąpił z wnioskiem o opiekę nad swymi dziećmi? Byłaby chyba równie wstrząśnięta jak moja klientka, a może nawet bardziej. — Renee znów zrobiła krótką pauzę, widząc wlepione w siebie spojrzenia Gary'ego i Lynn.—Tak, nawet bardziej, ze względu na argumenty, którymi mógłby po­ służyć się jej mąż. Mam na myśli zdradę małżeńską popełnio­ ną nie tylko z panem Garym Schusterem, lecz również z kilkoma innymi panami. Twarz Gary'ego mimo opalenizny powlokła się trupią bladością. — O czym pani mówi, do diabła? — krzyknął, zrywając się z miejsca. — Czy to ma być groźba? Lynn zakręciło się w głowie z emocji. Bojąc się, że zemdleje, wbiła palce w gładką krawędź stołu. — W przeciwieństwie do pana nie uciekam się do takich metod — spokojnie odrzekła Renee.—Nie mam pojęcia, czy Marc Cameron zamierza walczyć o dzieci, mogę jednak pana zapewnić, że pańska żona zrobi wszystko, co w ludzkiej mocy, aby swoją dwójkę zatrzymać przy sobie. W razie potrzeby nie cofnie się nawet przed ujawnieniem tych dość niefortunnych faktów z przeszłości Suzette Cameron, mówię to panu wyraźnie. Nie wydaje mi się jednak, aby w tych warunkach chciał pan naprawdę wystąpić do sądu. Czekałby pana długi, bardzo uciążliwy proces, niezmiernie kosztowny i powiedzmy to sobie, całkiem bezowocny. Nie mówiąc już o tym, że nieprędko otrzyma pan rozwód, na którym tak panu zależy. A co do reszty... Żaden sędzia o zdrowych zmysłach nie przyzna panu dzieci na podstawie takich „dowodów", jakimi pan dysponuje. Jest pan prawnikiem, nie muszę więc panu tłumaczyć, że sędziom potrzebne są fakty, pan zaś może przedstawić jedynie swoje podejrzenia. Proszę to zrobić, a usłyszy pan w odpowiedzi, że lepiej byłoby zająć się sobą i własnymi sprawami, niż w ten sposób oczerniać żonę. — Renee na chwilę urwała; zdaniem Lynn 265

nie tyle dla efektu, ile po to, aby nabrać tchu. — Informuję pana poza tym, że gdyby mimo wszystko wniósł pan do sądu wniosek o opiekę, natychmiast wystąpię z kontrwnioskiem. Moja klientka była dotąd na tyle wspaniałomyślna, że postanowiła nie ubiegać się o alimenty, które prawnie jej się należą. Skoro teraz jednak chce ją pan pozbawić połowy domu, nie będzie już taka miła, zwłaszcza mając w perspek­ tywie kosztowną sprawę sądową. A kwota tych alimentów będzie niebagatelna, biorąc pod uwagę wysokość pańskich dochodów. Proszę, panie kolego, niech pan się z tym zapozna — zwróciła się do Paula Emersona, wręczając mu szkic swego wniosku. — Zna mnie pan i wie, że lubię sobie powalczyć, zwłaszcza gdy mam przed sobą takiego jak pan przeciwnika, w tej sprawie jednak proponuję dogadać się bez sądu, i to jak najszybciej. Myślę, że wszystkim tu obecnym powinno na tym zależeć. Może zechcą panowie chwilę się zastanowić? W razie jakichkolwiek pytań czy wątpliwości znajdziecie nas w moim biurze. — Zadałyśmy Gary'emu straszny cios — westchnęła Lynn, gdy jej mąż w towarzystwie swego adwokata wyszedł już z budynku. Obserwowała go teraz z okna gabinetu Renee. Musiał być mocno wzburzony — łatwo to było odczytać z jego gniewnych kroków... — Uważał, biedak, że Suzette widzi w nim swego rycerza w lśniącej zbroi. Przez myśl mu nawet nie przeszło, że przed nim mogli być inni. — Zamilkła na moment, starając się jak najdelikatniej sformułować nękającą ją wątpliwość. — Uważasz, że po­ stąpiłyśmy słusznie, wykorzystując w ten sposób to, co powiedział mi Marc o dawnych romansach Suzette? — Czuła się co najmniej współodpowiedzialna za działania swojej prawniczki: pozwoliła jej przecież robić wszystko, cokolwiek uzna za konieczne. — Czyż nie po to właśnie skontaktował się z tobą? Powiedział ci wtedy, że „są pewne sprawy, o których powinnaś wiedzieć". Teraz już rozumiesz, o co mu chodziło. — Nie, chyba nie masz racji. Opowiadając mi o Suzette, nawet nie przypuszczał, że mogę to wykorzystać. 266

— Jesteś pewna? Pytanie to zawisło w powietrzu jak zapach nie lubianych perfum. — Zaimponowałaś mi tym wystąpieniem i całą swoją postawą — odezwała się Lynn po chwili milczenia. — Im również. Byłaś... po prostu groźna. Naprawdę. Nie mam pojęcia, jak ci się odwdzięczyć. — Nie musisz — Renee parsknęła śmiechem. — Przyślę ci rachunek. — Wiesz, co mam na myśli. Gdybym mogła coś dla ciebie zrobić... — Co powiesz na wspólny lunch? Powiedzmy, w przy­ szłym tygodniu? — Z największą przyjemnością. — Lynn znów wyjrzała przez okno: Gary już zniknął, dziedziniec był pusty. — Po­ wiedz mi jeszcze, co mam teraz robić. Renee z uśmiechem podniosła do góry podpisany egzem­ plarz umowy. — Muszę ci powiedzieć, że choć przewidywałam taki finał, nie przypuszczałam, że tak szybko zmiękną. Wygrały­ śmy przez nokaut. No i bardzo dobrze. Umowa podpisana, dzieci zostają z tobą, dom jest twój. Trochę żałuję, że nie wycisnęłam z nich więcej, tak jak planowałam na początku, ale to już tylko lukier na ciastku, bez którego możemy się obejść. Pytasz, co dalej? Zajmiemy się teraz rozwodem. — Uśmiechnęła się łobuzersko. — Mamy umowę, Lynn! Możesz teraz robić, co ci się żywnie podoba! — A co z Markiem Cameronem? — To już zależy wyłącznie od ciebie.

22 Gdy tylko Lynn Schuster wyszła z gabinetu, Renee momentalnie zapuściła rękę do szuflady, ale zamiast uprag­ nionej czekoladki znalazła tam pustą torebkę. Cholera! 267

Nerwowo przetrząsnęła pozostałe szuflady — prawie jak alkoholik łudzący się nadzieją, że może gdzieś jednak uchowała się jakaś flaszka — nic, zero, nul! Z uczuciem gorzkiego zawodu powoli usiadła na krześle. Miała wielką ochotę zarzucić nogi na biurko — ale gdzie? Na te sterty papierów? Kłębiły się i rosły jak chwasty w nie plewionym od lat ogródku. Ha, roześmiała się głośno, i kogo ja chcę oszukać? Za cholerę nie dałabym rady podnieść tych nóg tak wysoko, a gdyby jakimś cudem mi się to udało, ciekawe, jak bym je zdjęła? Pewnie trzeba by wezwać dźwig. Wyobrażając sobie tę groteskową scenę, poczuła, że uchodzi z niej cała radość, cała euforyczna satysfakcja z odniesionego zwycię­ stwa. Masz prawo być z siebie dumna, to był prawdziwy Blitzkrieg! powiedziała sobie, próbując na powrót podnieść się na duchu. Tamci dwaj, Gary Schuster i jego prawnik, nie mieli nic do powiedzenia — zdemaskowałaś ich kiepski blef, a potem jednym sztychem wypuściłaś z nich całe powietrze! Niestety. Zaledwie tak pomyślała, już przed oczami stanął jej Philip; słyszała wprost jego głos — pełen szyderczego potępienia: „I co? Wyrwałaś mu jaja?" „Nie, pozwoliłam mu je zachować"... Czy aby na pewno? Tak się zmieniłeś, Philipie, westchnęła z głębokim żalem. Kiedyś przecież byłeś ze mnie dumny. Czemu nie możesz być taki jak dawniej? Rozpaczliwie zapragnęła wrzucić do ust coś słodkiego. Psiakrew, akurat dzisiaj musiały się skończyć... Jak to powiedziała Lynn? „Byłaś groźna." „Powiedz raczej: przewrotna!" zabrzmiała jej w uszach sarkastyczna replika męża. Czy w ogóle warto mu mówić o dzisiejszym zwycię­ stwie? On pewnie nie nazwałby tego zwycięstwem... A może jednak do niego zadzwonić? Po krótkim wahaniu oparła się tej pokusie: jest pewnie u niego jakaś pacjentka. Nie mówiąc już o tym, że wysłuchiwanie opowieści o jej triumfach to dla niego żadna atrakcja; są na świecie ciekawsze rozrywki. Całkiem niespodziewanie przypomniała jej się scena w pokoju Kathryn: półnagi Philip owinięty białym ręcz­ nikiem... blada twarz siostry, jej wielkie przerażone oczy... „Słuchaj, dziecinko, miałabyś ochotę wyskoczyć teraz na lody?" Jak zwykle w takich momentach czym prędzej 268

odegnała ten obraz. Stał się ostatnio dziwnie natrętny. Rozchmurz się, Renee, powiedziała sobie, i ciesz się swoim sukcesem. Wygrałaś w wielkim stylu. Byłaś „groźna"! Cóż, kiedy mimo wszelkich wysiłków wspomnienie zielo­ nych oczu siostry nadal nie dawało jej spokoju. Tak uparcie tkwiło jej w mózgu, że postanowiła w końcu zadzwonić do domu. Kathryn wyraźnie coś gryzie, trzeba z nią pogadać. Może uda sieją namówić na jakieś wieczorne wyjście? Philip i Debbie mają dziś w planie wielki koncert rockowy w West Palm, będą więc same... Co tak nagle odmieniło Kathryn? Dlaczego znów wpadła w depresję? Była już przecież w cał­ kiem dobrej formie. Może czuje się winna, że po śmierci Arniego zbyt szybko zaczęła cieszyć się życiem? Renee od dnia jej przyjazdu gnębiło niejasne poczucie, że Kathryn chyba coś ukrywa, i że dotyczy to śmierci jej męża... Może dziś wieczorem zdoła ją jakoś nakłonić do zwierzeń... Trzymając przy uchu słuchawkę, niecierpliwie liczyła sygnały. Czwarty, piąty, szósty... Po ósmym zamierzała już zrezygnować, gdy dobiegło ją czyjeś „halo" rzucone tak zdyszanym głosem, że nie sposób było rozpoznać, kto mówi. — Kathryn? — Debbie. Już nawet nie poznajesz swojej ukochanej pasierbicy? — Strasznie jesteś zdyszana. — Byłam w drugim końcu korytarza, gdy usłyszałam telefon, więc żeby go odebrać, pobiłam chyba rekord na setkę. Wiesz, jak to jest z takimi telefonami: kiedy już masz sięgnąć po słuchawkę, tamten ktoś się wyłącza. — Ja się tak łatwo nie poddaję. Wygląda na to, że dobrze jest być upartą. — Dla kogo dobrze? — wyzywająco rzuciła Debbie. Jak to ona. Renee postanowiła puścić tę zaczepkę mimo uszu. — Czy jest moja siostra? — spytała, myśląc zarazem, że to dosyć głupie pytanie: Kathryn od paru tygodni nie wytknęła nosa z mieszkania. — Nie wiem, mówię ci przecież, że dopiero weszłam. Poczekaj, pójdę sprawdzić. — Huk upuszczonej niedbale słuchawki odbił się głośnym echem w głowie Renee. Zaraz po 269

nim rozległ się drugi jeszcze donośniejszy, a potem trzeci i czwarty. Ach, ta dziewczyna! Pewnie swoim zwyczajem rzuciła słuchawkę na kuchenny kontuar, skąd musiała się zsunąć i teraz obija się o jakieś drzwiczki. — Z wyjątkiem twojej opuszczonej pasierbicy — oznajmiła Debbie po kilku sekundach — nikogo w tym domu nie ma. — Nie ma Kathryn? — zdumiała się Renee. — Ano nie ma, chyba że schowała się pod łóżkiem. Może poszła kupić sobie bilet. — Jaki bilet? — Czyżby w ostatniej chwili postanowiła pójść na ten koncert razem z Philipem i Debbie? — Bilet do Nowego Jorku. Powiedziałam jej, że w piątek wyjeżdżam, a ona na to, że mogłybyśmy lecieć razem. Bo chyba nie wiesz, że mama funduje mi kilka dni w tym mieście zła i rozpusty. — Kathryn nic mi nie mówiła o wyjeździe — bąknęła zaskoczona Renee. — Kathryn nie mówiła ci o wielu rzeczach. — A cóż to ma znaczyć? — Daj spokój, Renee. Jesteś podobno tak piekielnie inteligentna. Sama się domyśl. — Słuchaj no, Debbie, nie mam czasu na takie gier­ ki. — Doprawdy? Wielka szkoda, bo ja je uwielbiam. Tak czy inaczej Kathryn tu nie ma. — Jesteś pewna, że nie wyszła na balkon? Może tam zasnęła? — Nie. Chyba że zwisa z poręczy, wiesz, po drugiej stronie. Zirytowana błazeństwem pasierbicy, Renee już miała zamiar przerwać tę rozmowę, następne jednak zdanie Debbie zdumiało ją do tego stopnia, że mimo woli wyrwał jej się okrzyk: — Co takiego?! Coś ty powiedziała? Dobiegł ją nerwowy chichot, a po nim słowa: — Powiedziałam, że twoja kochana siostrzyczka może siedzieć pod t w o i m łóżkiem. — Rozległ się lekki stukot i w słuchawce zapadła cisza. 270

