Fitzpatrick Becca-Black Ice

Dla Rileya i Jace’a za opowiedziane mi historie

KWIECIEŃ Zdezelowana furgonetka marki Chevrolet zatrzymała się z głośnym zgrzytem. Uderzenie głową o szybę wyrwało Lauren Huntsman ze snu. Półprzytomna kilka razy zamrugała oczami. Głowę wypełniały jej same strzępki i fragmenty wspomnień. Gdyby tylko zdołała poskładać je w całość, być może udałoby się jej odtworzyć obraz minionego wieczora. Póki co ten obraz leżał roztrzaskany na kawałki wewnątrz jej pulsującej z bólu głowy. Lauren pamiętała tylko kakofonię muzyki country, wrzaskliwych śmiechów oraz transmisji meczu koszykówki dobiegającej z umieszczonego pod sufitem telewizora. Przyćmione światła. Półki pełne butelek, których szkło mieniło się zielenią, bursztynem i czernią. Czerń. Lauren chciała się właśnie napić z czarnej butelki, ponieważ znajdujący się w niej alkohol wprawiał ją w stan przyjemnego oszołomienia. Czyjaś ręka pewnym ruchem napełniła jej kieliszek, a Lauren natychmiast go opróżniła. – Jeszcze jeden – zażądała zachrypłym głosem, stawiając puste szkło na barze. Pamiętała, jak powoli kołysała się w tańcu przytulona do biodra jakiegoś kowboja. Zabrała mu kapelusz – na niej wyglądał o wiele lepiej. Czarny stetson idealnie pasował jej do małej czarnej, czarnego drinka i podłego, czarnego jak smoła nastroju, w jakim się obecnie znajdowała. Na szczęście nie mógł się on zbyt długo utrzymać w takiej jak ta spelunce, będącej niezwykłym zjawiskiem na mapie nadętego, pretensjonalnego Jackson Hole w stanie Wyoming, gdzie Lauren wraz z rodziną spędzała ferie wielkanocne. Była pewna, że rodzice nigdy jej tu nie znajdą. Ta myśl towarzyszyła jej niczym jasne światło na horyzoncie. Lauren czuła, że niebawem będzie już tak wstawiona, że nawet nie zdoła sobie przypomnieć, jak wyglądają jej rodzice. Ich pełne dezaprobaty spojrzenia już rozmywały się w jej pamięci niczym świeża farba spływająca po płótnie. Farba. Kolor. Sztuka. Lauren próbowała uciec do świata zachlapanych farbą dżinsów i pachnących terpentyną palców, do świata duchowego oświecenia, lecz rodzice brutalnie ją stamtąd wyrwali i odcięli do niego dostęp. Nie chcieli mieć w rodzinie wolnego jak ptak artystę, lecz córkę z dyplomem Stanforda. Gdyby tylko potrafili ją kochać. Wówczas Lauren nie musiałaby nosić obcisłych, wyzywających sukienek, które doprowadzały jej matkę do wściekłości, ani też wykorzystywać swoich pasji do tego, by obrażać sztywne, wielkopańskie zasady ojca. Lauren nieomal żałowała, że matka nie może zobaczyć, jak jej córeczka teraz tańczy, ocierając się o nogę kowboja. Kołysze się wtulona w niego biodrami. Szepcze mu do ucha najsprośniejsze rzeczy, jakie przychodzą jej do głowy. Przerwali taniec tylko po to, żeby on mógł przynieść jej z baru nowego drinka. Lauren przysięgłaby jednak, że tym razem smakował inaczej. A może była już tak pijana, że wydawało jej się jedynie, iż alkohol ma bardziej gorzki smak. Wtedy kowboj spytał ją, czy chciałaby pójść w jakieś ustronne miejsce. Lauren nie zastanawiała się długo. Jej matka na pewno by tego nie pochwaliła, więc odpowiedź była oczywista. *

Drzwi furgonetki od strony pasażera otwarły się i Lauren zdołała na tyle długo skupić swój rozbiegany wzrok, by dostrzec przed sobą kowboja z knajpy. Po raz pierwszy zauważyła

zakrzywienie na grzbiecie jego nosa: zapewne pamiątka po jakiejś barowej bójce. To oznaczało, że nieznajomy ma dość porywczy charakter i Lauren powinna go wyjątkowo polubić, ale – co dziwne – uznała, że wolałaby trafić na kogoś znacznie bardziej zrównoważonego niż na faceta, który zwykł wdawać się w niepoważne bijatyki. Tak zresztą nakazuje dobre wychowanie, jak powiedziałaby matka. Lauren zganiła się w duchu za tę irytująco rozważną postawę, zrzucając całą winę na karb zmęczenia. Musiała się wyspać. I to natychmiast. Kowboj zdjął jej z głowy kapelusz i założył go na swoją gęstą, rozczochraną blond czuprynę. „Znalezione, nie kradzione”, chciała zaprotestować Lauren, ale nie była w stanie wydobyć z siebie głosu. Kowboj podniósł ją z siedzenia i przerzucił sobie przez ramię. Tył jej sukienki podjechał do góry, ale Lauren nie potrafiła zmusić swych rąk, by ją obciągnęły. Miała wrażenie, że jej głowa jest ciężka i krucha niczym jeden z kryształowych wazonów matki. Ale chwilę po tym, gdy naszła ją ta myśl, jej głowa zrobiła się cudownie lekka i zdawała się unosić w powietrzu oderwana od reszty ciała. Lauren nie mogła sobie przypomnieć, jak się tu dostała. Przyjechali furgonetką? Wpatrywała się w obcasy butów kowboja zostawiających ślady w wymieszanym z rozmokłą ziemią śniegu. Ciało Lauren podskakiwało przy każdym kroku, co przyprawiało ją o nieustanne fale mdłości. Przejmująco zimne powietrze w połączeniu z ostrym zapachem sosen drażniło jej nos. Na ganku skrzypiała zawieszona na łańcuchach huśtawka, a dzwoneczki wietrzne pobrzękiwały delikatnie w ciemnościach. Na ten dźwięk Lauren głęboko westchnęła. Przyprawił ją o dreszcz. Usłyszała, że kowboj otwiera drzwi. Starała się utrzymać rozwarte powieki na tyle długo, by choć w przybliżeniu zorientować się, gdzie się znajduje. Rano będzie musiała zadzwonić do brata i poprosić go, by po nią przyjechał. Zakładając, że zdoła udzielić mu jakichkolwiek wskazówek, pomyślała z ironią. Brat odwiezie ją z powrotem do hotelu, ochrzaniając po drodze, że jest nieodpowiedzialna i niszczy samą siebie. Wiedziała jednak, że na pewno jej pomoże. Tak jak zawsze. Kowboj postawił ją na nogi i przytrzymał za ramiona, żeby nie upadła. Lauren rozejrzała się wokół mętnym wzrokiem. Domek. Przywiózł ją do górskiego, drewnianego domku. W pokoju znajdowały się rustykalne sosnowe meble, które wszędzie indziej poza chatkami w górach wyglądają strasznie kiczowato. Otwarte drzwi na drugim końcu pomieszczenia prowadziły do małego składziku z plastikowymi półkami na ścianach. W środku nie było nic poza pojedynczym słupem biegnącym od podłogi do sufitu oraz skierowaną w jego stronę kamerą na statywie. Mimo że wciąż była otumaniona, Lauren poczuła, jak ściska ją strach. Musiała się stąd wydostać. Zaraz wydarzy się coś złego. Ale jej stopy ani drgnęły. Kowboj oparł ją o słup. Gdy tylko ją puścił, Lauren osunęła się na podłogę. Jej szpilki dziwnie się wykręciły. Lauren była zbyt pijana, by podnieść się o własnych siłach. Wszystko wokół niej wirowało, a ona rozpaczliwie rozglądała się w poszukiwaniu drzwi, przez które mogłaby uciec. Im mocniej starała się skupić, tym pokój wokół niej szybciej się kręcił. Cała zawartość żołądka podeszła jej do gardła, dziewczyna przechyliła więc na bok głowę, by nie pobrudzić sobie ubrania. – Zostawiłaś ją w barze – powiedział kowboj, zakładając Lauren czapeczkę baseballową Cardinalsów. Był to prezent od brata, który dostała przed kilkoma tygodniami, gdy przyjęto ją na uniwersytet Stanforda. Pewnie rodzice kazali mu go kupić. Ale gdy Lauren oznajmiła, że nie

wybiera się na Stanford ani na żadną inną uczelnię, jej ojciec dosłownie stracił oddech i zrobił się cały purpurowy. Była niemal pewna, że zaraz z uszu pójdzie mu para, jakby był postacią z kreskówki. Kowboj ściągnął jej przez głowę złoty łańcuszek, drapiąc ją szorstkimi knykciami po policzku. – Jest cenny? – spytał, przyglądając się z bliska medalionowi w kształcie serca. – Jest mój – odparła Lauren, czując się nagle całkowicie osaczona. Mógł sobie wziąć swój śmierdzący kapelusz, ale medalik należał do niej. Rodzice podarowali go jej dwanaście lat temu z okazji jej pierwszego występu baletowego. Był to pierwszy i ostatni raz, kiedy zaakceptowali coś, co ona sama zainicjowała. Medalion stanowił jedyną rzecz, która przypominała Lauren, że w głębi serca jednak ją kochali. Z wyjątkiem baletu jej dzieciństwo było kształtowane i kierowane wyłącznie w zgodzie z ich wizją. Przed dwoma laty szesnastoletnia Lauren postanowiła zacząć żyć po swojemu. Wciągnęła ją sztuka, teatr, kapele indierockowe, żywiołowy, improwizowany taniec współczesny, chodziła na spotkania z politycznymi aktywistami i intelektualistami (bynajmniej nie wyrzutkami!), którzy rzucili studia na rzecz alternatywnych metod edukacji. A do tego zaczęła się spotykać z chłopakiem o błyskotliwym, choć mocno pokręconym umyśle, który palił trawkę i zapisywał swoje wiersze na murach kościołów, ławkach w parku, samochodach oraz jej wygłodniałej duszy. Rodzice z wyraźnym niesmakiem wyrażali się o nowym stylu życia Lauren. Dawali jej kolejne szlabany, narzucali wciąż nowe reguły, coraz bardziej zacieśniając ściany domowego więzienia i pozbawiając ją resztek życiowej radości. Jedynym sposobem walki z nimi, jaki znała, było nieposłuszeństwo. Gdy rzuciła balet, zamknęła się w pokoju i płakała, ale teraz musiała odpowiedzieć im pięknym za nadobne. Musiała sprawić, by cierpieli. Nie pozwoli im wybierać, którą część jej osobowości będą kochać. Albo zaakceptują ją w całości taką, jaka jest, albo utracą na zawsze. Taki był jej warunek. Choć miała zaledwie osiemnaście lat, Lauren była niezachwiana w tym postanowieniu. – Mój – powtórzyła, mając na myśli medalion. Wypowiedzenie tego jednego słowa wymagało od niej stuprocentowej koncentracji. Wiedziała, że musi najpierw odzyskać cenną pamiątkę, a później jak najszybciej się stąd wydostać. Ale jej ciałem owładnęło coś dziwnego: jak gdyby przyglądała się wszystkiemu, co się wokół niej dzieje, nie odczuwając przy tym żadnych emocji. Kowboj zawiesił łańcuszek z medalionem na gałce u drzwi. Następnie związał ręce Lauren w nadgarstkach szorstkim sznurem. Dziewczyna skrzywiła się z bólu, gdy zacisnął mocno węzeł. „Nie może mi tego robić”, pomyślała półprzytomna. Zgodziła się tu z nim przyjechać, ale na coś takiego się nie pisała. – Wypuść… mnie – zażądała bełkotliwie. Wypadło to niezbyt przekonująco, tylko policzki zaczerwieniły jej się z upokorzenia. Zwykle słowa – piękne, jasne i inspirujące – czekały na nią starannie dobrane i ułożone. Ale teraz wszystkie wysypały się z jej otumanionej głowy niczym z rozprutej kieszeni. Szarpnęła do przodu ramionami, lecz bezskutecznie. Mężczyzna przywiązał ją do słupa. I jak teraz odzyska medalion? Myśl, że mogłaby go stracić, napełniła ją trwogą. Gdyby tylko jej brat odebrał telefon. Zostawiła mu wiadomość, że zamierza iść się upić do knajpy. To był rodzaj testu. Sprawdzała go w ten sposób nieustająco – niemal co weekend – ale teraz po raz pierwszy zignorował jej telefon. Chciała tylko wiedzieć, że zależy mu na niej na tyle, by powstrzymać ją przed zrobieniem jakiejś głupoty. Może jednak w końcu postawił na niej krzyżyk?

Kowboj ruszył w stronę wyjścia. Zatrzymał się na chwilę w drzwiach i uniósł do góry czarnego stetsona, spod którego błysnęły jego pożądliwe i pełne samozadowolenia niebieskie oczy. Lauren pojęła wreszcie, jak ogromny błąd popełniła. On nawet jej nie lubił. Czyżby zamierzał szantażować ją kompromitującymi zdjęciami? To po to ustawił tu kamerę? Pewnie wie, że jej rodzice zapłacą mu za nie każdą cenę. – W szopie z tyłu schowałem dla ciebie małą niespodziankę – powiedział, przeciągając samogłoski. – Tylko nigdzie nie odchodź, słyszysz? Oddech Lauren stał się szybki i urywany. Chciała mu wygarnąć, co sądzi o jego niespodziance. Ale powieki coraz mocniej jej ciążyły i za każdym razem musiała wkładać coraz więcej wysiłku, aby je otworzyć. Rozpłakała się. Bywała już w swym życiu pijana, ale nigdy aż tak. Kowboj musiał jej coś dosypać do drinka. Jakiś narkotyk. Robiła się od tego zmęczona i ociężała. Próbowała przerwać linę, pocierając nią o słup. Całe jej ciało ogarniała senność. Musiała z nią walczyć. Kiedy mężczyzna wróci, zrobi jej coś okropnego. Nie może mu na to pozwolić. Sylwetka kowboja zamajaczyła w drzwiach wcześniej, niż Lauren się spodziewała. Światło z wnętrza pokoju podświetlało go od tyłu, przez co cień padający na podłogę składziku był dwa razy dłuższy od mężczyzny. Kowboj nie miał już na głowie kapelusza i wydawał się większy niż przedtem, ale nie to przykuło uwagę Lauren. Spojrzała na jego ręce. Trzymał w nich drugą linę i szarpnięciem sprawdził, czy jest dostatecznie mocna. Podszedł do Lauren i drżącymi dłońmi obwiązał jej szyję. Stanął za słupem i mocno pociągnął za linę. W głowie Lauren zamigotały nagle setki świateł. Mężczyzna ciągnął zbyt mocno. Dziewczyna wyczuwała instynktownie, że napastnik jest zdenerwowany i zarazem podniecony. Czuła to w pełnym ekscytacji drżeniu jego ciała. Słyszała jego chrapliwy oddech, który z każdą chwilą stawał się coraz szybszy i bardziej gorączkowy, ale nie ze zmęczenia. Od adrenaliny. Na myśl o tym żołądek Lauren skręcił się ze strachu. On czerpał z tego przyjemność. Nagle usłyszała dziwny charkot i z przerażeniem zdała sobie sprawę, że wydobywa się wprost z jej gardła. Ten dźwięk najwyraźniej przestraszył kowboja, ponieważ zaklął i pociągnął za linę jeszcze mocniej. Lauren krzyczała raz po raz, ale krzyk ten słychać było tylko w jej głowie. Krzyczała, a coraz silniejszy ucisk na szyi popychał ją w stronę śmierci. On wcale nie chciał robić jej zdjęć. Chciał ją zabić. Lauren nie mogła pozwolić, by to straszliwe miejsce było ostatnią rzeczą, jaką zobaczy w życiu. Zamknęła więc oczy i zapadła się w ciemność.

ROK PÓŹNIEJ

ROZDZIAŁ 1 Jeśli umrę, to na pewno nie z powodu wyziębienia. Tak postanowiłam, gdy wepchnęłam śpiwór z gęsiego pierza na tył mojego jeepa wranglera wraz z pięcioma workami pełnymi ubrań, polarów, wełnianych koców, ciepłych poszew, ogrzewaczy do palców u stóp i karimat. Zadowolona, że wszystko jest zabezpieczone specjalnymi pasami i nic mi nie wypadnie podczas trzygodzinnej jazdy do Idlewilde, zamknęłam tylną klapę i wytarłam ręce w dżinsowe szorty. W moim telefonie rozległ się głos Roda Stewarta śpiewającego If you want my body… Razem z nim zanuciłam …and you think I’m sexy i dopiero wtedy odebrałam. Po drugiej stronie ulicy pani Pritchard z hukiem zatrzasnęła okno w swoim salonie. Serio. Ale nie mogłam pozwolić, by taki świetny dzwonek się zmarnował i nie wybrzmiał do końca. – Cześć, dziewczyno – przywitała się Korbie, a w tle dał się słyszeć odgłos pękającego balonu z gumy do żucia. – Wszystko zgodnie z planem? – Jest mały problem. W jeepie nie ma już więcej miejsca – oznajmiłam z pełnym dramatyzmu westchnieniem. Od kiedy sięgałam pamięcią, byłyśmy z Korbie najlepszymi przyjaciółkami, ale traktowałyśmy się w zasadzie bardziej jak siostry. A to oznaczało, że często się ze sobą droczyłyśmy. – Spakowałam śpiwory i cały sprzęt, ale będziemy musiały zostawić jedną torbę. Tę granatową z różowymi uszami. – Jak zostawisz moją torbę, możesz też pożegnać się z moją forsą. – Mogłam się domyślić, że zagrasz kartą bogatej dziedziczki. – Niby czemu mam ukrywać, że jestem bogata? Miej pretensje do tych, co się rozwodzą i zatrudniają moją mamę. Gdyby ludzie potrafili po prostu dać sobie buziaka na zgodę, zostałaby bezrobotna. – A wtedy musielibyście się wyprowadzić. Jeśli więc o mnie chodzi, rozwody są super. Korbie zachichotała rozbawiona. – Właśnie dzwoniłam do Beara – dodała. – Jeszcze nie zaczął się pakować, ale przysięga, że spotka się z nami w Idlewilde przed zmrokiem. – Idlewilde to malowniczo położony domek letniskowy w Parku Narodowym Grand Teton. Domek należał do rodziny Korbie i przez najbliższy tydzień miał być naszym jedynym łącznikiem z cywilizacją. – Powiedziałam mu, że jeśli sama mam strącać nietoperze z okapu, to czeka go długi tydzień celibatu. – Wciąż nie mogę uwierzyć, że rodzice pozwolili ci spędzić przerwę wiosenną z chłopakiem. – No cóż – zaczęła Korbie z pewnym wahaniem. – Wiedziałam! Coś się za tym kryje. – Calvin będzie moją przyzwoitką. – Co? – Calvin wraca do domu na przerwę wiosenną i tata zmusił go, żeby pojechał z nami. Jeszcze z nim nawet nie rozmawiałam, ale podejrzewam, że jest nieźle wkurzony. Nie cierpi, gdy ojciec mówi mu, co ma robić. Zwłaszcza teraz, gdy jest już w college’u. Będzie pewnie w okropnym nastroju i to ja będę musiała go znosić. Usiadłam na zderzaku jeepa, czując, jak moje nogi stają się nagle jak z waty. Nie mogłam oddychać. W jednej chwili znów wrócił do mnie duch Calvina. Pamiętam, jak po raz pierwszy się pocałowaliśmy. Podczas zabawy w chowanego nad brzegiem rzeki za jego domem. Dotknął palcami ramiączka mojego stanika i wsunął mi język do ust, a wszędzie wokół słychać było

brzęczenie komarów. Zmarnowałam pięć stron w pamiętniku, niemal do znudzenia wciąż na nowo odtwarzając tę scenę. – Ma przyjechać w każdej chwili – powiedziała Korbie. – Ale kicha, co nie? Ale tobie już przeszło po rozstaniu z nim, prawda? – No pewnie – starałam się brzmieć, jakby Calvin w ogóle już mnie nie obchodził. – Nie chcę, żebyś się czuła skrępowana. – Daj spokój. Całe wieki nie myślałam o twoim bracie. – Po czym wypaliłam: – A może to ja popilnuję ciebie i Beara? Powiedz rodzicom, że nie potrzebujemy Calvina. Tak naprawdę nie czułam się jeszcze na siłach, by się z nim spotkać. Może spróbuję się jakoś wykręcić od tego wyjazdu? Może udam, że jestem chora? Ale to przecież moja wyprawa. Ciężko pracowałam, by ją zorganizować. Nie pozwolę zepsuć jej Calvinowi. Napsuł już dostatecznie dużo. – Nie pójdą na to – odparła Korbie. – Calvin ma się dziś spotkać z nami w Idlewilde. – Dzisiaj? A co z jego rzeczami? Nie zdąży się spakować – zauważyłam. – My się pakujemy od kilku dni. – Hej, przecież mówimy o Calvinie. On praktycznie urodził się w górach. Poczekaj, mam Beara na drugiej linii. Zaraz oddzwonię. Rozłączyłam się i wyciągnęłam na trawniku. Wdech, wydech. Kiedy wreszcie dałam sobie spokój z Calvinem, on znowu wraca do mojego życia i zmusza mnie do stoczenia z nim kolejnej rundy. Niemal roześmiałam się w głos. Ostatnie słowo zawsze musi należeć do niego, pomyślałam ironicznie. To oczywiste, że Calvin nie potrzebował czasu, by się przygotować do wyjazdu – właściwie wychował się w górach otaczających Idlewilde. Wszystkie potrzebne rzeczy miał pewnie spakowane w szafie, w każdej chwili był gotowy do wyruszenia w góry. Cofnęłam się pamięcią o kilka miesięcy, do jesieni. Calvin od pięciu tygodni studiował na uniwersytecie Stanforda, gdy mnie rzucił. W dodatku zrobił to przez telefon. W noc, kiedy naprawdę potrzebowałam mieć go przy sobie. Nie miałam nawet siły o tym myśleć. Pamięć o tamtej nocy i o tym, jak się skończyła, wciąż była zbyt bolesna. Po wszystkim Korbie pozwoliła mi z litości zaplanować wypad podczas przerwy wiosennej, licząc, że to mnie nieco rozweseli. Nasze dwie najbliższe przyjaciółki, Rachel i Emilie, wybierały się na Hawaje. Zastanawiałyśmy się z Korbie, czy nie spędzić z nimi tygodnia na plażach O’ahu. Muszę być chyba jakąś skończoną masochistką, ponieważ powiedziałam adiós Hawajom i oświadczyłam, że jedziemy z plecakami w góry Teton. Nawet jeśli Korbie domyśliła się, dlaczego wybrałam jednak Teton, była na tyle delikatna, że powstrzymała się od wszelkich komentarzy. Otóż wiedziałam, że przerwa wiosenna na studiach Calvina zbiega się w czasie z naszą, i wiedziałam też, jak bardzo lubi on wędrówki po Teton. Miałam nadzieję, że kiedy dowie się o naszej wyprawie, sam się na nią wprosi. Desperacko pragnęłam spędzić z nim trochę czasu, chciałam, żeby ujrzał mnie w zupełnie nowym świetle i pożałował tego, jakim był głupkiem, że mnie rzucił. Ale po kilku miesiącach bez żadnej wiadomości od niego w końcu zrozumiałam, że nie jest zainteresowany wyprawą, ponieważ ani trochę go nie obchodzę. Wcale nie chce do mnie wrócić. Porzuciłam więc jakąkolwiek nadzieję, że kiedyś możemy być jeszcze razem, i wzięłam się wreszcie w garść. Skończyłam z Calvinem. Ta wyprawa miała być wyłącznie dla mojej przyjemności. Koniec z rozpamiętywaniem tego, co było, trzeba skupić się na tym, co jest teraz. Calvin

wraca do domu. Spotkamy się ze sobą po raz pierwszy od ośmiu miesięcy. Co mam mu powiedzieć? Czy nie będzie niezręcznie? Oczywiście, że będzie. Ciekawe, czy przytyłam, odkąd widzieliśmy się po raz ostatni, pomyślałam i natychmiast zawstydziłam się swoją próżnością. Ale chyba nie przytyłam. Na pewno miałam za to ładnie wyrzeźbione nogi, bo przygotowując się do wyprawy, dużo biegałam i ćwiczyłam z ciężarkami. Próbowałam skoncentrować się na myślach o moich seksownych nogach, ale wcale nie czułam się przez to lepiej. Szczerze mówiąc, miałam ochotę zwymiotować. Nie mogłam się teraz spotkać z Calvinem. Wydawało mi się, że już mi przeszło, ale teraz cały ten ból wracał i wzbierał w mojej piersi. Zmusiłam się do kilku głębszych oddechów, starając się uspokoić, i wsłuchiwałam się w radio grające w jeepie. Nadawali akurat prognozę pogody. „… dwa układy burzowe zmierzają w kierunku południowo-wschodniego Idaho. Dziś wieczorem prawdopodobieństwo opadów deszczu wzrośnie do dziewięćdziesięciu procent. Możliwe są burze z piorunami oraz silny wiatr”. Przesunęłam okulary przeciwsłoneczne na czubek głowy i popatrzyłam spod zmrużonych powiek na błękitne niebo ciągnące się od jednego horyzontu do drugiego. Ani jednej chmurki. Gdyby jednak miał przyjść deszcz, wolałabym znaleźć się w drodze, zanim rozpada się na dobre. Całe szczęście mieliśmy wyjechać z Idaho i uciec przed burzą do Wyoming. – Tato! – krzyknęłam w kierunku otwartych okien domu. Chwilę później mój ojciec pojawił się we frontowych drzwiach. Przechyliłam głowę i przybrawszy moją najlepszą minę małej córeczki tatusia, powiedziałam: – Tato, potrzebuję pieniędzy na paliwo. – A co się stało z twoim kieszonkowym? – Musiałam kupić różne rzeczy na wyprawę – wyjaśniłam. – Nie mówiono ci, że pieniądze nie rosną na drzewach? – drażnił się ze mną tatą, kręcąc z politowaniem głową. Zerwałam się z trawy i pocałowałam go w policzek. – Ale ja naprawdę potrzebuję pieniędzy na paliwo. – Oczywiście, że tak. – Wyjął portfel z cichym, pełnym rezygnacji westchnieniem i wręczył mi cztery spłowiałe, zmięte dwudziestki. – Pilnuj, żeby poziom paliwa nie spadł poniżej jednej czwartej baku, słyszysz? W górach może być trudno znaleźć stację benzynową. Nie ma nic gorszego, niż utknąć na pustkowiu bez benzyny. Schowałam pieniądze do kieszeni i posłałam mu anielski uśmiech. – A już najlepiej spać z telefonem komórkowym i liną holowniczą pod poduszką, tak na wszelki wypadek. – Britt… – Tylko żartuję – zachichotałam. – Na pewno nigdzie nie utknę. Wskoczyłam do jeepa. Wcześniej opuściłam dach i słońce przyjemnie nagrzało mój fotel. Unosząc się nieco, sprawdziłam we wstecznym lusterku, jak wyglądam. Pod koniec lata moje włosy staną się jasne jak masło. Poza tym wzbogaciłam się o dziesięć nowych piegów na twarzy. Po ojcu odziedziczyłam niemieckie geny, a po matce – szwedzkie. Prawdopodobieństwo oparzeń słonecznych? Stuprocentowe. Wzięłam więc z fotela pasażera kapelusz słomkowy i nałożyłam go na głowę. Poza tym byłam na bosaka. Idealny strój na przejażdżkę do 7-Eleven. Dziesięć minut później byłam już w sklepie i napełniałam kubek mrożonym koktajlem owocowym. Upiłam trochę z wierzchu i znów dolałam do pełna. Willie Hennessey, który

pracował na kasie, rzucił mi wymowne spojrzenie. – Do licha, ależ proszę, nie krępuj się – powiedział. – Skoro nalegasz – odparłam radośnie, włożyłam słomkę do ust i jeszcze raz dolałam sobie koktajlu. – Powinienem tu stać na straży porządku. – To tylko dwa małe łyki, Willie. Nikt przecież nie zbankrutuje z powodu dwóch łyczków. Od kiedy to stałeś się takim zrzędą? – Od kiedy zaczęłaś podkradać koktajl i udawać, że nie umiesz obsługiwać dystrybutora do paliwa, a ja muszę tankować twój samochód za ciebie. Za każdym razem kiedy tu przyjeżdżasz, mam ochotę palnąć się w głowę. Zmarszczyłam nos. – Nie chcę, żeby ręce śmierdziały mi benzyną. Poza tym wyjątkowo dobrze radzisz sobie z tankowaniem, Willie – dodałam z przymilnym uśmiechem. – Trening czyni mistrza – mruknął. Ruszyłam na bosaka wzdłuż sklepowych alejek w poszukiwaniu żelków i krakersów, myśląc, że jeśli Willie nie lubi tankować mojego samochodu, powinien zastanowić się nad zmianą pracy, gdy rozległ się dźwięk otwieranych drzwi. Nie usłyszałam nawet żadnych kroków, gdy nagle dwie ciepłe, stwardniałe dłonie zasłoniły mi oczy. – Zgadnij kto to? Czując jego znajomy, balsamiczny zapach, praktycznie zamarłam. Modliłam się, by nie poczuł, jak moja twarz zapłoniła się pod jego dotykiem. Przez bardzo długą chwilę nie mogłam wydobyć z siebie głosu. Zupełnie, jakby się skurczył i zapadł w głąb gardła. – Jakaś podpowiedź? – Miałam nadzieję, że brzmię, jakbym była znudzona. Albo chociaż odrobinę zirytowana. Byle tylko nie zraniona. – Niski. Gruby. Z ohydnie wystającymi zębami. – Jego łagodny, szelmowski głos wydawał mi się po wszystkich tych miesiącach znajomy i zarazem obcy. Stał tak blisko mnie, że zakręciło mi się w głowie. Bałam się, że zaraz zacznę na niego krzyczeć, i to na samym środku sklepu. Ale z drugiej strony obawiałam się, że jeśli dopuszczę go do siebie zbyt blisko, w ogóle nie będę na niego krzyczeć. A przecież chciałam krzyczeć. Przez osiem miesięcy ćwiczyłam w głowie, co mu powiem, gdy się spotkamy, i byłam wreszcie gotowa to z siebie wyrzucić. – W takim razie to musi być… Calvin Versteeg – odparłam niedbałym tonem i poczułam ogromną ulgę, że wyszło mi to tak naturalnie. Cal stanął przede mną, oparł się łokciem o sklepową półkę i posłał mi wilczy uśmiech. Ten diabelski urok już od dawna był jego znakiem rozpoznawczym. Kiedyś z łatwością dawałam się na niego nabierać, ale teraz byłam zdecydowanie silniejsza. Próbując ignorować przystojną twarz Calvina, obrzuciłam go raz jeszcze znudzonym spojrzeniem. Wyglądało na to, że jego włosy nie widziały się dziś rano z grzebieniem. Były dłuższe niż ostatnim razem, kiedy go widziałam. W upalne dni, po ciężkim treningu na bieżni, gdy kapał z nich pot, przybierały barwę kory drzewa. Na to wspomnienie poczułam gdzieś w środku ukłucie bólu. Odłożywszy na bok sentymenty, spojrzałam na Calvina z zimną obojętnością. – Czego chcesz? Bez pytania o zgodę odsunął na bok słomkę w moim kubku, nachylił się i pociągnął z niego łyk, po czym wytarł usta wierzchem dłoni. – Opowiedz mi o tym waszym biwaku. Odsunęłam napój spoza jego zasięgu. – To wyprawa w góry – powiedziałam z naciskiem. Uznałam, że to rozróżnienie jest

istotne. Każdy może się wybrać na biwak. Wspinanie się po górach wymaga zaś pewnych umiejętności oraz odwagi. – Masz wszystko, co potrzebne? – spytał. – Kilku rzeczy jeszcze mi brakuje. – Wzruszyłam ramionami. – Hej, każda dziewczyna potrzebuje błyszczyka do ust, no nie? – Nie oszukujmy się. Korbie nie wypuści cię nawet na krok z domku. Ona panicznie boi się świeżego powietrza. A ty nie potrafisz się jej sprzeciwić. – Postukał się w czoło z miną mędrca. – Już ja was dobrze znam. Spojrzałam na niego z oburzeniem. – Przez cały tydzień zamierzamy chodzić po górach. Nasza trasa liczy sześćdziesiąt kilometrów. No może trochę przesadziłam. W rzeczywistości Korbie zgodziła się pokonać dziennie najwyżej trzy kilometry i tylko pod warunkiem, że będziemy wędrować dookoła Idlewilde, na wypadek gdybyśmy nagle musieli skorzystać ze znajdujących się w nim udogodnień albo potrzebowali szybkiego dostępu do telewizji kablowej. Choć nigdy tak naprawdę nie spodziewałam się, że przez cały tydzień będziemy włóczyć się po górach, planowałam zostawić na jeden dzień Korbie i Beara w domku i sama wybrać się na wycieczkę. Chciałam sprawdzić, jak dobrze jestem przygotowana. Oczywiście skoro Calvin miał do nas dołączyć, to na pewno szybko przejrzy nasze prawdziwe plany, ale w tej chwili zależało mi przede wszystkim na tym, żeby mu zaimponować. Miałam już dość jego protekcjonalnego traktowania. Zawsze mogłam się później wytłumaczyć, że zamierzałam przez cały tydzień wędrować po górach, tylko Korbie mi w tym przeszkodziła. Calvin na pewno by w to uwierzył. – Zdajesz sobie sprawę, że część szlaków wciąż jest pokryta śniegiem, prawda? A hotele i pensjonaty są jeszcze zamknięte, więc w okolicy nie ma zbyt wielu ludzi. Nawet leśniczówka Jenny Lake jest zamknięta. Będziesz zdana tylko na siebie. W razie jakiegoś niebezpieczeństwa może być trudno o ratunek. Wytrzeszczyłam na niego oczy. – Co ty nie powiesz! Przecież nie jadę tam zupełnie nieprzygotowana – warknęłam. – O wszystko zadbałam. Damy sobie radę. Potarł usta, ukrywając znaczący uśmiech. – Ty naprawdę myślisz, że sobie nie poradzę. – Starałam się nie pokazywać, że poczułam się urażona. – Uważam po prostu, że znacznie lepiej byście się bawiły w Lava Hot Springs. Mogłybyście pomoczyć się w gorących źródłach. – Przygotowywałam się do tej wyprawy przez cały rok – tłumaczyłam. – Nie było cię tutaj, więc nie masz pojęcia, jak ciężko pracowałam. Nie widziałeś mnie przez osiem miesięcy. Nie jestem już tą samą dziewczyną, którą tu zostawiłeś. Ani trochę mnie nie znasz. – Masz rację. – Calvin podniósł do góry dłonie, chcąc pokazać, że nie miał nic złego na myśli. – Ale czemu akurat Idlewilde? Tam nie ma nic do roboty. Obie z Korbie będziecie zaraz na drugi dzień okropnie znudzone. Nie wiedziałam, czemu Calvin tak bardzo upierał się, by odwieść mnie od tego wyjazdu. Przecież uwielbiał Idlewilde. I równie dobrze jak ja wiedział, że jest tam mnóstwo ciekawych rzeczy do roboty. Aż wreszcie do mnie dotarło. Nie chodziło wcale o Idlewilde. On po prostu nie chciał jechać tam ze mną. Nie chciał przebywać w moim towarzystwie. Gdyby namówił mnie do odwołania wyprawy, nie musiałby z nami jechać i mógłby sam zorganizować sobie czas w trakcie przerwy wiosennej. Uświadomiwszy sobie tę przykrą dla mnie myśl, odchrząknęłam i spytałam go:

– Ile płacą ci rodzice, żebyś nas pilnował? Otaksował mnie badawczo wzrokiem, udając, że próbuje oszacować moją wartość. – Najwyraźniej za mało – rzucił. A więc tak zamierzał to rozegrać. Odrobina nic nieznaczącego flirtu i szczypta złośliwości. Wyobraziłam sobie, że biorę czarny marker i przekreślam imię Calvina wielkim X. – Wyjaśnijmy coś sobie. Byłam przeciwna temu, żebyś z nami jechał. Ty i ja znowu razem? To dopiero krępujące. – W mojej głowie brzmiało to o wiele lepiej. Słowa, które teraz zawisły między nami, były pełne zazdrości, małostkowe i podłe. Dokładnie tak powiedziałaby urażona eksdziewczyna. Nie chciałam pokazać po sobie, że wciąż mam do niego żal. Zwłaszcza kiedy on zgrywał przede mną wesołka i dowcipnisia. – Ach tak? W takim razie obecny tu opiekun zarządza specjalnie dla panienki wcześniejszą o godzinę ciszę nocną – żartował dalej Calvin. Kiwnęłam głową w kierunku stojącego przed sklepem bmw X5 z napędem na cztery koła. – Twój? – spytałam. – Kolejny prezent od rodziców czy też robisz coś więcej poza uganianiem się za dziewczynami w Stanfordzie? Czyżbyś znalazł jakąś przyzwoitą pracę? – Uganianie się za dziewczynami to jest moja praca – odrzekł z obleśnym uśmiechem. – Ale nie nazwałbym jej przyzwoitą. – Nie masz więc żadnej dziewczyny na stałe? – Nie potrafiłam się zmusić, by na niego spojrzeć, ale byłam ogromnie dumna z niedbałego tonu, jakim zadałam to pytanie. Wmawiałam sobie, że nie interesuje mnie jego odpowiedź, jakakolwiek by była. Prawdę mówiąc, gdyby okazało się, że Calvin kogoś sobie znalazł, byłby to dla mnie kolejny wyraźny sygnał, że ja też mogę zrobić to samo. – A co? – Szturchnął mnie. – Ty masz chłopaka? – Oczywiście. – Ta, jasne – parsknął. – Korbie by mi powiedziała. Nie dawałam jednak za wygraną i z pełnym samozadowolenia uśmiechem uniosłam brwi. – Wierz lub nie, ale Korbie nie mówi ci o wszystkim. Calvin zmarszczył brwi. – Kto to jest? – zapytał nieufnie. Widziałam, że zaczyna dawać wiarę mojej historyjce. Najlepszym sposobem na wybrnięcie z kłamstwa jest powstrzymanie się od powiedzenia kolejnego. Ale ja nie potrafiłam się powstrzymać. – Nie znasz go. Jest nowy w mieście. – Sprytnie to sobie wymyśliłaś. – Pokręcił głową. – Ale nie wierzę ci. – Ton jego głosu sugerował jednak co innego. Czułam przemożną chęć udowodnienia mu, że już o nim zapomniałam. A nawet, że nie tylko o nim zapomniałam, ale znalazłam sobie w dodatku znacznie, znacznie lepszego faceta niż on. Podczas gdy Calvin był zajęty podrywaniem panienek w Kalifornii, ja wcale – ale to wcale – nie rozczulałam się nad sobą i nie usychałam z tęsknoty, wpatrując się w jego fotografie. – To on. Sam zobacz – wypaliłam bez zastanowienia. Calvin podążył wzrokiem za moją ręką w kierunku czerwonego volkswagena jetta zaparkowanego przy najbliższym dystrybutorze paliwa. Tankujący benzynę chłopak był ode mnie o kilka lat starszy. Miał krótko przycięte brązowe włosy, które podkreślały niezwykłą symetrię jego twarzy. Stał plecami do słońca, więc cienie mocno znaczyły wgłębienia poniżej jego kości policzkowych. Z tej odległości nie mogłam dostrzec koloru jego oczu, ale miałam nadzieję, że są brązowe – chyba tylko dlatego, że Calvin miał ciemnozielone. Nieznajomy miał mocne, pięknie wyrzeźbione ramiona niczym u pływaka. Poza tym widziałam go pierwszy raz w życiu.

– Ten koleś? Mijałem go na parkingu. Ma tablice rejestracyjne z Wyoming. – Calvin wydawał się nieprzekonany. – Mówiłam już, jest nowy w mieście. – Jest od ciebie starszy. Spojrzałam na niego znacząco. – I co z tego? Przy drzwiach rozległ się dzwonek i mój fałszywy chłopak wmaszerował do środka. Z bliska wyglądał nawet jeszcze lepiej. I tak, jak sądziłam, miał brązowe oczy – wręcz ciemnobrązowe, przypominające swym kolorem nasiąknięte wodą drewno. Sięgnął do tylnej kieszeni spodni po portfel, a ja chwyciłam Calvina za rękę i pociągnęłam go za regał ze słodkimi rogalikami i ciasteczkami Oreo. – Co ty wyrabiasz? – spytał Calvin, przyglądając mi się, jakby nagle wyrosła mi druga głowa. – Nie chcę, żeby mnie zobaczył – szepnęłam. – Bo w rzeczywistości nie jest twoim chłopakiem, prawda? – To nie tak. Tylko… Gdzie było trzecie kłamstwo, gdy go naprawdę potrzebowałam? Cal uśmiechnął się szatańsko i nim zdążyłam zareagować, odepchnął moją rękę i ruszył w kierunku głównej lady. Zdusiłam w sobie jęk i z niepokojem przyglądałam mu się przez lukę między dwoma górnymi półkami. – Cześć – Calvin rzucił przyjaźnie do chłopaka ubranego w kraciastą, flanelową koszulę, dżinsy i buty turystyczne. Prawie nie podnosząc wzroku, chłopak w odpowiedzi kiwnął mu lekko głową. – Podobno spotykasz się z moją byłą – powiedział Calvin z wyraźnym triumfem w głosie. No cóż, sama się o to prosiłam. Tym razem Calvinowi udało się przyciągnąć uwagę nieznajomego. Chłopak przyglądał się mu z zaciekawieniem, a moje policzki robiły się coraz bardziej gorące. – Wiesz, chodzi mi o twoją dziewczynę – ciągnął Calvin. – Tę, która ukrywa się tam za ciasteczkami. Wskazał na mnie. Wyprostowałam się. Moja głowa wynurzyła się nad górną półką. Wygładziłam bluzkę i otworzyłam usta, by coś powiedzieć, ale nie popłynęły z nich żadne słowa. W moim umyśle ziało kompletną pustką. Chłopak popatrzył na mnie ponad ramieniem Calvina. Nasze spojrzenia zetknęły się na krótko i całkowicie upokorzona powiedziałam do niego bezgłośnie: „Mogę to wyjaśnić”… Ale nie potrafiłam. Wówczas zdarzyło się coś niespodziewanego. Chłopak spojrzał prosto w oczy Calvinowi i spokojnym, niewzruszonym głosem powiedział: – Tak, to moja dziewczyna. Britt. Wzdrygnęłam się. Skąd wiedział, jak mam na imię? Calvin wydawał się tym zaskoczony nie mniej ode mnie. – Och. Hej, wybacz, stary. Myślałem, że… – Wyciągnął rękę. – Jestem Calvin Versteeg – wyjąkał. – Były chłopak… Britt. – Mason. Mason zerknął na wyciągniętą rękę Calvina, ale nie uścisnął jej. Położył na ladzie trzy dwudziestodolarówki dla Williego Hennesseya. Następnie podszedł do mnie i pocałował mnie w policzek. Był to zwykły całus na powitanie, ale moje tętno mocno przyspieszyło. Mason posłał

mi ciepły, seksowny uśmiech. – Widzę, że wciąż nie zerwałaś z uzależnieniem od mrożonych koktajli, Britt. Odpowiedziałam mu uśmiechem. Jeśli miał ochotę dalej prowadzić tę grę, to proszę bardzo. – Widziałam, że podjeżdżasz, i potrzebowałam czegoś, żeby się schłodzić. – Wachlowałam sobie twarz dłonią, patrząc na niego z uwielbieniem. Mason zmrużył nieco oczy. Byłam pewna, że w duchu zanosi się od śmiechu. – Powinieneś później do mnie wpaść, Mason – dodałam – bo kupiłam sobie nowy błyszczyk do ust i przydałoby się go wypróbować… – Wyzywasz mnie na pojedynek? – podjął bez chwili wahania Mason. Rzuciłam ukradkowe spojrzenie Calvinowi, by zobaczyć, jak reaguje, widząc mnie flirtującą z innym facetem. Ku mojej wielkiej radości wyglądał, jakby połknął naraz całą cytrynę. – Przecież mnie znasz… wiesz, że lubię dodać sprawom nieco pikanterii – odparłam słodkim głosem. Calvin odchrząknął znacząco i skrzyżował ramiona na piersi. – Nie powinnaś już iść, Britt? – spytał. – Musisz dotrzeć do domku, zanim zrobi się ciemno. Oczy Masona przesłoniło coś nieodgadnionego. – Wybierasz się na biwak? – spytał. – Na wycieczkę w góry – poprawiłam go. – Do Wyoming, w góry Teton. Miałam ci powiedzieć, ale… – Do licha! Jaki mogłam mieć powód, by nie powiedzieć o tej wyprawie swojemu chłopakowi? Byłam już o krok od wkręcenia Calvina, a teraz miałam wszystko zepsuć. – Ale wydało ci się to nieistotne, skoro ja też wyjeżdżam z miasta, więc i tak nie będziemy mogli spędzić tego tygodnia razem – dokończył z łatwością Mason. Znów spojrzałam mu w oczy. Przystojny, bystry, gotowy na wszystko, nawet na to, by udawać chłopaka dziewczyny, której nigdy wcześniej nie spotkał. A do tego przerażająco dobry z niego kłamca. Kim był ten facet? – Właśnie tak – wymamrotałam. Calvin przyglądał mi się z przekrzywioną głową. – Czy kiedykolwiek, gdy byliśmy razem, znikałem na tydzień, nie mówiąc ci o tym? Zniknąłeś na całe osiem miesięcy, pomyślałam ze złośliwością. I zerwałeś ze mną w najważniejszą noc mojego życia. Jezus kazał przebaczać bliźnim, ale w niektórych przypadkach dopuszczalne są chyba odstępstwa od tego przykazania. – A tak przy okazji – zwróciłam się do Masona – tata chce, żebyś wpadł na kolację w przyszłym tygodniu. Calvin wydał z siebie gardłowy dźwięk, jakby się dusił. Pewnego razu odwiózł mnie do domu pięć minut po umówionej godzinie. Gdy zatrzymaliśmy się na podjeździe, mój tata stał już na ganku, stukając miarowo kijem golfowym we wnętrze swojej dłoni. Ruszył w naszym kierunku i uderzył kijem w czarnego forda F-150 Calvina, zostawiając na nim wyraźne okrągłe wgniecenie. – Następnym razem, gdy odwieziesz ją zbyt późno do domu, będę celował w reflektory – rzucił do niego. – Mam nadzieję, że jesteś na tyle mądry, że nie będziesz potrzebował kolejnego ostrzeżenia. Tata nie mówił jednak do końca serio. Nie dość, że najmłodsza z rodzeństwa, to w dodatku byłam jego jedyną córką, dlatego też zawsze odnosił się z wyjątkową podejrzliwością do wszystkich moich chłopaków. W rzeczywistości jednak przypominał kochanego starego niedźwiedzia. Ale od tej pory Calvin zawsze odwoził mnie na czas.

Ani razu jednak nie został zaproszony do nas do domu na kolację. – Powiedz tacie, że przydałoby mi się kilka wędkarskich porad – Mason kontynuował naszą farsę. Jakimś cudem prawidłowo odgadł również, jaki jest ulubiony sport mojego taty. To całe spotkanie zaczynało mi się wydawać dość… niesamowite. – I jeszcze jedno, Britt. – Odgarnął mi z ramienia kosmyk włosów. Stałam zupełnie nieruchomo, starając się nie dać nic po sobie poznać, ale dotyk jego dłoni nieomal pozbawił mnie tchu. – Uważaj na siebie. Góry o tej porze roku potrafią być niebezpieczne. Gapiłam się na niego w zdumieniu, dopóki nie odjechał spod sklepu. Wiedział, jak mam na imię. Ocalił mi tyłek. I wiedział, jak mam na imię. Zgoda, na mojej fioletowej koszulce znajdował się duży napis „Britt”, ale Calvin nie zwrócił na to uwagi. – Myślałem, że kłamiesz – powiedział, patrząc na mnie w osłupieniu. Wręczyłam Williemu pięć dolarów za koktajl i schowałam resztę do kieszeni. – Choć ta rozmowa przyniosła mi wiele satysfakcji – oznajmiłam Calvinowi – powinnam teraz zająć się czymś bardziej produktywnym. Na przykład porysować bok tej twojej beemki. Jest zdecydowanie zbyt ładna. – Tak jak ja? – Poruszył z nadzieją brwiami. Upiłam duży łyk koktajlu i zrobiłam minę, jakbym zaraz miała nim go opluć. Calvin odskoczył i ku mojemu zadowoleniu z jego twarzy zniknął wreszcie ten zarozumiały uśmieszek. – Widzimy się wieczorem w Idlewilde! – zawołał za mną, gdy wychodziłam na zewnątrz. W odpowiedzi uniosłam tylko w górę kciuk. Pokazanie mu środkowego palca byłoby zbyt oczywiste. Mijając jego bmw, zauważyłam, że nie jest zamknięte na klucz. Upewniwszy się, że Calvin nie patrzy, podjęłam błyskawiczną decyzję. Wsiadłam do środka od strony pasażera, zmieniłam ustawienie wstecznego lusterka, rozlałam nieco koktajlu na dywaniki na podłodze, a ze schowka ukradłam jego kolekcję płyt CD. Wiedziałam, że to małostkowe, ale dzięki temu poczułam się odrobinę lepiej. Płyty postanowiłam oddać mu wieczorem. Najpierw jednak kilka porysuję.

ROZDZIAŁ 2 Kilka godzin później Korbie i ja znajdowałyśmy się już w drodze. Calvin wyruszył przed nami, co było zresztą winą mojej przyjaciółki. Kiedy zadzwoniłam do jej drzwi, ona pakowała właśnie jeszcze jedną torbę, z namaszczeniem wyciągała z szafy bluzki i starannie wybierała szminki z kosmetyczki. Usiadłam na łóżku i próbując nieco przyspieszyć tempo, zaczęłam upychać wszystkie jej rzeczy do torby. Naprawdę liczyłam na to, że uda mi się dotrzeć do Idlewilde przed Calvinem. A teraz to on będzie mógł pierwszy wybrać sobie sypialnię, a gdy przyjedziemy, jego ubrania będą leżeć porozrzucane po całym domku. Znając go, pewnie zamknie się na klucz i zmusi nas, żebyśmy zapukały, jakbyśmy przyjechały w gości. Doprowadzało mnie to do szału, ponieważ to była nasza wyprawa, nie jego. Opuściłyśmy z Korbie dach w samochodzie, żeby cieszyć się panującym w dolinie ciepłem, zanim uderzy nas chłodne górskie powietrze, i włączyłyśmy muzykę. Korbie przygotowała na drogę specjalną składankę i słuchałyśmy teraz piosenki z lat siedemdziesiątych albo osiemdziesiątych, której słowa brzmiały: „Precz z moich marzeń, wskakuj do mojego samochodu”. Wspomnienie pełnej samozadowolenia miny Calvina wciąż nie dawało mi spokoju. Wyznaję jednak zasadę, że nie należy zadręczać innych swoimi zmartwieniami, dlatego też przywołałam na usta sztuczny uśmiech i zaczęłam chichotać, gdy Korbie straszliwie fałszowała, próbując śpiewać w wysokich tonacjach. Po krótkim postoju w celu uzupełnienia zapasów red bulla ruszyłyśmy dalej, zostawiając w tyle pastwiska dla koni, zielone pola uprawne oraz równe rządki kukurydzy, i zaczęłyśmy się wspinać coraz wyżej. Droga zrobiła się węższa, a z obu jej stron tuż przy poboczu rosły strzeliste sosny oraz osiki. Wiatr rozwiewał mi włosy, powietrze było chłodne i czyste. Wszędzie rosło mnóstwo białych i niebieskich polnych kwiatów, a nos wypełniał nam mocny, ziemisty zapach. Podniosłam wyżej okulary przeciwsłoneczne i szeroko się uśmiechnęłam. To moja pierwsza samodzielna podróż, bez taty ani mojego brata Iana. Nie ma mowy, by Calvin mi ją zepsuł. Nie pozwoliłam, by popsuł mi nastrój podczas drogi do Idlewilde i nie pozwolę, by zepsuł mi pobyt w górach. Chrzanić go. Chrzanić go i dobrze się bawić. Wydawało się to całkiem niezłą dewizą na najbliższy tydzień. Niebo było tak jaskrawobłękitne, że od patrzenia na nie rozbolały mnie oczy. Gdy wyjechałyśmy zza zakrętu, refleksy słońca na przedniej szybie oślepiły mnie na moment. Zamrugałam, by odzyskać ostrość widzenia, i wtedy je ujrzałam. Białe, lodowe wierzchołki gór Teton sterczące w oddali. Szpiczaste, strome szczyty wznosiły się do nieba niczym pokryte śniegiem piramidy. Ten widok był zachwycający i przytłaczający zarazem – przed nami rozciągała się bezkresna przestrzeń pełna drzew, ośnieżonych zboczy i błękitnego nieba. Korbie wychyliła się przez okno z iPhone’em, by zrobić jak najlepsze ujęcie. – W nocy śniła mi się ta dziewczyna, która zeszłego lata została zamordowana w górach przez włóczęgów – powiedziała. – Chodzi ci o tę przewodniczkę spływów kajakowych? Macie O’Keeffe. Zapamiętałam jej nazwisko z wiadomości. Była podobno bardzo inteligentna i Uniwersytet Georgetown stał przed nią otworem. Zniknęła gdzieś na początku września. – Nie boisz się, że nam też może się coś takiego przytrafić? – spytała Korbie. – Nie – odparłam, starając się brzmieć jak najspokojniej. – Ona zaginęła naprawdę bardzo

daleko od miejsca, w którym będziemy. I nie ma żadnych dowodów, że zamordowali ją włóczędzy. Tak tylko wszyscy podejrzewają. Może po prostu zabłądziła. Poza tym teraz jest jeszcze zbyt zimno, by jacykolwiek ludzie obozowali nad rzeką. A w dodatku będziemy wysoko w górach, gdzie żadni włóczędzy się nie zapuszczają. – Zgoda, ale to i tak dość upiorne. – To się zdarzyło zeszłego lata. I zaginęła tylko jedna dziewczyna. – Tak? A co z Lauren Huntsman, o której w zeszłym roku mówiono w wiadomościach na każdym kanale? – Korbie nie dawała za wygraną. – Korbie, przestań. Mówię poważnie. Wiesz, ile tysięcy osób przyjeżdża w te góry i wraca z nich bezpiecznie do domu? – Lauren zaginęła niedaleko naszego domku – upierała się Korbie. – Zaginęła w Jackson Hole, wiele kilometrów od Idlewilde. I była pijana. Przypuszczają, że wpadła do jeziora i utonęła. – W wiadomościach mówili, że widziano ją, jak wychodzi z baru z kowbojem w czarnym kapeluszu. – Widziała to tylko jedna osoba. Nigdy nie znaleźli tego kowboja. Pewnie ktoś taki w ogóle nie istnieje. Poza tym gdyby groziło nam jakieś niebezpieczeństwo, mój tata nie pozwoliłby mi jechać. – No może – odparła bez przekonania Korbie. Na szczęście kilka minut później sprawiała wrażenie, jakby pozbyła się wszelkich obaw. – Za dwie godziny będziemy piec pianki nad ogniskiem w Idlewilde! – zawołała w kierunku błękitnego nieba. Idlewilde należało do Versteegów, odkąd tylko pamiętam. To miejsce przypominało bardziej pensjonat niż górski domek. Nad dwuspadowym dachem wznosiły się trzy kamienne kominy. W Idlewilde znajdowało się sześć sypialni – siedem, jeśli liczyć rozkładaną kanapę w piwnicy stojącą obok stołu bilardowego i piłkarzyków – i taras widokowy. Na południowej ścianie mieścił się rząd okien, z których roztaczała się niezwykła panorama, a w środku budynku było mnóstwo kryjówek i zakamarków. O ile święta Bożego Narodzenia Versteegowie spędzali w Idlewilde tylko raz na jakiś czas – pan Versteeg zrobił licencję pilota i kupił jednosilnikowy helikopter, by dostać się w góry, ponieważ większość dróg była aż do wiosny nieprzejezdna – o tyle niemal zawsze przyjeżdżali tam latem. Zainstalowali tam nawet ogrodowe jacuzzi, zrobili kort do badmintona oraz palenisko, wokół którego ustawiono wygodne fotele. Dwa lata temu spędziłam w Idlewilde Boże Narodzenie wraz z całą rodziną Korbie. Ale w ubiegłe święta Calvin pojechał na ferie do domu jednego ze swoich współlokatorów z akademika, a Korbie z rodzicami wybrała się na narty do Kolorado. Idlewilde stało w tym czasie opuszczone. Nigdy dotąd nie byłam tutaj bez państwa Versteegów. Nie mogłam sobie wyobrazić, jak będę się czuć bez bacznego spojrzenia ojca mojej przyjaciółki podążającego wszędzie za nami niczym cień. Tym razem mieliśmy być tylko my sami. Bez rodziców, bez żadnych zakazów i nakazów. Przed rokiem możliwość spędzenia całego tygodnia sam na sam z Calvinem byłaby spełnieniem moich najskrytszych fantazji. Taka wyprawa miałaby w sobie posmak czegoś zabronionego i niebezpiecznego. Ale teraz nie miałam pojęcia, czego się spodziewać. Co mam mu powiedzieć, gdy wpadniemy na siebie przez przypadek na korytarzu? Ciekawe, czy myśl o wspólnym wyjeździe również wywoływała u niego podobny lęk? Dobrze, że przynajmniej pierwsze niezręczne spotkanie mieliśmy już za sobą. – Masz może gumę do żucia? – spytała Korbie i nim zdążyłam ją powstrzymać, otworzyła schowek, z którego wypadły płyty Calvina. Podniosła je i przyjrzała im się ze zdziwioną miną. –

Czy to czasem nie należy do mojego brata? Przyłapała mnie, więc nie było sensu zaprzeczać. – Zabrałam je z jego samochodu dziś rano na stacji benzynowej. Zachowywał się jak palant. Jestem więc całkowicie usprawiedliwiona. Spokojna głowa, wszystkie mu oddam. – Na pewno nie masz nic przeciwko temu, że Calvin będzie z nami? – ciągnęła Korbie, najwyraźniej uznając za nieco dziwne, że ukradłam kolekcję płyt jej brata. – Dla mnie to kompletny dupek, ale przecież byliście kiedyś parą. Możemy o tym porozmawiać, jeśli chcesz, tylko oszczędź mi opowieści o całowaniu. Myśl, że ktokolwiek mógłby wymieniać się śliną z moim bratem, a już szczególnie ty, przyprawia mnie o wymioty. – Dla podkreślenia swoich słów udała, że wkłada palec do gardła. – Zupełnie już o nim zapomniałam – zapewniłam ją. Co za wstrętne, ohydne kłamstwo. Wcale o nim nie zapomniałam. Najlepszym tego dowodem był fałszywy chłopak, którego musiałam zmyślić. Przed dzisiejszym rankiem naprawdę sądziłam, że już mi przeszło, ale kiedy zobaczyłam Cala, wszystkie tłumione uczucia wezbrały we mnie z podwójną mocą. Nie mogłam znieść tego, że wciąż coś do niego czuję, nawet jeśli były to wyjątkowo negatywne emocje. Nie mogłam się pogodzić z tym, że nadal pozwalam mu się ranić. Łączyło mnie z nim tak wiele złych wspomnień. Czy Korbie już zapomniała, że Calvin zerwał ze mną w wieczór, kiedy odbywał się bal z okazji zjazdu absolwentów? Miałam przyszykowaną sukienkę, zarezerwowany stolik w Ruby Tuesday i zapłaciłam moją i Calvina działkę za wynajem limuzyny. Spodziewałam się, że zostanę wybrana królową balu! Niezliczoną ilość razy marzyłam o tym, żeby stanąć pośrodku boiska z koroną na głowie, uśmiechać się do klaszczącego i wiwatującego tłumu, a potem zatańczyć, tonąc w ramionach Calvina. Mieliśmy się spotkać o ósmej wieczorem u mnie w domu i kiedy dochodziło wpół do dziewiątej, a ja nie miałam żadnej wieści od Cala, zaczęłam się martwić, że może przydarzył mu się wypadek. Wiedziałam, że jego samolot nie był opóźniony, ponieważ śledziłam ten lot w internecie. Reszta naszej paczki pojechała już limuzyną na bal, a ja znajdowałam się na skraju rozpaczy. Nagle zadzwonił telefon. Calvin w ogóle nie wsiadł do samolotu i wciąż był w Kalifornii. Czekał aż do ostatniej chwili, by do mnie zadzwonić, i nie potrafił się nawet zdobyć na przepraszający ton. Spokojnym, beztroskim głosem oznajmił mi, że nie przyjedzie. – I dopiero teraz mi o tym mówisz?! – krzyknęłam. – Miałem wiele na głowie. – To takie typowe. Nie odzywasz się do mnie całymi tygodniami. Nie odpowiadasz na moje telefony. – Od kiedy poszedł do college’u, Calvin nie był już tą samą osobą co kiedyś. Jakby posmakował odrobiny wolności i wszystko się zmieniło. Nie byłam już najważniejszą kobietą w jego życiu. – Powinnam się domyślić, że wytniesz mi taki numer – warknęłam na niego. Z całych sił starałam się nie rozpłakać. Calvin nie przyjedzie. Nie miałam z kim iść na bal. – Prowadzisz statystyki, jak często do ciebie dzwonię? Nie wiem, co o tym myśleć, Britt. – Serio? Chcesz, żebym to ja wyszła na mendę? Czy wiesz, jak bardzo mnie zawiodłeś? – Jesteś dokładnie taka sama jak mój ociec, bez przerwy jęczysz, że nie jestem wystarczająco dobry – próbował się bronić. – Ale z ciebie dupek! – Może powinniśmy przestać się spotykać – powiedział chłodno. – Może masz rację! A najgorsze było to, że w tle słyszałam muzykę i odgłosy transmisji sportowej. Calvin dzwonił do mnie z baru. Wiązałam z tym wieczorem tyle nadziei, a tymczasem on postanowił

pójść się upić. Rzuciłam słuchawką i zalałam się łzami. Te wspomnienia zaczęły wprawiać mnie w podły nastrój. Naprawdę nie miałam ochoty rozmawiać o Calvinie. Z każdą chwilą stawałam się coraz bardziej podminowana, choć obiecywałam sobie, że będę dobrze się bawić. O wiele łatwiej byłoby mi jednak udawać szczęśliwą, gdybym nie musiała przekonywać całego świata, że wszystko jest tip-top. – Nie będziesz czuła się dziwnie w jego obecności? – naciskała Korbie. – Nie bądź śmieszna. Moja przyjaciółka zmrużyła oczy, przyglądając mi się podejrzliwie. – Ale chyba nie zamierzasz wykorzystać tego wyjazdu, żeby zejść się z nim z powrotem? – Fuj, proszę cię, nigdy więcej mnie o to nie pytaj – odparłam. Choć przyznaję, że przeszło mi to przez myśl. Zdecydowanie. Co jeśli Calvin zacznie się do mnie przystawiać? To wcale nie takie trudne do wyobrażenia. Korbie i Bear będą pochłonięci sobą. A ja zostanę sama z Calvinem. Wcale by mnie nie zaskoczyło, gdyby czegoś ze mną próbował. To zaś znaczyło, że muszę jak najszybciej zdecydować, czy mu na to pozwolę. Może byłabym w stanie się oprzeć, gdybym wierzyła, że już mu na mnie nie zależy. Ale dlaczego w takim razie przyglądał mi się w taki sposób w 7-Eleven, gdy flirtowałam z Masonem? Co to było, jeśli nie żal? Postanowiłam jednak, że tym razem Calvin musi się naprawdę postarać. Upokorzył mnie i czekało go wiele pracy, zanim będę w stanie mu wybaczyć. Nie wrócę do niego, dopóki nie odcierpi za swoje. Odrobina skruchy z jego strony też by nie zaszkodziła. Calvin wiedział, że jestem stała w uczuciach, co działałoby tylko na moją korzyść. Zabawiłabym się z nim trochę, a potem rzuciła go, tłumacząc się, że poczucie winy nie pozwala mi zdradzać mojego – fałszywego wprawdzie – chłopaka. Wiecie, co mówią o zemście? Calvin miał wkrótce poznać jej moc na własnej skórze. Zadowolona, że wreszcie opracowałam plan działania, usadowiłam się głębiej w fotelu. Czułam się z siebie dumna i byłam w pełni gotowa na czekający mnie długi tydzień. Korbie otworzyła futerał z płytami, ale nim zdążyła je przejrzeć, zauważyła wśród nich złożoną kartkę papieru. – Wow, patrz na to! – zawołała. Zerknęłam w prawo. Korbie trzymała w dłoni topograficzną mapę Parku Narodowego Grand Teton, jaką można dostać od strażnika leśnego, ale na tej wszędzie znajdowały się odręczne notatki Calvina. Kartka była złożona na trzy, a potem jeszcze na pół. Kolory już na niej wyblakły, a krawędzie były wystrzępione. Calvin najwyraźniej często z niej korzystał. – Mój brat zaznaczył wszystkie najlepsze szlaki – powiedziała Korbie. – Patrz, jak dużo wędrował. Jego notatki są wszędzie. Musiał nanosić je całymi latami. Wiem, że zawsze się z niego nabijam, że taki z niego maniak gór, ale to jest naprawdę ekstrarzecz. – Pokaż. – Wzięłam mapę i rozłożyłam ją na kierownicy, zerkając to na nią, to na drogę. Calvin zaznaczył nie tylko szlaki turystyczne. Mapa zawierała mnóstwo wskazówek dotyczących tras dla skuterów śnieżnych, dróg gruntowych, schronisk górskich, leśniczówek, punktów widokowych, obszarów myśliwskich, niezanieczyszczonych jezior oraz potoków, a także tras wędrówek dzikich zwierząt. Znajdowało się tam również Idlewilde. Dla każdego turysty chodzącego po górach taka mapa była nieoceniona. Byłyśmy jeszcze zbyt daleko od celu, by odnaleźć naszą pozycję na mapie Calvina, ale poważnie zastanawiałam się nad skorzystaniem z niej, gdy tylko zbliżymy się do Idlewilde. – Bezwzględnie powinnaś oddać tę mapę Calvinowi – nalegała Korbie. Złożyłam ją z powrotem i schowałam do tylnej kieszeni szortów. Tak bardzo szczegółowa mapa na pewno jest dla Calvina niezwykle cenna. Zwrócę mu ją. Ale najpierw niech się trochę

pomęczy. Pół godziny później wraz z Everything Is a Winding Road Sheryl Crow dobiegła końca nasza muzyczna składanka. Droga stawała się coraz bardziej stroma i pięłyśmy się powoli do góry wąskimi serpentynami. Tuż za poboczem teren opadał gwałtownie w dół, a ja pochylałam się nad kierownicą, starając się zachować maksymalną koncentrację na każdym ostrym zakręcie. Wystarczył jeden nieostrożny ruch, a wypadłybyśmy z trasy i runęły w dół zbocza. Świadomość tego była podniecająca i przerażająca zarazem. – Czy nie zbiera się czasem na deszcz? – spytała Korbie, wskazując ze zmarszczonymi brwiami na ciemne chmury gromadzące się nad wierzchołkami drzew na północy. – Jak to w ogóle możliwe? Przed wyjazdem sprawdzałam przecież pogodę i miało padać w Idaho, a nie w Wyoming. – Popada kilka minut, a później się przejaśni. Jeśli w Wyoming nie podoba ci się pogoda, wystarczy poczekać pięć minut, a na pewno się zmieni. Tak mówi stare porzekadło. – Lepiej, żeby podczas naszego wyjazdu w góry w ogóle nie padało – wysapała naburmuszona Korbie. Ciekawe, czy myślała teraz o Rachel i Emilie opalających się na plaży Waikiki. Wiedziałam, jak bardzo marzyła o tym, żeby podczas przerwy wiosennej wybrać się gdzieś w tropiki. Fakt, że była teraz ze mną, wiele mówił o naszej przyjaźni. Jasne, bywało, że się kłóciłyśmy, ale nic nie mogło nas rozdzielić. Niewiele przyjaciółek zrezygnowałoby z wyjazdu na słoneczną plażę i wybrało włóczęgę po górach. – Czytałam w przewodniku, że zderzają się tu ze sobą masy ciepłego i zimnego powietrza, dlatego tak często tu pada – wymamrotałam, żeby tylko coś powiedzieć, lecz przez cały czas nie spuszczałam wzroku z drogi. – Na tej wysokości para wodna może zmieniać się w lód, który ma dodatni ładunek. Deszcz ma z kolei ujemny ładunek. Gdy się ze sobą ścierają, wywołują pioruny i stąd mamy burze. Korbie opuściła nieco niżej okulary przeciwsłoneczne i przyjrzała mi się sponad nich badawczo. – Czy rozpalasz też ogień, pocierając o siebie dwoma patykami, i odnajdujesz drogę według gwiazd? Puściłam na chwilę kierownicę, żeby sprzedać jej kuksańca w ramię. – Powinnaś przynajmniej rzucić okiem na te wszystkie przewodniki, które kupił ci tata. – Masz na myśli te, w których radzą, że człowiek może przetrwać w głuszy, żywiąc się wyłącznie króliczymi odchodami? – Korbie zmarszczyła nos. – To pierwszy i ostatni raz, gdy wzięłam jakikolwiek przewodnik do ręki. Poza tym czytanie go i tak byłoby stratą czasu, skoro mój brat ma objąć nad nami przywództwo. Calvin na pewno nie będzie nami rządził. Nie tym razem. Nie po to tak długo i ciężko trenowałam, by teraz tak po prostu oddać mu przywództwo nad tą wyprawą. Wkrótce całe niebo zasnuło się ciemnymi, szarymi chmurami. Pierwsza kropla deszczu, niczym grudka lodu, uderzyła mnie w ramię. Później kolejna. I jeszcze jedna. W ciągu kilku sekund rozpadało się na dobre, deszcz rozpryskiwał się na przedniej szybie samochodu. Zatrzymałam jeepa na samym środku drogi, ponieważ na poboczu nigdzie nie było miejsca. Korbie oganiała się od kropel deszczu, jak gdyby to była chmara komarów. – Pomóż mi rozłożyć dach – powiedziałam, wyskakując z samochodu. Podniosłam miękki brezentowy materiał, wskazując Korbie, by przypięła go za pomocą zatrzasków. Otworzywszy tylną klapę samochodu, opuściłam szybę i przymocowałam paski. Gdy skończyłam, byłam cała przemoknięta, a moje ramiona pokrywała gęsia skórka. Otarłam twarz z deszczu i zamknęłam boczne okna. Jeszcze raz sprawdziłam, czy wszystko jest dobrze pozapinane, i w końcu, cała drżąc z zimna, wskoczyłam z powrotem do samochodu.

– Masz swój ujemny ładunek – oznajmiła z kamienną twarzą Korbie. Przycisnęłam policzek do chłodnej szyby i spojrzałam na niebo. Gdzie okiem sięgnąć, przewalały się stalowoszare burzowe chmury. Nigdzie ani kawałka błękitu. Gęsta, ciemna pokrywa zasnuła niebo aż po horyzont. Potarłam dłońmi ramiona, żeby się rozgrzać. – Powinnam zadzwonić do Beara i go uprzedzić – powiedziała Korbie, wybierając numer na swoim telefonie. Po chwili osunęła się w geście bezsilności na oparcie fotela. – Nie ma zasięgu. Ujechałyśmy jeszcze kilka kilometrów, aż w końcu deszcz przerodził się w prawdziwą ulewę. W dół drogi płynęły rwące potoki. Bałam się, że zaraz zmyje nas z jezdni. Wycieraczki nie nadążały z odgarnianiem wody z szyby. Padało tak mocno, że nie widziałam nawet, gdzie jadę. Chciałam się zatrzymać, ale nigdzie nie było pobocza. Zjechałam więc jak najbardziej na prawo, zgasiłam silnik i włączyłam światła awaryjne. Miałam nadzieję, że jeśli ktoś będzie jechał z tyłu, zdoła je odpowiednio wcześnie dostrzec w tej ulewie. – Ciekawe, jaka jest teraz pogoda na Hawajach – rzuciła Korbie, przecierając rękawem zaparowaną szybę. Stukałam paznokciami o kierownicę, zastanawiając się, co na moim miejscu zrobiłby Calvin. Zdecydowanie poprawiłoby mi humor, gdybym mogła mu dziś wieczorem oznajmić, że bez najmniejszego problemu dałam sobie radę podczas burzy w górach. – Tylko bez paniki – powiedziałam na głos, myśląc, że to dobry krok w kierunku odzyskania kontroli nad sytuacją. – Leje jak z cebra, utknęłyśmy w górach, a nasze telefony nie działają – odparła z przekąsem Korbie. – Tylko bez paniki. Jasne.

ROZDZIAŁ 3 Ulewa ani trochę nie zelżała. Godzinę później deszcz wciąż padał, pokrywając przednią szybę samochodu marznącą warstwą. Całe szczęście, że nie przeszedł w śnieg. Ale to mogło się zmienić, gdyby temperatura spadła jeszcze o kilka stopni. Nadal siedziałyśmy w zaparkowanym na drodze aucie, ale silnik pracował praktycznie bez przerwy. Za każdym razem, gdy go gasiłam, żeby oszczędzić benzynę, obie z Korbie zaczynałyśmy straszliwie dygotać z zimna. Założyłyśmy dżinsy, ciepłe buty i zimowe kurtki, ale nawet dodatkowe ubrania nie chroniły nas przed chłodem. Dobrze chociaż, że nikt nie najechał na nas z tyłu. – Na zewnątrz robi się coraz zimniej – powiedziałam, przygryzając nerwowo wargę. – Może powinnyśmy zawrócić. – Domek jest co najwyżej godzinę drogi stąd. Nie możemy teraz zawrócić. – Pada tak mocno, że nie widzę nawet znaków drogowych. – Pochyliłam się nad kierownicą, wpatrując się przez szybę w żółty romb przed nami. Czarne oznakowania na nim były kompletnie nieczytelne. Z każdą chwilą robiło się coraz ciemniej. Według zegara minęła właśnie piąta po południu, ale równie dobrze mogłoby się już zmierzchać. – Myślałam, że jeepy to samochody przystosowane do jazdy w trudnych warunkach – oznajmiła Korbie. – Na pewno poradzi sobie z takim deszczem. Dodaj mocno gazu i zawieź nas w końcu na tę górę. – Poczekajmy jeszcze dziesięć minut, może przestanie padać. – Nie miałam zbyt dużego doświadczenia w prowadzeniu samochodu w ulewnym deszczu, w dodatku przy tak porywistym wietrze. A coraz większa ciemność jeszcze pogarszała i tak już fatalną widoczność. W tej chwili jazda samochodem, nawet w bardzo wolnym tempie, wydawała się niezwykle ryzykowna. – Popatrz na niebo. Wcale nie przestaje. Musimy jechać. Myślisz, że wycieraczki wytrzymają? Dobre pytanie. Pasek gumy, przesuwając się rytmicznie z cichym piskiem po szybie, zaczynał powoli odrywać się od metalowego ramienia. – Chyba trzeba je było wymienić przed wyjazdem – powiedziała Korbie. Jak to miło z jej strony, że zwróciła mi na to uwagę dopiero teraz. – Choć po namyśle dochodzę do wniosku, że twój samochód nie poradzi sobie jednak w tym deszczu – dodała z troską w głosie. Siedziałam cicho, bojąc się, że powiem coś, czego później będę żałować. Tego rodzaju docinki były typowe dla Korbie. Można rzec, że umiejętność prawienia innym złośliwości opanowała wręcz do perfekcji. – Trzeba przyznać, że samochody terenowe są ostatnio coraz lepsze, prawda? – zapytała tym samym uprzejmym tonem. – Różnica między twoim wranglerem a moim SUV-em jest po prostu niewiarygodna. W jednej chwili cała się spięłam. Korbie, jak zwykle zresztą, urządzała coś w rodzaju rywalizacji. Nigdy jej tego nie powiedziałam, ale gdy nocowałam u niej w zeszłe wakacje, zajrzałam do jej pamiętnika. Myślałam, że znajdę tam jakieś sekrety na temat Calvina i potem będę mogła się z niego ponabijać. Ku mojemu zaskoczeniu odkryłam tam spisaną w dwóch kolumnach listę, w której Korbie porównywała siebie ze mną. Według niej miałam ładniejsze nogi i wyraźniej zaznaczoną talię, ale moje usta były zbyt cienkie i miałam za dużo piegów, dlatego też byłam jedynie przeciętnie ładna. Korbie z kolei miała większy biust, ładniejsze brwi

i ważyła cztery kilogramy mniej, ale nie raczyła już wspomnieć, że byłam od niej osiem centymetrów wyższa! Lista ciągnęła się przez dwie strony, a po różnych kolorach atramentu można było poznać, że Korbie wciąż ją uzupełniała. Każdą cechę z osobna oceniała za pomocą punktów, które sumowały się w końcowy wynik. Korbie miała wówczas nade mną bezpieczną dziesięciopunktową przewagę. Co było o tyle idiotyczne, że przyznała sobie o pięć punktów więcej za paznokcie, choć obie robiłyśmy taki sam manicure, i to w tym samym salonie kosmetycznym. Gdy pomyślałam teraz o jej sekretnej liście, z jeszcze większą determinacją postanowiłam bronić mojego jeepa wranglera. Wjadę na tę przeklętą górę i nie pozwolę Korbie po raz kolejny triumfować. Jeszcze się przekonamy, która z nas ma lepszy samochód. Wiedziałam, że ta rywalizacja nie ma większego sensu, bo i tak stoję na z góry straconej pozycji, a moja przyjaciółka nigdy nie da mi wygrać, ale miałam straszliwą ochotę coś jej udowodnić. Dziwna sprawa, ale podobną komedię odgrywałam, gdy byłam z Calvinem, starając się przekonać wszystkich dookoła, a już zwłaszcza Korbie, że stanowimy idealną parę. I że nigdy się nie rozstaniemy. Ani razu się nad tym nie zastanawiałam, ale czułam przemożną potrzebę pokazania mojej przyjaciółce, jak cudowne jest moje życie. Może zachowywałam się tak z powodu tej listy. Może po prostu wkurzało mnie, że Korbie notuje po kryjomu punkty i wyniki, jakbyśmy prowadziły ze sobą jakiś pojedynek, a nie były dwoma najlepszymi przyjaciółkami. – A założyłaś w tym czymś zimowe opony? – zapytała Korbie. W tym czymś? Właśnie w takich sytuacjach jak ta musiałam mocno się zastanowić, by przypomnieć sobie, dlaczego w ogóle się z nią przyjaźnię. Odkąd tylko pamiętam, byłyśmy z Korbie praktycznie nierozłączne i choć z czasem zaczęłyśmy się od siebie oddalać, zwłaszcza w ostatnim roku, niezwykle trudno było mi zrezygnować z długoletniej znajomości. Poza tym, gdy nad tym dłużej pomyśleć, nie potrafiłabym chyba zliczyć, ile razy Korbie nadstawiała dla mnie karku. Gdy byłyśmy małymi dziewczynkami, płaciła za rzeczy, na które nie było mnie stać, i wierciła dziurę w brzuchu swoim rodzicom, dopóki nie zgodzili się zabrać mnie z nimi na rodzinne wakacje. Korbie zawsze się o mnie troszczyła i choć miała wyjątkowo trudny charakter, to dzięki takim właśnie drobnym gestom zaskarbiła sobie moją wielką sympatię. Lecz mimo to… Byłyśmy dla siebie zdecydowanie bardziej jak siostry aniżeli przyjaciółki: kochałyśmy się, nawet jeśli czasami darłyśmy ze sobą koty. I zawsze wspierałyśmy się nawzajem. Rachel i Emilie wybrały plażę zamiast wypadu w góry, choć wiedziały, jak bardzo zależy mi na wyjeździe do Idlewilde. Natomiast Korbie w ogóle się nie wahała. No, prawie w ogóle. – Przecież miało nie być śniegu – burknęłam w odpowiedzi. – Twoi rodzice mówili, że aż do Idlewilde drogi będą czarne. Korbie wypuściła z siebie przeciągłe, pełne irytacji westchnienie i założyła nogę na nogę. – Skoro już tu utknęłyśmy, chyba lepiej poczekać, aż przyjedzie Bear i nas stąd wyciągnie. – Sugerujesz, że to moja wina? – spytałam. – Nie mam przecież wpływu na pogodę. Korbie odwróciła się do mnie. – Powiedziałam tylko, że utknęłyśmy, a ty od razu robisz z igły widły. A zresztą nawet gdybym sugerowała, że twój jeep nie jest w stanie poradzić sobie w taką pogodę, to czy to nie jest prawda? Wściekasz się na mnie, bo mam rację. Mój oddech stał się nagle nieco szybszy. – Chcesz widzieć, jak mój jeep wjeżdża na tę górę? Korbie wyrzuciła zamaszyście ręce przed siebie. – Uwierzę, jak zobaczę.

– W porządku. – Proszę bardzo. Śmiało. Gaz do dechy. Dmuchnęłam, żeby odsunąć spadający mi na oko kosmyk włosów, i chwyciłam kierownicę tak mocno, aż zbielały mi knykcie. Nie chciałam tego robić. Nie ufałam na tyle możliwościom mojego samochodu, by popłynąć nim w górę rwącej rzeki, a praktycznie tego właśnie musiałabym się teraz podjąć. – Ale ściemniasz – odezwała się Korbie. – Nie zrobisz tego. Ale musiałam. Nie miałam innego wyboru. Musiałam udowodnić Korbie, że dam radę wjechać na tę górę. Wrzuciłam bieg i zbierając w sobie całą swoją odwagę, wjechałam ostrożnie w spływający drogą strumień wody. Byłam przerażona, czułam, jak wzdłuż kręgosłupa cieknie mi kropelka potu. Jeszcze nawet nie dotarłyśmy do Idlewilde, a już wpakowałyśmy się w kłopoty. Jeśli teraz nawalę, Korbie nigdy mi nie wybaczy, że dała się namówić na ten wyjazd. Co gorsza, o wszystkim opowie swemu bratu, który wytknie mi, że nie powinnam brać się do organizacji wyprawy w góry, jeśli nie potrafię nawet prowadzić samochodu w kiepską pogodę. Musiałam nas z tego wyciągnąć. Tylne koła buksowały i ślizgały się, lecz w końcu złapały przyczepność i ruszyłyśmy. – Widzisz? – powiedziałam z triumfem w głosie, choć w piersiach wciąż czułam nieprzyjemny ucisk. Moja stopa była niemal przyspawana do pedału gazu i bałam się, że jeśli choć odrobinę ją przesunę, jeep zacznie się zsuwać w dół albo ześlizgnie się na skraj drogi i runie na dno urwiska. – Poczekaj z tą radością, aż dostaniemy się na samą górę – rzuciła pod moim adresem Korbie. Olbrzymie płatki śniegu zaczęły zasypywać przednią szybę, więc przełączyłam wycieraczki na szybszy tryb pracy, ale i tak pożytek z nich był marny. Widoczność ograniczała się do zaledwie kilku metrów. Włączyłam długie światła, ale niewiele to dało. Przez kolejną godzinę sunęłyśmy pod górę w żółwim tempie. Praktycznie w ogóle nie widziałam już drogi: spod białej pokrywy przebijały tylko gdzieniegdzie czarne plamy asfaltu. Co kilka, kilkanaście metrów koła grzęzły i buksowały w śniegu. Dodawałam gazu, ale wiedziałam, że nie dam rady w ten sposób wjechać na samą górę. Chciałam jedynie zachować twarz przed Korbie, a nie nas zabić. Silnik jeepa nagle zgasł. Uruchomiłam go na nowo i wcisnęłam pedał gazu. No dalej. Ruszaj. Sama nie byłam pewna, czy mówię to do samochodu, czy do siebie. Silnik zawył i znowu zgasł. Strome zbocze w połączeniu z oblodzoną drogą sprawiały, że jakakolwiek dalsza jazda była praktycznie niemożliwa. Najbardziej przerażało mnie to, że nie mogłam nawet zobaczyć, w którym dokładnie miejscu na drodze się zatrzymałam. Mogłyśmy się znajdować zaledwie centymetry od krawędzi urwiska. Ponownie włączyłam światła awaryjne, ale padał tak gęsty śnieg, że nikt nie zdołałby ich w porę dostrzec. Wyciągnęłam mapę Calvina i próbowałam rozeznać się, gdzie jesteśmy. Ale na próżno. W szalejącej śnieżycy nie mogłam dojrzeć żadnych punktów orientacyjnych. Siedziałyśmy w milczeniu przez kilka minut, a od naszych oddechów zaparowały szyby. Cieszyłam się jednak, że tym razem Korbie zachowała dla siebie wszelkie komentarze. Nie czułam się na siłach, by teraz jeszcze się z nią kłócić. Zastanawiałam się nad możliwymi opcjami. Nie miałyśmy nic do jedzenia, bo cały nasz prowiant znajdował się już w domku. Pani Versteeg kazała zawieźć go tam swojej asystentce w miniony weekend, żebyśmy nie musiały się już tym przejmować. Nasze komórki nie łapały tu zasięgu. Miałyśmy wprawdzie śpiwory, ale

nocleg na środku górskiej drogi nie wydawał się najmądrzejszym rozwiązaniem. Co gdyby jakaś ciężarówka wbiła się w nas z tyłu? – Jasna cholera – zaklęła Korbie, przecierając szybę i wyglądając na zewnątrz. Nigdy w życiu nie widziałam takiej śnieżycy. Na drodze zalegała już gruba warstwa śniegu. – Może powinnyśmy jednak zawrócić – zaproponowałam. Ale teraz to także nie wchodziło w grę. Jazda w dół po tak śliskiej nawierzchni była jeszcze bardziej niebezpieczna niż pod górę. Poza tym droga tutaj kosztowała mnie już wystarczająco wiele wysiłku. Byłam potwornie zmęczona, a moja głowa pulsowała od tępego bólu. – Nie ma mowy, zostajemy tutaj – oznajmiła stanowczym tonem Korbie. – Bear jest pewnie godzinę albo dwie godziny drogi za nami. Wyciągnie nas stąd swoim pikapem. – Nie możemy stać na środku jezdni, Korbie. To zbyt niebezpieczne. Tu gdzieś niedaleko musi być jakieś miejsce, gdzie można się zatrzymać. Wysiądź i popchnij mnie. – Słucham? – Nie możemy tu zostać. Jesteśmy na środku drogi. Nie wiedziałam, czy tak jest naprawdę. Ziemia, drzewa i niebo zlewały się w jedną białą plamę. Trudno było powiedzieć, gdzie przebiegają między nimi granice. I choć w gruncie rzeczy wcale nie uważałam, że powinnyśmy gdziekolwiek przestawiać samochód – tym bardziej że nic wokół nie było widać – miałam już dość głupich, bezmyślnych uwag Korbie. Chciałam przywołać ją do porządku. – Wysiadaj i pchaj – rozkazałam. Oczy Korbie rozwarły się szeroko, a potem zwęziły. – Nie mówisz chyba poważnie. Przecież sypie śnieg. – Dobra. Łap za kierownicę, a ja popcham. – Nie potrafię prowadzić samochodu z ręczną skrzynią biegów. Wiedziałam o tym, a zmuszenie Korbie, żeby się do tego przyznała, wcale nie poprawiło mi nastroju, choć odrobinę na to liczyłam. Poczułam w gardle dziwny ucisk. Nagle ogarnął mnie strach, że znajdujemy się w znacznie większych kłopotach, niż którakolwiek z nas jest w stanie pojąć. Odepchnęłam na bok tę okropną myśl i wygramoliłam się z samochodu. Natychmiast uderzył we mnie wiatr i śnieg. Zaczęłam macać kieszenie kurtki w poszukiwaniu wełnianej czapki narciarskiej. Uznałam jednak, że po pięciu minutach w tej śnieżycy czapka będzie wyglądać jak mokra ścierka. Miałam jeszcze baseballówkę, którą w zeszłe wakacje dostałam od Calvina – leżała zagrzebana gdzieś na dnie plecaka – ale ona też nie była nieprzemakalna. Zabrałam ją ze sobą tylko po to, by móc ją z satysfakcją oddać Calvinowi i dać mu tym samym jasno do zrozumienia, że między nami definitywnie skończone. Owinęłam szyję czerwonym szalikiem, mając nadzieję, że spisze się lepiej niż czapka. – Gdzie idziesz?! – zawołała Korbie przez uchylone drzwi. – Nie możemy tu spać! – odkrzyknęłam. – Jeśli na całą noc zostawimy włączony silnik, skończy nam się benzyna. Ale jeśli nie włączymy ogrzewania, zamarzniemy. – Przyjrzałam jej się uważnie, chcąc się upewnić, czy dotarło do niej, co mówię. Sama ledwo to rozumiałam. Z tyłu głowy powoli zaczęła mi się kołatać myśl, że wpadłyśmy w wielkie kłopoty. Ale jeszcze nie w pełni zdawałam sobie z tego sprawę. Wciąż myślałam o moim tacie. Czy wiedział, że w górach rozpętała się zamieć? Być może właśnie po nas jedzie. Nie groziło nam wcale poważne niebezpieczeństwo, ponieważ mój tata jechał nam na ratunek… Pytanie tylko, jak nas odnajdzie? – Nie zapowiadali przecież żadnego śniegu! – zaprotestowała gwałtownie Korbie. Gdyby mój tata wiedział o nadchodzącej śnieżycy, za nic nie puściłby mnie w góry. Siedziałabym teraz bezpieczna w domu. Ale nie ma co gdybać. Tkwiłam pośrodku pustkowia, padał śnieg, a my musiałyśmy znaleźć schronienie.

