Flynn Vince - Mitch Rapp 2 - Trzecia opcja

VINCE FLYNN

TRZECIA OPCJA

WSTĘP W Ameryce istnieje utajniona, niewidoczna i dobrze zorganizowana struktura, składająca się z byłych żołnierzy, pracowników wywiadu i dyplomatów. W Waszyngtonie są wszędzie i nigdzie. Przeciętny człowiek nigdy ich nie dostrzega, nigdy o nich nie myśli i nigdy też nie zauważa ręki, która zadaje pozornie naturalną śmierć. Większość ludzi nawet nie zwraca uwagi na przypadek przedawkowania przez kogoś narkotyku, fakt odnotowany na odległej stronie w dziale miejskim „Washington Post", albo samobójstwo pułkownika armii Stanów Zjednoczonych czy fatalną w skutkach napaść na pracownika Białego Domu. Przeciętni Amerykanie są zbyt zajęci własnym życiem, by czytać między wierszami i zastanawiać się, jakie to tajemnice mogli ci ludzie zabrać ze sobą do grobu. Nieliczni zaś spośród tych, którzy coś wiedzą, ze zdziwieniem uniosą brwi, może nawet zadadzą kilka pytań, ale w końcu przejdą nad tym do porządku dziennego i życie będzie płynąć dalej. Szukanie odpowiedzi w tej mrocznej społeczności jest bardzo niebezpieczne. To świat tajnych operacji, bardzo realna, choć niewidoczna strona polityki zagranicznej, a czasami i wewnętrznej naszego rządu. To zbyt trudne dla przeciętnego śmiertelnika. To „trzecia opcja", coś, z czego nie zawsze winni robić użytek ludzie uczciwi i mądrzy.

1 Przemykając w ciemnościach od drzewa do drzewa, mężczyzna posuwał się w kierunku dużego domu. Dziewiętnastowieczna posiadłość, wzorowana na Grand Trianon w Wersalu, położona czterdzieści mil na południe od Hamburga, zajmowała powierzchnię stu dwunastu akrów pól uprawnych i pięknego lasu. Wzniesiono ją w 1872 roku na zlecenie Heinricha Hagenmillera, który chciał w ten sposób zyskać względy nowo koronowanego cesarza Niemiec, Wilhelma I. Z czasem część terenów sprzedano, gdyż utrzymanie tak ogromnego majątku stało się zbyt kosztowne. Mężczyzna przemykający cicho pod osłoną lasu przestudiował wcześniej setki fotografii posiadłości i jej właściciela. Były to zdjęcia zrobione z satelity krążącego tysiące kilometrów nad ziemią i te wykonane przez ekipę obserwującą teren w ciągu minionego tygodnia. Zabójca przybył z Ameryki tego właśnie popołudnia i na własne oczy chciał się przekonać, czego może się spodziewać na miejscu. Fotografie były dobre na początek, ale nic nie zastąpi własnego spojrzenia. Mężczyzna podniósł kołnierz czarnej skórzanej kurtki, aby osłonić się przed chłodem zapadającej nocy. Od zachodu słońca temperatura spadła o dziesięć stopni. Drugi raz od opuszczenia chaty zatrzymał się, nasłuchując. Wydawało mu się, że coś usłyszał. Wąską ścieżkę pokrywał świeży dywan złotego igliwia. Noc była pochmurna i przez gęsty baldachim gałęzi niewiele światła docierało do miejsca, w którym stał. Doszedł do końca ścieżki i obejrzał się. Bez noktowizora nie widział dalej niż na trzy metry. Mitch Rapp starał się jednak nie używać noktowizora. Chciał mieć pewność, że znajdzie drogę i bez niego, ale teraz coś mu mówiło, że nie jest sam. Wyciągnął więc z kieszeni 7

automatycznego, dziewięciomiłimetrowego glocka i szybko nakręcił na lufę tłumik. Potem chwycił czterocalową lunetkę noktowizyjną, włączył i przyłożył do prawego oka. Ścieżka przed nim zajaśniała dziwnym, zielonym światłem. Zaczął badać teren, obserwując nie tylko ścieżkę, ale i pobocze. Dzięki noktowizorowi mógł widzieć to, czego oczy nie były w stanie dostrzec w głębokim cieniu. Szczególnie bacznie przyglądał się ziemi wokół drzew rosnących po obu stronach ścieżki. Szukał śladów stóp kogoś, kto mógłby się tam kryć. Minęło pięć minut i Rapp zaczął się zastanawiać, czy hałasu nie narobił jeleń albo jakieś inne zwierzę. Wreszcie uznał, choć nie był o tym do końca przekonany, że było to raczej jakieś czworonożne, a nie dwunożne stworzenie. Schował noktowizor do kieszeni, ale broń nadal trzymał w drugiej dłoni. Miał trzydzieści dwa lata i nie zamierzał w tym wieku być nieostrożny i coś sfuszerować. Jak każdy prawdziwy zawodowiec wiedział, kiedy ryzykować, a kiedy się wycofać. Przeszedł ścieżką jeszcze pół kilometra. Kiedy dostrzegł światła domu, dalej postanowił iść, przedzierając się przez krzaki. Odginając gałązki lub schylając się pod nimi, cicho poruszał się w gąszczu. Gdy dotarł do skraju lasu, nagle pod jego stopą trzasnął jakiś suchy patyk. Szybko odskoczył, tak by na linii pomiędzy nim a domem znalazło się drzewo. Niecałe sto metrów przed nim zaczęła ujadać sfora psów myśliwskich. Rapp cicho zaklął i zamarł. Właśnie dlatego musiał wszystko osobiście sprawdzić. To zdumiewające, że nikt go nie ostrzegł przed psami. Ujadały teraz coraz głośniej, aż w końcu szczekanie przeszło w wycie. Po chwili otworzyły się drzwi domu i niski głos rozkazał po niemiecku, aby się uciszyły. Mężczyzna powtórzył polecenie jeszcze dwa razy i psy wreszcie umilkły. Rapp zerknął zza drzewa i przyjrzał się biegnącym za siatką tam i z powrotem psom. Mogły stanowić problem. Myśliwskie nie sprawiają wprawdzie takiego kłopotu jak wytresowane obronne, ale mają w naturalny sposób stale wyostrzone zmysły. Stał tak na skraju lasu, obserwując, słuchając i oceniając każdy szczegół. Nie podobało mu się to, co widział. Zbyt dużo otwartej przestrzeni między lasem i do8

