Nigdy nie wierzyłam w „przeznaczenie”. To było słowo rodem z Hollywood – klisza utworzona na potrzeby sprzedaży romansid...
126 downloads
41 Views
2MB Size
Nigdy nie wierzyłam w „przeznaczenie”. To było słowo rodem z Hollywood – klisza utworzona na potrzeby sprzedaży romansideł i praw do filmów. Miłość jak uważałam, to ogólnoludzka obsesja zrodzona z desperackiego marzenia. Szukanie drugiej polówki, połączenie przez gwizdy, przeznaczenie – wymyślono na to mnóstwo bzdurnych określeń. Ja jednak sądziłam, że to tylko hormony, zwykła biochemia, zrodzone ze strachu przed samotnością złudzenie, że można żyć razem długo i szczęśliwie. Jasne, łatwo o cynizm, jeśli się nie zaznało miłości… Problem w tym, że Hollywood, Stephanie Meyer i harlequiny mówią prawdę – przeznaczenie łączy ludzi.
Tylko nie rozumieją, że to wcale nie musi oznaczać niczego dobrego.
1
Ten dzień zaczął się jak każdy inny, od wschodu słońca. Podejrzewam, że zawsze gdy komuś ma się przytrafić coś niezwykłego, dzień i tak rozpoczyna się od przebudzenia w łóżku. Czy chodzi o otarcie się o śmierć, czy o spotkanie osoby, z którą spędzisz resztę życia, początkiem wszystkiego są wschód słońca, dźwięk budzika i wygrzebywanie się spod kołdry. To takie banalne. Takie zwyczajne. Dzień, który odmienił moje życie, nie był inny. Leżałam w łóżku i przyglądałam się promykowi słońca, który prześlizgiwał się między zasłonami i padał prosto na moje nogi. Jednocześnie wykonywałam ćwiczenia oddechowe. Splotłam dłonie na brzuchu i uważnie obserwowałam, jak podnoszą się i opadają przy każdym moim oddechu. Wytrzymałam tak dziesięć minut. Była sobota i nie miałam po co wstawać. Odsłoniłam okna i pozwoliłam światłu wypełnić każdy zakamarek pokoju. Potem usiadłam na parapecie, podkuliłam nogi i wyjrzałam na zewnątrz. Nazywam się Poppy Lawson i nie lubię miejsca, w którym mieszkam. Choć w wypadku siedemnastolatki to zupełny banał, tak wygląda prawda. Moje życie jest tak typowe, jak to tylko możliwe. Żyję w niewielkiej miejscowości pod Londynem. Codziennie około szóstej trzydzieści mężczyźni w garniturach, jeden za drugim, ruszają na stację kolejową. Ich żony zostają w domach i przygotowują dzieci do wyjścia, karmią je organicznymi musli, a potem pakują do samochodów i wiozą do szkoły. To miasteczko, gdzie
wszyscy się znają, przed każdym domem jest ogródek, a dzieci wysyła się na tak wiele zajęć dodatkowych, jakby powodzenie całej rodziny zależało wyłącznie od ich sukcesów w lacrosse. Strasznie banalne to wszystko. Nie cierpię tego... co samo w sobie też jest dość typowe. Dzwonek komórki wyrwał mnie z rozmyślań. Spojrzałam na wyświetlacz i się uśmiechnęłam. To była Lizzie. - Jeszcze wcześnie, młotku. Mogłam spać - powiedziałam. - Cicho. Jest dziesiąta trzydzieści, a ja mam ważne newsy. - Dobra, dawaj. - Wyciągnęłam nogi na parapecie. - Chodzi o dzisiejszy wieczór. To będzie niesamowite. Lizzie potrafiła zrobić sensację z wszystkiego. Zamierzała zostać dziennikarką i nie ustawała w zbieraniu doświadczeń. Pośredniczyła w wymianie ploteczek między grupami znajomych, podkręcała relacje z nawet najbardziej drętwych domówek i oczywiście posiadała encyklopedyczną wręcz wiedzę o nie swoich sprawach. Dobrze wiedziałam, że dotrzymanie tajemnicy to dla niej wysiłek, który mógłby ją zabić, a mimo to ją uwielbiałam. Sprawiała, że to miejsce - i nasze życie - wydawało się bardziej emocjonujące. Wprowadzała kolory w szarość dnia. - Lizzie, to tylko kolejne Nocne Granie, co niby może się wydarzyć? Westchnęłam. - Och, nie gadaj, czyżby któraś z naszych su- per wybitnych kapel miała wydać płytę? Wspaniale, to prawdziwy cud! - zapiszczałam, żeby podkreślić sarkazm. - Jasne, że nie. - Lizzie się zaśmiała. - Ale wystąpi nowy zespół. Podobno wymiata! Nazywają się Nerwobóle i już wpadli w oko ludziom z wytwórni muzycznych. Słyszałam też, że gitarzysta jest boski. Znowu westchnęłam.
- Poważnie! - Lizzie, od jak dawna chodzimy na Nocne Granie? Od dwóch lat? Ile znamy zespołów, którymi podobno interesowały się wytwórnie płytowe? I powiedz szczerze, ile z nich podpisało kontrakt? Założę się o milion funtów, że wszyscy ci chłopcy w końcu dorośli, poszli na studia i skończyli zarządzanie i marketing. Potem zrobili sobie roczne wakacje, trochę poudawali, że wcale nie chcą pracować w firmach swoich tatusiów, a w końcu i tak wskoczyli na stanowisko za trzydzieści dwa tysiące rocznie. - Znów podkurczyłam nogi i wzięłam gwałtowny oddech. - A kiedy już się zestarzeją, opowiastki o tym, jak to byli zbuntowanymi gwiazdami rocka, będą główną atrakcją proszonych obiadków dla dzianych znajomych. Tym razem to Lizzie westchnęła. - Jezu, jesteś żałosna. Wzruszyłam ramionami. - Po prostu mówię prawdę. - Okej. Przestań jęczeć, mądralo. Posłuchaj chociaż o tym ciachu z gitarą. - Skoro muszę. - Zaśmiałam się. Pogadałyśmy jeszcze kilka minut. Kiedy się rozłączyłyśmy, czułam się dużo lepiej. Dobra, to nie miało być najważniejsze wydarzenie towarzyskie sezonu, ale pójście na Nocne Granie wciąż stanowiło lepszy plan na sobotni wieczór niż pizza na telefon, kiepskie filmy i pławienie się we własnej beznadziejności. Z nagłym przypływem energii zeskoczyłam z parapetu i zeszłam na śniadanie. Gdy weszłam do kuchni, mama robiła herbatę. Była jeszcze w szlafroku i właśnie szarpała się z drzwiczkami szafki. Od dwóch lat starała się przekonać
tatę, że trzeba zrobić remont, jednak on odmawiał „marnowania pieniędzy na takie bzdury jak blaty i zawiasy”. - Czołem - powiedziała, przecierając oczy. - Herbatki? Otworzyłam szafkę i wyjęłam pudełko płatków. - Jasne. Kiedy nasypywałam musli, postawiła przede mną kubek i poczochrała mi włosy. - Mamo! - Wybacz, kochanie. Usiadała obok, grzejąc ręce o kubek. Zaczęłam jeść. - Jakieś szalone plany na wieczór? Przełknęłam. - Chyba pójdę na Nocne Granie. Wystąpi nowy zespół, mówią, że niezły. I podobno gitarzysta jest boski. - Naprawę? - Mama się ożywiła. - To wspaniale. Ojej, boski mężczyzna w naszym Middletown. Niewiarygodne. - Wiem. - Wzruszyłam ramionami. - Ale wydarzały się już dziwniejsze rzeczy. Roześmiała się. Mama lubiła sobie kpić z mojej pogardy dla każdego potencjalnego adoratora. Dokuczała mi, że nigdy nikt nie będzie dla mnie wystarczająco dobry, choć ja naprawdę nie wybrzydzałam. Po prostu wszyscy siedemnastolatkowie są okropni, a tych kilku, którzy nie są, od nadmiaru zainteresowania nimi dostało przerostu ego. Miałam teorię, że chłopcy przestają być obrzydliwi, gdy kończą dziewiętnaście lat. Ponieważ nie byłam na tyle ładna, żeby poderwać starszego chłopaka, postanowiłam spokojnie przeczekać te dwa lata, aż wyleczę się z mdłości na widok rówieśników.
Mama nie podzielała mojego zdania i martwiła się o mnie. Tak naprawdę zamartwianie się o mnie stanowiło jej ulubioną rozrywkę. Jak na zawołanie spoważniała i znad kubka z herbatą zapytała cicho: - Powiedz mi, jak tam twoje ostatnie spotkanie z doktorem Ashleyem? Jezu, zapowiadała się jedna z tych rozmów. - W porządku - odpowiedziałam bez przekonania i zajęłam się musli. - Na pewno? Dlaczego rodzice zawsze muszą być tacy dociekliwi? - O czym rozmawialiście? - O tym, co zawsze. - Rozumiem. - Skinęła głową. Wiedziałam, że to jeszcze nie koniec. Cisza nie trwała nawet trzydziestu sekund. - A o czym zazwyczaj rozmawiacie? Przełknęłam. - Jezu, mamo, nie wiem. Ja ponarzekałam trochę na szkołę, on znowu kazał mi robić te głupie ćwiczenia oddechowe. Trochę gadaliśmy o tym, jak sobie radzić, kiedy... wiesz... czuję, że to się zbliża. Patrzyła na mnie z niepokojem, a ja wstrzymałam oddech, czekając, aż zada swoje ulubione pytanie. - Więc nadal nie wie, skąd to się bierze? - Oczy zaszły jej łzami. Ja nie mogę. Ile jeszcze razy powtórzymy tę rozmowę? - Mamo - zaczęłam ostrożnie - to nie jest twoja wina. Nie upuściłaś mnie na podłogę, kiedy byłam niemowlakiem. Nie zmarnowałaś mi dzieciństwa. Zajmowałaś się mną tak samo dobrze jak Louise, a z nią przecież nie ma problemów. To zwykły pech, po prostu. Poradzimy sobie z tym.
Spojrzała na mnie z ufnością małego dziecka. - Naprawdę? Doktor Ashley nie stwierdził, że to przeze mnie? - Oczywiście, że nie! Ponieważ tak nie jest. To tylko fizjologia, hormony czy coś tam. Na pewno z tego wyjdę. Kiedyś będziemy się z tego śmiać, nie? Wydawała się uspokojona. Przynajmniej na razie. Ta rozmowa na pewno powtórzy się w następnym tygodniu. I następnym. I jeszcze następnym. - Dobrze. - Zebrała puste kubki ze stołu i wstawiła je do zlewu. - Jeśli chcesz, pożyczę ci na wieczór moją torebkę - powiedziała z uśmiechem. - Serio? Dzięki, mamo. Potem wyszła z kuchni. Oto problem. Choćbym się bardzo starała, jestem najbardziej banalną osobą na świecie. Mam problemy ze „zdrowiem psychicznym”. Wiem, oryginalne, co? Nienawidzę się za ten brak oryginalności, ale to niestety nie zależy ode mnie. Ponieważ moja rodzina jest w niezłej sytuacji materialnej i nie musimy martwić się o pieniądze, mój mózg znalazł sobie inne zajęcie. Około dwóch lat temu na lekcji geografii, przy omawianiu tematu sprawiedliwego handlu w obrocie kawą, stało się dla mnie zupełnie jasne, że zaraz umrę. Ściany zaczęły się zbliżać. Pociemniało mi w oczach, nie mogłam złapać oddechu. Fala paniki przelała się przez moje ciało jak zastrzyk adrenaliny i zrozumiałam, że zbliża się koniec. Pamiętam, że moje płuca rozpaczliwie walczyły o każdy haust powietrza, a ja rozmyślałam, jaka to złośliwość losu, że zejdę właśnie podczas lekcji geografii. Przecież nigdy nie pływałam z delfinami, nie widziałam Wielkiego Kanionu, nie jeździłam na motocyklu, nie zrobiłam niczego, co zazwyczaj chce się zrobić przed śmiercią. Czułam, że już
nigdy więcej nie zobaczę rodziców. Ani Louise. Moja śmierć zrujnowałaby ich życie. Później dotarło do mnie, że umrę, nigdy nie mając chłopaka. Choć świat rozpływał się we mgle, potrafiłam myśleć tylko o miłości. O tym, że nigdy jej nie zaznałam. O tym, że nigdy nie zrozumiałam, jak to jest zasypiać, wiedząc, że ktoś o tobie myśli. Że nikt nigdy nie obejmował mnie, prowadząc przez tłum. Że nie wiem, jak to jest nauczyć się na pamięć każdego szczegółu czyjejś twarzy, a jednak nigdy nie nudzić się poznawaniem jej na nowo. I kiedy opadałam w szarość, prosto na wykładzinę, w którą wdeptano mnóstwo gum do żucia, myślałam tylko o tym, jakie to smutne. Obudziłam się, oczywiście. Otoczona przez zaniepokojone twarze i z dłońmi poranionymi do krwi, bo podrapałam je sobie, zaciskając pięści. Tego dnia pozwolono mi wcześniej pójść do domu. Nie pamiętałam o swoich romantycznych objawieniach. Pewnie zepchnęłam je do nieświadomości. Przez kolejny tydzień byłam w centrum uwagi, ale w końcu wszyscy o tym zapomnieli. Moje życie toczyło się spokojnie, aż do następnego razu. Poszłam z mamą do drogerii po tampony - chyba trudno o głupszy rekwizyt na publiczne bliskie spotkanie ze śmiercią. Tak jak poprzednio, ściany zwaliły się na mnie, a ja zaczęłam się dusić. Tylko tyle zapamiętałam. Upadłam z krzykiem na posadzkę, wprawiając w przerażenie tuzin klientów. Mama dzielnie trzymała mnie za rękę, choć oczy miała wielkie ze strachu. Chodziłyśmy od lekarza do lekarza. Mama oczywiście pokłóciła się z lekarzem rodzinnym, więc zaczęły się wizyty prywatne. Po stu badaniach krwi, dwóch kolejnych „wypadkach” i z dziesięciu konsultacjach zabrali mnie do wielkiego białego budynku, gdzie musiałam rozmawiać z jakimś
uśmiechniętym gościem o idealnie równych, ale żółtawych zębach. W końcu nazwał moją chorobę. Napady paniki. Ostatnio podobno bardzo popularne. Stresy współczesnego życia i takie tam. Wtedy zaczęły się moje cotygodniowe spotkania z doktorem Ashleyem. Był moim psychiatrą, lekarzem od głowy czy jak tam go zwać. Przez dwa lata co rano musiałam znosić poczucie winy malujące się na twarzy mamy. Szukając przyczyny mojego stanu, obwiniała siebie, zupełnie niesłusznie. Spłukałam miskę pod kranem, usuwając resztki musli, żeby nie zastygły jak cement. Nie mogłam doczekać się wieczoru. Może w końcu coś się wydarzy w tym absolutnie beznadziejnym mieście. Spędziłam cały dzień na dziewczęcych przyjemnościach. Zrobiłam sobie kąpiel z luksusowym płynem do kąpieli mojej mamy i ogoliłam nogi. Przymierzyłam z sześć milionów różnych ciuchów. Po serii prób zdecydowałam się na ciemną dżinsową minispódniczkę i wyblakłą koszulkę zespołu The Smiths, którą tata kupił mi w sklepie z ubraniami vintage. Kiedy już nałożyłam mascarę, eyeliner i błyszczyk, sprawdziłam telefon i okazało się, że mam tylko pięć minut do spotkania. Popatrzyłam w lustro. Nieźle. Nie oszałamiająco, ale całkiem nieźle. Moje odbicie spoglądało na mnie brązowymi oczami zza kilku kosmyków mysich włosów, które bez skutku próbowałam zaczesać do tyłu, żeby uzyskać bardziej rockowy styl. Włożyłam znoszone balerinki, zarzuciłam kurtkę i wybiegłam z domu. Gdy w szybkim tempie maszerowałam na spotkanie z przyjaciółkami, było jeszcze jasno. Słońce chyliło się ku zachodowi i wszystko tonęło w złocistym blasku. Zachwycałam się tym, jak jest pięknie, ale przypomniałam sobie, że przecież nienawidzę tego miasta. Moje kumpele, Elizabeth, Ruth i Amanda,
czekały na mnie na rogu. - Spóźniłaś się! - wykrzyknęła Lizzie. - Pół życia tracę, czekając na ciebie. Wyglądała świetnie. Miała na sobie nowe dżinsy i czarny top. Upięła włosy w jakiś przedziwnie skomplikowany kok i zużyła chyba z tonę kredki do oczu. Kilka ostatnich kroków przebiegłam. - Przepraszam - wydyszałam. - Kryzys garderobiany. - Taa, jasne. Jeśli przegapimy boskiego gitarzystę, zafunduję ci prawdziwy kryzys. Na dźwięk słów „boski gitarzysta” Ruth zaświeciły się oczy. Dałam jej buziaka na przywitanie. - Widziałaś już tego tajemniczego bożka? - zapytała. Ruth miała duszę zdobywcy. Kiedy obrała sobie cel, nic nie mogło jej zatrzymać. Natura obdarzyła ją też wielkim biustem, którym nokautowała konkurentki. Przy Ruth nie miałam żadnych szans na podryw. Całe szczęście, że w ogóle mnie to nie interesowało. - Tylko o nim słyszałam - odparłam. - Ale rano wykiełkował mi kaktus na dłoni, więc być może cuda się zdarzają i jakiś przystojniak zawędrował w nasze okolice! - Wiesz, Poppy - powiedziała - jak cię słucham, to robi mi się smutno. Wokół jest tylu gorących facetów! Powinnaś otworzyć oczy na niezliczone możliwości. -Gorących chłopców - poprawiłam ją. - Raczej nie znamy żadnych gorących facetów. - Oj, zanim z nimi skończę, będą już mężczyznami. - Mrugnęła znacząco. Złapałam za rękę Amandę, która dotąd nie odezwała się słowem. Szczęściara. Zadawała się z Ruth od tak dawna, że nauczyła się już nie
zwracać na nią uwagi. -
Jak tam postępy z Johnnem?
Johnno to tak jakby chłopak Amandy. Dokonała rzeczy niemożliwej i znalazła kogoś jeszcze bardziej nieśmiałego niż ona. Podczas randek ciągle się przepraszali i trzymali zakłopotani za ręce jak dzieciaki ustawione do fotografii ślubnej. Poczerwieniała. - Wszystko w porządku. - Wzdrygnęła się lekko. - Wczoraj udało nam się pocałować bez zderzania nosami. -
Małymi kroczkami do celu, nie? - Zaśmiałam się.
Lizzie objęła mnie i Ruth, więc szłyśmy w jednej linii. - Dobra, laski! - wykrzyknęła. - Coś czuję, że to będzie noc naszego życia! -
Jasne - mruknęłam.
-
Cicho. Serio, czuję w majtkach, że coś się wydarzy!
-
Jest na to krem. Wiesz, na takie pieczenie.
- To fakt, mogę ci jeden polecić. - Ruth załapała, o co chodzi. Natychmiastowa ulga. - Bez żartów - oburzyła się Lizzie i wybuchłyśmy śmiechem. - Dzisiaj coś się wydarzy. Po prostu to czuję. - Zrobiła pauzę. - Tak podpowiada mi mój dziennikarski szósty zmysł. Wszystkie przewróciłyśmy oczami. -
Po prostu miejmy to z głowy - powiedziałam.
Ruszyłyśmy w kierunku klubu.
2
Nocne Granie tak naprawdę tylko wydaje się ekscytujące. To zupełnie zwyczajna impreza, podczas której grają miejscowe kapele, organizowana co drugi weekend w podupadłym klubie w centrum Middletown. Właściciel przymyka oko na to, że mało kto jest pełnoletni, a w zamian zespoły przyciągają wszystkich swoich fanów i znajomych, którzy zapełniają pusty zazwyczaj parkiet. Chodzimy na każdą imprezę, od kiedy Ruth urosły piersi i nauczyła się, jak je wykorzystywać w starciach z ochroniarzami na bramce. Zanim dotarłyśmy na miejsce, zaczęło się ściemniać. - O nie - powiedziała Lizzie. - Kolejka. Nie tylko my słyszałyśmy o boskim gitarzyście. To prawda, ogonek ciągnął się aż za róg budynku. Dziewczyny, stojące w rozemocjonowanych grupkach, w milczeniu oceniały konkurencję. Zajęłyśmy miejsce na końcu. Zauważyłyśmy, że obrzucają naszą czwórkę, a właściwie imponujące wyposażenie jednej z nas, zawistnymi spojrzeniami. Ruth parsknęła śmiechem i jeszcze odważniej wypięła pierś. - Powinnyśmy się wepchnąć bez kolejki - stwierdziła. - Po co? Szybko idzie - odparła Amanda. Ruth tupnęła, udając oburzoną. - Ale te wszystkie laski będą mogły poznać boskiego gitarzystę przede mną! - Przestań. - Uśmiechnęłam się. - Pewnie wcale nie jest taki boski. Gdyby
nie to, że wdrapał się na scenę z gitarą, nikt by nie zwrócił na niego uwagi. Lizzie głęboko westchnęła. - Wyobraźcie sobie, jak cudownie byłoby spotykać się z gościem grającym w kapeli. Pozostałe dwie dołączyły do westchnień. - Wyobraźcie sobie... stać w tłumie, widzieć, że wszyscy wokół go uwielbiają, ale to ty zabierzesz go na noc do domu - powiedziała Ruth. - Słuchać ballady miłosnej, którą napisał tylko dla ciebie - rzuciła z rozmarzeniem Lizzie. - I czytać w plotkarskich magazynach, jak bardzo cię uwielbia - dodała Amanda. Zbliżałyśmy się do wejścia. Uniosłam brew. - Albo... dostawać paranoi podczas każdej jego trasy koncertowej, bo na pewno cię zdradza. Być znaną tylko jako czyjaś dziewczyna, a nie z powodu własnych osiągnięć. Siedzieć w domu z bandą dzieciaków, gdy on nadal udaję gwiazdę rocka, mimo że ma już brzuszek i łysinkę. Albo... - Wściekłe spojrzenia dziewczyn zmusiły mnie do przerwania wywodu. Lizzie zagwizdała ponuro. - Ja nie mogę, Poppy! Po co w ogóle cię zabrałyśmy? - Właśnie, marudo - zawtórowała jej Ruth. - Odrobina marzeń to nic złego. Znowu posunęłyśmy się nieco do przodu. Byłyśmy już blisko wejścia. - Nie ma nic złego w marzeniach - przyznałam. - Ale chodzić z muzykiem... no weźcie, to taki banał! Wszystkie jednocześnie odchrząknęły. - Masz obsesję, kobieto! - To nie obsesja. Po prostu nie wiem, co was tak pociąga w jakimś
melancholijnym dupku, który śpiewa o swoich „nerwobólach”. - A skąd niby wiesz, że jest melancholijnym dupkiem? - Liz- zie się uśmiechnęła. - Może jest niezwykle utalentowany, a jednocześnie samokrytyczny. I zakocha się do szaleństwa w jednej z nas. - Lizzie, życie to nie komedia romantyczna. - Wiem. W komediach romantycznych nie zdarzają się takie zrzędy jak ty. Chwyciła mnie pod ramię i wkroczyłyśmy do klubu. Tłum rozochoconych fanek sprawiał, że wnętrze wydawało się jeszcze ciaśniejsze niż zazwyczaj. Na ogół prawie pusty parkiet teraz szczelnie zapełniały
wymalowane
dziewczyny
walczące
łokciami o
kawałek
przestrzeni. Rzuciłam okiem na zegarek - było wpół do dziesiątej. Koncert miał się zacząć dopiero za jakieś pół godziny, a już trwała walka o miejsca pod sceną. Desperacja dziewczyn była tak wyczuwalna, że można by ją rozlewać do butelek i sprzedawać jako perfumy. Trochę wbrew sobie lubiłam nawet to miejsce. Na purpurowych ścianach wisiały czarno-białe fotografie znanych muzyków. Biały kiedyś sufit był żółty od dymu wypalonych przez lata papierosów. Najbardziej podobał mi się jednak bar. Właściciel, rockandrollo- wa dusza, upierał się, że każdy alkohol należy odmierzać miarką, wino też. Miał nawet specjalny sprzęt do nalewania różowego wina po dwieście pięćdziesiąt mililitrów. Było to nieco dziwne, ale dzięki temu klub miał charakter. A charakter stanowił rzadkość w tym nudnym jak flaki z olejem miasteczku. Z trudem przecisnęłyśmy się do baru. Nachyliłam się nad kontuarem, żeby zwrócić na siebie uwagę barmana. - Co podać? - usiłował przekrzyczeć heavymetalowy kawałek, którym
katowano publikę. - Cztery razy - pokazałam na palcach - rum z colą light. - Robiło się bardzo gorąco. - I z lodem. Kiedy czekałam na drinki, Lizzie ruszyła w tłum. Znała wszystkich. Latała od grupki do grupki jak uzależniony od sekretnego nektaru koliber. Domyśliłam się, że wypytuje o nową kapelę i tajemniczego gitarzystę. Lizzie lubiła trzymać rękę na pulsie - twierdziła, że w ten sposób buduje swoją przyszłą karierę. Barman postawił drinki na ladzie. Położyłam pieniądze i ostrożnie zgarnęłam szklanki. Przepchnęłam się do dziewczyn, którym udało się zdobyć miejsce bliżej sceny. - Coś straciłam? - krzyknęłam, podając im napoje. - Dzięki - odkrzyknęła Lizzie. - Wybadałam tego Noego Robertsa. - Jakiego Noego? - zapytałam, pociągając kilka łyków swojego drinka. Coś odpowiedziała, ale nie usłyszałam. - Co?! - Nachyliłam się. - MÓWIŁAM, ŻE NOE TO BOSKI GITARZYSTA. Kiwnęłam głową. A więc miał na imię Noe. Lizzie dała znak, żebyśmy podeszły bliżej. - Słyszałam... - Chciała wydobyć z siebie dramatyczny szept, ale w tym hałasie musiała prawie wrzeszczeć. - Rachel powiedziała mi, że mieszka sam, od kiedy rodzice wywalili go z domu. - Naprawdę? - Amanda wyglądała na tak zaskoczoną, jakby właśnie okazało się, że Noe jest małą syrenką. Lizzie kiwnęła głową. - Podobno dał im niezły powód. Jest solidnie porąbany. Przeprowadził się
tu jakieś dwa lata temu. Stwierdzili u niego depresję, ale zamiast chodzić na terapię, wolał chodzić na laski. Totalny dziw- karz, jak się zdaje. Porządny zły chłopiec. Pozostałe dwie rzucały smętne spojrzenia, a ja wywróciłam oczami. Normalka. - Koniec końców gra w zespole pomogła mu się poukładać. Muzyka to dla niego lekarstwo... ponoć. - Wow... - Amanda westchnęła. - Wydaje się taki... udręczony. - Nic dziwnego - powiedziała Ruth. - Musiał tyle przejść. Założę się, że potrzebuje porządnej dziewczyny, z którą mógłby się ustatkować. Ramienia do wypłakania się. Kogoś, kto go znowu nauczy ufać ludziom. Zamilkły na chwilę, żeby przemyśleć, jak by to było zostać taką cud dziewczyną. Brrr. Dopiłyśmy drinki. Ruth poszła po kolejne, a my pilnowałyśmy miejsca. Robiło się naprawdę tłoczno. I naprawdę gorąco. Czułam cienką warstwę potu zbierającego mi się pod grzywką. Pięknie. Mimo że w kolejce do klubu byłyśmy z tyłu, teraz udało nam się zająć całkiem niezłe pozycje - kilka rzędów od sceny, idealnie na środku. Broniłyśmy swojego terytorium, gdy inni próbowali się wcisnąć. Ruth wróciła, a ja znowu spojrzałam na zegarek. Za dwie dziesiąta. Zespół mógł się pojawić lada chwila. Coraz więcej ludzi przepychało się przez salę. Jacyś kretyni zaczęli oblewać publikę piwem. Meksykańska fala pisków wznosiła się tam, gdzie starannie ułożone fryzury ulegały zagładzie. Wyłączeniu świateł towarzyszyły euforyczne wrzaski i piski. Ledwie zobaczyłam zarys sylwetek chłopaków z zespołu, kiedy tłum uderzył do przodu, a ja poczułam, że straciłam kontakt z ziemią. Przykurczyłam stopy,
żeby nie zgubić balerinek, a masa ludzi przeniosła mnie za żebra jakieś pół metra do przodu. Z przerażeniem zauważyłam, że zostałam oddzielona od dziewczyn. Rozejrzałam się i dostrzegłam stojącą kawałek za mną Lizzie. Uśmiechnęła się, czekając w napięciu, aż zaczną grać. Odpowiedziałam jej uśmiechem. Nagle zapaliły się światła na scenie, wydobywając z mroku zespół. Głośniki eksplodowały muzyką. I wtedy straciłam oddech. Hałas oddalił się, a moją głowę wypełniła mgła. Starałam się nabrać powietrza, ale tlen nie docierał do płuc. Nogi ugięły się pode mną i poczułam, że tłum niesie mnie do przodu. Ledwo stałam. Gdyby nie napierające z każdej strony ciała, nie utrzymałabym równowagi. Próbowałam technik poznanych na terapii. „Nie umierasz - powtarzałam sobie - to tylko napad paniki. Nie umrzesz”. Ale sama w to nie wierzyłam. Było gorzej niż kiedykolwiek. Czułam ogień w płucach, a obraz rozmywał mi się przed oczami. - Pomocy - wykrztusiłam, mając nadzieję, że ktoś usłyszy. Zero odzewu. Znowu spróbowałam odetchnąć. Nic z tego. Panika przetoczyła się przez moje ciało jak tsunami. „Muszę stąd wyjść. Zaraz umrę”. Zebrałam wszystkie siły, usiłując się wydostać. Ledwie zdawałam sobie sprawę, że ludzie na mnie wrzeszczą. Nigdzie nie widziałam moich przyjaciółek. Właściwie to nic nie widziałam. Tylko ciemność. „PO PROSTU ODDYCHAJ”, nakazałam sobie. Nic to nie dawało, krztusiłam się
tylko. Czułam, że płuca zaraz mi wybuchną. „Uduszę się. Uduszę się powietrzem”.
Poczułam, jak stopy ślizgają mi się po zalanej piwem posadzce, a ogień w płucach wypala wnętrzności. Ledwie słyszałam słabiutkie echo gitarowych akordów dobywających się z głośników. A potem zapadła ciemność i nareszcie zrobiło się cicho.
3
Ból. Pieczenie. Nadal było ciemno, ale kojąca cisza już minęła. - Mrugnęła oczami - usłyszałam z daleka, jakbym znajdowała się pod wodą. Ogień znów wypełnił mi płuca. Tak bardzo bolało. Musiałam to opanować. Otworzyłam oczy. Leżałam na plecach. Nie najlepiej. Wytężyłam wszystkie siły, żeby przewrócić się na bok, i natychmiast zwymiotowałam. Skurcz targnął moim ciałem. Zakrztusiłam się. Kwaśny smak nieprzetrawionego rumu i coli palił mnie w gardle. Przez kilka minut po prostu leżałam na boku. Obraz nędzy i rozpaczy. Na zmianę wypluwałam resztki z ust, wycierałam się i znowu dostawałam torsji. Nie obchodziło mnie, czy ktoś mnie widzi, chciałam tylko usunąć z ciała całą tę truciznę. Kiedy skończyłam, przewróciłam się na plecy i przeczesałam palcami włosy. Były mokre od potu. - Patrzcie, miss świata wróciła z tournee - rzucił ktoś sarkastycznie. To była Lizzie. Skupiłam wzrok i udało mi się wyraźnie zobaczyć jej twarz. Byłyśmy na zewnątrz, leżałam na skrawku zadeptanego trawnika. Na twarzach Lizzie i Amandy malował się niepokój. No dobra, Lizzie patrzyła bardziej z obrzydzeniem niż z niepokojem. Wzięłam głęboki oddech. - Co się stało?
Próbowałam podnieść głowę, ale Lizzie mocno przytrzymała ją na swoich kolanach. - Nie tak prędko. Poleżysz sobie jeszcze kilka minut. - Spojrzała na mnie z matczyną troską. - Miałaś jeden ze swoich ataków. Nieźle nas wystraszyłaś. Amanda siedziała po turecku na trawie, w rozsądnej odległości od kałuży wymiocin. Wyglądała na przerażoną. Przypomniałam sobie, że nigdy wcześniej nie widziała mnie podczas napadu paniki. - Jak długo mnie nie było? - Zawsze traciłam poczucie czasu, kiedy to się działo. - Kilka minut. Nic wielkiego cię nie ominęło, nie martw się. - Gdzie Ruth? Lizzie opanowała irytację i odparła z uśmiechem: - Pilnuje naszego miejsca. Powiedziałam jej, że to nie ma sensu, bo natychmiast odstawimy cię do domu, ale i tak została w środku. - Do domu? Wcale nie zamierzam wracać do domu. - Ale wrócisz, Poppy. Nigdy nie widziałam czegoś takiego. Jasne, zdarzało ci się przy mnie zemdleć, ale teraz to było dużo poważniejsze. Myślałam, że jesteś martwa. Widziałam, że choć zmusza się do uśmiechu, jest naprawdę zaniepokojona. - Aż tak źle? - zapytałam. - Czułam, że jest gorzej niż zazwyczaj. - To było przerażające. Chciałam mieć cię na oku, bo wiem, że czasami odbija ci w tłumie. Wydawało się, że wszystko jest w porządku, ale przecież to dzieje się w głowie. Całe układanie grzywki na nic... - Przerwała na chwilę. Jak tylko zaczął się koncert, dostałaś drgawek. Próbowałam się do ciebie przepchnąć, ale tłum był zbyt gęsty. Chwiałaś się, jakbyś straciła kontrolę nad nogami, a potem po prostu upadłaś. Kiedy wreszcie znalazłam się przy tobie,
byłaś nieprzytomna, ale trzęsłaś się, jakby ktoś podłączył cię do prądu. Okropność. Gdybym cię nie znała, pomyślałabym, że masz padaczkę czy coś. Przez chwilę milczałam, próbując przetworzyć te informacje. -
Czyli zrobiłam z siebie totalną idiotkę?
Lizzie wydała cichy jęk. - Jeezuu. A co cię to obchodzi, Poppy! Jesteś cała, to najważniejsze. Popatrzyłam na Amandę. Wydawała się okropnie zdenerwowana, możliwe, że z powodu morderczego spojrzenia, które rzuciła jej Lizzie. - Naprawdę nikt nic nie zauważył - zapewniła mnie. - Wszyscy patrzyli na zespół. Są zaskakująco dobrzy. Zdołałam usiąść. Powiew wieczornego letniego wiatru przyjemnie ochłodził mi spoconą twarz. - No, jeśli tak - powiedziałam, wstając ostrożnie - to lepiej wracajmy do środka. Lizzie wyglądała na zaskoczoną. -
Nie ma mowy, Poppy. Zabieramy cię do domu.
-
Już w porządki. Proszę, nie rób ze mnie wariatki.
-
A jeśli znowu będziesz miała atak?
-
Nie będę. Już mi przeszło. No przestań, chodź, poszukamy Ruth.
Lizzie spojrzała z desperacją na Amandę. -
Nie możemy jej na to pozwolić.
Amanda wzruszyła ramionami. -
Naprawdę zamierzasz ją powstrzymywać?
- Ha, zwycięstwo! - Uniosłam rękę w geście triumfu, ale nagle zakręciło mi się w głowie i się potknęłam. Lizzie chwyciła mnie w ostatniej chwili i popatrzyła groźnie. - No dobrze. - Westchnęłam. - Będę się trzymać z tyłu jak
ostatni smutas. Na wypadek gdyby to znowu się wydarzyło. Choć się nie wydarzy. Powoli ruszyłyśmy do klubu, pokazując bramkarzom pieczątki na dłoniach. Zauważyli, że tylko dzięki Lizzie i Amandzie jestem w stanie się poruszać, i unieśli brwi. Koleżanka na pewno da radę? - zapytali podejrzliwie.
-
- Da - odpowiedziała Lizzie. - Prawda, Poppy? - Ja? Zawsze bawię się do upadłego. Roześmiali się i wpuścili nas do środka. Zaraz za progiem muzyka prawie nas zmiotła z nóg. Stanęłyśmy z tyłu i natychmiast stwierdziłam, że uwielbiam ten zespół. Byli niesamowici. Niezwykli. Serce dudniło mi w rytm muzyki, choć próbowałam się uspokoić, przyciskając ręce do piersi. Nad tłumem unosiły się kłęby pary. -
SĄ NIEWIARYGODNI -
krzyknęłam do dziewczyn, a one uśmiechnęły się do
mnie. -
A NIE MÓWIŁAM? -
odkrzyknęła Lizzie. - WYBADAJ GITARZYSTĘ.
Spojrzałam za jej palcem przez zatłoczoną salę i zobaczyłam Noego. Wprawdzie nigdy nie przywaliłam z rozpędu w ścianę, ale myślę, że dokładnie tak poczułam się w tym momencie. Czas zwolnił, jak w jakimś kiczowatym filmie. Gdy na niego patrzyłam, czułam, że brakuje mi tchu. Lizzie miała rację - był piękny. Stał po lewej stronie sceny, a gitara spoczywała na jego udzie. Twarz miał skupioną, był skoncentrowany na grze. Mokre od potu, ciemne włosy opadały mu na oczy i okalały ostro zarysowaną twarz. Zielona koszulka opinała się na szczupłym, ale umięśnionym torsie, a dżinsy opadały swobodnie na biodrach.
Rzuciłam okiem na jego nogi. Cud! Nie nosił rurek. Mimowolnie oblizałam usta. Chciałam odwrócić się i szczegółowo przedyskutować jego boskość, ale nie byłam w stanie oderwać wzroku od jego twarzy. Ja nie mogę, co się ze mną dzieje? Z trudem obróciłam się do Lizzie. Uśmiechała się. - Boski, nie? - zapytała. - Jeszcze jak - potwierdziłam gwałtownie. - Miałaś rację. Objęła mnie i Amandę, przyciągając nas do siebie. - Kiedyś, drogie panienki, zrozumiecie, że ja mam zawsze rację. Wpadł ci w oko, co? Ścięło mnie momentalnie. - Że co? - parsknęłam. - Nie! - Tylko się z tobą droczę. - Trąciła mnie łokciem w żebra. - Zresztą... wskazała na tłum - miałabyś raczej poważną konkurencję, a ja na pewno nie odważyłabym się wchodzić w drogę Ruth. Znów podążyłam wzrokiem za jej palcem. Poprowadził mnie na Ruth, która jakimś cudem zdołała prześlizgnąć się do pierwszego rzędu. Stała na wprost Noego, gapiąc się na niego intensywnie, z determinacją wypisaną na twarzy. Poczułam skurcz żołądka i zupełnie nie rozumiałam dlaczego. W wypadku Ruth było to normalne zachowanie, ale tym razem mnie zaniepokoiło. - Co ona odwala? - syknęłam do Lizzie. - Wygląda jak jakaś desperatka. - Nikomu jeszcze nie odpuściła. Fakt. Odwróciłam się, żeby poobserwować Ruth w działaniu. Znajdowała się idealnie na linii wzroku Noego, namolnie wabiąc go spojrzeniem. Z jakichś niewyjaśnionych powodów jej włosy okazały się odporne na gorąco. Byłam
pewna, że skorzystała ze swojej niezawodnej metody rozpięcia górnych guzików bluzki. Wszystko to wydawało się dość prostackie, ale jak zauważyła Lizzie, śmiały urok Ruth jeszcze nigdy jej nie zawiódł. Jedyną pociechą, która osłabiała moją złość, było to, że Noe jakby w ogóle nie widział Ruth. Spoglądał tylko na gitarę i na swoje migające palce. Tak w sumie to prawie nie patrzył na publiczność. Zespół grał właśnie jakiś skoczny kawałek i wszyscy tańczyli, opryskując się nawzajem potem. Wokalista - nieźle zbudowany chłopak, atrakcyjny, ale niedorównujący Noemu - był wyraźnie zachwycony reakcją tłumu. Klaskał nad głową i zachęcał publikę do śpiewania. Gdy piosenka osiągnęła punkt kulminacyjny, Noe w końcu oderwał oczy od gitary i ogarnął wzrokiem rozedrganą masę wielbiących go ludzi. Podniósł rękę, a na jego twarzy pojawił się cudowny uśmiech. Tłum się rozszalał, dziewczyny zaczęły piszczeć. Prawie byłam w stanie wyróżnić krzyk Ruth spośród innych głosów. Wpatrywałam się w Noego, i nagle zauważyłam, że też na mnie patrzy. Pociemniało mi w oczach i poczułam aż nazbyt dobrze znane osłabienie. Bez jaj. Znowu?! Trwało to najwyżej sekundę. Przez krótką chwilę, gdy spoglądaliśmy na siebie, żołądek wywrócił mi się na lewą stronę, a serce prawie wyskoczyło z piersi. Zaraz potem wszystko przeszło tak szybko, jak się zaczęło. Dał się słyszeć potężny huk i zespół gwałtownie zamarł. Kłopotliwa cisza zastąpiła radosny kawałek i wszyscy szukali przyczyny tej nagłej zmiany. Najbardziej oczywistą wydawał się wzmacniacz gitary Noego, skąd buchnął śmierdzący benzyną dym. Noe pognał do sprzętu niczym matka ratująca swoje dziecko spod kół samochodu. Reszta zespołu ruszyła przez zadymioną scenę,
próbując mu jakoś pomóc. Rzuciłam pytające spojrzenie Lizzie i Amandzie. Wzruszyły ramionami. - Coś do picia? - zapytałam. Obie skinęły głowami. Idąc do baru, obejrzałam się jeszcze na scenę. Nad wzmacniaczem nadal unosił się dym. Czułam, że to koniec występu. - Dwa razy rum z colą light i szklanka wody - złożyłam zamówienie. Woda była dla mnie. Alkohol po napadzie paniki to raczej marny pomysł. Gdy czekałam na napoje, umięśniony wokalista podszedł do mikrofonu. - Hm, cześć, ludzie - powiedział do widowni. Stracił całą charyzmę i wyglądał na podenerwowanego. - Myślę, że musimy przerwać koncert. Wzmacniacz jest totalnie do niczego. Niezadowolony tłum zawył. - Sorry, ludzie, nic nie poradzę. Dzięki, że wpadliście. Za miesiąc znowu gramy. Zaglądajcie na naszą stronę internetową. Trochę mu współczułam, bo tłum się rozszalał. Noe stał z boku sceny, pocieszany
przez
hordę
dziewczyn,
którym
przewodniczyła
Ruth.
Poklepywała go po ramieniu i szeptała coś do ucha. Znowu poczułam wzbierającą wściekłość. Skinęłam na barmana. - Rum z colą będzie jednak trzy razy. Wyrwałam mu drinki i od razu wypiłam swój jednym haustem. Miałam nadzieję, że udało mi się osiągnąć odpowiednio melodra- matyczny efekt. Chociaż wiedziałam, że zazdrość to bezsensowne i niszczące uczucie, to jednak, gdy chodziło o Ruth i jej umiejętność rozmowy z chłopakami, kipiałam z zazdrości. Była jak jakaś napalona wróżka, zdolna zaczarować całą
ludzkość
swoimi kusicielskimi spojrzeniami i namiętnym szeptem.
Zamieniała facetów w rozdygotane wraki. Nawet ci o najsilniejszej woli nie byli w stanie oprzeć się jej urokom. Ani jeden. Zazwyczaj w ogóle mnie to nie obchodziło, ale przecież nigdy wcześniej nikt mnie nie zainteresował. Spojrzałam na pozostałe dwa drinki, zastanawiając się, który wypić - Lizzie czy Amandy. W końcu zadecydowałam, że żadnego, i odwróciłam się w kierunku pogrążonych w rozmowie Noego i Ruth. Znów zobaczyłam, jak szepcze mu coś prosto do ucha, a potem parska śmiechem. Przez chwilę, byłam pewna, patrzyli w moim kierunku. Masz paranoję, Poppy. Paranoję. Klub powoli pustoszał, więc powrót do dziewczyn okazał się dużo łatwiejszy. Lizzie i Amanda również wpatrywały się w Ruth. - Szczęściara - orzekła Lizzie, chwytając szklankę i opróżniając ją w równie melodramatyczny sposób jak ja. Uniosłam brew. Oczywiście, nie tylko ja cierpiałam czasami na napady zazdrości wobec Ruth. - Ma swoje sposoby, co? - Amanda pokiwała głową. - Nigdy nie zrozumiem, jak... - Patrz - przerwała jej Lizzie. - Idą tu. Ruth trzymała Noego za rękę, prowadząc go przez niedobitki publiczności. Na twarzy miała wypisane zadowolenie z siebie. Wszystkie trzy udawałyśmy, że nie widzimy, jak się zbliżają. Nerwowo tarłam czubkiem buta o podłogę i zerkałam na nich zza swojej wciąż mokrej grzywki. Sama nie wiem, czy nie było to tylko moje pobożne życzenie, ale Noe wcale nie wydawał się
zachwycony tym, że Ruth trzyma go za rękę. Im byli bliżej, tym silniej waliło mi serce. Czy tak się czujemy, kiedy ktoś naprawdę się nam podoba? Na samą myśl o tym musiałam się zarumienić. Zanim do nas dotarli, postanowiłam, że najlepiej będzie, jeśli skupię wzrok na podłodze. - Dziewczyny, poznajcie Noego - powiedziała głośno Ruth, strasznie irytującym tonem. - Noe, to moje najwspanialsze przyjaciółki na świecie! Wskazała nas po kolei. - To jest Lizzie, to Amanda, a to Poppy. Odruchowo skinęłam głową, kiedy wymieniła moje imię. Kiwnięcie było wystarczająco przyjazne, prawda? - Hej, świetnie cię poznać - odezwała się Lizzie. - Niezłe show. Szkoda, że sprzęt nie wytrzymał. Usłyszałam jego śmiech. Cudownie szorstki dźwięk. Młot pneumatyczny w mojej klatce piersiowej zwiększył obroty. Wciąż wierciłam stopą w podłodze, mając idiotyczną nadzieję, że Noe nie zauważy mojego niewielkiego rozstroju nerwowego. - Tak, to było dziwne. - Miał niski, lekko zachrypnięty głos. Próbowałam opanować reakcję, jaką wywoływał w moim ciele. - Myślałem, że wymiatam na gitarze tak niesamowicie, aż rozwaliłem sprzęt. Wiecie, że wzmacniacz nie wytrzymał kosmicznej prędkości mojej solowy. - Zrobił pauzę dla większego efektu. - Ale to jednak usterka techniczna. Dziewczyny roześmiały się z jego udawanego samozachwytu. Okej, przynajmniej sądziłam, że był udawany. Ja, w przeciwieństwie do nich, stałam sztywno, jak jakaś społecznie upośledzona idiotka. - Wiesz, bardzo mi się podobało - mizdrzyła się Ruth - Ale nie wstrząsnęło to mną aż tak bardzo... jak naszą Poppy. Słysząc swoje imię, drgnęłam i spojrzałam na nią zaskoczona.
- Mówiłam ci o Poppy - ciągnęła dalej, obrzydliwie słodkim głosem. - Tak bardzo podobał jej się twój występik, że zemdlała. - Odrzuciła włosy i roześmiała się, a ja patrzyłam na nią z niedowierzaniem. Przetoczyła się przeze mnie fala wstydu, zmieszania, bólu i wściekłości. Zaczęłam drżeć, policzki mnie paliły i zebrało mi się na płacz. - To prawda, Poppy? - zapytał Noe. Najwyraźniej starał się powstrzymać śmiech. - Zemdlałaś? To aż tak zachwycam? Wzięłam głęboki wdech, odliczając w myślach, tak jak się nauczyłam, i zmusiłam się, żeby spojrzeć mu w twarz. To okazało się błędem. Był po prostu niewiarygodnie... mniam - jak ludzie, których się widzi w telewizji. Jego wzrok palił i płuca odmówiły mi posłuszeństwa. Czułam, że ściany zaraz mnie zmiażdżą, i ledwie mogłam oddychać. Walczyłam o trochę powietrza, a on gapił się na mnie z pytaniem w oczach. Powinnam odpowiedzieć, ale nie byłam w stanie. Świat zaczął się rozmywać. Serce nadal waliło mi jak oszalałe, zalała mnie kolejna fala potu. Nie potrafiłam oderwać od niego wzroku. Boże, uzna mnie za kompletnego dziwoląga. Dlaczego Ruth mi to zrobiła? O co jej chodzi? Nagle poczułam wściekłość. Nadeszła jak spóźniony gość i natychmiast wywaliła za drzwi wszystkie pozostałe emocje. Udało mi się otworzyć usta. - Tak właściwie - każde słowo było ciężkie od gniewu - to nie zemdlałam. Spojrzałam mu prosto w oczy. - Być może przyzwyczaiłeś się, że dziewczyny padają na twój widok, i dlatego założyłeś, że jesteś odpowiedzialny za mój... za ten epizod. Ale się mylisz. I szczerze, jeśli choćby wyobraziłeś sobie, że to twoja wina, to masz spory przerost ego. Zdarzają mi się napady paniki. To zwykły, czysto fizjologiczny problem, nad którym nie potrafię zapanować.
Nikomu o tym nie mówię, bo nikogo nie powinno to obchodzić. - Odwróciłam się do Ruth, która patrzyła na mnie z niepokojem. - Nie jest !o coś, czym chcę się dzielić ze światem... poza moimi najdroższymi przyjaciółkami - dodałam, naśladując jej słodki ton. - Ruth oczywiście wie o tym. I kiedy zemdlałam zaraz na początku koncertu, wykorzystała to i zajęła moje miejsce z przodu, żebyś łatwiej mógł ją zauważyć. Kiedy moje prawdziwe przyjaciółki wyciągnęły mnie na zewnątrz i próbowały docucić... - wskazałam na zaskoczone Amandę i Lizzie - ona rozpychała się łokciami, torując sobie drogę do Ciebie. Zaczerpnęłam powietrza, chcąc dokończyć, zanim opuści mnie odwaga. - No cóż, jestem pewna, że to było dla was obojga bardzo zabawne. Dlaczego sobie nie pójdziecie pogadać we dwoje, jaki prześmieszny napad paniki miała głupiutka koleżanka Ruth. - Wiedziałam, że muszę brzmieć jak wariatka, ale po prostu plułam złością. - A skoro już o tym mowa, wracam do domu. Ruth, jeśli możesz, nie używaj więcej mojej choroby jako sposobu na podryw, dobrze? Odwróciłam się na pięcie i ruszyłam do wyjścia, ledwo się po- wstrzymując, żeby nie pobiec. W ostatnim napadzie złości czy szaleństwa - jak zwał, tak zwał - obróciłam się i spojrzałam na ich zaskoczone twarze. - Ach, jeszcze jedno, Noe - dodałam. - Ruth miała rzeżączkę. Dwa razy. Nie patrząc na nich więcej, wyszłam prosto w noc.
3:2
Doktor Anita Beaumont przemierzała korytarz prowadzący do laboratorium, wsłuchując się w stukot swoich obcasów na wypolerowanej podłodze. Miała zły humor, naprawdę zły. Już zaplanowała, że odbije sobie na asystentach. Jak śmieli wzywać ją w sobotę? Nie zdawali sobie sprawy, z kim mają do czynienia? Dała im swój numer telefonu tylko na wypadek sytuacji kryzysowych. Jaki niby kryzys mógł wystąpić w sobotnie popołudnie, kiedy właśnie robiła manikiur? Dźwięk obcasów odbijał się echem od sterylnie białych ścian. W weekendy pracował tylko absolutnie niezbędny personel, więc budynek był prawie pusty. Przyłożyła swój identyfikator do ściany i znikąd pojawiły się drzwi. Przeszła przez nie i skręciła w lewo. Rzut oka na niedokończone paznokcie sprawił, że przeklęła dzień, w którym zatrudniła tego nowego asystenta. Za bardzo się starał, zdecydowanie za bardzo. Dopiero co skończył studia i strasznie kręciła go praca w supertajnej, superważnej organizacji - miejscu, w którym mógł spełnić swój chłopięcy sen o byciu superbohaterem. Niedługo przekona się, że praca tutaj to nie przelewki. Pewnie niepokoił ją, bo udało mu się osiągnąć jakiś niewielki postęp i chciał, żeby pogłaskała go po główce i pochwaliła jak uczniaka z podstawówki. Jak on się nazywał? Rzeka? Nie, nie tak. Burza? Też nie. Ach, przypomniała sobie z kpiącym uśmiechem. Ulewa. Nazywał się Ulewa, biedaczek. Syn dzieci kwiatów, jak się zdaje.
Doktor Beaumont dotarła do pancernych drzwi na końcu korytarza. Znowu przyłożyła identyfikator, a z ukrytej przegrody wysunęła się
klawiatura.
Szybko wpisała hasło, uśmiechając się podczas wstukiwania kolejnych liter. P...R...Z...E...Z...N...A...C...Z...E...N...I. Niebieski laser sczytał siatkówkę jej oka i drzwi się rozsunęły. Energii -nie wkroczyła do laboratorium. - Mam nadzieję, że macie dobry powód, zęby marnować mój * .'ir, warknęła. - Kawę raz, migiem. Ulewa stanął przed nią w towarzystwie jeszcze jednej asystentki. - Cześć, Anita! - Nie udało mu się ukryć ekscytacji w głosie. - Dla ciebie jestem doktor Beaumont. - Spojrzała na niego zirytowana Co, do diabła, z tą kawą? Asystentka pobiegła do kuchni. Anita, a za nią Ulewa, ruszyła do komputera. - Więc po co mnie tu ściągałeś? - Nachyliła się nad największą maszyną i wpisała kolejne hasło. - Lepiej dla ciebie, zęby było to coś ważnego. Ulawa wziął stołek i usiadł koło niej, zdecydowanie za bardzo naruszył jej przestrzeń osobistą. - Oh, to jest dobre. - Uśmiechał się od ucha do ucha. - Odczyt pochodzi sprzed niecałej godziny. Asystentka przyniosła kawę. Anita wzięła kubek i odpędziła ją gestem. - Jaki odczyt? Z którego rejestratora? - Jak to z którego? Ze swatki! - Ulewa uwielbiał go tak nazywać, To nie był jednak dobry moment na gry językowe.
- Twierdzisz, że nastąpił... - Anita była zszokowana. - Kontakt między dopasowanymi jednostkami. - Chłopak kiwnął Głowąpoważna sprawa. Natychmiast zapomniała o paznokciach. - Dawaj wyniki. Ulewa wprowadził koordynaty i na ekranie pojawił się wykres. Ktoś niewtajemniczony mógłby pomyśleć, że to sejsmogram pokazujący Przebieg trzęsienia ziemi. Zielona linia biegła spokojnie przez ekran aż do punktu, w którym gwałtowne poszarpania sprawiały, że obraz przypominał rysunek niemowlaka. Anitę ogarnęło lekkie poczucie winy, ze zwątpiła w zdolności Ulewy. Miał rację, że ją wezwał. -
Niewiarygodne - stwierdziła, patrząc w ekran. - Niespotykana
siła. Ulewa był zachwycony jej reakcją. -
Udało ci się określić dokładne miejsce?
- Nie do końca. Po koordynatach mogę stwierdzić, że to na pewno było w Europie. Podejrzewałbym Francję, może Niemcy albo Wielką Brytanię. Anita przesunęła palcem po zielonej linii. -Zaczyna się i kończy bardzo gwałtownie. Kimkolwiek są, nie zostali razem na długo... Bogu dzięki - dodała po chwili. -Też tak pomyślałem. Możliwe, że nawet ze sobą nie rozmawiali, po prostu jechali jednym autobusem czy coś. -
Jak... romantycznie. - Kąciki jej ust nieznacznie się uniosły.
-
Co z tym robimy?
Anita wstała i dopiła kawę. -Dobrze, że mnie wezwałeś. Możliwe, że ledwie uniknęliśmy poważnego zagrożenia. Ale najważniejsze, ze już po wszystkim. Jestem pewna, że to jednorazowa sprawa. Los z nami pogrywa. -
Też tak pomyślałem. - Kiwnął głową.
Znowu ją irytował. Nadęty lizus. - Przez następny tydzień obserwuj uważnie prawdopodobną okolicę kontaktu i daj mi znać, jeśli zdamy się kolejny taki odczyt. Chociaż wątpię, żeby to się powtórzyło. - Usiłowała zignorować dreszcz przebiegający jej po plecach. - Miejmy nadzieję, ze się nie powtórzy. Obróciła się na pięcie i wyszła z laboratorium.
4
Nic zdołałam dłużej powstrzymać łez. Pędząc do domu, czułam, jak lecą mi ciurkiem po policzkach. Sama nie wiedziałam, czy płaczę wściekłości, czy ze wstydu. Co ja sobie myślałam? Normalni ludzie nie mają takich wybuchów. Życie to nie film, dramatyczny monolog nie wystarczy, żeby ktoś zdał sobie sprawę, że postępuje niewłaściwie. Źli ludzie nigdy nie miewają wątpliwości i po prostu walczą o swoje. Tacy jak ja natomiast siedzą cicho, przyjmują każde upokorzenie i łudzą się, że dobra karma kiedyś wróci, aż w końcu orientują się, że karma w ogóle nie istnieje. Co za noc. Zaczęłam się trząść, w ogóle nie zwracając uwagi na spojrzenia, jakimi obrzucali mnie przechodzący ludzie. Cóż, zapłakana nastolatka biegnąca samotnie ciemnymi ulicami to nie jest częsty widok. Telefon wariował mi w torbie, ale postanowiłam nie odbierać. Zmierzę się z wydarzeniami tej nocy dopiero rano, gdy już odzyskam siły. Nie mogłam pozbyć się wyrazu twarzy Ruth, gdy wspomniałam o jej chorobie. A tak gorąco zapewniałam ją, że nikt się o tym nie dowie. Ups. Im bliżej byłam domu, tym ciszej i ciemniej się robiło. Domy stały coraz dalej od siebie i każdy był otoczony pasem starannie wystrzyżonego trawnika. Płacz mnie uspokajał, łzy powoli przestawały płynąć. Nie cofniesz przeszłości, powiedziałam do siebie. Kolejna ważna lekcja z terapii. Nie ma sensu myśleć o tym, co było. Niemyślenie o Noem okazało się trudne. Jeszcze nigdy nie zareagowałam tak na chłopaka. Skuliłam się w sobie. Myślami wróciłam do chwili, gdy nasze
spojrzenia się spotkały. Może się tylko oszukiwałam, ale miałam pewność, że odnalazł mnie wzrokiem w tłumie. Zupełnie jakby mnie szukał. Okej, to na pewno było złudzenie, ale tak właśnie czułam. Na samą myśl o nim serce zamieniało mi się w dyskotekę. Straciłam dla niego głowę. I tak nic by z tego nie wyszło, tym bardziej że wystarczyło mu pięć minut, żeby pokazać się z jak najgorszej strony. Jak można się śmiać z czyichś problemów psychicznych? Zwłaszcza że podobno, jak mówiła Lizzie, sam miał depresję... Skręciłam w swoją uliczkę i zaczęłam przetrząsać torebkę w poszukiwaniu kluczy. Podchodząc do drzwi, zakazałam sobie myśleć o tym wszystkim przynajmniej do czasu, gdy będę bardziej trzeźwa, mniej spocona i dużo mniej roztrzęsiona. Tata czekał na mnie, siedząc tam gdzie zawsze. Rzuciłam torbę na stolik w salonie, a tata przyglądał mi się badawczo znad gazety przez swoje okulary połówki. - Jak było, kochanie? - Było... - zawahałam się - w porządku. Odchrząknął i starannie złożył gazetę. Zapraszająco poklepał podłokietnik fotela. - Aż tak źle? Opowiedz, co się stało. Zrzuciłam śmierdzące baleriny i skulona usiadłam obok niego. - No więc... - zaczęłam - miałam kolejny atak. To było dość żenujące. Uniósł brwi, ale nie odezwał się słowem. Jeśli się zmartwił, to nie dał tego po sobie poznać. - Potem Ruth powiedziała temu chłopakowi, że zemdlałam dlatego, że tak mi się spodobał. Myślę, że chciała zrobić wrażenie, ośmieszając mnie. - Cała Ruth. - Twarz taty nie zdradzała zaskoczenia.
- Zgadza się. Znowu chwycił gazetę. Zmrużyłam oczy, żeby zobaczyć, co czyta. -Co tam w świecie? - zapytałam, bardziej z przyzwyczajenia niż ciekawości. -Sama wiesz... - przerzucił strony - koniec świata i różne takie. Położyłam głowę na jego ramieniu. -A więc dzień jak co dzień? Totalna beznadzieja? - Właśnie tak. - Uśmiechnął się. Patrzyłam, jak czyta, wtulając się w jego bordowy sweter. Mama nieraz oddawała go do sklepu dobroczynnego, ale tata zawsze go odkupywał, ponieważ podobno kiedyś widziano w takim samym Paula McCartneya. Czy będzie bardzo dziwne, jeśli wyznam, że lubię zapach mojego taty? Wydaje się taki kojący. Taki bliski. Mówiąc szczerze, jestem prawdziwą córeczką tatusia. Jego małą księżniczką. Byłam „szczęśliwą wpadką”, jak uroczo określała to moja mama. Po narodzinach mojej siostry, Louise, nie spodziewali u; już kolejnego dziecka, zwłaszcza po tylu latach. A kiedy Louise wyszła za mąż i się wyprowadziła, bardzo to przeżyli. Poświęcali mi zatem mnóstwo uwagi, szczególnie tata. Czasami wręcz mam mu to za złe, bo trudno mi sobie wyobrazić, że kiedykolwiek spotkam kogoś, kto będzie traktować mnie równie dobrze. Robiłam się senna, ale nie chciałam jeszcze iść do łóżka. -Nakrzyczałam na Ruth. Zjechałam ją za wykorzystywanie moich ataków paniki jako sposobu na podryw. - Zawahałam się, czy kontynuować. - No i wygadałam gościowi, na którego miała oko, że podrywa go stała pacjentka poradni chorób wenerycznych.
Tym razem tata był jednak zaskoczony. Odłożył gazetę i spojrzał na mnie uważnie. -Masakra. Nie wiem, co we mnie wstąpiło. Byłam taka wściekli. Ruth nigdy się już do mnie nie odezwie. A jakiś przypadkowy gostek wie o mnie wszystko. To takie poniżające. Skończyłam swój wywód i czekałam, aż tata coś odpowie, aż podzieli się mądrością, która pomoże mi wszystko naprawić. - A więc... - rzucił - dzień jak co dzień? Totalna beznadzieja? Mimo wszystko roześmiałam się. Niedzielny poranek powinien być przyjemny. Przez pierwszych pięć minut był. Słońce wpadało przez zasłony, a w łóżku było ciepło i przyjemnie. Potem oczywiście dotarło do mnie, co się wydarzyło. Rzuciłam się do telefonu, który leżał w stosie wczorajszych ubrań. Okazało się, że miałam dziewięć nieodebranych połączeń - cztery od Lizzie, cztery od Amandy i jeden z nieznanego numeru. Nie powinnam była tak uciekać. Wczoraj wydawało się to pełne dramatyzmu i całkiem na miejscu, ale teraz zdawałam sobie sprawę, że wyszłam na głupiego samoluba. Musiały się martwić. I wściekać jak nigdy. Przeczesałam palcami włosy, przeczuwając, że to będzie dzień wielkiego przepraszania. Ktoś zadzwonił do drzwi i usłyszałam, że mama otwiera. Pewnie któryś z sąsiadów wpadł po szklankę mleka - to taka przyjazna okolica. Organizowaliśmy przecież warty sąsiedzkie i raz na jakiś czas osiedlowe grillowanie. Nagłe wtargnięcie Lizzie kompletnie mnie zaskoczyło. Twarz miała
zagniewaną. - Ach to tak - wykrzyknęła - ty żyjesz! Szybko chwyciłam z podłogi bluzę i wciągnęłam ją na siebie. - Lizzie, naprawdę... - Jeśli zamierzasz mnie przepraszać za swoją wczorajszą histerię, to nie musisz. Skurcz w żołądku ustał. - To była najśmieszniejsza rzecz, jaką widziałam. Mina Ruth. I Noego. Bezcenne. Jasne, wyszło może nieco melodramatycznie, ale miałaś do tego pełne prawo. Mimo to myślę, że jesteś zdrowo walnięta. Stawiać się Ruth? Nie spodziewałam się, że jesteś taka odważna. -
A więc Ruth jest...
-
Wściekła na maksa. Myślałaś, że ci odpuści?
-
Nie - pisnęłam. - A ty?
- Powiedzmy, że dziś rano jesteś na dalekiej pozycji w rankingu moich ulubionych ludzi. Co ci strzeliło, żeby tak uciec? I dlaczego nie odbierałaś telefonu? Mogli cię walnąć w głowę, a my miałybyśmy wyrzuty sumienia do końca życia. -
Przepraszam, Lizzie.
- Spoko. - Uśmiechnęła się. - Ponieważ do północy nie zadzwoniła do nas twoja matka neurotyczka, uznałyśmy, że dotarłaś do domu względnie nienaruszona. Wskazałam jej miejsce na łóżku. Usiadła. W porządku. Wybaczyła mi. -
Co się działo po moim wyjściu?
Lizzie podciągnęła nogi na łóżko i oparła się plecami o ścianę.
- Było super. Prawie udusiłyśmy się, powstrzymując śmiech, kiedy Ruth wpadła w szał. Oczywiście potakiwałyśmy jej, gdy wywrzaskiwała, jaka z ciebie przebiegła małpa. -
Dzięki za wsparcie.
-
Ha, ha. Przejdzie jej.
-
Myślisz, że przetrwamy to... wiesz... jako grupa?
- Spoko, ułoży się. - Machnęła ręką. - Jesteście siebie warte. Uderzyła poniżej pasa, a ty ją znokautowałaś. Teraz chyba już wie, że jednak są jakieś granice. Biedny Noe. Wzdrygnęłam się na dźwięk jego imienia. Na szczęście Lizzie nic nie zauważyła. - Jak na to zareagował? - Starałam się, by zabrzmiało to swobodnie. Nie odpowiedziała od razu. - Może się z tego otrząśnie. Wyglądał, jakbyś przywaliła mu w twarz. Raczej nie jest przyzwyczajony, żeby ktoś tak się do niego odnosił. Rany, boski był, co? Miałam rację, nie? - Tak, cudowny i w ogóle. - Kiwnęłam głową, niezadowolona, że zbaczamy z tematu. - Świetna robota, ty nasz Nostradamusie. A potem... co zrobił? - Ooo... Czyżby wpadł ci w oko? - Daj spokój. - Zarumieniłam się. - Cha, cha, Poppy się zadurzyła. - Zaśmiała się, szturchając mnie w bok. - Tak, tak, bardzo śmieszne. Przyznaję, jest w Middletown jeden trochę ładniejszy chłopak. Ale to nie znaczy, że od razu się w nim zakochałam! Nie zakochałam się, prawda? A może? Och, cicho, takie głupie myśli. - Oczywiście, a ja jestem królową Anglii. Wiesz, to całkiem miły gość...
- Lizzie! Jak możesz tak mówić o kimś, kto śmiał się z moich napadów paniki? - Wcale się nie śmiał. Faktycznie myślał, że zemdlałaś. Kiedy dowiedział się, jak jest naprawdę, błagał mnie o twój numer, żeby mógł cię przeprosić. Przysięgam, serce na chwilę przestało mi bić. - Serio? - Tak. Nie chciał odpuścić, dopóki mu go nie dałam. A więc to był ten nieznany numer! Znowu poczułam, że się rumienię. Skrzyżowałam ręce na piersi w obronnym geście. - Dlaczego niby miałabym chcieć z nim rozmawiać? - zapytałam nadąsana. - Na litość boską, Poppy, jesteś walnięta. Gdyby zadzwonił do mnie, całowałabym słuchawkę. - Oparła się o ścianę i zaczęła wachlować twarz dłonią. - Ja jestem walnięta? To ty chcesz się obcałowywać ze sprzętem elektronicznym. - Wiesz, myślę, że on chce to jakoś naprawić. Te słowa wywołały we mnie ciepłe, słodkie uczucie. Szybko uruchomiłam racjonalną lewą półkulę. On wcale się mną nie zainteresował, tylko zwyczajnie jest dobrze wychowany. Nie powinnam się na nim odgrywać. Ale co, jeśli jednak mu się spodobałam? Rozmarzyłam się na chwilę - na samą myśl o tym dostałam dreszczy, jego silne ramiona obejmują mnie, ciemne oczy patrzą prosto na mnie, jego usta muskają moje... Lizzie wstała, wyrywając mnie z rozmarzenia. - Dokąd się wybierasz? - Nad stawy. - Hm... po co?
- Słyszałam, że decyzja rady miejskiej o obniżeniu poziomu wody w jednym ze stawów spowodowała wymieranie ryb. Mama była tam dzisiaj na spacerze z psem i potwierdziła to. Zrobię jakieś foty, pod- pytam mieszkańców i spróbuję wcisnąć artykuł do „Middletown Observer”. Jej determinacja nigdy nie przestawała mnie zadziwiać. - Lizzie, jest niedziela. W niedzielę się odpoczywa. - My, ludzie mediów, nie wiemy, co to odpoczynek. - Rodzicielskim gestem poklepała mnie po głowie. - Wiesz, jak jest. - Zwariowałaś - krzyknęłam za nią. - Chyba ty - odpowiedziała już przez drzwi. Słysząc, jak schodzi po schodach, padłam na poduszki. Gdy tylko zamknęłam oczy, zobaczyłam twarz Noego. Dość tego. Moja obsesja na jego punkcie zaczynała mnie niepokoić. - Jeszcze jedno. Aż podskoczyłam, słysząc głos Lizzie. Zerkała zza drzwi. - Załatw sprawę z Ruth, dobrze? Uciekła, zanim zdołałam zaprotestować. W końcu wstałam, wzięłam prysznic i trochę pokręciłam się po domu normalne czynności na niedzielnym kacu. Co jakiś czas rzucałam okiem na telefon, ale uparcie milczał. Sama nie wiedziałam, czy chciałabym, żeby Ruth zadzwoniła. Albo Noe. Albo oboje. Albo żadne z nich. Po prawie całym dniu spędzonym na doprowadzaniu się do szaleństwa postanowiłam się przejść. Ledwie przekroczyłam próg, już wiedziałam, że to była dobra decyzja. Mimo że zawsze narzekałam na to, gdzie mieszkam, musiałam przyznać, że
jest tu pięknie z tymi żywopłotami pod linijkę i soczyście zielonymi trawnikami. Schowany w kieszeni telefon wydawał się lżejszy, gdy zmierzałam do parku. Minęłam kilkoro sąsiadów w średnim wieku, schylonych do ziemi, z wypiętymi tyłkami, którzy dopieszczali roślinne rzeźby. Jakieś dzieciaki śmigały na rowerach po jezdni, która w weekend była zupełnie pusta. Wypasione samochody drzemały w gigantycznych garażach, odpoczywając przed szaleńczym wyścigiem w poniedziałkowy poranek. Skręciłam gwałtownie w lewo, w nieco zarośniętą alejkę. Drzewa z obu stron tworzyły tunel zieleni. Chodziłam tędy tyle razy, że dokładnie pamiętałam, gdzie trzeba wyżej podnieść nogi, żeby nie nadziać się na pokrzywy. Ścieżka biegła w górę. Zdjęłam bluzę i zawiązałam ją na biodrach, mając nadzieję, że nikt nie przyłapie mnie na tej modowej zbrodni. W końcu wyszłam na słońce. To tutaj. Moje ulubione miejsce. Dla innych może nie było w nim nic szczególnego - polanka, na której właściciele psów ćwiczyli sztuczki ze swoimi rodowodowymi czempionami, a czternastolatkowie popijali cydr lub całowali się w pobliskich krzakach. Ja jednak uwielbiałam je z kilku powodów. Przede wszystkim widok. Całe miasteczko wyglądało stąd jak zbudowane z klocków. Wszelkie problemy, które stwarzał sobie mój mózg, po prostu znikały, kiedy siadałam tu na samotnej ławce i podziwiałam krajobraz. W oddali widziałam pas startowy lokalnego lotniska, miniaturowe samoloty i wsiadające lub wysiadające ludziki. Lubiłam też ustronność tego miejsca. W Middletown było mnóstwo parków i terenów zielonych odpicowanych za pieniądze wygrane na loterii, których nie potrzebowaliśmy i na które nie zasłużyliśmy. Wystarczyło, że choć promyk słońca wyjrzał zza chmur, a od razu schodziły się tam tłumy mamuś z
wózkami, tatusiów z piłkami do nogi i nastolatków z jednorazowymi grillami. Tutaj jednak mało kto zaglądał. Czułam się panią tego zakątka. Moimi jedynymi gośćmi byli zagubieni spacerowicze i ludzie wyprowadzający psy. To była moja malutka przestrzeń, w której mogłam być sama ze swoimi myślami, wolna od mojej zakręconej jak sprężynka matki i ciasnego pokoju. Tutaj mogłam spokojnie przemyśleć problemy, które akurat mnie dręczyły. Teraz miałam dwa: Ruth i Noego. Czułam się na siłach, żeby uporządkować bałagan wczorajszej nocy. Kryzys z Ruth było dość łatwo rozwiązać. Wystarczy, że będę błagać ją o przebaczenie i przez kilka dni nieco się jej podlizywać. Oczywiście wiedziałam, że sama nie usłyszę od niej nawet „przepraszam”, ale tak to już jest, prawda? Moja przyjaźń z Ruth kwitła, dopóki nie łudziłam się, że ta dziewczyna w końcu zrozumie, że nie jest najważniejsza. Westchnęłam, chwyciłam komórkę i wybrałam jej numer. Kazała mi trochę poczekać, zanim odebrała. - Nie gadam z tobą. Spojrzałam w dal. Poradzę sobie z tym... Kiedy jestem tutaj. - Przestań, Ruth, tak mi głupio... - I powinno ci być. Jeszcze nigdy nie zostałam tak poniżona. Ona została poniżona? ONA ? Policzki zapiekły mnie ze złości, ale wiedziałam, że krzykiem nic nie osiągnę. - Przepraszam cię, naprawdę. Przez chwilę zastanawiała się nad odpowiedzią. - No dobra. Wiem, że po prostu odbiło ci z zazdrości, że tak dobrze idzie mi z Noem. - Chyba... masz rację. - Przełknęłam ślinę. - Tak, z pewnością. - Ledwo
udało mi się powstrzymać sarkazm. - Więc przyznajesz, że ci się podoba? - złapała mnie za słowo jak doświadczony prokurator. Jezu, po co do niej dzwoniłam? - Tego nie powiedziałam. Okej, wygląda całkiem w porządku, ale przecież w ogóle go nie znam. - I tak nie jesteś w jego typie. Zadrżała mi ręka. - A skąd to niby wiesz? - Bo nie sądzę, żeby leciał na ponure, sarkastyczne dziwadła. Myślę, że Noe woli dziewczyny z charakterem. No jasne. - Takie jak ty, Ruth? - Najprawdopodobniej. - Ocknęła się. - Chociaż teraz nie mam na co liczyć, nie? Przecież ktoś mu doniósł, że rozsiewam syfa. Przyłożyłam słuchawkę do drugiego ucha. Jeszcze moment i po wszystkim. - Ruth, mówię ci, naprawdę mi przykro. Nie mogłam znieść, że masz takie wzięcie, i trochę mnie poniosło. Mam nadzieję, że to nie zniszczy naszej przyjaźni. Kolejna znacząca pauza. - Niech będzie. Ale powinnaś popracować nad kontrolowaniem emocji. Co za ulga! - A nawiasem mówiąc, Noe aż tak bardzo mnie nie kręci. Straszny pozer. Zdusiłam śmiech. Gdyby komuś opowiedzieć o Ruth, w życiu by nie uwierzył. Jej pewność siebie była nadzwyczajna. - Oczywiście, pozer nie z tej ziemi. O której jutro zaczynasz lekcje?
Rozmawiałyśmy jeszcze kilka minut. Udało nam się wrócić do normalności. Wyciągnęłam się z ulgą na ławce i odetchnęłam rześkim letnim powietrzem. Bałam się, że będzie dużo gorzej. Może gdzieś w głębi duszy Ruth czuła, że postąpiła paskudnie? Rozbawiła mnie własna naiwność i roześmiałam się głośno, czym wystraszyłam jakiegoś przechodzącego obok faceta z psem. Po załatwieniu sprawy z Ruth pozwoliłam myślom odpłynąć. Moją głowę natychmiast wypełnił Noe. Jego piękne rysy, hipnotyzujące spojrzenie, kiedy nasze oczy się spotkały. Odepchnęłam te majaki od siebie, z silnym postanowieniem, że uporządkuję swoje emocje i raz na zawsze się z nimi uporam. Cóż, przecież to musiało się zdarzyć. Musiał być przynajmniej jeden chłopak, któremu udało się osiągnąć pewną atrakcyjność, zanim skończył dziewiętnaście lat. To raczej siła, z jaką mnie przyciągał, była źródłem mojego zmartwienia. Ledwie go poznałam, a już nie potrafiłam o nim nie myśleć. Ale tak naprawdę były tylko dwie możliwości. W pierwszym, bardziej optymistycznym wariancie okazałoby się, że nawet mnie nie pamięta, już nie mówiąc o jakimkolwiek głębszym zainteresowaniu. Sprawiłoby to, że poczułabym się odrzucona i beznadziejna. W drugim wariancie - wpadłabym mu w oko, ale szybko przekonałby się, że jestem z innej ligi, więc porzuciłby mnie dla ładniejszej... przez co też poczułabym się odrzucona i beznadziejna. Jedynym rozwiązaniem było całkowicie zapomnieć O jego istnieniu. Nie mogłam sobie pozwolić na zajmowanie się chłopakiem, który na pewno mnie zrani. Miałam wystarczająco wiele na głowie - na przykład pilnować, żebym przypadkiem nie zemdlała. Postanowione. Nie mogę się w nim zakochać. I w nikim innym. Nie czas na to.
Podjęcie ostatecznej decyzji sprawiło, że poczułam się lepiej. Spojrzałam na samolot znikający wśród nielicznych chmur. Słońce zmierzało ku zachodowi, więc zaczęłam się zbierać. Idąc przez polankę, rozkoszowałam się ostatnimi widokami popołudnia. A potem, upewniwszy się, że nikt nie widzi, darowałam sobie alejkę i poszłam na skróty.
5
Gdy obudziłam się następnego dnia, aż jęknęłam. Był poniedziałek. Wcisnęłam przycisk drzemki na komórce i nakryłam głowę kołdrą, zasłaniając się przed słońcem wesoło wpadającym przez okno. Leżąc na brzuchu, powtórzyłam ćwiczenia oddechowe. Robiłam głębokie wdechy i wydechy, co nie ułatwiało dobudzenia się. Na chwilę przysnęłam i myśli mi odpłynęły. Kiedy tylko zamknęłam oczy, zobaczyłam twarz Noego. Półprzytomna wyobraziłam sobie, jak by to było leżeć w jego ramionach - tych samych, w których trzymał gitarę... Na wściekły dźwięk budzika zerwałam się na równe nogi. Potrzebowałam nieco czasu, żeby zebrać się do wyjścia. W poniedziałki miałam najpierw zajęcia fakultatywne. Wczoraj przed snem umyłam włosy i mokre związałam w cztery koczki. Teraz wystarczyło je rozpuścić, żeby ułożyły się w piękne fale. Zrobiłam lekki makijaż i ubrałam się. Na ten dzień wybrałam jasno niebieskie dżinsy i białą koszulkę. Stroju dopełniał naszyjnik z turkusów. Po śniadaniu umyłam zęby, sprawdziłam, czy spakowałam wszystkie książki, i wyruszyłam do szkoły. To był piękny dzień, rzadka rzecz w Anglii. Zastanawiałam się, czy ktokolwiek będzie się przejmował zajęciami, skoro można po prostu zasiąść w jakimś kawiarnianym ogródku. Włożyłam słuchawki iPoda i włączyłam muzykę. To zdecydowanie był poranek godny The Beatles. Leciało Here Comes the Sun - jak stwierdził mój tata, a ja się z
tym zgadzam, jedyna piosenka mówiąca prawdę o brytyjskim lecie. Było po prostu pięknie. Na ulicach panował spokój, drzewa oszałamiały zielenią, a ptaki śpiewały, jakby desperacko walczyły o zwycięstwo w jakimś muzycznym talent-show. Wszyscy byli w letnich ciuchach i wyglądali na całkiem zadowolonych z życia. Zajęłam się swoją ulubioną zabawą na samotne przechadzki. Wyobrażałam sobie, że występuję w teledysku. Udawanie, że idę pod wiatr z wielkiego wentylatora, i ćwiczenie dramatycznych min sprawiało, że droga wydawała się dużo krótsza. Tak bardzo skupiłam się na swojej roli, że prawie nie zauważyłam, że ktoś poklepuje mnie po ramieniu. Nuciłam pod nosem, nieświadoma tego, co dzieje się dokoła, kiedy znowu poczułam dotyk. Obróciłam się i zobaczyłam go tuż przed sobą. To był on. Noe. Wyglądający doskonale jak zawsze, w podwiniętych dżinsach i białym T-shircie. Zabrakło mi tchu, a serce zabiło mocniej. Spojrzałam na niego bezmyślnie, nadal ogłuszona muzyką z iPoda. Nie słyszałam, co mówi. Całą uwagę
skupiłam
na
zachowaniu
pionu.
Był.
Tak.
Idealny.
W
ciemnobrązowych, prawie czarnych oczach dostrzegłam pytanie. Mój oddech przyspieszył, przestraszyłam się, że pewnie sapię. Noe pomachał do mnie, a ja tylko gapiłam się jak kretynka. Wyciągnął rękę. Tętno mi podskoczyło, gdy widziałam, jak zbliża się do mnie dłoń - dłoń, o której fantazjowałam tego ranka. Kierowała się do twarzy. O co chodzi? Zamierza pogładzić mnie po policzku? Czyżbym rano miała proroczą wizję? Beatlesi ucichli i zrozumiałam, że po prostu wyjął mi słuchawki z uszu. - Przepraszam, nie chciałem cię przestraszyć. Słyszysz mnie teraz? Poppy, to ty, prawda? - Jego uśmiech wyglądał na nieco wymuszony. Wydawał się zdenerwowany. Chyba bał się, że znowu go skrzyczę. Lub
zemdleję. Przełknęłam ślinę i pokiwałam głową jak ostatnia idiotka. Wspomnienia sprzed dwóch dni wróciły z całą mocą. Ból i poniżenie. Poczułam, że moja twarz przybiera kolor buraka. - Cześć! - Nie poddawał się. - Próbowałem się do ciebie dodzwonić, ale nie odbierałaś. Nie miałam na to dobrej odpowiedzi, więc po prostu nic nie odpowiedziałam. Moje serce waliło tak głośno, że trudno było mi się skupić i wymyślić coś sensownego. Dudniło jak syrena alarmowa. Dostałam gęsiej skórki, zupełnie jakbym była sama w domu i usłyszała niespodziewany wybuch - naturalna, pierwotna reakcja. Ale Noe to tylko zwykły chłopak. Nie mógł być niebezpieczny, co nie? - Jest mi naprawdę przykro z powodu tego, co się stało. - Jego uśmiech znikł. Moje milczenie wyraźnie go zaniepokoiło. - Nie wiedziałem, co się w ogóle dzieje. To Ruth mnie do was zaciągnęła. Roześmiałem się ze zdenerwowania. Ta przemowa brzmiała jak wykuta na pamięć, jakby wcześniej ją ćwiczył. Ucieszyło mnie to. Myślał o mnie! Rozpromieniłam się, ale zaraz skupiłam się na tym, by odpowiedzieć normalnie. - W porządku, nie ma sprawy. - Pięć słów to było maksimum moich możliwości. Jeszcze chwila, a kompletnie się zdradzę. - Na razie! wydukałam, a potem obróciłam się i ruszyłam przed siebie. - Czekaj! - zawołał. Poczułam, jakbym włożyła rękę w ogień. To Noe ją chwycił. Jego dotyk piekł. Spojrzałam na niego zmieszana i nasze oczy się spotkały. Od jego udręczonego, płomiennego spojrzenia moje wnętrzności zamieniły się w
budyń. Trzymał mnie mocno, a języki ognia wspinały się po moim ramieniu. Przez kilka chwil wpatrywaliśmy się w siebie bez słowa. Mój oddech przyspieszył, doganiając spanikowane serce, i poczułam znajome uczucie słabości. Nie tak, nie tak, nie tak! Coś było zupełnie nie tak. Każdy mięsień mojej ręki wrzeszczał z bólu. Kiedy już miałam mu się wyrwać, puścił mnie i potrząsnął głową, jakby właśnie odzyskiwał przytomność. -
Przepraszani - powtórzył.
-
Spoko.
Serce wróciło mi do normalnego rytmu, kiedy kontakt między naszymi ciałami ustał. Spojrzałam na swoje ramię. Wyglądało tak jak zawsze, jakby nic się nie stało. No bo co niby miało się stać? Wbił wzrok w czubki swoich butów i podrapał się po głowie. Wydawał się zakłopotany. Odchrząknęłam i postanowiłam ratować sytuację. -
Hm, nie wiedziałam, że chodzisz do Middletown College. Spojrzał mi
prosto w oczy i moje serce znowu zaczęło wyścig. Ale on, jakby wiedział, jak na mnie działa, szybko odwrócił wzrok. -
Wcale nie chodzę.
- O. To co tu robisz? - zapytałam wprost, co zabrzmiało dość agresywnie. Aż się wzdrygnął. Poczułam się winna. -
Eee... - zawahał się. - Miałem nadzieję, że cię tu spotkani.
Tego się nie spodziewałam. Usiłowałam zakryć twarz włosami, żeby nie zobaczył, że się rumienię. -
Aha. - Tylko tyle zdołałam z siebie wydusić.
- Słuchaj... - Gdy to mówił, znowu miałam wrażenie, że to przećwiczył. Nie mogłem przestać myśleć o tobie i o tym, co się stało. Jeszcze nikt się tak do
mnie nie odnosił. Nie znam nikogo, kto tak bezpośrednio mówi to, co myśli. Pochyliłam głowę, bojąc się spojrzeć na niego. - To było głupie - wymamrotałam. - Przepraszam, że się tak zachowałam. To było chamskie. Zapiekł mnie podbródek i okazało się, że Noe znowu mnie dotknął. Uniósł moją twarz, tak że musiałam na niego spojrzeć. - Nic nie rozumiesz - powiedział, a oczy mu zabłysły. - Podobało mi się to. Patrzyliśmy na siebie. Nadal mnie dotykał. Czułam się, jakby przebiegały przeze mnie kilowaty prądu, zupełnie jak podczas eksperymentów z generatorem elektryczności na lekcji fizyki. Znowu zrobiło mi się niedobrze. - Wyskoczysz ze mną wieczorem na drinka? - zapytał. Miałam kompletny zamęt w głowie. Cała chciałam wykrzyknąć, że tak, ale coś mnie powstrzymywało. Przecież wczoraj w parku, z dala od Noego, podjęłam pewną decyzję. Przeanalizowałam, co on właściwie powiedział. Stwierdził, że podobało mu się to, że byłam chamska. Sceptyczne myśli zaczęły osłabiać działanie adrenaliny. A więc stałam się wyzwaniem. Nie próbowałam się przymilać, do czego był przyzwyczajony, i to go zaintrygowało. Mój nadprzyrodzony instynkt samozachowawczy zadziałał. Kiedy już Noe mnie wyrwie, straci zainteresowanie i zwieje. Podręcznikowa sytuacja. Oczywiście, jeśli twoim podręcznikiem jest „Cosmopolitan”. Ignorując to, że moje ciało najwyraźniej miało inne zdanie, odparłam: - To nie najlepszy pomysł. Przez chwilę czułam, że to najświętsza prawda - mój szósty zmysł kazał mi uciekać. Jak najszybciej. Jak najdalej.
Noe wydawał się zaskoczony. Potężnie zaskoczony. Z niedowierzaniem zmarszczył brwi. Prawdopodobnie po raz pierwszy spotkał się z odmową. - Nie najlepszy pomysł? - Próbował się uśmiechnąć, żeby rozładować napięcie. - Dlaczego nie? Nie porwę cię ani nic z tych rzeczy. Po prostu chcę się z tobą spotkać. Mimo uczuć, jakie to we mnie wywoływało, zmusiłam się, żeby spojrzeć mu prosto w oczy. - Spóźnię się na zajęcia. Skrzywił się ze złością, ale szybko zapanował nad sobą i znów się uśmiechnął. Zabrał dłoń i strząsnął ją, jakby chciał usunąć zakłopotanie spowodowane tym, że w ogóle mnie dotknął. Moja skóra mrowiła w miejscu, które właśnie puścił. - Jasne, przepraszam - wymamrotał. - Nie będę cię zatrzymywał. Minęłam go, zmierzając do budynku szkoły. Grupki uczniów kręciły się wokół, czekając na dzwonek. Przeszłam może trzy metry, gdy usłyszałam jego głos: - Ej, Poppy? Gardziłam sama sobą za to, że uśmiechnęłam się, ledwie mnie zawołał. Zanim się odwróciłam, przybrałam możliwie obojętny wyraz twarzy. - Co znowu, Noe? - Starałam się, by zabrzmiało to obojętnie. -
Hej! - Podbiegł. - Może za bardzo... się narzucałem. Przepraszam.
Rzadko ktoś mi odmawia. Zauważył, że się skrzywiłam. - No dobra, wyszedłem na nadętego snoba. - Tylko trochę nadętego. - Zachichotałam. - No dobra. Bardzo nadętego. To, że grasz na gitarze, nie sprawia od razu, że marzą o tobie dziewczyny. -
Pomyślałam o Ruth i uśmiechnęłam się. - Przynajmniej nie wszystkie. Oszukiwałam samą siebie. Noe był marzeniem każdej dziewczyny. Każda, która miała oczy, jasno to widziała. Kłamstwo okazało się jednak wiarygodne. Wyglądał na zawiedzionego. - Teraz już o tym wiem. Czekałam na jego kolejny ruch. Rozległ się dzwonek i wszyscy pobiegli do klas, ale to nie było w tej chwili istotne. - Jeśli perspektywa randki ze mną jest dla ciebie tak odpychająca, to może pójdziemy całą grupą? - Posłał mi kolejny uśmiech. - Nie rozumiem. - Przełożyłam torbę na drugie ramię. - Po lekcjach - wyjaśnił. - Spotykam się z kumplami z zespołu w Dziurce od Klucza. Może wpadniesz? I weźmiesz swoje przyjaciółki? Przemyślałam to szybko. Dziewczyny zabiłyby mnie, gdybym odmówiła. Mimo to miałam wątpliwości. Spotykanie się z Noem nie pomoże mi uwolnić się od tego zauroczenia. - Nadal nie rozumiem dlaczego. - O rany... Tak po prostu - prychnął. I zaraz pokręcił głową. - Przepraszam, to wszystko źle wyszło. Nie powinienem tak cię napadać. Wcześniej wydawało mi się to dobrym pomysłem. Po prostu miałem wyrzuty sumienia po tamtym wieczorze i chciałem jakoś to naprawić, no i wiesz, poznać cię... zauważył, że uniosłam brew - i twoje przyjaciółki. Jest piękny dzień, będzie piękny wieczór. Chłopaki są naprawdę fajne, będziemy się świetnie bawić. Uświadomiłam sobie, że kiwnęłam głową. - To znaczy, że się zgadzasz? - Eee... niech będzie. - Super. Widzimy się w Dziurce od Klucza jakoś po piątej.
Posłał mi jeden ze swoich olśniewających uśmiechów, odwrócił się i pobiegł, zostawiając mnie stojącą z szeroko otwartymi ustami.
6
Spóźniłam się na angielski. Wpadłam do klasy pełnej znudzonych, kamiennych twarzy. Przeprosiłam nauczycielkę, która machnęła tylko ręką i kontynuowała lekcję. Frank zajął dla mnie miejsce, na które szybko przemknęłam. - Coś mnie ominęło? - spytałam szeptem, wyjmując zeszyt i długopis. Podał mi egzemplarz książki. Skrzywiłam się na widok okładki. Fuj. Romeo i Julia. - Będziemy to omawiać w tym semestrze - wyjaśnił. - Nie powinnaś wzdychać i omdlewać z zachwytu, jakie to romantyczne? Uniosłam ironicznie brew. On zrobił to samo i oboje wybuchliśmy śmiechem. Wiedział, że „omdlewanie” nie jest w moim stylu. Frank Dayton był jedną z tych znajomości, które zawierasz po to, żeby nie być samotnym w klasie. Żadna z moich przyjaciółek nie wybrała fakultetu z angielskiego, a ja miałam to szczęście, że na pierwszych zajęciach usiadłam koło Franka, który też nikogo nie znał. Szybko odkryliśmy, że dzielimy upodobanie do sarkazmu, oceniania wszystkich wokół i dziwnych powieści science fiction o samotnikach. Czasami zastanawiałam się, czy przypadkiem na niego nie lecę. Formalnie był całkiem niezły. Miał jasne włosy i zielone oczy, regularnie ćwiczył, spełniał wszystkie standardowe wymogi. Nie był jednak w moim typie. I grał w rugby. Fuj. Stanowiło to powód naszych kłótni nie znosiłam przerośniętego ego u rugbystów.
Kiedy już naprawdę mi się nudziło, rozważałam, czy mu się podobam, ale najpewniej obojgu nam chodziło tylko o to, żeby jakoś przebrnąć przez rozszerzony angielski. Praktycznie nie spotykaliśmy się poza lekcjami, a on nigdy nie wybrał się na Nocne Granie. Wolał muzykę klubową. Fuj do kwadratu. Często dokuczałam mu z powodu jego gustu muzycznego. Po co wkręcać się w trance, jeśli mieszkasz w Middletown? Gdzie się wytańczysz? W swoim renault clio? Nauczycielka, profesor Gretching (nie wolno było zapomnieć o „profesor”, inaczej wpadała w szał), nadal mówiła. Nawijała o tym, że Romea i Julię połączyło przeznaczenie, ale „prawdziwa miłość” zawsze prowadzi do zagłady. Podejrzewałam, że ta interpretacja wykracza poza wymogi programu i pewnie ma wiele wspólnego z jaśniejszym paskiem na palcu, śladem po obrączce. Jęknęłam i położyłam głowę na ławce. - Naprawdę tak bardzo nie znosisz Romea i Julii? - zapytał rozbawiony moją reakcją Frank. - Tak - odszepnęłam. - Cała ta historia jest absurdalna. Dwójka nastolatków przechodzących burzę hormonalną rujnuje sobie życie z powodu jakiegoś dziecinnego zauroczenia. Wolałabym, żebyśmy omawiali Makbeta. Frank przyjrzał mi się uważnie. - Jesteś inna niż wszystkie, co? Spojrzałam na grupkę dziewczyn siedzących naprzeciw nas. Cztery barbie z jednej serii, z których Frank i ja regularnie robiliśmy sobie jaja. Widać było, że przygotowanie się do wyjścia zajmuje im każdego ranka ze dwie godziny pełny makijaż, perfekcyjnie wyprostowane włosy i sztuczne rzęsy CODZIENNIE .
Spijały z ust profesor Gretching każde słowo, omdlewając, gdy
słyszały „przeznaczenie” i „prawdziwa miłość”. Wskazałam na nie i odpowiedziałam: - Bogu dzięki! Nauczycielka kazała zapoznać się z pierwszą sceną. Frank i ja otworzyliśmy książki i czytaliśmy przez kilka chwil. - Dlaczego się spóźniłaś? - zapytał szeptem, przewracając kartkę. Zaniepokoiłam się, że jest już dwie strony dalej niż ja. - Wyglądałaś na trochę zdenerwowaną. Przypomniałam sobie spotkanie z Noem i oddech znów mi przyspieszył. - Jeśli już musisz wiedzieć, to zostałam zaproszona na randkę oznajmiłam. Obserwowałam reakcję Franka. Nie wydawał się zmartwiony, raczej go to zaskoczyło. Czyli jednak na mnie nie leciał. No dobra, można się było tego domyślić. - Kto chciałby się zadawać z taką grungeówą jak ty? - Grungeówą? No nie, Frank. Lata dziewięćdziesiąte dawno się skończyły. To, że słucham prawdziwej muzyki granej przez prawdziwych ludzi, a nie jakiegoś komputerowego brzęczenia, nie znaczy jeszcze, że modlę się do Kurta Cobaina. Zabolała mnie jego uwaga. Wiedziałam, że żartuje, ale celnie trafił w moją największą wątpliwość. Dlaczego w ogóle komukolwiek miałoby wpaść do głowy, żeby się ze mną umówić? Frank zauważył, że nie jestem przygotowana do sarkastycznej wymiany zdań na ten temat, i uniósł ręce, jakby się poddawał. - No już, typiaro. Jestem pewien, że byłabyś uroczą narzeczoną. - Rozkoszną.
- Oczywiście. - Dziewczyną marzeń. - Z pewnością. Po prostu jestem zazdrosny - dodał ze złośliwym uśmieszkiem. - Wiesz, już dawno chciałem cię zaprosić na randkę, ale się bałem. Niedługo jest taka świetna impreza w jednym klubie. W sam raz dla ciebie. Już czas, żebyś zaczęła słuchać porządnej muzy... Aua! Walnęłam go łokciem w żebra. Profesor Gretching usłyszała okrzyk Franka i spojrzała na nas groźnie. - Dobrze - powiedziała. - Poppy i Frank najwyraźniej skończyli pierwszą scenę. Ponieważ tak bardzo wam się spodobała, może przeczytacie nam kolejną z podziałem na role? Oboje jęknęliśmy. - To wszystko twoja wina - wyszeptałam, wstając, żeby odczytać kwestie napalonej, głupiutkiej Julii. Mieliśmy podwójny angielski, więc zanim skończyłam udawać, że miotam się po balkonie, była pora na lunch. - Uroczo zagrałaś - powiedział Frank, kiedy odstawiałam swoje krzesło na miejsce. - Bardzo przekonująco. - Zamknij się! - Cisnęłam w niego długopisem. Niestety, udało mu się go złapać. - Bardzo dramatyczne były te twoje pauzy w monologu Romea. Co ty sobie myślisz? Że jesteś Leonardem DiCaprio? - Po prostu zazdrościsz - odparł, rzucając długopis z powrotem. Sięgnęłam, żeby go złapać, ale odbił mi się od dłoni i potoczył pod ławkę. Przykucnęłam, by go wyciągnąć, w ogóle nie myśląc o tym, że wypinam tyłek tuż przed Frankiem.