– Sugerujesz, że powinnyśmy spać tam? – spytała Korbie, wskazując w kierunku ciemnego i przepełniającego grozą lasu. Wepchnąwszy ręce pod pachy, by nieco je ogrzać, powiedziałam: – Nie możemy być tutaj jedynymi ludźmi. Jeśli zaczniemy szukać, na pewno znajdziemy jakiś domek. – A jeśli zabłądzimy? Co za irytujące pytanie. A skąd niby mam wiedzieć? Byłam głodna, musiałam skorzystać z toalety i tkwiłam na zboczu jakiejś cholernej góry. Za chwilę miałam porzucić mój samochód, by poszukać lepszego schronienia, ale nie miałam pojęcia, czy uda mi się je znaleźć. Mój telefon nie działał, nie mogłam w żaden sposób skontaktować się z tatą, a serce waliło mi tak szybko, że zaczynało mi się kręcić w głowie. Zatrzasnęłam drzwi od strony Korbie, udając, że nie usłyszałam jej pytania. W tym momencie akurat najmniej martwiłam się o to, że możemy zabłądzić. Jeśli mój tata nie da rady po nas przyjechać, jeśli nie znajdziemy żadnego domku i zostaniemy na noc w samochodzie, umrzemy tu z wyziębienia. Nie mówiłam nic Korbie, ale nie byłam nawet pewna, gdzie się znajdujemy. Moja przyjaciółka miała jeszcze gorszy zmysł orientacji ode mnie, dlatego też to ja, kierując się wskazówkami pana Versteega, miałam nas bezpiecznie zawieźć do celu. Marznący śnieg z deszczem pokrył grubą warstwą znaki drogowe i choć niczego po sobie nie dawałam poznać, nie byłam pewna, czy nie skręciłam gdzieś w złym miejscu. W górę prowadziła jedna główna droga, ale jeśli w którymś miejscu z niej zboczyłam… Bear jechał za nami, jednak jeśli zjechałyśmy z głównej drogi, nigdy nas nie odnajdzie. Idlewilde mogło być wiele kilometrów stąd. Korbie stanęła obok mnie z tyłu jeepa. – Może lepiej zostanę tutaj, a ty pójdziesz poszukać schronienia – zaproponowała. – W ten sposób przynajmniej jedna z nas będzie wiedziała, gdzie jest samochód. – Jeśli ta śnieżyca będzie trwać całą noc, jeep w niczym nam nie pomoże – odparłam. Śnieg oblepiał włosy i kurtkę Korbie. Padało coraz mocniej. Bardzo chciałam wierzyć w to, że niebawem przestanie. Podobnie jak w to, że Bear jest już niedaleko. Ale rosnące uczucie paniki w mojej klatce piersiowej podpowiadało mi, że nie mam co na to liczyć. – Powinnyśmy się trzymać razem – oznajmiłam. Wydawało mi się to rozsądnym pomysłem. Coś takiego na pewno zaproponowałby Calvin. – A jeśli rozminiemy się z Bearem? – sprzeciwiła się Korbie. – Dajmy sobie pół godziny. Jeśli w tym czasie niczego nie znajdziemy, wrócimy tutaj. – Obiecujesz? – No pewnie. – Starałam się, żeby mój głos brzmiał w miarę naturalnie. Nie chciałam, by Korbie domyśliła się, jak bardzo się niepokoję. Gdyby tylko zorientowała się, że nie panuję nad sytuacją, natychmiast wpadłaby w histerię. Jakakolwiek dyskusja z nią była wykluczona. Znałam ją na tyle dobrze, by wiedzieć, że w takiej sytuacji albo się rozpłacze, albo zacznie na mnie wrzeszczeć. Wtedy zaś nie będę w stanie trzeźwo myśleć. A na to nie mogłam sobie pozwolić. Musiałam myśleć jak ktoś, kto wie, co zrobić, by przetrwać w górach. Musiałam myśleć jak Calvin. Wyjęłam z torby małą latarkę i ruszyłyśmy wprost w burzę śnieżną. Błąkałyśmy się przez trzydzieści minut. A potem jeszcze przez kwadrans. Starałam się trzymać drogi, ale było już tak ciemno, a śnieg tak mocno padał, że nietrudno było się zgubić. Szłyśmy już blisko godzinę i wiedziałam, że powoli wyczerpuję limit zaufania, jakim obdarzyła mnie Korbie. Zaraz pewnie zacznie jęczeć, że powinnyśmy wracać.

– Jeszcze kawałek – powiedziałam nie po raz pierwszy podczas tej wędrówki. – Sprawdźmy tylko, co jest za tamtymi drzewami. Korbie nie odezwała się ani słowem. Ciekawe, czy była przerażona tak samo jak ja. Śnieg wbijał się w moją skórę ostrymi szpilkami. Przy każdym kroku bolało mnie całe ciało i powoli zaczęłam skłaniać się ku nowemu planowi. W samochodzie miałyśmy śpiwory i koce. Nie mogłyśmy wprawdzie spać w jeepie, zwłaszcza że był zaparkowany na środku drogi, ale gdybyśmy założyły na siebie kilka warstw ubrań, zakopały się w zaspie i mocno do siebie przytuliły, żeby się nawzajem ogrzać… Światło. Tam. Przed nami. To nie było złudzenie. – Światła! – zawołałam drżącym z zimna głosem. Korbie się rozpłakała. Wzięłam ją za rękę i zaczęłyśmy się przedzierać między drzewami, idąc po mokrej i rozmiękłej ziemi. Śnieg przyklejał mi się do butów, czyniąc każdy krok coraz trudniejszym. Ale przed nami stał domek. Byłyśmy ocalone. Z okien docierała dostateczna ilość światła, byśmy mogły dojrzeć przysypaną częściowo śniegiem furgonetkę o rdzawym kolorze zaparkowaną na podjeździe. W domku zatem z pewnością ktoś był. Podbiegłam do drzwi i zapukałam. Nie czekając na odpowiedź, zaczęłam dobijać się jeszcze głośniej. Korbie dołączyła do mnie, waląc mocno pięścią w drzwi. Nawet nie zastanawiałam się nad tym, co będzie, jeśli nikt nam nie otworzy, jeśli okaże się, że nikogo nie ma w środku, a właściciel tylko zostawił tu furgonetkę, jeśli będziemy musiały się włamać. Nie miałam żadnych wątpliwości, że będę do tego zdolna, jeśli tylko zajdzie taka konieczność. Chwilę później po drugiej stronie drzwi rozległy się czyjeś kroki. Ogarnęła mnie obezwładniająca ulga. Dobiegła mnie jakaś stłumiona wymiana zdań. Co tak długo? Szybko, szybko, poganiałam ich w myślach. Otwórzcie wreszcie i wpuśćcie nas do środka. Nagle na ganku zapaliły się lampy, zalewając mnie i Korbie strumieniami światła, jakby ktoś skierował na nas mocne reflektory. Zamrugałam gwałtownie, próbując przyzwyczaić wzrok do niespodziewanej jasności. Tak długo szłyśmy w kompletnych ciemnościach, że od tego zalewu światła zaczęły boleć mnie oczy. Ktoś przesunął rygiel i drzwi otwarły się z cichym skrzypnięciem. W progu stanęli dwaj mężczyźni, ale jeden z nich natychmiast zrobił kilka kroków w tył. Od razu go rozpoznałam. Miał na sobie tę samą flanelową koszulę w kratę i te same mocne turystyczne buty co wcześniej. Nasze spojrzenia spotkały się i przez moment na jego twarzy malowało się całkowite zaskoczenie. Wpatrywał się we mnie dłuższą chwilę, a gdy w końcu zorientował się, kim jestem, jego rysy stwardniały. – Mason?

ROZDZIAŁ 4 – Dwa razy w ciągu jednego dnia. – Uśmiechnęłam się do Masona przez szczękające z zimna zęby. – To albo naprawdę wyjątkowy zbieg okoliczności, albo też przeznaczenie próbuje nam coś powiedzieć. Mason wciąż się we mnie wpatrywał, miał zaciśnięte usta, a jego oczy były ciemne i nieprzyjazne. Przez otwarte drzwi wiatr wdmuchiwał do domku śnieg, ale chłopak nie kwapił się z zaproszeniem nas do środka. – Co tu robicie? – zapytał. Drugi mężczyzna, który opierał się o framugę drzwi, spoglądał z ciekawością to na mnie, to na Masona. – Znasz ją? – zagadnął go. Był mniej więcej w tym samym wieku co Mason, miał dwadzieścia kilka lat. Ale był od niego niższy, a budową ciała przypominał deskę, jego dopasowany T-shirt ukazywał płaską, kościstą klatkę piersiową. Zmierzwione blond włosy opadały mu na czoło, a za okrągłymi okularami w czarnych oprawkach czaiły się lodowato niebieskie oczy. Moją uwagę przyciągnął jednak przede wszystkim przekrzywiony nos. Ciekawe, w jakich okolicznościach go złamał. – Skąd się znacie? – Korbie, wyraźnie zaintrygowana, trąciła mnie w ramię. Jak mogłam zapomnieć powiedzieć jej o Masonie? Gdyby nie było mi tak zimno, pewnie wybuchłabym śmiechem na wspomnienie pełnej zazdrości miny Calvina, gdy razem z Masonem przekonywaliśmy go, że jesteśmy parą. I tak musiałabym opowiedzieć o tym Korbie, zanim dotarłybyśmy do Idlewilde, ponieważ potrzebowałam jej pomocy w dalszym wodzeniu jej brata za nos. – Spotkaliśmy się… – zaczęłam, ale Mason zaraz mi przerwał. – Wcale się nie znamy. Staliśmy tylko w jednej kolejce, gdy płaciłem dziś rano za paliwo. – Jego ciepłe, seksowne brązowe oczy były teraz zimne i nieprzeniknione. Głos stał się szorstki i rozdrażniony. Nie mieściło mi się w głowie, że to ten sam facet, z którym flirtowałam przed kilkoma godzinami. Nie mogłam zrozumieć, dlaczego był teraz taki oschły. I czemu tak nagle przestała go bawić cała sytuacja z Calvinem? Co się zmieniło? Nasze spojrzenia znów się spotkały i nawet jeśli widział, że jestem zupełnie zdezorientowana, ani trochę go to nie obeszło. – Czego chcecie? – zapytał jeszcze ostrzejszym tonem. – A jak ci się wydaje? – Korbie obejmowała się rękami, by się rozgrzać, i przestępowała niecierpliwie z nogi na nogę. – Utknęłyśmy na drodze – wydukałam, zbita z tropu wrogim zachowaniem Masona. – Złapała nas burza śnieżna. Jesteśmy przemarznięte. Proszę, czy możemy wejść? – Wpuść je – powiedział ten drugi facet. – Spójrz na nie, są kompletnie przemoczone. Nie czekając na dalsze zaproszenie, Korbie wpadła do środka, a ja poszłam jej śladem. Gdy kumpel Masona zamknął za nami drzwi, całe moje ciało ogarnęła fala ciepła i przeszedł mnie ogromny dreszcz ulgi. – Nie mogą tu dzisiaj zostać – oznajmił natychmiast Mason, blokując nam ciałem wejście do korytarza wiodącego w głąb domku. – Jeśli nas stąd wyrzucicie – powiedziała Korbie – zamienimy się w bryły lodu. Chyba nie chcielibyście mieć nas na sumieniu, prawda? – Poważna sprawa – rzucił kolega Masona z błyskiem rozbawienia w oczach. – Masz

rację, w żadnym razie nie chcielibyśmy, żebyście zamieniły się w bryły lodu. Zwłaszcza że obie znacznie lepiej prezentujecie się w obecnej ciepłokrwistej postaci. W odpowiedzi usta Korbie drgnęły lekko i posłała nieznajomemu zalotny uśmiech. – Gdzie jest wasz samochód? – zapytał Mason. – Gdzie go zostawiłyście? – Na głównej drodze poniżej waszego domku – odparłam. – Szłyśmy tutaj jakąś godzinę. – Samochód jest teraz pewnie przysypany grubą warstwą śniegu – dodała Korbie. – Niewiarygodne – mruknął Mason, wpatrując się we mnie. Jakby to była moja wina. No cóż, przepraszam, że nie potrafię kontrolować pogody. I przepraszam, że miałam czelność poprosić go o pomoc i odrobinę gościnności. – Jesteście same? – spytał kolega Masona. – Tylko wy dwie? A tak w ogóle to jestem Shaun. – Korbie – moja przyjaciółka przedstawiła się aksamitnym głosikiem. Shaun uścisnął jej dłoń i wyciągnął rękę w moim kierunku. Ale było mi zbyt zimno, by wyjmować dłoń z kieszeni. Kuląc się w kurtce, skinęłam mu głową i powiedziałam tylko: – Britt. – Tak, tylko my dwie – potwierdziła Korbie. – Musicie nam pozwolić tu zostać. Będzie zabawnie, obiecuję – dodała z zuchwałym uśmiechem. Zignorowałam jej próby flirtu i przyjrzałam się uważnie Masonowi. Nie rozumiałam, czemu tak dziwnie się zachowuje. Przecież dziś rano robił wszystko, żeby mi pomóc. Obrzuciłam wzrokiem jego potężną sylwetkę i rozejrzałam się po wnętrzu domku, szukając jakiegoś wyjaśnienia jego niespodziewanej oziębłości. Czy Korbie i ja w czymś im przeszkodziłyśmy? Czy było tu coś albo ktoś, kogo nie powinnyśmy widzieć? Z tego, co zauważyłam, Shaun i Mason byli tutaj sami. Taki wniosek płynął przynajmniej z dwóch kurtek schnących na wieszaku w korytarzu. – Fajnie będzie posiedzieć tu w czwórkę – zapewniała Korbie. – Możemy się do siebie mocno przytulić, żeby się ogrzać nawzajem – zachichotała. Teraz przeniosłam moją irytację na Korbie. Co za idiotyczny komentarz. Przecież nawet nie znałyśmy tych chłopaków. A ona sprawiała wrażenie, jakby kompletnie zapomniała, że jeszcze kilka minut temu myślałyśmy, że zamarzniemy na śmierć. Nie przestałam jeszcze trząść się ze strachu, a patrząc, jak Korbie próbuje oczarować Shauna, sama miałam ochotę nią potrząsnąć. Gdy szłyśmy przez las, była potwornie przerażona. Co jest z nią nie tak, że w mgnieniu oka potrafi przejść od szlochu do śmiechu? – Zostaniemy tu tylko na jedną noc – oznajmiłam. – Zwiniemy się zaraz z samego rana. Shaun objął ramieniem Masona i powiedział: – Co ty na to, stary? Pomożemy tym biednym dziewczynom? – Nie – odparł bez zastanowienia Mason, strącając z gniewną miną rękę Shauna z ramienia. – Nie możecie tu zostać – zwrócił się do mnie. – Nie możemy też zostać na zewnątrz – wypaliłam. Co za ironia. Że też musiałam jeszcze go błagać, by pozwolili nam się tu schronić. Im dłużej bowiem rozmawialiśmy, tym mniejszą miałam ochotę przebywać z Masonem pod jednym dachem. Nie mogłam tego pojąć. W stojącym przede mną człowieku nie było ani śladu tego sympatycznego, skorego do żartów chłopaka, którego poznałam dziś rano. Czemu tak bardzo się zmienił? – Czasami lepiej nie zwracać uwagi na to, co mówi Mason – wyjaśnił Shaun z dziwnym uśmiechem. – To porządny gość, ale nie grzeszy uprzejmością. – To ci nowina – bąknęła pod nosem Korbie. – Daj spokój, człowieku. Mogło być gorzej – powiedział Shaun, klepiąc Masona po plecach. – Mogliśmy na przykład… – Podrapał się w zamyśleniu po policzku. – W sumie to

jednak nie przychodzi mi do głowy nic lepszego niż perspektywa przeczekania śnieżycy w towarzystwie dwóch atrakcyjnych dziewczyn. Prawdę mówiąc, te zabłąkane dusze to najlepsza rzecz, jaka mogła nam się przytrafić. – Mogę porozmawiać z tobą na osobności? – zapytał Mason cichym, pełnym napięcia głosem. – No pewnie, jak tylko nieco je rozgrzejemy. Patrz, jakie są zmarznięte. Biedactwa. – Teraz. – Och, odpuść wreszcie – żachnęła się Korbie. – Nie jesteśmy przecież jakimiś morderczyniami i nie rzucimy się na was z siekierą. Ręczę za to własną głową – dodała żartobliwie, odwracając się do Shauna. Ten z kolei uśmiechnął się szeroko do Masona i uderzył go lekko pięścią w pierś. – Słyszałeś, stary? Ręczy za to głową. Cała ta wymiana zdań wystawiła moją cierpliwość na poważną próbę. Byłam tak zdrętwiała z zimna, że kusiło mnie, by nie zważając na Masona, ruszyć prosto w kierunku palącego się w głębi domku kominka. Na ściany pokoju znajdującego się na końcu korytarza ogień rzucał wesoło skaczące cienie. Nie mogłam się doczekać, by w końcu przy nim usiąść i porządnie się ogrzać. – Od jednej wspólnej nocy nikt chyba jeszcze nie umarł, co Mason? – ciągnął Shaun. – Jakby to o nas świadczyło, gdybyśmy wyrzucili te dziewczyny za drzwi? Mason nie odezwał się ani słowem, po mięśniach twarzy widać tylko było, że mocniej zacisnął szczęki. Nie mógł chyba w bardziej dobitny sposób wyrazić swojego stanowiska. Nie chciał nas tutaj. Tymczasem Shaun nie miał nic przeciwko temu, żebyśmy zostały tu tak długo, jak tylko będziemy chciały. Czyżby Shaun i Mason kłócili się przed naszym przybyciem? Czułam, że iskrzy między nimi, jakby obaj byli połączeni przewodem pod napięciem. – Proszę, czy możemy porozmawiać o tym przed kominkiem? – spytała Korbie. – Świetny pomysł – odparł Shaun, wskazując jej drogę. Patrzyłam, jak moja przyjaciółka idzie za nim korytarzem, rozplątując jednocześnie szalik. Zostawszy sama z Masonem, popatrzyłam mu prosto w oczy i przez jedną sekundę na jego twarzy zagościło poczucie przegranej. Szybko jednak minęło, a jego mina na nowo stała się zacięta. Co się za nią kryło? Gniew? Wrogość? Mason odwzajemnił moje spojrzenie i przez chwilę wydawało mi się, jakby próbował w ten sposób coś mi powiedzieć. W jego oczach kryło się coś, co zdawało się mieć jakieś głębsze znaczenie. – O co ci chodzi? – mruknęłam, próbując go ominąć. Mason stał dokładnie na wprost mnie, zasłaniając sobą cały korytarz. Myślałam, że odsunie się na bok, gdy się do niego zbliżę. Ale nie zrobił tego. Trzymał mnie wciąż przy drzwiach frontowych i dzieliła nas teraz niepokojąco mała odległość. – Dzięki za ciepłe przywitanie – powiedziałam. – Tak ciepłe, że cała nieomal się roztopiłam. – To nie jest dobry pomysł. – Co nie jest dobrym pomysłem? – spytałam, mając nadzieję, że wyjaśni mi, dlaczego zachowuje się tak dziwacznie. – Nie powinno was tu być. – Czemu nie? Czekałam, aż odpowie, ale on tylko wpatrywał się ciągle we mnie tym ponurym, złowrogim spojrzeniem. – Nie miałyśmy raczej zbyt wielkiego wyboru – oznajmiłam spokojnym głosem. – Ale zdaje się, że ratowanie mnie z opałów dwa razy w ciągu jednego dnia to dla ciebie zbyt wiele. – O czym ty mówisz? – burknął rozdrażniony.

– Pomogłeś mi wyjść z twarzą przed moim byłym, pamiętasz? Ale uratowanie mnie przed śmiercią z zimna to dla ciebie najwyraźniej za duży wysiłek. – O czym tak szepczecie?! – zawołał Shaun z głębi domku. Razem z Korbie siedział na małej skórzanej kanapie. Ona miała nogę założoną na nogę i z miejsca, w którym stałam, wydawało mi się, jakby czubkiem buta dotykała nogi chłopaka. Najwyraźniej dała już sobie spokój z czekaniem na ratunek ze strony Beara. – Podejdźcie do ognia. Mason ściszył głos, ale wciąż pobrzmiewał w nim nerwowy ton. – Jest tak źle, jak mówiłyście? Wasz samochód naprawdę utknął na drodze? Damy go radę odkopać, jeśli was do niego zaprowadzę? – Zrobisz wszystko, byle tylko się mnie pozbyć, co? – spytałam drwiąco. Nie zasłużyłam na takie traktowanie. Zwłaszcza po tym, co wydarzyło się między nami dziś rano. Chciałam jakichś wyjaśnień. Gdzie się podział ten Mason, którego poznałam przed kilkoma godzinami? – Po prostu odpowiedz na pytanie – zażądał tym samym cichym, lecz rozdrażnionym głosem. – Nie. Droga jest zbyt oblodzona i zbyt stroma. Dzisiaj już nigdzie nie pojedziemy. – Jesteś pewna? – Przestań być takim palantem. – Ominęłam go wreszcie, choć wcale mi tego nie ułatwił. Stał jak przyspawany. Musiałam przecisnąć się pomiędzy ścianą a jego ramieniem. W połowie korytarza zerknęłam za siebie. Nadal był odwrócony do mnie plecami i przesuwał energicznie dłonią po swoich krótko obciętych włosach. Co go tak dręczyło? W każdym razie mnie też zaczęło się udzielać jego zdenerwowanie. Mimo że uciekłyśmy przed śnieżycą, wcale nie czułam się tutaj bezpieczna. Poza przypadkowym spotkaniem dziś rano, prawie nic nie wiedziałam o Masonie. A o jego kumplu jeszcze mniej. I chociaż nie groziła nam już z Korbie śmierć z wychłodzenia, to miałyśmy spędzić noc z dwoma facetami, co do których nie mogłyśmy być pewne, czy możemy im zaufać. Nie dawało mi to spokoju. Póki co jednak nie pozostawało mi nic innego, jak mieć się na baczności i liczyć na to, że śnieg wkrótce przestanie padać. Dołączyłam do Korbie i Shauna w pokoju. – Jeszcze raz wielkie dzięki, że pozwoliliście nam tu przenocować – powiedziałam. – Ta pogoda jest do bani. – Wypiję za to. – Shaun uniósł do góry plastikowy kubek z wodą. – Macie może telefon stacjonarny? – zapytała Korbie. – Nasze komórki nie łapią tu zasięgu. – Nie. Ale mamy za to chili i ciepłe piwo. I dodatkowe łóżko. A gdzie planowałyście dzisiaj przenocować? To znaczy zanim rozpętała się burza – spytał Shaun. – W domku należącym do mojej rodziny – odparła Korbie. – Idlewilde. Po twarzy Shauna widać było, że w ogóle nie kojarzy tej nazwy. Co znaczyło, że prawdopodobnie skręciłam gdzieś w niewłaściwym miejscu i znajdowałyśmy się teraz bardzo daleko od Idlewilde. – To naprawdę wielki, piękny dom z kamiennymi kominami – dodałam, mając nadzieję, że to nieco odświeży mu pamięć. Idlewilde, położone samotnie nad brzegiem jeziora, było niezwykle urokliwym i charakterystycznym miejscem. – Jak daleko stąd jest wasz domek? – wtrącił się Mason. Najpierw z głębi korytarza dobiegł nas tylko jego głos, a dopiero po chwili on sam stanął w drzwiach pokoju. – Mogę was tam zaprowadzić. Shaun rzucił mu krótkie, pełne niezadowolenia spojrzenie i delikatnie, lecz stanowczo pokręcił głową. Mason w odpowiedzi zacisnął usta. W jego chmurnym wzroku widać było

napięcie. – Zanim się tego podejmiesz, mógłbyś sprawdzić, jakie warunki panują na drodze – rzuciła do Masona Korbie. – Wyobraź sobie kilkucentymetrową błotną breję, a do tego dwudziestocentymetrową warstwę śniegu, która z każdą chwilą robi się coraz grubsza, bo przecież nie przestaje padać. Dzisiaj nikt się stąd nigdzie nie ruszy. – Święta racja – przytaknął jej Shaun, podnosząc się z kanapy. – Mogę wam zaproponować coś do picia, dziewczyny? Mamy wodę i gorącą czekoladę, choć nie ręczę, że są świeże. No i dwie butelki ciepłego piwa. – Poproszę wodę – powiedziałam. – Robi się. Korbie? – To samo – odparła, splatając ręce na kolanach i posyłając Shaunowi promienny uśmiech. – A ty, stary? Mason kręcił się przy wejściu do pokoju z gniewną, niespokojną miną. Musiał o czymś intensywnie rozmyślać, ponieważ dopiero po kilku sekundach poderwał głowę i spytał: – Co? – Chcesz coś do picia? – Sam sobie wezmę. Gdy Shaun zniknął w kuchni, Mason włożył ręce do kieszeni i oparł się o ścianę. Ani przez chwilę nie spuszczał z nas oczu. Popatrzyłam na niego i podniosłam pytająco brew. Nie mogłam się powstrzymać, choć powtarzałam sobie, że lepiej nie zwracać na niego uwagi. Nie dawało mi spokoju, skąd wzięła się ta nagła zmiana. Gdzie podział się ten przyjazny i – ośmielę się powiedzieć – seksowny chłopak z dzisiejszego ranka? Bardzo chciałam, żeby wrócił. W jakiś niewytłumaczalny dla mnie sposób pragnęłam go obecnie bardziej niż Calvina. A to wiele mówiło. – Ten domek jest przeuroczy – oznajmiła nagle Korbie, przyglądając się drewnianym belkom pod sufitem. – Do którego z was należy? Nie doczekałyśmy się jednak żadnej odpowiedzi. Westchnąwszy z irytacją, Korbie podniosła się z kanapy, podeszła do Masona i pstryknęła mu przed twarzą palcami. – Powinieneś czasem skorzystać z języka w gębie. W tym momencie do pokoju wrócił Shaun. – To domek Masona – oświadczył. – Niedawno zmarli mu rodzice i dostał go po nich w spadku. Jesteśmy tu po raz pierwszy od ich pogrzebu. – Och – jęknęłam. – To musi być dla was naprawdę ciężkie, mam na myśli wszystkie wspomnienia, jakie... – urwałam. Mason sprawiał wrażenie, że w ogóle mnie nie słyszy albo przynajmniej tak udawał. Jego wzrok był skupiony na Shaunie. Wpatrywał się w niego wściekle spod ściągniętych brwi. – Mason nie lubi o tym mówić – wyjaśnił zaraz Shaun, a jego usta drgnęły w rozbawieniu. – Jest ateistą i nie wierzy w życie pozagrobowe. Mam rację, stary? Nikt z nas nie odezwał się ani słowem. Odchrząknęłam, uważając, że Shaun wykazał się wyjątkowym brakiem wrażliwości, nawet jeśli w tym momencie niespecjalnie troszczyłam się o uczucia Masona. Shaun wybuchnął śmiechem, przerywając milczenie. – Dziewczyny, jesteście takie łatwowierne. Powinnyście zobaczyć swoje miny. Domek należy do mnie, nie do Masona. Od razu uprzedzę wasze pytanie: jego rodzice cieszą się doskonałym zdrowiem, są na emeryturze i mieszkają w Scottsdale w Arizonie.

– Jesteś gorszy niż mój brat – mruknęła Korbie, rzucając w Shauna poduszką. – To cena, jaką musicie zapłacić za możliwość przenocowania tutaj. – Shaun wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Musicie znosić moje wypaczone poczucie humoru. – Zatarł z zadowolenia ręce. – Powiedzcie więc, co porabiacie same w górach? – Umieramy z głodu – wypaliła Korbie. – Przecież jest pora kolacji. Czy możemy najpierw coś zjeść, a potem porozmawiać? Przysięgam, idąc tutaj, straciłam kilka kilogramów. Shaun spojrzał na mnie i na Masona, po czym wzruszył ramionami. – W porządku. Przygotuję wam najlepsze chili, jakie jadłyście w życiu, tylko poczekajcie. – Idź, użyj swoich czarów. – Korbie odesłała go do kuchni machnięciem ręki. – Ale jesteś zdany tylko na siebie. Ja nie zniżam się do żadnych prac domowych, włącznie z gotowaniem. Nie próbuj też prosić o pomoc Britt. Jest jeszcze gorszą kucharką niż ja – dodała, patrząc na mnie ostrzegawczo, jakby chciała powiedzieć: Nie waż się mu pomagać, on należy do mnie. Dobrze wiedziałam, dlaczego Korbie nie chce, bym znalazła się w kuchni sama z Shaunem. Zdziwiłam się jednak, że Mason również poczuł się nagle zaniepokojony. Przyglądał mi się bacznie, gotów przeszkodzić mi, gdybym jednak postanowiła wyjść z pokoju z jego przyjacielem. Cała ta sytuacja wydawała mi się przekomiczna. Nie chciał, żebym przebywała w pokoju. Ani w kuchni. Ani w ogóle gdziekolwiek w pobliżu. A już zwłaszcza nie chciał zostawiać mnie samej z Shaunem. Cóż, tym gorzej dla niego. Jeśli to właśnie miało go wkurzyć… Nie mogłam zaprzepaścić takiej okazji. – Korbie ma rację, okropnie gotuję – przyznałam. – Ale fakt, że jestem w czymś kiepska, nie oznacza jeszcze, że nie mogę spróbować się poprawić – dodałam, wbijając szpilę Korbie. – Z radością pomogę ci przygotować kolację – zwróciłam się do Shauna. I nim ktokolwiek zdążył mnie powstrzymać, wparowałam do kuchni.

ROZDZIAŁ 5 Kuchnia była w pełni umeblowana. Znajdował się tam sękaty sosnowy stół, na podłodze leżał dywanik w indiańskie wzory, a na ścianach wisiały zdjęcia w ramkach pokazujące góry Teton w różnych porach roku. Aluminiowe garnki i patelnie zwisały z relingu nad kuchenną wyspą. Pokrywała je jednak warstewka kurzu, a z góry powiewały srebrzyste zasłony pajęczyn. Najwyraźniej Shaun nie zaglądał tu zbyt często. W ścianie łączącej kuchnię z pokojem znajdował się dwustronny kominek, w którym buzował ogień. W pomieszczeniu unosił się przyjemny zapach dymu i drewna. Byłam zdumiona, że Shauna stać na takie miejsce. Nie było tu wprawdzie tak przyjemnie jak w domku Versteegów, ale w końcu mama Korbie od lat była wziętym adwokatem rozwodowym. – Czym zajmujesz się na co dzień? – musiałam go o to zapytać. Czy skończył już studia? Czy był bezwzględnym inwestorem bankowym, a może jakimś finansowym geniuszem? Posłał mi swobodny, nieco autoironiczny uśmiech. – Pracuję jako instruktor narciarski. Na razie zrobiłem sobie przerwę w studiach, przynajmniej dopóki nie dowiem się, co chcę zrobić ze swoim życiem. Zasadniczo to miejsce należy do moich rodziców. Ale oni nie jeżdżą już na nartach, więc oddali je mnie. Siedzę tu praktycznie cały czas. Musiał często zamawiać jedzenie na wynos, pomyślałam. Te garnki nie były używane od lat. – Masz stąd dość daleko do ośrodka narciarskiego, prawda? – zauważyłam. – Nie przeszkadza mi to, lubię jeździć samochodem. Umyłam ręce w zlewie, ale jako że nigdzie nie dostrzegłam żadnej ścierki ani ręcznika, wytarłam je w dżinsy. – Od czego mam zacząć? Jestem zupełnie beznadziejna, jeśli chodzi o otwieranie puszek. – Zanim Shaun zdołał mnie powstrzymać, uchyliłam drzwi spiżarki. Ku mojemu zdziwieniu, poza dwoma puszkami chili con carne i wyblakłym opakowaniem gorącej czekolady w proszku, półki były kompletnie puste. Shaun stanął za mną. – Zapomnieliśmy zrobić zakupy przed przyjazdem – wyjaśnił. – Nie ma nic do jedzenia – powiedziałam zdezorientowana. – Do rana powinno przestać padać, wtedy pojedziemy do sklepu. Najbliższy sklep spożywczy znajdował się wiele kilometrów stąd. Mijałyśmy go po drodze. – Nie wzięliście ze sobą żadnego jedzenia, jadąc w góry? – Spieszyło się nam – odparł nagle ostro Shaun. Nie ciągnęłam dalej tego tematu, ponieważ ton jego głosu wyraźnie sugerował, że Shaun nie ma ochoty o tym rozmawiać. Ale ten brak jakiegokolwiek prowiantu wydał mi się co najmniej podejrzany. Shaun twierdził, że często przyjeżdżał tu na narty, ale miałam wrażenie, jakby w domku nikt od dawna nie mieszkał. Niepokoiło mnie coś jeszcze. Ten chłopak wydawał mi się nieco pokręcony. Był przyjazny i czarujący, ale niekoniecznie szczery i otwarty. A może po prostu ogarniała mnie paranoja, ponieważ utknęłam w górskiej chacie z dwoma obcymi facetami. Mój tata by się wściekł, gdyby o tym wiedział. Prawda jednak była taka, że Shaun nas tu zaprosił, a teraz przygotowywał nam kolację. Doszłam do wniosku, że muszę się odprężyć i skorzystać z jego gościnności.

Ostrożnie zabrałam się do otwierania puszek z chili, mając świadomość, że to nasze jedyne pożywienie, dopóki nie ustanie śnieżyca. A gdyby zamieniła się w coś znacznie gorszego, te dwie puszki musiałyby nam wystarczyć na kilka dni. W jeepie miałam spakowane batoniki musli. Ogromnie żałowałam, że ich ze sobą nie wzięłam. Niepewnie podałam obie puszki Shaunowi, który podkręcił gaz pod dużym garnkiem na kuchence. Z przyzwyczajenia zerknęłam na telefon, czy nie dostałam jakichś nowych wiadomości. A może Calvin próbował się do mnie dodzwonić. Wiedział, że miałyśmy przyjechać do Idlewilde około szóstej wieczorem, a teraz dochodziła już dziewiąta. – Komórka na nic ci się tu nie przyda, trzeba zejść na niższą wysokość, poza obręb drzew. Westchnęłam cicho. Shaun miał rację. – Przysięgam, nie jestem w stanie wytrzymać nawet pięciu minut, żeby na nią nie zerknąć. Wiem, to okropny nawyk. Czuję się bez niej zupełnie bezradna. – Często tu przyjeżdżasz? – spytał Shaun. Uniosłam telefon wysoko do góry, ale nie pojawiły się na nim żadne kreseczki zasięgu. – Jasne – oparłam z roztargnieniem. – Dobrze znasz tę okolicę? – Lepiej niż Korbie – zaśmiałam się. – Tak, słusznie rozpoznałeś nutkę dumy w moim głosie, zwłaszcza że to jej rodzina ma tutaj domek. Zawsze miałam jednak lepszy zmysł orientacji w terenie. – Tyle że nie można było na nim za bardzo polegać podczas jazdy samochodem w straszliwej ulewie. Ale tę uwagę postanowiłam zachować dla siebie. – Korbie za to lepiej wychodzi zgrywanie damy w opałach – oznajmił Shaun. Postanowiłam się nie przyznawać, że w tym zwykle też jestem lepsza, ponieważ ton, jakim to powiedział, nie był zbyt życzliwy. – Przyjechałyście tutaj na przerwę wiosenną? – dopytywał. – Niech no zgadnę. Zaplanowałyście sobie dziewczyński weekend z filmami z Christianem Bale’em, mnóstwem lodów i ploteczkami? – Zamień Christiana Bale’a na Jamesa McAvoya i mógłbyś spokojnie zbijać kasę jako jasnowidz – zażartowałam. – Serio, naprawdę chciałbym wiedzieć, co tu porabiacie. O mnie już wszystko wiesz, pora, żebym ja dowiedział się czegoś o tobie. Chciałam zauważyć, że moja wiedza o nim była praktycznie zerowa, ale ucieszyłam się, że mogę opowiedzieć coś o sobie. – Korbie i ja wybieramy się na wyprawę wzdłuż łańcucha górskiego Teton. Sześćdziesiąt kilometrów piechotą. Przygotowywałyśmy się do niej rok. Shaun uniósł z podziwem brwi. – Zamierzacie przejść cały łańcuch? Imponujące. Nie zrozum mnie źle, ale Korbie raczej nie wygląda na kogoś, kto lubi spędzać czas na łonie przyrody. – Ona jeszcze nic nie wie o tych sześćdziesięciu kilometrach piechotą – odparłam, a Shaun zaniósł się długim, głośnym śmiechem. – Chciałbym zobaczyć jej minę, gdy jej o tym powiesz. – Z pewnością będzie niezapomniana. – Uśmiechnęłam się. – Założę się, że macie w samochodzie mnóstwo sprzętu turystycznego. – Wszystko, co najlepsze – przytaknęłam. Korbie poprosiła mamę, by kupiła nam wszystkie potrzebne rzeczy, a pani Versteeg zleciła to z kolei swojej asystentce, która nie miała żadnych oporów przed wydawaniem pieniędzy szefowej. Cały ekwipunek przyszedł zaraz następnego dnia przesyłką kurierską. Mama Korbie zaoszczędziła nam mnóstwo wysiłku i pieniędzy, więc nie mogłam narzekać, ale w tej

całej sytuacji był jeden drobny minus. Wiedziałam, że pan Versteeg zawsze kazał Calvinowi samemu płacić za rzeczy potrzebne mu do wyjazdu w góry. Jeśli więc Cal dowie się, że jego rodzice praktycznie sfinansowali nam wyprawę, może wpaść w szał. Nieustannie narzekał, że rodzice trzymają Korbie pod kloszem, a kiedy się jeszcze ze mną spotykał, żywił do nich głęboką urazę, że nawet nie starają się traktować go na równi z siostrą. Wątpiłam, by cokolwiek zmieniło się w tej kwestii, odkąd wyjechał na studia do Stanford. Dla świętego spokoju musiałam ostrzec Korbie, by nie wspominała ani słowem przy Calvinie o tym, skąd wzięłyśmy cały nasz sprzęt. – Założę się, że znasz tę okolicę jak mało kto – powiedział Shaun. Natychmiast dałam się złapać na to drobne pochlebstwo. – Często tu przyjeżdżam – wypaliłam bez zastanowienia. – W weekendy robiłam krótsze trasy, trenując do wyprawy. – To przynajmniej było prawdą. – Chciałam się jak najlepiej przygotować. Większość moich znajomych wyjechała teraz na Hawaje, ale mnie zależało na tym, żeby zrobić coś naprawdę ambitnego i wymagającego. – I jesteś tu sama tylko z Korbie? Wasi rodzice nie zamierzają do was dołączyć? Już miałam powiedzieć mu o Calvinie i Bearze, ale w ostatniej chwili zmieniłam zdanie. Pierwsza zasada obowiązująca w rozmowach z chłopakami: nigdy nie wspominaj o swoim byłym. Bo uznają cię za zgorzkniałą. I łatwą do zdobycia. – Moja mama umarła na raka, kiedy byłam mała, i wychowuje mnie tylko tata – odparłam ze wzruszeniem ramion, starając się brzmieć tak spokojnie, jak to możliwe. – Ma do mnie pełne zaufanie. Wie, że zawsze sobie poradzę. Powiedziałam mu, że zobaczymy się pod koniec tygodnia. Tato wie, że nie ma takich tarapatów, z których nie potrafiłabym wybrnąć. – Z tym ostatnim stwierdzeniem akurat mocno przesadziłam. Mój tata nigdy nie zostawiał mnie samej sobie w trudnych sytuacjach. To było wręcz nie do pomyślenia. Był raczej typem nadopiekuńczego rodzica. Podejrzewam, że to dlatego, iż byłam dziewczyną, a w dodatku byłam najmłodsza w rodzinie, no i straciłam mamę w tak wczesnym wieku, że w ogóle jej nie pamiętałam. Tata zawsze więc był przy mnie, w każdej chwili gotów wybawić mnie nawet z najmniejszych kłopotów. Prawdę mówiąc, świadomość, że zawsze mogę na nim polegać, działała na mnie uspokajająco. Podobnie zresztą rzecz się miała z wszystkimi innymi mężczyznami w moim życiu. Taka sytuacja bardzo mi odpowiadała… aż do momentu, gdy nagle wylądowałam sama ze złamanym sercem. Shaun uśmiechnął się w dziwny sposób. – Co? – spytałam. – Nic. Jestem tylko nieco zaskoczony. Myślałem, że obie z Korbie jesteście głupimi licealistkami. Takimi stereotypowymi rozchichotanymi i bezradnymi panienkami. – Nie wiem, co począć z tą lawiną pochlebstw, jaka na mnie spadła. – Zatrzepotałam zalotnie rzęsami. Oboje się roześmialiśmy. – Chcę zmienić moje zeznanie – oznajmił Shaun, ściszając głos, aby nasza rozmowa nie wydostała się poza ściany kuchni. – Gdy tylko stanęłyście w drzwiach, od razu zorientowałem się, jakiego typu dziewczyną jest Korbie. Ciebie jednak było trudniej rozgryźć. Jesteś atrakcyjna i zarazem inteligentna, to zbiło mnie z tropu. Większość ładnych dziewczyn, które znam, nie grzeszy raczej inteligencją. Jasne, bywają szalone, gotowe na różne przygody, ale nie na coś takiego. Nie na wyprawę wzdłuż łańcucha górskiego Teton. Jego słowa stanowiły prawdziwą muzykę dla moich uszu. Chciałabym, żeby Calvin też je usłyszał. Chciałabym, by zobaczył, że starszy chłopak, starszy nawet od niego, okazuje zainteresowanie moją osobą i wierzy w moje możliwości. – Czy ty ze mną flirtujesz? – Posłałam Shaunowi pełen zawstydzenia uśmiech.

– Myślę, że tytuł największej flirciary przysługuje Korbie – wywinął się od odpowiedzi. Nie spodziewałam się takiej reakcji i musiałam chwilę się zastanowić, by wymyślić jakąś ripostę. – Korbie zna się na tym, co robi – odparłam wreszcie. – A ty? – Shaun zrobił krok w moim kierunku. – Czy ty kiedykolwiek flirtujesz, Britt? Zawahałam się. Prawie go nie znałam. Co więcej, Korbie pierwsza zaklepała Shauna. Ale z nas dwóch to przecież ona ma chłopaka. Może więc jednak to mnie należało się pierwszeństwo. – Tylko we właściwym momencie – odpowiedziałam z figlarnym uśmiechem. – I z odpowiednią osobą. – A czy teraz jest właściwy moment? – Shaun stał już teraz tak blisko, że szeptał mi swym lekko ochrypłym głosem niemal wprost do ucha. – Obydwoje dobrze wiemy, że nasza rozmowa wyraźnie ku czemuś zmierza. Zastanawiałam się, czy jego serce bije równie mocno jak moje. I czy w taki sam pożądliwy sposób zerka na moje usta, w jaki ja przyglądałam się jego. – A co z Korbie? – spytałam cicho. – Co z nią? – Podobasz się jej. – Ale mnie podobasz się ty. – Nalał nam do plastikowych kubków wody i wzniósł toast. – Za burzę śnieżną. I za to, że uwięziła nas tu ze sobą. Stuknęliśmy się kubkami. Byłam wdzięczna losowi, że trafiłam tu na Shauna, ponieważ jeszcze niedawno myślałam, że będę zdana tylko na własne siły. Tymczasem znalazłam się nieoczekiwanie pod troskliwą opieką starszego, przystojnego chłopaka. Wątpię, czy którakolwiek z moich przyjaciółek wróci z przerwy wiosennej z lepszą historią. *

Kilka minut przed tym, jak chili skończyło bulgotać w garnku, Korbie i ja poszłyśmy do łazienki, żeby doprowadzić się do porządku przed kolacją. – Dobrze się bawiłaś z Shaunem? – zapytała cierpkim głosem Korbie. – Było w porządku – odparłam obojętnie, nie dając nic po sobie poznać. Jakaś złośliwa cząstka mnie chciała utrzymać Korbie w niepewności. W ramach rewanżu za jej docinki podczas jazdy samochodem. – Zostawiłaś mnie samą z Frankensteinem. – Tak miał na imię doktor. Jeśli już, to zostawiłam cię z monstrum Frankensteina. Poza tym wcale nie musiałaś z nim zostawać. Mogłaś pójść ze mną i z Shaunem i pomóc nam w kuchni. – Nie po tym, jak przyznałam się, że nie gotuję! Wzruszyłam ramionami, jakbym chciała powiedzieć: „to już twój problem”. – O czym rozmawialiście? – maglowała mnie dalej Korbie. – A co ci do tego? Masz przecież Beara. – Ale jego tu nie ma, w przeciwieństwie do Shauna. No więc? O czym rozmawialiście? Skończyłam myć ręce, ale jako że w łazience nie było żadnego ręcznika, znowu musiałam wytrzeć je w dżinsy. – O niczym szczególnym. Głównie o naszym wypadzie w góry. – Tylko tyle? – Korbie spojrzała na mnie z ulgą. – O wypadzie w góry? Nie próbowałaś z nim flirtować? – A co gdybym próbowała? – odparowałam.

– Zaklepałam go sobie pierwsza. – Przecież jesteś z Bearem. – Ale jesienią Bear i ja idziemy do innych college’ów. – No i? – Nie będziemy więc ze sobą wiecznie. Po co mam być mu absolutnie wierna, skoro wiem, że nasz związek nie potrwa już długo? A tak w ogóle to nie podoba mi się ta twoja świętoszkowata postawa. Ty i Calvin też nie byliście idealną parą. Odwróciłam się i oparłam o blat szafki, by spojrzeć Korbie w oczy. – O czym ty mówisz? – Calvin całował się z Rachel. W zeszłe wakacje, podczas imprezy na basenie u nas w domu. – Rachel Snavely? – jęknęłam zaskoczona. Korbie uniosła z wyższością brwi. – Nikt nie jest doskonały, Britt. Pogódź się z tym. Myśl o Calvinie całującym się z Rachel sprawiła, że zacisnęłam mocno palce na krawędzi blatu. Zaczęłam spotykać się z nim dokładnie przed rokiem w kwietniu. Impreza na basenie u Korbie była w lipcu. Byłam całkowicie wierna i oddana Calowi aż do naszego rozstania w październiku, ale on najwyraźniej nie zrewanżował mi się tym samym. Czy akcja Rachel to był tylko jednorazowy skok w bok? Czy też Calvin zdradzał mnie jeszcze przed lipcową imprezą? A Rachel? Ciekawe, jak ona usprawiedliwiła się przed sobą z tego, co z nim robiła za moimi plecami? – I dopiero teraz przyszło ci do głowy, że może chciałabym o tym wiedzieć? – spytałam. – Zejdź na ziemię. Mamy przed sobą całe życie, by związać się z kimś na serio. Teraz chodzi tylko o to, żeby się dobrze bawić. Czy właśnie to wmawiał sobie Calvin, całując się z Rachel? Że potrzeba zabawy jest ważniejsza od lojalności wobec swojej dziewczyny? Ciekawe, czy Rachel myślała podobnie? Już nie mogłam się doczekać, by ją o to zapytać. Postanowiłam odwołać moje dotychczasowe plany. Nie ma mowy, bym po przerwie wiosennej wróciła do Calvina. – Kolacja gotowa! – zawołał Shaun z kuchni. Nim zdążyłam wyjść z łazienki, Korbie chwyciła mnie za rękaw koszuli. – Shaun należy do mnie – powtórzyła z jeszcze większą stanowczością. Spojrzałam w dół, tam, gdzie jej palce mocno zacisnęły się na materiale koszuli. – Chcesz go tylko dlatego, że mi się podoba – ciągnęła dalej rozwścieczona Korbie. – Zawsze chcesz mieć to samo co ja. To już jest męczące. Skończ z tym podszywaniem się pode mnie. Przestań udawać, że jesteś mną. Słowa Korbie bardzo mnie zabolały, ale bynajmniej nie dlatego, że były zgodne z prawdą. Nienawidziłam, kiedy atakowała mnie w ten sposób. W takich chwilach nasza znajomość wydawała mi się do tego stopnia nienormalna, że zadawałam sobie pytanie, dlaczego w ogóle jeszcze się przyjaźnimy. Omal nie wypomniałam Korbie sekretnej listy, którą znalazłam w jej pamiętniku. Już miałam zapytać ją, że skoro tak bardzo próbuję się do niej upodobnić, to dlaczego ona zapisuje każdą najdrobniejszą rzecz, którą zrobiłam czy powiedziałam, czemu opisuje każdą cechę mojego wyglądu i stara się być we wszystkim ode mnie lepsza? Ale to oznaczałoby, że przyznałabym się do tego, iż zajrzałam do jej pamiętnika, a na to nie pozwalała mi moja duma. Poza tym, gdybym zdradziła, że znam jej sekret, Korbie już by zadbała o to, bym nigdy więcej nie zajrzała do jej pamiętnika, a póki co nie zamierzałam pozbawiać się tej możliwości. Przywołałam na twarzy pełen wyrozumiałości uśmiech, wiedząc, że doprowadzę tym

Korbie do szewskiej pasji. Jeśli tak bardzo chciała wciągnąć mnie w jakąś swoją grę, to przez resztę wieczoru będę się na nią dąsać, a z Shaunem flirtować na całego. Nie zamierzałam przegrać z nią tego starcia. – Powinnyśmy chyba już iść na kolację, chłopcy czekają – powiedziałam lekkim, spokojnym tonem i wyszłam przed Korbie z łazienki. Zanim jednak dotarłam do kuchni, usłyszałam, jak Shaun i Mason kłócą się cichymi, lecz niewątpliwie wzburzonymi głosami. – Co ty sobie myślałeś? Czy ty w ogóle myślałeś? – atakował Mason. – Mam wszystko pod kontrolą. – Mówisz poważnie? Pod jaką kontrolą? Rozejrzyj się, człowieku. – Ściągnę nas z tej góry. Wszystko będzie dobrze. Panuję nad sytuacją. – Nikt bardziej ode mnie nie chce zejść z tej przeklętej góry – syknął Mason. – Utknąłeś tu ze mną, chłopie – zachichotał Shaun. – Cholerna pogoda. Co zrobić? Zmarszczyłam brwi, próbując zrozumieć, o co konkretnie się kłócili, ale żaden z nich nie odezwał się już więcej ani słowem. Mason nie przyłączył się do nas podczas kolacji. Wycofał się w odległy kąt kuchni, skąd oparty ramieniem o ramę okna, przyglądał się naszej trójce zimnym jak stal wzrokiem. Wyglądał niemal tak samo posępnie jak wypchana głowa jelenia wisząca na ścianie w pokoju. Co kilka minut przeczesywał dłonią swe krótkie włosy albo pocierał nią kark, ale przez większość czasu stał po prostu z rękami wepchniętymi głęboko w kieszenie. Miał podkrążone oczy, ale nie byłam w stanie określić, czy ze zmęczenia, czy z niewyspania, czy też dręczyło go jakieś zmartwienie. Nie miałam pojęcia, czemu jest tak zdenerwowany ani dlaczego nie podoba mu się nasza obecność w domku, ale nie ulegało wątpliwości, że najchętniej by się nas pozbył. Gdyby nie Shaun, pewnie zaraz by nas wyrzucił. Prosto w śnieżycę. Nagle Mason podniósł wzrok i zauważył, że się w niego wpatruję. Delikatnie potrząsnął głową. Nie wiedziałam, co to miało znaczyć. Jeśli chciał mi coś przekazać, dlaczego po prostu nie powiedział tego głośno? – Nie jesteś głodny, mistrzu? – zagadnął Masona Shaun. Rozłożył na stole miski, łyżki i serwetki, a potem na chybił trafił zaczął otwierać drzwiczki szafek i wysuwać szuflady. Wydało mi się dziwne, że nie wie, gdzie co znajduje się w kuchni. Inna sprawa, że mój brat Ian, choć całe życie mieszkamy w tym samym domu, też nie może w naszej kuchni niczego znaleźć. Wreszcie z szuflady obok piekarnika Shaun wyciągnął podstawkę pod gorące naczynia i położył ją na środku stołu. Mason, który wpatrywał się przez okno w mrok, opuścił zasłonę. – Nie jestem głodny – odparł wreszcie. – Będzie więcej dla nas – oznajmiła Korbie. Ewidentnie nie przepadała za Masonem. I wcale jej się nie dziwiłam. Chłopak praktycznie w ogóle się nie odzywał, a na jego twarzy niezmiennie gościła chmurna, groźna mina. – Śnieg wciąż pada? – spytał go Shaun. – I to jak. – No cóż, nie może padać wiecznie. Shaun nałożył chili do trzech misek, a gdy tylko usiadł, Korbie natychmiast zajęła krzesło obok niego. – A więc – zaczęła – co tutaj porabiacie? Nic o tym nie mówiliście. – Chcemy pojeździć na nartach – odparł Shaun. – Przez cały tydzień? – Taki jest plan.

– Ale nie zabraliście ze sobą żadnego jedzenia. Zajrzałam do lodówki. Jest pusta. Nie ma nawet mleka. Shaun wpakował do ust łyżkę pełną chili i skrzywił się. – To najgorsze chili, jakie jadłem w życiu – stwierdził. – Smakuje jak rdza. Korbie spróbowała trochę i na jej twarzy pojawił się grymas obrzydzenia. – Raczej jak piasek. Są w nim jakieś grudki. Sprawdzałeś datę ważności na puszkach? Shaun prychnął z irytacją. – Jak się nie ma, co się lubi… Korbie odsunęła od siebie miskę. – Wolę raczej umrzeć z głodu niż zjeść coś takiego – oznajmiła. – To chili nie może być aż tak złe – Mason odezwał się niespodziewanie i wszyscy podnieśliśmy głowy. Przyglądał się z uwagą Shaunowi i Korbie, jakby przewidywał, że zaraz wydarzy się coś złego. – Powiedział koleś, który nawet go nie spróbował – odparowała Korbie. – Co ja bym teraz dała za filet z łososia. Zawsze, gdy jedziemy z rodziną w góry, jemy łososia. Z ryżem jaśminowym i ugotowaną na parze zieloną fasolką. A latem z sałatką z rukoli i orzeszków piniowych. Czasami mama robi do tego przepyszny sos chutney z mango. – Dalej, nie krępuj się – powiedział Shaun, odkładając łyżkę bardziej energicznym gestem, niż to było konieczne. – Powiedz nam jeszcze, co macie do picia i co jecie na deser. – Nabijasz się ze mnie? – Korbie zrobiła nadąsaną minę. – Po prostu jedz to chili – z głębi kuchni ponownie odezwał się Mason. Po co w ogóle mieszał się do tej dyskusji? Przecież wyraźnie dał do zrozumienia, że nie chce mieć z nami nic wspólnego. Mogłam się założyć, że miał długą listę rzeczy, którymi o wiele bardziej wolałby się zająć, zamiast przebywać w naszym towarzystwie. – Ryzyko zatrucia jest jednak zbyt duże – oświadczyła Korbie z nieskrywaną pogardą. – Dlatego podziękuję. Tak się kończy, gdy prosisz Britt o pomoc przy gotowaniu. Ostrzegałam, że jest beznadziejną kucharką. Shaun zaśmiał się cicho, ale pobrzmiewał w tym jakiś ostry ton. Przez chwilę myślałam, że to tylko moja wyobraźnia, dopóki nie odezwał się ponownie sztywnym, upiornym głosem: – Nie bądź niewdzięczna, Korbie. – A więc to tak? Ty możesz się naśmiewać z chili, ale ja nie? Gdzie tu sprawiedliwość? – droczyła się z nim Korbie. – Poza tym obwiniałam Britt, a nie ciebie. – Jedz to cholerne chili! – Ukryta groźba, jaka czaiła się w pozornie spokojnym głosie Shauna, sprawiła, że zjeżyły mi się włoski na przedramionach. – Dlatego właśnie powinniście zabrać ze sobą świeże jedzenie – powiedziała Korbie. – Daj mu spokój – mruknęłam do koleżanki, która wciąż ewidentnie rozbawiona nie wyczuwała napięcia, jakie nagle zapanowało w kuchni. – Jeśli w środku nocy obudzą nas skurcze w żołądku, to będzie wiadomo, czyja to wina. – Korbie przyglądała mi się z wściekłością. Nie wiedziałam, czy zdawała sobie sprawę, że choć atakuje mnie, mimowolnie zachowuje się niegrzecznie wobec Shauna. A jemu wyraźnie się to nie podobało. Miałam nadzieję, że złość na mnie przejdzie jej choć na chwilę i zorientuje się wreszcie, w jakie wprawiła nas wszystkich zakłopotanie. Zerknęłam na Shauna. Rysy jego twarzy nagle zesztywniały, a niebieskie oczy rzucały gniewne błyski. Zaczęłam się wiercić na krześle. Serce biło mi coraz szybciej, ale bardziej z niepewności niż ze strachu. Znów ogarnęło mnie to dziwne uczucie, że coś tu nie gra. Powietrze drgało wręcz od panującego w kuchni napięcia. Ale przecież Shaun nie mógł się tak zdenerwować z powodu nieuprzejmego zachowania mojej przyjaciółki. To w końcu tylko

Korbie. Nigdy nie wie, kiedy powinna się przymknąć. A nawet jeśli wie, to nie jest w stanie się powstrzymać – jej usta działają na autopilocie. Zawsze musi mieć ostatnie słowo. Czyżby Shaun jeszcze tego nie zauważył? – Daj mi to chili – polecił Mason, przerywając nieznośną ciszę, która zapadła w kuchni. Sięgnął po miskę, ale najpierw obrzucił Korbie piorunującym spojrzeniem. Popatrzyła na niego, ale była zbyt zdumiona, by w jakikolwiek sposób zareagować. Po chwili Shaun odchylił się na krześle do tyłu i splótł dłonie za głową, po czym jak gdyby nigdy nic, uśmiechnął się do nas szeroko. – Mason, myślę, że powinniśmy przejść do interesów – oznajmił. – Jeśli mówicie o zmywaniu naczyń, to ja odpadam – powiedziała Korbie. – Głosuję za tym, żeby to Mason je pozmywał – dodała z mściwym błyskiem w oku. – Wydaje się wprost zachwycony moją miską. Patrzcie, jak czule trzyma ją w dłoniach. Pozwólmy mu jeszcze przez kilka chwil oddawać się tym romantycznym fantazjom. Lubisz, gdy twoje dziewczyny ci nie odszczekują, prawda? Lubisz, gdy są tak samo dobrze wychowane i rozmowne jak ty, co? Zaśmiałam się, zasłaniając dłonią usta. Częściowo z nerwów, a częściowo po to, by rozładować nieco całą sytuację. Atmosfera była tak gęsta, że można by ją kroić nożem. – Co ze sobą zabrałyście? Minęła dłuższa chwila, nim wreszcie zorientowałam się, że Mason skierował to pytanie do mnie. Odniósł miskę Korbie do zlewu i nawet nie raczył odwrócić się w moją stronę. – Co zapakowałyście do samochodu? – powtórzył pytanie. – Co wzięłyście ze sobą w góry? – Czemu pytasz? – Nie rozumiałam, o co mu chodzi. – Śpiwory, namioty, prowiant? Cokolwiek, co mogłoby się przydać? – Ale komu miałoby się przydać? Przecież wasz domek jest w pełni wyposażony. – Mamy śpiwory, namiot, apteczkę i trochę jedzenia – pospieszyła z wyjaśnieniami Korbie. – Ale wszystko zostało w samochodzie. Który utknął na drodze. Dlatego właśnie przyszłyśmy tutaj – wypowiadała każde słowo bardzo powoli, jakby chciała podkreślić, że o tym wszystkim już wiedzą, lecz Mason najwyraźniej nie jest zbyt lotny. Ignorując Korbie, Mason zwrócił się do mnie: – Macie zapałki? – Nie, zapalarkę. – Kompas, mapę? – Kompas. – Z jakiegoś powodu postanowiłam nie wspominać o mapie Calvina. Wciąż miałam ją schowaną w tylnej kieszeni spodni. – Latarki? – Tak. I jeszcze czołówki. – Czekan? – Nie. – Myślałam nawet, żeby go zabrać, ale biorąc pod uwagę to, jak Korbie wyobrażała sobie nasz wypad w góry, uznałam, że nie ma sensu, bo i tak nie będę miała okazji go użyć. – Jakie to w ogóle ma znaczenie? – przerwała zniecierpliwiona Korbie. – Mason i ja też tu utknęliśmy – powiedział Shaun, wstając od stołu. – Tyle że my nie zabraliśmy ze sobą żadnych rzeczy, ponieważ nie planowaliśmy zabawić tutaj tak długo. Jeśli więc chcemy wydostać się stąd, zanim jeszcze śnieg stopnieje i drogi staną się całkiem przejezdne, potrzebujemy waszego sprzętu. A dokładnie to właśnie zamierzamy zrobić: wydostać się z tych przeklętych gór tak szybko, jak to możliwe. Dopiero po około minucie zdałam sobie sprawę, że przedmiot, który Shaun wyciągnął zza

paska spodni, to pistolet. Machnął nim jakby od niechcenia w moim kierunku, a we mnie zaczęła nagle wzbierać dziwna i nieprzeparta chęć roześmiania się. Obraz, który właśnie widziałam, i obraz, który miałam w głowie, w żaden sposób do siebie nie pasowały. Pistolet. Wycelowany we mnie. To było zupełnie niepojęte. – Shaun? – odezwałam się, przekonana, że to tylko jakiś chory żart, przejaw jego dziwacznego poczucia humoru. Ale on całkowicie mnie zignorował. – Obie do pokoju – rozkazał zimnym, obojętnym głosem. – Możemy załatwić to po dobroci albo obie zginiecie. Wierzcie mi, jeśli spróbujecie krzyczeć, walczyć z nami albo się kłócić, strzelę bez wahania. Wpatrywałam się w niego w bezruchu. Moje ciało było jak sparaliżowane. Ta dziwna chęć roześmiania się wciąż łaskotała mnie w gardle. Wtedy spojrzałam w oczy Shauna. Były lodowate i pozbawione jakichkolwiek uczuć. Jak mogłam tego wcześniej nie zauważyć? – Jedno powinnyście o mnie wiedzieć – odezwał się znowu Shaun. – Nigdy nie blefuję. Waszych ciał przez wiele dni nikt nie znajdzie, a w tym czasie Mason i ja wydostaniemy się z tych gór i będziemy już daleko stąd. Nie mamy nic do stracenia. To jak będzie, dziewczyny? Jak będzie?

ROZDZIAŁ 6 Lodowaty strach zmroził mi żyły, ale zrobiłam dokładnie to, co kazał Shaun. Wstałam od stołu i jak otępiała pozwoliłam wyprowadzić się z kuchni. Korbie szła tuż za mną. Słyszałam, jak pociąga nosem. Dobrze wiedziałam, co teraz sobie myśli, ponieważ dokładnie to samo kołatało mi się po głowie. Ile czasu minie, zanim Calvin zorientuje się, że wpadłyśmy w kłopoty, i zacznie nas szukać? Ale jak nas niby odnajdzie? Nie dość, że wciąż mocno padał śnieg, to być może w pewnym momencie źle skręciłam, a później jeszcze odeszłyśmy spory kawał drogi od samochodu. Nie było żadnych szans na to, że zdoła nas odszukać. Shaun przeprowadził nas przez pokój i otworzył drzwi, za którymi ukazał się mały, niewykończony składzik z pustymi, plastikowymi półkami ciągnącymi się wzdłuż ścian. W pierwszej chwili pomyślałam, że od sufitu do podłogi biegnie jakaś rura wodociągowa, ale kiedy Shaun włączył światło, zobaczyłam, że to mocny, metalowy słup. Coś w jego wyglądzie sprawiło, że całe pomieszczenie wydało mi się jeszcze bardziej przerażające. Na słupie znajdowały się wgłębienia, które mogły zostać wyżłobione w wyniku szarpania łańcuchem. Ciasną, zamkniętą przestrzeń wypełniał obrzydliwy smród moczu i mokrej psiej sierści. Siłą woli powstrzymałam się, by nie snuć dalszych rozważań na temat przeznaczenia tego miejsca. – Przypilnuj tutaj Korbie – Shaun zwrócił się do Masona. – Chcę porozmawiać z Britt na osobności. – Nie możecie tego robić! – wrzasnęła Korbie. – Wiecie, kim jestem? Macie jakiekolwiek pojęcie, kim jestem? Ledwie wypowiedziała ostatnie słowo, Shaun zdzielił ją w twarz pistoletem, pozostawiając na niej czerwony ślad. Wydałam z siebie stłumiony krzyk. Mój tata nigdy mnie nie bił. Nigdy nawet nie podniósł na mnie głosu. Poza filmami tylko raz w życiu widziałam, jak jeden człowiek bije drugiego. Kilka lat temu Korbie zaprosiła mnie do siebie na piżama party i w środku nocy wyszłam z łóżka poszukać czegoś do picia. W ciemnym korytarzu niedaleko sypialni zobaczyłam wtedy, jak pan Versteeg zadaje mocny cios Calvinowi, zwalając go całkowicie z nóg. Ojciec Korbie warknął na syna, by wstał i przyjął swą karę jak mężczyzna, ale Calvin tylko leżał nieruchomo na ziemi. Nie wiedziałam nawet, czy jeszcze oddycha. Pan Versteeg rozwarł powieki swego syna i sprawdził mu puls na szyi. Potem zaniósł go do łóżka. Biegiem wróciłam do pokoju Korbie, ale nie mogłam już zasnąć. Nie wiedziałam, czy z Calvinem jest wszystko w porządku. Chciałam sprawdzić, jak się czuje, ale bałam się, że natknę się na pana Versteega. Nigdy nie powiedziałam Calvinowi, co zobaczyłam tamtej nocy. Przez wiele lat starałam się wymazać to wspomnienie z pamięci. Korbie jęknęła, łapiąc się za policzek. Zupełnie jak tamtej nocy w jej domu oblało mnie nagle gorąco i zrobiło mi się niedobrze. Chciałam się rozpłakać, choć to przecież nie ja zostałam uderzona. W oczach Masona dostrzegłam złowrogi i nienawistny błysk, ale natychmiast odwrócił wzrok i posłusznie zaprowadził Korbie do składziku. Tymczasem Shaun, szturchając mnie boleśnie pistoletem, pokierował mną w głąb korytarza do łazienki. Wskazał ruchem głowy muszlę klozetową i rozkazał: – Siadaj. Drzwi zostawił uchylone i do środka łazienki wpadała smuga światła. Czekałam, aż moje oczy przyzwyczają się do ciemności. Stopniowo twarz Shauna zaczęła nabierać kształtów, jego

oczy przypominały czarne, puste dziury. Czułam, że przygląda mi się krytycznie. – To nie jest twój domek, prawda? – spytałam cicho. – Nie należy do ciebie. Nic nie odrzekł, ale wcale nie musiał. Znałam już odpowiedź. – Włamaliście się tutaj? – pytałam dalej. – Czy ty i Mason macie kłopoty? – Jeśli poszukiwała ich policja, nie wróżyło to dobrze mnie i Korbie. Mogłyśmy ich przecież zidentyfikować. Wiedziałyśmy też, jakimi samochodami jeżdżą. W dodatku mogłam powiedzieć policjantom, by sprawdzili kamery w 7-Eleven, i wskazać Masona na nagraniach. Korbie i ja stanowiłyśmy dla nich obydwu zagrożenie. Nic nie mogło ich powstrzymać przed zabiciem nas. Nagle Shaun wybuchnął ostrym, pełnym okrucieństwa śmiechem. – Naprawdę sądzisz, że będę odpowiadał na twoje pytania, Britt? – Oparł się pięścią o ścianę i pochylił nade mną. – Rzeczy, o których opowiadałaś nam przed chwilą. Potrzebujemy ich. – Są w moim samochodzie. – Trafisz do niego? Miałam już odpowiedzieć opryskliwym tonem, że nie, gdy gdzieś na obrzeżach mego umysłu pojawił się nieokreślony niepokój. Kierując się więc instynktem, odparłam: – Tak, wydaje mi się, że tak. Shaun skinął głową, a ręka, w której trzymał pistolet, nieco się rozluźniła. Chyba udzieliłam właściwej odpowiedzi. – Jak to daleko stąd? – W tej śnieżycy możemy tam dotrzeć mniej więcej w godzinę. – Dobrze. Teraz powiedz mi, jaki jest najlepszy sposób, aby wydostać się z gór piechotą. Ale nie drogami ani szlakami turystycznymi. Wolałbym trzymać się lasu. Wzdrygnęłam się. – Chcecie iść na piechotę? Przez las? – Wyruszamy jeszcze dziś. Gdy tylko zabierzemy potrzebny nam sprzęt i zapasy żywności. Shaun bez wątpienia miał jakieś kłopoty. Jeśli zamierzał iść lasem, to tylko dlatego, że nie chciał, by ktokolwiek go widział. Nie przychodziło mi do głowy żadne inne wytłumaczenie. Piesza wędrówka przez las, w nocy i w szalejącej zamieci była bardzo niebezpieczna. Nie musiałam mieć doświadczenia Calvina, by to wiedzieć. Już teraz ziemię pokrywała kilkunastocentymetrowa warstwa śniegu. Czekała nas niezwykle trudna i mozolna wędrówka. Jeśli gdzieś zabłądzimy lub utkniemy w śniegu, nikt nas nie odnajdzie. – Znasz taką trasę czy nie? – spytał Shaun. Myśl, która błąkała się gdzieś z tyłu mojej głowy, nagle objawiła mi się w całej okazałości i wreszcie jasno zobaczyłam, co Shaun próbował zrobić. To był rodzaj testu. Najpierw wziął mnie, później miała nadejść kolej na Korbie. Shaun chciał ocenić nasze odpowiedzi. Musiał wiedzieć, czy możemy sprowadzić ich z gór. W przeciwnym razie nie przedstawiałyśmy dla nich żadnej wartości. Zmuszając się do zachowania zimnej krwi, spojrzałam Shaunowi prosto w oczy. – Przyjeżdżam tutaj od lat. Znam to miejsce jak własną kieszeń. Wiele razy wędrowałam po tych górach. Mogę was z nich wyprowadzić. Wędrówka w tej śnieżycy będzie znacznie trudniejsza, ale jestem w stanie to zrobić. – To już coś, Britt. Dobra robota. Musisz zabrać nas w jakieś miejsce, gdzie będziemy mogli złapać stopa. Dasz radę? – Shaun nachylił się blisko mnie, opierając ręce na kolanach. Jego twarz znajdowała się dokładnie na wysokości mojej i widziałam, że jego umysł pracuje na zwiększonych obrotach. Jeśli teraz nawalę, to już po mnie.

– Zaprowadzę was przez las do autostrady. Odśnieżą ją zapewne w pierwszej kolejności. – Nie miałam bladego pojęcia, w którą iść stronę, żeby dotrzeć do autostrady. Nie wiedziałam nawet, gdzie my teraz dokładnie się znajdujemy. Ale miałam mapę Calvina. Jeśli Shaun zostawi mnie samą choć na kilka minut, będę mogła na jej podstawie ustalić nasze położenie oraz kierunek, w jakim powinniśmy podążać. Chciałam zaprowadzić Shauna do autostrady. Tam, gdzie znajdują się samochody. A więc i ludzie. I pomoc. – Jak daleko stąd do autostrady? – Około dziesięciu kilometrów – strzeliłam. – Ale nie będziemy szli najkrótszą drogą. Może więc dwanaście? – Grzeczna dziewczynka. – Shaun wystawił głowę przez drzwi i zawołał Masona, a ja z ulgą przymknęłam oczy. Tę część testu zaliczyłam. Zdobyłam dla nas nieco więcej czasu. Najtrudniejsza część była jednak dopiero przede mną. Musiałam przekonać Shauna i Masona, że wiem, co robię, gdy znajdziemy się już w górach. – Zmiana – zakomenderował Shaun. – Teraz Korbie. Mijając się z Korbie, nie odezwałyśmy się do siebie ani słowem. Nasze spojrzenia spotkały się przez chwilę i zauważyłam, że jej oczy są zaczerwienione i szkliste. Miała opuchnięty nos, a jej dolna warga drżała. Zaczęły mi się trząść dłonie, więc zacisnęłam je w pięści. Skinęłam Korbie głową, jakby chcąc jej przekazać tajną wiadomość: Calvin i Bear nas odnajdą. Ale sama tak do końca w to nie wierzyłam. *

Na zewnątrz wiatr rzucał wielkimi, mokrymi płatkami śniegu o okno składziku. Wirujący śnieg przywodził na myśl ławice małych białych rybek. Wpatrując się w odległy punkt w głębi korytarza, tak aby ten upiorny słup nie znajdował się w zasięgu mego wzroku, oparłam się plecami o ścianę i przyciągnęłam kolana do klatki piersiowej. Lodowaty ziąb, który przenikał przez betonowe mury, sprawił, że cała natychmiast zaczęłam dygotać. – Zimno mi – powiedziałam do Masona, który stał pomiędzy mną a drzwiami, pilnując, bym nie uciekła. Wydawało mi się to nieomal komiczne. Bo gdzie miałabym niby uciec? Prosto w tę okropną śnieżycę? – Możesz mi przynajmniej przynieść kurtkę? – nalegałam. Miałam na sobie czerwony szalik, który nosiłam przez cały wieczór, ale nie stanowił on skutecznej ochrony przed tym przenikliwym chłodem. – Zostawiłam ją chyba w kuchni. – Niezła sztuczka. – Jaka sztuczka? Co ty wygadujesz? Mason nic nie odpowiedział. – Byłoby fatalnie, gdybym wam uciekła i zgubiła się w lesie, prawda? – powiedziałam nagle rozzłoszczona. – Nie mielibyście wtedy nikogo, kto pomógłby wam wydostać się z gór. Czy ty i Shaun macie kłopoty? Uciekacie przed policją? Mam rację? Mason znów nic nie odrzekł. – Co się wydarzyło dzisiaj w 7-Eleven? – Chciałam, by zabrzmiało to ostro i oskarżycielsko, ale mój głos ostatecznie załamał się, zdradzając, jak bardzo czułam się zraniona. – Jeśli naprawdę jesteś bezwzględnym kryminalistą, to dlaczego mi wtedy pomogłeś? Mason popatrzył na mnie z chłodną obojętnością. Przynajmniej zwrócił na mnie uwagę. To już coś. – Przyszedłeś mi z odsieczą – ciągnęłam dalej. – Oszukałeś mojego ekschłopaka. Wiedziałeś, jak mam na imię. Gdzie więc podział się ten gość z dzisiejszego ranka?

– Imię miałaś nadrukowane na T-shircie. – Wiem o tym. Chodzi o to, że zadałeś sobie trud, by je odczytać. Byłeś zupełnie inny. Pomogłeś mi. A teraz trzymasz mnie jako zakładniczkę. Żądam jakichś wyjaśnień. Twarz Masona nie zdradzała żadnych uczuć. – Czy naprawdę obaj z Shaunem myślicie, że to się wam upiecze? Burza ustanie i góry znów zapełnią się ludźmi. Nie dacie rady przetrzymywać mnie i Korbie jako zakładniczek, żeby prędzej czy później to się nie wydało. Ktoś na pewno zobaczy nas razem w lesie, jacyś turyści, biwakowicze albo strażnicy leśni. Będą chcieli porozmawiać, ponieważ tak zazwyczaj robią ludzie w górach. Są przyjaźni i dość spostrzegawczy. Zorientują się, że coś jest nie tak. – Więc trzymaj nas z dala od innych ludzi. – Im głębiej będziemy wchodzić w las, tym większe prawdopodobieństwo, że zabłądzimy. – Postaraj się więc nie zabłądzić. – Wiem, że jesteś inny niż Shaun – nie dawałam za wygraną. – Nie chciałeś, żebyśmy weszły do domku, bo przeczuwałeś, jak to się może dla nas skończyć, prawda? Że Shaun weźmie nas jako zakładniczki. Próbowałeś temu zapobiec. – Nawet gdyby tak było, to nic z tego nie wyszło. – Uważasz, że Shaun nas zabije? Czemu nie powiesz mi, co tu się dzieje? – A czemu miałbym to zrobić? – Mason zareagował ze złością. – Jeśli martwisz się, co się z wami stanie, zacznij lepiej myśleć o tym, jak nas wyprowadzić z tych gór. Zrobisz to, a puścimy cię wolno. – Skąd mogę mieć taką pewność? Mason nawet na mnie nie spojrzał. – Kłamiesz – szepnęłam zachrypniętym głosem. – Wcale nie zamierzacie nas puścić. Jakby na potwierdzenie moich słów, rysy jego twarzy stężały. Nagle do głowy przyszedł mi szalony pomysł. Było to dość ryzykowne, ale jeśli Korbie i ja miałyśmy przeżyć, musiałam coś zrobić. Mason i Shaun nie potrzebowali nas obu, by wydostać się z gór – zależało im tylko na mnie. Shaun i tak uważał Korbie za kompletnie bezużyteczną. Nie przygotowała się do tej wyprawy tak dobrze jak ja i to było widać. Nie sądziłam, by udało mi się wydostać nas obie z tego bagna, ale mogłam spróbować ocalić chociaż Korbie. Musiałam jedynie utwierdzić Shauna w przekonaniu, że jest zupełnie nieprzydatna i nie stanowi dla nich żadnego zagrożenia. I że lepiej nie zabierać jej z nami, ale zostawić w domku. Przełknęłam ślinę. Nigdy nie uważałam się za szczególnie odważną. Byłam rozpieszczoną córeczką tatusia. Jeśli zdecyduję się to zrobić, będę musiała rozłączyć się z Korbie. Nie byłam pewna, czy mam w sobie tyle odwagi, żeby iść przez las sama z Shaunem i Masonem. Ale nie widziałam żadnego innego wyjścia. – Korbie ma cukrzycę typu 1 – powiedziałam. – Musi brać insulinę. Bez zastrzyków zapadnie w śpiączkę. Może nawet umrzeć. Pewnego razu podczas obozu letniego wmówiłyśmy naszej opiekunce, że Korbie ma cukrzycę i nie czuje się najlepiej, by w ten sposób wymigać się od prac społecznych. Podczas gdy reszta dziewczyn zbierała śmieci wzdłuż rzeki, Korbie i ja ukradłyśmy z kuchni kanapki lodowe i zjadłyśmy je w naszym domku. Jeśli Shaun i Mason zaczną wypytywać o jej rzekomą cukrzycę, Korbie na pewno przypomni sobie tamten numer i zorientuje się, że coś planuję. – Kłamiesz – rzucił do mnie Mason. – Codziennie bierze humalog i lantus. Musi stale utrzymywać poziom cukru jak najbardziej zbliżony do normalnego. – Sporo wiedziałam o cukrzycy typu 1, ponieważ mój

starszy brat Ian na nią chorował. Gdyby Mason zaczął mnie wypytywać o szczegóły choroby, znałam ich co niemiara. Mogłam mu bez trudu sprzedać tę bajeczkę. – Gdzie jest jej lekarstwo? – W samochodzie. Do teraz już pewnie zamarzło i trzeba je będzie wyrzucić. Korbie nie wytrzyma długo bez insuliny. To poważna sprawa, Mason. Musicie ją wypuścić. Widzę, że Shaunowi wszystko jedno, czy będziemy żyć, czy nie, ale ty nie chcesz mieć chyba Korbie na sumieniu? Mason przyglądał mi się w skupieniu. – Nie jesteście tu wcale tak długo. Insulina być może jeszcze nie zamarzła. Powiedz mi, jak dotrzeć do waszego samochodu. Przyniosę ją. – Jesteśmy tu od dwóch godzin. Insulina zamarzła na kamień. Przez twarz Masona przemknęło coś nieodgadnionego. Zanim zdołałam przyjrzeć mu się uważniej, w drzwiach poruszył się czyjś cień i zdałam sobie sprawę, że stoi w nich Shaun. Nie wiedziałam, jak wiele usłyszał, ale patrzył na mnie przenikliwym i czujnym wzrokiem. Usta miał rozciągnięte w pełnym wyższości grymasie. – Insulina? To nie brzmi zbyt dobrze – odezwał się wreszcie. – Przyniosę ją – powiedział do niego Mason. – A przy okazji zabiorę rzeczy dziewczyn z samochodu. Wezmę ze sobą Britt. Wskaże mi drogę. Ten nagły zwrot wydarzeń sprawił, że aż podskoczyło mi serce. Jeśli pójdę z Masonem, mogę spróbować odnaleźć Calvina. Do tej pory pewnie już nas szukał na drogach wokół Idlewilde. Ile razy mogłam źle skręcić? Musiałyśmy być całkiem blisko celu. Nie dalej niż dziesięć kilometrów. – Nie – odparł Shaun. – Britt zostaje. Skoro jest naszą przepustką do wolności, nie chcę jej narażać na żadne ryzyko. Britt, powiedz Masonowi, gdzie ma iść. Tylko bez sztuczek. Jeśli nie wróci za dwie i pół godziny, będę musiał założyć, że nas okłamałaś. – Jego twarz przybrała jeszcze bardziej złowrogi wyraz. – Wierz mi, wolałabyś tego nie robić. Musiałam jakoś przekonać Shauna, żeby pozwolił mi pójść. – Nie będziesz wiedział, czego szukać – zwróciłam się do Masona. – Widziałeś kiedykolwiek insulinę albo pen do insuliny? – Jakoś sobie poradzę. – Nie pamiętam, gdzie dokładnie ją spakowałam… – Jest w samochodzie – przerwał mi Mason. – Przeszukanie go nie powinno mi zająć zbyt dużo czas. Jeździsz pomarańczowym jeepem wranglerem, tak? Wzdrygnęłam się. – Skąd wiesz? – Ze stacji benzynowej – odparł opryskliwie. I zanim zdążyłam cokolwiek powiedzieć, zapytał: – Jak trafić do twojego samochodu? – Będzie prościej, jeśli pójdę z tobą. – Nie – powtórzył ostro Shaun. Poczułam, jak oblewa mnie pot. Moja szansa wymykała mi się z rąk. Jeśli nie znajdę Calvina, zanim wyruszymy w drogę do autostrady, prawdopodobnie umrę w lesie. Nie chciałam nawet myśleć, co się stanie, gdy Shaun odkryje moje kłamstwo o cukrzycy Korbie. Mogłabym udzielić Masonowi złych wskazówek, ale jeśli wyślę go, by błąkał się po lesie, Shaun zaraz zorientuje się, że go oszukałam. Nie miałam innego wyjścia, jak powiedzieć Masonowi, gdzie znajduje się mój samochód. I obmyślić jakieś awaryjne kłamstwo. Gdy Mason wróci bez insuliny, powiem, że najwidoczniej zapomniałam ją spakować. Nagle przypomnę sobie, że została w domu na ladzie

w kuchni. Może tak będzie lepiej. Jeśli uznają, że i tak nie mają leku dla Korbie, tym większe prawdopodobieństwo, że zostawią ją w domku. Zwłaszcza jeśli będą przekonani, że bez insuliny i tak umrze. Shaun może nawet pomyśleć, że nie będzie winny jej śmierci, ponieważ Korbie umrze z przyczyn naturalnych. – Jeśli staniesz na wprost domku, to przyszłyśmy z lewej strony – powiedziałam. – Trzeba iść przez las aż do głównej drogi. Idź nią w dół, aż dotrzesz do mojego samochodu. – Postaram się iść po waszych śladach – odrzekł Mason. – Śnieg wprawdzie mocno pada, ale powinienem jeszcze rozpoznać, w którym miejscu brnęłyście przez zaspy. Gdy Mason wyszedł, Shaun wyciągnął w moją stronę palec w ostrzegawczym geście. – Zostań tu i siedź cicho. Muszę się zastanowić. Zgasił światło w składziku, ale drzwi zostawił lekko uchylone. Zostałam sama i ze wszystkich sił starałam się nie rozpłakać. Mój oddech stał się szybki i urywany, musiałam wsadzić sobie w usta pięść, by stłumić dobiegające z gardła jęki. Gdzieś z tyłu mojej głowy zakradł się nagle nieokreślony niepokój. A jeśli nie zdołam przekonać Shauna, by zostawił Korbie w domku? Jeśli zabierze ją z nami? Korbie tego nie przeżyje. Nawet gdyby wytrzymała trudy ciężkiej i niebezpiecznej wędrówki, obawiałam się, że jej niewyparzona gęba doprowadzi w pewnym momencie Shauna do ostateczności. Zamrugałam kilka razy, by powstrzymać cisnące mi się do oczu łzy, i pociągnęłam nosem, aż wreszcie odzyskałam panowanie nad sobą. Moją najlepszą bronią w tym momencie był mój mózg. Musiałam ocenić na trzeźwo sytuację, w jakiej się znalazłam. Przeanalizowałam wszystko, co wiedziałam o Shaunie i Masonie. Shaun miał broń. To znaczy, że był szefem. Ale czy na pewno? Mason wcale mi nie wyglądał na chłopca na posyłki. Nie potrafiłam do końca rozgryźć, jakie łączyły ich relacje. Panowało między nimi podskórne napięcie, jakby nieustannie przyciągali się i odpychali, mimowolnie walcząc o zdobycie przewagi nad tym drugim. Przez większość czasu Mason pozwalał Shaunowi być górą. Ale bynajmniej nie ze strachu. Zauważyłam, w jaki sposób patrzył na Shauna, gdy ten tego nie widział. Lodowaty błysk w jego oczach zdradzał coś więcej niż tylko pogardę. Może drwinę. I może podpowiadała mi to tylko moja wyobraźnia, ale odnosiłam wrażenie, że Mason bacznie przygląda się niemal każdemu krokowi Shauna, jakby polował na wszystkie jego słabości i gromadził informacje, które będzie mógł później wykorzystać. Ale dlaczego? Przez szparę w drzwiach dostrzegłam, jak Shaun chodzi tam i z powrotem przed dogasającym ogniem w kominku. Na głowę włożył czarny kowbojski kapelusz i przechylił go, zasłaniając oczy. Nie mogłam zapomnieć o tym, że Lauren Huntsman była ostatnio widziana w Jackson Hole w towarzystwie kowboja noszącego takiego właśnie czarnego stetsona. Myśl, że tym mężczyzną mógłby być Shaun, sprawiła, że przeszedł mnie zimny dreszcz. Obserwowałam, jak Shaun chodzi w kółko, obgryzając skórę przy kciuku lewej dłoni. Plecy miał przygarbione, stawiał sztywne kroki, a mięśnie jego twarzy były zaciśnięte w skupieniu. Przypominał tykającą bombę, która może eksplodować w każdej chwili.