mem. Mógł wprawdzie pójść przez ogrody, ale trudno poruszać się bezszelestnie po wysypanych żwirem alejkach. Poza tym psy mogły utrudnić podejście od strony południowej, a innych alejek strzegły kamery, no i trzeba by dwukrotnie pokonać otwartą przestrzeń. Dobra wiadomość to ta, że nie było tam płytek naciskowych, wiązek urządzeń na podczerwień albo czujników ruchu. Oficjalnie Mitch Rapp nie miał nic wspólnego z rządem Stanów Zjednoczonych, jednak od ukończenia ponad dziesięć lat temu uniwersytetu w Syracuse nieoficjalnie pracował dla CIA. Wybrano go do supertajnej grupy antyterrorystycznej, zwanej drużyną Oriona. CIA zadbała o wyćwiczenie sprawności fizycznej i umysłowej Rappa, czyniąc z niego śmiertelnie niebezpiecznego agenta. Nieliczni ludzie, którym pozwolił się do siebie zbliżyć, znali go jako zdolnego przedsiębiorcę, właściciela małej konsultacyjnej firmy komputerowej, który musi dużo podróżować w interesach. Aby wszystko to było bardziej wiarygodne, Rapp często załatwiał różne sprawy biznesowe za granicą, jednak nie tym razem. Teraz wysłano go, żeby zabił człowieka. Miał wyeliminować mężczyznę, który dostał już dwa ostrzeżenia. Prawie pół godziny zajęło Rappowi badanie terenu. Gdy uznał, że widział już wystarczająco dużo, zaczął się wycofywać, ale inną drogą. Nie chciał wpaść w pułapkę, gdyby ktoś czaił się w lesie. Szybko przedzierał się przez krzaki na południe. Trzy razy zatrzymywał się, aby zerknąć na kompas i upewnić się, że idzie we właściwym kierunku. Z materiałów wywiadu wiedział, że jest też inna ścieżka prowadząca na południe. Obie odchodziły od wąskiej polnej drogi i biegły prawie równolegle. Omal jej nie przeoczył. Była widać mniej uczęszczana, bo cała zarośnięta, ale zaprowadziła go do polnej drogi. Gdy tam dotarł, przyklęknął i wyjął noktowizor. Przez kilka minut obserwował drogę i nasłuchiwał. Upewniwszy się, że w pobliżu nie ma nikogo, ruszył dalej na południe. Od ponad dziesięciu lat Rapp robił to, co robił, i właśnie zamierzał się wycofać. Prawdopodobnie będzie to jego ostatnie zadanie. Zeszłej wiosny spotkał pewną kobietę i chciał się ustatkować. CIA z pewnością nie będzie chciała go pu9

ścić, ale postawi sprawę jasno. Zrobił już dostatecznie dużo. Dziesięć lat takiego zarobkowania ciągnęło się jak całe życie. Byłby szczęśliwy, gdyby udało mu się wyjść z tego w jednym kawałku i o zdrowych zmysłach. Przeszedł kilometr z okładem i dotarł do niewielkiej chaty. Była ledwo widoczna w ciemnościach; z komina unosiła się smużka dymu. Podszedł do drzwi, zapukał dwa, a po chwili trzy razy. Drzwi ostrożnie się uchyliły i w szparze ukazało się oko. Gdy mężczyzna rozpoznał Rappa, otworzył drzwi na oścież. Mitch wszedł do skromnie umeblowanego pokoju i rozpiął skórzaną kurtkę. Mężczyzna starannie zamknął za nim drzwi. Drewniane ściany domu pomalowane były na biało, a zasłaną kolorowymi, owalnymi dywanikami podłogę z trzycalowych desek pokrywał błyszczący zielony lakier. Meble były stare i solidne, na ścianach wisiały rękodzieła miejscowych artystów i stare czarno-białe fotografie. W normalnych okolicznościach byłoby to całkiem przyjemne miejsce do spędzenia jesiennego weekendu przy ogniu w kominku, na lekturze dobrej książki i na spacerach po lesie. Przy kuchennym stole siedziała kobieta ze słuchawkami na uszach, a przed nią stał wart prawie ćwierć miliona dolarów najnowocześniejszy sprzęt obserwacyjny. Wszystkie aparaty mieściły się w dwóch czarnych walizkach Samsonite. Gdyby tylko w pobliżu chaty ktoś się pojawił, walizki zostałyby zamknięte i w kilka sekund usunięte ze stołu. Rapp nigdy wcześniej nie spotkał tych ludzi. Wiedział tylko, że mężczyzna ma na imię Tom, a kobieta Jane i noszą nazwisko Hoffman. Mieli po jakieś czterdzieści pięć lat i jak się zorientował, byli małżeństwem. W drodze do Frankfurtu zatrzymali się w dwóch państwach, a bilety mieli na przybrane nazwisko, takie jak w kartach kredytowych i paszportach, które dostarczył im ich kontakt. Otrzymywali też standardowe wynagrodzenie - dziesięć tysięcy dolarów za tygodniowe zajęcie - płatne z góry w gotówce. Poinformowano ich, że ktoś do nich dołączy, i jak zwykle nie zadawali żadnych pytań. W chacie czekał już na nich cały sprzęt, natychmiast więc przystąpili do obserwowania posiadłości i jej właściciela. 10

Kilka dni potem zjawił się mężczyzna, znany im jako Profesor. Dał im dodatkowo dwadzieścia pięć tysięcy dolarów i powiedział, że po zakończeniu misji dostaną drugie tyle. Podał też opis mężczyzny, który miał do nich dołączyć. Nie wymienił jego nazwiska, powiedział tylko, że jest to ktoś bardzo kompetentny. Tom Hoffman nalał Rappowi kubek kawy i podał go przy kominku z polnych kamieni, na którym buzował ogień. - Co o tym myślisz? Rapp wzruszył ramionami. Przyglądał się twarzy Hoffmana. Zauważył, że nie była wysmagana zimnym nocnym wiatrem jak jego. - To nie będzie łatwe - odparł. Zdążył się też już przyjrzeć twarzy i butom kobiety. Ci ludzie z pewnością nie wychodzili z chaty. Hałas, jaki usłyszał w lesie, musiał więc spowodować jeleń. - Rzadko jest łatwe - zauważył Hoffman, pociągając łyk z kubka. Cały czas usiłował rozszyfrować obcego. Ten mierzący ponad metr osiemdziesiąt muskularny mężczyzna, którego znał tylko z imienia Carl, poruszał się cicho i zwinnie jak kot. Był przystojny i wysportowany, miał ogorzałą, pobrużdżoną twarz, co świadczyło o długim przebywaniu na świeżym powietrzu, i kruczoczarne włosy, na skroniach przetykane siwizną; przez jego policzek od ucha do szczęki biegła cienka blizna. Rapp spojrzał w ogień. Wiedział, że jest oceniany. Zresztą robił to samo w stosunku do Hoffmanów i nie przestanie aż do chwili rozstania. Teraz jednak musiał się skupić na opracowaniu planu działania. Wiedział, że musi wymyślić coś naprawdę sprytnego - aby tam wejść i wyjść, nie zwracając niczyjej uwagi, konieczne jest ominięcie wszystkich zabezpieczeń. Nie musiałby się tak wysilać, gdyby miał więcej czasu na przygotowania, ale dysponowali tylko dwudziestoma trzema godzinami. W tym czasie muszą przeprowadzić całą akcję i zniknąć. Pamiętając o tym, Rapp zaczął się zastanawiać nad strategią działania. Odwrócił się od kominka i zapytał: - Jane, ile osób zaproszono na jutrzejsze wieczorne przyjęcie?