Renee powoli odłożyła ją na widełki. A cóż to znów za wygłupy? O czym ona mówi? Prześlizgując się wzrokiem po krześle, które przed kilkoma minutami zajmowała Lynn Schuster, uświadomiła sobie z goryczą, że radość z miaż­ dżącego zwycięstwa odbiegła ją już zupełnie. A wszystko przez tę małą jadowitą żmijkę. Co miało znaczyć to zdanie o łóżku? I skąd ta nagła decyzja Kathryn o powrocie do Nowego Jorku? — Marilyn — poinformowała sekretarkę — jadę do domu. — Teraz? Za dziesięć minut ma pani spotkanie z klientem. — Odwołaj. — Odwołać? — Powiedziałam wyraźnie: odwołaj. Po przyjeździe do domu Renee udała się prosto do kuchni, gnana myślą o czekoladkach. — Kathryn? — zawołała, wygrzebawszy z lodówki torebkę „Trzech Muszkieterów". — Jeszcze nie wróciła — dobiegł ją zza pleców głos Debbie. — Widzę, że bierzemy sobie coś na ząb. — Ja tak — warknęła Renee, zdobyła się jednak na wspaniałomyślność wobec tej nieznośnej smarkuli, wyciąga­ jąc do niej rękę z dwiema czekoladkami. — Chcesz? — Nie, dziękuję, nie zamierzam sobie psuć apetytu. Ojciec przed koncertem zabiera mnie na kolację. Idziemy do „Trubadura", wiesz? Pamiętasz chyba ten lokal, co, Renee? Renee w milczeniu zatrzasnęła drzwiczki zamrażarki. Trochę głośniej, niż to było konieczne. — Jedno trzeba ci przyznać — rzuciła Debbie z iście morderczą złośliwością — jeść to ty lubisz. Renee demonstracyjnie pochłonęła jedną czekoladkę i zapatrzyła się w drugą. — Jak ty możesz, kobieto, opychać się takim świń­ stwem? Moja matka mówi, że cukier to biała śmierć. Mózg się od tego lasuje. Renee z uśmiechem połknęła drugą czekoladkę. Prowo­ kujesz mnie, ty mała intrygantko, ale nic z tego. Zepsuję ci tę 271

zabawę, pomyślała z przewrotną satysfakcją. Debbie nie dawała jednak za wygraną. — Cóż to się stało, że tak wcześnie wróciłaś? — Stęskniłam się za tobą — odcięła się Renee. — A zobaczysz, co to będzie, gdy wyjadę! Jestem twoją jedyną rozrywką. Renee wybuchnęła śmiechem. — Jakoś sobie poradzę. — Jak? Objadając się do oporu? Z krwistym rumieńcem na twarzy, jakby nagle dostała w policzek, Renee bez słowa poszła do salonu, gdzie usiadła na białej sofie i patrząc na błękitną taflę oceanu, zaczęła sobie wyobrażać, że znajduje się całkiem gdzie indziej, bardzo daleko od Debbie. Jest tam, na morzu, w dryfującej łodzi, którą fale unoszą z każdą chwilą dalej. Cóż, kiedy Debbie uparła się chyba zgnębić ją do reszty. — Ojciec mówi, że nie zawsze miałaś problemy z wagą — stwierdziła niewinnym tonem, ustawiając się pod ścianą, obok malowidła Qarence'a Maesle'a. — On tak to nazywa: „problemy z wagą". Bardzo delikatnie. Powiada, że kiedy cię poznał, byłaś całkiem szczupła. Ja naturalnie tego nie pamiętam. Byłam wtedy dzieckiem. — Ty? — Renee znów zaśmiała się szyderczo. — Ty nigdy nie byłaś dzieckiem. — Dziwne, pomyślała, że można się śmiać, choć naprawdę człowiekowi chce się wyć. Ogarnęła ją przy tym tak gwałtowna tęsknota za czekoladkami, że chciała już iść do kuchni. Nie! Nie ma sensu dostarczać Debbie amunicji ani wdawać się z nią teraz w pojedynki słowne. Philip niedługo zabierze ją na kolację, a w piątek już jej nie będzie (co za ulga!). Do piątku jakoś wytrzymam. — Właśnie przyszło mi na myśl, że kończą się twoje wakacje — rzekła pojednawczo. — Ciekawe, jak je oceniasz? — Nie najgorzej. — Zyskałaś tu sobie nowych przyjaciół. — Chyba tak. — Debbie wzruszyła ramionami. — Pa­ miętasz Alicie Henderson? — Tak, oczywiście — odrzekła Renee ze ściśniętym gardłem. 272

Na sam dźwięk tego nazwiska wszystkie nerwy pozwijały jej się w kłębki. — Wiesz, że zaprosiła mnie na lunch? — Wspominała mi o tym. — Renee jakimś cudem udało się nawet uśmiechnąć. — Ciekawe, dlaczego to zrobiła. Tak czy inaczej był to z jej strony bardzo miły gest, nie uważasz? — Rzeczywiście. — Ja chyba śnię! — parsknęła Debbie. — My naprawdę z sobą rozmawiamy! Niebywałe! — Lepiej się tym zbytnio nie ekscytować. — Racja. — Debbie niespiesznie podeszła do okna. — Przy twojej tuszy byłoby to niebezpieczne. Serce by ci mogło wysiąść. Renee zerwała się na równe nogi. — Mam tego dosyć! — rzuciła przez zęby, kierując się do wyjścia. Miarka się przebrała! — Zaczekaj! — zawołała Debbie i Renee mimo woli przystanęła, choć czuła przez skórę, że nie jest to dobra decyzja. — Przepraszam — wymamrotała jej pasierbica. — To miał być żart. Nie wiedziałam, że jesteś taka drażliwa. Daj spokój, Renee, przestań się dąsać i usiądź. Gdzie twoje poczucie humoru? Przepraszasz zupełnie jak ojciec, pomyślała Renee. Tą samą metodą. „Bardzo mi przykro, ale to ty zawiniłaś, bo jesteś przewrażliwiona i nie masz poczucia humoru." Z wami nie da się wygrać, westchnęła w duchu, siadając z powrotem na sofie. — Nie mów do mnie „Renee". Mam na imię „Renee", rym do „dyni" — mruknęła niecierpliwie. Już chyba po raz tysięczny. — Nie lubisz mnie, co? — nieoczekiwanie zapytała Debbie i o dziwo, zabrzmiało to szczerze. Czyżbyś miała co do tego wątpliwości? pomyślała za­ skoczona Renee. Sytuacja była kłopotliwa: można kogoś nie lubić, ale mówić mu o tym? — Nieszczególnie — odrzekła po chwili namysłu. — Dlaczego? 18 Dobre intencje

273

— Daj spokój, ktoś tak inteligentny jak ty, tak p i e k i e l n i e i n t e l i g e n t n y , powinien się sam domyślić. — Zasłużyłaś na ten drobny rewanż, dodała już tylko w duchu. Debbie wzruszyła ramionami i teraz ona z kolei zaczęła wpatrywać się w okno. — Więc Kathryn nic ci nie mówiła o wyjeździe? — Nic. — O co do licha ci chodzi? — To dziwne, nie sądzisz? Podobno jesteście sobie tak bliskie. — Myślę, że zdecydowała się na to dopiero wczoraj czy dzisiaj, pod wpływem jakiegoś impulsu. Pewnie uważa, że zbyt długo korzysta z naszej gościnności, a wiadomość o twoim wyjeździe mogła dokonać reszty. — Spróbujesz ją od tego odwieść? — Owszem, jeśli to w ogóle możliwe. — Po co? — Jak to: po co? — Skoro chce wyjechać, niech jedzie. Po co ją za­ trzymywać? — Nie powinna być teraz sama ani podejmować żad­ nych ważniejszych decyzji. Jest niestety w nie najlepszej formie. — Radziła sobie całkiem dobrze... przez pewien czas. — Rzeczywiście, ale teraz... — Jak ci się zdaje, co spowodowało tę zmianę? — Jest pewnie zwyczajnie zmęczona — krótko ucięła Renee. Od dwóch tygodni zadawała sobie przecież to pytanie i jak dotąd bez żadnego rezultatu. Miałaby przyznać się do tego Debbie? Żeby znów usłyszeć mniej lub bardziej jadowitą replikę? — Ja też jestem zmęczona — powiedziała, dając jej do zrozumienia, że na tym koniec dyskusji. — Chyba pójdę się na trochę położyć. — Może ojciec powinien z nią pomówić? — Co? — Powiedziałam, że ojciec powinien pogadać z Kath­ ryn, skoro chcesz, żeby tu została. On by na pewno potrafił jej wyperswadować ten wyjazd. 274

— Możliwe. — A może jednak nie. Cóż za irytująca rozmowa! Renee miała wrażenie, że za wszystkim, co mówi Debbie, kryją się jakieś aluzje, niedopo­ wiedzenia, insynuacje. Co za gierki prowadzi ta dziewczyna? Zaczynała już tracić cierpliwość. — Debbie, czy ty mi próbujesz coś powiedzieć? — Niby co takiego? I po co? — Pewnie po to, żeby mnie szlag trafił! — Renee podniosła się z sofy i skierowała do wyjścia, zdecydowana zamknąć się w sypialni. Dość tego dobrego! — Nie odpowiedziałaś na moje pytanie. Powiedz wresz­ cie, czemu mnie nie lubisz? — Daj spokój, to nie ma sensu. — Za parę dni wyjeżdżam, może nigdy mnie już nie zobaczysz. Masz teraz szansę wyrównać rachunki. Wyjdź stąd, podpowiadał Renee głos rozsądku. Wyjdź, póki jeszcze możesz to zrobić z godnością. I zamiast go posłuchać, zatrzymała się w drzwiach. Nie rób tego, coraz głośniej krzyczał rozum, nic jej nie mów! Było już jednak za późno. — Próbowałam cię polubić — wyrwało jej się. — Bardzo się starałam. Naprawdę. — Ale...? — Ale ty nie dajesz człowiekowi szansy. — Co to znaczy? — Dobrze wiesz. — Powiedz mi jednak. Renee uważniej przyjrzała się pasierbicy. O co jej cho­ dzi? Czy to jakaś forma zadośćuczynienia? Czyżby Debbie na swój osobliwy sposób starała się oczyścić atmosferę? Może chce puścić w niepamięć wszelkie niemiłe zaszłości i od przyszłego roku zacząć wszystko od początku, z czys­ tym kontem? A może to Philip kazał jej zmienić postępowa­ nie? Już sama myśl o tym, że Debbie naprawdę próbuje się z nią pojednać i że ta dziwnie pokrętna rozmowa może zakończyć się łzami i czułym uściskiem, przyprawiła ją o bicie serca. 275

— Bardzo chciałam się do ciebie zbliżyć — powiedziała miękko. — Prawda, że nie poświęcałam ci tyle czasu, ile by należało, musisz jednak przyznać, że składałam ci różne propozycje... Odrzucałaś niestety moje zaproszenia. Za każdym razem dawałaś mi odczuć, że ci to nie odpowiada i że nie chcesz mieć ze mną nic wspólnego. — Może to sobie tylko uroiłaś. — Może. Uważasz, że się myliłam? Debbie nie odpowiedziała. Nadęła policzki powietrzem, po czym wypuściła je z lekkim pyknięciem. — To wszystko? — No cóż, skoro powiedziałam tyle, wypada powiedzieć i resztę. — Renee powróciła do salonu i stanęła przed pasierbicą. — Też tak uważam. — Myślę, że... — C z u j ę, że — weszła jej w słowo Debbie. — Co? — Powinnaś powiedzieć „czuję". Słowo „myślę" bywa czasami drażniące, może wywołać konflikt. Przynajmniej tak twierdzi ojciec. — Ach tak. — W głowie Renee zabrzmiał nagle dzwo­ nek alarmowy, zlekceważyła go jednak. — No więc dobrze. Czuję, że mnie nie lubisz za to, że poślubiłam twego ojca, i korzystasz z każdej dosłownie okazji, żeby nas poróżnić. Mam rację? Debbie za całą odpowiedź ułożyła usta w krętą linię, co nie oznaczało ani „tak", ani „nie". Renee doszła do wniosku, że należy to uznać za wizualny ekwiwalent słów „nie wiem". — Uwierz mi, Debbie, że ja w przeciwieństwie do ciebie byłabym uszczęśliwiona, gdybyś obdarzyła mnie swoją przy­ jaźnią. Zawsze pragnęłam mieć córkę. — Więc dlaczego nie masz? — Nie wiem. Jakoś... nie wyszło. Twój ojciec zawsze dotąd uważał, że to niewłaściwy moment. — I dlatego postanowiłaś zostać moją matką. Ale ja mam już matkę. — Wiem. I nie miałam zamiaru zajmować jej miejsca. 276

— Nigdy ci się to nie uda, choćbyś stanęła na rzęsach. Możesz sobie próbować, ile zechcesz! — Powiedziałam ci przecież, że nie chcę! — Renee gwałtownie podniosła ręce do góry. — I nie chcę się z tobą sprzeczać. Nie ja zresztą rozpoczęłam tę dyskusję. Jeśli ma nas ona jeszcze bardziej skłócić, proponuję ją skończyć, i to zaraz. Zanim padną słowa, których później będziemy żało­ wać. — Z tobą tak jest zawsze, co, Renee? Jeśli nie masz ochoty spojrzeć prawdzie w oczy, udajesz, że problem w ogóle nie istnieje. — Przestań, Debbie. Ta rozmowa nic nam nie da. Akurat! Debbie ani myślała ustąpić. — Wiesz, na czym polega cała twoja filozofia? Na udawaniu ślepej. Wyobrażasz sobie, że wystarczy zignoro­ wać problem i będziesz go miała z głowy. Zignoruję Debbie, to może wyjedzie, zignoruję te cholerne baby, to może mu się znudzą. Renee znieruchomiała. — Jakie baby? O czym ty mówisz? — Dobrze wiesz, o kim mówię. O kobietach ojca. Twojego drogiego Philipa. — Nie będę tego słuchać. Idę się położyć. — Mam ci je wyliczyć? — Kiedy Renee po raz któryś z rzędu skierowała się znów do wyjścia, Debbie ruszyła za nią. — Po pierwsze, Alicia Henderson... — Zamknij się, Debbie! —krzyknęła Renee, rzucając się do ucieczki. — Po drugie, twoja siostra. Co? Renee stanęła jak wryta z dziko bijącym sercem. — Co ty wygadujesz?! — Mówię o romansie mego ojca z twoją siostrą — od­ rzekła Debbie z okrutną prostotą. — O tym, że sypiają z sobą, kiedy ciebie nie ma. Tu, w tym mieszkaniu. Och, nie udawaj, nie rób takiej miny! — parsknęła wymuszonym śmiechem. — Musiałaś przecież wiedzieć! Przed oczyma Renee stanął znowu półnagi Philip owinię­ ty niedbale ręcznikiem... „Słuchaj, dziecinko, miałabyś ocho277