ROZDZIAŁ 7 Zapadłam w sen. Gdy po jakimś czasie podniosłam się powoli na kolana, od ramienia aż po biodro poczułam przeszywający ból. Betonowa podłoga nie dawała żadnej wygody ani ciepła. Otarłszy ślinę z kącika ust, zadrżałam gwałtownie. Drzwi składziku były zamknięte, a ja znajdowałam się w kompletnych ciemnościach. Mroźny podmuch wiatru przenikający przez nieszczelne okna wywołał ciarki na całym moim ciele. Wciąż padał śnieg, ale teraz nie były to już wielkie wirujące płatki, tylko zamarznięte drobiny, które bębniły w okno niczym ziarnka piasku. Nie miałam pojęcia, ile upłynęło czasu, ale niebo było całkiem ciemne. Nie słyszałam kroków Shauna ani cichego łkania Korbie zamkniętej w łazience. Aby zająć czymś umysł i nie myśleć o tym, jak bardzo jestem przerażona, przestudiowałam raz jeszcze układ chatki, a przynajmniej tej części, którą zdołałam zobaczyć, i spróbowałam ustalić możliwe drogi ucieczki. Drzwi frontowe, jedyne znane mi wyjście, znajdowały się po przeciwnej stronie domku. Musiałabym przebiec przez cały korytarz, uwolnić Korbie z łazienki, następnie wrócić z nią do pokoju i ruszyć korytarzem do wyjścia. I to na tyle dyskretnie, żeby Shaun mnie nie zauważył ani nie usłyszał. W dodatku nie wiedziałam, gdzie schował nasze kurtki. Bez nich nie przetrwamy zbyt długo w śnieżycy. Ale nawet gdyby udało nam się wydostać z domku, to gdzie mogłyśmy pójść? Przecież nikt w takich warunkach nie podróżuje po górach samochodem. Nie znajdziemy więc nikogo, kto mógłby nam pomóc. Przyszło mi do głowy, że może Shaun wyruszył na poszukiwania Masona. Albo zasnął. Może powinnam skorzystać z okazji i spróbować uciec teraz. Już miałam przyłożyć ucho do drzwi, by posłuchać, co się dzieje w pokoju, gdy nagle w progu stanął Shaun. W jednej ręce trzymał składane metalowe krzesło, a w drugiej butelkę piwa. Usiadł na krześle i zaczął mi się przyglądać z gniewną miną. – Coś się stało? – spytałam. Wskazał na mnie palcem, a warga zadrżała mu z wściekłości. – Nie odzywaj się do mnie. Wszelki chłód, który mnie ogarniał do tej pory, w jednej chwili zniknął i poczułam, że oblewa mnie gorący pot. Shaun wykrzywił usta w grymasie i zmrużył oczy w pełnym nienawiści spojrzeniu. Zatrzasnął za sobą drzwi, a moje serce zaczęło walić tak mocno, że byłam przekonana, iż on też je słyszy. Shaun pociągnął łyk piwa i wciąż się we mnie wpatrywał. – Mason nie wrócił – oznajmił. Zawahałam się, nie wiedząc, czy mogę cokolwiek powiedzieć. – Jak długo go nie ma? – spytałam ostrożnie. – Ponad trzy godziny. Minęła już pierwsza po północy. Okłamałaś mnie, Britt? Skłamałaś na temat tego, gdzie zostawiłyście samochód? – Może Mason zabłądził – pospieszyłam z wyjaśnieniami. – A może spowalnia go sprzęt, który musi nieść. – Wziął ze sobą sanie. Sprzęt to nie problem. – Gdybyś pozwolił mi z nim pójść… Shaun tak szybko poderwał się z krzesła, że nawet tego nie zauważyłam. Chwycił mnie ręką za gardło, popchnął mocno do tyłu i przyparł do ściany. Byłam tak zaskoczona, że dopiero

po upływie kilku sekund poczułam ból. Gdy rozpaczliwie szarpałam go za rękę, próbując się uwolnić, jego palce jeszcze mocniej wpijały się w moją szyję, odcinając mi dopływ powietrza. Kontury pomieszczenia zaczęły mi się nagle rozmywać. – Okłamałaś mnie. Shaun zwolnił uścisk na tyle, bym mogła zaczerpnąć nieco powietrza. Wciągnęłam je w płuca ze świstem i potrząsnęłam głową. Nie, nie, nie. – Jeśli Mason zabłądził, to dlatego, że wysłałaś go w złym kierunku. I szuka teraz samochodu, który znajduje się gdzieś zupełnie indziej. Mam rację, Britt? Chciałaś wyrównać nieco szanse, co? Myślałaś, że się go pozbędziesz i zostanę sam przeciwko tobie i Korbie? Jeśli tak, to jesteś głupsza, niż sądziłem. Próbowałam oderwać jego ręce od mojej szyi. Nie mogłam oddychać. Bałam się, że mnie zabije. – Pozbyłaś się Masona, więc może teraz ja odbiorę ci Korbie. Moje oczy rozszerzyły się z przerażenia. – Ja też znam kilka sztuczek, jeśli tak to zamierzasz rozegrać. – Twarz Shauna znajdowała się tak blisko, że mogłam dostrzec jego błękitne źrenice. Widziałam, że czai się w nich wściekłość. – Właśnie tak, Britt. Wykonałaś swój ruch, a teraz moja kolej. Czy nie tak to działa? Zluzował uchwyt, a ja natychmiast zaczęłam się krztusić. Gdy tylko zaczerpnęłam nieco tchu, znów złapał mnie za gardło i przygwoździł do ściany. – Posłałaś Masona w złym kierunku? Jeśli powiesz mi teraz prawdę, możemy dojść do jakiegoś porozumienia. Kiwnij głową, jeśli rozumiesz. Zamroczona skinęłam głową. – Jesteś gotowa zacząć mówić prawdę? Tak, tak, kiwałam głową. Ból rozsadzał mi płuca. Czułam się, jakby na piersiach położono mi wielki kawał betonu. Shaun puścił moje gardło. Rozpłakałam się z ulgi. – Daj Masonowi jeszcze pół godziny, proszę – błagałam go. – Ciągle sypie śnieg. Są straszne zaspy, więc droga do samochodu i z powrotem zajmie mu trochę czasu, w dodatku musi ciągnąć nasze rzeczy. Na pewno nic mu nie jest, tylko porusza się wolniej, niż przypuszczaliśmy. Zamilkłam, bojąc się, że Shaun znów wpadnie w szał. Drzwi do składziku zatrzęsły się w framugach, jakby uderzył w nie silny podmuch wiatru. Chwilę później przez szparę pod drzwiami owionęło nas mroźne powietrze. Oboje z Shaunem odwróciliśmy się w tamtym kierunku. Drzwi frontowe zatrzasnęły się z głośnym hukiem, a na drewnianej podłodze pokoju rozległy się czyjeś kroki. – Mason?! – zawołał Shaun. – Stary, to ty? Drzwi do składziku otwarły się. Shaun z miną niewiniątka opuścił rękę wzdłuż swojego boku, a ja natychmiast odsunęłam się od niego i wcisnęłam w kąt, żałując, że nie mogę przenikać przez ściany. Mason odszukał dłonią włącznik światła tuż obok drzwi. – Co się tu dzieje? – spytał, obrzucając nas wzrokiem. Miał zaczerwienioną od zimna twarz, krople stopniałego śniegu lśniły mu na włosach i brwiach. Ramiona przykrywała mu gruba warstwa śniegu. – Tylko sobie rozmawiamy – oznajmił najzwyklejszym w świecie głosem Shaun. – Mam rację, Britt? Nie odpowiedziałam. Mój oddech przypominał chrapliwe spazmy. Przy każdym wdechu drapało mnie w gardle. Delikatnie dotknęłam palcami szyi, błądziłam wzrokiem w poszukiwaniu

sińców, które czułam na ciele. Spojrzałam na Shauna i na jego twarz wypłynął napawający mnie przerażeniem uśmiech. Omal nie zwymiotowałam. Wciąż czułam na szyi stalowy uścisk jego dłoni. Gdy zamykałam oczy, jeszcze wyraźniej widziałam blask jego pełnego nienawiści spojrzenia. – Masz ich rzeczy? – spytał osobliwie łagodnym głosem Shaun. Pełne histerii, irracjonalne myśli bombardowały mój umysł. Muszę się stąd wydostać. Muszę uciec. Może wcale nie zamarznę w lesie, może jednak przeżyję. Byłam skłonna podjąć takie ryzyko, byle tylko uciec od Shauna. Będę biec i biec, dopóki nie znajdę się w jakimś bezpiecznym miejscu. – Co z tym sprzętem? Przyda się nam? – dopytywał Shaun. Mason nie odpowiedział od razu. Wciąż czułam na sobie jego badawcze spojrzenie. Marzyłam o tym, by przebić się przez ścianę i pobiec w las. Muszę spróbować uciec przy pierwszej nadarzającej się okazji, ponieważ drugiej mogę nie mieć. – Co jej się stało w szyję? – zapytał Mason. – Przyłapałem ją, jak próbowała zrobić sobie stryczek z szalika – zaśmiał się Shaun, wskazując na mój czerwony szalik leżący na podłodze. Zdjęłam go z siebie, zanim zasnęłam, zwinęłam w kulkę i przycisnęłam do piersi, żeby się do czegoś przytulić. – Uwierzysz? Gdyby została jeszcze kilka minut sama, naprawdę by się zabiła. Będziemy musieli mieć ją na oku. Wzdrygnęłam się, gdy Shaun zimną dłonią poklepał mnie po policzku. – Dość tych sztuczek, Britt. Może i lepiej znasz tutejsze góry, ale twoja przyjaciółka jest znacznie sympatyczniejszym gościem. Uważaj, bo zmienię jeszcze co do ciebie zdanie. – Mogę porozmawiać z Korbie? – poprosiłam słabym, zachrypniętym szeptem. – Co to w ogóle za pytanie? – burknął z irytacją Shaun. – Jak myślisz, co na to odpowiem? – Chcę się tylko upewnić, że nic jej nie jest. – Nic jej nie jest. – Proszę, czy mogę ją zobaczyć? Obiecuję, nie będę próbowała żadnych sztuczek. – Musiałam tylko dać znać Korbie, że uciekamy przy pierwszej nadarzającej się okazji. Trudno bowiem przewidzieć, co jeszcze Shaunowi może strzelić do głowy. – Tego nie wiem – odrzekł Shaun. – Przecież dopiero co próbowałaś popełnić samobójstwo. Wiem tylko, że nie mogę ci zaufać. Mason nie odzywał się od dłuższej chwili. Spojrzałam na niego i zobaczyłam, że obraca w dłoniach mój czerwony szalik i przygląda mu się z uwagą. Może tylko mi się przywidziało, ale odniosłam wrażenie, że całe jego ciało stało się nagle napięte, a szczęka wyraźnie się zacisnęła. Nie byłam pewna, czy uwierzył Shaunowi. Jeśli uda mi się jeszcze bardziej poróżnić Masona i Shauna, być może obie z Korbie na tym skorzystamy. Może uda się przeciągnąć Masona na naszą stronę. Mógłby nawet pomóc nam w ucieczce. Jeszcze raz podjęłam się próby rozwikłania zagadkowej relacji łączącej tę dwójkę. Shaun okłamał Masona, by ukryć przed nim swój wybuch agresji. To była cenna wskazówka. Kolejny dowód na to, że Shaun nie miał całkowitej władzy nad Masonem. Czyżby obawiał się, że gdyby mnie skrzywdził, Mason nie puściłby mu tego płazem? Nie wiedziałam zbyt wiele o Masonie, a już z pewnością nie tyle, żeby mu zaufać, lecz wiedziałam, że w jego towarzystwie nie czuję się tak przerażona jak w obecności Shauna. Bez względu na to, co się wydarzy, musiałam trzymać się blisko Masona. Jeśli nie pomyliłam się w jego ocenie, mogłam być pewna, że nie pozwoli, by Shaun zrobił mi znowu krzywdę. – Musimy przejrzeć sprzęt – Mason zwrócił się w końcu do Shauna. – Zobaczyć, co nam się przyda, a bez czego możemy się obejść.

– Miałeś nie targać ze sobą niepotrzebnych rzeczy – zarzucił mu Shaun. – Byłem cały przemarznięty i brałem wszystko, jak leci – warknął w odpowiedzi Mason. – Widziałeś, co się dzieje za oknem? Przez ten przeklęty śnieg droga zajęła mi dwa razy więcej czasu, niż myślałem. Teraz możemy przejrzeć cały sprzęt. – W porządku – mruknął Shaun. – Mamy czas. Wyruszymy dopiero, gdy przestanie padać. Mason poszedł za Shaunem w stronę drzwi, po czym odwrócił się przez ramię, jakby coś sobie nagle przypomniał. Spojrzał na mnie krótko swoimi brązowymi oczami. – A tak przy okazji, znalazłem insulinę Korbie – powiedział. – Jeszcze nie zdążyła zamarznąć. Wygląda na to, że dotarłem tam w samą porę.

ROZDZIAŁ 8 Gdy wyszli, stałam przez chwilę, nie mogąc się ruszyć, a serce biło mi jak oszalałe. W końcu oparłam się plecami o ścianę i osunęłam wzdłuż niej na podłogę. Tym razem zimno ciągnące od betonu w ogóle mi nie przeszkadzało. Mój umysł pracował na zwiększonych obrotach. W samochodzie nie było przecież żadnej insuliny, ponieważ Korbie nie chorowała na cukrzycę. Mason zapewne się tego domyślił. Znalazł nasz sprzęt, więc musiał przeszukać mojego jeepa. Skłamał, jeśli chodzi o insulinę, ale nie miałam pojęcia, z jakiego powodu. Co też próbował mi w ten sposób powiedzieć? Przeanalizowałam dokładnie słowa Masona, ton jego głosu, mowę ciała. O insulinie wspomniał, trzymając jedną rękę na gałce u drzwi, niejako mimochodem, ale z wyraźną intencją. Jak gdyby chciał mnie uspokoić. Jakby chciał powiedzieć: twój sekret, póki co, jest u mnie bezpieczny. Poczułam nagle, że muszę porozmawiać z Masonem na osobności. Musiałam się dowiedzieć, dlaczego mnie krył i co chciał ode mnie w zamian. Potarłam czoło dłonią. Musiałam się również przygotować do drogi. Mieliśmy wyruszyć, gdy tylko przestanie padać śnieg. Zarzucimy potrzebny nam sprzęt na plecy i poprowadzę nas w dół zbocza trasą, którą nigdy wcześniej nie wędrowałam. Wyjęłam z kieszeni mapę Calvina, uważając, żeby nie rozerwać jej wzdłuż wytartych zagięć. Następnie kucnęłam przy wąskiej smudze światła sączącej się pod drzwiami. Uważnie zaczęłam studiować oznaczenia na mapie. Mało uczęszczane szlaki, jaskinie, strumienie, opuszczone chatki używane niegdyś przez traperów – Calvin z niezwykłą starannością zaznaczył wszystkie miejsca, na jakie natknął się podczas swych wędrówek. Szybko odnalazłam Idlewilde oraz autostradę. Im dłużej przyglądałam się mapie, tym nabierałam większej pewności co do naszego aktualnego położenia. Na południe od jednego z większych jezior i z dala od głównej drogi Calvin zaznaczył domek i zanotował przy nim „pusty/umeblowany/elektryczność”. Jeśli to faktycznie był domek, w którym się teraz znajdowaliśmy, to znaczyło, że pojechałam za daleko. Rozminęłam się z Idlewilde o jakieś osiem kilometrów. Nagle coś mnie tknęło. A jeśli zamiast w kierunku autostrady zaprowadzę Masona i Shauna do Idlewilde? Tylko że znajdowało się ono na większej wysokości. Jeśli będziemy więc iść pod górę, zaraz mogą nabrać podejrzeń, że coś jest nie tak. Na razie będę musiała prowadzić ich do autostrady. Z dala od Idlewilde i Calvina. Wyglądając przez okno, pomyślałam sobie, że gdy przestanie padać i niebo się przejaśni, zza chmur wyjdą gwiazdy i spowijająca świat ciemność przestanie się wydawać taka straszna i wszechogarniająca. Na pokrytej szronem szybie napisałam palcem: NA POMOC. Po chwili litery rozmyły się i zupełnie zniknęły. Zastanawiałam się, gdzie teraz jest Calvin. Bardzo chciałam wierzyć w to, że znalazł mój samochód i wkrótce trafi na nasz ślad. Musiałam w to wierzyć. Ale czy zdąży nas odnaleźć, nim wyruszymy w kierunku autostrady? Przymknęłam oczy i zmówiłam pełną rozpaczy modlitwę. Boże, kieruj jego krokami i sprowadź go do nas jak najszybciej. Calvin znał te góry lepiej niż ktokolwiek inny. A w dodatku był sprytny. Jeśli tylko nas odnajdzie, z pewnością przechytrzy Masona i Shauna. W szkole dostawał raczej przeciętne stopnie, ale tylko dlatego, że niezbyt przykładał się do nauki. Głównie, by zrobić na złość ojcu. Przez liceum przeszedł, wykonując tylko niezbędne minimum, a im surowsze kary dostawał od

ojca, tym bardziej lekceważył szkołę. Pewnego razu, gdy na koniec roku przyniósł naprawdę złe świadectwo, pan Versteeg wyrzucił go z domu. Calvin przez trzy dni mieszkał w hotelu, aż w końcu Korbie przekonała ojca, by pozwolił mu wrócić. Gdy zdał śpiewająco egzaminy na studia, pan Versteeg zamiast poczuć ulgę i być dumnym z syna, wpadł we wściekłość. Calvin udowodnił mu bowiem, jak bardzo się mylił co do niego. Pokazał mu, że może się dostać na czołowy uniwersytet na swoich warunkach. W zeszłym roku po szkole krążyła plotka, że pan Versteeg wpłacił na rzecz Stanfordu pokaźną sumę pieniędzy i w ten sposób kupił Calvinowi wstęp na studia. Korbie przysięgała jednak, że to nieprawda. – Tata nigdy nie pomógłby Calvinowi, zwłaszcza po tym, jak kiepskie oceny zbierał w szkole – powiedziała mi w zaufaniu. Chodziłam nieustannie po ciasnym pomieszczeniu, próbując walczyć z zimnem, od którego całe ramiona miałam pokryte gęsią skórką. W pewnym momencie mój wzrok przykuła wielka staroświecka skrzynia na narzędzia upchnięta w kącie na najniższej półce. Byłam tak zdenerwowana i wystraszona, że nie zauważyłam jej wcześniej. Może w środku jest coś, czego będę mogła użyć jako broni. Uważając, żeby nikt mnie nie usłyszał, wyciągnęłam ostrożnie starą, zardzewiałą gdzieniegdzie skrzynię na betonową podłogę. Otwarłam zatrzaski i podniosłam wieko. Nagle poczułam, jakby oblepiła mnie zimna, wilgotna mgła. Rozpaczliwie starałam się nadać jakiś sens temu, co przed sobą ujrzałam. W środku dostrzegłam jasne, podłużne kształty oraz kulę z dwoma wielkimi otworami. Poniżej nich, w miejscu, w którym kiedyś był nos, ziała trzecia dziura. Kończyny zostały zgięte w stawach, tak by mogły się zmieścić do skrzyni. Ciało znajdowało się w zaawansowanym stanie rozkładu, trzymało się jeszcze w jednym kawałku tylko dzięki twardej, chropowatej skórze. Zdrętwiała z przerażenia, wydałam z siebie stłumiony jęk. Logicznie rzecz ujmując, wiedziałam, że to lub też raczej ona – wnioskując z rozpadającej się czarnej sukienki koktajlowej – nie może już zrobić mi krzywdy. To były szczątki pozbawionej życia osoby. Większym przerażeniem napawała mnie świadomość, że w tym pomieszczeniu ktoś zginął. Ktoś, kto tak jak ja, został tu uwięziony. Miałam wrażenie, jakby w moim umyśle nagle otworzyło się jakieś okno i zobaczyłam przez nie przebłysk czekającego mnie losu. Zacisnęłam mocno powieki. Gdy po chwili otworzyłam oczy, martwe ciało wciąż leżało przede mną. Wyszczerzona w uśmiechu czaszka zdawała się ze mnie drwić: Jesteś następna. Ponownie zamknęłam oczy. Cofnęłam się. Krzyk uwiązł mi w gardle. Nie mogłam przyznać się Masonowi ani Shaunowi, co właśnie odkryłam. Obaj prawdopodobnie wiedzieli o zwłokach. Zapewne sami je tu ukryli. Nie miałam ochoty poznawać ich kolejnego sekretu. Moje życie i tak już wisiało na włosku. Wyrzuciwszy z głowy obraz martwej dziewczyny, przygryzłam drżącą wargę i spróbowałam odegnać od siebie myśli o śmierci.

ROZDZIAŁ 9 Słyszałam, że ludziom znajdującym się o krok od śmierci przed oczami przelatuje nagle całe życie. Mnie tymczasem – gdy czekałam, jaki los zgotują mi Shaun i Mason – głowę wypełniały wspomnienia o Calvinie, który w tym momencie był naszą ostatnią szansą na ocalenie. Pierwszy raz wyjechałam do Idlewilde z Versteegami, gdy miałam jedenaście lat, a Calvin – trzynaście. Był lipiec i w porównaniu z rozgrzanym od upałów miastem w górach panował przyjemny chłód. Korbie i ja byłyśmy już na tyle duże, że pozwolono nam spać samym w namiocie. Pan Versteeg pomógł nam go rozłożyć na miękkim trawniku z tyłu domku. Obiecał też zostawić na noc otwarte drzwi kuchenne, na wypadek gdybyśmy musiały iść do toalety. Na podłodze namiotu rozłożyłyśmy z Korbie szminki, kolorowe słoiczki i puzderka z różem do policzków oraz cieniami do powiek i na zmianę robiłyśmy sobie makijaż w stylu Katy Perry. Na koniec miałyśmy nakręcić własny teledysk do Hot’n’Cold. Korbie marzyła o wielkiej sławie i nie mogła się doczekać, kiedy sama zacznie występować na scenie. Moja przyjaciółka skończyła właśnie nakładać mi na usta czerwoną szminkę, gdy na zewnątrz rozległy się jakieś potępieńcze jęki, jakby ktoś udawał ducha. A po ściankach namiotu zaczął skakać jak szalony snop światła. – Zostaw nas w spokoju, Calvin! – zawołała Korbie. – Wyluzuj – odparł jej brat, po czym rozsunął wejście do namiotu i wpełzł do środka. – Zapomniałyście latarki. Mama kazała mi ją podrzucić. – Dzięki – burknęła Korbie, wyrywając mu latarkę z rąk. – A teraz spadaj. Idź się pobawić z Rohanem Larsenem – dodała szyderczo. Calvin wyszczerzył na nią zęby niczym pies. – Co jest nie tak z Rohanem? – zapytałam. Korbie zabrała na wycieczkę do Idlewilde mnie, a Calvin zaprosił Rohana. Myślałam więc, że są kolegami. – To tata kazał Calvinowi zaprosić Rohana – oznajmiła z wyniosłym uśmiechem. – Ale Calvin go nie znosi. – Tata go lubi, bo Rohan dobrze gra w tenisa i jest mądry, a jego rodzice mają mnóstwo forsy – wyjaśnił brat Korbie. – Wydaje mu się, że Rohan będzie miał na mnie dobry wpływ. Ojciec nie pozwala mi nawet decydować o tym, z kim mogę się przyjaźnić. Jestem już w gimnazjum, a on organizuje mi wolny czas, jakbym był dzieckiem. To głupie. On jest głupi. Spojrzałam zaniepokojona na Korbie. – Ja też zostałam zaproszona, bo tata ci tak kazał? – spytałam. Nie mogłam znieść myśli, że Korbie i Calvin naśmiewają się ze mnie za moimi plecami. – Takie numery robi tylko Calvinowi – uspokoiła mnie. – Bo ty jesteś jego księżniczką – powiedział Calvin pełnym zawiści głosem. – Możesz robić, co tylko ci się podoba. – Wynocha – warknęła Korbie, nachylając się do brata, tak że znalazła się z nim prawie nos w nos. – Nie ma sprawy. Ale powiedzcie mi najpierw, czy wiecie, jaki dziś jest dzień? – spytał. – Piątek – odparłam. – Trzynastego – dodał z błyskiem w oku. – Piątek trzynastego to tylko głupi przesąd – odezwała się Korbie. – Wynoś się, bo zacznę krzyczeć. Powiem mamie, że próbowałeś zobaczyć, jakie Britt ma majtki. Dostaniesz szlaban na

gry komputerowe na cały weekend. Calvin popatrzył na mnie, a ja się zarumieniłam. Miałam na sobie stare białe majtki z dziurami tuż pod gumką. Jeśliby je zobaczył, spaliłabym się ze wstydu. – Britt by mnie nie wsypała, prawda? – rzucił do mnie. – Nie będę się mieszać do waszej kłótni – wymamrotałam. – Jeśli piątek trzynastego to tylko przesąd, to dlaczego w hotelach nigdy nie ma trzynastego piętra? – Calvin zwrócił się do siostry. – W hotelach nie ma trzynastego piętra?! – niemal równocześnie zawołałyśmy z Korbie. – Nie. Przynosi pecha. Tam zdarzały się wszystkie pożary, samobójstwa, morderstwa i porwania. W końcu ludzie zmądrzeli i pozbyli się trzynastego piętra z hoteli. – Naprawdę? – Korbie wybałuszyła oczy. – Nie dosłownie, głupku. Przemianowali wszystkie trzynaste piętra na 12 A. W każdym razie powinnyście się bać piątku trzynastego. W ten dzień duchy wracają z krainy zmarłych i próbują nawiązać kontakt z żywymi. – I co chcą im powiedzieć? – spytałam, czując podniecające mrowienie na karku. – Nawet gdybyśmy ci uwierzyły, a tak nie jest, to nie rozumiem, po co w ogóle opowiadasz nam to wszystko – oznajmiła Korbie. Calvin wysunął rękę przez drzwi namiotu i wciągnął do środka niebieski worek, w którym znajdował się jakiś kanciasty przedmiot. – Chyba powinniśmy sprawdzić, czy duchy chcą nam przekazać jakąś wiadomość – dodał. – Powiem mamie, że próbujesz nas nastraszyć. – Korbie zerwała się na równe nogi, cały czas przypatrując się nieufnie workowi. Calvin złapał ją za rękaw piżamy i zmusił, żeby usiadła. – Jeśli zamkniesz się choć na pięć sekund, pokażę wam coś fajnego. Naprawdę ekstra. Chcecie zobaczyć? – Ja chcę – odparłam. Zerknęłam na Korbie i już wiedziałam, że zrobiłam coś niewłaściwego, ale miałam to gdzieś. Chciałam, by Calvin pozostał z nami w namiocie tak długo, jak tylko się da. Jego skóra po całych dniach spędzonych nad jeziorem Jackson była złocistobrązowa, a wzrostem dorównywał już niemal swemu tacie. Korbie zdradziła mi, że latem zaczął robić pompki i brzuszki, i to było widać. Jej brat wyglądał o wiele lepiej niż jakikolwiek inny chłopak w jego wieku. Wyglądał jak prawdziwy mężczyzna. Calvin wyciągnął wreszcie z worka drewnianą tablicę, na której znajdowały się czarne, ozdobne w liczne zawijasy litery alfabetu. Poniżej widać było liczby od jeden do dziesięciu. Od razu zorientowałam się, że to tabliczka ouija. Tata nie pozwalał się nią bawić ani mnie, ani Ianowi. W szkółce niedzielnej mówiono nam, że tabliczka ouija ma w sobie diabelską moc. Dreszcz przeszedł mnie po plecach. Następnie Calvin wyjął z worka mały trójkącik z wyciętym w środku okienkiem i położył go na tablicy. – Co to jest? – spytała Korbie. – Tabliczka ouija – odrzekłam. Calvin skinął potakująco głową. – Do czego ona służy? – Za jej pomocą duchy zmarłych odpowiadają na nasze pytania – wyjaśnił Calvin. – Czy podczas seansu nie trzeba trzymać się za ręce? – spytałam, mając nadzieję, że to, co słyszałam o tabliczkach ouija, okaże się prawdą, a przy okazji zaimponuję Calvinowi swoją wiedzą. – W pewnym sensie – powiedział. – Dwie osoby muszą położyć dłonie na tej strzałce,

więc istnieje możliwość, że dotkną się palcami. Przysunęłam się nieco bliżej niego. – Nie zamierzam dotykać twojej ohydnej, spoconej łapy – rzuciła do brata Korbie. – Widziałam, jak wpychasz sobie ręce do majtek, gdy myślisz, że nikt nie patrzy. Korbie i ja zakryłyśmy sobie usta w napadzie śmiechu, ale Calvin odparł tylko: – Jesteście takie dziecinne. Nie mogę się doczekać, kiedy wreszcie będę mógł z wami normalnie porozmawiać. Ja też, pomyślałam z rozmarzeniem. – Jesteście gotowe? – Calvin przyjrzał się nam poważnie. – Obowiązuje tylko jedna zasada. Nie wolno przesuwać strzałki. Musi poruszać się sama. Trzeba pozwolić, by to duchy ją prowadziły, bo tylko one znają przyszłość. – Myślisz, że jest tu jakiś duch? – spytała Korbie teatralnym szeptem, po czym znów zachichotała. Calvin zaświecił latarką we wszystkie kąty namiotu, jakby chciał nam pokazać, że jesteśmy tu całkiem sami. Jeśli więc strzałka się poruszy, to wyłącznie za sprawą sił nadprzyrodzonych. – Możecie pytać o wszystko – zachęcał nas. – Na przykład o swoją przyszłość. Czy wyjdę za mąż za Calvina Versteega?, pomyślałam. – Chyba zsikam się w majtki, jeśli to naprawdę zadziała – rzuciła Korbie. Bałam się tabliczki ouija, ale jeszcze bardziej obawiałam się taty, jeśli się dowie, że się nią bawiłam, dlatego też poczułam ulgę, gdy Calvin powiedział: – Ja zacznę. Cichym, lecz uroczystym głosem, zapytał: – Kto z naszej trójki umrze pierwszy? Przełknęłam nerwowo ślinę, wpatrując się w strzałkę. Myślałam, że serce rozsadzi mi klatkę piersiową, i zdałam sobie sprawę, że na chwilę zupełnie wstrzymałam oddech. Korbie tylko żartowała wcześniej, że może zsikać się w majtki, ale mnie nagle przestało być do śmiechu. Z początku strzałka nawet nie drgnęła. Spojrzałam w oczy Korbie, lecz ona tylko wzruszyła ramionami. I wtedy strzałka zaczęła bardzo powoli sunąć po tablicy w kierunku czarnych liter. C. – Ja jej nie popycham, przysięgam – oznajmiła Korbie, zerkając z niepokojem na Calvina. – Cicho – syknął na nią brat. – Przecież nic takiego nie mówiłem. A. – O rety – jęknęła Korbie. – O rety, rety! L. – Boję się – powiedziałam, zakrywając oczy. Ale nie mogłam wytrzymać napięcia, więc rozsunęłam palce, by zobaczyć, co się dalej stanie. – W jaki sposób Calvin umrze? – spytała tablicę Korbie. S-Z-N-U. – Sznu? – odezwałam się, nie będąc pewna, czy tak brzmiała odpowiedź. – Czy to znaczy „sznur”? Calvin uciszył nas stanowczym gestem. – Kto mnie zabije? – zapytał, marszcząc brwi. T-A-T-A. Nagle mięśnie na twarzy Calvina napięły się, jakby bardzo mocno zacisnął zęby. Siedząc na piętach, odchylił się do tyłu i rzucił spod ściągniętych brwi pełne nienawiści spojrzenie

w kierunku tablicy. – Tata nigdy cię nie zabije – powiedziała łagodnie Korbie. – To tylko głupia zabawa. – Nie bądź tego taka pewna – mruknął wreszcie Calvin. – Przecież sam wybiera mi przyjaciół i decyduje za mnie, jakie sporty mam uprawiać. Przegląda wszystkie moje zadania domowe i większość z nich każe mi robić jeszcze raz. Pewnie wybierze dla mnie również studia, a później znajdzie mi żonę. Britt ma rację, tablica miała na myśli „sznur”. Zresztą już czuję się, jakbym się dusił w tym domu. Nie było to może zbyt przyjemne wspomnienie, ale gdy siedziałam zamknięta w jednym pomieszczeniu z ludzkimi zwłokami, nie mogłam skupić się na niczym innym. Uzmysłowiło mi ono jednak, że powinnam nieco odpuścić Calowi. Nigdy nie miał łatwo w dzieciństwie. I chociaż mnie zdradził i bardzo skrzywdził, to nie był złym człowiekiem. Obiecałam sobie, że jeśli nas odnajdzie i uratuje, wszystko mu wybaczę.

ROZDZIAŁ 10 Śnieg przestał padać. Leżałam skulona na podłodze, wciąż nie mogąc zapomnieć widoku ciała upchniętego w skrzyni. Próbowałam zasnąć i nie myśleć o tym, jak bardzo jest mi zimno. Nagle do środka wszedł Shaun. W składziku panowały takie ciemności, że snop światła wpadający przez uchylone drzwi zdawał się przeszywać mi oczy. – Wstawaj. Idziemy. Byłam ledwo przytomna, znajdowałam się w tym dziwnym stanie pół snu, pół jawy. Shaun szturchnął mnie butem w żebra i natychmiast zerwałam się na równe nogi. – Gdzie jest Mason? – spytałam odruchowo. – Poszedł po Korbie. Spotkamy się na zewnątrz. – Shaun rzucił na ziemię kurtkę i wielki plecak. – Załóż to. Starałam się nie okazywać po sobie rozpaczy, która mnie ogarnęła. Zabierali Korbie. Podjęłam olbrzymie ryzyko, kłamiąc na temat insuliny, ale to i tak nie wystarczyło, by przekonać Shauna do pozostawienia mojej przyjaciółki w domku. Musiałam pogodzić się z tym, że Korbie nie pójdzie szukać pomocy. Teraz już nikt nas nie odnajdzie. Moją głowę wypełniały coraz czarniejsze myśli. Włożyłam kurtkę i zarzuciłam na ramiona plecak. Nieco zachwiałam się pod jego ciężarem. Całe szczęście, że od kilku miesięcy trenowałam chodzenie po górach z plecakiem, stopniowo zwiększając jego wagę. Jakimś sposobem musiałam przełożyć do mojego plecaka kilka rzeczy z ekwipunku Korbie. W przeciwnym razie nie wytrzyma całej trasy. Nie trenowała ze mną, bo liczyła, że za nią wszystko będzie niósł Bear. – Masz tam dwa śpiwory, karimaty, papier toaletowy i trochę ubrań, które Mason zabrał z twojego samochodu – oznajmił Shaun. – My z Masonem mamy batoniki musli, wodę, zapalarkę, latarki, menażki, koce i dwa kompasy, jeden twój i jeden Masona. – Oczy Shauna zdawały się przeszywać mnie na wylot. – Spróbuj tylko uciec, a nie przeżyjesz zbyt długo. – Która jest godzina? – Trzecia. Trzecia nad ranem. Trochę więc zdołałam się zdrzemnąć. Miałam nadzieję, że Korbie też się odrobinę przespała. Czekała nas bowiem ciężka wędrówka. – Muszę skorzystać z toalety – powiedziałam. – Byle szybko. W łazience jeszcze raz przyjrzałam się mapie Calvina. Zamknęłam oczy, starając się zapamiętać wszystkie najważniejsze punkty orientacyjne. Złożyłam z powrotem mapę i schowałam ją pod bluzką, tak żeby czuć Calvina blisko siebie. Owinęłam głowę moim czerwonym szalikiem, robiąc z niego coś na kształt narciarskiej kominiarki. Gdy miękki materiał otarł się o mój policzek, pomyślałam o tacie, który dał mi ten szalik w prezencie. Próbowałam przypomnieć sobie, czy żegnając się przed moim wyjazdem, przytuliliśmy się dostatecznie mocno. Wyszliśmy z Shaunem z domku. Buty w całości tonęły mi w śniegu. Rosnące wokół drzewa wyglądały, jakby były pokryte lodem. Wiatr ustał i na niebie pokazał się księżyc w pełni, rzucając niesamowitą, niebieskawą poświatę na skrzący się śnieg. Brnęliśmy przez zaspy, a przy każdym kroku rozlegał się głośny chrzęst. Z wierzchu śnieg był zamarznięty, ale głębiej leżał miękki puch, w którym buty z łatwością się zapadały. – Gdzie jest Mason i Korbie? – zapytałam, a z moich ust wydobył się obłok pary. – Poszli przodem. Dogonimy ich.

– Wiedzą, którędy trzeba iść do autostrady? – zdziwiłam się. Myślałam, że Shaun i Mason potrzebują mnie, bo tylko ja znam drogę. – Sprawdzamy kompasy. Chodź za mną. Shaun ułożył delikatnie kompas na dłoni. Coś tu się jednak nie zgadzało. Sprawdzają kompasy? Oddzielnie? Zmarszczywszy się, powiedziałam: – Powinniśmy chyba trzymać się wszyscy razem. – Przestań mi rozkazywać! – Shaun odwrócił się gwałtownie i stanął ze mną twarzą w twarz. Cofnęłam się przestraszona. Chłopak wciąż się we mnie wpatrywał, aż wreszcie przerwał pełną napięcia ciszę, wybuchając upiornym śmiechem. Nie chciałam zostawać z nim sama, ale nie miałam większego wyboru. Uznałam więc, że póki co lepiej nie wchodzić mu w paradę. Niebawem mieliśmy się spotkać z Masonem i Korbie. A w obecności kolegi Shaun nie powinien zrobić mi krzywdy. Nie znaczyło to, że postanowiłam zaufać Masonowi, ale fakt, że skłamał dla mnie w sprawie insuliny, musiał z pewnością coś znaczyć. W powolnym, lecz miarowym tempie schodziliśmy w dół zbocza. Shaun spoglądał co chwila to na kompas, to na rozciągającą się przed nami otchłań mroku. O ile znów nie zacznie padać śnieg, pozostawimy za sobą ślady. Modliłam się, by Calvin zdołał je odnaleźć. Kilka minut później spośród drzew wyłoniła się jakaś niewyraźna postać. Z początku myślałam, że tylko coś mi się przywidziało, ale im bardziej się zbliżaliśmy, tym ludzka sylwetka stawała się coraz wyrazistsza. Serce mocniej mi zabiło. Jakiś człowiek. Może zdoła mi pomóc. Shaun też musiał zauważyć nieznajomego, bo oświetlił go snopem światła ze swej czołówki. – Znalazłeś nas! – zawołał z zadowoleniem Shaun. – Nie świeć mi po oczach. – Mason zasłonił się przed blaskiem latarki, a moje nadzieje na ratunek rozwiały się w jednej sekundzie. Shaun stanął obok niego i obaj zaczęli porównywać swoje kompasy. – Wygląda na to, że teraz już oba działają jak trzeba – stwierdził. – Kryzys zażegnany. Mason zerknął na mnie i wyjaśnił: – Agregat w domku sprawił, że twój kompas nieco zbzikował. Ale teraz jest już wszystko w porządku. – Gdzie Korbie? – spytałam, wpatrując się w las za plecami Masona i czekając, aż moja przyjaciółka wyłoni się z ciemności. Mason i Shaun wymienili ze sobą spojrzenia, ale żaden z nich nie odpowiedział. – Gdzie ona jest? – powtórzyłam, czując pierwszy przypływ paniki. Mason odwrócił głowę, by nie patrzeć mi w oczy. Co oni przede mną ukrywali? – Korbie została w domku – odparł wreszcie Shaun. – Co? – Byłam zupełnie zdezorientowana. – Mamy mało zapasów – wyjaśnił szorstkim tonem Shaun. – Zabraliśmy tylko to, czego potrzebujemy. A ona nie jest nam do niczego potrzebna. Tym bardziej że jest chora. Jego słowa wprawiły mnie w ekscytację, nie chciałam jednak robić sobie pochopnych nadziei. – Ale mówiłeś przecież, że idziemy wszyscy razem – zaprotestowałam. – Wiem, co mówiłem, ale to już nieaktualne. Korbie zostaje w domku. Nie zna tych gór tak dobrze jak ty i będzie dla nas tylko kulą u nogi. Zatrzymałam się. Całe moje ciało przepełniała ulga. Korbie zostaje w domku. Jeśli zdoła wytrzymać jeden dzień bez jedzenia, dopóki śnieg nie stopnieje, nic złego jej się nie stanie. Będzie mogła pójść po pomoc. A nawet lepiej: Calvin może zobaczyć światło w oknach domku i sam ją odnajdzie. Korbie wszystko mu opowie i jej brat wyruszy mi na ratunek. Muszę tylko

uzbroić się w cierpliwość i być dzielna. A także zareagować na tę zmianę planów tak, jak Shaun się po mnie spodziewał. Nie mogłam zdradzić się przed nim z tym, że właśnie na taki obrót zdarzeń po cichu liczyłam. – Musimy zawrócić! – zawołałam. – Wyprowadzę was z tych gór, ale najpierw wracamy po Korbie. Zjedliśmy ostatnie zapasy z domku. Jeśli rury zamarzną, ona zostanie bez wody. Może minąć wiele dni, zanim ktoś ją odnajdzie. Musimy po nią wrócić. Kątem oka dostrzegłam, że Shaun wyciąga z kieszeni kurtki pistolet. Zrobił to z zupełnie obojętnym wyrazem twarzy. – Im szybciej zaprowadzisz nas do autostrady, tym więcej czasu będziesz mieć, żeby wrócić i uratować przyjaciółkę. Mimo strachu, jaki mnie napełniał, spojrzałam mu prosto w oczy. Na myśl o tym, że jeszcze nie tak dawno chciałam go pocałować, poczułam skurcz w żołądku. Nigdy w życiu tak bardzo nie pomyliłam się w czyjejś ocenie. Mdły, kwaśny posmak narastał mi w gardle. Byłam tak spragniona uwagi, tak bardzo chciałam coś udowodnić Korbie, że dosłownie wpadłam w sidła zastawione przez tego potwora. Dopiero teraz ujrzałam całą sytuację w pełnej jaskrawości. Shaun myślał, że zostawił Korbie na pewną śmierć. I nie odczuwał z tego powodu najmniejszych wyrzutów sumienia. Kiedy już pomogę jemu i Masonowi wydostać się z gór, nic nie powstrzyma go przed rozprawieniem się ze mną. Ocaliłam wprawdzie Korbie, ale nie miałam żadnej pewności, czy sama wyjdę z tej historii z życiem. Zgięłam się wpół i zwymiotowałam wszystko, co miałam w żołądku. – Daj jej spokój – Mason zwrócił się do Shauna. – Tylko pogarszasz sprawę. A ona musi być teraz maksymalnie skoncentrowana. Następnie kopnął w śnieg, zasypując bałagan, jakiego narobiłam, i podał mi zwitek papieru toaletowego, który wyciągnął z kieszeni kurtki. Nie wzięłam go jednak, więc Mason sam delikatnie wytarł mi nim usta. Gdy odezwał się ponownie, jego głos był podszyty znużeniem: – Odpocznij chwilę, Britt, i weź się w garść. A potem zaprowadź nas do tej autostrady.

ROZDZIAŁ 11 Calvin Versteeg był moją pierwszą miłością. Upatrzyłam go sobie, mając zaledwie osiem lat, a moja miłość do niego została przypieczętowana w jego dziesiąte urodziny. Pamiętałam to cudowne, przyprawiające o zawrót głowy uczucie wynikające z przekonania, że on jest tym jedynym. Mimo że Calvin był o dwa lata ode mnie starszy, to chodził tylko do jednej klasy wyżej. Urodził się w sierpniu i rodzice postanowili zapisać go do przedszkola później, żeby dać mu dodatkowy rok niczym nieskrępowanego dzieciństwa i zwiększyć jego szanse na dobre wyniki w sporcie. To było dobre posunięcie. Już w drugiej klasie Calvin wywalczył sobie miejsce w szkolnej reprezentacji koszykówki. A w przedostatniej klasie podstawówki był zawodnikiem pierwszej piątki. W jego dziesiąte urodziny pojechaliśmy nad jezioro Jackson chevroletem suburbanem Versteegów. Calvin z dwoma swoimi kolegami zajął tylne siedzenia. Korbie i mnie został więc tylko środkowy rząd, tuż za jej rodzicami. Za każdym razem, gdy się odwracałyśmy, by podsłuchać, o czym rozmawiają chłopcy, Calvin łapał nas za głowy i uderzał nimi o siebie. – Mamo! – zawyła Korbie. – Calvin nas bije! Pan Versteeg obejrzał się przez ramię. – Zostaw brata w spokoju – rozkazał córce. – Porozmawiaj z Britt albo pobaw się swoimi kucykami. Są w pudełku pod twoim fotelem. – Tak – zachichotał pod nosem Calvin. – Pobaw się kucykami. Założę się, że mają dla ciebie małą niespodziankę. Korbie wyciągnęła pudełko, położyła je na kolanach i otworzyła. – Maaaaamo! – wrzasnęła tak głośno, że omal nie popękały mi bębenki w uszach. – Calvin obciął moim kucykom włosy! – Obróciła się do niego z purpurowymi z wściekłości policzkami. – Zabiję cię! – O co tyle hałasu? – Calvin uśmiechnął się szelmowsko. – Mama kupi ci nowy zestaw. Pomyślałam sobie wtedy, że Calvin jest najpodlejszym bratem, jakiego można sobie wyobrazić. Gorszym nawet od mojego brata Iana, który pewnego razu ukrył się w szafie w moim pokoju, a kiedy zgasiłam światło, wyskoczył z niej nagle, krzycząc: „Buu!”. Z dwojga złego, lepiej najeść się nieco strachu, niż mieć kolekcję łysych kucyków. Później jednak Calvin zrehabilitował się po części w moich oczach za to, co zrobił kucykom Korbie. Po całym popołudniu spędzonym na nartach wodnych wraz z kolegami łapał nad jeziorem żaby, a jedną z nich pozwolił mi nawet nazwać. I choć wybrałam głupie imię – Pieszczoszka – Calvinowi to nie przeszkadzało. Wieczorem, gdy staliśmy w kolejce do toalety przed czekającą nas długą drogą powrotną, szepnęłam Calvinowi na ucho: – Nie jesteś jednak taki zły. On zaś uszczypnął mnie w nos i powiedział: – Nie zapominaj o tym. Gdy gramoliliśmy się do samochodu państwa Versteegów, byliśmy tak zmęczeni, że nikt nie miał nawet siły, by walczyć o zajęcie najlepszych miejsc. W ten oto sposób wylądowałam na siedzeniu obok Calvina. Podczas jazdy zasnęłam z głową opartą na jego ramieniu. A on jej nie odtrącił. ===PA86XmwNPl9uWjhbaFAyBzVXMlBlUjAEZlMyUWkMPwg=

ROZDZIAŁ 12 – Jesteś pewna, że dobrze idziemy? Uważając, by żaden z nich nie zobaczył, co robię, złożyłam mapę Calvina wzdłuż przetartych zagięć i wsunęłam ją do biustonosza. Przymknęłam na chwilę oczy, starając się nie zwracać uwagi na głos Shauna dobiegający zza drzew, skoncentrowałam się na tym, by zapamiętać notatki Calvina i układ terenu. Im dłużej szliśmy, im więcej mijaliśmy punktów orientacyjnych, tym bardziej utwierdzałam się w przekonaniu, że idziemy w dobrym kierunku. Zasunąwszy zamek w dżinsach, wyszłam zza sosny, za którą się skryłam, idąc za potrzebą, i odpowiedziałam ze stoickim spokojem: – Wy mi to powiedzcie. Przecież macie kompasy. Idziemy na południe? – Krajobraz wcale się nie zmienia. – Shaun otworzył pstryknięciem palca kompas, by sprawdzić, czy zmierzamy we właściwą stronę. – Nie wygląda na to, byśmy gdziekolwiek mieli w ten sposób dotrzeć. I miał rację. Szliśmy już bardzo długo, ale na mapie Calvina pokonaliśmy zaledwie kilka milimetrów. – Myślałem, że autostrada znajduje się na południowy wschód od domku – powiedział Mason, marszcząc nieznacznie brwi. Przeszedł mnie dreszcz strachu, ale nie dałam nic po sobie poznać. – To prawda. Ale najpierw musimy obejść dookoła małe jeziorko. Gdy je okrążymy, skręcimy na wschód. Wydawało mi się, że nie znasz tej okolicy. – Bo nie znam – odparł wolno Mason. – Ale wczoraj na stacji benzynowej zerknąłem na mapę. – Skrzywił się, jakby z trudem próbował sobie coś przypomnieć. – Choć przyznaję, że mogłem źle zapamiętać. – Więc w którą stronę jest autostrada? – warknął Shaun. – Któreś z was musi mieć rację. – Ja mam rację – odparłam z pewnością w głosie. – Mason? Mason potarł z głębokim namysłem szczękę, ale nic więcej nie powiedział. Musiała jednak minąć jeszcze cała minuta, nim zdołałam swobodniej odetchnąć. To Mason miał bowiem rację. Najkrótsza droga do autostrady wiodła na południowy wschód. Ale skoro już wiedziałam, gdzie dokładnie się znajdujemy, postanowiłam nie zabierać ich do autostrady. Z mapy Calvina wynikało, że jeśli pójdziemy na południe, natrafimy na leśniczówkę. Według moich obliczeń mieliśmy dotrzeć do niej jeszcze przed wschodem słońca. *

Przez większość czasu drogę oświetlał nam księżyc, ale niedługo przed świtem niebo znów zasnuły chmury, po raz kolejny pogrążając las w kompletnych ciemnościach. Znów zerwał się też mocny wiatr, który chłostał gałęzie drzew i smagał nam twarze. Musieliśmy na powrót włączyć latarki czołowe, choć Mason wyraźnie zaznaczył, że powinniśmy oszczędzać baterie. Według instrukcji latarka bez wyłączania mogła działać tylko przez trzy godziny. Od dźwigania ciężkiego plecaka bolały mnie plecy. Miałam zdrętwiałe od mrozu stopy i brnęłam wolno przez śnieg coraz mniejszymi krokami. Oprócz krótkiej drzemki w domku nie spałam od dwudziestu czterech godzin. Gdy starałam się skupić wzrok na monotonnym, krystalicznie białym, bezkresnym dywanie śniegu, wszystko rozmywało mi się przed oczami.

Wyobrażałam sobie, jak by to było, gdybym położyła się w śniegu, zamknęła oczy i zaczęła śnić o tym, że jestem gdzie indziej. Gdziekolwiek, byle nie tutaj. – Znów muszę iść siku. – Zatrzymałam się, próbując złapać oddech. Nie poruszaliśmy się zbyt szybko, ale ciężki plecak w połączeniu z niezwykle wymagającą trasą prowadzącą w dół po stromym, nierównym zboczu poważnie dawały mi się we znaki. – Dajesz jej za dużo wody – powiedział Shaun z wyrzutem do Masona. – Chodzi sikać co godzinę. – Następnie zwrócił się do mnie: – Pospiesz się. Mason pomógł mi zdjąć plecak, oparł go o drzewo, a potem zrzucił na ziemię swój i kilka razy pokręcił ramionami. Widać było, że jemu też ta wędrówka nieźle dała w kość. – Nie przejmuj się nim – odezwał się do mnie. I choć w jego głosie nie było czuć szczególnej życzliwości, to nie kryła się w nim również pogarda. Starał się być rzeczowy. Podał mi latarkę. – Masz pięć minut. Oddaliłam się kawałek i schowałam za sosną. Wyłączyłam latarkę i zaczęłam się przypatrywać przez gałęzie drzew obu moim porywaczom. Shaun załatwiał się nieskrępowany obecnością kolegi, który stał z ramieniem opartym o pień drzewa i twarzą ukrytą w zgięciu łokcia. Gdyby człowiek mógł spać na stojąco, wyglądałby właśnie tak jak Mason w tej chwili. Z naszej trójki był najmocniej zbudowany, dlatego też zaskoczyło mnie, że zdawał się najgorzej znosić drogę. W pewnym momencie ściągnął rękawicę i potarł dłonią oczy. Sprawiał wrażenie straszliwie zmęczonego. Zastanawiałam się, czy zauważą, że nie wróciłam, jeśli pięć minut przeciągnie się do dziesięciu? Nagle gdzieś z tyłu głowy zaświtała mi myśl, że mogłabym teraz uciec. Obiecałam przecież sobie skorzystać z pierwszej nadarzającej się okazji. Mogłabym wrócić po Korbie i razem poszłybyśmy po pomoc. Ale jeśli mapa Calvina była dokładna, to za kolejnym wzniesieniem znajdowała się leśniczówka. Mogłam uciec teraz, ale wtedy byłabym zdana tylko na własne siły. Albo zostać i modlić się, by w chatce był jakiś strażnik leśny. Zaczęłam rozważać dalsze konsekwencje tego drugiego scenariusza. Mason i Shaun nie spodziewali się, że natkniemy się po drodze na leśniczówkę, więc ja też będę musiała sprawiać wrażenie zaskoczonej. A potem przekonać ich, że wcale nie sprowadziłam ich tu celowo, ale że skoro już tu jesteśmy, powinniśmy zapukać do drzwi. Później zaś będę musiała jakoś ukradkiem przekazać strażnikowi, że mam kłopoty, a właściwie, że oboje je mamy. Bo gdy zaprowadzę Shauna i Masona do leśniczówki, wplączę tym samym w tę całą awanturę także strażnika leśnego. Czy tego chcę, czy nie. Pocieszałam się tylko myślą, że strażnicy są szkoleni do tego, by poradzić sobie nawet w najtrudniejszych sytuacjach. Upewniwszy się, że Shaun i Mason nie będą mi przeszkadzać, wyjęłam mapę Calvina i zaczęłam bacznie się jej przyglądać w świetle latarki. W niedużej odległości za leśniczówką znajdowało się małe, wąskie jezioro. Calvin zanotował obok: „czysta woda, zdatna do picia”. Zapamiętałam położenie jeziora i wróciłam do Shauna oraz Masona. – Kiedy zatrzymamy się na dłuższy odpoczynek? – zapytałam ich. – Nie możemy iść ciągle bez choćby odrobiny snu. – Odpoczniemy po wschodzie słońca – odparł Mason. – Musimy dotrzeć do autostrady, nim odśnieżą drogi. Żebyście mogli ukraść samochód, zanim odnajdzie was policja, pomyślałam. – Niedaleko stąd jest jezioro z wodą nadającą się do picia, ale będziemy musieli zboczyć z trasy – oznajmiłam. – Droga tam zajmie nam około godziny. To nasza ostatnia szansa na uzupełnienie zapasów wody. Mason skinął głową. – W porządku, napełnimy nad jeziorem manierki, rozbijemy tam obóz i zdrzemniemy się

trochę – zarządził i podał mi plecak. Musiał zobaczyć grymas bólu na mojej twarzy, ponieważ przez jego usta przemknął krótki, przepraszający uśmiech. Ściszył głos, tak aby Shaun go nie usłyszał: – Wiem, że jest ci ciężko, ale jesteśmy już prawie na miejscu. Jeszcze tylko kilka godzin. Ze sceptycznym wyrazem twarzy wzięłam plecak z jego rąk, nie bardzo wiedząc, jak rozumieć ten drobny gest życzliwości. Przecież przetrzymywał mnie jako zakładniczkę. Jak więc jego zdaniem powinnam zareagować? Uśmiechnąć się w odpowiedzi? Przypomniałam sobie ciało martwej dziewczyny w domku i próbowałam połączyć jakoś w jedną całość obydwie strony osobowości Masona: tego, który był dla mnie miły i uprzejmy, oraz tego, który mógł być mordercą. Czy jego troska o mnie była szczera? Czy też może zabije mnie, jeśli tylko będzie musiał? – Tylko kilka godzin – powtórzyłam za nim. Nie mówiłam mu tego, ale jeśli sprawy pójdą po mojej myśli, wszystko zakończy się znacznie szybciej. Po niecałej półgodzinie zbliżyliśmy się do niewielkiej kotliny. Gdy ścieżka zaczęła opadać ukośnie w kierunku łagodnego zbocza góry, pomiędzy drzewami mignęła mi leśniczówka. Była nieduża, z dwoma, góra trzema pomieszczeniami, niskim dachem i małym gankiem. Aż do tego momentu tłumiłam w sobie nadzieję na jej odnalezienie, ale teraz serce zaczęło mi rosnąć w piersi, miałam wrażenie, że zaraz ją rozsadzi. Uczucie ulgi uderzyło mnie z o wiele większą siłą niż przejmująco zimny wiatr. Wprost przed nami znajdowała się leśniczówka. Ze strażnikiem w środku, byłam tego pewna. Wreszcie po tym wszystkim, co mi się do tej pory przydarzyło, zaczynało uśmiechać się do mnie szczęście. Ten koszmar miał się wkrótce skończyć. Mason zatrzymał się nagle tuż obok mnie. Złapał mnie za rękę i wciągnął za drzewo. Shaun odskoczył w przeciwną stronę i też ukrył się za drzewem. Słyszałam, jak Mason ciężko dyszy. – Schronisko, tam w dole. Wiedziałaś o nim? – odezwał się niskim, ochrypłym szeptem. Potrząsnęłam głową. Wolałam się nie odzywać. W moje serce wstąpiła nowa nadzieja i bałam się, że Mason usłyszy to w moim głosie. – A więc to zwykły przypadek? – zapytał z niedowierzaniem. – Nie miałam o nim pojęcia, przysięgam – odparłam z otwartymi szeroko oczami. – Pomyśl tylko. To schronisko w porównaniu z ogromem lasu jest bardzo maleńkie. Znacznie łatwiej je przeoczyć, niż na nie trafić. Musiałabym mieć mapę, żeby je odnaleźć w tych ciemnościach. To czysty zbieg okoliczności, zwykły pech. Shaun wyciągnął w moją stronę palec. – Jeśli wiedziałaś o tym miejscu, jeśli przyprowadziłaś nas tu celowo… – zaczął mi grozić. – Nie wiedziałam, przysięgam. Musicie mi uwierzyć. – Ratunek był już tak blisko. Strażnik leśny znajdował się tuż obok, u podnóża góry. Nie mogłam teraz tego zepsuć. – To przecież wy kazaliście mi iść w tym kierunku. Wy podjęliście decyzję, w którą stronę mamy iść, nie ja. Mason złączył przed sobą dłonie w rękawiczkach, opierając je o siebie czubkami palców i głęboko się nad czymś zastanawiał. – Nawet jeśli ktoś tam jest, na pewno nie mógł nas zobaczyć w tych ciemnościach. Nikt więc nas nie widział. Nic się nie zmieniło. – W takim razie obejdziemy schronisko dookoła – oznajmił Shaun. – Może nawet

odbijemy kilometr albo dwa w bok. – A jeśli w środku nikogo nie ma? – zapytałam. – Jeśli rury nie zamarzły, będzie tam bieżąca woda. A może też jedzenie i inne rzeczy. Jeśli uzupełnimy tu zapasy, nie będziemy musieli szukać jeziora. Dzięki temu zaoszczędzimy mnóstwo czasu. Mason przyglądał mi się uważnie. – Sugerujesz, żebyśmy się tam włamali? – Nie dotrzemy do autostrady bez uzupełnienia zapasów. Zwłaszcza wody. – Rozejrzyj się. – Shaun kopnął w moją stronę śniegiem. – Mamy nieskończone zapasy wody. – Jest przecież kilka stopni poniżej zera – odpowiedział mu ostro Mason. – Jak niby w tej temperaturze roztopimy śnieg? Britt ma rację. W schronisku powinna być bieżąca woda. – Nie podoba mi się to – mruknął Shaun, krzyżując z niezadowoloną miną ramiona na piersiach. – Umawialiśmy się przecież: żadnych ludzi. Zejście tam jest zbyt ryzykowne. – Pójdę pierwsza – zaproponowałam. – Zajrzę przez okno. Przecież nie ucieknę, miałam już do tego dostatecznie wiele okazji. Poza tym gdzie w ogóle miałabym uciec? – Jeśli ktokolwiek ma tam pójść, to ja – oświadczył Shaun. – Tylko ja mam broń. Na wspomnienie jego pistoletu odetchnęłam głębiej. Czy strażnik w leśniczówce też będzie uzbrojony? Tego nie wiedziałam. Miałam jednak nadzieję, że postępuję właściwie, że gdy to wszystko dobiegnie końca, nie będę żałować, że nas tu sprowadziłam. Mason kiwnął w kierunku Shauna głową. – Dobra, sprawdź, co tam jest – dodał. Z pistoletem w dłoni Shaun pobiegł przyczajony w dół zbocza. Ciemną, wyglądającą na pogrążoną we śnie leśniczówkę otaczała gęstwina drzew iglastych, których wierzchołki zdawały się omiatać niebo. – Niedługo wróci – oznajmił Mason, jakby sądził, że to powinno dodać mi otuchy. – Kiedy zamierzacie mi powiedzieć, przed kim i dlaczego uciekacie? – spytałam, gdy tylko zostaliśmy sami. Mason obrzucił mnie jedynie spojrzeniem. Nie mogłam stwierdzić, czy jego milczenie jest spowodowane arogancją czy też ostrożnością. Sprawiał wrażenie faceta, który waży każde słowo i zastanawia się nad każdym posunięciem. Postawiłam zatem na ostrożność. Mason miał niewątpliwie wiele do ukrycia. – A więc chodzi o policję, wiem, że tak. Możesz zatem przestać udawać, że nie masz pojęcia, o czym mówię. Zrobiliście coś niezgodnego z prawem, a przetrzymując mnie jako zakładniczkę, tylko pogarszacie swoją sytuację. – Myślisz, że twój tata wie o tym, że nie dotarłyście do waszego domku? – spytał Mason, zmieniając temat. – Miałyście do niego zadzwonić po dojechaniu na miejsce? – Tak, obiecałam mu, że zadzwonię – przyznałam, zastanawiając się, do czego zmierza Mason. – Twój tata nie będzie w stanie dostać się tutaj w taką pogodę, a nawet gdyby mu się udało, nie będzie wiedział, gdzie cię szukać. Myślisz, że zatelefonował do władz parku i powiadomił je, że nie dotarłyście do domku? Twój tata naprawdę uważa, że poradzisz sobie w każdej, nawet najtrudniejszej sytuacji? Przyjrzałam mu się nieufnie. – Mówiłam o tym Shaunowi, nie tobie. Podsłuchiwałeś nas, gdy rozmawialiśmy w kuchni? – Oczywiście, że podsłuchiwałem – odrzekł, maskując zakłopotanie pełnym złości tonem. – Dlaczego?

– Musiałem wiedzieć, co powiedziałaś Shaunowi. – Dlaczego? Posłał mi długie, pełne namysłu spojrzenie, ale nic nie odrzekł. – Szpiegowałeś mnie… czy Shauna? Czy wy się ze sobą w ogóle przyjaźnicie? – nie mogłam się powstrzymać przed zadaniem tego pytania. Może od samego początku tkwiłam w błędzie. Może oni wcale nie byli przyjaciółmi. Ale w takim razie, co robili razem w górach? Jedno wiedziałam na pewno. Shauna bałam się znacznie bardziej niż Masona. Nigdy nie odważyłabym się zadać mu takich pytań ani nawet rozmawiać z nim takim tonem. – A czemu myślisz, że nie jesteśmy przyjaciółmi? – burknął tym samym zirytowanym głosem Mason. – Bo Shaun cię okłamał. Powiedział, że próbowałam popełnić samobójstwo, ale te siniaki na mojej szyi to jego sprawka. Masona wcale to nie zaskoczyło, musiał więc wcześniej domyślić się, że to Shaun tak mnie urządził. – Bał się tego, co mu za to zrobisz? Wie, że nie chcesz, by stała mi się krzywda? To dlatego skłamał? – Naprawdę myślisz, że powstrzymam go, jeśli będzie chciał cię skrzywdzić? – zapytał szorstko. – Czemu miałbym to robić? Wzdrygnęłam się, widząc pełen pogardy błysk w jego oczach. – Wy, dziewczyny, wszystkie jesteście takie same – wymamrotał z wyraźną odrazą. – Co to niby znaczy? – Myślisz, że cię uratuję – powiedział gorzkim, oskarżycielskim tonem. Popatrzył mi prosto w oczy i nawet w tym chłodnym, różowawym świetle brzasku potrafiłam dostrzec kryjący się w nich głęboki ból. Poczułam nagle ucisk w gardle. Właśnie załamały się we mnie resztki nadziei. Mason mi nie pomoże. Myliłam się co do niego. On wcale się nade mną nie ulituje. Nie miałam co na niego liczyć. Już chciałam odwrócić się oburzona, by pokazać, że nie może mnie tak traktować, ale nie mogłam przepuścić okazji do porozmawiania z nim sam na sam. Starając się zapomnieć o rozczarowaniu, jakie mnie właśnie spotkało, skupiłam się na pytaniach, które musiałam mu zadać. – Czemu skłamałeś o insulinie Korbie? – Żeby cię kryć. Shaun by się domyślił, że go oszukałaś. I jak twoim zdaniem by wtedy zareagował? Zastanów się tylko, Britt. Potrzebuję cię, żebyś sprowadziła mnie z tej góry. Martwa na nic mi się nie przydasz. – Skłamałeś, by pomóc samemu sobie. – Zauważyłem, w jaki sposób mi się przyglądasz, Britt. Myślisz, że cię obronię. Wydaje ci się, że jeśli przyjdzie co do czego, postąpię właściwie. Nie jestem taki jak Shaun, ale to nie znaczy, że jestem dobry. – Mason praktycznie na mnie nie patrzył. Utkwił wzrok gdzieś w oddali. Miał znużone, zupełnie nieobliczalne spojrzenie człowieka prześladowanego przez duchy przeszłości. Wstrząsnął mną chłodny dreszcz. Zaczynałam myśleć, że Mason może być o wiele bardziej niebezpieczny niż Shaun. Że póki co gra zgodnie z regułami ustanowionymi przez Shauna, ale tylko czeka na właściwy moment, by wyprowadzić swój cios… Rozległ się chrzęst śniegu. Wracał Shaun. Natychmiast odwróciłam głowę w jego kierunku, a mój wzrok padł na pistolet w jego dłoni. Nie użył go. Zresztą na pewno usłyszałabym strzał. Ale sposób, w jaki go trzymał w ręce – naturalnym, pewnym chwytem – sprawił, że cała zesztywniałam.

Shaun wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Wszystko gra. Wygląda to na jakąś leśniczówkę, która od dawna stoi pusta. Poczułam się, jakby zeszło ze mnie całe powietrze. Ostatnia nadzieja, której tak kurczowo się trzymałam, legła właśnie w gruzach. Pusta? Od dawna? Byłam tak zdruzgotana, że miałam ochotę klęknąć w śniegu i się rozpłakać. – Co lepsze, jest tam mnóstwo zapasów. Jedzenie w puszkach, pościel, a z tyłu pod plandeką znalazłem suche drewno na opał – ciągnął Shaun z łakomym błyskiem w oku. – W porządku, uzupełnimy zapasy i zatrzymamy się tu na kilka godzin – oznajmił wyraźnie rozluźniony Mason. Zeszliśmy do leśniczówki. Przy drzwiach Shaun pomachał nam kluczem i wyjaśnił, jak dostał się do środka: – Znalazłem go pod wycieraczką. Co za durnie z tych strażników. Mason przytrzymał drzwi i puścił mnie przodem. Weszłam do środka i zaczęłam rozglądać się w poszukiwaniu konkretnych śladów, które Shaun mógł przeoczyć, a które świadczyłyby o tym, że jakiś strażnik był tutaj niedawno i niebawem może wrócić. W zatęchłym powietrzu unosił się kurz. Na ladzie kuchennej nie było żadnych naczyń, nie czuć było zapachu parzonej kawy. Na linoleum nie zauważyłam też żadnych mokrych, błotnistych śladów po butach. Kuchnię od pokoju służącego za rodzaj salonu oddzielał kontuar. W pokoju znajdowała się kanapa ze sztruksowym obiciem, a na podłodze leżał dywanik w południowo-zachodnim stylu. Stał tam też mocno podniszczony pieniek, który pełnił funkcję stolika kawowego. Nie było na nim jednak żadnych naczyń ani gazet. W kącie obok kominka stał stary bujany fotel pokryty grubą warstwą kurzu. Drzwi na końcu salonu prowadziły do małej sypialni ze skośnym sufitem. Mason wyszedł na zewnątrz po drewno na opał. Wkrótce zrzucił całe naręcze polan koło kominka i zabrał się do rozpalania ognia. Shaun zdjął buty, wsunął pistolet za pasek z tyłu spodni i ruszył wolnym krokiem do sypialni. Tam runął twarzą w dół na materac. – Miej ją na oku! – zawołał przez otwarte drzwi do Masona. – Jestem wykończony. Później cię zmienię. Ja tymczasem zaczęłam otwierać szuflady i szafki w kuchni. Shaun miał rację: czekała nas dziś niezła uczta. Znalazłam puszkowaną kukurydzę, groszek, konserwy, mleko w proszku, ryż, czerwoną fasolę i olej roślinny. A ponadto cukier, mąkę i ocet. Kucnęłam obok zlewu i zajrzałam do znajdującej się pod nim szafki. Zobaczyłam tam ogromny przezroczysty worek foliowy, w którym znajdowały się środki pierwszej pomocy oraz… scyzoryk. – Rozpaliłem w kominku – oznajmił Mason, a ja czym prędzej zamknęłam szafkę i podniosłam się. Rozdzielał nas tylko kuchenny kontuar. Musiałam schować dłonie do kieszeni, żeby Mason nie zauważył, jak bardzo się trzęsą. – To dobrze – odparłam odruchowo. Jego zaczerwienione oczy momentalnie nabrały czujności. – Co robisz? – spytał podejrzliwie. – Zastanawiam się, co ugotować. Umieram z głodu. Mason wciąż przyglądał mi się badawczo. Przeszedł na drugą stronę kontuaru i zaczął powoli otwierać drzwi w szafkach. Spoglądał to na ich zawartość, to na mnie, jakby wyraz mojej twarzy miał go naprowadzić na to, co też jego zdaniem kombinowałam. Na ladzie znajdował się stojak na noże i Mason natychmiast go chwycił, obserwując mnie nieufnie. Skończył sprawdzać rząd szafek nad kuchenką i przesunął się w moją stronę. Jeszcze chwila, a otworzy szafkę znajdującą się pod zlewem. – Będziesz mi musiał pokazać, jak działa ta kuchenka – odezwałam się, majstrując przy

pokrętłach. – Mogę coś ugotować, jeśli uda się ją uruchomić. Ale w domu mamy tylko kuchenkę gazową i nie jestem przyzwyczajona do elektrycznej – dodałam, starając się brzmieć w miarę naturalnie. Mason obrzucił mnie jeszcze jednym badawczym spojrzeniem i odwrócił się do kuchenki. Przekręcił lepki od tłuszczu, wyszczerbiony kurek i kuchnię natychmiast wypełnił słodki, przyjemny swąd spalenizny. Wyciągnęłam dłoń nad palnikiem i poczułam narastające ciepło. – To dobry znak – powiedziałam. Mason kiwnął potakująco głową. – Zasilanie jeszcze działa. – Chcesz najpierw coś zjeść czy iść spać? – zapytałam. – Jak wolisz. – Sprawiał wrażenie, jakby było mu wszystko jedno, a decyzja należała wyłącznie do mnie. Mason popełnił jednak jeden z nielicznych błędów i rzucił tęsknym wzrokiem w kierunku kanapy. Poczułam się, jakbym odniosła nad nim małe zwycięstwo. Oznaczało to, że Mason wcale nie jest taki doskonały, że zdarza mu się popełniać błędy i niechcący zdradzać swoje tajemnice. A to napełniało mnie nadzieją. – Zdrzemnijmy się najpierw – oznajmiłam i wyłączyłam kuchenkę. – Lecę z nóg. Gdy Mason zaśnie, wrócę do kuchni po scyzoryk. Opadłam na stojący przy kominku fotel bujany, a Mason wyciągnął się na kanapie. Od bijącego z kominka gorąca czułam mrowienie w całym ciele. Podciągnęłam wełniany pled aż pod samą brodę. Przyjemny dymny aromat wypełnił leśniczówkę, wywołując u mnie senność. Westchnęłam, czując sztywność we wszystkich mięśniach. Chciałabym móc się nigdy więcej nie ruszać. Jeszcze długo po tym, jak zamknęłam oczy, czułam, że Mason mnie obserwuje. Wiedziałam, że nie zaśnie, dopóki nie będzie pewny, że zasnęłam pierwsza. Aby zachować przytomność umysłu, zaczęłam odliczać sekundy. Byłam wykończona, ale jeśli chciałam zdobyć scyzoryk, musiałam przetrzymać Masona. Ogień powoli dogasał, tlił się jeszcze delikatnie w palenisku. W końcu usłyszałam, że Mason odwraca się do mnie plecami. Jego oddech stawał się coraz wolniejszy. Gdy zerknęłam na niego ukradkiem, zobaczyłam, że leży z wyciągniętymi swobodnie nogami, całkiem pogrążony we śnie.

ROZDZIAŁ 13 Było ponure, deszczowe marcowe popołudnie, a mój jeep czekał akurat w warsztacie na naprawę. Mój brat Ian obiecał zostać dłużej po szkole – miałam spotkanie klubu dyskusyjnego – i podrzucić mnie swoim samochodem do domu. Po dziesięciu minutach czekania lekko zdenerwowana nagrałam mu wiadomość na poczcie głosowej. Po trzydziestu minutach moje wiadomości zaczęły się robić coraz bardziej nieprzyjemne. Po godzinie woźny wyrzucił mnie ze szkoły i zamknął budynek na noc. W ciągu kilku sekund kompletnie przemokłam: włosy zamieniły się w mokre strąki, a sukienka lepiła mi się do ciała. Krople deszczu skapywały mi z rzęs. Zęby szczękały mi z zimna i żeby nieco się rozgrzać, zaczęłam miotać pod adresem mojego brata wszystkie znane mi przekleństwa we wszelkich możliwych kombinacjach. Ian słono mi za to zapłaci. Gdy tylko wejdę do domu, zdzielę go pięścią w nos i guzik mnie obchodziło, że zostanę za to pewnie uziemiona i ominie mnie w przyszły weekend impreza u Korbie. W połowie drogi do domu zdjęłam jedwabne balerinki w kropki i wściekła wrzuciłam je do rynsztoka. Były zupełnie zniszczone. Oby Ian miał zaoszczędzone osiemdziesiąt dolarów, ponieważ dokładnie tyle będą go one kosztować. Chciałam właśnie przebiec na drugą stronę ulicy, gdy zatrąbiła na mnie czarna furgonetka i odskoczyłam z powrotem na krawężnik. Calvin Versteeg opuścił szybę od strony pasażera i zawołał: – Wskakuj! Wrzuciłam książki na tylne siedzenie i wsiadłam do samochodu. Czułam, że po udach spływają mi strumyczki wody i ściekają na skórzane siedzenie. Gdy zerknęłam w dół, zauważyłam, że nagie ciało prześwituje mi przez lawendową sukienkę. Nie mogłam sobie przypomnieć, jakiego koloru bieliznę włożyłam tego ranka. Nagle naszła mnie przerażająca myśl. Czy bielizna prześwitywała mi przez sukienkę przez całą drogę do domu? Z zażenowaniem złożyłam ręce na kolanach. Jeśli nawet Calvin cokolwiek zauważył, miał na tyle przyzwoitości, że w żaden sposób tego nie skomentował. Uśmiechnął się tylko szeroko i spytał: – Opowiadałem ci kiedyś o dziewczynie, która próbowała wziąć prysznic na dworze? – Zamknij się! – Rąbnęłam go pięścią w ramię. Sięgnął ręką na tylne siedzenie i zaczął szukać czegoś po omacku. – Założę się, że w torbie sportowej mam jakieś mydło… – Jesteś największym głupkiem, jaki chodził po ziemi, Calvinie Versteeg – zachichotałam. – Głupek, ale dżentelmen. Dokąd jedziemy? – Do domu, żebym mogła udusić Iana gołymi rękami. – Nie przyjechał po ciebie? – Gorzko tego pożałuje. Calvin włączył ogrzewanie. – Trzeba było po mnie zadzwonić. Popatrzyłam na niego zdumiona. Calvin był starszym bratem mojej najlepszej przyjaciółki, lecz poza tym nic więcej nas nie łączyło. Przez całe lata marzyłam o tym, by zwrócił na mnie uwagę, ale prawdę mówiąc poproszenie go, by mnie podwiózł, nie różniłoby się niczym od poproszenia o to samo któregokolwiek innego chłopaka z naszej szkoły.

– Nie pomyślałam o tym – odparłam zaskoczona jego ofertą. Calvin włączył radio, żeby przerwać ciszę, jaka zapadła między nami. Z głośników popłynęła spokojna, przytłumiona melodia. Nie pamiętam, o czym rozmawialiśmy przez resztę drogi. Gapiłam się w okno, myśląc sobie tylko, że jestem w samochodzie Calvina Versteega. I to bez Korbie. Sama z Calvinem. A on w dodatku się do mnie przystawiał. Nie mogłam się doczekać, by komuś o tym powiedzieć. I wtedy dotarło do mnie, że po raz pierwszy nie będę mogła pobiec zwierzyć się z tego najlepszej przyjaciółce. Korbie nie chciała, żebym flirtowała z jej bratem. Na pewno by mnie zignorowała, mówiąc, że Calvin próbował po prostu być dla mnie miły. Ale on naprawdę ze mną flirtował i była to najprzyjemniejsza rzecz, jaka kiedykolwiek mi się przydarzyła. Calvin zatrzymał się na podjeździe przed moim domem. – Powinniśmy to robić częściej – powiedział, gdy wysiadałam. Uśmiechnęłam się niepewnie. – Tak, byłoby miło. Już miałam zamknąć za sobą drzwi, gdy Calvin dodał: – Hej, zapomniałaś czegoś. – I wręczył mi złożony świstek papieru. Rozłożyłam go dopiero, gdy jego samochód znalazł się z powrotem na ulicy. Jeśli kiedykolwiek zastanawiałam się, jak wygląda pismo Calvina, to teraz wreszcie miałam okazję przekonać się o tym na własne oczy. Zadzwoń do mnie.

ROZDZIAŁ 14 Głośne walenie w drzwi leśniczówki poderwało mnie na równe nogi. W mgnieniu oka doskoczył do mnie Mason i zakrył mi dłonią usta. Podniósł palec wskazujący do swoich warg, nakazując mi być cicho. Shaun wszedł szybkim krokiem do pokoju z pistoletem wycelowanym w ciemną sylwetkę widoczną przez firankę w oknie. Rozległo się kolejne, jeszcze mocniejsze uderzenie w drzwi frontowe. – Jest tu ktoś?! – zawołał męski głos. Chciałam krzyknąć: Na pomoc! Jestem tutaj! Boże, na pomoc! Kolejne słowa eksplodowały mi w głowie. – Odpowiedz – rozkazał Shaun ostrym szeptem. – Powiedz mu, że nic ci nie jest i chciałaś przeczekać tu burzę. Pozbądź się go. Jeden fałszywy ruch i zginiesz, Britt. Oboje zginiecie. Jakby dla pokreślenia tych słów Shaun odbezpieczył broń. Kliknięcie zwolnionej blokady pistoletu zabrzmiało w moich uszach równie głośno jak uderzenie dzwonu. Na sztywnych, ociężałych nogach podeszłam do drzwi. Wytarłam dłonie o uda. Twarz miałam mokrą od potu. Shaun skradał się wzdłuż przeciwległej ściany kuchni, trzymając mnie ciągle na muszce. Gdy zerknęłam na niego, skinął głową, ale bynajmniej nie po to, by dodać mi otuchy. Chciał mi w ten sposób przypomnieć, że mówił całkowicie serio. Otworzyłam drzwi i uchyliłam je na tyle, by wyjrzeć na zewnątrz. – O co chodzi? Mężczyzna miał na sobie brązową kurtkę oraz kowbojski kapelusz i wydawał się zaskoczony moim widokiem. Odzyskał wreszcie rezon i powiedział: – Jestem strażnikiem leśnym, nazywam się Jay Philliber. Co pani tutaj robi? – Chciałam przeczekać śnieżycę. – To posterunek straży leśnej. Nie wolno tu pani przebywać. Jak tu pani weszła? – Drzwi były otwarte. – Otwarte? – spytał z niedowierzaniem i spróbował zajrzeć mi przez ramię. – Czy wszystko jest w porządku? – Tak – odparłam cienkim, słabym głosem. Strażnik przesunął się, chcąc zajrzeć do środka. – Proszę otworzyć szeroko drzwi. Wciąż słyszałam w głowie powtarzane przez siebie słowa: Oni mają broń. Zaraz mnie zabiją. – Proszę pani? W moich uszach rozległo się dziwne brzęczenie. Kręciło mi się w głowie. Strażnik mówił coś do mnie, ale wszystkie jego słowa zlewały się ze sobą w jeden niezrozumiały bełkot. Wpatrywałam się w niego, próbując odczytać coś z ruchu warg. – … tu dostała? Oblizałam usta. – Próbuję tylko przeczekać śnieżycę. Czy nie mówiłam już tego wcześniej? Kątem oka zauważyłam, jak Shaun ze zniecierpliwieniem macha pistoletem. To podziałało na mnie jeszcze bardziej paraliżująco. Nie mogłam sobie przypomnieć, co miałam teraz powiedzieć. – … transportu? – spytał strażnik.

Czułam przemożną chęć ucieczki. Już widziałam, jak biegnę prosto w las. Byłam tak zdezorientowana, że przez chwilę myślałam, że naprawdę to zrobiłam. – Jak się tu pani dostała? – powtórzył pytanie strażnik, uważnie mnie obserwując. – Na piechotę. – Sama? Nagle zupełnie absurdalnie zaczęłam się zastanawiać, czy Calvin myśli teraz o mnie. Czy w ogóle spał tej nocy? Czy znalazł mój samochód i ruszył w las na poszukiwanie Korbie i mnie? Czy się o mnie martwił? Na pewno się martwił. – Tak, sama – odparłam. Strażnik wyciągnął ziarnistą czarno-białą fotografię. Był to powiększony kadr z nagrania z kamery bezpieczeństwa, przedstawiał wnętrze baru kanapkowego Subway. Na zdjęciu widać było dwóch ludzi: stojącego za ladą kasjera z rękami uniesionymi do góry oraz napastnika mierzącego do niego z pistoletu. W uzbrojonym mężczyźnie rozpoznałam Shauna. – Widziała pani tego człowieka? – Strażnik leśny postukał palcem w niewyraźną sylwetkę Shauna. – Ja… – W głowie zamigotały mi czerwone światła. – Nie. Nie przypominam sobie. – Proszę pani, widzę, że nie czuje się pani najlepiej. – Strażnik zdjął kapelusz. Miał zamiar wejść do środka. Brzęczenie w moich uszach zamieniło się w ogłuszające wycie. – Nic mi nie jest – powiedziałam, rozglądając się rozpaczliwie wokół. Shaun patrzył na mnie z wściekłością w oczach. – Proszę tu nie wchodzić – rzuciłam w panice. Przyłożyłam dłoń do czoła. Wiedziałam już, że popełniłam błąd. Strażnik wparował obok mnie do środka. W tym samym momencie usłyszałam gwałtowny ruch w kącie pokoju i ujrzałam Shauna z wyciągniętą bronią. Strażnik pobladł na twarzy ze strachu. – Klęknij – warknął do niego Shaun. – Ręce nad głowę. Strażnik zrobił to, co mu kazano, przekonując jednocześnie napastnika, że powinien to przemyśleć, że ma do czynienia z przedstawicielem prawa, że mogą o tym porozmawiać i że Shaun powinien oddać mu pistolet. – Zamknij się – burknął Shaun. – Jeśli chcesz żyć, masz robić dokładnie to, co mówię. Jak nas tu znalazłeś? Strażnik przechylił lekko głowę, posyłając mu długie, prowokacyjne spojrzenie. – Nie jestem sam, synu – odrzekł wreszcie. – Szuka was cała cholerna amerykańska Służba Leśna. Śnieżyca wprawdzie trochę nas spowolniła, ale was również. Jest nas więcej. Nie uciekniecie z tych gór. Jeśli chcesz wyjść z tego żywy, musisz opuścić teraz pistolet. – Oddaj mi broń, Shaun. Zabierz Britt i zacznijcie pakować nasze rzeczy – lodowato spokojny głos Masona przeciął panujące napięcie niczym uderzenie bicza. Mason podszedł do Shauna i wyciągnął rękę w wyczekującym geście. – Nie mieszaj się do tego – warknął w odpowiedzi Shaun, zaciskając dłoń na rękojeści pistoletu. – Jeśli chcesz się na coś przydać, to podejdź do okna i zobacz, czym on tutaj przyjechał. Nie słyszałem silnika samochodu. – Oddaj pistolet – powtórzył Mason tak cicho, że ledwo było go słychać. Pomimo tego w jego głosie pobrzmiewał rozkazujący ton. Strażnik, najwyraźniej nie chcąc dać im okazji, by zaczęli się potajemnie naradzać, powiedział: – Chłopcy, obrabowaliście subwaya, a podczas ucieczki postrzeliliście policjanta. Potrąciliście dziewczynę i uciekliście z miejsca wypadku. Wylądowała w szpitalu, macie szczęście, że żyje. Podobnie jak postrzelony policjant. Ale nikt was z tego powodu nie będzie

traktował ulgowo. Jesteście w dość kiepskiej sytuacji, ale może ona jeszcze się pogorszyć, jeśli natychmiast nie oddacie mi broni. – Powiedziałem, żebyś się zamknął! – ryknął Shaun. – Kim jesteś? – zwrócił się do mnie strażnik. – Skąd znasz tych chłopców? – Jestem Britt Pheiffer – odparłam pospiesznie, zanim Shaun zdążył mnie powstrzymać. – Wzięli mnie na zakładniczkę i zmusili, żebym zaprowadziła ich do autostrady. Nareszcie! Powiedziałam to. Powiadomiłam przedstawiciela władzy, że mam kłopoty. Teraz wyślą ekipę poszukiwawczą. Ktoś powie mojemu tacie, co mi się przydarzyło. Ogarnęła mnie taka ulga, że nieomal się rozpłakałam. Nagle jednak zapadłam się w sobie. To wszystko było możliwe jedynie pod warunkiem, że strażnikowi uda się stąd uciec. O ile Shaun go nie zastrzeli. Shaun zmierzył mnie swymi lodowato błękitnymi oczami. – Nie powinnaś była tego mówić. – Jeśli go zwiążemy, nikt go nie znajdzie przez dzień lub dwa – Mason próbował przemówić Shaunowi do rozsądku. – On przeżyje, a my zyskamy nieco czasu na wydostanie się z tych gór. – A jeśli ucieknie? – zapytał Shaun, przeczesując włosy dłonią. W jego szeroko otwartych oczach czaiło się coś dzikiego, białka wokół niebieskich źrenic nabiegły mu krwią. Zacisnął mocno powieki, otworzył je i zamrugał kilka razy, jakby próbował odzyskać ostrość widzenia. – Zabicie go w niczym nam nie pomoże – powiedział Mason tym samym opanowanym, kategorycznym tonem. Shaun ścisnął palcami grzbiet nosa i otarł pot z czoła. – Przestań mi rozkazywać. To ja tu dowodzę. Ja podejmuję decyzje. Zabrałem cię ze sobą, byś zrobił tylko jedną rzecz. Skup się więc na tym. – Współpracowaliśmy ze sobą prawie przez rok – odparł Mason. – Pomyśl o tym wszystkim, co dla ciebie zrobiłem. Chcę dla ciebie, dla nas, jak najlepiej. A teraz opuść broń. W skrzyni na tylnym ganku jest lina. Jeśli go zwiążemy, zyskamy przynajmniej jeden dzień. – Już strzeliliśmy do jednego policjanta. Nie ma więc odwrotu. Musimy doprowadzić sprawę do końca, zrobić to, co konieczne. – W rozbieganym spojrzeniu Shauna kryło się jakieś szaleństwo. Co chwila przełykał ślinę i kiwał głową na potwierdzenie własnych słów, jakby chciał przekonać samego siebie, że to najlepsze możliwe rozwiązanie. – Zostawimy go tutaj i pójdziemy w kierunku autostrady – powiedział jeszcze bardziej stanowczym głosem Mason. – Przestań na mnie krzyczeć, nie mogę się skupić! – wrzasnął Shaun, ruszając na Masona z pistoletem. Po chwili jednak skierował go z powrotem na strażnika. Na czoło Shauna wystąpiły kolejne krople potu. – Nikt nie krzyczy – odrzekł łagodnie Mason. – Opuść broń. – To moja decyzja – warknął Shaun. – To ja dyktuję tu warunki. I mówię, że powinniśmy zatrzeć za sobą ślady. W oczach Masona pojawił się błysk zrozumienia i zarazem strachu. Gwałtownym ruchem rzucił się w kierunku pistoletu. Shaun zdawał się jednak nie zwracać na niego uwagi, był skoncentrowany na klęczącym przed nim strażniku. Nim Mason zdołał dobiec do Shauna, rozległ się głośny strzał. Strażnik osunął się bezwładnie na ziemię. Zaczęłam krzyczeć. Mój wrzask wypełniał całe pomieszczenie i rozsadzał mi głowę. – Jak mogłeś? – jęknęłam. Wszędzie była krew. Nigdy w życiu nie widziałam tyle krwi. Odwróciłam się chwiejnie z obawy, że zaraz zemdleję. Cała trzęsłam się z przerażenia. Shaun do niego strzelił. Zabił go. Musiałam stąd uciec. Co tam burza, przede wszystkim musiałam uciekać.

– Dlaczego to zrobiłeś? – wybuchnął Mason. Wyglądał na wstrząśniętego, ale natychmiast przykucnął przy ciele strażnika, by zbadać puls na jego szyi. – Nie żyje. – A co miałem zrobić? – odburknął Shaun. – Britt nawaliła, a on nas rozpoznał. Zrobiliśmy to, co trzeba było zrobić. Musieliśmy go zabić. – My? – zapytał Mason. – Czy ty słyszysz, co mówisz? To nie my go zabiliśmy. To ty go zabiłeś. – Oczy płonęły mu gniewem, zdając się mówić: „Nie pisałem się na coś takiego”. Mason wpatrywał się w Shauna czujnym i pełnym obrzydzenia wzrokiem. To jedno spojrzenie uświadomiło mi pewną rzecz. Do tej pory obaj z Shaunem byli parą uciekinierów mających jeden wspólny cel. Ale ten strzał wszystko zmienił. Shaun stawał się coraz bardziej nieprzewidywalny oraz niezrównoważony i czułam, że Mason nie chce mieć z nim więcej nic wspólnego. Miał to wypisane na twarzy. Shaun podniósł fotografię z baru Subway, podarł ją na drobne kawałeczki i cisnął nimi o ścianę. Później przeszukał kieszenie strażnika, wyjął z nich mały, dziwnie wyglądający kluczyk i schował go do kieszeni swojej kurtki. – Są na naszym tropie. Musimy ruszać – oznajmił znacznie bardziej rozsądnym tonem, jakby zabicie strażnika poluzowało w jego wnętrzu jakąś mocno napiętą sprężynę. – Wkrótce w górach zaroi się od glin. Wygląda na to, że facet przyjechał na skuterze śnieżnym. Wiatr wył tak głośno, że pewnie nie usłyszeliśmy silnika. Prawie nas dopadł. Ale dzięki skuterowi szybciej przedrzemy się przez ten cholerny śnieg. Chwyć go za jedno ramię, Mason. Musimy ukryć ciało. – Oddaj pistolet – powiedział nieznoszącym sprzeciwu tonem Mason i wyciągnął dłoń. Shaun potrząsnął tylko głową. – Weź go za rękę. Pospiesz się. Nie mamy czasu. – Nie jesteś w stanie jasno myśleć. Oddaj mi broń – powtórzył bardziej stanowczo Mason. – Właśnie uratowałem ci tyłek. Myślę jasno. To ty nie wytrzymujesz ciśnienia. Musieliśmy zrobić to, co było konieczne. Nie powinniśmy w ogóle tu przychodzić. Trzeba było zrobić tak, jak mówiłem, i iść dalej w stronę autostrady. Od teraz to ja podejmuję decyzje. Złap go za ramię. Mason popatrzył na niego spode łba, ale ostatecznie chwycił strażnika za bezwładne ramię. Wywlekli go na zewnątrz przez frontowe drzwi, tymczasem ja bez namysłu weszłam do kuchni, zdjęłam z oparcia krzesła kurtkę i włożyłam ją na siebie. Otworzyłam szafkę pod zlewem. Umysł spowijała mi mgła, ale reszta mojego ciała działała z opanowaniem i rozwagą, jakby nagle przejęło kontrolę nad moją wolą. Rozerwałam foliową torbę, wyjęłam z niej scyzoryk i schowałam go do kieszeni kurtki. Musiałam być gotowa do ucieczki. Czułam, że moja szansa się zbliża. Postaram się odszukać Calvina. Ale nawet jeśli go nie znajdę, wolę zamarznąć w lesie, niż zostać tutaj z Shaunem. Gdy się wyprostowałam, Shaun i Mason okrążyli właśnie narożnik leśniczówki i przechodzili pod oknem. Mason pochwycił na krótką chwilę moje spojrzenie. Jego wzrok spoczął na ukrytej w kieszeni ręce. Obserwował mnie uważnie przez kilka pełnych napięcia sekund. Powiedział coś do Shauna i położyli ciało strażnika na ziemi. W jednej sekundzie zrozumiałam, że Mason zaraz tu wróci. Odeszłam na przeciwległy koniec kuchni, gdzie nie mogli mnie zobaczyć, i wyjęłam scyzoryk z kieszeni. Po czym schowałam go w jedynym bezpiecznym miejscu, jakie mi przyszło do głowy – głęboko w majtkach. W progu tymczasem stanął Mason. – Zdejmuj kurtkę.

– Słucham? Szarpnął za zamek przy kurtce i sam ją ze mnie ściągnął. Przeszukał kieszenie, zarówno zewnętrzne, jak i wewnętrzne. – Co schowałaś w kieszeni? – Odbiło ci? – wyjąkałam. – Widziałem, że coś chowasz w kieszeni. – Jest mi zimno. Zmarzłam w ręce. – Jeśli ich dotknie, przekona się, że mówię prawdę. Trzęsłam się na całym ciele, z zimna i ze strachu. Mason poklepał mnie po ramionach, przejechał dłońmi po plecach, wzdłuż nóg, wsunął je do skarpet. – Co ukrywasz, Britt? – Nic. Popatrzył na mnie z góry. Zatrzymał na chwilę spojrzenie na moim biuście. Mój stanik był jednym z dwóch miejsc, których jeszcze nie sprawdził. Odniosłam wrażenie, że nagle się zawstydził, że taka myśl w ogóle mogła mu przyjść do głowy, i czym prędzej odwrócił wzrok. – Do łazienki – rozkazał. – Rozbierz się i owiń ręcznikiem. Masz minutę. Później wejdę i przeszukam twoje ubrania. Nie próbuj chować czegokolwiek w toaletce, ubikacji ani odpływie. Tam też zajrzę. Jeśli będzie trzeba, przetrząsnę całą łazienkę.