- Tobie? - parsknęłam, kiedy już znalazłam długopis. Wyprostowałam się i ruszyłam do wyjścia. - Zresztą, uroczo czy nie, ja odpadam. - Żegnaj... Julio! - Spadaj. Moje przyjaciółki były już przy naszym stoliku w stołówce. Lizzie siedziała po turecku i pisała coś w tym piekielnym notatniku, który zawsze ze sobą nosiła. Ruth, to aż zabawne, podziwiała się w lusterku kieszonkowym - bardzo stereotypowo. Amanda była z Johnnem. Trzymali się za rączki i wyglądali na sparaliżowanych ze strachu. - Poppy! - wykrzyknęła Lizzie na mój widok. - Zgadnij, co się stało! Gazeta chce moją historię o śniętych rybach. - Świetnie - odpowiedziałam, stawiając torbę na stole i odsuwając sobie krzesło. Amanda i Johnno uśmiechnęli się na powitanie, a Ruth tylko kiwnęła głową. Aha, więc zamierzała pogrywać w taki sposób. - Jestem gwiazdą - oznajmiła Lizzie rozpromieniona. - Nie powinnaś tak mówić sama o sobie. - Mam to w nosie. Kto inny mnie doceni? Świat mediów jest bezlitosny. Trzeba uwierzyć w siebie. Przewróciłam oczami i wyjęłam kanapkę z masłem orzechowym. Determinacja Lizzie mnie dołowała. Miałam siedemnaście lat i brakowało mi pomysłu na życie. Nie przepadałam za swoimi fakultetami i z żadnego nie byłam jakoś szczególnie dobra. Lubiłam czytać, ale tylko dla przyjemności. Nienawidziłam analizowania technik narracyjnych i podobnych bzdur na angielskim. Wgryzłam się w kanapkę, puszczając mimo uszu świergot nakręconej Lizzie i rozważając nadchodzący wieczór. Nie chciałam się do tego
przyznać, ale schlebiało mi, że Noe mnie zaprosił, nawet jeśli nie zapowiadało to niczego dobrego. Wprawdzie nie miałam też pewności, czy zapowiadało to coś złego. Może byłam niesprawiedliwa? Czy słusznie założyłam, że jest podrywaczem, tylko dlatego, że dobrze wyglądał i grał w kapeli? Nie, było coś jeszcze. Działał na mnie w sposób, którego nie potrafiłam zrozumieć. Wystarczył jeden weekend, żebym straciła dla niego głowę. Mój szósty zmysł ostrzegał przed niebezpieczeństwem. Jedna część mnie chciała go zignorować i pobiec prosto na randkę. Ta druga, rozsądna, trzymała mnie w cuglach. Lizzie w końcu przestała nawijać o gazecie i zapytała: - To co dzisiaj robimy? Nie chcę w poniedziałek siedzieć w domu, mam od tego doła. Poza tym jest supercudowna pogoda, żal nie skorzystać. Odchrząknęłam, usiłując mówić normalnie. - Tak właściwie - zaczęłam, odwijając folię z kanapki - rano, jak szłam do szkoły, wpadłam na tego, wiecie, Noego. Zaprosił nas do Dziurki od Klucza... będą tam chłopaki z zespołu. Wszystkie na mnie spojrzały. - Że co? Kiedy z nim rozmawiałaś? - Ruth popatrzyła na mnie podejrzliwie. - Po prostu wpadliśmy na siebie i zapytał, czy nie chcemy się spotkać. Uznałam, że lepiej, jeśli zataję, że czekał specjalnie na mnie. Lizzie wyglądała, jakby miała wybuchnąć z emocji. - Mów, jak to się stało. Wszystko, jak na spowiedzi! Wzruszyłam ramionami, starając się zignorować morderczy wzrok Ruth. - Ale to już wszystko. Będzie cała kapela. Zabawimy się. A jeśli się z nimi lepiej poznamy, to może załatwią nam darmowe wejściówki na Nocne Granie.
- Otworzyłam butelkę z wodą i wzięłam duży łyk, bardzo mi potrzebny. - To jak, idziemy? Spojrzałam badawczo na ich twarze. Lizzie wierciła się na krześle jak pięciolatek z ADHD W bożonarodzeniowy poranek. Amanda sprawiała wrażenie przytłoczonej. Trzymała się kurczowo Johnna, który w ogóle nie zwracał uwagi na to, co się tu dzieje, i bezmyślnie gapił się w okno, na boisko, gdzie jego kumple grali w futbol. - Oczywiście, że idziemy! - zadecydowała Lizzie. - Będzie kupa śmiechu. Odwróciłam się do Ruth. Zerkała groźnie, ale po chwili się rozpogodziła. - Okej, wchodzę w to. Basista wpadł mi w oko, to będzie mój nowy cel. Wypięła pierś w teatralnym geście i wszystkie się roześmiałyśmy. Pomyślałam nerwowo, że jeszcze wczoraj jej celem był Noe. A potem spojrzałyśmy na Amandę, jak zawsze spodziewając się jakiejś wymówki. - Dzisiaj? - Zamrugała spanikowana. - Ojej. Właśnie sobie przypomniałam, że akurat dzisiaj mam bardzo ważną kolację rodzinną. Jęknęłyśmy. Nikt nie kłamał gorzej niż Amanda. Nie wkręciłaby nawet śrubki, a co dopiero nas. - Daj spokój. - Szturchnęłam ją w żebra, czego, jak dobrze wiedziałam, nie znosiła. - Będzie fajnie. Nowi ludzie, nowe miejsce... - Nowe ciacha... - wtrąciła Ruth i szczerze uśmiechnęła się do mnie. A więc między nami wporzo, uff. - Ale... ale... obiecałam, że zjemy kolację razem... - Amanda zerknęła na Johnna, oczekując pomocy, ale on nadal patrzył na swoich kumpli. - Jezu, Amanda - włączyła się Lizzie. - Zakonnica umiałaby lepiej kłamać. Prawda, Johnno?
Wrócił do nas myślami i spojrzał z zachwytem na Amandę. - Oczywiście - powiedział do niej. - Jesteś najbardziej prawdomówną osobą, jaką znam. 1 to właśnie tak bardzo w tobie lubię. Twarz Amandy przyjęła kolor radioaktywnego buraka, w efekcie czego Johnno zrobił się purpurowy. Puścili swoje dłonie i oboje wbili wzrok w podłogę. Lizzie, Ruth i ja uśmiechnęłyśmy się szeroko. Johnno niezgrabnie wstał i chwycił swój plecak. - Tak w ogóle... to lepiej pójdę do chłopaków i... eee... pomogę im... dokończyć mecz. Amanda nie dała rady nawet na niego spojrzeć. Wzruszyła tylko ramionami, na próżno starając się, by wyszło to radośnie i beztrosko. -
Jasne - rzuciła, wciąż zaczerwieniona. - Zobaczymy się później.
Johnno stał jeszcze przez chwilę, zakłopotany, zbierając się na odwagę, żeby coś dodać, ale zdusił to w sobie i niemal wybiegł ze stołówki. Kiedy tylko znikł, wybuchłyśmy histerycznym śmiechem. - Dobry Jezu - odezwała się Lizzie, ze łzami w oczach. - Jesteście przezabawni. Amanda spojrzała na nią zmieszana. - Zgadza się - potwierdziła Ruth. - Jak żyję, nie widziałam nikogo bardziej nieśmiałego. To, że się spotkaliście, jest chyba statystycznie niemożliwe. Amanda wyglądała, jakby zaraz miała się rozpłakać. Widziałam wręcz, jak formułuje w myślach wściekłe odpowiedzi, których nigdy nie wypowie na głos. Po chwili potrząsnęła głową i uśmiechnęła się. - Zamknijcie się - powiedziała. - Wiem, że jesteśmy nieco... powściągliwi...
Jej dobór słów znów rozbawił nas do łez. - Ale sobie z tym poradzimy. W każdym razie... - zbierała się na odwagę, żeby wygłosić kolejne zdanie - ja przynajmniej mam chłopaka. Ruth, Lizzie i ja popatrzyłyśmy po sobie, unosząc brwi i nadal się śmiejąc. - To akurat prawda. - Zajęłam miejsce Johnna i objęłam ją ramieniem. Nie powinnyśmy się z ciebie nabijać. W końcu ty jedna sobie kogoś znalazłaś. - Znajduję sobie kogoś średnio raz w tygodniu - wtrąciła Ruth i znowu zachichotałyśmy. Dziewczyny ze stolika obok spojrzały na nas jak na wariatki, co rozbawiło nas jeszcze bardziej. Kiedy wreszcie się opanowałyśmy, zapytałam Amandę: - To jak, idziesz z nami? Przełknęła głośno ślinę, a ja już wiedziałam, że się podda. - W porządku. Pójdę. - Świetnie. - Wstałam i zerknęłam na zegarek. Miałam niecałe pięć minut, żeby dobiec na drugi koniec kampusu. - Widzimy się po zajęciach przed bramą. Kiwnęły głowami, a ja popędziłam na następną lekcję.
7
Reszta popołudnia minęła całkiem szybko. Udawałam skupienie na psychologii i jakoś przetrwałam dwie godziny fotografii. Ukryłam się w uspokajającym czerwonym świetle ciemni i słuchałam piosenek z iPoda, wywołując zdjęcia w stylu Davida Baileya, które zrobiła Ruth. Mieszanka muzyki i ciemności działała na mnie kojąco, gdy czekałam, aż na zanurzonym w odczynnikach papierze ukażą się obrazy. Cały mój spokój ulotnił się jednak, kiedy wybrzmiał ostatni dzwonek. Pobiegłam prosto do łazienki, wyrzuciłam zawartość kosmetyczki do umywalki i zaczęłam doprowadzać się do porządku. Pięć minut później byłam... w nieco lepszym stanie. Przynajmniej na zewnątrz. Moje wnętrzności zachowywały się jak nie do końca ścięta galareta. Wychodząc ze szkoły, opracowywałam taktykę na wieczór. Sprowadzała się do dwóch słów: „Zachowaj spokój”. Teoretycznie, bez Noego w pobliżu, było to całkiem łatwe. Ruth, Amanda i Lizzie czekały na mnie przed bramą. Zauważyłam, że wszystkie wyglądają na nieco bardziej umalowane niż podczas lunchu, więc najwyraźniej nie tylko ja dokonałam paru poprawek w ostatniej chwili. - Gotowe? - zapytałam, biorąc Lizzie pod ramię. - No jasne - odpowiedziała. Chwyciłam Amandę, która już trzymała się z Ruth. Zastanawiałam się, czy kiedyś wyrośniemy z chodzenia pod rękę. Mam nadzieję, że nigdy.
- Nie mogę się doczekać, aż ten basista wpadnie w moje ręce - wyznała Ruth. - Postanowiłam, że go uwiodę, kiedy nudziłam się na turystce i rekreacji. - Doprawdy, kobieto - Lizzie udała oburzenie - jesteś zboczona! Ruth wzruszyła ramionami. - Traktuję mężczyzn tak, jak oni traktowali nas od zarania dziejów. To tylko odwrócenie ról. Wzmocnienie pozycji kobiet. Feminizm! - To wszystko prawda, Ruth - zaśmiałam się - ale muszę zgodzić się z Lizzie. Jesteś po prostu zboczona, a ideały równości wykorzystujesz tylko po to, żeby usprawiedliwić swoje złe zachowanie. - Być może - przyznała Ruth z dumą. Dreptałyśmy w kierunku pubu. Słońce wciąż było wysoko na niebie. Kiedy dotarłyśmy na miejsce, okazało się, że chłopcy jeszcze nie przyszli. Wślizgnęłyśmy się, zdając się na Ruth. Dziurka od Klucza, co typowe dla Middletown, aż za bardzo starała się być fajnym miejscem. Różowe światła i wysokie stołki barowe z
obiciem z czerwonego
aksamitu miały
prawdopodobnie robić klimat. Miejsce przyciągało nadętych młodych karierowiczów - takich, co to podwijają rękawy koszuli i śmieją się głośno, stukając się butelkami piwa z modnych lokalnych browarów. Raczej unikałyśmy tego miejsca. Menedżerka miała brzydki zwyczaj sprawdzania dowodów dziewczyn ładniejszych niż ona, ale na szczęście tego dnia jej nie było. Puściłyśmy Ruth przodem, a ona bez chwili wahania zamówiła cztery butelki desperadosa z cytryną. Barman, chudy gość z fryzurą, nad którą musiał spędzić co najmniej pół godziny, bez pytania wziął kasę i otworzył piwo. Ruth z wprawą wręczyła nam butelki i poprowadziła nas do stolika w ogródku. Idąc za nią, spojrzałam zadziwiona na swój napój i wyszeptałam do Lizzie: - Od kiedy pijemy piwo?
- Od kiedy kolegujemy się z chłopakami z czadowego zespołu. - Upiła niewielki łyk. - Hm, nie jest takie złe - stwierdziła, wycierając usta dłonią. Wielką zaletą Dziurki od Klucza, szczególnie w słoneczne dni, był ogródek. Właściciele pubu musieli wydać fortunę na architekta krajobrazu, który przekształcił to miejsce w coś naprawdę magicznego. Stoliki kryły się wśród żywopłotów, a migające światła i elek- Ironiczne ogrzewacze dawały baśniowy blask po zachodzie słońca. Teraz jednak było piekielnie gorąco i wiele stolików okazało się już zajętych przez grupy spoconych biznesmenów, którzy usiłowali wyglądać luzacko, podwijając nogawki i łażąc na bosaka. Ruth skierowała nas do ostatniego dużego stołu i zasiadła na centralnym miejscu z dobrym widokiem na drzwi pubu. Włożyła wielkie okulary przeciwsłoneczne w czerwonych oprawkach i pociągnęła z butelki. - Ach - westchnęła - to jest życie! Spojrzałam na moją butelkę i z wahaniem wypiłam łyczek. Rzeczywiście nie było złe. Wzięłam kolejny, większy łyk i próbowałam zapomnieć o nieuchronnym nadejściu Noego. Przez chwilę udawałyśmy, że swobodnie rozmawiamy, ale atmosfera była napięta. Wszystkie się denerwowałyśmy. Dobra, na pewno ja i Amanda. Za każdym razem, gdy drzwi się otwierały, Ruth natychmiast patrzyła, kto wchodzi, i oceniała dziewczyny, które ośmieliły się tu wtargnąć. Ja w tym czasie powtarzałam sobie w kółko: „Zachowaj spokój, zachowaj spokój, spokój, spokój, spokój”. Poczułam, że przyszedł, jeszcze zanim go zobaczyłam. Ścisnęło mi gardło, dostałam palpitacji serca i raptem zrobiło mi się słabo. Żeby się uspokoić, pociągnęłam nieco piwa. To był błąd. Poleciało do złej dziurki. Wybałuszyłam oczy i zaczęłam się dławić. Nagle poczułam palenie na
plecach. Ktoś mnie po nich uderzał. Nie widziałam kto to, ale obawiałam się najgorszego - za każdym razem, gdy dłoń dotykała moich pleców, parzyła skórę przez cienką koszulkę. To musiał być Noe. Po czterech potężnych walnięciach, odzyskałam oddech. Łzy ciekły mi po policzkach, gdy rozpaczliwie walczyłam o powietrze, próbując wziąć się w garść. Powoli uniosłam wzrok, żeby ocenić szkody. Spoglądało na mnie mnóstwo zmieszanych twarzy. Zauważyłam wokalistę i dwóch chłopaków, to pewnie był basista i perkusista. Lizzie i Amanda rzucały mi spojrzenia mówiące: „Co z tobą, do diabła?”. Ruth usiłowała zdusić śmiech, wyraźnie zachwycona, że znowu dałam taki popis. Noe, z wielkim uśmiechem na twarzy, przykucnął przede mną. - No, no, Poppy - rzucił ironicznie. - Wiesz, jak zwrócić na siebie uwagę chłopaka, co? - Sięgnął do kieszeni i wyjął chusteczkę do nosa. - Trzymaj. Podał mi. - Powinnaś używać wodoodpornej mascary. Zarumieniona wzięłam chusteczkę i przetarłam okolice oczu. - Dzięki - odezwałam się. - Ale tak serio, Noe, jaki chłopak nosi ze sobą chusteczki? Skąd się urwałeś? Z Przeminęło z wiatrem? Wszyscy poza nim się roześmiali. - Teraz jest jeszcze gorzej - powiedział. - Rozmazałaś makijaż po całej twarzy. Ojej, czy ty umalowałaś się specjalnie dla mnie? - Chciałbyś - odwarknęłam. Przez chwilę sprawiał wrażenie, jakby go to dotknęło. Wstał i wskazał na swoich kumpli. - Chłopaki, ta cudowna, dusząca się dziewczyna to Poppy Law- son. - Na te słowa pomachałam im ręką, nadal zażenowana. - A to - ciągnął dalej - Ruth, Lizzie i Amanda.
Lizzie machała jak wariatka, Amanda ledwo coś odpisnęła, a Ruth lekkim skinięciem dłoni dała znać, że zarejestrowała ich przybycie. Boże, życie jest niesprawiedliwe. Chłopcy usiedli. Wylądowałam koło wokalisty. Przedstawił się jako Ryan. - A więc śpiewasz... - zaczęłam, biorąc niewielki łyk piwa i nie krztusząc się tym razem. - Jak to się stało? Nie umiesz grać na żadnym instrumencie? - Ej! - odpowiedział, ale ze śmiechem. - Mój głos jest instrumentem Zmarszczyłam brwi. - To zabrzmiało strasznie pretensjonalnie, wiesz? Wyglądał na zmieszanego. Patrzył na mnie swoimi niebieskimi oczami ze szczerym zakłopotaniem. Ryan, biedaczek, miał zaskakująco powszechny wśród wokalistów problem - poza sceną był naprawdę nieśmiały i pozbawiony pewności siebie. - Próbuję tylko ukryć fakt, że jestem muzyczną dyslektyczką - wyznałam, mając nadzieję, że jeśli zażartuję z samej siebie, to może trochę się uspokoi. -Więc na niczym nie grasz? -Jak byłam mała, grałam trochę na flecie. Jakie są twoje ulubione zespoły? Nie słuchałam uważnie, gdy zaczął swój entuzjastyczny wywód. Ograniczyłam się do potakiwania, gdy padały słowa klucze, jak I lic Smiths, The Libertines czy The Clash. Uśmiechając się i kiwając głową, sprawdziłam, jak się mają sprawy wokół. Ruth, co było do przewidzenia, znalazła się pomiędzy Noem a basistą. Ustawiła swoje moce uwodzenia na maksimum, trzepocząc zalotnie rzęsami w kierunku basisty, który, jeśli się nie mylę, miał na imię Will. Rozmyślnie odwróciła się plecami do Noego, jednocześnie pokazując mu, jaką jest świetną
sztuką i jak bardzo nie jest nim zainteresowana. Lizzie rozmawiała z perkusistą, Jackiem, o biografii jakiegoś polityka, którą oboje czytali. Choć bombardowała go pytaniami i sprzeczała się z nim, chyba się dogadywali. Amanda intensywnie przysłuchiwała się uwodzicielskim odzywkom Ruth i odgrywała „najlepszą przyjaciółkę”, śmiejąc się obłąkańczo po jej każdej dowcipnej ripoście. A Noe... Cóż, nie odważyłam się na niego spojrzeć. Aż do teraz... Natychmiast tego pożałowałam. Gdy tylko na niego zerknęłam, nasze spojrzenia spotkały się i poczułam, że moja klatka piersiowa się kurczy. Wytrzymał mój wzrok, uśmiech znikł z jego twarzy. Nie pozwoliłam sobie wziąć oddechu, chciałam, żeby to, co między nami powstało, już znikło. Każda komórka mojego ciała pożądała go w sposób, który był dla mnie zupełną nowością. Chciałam przeskoczyć przez stół, ująć jego twarz i wpić się w niego. Jak zwierzę. Było to przerażająco silne uczucie i mogłam odgadnąć, że on czuje to samo. Wyglądał zupełnie, jakby był... głodny. Zrozumiałam, że autorki tych wszystkich tanich romansideł miały rację. Wszystkie powtarzane od wieków banały mówiły prawdę. Chciałam go posmakować, zedrzeć z niego ubranie, pożreć go - pragnęłam wszystkich tych melodramatycznych gestów, z których śmiałam się do rozpuku. Odległa część mojego mózgu kazała mi się ogarnąć, ale głos rozsądku był bezsilny wobec ciała oszołomionego nowymi bodźcami. - Poppy? - usłyszałam. Czy to był on? Odwrócił wzrok. Magiczna chwila się skończyła. - Poppy? - Tak? - Wróciłam do rzeczywistości. To był Ryan.
Oczywiście nie zauważyłam, że skończył mówić. Wydawał się smutny, jakby zrozumiał, że jest za mało interesujący, żeby utrzymać moją uwagę. Poczułam się winna. - Właśnie mówiłem... - zaczął, splatając i rozplatając palce. - Zastanawiałem się, jaki jest twój ulubiony zespół. - Och... - Rozpaczliwie szukałam w pamięci czegoś odpowiedniego. Mój mózg był jednak porządnie niedotleniony. Brakowało mi słów. - The Beatles! Usłyszałam własny głos. Bezpieczna odpowiedź. Każdy lubi The Beatles. -
Serio? - upewnił się Ryan. - Racja, każdy lubi The Beatles.
No właśnie. Czułam, że Noe wciąż mi się przygląda. Zrobiło mi się trochę niedobrze. Musiałam się od niego oddalić. Działał jak kryptonit czy i oś. Nie mogłam tego znieść. Wstałam i nogi lekko się pode mną ugięły. - Wrócę za chwilę - rzuciłam do Ryana, wspierając się na jego ramieniu. Było mi obojętne, jak zareaguje na ten nagły kontakt fizyczny. -
Spoko.
-
Muszę... yyy... napić się czegoś...
Wtedy zapadła ciemność. Odzyskałam przytomność, ale nadal miałam zamknięte oczy. -
Wszystko z nią w porządku? - usłyszałam zaniepokojony głos. To chyba
był perkusista. - Tak - odpowiedziała Lizzie. - Myślę, że to tylko z gorąca. Uświadomiłam sobie, co się stało. Sygnał o wstydzie dotarł do komórek mojej twarzy i
poczułam, że się rumienię. -
Ciągle jest nieprzytomna. Nie powinniśmy wezwać pogotowia? Nie
otwierałam oczu. Dzięki temu mogłam udawać, że to nie dzieje się naprawdę. -
Połaskoczmy ją - usłyszałam Noego.
Nie odważyłby się, prawda? -
Serio? Masz zamiar to zrobić, Noe?
-
Dlaczego nie?
Wiedziałam, że jeśli dotknie mnie jeszcze choć raz, nie zniosę lego. Przeklinając go w duchu, niechętnie otworzyłam oczy i skupiłam wzrok na rozgrywającej się scenie. -
Widzicie? Obudziła się.
Leżałam na plecach. Mrużąc oczy przed słońcem, zobaczyłam innych. Ryan, Will i Jack patrzyli z przerażeniem, które starali się ukryć, udając, że dziewczyny mdlejące bez powodu w ogródkach piwnych to dla nich normalka. Dziewczyny, łącznie z Ruth, wyglądały na stosownie zmartwione. Tylko Noe się śmiał. Spojrzałam na niego groźnie. - Pobudka! - krzyknął. - Witaj z powrotem. Spróbowałam usiąść. Kiepski pomysł. Wszystko się znowu rozmyło i ledwo zachowałam przytomność. - Ostrożnie. - Lizzie przyklękła, żeby pomóc mi wstać. - Zabierzemy cię do łazienki i doprowadzimy do pionu. Paliła mnie twarz. Nienawidziłam swojego głupiego ciała i jego dziwacznych reakcji. - Przepraszam - powiedziałam, chwiejąc się. - Myślę, że się odwodniłam. Wypiłam dziś za mało wody.
Wsparłam się na Lizzie, która poprowadziła mnie sprawnie do damskiej toalety. Ruth i Amanda ruszyły za nami. - Chłopaki, zamówcie następną kolejkę - rzuciła Lizzie. - To nie potrwa długo. Dokuśtykałam do łazienki. Ruth opuściła klapę sedesu, żebym mogła usiąść. Opadłam na nią ciężko i ukryłam twarz w dłoniach, mając nadzieję, że obudzę się z tego koszmaru. Zastosowałam swoje ćwiczenia oddechowe. Liczyłam wdechy i wydechy. Czułam, że powoli wracają mi siły. Łazienka była odpicowana i niesamowicie bajerancka. Zamiast zwykłej umywalki stała tam na postumencie misa tryskająca wodą niczym fontanna. Ściany były ciemnofioletowe, z wielkimi zwierciadłami w złotych ramach. Widziałam dookoła co najmniej sześć odbić samej siebie. Wszystkie równie okropne. Kiedy odzyskałam oddech, spojrzałam na przyjaciółki. - Co to było tym razem? - odezwała się Lizzie. - Przepraszam. - Wbiłam wzrok w swoje klapki. - To drugi raz w tym tygodniu... - Ale co się stało? - zapytała łagodnie Ruth. To zabawne, że weszła w rolę „troskliwej przyjaciółki”. Oczywiście chciała zaimponować Willowi swoją (udawaną) życzliwością. - Nie mam pojęcia - odpowiedziałam szczerze. - Czy to był kolejny napad paniki? - spytała Amanda. - Wyglądało inaczej niż na koncercie. Po prostu zemdlałaś jak normalna osoba. Wzdrygnęłam się na dźwięk słowa „normalna”. - Nie - odparłam. - To nie było to.
- A więc co? Miałam pewne podejrzenie, ale brzmiało niewiarygodnie. Mimo to podzieliłam się nim. - Nie wiem... To Noe... Tak jakbym miała na niego alergię czy coś w tym stylu... Kiedy tylko znajdę się w pobliżu niego, czuję nadciągające niebezpieczeństwo... Nie, to szalone... Nie mam pojęcia, co się dzieje. Dziewczyny wydawały się zdezorientowane. -
Masz alergię na Noego? - Głos Lizzie brzmiał sceptycznie.
-
To bez sensu. Żartowałam. - Uśmiechnęłam się półgębkiem.
- Ale jednak za każdym razem, kiedy to się działo, był w pobliżu odezwała się Amanda. - Może to jego woda po goleniu? Czy twój lekarz wspominał, że możesz mieć alergię, która wywołuje takie objawy? -
To tylko przypadek. - Pokręciłam głową. - Dajmy temu spokój.
To wcale nie wyglądało na przypadek, ale wiedziałam, że sprawiam wrażenie, jakby mi odbiło. I nie podobało mi się, że wszystkie się na
mnie gapią.
Chciałam, żeby moje życie wróciło do normy. - Już mi lepiej - oznajmiłam. - Dziewczyny, wracajcie do stolika. Poprawię makijaż i zaraz przyjdę. Lizzie położyła mi rękę na ramieniu. -
Na pewno wszystko w porządku?
-
Całkowicie.
- Dobra. Jeśli za pięć minut cię nie będzie, wrócę po ciebie. - Wszystko gra. Muszę przez chwilę... wiecie... pobyć sama. Dziewczyny wymaszerowały z łazienki, zostawiając mnie samą w tych luksusach. Podniosłam się i podeszłam do lustra - załamałam się, kiedy zobaczyłam
swoje odbicie. Wyglądałam koszmarnie. Tusz do rzęs rozmazał mi się pod oczami, a z czoła ściekał pot. Zebrałam włosy w niechlujny koczek. Ostrożnie wytarłam resztki czarnej mazi z twarzy, używając papieru toaletowego, i nałożyłam pomadkę. Jeszcze raz spojrzałam na siebie. Okej. Trochę lepiej. Powrót do stolika zapowiadał się na dość kompromitujący. Wiedziałam, że na pewno zniechęciłam do siebie Noego - niemożliwe, żeby nadal na mnie leciał po takim przedstawieniu. Ale to chyba nawet lepiej. Taki był przecież plan, prawda? Nie zakochuj się w nim, nie pozwól złamać sobie serca... Jeśli brać pod uwagę fakty, widziałam go całe trzy razy, z czego dwa razy straciłam przytomność. Przypadek czy nie, to nie był dobry znak. Wzięłam głęboki oddech i powtarzając sobie w myślach historię o odwodnieniu, pchnęłam drzwi łazienki. A za nimi stał Noe. Podskoczyłam na jego widok. - Przepraszam. Nie chciałem cię wystraszyć. Wyglądał cudownie, oparty o ścianę, z posępnym wzrokiem i zaciśniętymi ustami. To będzie trudne, ale wiedziałam, co powinnam zrobić. Znałam go dopiero dwa dni, a już mi poważnie odbijało. - Nie ma sprawy - odparłam, bawiąc się kosmykiem włosów. - Martwiłem się o ciebie. Bałam się spojrzeć mu w twarz, żeby znowu nie zemdleć. - Niepotrzebnie. Już mi lepiej. - Poppy, czy możemy porozmawiać? - Chwycił moją dłoń, splatając palce z moimi. Jego dotyk parzył, ale nie mogłam zmusić się, by cofnąć rękę. - O czym? - Wzruszyłam ramionami, starając się zachowywać normalnie.
To chyba oczywiste? - Jego głos zdradzał zdenerwowanie. - O nas. Wymamrotałam coś pod nosem. - Co? - Powiedziałam, że nie ma „nas”. Jestem tylko ja i jesteś ty. Ścisnął moją dłoń z większą siłą. - Nie wygłupiaj się. Musiałaś poczuć, że coś jest między nami. To doprowadza mnie do obłędu. Właściwie cię nie znam, a nie mogę przestać o tobie myśleć. To szaleństwo. Dopiero co, przy stoliku, kiedy spojrzałaś na mnie, myślałem, że wybuchnę. Wiem, że czułaś to samo. - Obserwował moją reakcję. - To dlatego zemdlałaś, prawda? Bo nie mogłaś tego znieść. Chłonęłam każde jego słowo, starając się logicznie przeanalizować, co właśnie mi powiedział. Drżałam. Byłam tak szczęśliwa, że chciało mi się śpiewać. Nie może przestać o mnie myśleć! O mnie? Zwykłej, sceptycznej mnie. W jakiejś odległej cząstce mojego mózgu rozlegał się jednak krzyk wzywający cło zignorowania tych uczuć: „On cię zrani. Znudzi się tobą. A co najważniejsze... coś tu jest nie tak. Ten facet sprawia, że mdlejesz”. - Ładna gadka - rzuciłam ozięble. - Każdej to mówisz? Na jego twarzy pojawił się grymas, który można by określić tylko jako skurcz bólu. - Chyba sobie żartujesz! - Naprawdę myślisz, że jestem na tyle głupia, żeby się na to złapać? Przybrałam ostrzejszy ton. - Nie zaliczam się do twoich napalonych fanek, rozumiesz? Ból na jego twarzy natychmiast zmienił się we wściekłość. - Oczywiście, że rozumiem! - prawie ryknął. - A ty rozumiesz, że to nie są tylko słowa. Wiem, że też to czujesz. Po prostu się boisz. Boisz się, choć sama
nie wiesz czego. Zaśmiałam się złośliwie, nienawidząc dźwięku własnego głosu. - Boże, czy ty w ogóle siebie słyszysz? Mówisz, jakbyś był bohaterem harleąuinów, które czyta moja mama! Tym razem on powinien poznać smak upokorzenia. Zaczerwienił się, jakby krwawiła mu cała twarz. Czułam się okropnie. Pusta. Coś jednak podpowiadało mi, że to najlepsze, co mogłam zrobić. Musiałam się przed tym bronić. Czymkolwiek to było. - Pomyliłem się co do ciebie - powiedział. - Nie jesteś taka, za jaką cię uważałem. Jego słowa ugodziły mnie boleśnie. Puścił moją dłoń. Poczułam, jakby bez jego dotyku miała zamarznąć. Nie mogłam tego znieść. Tego, że uwielbienie na jego twarzy tak szybko zmieniło się w nienawiść. Chciałam go z powrotem. Już brakowało mi jego uczucia. - Posłuchaj - zaczęłam niemal błagalnie, pragnąc cofnąć swoje słowa. Wiem, że zachowuję się jak zdzira, przepraszam za to. Spojrzał na mnie uważnie. - Po prostu... Myślę, że nie za bardzo do siebie pasujemy. Ledwie się poznaliśmy, a już się kłócimy. - Sama się oszukujesz. - Wcale nie. - Oczywiście, że tak. 1 dobrze o tym wiesz. Musiałam to zakończyć. Miał rację we wszystkim, ale nie mogłam sobie pozwolić na zakochanie się w nim. Zraniłby mnie - i to dotkliwie. Znowu odezwałam się lodowatym głosem.
- Noe, musisz pogodzić się z tym, że WCALE NA CIEBIE NIE LECĘ! - krzyknęłam dla większego efektu. - Wiem, że to dla ciebie coś nowego, ale proszę, pogódź się z tym. Cofnął się z wyrazem obrzydzenia na twarzy. - Masz rację. Zachowujesz się jak zdzira - powiedział i pognał korytarzem do wyjścia. Zostałam sama
7:2
Doktor Beaumont spoglądała na monitor, bojąc się nawet mrugnąć. Sama nie wiedziała, jak długo już tu jest. Sześć godzin? Może siedem? Kubek zimnej kawy stał zapomniany obok klawiatury, w towarzystwie pustego opakowania po preclach. Nie czas przejmować się dietą. W laboratorium wrzało, ale była zbyt skupiona, żeby zwrócić uwagę na uwijających się wokół ludzi. Gdyby zdołała oderwać wzrok od ekranu, zauważyłaby, że większość z nich obserwuje ją z zaniepokojeniem. Ze skupienia wytrącił ją ten głupi asystent. -
Wszystko w porządku, Anita?
Biorąc pod uwagę okoliczności, głos Ulewy był zdecydowanie zbyt radosny. I znowu, kretyn, zwrócił się do niej po imieniu. Postawił przed nią świeżo zaparzoną kawę. -
Pomyślałem, że ci się przyda.
Spojrzała na niego. Zirytował ją tym, że ją rozproszył, ale była mu wdzięczna za kawę. -
Dzięki, Ulewa- mruknęła i z powrotem przeniosła wzrok na ekran.
Zapełniały go zielone symbole. Dla kogoś niewtajemniczonego nie miałyby najmniejszego sensu, ale doktor Beaumont czytała je równie łatwo jak wakacyjną powiastkę. Ulewa przyciągnął sobie krzesło i usiadł na nim okrakiem. - Tak? - Znowu musiała odwrócić wzrok od monitora.
- Zastanawialiśmy się... - Choć raz Ulewa wyglądał na podenerwowanego. - To znaczy, ty się zastanawiałeś. - Anita była już naprawdę zła. - Nad czym? - Tego... hm... ludzie, to znaczy ja i inni... Chcieliśmy zapytać, czy był już może... wiesz, kolejny odczyt? Anita westchnęła. Oczywiście, że chcieli wiedzieć. Wszyscy chcieli. Sekretarz obrony chciał dostać dwudziestostronicowy raport przed północą. Odchyliła się do tyłu i rozpuściła ciasno upięty kok. Co za przyjemność. Przeczesała włosy palcami i znowu westchnęła. - Nic nowego od wczorajszej nocy. Ulewa przysunął bliżej swoje krzesło. Zniżył głos do szeptu. - A wczoraj w nocy? - zapytał ze strachem w oczach. - Czy odczyt... wskazał wysoki wynik? Anita skinęła głową. -To
prawdziwe
dopasowanie.
Najgorszy
możliwy
scenariusz.
Niebezpieczeństwo całkowitej zagłady, o którym pisze się referaty podczas szkolenia. Ulewa mimowolnie przełknął ślinę. - Myślisz, że mógł nastąpić... - Kontakt fizyczny? - dokończyła za niego Anita. - Nie ma wątpliwości. Przypadkowe spotkanie nie dałoby takiego wyniku. Wcisnęła klawisz i drukarka wypluła kartkę. Podała chłopakowi wydruk, zauważając przy okazji, że jej paznokcie nadal czekają na dokończenie manikiuru. - Sam zobacz.
Ulewa trzymał kartkę daleko od siebie i mrużył oczy, starając się znaleźć prawidłowość. Kilka razy mrugnął i jeszcze dalej wyciągnął rękę. Nareszcie to dostrzegł. - Jezu Chryste! - Wiem. - Anita odebrała wydruk, po czym upiła łyk kawy i znowu spojrzała na monitor. - Ale od wczoraj nic się nie działo? - Gapię się na to nie wiadomo jak długo, i nic. - Mogę ci pomóc, jeśli chcesz... Zastanawiała się przez chwilę. Szczerze mówiąc, nie pogardziłaby towarzystwem. - W porządku. Ulewa usiadł jeszcze bliżej i przyjrzał się wzorom. Nie sądził, że Anita się zgodzi. Inni w życiu mu nie uwierzą. Dobra. Skoncentruj się. Możesz ocalić świat, pamiętasz? Tak jak go nauczono, skupił się na ekranie i pozwolił, by obraz przed oczami lekko mu się rozmył. Anita siedziała obok w milczeniu, ledwo oddychając. Nie miał pojęcia, jak długo tu siedział, gdy nagle zobaczył na ekranie rozbłysk. Spojrzał na Anitę. Patrzyła szeroko otwartymi oczami. -Też to...? - Widziałam. Anita zerwała się z krzesła i uderzyła w duży czerwony przycisk na krańcu biurka. Jak szalona zaczęła wstukiwać na klawiaturze zaszyfrowane komendy. Jej palce poruszały się tak szybko, że nie sposób było nadążyć za nimi
wzrokiem. - Postaraj się określić współrzędne - nakazała mu, wciąż pisząc. Ulewa przesunął się z krzesłem do komputera obok, czym prędzej się zalogował i również zaczął z zapamiętaniem uderzać w klawisze. - Już za późno, żeby ustalić dokładną lokalizację. - Co? Chcesz powiedzieć, że zgubiliśmy ich trzeci raz z rzędu? - Przepraszam. Nie byliśmy wystarczająco szybcy. -Sprawdź wiadomości - rzuciła przez ramię polecenie. - Chcę wiedzieć o wszystkim, co wydarzyło się na północy Europy w ciągu ostatnich dwunastu godzin. Powodzie, pożary, dziwne zgony, nieważne, jak niepowiązane ze sobą by się zdawały, za PIĘĆ minut chcę zobaczyć kompletny raport.
Ulewa zalogował się do serwisu informacyjnego. Wprowadził słowa kluczowe i wcisnął enter. Na ekranie pojawiły się nagłówki artykułów. Błyskawicznie przeglądał je, jeden po drugim. - Nic się nie wydarzyło. -
Niemożliwe. Naprawdę, żadnych katastrof... Przynajmniej na razie.
Anita przerwała pisanie. Położyła głowę na biurku. Nagle wydała się zupełnie bezbronna, pozbawiona jakiejkolwiek ochrony. -
Mieliśmy szczęście - wyszeptała, uspokajając oddech.
Drukarka wypluła ostatnią kartkę. Ulewa zgarnął ją i natychmiast odczytał wzór.
- Naprawdę mieliśmy szczęście.
8
Kiedy wróciłam do domu, rozpłakałam się jak jeszcze nigdy. Leżałam z głową wtuloną w poduszkę, nie mogąc opanować bezsensownego, żałosnego szlochu. Za każdym razem, kiedy zamykałam oczy, żeby zatamować łzy, widziałam pełną obrzydzenia twarz Noego, co wywoływało kolejny przypływ rozpaczy. W pewnym momencie zorientowałam się, że gapi się na mnie moja matka stała w drzwiach, jakby sparaliżowana strachem o moje słabnące zdrowie psychiczne. Nie mogłam na nią spojrzeć, odwróciłam się więc do ściany, nadal spazmatycznie szlochając. I wszystko to przez chłopaka. Mama i tak by nie uwierzyła. Jeszcze tydzień temu nie byłam ani trochę zainteresowana żadnym osobnikiem płci męskiej w promieniu stu kilometrów, a dzisiaj dostawałam histerii z powodu jakiegoś głupiego gitarzysty, z którym się nawet nie całowałam. Jak mogłaby w to uwierzyć? Sama w to nie wierzyłam. W końcu nadchodzi jednak moment, kiedy fizycznie nie można już dłużej płakać. Łkanie powoli zmieniało się w czkawkę. Podciągnęłam nogi pod brodę i zaczęłam robić swoje ćwiczenia oddechowe, dopóki nie uspokoiłam się na tyle, żeby podejść do toaletki. Usiadłam i odważyłam się spojrzeć w lustro. Zawsze bardzo lubiłam tę toaletkę w stylu lat siedemdziesiątych, z lustrem w grubej ramie zdobionej tandetnymi złotymi listkami. Teraz, siedząc na stołku, żałowałam, że ją kiedykolwiek dostałam. Przeraziło mnie własne odbicie. Twarz miałam obrzękłą jak po dziesięciu rundach walki bokserskiej. Spod opuchlizny ledwo było widać oczy. Od łez włosy skleiły się w strąki, a
skóra przypominała abstrakcyjne płótno dzieciaka, który lubi kolor czerwony. Bardzo, ale to bardzo lubi. - Świetnie wyglądasz, Poppy - wymamrotałam do siebie. Gapiłam się długo w swoje odbicie, do upadłego analizując ostatnich kilka dni i starając się dojść, co, do diabła, się stało. Zrozumiałam, dlaczego nazywa się to zauroczeniem - przydałby mi się egzorcysta. Wystarczyło, że spotkałam kolesia z bujną grzywą, a już zapomniałam o wszystkich swoich uprzedzeniach wobec chłopaków. Nie, Noe miał rację. To było coś więcej. Co się, do diabła, dzieje? Usiłowałam przekonać samą siebie, że to nieważne, że w końcu mi przejdzie. Darowałam sobie mycie twarzy i zębów, wczołgałam się do łóżka i zapadłam w niespokojny sen. Większą część wtorku w szkole starałam się względnie mało rzucać w oczy, dzięki czemu uniknęłam niepotrzebnych spotkań. Po ostatnim dzwonku pognałam na parking, gdzie miała czekać na mnie mama. W związku z widowiskiem, jakie urządziłam, załatwiła mi nadzwyczajną wizytę u doktora Ashleya, korzystając z tego, że za bardzo płakałam, żeby protestować. Dostrzegłam ją - patrzyła z niepokojem, siedząc za kierownicą samochodu. Poczułam nagły przypływ miłości, a chwilę później nieunikniony przypływ winy. Nie mogłam znieść tego, że przysporzyłam jej jeszcze więcej zmartwień. Kolejny dowód na to, że wyrzucenie Noego z mojego życia to dobry pomysł. Z wymuszonym uśmiechem wślizgnęłam się na fotel z przodu. - Cześć, córeczko. Jak tam w szkole? - Świetnie. - Uśmiechnęłam się jeszcze szerzej. - Naprawdę świetnie.
Moja odpowiedź wywołała jej smutne westchnienie. Wiedziała, że kłamię. Zdolności parapsychiczne rodziców nigdy nie przestawały mnie zadziwiać. - Czegoś nowego się nauczyłaś? To dla mnie najważniejsze. - Och, mnóstwa rzeczy! - Entuzjastycznie pokiwałam głową. - Na psychologii omawialiśmy eksperyment, podczas którego gość pokazywał dzieciom brutalne filmy, a później dawał im lalkę, żeby sprawdzić, czy ją pobiją. - A, to ciekawe. - Mama uniosła brwi. Pogłośniłam radio, żeby uniknąć dalszego przesłuchania, i obie gapiłyśmy się przez okno, udając, że słuchamy wieśniackiego disco, którym raczyła nas niezmordowanie stacja Radio One. Piosenka miała głupi tytuł w rodzaju Zaburzenia uwagi i wykonywał ją „zespół”
ADHD.
Mówię serio. Frank od
dawna usiłował mnie nakłonić, żebym ich posłuchała. Kiedy dojechałyśmy do przychodni lekarskiej czy raczej, mówiąc wprost, poradni zdrowia psychicznego, otworzyłam drzwi samochodu. - Poczekaj - powiedziała mama, przytrzymując mnie za ramię. - Co się stało? Grzebała w torebce w poszukiwaniu czeku dla doktora Ashleya. Kiedy spojrzałam na kwotę wypisaną starannym, pochyłym pismem mojej mamy, poczucie winy przybrało na sile. Nie tylko sprawiałam, że czuła się okropnie, lecz także doprowadzałam ją do bankructwa. Może powinnam przestać się wymądrzać i zacząć uważniej słuchać, co mówi doktor Ashley. - Dzięki - powiedziałam ze wstydem. - Odbiorę cię potem. - Jasne. Na razie. Nachyliła się i lekko pocałowała mnie w czoło. Po chwili odpaliła silnik.
Wygramoliłam się i ruszyłam w kierunku imponujących drzwi przychodni. Bardzo starano się, żeby klinika sprawiała wrażenie „normalnej” - o ile to słowo w ogóle coś znaczy. W rejestracji wszyscy byli radośni, pewnie dlatego, by odwrócić uwagę od procedur bezpieczeństwa przy wejściu. Jeszcze nie odbiło mi kompletnie, więc przychodzi łam tylko na pojedyncze sesje, ale w klinice było sporo pacjentów, którzy przebywali tu stale. Ściany pomalowano na wesoły żółty kolor, a świeże kwiaty dokoła miały zakamuflować typowy szpitalny zapach. W poczekalni leżały najnowsze numery czasopism, nawet tych lepszych, jak „Vogue” - inaczej niż w przychodniach publicznych, gdzie można było liczyć co najwyżej na postrzępione pisemka dla gospodyń domowych, i to numery sprzed dziesięciu lat. Masz to, za co płacisz, nie? Jakoś musieli uzasadnić swoje niebotyczne ceny. Ogólnie podporządkowywano się kłamliwej i bardzo brytyjskiej regule każącej udawać, że to wcale nie jest szpital psychiatryczny. W poczekalni wszyscy się uśmiechali, przyjaźnie kiwali do siebie głowami i pozornie nikt nie zwracał uwagi na zabandażowane nadgarstki i blizny na twarzach - choć tak naprawdę każdy myślał: „A z jego mózgiem co jest nie tale?” Po pięciu minutach wywołano moje nazwisko, więc nieśmiało zapukałam do gabinetu doktora Ashleya, mimo że przecież właśnie mnie oczekiwał. Jeszcze jedna dziwaczna i zupełnie zbędna norma społeczna związana z wizytami u lekarza. - Proszę - usłyszałam i pchnęłam drzwi. Siedział w tym samym fotelu co zawsze - imponującym antyku, za którego znalezienie uczestnicy programu Łowcy okazji daliby się pokroić. Poza tym wyposażenie gabinetu było dość skąpe - kilka nijakich obrazów na jasnoróżowych ścianach, komputer na biurku. Między fotelem „moim” a
doktora Ashleya stał kwadratowy szklany stolik, a idealnie na środku blatu znajdował się charakterystyczny pojemnik na chusteczki. Wzdrygnęłam się na wspomnienie, ile ich zużyłam podczas poprzednich wizyt. - Dzień dobry, Poppy. Usiadłam niezręcznie i splotłam palce, udając, że wcale mnie tu nie ma. To nie dzieje się naprawdę. To nie jest moje życie. Nie jestem z tych, którzy potrzebują terapii. - Dzień dobry. Przez całe trzydzieści sekund siedzieliśmy w milczeniu, aż w końcu padło standardowe pytanie: - Jak się dzisiaj czujesz? - W porządku. - Równie standardowa odpowiedź. Znowu cisza. - A tak szczerze? Westchnęłam. To było tak przewidywalne. I wymuszone. Chociaż nie było tu kozetki, mogłam z łatwością wyobrazić sobie, jak na niej leżę, patrząc w sufit i opowiadając o tragicznym dzieciństwie. Wróciłam myślami do hojnego czeku w kieszeni i zmusiłam się do zagrania według panujących tu reguł. - No więc... w ciągu ostatniego tygodnia dwa razy zemdlałam. Doktor Ashley kiwnął głową, prawie nieporuszony, jakbym wyrecytowała jadłospis na dzisiaj czy coś. Jedynym objawem zainteresowania było tempo, z jakim pisał w swoim notatniku. - Rozumiem - powiedział, ciągle notując. - I to nie jest... normalne, prawda? -Nie.
Przerwał pisanie i przyjrzał mi się znad zeszytu. Chciałabym móc go przeczytać. - Jak sądzisz, jaka była tego przyczyna? Serio, powinnam chyba pójść na psychologię. Wystarczy, że przez godzinę pozadajesz miłym i spokojnym głosem pytania, a zarabiasz sto pięćdziesiąt funtów. - Nie mam pojęcia. - Wzruszyłam ramionami, odgrywając zblazowaną nastolatkę. A on znowu zaczął gwałtownie notować. Czekając, aż skończy, wierciłam się. Na przemian krzyżowałam i rozplatałam nogi. - Twoja matka - zaczął, nareszcie przejmując inicjatywę - podczas rozmowy telefonicznej dzisiaj rano powiedziała mi, że pierwszy atak miał miejsce na koncercie. To prawda? Skąd mama się o tym dowiedziała? Tata musiał się jej wygadać. Sklęłam go w duchu. - Tak. To było okropne. Rzygałam i w ogóle. Nie podobało mi się, jak to zabrzmiało. Tak prostacko. Doktor aż się wzdrygnął i sama nie wiem czemu, ucieszyło mnie to. - Byłaś chora? - zapytał, a jego długopis nabierał prędkości nad sekretnym zeszytem. - Hm, wcześniej to się nie zdarzało, prawda? - Nie. - A ten drugi atak? Jak przebiegał? - Bez rzygania. Normalnie. Myślę, że zaraz umrę. Jest okropnie. Nie umieram. Doktor Ashley zamyślił się. Gryzł końcówkę długopisu. Tego oczywiście nie było w planach. Byłam na dobrej drodze. Miałam być „sukcesem”.
- Kiedy poczułaś zbliżający się atak, zastosowałaś techniki, których cię nauczyłem? Skinęłam głową. - I ćwiczyłaś świadome oddychanie? - Co rano. - Znowu pokiwałam głową. Wyglądał na zdruzgotanego. Nie za to płacę. Zapadła cisza. Machałam nogą, czekając, aż przemyśli sprawę. Zazwyczaj był taki... poukładany. Zazwyczaj miał odpowiedź na wszystko. - Czy w ciągu ostatniego tygodnia coś się wydarzyło? Czy zaszły jakieś zmiany, które mogły to wywołać? Natychmiast pomyślałam o Noem i wezbrały we mnie uczucia. Ale to było głupie. Noe nie mógł być przyczyną To nie miało sensu. Zresztą, nawet gdyby był, w życiu nie powiedziałabym doktorowi Ashleyowi o chłopaku. Umarłabym ze wstydu. Zauważył zmianę na mojej twarzy. Kurczę. Potrzebowałam jakiejś przykrywki. - Poppy, wiesz, że możesz powiedzieć mi o wszystkim. Możesz czuć się tutaj swobodnie. Nie będę cię oceniał. Tok, oczywiście. Chciałam mu powiedzieć. Chciałam, żeby pieniądze mamy nie szły na marne. Ale co miałam zrobić? Powiedzieć szczerze: „Odbija mi, bo lecę na chłopaka”? To śmieszne. I głupie. Wzięłam głęboki oddech i bez najmniejszego problemu zaczęłam zmyślać. - To... - wydukałam, myśląc o Noem i pozwalając łzom płynąć. - To przez mamę... Tak bardzo się o nią martwię. Myślę, że nasza relacja jest toksyczna... Podsunął mi chusteczki. Sesja potoczyła się jak zwykle.
9 Dni mijały, jak to już dni mają w zwyczaju. Tygodnie również. Nie działo się nic godnego uwagi. Po lecie nastąpiła jesień. Zrobiło się zimno. Tylko najbardziej
zdesperowane
szpanerki (Ruth)
paradowały w krótkich
spódniczkach, pokazując wszystkim gęsią skórkę. Skończyliśmy omawianie Romea i Julii i zajęliśmy się poezją czasów pierwszej wojny światowej. Ataki paniki ustały. Nie miałam pojęcia, czy miały związek z Noem. Koniec końców, życie wróciło do normalności. Czymkolwiek ona była. Nadal o nim myślałam. Dużo więcej niż powinnam. W ciągu dnia nie stanowiło to problemu. Spotykałam się z przyjaciółkami, chodziłam na zajęcia, pomagałam mamie w kuchni - nudne zajęcia typowej nastolatki. W nocy jednak moje ciało rozpalała tęsknota. Choć kładłam się z postanowieniem, że nie będę o nim myśleć, to, gdy tylko gasiłam światło, natychmiast widziałam go przed oczami. Odtwarzałam każdą chwilę, którą z nim spędziłam, analizowałam każde słowo, które wypowiedział. Trzęsłam się ze wstydu, gdy wspominałam swoje zachowanie. Wiedziałam, że to tylko zauroczenie. Wiedziałam, że przejdzie. Przynajmniej taką miałam nadzieję. To byłby dzień jak co dzień, gdyby nie Ruth i jej nowina. Siedziałyśmy we cztery w stołówce, przy naszym ulubionym stoliku. Znajdował się tuż przy oknie i grzejnikach, więc mogłyśmy siedzieć w ciepełku i jednocześnie ślinić się, obserwując chłopaków grających w piłkę na zewnątrz. Było dość ponuro, beznadziejna brytyjska pogoda, normalka.
Ciągłej mżawce towarzyszył wiatr, który natychmiast zwiewał ci włosy na twarz i przyklejał je do błyszczyka. Otuliłam się swoją ulubioną bluzą z kapturem. Grałyśmy w oszusta. Szło mi całkiem nieźle, w dłoni miałam już tylko pięć kart, gdy Ruth przemówiła. - Nerwobóle będą dziś na Nocnym Graniu - oznajmiła, kładąc dwie karty na stole. - Dwie szóstki - dodała. Zespół Noego miał dzisiaj zagrać. Byłam zbyt wstrząśnięta, żeby sprawdzić jej karty. - Co?! - wykrzyknęłam. Pozostałe dwie spojrzały z umiarkowanym zainteresowaniem. - Występują o dziewiątej. - Ruth odgarnęła włosy. - Tym razem w piątek, bo ktoś wynajął klub na sobotę na swoje supersłodkie urodziny. Will powiedział, że mam was zaprosić. Ruth i Will „widywali się” od pamiętnego wieczoru w Dziurce od Klucza. Bóg wie, co to dokładnie oznaczało w wypadku Ruth, ale wiedziałyśmy, że z nim sypiała, bo za każdym razem zanudzała nas obrzydliwymi szczegółami. Zdawała się nie zauważać a) jak bardzo nam to wisiało, b) jakie to krępujące dla osób, które jeszcze nie przeżyły swojego pierwszego razu. Wykorzystywałam ich kwitnący związek, żeby wyciągać informacje o Noem, ale wydawało się, że Ruth raczej spędzała czas „na osobności” z Willem, zamiast spotykać się z resztą zespołu. - Ja się wybieram - oświadczyła Amanda, zaskakując nas wszystkie. Spojrzałyśmy na nią zszokowane. - Wiecie, Johnno idzie - zdołała wymamrotać, zanim ukryła się za kartami. Spanikowana odwróciłam się do Lizzie. Nie chciałam iść. Oczywiście
Lizzie też nie pójdzie? No dobra, oczywiście, że pójdzie. - Ja też - potwierdziła moje obawy. Z lekkim niepokojem dołożyła kartę. Jedna szóstka. Spojrzałam w swoje karty i zobaczyłam, że mam dwie szóstki. Oznaczało to, że albo Ruth, albo Lizzie oszukiwały. Nadal jednak byłam zbyt wstrząśnięta, żeby je sprawdzić. Nie dam rady pójść. Nie dam rady zobaczyć się z Noem. - Ja też idę - powiedziała Ruth. - Will jest zawsze taki napalony po koncercie. To niesamowite. W jej głosie nie było nawet cienia ironii. Po raz tysięczny zaczęłam się zastanawiać, jak to możliwe, że zostałyśmy przyjaciółkami. Wszystkie popatrzyły na mnie, więc udawałam, że przeglądam swoje karty. - Poppy? - zapytała Lizzie. - Mhm? - Wyciągnęłam dwie przypadkowe karty i rzuciłam na stos. Dwie siódemki. Amanda, twoja kolej. Amanda nie zagrała karty. Czułam, że się na mnie gapią. - Poppy, idziesz z nami? Szybko, myśl. Jakaś wymówka, cokolwiek. - Dziewczyny, nie mogę. Obiecałam, że upiekę dziś ciasto z wiśniami. Co, do diabła? To najgorsze kłamstwo, jakie kiedykolwiek słyszałam. - Że co? - Ruth wyglądała na lekko rozbawioną. Nachyliła się nad stołem. Nie wiedziałam, że kręci cię cukiernictwo, Poppy. Pokiwałam głową jak wariatka. Cóż, skoro już zaczęłam... Byłam gotowa powiedzieć wszystko, byleby się wykręcić. - Tak, uwielbiam wypieki! Przecież dobrze wiesz. Nie mogę się doczekać,
żeby wypróbować nowy przepis, który znalazłam w takiej jednej gazecie. - Podpuszczasz nas - zawyrokowała Lizzie. Zastąpiłam szaleńcze kiwanie głową równie szaleńczym kręceniem. - Ależ skąd, słowo harcerki - odparłam, szeroko otwierając oczy. - Po prostu uwielbiam piec! Jak wy słabo mnie znacie! Tylu rzeczy o mnie nie wiecie! Pomyślałam o moich uczuciach do Noego, które tak starannie przednimi skrywałam. Przynajmniej to jedno nie było kłamstwem. Częściowo. - Poppy, umiesz przypalić nawet mrożoną pizzę - zaatakowała Lizzie. Nienawidzisz gotowania! Dlaczego nie chcesz iść na Nocne Granie? To do ciebie niepodobne! Potrzebowałam kolejnego kłamstwa. -
Po prostu nie mam ochoty i tyle.
- Ale to piątkowy wieczór. Muzyka na żywo. To jedyna tak jakby rozrywka w tym głupim miasteczku. -
Tak, ale... - Nie miałam więcej pomysłów.
Ruth spoglądała na mnie krytycznie. - Jesteś pewna, że nie chodzi o to, że boisz się na kogoś wpaść? - zapytała, wykładając karty jedna po drugiej. Poczułam, że się rumienię. -
Co? - Udałam, że nie wiem, o co chodzi. - O czym ty mówisz?
- Noe - odpowiedziała Ruth. - To jasne, że jeszcze nie tak dawno coś między wami było. -
Hę? - Boże, jak ja jej nienawidziłam!
-
Nie chcesz iść, bo cię olał i złamał ci serce.
Odsunęłam się od stołu, żeby zapewnić sobie więcej miejsca na emocjonalną przemowę. - Że. Niby. Co?! - wykrzyknęłam. - Nigdy nie leciałam na tego głupiego Noego. To zwykły dupek, a jeśli mi nie wierzycie, pójdę na to żałosne Nocne Granie. To NIEPRAWDA, że na niego lecę... -
OSZUST! -
wykrzyknęła triumfalnie Lizzie.
Serio? Jej nie da się nabrać. -
Mówię prawdę, Lizzie. Nie lecę na Noego.
- Nie, oszust w grze. - Pokręciła głową i wskazała na karty. - Nie miałaś dwóch siódemek. Odwróciła wyłożone przeze mnie karty. - Cha, cha, bierzesz wszystkie. Westchnęłam i zgarnęłam całą kupkę.
10
Szykowanie się na wieczór było koszmarne. Przymierzałam kolejne ciuchy, nie mogąc się na nic zdecydować. Naprawdę nie chciało mi się iść i żałowałam, że nie wymyśliłam lepszej wymówki. Po godzinie zmagań z garderobą wybrałam w końcu ciemne obcisłe dżinsy, czarny rzemykowy top i srebrne dodatki. Pół godziny zajęły mi próby ułożenia włosów w coś nieco bardziej egzotycznego, zanim się poddałam i pozwoliłam im swobodnie opaść na ramiona. Kiedy wyszłam ze swojego pokoju, tata stał akurat na dole schodów, z gazetą w dłoni. - Ślicznie wyglądasz, słonko - powiedział. - Jakaś specjalna okazja? Wzruszyłam ramionami. - Nocne Granie... znowu. - Nieźle się wystroiłaś. Czyżbyś chciała się komuś spodobać? - Spojrzał na mnie ze szczerym zainteresowaniem. - Fuu - jęknęłam, schodząc po stopniach. - Nie ma mowy. Sam wiesz, że wszyscy chłopcy w Middletown to niedojdy. Albo grające w rugby, wypindrzone snoby z dobrych szkół, albo wiecznie narzekający, niedojrzali idioci z pryszczami na nosie. - Ależ oczywiście, jak mogłem zapomnieć? - Ruszył w kierunku salonu, żeby zasiąść w swoim ulubionym fotelu. - Mimo wszystko wyglądasz wspaniale. Przygryzłam pasemko włosów.
- Dzięki, tato. - Wróć przed północą, bo mama będzie się martwić, - Jasne, jasne. Chwyciłam torebkę i wybiegłam z domu. Idąc na spotkanie z Lizzie, szczelnie opatuliłam się kurtką. Było już ciemnawo i wiał chłodny wiatr. Lato nieodwołalnie się skończyło. Zapadał zmierzch. Było na tyle ciemno, że przez okna widziało się wnętrza domów, ale jeszcze za wcześnie, by ludzie mieli zaciągać zasłony. Umówiłam się z Lizzie na Park Drive - ekskluzywnej ulicy dla bogaczy. Nie spieszyłam się i zwalniałam jeszcze bardziej przy szczególnie okazałych domach, starając się dojrzeć ich mieszkańców. Lizzie czekała na mnie zniecierpliwiona, przytupując z irytacją. Tym razem szłyśmy tylko we dwie. Ruth, jak przechwalała się przez cały wieczór, miała „wpaść razem z zespołem”. Amanda zaskoczyła nas informacją, że przyjdzie od razu z Johnnem. -Spóźniłaś się, koleżanko w staropanieństwie! - wykrzyknęła Lizzie, stojąc z rękami skrzyżowanymi na piersiach, żeby zatrzymać jak najwięcej ciepła. Podbiegłam do niej. - Myślę, że jesteśmy trochę za młode, żeby tak się tytułować. - Uścisnęłam ją na powitanie. - Przepraszam za spóźnienie. Napawałam się życiem bogaczy. - Znowu? - Lizzie pokiwała głową. - Musimy umawiać się gdzie indziej, to może częściej będziesz na czas. Wzięłam Lizzie pod ramię. Świetnie wyglądała. Blond włosy skręciła w drobne loczki i użyła jaskrawoniebieskiej konturówki do oczu, takiej, na jaką nie odważyłabym się nawet za milion lat. - Niezła stylowa.
- Dzięki. Zwinęłam eyeliner siostrze. Po drodze zastanawiałam się nad tym, jak określiła nas Lizzie. Nigdy nie wykazywała zainteresowania chłopakami, mimo że cieszyła się sporym powodzeniem. Dziwiło mnie to. -
Lizzie?
- Tak? - Dlaczego nie znajdziesz sobie chłopaka? Sama nie wiedziałam, dlaczego o to pytam. Raczej nie miewałyśmy szczerych rozmów na ten temat. To dziwne, zdaję sobie z tego sprawę, ale Lizzie wydawała się równie marudna jak ja, więc właściwie żadna z nas nigdy na serio z nikim nie była. Chłopcy to był temat do żartów. Debatowałyśmy, kto jest, a kto nie jest atrakcyjny. Nigdy jednak nie rozmawiałyśmy poważnie o byciu singielkami. Lizzie patrzyła na ruchliwą ulicę. Zerknęła na mnie z lekkim zaskoczeniem i pożałowałam, że zaczęłam ten temat. - To poważne pytanie - rzuciła, rozglądając się na prawo i lewo. - Po prostu się zastanawiałam. Nie zwracasz zbytnio uwagi na chłopaków, ale przecież im się podobasz. Po prostu dotarło do mnie, że nic sobie z tego nie robisz. Słońce już prawie zaszło. Reflektory samochodów sprawiały, że ulica wyglądała jak dwa rozmazane pasma białego i czerwonego światła. Ruch był zbyt duży, żeby przebiec, i musiałyśmy dojść do przejścia dla pieszych. Czekałam na odpowiedź Lizzie. Zastanawiała się, przestępując z nogi na nogę. - Sama nie wiem - odezwała się w końcu. - To nie tak, że nie chcę mieć chłopaka. Po prostu... nie śmiej się ze mnie... nigdy nie poczułam tego czegoś...
To było niesłychane! Lizzie romantyczka? - Jakiego „tego czegoś”? - zapytałam. Wydawała się zmieszana. - Nie mam pojęcia. Nie jestem jakąś słodką cizią zakochaną w komediach romantycznych, ale wierzę w... to... rozumiesz? W tego jedynego. I myślę, że kiedyś, pewnie wyglądając koszmarnie, zupełnym przypadkiem po prostu wpadnę na niego. Od razu będę wiedziała, że to on, i będziemy żyć długo i szczęśliwie aż do śmierci. Aż otworzyłam usta ze zdziwienia. - I może to głupie, ale nie widzę sensu w spotykaniu się z kimś, do kogo naprawdę tego czegoś nie czujesz. Wiem, że mamy po siedemnaście lat i powinnyśmy pocałować kilka żab, zanim trafimy na księcia, i takie tam głupoty, ale chodzić z kimś... to ciężka praca, na którą nie jestem gotowa, dopóki nie upewnię się, że to jest to, rozumiesz? Zabrakło mi słów. Z pewnością miała do tego dobre podejście. Przypomniałam sobie wieczór, kiedy poznałam Noego, i zdałam sobie sprawę, że się z nią zgadzam. Samochody mijały nas pędem, zupełnie lekceważąc ograniczenie do pięćdziesięciu kilometrów na godzinę. Uznałam, że jedynym wyjściem z tej sytuacji jest humor. - Kto by pomyślał? - rzuciłam, trącając ją w żebra. - Ty? Kobieta ze stali, cyniczna dziennikareczka z ambicjami ma takie... romantyczne ciągotlci. Uderzyła mnie. - Przymknij się. Dobrze wiem, że w tobie też siedzi głupiutka księżniczka, marząca o boskim facecie z wypielęgnowaną czupryną, który poprosi ją o rękę i całą resztę.
No i przymknęłam się. Lizzie nawet nie podejrzewała, jak mało mi brakowało, żeby wpaść w taki sentymentalizm. Spóźniłyśmy się, więc ominęło nas stanie w kolejce i bramkarze od razu wpuścili nas za czerwony sznur. Gdy tylko przeszłyśmy przez podwójne drzwi, uderzyła nas para unosząca się znad zatłoczonego parkietu. Lokal pękał w szwach. Oczywiście rozniosła się wieść o Nerwobólach - choć mieli jedną z najbardziej kretyńskich nazw w historii muzyki rozrywkowej. Wypatrywałyśmy z Lizzie znajomych twarzy w tłumie. Większość ludzi tłoczyła się wokół sceny, walcząc o najlepsze miejsca. Ciągle mając w pamięci swój ostatni atak paniki, nachyliłam się, żeby krzyknąć Lizzie do ucha: - Będziesz zła, jeśli poproszę, żebyśmy zostały z tyłu? - Chyba żartujesz. Oczywiście, że nie! Nie mam ochoty na powtórkę twojego radosnego spektaklu z nurkowaniem w tłum. Wciąż upewniałam się, że Lizzie to najlepsza przyjaciółka na świecie. - Dzięki. Nie udało nam się nikogo znaleźć, więc darowałyśmy sobie i ruszyłyśmy do baru. Zgodnie z jej radą próbowałam przygotować się psychicznie na kolejne spotkanie z Noem. Naprawdę nie chciałam być blisko niego. Ale jednocześnie marzyłam, żeby jak najszybciej znów zobaczyć jego cudowną twarz. Lizzie podała mi szklankę rumu z colą. Popijając, szukałyśmy wzrokiem naszych przyjaciółek. Grupka gotów z collegeu tańczyła do lecącego w tle kawałka, wyginając swoje wymyślnie udekorowane ciała w przedziwne figury. Jakiś chłopak, rechocząc na całego, pokazywał ich palcem. Z
butelkami piwa w obu dłoniach i podniesionym kołnierzykiem koszulki polo zdecydowanie nie pasował do Nocnego Grania. Koleś zaczął udawać taniec gotów, dodając od siebie gest podcinania żył. Jego dwóch kumpli wyło ze śmiechu. - Co za dupek - skomentowała Lizzie. - Widzę. - Pokiwałam głową. - Po co w ogóle tu przylazł, jeśli mu się nie podoba? Goci, na szczęście, nie zauważyli, że ktoś się z nich nabija. Tańczyli z zamkniętymi oczami, wymachując rękami w górze. W porządku, wyglądali dość zabawnie. Ale przecież o to chodzi w byciu gotem! Gość kręcił piruety, udając kogoś obracającego się w rytm kawałka Megadeth. Nagle osłupiałam. Chwyciłam Lizzie za rękę. - O Boże, to Frank! Lizzie spojrzała na niego. - Jaki znowu Frank? - spytała ze zdziwieniem. - Trzymam się z nim na angielskim. Spojrzała uważniej i skrzywiła się. -Trzymasz się z takim pajacem?! Frank mnie dostrzegł. Niepewnie mu pomachałam. Uniósł bu- lelkę, a potem szepnął coś do kolegów. Ruszyli całą trójką w naszą stronę. Frank niemal biegł, cały rozpromieniony. -Super - mruknęła Lizzie. - Idą tu. -Sorry, to przeze mnie. -Oczywiście, że przez ciebie. Frank dotarł do nas pierwszy.
- A więc, Poppy Lawson, to jest twój świat? - Uniósł z politowaniem brew. -
Co ty odwalasz, Frank?
Nie wypuszczając z dłoni butelki, wskazał grupę gotów. - Po prostu zapoznaję się z miejscowym... objawieniem. Serio, to lepsze niż wizyta w zoo. Naprawdę potrafił zachowywać się jak dupek. Dogonili go kumple. Objęli go ramionami, jakby właśnie ogłaszali światu: „Jesteśmy z jednej paczki”. Okropność. - Wporzo, ziom? Co my tu mamy? - Bezczelnie zmierzyli nas wzrokiem od stóp do głów. Lizzie aż się wzdrygnęła. - To Poppy - odezwał się Frank. - Chodzimy razem na angielski. - Nie wyciągnęłam ręki na powitanie. Wskazał Lizzie. - A to... -
To moja przyjaciółka, Elizabeth - dokończyłam za niego.
I ona postanowiła zachować dystans. Chłopcy tylko kiwnęli głowami. Frank łyknął piwa. -
To Simon i Jedd - przedstawił kolegów, klepiąc ich po plecach.
-
Niech zgadnę... - zaczęłam oschle. - Gracie razem w rugby?
-
Skąd wiedziałaś? - Frank wydawał się zaskoczony.
-
Bez żartów. Co tu robicie?
Simon i Jedd już odwrócili się do nas tyłem. Lizzie i ja bez wątpienia miałyśmy za mały biust, żeby u nich zapunktować. - No wiesz - powiedział Frank - ciągle mnie męczysz, że powinienem spróbować prawdziwej muzyki. Pomyślałem sobie, że wpadnę i sam przekonam się, co to za sieczka. Skrzyżowałam ramiona na piersi.
-
Naprawdę nie masz nic lepszego do roboty?
-
Zawsze warto poznać coś nowego. Kto wie, może mi się spodoba?
Pokręciłam głową. - Poza tym - ciągnął - skoro ja się zmusiłem, ty też powinnaś. Chodź na imprezę do Jedda, będzie niezły melanż. Jego rodzice są nadziani, zrobimy parkiet w ogrodzie. Odepchnęłam go delikatnie, przez co rozlał piwo. - Mówiąc szczerze, Frank, wolałabym umrzeć, niż pójść z tobą na domówkę. -
Nie wiesz, co tracisz.
-
Nie chcę wiedzieć.
-
Skąd wiesz, że ci się nie spodoba?
-
Po prostu wiem.
-
Uparciuch.
-
Głupek.
- Psst - przerwała nam Lizzie, gdy w klubie zapadły ciemności. Zaczynają. Wejściu zespołu na scenę towarzyszył rozbłysk białego światła. Ludzie zaczęli wrzeszczeć i wiwatować, a ja natychmiast poczułam, że żołądek skręca mi się w supeł. Obraz przed oczami mi się rozmył. Nie tutaj. Nie teraz. Błagam. Zachwiałam się i wpadłam na Franka. - Hej, Poppy, wszystko gra? - zapytał, chwytając mnie za ramiona, żeby utrzymać mnie w pionie. Z zakłopotaniem spostrzegłam, że wczepiłam się w jego koszulkę, żeby nie upaść.
-Tak, tylko trochę kręci mi się w głowie. Poczułam objęcie innej, pewniejszej ręki. Lizzie przyciągnęła mnie do siebie. -Nic jej nie będzie - warknęła do Franka. Odwróciła się i trzepnęła mnie w policzek. - Ogarnij się! Już miałam jej oddać, gdy zauważyłam, że znowu mogę oddychać. Jej brutalna miłość mnie otrzeźwiła. Było w porządku. Jeszcze raz zaczerpnęłam powietrza, żeby się upewnić. Nadal dobrze. Bogu dzięki. Ledwie uniknąwszy katastrofy, zajęłyśmy się koncertem. Ryan, wokalista, z którym rozmawiałam w Dziurce od Klucza, wrzeszczał do mikrofonu, podkręcając atmosferę, gdy pozostali stroili instrumenty. Jego zwykła nieśmiałość znikła bez śladu. Wzięłam głęboki oddech i spojrzałam na Noego. Oto i on - tak absurdalnie przystojny, jak go zapamiętałam. Nie zważając na wyjącą publikę, całą uwagę skupił na stroiku swojej gitary elektrycznej. Ciemne włosy opadały mu na oczy. Miał na sobie dżinsy i jasnozieloną kraciastą koszulę z podwiniętymi rękawami. Tak, przyznaję, wyglądał bosko. Lizzie wyrwała mnie z moich tajemnych rozważań. -Nigdzie nie widzę dziewczyn. -Pewnie zobaczymy się z nimi dopiero po - odpowiedziałam, nadal gapiąc się na Noego. -No dobra, i tak mamy towarzystwo. - Pokazała na Franka, który porzucił dla nas swoich przypakowanych kumpli. Jego nastawienie nieco się zmieniło. Zmrużył swoje zielone oczy. Na zmianę przyglądał się Noemu i obserwował bandę rozwrzeszczanych dziewczyn miotających się pod sceną w desperackich staraniach, by zdobyć uwagę gitarzysty. Frank mimowolnie wypiął pierś, zauważyłam też, że pręży
swoje wielkie bicepsy rugbisty. Zachichotałam. Zdecydowanie nie był przyzwyczajony do tego rodzaju zawodów. Bez żadnej zapowiedzi zespół zaczął grać i tłum oszalał. Wszyscy skakali i krzyczeli. Tym razem było nawet lepiej niż na pierwszym koncercie dopracowali i wzmocnili brzmienie. Ich muzyka była jak wirus. Nie jestem z tych, które tańczą. Zazwyczaj wolę stać z boku, co najwyżej kiwając głową w nonszalancki, jak mam nadzieję, sposób. Dzisiaj jednak moje ciało samo poruszało się w rytm muzyki. Spojrzałam na Lizzie. Ją też to dopadło. W końcu dostrzegłam Ruth między głowami innych. Stała pod samą sceną, naprzeciw Willa, tańcząc uwodzicielsko i stanowczo w zbyt wolnym tempie. To był praktycznie striptiz. Wiła się, prawie kucając, śmiało kręciła tyłkiem i prezentowała tyle ciała, ile się dało. Will pożerał ją wzrokiem i ledwo mógł się skoncentrować na swojej grze. Szturchnęłam Lizzie, by zwrócić jej uwagę na to przedstawienie. Przebiegła wzrokiem od Ruth do Willa i wybuchła śmiechem. Gdy zespół, bez żadnej przerwy, przeszedł do drugiego kawałka, odwróciłam się do Franka, który, ku mojemu zdziwieniu, tańczył. - Wydaje mi się czy też naprawdę dobrze się bawisz? - zapytałam, zbliżając do niego twarz, żeby mógł mnie usłyszeć. - Dobrzy są - krzyknął. - Chociaż gitarzysta wygląda na niezłego idiotę. Ale się nadął. Oboje spojrzeliśmy na Noego. Spod półprzymkniętych oczu obserwował swoje palce tańczące na gryfie gitary. Choć grupki dziewczyn piszczały na jego widok, jak za najlepszych czasów The Beatles, trzymał dystans. Tylko jedna, pewna siebie blondyna, wyróżniała się spośród rozwrzeszczanych fanek. Stała na wprost niego, trzymając się brzegu sceny. Była z tych
piękności, na których widok robi ci się niedobrze. Przez roztańczony tłum dostrzegłam, jak spogląda na Noego zza włosów koloru miodu i kiwa swoją cudowną główką w rytm muzyki. Wyglądała tak, jak ja zawsze chciałam wyglądać, a nigdy mi się nie udawało. Na chwilę oczy dziewczyny i Noego spotkały się i zobaczyłam, jak na jego twarzy rozkwita szeroki uśmiech, prezentujący piękne białe zęby. Poczułam skurcz żołądka. Odwróciłam się, uznając, że mam dość tego widoku. -Widzisz, kompletny idiota - kontynuował Frank. - Dlaczego zamyka oczy? Co on sobie myśli? W Radiohead to ty nie grasz, ziom. Ze zdumieniem odkryłam, że się śmieję. - Jesteś zazdrosny, bo nie masz tylu fanek. - Że niby co? - Frank znowu wypiął pierś. - Przecież mam. Wiesz, ile dziewczyn przychodzi dla mnie na mecze? -Nie. I nie chcę wiedzieć. -Całe chmary. I wszystkie kibicują mi z trybun. Skrzywiłam się. -Niech zgadnę... Choćby przymarzały do ławek, żadna nie włoży kurtki. Wszystkie mają tonę tapety na twarzach, mimo że przyszły mi mecz, a nie na pokaz mody. A potem osaczają cię w pubie, ubrane w sukienki z za dużych koszulek piłkarskich, i próbują cię pode- i wać na wiedzę o rugby, którą czerpią z Wikipedii. -Skąd wiedziałaś? - zdziwił się. -Co z tobą, Frank? - Przewróciłam oczami. - Myślałam, że oboje me znosimy takich ludzi. -Hej, wiem, że są głupiutkie, Poppy. Tak serio wcale ich nie lubię. -Nie?
-Nie! Ale zrozum! To poprawia humor. Nawet jeśli wszystkie razem mają IQ równe
minus dwieście osiem.
-To brzmi lepiej. Dokończył piwo i odstawił butelkę na podłogę. Chwycił mnie za ręce. - Dawaj na parkiet! Zazwyczaj nie tańczę przy ludziach, ale z Frankiem jakoś nie czułam się głupio. Kręcił mną piruety i wywracał na wszystkie strony. Nawet Lizzie zaczęła się do niego przekonywać. W pewnym momencie chwycił ją i zaczął obracać dookoła, jak ojciec bawiący się z córką w parku. Krzyczała, ale było widać, że jest zachwycona. Chwilę później Frank zaprosił mnie do tańca wzdłuż tylnej ściany klubu. - Wiem, że usłyszę teraz: „A nie mówiłam”, ale naprawdę podchodzi mi ta muza - oznajmił podczas kolejnego obrotu. -
A nie mówiłam?
-
Daj spokój. Pewnie jestem pijany.
Odchylił mnie do tyłu. Zarzuciłam głową, śmiejąc się głośno. - Zachowujemy się jak kosmici - zaprotestowałam. - Pomyślą, że nam odbiło. -
E tam. - Pokręcił głową. - Pomyślą, że się świetnie bawimy.
Miał rację! Trudno było nie zauważyć, że niejedna dziewczyna przygląda mi się z zazdrością. Taki już był Frank, jego wygląd i urok łobuza pozwalały mu bezkarnie robić największy obciach - nawet tańczyć jak ostatni głupek. Frank znowu mną zakręcił i przechylił do tyłu. Gdy spojrzałam za siebie, zobaczyłam scenę do góry nogami. I twarz Noego. Na chwilę nasz wzrok się
spotkał i Noe nie trafił w struny. Wydawał się wściekły. Frank podniósł mnie do pionu i wykręciłam szyję, żeby znowu popatrzeć na scenę. Znów spojrzałam Noemu prosto w oczy i zobaczyłam, że płonie w nich nienawiść. Grał dalej. Jeszcze raz zerknął na mnie z niechęcią, po czym skupił uwagę na fankach pod sceną. Przestało mi się podobać. -
Dobra, starczy - powiedziałam do Franka. - Dość wygłupów.
Wzruszył ramionami. -
Spoko. I tak powinienem znaleźć kumpli.
Płonąc ze wstydu, wróciłam do Lizzie. -
Twój kumpel jest jednak całkiem zabawny.
-
Jest w porządku.
-
I chyba cię lubi.
-
E tam. - Pokręciłam głową. - To nie to.
Do końca koncertu nie odezwałyśmy się już ani słowem. Amanda znalazła nas, gdy kończyli już grać. Podekscytowana przeciskała się przez tłum, ciągnąc Johnna za rękę. - Tu jesteście! - pisnęła. Jej czarne włosy były mokre od potu. - Ale się was naszukałam! Uścisnęłyśmy ją i skinęłyśmy głowami do Johnna. - To wina Poppy. Przez nią się spóźniłyśmy. - Znowu? - Hej! To brzmi tak, jakbym nigdy nie była na czas. Amanda odgarnęła włosy z czoła i odwróciła się do sceny. Chłopcy z zespołu napawali się entuzjastyczną reakcją publiki.
- Byli niesamowici, prawda? Myślę, że mogą zrobić karierę. Ja z Lizzie jednocześnie kiwnęłyśmy głowami. - Są naprawdę dobrzy - przyznałam. - Ruth gdzieś tutaj jest. Rozmawiałyśmy przed koncertem. Obróciłyśmy się i zobaczyłyśmy ją w tym samym miejscu pod sceną. Will siedział na jej brzegu, a Ruth stała między jego nogami. Całowali się, namiętnie się obejmując. - Fuj. - Lizzie zmarszczyła nos. - Fuj, fuj. - Pokiwałam głową. Gdy
tłum
klaskał
i
wiwatował,
obserwowałam
Noego.
Znowu
uśmiechnięty, z zadowoleniem wpatrywał się w ludzi. Moje serce przyspieszyło, ale wzięłam głęboki oddech i udało mi się zachować kontrolę nad ciałem. Wtedy, dosłownie na milisekundę, na moment tak krótki, że prawie tego nie zauważyłam, spojrzał na mnie. Lekko się skrzywił. Wyciągnął rękę do pięknej blondynki z pierwszego rzędu. Czas zwolnił, gdy Noe wydobył ją z tłumu. Wszyscy patrzyli, jak podała mu dłoń i z gracją wstąpiła na scenę. Serce mi zamarło, kiedy objął ją w talii, przyciągnął do siebie i pocałował. Choć sprawiało mi to ból, nie mogłam oderwać od nich wzroku. Śmiały gest dał nowego kopa publice i wszyscy zaczęli ich dopingować. Pocałunek trwał ze trzydzieści sekund. Gdy ich usta się rozłączyły, Noe chwycił rękę dziewczyny i uniósł w powietrze. Rozległy się krzyki i oklaski. Było mi niedobrze. - Co to za laska? - spytała Lizzie, głodna plotek o świeżym romansie. - Ma na imię Portia - wyjaśniła Amanda. - Przedstawił ją zespołowi przed
koncertem. Podobno spotyka się z Noem od jakiegoś tygodnia. Ludzie powoli się rozchodzili. Przeciskali się do wyjścia, co chwila na nas wpadając. Noe i Portia usiedli na scenie obok Ruth i Willa i znowu zaczęli się całować. Ból oczu przybrał na sile. Skupiłam wzrok na drewnianej podłodze. - Fajna jest? - Byliśmy w tej samej podstawówce - odpowiedział Johnno. - Jest w porządku. Ma nadzianych rodziców. Mieszka przy Park Drive i chodzi do niezłego liceum. Jeśli się nie mylę, jej stary wynalazł Listerine, wiesz, ten płyn do płukania ust. Park Drive? Możliwe, że gapiłam się w jej okno, gdy szłam na koncert. - Listerine? No, używam go - wyznała Lizzie. Słuchając ich dyskusji na temat tego, jak można by roztrwonić fortunę zbitą na produktach higieny jamy ustnej, z całych sił koncentrowałam się na oddychaniu i powstrzymywaniu łez. Zanim wspólnie uznali, że pierwszym zakupem powinien być basen, klub prawie całkowicie opustoszał. Zmusiłam się, żeby spojrzeć na scenę, i zobaczyłam, że Ruth i Will zdołali jakoś rozsupłać kończyny i zmierzają w naszym kierunku. - Jednak przyszłyście! - powiedziała Ruth, witając się ze mną i z Lizzie. Myśleliśmy, że sobie odpuściłyście. - Miałyśmy lekki poślizg - wyjaśniła Lizzie. - Nie mogłyśmy was znaleźć przed koncertem. - Odwróciła się do Willa. - Daliście czadu, tak w ogóle. Will wyglądał, jakby trafił szóstkę w totka. Dumnie obejmował Hiilli, jak gdyby to ona była zwycięskim kuponem. -Dzięki - odparł. - Ruth była moim natchnieniem.
Przypomniałam sobie Ruth udającą tancerkę go-go i to poprawiło mi nieco humor. Usiłowałam nie parsknąć śmiechem. -Taa, zdecydowanie mogła cię natchnąć. - Lizzie najwyraźniej pomyślała o tym samym. -To co teraz robicie? - zapytała Ruth. - My wszyscy pewnie pójdziemy na drinka, zabierzecie się z nami? - Spojrzała na Noego i Portię, którzy CIĄGLE się całowali. - Cóż, o ile uda nam się ich od siebie odspawać. Podszedł do nas Ryan. -W porządku? - zagaił. - Jak nam poszło? Próbowałam przełknąć gigantyczną gulę, która wyrosła mi w gardle, i zachowywać się normalnie. -
Świetnie - odpowiedziałam. - Naprawdę świetnie.
-
Mówisz serio? - Oczy mu rozbłysły.
Pokiwałam głową. -
Och, dzięki.
-
Dokąd się wybieracie? - zapytałam.
Zrozumiałam, że jedyny sposób, żebym zdołała przetrwać następnych dziesięć minut, to zająć się czymkolwiek innym niż nową zdobyczą Noego. -
Chcemy opić udany koncert. Dołączycie do nas?
-
Ja muszę wracać do domu - odparłam.
- Szkoda. - Posmutniał. - Idziemy całą paczką, tylko zbierzemy sprzęt. -
Kto jeszcze? - zapytała Lizzie.
- Hm. Ja i reszta zespołu. Noe pewnie weźmie też swoją dziewczynę. No to nie miało prawa mnie zachęcić. - Brzmi nieźle. - Lizzie spojrzała na mnie. - Co ty na to? - Sorry. - Udałam, że ziewam. - Jestem padnięta. Ale Ruth z wami idzie,
prawda? Lizzie postanowiła pójść z zespołem. Amanda i Johnno chcieli wracać, więc zabrałam się z nimi. Każda wymówka była dobra, żeby się stąd wyrwać. Pożegnaliśmy się i ruszyliśmy do drzwi. Zupełnie bez sensu obejrzałam się jeszcze i zobaczyłam, że Noe i Portia przestali się całować. Teraz ona szeptała mu do ucha jakieś bez wątpienia kuszące propozycje. A on wpatrywał się we mnie. Na jego twarzy pojawił się uśmieszek zadowolenia. To było już zbyt wiele. Łzy, które tak długo powstrzymywałam, popłynęły mi po policzkach. Płakałam cichutko, idąc obok nieświadomych niczego Amandy i Johnna, wdzięczna ciemnościom, że oszczędziły mi jeszcze większego wstydu.
11
Następnego dnia poczułam się inaczej. Może była to uzdrawiająca moc płaczu, który sprawił, że zmęczona mocno zasnęłam. Może część mózgu, odpowiedzialna za logiczne myślenie, w końcu zdobyła przewagę. A może po prostu wystarczyło mi już tych przeżyć i chciałam po prostu znowu być sobą. Tak czy owak, obudziłam się z silnym postanowieniem. Dać sobie z tym spokój! Już za dużo płakałam przez Noego. Nagle stało się to dla mnie jasne. Wylałam tyle łez, zmarnowałam tyle godzin na zamartwianie się. Z jakiego powodu? Przez chłopaka. Przez zwykłego chłopaka. To nie było w moim stylu. Pomyślałam o tym dniu w parku, kiedy obiecałam sobie, że nie dam się wciągnąć w żadne gry, i zirytował mnie mój brak konsekwencji. Nie odcięłam się od niego. A teraz, zgodnie z przewidywaniami, czułam się okropnie. I zasłużyłam na to. Na wspomnienie Noego całującego się z Portią moje ciało zareagowało mało korzystnie. Poczułam skurcz w klatce piersiowej i wzbierające łzy. Wzięłam głęboki oddech i powoli wypuściłam powietrze z płuc razem ze wszystkimi negatywnymi emocjami. - Nigdy więcej nie pozwolę mu się doprowadzić do takiego stanu oznajmiłam głośno. Wierzyłam w to. Nareszcie, po tych koszmarnych tygodniach, zobaczyłam to w innym świetle i poczułam się silna. Byłam pewna, że jeśli jeszcze go kiedyś zobaczę, zdołam opanować reakcje swojego
ciała. Dojście do tego kosztowało mnie tygodnie udręki i ciągłego płaczu. Marny wynik. Ale się udało. Od wieków nie czułam się tak dobrze. Zbiegłam po schodach, żeby dołączyć do rodziców jedzących śniadanie. Mama coś pichci- ła przy kuchence, a tata zagłębił się w lekturze weekendowego wy dania gazety. -
Mmm, coś pysznie pachnie - odezwałam się.
-
Za pięć minut będzie jajecznica - powiedziała mama.
-
Mniam. Dzięki.
Wyjęłam z lodówki wykwintny sok pomarańczowy, który pijali śmy tylko w weekendy, i hojnie nalałam sobie do szklanki. Usiadłam koło taty. -
Co tam w świecie? - zapytałam, biorąc duży łyk.
- Dzień jak co dzień. Totalna beznadzieja. - Jego typowa odpowiedź. -
Wojny i zamachy?
- A nie, nie dzisiaj. Raczej politycy doprowadzający kraj do upadku. -
Normalka.
-
Jakieś plany na dziś? - Przewrócił stronę.
Zastanowiłam się przez chwilę. - Może spacer. Na dworze jest całkiem ładnie. Potem posiedzę nad psychologią. - Skrzywiłam się. -
Będziesz się uczyć czegoś ciekawego?
-
Raczej nie. Psychologia tylko wydaje się ciekawa.
Tata spojrzał na mnie znad gazety. -
Obawiam się, że tak jest ze wszystkim.
Mama podała nam dwie wielkie porcje pysznie wyglądającej jajecznicy. - Ejże - zwróciła się do taty, stawiając przed nim talerz. - Jest za wcześnie na taki pesymizm.
-
Ale to wszystko prawda! - wtrąciłam, wgryzając się w tost.
-
I co z tego? Kiedy jest się młodym, trzeba być radosnym i otwartym na
doświadczenia, uczyć się na błędach i więcej ich nie popełniać. -To tak nie działa. Powtarzamy te same błędy i próbujemy uchronił przed nimi swoje dzieci, ale i tak kończą tak samo jak my. Mama spojrzała z wyrzutem na tatę. -Przez ciebie jest taka cyniczna - parsknęła. - Bo skąd by jej to się wzięło? Tata wziął do ust dużą porcję jajecznicy i wycofał się za gazetę. To było udane śniadanie. Chodzi nie tylko o jedzenie, lecz tak że o nastrój. Byłam w świetnym humorze po moim objawieniu związanym z Noem, a mama chyba wyczuła, że jakikolwiek „etap” przechodziłam, mam go już za sobą. Nawet nie wspomniała o doktorze Ashleyu i choć raz wszystko było w najlepszym porządku. Pomogłam mamie sprzątnąć ze stołu i pobiegłam na górę, żeby się ubrać. Już wychodząc z domu, usłyszałam dzwonek telefonu. Odebrałam. - Halo? - Poppy? Jak się masz? Wieki się nie widziałyśmy! To była Louise, moja siostra. Uśmiechnęłam się, słysząc jej głos. - W porządku. Żyję na całego w naszym ekscytującym Middle- town. - Przestań, nie jest aż takie złe. - Może z daleka wygląda lepiej. Roześmiała się. Louise poznała swojego męża na studiach i wzięli ślub zaraz po uzyskaniu dyplomów. Może to i romantyczne, sama nie wiem. Czasami zastanawiałam się, co by było, gdyby poszła na inny uniwerek - czy znalazłaby sobie kogoś innego? A może wpadłaby na Davea, swojego męża, w
innych okolicznościach? - Mama w domu? Musimy pogadać o świętach. - Już teraz? - Już teraz. Mama Dave’a pyta, gdzie spędzimy Boże Narodzenie, bo przymierza się do kupienia indyka i chce wiedzieć, jak duży ma być. - Ej, po prostu przyjeżdżajcie do nas. Dobra, skoczę po mamę. - Zadzwoń do mnie, pogadamy spokojnie. - Jasne. Zawołałam mamę. Zaczekałam, aż podniesie słuchawkę w pokoju, i krzyknęłam, że wychodzę. Jesień czuło się w powietrzu. Usiadłam na swojej ulubionej ławce w parku, rozkoszując się chłodnym wiatrem. Znowu miałam to miejsce tylko dla siebie. Wyciągnęłam się na plecach, zamknęłam oczy i pozwoliłam, by wypełnił mnie spokój. Słońce dawało akurat tyle ciepła, ile trzeba. Leżąc, słuchałam śpiewu ptaków. Uśmiechnęłam się, czując, że wpadam w stan na pograniczu jawy i snu. Nie wiem, jak długo tak leżałam, gdy nagle poczułam chłód na twarzy. Ktoś zasłonił słońce. Otworzyłam oczy, by zobaczyć, kto za to odpowiada. Z zaskoczenia prawie spadłam z ławki. To był Noe. - Poppy? Usiłując czym prędzej usiąść, zastanawiałam się, skąd on się tu wziął. Obserwował mnie rozbawiony. Na jego twarzy nie było śladu niechęci, którą dostrzegłam poprzedniego wieczoru. - Jak to możliwe, że nigdy nie widzę cię w pozycji pionowej?
Siadając jak normalny człowiek, badałam reakcję swojego ciała na Noego. Serce biło mi nieco szybciej, ale w końcu nieźle mnie przestraszył. Poza tym... wszystko wydawało się w porządku. Świetnie. Objawienie dało jakiś efekt. - Co, do diabła, tu robisz? - Nie zapomniałam jego paskudnego zachowania i nie zamierzałam być nazbyt przyjazna. - Mógłbym zapytać cię o to samo. - Wskazał ławkę. - Mogę? Kiedy skinęłam głową, usiadł obok mnie. Nie za blisko. Prawdę mówiąc, wystarczyło parę milimetrów dalej, żeby spadł na rozmokłą ziemię. -Zawsze tu przychodzę - odpowiedziałam, wciąż zdenerwowana lego nagłym pojawieniem się. - To moje ukochane miejsce. - Spojrzałam na niego, wstrzymując oddech, żeby mieć pewność, że moje i lido będzie zachowywać się w porządku. Też na mnie patrzył. - To dziwne. Ja również tu często wpadam. - Gdzie mieszkasz? - zapytałam. - Przy Green Acre Drive. - To tuż za rogiem. - A ty? - Przy Ash Road. - Zastanowiłam się przez chwilę. - Pewnie to jedno z tych miejsc, o których wiesz, ale tylko jeśli mieszkasz w pobliżu. Noe pokiwał głową. Ufając swojej świeżo odkrytej sile, zaryzykowałam kolejne szybkie spojrzenie. Wciąż był cudowny, choć ubierając się, najwyraźniej nie spodziewał się kogokolwiek spotkać. Miał na sobie luźne dżinsy z dziurą na kolanie i szary wełniany sweter, lego włosy były
rozczochrane i nieco sterczały. W takiej stylizacji każdy wyglądałby źle, ale jemu udało się uzyskać tylko pewną nie- dbałość. Nagle zdałam sobie sprawę, że ja również zamierzałam być sama, i wpadłam w panikę. Nie nałożyłam przed wyjściem ani grama makijażu, nie umyłam włosów i ubrałam się w rozciągniętą bluzę z logo zespołu, który uwielbiałam jako piętnastolatka, a teraz już się tego wstydziłam. Spróbowałam rozczesać włosy palcami. Siedzieliśmy w milczeniu. I tak za dużo już powiedzieliśmy. Było dziwnie. Koszmarnie dziwnie. Noe odezwał się pierwszy. - Nie mogę uwierzyć, że cię tu spotkałem - wyznał, patrząc na mnie. - To niewiarygodne. Ja dla odmiany nie mogłam uwierzyć, że jest w stanie ze mną rozmawiać po naszej ostatniej, burzliwej konwersacji. Może, skoro był teraz z Portią, już go to nie obchodziło. Na myśl o tym zrobiło mi się trochę niedobrze. - Noe, naprawdę cię przepraszam - wypaliłam, zanim zdążyłam się zastanowić, co chcę powiedzieć. - Za co? - Uniósł brwi. - Zachowałam się jak zdzira. - Słowa dalej płynęły same z moich ust. Zazwyczaj tak nie mam. Nigdy. No dobra, czasami. Ale tak w ogóle, nie mogę przestać myśleć o tym, co się stało, i czuję się przez to okropnie. Nie przeprosiłam cię za to, choć powinnam. Więc... przepraszam. Czekając na jego odpowiedź, wstrzymałam oddech. Spojrzał na miasto, a ja poczułam się głupio... a także straszliwie świadoma tego, że mam okropnie przetłuszczone włosy. - To naprawdę jest niesamowite - powiedział, wciąż patrząc w dal. - Dlaczego?