- Około pięćdziesięciu. Przeciągnął ręką po włosach, zebrał je na karku i przygładził. Po dłuższej chwili wpatrywania się w ogień oznajmił: - Mam pomysł. Na wschodzie pojawiły się pierwsze zwiastuny brzasku. Czarne niebo poszarzało, a gdy napływające ciepłe, letnie powietrze zaczęło się mieszać z ustępującym nocnym chłodem, nad stawami rozsunęła się mgła. Spokojny poranek w Marylandzie zakłócił dochodzący z oddali głuchy grzmot. Dwaj żołnierze piechoty morskiej, patrolujący w jeepie drogę przy zachodnim ogrodzeniu, odruchowo zaczęli szukać źródła tego dźwięku. Z przewieszonymi przez ramiona M-16 patrzyli w niebo. Niczego jeszcze nie było widać, ale wiedzieli, czego mogą się spodziewać. Wystarczyło jednak kilka sekund, by stwierdzili, że nie jest to samolot wojskowy. Odgłos był dużo cichszy. Po chwili nad drzewami ukazał się biały helikopter, lecący prosto w stronę centrum obozu. Marines śledzili go jeszcze przez chwilę, a potem ruszyli dalej, zakładając, że ten cywilny ptaszek dostarczył właśnie jednego z prezydenckich partnerów do gry w golfa. Bell JetRanger leciał na wschód, w kierunku obozowej wieży ciśnień, gdzie znajdowała się polana z wybetonowanym lądowiskiem. Tam helikopter zwolnił, zaczął płynnie opadać, wreszcie dotknął płozami wyznaczonego miejsca. Pilot wyłączył silnik i łopatki wirnika kręciły się coraz wolniej. W pobliżu stała furgonetka, a obok niej grupka mężczyzn w ciemnych garniturach i krawatach; obserwowali gościa wysiadającego z helikoptera. Doktor Irenę Kennedy chwyciła teczkę i skierowała się do samochodu. Miała na sobie świeżo wyprasowaną niebieską bluzkę, a długie do ramion włosy związała w koński ogon. Chroniąc się przed porannym chłodem, przytrzymywała kurczowo na piersiach klapy marynarki jasnobeżowego kostiumu. Gdy znalazła się przy furgonetce, umundurowany oficer wyciągnął do niej rękę. - Witamy w Camp David, doktor Kennedy. Czterdziestoletnia funkcjonariuszka Centralnej Agencji Wywiadowczej uścisnęła jego dłoń. 12

- Dziękuję, pułkowniku. Oficjalnie Kennedy pełniła funkcję dyrektora Centrum Antyterrorystycznego w CIA, nieoficjalnie zaś dowodziła drużyną Oriona, ściśle tajną organizacją, która powstała dla czynnej obrony przed terroryzmem. Już od początku lat osiemdziesiątych Stany Zjednoczone nękane były licznymi atakami terrorystycznymi, a do najgroźniejszych doszło w ambasadzie amerykańskiej i koszarach marines w Bejrucie. Mimo milionów dolarów przeznaczanych na walkę z terroryzmem, sprawy przybrały jeszcze gorszy obrót. Koniec tego dziesięciolecia zapisał się katastrofą samolotu PanAm-u lot 103 i śmiercią setek niewinnych cywilów. Tragedia w Lockerbie zmusiła pewnych niezwykle wpływowych ludzi w Waszyngtonie do podjęcia zdecydowanych kroków. Zgodnie doszli oni do wniosku, że nadszedł czas wypowiedzieć wojnę terroryzmowi. Pierwsza opcja, pertraktacje dyplomatyczne, nie przyniosła rezultatów, a druga, użycie sił zbrojnych, nie nadawała się do walki z wrogiem, który żył i działał wśród cywilów. W tej sytuacji amerykańskim przywódcom pozostało tylko jedno: trzecia opcja. Podjęto więc tajne działania. Uruchomiono fundusze przeznaczone na operacje, o których nikt nigdy miał nie usłyszeć, które nie podlegały kontroli Kongresu ani wglądowi dziennikarskiemu. Wypowiedziano tajną wojnę i dotychczasowi myśliwi stali się zwierzyną. Podczas kilkuminutowej jazdy wszyscy milczeli. Gdy dotarli do Aspen Lodge, Kennedy wysiadła i skierowała się w stronę werandy, minęła dwóch agentów Secret Service i weszła do pomieszczeń zajmowanych przez prezydenta. Oczekujący na nią w holu pułkownik poprowadził ją do gabinetu i zapukał w futrynę otwartych drzwi. - Panie prezydencie, przybyła doktor Kennedy. Prezydent Robert Xavier Hayes siedział za biurkiem, popijając kawę i czytając piątkowe poranne wydanie „Washington Post". Okulary w czarnych oprawkach, jakich używał do czytania, zsunięte miał aż na czubek nosa i gdy do pokoju weszła Kennedy, spojrzał w jej kierunku ponad nimi. Natychmiast odłożył gazetę i powiedział: - Dziękuję, pułkowniku. 13

Wstał, obszedł okrągły stół i wskazał Kennedy krzesło. Hayes ubrany był w strój do porannej gry w golfa: spodnie w kolorze khaki, zwykła niebieska koszula golfowa i pulower bez rękawów. Bez słowa postawił na stole kubek, obok drugi dla Kennedy. Nalał kawy, usiadł i zapytał: - Jak się miewa dyrektor Stansfield? - Czuje się tak... - Kennedy szukała odpowiednich słów, by opisać pogarszający się stan zdrowia szefa - ...jak można się tego spodziewać. Hayes skinął głową. Thomas Stansfield był bardzo skrytym człowiekiem. Pracował w CIA od samego początku i wyglądało na to, że będzie służył Agencji do końca swoich dni. Ten siedemdziesięciodziewięcioletni superszpieg był chory na raka i lekarze dawali mu mniej niż pół roku życia. Prezydent skierował uwagę na bieżący problem. - A jak przedstawiają się sprawy w Niemczech? - Są w toku. Mitch dotarł na miejsce wczoraj wieczorem i dziś rano przekazał mi raport. Gdy tydzień wcześniej Kennedy przedstawiała prezydentowi plan działań operacyjnych, jedno było dla niego jasne: nie wyrazi na nie zgody, póki nie zostanie w to włączony Rapp. Dzisiejsze spotkanie prezydenta z Kennedy było jednym z wielu, jakie odbyli w ciągu minionych pięciu miesięcy. Na wszystkich omawiali sposoby nękania, drażnienia, destabilizacji i - jeśli to możliwe - zabicia jednej osoby. A tym wybrańcem był Saddam Husajn. Dużo wcześniej, nim jeszcze Hayes objął urząd prezydenta, Saddam był powodem nieustannego zdenerwowania Zachodu, ale ostatnio zrobił coś, co bezpośrednio dotyczyło pięćdziesięcioośmioletniego prezydenta Stanów Zjednoczonych. Zeszłej wiosny grupa terrorystów zaatakowała Biały Dom, zabijając kilkudziesięciu agentów Secret Service oraz kilku cywilów. Podczas ataku prezydent został ewakuowany do podziemnego bunkra, gdzie przebywał trzy dni, całkowicie odcięty od swego rządu. Oblężenie bunkra zostało w końcu przerwane, a bitwa o Biały Dom wygrana, tylko dzięki brawurowej akcji Mitcha Rappa i kilku wybranych członków służb wywiadowczych, policyjnych i Sił Specjalnych. Po tym ataku Stany Zjednoczone zdobyły dwie informa14