ROZDZIAŁ 15 – Niczego nie ukrywam. – W ustach zaschło mi z przerażenia. Jeśli Mason mnie przeszuka, odkryje nie tylko scyzoryk, ale także mapę Calvina. A jeśli będą mieli mapę, nie będę im już potrzebna. Zabiją mnie. – Cholerna pogoda! – zaklął głośno Shaun. Jego głos dobiegał zza otwartych drzwi leśniczówki. – Znowu pada. Mason, chodź tu i pomóż mi pozbyć się tego trupa! Wyjrzałam przez okno. Rzeczywiście, z nieba leciały duże, mokre płatki śniegu. Jak zdołam uciec w taką pogodę? – Nie mogę uwierzyć, że chcecie porzucić ciało tego biednego strażnika gdzieś w lesie – odezwałam się do Masona. Miałam nadzieję, że w ten sposób wzbudzę w nim wyrzuty sumienia, a przy okazji odwrócę jego uwagę od zrewidowania mnie. – Pomyśl o jego rodzinie. Nie zasłużył na taki los. To, co zrobił Shaun, było okropne. Jeśli Mason zamierzał w ogóle się bronić, to nie dostał nawet na to szansy. Do środka leśniczówki wdarł się mocny, siarczyście zimny podmuch wiatru, uderzając drzwiami frontowymi o ścianę i przerywając nam rozmowę. Mason, wyraźnie rozdarty, jeszcze raz obrzucił mnie wzrokiem, po czym popatrzył na śnieg wlatujący do środka i ostatecznie wyszedł na zewnątrz, zamykając za sobą z głośnym trzaśnięciem drzwi. Podeszłam do okna. Shaun wskazał na strażnika, a potem na śnieżną zaspę na skraju lasu. Mieli zamiar ukryć ciało w śniegu z nadzieją na to, że nikt go nie znajdzie, dopóki oni nie wydostaną się z gór. Zamknęłam oczy, starając się opanować coraz silniejsze zawroty głowy. Miałam scyzoryk i mapę. Mogłam uciec. Zrobię to w nocy, gdy będą spali. Jeśli zostanę z nimi, aż dotrzemy do autostrady, Shaun mnie zabije. To było jasne jak słońce. Będę miała tylko jedną szansę. Jeśli złapią mnie podczas próby ucieczki, Shaun albo zabije mnie na miejscu, albo pozwoli mi żyć na tyle długo, bym sama zaczęła żałować, że nie zastrzelił mnie od razu. Usiadłam na kanapie i zaczęłam się kołysać w przód i w tył, częściowo, by się rozgrzać, a częściowo, by uspokoić nerwy. Choć wydawało mi się to potwornie nieczułe, musiałam zapomnieć o martwym strażniku i racjonalnie zaplanować kolejny krok. On był martwy, a ja wciąż żyłam. Nie mogłam już nic dla niego zrobić, ale dla mnie była jeszcze nadzieja. Pomimo tego obraz jego upadającego na podłogę ciała przyćmiewał w moim umyśle wszystko inne. Przez rozsunięte palce po raz pierwszy odważyłam się spojrzeć na swoje dżinsy. Były zachlapane krwią. Miałam wrażenie, jakbym znalazła się w jakimś dziwnym śnie. Jakbym stała w oceanie, miotana falami przyboju, zupełnie bezsilna w obliczu znacznie potężniejszej siły. Drzwi frontowe znowu trzasnęły. Mason i Shaun zdjęli z siebie przemoczone kurtki i powiesili je, by wyschły, na oparciach kuchennych krzeseł. Palce ich rękawiczek były pokryte lodową skorupą od rozgarniania śniegu. – Na co się tak gapisz? – powiedział do mnie Shaun z szyderczym uśmieszkiem, idąc do kominka. Dorzucił do ognia kawałek drewna, a z paleniska wystrzelił w górę snop wściekłych iskier. – Może ten śnieg wcale nie jest taki zły – zwrócił się do Masona. – Zatrze nasze ślady. I znowu zasypie główne drogi, a nim je odśnieżą, minie trochę czasu. Jeśli my nie będziemy mogli wyruszyć w drogę, to oni także. Zyskamy czas. Póki co zostaniemy tutaj i poczekamy, aż śnieg przestanie padać.

* Wieczorem Mason podgrzał na kuchence trzy puszki kukurydzy. Obaj z Shaunem zjedli kolację przy kuchennym stole, a ja usiadłam przy kominku, by nacieszyć się ciepłem, zanim w nocy wyruszę w las. Jadłam, ale prawie nie czułam smaku. Próbowałam się odciąć od głosów dobiegających z kuchni i zanurzyć w kolejnym wspomnieniu o Calvinie, ponieważ tylko to jeszcze powstrzymywało mnie przed popadnięciem w obłęd w tym okropnym miejscu. Owszem, Calvin mnie zranił i nie mogłam mu zapomnieć tego, że pocałował Rachel, ale koszmar, który przeżywałam od dwudziestu czterech godzin, sprawił, że wszystko mu wybaczyłam. Nie mogłam teraz myśleć o tym, co złe. Musiałam zachować optymizm i nadzieję, nawet jeśli oznaczało to pogrążenie się w samych przyjemnych wspomnieniach i wyparcie z umysłu wszystkiego innego. Potrzebowałam jakiejś busoli, która wskaże mi kierunek i zaprowadzi mnie do celu. W tym momencie taką busolą był Calvin. Był wszystkim, co miałam. Gdy Mason przyszedł wziąć ode mnie miskę, dostrzegłam w jego oczach cień współczucia. Odwróciłam wzrok, nie chcąc jego litości. Nie miałam ochoty uspokajać jego sumienia. Nie pozwolę, by wydawało mu się, że ta sytuacja jest w porządku. Wolałam traktować go z chłodem i wrogością. Chciałam zadać mu większy ból niż Shaunowi. Pomimo bowiem swoich protestów, Mason był z nich dwóch tym lepszym i dlatego też więcej się po nim spodziewałam. *

Zmrożony śnieg przez cały wieczór stukał o szyby leśniczówki. Chociaż w środku było ciepło, siedziałam zakutana w kurtkę, rękawiczki i szalik, a na nogach miałam buty. Dzięki temu nie będę tracić czasu na ubieranie, gdy przyjdzie pora ucieczki. W kieszeni trzymałam schowany scyzoryk. Miałam nadzieję, że w razie potrzeby znajdę w sobie dość odwagi, by go użyć. Doszłam do wniosku, że gdy Mason i Shaun odkryją moją ucieczkę, pomyślą, że ruszyłam po Korbie, a to znaczyło, że pod żadnym pozorem nie mogę po nią wrócić. Ta decyzja nie przyszła mi łatwo, ale jeśli chciałam, żebyśmy obie przeżyły, musiałam wezwać pomoc z zewnątrz. Gdyby tylko istniał jakiś sposób, by dać znać Korbie, że już po nią idę, że musi jeszcze trochę wytrzymać. Mogłam sobie jedynie wyobrazić, jak osamotniona i przerażona musi się teraz czuć. W łazience przyjrzałam się ponownie mapie. Nie będę mieć ze sobą kompasu, no chyba że Shaun albo Mason zostawią jeden ze swoich gdzieś na wierzchu, skąd bez trudu będę mogła go zabrać. Mapa Calvina była jednak tak szczegółowa, że potrafiłam bez problemu wytyczyć mniej więcej dziesięciokilometrową trasę prowadzącą od leśniczówki. Byłam w stanie to zrobić. Musiałam to zrobić. Stojąc przy oknie, jeszcze raz powtórzyłam sobie w głowie cały plan. Mój spokój był tylko pozorny. W głębi ogarniał mnie coraz większy strach. Jak długo zdołam przeżyć w lesie, na tym mrozie, bez wody ani jedzenia? W pewnym momencie Shaun ziewnął głośno i zamknął się w sypialni, zostawiając mnie samą z Masonem. – Znalazłem w sypialni wełniane skarpety. – Mason wyciągnął w moją stronę parę czarnych skarpet narciarskich. – Może chciałabyś je włożyć, żeby nie mieć mokrych stóp. – Znalazłeś, to je sobie weź – mruknęłam opryskliwie. – Pomyślałem, że oddam je tobie. – Niby czemu miałbyś to zrobić? – Bo wiem, jak nieprzyjemnie jest siedzieć w przemoczonych skarpetach.

– Nie chcę ich – odparłam, choć moje stopy były mokre i zimne, i oddałabym niemal wszystko za świeże skarpety. Niemal wszystko. Ale nie poczucia własnej godności. Nie mogłam przyjąć takiego podarunku od człowieka, który trzymał mnie jako zakładniczkę. – Jak sobie chcesz – powiedział Mason ze wzruszeniem ramion. – Gdyby było tak, jak ja chcę, na pewno nie siedziałabym tu teraz z tobą. – Możesz położyć się dzisiaj na kanapie – zaproponował, ignorując mój uszczypliwy ton. Rzucił swój koc na fotel i zdjął z siebie bluzę z polaru, zostając tylko w obcisłym, szarym podkoszulku termicznym. Potem ściągnął pasek od spodni, pewnie po to, by nie uwierał go podczas snu. Rozbierał się w zupełnie niewinny sposób, ale nagle atmosfera w pokoju stała się gęsta. Mason zatoczył ramionami kilka szerokich kółek w powietrzu, aby rozluźnić mięśnie barków. Starałam się na niego nie patrzeć, nie chciałam bowiem, by wysnuł niewłaściwe wnioski, ale gdy odwrócił wzrok, rzuciłam w jego stronę kilka ukradkowych spojrzeń. Był wyższy niż Calvin i bardziej umięśniony. Nie przypominał typowego pakera z siłowni, ale z pewnością był świetnie zbudowany. Obcisła koszulka ukazywała ładnie wyrzeźbione ramiona i szeroką klatkę piersiową, która zwężała się, przechodząc w twardy, płaski brzuch. Nie mogłam sobie przypomnieć, jaka była moja pierwsza myśl na jego widok wczoraj na stacji benzynowej. Zanim jeszcze dowiedziałam się, kim naprawdę jest. Miałam wrażenie, że od tamtego pierwszego spotkania minęły całe wieki. Tak bardzo się co do niego pomyliłam. Wreszcie w mojej głowie pojawiło się stosunkowo niezbyt odległe wspomnienie Cala. Przyszło do mnie samo, zupełnie znienacka, gdy już w zasadzie poddałam się i nie sądziłam, że zdołam sobie jeszcze coś miłego przypomnieć. A to wspomnienie pochodziło z dobrych czasów. Nasza pierwsza, odkąd zaczęliśmy ze sobą chodzić, wycieczka nad jezioro Jackson. Leżałam nad brzegiem wyciągnięta na ręczniku i czytałam „People”. Calvin z kolegami ścigali się na skuterach wodnych wokół boi. Przeczytałam zaledwie jeden artykuł, gdy poczułam na plecach lodowate krople wody. Odwróciłam się wystraszona, a Calvin rzucił się obok na ręcznik i przyciągnął mnie mocno do siebie. Był cały mokry. Pisnęłam, próbując mu się – bez szczególnego jednak przekonania – wyrwać. Prawdę mówiąc, bardzo mi się spodobało, że zostawił swoich kumpli, by spędzić czas ze mną. – Nie poszalałeś zbyt długo na skuterze – zauważyłam. – Na tyle długo, by sprawić chłopakom przyjemność. A teraz pora dostarczyć tobie trochę przyjemności. Pocałowałam go długo i powoli. – A w jaki sposób planujesz to osiągnąć? Rozsmarował kciukiem na moim policzku odrobinę mokrego piasku. Leżeliśmy naprzeciwko siebie podparci na łokciach i patrzyliśmy sobie w oczy z taką intensywnością, że miałam wrażenie, iż moja krew płonie. Chwilę przed tym, jak Calvin pochylił się, by oddać mi pocałunek, zdawało się, że wszystko zatrzymało się w miejscu, a ja pomyślałam sobie, jaki on jest doskonały. Jacy oboje jesteśmy doskonali. Ta chwila mogłaby trwać wiecznie. – Idź pierwsza do łazienki – odezwał się Mason, przenosząc mnie z powrotem w sam środek koszmaru. Starałam się nie zwracać na niego uwagi. Mój umysł kurczowo trzymał się resztek wspomnienia o Calvinie. Chciałam raz po raz odtwarzać w głowie tę idealną chwilę. Mason przestał upychać poduszkę do świeżej poszewki i posłał mi dziwne spojrzenie. Od razu zorientowałam się, że nie dość szybko wymazałam z twarzy pełną tęsknoty, rozmarzoną minę. Mason nie zdradzał po sobie żadnych emocji i ja chciałam być opanowana w równym

stopniu co on. Ale tym razem popełniłam błąd. – Myślisz o nim? O tym chłopaku z 7-Eleven? – spytał łagodnie. Ogarnął mnie gniew. Nie dlatego, że Mason okazał się na tyle spostrzegawczy, by domyślić się prawdy, lecz dlatego, że w ogóle wspomniał o moim byłym chłopaku. Tkwiłam uwięziona w tym okropnym miejscu i przy zdrowych zmysłach trzymała mnie jedynie myśl o Calvinie, a także związane z nim wspomnienia oraz – tak, zgadza się – nawet nadzieje, ponieważ bez względu na to, jak daleki od doskonałości był nasz związek, uważałam, że wciąż mieliśmy szansę. Tym razem wszystko będzie inaczej. Znaliśmy się dużo lepiej. Każde z nas jeszcze lepiej poznało samo siebie. Podczas minionego roku oboje bardzo dojrzeliśmy. Dopóki stąd nie ucieknę, Calvin jest moją sekretną kamizelką ratunkową, moim azylem, jedyną rzeczą, której Mason i Shaun nie mogą mi odebrać. Jeśli go stracę, stracę wszystko. Ten koszmar pochłonie mnie w całości. – Nie muszę iść do łazienki – odparłam ostro, odrzucając kolejny uprzejmy gest Masona. Wprawdzie chciało mi się sikać, ale miałam nadzieję, że myśl o pełnym pęcherzu nie pozwoli mi w nocy spać. Najgorsze, co mogłam teraz zrobić, to zasnąć i przegapić okazję do ucieczki. – I zajmuję fotel – dodałam ozięble. – Świetnie mi się w nim wcześniej spało. Mason przyglądał mi się z powątpiewaniem. – Nie wygląda na zbyt wygodny. Serio, możesz wziąć kanapę. Proszę, dzięki temu poczujesz się lepiej. – Mason uśmiechnął się drwiąco. – Masz szansę, by odpłacić mi się za swoje cierpienia. – Skąd ta nagła troska o moją wygodę? – naskoczyłam na niego. – Przetrzymujesz mnie tu wbrew mojej woli. Zmuszasz do wędrówki w koszmarnych, niebezpiecznych warunkach. Mam uwierzyć, że nagle zacząłeś się martwić o to, jak się czuję? Powiem ci, jak się czuję. Nienawidzę tego miejsca i nienawidzę ciebie. Nienawidzę cię tak mocno, jak jeszcze nikogo nie nienawidziłam! Przez twarz Masona przemknął cień emocji, ale po chwili znowu wydawał się absolutnie niewzruszony. – Trzymam cię tu, bo na zewnątrz szaleje śnieżyca. Nie przetrwałabyś o własnych siłach. Jesteś bezpieczniejsza, będąc tu ze mną, nawet jeśli uważasz inaczej. Byłam rozwścieczona do granic możliwości. – Nie wierzę ci. Kłamiesz po to, bym była bierna i posłuszna. Trzymasz mnie tu tylko dlatego, że chcesz, bym sprowadziła was z gór, to wszystko. Nienawidzę cię i jeśli tylko nadarzy się okazja, zabiję cię bez wahania. Zrobię to z czystą przyjemnością! To były mocne słowa i zdawałam sobie sprawę, że pewnie nigdy nie byłabym w stanie spełnić tej groźby. Nawet gdybym miała taką możliwość, nie potrafiłabym zabić drugiego człowieka, ale chciałam, by Mason mnie jasno zrozumiał: nic z tego, co tu się działo, nie było w porządku. Czułam się zła i sfrustrowana, ale prawdę mówiąc, im dłużej przebywałam z Masonem, tym mniej wierzyłam w to, że byłby zdolny do zabicia człowieka. Widziałam szok i przerażenie malujące się na jego twarzy, gdy Shaun bezlitośnie zastrzelił strażnika leśnego. I choć początkowo podejrzewałam, że Mason był zamieszany w śmierć dziewczyny, której ciało znalazłam w domku, teraz zaczynałam wątpić, by miał z tym cokolwiek wspólnego. Mógł nawet nic o tym nie wiedzieć. – Proszę, po prostu weź kanapę – powtórzył ostatni raz Mason irytująco spokojnym tonem. – Nigdy – wyszeptałam gniewnie. Z utkwionym w nim spojrzeniem zrzuciłam jego koc na podłogę i usiadłam na fotelu w sposób tak dostojny, jakby to był królewski tron. Zakrzywione

szczeble oparcia wbiły mi się mocno w plecy. Na drewnianym siedzeniu nie było poduszki. Nie zdołam przespać tu nawet dwudziestu minut. Każda najmniejsza zmiana pozycji będzie mnie wyrywać ze snu. Tymczasem Mason, który musiał pewnie padać ze zmęczenia, będzie spał mocno na miękkiej kanapie. – Dobranoc, Britt – rzucił niepewnie Mason, gasząc lampkę. Nie odpowiedziałam. Nie chciałam, by pomyślał, że udało mu się mnie zmiękczyć. Nie zamierzałam pęknąć. Tak długo, jak będzie mnie tu trzymał, nie spotka go z mojej strony nic poza nienawiścią. Obudziłam się zlana potem. Przez kilka sekund nie mogłam sobie przypomnieć, gdzie w ogóle jestem. Na ścianach drgały cienie. Rozejrzałam się za źródłem światła: ogień w kominku już dogasał, ale wciąż dawał ciepło. Gdy rozprostowałam nogi, bujany fotel nagle zaskrzypiał i wtedy przypomniałam sobie, że miałam uważać, by nie robić żadnych hałasów. Skrzypnięcie fotela sprawiło, że Mason nieznacznie się poruszył, ale już po chwili z ciemności dobiegł mnie jego spokojny oddech. Chłopak leżał wyciągnięty na posłaniu z policzkiem przyciśniętym do poduszki i nieco rozchylonymi ustami. Długie nogi i ramiona zwieszały się z kanapy. W blasku ognia tańczącym na jego twarzy i z poduszką przyciśniętą do piersi wyglądał zupełnie inaczej niż w dzień. Wydawał się młodszy, chłopięcy. Niewinny. Przechodząc obok Masona, musiałam przejść nad kocem, który się z niego zsunął. Z kanapy dobiegał mnie cichy, miarowy oddech. Gdy zaczęłam iść w kierunku frontowych drzwi, miałam wrażenie, że powietrze wokół mnie nagle zgęstniało. Praktycznie nie zwalniając kroku, chciwie złapałam latarkę czołówkę i manierkę, którą ku mojemu wielkiemu szczęściu jeden z moich porywaczy zostawił na kuchennym kontuarze. Była pełna. Los znów się do mnie uśmiechnął. Stawiałam ostrożnie jedną stopę za drugą ze wzrokiem wbitym w klamkę, która z każdym krokiem zdawała się ode mnie oddalać. Wreszcie chwilę później znalazła się w mojej ręce. Żołądek podskoczył mi do góry, częściowo z radości, a częściowo ze strachu. Teraz nie było już odwrotu. Zaczęłam stopniowo, bardzo powoli przekręcać gałkę. W końcu przekręciłam ją do oporu. Musiałam już tylko pociągnąć do siebie drzwi. Gdy je otworzę, do środka wpadnie zimne powietrze, ale Mason nie powinien tego poczuć. Był zatopiony w głębokim śnie. Poza tym ciepło bijące z kominka szybko z powrotem ogrzeje pomieszczenie. Nagle znalazłam się już na ganku, próbując delikatnie zamknąć za sobą drzwi. Myślałam, że zaraz usłyszę, jak Mason zrywa się na równe nogi i biegnie za mną, krzycząc do Shauna, żeby wstawał. Ale jedynym dźwiękiem, który do mnie docierał, było zawodzenie przejmująco zimnego wiatru rzucającego w moją twarz drobny niczym piasek śnieg. Las był pogrążony w nieprzeniknionym mroku. Oddaliłam się od leśniczówki o zaledwie sto kroków, a obejrzawszy się za siebie, nie potrafiłam już dostrzec jej konturów. Noc spowiła wszystko aksamitną czernią. Wiatr wdzierał się pod ubranie i smagał mnie w każdy nieosłonięty kawałek ciała, ale byłam za to niemal wdzięczna. Przenikliwe zimno nie pozwoli mi zasnąć. A jeśli Mason i Shaun zaczną mnie szukać, to przez to wściekłe wycie wiatru nie będą w stanie mnie usłyszeć. Podniesiona tym nieco na duchu, owinęłam się jeszcze szczelniej kurtką, zasłoniłam oczy przed gwałtownymi podmuchami i zaczęłam ostrożnie wspinać się po stromym zboczu usianym kawałkami skał i pniakami drzew czającymi się pod śniegiem. Wystarczył jeden niefortunny upadek na tych ostrych, wyszczerbionych kamieniach, żeby sobie coś złamać. Nad moją głową zahukała sowa. Wiatr poniósł ten odgłos w ciemny las, przedzierając się z jękiem poprzez gałęzie i stukając nimi o siebie z upiornym łoskotem. Starałam się nieco

przyspieszyć kroku, ale śnieg był zbyt głęboki i nieustannie zapadałam się w nim po kolana, prawie upuszczając latarkę i manierkę. Choć bardzo mnie kusiło, to nie odważyłam się włączyć czołówki. Nie mogłam zdradzać mojej pozycji, dopóki nie znajdę się w bezpiecznej odległości od leśniczówki. W okolicach szczytu wzniesienia zaczęłam iść znacznie wolniej, a mój oddech stał się ciężki. Nogi dygotały mi z wysiłku, zaś mięśnie w dolnej części pleców były związane w ciasne supły. Napięcie, jakie towarzyszyło mi w ostatnich dwudziestu czterech godzinach, poważnie dawało mi się we znaki. Jeszcze nigdy nie czułam się tak wypompowana, tak mała i bezsilna w obliczu tych groźnych gór. Z mapy Calvina wynikało, że musiałam pokonać przełęcz i zejść do doliny, którą mogłam dotrzeć do kolejnego posterunku straży leśnej. Nigdzie nie widziałam jednak żadnej ścieżki, a z każdym krokiem śnieg stawał się coraz głębszy, coraz bardziej utrudniając mi marsz. Na plecach i pod pachami poczułam ciepłe strużki. Pociłam się. Niedobrze. Gdy zatrzymam się na odpoczynek, pot zacznie stygnąć i gwałtownie obniży temperaturę mojego ciała. Ale będę się tym martwić później. Leśniczówka znajdowała się jeszcze wiele kilometrów stąd. Musiałam iść dalej. Ale żeby nie pocić się tak mocno, zwolniłam nieco kroku. Zrobiłam ze śniegu małą kulkę i włożyłam ją sobie do ust, pozwalając, by sama się rozpuściła na języku. Śnieg był lodowaty, ale niezwykle otrzeźwiający. Skoro się pociłam, musiałam pić. Wydawało mi się niemożliwe, bym mogła się odwodnić w tak niskiej temperaturze, ale ufałam temu, co napisali w przewodnikach, poza tym polegałam na własnym przygotowaniu. Mglisty snop światła zamigotał nagle przede mną w leśnym mroku. Odruchowo odskoczyłam za drzewo. Przylgnęłam plecami do jego pnia, zastanawiając się gorączkowo, co mam zrobić. Źródło światła znajdowało się z tyłu, w niezbyt dużej odległości. Wytężyłam słuch. Męski głos. Wołanie. Wprawdzie wiatr zniekształcał słowa, ale wyraźnie słyszałam własne imię. – Britt! Nie mogłam rozpoznać, czy to Shaun, czy Mason, ale niemal modliłam się, by to był Shaun. Jemu bowiem miałam szansę uciec. Las stanowił rozległy labirynt. Shaun nigdy nie zdoła mnie w nim wytropić. – Britt! Nie… nic złego! Stój… uciekaj! Nie wspięłam się jeszcze powyżej linii drzew, ale gęsty las, jaki rósł u podnóża góry, w tym miejscu powoli już rzedniał. Nie zapewniał mi dostatecznego schronienia i mimo że panowały tu nieopisane ciemności, to mój tropiciel miał latarkę. Zobaczy mnie, gdy tylko wyjdę na otwartą przestrzeń. Znalazłam się w pułapce. Światło gwałtownie skręciło. Po krótkim namyśle postanowiłam rzucić się do ucieczki. Wybiegłam na polanę i pędem ruszyłam w kierunku następnego skupiska drzew, pomagając sobie w biegu jedną wolną ręką. Już byłam blisko celu, gdy nagle się potknęłam. Zaryłam w śnieg z ramionami wyciągniętymi do przodu chwilę przed tym, jak snop światła omiótł linię drzew tuż nad moją głową. Przeczołgałam się kilka metrów, ciągnąc za sobą swój ekwipunek, i skryłam za skałą wyrastającą niczym góra lodowa z morza śniegu. Obserwowałam, jak światło latarki skacze i migocze pomiędzy gałęziami nad moją głową. Mój prześladowca był coraz bliżej, poruszał się znacznie szybciej ode mnie. Przyciskając do piersi latarkę i manierkę, podniosłam się na nogi i zaczęłam biec w stronę kolejnego skupiska drzew. – … sobie pomóc! Pomóc sobie? Poczułam nieprzepartą ochotę wybuchnięcia śmiechem. Myślał, że nabiorę

się na coś takiego? Chciał jedynie wydostać się z gór, a gdy tylko mu w tym pomogę, natychmiast mnie zabije. Miałam zdecydowanie większe szanse na przeżycie, decydując się na samotną wędrówkę przez las. Położyłam cały swój ekwipunek na śniegu. Oparłam schowane w rękawiczkach dłonie o uda i pochyliłam się do przodu, pozwalając sobie na chwilę odpoczynku. Dyszałam tak głośno, że byłam pewna, że mnie usłyszy. Każdy haust świeżego powietrza drapał mnie boleśnie w gardle. Myślałam, że zaraz zemdleję, tak bardzo kręciło mi się w głowie. – Britt? To ja, Mason. Cholera, jasna cholera. Mason wołał do mnie pojednawczym głosem, ale ja nie miałam zamiaru dać mu się zwieść. – Wiem, że mnie słyszysz – ciągnął dalej. – Nie możesz być daleko. Idzie kolejna burza. To dlatego znów zerwał się wiatr. Nie mogę cię zostawić tu samej. Zamarzniesz. Zacisnęłam powieki przed wdzierającym się do oczu śniegiem. On kłamie, kłamie. Powtarzałam to sobie, ponieważ czułam, że moja determinacja stopniowo słabnie. Byłam przestraszona, zrozpaczona, zziębnięta i ku mojemu własnemu zdziwieniu naprawdę chciałam mu wierzyć. Chciałam mu zaufać, uwierzyć, że mi pomoże. To właśnie przerażało mnie najbardziej. Ponieważ w głębi duszy czułam, że gdy tylko wyjdę spomiędzy drzew, wydam na siebie wyrok śmierci. Ze swej kryjówki widziałam, że Mason ukląkł w śniegu i zaczął badać moje ślady. Nawet gdybym próbowała uciekać, prędzej czy później i tak by mnie złapał. – Zastanów się tylko, Britt! – zawołał. – Przecież nie chcesz tu umrzeć. Jeśli mnie słyszysz, krzyknij moje imię. Nigdy, pomyślałam. Obserwowałam, jak biegnie po moich śladach. Wiedziałam, co mnie czeka, ale świadomość mojego losu wcale nie przyćmiła tkwiącej głęboko we mnie chęci przetrwania. Poderwałam się i zaczęłam uciekać, ile sił w nogach. – Britt, stój! – Nie! – krzyknęłam, odwracając się do Masona. – Nigdy – dodałam zdyszana. Nie wrócę z nim. Będę walczyć. Wolę tu raczej zginąć, niż dać mu się zaciągnąć z powrotem do tamtej leśniczówki. Mason poświecił na mnie latarką, po czym opuścił ją, by mnie nie oślepiać, i zapytał: – Wszystko w porządku? – Nie. – Jesteś ranna? – W jego głosie słychać było wyraźny niepokój. – To, że nie jestem ranna, wcale jeszcze nie znaczy, że wszystko jest w porządku. Mason szedł powoli pod górę, ostrożnie się do mnie zbliżał. Okrążył mnie, przyglądając mi się uważnie w poszukiwaniu obrażeń. Jego wzrok powędrował w dół, ku skradzionym rzeczom. – Zabrałaś manierkę i latarkę – powiedział niemal z uznaniem, co wywołało we mnie dziwną mieszankę dumy i irytacji. Oczywiście, że wzięłam ze sobą, co tylko mogłam. Byłam całkiem nieźle wyekwipowana. Nagle głos Masona stał się poważny, jakby mnie upominał. – Trzy godziny. Tak długo przeżyłabyś tu sama, Britt. A nawet krócej, gdyby burza stała się naprawdę mocna. – Nie wracam – oznajmiłam i dla podkreślenia moich słów usiadłam w śniegu. – Wolisz tu zostać i zginąć?

– I tak byście mnie zabili. – Nie pozwolę, by Shaun cię zabił. – Czemu miałabym ci wierzyć? – warknęłam na niego. – Jesteś przestępcą. Twoje miejsce jest w więzieniu. Mam nadzieję, że zostaniesz złapany i spędzisz tam resztę swojego życia. Nie powstrzymałeś Shauna przed zabiciem strażnika ani postrzeleniem policjanta. Albo przed zabiciem tej dziewczyny w domku – powiedziałam, nim zdążyłam ugryźć się w język. Nie chciałam mówić Masonowi, że wiem o ukrytym ciele, ale było już za późno. Mason ściągnął mocno brwi. – Jakiej dziewczyny? Wydawał się autentycznie zaskoczony, ale nie mogłam zapominać, że był świetnym kłamcą. Nie mogłam pozwolić, by znowu mnie oszukał. – Tej ze składziku, w którym mnie trzymaliście. Była tam duża skrzynia na narzędzia, a w niej leżały zwłoki. Naprawdę sądzisz, że uwierzę, że nic o tym nie wiedziałeś? Zapadło krótkie milczenie. – Mówiłaś o tym Shaunowi? – spytał Mason nienaturalnie spokojnym głosem. Widziałam jednak, że momentalnie napiął wszystkie mięśnie. – Czemu chcesz wiedzieć? To ty ją zabiłeś? – Zimny strach ściął krew w moich żyłach. – A więc nie powiedziałaś nic Shaunowi. – I sama się teraz zastanawiam, czemu tego nie zrobiłam! – rzuciłam jednocześnie wściekła i wystraszona. Czyżby jednak to Mason zabił tę dziewczynę? Chwilami wydawało mi się, że w gruncie rzeczy jest dobrym człowiekiem, ale może się myliłam. Może kilka miłych gestów uśpiło moją czujność, nie pozwalając mi dostrzec jego prawdziwego charakteru. – Od samego początku nie miałeś zamiaru puścić mnie wolno. – Nie chcę cię zabić. Shaun też nie. Zresztą nie pozwolę mu na to. – Serio? – syknęłam ze złością. – Czy słyszysz, jak głupia i zupełnie pusta jest twoja obietnica? Shaun ma pistolet. To on ma władzę. Ty nie jesteś nikim więcej jak jego chłopcem na posyłki. Zamiast się obrazić, Mason bacznie mi się przyglądał, jakby próbował rozgryźć, co też naprawdę o nim myślę. – Podnieś się – odezwał się w końcu. – Masz przemoczone ubranie, a temperatura twojego organizmu robi się coraz niższa. – No i co z tego? Pozwól mi umrzeć. Nie wyprowadzę was z tych gór. Nie zamierzam wam dłużej pomagać. Nie zmusicie mnie do tego. Na nic się wam nie przydam. Po prostu mnie tu zostaw. Mason podniósł mnie na nogi i otrzepał z śniegu. – Gdzie jest ta twarda dziewczyna, którą wczoraj poznałem? Ta, która na przekór wszystkiemu chciała przejść z plecakiem całe góry Teton? – Nie ma jej tu. Chcę tylko wrócić do domu – odparłam, a oczy zaszły mi łzami. Tęskniłam za tatą i Ianem. Musieli się o mnie tak bardzo martwić. – Weź się w garść – zakomenderował Mason. – Jesteś silna fizycznie, ale teraz musisz też wytrzymać psychicznie. Wracamy do leśniczówki. Będziemy się zachowywać, jak gdyby nic się nie stało. Nie powiemy nic Shaunowi. Rano zaprowadzisz nas do autostrady, a my puścimy cię wolno. Pokręciłam przecząco głową. – Jeśli będę musiał, zaniosę cię z powrotem do leśniczówki, ale nie pozwolę ci tutaj umrzeć – oznajmił Mason. – Nie waż się mnie dotykać.

Mason podniósł dłonie do góry. – A więc zacznij iść sama. – Naprawdę nie zamierzasz mnie teraz puścić, co? – I gdzie pójdziesz? Do lasu, w śnieżycę, na pewną śmierć? Nie. – Nienawidzę cię – jęknęłam żałośnie. – Tak, to już ustaliliśmy. Chodźmy.

ROZDZIAŁ 16 Droga w dół powinna być o wiele łatwiejsza od wspinaczki, którą właśnie miałam za sobą, ale każdy krok sprawiał mi coraz większą trudność. Nie dałam rady uciec. Mason obiecał, że mnie nie wsypie, ale jaką mogłam mieć pewność, że po powrocie nie zastaniemy Shauna krążącego z pistoletem po leśniczówce? Może szłam właśnie na pewną śmierć. Widziałam, że Mason próbował powstrzymać Shauna przed zabiciem strażnika leśnego – byłam przekonana, że taki miał zamiar, rzucając się w kierunku broni – i możliwe, że był lepszym człowiekiem, niż uważałam. Ostatecznie jednak to, czy Mason potrafił odróżnić dobro od zła, i tak nie miało znaczenia. To Shaun miał bowiem broń. A co z ciałem dziewczyny w domku? Nie wiedziałam, kto ją zabił, ale reakcja Masona na wzmiankę o niej niezbyt mi się podobała. Coś przede mną ukrywał. I przed Shaunem najwyraźniej też. Wreszcie z ciemności wyłoniła się leśniczówka. Byłam tuż przy ganku, gdy nagle Mason mocnym szarpnięciem pociągnął mnie do tyłu. Zacisnął mi usta dłonią w rękawiczce i przez jedną pełną grozy chwilę myślałam, że próbuje mnie udusić. Dyszał mi wprost do ucha i trzymał mnie mocnym, żelaznym chwytem. Drzwi leśniczówki były otwarte, a z jej wnętrza dobiegał głos Calvina. Serce zaczęło mi szybciej bić. Calvin. Tutaj. Znalazł mnie! – Gdzie one są? – stanowczym głosem zapytał Calvin. – Nie wiem, o kim mówisz – odparł ponuro Shaun. Mason, obojętny na moje kopniaki i szarpanie, zaniósł mnie bezgłośnie na szczyt wiodących na ganek schodów. Teraz przez okno w kuchni widzieliśmy wszystko, co działo się w środku. Calvin musiał zaskoczyć Shauna podczas snu, ponieważ mierzył do niego z pistoletu. Zapewne zabrał go z Idlewilde. Versteegowie trzymali w domku kilka sztuk broni. Nigdzie nie widziałam jednak pistoletu Shauna. Ku mojemu przerażeniu w pokoju była włączona lampka, więc Calvin nie mógł zobaczyć mnie przez okno. Na zewnątrz panowały ciemności. Gdyby obrócił się w moim kierunku, zobaczyłby tylko odbijające się w szybie wnętrze leśniczówki. Próbowałam krzyknąć, ale Mason bez litości kneblował mi usta. Kopnęłam go piętą w piszczel, a wtedy niezwykle mocno popchnął mnie na ścianę. Popełniłam poważny błąd, nie doceniłam jego siły i zostałam za to ukarana. Wolną ręką złapał mnie za obydwa nadgarstki i wbił mi kolano z tyłu nóg. W końcu nie mogąc dłużej znieść bólu, przestałam stawiać opór. Mason wykorzystał tę chwilę i przygwoździł mnie całym ciałem do ściany leśniczówki. Z policzkiem przyciśniętym do oblodzonej okiennicy starałam się zobaczyć przez okno Calvina. – W zlewie są trzy miski, a na ladzie stoją trzy szklanki! – wrzasnął Calvin. – Wiem, że Korbie i Britt były tu z tobą. – Zrobił krok w kierunku zlewu i przejechał palcem po jednej z misek. – Niedawno ktoś z nich jadł. Gdzie one są? – Może to ja używałem wszystkich trzech misek – odpowiedział opryskliwie Shaun. Calvin rzucił w niego szklanką. Shaun uchylił się i szklanka roztrzaskała się o ścianę. Gdy się podniósł, widać było, że nieco jednak zbladł na twarzy. – Zabiłeś je? – Calvin podszedł do Shauna, cały czas celując w niego. Głos trząsł mu się z gniewu, ale broń trzymał pewną ręką. – Zabiłeś? Shaun bawił się nerwowo dłońmi. – Nie jestem zabójcą – odparł tak fałszywym tonem, że trudno było w to uwierzyć. – Nie? – powiedział Calvin grobowym głosem. – Znam cię. Widziałem cię już tutaj.

W Silver Dollar Cowboy Bar. Lubisz upijać dziewczyny, a potem robisz im zdjęcia jak jakiś zboczeniec. Ujrzałam, jak na twarzy Shauna maluje się cała gama emocji. Nagle zniknęła gdzieś jego wystudiowana prostoduszność, a na jej miejscu pojawił się strach. – Nie wiem, co widziałeś, ale to na pewno nie ja. Nie robię zdjęć dziewczynom, nie mam nawet aparatu, nigdy wcześniej nie byłem w tych górach… – Co później robisz z tymi zdjęciami? – przerwał mu Calvin. – Widziałem cię kiedyś z tą dziewczyną, która później zaginęła. Może powinienem powiadomić o tym policję. – Pomyliłeś mnie z kimś – wymamrotał Shaun. – Gdzie jest moja siostra? Gdzie jest Britt? Zacznij gadać albo powiem wszystko policji! – krzyczał Calvin. – Robiłeś im jakieś zdjęcia? Chcesz szantażować nimi moją rodzinę? Czy zamieścić je w sieci, żeby dręczyć moją siostrę? A może miałeś zamiar je sprzedać? – Nie. – Shaun z trudem przełknął ślinę. – Pytam po raz ostatni: gdzie są dziewczyny? – Musisz mi uwierzyć, nie zamierzaliśmy zrobić im krzywdy. Zaprosiliśmy je do środka, bo utknęły na drodze, a nie mogliśmy ich przecież zostawić w taką śnieżycę… – My? – Ja i mój kumpel Mason. Był tu, kiedy kładłem się spać. Musiał z nią uciec. To jego chcesz… – Z nią? Czyli z kim? – Z Britt. Zabrał ze sobą Britt. Była tutaj z nami. Wydaje mi się, że on coś do niej czuł, ale ja nawet jej nie tknąłem, przysięgam na grób matki. Sprawdź w lesie. Może zaciągnął ją w jakieś ustronne miejsce, chciał zostać z nią sam na sam. Rozejrzyj się. – A Korbie? Gdzie ona jest? – Mason kazał zostawić ją w domku. Powiedział, że dla obu dziewczyn nie wystarczy nam zapasów. Dałem jej trochę jedzenia i wody, choć Mason mi tego zabronił. Dopilnowałem, by była bezpieczna. – Zostawiliście moją siostrę samą? – warknął Calvin. – W którym domku? – Kilka kilometrów stąd. Z dala od drogi. Z niebieskimi zasłonami w oknach. Trawnik zarósł chwastami. Od dawna nikt tam nie mieszkał. – Znam to miejsce. Gdzie są kluczyki do skutera, który stoi na zewnątrz? Shaun nie odpowiedział od razu, najwyraźniej nie chcąc zdradzać, skąd wziął się tu skuter. – Nie wiem – odezwał się w końcu. – Już tu stał, gdy się zjawiliśmy. Nie jest nasz. Chyba komuś skończyło się paliwo i porzucił go tutaj. Nawet nie ma sensu próbować odpalać go za pomocą kabli. Calvin wycelował w niego broń. – Nie kłam. Dawaj kluczyki. Ale już. – Nie zastrzelisz mnie. Domyśliliby się, że to ty. W górach nie ma nikogo, zwłaszcza w taką śnieżycę. Tylko ty, ja, Mason i dziewczyny. – Spokojna głowa, nie zostawię po sobie żadnych śladów. Calvin nacisnął spust. Uszy przeszyła mi seria strzałów. Mason podskoczył gwałtownie – był równie zaskoczony i zszokowany jak ja. Widziałam, jak Shaun zabija strażnika. Widziałam, jak krew mężczyzny opryskuje ściany, ale nawet to nie zdołało przygotować mnie na widok Calvina, który zupełnie beznamiętnie morduje człowieka. Nie mogłam uwierzyć w to, co się dzieje. To był jakiś obłęd. Mój umysł gorączkowo

próbował znaleźć jakieś wytłumaczenie zachowania Calvina. Dlaczego nie związał Shauna, żeby później przekazać go władzom? Czemu zabił go bez żadnego konkretnego dowodu na to, że tamten zrobił krzywdę mnie lub Korbie? Może tak bardzo martwił się o nas, że przestał jasno myśleć? Musiałam dać Calvinowi jakiś sygnał, że żyję. Uspokoić go, że nic mi nie jest. We dwójkę możemy wreszcie uciec z tego okropnego miejsca. Z nowym przypływem sił zaczęłam wyrywać się Masonowi. Mocno wbił mi palce w ciało, ale praktycznie nie czułam bólu. W głowie kołatała mi wyraźnie tylko jedna myśl: dostać się do Calvina. Jestem tu! Krzyczałam do niego głośno w myślach. Tu obok! Tymczasem Calvin kopnął nieruchome ciało, chcąc sprawdzić, czy chłopak na pewno nie żyje. Przeszukał mu kieszenie. Z całkowitym spokojem wyjął z portfela Shauna pieniądze i kluczyk do skutera śnieżnego. Pomaszerował do sypialni i po chwili wyłonił się z niej z pistoletem Shauna, który zatknął za pasek spodni. Przeszukał pospiesznie szuflady w kuchni i znalazł zapalniczkę Zippo. W pierwszej chwili nie zrozumiałam, dlaczego podpalił zasłony w oknach pokoju. Dotarło to do mnie dopiero po kilku sekundach. O śmierć Shauna policja z pewnością oskarżyłaby Calvina. Mogłoby nawet paść na niego podejrzenie o zamordowanie strażnika leśnego. Calvin musiał więc zniszczyć dowody. Po zasłonach podpalił kanapę, nad którą zaczął się unosić czarny, gęsty dym, a jasne płomienie pięły się w górę po ścianach. Nie mogłam uwierzyć, jak szybko rozprzestrzeniał się ogień. Przeskakiwał po kolejnych meblach, a we wnętrzu leśniczówki kłębił się coraz gęstszy dym. Gdy Calvin ruszył w stronę frontowych drzwi, Mason wciągnął mnie siłą w ciemny kąt ganku. Stamtąd słyszałam jedynie tupanie butów Calvina, gdy zbiegał po schodach. Odchodził. Beze mnie. Rzucałam się na boki, desperacko próbując się uwolnić, ale Mason był zbyt silny. Miał prawdziwie stalowy uchwyt. Nie mogłam uciec. Nie mogłam krzyczeć. Wycie wiatru i trzaskające płomienie skutecznie zagłuszały moje stłumione wołania. Calvin miał zaraz odjechać. Musiałam go zatrzymać. Czułam, że nie wytrzymam ani chwili dłużej z Masonem. Silnik skutera zaskoczył z warkotem. A już po kilku sekundach jego buczenie zaczęło niknąć w oddali. Mason wreszcie mnie puścił. Opadłam wycieńczona na barierkę ganku. Miałam wrażenie, że moje serce rozpada się na setki niedających się skleić z powrotem kawałków. Przyciskając twarz do złożonych ramion, wydałam z siebie głęboki jęk rozpaczy. Łzy pociekły mi po twarzy. Ten koszmar wcale nie chciał się skończyć i wciągał mnie coraz bardziej, w głębiny, których istnienia nawet sobie nie uświadamiałam. – Nie ruszaj się stąd – powiedział rozkazującym tonem Mason. – Pójdę po nasze rzeczy. Zaciągnąwszy kurtkę na głowę, rzucił się w otwarte drzwi leśniczówki. Teraz mogłabym uciec. Mogłabym pobiec w stronę drzew. Ale wiedziałam, że Mason mnie wytropi. Poza tym miał nasz sprzęt. Musiałam mu przyznać rację: sama nie przetrwałabym w lesie zbyt długo. Powoli zeszłam po schodach z ganku, tak wstrząśnięta tym, że Calvin mnie tu zostawił, iż nie zdawałam sobie w pełni sprawy z rozmiarów pożaru. Jak przez mgłę widziałam jasne języki ognia pełzające po podłodze i deszcz iskier sypiących się z sufitu. Trzask i syczenie płomieni zaczęły przeradzać się w istny ryk. Przez dym mignął mi kilkakrotnie Mason wrzucający do plecaków co tylko wpadło mu w ręce. Mimo że stałam w pewnej odległości, z otwartych drzwi bił potworny żar, oblewając mi twarz potem. Mason pewnie ledwo mógł tam w środku oddychać. W końcu wytoczył się na zewnątrz chwiejnym krokiem, kaszląc przeraźliwie, z dwoma

plecakami przewieszonymi przez ramiona. Twarz miał pokrytą czarną sadzą, a kiedy mrugnął, wokół oczu utworzyły mu się jasne obwódki. Widząc moją minę, zorientował się chyba, jak koszmarnie wygląda, bo przetarł rękawem kurtki twarz. W powietrzu wirował gęsty śnieg, osiadając na jego brudnych policzkach. – Zaraz rozpęta się straszliwa śnieżyca – powiedział Mason. – Musimy jak najszybciej znaleźć jakieś schronienie.

ROZDZIAŁ 17 Mason miał rację. Z nieba leciały mokre, ciężkie krupy śniegu, pokrywając świeżą warstwą zaspy pozostałe po poprzednich śnieżycach. Biały puch sięgał coraz wyżej pni drzew i zwisał z gałęzi. Nikt teraz nie da rady wyruszyć w góry. Ani policja, ani mój tata. Byliśmy zdani tylko na samych siebie. Ta świadomość przyprawiała mnie o paraliżujący lęk. Musieliśmy uciec przed burzą. Nie kojarzyłam w najbliższej okolicy żadnego domku, co znaczyło, że będziemy musieli ukryć się za jakimś powalonym drzewem albo w jaskini. W pewnym momencie, gdy brnęliśmy przez śnieg, Mason zdjął swoją czapkę z polaru i podał mi ją. W ciągu ostatniego dnia nabrałam dużej podejrzliwości wobec wszelkich gestów dobroci z jego strony, lecz tym razem z wdzięcznością przyjęłam od niego czapkę. Skarpety miałam przemoczone, a zęby szczękały mi z zimna. Za odrobinę ciepła byłam skłonna poświęcić nieco osobistej dumy. – Dziękuję – powiedziałam. Mason skinął głową. Jego wargi były bladosine, a w krótkich włosach błyszczały kryształki śniegu. Wiedziałam, że powinnam mu oddać czapkę, ale mnie też było przeraźliwie zimno. Odwróciłam więc głowę, udając, że nic nie zauważyłam. Najrozsądniej byłoby teraz zajrzeć do mapy Calvina i znaleźć najbliższe schronienie. Ale jak to zrobić, żeby Mason tego nie zauważył? Jeśli dowie się o mapie, przestanę mu być potrzebna. Zabierze mi ją, a mnie zostawi samą w lesie. Poza tym w tej śnieżycy mapa może się zamoczyć i atrament się rozmaże. Lub jeszcze gorzej: papier się rozerwie albo przedrze. Szliśmy już bardzo długo. Każdy krok stawialiśmy z wielką ostrożnością, uważając, by nie stanąć na jakimś skalnym osuwisku ukrytym pod śniegiem. Chmury przysłoniły księżyc. Wokół panowały nieprzeniknione ciemności, chociaż mieliśmy włączone latarki. Palce u stóp miałam zdrętwiałe z zimna. Nawet zacisnąwszy mocno szczęki, nie byłam w stanie powstrzymać zgrzytania zębów. Zmrużyłam oczy przed lodowatym wiatrem i skupiłam wzrok na butach idącego przodem Masona. Za każdym razem, gdy stawiał krok, ja zmuszałam się do tego samego. Jego wysoka, barczysta sylwetka zasłaniała mnie częściowo przed wiatrem, ale i tak mroźne podmuchy wdzierały mi się pod kurtkę i kąsały ciało. Wkrótce mój mózg zupełnie się wyłączył i całą moją energię wkładałam tylko w to, by po prostu posuwać się naprzód. Nagle moje myśli odpłynęły w tym samym co zwykle kierunku. Do Calvina. ===PA86XmwNPl9uWjhbaFAyBzVXMlBlUjAEZlMyUWkMPwg=

ROZDZIAŁ 18 – Wychodzę! – zawołała Korbie zza drzwi przymierzalni w JCPenney. Usłyszałam szelest jedwabiu, gdy odsuwała zasuwę w drzwiach. – Tylko mnie nie okłamuj, bo zaraz się zorientuję. Siedziałam na ławeczce w przymierzalni znajdującej się dokładnie na wprost kabiny Korbie. Drzwi były otwarte na oścież. W pośpiechu skończyłam więc pisać SMS-a, wcisnęłam „wyślij” i błyskawicznie wrzuciłam telefon do torebki. Nagle ogarnęło mnie poczucie winy. Nie lubiłam mieć sekretów przed Korbie. – Nie obrażaj mnie, nigdy bym cię nie okłamała – odparłam i znów poczułam wyrzuty sumienia. Korbie wyłoniła się z przymierzalni ubrana w fioletową suknię z gorsetem. Gdy zawirowała wokół własnej osi niczym księżniczka z jakiegoś disnejowskiego filmu, sukienka zaszeleściła wokół jej nóg. – No i? Jak ci się podoba? – Jest fioletowa. – I co z tego? – Mówiłaś, że Bear nie cierpi fioletowego. Korbie machnęła z irytacją ręką. – Dlatego właśnie zamierzam ją włożyć. Żeby pomóc mu zmienić zdanie. Gdy zobaczy, jak świetnie wyglądam w fioletowym, uświadomi sobie, że to jego ukochany kolor. – Każesz mu założyć fioletową muszkę? – No ba! – Korbie przewróciła oczami, dając mi do zrozumienia, że to wyjątkowo idiotyczne pytanie. – Przecież to bal na koniec roku szkolnego. Musimy do siebie pasować. Nasze zdjęcie może trafić do księgi pamiątkowej. – Zdjęcia w księdze pamiątkowej są czarno-białe. – Średnia dziś z tobą zabawa. Mogłabyś przymierzyć choć jedną sukienkę – błagała Korbie, ciągnąc mnie za ręce, żebym wstała. – W zeszłym roku razem wybrałyśmy się na zakupy i obie poszłyśmy na bal. Chcę, żeby w tym roku było tak samo. Co jest nie tak z chłopakami w naszej szkole? Nie mogę uwierzyć, że żaden cię jeszcze nie zaprosił. Nie przyznałam się Korbie, że na bal zaprosił mnie wprawdzie Brett Fischer, ale mu odmówiłam. Nieoficjalnie już się z kimś spotykałam, wypadłam więc z obiegu. Nie wiedziałam jednak, jak długo zdołam utrzymać to w tajemnicy, obiecałam bowiem nikomu nic nie mówić o tym związku. Nie przypuszczałam wtedy jednak, jak bardzo ta tajemnica zacznie mi ciążyć na piersi. W mojej torebce zabrzęczał telefon. – Kto do ciebie pisze? – spytała Korbie. – Pewnie mój tata. – Udając znudzoną, odrzuciłam do tyłu kucyk. Twarz Korbie rozciągnęła się w pełnym zgorszenia uśmiechu. – Britt, skarbie, czyżbyś miała sekretnego kochanka? – zagadnęła rozbawiona. – Tak – odparłam z udawaną powagą i pochyliłam głowę, by ukryć rumieniec. – Mam nadzieję, że szybko sobie kogoś znajdziesz – dodała już zupełnie serio Korbie – bo nie będę dobrze się bawić na balu, wiedząc, że ty w tym czasie siedzisz w domu, oglądasz filmy, obżerasz się lodami i robisz się coraz grubsza. Już wiem! A co z tym gościem, który zawsze rozmawia z tobą po matematyce? – Yyy, masz na myśli pana Bagshawe?

Korbie strzeliła palcami i zaczęła poklepywać się po biodrach niczym tancerka w jakimś teledysku. – Dokładnie tak. Starszy kochanek, zakazana namiętność. To cała Britt. – Poproszę o następną sukienkę – powiedziałam. Gdy Korbie zniknęła z powrotem za drzwiami przymierzalni, czym prędzej wyjęłam komórkę. SMS od Calvina: Mogę się dziś z tobą zobaczyć? Odpisałam: Co masz na myśli? Przyjdź około jedenastej. Weź kostium kąpielowy. Będę czekał w jacuzzi z drinkami. Versteegowie mieli z tyłu domu basen oraz jacuzzi i choć bardzo pragnęłam spotkać się z Calvinem, czułam się już zmęczona wszystkimi zabiegami, jakich wymagały od nas te potajemne schadzki późną nocą. Calvin powiedział mi, że póki co Korbie nie może się o nas dowiedzieć. Prawdę mówiąc, nikt nie mógł się o nas dowiedzieć. Przekonywał mnie, że to doda naszemu związkowi dreszczyku emocji. Chciałam mu wytłumaczyć, że skończyłam już siedemnaście lat i tego typu tajemnice oraz gierki już mnie nie bawią. Ale bałam się, że może to źle odebrać. W końcu miał już prawie dziewiętnaście lat. Kim byłam, by udzielać mu rad na temat związków z dziewczynami? – Słyszę, że do kogoś piszesz! – zawołała śpiewnie Korbie z przymierzalni. Po chwili dobiegł mnie zgrzyt zasuwanego zamka błyskawicznego. – Obiecałaś poświęcić mi całą swoją uwagę. A niech to! Czemu nie ma u nas porządnej galerii handlowej? Jasne, jeden McDonald’s przypada na dziesięciu mieszkańców, ale nie ma żadnego sklepu Macy’s. Będę musiała zamówić sobie sukienkę przez internet. Trudno było myśleć o balu, gdy wiedziałam, że na niego nie pójdę. Chciałam iść, ale Calvin nie był jeszcze gotów, by pokazać się ze mną publicznie. Zamiast się dołować, że nie pójdę na bal i ominą mnie wszystkie fajne dziewczyńskie rzeczy, jakie się z tym wiążą, zmusiłam się do tego, by myśleć pozytywnie. Spotykałam się przecież z Calvinem Versteegiem, z miłością mojego życia. Co w porównaniu z tym znaczyła jakaś głupia szkolna potańcówka? Kilka godzin wcześniej po skończonych lekcjach zakradliśmy się z Calvinem do pustej klasy i całowaliśmy się, aż w końcu przepłoszył nas woźny pchający korytarzem wózek ze środkami czystości. Na to wspomnienie musiałam przygryźć wargę, by opanować cisnący się na usta uśmiech. Znaliśmy się z Calvinem całe nasze życie. A teraz nie minął nawet dzień, jak się nie widzieliśmy, a już zaczynałam za nim tęsknić. Dawniej ciągnął mnie za kucyk i przezywał Smarkatą Britt. A teraz, gdy rozmawialiśmy, przesuwał czule palcem po moim policzku, całował mnie ukradkiem i umawiał się ze mną na potajemne spotkania. Musiałam przyznać, że było to dość podniecające. Czasami. Ale nie zawsze. Jak choćby w zeszłym tygodniu, kiedy to Dex Vega, najlepszy kolega Calvina, przyłapał nas za boiskiem baseballowym, długo po tym, jak szkolna drużyna skończyła już trening. Stałam z plecami przyciśniętymi do samochodu Calvina, a on nachylał się nade mną, nie pozostawiając praktycznie skrawka wolnej przestrzeni między naszymi ciałami. – Załatwcie sobie pokój – rzucił do nas Dex w mało wyszukany sposób. Cóż, nigdy nie był zbyt oryginalny. Trenował z Calvinem lekkoatletykę i był świetny w biegach przez płotki, ale na tym jego talenty się kończyły.

– Już nie potrzebujemy – odparł Calvin, mrugając do mnie porozumiewawczo. Wiedziałam, że nie spodobałoby mu się, gdybym powiedziała to w obecności jego najlepszego kumpla, ale przecież jeszcze ze sobą nie spaliśmy. Dex otaksował mnie wzrokiem i uśmiechnął się w sposób, który sprawił, że poczułam się jak ostatnia wywłoka. – Wydawało mi się, Versteeg, że nie masz dziewczyny. Prawdę mówiąc, już ma, chciałam powiedzieć. Zgoda, umówiliśmy się, że nie będziemy o nas nikomu mówić, ale czy nie nadarzyła się właśnie idealna okazja do tego, żeby przestać się wreszcie kryć? Dlaczego Calvin postanowił okłamać swojego najlepszego kumpla? I czemu prosił mnie, bym okłamywała moją najlepszą przyjaciółkę? Calvin miał reputację chłopaka skaczącego z kwiatka na kwiatek, który nigdy nie był w poważnym związku. Ale tym razem to co innego. Nie byłam taka jak inne. Zależało mu na mnie. Byłam tego pewna. Miałam tylko nadzieję, że nie oszukuję sama siebie. – Bo nie mam – odrzekł Cal. Roześmiali się obaj z Deksem, poklepali przyjaźnie po plecach i wymienili niezwykle wymyślny uścisk dłoni. – Chłopie, włosy sterczą ci we wszystkie strony – powiedział Dex. To prawda. Nieco zmierzwiłam Calvinowi jego gęstą, brązową czuprynę. Myślałam, że Cal obróci to w żart, ale on pochylił się, przejrzał w bocznym lusterku samochodu i wybuchnął: – Niech cię cholera, Britt, zaraz jadę na obiad z rodzicami. Następnie próbował nieco przygładzić rozczochrane włosy, ale z marnym skutkiem. – No i? Przecież wcześniej chyba weźmiesz prysznic, co nie? – Nie mogłam już dłużej siedzieć cicho, podczas gdy Calvin i Dex zachowywali się, jakbym była niewidzialna. – Gadasz jak mój ojciec, zawsze mówisz mi, co powinienem zrobić – zaatakował mnie Calvin. – Zajmij się lepiej całowaniem, dobrze? W tym jesteś naprawdę dobra. Dex parsknął rozbawiony i odszedł wolnym krokiem. – Czemu pozwoliłeś Deksowi myśleć, że poszliśmy ze sobą do łóżka? – spytałam oskarżycielsko, gdy zostaliśmy sami. – Ponieważ, maleńka – zaczął Calvin, obejmując mnie ramieniem – już niedługo to zrobimy. – Tak? To zabawne, bo ja chciałabym z tym jeszcze poczekać. A kiedy zamierzałeś mi powiedzieć o swoich planach? Calvin się roześmiał, ale ja wcale nie żartowałam. Naprawdę chciałam poznać odpowiedź na to pytanie. – Przekaż panu Bagshawe’owi, żeby odpuścił mi trochę na najbliższym sprawdzianie, jeśli nie chce, bym wygadała się o waszym romansie – zarechotała Korbie, wyrywając mnie z zamyślenia. Gdy nic nie odpowiedziałam, dodała: – Ale chyba się nie obraziłaś, co? Wiesz, że tylko się wydurniam, prawda? Wiem, że nie spotykasz się z panem Bagshawe’em. Przecież nie umówiłabyś się z facetem, nie powiedziawszy mi o tym. To mnie ostatecznie przekonało. Podjęłam decyzję. Odpisałam Calvinowi: Nie będzie dziś żadnego pływania. Oby tylko nie doszedł do wniosku, że mam okres. Spotykaliśmy się od kilku tygodni i znałam go tak dobrze jak żadnego innego chłopaka, ale nie byliśmy jeszcze ze sobą na tyle blisko, by przynosił mi ibuprofen i termofor na skurcze.

Odpisał: Kiedy wreszcie zobaczę cię w bikini, które będę mógł z ciebie zdjąć? KIEDY POWIEMY WSZYSTKIM, ŻE JESTEŚMY RAZEM – napisałam, ale zawahałam się przed wysłaniem tej wiadomości. Ostatecznie ją wykasowałam. Nie chciałam manipulować moim chłopakiem. Przecież miałam już siedemnaście lat i byłam za stara na takie gierki.

ROZDZIAŁ 19 Nie miałam pojęcia, jak długo Mason szedł, podtrzymując mnie pod ramiona, nie pozwalając mi upaść i pchając mnie naprzód. Oprzytomniałam nagle, gdy schodziliśmy z mozołem w dół zbocza, i zdałam sobie sprawę, że co pewien czas musiałam na krótko zapadać w sen. Inaczej prawdopodobnie natychmiast odskoczyłabym od Masona, ponieważ myśl, że w ogóle mógłby mnie dotykać, napawała mnie obrzydzeniem. Teraz jednak nie miałam na to siły. Mason mówił mi coś do ucha. Po tonie jego głosu poznałam, że jest czymś niezwykle podekscytowany. Podniosłam z trudem opadające powieki i popatrzyłam w bezkresną, kłębiącą się biel. Mason wyciągnął przed siebie rękę. Podążyłam za nią wzrokiem i serce podskoczyło mi z radości. Chwiejnym krokiem podeszliśmy do powalonego drzewa, którego rozległe, splątane korzenie sterczały teraz w powietrzu. Wraz z zamarzniętą między nimi ziemią tworzyły naturalną osłonę, a pod konarem powstało coś w rodzaju jaskini zapewniającej ochronę przed śnieżycą. Mason pomógł mi się wczołgać pod baldachim z sękatych, poskręcanych korzeni, po czym wpełzł tam za mną. Osłonięta przed śniegiem i wiatrem, poczułam, jak wielki kamień spadł mi z serca. Pod drzewem było brudno i śmierdziało zgnilizną, ale przynajmniej było sucho. A w porównaniu z szalejącą na zewnątrz wichurą – wręcz przytulnie. Mason zdjął rękawiczki i zaczął energicznie rozcierać dłonie, żeby je ogrzać. – Jak twoje stopy? – spytał. – Mokre. – To była najdłuższa odpowiedź, jaką mogłam z siebie wydusić. Zęby bolały mnie już od ciągłego szczękania, a moje wargi pokrywała warstwa szronu. Mason zmarszczył się. – Boję się, że mogłaś dostać odmrożeń. Powinnaś… – urwał w połowie zdania, ale dobrze wiedziałam, co chciał powiedzieć. Powinnam wziąć od niego suche, wełniane skarpety, gdy mi je proponował. Straciłam czucie w stopach. Zniknęło nawet to nieprzyjemne mrowienie. Trudno było martwić się odmrożeniami, gdy przestałam nawet odczuwać ból… i kiedy byłam tak wykończona, że mój mózg nie był w stanie pojąć choćby jednej myśli. – Masz, napij się trochę wody, nim zaśniesz. – Mason podał mi manierkę. Upiłam kilka łyków, ale powieki niemiłosiernie mi ciążyły. Na wpół świadoma poczułam nagle, że tata i Ian modlą się teraz za mnie. Wiedzieli, że jestem w poważnych kłopotach, i obaj klęczeli, prosząc Boga, by dodał mi sił. Kojące ciepło rozeszło się po całym moim ciele i odetchnęłam łagodnie. Nie opuszczajcie mnie, próbowałam powiedzieć im przez dzielącą nas odległość. I z tą myślą zasnęłam. Gdy się obudziłam, mętne światło przedzierało się przez plątaninę korzeni nad moją głową. Poranne słońce. Spałam bardzo długo. Obok mnie poruszył się Mason i zdałam sobie sprawę, że przez całą noc leżałam zwinięta u jego boku. Odskoczyłam od niego, lecz natychmiast tego pożałowałam, ponieważ ogarnął mnie nagle nieprzyjemny chłód. – Obudziłaś się już? – spytał Mason zaspanym głosem. Usiadłam, ocierając głową o korzenie. Dopiero teraz zauważyłam, że Mason rozścielił na ziemi wodoodporne karimaty i przykrył nas kocami oraz śpiworem. Ze zdziwieniem odkryłam również, że mam na nogach jego buty. Były na mnie za duże, ale Mason mocno zawiązał sznurówki, dzięki czemu moje palce u nóg wreszcie się zagrzały. Sam miał na stopach grube,

wełniane skarpety trekkingowe, ale wątpię, czy były go w stanie ochronić przed przenikliwym zimnem. – Miałaś zupełnie przemoczone skarpety – wyjaśnił. – Nie musiałeś oddawać mi swoich butów – odparłam, czując jednak głęboką wdzięczność, że to zrobił. – Powiesiłem twoje buty i skarpety, żeby wyschły. – Wskazał na wieszak zrobiony naprędce z jednego z niższych konarów drzewa. – Ale nie wyschną, dopóki nie rozpalimy ognia. – Ogień – powiedziałam wolno, delektując się tym słowem. Na myśl o prawdziwym cieple ogarnęło mnie tęskne pragnienie. – Teraz już nie pada. Najwyższy czas poszukać drewna – oznajmił Mason i zaczął rozsznurowywać buty na moich stopach. Potrzebował ich, by iść zebrać drewno na opał, ale swobodny, poufały sposób, w jaki dotknął moich nóg, nieco mnie zaskoczył. Jedynym chłopakiem, który do tej pory tak mnie dotykał, był Calvin. Mason zdjął mi buty i sam je włożył. Z pewną nieśmiałością oddałam mu też jego czapkę. – Ile spadło śniegu? – spytałam. – Kilkanaście centymetrów. Jeśli jakieś górskie drogi były przedtem jeszcze otwarte, teraz są już na pewno nieprzejezdne. Przez kilka najbliższych dni, dopóki ich nie odśnieżą, jesteśmy zdani sami na siebie. Nie martw się – dodał, jakby nagle sobie uświadomił, że ta wiadomość mogła mnie zaniepokoić. – Jeśli tylko zachowamy spokój, nic nie powinno nam się stać. Wychodziłem już ze znacznie gorszych tarapatów. O dziwo, towarzystwo Masona wpływało na mnie krzepiąco. Zastanawiałam się jednak, czy jego pewność siebie nie wynikała stąd, że póki co dzięki zasypanym drogom policja nie siedziała mu na karku. Miał więc czas, by zaplanować kolejny ruch. To zdaje się podniosło go na duchu, podczas gdy mnie wpędziło w jeszcze większą rozpacz. Nikt nie przyjdzie mi na ratunek. Wiedziałam, że Calvin nie przestanie mnie szukać – znajdzie Korbie i wróci po mnie tak szybko, jak się da – ale na razie nie mogłam na niego liczyć. Ani na mojego tatę, ani też na policję. Czułam, jak moją pierś – jeden po drugim – przygniatały coraz cięższe głazy. – Nie odejdziesz zbyt daleko, prawda? – zapytałam Masona, gdy wyczołgał się z naszej kryjówki. Obserwował mnie przez chwilę z zaciekawieniem, a potem w jego oczach pojawił się błysk rozbawienia. – Boisz się, że nie wrócę? – Nie, tylko… Tak, dokładnie o to chodziło. A przecież zaledwie kilka godzin temu próbowałam od niego uciec. Nie ufałam mu wtedy i teraz też nie byłam pewna, czy mogę mu zaufać. Wciąż potrzebował mojej pomocy, żeby wydostać się z gór. Był to zapewne jedyny powód, dla którego jeszcze żyłam. A może nie? Czy Mason naprawdę mógłby mnie zabić? Jeśli zabił tamtą dziewczynę, której ciało znalazłam w domku, to był zdolny zrobić to po raz kolejny. Ale nie miałam pewności, kto był odpowiedzialny za jej śmierć. I nie miałam zamiaru ponownie pytać o to Masona – lepiej go nie prowokować. – Idę poszukać suchych gałązek pod pniami drzew – oznajmił. – Powinienem wrócić za pół godziny. – Spróbuj znaleźć też smołę z sosny – powiedziałam. – Smołę z sosny? – Żywicę. Jest lepka, ale łatwo ją oderwać, a pali się niczym benzyna – wyjaśniłam. Kiedyś nauczył mnie tego Calvin.

W oczach Masona dostrzegłam nieznaczny uśmiech aprobaty, który na moment złagodził jego poważny, skupiony wyraz twarzy. – Smoła z sosny, przyjąłem. Spałam aż do momentu, gdy wrócił. Usłyszałam, jak wpełza pod rozczapierzone korzenie, i choć byłam zesztywniała z zimna, podniosłam się, by popatrzeć, jak rozpala ogień. Nie chciałam mu przeszkadzać ani też popisywać się przed nim, ale uważałam, że mogłabym zaoferować mu jeszcze kilka innych wskazówek. Nie spodziewałam się, że mój trening przyda się w tak skrajnie trudnych warunkach, ale strasznie się cieszyłam, że opanowałam choć kilka podstawowych umiejętności ułatwiających przetrwanie w górach. Mason ułożył obok siebie cztery mniejsze bierwiona, tak że utworzyły coś w rodzaju platformy. Następnie zaczął wcierać w kawałki drewna lepkie krople żywicy, przerywając tylko na chwilę, by mrugnąć do mnie okiem. Potem zbudował stos z suchych gałęzi. To zabrało mu trochę czasu, podobnie jak rozpalenie gałęzi zapalarką. W końcu błysnęła iskra, z patyków zaczął unosić się dym, a potem pojawił się ogień. – Niedługo zrobi się ciepło – obiecał Mason. Ciepło. Już niemal zapomniałam, jakie to wspaniałe uczucie. – Czemu mi pomagasz, Mason? – spytałam. Poruszył się nerwowo, po czym zapadł w długie milczenie. W końcu powiedział: – Wiem, że mi nie wierzysz, ale nigdy nie miałem zamiaru cię skrzywdzić. Chciałem ci pomóc. Od samego początku. Ale sprawy wymknęły się spod kontroli – dodał. – Bałeś się Shauna? Bałeś się mu przeciwstawić? – Takie odniosłam wrażenie, ale być może się myliłam. Mason nie odpowiedział. – Nie jest mi przykro, że nie żyje, ale przykro mi, że go straciłeś, że musiałeś patrzeć, jak umiera. Mason roześmiał się gorzko, kręcąc głową ukrytą między kolanami. – Mnie też jest przykro – odrzekł z powagą. – Nawet nie podejrzewasz jak bardzo. – Nie sądziłam, że zginie w taki sposób – dodałam cicho, wciąż nie wiedząc, co myśleć o zabiciu Shauna przez Calvina. – Zapomnij o Shaunie. – Oczy Masona natychmiast pociemniały z żalu. Zamrugał, jakby próbował ostatecznie pogodzić się z jego śmiercią. – Od teraz jesteśmy tylko my dwoje. Jeden zespół, zgoda? – Wyciągnął do mnie rękę. Spojrzałam na nią, ale jej nie uścisnęłam. – Dlaczego miałabym ci zaufać? – Czuję się jak na rozmowie kwalifikacyjnej. „Dlaczego miałabym pana zatrudnić?” „Dlaczego uważa pan, że jest najlepszym kandydatem na to stanowisko?” – Mówię poważnie. Mason wzruszył ramionami. – Tylko ja ci zostałem. – To jeszcze nie powód, żeby ci ufać. Gdybym utknęła w tej jaskini z Shaunem, za nic bym mu nie zaufała, nawet jeśli byłby jedynym człowiekiem w promieniu stu kilometrów. – To raczej jama w ziemi niż jaskinia. Powstrzymałam pełne irytacji westchnięcie. – Do czego ci jestem potrzebna? Potrafisz rozpalić ogień. Widzę, że las nie jest ci obcym miejscem, znasz się na tropieniu. Czemu mnie tu po prostu nie zostawisz, przecież dasz sobie radę sam? – Tego właśnie byś chciała?

– Oczywiście, że nie – odparłam szybko, wzdrygnąwszy się na myśl, że miałabym sama zmierzyć się z tymi ogromnymi i groźnymi górami. – Nasze szanse na przeżycie wzrosną, jeśli będziemy trzymać się razem. – Dokładnie tak samo uważam. – A więc wykorzystujesz mnie. – Nie bardziej niż ty mnie. Zamilkłam. Odczułam niejaką ulgę, mogąc wreszcie porozmawiać z Masonem, choć nie byłam do końca usatysfakcjonowana jego odpowiedziami. Odnosiłam wrażenie, że nie jest ze mną w pełni szczery. Rzucał mi tylko jakieś okruszki, ale nie mówił całej prawdy. – Chcesz mieć powód, by mi zaufać? – odezwał się wreszcie Mason, zadziwiająco trafnie wyczuwając moją frustrację. – Nie mam na imię Mason, tylko Jude. – Co? – Podskoczyłam. Sięgnął do tylnej kieszeni spodni i otworzył portfel. Z zafoliowanej przegródki wyjął prawo jazdy i podał mi je. Zostało wydane w Wyoming na imię i nazwisko Mason K. Goertzen. – Wygląda na autentyczne, co nie? – zapytał. – Ale takie nie jest. – Podał mi drugie prawo jazdy, które było starannie ukryte w portfelu za pierwszym. Tym razem jednak zasłonił kciukiem nazwisko i adres. Na drugim dokumencie znajdowało się to samo zdjęcie, ale wydano go w Kalifornii. – Nie rozumiem – powiedziałam. – Nie chciałem, by Shaun znał moje prawdziwe imię. – Dlaczego? – Nie chciałem, by miał na mnie jakiegoś haka, gdybyśmy się pokłócili. Nie ufałem mu. Ale nie mam również pewności, czy mogę tobie zaufać, dlatego też zdradzając ci moje prawdziwe imię, trochę ryzykuję. Mam jednak nadzieję, że spotkamy się w pół drogi i jeśli otworzę się przed tobą, ty również podzielisz się ze mną swoimi sekretami. – Nie mam drugiej tożsamości. Ani żadnych tajemnic – odparłam, zastanawiając się, co też on kombinuje. Co próbuje ode mnie wydobyć? – To nieprawda. Mówiłaś, że przyjechałyście tu z Korbie same. – Bo tak było. – Zmarszczyłam brwi. – W takim razie co tu robi twój były chłopak? Calvin, tak ma na imię? Drogi są przecież zamknięte. Musiał tu przyjechać, zanim jeszcze zaczęła się pierwsza śnieżyca, przed dwoma dniami. Wiedziałaś, że się tu zjawi? – A jeśli tak, to co? – spytałam asekuracyjnie. – Czemu o nim nie powiedziałaś? Tam w domku, zanim jeszcze zorientowałaś się, że Shaun jest niebezpieczny, czemu nie powiedziałaś nam prawdy? Bo byłam zainteresowana Shaunem i nie chciałam, by wzmianka o moim byłym pokrzyżowała mi plany. Wstydziłam się jednak do tego przyznać, udzieliłam więc odpowiedzi, która stawiała mnie w znacznie lepszym świetle. – Bo żadnemu z was na tyle nie ufałam, a poza tym na wszelki wypadek chciałam zostawić sobie asa w rękawie. I okazało się, że miałam rację. Calvin całkowicie zaskoczył Shauna! – W tym momencie przyszło mi do głowy, że gdybym nie uciekła z leśniczówki, Calvin znalazłby tam nas wszystkich i teraz byłabym pewnie razem z nim. Ta myśl pozostawiła mnie kompletnie bez tchu, jakbym dostała mocny cios w brzuch. – Myślisz, że Calvin jest w Idlewilde? – spytał Mason. – Nie wiem – odparłam, ale sądziłam, że tak właśnie było. Jeśli odnalazł Korbie, na pewno tam ją zabrał.

– Dałabyś radę trafić stąd do Idlewilde? Wpatrywałam się w niego, próbując zrozumieć, co też mu chodzi po głowie. Z mapą Calvina mogłam bez trudu zaprowadzić nas do Idlewilde. Ale czemu Mason miałby mi pomóc tam dotrzeć? – Chyba tak – odparłam z wahaniem, nie wiedząc, czy powinnam się do czegokolwiek zobowiązywać, dopóki nie odkryję jego zamiarów. – Czy Idlewilde jest bliżej niż posterunek straży leśnej? – Około półtora kilometra bliżej. – W takim razie powinniśmy tam pójść. Jaki jest Calvin? – Jeszcze pytasz? – prychnęłam. – Nie pozwoli, by ktokolwiek z nim zadzierał. Sam zresztą widziałeś. Biorąc nas na zakładniczki, nawet nie podejrzewaliście, w co obaj wdepnęliście. Calvin nie odpuści, dopóki mnie nie znajdzie. Ruszył szukać Korbie, ale jeszcze wróci. Masz wszelkie powody się go obawiać, Mason – zakończyłam ostrzegawczo. – Jude – poprawił mnie. – Naprawdę chcesz, żebym tak się do ciebie zwracała? – spytałam nieco poirytowana. – Przez cały ten czas mówiłam do ciebie Mason. Nie jestem pewna, czy potrafię zobaczyć w tobie kogoś innego. Podniósł na mnie gwałtownie wzrok, a jego twarz przybrała dziwny, nieodgadniony wyraz. – Spróbuj. – Jude – powiedziałam z jeszcze większym zdenerwowaniem. – Jude – powtórzyłam nieco łagodniej, próbując oswoić się z brzmieniem tego imienia. Naprawdę zaczynało mi się podobać, ale przenigdy mu się do tego nie przyznam. – Strasznie krótkie. Zawsze wolałam chłopaków, którzy mają dwusylabowe imiona. Kojarzy mi się z piosenką Beatlesów. Albo Jude’em Law, choć wcale nie jesteś do niego podobny – dodałam szybko. – To prawda, Jude Law się nawet do mnie nie umywa. Wbrew sobie zaśmiałam się głośno. I natychmiast tego pożałowałam, gdy Mason – to znaczy Jude – uśmiechnął się szeroko, wyraźnie zadowolony ze swojego żartu. Ten uśmiech złagodził odrobinę jego stalowe rysy i ocieplił mroczne, chłodne spojrzenie. Przez sekundę Jude wydał mi się na powrót pociągający i seksowny, ale zaraz otrząsnęłam się z tego chwilowego zauroczenia. To nie był jego prawdziwy obraz. Jeśli syndrom sztokholmski faktycznie istnieje, to moje obecne zachowanie było jednym z jego pierwszych symptomów. Może jednak zacznę mówić do niego Jude. Jeśli mieliśmy pomóc sobie nawzajem, może rzeczywiście lepiej myśleć o nim jak o kimś innym. Nie o facecie, który mnie uprowadził, ale o kimś z mroczną przeszłością. O kimś, kto wprawdzie nie przeciwstawił się Shaunowi, lecz chciał to zrobić. O kimś, kto mi pomoże, jeśli tylko ja pomogę jemu. – Dostałem imię na cześć Judy Apostoła, patrona od spraw beznadziejnych. Przyjrzałam mu się z wahaniem. – Patrona od spraw beznadziejnych? Czy taki święty w ogóle istnieje? – No pewnie. Przecież jestem tu z tobą, prawda? – Sugerujesz, że jestem beznadziejną sprawą? – spytałam, podnosząc do góry głowę. – Wprost przeciwnie – odparł, przybierając nagle poważną minę. – Uważam, że drzemie w tobie znacznie większy potencjał, niż ktokolwiek podejrzewa. Czasami zastanawiam się, jaką byłaś dziewczyną, zanim wyruszyłaś na tę wyprawę. Myślał o mnie? Ciekawe, do jakich jeszcze innych wniosków na mój temat doszedł? Popatrzył na mnie w taki sposób, że miałam wrażenie, jakby przejrzał mnie na wskroś, po czym ciągnął dalej:

– Obserwowałem, jak zachowujesz się względem Korbie, i zacząłem się zastanawiać, czy w domu, przed swoimi przyjaciółmi i rodziną, prezentujesz nieco inną wersję Britt. Mniej zaradną i samodzielną. Podoba mi się, że stawiasz czoła własnym lękom. A poza tym, choć ludzie normalnie nie uważają tego za zaletę, potrafisz doskonale kłamać. Ile razy udało ci się oszukać Shauna? Nie podobało mi się długie, zimne spojrzenie jego brązowych oczu, więc szybko zawołałam: – Jeśli twój biznes z porwaniami nie wypali, powinieneś spróbować kariery jasnowidza! Jude potarł palcem wskazującym o kciuk, jakby oczekiwał zapłaty. – Chyba więc zasłużyłem sobie na mój pierwszy napiwek. – Na początek mogę ci dać co najwyżej drobną radę: następnym razem postaraj się wymyślić jakąś mniej pokręconą historyjkę, a twoja ofiara może w nią nawet uwierzy. Tym razem to ja poczułam się zadowolona ze swojego żartu, widząc w oczach Jude’a błysk rozbawienia. Może i utknęłam w leśnej głuszy, ale przynajmniej nie straciłam poczucia humoru. – Czy twoim zdaniem Calvin zachował się dziwnie, strzelając do nieuzbrojonego człowieka? – Jude wrócił do poprzedniego tematu. Zawahałam się. Chciałam bronić Calvina. Na wszelkie możliwe sposoby usiłowałam w myślach usprawiedliwić jego zachowanie. Musiał pewnie szaleć z niepokoju. Myślał, że Shaun zrobił mnie i Korbie coś złego. Biorąc pod uwagę okoliczności, Calvin podjął najlepszą możliwą decyzję. Powtarzałam sobie w kółko to wszystko, lecz w głębi serca byłam wstrząśnięta jego zachowaniem. Wzięłam krótki oddech i odparłam: – Nie, wcale tak nie uważam. Calvin nie jest głupi. Wiedział, że Shaun kłamie. Wiedział, że mnie i Korbie grozi niebezpieczeństwo i że Shaun, przynajmniej częściowo, był za to odpowiedzialny. W każdym razie nie był niewiniątkiem. Ile razy mierzył do mnie i do Korbie z pistoletu? A my też byłyśmy nieuzbrojone. Wtedy ci to nie przeszkadzało. Jesteś po prostu wściekły, bo Shaun był twoim przyjacielem. Gdyby sytuacja ułożyła się odwrotnie, Shaun zastrzeliłby Calvina bez chwili wahania. Przecież nie powiesz mi, że twój kolega czuł jakiekolwiek wyrzuty sumienia z powodu śmierci strażnika leśnego. Nie zapominaj o policjancie, którego postrzelił, zanim ukryliście się w górach. I o dziewczynie, która wylądowała przez niego w szpitalu. Shaun nie miał szacunku dla ludzkiego życia. Nie jest mi więc przykro, że Calvin go zastrzelił. Jude skinął głową. Co nie oznaczało bynajmniej, że się ze mną zgadza, a jedynie, że przyjął do wiadomości to, co powiedziałam. – Powinniśmy pójść do Idlewilde – oświadczył. – Zakładając, że Calvin zdoła odnaleźć Korbie, na pewno ją tam zabierze. Tak więc w pierwszej kolejności powinniśmy zaprowadzić cię do Idlewilde, żebyś mogła dołączyć do swoich przyjaciół. Popatrzyłam na niego z zaciekawieniem i po raz drugi spytałam: – Czemu mi pomagasz? Jude oparł się o korzenie drzewa, splótł ręce za głową i skrzyżował nogi w kostkach. Wyglądał teraz zupełnie jak drwal podczas odpoczynku w pracy. – Może chodzi mi wyłącznie o mnie. Może w moim najlepiej pojętym interesie jest wytłumaczyć się przed Calvinem. Nie chciałbym, żeby mnie też zastrzelił – zasugerował niemal beztrosko. W jego głosie jednak, choć może tylko to sobie wyobraziłam, krył się ciemniejszy, ponury ton.

ROZDZIAŁ 20 Siedzieliśmy skuleni na karimatach i śpiworze. Próbowaliśmy nasycić się każdą drobinką ciepła rozchodzącą się od ogniska. Jude zadał mi jeszcze kilka pytań o Calvina, które sugerowały, że jednak się go bał, ale poza tym rozmawialiśmy raczej na lżejsze tematy. Gdy Jude mówił, ja złapałam się nagle na rozmyślaniu o tym, kim on tak naprawdę jest. Dlaczego wyjechał z Kalifornii? Jak nawiązał tę dość trudną przyjaźń – choć może „współpraca” byłaby lepszym określeniem – z Shaunem? Chciałam go o to wszystko zapytać, ale bałam się, że uzna, iż próbuję tylko wydobyć od niego informacje, które później pomogą policji w odnalezieniu go. Choć istotnie, to też było moim zamiarem. Spoczywał na mnie moralny obowiązek pomocy policji w schwytaniu Jude’a. Ale tak prywatnie coraz bardziej interesowała mnie jego osoba. Przyczyn tego zainteresowania wolałam jednak nie roztrząsać. Niski, przyjemny tembr głosu Jude’a sprawił, że zaczęła mnie powoli ogarniać senność, gdy nagle bez żadnego ostrzeżenia powiedział: – Gdy dotrzemy do Idlewilde, Calvin będzie chciał przekazać mnie policji. To był pomysł Shauna, żeby cię uprowadzić, ale ja się na to zgodziłem. – Jude zmarszczył brwi. – Calvin może mnie nawet zatrzymać w domku siłą. Wystraszywszy się, że Jude się rozmyślił i nie pomoże mi dostać się do Idlewilde, natychmiast zasugerowałam: – Możemy powiedzieć Calvinowi, że zaatakowałeś Shauna i pomogłeś mi uciec. – Twoja historyjka nie będzie się zgadzać z wersją Korbie. – Powiedzmy więc, że zaatakowałeś go później, gdy już znaleźliśmy się w lesie. Z początku bałeś się mu przeciwstawić, bo był twoim szefem i miał broń, ale gdy zobaczyłeś, jak okropnie mnie traktuje, wziąłeś sprawy we własne ręce. Jude z powątpiewaniem pokręcił głową. – To nie zmieni jednak tego, że wcześniej brałem udział w twoim porwaniu. Calvin zaś nie wygląda mi na zbyt wyrozumiałego kolesia. Nie wybacza błędów. Będzie chciał mnie ukarać. Nie wybacza błędów? Zupełnie jak ojciec Calvina, pomyślałam. – Porozmawiam z nim – zaproponowałam. – Mnie na pewno wysłucha. – Serio? – spytał Jude dziwnym tonem. – Nie odniosłem wrażenia, by Calvin zechciał kogokolwiek słuchać. Z pewnością nie obchodziło go, co miał do powiedzenia Shaun. Rozmowa zaczęła wymykać mi się spod kontroli. Musiałam przekonać Jude’a, że Calvin nic mu nie zrobi, ale prawdę mówiąc, sama nie miałam pojęcia, jak zareaguje, gdy pojawimy się w Idlewilde. Zwłaszcza że widziałam, jak zabił Shauna. Nie chciałam uwierzyć, że byłby zdolny do zastrzelenia z zimną krwią także Jude’a, ale nie mogłam tego wykluczyć. – Nawet gdyby udało ci się nakłonić Calvina, żeby puścił mnie wolno – ciągnął Jude – to co z policją? Będziesz musiała opowiedzieć o tym, co się stało. Wszystko wyjdzie na jaw. Także mój udział w twoim uprowadzeniu. – Nie. – Potrząsnęłam stanowczo głową. – Nie powiem im o tobie. – Może nie celowo. Ale prędzej czy później będziesz im musiała o mnie powiedzieć, Britt. Zasypią cię całą serią pytań i prawda w końcu wyjdzie na jaw. Zostałaś wciągnięta w tę aferę zupełnie przypadkowo. Nie masz nic do ukrycia. Nie masz żadnego powodu, żeby mnie chronić, i oboje dobrze o tym wiemy. – To nieprawda. Posłuchaj, przecież to Shaun wpadł na pomysł, by wziąć nas jako zakładniczki. Jeśli obiecasz mi pomóc, mogę dla ciebie skłamać. Zrobię, co tylko zechcesz! –

zawołałam z rozpaczą. Jude obrzucił mnie badawczym spojrzeniem. – Myślisz, że pomagam ci tylko dlatego, że chcę od ciebie czegoś w zamian? Szczerze mówiąc, nie miałam pojęcia, dlaczego Jude mi pomaga. Jego zachowanie wydawało mi się sensowne jedynie pod tym warunkiem, że oczekiwał jakiegoś rodzaju zapłaty. Aż do tej pory unikałam wszelkich poważniejszych rozważań na temat tego, co będę musiała zrobić, aby przetrwać w górach, ale byłam pewna, że wyjdę z tego cało. Nie zginę tutaj. Zrobię to, co będzie trzeba. Nawet jeśli będzie to wymagało ode mnie zrobienia czegoś, na co normalnie bym się nie zdecydowała. Trudno, będzie, co ma być. Jude nagle przesunął się w moją stronę, a ja odskoczyłam z cichym okrzykiem. Zbyt późno zorientowałam się, że chciał tylko zmienić ułożenie ciała. Jude prychnął oburzony. – Myślałaś, że cię uderzę? Albo że zrobię coś jeszcze gorszego? Nie zaprzeczaj, przecież widzę, że podejrzewasz mnie o najbardziej niecne zamiary w zamian za pomoc w dotarciu do Idlewilde. Masz to wypisane na twarzy. No więc możesz już przestać panikować. Nie będę cię do niczego zmuszał. I postaram się zapomnieć o tym, że twoim zdaniem mógłbym to zrobić. Wziąłem cię jako zakładniczkę, bo nie widziałem innej możliwości. Przepraszam, że wciągnąłem cię w to wszystko, ale przypominam, że próbowałem cię przed tym uchronić. A skoro już jesteśmy przy kwestii mojego charakteru, pozwól, że cię uspokoję: nigdy nie byłem z żadną kobietą wbrew jej woli – zakończył z ledwie skrywaną urazą. – Nic o tobie nie wiem – wyjąkałam wstrząśnięta nie tylko jego spostrzegawczością, ale również tematem naszej rozmowy. Nie miałam ochoty rozmawiać z nim o seksie. Chciałam jedynie wyjść z tej historii żywa. – Wybacz więc, że wątpiłam w kierujące tobą pobudki. Jude miał już gotowy jakiś zgryźliwy komentarz – widziałam to w jego wściekłym spojrzeniu – lecz w ostatniej chwili napięcie z jego twarzy zniknęło, a on sam pogrążył się w ponurym milczeniu. Pochyliłam się, chowając głowę między kolanami. Że też moje skarpetki nie mogły schnąć szybciej. Uwięziona w tej ciasnej fortecy, nie mogłam nawet rozprostować nóg, by nie dotknąć nimi Jude’a. Siedział tak blisko, że słyszałam niemal jego każdy, pełen zdenerwowania oddech. – Czemu zerwałaś z Calvinem? – zapytał niespodziewanie. Nie patrzył na mnie, ale czułam, że jego głos przybrał przyjazny ton. A może wcale nie. Może tylko nie chciał zabrzmieć zbyt obcesowo. Zapewne tak samo jak ja uznał, że utknęliśmy tu razem i dlatego oboje powinniśmy zachowywać się wobec siebie tak uprzejmie, jak to tylko możliwe. – Gdy spałaś, kilka razy wymieniłaś jego imię. Zamiast się zawstydzić, poczułam się zła na siebie, że nie mogłam sobie przypomnieć tego snu. Zazwyczaj śniło mi się, że wcale nie rozstaliśmy się z Calvinem, że on nadal mieszka trzy ulice ode mnie, że mogę do niego zadzwonić albo go odwiedzić, gdy tylko najdzie mnie na to ochota. Śniłam o tym, że nadal chodzimy razem do szkoły i że on trzyma w mojej szafce książki i okulary przeciwsłoneczne. Nigdy nie śniły mi się natomiast te gorsze chwile, dni, kiedy po awanturach z ojcem Calvin robił się ponury i nie chciał ze mną rozmawiać, karząc go niejako za moim pośrednictwem. W tych okresach Calvin naprawdę zdawał się wierzyć, że cały świat zwrócił się przeciwko niemu. Próbowałam wymazać te wspomnienia z pamięci, zwłaszcza teraz, kiedy potrzebowałam uchwycić się czegoś naprawdę optymistycznego. – To on zerwał ze mną. – Głupek – powiedział Jude, zniżając głowę, by spojrzeć mi w oczy. Uśmiechnął się. Widziałam, że próbuje jedynie poprawić mi nastrój.