Kiedy się odwrócił, uderzyła mnie siła jego ciemnych oczu. Spoglądał na mnie badawczo. A ja patrzyłam na niego. Puls nieco mi przyspieszył, ale nie na tyle, żebym miała zemdleć. - To niesamowite, ponieważ przychodzę tu, kiedy muszę coś przemyśleć. A od kilku tygodni myślę tylko o tobie. Przełknęłam ślinę, nie mogąc uwierzyć, że niewinna przechadzka miała się skończyć powrotem tego chłopaka do mojego życia. Tak szybko. Tak gwałtownie. - Prawdę mówiąc, przyszedłem tu, żeby oczyścić umysł po ostatnim wieczorze. Niemyślenie o tobie szło mi coraz lepiej, aż do wczoraj, kiedy cię zobaczyłem. A to, że wpadłem na ciebie tutaj, jest już naprawdę dziwne. Nadal się nie odzywałam. - Dlaczego właściwie leżałaś na ławce? - zapytał. - Wiesz, to nie łóżko. - Jest całkiem wygodna. - Uśmiechnęłam się. - Było widać. - Nie spodziewałam się, że kogoś spotkam. Co wyjaśnia, dlaczego wyglądam tak koszmarnie. Znów na mnie spojrzał, a potem, bardzo powoli, odgarnął mi kosmyk włosów za ucho. - Wcale nie wyglądasz koszmarnie. Zarumieniłam się. Nie byłam w stanie znieść napięcia. Odwróciłam się w kierunku skarpy. Musiałam pozbierać myśli. Zapadło milczenie. To wszystko było dość skomplikowane. - Ten koleś, z którym wczoraj tańczyłaś... - W jego głosie pojawiła się agresywna nuta. - Jesteście parą?
- Co? - Wybuchłam śmiechem. Przez chwilę nie mogłam się opanować na tyle, żeby odpowiedzieć. - Pytasz serio? - Hm. Tak. - Noe był wyraźnie zbity z tropu. - Co cię tak śmieszy? - Nie jesteśmy parą. - Pokręciłam głową, usiłując zebrać się w sobie. - To był Frank. Gdybyś go poznał, od razu byś wiedział, że nie możemy być parą. - Dlaczego? - Nadal był skołowany. - Jezu! - Wzdrygnęłam się. - Frank jest absolutnie nie w moim typie. Chodzimy razem na angielski, a nasze kontakty polegają na dręczeniu się nawzajem. Nie wydawał się przekonany. - Wczoraj nie wyglądaliście na udręczonych - rzucił przez zaciśnięte zęby. Przypomniałam sobie, że Noe widział ten taniec. Miał prawo do podejrzeń, skoro nie wiedział, że się wygłupiamy. - Tańczyliśmy i tyle. - Wzruszyłam ramionami. - W gruncie rzeczy on nienawidzi takiej muzyki. Powinieneś potraktować to jako komplement... Nagle pomyślałam o Portii i poczułam irytację. - POZA TYM , co cię może obchodzić, z kim tańczę? Dziwne, że w ogóle mnie zauważyłeś, taki byłeś zajęty wymianą śliny z tą dzianą dziunią. Swoją drogą, obnoszenie się z uczuciami jest naprawdę słabe. Wściekłość na twarzy Noego zmieniła się w obezwładniający uśmiech. Moja złość nie ustępowała jednak tak łatwo. - Co znowu? - Poppy, czy ty jesteś zazdrosna? Przejrzał mnie. - Daj spokój. Wcale nie jestem. Po prostu brzydzą mnie takie publiczne macanki. - Spiorunowałam go wzrokiem. - Ty mnie brzydzisz.
Zamiast się obruszyć, przysunął się bliżej. Spojrzałam na malejącą przestrzeń między nami. - Myślę, że jesteś zazdrosna. - Myślę, że z ciebie żigolak. - A co to niby znaczy? - Tym razem on wybuchł śmiechem. - Krążą takie plotki - wyjaśniłam, sama nie wiedząc, dlaczego to mówię. Podobno zaliczasz więcej dziewczyn niż człowiek z biegunką wizyt w kiblu. Dlaczego w ogóle wyskoczyłam z tą biegunką? Noe jednak nie wydawał się ani odrobinę zły. Nadal irytująco się szczerzył. - Więc jak to jest? Portia to twoja ostatnia zdobycz? - Wstrzymałam oddech, oczekując, co powie. Nachylił się tak blisko, że nasze twarze prawie się stykały. Odrobinę zmiękłam. - Byłabyś zła, gdybym potwierdził? - wyszeptał. Oczywiście, że byłabym cholernie zła. Spuściłam wzrok. - Nic mnie to nie obchodzi - skłamałam. - Nie moja sprawa. Noe odchylił się i znowu spojrzał w dal. - Więc nie obeszłoby cię, gdybym powiedział, że zadawałem się z nia tylko po to, żeby wywołać twoją zazdrość? - zapytał beztrosko. - Ani trochę - odparłam równie beztrosko. - Chociaż każda feministka wygarnęłaby ci, że jesteś podłym dupkiem. Biedna dziewczyna. - Kolejne kłamstwa. - Biedaczka, naprawdę. - Przewrócił oczami. - Ja też dla niej nic nie znaczę. Spodobała jej się wizja romansu z gwiazdą rocka. - Wiesz, Noe... przykro mi to mówić, ale nie jesteś gwiazdą. Ty tylko grasz na gitarze w jednej z najgorzej nazwanych kapeli na Świecie.
Złapał moją dłoń i mocno ją ścisnął. Spojrzałam na nasze splecione palce i poczułam niesamowite uderzenie energii. Było cudowne, choć niemal sprawiało ból. Zerknęłam na jego twarz i natychmiast zgubiłam się w jego oczach. - Poppy - wyszeptał, nie puszczając mnie. - Coś między nami jest i byłoby miło, gdybyś przestała udawać, że tego nie zauważasz. - Mój oddech przyspieszył. - Nie mówię, że od razu musimy brać ślub. Nie chcę nawet randki. Ale czy możemy chociaż wybrać się i azem na kawę i pogadać o tym, co się dzieje? Zamarłam na chwilę. - Okej. - Westchnęłam. Jego kolejny cudowny uśmiech wprawił motylki w moim brzuchu w radosny taniec. - Nie mam już siły ci odmawiać. Wstał i podał mi rękę. Chwytając ją, znów poczułam uderzenie energii. - I Bogu dzięki - powiedział. Ruszyliśmy z powrotem ścieżką przez pokrzywy, wciąż trzymając się za ręce.
12
Nalegałam, byśmy po drodze wpadli do mnie, żebym mogła doprowadzić się do ładu. -
Wyglądasz w porządku - oznajmił Noe.
- „W porządku” to bardziej uprzejma forma określenia „do dupy” odpowiedziałam, zastanawiając się, czy poczekałby, aż umyję włosy. -
Dziewczyny są dziwne.
-
Po prostu jesteśmy tajemnicze.
-
Nie. Po prostu jesteście dziwne.
Kiedy dotarliśmy na miejsce, zawahałam się i puściłam jego dłoń. - Hm. Mógłbyś tu na mnie poczekać? - zapytałam, gapiąc się w ziemię. Noe rzucił okiem na mój malutki domek i uśmiechnął się. -
A więc tutaj mieszkasz?
-
Mam nadzieję, że nie będziesz mnie nachodzić.
-
Chciałabyś.
- Nie sądzę, żeby ktokolwiek chciał. Wiesz, mało kto marzy o osobistym prześladowcy. Jego uśmiech znowu obudził motylki w moim brzuchu. - Bo mało kto myśli, że to mógłbym być ja. Byłbym uroczym prześladowcą. W ogóle niekłopotliwym. Dlaczego nie mogę wejść? Rozpaczliwie szukałam dobrego wyjaśnienia. Wiesz... skończyłoby się to spotkaniem z moją mamą... a to po prostu nie najlepszy pomysł.
Wydawał się zdezorientowany. - Mama zawsze się o mnie zamartwia, rozumiesz. Jeśli cię zobaczy, zacznie się wypytywać, a ja nie wiem, czy... lepiej, jeśli zostaniesz na zewnątrz. - Niech będzie. - Kiwnął głową. - Daj mi pięć minut. Wiedziałam, że potrzebuję raczej dziesięciu. Nie czułam się za dobrze z tym, że kazałam mu czekać na ulicy, ale mama zrobiłaby się
NIEZNOŚNA ,
gdyby się spotkali. Wślizgnęłam się do środka, i mama, jakby wyczuła, że o niej myślę, pojawiła się na szczycie . bodów, gdy właśnie miałam po nich wejść. - Cześć, kochanie - rzuciła, niosąc pranie. - Jak tam spacerek? - W porządku. - Wyminęłam ją, chcąc skrócić tę rozmowę do minimum. - Idziesz gdzieś? - zawołała za mną. - Do miasta. - Po co? - Na kawę. - Z kim? Powinni ją zatrudnić w kontrwywiadzie. Zamknęłam oczy i wymyśliłam kolejne kłamstwo. - Z Lizzie. Pouczymy się razem. Ta odpowiedź ją zadowoliła. Odsunęłam od siebie poczu- i ie winy. Były ważniejsze sprawy. Na przykład Noe przed domem. Przed
MOIM
domem. I
wyjście na kawę. Z NIM . Niecałe sześć godzin temu obiecałam sobie, że z nim już koniec. Cóż, obietnice są po to, żeby je łamać, nie? Czy może chodziło o zasady? W każdym razie czułam się szczęśliwa. Tak szczęśliwa, że mogłabym
śpiewać. Szczęśliwsza niż kiedykolwiek. I choć wiedziałam, że to słabe czuć takie szczęście z powodu chłopaka, miałam dość odrzucania swoich uczuć. No dobra, gdzie moja mascara? Pięć minut przerodziło się w piętnaście. W panice doprowadza łam do ładu twarz, włosy i ciuchy, aż w końcu przypominałam kogoś, kto ma prawo zadawać się z tak atrakcyjnym mężczyzny. Wybiegłam i zobaczyłam Noego opierającego się o drzewo. Obrzucił mnie spojrzeniem. Usiłowałam zmusić serce do normal nej pracy. - Wiesz - gwizdnął - miałem zapytać, co ci zajęło tyle czasu, ale wyglądasz tak pięknie, że chyba mogę przymknąć na to oko. - Przepraszam. - Poczułam, że się czerwienię. - Dopadła mnie mama. Wypytywała, dokąd idę. Ruszyliśmy w kierunku centrum. - Co jej powiedziałaś? Szybko zadecydowałam, że kolejne kłamstwo to zły pomysł. Jednocześnie myśl o tym, że chcę, by znów wziął mnie za rękę, sprawiła, że poczułam się żałosna. - Powiedziałam, że idę spotkać się z Lizzie. - Poppy, przykro mi to mówić, ale ja nie jestem Lizzie. Mam na imię Noe. Pamiętasz? Gość z czadowej kapeli. - Nie masz nigdy problemów z niską samooceną, co? - Skrzywiłam się. Noe wzruszył ramionami. - Mam czasami, gdy pomyślę, że tak bardzo się wstydzisz znajomości ze mną, że okłamujesz swoich starych. Głęboki oddech. Odwróciłam się do niego, mając nadzieję, że się nie potknę.
- Słuchaj - zaczęłam. - Nie znam cię. A ty nie znasz mnie. Mimo wszystko, jak wiesz dzięki Ruth, mam pewien... problem. Nic ciekawego, ale moja mama jest w to zamieszana. Jeśli nasza znajomość potrwa wystarczająco długo, może ci kiedyś powiem więcej. Teraz nie mam zamiaru. Dobrze? Nagle poczułam palenie całego ramienia. Noe chwycił moją dłoń. Spojrzał na mnie z przejęciem. - Zaplanowałem sobie, że ta znajomość potrwa wystarczająco długo. A potem rzucił mi tak olśniewający uśmiech, że cudem uniknę- liim efektownej wywrotki na środku chodnika. Centrum Middletown nie było przesadnie szałowe. Okej, nie było brzydkie. Było elegancko odszykowane, ale kompletnie brakowało mu charakteru. Wzdłuż deptaka ciągnęły się nudne sieciowe sklepy - oczywiście tych droższych marek. Rzadko tu wpadałam. Jeśli już musiałam kupić coś do ubrania, wolałam wybrać się do Londynu i poszperać w tamtejszych butikach z ciuchami w stylu vintage. Mimo niewielkiego wyboru fajnych miejsc, byłam bardzo zaskoczona, gdy Noe poprowadził mnie prosto do Caffe Nero. Przed wejściem ogarnęły mnie wątpliwości. - O co chodzi? - Serio zapraszasz mnie do Caffe Nero? - No? - Speszył się. Nie mogłam się powstrzymać, by sobie trochę z niego nie zakpić. - Czy to nie zbytnia komercha jak na rockowego rebelianta? Puścił moją dłoń i sięgnął do kieszeni. - Ale mam kartę stałego klienta - wytłumaczył się. - I akurat nazbierałem
stempli na darmową kawę. To było naprawdę zabawne. - A więc nie dość, że się sprzedałeś, to w dodatku tanio. Był lekko wkurzony, ale nie przestawał się uśmiechać. - Czy ty w ogóle potrafisz być miła dla kogokolwiek? - Otworzył mi drzwi. - Tylko dla tych, którzy sobie na to zasłużą - odpowiedziałam, wchodząc do środka. - Nie mogę uwierzyć, że nie pijesz kawy. Czuję się, jakbym zabrał na wycieczkę pięcioletnią kuzynkę. Znaleźliśmy sobie wygodną sofę. Noe odgrywał się na mnie za moje wcześniejsze docinki. Ostentacyjnie wzięłam spory łyk mleka bananowego. - To bardzo wyrafinowany, dorosły napitek - powiedziałam. - Zamawianie wyrafinowanych, dorosłych napitków nie powinno być tak krępujące. Widziałaś, jak barista spojrzał na mnie, kiedy poprosiłem go o mleko bananowe? - Noe pokręcił głową. Nie zamierzałam się tym przejmować. - Tak naprawdę nikt nie lubi kawy. Wszyscy udają, że lubią, bo picie jej sprawia, że czują się doroślej. - Serio, Einsteinie? Kawiarnia była wypchana po brzegi. Mieliśmy szczęście z tą sofą. Wokół siedziały pary oraz grupki siorbiących i plotkujących ludzi - wszyscy korzystali z soboty. Noe i ja prawie się dotykaliśmy. Wygodnie usadowił się na sofie. Nadal było mi jakoś dziwnie. Czułam narastającą między nami energię, ale wciąż
potrafiłam opanować reakcje swojego ciała na jego bliskość. Kiwnęłam głową. - Nikt, kto zamawia kawę, nie przyzna się, że tak naprawdę wolałby mleko bananowe. Ja po prostu mam odwagę powiedzieć głośno, czego chcę. Nadstawiłam mu swoją słomkę. - Sam spróbuj. - Nie będę tego pił. - Odsunął szklankę. - Nie bądź taki, tylko malutki łyczek. - Przysunęłam ją z powrotem do niego. -
Nie.
- Boisz się. - Mleka bananowego? - No tak. Nie jesteś wystarczająco pewien swojej męskości, żeby spróbować. Podsunęłam mu napój pod nos, a on odtrącił go, rozlewając trochę na mnie. Pisnęłam i zerwałam się z sofy, żeby wyczyścić
Ubranie, ale Noe objął mnie w talii i przyciągnął do siebie. Znowu pisnęłam, a moje ciało samo wtuliło się w jego ramiona, kiedy przysunął twarz do mojego policzka. Oddech mi przyspieszył i zrobiło mi się potwornie gorąco. Trwaliśmy tak przez chwilę, ignorując bananowy aromat mojego łupu. - Spodziewałem się, że będziesz zupełnie inna - wypalił nagle Noc. Ścisnęło mnie w żołądku, a moje ciało wypełnił lęk. Czułam się przy Noem tak swobodnie. Prawie natychmiast straciłam czujność. - To źle? - wydusiłam z siebie. Przytulił mnie jeszcze mocniej i się uspokoiłam. Troszeńkę. - Nie, to dobrze - odpowiedział. - Jesteś inna niż dziewczyny, z którymi byłem... to znaczy... które znam. Spojrzałam na niego, co nie było łatwe, biorąc pod uwagę, że nasze głowy się stykały. - One udawały, że lubią kawę? - Tak. Udawały. - Zaśmiał się. Pokręciłam głową, natychmiast czując nienawiść do nich wszystkich. I co właściwie miał na myśli, mówiąc, że był z nimi? Dobra, wiem co. Przeklęłam w duchu swoje dziewictwo. Nie miałam pojęcia, co powiedzieć. - Oszukiwały się. Tak samo jak ty. - Poppy, ja lubię kawę. Naprawdę. - Założę się, że za pierwszym razem wcale ci nie smakowała. - No nie, raczej nie - przyznał po krótkim namyśle. Spojrzałam mu prosto w twarz. - To dlaczego znowu się jej napiłeś? - Nie mam pojęcia. - Dlatego, że podobało ci się to, co oznacza picie kawy. - Szturchnęłam go.
- Zmuszałeś się do picia, bo chciałeś wyglądać na dorosłego. A tak naprawdę marzyłeś o mleku bananowym. Złapałam szklankę. - Pij. Z rozbawieniem w oczach nachylił się i wziął duży łyk. Przełknął. -
I jak?
- Tak, całkiem dobre. Triumfalnie uniosłam pięść. - A nie mówiłam? Chwycił moją rękę w powietrzu i znowu przyciągnął mnie do siebie. Wtuliłam się w jego szczupłe ciało, dumna, że wygrałam tę sprzeczkę. - Jesteś nieco szalona, wiesz? - wyszeptał mi wprost do ucha, czym wywołał potężną gęsią skórkę na całym moim ciele. - Każda dziewczyna jest nieco szalona. Niektóre tylko umieją to maskować lepiej niż inne. - Pewnie masz rację. Cieszę się, że nie próbujesz tego ukryć. - Ależ oczywiście, że próbuję. - Roześmiałam się. - Niestety, nie wychodzi mi to za dobrze. Nie potrafię się zamknąć, kiedy trzeba. - Bardzo cię lubię, Poppy Lawson. Rozkoszując się tymi słowami, uśmiechnęłam się szeroko. - Tak... jasne... dopiero polubisz - odpowiedziałam. I pisnęłam głośno, gdy za karę zaczął mnie łaskotać. Czas płynął jak szalony, gdy tak sobie siedzieliśmy, poznając się nawzajem. Staliśmy się jedną z tych wkurzających par, które bez przerwy śmieją się do rozpuku. Kiedy Noe wrócił od baru, niosąc dwie szklanki mleka bananowego, znowu ryknęłam śmiechem, ściągając na siebie krzywe spojrzenia ludzi.
Rozmawialiśmy o wszystkim i o niczym. Godziny mijały, ale żadne z nas nie poruszyło poważniejszych tematów. Czekały nas odpowiedzi na kilka istotnych pytań, kilka spraw, które mieliśmy zamiar wyjaśnić, przychodząc tutaj. Co dalej z Noem i Portią? Co właściwie się między nami działo? Czy zostaniemy parą? A jeśli tak, to jakie będą tego konsekwencje? Pogłoski na jego temat sprawiały, że pragnęłam wypytać go o mnóstwo rzeczy. Byłam też pewna, że on chciał dowiedzieć się więcej O mnie, na przykład dlaczego ukryłam go w krzakach, żeby nie zauważyła go moja mama, oraz o co chodziło z moimi napadami paniki. Jednak łatwiej było rozmawiać o niczym. Gadaliśmy o naszych ulubionych filmach, zespołach, książkach i innych takich, ale nie za wiele z tego łapałam. Po prostu trudno mi się było skoncentrować, kiedy mówił. Automatycznie potakiwałam, a tak naprawdę podziwiałam jego kości policzkowe, wpatrywałam się w jego czarne oczy I walczyłam z pokusą, żeby zanurzyć palce w jego włosach. Myślę, że chwilami czuł coś podobnego. Kiedy tłumaczyłam, dlaczego wszystkim mówię, że mój ulubiony zespół to The Beatles, choć właściwie sama nie wiem, czy w ogóle mam ulubiony zespół, i powtarzam po prostu odpowiedź moich rodziców, on nagle pogłaskał mnie po twarzy. Oboje byliśmy zaskoczeni, gdy spojrzeliśmy za okno i okazało się, że jest już ciemno. Dopiłam szybko swój napój i chwyciłam wyciągniętą rękę Noego. Niespiesznie wracaliśmy do domu, starając się jak najbardziej przedłużyć tę drogę. Gdy szliśmy wzdłuż identycznych, idealnie przystrzyżonych trawników, Noe wyznał, że obsesyjnie czyta gazety. - Serio? Ale to takie dołujące. - Nie możesz się ukrywać przed tym, co się dzieje w świecie, dlatego że to
dołujące. - Teraz naprawdę mówisz jak antykapitalistyczna gwiazda rocka. - Daj spokój. - No to jakie gazety czytasz? - Wszystkie. Włączając oba lokalne dzienniki. Zaskoczył mnie. Racja, nie chodził do szkoły i nic nie wspominał o pracy, więc pewnie miał na to czas. - To chyba dość drogie hobby? - Starzy płacą. - Wzruszył ramionami. Cisza. O swoich rodzicach też nie wspomniał. Zastanawiałam się, czy Lizzie
miała
prawdziwe
informacje.
Naprawdę
mieszkał
sami’
Przypuszczałam, że z czasem się tego dowiem. -
Więc co tam w świecie? - zapytałam.
-
Mnóstwo się dzieje. Ostatnio również w Middletown.
-
Taa, jasne... - rzuciłam sarkastycznie, przystając.
- Mówię serio. - Kiwnął głową. - Twoi rodzice nie czytają lokalnych gazet? Tydzień temu opublikowano komunikat miejscowego towarzystwa meteorologicznego. Podobno były jakieś dziwne wahania temperatury. Nie zauważyłaś, że ostatnio, całkiem niespodziewanie, mieliśmy pojedyncze gorące dni? -
To pewnie globalne ocieplenie?
-
Nie. Lokalny klimat zrobił się totalnie pokręcony.
Nie przekonał mnie. 1 kto chciałby należeć do towarzystwa meteorologicznego? Nuda! -
Coś jeszcze się wydarzyło?
- Dziwne spadki napięcia. Zupełnie niewyjaśnione. W „Middletown
Observer” pisali, że w niektórych domach wybuchają urządzenia elektryczne. Pamiętasz pierwszy koncert na Nocnym Graniu? Zarumieniłam się na wspomnienie tego wieczoru. Wtedy się poznaliśmy. -
Co z nim?
-
Wzmacniacz eksplodował, nie?
-
A, no tak.
Szliśmy dalej. -
Nic o tym nie wiedziałaś?
-
Nic a nic. - Pokręciłam głową.
-
Nie czytasz gazet?
- Teraz nie. Mam wystarczająco dużo czytania do zaliczeń. Westchnęłam, przypomniawszy sobie o niedokończonej pracy z psychologii. - Co teraz czytasz? - Właśnie skończyliśmy Romea i Julię. Ble. Bogu dzięki. Noe zatrzymał się i spojrzał na mnie. - Nie lubisz Romea i Julii7. - Nie! Dlaczego wszyscy myślą, że to dziwne? - Bo jesteś dziewczyną. Dziewczyny uwielbiają historie o zakazanej miłości. - No, ja jakoś nie. - Czyli nie jesteś maniaczką Zmierzchu, z obsesją na punkcie fluorescencyjnego wampira? - Jezu, nie! - Skrzywiłam się. - I nie płaczesz nad romansidłami Nicholasa Sparksa? - Amanda zmusiła mnie do obejrzenia Pamiętnika, ale przysnęłam. Uśmiechnął się.
- Po prostu nie wierzę w takie bzdurki - dodałam. -
Jakie bzdurki?
-
No wiesz, w prawdziwą miłość. Przeznaczenie. Itepe, itede.
Noe milczał przez chwilę. -
To dziwne.
Mogłam się z nim zgodzić. Choć zastanawiałam się, jak moja niewiara w miłość miała się do tego, co czułam do Noego. A on jakby czytał w moich myślach. - Więc jak wytłumaczysz to, co do mnie czujesz? - zapytał nieco nerwowo. -
A skąd pomysł, że coś czuję?
-
Wiem, że tak jest.
-
Kompletnie się mylisz.
-
Poppy, błagam, nie zaczynajmy od nowa.
Przemyślałam jego pytanie i westchnęłam. -
Dobra. Być może cię lubię, odrobinę.
-
Dziękuję.
- Ale nie sądzę, że jesteśmy przeznaczeni sobie czy coś w tym rodzaju. Producenci pocztówek z amorkami, wydawcy romansideł i branża kwiaciarska chcą, żebyśmy w to wierzyli. Ale to nie jesl prawdziwe życie. Noe wyglądał, jakby zrobiło mu się niedobrze. - To najsmutniejsze, com w życiu usłyszał. - Och nie, nie udawaj Szekspira.- Uniosłam brew. - Nie mów, że jesteś beznadziejnym romantykiem. - Nigdy nie byłem. Doszliśmy właśnie do mojego domu, a ja nie chciałam, żeby ten dzień już się skończył. Księżyc stał wysoko na niebie i rzucał białe światło na mój dom,
który wydawał się przez to dużo mniejszy. W kuchni wciąż paliło się światło. Poprowadziłam Noego za żywopłot. - Sprawię, że zmienisz zdanie na ten temat - powiedział Noe, biorąc mnie za rękę. - Na jaki temat? - Miłości. Przewróciłam oczami. - Poważnie. - I jak zamierzasz to zrobić? Tylko nie próbuj z różą w zębach śpiewać pod moim oknem Idont want to miss a thing, bo zadzwonię na policję... Co ty wyprawiasz? Noe przybliżył swoją twarz do mojej i spojrzał mi głęboko w oczy. Odpłynęłam. Moje serce zaczęło szalony wyścig. Zabrakło mi tchu. Ujął mnie za podbródek i schylił się tak blisko, że tylko milimetry dzieliły nasze usta. Poczułam jego oddech na twarzy i kolana ugięły się pode mną. Każdy atom mojego ciała pragnął tego pocałunku. Czekałam. Czułam jego zapach. Pachniał słodkimi jabłkami, wręcz zbyt słodkimi. Nie bardzo wiedząc, co robię, objęłam go w pasie - chciałam przyciągnąć go tak blisko siebie, jak to tylko możliwe. Twarz Noego była coraz bliżej, jego usta były coraz bliżej. Zamknęłam oczy, czekając na ten pierwszy, upragniony pocałunek... Jednak Noe nagle się odsunął. Otworzyłam oczy. Spoglądał na umie z zadziornym uśmieszkiem, lekko przechylając głowę. - Zmuszę cię, żebyś zmieniła zdanie, zobaczysz. Odwrócił się i ruszył w ciemność, zostawiając mnie całą rozdygotaną.
13
Tej nocy po prostu nie potrafiłam powstrzymać uśmiechu. Prawdziwego uśmiechu. Takiego, który zaczyna się gdzieś w środku i przenika wszystkie komórki ciała. Okryłam się kołdrą i leżałam na plecach, wiedząc, że sen szybko nie przyjdzie. Wcale mi to nie przeszkadzało. Miałam więcej czasu na rozmyślanie o Noem. Usiłowałam wytrwać w swoich przekonaniach. Ale czułam już, że rodzi się we mnie miłość... albo pożądanie - nie wiedziałam, jakie słowo lepiej to opisywało. To było tak, jakby mój cynizm był gorzką otoczką cukierka z nadzieniem, którą w końcu wyssałam na tyle, że dotarłam do słodkiego środka. Przewróciłam się na brzuch i wtuliłam twarz w poduszkę. Byłam dumna z tego, jak się zachowałam. Pozostałam sobą, a Noemu się to spodobało. Udało mi się też przez cały dzień utrzymać w ryzach moje niesforne ciało, co zakrawało
na
cud.
Napad
paniki
wydawał
się
teraz
zupełnie
nieprawdopodobny. Sen zmorzył mnie wreszcie, jak zawsze gdy przestawałam myśleć o tym, by zasnąć. Śniłam wyłącznie o Noem - o jego twarzy, uśmiechu, dotyku. Obudziłam się nadal uśmiechnięta. Naturalnie rzeczywistość musiała mnie w końcu dopaść, a moja mama miała niespotykany talent do poruszania nieprzyjemnych tematów przy śniadaniu.
Kiedy siedziałam przed miską parującej owsianki, przerwała moje dopaminowe rozmarzenie. - Dokończyłaś swoją pracę z psychologii? Aż się zakrztusiłam. Praca zaliczeniowa! Dobry humor natychmiast wyparował. - Myślałam, że wczoraj nad nią pracowałaś? - Pracowałam. - Kiwnęłam głową. - Ale potem zajęłam się innymi rzeczami. - Usiłowałam udrożnić gardło sokiem pomarańczowym. - Inne rzeczy nie są tak ważne jak twoja edukacja. - Wiem, wiem. - Nie zapomnij, że jutro masz wizytę u doktora Ashleya. Jakiekolwiek resztki dobrego nastroju zostały oficjalnie zgładzone. - Mam? - Tak. Umówiłam ci dodatkową pilną wizytę. Słyszałam, jak płakałaś w piątek. Poczułam się okropnie. Bez wątpienia znowu pomyślała, że to jej wina. Jakby odgrywała scenariusz, usiadła obok i chwyciła mnie za rękę. - Bałam się zapytać, ale czy wszystko w porządku, Poppy? Czy to przez e mnie? Gdyby nie rozdzierające poczucie winy, wkurzyłabym się, że znowu muszę ratować sytuację. - Tak, mamo - zapewniłam ją przez zaciśnięte zęby - wszystko w porządku. - Kochanie, to oczywiste, że nie wszystko jest w porządku. Czy zrobiłam coś złego? Postanowiłam powiedzieć jej prawdę. Dobra, będzie miała przez to jeszcze
więcej powodów do zamartwiania się, ale chociaż przestanie o wszystko obwiniać siebie. -
Jeśli już musisz wiedzieć, to byłam smutna z powodu chłopaka.
Tego się nie spodziewała. Pierwsza miłość! Wróciła na swoje krzesło. Wyglądała na uspokojoną - właściwie wyglądała wręcz na szczęśliwą. -
Chłopaka?
Z zakłopotaniem kiwnęłam głową. -
Myślałam, że chłopcy w Middletown są okropni.
- Tak, wszyscy poza jednym. - Skupiłam wzrok na pustej szklance po soku, jakby to była najciekawsza rzecz na świecie. Mama milczała przez chwilę. -
A co ten chłopak ci zrobił, że płakałaś?
Naprawdę była szczęśliwa. Problem z chłopakiem mogła znieść. To normalne, jak ma się nastoletnią córkę. Bardziej normalne niż zbieranie jej z podłogi, kiedy bez powodu traci przytomność podczas kupowania tamponów. Próbowałam wymyślić jakąś wiarygodną odpowiedź. - Wydawało mi się, że mnie nie znosi, więc byłam trochę smutna. Ale okazało się, że jest inaczej... chyba. - Dostrzegłam cień szansy. - Więc możesz odwołać moje spotkanie z doktorem Ashleyem. Wiesz, skoro nie odbija mi jeszcze bardziej i w ogóle... Spojrzała na mnie surowo. -
Niezłe zagranie, ale mimo wszystko pójdziesz na tę wizytę.
-
Co? Przecież ci wyjaśniłam, co się stało.
- Ale i tak powinnaś się z nim spotkać. Zresztą nie można odwołać sesji w ostatniej chwili. Nie zwracają pieniędzy. Mama nachyliła się do mnie, wyraźnie podekscytowana.
-
Powiedz mi coś więcej o tym chłopcu.
-
Nie ma mowy.
-
Co? Dlaczego?
-
Bo jesteś moją mamą i to mnie krępuje.
- Jestem za mało spoko? Za mało cool na takie pogaduchy? - Ku mojemu przerażeniu zaczęła wymachiwać rękami jak jakiś domorosły raper. -
Mamo, wychodzę.
-
Daj spokój, kochanie, żartowałam tylko. - Na razie! - Odstawiłam pustą miskę do zlewu i wyszłam . kuchni. - Nie zapomnij dokończyć pracy z psychologii, zanim pójdziesz się
migdalić - zawołała za mną. - Nikt już tak nie mówi, mamo. - Nieważne. Żadnego migdalenia, dopóki nie napiszesz pracy. - tak, tak - mruknęłam. Jakakolwiek aktywność naukowa jest najwidoczniej niemożliwa, kiedy myśli zaprząta ci chłopak. Wydawało mi się, że całą wieczność już siedzę wgapiona w podręcznik, zmuszając mózg do zrozumienia tej chińszczyzny. Moja głowa wolała jednak zajmować się czymś innym - Noem. W pewnej chwili zamknęłam nawet oczy i wyobraziłam sobie, że to on odczytuje mi definicje i o zgrozo - pomogło mi się to skupić. Zdołałam napisać może stronę, kiedy dotarło do mnie, że jeszcze nie zadzwonił. Spojrzałam na komórkę. Było po drugiej. co się z nim dzieje? Czyżby już stracił zainteresowanie? Pokręciłam głową. Nie. Nie jestem z tych.
NIE ZAMIERZAM
wpadać w paranoję tylko
dlatego, że chłopak nie dzwoni. Wyłączyłam telefon i od razu poczułam się lepiej.
W końcu udało mi się napisać pierwszy szkic. Przeczytałam i ze dziwieniem stwierdziłam, że wyszło nawet nieźle. Cudownie. Mogłam zanieść to do szkoły i zaskoczyć faceta od psychologii. Spojrzałam na telefon. Leżał na biurku, kusząc, żebym go włączyła i sprawdziła pocztę głosową. Nie dałam się, ale idąc na dół, wzięłam go ze sobą. - Ktoś chce herbaty? - zawołałam. - Ja poproszę, kochanie! - odkrzyknął tata z salonu. - Mamo? - krzyknęłam w przestrzeń, nie wiedząc, gdzie mama jest. - Poszła na pilates. Wyjęłam dwa kubki i do każdego wrzuciłam torebkę herbaty. Na stawiłam wodę. Stukałam palcami w blat, czekając, aż się zagotuje, i co chwila zerkałam na telefon. Nadal go jednak nie włączyłam Minęła chyba cała wieczność, kiedy wreszcie woda zaczęła wrzeć Zalałam herbatę i zaniosłam oba kubki do salonu. Tata wychylił się zza gazety. - Cześć, słoneczko - powiedział, uwalniając mnie od jednego z kubków. Rozsiadłam się na kanapie i upiłam łyczek herbaty. -
Co tam w świecie?
- Dzieje się w tym naszym Middletown - odpowiedział, potrząsając gazetą. -
Ha, cha, bardzo śmieszne.
-
Naprawdę.
-
Nie gadaj. Proboszcz uciekł z samotną gospodynią domową?
-
Bez żartów, Poppy, nie gramy w Gotowych na wszystko.
-
Czasami tak się czuję.
- Jeśli chcesz wiedzieć, to pogoda w okolicy robi się coraz dziw- niejsza.
Wczoraj były dziwne wyładowania elektryczne. Piorun uderzył w dom jakiejś biednej kobiety. Zniszczyło dach. - Prawie całą noc nie spałam - wtrąciłam ze zdziwieniem. - Nie było burzy. Usłyszałabym. -
To było w dalszej części miasta.
-
Naprawdę? Nie słyszałam grzmotu.
Tata upił łyk. - Mmm, pyszna herbata. Piszą, że nie było deszczu ani błyskawic. To jest najdziwniejsze. Tylko jeden piorun, który trafił prosto w ten dom. -
Hm...
Miałam spore wątpliwości. Podejrzewałam raczej próbę wyłudzenia ubezpieczenia. Swoją drogą, czy uderzenia pioruna nie uważa się za znak od Boga? - W „Observerze” piszą, że ostatnio jest dużo dziwnych zjawisk I Miodowych. - Wiem, Noe mi mówił. - Kto to jest Noe? - Tata opuścił gazetę. Ups.
- Nikt ważny. Taki koleś. - Jaki koleś? - Przestań, tato. Daj spokój. Odpytywanie przez mamę było wystarczająco straszne. - Powiedziała mi, że pojawił się jakiś chłopak. Prawie zemdlała z emocji. Ale nie wiedziałem, że ma na imię Noe. Wierciłam się ze zdenerwowania. - Okej, nie będę wypytywał. Jeśli tylko jest dla ciebie dobry, nic mi do
tego. - Jasne, jasne. - Naprawdę. Błyskawicznie dopiłam herbatę, parząc się w język. Kiedy kubek był wystarczająco pusty, wstałam. - Dobra, idę na górę. Tata nie odpowiedział. Był zbyt pochłonięty lekturą. Minęło dostatecznie dużo czasu. Już pokazałam, że nie zależy mi aż tak bardzo. Włączyłam telefon natychmiast po wyjściu z salonu i z niecierpliwością czekałam, aż się załaduje. - No dawaj, dawaj - ponaglałam go. Zabrzęczał mi w dłoni. Zrobiło mi się trochę słabo. Jedna wiadomość na poczcie głosowej. Wybrałam numer i przyłożyłam telefon do ucha. „Masz jedną nową wiadomość” - oznajmił elektroniczny głos. Jakbym nie wiedziała. „Aby odsłuchać wiadomość, wciśnij jeden... aby zapisać wiadomość wciśnij dwa... aby usunąć wiadomość...” Wcisnęłam jedynkę i nabrałam powietrza. „Ej, Poppy, co ty odwalasz z tym telefonem? - zabrzmiał cieniutko podekscytowany głos Lizzie. - Mniejsza z tym, nie mam kasy na koncie, więc masz oddzwonić. Mam nową plotę! A poza tym, skończyłaś pisać pracę? Na pewno skończyłaś, kujonko. Nigdy się nie spóźniasz. Dasz przeczytać? Zadzwoń albo zgiń". Biiip. Elektroniczny głos chciał mnie jeszcze dopytać o kilka rzeczy, ale się rozłączyłam.
Dlaczego nie zadzwonił? Wybrałam numer Lizzie. Odezwała się prawie natychmiast. -
Czołem.
-
Cześć. Co tam?
- Ta praca to nuuuuda. Po co mi to wszystko? Hunter S. Thompson nie zostałby słynnym dziennikarzem, gdyby tracił czas na takie bzdury. -
Kto?
-
Jezu, jesteś beznadziejna.
-
Ejże!
-
Skończyłaś już, nie?
Przygotowałam się na jej atak. -
To dopiero pierwszy szkic - odparłam.
-
Wiedziałam. Wiedziałam, wiedziałam, wiedziałam!
-
Lizzie, to nie przestępstwo oddać pracę w terminie.
-
To zbrodnia.
-
Mogę ci pomóc.
Na chwilę zamilkła. - Okej. Wybaczę ci, jeśli dasz mi przeczytać swoją pracę. Spotkamy się po drugiej lekcji? -
Jasne.
-
Kocham cię najbardziej na świecie. Wiesz o tym, prawda?
-
Tak, tak. - Zawiesiłam głos. - Co to za plotka?
-
Ooo, właśnie. Nie poszłaś z resztą po koncercie, prawda?
-
Nie. - Pokręciłam głową.
-
Było zabawnie. Nawet spodobał mi się perkusista, Jack, ale okazało się,
że czyta tabloidy. Fuj. No więc nie mogę na niego lecieć. Mniejsza z tym. Noe
i Portia też przyszli. Miałaś szczęście, że cię tam nie było. Natychmiast byś ją znienawidziła. Nawijała o swojej kolekcji markowych torebek i o mieszkaniu, które ojciec kupi jej po maturze. Co za głupia lala. Normalnie kretynka. Wiesz, przechwalanie się kasą nie jest w dobrym stylu. Ta opinia Lizzie nieco mnie uspokoiła. - Poza tym... pamiętasz, jak zachowywali się Noe i Portia? Rączki, rączka, buźka, buźka? Na samo wspomnienie przewróciło mi się w brzuchu. Kiwnęłam głową, a Lizzie chyba się domyśliła, że potakuję. - Wiesz, dziwna sprawa. Kiedy tylko wyszliśmy z klubu, Noe kompletnie przestał się nią interesować. Puścił jej rękę i nawet się do niej nie odzywał. Zachowywał się wręcz po chamsku i wściekłabym się, gdyby nie to, że Portia jest taką totalną zdzirą. W sumie to było aż śmieszne. Najwyraźniej po raz pierwszy ktoś ją tak jawnie ignorował i wcale jej się to nie spodobało. Zaczęła się normalnie do niego kleić. Próbowała go pocałować w usta, kiedy akurat coś opowiadał, ale on po prostu odgonił ją jak natrętną muchę. A mimo to, przy ludziach, zaczęła macać go po kolanie i między nogami. My wszyscy, o rany!, gapiliśmy się na nich, a ona wydawała się nawet z tego zadowolona. Wyobraziłam to sobie i zapieniłam się z zazdrości. - A Noe
ZNOWU
to olał. Trzepnął ją po dłoni, jakby była niegrzecznym
przedszkolakiem. Zrobiła się jaskrawoczerwona. Potrafisz sobie wyobrazić ten kolor? No dobra. Była czerwona jak cegła. Żeby ratować twarz, udawała, że nic się nie stało, i zaczęła wariacką opowieść o tym, jak została wyłapana przez przedstawiciela agencji modelek, chociaż była bez makijażu. Pozwoliłam Lizzie odetchnąć. Była w takim szale, że za chwilę mog ła potrzebować soli trzeźwiących. Słyszałam, jak łapie powietrze.
- To. Jeszcze. Nie. Wszystko - wydyszała. - No, dawaj. - Westchnęłam. - A więc dziś dzwoniła do mnie Ruth. Wybrała się na próbę z Willem. Portia też się zjawiła, ubrana, jakby szła do klubu w sobotni wieczór, mimo że był niedzielny poranek. Tak to przynajmniej oceniła Ruth, chociaż jestem pewna, że sama ubrała się równie niewłaściwie. Nasza przyjaciółka twierdzi, że kiedy przyszedł Noe i zobaczył Portię, powiedział jej przy wszystkich, że nie przypomina sobie, żeby ją zapraszał. A potem... uważaj, to najlepszy kawałek... wziął ją na bok i przez chwilę rozmawiał z nią po cichu. I wtedy odwaliło jej doszczętnie i zaczęła się wydzierać. Kopnęła jeden z bębnów Jacka, aż przeleciał przez całą salę... zrobiła w nim niezłą dziurę. Nazwała Noego gnojkiem i uciekła z płaczem. Nie wierzyłam własnym uszom. - Ruth pobiegła za nią. Nie to, żeby jakoś szczególnie przejmowała się Portią, ale udawała, że się martwi, by wyciągnąć z niej więcej informacji. Niezłe zagranie, swoją drogą. Dobrze ją wyszkoliłam. No i Portia wyznała, że Noe z nią zerwał i powiedział, że bardzo mu przykro, ale
KOCHA
inną.
Słowa Lizzie - i ich znaczenie - powoli do mnie docierały. - Uwierzysz w to? -
Nie.
- Afera stulecia. Ciekawe, co to za nowa laska. Będzie obiektem nienawiści wszystkich dziewczyn w Middletown. Przełknęłam ślinę. Starałam się zachować spokój. - Niezła plotka, Lizzie. Świetna robota. - Nie umierasz z ciekawości, kim jest ta tajemnicza kobieta? - Nie bardzo. Co cię to w ogóle obchodzi?
Byłam trochę ostra, ale nie mogłam nic na to poradzić. Nie chciałam zaplątać się w żałosną historię rodem z Zatoki serc. - Bo to interesujące, po prostu. - Zawiesiła głos. - Sądzisz, że mogę lecieć na kogoś, o kim wiem, że czyta tabloidy? Bylam jej wdzięczna za zmianę tematu. - Wiesz, jeśli czyta też książki, to czemu nie? - Jasne. Masz rację! Może jednak jest w porządku. Gadałyśmy jeszcze kilka minut. Kiedy się rozłączyłyśmy, wspięłam się na parapet, żeby spokojnie przetrawić nowiny. Dobra, to wyjaśnia, czemu nie zadzwonił. Teraz zresztą nie to kio najgorsze. Nie chciałam zostać wrogiem jakiejś nadzianej zdziry. W dodatku powiedział, że kogoś kocha. Czy miał na myśli mnie? I o głupie. Nawet nie zdążyliśmy się lepiej poznać. Pogrążona w rozmyślaniach obserwowałam, jak zapada zmierzch.
14
Następnego ranka obudziłam się w fatalnym humorze. Nie zadzwonił. Nie wysłał nawet głupiego SMS-a. Zwlokłam się z łóżka, odpuszczając sobie ćwiczenia oddechowe. Wyładowywałam się na wszystkim wokół. Drzwi mojego pokoju zamknęłam kopniakiem, z furią umyłam zęby i nalałam sok pomarańczowy z taką agresją, z jaką tylko można nalewać sok pomarańczowy. Swoją wściekłość wyraziłam ubiorem. Choć nadal było nic naturalnie ciepło, włożyłam czarną koszulkę z logo Motórhead i krótką postrzępioną spódniczkę. Umalowałam oczy na tyle, na ile tylko pozwalał szkolny regulamin, i zaczesałam włosy do tyłu. Kiedy spojrzałam w lustro, ze zdziwieniem stwierdziłam, że wyglądam całkiem nieźle. Skąpanie się w czerni nie uspokoiło mnie jednak. Nadal dysząc nienawiścią do Noego, wymaszerowałam na podjazd. - Nie cierpię mężczyzn - mamrotałam do siebie. - Poppy, kretyn- ko, serio myślałaś, że on jest inny? Nienawistne myśli zagłuszył jednak głosik mówiący: „Ale przecież powiedział Portii, że kocha inną. KOCHA . Być może chodzi o ciebie...” Czułam się, jakby anioł i diabeł rozsiedli się na moich ramionach. Byłam tak pochłonięta dyskusją moich dwóch wyimaginowanych alter ego, że nie zauważyłam Noego, który nagle wynurzył się zza drzewa. - Hej, Poppy!
Wyjadał tak dobrze, że powinni tego zabronić. Czarna koszula - kurczę, już ubieraliśmy się do pary. Ciemne dżinsy. Okulary niedbale wsunięte na czubek tej cudownej głowy. - Wiedziałam, że jak powiem ci, gdzie mieszkam, to zaczniesz mule prześladować. - To miał być żart, ale w moim głosie brzmiała złość , którą pielęgnowałam przez cały ranek. Noe nie wydawał się zaskoczony. - Przepraszam, że nie zadzwoniłem. Nie odpowiedziałam. - Musiałem... załatwić... pewne sprawy. - W porzo. - Wzruszyłam ramionami. - Nawet nie zauważyłam, też mam swoje sprawy. Ujął moją dłoń i poczułam, że mięknę, choć wcale mi się to nie podobało. - Naprawdę przepraszam - powtórzył, próbując pochwycić mój wzrok. Na pewno już uznałaś, że jestem z tych gości, którzy nie dzwonią i wystawiają dziewczyny, ale się mylisz. Skąd on tyle o mnie wiedział? Wzruszyłam ramionami. To całkiem niezły sposób komunikacji, kiedy twoje serce bije dziesięć tysięcy razy na sekundę. Noe wydął usta i zrozumiałam, że nie potrafię mu nie wybaczyć. Przynajmniej tym razem. - Wybaczysz mi? - zapytał dziecięcym głosikiem, dopasowanym do wyrazu twarzy. - Tak. - Wzdrygnęłam się. - O ile obiecasz, że nigdy więcej nie zrobisz takiej miny ani nie będziesz mówił takim głosem. Roześmiał się i otoczył mnie ramieniem. Ruszyliśmy ulicą. - Co tu właściwie robisz?
- Czyżby odprowadzanie swojej cudownej dziewczyny do szkoły było nielegalne? Rany. Próbowałam zachować równowagę, podczas gdy w środku eksplodowała mi mała radosna bomba atomowa. Jestem cudowna? Jestem jego dziewczyną? - A więc zostałam twoją dziewczyną? - zapytałam, dumna z mojego talentu do udawania nonszalancji. Mój ton wcale nie zniechęcił Noego. -
Taa. Przykro mi, ale nie masz tu nic do gadania.
-
To chyba nie najuczciwsze podejście.
-
Chcesz ze mną chodzić? - Nie wydawał się ani trochę przejęty.
Nadęty hubek. -
A co z Portią? Czy przypadkiem to nie z nią chodzisz?
Wyczułam jego napięcie i nawet mi się to spodobało. -
Musimy o tym rozmawiać?
-
Dlaczego nie? Coś się stało?
-
Załatwiłem to. Nie ma się czym przejmować.
-
Jak tam bębny Jacka?
-
Skąd, do diabła, o tym wiesz? - Zaśmiał się.
-
Moja najlepsza przyjaciółka to miejscowy Sherlock Holmes.
-
Ta Lizzie... - Pokręcił głową.
-
Było aż tak źle?
Szliśmy alejką, gdzie hałas uliczny był mniej dokuczliwy. Noe nadal mnie obejmował. - Dobrze nie było. - Wydawał się przygnębiony. - Czułem się jak dupek. W sumie tak się zachował. Spojrzałam na korony drzew w górze. Przez
gałęzie padały na nas promienie słońca. -
To, co zrobiłeś, było dość dupkowate.
-
Wiem.
Zapadła niezręczna cisza. Dlaczego zawsze nasze stosunki albo układały się cudownie, albo stawały się strasznie napięte? Miałam wrażenie, że pakujemy się w coś, z czego nie da się łatwo wycofać, i sama nie wiedziałam, czy to dobrze, czy źle. Kiedy jednak popatrzyłam na Noego, na jego rozświetloną słońcem, ostro zarysowaną twarz, poczułam skurcz żołądka i stwierdziłam, że jednak mi to pasuje. Napięcie minęło i znów mogłam cieszyć się bliskością Noego. Przechadzka dobiegała końca, już tylko pięć minut dzieliło mnie od szkoły i lekcji angielskiego. Noe ostrożnie cofnął ramię, którym mnie obejmował. - Przepraszam - powiedział. - Ten spacer miał być bardziej radosny. Zmusiłam się do uśmiechu. - Po prostu, wiesz, czuję się winny wobec Portii. Nie mogę uwierzyć, że wykorzystałem ją w taki sposób. Ale tak bardzo chciałem, żebyś zdała sobie sprawę ze swoich uczuć. Przypomniałam sobie słowa Lizzie. - Przecież nie okradłeś sierocińca ani nic takiego. O ile wiem, Portia nie jest aniołem. Noe skinął, a potem pokręcił głową. - Mimo wszystko to nie było w porządku. - Rozwaliła bęben. To nie wystarczy jako rewanż? - Taa, rozwaliła go w drobny mak. - Roześmiał się. - To było szalone. Roześmiałam się, wyobrażając sobie tę scenę.
- Masz czas po lekcjach? Zmroziło mnie. Doktor Ashley... - Nie. - Pokręciłam głową. - Przynajmniej nie od razu po szkole. Mam pewną sprawę. -
To brzmi groźnie.
Nie odważyłam się na niego spojrzeć. -
Trudno to wyjaśnić.
Wyciągnęłam komórkę, żeby sprawdzić godzinę. Spóźnię się. Znowu. Noe zauważył moją minę. -
Musisz lecieć?
-
Niestety.
-
Dobra, a co robisz, jak już załatwisz te swoje sprawy?
-
Nic. A dlaczego pytasz?
Noe zdjął jakiś paproszek z mojej koszulki. - Zastanawiałem się, czy nie chciałabyś wpaść do mnie i... wiesz, spędzić ze mną trochę czasu. Przypomniałam sobie plotki na jego temat i zamarłam. Co konkretnie miał na myśli? Co chciał robić? Czego oczekiwał? Po chwili kiwnęłam głową, próbując uspokoić oddech. Potrzebowałam rady. O nie. Będę musiała powiedzieć o wszystkim Lizzie. Nakręci ją to na maksa. -Czy mam rozumieć, że się zgadzasz? - Spojrzał na mnie pytająco. Znowu pokiwałam. - Świetnie. Wpadnę po ciebie około szóstej. - Chwycił moją dłoń i mocno uścisnął, a potem, zanim zdążyłam zareagować, odwrócił się i odszedł.
Powlokłam się na angielski, drżąc na samą myśl o nadchodzącym wieczorze. Jakaś część mnie pragnęła, żeby czas cofnął się do sobotniego poranka. Wtedy postanowiłam wyrzucić Noego ze swojej głowy i pogodzić się z nudnym, ale przynajmniej spokojnym życiem. Wystarczył mi jeden weekend, żeby zniszczyć czyjś związek, zdobyć chłopaka i zacząć panikować na myśl o tym, czy on już oczekuje seksu. Przecisnęłam się między ławkami i opadłam na swoje miejsce, ignorując witającego mnie Franka. Położyłam głowę na rękach i skupiłam się na opanowaniu oddechu. Mimo moich wysiłków był płytki i szybki. - Wszystko w porządku, Poppy? - zapytał Frank. Nie dałam rady odpowiedzieć. Nie mogłam oddychać. Tylko nie to. Nie teraz. „Weź się w garść” - pomyślałam. Zaciskając powieki, próbowałam przemówić sobie do rozsądku: „Nie musisz iść z nim do łóżka. Prawie się nie znacie. Jeśli to zaproponuje, po prostu odmówisz. Jeśli się uprze, najwyżej go zabijesz”. Trochę zadziałało. Ucisk w płucach zelżał. Usłyszałam profesor Gretching prowadzącą lekcję. Jej głos stawał się wyraźniejszy i głośniejszy. „Nie musisz iść z nim do łóżka” - powtarzałam w myślach." W końcu poczułam się na tyle dobrze, żeby podnieść głowę. Frank spoglądał na mnie z niepokojem. - Poppy? - Cześć, Frank, co słychać? - Dobrze się czujesz? To wyglądało, jakbyś odleciała i wpadła w turbulencje. Miałam nadzieję, że mój śmiech zabrzmiał przekonująco.
- Przepraszam. Źle spałam i musiałam przygotować się psychicznie na kolejne godziny ekscytujących rozważań o literaturze. Frank raczej w to nie uwierzył, ale mi odpuścił. - Jesteś dziwna. - I kto to mówi? Ignorując nudne gadanie profesor Gretching, pogrążyłam się w myślach. Potrzebowałam rady. Lizzie. Nietrudno było ją znaleźć. Podczas przerwy obiadowej siedziała nad tym swoim przeklętym notatnikiem. Usiadłam obok, przygotowując się na jej dziennikarską ekstazę. - Gdzie Ruth i Amanda? Lizzie spojrzała zza swoich bazgrołów. - Ruth stresuje się pracą z turystyki i rekreacji i zaciągnęła Amandę do biblioteki jako jednoosobową grupę wsparcia. Rozejrzałam się wokół. Stołówka była zatłoczona mniej niż zwykle. Do ludzi musiało dotrzeć, że terminy gonią, i teraz to biblioteka stanowiła centrum życia towarzyskiego. -
Biedna Amanda - jęknęłam.
- Co tam Amanda! Ja jestem jeszcze biedniejsza! Potrzebuję twojego wypracowania z psychologii, NATYCHMIAST! Westchnęłam ciężko i wyciągnęłam swój tekst. Lizzie chwyciła go chciwie jak Gollum z Władcy pierścieni. Odchyliłam się na oparcie krzesła, a ona pogrążyła się w lekturze. -
Kiedy ty to zdążyłaś napisać? Jesteś niesamowita.
- To tylko pierwszy szkic. Dlaczego ty się jeszcze do tego nie zabrałaś? Przewróciła stronę. -
Pochłonęła mnie nauka stenografii.
-
Oczywiście...
Zaczęła robić notatki i zauważyłam, że spisuje całe fragmenty słowo w słowo. Powinnam ją w końcu zapytać o Noego - choćby po to, żeby nie paść ofiarą plagiatu. -
Lizzie? - zaczęłam.
-
Tak?
-
Muszę ci coś powiedzieć. W tajemnicy.
Psychologia zeszła na dalszy plan. Lizzie podskoczyła na krześle, oczy jej rozbłysły. -
Mów - rozkazała.
Może to jednak nie był najlepszy pomysł? - Chwila. Najpierw musisz mi przysiąc, że nikomu nie piśniesz słowa. Zamarła. Widać było, że toczy ciężką wewnętrzną walkę. -
Czy powinnam dodać „poza protokołem”?
-
Nie. - Roześmiała się. - Spoko. Przysięgam. O co chodzi? Rozejrzałam
się po prawie opustoszałej stołówce, sprawdzając, czy nikt nie podsłuchuje. Oczywiście nikt nie miał takiego zamiaru. Lizzie i ja raczej nie byłyśmy w centrum uwagi. - Dobra, chciałam z tobą porozmawiać, bo potrzebuję rady. Odwala mi zupełnie. - Zamieniam się w słuch - oznajmiła uroczyście. - Chodzi o to, że tak jakby spotykam się z Noem Robertsem. Nie spodziewałam się, że tak wrzaśnie. Wszyscy w pomieszczeniu spojrzeli
na nas, gdy Lizzie zawyła jak lokomotywa. W końcu wybałuszyła oczy i zakryła usta dłońmi. - Dzięki za dyskrecję - powiedziałam kwaśno. - O. Mój. Boże. Mówisz serio? Kiwnęłam głową. - Jezu! To dopiero news! Klepnęłam ją po ręce. - Ej! Poza protokołem, pamiętasz? - Buuu! - Lizzie, obiecałaś. - No dobra, dobra. - Musiała wpaść na jakąś myśl, bo oczy nagłe jej rozbłysły. - Więc to ty jesteś tą laską, którą Portia chce zabić! - była zdecydowanie zbyt radosna z powodu tego odkrycia. Bezskutecznie próbowałam ją uciszyć, aż w końcu zaczęłam ją walić po głowie swoją torbą i wtedy się nareszcie uspokoiła. - Okej, już się zachowuję - powiedziała, cała potargana po moim ataku. Musisz mi to po kolei opowiedzieć. Jak to się stało? Wyznałam jej wszystko. Pierwsze Nocne Granie, rozmowa w Dziurce od Klucza, moja reakcja na widok Noego z Portią na kolejnym koncercie. Aż doszłam do tego, co wydarzyło się po spotkaniu na górce w parku. Lizzie była wdzięcznym słuchaczem. Przy bardziej frapujących kawałkach zupełnie nie potrafiła się kontrolować. Kiedy wspomniałam o chwili, gdy Noe zbliżył usta do moich warg, wzdychała i piszczała jak dzieciak na pokazie sztucznych ogni. Gdy dotarłam do końca, przedstawiłam jej swoje obawy. - Umówiłam się z nim na wieczór. Co mam zrobić, jeśli zaproponuje mi
seks? Lizzie, jestem przerażona. - Hm. - Zamyśliła się, a jej dłoń z paczką chrupek zawisła w powietrzu. - Hm? - Zirytowałam się. - Zdradzam ci swój największy sekret. a ciebie stać tylko na „hm”? Odłożyła paczkę na stół. - Czego się po mnie spodziewałaś? Mam takie samo doświadczę nie jak ty. - Ale co o tym w ogóle myślisz? - Właściwie to... nic. Opuściłam głowę na stół i zaczęłam głęboko oddychać. Lizzie w końcu się odezwała. - Przepraszam. Zaskoczyłaś mnie i nie miałam gotowej odpowiedzi. Przerwała na chwilę, żeby się jeszcze zastanowić. - Z tego, co mówiłaś, wynika jasno, że mu się podobasz. A nie zamierzasz się z nim przespać, prawda? - Nie ma mowy. - Pokręciłam głową. - Przynajmniej na razie. - Więc musi się z tym pogodzić. A jeśli mu na tobie zależy, to nie będzie robić problemu. Miała rację. Ale przerażenie nie ustępowało. - Sama nie wiem, Lizzie. Myślę, że cała ta znajomość jest skaza- na na porażkę. Tyle rzeczy mnie niepokoi. Na przykład nie wiem, dlaczego mieszka sam. Podobno miał depresję i jest seksoholikiem. Gra w zespole, co przyciąga do niego napalone laski, takie jak Portia. Lizzie kiwnęła głową. - Niby tak. Ale wydaje mi się, że naprawdę mu się podobasz. - Myślisz? - Tak. - Obrzuciła mnie wzrokiem. - Chociaż zupełnie tego nie rozumiem.
- Mam ci znowu przywalić? Zaczęłyśmy kolejny udawany minipojedynek, co spotkało się z entuzjazmem chłopaków siedzących w stołówce, którzy zaczęli wrzeszczeć „WALKA W KISIELU:”. W końcu dałyśmy spokój i padłyśmy roześmiane na
krzesła. - Przykro mi to mówić... - zaczęła Lizzie. - Nie, właściwie to bardzo miło mi to mówić, ale... a nie mówiłam? - Chwyciła moją pracę i
WHK
iła do
spisywania pierwszego akapitu. - Jak to? - Przewidziałam ten cudowny związek. Mówiłam przecież, że zabujasz się w rockowym bożku dlatego, że to jest wbrew wszystkim lwiiim zasadom. Ze zgrozą uświadomiłam sobie, że ma rację. - O nie... Jestem... - nie potrafiłam dokończyć. - Właśnie - powiedziała Lizzie. - Jesteś królową banału. Zdaje się, że kiedy nerwowo na coś czekasz, czas mija inaczej, tego popołudnia płynął jak rwący potok. W mgnieniu oka było po przerwie obiadowej, fotografia skończyła się, zanim się jeszcze zaczęła, a psychologia... ej, to w ogóle mieliśmy dzisiaj psychologię? Zanim się postrzegłam, już siedziałam naprzeciwko doktora Ashleya, gapiąc się na pudełko z chusteczkami, stojące jak zawsze na stoliku. Opowiedz mi, co się wydarzyło od naszego ostatniego spotkania - zaczął, kładąc na kolanach notatnik gotowy do kolejnej porcji pospiesznych zapisków. „Noe, Noe, Noe, Noe, Noe, Noe, Noe”. - Nic szczególnego.
Zastanawiałam się, dlaczego czas nagle zwolnił. Wizyta dłużyła się niemiłosiernie. Wskazówki nijakiego zegara ściennego praktycznie stały w miejscu. - Coś musiało się przecież wydarzyć. Trzeba było coś wymyślić. Ostatnio wykorzystałam temat „Skomplikowane relacje z matką”, o tacie nie miałam za dużo do powiedzenia, a stres egzaminacyjny to chyba trochę za mało na terapię w prywatnej poradni zdrowia psychicznego. - Poszłam na koncert - zaryzykowałam. - Rozumiem. Jak było tym razem? -
W porządku. Nie miałam ataku paniki.
Długopis zaczął swój szaleńczy taniec po stronie notatnika, a ja zastanawiałam się, czy kiedyś będę mogła przeczytać te zapiski. - Dobrze, bardzo dobrze - wymamrotał właściwie do siebie. Czy tym razem zastosowałaś ćwiczenia oddechowe? -
Tak samo jak za pierwszym razem.
-
Rozumiem. Pomogły?
-
Chyba tak.
-
Dobrze, bardzo dobrze.
- Czy kiedyś będę mogła to przeczytać? - Wskazałam notatnik, zanim doktor Ashley zdążył znowu wpaść w szał zapisywania. Spojrzał na mnie i chwycił zeszyt w obronnym geście. -
Co masz na myśli?
- Cokolwiek powiem, nawet jeśli to nic ważnego, natychmiast pan to zapisuje. Zastanawiam się po co. - To tylko notatki, Poppy. - Położył zeszyt na kolanach okładką do góry.
-
Tak, wiem. Mogę je przeczytać?
-
Dlaczego chciałabyś je przeczytać?
- Nie mam pojęcia. - Wzruszyłam ramionami. - Tak z ciekawości. Nie wiem, może zamiast mnie słuchać, po prostu pan sobie bazgrze? Albo gra w wisielca z samym sobą? Właściwie nie wiedziałam, dlaczego z tym wyskoczyłam. Ale przynajmniej nie rozmawialiśmy o Noem. I o to chodziło. - Zapewniam cię, Poppy, że nie gram w wisielca... Czy możemy wrócić do tematu? - Chwycił notatnik. - Czy coś jeszcze się wydarzyło? Może... - Panie doktorze - przerwałam mu - czy pan też chodzi na terapię? Strzał w dziesiątkę. Wyraźnie drgnął. Opanowanie się zajęło mu dobrych kilka sekund. -
To ja tutaj zadaję pytania, Poppy. - Po prostu mnie to ciekawi. - To nie jest teraz istotne, prawda? - Ciągle mi pan powtarza, że terapia nie jest powodem do wstydu.
To było zabawne. Próbowałam nie myśleć o tym, że marnuję pieniądze mamy, i po prostu bawiłam się tą sytuacją. - Oczywiście, że to nie jest powód do wstydu. - Mam rozumieć, że też pan chodzi do terapeuty? - Tego nie powiedziałem. - Ale pan nie zaprzecza. To chyba musi być dziwne, prawda? Pewnie zastanawia się pan, czy ten drugi jest w tym dobry. Tak jak fryzjer, kiedy idzie do innego fryzjera na strzyżenie. - Myślę, że coraz bardziej oddalamy się od tematu. - Czy to przez własną terapię postanowił pan zostać terapeutą? Co się
właściwie stało? Co było inspiracją? Proszę się odprężyć, panie doktorze. Może mi pan powiedzieć. Jest pan tu bezpieczny. Wiedziałam, że zachowuję się jak megazdzira. Nie pierwszy raz. Ale świetnie się bawiłam. Nawet zrobił się trochę czerwony. Nie przeczuwałam jednak, co chowa w zanadrzu. -
Ciekawi mnie, dlaczego nie powiedziałaś mi jeszcze nic o Noem.
Szok. Potężny szok. Otworzyłam usta, ale zanim zdążyłam zapytać, wyjaśnił: -
Twoja mama mi powiedziała.
Wydawał się z siebie zadowolony. Łajza. Rumieńce schodziły z jego twarzy, ale dla odmiany pojawiły się na mojej. -
Nie chcę o tym rozmawiać - oznajmiłam z rozdrażnieniem.
- Jeśli martwisz się z powodu chłopca, najlepiej o tym porozmawiać. Czy przypadkiem nie poznaliście się właśnie wtedy? Na koncercie, kiedy miałaś pierwszy atak? Szczęka opadła mi do ziemi. Skąd to niby wiedział? Myślałam, że nawet moi rodzice nie mają o tym pojęcia. Czy mogło wylecieć mi z głowy, że im powiedziałam? Zdecydowanie nie było mi już do śmiechu. Odmawiałam odpowiedzi na jakiekolwiek dalsze pytania. Siedziałam w wymownym milczeniu, aż wreszcie zegarek wskazał koniec sesji. Doktor Ashley zapisywał coś z uśmiechem. Moje milczenie n. wyraźniej wcale mu nie przeszkadzało.
15
Jeszcze zanim Noe po mnie przyszedł, nerwy miałam normalnie w strzępach. Ciągłe nie doszłam do siebie po spotkaniu z doktorem Ashleyem. Z milion razy się przebierałam, co trzydzieści sekund nakładałam nową warstwę błyszczyku i nie przestawałam trząść się strachu. Kiedy w końcu udało mi się wybrać odpowiedni strój (zabawna sprawa - to była pierwsza rzecz, jaką przymierzyłam - prążkowana sukienka z odkrytymi ramionami), zajęłam stanowisko obserwacyjne na parapecie, niecierpliwie wyczekując wieczoru. Wreszcie, chyba sto godzin później, zauważyłam, że Noe nadchodzi. Pozwoliłam mu podejść aż do drzwi, ponieważ rodzice nie wrócili jeszcze z pracy. Oboje byli zatrudnieni w służbie cywilnej, cokolwiek to miało oznaczać, więc według ich rozkładu dnia można by regulować zegarki. Noe oczywiście wyglądał oszałamiająco. Miał na sobie czerwoną koszulę w kratę i dżinsy. Pogwizdywał. Biegnąc do drzwi, wygładziłam jeszcze kilka niewidzialnych zagnieceń na sukience. Pod materiałem wyczuwałam bieliznę. Nic szczególnego, po prostu zaskakująco niestosowny prezent gwiazdkowy od cioci - różowy koronkowy biustonosz i majtki do kompletu. Włożyłam to po raz pierwszy. Wprawdzie nie zamierzałam tego pokazywać Noemu, ale wiadomo, dziewczyna musi być przygotowana na wszystko. Przez szybkę w drzwiach zobaczyłam jego cień. Bezgranicznie przerażona otworzyłam drzwi. Jego uśmiech wystarczył, żeby kolana się pode mną ugięły. - Cześć, piękna. Gotowa na wizytę w moich skromnych progach?
Byłam w stanie co najwyżej kiwnąć głową. Podał mi ramię i ruszyliśmy w dół ulicy. Wieczór był piękny. Na niebie ani jednej chmurki, a powietrze przyjemnie ciepłe - rzecz nietypowa jak na tę porę roku. Dotyk Noego nadal wywoływał we mnie dreszcz, a oddychanie wciąż wymagało nadzwyczajnej koncentracji. Szliśmy w milczeniu. Po chwili skręciliśmy. Jakieś pięć minut później dotarliśmy do niewielkiego bloku mieszkalnego. Z zewnątrz wyglądał na bardzo ekskluzywny i bardzo nowoczesny. - Wszędzie dobrze, ale w domu najlepiej. Mimo woli wciąż zadawałam sobie pytanie, gdzie, do diabła, są jego rodzice. Zabrzęczał kluczami, otworzył drzwi i wpuścił mnie do środka. Na podłodze leżał miękki czerwony dywan, a ściany miały kremowy kolor. Wsiedliśmy do windy i pojechaliśmy na najwyższe piętro. Serce waliło mi jak oszalałe. Byliśmy sami. Zupełnie sami. Byłam podekscytowana i przerażona jednocześnie. Jadąc do góry, nadal milczeliśmy. Zastanawiałam się, czego właściwie ode mnie oczekuje. Drzwi windy się rozsunęły. Na piętrze były tylko dwa mieszkania. Noe skierował się na lewo i włożył klucz do zamka. - Zapraszam - powiedział, wchodząc. Wzięłam głęboki oddech i ruszyłam za nim. Jego mieszkanie było zachwycające w każdym calu. Ogromny otwarty salon miał ściany w kolorze jasnego błękitu i podłogę wyłożoną deskami. W pomieszczeniu dominowała wielka skórzana sofa. Czuło się tutaj Noego. Jego ślad był wszędzie: od porozrzucanych w kątach starych książek po wielkie stosy pożółkłych gazet. Gitara stała dumnie pod ścianą, na której, niczym
plakaty, wisiały okładki jego ulubionych płyt. Zauważyłam, że wśród oprawionych, „artystycznych” fotografii jego zespołu nie ma żadnych zdjęć rodzinnych. Nadal nie mogłam dojść, jak to się stało, że mieszka sam. Noe oprowadził mnie szybko po mieszkaniu, a ja starałam się ukryć swoje zdumienie. Błyszczącej lodówki i kamiennych blatów I KI żądałby każdy szef kuchni. Łazienka była większa niż mój poluj, Znalazło się w niej miejsce na gigantyczną wannę i imponującą kabinę prysznicową. Na chwilę otworzył drzwi do swojej sypialni i zdążyłam dostrzec ogromne podwójne łóżko. Wolałam nie myśleć, Ile dziewczyn już je wypróbowało. Myliłam się okrutnie. Poszliśmy z powrotem do salonu i Noe zapytał, czy chcę coś do picia. - Wody - pisnęłam nerwowo, czując się, jakbym była tu z obcym . człowiekiem. Ze swojej perfekcyjnej kuchni przyniósł szklankę wody z lodem gigantycznej lodówki. Podał mi szklankę i rozłożył się na sofie. Wolałam nie myśleć, ile dziewczyn ją wypróbowało. Nadal się myliłam. Stałam z rękami splecionymi na piersi. Kurczowo trzymałam szklankę, coraz bardziej zdając sobie sprawę, że zupełnie nie wiem, jak się zachować. Noe, nieświadomy moich rozterek, uśmiechnął się i zapytał: - Pewnie zastanawiasz się, dlaczego cię tu zaprosiłem. Żeby mnie uwieść? Żeby mnie wykorzystać? Żeby przerazić mnie na śmierć swoim absolutnie doskonałym mieszkaniem? Upiłam łyk wody, żeby zwilżyć gardło. - Tak, jestem tego ciekawa. Czy już powinnam zacząć się rozbierać? Miałam ochotę uciec. Noe chwycił moją dłoń i pociągnął mnie na kanapę. Ujął mój podbródek, zmuszając mnie, bym spojrzała mu w oczy. Jedyne, co mogłam zrobić, to
postarać się nie zemdleć. - Poppy - wyszeptał. Przełknęłam ślinę. - Świetnie bawiliśmy się w kawiarni, ale chyba nie po to się wtedy spotkaliśmy. Czyżby chciał uprawiać seks w kawiarni? Potrząsnęłam główą. Gumka od majtek wrzynała mi się w udo. - Zaprosiłem cię tutaj, żeby... porozmawiać. Porozmawiać o ważnych sprawach, które pominęliśmy. O tym jakoś nie pomyślałam. -
Porozmawiać? - powtórzyłam głupio.
-
Tak. - Wydawał się zaskoczony. - Czego się spodziewałaś?
Całe napięcie znikło. Jezu, jestem kretynką. Porozmawiajmy! Oczywiście. Jak normalni ludzie. Dlaczego tak się nakręciłam? Już bez strachu wtuliłam się w Noego. -
Sama nie wiem. Jasne. O czym chcesz rozmawiać?
Kompletna zmiana mojego tonu zdziwiła go, ale nie skomentował tego. - Jest coś, co musisz wiedzieć... o mnie - wykrztusił. - Myślę, że powinienem... poinformować cię o kilku sprawach, zanim postanowisz się zaangażować. Poruszona jego dziwnym niepokojem, przytuliłam się mocniej, rozkoszując się objęciem jego ramion. -
Czy chodzi o twoje legendarne puszczalstwo?
-
Że co? - Zdziwił się jeszcze bardziej.
- W porządku. Od kiedy tu weszłam, zadręczam się odgadywa niem, ile
dziewczyn było tutaj przede mną. - Sama nie wiedziałam, dlaczego to mówię. Dawaj, podręcz mnie jeszcze trochę opowieściami o swoich podbojach. - Myślisz, że wcześniej były tu jakieś dziewczyny? - spytał niemile zaskoczony. - Noe, ta chata to magnes na laski. Dziwne, że nie zdecydowałeś się na drzwi obrotowe. Nagle wypuścił mnie z objęć. Wstał, najwyraźniej zraniony i zarazem wściekły. - Jeszcze nigdy nikogo tu nie zaprosiłem - oświadczył, patrząc mi prosto w oczy. To wystarczyło, żeby moje serce znowu zaczęło wyścig, pompując adrenalinę po całym krwiobiegu. Wszystkie sygnały odczytałam iii owicie błędnie. - Nigdy? Nikogo? - Nie! Tylko tutaj... mogę być... sam nie wiem... Po raz pierwszy zaproisiłem tu dziewczynę. Ciebie. Myślałem naiwnie, że to będzie coś szczególnego. A ty mi nagle mówisz, że masz mnie za ściemniacza, k t ó r y z tobą pogrywa. - To nie do końca prawda - powiedziałam cicho po chwili zaniemówienia. - Ale sam wiesz, jakie krążą plotki na temat twojego . hm... aktywnego stylu życia. - Na te słowa uśmiechnął się i poczułam, że nerwowy skurcz żołądka nieco odpuszcza. - Nawet nie próbowałeś ich prostować. Sam widzisz, z czym musiałam się mierzyć, kiedy przyjęłam twoje zaproszenie. A powitała mnie, na litość boską, skórzana sofa. Co ty byś pomyślał na moim miejscu? Nie uważam, że ze mną pogrywasz... a przynajmniej mam luką nadzieję, bo intuicja podpowiada mi, że mogę ci jednak ufać... - Nie pogrywam, Poppy - przerwał mi. - Przysięgam.
Usiadł i przez chwilę patrzyliśmy na siebie w milczeniu. Znowu poczułam, jakby przeskoczyła między nami iskra, jeśli to w ogóle możliwe. Kiedy nie mogłam już wytrzymać tego napięcia, zamknęłam oczy i skrzywiłam się. Noe się roześmiał. - Myślę, że jeśli mi pozwolisz, będę mógł ci wszystko wyjaśnić. - Pozwalam. Uciekł wzrokiem. - Tylko że trochę się boję... Zaskoczyło mnie to jego wyznanie. Sprawiał wrażenie, jakby nie bał się niczego. - O co chodzi? - Delikatnie dotknęłam jego ręki. - Boję się, że mnie zostawisz. To zabrzmiało tak głupio, że prawie się roześmiałam. Sama myśl, że ktoś taki jak ja mógłby „zostawić” kogoś takiego jak on, była kretyńska. - Nie wygłupiaj się. - W plotkach jest odrobina prawdy. - Uśmiechnął się smutno. - Zamieniam się w słuch. - Powinnaś to wiedzieć, zanim... no wiesz, zakochasz się we mnie bez pamięci czy coś. Nim moja świadomość zarejestrowała, co właśnie zamierzam po wiedzieć, wypaliłam jak bohaterka taniego romansidła: - Nie wierzę w miłość. Choć nie było to moim zamiarem, nastrój się kompletnie posy pał. Noe ze śmiechem mnie popchnął, tak że położyłam się na sofie. - Jezu, przepraszam. Zapomniałem, panno silna i niezależna. Z trudem usiadłam prosto. Włosy zasłaniały mi twarz.
- Dla ciebie jestem PANI silna i niezależna. Krzyknęłam, kiedy znów mnie popchnął, ale tym razem przypuściłam kontratak i spróbowałam zepchnąć go nogą. Niestety złapał mnie za stopę i zaczął łaskotać. - Przestań! Przestań! - pisnęłam, starając mu się wyślizgnąć. Uwolniłam się, poderwałam się na kolana i rzuciłam na niego, usiłując go wywrócić. Chwycił mnie za ręce i odchylił do tyłu. Choć walczyłam ze wszystkich sił, z łatwością przyszpilił mnie do sofy. Noe właściwie na mnie leżał, jedną dłonią unieruchamiając mi ręce nad głową. Gdy poczułam jego ciężar na swoim ciele, serce znowu zabiło mocniej. Nie dzieliły nas nawet milimetry. Czułam jego zapach. Był odurzający. Noe przyglądał się mojej twarzy, jego czarne oczy badały każdy szczegół. Odpowiedziałam na jego spojrzenie, pragnęłam, żeby mnie pocałował. Wolną ręką odgarnął mi kosmyk włosów z twarzy. - Nie tak wygląda rozmowa - wyszeptał, a jego gorący oddech przyprawił mnie o dreszcz rozkoszy. Uniosłam nieco głowę. Nie za bardzo, tylko na tyle, żeby nasze usta znalazły się bliżej. Pożądanie było jak pasożyt, który chciał przejąć moje ciało i unicestwić jakiekolwiek resztki rozsądku w moim mózgu. - Więc mów... - szepnęłam. Przyjrzał mi się badawczo, a ja zrozumiałam, że już nigdy się tak nic poczuję. Tak wspaniale jak teraz, gdy Noe patrzy na mnie w taki posób. - Daj mi chwilę. Jeszcze trochę podniosłam głowę, ale mnie nie pocałował. Zamiast tego usiadł prosto. - Proszę, Poppy, to poważna sprawa.
Zmarszczyłam brwi poirytowana i też usiadłam. - Dobra, mów. Co to za wielka tajemnica? Noe otworzył usta, ale nic nie powiedział. Przeczesał palcami włosy i wbił wzrok w podłogę. - Wszystko w porządku? Znów na mnie spojrzał. Poczułam motylki w brzuchu. Po raz kolejny. Noe pokręcił głową. -
Może się najpierw napijemy?
-
Niech będzie. - Westchnęłam.
16
Kilka minut później znowu siedzieliśmy na kanapie, dzierżąc zimne butelki piwa prosto z lodówki. Podkuliłam nogi i obserwowałam, jak Noe walczy ze sobą. Widok chłopaka w takim stanie nawet mnie bawił - niezłe odwrócenie ról. Ostrożnie upiłam łyk piwa, czekając, aż Noe zdecyduje się mówić. W skupieniu przyglądał się piwu buzującemu w butelce. Gwaltownie uniósł ją do ust i opróżnił do połowy, po czym odstawił na stolik i odwrócił się do mnie. - Gotowa na monolog? - Uniósł brwi. - Wiesz, w prawdziwym życiu nikt nie trawi monologów - odparłam. - W filmach kompletnie ignorują ludzką potrzebę wtrącania się i zadawania pytań. Kolejny cudowny uśmiech. Wywoływanie go stawało się powoli moim hobby. - Dobra, żadnych monologów. - Super. - Denerwuję się. - Dasz radę. - Szturchnęłam go przyjaźnie. Wziął głęboki oddech i zaczął: - Zastanawiasz się pewnie, co z moją rodziną. - Znowu upił spory łyk. - Skłamałabym, gdybym zaprzeczyła. - Nie mieszkam z nimi. - Dlaczego? Noe rozpoczął długą opowieść. Jego rodzice przeprowadzili się do
Miildletown dwa lata temu. Ojciec był właścicielem dobrze prosperującej firmy programistycznej, która przyniosła im miliony - wiele milionów. Matka zajmowała się domem. Oboje byli bardzo brytyjscy- angielska flegma, zero okazywania emocji. Noe był ich jedynym dzieckiem. Ich oczkiem w głowie. - To dlatego jestem taki nadęty. - Uśmiechnął się gorzko. - Co- dziennie słyszałem, jaki jestem wspaniały. Po pewnym czasie zaczynasz w to wierzyć. Tak więc państwo Nadziani i ich cudowny syn przeprowadzili się do Podmiejskiego Piekła (to znaczy do Middletown), gdzie ojciec Noego miał założyć nowe biuro. Kilka dni później Noe się rozchorował. - Nie wiem, jak to wyjaśnić. Pewnego dnia się obudziłem i nie dałem rady się ruszyć. Nie czułem żadnych emocji. Pustka. Nicość. Nawet nie byłem w stanie przerazić się tym, co się ze mną dzieje. Mama przyszła do mojego pokoju powiedzieć mi, żebym wstawał do szkoły. Nie odezwałem się ani słowem. Po prostu nie mogłem. Wzięłam go za rękę. - Na początku się starali. Zwolnili mnie z zajęć i wozili po lekarzach. Płacili za wizyty u najlepszych specjalistów i załatwili wszystkie możliwe badania. Myśleli pewnie, że to nic istotnego, drobnostka, coś jak błąd w kodzie programu. Ale nic nie pomagało, a oni... hm, średnio sobie z tym radzili. Widziałam, że przeżywa to na nowo. Drżenie jego ust zdradzało, że ma żal do rodziców. - To była depresja, prawda? - zapytałam łagodnie. - Skąd o tym wiesz? - Odwrócił się do mnie. - Wszyscy wiedzą. - Co? Jak to? - Przestraszył się.
Próbowałam go uspokoić, gładząc go po dłoni. - Dobrze, może nie wszyscy. Pewna zaprzyjaźniona dziennikarka wie. - Jezu, ta laska wszystko odkryje. - Nie masz się czym martwić. Nie pogorszyło to twojego wizerunku. W gruncie rzeczy dzięki temu jesteś jeszcze bardziej pociągający. Wiesz, dla niektórych stanowisz coś jak projekt. Zraniony, bezbronny, itepe, itede, dziewczyny to uwielbiają. Świetna sprawa. Podejrzewałam, że sam rozpuściłeś tę plotkę, żeby mieć większe po wodzenie. Na szczęście się uśmiechnął. Nie wiem, czy mówiłam to, co po winnam w takiej sytuacji, ale miałam nadzieję, że jakoś sobie radzę. Czułam, że wyjawia mi sekrety, do których nigdy nie dopuścił innych dziewczyn. - Hm, może i powiedziałem kilku osobom właśnie po to. Uniosłam brwi. - Wiem, że to nie w porządku. Nie ma się czym chwalić. To nisz czy życie. - Co się działo później? - Ścisnęłam jego dłoń, chcąc mu dodać odwagi. Wrócił do swojej historii, a mnie zaczęło robić się niedobrze. Rodzice mieli dość jego wahań nastroju i kazali mu, żeby wziął się w garść i przestał zawodzić ich nadzieje. - To była pętla. Upadek cudownego dziecka. Kiedy byłem w dobrej formie, wszystko wyglądało doskonale. Byłem ich uroczym, żywym chłopcem, którego kochali. Ale kiedy wracała depresja, zupełnie sobie z tym nie radzili. W końcu uznali, że „przestaną mi pobłażać”. Dokładnie tak się wyrazili. Kupili mi to mieszkanie, po wiedzieli, że muszę dorosnąć i odtąd radzić sobie bez ich pomocy, a sami przenieśli się do Londynu. Pomyślałam o swojej mamie. O jej zatroskanej twarzy, o jej ciągłej potrzebie „pogaduch” w kuchni i o moich wizytach u doktora Ashleya, na
które tak naprawdę wcale nie było jej stać. Zdałam sobie sprawę, jaka ze mnie szczęściara. - To w ogóle jest legalne? - Zupełnie nie wiedziałam, co powiedzieć. - Nie mam pojęcia. - Wzruszył ramionami. - Skończyłem już szesnaście lat, więc chyba tak. - Co się stało potem? - zapytałam, choć czułam, że znam dalszy ciąg. - Cóż, trochę mi odbiło. Czego się spodziewałaś? Wywalili mnie ze szkoły, zaliczałem masę imprez i na pewno przyczyniłem się do plotek o moim „legendarnym puszczalstwie”, jak to nazwałaś. - Przepraszam. - W porządku, tak po prostu było. Teraz się tego wstydzę. To żadne wytłumaczenie, ale straciłem wiarę w siebie. Całe życie byłem uwielbiany, a tu nagle zamknęli mnie samego w luksusowej celi na szczycie wieży. A dziewczyny zawsze mnie lubiły... Skrzywiłam się. - No co? To prawda! Wcześniej tego nie wykorzystywałem. Ale kiedy rodzice mnie zostawili, miałem tyle czasu... tylko dla siebie. Zacząłem randkować... wiem, że to żałosne... bo potrzebowałem uwagi. Chciałem znów czuć się ze sobą dobrze i jak kretyn myślałem, że seks mi w tym pomoże. Po każdej takiej akcji czułem się obrzydliwie i zrywałem kontakt z dziewczyną... a chwilę później szukałem następnej. Coś mnie znowu ukłuło. Zresztą nie pierwszy dziś raz. Niepewność. Zmieszana z odrobiną zazdrości. I wściekłość w imieniu wszystkich dziewczyn świata. Odłożyłam to na bok, przynajmniej na razie. Podręczę się tym pewnie przed snem.
- Powoli zaczęło się układać - kontynuował swoją opowieść. Założyliśmy zespół i to mi pomogło. To byli moi pierwsi kumple, jakich miałem w Middletown. Otoczenie się ludźmi sprawiło, że wszystko wydawało się łatwiejsze. Widywaliśmy się prawie codziennie, nabijaliśmy się z siebie, wygłupialiśmy się. To było fajni Normalne. Muzyka też mi pomagała. Od zawsze grałem na gitarze, ojciec mnie nauczył. Ponieważ nie miałem już nic innego, muzyki stała się całym moim życiem. To dla niej wstawałem z łóżka. Odzyskałem nieco wiary w siebie... dobra, odzyskałem nieco nadęcia. Spojrzał na mnie uważnie. - A potem oczywiście spotkałem ciebie Słońce, które wpadało przez okno w wykuszu, skąpało Noego w złocistym świetle. Jego głowa, oświetlona od tyłu, wyglądali jak w aureoli. Zdecydowałam się podnieść na niego wzrok. - Poważnie, kiedy cię zobaczyłem, to było niesamowite. Dostrzegłem cię w tłumie i nagle wszyscy inni przestali dla mnie istnieć. Nie wiedziałem, że coś takiego może się zdarzyć, wiesz, w prawdziwym życiu. Przypomniałam sobie naszą pierwszą, piorunującą wymiany spojrzeń. - W ogóle mnie nie obchodziło, że koncert był niewypałem. Na wet nie zauważyłem, że wzmacniacz wysiadł. Myślałem tylko o jednym... że muszę poznać tę dziewczynę. - Jasne... - Przewróciłam oczami. - Przysięgam! Nawet nie wiesz, jak się cieszyłem, kiedy zjawiła się Ruth i dotarło do mnie, że się przyjaźnicie. Przypomniałam sobie, jak okropnie się poczułam, gdy zobaczy łam ich razem. Cudownie było poznać jego punkt widzenia. Tak jakby choć raz życie spełniło moje oczekiwania.
- Błagam, nie - jęknęłam. - Nie chcę tego teraz wspominać. Noe uśmiechnął się krzywo. - Wrzeszczałaś na mnie, pamiętasz? Ukryłam twarz w dłoniach. - Musiałeś to przypominać? Było mi potem strasznie głupio. - Dlaczego? Bo powiedziałaś to, co powiedziałaś? Miałaś do tego pełne prawo. Tamta przemowa to najlepsze, co mnie w życiu spotkało. Nagle zobaczyłem się cudzymi oczami i zrozumiałem, jaki ze mnie gnojek. To było potworne. Rozłożyłaś mnie całkowicie. Nadal to z resztą robisz. Tego mi było trzeba. Teraz wiem, że już nigdy więcej, z tobą czy bez ciebie, nie chcę być takim typem. Już nigdy nie pozwolę sobie użyć mojej zakichanej przeszłości jako usprawiedliwienia. Dziękuję, Poppy, tobie to zawdzięczam. Mońce już prawie zaszło i wypełniało pokój czerwienią gasnącego płomienia. Siedziałam w milczeniu, czując, że dłoń Noego staje się coraz cieplejsza, gdy ją głaszczę. - Dlaczego opowiedziałeś mi to wszystko? - Czułem, że powinnaś o tym wiedzieć. - Wydawał się zdenerwowany. Żebyś mogła... wiesz, odejść, jeśli zechcesz. Delikatnie pogładziłam go po policzku. To zdumiewające, jak łatwo przychodziła nam bliskość. Przyglądał mi się pytająco. - Nie zamierzam odchodzić - powiedziałam w końcu. Jego twarz rozjaśnił kolejny, doprowadzający mnie do palpitacji serca uśmiech. Mocno ścisnął mnie za rękę. - Miałem nadzieję, że to powiesz.
Wpatrywaliśmy się w poświatę, którą zachodzące słońce rzucało na niebieskie ściany salonu. Wtuliłam głowę w ramię Noego i położyłam nogę na jego kolanach. Zapytał mnie o moje życie i moje ataki paniki, a ja bez najmniejszego wstydu opowiedziałam mu o wszystkim. Prawdę mówiąc, po raz pierwszy spotkałam kogoś, kto tak dobrze rozumiał, jak to jest zupełnie stracić kontrolę nad sobą. Zapytał o szkołę, o przedmioty, które chcę zdawać na maturze, zwykłe sprawy. Tego wieczoru darowaliśmy sobie wszelkie docinki. Myślę, że oboje mieliśmy świadomość, że stoimy na progu czegoś niezwykłego. Czegoś na zawsze, a nie kolejnej krótkoterminowej znajomości. To wszystko mnie przytłaczało. Moje uczucia do niego, to, jak moje ciało reagowało na jego bliskość. Na końcu języka miałam słowa: „Kocham cię” i przerażało mnie to. Dosłownie kilka minut temu śmiałam się z takich wyznań, a teraz sama, tak szybko, pragnęłam powiedzieć to na głos. Ale jednocześnie paraliżował mnie strach, że to skok w nieznane, że podejmuję ogromne ryzyko. Odrzucę nie. Ból. Upokorzenie. Wypowiedzenie tych słów mogło mieć również takie konsekwencje. Pewna część mnie chciała uciec do domu, ukryć się pod kołdrą i analizować wszystko tak długo, aż znajdzie coś, co mogłaby wyszydzić. Potrzeba bycia z Noem była jednak silniejsza. Każda komórka mojego ciała pragnęła jego dotyku. Cały czas. Dlatego, kiedy zauważyliśmy, że jest już ciemno i pora, żebym wracała do domu, poczułam się okropnie. Poczekałam, aż Noe zamknie drzwi, znów podziwiając, no cóż, jaki jest niewiarygodnie boski. Wyszliśmy z budynku i ruszyliśmy w kierunku mojego domu. Co chwila wchodziliśmy w krąg światki pod latarnią. Szybko spostrzegłam, że odstępy między latarniami są coraz większe. A chodnik stawał się coraz mniej równy. W końcu szliśmy w niemal całkowitych
ciemnościach. W pewnym momencie zorientowałam się, że idziemy w złym kie runku. Byłam tak skupiona na trzymaniu jego dłoni, na tym, jakie to przyjemne, że nie zwróciłam uwagi, że wybraliśmy okrężną drogę. - Gdzie jesteśmy? - zapytałam, ledwo widząc jego twarz w ciemności. - Ćśś. - Ścisnął mi rękę. - Jesteśmy już prawie na miejscu. - Prawie na miejscu? Myślałam, że odprowadzasz mnie do domu. Nie bałam się. Ale byłam zaniepokojona i zdezorientowana. Zeszliśmy z chodnika na wąską błotnistą ścieżkę pośród krzaków. Chwilę to zajęło z powodu mroku, ale w końcu załapałam, co to za miejsce. - Czy to...? - Nigdy wcześniej nie byłaś nocą na górce w naszym parku? - zapytał, zgadując, co miałam na myśli. Pokręciłam głową. - Czy po zmierzchu nie roi się tu od zboczeńców i pijaków?
Roześmiał się. - Poppy, to jest Middletown. Wskaźnik przestępczości wynosi zero. Nocą jest tu zupełnie pusto. Sam nie wiem czemu. Widok jest obłędny. Trzymaj się mnie. Koniec ścieżki był skąpany w dość niesamowitym blasku. Potknę- I mi się, ale Noe bez trudu mnie utrzymał. - Jesteśmy na miejscu. Zobacz. Widok był tak piękny, że z wrażenia puściłam jego dłoń. Nigdy nie byłam tutaj nocą. Sama nie wiem, ile razy tu przychodziłam, żeby podziwiać widok. Teraz jednak było to zupełnie inne miejsce. Skąpana w świetle księżyca trawa wydawała się srebrna.
Dalej miliony żółtych punkcików rozciągały się w nocnym krajo- biazie. To moje miasto - Middletown. Nigdy go takim nie widziałam. Morze światła w najróżniejszych kolorach. Żółte okna domów, biały blask z biur, w których niefrasobliwi etatowcy zapomnieli wyleczyć światło, czerwone mrugnięcia świateł samochodów jadących ilo bardziej atrakcyjnych miejsc. Po omacku dotarłam do mojej ulubionej ławki i usiadłam na niej, odchylając się na oparcie. - Jak pięknie - powiedziałam, gdy Noe usiadł obok mnie. - Wiem. Przychodzę tu nocą, kiedy mam ochotę... wiesz, oddać się mrocznym rozważaniom. - Ucieleśniasz wszystkie stereotypy na temat muzyków rockowych. - Przyznaję się do winy. - Teraz pewnie powiesz, że twoja ulubiona książka to Mechaniczna pomarańcza? - A wcale, że nie. Fabryka os. - Jeszcze lepiej - jęknęłam. Jego twarz była blada w świetle księżyca. Swobodnie objął mnie ramieniem. Wręcz smakowałam energię, która płynęła z jego ciała. Tak bardzo pragnęłam jego dotyku, że sprawiało mi to ból. Pochylił głowę i obdarzył mnie kolejnym magicznym spojrzeniem. - A więc - zaczął - nadal nie wierzysz w miłość? Westchnęłam, nie chcąc przyznać się, że mogłabym się w nim zakochać czy może raczej że już się w nim zakochałam, jak gin piutki, samotny szczeniaczek bez żadnych mechanizmów samu kontroli. - Po to mnie zaciągnąłeś na ten romantyczny pokaz podmiejskich świateł? - zapytałam z przekąsem, żeby ukryć, co naprawdę czuję - Żeby mnie
nawrócić? Noe pogłaskał mnie po twarzy i nachylił się bardziej. Moje ciału nie dawało sobie rady z wszystkimi tymi bodźcami i byłam bliska uduszenia się z rozkoszy. - Tak właściwie - mruknął - wziąłem cię tutaj, żeby zrobić to… Przysunął się jeszcze bliżej i nasze usta wreszcie się spotkały. Całował mnie bez pośpiechu, ostrożnie. Zamknęłam oczy, włożyłam palce w jego miękkie włosy i odpowiedziałam na pocałunek. Smakował tak samo, jak pachniał jabłkami. Świat osunął się w ciemność. Byliśmy tylko my. Nasze usta. Nasze ciała. Gdy jego dłonie powędrowały w dół moich pleców, poczułam dreszcze. Delikatnie przyciągnął mnie do siebie. Każdy atom mojego ciała drżał. Po chwili, która wydawała się nieskończenie krótka - choć musiały upłynąć wieki - rozdzieliliśmy się. Ciągle kręciło mi się w głowie. Zamrugałam powiekami, ale ku mojemu zdziwieniu, powitała mnie całkowita ciemność. - Noe, ja oślepłam - powiedziałam, zamykając i otwierając oczy, żeby sprawdzić, czy jest jakakolwiek różnica. Inny rodzaj dreszczy przebiegł mi po plecach i euforię zastąpiła groza. Rozejrzałam się wokół, ale widziałam tylko ciemność. Roz świetlona panorama znikła. Serce waliło mi młotem. Noe roześmiał się, co rozładowało napięcie. - Nie oślepłaś przecież, panikaro. Chyba jest awaria prądu. Zobacz, macham do ciebie. Świeci księżyc, powinnaś chociaż trochę widzieć. Spojrzałam w kierunku, z którego dobiegał jego głos, i rzeczywiście dostrzegłam rozmyty zarys jego dłoni. Uspokoiłam się. - Poczekaj - powiedział. Moje oczy powoli dostosowywały się do
ciemności i widziałam go coraz wyraźniej. - Poświecę telefonem, - byśmy się nie pozabijali. Słyszałam, jak grzebie po kieszeniach. Nadal mrugałam. - Powinnam jeść więcej marchwi - palnęłam bez zastanowienia. - Co mówisz? - Nic, nic. - Mam. Piękna twarz Noego wyłoniła się z ciemności jak twarz ducha. Jego rysy, oświetlone niebieskawym światełkiem komórki, wydawali się jeszcze ostrzejsze. - Dzień dobry - zażartował. - Chyba dobranoc - odpowiedziałam niepewnie. Poświecił wokół ławki, żebym mogła zebrać swoje rzeczy. Potem objął mnie troskliwie. Chętnie wsunęłam się pod jego ramię. Strach ustąpił miejsca zadowoleniu z bliskości Noego. - Chodźmy. Odprowadzę cię. Dotarcie do domu w kompletnych ciemnościach było trudniejsze, niż mogłoby się wydawać. Ciągle się potykałam, ale Noe za każdym razem bez problemu mnie łapał. Wędrówka przez mrok robiła niesamowite wrażenie. Noe nie pomagał mi się uspokoić - co jakiś i czas chwytał mnie mocno i szeptał: „Boże, co to było?”, a potem łaskotał mnie, co wzbudzało moje przerażenie... i ekscytację. Jakoś udało się nam wydostać spośród drzew i wyszliśmy na asfalt. Nadal otaczał nas mrok. W większości domów było ciemno, tylko w niektórych oknach dawało się dostrzec migotanie świec. Ostrożnie podążaliśmy za niebieską strużką światła z komórki, jakby to była żółta droga do
Szmaragdowego Grodu. W końcu znaleźliśmy się na mojej ulicy. Noe zatrzymał się i przyciągnął mnie tak, żebym patrzyła na niego - To dziwne - odezwałam się - zobaczyć własną ulicę w takich ciemnościach. Jakbym była tu po raz pierwszy, choć przecież tu mieszkam. Wiesz, o co mi chodzi? Ironicznie uniósł brew. -
Naszła cię ochota na mroczne rozważania?