cje, wyraźnie wskazujące jako inicjatora przywódcę Iraku. Był jednak problem z przedstawieniem ich na forum Organizacji Narodów Zjednoczonych albo przed międzynarodowym trybunałem. Pierwszy dowód dostarczyła zagraniczna służba wywiadowcza, która nie miała zamiaru zdradzać, jakimi metodami go zdobyła; drugi został uzyskany na skutek tajnych działań - właśnie dzięki zastosowaniu trzeciej opcji. A wiele osób z pewnością uznałoby sposób, w jaki go zdobyto, za zasługujący na potępienie. Krótko mówiąc, dysponowano wiarygodną informacją, że terrorystów finansował Saddam, ale bez ujawniania metod działania nie można było jej przedstawić opinii publicznej. I jak prezydent Hayes powiedział podczas narady w wąskim gronie doradców, nie było gwarancji, że ONZ, skonfrontowana z faktami, cokolwiek uczyni w tej sprawie. Po burzliwej dyskusji prezydenta Hayesa z dyrektorem Stansfieldem z CIA i generałem Floodem, przewodniczącym Połączonego Komitetu Szefów Sztabów, wszyscy trzej doszli do wniosku, że nie ma innego wyjścia i trzeba dopaść Saddama po cichu, zgodnie z trzecią opcją. Właściwie spotkanie ograniczyło się do omawiania tylko tego tematu. Prezydent Hayes odstawił kubek z kawą. Był ciekaw raportu Rappa o sytuacji w Niemczech. Wiedział, że wszędzie tam, gdzie inni zawiedli, Rapp potrafił działać skutecznie. - Co Mitch zamierza? - Uważa, że biorąc pod uwagę małą ilość czasu i środki bezpieczeństwa wokół celu, zrobilibyśmy lepiej, wybierając bardziej bezpośredni sposób. Następnie Kennedy przedstawiła prezydentowi zarys planu działania. Kiedy skończyła, Hayes wyprostował się i w zamyśleniu skrzyżował ręce na piersiach. Kennedy obserwowała go, nie dając po sobie poznać, co o tym wszystkim myśli, tak jak to zwykle robił jej szef. Hayes przez kilka sekund trawił otrzymane informacje. - A gdyby to zrobili... - ale przerwał, widząc, że Kennedy kręci głową. - Mitch z pewnością nie posłucha rad, których udziela mu ktoś z odległości blisko pięciu tysięcy kilometrów. Prezydent skinął głową. 15

Wypadki w Białym Domu, do jakich doszło zeszłej wiosny, pozwoliły mu dobrze poznać Rappa, który prawie zawsze działał na swój sposób. Trudno było spierać się z człowiekiem, który odniósł tyle sukcesów i miał na koncie tyle zrealizowanych zadań, i to często takich, jakich nikt inny nawet nie ośmieliłby się podjąć. Hayes postanowił przypomnieć jednak Kennedy, o co toczy się gra. - Czy Mitch i cała reszta wiedzą, że działają na własną rękę? Kennedy skinęła głową. - Chodzi mi o to, że działają całkowicie na własną rękę. Jeśli coś nie wypali, oświadczymy, że o niczym nie wiedzieliśmy i nie mamy pojęcia, kim oni są. Zrobimy to. Żaden taki incydent nie może zakłócić naszych stosunków z Niemcami. Nie może też zaszkodzić mojej prezydenturze. Kennedy skinęła głową ze zrozumieniem. - Panie prezydencie, Mitch jest niezawodny. Dziś wieczorem będzie miał na miejscu wszystko, co jest mu niezbędne, ale wie, że nie może działać na siłę, jeśli sytuacja stanie się zbyt niebezpieczna. Prezydent przez chwilę wpatrywał się w nią badawczo. - W porządku. Masz moje upoważnienie, aby pchnąć sprawę dalej, ale, Irenę, wiesz, na czym stoimy. Jeżeli rozpęta się burza, nigdy nie było tego spotkania ani pięciu czy sześciu poprzednich. Nic nie wiesz na temat tego, co się dzieje, i nikt w Agencji też o tym nie wie. - Hayes potrząsnął głową. - Przykro mi, że tak postępuję wobec Mitcha, ale nie mam wyboru. Musi tam działać bez wsparcia i jeżeli wpadnie, nie kiwniemy palcem, żeby mu pomóc.

2 Cały dzień Rapp spędził w chacie, nie licząc pięciomilowej przebieżki. Musiał pobiegać, aby się rozluźnić i zneutralizować całą wypitą kawę. Kilka razy kontaktował się bezpośrednio z Irenę Kennedy przez satelitę telekomunikacyjnego STU III, MX3030. Ten bezpieczny kanał był jego 16

jedynym połączeniem z Waszyngtonem. Nikt inny poza Irenę nie wiedział, że on i Hoffmanowie są w Niemczech, i nikt nie mógł się o tym dowiedzieć. Jeżeli misja powiedzie się, jego przełożeni i tak do niczego się nie przyznają, ale jeżeli coś się nie uda, tym bardziej będą się wszystkiego wypierać. Zaplanowana przez Rappa wieczorna akcja wymagała dokonania pewnych zakupów, dlatego Tom Hoffman pojechał rano do Hamburga z listą potrzebnych rzeczy. Postępował bardzo ostrożnie. Nigdy nie kupował w jednym sklepie więcej niż jedną rzecz, nie robił zakupów w sąsiadujących sklepach i zawsze unikał tych, w których klientów podglądają kamery. Nadszedł wieczór i Rapp usiadł przy kuchennym stole, by po raz setny omówić z Hoffmanami każdy szczegół akcji. Hoffmanowie byli pod tym względem bardzo skrupulatni. Prześledzili każdy etap operacji, analizując całą misję do ostatniego szczegółu. Rapp pracował już z wieloma ludźmi z Sił Specjalnych i nie miał wątpliwości, że oboje lub przynajmniej jedno z nich wywodzi się z elitarnych oddziałów wojskowych. Przed opuszczeniem chaty wszystkie notatki należało spalić. Należało zapamiętać pierwszą, drugą i trzecią częstotliwość radiową; to samo dotyczyło dróg ewakuacji, haseł i kodów. Mapy, bez jakichkolwiek znaków i notatek, należało zabrać ze sobą, a wszystkie fałszywe dokumenty umieścić w torbach z samozapłonem. Jeżeli sprawy potoczyłyby się bardzo źle, wystarczy jedno pociągnięcie za linkę i cała zawartość torby spłonie. Wielokrotnie sprawdzili też broń. Rapp, mimo, że poświęcił dużo czasu i zajmował się wszystkim osobiście, tym razem jednak nie miał dobrych przeczuć. Przypomniał sobie, że podczas jednej z misji, a było to na początku jego kariery, był pewien powodzenia, a tymczasem, nim wszystko zostało powiedziane i zrobione, dwunastu amerykańskich żołnierzy Sił Specjalnych było martwych. Od tamtego wydarzenia rzadko był pewny co do powodzenia misji, ale teraz szczególnie coś go niepokoiło. Miał wrażenie, że nie jest już taki sprawny. Zawsze łatwo wpadał w gniew i wykorzystywał tę cechę do wyostrzania zmysłów. 17

Gniew ten narodził się po katastrofie w Lockerbie. Rapp studiował wtedy na uniwersytecie w Syracuse. Podczas tamtego ataku terrorystycznego zginęło trzydziestu pięciu jego kolegów ze studiów oraz przyjaciółka. Pogrążony w rozpaczy Rapp zainteresował się pracą w CIA. Agencja kusiła nadzieją zemsty i postanowił to wykorzystać. Jego celem stał się Rafiąue Aziz, odpowiedzialny za atak terrorystyczny na samolot PanAm-u lot 103. Dziesięć lat poświęcił Rapp polowaniu na tego terrorystę i wreszcie minionej wiosny stanął z nim oko w oko. Teraz Aziz nie żył już, a gniew wygasł. Zastąpiło go coś zupełnie odmiennego - coś, czego dotąd nie znał, a co teraz stale mu towarzyszyło. W centrum jego zainteresowania znalazła się Anna Rielly i czuł, że zawładnęło nim uczucie diametralnie różne od nienawiści. Anna była niepowtarzalna. Była typem kobiety, dla której człowiek pragnie stać się kimś lepszym. Nagle chciał mieć już za sobą pracę w CIA i rozpocząć nowe życie. Jane Hoffman zdjęła słuchawki i oznajmiła: - Przybyli pierwsi goście. Rapp spojrzał na zegarek. Za pięć ósma, mniej więcej dwie i pół godziny przed wyznaczonym czasem. Pora połączyć się z Kennedy. Chwycił przenośny telefon satelitarny i poszedł do sypialni. Gdyby doktor Kennedy pofatygowała się i wyjrzała przez okno swego biura na szóstym piętrze, mogłaby rozkoszować się intensywnymi jesiennymi kolorami doliny Potomacu. Niestety, ostatnio nie miała zbyt wiele czasu na tego rodzaju drobne przyjemności. Langley znalazło się w trudnej sytuacji - atakowano je zarówno od środka, jak i z zewnątrz. Nie było już tajemnicą, że Thomas Stansfield, dyrektor CIA, jest ciężko chory. Krytycy z Kapitolu, węszący zapach krwi, ruszyli do ataku, natomiast w samej Agencji wyraźnie ożywili się konkurenci w biegu do dyrektorskiego fotela. Kennedy nigdy nie zajmowała się polityką i najlepiej byłoby, gdyby trzymała się za linią ognia, to jednak było prawie niemożliwe. Wszyscy wiedzieli, jak bliskie stosunki łączą ją z dyrektorem. Waszyngton to miasto kochające napięte sytuacje i plot18