– Wcale nie jest głupi, jest bardzo mądry. A do tego świetnie wspina się po górach. Naprawdę doskonale zna tę okolicę – dodałam, jakby chcąc go przestrzec, że jeśli nie pójdziemy do Idlewilde, Calvin i tak mnie odnajdzie. – Często tu przyjeżdża? – Kiedyś tak. Zanim poszedł na studia. – Jest na pierwszym roku? – Tak, w Stanfordzie. Jude zamilkł, a po chwili zagwizdał z podziwem. – Masz rację, inteligentny gość. – Wystarczająco inteligentny, by wytropić nas w posterunku straży leśnej – wypaliłam. – I by nie dać się oszukać Shaunowi. – Którego zabił. Za porwanie i za kłamstwo. Łatwo wpada w złość. – Wcale nie, on tylko… Jak by to ująć? Calvin ma bardzo silne poczucie sprawiedliwości. – I przejawia je, strzelając do bezbronnego człowieka? – Przyganiał kocioł garnkowi. Shaun zastrzelił nieuzbrojonego strażnika. – Pamiętasz może, jaki Calvin miał wynik na egzaminie maturalnym? – A co cię to obchodzi? – prychnęłam. – Jestem po prostu ciekaw, czy zdał lepiej niż ja, czy jest ode mnie mądrzejszy. – Zdał na osiemdziesiąt osiem procent – oświadczyłam z dumą. Spróbuj to pobić. Jude klasnął w dłonie z uznaniem. – Cóż, to z pewnością daje bilet do Stanford. – Calvin miał w szkole fatalne stopnie, bo chciał w ten sposób zrobić na złość ojcu, któremu bardzo zależało na dobrych ocenach na świadectwie. Ale maturę zdał śpiewająco. Cały Calvin – dodałam. – Zawsze musi postawić na swoim. Zwłaszcza jeśli chodzi o jego tatę. Nie układa się między nimi najlepiej. – Odwiedzałaś Calvina w Stanfordzie? Byliście kiedyś w takiej restauracji w centrum, „U Kirka”, takiej z zielonymi ścianami? Podają tam genialne frytki. – Nie, zerwaliśmy kilka tygodni po jego wyjeździe na studia. A ty skąd znasz Palo Alto? Byłeś tam kiedykolwiek? – Wychowałem się w tamtej okolicy. – Jesteś więc strasznie daleko od domu. Jude machnął z lekceważeniem ręką. – Miałem już dość doskonałej pogody. Każdy od czasu do czasu potrzebuje porządnej śnieżycy i morderczej górskiej wędrówki, co nie? – Bardzo śmieszne – odparłam i zaczęłam grzebać w plecaku, mając wbrew wszystkiemu nadzieję, że gdy Jude zabierał moje ciuchy z jeepa, przy okazji wziął również… Tak, była tu. Czapka baseballowa, którą Calvin przywiózł zeszłego roku ze Stanfordu, gdy pojechał z ojcem rozejrzeć się po uniwersytecie. Wtedy jeszcze wciąż wahał się pomiędzy Stanfordem a Uniwersytetem Cornella. Kilka dni przed tym, jak wyjechał na studia, spytałam go, czy mogę zatrzymać czapkę, gdy go nie będzie. Chciałam mieć przy sobie jakąś rzecz, która do niego należała, lecz wcale nie miałam zamiaru mu jej oddawać. Zresztą to i tak nie była zbyt uczciwa wymiana, bo ja oddałam mu całe moje serce. – Calvin podarował mi ją tuż przed wyjazdem na studia – oznajmiłam. – Ta czapka to jedyne, co mam wspólnego ze Stanfordem. – Dostałaś ją od Calvina? Podałam mu czapkę, ale Jude nie wziął jej od razu. Siedział tylko sztywno, jakby nie chciał mieć nic do czynienia z moją lub Calvina przeszłością. W końcu z pewnym wahaniem wziął czapkę z mojej ręki. Obracał ją długo w dłoniach, przyglądając się jej uważnie

w milczeniu. – Chyba nosiłaś ją przy jakimś malowaniu – zauważył, przesuwając kciukiem po żółtej plamie na czubku czapki. – Pewnie wybrudziłam ją musztardą podczas meczu baseballa. – Poskrobałam plamę paznokciem, próbując ją zetrzeć. – Calvin uwielbia baseball. Ojciec nigdy nie pozwalał mu grać, treningi kolidowały z sezonem tenisowym i lekkoatletycznym, ale Calvin często chodził na mecze. Jego najlepszy kolega Dex był miotaczem w szkolnej reprezentacji. Gdy Calvin był mały, mówił wszystkim, że kiedyś będzie grał w pierwszej lidze. Pewnego razu zabrał mnie na mecz Salt Lake Bees – na to wspomnienie mój głos nieoczekiwanie się załamał. Za każdym razem, gdy drużyna z Salt Lake zdobywała punkt, Calvin mnie całował. Siedzieliśmy na krzesłach, ukryci w gąszczu skaczących oraz wiwatujących kibiców i nie zważając na nich, czule się całowaliśmy. Ukryłam twarz w dłoniach. Tęskniłam za Calvinem bardziej niż kiedykolwiek. Gdyby tu był, bez trudu wyprowadziłby mnie z gór. Nie musiałabym się męczyć z odczytywaniem mapy, bo on wiedziałby, gdzie iść. Potarłam oczy, żeby się nie rozpłakać, choć w gruncie rzeczy tego właśnie najbardziej było mi trzeba: móc się porządnie wypłakać. – Tęsknisz za nim. Tak, zwłaszcza teraz. – Widziałaś się z nim od czasu, gdy wyjechał na studia? – spytał Jude. – To znaczy oprócz tego spotkania przed dwoma dniami na stacji benzynowej? Miałaś szansę z nim porozmawiać i wyjaśnić różne sprawy? – Nie. Calvin ani razu nie przyjechał do domu. Dwa dni temu na stacji widziałam go po raz pierwszy od ośmiu miesięcy. – Nie przyjechał nawet na święta? – Jude ze zdziwieniem uniósł brwi. – Nie. Ale nie chcę już dłużej rozmawiać o Calvinie. Ani też o mnie. – Nie chciałam również rozmawiać o Judzie, ale wolałam już to, niż ciągle rozmyślać o byłym chłopaku. Jude znowu podał mi swoją manierkę, ale nie miałam zbyt wielkiej ochoty na stęchłą wodę. Miałam chęć na coca-colę i płatki śniadaniowe, purée z ziemniaków polane sosem i tost z prawdziwym masłem, nie z margaryną. Nagle uprzytomniłam sobie, że od wczorajszego wieczora nic nie jadłam. Poczułam w żołądku bolesny skurcz. Jak uda nam się z Jude’em dotrzeć do Idlewilde jedynie o wodzie? To strasznie daleka droga. Jude jak zwykle odgadł, co mnie trapi. – Mamy trzy manierki wody i dwa batoniki musli, ale lepiej zostawić jedzenie na później, gdy będzie nam naprawdę potrzebne. – A co się stało z czwartą manierką? Słyszałam, jak Shaun mówił, że wyruszyliśmy z domku z czterema manierkami. – Zostawiłem jedną Korbie. – Jude położył palec na ustach. – Tylko nic nie mów Shaunowi, niech to będzie nasza tajemnica. Patrzyłam na niego w milczeniu. Jego makabryczne poczucie humoru zupełnie mnie nie śmieszyło, ale ten wspaniałomyślny gest względem Korbie sprawił, że wzruszenie ścisnęło mi gardło. Chciałam złapać go za rękę, a jednocześnie zbierało mi się na płacz. – Naprawdę to zrobiłeś? – wydusiłam w końcu z siebie. – Zostawiłem jej manierkę i dwa batoniki musli. Wystarczy, żeby przeczekać śnieżycę. Za dzień lub dwa będzie mogła ruszyć do głównej drogi. Wyjdzie z tego. Wiem, że się o nią martwisz, Britt, ale z dwojga złego lepiej jednak, że została w ciepłym domku, bez względu na to, jak musi się tam czuć samotna, niż gdyby miała się włóczyć z nami, ryzykując śmierć z zimna, wyczerpania i głodu. Twoje kłamstwo o tym, że Korbie ma cukrzycę, prawdopodobnie ocaliło jej życie. Gdy powiedziałem, że kryłem cię tylko dlatego, by pomóc samemu sobie,

byłem sfrustrowany i straciłem nad sobą panowanie. Prawda jest taka, że domyśliłem się, co próbujesz zrobić, i bardzo mi zaimponowałaś swoją pomysłowością i odwagą. Powinienem ci to wtedy powiedzieć, ale nie zrobiłem tego, więc mówię to teraz. Powinnaś być z siebie dumna. Ledwo słyszałam jego pochwały. Byłam za bardzo skupiona na tym, co Jude powiedział na początku. – Ale czemu… zrobiłeś to dla Korbie? – spytałam zdumiona. – Zaskoczona odkryciem, że wcale nie jestem taki zły? – Jude zrobił nieco zblazowaną minę. To była jak dotąd najmilsza rzecz, jaka spotkała mnie z jego strony, i nie wiedziałam, co odrzec. I choć w pierwszej chwili kusiło mnie, by udać przed nim, że jego gest nie zrobił na mnie większego wrażenia, nie miałam już na to siły. Czułam się zmęczona budowaniem między nami kolejnych murów. Powstrzymując łzy, odetchnęłam cicho i powiedziałam: – Dziękuję. Naprawdę nie wiem, jak ci się za to odwdzięczę. Jude przyjął moje podziękowania krótkim skinieniem głowy. Byłam niemal pewna, że próbował w ten sposób ukryć swoje zmieszanie. Najwyraźniej nie czuł się najlepiej w roli bohatera. Aby oszczędzić mu zakłopotania, postanowiłam zmienić temat. – Myślisz, że moje buty i skarpety już wyschły? Muszę iść się załatwić. – Chciałam jeszcze raz zerknąć na mapę Calvina, zwłaszcza jeśli niebawem mieliśmy ruszyć w drogę. Ale poza tym rzeczywiście chciało mi się siku. Zawiązałam buty i ruszyłam mozolnie noga za nogą przez śnieg. Nie odeszłam zbyt daleko, by nie stracić z oczu naszego prowizorycznego obozowiska, ale dostatecznie daleko, by mieć odrobinę prywatności. Schowawszy się za drzewem, wyciągnęłam mapę. Calvin zaznaczył na niej starą opuszczoną chatkę traperów, która powinna znajdować się niecałe czterysta metrów stąd. Obok widniał komentarz: „Częściowo rozpadający się dach, dobre schronienie przed wiatrem”. Szkoda, że nie byłam w stanie odnaleźć tej chatki zeszłej nocy, gdy trwała śnieżyca. Obok chatki Calvin zrobił zieloną kropkę. Na mapie widniały jeszcze dwie takie same kropki. Jedna znajdowała się niedaleko domku, w którym spotkałam Jude’a i Shauna. Druga również oznaczała jakieś schronienie, a Calvin zanotował przy niej jedynie: „Wybite szyby w oknach”. Miejsce to było prawdopodobnie opuszczone i znajdowało się pomiędzy naszą obecną pozycją a Idlewilde. Miałam nadzieję, że będziemy mogli tam z Jude’em odpocząć. Wcześniej jednak postanowiłam sprawdzić starą chatkę traperską. I tak byłam już dość blisko niej, a poza tym mogłam znaleźć tam jakieś przydatne rzeczy, na przykład papierki po batonikach, które nadałyby się do rozpalania ognia. Jude nie powinien zbytnio za mną tęsknić, jeśli wrócę kilka minut później. Spoglądając co chwila na mapę, kluczyłam pomiędzy drzewami. Gałęzie szarpały mnie za ubranie niczym zakrzywione, szponiaste palce. Otrząsnęłam się z tego upiornego skojarzenia, lecz nagle zaczęłam żałować, że nie wzięłam ze sobą Jude’a. W końcu drzewa przerzedziły się, odsłaniając rozpadającą się, pozbawioną okien chatę z drewnianych bali, która wyglądała, jakby miała dobrze ponad sto lat. Drzwi do niej były tak wąskie i niskie, że musiałam się skulić, żeby przez nie przejść. Maleńki otwór na drzwi nie był jednak wcale błędem konstrukcyjnym budowniczych chaty. Kiedy pierwsi traperzy przywędrowali na tereny dzisiejszego Wyoming i Idaho, żyło tam mnóstwo niedźwiedzi grizzly. Oczywiście teraz nadal zamieszkiwały te okolice, ale już nie było ich tak dużo. Traperzy budowali więc chatki z na tyle małymi drzwiami, żeby niedźwiedzie nie mogły dostać się przez nie do środka, i w ten sposób chronili swoje życie oraz myśliwskie łupy. Tę historyczną ciekawostkę zawdzięczałam naturalnie Calvinowi, który zeszłej wiosny wraz z Deksem schronił się przed ulewą w takim właśnie traperskim domku.

Gdy podeszłam bliżej, moją uwagę przykuł kawałek żółtej policyjnej taśmy przyczepionej do krzaka. Przeszedł mnie po plecach chłodny dreszcz. Ten obraz wydał mi się dziwnie znajomy. Drzwi chaty skrzypiały na wietrze. Nagle, zdjęta złym przeczuciem, zaczęłam się cofać. Czułam, że włosy stanęły mi dęba na głowie. Szłam ze wzrokiem cały czas utkwionym w drzwiach, bojąc się, że gdy odwrócę się do nich plecami, ze środka wychynie coś straszliwego. I wtedy mnie olśniło. Znałam tę chatę. W październiku pokazywano ją we wszystkich telewizyjnych serwisach informacyjnych. W jej środku znaleziono zwłoki pochodzącej z tych stron dziewczyny ,jej stron – Kimani Yowell.

ROZDZIAŁ 21 Kimani Yowell. Miss z indiańskiego plemienia Banoków. Zwyciężczyni szkolnego konkursu piękności zamordowana w październiku ubiegłego roku. O jej śmierci nie było tak głośno w mediach jak o przypadku Lauren Huntsman, ponieważ Kimani nie pochodziła z zamożnej rodziny. Pokłóciła się ze swoim chłopakiem na imprezie w Fort Hall w Idaho i jeszcze tej samej nocy zginęła. Wyszła z zabawy sama, a on ruszył jej śladem. Pojechał za nią w góry, udusił ją, a zwłoki ukrył w opuszczonej chatce traperów. Gdyby turyści nie natrafili przypadkiem na jej szczątki, mordercy mogłoby to ujść na sucho. Kimani chodziła do rywalizującego z naszym liceum Pocatello High, więc to, co ją spotkało, było dla mnie wówczas wielkim szokiem. A teraz byłam przerażona do szpiku kości. Kimani zginęła dokładnie w tym miejscu. W tym samym lesie, w którym ja walczyłam właśnie o życie. Drzwi chatki znowu skrzypnęły i ze środka wyszło ospale jakieś zwierzę. Wielkie, zakończone pazurami łapy zachrzęściły na śniegu. Zwierzę było pokryte gęstym, tłustym, brązowym futrem i wielkością przewyższało nieco psa. Zaskoczone moją obecnością zatrzymało się i podniosło do góry pysk. W srebrzystej sierści błysnęły łakomie czarne, świdrujące ślepia. Z głębi gardła zaczęły się wydobywać chrapliwe dźwięki. Słyszałam rozmaite historie o rosomakach. Potrafiły być tak groźne i zajadłe, że niekiedy atakowały ofiary nawet trzy razy większe od siebie. Rosomak ruszył w moim kierunku. Chodził w sposób łudząco przypominający niedźwiedzia. Odwróciłam się i zaczęłam uciekać. Słyszałam, że zwierzę biegnie za mną dużymi susami. W panice próbowałam obejrzeć się przez ramię i w rezultacie się poślizgnęłam. Wylądowałam w mokrej brei, od której natychmiast przemokły mi spodnie. Wbiłam palce w śnieg, szukając czegoś, czego mogłabym się złapać. Chwyciłam pierwszą rzecz, jaką wyczułam dłońmi, i przez chwilę wpatrywałam się w osłupieniu. Długa kość była zupełnie wyssana i widniały na niej ślady zębów. Odrzuciłam ją z głośnym wrzaskiem. Podniosłam się na nogi i zaczęłam biec w stronę majaczących przede mną drzew. W głowie dźwięczała mi tylko jedna wyraźna myśl: muszę zawołać Jude’a. – Jude! – krzyknęłam, modląc się, by mnie usłyszał. Gałęzie chłostały mnie po twarzy, a nogi zapadały mi się w zaspach. Zaryzykowałam i jeszcze raz obejrzałam się za siebie. Rosomak znajdował się kilka metrów za mną. Jego czarne oczy lśniły dziką, zwierzęcą determinacją. Uchylając się instynktownie przed gałęziami drzew, próbowałam zorientować się, gdzie jestem. Gdzie znajdował się Jude? Rozglądałam się gorączkowo po ośnieżonym lesie. Nie mogłam odnaleźć własnych śladów prowadzących do obozowiska. Czyżbym pobiegła w zupełnie innym kierunku? Jeszcze raz zawołałam Jude’a. Mój krzyk odbił się echem wśród drzew i poniósł się w niebo. Ani jeden ptak nie zerwał się do lotu. Jude mnie nie słyszał. Nikt nie mógł mnie tu usłyszeć. Zostałam sama. Ręce miałam pocięte do krwi ostrymi świerkowymi gałęziami, ale nie przejmowałam się bólem. Byłam niemal pewna, że na nogach czuję już ostre jak brzytwa zęby i grube, zakrzywione pazury rosomaka. Złapał mnie nagle z tyłu. Zaczęłam się szarpać i kopać, próbując się uwolnić i stanąć na

własnych nogach. Jeśli przygwoździ mnie do ziemi, będzie po mnie. Już nigdy się nie podniosę. – Spokojnie, Britt, nic ci nie zrobię. Na dźwięk niskiego, uspokajającego głosu Jude’a, ucisk, jaki czułam w piersi, natychmiast ustąpił. Zeszło ze mnie całe napięcie, bezwładnie opadłam na Jude’a i wydałam z siebie westchnienie ulgi. Jude stopniowo zwalniał swój uścisk, sprawdzając jednocześnie, czy zdołam sama utrzymać się na nogach. – Nic ci nie zrobię – powtórzył. Odwrócił moją twarz do siebie. Przyjrzał mi się ze zdziwieniem, ale i z troską. – Co się stało? Popatrzyłam na swoje podrapane, zakrwawione ręce. Nie mogłam wydobyć z siebie głosu. – Usłyszałem wrzask. Myślałem, że to niedźwiedź… – Jude urwał, by złapać oddech. Nie myśląc w ogóle, co robię, przycisnęłam twarz do jego piersi. W gardle czułam wzbierający szloch. Pragnęłam teraz tylko, aby ktoś mnie przytulił. Nawet jeśli miał to być Jude. On tymczasem stał sztywno, zaskoczony moją reakcją. W końcu położył z wahaniem ręce na moich ramionach i pogłaskał mnie niepewnie. Po chwili ruch jego dłoni nabrał kojącego rytmu. Cieszyłam się, że trzyma mnie mocno w objęciach. Potrzebowałam teraz mieć przy sobie kogoś, na kim mogę polegać. Jude tulił do siebie moją głowę i szeptał mi coś do ucha, a ja nie byłam już w stanie powstrzymywać dłużej płaczu. Ukryłam twarz w jego kurtce i zupełnie się rozkleiłam. – Jestem przy tobie – powiedział łagodnie. – Nigdzie nie idę. Nie jesteś już sama. – Oparł brodę na czubku mojej głowy, a ja odruchowo przysunęłam się do niego jeszcze bliżej. Było mi zimno. Tak przeraźliwie zimno. Czułam się, jakby wyssano ze mnie ostatnie resztki ciepła. Przemarzłam do szpiku kości. A w ramionach Jude’a było mi tak przyjemnie. Pomimo przejmującego chłodu, Jude zdjął kurtkę i zarzucił mi ją na ramiona. – Opowiedz mi, co się stało – poprosił. Nie miałam ochoty do tego wracać. Jeszcze wyjdę na idiotkę. Rosomak, nawet wrogo nastawiony, to jeszcze nie powód do takiej histerii. Mogło być znacznie gorzej. Mogłam przecież napotkać niedźwiedzia. Oddychałam gwałtownie i zaczynało mi się kręcić w głowie. – Napij się trochę. – Jude wyciągnął z kieszeni kurtki małą buteleczkę. Upiłam odrobinę. Byłam tak roztrzęsiona, że nawet nie przeszkadzało mi uczucie palenia, jakie poczułam w gardle. Płyn był zimny jak woda, ale gorzki. Zakrztusiłam się przy kolejnym łyku. Po chwili jednak po całym moim ciele rozlało się przyjemne ciepło i zaczęłam spokojniej oddychać. – Z początku też myślałam, że to niedźwiedź. – Zacisnęłam powieki, czując, że mój oddech znów staje się rwany. Wciąż miałam przed oczami groźny pysk zwierzęcia. – Ale to był rosomak. Zaatakował mnie. Myślałam, że mnie zabije. – Pewnie usłyszał, że nadbiegam, i uciekł. Gdy cię zobaczyłem, już go tu nie było – dodał Jude, przytulając mnie jeszcze mocniej. Gdy się nieco uspokoiłam, pociągnęłam z butelki długi łyk i opowiadałam dalej: – Schował się w starej chacie traperskiej. Wydaje mi się, że w październiku odkryto w jej środku zamordowaną dziewczynę. Pamiętam, że widziałam wtedy podobną chatę w wiadomościach. A przed minutą na krzakach w jej pobliżu zobaczyłam kawałek żółtej taśmy policyjnej. To musi być to miejsce. Znalazłam też kość. Ale nie mogła należeć do tej dziewczyny, co? Policja chyba dopilnowałaby, żeby zabrać wszystkie jej szczątki, prawda? Proszę, powiedz, że to nie była jej kość! Gdy wzięłam ją do ręki, miałam wrażenie, jakby była pusta w środku. Pozbawiona życia skorupa. Znaleziona kość przypomniała mi o rozkładającym się ciele, które odkryłam w skrzyni.

Czułam się, jakby śmierć czyhała w każdym zakątku tych gór. Co mnie w ogóle podkusiło, żeby przyjeżdżać w to okropne miejsce? Jude chwycił mnie za ramiona i zaczął bacznie mi się przyglądać. Miał ponurą minę i zaciśnięte usta. – O jakiej dziewczynie mówisz? – Kimani Yowell. Pamiętasz, jak mówili o niej w wiadomościach? Chodziła do maturalnej klasy w Pocatello i występowała już jako profesjonalna pianistka. Zaproszono ją w trasę koncertową po całym kraju. Była tak dobra, że miała pójść na studia do Juilliard School. A potem została zamordowana przez własnego chłopaka. Udusił ją, a jej ciało ukrył. – Teraz sobie przypominam – powiedział nieobecnym głosem Jude, patrząc w dal. – Co z niego za potwór, żeby zabić własną dziewczynę? Jude nic nie odrzekł. Ale przez jego twarz przemknęło coś mrocznego i niepokojącego.

ROZDZIAŁ 22 W drodze do obozowiska Jude szedł nieco bliżej mnie niż zwykle. Trudno było uwierzyć, że zaledwie dwa dni temu bezwstydnie flirtowałam z nim w 7-Eleven, traktując jak wybawcę, który oszczędził mi totalnej kompromitacji przed Calvinem. W ciągu dwóch dni przeszłam od całkowitego zauroczenia nim, przez skrajną niechęć, do… W tej chwili już sama nie wiedziałam, co do niego czuję. Ani też co o nim myślę. Przypadkowo otarliśmy się o siebie rękawami. Jude nie odsunął się ani nie przeprosił. Chyba nawet w ogóle nie zwrócił na to uwagi. Jego bliskość sprawiała, że przenikało mnie dziwne ciepło. Spojrzałam na niego ukradkiem. Choć nieogolony i niewyspany, nadal wyglądał atrakcyjnie. Niczym model z reklamy sprzętu do trekkingu. Musiał spędzać mnóstwo czasu na świeżym powietrzu – widać to było po spłowiałych od słońca końcówkach włosów. Od oczu rozchodziło się zaś kilka drobnych zmarszczek, jakie robią się zwykle od mrużenia powiek przed słońcem. Miał również delikatnie jaśniejsze obwódki od noszenia okularów przeciwsłonecznych. Wcale przy tym nie wyglądał tandetnie, ale wręcz sexy. Pomimo zmęczenia, szedł, trzymając prosto ramiona, jakby miał przed sobą wyraźny cel. Ukryte pod ciemnymi brwiami oczy rzucały długie, zimne spojrzenia. Jakby coś szacował i analizował. Ale w jego wzroku czaił się cień niepokoju. Czego się bał? Co go najbardziej przerażało? Bez względu na to, czego się obawiał, bardzo głęboko to ukrywał. W pewnym momencie zauważył, że mu się przyglądam. Odwróciłam natychmiast wzrok. Jak mogłam się tak łatwo dać przyłapać. Za wszelką cenę starałam się nie myśleć o tym, że Jude mógłby mi się podobać. Przecież mnie uprowadził i przetrzymywał wbrew mojej woli. A fakt, że ostatnio był dla mnie miły, niczego w tej kwestii nie zmieniał. Musiałam pamiętać o tym, kim był naprawdę. No właśnie, kim on był naprawdę? Zupełnie nie pasował do Shauna. Jude – czy też Mason – ani razu nie był wobec mnie okrutny. A w dodatku próbował ostrzec mnie i Korbie przed Shaunem, chciał nas powstrzymać przed wejściem do domku. Westchnęłam kompletnie zdezorientowana. Nie wiedziałam, co o nim myśleć. – W pierwszej kolejności trzeba cię rozgrzać – zarządził Jude. – Potem musimy poszukać jedzenia. Jest jeszcze za wcześnie na leśne jagody, będziemy więc musieli pójść na polowanie. Przez ostatnie dwa dni odnosiłam się dość nieufnie, a nawet podejrzliwie do troski, jaką mi okazywał. Teraz jednak zaczęłam poważnie zastanawiać się nad motywami, jakie mogły nim kierować. Kiedy Calvin po raz pierwszy się mną zainteresował, zasypywał mnie komplementami, przekomarzał się ze mną i ciągle szukał pretekstu, by mnie zobaczyć. Wszystko to bardzo mi schlebiało, ale najważniejszą wskazówką, że podobam się Calvinowi, była jego nagła troska o moją osobę. Gdy zrobił się mróz, zdrapywał szron z okien mojego samochodu. Gdy szliśmy do kina, pilnował, bym dostała miejsce w środku rzędu. Gdy mój jeep trafił do warsztatu, upierał się, że będzie mnie wszędzie woził. Może w przypadku Jude’a wyciągałam zbyt daleko idące wnioski, ale zastanawiałam się, czy za tymi wszystkimi troskliwymi gestami nie kryje się coś więcej niż tylko zwykła uprzejmość. Czyżby coś do mnie czuł? Ale to i tak nie miało żadnego znaczenia, ponieważ nie zamierzałam odwzajemniać jego uczuć, bez względu na to, czy były one prawdziwe, czy też tylko stanowiły wytwór mojej wyobraźni. – Skąd wiedziałeś, że jeżdżę pomarańczowym jeepem, a mój tata uwielbia

wędkowanie? – zapytałam nagle, przechodząc nad powalonym drzewem, którego pień niemal w całości był zakryty śniegiem. – Na parkingu przed 7-Eleven stały dwa samochody. Pomarańczowy starszy model jeepa wranglera i bmv X5. Gdy wszedłem do sklepu, od razu wiedziałem, że beemka należy do twojego byłego, a ty jeździsz wranglerem – wyjaśnił Jude. – Poza tym na zderzaku miał dwie wyblakłe, łuszczące się nalepki: „Pływam też łódką” i „Hamuję na bystrzach”. Założyłem więc, że samochód należał wcześniej do twojego taty. Nie należał, ale Jude był blisko. Nalepki na zderzaku były jednym z powodów, dla których tata kupił mi to auto. Odczuwał silną więź z innymi wędkarzami i dlatego też ufał im bardziej niż innym ludziom. – Skąd ta pewność, że nie jeżdżę bmw? – naciskałam na Jude’a, nie wiedząc, czy mam się czuć obrażona, czy dumna. – Miałaś zwykłe okulary przeciwsłoneczne z Targetu, a twój były miał markowe okulary Fendi. Jeśli ktoś się lubi popisywać, to robi to na maksa. Próbowałam sobie przypomnieć, czy kiedykolwiek w ogóle byłam tak spostrzegawcza jak Jude. – Zawsze na stacjach benzynowych dopasowujesz ludzi do ich samochodów? – zażartowałam. – To coś w rodzaju łamigłówki. – Jude wzruszył ramionami. – Lubię rozwiązywać zagadki. – Ciekawe. Ty sam jesteś niezłą zagadką. Jude spojrzał na mnie i szybko odwrócił wzrok. Aby przerwać dziwne napięcie, jakie zapanowało między nami, przechyliłam głowę i spytałam: – A więc jesteś jakimś geniuszem, tak? Twarz Jude’a natychmiast zrobiła się nieprzenikniona, jakby specjalnie ćwiczył, by nie ujawniać innym żadnych osobistych informacji. Po chwili jednak na jego ustach pojawił się delikatny uśmiech. – Zrobiłoby to na tobie wrażenie, gdybym ci powiedział, że mój nauczyciel w trzeciej klasie zrobił mi test na to, czy posiadam pamięć fotograficzną? – Nie, gdzie tam. – Machnęłam lekceważąco ręką. Jude podrapał się po głowie i jeszcze szerzej się uśmiechnął. – Nie zdałem. Ale niewiele mi brakło. – A więc praktycznie rzecz biorąc, masz fotograficzną pamięć. – Zaczęłam wyliczać na palcach jego mocne strony. – Do tego doskonale radzisz sobie w ekstremalnych sytuacjach. Powinnam o czymś jeszcze wiedzieć? Na przykład, gdzie chodziłeś do szkoły? Bo teraz jesteś na studiach, prawda? – Rzuciłem w zeszłym roku. Tego się po nim nie spodziewałam. Jude wydawał mi się poważny i pracowity. Rzucenie studiów raczej do niego nie pasowało. – Dlaczego? – Musiałem zająć się pewną sprawą – odrzekł, wsunąwszy ręce do kieszeni i przygarbiwszy się nieco. – Rety, to wszystko tłumaczy. Jude zacisnął mocno usta. Najwyraźniej trafiłam w czuły punkt. – Każdy musi mieć jakieś sekrety – oznajmił. – Dzięki nim jesteśmy podatni na ciosy. – Czemu ktokolwiek chciałby być podatny na ciosy?

– Żeby cały czas trzymać gardę i zachować czujność. – Nie rozumiem. – Jeśli masz jakiś słaby punkt, wiesz, że za wszelką cenę musisz go bronić. Nie możesz sobie zanadto odpuścić. – A jaki jest twój słaby punkt? Jude zaśmiał się, ale bynajmniej nie rozbawiony. – Naprawdę sądzisz, że ci powiem? – Spytać nie zaszkodzi. – Moja siostra. Kocham ją najbardziej na świecie. To mnie kompletnie zaskoczyło. Miałam wrażenie, jakby dzięki tej jednej odpowiedzi uniosła się jakaś zasłona, ukazując nieznaną, łagodniejszą stronę jego osobowości. Na zewnątrz Jude był twardym i konkretnym facetem, wobec którego należy się mieć na baczności, lecz w głębi kryły się w nim wrażliwość i dobroć. – Nigdy bym na to nie wpadła – powiedziałam po chwili. – Musi dla ciebie wiele znaczyć. – Mój tata zmarł, gdy byłem jeszcze niemowlakiem, a mama ponownie wyszła za mąż. Siostra urodziła się kilka miesięcy przed moimi trzecimi urodzinami i uważałem wtedy, że to najgorsza rzecz, jaka mogła mi się przytrafić. – Jude się uśmiechnął. – Ale dość szybko zrozumiałem, jak bardzo się myliłem. – Twoja siostra jest teraz w Kalifornii? – Nie widziałem się z nią od wyjazdu z domu. – Pewnie bardzo za nią tęsknisz. Jude znów się zaśmiał, ale tym razem jego głos przepełniało wzruszenie. – Bardzo serio traktuję rolę starszego brata i opiekuna. Przysiągłem sobie, że nie pozwolę, by kiedykolwiek stało jej się coś złego. Odetchnęłam głęboko. Ogarnęły mnie nagle smutek i tęsknota. Jude o tym nie wiedział, ale chyba rozumiałam, jak czuła się jego siostra. Mój tata i Ian zawsze mnie chronili. Mogłam liczyć na nich w każdej sytuacji. Czułam się przy nich, jakbym była pępkiem świata, i wcale nie było mi z tego powodu wstyd. Ale teraz nie miałam ich przy sobie. Szłam sama z Jude’em i w jakiś dziwny, niewytłumaczalny sposób czułam się zazdrosna o jego siostrę. Byłam zazdrosna, że myślał o niej zamiast o mnie. – A ty? – odezwał się Jude. – Masz jakieś sekrety? – Żadnych. – To jednak nie była prawda. Ukrywałam przed Jude’em jedną wielką tajemnicę, ale to było tak złe, tak bardzo złe, że nie pozwalałam sobie nawet, aby o tym myśleć. Nagle poczułam, że nie jestem w stanie spojrzeć mu w oczy. Bałam się, że jeśli to zrobię, zaraz się zarumienię. – Jak ty i Shaun zostaliście przyjaciółmi? – spytałam. – Nie byliśmy przyjaciółmi – poprawił mnie Jude. – Miałaś co do nas rację. Tylko ze sobą pracowaliśmy, nic więcej. – Czyli nigdy go nie lubiłeś? – dopytywałam. – Nie mieliśmy ze sobą nic wspólnego. – Gdzie pracowaliście? – Tu i tam, braliśmy różne fuchy – odrzekł wymijająco. – Jakiego rodzaju fuchy? – Nic, czym można by się szczególnie chwalić – odrzekł, dając mi do zrozumienia, że nie zamierza ciągnąć dalej tego tematu. – Shaun miał coś, czego potrzebowałem, i vice versa. – Co się wydarzyło w tamtym barze? To też była fucha? Tylko nie poszła tak, jak

chcieliście? Jude parsknął. – To był napad. Zwykły napad. – Jude zaskoczył mnie swą odpowiedzią. Nie spodziewałam się, że zdobędzie się na taką szczerość. Może miał już dość tych ciągłych uników. – Po tym, jak się spotkaliśmy w 7-Eleven, pojechałem do motelu zobaczyć się z Shaunem. Mieliśmy pewną sprawę do załatwienia w Blackfoot i pojechaliśmy tam jego furgonetką. Po drodze Shaun stwierdził, że ma ochotę zatrzymać się na późny lunch, a przynajmniej tak mi powiedział. Wszedł do subwaya, wymierzył do sprzedawcy z pistoletu, a kiedy zjawił się policjant, Shaun wpadł w panikę. – A ty gdzie wtedy byłeś? – W samochodzie – odparł Jude z ledwo skrywaną urazą. – Usłyszałem strzał i zacząłem wysiadać. Nie miałem pojęcia, co się dzieje. Shaun wybiegł, krzycząc do mnie, żebym wsiadł z powrotem do środka. Gdybym tego nie zrobił, Shaun odjechałby beze mnie, a ja zostałbym aresztowany. Pistolet, z którego postrzelił policjanta, należał do mnie. Wskoczyłem więc do furgonetki i uciekliśmy. Pojechaliśmy w góry, licząc, że tu skryjemy się przed policją, ale rozpętała się śnieżyca. Musieliśmy gdzieś przeczekać burzę i wtedy spotkaliśmy ciebie i Korbie. – Dlaczego Shaun miał twój pistolet? Jude zaśmiał się nienawistnie. – W zeszłym tygodniu Shaun wziął mnie ze sobą, bym pomógł mu odebrać pieniądze od gościa, który był mu je dłużny. Miałem przycisnąć faceta. Nie uprzedziliśmy go, że się u niego zjawimy, ale ktoś musiał mu dać cynk. Po kilku minutach usłyszeliśmy syreny. Uciekliśmy do bocznej alejki, ale policjanci pobiegli za nami. Musiałem pozbyć się broni. Wrzuciłem ją do śmietnika i rozdzieliliśmy się z Shaunem. Udało nam się zgubić gliniarzy, ale gdy wróciłem po broń, już jej tam nie było. Shaun mnie uprzedził, zabrał pistolet i już go nie oddał. Miałem kilka pomysłów na to, jak go odzyskać, ale wszystkie wymagały czasu. Gdybym wiedział, że Shaun strzeli do policjanta, działałbym znacznie szybciej. – Czujesz się źle z powodu tego, co się stało? – Oczywiście. – Mam ci zatem uwierzyć, że jesteś tym dobrym, tak? Jude odrzucił nagle głowę do tyłu, zanosząc się śmiechem. – Tym dobrym? Naprawdę tak uważasz? Nie chciałam mu mówić, co naprawdę o nim myślałam. Jude sprawiał, że robiło mi się gorąco i czułam mrowienie na ciele. Oznajmił mi – na swój sposób – że jest niebezpiecznym typem. Ale choć w jego ciemnych oczach czaiły się rozmaite tajemnice, potrafiłam zajrzeć w głąb niego samego. Wiedziałam, że ta twarda skorupa skrywa łagodne i pełne dobroci wnętrze. Było w tym coś uroczego i niezwykle pociągającego. Przypomniałam sobie mocną, atletyczną sylwetkę Jude’a, którą ujrzałam, gdy rozbierał się w leśniczówce. Calvin wyglądał przy nim jak chłopiec. Zerknęłam na Jude’a ukradkiem. Moje spojrzenie odruchowo powędrowało w kierunku jego miękkich, tajemniczych warg i zaczęłam się zastanawiać, jak by to było… Na myśl o tym przytkało mnie. Jude przyjrzał mi się zdziwiony. – Co się stało? Dotykając gardła, odparłam: – Chyba łapie mnie jakiś kaszel. – Jesteś cała czerwona na twarzy. Chcesz odrobinę wody? Dobry pomysł. Najwyraźniej potrzebowałam czegoś, co pomogłoby mi ochłonąć. Jude sięgnął ręką po manierkę przytroczoną przy jego biodrze, ale nagle znieruchomiał.

Złapał mnie instynktownie za ramię i przyciągnął do siebie. Wpatrywał się w las z wyraźnym lękiem w oczach. – O co chodzi? – szepnęłam ze ściśniętym ze strachu żołądkiem. Jude stał jeszcze przez kilka sekund w absolutnym skupieniu, w końcu rozluźnił się i mnie puścił. – Wilki. Naliczyłem trzy. Podążyłam za jego wzrokiem. Wpatrywałam się spod zmrużonych powiek w miejsce, gdzie na błyszczącym śniegu pojawiły się jakieś podejrzane cienie, ale nie dostrzegłam żadnego ruchu. – Już znikły – oznajmił Jude. – Przyszły nas tylko obejrzeć. – Myślałam, że wilki boją się ludzi. – Calvin opowiadał mi, że w górach często napotykał wilki. Ale za każdym razem nim zdążył wyciągnąć aparat fotograficzny, zwierzęta uciekały. – Bo tak jest. Nie atakują ludzi, chyba że są chore albo zostaną sprowokowane. – Jude popatrzył na mnie z powagą. – Bardziej mnie martwią niedźwiedzie. Często podążają za wilkami i ruszają do akcji tuż po tym, jak wataha zabije swoją ofiarę. Niedźwiedzie uwielbiają darmową wyżerkę. Zwłaszcza wiosną, gdy są wygłodzone po długim zimowym śnie. – Innymi słowy, tam, gdzie jest wilk, jest też i niedźwiedź. – Przeszedł mnie dreszcz, ale tym razem nie z zimna. *

W żołądku skręcało mnie z głodu. Nie potrafiłam wyobrazić sobie, że mogłabym być zdolna do zabicia zwierzęcia, ale byłam też szaleńczo głodna. Tępy ból w brzuchu był na tyle nieznośny, że zmieniłam jednak podejście i postanowiłam pomóc Jude’owi upolować coś na śniadanie. Mój organizm już dawno spalił zjedzoną wczoraj na kolację kukurydzę i nie mogłam iść dalej o pustym żołądku. Głód był jedyną rzeczą, która zaprzątała mi teraz głowę, w końcu nie byłam już w stanie o niczym innym myśleć. Chciałam jak najszybciej dostać się do Idlewilde, ale przed tak forsowną i wymagającą wędrówką musieliśmy najpierw coś zjeść. Jude zrobił mi szybki kurs z podstaw polowania, opowiedział, jak tropić małe zwierzęta i jak zastawić pułapkę przy użyciu patyków i dużego kamienia. – Będziemy musieli wyjść z najgęstszej części lasu – oznajmił. – Zwierzęta idą tam, gdzie mogą znaleźć pożywienie, wodę i schronienie. Promienie słoneczne nie przenikają tak głęboko w las, a jeśli nie ma światła, nie ma też jedzenia. – Mogę znaleźć rzekę – zaproponowałam. Widząc wątpiące spojrzenie Jude’a, dodałam: – W ten sam sposób, w jaki zaprowadziłam was z Shaunem do posterunku straży leśnej. Jude przyjrzał mi się badawczo spod przymrużonych powiek. – Zrobiłaś to celowo? – Tak – odparłam zadowolona, że znów mogę się do czegoś przydać. Rozpięłam kurtkę i wyjęłam mapę Calvina. Nie byłam pewna, czy postępuję słusznie, ale postanowiłam zaryzykować. Jude nadal sądził, że dobrze znam tutejsze góry, i potrzebował mnie w tym samym stopniu co mapy, która zresztą cała była pokryta zagmatwanymi zapiskami Calvina. Poza tym gdyby Jude zamierzał mnie porzucić, zrobiłby to już dawno. Najlepszym rozwiązaniem było więc połączyć siły i dotrzeć do Idlewilde tak szybko, jak tylko się da. Wręczyłam mapę Jude’owi, który przyglądał się jej w milczeniu przez długą chwilę. – Skąd to masz? – zapytał wreszcie. – Należy do Calvina. Widziałeś te wszystkie oznaczenia i notatki? Robi wrażenie, co nie? Mówiłam ci, że Cal zna te góry jak nikt.

– Calvin ją zrobił? – Zabrałam ją z jego samochodu, zanim tu przyjechałyśmy. Bez niej byłabym już pewnie martwa. Jude nic nie odpowiedział, tylko dalej uważnie studiował mapę. – Znajdujemy się mniej więcej tutaj. – Wskazałam obszar w pobliżu jednego z mniejszych jezior polodowcowych, którymi usiane były góry Teton. – Tam jest leśniczówka. Jakieś półtora kilometra stąd. Uwierzysz, że choć szliśmy tak długo, pokonaliśmy niecałe półtora kilometra? A tu jest Idlewilde. Biorąc pod uwagę, jak wolno się poruszamy, droga tam może nam zająć większą część dnia. – Co znaczą te zielone kropki? Nie są w żaden sposób opisane. – Ta kropka to chatka traperska. A ta dalej na północ to domek, w którym spotkałam cię z Shaunem. – A ta? – Wydaje mi się, że to też jakieś schronisko, prawdopodobnie opuszczone. Będziemy przechodzić obok niego w drodze do Idlewilde. Mam nadzieję, że będziemy mogli tam trochę odpocząć i się ogrzać, może znajdziemy tam bieżącą wodę. Jude nadal w głębokim skupieniu przyglądał się mapie. Ściskał ją mocno, niemal pożądliwie. Przez chwilę nawet bałam się, że może ją rozedrzeć. – Uwierzyłem ci, gdy powiedziałaś, że natknęliśmy się na leśniczówkę przez przypadek. Wykiwałaś mnie. – Dałeś się oszukać jak dziecko – rzuciłam z udawaną wyższością. – Ta mapa może nam ocalić życie. Czy mogę ją zatrzymać? – spytał. Przygryzłam z wyraźnym zaniepokojeniem wargę. Miałam nadzieję, że nie zrobiłam błędu, pokazując Jude’owi mapę. – Nie ucieknę z nią – zapewnił mnie łagodnym głosem. – Chcę się jej tylko lepiej przyjrzeć i sprawdzić, czy do Idlewilde nie ma jakiejś krótszej drogi. – No dobra, możesz wziąć ją na chwilę – zgodziłam się niepewnie. – Ale ja też chcę się jej przyjrzeć – dodałam. Oby tylko nie pomyślał, że o coś go podejrzewam. Bo tym razem już o nic go nie podejrzewałam. A przynajmniej tak mi się wydawało. Ta mapa stanowiła moje jedyne zabezpieczenie. Była moją polisą na życie i fizycznym łącznikiem z Calvinem, któremu mogłam ufać bezgranicznie. – Zgoda. – Jude schował mapę pod kurtkę z dziwnym błyskiem w oczach.

ROZDZIAŁ 23 Gdy wreszcie zjedliśmy, było już późne popołudnie. Polowanie przy użyciu zrobionych naprędce narzędzi było dość trudnym i frustrującym zadaniem, które sprawiło, że zaczęłam doceniać pionierów i farmerów zasiedlających kiedyś Wyoming i Idaho. Ileż oni czasu musieli poświęcić, by zaspokoić swoje podstawowe potrzeby. Jeśli uda mi się wrócić do domu, już nigdy więcej nie potraktuję współczesnych udogodnień jako czegoś normalnego i oczywistego. Złapaliśmy z Jude’em pięć królików, obdarliśmy je ze skóry i upiekliśmy nad ogniskiem. Zwykle byłam dość wybredna, jeśli chodzi o jedzenie, i spodziewałam się, że na myśl o zjedzeniu zwierzęcia, które godzinę wcześniej widziałam żywe, dostanę mdłości. Ale głód ostatecznie okazał się silniejszy. Rzuciłam się na mięso i jadłam, dopóki nie zrobiłam się pełna. W dodatku nabawiłam się jeszcze bólu brzucha. W lesie zmierzch zapada wcześnie, zdecydowaliśmy więc z Jude’em, że lepiej poczekać z wędrówką do Idlewilde do ranka. Woleliśmy nie błąkać się w lesie po zmroku. Nie wiedzieliśmy, jak długo jeszcze wytrzymają baterie w naszych latarkach, i uznaliśmy, że nie ma sensu ryzykować. Jude przyniósł trochę iglastych gałęzi i ułożył je pod karimatami i śpiworami, żeby nam było wygodniej. Mieliśmy spać razem, na jednym legowisku. Rozsądek podpowiadał mi, że to dobre rozwiązanie – razem będzie nam cieplej – ale z upływem czasu stawałam się coraz bardziej zdenerwowana. Ciekawe, czy Jude czuł się tak samo. Chwilami łapałam go na tym, jak mnie obserwował spod swoich długich, czarnych rzęs. Próbowałam odgadnąć, o czym myślał, ale teraz jego twarz miała niezmiennie ten sam uprzejmy i przyjazny wyraz. – Gdzie nauczyłeś się polować? – spytałam, wyciągając się na naszym prowizorycznym łóżku. Upiorna, niebieska księżycowa poświata przesączała się przez plątaninę korzeni. Leżałam opatulona w kurtkę, z rękami w ciepłych rękawicach i nagle nocne niebo przestało mi się wydawać takie zimne i surowe. Jude potarł nos i uśmiechnął się do mnie tajemniczo. – Masz tę buteleczkę bimbru, którą ci wcześniej dałem? Bimber, no tak! Nigdy wcześniej nie piłam alkoholu, stąd ten dziwny smak. Powinnam się domyślić po pieczeniu w przełyku. Mój tata bardzo pilnował dwóch zasad w naszym domu. Po pierwsze i najważniejsze: zero seksu. A po drugie: żadnego picia. Zasady te, które przez całe liceum rządziły wszystkimi moimi weekendami, nagle w tej oddalonej od cywilizacji głuszy okazały się zupełnie bezużyteczne. Podałam Jude’owi butelkę, a on upił z niej duży łyk. Przymknął oczy, czekając, aż alkohol zacznie działać, i po chwili powiedział: – W wakacje przed klasą maturalną, na obozie przetrwania. Jego wyznanie całkowicie mnie zaskoczyło. Odrzuciłam do tyłu głowę ze śmiechem. – Czyli już dawno temu byłeś zadymiarzem i stanowiłeś zagrożenie dla społeczeństwa! – zaczęłam z niego drwić. – Bear, chłopak Korbie, też został wysłany na taki obóz. – Bear? Tak ma na imię? Potrząsnęłam głową, chichocząc. – To jego przezwisko. Naprawdę ma na imię Kautai. W pierwszej klasie liceum przeprowadził się do Idaho z Wysp Tonga. Nie znał ani słowa po angielsku, ale był duży i pewny siebie, więc nikt nie odważył się mu podskoczyć. A potem zaczął grać w drużynie futbolowej.

Dzięki niemu awansowaliśmy do finałów młodzieżowych mistrzostw w Las Vegas. Wtedy właśnie otrzymał ten przydomek. Nie tylko wyglądał jak niedźwiedź, ale też na boisku zamieniał się w prawdziwą bestię. W każdym razie rodzice wysłali go do szkoły przetrwania po tym, jak rozbił samochód. Jego mama, która jest megasurowa, była przekonana, że Bear zaczął pić, i uznała, że kilka tygodni na takim obozie skutecznie go z tego wyleczy. A ty jak tam trafiłeś? Co przeskrobałeś, że wysłali cię na obóz dla niegrzecznych chłopców? – To nie było tak. – Jude się uśmiechnął. – Chodziłem do liceum w zamożnej dzielnicy San Francisco. W mojej klasie uczyły się dzieci kongresmenów, sławnych prawników, dyplomatów. Dla większości z nich letnie wakacje oznaczały imprezowanie na Ibizie albo gdzieś na Karaibach. Mama chciała, żebym ostatnie wakacje w liceum spędził, podróżując z nią i moją siostrą po Europie. Dorastałem w przekonaniu, że przemieszczanie się z jednego pięciogwiazdkowego hotelu do drugiego to normalka. Ale kiedy skończyłem siedemnaście lat, te wszystkie luksusy zaczęły budzić we mnie odrazę. Powiedziałem mamie, że nie jadę do Europy i że zapisałem się do szkoły przetrwania. Chyba po prostu chciałem udowodnić sobie, że choć pochodzę z bogatej rodziny, to nie jestem rozpuszczonym, zepsutym i leniwym gnojkiem. Obóz przetrwania stanowił więc coś w rodzaju mojej osobistej krucjaty mającej na celu odcięcie się od stylu życia rodziców. Wzięłam od niego butelkę i krztusząc się, upiłam kilka łyków. Wiedziałam, że bimber specjalnie mnie nie ogrzeje, ale przynajmniej pozwoli mi zapomnieć o tym, jak bardzo mi zimno. A do tego pomoże mi się odprężyć. Przestałam być nawet pewna, czy jeszcze chcę, by Calvin przyszedł mi na ratunek. Tak przyjemnie rozmawiało się z Jude’em. Miałam wreszcie szansę poznać go trochę lepiej. Stanowił zagadkę, którą chciałam rozwikłać. A przynajmniej tak sobie powtarzałam. Ale pełen niepokoju głos gdzieś z tyłu mojej głowy podpowiadał mi, że być może padłam właśnie ofiarą syndromu sztokholmskiego. Czyżby to było jedynie fałszywe zauroczenie wynikłe z potrzeby chwili i instynktu przetrwania? – Jak twoja mama na to zareagowała? – spytałam. Jude uśmiechnął się, przyjmując butelkę z mojej wyciągniętej ręki. – Trzeba było widzieć jej twarz, gdy powiedziałem, że nie jadę na jakiś tam zwykły obóz przetrwania, ale zgłosiłem się do Impetusu. – Co to takiego? – To kultowy program survivalowy dla sprawiających problemy nastolatków. Aby poprawić ich zachowanie, stosuje się surowe kary cielesne, bicie i manipulację psychologiczną. Ale program został już zawieszony. Jego organizatorzy zostali oskarżeni przez byłych uczestników o znęcanie się i maltretowanie. Koniec końców pewnie będą musieli zapłacić około dwudziestu milionów dolarów w ramach ugody. Gdy miałem siedemnaście lat, udział w Impetusie wydawał mi się idealną formą buntu. – Jude zaśmiał się z nostalgią w głosie. – Rodzice byli wściekli. W pierwszej chwili tata zabronił mi wyjazdu. Zagroził, że odbierze mi land rovera i nie zapłaci za moje studia. Moi rodzice uważali, że nie przeżyję na obozie. Teraz wcale im się nie dziwię, w mojej grupie zmarło dwóch chłopaków. – Zmarli? – Zakryłam usta dłonią. – Jeden z powodu wyziębienia, drugi z głodu. Mieliśmy za zadanie sami znaleźć sobie schronienie i upolować coś do zjedzenia. Byliśmy zostawieni samym sobie, bez żadnej asekuracji. Jeśli nie udało ci się złapać królika albo schronić przed burzą, nie mogłeś liczyć, że ktoś ci pomoże. – To potworne. Serio, nie wierzę, że to w ogóle legalne. – Podpisaliśmy bardzo szczegółową umowę. – Nie mogę uwierzyć, że taki bogaty, rozpuszczony gnojek jak ty wyszedł z tego jednak

cało. – Jesteś tak samo okropna jak moi rodzice – powiedział Jude, mierzwiąc mi żartobliwie włosy. Znieruchomiałam. Zarzekałam się sama przed sobą, że Jude mnie nie pociąga, ale kiedy mnie dotknął, poczułam nagle, że dzielący nas mur chwieje się w posadach. Jude nic nie dał po sobie poznać, nawet jeśli zauważył moje zakłopotanie. – Na początku miałem trochę problemów, ale po pierwszym trudnym tygodniu dość szybko przystosowałem się do nowych warunków. Chodziłem za najlepszymi myśliwymi w grupie i podpatrywałem, jak zastawiają pułapki. Pod koniec lata nic już nie było mi straszne. Nauczyłem się polować, nastawiać złamane kości, wiedziałem, które owady i rośliny można jeść i jak praktycznie bez niczego rozpalić ognisko. Umiałem sobie radzić z hipotermią, infekcjami i pasożytami. To ostatnie było najtrudniejsze, bo musiałem walczyć z innymi uczestnikami obozu, broniąc tego, co sam wybudowałem i upolowałem. Ale perspektywa przeżycia kilku dni o pustym brzuchu wcale mnie nie przerażała. Patrząc wstecz, muszę przyznać, że w ciągu zaledwie trzech miesięcy przeszedłem niesamowitą przemianę. Jude pociągnął kolejny długi łyk z butelki, po czym położył się tuż przy mnie na boku i podparł pięścią głowę. Jego bliskość sprawiła, że poczułam dreszcz niezdrowej ekscytacji. Jude miał na twarzy kilkudniowy zarost, który nadawał mu nieco łajdackiego wyglądu. Przez cały wieczór na jego ustach błąkał się delikatny uśmiech, a ja desperacko starałam się odgadnąć, o czym teraz myśli. Bijące od ogniska ciepło przyprawiało mnie o senność. I sprawiło, że stałam się nieco śmielsza. Bardzo dyskretnie wyciągnęłam ręce nad głowę i przysunęłam się do Jude’a. – Kiedy to było? – Cztery lata temu. Teraz mam dwadzieścia jeden lat. – Znacząco się uśmiechnął. – I nie jestem nawet w połowie tak arogancki i uparty jak wtedy. – Na pewno. Jak to się stało, że panicz z San Francisco przeistoczył się w zbiega w Wyoming? Jude zaśmiał się nonszalancko. – Może jestem stereotypowy. Bogaty dzieciak, którego rodziców nigdy nie ma i który wycina im na złość jakiś numer. – Nie wierzę w to. – Pokłóciłem się z rodzicami. – Jude nagle spoważniał. – Powiedziałem im rzeczy, których teraz żałuję. Winiłem ich za wiele problemów, jakie na nas spadły, zwłaszcza ostatnio. Każda rodzina miewa trudności, ale sposób, w jaki moi rodzice radzili sobie z naszymi… – zamilkł. Pełne wahania, długie i chłodne spojrzenie zdradzało bezbronność. – Zawsze wymagali ode mnie i od mojej siostry bardzo wiele. Ciążyła na nas duża presja. Myślałem, że jeśli na pewien czas zniknę z domu, uda mi się nieco ochłonąć i znaleźć sposób na naprawienie relacji z rodzicami. – Jesteś pewien, że nie uciekasz jedynie przed swoimi problemami? – Tak to wygląda, prawda? Moi rodzice prawdopodobnie tak właśnie myślą. A ty? Skąd to zainteresowanie wędrówkami po górach? Zrozumiałam, że Jude nie chce już dłużej mówić o sobie, i postanowiłam uszanować jego prywatność. – Calvin był pierwszą znaną mi osobą, która pokonała z plecakiem cały szlak wzdłuż łańcucha Teton – zaczęłam ostrożnie. To była długa, pokręcona historia i nie wiedziałam, jak wiele z niej chcę zdradzić Jude’owi. – Zawsze go podziwiałam. Nawet gdy byłam jeszcze mała i przyjeżdżaliśmy w góry z Versteegami, obserwowałam go i pozwalałam, by uczył mnie różnych sztuczek, na przykład jak rozpalić ognisko za pomocą żywicy z sosny. Z kolei tata zabierał mnie tutaj na swoje wędkarskie wypady, więc góry były dla mnie trochę takim przedłużeniem

podwórka. Przygotowując się do tego wyjazdu, przeczytałam całą półkę przewodników, urządziłam sobie z moim bratem Ianem kilka jednodniowych wycieczek, ćwiczyłam z ciężarkami, tego typu rzeczy. Poza tym, jak już wcześniej mówiłam, chodziłam po tych górach niezliczoną ilość razy, więc mam już potrzebne doświadczenie – dodałam szybko, choć było to całkowicie niezgodne z prawdą. Jude mruknął coś tylko kurtuazyjnie. Wzięłam butelkę z bimbrem i zmusiłam się do wypicia kilku palących łyków. Jude sięgnął po butelkę, zobaczył, że już prawie nic w niej nie zostało, i schował ją do kieszeni. – Hej, ale ja wcale jeszcze nie skończyłam – zaprotestowałam. Zignorował jednak mój sprzeciw i przyglądał mi się skupionym, badawczym wzrokiem. – Dlaczego powiedziałaś Shaunowi, że świetnie znasz te góry? Czemu skłamałaś? Zrobiło mi się gorąco na twarzy, a w piersiach poczułam narastające zdenerwowanie. – O czym ty mówisz? – Czy kiedykolwiek wędrowałaś z plecakiem po tych górach? Nie wydaje mi się. – Może nie mam takiego doświadczenia jak ty, ale to jeszcze wcale nie znaczy, że jestem zupełnie zielona – odparłam, próbując się bronić. Jude szturchnął mnie lekko. – Możesz być ze mną szczera, Britt. Nie osądzam cię. Nie miałam pojęcia, czy to jakiś podstęp, czy może rodzaj testu. Tak czy owak, jeśli przyznam się Jude’owi, że nigdy wcześniej nie wędrowałam po górach Teton, dojdzie do wniosku, że jestem zupełnie nieprzydatna. Nie będę mu już potrzebna. Zabierze mapę i ruszy dalej sam. – Nie osądzasz mnie? Zabawne, bo czuję się, jakbyś dawał mi do zrozumienia, że jesteś ode mnie lepszy. – Nie denerwuj się – rzekł uspokajająco. – Możesz mi powiedzieć, co tylko zechcesz. Jesteśmy teraz jedną drużyną. – Skoro jesteśmy drużyną, to dlaczego stale unikasz odpowiedzi na moje pytania? Czemu nie wyjaśniłeś mi, jak spiknąłeś się z Shaunem? Jesteście całkowicie różni. Co Shaun miał ci w ogóle do zaoferowania? Jude uśmiechnął się, próbując najwyraźniej rozładować nieco atmosferę. – Znowu to samo, zakładasz, że pomagam tylko tym ludziom, od których mogę dostać coś w zamian. – Chcę jasnej odpowiedzi! Uśmiech zniknął z jego twarzy. – Przyjechałem tutaj kogoś odnaleźć. Bardzo mi na tym zależy, złożyłem pewną obietnicę i próbuję się z niej wywiązać. Myślałem, że Shaun może mi w tym pomóc. – Kogo szukasz? – Nie twój interes, Britt – burknął z niespodziewaną złością w głosie. Tak mnie to zaskoczyło, że nie byłam w stanie mu odpowiedzieć. Jude tymczasem, zamiast spojrzeć na mnie, wpatrywał się nieruchomym wzrokiem w przestrzeń. Urażona jego grubiańskim zachowaniem, przetoczyłam się na kolana i wyczołgałam spod powalonego drzewa tak szybko, jak tylko zdołałam. Przypadkowo otarłam się rękawiczką o popiół z ogniska, który wypalił mi w niej dziurę. Mogłam teraz zobaczyć przez nią palec. Zakląwszy pod nosem, ruszyłam wściekła w mroźną noc. Z tyłu słyszałam postękiwania gramolącego się spod drzewa Jude’a. – Britt! Zaczekaj! Nie chciałem cię rozgniewać. Przepraszam. Czy mogę się

wytłumaczyć? Weszłam między drzewa, zastanawiając się gorączkowo, co mam teraz zrobić. Jak z tego wybrnąć? Jak przekonać Jude’a, by nie zostawiał mnie samej? – Britt! Odwróciłam się, krzyżując ręce na piersiach. – Nazwałeś mnie kłamczuchą! – Posłuchaj mnie tylko przez… – I co z tego, że okłamałam Shauna? Musiałam to zrobić! Zabiłby mnie, gdyby się okazało, że jestem mu do niczego niepotrzebna. Pomyśl o Korbie. Zostawił ją, żeby umarła! Czy ty tak samo zamierzasz zrobić ze mną? Skoro już wiesz, że nie znam tych gór i polegałam całkowicie na mapie. Odejdziesz i zostawisz mnie na pastwę losu? Jude wyciągnął do mnie rękę, ale ją odtrąciłam. Oddychałam ciężko, a serce głośno łomotało mi w piersiach. Jeśli mnie teraz porzuci, nie przeżyję sama. Umrę tutaj. – Byłaś na tyle sprytna, że oszukałaś Shauna – odezwał się Jude. – I na tyle mądra, by zabrać ze sobą zapasy, gdy uciekałaś z leśniczówki. Byłaś też w stanie odszyfrować mapę Calvina, która stanowi w zasadzie zagmatwany zbiór odręcznych notatek i oznaczeń. Nie każdemu udałoby się ją odczytać tak dobrze jak tobie. – Jude położył dłonie na biodrach i wbił wzrok w ziemię. – Lubię… – zaczął, lecz urwał. Wziął oddech i spróbował jeszcze raz: – Lubię przebywać w twoim towarzystwie, Britt. Taka jest prawda. Nie zostawię cię. Zabrałbym cię ze sobą, nawet gdybyś była do bólu upierdliwa, bo tak po prostu należałoby postąpić. Okazało się jednak, że jesteś sympatyczna oraz interesująca i choć jest mi przykro z powodu tego, co cię spotkało, cieszę się, że mamy przynajmniej siebie. Wpatrywałam się w niego kompletnie zdezorientowana. Czegoś takiego się nie spodziewałam. Lubił moje towarzystwo? I to pomimo tego, że nie mogłam mu dać nic w zamian? Jude podszedł do mnie i położył mi ostrożnie dłoń na ramieniu. Tym razem jednak jej nie odtrąciłam i widziałam, że poczuł ulgę. – Rozejm? Przyjrzałam mu się. Wydawało się, że mówi szczerze. Kiwnęłam głową, szczęśliwa, że nasza kłótnia nie skończyła się jakąś katastrofą. Wciąż miałam go u swego boku. Nie byłam sama. Jude odetchnął głęboko i wyraźnie się rozluźnił. – Czas się trochę przespać. Jutro z samego rana czeka nas długa trasa. Przełknęłam z trudem ślinę. – Przyjechałam tu ze względu na Calvina – zaczęłam mówić. – Chciałam mu zaimponować. W pewnym momencie nawet wydawało mi się, że możemy do siebie wrócić. Myślałam, że jeśli dowie się o tej wyprawie, pojedzie na nią razem z nami. Ciężko przed nią trenowałam, ale zakładałam, że na miejscu będę mogła liczyć na Calvina. Zawsze tak postępuję, to znaczy, oczekuję od moich mężczyzn, że przyjdą mi z pomocą. – Łzy napływały mi do oczu. – Mój tata, Ian, Calvin. Zawsze byłam od nich zależna i nigdy mi to nie przeszkadzało. To było takie… wygodne. Wystarczało, że pozwalałam im, by się mną opiekowali. Ale teraz… – Ścisnęło mnie w gardle. – Tata pewnie myśli, że nie żyję. Za nic nie przyszłoby mu do głowy, że jego mała dziewczynka mogłaby przeżyć w takiej dziczy. – Nie mogłam zapanować nad drżeniem wargi, a po chwili zupełnie się rozkleiłam. Gorące łzy popłynęły mi po policzkach. – Proszę. Taka jest prawda. Cała żałosna prawda o mnie. Jude powiedział, że każdy z nas powinien mieć jakieś sekrety, który czyniłyby nas podatnymi na ciosy, ale nie miał racji. Odsłoniłam się przed nim. Całkowicie się odkryłam. Jeśli to nie było wystawieniem się na ciosy, to nie wiem, jak to nazwać.

– Britt – odezwał się łagodnie Jude. – Rozejrzyj się. Żyjesz. Naprawdę świetnie sobie radzisz i kilka razy ocaliłaś nam życie. Jeszcze zobaczysz swojego tatę i brata. Powiedziałbym ci, że osobiście tego dopilnuję, ale nie muszę tego mówić. Ty sama o to zadbasz. Ponieważ dokładnie to właśnie robisz od samego początku. Wytarłam mokre od łez oczy. – Gdybym wiedziała, że wszystko tak się potoczy, trenowałabym znacznie ciężej. Nauczyłabym się, jak dać sobie radę samej. Ale chyba właśnie w tym rzecz, prawda? Nigdy nie wiadomo, z czym przyjdzie ci się zmierzyć, więc lepiej być gotowym na każdą ewentualność. Jude popatrzył na mnie, jakby chciał się ze mną zgodzić, lecz nagle coś przykuło jego wzrok. Po chwili zaklął pod nosem.

ROZDZIAŁ 24 Najpierw go usłyszałam, dopiero po chwili zobaczyłam. Sapiąc i parskając, niedźwiedź grzebał łapą w śniegu zaledwie kilkadziesiąt metrów od miejsca, w którym staliśmy. Jego gęste futro ze srebrnymi pasemkami lśniło w świetle księżyca. Grizzly uniósł się na tylnych, mocno zbudowanych łapach, niuchnął kilka razy nosem i obrócił swój ogromny łeb, by lepiej się nam przyjrzeć. Z gardłowym pomrukiem opadł z powrotem na cztery łapy. Położył po sobie uszy, ostrzegając nas, że podeszliśmy za blisko. Kołysząc na boki głową, kłapnął groźnie zębami. W myślach przeglądałam wszystkie przeczytane przewodniki po górach. Próbowałam przypomnieć sobie wszystkie rozdziały, fragmenty, zdania i informacje na temat ataków niedźwiedzi. – Biegnij do obozu – odezwał się Jude cichym, łagodnym głosem. – Postaraj się, żeby ogień znalazł się pomiędzy tobą a niedźwiedziem. Jeśli ci się uda, zrób pochodnię. Ja zacznę krzyczeć i spróbuję odciągnąć od ciebie jego uwagę. Chwyciłam Jude’a za rękę i wbiłam w nią palce, by zatrzymać go przy sobie. – Nie – powiedziałam równie cichym, lecz drżącym głosem. Ucieczka prowokuje niedźwiedzie grizzly do ataku. Krzyk prowokuje niedźwiedzie grizzly do ataku. Wiedziałam, że Jude chce mnie tylko ochronić, ale w rezultacie oboje mogliśmy zostać poturbowani lub zabici. – Britt… – Zrobimy to, co powinniśmy zrobić. – Stać nieruchomo. Nie nawiązywać kontaktu wzrokowego. Przesunęłam językiem po suchych wargach. – Wycofuj się powoli. Mów łagodnym, spokojnym… Niedźwiedź ruszył do ataku. Warcząc i prychając, biegł prosto na nas. Widać było, jak pod błyszczącym futrem poruszają się jego mięśnie. Ścisnęło mnie w żołądku. W ustach zrobiło mi się całkiem sucho. W panujących ciemnościach trudno było ocenić rozmiary niedźwiedzia, ale w porównaniu z nim rosomak wydawał mi się teraz niegroźnym zwierzaczkiem. – Uciekaj! – rozkazał ostro Jude, odpychając mnie. Ale ja jeszcze mocniej ścisnęłam go za dłoń i przysunęłam się do niego. Serce biło mi tak mocno, że niemal czułam, jak krew pulsuje mi w żyłach. Rozwścieczony grizzly pędził wprost na nas, a jego ogromne łapy wzbijały do góry tumany śniegu. Z głośnym rykiem grizzly w ostatnim momencie nas minął, ale otarł się futrem o moje ramię. Gdy szczecina zwierzęcia zaszurała o rękaw mojej kurtki, poczułam, że wszystkie włosy stają mi dęba na głowie. Zacisnęłam powieki, próbując wymazać z umysłu widok czarnych jak studnia bez dna ślepi niedźwiedzia. – Odwróć się twarzą do niego – nakazałam szeptem Jude’owi. Nigdy nie odwracaj się plecami do niedźwiedzia. Gdy tylko się obróciliśmy, zwierzę, sapiąc i powarkując, znów ruszyło do natarcia z utkwionym w nas spojrzeniem. Tym razem niedźwiedź zatrzymał się raptownie tuż przed Jude’em. Zbliżył pysk do jego twarzy i zaczął go obwąchiwać. Czułam, że Jude cały zastygł. Oddychał, gwałtownie wciągając powietrze, i pobladł na twarzy. Niedźwiedź machnął łapą, przewracając Jude’a na ziemię. Zacisnęłam usta, żeby się nie rozpłakać. Bardzo powoli położyłam się obok niego na śniegu, płasko na brzuchu, i zacisnęłam dłonie na karku. Prawie nie czułam śniegu, który wpadł mi za kołnierz oraz do rękawiczek. Zimno było teraz moim najmniejszym zmartwieniem. W głowie dudniła mi jedna jedyna myśl:

Tylko bez paniki. Tylko bez paniki. Tylko bez paniki. Niedźwiedź znowu ryknął. Nie mogąc się powstrzymać, zerknęłam do góry i ujrzałam błyszczące w świetle księżyca kły. Zwierzę przestępowało niecierpliwie na łapach, przez co jego bujne, srebrzysto-brązowe futro sprawiało wrażenie, jakby falowało. Schowaj głowę, chciałam powiedzieć Jude’owi, lecz jedynie przycisnęłam brodę do piersi w nadziei, że on zrobi to samo. Niedźwiedź trącił pyskiem i obwąchał moje lekko rozchylone ramiona oraz nogi. Jednym mocnym pacnięciem swej potężnej łapy przewrócił mnie na plecy. – Jeśli go kopnę i zacznę uciekać w przeciwnym kierunku, czy pobiegniesz do obozu? – spytał cicho Jude. – Zrób to, o co prosiłam – odparłam trzęsącym się głosem. – Mam plan. Grizzly ryknął zaledwie kilka centymetrów od mojej twarzy. Leżałam jak sparaliżowana, a jego oddech uderzył we mnie niczym wilgotny podmuch wiatru. Wyraźnie rozzłoszczony kołysał się na boki, podnosząc co chwila do góry głowę. – Twój plan nie działa – szepnął Jude. – Dobry Boże – mruknęłam tak cicho, że nawet Jude nie mógł mnie usłyszeć – powiedz mi, co mam robić. Niedźwiedź może kilkakrotnie pozorować atak, zanim w końcu się wycofa. Staraj się nie ruszać. Grizzly przesunął swoje ogromne cielsko w kierunku Jude’a i zaczął uderzać przednimi łapami w śnieg, jakby starał się zmusić go do działania. Jude leżał jednak bez ruchu. Niedźwiedź zamachnął się na niego łapą, dalej próbując go sprowokować. Zacisnął szczęki na jego nodze i potrząsnął nim lekko. Chyba jednak nie ugryzł go zbyt mocno, ponieważ Jude nadal leżał nieruchomo i nie wydał z siebie żadnego dźwięku. A potem niedźwiedź albo się nami znudził, albo przestał uważać nas za zagrożenie, ponieważ nieoczekiwanie ospałym krokiem odszedł w stronę drzew i zniknął w lesie. Ostrożnie podniosłam głowę, wpatrując się w ciemność. Całe moje ciało trzęsło się ze strachu. Przesunęłam dłonią po policzku i zdałam sobie sprawę, że cały był mokry od śliny niedźwiedzia. Jude podniósł mnie na nogi, mocno objął i przytulił moją głowę do piersi. Słyszałam teraz, jak szybko i głośno wali mu serce. – Tak bardzo się bałem, że cię zaatakuje – powiedział mi do ucha zachrypniętym z emocji głosem. Zupełnie wyczerpana zawisłam praktycznie w jego ramionach. – Wiem, że kazałeś mi uciekać, żebym była bezpieczna, ale gdybyś zginął, Jude, gdyby coś ci się stało, a ja zostałabym sama… – urwałam, nie mogąc dokończyć. Ta potworna perspektywa zdawała się przygniatać mnie i miażdżyć. Samotność i rozpacz, piętrzące się trudności, wszystko to zaczęłoby mnie w końcu przerastać… – Nie, miałaś rację – odrzekł Jude, jeszcze mocniej mnie przytulając. – Uratowałaś mi życie. Jesteśmy jedną drużyną. Tkwimy w tym razem. – Zaśmiał się z krótkim, niemal bolesnym westchnieniem ulgi. – Ty i ja, Britt. *

Po powrocie do obozu, siedząc w blasku ognia, Jude podwinął swoje dżinsy do wysokości kolana.

– Ty przecież krwawisz! – zawołałam. – Potrzebujesz pomocy. Mamy ze sobą apteczkę? Jude z grymasem na twarzy sięgnął po plecak.

– Tylko bimber i bandaż. Nic mi nie będzie. – A jeśli wda się infekcja? Jude spojrzał prosto na mnie. – To wtedy zacznę się martwić. – Potrzebna ci opieka lekarska. – Gdy tylko to powiedziałam, zrozumiałam natychmiast, jak bezsensowna była ta uwaga. Gdzie niby mieliśmy tu znaleźć lekarza, nie mówiąc o szpitalu? – Biorąc pod uwagę, co ten niedźwiedź mógł mi zrobić, myślę, że wszystko skończyło się całkiem nieźle. – Jude wylał resztkę bimbru na ranę, zmywając krew. Następnie owinął nogę ciasno bandażem i spiął go specjalnym zaczepem. – Chciałabym ci jakoś pomóc – powiedziałam, ponieważ czułam się kompletnie bezużyteczna. – Może mogłabym coś dla ciebie zrobić. Jude dorzucił drwa do ognia. – Rozerwij mnie jakoś. Zagraj ze mną w jakąś grę. – Masz ochotę zagrać w prawda czy wyzwanie? – spytałam, unosząc brew. Chciałam nieco go rozbawić, żeby przestał myśleć o bólu. Jude zaśmiał się wesoło. – Opowiedz mi o najcieplejszym miejscu, w którym byłaś. Najcieplejsze miejsce, jakie przyjdzie ci do głowy. – Myślisz, że od tego zrobi nam się cieplej? – spytałam. – Spróbować nie zaszkodzi. W zamyśleniu postukałam palcem po brodzie. – Park Narodowy Arches w Utah. W ubiegłe wakacje spędziłam tam tydzień z moją rodziną. Wyobraź sobie tylko: wszechobecne słońce prażące niemiłosiernie suchą, popękaną ziemię. Najbardziej błękitne niebo, jakie kiedykolwiek widziałam, rozciąga się nad pustynią pełną czerwonych skał w kształcie fantazyjnych łuków, iglic i piaskowych grzebieni. Wyrastają one z ziemi niczym przedziwne posągi. Przypomina to scenerię rodem z jakiejś powieści science fiction. Ludzie mówią, że w pustyni nie ma nic pięknego. Najwyraźniej nigdy nie byli w Utah. No dobra, twoja kolej. – Kiedyś nurkowaliśmy z siostrą w poszukiwaniu słuchotek przy plaży w Parku Stanowym Van Damme w Kalifornii. Może nie jest tam tak gorąco jak na pustyni, ale po wyjściu z wody zawsze kładliśmy się na szarym piasku z twarzami zwróconymi do słońca. Leżeliśmy tak, dopóki słońce nie wyssało z nas ostatnich resztek sił. Za każdym razem obiecywaliśmy sobie, że podniesiemy się, zanim zrobi nam się całkiem niedobrze od upału, i za każdym razem nie udawało nam się to. Oszołomieni szliśmy na chwiejnych nogach na parking i jechaliśmy moim samochodem do miejscowej lodziarni. Siadaliśmy przy klimatyzatorze i trzęsąc się z zimna, półprzytomni z gorąca, jedliśmy lody w rożkach. – Uśmiechnął się na myśl o tym wspomnieniu. Próbowałam wyobrazić sobie Jude’a z jego siostrą oraz bliskimi. Próbowałam wyobrazić sobie jego przeszłość. Nigdy tak naprawdę nie myślałam dotąd o nim jak o zwykłej osobie posiadającej rodzinę i życie prywatne. Znałam go tylko jako człowieka, który mnie uprowadził. Ta opowieść otworzyła nowe drzwi do jego wnętrza i uświadomiłam sobie, że bardzo pragnę do niego zajrzeć. Chciałam poznać inne strony osobowości Jude’a. – Zrobiło ci się teraz cieplej? – zażartowałam z niego. Chętnie usłyszałabym jeszcze inne historie z jego życia, ale póki co nie chciałam okazywać mu zbyt dużego zainteresowania. Nie byłam chyba jeszcze gotowa zdradzać się z tym, że powoli zaczynam nabierać do niego sympatii. – Odrobinę – odparł Jude. – Co to są słuchotki? – Jadalne ślimaki morskie.

Skrzywiłam się z obrzydzenia. Nie przepadałam za owocami morza, a już szczególnie za oślizgłymi owocami morza. – No co ty – powiedział Jude na widok mojej miny i z dezaprobatą pokręcił głową. – Nie zostaniesz prawdziwym smakoszem, dopóki ich nie spróbujesz. Dopilnuję, żeby to była pierwsza rzecz, jaką zrobisz po zejściu z tych gór. Sam je nawet dla ciebie upiekę, na ognisku na plaży, żebyś mogła skosztować słuchotek w najlepszej możliwej postaci. – Jude mówił zupełnie beztrosko, ale mnie przestało być nagle do śmiechu. Jeśli bowiem wydostaniemy się z tych gór, nie będziemy raczej spędzać razem czasu. Musiał chyba zdawać sobie z tego sprawę. On był poszukiwany przez policję. Tymczasem ja… Ja chciałam po prostu wrócić do normalności. – Prawdę mówiąc, wcale nie tak łatwo je znaleźć – ciągnął dalej Jude. – Najlepiej szukać słuchotek wśród przybrzeżnych skał. Można je zbierać na brzegu, ale my woleliśmy nurkować na bezdechu, to znaczy braliśmy głęboki wdech i nurkowaliśmy tak długo, jak byliśmy w stanie wytrzymać. – Czy to niebezpieczne? – Nawet jeśli się na tym znasz, pływy oceanu mogą wywołać uczucie dezorientacji. Nieustanne falowanie sprawia, że trudno zachować równowagę czy utrzymać się w jednym miejscu. Znajdujesz się w ciągłym ruchu i wielu nurków nie potrafi się w takiej sytuacji rozluźnić. Większość ludzi nie poddaje się dobrowolnie siłom znacznie potężniejszym od nich samych. Mnóstwo nurków dostaje w wodzie zawrotów głowy. I wtedy zaczyna się robić niebezpiecznie. Jeśli przestajesz się orientować, gdzie znajduje się brzeg albo co gorsza, gdzie jest dół, a gdzie góra, masz poważne kłopoty. A na dodatek wszędzie wokół jest pełno glonów, które w mętnej wodzie są niesamowicie podobne do ludzkich włosów. Nawet nie masz pojęcia, ile razy wydawało mi się, że obok mnie płynie jakiś człowiek, a kiedy przestraszony odskakiwałem, okazywało się, że to tylko splątane wodorosty unoszące się z prądem. – Nie wiem, czy mi uwierzysz, ale tylko raz w życiu byłam nad oceanem. Dlatego naprawdę powinnam raczej wybrać się na Hawaje niż włóczyć z plecakiem po górach – dodałam z pełnym rozżalenia śmiechem. – W przyszłym roku – zapewnił mnie Jude, a twarz rozjaśnił mu szeroki uśmiech. Wydawał się teraz taki pogodny i bezpośredni. Próbowałam porównać jego nowe oblicze – wyluzowanego nurka – z tym Jude’em, którego znałam do tej pory. Pomimo okoliczności, w jakich się spotkaliśmy i przez które utknęliśmy razem w górach, Jude opiekował się mną i traktował mnie z szacunkiem. Moja opinia o nim powoli się zmieniała. Chciałam dowiedzieć się o nim więcej. I chciałam, żeby on też poznał mnie lepiej. Nie zastanawiając się zanadto, co robię, klepnęłam go w udo i powiedziałam: – Wiesz co? Naprawdę zrobiło mi się cieplej. Natychmiast jednak zabrałam rękę i jak gdyby nigdy nic, przygładziłam nią włosy. Jakby dzieląca nas niewidzialna granica nie przesunęła się ani o milimetr. *

Poderwałam się nagle obudzona. Dyszałam cicho, patrząc do góry na powykręcane i splątane korzenie. To tylko zły sen. Czoło miałam lepkie od potu. Pod tymi wszystkimi warstwami koców i ubrań było mi okropnie gorąco. Usiadłam, zdjęłam kurtkę i wytarłam nią wilgotną twarz. Później wzięłam kilka głębszych oddechów, żeby się uspokoić. Zaczęłam kręcić głową szerokie kółka, próbując się otrzeźwić i otrząsnąć z resztek snu. Chciałam zapomnieć o widoku wysokiego, muskularnego ciała Jude’a, które mi się przyśniło. Chciałam zapomnieć o tym, jak Jude kładzie się na mnie i całuje mnie wilgotnymi ustami.

Wiedziałam, że to tylko sen. Niemniej jednak sprawił, że zaczęłam drżeć na całym ciele. Po kilku minutach położyłam się z powrotem, ale nie zamykałam oczu. Bałam się zasnąć. Co jeśli znowu przyśni mi się Jude? W niewytłumaczalny sposób pragnęłam tego jednak z jakąś palącą tęsknotą, która sprawiała, że byłam zarazem niezwykle pobudzona i przerażona. Z cichym, pełnym frustracji jękiem przewróciłam się na bok. Jude przyglądał mi się z otwartymi oczami. – Co się stało? – spytał zachrypniętym od snu głosem. – Miałam zły sen. Nasze twarze dzieliło od siebie zaledwie kilka centymetrów, a gdy ugięłam kolano, by nieco wygodniej się ułożyć, przypadkiem otarłam się o jego nogę. Miałam wrażenie, jakby przeszył mnie prąd. Jude uniósł się na łokciu i dotknął mojego ramienia. – Cała drżysz. – To był bardzo realistyczny sen – wyszeptałam. Nasze spojrzenia spotkały się w mroku. Patrzyliśmy na siebie w milczeniu. Moje serce dudniło mocno i rytmicznie. – Opowiedz mi go – poprosił cicho Jude. Przesunęłam się na jego połowę posłania. Leżałam teraz osłonięta przez lekko uniesiony tułów Jude’a. To było dość śmiałe posunięcie z mojej strony, może nawet odrobinę głupie. Gdzieś z oddali dobiegał mnie głos rozsądku, który podpowiadał mi, że powinnam jeszcze raz dobrze się nad tym zastanowić. Nie zauważyłam, w którym dokładnie momencie, ale czułam, że mój umysł przegrał pojedynek z ciałem. Natura wzięła nade mną górę. Nie mogłam zapomnieć tego wilgotnego, zmysłowego pocałunku ze snu i musiałam sprawdzić, czy Jude potrafi rozpalić mnie w tym samym stopniu również na jawie. – A więc zaczął się mniej więcej tak – powiedziałam ściszonym głosem. Leżeliśmy razem. Ty byłeś na mnie. Jude odgarnął kosmyk włosów z mojego policzka. Pozostawił tam jednak dłużej rękę, jakby rozważał dalszy krok. W jego brązowych oczach pojawił się jakiś błysk. Nie miałam pojęcia, o czym teraz myśli ani też co zamierza. Wyobrażałam sobie, jak przesuwam dłońmi po jego umięśnionych ramionach, ale leżałam, ledwo oddychając i karcąc się w duchu za swoją zuchwałość. Nagle zupełnie straciłam całą odwagę i przesunęłam się z powrotem na swoją połówkę posłania. – Britt – głos Jude’a przerwał ciszę. Jego oczy szukały mojej twarzy, jakby musiał się upewnić, że to jest to, czego naprawdę chcę. Chciałam tego. Od pewnego już czasu. Choć uważałam, że jest w tym coś niestosownego. Zrobienie tego z Jude’em było szaleństwem. Wiedziałam to. Ale dopiero co otarłam się o śmierć i desperacko pragnęłam poczuć, że żyję, a dotyk Jude’a był jedyną rzeczą, która mogła mi teraz zapewnić takie uczucie. Jude położył mi dłoń na policzku, delikatnie gładząc kciukiem moją brew. – To był zły sen? – Przerażający. – Przełknęłam ślinę. – Ciągle się jeszcze boisz? Przesunęłam rękę na jego kark i zmierzwiłam palcami jego krótkie ciemne włosy. Przyciągnęłam do siebie jego głowę, tak że nieomal stykaliśmy się ustami. Czułam, jak jego klatka piersiowa miarowo unosi się i opada. Sama ledwie ośmielałam się oddychać, miałam wrażenie, że serce wali mi w obłąkańczym rytmie. Cała ta sytuacja wydawała się odrealniona. Była jak ze snu.

– Britt… – szepnął Jude ochrypłym głosem. Położyłam palec na jego ustach. – Nic nie mów. Polecenie to było skierowane jednak bardziej pod moim adresem, ponieważ rozmowa sprawiłaby, że zaczęłabym się zastanawiać. A wtedy mogłabym dojść do wniosku, że popełniam błąd. Mnie natomiast bardzo podobało się to dziwne, nieco odurzające uczucie, jakbym bujała w obłokach. Stłumiwszy myśli, czułam się odważna, nieustraszona i zdolna do wszystkiego. Jude musnął mnie ustami i całe moje ciało zamieniło się w gorący, gwałtowny i niemożliwy do zatrzymania strumień. Pocałował mnie jeszcze mocniej, wsunął ramię pod mój bok i przyciągnął mnie do siebie. Przesunęłam dłońmi po jego klatce piersiowej i poczułam, jak napina mięśnie, chcąc zapanować nad wstrząsającym jego ciałem drżeniem. Położyłam mu ręce na plecach i mocno się do niego przytuliłam, zatracając się w czystej rozkoszy pocałunku. Jude pocałował mnie delikatnie w ucho, a potem znacznie bardziej zdecydowanie – w szyję. Leżałam z zamkniętymi oczami, mając wrażenie, że ziemia pode mną wiruje. Kąsał mnie, lekko podgryzał i wpijał się we mnie, jednocześnie wpychając kolano między moje nogi. Gdzieś z dala dobiegało mnie ciepło ogniska. Jego płomienie wydawały się jednak nic nieznaczące w porównaniu z ogniem, jaki wzniecały w moim ciele dłonie Jude’a. Pieścił mnie i gładził z tą samą wygłodniałą pożądliwością, z jaką wbijałam w niego paznokcie, zamykając go w miłosnym uścisku. Jude podniósł mnie, uklękliśmy naprzeciwko siebie w wypełnionej dymem ciemności i zaczęliśmy się bezwstydnie i namiętnie całować, aż moje usta stały się zupełnie opuchnięte. Usiadłam na nim, opierając się na jego silnych ramionach. Jude jedną dłoń położył mi na plecach, a drugą delikatnie i zmysłowo wodził wzdłuż linii mojego mostka. Swój niewidzialny rysunek na mojej skórze zakończył pocałunkiem złożonym u podstawy mostka, a ja zadrżałam z rozkoszy. Ściągnęłam mu z ramion kurtkę i odrzuciłam ją w pośpiechu na bok. Teraz przesunęłam palcami wzdłuż płaskiego, naprężonego brzucha Jude’a i wyczułam zimny metal guzika z przodu dżinsów. Nieoczekiwanie ten gest przypomniał mi Calvina. Sposób, w jaki dotykałam jego ciała. Jego duch wtargnął bez ostrzeżenia do moich myśli i miałam wrażenie, jakby znalazł się pomiędzy mną a Jude’em. Jude przycisnął swe usta do moich, ale ja nagle odskoczyłam, próbując zaczerpnąć tchu. Nie mogłam tego zrobić. Nie potrafiłam całować Jude’a i jednocześnie myśleć o Calvinie. Jude znieruchomiał. Natychmiast chyba wyczuł prawdziwą przyczynę mojej gwałtownej reakcji, zaś ja usiłowałam znaleźć dla samej siebie jakieś usprawiedliwienie. Cal był moim pierwszym chłopakiem. I jak do tej pory jedynym. Nie było łatwo o nim zapomnieć. Słyszałam szybki, urywany oddech Jude’a. Nagle odwrócił głowę w stronę wyjścia z naszej kryjówki i w całkowitym bezruchu zaczął nasłuchiwać. Wtedy zorientowałam się, że chodzi o coś zupełnie innego. – Co się stało? – szepnęłam i przylgnęłam do niego wystraszona. – Muszę się rozejrzeć na zewnątrz – powiedział, musnąwszy wargami moje ucho. – Zostań tutaj. – Jude… co jeśli… – nie mogłam dokończyć zdania. Słowa ze strachu ugrzęzły mi w gardle, jakby przygniecione wielkim kamieniem. – Niedługo wrócę – zapewnił mnie i sięgnął po latarkę. Minuty ciągnęły się w nieskończoność, a ja siedziałam skulona. Robiło mi się coraz zimniej, ale nie odważyłam się przysunąć bliżej ognia. Znajdował się tuż przy wyjściu z kryjówki, a dalej rozciągała się już ciemność, w której kryło się coś, co przestraszyło Jude’a.