tę wyskoczyć teraz na lody?" Naga Kathryn okryta szczelnie prześcieradłem... Wszystko to runęło na nią z całą brutalną oczywistością, a jednak i teraz nie chciała uwierzyć... — Kłamiesz! — Widziałam ich razem. — Nie wierzę! — Byli w pokoju Kathryn. Któregoś popołudnia wróci­ łam wcześniej do domu, rozumiesz? Nawet mnie nie słyszeli, tak byli zajęci sobą. — Wychodzę. — Mogę się założyć, że robili to także w jego gabinecie. Może nawet teraz... No tak, jasna sprawa! Chcesz wiedzieć, gdzie jest teraz Kathryn, to ci powiem! Leży na tej białej mięciutkiej kozetce i pieprzy się z moim ojcem! Ach! — Debbie gwałtownie zachłysnęła się powietrzem i zaczęła szlochać. Renee z niedowierzaniem przyjrzała się własnej dłoni, która jakby bez jej udziału wymierzyła Debbie siarczysty policzek. To chyba szok, pomyślała w następnej chwili, czując, że cała drży; potem ogarnęło ją odrętwienie. Debbie tymczasem zdążyła już oprzytomnieć. — Ojciec cię zdradza — krzyknęła z furią — ale czy można go winić? Spójrz na siebie! Nie wiem, jak on w ogóle może na ciebie patrzeć! Nic dziwnego, że ogląda się za innymi, że nigdy go nie ma w domu, że woli kogoś takiego jak Alicia! Renee stała jak martwa. Była wciąż jeszcze zbyt oszoło­ miona własnym brutalnym odruchem, żeby próbować ucieczki czy przerwać tę wściekłą lawinę słów. Nikt zresztą chyba nie byłby w stanie powstrzymać już teraz Debbie. — Mogę zrozumieć ojca, ale ciebie za cholerę! A podob­ no jesteś tak inteligentna! I ty mu pozwalasz tak się traktować? Nie masz dla siebie ani krzty szacunku? On sobie ucina jeden romansik po drugim, a ty gapisz się w niego jak w tęczę! Nie wstyd ci, że całe miasto śmieje się z ciebie w kułak? Słynna pani mecenas, najlepsza specjalistka od rozwodów, a mąż ją zdradza na prawo i lewo! Dlaczego nie rzucisz go w diabły? Spał z twoją siostrą! Wiedziałaś o tym 278

i nic? Nawet to cię nie ruszyło? Możesz sobie udawać śle­ pą i głuchą, mnie nie oszukasz! Wiedziałaś! Ta scena w pokoju Kathryn... Jej nagość pod szczelnie nasuniętym prześcieradłem... Jej dziwne reakcje — to, jak nerwowo uchyliła się przed pocałunkiem, przerażenie, gdy w progu stanął Philip, półnagi, z wilgotnymi włosami... Jego słowa: „Słuchaj, dziecinko, miałabyś ochotę wyskoczyć teraz na lody? Cześć, Kathryn, nie wiedziałem, że jesteś w domu." I to coś w powietrzu, ten lekko piżmowy zapach... Ach, Renee poczuła ból w piersiach; teraz już wiedziała, co to było: taką woń pozostawia po sobie namiętny akt miłosny. Wtedy nie chciała rozpoznać tego zapachu, co teraz Debbie postarała się jej uświadomić z całą swą okrutną bezwzględ­ nością. Dobiegł ją jakiś odgłos — stukot otwieranych drzwi? — ale nie zwróciła na to uwagi, był taki daleki... — Jak długo jeszcze masz zamiar to znosić?! — krzy­ czała Debbie. — Dlaczego nie każesz mu iść do diabła? Czemu m n i e nie każesz iść do diabła? — Urwała nagle, wciągając głośno powietrze. Z holu wysunęła się Kathryn. Wyglądała na zaskoczoną. — Co tu się dzieje? — spytała cicho. Powiedz, że to nieprawda, błagała ją w duchu Renee, myśląc zarazem z rozpaczą: przestań, to prawda, nie oszukuj się, głupia! Czuła się tak strasznie pusta, jakby wyrwano jej serce. — Pytasz, co tu się dzieje? — rzuciła ze sztucznym spokojem. — Ty mi to powiedz. — Nie rozumiem... — bąknęła Kathryn. — Ja też nie. Czy to prawda? Kathryn spojrzała na nią, a potem na Debbie stojącą bez ruchu pod ścianą. — Czy to prawda? — powtórzyła Renee. Jej siostra w milczeniu weszła do pokoju i bezsilnie opadła na sofę z głową zwróconą ku oknu. — Mów, czy to prawda! Sypiasz z Philipem? Och, wystarczyło spojrzeć na Kathryn, aby nie mieć co do tego wątpliwości. Sprawiała wrażenie tak zakłopotanej 279

i bezradnej jak ktoś, kto przypadkiem zabłąkał się na miejsce zbrodni i widząc nagle przed sobą mordercę, uświadamia sobie ze zgrozą, że nie ujdzie żywy z tej pułapki. — Znam już odpowiedź — chłodno stwierdziła Renee po dalszej chwili milczenia — chcę tylko usłyszeć twoje „tak". — Po co? — dobiegł ją głuchy szept. — Bo muszę. Bo bez tego chyba nigdy tak naprawdę nie uwierzę, że mogłaś to zrobić. — Ja tego nie chciałam... — Sztuczny spokój Renee pękł jak przekłuty balonik; z głuchym jękiem chwyciła się za brzuch. Debbie przywarła do ściany. Zrobiło się strasznie cicho. — Renee — podjęła po chwili Kathryn tonem błagalnej prośby —ja nie umiem... nie potrafię ci powiedzieć, dlaczego tak się stało... Nie wiem nawet, jak do tego doszło... Kocham cię, jesteś wszystkim, co mi pozostało. Nigdy nie chciałam cię skrzywdzić... — Więc dlaczego to zrobiłaś? — Chwyciwszy się oparcia białego fotela, Renee powoli usiadła. Co ja tu jeszcze robię, zadała sobie pytanie. Powinnam się stąd wynieść. Debbie ma rację. — Byłam tak okropnie nieszczęśliwa... Taka zagubio­ na... — wyjąkała Kathryn. Widać było, że niełatwo jej znaleźć odpowiedź. — I tak się bałam. Śmierć Arniego... Gnębiło mnie straszne poczucie winy... sama już nie wiedzia­ łam, co gorsze, żyć czy umrzeć, a Philip... Uważałam go za przyjaciela — szepnęła, opuszczając głowę. — Był dla mnie taki dobry. Rozumiał... zdawał się rozumieć to wszystko, co się ze mną dzieje. — On jest psychiatrą! To jego zawodowe chwyty! — Może i tak, ale może, przynajmniej z początku, nie była to tylko rutyna... Czułam... wydawało mi się, że naprawdę bardzo chce mi pomóc, że mi współczuje. Trak­ tował mnie jak przyjaciółkę. Później to się zmieniło... chociaż... no nie wiem... może od początku było inaczej, niż myślałam. Nie mam pojęcia... Skąd mogę wiedzieć, co myślał... Wiem tylko, że kiedy był przy mnie, czułam się znacznie lepiej. Bezpieczniej. 280

— I postanowiłaś skorzystać z okazji! — krzyknęła Renee, którą w tym momencie ogarnęła wściekłość. — Nie! — zaprotestowała Kathryn nieoczekiwanie głoś­ no i stanowczo. — To nie ja! — Cóż to, starasz się mi wmówić, że mój mąż cię uwiódł? Znam go lepiej niż ty. Nie jest aż tak głupi ani gruboskórny, żeby robić zakusy na moją rodzoną siostrę! — Nie mówię, że to tylko jego wina. — Kathryn chwiejnie podniosła się z sofy. — Mogłam powiedzieć „nie", mogłam go powstrzymać, tylko... tylko nie umiałam tego zrobić. Nie wiedziałam jak... żeby go nie obrazić... Któregoś dnia wrócił wcześniej z pracy. Zaczęliśmy rozmawiać. On... w pewnej chwili zaczął masować mi kark. Powiedział, że potrzebny mi relaks i żeby mu zaufać... Byłam strasznie zakłopotana, ale on... Był dla mnie taki dobry, tak wszystko rozumiał... — Już to mówiłaś. — Nie tylko on ponosi winę. Ja też... — Nie kłam, to ty go uwiodłaś! Miałaś na niego chętkę, więc czemu by nie? Byłaś przecież samotna i nieszczęśli­ wa! I trochę zazdrosna, prawda? Że mam coś, czego ty nie masz! I nie opowiadaj, że nie chciałaś mnie skrzywdzić! Nic cię to nie obchodziło! Ty czułaś się lepiej i tylko to było ważne, nic więcej! Chciałaś go złapać i złapałaś! Dla ciebie to nic trudnego! — Nieprawda! Ja tego nie chciałam! — Ile razy tego nie chciałaś? No przyznaj się! Raz? Dwa razy? Dziesięć? Wiesz, że Debbie widziała was w akcji? — Mój Boże! — Kathryn zamknęła oczy. Wyglądała, jakby zaraz miała zemdleć. — A przypomnij sobie tamto popołudnie, kiedy to dostały mi się lody przeznaczone dla ciebie. Wtedy też nie chciałaś? — O Boże, tak strasznie mi przykro! Co ci mam powiedzieć? — Kathryn zaczęła szlochać. Jej zalana łzami twarz sprawiała wrażenie oglądanej przez szybę mokrą od deszczu. — Błagam cię, Renee, powiedz, jakich słów mam użyć, żebyś mi uwierzyła? 281

— Powiedz mi prawdę! Przyznaj się, że rozmyślnie uwiodłaś mi męża, wykorzystując jego życzliwość i troskę! Przestań wreszcie kręcić, do cholery! — Nie, tego ci nie powiem. To ty wszystko przekręcasz. Nie uwiodłam Philipa, a od tego, co działo się w łóżku, było mi niedobrze. Ile razy mnie dotknął, chciałam umrzeć. — Ale jakoś nie umarłaś, prawda? — Renee jednym skokiem pokonała odległość dzielącą ją od siostry, chwyciła Kathryn za nadgarstki i wściekłym szarpnięciem podniosła je w górę. — Nigdy nie chciałaś umierać! — Gwałtownie puściła ręce Kathryn i wybuchnęła płaczem. — Niech cię szlag trafi! Nigdy ci tego nie wybaczę! Pędząc na oślep do drzwi, przelotnie spojrzała na Debbie, lecz dopiero w samochodzie uświadomiła sobie wyraźnie, co spostrzegła na twarzy pasierbicy. Zdumienie, a potem uśmiech. Tak, to był uśmiech.

23 — Dokąd mnie porywasz? — zapytał Marc, wsiadając do samochodu. Lynn spojrzała na niego bez słowa, uśmiechając się jak Mona Lisa — nie była w nastroju do rozmów. — Domyślam się, że wszystko poszło dobrze? — Gary podpisał umowę — oznajmiła krótko, uznając, że mimo wszystko należy mu się jakieś wyjaśnienie. Przez telefon poinformowała go tylko, że załatwiła dzieciom opiekunkę i żeby na nią czekał; przyjedzie po niego za godzinę. — Skoro mowa o dokumentach... Ja też dziś coś pod­ pisałem — podchwycił Marc. — Zwróciłem ojcu prawo do dysponowania kontem. W końcu to jego pieniądze — dodał z pośpiechem, widząc jej kpiarski uśmieszek. — Z jakiej racji ja mam decydować, na co powinien je wydać? Chce wysyłać siostrzyczki do Grecji? Jego sprawa. Lubi niebieskie kab282

riolety? Niech je sobie kupuje, skoro go to bawi! Co mi do tego! Od początku fatalnie się czułem w roli jego nadzorcy. I wiesz — rzucił żartobliwie — myślę, że jeśli będę grzeczny, staruszek pożyczy mi kiedyś to cacko. Wybieram się do niego w tę sobotę; pojechałabyś ze mną? A nuż nam pozwoli na małą przejażdżkę? No i co ty na to? Powiedz coś! Nie, Lynn nie miała ochoty rozmawiać; ani o jego ojcu, ani w ogóle o niczym. Nie teraz. — Nie powiesz mi, dokąd jedziemy? — zapytał po paru minutach. — Świętować moje zwycięstwo. To chyba oczywiste. — Nie udało jej się ukryć rozdrażnienia, a on naturalnie zaraz to wyczuł. — Coś jest nie tak? — Dlaczego tak myślisz? — To chyba oczywiste. Nie interesuje cię to, co mówię, a sama przemawiasz takim tonem, jakbyś... no nie wiem... jakbyś była zła. — Czemu miałabym być zła? — Tego właśnie nie wiem. A jesteś? — Jasne że nie, odniosłam przecież zwycięstwo. Mam wszystko, czego chciałam, prawda? — Skąd mogę wiedzieć? Może jednak nie wszystko. — Darujmy sobie tę szermierkę słowną — cierpko rzuciła Lynn. — Przepraszam — zreflektowała się zaraz — nie chce mi się o tym mówić. W ogóle nie bardzo chce mi się gadać, jak już pewnie zauważyłeś. — Daleko jeszcze? — Wiedziała, że chce ją rozbawić, zachowując się tak jak ona podczas poprzedniej przejażdżki, spróbowała się więc uśmiechnąć. Wyszedł z tego raczej grymas. Marc, kontynuując swój żarcik, położył głowę na oparciu fotela i zamknął oczy. Dlaczego on uważa, że jestem zła? pomyślała z lekką pretensją. Mocniej uchwyciła kierownicę, próbując skupić się najeździe. Skąd coś takiego przyszło mu do głowy? Wcale nie jestem zła! Bo niby dlaczego? Przecież wygrałam — dzieci zostają ze mną, dom jest mój. Pogróżki Gary'ego obróciły się 283

przeciw niemu. Kto sieje wiatr, zbiera burzę. Och, ta jego mina, kiedy się dowiedział, że nie jest pierwszym kochankiem swej lubej! Już samo to mogłoby wystarczyć za wszystko! Przyszło jej wprawdzie na myśl, że satysfakcja z cudzego upokorzenia to niezbyt szlachetne uczucie, zaraz jednak przypomniała sobie, że on także jej nie oszczędzał, że w ostatnich tygodniach przeżyła przez niego piekło. Jak można grozić matce odebraniem dzieci? Przecież to okrucieństwo. Ileż musiał nagromadzić w sobie nienawiści przez te minione lata, żeby aż tak ją zranić. Dlaczego? Co mu tak dopiekło? Przecież nie było to złe małżeństwo; jej wydawało się nawet szczęśliwe. I cóż ja ci złego zrobiłam, że stałeś się tak bezlitosny? pomyślała z głęboką urazą. Jakby już samo odejście do innej nie było wystarczająco bolesne! Potrzebna nam była jeszcze ta dzisiejsza próba nerwów? Ile czasu musi upłynąć, nim potrafię o tym zapomnieć, przynaj­ mniej na tyle, żeby patrzeć na ciebie bez pogardy, a witając cię w domu, gdy przyjedziesz po dzieci, nie zmuszać się do uprzejmości? Najbardziej kłopotliwe było jednak inne pyta­ nie: do jakiego stopnia złość i uraza do Gary'ego zadecydo­ wały o dzisiejszym rendez-vous z Markiem?... Niech cię wszyscy diabli, zaklęła w duchu, niezupełnie pewna, którego z nich to dotyczy. Jak śmiałeś twierdzić, że jestem zła, pomyślała, zerkając na Marca. Mężczyźni! — Jesteśmy na miejscu — oznajmiła po chwili, wjeż­ dżając na wąski parking przed motelem o szumnej nazwie „Starlight". Ostro przyhamowała pomiędzy starym sedanem a jakimś sportowym cudem techniki i czym prędzej wyskoczyła z wozu. Marc otworzył oczy i rozejrzał się dookoła. — Lynn... — Chodźmy! — Lynn, co ty wyprawiasz? — Realizuję twój pomysł. Pamiętasz chyba, co mi mówiłeś? — Zaczerpnąwszy wielki haust powietrza, niemal biegiem ruszyła do recepcji, gdzie delektując się jawnym zaskoczeniem swojego partnera, poprosiła o pokój i nim zdążył cokolwiek powiedzieć, rzuciła na ladę czterdzieści 284