ki, a nikt nie kocha ich bardziej od polityków. Z rozkoszą godną bohaterów dramatów Szekspira rozpoczęli więc wyczekiwanie na jego śmierć. Wielu z nich, udając, że przejmują się stanem zdrowia Stansfielda i sytuacją jego dzieci, posunęło się nawet do składania mu wizyt. Kennedy nie była naiwna. Stansfield był dobrym nauczycielem i wiele ją nauczył. Wiedziała jednak, że nikt na Kapitolu nie lubił jej szefa. Wielu senatorów i członków Izby Reprezentantów szanowało go, ale nikt go nie lubił. Siedemdziesięciodziewięcioletni dyrektor żadnemu z nich nie pozwolił zbytnio się do siebie zbliżyć. Jako zastępca dyrektora do spraw operacyjnych, a potem dyrektor CIA, przez ponad dwadzieścia lat był strażnikiem tajemnic Waszyngtonu. Nikt tak naprawdę nie wiedział, co on wie, i nikt tego nie chciał wiedzieć. Niektórzy obawiali się, że zgromadził obszerne dossier wszystkich członków waszyngtońskich elit, a ujawnienie ich po jego śmierci mogłoby wywołać prawdziwe trzęsienie ziemi. Wiedziała, że tak się nie stanie. Całe życie zawodowe Stansfielda polegało na dochowywaniu tajemnic. I nigdy nie złamał tej zasady. To oczywiście nie było żadną pociechą dla tych w Waszyngtonie, którzy mieli na sumieniu wiele poważnych grzechów. No cóż, po prostu nie potrafili sobie nawet wyobrazić, że ktoś, kto posiada tak cenne informacje, nie ma zamiaru ich wykorzystać. Choć Kennedy cierpiała, obserwując powolne umieranie swego mentora, musiała się zająć bieżącymi obowiązkami. Orion otrzymał od prezydenta Stanów Zjednoczonych zgodę na działanie, miał kogoś zabić, ale nie jakiegoś zwykłego, przeciętnego obywatela. Kennedy spojrzała na czarno-białą fotografię przypiętą do akt leżących na biurku. Tym obywatelem był hrabia Heinrich Hagenmiller V, niemiecki przemysłowiec spokrewniony z rodziną Kruppów. Fakt, że prezydent wydał zgodę na likwidację obywatela jednego z najbliższych sojuszników Stanów Zjednoczonych, mówił wiele o jego zaangażowaniu w zwalczanie terroryzmu, i to na każdym ^poziomie. Hagenmiller i jego wspólnicy po raz pierwszy zwrócili na siebie uwagę CIA na początku lat dziewięćdziesiątych. 19

W tym czasie Kennedy pracowała nad projektem znanym jako operacja Rabta II. Była to operacja o światowym zasięgu i miała na celu przeszkodzenie Muammarowi al-Kaddafiemu w budowaniu obiektu, w którym można by wytwarzać broń biologiczną, chemiczną i nuklearną. Nazwę wzięła od fabryki broni, którą Kaddafi wybudował w końcu lat osiemdziesiątych w mieście Rabta, leżącym w północnej części Libii. W 1990 roku, tuż przed rozpoczęciem produkcji, prezydent Bush zagroził przeprowadzeniem ataków lotniczych i ujawnieniem nazw firm europejskich, które pomagały w budowie fabryki. Jedną z nich była Hagenmiller Engineering. Kaddafi, aby zapobiec zrównaniu z ziemią fabryki, zamknął ją i natychmiast zaczął szukać nowego miejsca. Na początku 1992 roku CIA znała już nową lokalizację. Libijski dyktator próbował zbudować fabrykę w głębi góry. Gdyby to się udało, niestraszne byłyby jej wszelkie ataki - z wyjątkiem nuklearnego. Chcąc zdobyć szczegółowe informacje o tym obiekcie, CIA uruchomiła właśnie program Rabta II. Rozpoznano całe wyposażenie, technologię i personel, co pozwoliło określić możliwości produkcyjne fabryki. Z pomocą sojuszników Stany Zjednoczone nałożyły embargo na wszystkie pozycje, które znalazły się na przygotowanej liście. Ale jak zwykle Kaddafi i jego ludzie znaleźli drogi obejścia sankcji. Od początku operacji Hagenmiller Engineering i współpracujące zakłady wielokrotnie je łamali. Za każdym razem utrzymywali, że nie mieli pojęcia, komu sprzedali swoje wyroby, i rząd niemiecki nie nakładał na nich kar. Po prostu, Heinrich Hagenmiller był ustosunkowany. A ponieważ Kaddafi tracił znaczenie na arenie międzynarodowej i zdawał się łagodnieć z wiekiem, Stany Zjednoczone nie naciskały w tej sprawie na rząd niemiecki. Przeglądając akta, Kennedy natrafiła na fotografie i tłumaczenia rozmów, które Hagenmiller odbył ze swoimi nowymi kontrahentami. To właśnie te jego powiązania budziły największy niepokój*CIA. Firma Hagenmiller Engineering produkowała między innymi nowoczesne, wysoce specjalistyczne tokarki oraz inne urządzenia niezbędne do 20