Chciałam go odepchnąć, ale złapał mnie za ręce. Trzymał mocno, żebym nie mogła się wyrwać. -
Zamknij się.
- Z przyjemnością. - Nachylił się i delikatnie musnął ustami moje wargi. Latarnie zamigotały. Przerwałam pocałunek. -
Widziałeś to?
Noe spojrzał na najbliższą lampę, która lekko mrugała. - Pewnie próbują usunąć awarię. Ale w ogóle mnie to teraz nic obchodzi. Kolejny pocałunek. Złączyliśmy się w jedno, kompletnie nieświadomi upływających chwil. Za każdym razem, gdy mamrotałam, że muszę iść do domu, kiwał głową, a potem znów mnie całował. Przez zaciśnięte powieki widziałam migoczące latarnie. Po jakimś czasie zdołaliśmy się wreszcie rozłączyć. - Muszę już iść - powiedziałam, ciągnąc go w kierunku mojego domu. -
Dobra, dobra, chodźmy.
Przed furtką do ogrodu Noe znowu mnie przytulił i skradł jeszcze jeden pocałunek. -
Naprawdę muszę już iść. - Roześmiałam się.
- Wiem, wiem. - Przerwał pocałunek tylko na chwilę. Teraz był nieco odważniejszy. Poczułam czubek jego języka delikatnie bawiący się moim, aż w końcu Noe ostatecznie się odsunął. - Idź, już dawno powinnaś leżeć w łóżku. Byłam oszołomiona pocałunkiem. Jakoś udało mi się jednak pokonać te kilka kroków dzielące mnie od drzwi. Obróciłam się, żeby pomachać mu na pożegnanie, ale już go nie było. Wyszperałam klucze i otworzyłam drzwi. Wewnątrz panowały prawie kompletne ciemności. Szłam przez kuchinię z wyciągniętymi rękami, żeby nie wpaść na stół. - Halo? - powiedziałam głośno, jesteśmy w salonie! zawołał tata. Szłam wzdłuż ścian, aż zobaczyłam migoczące światło świec. Oboje czekali na mnie. Tata siedział w swoim fotelu i czytał gazetę. Mama, po raz pierwszy od dawna, leżała na sofie, pochłonięta lekturą, zamiast biegać po całym domu, szukając powodu do narzekań. Powinni częściej odcinać prąd. To zmusza ludzi do zwolnienia tempa. Rodzice nawet nie zapytali, gdzie się podziewałam. - Dotarłaś bezpiecznie? - odezwała się mama - Jest tak ciemno, e pewnie nawet nietoperze się gubią. - Tak, kolega mnie odprowadził. Oświetlaliśmy sobie drogę komórką. - Bardzo nowocześnie. - Tata zaszeleścił gazetą. - Co tam w świecie? - Wskazałam na gazetę. - Dzień jak co dzień. Totalna beznadzieja. - Dobrze wiedzieć. - Ziewnęłam i przeciągnęłam się. - Jestem padnięta, idę spać. O dziewiątej mam fotografię. Jeszcze więcej teorii. - Weź ze sobą świeczkę - powiedziała mama.
- Jasne. Schyliłam się, żeby wyjąć świeczkę, która była wsadzona w szyjkę starej butelki po winie. Wypaliła się już do połowy, czerwony wosk stworzył zastygłe strużki na jej brzegach. Osłaniając płomień dłonią, ruszyłam po schodach do swojego pokoju. Po zmyciu makijażu i umyciu zębów usiadłam przed toaletką i spojrzałam na swoje odbicie w lustrze. Czy wyglądałam inaczej. Czułam się inaczej. Czułam się wspaniale. Pokręciłam głową, żeby obejrzeć twarz z każdej strony. Może wcale nie byłam aż tak nic atrakcyjna? Lewy profil miałam naprawdę niezły. Podobno w świr tle świec każdy wygląda lepiej. Zdmuchnęłam płomyk i moje odbicie znikło. Zasnęłam bardzo szybko. Z uśmiechem na ustach.
16:2
Auli a i Ulewa w milczeniu przyglądali się monitorom. Laboratorium znowu było puste. Trwające cały dzień zamieszanie ustało. Jedynie zegar tykał wściekle, odliczając czas do momentu, gdy in miejsce znowu wypełni się ważnymi osobami goniącymi na ważne spotkania. Kod przesuwał się bez celu po obu ekranach. Siedzieli blisko siebie, prawie się dotykając. Dłoń Ulewy leżała nieco za blisko dłoni Anity. Udawała, że tego nie zauważa, ale tak naprawili; jeszcze nigdy nie była aż tak świadoma swojej ręki, która drżała, sprzeciwiając się poleceniom mózgu i samowolnie próbując dosięgnąć Ulewy. Anita zastanawiała się, co by się stało, gdyby jej na to pozwoliła. Czy wziąłby ją za rękę? A co później? Serce jej podskoczyło, gdy o tym pomyślała, ale zaraz pokręciła głową. Wiedziała, że to niemożliwe. Już nigdy z nikim nie będzie. Za dużo wiedziała, żeby się na to zdecydować. Po prostu brak snu osłabiał jej samokontrolę. Skupiła się na monitorze, nie zdając sobie sprawy, że Ulewa obserwuje ją kątem oka. „Ona jest pokręcona" - pomyślał. Jeszcze nigdy nie zdarzyło mu się, żeby tak bardzo kogoś nienawidził i lubił jednocześnie. Ostatnie tygodnie były dziwne. Z Anitą spędzał więcej czasu niż z rodziną i przyjaciółmi. Zazwyczaj była oziębłą zdzirą. W obecnej, dramatycznej sytuacji czuła się w swoim żywiole: wywrzaskiwała rozkazy, żądała absurdalnych rzeczy i co najmniej
dwa razy zwolniła cały zespół. Mimo to czasami zachowywała się inaczej. Tak jak wtedy, gdy rzuciła głupiutki dowcip o pracy po dwadzieścia jeden godzin na dobą, z którego sama się roześmiała, zakrywając usta włosami. Lub wtedy, gdy wzdrygnęła się, kiedy podawał jej kawę i ich palce zetknęły się na moment. Zresztą dopiero co sprawiała wrażenie, jakby chciała złapać go za rękę. Co jakiś czas ekran rozbłyskiwał zielonym światłem. Kiedy Ulewa zobaczył je po raz pierwszy kilka tygodniu temu, prawie umarł ze strachu. Ale nauczył się już zachowywać spokój - na razie sytuacja była pod kontrolą. Kolejny błysk. - Powinnam była przynieść popcorn - odezwała się cierpko Anita - Tak. - Ulewa roześmiał się. - Niezły wyciskacz łez, co? Anita wpatrywała się w ekran. - Na pewno skuteczny. Sprzedajmy Drew Barrymore prawa do scenariusza, a zostaniemy milionerami. Pochyliła się nad klawiaturą i wstukała kilka komend, żeby zapisać pomiar, po czym znów się wyprostowała. Ulewa zbierał się, żeby zadać pewne pytanie. Czuł suchość w gardle. - Wiemy, gdzie są. Co teraz? Nie powinniśmy ich rozdzielić? Ku jego zaskoczeniu doktor Beaumont wolno pokręciła głową. - Nie, jeszcze nie. - Co? Przecież oni są niebezpieczni. Obrzuciła go surowym spojrzeniem. - Przypomnij mi, kiedy mianowałam cię swoim doradcą?
- Przepraszam - wymamrotał. - Ale pomyślałem, że... wiesz... ich dopasowanie jest nieprawdopodobne. Pomyślałem, że w takiej sytuacji powinniśmy już wysłać oddział przechwytujący. Patrzyła na niego wyniośle. Nie mógł uwierzyć, że ledwie chwilę temu żywił do niej jakieś cieplejsze uczucia. Brak snu robi z ludźmi okropne rzeczy. Anita, już z łagodniejszą miną, odwróciła się do monitora. - Ta para zdołała wytworzyć... wzajemną odporność. Jeszcze nigdy czegoś takiego nie widziałam. Ale sądzę, że na razie jesteśmy bezpieczni Westchnęła i przeczesała palcami włosy. - Gdyby było inaczej, już dawno byśmy zginęli. Ulewa nie wiedział, co odpowiedzieć. Był prawie pewien, że to nie- zgodne z procedurą. - Ale czy nie lepiej dla nich, jeśli ich rozdzielimy? W końcu i tak będziemy musieli to zrobić. Już teraz odczują to boleśnie. Po co czekać? Anita skwitowała jego niepokój machnięciem ręki. - Bez przesady. Niech się sobą nacieszą. Długo to nie potrwa, prawda? Poza tym... miejmy z tego trochę zabawy. Kąciki jej ust lekko się uniosły. Ulewa zrozumiał, że mieszanie się i cudze życie sprawia jej przyjemność. - Kawy? - Potrzebował wymówki, żeby się od niej oddalić. - Och, poproszę. - Skwapliwie pokiwała głową. Zebrał puste kubki i ruszył do drzwi. W progu odwrócił się jeszcze, by na nią spojrzeć. Siedziała mocno nachylona i zachłannie gapiła się w ekran. Ona narobi kłopotów. Po prostu to wiedział.
17
Tego ranka mój budzik nie zadzwonił. Na szczęście moja znerwicowana matka postanowiła go zastąpić. - Poppy, wstawaj. Budzik pewnie się wyzerował przez awarię prądu. Spóźnisz się do szkoły. Wyskoczyłam z łóżka i spojrzałam na zegar ścienny. Ups. Chwyci łam ręcznik i pobiegłam wziąć ekspresowy prysznic. Mimo lekkiej paniki z powodu tego, że mogę się spóźnić, czułam się rozleniwiona... hm, szczęściem. Czułam się, jakbym miała w brzuchu ołowianą kulę, jak pyton, który spokojnie trawi obfity posiłek, wylegując się na słońcu. To było dla mnie coś zupełnie nowego. A co dziwniejsze, jednocześnie czułam się przepełniona energią. Moje myśli co chwila biegły do Noego. Czy to była miłość? Czy tak to właśnie wygląda, kiedy jest się chorym z miłości? Odkręciłam ciepłą wodę i spłukałam z siebie resztki snu. Myjąc włosy, myślałam o Noem. Nakładając odżywkę, myślałam o Noem. Zacinając się podczas golenia nóg i barwiąc wodę w brodziku krwią... myślałam o Noem. Z moich obsesyjnych myśli wyrwała mnie mama, która była już na granicy wytrzymałości i zaczęła walić w drzwi, krzycząc, że jestem naprawdę bardzo spóźniona. Z braku czasu postanowiłam sobie urządzić dzień mokrych włosów. Wcisnęłam się w T-shirt i dżinsy, w popłochu nałożyłam makijaż i pięć minut później wyszłam z domu, z batonikiem musi i w dłoni i mokrymi strąkami
włosów, zwisającymi mi wokół twarzy. Wybiegłam na podjazd i wpadłam prosto na Lizzie, która wyskoczyła z krzaków jak jakiś szpieg. - Aua! - Skręciłam się z bólu. - Lizzie? Co ty tu robisz? - Poppy! - Raczej nie zamierzała się tłumaczyć. - Wieki na ciebie czekała.
Wyglądasz koszmarnie, tak w ogóle. Dlaczego nie wysuszyłaś włosów? No...? Jak poszło? Spałaś z nim? Było cudownie? Było okropnie? Bolało? Płakałaś? Nie chcesz go więcej widzieć? Rozmasowałam bolące ramię, które ucierpiało, kiedy się zderzyłyśmy. - Lizzie. Aua. Nie mogłaś poczekać, aż spotkamy się w szkole? - Oczywiście, że nie - odparła żarliwie. Wzięła mnie pod rękę i pociągnęła w dół ulicy. - Musisz mi wszystko opowiedzieć. Zarumieniłam się, usiłując sklecić jakieś zdanie. - Hee... No, tego... Było... w porządku? I.izzie wyciągnęła wolną rękę i klepnęła mnie jak rozkapryszony bachor. - Aua! - To mi nie wystarczy. Chcę SZCZEGÓŁÓW! Puściłam ją, żeby rozmasować drugie ramię, które również rozbolało mnie za sprawą mojej przyjaciółki. - Poważnie, Lizzie, nie można bić ludzi, żeby wyciągnąć od nich Informacje -
Można.
- Jeśli przestaniesz atakować, być może co nieco ci opowiem. Lizzie uniosła ręce w geście poddania się. -
W porządku. Żadnej przemocy, obiecuję. Dałam się trochę ponieść
emocjom.
- Trochę? - Przepraszam. No dobra, jak było? Spałaś z nim czy nie? Wzdrygnęłam się na wspomnienie swoich wczorajszych obaw. - Nie, nie spałam. -Nie? Pokręciłam głową. Na twarzy Lizzie zauważyłam coś jakby cień ulgi. Dobrze ją rozumiałam. Uspokoiła się, że nie pozostała w tyłu jeśli chodzi o doświadczenia seksualne. Pewnie czułabym to samu - To po co zapraszał cię do siebie? - Żeby porozmawiać. - Porozmawiać? Tylko tyle? - Taa. Snuliśmy mroczne rozważania... - Zrobiłam pauzę. - Ale się pocałowaliśmy. Lizzie znowu mi przywaliła. - Aua. Za co tym razem? - Przepraszam. Odruch bezwarunkowy. Nadmierna ekscytacja. Splotła ręce za plecami. - Zobacz, już jesteś bezpieczna. Zacznij od początku. Wszystko dokładnie jej opowiedziałam. Lizzie wydawała się bar dziej podjarana całą sytuacją niż ja. Kiedy skończyłam mówić, Lizzie szła przez chwilę w milczeniu, za to z szeroko otwartymi oczami - To wygląda tak, jakby sprawy między wami robiły się całkiem, hm... poważne... i to dość szybko. - Też mam takie wrażenie. - Nie mogłam zaprzeczyć, miała rację. Widziałyśmy już budynek szkoły na końcu ulicy. Ukryta w cieniu sylwetka opierała się o bramę. - O wilku mowa. - Lizzie też ją zauważyła.
Noe osłonił oczy przed słońcem, żeby się nam przyjrzeć. Pomachał i podbiegł do nas. Nagle się spłoszyłam - ciągle miałam mokre włosy, a dzisiejsza kreacja była raczej z tych mniej przemyślanych. Jednocześnie nie mogłam powstrzymać podniecenia. To chyba niemożliwe, że wczoraj wieczorem całowałam się z tym boskim facetem. - Wszystko wporzo? - zapytał. Wydawał się speszony, co w jego wypadku było dość dziwne. Trochę się dzięki temu uspokoiłam. Skinął głową Lizzie. - Witaj, wszechwiedząca. Dotarły mnie słuchy, że lubisz grzebać w cudzych brudach. - Ludzie mediów zawsze mieli złą reputację. - Lizzie dumnie wypięła pierś. - Tylko dlatego, że zawsze wsadzają nos w nie swoje sprawy - odparł z tym swoim cudownym uśmiechem. - Jakie sprawy masz na myśli, Noe? O co ci chodzi? Czyżby w ciągu ostatniej doby wydarzyło się coś interesującego? Aua! Chwyciła się za kostkę, w którą ją właśnie kopnęłam. Z całej siły. I uśmiechnęła się słodko. Noe wybuchł śmiechem. - Jak rozumiem, ostatni wieczór przestał być naszą tajemnicą? Chciałam pokręcić głową, ale zamiast tego pokiwałam. - Przepraszam. Człowiek mediów użył środków przymusu bezpośredniego. Noe przykucnął. Lizzie rozmasowywała kostkę i rzucała nam wściekłe spojrzenia. - Żyjesz? - zapytał. - Ledwo. Twoja dziewczyna jest psychiczna.
Dziwnie było usłyszeć, jak ktoś nazywa mnie dziewczyną Noego. Jednocześnie było to bardzo przyjemne. - Lizzie, wiem, że żyjesz tylko po to, żeby opowiadać każdemu o wszystkim - powiedział. - Czy mogłabyś w drodze wyjątku zachować tę jedną rzecz w tajemnicy? - Zobaczył, że ma zamiar zaprotestować. - Tylko przez jakiś czas... dopóki nie przycichnie sprawa z Portią. Nie chcę jej zranić jeszcze bardziej. - Przecież to skończona idiotka! I rozwaliła wam perkusję. Zachichotałam, a Noe ledwo powstrzymywał śmiech. - Może to i prawda. Ale mimo wszystko proszę, zachowaj to dla siebie. Naprawdę chcesz, żeby twoja przyjaciółka została uznana za złodziejkę cudzych chłopaków? O tym nie pomyślałam, ale Noe miał rację. Nagle zaczęłam się bać Portii. Lizzie skrzywiła się, ale skinęła głową. - No dobra. - Skończyła masować kostkę i wstała. - Robię to tylko dla Poppy. Gdyby poprosiła mnie, żebym nie mówiła nikomu, od razu bym się zgodziła. - Cieszę się, że to sobie wyjaśniliśmy. Czy mógłbym teraz chwili, porozmawiać sam na sam z Poppy? Rzuciłam przyjaciółce pytające spojrzenie. Kiwnęła głową i po biegła do szkoły, żeby poczekać na mnie przy wejściu. Noe objął mnie w talii. Wyglądał cudownie, jak zawsze. Miał n.i sobie spraną białą koszulkę, która pięknie podkreślała jego opaleni znę. Sam dotyk jego dłoni powodował, że robiło mi się słabo. -
Hej, piękna - wyszeptał i nachylił się, żeby mnie pocałować.
Dałam mu buziaka. Miałam świadomość, że Lizzie uważnie nas
obserwuje, udając, że pisze SMS-a. - Zastanawiałem się właśnie, czy masz jakieś plany na dzisiejszy wieczór. Prace zaliczeniowe. Kilometry papieru do zapisania. -
Żadnych.
-
Super. - Uśmiechnął się. - Mogę wpaść po ciebie po zajęciach?
Wiedziałam, że wyglądam beznadziejnie, a po szkole mój stan się wcale nie poprawi. - Możemy umówić się na piątą? - zapytałam. - Muszę coś jeszcze załatwić. - Dobrze, piąta. - Spojrzał mi prosto w oczy, zanim się odwrócił. Widzimy się! - Ej! - krzyknęłam za nim. - Masz mój numer, możesz z niego korzystać, wiesz? Nie musisz zawsze napadać mnie pod szkołą! Zmierzył mnie wzrokiem od stóp do głów. Nagle poczułam się obnażona i zawstydzona. - Taa... - Rzucił ten swój uśmieszek. - Ale to zawsze jest okazja, żebym mógł cię znowu zobaczyć. - Obrócił się na pięcie i ruszył w swoją stronę. Idąc ku Lizzie - i potwornej lekcji fotografii - próbowałam się ogarnąć. Moja przyjaciółka zeskoczyła z cokołu bramy. - Wpadłaś, dziewczyno - powiedziała, obejmując mnie. - Wyglądasz jakbyś była chora. - Wiem, to żałosne. Przytuliłam się do niej i dałam się zaprowadzić na zajęcia. Przejmująca nuda zajęć z fotografii wcale nie pomagała mi oderwać myśli od Noego. W ciasnej sali było duszno od ciepła stłoczonych w niej osób. Nie było tu okien i trochę brakowało powietrza. Był za to projektor, bez końca
wyświetlający slajdy. Nie zapisywałam się na fotografię, żeby zamęczać się teorią. To był jedyny fakultet, który
wybrałam, żeby pobudzić swoją
kreatywność i mieć trochę zabawy. ..i zerze mówiąc, większość lekcji polegała na wygłupach w ciemni. Czasami jednak instruktorka ulegała chorej pokusie, żeby uczynić te zajęcia bardziej „rozwojowymi” i zmuszała nas do wysłuchania wykładu, na przykład - tak jak dzisiaj - o początkach fotografii artystycznej i innych tego typu głupotach. Super... Mój problem polegał na tym, że gdy tylko udawało mi się nie myśleć o Noem, natychmiast zaczynałam się zamartwiać. Zadręczałam się poczuciem winy z powodu Portii, odtwarzałam w głowie okropną sesję z doktorem Ashleyem i wyobrażałam sobie reakcję Ruth na wieść o moich relacjach z Noem. Byłam naprawdę szczęśliwa, gdy dzwonek ogłosił koniec tej potwornej lekcji. Ruszyłam do stołówki, gdzie już czekały na mnie przyjaciółki. Lizzie wyglądała, jakby się miała udusić, i wiedziałam, że konieczność zatrzymania takiej nowiny dla siebie jest dla niej gigantycznym wyzwaniem. Nie byłam jeszcze gotowa na to, by Ruth i Amanda rozstrzelały mnie pytaniami. Grały w karty, a Johnno siedział z boku, wyraźnie się nudząc. Ruth zrobiła coś szalonego z włosami. Nie pierwszy raz. Pomalowała je na mocny, jaskrawy odcień czerwieni i krótko ścięła. Każdy wyglądałby obrzydliwie, ale n i e ona. Oczywiście. Miała na sobie jasnoczerwoną obcisłą bluzkę na ramiączkach, która w zestawieniu z nową fryzurą potężnie biło po oczach. Nowy styl, którego dopełniały superobcisłe dżinsy, zapewniał naszemu stolikowi naprawdę sporą uwagę. Ruth udawała, że jest tak skupiona na swoich kartach,
że nie zauważa tych wszystkich spojrzeń. Znałam ją jednak od podstawówki i widziałam, że kątem oka bada reakcje. Polizała językiem górną wargę - to był objaw jej niewątpliwego zadowolenia. Rzuciłam torebkę na stół i zajęłam ostatnie wolne miejsce. - Czołem, drużyno - przywitałam się. - Świetny fryz, Ruth. Gdzie cię tak zrobili? - Dzięki. - Komplement wywołał jej uśmiech. - Miałam wczoraj ochotę na odrobinę szaleństwa. Na szczęście skończyliśmy, zanim prąd wysiadł. Spojrzała na moje dużo mniej dopracowane uczesanie. - Widzę, że nie tylko ja poeksperymentowałam. Trafiła w czuły punkt. Nerwowo przeciągnęłam dłonią po włosach. - Budzik mi się zepsuł i nie było czasu na dopracowanie szczegółów. - Nie jest aż tak źle - wtrąciła się Amanda. - Po prostu nie tak doskonale jak zawsze. - Ojej, dzięki. - Nie ma za co. Spojrzałam na karty. - Mogę się dołączyć? Zagrałyśmy kilka partii oszusta. Ruth w tym czasie przedstawiła nam swoją wizję, hm, cielesnej reakcji Willa na jej nową fryzurę. Lizzie prawie się nie odzywała - chyba się bała, że jeśli tylko otworzy usta, popłynie po całości i zdradzi mój sekret. Ruth wyłożyła karty. - Dwie szóstki. - Spojrzała uważnie na Lizzie, która była następna. Myślę, że powinnam wypróbować nową fryzurę na większej publiczności. Kto ma ochotę na drinka po zajęciach?
Ups. - Ja- wyrwała się Amanda, zaskakując wszystkich. Odwróciła do Johnna. Pójdziemy? Powinniśmy korzystać z tego, że lato wróciło. Zauważyłam, że chłopak ścisnął jej dłoń pod stołem. - Okej - powiedział. - Może jeszcze kogoś zaprosić? - A jak wy? Lizzie? Poppy? - zapytała Ruth. Szukałam wymówki. Jakiejkolwiek. Ciastkarstwo odpadało, ostatnio nie sprawdziło się zbyt dobrze. - Mnie pasuje. - Lizzie rzuciła mi uśmieszek. - Ale Poppy ma chyba inne plany. Wszystkie naraz spojrzały na mnie. - Inne plany? Jakie? - Ruth wyczuła aferę. - Hm, prace zaliczeniowe - zaryzykowałam, marząc o tym, żeby moja twarz nie robiła się czerwona, gdy tylko próbuję kłamać. - Coś kręcisz. - Wcale nie. - Wcale tak. - Lizzie jednak nie wytrzymała. Rzuciłam jej spojrzenie, które miało wyglądać groźnie. - Wielkie dzięki - warknęłam. - Dziewczyny, co się dzieje? - Amanda patrzyła to na mnie, to na Lizzie. - Nic - zapewniłyśmy obie jednocześnie. - Ściemniacie - odezwała się Ruth. - Poppy, co może być ważniejsze niż pierwsza publiczna prezentacja mojej nowej fryzury? Jęknęłam i położyłam głowę na stole. Nie wiedziałam, jak się z tego wykręcić. - Lizzie, nienawidzę cię - wymamrotałam tylko. - Co się dzieje? - Ruth była wyraźnie zirytowana tym, że jej wic \ przestały
być głównym tematem rozmowy. -
Ty im powiedz. - Z rezygnacją machnęłam ręką.
Było wręcz słychać, jak Lizzie się uśmiechnęła. -
Poppy chodzi z Noem - obwieściła z radością.
Nieznacznie podniosłam głowę, żeby sprawdzić reakcje. Lizzie wyraźnie ulżyło, jakby sekret siedział jej w tchawicy i w końcu udało jej się go wypluć. Amanda patrzyła z osłupieniem. Ruth zmrużyła oczy -
Chyba żartujesz - wypaliła w końcu.
Pokręciłam głową. -
Ty i Noe.
Pokiwałam. -
Naprawdę?
Jeszcze jedno kiwnięcie. Gra w karty poszła w niepamięć. -
Od kiedy?
- Od zawsze - odpowiedziała za mnie Lizzie. - To dla niej rzucił Portię. Cudownie. Jakby to wymagało przypomnienia. Zapadła niezręczna cisza i wszystkie usiłowały przetrawić wiadomość dnia. Ruth wyglądała, jakby nagle straciła środek ciężkości. i Amanda nadal trwała w osłupieniu, a Lizzie wydawała się piekielnie szczęśliwa, że mogła wszystko wypaplać. Amanda niepewnie przełamała milczenie. -To cudownie, Popciu - powiedziała, ściskając kurczowo dłoń Johnna, który najwyraźniej nie był zadowolony, że władował się w babskie pogaduszki. Nawet nie wiedziałam, że on ci się podoba ale to naprawdę fajnie. Wiesz, nikt wcześniej nie wpadł ci w oko, więc nieźle mnie zaskoczyłaś.
-Tak, Poppy - wtrąciła się Ruth. - A co z twoim gadaniem, że żaden facet w Middletown nie jest dla ciebie wystarczająco dobry? Wcale nie podobało mi się, że znalazłam się w centrum uwagi. - Chyba zmieniłam zdanie. - Myślę, że to słodkie - oznajmiła Lizzie. - Powinnyście zobaczyć ich razem dziś rano. Poppy ledwo stała na nogach. Totalnie się zabujała. - Wcale się nie zabujałam. - Zabujałaś się. - Nie zabujałam. - Tak. - Nie. - Chwila - przerwała nam Ruth. - Jak to „dziś rano”? Kiedy się z nim widziałaś? - Czekał na nią pod szkołą. - Lizzie znowu mnie wyręczyła. - To było słodkie. Zaprosił ją na wieczór, to dlatego nie może z nami świętować twoich postrzyżyn. Ruth jeszcze bardziej zmrużyła oczy. Wyglądały teraz jak dwie szparki. - Chwiiila. Zamierzasz porzucić swoje przyjaciółki dla jakiegoś chłopaka? - Eee... - Przełknęłam ślinę. - Zawsze powtarzałaś, że przyjaźń przede wszystkim. Gdybym była odważniejsza, wygarnęłabym jej, ile razy dzwoniła w ostatniej chwili, żeby odwołać spotkanie - na ogół zagłuszana przez mlaskanie Willa, całującego ją w szyję. Usiłowałam znaleźć rozsądniejszy argument. - Noe zaprosił mnie pierwszy.
- I co z tego? - Jej głupi ryjek nagle pojaśniał. - Wiem! Przyjdź razem z nim. Wszystkie chciałybyśmy oficjalnie poznać twojego nowego chłopaka! Skrzyżowałam ręce na piersi i przyjęłam pozycję obronną w nadziei, że cała ta rozmowa pójdzie w zapomnienie. -Hm. - Rzeczywiście, ciągle nam go oficjalnie nie przedstawiłaś - powiedziała Amanda. Zdradziecka małpa. - Ale... - Świetnie. - Ruth nie zwracała uwagi na moje zmieszanie. - Widzimy się w Dziurce od Klucza o szóstej, tak? Z nienawiścią skinęłam głową. Przemknęłam przez resztę dnia w nienawistnym szale. Nienawidziłam Ruth przez całą psychologię i nienawidziłam jej tak bardzo na angielskim, że ledwie odzywałam się do Franka. Rzecz w tym. że wcale bym się nie przejmowała, gdybym potrafiła uwierzyć, że Ruth ma dobre intencje. Jakoś by poszło. Jednak jej reakcja na wieść o Noem była, delikatnie mówiąc, obrzydliwa. Wróciłam myślami do tego pierwszego Nocnego Grania. Pamiętałam, jak bardzo starała się zwrócić uwagę Noego, jak się do niego kleiła, jaki miała wyraz twarzy, gdy go nam przedstawiała. Jeszcze nigdy nie stanowiłam „przeszkody” dla Ruth. Nasza przyjaźń, jeśli można to było tak na zwać, nigdy nie została wystawiona na próbę z powodu chłopaka Głównie dlatego, że w czasach przed Noem nie było w promieniu stu kilometrów ani jednego osobnika z chromosomem Y, który mógłby mnie zainteresować. Ale jeśli nawet pojawił się ktoś, kto mi się podobał, nigdy nie próbowałam czegoś z tym
zrobić. Dlaczego? Dobra, głównie dlatego, że Ruth zawsze rzucała się na niego pierwsza A moja złośliwość i ironiczne poczucie humoru miały mniejszą silę rażenia niż sprężysty biust i perspektywa seksu na pierwszej randce Po ostatnim dzwonku ruszyłam do domu. Nadal w okropnym nastroju. Tak bardzo czekałam na kolejny wieczór sam na sam z Noem. Choć wiedziałam, że to żałosne, wcale nie chciałam się nim dzielić z innymi. Mimo późnej pory słońce nadal dobrze przypiekało. Gdy dotarłam do domu, rodziców jeszcze nie było - rzadko wracali przed siódmą. To akurat dobrze. Mniejsze ryzyko, że Noe na nich wpadnie i zostanie poddany przesłuchaniu. Moje włosy, które wyschły na powietrzu, zwisały smętnie, więc spryskałam je nieco lakierem, żeby dodać im objętości. Zrobiłam delikatny makijaż. Na łóżku leżała żółta letnia sukienka. Była śliczna i odsłaniała nogi. Trochę brakowało mi pewności siebie, żeby ją włożyć, no i wiedziałam, że jak słońce zajdzie, zamarznę na śmierć. W końcu pomyślałam: „Dawaj mała!” Jeśli już miałam stawić czoła rozszalałej Ruth, powinnam przy tym dobrze wyglądać. Nakładałam właśnie czerwoną i pomadkę, gdy usłyszałam dzwonek do drzwi. Serce zaczęło mi walić i w mgnieniu oka moje zdenerwowanie poszybowało w górę. Chwyciłam i torbę i pobiegłam wpuścić Noego. Gdy otwarłam drzwi, opierał się o ścianę jak jakiś James Dean. Też się przebrał - teraz miał na sobie cudowną grafitową koszulę. Zagwizdał na mój widok. - Wow. Wyglądasz nieziemsko. Zarumieniłam się, nadal ogłuszona biciem własnego serca. Kiedy zamykałam drzwi, poczułam, jak Noe obejmuje mnie od tyłu zadrżałam z
rozkoszy, gdy odgarnął mi włosy i pocałował mnie w szyję. - Jesteś taka piękna - wyszeptał, omiatając gorącym oddechem moją skórę. Kolejny pocałunek. Przyjemność rozpływała się po całym ciele. Nie mogę wierzyć, że będę miał cię dla siebie przez cały wieczór. Odwróciłam się i wtuliłam się w jego ramiona. Nasze usta połączył długi, namiętny pocałunek. Ledwo trzymając się na nogach. Cofnęłam się nieco. - Taaak... - zaczęłam. - Zmiana planów. - Hę? - Zostałam zmuszona, żeby zabrać cię na spotkanie całej paczki do Dziurki od Klucza. Rozkaz Ruth. Noe skrzywił się. - Chyba żartujesz. - Niestety nie. Ona nie uznaje sprzeciwu, sam wiesz. Dziewczyny chcą cię „oficjalnie poznać”. - Mówiąc to, zakreśliłam cudzysłów w powietrzu. Noe wyglądał na wkurzonego, a ja po raz tysięczny dzisiaj przeklęłam Ruth. - Czy to znaczy, że... - Taa... - Kiwnęłam głową. - Wszystkie już wiedzą. Lizzie... no starała się... - Powinni jej uciąć jęzor. - Naprawdę się starała. Myślę, że to najdłużej zachowana tajemnica w jej życiu. Próbując poprawić mu humor, objęłam go w pasie w odpowiednio, jak miałam nadzieję, uwodzicielski sposób. - Zresztą myślę, że to dobrze, że gdzieś się wyrwiemy. Nie chcę być jedną z tych dziewczyn, które cały wolny czas spędzają ze swoim chłopakiem.
- Poppy, to dopiero nasza trzecia randka. Myślę, że trzecią randki; można jeszcze spędzić tylko we dwoje. - Przepraszam. - Spuściłam wzrok. - W porządku. Zapadło milczenie. Nagle chwycił mnie za rękę. Przyciągnął do siebie i w mgnieniu oka wylądowałam w jego ramionach. Zamrugałam, nie rozumiejąc, jak to się stało. - No cóż - powiedział, patrząc mi głęboko w oczy - jeśli już muszę podzielić się tobą z innymi, to chcę jak najlepiej wykorzystać czas, który mamy tylko dla siebie. Pocałował mnie jak nigdy. Ujął moją twarz i zawładnął moimi ustami. Zamknęłam oczy i skupiłam się na przyjemności. Wolną ręką gładził mnie po włosach. Słyszałam, jak z trudem łapię powietrze, choć dobiegało to jakby z daleka. Dźwięki, które mimo woli wydawałam, jeszcze bardziej zachęcały go do działania. Delikatnie gryzł moje wargi, odetchnął ciężko i w końcu jego język trafił do moich ust. Znów jęknęłam i odpowiedziałam na pocałunek. Wbijałam paznokcie w plecy Noego. Nie przerywając ani na chwilę, przycisnął mnie do drzwi. Gdyby ktoś nas zobaczył, prawdopodobni. wezwałby policję, ale w ogóle mnie to nie obchodziło. Mój mózg uleciał lepsze miejsce. Tam, gdzie byłam tylko ja, Noe... i rozkosz. Moje dłonie powędrowały na jego szyję, przyciągając go chciwie, zbliżając jego usta tak blisko moich, jak to tylko możliwe. Jego oddech był odurzający. Z tej gorączki wyrwał nas potężny grzmot, od którego aż zadrżały szyby. Spojrzałam w niebo. - Co to było?
- Chyba będzie burza - powiedział Noe. kiedy się całowaliśmy, pogodne wcześniej niebo prawie całkiem zasnuły szare, groźnie wyglądające chmury. Powietrze wypełniło się elektrycznością, roznosił się metaliczny zapach, który zawsze czuć przed potężną ulewą. Mimo że słońce się skryło, nadal było upalnie i duszno. - Dziwne - rzuciłam, wyślizgując się z jego objęć. - Nie zapowiadali burzy. - To pewnie przez te upały. - Pewnie tak. - Mam nadzieję, że zdążymy dotrzeć do pubu przed deszczem. - Chwycił mnie za rękę, jakby nic się nie stało. - Więc nie masz nic przeciwko? - zapytałam. - Pójdziesz ze mną? Skinął głową, a ciemne włosy opadły mu na oczy. - Spoko, pójdę. Ale obiecaj, że nie zostaniemy tam zbyt długo. Ścisnęłam jego dłoń. - Obiecuję.
18
Kiedy dotarliśmy na miejsce, wszyscy już byli. Twardo siedzieli w ogródku, choć było jasne, że zaraz zacznie lać. Ruth ze swoją ognistą grzywą przyciskała się do Willa. Obejmował ją mocno, usiłując do siebie przyciągnąć, ale ona się nim nie interesowała. Mrużąc oczy, gapiła się w drzwi, wyczekując naszego przybycia. Amanda i Johnno tulili się do siebie i cicho rozmawiali Oznaczało to, że kumple Johnna pozostali sami z misją zrobienia wrażenia na Lizzie, która, no cóż, w ogóle nie była pod ich wraże niem. Należeli do gatunku tych, których nazywałyśmy „piłkarzykami”. Świetni w sporcie, marni w czymkolwiek, co wymagałoby choć odrobiny myślenia. Zupełnie nie w jej typie. Ogródek był właściwie pusty. Większość ludzi zauważyła chmury i postanowiła schować się pod dachem. Weszliśmy do ogródka, trzymając po butelce piwa. -Pamiętasz, jak byliśmy tu ostatnio? - zapytał Noe z lekkim uśmieszkiem. Przypomniałam sobie ten gorący, letni dzień, wcale nie tak odległy w czasie, i wzdrygnęłam się. - Zachowałam się wtedy jak zdzira. - Wcale nie. No dobra, może trochę. Ale sobie na to zasłużyłem. Noe odgarnął mi włosy z twarzy. - Nadal mi głupio, jak o tym myślę. Jak sobie przypominam przemowę, którą wygłosiłem, o tym, że coś między nami jest. Nie wiesz nawet, ile mnie to kosztowało. Wtedy myślałem, że to brzmi naprawdę dramatycznie. Ale z perspektywy czasu… - Tym razem on się
wzdrygnął. - Cóż, powinienem spalić się wstydu. - Oboje byliśmy głupi. - Zaśmiałam się. - Zamknijmy te wspomnienia w jakiejś ciemnej celi w naszych mózgach i nie wracajmy ilu lego. Pochwyciłam spojrzenie Ruth i pomachałam do niej i uśmiechnęłam się półgębkiem. - Chodź, miejmy to z głowy. Przywitaliśmy się krótkim „cześć”, a wszyscy odpowiedzieli nam chórem. Tylko Lizzie i Amanda wstały, żeby się porządnie przywiać. - Jest taki BOSKI - wyszeptała Amanda, ściskając mnie. Pomachałam do kumpli Johnna, których kojarzyłam ze szkoły, kiwnęłam głową do Willa. - Wszystko wporzo? - zapytał go Noe. - Będziesz jutro na próbie? - Tak, jasne, oczywiście - rzucił z roztargnieniem. Macał pod stołem jakąś część ciała Ruth, ale nie potrafiłam określił jaką konkretnie. Ruth pozostawała niewzruszona. - Cześć, Noe - powiedziała, zupełnie mnie ignorując. - Usiądź kolo mnie. Tyle czasu się nie widzieliśmy! A więc tak zamierzała pogrywać? - W porządku, co tam u ciebie? - Przysiadł się do niej. - Zmieniłaś chyba fryzurę. - Tak, wczoraj. - Bezwstydnie zatrzepotała rzęsami. - Jak ci się podoba? - Wporzo. Wślizgnęłam się na miejsce koło Noego, dysząc ze złości. Nie czułam się na siłach, żeby wytrzymać tu choćby godzinę, szczególnie jeśli Ruth będzie mi udowadniać, że Noe leci bardziej na nią niż na mnie. Upiłam łyk piwa. - Tylko „wporzo”? - zapiszczała jak nietoperz i rozbawiona szturchnęła go w ramię. - Nie wygłupiaj się. Wiem, że potrafisz prawić komplementy.
Patrzyłam w ciemne wnętrze butelki i udawałam, że mnie lu nie ma. - No dobra - powiedział Noe. - Wyglądasz ślicznie. Bardzo ładna fryzura. Świetna robota. -
Trochę lepiej.
- Uwielbiam twój nowy fryz, mówiłem ci to już, Ruth? - Will bardzo chciał włączyć się do rozmowy. - Wyglądasz jeszcze piękniej Nie zwracając na niego uwagi, Ruth nachyliła się do Noego. - Słyszałam, że zostałeś usidlony. - Rzuciła mu spojrzenie spod sztucznych rzęs. Noe mocno chwycił mnie za rękę. Byłam mu tak wdzięczna /.i wsparcie, że mogłabym go ucałować. -
To prawda.
-
Szkoda.
Zerknęłam na Lizzie siedzącą po drugiej stronie stołu. Tak ja i wszyscy obserwowała ten zupełnie porąbany flirt. Uniosła brwi, komunikując, że też nie rozumie, co tu się wyprawia. „Ratuj!” - powiedziałam bezgłośnie. Odczytała to słowo z ruchu moich warg i kiwnęła głową. - Naprawdę szkoda - ciągnęła Ruth. - Krążyły o tobie różne po głoski... -
NO DOBRA!
- przerażająco głośno wtrąciła się Lizzie. - Wieje nudą.
Zagrajmy w coś! Cała uwaga skupiła się na niej. „Dzięki”. Znów tylko poruszyłam wargami. Mrugnęła do mnie. -
W co zagramy? - zapytał jeden z kumpli Johnna.
-
No właśnie, w co?
-
Hm... eee... - jąkała się Lizzie.
Najwyraźniej jej plan ograniczał się do zaproponowania gry, co miało przerwać te podchody Ruth. - Mam pomysł - rzuciła Ruth, dostrzegając swoją szansę. - Zagrajmy w dziesięć palców! W ostatniej chwili udałam, że mój jęk to nagły atak kaszlu. Dziesięć palców to, krótko mówiąc, gra towarzyska, która polega na hm, że puszczalskie laski, udając zawstydzone, opowiadają o seksie na ławce w parku i w nagrodę strzelają sobie kolejne szoty. W tym czasie dziewczyny, które męskie przyrodzenie widziały tylko raz - na zajęciach z wychowania do życia w rodzinie - siedzą całkowicie trzeźwe i potwornie skrępowane. - Ble. Nie - odezwał się Noe, na szczęście. - Ma ktoś karty? Może zagramy w ognisty krąg? Amanda, jak to Amanda, wyciągnęła talię z torebki. - Jesteś zawsze na wszystko przygotowana - powiedział Johnno uwielbieniem. - Ja... ja... ja po prostu lubię mieć karty przy sobie. Podała talię Noemu, który ją przetasował. Postawił pusty kufel po piwie na środku stołu i ułożył dokoła karty, koszulkami do góry. - Jak się w to gra? - zapytałam. - Spokojnie, zaraz wszystko wyjaśnię. Głównym celem ognistego kręgu, jak się okazało, było po prostu upić się do nieprzytomności. Noe wyjaśnił „reguły” dla każdej karty - Ich złamanie karało się piciem. Karty ciągnęło się tak długo, aż się skończyły. To mogło na jakiś czas przerwać chore gierki Ruth. Nad nami nadal wisiały chmury, ale jeszcze nie zaczęło padać. Powietrze było ciężkie, jednak zostaliśmy na
zewnątrz, świetnie się bawiąc. Zazwyczaj nie piłam dużo, ale tym razem byłam tak nakręcona, że zanim się spostrzegłam, kończyłam czwarte piwo. Prawdę mówiąc, wszystkie sobie pozwoliłyśmy na trochę więcej. Amanda była mocno zaróżowiona. Co jakiś czas bezwładnie opuszczała głowę na ramię Johnna, a gdy się orientowała, co się dzieje, gwałtownie podskakiwała. Will coraz bardziej dobierał się do Ruth, co wcale jej się nie podobało. Ruth piła białe wino i była mniej wstawiona od reszty Siedziała naburmuszona i obserwowała, jak się bawimy, trochę się z nas nabijając. Lizzie ustaliła zasadę, że za każdym razem, kiedy coś powiesz, musisz wydać głos jakiegoś zwierzęcia. Kto zapomniał, musiał się napić. Szalone, ale bardzo zabawne. Wszyscy muczeli i beczeli, czym doprowadzaliśmy do szału innych klientów, którzy zasiedli w ogródku, żeby w spokoju wypić drinka. Również Noemu alkohol uderzył do głowy. Coraz bardziej okazywał swoje uczucia. W normalnych okolicznościach byłabym zakłopotana, bo mimo wszystko znajdowaliśmy się w miejscu publicznym. Jak się okazało, cztery piwa wystarczyły, żebym stała się ekshibicjonistką. Zresztą zachowywaliśmy jeszcze jakieś normy. Po prostu położył mi rękę na kolanie. No dobra, teraz może jego dłoni powędrowała nieco wyżej, ale nadal nie przekraczała granicy poło wy uda. W końcu nie byłam Ruth. Dotyk Noego przyprawiał mnie o dreszcze. Chmury nad nami stawały się coraz cięższe i ciemniejsze. Po kolejnej rundzie byłam już zupełnie pijana. Naprawdę kręciło mi się w główne. - TUSZ-TUSZ, TAK ROBI KAŁAMARNICZKA! - Wrzasnęłam i roześmiałam się histerycznie. Kompletnie nic sobie nie robiłam z tego, że kiedy już wytrzeźwieję, będę
chyba musiała zmienić nazwisko i wyprowadzić się z miasta. Życie było piękne, cudowne i bardzo, bardzo śmieszne - chociaż chyba tylko ja zrozumiałam swój żart. Chciałam odstawić butelkę, ale nie trafiłam w stół i roztrzaskała się o ziemię. Noe zadecydował, że czas wracać. - Choć, niezdaro - powiedział, chwytając mnie za rękę. - Pora do domu. - Spoooko - wybełkotałam. - Pozbieram. Zanurkowałam pod stół i zaczęłam zbierać zielone odłamki. Właśnie miałam chwycić jeden szczególnie ostry, gdy Noe dźwignął mnie do pionu - To nie najlepszy pomysł. - Spoooko. Będę bardzo ostrożna. - Obsługa się tym zajmie. Pomógł mi wstać, a ja chwiałam się i uśmiechałam do wszystkich szczerym, promiennym uśmiechem. Jeden z kumpli Johnna wydawał się nieco przerażony. - Dobra, odjazd! - oznajmiłam swoim pijanym przyjaciółkom. - Bez jaj - zaprotestowała Amanda, wspierając głowę na ramieniu Johnna. - Tacześnie? Kiwnęłam głową i odczekałam chwilę, aż mózg przestanie mi się obijać o wnętrze czaszki. - Widzimy się w szkole. Szkoła. Na kacu. Myśl o tym przemknęła przez mój mózg, ale gubiła się w alkoholowej mgle. Lizzie zerwała się z miejsca, żeby się pożegnać. - Dopilnuj, żeby dotarła bezpiecznie do domu - rozkazała Noemu. - Stop, powinnam udawać zwierzę. Iii-haaa, iii-haaa! Jestem osłem! - Twoje przyjaciółki to wariatki - szepnął Noe.
- Bardzo je uwielbiam - odpowiedziałam, nadal się chwiejąc. Postanowiłam pożegnać się z Ruth. Gdzieś z tyłu głowy kołatała mi się myśl, że mogę wyskoczyć z czymś, czego później będę bardzo żałowała, dlatego z całych sił starałam się uniknąć obraźliwych słów. - Pa, Will! Pa, Ruth! Twoja fryzura miała udany debiut, co nie? Uśmiechnęła się, ale zwróciła się do Noego. - Twoja dziewczyna chyba się trochę zmelanżowała. Zawsze miała słabą głowę. - HALOOOOOO? - wrzasnęłam. - Tu jestem. Słyszę cię, Ruth. Uszami. Mam uszy po bokach głowy. I nimi cię słyszę! Zignorowała mnie, jakbym była Willem. - Mam nadzieję, że na ciebie nie zwymiotuje. Noe objął mnie ramieniem i skierował do wyjścia. Myślę, że wy czuwał moją złość. - Nic jej nie będzie. Chodźmy, Poppy. Wyprowadził mnie z ogródka, a ja ciągle do wszystkich mat lwi łam. Już kiedy wyszliśmy, usłyszałam Amandę, która jednocześni próbowała udawać rżenie i opanować czkawkę.
19
Kiedy wracaliśmy, nadal było niewiarygodnie ciepło. Znalezienie się z Noem na osobności trochę mnie otrzeźwiło. Ale tylko trochę. Jakoś udawało mi się iść prosto, choć wymagało to gigantycznego wysiłku. - Wiesz co? - zapytałam, potykając się o własne nogi i nie rozbijając się tylko dzięki czujności Noego. - Co? - Lubię cię. - Hm. Na tym to polega, Poppy. - Nic nie rozumiesz! - Przytuliłam się do niego, co wcale nie pomagało mi iść w linii prostej. - Jest źle. Nie powinnam cię lubić. To będzie miało
ZŁE
skutki. Nie pozwalam sobie na lubienie ludzi. Szczególnie takich chłopaków jak ty. Skradniesz mi serce i zrobisz na nie kupę. Noe się roześmiał. Serdecznie. - Cóż, roztaczasz przed nami piękną wizję. - O Boże, właśnie powiedziałam „kupa”, prawda? - Obawiam się, że tak. Skryłam się jeszcze głębiej w jego ramionach. - Więc to już przesądzone. Teraz na pewno zrobisz kupę na moje serce, skoro powiedziałam „kupa”. I ciągle to powtarzam. Mogę już pójść do domu i sobie UMRZEĆ? Noe wyciągnął mnie spod swojego ramienia i doprowadził do pionu. - Nie mogę cię jeszcze odstawić do domu. Jest dopiero dwudziesta, a twoi
rodzice raczej się nie ucieszą, jeśli oddam cię kompletnie pijaną. Poszliśmy dalej. Stawało się to coraz mniej skomplikowane, .tli nadal potrzebowałam wsparcia Noego. -
No to gdzie mnie prowadzisz?
-
Do siebie.
Odwróciłam się i ruszyłam w przeciwnym kierunku, jak sądziłam, powabnie i z gracją. Czułam się pewnie. Fakt, że dopiero m bez opamiętania powtarzałam „kupa”, rozpłynął się już w moim piwnym upojeniu. -
Co ty wyprawiasz? - zapytał Noe.
Staliśmy twarzą w twarz. Zrobiłam krok do przodu i znowu prawie straciłam równowagę. Pełna pijackiej pewności siebie chwyciłam go za rękę i przyciągnęłam w swoją stronę. -
A więc idziemy do ciebie?
-
Tak, żebyś wytrzeźwiała.
Spojrzałam na niego. - Nie zamierzasz chyba mnie wykorzystać? - zapytałam łagodnie gładząc go po klatce piersiowej. - Jestem teraz bardzo podatna na sugestie. Noe odwrócił wzrok. -
Przestań, Poppy, nie wygłupiaj się.
Zrobiłam nadąsaną minę i (ostrożnie) zbliżyłam się do niego Objęłam go i delikatnie pocałowałam w szyję. Noe zrobił głęboki wydech. -
Nie wygłupiam się - szepnęłam. - Chcę, żebyś mnie wykorzystał.
Powoli uwolnił się z moich objęć. -
Nie wiesz może, gdzie się podziała moja znajoma feministka?
Wzruszyłam ramionami. Alkoholowe szaleństwo rzeczywiście zmienia osobowość. Kampanie społeczne w telewizji mówią prawdę.
Noe mocno chwycił moją dłoń i poprowadził mnie dalej. Choć kryła się we mnie jakaś trzeźwa cząstka, która odetchnęła z ulgą, że mój chłopak nie zamierza skorzystać z mojej pijackiej gotowości na nowe doznania, została ona zagłuszona przez ogromną falę poniżeni. i, że odrzucił moją propozycję. Szliśmy do Noego (no dobra, ja kuśtykałam), gdy tymczasem słońce zaczęło zachodzić. Niebo zaćmiły jeszcze ciemniejsze chmury, a dalekie grzmoty zapowiadały nadchodzącą burzę. podążałam za Noem.
Zła. Milcząca. Poszliśmy skrótem przez skwer pełen wielkich dębów. Prawie zapadł zmierzch i zdecydowałam, że nie idę dalej. Bez żadnej zapowiedzi puściłam Noego i usiadłam w wysokiej trawie. Spojrzał na mnie zaskoczony. Siedziałam po turecku, z rękami krzyżowanymi na piersi. Z nadąsaną miną. - Co znowu, Poppy? - Nic. - Nie wierzę ci. - Westchnął i usiadł obok. Odwróciłam wzrok - nadal byłam zażenowana. Przy skwerze stało kilka domów, ale było zbyt ciemno, żeby ktokolwiek mógł nas zauważyć. Przez zasłony w oknach przebijał pomarańczowy blask. Wszyscy pewnie szykowali się do kolacji. Jeszcze nie jadłam nic po szkole. To był błąd. W ustach miałam kwaśny posmak piwa. - Będziemy tak siedzieć w milczeniu? - Uważasz mnie za odpychającą. - Mówiłam jak rozpieszczony bachor, ale
w ogóle mnie to nie obchodziło. - Poppy, czy naprawdę mam rozumieć, że złościsz się na mnie, bo nie zamierzam wykorzystać tego, że jesteś pijana? Trzeźwa część mojego mózgu na chwilę zdobyła przewagę. - Cóż, jeśli spojrzeć na to z tej strony... - Uśmiechnęłam się do siebie. Noe przysunął się bliżej, praktycznie stykaliśmy się teraz udami Wziął mnie za rękę. - Poppy Lawson, czy zdajesz sobie sprawę, jak trudno ci się oprzeć? Czułam jego oddech na szyi. Zadrżałam. -
Ty raczej nieźle sobie radzisz.
-
Próbuję być dżentelmenem. Nie rozumiesz?
-
Dlaczego dla innych dziewczyn nim nie jesteś?
- Bo ty nie jesteś jakąś inną dziewczyną. To dlatego próbuję ignorować twoje pijackie zaloty. A jest to bardzo, bardzo trudne uwierz mi. Tak bardzo chciałam, by mnie pocałował, że sprawiało mi to wręcz fizyczny ból. Nachyliłam się i pocałowałam go w szyję. -
Czy kiedy tak robię, nadal potrafisz mi się oprzeć? - zapytałam
Znów go pocałowałam. Noe zamknął oczy. -
Ledwo, ledwo.
- A jeśli zrobię tak? - Delikatnie przygryzłam mu ucho, a on ciężko westchnął. Obsypałam pocałunkami jego twarz i powieki, zaczepnie musnę łam wargami jego usta. Zauważyłam, że chcą odpowiedzieć na mój dotyk, ale znowu zajęłam się szyją. Noe lekko rozwarł wargi.
-
W porządku, nadal sobie radzę. Prawie...
-
A co teraz?
Zbierając wszystko, co zostało z mojej pijackiej odwagi, pocałowałam go prosto w usta. Jedną ręką objęłam go za szyję, przeczesując mu palcami włosy. Drugą wsunęłam mu pod koszulkę. Gdy tylko dotknęłam jego nagiej skóry, Noe jęknął i wszystkie jego opory ustąpiły. Przewrócił mnie na plecy i leżąc na mnie, całował bez opamiętania. To było cudowne. Zadrżałam, czując gęsią skórkę na i dym ciele. Szarpałam się z jego koszulką. - Poppy, próbuję zachować się honorowo - powiedział z ustami przy moich. - Nie obchodzi mnie to. Naprawdę nie obchodziło. Ani trochę. Ostatnie resztki rozsądku w moim umyśle zostały wyparte przez i litego. I jego smak. Nie zauważyłam, że niebo nad nami pokryło się nieprzeniknioną czernią, a śpiew ptaków zamilkł. Wygięłam plecy u łuk, pragnąc być tak blisko Noego, jak to tylko możliwe. Czułam chłód jego dłoni wokół talii. Jego ręce błądziły pod sukienką po moich plecach. Nagły GRZMOT przerwał nam, zanim sprawy potoczyły się dalej, Zaskoczona krzyknęłam. Oderwaliśmy się od siebie akurat w porę, żeby zobaczyć wielkie, rozwidlone błyskawice rozdzierające niebo. - Co się, do diabła, dzieje? Zanim Noe zdążył mi odpowiedzieć, chmury pękły. W mgnieniu oka suche powietrze wypełniły ciężkie kurtyny deszczu. Natychmiast przemokłam do suchej nitki. Woda przesiąkła przez moją lekką bawełnianą sukienkę, zmoczyła mi włosy i wypełniła buty. Noe chwycił mnie za rękę.
- Szybko, musimy się gdzieś schować. Pobiegliśmy, bezsensownie trzymając ręce nad głową, by osłonić się przed ulewą. Krople odbijały się od chodnika, a ulicą już płynął wartki potok. Biegnąc w strugach deszczu, starałam się być blisko Noego. Chwilami padało tak mocno, że ledwo go widziałam. Tylko wściekłe uderzenia błyskawic oświetlały jego ciemną sylwetkę przede mną. - Już prawie jesteśmy. - Deszcz tłumił jego krzyk. Nawałnica ani trochę nie słabła. Jeszcze nigdy czegoś takiego nie przeżyłam. Każde uderzenie pioruna było tak głośne, że wypełniało mnie straszliwym przeczuciem apokalipsy. Bałam się. Epicentrum burzy było dokładnie nad nami i nie mogłam pozbyć się wizji błyskawicy, która uderza w mokrą ziemię i rozprzestrzenia całą swoją zabójczą siłę po wodzie zalewającej chodnik, gdzie właśnie brodziliśmy. Kolejny błysk ujawnił, że jesteśmy już pod blokiem Noego. Poczułam niewysłowioną ulgę. Noe zdołał otworzyć zamek, wepchnął mnie do holu i zatrzasnął za nami drzwi.
20
Wewnątrz było znacznie ciszej. W milczeniu patrzyliśmy, jak nawałnica roznosi Middletown na strzępy. Wicher przyginał drzewa do samej ziemi. Ulicami płynęły strumienie pełne śmieci, a poziom wody ciągle się podnosił. Było jej tyle, że wylewała się na chodnik, słyszeliśmy bulgot studzienek, które nie były w stanie odprowadzić luk olbrzymiej ilości wody. Noe chwycił mnie za rękę. - Chodź, musisz się wysuszyć. Poprowadził mnie do swojego mieszkania. Stanęłam w salonie, dzwoniąc zębami z zimna. Przyniósł z łazienki dwa białe puszyste ręczniki. -Trzymaj - powiedział, rzucając mi jeden. - Spróbuj się wysuszyć, na ile się da. Jeśli chcesz się ogrzać, możesz wziąć gorący prysznic. Z wdzięcznością złapałam ręcznik i zaczęłam się energicznie wycierać. Moja sukienka była kompletnie przemoczona. Kiedy wykręciłam jej brzeg, woda pokapała na podłogę. - Chyba skorzystam z twojej propozycji. Noe znacząco uniósł brew, ale burza całkowicie mnie otrzeźwiła. - Poradzę sobie sama - dodałam. - Nic przecież nie mówię. - Uśmiechnął się i wzruszył ramionami. Poprowadził mnie do swojej olbrzymiej łazienki z imponującą strefą prysznicową za szklaną szybą. Nie było typowego brodzika,
za to oprócz głowicy prysznicowej była również deszczownica. Wprawdzie miałam dość deszczu jak na jeden dzień, ale tutaj przynajmniej woda była gorąca. Noe pokazał, jak ustawić temperaturę, po czym wyszedł, żeby przynieść mi jakąś swoją koszulkę. - Wsadzę twoją sukienkę do suszarki, żeby przeschła. - Położył koszulkę na blacie. - Na razie możesz chodzić w tym. Powinna być wystarczająco duża, żeby zakryć... hm... wszystko. Później ja wezmę prysznic. - Dzięki. - Będę w salonie. Starając się zapomnieć, że jesteś kompletnie naga zaledwie kilka metrów ode mnie. Zachichotałam i rzuciłam w niego ręcznikiem. Złapał go i pown sił przy drzwiach, a potem zostawił mnie samą. Ustawiłam wodę na taką temperaturę, jaką tylko mogłam wytrzymać, i weszłam pod strumień. Boskie uczucie. Zmyłam makijaż, wzięłam szampon Noego i rozprowadziłam trochę na włosach, aż utworzyła się piana. Zaczynała pobolewać mnie głowa - zapowiedz nadchodzącego kaca. Spłukałam włosy, a ponieważ odkryłam, że Noe, o dziwo, ma odżywkę, użyłam jej i ponownie spłukałam głowę. Wytarłam się i włożyłam koszulkę. Sięgała mi trochę za pośladki i na razie musiała wystarczyć. Przeszukałam szafki i pod umywalką znalazłam suszarkę. To było niespodziewane, ale jak najbardziej przydatne odkrycie. Włączyłam ją i wysuszyłam włosy, trzymając głowę pochyloną. Wytarłam lustro z pary i spojrzałam na swoje od bicie. Nie miałam na twarzy ani grama makijażu, a moje włosy były nieco napuszone, ale wyglądałam... do rzeczy. Wzięłam głęboki od dech i wyszłam z łazienki. Noe siedział na ręczniku, żeby woda ściekająca z jego ubrania nie zniszczyła skórzanej sofy. Oglądał wiadomości.
Niepewnie podreptałam w jego stronę i usiadłam na tyle daleko, żeby znowu się nie zmoczyć. Dwa kubki parującej herbaty stały na stoliku przed nami. Wskazałam na nie. - Mam nadzieję, że jeden jest dla mnie. - Jest. Pomyślałem, że przyda ci się, żeby jeszcze bardziej wytrzeźwieć. Zmierzył mnie wzrokiem od stóp do głów, a ja z zażenowaniem przeczesałam palcami świeżo umyte włosy. - Wyglądasz niepokojąco dobrze. Chwyciłam kubek i z rozkoszą wypiłam łyk herbaty. - Nawet o tym nie myśl - odparłam. - Napruty drapieżnik, który zawładnął moim ciałem godzinę temu, powrócił do Krainy Alkoholowych Wyskoków. Noe roześmiał się. - Wiesz, skłamałbym, gdybym powiedział, że nie czuję się nieco zawiedziony. - Ej! - Oberwał poduszką. - Poppy, żartuję. Przepraszam, że nie okazuję się takim dżentelmenem, jak to sobie planowałem. Nie masz pojęcia, jak bardzo... hm... jesteś seksowna. I trochę trudno mi się opanować, kiedy zachowujesz się jak sama wiesz..
.
Poczułam, że policzki mnie palą. Przypomniałam sobie, jak alkohol obudził we mnie szmatę. „Chcę, żebyś mnie wykorzystał”. Wzdrygnęłam się. Wyczuwając moje zakłopotanie, Noe przybliżył się, uważając, żeby mnie nie zamoczyć. Ujął moją dłoń i spojrzał na nasze splecione palce. - Wiesz - zaczął - jeszcze nigdy nie czułem czegoś takiego do żadnej dziewczyny i nie chcę tego zmarnować. Kiedyś spieszyłem się z... tymi sprawami, przez co traciły one całą magię. Zawsze. Tym razem chcę, żeby to było coś absolutnie wyjątkowego.
Zaczął gładzić wnętrze mojej dłoni. Uwielbiałam to. Nie miałam pojęcia, co powiedzieć. - Swoją drogą - kontynuował - mimo że jest mi niezwykle trudno nie rzucić się na ciebie, może powinniśmy trochę przystopować? I najpierw się lepiej poznać? Bo naprawdę chciałbym dowiedzieć się czegoś więcej o tobie, Poppy. Pogłaskał mnie po twarzy, próbując odczytać z niej moją od powiedź. Przemyślałam jego słowa. Uspokoiły mnie. Tak bardzo martwiłam się tym, że jest bardziej doświadczony w seksie, stawałam się osobą, której sama nie poznawałam. I chociaż to, m między nami się rodziło, było niezwykłe, wiedziałam, że na pewni' rzeczy jest jeszcze nieco za wcześnie. - Myślę, że to dobry pomysł. Noe pocałował mnie w brew. - Świetnie, więc się zgadzamy? To teraz, jeśli nie masz nic przeciwko temu - wstał - naprawdę muszę wziąć prysznic. Nadal siedział w przemoczonym ubraniu. Przypomniałam sobie o burzy. Na widok tego, co działo się za oknem, zaparło mi dech. - Boże - zakryłam usta dłonią - jeszcze leje! Z czarnego jak smoła nieba bezustannie spływały strumienie wody. Stąd jednak ulewa wydawała się bardzo odległa, zupełnie jak by okna w salonie Noego stanowiły wrota do innego świata. - Wiem. - Noe chwycił ręcznik z sofy. - W wiadomościach lokalnych trąbią o tym na okrągło. Ogłosili nawet zagrożenie powodziowe. - Zobaczył moją minę. - Nie martw się, już sprawdziłem. Ta część miasta jest raczej bezpieczna. Tak mówią. Dobrze by było, gdybyś zadzwoniła do rodziców, żeby wiedzieli, że wszystko w porządku. Odprowadzę cię do domu, jak przestanie padać.
Telefon. Rodzice. Mamie pewnie odbija z niepokoju. Noe udał się do łazienki. Usłyszałam, jak odkręca wodę. Podeszłam do okna, żeby lepiej zobaczyć, co się dzieje. Stanęłam tak blisko szyby, że mój oddech zostawiał mgiełkę na jej powierzchni. Niebo było zupełnie ciemne, ale w pomarańczowym blasku latarni widziałam deszcz. Nie padał kroplami, to były raczej strugi wody. Wróciłam na sofę i pogłośniłam telewizor. Jakaś biedna dziennikarka z lokalnej stacji, chroniąc się pod parasolem, próbowała prowadzić relację na żywo. - Jak widzimy - włosy smagały ją po twarzy - warunki są bardzo trudne. Odradzamy wychodzenie z domu, jeśli nie ma takiej konieczności. - Za jej plecami strzeliła błyskawica, a milisekundy później od grzmotu zadrżały szyby w mieszkaniu Noego. Musieli kręcić gdzieś niedaleko. Ekran został podzielony. Widziałam teraz, jak prezenter - ukryty w przytulnym studiu - bombarduje pytaniami zestresowaną reporterkę. - Jennie, czy wiemy, co wywołało tak nietypową pogodę? Jennie zwlekała z odpowiedzią, bo wicher wywrócił jej parasol. Walczyła z nim przez chwilę, a szalejący deszcz dewastował jej makijaż. Po silnym szarpnięciu Jennie zdołała opanować parasol i odwróciła się do kamery. - To dobre pytanie, Martin - odparła, jak przystało na profesjonalistkę, mimo że tusz do rzęs spływał jej po policzkach. - Co gorsza, nikt nie przewidział tej burzy. Pojawiła się dosłownie znikąd. Meteorolodzy są całkowicie zaskoczeni. Podejrzewa się, że te opady mają związek z obserwowaną ostatnio nietypową jak na tę porę roku temperaturą, jednak na razie są to tylko przypuszczenia. - Uśmiechnęła się. - Jak radzą sobie mieszkańcy Middletown? - zapytał prezenter, poprawiając słuchawkę w uchu.
Kamera zjechała na jej kalosze. Reporterka stała po kostki w wodzie. Przeszył mnie dreszcz, kiedy zobaczyłam, że to High Street w Middletown. Godzinę temu byliśmy tam, w pubie. Teraz ulica znajdowała się pod wodą. - Jak widzisz, zdarzają się lokalne podtopienia. - Jennie próbowała przekrzyczeć wiatr. - Właściciele okolicznych budynków starają się je zabezpieczyć, jednak brakuje worków z piaskiem. Ponieważ nikt nie przewidział takiej sytuacji, nie ma sprzętu. Jak dotąd nie wiadomo o żadnych ofiarach, ale mieszkańcom zaleca się pozostanie w domach i przeczekanie burzy w bezpiecznym miejscu. Jeśli mieszkasz blisko rzeki, a poziom wody nadal się podnosi, weź to, co najpotrzebniejsze, i schroń się na wyższym piętrze. Miejmy jednak nadzieję, że te środki ostrożności okażą się zbędne... Wyłączyłam dźwięk. Usłyszałam wystarczająco dużo. Wyciągu., łam z torby swoją zawilgoconą komórkę. Oczywiście, miałam osiem nieodebranych połączeń od mamy i dwie wiadomości na poczcie. głosowej. Wybrałam nasz numer domowy. Mama natychmiast odebrała. -
Poppy?
-
To ja, mamo.
- Och, Bogu dzięki. Okropnie się martwiliśmy. Dzwoniłam do ciebie z milion razy. Dlaczego nie odbierałaś? Gdzie jesteś? Ni. . i nie jest? Westchnęłam. - Nie, wszystko w porządku. Przepraszam, że nie odbierałam, wyłączyłam dźwięk. Jestem cała i zdrowa, naprawdę. Zatrzymałam się u kolegi. Chyba będę musiała tu zostać, dopóki się nie uspokoi. W słuchawce zapadła cisza. -
U jakiego kolegi?
U Noego. - Przełknęłam ślinę.
-
Znowu cisza. -
Rozumiem.
- Poszliśmy z Lizzie i całą paczką na piwo, a potem się rozpadało. Przybiegliśmy tutaj, bo było bliżej. I znowu cisza. - W porządku. Postaraj się dotrzeć do domu na noc. Ale jeśli na dal będzie tak lało, może powinnaś przenocować u niego. To był szok. Takie rozwiązanie nawet nie przyszło mi do głowy. Mamo, jesteś pewna, że to dobry pomysł?
-
Masz siedemnaście lat, Poppy. Jesteś rozsądną dziewczyną. Ufam ci.
Spróbuj wrócić do domu, ale obiecuję, że nie będę się denerwować jeśli ci się nie uda. Tylko proszę, trzymaj telefon w pobliżu i dawaj znaki życia. - Dobrze. - Będę dzwoniła. Noc u Noego. Ha. Tuż po tym, jak postanowiliśmy przystopować. Kolejny potężny grzmot obwieścił uderzenie pioruna. Jeśli tak dalej pójdzie, będę musiała tu zostać również na następną noc. Jak słyszałam, Noe nadal brał prysznic, więc postanowiłam upewni. się, że moje przyjaciółki są bezpieczne. Zaczęłam oczywiście od Lizzie. - Świat się kończy - powiedziała, darując sobie powitanie. - Dlaczego? To tylko burza. Udało ci się dotrzeć do domu? Ledwo. Chyba ciągle jestem pijana. - Co się stało? - Ruth zabrała się z Willem tuż po waszym wyjściu, a my zostaliśmy na
jeszcze jedną kolejkę z kumplami Johnna. Potem zobaczyliśmy, że nadchodzi Armagedon, więc pobiegliśmy do domu. Więcej me pamiętam. Ta gra, której nauczył nas Noe, grozi śmiercią! A ty żyjesz? Spojrzałam na ekran. Woda wlewała się Jennie do kaloszy. - Żyję. Trochę nas zmoczyło, ale jakoś dotarliśmy do Noego. Nie mam pojęcia, jak wrócę do domu. -
Zostaniesz u niego na noc - zapiszczała.
Poczułam lekkie podenerwowanie. -
Być może.
Kolejny pisk, aż musiałam odsunąć słuchawkę od ucha. -
Uspokój się, Lizzie. Może jeszcze przestanie padać.
-
Taa, jasne. Spójrz za okno.
-
Może przestanie - powtórzyłam z uporem.
-
Dobra, potem musisz mi wszystko opowiedzieć.
-
Oczywiście.
- Okej, zamierzam wrócić do oglądania wiadomości. Mówię Ci zamkną szkołę. - Sądzisz? - Tak. Pewnie i tak jest już pod wodą. - Trochę to straszne, co? - Ja tam się nie boję. Mieszkam na wzgórzu. Grawitacja jesl pn mojej stronie. - Szczęściara. Gadałyśmy jeszcze kilka minut. Lizzie kontaktowała się z Amandą, u której wszystko było w porządku. Amanda ponoć rozmawiała z Ruth, która też była bezpieczna.
Nie musiałam już do nikogo dzwonić. Padłam na sofę, kładąc nogi na podłokietniku. Zamknęłam oczy i wsłuchałam się w deszcz uderzający o dach. Bałam się. Nie wic działam, czy jestem gotowa na to, żeby spać z Noem w jednym łóżku. Nie za bardzo sobie ufałam. Moje serce zaczęło uderzać moi niej. Musiałam zacisnąć powieki i zastosować techniki oddechowe, żeby się uspokoić. Przerwał mi Noe, który wraz z kłębami pary opuścił łazienkę. - Czyściusieńki - oznajmił. Usiadłam, ale znowu prawie padłam z wrażenia. Był jeszcze mokry i miał na sobie tylko ręcznik, który owinął wokół bioder, prezentując coś, co można by określić tylko jako przepiękny tors. Pul-, momentalnie mi podskoczył. - Co? - zapytał, gdy gapiłam się na niego bez słowa. Nie wierzyłam, że będę w stanie się powstrzymać, jeśli choć odrobinę się do niego zbliżę. Wyglądał zbyt fantastycznie. - Hm - mruknęłam, rumieniąc się. - Jeśli mówiłeś serio o tym przystopowaniu, to może nie powinieneś wychodzić spod prysznica prawie nago. - Oskarżycielsko wycelowałam w niego palec. Noe uśmiechnął się. - Co cię tak śmieszy? Okręcił się wokół własnej osi. - Aż tak bardzo nie można mi się oprzeć? - Daj spokój. Podszedł do mnie, zostawiając na podłodze mokre ślady. - Nic nie widzę. - Zasłoniłam oczy. Wystawianie na pokaz tak atrakcyjnej nagiej skóry było jak pi ul suwanie alkoholikowi wielkiego kufla piwa. Noe nachylił się i pocałował mnie
delikatnie w usta. Odpowiedziałam na pocałunek. Nagle odkryłam, że głaszczę go po mokrej klatce piersiowej. Kolejne pioruny wstrząsnęły niebem nad nami, a ręcznik lekko się osunął. Nagle Noe przestał mnie całować. - A więc na tym polega przystopowanie... - Chyba coś nam nie wychodzi, prawda? - Nie za bardzo. - Wiesz, świetnie sobie radziłam, dopóki nie postanowiłeś wyjść nagi i mokry... - Otworzył usta, żeby zaprotestować. - Och, bez żartów. Zrobiłeś to specjalnie. Otwarte usta ułożyły się w zapierający dech łobuzerski uśmieszek. -
No dobra, trochę tak.
Usiadłam, starając się nie zerkać na jego umięśniony tors. - Nie spodziewałam się, że masz sześciopak. Czy warunkiem grania w zespole nie jest raczej wygląd anemika? -
Mam sporo wolnego czasu. - Wzruszył ramionami.
-
To widać.
Znowu się uśmiechnął. -
Możesz go schować.
Noe poczłapał do sypialni. Wyszedł z niej, już w pełni ubrany, i zaparzył świeżej herbaty. Zanim woda się zagotowała, włączył ogrzewanie. Poczułam ciepło bijące od parkietu. -
Nie mów, że masz ogrzewanie podłogowe.
Pokiwał głową. -
Twoi starzy naprawdę są nadziani, co?
-
Taa.
Podał mi kubek. Przez chwilę, nie odzywając się, z zadowoleniem piliśmy
herbatę. -
Nadal nie wierzę, że masz ogrzewanie podłogowe.
- Zamiast ogrzewania wolałbym troskliwych rodziców, takich jak twoi. -
Przepraszam, zapomniałam.
Przysunęłam się do niego, żeby móc położyć głowę na jego ramieniu. On zaś położył głowę na mojej i razem gapiliśmy się w wyciszony telewizor. - Chyba będziesz musiała tu przenocować - powiedział, patrząc jak Jennie brnie przez Middletown High Street. -
Wiem. Zadzwoniłam już do mamy i się zgodziła.
-
Serio? - Wydawał się zaskoczony.
Skinęłam głową. Noe uniósł brwi. -
Myślę, że woli, żebym straciła dziewictwo niż życie.
-
To niegłupie.
-
Mimo to nie stracę dziewictwa, prawda?
Spojrzał na mnie z powagą. - Myślę, że nie. Nie. - Odetchnął ciężko. - Kurczę. Trudno się będzie opanować, jak znajdziemy się w jednym łóżku. -
Może powinnam spać na sofie?
- Ej, serio? - Głaskał mnie po nodze, a jego dłoń wędrowała córa/ wyżej. - Wiesz, jeśli ty nie potrafisz się opanować, to sama będę musiała o siebie zadbać. Noe chwycił mnie za podbródek i delikatnie pocałował w usta. - Jeśli wykazanie odrobiny samokontroli ma być ceną za pewność, że obudzę się jutro obok ciebie, to chyba mogę się trochę postarać. Pocałowałam go. -
Mówisz poważnie?
- Mówię poważnie. Spędziliśmy resztę wieczoru przytuleni, oglądając kolejne wydania wiadomości. Jeszcze nigdy nie czułam się tak bezpiecznie to towarzystwie chłopaka. Wszystko wydawało się takie naturalne. Nasze ciała dopasowały się do siebie jak kawałki puzzli, a rozmowa i przebiegała bez śladu napięcia. Noe opowiedział mi więcej o swoim dzieciństwie. O tym, że jedyne, czego zawsze pragnął, to grać na gitarze. Tata go uczył, spędzali długie godziny w garażu, brzdąkali razem. Kiedyś powiedział mu, że jak był młodszy, chciał zostać gwiazdą rocka, ale odpuścił sobie, gdy zaczął studia biznesowe. Zanim się obejrzał, miał garnitur, żonę i kredyt hipoteczny. Noe uwali. że to był jedyny moment, kiedy ojciec naprawdę się przed nim otworzył. Wtedy obiecał sobie, że nigdy nie porzuci tego, co kocha, tylko dlatego, że życie mu w tym przeszkadza. W przerwach między rozmawianiem a podjadaniem kanapek, które zrobił Noe, tuliliśmy się i całowaliśmy. Przekomarzaliśmy się i przepychaliśmy. Nie chciałam się do tego przyznać przed samą sobą, ale myliłam się co do miłości. Ta noc spełniła z nawiązką wszystkie obietnice Hollywood. Czasami, kiedy mówiłam coś albo plotłam jakieś głupoty, których sama się wstydziłam, spostrzegałam, że Noe wpatruje się we mnie badawczo. I uśmiecha się pod nosem. Wiedziałam, że cieszy go, że jestem z nim - ja, nieudająca nikogo. Coś w tym było - przy nim nie mogłam udawać. Po prostu obnażałam swoją osobowość. Jednak nic, co mogłabym powiedzieć lub zrobić, nie odpychało go ode mnie. W gruncie rzeczy wydawał się tym wszystkim jeszcze bardziej oczarowany. Ze mną zresztą było tak samo. Kiedy coś opowiadał, czasami po prostu się wyciszałam i tylko patrzyłam na niego. Ruch jego warg, dołeczki w policzkach, które się tworzyły, gdy uśmiechał się w ten szczególny sposób.
Nawyk drapania się za uchem, gdy mówił o czymś, co było dla niego krępujące. Miałam obsesję na punkcie każdego, choćby najdziwniejszego odruchu jego ciała, a wszystko, co mówił lub robił, potwierdzało kiełkującą we mnie świadomość,. że się w nim zakochuję. Wiedziałam, że to zupełnie nie ma sensu Nadal ledwie go znałam. Byłam też świadoma tego, jaką straszną, okazałam się hipokrytką. Mimo wszystko nie potrafiłam wyzbyć się poczucia, że jesteśmy sobie przeznaczeni. Że stanowimy pan, doskonałą. Dochodziła dwudziesta trzecia, ale nadal nie zanosiło się na In, żeby burza miała ustąpić. Słyszeliśmy, jak deszcz napiera na szyby, gdy zadzwoniłam do mamy, żeby poinformować ją, że przenocuj tutaj. Powiedziała, żebym uważała na siebie, a ja wzdrygnęłam się lekko, mając nadzieję, że wcale nie chodziło jej o to, o czym myślą łam. Kiedy się rozłączyłam, Noe już stał nade mną. - W porządku, moja piękna, pora do łóżka. - Podał mi rękę i po mógł wstać z sofy. - Ale jeszcze nie chcę spać - odparłam naburmuszonym głosem - Ale już czas do łóżka. - Skąd wiesz, kiedy chodzę spać? Chwycił mnie bez wysiłku i zaniósł do sypialni. Krzyczałam i śmiałam się jednocześnie. - No przestań, czas do łóżka. Rzucił mnie na wielkie podwójne łoże i przyparł do niego. - Hm - mruknął, patrząc na mnie. - To może być trudniejsze, niż myślałem. - Nachylił się, żeby mnie pocałować. - Dużo, dużo trudniejsze, niż myślałem. Użyłam całej swojej siły fizycznej i psychicznej, żeby go z siebie zepchnąć i wstać. - Muszę umyć zęby. Czas do łóżka, pamiętasz?
Zamknęłam się w łazience, by przyszykować się do snu. Umyłam zęby tak starannie, jak to możliwe, jeśli ma się do dyspozycji tylko własny palec. Opłukałam twarz i wróciłam do sypialni. Noe był już pod kołdrą. - To dziwna sytuacja - oznajmiłam, moszcząc się obok niego. Przewróciłam się na bok, twarzą do niego, z dłonią pod policzkiem. - Chce ci się spać? - zapytał. - Nie bardzo. - Mnie też nie. Miałam świadomość, jak bardzo blisko są nasze ciała. Teraz, gdy leżeliśmy razem w łóżku, sytuacja wydawała się dużo bardziej intymna. - Chodź do mnie - powiedział, przyciągając mnie do siebie. Nie pocałował mnie. Po prostu trzymał mnie w objęciach i uważnie mi się przyglądał łagodnym wzrokiem. Był w samych bokserkach. Bezpośredni dotyk tak dużej powierzchni jego skóry to było trochę za wiele. Pogłaskał mnie po włosach i pocałował delikatnie w policzek. - Nie zamierzasz się wycofać z umowy co do przystopowania, prawda? wyszeptałam. Pogładził mnie po policzku, tam gdzie dopiero co mnie pocałował, i pokręcił głową. - Nie. Tak pewnie będzie lepiej. To jednak bardzo trudne. Muszę się naprawdę mocno hamować, żeby nie zacząć się do ciebie dobierać. Zachichotałam. - Wow. A mówią, że romantycy już wymarli. - Nie wymarli. Udowodnię ci to. - Taa.
Noe odwrócił się i wyłączył lampkę. Pogrążyliśmy się w ciemności. - Raczej nie zmrużę oka, kiedy leżysz obok mnie - powiedział. Ziewnęłam, choć wcale nie chciałam. - Wiesz, ja muszę się trochę przespać. Mam jutro tę głupią szkołę. Poczułam uderzenie prądu w biodrze i zauważyłam, że Noe wsunął mi rękę pod koszulkę. - Musisz w tym spać? - Uważaj - odpowiedziałam. - Ciągle mogę się przenieść na sofę Nie cofnął ręki. - Przepraszam. Po prostu nie mogę się powstrzymać przed dotykaniem cię. Coś mnie do tego zmusza. - To nowy tekst. Sam na niego wpadłeś? - Mówię serio... Moje oczy zaczęły przyzwyczajać się do ciemności i mogłam już rozpoznać rysy Noego. Białka jego oczu lśniły. - Nie mam na myśli nic... seksualnego, Poppy. Jasne, lecę na ciebie jak diabli. Ale to coś więcej. Leżałam w milczeniu. Serce mi biło w oczekiwaniu, co Noe powie dalej. Bałam się, że usłyszę „kocham cię”, słowa, które krążyły mi po głowie przez cały wieczór. Te dwa onieśmielające słowa, które zmieniłyby wszystko, uczyniłyby naszą relację znacznie poważniejszą, a ze mnie zrobiłyby już kompletną hipokrytkę. Ale bardziej się bałam, że wcale nie zamierza ich powiedzieć. To byłoby jeszcze gorsze. - Chodzi o to, że... wiem, że to musi brzmieć melodramatycznie, ale czuję się, jakby nic nie miało sensu, dopóki nie spotkałem ciebie. Wiem, że dopiero się poznaliśmy, ale moje życie już wydaje się dzielić na czas przed i po Poppy.
A ja... cóż, kocham w tobie wszystko. I prawda jest taka, że... - przerwał na chwilę i odwrócił wzrok - kocham cię, Poppy Lawson. Jego słowa rozpłynęły się w moim sercu i wypełniły całe ciało zło tym blaskiem. Otworzyłam usta, żeby odpowiedzieć, ale Noe nie dal mi dojść do głosu. - Przepraszam, wiem, że to pewnie zbyt wielkie słowa. I zdaję sobie sprawę, że ty nie wierzysz w takie rzeczy... Nie musisz nic mówić. Nie chcę wywierać na tobie presji. Po prostu chciałem ci to powie dzieć. Właściwie cały dzień się do tego zbierałem, ale... Musiałam się odezwać. - Noe, przestań ględzić. Przestał. Wzięłam głęboki oddech i odnalazłam jego twarz w ciemność i ach. -
Też cię kocham.
Kiedy te słowa wyrwały się z moich ust, wiedziałam, że tak właśnie myślę. Zakochałam się. Zakochałam się w Noem. Nie miałam pojęcia, jak to się stało ani dlaczego. Ale to, że go kocham, było jedyną rzeczą, jakiej w tej chwili byłam pewna. Noe milczał. -
Mówisz poważnie? - spytał w końcu.
-
Najpoważniej na świecie - potwierdziłam.
Wziął głęboki oddech. -
Naprawdę, naprawdę?
-
Tak! - Uśmiechnęłam się.
-
Tak bardzo się bałem, że tego nie powiesz.
-
Ale powiedziałam.
-
Dopiero co zaczęliśmy się spotykać.
-
Wiem.
-
Przecież ty nie wierzysz w miłość.
-
Nie wierzyłam. Ale już wierzę. Bardzo wierzę.
Oboje się roześmialiśmy. Maniakalnie, z radości i z poczucia ulgi. Przyciągnął mnie do siebie, a ja położyłam głowę na jego zgiętym ramieniu. Oboje uśmiechaliśmy się bez opamiętania i chichotaliśmy. Dawna Poppy wrzeszczałaby do telewizora i rzucała popcornem w nas na ekranie, twierdząc, że to nieznośnie żałosne tak szybko wyznawać sobie miłość. Sama siebie nie poznawałam. Stałam się osobą, którą kiedyś bym gardziła. A jednak byłam tak szczęśliwa, że w ogóle się tym nie przejmowałam. Noe leżał na wznak. - Chyba mogę powiedzieć, że jestem teraz najszczęśliwszym facetem na świecie. -
Wiesz, to nic złego.
Przewrócił się na bok i obrócił mnie tak, że również leżałam
IM
boku. Nasze
twarze prawie się stykały. -
Kocham cię - powtórzył.
-
Ja ciebie też.
-
Ale ja naprawdę, naprawdę wściekle cię kocham.
-
I ja naprawdę, naprawdę wściekle cię kocham.
Długo tak leżeliśmy, powtarzając w kółko to samo i śmiejąc radośnie, aż w końcu oboje zapadliśmy w sen. Spaliśmy mocno dn siebie przytuleni, a na zewnątrz szalała burza.
20:2
Ulewa musiał zebrać w sobie wszystkie siły, żeby zachować spokój. Czuł się chory, fizycznie chory. Nie potrafił pozbyć się wrażenia, że to wszystko nie dzieje się naprawdę. To się nie wydarzyło, nie mogło się wydarzyć. Nie wolno było dopuścić do tego, żeby się wydarzyło. Z przerażeniem czytał kolejne doniesienia. Nie puszczał myszki nawet na chwilę i obsesyjnie odświeżał stronę internetową z wiadomościami. To zaszło za daleko. Przypuszczał, że ktoś już musiał zginąć, powódź zawsze przynosi jakieś ofiary. Gdyby tylko doktor Beaumont coś ZROBIŁA. Siedziała obok niego, również przykuta do komputera, ale nie wydawała się zdenerwowana. W istocie wydawała się wręcz odprężona. Wyciągnęła się na krześle. Po jej twarzy błąkał się ten chory, sadystyczny uśmieszek. - Zaczęło się - przerwała niezręczne milczenie. Obawiał się, że jeśli się odezwie, to powie coś niewłaściwego, więc ugryzł się w język i tylko kiwnął głową. - To fascynujące, nie sądzisz? - Zupełnie nie zdawała sobie sprawy, co on czuje. - Założę się, ze podczas szkolenia nawet nie marzyłeś, że będziesz świadkiem takiego dopasowania. Można znać podstawy teorii, rozważać różne hipotetyczne konsekwencje, ale kiedy widzisz to na własne oczy, to coś zupełnie innego. Nadal milczał.
-Ten przypadek naprawdę mnie zaintrygował. Wiesz co? Myślę, że ich ciała mogły zacząć się do siebie dostosowywać. Uwierzyłbyś w to? Jeszcze nigdy nie miałam okazji monitorować takiego procesu od samego początku, Dopasowanie jest nadzwyczajne. Trzeba będzie napisać od początku większość materiałów szkoleniowych. Kto wie, co jeszcze odkryjemy, co zobaczymy... Ulewa nie mógł tego dłużej znieść. Jeśli posłucha jej choćby jeszcze przez sekundę, roztrzaska monitor o tę jej pyszałkowatą gębę. - Anita, to jest ZŁE. - Co powiedziałeś? - Uśmiech znikł z jej twarzy. Nie był w stanie dłużej się hamować. Nie myśląc o swojej przyszłości, o dalszej karierze czy możliwej karze, wyrzucił z siebie wszystko, co dręczyło go przez ostatnie dni. - To jest złe. Jak możesz tak siedzieć i w żaden sposób nie reagować? Jak mogłaś pozwolić, żeby to się stało? To nieludzkie... TY JESTEŚ NIELUDZKA. Dlaczego im to robisz? I tak przeżyją potworny szok, kiedy będziemy musieli interweniować. A ty pozwalasz im się zakochać. Dlaczego? Dlaczego to robisz? Nie rozumiem tego. - Rzucił myszką o biurko. - A co z innymi ludźmi, którym pozwalamy cierpieć? Jeśli ktoś już zginął, to tylko i wyłącznie twoja wina. Możliwe, że już masz ręce we krwi. Nie wiem, o co ci chodzi, ale musisz to przerwać. Musisz. Albo zadzwonię do sekretarza obrony i... - Nic. Takiego. Nie. Zrobisz. Te słowa były ostre jak nóż. Bezlitosna władczość w jej głosie zmroziła go. Odważył się spojrzeć jej w oczy. Patrzyła na niego lodowato. Twarz miała
pociemniałą z gniewu. Zacisnął zęby i wytrzymał jej wzrok. - Zrobię to, Anita. Zrobię. - Nie zrobisz. - Muszę. - Myślę, że nie do końca rozumiesz swoje położenie. Bez wątpienia była wściekła, ale mówiła spokojnym, chłodnym tonem. To jeszcze bardziej go zdenerwowało. Poruszył się niespokojnie na krześle. -Czy naprawdę sądzisz, że sekretarz obrony posłucha takiego zera jak ty? Zamiast mnie? Uważam, że powinniśmy dalej badać to dopasowanie. Dotąd żadna para nie wyrobiła sobie odporności. Nie widzisz, jaki w tym jest potencjał? Jeśli tylko znajdziemy sposób, by umożliwić im bycie razem? Głos jej się załamał, a w oczach pojawił się dziwny błysk. Ulewa przypomniał sobie pogłoski na jej temat... szepty, które słyszał na korytarzach. Podobno sama kiedyś spotkała swojego przeznaczonego. To dlatego w organizacji uważano ją za tak ważną - jej wgląd w sprawę miał być, jak twierdzono, bezcenny. Teraz jednak Ulewę ogarnęły wątpliwości. Do czego ktoś tak... złamany mógł się przydać? Czy to nie była tylko przeszkoda? -Stąd nie ma ucieczki, Ulewa, sam to dobrze wiesz. Wiedziałeś o tym, podpisując kontrakt i oddając nam swoje życie. Jestem największym autorytetem w tej dziedzinie i twój ewentualny awans zależy tylko ode mnie. Szczerze ci radzę: zamknij się albo do końca swoich dni będziesz wypełniać tabelki. Ulewa milczał. Zapomniał o kontrakcie. O kontrakcie, który wymagał od
niego, żeby całe życie poświęcił pracy w organizacji. Był taki głupi. Tak bardzo ekscytowała go myśl, ze zostanie dopuszczony do najtajniejszych informacji, że nawet nie pomyślał, co będzie, jeśli te informacje wcale mu się nie spodobają. - Zrozum, Anita... - zaczął. Rzuciła mu ostrzegawcze spojrzenie. - Przepraszam, doktor Beaumont. Rozumiem, o co chodzi, naprawdę. Ale czy sytuacja nie wymyka się spod kontroli? -To ja będę o tym decydować, a nie ty, Ulewa. A teraz lepiej przynieś mi kawę, bo cię naprawdę zdegraduję. Co miał na to odpowiedzieć? Poszedł włączyć ekspres. Jak sobie pościelił, tak musiał się wyspać. Mógł tylko zaakceptować swoją sytuację. Czekając, aż kawa się zaparzy, powędrował myślami do dwóch biednych dzieciaków winnych całego zamieszania. To, przez co on przechodził, było niczym w porównaniu z tym, co ich czekało. Może Anita miała rację. Może rzeczywiście powinni im pozwolić na trochę szczęścia. Bo kiedy to się zacznie, już nigdy nie będą szczęśliwi.
21
Obudziło mnie słońce prześwietlające powieki. Jęknęłam i przetarłam oczy, zanim powoli je otworzyłam. Kompletnie zapomniałam, gdzie jestem, dlatego widok twarzy Noego był dla mnie prawdziwym szokiem. - Dzieńdoberek - powitał mnie z szerokim uśmiechem na twarzy. Leżał na boku, może dwadzieścia centymetrów ode mnie. - Obserwowałeś mnie, jak śpię, dziwaku? To mało romantyczne, wiesz? I raczej przerażające. Zaśmiał się i zasłonił oczy dłońmi. - Patrzyłem tylko przez chwilę. Nie chciałem cię przestraszyć. po prostu wiedziałem, że to cię obudzi. Usiadłam, mając nadzieję, że nie mam zbyt wielkiej szopy na głowie. -
Wolę budziki. Przynajmniej tak się nie gapią.
-
Może. Ale też nie doprowadzają do śmiechu.
W promieniach słońca wpadających przez okna wykuszowe tańczył kurz. -
Przestało padać?
- Jak widać. Ale i tak odwołali zajęcia. Zadzwoniłem, żeby sprawdzić. Trochę podtopiło budynek. Niezbyt mocno, ale na dzisiaj zamknęli szkołę. -
Wspaniale. Nie muszę iść na psychologię.
Noe pocałował mnie w policzek, uważając, żeby na mnie nie chuchnąć. -
Śniadanko?
-
Chętnie. - Pokiwałam głową.
Z werwą wyskoczył z łóżka, a ja z powrotem się położyłam i pi . • chwilę
rozkoszowałam się odprężającym uczuciem ulgi, kiedy dowiadujesz się, że wcale nie musisz wstawać. -
Poppy? - Noe stanął w drzwiach.
-
Tak?
Wbił wzrok w podłogę. - Czy to, co ja... my... powiedzieliśmy wczoraj... czy to wynikło tylko z tego, że daliśmy się ponieść chwili z powodu nadciągającej apokalipsy? Uśmiechnęłam się, wzruszona jego niepewnością. - Nie w moim wypadku. - Chwyciłam poduszkę i cisnęłam w niego. - I mam nadzieję, że w twoim też nie. Złapał poduszkę i rzucił ją w moją stronę. Próbowałam się uchylić, ale trafiła mnie w głowę. -
Oooj. - Padłam na plecy i leżałam nieco oszołomiona.
Noe wybuchł śmiechem. -Całkowicie, totalnie, kompletnie kocham cię - powiedział, po czym doskoczył do łóżka i dał mi gorącego całusa. A potem uciekł do kuchni. Dwadzieścia minut później z zadowoleniem jedliśmy jajka na In Stach w eleganckiej kuchni Noego. Nadal miałam na sobie jego ogromną koszulkę, a on był w samych bokserkach. Siedzieliśmy na stołkach przystawionych do pięknego antracytowego blatu. - Jak widać, potrafisz nawet coś ugotować - powiedziałam, zajadając jajka. Noe nalał mi soku pomarańczowego. -
To jedna z moich licznych zalet.
-
Nie ma wśród nich skromności, co?
Upił łyk soku. - Ha. Zauważyłaś. Usłyszałam pikanie komórki dobiegające z sypialni. Pobiegłam boso żeby odczytać wiadomość - jak się okazało, od Lizzie. - Kawa i ploty o 12. Masz być. - Kto to? - zawołał Noe. - Lizzie. - Czego chce? - Iść na kawę. Wróciłam do kuchni. Byłam w rozterce. Jedna część mnie pragnęła podzielić się z przyjaciółkami (z wyjątkiem Ruth) przeżyciami ostatniej nocy. Druga jednak nie chciała rozstawać się z Noem. Myśl Tym wręcz sprawiała mi ból. Pokręciłam głową. Nie. Powinnam być niezależna. Życie nie kończy się na chłopaku. Szkoda. Miałem nadzieję, że spędzimy razem cały dzień. - Co z próbą? - Mogę odwołać. Pewnie i tak studio jest pod wodą. - Nie! - oświadczyłam. - Nie będziemy jedną z TYCH par. - Jakich par? - spytał ze zdziwieniem Noe. - Takich, które przestały mieć jakiekolwiek własne życie, od kiedy się poznały. Ja się na to nie zgadzam. - Odstawiłam szklankę z takim hukiem, że aż rozlałam sok. - Ups. Noe wziął gąbkę ze zlewu i wytarł sok. -
Skończyłaś przemowę?
Pokiwałam głową.