dolarów. — Pokój może nie będzie ten sam, ale powinien wystarczyć — oznajmiła już na korytarzu. Nonszalancko podzwaniając kluczem, wielkim i nieporęcznym jak klucz do fortecy, pobiegła w głąb korytarza, jednym ruchem wetknęła klucz w zamek i z rozmachem otworzyła drzwi. Marc zamknął je i włączył światło. Kinkiety nad dwoma podwójnymi łóżkami oraz stojąca na komodzie lampa oświetliły beżowo-brązowy, standardowo urządzony pokój z wielkim telewizorem i małym okrągłym stolikiem. Gemne kotary szczelnie zasłaniały okna. — Zupełnie jak w moim mieszkaniu — zauważył Marc z krzywym uśmiechem. — Zgaś światło. — Jak pani każe, madame. — Nic nie mów. Przylgnęła do niego z takim impetem, że bardziej przypo­ minało to zapasy aniżeli namiętny uścisk, i gwałtownie zaczęła całować, rozwierając mu wargi językiem. Czuła, że jest zaskoczony; o mało nie stracił równowagi, a ręce uwięzły mu w rękawach, gdy mocnym szarpnięciem od dołu zsunę­ ła mu z ramion marynarkę. — Spokojnie — mruknął, oddając jej pocałunki, zbyt jednak oszołomiony tym zawrotnym tempem, najwyraźniej nie potrafił osiągnąć podobnego poziomu emocji ani też zrozumieć, o co jej chodzi. — Spokojnie? Nie, to za łatwe, a co łatwe, to mało zabawne — odparła słowami Renee. Zaczęła go znów całować, a gdy wreszcie wyplątał ręce z marynarki, spróbo­ wała rozpiąć mu koszulę. Palce drżały jej z niecierpliwości, więc łagodnie odsunął je na bok, zrzucił oporną koszulę i opasał Lynn ramionami. Czując, że stara się ją uspokoić, zręcznie wywinęła mu się z objęć, błyskawicznie zerwała z siebie niebieski elastyczny trykot, odpięła biustonosz i schwyciwszy Marca za ręce, położyła je sobie na piersiach. Teraz już bez dalszych zachęt zaniósł ją na łóżko, zsunął jej z nóg sandały, paroma kopniakami zrzucił buty i położył się obok, obsypując jej oczy i usta czułymi pocałunkami. Jego dłonie pieszczotliwym ruchem zaczęły gładzić jej ciało. 285

Nie! Żadnych czułości. Mocnym pchnięciem przewróciła go na plecy, położyła się na nim i twardo przygniotła do łóżka. Tak to ma się odbyć: szybko, brutalnie i bez sentymentów. Żeby nie było czasu na myślenie. Zrobić to — i koniec. I zaraz zapomnieć. Po krótkiej szamotaninie z klamerką u paska udało jej się rozpiąć mu spodnie i mocno uchwycić w garść jego męskość. Drgnął i spróbował jej umknąć: — Hej, nie tak szybko. Nie zważając na jego protest, zaczęła go ugniatać jak miękki kawałek plasteliny; tylko po to, aby się przekonać, że im bardziej się stara, tym gorszy odnosi to skutek. Dlaczego, do diabła? Próbował odsunąć się od niej, a przynajmniej zwolnić jej ruchy, czym zniecierpliwił ją jeszcze bardziej. Czy on wciąż nie rozumie, że można nie życzyć sobie czułości? I dlaczego nic go nie podnieca? Miała prawo spodziewać się po nim zupełnie innych reakcji. Nie zmieniając pozycji, zaczęła zdejmować spodnie i gdy wreszcie udało jej się kopnąć je na podłogę, włożyła sobie między nogi jego rękę. Nie pomogło — ani trochę nie stężał, a przecież, do licha, zrobiła wszystko, co trzeba. Z Garym było inaczej. Lubił, gdy stawała się agresywna... Co, do diabła, dzieje się z tym Markiem? Postanowiła podjąć jeszcze jedną próbę — wziąć go do ust. — Przestań, Lynn, to boli... — Ujął ją za ramię, próbując oderwać od siebie. — Dlaczego? — spytała ze złością. Nadal nie mogła wymusić na nim erekcji. — Nie jestem workiem treningowym. — Uwolnił się od niej i usiadł, osłaniając rękami podbrzusze. — Myślałam, że chcesz się ze mną kochać. — Bo chcę. — Jakoś tego nie czuję. — Nie dajesz mi szansy. — Jeszcze ci mało? — Z irytacji chciało jej się płakać. — O co ci chodzi, Marc? — A może ty mi to powiesz? — Myślałam, że tego chcesz. Pamiętasz, co mi powie­ działeś podczas naszej pierwszej rozmowy? Że chciałbyś 286

mnie wziąć do motelu, najlepiej do tego samego pokoju, i kochać się ze mną w tym samym łóżku co oni... — Wiem, co mówiłem. — No i jest prawie tak, jak chciałeś. — A co jeszcze ci powiedziałem? Lynn bezradnie rozejrzała się po ciemnym wnętrzu; i po co to całe gadanie? Mówiłam ci przecież, że nie mam ochoty rozmawiać! — Przypomnij sobie, co jeszcze ci powiedziałem — krnąbrnie powtórzył Marc. — Co to ma być: jakiś kwiz? Dasz mi nagrodę za dobrą odpowiedź? — W porządku, sam ci przypomnę. Wyznałem ci miłość. Dla ciebie to rzecz bez znaczenia? — Nie mam ochoty mówić o miłości! — Ciekawe. Chcesz się kochać, ale nie chcesz o tym mówić? — Właśnie. — Uważasz, że szkoda na to czasu. Rozpoznała po głosie, że zaczyna być zły, mimo to skinęła głową. — Chcesz zrobić to szybko i byle jak, krótko mówiąc, po chamsku. O to ci chodzi? — Musisz o tym mówić? Po prostu to zrób. — Więc przedstaw mi swoje życzenia. Dokładnie. Muszę wiedzieć, jak mam się zachować. — Jak chcesz! — O nie! Ty tu jesteś szefem! Lynn uświadomiła sobie, że oboje zaczynają krzyczeć i że słychać ich pewnie w sąsiednich pokojach. — Chcę, żebyś się ze mną kochał — wyszeptała. — Nie — syknął gniewnie — tobie chodzi o co innego i zaraz ci pokażę, co to jest! — Brutalnie pchnął ją na poduszki, jednym ruchem zerwał jej figi i okrakiem usiadł na brzuchu. — Tak to ma wyglądać, prawda? No powiedz! Bo jeśli rzeczywiście sobie tego życzysz, chętnie ci służę! Nie myśl, że jestem aniołem! Skoro tylko w ten sposób mogę cię mieć, dobrze, niech tak będzie! Nie chcesz mówić o miłości? 287

Doskonale. Musimy tylko nazwać rzeczy po imieniu. Ty wcale nie chcesz się kochać, ty chcesz się pieprzyć! Mam rację? Odpowiedz! Mogę spełnić to twoje życzenie, ale pod jednym warunkiem: musisz mi to powiedzieć jasno i wy­ raźnie. No dalej, Lynn! Naprawdę tego chcesz? — Tak! Nie! Nie wiem... Teraz już nic nie wiem! — Uwolniła się z jego objęć i zwinięta w kłębek na brzegu łóżka zaczęła rozpaczliwie szlochać. — Uspokój się, Lynn, już dobrze — powiedział łagod­ nie, biorąc ją w ramiona. — Przepraszam cię, kochanie. — Wcale nie jest dobrze! Nie mam pojęcia, co się ze mną dzieje! Nie jestem sobą! Już nawet nie wiem, co robię ani kim jestem... Kiedy patrzę w lustro, widzę tam kogoś obcego... — Cicho — delikatnie pocałował ją w kark. — Wszystko będzie dobrze. Minęło kilka minut, nim wreszcie zdecydowała się usiąść, naciągając na siebie narzutę. Marc zdjął drugą z sąsiedniego łóżka i okrył jej plecy. — Muszę ci opowiedzieć o tym dzisiejszym spotkaniu. — Nie musisz. — Ale chcę. — W takim razie opowiadaj, słucham. — Usiadł obok, oparty nagimi plecami o ścianę. — Postąpiłam w sposób, którego się wstydzę — powie­ działa po dłuższej pauzie i znów zamilkła, czekając na jego reakcję, ale on też milczał, musiała więc mówić dalej. — Powtórzyłam swojej prawniczce to, co mi mówiłeś o wcześniejszych romansach Suzette... — Marc nadal mil­ czał, patrzył tylko na nią uważnie. — Renee wykorzystała te informacje... Zmusiła w ten sposób Gary'ego do wycofania się z pogróżek, że odbierze mi dzieci. Zasugerowała, że jeśli spróbuje wystąpić do sądu z wnioskiem o opiekę, ty możesz zrobić to samo. — Spojrzała wyczekująco na Marca, ale z jego twarzy nie dało się nic wyczytać. — Powinieneś był widzieć minę Gary'ego, kiedy się dowiedział, że Suzette zdradzała cię też z innymi i że jesteśmy gotowe ujawnić ten fakt przed sądem. Ja pewnie do końca życia tego nie zapomnę. Czuję się teraz cholernie winna... Świadomie 288

wyrządziłam mu krzywdę i co najgorsze, sprawiło mi to przyjemność. Wobec ciebie też zachowałam się nie fair, wykorzystując to, co powiedziałeś, bez twojej wiedzy i zgody. — Człowiek przyparty do muru chwyta się wszelkich środków. — Marc przerwał wreszcie swe długie milczenie. Odwrócił głowę i spojrzał gdzieś prosto przed siebie. — Marc... Czy powiedziałeś mi o tym specjalnie? Żebym mogła to wykorzystać? Znów zamilkł na chwilę, po czym wydał długie wes­ tchnienie. — Nie wiem. — Powiedz mi jeszcze jedno: czy ty wykorzystujesz mnie w jakiś sposób? — Pytasz, czy wykorzystuję naszą znajomość dla jakichś swych niecnych celów? — Tak. — Dzisiejsza randka to przecież twój pomysł — odparł z przekornym uśmiechem. — Uważasz, że to ja cię wykorzystuję? — Nie wiem, może i tak. Jesteś zła, przerażona, masz w głowie jeden wielki zamęt. Przekreśliłaś dzisiaj prawie piętnaście lat małżeństwa. I po paru godzinach lądujesz w pokoju hotelowym razem z mężem kobiety, którą twój były zamierza poślubić. W tych warunkach nie sposób nie zadać sobie pytania, czy jedno z drugim nie ma związku. Czy to przez Suzette i Gary'ego jesteśmy tu razem? Nie umiem sobie na to odpowiedzieć, nie wiem nawet, czy ich za to przeklinać czy błogosławić. Wiem tylko, że zakochałem się w tobie po uszy, że chciałbym spędzać z tobą tyle czasu, ile to tylko możliwe, wiedzieć o tobie wszystko, poznać twoje dzieci. Pragnę stać się dla ciebie kimś bliskim, kochać się z tobą... Jeśli miałem dziś na to jedyną szansę, do końca życia będę pluł sobie w brodę, że ją zmarnowałem. A czy cię wykorzystuję? Może z początku miałem taki zamiar, ale teraz już nie. Czy ty mnie wykorzystujesz? Nie wiem. Istnieje taka możliwość, ale wiesz, co ci powiem? Nic mnie to nie obchodzi! Czasami po prostu trzeba zaryzykować. — Ja nigdy nie byłam ryzykantką. 19 Dobre intencje

289

— Wiem. Bałaś się, że stracisz kontrolę nad sytuacją, ale czy zawsze trzeba nad wszystkim panować? Mówię ci, Lynn, czasami nie zaszkodzi popuścić sobie trochę cugli. — Czasami jednak szkodzi, i to bardzo. — Sztuka polega na tym, żeby nie przesadzać ani w jedną, ani w drugą stronę. — Podniósł się z łóżka i zaczął ubierać. — Przyzwoity z ciebie człowiek — szepnęła jakby do siebie. Powiedziała to już kiedyś, jednak dopiero teraz uprzytomniła to sobie w pełni. — Ha, lepiej stąd wyjdźmy, nim przestanę być taki anielski. Wyglądasz strasznie kusząco pod tą indyjską narzu­ tą, a ja wyczerpałem już prawie cały zapas szlachetnych intencji przeznaczonych na dziś. — I co teraz? — Pytasz, co dalej z nami? No cóż... — powiedział powoli, jakby trudno mu było to mówić — sądzę, że po­ trzeba ci trochę czasu... żeby zebrać myśli, złapać drugi oddech, dojść do wniosku, czego właściwie chcesz... — Głos trochę mu się załamał, więc spróbował pokryć to uśmie­ chem. — Nigdzie nie wyjeżdżam, wiesz, gdzie mnie szu­ kać. W przeciwieństwie do ciebie wierzę w twój zdrowy instynkt. — A jeśli ten mój instynkt popchnie mnie w innym kierunku? Wzruszył ramionami. — Czasami trzeba zaryzykować — powtórzył tonem znacznie mniej beztroskim niż jego słowa. — Czasami po prostu trzeba. Przed domem Lynn stał biały mercedes, ale nie zwróciła na to uwagi. Zatrzymała swój wóz na podjeździe i jeszcze przez chwilę siedziała za kierownicą, zastanawiając się nad tym, co powiedział Marc. Może faktycznie potrzeba jej czasu na zebranie myśli, ale teraz musi iść do domu, powiedziała sobie, zamykając drzwi. Opiekunka będzie pewnie zdziwiona — minęła dopiero dziesiąta... — Lynn! 290