Wydawało się, że minęła cała wieczność, nim wreszcie usłyszałam chrzęst butów na śniegu. Jude wsunął głowę do środka obozowiska i od razu poznałam, że coś jest nie w porządku. – Ślady niedźwiedzia – oznajmił poważnym tonem. – Ogień musiał go odstraszyć, ale wydaje mi się, że idzie za nami.

ROZDZIAŁ 25 – Musimy przenieść obóz – powiedziałam, szukając po omacku swojego plecaka. Jude wziął mnie delikatnie za nadgarstek, zmuszając do przerwania poszukiwań. – Zwolnij nieco, Britt. Wszystko gra. Nie panikuj – przemawiał do mnie uspokajającym głosem. – Musimy tylko pilnować ogniska. Niedźwiedź nie odważy się przez nie przejść, bez względu na to, jak bardzo byłby zaciekawiony lub głodny. Rano zebrałem mnóstwa drwa, powinno nam wystarczyć na całą noc. A zaraz o świcie pójdę po śladach niedźwiedzia, spróbuję namierzyć jego pozycję i wyruszymy do Idlewilde, omijając go szerokim łukiem. – Boję się – szepnęłam. Bimber sprawił, że czułam się nieco wstawiona, ale nawet ten swobodny nastrój nie mógł zamaskować niepokoju rozlewającego się niczym lodowata woda po moim wnętrzu. Niedźwiedź grizzly. Jeśli ognisko się wypali, jeśli niedźwiedź po nas przyjdzie i będziemy musieli uciekać, nasze szanse na przeżycie będą znikome. Jude przytulił mnie do siebie. Odchylił się nieco do tyłu, tak że mogłam usiąść oparta plecami o jego klatkę piersiową, a on wyciągnął wzdłuż obu moich boków długie nogi. Tuląc mnie do siebie, objął mnie opiekuńczo ramieniem. – Lepiej? – szepnął mi do ucha. – Cieszę się, że tu jesteś, Jude – odparłam, opierając głowę o jego bark. – Cieszę się, że mamy siebie. – Ja też. – Jego oddech zwichrzył mi włosy. – Może to zabrzmi dziwnie, ale przy tobie czuję się jak… jakby było mnie stać na więcej. Naprawdę mam wrażenie, że jesteśmy w tym razem, jeśli mnie rozumiesz. – Rozumiem doskonale. Nie mogłabym jednak powiedzieć tego samego, gdyby zamiast Jude’a był tu ze mną Calvin. Zawsze pozwalałam mu troszczyć się o mnie. Gdy gdzieś wychodziliśmy, nawet jeśli jechaliśmy moim samochodem, to Calvin prowadził. Zawsze też płacił za kolację. Kiedy padało, a ja zapomniałam płaszcza, dręczyłam go tak długo, aż w końcu oddawał mi swój. Pragnęłam, by mnie wielbił, ochraniał i nadstawiał dla mnie karku. Gdy nie spełniał moich oczekiwań, udawałam bezradną, by wreszcie zaczął zwracać na mnie uwagę. W towarzystwie Jude’a natomiast wiedziałam, że sama jestem w stanie o siebie zadbać. Dawał mi poczucie bezpieczeństwa. Uważałam, że znakomicie się uzupełniamy. Jude odgarnął mi włosy z ramienia i pocałował w kark. – O czym teraz myślisz? Wyciągnęłam szyję, zachęcając go do pocałunku. Zamknęłam oczy i poczułam mrowienie na skórze pod delikatnym naporem jego miękkich ust. – Skąd wiesz, że nie uwodzę cię tylko, żebyś pomógł mi się dostać do Idlewilde? – zapytałam z przekąsem. Zdawałam sobie sprawę, jak kokieteryjnie to zabrzmiało, ale bimber na tyle mnie rozluźnił, że ani trochę się tym nie przejęłam. Jude trącił mnie nosem w szyję. – Gdy blefujesz, drga ci lewa brew – odrzekł. – A przez całą noc nie drgnęła ani razu. Poza tym już ci obiecałem, że zaprowadzę cię do Idlewilde. Nie musisz już więc uciekać się do takich sztuczek. Odskoczyłam od niego z oburzeniem. – Moja lewa brew wcale nie drga. Jude przyglądał mi się z błąkającym się na ustach uśmiechem, jakby zastanawiał się, czy

powinien zdradzić coś więcej. – Gdy jesteś rozbawiona, kąciki twoich ust wyginają się figlarnie – kontynuował, chcąc najwyraźniej dowieść swojej racji. – A gdy jesteś zła, zaciskasz mocno wargi, a między twoimi brwiami pojawiają się trzy drobne zmarszczki. Uklękłam i położyłam ręce na biodrach. – Coś jeszcze? – spytałam ostrym tonem. Jude dotknął kciukiem nosa, próbując opanować śmiech. – Podczas pocałunku wydajesz z siebie coś w rodzaju mruczenia. Dobiega z głębi gardła i jest tak delikatne, że muszę dotykać twojej szyi, żeby je wyczuć. Teraz poczerwieniałam jak burak. – Powinniśmy pocałować się ponownie, może zauważę coś jeszcze – zaproponował Jude. – Marne szanse, zwłaszcza po tym, jak mnie obraziłeś! – Wcale nie jesteś obrażona. Drga ci lewa brew, czyli blefujesz. – Widząc moją wściekłą minę, Jude wzruszył tylko ramionami i rozłożył ręce, jakby chciał powiedzieć: „Nie mogłem się powstrzymać”. Zdałam sobie sprawę, że musiał mnie naprawdę często i uważnie obserwować, jeśli doszedł do tak szczegółowych wniosków. Próbowałam przypomnieć sobie wszystkie te sytuacje, gdy widziałam, jak mi się przygląda. Myślałam, że pilnował mnie, żebym nie uciekła, ale być może chodziło mu o coś innego. Może starał się mnie rozszyfrować. Niczym łamigłówkę. Może miał w tym jakiś głęboko ukryty cel. Ta myśl sprawiła, że zaczęłam szybciej oddychać. – W porządku – odezwałam się wreszcie. – Powiedzmy, że pozwolę ci się znowu pocałować. – Opadłam przed nim na czworaka, uśmiechając się kusząco. Nie straciłam jeszcze resztek rozsądku, ale alkohol przyprawił mnie o przyjemny szum w głowie. Czułam się ożywiona, rozpalona, a także odrobinę szalona. – Najpierw chcę jednak ustalić pewne reguły. – Zamieniam się w słuch. – Kiedy zorientowałeś się, że chcesz mnie pocałować? – To jedna z twoich reguł? – Zanim ustalimy co i jak, chcę poznać pewne fakty. – Rety, ależ jesteś wymagająca. Chcę tego, tamtego i kto wie, czego jeszcze. Uśmiechnęłam się szerzej. – Odpowiedz. Jude odchylił się do tyłu i podrapał po głowie, udając, że intensywnie próbuje sobie coś przypomnieć. – Nie spiesz się – powiedziałam słodkim głosem. – Im dłużej będziesz się zastanawiał, tym dłużej będziesz czekał na pocałunek. – Po raz pierwszy chciałem cię pocałować – Jude z namysłem potarł podbródek – w 7-Eleven, tuż po tym, jak odkryłem, że powiedziałaś Calvinowi, że jestem twoim chłopakiem. Nie zapomnę niechęci, jaka odmalowała się na jego twarzy, ale twoja mina była bezcenna. Nigdy nie widziałem, żeby ktoś tak bardzo starał się ukryć swoje zakłopotanie. Miałaś nas obydwu w garści. Chciałem cię pocałować i z tego, co pamiętam, zrobiłem to. Zmarszczyłam się, próbując sobie przypomnieć całą sytuację. – To miał być pocałunek? To ledwie całus, równie niewinny jak książeczka do nabożeństwa. – Nie chciałem być zanadto bezczelny. Szczerze w to wątpiłam. Im lepiej poznawałam Jude’a, tym mniej starał się zachowywać przede mną pozory skromności. Czułam, że wciąż jeszcze tkwią w nim resztki pewnego siebie, aroganckiego dzieciaka, jakim kiedyś był.

– Nie jestem typem dziewczyny, która flirtuje z zupełnie obcymi mężczyznami – oznajmiłam. – Wciąż nie wiem, co sprowadziło cię do Wyoming ani jak wszedłeś w spółkę z Shaunem. Jude przyglądał mi się przez chwilę w milczeniu. – Bardzo chciałbym ci powiedzieć o pewnych sprawach, ale nie mogę. Wiem, że to nie jest dobre wytłumaczenie, ale na lepsze w tym momencie mnie nie stać. Zależy mi na tobie, Britt. Chcę dla ciebie jak najlepiej. Przepraszam, że wciągnąłem cię w tę historię, i zrobię wszystko, co w mojej mocy, żebyś wróciła bezpiecznie do domu. Żadne z nas nie wspomniało jednak, co się wydarzy po moim powrocie do domu. Jude był poszukiwanym zbiegiem. Został uznany co najmniej za współsprawcę przestępstwa. A jeśli Korbie została odnaleziona przez Calvina, mogła zeznać policji, że Jude był jednym z jej porywaczy. Nie mieliśmy najmniejszego pojęcia, w jak poważnych kłopotach znajdował się teraz Jude. Póki co, nie chciałam myśleć o najgorszym. Nie chciałam myśleć o tym, co będzie potem. Koniec kropka. – Masz dziewczynę? – spytałam. Jude nie wydawał mi się facetem, który zdradzałby swoją dziewczynę, niemniej jednak było to uzasadnione pytanie. On wiedział, że z nikim się nie spotykam. Jeśli więc zamierzałam pozwolić sobie z nim na coś więcej – a wbrew własnemu rozsądkowi rozważałam taką ewentualność – chciałam wiedzieć, czy w całą sprawę nie był wmieszany jeszcze ktoś trzeci. – Nie – odpowiedział. – Tylko tyle? Po prostu „nie”? Żadnego wyjaśnienia? – Zadałaś mi jasne pytanie. Biorąc pod uwagę inne możliwości, czyli „tak” i „może”, uznałem, że ucieszysz się, gdy usłyszysz „nie”. – Nabijasz się ze mnie. Jude uśmiechnął się. – Nie mam dziewczyny, Britt. Mój ostatni poważny związek zakończył się rok temu. Nigdy nie zdradziłem żadnej z dziewczyn, z którymi się spotykałem. Jeśli mam ochotę na skok w bok, to znaczy, że coś w tym związku jest nie w porządku i jeśli nie potrafię tego naprawić, wolę się rozstać. Nie lubię krzywdzić ludzi. – Bardzo dobra odpowiedź, panie…? Jude przyjrzał mi się z wahaniem. – Van Sant. Jude Van Sant. Tak się naprawdę nazywam. – Wziął mnie za nadgarstek i kciukiem zaczął wolno kreślić kółka u nasady mojej dłoni. – Nie tak szybko – powiedziałam, kładąc mu palec na ustach, gdy pochylił się, żeby mnie pocałować. – Podoba mi się taka otwartość. Chciałabym poznać więcej twoich sekretów. – Niektóre rzeczy musisz odkryć sama – odparł Jude, po czym pociągnął szybko mnie na siebie.

ROZDZIAŁ 26 Poranne słońce wpadające przez korzenie drzewa oraz powoli wietrzejący z głowy alkohol sprawiły, że wspomnienia minionej nocy wróciły do mnie z zatrważającą jasnością. Leżałam sztywno na ziemi, a kolejne szczegóły mojego wczorajszego zachowania budziły we mnie coraz większe przerażenie. Całowałam się z Jude’em. Z facetem, który przetrzymywał mnie jako zakładniczkę. A to, że był przystojny, seksowny i opiekuńczy, nie miało żadnego znaczenia. Leżałam jeszcze przez kilka minut z zamkniętymi oczami, udając, że śpię, choć słyszałam, jak Jude wiercił się obok. Próbowałam wymyślić, co mam mu powiedzieć. Ale nie przychodziło mi na myśl nic właściwego. Co mi strzeliło do głowy, żeby pić bimber? To wszystko przez alkohol. Nie, to nieprawda. Jude podobał mi się także wtedy, gdy byłam stuprocentowo trzeźwa. Mogłam spróbować wmówić mu, że to wszystko wina alkoholu, ale nie mogłam oszukać samej siebie. Całowałam się z Jude’em, ponieważ sama tego chciałam. Było mi teraz wstyd, ale taka była prawda. Pomasowałam dłonią czoło i skrzywiłam się. Nie ma wyjścia, lepiej mieć tę niezręczną rozmowę jak najszybciej za sobą. – Co do ubiegłej nocy – zaczęłam, siadając, i nagle poczułam w głowie tępy ból. Z zaskoczeniem uświadomiłam sobie, że to mój pierwszy w życiu kac. Wprawdzie łagodny, ale bezsprzecznie kac. Pocieszałam się jedynie tym, że mój tata nie może na szczęście zobaczyć, jak srodze go rozczarowałam. Niestety mnie to poczucie upokorzenia nie mogło zostać oszczędzone. Udając, że jestem całkowicie skupiona na sznurowaniu butów, wpatrywałam się z uporem we własne nogi, unikając wzroku Jude’a. – To, co zrobiliśmy, było głupie. Bez wątpienia. Popełniliśmy błąd. – Kolosalny błąd. – Musiałam za dużo wypić i straciłam kontrolę. Żałuję, że nie da się tego cofnąć. Jude nie skomentował tego. – Byłam praktycznie półprzytomna, kiedy… zrobiliśmy to, co zrobiliśmy. Prawie nie pamiętam, do czego doszło. – Gdyby to tylko była prawda. W rzeczywistości moja pamięć zadręczała mnie szczegółowymi obrazami wczorajszej nocy. – Bez względu na to, co wydarzyło się między nami, powinieneś wiedzieć, że nie chciałam tego. To znaczy, normalnie się tak nie zachowuję. Gdy Jude wciąż nie odpowiadał, rzuciłam nerwowe spojrzenie w jego stronę. Przyglądał mi się badawczo, pełen rezerwy. Nie potrafiłam go rozgryźć. Wydawało mi się, że myślał tak samo jak ja. A może nie? Chciałam go zapytać o wiele rzeczy, ale się powstrzymałam. Nie zamierzałam szukać usprawiedliwienia swojego zachowania. Nie było istotne, co myślał Jude. To, co zrobiłam, było złe i kropka. A Jude był najgorszą możliwą osobą, z którą mogłam dopuścić się takiej głupoty. Jude usiadł i przeciągnął się leniwie niczym kot. Następnie ukląkł, zapiął dżinsy i posłał mi chytre spojrzenie. – Jak długo zajęło ci przygotowanie tej przemowy? – To nie była przemowa. – Zmarszczyłam się. – I niczego nie przygotowywałam. – Dobrze. To wyjaśnia, dlaczego to, co powiedziałaś, jest do bani. – Słucham? – Wcale nie byłaś pijana, Britt. Lekko wstawiona, zgoda, ale nie zapominaj, że ja

wypiłem pół butelki. Postaram się zapomnieć o twoich insynuacjach, że wykorzystałem to, że byłaś pijana. Ale jeśli tak całujesz się po pijaku, to już nie mogę się doczekać, by przekonać się, jak to robisz, gdy jesteś zupełnie trzeźwa. Wpatrywałam się w niego z otwartymi ustami. Nie wiedziałam, jak mam na to zareagować. Czy on się ze mną drażnił? W takiej chwili? – Kiedy po raz ostatni ktoś cię pocałował? – ciągnął dalej bez skrępowania Jude. – I nie mam tu na myśli niezobowiązującego, nic nieznaczącego, grzecznościowego całusa, o którym zaraz się zapomina. – Jak nasz pocałunek zeszłej nocy? – Udało mi się na chwilę wyrwać z odrętwienia, by odgryźć się Jude’owi. – Tak o tym myślisz? – Jude uniósł brew. – Ciekawe więc dlaczego, gdy zasnęłaś, powtarzałaś z jękiem moje imię? – Wcale nie! – Gdybym tylko miał kamerę. Kiedy po raz ostatni ktoś naprawdę cię pocałował? – powtórzył pytanie. – Na serio sądzisz, że ci powiem? – Twój były? – A jeśli tak? – To on nauczył cię poczucia wstydu i skrępowania w intymnych relacjach? Wziął od ciebie to, czego chciał, ale nigdy nie było go w pobliżu, kiedy chciałaś od niego coś w zamian, czy tak? Czego ty chcesz, Britt? – spytał mnie wprost. – Naprawdę zamierzasz udawać, że zeszłej nocy nic się nie wydarzyło? – Nie twoja sprawa, co zaszło między mną a Calvinem – wypaliłam w odpowiedzi. – A żebyś wiedział, Cal był naprawdę wspaniałym chłopakiem. Żałuję, że… że nie ma go tu teraz ze mną! – skłamałam. Jude wzdrygnął się, ale szybko odzyskał rezon. – Czy on cię kocha? – zapytał. – Co? – Skoro tak dobrze go znasz, powinnaś bez trudu odpowiedzieć na to pytanie. Czy Calvin cię kocha? Czy kiedykolwiek w ogóle cię kochał? Odrzuciłam do tyłu głowę w wyniosłym geście. – Wiem, co próbujesz zrobić. Krytykujesz go, ponieważ jesteś… jesteś o niego zazdrosny! – Masz cholerną rację, że jestem zazdrosny – warknął Jude. – Kiedy całuję dziewczynę, lubię wiedzieć, czy myśli o mnie, czy o palancie, który ją rzucił. Odwróciłam się, upokorzona, że domyślił się prawdy. Mogłam próbować temu zaprzeczać, ale Jude przejrzał mnie na wylot. Atmosfera między nami zrobiła się nagle nieznośnie gęsta. Nienawidziłam go za to, że wzbudził we mnie poczucie winy. A siebie nienawidziłam za to, że pozwoliłam, by sprawy zaszły tak daleko. Znano już przypadki ludzi, którzy zakochiwali się w swych porywaczach. To nie było prawdziwe uczucie, manipulował mną. Żałowałam, że nie mogę cofnąć się w czasie do chwili, zanim się pocałowaliśmy. Zanim go jeszcze poznałam. Jude zawiązywał buty. – Pójdę zastawić kilka pułapek i przy odrobinie szczęścia przyniosę nam śniadanie. Powinienem wrócić za kilka godzin. – A co z niedźwiedziem? – Dorzuciłem właśnie dwa duże kawałki do ognia. Niedźwiedź nie odważy się go

przekroczyć. – A co… z tobą? – starałam się powiedzieć to całkowicie obojętnym tonem. – Martwisz się o mnie? – Po twarzy Jude’a przemknął cierpki uśmiech. Ponieważ nie miałam pomysłu na żadną dostatecznie złośliwą ripostę, pokazałam mu język. Jude pokręcił głową. – Znowu gimnastykujesz swój język? Myślałem, że masz już dość po zeszłej nocy. – Niech cię piekło pochłonie! – Wybacz, kochanie, ale już w nim jesteśmy. Nie odezwawszy się więcej ani słowem, Jude pomaszerował w zasypany śniegiem las. *

Gdy wyszedł, postanowiłam przejrzeć nasz ekwipunek. Uznałam, że to zadanie zajmie mi na jakiś czas umysł i powstrzyma przed ciągłym analizowaniem wydarzeń minionej nocy. Nie potrafiłam się zdecydować, co tak naprawdę czułam do Jude’a. Nie chciałam przyznać, że wpakowałam się w sytuację, z której nie umiem znaleźć wyjścia. Tymczasem czekała nas całodzienna wędrówka do Idlewilde i chciałam się upewnić, jakim sprzętem dysponujemy na wypadek, gdyby znowu rozpętała się śnieżyca albo gdybyśmy napotkali jakieś inne nieprzewidziane przeszkody. Rozpięłam plecak Jude’a i podzieliłam jego rzeczy na trzy kategorie: pościel, jedzenie i narzędzia. Na dnie plecaka natrafiłam na małą płócienną torbę z kilkoma przedmiotami w środku. Nigdzie nie widziałam jednak zamka ani innego zamknięcia. Prawdę mówiąc, torba wyglądała tak, jakby została szczelnie zaszyta. Przez materiał wyczuwałam jakieś przedmioty, ale nie mogłam się do nich dostać. Nie powinnam czuć się zaskoczona, że Jude coś ukrywa – sam mnie przecież przekonywał, jak ważne jest posiadanie sekretów – ale gdy ostrożnie rozprułam szew torby, używając do tego ukradzionego z leśniczówki scyzoryka, i zobaczyłam jej zawartość, dokładnie tak właśnie się poczułam. Zaskoczona. Choć nie, nie zaskoczona. Raczej zszokowana. Osłupiała z niedowierzania. Przerażona. Wzięłam do rąk fotografię dziewczyny. To było niepozowane zdjęcie, zrobione z oddali, ale oczy dziewczyny zdradzały, że była świadoma całej sytuacji. Uśmiechała się szeroko do aparatu, a w jej wzroku czaiła się wyniosłość i pogarda, jakby tym pojedynczym, przeszywającym spojrzeniem chciała poniżyć cały świat. Lauren Huntsman. Dziewczyna, która zaginęła przed rokiem w kwietniu, gdy przyjechała z rodzicami do Jackson Hole na święta wielkanocne. Czemu Jude nosił w plecaku jej zdjęcie? I to w dodatku zrobione wyraźnie bez jej zgody. Zupełnie, jakby ktoś ją szpiegował. Zajrzałam ponownie do płóciennej torby i wyjęłam z niej kajdanki. Zrobiło mi się niedobrze. Po co mu kajdanki? Jedyne wyjaśnienie, jakie przychodziło mi do głowy, nie wróżyło nic dobrego. Następnie wyciągnęłam pamiętnik Lauren. Czułam, że nie powinnam czytać czyichś prywatnych zapisków, ale powiedziałam sobie, że tylko go przekartkuję w poszukiwaniu imienia Jude’a. Musiałam się dowiedzieć, co go z nią łączyło, choć przeczucie podpowiadało mi, że już to wiem. Idę dziś potańczyć. Uwaga, Jackson Hole, strzeż się. To będzie jedna z tych nocy. Plan A: Upić się. Plan B: Zrobić coś, czego potem będę żałować. Plan C: Zostać aresztowaną przez policję. Dodatkowe punkty za zrealizowanie wszystkich trzech postanowień. Nie mogę się

doczekać, by zobaczyć jutro minę M. Jeśli przynajmniej raz nie wybuchnie płaczem podczas obiadu, to znaczy, że nawaliłam. Dobra, lecę – życzcie mi powodzenia! XO Lauren Tyle. Pamiętnik urywał się na dacie siedemnastego kwietnia ubiegłego roku. Nie znalazłam w nim żadnej wzmianki na temat Jude’a. Ale ręce zaczęły mi się naprawdę trząść, dopiero gdy wyciągnęłam z torby ostatni przedmiot. Złoty medalik w kształcie serca. Jak przez mgłę pamiętałam jedną z konferencji prasowych po zniknięciu Lauren. Jej tata pokazywał w telewizji rysunek złotego medalika w kształcie serca, z którym córka nie rozstawała się, od kiedy była małą dziewczynką. Był przekonany, że musiała go mieć na sobie także w noc zaginięcia. Teraz stało się oczywiste, dlaczego Jude tak bardzo strzegł zawartości swego plecaka. Dowody jego winy były niepodważalne. Przypomniałam sobie jego rozmowę z Shaunem, którą podsłuchałam jeszcze w domku. Od razu wydała mi się niepokojąca, ale teraz, kiedy mogłam umieścić ich słowa w odpowiednim kontekście, poczułam, jak krew ścina mi się w żyłach. To ja tu dowodzę. Zabrałem cię ze sobą, żebyś zrobił tylko jedną rzecz. Skup się więc na tym. A potem nastąpiła zatrważająca odpowiedź Jude’a: Współpracowaliśmy ze sobą prawie przez rok. Pomyśl o tym wszystkim, co dla ciebie zrobiłem. Dokładnie rok temu zaginęła Lauren Huntsman. Czy Jude miał z tym coś wspólnego? Czy to on ją zamordował? Czy właśnie o tym mówił Shaun? Czy Jude najpierw uwiódł Lauren, tak jak uwiódł mnie? Zaczęło mi się kręcić w głowie. W moim gardle wzbierało kwaśne, mdlące uczucie. Na wspomnienie pocałunku z Jude’em miałam wrażenie, jakby ktoś oblał mnie lodowatą wodą. Przypomniałam sobie, jak leżałam pod nim, przyciśnięta jego ciężarem, jego bliskość wydawała mi się wręcz przytłaczająca. Myślałam o tym, jak przesuwał dłońmi po całym moim ciele. I podobnie jak wtedy, wstrząsnął mną teraz dreszcz. Ale zupełnie innego rodzaju. Czułam się obrzydliwie. Może planował najpierw mnie uwieść, a potem zabić? Nie powinnam mu nigdy zaufać. Gdy pięć minut później skończyłam upychać rzeczy Lauren i zapasy Jude’a do mojego plecaka, wciąż jeszcze byłam roztrzęsiona. Rozglądałam się wszędzie za mapą Calvina, ale Jude musiał wziąć ją ze sobą. Mniejsza o mapę. Wiedziałam, że Idlewilde znajduje się niecałe sześć kilometrów stąd, po drugiej stronie dwóch polodowcowych jezior. Łączyła je ze sobą wąska cieśnina, która pewnie będzie zamarznięta, więc na drugi brzeg będę mogła przejść po lodzie. Bałam się wędrować sama przez las, ale nie mogłam tu dłużej zostać. Nie miałam jak zaszyć płóciennej torby, więc Jude wkrótce by się zorientował, że odkryłam jego tajemnicę. A to wszystko by diametralnie zmieniło. Zarzuciłam plecak na ramiona. Miałam zamiar jak najszybciej się stąd ulotnić, ale tuż po wyjściu z naszego obozowiska coś kazało mi się nagle zatrzymać. Na widok pogniecionych gałęzi, które służyły nam jako rodzaj łóżka, ścisnęło mnie w brzuchu. Pomyślałam o tych wszystkich sytuacjach w ostatnich dniach, w których Jude starał mi się pomagać, szczególnie kiedy jeszcze żył Shaun. Odwracał jego gniew od mojej osoby i dodawał mi otuchy, gdy znajdowałam się na skraju rozpaczy. Robił, co tylko mógł, by poprawić mi nastrój. Czy ktoś mający w sobie tyle dobroci i życzliwości byłby zarazem zdolny do takiego okrucieństwa? Czy Jude naprawdę byłby w stanie zabić Lauren Huntsman? Wróciłam myślami do znalezionych dowodów. Jeśli nawet w ich obliczu próbowałam usprawiedliwiać Jude’a, to chyba rzeczywiście cierpiałam na syndrom sztokholmski.

Próbowałam sobie wmówić, że znam tego człowieka. Zignorowałam to, że jest zatwardziałym przestępcą, i wymyśliłam sobie romantyczną historyjkę o udręczonym bohaterze szukającym odkupienia. Cóż za potworny błąd. Koniec usprawiedliwień. Dowody mówiły prawdę. Ruszyłam szybko w przeciwnym kierunku do tego, w którym udał się Jude. On miał wprawdzie mapę, ale ja wzięłam wszystkie zapasy. Jude był doskonałym tropicielem, ale nie wytrzyma zbyt długo bez wody, koców, zapalarki i latarek. Poza tym liczyłam na to, że jeszcze przez jakiś czas nie wróci do obozu. Wczoraj upolowanie czegoś do jedzenia zajęło nam całe godziny. Jeśli będę miała trochę przewagi na starcie, na pewno dotrę przed nim do Idlewilde. A stamtąd zadzwonię na policję. Powiem im, że Lauren Huntsman wcale nie utonęła w jeziorze, ale została brutalnie zamordowana, i że mam pewne podejrzenia na temat tego, gdzie znajdują się jej zwłoki.

ROZDZIAŁ 27 Góry jeszcze nigdy nie wydawały mi się bardziej nieprzyjazne i złowrogie. Mroźna chmura przeciskała się między gałęziami drzew, pokrywając cały krajobraz niezwykłą lodową skorupą. Gęsty las nie dopuszczał tu promieni słonecznych, a poskręcane sylwetki nagich drzew płatały mi w półmroku rozmaite figle. Widziałam szkielety z wyciągniętymi ramionami, a z pomarszczonych, szarych pni spoglądały na mnie pełne gniewu twarze. Przejmująco zimny wiatr zawodził nad ziemią, wzbijając w powietrze tumany śniegu, które przypominały rozszalałe stada widmowych koni. Drzewa kołysały się niespokojnie, jakby wiedziały o czymś, o czym ja nie miałam pojęcia. Jakaś ręka złapała mnie nagle za kurtkę. Odwróciłam się ze stłumionym okrzykiem, by odkryć, że zaczepiłam tylko materiałem o sękate, kolczaste gałęzie krzaka. Uwolniwszy się z nich, przełknęłam nerwowo ślinę. Czym prędzej ruszyłam naprzód, przedzierając się na oślep przez zimne, mokre gałęzie. Z każdym kolejnym krokiem miałam wrażenie, że ktoś mnie obserwuje. Pod wpływem oblepiającej mi skórę mgły wstrząsnął mną konwulsyjny dreszcz. Niedźwiedzie i wilki. Nie przestawałam o nich myśleć, gdy brnęłam przez śnieg, z którego zeszłej nocy wiatr uformował ogromne, strome zaspy. Każdy szczyt takiej zaspy przypominał mi morską falę zastygłą w lodowatej bieli na chwilę przed tym, jak zaczyna się załamywać. Nieskończone zwały śniegu i gęsta mgła straszliwie ograniczały widoczność, więc nieustannie zerkałam na przyczepiony do biodra kompas. Co pewien czas upiorne zawodzenie wiatru sprawiało, że włosy stawały mi dęba na głowie. Na wszelki wypadek przystawałam i oglądałam się za siebie. Wkrótce całe moje ciało zaczęło jęczeć z bólu. Ostatni posiłek zjadłam wczoraj. Czułam się słaba i zdezorientowana. Coraz bardziej kusiło mnie, by zamknąć oczy i przestać walczyć z ostrym wiatrem. Wiedziałam jednak, że jeśli pozwolę sobie na chwilę odpoczynku, mój umysł pogrąży się w niebezpiecznym śnie. Śnie, z którego już nigdy się nie obudzę. Moje rękawice były kompletnie przemoczone. Buty i skarpety też. Miałam wrażenie, że palce u rąk i nóg zaraz zaczną same pękać z zimna. Poruszałam rękami, by pobudzić w nich krążenie i nieco je rozgrzać. Potarłam o siebie dłonie, choć nie wiedziałam, po co w ogóle się trudzę. Ból stanie się w końcu tępy, po czym przejdzie w swędzące odrętwienie, a potem przestanę już cokolwiek czuć… Nie. Byłam wdzięczna za ten ostry, szczypiący ból. To znaczyło, że jestem jeszcze przytomna. To znaczyło, że żyję. Ośnieżone kamienie usunęły mi się w pewnym momencie spod stóp. Próbując złapać równowagę, upadłam tyłkiem w mokry śnieg. Za każdym razem podniesienie się z ziemi przychodziło mi z coraz większym trudem. Otrzepałam się ze śniegu, choć to też wydawało mi się bezcelowe. Przecież i tak byłam już cała mokra i trzęsłam się z zimna. Gdy udało mi się wspiąć na jedno porośnięte drzewami wzniesienie, zaraz za nim wyrastało kolejne. I kolejne. Za gęstą zasłoną szarych chmur smętna kula słońca wędrowała powoli po niebie. Dotarła już do szczytu swojej drogi i zaczęła z wolna opadać ku zachodowi. Maszerowałam już cały dzień. Gdzie było Idlewilde? Czyżbym zabłądziła? Nie wiedziałam, czy przeć dalej naprzód, czy może lepiej zawrócić. Z każdą chwilą moje nadzieje topniały i pogrążałam się w coraz większej rozpaczy. Zdawało mi się, że te góry nie mają końca. Marzyłam o znalezieniu jakiegoś domku. Jakiegokolwiek. Marzyłam o grubych ścianach i ciepłym kominku. O tym, żeby uciec przed

porywistym i mroźnym wiatrem. Marzyłam o tym, by skryć się tam przed wiatrem i zimnem. Przed śniegiem i głodem. I przed śmiercią.

ROZDZIAŁ 28 Tej samej nocy, kiedy Calvin nauczył nas z Korbie posługiwać się tabliczką ouija, po raz pierwszy zostałam z nim sam na sam. Być może takie sytuacje zdarzały się już wcześniej, ale pamiętam, że tamtej nocy czułam się, jakbyśmy byli jedynymi ludźmi na świecie. Kochałam Calvina Versteega. Był całym moim światem. Zdawało mi się, że każde jego spojrzenie w moim kierunku i każde wypowiedziane do mnie słowo już na wieki pozostaną wyryte w moim sercu. – Muszę siku! Zaraz się posikaaaam! – zachichotała Korbie, odsuwając zamek namiotu. – Nie dobiegnę do łazienki. Chyba będę musiała obsikać twoje buty, Calvin! Calvin przewrócił oczami, gdy Korbie przeskakiwała z jednej nogi na drugą, trzymając się dłońmi w kroku. Jego tenisówki stały przed wejściem do namiotu, tuż przy moich japonkach. Pan Versteeg nigdy nie pozwalał nam chodzić po domu w butach. Wątpiłam, czy w równym stopniu przejmował się czystością wewnątrz namiotu, ale wszystkim nam weszło w nawyk, żeby zawsze przed wejściem do niego zdejmować buty. – Czemu ty się w ogóle z nią zadajesz? – spytał mnie Calvin, gdy Korbie wypadła na zewnątrz. Słyszeliśmy, jak histerycznie piszczy, biegnąc przez podwórko do domku. – Nie jest taka zła. – Ma najwyraźniej poważne ubytki szarych komórek. Nie miałam ochoty rozmawiać o Korbie. Wreszcie znaleźliśmy się z Calvinem sami. Siedział tak blisko, że mogłam go dotknąć. Dałabym wszystko, by móc się dowiedzieć, czy kogoś ma. Ale jak mógłby nie mieć? Każda dziewczyna byłaby przeszczęśliwa, mogąc się z nim spotykać. Odchrząknęłam i powiedziałam: – Nie wierzysz chyba na serio, że duchy zmarłych komunikują się z nami przez tabliczkę ouija, prawda? Bo ja w to nie wierzę – dodałam, wywróciwszy oczami, z nadzieją, że dzięki temu wyjdę na świetnie obeznaną z tematem. Calvin podniósł źdźbło trawy, które jedno z nas musiało wnieść niechcący do środka, i zaczął je przedzierać wzdłuż na zielone wijące się wstążki. Nie patrząc na mnie, odrzekł: – Gdy myślę o duchach, zastanawiam się przede wszystkim, gdzie przebywa teraz Beau. Beau był labradorem Versteegów, który zginął zeszłego lata. Nie wiedziałam, co mu się stało. Korbie nie chciała mi powiedzieć. Płakała przez okrągły tydzień, ale za nic nie chciała o nim rozmawiać. Spytałam więc mojego brata Iana, jak umierają psy. – Niekiedy giną potrącone przez samochód – odrzekł. – Albo zaczynają chorować na raka i po pewnym czasie trzeba je uśpić. Ale to nie był rak, ponieważ Beau zginął nagle. – Jest pochowany na podwórku przy naszym domu – wyjaśnił Calvin. – Pod gruszą. – To dobre miejsce na grób dla psa. – Chciałam objąć Calvina, ale bałam się, że mnie odepchnie. Najbardziej przerażało mnie jednak to, że zwyczajnie wyjdzie i stracę szansę na nawiązanie z nim bliższego kontaktu. Przysunęłam się do niego nieco bliżej. – Wiem, że bardzo kochałeś Beau. – Był świetnym psem myśliwskim. Położyłam drżącą rękę na jego kolanie. Czekałam z niepokojem, ale on ani nie odskoczył, ani mnie nie odtrącił. Spojrzał tylko prosto na mnie, a w jego zielonych, szklistych oczach widać było ból.

– Mój tata go zastrzelił. To było dla mnie kompletne zaskoczenie. Zawsze myślałam, że Beau został potrącony przez samochód. Wyobrażałam sobie pisk opon i jego bezwładne, połamane ciało na drodze. – Jesteś pewien? Calvin rzucił mi chłodne spojrzenie. – Dlaczego twój tata miałby zastrzelić Beau? Przecież to był najwspanialszy pies, jakiego znałam. – To prawda. Błagałam mojego ojca, żeby kupił mi psa, i marzyłam o czekoladowym labradorze, takim właśnie jak Beau. – Pewnej nocy Beau głośno szczekał i Larsenowie zadzwonili ze skargą. Obudził mnie dzwonek telefonu. Po chwili tata rozłączył się i krzyknął do mnie, żebym zamknął Beau w garażu. Było już po północy. Usłyszałem go, ale zaraz z powrotem zasnąłem. A potem rozległy się dwa strzały. Huk był tak duży, że przez chwilę myślałem, że tata wystrzelił ze strzelby w moim pokoju. Podbiegłem do okna. Tata kopnął Beau, by się upewnić, czy na pewno nie żyje, a potem po prostu zostawił go na trawniku. Nie włożył go nawet do żadnej skrzynki. Zasłoniłam dłonią usta. W namiocie było gorąco i duszno, lecz nagle zaczęłam się trząść z zimna. Pan Versteeg zawsze budził we mnie lęk, ale teraz przeistoczył się w moich oczach w przerażającego potwora. – Pochowałem Beau – opowiadał dalej Calvin. – Poczekałem, aż tata położy się spać, i poszedłem po łopatę. Kopałem przez całą noc. Beau był tak ciężki, że musiałem położyć go na taczce. Nie dałbym rady zanieść go samemu. Na myśl o Calvinie grzebiącym własnego psa zachciało mi się płakać. – Nienawidzę mojego taty – oznajmił Calvin niskim głosem, od którego dostałam gęsiej skórki. – To najgorszy ojciec, jaki istnieje – przyznałam. Mój tata nigdy nie zastrzeliłby psa. A już zwłaszcza z powodu szczekania. A szczególnie takiego psa, którego bym kochała. – Czasami zastanawiam się, czy duch Beau unosi się gdzieś w pobliżu – powiedział Calvin. – Czy wybaczył mi, że tamtej nocy nie zamknąłem go w garażu. – Oczywiście, że duch Beau przebywa wśród nas – odparłam, próbując go pocieszyć. – Założę się, że jest teraz w niebie i czeka tam na ciebie. Pewnie trzyma w pysku piłeczkę tenisową, żeby ci ją przynieść. Śmierć wcale jeszcze nie znaczy, że przestajesz istnieć. – Mam nadzieję, że masz rację, Britt – mruknął Calvin cichym, pełnym mściwości tonem. – I mam nadzieję, że mój tata po śmierci będzie całą wieczność smażył się w piekle.

ROZDZIAŁ 29 O zmierzchu zobaczyłam dym unoszący się nad wierzchołkami drzew. Półprzytomna ze zmęczenia zaczęłam brnąć w jego kierunku. Przez cały dzień szłam bez jedzenia i picia. Gdy wreszcie spomiędzy kłębiących się płatków śniegu wyłonił się górski domek, w pierwszej chwili pomyślałam, że to jakieś złudzenie. Okna jarzyły się złoto, a nad kominem wił się szary obłoczek dymu. To wydawało się zbyt piękne, by było prawdziwe. Zataczając się pod silnymi podmuchami wiatru, maszerowałam mozolnie zahipnotyzowana perspektywą ciepła i odpoczynku. Gdy znalazłam się na zasypanym śniegiem podjeździe, aż jęknęłam, zdumiona, jak dalece zawodziły mnie już własne zmysły. Przede mną w całej swej okazałości wznosiło się bowiem Idlewilde. Z okapu dachu, jeden obok drugiego, zwisały grube jak moje ramię sople lodu, tworząc coś w rodzaju odwróconego lodowego łańcucha górskiego. Dach pokrywała gruba warstwa śniegu. Wpatrywałam się pożądliwie w stojący przede mną dom. Przez rząd olbrzymich okien przemknął czyjś cień. Mężczyzna spoglądał w zamyśleniu na podwórko, popijając coś z kubka. – Calvin – z mojego gardła wydobył się przemarznięty, zduszony dźwięk. Potykając się, ruszyłam w stronę domku. Ślizgałam się i zapadałam w zaspach, lecz ani na chwilę nie spuszczałam oczu z drzwi. Bałam się, że jeśli choć na sekundę odwrócę wzrok, całe Idlewilde wraz z Calvinem rozpłynie się w zapadającym zmroku. Załomotałam w drzwi. Miałam wrażenie, że moje zmarznięte dłonie zaraz rozpadną się w drobny mak. Płacząc i krzywiąc się z bólu, drapałam w grube drewniane drzwi, lecz bez rezultatu. W końcu zaczęłam w nie kopać, powtarzając z płaczem imię Calvina. Drzwi nareszcie się otwarły i ujrzałam Calvina. W pierwszej chwili miałam wrażenie, że mnie nie rozpoznał, na jego twarzy widać było jedynie zmieszanie. Nagle jego oczy rozszerzyły się z niedowierzaniem. – Britt! Wciągnął mnie do środka, czym prędzej zdjął mi plecak i zaczął ściągać ze mnie przemoczoną kurtkę i rękawiczki. Byłam zbyt zmęczona, by w ogóle mówić. Zapamiętałam, że później Calvin zaniósł mnie do salonu i położył na kanapie przy kominku. Następnie przeszukał moje kieszenie, prawdopodobnie próbując trafić na jakieś wskazówki na temat tego, co się ze mną działo. Nic nie znalazłszy, zdjął mi buty i zaczął rozcierać stopy. Opatulił mnie ciepłymi, grubymi kocami i włożył czapkę na głowę. Potem zasypał mnie litanią pytań, które wywołały kompletny mętlik w moim zziębniętym mózgu. „Czy mnie słyszysz? Ile widzisz palców? Jak długo byłaś na zewnątrz? Jesteś sama?” Podniosłam do góry głowę i patrzyłam w zielone oczy Calvina, uspokojona jego profesjonalnym działaniem. Chciałam paść mu w ramiona i się rozpłakać, ale nie wiedziałam, jak zmusić moje ciało do jakiegokolwiek ruchu. Po policzku pociekła mi łza. Miałam nadzieję, że Calvin sam domyśli się słów, których nie byłam w stanie wypowiedzieć. Odnalazłam go. Od teraz wszystko będzie już dobrze. On się mną zaopiekuje. – Nie możesz zasnąć. – Calvin klepnął mnie w oba policzki. Kiwnęłam posłusznie głową, ale senność była ode mnie silniejsza. On tego nie rozumiał. Włożyłam całą moją energię, by się tutaj dostać. Nie miałam już na nic siły. Musiałam się przespać. Cały dzień szłam w mrozie, podczas gdy on siedział sobie w domku. Dlaczego mnie

nie szukał? Leżałam, co chwila tracąc przytomność, a Calvin w tym czasie kilkakrotnie wychodził z pokoju, po czym szybko wracał i budził mnie, trącając i potrząsając. Jak przez mgłę pamiętam, że w pewnym momencie wsunął mi pod język termometr. Chwilę później umieścił mi pod pachami butelki z ciepłą wodą, a na brzuchu położył coś przypominającego termofor. Kazał mi wypić kubek ziołowej herbaty i zaproponował coś słodkiego do zjedzenia, ale tylko pokręciłam głową. Chciałam jedynie, by zostawił mnie w spokoju i pozwolił mi wreszcie zasnąć. Wszystko inne mogło poczekać. – … zostań ze mną, Britt. Nie mogę, pomyślałam, ale te słowa rozpłynęły się we mnie. Calvin złapał mnie za głowę, zmuszając, bym spojrzała mu prosto w oczy. – Żadnego spania. … zostawię cię samej… się skupić. – Jego słowa wydawały się przytłumione, jakby dobiegały do mnie z długiego tunelu. Och, Cal. Westchnęłam, próbując wyrwać się z jego uścisku. Znów zaczął klepać mnie po policzkach. Ogarniała mnie coraz większa irytacja. Niechby wreszcie dał mi święty spokój. Odepchnęłabym go, gdyby tylko starczyło mi sił. – Puszczaj – wymamrotałam rozdrażniona, bijąc go słabo po rękach. – Dalej… walczyć. Zostań ze mną. Zaraz… rozgrzejesz. Calvin chwycił mnie za ramiona i potrząsał mną nieustannie, aż wreszcie wyczerpały się resztki mojej cierpliwości i rzuciłam się na niego ze złością: – Przestań, Cal, daj mi spokój! Wykrzyczawszy to, opadłam bezwładnie na kanapę. Byłam pozbawiona tchu i wyczerpana, ale za to w pełni przytomna. Calvin, który stał nachylony nade mną, wyraźnie się rozluźnił. Uśmiechnął się, głaszcząc mnie czule po policzku. – Znacznie lepiej. Wściekaj się, ile chcesz, jeśli tylko dzięki temu pozostaniesz przytomna. Nie możesz zasnąć, dopóki się nie zagrzejesz. – Kto tak mówi? – Pociągnęłam delikatnie nosem. – Serio? Zamierzasz się teraz ze mną kłócić? – Oczy Calvina złagodniały i odgarnął mi z twarzy wilgotne włosy. Sięgnął ręką pod koc i ścisnął mi tak mocno dłoń, jakby się bał, że może mnie nagle utracić. – Tak bardzo się o ciebie martwiłem, Britt. Korbie powiedziała mi wszystko. Wiem o Shaunie i Masonie. Zamrugałam kilka razy, myśląc, że musiałam się przesłyszeć. Mój umysł przetrawiał tę nową informację w straszliwie ospałym tempie. – Korbie? – Jest tutaj. Śpi na górze. Znalazłem ją w domku. Zostawili ją tam na pewną śmierć, Britt. Dotarłem do niej w samą porę. Nie miała żadnego jedzenia. Dojdzie do siebie, ale to jeszcze nie koniec. Próbowali zabić moją siostrę i moją… moją dziewczynę – dokończył łamiącym się nieznacznie głosem. – Gdyby którejś z was coś się stało… – Calvin urwał i odwrócił głowę, lecz zdążyłam zobaczyć płonący w jego oczach gniew. Calvin odnalazł Korbie. No oczywiście. Przecież to Cal. Kochał Korbie i kochał też mnie. Zrobiłby wszystko, żebyśmy były bezpieczne. Ale jeśli mnie kochał i byłam jego dziewczyną, to dlaczego nie wrócił, żeby i mnie odnaleźć? Podniosłam się i oparłam plecami o poduszkę. Wciąż byłam zdrętwiała z zimna i poruszałam się jeszcze dość niezdarnie, ale pomimo tego zaczęłam wyswobadzać się spod

koców. – Muszę zobaczyć się z Korbie – oznajmiłam. – Rano – odparł Calvin. – Znalazłem ją dopiero dzisiaj. Była w kiepskim stanie. Majaczyła, była przerażona, a do tego jeszcze się zraniła. Potknęła się na schodach i potłukła sobie plecy oraz łokieć. Nie pozwalała mi się dotknąć, ciągle wrzeszczała i nazywała mnie Shaunem. Dałem jej tabletkę nasenną, żeby się uspokoiła. Teraz musi się dobrze wyspać. Ty zresztą też. Chcesz tabletkę na sen? Mama zostawiła tu w zeszłe wakacje całe opakowanie, jeszcze nie są przeterminowane. – Nie, chcę tylko zobaczyć się z Korbie. Calvin próbował położyć mnie z powrotem na kanapie, ale nie pozwoliłam mu na to. Musiałam zobaczyć się z przyjaciółką. Musiałam przekonać się na własne oczy, że wszystko z nią jest w porządku. – No dobrze, możesz się z nią zobaczyć – ustąpił wreszcie Calvin – ale przyprowadzę ją tutaj. Powinnaś odpoczywać. Zrobię ci kolację, a potem pójdę po Korbie. – Przeciągnął dłońmi po twarzy, ale zdążyłam zauważyć, że nagle zwilgotniały mu oczy. – Byłem przygotowany na najgorsze, Britt. Odnalazłem Korbie cudem i myślałem, że nie będę miał już tyle szczęścia, żeby ciebie też odszukać. Myślałem, że… Moje życie… Bez ciebie… Łzy popłynęły mi po twarzy, a gardło ścisnęło mi się ze wzruszenia. Calvin mnie kochał. Nic się nie zmieniło. W takiej chwili niezwykle łatwo było zapomnieć o smutku i cierpieniu, jakich przysporzył mi w przeszłości. Całkowicie mu wybaczyłam. To było dla nas jak nowy początek. – Boję się, Cal. – Przysunęłam się bliżej niego. – On… Mason… wciąż tam jest. – Nie nazywałam go Jude’em. Wyjaśnienie zmiany imienia wszystko by tylko zagmatwało. Calvin zdecydowanym ruchem skinął głową. – Wiem, ale nie pozwolę, żeby was skrzywdził. Gdy tylko drogi staną się przejezdne, zabiorę stąd ciebie i Korbie. Pójdziemy na policję i o wszystkim opowiemy. Potrząsnęłam głową, jakby chcąc powiedzieć, że wcale jeszcze nie wie o wszystkim. – Mason zabił… – Oblizałam wargi. Nie sądziłam, że wypowiedzenie tych słów okaże się takie trudne. Przyznanie, że Jude zamordował Lauren Huntsman, nie było dla mnie łatwe, ponieważ wskazywało z całą jaskrawością na koszmarny błąd, jaki popełniłam w jego ocenie. Zaufałam mu. Całowałam się z nim i pozwoliłam mu dotykać całego mojego ciała. Jude pieścił mnie tymi samymi rękami, którymi bezlitośnie zamordował bezbronną dziewczynę. To było okropne i upokarzające. Gdybym mogła cofnąć się w czasie i zmienić tylko jedną rzecz w mojej przeszłości, zmieniłabym właśnie to, że od razu nie poznałam się na jego prawdziwym, odrażającym charakterze. – Ćśś – szepnął Calvin, kładąc mi delikatnie palec na ustach. – Jesteś przy mnie bezpieczna. Przeszłaś prawdziwy koszmar, ale już jest po wszystkim. Nie pozwolę, żeby cię jeszcze kiedyś skrzywdził. Zapłaci za to, co ci zrobił. Trafi do więzienia, Britt. Już nigdy więcej nie będziesz musiała go oglądać. Próbowałam szukać pocieszenia w niewzruszonej pewności siebie Calvina, a także wyrzucić z pamięci gorący, podniecający pocałunek Jude’a. Cokolwiek się między nami wydarzyło, było kłamstwem. Jude mnie oszukał. Nie mogłam o tym zapominać. Wszelkie uczucia, jakie byłam zdolna dla niego żywić, opierały się na kłamstwie i musiałam je usunąć z własnego organizmu niczym komórki rakowe. – Mason zamordował w górach dziewczynę i mogę to udowodnić. – Wreszcie. Powiedziałam to. I choć czułam się podle, wiedziałam, że postępuję słusznie. Nie zamierzałam chronić Jude’a. – Zabił Lauren Huntsman. Zajrzyj do mojego plecaka, znajdziesz tam wszystkie

dowody. Calvin wpatrywał się we mnie z niedowierzaniem. – Zabił… Lauren? – wyjąkał wreszcie, najwyraźniej równie zdumiony jak ja w chwili, kiedy to odkryłam. – Pamiętasz? Zaginęła w zeszłym roku w Jackson Hole. Trąbili o tym na okrągło w wiadomościach. – Poczułam ogromną ulgę, mogąc zwierzyć się z tego sekretu komuś innemu. – Pamiętam – odrzekł Calvin, wciąż wyglądając na zszokowanego. – Jesteś tego pewna? Przymknęłam oczy, czując, że znów ogarnia mnie znużenie i zaczyna mi się kręcić w głowie. – Zajrzyj do plecaka. Jest tam wszystko, czego trzeba, żeby dowieść jego winy. Medalion Lauren, jej pamiętnik i fotografia będąca potwierdzeniem, że Mason ją śledził. Calvin skinął głową, najwyraźniej wstrząśnięty. – W porządku, zaraz to zrobię. A ty się połóż i odpocznij, dobrze? Podszedł do okna i wyjrzał na ośnieżone lasy otaczające Idlewilde. Położył rękę na karku i zaczął go intensywnie uciskać. Widziałam, że coś go niepokoi, i to sprawiło, że znowu poczułam ciężar w piersi. Calvin nie przypuszczał, że będziemy musieli stawić czoła mordercy. – Masz moją mapę? – spytał, nie obracając się do mnie. – Korbie powiedziała, że mi ją ukradłaś. Nie jestem na ciebie zły, ale potrzebuję jej z powrotem. – Nie, Mason ją ma. On mnie szuka, Cal. Zabrałam dowody wskazujące na to, że zabił Lauren Huntsman. Nie pozwoli mi z nimi uciec. Idlewilde jest zaznaczone na mapie. Wydaje mi się, że przyjdzie tutaj. – Nawet jeśli, to nie uda mu się wejść do środka – odparł złowieszczo Calvin. – Mając mapę, może się szybko przemieszczać bez obawy o to, że zabłądzi. – Nie mogłam sobie darować, że oddałam mapę Jude’owi. Co za bezmyślność. Dlaczego tak łatwo mu uwierzyłam? – Jaką ma broń? – spytał Calvin. – Jest nieuzbrojony. Ale silny. I inteligentny. Prawie tak inteligentny jak ty. Calvin podszedł do biurka po drugiej stronie pokoju i wysunął górną szufladę. Wyjął z niej pistolet, załadował go i włożył za pasek spodni. Wiedziałam, że Versteegowie trzymają w Idlewilde broń. Pan Versteeg miał pozwolenie na noszenie ukrytej broni, a Calvin spędził praktycznie całe dzieciństwo na polowaniach. Cal wbił we mnie wzrok i powiedział: – Prawie robi wielką różnicę.

ROZDZIAŁ 30 Calvin przyniósł mi na kolację rosół z kurczaka i chleb, po czym poszedł obudzić Korbie. Gdy zobaczyłam ją na szczycie schodów, nie mogłam się opanować. Czym prędzej odstawiłam na bok tacę z jedzeniem, odrzuciłam koce i podbiegłam do niej. Półprzytomne, zaszklone oczy Korbie ożywiły się nagle na mój widok. Rzuciłam się jej na szyję, a ona zaczęła głośno szlochać. – Myślałam, że umrę – jęknęła. – Byłam pewna, że cię zabili. – Nikt nie zginął – powiedział Calvin i byłam prawie przekonana, że przewrócił zdegustowany oczami, widząc nasze wzruszenie. – Nie miałam nic do jedzenia – tłumaczyła dalej Korbie. – Zostawili mnie na pewną śmierć. Umarłabym, gdyby nie odnalazł mnie Calvin. – To chyba oczywiste, że cię odnalazłem – zauważył. – Mason powiedział mi, że zostawił ci dwa batoniki musli i manierkę z wodą. To prawda? Krótkie, pełne zakłopotania spojrzenie w kierunku jej brata potwierdzało, że o tym akurat Korbie mu nie wspomniała. – Tak, ale to było tyle co nic! Nie wystarczyło na przeżycie dwóch dni. Poza tym batoniki były stęchłe i zmusiłam się, żeby je zjeść. Tym razem jednak melodramatyzm Korbie w ogóle mi nie przeszkadzał. Przytuliłam ją jeszcze mocniej. – Okropnie się cieszę, że żyjesz i jesteś bezpieczna. – Próbowaliśmy zadzwonić na policję, ale telefon stacjonarny jest głuchy, a komórka Calvina nie ma zasięgu – poinformowała mnie Korbie. – Mój brat zamierza odnaleźć Masona i Shauna i zaprowadzić ich na komisariat. Zatrzymanie obywatelskie, co nie, Calvin? Oni idą na piechotę, a on ma skuter śnieżny. Powiedziałam mu, że planują wydostać się z gór i uciec ukradzionym samochodem, więc jutro z samego rana wyruszy patrolować drogi. Nie ujdzie im to płazem. – Ale przecież Shaun… – zaczęłam kompletnie skołowana. – Zrobię wszystko, co w mojej mocy, żeby ich zatrzymać – przerwał mi Calvin. – Jedno mogę wam obiecać. W żadnym razie nie wydostaną się z Teton. Chyba że związani w bagażniku mojego samochodu. Zamrugałam, wpatrując się w niego. Dlaczego zachowywał się, jakby Shaun ciągle żył? Przecież go zastrzelił, a zwłoki spalił wraz z leśniczówką. Widziałam to na własne oczy. – Calvin znalazł skuter porzucony na poboczu drogi. Ale miał szczęście, nie? – ciągnęła dalej Korbie. – Kluczyki były w stacyjce. Calvin znalazł też krótkofalówkę. Według niego skuter należał prawdopodobnie do strażnika leśnego. Próbował nawet wezwać pomoc przez krótkofalówkę, ale ktoś ją musiał zniszczyć. – Calvin miał dużo szczęścia – mruknęłam, a wzdłuż kręgosłupa przebiegł mnie zimny dreszcz. Cal znalazł przecież skuter przy leśniczówce. Dlaczego nie powiedział o tym siostrze? Dlaczego kłamał? Zamierzał udawać, że wcale nie zabił Shauna? Policja z pewnością zrozumiałaby to, co zrobił. W końcu Shaun był przestępcą. Poza tym Calvin strzelił do niego w obronie własnej. No właśnie. Rzecz w tym, że nie. Jak wielokrotnie przypominał mi Jude, gdy Calvin pociągnął za spust, Shaun był nieuzbrojony. *

Położyłam się do łóżka zupełnie zdrętwiała, ale nie z zimna. Calvin przez cały wieczór uważnie mnie obserwował, pilnując, bym nie poszła spać, dopóki temperatura mojego organizmu nie osiągnie bezpiecznego poziomu. Mimo że widziałam, jak Calvin sprawdza dokładnie wszystkie zamki w drzwiach, bałam się ciemności oraz tego, co – lub kto – może z niej wyjść, gdy będziemy spali. Jude znajdował się gdzieś w lesie. I choć zaryglowane drzwi mogły stanowić dla niego przeszkodę, to na pewno nie zdołają go powstrzymać. Cała jego przyszłość zależała od zniszczenia dowodów świadczących o tym, że jest mordercą. Miałam przeczucie, że Jude był teraz wyjątkowo zdeterminowany. Calvin umieścił mnie w sypialni niedźwiedziej na drugim piętrze u szczytu schodów. Nocowałam w tym pokoju podczas wszystkich moich poprzednich wizyt w Idlewilde. Pani Versteeg urządziła każdą sypialnię zgodnie z jakimś motywem przewodnim i tak oto w mojej znajdowało się drewniane łóżko z baldachimem z kołdrą w niedźwiedzie wzorki, dywanik udający niedźwiedzią skórę oraz oprawione w ramki fotografie niedźwiedzi. Na jednym ze zdjęć niedźwiedzica bawiła się z dwójką młodych, a inne przedstawiało ryczącego grizzly z obnażonymi kłami. Nagle zaczęłam żałować, że nie dostałam pokoju Korbie z motywem ryb. Nie miałam ochoty przypominać sobie wczorajszego spotkania z grizzly… ani tego, co nastąpiło później z Jude’em. Leżałam w łóżku, słuchając kroków Calvina na dole. Wyłączył telewizor i zaczął patrolować dom. Zgasił wszystkie światła wewnątrz budynku, ale te na zewnątrz pozostawił włączone. Oświetlały teraz niczym reflektory wszystkie wejścia prowadzące do domku. Nikt, jak obiecał mi Calvin, nie zbliży się do Idlewilde niezauważony. Gdy powoli już zaczął mnie morzyć sen, rozległo się pukanie do drzwi sypialni. – Cal?! – zawołałam, siadając nagle na łóżku i podciągając pościel pod szyję. Calvin uchylił ze skrzypieniem drzwi. – Obudziłem cię? Odetchnęłam z ulgą. – Nie. Wejdź. – Poklepałam materac tuż obok mnie. Cal nie włączał światła. – Chciałem tylko sprawdzić, czy u ciebie wszystko w porządku. – Jestem trochę wystraszona, ale przy tobie czuję się bezpieczna. – Mimo że Jude zaimponował mi swymi umiejętnościami oraz determinacją, Calvin bił go na głowę. Jeśli Jude odnajdzie Idlewilde i spróbuje się tu włamać, Cal z pewnością go powstrzyma. Tak przynajmniej sobie powtarzałam. – Nikt się tu nie dostanie – zapewnił mnie, a fakt, że tak jak za dawnych czasów potrafił odgadywać, o czym myślę, dodał mi wielkiej otuchy. – Masz jeszcze jakąś broń? – zapytałam. – Może na wszelki wypadek powinnam nosić przy sobie pistolet? Materac się ugiął, gdy Cal usiadł obok mnie. Miał na sobie spraną bluzę sportową Highland High School Rams. W ubiegłym roku pożyczałam ją od niego niezliczoną ilość razy i kładłam się z nią spać, by móc wdychać podczas snu słony, cudowny zapach Calvina. Nie widziałam jej od ośmiu miesięcy, odkąd wyjechał do Stanfordu. Wydało mi się dziwne, że nie zastąpił starej licealnej bluzy nową z uniwersytetu. A może miał bluzę Stanfordu, tylko była w praniu. A może nosił starą bluzę, ponieważ nie był jeszcze gotów zapomnieć o przeszłości i o tych, którzy tak wiele dla niego znaczyli. To była wielce pocieszająca myśl. – Umiesz posługiwać się bronią? – spytał Calvin. – Ian ma pistolet, ale nigdy z niego nie strzelałam.

– Więc będziesz chyba bezpieczniejsza bez broni. Słuchaj, Britt, jestem ci winien przeprosiny. – Zamilkł, spuścił wzrok i powoli odetchnął. Mogłam przerwać panującą ciszę jakimś żartobliwym lub niefrasobliwym komentarzem, ale uznałam, że nie będę mu ułatwiać zadania. Zasługiwałam na to. Bardzo długo czekałam, by wreszcie usłyszeć te słowa. – Przepraszam za to, co zrobiłem. Nigdy nie chciałem cię zranić – oznajmił Calvin łamiącym się od emocji głosem i odwrócił się, ukradkiem wycierając łzy. – Zdaję sobie sprawę, że wyglądało to tak, jakbym chciał przed tobą uciec, jakbym nie mógł się doczekać, kiedy wreszcie opuszczę miasto i cię zostawię. Wierz mi lub nie, ale okropnie się bałem wyjeżdżać na studia. Mój tata wywierał na mnie olbrzymią presję. Bałem się, że go zawiodę. Czułem, że muszę jak najszybciej odciąć się od domu i zacząć żyć po swojemu. Musiałem udowodnić ojcu, że zasłużyłem na pieniądze, jakie wpakował w moją naukę. Dał mi nawet niezwykle szczegółową listę rzeczy, które powinienem zrobić, żeby sprostać jego oczekiwaniom – dodał z goryczą. – Wiesz, jak brzmiały jego ostatnie słowa, które wypowiedział do mnie przed wyjazdem? „Tylko nie bądź ciotą. Ani mi się waż tęsknić za domem”. Mówił serio, Britt. Dlatego nie przyjechałem do domu ani na Święto Dziękczynienia, ani na Boże Narodzenie. Żeby pokazać mu, że jestem mężczyzną i nie muszę zaraz lecieć do domu, gdy będzie mi ciężko. A poza tym nie chciałem go widzieć. Ścisnęłam Calvina mocno za rękę. Aby go nieco rozweselić, ujęłam go za podbródek i uśmiechnęłam się szelmowsko. – Pamiętasz, jak zrobiliśmy raz laleczkę voodoo, gdy byliśmy mali? Udawaliśmy, że to twój tata, i na zmianę wbijaliśmy w nią szpilki. Calvin parsknął śmiechem, ale jego głos nadal pozostawał bezbarwny. – Ukradłem z szuflady jego skarpetki, wypchaliśmy je watą i czarnym flamastrem narysowaliśmy na nich jego twarz. Korbie wzięła szpilki z pudełka mamy z przyborami do szycia. – Nie pamiętam nawet, czym twój ojciec tak nas wkurzył. Calvin zacisnął szczęki. – W siódmej klasie podczas meczu koszykówki spudłowałem rzut osobisty. Po powrocie do domu ojciec kazał mi potrenować rzuty do kosza. Powiedział, że nie wpuści mnie do środka, dopóki nie trafię tysiąc razy. Na zewnątrz był mróz, a ja miałem na sobie tylko koszulkę i szorty. Ty i Korbie patrzyłyście na mnie przez okno i płakałyście. Gdy skończyłem, był już późny wieczór. Cztery godziny – Calvin mruknął przygnębiony sam do siebie. – Kazał mi marznąć tam przez cztery godziny. Teraz sobie przypomniałam. Gdy Calvin wszedł wreszcie do domu, był cały w purpurowych plamach, usta miał sine i szczękał zębami. Przez te cztery godziny pan Versteeg ani razu nie wyjrzał nawet, by zobaczyć, co się dzieje z jego synem. Cały ten czas spędził w swoim gabinecie przy laptopie, siedząc plecami do okna, które wychodziło na podjazd. – Jeszcze mi za to podziękujesz – powiedział do Calvina, klepiąc go po zmarzniętych ramionach. – W następnym meczu nie przydarzy ci się ani jedno pudło. Zobaczysz.

ROZDZIAŁ 31 – Przykro mi, że twój tata był dla ciebie taki surowy – powiedziałam do Calvina, splatając z nim dłonie, by dodać mu otuchy. Calvin nie zszedł z mojego łóżka. Siedział sztywno, wpatrując się w ścianę, jakby wyświetlano na niej film przedstawiający jego nieszczęśliwe dzieciństwo. Dopiero dźwięk mojego głosu wyrwał go z transu. – Był? – Wzruszył ramionami. – Nadal jest. – W tym roku przynajmniej udało ci się uciec przed nim do Kalifornii – dodałam wesoło, pociągając go delikatnie za rękaw. Kiedyś Calvin dziękował mi, że jestem w stanie zwykłym żartem lub pocałunkiem uwolnić go z jego mrocznych, melancholijnych nastrojów. Teraz więc czułam się w obowiązku udowodnić mu, że pewne rzeczy się nie zmieniły. – Odległość musiała zrobić swoje. Bat twojego ojca tak daleko jeszcze nie sięga. – Tak – zgodził się beznamiętnym głosem. – Ale nie chcę więcej o nim rozmawiać. Chcę, żeby między nami było tak jak dawniej. Nie pomiędzy mną a ojcem – wyjaśnił zaraz. – Między nami. Tobą i mną. Chcę, żebyś znowu mi zaufała. Słowa Calvina uderzyły mnie z niespodziewaną siłą. Nasza rozmowa zaczęła zadziwiająco przypominać tę, którą wyobrażałam sobie przed kilkoma dniami w drodze do Idlewilde, gdy jeszcze nie byłam świadoma czyhającego w górach niebezpieczeństwa. Fantazjowałam o tym, że Calvin pragnie do mnie wrócić. Przysięgałam sobie, że nie dam mu się przebłagać, dopóki nie odpokutuje za to, co mi zrobił. Ale chęć zemsty już mi przeszła. Byłam zmęczona tymi wszystkimi gierkami. Calvin ujął mnie za podbródek i przysunął do siebie moją twarz. – Myślałem o tobie co noc w akademiku. Wyobrażałem sobie, że cię całuję. Dotykam. Marzył o mnie. Wiele kilometrów stąd, w małym pokoju, w którym nigdy nie byłam. Cal podzielał moją sekretną fantazję. Czyż nie tego właśnie chciałam? Żartobliwie złapał mnie za kark i wciągnął na swoje kolana. – Dobrze jest mieć cię przy sobie. Pragnę cię, Britt. Calvin pragnął być ze mną. To powinna być romantyczna chwila, powinnam czuć muzykę w sercu, ale myślami bez przerwy wracałam do tego wszystkiego, przez co niedawno przeszłam. Przed zaledwie kilkoma godzinami stanęłam na progu Idlewilde przemarznięta i bliska śmierci. Nie doszłam jeszcze w pełni do siebie. Czemu chciał tego właśnie teraz? Nie obchodziło go, jak się teraz czuję? – To twój pierwszy raz? – spytał. – Boli tylko odrobinę. – Przycisnął usta do mojego policzka. – A przynajmniej tak słyszałem. Zawsze chciałam, by Calvin był moim pierwszym. Przez długie lata marzyłam o tym, że pewnego dnia pójdę główną nawą kościoła i spotkam się z nim przy ołtarzu. Mój pierwszy raz miałam przeżyć podczas podróży poślubnej, na plaży, w ciemnościach, z morskimi falami obmywającymi nasze ciała. Calvin wiedział, że chcę z tym poczekać. Dlaczego więc tak bardzo teraz naciskał? – Powiedz, że mnie pragniesz, Britt – wyszeptał. To idiotyczne, ale myślałam o wszystkim, tylko nie o odpowiedzi. Calvin nie pilnował przecież drzwi do domku. Czy byliśmy bezpieczni? Czy naprawdę tego chciałam? Pocałował mnie jeszcze mocniej, odrzucił poduszkę i przycisnął mnie do wezgłowia łóżka. Nagle jego ręce zaczęły wędrować po całym moim ciele: miętosiły moją koszulę nocną,

ściskały biodra, gładziły uda. Opadłam na plecy i podciągnęłam pod brodę kolana, próbując się przed nim zasłonić i zyskać nieco na czasie. Calvin zaśmiał się jednak cicho, interpretując moje zachowanie w niewłaściwy sposób. – Zgrywasz niedostępną. To lubię. – Zbliżył się do mnie, całując mnie mocno i boleśnie. Serce zaczęło mi szybciej bić, ale nie miało to nic wspólnego z podnieceniem. W moim gardle powoli wzbierało słowo „nie”. Nagle ujrzałam przed sobą błysk ciemnych oczu Jude’a. Było to tak realistyczne, że miałam wrażenie, jakby to on klęczał przede mną, a nie Calvin. Poderwałam się zupełnie zszokowana. Wpatrując się w Calvina, wytarłam wierzchem dłoni usta. Nigdzie nie widać było śladu Jude’a, ale nadal z niepokojem przyglądałam się Calvinowi, przerażona, że nagle zobaczę jego twarz. Czyżbym czuła, że się zbliża? Czy to w ogóle możliwe? Zerknęłam w kierunku drzwi, spodziewając się, że zaraz wejdzie przez nie Jude. Co dziwne, prawie na to liczyłam. Wtedy na pewno powstrzymałby Calvina. Nie. Pełna odrazy dla samej siebie wyrzuciłam z głowy tę myśl. Wcale nie pragnęłam Jude’a. Był przestępcą. Mordercą. Myśląc, że może mu na mnie zależeć, tylko się oszukiwałam. Calvin rzucił się na mnie z niecierpliwym pomrukiem. – Nie każ mi teraz przerywać. Odsunęłam się na skraj łóżka i opuściłam stopy na ziemię. Chciałam pozbyć się Calvina z pokoju, a Jude’a – z mojej głowy. – Nie, Calvin – powiedziałam stanowczo. Przyciągnął mnie do siebie brutalnie. – Będę dżentelmenem. – Jego usta całowały mnie po omacku. – Nie. Mój głos wreszcie przebił się przez jego rozmarzony nastrój, a na twarzy Calvina pojawił się wyraz niezrozumienia. – Zachowywałaś się, jakbyś tego chciała – rzucił oskarżycielskim tonem. Czyżby? Zaprosiłam go do środka, ale chciałam tylko porozmawiać i się przytulić. Nie prosiłam go o coś takiego. – Chyba nie chodzi o twojego chłopaka, co? – spytał z jękiem Calvin, przeczesując palcami włosy. – W liceum każdemu zdarza się skok w bok, Britt. „Jak tobie z Rachel?”, miałam ochotę zapytać. – Nic mu nie powiem – uspokajał mnie. – A ty na mur beton też mu się nie wygadasz. Więc co ci szkodzi? Nagle dotarło do mnie, że Cal nie wie przecież, że Mason z 7-Eleven nie jest tak naprawdę moim chłopakiem. Nie zdawał sobie też sprawy, że tamten Mason to ten sam, który uprowadził mnie i Korbie. Nie miał o tym wszystkim najmniejszego pojęcia. Ale nie zamierzałam mu tego teraz wyjaśniać. Calvin zachowywał się naprawdę dziwnie. Był zazdrosny i przerażający. Bałam się, co jeszcze może mu przyjść do głowy. Zastrzelił Shauna, a potem to zataił. Teraz zaś był w mojej sypialni i chciał robić ze mną rzeczy, na które wcale nie miałam ochoty. Coś się w nim zmieniło, ale nie potrafiłam dokładnie określić co. Z wyjątkiem tego, że po ośmiu miesiącach najwyraźniej wszystko o mnie zapomniał. – Nie masz mi nic więcej do powiedzenia? – spytał ze złością. – Tak po prostu mnie wyrzucasz? – Nie chcę się z tobą kłócić – odparłam cicho. Calvin zsunął się z łóżka i jeszcze przez kilka sekund wpatrywał się we mnie swymi przenikliwymi zielonymi oczami.

– Jasne, Britt, dla ciebie wszystko – oznajmił bezbarwnym głosem, w którym pobrzmiewało jednak poczucie przegranej i rozczarowania.

ROZDZIAŁ 32 Obudził mnie chłodny przeciąg. Zapomniałam zaciągnąć zasłon, zanim położyłam się spać. Podeszłam cicho do okna i rozsupłałam węzeł sznurka przytrzymującego tkaninę. A skoro już się przebudziłam, zatrzymałam się chwilę przy oknie, przyglądając się badawczo otaczającym dom drzewom. Żałowałam, że nie jestem w stanie wypatrzyć Jude’a w rozciągających się wokół ciemnościach. Byłam bowiem pewna, że gdzieś tam jest i idzie po mnie. Łukowatą wnęką poszłam do łazienki, która łączyła mój pokój z sypialnią Korbie. Stanęłam przy umywalce i ochlapałam twarz wodą. Po długim, wyczerpującym marszu do Idlewilde straszliwie bolały mnie mięśnie, a gdy zerknęłam w lustro, zobaczyłam z trwogą, jak okropnie wyglądam. Moja skóra była blada niczym wysuszone na słońcu drewno i niemal tak samo zszarzała. Miałam podkrążone oczy, a niemyte od kilku dni włosy były potargane i zmatowiałe. Przerażona tym widokiem, odwróciłam się plecami do lustra. Stałam przez chwilę na zimnych płytkach i rozmyślałam. W końcu uchyliłam drzwi do sypialni mojej przyjaciółki. Nie włączając światła, podeszłam po cichu do jej łóżka. Korbie spała na brzuchu, a jej głębokie, rytmiczne chrapanie tłumiła częściowo poduszka. Chciałam pogładzić ją po włosach, ale wiedziałam, że Calvin nie daruje mi, jeśli ją obudzę. Dlatego też wpełzłam tylko cicho na łóżko tuż obok niej i zapłakałam cicho. Tak bardzo cię przepraszam, powiedziałam do niej w myślach. Wyjazd w góry był moim pomysłem. Nigdy nie chciałam, żebyś przeze mnie cierpiała. Ani teraz, ani przedtem, gdy zaczęłam się spotykać z Calvinem. Żałuję, że ci o nas nie powiedziałam. Postąpiłam bardzo źle, ukrywając to przed tobą. Spotykaliśmy się z Calvinem prawie sześć miesięcy. Ale jako że znałam go całe moje życie – a większą jego część byłam w nim zakochana – miałam wrażenie, że trwało to znacznie dłużej. Calvin zawsze był dla mnie ważny, nawet kiedy nie byliśmy oficjalnie parą. Zależało mi na tym, by czuł się szczęśliwy, dlatego też zgodziłam się utrzymywać nasz związek w tajemnicy. W głębi serca bardzo mnie jednak bolało, że Calvin nie ma ochoty nazywać mnie publicznie swoją dziewczyną. Bolało mnie również to, że musiałam okłamywać moich przyjaciół, zwłaszcza Korbie, która była przecież siostrą Calvina. Aby poczuć się lepiej, powtarzałam sobie, że w związkach bardzo istotna jest sztuka zawierania kompromisów. Nie mogłam mieć wszystkiego. Musiałam pogodzić się z tym, że świat nie kręci się wokół mnie. To była nieodłączna część dorosłości. W końcu Korbie dowiedziała się o nas. Miało to miejsce podczas imprezy na basenie w zeszłe wakacje. Tej samej, podczas której Calvin pocałował Rachel. Wcześniej ustaliliśmy wspólnie, że w trakcie przyjęcia będziemy się zachowywać jak przy każdej innej okazji. On będzie się bawił ze swoimi znajomymi, a ja – z moimi. Jeśli wpadniemy na siebie, przywitamy się, tak jak zazwyczaj to robiliśmy, ale wszelkiego rodzaju flirty między nami są zabronione. Na imprezę kupiłam sobie czarny, jednoczęściowy kostium kąpielowy z wycięciami po bokach. Reszta dziewczyn na pewno założy bikini, a ja chciałam się wyróżniać. Wiedziałam, że Calvin będzie na mnie patrzył. Przed przyjęciem przebrałam się w kostium w pokoju Korbie i po jej minie od razu poznałam, że to był strzał w dziesiątkę. – Wymiatasz, mała! – zawołała z połączeniem podziwu i zazdrości w głosie. Korbie poprosiła mnie, żebym przyszła godzinę wcześniej i pomogła jej z ostatnimi przygotowaniami, więc zarzuciłyśmy na siebie normalne ciuchy i ruszyłyśmy do kuchni.

W pewnym momencie powiedziałam jej, że muszę skorzystać z toalety, i zakradłam się do pokoju Calvina. Wzięłam z drukarki kartkę papieru i napisałam do niego krótki liścik, którego słowa układałam sobie w głowie od kilku godzin. Nie byłam z niego tak do końca zadowolona, ale nie miałam czasu, żeby wymyślić coś lepszego. Dzisiaj, kiedy zobaczysz, jak gładzę się po ramieniu, wiedz, że właśnie o Tobie myślę. A gdy będę moczyć stopy w wodzie, to znaczy, że wyobrażam sobie, jak siedzimy tylko we dwoje w basenie i się całujemy. XOXO Britt Szybko, żeby czasem się nie rozmyślić, złożyłam kartkę na pół i wsunęłam ją do połowy pod poduszkę, po czym pobiegłam pomóc Korbie w kuchni. Tuż przed tym, jak zaczęli się schodzić goście, a ja rozkładałam parasole nad stolikami, Korbie wypadła z domu i podeszła do mnie, machając wściekle kartką przed moją twarzą. – Co to ma być? – Ja… to tylko… – zaczęłam się jąkać. – Skąd to wzięłaś? – Z poduszki Calvina, a myślałaś, że skąd? – Nie miałaś tego widzieć. – Od dawna panicznie bałam się nadejścia tego dnia. Miałam mnóstwo czasu, by przygotować sobie przeprosiny, ale teraz zwyczajnie zapomniałam języka w gębie. Korbie wybuchła płaczem. Zaciągnęła mnie przez podwórko za żywopłot z bzu. Nigdy nie widziałam jej tak zdenerwowanej. – Dlaczego mi nie powiedziałaś? – Korbie, strasznie cię przepraszam. – Naprawdę nie wiedziałam, co mam jej odpowiedzieć. Czułam się podle. – Jak długo jesteście razem? – Od kwietnia. – Trzeba mi było powiedzieć. – Korbie otarła łzy. – To prawda. Masz rację. Wiem, że postąpiłam źle. Czuję się okropnie. Korbie pociągnęła nosem. – Ukrywałaś to przede mną, bo myślałaś, że będę na ciebie zła? – Nie – odparłam zgodnie z prawdą. – Calvin nie był jeszcze gotowy, by powiedzieć o tym innym ludziom. – Myślisz, że cię wykorzystuje? Poczułam, że robię się czerwona na twarzy. Skąd to pytanie? I to jeszcze w taki wieczór, kiedy już sama z siebie czułam się wystarczająco niepewnie co do mojego związku z Calvinem. – Nie wydaje mi się. Nie wiem – odrzekłam pełnym żałości głosem. – Gdybyś musiała wybierać pomiędzy nami, wybierzesz mnie, prawda? – No pewnie – odpowiedziałam szybko. – Jesteś moją najlepszą przyjaciółką. Korbie spuściła wzrok i wzięła mnie za rękę. – Nie chcę się dzielić tobą z Calvinem. Nie podejrzewała nawet, że już niedługo wcale nie będzie musiała. Gdy Calvin wyjechał na studia, dla naszego związku oznaczało to początek końca. Otrząsnęłam się z tych wspomnień i wróciłam do teraźniejszości. Nie chciałam opuszczać łóżka Korbie, ale Calvin miał niebawem wyruszyć na obchód domu, więc naciągnęłam jej na ramiona koc, wyszłam z pokoju i zamknęłam za sobą drzwi. Byłam już w połowie drogi do mojego łóżka, gdy nagle zarejestrowałam coś dziwnego w kącie pokoju tuż za szafą. Ujrzałam przyciśniętą do ściany dużą ludzką sylwetkę, która niemal

całkowicie wtapiała się w mrok. Nim zdążyłam odzyskać oddech, intruz rzucił się na mnie, powalił na łóżko i lodowatą dłonią zdławił moje krzyki. – Ciszej, to ja, Jude. Zaczęłam wyrywać się jeszcze gwałtowniej, chcąc pokazać mu, że ani trochę mnie to nie uspokoiło. Zdołałam unieść nieco kolano i próbowałam wycelować w jego krocze, ale chybiłam o kilka centymetrów i walnęłam go tylko mocno w udo. Jude zerknął w dół, po czym popatrzył na mnie i poruszył ironicznie brwiami. – Niewiele ci brakło – szepnął. Aby zapobiec kolejnym atakom, szybko wspiął się na mnie i przygniótł mnie swym ciałem. Nie przebywał w Idlewilde zbyt długo. Kurtkę wciąż bowiem miał mokrą, a jego ciemny zarost lśnił od topniejącego śniegu. Opierałam się przygniatającemu ciężarowi jego ciała z wściekłym wrzaskiem, ale Jude na tyle szczelnie zaciskał mi usta, że Calvin nie zdołałby mnie usłyszeć, nawet gdyby stał na korytarzu z uchem przy drzwiach. Bardziej prawdopodobne, że krążył teraz na dole pomiędzy frontowymi a tylnymi drzwiami, zupełnie nieświadomy, że prawdziwe niebezpieczeństwo znajdowało się już wewnątrz domu. – Zaskoczona? – spytał Jude, pochylając się, tak aby za bardzo nie niosło jego głosu. Pachniał dokładnie tak samo, jak zapamiętałam: ogniskiem i żywicą. Tyle że ostatnim razem leżeliśmy tak blisko siebie dlatego, że byłam zupełnie nieświadoma, kim naprawdę jest, a co za tym idzie, pozwalałam mu na znacznie więcej. – Na pewno nie tak bardzo jak ja, kiedy wróciłem dziś rano do obozu, a po tobie nie było ani śladu. Mogłaś mi powiedzieć, że odchodzisz, nie musiałbym wtedy zabijać dla ciebie królika. Słyszałam w jego głosie z trudem hamowany gniew, który sprawił, że aż mnie skręciło w środku. Nie chciałam uwierzyć w to, że Jude mógłby zrobić mi krzywdę. Ale przecież zabił Lauren Huntsman. Był prawdziwym mistrzem, jeśli chodzi o ukrywanie swego charakteru. Podobnie jak większość psychopatów. Przypomniało mi to ludzi, którzy po odkryciu, że ich sąsiad jest seryjnym mordercą, wykrzykiwali zwykle zdumieni: „Ale to był taki miły człowiek!”. – Nie będziesz krzyczeć, Britt – poinformował mnie Jude tym samym śmiertelnie poważnym tonem. – Najpierw mnie wysłuchasz. A potem powiesz, gdzie są rzeczy, które mi ukradłaś. Na krótką chwilę wściekłość wyparła cały mój strach i bez zastanowienia popatrzyłam na niego wyzywająco spod uniesionych brwi. Naprawdę myślisz, że to zrobię, psycholu?, wydzierałam się na niego w myślach. Weź tylko rękę, a wrzasnę tak głośno, że popękają ci uszy! – Jak sobie chcesz – powiedział Jude w reakcji na moje rozpaczliwe próby uwolnienia się. – Ja będę mówił, a ty możesz słuchać. A twój przyjaciel na dole może dalej gapić się jak głupi w okno. Jak wtedy, gdy przeszedłem pod tymi wszystkimi reflektorami, które pozaświecał dookoła domu. Pomachałem mu nawet na powitanie. Słysząc jego drwiny, pełna oburzenia szarpnęłam się gwałtownie. Modliłam się, by Calvin przyszedł sprawdzić, czy u mnie wszystko w porządku, i strzelił Jude’owi prosto między te wstrętne oczy. Choć może tak było jednak lepiej. Może to i dobrze, że Jude lekceważył Calvina. Nie mogłam się doczekać, by zobaczyć jego minę, gdy wreszcie sobie uświadomi, że nigdy nie powinien wchodzić mu w drogę. Jeśli przyszedł tutaj mnie zabić, najpierw będzie musiał się zmierzyć z Calvinem. Jude jeszcze tego pożałuje. – Powiedziałaś, że mi ufasz, a potem zaczęłaś szperać w moich osobistych rzeczach. Zamiast od razu wyciągać pochopne wnioski i wiać, powinnaś mnie najpierw poprosić o wyjaśnienie – oznajmił Jude spokojnym, lecz zarazem wściekłym tonem. – Ale nie jestem pewien, czy w ogóle chciałaś usłyszeć jakiekolwiek wyjaśnienia. Pomyliłem się co do ciebie, Britt. Najwyższe wyrazy uznania za uśpienie mojej czujności. Niewielu osobom udała się ta

sztuka. Nieźle mnie wyrolowałaś. Czy od samego początku zamierzałaś przetrząsnąć moje rzeczy? Uwiodłaś mnie po to, by mieć pewność, że pomogę ci dotrzeć do Idlewilde? No cóż, zmarnowałaś tylko czas – mówił coraz bardziej zagniewanym głosem. – I chyba zupełnie straciłaś szacunek do samej siebie. Przecież obiecałem, że cię tu przyprowadzę, i mówiłem to zupełnie serio. Spojrzałam mu prosto w oczy i wyniosłym gestem odrzuciłam do góry głowę. Zgadza się. Cały czas udawałam. Ten pocałunek był tylko podstępem. Od razu poczułam się lepiej, kierując do niego w myślach te słowa. Nie dam mu tej satysfakcji, niech mu się nie wydaje, że kiedykolwiek mi na nim zależało, zwłaszcza jeśli zaraz miał nastąpić mój koniec. Tylko że oczy zaszły mi łzami i to zepsuło cały efekt. Próbowałam odwrócić głowę, by Jude nie zdążył zauważyć moich łez, wściekła, że akurat w takiej sytuacji zdarzyła mi się chwila słabości. Nie byłam pewna, czy płakałam ze strachu o własne życie, czy dlatego że słowa Jude’a otwarły we mnie świeżą ranę. Wczoraj w nocy, w obozowisku pod drzewem, wcale bowiem nie udawałam. Całowałam się z nim, ponieważ tego chciałam. Zaufałam mu. Natomiast zawód, jaki mi sprawił, odkrycie jego prawdziwej natury, sprawiły mi taki ból, jakby ktoś rozszarpywał mi serce na dwoje. – Teraz jeszcze płaczesz? Jesteś lepszą aktorką, niż podejrzewałem. – Jude zaśmiał się gorzko. – Płacz sobie do woli, i tak cię nie puszczę. Nie po tym, ile trudu mnie kosztowało, żeby cię wytropić. Nie odejdę, dopóki nie oddasz mi tego, co ukradłaś. Gdzie one są? – zażądał Jude, potrząsając mną ostro. – Gdzie jest medalion i pamiętnik? Pokręciłam stanowczo głową. Oddychałam ciężko przez nos, wpatrując się w niego gniewnie. Naszła mnie niespotykana wcześniej straszliwa ochota na przeklinanie. Przychodziły mi do głowy najgorsze, najobrzydliwsze słowa i pragnęłam jedynie mieć satysfakcję bluznąć nimi Jude’owi prosto w twarz. – Gdzie one są? – warknął ponownie, przygniatając mnie mocniej do materaca łóżka. Zacisnęłam powieki, myśląc sobie, że to już koniec. Jedną ręką zatykał mi usta, a drugą wsunął za moją głowę. Wystarczyło jedno mocniejsze szarpnięcie, żeby skręcił mi kark. Łapałam powietrze urywanymi, bolesnymi haustami. Było mi wstyd, że zwlekałam z modlitwą aż do ostatniej chwili, ale byłam już zdesperowana. Dobry Boże, gdy umrę, proszę, dodaj sił i otuchy mojemu tacie oraz Ianowi. A jeśli to rzeczywiście mój koniec, niech Jude zrobi to szybko i oszczędzi mi cierpienia. Nic takiego się jednak nie stało. W końcu ośmieliłam się otworzyć oczy. Jude pochylał się nade mną, a jego srogi, wściekły grymas zaczynał powoli znikać. Pokręcił głową z odrazą dla samego siebie i wyrazem rezygnacji wypisanymi na twarzy. Puścił mnie i przetarł dłońmi nabiegłe krwią oczy. Zgarbił się i zaczął cicho płakać, drżąc na całym ciele. Nie zabił mnie. Nadal żyłam. Leżałam obok niego na łóżku i sama nie mogłam zapanować nad płaczem. Moimi ramionami wstrząsały ciche, lecz gwałtowne spazmy. – Zabiłeś ją? – spytałam. – A tak myślisz? – Miałeś jej rzeczy. – A więc teraz to ja ją zamordowałem? – słowa Jude’a były podszyte goryczą. – Czy miałaś chociaż jakieś wątpliwości, czy też z miejsca uznałaś mnie za mordercę? Mam nadzieję, że przez wzgląd na to, co się wydarzyło między nami zeszłej nocy, poświęciłaś temu choć kilka chwil głębszego namysłu. – Widziałam w wiadomościach ojca Lauren Huntsman. Był przekonany, że jego córka miała na sobie ten medalion, kiedy zaginęła.