- Dobrze. - Chwycił mnie za rękę. - Poppy, ja mam własne życie. Popatrzyłam na niedojedzone śniadanie, lekko zawstydzona swoim wybuchem. - Zdołałem jakoś przeżyć całych siedemnaście lat bez ciebie. I tak, było to mniej fajne, ale jakoś sobie radziłem. To tylko jeden dzień, jedna próba zespołu. - Przepraszam. - Nadal wgapiałam się w resztki mojego śniadania. Noe uniósł moją głowę, żebym na niego spojrzała. - Rozumiem, o co ci chodzi. Wiem, że chcesz być samodzielna i to właśnie w tobie uwielbiam. Ale nie musisz aż tak bać się popadnięcia w banał. Niewiarygodne, jak dobrze mnie już poznał. Praktycznie czyi.il mi w myślach. - Mam pewien problem z... banałami - przyznałam. - O co chodzi? Sądzisz, że jesteś inna niż wszyscy? - Trochę. Noe wstał, delikatnie odgarnął mi włosy i pocałował mnie w szyn - Jesteśmy parą. Każdy związek jest trochę banalny. Niczym się nie wyróżniamy... poza tym, że my to my. Ty i ja. I cieszę się, że właśnie ty i ja, bo czuję, jakie to wspaniałe, że się odnaleźliśmy. Ale jednocześnie myślę, że każdy zakochuje się tak samo. Pocałowałam go w usta. - Chciałabym spędzić z tobą cały dzień, wiesz o tym, prawda? - A co z zachowaniem własnego, oddzielnego życia? - Martwiłam się tym, zanim powiedziałeś te wszystkie urocze rzeczy. - Boże, ale ty jesteś łatwa. Kilka słodkich słówek i wszystkie twoje zasady wylatują przez okno. - Ej, cofnij to. - Wstałam i go popchnęłam.
Noe połaskotał mnie pod żebrami. Klepnęłam go w rękę, ale uwięził moje ramię w żelaznym uścisku, a jednocześnie łaskotał drugą dłonią. Piszczałam i waliłam go po głowie, próbując się uwol nić. Z łatwością się bronił, coraz bardziej się śmiejąc. Jeszcze więcej łaskotek! To było jednocześnie wspaniałe i okropne. - Ojej, czy teraz ciągle będziemy się droczyć? - Próbowałam złapać oddech pomiędzy kolejnymi atakami łaskotania. - To dopiero banał. Na te słowa Noe przerzucił mnie sobie przez ramię, jakbym nic nie ważyła. Krzyczałam, zwisając do góry nogami. - Racja, wystarczy tego dobrego. Zaniósł mnie do sypialni, choć bardzo starałam się mu wyrwać. Rzucił mnie na łóżko. Zanim miałam szansę się wyślizgnąć, już leżał na mnie. Głaskał mnie po udzie, coraz śmielej zapuszczając się pod moją koszulkę. - Tak właśnie jest z banałami - wysapał mi do ucha. - Wiesz, że In jest oklepane, ale i tak ci się podoba. Zaczęliśmy się całować i przez kolejnych dziesięć minut to było jedyne, co mnie obchodziło. Kilka godzin i mnóstwo pocałunków później opuściliśmy mieszkanie Noego, żeby wieść własne, niezależne i pełne kontaktów towarzyskich życie. Moja sukienka wyschła przez noc, a Noe twierdził, że jestem wystarczająco piękna, by nawet bez makijażu spotkać się z przyjaciółkami. Byliśmy tak nabuzowani miłością, że w ogóle zapomniałam o wczorajszej burzy. Wyjście na zewnętrz okrutnie mi o tym przypomniało. - O Boże... - wymamrotałam, rozglądając się wokół. Okolica wyglądała jak miniaturowa strefa zagłady. Woda obficie wyciekała
ze studzienek kanalizacyjnych prosto na ulicę. Asfalt zaścielały połamane gałęzie. Jeden dorodny konar wystawał radośnie przez strzaskaną szybę samochodu. - Ale widok... - powiedział Noe, chwytając mnie za rękę. Szliśmy przez miasto w pełnym grozy milczeniu, patrząc na to spustoszenie. Im bliżej centrum, tym poważniejsze były skutki ulewy. Słup telefoniczny przewrócił się prosto na witrynę sklepu. Woda sięgała coraz wyżej. Jakoś omijaliśmy najbardziej zalane części miasta, ale w pewnym momencie Noe i tak wziął mnie na barana i przeniósł przez sięgającą do kolan wodę. Był na tyle przewidujący, że zabrał ze sobą ciuchy na zmianę. Powiedział, że przebierze się w studiu. O ile oczywiście studio nie było pod wodą. Kiedy w końcu dobrnęliśmy do centrum, mimo że widzieliśmy je w wiadomościach, doznaliśmy szoku. Właściciele sklepów z zatroskanymi twarzami człapali w brudnej wodzie, próbując wy garnąć ją ze swoich lokali na ulicę, gdzie też była woda. W miejscu z którego Jennie prowadziła relacje dla wiadomości, stal chłopczyk w kaloszach, kierujący zdalnie sterowaną łódką. -
Przynajmniej ktoś ma zabawę - skomentował Noe.
- Nie mam pojęcia, dlaczego Lizzie chciała się umówić w centrum. Przecież wszystko będzie pozamykane. -Znając Lizzie, specjalnie wybrała okolicę, która najbardziej ucierpiała. Już pewnie zebrała relacje świadków, żeby je opchnąć ilu jakiegoś szmatławca. Prawdopodobnie miał rację. Starając się omijać najbardziej zalane miejsca, dotarliśmy do lot kawiarni. Była otwarta. Przez okno dostrzegłam Lizzie, Ruth i Amandę Odwróciłam się do Noego.
-
No dobra, lecę być niezależną jednostką.
-
Ja też.
Staliśmy, patrząc na siebie. - Czy to będzie bardzo żałosne, jeśli powiem, że już tęsknię? - za pytałam, ciągnąc go za koszulkę. -
Nie. Żałosne jest to, że chciałem powiedzieć dokładnie to samo.
-
Boże, jesteśmy absolutnie beznadziejni.
Noe dał mi szybkiego buziaka, od którego ugięły się pode mną kolana. -
Totalnie beznadziejni.
Dziewczyny miały już swoje kawy, więc najpierw podeszłam do baru i zamówiłam mleko bananowe. Kiedy się dosiadłam, Ruth wywróciła oczami. -
Czy ty nadal masz pięć lat?
-
Tak, babciu. - Upiłam łyk.
Odchyliłam się na oparcie lepkiej skórzanej sofy. Dziewczyny nie wydawały się szczególnie wyspane. - Co u was? - zapytałam. - Przetrwałyście burzę? Trochę zalało mój dom - powiedziała Amanda, załamując ręce. - Nie mocno, tylko kuchnię. Ale woda zniszczyła podłogę, co bardzo martwiło moją mamę. - Oj, przykro mi. - Znów upiłam łyk mleka. - Zupełnie nie rozumiem, skąd ta burza. To takie dziwne. - Wiecie, myślę, że nadchodzi koniec świata - obwieściła Lizzie, zachwycona ostatecznym unicestwieniem wszelkiego istnienia. - Chodzę na angielski z taką jedną bogobojną, która mówiła, że zanim nadejdzie ostateczny
koniec, będzie się działo. Klęski żywiołowe to jeden z objawów. - Od kiedy stałaś się religijna? - wtrąciła Ruth. - Rozważam różne możliwości. Musicie przyznać, że to daje do myślenia. - Lizzie - roześmiałam się - ty chcesz, żeby dawało do myślenia, bo węszysz temat na artykuł. - Może też. - Moim zdaniem to po prostu anomalia pogodowa - oznajmiła Ruth. Chociaż trochę się bałam. Deszcz złapał nas z Willem na dworze i musieliśmy się u niego schować. - Zarzuciła swoimi nowymi, szkarłatnymi włosami. - To było irytujące. Zamierzałam z nim zerwać, ale wtedy nie mogłabym u niego przenocować. Powiedziała to tak zwyczajnie, bez żadnych emocji. Willowi skończył się termin ważności. Szczerze mówiąc, i tak trzymała go dłużej niż innych, ale nadal nie mogłam zrozumieć, jak mogła być tak obojętna. Byłam z Noem może od tygodnia, a już miałam pewność, że nasze rozstanie wstrząsnęłoby moim światem. - Zaskoczyłaś mnie. - Lizzie przełączyła się na tryb wspierającej przyjaciółki. - Dlaczego? Myślałam, że się dobrze dogadujecie. - Dogadywaliśmy się. - Ruth wzruszyła ramionami. - Ale zaczął mnie nudzić. Wiecie, jaka jestem. Próbowałam poklepać ją pocieszająco po plecach, ale się uchyliła. - Chcesz o tym porozmawiać? - Nie bardzo. Nie z tobą. Bez obrazy, ale o swoich problemach w związku nie będę rozmawiała z dziewczynką nabuzowaną pierwszą miłością. To mnie trochę ukłuło. Szczególnie że dotąd grzecznie wysłuchiwałam opowieści Ruth o jej kolejnych nabuzowaniach.
- Przestań, tak nie można - zbeształa ją Lizzie. Zaskoczyła mnie. Zazwyczaj nie stawiała się Ruth. - Nie możesz winić Poppy o to, jest szczęśliwa. - Wiem, wiem - sapnęła Ruth, wydymając usta. - Co prawda, nie chcę gadać o miłości, ale o seksie mogę, nie? Jaki on jest w łóżku Poppy? Co potrafią zręczne palce gitarzysty? Gapiłam się w swoją szklankę. Ruth wykorzystała moje zakłopotanie, żeby mi mocniej dowala -
Nie mów mi, że jeszcze się z nim nie przespałaś?
Oczywiście, że nie. Wiedziała o tym dobrze. Wszystkie, poza nią czekałyśmy na swój pierwszy raz. -
Hm... - mruknęłam.
Tym razem Amanda stanęła w mojej obronie. Kurka wodna, jakieś święto czy co? - Nie musisz nic mówić - zapewniła mnie. - To nie nasza sprawa Ja nie opowiadam wam o mnie i Johnnie. - Tylko dlatego, że wciąż nie wyszliście poza całowanie - wtrąciła Ruth, zirytowana niespodziewanym odporem. - I pewnie tak pozostanie do 2090 roku. Amanda z udawaną obojętnością napiła się kawy. -
Nie byłabym taka pewna.
No proszę, to wystarczyło, żeby odczepiły się ode mnie. Zaskoczone natarłyśmy na Amandę. -
Bez żartów!
-
Nie wierzę.
-
Opowiadaj!
- Jak daleko zaszliście? - Dobry jest? - zapytała, jak się można domyślić, Ruth. Amanda nie zdradziła jednak nic więcej. Zrobiła się jeszcze bardziej czerwona niż ja i skupiła uwagę na swoim kubku. Milczała, u nr w końcu dałyśmy jej spokój. - No, to coś nowego - stwierdziła Ruth. - Amanda dojrzała do sprawy, Poppy pewnie też niedługo dojrzeje, a ja zostałam sama. - Naprawdę sądzisz, że wkrótce do czegoś między wami dojdzie, Poppy? - zapytała Lizzie z wyraźnym niepokojem. Nie byłam pewna, czy martwi się o mnie, czy może boi się, że mój związek jakoś osłabi naszą przyjaźń. Że rozdzieli nas różnica doświadczeń. - Chcemy trochę przystopować. - Co? On nie chce uprawiać z tobą seksu? - Dziękuję, Ruth. - Oczywiście, że chce - żachnęłam się. - Ale dopiero co się poznaliśmy, a ja, rozumiecie, nie czuję się jeszcze gotowa. - Wiesz, ja na twoim miejscu nie wahałabym się ani chwili. Tacy przystojniacy nie muszą czekać. Chciałam zaprotestować, ale Lizzie znowu przybyła na ratunek. - Przestań, Ruth, sama widziałaś, jak na nią wczoraj patrzył. On jest totalnie nabuzowany. - Uśmiechnęła się do mnie. - Jestem pewna, że będzie czekał na ciebie do końca świata, Poppy. - Miejmy nadzieję. Ruth poszła wziąć sobie kolejną kawę i to ją trochę uspokoiło, kiedy wróciła do stolika, posłała mi nikły uśmiech, co w jej plemieniu oznaczało przeprosiny z płaczem i na kolanach.
- No to jak? - zapytała Lizzie. - Jeszcze ze sobą nie spaliście, ale już wyznał ci miłość? Przypomniałam sobie szepty wczorajszej nocy, gdy szalała burza. Natychmiast zarumieniłam się do granic możliwości, co samo w sobie stanowiło odpowiedź. Amanda i Lizzłe pisnęły z zachwytu. - Naprawdę? - zapytała Amanda. Pokiwałam głową. - Opowiedz. Mi. Wszystko - zażądała Lizzie. Spojrzałam w stronę Ruth. No dobra, w konkurencji bycia zdzirą zdobyłaby złoty medal na olimpiadzie, ale w końcu przeżywał i właśnie rozstanie z chłopakiem i byłoby nie w porządku, gdybym teraz zaczęła opowiadać o swojej miłości. Zauważyła, że się jej przyglądam, i wzruszyła ramionami. - Nie przejmuj się mną - powiedziała, rzucając mi kolejny nikły uśmiech. Wygadaj się. Ale wiesz, nie sądzę, żeby Lady Gaga kiedy kiedykolwiek chciała przystopować. Tak tylko mówię. Kupiłyśmy kolejne napoje, a ja zrelacjonowałam, co wydarzyło się w ciągu ostatnich dni. Dobrze było wygadać się przyjaciółkom obserwować ich reakcje, poznać ich zdanie. Dzięki temu wszystko wydawało się bardziej rzeczywiste. Niesamowite wydarzenia, które rozgrywały się w moim życiu, nie były więc tylko wytworami mojej wyobraźni. Dziewczyny, również Ruth, wzdychały w odpowiednich momentach. Kiedy skończyłam, opadły na krzesła wyczerpani emocjami. Siedziałyśmy przez chwilę, rozmyślając nad tym, aż Lizzie poru szyła sprawę, o której prawie już zapomniałam. - A co się stało z twoją alergią na Noego?
Wróciłam myślami do moich napadów paniki. - Już jej nie mam. - Pokręciłam głową. - To jednak nie było z nim związane. - I brzmiało dość dziwnie. Jeszcze nigdy nie słyszałam, żeby ktoś miał alergię na drugą osobę. - Lizzie przeniosła swoją uwagę nu Amandę. - To jak? - Szturchnęła ją. - Poppy się wygadała. A co jest naprawdę między tobą a Johnnem? Nie odpuszczę, dopóki nie dowiem się wszystkiego, z najpikantniejszymi szczegółami. Przez kolejne godziny zadręczałyśmy Amandę pytaniami. Mimo wszystko nie puściła pary. Nawet kiedy zabrałyśmy jej torebkę i jako okupu zażądałyśmy informacji. Odpowiedziała, że w końcu się nam znudzi... i miała rację. Po jakiejś półgodzinie Amanda z niespotykaną u niej stanowczością wyrwała swoją własność z rąk Ruth, która ilkurat roztrząsała łóżkowe niedostatki Willa. I wyraźnie zaskoczyła ją śmiałość Amandy. Prawdę mówiąc, to, że Amanda się postawiła, zrobiło na nas większe wrażenie niż rewelacje Ruth o Willu. Ruth zawsze nawijała, jak niesamowity w łóżku jest jej obecny chłopak - każdy kolejny miał największe narzędzie, jakie w życiu widziała, był najodważniejszy ze wszystkich, jakich zdarzyło jej się spotkać, itede itepe. Kiedy jednak go rzucała, nie szczędziła nam krępujących opowieści. Nie wiem, czy naprawdę myślała, że wierzymy w to, co mówi. Nie byłyśmy złotymi rybkami, miałyśmy dobrą pamięć i widziałyśmy, że sama sobie przeczy. Mimo to sytuacja ciągle się powtarzała, a my bez żadnych protestów godziłyśmy się na to. Sądzę, że właśnie w takich momentach na mgnienie oka ujawniał się jej prawdziwy brak pewności siebie. W końcu stwierdziłam, że powinnam się już zbierać. - Idziesz? - zapytała Lizzie, kiedy wstałam.
- Taa. Rodzice widzieli mnie ostatnio wczoraj rano. Chyba powinnam wpaść do nich, żeby okazać im swoją dozgonną wdzięczność za to, że wydali mnie na świat. - Odprowadzę cię. - Super. Pożegnałyśmy się i wyszłyśmy na zewnątrz, prosto w zalane miasto. Poziom wody już trochę opadł. Całe szczęście, bo raczej nie mogłam liczyć, że ktoś znowu mnie przeniesie. Sama myśl o Noem sprawiła, że skręciło mnie w żołądku. Z lekką irytacją zauważyłam, że nie potrafię powstrzymać uśmiechu. - A więc go kochasz? - zapytała Lizzie, klucząc między gigantycznymi kałużami. Wzięłam głęboki oddech. - Myślę, że tak. - Ból brzucha się nasilił. - Myślę, że naprawdę go kocham. Spojrzałam na swoją przyjaciółkę. Wydawała się trochę smutna. Rozumiałam ją. Również czułabym żal, gdyby sytuacja była odwrotna. To jest właśnie dziwne w dorastaniu. Pewnego dnia zdajesz sobie sprawę, że nie wszystko już możesz robić z przyjaciółkami. Wasze drogi się rozchodzą i odtąd każda z was przeżywa własne życie po swojemu. - Chcesz znać prawdę? Pokiwała głową. - Tak naprawdę to wszystko jest dość przerażające. - Przerażające? - Tego się nie spodziewała. - Tak. - Jak to? Zastanowiłam się nad odpowiedzią, żeby wyrazić dokładnie to, co myślę. -Wiesz, po pierwsze, to jest coś, nad czym zupełnie nie mam kontroli. Nie
cierpię tego. Nie mogę zapanować nad własnymi uczuciami, utraciłam wszelką władzę nad nimi. Działają niezależnie od mnie i okazują się silniejsze niż zdrowy rozsądek. Nie wiem, czy chciałabym zakochać się w Noem, gdybym miała wybór. Ale go nic miałam. To jest kompletnie nielogiczne. - Wiedziałam, że zdołasz odnaleźć wszystkie minusy zakochania się! Parsknęła śmiechem. - Wcale nie szukałam minusów - zaprotestowałam. - Taka jest po prostu prawda. Po drugie, przeraża mnie, jak szybko straciłam swoją niezależność. -
Niemożliwe. Niezależna Poppy Lawson oddała swoją niezależność.
Koniec świata. - Tak. I wcale mi się to nie podoba. Im bliżej byłyśmy naszych domów, tym płytsze stawały się kałuże. - A nie możesz postarać się być mniej zależna? Musiałam się zastanowić, żeby określić, jak naprawdę to widzę. - Chciałabym. - Złapałam się za głowę. - Ale nie potrafię. Czuję się, jakbym była... uzależniona. Gdyby nagle znikł z mojego życia, chyba bym się nigdy nie pozbierała. To okropne. Postanowiłam przecież, że nie pozwolę sobie na takie uczucia. Ale nic na to nie poradzę. Sama myśl o jego utracie powoduje, że chce mi się płakać. - głos mi się załamał. - Płakać? Przez chłopaka? - Łza popłynęła mi po policzku. - Boże, Lizzie, co się ze mną dzieje? Posypałam się kompletnie. Lizzie otoczyła mnie ramieniem. - Poppy, masz być SZCZĘŚLIWA. Wiesz o tym, prawda? Pokiwałam głową. Popłynęła kolejna łza. -Zrozum - ciągnęła Lizzie. - Jeszcze nigdy nie byłam zakochana, więc nie wiem, jak to jest. Ale to powinno dawać szczęście. Jesteś SZCZĘŚLIWA?
- Jestem szczęśliwa. Ale to mnie przeraża. - Co masz na myśli? - Nie chcę, żeby moje szczęście zależało od chłopaka. Jeszcze nikomu nie wyszło to na dobre. - To głupie. Pomyśl, ile zarabiają te wszystkie komedie romantyczne. Co z nich wynika? To, że dziewczyna staje się szczęśliwa, dopiero kiedy pozna tego jedynego. A te romansidła, które czyta Amanda? Chodzi w nich tylko o to, żeby poznać prawdziwą miłość, a potem żyć długo i szczęśliwie, nie? Teraz zaczęło mi cieknąć z nosa. - Ale to nie jest prawdziwa miłość - powiedziałam, wycierając nos. - Filmy kłamią, miłość nie jest równaniem do rozwiązania. Pomyśl o historiach prawdziwej miłości. O tych, które nie wpisują się w nudny, zmyślony schemat. O tych, które omawiamy w szkole, które przetrwają wieki. W nich miłość doprowadza bohaterów do zagłady. Niszczy ich. Sprawia, że nie mogą dłużej żyć. A jeśli ze mną tak będzie? Ruszyłyśmy dalej. Lizzie najwyraźniej powstrzymywała śmiech. Nie mogłam jej za to winić. Chyba wpadłam w zbyt melodramatyczny ton. - Poppy, słonko, uwielbiam cię i bardzo się cieszę, że poznałaś Noego. Ale nie jesteście Romeem i Julią, Werterem i Lottą, ani nawet tą parą z Titanica, której imion nikt nie pamięta, chociaż wszyscy płaczą nad jej losem. - Nadal mnie obejmowała. - Zrozum po raz pierwszy się zakochałaś. To może być przytłaczające. Po pro stu za dużo się nad tym zastanawiasz... Chciałam zaprotestować, ale nie dopuściła mnie do słowa. - Tak jest. Wiem, że myślisz o tym bez przerwy, to w twoim stylu Ale błagam, czy nie możesz zwyczajnie cieszyć się chwilą? Poznali kogoś, kto cię kocha. Właśnie ciebie. Za to, kim jesteś. Niektórzy nigdy nie przeżyją tego, co
przytrafiło się tobie, słodka siedemnastko. Przestań się martwić i korzystaj z życia. Tylko nie zapominał o swoich przyjaciółkach. Wiedziałam, że to, co mówi, ma sens. A jednak, zamiast czuć ulgę poczułam się raczej niezrozumiana. Żeby jej bardziej nie martwić, kiwnęłam głową i ją przytuliłam. - Jasne, że nie zapomnę. Nie jestem przecież Ruth. - Racja. - Zaśmiała się. - Ech, biedny Will. Ona złamie mu serce - Pewnie tak. - No, mógł się tego spodziewać. Idąc dalej, powoli się uspokajałam. Zaskoczyła mnie własna szczerość. Sama nie zdawałam sobie sprawy ze swoich obaw, dopóki nie wypowiedziałam ich na głos. Przebywanie z Noem tak mn i e oszałamiało, że dopiero z dala od niego byłam zdolna racjonalni! przeanalizować nasze relacje. Przypuszczam, że już samo to stano wiło powód do zmartwień, ale przypomniałam sobie słowa Lizzie powtórzyłam w myślach, że powinnam cieszyć się chwilą. Rozstałam się z nią tam, gdzie zawsze. - Dzięki, że mnie wysłuchałaś - powiedziałam. - Przepraszam, to musi być nieznośne wysłuchiwać zakochanej nastolatki. Na twoim miejscu miałabym dość tej Poppy. - Chcę się cieszyć twoim szczęściem. Ty też powinnaś się nim cieszyć. - Pójdziemy jutro razem na zajęcia? - Będę na ciebie czekać jak zwykle.
22
Kiedy dotarłam do domu, tata siedział w swoim ulubionym fotelu - To ty żyjesz! - powitał mnie, gdy weszłam do salonu ze szklanką wody w jednej dłoni i KitKatem w drugiej. -
Nie da się ukryć.
Usiadłam na podłokietniku fotela i objęłam tatę. -
Jak przetrwaliście burzę? Chyba nas nie zalało?
Przełamałam batonik i dałam tacie połowę. - Na szczęście nie. - Ugryzł, a czekoladowe okruszki spadły mu na spodnie. - Mama martwi się, jak nadmiar wody wpłynie na jej ogródek ziołowy, ale poza tym nic się nie stało. - Wziął kolejny kęs. - A ty? U Noego było bezpiecznie? Dziwnie czułam się z tym, że wiedział, gdzie nocowałam. Oba wiałam się, co sobie mógł pomyśleć, i nawet chciałam mu powiedzieć, że postanowiliśmy się z niczym nie spieszyć. Ale to by było jeszcze dziwniejsze. Położyłam głowę na jego ramieniu. - Tak. Trochę się bałam, kiedy zaczęło padać, ale jak już dotarliśmy do jego mieszkania, było w porządku. - Zamilkłam na chwilę. Choć to i tak było szalone. Tata pokiwał głową. - Myślę, że nie bez przyczyny mówią w takich sytuacjach, że pogoda zwariowała. Siedzieliśmy razem przez kilka minut, przeżuwając czekoladę. Tata wrócił do
lektury gazety. Przypomniałam sobie jak, Noe komentował mój brak zainteresowania wieściami ze świata, więc zaczęłam czytać tacie przez ramię. Pierwsza strona „Middletown Observer” została w całości poświęcona nawałnicy - niesłychane, że zdołali tak szybko przygotować wydanie specjalne. Wydrukowany wielką czcionką nagłówek stawiał sprawę jasno: BURZA ZRÓWNAŁA MIDDL ETOWN Z ZIEMIĄ.
- -
- Ojej, aż tak źle? Tata przewrócił na następną stronę. Znajdował się tam reportaż / powodzi, ze zdjęciami zrozpaczonych ludzi przed zdewastowanymi sklepikami. - Dość źle. Piszą, że usuwanie szkód może potrwać nawet miesiąc. - Nadal nie wiedzą, skąd to się wzięło? - Kompletnie. Podejrzewają, że może to mieć związek z Prądem Północnoatlantyckim, ale zazwyczaj da się przewidzieć burze nadchodzące z tego kierunku. Razem czytaliśmy relacje prasowe. Trochę mnie ucieszyło, gdy na jednej ze stron zobaczyłam nazwisko Lizzie jako autorki wywiadów z powodzianami. Wścibska bestia nawet się nie pochwaliła. Doniesienia były jednak zbyt przygnębiające, żeby dalej czytać. Stłumiłam ziewanie. - Idę do siebie. - Śpij dobrze, misiu. Poszłam na górę i przebrałam się w piżamę. Z przyjemnością zdjęłam w końcu moje wczorajsze ciuchy. Wślizgnęłam się radośnie do łóżka i sięgnęłam po książkę. Zdążyłam przeczytać zaledwie pół strony, gdy zadzwoniła moja komórka. Spojrzałam na ekran i uśmiechnęłam się. Noe. - Cześć - powitałam go, nadal wyszczerzona.
- Hej, piękna. Jak tam ci beze mnie? - Cudownie. - Zagrzebałam się głębiej pod kołdrę. -
Ej, nie mów tak. Zamierzałem uderzyć w ckliwy ton i opowiedzieć ci,
jak bardzo tęsknię. -
Tak, to byłoby ckliwe.
-
W takim razie nic nie powiem.
Sam dźwięk jego głosu sprawił, że natychmiast zapomniałam o potwornych relacjach z prasy. -
Dobrze, ja też trochę za tobą tęskniłam - przyznałam.
-
Ckliwa cizia.
-
Ej!
-
No co? Sama zaczęłaś.
Wzięłam telefon do drugiej ręki i przewróciłam się na bok. -
Jak tam próba?
- Nawet nieźle. - W jego głosie brzmiał entuzjazm. - Naprawdę nieźle. Koncert na horyzoncie. -
Super. Jakieś szczegóły?
- Zadzwonił facet, który załatwia nam występy. Kojarzysz może Kucyki? Oczywiście, że kojarzyłam. Wszyscy kojarzyli. Nie dało się włączyć radia, żeby ich nie usłyszeć. To był jeden z zespołów indie, które przestały być indie po nagraniu jednej wystarczająco chwytliwy piosenki o miłości. Ruth i Amanda ich uwielbiały. Nawet ja miałam ich kawałki na swoim iPodzie. -
Jasne. Dlaczego pytasz?
- No więc... - dramatycznie zawiesił głos - grają w Kompleksie za dwa tygodnie. -
Wiem, Amanda i Ruth chwaliły się, że już kupiły bilety.
- Okazało się, że zawsze chcą jakąś lokalną kapelę jako support. Znaleźli nas w necie i spodobało im się nasze demo. Sam nie mogę w to uwierzyć, Poppy, ale zapytali nas, czy chcemy przed nimi wystąpić. Aż usiadłam na łóżku. -
Żartujesz?
-
Nie.
-
Serio? - Tak. - To niesamowite, Noe! - Zaskoczył mnie zupełnie.
Kompleks to hala widowiskowa jakieś dwadzieścia minut samochodem od Middletown. Zazwyczaj gościła samych topowych wykonawców. Byłam tam kilka razy, kiedy udawało mi się nie zapomnieć, żeby odpowiednio wcześnie kupić bilet. - Sam jestem w szoku. Musimy ćwiczyć, ćwiczyć i ćwiczyć. Mamy tylko dwa tygodnie! Nie możemy tego zmarnować. -
Na pewno dacie radę.
-
Wiesz, ja dam, jeśli tylko będziesz przy mnie.
Westchnęłam. - Chciałabym być, ale bilety są już dawno wyprzedane. Beznadzieja. Naprawdę chciałam zobaczyć Noego na wielkiej scenie. Dlaczego nie poprosiłam Ruth, żeby kupiła mi bilet? -
Żaden problem, Poppy. Wejdziesz jako gość zespołu. Załatwię to.
Trwało chwilę, zanim to do mnie dotarło. -
Możesz powtórzyć?
-
Załatwię to.
-
Nie, zdanie wcześniej. Powtórz wcześniejsze zdanie.
Noe nie bardzo rozumiał, o co mi chodzi. -
Wejdziesz jako gość zespołu...? - zawahał się.
Westchnęłam z zachwytem i opadłam na poduszki. - Wiesz, jak cudownie to usłyszeć? - Roześmiałam się, bo samą mnie rozbawiło to, jaka jestem przejęta. Noe również zachichotał. - Łapię. Jednym z powodów, dla których wkręciłem się w muzykę, była możliwość wyrywania lasek na tekst: „Gram w kapeli”. -
Błagam, nie wyciągaj starych brudów.
- No cóż, zostałaś dziewczyną rockmana, Poppy. Jedyną fanką, na którą zwracam uwagę. A to oznacza między innymi wstęp na zaplecze. -
Czy już mówiłam, że cię kocham?
Znowu się zaśmiał. - Gdybym cię tak dobrze nie znał, zacząłbym podejrzewać, że jesteś ze mną tylko dlatego, że gram w zespole. - Czy to, że jestem dziewczyną rockmana, nie oznacza, że powinniśmy uprawiać szalony seks? - powiedziałam niewinnie, ale |m drugiej stronie zapanowała cisza. - Noe? - zapytałam z lekką pani lcą. - Jesteś tam? W końcu się odezwał. - Rany, Poppy. Nie wyskakuj raptem z takimi rzeczami. Teraz im będę w stanie myśleć o niczym innym. Zachichotałam. - Faceci są tacy nieskomplikowani. - Możliwe. Chociaż staram się nad tym pracować. Przez chwilę myślałam o pierwszym razie z Noem i aż zabrakło mi tchu. Nadal mnie to przerażało, jasne, ale kiedy przypomniałam sobie poprzednią
noc i to, jak cudownie mi z nim było, przeszył mnie dreszcz. - Jesteś pewien, że dobrze robimy, zwalniając tempo? - powiedziałam zachrypniętym głosem. Sama byłam zaskoczona, jak bardzo się nakręcam. Milczał przez dłuższą chwilę. - Poppy, czy próbujesz zafundować mi zawał? - Przepraszam. - Spoko. Tak, myślę, że dobrze robimy. Chociaż to będzie ogromne wyzwanie. - Urwał. - Chodzi o to, Poppy, że jesteś wyjątkowa. To, co istnieje między nami, jest wyjątkowe. Nie chcę tego zepsuć zbytnim pośpiechem. Mamy mnóstwo czasu. - Znowu cisza. Może to zabrzmi hiperckliwie, ale czuję, że przed nami całe życic Że już na zawsze będziemy razem. Teraz już zupełnie nie mogłam powstrzymać uśmiechu. Zero szans. - Czy ty czujesz to samo? Znowu spanikowałam. Zastanowiłam się nad tym, co powiedział Im miał na myśli. Na zawsze. Okej, przynajmniej do końca życia. Sama myśl o tym była przerażająca. Wiedziałam jednak, że nigdy już nie spotkam kogoś takiego jak Noe. Był mi przeznaczony. Z zewnątrz mogło to wyglądać śmiesznie, pierwsza miłość i takie tam, o ile ja wiedziałam, że to coś poważniejszego. I dlatego tak mnie to przerażało. Nie powinno się spotykać swojej drugiej połówki, gdy n u się zaledwie siedemnaście lat. Przecież jeszcze tydzień temu u ogóle nie wierzyłam w żadne przeznaczenie. Teraz jednak czułam, że ono istnieje i łączy mnie właśnie z Noem. A on czekał niecierpliwie na moją odpowiedź. Starannie dobrałam słowa. - Tak, czuję to samo. - Naprawdę? Wiesz, nie chcę niczego na tobie wymuszać. Mówisz
szczerze? W sumie trochę mnie to przytłacza. - A mnie trochę przeraża. Ale czuję, choć może zabrzmi to melodramatycznie, że całkiem miło byłoby spędzić z tobą resztę życia. Noe odetchnął z ulgą. - Dzięki. Bałem się, że tylko mnie tak odbija. - Nie, nie tylko tobie. To zwykła burza hormonów, normalna w okresie dojrzewania. - Zauważ, że nie jesteśmy aż tak młodzi. Romeo i Julia naprawdę się kochali, a mieli po czternaście lat. Dość niepokojące, jak się nad tym zastanowić. Roześmiałam się. - No i nie wyszło im to na dobre. - Obiecajmy sobie, że się nie pozabijamy, dobrze? Przynajmniej na razie. Potem rozmawialiśmy jeszcze o koncercie. I o Ruth. Powiedziałam, że Ruth zamierza zerwać z Willem, co zirytowało Noego. Mimo woli stanęłam w jej obronie, chociaż właściwie nie bardzo umiałam ją usprawiedliwić. Czas było kończyć. - No dobra, byłem dziś grzeczny i nie nachodziłem cię przez cały dzień. Czy w nagrodę mogę odprowadzić cię do szkoły? -
Nie da rady. Umówiłam się z Lizzie.
- Szkoda. To może spotkamy się po lekcjach? Zrobimy coś fajnego. Daleko od mojego mieszkania, żeby uniknąć pokusy... no wiesz.. Przygotuję niespodziankę. Zdałam sobie sprawę, jak bardzo do tyłu jestem z pracami zaliczeniowymi. Rozpaczliwie szukałam wyjścia z tej sytuacji. -
Mam rozprawkę do napisania...
- No tak, jasne. Przepraszam. Nie chcę, żebyś przeze mnie zawaliła egzaminy. Odtworzyłam w głowie plan dnia, żeby znaleźć jakieś rozwiązali i. - Słuchaj, mam jutro dwa okienka, więc jeśli pójdę do biblioteki i wezmę się do roboty, zamiast plotkować z dziewczynami, powinnam nam się wyrobić. -
Jesteś pewna?
-
Tak.
-
Świetnie. Więc się widzimy.
-
Do jutra.
-
Poppy, czekaj.
-
Tak?
-
Kocham cię.
-
Ja też cię kocham.
23
Z samego rana spotkałam się z Lizzie. Pogoda nadal była kapryśna, tym razem zadecydowała, że czas na powrót zimy, więc było piekielnie zimno. Włożyłam kurtkę z futrzanym kapturem, wciągnęłam czapkę i rękawiczki, a na koniec owinęłam się szczelnie szalikiem Niewiarygodne, że dwa dni wcześniej w samej sukience piłam piwo w ogródku. Lizzie, przestępowała z nogi na nogę. - Jezu, jaki zięb! - Z ust poleciały jej obłoczki pary. - Co z tą pogodą? Ma zespól napięcia przedmiesiączkowego czy co? Też ubrała się ciepło. Miała na sobie długi wełniany płaszcz i kapelusz. Lizzie mogła nosić kapelusze, nie wyglądając w nich głupio. - Nie mam pojęcia. - Wcisnęłam dłonie głębiej w kieszenie. - Ale mam nadzieję, że w końcu się zdecyduje, Afryka czy Antarktyda. Mam dość zgadywania. Szłyśmy szybko, żeby się rozgrzać. - A, prawie zapomniałam! - wykrzyknęłam, kiedy już zbliżałyśmy się do szkoły. - Zespół Noego wystąpi jako support przed kucykami na koncercie w Kompleksie. - Lizzie stanęła jak wryta. - Bez jaj! - Noe zadzwonił wieczorem, żeby się pochwalić. - To dopiero news. - Wiem.
- Chłopaki z Kucyków sami ich znaleźli i się do nich zgłosili? -
Ponoć tak.
-
Poinformowałaś już lokalną prasę?
- Oczywiście - odpowiedziałam ze śmiertelną powagą. – Jeszcze w nocy nagrałam im się na sekretarkę i wysłałam faks dla pewności Ruszyłyśmy dalej. Było za zimno, żeby stać. -
To informacja w sam raz do miejscowego dziennika.
-
Taa, być może.
Pod szkolną bramą, inaczej niż zazwyczaj, nie kręcił się limu uczniów czekających na lekcje. Było zbyt zimno. -
Wow, twój chłopak będzie sławny.
-
Hm, może.
Szczerze mówiąc, trochę mnie to niepokoiło. Na tym koncert i będą tysiące dziewczyn. Tysiące wpatrzonych w Noego dziewczyn, marzących, by znaleźć się na moim miejscu. I wszystkie przekonane, że byłyby dla niego bardziej odpowiednie. Starałam się o tym nie myśleć. -
Pogadamy podczas przerwy obiadowej? - zapytała Lizzie.
Właśnie miałyśmy pójść na swoje zajęcia - ja na angielski, a ona na wiedzę o społeczeństwie. - Nie mogę. Zamierzam iść do biblioteki i popracować. Noe obiecał mi niespodziankę po zajęciach, więc muszę trochę nadgoni, robotę. Lizzie uniosła brwi. -
Niespodzianka, hm?
-
Tak powiedział.
-
Intrygujące.
-
Tak. Ma mnie zgarnąć od razu po zajęciach.
- W porządku. Przypomnij mu, żeby zadzwonił do „Middletown Observer”. -
Ha, ha. Jasne.
-
Ale chyba wpadniesz do stołówki chociaż na chwilę?
-
Chyba.
-
No to do zo!
-
Pa!
Idąc na angielski, rozmyślałam, co też Noe zaplanował na wieczór, miałam nadzieję, że nic, co wymagałoby przebywania na dworze w takie zimno. Zastanawiałam się, jak by wyglądał opatulony szalikiem, w ciepłym płaszczu i czapce. Coś mi podpowiadało, że całkiem dobrze. Uśmiechnęłam się, wyobrażając go sobie. Tak mnie to zajęło że nie zauważyłam nadchodzącego Franka i wpadłam prosto na niego. - Poppy, wariatko, patrz, jak leziesz! Frank wydawał się trochę rozbawiony, a trochę wkurzony. Też był ciepło ubrany. Sportową bluzę uzupełniał modnie zawiązany szalik w paski. Nawet nieźle. - Przepraszam - rzuciłam z zakłopotaniem. - Odleciałam myślami. - Jasne. - Szedł w przeciwnym kierunku niż nasza sala. - Dokąd idziesz? Frank pokazał, żebym szła za nim. - Zmienili salę. Tamta jest zalana. Chodź. - Chwycił mnie za rękę. Nie miałam pojęcia, dlaczego to zrobił. Idąc, ze zdziwieniem przyglądałam się naszym splecionym palcom. Frank zauważył moje pojrzenie i zabrał dłoń, jakby nagle zauważył, że trzyma surowego Indyka. Zapadła niezręczna cisza.
- Co porabiałeś w ten dodatkowy wolny dzień? - wydusiłam z siebie, żeby rozładować napięcie. - Eee... - wybąkał. - Siedziałem z chłopakami. Graliśmy na komputerze. Znowu cisza. Musiałam to przełamać. Podstawą mojej znajomości z Frankiem było sarkastyczne przekomarzanie się, a nie niezręczna cisza! - Frank, co ci odwaliło z tym łapaniem mnie za rękę? Wybuchł śmiechem. - Nie mam pojęcia. Wcale nie miałem takiego zamiaru. Po prostu nagle zauważyłem: ojej, ona trzyma mnie za rękę, co robić? I stwierdziłem, że najlepiej nic nie robić. Ale okej, to było dziwne. -
Bardzo dziwne.
-
Swoją drogą, strasznie pocą ci się dłonie.
Trzepnęłam go. -
Ej! To ty chciałeś iść za rączkę. - Zrobiłam dzióbek.
- Naprawdę nie wiem, jak to się stało. Musiałem pomylić Cię z inną dziewczyną. Ładniejszą i bardziej zrównoważoną. Znowu mu przywaliłam. -
Dobra, zasłużyłem sobie.
Napięcie znikło i szczęśliwie dotarliśmy do naszej tymczasowe i klasy. Wyglądała jak zrujnowana szopa. Profesor Gretching raczej nie mogła być zadowolona z tych przenosin. Jak można było przewidzieć, kiedy weszliśmy, rzuciła mnie i Frankowi groźne spojrzenie. - Poppy Lawson! - odezwała się. - Jakże miło cię widzieć, nieodmiennie spóźnioną.
- Przepraszam. - Przemknęłam koło niej i zajęłam pierwsze wolne miejsce. - Nie wiedzieliśmy, że zmieniono salę.- Frank usiadł obok mnie. Przez chwilę słuchaliśmy, jak nauczycielka narzeka na zmianę sali. W końcu się uspokoiła i zaczęła lekcję. Opowiadanie o okopach pierwszej wojny światowej wyraźnie poprawiło jej humor. Rozdała nam egzemplarze książki Birdsong i kazała czytać. - Wrócę na chwilę do naszej klasy - powiedziała. - Chcę coś sprawdzić. Zachowujcie się, kiedy mnie nie będzie. Wzięłam swój egzemplarz i przeczytałam tekst na okładce. - Ale lipa. - Westchnęłam, kartkując książkę. - Wolałabym coś pogodniejszego. -
Omawiamy literaturę wojenną, Poppy. Trudno, żeby była wesoła.
drobne potknięcie - Wiem. Ale chciałabym, żeby ktoś napisał książkę z porządnym szczęśliwym zakończeniem. Frank zaczął czytać. - Jest mnóstwo książek ze szczęśliwym zakończeniem - rzucił, nie odrywając wzroku od książki. - Pomyśl o tych wszystkich romansidłach, na które zawsze tak najeżdżasz. - A skąd ty to niby wiesz? Czytałeś? - Daj spokój! Zacząłem może jedno. Od siostry. Nie mogłem znaleźć swojego „Playboya” i mi się nudziło. - Serio? Kupujesz „Playboya”? - Każdy numer. - Ja to się stało, że się kumplujemy? - A kumplujemy się? Od kiedy?
Pogrążyliśmy się w lekturze. Pierwszy rozdział trochę mnie zdezorientował. Co to miało wspólnego z wojną? Jakiś gość, Stephen, wprowadził się do dziwnego domu we Francji i zabujał się w żonie właściciela. Westchnęłam. Zakazana miłość. Jasne. Pisarze mieli na tym punkcie jakąś obsesję. Czytając dalej, zauważyłam, że książka jest nieźle napisana, pełna opisów i takich tam. Jak zawsze na angielskim, znaczenie powieści pozostawało dla mnie nieodgadnione, dopóki nie wyjaśniła mi wszystkiego profesor Gretching lub choćby lektura podręcznika. Kiedy doszłam do drugiego rozdziału, westchnęłam ciężko. - Co tam, marudo? - Frank spojrzał na mnie. - Chodzi o to - zastukałam w okładkę - że już teraz wiem, że to jest dobra książka. Będą w niej porównania i metafory, starannie budowane napięcie i wielowymiarowi bohaterowie, bła, bła, bla. - Więc w czym problem? - Pewnie będzie też dołująca. A ja teraz nie mam nastroju na doła. Cieszę się życiem, nie chcę się smucić książką. Chociaż profesor Gretching nadal nie było, w sali panowała cisza. Tylko nasze ulubione dzierlatki sobie plotkowały. Z rąk do rąk krążył „Cosmopolitan”. No i był jeszcze ten pretensjonalny indy w i dualista w berecie, skręcający sobie papierosy, który manifestacyjnie czytał ostatni rozdział, żeby wszyscy wiedzieli, że już zna tę książke. Cichutko popłakiwał i rozglądał się ukradkiem, by się upewnić, że wszyscy to widzą. - A więc cieszysz się życiem... - Frank drążył temat. - To cudowny wpływ twojego nowego chłopczyka? Natychmiast zaróżowiły mi się policzki. -
Skąd o tym wiesz?
-
Ludzie mówią, że spotykasz się z nadętym gitarzystą z tamtej kapeli.
Zatrzasnęłam książkę. -
Jacy ludzie?
-
No ludzie, po prostu. - Wzruszył ramionami.
Położyłam głowę na książce. -
Dlaczego to w ogóle kogokolwiek obchodzi?
-
Mnie nie obchodzi.
Zaśmiałam się. -
To dlaczego pytasz?
-
Nawiązuję uprzejmą rozmowę?
- No dobra, nawet jeśli cię to nie obchodzi, musisz wiedzieć, to właściwie całkiem nieźle nam się układa. -
Serio? - Uniósł brew.
-
Serio. - Skinęłam głową.
-
Wow. Poppy Lawson dała się uwieść. Niewiarygodne.
Zachichotałam i ukryłam się za książką. -
Poppy, bez jaj. Czy ty właśnie zachichotałaś?
Miał rację. Speszona zakryłam usta dłonią. -
Dobry Boże, zostałam chichotką.
Frank rozejrzał się niespokojnie. -
Powinienem się przesiąść. - To było drobne potknięcie. - Mimo wszystko, chichotanie? Naprawdę, Poppy, musi wam się nieźle układać.
Ledwo powstrzymałam kolejny chichocik. Moja twarz z różowej f mieniła się w czerwoną.
- A jak tam jego zespół? - Też dobrze. Za dwa tygodnie grają przed Kucykami. Frank natychmiast stracił zainteresowanie książką. - Nie gadaj? Serio? Nawet ja o nich słyszałem. - Serio, serio. - Nieźle. - Wiem. - To co, teraz zostaniesz groupie? Rzuciłam w niego książką, ale się uchylił. Tom przeleciał przez całą klasę i trafił prosto w profesor Gretching, która właśnie stanęła w drzwiach. Po dwóch godzinach angielskiego, po psychologii i niezłej pogadanie profesor Gretching ukryłam się w bibliotece, desperacko starając się ogarnąć zaległe prace. Zbudowałam zasieki z podręczników, żeby nikt mi nie przeszkadzał. Myśl o tym, że nie będę mogła spotkać się z Noem, dopóki nie skończę, dawała mi kopa. Przeleciałam studia przypadków na psychologię i zrobiłam dokładne notatki. Zaczęłam składać scenorys na zajęcia z fotografii. Instruktorka zadała nam kolejny mało oryginalny temat - „Razem” - i zastanawiałam się, które zdjęcia wybrać. W końcu poszłam na łatwiznę i zdecydowałam się na zdjęcia kumpelek. Potem mogłam nawijać, że przedstawiają znaczenie relacji międzyludzkich w procesie socjalizacji, lub uderzyć w jakieś równie podniosłe tony. Wiedziałam, że Ruth nigdy nie odmawia pozowania do zdjęć. Okej, zrobione. Na koniec przeczytałam jeszcze kilka rozdziałów Birdsong. Podlizanie się profesor Gretching mogło wyjść mi na dobre. Książka nadal nie mówiła nic o wojnie. Stephen w końcu trafił do łóżka z panią domu.
Czytając całkiem pikantny opis ich zabaw, nie mogłam przestać my śleć o tym, czy kiedyś dojdziemy do tego z Noem. Zrobiło mi się gorąco. Z rozmyślań wyrwało mnie na szczęście brzęczenie telefonu SMS
od Lizzie.
Co tam, kujonie? Lunch? Tam gdzie zawsze. Zauważyłam, że zrobiłam na tyle dużo, że wieczór z Noem nie hyl już zagrożony. Rozmontowałam ścianę podręczników, spakowałam swoje rzeczy i pobiegłam do stołówki. Dziewczyny znowu grały w oszusta. Lizzie, sądząc po wielkie| kupce kart przed nią, srogo przegrywała. - Siemka, pracusiu. - Wyłożyła pięć kart. - Cztery asy? - dodała z nadzieją w głosie. Ruth przesunęła całą kupkę do Lizzie. -
Nie jestem głupia. Oszust!
Usiadłam obok Amandy i wyciągnęłam kanapkę. -
Kto wygrywa?
-
Jak to kto? Ja! - oznajmiła Ruth.
Amanda kiwnęła mi głową i rzuciła dwie karty. -
Dwie królowe - wymamrotała.
- Oszust! - wykrzyknęła radośnie Ruth, przewracając karły Amandy. Zabieraj je. - Ktoś tu ma dzisiaj szczęście. - Ugryzłam kanapkę i popiłam ja colą Amandy. - Co ty taka wesoła? - zwróciłam się do Ruth. Lizzie strzeliła minę. - To jeszcze nic nie wiesz? - zawołała, próbując uporządkować swoje karty. - Ruth, pochwal się.
Spojrzałam na Ruth. -
Pogodziłam się z Willem.
-
Jak to? Jeszcze wczoraj chciałaś z nim zerwać.
- Wiesz, przyszedł do mnie wieczorem i zrozumiałam, że mi na nim zależy. - Zastanowiłam się przez chwilę. Poczekaj... czy Will pochwalił ci się, że zagrają przed Kucykami? Odwróciła wzrok. - Tak, coś o tym wspominał... Nie do wiary. -
Co za zbieg okoliczności.
-
O co ci chodzi?
Całe szczęście, że Lizzie była czujna i postanowiła zapobiec wiszącej w powietrzu kłótni. - Dziewczyny, czy to nie wspaniale? - wtrąciła się. - Amanda i ja możemy wślizgnąć się z wami na zaplecze. Będzie super, nie? Ruth i ja nadal prowadziłyśmy pojedynek na spojrzenia. W końcu westchnęłam i poddałam się. -
Jasne. Zapowiada się niezła zabawa.
Ruth rozmarzyła się. -
Nie mogę uwierzyć, że mój chłopak wystąpi przed Kucykami.
Przełknęłam ślinę. -
I udzieli wywiadu w prasie...
-
Że co? - Odwróciłam się do Lizzie.
Poprawiła się na krześle, wyraźnie zmieszana. -
No wiesz...
- Czy to nie szalone? - przerwała jej Ruth. - Zadzwoniłyśmy do gazety i
zgodzili się, żeby Lizzie przeprowadziła z chłopakami wywiad i napisała reportaż o zespole! Chwilę trwało, zanim dotarły do mnie jej słowa. -
I zostało to załatwione w tych kilka godzin?
Ruth pokiwała głową. -
Noe ci nie powiedział?
No nie powiedział... -
Nasi ukochani będą sławni! - Ruth chciała przybić mi piątkę. Bez
entuzjazmu klepnęłam jej dłoń, zastanawiając się, skąd ta moja irytacja. -
Wspaniale...
24
Tego popołudnia czas wlókł się niemiłosiernie... Zastanawiałam się, nawet, czy może mój zegarek się nie zepsuł, mimo że był to przecież drogi model zsynchronizowany z satelitą. Zaczynałam już tęskni, za Noem. Serce mi przyspieszało, jakby czuło, że Noe jest coraz bliżej. Lekcja dobiegała końca, a ja próbowałam dyskretnie przygotować się na randkę. Na szczęście instruktorka fotografii należała do tych natchnionych. Była zbyt zajęta miotaniem się po sali w swoich zwiewnych szalach i zachęcaniem studentów do fotografowali u bezdomnych, by zauważyć, że pod stołem robię sobie szybki mam kiur. I że nakładam błyszczyk. Oraz poprawiam fryzurę i ekspresowo maluję oczy. Kiedy rozległ się dzwonek, wyglądałam, hmm, chyba nawet nieźle Cała moja ciężka praca poszła jednak na marne, gdy tylko wyszłam na dwór. Z zimna zaczęło cieknąć mi z nosa, a wiatr zdewastował moją fryzurę i zmroził policzki. Ledwo powstrzymałam się, by nie ruszyć pędem do bramy. Gdy zobaczyłam go opartego o ogrodzenie, zaparło mi dech. Dziewczyny zerkały na niego i chichotały. Mijając go, bawiły się włosami i trzepotały rzęsami. W zimowych ciuchach wyglądał nieziemsko. Miał na sobie dżinsy, zieloną bluzę i skórzaną kurtkę. Modna czapka skrywała jego ciemne włosy, a szary szalik podkreślał piękne kości policzkowe. Im byłam bliżej, tym szybciej biło mi serce. Zauważyłam, że na ramieniu ma wielką torbę. Delikatny pocałunek sprawił, że zaczęły mi drżeć kolana. - Witaj, piękna - powiedział Noe i znowu mnie pocałował. - Rozumiem, że
byłaś grzeczna i już odrobiłaś lekcje? Pokiwałam głową. -
Co jest w tej torbie?
-
Dowiesz się w swoim czasie - odparł, przykładając palec do ust.
- Jest ogromna! Trzymasz w niej jakieś zwłoki? Mam nadzieję, że w ramach niespodzianki nie będę musiała kopać grobu dla twojego muzycznego rywala. Noe się zaśmiał. - Jak już powiedziałem, dowiesz się w swoim czasie. - Wziął mnie za rękę i ruszyliśmy spod szkoły. - Jak ci minął dzień? - zapytałam, nadal zastanawiając się, co jest w torbie. -
Był dość dziwny. Napiszą o nas w gazecie.
-
Wiem. - Uśmiechnęłam się. - Zgadnij, czyja to sprawka.
- Powinienem się domyślić... - Ścisnął mi rękę. - No cóż, przyda nam się nieco promocji. Chociaż gazety czytają już tylko staruszkowie z klasy średniej. -
I Lizzie.
-
Ona się nie liczy.
-
Fakt.
Noe zaczął huśtać naszymi splecionymi dłońmi. - Mam nadzieję, że nie możesz się doczekać tego, co dla ciebie zaplanowałem. -
Oczywiście. Chciałabym już wiedzieć, o co chodzi.
-
Najpierw pójdziemy do ciebie, żebyś się mogła przygotować.
-
Przygotować?
-
Tak.
-
Do czego?
-
Na razie nic więcej nie zdradzę.
- Ale ja już jestem gotowa. - Poczułam się trochę niepewnie. Przecież poprawiłam makijaż, moje włosy, mimo wiatru, nie wyglądały chyba tak strasznie i wcale nie byłam źle ubrana. – Nie wyglądam na gotową? - Wyglądasz ślicznie, jak zawsze. - Pocałował mnie w czoło. Ale tam, gdzie cię zabieram, nie wpuszczają w dżinsach. - Teraz to naprawdę mnie zaintrygowałeś. - Cierpliwości. Poszliśmy do mnie, przez całą drogę mając splecione dłonie. Przypomniało mi to wcześniejszą sytuację z Frankiem. Chwycił mnie za rękę... Moja pewność, że Frank na mnie nie leci, nieco osłabia Odepchnęłam jednak od siebie tę krępującą myśl i skupiłam się na właścicielu dłoni, którą trzymałam w tym momencie. Mróz nadal szczypał w policzki i zastanawiałam się, czy nie byłoby mądrze na łożyć dodatkową warstwę podkładu redukującego zaczerwienienia. Noe opowiadał mi o sesji zdjęciowej dla gazety. - Szczerze mówiąc, ich koncepcja jest dość pretensjonalna. Chcą nam strzelić foty pod mostem kolejowym. Mam wrażenie, że chodzi im o zdjęcia buntowników na tle rozpadających się murów. - Przecież wasz zespół nazywa się Nerwobóle. To tak jakbyście błagali o czarno-białe zdjęcia ze zmurszałą cegłą w tle. - Czemu tak się czepiasz naszej nazwy? - Bo jest głupia. - Jakby „The Beatles” brzmiało lepiej. - Czy ty właśnie porównałeś swój zespół do The Beatles?!
Podniósł ręce. - Broń Boże! Uspokój się, przepraszam. Tymczasem dotarliśmy do mojego domu i wygrzebałam klucze. Kiedy weszliśmy, zawołałam, żeby upewnić się, że nikogo nie ma Byliśmy sami. - Chodź. - Poprowadziłam go na górę. - Mój pokój jest na piętrze - Wpuścisz mnie do swojego pokoju? - Nie wyobrażaj sobie za wiele. - Ciekawie będzie zobaczyć miejsce, gdzie śpisz. - Raczej dziwnie. Co ty masz z tym spaniem? Otwierając drzwi, próbowałam sobie przypomnieć, w jakim stanie zostawiłam rano pokój. Na szczęście nie było aż tak dużego bałaganu. Zanim wszedł Noe, zdążyłam szybko zasłać łóżko i kopnąć pod nie zabłąkane majtki. Noe usiadł na nim i rozejrzał się. - A więc tak mieszka Poppy? - Popatrzył na zdjęcia w ramkach, misia przytulankę (kurka, zapomniałam go schować) i pretensjonalny plakat z Jamesem Deanem. - Przepraszam, zwykle mam tu większy porządek - skłamałam. Noe sięgnął po moją dłoń i przyciągnął mnie. Usiadłam obok niego. Musnął wargami moje usta. - Jest idealny. Uwielbiam go. Widać w nim ciebie. Znowu mnie pocałował, tym razem odważniej, a moje ciało odmówiło mi posłuszeństwa. Chciwie wpiłam się w jego usta i oplotłam go ramionami. Jęknął i zanim się spostrzegłam, już siedziałam na jego kolanach i całowaliśmy się jak szaleni. Nie mogło być cudowniej. Rozłączyliśmy się, żeby zaczerpnąć powietrza, i Noe wyszczerzył zęby w uśmiechu.
- Coś nam nie wychodzi. - Pogłaskał mnie po twarzy. - W twojej obecności po prostu nie potrafię się powstrzymać. Kątem oka dojrzałam swoje odbicie w lustrze toaletki. Pięć minut i całowania zdołało zamienić moje włosy w potarganą szopę. Przeczesałam je palcami, usiłując doprowadzić je do stanu normalności. - No tak, ja też za bardzo nie kontroluję swojej wewnętrznej nimfomanki. Dobra, zmieńmy temat. Po co tu przyszliśmy? - Aha, prawie zapomniałem. Noe zeskoczył z łóżka i zaczął szperać w swojej torbie. Zaintrygowana dojrzałam, że wyjął z niej mniejszą torebkę. - Po co ci to? - To dla ciebie. Zatknęłam kosmyk włosów za ucho. -
Co jest w środku?
-
Otwórz i sama zobacz.
Położył ją na łóżku. Pochodziła z eleganckiego sklepu w centrum .Eleganckiego i bardzo drogiego sklepu. - Nie musiałeś mi nic kupować - powiedziałam, obracając w dłoniach. 1
-Nie wygłupiaj się. Jesteś moją dziewczyną. Zresztą to bardzo praktyczny prezent. Wsunęłam rękę do torebki. W środku poczułam coś miękkiego. Wyciągnęłam czerwone zawiniątko. Delikatnie rozłożyłam najpiękniejszą sukienkę, jaką w życiu widziałam. -
To sukienka.
Stałam oszołomiona. To był odcień czerwieni, w którym widziałam byłoby mi do twarzy, ale nigdy nie zdobyłam się na odwagę, żeby włożyć coś
takiego. Sukienka miała nieduży dekolt i długie rękawy. Rozkloszowana od talii, kończyła sporo przed kolanem -
Jest piękna.
Noe przyłożył ją do mnie. - Chyba będzie idealnie pasować - powiedział z uśmieszkiem Zdecydowanie zasłużyłem na jakąś nagrodę. Zabrakło mi słów. Wpatrywałam się w sukienkę. -
Podoba ci się?
Pokiwałam głową, a następnie nią pokręciłam. - Jest wspaniała, Noe. Ale naprawdę, nie mogę jej przyjąć. Wi e m co to za sklep. Musiała kosztować fortunę. Wzruszył ramionami. - Jestem wyrzutem sumienia multimilionerów, pamiętasz? Nie martw się kasą. Przymierz. -
Nie wiem, gdzie mogłabym w niej pójść.
- Na przykład tam, gdzie cię dzisiaj zabiorę. - Uśmiechnął się jeszcze szerzej, po czym wyciągnął ze swojej torby białą kopertę i im ją wręczył. Nerwowo ją otworzyłam i wyjęłam dwa sztywne bilety. Zaparło mi dech. - Bilety na balet? - Nie wierzyłam własnym oczom. - Tak. I to niezłe miejsca. Mój ojciec ma lożę. Korzysta z niej, kiedy chce zrobić wrażenie na potencjalnych klientach, ale dzisiaj Będzie wolna. Pomyślałem, że mogłabyś włożyć nową sukienkę. Pisnęłam i przytuliłam go mocno. - Nawet nie wiesz, jak bardzo uwielbiam balet! - No, nie wiedziałem. Ale zgadłem. Poza tym zdaję sobie sprawę, jak
bardzo dziewczyny lubią się stroić na specjalne okazje. - Ja kocham balet. Kocham, kocham, kocham, KOCHAM. - Zrobiłam piruet. - Tańczyłam jako dziecko, wiesz? I byłam nawet całkiem niezła. Mama zabierała mnie na balet w każde święta. Cały rok na In czekałam. Noe wstał, a ja teatralnie skoczyłam w jego ramiona. Złapał mnie I obrócił dokoła. - Co się później wydarzyło, moja Margot Fonteyn? Dlaczego przestałaś? - No cóż... - Westchnęłam. - Życie. Trochę dorosłam i okazało się, że w soboty bardziej mnie kręcą zakupy niż lekcje baletu. Teraz tego żałuję. - Cieszę się, że wybrałem coś, co sprawia ci radość. - Nawet nie wiesz, jak bardzo. - Przymierzysz swoją nową sukienkę? - Tylko jeśli obiecasz, że nie będzie podglądał. - Żadnego podglądania. - Zasłonił oczy. - Obiecuję. Szybko wyskoczyłam z ciuchów i włożyłam sukienkę. Pozwoliłam, by materiał swobodnie opadł, i spojrzałam w lustro. Wow. Ta sukienka była magiczna. Wyglądałam na pięć lat starszą. Jej kolor sprawił, że moja skóra wydawała się jakby mleczna, a włosy pociemniały i nabrały blasku. - Już? - spytał Noe. - To czekanie mnie zabije. - Już. - Zgarnęłam włosy na jedną stronę. Noe zerknął przez palce. Zamarł w bezruchu. Następnie całkiem odsłonił oczy i przyjrzał mi się uważnie. Czułam, że moja twarz je się równie czerwona jak ta sukienka. Nadal ani słowa.
-
Co się dzieje? Zaczynam się niepokoić.
Ujął moją twarz i namiętnie mnie pocałował. Kiedy mnie puścił byłam jeszcze bardziej skołowana. -
Za co to?
Zaczął całować moją szyję i ramiona. -Wyglądasz. Tak. Niewiarygodnie. Cudownie - dyszał między kolejnymi pocałunkami. - Nie. Mogę. Się. Powstrzymać. -
Podobam ci się? - Zachichotałam.
- Mało powiedziane. - Pocałował mnie w usta. - Odpuśćmy sobie ten balet. Chcę spędzić cały wieczór, podziwiając cię w tej sukni. -
Nie ma mowy, nie zrezygnuję z baletu.
-
Ale spójrz na siebie!
-
O której musimy wyjść?
Zerknął na zegarek. -
Za jakąś godzinę.
- Okej, muszę się uczesać i zrobić makijaż. Nie mogę wyjść w takiej sukience i z taką twarzą. -
Uwierz mi, twojej twarzy już nic nie pomoże.
-
To nie jest dobra wiadomość, ale dzięki.
Pocałował mnie po raz ostatni. - Zostawię cię samą. Jestem już zbyt napalony. Przygotuj się, a ja się przebiorę w łazience. -
Sobie też kupiłeś suknię?
-
Tak. I szpilki. I tę BOSKĄ kopertówkę, którą znalazłem w Coasi
-
Nieźle się znasz na babskich sklepach.
Słucham, o czym mówią dziewczyny.
- Jasne. Noe opuścił mój pokój z jeszcze jedną tajemniczą torbą. Szybko zadzwoniłam do mamy, by opowiedzieć jej o swoich planach na wieczór. Bardzo się tym podekscytowała i opóźniła moje przygotowania o dobre dziesięć minut. Nie przestając się uśmiechać, usiadłam przed toaletką, żeby zrobić się na bóstwo. Postanowiłam '.igrać z kolorem sukni. Minimalnie podkreśliłam oczy i zajęłam się tworzeniem ponętnych ust, w pięciu prostych krokach według „Cosino”. Kiedy skończyłam, zaczęłam układać włosy. Zostało mi akurat tyle czasu, by je podkręcić. Włączyłam lokówkę i starannie ułożyłam je w delikatne loki. Zdążyłam jeszcze spryskać się drogimi perfumami, które dostałam na urodziny, gdy do pokoju wkroczył Noe. Tym razem to on mnie zaszokował. Wyglądał... fantastycznie. Miał na sobie nienagannie skrojony czarny garnitur, starannie wyprasowaną białą koszulę i wąski czarny krawat. Uczesał się. Po raz pierwszy zrezygnował z artystycznego nieładu i wymodelował włosy tak, by perfekcyjnie podkreślały linię szczęki. Ogolił się dokładnie, dzięki czemu jego ciemne oczy stały się jeszcze bardziej wyraziste, luk można było przewidzieć, poczułam skurcz żołądka, jakbym stanęła nad skrajem przepaści. Moje serce wskoczyło na wyższy bieg. Już miałam mu powiedzieć, jak cudownie wygląda, ale był szybszy. - Poppy Lawson, jesteś, bez cienia wątpliwości, najpiękniejszą dziewczyną w Middletown. Resztką woli zdołałam nie ulec pożądaniu. - Ty też wyglądasz całkiem nieźle. - Gdybym nie znał cię tak dobrze, pomyślałbym, że to był komplement.
Pocałował mnie, co doprowadziło całe moje ciało do dreszczu rozkoszy. A potem oparł głowę na moim ramieniu i spojrzał na nasze odbicie w lustrze. - Wiesz co? Całkiem ładna z nas para. Podążyłam za jego wzrokiem. Miał rację. Wyglądaliśmy razem ładnie. Prawie się nie rozpoznałam. Czy ta dorosła śliczna dziewczyna promieniująca radością to naprawdę ja? Nie zdawałam solili wcześniej sprawy, że dzięki Noemu uśmiecham się tak często… że bycie z nim tak bardzo mnie uspokaja... Wiem, to brzmi tanio, ale tak było. - Oj. - Noe zerknął na zegarek. - Jeśli nie wyjdziemy natychmiast nie zdążymy na pociąg. W panice wrzucałam rzeczy do torebki, krzyczałam, że nie mogę znaleźć butów, i dzwoniłam od Noego na własny numer, żeby na mierzyć swoją komórkę, bo gdzieś mi się zapodziała. Aż w końcu udało nam się wyjść.
25
Po podróży bardzo, bardzo zimnym pociągiem do Londynu, a później metrem, wyszliśmy na ulice West Endu. Było lodowato. Ludzie dookoła pędzili, chcąc jak najszybciej uciec przed mrozem. - Opera jest tuż za rogiem - powiedział Noe, pomagając mi przecisnąć się przez tłum. Nie byłam przyzwyczajona do londyńskiego tempa chodzeni. i, więc cały czas obrywałam łokciami i przepraszałam wszystkich wokół. Kiedy dotarliśmy na miejsce, przed wejściem ciągnęła się długa kolejka. Stojący w niej ludzie również byli odpowiednio wystrojeni. Mężczyźni mieli na sobie garnitury, a spod i ciężkich, zimowych płaszczy kobiet wystawały rąbki eleganckich sukni. Noe poszedł od razu na sam początek kolejki. - Czekaj - szepnęłam. - Nie powinniśmy stanąć na końcu? - Nie. - Uśmiechnął się. Ruszyłam za nim, zakłopotana, z rękami skrzyżowanymi na piersiach. Nigdy nie wpychałam się bez kolejki i nie rozumiałam, dlaczego Noe był tak pewny, że on nie musi czekać jak inni. Kiedy podeszliśmy do kasy, Noe cicho podał swoje nazwisko, na co twarz pracownika obsługi od razu się ożywiła. - Oczywiście, panie Roberts, zapraszamy do loży. Bileter dał dyskretny sygnał i kolejny pracownik opery zjawił się tuż przy nas. Zostaliśmy przeprowadzeni przez tłum, a w naszych dłoniach pojawiły się kieliszki buzującego szampana.
- Jesteś synem premiera czy co? - szepnęłam, podążając za mężczyzną ciemnoczerwoną klatką schodową. Wzięłam łyk szampana, zachwycona tym, że uznali mnie za pełnoletnią. Bąbelki łaskotały w nosie. -Wynajmujemy lożę - odparł zupełnie niewzruszony tym że traktują nas jak VIP-ÓW. -
Taka obsługa sporo kosztuje.
Wspinaliśmy się po schodach, piętro po piętrze. Pozostali widzowie byli wpuszczani przez drewniane drzwi i tłum powoli się przerzedzał. - Już niedaleko, proszę pana - oznajmił nasz przewodnik. Był dość korpulentny i z wysiłku na jego czole wystąpiły krople potu. Szliśmy do góry, aż znaleźliśmy się naprawdę blisko bogato zdobionego, pozłacanego sklepienia z cherubinami wśród chmur Mężczyzna wskazał nam niewielkie drzwi okolone kotarami z czerwonego aksamitu. - Oto państwa loża - powiedział, po czym się lekko ukłonił, co uważałam już za lekką przesadę. Noe zaskoczył mnie, wręczając mu dwudziestofuntowy banki mi Dziwnie wyglądało to w wykonaniu mojego nastoletniego chłopaka - o wiele za dorosło. Zauważyłam, jak bardzo ten wieczór odbiega od mojego zwyczajnego życia w Middletown. Noe delikatnie objął mnie w talii i poprowadził za czerwone kotary. Już miałam go zasypać pytaniami, czy jego ojciec jest w mafii kiedy zauważyłam, gdzie się znaleźliśmy. Weszliśmy do małej, ale luksusowej loży na prawo od sceny. Będąc tak wysoko nad widów nią, czułam się jak monarchini. Przed nami rozpościerało się może elegancji. Mężczyźni w doskonale skrojonych, drogich garniturach prowadzili połyskujące diamentami kobiety do obitych czerwonym aksamitem foteli. Drogie kamienie i cekiny na sukniach
błyszczały w świetle, rzucając tęczowe refleksy na bogato zdobione ściany. Pusta jeszcze scena oczekiwała na pojawienie się gibkich tancerek w zwiewnych tutu. Wzięłam głęboki oddech i westchnęłam, przechylając się przez balustradadkę, by wszystko dobrze zobaczyć. Noe stanął za mną i delikatnie objął mnie w talii. - Jak ci się podoba? - Poprawił mi kosmyk włosów i poczułam przy uchu jego gorący oddech. Nie mogłam oderwać wzroku od sali rozpościerającej się w dole.
– To
cudowne. - Westchnęłam. - Jesteśmy tak wysoko. Nie mogę uwierzyć, że naprawdę będę oglądać balet z prawdziwej loży. Czuję się jak Julia Roberts w Pretty Woman. - A to przypadkiem nie jest film o prostytutkach? - Zmarszczył brwi. - Tak. Ale o dobrych prostytutkach. Jest tam taka scena, w której Richard Gere kupuje jej suknię, też czerwoną, i zabiera ją do opery. To taaaakie romantyczne. - Nie bardzo mi się podoba, że właśnie porównałaś mnie do Richarda Gerea, a siebie do prostytutki. Wychyliłam się tak daleko, jak tylko się odważyłam. - Hej, pod nami też jest loża. Może napiszemy wiadomość i spuścimy im na sznurku? - To miał być żart, ale kiedy wypowiedziałam to na głos, pomysł całkiem mi się spodobał. Noe roześmiał się i pocałował mnie w szyję. - Zdajesz sobie sprawę, że jesteś najpiękniejszą osobą w tym budynku, prawda? Muśnięcie jego ust przyprawiło mnie o dreszcz. Zupełnie straciłam
jakikolwiek racjonalny wpływ na własne ciało. Próbowałam się odwrócić, żeby odpowiedzieć na pocałunek. - To naprawdę słodkie kłamstewko. Kiedy znowu mnie pocałował, poczułam przyjemne mrowienie wzdłuż kręgosłupa. - Nie tylko jesteś piękna, lecz także skromna. Uwielbiam to w tobie. Kolejny pocałunek. Chciałam rzucić coś zabawnego i/lub inteligentnego, ale Noe odwrócił mnie, żeby pocałować prosto w usta. Zanim zdążył to zrobić zaskoczył nas dźwięk strojącej się orkiestry. -
Zapomniałam, że nie jesteśmy sami. - Serce biło mi jak mini....
-Tak. Nagle balet przestał mnie interesować. Może po prostu wrócimy do mnie? Zrobiłam nadąsaną minę. -
Nie ma mowy. Patrz. Zaraz zaczną.
Rozsiadłam się w moim wielkim, pluszowym fotelu. Na stoliku przede mną spoczywała lornetka teatralna. Chwyciłam ją, żeby przyjrzeć się muzykom z orkiestry. -O rany, broda skrzypka robi wrażenie. - Podałam lornetkę Noemu. - Sam zobacz. Rzucił mi dziwne spojrzenie, ale popatrzył przez lornetkę. -
Masz rację. Imponująca.
Odwrócił się i znów tak dziwnie na mnie spojrzał. -
Co znowu?
- Myślę, że to niemożliwe, żeby ktoś mógł kogoś kochać kogoś mocniej i niż ja ciebie w tej chwili.
Jego wzrok był tak gorący, że groził oparzeniem. Powinnam częściej pokazywać mu osoby z nietypowym zarostem, chyba go w nakręcało. - Też cię kocham. - Chwyciłam jego dłoń. - Dziękuję, że mnie tu zaprosiłeś. - To pewnie najbardziej romantyczna rzecz, jaka nim. w życiu spotka. Uśmiechnął się. - A balet się nawet jeszcze nie zaczął. - Wyciągnął ręce, a koszula nieco mu się uniosła, odkrywając skrawek brzucha. Natychmiast zapomniałam o balecie. -
Chcesz coś do picia?
-
Hę? - Wciąż byłam oszołomiona widokiem jego nagiej skói \
-
Pić. - Wskazał mój pusty kieliszek. - Chcesz jeszcze?
Potrząsnęłam głową, żeby oprzytomnieć. - Tak, poproszę, dzięki. Bardzo chętnie. Noe nachylił się do niewielkiego stolika, którego wcześniej nie zauważyłam, i wziął słuchawkę aparatu, którego oczywiście też nie • dostrzegłam. - Jest tu telefon? Przytknął palec do ust, żebym była cicho, i zaczął rozmawiać z kimś po drugiej stronie. Nie wybierał numeru, więc pewnie mielimy bezpośrednie połączenie. - Dzień dobry. Tak, dzwonię z najwyższej loży. Czy moglibyśmy poprosić o butelkę szampana? Dziękuję. Odłożył słuchawkę, a ja zbierałam szczękę z podłogi. - Szampana? Poważnie? Obojętnie wzruszył ramionami.
- Jest gratis. - Skoro tak... Bawiłam się obserwowaniem ludzi, aż przybył nasz szampan, w dużym wiaderku z lodem, wraz z połyskującym stosikiem truskawek. Przyniósł to kolejny mężczyzna w garniturze. Szybko kiwnął głową, postawił szampana i wyszedł. -
Reflektujesz? - zapytał Noe, wyjmując butelkę.
-
Czemu nie?
Chwilę zmagał się z korkiem. Z cichym syknięciem szampan potoczył się złocistym strumieniem prosto do kieliszków, które trzymałam. Podałam jeden Noemu, a on wzniósł toast. - Za miłość, która dopada znienacka i trwa na wieki. - Stuknął kieliszkiem o mój i upił spory łyk. Wzruszona jego słowami zrobiłam to samo. - Kiedy się w końcu zacznie? - zapytałam akurat w momencie, gdy zgasły światła. Wzięłam kolejny łyk szampana. Kiedy doszłam do wniosku, że jestem, bez żadnych wątpliwości, najszczęśliwszą dziewczyną w całym wszechświecie, kurtyna poszła w górę i piętnaście baletnic w tutu wskoczyło na scenę. Godzinę później, gdy żyrandole znowu się zapaliły, myślałam tylko o dwóch rzeczach: a) balet był naprawdę
CUDOWNY
oraz b) bąbelki i szampana
natychmiast zbierają się w mózgoczaszce. Masy ludzi ruszyły ze swoich miejsc. Mężczyźni przepuszczali kobiety między rzędami, żeby mogły spędzić cały antrakt w kolejce do łazienki.
Wiercące się dzieci w odświętnych ubrankach trzymał, najdroższe lody świata i skarżyły się swoim mamom, że się nudzą. Grzeczna kolejka ustawiła się do sklepu z pamiątkami, żeby wszyscy mogli zmarnować dziesięć funtów na program w twardej okładce ja natomiast wyciągnęłam nogi na balustradzie loży i dopijałam szampana. - Dobrze się bawisz? - Noe spojrzał na mnie z zachwytem. - To jest niesamowite. - Z werwą pokiwałam głową. - Widziałeś jak tańczą? Jak one pięknie tańczą! Dlaczego skończyłam z baletem Może teraz bym już była primabaleriną, kto wie... KOCHAM balet. A ty kochasz balet? Myślisz, że mógłbyś podskoczyć tak wysoko? Czknęłam, co doprowadziło Noego do śmiechu. - Poppy Lawson, czy ty już jesteś pijana? Jak to możliwe? Wypiła tylko dwa kieliszki! Z oburzenia aż podskoczyłam i dumnie wypięłam pierś. - Pijana? Oczywiście, że nie jestem pijana. - Energicznie machnę łam kieliszkiem, żeby podkreślić, jak bardzo nie jestem pijana. Siła odśrodkowa poniosła odrobinę szampana nad balustradą, a późni, i prosto na widownię. Uuuups. Przyklękłam, żeby nikt z dołu nie mógł mnie zobaczyć, i zerknęłam przez balustradkę. Pod nami była grupa zdezorientowanych starszych ludzi. Kobieta z mokrą plamą na niebieskiej sukni wy ciągnęła rękę wnętrzem do góry, jakby sprawdzała, czy nie padał tu deszcz. Mężczyzna, prawdopodobnie jej mąż, rozglądał się szukając źródła tego mokrego ataku. Nagle, jakby wyczuli, że ich obserwuję i oboje spojrzeli w moim kierunku. - Kurka wodna - szepnęłam i padłam na ziemię. Noe przykucnął obok. Ledwo powstrzymywał śmiech.
- Nic nie widziałeś, jasne? - Jesteś niemożliwa - wysapał. - Nigdzie cię już więcej nie zabiorę. - To był przypadek! - Jasne, jasne. Proszę, postaraj się nie zatopić widowni podczas drugiej części, dobrze? - Postaram się. Nagle poczułam, że natychmiast muszę iść do łazienki. Gwałtownie wstałam i okazało się, że nasza loża strasznie się kołysze. - Och, nie! - jęknęłam, gdy dotarła do mnie okrutna prawda. - jestem pijana. Noe ze śmiechu aż się chwycił za brzuch, ale szybko wstał, żeby mi pomóc. - Jak na to wpadłaś? - Jestem pijana. Na balecie! Nigdy wcześniej nie piłam szampana. - Trochę uderzył ci do głowy. To zaraz przejdzie. Czy zauważyłaś, że spiłaś się już drugi raz w tym tygodniu? Zaczynam podejrzewać, że masz problem z alkoholem. - To wszystko przez ciebie - wymamrotałam, kuśtykając do drzwi. - Przez ciebie jestem ciągle zdenerwowana! - Dokąd to, pijaczko? -
Do kibelka.
Wytoczyłam się ciężko na elegancki korytarz i skierowałam się, według znaków, do toalety, modląc się, żebym nie trafiła na kolejkę. Miałam szczęście. Było pusto. Może była tylko dla osób z loży. Zrobiłam co trzeba. Myjąc ręce, przejrzałam się w lustrze. Okazało się, że patrzenie na swoje odbicie to dobry sposób, by otrzeźwieć, więc trzeźwiałam sobie jeszcze pięć minut. Nadal nie mogłam uwierzyć, że to naprawdę ja.
Wyglądałam na szczęśliwą. Miałam wyraz twarzy dziewczyny spacerującej w niedzielny poranek po p a r k u z ukochanym. Albo takiej, co siedzi w pociągu naprzeciw Ciebie i odczytuje SMS od tajemniczej osoby. Tak wyglądała miłość, która była we mnie. Błagałam tego kogoś, kto siedzi w niebiosach, żeby została we mnie już na zawsze. Wróciłam do loży, gdy rozległ się gong oznajmiający, że zostało pięć minut do końca antraktu. Noe miał przed sobą dwulitrową butelkę wody. Podał mi s/ld.ml. -
Wypij.
Osuszyłam ją jednym haustem. Nalał mi jeszcze. Wypiłam drobnymi łyczkami. - Dlaczego tak bardzo kręci mi .się w głowie? Przecież naprawdę, nie wypiłam dużo. - Mówiłem ci już. To dlatego, że nigdy wcześniej nie piłaś szampana. Bąbelki są zabójcze, dopóki się nie przyzwyczaisz. -
Rozumiem, że ty już się przyzwyczaiłeś?
-
Oczywiście.
Wydęłam wargi. -
Zepsułam nasze wyjście na balet.
-
Nic nie zepsułaś. - Poklepał się po kolanie. - Chodź do mim
Usiadłam mu na kolanach z taką gracją, na jaką mnie było mnie w tym momencie, a on przyciągnął mnie do siebie. Oparłam ginu. na jego piersi, wdychając zapach czystej, nakrochmalonej koszuli - Bardzo cię kocham, Noe - powiedziałam, bawiąc się jego spinkami do mankietów. - Dziękuję, że mnie zabrałeś na balet. - Sunęłam dłonią po jego
ramieniu, a w końcu dotarłam do jego piersi Wiesz, myślę, że nikt nas tu nie zobaczy... Noe nie odpowiedział, ale jego uścisk przybrał na sile. Podniosłam głowę i pocałowałam go. -
Możemy... zrobić wszystko... i nikt nic nie zobaczy.
Noe z wahaniem mnie pocałował. -
Poppy, jesteś naprawdę pijana.
Wcale już nie jestem! - zaprotestowałam, oplatając ramionami szyję. - Byłam, ale jakieś pięć minut temu. Potem spojrzałam na swoje odbicie w lustrze, bo to zawsze pomaga, ale ono wcale nie było do mnie podobne! - O czym ty mówisz? Nie mogłam dłużej czekać. Pragnęłam go całować, tutaj i teraz, podczas baletu. Uciszyłam go pocałunkami, a gdy tylko próbował mnie powstrzymać całowałam go jeszcze namiętniej. Wkrótce jego pałce zaplątały się w moich włosach, gdy żarliwie odpowiadał na mój wybuch pożądania. Oboje zupełnie nie zwracaliśmy uwagi na to, że musieli ,my dawać niezłe przedstawienie dla zgromadzonej niżej widowni, światła przygasły i orkiestra zaczęła grać. Gwałtownie odepchnęłam Noego i skupiłam uwagę na scenie. - Ej! zaprotestował. - Cśśś... zaczyna się. Przesunęłam nieco swój fotel w jego stronę. Nasze nogi prawie lę stykały. Nachyliłam się nad balustradką, żeby lepiej przyjrzeć dę tancerzom. Ich wyrzeźbione ciała obracały się na scenie w płynnych, przeczących grawitacji ruchach. Podziwiałam piękno tego widowiska, kostiumy, to, jak pozornie bez wysiłku mężczyźni unosili kobiety i wyrzucali je w powietrze. A jednak Noe,
kładąc mi rękę na kolanie, wyrwał mnie z oczarowania i rzucił na mnie urok jeszcze slniejszy. - Hej, Noe - wyszeptałam, spoglądając na swoje uda. Jego dłoń już zdążyła się przemieścić jakieś dwa centymetry wyżej. - Ćśśś... - Nadal uważnie wpatrywał się w scenę. - Oglądam balet. Czułam palenie w miejscu, gdzie mnie dotykał. Jego dłoń zdawała się wydzielać mnóstwo ciepła. Nie chcąc stracić twarzy, próbowałam z powrotem skupić się na spektaklu, ale okazało się to prawie niemożliwe. Ręka Noego powędrowała wyżej. Dotarła już pod rąbek mojej czerwonej sukienki. Poprawiłam się w fotelu. To był błąd - bo wtedy dłoń Noego znalazła się jeszcze głębiej pod materiałem. Była dopić ro w połowie mojego uda, ale to już wystarczyło, żeby moje zmyśli się rozszalały. Najlżejszy ruch jego palców odczuwałam, jakby kin podłączył mnie do prądu. Jedyne, co mogłam zrobić, to nieco się zemścić. Położyłam dłoń tak blisko jego krocza, jak tylko się ośmieliłam. Noe zamarł. Uśmiechnęłam się i zaczęłam bębnić palcami, spoglądając przed siebie. Gdyby ktoś zapytał mnie, co działo się podczas drugiego aktu, nie umiałabym odpowiedzieć. Wiem tylko, że były to najbardziej cm tyczne trzy kwadranse mojego życia. Czułam się, jakby ktoś podłączył nas do sieci elektrycznej. Noe, przyznam, zachował się jak dżentelmen i jego ręka nie zaszła dalej, niż wypadało, ale i tak było to na tyle podniecające, że wywoływało we mnie niesamowitą reakcję. Każdy włosek na moim ciele stał na baczność, oddech miałam szybki, urywany. Dla Noego zaś każde moje muśnięcie było jak ud. rżenie pociągu. Nogi mu drżały. W pewnym momencie trzęsły mu tak mocno, że cały niemal podskakiwał. „Czy to normalne?” - przebiegło mi przez głowę, ale dotyk palców Noego
sprawił, że myśl została zapomniana, zanim się w pełni ukształtowała. Dopiero dźwięk gromkich oklasków wyrwał nas z tego dziwnego transu. Noe zabrał dłoń z mojego uda i wstał, by dołączyć do owacji Zdezorientowana potrząsnęłam głową i też zaczęłam bić brawo. Tancerki w tutu, z promiennymi uśmiechami, kłaniały się widzom To chyba jeszcze nie był koniec? A jednak. Zaciągnięto kurtynę ludzie podnieśli się z miejsc. Przepychali się do wąskich wyjść, kurczowo trzymając w rękach torebki i równo złożone programy. - Może zostańmy tu jeszcze kilka minut? - zaproponował Noc. Poczekamy, aż tłum się przerzedzi. Pokiwałam głową, wciąż oszołomiona. Chwycił moją dłoń. - Nie wiem jak ty - uniósł zaczepnie brew - ale zupełnie nie mam pojęcia, o co chodziło w drugim akcie. - Nachylił się i szybko mnie pocałował. - Dziwnie na mnie działasz, Poppy. Myślę, że jestem od Ciebie uzależniony. Moje ciało walczyło o powrót do normalnego stanu. Jedynym, na co było mnie stać, było ściśnięcie jego dłoni. Wzięłam swój płaszcz i torebkę i wypiłam resztkę wody. Noe miał rację. Już nie czułam działania szampana. Może rzeczywiście zakręciło mi się w głowie od bąbelków. Wsunęłam ręce w rękawy płaszcza, który podał mi Noe. - W porzo? - Tak... Czuję się tylko trochę... - Przytłoczona? Kiwnęłam głową. Prawie wszyscy już wyszli. Rozejrzałam się po loży, sprawdzając, czy niczego nie zostawiłam. Trzymając się za ręce, opuściliśmy lożę, wracając do rzeczywistości.
- Pewnie jest strasznie zimno, co? - odezwał się Noe, kiedy szliśmy po schodach na dół. - Pewnie tak. Gdy dotarliśmy na parter, okazało się, że pod drzwiami zgromadził się niemały tłum. - Co się dzieje? - zapytałam. - Dlaczego nie wychodzą? Przedzieraliśmy się przez zbitą masę ludzi. Nagle uderzył mnie w twarz lodowaty powiew. Spojrzałam przez okno. - Ojej. Jakimś sposobem w ciągu jednego przedstawienia baletowego gwałtowna śnieżyca zakopała Londyn pod śniegiem. Na chodniku leżało już kilkanaście centymetrów białego puchu. Elegancko ubrane damy na szpilkach wywracały się tuż za progiem opery. - Jak to możliwe, że zdążyło tak napadać? – zwróciłam się do Noego. Wspiął się na palce i spojrzał ponad głowami ludzi. - Nie mam pojęcia - odparł z niepokojem. - Ale powrót do domu to będzie wyzwanie. Dobry Boże. Pociągi. Życie w Wielkiej Brytanii wymagało pogodzenia się z tym, że ilekroć wystąpiły jakieś nietypowe zjawiska atmosferyczne, wszystko natychmiast stawało w miejscu. - Myślisz, że to w ogóle może nam się udać? - Nie mam pojęcia. - Skrzywił się. Zaczęliśmy przepychać się przez tłum. Zator spowodowali ludzie, którzy nie chcieli wyjść na zewnątrz, jakby wierzyli, że śnieg stopnieje pod wpływem ich wściekłych spojrzeń. Po kilku strategicznych szturchańcach wypadliśmy
na mróz. Grube płatki śniegu miękko spadały nam na głowy. - Chodźmy do metra - powiedział Noe, chwytając mnie moi no żebym nie wywróciła się w moich butach na obcasach. - Miejmy nadzieję, że pociągi do Middletown nadal kursują. Wpadałam w lekką panikę. Nie znałam nikogo w Londynie, więc nie mielibyśmy gdzie przenocować, gdybyśmy tu ugrzęźli. Wciąż byłam trochę zdezorientowana. Dopiero co ocknęłam się z wywołanego przez Noego letargu i racjonalna refleksja nad zupełnie niepoddającym się racjonalnej refleksji śniegiem to było dla mim trochę za dużo. Zbiegliśmy na stację metra i wskoczyliśmy do pociągu, niecierpliwiąc się, kiedy dotrzemy na Victoria Station. Noe przez cały czas ściskał moją dłoń, jednak robił to z taką czułością, jakby to była antystresowa piłka. Piętnaście minut później pognaliśmy w gon schodami ruchomymi, a potem znów popędziliśmy przez zaśnie żonę ulice, co chwila się potykając. W końcu, trzęsąc się z zimna, stanęliśmy pod tablicą informacyjną. -Patrz - zawołałam z radością. - Pociąg do Middletown jest o... odwołany. Gdy przyjrzałam się gigantycznemu wyświetlaczowi, okazało się, że przy wszystkich odjazdach miga czerwona lampka, oznaczająca, ten pociąg nie kursuje. - Ojej. - Bardzo ojej. - Co teraz zrobimy? - Sam nie wiem. W mojej torbie zabrzęczała komórka, wibrując nerwowo, jakby wyczuła się w naszą sytuację. Wyciągnęłam ją i okazało się, że mama dzwoniła dwa razy, gdy nie miałam zasięgu w metrze.
- O Boże. Mama jest pewnie zdenerwowana. Zadzwonię do rodziców i zapytam, czy u nich też pada. - Dobra. Ja sprawdzę stronę internetową kolei. Może napisali, co się dzieje. Z nachmurzoną miną odblokował swój telefon. Przytupywałam, żeby choć trochę się rozgrzać. Wybrałam numer do domu. Mama odezwała się po dwóch sygnałach. - Poppy? - Tak, to ja. - Jak dobrze. Gdzie jesteś? Pada, że świata nie widać. Błagam, powiedz, że dojechałaś do Middletown, zanim to się zaczęło. - Choć starała się to ukryć, w jej głosie słychać było panikę. - Ugrzęźliśmy na stacji. Balet skończył się jakieś dwadzieścia minut temu. Nawet nie wiedzieliśmy, że tak pada. - W wiadomościach mówili, że nikt nie przewidział śniegu. Tak samo jak ostatnio nie przewidzieli burzy. Nie podoba mi się to. leszcze kilka dni temu chodziłam po ogrodzie w krótkim rękawku. - Poppy, co teraz zrobicie? Jak dostaniecie się do domu? - Nie mam pojęcia. - Chyba puszczą w końcu jakiś pociąg? -
Na pewno.
Gdy tylko wypowiedziałam te słowa, usłyszałam, jak Noe, kilka metrów ode mnie, wypytuje pracownika kolei. - Naprawdę zamierzacie wstrzymać wszystkie połączenia na najbliższe cztery godziny? -
O nie!
-
Co się stało? - zapytała mama.
-
Chyba jednak nie puszczą żadnych pociągów.
Coraz więcej ludzi wchodziło na stację - wiele osób również ubranych wyjściowo. Stawali obok nas, a gdy spoglądali na tablicę odjazdów, na ich twarzach pojawiał się wyraz paniki. Noe gdzieś dzwonił. Skupiłam się na mamie. W słuchawce wręcz słyszałam, jak dudni jej serce. -
Och, Poppy, to jak wrócicie do domu?
-Teraz jeszcze bardziej nie mam pojęcia. – Poczułam skurcze żołądka. Na zaśnieżoną stację napływało coraz więcej ludzi. Najwidoczniej skończyły się inne spektakle czy koncerty. Zasypywali pytaniami pracowników kolei w jaskrawych kamizelkach. -
Zadzwonić do Suzie? Może zgodzi się was przenocować.
Wzdrygnęłam się na samą myśl o tym. Siostra mojej mamy była jedną z najbardziej nieznośnych osób, jakie kiedykolwiek spotkałam. Ciotka była nawiedzoną katoliczką i mieszkała w wielkim przerażającym domu, w wysuniętym najdalej na północ komu Londynu. -
Hm. Nie wiem, jak by zareagowała na to, że jestem z chłopakiem.
Mimo niepokoju mama roześmiała się. -
Masz rację. Jeszcze dostałaby zawału.
Noe skończył rozmowę i właśnie machał do mnie. -Możesz poczekać? Noe chce mi coś powiedzieć. Zaraz mod dzwonię. - Załatwione - oznajmił z lekko niewyraźną miną. Nie wiedziałam, o czym mówi. - Nie wiem, o czym mówisz. - Załatwiłem nam pokój w hotelu. - Co załatwiłeś? - Z niedowierzaniem pokręciłam głową. - Pokój w hotelu.
- Myślałam, że wracamy do domu. - Marne szanse, nie? - Ale... - Ale co? - Wiesz, nie mam przy sobie pieniędzy. - Żaden problem. Zadzwoniłem do rodziców. Zamówili apartament na rachunek firmy. Jeszcze gwałtowniej pokręciłam głową, mój mózg chyba nie działał jak należy. - Chwilunia. Kiedy pokój zamienił się w apartament? Noe, jak zwykle, wzruszył ramionami, ale przejrzałam go. Starał sie udawać, że wszystko jest w porządku, żeby mnie uspokoić, lecz był równie zdenerwowany. - Zawsze myślę o apartamencie, kiedy mówię, że mam pokój u hotelu. - Ależ oczywiście, jak mogłam zapomnieć? Ujął moją twarz i zmusił mnie, żebym popatrzyła mu prosto w oczy. - Poppy, wszystko gra? To tylko jedna noc. Uznałem, że nie ma szans, żebyśmy wrócili, więc pozostawał tylko nocleg w Londynie, jego spojrzenie nieco mnie uspokoiło. - Wszystko gra. Po prostu jestem trochę zaskoczona. - Szalona pogoda. Znowu. Kiedy dzieje się coś takiego, musisz się temu poddać. Wiedziałam, że ma rację, ale i tak byłam oszołomiona. Noe też wydawał się jakiś nieswój. Myślę, że starał się zachowywać po męsku, ale sytuacja go przerastała. Widziałam to po nim. Miałam nadzieję, że wyjaśni mi, o co chodzi. Nagły, nieopanowany dreszcz który mną wstrząsnął,
przypomniał mi, jak jest zimno. -
Który hotel? - zapytałam. - To daleko?
Noe zmusił się do uśmiechu. -
Nie, tuż za rogiem. Chodźmy.
Wyszliśmy z dworca, na którym pozostał tłum zdenerwowany tłum ludzi, zastanawiających się, jak mają wrócić do domu.
26
Gdy wyszliśmy na ulicę, wciąż padał gęsty śnieg. Buty całkiem mi przemokły i podejrzewałam, że nie będą się już nadawać do włożenia. Większość osób, które mijaliśmy, biegała jak kot z pęcherzem, skrzypiąc butami po mokrym śniegu i nerwowo rozmawiając przez telefon. Pozwoliłam sobie na chwilę odprężenia. Nie musieliśmy jechać do domu. Wszystko będzie dobrze. Zadzwoniłam do mamy i poinformowałam ją o naszym planie. Wydawała się zaskoczona, ale przyznała, że to najlepsze wyjście. - Jego rodzice naprawdę opłacili wam apartament? Odwróciłam się plecami do Noego i zasłoniłam usta. - Tak. Wrzucą to w koszty firmy. Mama zamilkła, gdy koła zębate w jej mózgu zaczęły się gwałtownie kręcić. - Czy to znaczy, że nie będziemy musieli zwracać im pieniędzy? Nie sądzę. Zaproponowałam to Noemu, ale odmówił. Myślę, że załatwienie apartamentu hotelowego w ostatniej chwili to dla nich mniejszy problem niż dla nas. Noe wyczuł, że rozmawiam o nim. Przekrzywił głowę i rzucił mi zdziwione spojrzenie. - Mamo, muszę kończyć. - Rozłączyłam się, zanim zdążył coś leszcze podsłuchać. Noe miał rację. Hotel był tak blisko, że dotarliśmy tam w kilki minut.