Przestraszył ją ten okrzyk, obróciła się wiec błyskawicz­ nie twarzą do ciemnej ulicy. Z mercedesa ktoś wysiadł. — To ja — usłyszała urywany głos Renee. — Prze­ praszam, nie chciałam cię przestraszyć... ale jestem w takiej sytuacji... Po prostu nie wiem, do kogo się zwrócić... Nie mam żadnych przyjaciół... — zabrzmiało to tak, jakby sama dziwiła się temu, co mówi. Lynn podbiegła do niej z pośpiechem. — Co się stało, Renee? — Kathryn zniknęła. Upłynęło chyba z pół minuty, zanim Lynn zdołała sobie uświadomić, że Kathryn to siostra Renee i że najwidoczniej nie wróciła jeszcze do Nowego Jorku. — Jak to „zniknęła"? — Pokłóciłyśmy się. Okropnie. O Philipa — wyszeptała Renee, po czym dokończyła już normalnym głosem:—Po tej kłótni wybiegłam z mieszkania. Byłam strasznie wzburzona, nie myślałam logicznie, właściwie... w ogóle nie myślałam. Chciałam tylko uciec... być jak najdalej... więc wsiadłam do samochodu i jeździłam przez kilka godzin. Nawet nie wiem gdzie... Zupełnie zapomniałam o rewolwerze... — O jakim rewolwerze?! — Philipa. Od dawna chciałam się go pozbyć, ale Philip... Philip byłby wściekły... Wciąż sobie mówiłam, że trzeba by lepiej schować to świństwo, bo Kathryn może je znaleźć, i wciąż nie wiedziałam gdzie... Ach, mniejsza o to, nieważne. I tak by go pewnie znalazła... — Poczekaj, nie rozumiem... — Jak tylko sobie o tym przypomniałam, pędem wróci­ łam do domu, ale jej już nie było. Philip i Debbie poszli na koncert. Philipa nie było w domu, kiedy wybuchła ta kłótnia, a Debbie pewnie nic mu nie powiedziała, w przeciwnym razie nigdzie by nie poszedł. Sądząc po twojej minie, wcale nie jesteś tego pewna, pomyślała Lynn. — Więc po powrocie do domu nie zastałaś już Kathryn. I co dalej? — zapytała, próbując jakoś uporządkować tę opowieść. 291

— Od razu wiedziałam, że rewolwer zniknął, zanim jeszcze zaczęłam go szukać — wyjąkała Renee z rozpa­ czą. Lynn, ogarnięta współczuciem, przytuliła ją mocno do siebie. Renee trzęsła się cała jak w febrze. Wprost trudno było uwierzyć, że to ta sama kobieta, która ledwie przed kilkoma godzinami tak szybko i zdecydowanie rozgromiła swoich przeciwników. — Jesteś pewna, że to Kathryn zabrała rewolwer? Może Philip schował go gdzie indziej? — Nie, w domu go nie ma. Przewróciłam wszystko do góry nogami. — Zawiadomiłaś policję? Renee pokręciła głową. — Wiem, że powinnam to zrobić, jestem przecież pra­ wnikiem, ale co im miałam powiedzieć? Zapytaliby mnie pewnie, gdzie szukać Kathryn, a ja... nie mam bladego pojęcia, gdzie ona może być! Bałam się w dodatku, że gdyby znaleźli ją z bronią, mogłaby mieć kłopoty. O Boże, co ja plotę, zachowuję się jak idiotka! Boję sieją wpędzić w kłopo­ ty, a ona może już nie żyć. A wszystko to moja wina! — Przestań, Renee, nie ma teraz czasu na lamenty. Ulżysz sobie później, kiedy ją znajdziemy. — Nagadałam jej tyle okropnych rzeczy! Że powinna się zabić, wyobrażasz sobie? Nie tymi słowami, ale co za różnica, intencja była jasna... — Dobrze, wsiadaj. — Lynn otworzyła drzwi mercedesa i lekko popchnęła Renee na fotel, sama zaś usiadła za kierownicą. — Zastanów się teraz, dokąd mogła pójść. — Nie wiem, nie mam pojęcia! — Renee wybuchnęła płaczem. — Może do rodziców? — O nie! Do nich w żadnym razie. — Ma tutaj jakichś przyjaciół? — Tylko mnie, a ja... O Jezu, co ja narobiłam! — Uspokój się, Renee, znajdziemy ją. — Dokąd jedziemy? — Do ciebie. Może wasz portier coś wie. 292

— Już go pytałam, ale dopiero co objął służbę. Nie było go w holu, kiedy Kathryn wychodziła z domu. — A jego poprzednik? — Nie wiem, nie pytałam, nie przyszło mi to do głowy. Sama widzisz, jaka ze mnie kretynka! — Nie histeryzuj. Nie pomożesz tym ani sobie, ani Kathryn. Powiedz mi lepiej, jak dojechać do twojego domu. Gdy po kilku minutach Lynn zatrzymała samochód tuż przed głównym wejściem do „Oazy", z holu wyskoczył natychmiast siwowłosy portier („Stan", jak głosiła przypięta do piersi plakietka). — Pani Bower — zawołał surowo — nie wolno tu pani parkować! Przecież pani wie! — Proszę nam podać nazwisko i numer telefonu kolegi pełniącego służbę przed panem! — ostro zażądała Lynn. — I proszę się pospieszyć! Zaskoczony strażnik stracił rezon. Spojrzenie, jakie posłał Renee, mówiło wprawdzie, że nie rozumie, jak taka miła pani może się zadawać z tą arogancką megierą, mimo to szybko zawrócił do biurka i zaczął przetrząsać papiery. Renee i Lynn poszły za nim. — Mój zmiennik nazywa się George Fine, ale pewnie już śpi — burknął, wręczając im kartkę z zapisanym numerem telefonu. Lynn bez pytania zajęła jego miejsce za biurkiem, zdecydowana obudzić strażnika. Rzeczywiście już spał, usłyszawszy jednak, o co chodzi, natychmiast i bardzo rzeczowo przekazał jej wszystko, co wiedział. — Mówi, że Kathryn wzięła taksówkę — oznajmiła Lynn po minucie, oddając słuchawkę portierowi. —Podob­ no był to wóz z emblematem Zrzeszenia „Diament". — Znam ich numer telefonu. — Portier, zwęszywszy sensację, stał się nagle bardzo usłużny. — Zaraz panią połączę. Po rozmowie z dyspozytorką, sądząc po głosie, młodą i miłą kobietą, która obiecała zadzwonić, gdy tylko udajej się zlokalizować kierowcę taksówki, Lynn znowu chwyciła słuchawkę. 293

— Zadzwonimy teraz na policję. — Raz jeszcze streściła sytuację dyżurnemu oficerowi, podkreślając przy tym z naci­ skiem, że poszukiwana absolutnie nie zagraża otoczeniu; może być niebezpieczna jedynie dla siebie. — Będą tu za kilka minut, nie martw się, moja droga — uspokajająco poklepała Renee po ręku, prowadząc ją w stronę stojącej pośrodku holu biało-wiśniowej sofy. — Och, Lynn, strasznie ci dziękuję! Nie mam pojęcia, co bym bez ciebie zrobiła. No i popatrz — Renee zaśmiała się nagle, choć z oczu ciekły jej łzy — jakie los nam płata niespodzianki! Czy mówiąc kilka godzin temu, że chciałabyś mi się odwdzięczyć, mogłaś przypuszczać, że tak szybko poproszę cię o pomoc? — Cieszę się, że mogę ci pomóc — szczerze odrzekła Lynn, zadając sobie zarazem pytanie, jak długo Renee czekała na nią pod domem i co by zrobiła, gdyby randka z Markiem potoczyła się trochę inaczej. O tym, co sama by teraz robiła, wolała nie myśleć... Naprawdę ucieszyła się na widok Renee, gdy już rozpoznała ją tam, przed domem. Zawsze lepiej umiała rozwiązywać cudze problemy niż własne... Zadzwonił telefon. — Pani Lynn Schuster? — zawołał portier, wymachując gorliwie słuchawką. — To ci z „Diamentu" — szepnął konfidencjonalnie. Najwidoczniej czuł się już uczestnikiem tych dramatycznych wydarzeń, które tak nieoczekiwanie ubarwiły nudne godziny dyżuru miłym dreszczykiem sen­ sacji. — Tak, słucham! — rzuciła Lynn do aparatu. Spodzie­ wała się usłyszeć głos dyspozytorki, tymczasem rozmówcą okazał się sam kierowca. — Więc to pan zabrał moją znajomą sprzed „Oazy" przy South Ocean Boulevard?... Nie wiem dokładnie o której. Chyba gdzieś pomiędzy piątą a dziewiątą... Tak, blondynka, bardzo szczupła... —pytają­ co spojrzała na Renee, która skinęła głową. — Uhm, mogła wyglądać na przygnębioną... Tak, wszystko się zgadza, to ona. Czy może mi pan powiedzieć, dokąd ją pan zawiózł?... Co? Och! No cóż, dziękuję. — Zwracając słuchawkę por294

tierowi, poczuła, że drży jej ręka. Renee niespokojnie podniosła się z sofy. — I co? — Mówi, że zawiózł Kathryn na cmentarz.

24 Renee ledwie mogła usiedzieć na miejscu. Prędzej! Po­ chylona do przodu, bezwiednie dublowała każdy manewr Lynn — wyprzedzanie, hamowanie, dodawanie gazu — a każdy przymusowy postój przyprawiał ją o czarną rozpacz. Po diabła tu tyle świateł! Pędziły środkiem South Swinton Avenue, która dawniej była elegancką ulicą Delray, straciła jednak swój styl i urok, kiedy wskutek zmian ludnościowych i rozwoju motoryzacji przekształcono ją w jedną z głównych arterii komunikacyj­ nych. Dobrze choć, że o tej porze nie ma tu wielkiego ruchu, myślała Renee, błądząc roztargnionym wzrokiem po widocz­ nych za szybą potężnych fikusach rosnących po obu stro­ nach jezdni. — Co, na Boga, zaniosło ją na ten cmentarz? — wy­ krzyknęła po paru minutach. Kiwając się jak wańka-wstańka, gwałtownie potarła czoło, jakby chciała ożywić swe szare komórki. — Szuka tam natchnienia? Lynn roześmiała się cicho. — Odpręż się, moja droga — powiedziała uspokajająco, a Renee dziś już po raz drugi podziękowała losowi, że mają u swego boku. Jest tak opanowana! —Wiemy, gdzie szukać Kathryn, za chwilę nadjedzie policja, znajdziemy ją. — A jeżeli ona już... nie żyje? — Żyje! — Korzystając z tego, że stanęły znów pod światłami, Lynn łagodnie ujęła za ręce roztrzęsioną towa­ rzyszkę. — Gdyby Kathryn naprawdę chciała się zabić, znalazłabyś ją martwą w mieszkaniu. Miała broń, była sama. Który samobójca chciałby w tych warunkach tłuc się aż na 295

cmentarz? I czy kazałby portierowi dzwonić po taksówkę? Prawdziwy desperat nie szuka tak egzotycznej scenerii, nie zostawia też bliskim wskazówek, gdzie go mogą znaleźć, i to tak wyraźnych, że nie przegapiłoby ich nawet dziecko. Nie, moja droga, ona nie chce się zabić, choć pewnie tak jej się zdaje. Chce, żebyś ją znalazła. — Błysnęło zielone światło, ruszyły więc dalej na zachód. Przed Cmentarzem Miejskim w Delray Lynn nie zdążyła jeszcze wyłączyć silnika, kiedy Renee wyskoczyła z wozu i stojąc na wąskim skrawku pobocza, zaczęła przetrząsać wzrokiem przyległe pole cmentarne. W świetle księżycowej nocy widać było wyraźnie długie rzędy grobów przybranych jedynie kwiatami i płożącą się roślinnością. Ta część cmen­ tarza — miejsce spoczynku obecnych mieszkańców miasta — różniła się diametralnie od leżącej za nią starej nekropoli, gdzie rdzawobrązowe zmurszałe nagrobki mówiły już tylko o rozkładzie i zapomnieniu. — Nie widzę tu Kathryn — szepnęła Renee. — Pewnie jest tam. — W miejscu wskazanym przez Lynn majaczyły w półmroku ciemne bryły starych grobow­ ców, też już kompletnie zmurszałych, podobnych do wiel­ kich trumien czekających jeszcze na pochówek. — Nie powiem, że mnie to bawi — mruknęła Renee, zdobywając się na trochę czarnego humoru. Powoli ruszyła naprzód, nawołując z początku niepewnie, a potem już coraz głośniej: — Kathryn?... Odezwij się, Kathryn! Powiedz, gdzie jesteś! Wiesz, jak nie cierpię cmentarzy! — Roześmiała się sama z siebie, bo zabrzmiało to tak głupio i nieporadnie... Przypomniała sobie zarazem, jak to kiedyś w dzieciństwie Kathryn przekonywała ją żartem, że cmentarze to bardzo popularne miejsca: ludzie umierają, żeby się tam dostać. — Zlituj się, siostro, mam alergię na te plastikowe kwiaty! — zawołała jeszcze i głos jej się nagle załamał. Wbrew optymistycznym zapewnieniom Lynn i własnej sztucznej wesołości nadal tlił się w niej strach, że może już nigdy nie zobaczy siostry żywej. — Mój Boże — jęknęła szep­ tem — a jeżeli ona mnie nie słyszy? Może leży gdzieś martwa... 296

— Nawet o tym nie myśl — szorstko przerwała jej Lynn. — Idziemy dalej. Weszły między rzędy ponurych grobowców. Okrążając je kolejno cal po calu, Renee za każdym razem wyobrażała sobie ze zgrozą, że zaraz zobaczy rozciągnięte na ziemi zwłoki w wielkiej kałuży krwi. Jak ja mogłam, myślała z nieznośnym poczuciem winy, wygadywać takie straszne rzeczy, życzyć śmierci jedynej siostrze...? I co mam powie­ dzieć jej teraz, jeśli jeszcze żyje? — Popatrz! — Lynn schwyciła ją nagle za łokieć. Mój Boże! Kathryn siedziała nieruchomo pod ogrom­ nym drzewem o zwisających konarach i lśniącej srebrzyście korze. Oparta o jego potężny pień, głowę miała nisko opuszczoną, a nogi rozrzucone pod jakimś dziwacznym kątem. Jak u lalki niedbale ciśniętej przez dziecko. Na pierwszy rzut oka niepodobna było rozpoznać, czy jest żywa czy martwa. Rer.ee kurczowo uchwyciła się ręki Lynn i obie centymetr po centymetrze zaczęły posuwać się naprzód. Kathryn musiała usłyszeć szelest, bo drgnęła i podniosła głowę. — Idźcie stąd! — rzuciła donośnym szeptem. — Kathryn... — wykrztusiła Renee. — Nie!! — Jej siostra schwyciła leżący na kolanach rewolwer i desperackim gestem przyłożyła lufę do skroni. — Odejdźcie. — Błagam cię, Kathy, odłóż ten rewolwer! — Kto to jest? — Desperatka niechętnie spojrzała na Lynn, która po tych słowach przesunęła się z cienia w smugę światła. Mętny blask księżyca rozjaśnił połowę jej twarzy i ciemnoblond włosy. — Nie pamiętasz mnie, Kathryn? Chodziłyśmy do jed­ nej klasy. Jestem Lynn Schuster, dawniej Keaton. — Tak, teraz widzę. Wymarzone miejsce na spotkanie szkolnych koleżanek. — Więc chodźmy gdzie indziej. — Dla mnie to już koniec drogi. — Dlaczego? Porozmawiajmy o tym. — Nie chcę rozmawiać. 297