budowy bomby atomowej. Dalej znajdowały się zdjęcia rozmaitych siedzib hrabiego: licowana czerwonobrunatnym piaskowcem kamienica w jednej z najstarszych podmiejskich dzielnic Hamburga, rodzinna posiadłość położona godzinę jazdy na południe od miasta i górskie zacisze w Szwajcarii. Rodzina Hagenmillerów miała królewskie korzenie i mnóstwo długów. Przed pięcioma miesiącami Kennedy skontaktowała się ze swoim odpowiednikiem w niemieckim wywiadzie, BFV, i dowiedziała się, że nie tylko Stany Zjednoczone interesują się hrabią. Ostatnio w jego sprawie telefonowano też z Izraela i Wielkiej Brytanii, a przesłuchiwany trzy miesiące wcześniej Hagenmiller przez BFV przysięgał, że osobiście będzie nadzorował sprzedaż wszystkich objętych embargiem urządzeń. Kennedy nie kupiła nowej obietnicy Hagenmillera i wzięła go pod lupę. Hakerzy z CIA włamali się do systemu komputerowego Hagenmiller Engineering i przyjrzeli się osobistym finansom hrabiego. Wyłonił się z tego obraz człowieka, który roztrwonił rodzinny majątek. Obecnie miał czwartą żonę, a trzy poprzednie nie dawały się tak łatwo spławić. Poza tym utrzymanie rodzinnych posiadłości kosztowało krocie, a jego rozrzutny styl życia pochłonął wszystkie.oszczędności. Przed dwoma tygodniami Kennedy wysłała do Niemiec zespół taktycznego rozpoznania, który miał obserwować Hagenmillera przez dwadzieścia cztery godziny na dobę. Ludzie ci towarzyszyli też hrabiemu podczas jego wyjazdu do Szwajcarii i tam sprawy przybrały naprawdę interesujący obrót. Teraz Kennedy przeglądała serię zdjęć zrobionych w lasach otaczających górską posiadłość Hagenmillerów. Niektóre z nich były ziarniste, ale większość na tyle ostra, że bez trudu można było rozpoznać, z kim spotkał się Hagenmiller. Był to Abdullah Chatami, generał armii irackiej, człowiek odpowiedzialny za wznowienie programu produkcji broni nuklearnej. A także kuzyn Saddama Husajna; jak wielu jego zwolenników, on także miał czarne wąsy. Było też bardziej kompromitujące zdjęcie, na którym uwidoczniono moment odbierania przez Hagenmillera teczki z rąk Chatamiego, na następnym zaś obaj mężczyźni ściskali sobie dłonie. Po tym spotkaniu Hagenmiller, otoczony ochro21

niarzami, wyjechał do Genewy i wpłacił pieniądze do banku. Następnego dnia hakerzy CIA włamali się do bankowego systemu komputerowego i odkryli, że na koncie Hagenmillera pojawiło się pięć milionów dolarów. Kennedy natychmiast zarządziła dalszą obserwację, a z zebranymi dowodami udała się do prezydenta. Hayes od dawna szukał sposobu rozprawienia się z Saddamem, ale chciał mieć absolutną pewność, że hrabia nie padł ofiarą podstępu. Następnego dnia ludzie Kennedy znaleźli niezbity dowód. Ustalili, że na ten właśnie dzień, na dwudziestą trzecią czasu europejskiego, zaplanowano włamanie do magazynu Hagenmiller Engineering. Łupem miały paść cztery skomputeryzowane tokarki oraz wiele innego specjalistycznego sprzętu używanego do produkcji elementów broni nuklearnej; wszystko to miało zostać załadowane na frachtowiec czekający w porcie Cuxhaven. Kennedy przedstawiła więc zebrane dowody prezydentowi. Hagenmiller został już dwukrotnie ostrzeżony i zapewniał, że osobiście dopilnuje, by podobne sytuacje się nie powtórzyły. Mimo to ciągle sprzedawał specjalistyczny sprzęt człowiekowi, który był głównym sponsorem światowego terroryzmu i przysięgał, że gdy tylko nadarzy się okazja, zmiecie Amerykę z powierzchni planety. Hagenmiller rzucił kości i przegrał. Prezydent Hayes dał zielone światło. Miał jednak jedno życzenie. Chciał, żeby Kennedy powierzyła to delikatne zadanie Rappowi. Zadzwonił telefon. Kennedy podniosła słuchawkę. - Wszystko gotowe. Rozpoznała głos Rappa. - Powiedz, jak wygląda sytuacja. Rapp przedstawił rozwój wypadków i wyjaśnił, na czym polega ostatnia poprawka, jakiej dokonał w planie. Kennedy wysłuchała go, potem poprosiła o kilka wyjaśnień. Rapp też miał pytanie: - Gdyby mi się nie powiodło dzisiejszej nocy, będę miał drugą szansę? - Wątpię. Drugi TRT znajduje się przy magazynie. Gdy tylko zjawią się przestępcy, anonimowo zawiadomią niemieckie władze, a potem będą ich śledzić aż do chwili aresz22

towania. Wtedy wyjdzie szydło z worka i na Hagenmillera będzie zwróconych za dużo oczu. - Tak, to prawda. TRT, o którym mówiła Kennedy, to Taktyczny Zespół Rekonesansowy. To oni ustalili, że o dwudziestej trzeciej ma nastąpić włamanie do magazynu. Rapp wiedział, że są już na miejscu, oni natomiast nie wiedzieli o obecności Rappa w Niemczech. - Zawiadom nas, jeżeli wejdą do magazynu przed dwudziestą trzecią - powiedział Rapp. - Synchronizacja działań jest bardzo ważna. Nie możemy dopaść Hagenmillera akurat w momencie, gdy zatelefonują do niego z policji z wiadomością, że został obrabowany. Dziś wieczorem spodziewa się takiej informacji i ze względu na element zaskoczenia najlepiej będzie, jeśli my pierwsi się z nim skontaktujemy. - Rozumiem. - Zapadło milczenie, po chwili Kennedy zapytała: - Czy wszystko w porządku? Rapp zacisnął dłoń na słuchawce i rozejrzał się po małej sypialni. Nie był pewien, czy Kennedy pyta o to dla zasady, czy też naprawdę chce wiedzieć. - Nie jestem pewien - odrzekł bez przekonania. - Chciałbym mieć więcej czasu na przygotowania, ale w takich sprawach zwykle go brakuje. Głos Ranpa brzmiał niepewnie i Kennedy natychmiast zareagowała. - Nie rób nic na siłę, jeśli nie masz pewności. - Wiem. - Nikt tutaj nie będzie cię za to krytykował. Rapp zaśmiał się. - Nigdy przedtem nie martwiono się o mnie, dlaczego teraz mieliby przejmować się moim losem? - Wiesz, co mam na myśli. Po prostu uważaj na siebie. - Zawsze uważam - powiedział automatycznie. - Coś jeszcze? - zapytała Kennedy. - Tak. - Przerwał na chwilę. - To będzie koniec. - O co ci chodzi? - Koniec. To moje ostatnie zadanie. Kennedy spodziewała się tego od jakiegoś czasu, ale to nie była odpowiednia pora, by o tym rozprawiać. Mitch Rapp 23

był cennym agentem, być może najcenniejszym w zespole. A komuś takiemu niełatwo pozwolić odejść. - Pomówimy o tym po twoim powrocie. - Nie będzie żadnych rozmów - odparł stanowczo. - Porozmawiamy. - Mówię poważnie. Kennedy westchnęła. Miała wrażenie, że ściany zaciskają się wokół niej. Ją też coś martwiło. - Zanim podejmiesz decyzję, powinieneś o czymś wiedzieć. - Co, u diabła, masz na myśli? - Nic. - Kennedy znowu westchnęła. Potrzebowała snu, chciała spędzić trochę czasu z synem i pragnęła też uporządkować sprawy ze Stansfieldem, zanim umrze. To wszystko za bardzo szarpało jej nerwy. - Chcę cię szybko ściągnąć, żebyś się osobiście przekonał, co się tu dzieje. Rapp wyczuł, że jest już wykończona, co u Kennedy było rzadkością. - W porządku. Pogadamy, gdy wrócę. - Dziękuję. - Nie ma sprawy. - Coś jeszcze? Zastanawiał się, czy czegoś nie pominął. - Nie. - Dobrze... zatem powodzenia i bądź ze mną w kontakcie. - Jasne. - Rapp odłożył słuchawkę. Podszedł do okna, odsunął zasłonę i wyjrzał w ciemność nocy. Nie mógł zapanować nad uczuciem dziwnego niepokoju. Coś było nie tak.