Stanęłam pod budynkiem, patrząc ze zdumieniem. Nie był to zwykły stary hotel. Wielkie marmurowe schody prowadziły do przeszklonych drzwi i wręcz krzyczały o pięciu gwiazdkach. - Nie mogliśmy po prostu zanocować w hostelu? - zapytałam, gapiąc się na pretensjonalne drzewka w donicach ustawionych wzdłuż schodów. - To miejsce wygląda na... dość drogie. Noe chwycił mnie za rękę i poprowadził do wejścia. - Kiedy w końcu załapiesz, że kasa to dla mnie nie problem? Skorzystajmy z okazji. Niewysoki mężczyzna w kapeluszu otworzył przed nami drzwi, podziękowałam mu, czując się winna, że musiał wyjść na ten mróz. Noe minął go i nawet na niego nie patrząc, wsunął mu do ręki banknot Obserwowanie Noego w takiej roli było dziwne. W porządku miałam świadomość, że nie brakuje mu pieniędzy. Sam mi o tym powiedział. A w tym miejscu, gdzie sprawiał wrażenie przyzwyczajonego do zachowań, na jakie można sobie pozwolić tylko wtedy gdy cię na to stać, wydawał się zupełnie inną osobą. Nie byłam pewna, czy mi się to podoba. I ten inny on. To, że od opuszczenia stacji właściwie nie rozmawialiśmy, wcale nie pomagało. Już sama recepcja niemal zwaliła mnie z nóg. Po doznaniach w operze groziło mi uduszenie się przepychem. Zdawałam sobie sprawę, że zasady etykiety w tym miejscu są dla mnie tajemnicą. Próbowałam udawać nonszalancję, gdy patrzyłam na puszysty czerwony dywan, marmurowe posągi i wysokie sufity. Ale z zachwytu opadała mi szczęka. Kiedy Noe zameldował nas w gigantycznej złotej recepcji, przyłapałam się na tym, że już chyba po raz tysięczny powtarzam: „Dziękuję bardzo”. Noe nadal zachowywał się... dziwnie. Chciałam złapać go za ręke, gdy
szliśmy do windy, ale tylko uścisnął moją dłoń i natychmiast mnie puścił. Bogato złocona winda również zapierała dech w piersiach. Wystrzeliliśmy kilka pięter w górę. Z cichym brzdęknięciem drzwi się rozsunęły i wyszliśmy na korytarz z jednymi jedynymi drzwiami - Mamy dla siebie całe piętro? - To apartament, nie? - Wzruszył ramionami. - Jasne. Coś jednak było nie tak. - Oczywiście. Noe przyłożył czarną kartę magnetyczną do czytnika i drzwi utworzyły się, ukazując najbardziej wytworne wnętrze, jakie widziałam nie tylko w życiu, ale nawet w kolorowych czasopismach. Hardziej przypominało luksusowe mieszkanie niż pokój w hotelu. Z piskiem ruszyłam, żeby wszystko dokładnie obejrzeć. W salonie byl telewizor wielkości ekranu kinowego i sterowany pilotem koni inek, a w łazience zobaczyłam wannę, w której można by pływać. - Noe, tu są szlafroki - krzyknęłam. - Prawdziwe szlafroki, jak w filmach. Nie odpowiedział mi, ale byłam zbyt podekscytowana, żeby się tym przejąć. Wróciłam do salonu i rzuciłam się na sofę. - Zmieściłoby się na niej ze dwanaście osób. Jak wnieśli ją przez te drzwi? Ooo, patrz, czekoladki! Otworzyłam czarne pudełko i przekopałam się przez kolejne war- stwy. Wsadziłam do ust pralinkę karmelową. Nadal rozemocjonowana rzuciłam się do okien i rozsunęłam zasłony. Nie miałam pojęcia, że jesteśmy aż tak wysoko. Można stąd było
zobaczyć cały Londyn. Grube płatki śniegu przesłaniały nieco widok, ale dostrzegłam, że miasto rozpościera się na wiele kilometrów. Wyglądało znacznie ładniej niż zazwyczaj. Przykurzona szarość schowała się pod białym dywanem zimowej krainy czarów. Choć byłam bardzo podekscytowana, zły nastrój Noego psuł mi trochę zabawę. Nie wiedziałam, kiedy dokładnie, ale gdzieś po drodze ze stacji do hotelu stracił dobry humor i zaczął zachowywać się jakoś dziwnie. Ponieważ wciąż drżałam z zimna, uznałam, że najlepiej, jeśli zostawię go, żeby mógł w spokoju przemyśleć to, co go dręczy, a sama się rozgrzeję. - Idę wziąć kąpiel. Znowu mnie zignorował. Zamknęłam się w łazience. Gdy z wielkich złotych kranów trysnęła woda, wypróbowałam różne kosmetyki stojące na półce. Wlałam ogromne ilości płynu do kąpieli marki Molton Brown i otworzyłam wszystkie pozostałe butelki, żeby powąchać ich zawartość. Kiedy wanna się napełniła, zrzuciłam swoją piękną jedwabną sukienkę i z rozkoszą pogrążyłam się w pianie. Kąpiel była cudowna. Nie zdawałam sobie sprawy, jak bard/o zmarzłam, dopóki nie zanurzyłam się w niebiańsko ciepłej wodzu Ku mojej radości wciśnięcie przycisku na baterii zamieniało wannę w ogromne jacuzzi. Powietrze z dysz oczyściło mnie ze stresu wywołanego śnieżycą, niemożnością powrotu do domu i dziwnym zachowaniem Noego. Nawet zaczęłam śpiewać na cały głos piosenkę Kiss Princea, odgrywając scenę z Pretty Woman. Unosiłam się w wodzie, aż wystygła, i wyłoniłam się z niej odmieniona. Otuliłam się ogromnym szlafrokiem i z lekko zmoczonymi włosami kręcącymi się wokół ramion udałam się do sypialni.
Panoramiczny telewizor był włączony. Noe oglądał z łóżka. Nadal wydzielał złe wibracje i ledwo zauważył, że weszłam. Już to było wystarczająco niepokojące, jednak to, co zobaczyłam obok niego, było jeszcze gorsze. Noe wybudował skomplikowaną barierę biegnącą przez środek ogromnego łoża. Zebrał wszystkie poduszki z sofy oraz zapasów, poduchy i stworzył z nich coś, co wyglądało jak próg zwalniający przykryty prześcieradłem. Siedział po swojej stronie całkowicie pochłonięty telewizją. Nawet gdyby namalował granicę farbą, by łoi. to bardziej subtelne. Targnęło mną kilka różnych emocji. Panika. Smutek. Ból. Zmieszanie. I przede wszystkim złość. Zanim zdążyłam przemyśleć co zamierzam powiedzieć, przebiegłam przez pokój, wyłączyłam telewizor i rzuciłam pilotem w Noego. - Co ty odwalasz? - wypaliłam. Noe uniósł ręce, żeby obronić się przed kolejnymi pociskami. - Aua! O co ci chodzi? Nadal na mnie nie patrzył. Moja wściekłość przybrała na sile. - Noe, nie jestem z tych, które zgodzą się na każdy twój odpał i będą sobie siedzieć ze słodkim uśmiechem, kiedy zachowujesz się jak skończony dupek. Dobrze wiesz, o co mi chodzi. - Wskazałam prowizoryczną barierę. Podążył wzrokiem za moim palcem. - A, to - powiedział beznamiętnie. - Oczywiście, że to! - Ze złości zamachałam rękami. - Co to ma być? Odkryłeś, że mam jakąś chorobę przenoszoną przez dotyk? Po wyjściu z opery przestałeś się do mnie odzywać, od kiedy jesteśmy w hotelu, kompletnie mnie ignorujesz, a teraz jeszcze zaprosiłeś do naszego łóżka leżącego policjanta,
żeby strzegł twojej cnoty. O co chodzi? Co ci zrobiłam? Wściekłość ustąpiła żalowi i głos mi się załamał. Poczułam, jak bardzo jestem zmęczona. Wydawało mi się, jakby od czasu, gdy byłam z Lizzie do szkoły, minęły wieki. Teraz, niecałe dwadzieścia cztery godziny później, byłam uwięziona w luksusowym hotelu, świat na zewnątrz wyglądał jak żywcem wzięty z filmu Pojutrze, i mojemu chłopakowi odbiło. Ku mojemu zawstydzeniu jedna łza wymknęła mi się z kącika oka. - Jestem tak odpychająca, że musiałeś zbudować mur, żeby się ode mnie odgrodzić? Kolejna łza potoczyła się po policzku. Nagle Noe znalazł się przy mnie, objął mnie ramieniem i delikatnie uciszył. Czułam się poniżona. Chciałam go odepchnąć, ale trzymał mnie mocno i głaskał po głowie. - Cśśś, Poppy. Przepraszam. Nie mogę patrzeć, jak płaczesz. - Więc nie doprowadzaj mnie do płaczu! - Przetarłam oczy i zebrałam jeszcze więcej łez. -
Naprawdę sądziłaś, że zbudowałem ten mur, bo cię nie lubię?
- Nie wiem. Ale to nie jest normalne. Ani miłe. Skąd mam wiedzieć, dlaczego go postawiłeś, skoro się do mnie nie odzywasz? Usiadłam na łóżku, zbyt rozżalona, żeby zauważyć, jakie jest miękkie i sprężyste. Noe padł obok. -
Ej, to moja strona - parsknęłam.
Zaśmiał się. -
To nie jest śmieszne.
Próbował pochwycić mój wzrok. -
Wiem, że nie jest. Dupek ze mnie. Pozwól mi wyjaśnić.
Spojrzałam na jego piękną twarz. Zdawałam sobie sprawę, jak muszę wyglądać. Zawsze kiedy płakałam, wyglądałam okropni. Zresztą sam już to widział. Nie mogłam nic z tym zrobić. -
Dobrze... Poppy... Jezu, trudno to wyjaśnić.
-
Spróbuj.
- W porządku. Oczywiście... cóż... po prostu trochę mi odbiło, to wszystko. -
Odbiło? Niby dlaczego?
-
To właśnie jest trudno wyjaśnić. Przez nas.
Poczułam obezwładniający strach i przez chwilę nie mogłam złapać oddechu. Łzy, które powstrzymywałam, przelały się przez tamę i znów popłynęły swobodnie. -
Masz jakieś wątpliwości? - Głos mi zadrżał.
-
Żartujesz sobie? Jasne, że nie.
Przepełniła mnie ulga, która wycisnęła z moich oczu jeszcze kilka łez. Przestraszony moją reakcją Noe przytulił mnie mocno i wyszeptał mi do ucha: - Przepraszam, Poppy. Nie chciałem cię zasmucić. Jest dokładni, odwrotnie, niż myślisz. Prawda jest taka, że ten wieczór był niesamowity. Był wręcz zbyt niesamowity. Rozumiesz, o co mi chodzi? Byłam za bardzo roztrzęsiona, żeby cokolwiek powiedzieć, wic. tylko pokręciłam głową. - Chodzi o to, że jak już ci mówiłem, jeszcze nigdy nie przeżywałem czegoś takiego z dziewczyną. Nigdy nie obchodziło mnie, co one myślą lub czują. Wszystko między nami ograniczało się do fizycznej przyjemności. Z tobą jest inaczej. Znaczysz dla mnie tak wiele, że przeraża mnie myśl, że mógłbym to zepsuć.
- Nie rozumiem. - Wiesz, bardzo cię kocham, ale też naprawdę na ciebie lecę. Normalnie nie wahałbym się przed kolejnym krokiem. Ale przecież o tym rozmawialiśmy, pamiętasz, i zadecydowaliśmy, że nie będziemy się z niczym spieszyć. Zgodziłem się na to i teraz nie chcę w żaden sposób cię naciskać. Opanowałam płacz na tyle, że zaczęło mi się nawet podobać, jak Noe niepewnie duka słowa. - Więc co się dzisiaj stało, że zbudowałeś chiński mur na łóżku? - Właśnie to się stało. - Uśmiechnął się lekko. - Nie chcąc niczego zepsuć, popsułem wszystko. Poppy, masz w ogóle pojęcie, jak na mnie działałaś w operze? Przypomniałam sobie jego dotyk, iskry przebiegające między nami. - Trochę nas poniosło... - Trochę? Poppy, nawet nie wiesz, jak bliski byłem tego, by rzucić się na ciebie. Tam, przy wszystkich. Zachichotałam. - Naprawdę. Jeszcze nigdy nie czułem się tak napalony. To było silniejsze ode mnie. Zdałem sobie sprawę, że jeśli się nie pohamuję to zrobię coś głupiego, wystraszysz się i stracę cię na zawsze. Uśmiechnęłam się i lekko pociągnęłam nosem. - Poppy, mówię poważnie. Ledwo się powstrzymałem. Uznałem, że jeśli uda mi się odwieźć cię do domu, to wszystko będzie w porządku. Ale spadł ten cholerny śnieg. Sama myśl, że spędzimy razem noc, a ja muszę się kontrolować... wiesz... nie ufałem sobie, więc.. - ...zamieniłeś się w introwertycznego dupka i rozstawiłeś zasieki darując sobie jakiekolwiek wyjaśnienia? - dokończyłam za niego
Noe roześmiał się i pogłaskał mnie po twarzy. - No tak. Przepraszam. Z ulgą odetchnęłam. -
Jesteś na mnie zła? - Wydawał się szczerze zaniepokojony.
Kiwnęłam głową i natychmiast nią pokręciłam. - Tak. Nie. Nie tak bardzo. Ale nie rób tego więcej. Nie milcz tak. To było okropne i więcej tego nie zniosę. -
Wiem. Przepraszam. To się nie powtórzy.
Wróciłam myślami do baletu. Tamte uczucia natychmiast powróciły - a teraz byliśmy sami. Nikt i nic nie mogło nas powstrzyma gdybyśmy znowu poddali się porywowi hormonów. Wyciągnęłam się i delikatnie cmoknęłam Noego. Mruknął coś i odwzajemnił pocałunek. Wtedy jedno z nas, nie pamiętam które sprawiło, że niewinny całus przemienił się w eksplozję żądzy. Straciłam świadomość tego, co się dzieje. Zanim się spostrzegłam, Noe leżał na plecach, a ja siedziałam na nim okrakiem. Przymknęłam oczy w rozkosznym zapamiętaniu. Objęłam go za szyję, a on gładził moje ciało, sunąc dłońmi coraz niżej. Jęknęłam, zbliżając wargi do jego warg. Nagle się odsunął, pozostawiając moje usta otwarte, czekające na pocałunek. -
Teraz już wiesz, dlaczego zrobiłem przegrodę?
Oboje ciężko dyszeliśmy. - Tak, teraz widzę, że to miało sens - przyznałam, nadal okropnie nakręcona. Zeszłam z niego, a on przetoczył się przez barierę. -
Myślę, że powinienem zostać tu przez chwilę.
-
Musisz? - Wydęłam wargi.
-
Tak, Poppy. Muszę.
- A co, jeśli zmieniłam zdanie co do przystopowania? Noe zatkał uszy palcami. - La, la, la! Nic nie słyszę! Chwyciłam jego dłonie i oderwałam mu od uszu. I znów, ledwie go dotknęłam, przez wszystkie komórki mojego ciała przebiegł dreszcz - Serio? Mam chyba prawo zmienić zdanie? Tak bardzo go pragnęłam. To były idealne okoliczności - po obejrzeniu baletu, w apartamencie pięciogwiazdkowego hotelu, z szalejącą śnieżycą za oknem. Niewiele dziewczyn mogło pochwalić się takim pierwszym razem. Bałam się, rzecz jasna, ale jednocześnie pragnęłam tego bardziej niż czegokolwiek na świecie. Nie samego kontaktu fizycznego, który trochę mnie przerażał, lecz właśnie bliskości, jaką by to zrodziło. Seks sprawiłby, że rozwinęlibyśmy się jako para. Pogłaskałam Noego po twarzy, spoglądając na niego spod rzęs w sposób, który, miałam nadzieję, mógł uchodzić za uwodzicielski. A Noe zerwał się i krzyknął: - Nie, nie, nie, nie, nie, nie, kurczę, to NIE DO WYTRZYMANIA . Roześmiałam się, nieco zbita z tropu, ale rozbawiona jego reakcją. - Rozumiem więc, że nie m a m takiego prawa. - Nie masz. - To mało uczciwe. Nie mam też prawa poznawać siebie i swoich pragnień? - To nie tak, Poppy. Znasz siebie lepiej niż ktokolwiek inny. Robisz tylko to, co chcesz, jeszcze się poznajemy. Nie chcę niczego przywieszać. Nawet
jeśli każdy nerw mojego ciała mówi mi coś innego. Zostałam całkowicie pokonana. Wiedziałam, że ma rację. Dopiero co zaczęliśmy się spotykać. Pośpiech nie miał sensu. Zwłaszcza że i był, że to dopiero początek. Mieliśmy przed sobą mnóstwo okazji, żeby poznać się również w ten sposób. - W porządku. - Uniosłam ręce. - Koniec uwodzenia. Słuchaj, nawet cię nie dotknę. Muszę teraz zająć myśli czymś innym. Włączmy telewizję. - Z przyjemnością. - Noe wziął pilota. Prawie zapomnieliśmy o uderzeniu zimy, ale całodobowy kanał informacyjny radośnie przypomniał nam o spustoszeniach, jakie poczyniła śnieżyca. Trzymaliśmy się za ręce, gdy rozszczebiotana reporterka z ekscytacją ujawniała przerażające szczegóły. - Jak już mówiliśmy - powiedziała z fałszywym uśmieszkiem NA przesadnie umalowanej twarzy - nikt nie przewidział opadów śniegu. Pracownicy Instytutu Meteorologii są równie zaskoczeni jak m wszyscy. Niemniej, czy można to było przewidzieć, czy też nie, I mi dyn został praktycznie sparaliżowany z powodu zniszczeń wy wolnych przez śnieżycę. Na ekranie pojawiły się obrazy śniegowej apokalipsy. Samochody osobowe wpadały na ciężarówki, bezdomne psy dygotały z zimn i a spanikowani podróżni z wściekłością wpatrywali się w tablicę odjazdów na Victoria Station. - Patrz. - Pokazałam na ekran. - Dopiero co tam byliśmy. Kolejny, równie radosny reporter zadawał pytania zestresowanym ludziom na dworcu. Właśnie dorwał przestraszoną blondynkę z zmarzniętym niemowlęciem na ręku. - Co może nam pani powiedzieć? - dopytywał się dziennikarz. Czy
śnieżyca zepsuła plany na wieczór? Kobieta zwróciła się bardziej do niego niż do kamery. - Nie mam pojęcia, co robić - odparła, wydmuchując srebrzyste obłoczki pary. - Wpadłam do Londynu spotkać się z przyjaciółka Nie wiem, jak teraz wrócę. Mogłabym przenocować w hotelu, al- i tak nie wzięłam dość rzeczy dla dziecka. - Przełożyła niemowlę w kocyku na drugie ramię. - Jestem po prostu wściekła. Nie rozumiem, za co płacą meteorologom, skoro nie byli w stanie tego przewidzieć. Mamy dwudziesty pierwszy wiek... - Dobry Boże! - Noe westchnął. - Naprawdę dobrze zrobiliśmy z tym noclegiem. Kobieta z dzieckiem kontynuowała swoją tyradę, ale reporter już przyłożył dłoń do słuchawki i wyraz jego twarzy uległ zmianie. - Przepraszam, muszę pani przerwać - oznajmił, nadal trzymając palec przy uchu. - Otrzymałem właśnie pilną wiadomość ze studia…chwila... dziękuję państwu za uwagę. Oddaję głos do studia. - Odwrócił się do kamery i pomachał na pożegnanie, a blondynka mrugała powiekami jak zaskoczona sowa. W studiu prezenterka szczerzyła się do kamery. Przepraszamy za przerwanie relacji na żywo, ale właśnie otrzymaliśmy wiadomość, że doszło do poważnego wypadku na autostradzie M25. Z powodu
trudnych
warunków
pogodowych
co
najmniej
dwanaście
samochodów zderzyło się na obwodnicy Londynu. Niewykluczone, że są ofiary śmiertelne. - To nie brzmi dobrze - odezwał się Noe. Poczułam ściskanie w żołądku - jakie czujemy zwykle, gdy słyszymy o katastrofie. To mieszanina ulgi i współczucia, ale przede wszystkim
niewytłumaczalna chęć poznania wszelkich szczegółów. Na ekranie pojawił się chybotliwy obraz z helikoptera. - Korek w obie strony ciągnie się na wiele kilometrów, a co gorsza, opady utrudniają dotarcie służb ratowniczych. Czekamy na relację naszego reportera z miejsca wydarzeń. Nachyliłam się w stronę telewizora, lecz nagle wyłączył się dźwięk. Spojrzałam na Noego, który trzymał pilota. - Mam nadzieję, że nie chciałaś dalej oglądać? - spytał, marszcząc brwi. Więcej tego nie zniosę, to zbyt okropne. - Może i masz rację. - Wzruszyłam ramionami. - Nachyliłam się, pocałowałam go w policzek i przejęłam pilota. - Myślisz, że mają tu kanał filmowy? - Chcesz obejrzeć film? - Nie bardzo. Ale nie podoba mi się pomysł, żeby leżeć w milczeniu po dwóch stronach tej bariery, zanim nie zechce nam się spać. -
Możemy ją rozebrać.
-
Och, naprawdę? Super - rzuciłam oschle.
Noe zaczął usuwać poduszkowe zasieki. - Nie ciesz się tak bardzo. Przed snem postawię ją z powrotem Nadal nie doszedłem do siebie po balecie. Roześmiałam się i pomogłam mu zrzucić pozostałe poduszki -
W porządku. Wybierzmy możliwie najmniej erotyczny film
Skakałam po kanałach, a Noe zadzwonił do recepcji, żeby poprosić o piżamy. Pięć minut później obsługa przyniosła je i się przebraliśmy. Były to drogie wdzianka z flaneli, niezwykle cieple, i zupełnie nieatrakcyjne - w sam raz, żeby powstrzymać żądze. Spojrzeliśmy na siebie i oboje zaczęliśmy się
śmiać, szybko wślizgując się pod kołdry. Zostawiliśmy niewielką szparę między zasłonami, żeby widzieć, jak na zewnątrz pada śnieg. -
Jaki film wybrałaś? - zapytał Noe, przysuwając się bliżej.
Przytuliłam się do niego. -Waham się między beznadziejnym filmem akcji a beznadziejnym romansidłem. -
Fuj. Żadna opcja jakoś nie zachęca. Jakie romansidło leci?
-
Zmierzch. - Skrzywiłam się.
-
Ha, ha. Poważnie?
-
Jak na pięciogwiazdkowy hotel, to nie mają specjalnego \w boru.
-
Widziałaś to już?
- Nie. Nie jest w moim stylu. Ale dziewczyny go UWIELBIAM Amanda ma wszystkie części na DVD, a gdy je ogląda, nawet nie odbiera telefonu. Noe przeczesał włosy dłonią i uśmiechnął się. -
No dobra, sami się przekonamy, o co tu chodzi.
-
Być może. Poza tym główny bohater jest całkiem niezły.
-
Ej!
-
Co? - zaprotestowałam. - Mówię, co widzę.
-
Nie chcę tego oglądać, jeśli zamierzasz ślinić się do tego Roberta lii
mu-tam. - Nie będę się ślinić. - No to oglądajmy. O dziwo, film nie był aż tak koszmarny, jak myślałam. Spodziewałam się, że nie dotrwam do końca, ale okazał się nawet dość znośny. W przeciwieństwie do mnie, Noe nie mógł się do niego przekonać
Znowu włączył pauzę. - Nie rozumiem - wyznał. - Co tu jest do rozumienia? On jest wampirem. Ona nie. Pokręcił głową. - To akurat łapię. Nie rozumiem, co w tym widzą dziewczyny. Odwróciłam się do zatrzymanego obrazu. Dwoje głównych bohaterów wpatrywało się w siebie głęboko. Robili to przez znaczną część filmu. - Wiesz, sądzę, że można go uznać za całkiem romantyczny. - Że co? Co w tym romantycznego? - Bo ja wiem... może to, że miłość daje im siłę, by pokonać prze- kody, które stawia przed nimi los... Samo życie. On chce ją zjeść, a ona nie chce zostać zjedzona... - To jest właśnie najdziwniejsze. - Noe wyglądał na zagubionego i trochę jak dziecko w tej za dużej piżamie. - Wy, dziewczyny. Skąd ta wasza obsesja na punkcie tego, że miłość musi być trudna? Że romans nie jest romansem, jeśli się odpowiednio dużo nie wycierpiało? Dlaczego nie możecie po prostu marzyć o poznaniu kogoś miłego? Poczułam, że się uśmiecham. O matko. Chłopcy są jacyś inni. - Nie sądzę, że z tego wyszedłby ciekawy film albo książka – rzuciłam kpiąco. - I tak tego nie łapię. -
Wiesz, po prostu nie jesteś dziewczyną.
-
Bogu dzięki. Bez obrazy. Ale serio, lubicie sobie utrudniać.
-
Wiem.
Noe przewrócił się na brzuch i spojrzał na mnie. - Zakochanie się w tobie, Poppy, było najłatwiejszą rzeczą w moim życiu.
Nie musiałem nad tym dużo myśleć. To po prostu się stało -
I co? Do czego zmierzasz?
- Czy to znaczy, że nasza miłość jest mniej warta? Że sobie II i nią nie zasłużyliśmy? Że historia naszego uczucia jest gorsza, bo za mało cierpieliśmy? Jesteśmy po prostu... no wiesz... chłopakiem i dziewczyną. Wyglądał tak uroczo - i niespokojnie - że nie mogłam się po wstrzymać, by nie zmierzwić mu czupryny. -
Naprawdę się tym martwisz?
-Nieszczególnie. Po prostu nie chciałbym, żebyś po obejrzeniu tego filmu poczuła, że potrzebujesz więcej dramatu. Poprawiłam się na łóżku. - Na pewno będzie jakiś dramat. Myślę, że samo zakochanie się jest łatwe. To bycie razem stanowi problem. Noe rzucił mi jedno z tych swoich głębokich, pytających spojrzeli - Nie wyobrażam sobie, jak mógłbym kiedykolwiek nie chciał być z tobą powiedział prawie szeptem. -
Ja też.
- Mimo że nie jestem wampirem? Lub wilkołakiem? A bycie ze mną nie wywoła ani jednej efektownej eksplozji? Pokręciłam głową. -
Pójście na łatwiznę mi nie przeszkadza.
Przysunęliśmy się jeszcze bliżej do siebie i włączyliśmy film. Pięć minut później zapadliśmy w sen, spleceni w uścisku na środku obłędnie wytwornego łoża. Zupełnie zapomnieliśmy odbudować zasieki.
26:2
Zginęli ludzie.
Ulewa nie mógł w to uwierzyć. Zginęli ludzie, naprawdę zginęli. Nadal siedział w laboratorium, jak się okazywało, w swoim nowym domu. W gruncie rzeczy zapomniał już nawet, jak wygląda jego mieszkanie - tak dawno tam nie spał. Sen był luksusem, na który nie mógł sobie teraz pozwolić. Zresztą i tak nie zdołałby zasnąć. Kiedy po raz pierwszy usłyszał o ofiarach śmiertelnych, spokojnie przeprosił na chwilę i poszedł do łazienki. Tam nachylił się nad sedesem, wymiotując gwałtownie, aż nie miał już czym. Kiedy mdłości przeszły, umył ręce i przejrzał się w lustrze. Nie chciał sam przed sobą przyznać, że nie rozpoznaje już własnego odbicia. Młoda, pełna upału twarz, która tak bardzo podobała się dziewczynom, znikła w ciągu ostatnich tygodni przybyło mu co najmniej pięć lat. Jego skóra zbladła, a pod zapadłymi oczami pojawiły się ciemne worki. Niedawno zauważył tez pierwsze siwe włosy. Siwizna? W dwadzieścia lalka lat? To wszystko się nie liczyło - jego wygląd, zadowolenie z siebie, duma. Nie zasługiwał na nie. Zginęli ludzie, a on ponosił za to odpowiedzialność. Nigdy się z tym nie pogodzi.
Doktor Beaumont, jego partnerka w zbrodni, nadal tu była. O dziwo, ostatnie wydarzenia miały na nią zupełnie odmienny wpływ. Praktycznie kwitła. Jej usta były bardziej czerwone, policzki bardziej rumiane, a oczy jaśniały, mimo że jej też brakowało snu. Nie odczuwał już do niej żadnego pociągu. Teraz wręcz napawała go odrazą. Gdy dowiedziała się o ofiarach śmiertelnych, nazwała to „ich sekrecikiem” jakby chodziło o flirt. Przerażała go. Ulewa nie miał pojęcia, jak poradzić sobie z tą sytuacją. Żałował że nie poinformował o tym wcześniej kogoś postawionego wyżej niż Anita. Wszystko, co dotyczyło tej porąbanej organizacji, było jednak tak tajne, że nawet nie wiedział, kto jest zwierzchnikiem Anity. Zresztą czy naprawdę uwierzyliby jemu, a nie jej? Po tym wszystkim, co dla nich zrobiła? Bez niej nic nie znaczyli - i ona miała tego |i» pełną świadomość. -To nie jest morderstwo, zdajesz sobie z tego sprawę, prawda?- zwróciła się do niego poprzedniej nocy, gdy oglądali wiadomości. - -Nie jesteśmy bezpośrednio odpowiedzialni za śmierć tych ludzi, Ulewa z przerażeniem wpatrywał się w relację telewizyjną. -Ale nie jesteśmy całkiem niewinni - wymamrotał. - Nikt by nie zginął, gdybyśmy wcześniej wkroczyli do akcji. - Nie mam takiej pewności. - Ale ja mam! Poderwał się i zaczął chodzić w kółko. -Anita... przepraszam.., pani doktor, gdybyśmy coś zrobili, gdybyśmy wysłali oddział przechwytujący, zapobieglibyśmy tym nim anomaliom
pogodowym. Nie byłoby oblodzenia na drodze, pierwszy pojazd nie wpadłby w poślizg, a dziesiątki ludzi nie zostałoby uwięzionych w samochodach i nie zginęłoby. Jak można tego nie rozumieć? Nasz brak działania doprowadził do tej sytuacji. To jak efekt motyla. Jak w teorii chaosu. Nauczyłem się tego na zgrupowaniu szkoleniowym. Właśnie dlatego przyjąłem tę pracę. Żeby zapobiegać takim katastrofom. Czynić dobro. Ratować ludzi, a nie uli zabijać. Opadł na krzesło i położył głowę na biurku. Nie dbał o to, że Ani t a może go zwolnić, choć wiedział, że właściwsze określenie to raczej „pozbyć się". Przełykał łzy. Anita, jak zawsze spokojna, czekała, aż nad sobą zapanuje. - To tylko jedna strona medalu - powiedziała. - Ten medal ma tylko jedną. - Mylisz się. - Tak? - Spojrzał na nią. - Niby w czym? Proszę, jaką ma pani wymówkę, zęby pozbyć się poczucia winy? Zabębniła w stół długopisem - tylko po tym można by się domyślić, że odczuwa jakiekolwiek wyrzuty sumienia. - Ulewa, wiesz, dlaczego kieruję tym zespołem, tak? Na pewno słynąłeś, co o mnie mówią. Odwrócił wzrok. Oczywiście, że słyszał. Choć nadal nie wiedział, czy to prawda. Założył, że to po prostu biurowe plotki. Anita cieszyła się szacunkiem w całej organizacji, mimo że jednocześnie nikt jej nie lubił. Nie tylko Ulewa padł ofiarą jej huśtawek nastroju - wyżywała się mi wszystkich i trzeba się było z tym pogodzić. - Zdajesz więc sobie sprawę - ciągnęła - że z powodu moich...
szczególnych uwarunkowań jestem bez wątpienia najważniejszą osobą w całej organizacji. Ty o tym wiesz, ja o tym wiem, nawet ten wkurzający stażysta od mycia podłóg o tym wie. - Uśmiechnęła się l krzywo. - Biorąc to pod uwagę, zignoruję fakt, że nazywając rzeczy po imieniu, oskarżyłeś mnie właśnie o morderstwo. Ale to ostatni raz... - Do czego pani zmierza? - Zmierzam do tego, że wiem, co robię, Ulewa. Zaufaj mi. Spojrzał w jej zimne, stalowe oczy i przywołał całą swoją odwagę, by powiedzieć: - Jeśli pogłoski są prawdziwe, pani doktor, to raczej niemądrze byłoby pani zaufać. Drgnęła, jakby uderzył ją w twarz. - Co to ma, do cholery, znaczyć? Wzruszył ramionami. Był zły i zmęczony. - Znaczy to tyle, że nie mogę być pewny, że działa pani dla dobra świata, A po to tu przecież jesteśmy, prawda? Żeby powstrzymać osoby o wysokim poziomie dopasowania przed wzajemnym kontaktem. Jak sama pani powiedziała, tej parze udało się zdobył odporność... A jeśli pani myśli, że skoro w ich wypadku zaszedł taki proces... to może i pani uda się uzyskać odporność... na swojego przeznaczonego? - Wstał. - Przykro mi, ale pani mały, porąbany eksperyment naukowy doprowadził do śmierci wielu ludzi. To twoja wina, Anita! Straciłaś nad tym kontrolę, przyznaj się! Była bliska wybuchu. Zbliżyła swoją twarz do jego. To, co z siebie wydała, przypominało bardziej warknięcia niż słowa.
- Jak śmiesz? Nie masz prawa mnie oceniać. Najmniejszego. Wiem, co robię, Ulewa. Nie spowodowaliśmy żadnej śmierci. To był wypadek. -Wypadek, któremu można było zapobiec. - Skąd możesz wiedzieć? - Nikt nie przewidział śnieżycy! - Mniejsza ze śnieżycą! Nie rozumiesz? Musimy pozwolić tej parze pobyć jeszcze ze sobą. Uzyskują odporność. Odporność! Nie uważasz, że warto to zbadać? Pomyśl, co możemy osiągnąć! Ile istnień uratujemy, jeśli nauczymy się leczyć przeznaczonych! To sytuacja bez precedensu, odczyty nie wpisują się w żaden znany nam schemat. To tak, jakby zagrożenie ewoluowało, stawało się jeszcze większe, bardziej przerażające i mniej przewidywalne. Każda informacja, jaką zdobędziemy przed ostatecznym rozdzieleniem tej pary, jest na wagę złota. Potencjalnie możemy dzięki nim uratować w przyszłości setki tysięcy osób. A jeśli takie dopasowanie zdarzy się ponownie? Nie będziemy wiedzieli, czego się spodziewać, jeśli nie zbadamy dobrze tego przypadku. Działam dla większego dobra. Nie rozumiesz tego? Ulewa nadal wpatrywał się w ekran. - A więc ludzie, którzy zginęli... Chcesz mi powiedzieć, że to tylko, mniejsze zło? Anita wyszczerzyła zęby w dzikim, przerażającym uśmiechu. Zwariowała. Kompletnie zwariowała. Ale co mógł zrobić? - Nareszcie załapałeś - stwierdziła radośnie. Ulewa znów przeprosił i poszedł do łazienki. Wymiotował tak długo, aż poczuł, ze jego żołądek jest już kompletnie pusty.
27
Otworzyłam oczy i odkryłam, że leżę obok Noego na najbardziej wypasionym łóżku świata. Telewizor był wciąż włączony, film i m siał lecieć w kółko przez całą noc. Parka ze Zmierzchu wpijał się sobie w usta. Główna bohaterka ryczała, gdyż miał to być ich ostatni pocałunek. Uśmiechnęłam się. Nikt nie wygląda tak dobrze jak płacze. A całowanie się w potokach łez niosło zagrożenie dużej ilości smarków. Wyłączyłam telewizor, po czym ostrożnie, starając się nie zbudzić Noego, zsunęłam się z łóżka i podreptałam do okna. Usiadłam na ogromniastym parapecie i spojrzałam na rozciągające się w dole miasto. Śnieg już stopniał, błyskawicznie, jak to w Londynie. Piękna biała powłoka zmieniła się w brązowe błoto, odgarnięte na pobocza zakorkowanych ulic. Zamknęłam u. i wsłuchując się w odgłosy miasta, wykonałam swoje ćwiczenia oddechowe. Zbliżało się kolejne spotkanie z przepłacanym doktorkiem Ashleyem i chciałam wypaść lepiej niż zazwyczaj. Świat się rozpłynął, gdy skupiłam się tylko na swoim oddechu, klatce piersiowej, ciele w tym konkretnym momencie... aż poczułam bliskość Noego. Otworzyłam oczy i zobaczyłam, że ciekawie mi się przygląda. - A co ty robisz, jeśli mogę spytać? Spojrzałam na niego niewinnie.
- Ćwiczenia. - Rozumiem. Co to za ćwiczenia? - Taka jakby medytacja. Powinnam robić to co rano. - W porzo. - Wyjrzał przez okno. - Śnieg stopniał. - No. - Szkoda. To byłoby całkiem romantyczne, z powodu śniegu ugrząźć tu na kolejny dzień. Odchyliłam głowę, a on pogłaskał mnie po włosach. - Nie żartuj sobie. Do której musimy się wymeldować? - Do jedenastej. - A która jest? - Wpół do dziewiątej. - Myślisz, że zdążymy jeszcze zamówić śniadanie? Uśmiechnął się. - Właśnie dlatego tak bardzo cię kocham, Poppy. Dwadzieścia minut później w naszym apartamencie rozpoczął się wielki piknik dla pluszowych misiów - tyle że bez misiów. Powiedzieć że umierałam z ekscytacji z powodu zamówienia posiłku do pokoju, to mało. Poza tym, gdy Noe oznajmił, że śniadanie jest na koszt firmy rodziców, co oznaczało, że mogłam zamówić wszystko, tylko chciałam, nieco mnie poniosło. - O Boże, musisz spróbować jajek po benedyktyńsko - powiedziałam, leżąc na dywanie i napychając się pysznościami. - Smakują jak pokój na świecie. Pokój na świecie w formie jajka. Noe, po drugiej stronie naszego prowizorycznego pikniku, uniósł brwi. Wieża z naleśników na jego talerzu była tak wysoka, że praktycznie zasłaniała mu twarz.
-
Jajka pokoju? Nie łapię.
- Gdyby wszyscy jedli takie jajka na śniadanie, nie byłoby więcej wojen. - Wzięłam kolejny wielki kęs. - Nie miałam pojęcia, czym są jajka po benedyktyńsku, ale teraz wiem, że je uwielbiam. Roześmiał się i nalał sobie świeżo wyciskanego soku z pomarańczy. - Jeśli te jajka tak ci smakują, to nie wiem, jak zareagujesz na naleśniki. - Te z jagodami? -
No.
Pobiegłam do niego. Nadział kawałek naleśnika na widelec. Za mknęłam oczy, a on włożył mi go do ust. - O Boże. - Westchnęłam. - Naleśniki pokoju! Są niesamowite! Noe, czy tutejsi kucharze pracują dla Organizacji Narodów Zjednoczonych? Znowu się roześmiał. Złapałam jego widelec i zanurkowałam nim w sałatkę owocową, nadziewając soczysty kawałek dojrzałego czerwonego, soczystego melona. - Ja przecież nawet
NIE LUBIĘ
melonów - oznajmiłam, napychając
buzię. Noe obserwował mnie z tym szczególnym uśmieszkiem, który pojawiał się, kiedy go czymś rozbawiłam. - Jeszcze nigdy nie widziałem, żeby ktoś tak bardzo cieszył się, jedząc śniadanie. - Poważnie? Przecież to najważniejszy posiłek! Czasami przed snem myślę, co zjem na śniadanie, i tak mnie to ekscytuje, że później nie mogę zasnąć. - To nie jest normalne.
- I wcale mnie to nie obchodzi. Kiedy już skończyliśmy (a właściwie - ja skończyłam) obżarstwo, wymeldowaliśmy się i złapaliśmy pociąg do Middletown, i do rzeczywistości. Znacznie szybciej, niżbym chciała, Noe odprowadził mnie do drzwi mojego domu. - Jeszcze raz dziękuję za cudowny wieczór - powiedziałam, dając mu buziaka w policzek. - Nigdy tego nie zapomnę. - Też się wspaniale bawiłem. - Splótł palce z moimi i nachylił się, by skraść mi całusa - szybciutkiego, na wypadek gdyby mama akurat wyjrzała przez okno. Zadrżałam. W porównaniu z Londynem w Middletown nadal zalegało mnóstwo śniegu. Noe zrobił dziwną minę. -
Niestety mam złe wiadomości.
-
O co chodzi?
- Nic takiego strasznego. Po prostu obawiam się, że w ciągu najbliższych kilku tygodni nie będziemy widywać się tak często, jak bym chciał. Momentalnie straciłam dobry humor. Potrząsnęłam głową. „Silna. Niezależna. Kobieta” - powtórzyłam w myślach. -
Ojej. Jak to?
- Próby. Czeka nas sporo pracy przed tym koncertem. Kurczę, to już za dwa tygodnie. Ciągle jesteśmy do niczego. -
Nie jesteście do niczego. Jesteście wspaniali.
- Dzięki, ale i tak potrzebujemy
MNÓSTWO
prób, jeśli nie chcemy
wypaść na kompletnych amatorów przy Kucykach. Zawiedziona spojrzałam na pokrytą śniegiem dróżkę pod stopami. Noe ujął moją twarz. - Zdajesz sobie sprawę, jakie to dla mnie okropne, że będziemy się rzadziej spotykać? - powiedział. - Nie wiem, jak sobie z tym poradzę. Czy mówię jak sentymentalny głupek? Założę się, że chcesz ode mnie trochę odpocząć. Uśmiechnęłam się, żeby go wkręcić. -
Tak, w sumie chętnie odetchnę od ciebie.
-
Ej!
Zaśmiałam się i pocałowałam go w usta. -
JASNE, że
będę tęsknić, młotku pancerny - zapewniłam, obejmując
go. - Bezustannie. - Noe otoczył mnie ramieniem. -
To dobrze.
Pocałowaliśmy się jeszcze raz, wcale nie przejmując się tym, że moja mama mogła nas obserwować zza firanki. W przedpokoju wpadłam na rodziców. - Udało ci się wrócić. Cudownie - powitała mnie mama z talerzem w jednej, a ściereczką w drugiej ręce. Jasne, wolny dzień postanowiła poświęcić na porządki. - Dużo śniegu w Londynie? Dałam im po buziaku. - Już się stopił. Ale tutaj nadal jest jak w Narnii. Nie ubrałam się odpowiednio na taką pogodę. Spojrzeli na mój wieczorowy strój. -Nie przypominam sobie tej sukienki... - W tym, że tata tak świetnie orientował się w garderobie swoich córek, było coś kobiecego.
Zarumieniłam się i obróciłam lekko. -
Noe mi ją kupił.
-
Kupił ci sukienkę? Twój nastoletni narzeczony kupił ci
sukienkę? - Poprawił okulary na nosie. - No, no, no... - I zaprosił ją na balet, a potem zapłacił za pokój w pięciogwiazdkowym hotelu - przypomniała mu mama. -
Hm, ten twój chłopak jest chyba bogaty, co?
-
Tak mi się wydaje. To znaczy wiem. Jest bogaty.
-
Z pewnością - wtrąciła mama.
- Ale go lubisz? Dba o ciebie? Chodzi mi nie tylko o to, że daje ci prezenty i zabiera w drogie miejsca, ale czy w ogóle czujesz się z nim dobrze? Co to za przesłuchanie? Czy mój tata nagle stał się nadopiekuńczy? -
Tak, dba o mnie. Jeśli chcecie, mogę wam go przedstawić.
-
Cóż, to byłoby miłe.
- Czy mogę teraz pójść się przebrać? Zaraz zamarznę. - Oczywiście. - Uśmiechnął się. Poszłam wziąć prysznic. Zanim odkręciłam wodę, podsłuchałam dobiegające z dołu strzępy rozmowy rodziców. - Gdzie ona znalazła tego... milionera? - Gra w zespole rockowym. - A, no tak. - Ostatnio wydaje się weselsza. Ataki ustały i już tak strasznie nie płacze. - Wiem. Wszystko świetnie, ale wolę, żeby była po prostu szczęśliwa, a nie szczęśliwa z powodu jakiegoś chłopaka. - Nie powinieneś się martwić na zapas. Poppy zawsze znała swoją wartość. Nauczyła się tego od ciebie. Ma prawo mieć chłopaka. To
normalne w tym wieku. Wydaje się, że on naprawdę ją lubi. Przynajmniej nie igra z nią. Boby się doigrał. - Tak, masz rację. Boże, dziwnie jest widzieć swoją córkę zakochaną, prawda? Uśmiechałam się, zdejmując rajstopy i wchodząc pod prysznic. Odkręciłam kran i ich głosy zagłuszył szum wody. Przepełniała mnie miłość do rodziców. Chyba rzeczywiście chcieli go poznać. Wiedziałam, że jak tata z nim pogada, przekona się, że to nie jest pierwszy lepszy szpaner przy kasie. A jednak było o wiele za wcześnie, żeby przedstawiać go rodzicom. A może nie? Przecież wszystko między nami toczyło się z prędkością światła. I czułam, że to w porządku. Naprawdę bardzo w porządku.
Moja komórka zadzwoniła, gdy się akurat ubierałam. Lizzie. Przygotowałam się na odpytywanie. Odebrałam, ale nawet nie miałam szansy, żeby powiedzieć „słucham”. - Gadaj, jak było! - Ciebie też miło słyszeć. - Daruj sobie etykietę. Jak było? -
Dlaczego cię to tak interesuje?
Usiłowałam wciągnąć sweter, przytrzymując telefon brodą. - Bo przez ten cały śnieg ugrzęzłam wczoraj w domu i wybitnie się nudziłam. Rozważałam już mizianie się z moim kotem. -
Aż tak źle? - Zachichotałam.
-
Będę żyć. Dziennikarstwo informacyjne to moja jedyna
milością
-
Jasne.
-
Wróćmy do tematu. Gdzie cię zabrał?
Dla zbudowania napięcia milczałam przez chwilę. -
Zaprosił mnie na balet.
Westchnęła. -
Poważnie?
-
Tak.
-
Wow.
-
To nie wszystko.
-
Nie ?
-
Nie. Noe kupił mi sukienkę na wieczór. A potem złapała nas
śnieżyca i przenocowaliśmy w hotelu. Pięciogwiazdkowym. Cisza. - Lizzie? Nadal cisza. - Lizzie? Jeszcze więcej ciszy. - LIZZIE ?? - Jestem..- Dyszała ciężko.- Przepraszam. Z tych emocji spadłam z krzesła i zajęło mi chwilę, zanim znalazłam słuchawkę. Roześmiałam się. - NO dobra, trochę powagi. Poppy, czy on jest robotem? A może przeczytał jakiś tajny poradnik „jak być doskonałym chłopakiem”? Jeśli tak, to może kupimy kilka egzemplarzy i rozłożymy je po całym Middletown, żeby inni tez przeczytali ? Znowu doprowadziła mnie do śmiechu. -
To takie słodkie, że można dostać mdłości, co?
-
Tak. Obrzydliwość. Nienawidzę cię i chcę więcej.
-
A więc... - zaczęłam.
- Nie przez telefon. Chcę poznać najdrobniejsze szczegóły. Opowiesz mi wszystko osobiście. Idziemy na sanki. Ty, ja, Amanda, Ruth i może jeszcze Johnno z kumplami. No chodź! -
Na sanki?
-
No.
-
Poważnie?
-
Mhm.
-
Nigdy nie chodziłyśmy na sanki.
- Wiesz, uznałam, że skoro świat się kończy, to jest to jedna z rzeczy, które powinnyśmy zrobić przed apokalipsą. -
Naprawdę myślisz, że nadciąga apokalipsa?
-
Tak. Pogoda się nie myli.
Otworzyłam szufladę komody w poszukiwaniu czegoś odpowiedniego na sanki. -
Była raptem jedna ulewa, a potem trochę śniegu.
-
I wysiadł prąd.
-
To nie ma nic wspólnego z pogodą.
-
Dotąd nie odkryli, jaki był powód.
-
Hm.
-
No i mieliśmy lipiec w październiku.
-
To się nazywa globalne ocieplenie.
- To się nazywa Armagedon. Czytałam w internecie. Ma to coś wspólnego z olbrzymami, mnichami i wyrytym w kamieniu kalendarzem. Spojrzałam w lustro, żeby poćwiczyć unoszenie brwi. - Wiesz - zaczęłam - jeśli świat się naprawdę kończy, to masz pecha, bo stracisz szansę na dorośnięcie i zostanie prawdziwą dzien-
nikarką.
-Może to tylko początek końca świata - odparła Lizzie, już ciszej. - Jestem pewna, że wciąż mamy kilka lat... może nawet i dziesięcioleci. - Oczywiście. - Widzimy się w parku koło drugiej. - No to do zo. Rozłączyłyśmy się. Przechadzka do parku była wspaniała. Okolica przeistoczyła się w zimowy raj. Gałęzie drzew przykrywała gruba warstwa skrzącego się śniegu. Nie pomyślałabym, że park można być jeszcze lepszy a tu proszę, wystarczyło trochę więcej białego puchu. W Middletown zdarzało się, że padał śnieg, ale jeszcze nigdy aż tak obficie. Nigdy też nie byłam w parku zaraz po śnieżycy. I chociaż ciągli narzekam, że mieszkam na przedmieściach, teraz czułam się niezłą szczęściarą. W Londynie rano nie było już śniegu, a wszyscy musieli pójść do pracy lub do szkoły. Tutaj nadal mieliśmy całe połacie m. tknięte ludzką stopą czy kołami samochodów. Kiedy dotarłam do parku, dziewczyny były już na górce. - Cześć wam - krzyknęłam, machając do nich. Odmachały mi. Wszystkie, podobnie jak ja, miały na sobie killka warstw ubrań i wyglądały grubo i dziecinnie. Ruth włożyła czapkę z pomponem, spod której wystawały szkarłatne kosmyki. Dziew czyny były zaróżowione i uśmiechnięte, jakby śnieg stanowił sposób na wydobycie radości nawet z największych marud. - Ani słowa o czapce - ostrzegła mnie Ruth, gdy do nich podeszłam. - Mam nadzieję, że Johnno i jego kumple się nie zjawią. Inczej będę musiała ją zdjąć i odmrożę sobie głowę.
Lizzie miała na sobie długi płaszcz, którego nigdy wcześniej nie widziałam. Obszyty futerkiem kaptur nasunęła na głowę. - Czy nie jest wspaniale? - zapytała, a jej oddech tworzył obłoczki pary. Spójrz na nasze sanki. Zobaczyłam dwie tace i koło ratunkowe. - To nie są sanki. Teraz już tak.
-
- Możesz zjechać pierwsza - powiedziała Amanda. - Jej twarz wystawała zza plątaniny szalików. Miała na sobie kilka warstw ciepłych ubrań i wyglądała najbardziej dziecinnie. - Ale najpierw chcę się dowiedzieć wszystkiego o balecie i hotelu. - Mrugnęła do mnie. Odwróciłam się do Lizzie. Wypaplałaś!
-
Wzruszyła ramionami. - Oczywiście. Dziwi cię to? - Nie jest trochę za zimno na pogaduszki? - Nie - odparła Ruth. Nie wydawała się poruszona perspektywą rozmowy o Noem. Może śnieg naprawdę oczyszczał ze złych emocji. - Zgodzę się na wszystko, co opóźni chwilę, kiedy Lizzie zepchnie mnie stąd na tej przeklętej tacce. - No dobra. Stałyśmy, dygocząc z zimna, a ja opowiedziałam im o sukience, balecie, śnieżycy i hotelu - pozwoliłam sobie pominąć tylko łóżkowe zasieki i kłótnię. Piszczały i wzdychały, a na koniec, oczywiście, zażądały, bym zaprosiła je na oglądanie Tej Sukienki. Wow! - Amanda westchnęła. - Masz filmowe życie, Poppy. Wiesz, takie
rzeczy nie zdarzają się w rzeczywistości. Wiedziałam, że ma rację, ale nie mogłam jej przytaknąć, bo wyszłabym na zarozumiałą. Wzruszyłam ramionami. - Poszczęściło mi się. Ruth była raczej milcząca. - Jak układa ci się z Willem? - spytałam ostrożnie, mając nadzieję, że od naszej ostatniej rozmowy nie zmieniła zdania i go nie rzuciła. - A wiesz, nieźle. - Uśmiechnęła się. - Musisz zobaczyć ciuchy, które sobie kupiłam na koncert. Są niesamowite. - To dopiero za dwa tygodnie. Już wybrałaś sobie strój? Spojrzała na mnie pobłażliwie, jakbym była dzieckiem, które wciąż uczy się, jak działa świat. - Poppy, to wielki koncert. Musimy się zaprezentować jak profesjonalne fanki. - Fuj. - Wystawiłam język. - Nie zapisywałam się do żadnego fan-klubu. Nie mogę po prostu być dziewczyną gitarzysty? Mają szczęście, że są z nami, nie? Ruth znowu strzeliła swoją minę. - W porządku. Ale jeśli nie prześpisz się w końcu z Noem, uwierz mi, wiele dziewczyn chętnie cię w tym wyręczy. - Zaryzykuję. - Lekkie wahanie w moim głosie zdradziło, że udaje pewną siebie. -
Po prostu ci przypominam.
Próbowałam się nie przejmować jej słowami, ale i tak się przejęłam. Chyba o to jej właśnie chodziło. -No chodźcie - odezwała się Lizzie, jak zawsze rozładowują napięcie. -
Wypróbujmy nasze sanki. Wszystkie jęknęłyśmy, ale ruszyłyśmy na swoje pozycje. -
Co mam z tym zrobić? - zapytałam, kucając nad tacką.
Lizzie podrapała się po głowie dłonią w rękawiczce. - Eee, właściwie to nie wiem. Myślę, że po prostu siadasz na tym i odpychasz się nogami. Ostrożnie usiadłam i podniosłam nogi. Nic to nie dało. -
Nic to nie dało - oznajmiłam.
-
Eee... może cię popchnąć?
-
Jasne. Tylko bez szaleństw.
Lizzie szturchnęła mnie lekko. Nadal tkwiłam w miejscu. -
Lizzie, to było żałosne. Mocniej!
-
Jesteś pewna?
-
Tak. Wypróbujmy ten sprzęcior.
Zanim się spostrzegłam, z krzykiem i rozwianymi włosami pędziłam po zboczu, a śnieg sypał się spod tacki prosto w moją twarz. Jeeeeeeeeeeeaaaaaaaaaaa! Wyrżnęłam się w lisią norę, gwałtownie skręciłam, żeby wyminąć rodzinę wyprowadzającą psa, i w końcu, zdecydowanie zbyt szybko, wylądowałam u podnóża górki. Wstałam, obróciłam się i pomachałam do moich przyjaciółek, Które z tej odległości wydawały się malutkie. - ŻYJESZ? - zawołała Amanda.
- ALE JAZDA! - odkrzyknęłam.
Kilka kolejnych godzin spędziłyśmy, zjeżdżając z górki i z powrotem wspinając się na nią. Popychałyśmy się na zmianę. Johnno i jego kumple dołączyli do nas, więc czapka Ruth w magiczny sposób przeniosła się do jej kieszeni. Urządziliśmy sankowy turniej i ścigaliśmy się w parach. W pewnym momencie próbowaliśmy usadzić dwie osoby na jednej tacce, żeby sprawdzić, czy siła grawitacji pozwoli osiągnąć większą prędkość Johnno chodził na rozszerzoną fizykę. Niestety, do eksperymentu wybraliśmy jednego z kumpli Inlinna i Amandę, która była zbyt zawstydzona, żeby się go porządnie chwycić. Oznaczało to, że w połowie drogi wzbiła się w powietrze, zaskoczona poszybowała w górę, a w końcu padła twarzą prosto w potężną zaspę. Dzięki tej zabawie humor nieco mi się poprawił. Rozmowa z Ruth obudziła we mnie dawną paranoję związaną z Noem. Świadomość, że w najbliższym czasie mieliśmy się rzadziej widywać, wcale nie pomagała, choć starałam się o tym nie myśleć. Zdecydowanie za wcześnie niebo pociemniało i zaczęliśmy rozchodzić się do domów. Wracałam z Lizzie. - Śnieg już się topi - zauważyła z niezadowoleniem, rozgarniając po kaloszem. - Czy to już koniec igrzysk zimowych w Middletown? Miała rację. Śnieg nieubłaganie zamieniał się w breję. - Przynajmniej napadało go tyle, że odwołali lekcje - powiedziałam. Byłoby koszmarnie, gdybyśmy musiały siedzieć cały dzień w klasie. - Ech, szkoła. Jestem tak bardzo do tyłu z pracami domowymi, już to przestaje być zabawne. -
Ja też.
- Jasne. Zawsze tak mówisz, a potem oddajesz wszystko w terminie minie.
-
Nie tym razem. Sama nie wiem. Ostatnio na nic nie mam czasu
Lizzie zatrzepotała rzęsami. -
Może to dlatego, że tak bardzo kochasz Noego?
Wepchnęłam ją w zaspę. Pisnęła i chwilę szamotała się w^ śniegu, aż w końcu wydobyła się z niego niczym yeti. -
Aua!
-
Wyglądasz jak bałwan.
- A ty wyglądasz jak mój pięcioletni kuzyn wystrojony na spać ci w bożonarodzeniowy poranek. Ruszyłyśmy dalej. Zaczynały drętwieć mi stopy. - Nie przejmuj się tym, co mówi Ruth - rzuciła Lizzie, patrząc prze* I siebie. - Raczej nie masz co się martwić, że Noe zwieje z jakąś fanka To właśnie uwielbiałam w Lizzie. Czasami, ni z tego, ni z owego, potrafiła odczytać moje myśli i powiedzieć dokładnie to, co chciałam usłyszeć. -
Dzięki.
-
Nadal nie mogę uwierzyć, że kupił ci sukienkę.
-
Ja też nie. - Roześmiałam się.
-
Poppy?
-Tak? -
Ty to masz szczęście, wiesz?
Pomyślałam o Noem i o tym, jak cudownie było obudzić się d/i siaj obok niego. -
Wiem.
Ściągnięcie z siebie wszystkich warstw, kiedy wróciłam do domu, zajęło mi z milion lat. Mama wybałuszyła oczy na widok stosu przemokniętych ciuchów obok
wycieraczki. -
Nie zamierzam tego prać. Pobrudziłaś wszystko, co miałaś w szafie.
Kopnęłam w powietrze, próbując w ten sposób uwolnić stopę z kalosza. -
Wiem. Sama wypiorę. Ale zimno!
-
Hm.
Odeszła niewzruszona, prawdopodobnie dlatego, że wiedziała, że nie zdoła się powstrzymać i koniec końców wyręczy mnie z praniem. Nie mogła znieść tego, jak korzystam z pralki. Podobno byłam „zbyt ostra” dla guziczków. Kiedy w końcu wygrzebałam się z zimowych ciuchów, poszłam poszukać taty w salonie. Burczał i sarkał schowany za wielką stertą gazet. -
Tato? Jesteś tam?
Jego pochmurna twarz pojawiła się nad nimi. Złożył jakiś magazyn. - Twoja mama zagnała mnie do sortowania śmieci, zamiast pozwolić mi odpocząć w wolny dzień. -
Brzmi mało ciekawie.
- Bo w ogóle nie jest ciekawe. Ale boję się jej, kiedy pochłania ją misja: porządek. -
Pomóc ci?
-
Jeśli chcesz. - Uśmiechnął się.
Usiadłam na dywanie, żeby pomóc mu uporządkować tę całą masę gazet, które zgromadził. -
Jezu, po co to w ogóle trzymasz?
-
Kiedyś mogą się przydać.
-
Niby do czego? Na uroczyste otwarcie sortowni śmieci?
-
Może.
Już miałam położyć kolejny numer na stos do wyrzucenia, gdy zauważyłam nagłówek. - Chwilka - powiedziałam. - To dzisiejsze wydanie. Pierwsza strona była zadrukowana na czarno. Znikły nawet reklamy korporacji taksówkarskich. DWADZIEŚCIA OFIAR ŚMIERTELNYCH! LODOWE PIEKŁO NA AUTOSTRADZIE!
Zobaczyłam zdjęcie samochodów zgniecionych jak notatki po egzaminie. Karoserie wyginały się w najdziwaczniejsze kształty. Przemknęło mi wspomnienie z wczorajszej nocy - z wiadomość i telewizyjnych. - Tato - zapytałam, sięgając po gazetę - ten wypadek był na dro dze M25? - Tuż obok zjazdu na Middletown. - Kiwnął głową. - Słyszałam o tym wczoraj w wiadomościach. Nie wiedziałam, że to tak blisko domu. Otworzyłam gazetę. Na drugiej i trzeciej stronie znajdowały się. wciśnięte między kolumny tekstu, niewyraźne zdjęcia ludzi, którzy zginęli w wypadku. Spoglądali na mnie z marnej jakości papieru prawie oskarżycielsko, jakby wiedzieli, że świetnie się bawiłam, oglądając film ze swoim chłopakiem, gdy ich życie zostało wymazane niczym rozwiązane równanie ze szkolnej tablicy. Zadrżałam. - Znaliśmy kogoś? - Spojrzałam na zdjęcia, ale nikogo nie rozpoznałam. Tata pokręcił głową. -Kilka ciał jeszcze czeka na identyfikację - powiedział lekko podniesionym głosem. - Ale jestem pewien, że gdyby zginął kio znajomy, już byśmy o tym
wiedzieli. Odłożyłam gazetę na stolik. - Tato, co się w ogóle dzieje? - Sam nie wiem, Poppy. Globalne ocieplenie? Zazwyczaj to ma coś wspólnego z globalnym ociepleniem. Przez jakąś minutę czytałam mu przez ramię. Wstałam i przeciągnęłam się. - Idziesz spać? - Chyba tak. Chociaż powinnam trochę się jeszcze pouczyć. - Widzisz się z Noem w ten weekend? - zapytał całkiem normalnym głosem, ale rzucił mi znaczące spojrzenie zza okularów. - Nie. - Pokręciłam głową. - Raczej nie. Jest zajęty próbami do bardzo ważnego koncertu. - Moja córka umawia się z gwiazdą rocka... - rzucił z ironicznym uśmieszkiem. - Nie sądziłem, że tego dożyję. - Nie lubię tak o tym myśleć - odpowiedziałam z uśmiechem. - Wolę wersję „mój chłopak ma wielkie szczęście, że chodzi z tak wspaniałą i inteligentną dziewczyną”. Tata zawsze przywiązywał wagę do poczucia własnej wartości. Czy z tego wynikała jego dziwna nagła niechęć do Noego? Może bał się, że przez to uczucie zatracę samą siebie? Jego uśmieszek zmienił się w prawdziwy uśmiech. - Moja dziewczynka.
28
Siedziałam przed pudełkiem na chusteczki w oczekiwaniu, aż doktor Ashley przerwie ciszę. Na ścianie wisiał nowy obrazek - mdła akwarela za nietłukącym się szkłem. Sesja nie zaczęła się zbyt dobrze. Przeprosiłam. Zawsze stanowiło to dla mnie problem. Siła głęboko wpojonych mi w procesie socjalizacji manier zwyciężyła jednak i na początku sesji odruchowo i o tam wymamrotałam. - Co mówisz, Poppy? Nic nie zrozumiałem. Gapiłam się w ziemię, jak przedszkolak zmuszony do przeproszenia kolegi z piaskownicy. - Przepraszam za swoje zachowanie na poprzedniej sesji. Potarł dłonie. Był zadowolony? Nie, tylko to sobie wyobraziłam - Wszystko w porządku, Poppy. Każdy ma czasem trochę gorszy humor. On mnie nie przeprosił, ale w sumie nie pamiętałam, czy mul do tego powód. Wydawało mi się jednak, że to jeden z elementów rytuału - należało powiedzieć: „Ja też przepraszam”, nawet jeśli nie zrobiło się nic złego. Tak wypada. Wydarzyło się to z pięć minut temu i od tego czasu czekałam, aż się odezwie. Wiedziałam jednak, że tego nie zrobi. No bo po cm Mama płaciła mu niezależnie od tego, ile się napracował. - Mam rozumieć, że gdybym sama się nie odezwała, to siedzieli byśmy w ciszy przez całą godzinę?
Doktor Ashley splótł i rozplótł palce. -
Poppy, jeśli nie chcesz, nie musimy rozmawiać.
-
Ale i tak swoje zapłacę, prawda?
Grymas irytacji przebiegł mu przez twarz, ale zdołał go opanować i zmusić się do lekkiego uśmiechu. -
Prawdopodobnie tak.
-
Łatwa kasa, nie?
Kolejny grymas. Zdałam sobie sprawę, że to nie było miłe. -
Przepraszam, znowu zachowuję się nieuprzejmie.
-
Jak minął ci ostatni tydzień?
Klasyczne zagranie. Odwrócenie uwagi. -
W porządku. - Wzruszyłam ramionami.
-
Ataki paniki? Niepotrzebne myśli?
Uwielbiałam określenie „niepotrzebne myśli”. Przywoływało obraz myśli w postaci elfików biegających w mojej głowie i robiących różne rzeczy. Czy w ogóle można mówić o potrzebnych myślach? Być może myśli słynnych ludzi takie są, na przykład myśli Edisona o żarówkach czy Newtona o jabłkach. Większość moich myśli była niepotrzebna. Czy myśl: „Jak tam moja fryzura?” służy jakiemuś celowi? Doktor Ashley nigdy mi tego nie wyjaśnił. Powiedział tylko, że to myśli, które mają złe skutki. Pokręciłam głową. - Ostatnio było dużo lepiej. Niepotrzebne myśli zamilkły. Ani mru-mru. -
Jak sądzisz, skąd ta zmiana?
Znowu wzruszyłam ramionami. Gdybym tylko dostawała funta za każdym razem, kiedy to robię w tym gabinecie... -
Twoja matka wspominała, że kogoś poznałaś.
Poczułam, że się czerwienię. Zabiję ją, jak wrócę do domu. - Poruszyliśmy ten temat poprzednio. Widzę po twojej minie, że nie za bardzo chcesz o tym rozmawiać, ale twój... chłopak? Mogę go tak nazwać? Pokiwałam głową. Byłam czerwona po końcówki włosów. - Twój chłopak... myślisz, że on miał na to wpływ? Czy to tyli" przypadek? Przypomniałam sobie o omdleniach, które miałam podczas
I M
szych
pierwszych spotkań. Wtedy byłam przekonana, że mają z mm związek. Uśmiechnęłam się w duchu. W pewnym momencie usilnie wierzyłam, że mam na niego
ALERGIĘ.
Ale byłam głupia. Okazało się, że to nie ma z nim nic
wspólnego. Widziałam go masę razy i zauważyłam u siebie żadnych dziwnych reakcji. Okej, czasami zapierało mi dech, a serce biło jak szalone, ale to dlatego, że się w mm zakochałam, prawda? To stąd wzięły się te wszystkie farmazony o miłości. Ona po prostu wywołuje eksplozje adrenaliny. A ja sporo wiedziałam o adrenalinie od doktora Ashleya. O mechanizmie „walcz albo uciekaj”, który moje ciało uruchamia czasami bez mojej zgody. - Nad czym tak rozmyślasz, Poppy? - Hę? - Chciałabyś opowiedzieć o tym całej klasie? - Rozbawiło go własne nawiązanie do zrzędliwych nauczycielek. Nie znoszę, kiedy ludzie śmieją się z własnych żartów. - E... Może powinnam to zrobić? Rodzice płacili mu wystarczają*" dużo. - Czy to w ogóle możliwe? Że pomogło mi to, że mam chłopaka? Od kiedy jesteśmy razem, wydaje mi się, że wszystko się uspokoiło. Pokiwał głową i złączył palce w daszek, zakrywając nim usta. - Rozumiem.
- Być może to zbieg okoliczności. Możliwe, że ćwiczenia oddechowe w końcu zaczęły działać. - To też niewykluczone, ale zastanowiłbym się, czy to tylko zbity, okoliczności. - Czy pan myśli, że to zbieg okoliczności? - rzuciłam zaczepnie. Chwycił swój złoty długopis. Myślałam, że znów zacznie robić notatki, których nie będę mogła przeczytać, ale się myliłam. Zamiast tego zakręcił długopisem w palcach. - Hm. Dobre pytanie. Czekałam, aż powie więcej. - Jeśli chodzi o mózg, trudno mówić o czystym przypadku. Połączenia, nawet te pozornie „błędne”, da się zazwyczaj logicznie wyjaśnić. - Zastanowił się przez chwilę. - Dlatego to interesujące, że twoje... objawy, mówiąc oględnie... osłabły, od kiedy znalazłaś męskie towarzystwo. Uśmiechnęłam się, słysząc to określenie. Zabrzmiało to, jakby Noe był kimś, kto zabierał mnie na bale do ratusza czy coś w tym guście. - Może być więc tak, że twoje problemy miały swoje źródło w niezbywalnej potrzebie bycia kochaną... Chwila moment. Coś tu nie gra. - ...a kiedy znalazłaś kogoś, kto cię pokochał... poczułaś się spełniona. Zacisnęłam pięści. - To wcale nie tak - wypaliłam. Doktor Ashley wydawał się przejęty. Poprawił się w fotelu, na powrót przyjmując pozę profesjonalisty. - Nie martw się. To najzupełniej normalne. Normalne? Czy to słowo nie było zakazane podczas terapii? Czy to słowo
nie było zakazane we współczesnym społeczeństwie? Nikt go nie używa. To równie ważna reguła jak „przepraszam - ja też przepraszam”. Kiedy tylko powiesz, że coś nie jest normalne, każdy automatycznie ci odpowiada: „A co niby jest”, myśląc, że jest taki bardzo, bardzo mądry. Czułam, że nerwy puszczają mi znacznie szybciej niż zazwyczaj. - Ach, więc to jest normalne - parsknęłam z sarkazmem marszcząc nos. To normalne, że kobiece problemy biorą się z braku mężczyzny, bo dopiero on daje poczucie spełnienia? Doktor Ashley siedział spokojnie, jak zawsze, choć było oczywiste, że już za chwilę ja będę wyjątkowo niespokojna. -
Tego nie powiedziałem, Poppy.
-
To miał pan na myśli.
-
Wcale nie.
-
Wcale tak.
Odłożył długopis i westchnął. -
Nie zamierzam się z tobą kłócić.
- Naprawdę tak pan uważa? - Zauważyłam, że łamie mi się głos. Że jestem szczęśliwa, że jestem... zdrowa psychicznie tylko dlatego, że znalazłam sobie chłopaka? Sięgnął po aż za dobrze mi znajome pudełko chusteczek, wyciągnął jedną i mi podał. Nawet nie zauważyłam, że płaczę. O rany. Jak prawie na każdej sesji. Próbowałam odzyskać kontrolę nad swoimi emocjami, ale słowo „spełniona” bulgotało w mojej głowie jak trucizna w kociołku. -
Już lepiej, Poppy?
-
Tak, dziękuję. - Kiwnęłam głową.
-
Zgodziłabyś się na małe ćwiczenie?
Znowu kiwnęłam. Przyjął łagodny, uspokajający ton, jakby czytał mi bajkę na dobranoc. -
Ten twój chłopak...?
-
Noe.
- Noe? W porządku. Proszę, usiądź wygodnie, zrelaksuj się i za mknij oczy. Wykonałam jego polecenie. - Wyobraź sobie następującą sytuację. Noe z jakiegoś powodu nie może się z tobą dłużej spotykać. Nigdy więcej go nie zobaczysz. Nagle zniknął bez śladu. Rozłożyłam się wygodnie w fotelu i pozwoliłam sobie pogrążyć się w myślach. Prawie natychmiast poczułam napięcie w klatce piersiowej, a mój oddech stał się płytszy. - Wyobraź sobie, że każdego dnia budzisz się, wiedząc, że nigdy więcej go nie zobaczysz... Poczułam, jak pod powiekami gromadzą mi się łzy. Wyobraziłam to sobie. Wyobraziłam sobie, że budzę się w łóżku, a słońce wpada przez okno, nie wiadomo po co. Wyobraziłam sobie, że nigdy więcej nie poczuję już jego zapachu, że nigdy więcej nie ujrzę jego uśmiechu. Ścisnęło mnie w gardle. Wyobraziłam sobie, że przechodzę koło jego domu i wiem, że już tam nie mieszka. Wyobraziłam sobie, że siedzę na górce w parku w Middletown, tam gdzie pierwszy raz się pocałowaliśmy, ale jego miejsce na ławce jest puste i on już nigdy tu nie usiądzie. Zaczęłam się dusić. - Spokojnie, Poppy. Oddychaj, ODDYCHAJ.
Jego głos dobiegał z daleka. Czułam ciężar w piersi, panika chwyciła mnie za gardło. Na próżno walczyłam o powietrze. Krztusiłam się. Moje myśli wypełniał tylko Noe. I ból. Ból, że nie będziemy na zawsze razem. Ogarnęła mnie ciemność, w której błądziłam po omacku. Spadałam... i spadałam... I ledwie docierało do mnie, że w oddali ktoś wykrzykuje moje imię. Smutek. Czułam niewiarygodny smutek. Aż rozbolał mnie brzuch. Czułam, jakby serce dosłownie pękło mi na pół. Słyszałam krzyki, ale nic nie widziałam. Była tylko ciemność. Nagle się ocknęłam. - Poppy? Poppy? Słyszysz mnie? - Aua. Ktoś delikatnie poklepywał mnie po twarzy. Oszołomienie wy parło ciemność. Gdzie ja niby jestem? - Poppy? Chyba odzyskuje przytomność. Powoli wracała mi świadomość, że mam ciało. Czułam swoje kończyny. Bolało mnie wszystko. Gdziekolwiek leżałam, nie było to wygodne miejsce. Na pewno nie łóżko. Łóżka są z reguły wy godne. Chciałam otworzyć oczy, ale okazało się to ponad moje siły. Zrezygnowałam. - Poppy? Jeśli mnie słyszysz, zastukaj palcem. Zastukać? Chyba dam radę. Kazałam mózgowi zastukać palcem i posłuchał mnie. Poczułam, że stukam. - Wróciłaś do nas. Dobrze, Poppy. Kiedy poczujesz się gotowa, otwórz oczy. Nie spiesz się. Otworzyłam najpierw prawe oko, ale światło sprawiło mi ból. Zamknęłam
je, wzięłam głęboki oddech i spróbowałam jeszcze raz Zapiekło, ale wytrzymałam i otworzyłam drugie oko. Na początku nic nie widziałam. Tylko mgłę. W końcu wyłoniła się z niej twarz Nigdy wcześniej jej nie widziałam. To była twarz twardej babki. Mówiąc szczerze, wręcz babochłopa. - Przepraszam, chyba się nie znamy... Roześmiała się. - Pacjentka się obudziła, doktorze. Doktorze? Doktor Ashley też tu był? Odwróciłam głowę. Aua. Bolało. Pojawił się w moim polu widzenia. Przykucnął na podłodze. To było dziwne. Próbowałam ułożyć się wygodniej, ale nie dałam rady się poruszyć. Coś mnie trzymało. Ej, to była ta baba. Przyciskała mnie do ziemi. - Spokojnie - ostrzegła. - Lepiej, jeśli poleżysz spokojnie. - Poppy? - Głos doktora Ashleya brzmiał jeszcze łagodniej niż wtedy, kiedy opowiadał swoją bajkę. - Wiesz, gdzie się znajdujesz'' - Jest mi niewygodnie. -
Przykro mi. Czy wiesz, gdzie jesteś?
Obróciłam głowę - znowu zabolało - i rozejrzałam się po pomieszczeniu. Zaczęłam coś powoli kojarzyć. Rozpoznałam nijakie obrazy, wielkie fotele i pudełko chusteczek. - Jestem w pana gabinecie - odpowiedziałam, bardzo dumna z siebie. -
Brawo, świetnie. Czy wiesz, co się stało?
Pokręciłam głową. - Zemdlałaś, Poppy. Podejrzewam, że miałaś napad paniki i dlatego straciłaś przytomność. Nic ci nie będzie, ale chyba uderzyłaś głową o podłogę, kiedy spadłaś z fotela. Nie złapałem cię wystarczająco szybko. Bardzo cię za
to przepraszam. - Zemdlałam? Dzięki tym nowym informacjom wszystko sobie przypomniałam. Umówioną wizytę, doktora Ashleya, Noego, to, że odszedł... odszedł... -
Noe? - zapytałam z niepokojem.
-
Nic mu nie jest, Poppy. To było tylko ćwiczenie, pamiętasz?
Zalała mnie fala ulgi. Oczywiście! Ćwiczenie. To nie było naprawdę. Noe nie odszedł. Nie zostawił mnie. Poczułam, jak ciepło rozchodzi się żyłami po moim ciele, przywracając mi siły. -
Mary, pomożesz jej wstać? Myślę, że Poppy czuje się już lepiej.
Babochłop chwycił mnie pod pachy i przeniósł na fotel. -
Dziękuję, Mary. Myślę, że już sobie sam poradzę.
-
Proszę pamiętać, żeby wypiła wodę z cukrem.
Spojrzałam na stół. Obok chusteczek stała szklanka. Chwyciłam ją i upiłam łyk. Smakowało nieźle, znacznie lepiej niż zwykła woda. Mary wyszła, a my siedzieliśmy w milczeniu. Sączyłam wodę. Byłam zdezorientowana. -
Co się stało?
-
Jak już mówiłem, zemdlałaś.
Tyle to wiedziałam. -
Ale dlaczego?
-
Ty mi to powiedz, Poppy.
Dotyk chłodnej skóry fotela sprawiał mi przyjemność. Zapadłam się w nim. Wróciłam do myśli, że Noe odszedł - wystarczyło, że su bie to przypomniałam, a serce zaczęło mi walić jak młotem. -
Noe. Poprosił pan, żebym wyobraziła sobie życie bez Noego.
-
Poprosiłem.
-
...i zemdlałam.
-
Zemdlałaś.
Ukryłam twarz w dłoniach. Była mokra. Musiałam płakać. Nawe! tego nie zauważyłam. -
To chyba nie jest normalne, prawda?
-
W tym pokoju nie używamy tego słowa, Poppy.
-
Chwila moment. Sam nie tak dawno pan go użył! Hipokryta!
Doktor Ashley uśmiechnął się. -
Widzę, że już ci lepiej.
- Przecież powiedział pan to słowo! - No bo powiedział, bardzo dobrze pamiętałam. -
Być może tak.
-
Na pewno tak.
Uśmiechnęłam się pod nosem, ale dotarł do mnie sens tego, co się wydarzyło, i natychmiast spoważniałam. -
Co to znaczy, doktorze?
Byłam zawstydzona i zdumiona. Jak to możliwe, że moje uczucia do Noego tak szybko wymknęły mi się spod kontroli? Czy na prawdę to dzięki niemu moje napady paniki ustały? Bo poczułam się spełniona?! Zrobiło mi się niedobrze. -
To znaczy, że chciałbym, żebyśmy odtąd spotykali się dwa razy w
tygodniu.
29
Tydzień przed koncertem moja grupa z angielskiego musiała pojechać na wycieczkę do Londynu. W ramach omawiania literatury pierwszej wojny światowej profesor Gretching zamiast przygotowywać nas do egzaminów, kazała nam powłóczyć się trochę po Imperialnym Muzeum Wojny. Normalka. Frank i ja zostaliśmy w ten sposób zmuszeni do spędzenia całego dnia razem. W pociągu do Londynu zrobiło się nieco dziwnie. Wyglądałam przez okno, a Frank udawał, że czyta gazetę. - Nikogo nie nabierzesz - mruknęłam, obserwując przemykające za oknem owce na pastwiskach i pola. Frank spojrzał na mnie i zobaczyłam w szybie jego zmieszaną twarz. - Hę? - Tą gazetą. Udajesz, że zacząłeś się przejmować losami świata. Wiem dobrze, że przeczytałeś tylko relacje sportowe i od dwudziestu minut usiłujesz zrozumieć, o co chodzi w tym długaśnym artykule ekonomicznym. Przestań udawać. Frank złożył gazetę. - Nie udaję. - Udajesz. - No dobra, może trochę. - Wiedziałam. - Nudzę się. Nie wierzę, że stracę trening rugby z powodu jakiegoś głupiego muzeum.
Przewróciłam oczami. -
Biedactwo. Jak sobie z tym poradzisz?
-
Zamknij się.
- Ależ masz rację. Mniejsza z okopami, to nic wielkiego. Rugby jest dużo ważniejsze. -
Wyraziłaś się wystarczająco dobitnie.
-
Już tak mam.
Frank odchylił się na oparcie i powoli wypuścił powietrze. -
To będzie ciężki dzień.
Pociąg przyspieszył. Poczytałam trochę gazetę Franka. Mieliśmy pomysł, żeby razem posłuchać muzyki z jego iPoda, ale nie mogliśmy się zgodzić, czego słuchać. Dałam mu pół batonika musli, kim v wzięłam na drogę. Okazało się, że poza klasą nie dogadujemy się tak dobrze. Bylo jakoś sztywno, zupełnie inaczej niż zwykle. Frank przerwał niezręczne milczenie. -
Zastanawiałaś się już nad kierunkiem studiów?
Studia. Straszny temat. Starałam się o tym nie myśleć. -
Dopiero w przyszłym roku musimy podjąć decyzję, nie?
- Niby tak, ale powinnaś już chociaż mniej więcej wiedzieć. Za nim się obejrzysz, nadejdzie termin składania podań. Do naszej skrzynki na listy trafiały już różne foldery z uniwersytetów, ale tylko je przeglądałam. Nie mogłam się na nich długo skupi* Tak bardzo stresował mnie wybór, że wrzucałam je pod biurko. - Wiesz... myślałam o literaturze, ale profesor Gretching raczej mnie do tego nie zachęca. -
Też to rozważałem.
Zaskoczył mnie. No tak. Frank miał zawsze dobre oceny z angielskiego, ale raczej nie sądziłam, że lubi ten przedmiot. -
Naprawdę? Nie AWF?
-
Chyba żartujesz. Masz pojęcie, ile jest lasek na filologii?
Przywaliłam mu z łokcia. -
Auu.
- Naprawdę zamierzasz podjąć decyzję wyłącznie na podstawie możliwości podrywu? Frank rozcierał ramię. - Może nie wyłącznie, ale mam to na względzie. Nie chcę spędzić trzech lat w otoczeniu samych facetów. -
To jakie sfeminizowane uniwersytety bierzesz pod uwagę?
- Leeds, Edinburgh, Exeter... - Odliczał na palcach. - A, i jeszcze Sheffield... -
Sheffield? - Aż podskoczyłam. - Ja też o nim myślałam!
-
Serio?
-
No.
-
Może będziemy studiować w jednym mieście.
-
I na tym samym kierunku...
-
Możliwe.
W milczeniu zastanawialiśmy się nad swoją przyszłością. -
I tak raczej nie będziemy trzymać się razem.
Spochmurniał - na moment - a może tylko to sobie wyobraziłam. -
Dlaczego nie?
- Bo od razu zapiszesz się hurtem do wszystkich drużyn sportowych. Rugby, piłka nożna, krykiet. Męski szowinizm na całego. Będziecie stadem
chodzić na podryw, przechwalać się, ile razy złapaliście syfa, i robić „przezabawne” zakłady po pijaku. Będę musiała udawać, że cię nie znam. - Och, tak? - Zjeżył się. - A ty pewnie będziesz w mrocznych knajpach słuchać jakichś ponurych kapel, rozprawiać o komunizmie przy kawie w Starbucksie i organizować protesty studenckie. Też się nie będę do ciebie przyznawał. -
Sam widzisz. Nie będziemy mogli się przyjaźnić.
-
A teraz się przyjaźnimy?
-
Boże, mam nadzieję, że nie.
-
Ja też.
Oboje wybuchliśmy śmiechem. Frank zaczął kolorować kratki krzyżówki w gazecie rozmazującym się długopisem. - A co z tym twoim kochasiem? Co pan Rockman ze sobą zrobi kiedy ty będziesz poszerzać swoje horyzonty? Noe. Studia. Już wcześniej przemknęła mi przez głowę taka myśl, ale przegnałam ją brutalnie i bez wahania. Była zbyt bolesna. - Jakoś to załatwimy. - Unikałam jego wzroku. - Jasne - rzucił sarkastycznie. - Przecież pary zazwyczaj się im rozstają, gdy jedno z nich wyjeżdża do innego miasta na studia. Jego słowa ukłuły mnie jak szpikulec do lodu. Pamiętając, co w\ darzyło się w gabinecie doktora Ashleya, próbowałam opanować panikę podchodzącą mi do gardła.
- Mamy jeszcze trochę czasu - odparłam, głęboko oddychając. - To tylko rok. Pomyśl, jak szybko minie. Spojrzałam mu prosto w twarz. - Poważnie, Frank, odpuść sobie. Co z tobą nie tak? Zazdrościsz? Tak? Czy może razi cię widok szczęśliwych ludzi? Po prostu się za mknij. Nic mnie to nie obchodzi. I nie chcę więcej rozmawiać o studiach, jasne? Przez jego twarz przebiegło kilka różnych emocji. Otworzył usta. ale nic nie powiedział. Poczerwieniał i wlepił wzrok w gazetę. Zapadła grobowa cisza, co wykorzystałam, żeby wszystko dogłębnie przemyśleć. Czy moje kontakty z Frankiem stały się napięte, od kiedy zaczęłam spotykać się z Noem? Czyżby naprawdę był za zadrosny?! Pokręciłam głową. Nie. To niemożliwe. Pociąg zatrzymał się na stacji. Pasażerowie zaczęli wstawać, po dobnie jak ludzie z naszej klasy, i ściągać bagaże z półek nad fotelami. -
Przeszło ci już? - zapytałam.
-
Co mi przeszło?
- Twój męski odpowiednik zespołu napięcia przedmiesiączkowego. -
Mnie? Zespół napięcia? To ty się na mnie wydarłaś.
-
Tak, ale to ty zachowujesz się jak patafian.
-
Może trochę.
-
Nie zamierzasz przeprosić?
- Poppy Lawson, z najszczerszego serca cię przepraszam. - Skłonił się, jakbym była królową. - Głęboko wierzę w to, że ty i pan Emo jesteście sobie przeznaczeni i pozostaniecie razem aż do końca świata. Jego słowa dziwnie mnie poruszyły i poczułam okropny ucisk w żołądku,
sygnalizujący, że coś jest nie tak. -
Czy twoje milczenie oznacza, że odrzucasz przeprosiny?
-
Hm... nie... - Pokręciłam głową. - Przyjmuję je.
-
Poppy, wszystko w porządku?
Nie. Zaraz wydarzy się coś strasznego. - Jasne. Wszystko gra. - Chwyciłam swoją torbę i ruszyłam do wyjścia. Idziesz? Frank wstał i przeciągnął się. Jego koszulka do rugby uniosła się lekko, ukazując wąski pasek nagiej skóry. Spostrzegł, że się przyglądam, ale zamiast zażartować, że obmacuję go wzrokiem, zarumienił się i zakrył brzuch. -
Tak. - Westchnął. - Idę.
On na ciebie leci - zawyrokował Noe, gdy szliśmy, trzymając się za ręce i wymachując nimi. -
Wątpię. Nie jestem w jego typie.
- Poppy - poprowadził mnie w lewo - jesteś w typie większości facetów. Piękna, mądra, zabawna. Jak można cię nie lubić? - Nie rozumiesz. - Zarumieniłam się. - Jesteśmy wyłącznie przyjaciółmi. - Może tylko ty tak myślisz. - Nie zgadzam się z tobą. - Mimo wszystko uważam, że na ciebie leci. - Mimo wszystko uważam, że wcale nie pomagasz mi z tym problemem. -Jak mam ci pomóc? Właśnie oznajmiłaś mi, że jakiś kolo na ciebie leci. - WCALE NA MNIE NIE LECI! Mijający nas biegacz rzucił nam zaskoczone spojrzenie, a Noe w wybuchł śmiechem.
- W porządku. Uspokój się, piękna. - Jak mam się uspokoić? Nie chcesz mi pomóc i JEDNOCZEŚNIE chcesz mnie zabrać na kręgle. Od czasu tego baletu Noe zachowywał się jakoś dziwnie i zaczynało mnie to wkurzać. Kiedy już znalazł czas pomiędzy próbami żeby się ze mną spotkać, były to najmniej seksowne randki, jakie można sobie wyobrazić. Zawsze w środku dnia. Nigdy nie byliśmy sami. Najpierw zaprosił mnie do naleśnikami, potem na zakupy, potem na kawę, a teraz wymyślił te durne kręgle. - Serio, Noe, kto jeszcze gra w kręgle? - powiedziałam, gdy szliśmy do kręgielni w Middletown. - Chyba ktoś gra, skoro nie zamknęli tego miejsca. - Zachowali je jako salę tortur. Noe wystawił język. - Może być fajnie. - Nic, co wiąże się z włożeniem tak obrzydliwych butów, nie może być fajne. Chwycił mnie za ramię, wepchnął do środka i zapłacił za dwu rozgrywki. Oddaliśmy obuwie najbardziej nadąsanej kobiecie w historii świata. Wymieniła mi moje czerwone baleriny na przepocone buty klauna. - Czy jedna runda to nie jest wystarczająca tortura? - syknęłam, wciskając stopę. - Fuj! One jeszcze są ciepłe! Noe się tylko roześmiał. - Sexy w nich wyglądasz. - Przestań! Mimo tego obuwia bardzo się ucieszyłam, kiedy zbiłam wszystkie kręgle za pierwszym razem.
- Juu-huu! - pisnęłam, skacząc z radości. - Widziałeś to? Jestem absolutnie niesamowita. Noe z uznaniem pokiwał głową. -
Szczęście amatora.
-
Zdolnego amatora.
Noe wybrał kulę, zastanowił się przez moment, przećwiczył ruch nadgarstka, a następnie wziął rozbieg i puścił ją po torze. Potoczyła się pod mało obiecującym kątem, a w końcu wpadła do rynny. To był mój triumf. - Pudło! - Zwinęłam dłonie w trąbkę. - Kula w rynnie! - Próbuję uśpić twoją czujność. -
Taa, jasne.
Wziął kolejną kulę, pomyślał chwilę, zamachnął się i ją wypuścił. Potoczyła się szybko po torze, ale zboczyła z kursu i zbiła tylko jeden żałosny kręgiel. - Hmmm - chrząknęłam. - Teraz ci wierzę. Zmyliłbyś prawie każdego. Tym razem Noe się nie uśmiechnął. Skrzywił się. - Chyba jednak lubię kręgle - powiedziałam, uśmiechając się z zadowoleniem. Cmoknęłam Noego i chwyciłam kulę. Wzięłam rozbieg i puściłam ją po torze. Zbiłam dziewięć kręgli i z radości aż krzyknęłam. -Naprawdę lubię kręgle! Świetna zabawa! Noe skrzywił się jeszcze bardziej. Po zakończeniu tej rozgrywki (oczywiście wygrałam) Noe i ja zamierzaliśmy porzucić tradycyjne zasady. - Nie wierzę, że baba od butów zwymyślała cię za to, że tak się ze mnie wyśmiewasz. Zachichotałam.
- Nie wierzę, że zagroziła, że wyrzuci nas z tego powodu. - Zaczęłaś trochę przeginać. - Nakręciłam się, bo wygrywałam. Nie chciałam obrazić tamtego faceta. Pewnie uznał, że z niego też się nabijam. - Myślisz, że zdołasz się opanować na tyle, żeby zagrać jeszcze raz? Usiedliśmy obok siebie i położyłam głowę na jego ramieniu. Miejsce było dość obskurne. Na wykładzinie widniało mnóstwo podejrzanych plam, grupki smarkul w kusych bluzeczkach kłóciły się lub flirtowały z chłopakami, a od kiedy się tu zjawiliśmy, w telewizorze na ścianie co najmniej trzy razy leciał już Justin Bieber. Mimo wszystko wydawało mi się, że to najbardziej romantyczne miejsce na ziemi. Zawsze gdy byłam z Noem, czułam się, jakby ktoś wtarł mi odrobinę wazeliny w kąciki oczu, przez co widziałam lekko rozmyty, idealny świat. - Chyba sobie poradzę - powiedziałam po chwili zastanowienia. Mam pomysł, jak ulepszyć tę grę. Noe przestał głaskać mnie po włosach. - Jestem zaintrygowany. - Czytałeś horoskopy, jak byłeś młodszy? - Zabawne, ale nie, nigdy. Nie czytałem. Jestem chłopakiem, pamiętasz? - Więc nawet nie znasz swojego znaku zodiaku? - Ach. Tyle to wiem. Panna. Obróciłam się do niego tak gwałtownie, że zetknęliśmy się nosa mi. - To co powiesz na Kosmiczne Kręgle? - Powiedz mi o tym coś więcej - poprosił ze swoim cudownym uśmiechem.
- No cóż, najwyraźniej za bardzo się ekscytuję normalną grą, a jak będę się źle zachowywać, Wściekły Kapeć nas zamorduje. Ale jeśli przypiszemy znaczenie naszym wynikom? -
Chyba nie nadążam.
- Zadamy kuli do kręgli pytania na temat naszego życia. Kosmiczne pytania, takie jakie byśmy zadali wróżce. Nasze wyniki pokażą, co nas czeka. -
Podoba mi się. - Noe wstał.
-
Zaczynasz.
-
Dobra.
Chwycił swoją ulubioną, niebieską kulę. -
O co powinienem zapytać najpierw?
-
O co tylko chcesz.
- Hm. W takim razie: czy moja kapela osiągnie większy sukces niż Kucyki? -
Nieźle.
Już miał rzucić, ale go powstrzymałam. -
Czekaj!
-
Co jest? - Odwrócił się do mnie.
- Musisz ustalić warunki dla kuli, żeby wiedziała, którą kosmiczną ścieżkę wybrać. -
Oczywiście. - Uśmiechnął się.
- No więc - ciągnęłam - jeśli zbijesz wszystkie kręgle za pierwszym razem, oznacza to, że twoja kapela wdepcze Kucyki w ziemię. Wasz pierwszy album pokryje się wielokrotną platyną, zgarniecie wszystkie nagrody na gali „New Musical Express”, a bilety na wasz koncert na Wembley sprzedadzą się na pniu.
-
Podoba mi się taka wizja.
- Taa. Jeśli zbijesz tylko kilka kręgli, poradzicie sobie. Podpiszecie kontrakt z wytwórnią i będziecie zarabiali na tym wystarczająco dużo, żeby się z tego utrzymywać. Mimo wszystko pozostaniecie mało znani i spędzicie życie na objeżdżaniu juwenaliów. Noe pokiwał głową. - Nadal całkiem nieźle. A jeśli w ogóle nie trafię? Wzruszyłam ramionami. - Po pierwsze, będzie to oznaczać, że jesteś beznadziejny w kręgle Po drugie, Nerwobóle przepadną. Będziecie próbowali się wybić, grając w marnych klubach do pustej sali, aż stuknie wam trzydziestka. Wylądujesz w jakimś biurze, gdzie praca będzie tak okropna, że połowę swojego życia spędzisz, płacząc w kiblu nad zmarnowanym talentem. Noe obrócił kulę w dłoniach. - Teraz czuję presję - wyznał. - Kosmiczne Kręgle są straszne. -
Ech, ty mięczaku. Rzucaj już.
Tym razem Noe naprawdę się postarał. Wziął zamach, po czym się pochylił i puścił kulę. Pomknęła po torze, zmiatając wszystkie kręgle. -
Juuhuu! - Podskoczył z radości. - Wembley, nadchodzę!
Chwycił mnie, zakręcił mną dokoła i dał mi oszałamiającego całusa. -
Szczęśliwy?
-Szczęśliwy? Zagram na Wembley! Kula do kręgli właśnie tal powiedziała. -
Dobra robota. Cieszę się z tobą.
-
Okej, twoja kolej.
W ciągu następnej półgodziny dowiedzieliśmy się mnóstwo o naszej przyszłości. Miałam zdać maturę, ale dostać się dopiero na drugi uniwersytet z mojej listy. Noe odkrył, że się strasznie roztyje (kula w rynnie). Dowiedziałam się, że pokonam Ruth w naszej rywalizacji, jeśli chodzi o bardziej udane życie. Kosmiczne Kręgle wyjawiły też, że będę miała dwójkę dzieci, chłopca i dziewczynę. Noe wziął mnie za rękę i ścisnął mocno. -
Wyobraź sobie, jakie śliczne będą nasze dzieci.
Prawie zemdlałam, oszołomiona obietnicą ukrytą w tych słowach. - Super - powiedziałam. - Z grubsza wiemy, czego się spodziewać w przyszłości. Raczej nic nas już nie zdziwi. Noe wskazał na tablicę wyników. - Idziemy łeb w łeb. To twój ostatni rzut, więc się postaraj. - Okej. - Wzięłam kulę. - Ostatnie pytanie będzie dotyczyło nas. Jeśli zbiję wszystko, pobiegniemy w kierunku zachodzącego słońca i będziemy żyć długo i szczęśliwie, jak w bajce. - Lepiej dobrze wyceluj. - Spoko, wyceluję. Ale na wszelki wypadek: jeśli zbiję tylko część, zostaniemy razem, lecz będziemy musieli pokonać kilka przeszkód. Dopadnie nas małżeński kryzys wieku średniego, jednak poradzimy sobie dzięki długiej i kosztownej wspólnej terapii. - Hm. Umiarkowana opcja. Ale dobrze, że przynajmniej zostaniemy ze sobą. A jeśli nie zbijesz żadnego kręgla? Westchnęłam i pomyślałam o moim spotkaniu z doktorem Ashleyem. - Cóż, to będzie oznaczać, że nam nie wyjdzie. Skończy się na tym, że oboje będziemy dla siebie dawną pierwszą miłością, czymś, do czego
będziemy wracać tylko wtedy, gdy .skończą się lepsze tematy do rozmów podczas pijackich imprez. Ruszymy dalej, spotkamy innych ludzi, każde z nas podąży swoją drogą. Słowa uwięzły mi w gardle. Noe również wyglądał, jakby poczuł się nieswojo. - No dobra - powiedział, próbując nie brać tego na serio. - Rzucaj w końcu i ustal, co nas czeka. Nigdy wcześniej nie obchodziły mnie zmagania sportowe. Ten jeden jedyny raz tak bardzo chciałam zbić wszystkie kręgle, pragnęłam tego bardziej niż czegokolwiek. Zmrużyłam oczy, a koniec toru wydawał się oddalać. Wzięłam oddech i ustaliłam w głowie rzut. Uniosłam kulę i pobiegłam do toru... ale gdy już miałam ją puścić, poślizgnęłam się. Przez chwilę się chwiałam, próbując ustabilizować środek ciężkości, ale nie udało mi się i wyrżnęłam jak długa. Kula wymknęła mi się z rąk i poszybowała w drugą stronę, prawie taranując rodzinę grającą na torze obok. Wylądowałam na tyłku z głośnym „ufff”. Rozległy się śmiechy. Najgłośniej ryczał Noe, wtórowała mu rodzina, którą prawie trafiłam. Stanął przy mnie, bijąc mi brawo. - To. Przejdzie. Do. Historii - odezwał się, rechocząc. - Gdybyś mogła zobaczyć swoją minę! Wolę jednak nie myśleć, co to oznaczać dla naszej przyszłości. Ustalając zasady Kosmicznych Kręgli, nie po myśleliśmy, co znaczy rzucenie kuli do tyłu. Też zaczęłam się śmiać, ale momentalnie przestałam, gdy zobaczyłam, że nadciąga baba od butów. Była czerwona na twarzy, te świńskie oczka miała wybałuszone
- Myślałam, że wyraziłam się jasno - dyszała z wściekłości - macie grzecznie się zachowywać! Spojrzałam na swoje buty klauna i zauważyłam, że rozwiązała im się sznurówka. No to mamy winnego mojego upadku. -
To było niechcący - wyjaśniłam. - Tor jest strasznie śliski.