— Proszę cię, Kamy — Renee udało się wreszcie wydo­ być z siebie w miarę normalny głos — pozwól sobie pomóc. — Nie chcę twojej pomocy! Nie zasłużyłam na to! — W głosie Kathryn zabrzmiała nuta histerii. — Lynn, czy ona ci powiedziała, co zrobiłam? — To bez znaczenia — z pośpiechem wtrąciła Renee. Nie mów o tym, krzyknęła w duchu, błagam cię, nie mów tego głośno! — Spałam z twoim mężem! Jak możesz mówić, że to bez znaczenia? Boże! Renee z przestrachem zerknęła na Lynn, spodzie­ wając się po niej zdumienia, niesmaku, może nawet pogar­ dy... Ale nie; nic takiego nie zauważyła. — Uwierz mi — powiedziała błagalnie — to nieważne. — Co ty pleciesz? Nieważne? Wiem, jak kochasz Philipa! Jest dla ciebie wszystkim! — Nie, to nieprawda! — zawołała Renee, nim zdążyła pomyśleć, co mówi. Jak to nieprawda? Philip b y ł dla mnie wszystkim. Sama zrobiłaś z niego bożyszcze, odezwał się w niej drugi głos. Pracowałaś nad tym sześć lat. — Nie zaprzeczaj! Philip jest dla ciebie tym samym, czym dla mnie był Arnie! Zasłużyłam na śmierć! — krzyknęła histerycznie Kathryn, wymachując na oślep pistoletem. — Nonsens — włączyła się Lynn. — Nie znałaś mego męża, co, Lynn? No tak, nie mogłaś go znać. Byłam już po maturze, gdy los postawił go na mojej drodze. Spędzał tu urlop. Był znacznie ode mnie starszy. Kiedy go zobaczyłam — Kathryn roześmiała się do swoich wspomnień — po prostu zwaliło mnie z nóg. Pobraliśmy się błyskawicznie. Był moim mężem przez ponad dwadzieścia lat. Opiekował się mną, robił dla mnie wszystko. Zawsze byliśmy razem. Zupełnie jak nasi rodzice — dodała, patrząc na siostrę. — A potem pewnego wieczoru zjadł kolację, zrobiłam wtedy bardzo pikantną pieczeń, choć wiedziałam, że nie powinnam, bo nie lubił pikantnych potraw, wstał od stołu i upadł. Już nie żył. — Daj spokój — przerwała jej Renee — ile jeszcze razy chcesz to opowiadać? To nie była twoja wina. 298

— Wstał od stołu żywy, a po sekundzie był martwy — monotonnie mówiła dalej Kathryn, jakby wcale tego nie słyszała. — Tak po prostu. I leżał na tej podłodze, a ja... ja stałam nad nim z uczuciem, że mój świat wali się w gruzy. Przez tyle lat nie musiałam się o nic troszczyć, bo był Arnie, i nagle zostałam sama. Byłam przerażona... zrozpaczona... czułam gniew... — To całkiem naturalne. — I jeszcze coś... — Kathryn popatrzyła w ciemność, jakby tam szukała właściwego słowa. — To była... ulga. — Wyrzuciwszy to z siebie, głośno zaczerpnęła wielki haust powietrza i pełnym udręki gestem podniosła ręce do głowy. W jednej z nich nadal trzymała rewolwer. Wyglądał teraz jak groteskowo wielki szósty palec. — Patrzyłam na martwego męża — podjęła drewnianym głosem — i czułam się... wolna. Nareszcie żywa po tylu latach powolnego umierania w klat­ ce... Czyż to nie czarna niewdzięczność? On tak mnie kochał! Poświęcał się dla mnie! Jak mogłam tak myśleć? Ja też go przecież kochałam. Bardzo go kochałam. — Wiem, Kathy. — Renee powoli i ostrożnie zaczęła się zbliżać do siostry. — Więc skąd te okropne uczucia? To wrażenie, że nagle zwrócono mi życie? Że dano mi drugą szansę? — Takie uczucia to nic nadzwyczajnego — zaczęła tłumaczyć jej Lynn. — Byłaś w szoku. Ludziom w tym stanie przychodzą do głowy różne rzeczy. — Ale nie takie jak mnie. — Dokładnie takie same. Gdy umarła moja matka, ja też czułam gniew, skrajną desperację, lęk, że zostałam sama, i ulgę. I to nie dlatego że przestała cierpieć, bo matka właściwie nie cierpiała, a przynajmniej nie zdawała sobie z tego sprawy. Przez kilka ostatnich lat jej choroby naprawdę cierpieliśmy tylko my dwoje: ojciec i ja. To istny koszmar, gdy widzisz, że twoja piękna i tak mądra matka staje się kimś obcym, że zaczyna się zachowywać jak nieznośne dziecko, że z dnia na dzień traci ludzkie cechy. Pod koniec nie poznawała już mnie ani ojca, nie wiedziała nawet, kim jest. I te jej pytania! Bez przerwy zadawała mi te same bezsensowne 299

pytania. Wyobrażasz sobie, jak się czułam po paru latach powtarzania w kółko tego samego? Tych banalnych, idio­ tycznych odpowiedzi? Myślałam, że oszaleję! — powiedziała Lynn zdławionym głosem; w oczach błysnęły jej łzy.—Wsty­ dziłam się własnej matki, choć przecież wiedziałam, że nie jest w stanie nad tym zapanować. Nie mogłam się doczekać, żeby już umarła, żeby było po wszystkim, żebym wreszcie mogła żyć normalnie. A przecież ją kochałam! Kochałam ją, a jednak odczułam ogromną ulgę, gdy odeszła. Czy przez to jestem złym człowiekiem? Kathryn nie odpowiedziała na to pytanie. — Ty jesteś silna — westchnęła. — Zrobiłaś coś ze swoim życiem i nikomu go nie zrujnowałaś. — Ty też nie. — Lynn wzięła głęboki oddech. Nie była pewna, czy wolno jej o tym mówić, ale... czasami cel uświęca środki. — Jeśli myślisz, że zniszczyłaś małżeństwo swej siostry, to się mylisz. W tym małżeństwie od dawna musiały istnieć konflikty. Kathryn wyczekująco spojrzała na Renee, która skinęła głową. — Pozwól sobie pomóc, Kathy — powtórzyła cicho. — Proszę cię. Nie zamykaj się przede mną, nie odtrącaj... Wiem, że mnie potrzebujesz, a ja ciebie. — Po co? Żebym mogła cię bardziej zranić? Zapom­ niałaś, że spałam z twoim mężem? — żachnęła się Kathryn, Lynn jednak odniosła wrażenie, że ten protest nie jest zbyt szczery. Z uśmiechem wzruszyła ramionami. — Nie tylko tobie zdarzają się takie rzeczy. Sama przed godziną wyszłam z czyjegoś łóżka. Byłam z mężem kobiety, dla której porzucił mnie własny mąż. — Co? — Kathryn zrobiła wielkie oczy; wargi zadrgały jej lekko, jakby się chciała uśmiechnąć. — Możesz to powtórzyć? — Jeśli masz ochotę poznać bardziej pikantne szczegóły, to odłóż rewolwer i znajdźmy sobie jakieś przyjemniejsze miejsce. Przekonasz się, że wcale nie jestem od ciebie lepsza. Uważam nawet, że bardzo dobrana z nas para. Chodź, Kathryn, czuję, że mamy sobie wiele do powiedzenia. 300

— Renee! — Kathryn nagle wybuchnęła płaczem. — Ja naprawdę nie chciałam cię skrzywdzić! Uwierz mi! Nie chciałam uwieść ci męża! Za nic w świecie nie zrobiłabym ci krzywdy! Kocham cię, Renee! — Wiem. — Renee rzuciła się naprzód, padła na kolana i objęła siostrę. Usłyszała głuche stuknięcie: rewolwer. Kathryn upuściła rewolwer. Poczuła obok siebie jakiś ruch — Lynn błyskawicznie pochwyciła broń. Dobiegło ją wycie syren policyjnych, trzask zamykanych drzwiczek, głosy i szybkie kroki nadbiegających ludzi. Mocniej przytuliła do siebie Kathryn i zaczęła kołysać ją miarowym ruchem jak wtedy, gdy były dziećmi. — Wiem, że mnie kochasz — wy­ szeptała. — Ja ciebie też. — No i co? — już w progu zapytał ją Philip. — Do­ myślam się, że z Kathryn wszystko w porządku? — Dojdzie do siebie — odrzekła sucho, ominęła go i poszła do kuchni, gdzie nalała sobie dużą szklankę wody. Wypiła ją duszkiem i od razu napełniła drugą. — Policjanci po przesłuchaniu odwieźli ją do szpitala; przebadano ją tam skrupulatnie. — Została w szpitalu? — Nie, jest u Lynn. To moja przyjaciółka — dodała, widząc jego zdziwioną minę. Słowo „przyjaciółka" zdzi­ wiło go jeszcze bardziej. — Klientka. Czyżbyś się spodzie­ wał, że przywiozę tu Kathryn? — spytała z niedowierza­ niem. — Z tobą nigdy nic nie wiadomo — odparł głosem zimniejszym od wody, którą właśnie skończyła pić. Bez słowa wstawiła szklankę do zlewu, odwróciła się i poszła do salonu. Ruszył za nią. — Udała ci się niespodzianka — stwierdził ironicznie. — Wracamy z koncertu, a w domu aż huczy: sąsiedzi plotkują jak najęci, portier omal nie wyskoczy ze skóry, tak mu pilno przekazać nowiny. No i opowiada, co tu się działo: zamieszanie, telefony, policja. „Siostra pańskiej żony zaginęła. Ma broń. Podobno poszła się zabić." Mieszkanie wygląda, jakby przeszedł przez nie huragan albo banda złodziei. I dopiero wtedy dowiaduję się 301

od Debbie o tej waszej piekielnej kłótni. Sytuacja jak z kryminału. Renee podeszła do okna i utkwiła wzrok w czarny ocean. — Jak ty mogłeś to zrobić? — spytała tonem wypranym z wszelkich emocji. — Jak mogłeś spać z moją siostrą? Nawet szczur nie kala własnego gniazda. — O czym ty mówisz? — Ona dzisiaj próbowała się zabić, przykładając sobie do skroni naładowany rewolwer. — I to ja jestem temu winien? — A czy ja to mówię? — Wcale bym się nie zdziwił — oświadczył wspaniało­ myślnie. — Masz za sobą okropny wieczór, jesteś zła, rozbita, zdenerwowana, w dodatku bardzo zmęczona. Wyglądasz po prostu fatalnie. Jest rzeczą oczywistą, że w tej sytuacji musisz się na kimś wyładować. Najlepiej na kimś najbliższym. — Ciekawe, kto by to mógł być? — mruknęła ironicznie Renee. — Jest prawie druga w nocy, chodźmy spać. Jutro zobaczysz wszystko w innym świetle. — Pozwalam sobie w to wątpić. — Renee, ty wiesz, co się dzieje, kiedy jesteś zmęczona. Zaczynasz wygadywać straszne rzeczy, których później żałujesz, więc bardzo cię proszę: nie narażaj naszego związku na poważne niebezpieczeństwo, i to tylko dlatego że nie umiesz powściągnąć języka. I to jest mężczyzna, którego kochałam jak bóstwo, myślała Renee, patrząc na niego w milczeniu. Przyparty do muru, robi to co zwykle w takich sytuacjach — stosuje szantaż uczuciowy: milcz, bo cię rzucę. Błyskawicznie prze­ biegła myślą całe swoje małżeństwo, jakby oglądała je na filmie; musiały w nim przecież być dobre momenty. Chciała im się przyjrzeć, zwalniając „taśmę", zastanowić się, ile są warte... Wynik tej projekcji okazał się przygnębiający. Jeśli nawet były dobre chwile, to tak ulotne, że nie sposób ich było uchwycić. I to nazywałam szczęściem? zadała sobie gorzkie pytanie. I to jest człowiek, bez którego nie wyobrażałam sobie życia? 302

Ale nawet teraz musiała chwycić się sofy na samą myśl o rozstaniu. Przestań, przywołała się do porządku. Niepo­ trzebnie tu przyszłaś. Czyżbyś się spodziewała, że on jeszcze teraz, po tym wszystkim, czego się dopuścił, potrafi znaleźć słowa zdolne zmienić to, co się stało? Wyprostowała się i twardo spojrzała mu w oczy. — Ty sukinsynu — powiedziała całkiem spokojnie. — Cóż, moja droga, skoro już jesteśmy na etapie wyzwisk, to daruj... — Nie waż się wychodzić! — Nie będę tu tkwił jak kolek i pozwalał się obrażać. — Zostaniesz, dopóki nie skończę. — Według mnie już skończyłaś. — O nie, dopiero zaczynam. — Renee, powtarzam ci, że dla mnie ta dyskusja jest już skończona. W twoim stanie nic dobrego by z niej nie wynikło. Jesteś zmęczona, zdenerwowana, nie twierdzę, że bez powodu... — Dziękuję, bardzo jesteś łaskaw. — Ale ty, zamiast się uspokoić, chcesz swoim zwyczajem doprowadzić do scysji. Powiedzieć ci, jak to będzie? Za­ czniesz rozdmuchiwać każdy drobiazg ponad wszelkie roz­ sądne proporcje, wygadywać rzeczy, nad którymi będziesz jutro ubolewać. Znam doskonale ciebie i twoje zachowania! Schemat jest zawsze ten sam: wieczorem odsądzasz mnie od czci i wiary, a rano stajesz na głowie, żeby to wszystko odwrócić. Tylko że jest już za późno, zło już się stało. Nie chcę, żeby było tak i dzisiaj, dlatego nie zamierzam wy­ słuchiwać twoich inwektyw. Nie pozwolę ci zniszczyć na­ szego małżeństwa. — Ty? Ty m n i e nie pozwolisz zniszczyć naszego mał­ żeństwa? — Tak. Nie pozwolę ci unicestwić tych sześciu lat, zbyt wiele dla mnie znaczyły. I wiem, że dla ciebie również. Renee omal nie parsknęła śmiechem. — Zniszczyć, unicestwić, cóż za słowa! Nie wiedziałam, że mam taką władzę. — Na to wystarczy złość, a ty masz jej mnóstwo. 303