– Bo miała. Przełknęłam z trudem ślinę. Czy to przyznanie się do winy? – Po co ci kajdanki? – zapytałam. Jude się wzdrygnął. Liczył na to, że o nich zapomnę. Ale jak mogłabym zapomnieć? Kto normalny nosi ze sobą kajdanki? – Skułeś nimi Lauren? – ciągnęłam dalej. – Żeby nie mogła uciec? Żeby nie mogła się przed tobą bronić? – Uważasz, że jestem zdolny do okropnych rzeczy, dałaś mi to już jasno do zrozumienia – stwierdził Jude na wpół zirytowanym, na wpół znużonym głosem. – Ale nie jestem taki, jak podejrzewasz. Próbuję postąpić właściwie i dlatego właśnie tu jestem. Staram się złapać prawdziwego mordercę, a do tego potrzebuję rzeczy należących do Lauren. Kolejne niejasne próby usprawiedliwienia się. Miałam tego serdecznie dość. Nie wiedziałam już, w co mam wierzyć. Wiedziałam tylko, że jeśli po raz drugi popełnię ten sam błąd i znowu zaufam Jude’owi, nie tylko wyjdę na idiotkę, ale zapewne też skończę martwa. Jude może mnie przecież zwodzić… tylko po to, by wyeliminować mnie jako niewygodnego świadka. – Kim dla ciebie była Lauren? Jude przesunął trzęsącymi się dłońmi po twarzy. Zgiął się wpół, przygarbił ramiona i opuścił głowę, zupełnie jakby chciał się zasłonić przed dręczącymi go wspomnieniami – niewidocznymi, zaczarowanymi siłami, które atakowały go ze straszliwą mocą. – Nie zabiłem Lauren – oświadczył płaskim, bezbarwnym głosem. Siedział na skraju łóżka ze wzrokiem wbitym w pogrążoną w mroku ścianę. Nawet pomimo panujących ciemności widziałam, że jego oczy są nieobecne. – Kilka godzin przed zniknięciem nagrała mi wiadomość na poczcie głosowej. Powiedziała, że idzie się upić. Wiedziałem, że zrobiła to specjalnie, tak jak setki razy wcześniej. Chciała, żebym ją powstrzymał. Wiadomość odsłuchałem tuż po tym, jak mój samolot wylądował w Jackson Hole, ale najpierw chciałem wziąć prysznic i coś zjeść. Miałem już po dziurki w nosie, że za każdym razem muszę rzucać wszystko inne i ratować ją z kłopotów. Zignorowałem więc jej telefon. Chciałem, żeby choć raz sama posprzątała swój bałagan. – Jude wstrzymał na chwilę oddech i popatrzył na mnie pustymi, udręczonymi oczami. – Lauren była moją siostrą. Miałem się o nią troszczyć, ale ją zawiodłem. Nie ma dnia, bym nie myślał o tym, jak wyglądałoby teraz nasze życie, gdybym nie był takim egoistą. Lauren była siostrą Jude’a? Zanim zdążyłam poukładać sobie to wszystko w głowie, Jude podjął na nowo swoją opowieść: – Policja zrezygnowała w końcu z jej poszukiwań, ale ja się nigdy nie poddałem. Miałem jej pamiętnik i ślęczałem nad nim w poszukiwaniu jakichkolwiek wskazówek. Obszedłem każdy bar, klub, salon bilardowy i hotel w Jackson Hole, które mogła odwiedzić Lauren. Zanim przyleciałem na miejsce, reszta rodziny przebywała tam już od tygodnia, więc moja siostra miała mnóstwo czasu, by rozejrzeć się po okolicy. Ludzie musieli ją tu widywać. Ktoś musiał przecież coś zauważyć. Choć krytykowałem policję, że nie robi żadnych postępów w śledztwie, dysponowałem środkami, jakich oni nie mieli: pieniędzmi mojej rodziny. Płaciłem ludziom, by zaczęli mówić, i w końcu pewien barman przypomniał sobie, że widział, jak Lauren wychodziła z jego knajpy z jakimś kowbojem. Później wypuścił tę informację do prasy. Powiedział, że widział Lauren opuszczającą Silver Dollar Cowboy Bar w towarzystwie kowboja w czarnym stetsonie. Wpadłem w szał, ponieważ nie chciałem, by poszukiwany przeze mnie człowiek o tym wiedział. Zgodnie z opisem barmana szukałem dwudziestokilkuletniego mężczyzny, szczupłego, średniego wzrostu, ze złamanym nosem, blond włosami, niebieskimi oczami i noszącego

prawdopodobnie czarny kapelusz. Następnie przez kilka dni co wieczór przychodziłem do tego baru, aż w końcu pojawił się w nim Shaun. Pasował do opisu. Dowiedziałem się, jak się nazywa, sprawdziłem jego przeszłość i odkryłem, że niedawno przeprowadził się do Wyoming z Montany, gdzie miał na koncie kilka wykroczeń: drobną kradzież, napaść i zakłócanie porządku publicznego. Byłem niemal pewny, że znalazłem człowieka, którego szukałem. Rzuciłem studia, opuściłem przyjaciół i rodzinę, przeprowadziłem się do Wyoming i moim życiowym celem uczyniłem zdobycie zaufania Shauna. Wymyśliłem sobie fałszywą tożsamość i aby wkupić się w jego łaski, zacząłem popełniać drobne przestępstwa i zastraszać jego wrogów. Zrobiłbym wszystko, żeby Shaun mi wreszcie zaufał. Wierzyłem, że prędzej czy później zwierzy mi się z zamordowania Lauren. A kiedy już będę miał pewność, że to on jest winnym jej śmierci, zabiję go. Bardzo powoli – dodał zimnym, groźnym tonem, a oczy zapłonęły mu ciemnym blaskiem. Odzyskałam już na tyle siły, że cicho, tak aby Jude się nie zorientował, odsunęłam się do tyłu w poprzek łóżka. Cóż za sentymentalna historyjka. Może Jude doszedł do wniosku, że groźbami nic nie wskóra, i próbował podejść mnie z innej strony. Jego opowieść nie wyjaśniała jednak, w jaki sposób znalazł się w posiadaniu medalionu oraz fotografii zrobionej Lauren z ukrycia. Państwo Huntsmanowie byli pewni, że ich córka miała na sobie medalion w chwili śmierci. Jude musiał więc być przy tym, kiedy została zabita. A potem zdjął jej go z szyi. Ostrożnie zwiesiłam jedną nogę z łóżka, ale gdy postawiłam ją na ziemi, pod moim ciężarem skrzypnęła podłoga. Jude odwrócił się zaskoczony. Zastygłam w bezruchu. Mogłam zacząć krzyczeć, ale zanim Calvin dobiegłby na górę, Jude zdążyłby powalić mnie mocnym, śmiertelnym uderzeniem w głowę i uciec przez okno. – Mów dalej – zachęciłam go łagodnie, starając się ukryć zdenerwowanie w głosie. Ku mojemu zaskoczeniu Jude tylko zamrugał oczami i niczym pogrążony w transie, posłusznie zastosował się do mojej prośby. – Zabicie Shauna, jeśli oczywiście zamordował Lauren, miało być zakończeniem mojej misji. Shaun w pewnym momencie zaczął się przechwalać różnymi przekrętami, na przykład tym, że szantażował bogate, zamężne kobiety zdjęciami, które robił im, gdy były pijane. Byłem pewien, że jeszcze trochę, a opowie mi o Lauren. I wtedy obrabował subwaya i postrzelił policjanta. Shaun wpadł w histerię, nigdy nie widziałem, żeby tak się bał. Wiedział, że mamy poważne kłopoty. Gdy uciekał, był tak spanikowany, że potrącił dziewczynę przechodzącą przez ulicę. Chyba jej nawet nie zauważył. Jego reakcja na to, co się stało, powinna dać mi jednak do myślenia. Powinienem się jeszcze raz zastanowić, czy był zdolny do zabicia kogokolwiek wcześniej, ale nie chciałem przyznać się przed sobą do błędu. – Jude ścisnął palcami nasadę nosa, a na jego twarzy pojawił się grymas bólu. – Zbyt długo polowałem już na mordercę Lauren, by wrócić do punktu wyjścia. Po tym, jak Shaun strzelił do policjanta, musieliśmy uciekać. A co gorsza, w domku, w którym się ukrywaliśmy, zjawiłaś się ty wraz z Korbie. Zamiast zadbać w pierwszej kolejności o wasze bezpieczeństwo, wściekłem się, że pokrzyżowałyście mi plany. Zachowywałem się jak opętany. Kontrolowałem jedynie moją żądzę zemsty, która nakręcała mnie do wydobycia od Shauna przyznania się do winy. Wszystko podporządkowałem temu jednemu celowi. Jeśli to on zamordował moją siostrę, zamierzałem odpłacić mu tym samym i miałem gdzieś konsekwencje, jakie mogły mnie za to spotkać. Wiedziałem, że pójdę za to siedzieć, ale wydawało mi się to słuszne. Chciałem umrzeć. Zawiodłem Lauren i dlatego nie zasługiwałem na nic więcej. Jude oparł łokcie na kolanach, pochylił głowę i splótł dłonie na karku. Siedział bliżej drzwi niż ja, ale jeśli będę nadal małymi, cichymi krokami…

– Kiedy ty i ja połączyliśmy siły w celu wydostania się z tych gór, coś się ze mną stało. Wyparowała gdzieś cała moja wściekłość. Po raz pierwszy od wielu miesięcy miałem wreszcie kogoś poza duchem Lauren, kogo mogłem się trzymać. Chciałem być dla ciebie wsparciem, Britt. Powtarzałem sobie, że żywy jestem więcej wart niż martwy. Musiałem walczyć, ponieważ mnie potrzebowałaś. A gdy się pocałowaliśmy… – Jude otarł oczy wierzchem dłoni. Nagle przystanęłam. Nie spodziewałem się, że wzbudzam w nim takie emocje. Momentalnie poczułam w środku bolesny ucisk. Przełknęłam ślinę, próbując się oprzeć niebezpiecznie urzekającemu wspomnieniu wczorajszej nocy. Nie mogłam znów do tego wracać. Ale brakowało mi sił, by dłużej walczyć. Przymknęłam na krótko oczy, czując wzbierającą falę pożądania. Z nienasyconą wyrazistością przypomniałam sobie gładkość nagiej skóry Jude’a, migoczący blask ognia na jego ogorzałej twarzy. Zdawało mi się, że wciąż jeszcze czuję jego powolne, spokojne pieszczoty. Jude wiedział, jak mnie dotykać. Już nigdy nie zapomnę dotyku jego dłoni na mojej skórze. – A więc jednak wczorajsza noc coś dla ciebie znaczyła – powiedział cicho, przyglądając mi się zupełnie już przytomnymi oczyma. Nie wiedziałam, co o tym wszystkim myśleć. Nie byłam pewna, czy uwierzyć w jego opowieść. Kto normalny rzuca studia, żeby dokończyć śledztwo, które powinna prowadzić policja? Nawet jeśli Lauren była jego siostrą, to miałam spore wątpliwości, czy to usprawiedliwiało zastosowane przez Jude’a metody. Czy można usprawiedliwić wszystkie przestępstwa, które popełnił, aby zyskać zaufanie Shauna? Gdyby naprawdę zależało mu na wymierzeniu sprawiedliwości, przekazałby pamiętnik oraz medalion Lauren policjantom i pozwolił im dalej prowadzić śledztwo. – Skąd wziąłeś medalion Lauren? – zapytałam. – Znalazłem go w furgonetce Shauna tuż po tym, jak wzięliśmy was na zakładniczki. Poszedłem po twoje rzeczy do jeepa, ale najpierw przeszukałem dokładnie jego auto. Wiedziałem, że to może być moja jedyna szansa, żeby sprawdzić, co w nim trzyma. Medalion leżał w metalowej skrzynce pod siedzeniem. Była tam również fotografia Lauren, a także zdjęcia innych kobiet, ale nie potrafiłem myśleć o niczym innym, tylko o tym, że wreszcie znalazłem to, czego szukałem. Dowód na to, że Shaun znał Lauren. Dowód na to, że wybrał ją na swoją ofiarę, obserwował i fotografował, aż wreszcie ją zaatakował. Musiałem zaszyć medalion i zdjęcie wraz z pamiętnikiem oraz kajdankami w płóciennej torbie, którą mogłem ukryć przed Shaunem. To zabrało mi trochę czasu, dlatego tak późno wróciłem z rzeczami z twojego samochodu. Nadal nie wiedziałam, czy powinnam mu wierzyć. Jude udowodnił mi już, że potrafi być niesamowicie przebiegły. Może teraz też próbował mnie oszukać? – Jeśli powiem ci, gdzie jest pamiętnik i medalion, czy przysięgniesz, że oddasz je policji? – zapytałam. – Oczywiście – odparł pospiesznie. – Gdzie one są? Przyglądałam mu się uważnie, próbując odgadnąć, jakie myśli kryją się za jego oczami. Jego niecierpliwość wydała mi się podejrzana. – Nie mam rzeczy Lauren – odrzekłam wreszcie. – Dałam je Calvinowi. A ty niczego nie musisz przysięgać, ponieważ on przekaże je policji zamiast ciebie. Jude pobladł na twarzy ze strachu. Czułam, że serce wali mi jak oszalałe. Jego reakcja mogła oznaczać tylko jedno: przyznanie się do winy. Oczywiście, że przyszedł tu tylko po to, by wyłudzić ode mnie podstępem rzeczy Lauren. Był w końcu przestępczym geniuszem. Wymyślił całą tę misterną historyjkę, w której przedstawił siebie jako tragicznego bohatera, żebym niczym posłuszne

dziecko sama dostarczyła mu dowody do rąk. Odsunęłam się od niego. Jude potrząsnął zdumiony głową, jakby nie mógł uwierzyć, że przejrzałam wszystkie jego kłamstwa. – Nie powinnaś oddawać ich Calvinowi… – zaczął. Pukanie do drzwi sprawiło, że oboje równocześnie odwróciliśmy głowy. Z twarzy Jude’a w jednej chwili zniknął wyraz zaskoczenia. Zeskoczył z łóżka, zakradł się po cichu do drzwi i przyczaił gotowy do walki. Nie miał żadnej broni. Jeśli Calvin wejdzie do środka, Jude będzie musiał walczyć z nim gołymi pięściami. – Britt? Chciałem się tylko upewnić, czy u ciebie wszystko w porządku – odezwał się łagodnym głosem Calvin. Jude spojrzał na mnie i potrząsnął głową. Chciał, żebym się go pozbyła. Nie miałam czasu do namysłu. Jude’a prawie w ogóle nie znałam. Nie wiedziałam, czy mogę mu zaufać. Na Calvinie zaś mogłam polegać, zawsze się o mnie troszczył. Rozdarta patrzyłam rozpaczliwie na drzwi oraz na Jude’a czającego się tuż za nimi do skoku. Rozsądek podpowiadał mi, bym zaufała Calvinowi, ale serce chciało uwierzyć Jude’owi. Jedno moje słowo, a Cal albo sobie pójdzie, albo wtargnie do środka. Ostatecznie moje przedłużające się milczenie zdradziło, że nie mam pewności co do Jude’a. I sprowokowało zarazem Calvina do wejścia.

ROZDZIAŁ 33 Calvin wpadł do środka i odruchowo zasłonił się ramieniem przed ciosem. Pomimo tego siła uderzenia była jednak na tyle duża, że zrobił krok w tył i zachwiał się na nogach. Jude nie czekał, aż jego przeciwnik odzyska równowagę. Rzucił się na niego z tak mocno zaciśniętymi pięściami, aż żyły wyszły mu na szyi. Jednak Cal, zanim otworzył drzwi, wyciągnął broń i teraz zdążył wycelować oraz oddać strzał. Kula przeszyła ramię Jude’a. Szarpnęło nim gwałtownie, ale nawet to nie zdołało go powstrzymać. Z jakąś nieomal nadludzką determinacją zrobił jeszcze trzy kroki, aż w końcu Calvin uderzył go potężnie pistoletem i powalił na ziemię. Jude leżał na plecach, a wokół jego ramienia zaczęła się tworzyć kałuża krwi. Byłam tak zszokowana, że nie mogłam wydobyć z siebie głosu. Gapiłam się tylko z niedowierzaniem na nieruchome ciało Jude’a. Czy Cal go zabił? Calvin wpatrywał się w swego przeciwnika z nutą podziwu. Nagle go olśniło. – Co on tutaj robi? – zapytał, rozpoznając w Judzie mojego rzekomego chłopaka z 7-Eleven. – Zabiłeś go! – zawołałam struchlała z przerażenia. – Nie zabiłem. – Calvin dźgnął stopą żebra Jude’a. – Nie celowałem, żeby zabić. Poza tym użyłem małokalibrowych kul, żeby w razie czego spowodować jak najmniejsze obrażenia. Ale przecież to ten koleś ze stacji benzynowej. Twój chłopak. Co on tu robi? – Za… zastrzeliłeś go – wyjąkałam, mając kompletny mętlik w głowie. – A więc to jest Mason, już rozumiem. Mason, facet, który cię uprowadził i który ma moją mapę. Domyślam się, że tak naprawdę nie jest twoim chłopakiem? – skomentował szyderczo Calvin. – Jeśli zaraz czegoś nie zrobimy, wykrwawi się na śmierć! – Ciszej, bo obudzisz Korbie – skarcił mnie Calvin, okrążając powoli ciało Jude’a z wycelowanym w niego pistoletem. – Jest w szoku. Pomóż mi go związać, zanim dojdzie do siebie. – Związać? On musi trafić do szpitala! – Musimy go zatrzymać do czasu, gdy uda nam się skontaktować z policją. Przeprowadzamy właśnie obywatelskie zatrzymanie. Gdy już go zwiążemy, opatrzę mu ramię. Czego się boisz? Nic złego nam się nie stanie, najgorsze mamy już ze sobą. – Przecież on może umrzeć. – Czy to naprawdę byłoby takie złe? – spytał łagodnym głosem Calvin, który w takiej sytuacji, nawet jak na niego, wydawał mi się zdecydowanie zbyt spokojny. – Zostawił Korbie samą, żeby umarła, a ciebie zmusił do tego, żebyś prowadziła go przez góry podczas śnieżycy. Cudem przeżyłaś, Britt. A teraz zdobyliśmy dowód na to, że w zeszłym roku zamordował dziewczynę. Spójrz na niego. To nie ofiara, lecz morderca. Włamał się tutaj, żeby cię zabić, a potem pewnie też mnie i Korbie. Strzeliłem do niego w samoobronie. – W samoobronie? – powtórzyłam jak echo, potrząsając głową w osłupieniu. – On nie był nawet uzbrojony. I nie mamy żadnej pewności, że chciał nas zabić. Ale Calvin nie słuchał. – Idź do garażu i przynieś mi linę. Jest na półce po lewej stronie od drzwi. Trzeba go związać, zanim odzyska przytomność. Rozumiałam logikę, jaką kierował się Calvin, ale moje stopy były jak przyspawane do

podłogi. Nie potrafiłam się zmusić do tego, by związać człowieka, który wydawał się bliski śmierci. Z twarzy Jude’a odpłynęła cała krew i przypominał teraz bardziej ducha. Tylko krótkie, płytkie oddechy świadczyły o tym, że jeszcze żyje. Próbowałam przekonać samą siebie do rozumowania Calvina – Jude zasłużył sobie na to, co go spotkało – ale serce wciąż mnie wstrzymywało. A gdyby jednak umarł? Na to nie zasługiwał. Myśl, że mogłabym go bezpowrotnie utracić, kompletnie mnie rozbiła. Chciałam mu zadać tak wiele pytań, a teraz mogłam już nigdy nie uzyskać na nie odpowiedzi. Nie potrafiłam uwierzyć, że to może być koniec naszej wspólnej historii. Nie mieliśmy okazji wyjaśnić sobie pewnych spraw i dojść ze sobą do porozumienia. Calvin przestał się przyglądać Jude’owi i spojrzał na mnie z wyrazem zniecierpliwienia. – Lina, Britt. Cała roztrzęsiona wyszłam z pokoju. Calvin miał rację. Nie mogłam podchodzić do tego tak emocjonalnie. Musieliśmy aresztować Jude’a. Weszłam do garażu i wyciągnęłam się na palcach, żeby zdjąć z najwyższej półki linę. Znów naszły mnie jednak wątpliwości, czy związywanie Jude’a było naprawdę konieczne. Przecież nie mógł uciec. Gdy z wahaniem obracałam w dłoniach linę, zauważyłam na niej rdzawo-brązową plamę. Krew. Skrzywiłam się z obrzydzeniem. Czy Calvin używał tej liny podczas polowania? Zdrapałam paznokciem fragment zaschniętej krwi. Czy można taką liną skrępować człowieka mającego otwartą ranę? Odłożyłam ją z powrotem na półkę i wzięłam inną. Choć była nieco zakurzona, to z pewnością czystsza niż poprzednia. Wróciłam na górę, otworzyłam drzwi do mojej sypialni i natychmiast uderzył mnie kwaśny odór świeżej krwi. Cal rzucił na podłogę kilka ręczników, żeby się nie poślizgnąć, i zdołał wciągnąć Jude’a na łóżko. Prześcieradło zdążyło się już zabarwić na ciemnoczerwono. Niechętnie, ale podałam jednak Calvinowi linę. Przetrząsnął pospiesznie kieszenie Jude’a w poszukiwaniu broni. Nic nie znalazłszy, skrępował mu ręce w nadgarstkach i przywiązał je do ramy łóżka. To samo zrobił z nogami, krępując je w kostkach. Jude leżał teraz rozciągnięty w pozycji przypominającej gwiazdę, niczym osiemnastowieczny skazaniec, którego zaraz będą patroszyć i ćwiartować. – I co teraz? – spytałam, starając się powstrzymać wzbierającą falę mdłości. – Zatamuję krwawienie i poczekamy, aż się obudzi. *

Niecałe pół godziny później z drzemki wyrwało mnie głośne, siarczyste przekleństwo. Leżałam na kanapie w salonie z głową opartą o kolana Calvina, choć nie pamiętałam, jak to się stało, że się do niego przytuliłam. Gdy tylko z sypialni na górze dobiegł nas pełen bólu okrzyk, Calvin zerwał się na równe nogi, a moja głowa opadła bezwładnie na skórzaną kanapę. Ruszył zdecydowanym krokiem w stronę schodów. – Zostań tutaj – rozkazał mi, rzucając przez ramię ostrzegawcze spojrzenie. – Chcę porozmawiać z nim sam na sam. Napięcie w jego głosie sprawiło, że wzdrygnęłam się z niepokojem. Jeśli teraz pobije Jude’a, nie będzie to wyglądało zbyt dobrze w oczach policji, która przecież prędzej czy później się tu zjawi. Może nie dziś, ale na przykład jutro. A przy odrobinie szczęścia śnieg na drogach stopnieje i sami będziemy mogli poszukać pomocy. Wiedziałam, że Calvinowi nie spodoba się to, co powiem, ale najwyraźniej przestał logicznie myśleć. Gniew wziął nad nim górę. Zabił Shauna i bałam się, że zamierza to samo

zrobić z Jude’em. Nie uda mu się przecież zatuszować obu morderstw. Zaś fakt, że zachowywał się, jakby zamierzał to zrobić, dowodził jedynie, że cała ta sytuacja go przerosła. Musiał nabrać do niej dystansu i zacząć znowu trzeźwo myśleć. A ja musiałam mu w tym pomóc. – Calvin – odezwałam się. – Tylko nic mu nie zrób. Cal zatrzymał się na schodach i spojrzał na mnie spod zmrużonych powiek z zaciśniętymi wściekle szczękami. Stał tak sztywno, że przypominał w tej chwili kamienny posąg. – On skrzywdził moją siostrę. I ciebie. – Wcale mnie nie skrzywdził. Calvin zaśmiał się drwiąco. – Czy ty siebie w ogóle słyszysz? Ten facet cię uprowadził. Kazał ci iść jak więźniowi przez zasypane śniegiem góry. Jak miałam go przekonać – by nie wyjść na wariatkę, której wyprano mózg – że Jude ocalił mi życie? Traktował mnie z szacunkiem. Obiecał pomóc mi dotrzeć do Idlewilde, choć mógłby przecież porzucić mnie w lesie na pewną śmierć. Został ze mną, nawet gdy oddałam mu mapę Calvina. Byłam pewna, że gdybym od niego nie uciekła, towarzyszyłby mi aż do samego końca. – Nie mieszaj się do tego – powiedział. – Wiele przeszłaś w ostatnich dniach i nie myślisz jasno. – Ale to ja wiele przeszłam, Calvin – odparłam, wskazując na siebie palcem. – Więc chyba najlepiej wiem, co tam się wydarzyło, i proszę cię, żebyś zostawił go w spokoju. Niech policja się nim zajmie. Calvin obserwował mnie zdumiony z głową lekko przechyloną na bok. – Czemu go bronisz? – Nie bronię go. Proszę cię tylko, żebyś pozwolił zająć się tym policjantom. Od tego chyba przecież są. – On cię porwał, Britt. Słyszysz mnie? Złamał prawo i naraził cię na ogromne niebezpieczeństwo. To dowodzi całkowitego braku szacunku dla ludzkiego życia. Myślał, że ujdzie mu to na sucho. Wykorzystał cię i jeśli ktoś go nie powstrzyma, dalej będzie wykorzystywał osoby takie jak ty. – Osoby takie jak ja? – powtórzyłam z niedowierzaniem. Calvin machnął ze zniecierpliwieniem rękami. – Bezradne. Naiwne. Jesteś dokładnie takim typem dziewczyny, na jaki polują tacy ludzie. To drapieżnik. Wyczuwa ludzkie słabości i niedoświadczenie w taki sam sposób, w jaki rekin potrafi z wielu kilometrów zwietrzyć krew. Zagotowałam się z gniewu. Shaun i Jude nie uprowadzili mnie ze względu na mój brak doświadczenia. Shaun wybrał mnie zamiast Korbie właśnie dlatego, że według niego byłam silna, sprawna i znałam się na górach. Wziął mnie, ponieważ byłam na tyle sprytna, by przekonać go, że Korbie ma cukrzycę i powinniśmy ją zostawić. Skoczyłam na równe nogi. – Ależ ty jesteś głupi, Calvin. Wydaje ci się, że wszystko wiesz. Może powinieneś zapytać Shauna i Masona, dlaczego zabrali mnie ze sobą, a Korbie zostawili w domku. – Bo Korbie nawet w połowie nie jest tak uległa i bezradna jak ty – odparł stanowczym tonem Calvin. – Płyniesz przez życie, oczekując, że twój tata, Ian, nawet ja i pewnie też cała masa innych chłopaków, o których nie wiem, zawsze przyjdą ci na ratunek. Nie potrafisz zrobić wokół siebie ani jednej rzeczy i dobrze o tym wiesz. Mason z Shaunem zobaczyli cię i dostrzegli w tobie łatwy cel. Łatwowierną dziewczynę z niskim poczuciem własnej wartości. Korbie za nic nie wytrzymałaby z nimi tak długo jak ty. Walczyłaby, próbowała uciec.

– No przecież uciekłam! – zaprotestowałam. – Powiem ci, dlaczego Shaun i Mason cię wybrali – oznajmił Calvin całkowicie opanowanym głosem, co tylko jeszcze bardziej mnie rozwścieczyło. Nie mogłam już znieść jego niezmąconego spokoju oraz protekcjonalnego tonu. Zaczęłam się zastanawiać, co ja w ogóle w nim kiedykolwiek widziałam. To była kompletna pomyłka. Okazało się, że przez ostatnie osiem miesięcy mojego życia tęskniłam za zadufanym w sobie, egoistycznym palantem. Na ironię zakrawało, że Calvin przez ten czas próbował uciec przed swoim ojcem, ale nie dostrzegał tego, że stawał się dokładnie taki sam. Trudno było w ogóle stwierdzić, czy rozmawiam teraz z nim, czy z panem Versteegiem. – Ponieważ chcieli cię wykorzystać – mówił dalej Calvin. – Niektórych facetów, takich jak Mason, kręci dominacja nad dziewczynami. Dzięki temu czują się niezwyciężeni. Mason potrzebował cię, żeby móc cię kontrolować. Prychnęłam wściekle na znak sprzeciwu. Opis, jaki zaprezentował Calvin, zupełnie nie pasował do Jude’a. On nigdy nie próbował mnie kontrolować. Shaun – tak. Ale nie Jude. Calvin nigdy by mi nie uwierzył, ale podczas wędrówki przez góry wcale nie polegałam całkowicie na Judzie. Nie pozwolił mi na to. Przeżyłam dlatego, że Jude mi zaufał i sprawił, że uwierzyłam we własne siły. Przez te ostatnie kilka dni dojrzałam znacznie bardziej niż przez cztery lata liceum. – I to niby ja jestem tu głupi? – dodał na zakończenie Calvin. – Zamknij się – głos trząsł mi się z gniewu. – Nie potępiam cię, Britt. Facet zrobił ci wodę z mózgu. Gdybyś spojrzała na tę sytuację z odpowiedniej perspektywy, przestałabyś wreszcie szukać usprawiedliwień dla przestępcy. Bez przerwy stajesz w jego obronie. Gdybym nie znał cię lepiej, pomyślałbym, że się w nim podkochujesz. Nie spodziewałam się po nim czegoś takiego. Otworzyłam usta, by mu odpowiedzieć, ale nie przyszło mi do głowy nic sensownego. Czułam, jak robi mi się gorąco na twarzy. Oblałam się cała rumieńcem, aż po czubki uszu. Calvin to zauważył i jego pełna wyższości mina nagle gdzieś się rozpłynęła. Zdziwiony ściągnął brwi, a twarz przesłonił mu cień niepokoju. Przez krótką chwilę bałam się, że odgadł moją tajemnicę, ale zaraz się otrząsnął i po wyrazie odrazy oraz rozczarowania, jaki zdawało mi się, że dostrzegam w jego oczach, nie było już ani śladu. – Daj mi z nim dziesięć minut na osobności – powiedział beznamiętnym tonem i ruszył do góry po schodach. Opadłam na kanapę, objęłam rękami kolana i zaczęłam się kołysać w przód i w tył. Nagle zrobiło mi się zimno, mimo że kilka kroków dalej w kominku płonął ogień. Mój umysł spowijała dziwna mgła. Nie mogłam się skupić. Wiedziałam, że muszę powstrzymać Calvina, zanim posunie się za daleko. Ale jak to zrobić? Może Korbie byłaby w stanie na niego wpłynąć? Jednak ona spała odurzona tabletkami nasennymi, a gdybym ją obudziła, Calvin chyba zupełnie straciłby nad sobą panowanie. Poza tym nawet gdyby udało mi się ją docucić, szczerze wątpiłam, czy Korbie zechciałaby pomóc Jude’owi. Znała go przecież jako Masona, jednego ze swoich porywaczy. Nie mogąc się uspokoić, znów zerwałam się na równe nogi i pomaszerowałam do kuchni. Skoro nie potrafiłam oderwać myśli od tego, co działo się w tej chwili w pokoju na górze, chciałam przynajmniej zająć czymś ręce. Posprzątałam kuchnię i wyniosłam śmieci do pojemnika stojącego na zewnątrz tuż za tylnymi drzwiami. Gdy uniosłam pokrywę, z zaskoczeniem odkryłam na jego dnie kilka innych worków ze śmieciami. Sądząc po ich zapachu, leżały tu od kilku tygodni. Z tego, co wiedziałam, Versteegowie nie odwiedzali tej zimy Idlewilde. Nie mieściło mi się w głowie, żeby Calvin w ciągu kilku dni, jakie tu spędził, zdołał wyprodukować taką ilość śmieci. Czyżby Versteegowie zapomnieli opróżnić pojemnik, gdy wyjeżdżali stąd ostatnim razem pod koniec wakacji? To zupełnie nie pasowało do ojca Korbie.

Po każdym pobycie tutaj wynajmował firmę sprzątającą, która pozostawiała domek w stanie nieskazitelnej czystości. Zasępiona wróciłam do kuchni i zaczęłam otwierać kolejne szafki. Wszystkie były zapchane jedzeniem. Głównie śmieciowymi, ulubionymi przysmakami Calvina. Znalazłam płatki śniadaniowe Lucky Charms, suszoną wołowinę, pączki, krakersy Ritz i masło orzechowe. W miniony weekend pani Versteeg wysłała tu swoją asystentkę z zapasami żywności dla mnie i dla Korbie. Wszystkie przywiezione przez nią pudła z jedzeniem leżały nietknięte przy drzwiach na korytarz, tam gdzie je pozostawiono. To nie miało sensu. Dlaczego Versteegowie mieliby zostawiać domek w pełni zaopatrzony na zimę, jeśli w ogóle nie planowali tu przyjeżdżać? Można by pomyśleć, że ktoś w nim mieszkał przez wszystkie te miesiące. Dziwny dreszcz przeszedł mnie po plecach. Inne rzeczy również nie miały sensu. Pewne sprawy nie dawały mi od jakiegoś czasu spokoju. Tuż przed tym, jak Calvin zastrzelił Shauna, powiedział, że widywał go w okolicy. Ale jak to możliwe? Według Jude’a Shaun sprowadził się do Wyoming mniej więcej przed rokiem, natomiast Calvin większą część minionego roku spędził w Stanford. Kiedy więc miałby widzieć Shauna? W głowie zaświtała mi straszliwa myśl, ale natychmiast ją od siebie odepchnęłam. Nie mogłam zwątpić w Calvina. Nie zwątpię w niego. Co ze mną nie tak, że podejrzewam go o najgorsze? Nie miałam żadnego powodu, aby przestać mu ufać. Ale dokładnie właśnie tego zaczęłam szukać w dalszej kolejności. Motywów. Przyczyn. Dowodu na to, że ta przerażająca hipoteza, jaka powoli dojrzewała w moim umyśle, jest zupełnie pozbawiona logiki. Przeszukałam papiery leżące na biurku w salonie, mając nadzieję, że natrafię wśród nich na jakiś ślad tego, że ktoś w ostatnich miesiącach mieszkał w Idlewilde: rachunki, pocztę, gazety. Nic nie znalazłam. Co innego w łazience. Wewnątrz muszli klozetowej widać było różowawy okrąg wskazujący na to, że była ostatnio używana, ale nikt jej nie czyścił. Na kontuarze i umywalce znajdowały się plamy z zaschniętej pasty do zębów. Na lustrze widniały ślady po wodzie, która nie została wytarta. Wiedziałam, że pan Versteeg dopilnowałby tego, żeby domek został porządnie wysprzątany na zakończenie wakacji. Ktoś tutaj przebywał od czasu ich wyjazdu. Ktoś tutaj mieszkał zimą. Przełknęłam z trudem ślinę. Nie chciałam nawet myśleć, kto to mógł być. Wróciwszy do salonu, przeszukałam znacznie dokładniej szuflady biurka. Moją uwagę zwrócił szczególnie jeden skrawek papieru. Odcinek wypłaty ze Snake River Rafting Company. Został wystawiony piętnastego września ubiegłego roku na nazwisko Calvina, który przecież w tym czasie miał być na studiach. Zamknęłam oczy, próbując raz jeszcze przemyśleć to okropne, niewypowiedziane podejrzenie cisnące mi się do głowy. Cal? Nie, to niemożliwe. Macie O’Keeffe, przewodniczka podczas spływów kajakowych, która zaginęła we wrześniu ubiegłego roku, pracowała właśnie dla Snake River Rafting. Czy to tam poznał ją Cal? Czy to z jej powodu przestał do mnie dzwonić i ostatecznie ze mną zerwał? Czy spotykali się ze sobą, a potem się pokłócili i pewnej nocy po skończonej pracy, gdy on… Nie mogłam dokończyć tego zdania. Nie mieściło mi się to w głowie. Cal był w Stanford przez osiem miesięcy. Nie mógł więc zabić we wrześniu Macie. Nikogo nie mógł zabić. Ścisnęłam palcami nasadę nosa, by powstrzymać nadchodzący zawrót głowy. Wszystko to wydawało mi się nierzeczywiste, tak pokręcone, a zarazem sugestywne niczym jakiś koszmar. Jak to możliwe, by Calvin był mordercą? Zaczęłam jeszcze bardziej gorączkowo przekopywać szuflady biurka. Podniosłam zmiętą

ulotkę z wielkim napisem ZAGINĘŁA! Rozłożyłam ją, wygładziłam wszystkie zagniecenia i moim oczom ukazała się uśmiechnięta twarz Lauren Huntsman. Dziura na samej górze ulotki wskazywała na to, że była przybita gwoździem do drzewa albo słupa telefonicznego. Ekipy poszukiwawcze przeczesywały zapewne całe Jackson Hole i okoliczne tereny. Wszyscy ci ludzie szukali niestrudzenie zaginionej dziewczyny, a Calvin wziął sobie ulotkę na pamiątkę. Pamiątkę tego, co zrobił. A więc to prawda, pomyślałam osłupiała. Calvin cały czas ukrywał się w Idlewilde. Nic dziwnego, że próbował odwieść Korbie i mnie od tej wyprawy. Tutaj znajdowały się wszystkie jego sekrety. Jego kłamstwo stało teraz przede mną w całej okazałości i zdawało się wciągać mnie w swoje odmęty. Calvin okazał się zupełnie obcym człowiekiem. Był kłamcą. I mordercą.

ROZDZIAŁ 34 Musiałam wydostać Jude’a z Idlewilde. Musiałam wydostać stąd nas wszystkich. Nie byliśmy bezpieczni z Calvinem. Calvin. Okropne zbrodnie, jakie popełnił. O Boże, mam nadzieję, że nie zrobił tego wszystkiego z premedytacją. Musiało istnieć jakieś logiczne wytłumaczenie. Na pewno miał jakieś powody. Brakowało mi podstawowych informacji. Może nie było jeszcze za późno, żeby mu pomóc. Stanęłam na szczycie schodów i zobaczyłam, że drzwi do mojej sypialni są lekko uchylone. Dobiegał przez nie pełen wściekłości głos Calvina. – Gdzie jest mapa? Siedział na łóżku obok Jude’a, odwrócony do mnie plecami. W słabym, migoczącym świetle świeczki stojącej na nocnym stoliku widziałam, jak Jude dygocze na całym ciele, szarpiąc gwałtownie linami, którymi był skrępowany. Calvin zabandażował mu ramię, ale na tym jego pomoc medyczna się skończyła. W pokoju było otwarte okno i poczułam, jak chłodny przeciąg owionął mi nogi. Za kilka minut w sypialni zrobi się tak samo zimno jak na zewnątrz. Miałam nieprzyjemne przeczucie, że to zaledwie początek tortur, jakie Calvin zamierzał zaserwować Jude’owi. – Czemu tak bardzo zależy ci na tej mapie? – W głosie Jude’a słychać było, że jest wycieńczony z bólu. Miał chrapliwy i nierówny oddech. Calvin zaśmiał się ostro, a mnie włosy zjeżyły się na głowie. – Nie ty zadajesz tu pytania. Przez szparę w drzwiach zobaczyłam, że Calvin przechyla świeczkę nad nagim torsem chłopaka. Jude wciągnął gwałtownie powietrze, po czym wydał z siebie cichy, pełen bólu jęk. – Pytam raz jeszcze, gdzie jest mapa? Jude wygiął w łuk plecy i napiął mięśnie, próbując się uwolnić, ale bezskutecznie. Lina była zbyt mocna. – Ukryłem ją. – Gdzie? – Naprawdę myślisz, że ci powiem? – Jego opór był godny podziwu, biorąc pod uwagę, jak ogromnie musiał cierpieć. W każdym razie ta odpowiedź nie usatysfakcjonowała Calvina. Po raz kolejny przechylił świeczkę, a gorący wosk pociekł na obnażoną klatkę piersiową. Całe ciało Jude’a nagle zesztywniało, po czym wydał on z siebie następny jęk. Skronie i szyja błyszczały mu od potu, ale resztą jego ciała nadal wstrząsały dreszcze. – Trzy zielone kropki na mapie – wysapał ochrypłym głosem Jude. – Zapomniałeś je opisać. Tym razem to Calvin nagle cały się napiął. Nie odpowiedział, ale po zgarbieniu jego ramion poznałam, że komentarz Jude’a mocno go zaniepokoił. – Trzy zielone kropki, trzy opuszczone górskie chaty, trzy martwe dziewczyny. Dostrzegasz jakiś związek? – Ostry ton Jude’a sugerował, że to wcale nie było pytanie. – A więc porywacz próbuje przypisać mi kilka morderstw? – odezwał się wreszcie Calvin. – Jedna z zielonych kropek na twojej mapie to stara chatka traperów, gdzie turyści znaleźli uduszoną Kimani Yowell. Pozostałe dwie kropki oznaczają opuszczone górskie domki. A skoro już jesteśmy przy rozmaitych teoriach, to mam jeszcze jedną. Nie sądzę, by Kimani została zabita przez swojego chłopaka, i nie wierzę, żeby Macie O’Keeffe zamordowali

obozujący nad rzeką włóczędzy. A Lauren Huntsman nie wpadła pijana do jeziora i wcale nie utopiła się przez przypadek. – Jude’owi załamał się głos, gdy wymawiał imię siostry. Przełknął ślinę i starał się ukryć swoje emocje za przeszywającym, mrocznym spojrzeniem. – Moim zdaniem zabiłeś je wszystkie, a ich zwłoki porzuciłeś, żeby nikt ich nie znalazł. Calvin milczał. Oddychał coraz szybciej, a jego ramiona unosiły się rytmicznie do góry. Wciąż szukał właściwych słów, by odpowiedzieć Jude’owi. – Chyba tylko idiota sam sporządza fizyczny dowód na to, że jest mordercą – rzucił szyderczo Jude. – Podzieliłeś się swoją teorią z Britt? – spytał wreszcie Calvin, odzyskując niemal normalny głos. – Dlaczego pytasz? Jak daleko jesteś gotów się posunąć, żeby chronić swą tajemnicę? Zabiłbyś Britt, gdyby się dowiedziała? – To i tak nie ma znaczenia. – Calvin wzruszył ramionami. – Britt na pewno uwierzy mnie, a nie tobie. Całe moje ciało się napięło. Oparłam się plecami o ścianę, trzęsąc się ze strachu. Zrobiło mi się niedobrze. To nie był Calvin, jakiego znałam. Co się z nim stało? – Nie licz na to. Mam dość przekonujące argumenty – odparł Jude. – Najpierw myślałem, że to Shaun jest mordercą. Gdy go zastrzeliłeś, w pierwszej chwili wpadłem w rozpacz. Zabiłeś jedyną osobę, która mogła mi udzielić pewnych wyjaśnień. Zupełnie się tego nie spodziewałem. Mogłeś przecież związać Shauna i przekazać go policji, ale nie, ty go po prostu zastrzeliłeś. Bez mrugnięcia okiem. Domyśliłem się, że to nie był twój pierwszy raz. Zabiłeś już wcześniej. Wtedy zacząłem cię podejrzewać, ale pewność zyskałem dopiero, gdy zobaczyłem mapę i czapkę baseballową Cardinalsów, którą podarowałeś Britt. Miałam wrażenie, że ziemia usuwa mi się spod nóg. Cała dygotałam. Musiałam się stąd wydostać i pójść po pomoc. Ale na samą myśl, że znowu miałabym się znaleźć w zimnym, ciemnym i przerażającym lesie, poczułam, jak krew ścina mi się w żyłach. Zresztą jak daleko bym zaszła? Dwa, może trzy kilometry. Nie dożyłabym nawet wschodu słońca. – Kim jesteś? – zapytał wyraźnie zaintrygowany Calvin. – Nie jesteś policjantem ani nikim takim, bo miałbyś przy sobie odznakę i broń. – Calvin stanął nad Jude’em. – Coś ty za jeden? W jednej chwili Jude poderwał się do góry, a mięśnie na jego szyi oraz zdrowym ramieniu napięły się, gdy próbował zerwać mocno zawiązane liny. Wezgłowie łóżka zaczęło wreszcie trzeszczeć pod jego naporem. Ten dźwięk dodał tylko animuszu Jude’owi, który jeszcze mocniej naprężył klatkę piersiową, usiłując złączyć ręce i złamać ramę łóżka. Zaniepokojony tym Calvin szybko odłożył świeczkę na nocny stolik i sięgnął do biodra po znacznie skuteczniejszy instrument perswazji. Wycelował pistolet prosto w Jude’a i rozkazał: – Leż spokojnie albo zrobię ci kolejną dziurę. Jude go jednak ignorował i coraz gwałtowniej szarpał krępujące go liny, jego twarz była wykrzywiona z wysiłku oraz czystej nienawiści, a pot lał się z niego strumieniami. Drewniane słupki podtrzymujące baldachim łóżka jęknęły nagle rozpaczliwie. Calvin natychmiast oddał w powietrze ostrzegawczy strzał. Jude opadł bezwładnie na materac, dysząc ciężko. Wydał z siebie gardłowy, pełen udręki jęk i zrezygnowany rozpostarł ramiona, wracając do tej samej pozycji co poprzednio. – Jesteś tchórzem – zwrócił się do Calvina. – Nic dziwnego, że twój ojciec tak bardzo starał się zmusić cię do pracy. Wiedział, że w gruncie rzeczy jesteś zerem. O Korbie nie musiał się martwić, ona dobrze wie, jak dostać to, na czym jej zależy, ale ty musiałeś być dla niego

strasznym rozczarowaniem. Twój ojciec dobrze wiedział, że nigdy do niczego w życiu nie dojdziesz. I w głębi duszy ty też zawsze to wiedziałeś. – W ogóle mnie nie znasz. – Calvin nagle się wyprostował. – Nie mam czego żałować. Calvin przystawił Jude’owi pistolet do twarzy. Cały się trząsł. – Mogę sprawić, że zaraz przestaniesz gadać. – Zabiłeś te dziewczyny. Zabiłeś je. Przyznaj się. Przestań się ukrywać i bądź mężczyzną. Tak właśnie postąpiłby prawdziwy mężczyzna, Calvin. Przyznaj się do tego, co zrobiłeś. – A co cię to obchodzi, czy je zabiłem? – warknął gniewnie Calvin. – Przecież nie dbasz o los innych ludzi. Zostawiłeś moją siostrę na pewną śmierć. Jude odpowiedział ledwo słyszalnym, śmiertelnie chłodnym głosem: – Gdybym wiedział wcześniej, że Korbie to twoja siostra, trzymałbym ją przy życiu na tyle długo, żebyś na własne oczy mógł zobaczyć, jak podrzynam jej gardło. Calvin zacisnął z wściekłości szczęki i mocniej chwycił rękojeść pistoletu. – Powinienem cię zastrzelić tu w tej chwili. – Nie radzę. Wtedy nie dowiesz się, gdzie ukryłem mapę. Zanim tu przyszedłem, domyśliłem się, że zamordowałeś te dziewczyny. Uznałem, że nawet jeśli nie zdołam cię zabić, potrzebuję zabezpieczenia, tak aby nie ominęła cię kara śmierci. W Wyoming wykonują ją przy użyciu śmiertelnego zastrzyku. Nie żałuję zbyt wielu rzeczy, z wyjątkiem tego że nie dane mi będzie zobaczyć, jak puszczają ci zwieracze, gdy będą cię przypinać pasami przed egzekucją. Zadbałem o to, żeby policja znalazła mapę. Tego akurat możesz być pewien. – Kłamiesz. – Zdawało się, że Calvin nie przejął się zbytnio tą groźbą, lecz w jego głosie słychać było pewne wahanie. – Przeszukałeś mnie, więc wiesz, że nie mam jej przy sobie. Nie wziąłem jej ze sobą, bo nie chciałem ryzykować, że wpadnie z powrotem w twoje łapy, a wiedziałem, co tak naprawdę jest na niej zaznaczone: miejsca, w których porzuciłeś zwłoki swoich ofiar. – Jude mówił spokojnym, zrównoważonym głosem, ale dreszcze, jakie wstrząsały jego ciałem, oraz blada, spocona twarz wykrzywiona w grymasie bólu świadczyły o tym, że ogromnie cierpiał. Na prześcieradle wokół jego zranionego ramienia rosła wielka szkarłatna plama. – Masz wybór – odezwał się wreszcie Calvin. – Albo zaraz powiesz mi, gdzie jest mapa, i załatwię cię jednym strzałem w głowę, albo dalej będziesz próbował mnie zwodzić, a wtedy zafunduję ci najpowolniejszą i najbardziej wymyślną śmierć, jaką tylko zdołam. – Nic ci nie powiem. Jeśli mnie zabijesz, szybko lub wolno, staniesz się odpowiedzialny już za piąte morderstwo pierwszego stopnia. I nie ma szans, żebyś mając na koncie tyle ofiar, zdołał uniknąć kary śmierci. Calvin przyjrzał się z zaciekawieniem Jude’owi. – Kim ty jesteś? – zapytał go ponownie zdumionym tonem. Jude podniósł głowę z poduszki, a jego oczy jarzyły się pełnym dzikości blaskiem. – Jestem starszym bratem Lauren Huntsman. Ostatnią osobą, z którą powinieneś zadzierać. Calvin na chwilę jakby zapadł się w sobie, ale szybko doszedł do siebie. Odrzucił głowę do tyłu i roześmiał się głośno. – Co to ma być? Uznałeś, że zabiłem twoją siostrę, i przyszedłeś tu… no właśnie po co? Żeby wymierzyć mi karę? Czy to jakaś vendetta? Niech zgadnę. Mason to nie jest twoje prawdziwe imię. Ty przebiegły sukinsynie – dodał z dziwną mieszanką podziwu i odrazy. Musiałam oprzeć się o ścianę, żeby się nie przewrócić. Popełniłam straszliwy błąd. Jude mówił jednak prawdę. Rzucił studia, aby pomścić śmierć siostry. Opowiadał mi, jak blisko był

z nią związany i że Lauren była dla niego wszystkim. To oczywiste, że chciał, aby sprawiedliwości stało się zadość. Ciekawe tylko, czy jego rodzice wiedzieli o tym wszystkim? A jego przyjaciele? Jakich kłamstw musiał im naopowiadać i jakich użyć wykrętów, zanim tu przyjechał? Zaczynałam powoli pojmować wagę misji, której się podjął. Zrezygnował dosłownie ze wszystkiego, aby wytropić mordercę swojej siostry, a teraz miał poświęcić ostatnią rzecz, jaka mu jeszcze pozostała. Własne życie. Ponieważ Calvin nigdy nie pozwoli mu wyjść stąd żywym. – Zdaje się, że w Ojcu chrzestnym mieli więc rację. – Calvin wzruszył ramionami. – Nic nie jest ważniejsze od więzów krwi. Jude przymknął oczy, ale widziałam, że na jego twarzy maluje się wzruszenie. – Powinieneś wiedzieć, że nie odpuszczę, dopóki nie odzyskam mapy – oznajmił Calvin, obchodząc łóżko dookoła. Zatrzymał się po jego drugiej stronie, podniósł głowę i spojrzał prosto na drzwi, za którymi stałam schowana. Zamarłam. Cały korytarz tonął w mroku. Calvin nie mógł mnie więc zauważyć. Ciągle wpatrywał się w moją stronę, ale byłam przekonana, że to tylko puste, nic nieznaczące spojrzenie. Moja postać zupełnie stopiła się z ciemnością. Calvin położył jedną rękę na klatce piersiowej, a drugą zaczął energicznie pocierać podbródek. Znałam ten gest. Zastanawiał się właśnie nad kolejnym posunięciem. Gdy ponownie przeniósł wzrok na Jude’a, postanowiłam skorzystać z okazji. Zeszłam po cichu na dół do kuchni. Sprawdziłam telefon. Żadnego sygnału, tak jak mówiła Korbie. Albo burza śnieżna zerwała linię telefoniczną, albo to Calvin ją przeciął. Na ladzie leżała jego komórka, ale nie mogłam złapać zasięgu. Zaczęłam szperać w szufladach w poszukiwaniu jakiejś broni. Nic. Przetrząsnęłam szuflady biurka stojącego w salonie, z którego Calvin wziął wcześniej pistolet, ale także bez rezultatu. Coraz bardziej zdesperowana zajrzałam pod poduszki kanapy. Ostatnią poduszkę niemal cisnęłam z frustracji o ścianę. Nagle przypomniałam sobie, że ojciec Calvina kolekcjonuje broń. Strzelby, pistolety, śrutówki. Przecież gdzieś tu muszą być. Podbiegłam szybko do zabytkowego kufra stojącego pod ścianą. To była moja ostatnia nadzieja. Uniosłam wieko, zajrzałam do środka i serce aż podskoczyło mi z radości. Na dnie starego, zdobionego żłobieniami kufra leżał mały pistolet. Drżącymi dłońmi schowałam go do kieszeni piżamy. Podniosłam się i poczułam, że pistolet nieco mi ciąży. Czy będę w stanie strzelić do Calvina? Jeśli do czegoś dojdzie, czy zdołam zabić tego słodkiego, wrażliwego chłopaka, którym ojciec zawsze pomiatał? Chłopaka, w którym się zakochałam? Nasza wspólna historia zaczęła się przed wieloma laty, a jego życie było tak mocno splecione z moim, że nie sposób było w nich znaleźć dwóch osobnych wątków. Kim więc była ta wynaturzona, zdegenerowana postać, którą w nim nagle odkryłam? Czułam, że Calvin mi się wymyka, staje się dla mnie obcym człowiekiem, i ta świadomość paliła mnie do żywego. Gdy się odwróciłam, zobaczyłam, że Calvin stoi tuż za mną.

ROZDZIAŁ 35 – Szukasz czegoś? Zdecydowanie zbyt długo namyślałam się nad odpowiedzią. – Koca – odparłam wreszcie. – Zrobiło mi się zimno. – Przecież jest przewieszony przez oparcie kanapy. Jak zawsze. – Masz rację. Rzeczywiście. Wpatrywałam się w jego ciemne źrenice, próbując znaleźć w nich jakąś podpowiedź, o czym teraz myśli. Czy wiedział, że słyszałam jego rozmowę z Jude’em? Spojrzenie Calvina przesunęło się z mojej twarzy na ręce i z powrotem. Przyglądał mi się równie uważnie jak ja jemu. – Całowałaś się z nim? – zapytał. – Z kim? – udawałam, że nie wiem, o co mu chodzi. – Czy całowałaś się z Masonem? – powtórzył dziwnie cichym głosem. – Spałaś z nim, kiedy byliście tylko we dwoje w lesie? Nie mogłam pozwolić wytrącić się z równowagi. Starając się zachowywać tak normalnie, jak to możliwe, posłałam mu zdziwione spojrzenie. – O czym ty mówisz? – Jesteś dziewicą czy nie? Nie podobał mi się ten wścibski, nawiedzony błysk w jego oku. Musiałam zmienić temat. – Może zrobię ci kawy? Pójdę włączyć… – Ćśś… – Calvin położył mi palec wskazujący na ustach. – Mów prawdę. Widziałam w jego oczach, że lada moment wybuchnie tłumioną w sobie złością, i czułam, że moja odwaga powoli słabnie. Wiedząc, że Calvin nie znosi sprzeciwów, uznałam, że najlepiej się nie odzywać. Ostatnie słowo zawsze musiało należeć do niego. – Och, Britt! – Pokręcił z rozczarowaniem głową. – Myślałem, że byłaś grzeczną dziewczynką. Dopiero ta chamska, protekcjonalna uwaga rozbudziła we mnie gniew. Na chwilę zupełnie zapomniałam o strachu. Jak śmiał mnie osądzać? Zabił przecież trzy dziewczyny! Nagle to wszystko, czego nienawidziłam w Calvinie, objawiło mi się ze spotęgowaną mocą: wszystkie jego wady, jego zarozumiałość, powierzchowny urok, nieszczerość, a przede wszystkim bezduszny i okrutny sposób, w jaki ze mną zerwał. Niepokojące objawy jego mroczniejszej strony, o której istnieniu zawsze wiedziałam, a którą starałam się ignorować, stanęły mi nagle przed oczami. Calvin uwielbiał krzywdzić ludzi. I nigdy bym się nie domyśliła, jaki był w tym skuteczny. – Nie twoja sprawa, co robiłam z Jude’em. – To jest moja sprawa – oznajmił Calvin z wygiętymi lekko ku dołowi kącikami ust. – Uprowadził ciebie i Korbie, a ja dopilnuję, żeby za to zapłacił. Jak twoim zdaniem się czuję, kiedy ty bierzesz jego stronę? Gdy próbujesz mu pomóc za moimi plecami? To mnie rani, Britt. I okropnie wkurza. Zacisnął dłonie w pięści, a ja odsunęłam się kilka kroków w tył. Niemal odruchowo na przemian zaciskał je i otwierał. Tak samo robił pan Versteeg i obie z Korbie dobrze wiedziałyśmy, że trzeba wtedy jak najszybciej uciec z pokoju, schować się w szafie w jej sypialni i siedzieć tam w absolutnej ciszy, żeby jej tata nas nie znalazł. – Kiedy zziębnięty i głodny szukałem Korbie i ciebie po lesie, ty flirtowałaś z jakimś

kolesiem, którego nawet nie znasz, pozwalałaś, żeby wpychał ci język do gardła, ogrzewałaś go w nocy własnym ciałem, pokazałaś mu moją mapę. – Dla podkreślenia słowa „moją” Calvin uderzył się pięścią w pierś. – Zaprowadziłaś go do mojego domu. – Bam! – Naraziłaś na niebezpieczeństwo moją siostrę. – Bam! – Wiesz, co zrobiłby mi ojciec, gdyby Korbie umarła? Pod moją opieką? Tak bardzo martwisz się o Masona, Jude’a czy jak mu tam, a co ze mną? Przyprowadziłaś go tutaj, oszukałaś mnie, oddałaś mu moją mapę… Oszukałaś mnie! – wrzeszczał Calvin z purpurową z gniewu twarzą oraz wykrzywionymi ustami. Wyciągnęłam z kieszeni pistolet i wycelowałam w jego klatkę piersiową. Ręce mi się trzęsły, ale z tej odległości – bez względu na to, jak byłam zdenerwowana – wydawało mi się, że raczej trudno spudłować. Calvina na chwilę zatkało na widok broni. – Nie zbliżaj się do mnie. – Ledwo rozpoznałam własny głos. Brzmiałam bardzo stanowczo, choć reszta mojego ciała znajdowała się na skraju załamania. A jeśli Calvin mnie nie posłucha? Nigdy wcześniej nie strzelałam. Zimny, ciężki kawałek metalu wydawał mi się obcy i przerażający. Miałam spocone dłonie, co przeszkadzało mi pewniej chwycić broń. Oczy Calvina stopniowo rozjaśniły się w uśmiechu. – Nie strzelisz do mnie, Britt. – Na kolana. – Zamrugałam kilka razy, próbując skupić wzrok na Calvinie, który nagle przechylił się raz w prawo, raz w lewo. A może to pokój zaczął wirować. – Nie no, nie zamierzam przechodzić przez tę farsę – oznajmił z wyższością. – Sama mówiłaś, że nie wiesz, jak posługiwać się bronią. Zobacz, trzymasz kciuk za blisko kurka. Gdy strzelisz, kurek odskoczy gwałtownie i zrani cię w rękę. Jesteś zdenerwowana, przez przypadek naciśniesz spust i chybisz. A huk strzału tak cię wystraszy, że upuścisz pistolet. Oszczędź więc nam obojgu kłopotu i od razu odłóż pistolet na ziemię. – Zastrzelę cię. Przysięgam, że to zrobię. – To nie jest Hollywood. Nie jest łatwo oddać celny strzał, nawet z tak małej odległości. Zdziwiłabyś się, gdybym ci powiedział, jak wiele osób pudłuje w takich sytuacjach. Jeśli wystrzelisz, to koniec. Ktoś wtedy ucierpi. Ale jeszcze nie jest za późno. Oddaj mi broń, a jakoś się dogadamy. Przecież mnie kochasz, a ja kocham ciebie. Nie zapominaj o tym. – Zabiłeś trzy dziewczyny! Calvin poczerwieniał na policzkach i potrząsnął stanowczo głową. – Naprawdę w to wierzysz? Naprawdę tak źle o mnie myślisz? Znamy się przecież całe nasze życie. Naprawdę sądzisz, że jestem mordercą? – Już sama nie wiem, co mam myśleć! Może sam mi to wyjaśnisz? Co te dziewczyny ci zrobiły? Przecież masz wszystko. Jesteś inteligentny, przystojny, wysportowany, bogaty, a do tego jeszcze dostałeś się na Stanford… Calvin przerwał mi, grożąc palcem, i zacisnął z irytacją usta. Cały zaczął się trząść, a jego twarz na nowo spochmurniała. – Nie mam nic! W Stanfordzie mnie odrzucili. Wcale się tam nie dostałem! Nie wiesz, jak to jest czuć się zupełnie bezsilnym, Britt. Nie mam nic. A one miały wszystko. Te dziewczyny… To ja powinienem być na ich miejscu! To powinienem być ja – powtórzył rozżalonym głosem. – I dlatego je zabiłeś? Bo miały to, co ty chciałeś mieć? – Byłam oburzona. I czułam do niego wstręt. – To były dziewczyny. Zostałem pobity przez dziewczyny, Britt. Jak mógłbym z tym żyć? Mój tata nigdy nie dałby mi spokoju. Miałem już dostatecznie przerąbane w domu. Ojciec potrafił zamienić wszystko w rywalizację pomiędzy mną i Korbie, a przy tym ciągle ją faworyzował. Mogła nic nie robić, tylko siedzieć na tyłku, a i tak to wystarczyło, żeby mnie

pokonać. Tata nie stawiał jej żadnych wymagań, ponieważ jest dziewczyną. Natomiast ode mnie oczekiwał wszystkiego, co najlepsze. W jego głosie nie było słychać ani cienia skruchy. Chciałam, by zaczął żałować tego, co zrobił, żeby ogarnął go strach. Aby przyznał, że jest z nim coś nie tak. Ale on w ogóle nie odczuwał wyrzutów sumienia. Uważał, że dziewczyny, które zabił, stanowiły dla niego zagrożenie. Czuł się przez nie upokorzony. Przypomniałam sobie linę z garażu z zaschniętą krwią. Kimani Yowell został uduszona. Czy Macie i Lauren zginęły w ten sam sposób? Calvin nie tylko je zabił, ale uczynił z tego rodzaj osobistej zemsty. Zabił je gołymi rękami. W całej tej zbrodni wcale więc nie chodziło o nie, tylko o niego samego. – Zabiłeś Lauren, kiedy jeszcze byliśmy razem! Mnie też byś zabił, gdybym dostała się na lepszą uczelnię? Calvin wbił we mnie wzrok. – Nigdy bym cię nie skrzywdził. – Ufałam ci, Cal! Uwierzyłam, że jesteś tym jedynym. Chciałam cię chronić i dawać ci szczęście. Nie mogłam znieść tego, jak twój tata cię traktował, ale nawet gdy wyładowywałeś na mnie złość, jaką do niego czułeś, nie miałam ci tego za złe. Myślałam, że dzięki mnie staniesz się lepszy. Wydawało mi się, że jesteś w gruncie rzeczy dobrym człowiekiem, który potrzebuje po prostu, aby ktoś go pokochał! – Nadal możesz mi ufać – wtrącił Calvin, jakby nie zrozumiał nic z tego, co powiedziałam. – Zawsze będę twoim Calem. – Czy ty słyszysz, co wygadujesz? Ludzie się w końcu o tym wszystkim dowiedzą. Możesz trafić do więzienia. A twój tata… – Nie mieszaj go do tego. – Calvin znów zacisnął pięści. – Jeśli chcesz mi pomóc, to nie wspominaj o nim. – Nie sądzę, bym mogła ci jeszcze pomóc! Jego oczy błysnęły gniewnie, ale widziałam, że czai się w nich głęboki smutek. – Nigdy nie byłem dość dobry. Ani dla niego, ani dla ciebie. Ale przede wszystkim dla niego. Ojciec by mnie zabił, Britt. Gdybym się przyznał, że nie dostałem się na studia, wolałby mnie zabić niż znosić takie upokorzenie. Musiałem więc okłamać wszystkich o moim wyjeździe do Stanfordu i zaszyć się w Idlewilde. Nie chciałem, aby tak się stało, a już z pewnością nie chciałem zabić Lauren. Nie planowałem tego. Wędrowałem pewnego wieczora po okolicy i natknąłem się na Shauna, który robił jej zdjęcia. Miała na głowie czapkę drużyny Cardinalsów i nagle coś we mnie pękło. W dodatku była kompletnie zalana, co jeszcze bardziej mnie rozwścieczyło. Na Stanford przyjęli jakąś pijaną laskę, a nie mnie. Chciałem odebrać jej ten cholerny Stanford, ale nie mogłem. Kiedy więc Shaun poszedł do szopy na narzędzia, pozbawiłem ją… życia. – Och, Cal… – szepnęłam, patrząc na niego z litością i odrazą jednocześnie. Shaun musiał wrócić z szopy i znalazł Lauren martwą. Zapewne spanikował i ukrył jej ciało w skrzyni. Zabrał jej jednak medalion, bo wiedział, że jest cenny, tymczasem Cal w ogóle nie zwrócił na niego uwagi. Pieniądze nigdy nie stanowiły dla niego problemu. Kiedy już domyśliłam się całej historii, bez trudu zrozumiałam, dlaczego Jude wziął Shauna za mordercę. Prawdziwym mordercą był jednak Cal. Na myśl o nim ogarniało mnie obrzydzenie. Calvin zobaczył, w jaki sposób na niego patrzę, i nagle coś w jego wnętrzu zaczęło się łamać. Jego twarz zastygła w zimną, nieprzeniknioną maskę. W tej chwili naprawdę sprawiał wrażenie, jakby przeistoczył się w kogoś innego. Nigdy nie widziałam go takim nieczułym i bezwzględnym. Zrobił krok w moją stronę. – Nie podchodź do mnie – powiedziałam ostro.

Calvin postąpił kolejny krok. Ramiona bolały mnie od tak długiego trzymania broni. Miałam wyprostowane ręce w łokciach i zorientowałam się, że powoli tracę czucie w przedramionach i dłoniach. I gdy tylko zdałam sobie z tego sprawę, ręce zaczęły mi się na dobre trząść. Calvin dalej się do mnie zbliżał. Jeszcze jeden krok, a znajdzie się na tyle blisko, że będzie w stanie mnie obezwładnić. – Odsuń się! Calvin rzucił się na mnie, a ja zareagowałam instynktownie. Pociągnęłam za spust i szarpnęłam gwałtownie pistoletem, dokładnie tak jak to wcześniej przewidział. Rozległ się głuchy trzask. Cal nagle przystanął i zszokowany wybałuszył oczy, przyklękając na jedno kolano. Zastrzeliłam go? A gdzie krew? Może jednak chybiłam? Calvin zaśmiał się złośliwie pod nosem i po chwili stanął już całkiem wyprostowany. Chłód, jaki bił z jego oczu, zupełnie pozbawił mnie oddechu. Nie zostało w nim nic z mojego dawnego Calvina. Wyglądał zupełnie tak samo jak swój ojciec. Nacisnęłam spust raz jeszcze. I znowu. Za każdym razem rozlegał się tylko suchy, metaliczny trzask. – Co za pech – powiedział, wyrywając mi pistolet z rąk. Chwycił mnie brutalnie za łokieć i zaczął ciągnąć w stronę frontowych drzwi. Zaparłam się nogami i próbowałam mu się wyszarpnąć. Wiedziałam, co planował, ponieważ był to najprostszy sposób, żeby zadać mi ból. Nie miałam na sobie kurtki. Ani nawet butów. – Korbie! – wrzasnęłam. Czy mnie usłyszy? Jeśli ona nie zdoła powstrzymać swego brata, to… – Calvin? Co jest grane? Calvin drgnął zaskoczony głosem siostry dobiegającym ze schodów. Korbie spoglądała sennym wzrokiem to na mnie, to na brata. – Co robisz z Britt? – zapytała. – Korbie. – Łzy płynęły mi po twarzy. – Calvin zabił te dziewczyny. Te, które zaginęły w zeszłym roku. Zabił Shauna. I kto wie, kogo jeszcze. Mnie też chce zabić. Musisz go powstrzymać. – Ona kłamie, Korb – odezwał się spokojnym głosem Calvin. – To oczywiste, że kłamie. Cierpi na urojenia. To zupełnie normalna reakcja spowodowana hipotermią i odwodnieniem. Wracaj do łóżka. Zajmę się nią. Dam jej tabletkę nasenną i położę ją spać. – Korbie – powiedziałam, łkając. – Mówię prawdę. Sprawdź szafki w kuchni i pojemnik na śmieci z tyłu domu. Calvin mieszkał tu przez całą zimę. Nigdy nie wyjechał na studia do Stanfordu. Korbie zmarszczyła brwi i popatrzyła na mnie, jakbym postradała zmysły. – Wiem, że jesteś na niego wkurzona za to, że z tobą zerwał, ale to jeszcze nie znaczy, że jest mordercą. Calvin ma rację. Musisz się wyspać. Jęknęłam rozpaczliwie i próbowałam wyrwać się z chwytu Calvina. – Puszczaj mnie! Puszczaj! – Podejdź tu, Korbie – rzucił przez zaciśnięte zęby Calvin, mocując się ze mną – i pomóż mi zanieść ją do łóżka. – A przycisnąwszy usta do mojego ucha, wysyczał: – Naprawdę myślałaś, że moja siostra mi się sprzeciwi? – Idź po pomoc! Wezwij policję! – zawołałam do Korbie. Z rosnącą paniką patrzyłam, jak schodzi na dół. – Już dobrze, Britt – powiedziała. – Wiem, co czujesz. Przechodziłam przez to samo, gdy Calvin znalazł mnie w tamtym domku. Byłam odwodniona i miałam przywidzenia. Przez chwilę

wydawało mi się, że Calvin to Shaun. – Wezwij policję! – krzyknęłam. – Choć jeden raz zrób, o co cię proszę! To nie ma nic wspólnego ze mną i Calvinem! – Przytrzymaj jej nogi razem – Calvin poinstruował siostrę. Korbie usiadła obok mnie i wtedy Calvin uderzył ją kolbą pistoletu w podstawę czaszki. Bez najmniejszego nawet dźwięku Korbie osunęła się na ziemię. – Korbie! – wrzasnęłam. Ale ona była już nieprzytomna. – Kiedy się ocknie, powiem jej, że kopnęłaś ją w głowę – mruknął Calvin, ciągnąc mnie w kierunku drzwi frontowych. – Nie zrobisz mi tego! – krzyknęłam histerycznie, próbując się uwolnić. Mocny uścisk Calvina zdawał się miażdżyć mi kości. Calvin otworzył drzwi i wypchnął mnie na ganek. Potknęłam się o próg i runęłam z wyciągniętymi przed siebie ramionami w śnieg. – Nie odchodź daleko – odezwał się Calvin. – Mason nie troszczy się o własne życie, ale może zależy mu na twoim. Wpuszczę cię z powrotem do środka, gdy powie mi, gdzie ukrył mapę. – Cal… – rzuciłam mu się błagalnie do stóp. Ale on zatrzasnął mi drzwi przed nosem. Z niedowierzaniem usłyszałam szczęk zamykanej stalowej zasuwy.

ROZDZIAŁ 36 Podniosłam się i otrzepałam ze śniegu. Miałam wrażenie, że mój umysł spowija czarna mgła, ale gdzieś na głębszym poziomie zaczęłam instynktownie zastanawiać się, co powinnam teraz zrobić. Przede wszystkim nie mogłam zmoknąć. I musiałam znaleźć jakieś schronienie. Obrzuciłam wzrokiem skraj ciemnego lasu, który przypominał potężny mur drzew kołyszących się na wietrze. Las wciąż poruszał się niespokojnie, jakby był żywą istotą. Upadając, obtarłam sobie do krwi dłonie. Wpatrywałam się w nie teraz w osłupieniu, myśląc, że to nie mogą być moje ręce. To nie mogło mi się przytrafić. Nie mogłam znów znaleźć się na mrozie i walczyć o przeżycie. Calvin nie zrobiłby mi czegoś takiego. Zacisnęłam powieki i rozwarłam je na nowo, chcąc rozproszyć mgłę otaczającą mój umysł i wrócić do rzeczywistości. Bo to, co się teraz działo, nie mogło być prawdą. Spojrzałam do góry na Idlewilde. Z zewnątrz dom wyglądał zupełnie inaczej. Zdawał się równie wyniosły i złowrogi co otaczające go góry oraz tak samo zimny i niedostępny jak wyrzeźbiony w lodzie zamek. Zaczęłam walić pięściami w okna, wpatrując się pożądliwie w ciepłe wnętrze domku, zaś wiatr wnikał pod moją piżamę, a lodowate deski na ganku wyciągały z moich stóp całe ciepło. Nigdzie nie widziałam Calvina. Moje spojrzenie powędrowało ku drzwiom na szczycie schodów. Stały otwarte, gdy wyrzucał mnie na zewnątrz, ale teraz były już zamknięte. W jednej chwili uświadomiłam sobie powagę sytuacji. Za tymi zamkniętymi drzwiami Calvin przedstawiał właśnie Jude’owi swoją propozycję: albo przyzna się, gdzie schował mapę, albo pozwoli, bym zamarzła na śmierć. To znaczy, że umrę, pomyślałam. Jude nie powie Calvinowi, gdzie jest mapa. Chce, żeby Cal odpowiedział za morderstwo jego siostry. Jest za to gotów oddać własne życie, a jeśli trzeba, również i moje. Groza ukryta w tej myśli natychmiast wyrwała mnie z otępienia. Jude nie przyjdzie mi na ratunek. Zostałam zupełnie sama. Tylko ode mnie zależało, czy zdołam przeżyć, czy nie. Nie miałam pojęcia, jak wiele czasu mi zostało. Najwyżej godzina. Temperatura mojego ciała będzie stopniowo spadać i doskonale wiedziałam, co się wydarzy później. Najpierw stracę czucie w rękach i stopach. Moje kroki staną się powolniejsze i coraz bardziej niezdarne. Później pojawią się halucynacje. Nie będę wiedziała, gdzie dokładnie się znajduję, zacznę widzieć nieistniejące rzeczy. Ujrzę płonące ognisko i usiądę przy nim, by się ogrzać, gdy tymczasem w rzeczywistości będę leżeć w śniegu, zapadając coraz głębiej w sen, z którego nie ma odwrotu. Przemokły mi skarpetki i lodowaty śnieg aż parzył mnie w stopy. Zacisnąwszy więc zęby z bólu, pobiegłam przez podwórko. Gdy skręciłam za róg domku, natychmiast uderzył we mnie podmuch wiatru. Oczy zaszły mi łzami, a w moim mózgu rozległ się ogłuszający ryk przerażenia. Schyliwszy głowę, zaczęłam posuwać się wolno w kierunku rowu. Rów. Był on w równym stopniu częścią Idlewilde, co sam domek. Korbie i Calvin pokazali mi go przed laty, kiedy przyjechałam tu po raz pierwszy. Pan Versteeg kazał zbudować kładkę dla pieszych nad długim rowem biegnącym z tyłu posiadłości i w ten sposób pod mostkiem powstała zacieniona nisza, którą Calvin niezbyt oryginalnie nazwał „rowem”. Korbie ułożyła na jego dnie duży kwadratowy kawałek starego dywanu, nadając mu bardziej przytulny charakter, natomiast jej brat zbił z kawałków drewna drabinę, żeby można było po niej bezpiecznie schodzić i wychodzić. Ostatnim razem, kiedy przyjechałam tu z Versteegami, odkryłyśmy z Korbie pod dywanem tajną skrytkę, w której Calvin trzymał papierosy

i czasopisma dla dorosłych. Zmusiłyśmy go, żeby w zamian za nasze milczenie, zapłacił każdej z nas po pięćdziesiąt dolarów. Co ja bym teraz dała za to, żeby cofnąć się w czasie i zakapować go rodzicom. Gdy zeszłam na dół do rowu, przekonałam się z przerażeniem, że nie dawał on praktycznie żadnego schronienia. Dywan był sztywny od zmrożonego śniegu, a zimne podmuchy wiatru przenikały mnie na wskroś. Każdy oddech sprawiał mi ból. Z każdym oddechem pogrążałam się w coraz głębszej otchłani zimna. Byłam zupełnie sama. Nie mogłam wezwać na pomoc mojego taty. Ani Iana. Jude był przywiązany do łóżka i zapewne właśnie w tej chwili Calvin go torturował. Musiałam rozpalić ogień, ale było to ponad moje siły. Jeśli jednak tego nie zrobię, nikt mnie nie uratuje. Zostałam naprawdę całkowicie sama. Oparłszy się o ścianę rowu, zaczęłam płakać. I wtedy naszło mnie dziwne wspomnienie. Byłam bardzo mała i pewnego zimowego dnia wypadłam z domu, bawiąc się w berka z Ianem i jego przyjaciółmi. Gdy biegłam przez chodnik, potwornie marzły mi stopy, ale nawet na chwilę nie potrafiłam przerwać zabawy i wrócić do domu po buty. Postanowiłam się tym nie przejmować i bawiłam się dalej. Szkoda, że teraz nie byłam w stanie zająć czymś umysłu do tego stopnia, by nie myśleć o dojmującym, przenikliwym, bezlitosnym zimnie. Szukaj suchych gałązek wokół drzew – usłyszałam w głowie głos Jude’a. Nie dam rady, odpowiedziałam mu w myślach z rezygnacją. Nie mogę iść po śniegu, bo nie mam butów. Nie mogę kopać w śniegu, bo nie mam rękawic. Żywica sosny pali się tak dobrze jak benzyna, pamiętasz? – głos Jude’a nie ustępował. I szukając jej, mam zmarnować tę resztkę energii, która mi została? Przesunęłam trzęsącymi się dłońmi po sztywnym od mrozu dywanie, zastanawiając się, ile czasu upłynie, zanim ja również zamarznę na kamień. Gdy tak wpatrywałam się przygnębiona w pokryty śniegiem dywan, nagle w głowie zaświtał mi pewien pomysł. Papierosy Cala. Odwinęłam brzeg dywanu i pomiędzy splątanymi, brązowymi chwastami zobaczyłam pudełko papierosów i zapałki z logo Holiday Inn. Były wprawdzie zimne, lecz suche. Istniała szansa, że się zapalą. To drobne zwycięstwo zachęciło mnie do działania. Choć kopanie w śniegu w poszukiwaniu rozpałki będzie istną męką, nie miałam innego wyjścia. Czym prędzej więc, by nie dopuścić do siebie żadnych wątpliwości, opracowałam plan. Mogłam zbudować ognisko korzystając z drewna, które pan Versteeg trzymał przy drzwiach kuchennych. Pod jednym z drzew widziałam strącone ptasie gniazdo. Mogłam je połamać i wykorzystać jako podpałkę. Podobnie zresztą jak szyszki i kawałki kory. A żywicę mogłam zdrapać z pni sosny paznokciami. Zacisnąwszy z zimna zęby, wydostałam się z rowu i ruszyłam chwiejnym krokiem. Wiatr chłostał mnie lodowatymi podmuchami. Gdy szłam, potykając się na zmarzniętych nogach, w głowie wykrystalizowała mi się jedna konkretna myśl: zbiorę to, czego mi potrzeba do rozpalenia ogniska, albo umrę, usiłując to zrobić. Przestałam walczyć z nieznośnym mrozem. Było mi przeraźliwie zimno, ale pogodziłam się z tym. Z całą energią, jaka mi jeszcze została, zaczęłam skostniałymi palcami odgarniać śnieg pod drzewami, szukając kory, szyszek i suchych gałązek. Każde takie cenne znalezisko wpychałam do kieszeni i przerywałam tylko po to, by przywrócić czucie w zziębniętych palcach. A potem znów wracałam do kopania, odgarniania i odgrzebywania. Gdy miałam już pełne kieszenie, pobiegłam chwiejnym krokiem do rowu. Poruszałam się jednak bardzo wolno. Nawet mój mózg pracował na zwolnionych obrotach, jakby cały jego

mechanizm nagle zardzewiał. Najpierw musiałam zbudować platformę dla ogniska, ale wybranie do tego odpowiednich materiałów wydawało mi się zadaniem ponad siły. Czułam, że zaczynam tracić koncentrację. Cała dygocząc, zaciśniętymi rękami w pięści poukładałam większe bierwiona obok siebie. Bardzo szybko się męczyłam. Dłonie drżały mi z zimna i z wielką ostrożnością starałam się ułożyć mały stos. Po kilku minutach udało mi się wreszcie oprzeć o siebie sześć lub siedem suchych gałązek. Połamałam na kawałki ptasie gniazdo i powoli wsunęłam je w chwiejny szkielet ogniska. Z jednej strony trąciłam jednak kłykciami gałązki i cała konstrukcja się zawaliła. Z pełnym rozpaczy jękiem opadłam na kolana i włożyłam sobie palce do ust, aby nieco odtajały. Zaczęłam wszystko od nowa. Wznosiłam stos powoli, gałązka po gałązce. Tym razem poszło mi znacznie lepiej. Efekt nie był może idealny, ale miałam nadzieję, że to wystarczy. Potarłam zapałką o draskę pudełka, ale w powietrze uniosła się tylko mała smużka dymu. Potarłam więc znowu i znowu, aż na główce zapałki zupełnie nic nie zostało. Spróbowałam zapalić kolejną. Pocierałam nią raz za razem. Nie mogłam opanować drżenia rąk. Bałam się, że jeśli zaraz nie uda mi się zapalić którejś z zapałek, nie będę w stanie utrzymać ich dłużej w palcach. Moja lewa ręka była już niemal cała zdrętwiała. – Cholera – zaklęłam zmęczona. Nagle przyszło mi na myśl, by spróbować potrzeć zapałkę o kamień. Nie wiedziałam, dlaczego nie wpadłam na to wcześniej. Mój umysł z każdą chwilą pracował jednak coraz wolniej, a palce nie były jedyną częścią mojego ciała, w której zaczynałam tracić czucie. Na szczęście kamień, osłonięty przez kładkę dla pieszych, okazał się suchy. Mój mózg w ospałym tempie wydawał mi kolejne polecenia. Kamień. Zapałka. Potrzeć. Szybko. Z pewnym zdziwieniem zobaczyłam, jak zapałka bucha nagle ogniem. Przyglądałam się skaczącemu płomieniowi ze łzami zachwytu w oczach. Z najwyższą ostrożnością przytknęłam ogień do podpałki. Najpierw pojawił się nad nią dym, a po chwili zaczęła się palić. W ciągu kilku sekund płomień zupełnie ją strawił. Kiedy ogniem zajęły się również bierwiona, z pełnym ulgi szlochem przycisnęłam ręce do twarzy. Ogień. A więc nie zamarznę tu na śmierć.

ROZDZIAŁ 37 Przycupnęłam blisko ognia i zaczęłam rozcierać palce, by przywrócić w nich czucie. Możliwość odpoczynku wydawała się niezwykle kusząca, ale nie miałam na to czasu. Nie mogłam siedzieć tu bezczynnie przez całą noc. Musiałam pomóc Jude’owi. Pokonałam zaledwie pierwszą przeszkodę, ale do końca była jeszcze daleka droga. Na myśl o tym, co się teraz działo w murach Idlewilde, przeszedł mnie dreszcz. Calvin nie spocznie, dopóki nie odzyska mapy. Doskonale wiedział, w jaki sposób złamać opór Jude’a. Obawiałam się, że jeśli będę dłużej zwlekać, może być dla niego za późno. Nagle w głowie zaświtała mi pewna myśl. Wyprostowałam się zaskoczona. Jude znalazł sposób, żeby dostać się do środka Idlewilde bez forsowania frontowych ani tylnych drzwi. Musiałam tylko odkryć tę samą drogę, z jakiej skorzystał. Napawałam się jeszcze przez chwilę ciepłem ogniska, lecz w końcu zebrałam się w sobie i wygramoliłam z rowu. Biegłam wokół domu od jednego okna do drugiego, próbując je podważyć. Jedno z nich musiało być przecież otwarte. Tylko w ten sposób Jude mógł dostać się do środka. Gdy skręciłam za róg domku, nareszcie zrozumiałam, którędy wszedł. Okienko w piwnicy było rozbite. Opuściłam się przez nie na dół. Na podłodze znalazłam duży kamień i kawałek drewna. Kamieniem Jude zapewne stłukł szybę, a za pomocą drewna usunął wszystkie kawałki szkła wystające z ramy okna niczym ostre zęby. Usiłowałam przypomnieć sobie układ całego Idlewilde. Sypialnia, w której spałam, znajdowała się po przeciwnej stronie budynku. Jude musiał zrobić wcześniej rozpoznanie, żeby ustalić pozycję moją oraz Calvina, a później włamać się w jak najbardziej oddalonym miejscu, abyśmy nie usłyszeli odgłosu rozbijanej szyby. To był mądry plan. Ale oznaczał również, że aby dotrzeć do Jude’a, będę musiała przejść niezauważona przez niemal każde pomieszczenie w domku. *

Przemknęłam przez ciemną i chłodną piwnicę. Wbiegłam po schodach i delikatnie uchyliłam drzwi, zaglądając przez nie do kuchni. Światła były pogaszone, pognałam więc do jadalni i schowawszy się za ścianą, rozejrzałam się po salonie. Korbie leżała na kanapie. Nadal była nieprzytomna, ale Calvin przykrył ją kocami. Mojej przyjaciółce, spośród nas wszystkich, groziło najmniejsze niebezpieczeństwo. Pomimo tego, że Calvin ją uderzył, nie wyobrażałam sobie, by odważył się zabić swą siostrę. Zdecydowałam więc, że najpierw wydostanę stąd Jude’a, pójdę po pomoc, a potem wrócę tu po Korbie. Moje buty i kurtka znajdowały się obok drzwi frontowych. Chwyciłam je i ruszyłam na piętro. Każde delikatne skrzypnięcie schodów brzmiało niczym grzmot w moich uszach. Przystanęłam przed moją sypialnią i zaczęłam nasłuchiwać. Nic. Otworzyłam drzwi. W powietrzu unosił się odór potu i krwi. Świeczka na stoliku nocnym migotała, rzucając przyćmione światło na leżącą nieruchomo na łóżku postać. Ramiona i nogi Jude’a, choć związane, były rozluźnione. Głowę miał przechyloną na bok, przytuloną do zdrowego ramienia. Przez jedną, pełną przerażenia chwilę myślałam, że nie żyje. Ale gdy podeszłam bliżej, zauważyłam, że jego klatka piersiowa unosi się lekko. A więc tylko spał. Albo był nieprzytomny. Biorąc pod uwagę ilość krwi na pościeli, podejrzewałam, że raczej to drugie. Podbiegłam do łóżka i ściągnęłam z Jude’a pościel. Okno było już wprawdzie zamknięte,

ale w pokoju panował chłód. Nie chciałam, by Jude znów dostał dreszczy, jednak musiałam go obudzić. Gdy zdjęłam z niego prześcieradło, poczułam szarpnięcie w żołądku. Nagle ujrzałam jego obrażenia w całej okazałości. Na ten krwawy widok zrobiło mi się niedobrze. Zakryłam ręką usta, próbując powstrzymać falę mdłości. Czerwone, okropne obrzęki i pęcherze znaczyły klatkę piersiową Jude’a. Ale ślady na tułowiu były niczym w porównaniu z napuchniętymi guzami wokół oczu oraz otwartymi ranami na kościach policzkowych. Wokół złamanego grzbietu nosa urósł fioletowy siniec rozmiarów małej śliwki. Oddech Jude’a przypominał cichy, nieregularny świst, co stanowiło kolejny dowód na to, że jego nos jest uszkodzony. Tylko usta pozostały nienaruszone, ale Calvin oczywiście nie chciał ich uszkodzić, o czym pomyślałam z goryczą. Jude musiał mu przecież jeszcze wyjawić, gdzie ukrył mapę. – Britt? Na dźwięk słabego głosu Jude’a, ścisnęłam mu dłoń. – Tak, to ja. Wszystko będzie dobrze. Jestem przy tobie. Teraz już wszystko będzie dobrze – zakończyłam pewnym tonem. Starałam się zapanować nad drżeniem głosu, żeby niepotrzebnie go nie niepokoić. – Gdzie Calvin? – Nie wiem. Ale może wrócić w każdej chwili, więc musimy się pospieszyć. – Dzięki Bogu, że nic ci nie jest – mruknął Jude. – Wpuścił cię do środka? – Nie. Pozwoliłby mi tam umrzeć – odparłam słabym głosem. – Weszłam przez okno w piwnicy. – Twarda, nieustępliwa Britt – westchnął ciężko. – Wiedziałem, że znajdziesz sposób. Wcale nie jestem twarda, chciałam powiedzieć. Tylko przerażona. Boję się, że oboje tu zginiemy. Ale Jude mnie teraz potrzebował. Musiałam być dla niego silna. – Bardzo z tobą źle? Trzeba założyć ci opaskę uciskową? Bandaż na zranionym ramieniu był cały przesiąknięty krwią. Kiedyś na obozie uczyłam się zakładać opaskę uciskową, ale nie byłam pewna, czy wszystko dobrze pamiętałam. Jude będzie musiał mną kierować. – Nie – odrzekł zachrypłym głosem. – To tylko draśnięcie. Dokładnie tak, jak planował. Wpatrywałam się w niego przez chwilę. – Calvin ma dobre oko – odezwałam się wreszcie. – Jak większość morderców. Nie mogłam się jednak zdobyć na to, by zaśmiać się z tego żartu. – Niecałe dwa kilometry stąd jest kolejny domek. Przy odrobinie szczęścia ktoś tam będzie. A jeśli nie, włamiemy się i zadzwonimy stamtąd na policję. – Byłam dumna z pewności, jaka pobrzmiewała w moim głosie, ale w głębi duszy dręczył mnie niepokój. Jude nie był w stanie iść, zwłaszcza w tak mroźną noc. Mimo że każdy mięsień jego poobijanej twarzy był ściągnięty z bólu, Jude zdołał obrócić głowę i spojrzał mi w oczy. – Mówiłem ci już, jaka jesteś wspaniała? Jesteś najmądrzejszą, najdzielniejszą i najpiękniejszą dziewczyną, jaką znam. To czułe wyznanie wywołało u mnie nowy potok łez. Wytarłam wierzchem dłoni nos i skinęłam radośnie głową, próbując dodać mu otuchy, podczas gdy moje prawdziwe uczucia – rozpacz, desperację i strach – starałam się za wszelką cenę ukryć przed jego wzrokiem. – Wynosimy się stąd – oznajmiłam, rozwiązując węzły na nadgarstkach Jude’a. Na widok otartej do żywego skóry, wciągnęłam z sykiem powietrze do płuc. Następnie rozwiązałam mu nogi. Jedna z jego kostek spuchła do wielkości piłki tenisowej.