-
Nic mnie to nie obchodzi. Proszę wyjść.
Otworzyłam usta, żeby zaprotestować, ale Noe, wyczuwając kł o p o ty, odciągnął mnie na bok. -To naprawdę było NIECHCĄCY - powiedziałam głośno, kiedy zmienialiśmy buty. -
Ćśśś. Daj spokój. Chodźmy coś zjeść.
Babsko szło za nami przez kręgielnię, żeby upewnić się, że na pewno trafimy do wyjścia. Na zewnątrz było zimno. -
Czy to naprawdę się stało? - zapytałam.
-
Tak. - Noe objął mnie ramieniem.
-
Poważnie? Właśnie wywalili mnie z... kręgielni?
-
Dokładnie tak.
Wybuchliśmy śmiechem. Niepohamowanym. Noe przyciągnął mnie bliżej. - Tak bardzo cię kocham, Poppy Lawson - powiedział, całując mnie w czubek głowy. - Sprawiasz, że czuję się w pełni szczęśliwy. Uśmiechnęłam się, słysząc to, ale wiedziałam, że muszę poruszyć pewien temat. - Jeśli tak bardzo cię uszczęśliwiam, to dlaczego nie chcesz spotykać się ze mną na osobności? -
O co ci chodzi? - Noe obrócił mnie do siebie.
-
Nic, nic.
-
Poppy?
- Wiesz, chodzi o to, że... - Spojrzałam w ziemię. - Nie jestem głupia. Od dawna nie zaprosiłeś mnie do siebie. Od wycieczki do Londynu ani razu nie byliśmy sami i mam wrażenie, że przygotowałeś dla nas całą listę mało seksownych atrakcji. A ja wiem dlaczego. Noe z zakłopotaną miną podrapał się za uchem. -
Co masz na myśli?
-
Seks. Chcesz uniknąć pozostania ze mną sam na sam.
Westchnął. - Po prostu pomyślałem, że lepiej, jeśli będziemy unikać odosobnionych miejsc. I takich, w których jest łóżko. -
Czyli zostały nam tylko kręgielnie i naleśnikarnie?
Dźgnął mnie palcem. -
Nie zaprzeczysz, że było fajnie.
- Tak. Ale... Noe, uważam za nieuczciwe, że nie mam nic do powiedzenia w tej sprawie. -
W jakiej sprawie?
Zakreśliłam ręką przestrzeń między nami. - W tej sprawie. W sprawie nas. Seksu. Nie podoba mi się, że dałeś sobie prawo decydowania o tym, kiedy będziemy gotowi. -
Nie o to mi chodziło. - Pokręcił głową.
-
To również mój wybór, rozumiesz? Nie jestem jakąś niedojrzałą i
emocjonalnie małolatą, którą wykorzystujesz. Jestem twóją dziewczyną. -
Nie chciałem cię naciskać.
-
Nie naciskasz.
-
Ale boję się, że zacząłbym, gdybyśmy zostali sami.
-
Nie uważasz, że powinnyśmy razem decydować o tym, kiedy
kontrolować swoje instynkty, a kiedy ich nie kontrolować ?- Uśmiechnęłam się. -
Myślę, że masz rację. - Również się uśmiechnął.
- Poza tym, skoro tak bardzo skopałam ci tyłek w kręgle, to myślę , że w łazience też potrafiłabym się obronić. -
Masz rację.
-
Kiedy się tego w końcu nauczysz, Noe? Ja mam zawsze mam rację.
W odpowiedzi objął mnie mocno i poszliśmy coś zjeść.
29:2
Ulewa doprowadził do perfekcji sztukę utrzymywania skupienia i drzemania jednocześnie. Gdyby na olimpiadzie rozgrywano zawody w czymś, co można by nazwać sencentracją, bez wątpienia zdobyłby złoty medal. Nie pamiętał już, kiedy ostatnio spał jak człowiek. Sen kojarzy się raczej z łóżkiem, piżamą, ośmioma godzinami odpoczynku I dźwiękiem budzika. Ulewa natomiast od tygodni nawet nie widział swojego łóżka. Ubrania i jedzenie były dostarczane bezpośrednio do laboratorium, prysznic brali w supernowoczesnych umywalniach, u życie towarzyskie było, rzecz jasna, wykluczone, dopóki nie poradzą sobie z tą sytuacją. Zresztą i tak nie miał już żadnych przyjaciół. Kontakt z większością znajomych zerwał podczas intensywnego szkolenia. Okazało się, że ludzie nie są zbyt cierpliwi, jeśli chodzi o odrzucanie zaproszeń, gdy nie możesz się z tego wytłumaczyć. W istocie mogliby nie znieść prawdy. Ona zniszczyła wszystko. I wszystkich. Żałował, że się dowiedział. Pracowników zachęcano do zawierania znajomości i chodzenia na randki z innymi członkami organizacji, jakby to była jakaś naukowa agencja matrymonialna dla wtajemniczonych. Miało to swój sens. Ulewa nie potrafił sobie wyobrazić, że ma dziewczynę, której nie może powiedzieć prawdy. Że ona wyznaje mu miłość, a on nie może jej powiedzieć, że też ją kocha.
Bo niby po co? To przecież nic nie znaczy. Ledwo docierało do niego, co widzi na monitorze. Jego oczy już się przyzwyczaiły, wychwytywał odczyty prawie podświadomie. Stało się to wręcz instynktowne. Doktor Beaumont przewidziała, że tak SIĘ stanie. Zjawiła się przy nim, jakby wiedziała, że o niej pomyślał. - Ulewa? - odezwała się tonem, który wymagał zwrócenia na nią uwagi. Gwałtownie wrócił do świadomości, aż prostując się z zaskoczenia -
Pani doktor?
Zaczął wklepywać coś na klawiaturze, żeby ukryć, że nie był w palm skupiony. Na klawiaturę został jednak rzucony wielki plecak. Wylądował przed nim z hukiem, otrząsając go z resztek półsnu. -
Pakuj się.
-
Pakuj? Zostałem zwolniony?
-
W szafce masz ciuchy. Weź zapas przynajmniej na dwa
tygodnia Spojrzał na nią. Wyglądała fatalnie. Jej włosy, zwykle nienaganna sterczały na wszystkie strony. Zaplątały się w nich okulary. Twarz miała zapuchniętą, jakby dopiero co płakała... ale oczywiście nie była istotą zdolną do płaczu. -
Nie rozumiem... - zaczął, ale mu przerwała.
-
Lecimy do Anglii. Wyczarterowany samolot startuje za pół
godziny Ulewa patrzył zdezorientowany to na nią, to na plecak.
-
Anglia?
-Tak. -
Naprawdę?
-Tak. Teraz. Pakuj się. Szybko. Lekko pokręcił głową. -
Nadal nie rozumiem.
Grymas zniecierpliwienia przebiegł jej przez twarz. -
Czego niby nie rozumiesz, Ulewa?
Dźgnął kciukiem monitor. -Ostatnio prawie nie było nowych odczytów. Było naprawdę spokojnie. -Ulewa, Ulewa, Ulewa... niczego się ode mnie nie nauczyłeś? Przeczesała palcami włosy. - Widziałeś szczegółowe dane? -Tak. Wszystko jest w porządku. Odporność, o której tyle pani mówi, wydaje się utrzymywać. Spojrzała na jego monitor i uśmiechnęła się pogardliwie. -Obserwowałeś tylko dane z chwil, kiedy byli razem. Nie sprawdzałeś poziomu ich energii oddzielnie? Pokręcił głową. -
Nie. Po co? Martwią nas jedynie te sytuacje, kiedy są razem.
-Tępak. - Nachyliła się i wyciągnęła oddzielne odczyty dla tych dwojga z ostatniej doby. Ulewa natychmiast dostrzegł gigantyczny skok ich indywidualnej energii praktycznie w tym samym czasie. Zaparło mu dech. -
Co to znaczy?
-
Podjęli decyzję o stosunku seksualnym.
Serce mu zamarło, ogarnął go lęk. -
Co? Jak to? Przecież nie byli w tym samym miejscu!
-To przeznaczeni, Ulewa. Nie muszą być blisko siebie, żeby podejmować takie decyzje. Wyczuwają się nawzajem, pamiętasz? Wstał. Dotarła do niego powaga sytuacji. -
Musimy ich powstrzymać.
Anita gwałtownie pokiwała głową. -
Wiem. Pakuj się. Już!
Chwycił plecak i ruszył pędem. Zatrzymał się jednak w drzwiach i spojrzał na nią. -Anita? Lot zajmie osiem godzin. Co będzie, jeśli nie zdążymy? Z jej twarzy odpłynęła cała krew. Ledwie dosłyszalnie wyszeptała: -
Wtedy wszyscy poniesiemy konsekwencje mojego błędu...
30
Nadszedł dzień koncertu. - Prześpisz się z nim dzisiaj, nie? - dopytywała się Lizzie. Okupowała moją toaletkę, nakładając kolejne warstwy mascary. - Co? Nie wygłupiaj się. Nie ma mowy. - Oczywiście, że się prześpisz. - Ruth zawładnęła moją prostownicą i spędziła już prawie godzinę, wykręcając na boki końcówki swojej rudej grzywy. - Inaczej po co malowałabyś paznokcie u stóp? Spojrzałam na swój idealny pedikiur, który dopracowywałam przez cały poranek. - To już nie można po prostu zadbać o paznokcie? - Tymi u stóp nigdy się nie przejmowałaś - zauważyła Amanda. Zajęła drugie lustro i nakładała błyszczyk. - Nawet latem, jak chodzisz w japonkach, prawie nigdy ich nie malujesz. Dziewczyny wpadły do mnie przygotować się do wyjścia i wy pić drinka przed koncertem. Nie mogłam się doczekać. Zazwyczaj wspólne szykowanie się z dziewczynami stanowiło najjaśniejszy punkt wieczoru, ale tym razem było inaczej. Urządziły mi regularne przesłuchanie. Upiłam łyk różowego wina i usiadłam na łóżku. - Naprawdę nie widzę związku między pedikiurem a tym, czy zamierzam przespać się ze swoim chłopakiem. - Tak ci się wydaje - powiedziała Lizzie, chowając grzebyk do rzęs
i wyjmując kredkę do oczu. - Podświadomie jednak to rozważasz. Dlatego tak bardzo zajmuje cię dzisiaj własny wygląd. - Wcale mnie nie zajmuje. Wolałabym przyszykować się sama, bez was - zatoczyłam dłonią koło - pozbawiających mnie dostępu do moich kosmetyków i wszystkiego, w czym można się przejrzeć. Ruth wyłączyła prostownicę i rzuciła ją, nadal gorącą, na środek dywanu. Wzdrygnęłam się, ale nic nie powiedziałam. - Och, daj spokój, Lawson - odezwała się. - Już my zadbamy, żebyś była dziś piękna. Nic się nie bój. Łyknęłam więcej wina. - Jasne. Jeśli chodzi o to... - Rzuciłam okiem w lustro nad głową Amandy na swoją nieumalowaną twarz. - Chyba sama sobie poradzę z makijażem i fryzurą. - Nie wygłupiaj się - odparła Lizzie. - Zaufaj nam. Będziesz wyglądać zjawiskowo. - „Zjawiskowo” nie zawsze oznacza „dobrze”. Niektórzy są zjawiskiem, bo wyglądają naprawdę okropnie. - Poważnie, wyluzuj. Będziesz wyglądać ślicznie. Zaufaj nam. Miałyśmy rację co do sukienki, nie? Spojrzałam na piękną zieloną sukienkę, do której kupna mnie przekonały. Prezentowała się równie idealnie jak w sklepie. Prawdę mówiąc, leżała tak dobrze, że musiałam z całych sił powstrzymywać się, by nie zerkać co dwie sekundy w lustro. Lizzie skończyła rozcierać cień wokół oczu i zgarnęła wszystko do kosmetyczki. - Voila. - Zrobiła minę do swojego odbicia. - Gotowe. - Odwróciła się do mnie. - Twoja kolej. Ruth spryskała włosy hektolitrami lakieru.
- Też skończyłam. Pomogę wam. Dobry Boże. - Nie rób takiej przestraszonej miny. - Lizzie zbliżała się do mnie ze złowieszczym błyskiem w oku, dzierżąc kosmetyczkę, jakby była to zabójcza broń. - Będziesz wyglądać niesamowicie. Noe zrozumie, że wygrał los na loterii. Dopiłam wino i zamknęłam oczy. - No dobra, dawajcie. Miejmy to z głowy. Bałam się otworzyć oczy, szczególnie po tym, jak moje przyjaciółki szeptały między sobą: „Ups”, „Fuj, zły kolor” czy „Powinnyśmy ze brać nadmiar”. Dlatego też kiedy Lizzie oznajmiła, że już skończone, nadal miałam je zamknięte. - Dzięki, dziewczyny, świetna robota! - Poppy, nawet nie spojrzałaś na nasze dzieło. Otwórz, proszę, oczęta. Zdenerwowana uniosłam jedną powiekę, potem drugą, i wreszcie popatrzyłam na swoje odbicie. Zaparło mi dech. Dziewczyna, która spoglądała z lustra, w ogóle mnie nie przypominała. Była to jakaś oszałamiająca, wyrafinowana kobieta. Właśnie tak - kobieta. Dziewczyny zrobiły coś z moimi oczami, mocno podkreślając je zielonym cieniem, który idealnie pasował do sukienki. Kości policzkowe, których posiadania nawet sobie nie uświadamiałam, zostały wyrzeźbione jakimś magicznym różem. Usta miały neutralny kolor, ale błyszczyk sprawiał, że wy dawały się pełniejsze i lśniły. Moje zazwyczaj oklapłe włosy był s niedbale upięte do tyłu i tylko kilka niesfornych pasemek okalali twarz.
- Podoba ci się? - zapytała Amanda, nadal trzymając w dłoni pę dzelek do makijażu. - Czy nie przesadziłyśmy z oczami?
- Jestem zachwycona! - wyznałam, nie mogąc oderwać wzroku od swojego odbicia. - Fryz to moje dzieło - oświadczyła Lizzie. - Mów, jak ci się po doba? - Jest cudowny - zawołałam. - Nie mam pojęcia, co zrobiłaś, . 1< 1
musisz mieć magiczne moce. Nigdy nie rozgryzłam, jak powinnam się używać wsuwek. - Teraz już na pewno się z nim prześpisz. - Ruth błyszczały oczy. Kiedy Noe cię zobaczy, nie zdoła się opanować. - Wow, Ruth! Czyżbyś powiedziała mi komplement? Pokazała mi język. - Wiesz co? Trudno mi to przyznać, ale wyglądasz świetnie, dziewczyno. Żałuję, że nie poprosiłam Lizzie, żeby mnie uczesała. Ale chciałam najpierw zobaczyć, czy bardzo cię zmasakruje. - To właśnie - oznajmiłam - nazywa się karma. Wzięłam butelkę wina i rozlałam resztę do kieliszków. Ograniczyłyśmy się do jednej butelki. Żadna z nas nie chciała się spić i zepsuć sobie wieczoru. - Proponuję toast, lasencje. Niech to będzie najlepszy wieczór w naszym życiu. - Niech będzie - powiedziała Lizzie. - Niech będzie - powtórzyła Amanda. Ruth podniosła kieliszek do ust. - I za to, żeby Poppy w końcu dostała to, czego tak bardzo pragnie. Obróciłam się do niej i wysyczałam z udawaną złością: - Nie. Zamierzam. Się. Z nim. Przespać. Pedikiur nic nie znaczy.
Ruth przełknęła wino. - Jasne, jasne - mruknęła. - Poczekaj, aż zobaczysz go na scenie. Złapałyśmy autobus do Kompleksu. Nadal byłyśmy rozpalone dziewczyńskimi emocjami. Wino sprawiło, że stałyśmy się bardziej rozchichotane i irytujące niż kiedykolwiek. Bogu ducha winni emeryci, jadący z zakupami do domów, byli coraz bardziej rozdrażnieni naszym głośnym zachowaniem. Zaczęło się niewinnie od tego, że Ruth śpiewała piosenkę Kucyków. Spodobało nam się to, więc dołączyłyśmy do niej. Kiedy wyczerpałyśmy wszystkie ich przeboje, przerzuciłyśmy się na Queen, naszego wspólnego faworyta. Problem w tym, że kiedy jest się nieco podchmielonym, zapomina się, że inni nie są, więc nasze naciski na kierowcę, żeby zaśpiewał partię Galileusza z Bohemian Rapsody im spotkały się z życzliwym przyjęciem. Myślę, że nasze zachowanie w stylu „dzisiejszej młodzieży” było nie tyle efektem alkoholu, ile zdenerwowania. Oczekiwania wobec tego wieczoru pulsowały nam we krwi. Miałyśmy przed sobą noc, którą zapamiętamy na zawsze i którą będziemy wspominać za dziesiątki lat, gdy już staniemy się stare i nudne. Kiedy kierowca z ulgą wypuścił nas na naszym przystanku, słońce już zachodziło. Tylko ostatni czerwony skrawek dnia płonął nad horyzontem, rzucając niesamowite światło na halę. Przed wejściem tłoczyła się kolejka roznegliżowanych ciał. Dziewczyny stały z rękami na piersiach, odrzucały włosy do tyłu i śmiały się radośnie mimo że z zimna miały sine usta, a gołe brzuchy pokryte gęsią skórką. Chłopcy byli ubrani w standardowe męskie stroje na koncert dżinsy i koszulki z logo zespołu. Też udawali, że nie jest im zimnu, ale robili to na swój
sposób - wypinając piersi i rywalizując w piciu taniego alkoholu. Stałyśmy, spoglądając na tłum. - Już całkiem sporo tu ludzi - zauważyła Amanda, szczękając zębami i kuląc się z zimna w swojej czarnej sukience. - Zaczną wpuszczać dopiero za godzinę. Ruth wzruszyła ramionami. - Kucyki to znany zespół. Ludzie chcą ich zobaczyć z bliska. Lizzie przeskakiwała z nogi na nogę jak dziecko chcące siusiu. Było lodowato. Czułam gęsią skórkę pod cienką jedwabną sukienką. - Cieszę się, że możemy od razu wejść do środka. - Ja też. - Lizzie kiwnęła głową. - Gdzie mamy pójść? Popatrzyłam na ściany budynku. - Nie wiem. Do wejścia dla personelu, jak sądzę. Ale nie mam pojęcia, gdzie ono może być. - Na pewno nie tam, gdzie tłoczy się publika - stwierdziła Ruth. Obejdźmy dokoła. Przynajmniej się rozgrzejemy. Zaczęłyśmy okrążać tę wielką budowlę. Wydawało się, że pomieściłaby w sobie całą populację kraju, oczywiście razem z domami. - Nie mogę uwierzyć, że mój chłopak zagra w tak olbrzymim miejscu - wymamrotałam, właściwie do siebie. - Mój też! - wtrąciła Ruth. - Nie zapominajcie o Willu! Lizzie przewróciła oczami. - Jak byśmy mogły? - szepnęła, a ja zachichotałam pod nosem. Szłyśmy dalej na naszych wysokich obcasach, aż wkrótce zobaczyłyśmy plac zastawiony białymi samochodami dostawczymi, pośród których stał wielki autokar. - To chyba tutaj - orzekła Ruth. - Wow! Tym gigantem pewnie
jeżdżą w trasę Kucyki. - Jest ogromny - potwierdziła Amanda. Przy drzwiach, strzeżonych przez dwóch potwornie otyłych i przerażających ochroniarzy, dużo się działo. Mieli na sobie garnitury w stylu Facetów w czerni, a nawet okulary przeciwsłoneczne, mimo że było już całkiem ciemno. Kiwali głowami, gdy przechodziły obok nich grupy pracowników obsługi wnoszących sprzęt. - Myślę, że to oni mają nasze wejściówki - powiedziałam i głośno przełknęłam ślinę. Miałam nadzieję, że Noe nie zapomniał ich zostawić. Podreptałyśmy do ochroniarzy. Opanowałyśmy swój entuzjazm, wiedząc, że jeden zły ruch wystarczy, żeby przedwcześnie skończyć wieczór. - Fanki czekają w kolejce jak wszyscy inni - odezwał się ten większy tubalnym głosem. - Nie obchodzi mnie, z kim zamierzacie się przespać po koncercie, wracajcie do głównego wejścia. Cóż, to mnie wkurzyło - Nie jesteśmy fankami - rzuciłam szorstko. - Przyjaźnimy się z członkami zespołu... -Wszystkie fanki tak mówią - wtrącił ten nieco mniej tłusty ochroniarz. - Przyjaźnimy się, w mordę jeża. Zjeżdżać stąd, małe. No już! Zawrzało we mnie. - Nie rozumiemy się. Nie jesteśmy jakimiś głupimi fankami. Za prosili nas koledzy z zespołu... Grubas otworzył usta. - ...i zanim znowu mi przerwiesz i jeszcze bardziej mnie obrazisz, mógłbyś zrobić, co do ciebie należy, i sprawdzić listę gości, na które i
znajdziesz nasze nazwiska. - Niech ci będzie - mruknął z irytacją ten chudszy. - Jak się nazywacie? - Poppy Lawson, Elizabeth Heeley, Amanda Price i Ruth Cosmos Facet sięgnął do kieszeni i wyjął pomiętą kartkę. - Jeśli was tu nie ma, to nie wiem, czy będzie mi się chciało wpuścić was do środka nawet normalnym wejściem. - Jesteśmy - odparłam,
zaciskając
kciuki i
modląc
się
rozpaczliwie, żeby okazało się, że Noe nie zapomniał. Ochroniarz zmarszczył brwi, gdy dotarł do końca listy. - Ach. Tu jesteście. Miałam wielką ochotę powiedzieć: „A nie mówiłam?” ale sobie darowałam. - Wpuści nas pan? - zapytała Ruth. - Taa. - Z wahaniem odsunął się na bok. - Tędy, a potem w lewo. - Jasna cholera - rzuciła Amanda. - Przez chwilę naprawdę myślałam, że nie uda nam się wejść. - Kiedy stałaś się taka asertywna, co, Poppy? - spytała Lizzie. Zazwyczaj boisz się nawet zwrócić uwagę w restauracji, że dostałaś zimne jedzenie, choćby było nierozmrożone. Roześmiałam się. - Nienawidzę bramkarzy. Opryszki nakręcone poczuciem władzy. Na ich widok budzi się we mnie wojowniczka. Szłyśmy korytarzem, wsłuchując się w otaczające nas hałasy. Wszędzie wiły się kable, kilometry kabli. Wszyscy, których mijaliśmy, mieli ze sobą podkładki do dokumentów. Zupełnie nie wiedziałam, gdzie jestem, i miałam nadzieję, że zakręt w lewo jest niedaleko - obcasy dość mi już dokuczały.
Nagle, nie wiadomo skąd, zjawił się Noe z zespołem. Zauważył nas i uśmiechnął się - cały rozpromieniony na mój widok. - Jesteście! Wyglądał
NIEZIEMSKO .
Kolana zmiękły mi od samego patrzenia.
Miał na sobie ciemne porwane dżinsy i zwykłą czarną koszulkę, która opinała każdy mięsień klatki piersiowej i uwydatniała muskuły na ramionach. Włożył też koraliki, które normalnie bym wyśmiała, ale Noemu naprawdę pasowały. Użył nawet żelu do włosów, żeby nadać im lekką niedbałość w stylu lat pięćdziesiątych. Chciałam zagłębić palce w jego włosach. Chciałam dotknąć jego twarzy. Serce biło mi jak oszalałe pod jedwabną sukienką i wiele mnie kosztowało, by nie rzucić się na niego. Nagle otoczył mnie ramionami i przytulił. Poczułam wilgoć całusa na policzku i odurzył mnie cudowny zapach Noego. - Ledwo nam się udało wejść - oznajmiłam, tuląc się do niego. Bramkarze byli okropni. - Są koszmarni - potwierdził. - Jeden nazwał żonę Briana napaloną fanką i odesłał ją do kolejki. Zadzwoniła do niego rozwścieczona, pytając, czy często go takie odwiedzają. - Brian? - Wyrwałam się z jego objęć. - Brian z Kucyków? Rozmawiałeś z nim? Noe pokiwał głową. - No jasne. Spędziliśmy razem całe popołudnie. Są całkiem wporzo. - Nieźle, masz teraz wysoko postawionych przyjaciół, co? - Zdaje się, że tak. - Roześmiał się. Reszta stała za nami, żartując sobie. Ruth już zdążyła „uspokoić nerwy” Willa publicznym całowaniem się z nim. Inni też się nieźle
dogadywali. Lizzie opowiadała o naszym starciu z bramkarzami i o tym, jacy byli obrzydliwie grubi, a wszyscy zgodnie się śmiali. W środku było znacznie cieplej i mogłam zrzucić płaszcz. - Gdzie mogę go położyć? - zapytałam Noego. Podałam mu płaszcz, ale on tylko patrzył na mnie jak sparaliżowany. - - Co się stało? - Poppy, wyglądasz niesamowicie - wyszeptał. Zarumieniłam się i kokieteryjnie okręciłam się dokoła. - Nowa sukienka. Podoba ci się? Noe niemal rozbierał mnie wzrokiem. - Czy mi się podoba? Rany, jak mam się skupić na graniu, skoro będziesz stała na widowni, tak wyglądając? Uśmiechnęłam się, upajając się jego zachwytem. Potem zaczepni, pstryknęłam mu przed nosem palcami, jakbym chciała go wybudzić z erotycznego transu. -
Płaszcz. Gdzie mam go położyć?
Noe chwycił mnie za rękę. -
Chodź. Pokażę ci.
Poprowadził mnie przez garderobę do niewielkiej szafy, gdzie wi siało mnóstwo kurtek, szalików i toreb. -
Tutaj. Możesz go zabrać po koncercie.
- Dzięki. - Wyciągnęłam wieszak i powiesiłam na nim płaszcz. Gdy się odwróciłam, powitały mnie usta Noego. Popchnął mnie na szafę i objął. - Noe? Co ty wyrabiasz? - No wiesz... - wysapał, całując raz po raz moją szyję. - Wyglądasz tak pięknie. -
Nie masz przypadkiem jakiejś próby?
-
Ćśśś...
Jakoś nie czułam potrzeby, żeby dalej się opierać. Odwzajemni łam pocałunek.
31
Wynurzyliśmy się z garderoby nieco potargani. Ku naszemu zakłopotaniu, powitały nas owacje w wykonaniu naszych przyjaciół. -
Trochę wam to zajęło - powiedział Will.
Obejmował Ruth ramieniem i prężył pierś. Chyba podobało mu się odgrywanie gwiazdy rocka tego wieczoru. - Taak. Hm. Zgubiliśmy się... - wytłumaczył Noe, śmiejąc się i obejmując mnie. -
Zgubiliście się?
-
No.
-
W swoich ustach?
- Może... - Zaśmiał się. - No dobra, wszyscy pamiętają setlistę? zapytał, klaszcząc w dłonie. Udawał, że to koncert jak każdy inny. -
Tak, szefie - odpowiedział zespół.
- Wszyscy się wysikali? Wiem, że to dziwne pytanie, ale lepiej żeby nikt nie popuścił w trakcie. - Jezu, Noe - odezwał się Ryan. - Myślę, że sami potrafimy zadbać o swoje pęcherze. - Tylko przypominam. Gwiazdy rocka nie moczą gaci. To nie jest cool. -
Dobra, pójdę przed samym występem, obiecuję.
- A ty, Jack? Wiemy, że czasami trudno ci wytrzymać... tak jak- wtedy, w drodze do Oksfordu. Jack lekko poczerwieniał, a chłopcy przybili sobie piątkę. - Zamknij się! Staliśmy w tym korku kilka godzin! - Idź grzecznie na siusiu, a ja nie powiem dziewczynom, co zrobiłeś. Wcześniej tego nie zauważyłam - za bardzo zajmował mnie przyspieszony kurs kontrolowania żądzy dla początkujących - ale Noego nosiło ze stresu. Szaleńczo wymachiwał moją ręką i klepał się w udo. A w porywach nawet jakby stepował po linoleum na korytarzu. Gdyby nie był tak uroczy, ponabijałabym się z niego. Jednak ścisnęłam tylko jego dłoń i wyszeptałam: - Denerwujesz się? - Aż tak bardzo to widać? Odgarnęłam mu kosmyk włosów z twarzy. - Będziecie świetni. Wiesz o tym, prawda? - Mam nadzieję, że mi nie odwali i nie zepsuję wszystkiego. To dla nas wielka szansa, Poppy. Patrzył na mnie szeroko otwartym oczami, całkiem bezbronny, a ja kochałam go w tej chwili bardziej niż kiedykolwiek. Ta miłość popłynęła moimi żyłami, sprawiając, że czułam ciepło i mdłości jednocześnie. - Niczego nie zepsujesz, jestem tego pewna. Ale jeśli zacznie ci troszkę odwalać, znajdź moją twarz na widowni. Będę stać w pierwszym rzędzie, osłaniając cię przed fankami kijem bejsbolowym... - Uśmiechnął się na te słowa. - Wtedy, nieważne, co się będzie działo, pamiętaj, że ktoś cię kocha. Bezwarunkowo. Nawet jeśli założysz gitarę odwrotnie i się rozpłaczesz na scenie. - Znowu się uśmiechnął. - Przecież tak na dobrą sprawę tylko to się liczy w życiu.
Noe spojrzał na mnie rozognionym wzrokiem i przez chwilę myślałam, że znowu się na mnie rzuci. On jednak pogłaskał mnie delikatnie po policzku, a oczy lekko zaszły mu łzami. - Szczęściarz ze mnie, że cię mam. - Wiem. Chyba udało mi się go uspokoić. Włączyliśmy się do rozmowy naszych przyjaciół. Ryan przechwalał się, ile dziewczyn zaprosi na zwiedzanie swojego łóżka. Chyba trochę go poniosło. To oczywiście rozjuszyło Lizzie, która wygłosiła jedną ze swoich dobrze przygotowanych feministycznych tyrad. Jack zapytał Amandę, czy może przećwiczyć partię perkusji na jej plecach, więc zakłopotana nachyliła się nieco, zmuszając się do uśmiechu, kiedy w nią walił. Will usiłował zwrócić na siebie uwagę Ruth, ale ona była zbyt zajęta wypatrywaniem większych sław. Błysk w jej oku zdradził, że rozpoznała kogoś ważnego. - Patrzcie! To oni! Kucyki zmierzali w naszym kierunku. Brian, wokalista, z jakiego', powodu był mokry, jakby właśnie wyszedł spod prysznica. Za nim kroczyło trzech pozostałych członków zespołu - nie znałam ich imion, bo tak naprawdę tylko Brian się liczył. Rozsierdzona blondynka rzucała zza ich pleców gniewne spojrzenia. Odgadłam, że to żona wokalisty - wciąż wściekła z powodu afery z bramkarzami - Ziomale i ziomalki! - Brian powitał nas z udawanym amen kańskim akcentem i przybił piątkę z Noem. Brian z Kucyków przybijał piątkę z moim chłopakiem, jakby to była najzwyklejsza rzecz na świecie. - Jak leci, Brian? - odpowiedział beztrosko Noe. - Co ty taki mokry, ziom?
Brian zarzucił swoją brązową grzywą i wszyscy odskoczyliśmy gdy prysnęła na nas woda. - Wyszedłem na fajkę, nie? - zaczął. - Wiesz, tak na nerwy, nie. I nagle, kurka wodna, jak nie trzaśnie, jak nie chluśnie, no lało, o hej. Zmoczyło mnie do majtek. No co jest, pomyślałem sobie. Pm pomniałem sobie, jak byliśmy w Nowym Orleanie i... Odleciał zupełnie. Szybko zrozumiałam, że Brian jest największym fanem własnego głosu. W ogóle nie zwracał uwagi na to, m ktoś go słucha. Moje przyjaciółki gapiły się na niego, jakby nie wierząc, że to naprawdę on. Jego kumple z zespołu przewracali oczami, czekając, aż skończy przynudzać. Tylko Noe grzecznie kiwał głową i potakiwał w odpowiednich momentach. Kiedy Brian dobrnął do końca swojej opowieści - w skrócie, chodziło o to, że był w Nowym Orleanie i zmókł - spojrzał na zegarek. - Cholera, ale późno. Chłopaki, zaraz gracie. - Powinniśmy chyba jeszcze sprawdzić kilka rzeczy - powiedział Noe. - Życzę szczęścia, ziom. Nie to, że wam go trzeba. - Brian znowu przybił z nim piątkę. - Oczywiście nie dorastacie nam do pięt. Odszedł, mamrocząc coś o ręczniku. Jego zespół i żona karnie ruszyli za nim. Przez chwilę staliśmy w milczeniu. - Wow! - wykrzyknęła Lizzie. - Nie wierzę, że właśnie tak jakby poznałam Briana z Kucyków. - Oszołom, co? - odezwał się Ryan. - Wcześniej wpadliśmy na niego, jak ot tak grał sobie na skrzypcach. Noe znowu klasnął w dłonie. - Okej, chłopaki. Pora na nas. Macie wszyscy iść do kibla. Ty przede
wszystkim, Jack. - Jezu, znowu to samo. Siuśkowy patrol w akcji. - Mówię poważnie. Widzimy się za pięć minut i szykujemy się do koncertu. - Odwrócił się do nas. - Moje drogie, powinnyście się udać na widownię. Ochroniarze załatwią wam dobre miejsca. Zrobiło się lekkie zamieszanie i każdy ruszył w swoją stronę. Już miałam pobiec za dziewczynami w kierunku sceny, ale ktoś chwycił moją dłoń. - Ej - powiedział Noe, obracając mną tak, że znalazłam się w jego ramionach. Musnęłam jego nagą skórę, tam gdzie koszulka nie zasłaniała klatki piersiowej. - Co „ej”? - Nie chcesz życzyć mi powodzenia? - Nie potrzebujesz tego, tylko połamania nóg. - Buziak na szczęście? Lekko dotknęłam wargami jego ust. Czubkiem języka delikatnie przesunęłam po czubku jego języka, po czym się cofnęłam. - Dalej, gwiazdorze - powiedziałam. - Czas dać show. Rzucił mi jeden z tych swoich cudownych uśmiechów. - Kocham cię. - Kocham cię bardziej. Jazda na scenę, niech wszyscy zobaczą, co z ciebie za gość. Odwróciłam się i pognałam za dziewczynami, nadal nie dowierzając, że mój chłopak da koncert dla tak gigantycznej publiczności. Zgodnie ze słowami Noego, pracownicy obsługi zaprowadzili nas do rzędu
pod sceną. - Wślizgnijcie się gdzieś tutaj - powiedziała blondynka dzierżąca podkładkę do dokumentów. - Stąd będzie najlepiej widać. Podziękowałyśmy jej i zaczęłyśmy przepychać się łokciami prze/ tłum. Nasze pojawienie się nie zostało życzliwie przyjęte przez za stępy dziewczyn, tłoczących swoje modnie rozebrane ciała tuż pod sceną. Tak naprawdę wiele osób krzyczało: „Zmiatać na koniec!” Na szczęście miałyśmy ze sobą Ruth. Rozkoszowała się negatywnymi emocjami, które wywoływała, i z promiennym uśmiechem pokazała wszystkim środkowy palec. - Wyobraźcie sobie - odezwała się z satysfakcją - że te dziunie godzinami stały w deszczu, żeby wejść pierwsze, a my tak po prostu zostałyśmy zaproszone na najlepsze miejsce. Boże, spanie z członkiem zespołu to niezły interes. Lizzie wyszczerzyła się, również nieporuszona chłodnym przy jęciem. - A ja nawet nie musiałam z nikim spać. Moje przyjaciółki od waliły za mnie całą robotę. - Gdybyś chciała, Jack zaprosiłby cię do łóżka - odparła Ruth. - Widać, że go kręcisz. Lizzie skrzywiła się, a ja uśmiechnęłam się w duchu, pamiętając jej przemowę sprzed kilku tygodni, o prawdziwej miłości. - Kiedy się zacznie? - zapytała Amanda, która wydawała się nieco przytłoczona, ale nadrabiała miną. Spojrzałam na wyświetlacz telefonu. - Jeszcze jakieś pięć minut. - Co za emocje. -
No.
Biorąc pod uwagę, że była dopiero siódma, sala była nieźle zapchana. Zazwyczaj ludzie odpuszczali sobie support i wpadali na pięć minut przed występem gwiazdy wieczoru. Mniej znani wykonawcy stanowili nudny dodatek, który trzeba było wytrzymać, jeśli się chciało zająć lepsze miejsca. Tym razem wydawało się jednak, że ludzie czekali również na Nerwobóle. Walczyłyśmy o miejsce z kilkoma innymi laskami, które najwyraźniej chciały wyrwać jakiegoś muzyka. Jedna z nich miała na sobie koszulkę z napisem: „Kocham Briana” i rozemocjonowana opowiadała koleżance, jak po jakimś koncercie przeżyła z nim „romantyczne chwile” w kiblu. - Był taki czuły - oznajmiła. - Sprawił, że poczułam się szczególnie. Rozłożył płaszcz na ziemi, żeby nie było mi zimno w plecki. Biedna żona. Jej przyjaciółka, wysoka długowłosa brunetka, chłonęła szczegóły. - Brian to nic - odparła, odrzucając włosy na obnażone plecy. - Widziałaś foty gostków z supportu? Ten gitarzysta... Nie odpuszczę, dopóki nie zabierze mnie do garderoby. Chwilunia. Czy ona mówiła o Noem? - Słyszałam, że jest naprawdę niezły - odpowiedziała laska z kibla. Podobno totalna męska dziwka. Przeleci wszystko, co się rusza. - Nie obchodzi mnie, co przeleci, o ile to będę ja. Czułam się coraz gorzej. - Psst. - Lizzie wsadziła mi łokieć w bok, ratując mnie przed ata kiem szału wywołanym kompletną utratą pewności siebie. - Co? - Nie chcę zepsuć ci wieczoru, ale... - wskazała pierwszy rząd ...uznałam, że powinnaś wiedzieć.
Podążyłam wzrokiem za jej palcem. - O nie. - Raczej nie masz powodów do obaw. To była Portia. Całkiem o niej zapomniałam. Ale ona oczywiście nie zapomniała o Noem. Zapewniła sobie niezłe miejsce i z determinacją spoglądała na scenę. I co gorsza, wyglądała fantastycznie. Miała na sobie połyskującą obcisłą kieckę. Włosy opadały jej na plecy jak rozciągnięta aureola, a twarz była równiutko wy tapetowana. - Nie powinnam była tu przychodzić - jęknęłam. - Co? Niby czemu? Wskazałam dłonią wszystkie laski wokół. Wyczuwały, że zaraz się zacznie, więc wzbierała w nich energia i coraz intensywniej napierały. Dziewczęta, które wcześniej wydawały się spokojne, nagle przeistoczyły się w agresywne monstra, rozpychając się i z całą pic medytacją depcząc innym po palcach, żeby obronić swoją pozycji - To nie zwiększa mojej pewności siebie - stwierdziłam. Lizzie objęła mnie ramieniem. - Nie bądź głupia. Noe stracił dla ciebie głowę. - Ale jakie mam szanse w starciu z tą hordą? - Takie, że nazywasz się Poppy Lawson i nikt nie może się z Tobą równać - odparła Lizzie. - Dzisiaj powinnaś się cieszyć! Poppy mamy osobiste zaproszenie za kulisy największego koncertu, jaki kiedykolwiek odbył się w Middletown. Teraz, proszę, wypluj ten cukierek kompleksu niższości, który ssiesz, i oddaj się zabawie. Już miałam jej odpowiedzieć, ale światła zgasły i wszyscy zaczęli się wydzierać.
Serce zabiło mi szybciej. Wróciłam pamięcią do tamtego koncertu, gdy po raz pierwszy w życiu ujrzałam Noego. Wydawało się, jakby od tamtej chwili upłynęły miliony lat. Dostrzegłam ciemne sylwetki wkraczające na scenę. Po reakcji swojego ciała wiedziałam, że jedna z nich to Noe. Krzyki publiczności przybrały na sile. Emocje sięgały zenitu. Szturchnięcia były coraz bardziej agresywne, ale chroniła nas barierka. Zauważyłam, że Noe ustawił się z gitarą po naszej stronie sceny. Choć był tylko kilka metrów ode mnie, miałam wrażenie, że jest niezwykle daleko. Zastanawiałam się, o czym teraz myśli, i modliłam się, żeby wszystko poszło dobrze. Głos Ryana zatrząsł całą salą. - Dobry wieczór, panie i panowie. Jesteśmy... Nerwobóle. Włączyły się reflektory i zespół od razu zagrał jeden ze swoich najlepszych kawałków. Pulsujący tłum wpadł w szał. Ludzie skakali w wielkiej, ściśniętej masie. Unoszona przez innych nie dotykałam stopami ziemi, ale mimo to się uśmiechałam. Noe nie miał najmniejszego powodu do zdenerwowania. Jego dłoń błyskawicznie ślizgała się po gryfie gitary. Każdy dźwięk idealnie wpisywał się w rytm wyznaczany przez oszalałą perkusję. Ryan nigdy nie śpiewał lepiej. Byli świetni. Tłum przekonał się o tym w niecałe dwadzieścia sekund. Kapela też to wiedziała. Noe wyprostował się i po raz pierwszy spojrzał na publikę wierząc, że potrafi grać bez patrzenia na gitarę. Odszukał mnie wzrokiem. Mnie. Moją twarz spośród setek innych. Rzucił mi swój najwspanialszy uśmiech. Ugięły się pode mną kolana i zrozumiałam, że już nigdy nikt nie spodoba mi się tak jak on. Przenigdy.
Dwie piosenki wystarczyły, żeby doprowadzić publiczność do stanu wrzenia. Ludzie, nie zważając na innych, rzucali napojami, więc cieszyłam się, że stoję z boku, poza linią ognia. Ku mojej radości, zauważyłam rozpacz Portii po tym, jak prawie pełna półlitrowa puszka śmignęła w powietrzu i zalała jej perfekcyjną fryzurę bursztynowym płynem. Co dziwniejsze, co jakiś czas w kierunku sceny leciała para majtek. Ryan, którego w tej chwili nikt by nie podejrzewał o to, że na co dzień jest taki nieśmiały, był tym zachwycony. Wkładał je na głowę lub rzucał z powrotem w tłum. Kiedy Nerwobóle dotarli do piosenek bardziej w stylu ska, wszyscy zaczęli tańczyć jak opętani, aż w końcu cały sektor stojący wyglądał jak jeden wielki organizm. Dziewczyny od seksu w kiblu objęły mnie, jakbyśmy były najlepszymi przyjaciółkami, i zmusiły do wspólnego pogo. Ale ja skupiałam się tylko na jednym – moim Noem. Nie mogłam oderwać od niego wzroku. Pożądanie rozsadzało mi żyły. Usychałam z pragnienia. I chociaż w życiu nie przyznałabym się do tego Ruth, cieszyłam się, że pomalowałam paznokcie u stóp. Jeszcze nigdy nie pragnęłam niczego tak bardzo, jak Noego' w tym momencie. Jego ramion oplatających moje ciało, jego skóry przy mojej skórze, jego smaku w moich ustach. Byłam bliska rzucenia się na scenę i zdarcia z siebie sukienki. Niestety mnóstwo dziewczyn na widowni podzielało moje odczucia. - Gitarzysta jest taki
BOSKI
- wrzasnęła mi prosto w ucho jedna ze
skaczących dziewczyn. Kiwnęłam głową, podejrzewając, że nasza świeża przyjaźń umarłaby przedwcześnie, gdybym się odwróciła i powiedziała arogancko: „Wiem. To przecież mój chłopak”. Dziewczyny również były zachwycone. Lizzie miała fazę, co zawsze
stanowiło fajny widok, bo tańczyła wtedy jak świr. Amanda kiwała głową, jednocześnie mając oko na latające kubki z piwem Ruth nachyliła się nad barierką i oblizywała usta, ilekroć napotkała spojrzenie Willa - tym razem jednak układ sił się odwrócił i to on praktycznie nie zwracał na nią uwagi. Był zakochany w tłumie. Upajał się jego uwielbieniem, rósł w oczach, jakby był fotosyntezującą rośliną. Po czterech szybkich kawałkach zespół przerwał na moment. Światła przygasły, a Ryan zbliżył się do mikrofonu (od którego odszedł wcześniej, by rzucić się w tłum). - Cześć wszystkim - zawołał i zrobił pauzę, żeby publika mogła się wykrzyczeć. Potrząsnął głową oszołomiony. - Zamierzamy was teraz zmasakrować akustycznie. Jak już zauważyliście, jestem wyjątkowo utalentowanym wokalistą... Tłum wył i piszczał. - ...ale zamierzam oddać na chwilę mikrofon naszemu wspaniałemu gitarzyście. - Wskazał Noego i tłum znowu wpadł w euforię. - To piosenka jego autorstwa, więc tylko on może ją zaśpiewać. Panie i panowie, posłuchajcie Noego Robertsa. Gdy Noe zbliżył się do mikrofonu, znowu rozległy się krzyki. Powiedział coś Ryanowi do ucha. Przybili piątkę. - Co się dzieje? - zapytała Lizzie. - Nie wiedziałam, że mają jakieś kawałki bez prądu. - Ja też nie. Noe przysunął sobie stołek i usiadł na nim z gitarą akustyczną. - Dzięki - powiedział i poczekał, aż publika się uspokoi. - No dobra, to jest nowa piosenka, którą napisałem o pewnej szczególnej dziewczynie...
Wszystko się rozmyło. - Ma na imię Poppy i jest tu dzisiaj z nami. Nie mogłam uwierzyć w to, co się właśnie działo. Lizzie piszczała jak opętana, ale ledwie ją słyszałam. - Poppy to najlepsze, co spotkało mnie w życiu. Chciałem, żebyście wszyscy się dowiedzieli, jaka jest cudowna. Uderzył w struny, otworzył usta i zaczął śpiewać. To było piękne. Wiem, że jestem zupełnie nieobiektywna - bo przecież śpiewał piosenkę o mnie, na litość boską - to jednak było naprawdę piękna. Nigdy wcześniej nie słyszałam, jak Noe śpiewu, ale jego głos kojarzył się z czekoladą roztopioną w kubku ciepłej herbaty. Tekst poruszył mnie do łez. Byłam tak rozemocjonowana, że Lizzie niemal musiała mnie podtrzymywać. Noe patrzył na mnie przez całą piosenkę, jakbyśmy byli tam sami - mimo że morze ludzi wokół przyświecało w uznaniu iPhoneami. Nie mogłam opędzi, się od myśli, że takie rzeczy nie przytrafiają się zwykłym ludziom, szczególnie dziewczynom takim jak ja. Jasne, to zdarza się w filmach, książkach i tanich programach telewizyjnych, ale od kiedy dzieje się tak w prawdziwym życiu? Okej, muszę przyznać, że nasz moment na krótko zepsuły moje nowe koleżanki wrzeszczące: „Wstrętna farciara!”, ale poza tym wszystko było całkowicie i absolutnie doskonałe. Kiedy piosenka dobiegła końca, tłum przez kilka sekund stał w milczeniu. No. rozejrzał się półprzytomnie po sali, jakby dopiero teraz zauważył, gdzie jest. Wtedy zagrzmiały oklaski i okrzyki, i gwizdy. Twarz mu się rozpromieniła. - Nie wierzę w to, co się właśnie stało - wrzasnęła mi do ucha Lizzie. Normalnie masz najdoskonalszego chłopaka wszechczasów Byłam w stanie się tylko uśmiechać, gdy Ryan przejął mikrofon Kapela
zagrała swój ostatni utwór, potężny, rytmiczny kawałek, ktory znowu poderwał publikę do tańca. Skakałam na euforycznym wzlocie, spoglądałam na Noego, kochałam go i pragnęłam. Kiedy ostatni akord wybrzmiał, ogłaszając koniec występu, rozległy się hardcorowe owacje. Chłopcy z rozradowanymi minami ukłonili się. Wrzeszczałam najgłośniej, jak potrafiłam, aż zdarłam sobie gardło, a Lizzie imponująco gwizdała na palcach. Dłonie bolały mnie od klaskania, poi ściekał mi po czole, a kiedy zapaliły się światła, miałam wrażeni, jakbym budziła się ze snu. Z głośników płynęła jakaś muzyka, a ludzie albo szli do łazienki lub baru, albo pilnowali swoich miejsc żeby zachować je na występ gwiazdy wieczoru. Dziewczyny i ja nigdzie się nie ruszyłyśmy, tylko skakałyśmy, przytulałyśmy się i piszczałyśmy jak szalone.
Deszcz walił w przednią szybę dżipa. Wycieraczki ledwo nadążały z odgarnianiem masy wody, która na nie spadała. Było ciemno, a burza napełniała powietrze elektrycznością. Ulewa spojrzał w okno. Nerwowo poklepywał się po kolanach, w myślach odtwarzając procedurę i modląc się, żeby niczego nie schrzanić. Dżip, którym jechali, był pierwszy w konwoju sześciu aut i prowadził je przez wąskie boczne drogi, których łuki i zakręty wynurzały się gwałtownie z ciemności. Ulewa cieszył się, że to nie on prowadzi. Anita siedziała obok niego, z komputerem na kolanach, w pełni skupiona. Marszczyła czoło, odszyfrowując kod, błyskawicznie przesuwający się po ekranie. Ktoś z brygady antyterrorystycznej siedział z drugiej strony. Ulewa
nigdy wcześniej go nie widział. Był to przerażająco wielki żołnierz wyposażony w hełm, pistolet, pałkę i kamizelkę kuloodporną. W pozostałych dżipach również byli antyterroryści gotowi do ataku. Oczywiście zostali zwerbowani specjalnie na tę misję. Nie wiedzieli, co zrobił ich cel. Musieli jedynie wiedzieć, że ich cel jest niebezpieczny i należy go unieszkodliwić. Najlepiej bez zabijania, ale nigdy nie wiadomo, co może się wydarzyć w takiej sytuacji. Czasami nie ma wyboru. Niebezpieczne jednostki są jeszcze groźniejsze, gdy nie zdają sobie sprawy ze swojej mocy. Osoby, które mieli schwytać, były jak trzylatki, którym dano do zabawy pocisk atomowy. Szeptem, żeby Pan Wielkolud nie mógł go usłyszeć, Ulewa zapytał: -Ta pogoda to też ich sprawka? Anita popatrzyła na niego, ale nie od razu odpowiedziała. Najpierw spojrzała kątem oka na wojskowego i odezwała się dopiero, gdy zobaczyła, że ten obojętnie gapi się w okno. - Tak sądzę - szepnęła. - Odczyt nie pozostawia wątpliwości. Wy daje się, ze dzisiaj jest ich noc. Ulewa zadrżał, boleśnie świadomy swojej śmiertelności oraz tego, jak kruche jest jego nic nieznaczące życie. Wszystko się może dzisiaj skończyć, jeśli coś pójdzie nie tak. -Czyżbyśmy dali im za dużo czasu? - zapytał, wypowiadając nu głos swoje obawy. - Zdążymy tam dojechać? -
Miejmy nadzieję.
Odpowiedź wcale go nie pocieszyła. Dżip ostro skręcił w lewo i wpadł w poślizg na wielkiej kałuży. Ule wą
szarpnęło i przewrócił się na Anitę, wciskając ją w drzwi. -
Przepraszam.
-
Nic nie szkodzi.
-
Anita?
Droga zdawała się teraz prostsza, sądząc po tym, co było widm w długich światłach przecinających mrok burzy.
-
Trochę się boję.
Nie miał pojęcia, dlaczego się do tego przyznał, szczególnie jej Ale taka była prawda. Był przerażony i nie miał komu tego powiedzieć. Jego rodzina i kilkoro przyjaciół zostali tysiące kilometrów stąd, w błogosławionej niewiedzy na temat tego, co mu grozi, a jeśli zawali sprawę, co grozi również im wszystkim. Potrzebował wsparcia. Anita sięgnęła po jego dłoń. Ze zdumieniem poczuł, że lekko ją ścisnęła.
-
Nie martw się. Zdążymy na czas. Nie mają pojęcia, co ich czeka.
32
Kobieta z obsługi zamachała do nas, więc nachyliłyśmy się nad barierką, żeby lepiej ją słyszeć. - Chłopcy z Nerwobóli powiedzieli, że jeśli chcecie, to możecie dołączyć do nich na zapleczu i stamtąd obejrzeć koncert Kucyków. - Oczywiście, że chcemy - odpowiedziała Lizzie z oczami wybałuszonymi z emocji. Prześlizgnęłyśmy się na zaplecze, ignorując wściekłe spojrzenia, którymi zewsząd nas obdarzano. Lizzie chwyciła mnie w pasie, Amanda chwyciła ją, a Ruth Amandę, więc szłyśmy niemal jak mały pociąg. Nie za bardzo spełniało to wymogi bycia spoko, ale byłyśmy zbyt podekscytowane, żeby się tym przejmować. Zespół czekał na korytarzu. Wyglądali trochę na upojonych szczęściem, a trochę na totalnie wykończonych. Skakali sobie na plecy, jak to chłopcy, kiedy naprawdę się cieszą, ale gdy Noe zauważył moje spojrzenie, rozpromienił się jeszcze bardziej i zrzucił z siebie Jacka. Wyłamałam się z naszego pociągu, podbiegłam do niego, objęłam go za szyję, pisnęłam i mocno przytuliłam. Czułam, jak jego pot zwilżył mi ciało. Noe pachniał niebiańsko. - Byliście absolutnie wspaniali - wyszeptałam mu do ucha. - A ta piosenka dla mnie. O Boże, Noe. Widziałeś ten tłum? Myślę, że byłe tam co najmniej dwa tysiące zakochanych w tobie dziewczyn. Noe odwzajemnił uścisk. Na moją twarz skapnął pot z A sów, ale się tym nie przejęłam.
- Było nieźle, co? - Nie potrafił powstrzymać uśmiechu. - Na prawdę podobała ci się piosenka? Pracowałem nad nią kilka ostatnich tygodni i bałem się, że uznasz, że jest żałosna. Pocałowałam go w usta. - Była żałosna. Straszliwie żałosna. Gdyby nie była o mnie, pojechałabym ci po całości. Ale ponieważ była o mnie, muszę uznać twój występ za najlepszą chwilę swojego życia. Kolejny kruszący skały uśmiech. - Wy też byliście niewiarygodni. - Odwróciłam się, żeby pogratulować pozostałym członkom zespołu. Ruth pchnęła Willa na ścianę i z zapamiętaniem atakowała jego usta. Lizzie natomiast wciągnęła Ryana i Jacka do pociągu. Przemierzali korytarz w tę i we w tę, śpiewając: „Rządzimy, rządzimy, rządzimy”. Roześmiałam się i obróciłam się do Noego. Patrzył na mnie. Jego spojrzenie było przenikliwe, jakby zaglądał mi prosto w serce. Zarumieniłam się, zastanawiając się, czy odgadł, czego oczekiwałam po tej nocy. - Dlaczego zrobiłaś się czerwona? - zapytał, gładząc mnie delikatnie po twarzy. Otarłam policzek o jego dłoń. - A zrobiłam się? - Tak. Złapałaś buraka. Wyglądasz uroczo. Zarumieniłam się jeszcze silniej. - Teraz wyglądasz jak zarumieniony burak. -
Ej!
- Dlaczego się czerwienisz?
Zastanawiałam się, czy nie powiedzieć mu wprost - nie wiedziałam tylko, czy sobie z tym poradzę. Czy byłam wystarczająco seksowna, żeby mówić o seksie, nie narażając się na totalny obciach? Tak bardzo go pragnęłam. - Po prostu... - powiedziałam, oplatając ramionami jego szyję- ...naprawdę chciałabym, żeby to była ta noc, kiedy... no, wiesz. Noe odsunął się nieco, a moja zarumieniona twarz stała się jeszcze bardziej czerwona. Na jego twarzy natomiast pojawił się figlarny uśmieszek. Uniósł brwi, a oczy mu zalśniły. - Poppy, jesteś tego pewna? - Pocałował mnie w szyję. Samo dotknięcie jego warg sprawiło, że jęknęłam. - Jeszcze nigdy niczego nie byłam pewniejsza. - Westchnęłam. Przenigdy. Nagle wargi Noego gwałtownie zaatakowały moje, jego język wdarł się do moich ust, smakował mnie, a ja smakowałam jego. Dłonie Noego niecierpliwie szarpały się z moją sukienką, a ja wbiłam mu palce w plecy. Wewnętrzna strona moich ud zapłonęła uczuciem, którego jeszcze nie znałam, zupełnie jakby miała własną granicę cierpliwości, która właśnie została przekroczona. Przerwało nam czyjeś kaszlnięcie. - Jezu Chryste, jesteście jeszcze gorsi niż Ruth i Will. Ominie was zabawa w pociąg! Gwałtownie sprowadzona na ziemię spojrzałam na gapiących się na nas przyjaciół. Nawet Will i Ruth odkleili się od siebie, żeby załapać się na pokaz. - Przepraszam - wymamrotałam. Noe roześmiał się i objął mnie ramieniem. - Tak, przepraszamy. Poppy po prostu chciała mi podziękować za
piosenkę. - Wszystko rozumiem - odparła Lizzie - ale prowadzę pociąg zwycięstwa i żądam, żebyście się do niego dołączyli. Przewróciłam oczami, chwyciłam Noego za rękę i szybko poprowadziłam go na sam koniec kolejki. Lizzie dała sygnał do odjazdu i ruszyliśmy wszyscy korytarzem, krzycząc: „Rządzimy, rządzimy, rządzimy”. Wyglądało to tak, jakbyśmy przynajmniej na chwilę zapomnieli, że jesteśmy na koncercie rockowym. Wkręciliśmy się w pociąg zwycięstwa, a zaśpiewy Lizzie okazały się zaraźliwe. Wszyscy się śmiali. Wręcz było czuć, jak zdenerwowanie spływa z członków zespołu, upojonych swoim sukcesem. Oczywiście gwałtownie zahamowaliśmy, gdy nasz pociąg wpadł prosto na Briana i resztę Kucyków. Ich stroje w różnym stopniu spełniały wymogi czadowości - ale było mnóstwo wąskich krawatów i żelu do włosów. Brian rzucił okiem na nasz wykolejony skład i zadał jedyne możliwe pytanie: - Eee... Czy właśnie bawicie się w pociąg? - To pociąg zwycięstwa! - odpowiedziała Lizzie najnormalniej w świecie. Świętujemy udany koncert. Brain zastanawiał się przez dłuższą chwilę. W końcu się rozpromienił. - Pociąg zwycięstwa! Genialne! Też powinniśmy to zrobić, chłopaki! Chłopaki chyba nie bardzo podzielały jego entuzjazm. - Tak poza tym daliście czadu. - Brian przybił piątkę każdemu członkowi Nerwobóli z osobna. - To najlepszy support, jaki mieliśmy od wieków. Może pogadam z waszym menago, żeby zabrać was na resztę trasy. Noe spojrzał na kolegów i uśmiechnął się lekko, co, jak wiedziałam,
oznaczało:jestem-tak-podekscytowany-że-mógłbym-teraz-umrzeć-ale-muszęwyglądać-spoko. - Byłoby super. - Świetnie. Po koncercie zagadam do Howiego. A skoro o tym mowa... spojrzał w głąb korytarza - ...powinniśmy wychodzić na scenę. Będziecie oglądać z zaplecza? Pokiwaliśmy głowami. - Super. - Przełożył gitarę nad głową. - Miejmy to za sobą. Kucyki wyminęli nasz pociąg i ruszyły na scenę. Echo owacji po niosło się korytarzem. Pobiegliśmy za nimi, żeby nie stracić nic z ich występu. Zajęliśmy miejsce z boku sceny. Kucyki nie bawili się w żadne przedstawienia. Po prostu weszli i bez słowa powitania zaczęli śpiewać pierwszą piosenkę, cover Walkiri On Broken Glass, przerobiony na ska. To był ich największy hicior i tłum natychmiast oszalał. Dziwnie było oglądać koncert z zaplecza. Widziało się stamtąd praktycznie to samo, co widział grający zespół. Widownia zdawała się ciągnąć w nieskończoność. Zrozumiałam, dlaczego Noe był tak podjarany. Czułam się wręcz odurzona energią bijącą od publiczności, choć dzieliła mnie od niej cała scena. Mimo fantastycznego nastroju mogłam myśleć tylko o jednym. O Noem. Stał za mną i obejmował mnie w pasie. Oparł podbródek na moim ramieniu. Była to całkiem niewinna pozycja, ale wystarczała, żeby odpalić fajerwerki na każdym skrawku mojej skóry. Pragnęłam, żeby jego dłonie zjechały niżej, żeby jego uścisk przybrał na sile. Czułam na włosach jego gorący oddech. Sprawiał, że cała drżałam. Usiłowałam skupić się na muzyce. Wszystkim innym jakoś się to udawało.
Lizzie i Amanda trzymały się za ręce i gibały się do rytmu. Ryan i Jack robili te dziwne, typowe dla chłopaków wymachy głową. Nawet Ruth i Will wydawali się słuchać. Dla mnie muzyka brzmiała tak, jakby leciała z radia, gdzieś w tle. Mogłam się skoncentrować tylko na Noem. Czyste pożądanie, coś, czego nigdy wcześniej nie doświadczyłam, doprowadzało mnie do obłędu. Byłam pewna, że Noe jest tak samo pochłonięty muzyką jak wszyscy inni, i czułam lekki wstyd, że jestem tak rozkojarzona. Nagle, gdy już porzuciłam nadzieję na ruch z jego strony, odgarnął mi włosy i wyszeptał cicho: - Nie masz ochoty się stąd wymknąć? Natychmiast przeskoczyło przeze mnie dziesięć tysięcy iskier. - A co z koncertem? Nie chcesz zostać? Nie powinieneś zostać? Noe pokręcił głową. - Techniczni zabiorą jutro rano nasz sprzęt do sali prób. Delikatnie przesunął małym palcem po mojej szyi. - Zdecydowanie chcę już stąd iść. Jest tyle rzeczy, które chciał bym teraz robić... - zniżył głos - ...ale większość z nich robi się na osobności. Wziął mnie za rękę i pociągnął za sobą. Moje przyjaciółki, zafascynowane koncertem, nawet nie zauważyły, że zniknęliśmy. Korytarz był całkiem pusty, kiedy pędziliśmy do wyjścia. Wpadliśmy na chwilę do garderoby, żeby zabrać płaszcze. Chichocząc, wznowiliśmy pieszczoty od punktu, w którym przerwaliśmy. Tak naprawdę moje usta wydawały się niezdolne, żeby pozostać cłu u przez chwilę z dala od ust Noego. Spiesząc do wyjścia, robiliśmy sobie przerwy na pocałunki, trochę namiętne, trochę żartobliwe. Tuż przed drzwiami Noe zatrzymał mnie na jeszcze jeden. Pchnął mnie na ścianę i natarł na mnie całym swoim ciężarem. Jego dłonie
błądziły po moim ciele, a język poznawał moje usta. Kiedy oderwaliśmy się od siebie, żeby zaczerpnąć powietrza, zauważyliśmy, że gapi się na nas gruby ochroniarz. - Wiedziałem! - wykrzyknął, a jego nalane policzki aż się zatrzęsły. -Wiedziałem, że jesteś tylko cholerną fanką! W odpowiedzi roześmialiśmy się i uciekliśmy na zewnątrz. Zupełnie zapomniałam, że miało padać. No i padało. Mocno. W pięć sekund od wyjścia zupełnie przemokliśmy. Trzymałam płaszcz nad głową, rozpaczliwie próbując ochronić sukienkę przed zmoczeniem. - Dlaczego zawsze nam się to przytrafia? - zawołałam do Noego, próbując przekrzyczeć wyjący wiatr. - Nie mam pojęcia - odkrzyknął, a krople ściekały mu po twarzy. - Ale to zaczyna się robić nudne. Wiatr był tak silny, że dotarcie na postój taksówek wymagało sporego wysiłku. Część wytyczających kolejkę przed wejściem barierek leżała przewrócona i przechodziliśmy nad nimi ostrożnie, wdeptując we wszechobecne kałuże i przeinaczając buty. Nikt inny nie był tak szalony, żeby uciekać w połowie występu gwiazdy, więc od razu władowaliśmy się do taksówki. Noe wyciągnął rękę, żeby pomóc mi wsiąść. Chwyciłam ją. Kolejny wstrząs. Usiadłam tak blisko niego, jak pozwalały mi na to pasy bezpieczeństwa. - Masakra z tym deszczem - zrzędził taksówkarz, z rozmysłem ignorując bądź po prostu nie zauważając, że Noe maca mnie po udzie. - Czegoś takiego jeszcze nie widziałem. A dopiero co mieliśmy śnieżycę.
Jego słowa spływały po mnie. Tak szczerze, to ledwo dostrzegałam nawałnicę łomoczącą w szyby samochodu. Czułam się, jakbym miała lobotomię wywołaną pożądaniem. Jedyne, co się liczyło, to dłoń Noego na mojej nodze i przyjemność, jaką sprawiał mi jego dotyk. Droga trwała całe wieki i nie mogłam się doczekać, kiedy wreszcie znajdziemy się sami. W myślach odtwarzałam koncert. Ruth miała rację, to najlepszy afrodyzjak na ziemi. W końcu taksówka się zatrzymała przed domem Noego, a on szybko wcisnął pieniądze kierowcy i niemal wyciągnął mnie z auta. Przebiegliśmy w deszczu do wejścia i od razu wsiedliśmy do windy. Gdy tylko zostaliśmy sami, atmosfera sięgnęła prawie zenitu. Żadnej gadki. Żadnych nerwów. W tej części mojego mózgu, która zazwyczaj wszystko analizowała, chyba kompletnie wysiadło zasilanie. Noe oparł mnie o drzwi windy i znów zaczął całować. Zanim się zorientowałam, moja sukienka była już uniesiona do pasa. Dzwonek uparcie sygnalizował, że wjechaliśmy na wybrane piętro, a drzwi na zmianę zamykały się i otwierały, ale zostaliśmy w środku, nie zważając na to, że ktoś może nas przyłapać. Nagle, ni stąd, ni zowąd, odskoczył ode mnie. -
Noe? - zapytałam spanikowana. - Co się dzieje?
Nachylił się, żeby mnie szybko pocałować, i znowu się wyprostował. -
Nie tak, Poppy.
-
O czym ty mówisz? - Usta mi zadrżały. - Rozmyśliłeś się?
Wtedy Noe się zaśmiał. -
OCZYWIŚCIE,
że się nie rozmyśliłem.
Nachylił się do kolejnego pocałunku, ale nie zareagowałam. -
To nasz pierwszy raz, Poppy - powiedział, przeczesując palcami mokre
włosy. - Wiem, że to, co powiem, nie jest szczególnie męskie, ale chciałbym, żeby to była wyjątkowa chwila. A nie napędzany hor monami szybki numerek. - Spojrzał mi głęboko w oczy. - Chcę się z tobą kochać, Poppy. -
Ja też chcę się z tobą kochać. Nie rozumiem...
Przerwał mi kolejny dzwonek i szum otwierających się drzwi windy. Noe znów się zaśmiał. - Słuchaj, czy pozwolisz, żebyśmy chociaż weszli do mieszkania? I dasz mi chwilę na zrobienie nastroju? I na uspokojenie się, żebym nie robił tego jak pies w upale? Uspokoiłam się, w końcu pojmując, o co mu chodzi. -
W porządku.
Wydawał się zaniepokojony. -
Na pewno rozumiesz?
Pokiwałam głową. Wziął mnie za rękę i poprowadził do drzwi. -
Tak, jasne, załapałam. - Spojrzałam na swoje przemoczone nogi. - A
poza tym ciągle jestem w butach. -
No właśnie. Nie ma co się spieszyć.
Otworzył drzwi i wszedł pierwszy. Ruszyłam za nim i przygląda łam się speszona, jak lata nerwowo po całym mieszkaniu. -
Co ty robisz?
Zmieszał się trochę. - Zapalam świeczki. Wziął zapalniczkę i zapalił kilka stojących na stoliku świec. Rozejrzałam się po pokoju - były wszędzie. - Przygotowałeś świeczki - zauważyłam z uśmiechem. - Byłeś pewny, że tak się zakończy ten wieczór? Skąd wiedziałeś, że też będę tego chciała?
Kolejne zakłopotane spojrzenie. - No... nie wiedziałem. I tak byłoby miło, nawet gdybyśmy tego nie zrobili... lub jeśli tego nie zrobimy. Miałem przeczucie... Dlaczego się śmiejesz? Zdjęłam buty i pokazałam na swoje stopy. - O co chodzi? - Paznokcie. Pomalowałam je dzisiaj. Wydawał się zdezorientowany. - No bo wiesz, normalnie w ogóle się tym nie przejmuję. Ale dziś chciałam wyglądać jak najlepiej... chyba też miałam przeczucie. Przez chwilę patrzyliśmy na siebie z zachwytem i nagle Noe znalazł się tuż obok. Tym razem, zamiast namiętnie mnie pocałować, objął mnie i mocno przytulił. Myślę, że to było nawet przyjemniejsze. Mniej rozszalałe, mniej szczeniackie. - Nadal jesteś pewna, że tego chcesz? - wyszeptał. - Mogę czekać na ciebie tak długo, jak będziesz tego potrzebowała. Wtuliłam się w niego. Jego jabłkowy zapach mnie uspokajał. - Jestem całkowicie pewna. Komputer Anity piszczał jak oszalały. Błyskawicznie zaczęła walić w klawiaturę i mamrotać pod nosem równania matematyczne. Nie chcąc jej przeszkadzać, Ulewa nachylił się i mrużąc oczy, spojrzał w monitor. Próbował odczytać kod, ale pod tym kątem był zupełnie nieczytelny. Zostawił to jej. Potężny wojskowy ledwie zauważył zamieszanie wokół komputera, wciąż
bezmyślnie gapiąc się w okno. Jego cielsko napierało na Ulewę, co go irytowało. Nienawidził, gdy obcy ludzie go dotykali. - Cholera - zaklęła Anita. Nigdy tego nie robiła, w każdym razie nie przy nim. - Coś nie tak? Nie był pewien, czy chce poznać odpowiedź. Serce mu waliło, adrenalina buzowała w ciele, a oddech przyspieszył. Zignorował to. Uczył się o tych objawach podczas szkolenia. To elementy strategii „wali. albo uciekaj" nadzwyczajnej zdolności ciała do radzenia sobie ze strachem. Istniejący w mózgu mechanizm rozpoznawania zagrożeniu wysyłał całą armię środków biologicznych, żeby zapewnić mu bezpieczeństwo. Jego ciało pompowało adrenalinę mającą dodać mu sił, żeby skopał tyłki lub zwiał, gdzie pieprz rośnie. Oddech przyspieszył żeby zwiększyć wydajność płuc, dzięki czemu będzie mógł biec szybciej i dłużej. Nawet fakt, że bez powodu odczuwał pilną potrzebę wy sikania się, dało się wyjaśnić mechanizmem obronnym. Jeśli opróżni pęcherz, stanie się lżejszy i pobiegnie jeszcze szybciej. Ulewa zdawał sobie sprawę, że nigdy nie zdoła w pełni ogarnąć potężnego wpływu jaki mózg wywiera na ciało. Zbyt wielu rzeczy jeszcze nie wiedzieli szczególnie jeśli chodzi o potencjał mózgu i ciała, gdy działają wspólnie. Anita mówiła, że dopiero raczkują w tej dziedzinie. Jeśli dzisiaj wszyscy nie zginą, być może chociaż trochę zbliżą się do pełnego zrozumienia tych mechanizmów. Nie od razu mu odpowiedziała. Zauważył, ze drży jej dolna warga -Coś nie tak? - powtórzył, próbując zamaskować strach w głosie - Musimy się tam dostać jak najszybciej - odparła. - Nie wiem, i zdążymy.
Odwróciła laptop tak, żeby Ulewa mógł przeczytać. Zobaczył zielony kod pędzący przez ekran i szybko dokonał obliczeń. -
O mamo... - Tylko tak zdołał to skomentować.
Anita nachyliła się do kierowcy i tonem nieznoszącym sprzeciwu nakazała: -Musisz przyspieszyć. Natychmiast. Kierowca wzruszył ramionami. -Droga pani, wiem, że się spieszy, ale proszę spojrzeć w okno. Jedziemy przez burzę. Szybciej się nie da, jeśli nie chcemy wszyscy zginąć. - Jeśli nie przyspieszysz, i tak zginiemy - odpowiedziała bez śladu emocji. Ulewę aż ścisnęło w piersiach z przerażenia. Miała rację. Czy to się naprawdę tak skończy? Po tym wszystkim mieliby nie dotrzeć na czas? Kierowca roześmiał się. - Ha, ha. Bardzo zabawne. - Wcale nie. Szybciej. Mężczyzna obejrzał się, a gdy zobaczył wyraz twarzy Ulewy, zrozumiał wreszcie powagę sytuacji. Wcisnął pedał gazu i prędkościomierz wskazał ponad sto czterdzieści kilometrów na godzinę. Czerń przewijała się za oknami, krople deszczu eksplodowały na przedniej szybie. Ulewa patrzył w okno. Nagle, pośród ciemności, dojrzał prosty biały znak. Podświetlały go dwie lampy, a obok znajdowała się zadbana rabatka kwiatowa. „Witamy w Middletown". Przełknął ślinę. - No to jesteśmy.
33
Mieszkanie Noego uległo błyskawicznej przemianie. Migoczące świece rzucały złocisty blask z każdej możliwej powierzchni. Zaczęłam się lekko denerwować. Noe przyciągnął mnie do siebie, objął i zaczął ze mną tańczyć, bez muzyki. -
Jest pięknie - wyszeptałam, poddając się jego rytmowi.
-
Nie przesadziłem?
-
Jest doskonale.
Przemyślałam to, gdy powoli się obracaliśmy. - Mimo wszystko jak na faceta hetero masz strasznie dużo świeczek. -
Lubię świeczki. - Zaśmiał się.
- Jasne. Ale jaki chłopak ma ich dziesięć milionów? - Zerknęłam na szklany stolik. - Chwilunia... Czy te tutaj są zapachowe? Obrócił mną. -
Bez żartów.
Wyciągnęłam szyję ponad jego ramieniem, żeby się lepiej przyj rżeć. -
Zapachowe! - stwierdziłam triumfalnie. - To wanilia?
Noe lekko się zarumienił. -
Masz coś przeciw wanilii?
- Nic a nic. To wspaniale, że jesteś tak pewny swojej seksualność i. że... …Ej! Noe dźgnął mnie żartobliwie w żebra.
Oddałam mu, a potem zaczęłam go łaskotać. Śmiejąc się, padliśmy na sofę. Noe oczywiście okazał się silniejszy i zdołał skutecznie przyszpilić mi ręce nad głową, żeby mnie bezlitośnie wyłaskotać. Krzyczałam, żeby przestał, ale kiedy dawał spokój, wystarczyło, że szepnęłam „wanilia”, a stawałam się ofiarą kolejnej napaści. Nagle, gdy się śmiałam, zbliżył wargi do moich otwartych ust i nastrój natychmiast uległ zmianie. Wyciągnęłam się, by nasze wargi mogły się spotkać, i złączyliśmy się w powolnym, cudownym pocałunku. Usłyszałam uderzający nad nami piorun, ale prawie to do mnie nie dotarło. Noe odsunął się i spojrzał mi prosto w oczy. Wyglądał pięknie - czarne oczy, zaróżowione policzki i wciąż wilgotne włosy, opadające mu na czoło. Była w nim jakaś bezbronność, coś, co tylko mnie było dane zobaczyć. Intymność w najczystszej formie. - Kocham cię - powiedział. - Kocham cię tak bardzo, że to wydaje się wręcz niemożliwe. Uniosłam głowę i delikatnie musnęłam jego wargi. - Też cię kocham. Niesamowicie mocno. Dość już nam było słów. Opadliśmy z powrotem na sofę. Nie słyszałam samochodów hamujących pod budynkiem. Piorun wstrząsnął szybami samochodu. Drżąc, Ulewa poczuł przenikający go pierwotny strach.
- Spóźniliśmy się - wyszeptał. - To koniec. Anita pobladła, ale jej zdeterminowany, beznamiętny wyraz twarzy się nie zmienił.
- Gdyby było za późno, bylibyśmy już martwi.
Dżip, wraz z resztą konwoju, pędził drogą wewnętrzną pośród zadbanych trawników. -To tutaj - oznajmiła Anita niecierpliwie. - Zatrzymaj się po prawej stronie. Szybko! Dżip zahamował ostro pod wyglądającym ekskluzywnie budynkiem.
-
W porządku. To na samej górze. Idziemy tam. Teraz. Już, już, już!
Wojskowi wyskoczyli z samochodów i pobiegli do drzwi, z odbezpieczoną bronią w rękach. Ulewa spojrzał, możliwe, że po raz ostatni, na Anitę.
-
No to do roboty - powiedział, uśmiechając się lekko.
Wysiadł prosto w nawałnicę i ruszył za innymi.
Usta Noego przeniosły się z mojej szyi na piersi. Nasze splątane ciała praktycznie złączyły się w jedno. Usta całujące skórę, usta muskające usta, skóra stykająca się ze skórą. Z wprawą sięgnął mi za plecy i rozpiął stanik. Zaczął całować mnie nad obojczykiem. To było niesamowite. Westchnęłam i odrzuciłam głowę do tyłu. Poczułam wstrząs. Noe znieruchomiał. - Co to było? Nastąpił kolejny wstrząs, tym razem silniejszy. Ściany mieszkania zadrżały, a płomienie świeczek zaczęły migotać. - Trzęsienie ziemi? Po chwili wszystko się uspokoiło. Noe pokręcił głową. - Middletown nie jest blisko żadnego uskoku. Pewnie jakiś T I K przejechał gdzieś niedaleko. Jego usta wróciły na moją szyję, a dłoń powędrowała po wewnętrznej
stronie uda. - Hm... - mruknął. - Na czym skończyliśmy? Kiedy tylko wpadli na klatkę schodową, ziemia zaczęła drżeć. Naj pierw lekko, ale drugi wstrząs potężnie targnął budynkiem. Kilku żołnierzy straciło równowagę i padło na schody. Oczy mieli szeroko otwarte ze strachu i oszołomienia. Siedzieli na posadzce, obserwując z niedowierzaniem, jak świat wokół nich drży w posadach. Anita, opierając się o ścianę, wykrzykiwała polecenia. -
Wstawać. Wstawać natychmiast! Wstawać, wstawać, WSTAWAĆ!
Wstrząsy ustały. Ulewa potknął się, biegnąc za antyterrorystami. Odmówił szybką modlitwę. Za rodzinę, za przyjaciół i za siebie samego. Chwyciłam koszulkę Noego. Ściągnęłam mu ją przez głowę i rzuciłam na podłogę. Zaczęłam całować jego doskonałą klatkę piersiową. Jego palce błądziły przy brzegu moich majtek. Prawie nie mogłam znieść rozkoszy, jaką dawał mi jego dotyk. Cicho mruknęłam i napięłam ciało, by znaleźć się bliżej jego dłoni. Nie przestawał całować mnie po szyi, gdy poczułam, że szarpnął moje majtki, zsuwając je na wysokość kolan. Nagle wyprostował się, rozpiął pasek i ściągnął dżinsy. Już prawie nadszedł ten moment. Na sekundę ogarnął mnie strach. Noe spojrzał mi głęboko w oczy i delikatnie położył mnie na sofie. Czekałam na to. Na połączenie się, na zjednoczenie. Na stanie się tym, czym mieliśmy się stać - nierozerwalną całością. Dwie niedoskonałe jednostki miały stworzyć doskonałą parę. A wtedy rozległo się straszliwe łomotanie do drzwi.
Dotarli na najwyższe piętro i ruszyli całą brygadą przez korytarz. Wojskowi głośno walili w drzwi. Ulewa i Anita przebiegli obok nich i dołączyli do stojącego na czele dowódcy, z którym jechali dżipem. Za drzwiami panowała cisza. Anita wyciągnęła rękę i uderzyła. Jej delikatna dłoń okazała się zdolna do wytworzenia całkiem donośnego łomotu.
- FBI! - wrzasnęła. - Otwierać albo wyważymy drzwi. Nadal zero reakcji. Odstąpiła na bok i wydała wojskowym polecenia.
- Starajcie się ich nie zabić. Jeśli jednak spróbują pozostać ze sobą w kontakcie fizycznym, unieszkodliwcie ich bez wahania. Dowódca kiwnął głową do podwładnych. Drzwi padły z hukiem i wszyscy wtargnęli do środka.
- Co się dzieje? Odskoczyliśmy od siebie, wpatrując się w drzwi, jakby to była tykająca bomba. - Nie mam pojęcia - odpowiedział Noe. - To jakiś żart? - zapytałam zdenerwowana, naciągając ramiączka sukienki. Kolejne walenie do drzwi. Tym razem przyskoczyliśmy do siebie. Ze strachem obejmowaliśmy się kurczowo. Usłyszeliśmy krzyk. Głos był przenikliwy i sprawił, że ciarki prze biegły mi po plecach. -
FBI? -
wymamrotał Noe. - To musi być jakiś żart.
Serce waliło mi jak oszalałe. Oboje gapiliśmy się w drzwi. Nagle z hukiem wypadły z framugi. Do mieszkania wpadła masa uzbrojonych żołnierzy. Zaczęłam krzyczeć i wtuliłam się w Noego.
To się nie dzieje naprawdę. To nieprawda. To nieprawda. Czas jakby zwolnił. Przysadzisty mężczyzna ruszył prosto na nas. Zrozumiałam, że chce oderwać ode mnie Noego. Zaczęłam krzyczeć jeszcze głośniej, modląc się w duchu, żeby sąsiedzi zadzwonili po policję. Musiałam zostać z Noem. Chwyciłam jego dłoń i nie puszczałam jej, wrzeszcząc przeraźliwie: - Nie możecie go zabrać! Nie możecie go zabrać! Raptem poczułam, że coś ukłuło mnie w brzuch. Spojrzałam w dół i zauważyłam, że wystaje z niego malutka strzałka. - Nie! - Usłyszałam krzyk Noego, ale dobiegał jakby spod wody. Moją głowę wypełniła mgła i nagle zachciało mi się spać. Mimo rozgrywającego się wokół szaleństwa, czułam tylko spokój. To tylko sen, pomyślałam sobie. Mina Noego, strach w jego oczach, jego cudownie doskonałe usta otwarte w wielkie „o” - to wszystko wyglądało jak ulepione z plasteliny. Został obezwładniony przez nieznanych mężczyzn, którzy wpadli do jego mieszkania. Uśmiechnęłam się. A potem przyszedł sen i ogarnęła mnie ciemność. W pierwszej chwili Ulewa pomyślał, że w mieszkaniu jest pożar. W środku panował okropny upał i wszędzie były płomienie. Zrozumiał jednak, że to świece. Stały na każdej możliwej powierzchni. W pokoju śmierdziało. No, no, całkiem romantycznie jak na nastolatków, pomyślał. Dzieciaki, to zrozumiałe, wyglądały jednocześnie na niesamowicie zszokowane i sparaliżowane strachem. Dziewczyna nie przestawała krzyczeć. Kiedy
wojskowi próbowali ich rozdzielić, przycisnęła się do swojego chłopaka i zaczęła wrzeszczeć jeszcze głośniej. - Nie możecie go zabrać! Nie możecie go zabrać! Możemy. Zrobimy to. Musimy. Ulewa trochę jej współczuł. Nie dawała się uspokoić, więc strzelili do niej nabojem usypiającym. W kilka sekund straciła przytomność i osunęła się na bok. Jej chłopak zaczął krzyczeć i zaatakował wojskowych, ale był za słaby, żeby cokolwiek zrobić. Żołnierze strzelili. Strzelili również do niego i zapadła cisza. Anita weszła i rzuciła okiem na świeczki i nieprzytomną parę nastolatków na sofie. -Całkiem romantycznie, co? - rzuciła, po czym wybuchła śmiechem. Zabezpieczyli teren. Dobijali się do drzwi sąsiadów i opowiedzieli im kłamstwo, że chłopak prowadził handel narkotykami na masową skalę. Ludzie w osłupieniu kiwali głowami, podekscytowani, że będą mieli o czym opowiadać następnego dnia znajomym przy kawie. Ulewa gasił płomyki jeden po drugim. W pokoju rozniósł się zapach, jaki czuć chwilę po tym, gdy świeczki na torcie urodzinowym zostają zdmuchnięte, a życzenia odlatują z dymem. Został jeszcze ostatni na stoliku obok dziewczyny. Ulewa nachylił się, żeby go zgasić, ale jego uwagę zwróciła jej twarz. Na pierwszy rzut oka dziewczyna wyglądała spokojnie - nawet się lekko uśmiechała. Kiedy się jednak do niej zbliżył, zauważył połyskującą na policz ku samotną łzę. Ulgę, że jego życiu nic
już nie zagraża, zastąpiło inne, dużo gorsze uczucie, Poczucie winy. Usiadł na podłodze i przyjrzał się jej uważnie. Ślicznotka. Jej zielona sukienka była pognieciona, a jedno ramiączko się zsunęło. Poprawił je delikatnie i zdmuchnął ostatnią świeczkę. Wyczuł, że stoi za nim Anita. -Całkiem ładna parka, co? - odezwała się. - Kto by pomyślał, że takie dzieciaki mogą narobić takich problemów. Ulewa nie odpowiedział. Twarz chłopaka również była spokojna. Powinien nacieszyć się nieświadomością, póki ma możliwość - odtąd czekał go tylko ból. -Uniknęliśmy zagrożenia - ciągnęła Anita. - O włos, ale biorę za to odpowiedzialność. To ja postanowiłam, żeby tak zwlekać. Przyklękła przy Ulewie i przyjrzała się twarzy dziewczyny. Nawet jeśli zauważyła łzę, nie wspomniała o tym. -Zapowiada się niezła zabawa. Umieram z ciekawości, co z nich wyciągniemy. Ulewa poczuł, że robi mu się trochę niedobrze. Nagle ogarnęły go wątpliwości, czy chce być zaangażowany w dalsze działania. W teorii miało się to przysłużyć nauce. W praktyce wydawało się nieco... cóż., niewłaściwe? Dowódca wrócił do pomieszczenia. Parkiet skrzypiał pod jego ciężarem. - Gotowe - oznajmił. Wydawał się z siebie zadowolony. - Co mamy zrobić ze schwytanymi jednostkami? Anita wstała i skinęła głową w stronę tych dwojga.
-Trzeba przetransportować ich do ośrodka. Koniecznie w oddzielnych autach. Jeden z żołnierzy bezceremonialnie chwycił chłopaka i przerzucił go sobie przez ramię jak bezwładną szmacianą lalkę. Drugi schylił się i, ostrożniej, podniósł dziewczynę. Jej głowa ciężko opadła do tyłu i Ulewa spostrzegł, że łza cofnęła się po jej policzku i z wdziękiem spadła na drewnianą podłogę. - Zbieramy się - powiedziała Anita.
34 Najgorzej jest wtedy, gdy budzisz się ze strasznego snu, ale wydaje ci się, że on nadal trwa. Mój koszmar nie chciał się skończyć. Leżałam na niewygodnym łóżku przymocowanym do ściany. Dysząc i przewracając się, starałam się obudzić. Miałam nadzieję, że okaże się, że leżę w domu, w swoim cieplutkim łóżku, pod purpurową kołderką, mama w kuchni robi pyszne śniadanie, a w komórce czeka na przeczytanie SMS, w którym Noe przypomina mi, jak bardzo mnie kocha. Koszmar jednak trwał. Gdy otwierałam oczy, usiłując się ocknąć, nie widziałam swojej sypialni. Leżałam w jakiejś celi. Była w niej umywalka i toaleta w rogu oraz tycie-tycie okienko, przez które wpadało światło oświetlające tyci-tyci kwadracik na ścianie. Bolało mnie pod żebrami. Zajrzałam pod koszulkę, w którą ktoś musiał mnie ubrać, i zobaczyłam w tym miejscu strup. Skąd to się wzięło? Postrzelili mnie? Wydawało mi się, że pamiętam strzał... Czułam tępy ból głowy - coś jak kac po czerwonym winie. Miałam sucho w ustach - jakby przeniosła się do nich Sahara. Obok łóżka stal kubek z wodą, ale nie odważyłam się z niego napić. Usiłowałam sobie przypomnieć, co się stało, ale jedyne, co osiąg nęłam, to tylko jeszcze większy ból głowy. Byłam na koncercie. Po tern biegłam z Noem w deszczu. Kiedy to się stało? Kilka godzin temu? Kilka dni? Nie miałam pojęcia. Pamiętałam jeszcze jego mieszkanie, świeczki i sofę. Noe... gdzie jest Noe?
Nagle sobie przypomniałam - walenie do drzwi, mężczyźni zabierający mojego chłopaka. Krzyki. I nicość. Poczułam, że ogarnia mnie panika. Gdzie go zabrali? Rozejrzałam się po tym dziwnym malutkim pokoju, starając się dojść, gdzie jestem i dlaczego. Żadnych wskazówek. Nie wiedziałam nawet, jak długo byłam nieprzytomna. Jedynie pulsowanie w brzuchu sygnalizowało, że wydarzyło się coś naprawdę okropnego. Zamknęłam oczy i zaczęłam się modlić do bogów wszystkich re- ligii, o których uczyłam się na historii. Prosiłam, żeby pozwolili mi zasnąć i obudzić się gdzie indziej. Ocknęłam się z potwornego otępienia, w które wpadło moje ciało. Kwadrat światła na ścianie znikł. Tylko po tym mogłam wnioskować, że zapadła już noc. Leżałam na plecach i usiłowałam powstrzymać swoje myśli przed skokiem w przepaść paniki. Splotłam dłonie na piersiach i oddychałam głęboko, zastanawiając się, co robić. Przez głowę przelatywały mi miliony myśli. Gdzie jestem? Co się stało? Czy coś mi grozi? Czy mnie stąd wypuszczą? Czy chcą mnie zabić? Czy jeszcze zobaczę rodziców? Przyjaciół? Noego? Nagle uderzyło mnie znajome uczucie duszności. Próbowałam oddychać, ale zużyte powietrze nie chciało opuścić moich płuc. Usiłowałam krzyczeć, ale wydobyłam z siebie tylko zduszony pisk, przez co panika jeszcze się nasiliła. Nie było tu nikogo, kto mógłby mi pomóc, ani przyjaciół, ani lekarzy. Miałam udusić się w tym dziwnym więzieniu pozostawiona sama sobie. Bez powodzenia starałam się zrobić wdech. Paliło mnie w gardle, przestawałam
widzieć. „Walcz!” - pomyślałam, ale ciało odmawiało mi posłuszeństwa. Zaczęłam się krztusić. W płucach miałam ogień. Po policzkach spływały mi gorące łzy. Chciałam krzyknąć w nadziei, że ktoś, ktokolwiek, mnie usłyszy. Moje ciało przegrało walkę. Po raz kolejny osunęłam się w ciemność. Ocknęłam się, czując, że ktoś uciska mnie ramieniem. Mój wzrok był zbyt rozmyty, żebym mogła cokolwiek dostrzec. Słyszałam nieznane mi głosy. -
Jest cała?
- Jeszcze nie wiadomo. Uderzyła głową o podłogę, kiedy spadła z łóżka. -
Miałeś jej pilnować.
-
Spała! Poszedłem się wysikać. Kiedy wróciłem, miała atak.
- Nie można zostawiać jej nawet na chwilę. Doktor Beaumont ostrzegała, że to się może zdarzyć. Laska jest na odwyku. Znowu paliło mnie w gardle. -
Uważaj, chyba ją mdli.
Wyciągnęłam szyję, dźwignęłam się i zwymiotowałam na betonową posadzkę. Ktoś klepał mnie po plecach - nie była to Lizzie i na pewno nie był to Noe. Zaczęłam płakać. Łzy skapywały z policzków prosto w kałużę na podłodze. -
Hej, mała, wszystko w porządku?
Byłam zbyt przestraszona, żeby odpowiedzieć. Po prostu dalej płakałam. -
Myślę, że skończyła. Jezu, ale śmierdzi.
- Skocz po jakąś szmatę, trzeba to sprzątnąć. I przy okazji wezwij Ulewę. Może nam pomóc.
Ulewę? Porwali mnie wywoływacze deszczu? Poczułam szarpnięcie i zostałam przeniesiona na łóżko. Zwinę łam się jak dziecko w brzuchu matki. Pochlipywałam. W ustach czułam kwaśny posmak. Słyszałam oddech faceta, który ze mną został. Siedział na brzegu mojej pryczy, ale się nie odzywał. Zwinęłam się jeszcze bardziej, żeby go nie dotykać. Odgłos kroków. Ktoś wszedł do pokoju. Głos. Amerykański akcent. -
Ma objawy odstawienia?
Skąd wiedzieli? -
To tak się to objawia? - rzucił gość, który siedział koło mnie.
- Miałeś obserwować jej stan. Co robiła, zanim się zaczęło? - Amerykanin wydawał się wściekły. Nie wiedziałam, czy to powinno mnie uspokoić. Jeśli się o mnie martwił, to może wcale nie zamierzali mnie zabić. Ale jeśli nie, to dlaczego mnie tu uwięzili? - Nic, przysięgam. Spała spokojnie, a chwilę później dostała drgawek. -
Możesz iść. Zajmę się tym.
Mój strażnik wstał i wyszedł z celi. Podciągnęłam kolana pod brodę. -
Poppy?
Amerykanin wiedział, jak mam na imię. Schowałam głowę w ramionach, starając się ukryć twarz. -
Poppy? Dobrze się czujesz?
Oczywiście, że nie czułam się dobrze. Zostałam porwana - prawdopodobnie właśnie przez niego. Dlaczego porywacz miałby być miły dla
swojej ofiary? Czyżby chciał wywołać we mnie syndrom sztokholmski? Usłyszałam skrzypienie i odgadłam, że usiadł na pryczy. - Poppy, wiem, że się boisz. Chcę cię zapewnić, że nic ci nie grozi. Jesteś tu bezpieczna. Tylko chrząknęłam. -
O co chodzi?
Zdecydowałam się nie otwierać oczu, ale mu odpowiedziałam. - Dokładnie to samo byś mówił, gdyby jednak coś mi groziło. Próbujesz mnie tylko uspokoić. -
Mylisz się.
To jasne, że mu nie wierzyłam. - Poppy? Czy mogłabyś jednak otworzyć oczy? Jestem tu, żeby Ci pomóc. Nie chciałam. Ale to przecież był jedyny sposób, żeby dowiedzieć się, o co tu właściwie chodzi. Bardzo powoli podniosłam powieki i znowu zobaczyłam moje więzienie. Na skraju pryczy siedział dziwnie wyglądający mężczyzna. Ubrany był w fartuch laboratoryjny, narzucony na luźne dżinsy i sweter. Miał długie włosy i drewniane koraliki, typowe dla chłopaków, którzy udają, że surfują. Podobne nosił Noe. Noe... -
Dzień dobry, Poppy.
Rzuciłam mu groźne spojrzenie. -
Nazywam się Ulewa.
-
Gdzie jestem? Gdzie są moi rodzice? Czy wiedzą, że tu jestem?
Uniósł dłonie. - Powoli. To dużo pytań. Ale jak sądzę, przede wszystkim chciała byś wiedzieć, dlaczego się tu znalazłaś.
Założyłam, że nie jest groźny, przynajmniej na razie, więc dźwignęłam się do pozycji siedzącej. -
Zamierzasz mnie oświecić?
Przeczesał palcami włosy i westchnął. - Niestety, nie mogę tego zrobić. Doktor Beaumont chce z tobą porozmawiać. Ona wszystko ci wyjaśni. - Chcecie mnie zabić? - Uznałam, że lepiej dowiedzieć się tego jak najszybciej. Ulewa wydawał się zaskoczony. - Boże, oczywiście, że nie! Naprawdę myślałaś, że...? - Zawiesił głos. Słuchaj. Jesteś bezpieczna. Twój chłopak również. On też tu jest. Noe? Noe tu jest? Serce zaczęło mi bić szybciej. -
Chcę go zobaczyć - powiedziałam drżącym głosem.
Pokręcił głową. -
Obawiam się, że to na razie niemożliwe.
Noe tu był! Musiałam go zobaczyć. Co z nim robili? Dzika panika wróciła. Znowu poczułam żółć w gardle. -
Chcę go zobaczyć! - wrzasnęłam. - Muszę go zobaczyć!
Nie spodziewał się tego. -
Już powiedziałem, że to nie jest możliwe.
Panika zamieniła się we wściekłość. -
MUSISZ POZWOLIĆ MI GO ZOBACZYĆ!
Z trudem łapałam oddech, wzrok znowu mi się rozmywał. Noe. Potrzebowałam go. On mnie uratuje. Chciałam go dotknąć, chciałam, żeby on mnie dotknął. Żeby głaskał mnie po włosach, po policzkach, żeby powiedział, że to tylko sen i że za chwilę obudzimy się w jego jasnej sypialni. Że razem
będziemy się śmiać z mojego głupiego koszmaru. Powoli jednak pozbywałam się złudzeń. To nie był sen. -
Noe! - krzyknęłam.
-
Cicho, Poppy. Uspokój się.
-
Noe! Noe? Noe. Noe. Noe...
Moje serce pędziło jak wyścigówka. Poczułam zawroty głowy. -
Poppy?
-
Noe Noe Noe Noe Noe...
Znów spadła na mnie nicość. Przyjęłam ją z otwartymi ramionami. Obudził mnie czyjś szept. -
Jest dużo gorzej, niż się obawiałem. - To był Ulewa.
-
Co masz na myśli?
- Dopasowanie. Jest zbyt silne. Powinniśmy zareagować kilka tygodni wcześniej. Znaczące milczenie. Przysłuchiwałam się, nie otwierając oczu. - Spójrz na nią, jest w rozsypce. Co chwila ma napady. Przez sen krzyczy jego imię. A z nim wcale nie jest lepiej. - Ulewa mówił o Noem! Próbowałam powstrzymać swoje reakcje, pod żadnym pozorem nie mogłam zdradzić, że się ocknęłam. - Wycofał się kompletnie. Prawie się nie odzywa. Pyta tylko, czy jest bezpieczna i czy może ją zobaczyć. Kiedy mu powiedzieliśmy, że to niemożliwe, zwinął się w kłębek i od tej chwili się nie poruszył. Oboje mają silne objawy odstawienia. Anita! Jak możemy oczekiwać od nich, że kiedykolwiek wrócą do normalnego życia, skoro... Druga osoba mu przerwała. To była kobieta. Nie podobał mi się jej głos.