— A nie powinnam? — To bardzo niezdrowe. — Ach tak. Zatem twoim zdaniem to ja ponoszę od­ powiedzialność za całą dzisiejszą sytuację? — Będziesz odpowiedzialna za to, co się stanie, jeśli się nie opanujesz. — Dobrze — odrzekła spokojnie. — Najwyższy czas, żebym zaczęła wreszcie odpowiadać za własne życie, nie sądzisz? — Uważam, że najwyższy czas się położyć. Pomyśl, jak się będziesz czuła rano — ostentacyjnie odwrócił się do niej plecami i ruszył do wyjścia. — Ani kroku dalej! — krzyknęła. — Ciszej! — wskazał wzrokiem drzwi pokoju Debbie. — Masz tu zostać, dopóki nie skończę! Ostrzegam, że jeśli spróbujesz stąd wyjść, pójdę za tobą krok w krok. Wszędzie, rozumiesz? Do sypialni, do kuchni, do holu, a jeśli postanowisz uciec z mieszkania, to i na dół. Niech portier ma o czym mówić. Wyjdę za tobą na ulicę, pobiegnę za samochodem, nawet nago, jeśli zajdzie taka potrzeba! — krzyknęła na całe gardło. Teraz dopiero zrozumiała szaleńczy postępek jego pierwszej żony. To nie było szaleń­ stwo, tylko rozpacz, skrajna desperacja. Philip uśmiechnął się drwiąco i wolnym krokiem wrócił do pokoju. — To byłby widok! — wycedził z zamierzonym okru­ cieństwem. — Wystarczy sama myśl o tobie biegającej nago po ulicy, żeby każdy mężczyzna zaczął umierać ze strachu. Z dwojga złego wolę już cię słuchać. No dalej, mów, co masz do powiedzenia, zmieć wszystko, co na drodze, i niech diabli biorą konsekwencje! — Do diabła z tobą, ty draniu! Sypiałeś z każdą Alicią Henderson.jakatylkopojawiła się na twojej ścieżce, ale tobie wciąż było mało! Ty musiałeś zaciągnąć do łóżka jeszcze i moją siostrę! — No więc spałem z nią, i co z tego? Wielkie rzeczy. To był nic nie znaczący epizod. — Mój Boże! 304

— Zadowolona? Chciałaś to przecież usłyszeć! I co, lepiej ci teraz? Renee opadła na sofę. — Jak mogłeś? Jak ty mi mogłeś to zrobić? A jej? Dobrze wiesz, jaka jest krucha. — Nie rób z niej niewinnej owieczki. Wcale taka nie jest. — Zwróciła się do ciebie o pomoc. Przeżyła tragedię. Czuła się winna, samotna i zagubiona. Nie miała pojęcia, czym się to może skończyć. — Nie doceniasz swojej siostrzyczki. Od początku wie­ działa, czym się to skończy. Doskonale wiedziała, co robi. — Omal się dziś nie zabiła, a ty masz czelność twierdzić, że wiedziała, co robi! Czy ty już kompletnie straciłeś poczucie odpowiedzialności? — Nie będę brał na siebie winy za postępowanie twojej siostry. Nie pozwolę robić z siebie kozła ofiarnego. — Guzik mnie obchodzi, na co ty pozwalasz lub nie! — krzyknęła Renee. — Co z ciebie za lekarz? Co z ciebie za człowiek? — Co tu się dzieje? — W drzwiach ukazała się zaspana Debbie. — Czemu tak krzyczycie? — spytała, przecierając oczy. — Znalazłaś Kathryn? Ach, ta twoja niewinna buzia! Ale tym mnie już teraz nie zwiedziesz, myślała Renee. Sześć lat zabiegałam o twoją przyjaźń, i z jakim skutkiem? Przypomniała sobie dzisiejszą awanturę i to, co rzuciła jej w twarz ta dziewczyna: „Jak długo jeszcze masz zamiar to znosić? Dlaczego nie każesz mu iść do diabła? Czemu mnie nie każesz iść do diabła?" No właśnie — uśmiechnęła się nagle: — Idź do diabła, Debbie! — Renee, na miłość boską! — zawołał Philip. — Wracaj do siebie i siedź cicho — rozkazała Renee osłupiałej pasierbicy. — Nie chcę cię tu widzieć. Debbie odruchowo cofnęła się o parę kroków, Philip na chwilę zaniemówił. Powoli, jakby bał się każdego gwałtow­ nego ruchu, przeniósł wzrok z żony na córkę. — Idź do swego pokoju — rzekł wreszcie. — Z Kathryn wszystko w porządku. Renee jest trochę zdenerwowana. 20 Dobre intencje

305

— Trochę...? — W głosie Debbie słychać było niedowie­ rzanie zaprawione jawną ironią. — Powiedziałem: wracaj do pokoju — powtórzył ostro jej ojciec. — A cóż j a takiego zrobiłam? — mruknęła z urazą, zamykając za sobą drzwi. — Nie waż się nigdy więcej traktować tak mojej córki! — warknął Philip. — A ty mi nie mów, co mam robić! — Skoro uważasz za stosowne zwracać się do mnie w ordynarny sposób, mogę nad tym tylko ubolewać, nie będę jednak tolerował takiego zachowania wobec Debbie. — Nie będziesz musiał. — A cóż to ma znaczyć? — To znaczy, że od ciebie odchodzę — wyrwało się Renee, nim zdążyła pomyśleć, co mówi. Zbyt straszne to było, aby o tym myśleć. Nie mogła uwierzyć, że zdobyła się na coś takiego. — Nonsens. Wcale nie zamierzasz tego zrobić. — Bo nie mam powodu, prawda? Cholera! Sypiasz z połową kobiet w tym mieście, łącznie z moją siostrą, a ja mam przymykać na to oko, bo to przecież rzecz bez znaczenia! Przez sześć lat dzień po dniu z premedytacją podkopujesz moją karierę i poczucie własnej wartości, a ja mam siedzieć jak trusia i jeszcze ci za to dziękować! Straciłam przez ciebie przyjaciół, wspólnicy nie utrzymują ze mną kontaktów, ale cóż to znaczy w porównaniu z łaską, jaką mi wyświadczasz, pozostając moim mężem, prawda? Objadam się do oporu, mówiąc słowami twej uroczej córki, i co, mam to robić nadal? Opychać się czekoladkami i obrastać tłu­ szczem, dopóki mnie szlag nie trafi, i może jeszcze dziękować ci za własną śmierć? Nie, tego się nie doczekasz! — krzyk­ nęła, pędząc do kuchni. Spostrzegła jego zdumienie i spra­ wiło jej to satysfakcję. — Renee, gdzie idziesz? Wiesz, że to wszystko niepraw­ da! Powiedziałem ci przecież, że te głupie romanse nic dla mnie nie znaczą! — A czy w ogóle coś ma dla ciebie znaczenie? 306

-Ty. — Bzdura! Otworzywszy lodówkę, wygarnęła z kąta dwie pełne torby czekoladek i z furią wsypała zawartość pierwszej do zlewu. Odczekała, aż wszystkie te słodkie trucizny znikną w gardle maszyny do mielenia śmieci, odkręciła wodę i wcisnęła włącznik. Młyn ruszył; dał się słyszeć chrobot zgniatanych słodyczy i zgrzytanie przeciążonych trybów. — Renee, popsujesz ten cholerny młynek! — Wzruszająca troska o głupią maszynę! Szkoda, że nie o mnie! Przyjrzyj mi się, do diabła! — krzyknęła, przeciąga­ jąc rękami po ciele. — Wyglądam jak tucznik! — I za to ja również jestem odpowiedzialny? — Nie! Każdy odpowiada za siebie! To ja obżerałam się tym świństwem! — Mściwym ruchem opróżniła drugą torbę wprost do otworu maszyny. — Sama jestem wszystkiemu winna! To ja przez te sześć lat zabiegałam o twoją miłość, nie zważając, do czego mnie to prowadzi! Tak samo było z ojcem. Przez całe życie stawałam na głowie, żeby mnie pokochał... — Nie porównuj mnie ze swoim ojcem. — Dlaczego? Jesteście podobni jak dwie krople wody. Och, jaką byłam idiotką! Cóż w nim jest tak wspaniałego, aby żebrać o jego miłość? Czy ja jestem jakimś monstrum, na które nie warto spojrzeć, a z niego takie cudo? Albo z ciebie? Kim ty jesteś, do diabła, żeby tak mnie traktować! — Daj spokój, Renee, ja cię kocham. W tej chwili jesteś zbyt wściekła, żeby to zrozumieć... — Nie, ty mnie wcale nie kochasz! Ty tylko uwielbiasz swoją władzę nade mną! To, że udało ci się zamienić zdolną, inteligentną kobietę w wielką michę drżącej galarety! Wy­ starczy, że krzywo na nią spojrzysz! Słyszałeś? Wszystko, co powiem, ma związek z żarciem! Zamilkła na chwilę, patrząc na niego bezradnie. Och, nawet teraz wciąż jeszcze miała nadzieję, że on mimo wszystko potrafi dokonać cudu, że w tym swoim worku czarodziejskich sztuczek odnajdzie słowa, które magiczną mocą przełamią ciążący nad nimi zły urok i sprawią, że wszystko znowu będzie dobrze. 307

A czy kiedykolwiek było dobrze? odezwał się w niej rozsądek. Czy ten człowiek naprawdę ma nad tobą aż taką władzę, że nadal potrafisz uwierzyć we wszystko, co tylko zechce ci wmówić? Że wciąż jeszcze czekasz na te jego czarodziejskie słowa? — Usłyszałem już dosyć — oświadczył. — Powiedzia­ łem, co do ciebie czuję, ale tobie to widocznie nie wystarcza. Podjęłaś decyzję, że mnie opuszczasz. Trudno, nie będę cię od niej odwodził. Zastanów się tylko, czy tego chcesz. Znała tę metodę; stosował ją już nieraz. To, co powie­ dział, oznaczało: blefujesz. Jeśli chcesz mnie odzyskać, będziesz musiała to wszystko odwołać, błagać mnie o prze­ baczenie, wziąć na siebie winę. Wiedziała, że o to mu chodzi, a jednak... ogarnęły ją wątpliwości. Czy naprawdę potrafię go opuścić? Może on ma rację? Gdybym bardziej się postarała, może jednak byłoby dobrze? W ślad za tą myślą doszły do głosu i inne; to wszystko, co przez całe sześć lat powtarzała sobie jak credo: Nie jesteś kochana, bo nie zasługujesz na miłość. Bez niego jesteś niczym. Czyż nie powiedział, że cię kocha? Czego jeszcze chcesz? — A ty — usłyszała swój głos — ty chcesz, żebym została? — To, czego ja chcę, nie ma znaczenia. Nigdy nie miało. — Nieprawda. Zawsze było najważniejsze. — Przekonaj mnie, że nie mam racji, zaczęła błagać go w duchu, że moja decyzja jest błędna. Nie pozwól mi odejść. Wszystko od­ wołam, tylko nie pozwól mi odejść! — Sama widzisz, do czego cię doprowadziło to twoje potworne łakomstwo — mówił dalej, już pewien, że zdobył przewagę. — Myślisz, że mnie to cieszyło? Jak twoim zdaniem mogłem się czuć, pokazując się ludziom z taką żoną? Te ich drwiące uśmieszki! Wielki psychiatra, a nie umie sobie poradzić z tak prostą rzeczą jak nadmierny apetyt własnej żony! Czy ty naprawdę uważasz, że masz prawo mnie winić za te inne kobiety? — zapytał hardo, wyczuwając instynktownie, że sama musiała wielokrotnie zadawać sobie to pytanie. Chcesz mnie ostatecznie upokorzyć, pomyślała Renee, zmusić do błagań o litość. Tylko tak bezwarunkowy 308

akt kapitulacji może cię zadowolić... ale czy stać mnie na to? — Dziewczyna, którą poślubiłem—grzmiał dalej — nie była rozlazłym worem sadła. Była szczupła, śliczna i umiała zadbać o swój wygląd. Miała na to dość dumy i szacunku dla samej siebie. Ta dziewczyna nie zwalała na innych winy za własne mankamenty. No i co teraz powiesz? — Myślę... — zaczęła Renee i urwała; ścisnęło ją w gard­ le, pod powiekami poczuła łzy. — Myślę, że... — Ty myślisz? Spójrz prawdzie w oczy: od lat nie miałaś w głowie ani jednej sensownej myśli. — Myślę... — Czuję—przerwał jej znowu.—Powinnaś powiedzieć „czuję". — Myślę — powtórzyła mocniej — że rzucanie mnie na kolana sprawia ci jakąś przewrotną przyjemność. — W tej pozycji zawsze byłaś doskonała, trzeba ci to przyznać — stwierdził z dwuznacznym uśmiechem. Twarz dziwnie mu się zwęziła. Wyglądała jak odbicie w krzywym lustrze. — Myślę, że... — Czuję, że — rzucił arbitralnym tonem. Renee nagle minęła ochota do płaczu. W oczach nie miała już łez i pewnie dlatego przestały jej się zwidywac krzywe lustra. Stał przed nią jej mąż, wysoki, ciemnowłosy, przystoj­ ny — mężczyzna, o jakich czyta się w powieściach. Dla romantycznych idiotek. — Chcesz wiedzieć, co czuję? — zapytała sucho. — Powiem ci: jestem wściekła. M y ś l ę natomiast, że uwielbiasz manipulować ludźmi, ty cholerny, zimnokrwisty skurwysynu! Minęło kilka sekund, zanim zdołał wydobyć z siebie głos. — Ha, coraz piękniej! I kto by przypuszczał, że wy, prawnicy, dysponujecie takim bogatym słownictwem! Masz mi jeszcze coś do powiedzenia? Bo jeśli nareszcie skończyłaś, to chciałbym już iść do łóżka. — Owszem, mam jeszcze coś. — Tak? 309

— Idź do diabła! — powiedziała z dziką satysfakcją. — To koniec, rozumiesz? Koniec!