3 Senator Clark uniósł młotek i pozwolił mu opaść na drewnianą podstawkę chwilę za późno. Członkowie jego komisji wstali już z krzeseł i kierowali się do drzwi. Senatorowie nie przywykli do pracy w piątek i wolnego tylko późnego popołudnia, w Waszyngtonie jednak trwała właśnie walka o uchwalenie chwiejnego budżetu i wszyscy, pracując nawet 24

w nadgodzinach, próbowali znaleźć wyjście z grożącego impasu. Jak często w takich sprawach bywa, Republikanie chcieli obniżyć podatki, Demokraci zwiększyć wydatki. Prezydent próbował pośredniczyć, chcąc doprowadzić do kompromisu, jednak żadna partia nie zamierzała ustąpić. Sytuacja w mieście zaczynała przypominać wojnę domową. Rozbieżność poszczególnych interesów nie sprzyjała porozumieniu. Jesteś albo za rozwiązaniem problemu, albo go tworzysz. Niełatwo być w porządku, bez względu na to, komu ufasz i jakie masz intencje. Jeżeli się stawiasz, jesteś wrogiem. Miasto stało się polem bezwzględnej walki, czego senator Clark bardzo nie lubił. Zajął się polityką, ponieważ była to kolejna góra do zdobycia, a nie dlatego, że bawił go upór czy jakieś bezsensowne partyzanckie przepychanki. Takie działanie było poniżej jego godności i niewarte jego cennego czasu. Hank Clark był senatorem od dwudziestu dwóch lat. Podjął to wyzwanie po ustąpieniu Nixona. Politycy nie cieszyli się wtedy zaufaniem społeczeństwa i mieszkańcy Arizony chcieli kogoś z zewnątrz. Kogoś, kto sam wyrobiłby sobie nazwisko. Ich człowiekiem był Hank Clark. Nowy biznesmen z Zachodu. Prawdziwy milioner, który zdobył majątek własną pracą. Henry Thomas Clark urodził się w Albuquerque, stan Nowy Meksyk, w 1941 roku. Jego ojciec miał pecha, niemal każdy jego interes kończył się niepowodzeniem, a matka z każdą klęską coraz częściej zaglądała do kieliszka. Początkowo wystarczała jej wódka w większych dawkach niż zwykle dolewana do Krwawej Mary. Gdy czasy stały się naprawdę ciężkie, zaczęła pić podłą whisky, a nawet raczyła się Mad Dogiem 20/20. Matka piła, a ojciec chwytał się każdej, nawet najgorzej płatnej pracy. Sprzedawał narzędzia rolnicze, odkurzacze, używane samochody, a nawet wiatraki. Na wszystkim tracił; przegrywał jako mąż i ojciec. Gdy Hank miał jedenaście lat, ojciec poddał się na dobre. Poszedł za ich wynajęty samochód z przyczepą i palnął sobie w łeb. Młody Hank był wolny. Po odejściu ojca rozpoczął nowe życie, i to z postanowieniem osiągnięcia sukcesu. Chwytał się każdej pracy. Przez siedem kolejnych lat próbował wyciągnąć matkę z alkoholizmu oraz znaleźć sposób na wyj25

ście z biedy. Na szczęście posiadał wiele umiejętności, których brakowało ojcu. Umiał współżyć z ludźmi, był pracowity i potrafił miotać niezwykle skuteczne piłki. Po ukończeniu szkoły średniej wstąpił do drużyny baseballowej ASU Sundevils. Jako doskonały miotacz trzykrotnie zdobył 10 punktów i z pewnością znalazłby się w pierwszej lidze, gdyby nie wypadek samochodowy, jaki miał na ostatnim roku studiów. Po skończeniu college'u podjął pracę w prężnie rozwijającym się Scottsdale na przedmieściach Phoenix, gdzie spotkał właściwych ludzi. Ludzi mających wyobraźnię i idee. Ludzi, którzy wiedzieli, jak spekulować nieruchomościami. Mając dwadzieścia cztery lata, opuścił Scottsdale i zaczął pracę u przedsiębiorcy zajmującego się budową osiedli mieszkaniowych. Lubił transakcje dopinać do końca, pilnie obserwował ludzi, którzy wiedzieli, jak wykorzystać pieniądze. I, co najważniejsze, kochał prowizje. W wieku trzydziestu lat Hank zarobił swój pierwszy milion, a mając trzydzieści pięć, wart był już ponad dwadzieścia milionów dolarów. Dobrze zbudowany, wysoki, cieszył się w Phoenix niezwykłą popularnością. Czego się dotknął, miał z tego pieniądze. Zdobył jedną górę, nadeszła pora pokonania następnej. A była nią polityka. Teraz, po prawie dwudziestu pięciu latach, Clark doszedł do wniosku, że nie można jej zdobyć, postępując etycznie. Zwyciężyć w polityce, to zapędzić przeciwnika w kozi róg i zrobić to wszelkimi możliwymi sposobami, nie pozwalając, żeby się zorientował, co jest grane. Hank Clark chciał zostać prezydentem i dążył do tego celu od dnia przybycia do Waszyngtonu w 1976 roku. Gdy senator wstał z krzesła, podszedł do niego jeden z członków komisji i szepnął: Czeka na pana przewodniczący Rudin. Czeka w bęblu. Clark skinął głową. Wręczył mężczyźnie notatnik i dokumenty i powiedział. - Proszę to zanieść do mojego biura. Następnie, życząc kolegom senatorom i swojemu personelowi miłego weekendu, wyszedł. Hank Clark przewodniczył Senackiej Komisji Specjalnej do Spraw Wywiadu. Większość senatorów wolała pracować w komisjach do spraw Sił Zbrojnych, Przyznanych Fundu26

szy lub Sądownictwa - tym komisjom prasa poświęcała dużo więcej uwagi. Komisja do Spraw Wywiadu nie dawała możliwości wybicia się, tu przeważnie pracowano za zamkniętymi drzwiami. Senacka Komisja Specjalna do spraw Wywiadu i Stała Komisja do spraw Wywiadu Izby Reprezentantów nadzorowały wszystkie służby wywiadowcze Stanów Zjednoczonych, a szczególnie Centralną Agencję Wywiadowczą, Agencję Bezpieczeństwa Narodowego i Narodowego Biura Rozpoznania. Clark miał oko na wszystkich strażników tajemnic, a jako człowiek metodyczny bez zbytniego rozgłosu gromadził te tajemnice dla swojego użytku. Senator Clark opuścił pokój posiedzeń Komisji i zszedł do holu Hart Office Building, z uśmiechem kłaniając się mijanym ludziom. Był dobrym politykiem. Wszystkim poświęcał uwagę, nawet wrogom. Skręcił za róg, otworzył drzwi i wszedł do małej recepcji. Przy drzwiach siedział oficer policji chroniącej Kapitol, drugi stał po przeciwległej stronie pomieszczenia. Spojrzał na senatora, mówiąc: - Dzień dobry, panie przewodniczący. Clark posłał mu uprzejmy uśmiech. - Trzymasz się jakoś, Roy? - Bolą mnie już ze starości nlecy, sir, ale myślę, że wytrzymam jeszcze godzinkę. - Dobrze. Clark poklepał go po ramieniu i wystukał kod na zamku cyfrowym przy drzwiach, potem wszedł do pokoju SH 219 zwanego potocznie „bęblem". Było to jedno z najlepiej strzeżonych pomieszczeń na Kapitolu, całe obudowane stalowymi płytami, uniemożliwiającymi przenikanie do środka lub na zewnątrz fal elektromagnetycznych. Wnętrze podzielono na małe pokoiki, każdy na podwyższeniu, co pozwalało pracować technikom szukającym podsłuchu. Idąc przez salę, Clark mijał oszklone klatki, w których senatorowie i kilku wybranych urzędników mogli odbierać wiadomości przekazywane przez różne agencje wywiadowcze. Dotarł do następnego zamka cyfrowego, wybrał swój osobisty pięciocyfrowy kod i drzwi otwarły się z sykiem zwalnianych uszczelek hermetycznych. Wszedł do środka i za27