- Co cię to w ogóle obchodzi? - Martwię się o nich. - Więc przestań. Jeszcze wczoraj groziło nam wszystkim śmiertelne niebezpieczeństwo. Już zapomniałeś? Cisza. -
Nie.
- Świetnie. Czas obudzić naszą gwiezdną kochanicę. Miała na myśli mnie. Udawałam, że nadal jestem nieprzytomna. Poczułam, że stoi nade mną. - Dobra, Poppy, wstawaj. Wiem, że udajesz. Nadal zaciskałam powieki. - To przedstawienie ci w niczym nie pomoże. Musimy porozmawiać. Możemy zrobić to w miły sposób, jeśli zechcesz współpracować, albo cię do tego zmuszę siłą. Twój wybór. Mówiła przyjaznym tonem, ale wyczuwałam w nim zło. Powoli otworzyłam oczy i przyjrzałam się porywaczce. Nie spodziewałam się, że będzie tak ładna. Wysoka, szczupła, w modnych okularach. Włosy miała zaczesane do tyłu i zebrane w staranny koczek. Nie uśmiechała się. - Od razu lepiej. Zgodzisz się na pogawędkę? Spojrzałam na nią równie przerażona jak wściekła. - Wspaniale. Teraz niestety musimy założyć ci kajdanki. Zauważyła zdumienie na mojej twarzy. - Dla naszego bezpieczeństwa. Takie są procedury. Dla ich bezpieczeństwa? Bali się, że zrobię im krzywdę? To ja zostałam porwana, odurzona i zamknięta w celi.
Ulewa wyjął kajdanki z kieszeni fartucha i zatrzasnął je na moich nadgarstkach. Wstałam. - Chodź ze mną. Ledwo trzymałam się na nogach. Trochę ze strachu, trochę dlatego, że sama nie wiedziałam, od jak dawna ich nie używałam. Z mojej celi wyszliśmy na krótki korytarz. Rozglądałam się, rozpaczliwie szukając jakichś wskazówek, gdzie mogą trzymać Noego. Nie zauważyłam jednak nic szczególnego. Kobieta przyłożyła kartę do pancernych drzwi, które zapiszczały i rozsunęły się, odsłaniając kolejny, dłuższy korytarz. Poszłam za nią. To miejsce wyglądało jak międzynarodowa stacja kosmiczna. Kimkolwiek byli ci ludzie, na pewno nie narzekali na finansowanie. Ani na dostęp do technologii, sądząc po skanerze siatkówki, który otworzy! drzwi. Zdziwiło mnie, że nie było tu żadnych innych ludzi. Miałam wrażenie, że nie jest to przypadek. Wydawało się raczej, że ewakuowali wszystkich specjalnie na moje przybycie. Zatrzymaliśmy się przed małymi białymi drzwiami. - Jesteśmy na miejscu - oznajmiła. Wprowadzili mnie do środka, zdjęli mi kajdanki i kazali usiąść. To był niewielki pokój, nic szczególnego: stół i trzy krzesła. Usiedli naprzeciwko mnie. Na stole stał talerz z kanapkami i szklanka z czymś, co wyglądało jak mleko bananowe. Przyjrzałam się badawczo jedzeniu. Byłam głodna, fakt, ale czy mogłam im zaufać? - Powinnaś coś zjeść - powiedziała kobieta. - Świeże pieczywo z humusem i mleko bananowe. Twoje ulubione. Nie miałam pojęcia, skąd o tym wie. Zrobiło mi się niedobrze.
- Och, nie, oczywiście nie ma w tym trucizny. - Odgadła moje myśli. - Jak już wspomniał wcześniej mój kolega, nic ci z naszej strony nie grozi. Zaburczało mi w brzuchu, jakby wyczuł jedzenie w pobliżu. Z wahaniem chwyciłam kanapkę i ugryzłam kęs. Przełknęłam. Nic się nie stało. Kolejny kęs. I następny. Popiłam mlekiem bananowym i odczekałam chwilę. Nadal w porządku. Wypiłam jeszcze trochę. Wkrótce talerz był pusty. Kobieta wyglądała na zadowoloną. - Dobrze, dobrze - mamrotała. Spojrzałam na nią. - Dlaczego tu jestem? - zapytałam. Z pełnym żołądkiem miałam więcej odwagi. - Dlaczego nie zaczniemy od przedstawienia się? - powiedziała. - Cześć, Poppy, nazywam się Anita Beaumont, a to jest mój asystent Ulewa. - Dlaczego tu jestem? - powtórzyłam, ignorując jej słowa. A ona zignorowała moje pytanie. - Musisz wiedzieć - ciągnęła - że obserwowaliśmy cię już od dawna, choć ty nie zdawałaś sobie z tego sprawy... -
DLACZEGO TU JESTEM? -
Zerwałam się z krzesła, przewracając je. - Czy moi
rodzice wiedzą, że tu jestem? Wszystko z nimi w po rządku? Gdzie jest Noe? Co z nim zrobiliście? Jakim prawem mnie uwięziliście? Nie jesteście z policji. Anita zmrużyła oczy. Za grubymi szkłami wyglądały jak szparki - Usiądź, Poppy. Nie usiadłam. - Usiądź - powtórzyła ostrzej. - Jeśli usiądziesz, odpowiem n.; twoje pytania. Jak nadąsany uczeń na nudnej lekcji matematyki przewróciłam oczami i
niechętnie wróciłam na krzesło. - Więc? Anita położyła ręce na stole i nachyliła się do mnie. Mówiła szybko. - Możemy cię tu trzymać na podstawie ustawy o zapobieganiu terroryzmowi. Ostatnio w twoim kraju zrobiło się wokół niej trochę szumu, ale prawo nadal pozwala nam uwięzić cię na dwadzieścia osiem dni. Zakręciło mi się w głowie. - Terroryzm? - Pokręciłam głową. - To jakaś pomyłka. Nie jestem terrorystką. Noe i ja... serio... coś musieliście pokręcić,
NIGDY bym
nikogo nie
skrzywdziła. Nie jestem niebezpieczna. Anita spojrzała na mnie znad szkieł. - Wręcz przeciwnie, Poppy. Obecnie ty i twój chłopak - wręcz wypluła to słowo - jesteście uważani za dwie najbardziej niebezpieczne jednostki na tej planecie. Dopiero po chwili dotarły do mnie jej słowa. Ze śmiechem potrząsnęłam głową. - Chyba żartujesz. - Obawiam się, że nie. Położyłam ręce na stole. Nie zamierzałam w niego walnąć aż z taką siłą, ale tak wyszło. - To chore. Nie jestem niebezpieczna. Nie potrafię nawet kogoś uderzyć, tak żeby samej siebie nie zranić. - To wymaga nieco dłuższych wyjaśnień. - Ja potrzebuję wyjaśnień?! Czy przypadkiem nie jestem terrorystką?! To chyba raczej wy powinniście mnie przesłuchiwać? Swoją drogą, chcę zobaczyć nakaz aresztowania. Musicie mieć przecież jakiś papier.
Anita spokojnie sięgnęła do kieszeni i wyjęła kartkę. Rozłożyła ją i przesunęła ku mnie po stole. Były na niej różne pieczątki i podpisy. Zauważyłam nasze nazwiska, moje i Noego. A nad tym wszystkim napis: „Ściśle tajne, sprawa bezpieczeństwa narodowego”. - Co to jest? - Nakaz aresztowania. Jak widzisz, podpisany przez ministra obrony oraz premiera. Premiera? Nic z tego nie rozumiałam. Odłożyłam kartkę na stół. -
Poppy?
-
Chcę wrócić do domu.
- Być może wrócisz. Nie martw się o rodziców, skontaktowaliśmy się z nimi. Wiedzą, że jesteś bezpieczna, i są spokojni. Zanim cię wypuścimy, musimy jednak z tobą porozmawiać. Uniosłam głowę i spojrzałam na nią. -
O czym?
-
O tobie i Noem.
Na sam dźwięk jego imienia łzy znów napłynęły mi do oczu. - Nie rozumiem, co się dzieje ani co to ma wspólnego z nami... - głos mi się załamał. - Nie jesteśmy niebezpieczni, nie zrobiliśmy nic złego. Łzy ciekły mi strumieniem po policzkach. Pozwoliłam im płynąć, nie obchodziło mnie to. Jeśli mają mnie tu trzymać prawie przez miesiąc, powinni się przyzwyczaić do płaczu. Anita odwróciła się do Ulewy. -
Czy mógłbyś nas zostawić same?
Nie chciałam, żeby wychodził. Wydawał się milszy. Nie rwał się do wyjścia, ale po chwili wstał i ruszył do drzwi.
Zostałam z Anitą. Sam na sam.
35
Przyglądałam się jej, a ona przyglądała się mnie. Czułam się już wyczerpana. Wreszcie przerwała milczenie. - Panno Lawson, wszystko, co powiem, stanowi tajemnicę. Tajemnicę tak wielką, że prawdopodobnie zna ją mniej niż sto osób na całym świecie. -
Więc dlaczego mi ją wyjawisz?
- Ponieważ masz prawo ją poznać. Zapewniam cię, wcale tego nie chcesz, tak samo jak ja nie chciałam. Ale nie ma odwrotu. Twoje życie będzie odtąd bardzo skomplikowane. Nie byłam pewna, czy jestem jeszcze zdolna poczuć zaskoczenie. -
No dobrze, dawaj - rzuciłam, myśląc, że gorzej być nie może.
-
Poppy Lawson, czy jesteś zakochana?
Zapytała tak bardzo wprost, że jednak mnie zaskoczyła. Spojrzałam na nią groźnie. -
Nie rozumiem, co cię to obchodzi.
-
Uwierz, bardzo mnie obchodzi. A więc: jesteś czy nie? Pomyślałam o
Noem, co wywołało falę ciepła rozchodzącą się po całym ciele. -
Jestem - odpowiedziałam, unikając jej wzroku.
Anita swobodnie odchyliła się na oparcie krzesła, jakby takie rozmowy były dla niej codziennością. - Z punktu widzenia nauki miłość to przedziwne zjawisko - zaczęła. -
Wciąż próbujemy je uchwycić. Ma wyjątkowo nieprzewidywalny wpływ na ciało. Czy na przykład wiedziałaś, że zakochana osoba słabiej odczuwa ból? Pokręciłam głową. - Bardzo ciekawy eksperyment. W Stanach przebadano mnóstwo zakochanych par przeżywających pierwsze miłosne uniesienia. Okazało się, że ich odporność na ból jest znacznie wyższa niż przeciętna. Tylko dlatego, że mieli oparcie w drugiej, kochającej ich osobie, w kimś, do kogo można napisać SMS na
dobranoc.
Czekałam na dalszy ciąg wywodu. - Miłość również stymuluje kreatywność, wiedziałaś? Ponownie pokręciłam głową. - To fakt. Impulsy elektryczne wytwarzane w mózgu osoby, która przeżywa tak zwany miesiąc miodowy, są tak silne, że mogą wywoływać nagłe olśnienia. Zdjęła okulary i ku mojemu zdziwieniu położyła stopy w szpilkach na stole. - Oczywiście miłość poprawia również ogólny stan zdrowia. Po zwala zapobiegać infekcjom. Wiesz, jakie jest moje ulubione ostatnie odkrycie? Oczy błyszczały jej z ekscytacji. - Najnowsze badania wykazały, że miłość działa na ciało jak narkotyk. Prawda, że to niewiarygodne? Skanowanie mózgu dowodzi, że miłość aktywuje te same receptory co u narkomana, który wciąga kreskę lub daje sobie w żyłę. To dlatego ludziom tak... wiesz, odbija, kiedy się zakochują. Właśnie to uczucie rodzi słodkie piosenki o miłości i romantyczne wierszydła. To przez nie ludzie mają romanse. Wszystko dlatego, że ktoś, kto pada ofiarą pierwszego, szalonego zauroczenia, jest praktycznie narkomanem. To wyjaśnia dopaminowe odloty, irracjonalne poczucie braku bezpieczeństwa, niepokój i zazdrość. Oraz bolesne skutki od
stawienia, które odczuwasz, gdy twój chłopak nie odzywa się przez tydzień. Mimo wściekłości, strachu i smutku wydało mi się to całkiem interesujące. Nachyliłam się, żeby lepiej ją słyszeć. Porównywałam to, co mówi, z tym, co odczuwałam, będąc z Noem. Pasowało idealnie. Anita westchnęła głęboko. - Oczywiście - powiedziała - to wszystko tylko mrzonki. Uniosłam brew. - Och, przestań, słonko, jesteś nastolatką. Nie powinnaś w tym wieku być bardziej ironiczna? W pierwszym zauroczeniu nie ma nic romantycznego, to czysta biologia. Celem naszego gatunku, panno Lawson, jest reprodukcja. Tak wygląda prawda. Lubimy myśleć, że tkwi w tym coś więcej. Tworzymy wielką
literaturę,
wznosimy
sięgające
nieba
budowle,
prowadzimy
filozoficzne rozważania o życiu po śmierci, a wszystko tylko po to, żeby zostawić coś po sobie. Udajemy, że wcale nie jesteśmy tu wyłącznie po to, żeby wydać na świat potomstwo i umrzeć. Ale taki właśnie jest cel życia. Reprodukcja i śmierć. Smutne, co? Nic dziwnego, że skonstruowaliśmy takie wyobrażenie miłości, żeby zmniejszyć rozczarowanie. Zdjęła nogi ze stołu i nachyliła się do mnie, jakbyśmy wspólnie planowały zamach stanu. - Chcesz poznać tajemnicę? Wiedziałam, że i tak mi ją wyjawi, ale pokiwałam głową. Ta kobieta zdecydowanie lubiła budować napięcie. - Miłość to tylko hormony - wyszeptała. - Hormony? - Tak. Miliony hormonów. Nasz głupiutki gatunek udaje, że jest za tym coś więcej. Że możemy „wybrać”, kogo kochamy, że wszystkim kieruje
„przeznaczenie”, że ktoś tam jest tym jedynym. To śmieszne. Miłość powstała tylko po to, żeby ułatwić proces dobierania się w pary. Kiedy kogoś ciągnie do osobnika odmiennej płci, zawsze jest to oparte na tej samej podstawie: czy z tym kimś spłodzę zdrowe potomstwo? Rozłożyłam ręce. - Zdawałam biologię na egzaminie do collegeu - powiedziałam. Wiem, do czego zmierzasz. Chodzi ci o feromony, prawda? Zapach, który podobno nieświadomie wydzielamy, żeby przyciągnąć do siebie innych ludzi? - Zgadza się. - Drgnęła. - Masz rację. Zaimponowałaś mi. - Lek ko się uśmiechnęła. - Feromony są jak nasza własna linia perfum. Ale zamiast pachnieć wanilią, różami czy świeżo wprowadzonym na rynek zapaszkiem Mariah Carey, stanowią raczej darmową próbkę naszego
DNA. Podświadomie
przedstawiciel odmiennej płci po trafi na podstawie tego zapachu wyczuć, czy jesteście kompatybilni genetycznie. Przypomniałam sobie tyrady o miłości, jakie wygłaszałam w czasach sprzed Noego. - Wiem o tym. - To interesujące - ciągnęła, jakby mnie nie usłyszała - że ludzie nie chcą przyjąć do świadomości, że rządzi tym czysta biologia. Chcą wierzyć w miłość, mu s z ą wierzyć. Wmawiają sobie piękne i głębokie uczucie tylko po to, żeby poczuć się lepiej. Potwornie żałosne. Coraz mocniej uświadamiałam sobie, że naprawdę nie znoszę tej kobiety. Może miała naukę po swojej stronie, ale jej spojrzenie na miłość i związki było... pokręcone. - Wow! - rzuciłam. - Ktoś tu nie ma faceta. Doktor Beaumont nie spodobał się ten komentarz.
- Ach, tak, racja. - Westchnęła, szperając w swoich papierach. - Czytałam, że masz charakterek. Uwielbiasz być sarkastyczna, prawda? - Zamaszyście wyciągnęła urzędowo wyglądający arkusz formatu A4. - Co my tu mamy? Zaczęła czytać na głos - „Poppy Lawson to interesująca pacjentka o silnej osobowości. Jest to jedyna z moich podopiecznych, która otwarcie dąży do kłótni podczas sesji terapeutycznych. Ma typowe dla nastolatków przekonanie, że nigdy się nie myli, i zazwyczaj odrzuca informacje, które sugerują coś przeciwnego”. Spojrzałam na nią zszokowana. - Co to, do diabła, jest? Odłożyła kartkę. - To raport napisany dla nas przez twojego psychoterapeutę, doktora Ashleya. Na nasze polecenie bacznie cię obserwował. - Mój lekarz zgodził się mnie szpiegować? Anita uśmiechnęła się. - Nie miał wielkiego wyboru. Starał się wykręcić tym, że dane pacjentów są poufne, ale z nami nie ma co się kłócić. Mniejsza z tym, dał nam dość ciekawy wgląd w twoje relacje z Noem. Noe. Jego imię uruchomiło we mnie tyle emocji, że trudno mi było je kontrolować. Wróciłam myślami do sesji z doktorem Ashleyem i wszystko zaczęło nabierać sensu. Podczas jednej z nich wypytywał mnie o Noego, aż straciłam panowanie nad sobą. Właściwie wydawało się, że wciąż nawiązywał do mojego chłopaka, nawet gdy sama o nim nie wspominałam. To odkrycie było jak dopasowanie kolejnego elementu układanki, którą usiłowałam złożyć. Doktor Anita patrzyła na mnie z uśmieszkiem zadowolenia.
- Nagle zamilkłaś. Rzuciłam jej moje najbardziej nienawistne spojrzenie. - Wróćmy do rzeczy - powiedziałam. - Właśnie wspominałaś coś, że każda osoba pozostająca w związku jest samookłamującym się idiotą. Jej uśmiech stężał. - Cóż, chodziło mi o to, że w wypadku dziewięćdziesięciu dziewięciu procent populacji jest tak, że po spotkaniu kogoś kompatybilnego genetycznie, ludzie wmawiają sobie, że to „miłość”, wydzielają nieco hormonów i zostają razem dzięki wspólnym doświadczeniom - Jesteście bardziej niebezpieczni, niż twoja mała główka może to sobie wyobrazić. Przypomniałam sobie, co powiedziała wcześniej o tym, że ja i Noe jesteśmy najbardziej niebezpiecznymi osobami na ziemi. -
Noe i ja jesteśmy... - pisnęłam słabo.
Anita uśmiechnęła się krzywo. - Tak. Stanowicie idealne dopasowanie. Gdybym chciała być romantyczna, powiedziałabym, że jesteście sobie przeznaczeni.
36
- Przeznaczeni? - Właśnie. - Ja i Noe? - Tak. Doznałam takiego szoku, że ledwo to do mnie docierało. Rozsądna i ironiczna Poppy, zamieszkująca jedną z moich półkul mózgowych, wywracała oczami i szydziła: „Taa, jasne”. Ale druga, nowa Poppy, romantyczka, urodzona i dorastająca już po poznaniu Noego, nawet nie była zaskoczona. Chciałam uzyskać więcej informacji. - Dlaczego jesteśmy niebezpieczni? - Aby to wyjaśnić, musiałabym się odwołać do pewnych danych naukowych. Nie wszystko zresztą na razie wiemy. - Postaram się nadążyć. Doktor Beaumont jeszcze bardziej nachyliła się nad stołem. - Ostrzegałam cię już - wyszeptała. - Będziesz żałować, że się dowiedziałaś. Pomyślałam o obskurnej celi, w które mnie trzymali, i odparłam: - Nie sądzę, żeby to, co usłyszę, mogło jakkolwiek pogorszyć moją sytuację. - W porządku. - Uśmiechnęła się i zaczęła w tę i z powrotem chodzić po pokoju. - Jak już mówiłam, miłość ma ogromny wpływ nawet na normalne pary. Takie, które są ze sobą tylko ze względu na działanie hormonów.
Skinęłam głową. - Badania porównawcze nad normalnymi parami i przeznaczonymi ujawniły pewną istotną różnicę. - Odwróciła się w moją stronę. - Wiesz, co się dzieje z ciałem osoby, która się zakochuje? - Coś miłego? - zapytałam cierpko. - Nawet zgadłaś. - Anita uniosła brwi. - Miłość to w zasadzie proces chemiczny. Zakochanie się ma takie skutki jakby odpalono bombę chemiczną zaszytą w twoim ciele. Nie da się tego kontrolować. Dopamina, hormon szczęścia, przenika do krwi, dając taki sam efekt jak narkotyki. Później zaczyna działać epinefryna. - Zastukała palcami w blat stołu. - Znana też jako adrenalina. To ona odpowiada za pocenie się dłoni i przyspieszony rytm serca. Na koniec wydziela się serotonina, również hormon szczęścia, odpowiedzialna za to, że ludziom zakochanym dosłownie odbija z miłości. - Mieszanka wybuchowa. - Nawet nie wiesz, jak bardzo. - Anita już miała coś dodać, ale urwała w pół słowa. Przysunęła sobie krzesło i usiadła. Spojrzała mi prosto w oczy. Wiesz, jak silne pole elektromagnetyczne wytwarza ludzkie ciało? - Bardzo silne? - Wzruszyłam ramionami. - Mało precyzyjna odpowiedź, ale masz rację. - Uśmiechnęła się. - Bardzo silne. Bierze się przede wszystkim z prądu elektrycznego, który napędza nasze serca, by pompowały krew do tętnic. Ludzie nie są w ogóle świadomi, że w naszych ciałach działają potężne generatory, o, właśnie tutaj. - Dotknęła się w okolicach mostka. - Co więcej, czerwone krwinki zawierają hemoglobinę. W jej cząsteczkach są atomy żelaza, które wytwarzają silne pole magnetyczne. Wiedza o tym jest wykorzystywana przy rezonansie magnetycznym. Przewróciłam oczami.
- To ciekawe, ale nie wyjaśnia, co odróżnia mnie i Noego od innych. Na czym polega to, że jesteśmy sobie przeznaczeni? Przez chwilę milczała. - Z tego, co wiemy, mieszanka hormonów wydzielanych w wyniku zakochania się nie ma jakiegoś szczególnie silnego wpływu na zwykłe pary. W wypadku przeznaczonych jest zupełnie inaczej. - Jak to? - To jest najciekawsze. U zwykłych par nie ma związku między działaniem hormonów miłości a polem elektromagnetycznym wytwarzanym przez ciało. Występuje co najwyżej lekkie rozkojarzenie, niepokój, zwiększona potliwość i tyle. Z wami jest inaczej. Hormony w waszej krwi powodują nietypowe zaburzenia. Wydzielanie tych związków chemicznych zapoczątkowuje niepokojącą
reakcję...
„Miłość”,
którą
odczuwacie,
potęguje
pole
elektromagnetyczne waszych ciał. - Że co? - Pogubiłam się. - Odkryliśmy to, badając innych przeznaczonych. Jest to o tyle skomplikowane, że zmiana zachodzi, jeszcze zanim się poznacie i zakochacie. Hormony miłości zalewają wasz układ nerwowy, gdy tylko znajdziecie się w promieniu trzech kilometrów od siebie. To dopiero wstępne wnioski, ale wygląda na to, że wydzielana przez was energia działa jak pocisk samonaprowadzający, co pozwala wam się odnaleźć. To prawie tak jak z dwoma magnesami, które przyciągają się nawet ze znacznej odległości. Impulsy elektromagnetyczne są tak silne, że praktycznie nie da się ich powstrzymać. Mogą mieć wręcz destruktywny wpływ... - Jak to „destruktywny”? - przerwałam jej. Przeciągnęła się i ziewnęła, a potem upiła łyk wody ze swojej szklanki.
- Powiedz, Poppy - jej głos brzmiał inaczej, łagodniej i mniej władczo kiedy zaczęły się twoje ataki paniki? Wróciłam myślami do tamtej okropnej lekcji geografii. - Dwa lata temu. Anita kiwnęła głową. - Zastanawiające. A depresja Noego? Wiesz, kiedy zachorował? Przebiegłam pamięcią wstecz, jakbym przerzucała książkę aż do strony, gdy Noe po raz pierwszy otworzył się przede mną w swoim mieszkaniu, kiedy po raz pierwszy przyznaliśmy się do naszej miłości i zaufaliśmy sobie. Wydawało się, że to było wieki temu. - Chyba wtedy, gdy przeprowadził się do Middletown. Znowu kiwnęła. - Czyli? - Jakoś dwa lata temu... - Szczęka mi opadła, jakbym właśnie się dowiedziała, że wygrałam na loterii. - Czekaj, czy to oznacza, że nasze problemy są ze sobą powiązane? Po raz pierwszy, od kiedy się poznałyśmy, dostrzegłam odrobinę współczucia w oczach doktor Beaumont. - Bingo. - Jak to? Nie rozumiem. - Byliście na tyle blisko siebie, że wasze ciała to odczuły. Nagle natężenie pola
elektrycznego
rozregulowało
działanie
waszych
organizmów.
Znalezienie się w jego pobliżu było jak posadzenie was na krześle elektrycznym i włączenie prądu. Przeskoczyłam w myślach do innego wspomnienia. Koncert, na którym się poznaliśmy. Atak paniki, najsilniejszy, jaki miałam. Ora/ wszystkie nasze
spotkania, podczas których moje serce trzepotało niczym pisklę wyczuwające bliskość drapieżnika, a oddech gubił rytm jak jakaś eksperymentalna symfonia. - Więc to wszystko przez Noego? - Czy to dlatego moje pierwsze spotkanie z Noem zakończyło się gigantycznym atakiem paniki? Anita nie wydawała się zaskoczona tą informacją. - Tak. I wyjaśnia to również problemy Noego Robertsa, które zaczęły się z chwilą jego przeprowadzki do Middletown. Reakcje na bliskość drugiego przeznaczonego mogą być różne. U ciebie zaburzała ona najbardziej podstawowe mechanizmy ciała: oddychanie i bicie serca. U Noego zakłóceniu uległo przekazywanie impulsów między neuronami. Przez chwilę siedziałam w milczeniu. Cieszyłam się, że w końcu znalazłam wyjaśnienie tylu spraw, ale jednocześnie miałam jeszcze większy mętlik w głowie. Będę musiała powiedzieć mamie, żeby przestała się martwić, że to ona jest winna moim zaburzeniom. Na pewno się ucieszy. O ile w ogóle będę jeszcze kiedyś miała okazję z nią porozmawiać. - No dobra, dalej. Dlaczego jesteśmy niebezpieczni? Ta cała elektryczność to problem przede wszystkim dla nas. Dam sobie radę z atakami paniki, jeśli będzie przy mnie Noe. Oczy doktor Beaumont pociemniały i współczucie, które w nich przez chwilę dostrzegłam, znikło bez śladu. Wróciła do swojego wcześniejszego przerażającego tonu. - Mylisz się, Poppy. Kiedy spotyka się dwoje przeznaczonych, siły, które uruchamiają, wpływają nie tylko na nich samych. Ich prądy elektryczne wzmacniają się wzajemnie i wytwarzają własne pole siłowe. Ludzkie ciało ma
potężną moc. Jeśli w wypadku zwykłych ludzi miłość pobudza kreatywność i zwiększa odporność na ból, to co dopiero, gdy zakocha się w sobie dwoje przeznaczonych. Ich mózgi i ciała są stworzone, by się idealnie zsynchronizować. Ich energia osiąga moc równą sporej elektrowni. Sięgając po szklankę z wodą, zauważyłam, że trzęsą mi się ręce. - W końcu ta energia staje się zbyt wielka, żeby wasze ciała mogły ją utrzymać. Ponieważ nie ma dla niej żadnego wewnętrznego ujścia, nieustannie wypływa do otoczenia. Jak sądzisz, jak duże jest w związku z tym zagrożenie? Będziesz zaskoczona. Istnienie naszej planety zależy od doskonałej, ale bardzo delikatnej równowagi. Mamy więc biegun północny i biegun południowy, ciepłe i zimne prądy morskie. To precyzyjny mechanizm. Wszystkie te procesy pozwalają zachować stan, który nazywamy równowagą dynamiczną. Ty i Noe wytwarzacie kosmiczne ilości energii, które destabilizują ten system. Może to powodować wyładowania, które doprowadzają do przepięć w sieci elektrycznej. A także wywoływać anomalie pogodowe czy nawet mieć wpływ na ruch płyt tektonicznych. Tego było już dla mnie zbyt wiele. Parsknęłam śmiechem. - Taa, jasne. Noe i ja raczej nie bylibyśmy w stanie zmusić wulkanu, by wybuchł. Chyba myli nas pani doktor z postaciami z x-Mena. Próba wyśmiania jej słów nie poszła mi zbyt dobrze. Anita spój rżała na mnie morderczym wzrokiem. - Od kiedy poznałaś Noego, było co najmniej dwadzieścia ofiar śmiertelnych. - To obrzydliwe kłamstwo. - Straciłam cierpliwość. - Nigdy nikogo nie skrzywdziliśmy. - Czyżby? - zapytała sarkastycznie, przeglądając swoje papiery. Co my tu
mamy... Nie tak dawno spowodowaliście awarię sieci elektrycznej w całym mieście, no, ale wtedy rzeczywiście nikt nie zginął. Niedługo później wywołaliście powódź. Nawet jeśli nie było ofiar, zrujnowaliście życie ludziom, którzy stracili całe swoje mienie. Nie zapominajmy o śnieżycy. Zaspy na drogach przyczyniły się do wielu wypadków, w których zginęli ludzie. - Przewróciła stronę. - Nie wiem, czy zdajesz sobie sprawę, ale wasza wczorajsza zabawa wywołała niewielkie trzęsienie ziemi. Gdybyśmy wam nie przerwali, dzisiaj nie miałybyśmy okazji porozmawiać. Nie mogłam dłużej znieść tej okropnej kobiety. - Jak możesz?! Nie mamy z tym nic wspólnego! To tylko zbieg okoliczności. Na jakiej podstawie oskarżasz nas o spowodowanie czyjejś śmierci?! - Jeśli kogokolwiek oskarżam, to tylko siebie - odpowiedziała zupełnie innym tonem. - Nie byliście świadomi tego, co robicie, a my nie zareagowaliśmy wystarczająco szybko. To jeszcze nie konie, wyjaśnień, Poppy. Musisz wiedzieć, że niektóre wasze zachowania, mówiąc wprost, zachowania seksualne prowadzą do gwałtownego wydzielania się hormonów. Rodzi to wyjątkowo silne napięcie. Każde wasze zbliżenie ma efekt porównywalny z wrzuceniem karnistra benzyny prosto w ognisko. Zarumieniłam się. Anita to zauważyła i uśmiechnęła się ponuro. - Przypomnij sobie, Poppy. Co robiłaś z Noem, kiedy działy się wszystkie rzeczy? Całowaliście się? Coś więcej? Nie obwiniaj się. Jak powiedziałam, przeznaczeni czują do siebie niewyobrażalny pociąg, nie da się nad tym zapanować. A gdyby doszło do seksu, uwolniona energia byłaby na tyle duża, że spowodowałaby katastrofę. Po policzkach spływały mi gorące łzy. Czułam złość. Przecież zaledwie
krok dzielił nas od naszego pierwszego razu. Jeśli ta obca kobieta mówiła prawdę, co by się stało, gdybyśmy to zrobili? Katastrofa. Zaczęłam się trząść. Anita kontynuowała swój wywód. Mówiła teraz z większym spokojem. - Moja praca polega na odnajdywaniu takich par jak wy i rozdzielaniu ich, zanim dojdzie do najgorszego. Zazwyczaj udaje mi się zapobiec tragedii. Ostatni raz zawiodłam dwa lata temu. Wpatrywała się w stół. Za jej maską profesjonalistki dostrzegłam człowieka. Człowieka przytłoczonego winą, wściekłego na siebie. - Tamta para spowodowała huragan. Mnóstwo ludzi zginęło- Gdybym dotarła tam choć dwie minuty później, cywilizacji, jak$ znamy, już by nie było. - Nie, nie, nie, nie, nie. - Gwałtownie pokręciłam głową. - Niestety, Poppy, to wszystko prawda. - Kłamiesz. To tylko zbieg okoliczności. Wypadki się zdarzają, klęski żywiołowe się zdarzają. Takie jest życie. - Zapewniam cię, że nie kłamię. Jak myślisz, dlaczego tu jesteś, Poppy? Dlaczego
premier
podpisał
zgodę
na
zastosowanie
wobec
ciebie
dwudziestoośmiodniowego aresztu? Ty i Noe razem jesteście niebezpieczni. To potwierdzone naukowo. Rozpłakałam się. Jej słowa mnie przerażały. - Nie chcieliśmy nikogo skrzywdzić... - Wiem o tym. Ale jeśli zostaniecie razem, takie rzeczy będą się powtarzać - powiedziała cicho. Słowo „jeśli” otrzeźwiło mnie, jakbym wskoczyła do lodowatej wody. Jeśli zostaniemy razem. Jeśli. Jeszcze wczoraj myślałam, że będę z Noem aż do
śmierci. Teraz okazało się, że już nigdy nie będziemy razem. - Dlaczego nikt o tym nie wie? - spytałam, powstrzymując szloch. Dlaczego to jest tajemnica? Ludzie powinni się o tym dowiedzieć! Anita znowu wpadła w złość. - Czy ty jesteś kompletnie głupia? Pomyślałaś, jakie byłyby konsekwencje ujawnienia tych informacji? Co roku rodzą się kolejni przeznaczeni, którzy, gdyby się spotkali, mogliby doprowadzić do zagłady tego świata. Ludzie wpadliby w panikę. Spowodowałoby to koniec obecnego porządku społecznego. Dowiedziawszy się, że niektórzy naprawdę mają swoją drugą połówkę, ludzie masowo rozstawaliby się ze sobą, fala rozwodów zniszczyłaby miliony rodzin. Każdy chciałby za wszelką cenę odnaleźć swojego przeznaczonego. Jesteś w stanie to sobie wyobrazić? Potrząsnęłam głową, próbując uwolnić się od wyobrażenia apokalipsy. - Nie. Tak jest dobrze. Świat potrzebuje naszej ochrony. A my możemy mu ją zapewnić. - Od jak dawna o tym wiecie? To znaczy od jak dawna wie ten, dla kogo pracujesz? To jakaś organizacja? Jak się nazywa? Od jak dawna wiadomo? Od dziesięciu lat? Stu? - Organizacja oficjalnie istnieje od pięćdziesięciu lat, wtedy mieliśmy twarde dowody na poparcie teorii o przeznaczonych i zagrożeniu, jakie niesie ich istnienie. Ale mamy też mnóstwo źródeł historycznych świadczących o tym, że ludzie już od dawna zdawali sobie sprawę, że prawdziwa miłość jest niszcząca. Nawet jeśli nie wiedzieli, z czego to wynika, wielcy filozofowie i pisarze zawierali w swoich dziełach myśl, że to uczucie skazuje kochanków na samozagładę. Weźmy na przykład Romea i Julię. Dwoje połączonych przez gwiazdy, którzy tak bardzo siebie pragnęli, że stracili wszystko. Opowieść o
przeklętym uczuciu, spisana przez Szekspira, stała się podstawą niemal wszystkich późniejszych historii miłosnych. Dlaczego? Bo zawierała prawdę. A słyszałaś o Kleopatrze i Antoniuszu? Ich wzajemne pożądanie doprowadziło do wojen, w których zginęły tysiące ludzi. A Heathcliff i Cathy z Wichrowych wzgórz? Miłość doprowadziła ich do szaleństwa. Dosłownie. Zresztą nie tylko literatura potwierdza nasze przypuszczenia. Pracują dla nas uznani historycy, geologowie i fizycy. Udało im się wykazać, że wielu klęskom żywiołowym towarzyszyły wyładowania elektryczne i zaburzenia pola magnetycznego, typowe dla spotkania przeznaczonych. Zdumiewiające, jak często się to zdarzało. Po raz kolejny miałam trudności z przetworzeniem ogromu informacji, którymi mnie zasypywała. Z jednej strony wydawało mi się to naciągane, z drugiej jednak docierało do mnie, że nie wszystko, co się działo, gdy byłam z Noem, można by wyjaśnić zbiegiem okoliczności. Prądu zabrakło w całym mieście akurat w chwili naszego pierwszego pocałunku, oberwanie chmury nastąpiło podczas naszych igraszek na dworze, a śnieżyca zaskoczyła nas, gdy wyszliśmy z opery po wyjątkowo namiętnej zabawie w czasie baletu... Dławiłam się łzami. Nie mogłam znieść więcej. Ale musiałam się dowiedzieć, co nas czeka. - A więc ja i Noe... - zaczęłam. Anita spojrzała mi prosto w oczy. - Nie możecie się już więcej spotkać - powiedziała, a każde jej słowo raniło mnie jak strzała. - Jedno z was będzie musiało zniknąć stąd na zawsze. Zabierzemy je daleko stąd, gdzie z naszą pomocą zacznie nowe życie. Drugie zostanie w Middletown. Nie zezwolimy wam na żaden kontakt. Pod żadnym warunkiem. Najlepiej będzie, jeśli oboje zapomnicie, że kiedykolwiek się
poznaliście. Odpłynęłam myślami. „Nie możecie się już więcej spotkać”. Przez chwilę próbowałam wyobrazić sobie życie bez Noego. Bez jego uśmiechu. Bez jego dłoni, która odgarnia mi niesforny kosmyk za ucho. Bez smaku jego ust. Zaczęłam krzyczeć. Ból był nie do zniesienia, zupełnie jakby rozszarpywali mnie na kawałki podczas średniowiecznych tortur. Poczułam ból w klatce piersiowej, w miejscu, gdzie powinno być serce. Było złamane. Zostało roztrzaskane na tysiące kawałków, których już nigdy nie uda się złożyć w całość.
37
Znowu straciłam przytomność. Kiedy się obudziłam w swojej celi, nadal czułam ziejącą pustką dziurę w miejscu, gdzie kiedyś miałam serce. Próbowałam natychmiast z powrotem zasnąć, żeby tylko uwolnić się od bólu. Głośne kaszlnięcie udaremniło moje wysiłki. - Dzień dobry, Poppy - odezwała się Anita, jakby była moją matką budzącą mnie do szkoły. - Czujesz się trochę lepiej? Odwróciłam się do ściany. Było zimno. Drżałam pod cienkim kocem. Anita nie przejęła się tym, że ją zignorowałam. - Prawdopodobnie czujesz się nieco senna - powiedziała do moich pleców. - Musieliśmy ci podać środki uspakajające. Marzyłam o tym, żeby znowu mi je podali. Chciałam zasnąć - na zawsze, jeśli to możliwe. Zazdrościłam Romeowi i Julii. Gdybym tylko miała truciznę, która uwolniłaby mnie od tego bólu. Nie chciałam żyć dalej po tym, jak zmusili mnie do odrzucenia tak ważnej części samej siebie. - Poppy? Nie zareagowałam. - Jest jeszcze jedno wyjście. Nadal leżałam bez ruchu. - Ostatnio nie dałaś mi skończyć. Być może jest pewien sposób, żebyś mogła się widywać z Noem. Ból natychmiast minął. Gwałtownie usiadłam na pryczy.
- Jaki? - zapytałam z desperacją. - Zgodzę się na wszystko. Już nigdy go nie dotknę, obiecuję. Ale błagam, pozwólcie nam być razem.
Wydawało się, jakby mój entuzjazm ją zniesmaczył. - Ty i Noe przejawiacie pewne intrygujące cechy. Jesteście inni niż wszystkie wcześniejsze pary. Twoje napady paniki oraz jego depresja, sądząc po naszych ostatnich eksperymentach, powinny się były nasilać, im więcej czasu ze sobą spędzaliście. A jednak... - przerwała, by znaleźć właściwe słowo - ...wygląda to tak, jakbyście uodpornili się na siebie i opanowali impulsy elektryczne, które wytwarzały wasze ciała. Przypomniałam sobie, jak źle się początkowo czułam, kiedy byłam w pobliżu Noego. Jak przyspieszało mi serce i traciłam oddech. Później to przeszło. Wracało tylko wtedy, gdy myślałam o życiu bez niego. - Wcześniej się to nie zdarzało? - Nie. Nigdy. - Pokręciła głową. - Przyznaję, że to był jeden z powodów, dla których tak opóźniałam interwencję.
Zazwyczaj
rozdzielamy
przeznaczonych, gdy tylko ich zlokalizujemy. Odczyty były jednak tak nietypowe, że chciałam was dłużej poobserwować. - Więc pozwoliłaś nam się w sobie zakochać? - zapytałam ze złością. Pozwoliłaś sprawom zajść tak daleko tylko dlatego, że to mogło pomóc ci w badaniach? Zadrżałam z wściekłości. W oczach zbierały mi się łzy. Zawsze płakałam, gdy byłam zła. -
Nie mogę zaprzeczyć. - W głosie doktor Beaumont nie było ani
odrobiny skruchy. - Zrobiłam to dla dobra organizacji. - A co ze mną i Noem? Z naszym dobrem? Z dobrem dwojga nie winnych ludzi, którymi bawiłaś się, jakby byli marionetkami?
- Daj spokój, Poppy. Gdybyśmy tylko dali wam taką możliwość, powtórzylibyście wszystko od nowa. -
Nie. - Pokręciłam głową. - Nie, jeśli oznaczałoby to, że w
konsekwencji zabierzesz to, co nas łączy. Nie, jeśli oznaczałoby to, że spędzę resztę życia bez niego. Naprawdę wolałabym o niczym nie wiedzieć. Wybuchłam gwałtownym płaczem, a ona patrzyła na mnie bez emocji. - Czy mogłabyś się uspokoić? Jak mówiłam, jest pewne wyjście. - To powiedz jakie albo daj mi spokój. Zachowywałam się jak rozpieszczony bachor, ale już mnie to nie obchodziło. Łzy płynęły mi strumieniem. - Jak już wiesz, nigdy nie będziecie w stanie mieć normalnego związku, to zbyt niebezpieczne. Ale my, jako organizacja, możemy wiele się nauczyć, obserwując wasz przypadek. Jeśli zgodzicie się zostać tutaj na dłużej, będziesz mogła znowu go widywać. - Jak to? Wzruszyła ramionami, jakby odpowiedź była oczywista. - Będziecie się spotykać podczas prowadzonych przez nas eksperymentów. Pociągnęłam nosem. - Więc zostaniemy waszymi królikami doświadczalnymi? Na tym będzie polegać nasz związek? - Być może uda nam się ustalić jakąś formułę aranżowanych spotkań, podczas których moglibyście sobie rozmawiać. Oczywiście zawsze ktoś by was pilnował, gdyby pożądanie stało się zbyt silne i potrzebna byłaby interwencja. Z obrzydzeniem pokręciłam głową.
- To nie jest żaden związek. - Przynajmniej byście się widywali. Spojrzałam na nią. Przewierciłam ją wzrokiem na wylot. Mimo że przez łzy widziałam niewyraźnie, w końcu to dostrzegłam. Tej kobiecie czegoś brakowało. Czegoś istotnego. Serca. - Dlaczego jesteś tak okrutna? - wyszeptałam. Wzdrygnęła się. - Nie jesteśmy tu po to, żeby rozmawiać o mnie. - Wygładziła fartuch. Jej reakcja nakręciła mnie jeszcze bardziej. - Powiedz szczerze, dlaczego taka jesteś? Jak możesz być taka bezduszna? Wstała. - Dość tego - powiedziała ostro. Na jej twarzy zauważyłam grymas bólu. Dość tego. Zrozumiałam wreszcie. - To przydarzyło się też tobie? - zapytałam, dumna, że udało mi się to rozgryźć. - Poznałaś swojego przeznaczonego? Zostaliście rozdzieleni i dlatego się taka stałaś? Dolna warga lekko jej zadrżała. - Nie bądź głupia, Poppy. Trafiłam. - Jak to jest? - drążyłam dalej, opanowując płacz. - Jak to jest zarabiać na życie, rozdzielając zakochanych? Jak sądzisz, co pomyślałby sobie twój ukochany, gdyby się dowiedział, że teraz pracujesz dla ludzi, którzy was rozdzielili? Nadal by cię kochał? Czy też byłby tak zniesmaczony, że przestalibyście się elektryzować na swój widok? Bo na tym twoim zdaniem polega miłość, prawda? Na elektryczności? Magnetyzmie? - Powiedziałam: dość!
Stała, dysząc ciężko. Twarz miała czerwoną z wściekłości. Uśmiechnęłam się triumfalnie. - Prawie skończyliśmy zajmować się twoim chłopakiem. - Wspomniała o Noem, jakby groziła mi bronią. - Do wieczora musicie podjąć decyzję. Macie dwie możliwości. Pomóc nam lub rozstać się na zawsze. Życzę miłego wyboru. Wypadła z mojej celi, rozkazując strażnikowi, żeby zamknął za nią drzwi. Na kilka godzin zostałam sama. Kiedy opanowałam żal i złość, zaczęłam rozmyślać o miłości. Zanim poznałam Noego, uważałam, że szkoda czasu, by się nią zajmować. Ale byłam raczej osamotniona w swojej opinii. Amanda połykała książki o miłości, jedną po drugiej, a Ruth obsesyjnie oglądała wszystkie nowe komedie romantyczne. Nawet Lizzie przyznała przecież, że czeka na prawdziwą miłość. Mimo wszystko uważałam wtedy, że miłość to pojęcie, które nie odpowiada rzeczywistości. Wychowywano nas tak, żebyśmy wierzyli, że można żyć ze sobą długo i szczęśliwie, ale czy to była prawda? Doktor Beaumont powiedziała wprost, że prawdziwa miłość prawie się nie zdarza. Ludzie oszukiwali się, żyjąc w złudzeniu wywołanym feromonami i filmami Disneya. Mimo tych kłamstw większość par wcale nie była szczęśliwa. Moi rodzice chyba jako jedyni przy naszej ulicy się nie rozwiedli. Wydawało się, że to normalne w dzisiejszych czasach - związki były kruche jak lód. Mnie, wedle naukowych dowodów, udało się poznać prawdziwą miłość, a i tak miało się to skończyć źle. Prawdziwa miłość i urojona miłość niczym się nie różniły. Jak zawsze - totalna beznadzieja. Prawda była tak trudna do przyjęcia, że wymyślaliśmy kolejne bajki ze szczęśliwym zakończeniem, żeby tylko
złagodzić ból. Zastanowiłam się nad słowami Anity. Czy zrobiłabym to znowu? Zakochanie się w Noem spowodowało, że zgodziłam się na zależność, jaką wcześniej uznawałam za wykluczoną. Stał się moją drugą połówką. Teraz zamierzali nas rozdzielić na zawsze. Do końca swoich dni będę żyć ze świadomością, że czegoś mi brakuje. To był ciężar nie do zniesienia. Gdybym jednak spotkała kogoś z magiczną różdżką, kto zmieniłby przeszłość tak, że nigdy bym nie spotkała Noego, nie zgodziłabym się na to. Uważałam się za prawdziwą szczęściarę. Nie każdy mógł przeżyć to, co ja. Być może dlatego wszyscy tak czepiamy się miłości. Przeznaczenie czy nie, prawda czy tylko wyobrażenie, te okruchy miłości to jedyne chwile w życiu, kiedy jest się naprawdę szczęśliwym, kiedy wszystko zdaje się mieć sens. Zupełnie jakby świat zamarł po to, żeby można wyjrzeć przez okno i zdać sobie sprawę ze swojego szczęścia. To wynagradza wszelkie cierpienia. Czyż nie? Kiedy otrząsnęłam się z tych rozmyślań, poczułam przerażenie, a nie było tu Noego, który by dodał mi sił. Słoneczny kwadrat na podłodze mojej celi sunął powoli do ściany, w miarę jak słońce chyliło się ku horyzontowi. Zbliżał się wieczór. Należało podjąć decyzję, a ja wciąż nie wiedziałam, jaki wybór będzie słuszny. Leżałam na plecach i gapiłam się w sufit. Splotłam dłonie na piersiach, wczuwając się w rytm swoich wdechów i wydechów. Łzy płynęły cichutko, lecz uparcie, spływając mi po skroniach i wsiąkając we włosy. Zaraz zrobi się ciemno. Z zamyślenia wyrwało mnie otwarcie drzwi. To był Ulewa. Pomachał do mnie z zakłopotaniem.
Spojrzałam na niego. - Głodna? Pokręciłam głową. -
Powinnaś coś zjeść.
Nie odpowiedziałam. -
Jak sobie chcesz.
Podszedł bliżej. Obrócił krzesło oparciem do mnie i usiadł okrakiem. Biorąc pod uwagę okoliczności, zachowywał się wręcz zbyt swobodnie. - Jak sądzę, doktor Beaumont przedstawiła ci wasze możliwości? - mówił z dużo większym współczuciem niż jego koleżanka. - Nie nazwałabym tego „możliwościami”! - parsknęłam. Ulewa uśmiechnął się smutno. - Jaka jest twoja propozycja? - Wypuścicie nas, a my obiecamy, że już będziemy grzeczni? - Wiesz, że to nie jest możliwe. - Pokręcił głową. - Próbowaliśmy tego wcześniej. Skutki były... - Wiem. Okropne, przerażające, opłakane. W naszym wypadku byłoby inaczej. Jesteśmy odpowiedzialni. Kolejny smutny uśmiech. - Inni też tak mówili. Pożądanie szybko stanie się zbyt silne. Nic na to nie poradzicie. To nie wasza wina. -
Dlaczego więc zamknęliście mnie jak skazańca?
Ulewa rozejrzał się po mojej tymczasowej sypialni. -
Cóż, brytyjska baza ma nieco... więzienny charakter.
- W Stanach dostałabym apartament i prywatne miejsce parkingowe? -
Raczej nie. Ale byłoby wygodniej.
Spojrzałam w sufit, zastanawiając się, co dalej. -
Po co tu przyszedłeś?
Wymamrotał coś niewyraźnie. -
Możesz powtórzyć?
Odkaszlnął. - Anita przedstawiła ci opcje i przyszedłem zapytać, czy już podjęłaś decyzję. - Chyba żartujesz? - Zaśmiałam się. - Jaką decyzję mogłabym podjąć? Nie widzę tu żadnej możliwości wyboru. - Tak myśleliśmy - wyznał. - Poza tym, jeśli zgodzisz się nam pomóc w badaniach, będziemy potrzebować was obojga. To musi być wspólna decyzja. - Jak mielibyśmy podjąć wspólną decyzję, skoro jesteśmy zamknięci w różnych celach? -
Postanowiliśmy pozwolić wam to wspólnie przedyskutować.
Zerwałam się z pryczy. -
Będę mogła zobaczyć Noego?
Szeroko otworzyłam oczy, w brzuchu poczułam stado trzepoczących motylków i uśmiechnęłam się od ucha do ucha. Przyskoczyłam do Ulewy, by go uścisnąć z wdzięczności. -
Spokojnie, spokojnie. - Uniósł dłonie, żeby mnie powstrzymać.
-
Kiedy go zobaczę?
- Spokojnie! Nie pozwolimy wam za bardzo się do siebie zbliżyć, rozumiesz? Skwapliwie pokiwałam głową. - I mimo że pozwolimy wam się zobaczyć, nie oznacza to, że cokolwiek zmieniło się w waszej sytuacji.
Kiwnęłam jeszcze gwałtowniej. - Musicie zachować ostrożność. - Ze strachu lekko stracił kontrolę nad swoim głosem. - Pamiętaj, do czego jesteście zdolni. - Spojrzał na mnie łagodnie. - Nie chcecie przecież nikogo więcej zranić. Kiwnęłam po raz ostatni, czekając, aż zdradzi więcej szczegółów. Nie odezwał się, więc zasypałam go pytaniami. -
Kiedy go zobaczę? Teraz?
Uśmiechnął się, jak sądzę, wbrew sobie. Skinął głową. Przeczesałam palcami włosy i aż podskoczyłam. -
O nie! Pewnie wyglądam okropnie? Jak wyglądam?
Od dwóch dni nie widziałam się w lustrze. Co więcej, przez ten czas nie brałam prysznica. Ulewa uśmiechnął się szerzej. Uznałam, że jest w porządku. - Wyglądasz uroczo - powiedział jak ojciec do córki, która wybiera się na bal maturalny. - Poza tym Noe to twój przeznaczony, pamiętasz? Dla niego będziesz piękna nawet w worku na ziemniaki. Mimo wszystko podbiegłam do umywalki i przemyłam twarz wodą. - Dobra, jestem gotowa. Możemy iść? - Miałam w sobie tyle desperacji, że prawie dostawałam od niej wysypki. -
Chodźmy.
38
Ulewa poprowadził mnie skomplikowanym labiryntem korytarzy. Pędząc za nim, usiłowałam przeglądać się w mijanych oknach. W końcu zatrzymał się przed jakimiś drzwiami i kluczem otworzył zamek. - Noe jest już w środku - powiedział, a moje serce natychmiast przyspieszyło. - Będziemy was obserwować przez lustro weneckie. - Już chciałam zaprotestować. - Spokojnie. Nie zamierzamy podsłuchiwać, ale musimy mieć was na oku. Teraz uważaj: żeby nie dopuścić do waszego kontaktu,
będziecie
oddzieleni
szklaną
ścianą.
To
ze
względów
bezpieczeństwa. Ale jest w niej niewielki otwór, żebyście mogli trzymać się za ręce. Jeśli jednak zauważymy, że w JAKIKOLWIEK sposób któreś z was będzie próbowało zbić szybę, natychmiast was rozdzielimy i sami zdecydujemy, co z wami zrobić. Jasne? Przełknęłam ślinę. - No dobra, wchodź. Ulewa nacisnął klamkę. Niemal go odepchnęłam i wpadłam do środka. A tam - trochę zabiedzony, ale nieodmiennie piękny - siedział Noe. - Noe! - krzyknęłam, biegnąc ku niemu. - Poppy! - Na jego twarzy pojawił się cudowny uśmiech. Zderzyłam się z szybą, która nie pozwalała mi bardziej się do niego zbliżyć. Była tak czysta, że prawie niewidoczna, jednak nieubłaganie
oddzielała mnie od Noego. Uderzyłam w nią dłonią i przekonałam się, jaka jest gruba i mocna. Natychmiast wybuchłam płaczem. -
Nie mogę się do ciebie dostać! - jęknęłam.
-
Ćśśś. Nie martw się. Usiądź przy stole, możemy wziąć się za ręce.
Przez szybę przechodził stół. Nad jego blatem zauważyłam wąską szczelinę. Usiadłam i włożyłam rękę w otwór. Noe chwycił moją dłoń. Jego dotyk przeszył mnie potężnym dreszczem. Światła w laboratorium zamigotały. - Uważaj - powiedział Noe z uśmiechem, spoglądając na lampy. - Nie chcesz chyba wysadzić tego miejsca w powietrze. Mieliby dowód, że naprawdę jesteśmy terrorystami. Nie mogłam uwierzyć, że jest w stanie żartować. Pokochałam go jeszcze silniej. Złapałam jego palce, ściskając mocno każdy po kolei, by upewnić się, że są prawdziwe. -
Nie płacz, Poppy. Wszystko się ułoży.
Załkałam jeszcze gwałtowniej. - Niby jak? - krzyknęłam. - Rozdzielą nas. Rozmawiałeś z nimi? To my wywołaliśmy awarię prądu i powódź, i... Noe przewrócił oczami. -
I śnieżycę, i trzęsienie ziemi. Wiem, wiem.
- Nie o to chodzi, Noe. Ludzie zginęli. Przez nas. - Rozszlochałam się jeszcze bardziej, a Noe uspokajał mnie łagodnie. - Poppy, to nie nasza wina. Nie wiedzieliśmy o tym. Nic nie mogliśmy poradzić.
-
To jest straszne. Wszystko się tak pomieszało.
- Wiem, wiem. Ćśśś, spokojnie. - Pogładził mnie po kciuku i trochę mnie to uspokoiło. Spojrzałam głęboko w jego piękne, ciemne oczy, szukając w nich odpowiedzi. -
Wiesz, jaki mamy wybór? - zapytałam szeptem.
-
To żaden wybór - odparł gniewnie.
Ścisnęłam jego dłoń. - Możemy być razem... jeśli zgodzimy się na współpracę. Noe pokręcił głową. - Poppy, nie ma mowy. Nie zgodzę się na to. Wolę spędzić resztę życia bez ciebie, niż oddać naszą miłość w wymalowane szpony tej frustratki. Jego określenie doktor Beaumont rozbawiło mnie. Na nim oczywiście też nie wywarła zbyt dobrego wrażenia. -
Jak możesz być taki spokojny? Nie boisz się?
Noe spojrzał w lewo. Lustro zajmowało całą ścianę. Wyobraziłam sobie, jak Anita oblizuje wargi, zastanawiając się, czy czeka ją przyjemność prowadzenia na nas eksperymentów, czy może wręcz rozkosz, że będzie nas mogła rozdzielić. -
Jestem pewien, że jakoś sobie z tym poradzimy.
Z determinacją wydął wargi. Mówił poważnie. Miał plan. Pytająco uniosłam brew. - Zaufaj mi. - Mrugnął lewym okiem tak szybko, że prawdopodobnie tylko ja byłam w stanie to zauważyć. Odchrząknął, po czym odezwał się innym głosem, silniejszym, trochę tak jakby przećwiczył to, co ma powiedzieć.
- Myślałem, co powinniśmy zrobić... Najlepiej, jeśli wrócisz do Middletown, a ja zgodzę się na przeniesienie gdzieś daleko od ciebie. Nie wiedziałam, czy mówi serio, czy to część jego planu. Mimo wszystko jego słowa sprawiły mi ból, jakby pchnął mnie nożem. -
Noe, nie wygłupiaj się.
- Nie wygłupiam się. To jedyne wyjście. W Middletown masz rodzinę, przyjaciół, szkołę... Popłynęła nowa fala łez. -
Ale nie mam ciebie!
-
Przyzwyczaisz się.
Powiedział to tak beznamiętnie, że rozszlochałam się jeszcze bardziej. - Co z twoim zespołem? Jego twarz nieco złagodniała. Przyciągnął moją dłoń i pocałował. Gdy lampy nad nami zamigotały, gwałtownie oderwał od niej wargi. - Jestem pewien, że świat nawet nie zauważy zniknięcia Nerwobóli. Chlipnęłam żałośnie, a on przechylił głowę, patrząc na mnie ze współczuciem. - Przybliż się. - Wskazał, żebym przysunęła się do szyby. - Nie płacz, no chodź. Wciąż łkając, przytknęłam twarz do otworu. Noe pogłaskał mnie po policzku, wycierając mi łzy. Zamknęłam oczy i wtuliłam się w jego dłoń. Marzyłam, żeby zostać tak na zawsze. Jego oddech łaskotał mnie w ucho. Mówił tak cicho, że ledwo go słyszałam. - Zaufaj mi teraz. Nie przestawaj płakać. Kocham cię. Ciepło jego dłoni mnie opuściło. Otworzyłam oczy. Noe wyprostował się. Twarz mu się zmieniła i teraz on też płakał. Oczywiście nie jak dziewczyna, z
czerwonymi oczami, rozmazanym makijażem, rozpaczliwie - ale dwie łzy spływały wolno po jego policzkach. Dwie łzy, na których widok pękło mi serce. Wstał. - Noe, co ty robisz? Nawet na mnie nie spojrzał. Na jego twarzy malowała się mieszanka żalu i złości. Podszedł do lustra i z wściekłością uderzył w nie pięściami. - Skończyliśmy - krzyknął. - Nie damy prowadzić na sobie waszych słodkich eksperymentów. Szkło nawet nie drgnęło. Zupełnie nie było widać, co dzieje się za nim. Noe uderzył znowu, tym razem jeszcze mocniej. - Powiedziałem. Że. Skończyliśmy! - wrzasnął. - No dalej. Rozdzielcie nas jak niegrzeczne dzieciaki siedzące w jednej ławce. - Noe, co ty wyprawiasz? - Wstałam. - Kiedy nas rozdzielą, to będzie już koniec. Nie chcesz spędzić ze mną więcej czasu? Rzucił mi wściekłe spojrzenie. Miałam nadzieję, rozpaczliwą nadzieję, że to część jego planu. Gdyby było inaczej, już chyba nigdy nie przestałabym płakać. -
Po co? Zacznij się przyzwyczajać.
Usiadłam na podłodze, zanosząc się płaczem, a Noe nie przestawał walić w lustro. Drzwi otworzyły się i wpadła doktor Beaumont. Ulewa nerwowo wsunął się tuż za nią. - Co ty wyprawiasz?! - Oczy miała rozszerzone ze złości. - Mogłeś spowodować zniszczenia w naszej placówce. - Nic mnie to nie obchodzi - warknął Noe. - Przedyskutowaliśmy wszystko. Nie będziemy z wami współpracować, ty wściekła suko.
Anita wyglądała, jakby przywalił jej w twarz. Wzięła głęboki wdech, aż nadęły się jej policzki, po czym wolno wypuściła powietrze. -
Jak chcecie.
Wstrząsnął mną kolejny szloch. Anita spojrzała na mnie z niesmakiem. -
Panna Lawson zgadza się z tym?
Nie byłam w stanie opanować płaczu. Noe wyglądał pięknie. Oczy płonęły mu gniewem, a na twarzy lśniły łzy, które podkreślały jego cudowne kości policzkowe. Nie wiedziałam, co będzie dalej, ale przeczuwałam, że widzę go po raz ostatni. Chciałam go takim zapamiętać - silnego, walecznego, pełnego życia. -
Tak, zgadza się.
-
Wiecie już, kto wyprowadzi się z Middletown?
-
Ja. Wywalcie mnie, gdzie chcecie. Wszystko mi jedno.
-
Nie tak działamy. Stworzymy ci zupełnie nowe życie.
-
I co z tego? - Wzruszył ramionami.
-
A więc ustalone.
Anita pstryknęła palcami i dwóch strażników natychmiast wpadło do pokoju. Wskazała nas. - Dziewczynę zabierzcie do celi - poleciła. - Jej powrotem do domu zajmiemy się później. Jeśli chodzi o chłopaka, to na dachu czeka helikopter. Zaprowadźcie go tam. Wtedy dotarło to do mnie z całą siłą. To koniec. Plan Noego nie miał szans wypalić. Wokół było pełno strażników, a my znajdowaliśmy się w samym centrum jakiegoś pilnie strzeżonego labiryntu. Zaczęłam krzyczeć. Nieświadomie, wbrew sobie. Wydawałam z siebie straszliwy, rozdzierający pisk. Wszyscy spojrzeli na mnie.
- Nie możecie go zabrać! Nie zgadzam się! Nie! Jeden ze strażników otworzył szklane drzwi w części pomieszczenia, w której był Noe. Zauważyłam, że po jego twarzy spływały kolejne łzy. Tak bardzo chciałam go dotknąć. Patrzył prosto w moje oczy, widziałam w nich pragnienie. Znowu krzyknęłam. - Nie, Noe! Kocham cię! Kocham! - Też cię kocham. - Pociągnął nosem. - Tak bardzo. Drugi strażnik już się do mnie zbliżał. - Trzymaj się z dala ode mnie! Wściekłość w moim głosie była tak silna, że na chwilę przystanął. Strażnik Noego otworzył zamek i właśnie miał nacisnąć klamkę, gdy Noe nagle doskoczył do niego, pchnął go na podłogę i pobiegł w moim kierunku. - Łapać go! - usłyszałam krzyk Anity. Wtedy wszystko zwolniło. Noe biegł do mnie z wyciągniętymi ramionami. Jego strażnik leżał na podłodze, próbując się podźwignąć, mój natomiast był już prawie o krok ode mnie. Zerwałam się na równe nogi, prawie wzle- ciałam, i rzuciłam się do Noego. Czułam strumień energii przebiegający między naszymi sercami i przyciągający nas do siebie. - Powstrzymajcie ich! Było już za późno. Noe dotarł do mnie i wpadłam prosto w jego ramiona. Chciałam go objąć, ale on gwałtownie uniósł mój podbródek, nachylił się i namiętnie mnie pocałował. Usłyszałam daleki krzyk. Wszystko wokół rozmyło się. Jedyne, na czym mogłam się skupić, to było palenie warg, rozkoszny smak ust Noego i energia, w której nasze ciała scalały się w jedno. Całowałam go
chciwie, jakbym chciała go połknąć, by mieć go w sobie już na zawsze. Hałas. Gorąco. Rozluźniliśmy objęcia i zobaczyliśmy, jak szklana szyba pokrywa się siatką pęknięć. Przez chwilę tysiące kawałków utrzymywały się w powietrzu, po czym z brzękiem opadły na podłogę. Noe uśmiechnął się i nachylił się, by znów mnie pocałować. Kolejne trzaski. Osłony lamp na suficie roztrzaskały się i spadały wokół nas jak szklane płatki śniegu. Strażnik, który miał mnie pochwycić, leżał na ziemi z krwawą raną na klatce piersiowej. Poczucie winy ścisnęło mnie w żołądku. - Noe, on jest ranny. Noe spojrzał szybko na strażnika, który jęczał, próbując wstać. - Nic mu nie będzie. Pocałował mnie jeszcze raz - musieliśmy się stąd wydostać. W zdumieniu rozejrzeliśmy się po pokoju. Żarówki wybuchały ogniem, a drobne eksplozje siały spustoszenie. Sprzęty stawały w ogniu. Anita krzyczała. Rękami uniesionymi nad głową próbowała ochronić się przed spadającymi iskrami. Noe ścisnął moją dłoń. Wiedziałam, że to sygnał do ucieczki. Z sufitu oberwał się klosz lampy i uderzył Anitę prosto w głowę. Przebiegliśmy obok niej, gdy z hukiem padała na ziemię. Ulewa przykucnął w drzwiach. Na jego twarzy malowało się najczystsze przerażenie. Blokował przejście. Spojrzał na nas szeroko otwartymi oczami. Powiedziałam do niego tylko jedno słowo: - Prosimy. Ulewa przeniósł wzrok z twarzy Noego na moją. Widziałam, że toczy
wewnętrzną walkę.
-
Prosimy - powtórzył Noe.
Ulewa westchnął i przesunął się w bok, pozwalając nam wyjść. -
Szybko - szepnął. - Nie macie wiele czasu.
Minęliśmy go i ruszyliśmy ramię w ramię labiryntem sterylnych korytarzy.
39
Kiedy pędziliśmy przez gąszcz korytarzy, szukając wyjścia, czułam, jak pocą mi się dłonie. - Którędy? - zapytałam, dysząc. Noe nawet nie zwolnił. - Nie mam pojęcia. Musimy się wydostać na zewnątrz. Po obu stronach biegły idealnie białe ściany. Skręciliśmy w lewo, potem w prawo, a następnie znowu w prawo, próbując przedrzeć się przez ten labirynt. Potknęłam się. - Szybko, Poppy. Alarm może się włączyć w każdej chwili. Wtedy już nic nam nie pomoże. Mknęłam, jakbym miała malutkie skrzydła przy kostkach. Czysty, pierwotny strach pompował adrenalinę do moich żył. Ciepło dłoni Noego, trzymającej moją, sprawiało, że czułam się niezwyciężona. Znów skręciliśmy, wpadając prosto na ciężkie, pancerne drzwi. -
Cholera! - Noe spojrzał na nie.
Metalowe drzwi wyglądały naprawdę solidnie. Nie miały klamki, zamiast niej była niewielka klawiatura i skaner siatkówki. -
Co teraz?
Usłyszałam panikę w swoim głosie. Może jednak wcale nie czułam się taka niezwyciężona. Anita mogła nas zaraz dopaść, wszcząć alarm i wezwać strażników, którzy na pewno ukarzą nas za ucieczkę. -
Nie wiem. Daj mi chwilę. - Skrzywił się.
Popatrzyłam w głąb korytarza, oczami wyobraźni widząc doktor Beaumont na czele pościgu. Kiedy odwróciłam się do Noego, już się uśmiechał. Miał nowy plan. - Co wymyśliłeś? - Chyba wiem, jak otworzyć te drzwi. - Jak? - To może włączyć alarm. - No i co wtedy? Noe pogładził mnie po policzku, a światła nad nami zamigotały. Spojrzałam na nie, ale Noe ujął moją twarz, tak żebym patrzyła na niego. - Słuchaj, Poppy. Musisz robić to, co mówię. Dopóki jesteśmy w tym budynku, masz myśleć tylko o jednym: jak bardzo mnie kochasz. Pamiętasz tamtą noc? Pamiętasz, co robiliśmy, zanim tam wpadli? Było pięknie, prawda? Skup się na tym. Nie przestawaj o tym myśleć. Kiwnęłam głową, choć nie byłam pewna, czy go rozumiem. - Kiedy tylko stąd wyjdziemy... jeśli wyjdziemy... trzymaj się mnie, idź za mną, ale całkowicie o mnie zapomnij. Wyobraź sobie, że nie istnieję. Udawaj, że nie ma mnie z tobą i że uciekasz sama. Jasne? Zupełnie nie wiedziałam, o co mu chodzi. Domyślił się tego po mojej minie. - Musisz mi zaufać, Poppy. Myślę, że załapałem, jak to wszystko... to znaczy jak my działamy. Będę cały czas przy tobie, obiecuję, ale jak tylko stąd wyjdziemy, masz sobie wyobrazić, że nie istnieję. Obiecaj mi to. Zrozumiałam. Noe chciał im uniemożliwić wyśledzenie nas w tej zupełnie nieprawdopodobnej sytuacji, gdyby udało nam się uciec. Skupiając się na uczuciach, emitowałabym czytelny dla naszych prześladowców sygnał. Miałam nadzieję, że naprawdę tak to działa. To była nasza jedyna szansa.
- Obiecuję. Noe uśmiechnął się i mimo naszego położenia poczułam, że znów zatrzepotały mi motyle w brzuchu. - No dobra, zaczynamy. Położył jedną dłoń na klawiaturze, a drugą dotknął mojej twarzy. Nachylił się i nasze usta się spotkały. Gdy mnie pocałował, ogień rozpalił mi wargi. Strumień energii przebiegł przez moje ciało. Jęknęłam i ujęłam jego twarz, przyciągając go do siebie. Przerwał nam potwornie głośny dźwięk. Alarm zabrzmiał przeraźliwie, raniąc moje uszy jak tysiące igieł. Otworzyłam oczy. Korytarz tonął w czerwonym świetle lamp awaryjnych. - Poppy, udało się! Ledwie słyszałam Noego w tym hałasie, ale ruszyłam w kierunku, który wskazał palcem. Kable wisiały z klawiatury, trzaskając iskrami w miniaturowym pokazie fajerwerków. Drzwi zostały wyrwane z zawiasów. Dalej rozpościerał się kolejny korytarz, ten jednak miał szklany sufit. Spojrzałam do góry i zobaczyłam niebo. Było ciemnoszare. Na zewnątrz szalała ulewa, wściekle waląc w szybę. - To też nasza sprawka? - Uniosłam palec. - Możliwe. - Uśmiechnął się i chwycił moją dłoń. - Chodź, musimy stąd zwiewać. Ruszyliśmy biegiem. Brakowało mi tchu, ale wycie syren działało na mnie jak rytm bębnów dopingujących do większego wysiłku. - Musimy znaleźć okno, które prowadzi na zewnątrz - krzyknął Noe. Moje stopy ciężko uderzały o posadzkę. Znowu znaleźliśmy się w labiryncie. Pędziliśmy kolejnymi korytarzami, pilnując, by nie stracić z oczu
widoku nieba. Wszystkie korytarze wyglądały tak samo - sterylnie białe ściany skąpane w czerwieni pulsujących lamp awaryjnych. Noe zdawał się jednak znać drogę. Podążałam za nim, tak jak mogłabym podążać przez całe życie. Zastanawiałam się, gdzie są strażnicy. Jak to możliwe, że na żadnego się jeszcze nie natknęliśmy? Każdy kolejny krok wymagał ode mnie coraz większego wysiłku, coraz trudniej było mi złapać oddech. W końcu! Droga na wolność! W wielkiej szklanej ścianie dostrzegliśmy szklane drzwiczki prowadzące na zewnątrz, prosto w szalejącą burzę. Ścisnęłam mocno dłoń Noego. W tej samej chwili niebo przecięła błyskawica. - Już prawie - powiedział. Pognaliśmy z całych sił. Byliśmy coraz bliżej szklanych drzwi, coraz bliżej, już prawie mogliśmy ich dotknąć. Tak, uda nam się! Jeszcze kilka kroków... - STAĆ! Obróciłam się i zamarłam z przerażenia. Zobaczyłam strażników. Stali w dwóch rzędach i obserwowali nas. Mieli pałki i mnóstwo innego uzbrojenia. Ich oczy mnie przeraziły. Wyglądały na martwe. Zupełnie jakby wszystkie emocje tych ludzi usunięto, by zyskać pewność, że wykonają swoją robotę niezależnie od tego, jakiej przemocy musieliby się dopuścić. Było ich tale wielu. Najbardziej rosły strażnik, stojący pośrodku przedniego rzędu, uśmiechnął się, odsłaniając nierówne żółte zęby. - Nie ruszajcie się, a nikomu nie stanie się krzywda. - Noe? - wyszeptałam. - Zaufaj mi - odpowiedział bezgłośnie.
Znowu poczułam jego ciepło. Oboje instynktownie zrobiliśmy krok do tyłu. - Powiedziałem, nie ruszać się! - Strażnik uniósł coś, co przypominało pistolet albo paralizator. Noe podniósł ręce. - Nie musisz wyciągać broni. - Jego głos brzmiał pewnie i spokojnie. Poddajemy się. - Facet parsknął śmiechem, znów pokazując swoje obrzydliwe zębiska. - Myślisz, że ci uwierzę? Po tym, jak załatwiłeś naszych kumpli? No i tę całą Beaumont? - Odłóż paralizator. - Noemu drżały ręce, ale doskonale panował nad głosem. Kolejny wybuch śmiechu. - Chyba ci odbiło, kolo. Nie ty wydajesz rozkazy. Noe przechylił głowę. - W porządku. W takim razie, jeśli nie masz nic przeciwko, chciałbym pocałować na pożegnanie swoją dziewczynę... Złapał mnie za rękę, a wtedy wyraz twarzy strażnika natychmiast uległ zmianie. - Chwila, nie tak szybko. - Nerwowo spojrzał na lampy wiszące pod sufitem, jakby obawiał się, że zaraz wybuchną. - Chcę, żebyście wszyscy odłożyli paralizatory - powiedział Noe. Pójdziemy z wami, nie ma problemu, obiecuję. Jest was za dużo, byśmy zdołali uciec. Wiecie o tym równie dobrze jak ja. Ale nie tak ma wyglądać moje rozstanie z Poppy. Nie tak, że podczas naszego pożegnania ktoś do nas celuje. No już.
Brzmiało to tak szczerze, że sama prawie mu uwierzyłam. Czułam się dziwnie silna. Stałam naprzeciwko grupy uzbrojonych po zęby strażników, a to oni bali się mnie. Noe i ja, dzięki naszej miłości, byliśmy tacy silni. Znajdowałam w tym pocieszenie. Strażnik szepnął coś do mężczyzny po swojej prawej stronie, a ten skinął głową. - W porządku. Odłożymy je, a potem wolno podejdziemy do was. Pozwolicie sobie założyć kajdanki i zabrać się z powrotem do laboratorium. Jeśli zrobicie coś głupiego, użyjemy siły. Mamy prawo zastosować wszelkie konieczne środki przymusu. - Zgoda. Jeden po drugim strażnicy kładli swoją broń na podłodze i powoli szli w naszą stronę. Serce zabiło mi mocniej. Jak niby mogliśmy im uciec? - Pamiętasz, co ci powiedziałem, Poppy? - wymamrotał Noe, po czym nagle pchnął mnie na ścianę i pocałował z całych sił. Mieliśmy za sobą wiele elektryzujących pocałunków, ale ten był zdecydowanie najpotężniejszy. Szaleńczo namiętny, bo wiedzieliśmy, że to pewnie nasz ostatni. Pożądanie Noego było przytłaczające. Instynktownie reagowałam na jego bliskość. Odurzał mnie jego smak. Ciepło promieniowało spomiędzy moich nóg, ogarniając mnie bez reszty. Noe gładził mnie całą, aż jego dłonie zawędrowały pod moją koszulkę. Gdzieś w tle rozbrzmiewały krzyki strażników, ale nie dopuszczałam ich do świadomości. Zapomniałam o wszystkim. Pochłonęła mnie jasność. Było tak, jakby świat się zatrzymał. Było dokładnie tak, jak powinno być. Ja i Noe. Noe i ja. Na zawsze. I wtedy ziemia zatrzęsła się gwałtownie.
Wstrząsy przerwały nasz pocałunek. Spojrzałam w dół i zobaczyłam, że podłoga się porusza. Na chwilę wróciłam do rzeczywistości. Zbliżający się strażnicy zamarli w bezruchu, zdjęci przerażeniem, gdy niewidzialna siła szarpnęła ich ciałami. Powoli zaczęli się cofać. - Nie przestawaj. - Noe pocałował mnie w szyję i jasność powróciła. Z rozkoszy odchyliłam się do tyłu. Ziemia zatrzęsła się jeszcze silniej. Znów wpiłam się w usta Noego, pragnąc jeszcze ostatniego pocałunku, zanim nas dopadną. Usłyszałam brzęk, gdy szyba za nami rozprysła się w drobny mak. Chwyciłam się Noego, próbując utrzymać równowagę, gdy świat wokół nas zadrżał w posadach. Rozległ się ogłuszający hałas. Nadal całując Noego, otworzyłam oczy i zerknęłam na boki. Podłoga pękła. Między nami a strażnikami utworzyła się potężna szczelina. Zbyt potężna, żeby można ją było przeskoczyć. -
Noe, patrz!
Przerwał pocałunek. -
Wiedziałem, że nam się uda!
Trzęsienie ziemi ustało i wszystko wróciło na swoje miejsce. -
Oni nie chcą odpuścić.
Strażnicy rzucili się do swojej broni. -
Czas uciekać.
Noe objął mnie i pocałował po raz ostatni, co sprawiło, że niebo zakwitło błyskawicami. Szybko wygramoliliśmy się przez roztrzaskane okno i uciekliśmy w ciemność nawałnicy.
40
Natychmiast przemokłam do suchej nitki. - Nie zapominaj, co obiecałaś - krzyknął Noe. Nie zapomniałam. Zbiegaliśmy po trawiastym wzgórzu, ślizgając się na mokrej ziemi i błocie. Bardziej chyba spadałam po zboczu, niż biegłam. Wzięłam głęboki oddech i wygnałam Noego ze swoich myśli. Choć słyszałam jego urywany oddech, nie zwracałam na niego uwagi. U podnóża rozpościerała się ciemna ściana lasu. Ponaglałam swoje obolałe ciało, by dostać się tam jak najprędzej. Odgarniałam włosy, które potężna ulewa przyklejała mi do twarzy. Wciąż słyszałam za sobą wycie syren. Strach dodawał mi sił. Byłam coraz bliżej ściany drzew. Biegłam i biegłam. Drogę oświetlały mi uderzające co jakiś czas błyskawice. Nagle poczułam, że deszcz zelżał. Znalazłam się pod baldachimem gałęzi. Wciąż miałam świadomość, że Noe jest naprawdę blisko mnie, jednak zmusiłam swój mózg, żeby to zignorował. Nie byłam pewna, kto kogo prowadzi. W milczeniu informowaliśmy się o obranym kierunku, nie uznając wzajemnie swojego istnienia, jak dwa duchy grające w chowanego. Im dalej biegliśmy w las, tym słabszy był deszcz. W pewnym momencie przeleciał nad nami helikopter. Rozdzieliliśmy się i przez pół godziny leżeliśmy na rozmokłej ziemi. Wyrzucenie Noego z mojej głowy było absolutnie
niemożliwe. Bałam się, że mózg mnie zdradzi i wydzieli energię, która pozwoli nas zlokalizować. Znowu ruszyliśmy przez las. Śmigłowiec co jakiś czas nawracał, ale jego dźwięk dochodził słabiej, ponieważ osłaniały nas gęste korony drzew. Niewiarygodne, jak wielką wytrzymałość ma ciało, gdy trzeba uciekać. Na w-fie zawsze byłam wybierana jako ostatnia, a kiedy graliśmy w siatkówkę, stałam nieporadnie z brzegu, padając na ziemię, gdy tylko piłka znalazła się zbyt blisko mojej głowy. Teraz jednak odkryłam w sobie ogromne pokłady siły. Przerażenie popychało mnie do przodu, a krańcowa desperacja pozwalała wstawać po każdym upadku. Biegliśmy przez godzinę, może nawet kilka godzin - nie wiedziałam. Pierwsze promienie świtu zaczęły tu i ówdzie przebijać się przez gęste poszycie. Bez słowa oboje jednocześnie się zatrzymaliśmy. Rozejrzałam się dokoła. Kto wie, gdzie byliśmy. Sądząc po akcencie strażników, założyłam, że wciąż jesteśmy w Anglii, ale gdzie konkretnie? Wokół był tylko las. jakakolwiek cywilizacja, a więc i pomoc, mogłyby być setki kilometrów stąd. Przypomniałam sobie pismo, które pokazała mi Anita, i poczułam dreszcze. Jaka pomoc? Kto niby miałby nam pomóc? Noe wspiął się na niewielki pagórek i najwyraźniej coś zauważył. Podążyłam za nim, szukając jakichkolwiek wskazówek co do naszego położenia. Szczyt stanowił niezły punkt widokowy, ale otaczało nas tylko morze drzew. Serce mi zamarło. Noe wskazał niewielkie skupisko kamieni. Wyglądały jak naprędce ułożone, by zasłonić wejście do jaskini. Nie mieliśmy jedzenia, nie mogliśmy liczyć na pomoc, ale przynajmniej znaleźliśmy schronienie. Nogi miałam ciężkie jak z ołowiu, ledwo utrzymywałam równowagę i czułam, że coś rozrywa mi płuca. Potrzebowałam odpoczynku.
Później się zastanowimy, co dalej. Wcisnęliśmy się do jaskini i zbadaliśmy jej wnętrze. Nie było źle. Okazała się głębsza, niż wydawało się na pierwszy rzut oka, i nie zalało jej wywołane przez nas oberwanie chmury. Osunęłam się po ścianie, poddając się ogromnemu zmęczeniu. Wszystko mnie bolało. Noe opadł na ziemię naprzeciwko mnie. Przez chwilę siedzieliśmy, gapiąc się na siebie i łapiąc oddech. - Możemy ze sobą rozmawiać? - spytałam, lekko przymykając oczy. - Nie mam pojęcia. - Zamrugał. - Nie wiem do końca, jak to działa. To wszystko tylko moje domysły. Uśmiechnęłam się krzepiąco. - Twoje domysły całkiem dobrze się sprawdziły. - Prawdopodobnie wcale nie tak dobrze. - Wbił wzrok w ziemię. Chciałam podejść do niego i go przytulić. Poczuć, jak mnie obejmuje, i znaleźć ulgę w jego ramionach. Wiedziałam jednak, że nie mogę. Sama myśl o tym mogła być niebezpieczna. Wyczuwając mój smutek, Noe zmusił się do uśmiechu. - Nie wierzę wprost, że udało nam się uciec. Czy to wszystko naprawdę się wydarzyło? Kiwnęłam głową. - Ciągle mam nadzieję, że obudzę się z tego koszmaru. Jego uśmiech przygasł. - Wiedziałem, że to, co nas łączy, jest wyjątkowe. Ale nawet nie myślałem, że... - Noe? - Oczy zaszły mi łzami. - Co teraz z nami będzie? Oparł głowę o kamienną ścianę i zamknął oczy.
- Nie mam pojęcia. Wiedziałem tylko, że cokolwiek się stanie, chcę jeszcze dłużej być z tobą. Nie mogłem zakończyć tego w taki sposób. Łza spłynęła mi po policzku. Mokre ubranie kleiło mi się do ciała. Kiedy zamknęłam oczy, wyobraziłam sobie, jakie byłoby nasze życie. Ciągle uciekalibyśmy, nieustannie oglądając się za siebie. Nie moglibyśmy się pocałować ani nawet dotknąć, wiedząc, że jeśli ulegniemy impulsom, jeśli choć na moment stracimy koncentrację, ludzie będą przez to cierpieć. Czy nasza miłość by to przetrwała? Czy to by było w ogóle życie? Po co poznawać przeznaczoną ci osobę, skoro nie możesz spędzić z nią życia? Normalnego życia, z sobotnim wylegiwaniem się w łóżku, z pocałunkami przed wyjściem do pracy, z podnieceniem, które odczuwasz, czekając na dotyk ukochanej osoby, z wieczorami na sofie przed telewizorem, gdy siedzicie objęci, promieniując miłością i wzajemnym oddaniem. Było możliwe też inne życie. Osobno. Dni wypełnione bólem, z dojmującą świadomością, że połączyło mnie z kimś przeznaczenie, ale nie możemy być razem. Próby zakochania się w kimś innym, choć wiadomo, że to nierealne. Ciągłe myślenie o Noem, zastanawianie się, gdzie jest, co porabia, czy udało mu się poznać kogoś, kto mnie zastąpił. Ciągłe uczucie niespełnienia, wieczne zmaganie się z pustką. Co to w ogóle był za wybór? Żaden. Słowo „wybór” sugeruje, że chcesz wybrać jedną z możliwości. Ja nie chciałam żadnej z nich. Każda oznaczała ból. Ból do końca życia. Oparłam głowę o szorstką ścianę jaskini i westchnęłam. Noe przewiercał mnie wzrokiem. Oczy miał podkrążone i pełne łez. - O czym tak myślisz? - zapytał z nutką niepokoju w głosie. Słowa wyrwały mi się z ust, zanim zdążyłam pomyśleć.
- Nigdy nie będziemy razem. - Kiedy usłyszałam własny głos, zrozumiałam, że to prawda. - Poppy, nie mów tak! - Twarz Noego stężała. - Zaszliśmy tak daleko. Nauczymy się, jak być razem! Jak być razem, by nie krzywdzić innych. - Nie. - Pokręciłam głową. - Jesteśmy warci więcej, Noe. Wiem, kim jesteśmy. - Więc zamierzasz się po prostu poddać? Jego słowa sprawiły mi ból. - Wiesz, że nie o to mi chodzi. Zastanów się. Czy naprawdę sądzisz, że możemy przeżyć razem życie, już nigdy nie trzymając się za ręce? Nigdy się nie całując? Nigdy nie uprawiając seksu? Myślisz, że moglibyśmy wziąć ślub? Tylko po co... I tak nie moglibyśmy mieć dzieci. To by nas zniszczyło. Sam o tym dobrze wiesz. To, co istnieje między nami, jest wyjątkowe. Nie chcę, żeby się rozpadło. Nie chcę patrzeć, jak się rozpada. Zauważyłam, jak z kącika oka spływa mu łza. Ten widok sprawił, że rozpłakałam się jeszcze mocniej. - Sam tak powiedziałeś tamtej nocy w hotelu. Miłość nie powinna być zakazana. Powinna być łatwa. Nie chcę walczyć o naszą miłość. Chcę, żeby została taka, jaka jest, nawet jeśli będzie już tylko wspomnieniem. Noe nagle wstał i podbiegł do mnie. Objął mnie i wtulił się w moje ramię. Płakał. - Nie możesz! - ostrzegłam go. - Jeśli będziemy się dotykać, znajdą nas. - Niech znajdą. - W jego głosie brzmiało napięcie. - Masz rację, Poppy. Nie chcę tego, boję się tego, ale masz rację. Nie mogę być z tobą tak, jakbym wcale nie był. Chcę nas zapamiętać takimi, jakimi jesteśmy. Doskonałymi. Młodymi i pijanymi z miłości.
- I jako wielkie zagrożenie dla całej cywilizacji? - Zaśmiałam się przez łzy. - Oczywiście! - odpowiedział ze śmiechem. - Powinni nakręcić o nas film. - Lub napisać książkę. Amanda byłaby zachwycona. Uwielbia taki kicz. - Przynajmniej ona byłaby szczęśliwa. - Lizzie pewnie zechciałaby sprzedać naszą historię do prasy. - Jasne. - Romeo i Julia dwudziestego pierwszego wieku? Noe zamilkł i chwycił moje dłonie. W jego wzroku dostrzegałam desperację. - Obiecaj mi, Poppy, że nie skończymy tak jak oni. - Jak kto? - Jak Romeo i ta kretynka Julia. Nie zabijaj się tylko dlatego, że nie możemy być razem. Nie zmarnuj sobie życia. Przeżyj je! Choć będziemy daleko od siebie, przeżyj je dla mnie. Korzystaj z niego. A ja przeżyję swoje dla ciebie. Dzięki temu w pewnym sensie będziemy razem. W jedyny sposób, w jaki możemy. Kiwnęłam głową, nadal płacząc. - Obiecuję. Noe nachylił się, by mnie pocałować, ale go powstrzymałam. - Nie możemy. Nie chcę już nikogo skrzywdzić. - W promieniu wielu kilometrów nikogo nie ma, zapewniam cię, Poppy. Proszę, pozwól nam być razem po raz ostatni. Przeżyjmy chwilę, którą zawsze będziemy mogli wspominać, aż do później starości. Zapamiętajmy uczucie, do którego będziemy wracać, żeby przypomnieć sobie, co to znaczy być kochanym, tak naprawdę kochanym, i co to znaczy tak naprawdę być razem. Nie było więcej słów. Tylko uczucia.
Kiedy całowaliśmy się z Noem, nie lunął deszcz, ziemia się nie zatrzęsła ani nie rozpętała się śnieżyca. Wręcz przeciwnie, słońce zaświeciło nieco mocniej. Jego promienie wpadały wprost do jaskini, ogrzewając nas. Niebo było niebieskie jak nigdy. Całowaliśmy się całą wieczność... a może tylko kilka chwil. Sama nie wiem. Wiem jedynie, że się uśmiechałam. Takim uśmiechem, od którego aż boli brzuch, uśmiechem zrodzonym z nadmiaru szczęścia. Uśmiechem, jaki pojawia się tylko wtedy, gdy jest się naprawdę zakochanym. Leżeliśmy mocno przytuleni. Noe obejmował mnie, przywierając ciałem do moich pleców. Mierzwił mi włosy. Światło wpadało przez szczeliny między głazami, sprawiając, że świat wyglądał, jakby otaczała nas aureola. Zamknęliśmy oczy i zasnęliśmy razem. Gdy dobiegł nas dźwięk helikoptera, nawet nie otworzyliśmy oczu. Noe ścisnął moją dłoń, a ja wiedziałam, że w ten sposób mówi mi: „Kocham cię”. I też ścisnęłam jego rękę. Leżeliśmy bez ruchu. Kiedy po nas wpadli, oboje wciąż się uśmiechaliśmy.
EPILOG
Ten dzień zaczął się jak każdy inny, od wschodu słońca. Promienie wpadały przez zasłony, a mój pokój w akademiku przybrał barwę żółtka. Zamknęłam oczy. Poczułam, jak słońce grzeje mi powieki. Już nie zasnę, dobrze o tym wiedziałam. Obserwowałam, jak światło powoli wspina się po ścianie. To naprawdę niesamowite. Życie toczy się dalej, dzień po dniu, nie dając ci żadnego znaku, że ten dzień różni się czymkolwiek od wszystkich innych. Że dzisiaj będzie trudniej. Zrzuciłam kołdrę i uderzyło mnie zimne powietrze. Zbliżało się Boże Narodzenie. Zabrali go dokładnie dwa lata temu. Napisałam już do Franka oraz znajomych z zajęć, że nie dotrę na pierwszy wykład. Stwierdziłam, że przy swoich ocenach jakoś uniknę konsekwencji. Frank i ja w końcu trafiliśmy na ten sam uniwerek i od czasu do czasu wybieraliśmy się na grungeowy koncert (co go mało cieszyło) lub przesiadywaliśmy razem w bibliotece. Lizzie miała mnie odwiedzić w ten weekend, a ponieważ udało mi się napisać zadany na następne zajęcia referat, mogłyśmy świętować jej mianowanie na redaktora gazety studenckiej. Przyjeżdżała jutro, nie mogłam się już doczekać. Lizzie stanowiła ogniwo, które trzymało nas razem. Miałam pewność, że usłyszę wszystkie plotki na temat Amandy i Ruth (a także - bez wątpienia - nowego chłopaka Ruth).
Darowałam sobie śniadanie. Wsunęłam do torby swój esej - miałam nadzieję, że był doskonały. Owinęłam się kilka razy zrobionym na drutach szalikiem i byłam już gotowa, by wyjść na mróz. Rocznice to dziwna sprawa. Konkretne daty obdarzone szczególnym znaczeniem. Kwadraciki w kalendarzu, do których odliczasz dni z niepokojem lub radością. Na co dzień twoje życie to pytania: „Co dalej?”, „Kto następny?” „Przepraszam, gdzie teraz, do cholery?”. W rocznice masz czas, żeby się zatrzymać i spojrzeć za siebie. To jak rozgrywający się w głowie balet, oparty na wydarzeniach z twojej przeszłości. Dokładnie dwa lata temu Noe i ja mieliśmy przekazać sobie nawzajem listy. Listy, które w niespodziewanym odruchu serca ludzie z organizacji pozwolili nam napisać. Dzięki nim mogliśmy być w pewnym sensie razem, gdy kolejne kratki kalendarza były skreślane jedna po drugiej w oszałamiającym pędzie do przyszłości. W uniwersyteckim ogrodzie było prawie pusto. Ludzi wystraszył mróz. Bardzo mi to odpowiadało. Po pierwsze dlatego, że chciałam to zrobić w samotności, a „samotność” to nie jest coś, o co łatwo na uniwersytecie. Po drugie dlatego, że mleko bananowe staje się jeszcze bardziej obciachowym napojem, kiedy jesteś studentką. Usiadłam na lodowatej ławce i zwróciłam twarz do bladego zimowego słońca. Wzniosłam toast do nieba. - dwoje zdrowie, Noe - wyszeptałam. - I nasze. Zamknęłam oczy, pragnąc i wyczekując tego. A kiedy już zaczęłam się martwić, że w zeszłym roku, podczas tamtej okropnej pierwszej rocznicy, tylko to sobie wyobraziłam, znowu się to stało. Nagle zerwał się wiatr - targał koronami drzew, rozwiewał mi włosy i
wywoływał gęsią skórkę. Powietrze zapachniało jabłkami. Poczułam, że Noe jest przy mnie. - Kocham cię - powiedziałam, a słońce nagle mocniej zaświeciło, rozświetlając każdą nagą gałąź i nadając otoczeniu srebrzysty połysk. To oznaczało, że nawiązaliśmy kontakt, byłam tego pewna. Wiedziałam, że gdziekolwiek był, dokładnie w tym samym momencie patrzył na to samo słońce i myślał o tym samym. Czegoś się nauczyłam od tamtego strasznego dnia. To, co pow i n n o się wydarzyć, nie zawsze jest tym, co n a p r a w d ę się wydarza - szczególnie gdy chodzi o miłość. Szczęśliwych zakończeń należy szukać w księgarniach, na półkach z powieściami. W rzeczywistości nikt nie gna za ukochaną przez lotnisko, by zatrzymać ją w ostatniej chwili, kiedy już wsiada do samolotu. Najbardziej popularny chłopak w szkole nie zakochuje się w kujonce. Przyjaciele nie uświadamiają sobie łączącego ich potężnego uczucia tak nagle, stojąc na szczycie Empire State Building, w deszczu, podczas noworocznego odliczania. Noe i ja nie moglibyśmy pobiec w kierunku zachodzącego słońca. Prawdziwa miłość nie wszystko wybacza. Prawdziwa miłość nie zawsze zwycięża. I co najważniejsze, prawdziwa miłość nie zawsze kończy się szczęśliwie - i nie o to w niej chodzi. Miłość zmienia ludzi. Kształtuje ich. Spala serce na popiół, ale później powstaje ono niczym feniks, silniejsze i wspanialsze niż kiedykolwiek. Wypiłam jeszcze trochę mleka i uśmiechnęłam się. Byłam z siebie dumna. Zaszłam tak daleko, choć w tym okropnym czasie po rozdzieleniu myślałam, że nie będę już nawet w stanie oddychać. Prawdziwym wyzwaniem nie jest życie, gdy wszystko idzie po twojej myśli. Wyzwaniem jest poradzić sobie z
tym, co mogłoby cię zniszczyć, jeśli na to pozwolisz. Sięgnęłam do torby i wyciągnęłam mój wyjątkowy zeszyt. Spomiędzy kartek wypadł list. Sam charakter pisma doprowadzał mnie do płaczu. Musnęłam palcami zagłębienia, które wyrył w papierze długopis. Przełknęłam łzy. Rozłożyłam kartkę i po raz kolejny przeczytałam ten list, choć znałam go już na pamięć. Poppy! Jest tak wiele do powiedzenia, że pewnie o czymś zapomnę i do końca życia będę żałował, że straciłem tę okazję. Ale jeśli tylko to Ci po mnie pozostanie, nie muszę pisać nic więcej. Kocham Cię, Poppy. Wiem, że nigdy nie będę miał już szansy, by Ci to powtórzyć, dlatego pamiętaj, że kiedy czytasz te słowa, to tak jakbym mówił je właśnie w tym momencie, gdziekolwiek się znajduję. Zawsze będę Cię kochał, na wieki, całym sercem. Ilekroć poczuję słońce na twarzy, będę myślał o Tobie, o naszych ostatnich wspólnych chwilach. Jestem Ci wdzięczny za nasze wspólne wspomnienia. Pomagają mi żyć. Życie jest długie, Poppy. Nie złam danej mi obietnicy. Nie poświęcaj swojego życia dla nas. Bądź sobą, bądź szczęśliwa. We wszystkim, co robisz, znajduj radość. Proszę cię tylko o jedno: każdego roku, tego właśnie dnia, spójrzmy w słońce i wznieśmy za siebie nawzajem toast. I pomyślmy przez chwilę o nas, o tym, jacy byliśmy. Dzięki temu zawsze będziemy razem. Jesteś doskonała, a ja na zawsze jestem Twój.
Noe
Tak właśnie wygląda miłość. Jakakolwiek jest, jakakolwiek była - nigdy nas nie opuści. Jeśli nas dotknęła, to już pozostanie z nami na zawsze. Jej blask nie zniknie nigdy. Ta cudowna świadomość będzie towarzyszyć nam do końca życia... Ktoś mnie kiedyś pokochał i to było piękne. Nikt nie może mi tego odebrać. Czasami musimy to sobie przypomnieć. Uświadomić. Zrozumieć, jakie mieliśmy szczęście, że w ogóle nam się to przydarzyło. A czasami jedyne, co można zrobić, to powstrzymać łzy, pogodzić się z tym, co nieuniknione, i ze światłem i miłością w sercu żyć dalej, żyć z całych sił. kjlklk k