25 W sobotę równo z wybiciem dziewiątej Gary przyjechał po dzieci, żeby je zabrać na weekend. Witając go w progu, Lynn miała wrażenie, że to nawet dość sympatyczny, ale daleki znajomy; taki, którego widuje się wprawdzie od lat, lecz właściwie wcale się go nie zna. Stwierdziła też z pewnym zdziwieniem, że jego osoba nie budzi w niej gniewu, a tym, co odczuwa na widok męża, jest raczej obojętność zaprawiona odrobiną ciekawości — jak wobec kogoś obcego. Cóż, przestał być dla niej częścią codziennego życia... Jest jednak nadal ojcem Nicky'ego i Megan. — Dzieci jeszcze się nie spakowały — wiedziała, że oboje stoją teraz z uchem przy drzwiach swych sypialni, niecierp­ liwie czekając na decyzję ojca. — Nie były pewne, czy ten wyjazd dojdzie do skutku... — urwała nagle, widząc, że sprawiła mu dotkliwą przykrość. Nie miała takiego zamiaru. Szkoda, że tak się stało. Obiecała sobie na przyszłość bardziej uważać na słowa. Nie chciała go ranić. Nigdy więcej. Dość już zadali sobie bólu. — Myślę, że to dobry dzień na wycieczkę do Disney Worldu! — zawołał Gary z szerokim uśmiechem. Odpowie­ działy mu wiwaty i radosne gwizdy. Nicholas wpadł do holu, z całych sił uścisnął ojca w okolicy pasa i galopem pobiegł się pakować. Gary roześmiał się głośno; starając się pewnie uniknąć niezręcznej ciszy, zapytał z lekkim wahaniem: — Co u ciebie? Wciąż jeszcze chyba nie zdołałeś się uporać ze swoimi demonami, pomyślała Lynn. Wciąż nie możesz się zdecydo­ wać, czy być przyjacielem czy wrogiem. — Dobrze — odrzekła. — Wszystko w najlepszym porządku. — Gestem zaprosiła go do salonu. — Usiądziesz? 310

— Podziękował jej skinieniem głowy. Siadając naprzeciw, pomyślała nie wiadomo czemu, że trzeba by chyba inaczej urządzić ten pokój. Może zamiast zieleni i bieli wprowadzić tu gamę łagodnych szarości i brzoskwiniowego różu, tak jak w gabinecie Renee? Ciekawe, co u niej...? Renee przed dwoma dniami pojechała z Kathryn do Nowego Jorku, zostawiając (na zawsze) Philipa i całą resztę, łącznie ze swym białym mercedesem. Powiedziała, że poważnie myśli o ot­ warciu tam własnej kancelarii — zawsze ją ciągnęło do Nowego Jorku. „Chcesz zostawić wszystko Philipowi? — zdziwiła się Lynn. — Mogłabyś go obrać z ostatniego centa! Weź przynajmniej tyle, ile ci się należy." Renee odrzekła jednak z nieco tajemniczym półuśmiechem, że czasami warto oddać wszystko, żeby tylko się kogoś pozbyć. Przypominając to sobie, Lynn także się uśmiechnęła: Renee jeszcze nie wie, co zdziałała swoim przykładem. Zdziwi się pewnie, gdy się dowie, że ona, konserwatywna Lynn Schuster, po dwunastu latach pracy w Wydziale Opieki Społecznej w Delray, w charakterze, jak mawiał McVee, „żołnierza pierwszej linii frontu", uznała nareszcie, iż naj­ wyższy czas dokonać zmiany. Złożywszy miesięczne wypo­ wiedzenie na ręce swojego zdumionego szefa, przyjęła ofero­ waną jej wcześniej posadę w stanowym Ministerstwie Edu­ kacji hrabstwa Palm Beach. Natychmiast po podpisaniu nowego angażu powiadomiła miejski Wydział Opieki w Sarasocie o swoich obawach dotyczących siedmioletniej córki jednego z najnowszych mieszkańców tego miasta, mejakiego Keitha Fostera, wiceprezesa Międzynarodowej Bazy Da­ nych. Zatopiona w tych rozważaniach, zapomniała na chwilę o Garym, drgnęła więc lekko, słysząc jego głos. — Chcę cię przeprosić — powiedział ze wzrokiem wle­ pionym w kolana. — Zachowałem się jak łajdak, włócząc cię po adwokatach, grożąc odebraniem dzieci i domu. Wstydzę się tego. — Ja także nie jestem z siebie zbyt dumna. — Rozwód wydobywa z ludzi ich najgorsze cechy — roześmiał się gorzko. — Skrzywdziłem cię, Lynn, i bardzo tego żałuję. Wybacz mi. 311

— Proszę cię o to samo. Ja też cię skrzywdziłam. Przez chwilę siedzieli w milczeniu. Dwoje życzliwych ludzi, pełnych najlepszych intencji. Jak to możliwe, że kilka dni temu oboje pragnęli tylko jednego: wyrządzić drugiemu krzywdę? — Widujesz się nadal z Markiem Cameronem? — zapy­ tał Gary. — Czy to dla ciebie istotne? — Nie, jestem po prostu ciekawy. — Lynn uśmiechnęła się w duchu: powiedział to całkiem jak Marc. — Nie sądzisz, że byłaby to czysta ironia losu, gdyby tobie się z nim ułożyło, a mój związek z Suzette się rozpadł? Czy mogłabym do niego wrócić? Lynn spróbowała przywołać z pamięci swe dawne uczucia do męża. Czy coś zostało? Nie. Jego twarz, choć nadal urodziwa i teraz niemal przyjazna, straciła już dla niej swój urok. Za tą twarzą w dodatku nie kryło się nic takiego, co by miała ochotę oglądać... — Och, jestem pewna, że nie będzie tak źle. Wszystko się z czasem ułoży — powiedziała, aby go pocieszyć. Pokręcił głową z jawnym powątpiewaniem. — Może. Teraz jednak postanowiliśmy... rozluźnić na­ sze stosunki. Zrobić sobie przerwę, przemyśleć pewne spra­ wy... — Chyba mimo woli pobiegł spojrzeniem w stronę stojącego na oknie rodzinnego zdjęcia. — Okłamała mnie — wyszeptał na poły do siebie. — I to chyba boli najbardziej. Do pokoju w podskokach wpadł Nicky z dyndającą u boku torbą. — Jestem gotowy! — A twoja siostra? — Zapomniała szczoteczki do zębów. Ja swoją mam! — Brawo. W drzwiach ukazała się Megan. Szła tak ostrożnie, jakby stąpała po polu minowym. Może ona właśnie tak się czuje, pomyślała Lynn. — Jestem spakowana. — Świetnie. — Gary żywo podniósł się z krzesła. — To chyba możemy jechać? 312

— A co ty będziesz robić, mamusiu? — niespokojnie spytała Megan. Jakby bała się, że weekend z ojcem, a zwłasz­ cza radość, jaką sprawia jej ta wycieczka, to sprzeniewierze­ nie się matce. Może nawet zdrada. — Nie martw się o mnie, kochanie. — Ale co będziesz robić? — Mama z pewnością ma swoje plany — wtrącił Gary. — Jedź z nami, mamo! — poprosił Nicky. — Nie, skarbie, to wasz weekend z tatusiem — łagodnie odrzekła Lynn. — Bawcie się dobrze. — Uściskała dzieci, a potem stanęła w progu, patrząc, jak biegną oboje do wozu. — Przywiozę ich jutro wieczorem koło ósmej. Odpowia­ da ci taka pora? — Tak, oczywiście. Jedźcie ostrożnie. Skinął głową. — Miłego weekendu — powiedział z dość smętnym uśmiechem. — Życzę ci tego samego. — Chodź już, tato! — krzyknął Nicholas. Lynn jeszcze chwilę stała w progu, zastanawiając się, co robić, czym wypełnić ten dzisiejszy dzień. Jeśli ma on rzeczywiście być początkiem jej nowego życia, trzeba by go spędzić jakoś inaczej niż dotąd... Tylko jak? Bilans otwarcia tej nowej epoki nie wyglądał zbyt optymistycznie, ściśle mówiąc, wykazywał same minusy: brak poczucia bezpie­ czeństwa, które dawała jej dawna praca, brak męża, brak czegokolwiek, co można by zjeść na lunch. A, do diabła, pomyślała z nagłą beztroską, stwierdzając, że mimo tych braków od lat nie czuła się tak świetnie, czasami po prostu trzeba zaryzykować! — Czy może pan powiadomić Marca Camerona, że ma gościa? — Widząc, że młody portier uśmiecha się w taki sposób, jakby mówiła po chińsku, powtórzyła z naciskiem: — Marc Cameron. Mieszkanie czterysta trzy. — Pod tym numerem nie mieszka żaden Cameron — odrzekł portier, sprawdziwszy listę lokatorów; widocznie pracował tu od niedawna. Był szczupłym, wysokim mło313

dzieńcem trochę po dwudziestce. Wyjątkowo flegmatycz­ nym. — Podnajmuje od kogoś to mieszkanie. Młody człowiek ponownie jął studiować listę. — Aha, jest. Marc Cameron. Lokal numer czterysta trzy. Wynajęty od głównego lokatora, Joela Sandersa. Miała pani rację. — Może go pan zawiadomić? — Jasne. — Omdlałym ruchem nacisnął guzik domo­ fonu, raz, potem drugi. Nikt się nie zgłosił. — Mam do niego zatelefonować? — Lynn energicznie pokiwała głową z na­ dzieją, że może pobudzony tym gestem zechce się trochę pospieszyć. Nic z tego. Poruszał palcami w takim tempie, jakby z dawna cierpiał na artretyzm. Och, miała ochotę wyrwać mu z rąk ten aparat! — Nie ma go w domu — wycedził po siódmym chyba sygnale. Ożywił się nieco dopiero w chwili, gdy Lynn, rzuciwszy krótkie „dziękuję", zamierzała już odejść. — Czy to taki wysoki gość z brodą? Rudawy blondyn? — Tak. — No to wyszedł. Parę godzin temu — oznajmił z zado­ woleniem ospały młodzieniec, najwyraźniej kontent, że uda­ ło mu się dopasować gościa do nazwiska. — Mówił może, dokąd się wybiera? — Nie. Chce pani zostawić wiadomość? Lynn po krótkim namyśle odmówiła: — Nie, dziękuję. — Przekazałbyś ją pewnie za dwa tygodnie. Wróciła do samochodu i powoli ruszyła w stronę plaży. Właściwie to dobrze, że go nie ma w domu... znów pewnie zrobiłaby z siebie idiotkę. Po co w ogóle zawracać sobie głowę kimś takim jak Marc Cameron? To nie ma sensu. Szybko przebiegła w myślach wszystkie argumenty przema­ wiające na korzyść tej tezy: rozwodnik (no, jeszcze nie, ale wkrótce będzie), niezamożny literat z dwoma synami i cho­ rym ojcem. Wiązać się z nim dlatego, że ją umie rozbawić, że wyzwala w niej takie reakcje, jakich nie obserwowała u siebie od lat? Że jest czuły, inteligentny i że sam jego widok sprawia 314

jej radość? Cóż to za powody? Nie jest bezpiecznie zako­ chiwać się tylko dlatego, że czyjaś obecność poprawia nam samopoczucie. A czy dobre samopoczucie nie jest warte ryzyka? pomyślała nagle, zatrzymując samochód pośrodku ruchliwej ulicy. Od kiedy to bezpieczeństwo zaczęło za­ stępować jej miłość? Nie zważając na to, że popełnia jawne wykroczenie, zawróciła gwałtownie, wywołując za sobą wściekły ryk klaksonów. A co tam! Wiedziała już, gdzie szukać Marca. Jadąc na północ przez Dixie, a później przez Lakę Drive na zachód, myślała już tylko, czy zdąży, czy jeszcze go tam zastanie. Na ulicach panował większy niż zwykle sobotnio-popołudniowy tłok; świadczyło to wyraźnie, że lato dobiega końca. Niedługo zacznie się „sezon". Tylko patrzeć, jak zlecą się tu „zimorodki", a za nimi chmary „śnieżynek" — całe to wędrowne towarzystwo pierzchające przed zimą z chłodniejszych rejonów. Tłok będzie nieprawdopodobny — na drogach i plażach. Zdegustowani przybysze będą jak zwykle narzekać, że za mało słońca, że te gadki o wiecznej pogodzie to bujda (przereklamowana ta Floryda!), a na plażach aż czarno od smoły. Spróbujcie pobyć tu latem, pomyślała ze śmiechem. Lato w Delray Beach to coś naprawdę ekstra. Nic na świecie temu nie dorówna. Minęła Military Trail i zaczęła wypatrywać zjazdu na drogę prowadzącą do „Bezchmurnych Dni". Może jednak nie powinna tam jechać? Marc zaprosił ją wprawdzie na wspólną wizytę u ojca, ale było to pięć dni temu, a przez pięć dni wiele się może wydarzyć. I wiele się wydarzyło. Suzette postanowiła chwilowo rozstać się z Garym. O n mówi, że chwilowo... A jeśli doszła do wniosku, że lepiej wrócić do Marca...? Jeśli zaczęła go błagać? Może są teraz razem u starszego pana? Och, przecież to ten samochód! Rozpoznała go wcześniej niż kierowcę. Błękitny lincoln z białym dachem i frywolną tablicą rejestracyjną „PEACHES" skręcał właśnie z prywat­ nej drogi na Lakę Drive, zmierzając na wschód—w przeciw­ nym kierunku. Był może w odległości pięćdziesięciu metrów, kiedy zauważyła, że kierowca naciska jakiś guzik i biały dach 315

kabrioletu zwija się nagle jak olbrzymi akordeon. Kierowca najwyraźniej niezmiernie zadowolony — zupełnie jak chło­ piec, który dostał wspaniałą zabawkę — uśmiechnął się tak szeroko, że spod rudoblond brody błysnęły jego białe zęby, i lekkim pstryknięciem palca włączył radio na cały regulator. Obrzucił niedbałym spojrzeniem auta jadące z przeciwka, widać było jednak, że myślami jest całkiem gdzie indziej. Tłok na wszystkich pasach był tak gęsty, że wozy zaledwie pełzły. Nie sposób też było zawrócić. Co robić? Lynn mogła tylko otworzyć okno i krzyczeć, choć było rzeczą wątpliwą, czy Marc ją zdoła usłyszeć—przez to piekielne radio. Spójrz na mnie, starała się go zmusić siłą woli, gdy znaleźli się już prawie obok siebie. Patrz, jestem tutaj! Nic z tego. Uniósł ręce do góry, przeciągnął się i zamknął oczy. — Nie śpij, do diabła! Otwórz te oczy! — krzyknęła głośno. — Spójrz tutaj! Jeszcze gorzej! Odchylił się do tyłu i przewiesił głowę przez oparcie. Na szczęście po paru sekundach wyprostował się leniwie i przypadkiem obrócił się twarzą. — Tu jestem! — krzyknęła znowu, gdy spotkały się ich spojrzenia. Ktoś z tyłu wściekle zatrąbił: niedwuznacznie i mało uprzejmie dawano jej do zrozumienia, że blokuje ruch — kolumna samochodów zaczęła toczyć się naprzód. Lynn, niewiele myśląc, płynnym ruchem wyłączyła silnik, otworzy­ ła drzwi i wysiadła. Rozpętało się istne piekło — krzyki, ryk klaksonów. — Gdzie pani lezie, do diabła? Niech sobie krzyczą. Widziała tylko jego — Marca. Widziała, jak na usta wypływa mu uśmiech i rozlewa się po całej twarzy, jak z pośpiechem chwyta za klamkę i szeroko otwiera drzwi. Smakując ten momentjak dobre wino, powoli wśliznęła się na fotel, położyła głowę na oparciu i z uśmie­ chem zamknęła oczy.