– Britt – sapnął Jude i zamknął oczy. Z przerażeniem zdałam sobie sprawę, że jego siły szybko się wyczerpują. – Zostaw mnie. Idź po pomoc. Zaczekam tu na ciebie. – Nie zostawię cię samego z Calvinem – oświadczyłam stanowczo. – Kto wie, co ci jeszcze zrobi. Mogę nie zdążyć wrócić na czas. – Nie jestem w stanie chodzić. Uszkodziłem sobie stopę w kostce, gdy próbowałem się uwolnić. Chyba jest skręcona. Nie martw się o mnie. Calvin mówił, że nie będzie go przez jakiś czas. Jude powiedział to tak przekonująco, że aż kusiło mnie, żeby mu uwierzyć. Ale za dobrze go znałam. Przestał już troszczyć się o własny los, zależało mu tylko na tym, żebym stąd uciekła, zanim wróci Calvin, co – nie miałam żadnych wątpliwości – miało nastąpić niebawem. Cal nigdy nie zostawiłby Jude’a samego na dłużej niż kilka minut. – Użyję prześcieradła jak sani. Wyciągnę cię stąd. – Po schodach? – spytał Jude, kręcąc z dezaprobatą głową. – Nie dam rady. Idź po pomoc. Calvin zostawił pistolet w stoliku przy łóżku. Weź go ze sobą. Otworzyłam szufladę i wepchnęłam broń do swojej kieszeni. Miałam nadzieję, że nie będę musiała jej użyć, ale czułam, że tym razem się nie zawaham i zastrzelę Calvina. – Włożymy ci buty – powiedziałam, wsuwając jego lewą stopę do buta tak delikatnie, jak tylko mogłam. Jude syknął z bólu, gdy zaczęłam wciągać but na opuchniętą kostkę, a po chwili całkowicie znieruchomiał. Miał zamknięte oczy, ale tym razem już ich nie otworzył. Jego oddech na nowo stał się krótki i urywany. Zemdlał. Zakręciło mi się w głowie. Nie byłam przygotowana na taką sytuację. Nie zamierzałam jednak poddać się bez walki. Wydostanę stąd Jude’a. Jeśli będzie trzeba, wyciągnę go centymetr po centymetrze. Zapięłam mu koszulę i wsunęłam na prawą stopę drugi but. Chwyciłam go za nogi i zaczęłam ciągnąć na skraj łóżka, ale ledwo go ruszyłam. Znacznie lepiej mi poszło, gdy zaczepiłam palce o pasek jego spodni i szarpnęłam, przerzucając cały swój ciężar do tyłu. Wreszcie złapałam za rogi prześcieradła i sapiąc z wysiłku, staszczyłam go powoli z łóżka. Ciało Jude’a opadło na podłogę z ciężkim tąpnięciem i nagle poczułam ulgę, że jest nieprzytomny i nic a nic nie czuje. W tym momencie jęknął boleśnie. No cóż, w każdym razie nie był niczego świadomy. Ze zlaną potem twarzą ciągnęłam ze wszystkich sił Jude’a po podłodze. Zerknęłam za siebie nieufnie w stronę drzwi, wiedząc, że gdzieś za nimi znajduje się Calvin. Ale nie miałam innego wyjścia. Nie mogłam zrzucić Jude’a przez okno z pierwszego piętra. Zatrzymałam się na chwilę, aby włożyć buty i kurtkę. Wzięłam ostatni głęboki oddech. I otworzyłam drzwi.

ROZDZIAŁ 38 Rozejrzałam się po korytarzu. Ani śladu Calvina. Zerknęłam przez poręcz, żeby sprawdzić, czy nie ma go czasem na dole. Gdzie on się podział? Poszedł szukać mapy na własną rękę? Wyciągnęłam Jude’a na korytarz. Przyjrzawszy się stromym, drewnianym schodom, doszłam do wniosku, że Jude miał jednak rację: nie ma mowy, bym zdołała ściągnąć go po nich bezpiecznie na dół. Prześcieradło nie stanowiło żadnej ochrony przed twardymi krawędziami stopni, a nie miałam czasu na przymocowanie mu do pleców poduszki. – Ocknij się, Jude – szepnęłam, klękając przy nim i klepiąc go mocno po policzkach. Poruszył się, mamrocząc coś nieskładnie. – Zejdziemy teraz razem po schodach. – Jeśli wezmę go pod ramię, a on oprze się na zdrowej nodze, to nawet pomimo jego skręconej kostki, powinniśmy jakoś dokuśtykać na dół. – Britt? Głowa opadła mu na bok, więc zaczęłam nieco energiczniej klepać go po policzkach. – Zostań ze mną. Na szczęście Jude wreszcie się ocknął i rozchylił powieki. Ujęłam jego twarz w dłonie i wpatrywałam się intensywnie w jego oczy, żałując, że nie mogę mu przekazać choć odrobiny własnych sił. – Idź, Britt. Zanim wróci Calvin. – Jude uśmiechnął się dzielnie. – Nigdzie się stąd nie ruszę, obiecuję. Ułożyłam jego głowę na moich kolanach i przeczesałam drżącymi dłońmi jego mokre włosy. Musiałam go przekonać, że jest w stanie zejść po schodach. To, co mówił, wywoływało we mnie przerażenie. Chciał się już poddać, a ja wiedziałam, że nie poradzę sobie bez niego. – Jesteśmy zespołem, pamiętasz? Zaczęliśmy to razem i teraz musimy to razem skończyć. – Tylko ci przeszkadzam. Prawda jest taka, że mogę nie przeżyć tej drogi. – Nie mów tak – odparłam, połykając palące łzy. – Jesteś mi potrzebny. Nie dam sobie rady sama. Obiecaj mi, że ze mną zostaniesz. Zaraz się podniesiesz i razem zejdziemy po tych schodach. Na trzy. Twarz Jude’a złagodniała, tak jak – wyobrażałam sobie – ludzkie ciało rozluźnia się tuż przed śmiercią. Tuż przed tym, jak znika ból, gdy człowiek czuje, że odpoczynek jest już blisko. Otarłam wierzchem dłoni łzy. Musiałam znaleźć jakiś inny sposób, żeby zejść po schodach. I wtedy przyszedł mi do głowy pewien pomysł. Przewróciłam Jude’a twarzą do ziemi. Zaczepiłam ugięte w łokciach ręce pod jego pachami i zaczęłam go ciągnąć głową naprzód w kierunku schodów. Wlokące się za nim nogi będą uderzać podczas schodzenia o każdy stopień, ale w ten sposób przynajmniej nie uszkodzę mu kręgosłupa. Ciężko dysząc, schodziłam tyłem po schodach. Po jednym stopniu na raz. Jude musiał ważyć około dziewięćdziesięciu kilogramów. Na szczęście, niosąc go w ten sposób, większą część jego ciężaru mogłam oprzeć na schodach. Niestety, ryzykowałam też, że otworzę ponownie ranę na jego ramieniu i przysporzę mu straszliwego bólu. Przede wszystkim musiałam go jednak stąd wydostać. Później będę się martwić jego stanem. Lepiej, żebym zadała mu nieco cierpienia, niż pozostawiła go samego z Calvinem. Na dole schodów przesunęłam Jude’a po gładkiej, drewnianej podłodze do drzwi wyjściowych. Otwarłam je i skuliłam się pod lodowatym podmuchem wiatru. SUV Calvina stał

zaparkowany na zasypanym śniegiem podjeździe. A więc jednak nie odjechał. Z niepokojem zlustrowałam wzrokiem las wokół domku, próbując odgadnąć, gdzie on teraz mógł być. Nagle pod moimi stopami wystrzelił w górę gejzer śniegu, a po chwili usłyszałam przeszywający huk. Miotając przekleństwa, zaczęłam szybko ciągnąć Jude’a w kierunku lasu. Rozległy się kolejne cztery strzały. Zacisnąwszy zęby, odholowałam ciężkie ciało Jude’a za linię drzew. Gdy tylko znaleźliśmy się między nimi, strzały ustały. – Britt? – odezwał się cicho Jude. Upadłam przy nim na kolana. Pot zalewał mu twarz, a on rozglądał się gorączkowo wokół przekrwionymi oczami. – Gdzie on jest? Gdzie jest Calvin? – Pomiędzy drzewami po drugiej stronie Idlewilde. Widziałam błyski, gdy do nas strzelał. Ale tu jest zbyt ciemno, żeby nas dostrzegł. Jeśli chce nas zabić, będzie musiał podejść znacznie bliżej. – Jeśli jest mądry, zrobi to teraz. Nie widzi nas, ale my jego też nie widzimy. Dzięki temu będzie mógł się zakraść i wziąć nas z zaskoczenia. – Jude zastanowił się przez chwilę. – Mówiłaś, że dwa kilometry stąd jest jakiś domek. Idź tam… – Nie zostawię cię tu samego. Jude przyglądał mi się z niepokojem, w końcu podniósł się i usiadł. – Właśnie że zostawisz. To dla ciebie wielka szansa, najlepsza, jaka może ci się przydarzyć. Im dłużej będziemy zwlekać, tym większe prawdopodobieństwo, że Calvin podejdzie na tyle blisko, żeby do nas strzelić. Albo nas ze sobą rozdzieli. Bez zastanowienia przytuliłam go i pocałowałam. Jude skulił się z zimna, a może bólu, ale czułam, jak stopniowo rozluźnia się w moich objęciach. Spodziewałam się, że będzie próbował mnie odepchnąć, przemówić mi do rozsądku, ale potrzebował mnie w takim stopniu jak ja jego. Obojgu nam groziła śmierć. Taka była zimna, bezwzględna prawda. Nie zamierzałam zmarnować tych ostatnich minut, jakie być może nam pozostały. Nie chodziło tu o pożądanie. To była gwałtowna, paląca potrzeba. Gorąca afirmacja życia. Jude przyciągnął mnie mocno do siebie. Nawet jeśli sprawiałam mu teraz niechcący ból, zdawał się tym w ogóle nie przejmować. Pocałował mnie łapczywie. Byliśmy żywi. I to bardziej niż kiedykolwiek, choć w obliczu śmierci. – Przepraszam, że ci nie wierzyłam – wydusiłam z siebie. – Myliłam się. Popełniłam ogromny błąd. Teraz ci wierzę. Ufam ci, Jude. W jego oczach zalśniła ulga. – Na pewno nie dasz się namówić na to, żeby pobiec do tego drugiego domku? – spytał, opierając się czołem o moje czoło. Dyszał delikatnie, ale chyba raczej nie z bólu. Wydawał się niezwykle ożywiony, gotowy do walki. Na jego twarzy malowała się determinacja, jakiej nie mogło rozproszyć nawet największe cierpienie. Potrząsnęłam tylko głową, nie mogąc złapać oddechu. Pocałunek Jude’a podziałał na mnie niczym zastrzyk adrenaliny. Wszelki strach zbladł nagle w obliczu nieodpartego pragnienia życia. A człowiek będący bezpośrednim źródłem tego uczucia spoglądał mi właśnie prosto w oczy.

ROZDZIAŁ 39 – Calvin nie zabije mnie, dopóki nie powiem mu, gdzie jest mapa – stwierdził chłodno Jude. – Myśli, że musi do niej dotrzeć, zanim znajdzie ją jakiś strażnik leśny albo policjant. – A gdzie ona jest? – Gdy rano wróciłem z polowania i zobaczyłem, że cię nie ma, domyśliłem się, że wyruszyłaś do Idlewilde. Wiedziałem, że Calvin jest mordercą i że muszę dotrzeć do ciebie tak szybko, jak to możliwe. Nie miałem czasu, by iść do posterunku straży leśnej i tam zostawić mapę. Ukryłem ją więc w naszym obozowisku pod powalonym drzewem. Oszukałem Calvina. Nikt nie znajdzie mapy bez mojej lub twojej pomocy. A nawet jeśli ktoś ją znajdzie, to nie będzie wiedział, co ona kryje. Równie dobrze będzie ją mógł wyrzucić albo przekazać strażnikowi leśnemu. Ale nie chcę, by Calvin się o tym dowiedział. Niech się boi, że może zostać zdemaskowany. Britt, dopilnuję, żebyś wyszła z tego cało. Będziesz musiała wskazać policji miejsce ukrycia mapy. – Obydwoje wyjdziemy z tego cało – poprawiłam go stanowczym głosem. – Calvin może chcieć wyeliminować cię jako świadka – ciągnął dalej Jude – ale nie sądzę, by to zrobił. Jesteś jedyną kartą przetargową, jaka mu została. Wie, że jeśli zginiesz, za nic nie oddam mu mapy. Jego plan jest dalej taki sam: wykorzystać cię, żebym zaczął mówić. Dlatego właśnie będziemy trzymać się razem i spróbujemy się do niego dobrać. Zajdziemy go od tyłu, a ja postaram się go rozbroić. Jeśli to nam się powiedzie, trzeba go będzie jedynie przetrzymać do przybycia policji. – A jeśli to on zajdzie nas od tyłu? Jude tylko na mnie spojrzał, ale ja już znałam odpowiedź. Mieliśmy co najwyżej pięćdziesiąt procent szans na dopadnięcie Calvina. Jude pocałował mnie mocno. W jego objęciach było mi ciepło i czułam się bezpiecznie. Chciałam, żeby nigdy mnie z nich nie wypuszczał. Chciałam, żebyśmy tu zostali i mogli się do siebie przytulać. To by mi w zupełności wystarczyło. – Wcale nie musimy uganiać się za Calvinem – zasugerowałam cicho. – Możemy pójść do domku w dole drogi i stamtąd wezwać policję. Tak będzie bezpieczniej. – On zabił moją siostrę – odrzekł Jude. – Nie będę przed nim uciekał. Musi odpokutować za to, co zrobił. Daj mi pistolet. Przez oczy Jude’a przemknął jakiś niepokojący cień. Dotknęłam jego rękawa. – Jude, obiecaj mi coś. Obiecaj, że go nie zabijesz. Spojrzał na mnie surowym wzrokiem. – Przez cały ostatni rok żyłem tylko myślą o zabiciu go. – Calvin nie zasłużył na śmierć. – Chociaż już go nie kochałam, znałam go całe moje życie. Widziałam go zarówno w dobrych, jak i w złych chwilach. Wprawdzie na pomoc dla niego było już za późno, ale nie chciałam go niszczyć. Calvin był bratem Korbie. Moją pierwszą miłością. Zbyt wiele nas ze sobą łączyło. Nade wszystko jednak nie chciałam, żeby Jude stał się taki sam jak Calvin. Nie chciałam, żeby zmienił się w mordercę. – Zasłużył na coś o wiele gorszego – odparł Jude. – Myślał, że zabijając innych, rozwiąże swoje problemy. Chcę mu udowodnić, że można to zrobić inaczej. – Prosisz mnie, żebym darował życie człowiekowi, który zamordował moją siostrę –

wycedził Jude. – Trafi za to do więzienia. Na bardzo długo. Gdy się nad tym zastanowić, to raczej nie jest prawdziwe życie. Proszę, obiecaj mi. – Nie zabiję go – odpowiedział w końcu ponuro Jude. – Tylko przez wzgląd na ciebie. Choć bardzo tego chcę. Podałam mu broń, modląc się w duchu, by nie okazało się to błędem. Jude sprawdził, czy pistolet jest naładowany. – Gdy już będzie po wszystkim, zamierzam urządzić Lauren prawdziwy pogrzeb. Z rodziną i wszystkimi, których kochała. Zasługuje na to. Wbiłam wzrok w ziemię. – Te zwłoki, które znalazłam w skrzyni. Tamta dziewczyna miała na sobie czarną sukienkę koktajlową. Myślę, że… Myślę, że to mogła być Lauren. W oczach Jude’a zalśniły łzy. Spojrzał w ciemne niebo i próbując je powstrzymać, zamrugał kilka razy. Był tego pewien, gdy tylko powiedziałam mu o ciele, ale dopiero teraz jego ramionami wstrząsnął szloch. Przez chwilę nie mógł złapać tchu. Aż do tej pory tłumił w sobie cały swój żal, ponieważ wiedział, że musi być silny. Dla mnie. Nie mógłby mnie ochronić, gdyby bez przerwy myślał o Lauren. – Ona ci już wybaczyła, Jude. Musisz w to wierzyć. To ona sama przecież postanowiła pójść się upić. To ona postanowiła wyjść z Shaunem. To, co się z nią później stało, jest niewybaczalne i okropne, i nie mówię wcale, że sama jest sobie winna. Nikt nie zasługuje na taką śmierć, ale uważam, że w pewnym momencie powinna przestać ciągle liczyć na twoją pomoc i zacząć radzić sobie sama. – Jude nawet nie domyślał się, jak bardzo ta sprawa leżała mi na sercu. Dopiero w jego obecności bowiem zaczęłam sobie uświadamiać, w jak dużym stopniu byłam do tej pory uzależniona od mojego taty, Iana oraz Calvina. Jude pomógł mi zrozumieć, że muszę się zmienić. Był przy mnie, gdy podejmowałam pierwsze, jeszcze niepewne kroki ku tej przemianie. A teraz już tylko ode mnie samej zależało, jak wykorzystam tę nowo odkrytą siłę i niezależność. Z gardła Jude’a wydobył się ostry, pełen udręki jęk. – Gdybym tylko sam potrafił sobie wybaczyć. Wciąż zadaję sobie pytanie, dlaczego Calvin to zrobił. – Wytarł oczy rękawem. – Chcę wiedzieć, dlaczego ją zabił, ponieważ wydaje mi się, że musi istnieć jakieś logiczne wytłumaczenie, ale w rzeczywistości umysł bezwzględnego mordercy nie ma nic wspólnego z logiką. – Calvin nienawidził Lauren, ponieważ dostała się na Stanford, a on nie. Ojciec przez całe życie wmawiał mu, że dziewczyny są w pewnym sensie gorsze, i Calvin nie mógł znieść myśli, że jakaś dziewczyna osiągnęła więcej od niego. – Gdy to powiedziałam, dotarło do mnie, jak żałosnymi motywami kierował się Calvin. Nagle całe jego okrucieństwo wydało mi się jeszcze bardziej bezsensowne. Jude wpatrywał się we mnie z niedowierzaniem. – Zabił ją, ponieważ dostała się na studia, na które on nawet nie chciał iść? – Pokręcił z obrzydzeniem głową. – To dlatego zabrał jej czapkę Cardinalsów? – O czym ty mówisz? – Czapka drużyny Cardinals, którą dostałaś od Calvina, należała do Lauren. Ta żółta plama na jej czubku nie była po musztardzie, ale po farbie. Malowaliśmy razem jej pokój. Na żółto z czarnymi paskami – Jude mówił wyważonym tonem, ale w jego oczach widziałam cierpienie. – Calvin zabrał Lauren czapkę, by pokazać jej swoją wyższość, i odebrał jej to, co jego zdaniem prawnie mu się należało. A więc to nawet nie była czapka Calvina. Nosiłam ją przez cały ubiegły rok, trzymałam

ją, ponieważ nie byłam gotowa na ostateczne rozstanie z moim chłopakiem. Myślałam, że dzięki czapce poczuję jego bliskość. Okazało się jednak, że to kłamstwo. W pierwszym momencie bardzo mnie to zabolało, ale w dziwny sposób ułatwiło mi pogodzenie się z faktem, że między mną a Calvinem wszystko już definitywnie skończone. Nagle Jude spojrzał w niebo. – Słyszysz to? Wytężyłam słuch i po chwili wyłapałam słaby warkot silnika. Zbliżał się do nas. – Co to? – Helikopter. – Policja? – szepnęłam, ale nie chciałam robić sobie przedwcześnie nadziei. – Nie wiem. – Jude odwrócił się do mnie. – Ktoś mógł się natknąć na twój samochód i zgłosił to władzom. Może szukają ciebie i Korbie. – Zamilkł na chwilę. – Choć trudno mi uwierzyć, żeby wysyłali helikopter w nocy, jeszcze w taką pogodę. – To na pewno policja. – To musiało być jedyne możliwe wytłumaczenie. Nie mogłam znieść myśli, że nikt nas nie szuka. Przytuliłam się do zdrowego ramienia Jude’a i ukryłam w nim twarz. – To policja albo ekipa ratunkowa. Odnajdą nas. Wszystko będzie dobrze. Jude stał jednak sztywno, jakby nie był co do tego w pełni przekonany. W końcu pogładził mnie uspokajająco po włosach, ale w jego głosie czuć było wahanie. – Nawet jeśli zobaczymy ich reflektor, nie możemy wybiec na otwarty teren, żeby zwrócić ich uwagę. Nie wiem, czy Calvin odważy się do nas strzelić przy świadkach, ale nie zamierzam ryzykować. Dopóki go nie dopadniemy, trzymamy się lasu, dobrze? Ruszyliśmy przez głęboki śnieg i klucząc pomiędzy drzewami, obeszliśmy Idlewilde szerokim łukiem. Mimo że Jude znajdował się o krok przede mną, czułam się okropnie samotna. Las był całkiem ciemny. Nie miałam pojęcia, co może się czaić w mroku. Miałam wrażenie, że drzewa podążają za mną wzrokiem. Czy Calvin też nas obserwował? Nagle usłyszałam za sobą cichy chrzęst kroków. Odwróciłam się dokładnie w chwili, gdy Calvin wyskoczył spomiędzy drzew i ruszył biegiem w moim kierunku. – Jude! – wrzasnęłam. Jude obrócił się szybko i wycelował pistolet w Calvina, a on zatrzymał się w miejscu i skierował swoją broń na mnie. Znaleźliśmy się wszyscy w klinczu. – Jeśli do mnie strzelisz, ja strzelę do niej – zagroził Calvin. – Chyba słyszysz, że nad nami krąży helikopter – odparł Jude. – To policja. Wszystko już skończone, Calvin. Znaleźli mapę. Szukają cię. Pójdziesz siedzieć. – To tylko helikopter obserwacyjny – stwierdził z lekceważeniem. – To pewnie jakaś ekipa poszukiwawcza. Ktoś musiał znaleźć samochód Britt porzucony na drodze i zgłosił to. Nie mogą nas tam z góry zobaczyć. Niezła próba, ale nie przestraszyłem się. – Przecież ty się cały trzęsiesz ze strachu – odrzekł Jude. – Ale nie dlatego, że zostaniesz aresztowany, tylko dlatego, że nigdy nie jesteś w stanie sprostać oczekiwaniom. Boisz się porażki. Dlatego właśnie wybierasz sobie łatwe cele. Co z ciebie za mężczyzna, że podnieca cię nękanie bezbronnych dziewczyn? Jesteś zerem. Jak czuje się ktoś, kto właśnie zrozumiał, że nie jest prawdziwym mężczyzną, co Cal? Wciągnęłam gwałtownie powietrze. Czy Jude próbował go sprowokować? – Wystarczająco dobrze, żeby cię zabić – mruknął Calvin przez zaciśnięte zęby. – Z pewnością – odpowiedział Jude tym samym spokojnym tonem. – Jestem ranny, więc stanowię łatwy cel. A takie właśnie lubisz najbardziej, prawda? Twarz Calvina rozciągnęła się powoli w perfidnym uśmiechu. – Nie spieszyłem się z nimi, zwłaszcza z Lauren. Rozkoszowałem się każdym jej

kopnięciem, każdym szarpnięciem, każdym błyskiem paniki w oczach. Miałem nad nią pełną kontrolę, czułem się wręcz niezwyciężony – Calvin wiedział, jak wytrącić Jude’a z równowagi. – Żałowałem jedynie, że nie mogę usłyszeć jej krzyków, bo tak mocno zacisnąłem linę na jej szyi, że nie wydała z siebie żadnego dźwięku… Oczy Jude’a zapłonęły czarnym ogniem, a potem wszystko potoczyło się błyskawicznie. Jude doskoczył do Calvina, złapał go za nadgarstek i wytrącił mu broń z ręki. Następnie uderzył go potężnie w twarz. Calvin runął plecami na ziemię, wyjąc z bólu i trzymając się za twarz. – Złamałeś mi nos! – wrzasnął wściekły. Jude podniósł pistolet Calvina i wycelował w niego. – I tak masz mnóstwo szczęścia. W twoim ciele znajduje się jeszcze dwieście pięć innych kości, które chętnie bym ci złamał. Ręce nad głowę. Calvin zbladł na twarzy i zdobył się na drżący śmiech. – Nie zastrzelisz mnie. Britt, nie pozwolisz mu na to. Znam cię. – Nie odzywaj się do niej – warknął Jude. – Nie zasługujesz na to, żeby z nią rozmawiać. Jesteś skończoną kanalią, która nie ma prawa żyć. Calvin zamrugał kilkakrotnie oczami, próbując ogarnąć to, co usłyszał. Potrząsnął głową, patrząc na Jude’a pustymi, rozbieganymi oczami. – Nie ty pierwszy mi to mówisz. – W jaki sposób znajdowałeś ofiary? – spytał szorstko Jude. – Musiałeś je chyba obserwować. – Calvin pracował z Macie jako przewodnik przy spływach kajakowych – wyjaśniłam. – Zabił ją pewnie, gdy się dowiedział, że jesienią zaczyna studia w Georgetown. A Kimani chodziła do Pocatello High, liceum rywalizującego z naszym. Wiedział, że wybiera się na studia do Juilliard. Wszyscy w miasteczku o tym mówili. – Ojciec mnie zabije – stwierdził Calvin, kręcąc głową. – Nie mogę uwierzyć, że stary jednak wygrał. Dalsze jego słowa zagłuszyło głośne łup-łup wirnika helikoptera. Hałas był tak duży, jakby śmigłowiec przelatywał bezpośrednio nad naszymi głowami. Nieważne, co powiedział Jude. Uznałam, że jeśli tylko zobaczę światło reflektora, wybiegnę spomiędzy drzew i spróbuję zwrócić uwagę pilota. Calvin podniósł głowę i spojrzał w czarną kopułę nieba. Niedowierzanie w jego oczach powoli ustępowało miejsca zrozumieniu. Przez jego twarz przemknął cień rezygnacji. Wyglądał teraz jak pokonany i bezbronny chłopiec. Złączył ręce w nadgarstkach i wyciągnął je w stronę Jude’a. – Dalej, zwiąż mnie. – Głos mu się załamał i zaczął płakać. – Lepiej będzie, jeśli pokażę ojcu, że potrafię przyjąć karę, jak przystało na mężczyznę. Miałam wrażenie, że zaraz pęknie mi serce. Chciałam wziąć Calvina w ramiona i powiedzieć mu, że wszystko będzie w porządku, ale to nie była prawda. Nic nie było w porządku. A szczególnie on sam. Dla tej zdegenerowanej, zwyrodniałej karykatury dawnego Calvina nie było już pomocy. Ciekawe, jak zareaguje pan Versteeg, gdy dowie się, co zrobił jego syn? Czy będzie się czuł za to odpowiedzialny? Szczerze w to wątpiłam. Raczej spróbuje odciąć się od Calvina i jego haniebnych zbrodni. Jude wykręcił Calvinowi ręce za plecy. Rozpłakałam się. Czułam się w środku pusta, wydrążona i smutna, ponieważ nie potrafiłam zrozumieć, jak to się stało, że chłopak, którego kiedyś kochałam, przeistoczył się w kogoś tak okrutnego i bezwzględnego. Ogarnął mnie smutek, ponieważ zrobiłabym wszystko,

aby mu pomóc. Ale teraz nie byłam pewna, czy ktokolwiek w ogóle zdołałby mu pomóc. – Gdzie są rzeczy Lauren? – zapytał go Jude. – Gdzie je schowałeś? – W rowie za Idlewilde – odparł Calvin z cichą rezygnacją. – Dopiero co tam byłam – wtrąciłam. – Niczego nie widziałam. – W spodniej części kładki jest obluzowana deska. – Calvin przygarbił się, brodę wcisnął w klatkę piersiową. – Za nią znajduje się wnęka. Znajdziecie tam wszystko zapakowane w kopertę. Dlaczego Calvin pomagał? To było do niego zupełnie niepodobne. Nawet jeśli uznał, że przyparliśmy go do muru i nie uda mu się już uciec. Czy dopiero ta klęska go odmieniła? – Zwiążmy go najpierw. – Jude kiwnął głową w kierunku domku, wyrywając mnie z zamyślenia. Gdy wróciliśmy do Idlewilde, popchnął Calvina na jedno z krzeseł w kuchni. Przyniosłam z góry linę, którą przedtem był skrępowany Jude, i wspólnie przywiązaliśmy Calvina do oparcia krzesła. Nie opierał się. Siedział tylko nieruchomo z nieobecnym wzrokiem wpatrzonym w przestrzeń. – To chyba dowodzi, że nigdy nie byłem dość dobry – powiedział. – Nie dość dobry, żeby być facetem, jakiego pragnęłaś. Nie dość dobry na Stanford ani nawet na to, żeby wymigać się od morderstwa. – Wybuchnął zdławionym, pełnym rozpaczy śmiechem. – Szkoda, że nie jestem dziewczyną. Korbie przez całe życie unika odpowiedzialności za morderstwo. – Zaprowadź mnie do tego rowu – zwrócił się do mnie Jude.

ROZDZIAŁ 40 Sprawdziliśmy z Jude’em każdą deskę w mostku. A potem jeszcze raz. Ale wszystkie były mocno przybite. – Okłamał nas – stwierdził Jude. – Niczego tu nie ma. – Ale po co miałby nas okłamywać? Spojrzeliśmy po sobie, po czym rzuciliśmy się oboje do drabiny i zaczęliśmy się wspinać po niej tak szybko, jak to możliwe. Dobiegłam do Idlewilde pierwsza. Wpadłam do kuchni, gdzie zostawiliśmy przywiązanego do krzesła Calvina, i stanęłam jak wryta. Jego ciało zwisało bezwładnie z kuchennego żyrandola. Jude zaklął, postawił przewrócone przez Calvina krzesło i wskoczył na nie, żeby go odciąć. – Nóż! – zawołał. Wyjęłam go z szuflady i podałam Jude’owi, który zaczął zawzięcie piłować linę. Gdy przeciął ostatnie włókna, ciało Calvina runęło na podłogę. Zbadałam puls na jego szyi. Nic. Złapałam więc za nadgarstek Cala, a potem znów wróciłam do szyi. Przyłożyłam palce do pokrytego kilkudniowym zarostem gardła. W końcu wyczułam słabe, lecz miarowe tętno. – Żyje! Jude spojrzał w otwarte, ale zupełnie puste oczy Calvina. Obydwie źrenice miał całkowicie rozszerzone, w efekcie czego jego oczy wyglądały jakby były niemal zupełnie czarne. Z jego ust wydobył się rzężący dźwięk, a z nosa sączył się przezroczysty płyn. – Chyba jednak nie zdążyliśmy dobiec na czas – oznajmił Jude, przyklękając przy mnie i delikatnie odwracając moją głowę. Oczy zaszły mi łzami. – Co się z nim dzieje? – spytałam. – Myślę, że doszło do uszkodzenia mózgu. – Wyjdzie z tego? – Rozpłakałam się jeszcze bardziej. – Nie – odparł szczerze Jude. – Nie sądzę. Nagle czas się rozciągnął, wszystko toczyło się jak w zwolnionym tempie. Gdy patrzyłam, jak ciałem Calvina na podłodze wstrząsają konwulsje, przepłynęła przeze mnie fala wspomnień. Mówią, że kiedy umierasz, całe życie przebiega ci przed oczami. Nikt nie mówi jednak o tym, że kiedy patrzysz, jak umiera osoba, którą kiedyś kochałeś, doświadczenie to jest podwójnie bolesne, ponieważ przeżywasz na nowo dwa życia, które niegdyś podążały tą samą drogą. Chwilę później czas się skurczył, a ja wróciłam znów do kuchni w Idlewilde. Pamiętałam, dlaczego nad nami rozbrzmiewa ogłuszające łup, łup, łup helikoptera. Pamiętałam, dlaczego dłonie i stopy pulsują mi z zimna i dlaczego mam na rękawach kurtki krew. Złapałam Jude’a za rękę i razem wybiegliśmy przed dom. Musieliśmy zmrużyć oczy przed mocnym podmuchem wywołanym przez helikopter, który zawisł nad polaną z tyłu Idlewilde. – Wygląda jak prywatny śmigłowiec! – Jude próbował przekrzyczeć wycie silnika maszyny. – To helikopter pana Versteega! – odkrzyknęłam. – Widzę na ziemi dwóch ratowników i mężczyznę ze strzelbą. – Jude wskazał na cienie

tuż obok helikoptera na przeciwległym krańcu posiadłości. – Musieli zjechać na dół po linie. Dwie ubrane na czerwono postacie w białych hełmach przedzierały się przez zasypane śniegiem podwórze. W mężczyźnie ze strzelbą, który szedł za nimi, rozpoznałam zastępcę szeryfa, pana Keegana. Każdego roku polował z panem Versteegiem na łosie w Kolorado. Rozpłakałam się z ulgą i zaczęłam machać do nich jak szalona. Nie mogli mnie usłyszeć przez ryk helikoptera, ale mieli ze sobą latarki. W każdej chwili powinni nas zobaczyć. – Powiedz policji o Calvinie – powiedział naglącym głosem Jude. – I pokaż im mapę. – Dobrze. – Po twarzy popłynęły mi gorące łzy radości. Ten koszmar wreszcie się skończył. – Przepraszam, Britt, ale muszę to zrobić – oznajmił Jude. Następnie chwycił mnie od tyłu i przystawił mi pistolet Calvina do głowy. Wykorzystując mnie jako żywą tarczę, zaczął ciągnąć mnie do tyłu, z dala od biegnących przez śnieg ratowników oraz szeryfa Keegana. – Nie zbliżać się, bo ją zastrzelę! – zawołał Jude. Poczułam, że robi mi się niedobrze, ale zdołałam wychrypieć: – Jude? Co ty wyprawiasz? – Powiedziałem: nie zbliżać się! – krzyknął ponownie Jude. – Britt Pheiffer jest moją zakładniczką i zabiję ją, jeśli nie zrobicie dokładnie tego, co wam powiem. Nagle zalało nas oślepiające światło reflektora z wiszącego nad nami śmigłowca. Musiałam się zasłonić ramieniem przed chmurami śniegu, które wirujące łopaty helikoptera zdmuchiwały z gałęzi drzew. Dlaczego Jude powiedział im, że jestem jego zakładniczką? Powinniśmy wybiec w ich kierunku, a nie uciekać przed nimi. Jude zaciągnął mnie do lasu, uciskając mi boleśnie ramieniem klatkę piersiową. Biegł, klucząc chaotycznie pomiędzy drzewami, ale reflektor helikoptera z łatwością nas namierzył. Ślady krwi Jude’a były doskonale widoczne na nieskazitelnie białym śniegu. Rana na ramieniu krwawiła coraz mocniej. Im dalej, tym las stawał się gęstszy. Coraz trudniej było odnaleźć drogę między drzewami. Helikopter nadal nas śledził, ale co chwila gubił trop. Jude chował się w miejscach niedostępnych dla oczu pilota – za głazami, pod przewróconymi drzewami – i za każdym razem, gdy się zza nich wyłanialiśmy, wyśledzenie nas zajmowało helikopterowi coraz więcej czasu. W pewnym momencie Jude wciągnął mnie między gałęzie wysokiej sosny. Stałam przyciśnięta plecami do jego piersi i czułam na uchu jego ciężki, zdyszany oddech. Pod naszymi nogami zobaczyłam niepokojąco dużą plamę krwi. Biorąc pod uwagę jego obrażenia, Jude musiał się znajdować o krok od zapaści. W takim stanie nie ujdzie daleko. Albo zemdleje z powodu utraty krwi, albo dozna wstrząsu przez skrajne wyczerpanie. I tak byłam zdumiona, że miał siłę wlec mnie samemu przez tak trudny teren. Biały snop światła omiótł pospiesznie ziemię w pobliżu naszej kryjówki i przesunął się w inną stronę. – Co ty wyrabiasz?! – krzyknęłam. – Pistolet nie jest nawet naładowany. Widziałam, jak opróżniasz magazynek po tym, jak związaliśmy Calvina. Powiedziałeś im, że trzymasz mnie jako zakładniczkę. W ten sposób tylko pogarszasz sytuację. Musimy zawrócić i opowiedzieć o wszystkim szeryfowi Keeganowi. O tym, że uratowałeś mi życie i że towarzyszyłeś Shaunowi tylko po to, żeby odnaleźć mordercę Lauren. – Kiedy ci powiem, chcę, żebyś pobiegła w ich kierunku tak szybko, jak zdołasz. Biegnij z uniesionymi wysoko rękami i ciągle wykrzykuj swoje imię, rozumiesz? – Dlaczego? – zapytałam z płaczem. – Dlaczego to robisz? Znajdą cię. A wtedy cię aresztują albo zastrzelą!

– Teraz też by mnie aresztowali. – Jude chwycił mnie za ramię i zaciągnął przez głęboki po kolana śnieg za kolejną sosnę. – Zrób dla mnie jedną rzecz. Nie wspominaj nazwiska Jude van Sant. Powiedz im, że mam na imię Mason. Korbie to potwierdzi. Zostałaś uprowadzona przez dwóch mężczyzn, Shauna i Masona, tak właśnie im powiedz. – Ponieważ Mason już nie istnieje. Jude otarł mi dłonią mokre od łez policzki. – Właśnie. Porzucam Masona w tych górach – powiedział łagodnie. – Zakończył już to, po co tu przyjechał. – Zobaczę cię jeszcze? – spytałam zdławionym głosem. Jude przyciągnął mnie do siebie i pocałował namiętnie w usta, maksymalnie wydłużając tę chwilę. Wiedziałam, że to pożegnalny pocałunek. Nie chciałam się z nim rozstawać. To wcale nie był syndrom sztokholmski. Naprawdę się w nim zakochałam. – Weź chociaż to. – Zdjęłam z siebie kurtkę i założyłam mu ją na ramiona. Była na niego za ciasna i wyglądał w niej komicznie, ale nie potrafiłam się zdobyć na śmiech. Nie widziałam w tym nic zabawnego. Miałam mu tak wiele do powiedzenia, ale ludzki język nie znał słów, które wyraziłyby, co czułam w tej chwili. – Powiem im, że planujesz uciec do Kanady. Czy to pomoże? Jude wpatrywał się we mnie z wdzięcznością. – Zrobiłabyś to dla mnie? – Jesteśmy przecież jedną drużyną. Uściskał mnie po raz ostatni. – A teraz biegnij – powiedział, popychając mnie w stronę polany. Ruszyłam chwiejnie przez zaspy i na chwilę straciłam równowagę. Gdy tylko ją odzyskałam, obejrzałam się za siebie. Ale Jude już zniknął. Chwilę później zalał mnie strumień oślepiającego światła. Usłyszałam męski głos wydający przez głośnik komendy. To był pan Versteeg. Dwaj ratownicy biegli do mnie przez drzewa wraz z szeryfem Keeganem. Podniosłam do góry ręce i ruszyłam w ich kierunku. – Nazywam się Britt Pheiffer! – zawołałam. – Nie strzelać! Nie strzelać !!!!

ROZDZIAŁ 41 Delikatny, padający na ukos deszczyk spływał w świetle ulicznych latarni po oknie mojego pokoju. Przynajmniej to nie był śnieg. Upłynęło już dziesięć dni, od kiedy pan Versteeg przetransportował mnie swym helikopterem z Idlewilde. Jak się dowiedziałam, strażnik leśny natrafił na mój samochód porzucony na poboczu i zgłosił to w biurze szeryfa, które z kolei powiadomiło mojego tatę i rodziców Korbie. Nie czekając, aż szeryf zorganizuje akcję ratunkową, pan Versteeg natychmiast ściągnął dwóch ludzi z ochotniczego pogotowia górskiego i wyruszył helikopterem na nasze poszukiwania. Byłam tylko ciekawa, czy spieszyłoby mu się tak bardzo do Idlewilde, gdyby wiedział, co zastanie na miejscu. Po wyjściu ze szpitala, gdzie trafiłam z powodu wyziębienia i odwodnienia organizmu, złożyłam na policji obszerne zeznania. Powiedziałam im, gdzie mogą znaleźć mapę Calvina. Wyjaśniłam, w którym miejscu znajdują się szczątki Lauren Huntsman. Państwo Huntsmanowie przylecieli odebrać ciało córki, a relacje z ich wizyty pokazywały wszystkie lokalne stacje telewizyjne, ale postanowiłam ich nie oglądać. Widok rodziców Lauren przypominałby mi tylko… o nim. Od tamtej nocy w Idlewilde ani razu nie rozmawiałam z Korbie. Jej komórka była wyłączona. Nie byłam pewna, czy jej rodzice są w ogóle w mieście. Światła w domu Versteegów były pogaszone. Może po to, by zniechęcić ekipy telewizyjne, które praktycznie rozbiły obóz na ich trawniku. Nie miałam pojęcia, co powiedzieć Korbie, kiedy się znów zobaczymy. Wydałam Calvina policji i wiedziałam, że moja przyjaciółka potraktowała to jako zdradę. Podobnie zresztą jak cała jej rodzina. Za moją sprawą na jaw wyszły wszystkie jego tajemnice. O tym, co stało się z Jude’em, wolałam nawet nie myśleć. Gdy widziałam go po raz ostatni, był mocno poturbowany, krwawił i nie miał odpowiedniego ubrania. Podczas ucieczki przez las mógł umrzeć z zimna, głodu lub zostać schwytany. Miał minimalne szanse na przetrwanie. Być może za kilka tygodni usłyszę w wiadomościach, że jakiś turysta natknął się na jego zamarznięte zwłoki. Zacisnęłam mocno powieki i wyrzuciłam ten obraz z głowy. Rozmyślanie o Judzie sprawiało mi zbyt wielki ból. Zeszłam na dół, żeby coś zjeść, i z radością zobaczyłam, że mój brat stoi oparty o kuchenną ladę i pałaszuje kanapkę z masłem orzechowym. Zazwyczaj oboje strasznie się kłóciliśmy, ale od kiedy wróciłam do domu, Ian był dla mnie wyjątkowo miły i naprawdę cieszyłam się na myśl, że spędzimy razem wieczór. Ian posmarował kolejną kromkę grubą warstwą masła orzechowego, złożył ją na pół i wepchnął w całości do ust. – … bić ci je…ną? – wymamrotał. Skinęłam głową, ale wzięłam słoik z masłem i nóż, żeby sama zrobić sobie kanapkę. Ian przypatrywał mi się z nieskrywanym zdziwieniem, gdy rozsmarowywałam masło na chlebie. – Naprawdę wiesz, jak to się robi? – spytał. – Przestań się zgrywać. – Tata powiedział, że sama zrobiłaś dziś pranie. To prawda? – Ian otworzył szeroko oczy, udając zdziwionego. – Kim jesteś i co zrobiłaś z moją siostrą? W odpowiedzi przewróciłam tylko oczami i podciągnąwszy się na rękach, usiadłam na ladzie.

– Na wypadek, gdybym nie mówiła ci tego ostatnio, bardzo się cieszę, że jesteś moim starszym bratem. – Pogłaskałam go z czułością po głowie. – Nawet kiedy mnie obrażasz. – Chcesz obejrzeć film? – Pod warunkiem, że najpierw umyjesz zęby. To obrzydliwe, gdy wali ci z paszczy masłem orzechowym i popcornem. – A już myślałem, że się zmieniłaś – westchnął. Usiedliśmy na głębokich poduchach i Ian włączył telewizor. Leciało właśnie główne wydanie wiadomości. – Calvin Versteeg trafił do izby dla młodocianych przestępców w hrabstwie Teton – mówiła reporterka. – Jest podejrzany o popełnienie czterech morderstw pierwszego stopnia oraz dwukrotnego usiłowania zabójstwa. Według naszych informacji Versteeg niemal na pewno zostanie uznany za niezdolnego do stawienia się w sądzie. W wyniku nieudanej próby samobójczej podjętej tuż przed aresztowaniem doznał poważnego uszkodzenia mózgu i trafi prawdopodobnie do stanowego szpitala psychiatrycznego, gdzie zostanie poddany odpowiedniemu leczeniu. – Chcesz, żebym wyłączył? – spytał Ian z zatroskanym spojrzeniem. Pokazałam mu, żeby był cicho, i pochyliłam się do przodu, wpatrując się intensywnie w wyświetlany właśnie materiał filmowy. Pokazywał on Calvina wwożonego na wózku inwalidzkim do aresztu. Wokół niego tłoczyło się mnóstwo dziennikarzy i ekip telewizyjnych, wszyscy robili mu zdjęcia i podsuwali pod nos mikrofony. Ale moją uwagę zwrócił pewien człowiek stojący całkiem z boku tego zbiegowiska. Miał na sobie puchową kurtkę oraz ciemne, wyglądające na zupełnie nowe dżinsy. Dłonie zaczęły mi się pocić. Mężczyzna pochylił głowę, jakby chciał uniknąć kamer, ale wyglądał prawie identycznie jak… – W zeszłym roku Versteeg ukończył liceum Highland w Pocatello – kontynuowała tymczasem reporterka – i powiedział rodzinie oraz znajomym, że wyjeżdża na studia na Uniwersytet Stanforda. Biuro rekrutacji uczelni potwierdziło, że Versteeg złożył u nich podanie, ale zostało ono odrzucone. Ojciec Calvina Versteega, pracujący jako biegły księgowy, oraz matka podejrzanego, wzięta prawniczka, nie wydali jak dotąd publicznego oświadczenia w sprawie aresztowania ich syna. Oboje nie odpowiadają również na nasze telefony. Rozmawialiśmy natomiast z uczennicą ostatniej klasy liceum Highland, Rachel Snavely, która znała Versteega od szkoły podstawowej. Oto co nam powiedziała: „Nie wierzę, że Calvin zabił te dziewczyny. On nikogo by nie skrzywdził. Był takim wspaniałym chłopakiem. W zeszłe wakacje byłam na przyjęciu w jego domu i Calvin zachowywał się jak prawdziwy dżentelmen”. – Teraz już możesz wyłączyć – powiedziałam. Zupełnie otumaniona podniosłam się z poduszki. Ian wyłączył telewizor pilotem. – Wybacz, że musiałaś to oglądać. Dobrze się czujesz? Podeszłam do okna i przycisnęłam dłoń do szyby, wpatrując się w spowitą mrokiem ulicę. Miałam nadzieję, że gdzieś w ciemnościach ujrzę znajomą, przyglądającą mi się uważnie postać. Nie zobaczyłam go wprawdzie, ale byłam pewna, że gdzieś tam musiał być. Teraz już wiedziałam, że Jude żyje. *

W nocy było mi na przemian albo zbyt gorąco, albo zbyt zimno. Obudziłam się o szóstej rano zaplątana w koce. Uznałam, że nie ma sensu próbować na nowo zasypiać, i poszłam pobiegać. Miałam w sobie zbyt dużo adrenaliny, zbyt dużo

niewykorzystanej energii. Niebo było zachmurzone i znowu zapowiadało się na deszcz. Pogoda w zadziwiający sposób odzwierciedlała mój nastrój. Biegłam przez park, mocno machając rękami. Starałam się zapomnieć o Judzie. On nie wróci. Wypełnił już swoją misję. Jego życie jako Masona było skończone. W tej chwili pewnie siedział w samolocie lecącym do Kalifornii, gdzie miał wrócić do swojej prawdziwej tożsamości jako Jude van Sant. W jego życiu nie było już dla mnie miejsca. Wiedziałam, że nie ma sensu złościć się na niego. Dotrzymał przecież wszystkich złożonych mi obietnic. Ale jeśli chodziło o niego, nie potrafiłam myśleć logicznie. Potrzebowałam go teraz. Stanowiliśmy jedną drużynę. Czułam się oszukana, wiedząc, że nigdy nie będziemy razem jechać samochodem z opuszczonymi szybami i śpiewać na całe gardło do wtóru z radiem. Nigdy nie będziemy wymykać się na nocny seans w kinie ani trzymać się w ciemnościach za ręce. Nigdy też nie będziemy walczyć zimą na śnieżki. Czy po tym wszystkim, co wspólnie przeszliśmy, nie zasługiwałam na to, by przeżyć z nim również jakieś przyjemne chwile? To było niesprawiedliwe. Dlaczego Jude mógł odejść na własnych warunkach? Dlaczego nie zapytał mnie, czego ja chcę? Wyciągnęłam z wściekłością słuchawki z uszu i zgięłam się wpół, próbując złapać oddech. Nie zamierzałam po nim płakać. Nie czułam już do niego nic. Byłam tego pewna. Kiedy już zdołam wyrzucić Jude’a na dobre ze swojej głowy, zrozumiem, że moje uczucia do niego nie były prawdziwe. Znaleźliśmy się obydwoje w ekstremalnej sytuacji i ze względu na to straszliwe doświadczenie wywiązała się między nami bardzo silna więź. Któregoś dnia, gdy przypomnę sobie naszą wspólną noc pod powalonym drzewem, wybuchnę zapewne śmiechem na myśl, że mogło mi na nim zależeć. Jeśli w ogóle będę jeszcze pamiętać tamtą noc. Skręciłam za róg i nagle na mojej drodze pojawił się mężczyzna. Zatrzymałam się. Było jeszcze wcześnie, na wysadzanej drzewami drodze panowała poranna szarówka. Miał na sobie skórzaną kurtkę lotniczą i worek podróżny przewieszony przez ramię, jakby zaraz planował wsiąść na pokład samolotu. Zaschło mi w ustach, a ręce zaczęły mi się trząść. Doprowadził się do porządku. Nowe ubrania, wizyta u fryzjera. Choć był świeżo ogolony, nie stracił nic ze swego niebezpiecznego uroku. Drobne rozcięcia wciąż znaczyły jego twarz, a siniaki jeszcze całkowicie nie zniknęły. W słabym świetle poranka wyglądał bardzo groźnie. Dopasowana kurtka świetnie podkreślała jego muskularne ramiona i zadrżałam na samo wspomnienie ich gładkich konturów. Pamiętałam naszą wspólną noc pod drzewem w najmniejszych szczegółach. Pamiętałam smak ust Jude’a oraz poczucie ciepła i bezpieczeństwa w jego objęciach. Chciałam podbiec i rzucić mu się w ramiona, ale stałam nieruchomo w miejscu. – Wróciłeś – powiedziałam. Podszedł bliżej. – Wydostanie się z gór zajęło mi cztery dni. Nie zatrzymywałem się ani na chwilę, bojąc się, że zamarznę, jeśli tylko pozwolę sobie na odpoczynek. Jeszcze raz dzięki za kurtkę, użyłem jej jako bandaża. U podnóża gór znalazłem sklep z bankomatem i wybrałem dość pieniędzy, żeby na jakiś czas zaszyć się w motelu. Gdy nabrałem sił, miałem zamiar wsiąść do samolotu do Kalifornii. Byłem gotów zamknąć za sobą ten rozdział i powrócić do mojego dawnego życia jako Jude van Sant. Nie myślałem, że coś mnie jeszcze wstrzymuje. – Zdawał się przeszywać mnie wzrokiem. – Ale wciąż budziłem się po nocach nawiedzany w śnie przez pewną znajomą twarz. – Jude – rzuciłam zdławionym głosem. Podszedł do mnie i wziął mnie za ręce.

– Strzegłaś mojej tajemnicy. Nie wiem, jak ci za to dziękować. – Rozumiem, dlaczego musiałeś tak postąpić. – Lauren zasłużyła na sprawiedliwość, podobnie jak Kimani i Macie. Ale nie każdy zgodziłby się ze sposobem, w jaki ją wymierzyłem. Shaun wziął ciebie i Korbie na zakładniczki, postrzelił policjanta i zabił strażnika leśnego, a ja przez cały ten czas mu towarzyszyłem. Podczas procesu wyszłoby na jaw, że brałem w tym wszystkim udział, a w dodatku byłem na tyle sprytny, żeby uniknąć odpowiedzialności. Normalny człowiek ma wszelkie podstawy, żeby obawiać się kogoś takiego jak ja. Powinienem przecież trafić za kratki. Jude miał rację. Wiedziałam o tym. Miałam też świadomość, jak ogromne ryzyko podjął, zjawiając się tutaj. Przyszedł się ze mną zobaczyć, choć groziło mu, że zostanie zdemaskowany i schwytany. Postanowiłam jednak nie wiązać z tym gestem zbyt dużych nadziei. – I co teraz? – spytałam. – Co z nami? W oczach Jude’a zaszła jakaś zmiana. Opuścił wzrok. Natychmiast zorientowałam się, że źle go zrozumiałam. Nie zamierzał udzielić mi takiej odpowiedzi, jakiej bym chciała. Czułam, że zaraz złamie mi serce. – Przeżyliśmy razem coś niesamowitego, ale teraz każde z nas musi wrócić do normalnego życia. Ty musisz na nowo zachowywać się jak zwykła licealistka. Jesteś w maturalnej klasie. To dla ciebie bardzo ważny rok. Powinnaś zająć się planowaniem przyszłości i bawić się z przyjaciółmi. A ja muszę wrócić do domu. Muszę być teraz z moją rodziną. A więc to koniec. Cztery szalone dni. To wszystko, co od niego dostałam. Ale nie powinnam się tym zanadto przejmować. Moje uczucia do Jude’a nie były bowiem prawdziwe. Pomógł mi tylko przetrwać w zimnych, surowych górach. A ja wzięłam moją wdzięczność do niego za coś znacznie poważniejszego. Na myśl, że go stracę, serce zaczęło mi gwałtowniej bić, ale ten niepokój brał się wyłącznie z irracjonalnego przeświadczenia, że nadal go potrzebuję. – Nie chcę tego zepsuć – powiedział Jude, szukając mego wzroku. Chciał się upewnić, że nie mam mu niczego za złe. Że nie czuję się przez niego skrzywdzona. Nie mogłam dać po sobie poznać, że tak naprawdę mam wrażenie, jakby rozrywał mi serce na pół. Dlaczego to tak straszliwie bolało, skoro więź, jaka nas łączyła, była całkowicie urojona? – To jest mój numer telefonu – oznajmił, podając mi kartkę. – Jeśli będziesz chciała pogadać, możesz dzwonić o każdej porze dnia i nocy. Mówię serio, Britt. Wiem, że myślisz, że próbuję cię spławić, ale to nieprawda. Robię tylko to, co moim zdaniem jest słuszne. Może się mylę. I pewnie będę tego gorzko żałował. Ale muszę zrobić to, co uważam za najwłaściwsze, nawet jeśli przychodzi mi to z trudem. Oczywiście, że mnie spławiał. Ale niby dlaczego nie? Koszmar, który najpierw nas ze sobą połączył, dobiegł już końca. Jude miał rację. Pora, żeby każde z nas poszło w swoją stronę. – Nie, wcale tak nie myślę. Masz rację. Cieszę się, że przyszedłeś się pożegnać – odparłam cicho. – Bardzo mi przykro z powodu Lauren. Nie zasłużyła sobie na taki koniec. – To prawda. Nie wiedziałam, co jeszcze powiedzieć, więc włożyłam z powrotem słuchawki do uszu. – Powinnam chyba dokończyć mój trening. Miło było cię poznać, Jude. Patrzył na mnie ze smutkiem, przygnębieniem i całkowitą bezradnością w oczach. – Powodzenia, Britt. Pobiegłam przed siebie, zagryzając wargi i hamując wzbierający w piersi szloch. Gdy tylko skręciłam za najbliższy róg i Jude zniknął mi z oczu, upadłam na kolana i przestałam ze sobą walczyć. Wybuchłam niepohamowanym płaczem.

ROK PÓŹNIEJ

EPILOG – W drogę! – zapiszczała Caz, moja współlokatorka ze studiów. Wyrzuciła ramiona w górę, a gorący majowy wiatr rozwiewał jej poskręcane jak sprężynki rude włosy. Caz pochodziła z Brisbane w Australii i przypominała mi Nicole Kidman z tego starego filmu Bandyci kontra BMX. Takie same włosy jak u pudla, ten sam cudowny akcent. Właśnie skończyłyśmy pierwszy rok studiów w Pierce College w Woodland Hills w Kalifornii i po raz pierwszy w życiu rozkoszowałyśmy się smakiem prawdziwej wolności. Sprzedałam swoje podręczniki, zdałam wysprzątany pokoju administracji akademika i poszłam sprawdzić wynik ostatniego egzaminu. Aż podskoczyłam z radości. Ale jazda! Chemia zaliczona z wyróżnieniem. Moja aktualna lista obowiązków sprowadzała się do jednej rzeczy: zabawy do upadłego pod gorącym, kalifornijskim niebem. – Żadna z was nigdy nie jechała autostradą wzdłuż wybrzeża Pacyfiku? – spytała Juanita, moja druga współlokatorka, z tylnego siedzenia jeepa wranglera. Siedziała ze wzrokiem utkwionym w iPhonie, jak szalona esemesując ze swoim nowym chłopakiem Adolphem. Chyba był jej pierwszym facetem. Caz i ja ledwie ją przekonałyśmy, by z nami pojechała. Juanita obawiała się, że po dwóch tygodniach rozłąki Adolph się rozmyśli i ją porzuci. Mogłam rozprawiać do woli o kwestii braku pewności siebie i kobiecej niezależności, ale doskonale wiedziałam, jakie to uczucie stracić niedawno odnalezioną miłość. – Powiedzcie mi tylko, gdzie będziecie chciały się zatrzymać, a ja udzielę wam wszelkich informacji na temat każdego ważnego miejsca i zabytku. Będziemy mijać po drodze Zamek Hearsta, plażę Zuma, kościół Wayfarers Chapel… – Nie chcemy się nigdzie zatrzymywać! – zawołała Caz. – I o to właśnie chodzi. Chcemy wyrwać się stąd tak daleko, jak tylko się da. Chcę jechać w nieskończoność! – Wydała z siebie dziki okrzyk radości. – Wynajęłyśmy na dwa tygodnie nieprzyzwoicie drogi domek niedaleko plaży Van Damme, a zaliczka jest bezzwrotna, więc nie możemy raczej jechać w nieskończoność – zauważyła roztropnie Juanita. – Czyj to w ogóle był pomysł? – Britt – odparła Caz. – Jest z Idaho, więc wypad na plażę to dla niej wielka sprawa. Nie czepiaj się jej. Zwykle spędza wakacje na farmie i startuje w zawodach rzucania ziemniakami. – A czy ludzie z Brisbane nie spędzają wakacji, rozbijając się po ulicach starymi gruchotami? – spytałam. – Lepszy burak z Brisbane niż kartofel z Idaho – odcięła się Caz. – W Monterey jest wielkie akwarium – wtrąciła Juanita. – Co wy na to, żebyśmy się tam zatrzymały na lunch? Może ci się spodobać, Britt. Choć to zapewne zbyt uczone miejsce jak na gusty pewnych osobników. Boże broń, jeszcze byśmy się czegoś przy okazji nauczyły. – Koniec szkoły! Żadnej nauki! – Caz zabębniła pięściami w deskę rozdzielczą. – Podobno na plaży Van Damme można zbierać słuchotki – powiedziałam nonszalanckim tonem. Doskonale wiedziałam, że można tam zbierać słuchotki. Przez ostatni semestr pracowałam jako dozorczyni na kampusie i oszczędzałam każdego zarobionego centa, a teraz całą tę forsę zamierzałam przepuścić na dwutygodniowy wypad nad ocean. Wszystko dlatego, że chciałam zjeść moją pierwszą słuchotkę upieczoną nad ogniskiem, w najlepszej możliwej postaci. Ale tak naprawdę to chciałam zobaczyć Jude’a. – Zgadza się, zbieranie słuchotek jest tam bardzo popularne – potwierdziła Juanita. – Ale

może też być bardzo niebezpieczne, zwłaszcza jeśli ktoś nie wie, jak to się robi. Nie polecałabym. – Myślę, że powinnyśmy tego spróbować – oznajmiła Caz. – Proszę bardzo – rzuciła Juanita z oczami wlepionymi w telefon. – Tymczasem ja będę siedzieć na ręczniku na plaży i patrzeć, jak obie się topicie. – A wiesz, że to byłoby dla ciebie świetne motto życiowe – stwierdziła Caz, przesuwając ręką w powietrzu, jakby przyklejała jakiś niewidzialny banner. – „Siedzieć i patrzeć”. – A twoje motto życiowe powinno brzmieć: „Pakować się na oślep w kłopoty”! – zawołała Juanita. – Zwłaszcza jeśli te kłopoty przybierają postać wysokiego, ciemnowłosego przystojniaka. – Caz przybiła ze mną piątkę. – Dziewczyny – przerwałam im. – Miałyśmy się dobrze bawić. Koniec kłótni. Zamknijcie oczy. Odetchnijcie świeżym powietrzem. Pomyślcie o czymś przyjemnym. I oddajcie mi telefony, zamknę je w schowku. Żadnych „ale”. Caz, zbierz je wszystkie. Tu masz mój. Gdy schowałyśmy komórki, Caz i Juanita rozparły się wygodnie na siedzeniach. Jechałyśmy zapierającym dech w piersiach odcinkiem autostrady wzdłuż brzegu oceanu, z jednej strony z niezwykle ostrymi, ciasnymi zakrętami przytulonymi do wysokich zboczy, a z drugiej – z urwiskami opadającymi gwałtownie do spienionych, białych fal. Wąskie pobocza przypominały mi o wijącej się jak serpentyna drodze w górach Wyoming, ale na tym wszelkie podobieństwa się kończyły. Pomimo okularów przeciwsłonecznych zmrużyłam oczy, patrząc na błyszczący turkusowy ocean, który rozciągał się po horyzont. Palące słońce prażyło moją usianą przeklętymi piegami skórę. A w powietrzu unosił się zapach kwitnących drzew, rozgrzanego asfaltu oraz chłodny, rześki aromat morskiej mgły. Nie, to zdecydowanie nie było Wyoming. Próbowałam napawać się tym wszystkim, ale nie mogłam zapominać o ostatecznym celu naszej podróży. Z każdym kilometrem byłam coraz bliżej niego. Wreszcie będę miała szansę się z nim zobaczyć. Serce podskoczyło mi z radości, lecz zaraz ogarnął mnie lęk. A jeśli znalazł sobie w tym czasie dziewczynę? I jeśli ta dziewczyna jest piękna, mądra i doskonała? Mogłam do niego zadzwonić. Miałam przecież jego numer. W ciągu minionego roku wybierałam go już wielokrotnie, ale zawsze coś mnie powstrzymywało przed wstukaniem ostatniej cyfry. Co miałabym mu powiedzieć? Nigdy nie łączyła nas zwykła przyjaźń ani nie byliśmy ze sobą w normalnym związku, więc zwyczajne „co słychać?” nie wydawało mi się właściwe. A mówiąc „tęsknię za tobą”, za bardzo bym się odsłoniła. Poza tym byłoby to nachalne i dziwne, jakbym przywiązywała niewspółmiernie dużą wagę do tych czterech spędzonych wspólnie dni. Liczyłam chyba na to, że wpadniemy na siebie mimochodem. Że to przeznaczenie popchnie nas ku sobie. Wynajmując domek w pobliżu jego ulubionej plaży, trochę zapewne próbowałam pomóc szczęściu, ale wolałam nie pozostawiać wszystkiego wyłącznie w rękach ślepego losu. Mogłam jednak do niego zadzwonić. W końcu to nic wielkiego. Jeśli odbierze, zawsze będę się mogła rozłączyć. Miałam nowy telefon z kierunkowym z Los Angeles. Nie domyśli się, że to ja dzwoniłam. Caz siedziała z zamkniętymi oczami i głową opartą o drzwi, a Juanita spała wyciągnięta na tylnym siedzeniu. Zanim zdążyłam się rozmyślić, przechyliłam się w bok i wyciągnęłam ze schowka swój telefon. Wybrałam jego numer. Z każdym dzwonkiem czułam, że opuszcza mnie zdenerwowanie, a w jego miejsce pojawia się coś niezdefiniowanego. Ulga? Rozczarowanie? W końcu włączyła się poczta głosowa. – Dzwonisz do domu? – spytała Caz, ziewając i przecierając zaspane oczy.

– Do znajomego, który mieszka w tej okolicy. Ale nie odbiera. To nic ważnego. – Ziewnęłam, udając, że ani trochę nie zależy mi na tej rozmowie. – To tylko znajomy czy ktoś więcej? – spytała spostrzegawczo Caz. – Taki jeden chłopak, którego kiedyś znałam. – Czułam się nieswojo, rozmawiając z nią o Judzie. W trakcie pierwszego roku studiów Caz stała się dla mnie kimś więcej niż najlepszą przyjaciółką. Zwierzałam się jej z rzeczy, o których nigdy nikomu nie mówiłam, nawet Korbie. Łączyło nas tyle spraw, że trudno zliczyć. Robiłyśmy wspólnie zakupy i po równo dzieliłyśmy się rachunkami. To, co moje, należało również do Caz i odwrotnie. Nie miałyśmy też przed sobą tajemnic. I nigdy nie kładłyśmy się spać w złości. Rozmawiałyśmy tak długo, dopóki nie rozwiązałyśmy problemu, nawet jeśli musiałyśmy siedzieć do białego rana. Dręczyły mnie więc wyrzuty sumienia, że nigdy nie opowiedziałam jej o Judzie. Nie wiedziałam jednak, czy jestem gotowa, by komukolwiek o nim opowiedzieć. Może działo się tak dlatego, że nigdy tak naprawdę nie byliśmy z Jude’em parą. Nie byłam nawet pewna, czy to, co do siebie czuliśmy, było prawdziwe. Nie mieliśmy nigdy okazji, by się o tym przekonać. – Jesteśmy młode, Britt. – Caz wyciągnęła nogi na deskę rozdzielczą. – Całe życie przed nami. Na bycie grzeczną przyjdzie czas po śmierci. Przyglądałam się jej z mieszanką podziwu i zazdrości. Dawniej byłam taka sama. Nie mogłam usiedzieć w miejscu. Ciągle gotowa do zabawy. Ale podczas ostatniej przerwy wiosennej coś się zmieniło. Ja się zmieniłam. Przez drugą część trasy prowadziła Caz. Juanita usiadła obok na fotelu pasażera, a ja rozciągnęłam się na tylnym siedzeniu. Musiałam śpiewać razem z radiem, żeby znowu nie odpływać myślami do tamtej nocy pod powalonym drzewem i nie odtwarzać w głowie tego, co wówczas połączyło mnie z Jude’em. Godzinę przed zachodem słońca zobaczyłam tablicę wskazującą zjazd na plażę Van Damme. Poczułam motylki w brzuchu. A jeśli Jude był tam właśnie teraz? Nie, skąd, to niemożliwe. Ale pewnego dnia musi się na niej pojawić. Ta plaża zbyt wiele dla niego znaczyła, żeby jej ciągle unikał. Mogłabym zrobić coś sentymentalnego i totalnie kiczowatego, na przykład napisać nasze imiona na piasku i może za kilka tygodni lub miesięcy Jude znalazłby się dokładnie w tym samym miejscu i z zupełnie niejasnych dla siebie przyczyn nagle pomyślałby o mnie. – Zjedź tutaj – wypaliłam bez zastanowienia. Caz zerknęła na mnie we wstecznym lusterku. Nasz domek znajdował się dalej na północ, nad zatoką. Widziałam, że już zamierza mi to powiedzieć, ale zauważyła wyraz mojej twarzy i bez słowa skręciła. Gdy zwolniłyśmy, Juanita wyprostowała się i rozciągnęła ramiona. – Gdzie my jesteśmy? – spytała zaspanym głosem. – Jedziemy zapolować na słuchotki – odparła Caz, po czym odwróciła się do mnie i zapytała, poruszając tylko ustami: – Co to są słuchotki? – Ślimaki morskie – wyjaśniłam. – Ach tak – powiedziała mądrym głosem Caz. – Będziemy polować na morskie ślimaki, co może, acz nie musi być kryptonimem czegoś zupełnie innego. Caz zaparkowała, a ja wysiadłam z jeepa i podeszłam do skalistych klifów opadających gwałtownie do oceanu. Serce waliło mi jak szalone, dlatego też cieszyłam się, że mogłam zostać na chwilę sama, by wziąć się w garść. Jude’a na pewno tu nie było. Nakręciłam się zupełnie bez powodu. Promienie słońca muskały połyskującą srebrzyście powierzchnię wody. Brzeg usiany był ostrymi skałami, a po niebie krążyły skrzeczące mewy. Schodząc nad zatoczkę, próbowałam

wyobrazić sobie Jude’a nurkującego w poszukiwaniu słuchotek, swobodnie pozwalającego unosić się oceanicznym prądom. Nigdy go nie pytałam, jak długo jest w stanie wstrzymywać oddech. Bez względu na to, jaki miał rekord, ja go na pewno przebiłam. Wstrzymywałam oddech przez cały miniony rok. Kilka minut później Caz zbiegła za mną ostrożnie na dół. – Widzisz go? – Kogo? – No tego słuchotkę. – Kretynka. – Zrobiłam kwaśną minę. – Jak go poznałaś? – Nie uwierzyłabyś. – To rozwoziciel pizzy. Chłopak twojej najlepszej przyjaciółki. Facet, który niósł trumnę na pogrzebie twojego stryjecznego dziadka Ernesta. Jestem blisko? Raczej facet, który mnie uprowadził, wziął mnie na zakładniczkę, zmusił, żebym szła w śnieżycy przez góry, następnie uratował mi życie, później ja uratowałam życie jemu, a potem się pocałowaliśmy i gdzieś po drodze się w nim zakochałam. Tak to wyglądało w największym skrócie. – Nie musimy o nim rozmawiać – odezwała się Caz. – Ale jeśli cię skrzywdził, obiecuję, że wyrwę mu serce i nakarmię nim świnię moich rodziców. – To pocieszające. – Zrobiłabyś dla mnie to samo. – Nie mam w domu świni. – Ale założę się, że hodujesz jakiegoś ziemniaka – zachichotała Caz. Objęłam ją ramieniem. – Dasz się namówić na spacer po plaży? – spytałam. Ruszyłyśmy w butach po żwirowatym piasku, w bezpiecznej odległości od fal oceanu. – A skoro mowa o tym, co bym dla ciebie zrobiła – ciągnęła Caz. – Gdybyś zostawiła lody na ladzie w kuchni, schowałabym je do zamrażarki. Gdybyś w deszczowy dzień zapomniała wziąć płaszcza, zawiozłabym ci go na kampus. – Do czego zmierzasz? – A gdybyś na przykład zostawiła komórkę w samochodzie i gdyby nagle zaczęła dzwonić, tobym odebrała. Wpatrywałam się w nią przez kilka długich sekund, aż w końcu mnie olśniło. – Odebrałaś mój telefon? Kto dzwonił? – Aż ścisnęło mnie w brzuchu. – Jakiś chłopak. Nie mógł odebrać twojego wcześniejszego telefonu, ale nie zostawiłaś mu wiadomości, a on nie rozpoznał twojego numeru, no więc oddzwonił. – Co mu powiedziałaś? – Mój głos wchodził na coraz wyższe tony. – Powiedziałaś mu, jak mam na imię? – Powiedziałam, że jeśli naprawdę chce wiedzieć, do kogo należy ten numer telefonu, może przyjść na plażę Van Damme i samemu się o tym przekonać. – Nie zrobiłaś tego! – Złapałam ją za łokieć i zaczęłam popychać w kierunku skalistego klifu i ścieżki wiodącej do naszego samochodu. – Musimy jechać. Wspominał, jak daleko stąd jest? Jeszcze w San Francisco? Nie wlecz się tak, Caz! – To właśnie jest najbardziej niesamowite, bo on właśnie jest już tutaj. – Niemożliwe! – pisnęłam. – Musi się wysuszyć, a potem spotka się z nami na parkingu. Wyjaśniłam mu, gdzie może nas znaleźć.

Poczułam, że twarz oblewa mi fala gorąca. Nagle ogarnął mnie paniczny lęk, że mogę go zobaczyć. A także, że go nie zobaczę. – Musimy się zmywać. Pospiesz się, Caz! Skały tutaj były zbyt strome, aby po nich się wspinać, więc złapałam ją za rękę i zaczęłam biec w kierunku znajdujących się dalej łagodniejszych piaskowych wydm. Musiałam dotrzeć na parking przed Jude’em. Zaczęłam kusić los i sama teraz jestem sobie winna. Tak, chciałam się z nim zobaczyć. Ale nie w takich okolicznościach. Nie wiedziałam, co mam mu powiedzieć, nie przemyślałam tego jeszcze dokładnie, a poza tym miałam rozczochrane i potargane przez wiatr włosy. A jeśli Jude nie był sam? Jeśli przyjechał tu razem z nią? A potem nastąpiła jedna z tych nieskończenie długich chwil, kiedy wydaje się, że czas naprawdę stanął w miejscu. Biegłyśmy plażą i Caz w pewnym momencie wygłosiła jakiś komentarz na temat przystojniaka idącego w naszym kierunku, a nawet podniosła nieco rondo kapelusza, aby móc się lepiej przyjrzeć jego nagiemu torsowi. Stanęłam jak wryta. Czułam się, jakby mój mózg się nagle wyłączył, byłam w stanie jedynie stać i się gapić. Musiałam go chyba rozpoznać jakimś odległym zakątkiem mego umysłu. Wpatrywałam się w niego jak zahipnotyzowana. Ale o niczym nie myślałam. Byłam w zbyt dużym szoku. On musiał czuć mniej więcej to samo, ponieważ zatrzymał się raptownie. Przyglądał mi się uważnie, a na jego twarzy malowało się zaskoczenie i niedowierzanie. Skóra Jude’a była wilgotna i brązowa, czubek jego nosa był zaczerwieniony od słońca. Włosy miał dłuższe niż wcześniej i musiał je odgarniać od swych brązowych oczu. Jedną rękę trzymał swobodnie zaczepioną o kieszeń spodni. Biła od niego beztroska i nonszalancja. Wydawał się zupełnie odmieniony. Zniknął gdzieś szorstki facet, jakiego poznałam w górach, z przygarbionymi z zimna ramionami oraz twardymi, spierzchniętymi dłońmi. Stojący przede mną chłopak był swobodny i przyjazny niczym para dobrze leżących dżinsów. – Muszę przyznać, że zabiłaś mi klina. – Jego twarz rozjaśnił uśmiech. – Koleżanka z australijskim akcentem. Niezła zasłona dymna. Nie byłam w stanie się odezwać. Stałam tylko, cała dygocząc. – Przepraszam, że nie odebrałem telefonu, ale byłem w wodzie – mówił dalej, idąc w moim kierunku. Uśmiech zniknął z jego ust, oczy nabrały powagi. To nie był już ten Jude, który ukrywał wszystkie uczucia. Pochłaniał mnie wzrokiem, a ja z zainteresowaniem obserwowałam grę emocji na jego twarzy. Wstrzymałam oddech. A więc nadal coś do mnie czuł. Miał to wyraźnie wypisane w swoich oczach. Niczego więcej nie musiałam wiedzieć. Nagle opuściło mnie wszelkie skrępowanie. Podbiegłam i rzuciłam mu się w ramiona, oplotłam go ciasno nogami wokół bioder i ukryłam twarz w jego szyi. A potem go pocałowałam. Wszystko wydarzyło się tak szybko i naturalnie. Miesiące rozłąki zostały skondensowane do dni, minut, sekund, jednej chwili. Muskałam wargami każdy skrawek jego silnej, pięknie wyrzeźbionej twarzy. – Nie mogę uwierzyć, że to naprawdę ty. – Jude założył mi kosmyk włosów za ucho i pogłaskał mnie delikatnie po policzku. – Wyglądasz fantastycznie. Roześmiałam się. – Przydałby mi się prysznic. I coś do jedzenia. I trochę snu. – Chyba przejdę się wzdłuż plaży i znajdę sobie własną słuchotkę – wtrąciła Caz. Wskazała kciukiem za siebie i zaczęła się cofać z idiotycznym, pełnym zachwytu uśmiechem na twarzy. – Zaczekaj, Caz! To jest Jude! – Pociągnęłam go za sobą za rękę. – Jude, to Caz, moja najlepsza przyjaciółka.

– Miło mi cię poznać. – Jude uścisnął jej formalnie dłoń. Tym gestem chyba całkowicie ją zdobył, bowiem Caz uśmiechnęła się do niego rozpromieniona. – Jeśli go nie chcesz, chętnie go sobie wezmę – powiedziała do mnie teatralnym szeptem. – Mogę zaprosić was na kolację? – Jude uśmiechnął się czarująco. – Znam świetne miejsce niedaleko stąd, Cafe Beaujolais. To grzech przejechać taki kawał drogi i tam nie zajrzeć. Nie przyjmuję do wiadomości żadnej odmowy. Znalazłyście się na moim terytorium i moim obowiązkiem jest was odpowiednio ugościć. – To miłe z twojej strony – odparła Caz. – Ja jestem najedzona, ale Britt nie zdążyła zjeść obiadu i pewnie umiera z głodu. – O mało nie wybuchłam śmiechem. W Monterey zjadłam na obiad homara i Caz dobrze o tym wiedziała. – Pojedziemy z Juanitą do naszego domku i się zameldujemy. Zobaczymy się… kiedy się zobaczymy. – Mrugnęła do mnie. – Zatrzymałyście się gdzieś w pobliżu? – zapytał Jude, a jego twarz się rozjaśniła. – Wynajęłyśmy domek przy plaży. Celowałam rzutkami w mapę, żeby wybrać miejsce na wakacje, i nie uwierzysz, ale padło na Van Damme. Jude uśmiechnął się znacząco. – Uwielbiam takie szczęśliwe zbiegi okoliczności. *

Jude miał rację. Cafe Beaujolais było niesamowite. Siedzieliśmy na zewnątrz na patio i jedliśmy ślimaki, które – jak powiedział Jude – na razie musiały mi wystarczyć, dopóki nie złowi dla mnie słuchotek. Niebo, na którym pojawiły się już gwiazdy, nie było jeszcze całkiem ciemne, miało kolor głębokiego połyskliwego fioletu. Powietrze pachniało upajająco i słodko. Zrzuciłam klapki i oparłam stopy na nogach Jude’a, który włożył do kolacji białą lnianą koszulę i gładził mnie czule pod stołem po łydce. – Pięć gwiazdek – powiedziałam. – To najsmaczniejsza potrawa, jaką kiedykolwiek jadłam. Jude się uśmiechnął. W jego brązowych oczach pojawił się blask, którego nigdy dotąd nie widziałam. Jak gdyby opadła z niego jakaś stwardniała powłoka, odsłaniając prawdziwego Jude’a. Był swobodny, szczery, otwarty. Widziałam, że ma dobre serce i jest po prostu uczciwym człowiekiem. – Znam jeszcze kilka innych miejsc, do których chciałbym cię zabrać. Co powiesz na wycieczkę po okolicy? – Chętnie. Wyciągnął rękę i splótł swoje palce z moimi. – Masz piękne dłonie. Nigdy wcześniej nie miałem okazji im się przyjrzeć. Ciągle miałaś na nich rękawiczki. – Wyrzuciłam wszystkie ubrania, które nosiłam podczas tamtej wyprawy. Rękawiczki, dżinsy, nawet buty. Cztery dni chodzenia bez przerwy w tych samych rzeczach to dla mnie o wiele za dużo. – Ja też pozbyłem się większości tamtych ubrań. Zatrzymałem tylko czapkę. Nosiłaś ją jakiś czas i chciałem mieć chociaż jedną rzecz, która by mi ciebie przypominała. Wiem, strasznie sentymentalny ze mnie dureń. – Nie. – Na moment poczułam się zawstydzona. – To… urocze. Oczy Jude’a nagle bardzo się ożywiły. – Po naszym rozstaniu przyjeżdżałem na plażę Van Damme niemal w każdy weekend. Liczyłem na to, że może zapamiętałaś to miejsce z mojej opowieści. Przesiadywałem więc na skałach i rozglądałem się po plaży. Czasami szedłem wzdłuż brzegu i już myślałem, że widzę cię

kątem oka. Odwracałem się błyskawicznie, ale za każdym razem okazywało się, że to tylko złudzenie. – Głos mu się zaczął łamać. – Wciąż jednak wracałem tu i wracałem w nadziei, że tym razem cię spotkam. A kiedy dzisiaj cię zobaczyłem i okazało się, że to naprawdę ty, uświadomiłem sobie, że również mnie tutaj szukałaś. Ponieważ te cztery dni w górach zupełnie nas zmieniły. Ja dałem ci kawałek siebie i ty także musiałaś mi podarować część siebie, bo w innym wypadku nie przyjechałabyś tutaj. Dałabyś sobie ze mną spokój. Ale ja nie chcę o tobie zapomnieć, Britt. I nie chcę też, żebyś ty o mnie zapomniała. – Przejechałam całą tę drogę po to, by cię odnaleźć – odparłam, a do oczu napłynęły mi łzy. – Tamte cztery dni to było dla mnie za mało. Chciałam pobyć z tobą właśnie tak jak teraz. Posiedzieć w restauracji w ciepłą, spokojną noc. Pospacerować po plaży i pogadać o jakichś głupotach. – Mam świetny pomysł. Chodźmy pospacerować po plaży i pogadać o głupotach. – Czytasz mi w myślach – zachichotałam. – Widzisz? Jestem chodzącą doskonałością. Nie musisz mi nawet mówić, czego chcesz. – Jude postukał się palcem w głowę. – Jestem męską wróżką. Jedną na milion. To co najmniej drugoligowa supermoc. – Przestań. Przez ciebie zaraz naparskam do drinka. – Już to przewidziałem. – Jude znowu postukał się po głowie. – To najlepszy wieczór w moim życiu – westchnęłam radośnie. – Dziękuję ci. – Przeze mnie naparskałaś sobie do drinka i twierdzisz, że to najlepszy wieczór w twoim życiu. Dość łatwo cię zadowolić. – Chodź – zachichotałam znowu. Wzięłam swoje klapki do ręki i chwyciłam Jude’a za łokieć. – Wszyscy się na nas gapią. Powydurniajmy się gdzieś, gdzie nie ma tylu ludzi. Caz powiedziała mi kiedyś, że jeśli potrafisz siedzieć z kimś w milczeniu, bez żadnego skrępowania, to najlepszy dowód na to, że ta osoba jest ci bliska i czujesz się przy niej swobodnie. Dokładnie tak właśnie czułam się teraz z Jude’em. Leżeliśmy na plecach na szarym piasku i wpatrywaliśmy się w roziskrzone gwiazdami niebo. Od oceanu niosła się chłodna i orzeźwiająca bryza. Odnajdywałam na niebie znane mi gwiazdozbiory. Wielki i Mały Wóz. Rozpoznałam też chyba Pas Oriona. Zobaczyłam dwie jasne gwiazdy znajdujące się tuż obok siebie, z dala od innych i zdecydowałam, że to będzie nasza konstelacja. Na myśl, że moglibyśmy trwać razem ze sobą na wieki, ogarnęła mnie fala wzruszenia. Nasza miłość zapisana w gwiazdach. – Jakie masz plany na wakacje? – zapytał Jude. – Znaleźć pracę, odwiedzić rodzinę. – Odwróciłam głowę i spojrzałam mu prosto w oczy. – Nie chcę na razie o tym myśleć. – Zostań tutaj ze mną. Uniosłam się na łokciu i przyjrzałam się uważnie Jude’owi, chcąc się upewnić, czy mówi poważnie. – Co masz na myśli? – Moi rodzice całe lato spędzą w Europie. U nas w domu jest mnóstwo pokoi. Caz i Juanita też będą mogły zostać. A jeśli martwisz się pracą, to znam kilku ludzi, którzy szukają stażystów. A gdyby ci się to nie spodobało, zawsze możesz pracować jako kelnerka. Jak wolisz. – Naprawdę pozwoliłbyś nam mieszkać u siebie przez całe lato? – Zrobię wszystko, co w mojej mocy, żebyś się zgodziła. Takiej propozycji się nie odrzuca. – To zabrzmiało groźnie, Don Corleone. – Uśmiechnęłam się. – W zeszłym roku pozwoliłem ci odejść – powiedział czułym głosem Jude – i nie żałuję

tego, że dałem ci czas do namysłu nad tym, czego naprawdę pragniesz. Zawsze jednak miałem nadzieję, że dasz mi drugą szansę. Proszę, zgódź się. Powiedz, że chcesz spróbować. – No nie wiem – odparłam, zagryzając wargę, aby stłumić uśmiech. – Nasze ostatnie wspólne wakacje zakończyły się katastrofalnie. Dlatego muszę zapytać: czy tym razem też będzie śnieg? Uśmiech powoli rozjaśnił twarz Jude’a. – Tylko bezkresne plaże i słońce. I ja. * Leżałam z głową opartą na ramieniu Jude’a i nogą przerzuconą przez jego kolana. Miał zamknięte oczy, ale nie spał. Obejmował mnie jedną ręką, a drugą położył na moim udzie. Na jego ustach błąkał się uśmiech zadowolenia. Było późne popołudnie następnego dnia i plaża należała tylko do nas. Słońce powoli zaczynało opadać ku horyzontowi, a jego promienie wpełzały pod nasz plażowy parasol. Nakryłam sobie ręcznikiem stopy. – O czym myślisz? – mruknął Jude, nie otwierając oczu. – O tobie – westchnęłam radośnie, przesuwając dłonią po jego klatce piersiowej. Po tamtej nocy w Idlewilde zostały na niej tylko drobne blizny. Pocałowałam je delikatnie. Nie patrzyłam na nie jak na defekty. Stanowiły dla mnie żywe przypomnienie tamtej strasznej, ciemnej nocy, którą przeżyliśmy razem. Po mroku nastaje światło. – To ciekawe. Bo ja z kolei myślę o tobie. Zgarnęłam piasek z jego ramienia i przyłożyłam do niego policzek. – Mów dalej. Co konkretnie myślałeś? Nie trzymaj mnie w niepewności. Wszelkie pochlebstwa mile widziane. Jude przewrócił się na bok i wyciągnął swoje długie, szczupłe ciało wzdłuż mojego. – Gdybyś nie była taka piękna, dałbym ci po głowie za to twoje rozdęte ego. – Przesunął powoli palcem po moim nosie. – Od dawna chciałem to zrobić, ale zawsze wtedy patrzysz na mnie, a ja zapominam, co chciałem powiedzieć, i potrafię myśleć jedynie o tym, że jeśli natychmiast cię nie pocałuję, to znikniesz. – Nie mam nic przeciwko całowaniu. – Muszę się pilnować, bo inaczej strasznie cię rozpuszczę. Głowa urośnie ci tak duża, że będziemy musieli cię toczyć po plaży. – Oparł się łokciem na piasku i spojrzał mi prosto w oczy. – Nie udzieliłaś mi jeszcze odpowiedzi. Zostaniesz? Przybrałam poważny wyraz twarzy. Wiem, że pewnie cała reszta świata tego nie zrozumie, ale cztery długie dni, jakie spędziłam z nim w górach, wystarczyły mi, żebym się w nim zakochała. Jeśli miałabym przeżyć to wszystko raz jeszcze po to, żeby go odzyskać, nie wahałabym się ani chwili. Przycisnęłam usta do jego warg. Smakowały słoną morską wodą i nagle dotarło do mnie, jakie mam szczęście. Przez całe lato mogłam wylegiwać się na plaży, wygrzewać się w słońcu, całować słone od oceanu usta Jude’a i przytulona do niego wsłuchiwać się w cichy szum fal kołyszących nas oboje do snu. – Zostanę – odparłam. – Chyba jesteś wart tego, żeby pomęczyć się jeszcze trochę z tymi bezkresnymi plażami i gorącym słońcem. – Zgadza się, chyba jestem tego wart. – Jude uśmiechnął się szeroko. – I zaraz ci to udowodnię. Chodź tu do mnie…

PODZIĘKOWANIA Książka ta nie powstałaby, gdyby nie praca wielu osób. Dziękuję mojej redaktorce Zareen Jaffery za mądrość i zaangażowanie. To właśnie Tobie Black Ice zawdzięcza swe najlepsze partie. Christian Teeter i Heather Zundel – pisarz nie mógłby chyba prosić o wspanialszych pierwszych czytelników i o wspanialsze siostry. Miałam całkowitą pewność, że usłyszę od Was dokładnie to, co naprawdę myślicie o mojej najnowszej powieści. Przecież zawsze mówiłyście mi, co sądzicie o moich ciuchach, fryzurach, chłopakach, gustach muzycznych i filmowych. Jesteście najlepsze. Nie mogę w tym miejscu nie wspomnieć o Jenn Martin, mojej asystentce, która w przeciwieństwie do mnie jest niesłychanie zorganizowana. Jenn, dzięki, że zajęłaś się wszystkimi innymi sprawami, żebym mogła się skupić na pisaniu. Moim przyjaciołom z Simon & Schuster – Jonowi Andersonowi, Justinowi Chandzie, Anne Zafian, Julii Maguire, Lucy Ruth Cummins, Chrissy Noh, Katy Hershberger, Paulowi Crichtonowi, Sooji Kim, Jenice Nasworthy oraz Chavie Wolin – pragnę powiedzieć, że sama nie byłabym w stanie wybrać lepszego zespołu wydawniczego. Wielki szacunek. Ściskam Was wszystkich serdecznie. Katherine Wiencke dziękuję za adiustację Black Ice. Jak zawsze bardzo doceniam przedsiębiorczość i dalekowzroczność mojej agentki Catherine Drayton. A skoro już mowa o agentach, chcę zaznaczyć, że miałam okazję pracować z jedną z najlepszych w tej branży agentek zajmujących się sprzedażą praw zagranicznych. Dziękuję Lyndsey Blessing za to, że za jej sprawą moje książki trafiły do rąk czytelników na całym świecie. Erin Tangeman z biura prokuratora generalnego Nebraski zasługuje na najwyższe słowa uznania za odpowiedzi na wszystkie moje pytania dotyczące kwestii prawnych. Wszelkie popełnione w książce błędy biorę na siebie. Wielkie dzięki dla Jasona Hale’a za wymyślenie haseł na temat wędkarstwa muchowego na nalepkach na zderzaku jeepa Britt. Wiem, że Josh Walsh jako skromny człowiek jest już zmęczony ciągłym wymienianiem go w podziękowaniach moich książek, ale jego farmaceutyczna wiedza jest nieoceniona. W końcu, Drogi Czytelniku, ta książka znalazła się w Twoich dłoniach właśnie dzięki Tobie. Nie wiem, jak mam Ci dziękować za to, że chcesz czytać moje opowieści.