mknął za sobą drzwi. Uszczelki rozszerzyły się do poprzedniej, hermetyzującej pozycji. Szklane ściany zakrywały czarne zasłony, na środku pokoju o wymiarach cztery i pół metra na sześć stał czarny, gładki, owalny stół konferencyjny. Mogło przy nim zasiąść piętnastu członków Komisji. Na szklanym blacie, przy każdym miejscu stała lampka, a w blacie zamontowany był pod odpowiednim kątem monitor komputera. Było ciemno, pokój oświetlała tylko jedna lampa umieszczona na przeciwległej ścianie. Z miejsca, w którym stał, senator Clark widział kościste palce swego odpowiednika z Izby Reprezentantów. W łagodnym świetle jednej z piętnastu nowoczesnych czarnych lampek widoczne były wsparte na stole ręce kongresmana Alberta Rudina. W mroku Clark z ledwością dostrzegł profil siedzącego, ale to nie miało znaczenia. Pamiętał go doskonale, ten profil mógł należeć tylko do jednego z dwóch ludzi: do kongresmana Alberta Rudina, przewodniczącego Stałej Komisji do Spraw Wywiadu Izby Reprezentantów albo do Ichaboda Crane'a. Clark przeszedł na drugi koniec pokoju. - Dzień dobry, Al. Rudin nie odpowiedział, ale Clarka to nie zaskoczyło. Al Rudin należał do najmniej chyba towarzyskich polityków w Waszyngtonie. Z szafki stojącej za kongresmanem Clark wyjął szklankę i nalał sobie Johnnie Walkera. Unosząc ją, zapytał, czy Rudin też się napije. Ten z obrzydzeniem potrząsnął głową. Albert Rudin był kongresmanem Stanów Zjednoczonych już siedemnastą kadencję. Ten z krwi i kości demokrata, nienawidzący każdego republikanina w Waszyngtonie - no, może z wyjątkiem senatora Hanka Clarka, był niestrudzonym partyjnym mułem od czarnej roboty; robił wszystko ku chwale swej partii. Jeżeli partia z powodu jakiegoś skandalu, który należało zatuszować, znalazła się w dołku, Rudin popisywał się przed kamerami, za każdym razem stosując tę samą retorykę: republikanie chcą zagłodzić wasze dzieci, chcą obniżyć podatki, żeby napchać kieszenie swoim bogatym przyjaciołom, chcą wyrzucić waszych rodziców z domów opieki. I nie przejmując się pytaniami reporterów o najróż28

niejsze wykroczenia, jakich dopuszczali się jego koledzy demokraci, Rudin twierdził, że oto dobro występuje przeciwko zlu. On reprezentował dobro, republikanie zło, a prawda nie miała żadnego znaczenia. To był maraton, a nie zwykły jogging. Republikanom należy dołożyć. Hank Clark opadł na skórzany fotel, pozostawiając między sobą i Rudinem wolne miejsce, i zapalił lampkę. Pociągnął długi łyk szkockiej, położył nogi na dzielącym ich fotelu i głęboko westchnął. Ten ważący sto trzydzieści kilogramów i mierzący ponad sto dziewięćdziesiąt centymetrów mężczyzna musiał ulżyć zmęczonym kościom. Rudin pochylił się i oświadczył: - Martwię się o Langley. Clark patrzył na niego bez wyrazu i myślał: „Nie pieprz. A kiedy ty się nie martwisz o Langley?" Rudin miał obsesję na punkcie CIA. Gdyby mógł, zakonserwowałby całą Agencję jak stary okręt wojenny i umieścił w muzeum Smithsonian. Clarka wielokrotnie już korciło, by głośno to powiedzieć, ale był na tyle rozsądny, aby nie pozwolić sobie na sarkazm. Poświęcił wiele lat, by zdobyć zaufanie kongresmana Rudina, i nie chciał tego zmarnować krótką chwilą osobistej satysfakcji. Dlatego pokiwał tylko głową w zamyśleniu i powiedział: - Mów, co cię dręczy. Rudin poprawił się niepewnie w fotelu. - Nie chcę, żeby ktoś z zewnątrz zastąpił Stansfielda... wymawiając to nazwisko, aż się skrzywił - po jego śmierci. Twoja Komisja nigdy nie powinna była się zgodzić na jego zatwierdzenie. Musimy tam wprowadzić kogoś, kto zrobi czystkę. Clark skinął głową. - Zgadzam się z tobą. - W głębi duszy wcale się jednak me zgadzał. Chciał przypomnieć Rudinowi, że Stansfielda zatwierdziła komisja kontrolowana przez demokratów, ale pomyślał, że lepiej zachować maksymalny spokój. - Prezydent jest zakochany w tej cholernej Irenę Kennedy i wiem, że ten sukinsyn Stansfield będzie ją rekomendował na swoje miejsce. - Rudin potrząsnął głową. Jego poorana bruzdami, pomarszczona twarz zrobiła się czerwona 29

z gniewu. -A kiedy dostanie nominację, wszystko przepadnie. A przecież prasa i cała moja partia... - wymierzył kościsty palec w Clarka- ...twoja zresztą też, nikt nie będzie chciał nawet słyszeć o tym, że dyrektorem Centralnej Agencji Wywiadowczej jest kobieta. - Rudin, nie chcąc, żeby go źle rozumiano, szybko dodał: - Nie żebym naskakiwał na kobiety, ale nie chcę tam mieć protegowanej Stansfielda. Musimy coś zrobić. Zatrzymać to. I musimy to zrobić, zanim prezydent rozpocznie grę. Inaczej będziemy ugotowani. Clark, przez chwilę obserwował Rudina, po czym powoli skinął głową, jakby przyznając, że ten głupi staruch objawił mu właśnie cenną perełkę mądrości. Jakże łatwo nim manewrować. - Mam oko na Kennedy i myślę, że wcześniej sama się wykończy: Rudin rzucił okiem na siedzącego obok kolegę. - Wiesz o czymś, o czym ja nie wiem? Clark, szeroko się uśmiechając, podniósł szklankę. - Jak będziesz dla mnie dobry, Albercie, to pewnego dnia powiem ci to. Rudin był na siebie zły za to pytanie. Dobrze wiedział, że Hank Clark lubi trzymać ludzi w ryzach - i przyjaciół, i wrogów. Mimo to stary kongresman z Connecticut podrapał się w nos i zapytał: - O jakiego rodzaju informacji mówimy? Natury osobistej czy służbowej? Clark uśmiechnął się. - Myślę, że można ją uważać za służbową. Rudin zmarszczył brwi. Nienawidził żebrać o ujawnianie szczegółów. Poza tym dawno już zrozumiał, że Clark powie mu tylko wtedy, gdy będzie gotowy i ani sekundę wcześniej. Skamlenie o informacje może być źle odebrane. - Zakładam, że uświadomisz mnie w odpowiednim czasie. Clark skinął głową i pociągnął kolejny łyk whisky. - Będę z tobą w kontakcie, Albercie.

30

4 Ostatnie pociągnięcia i Mitch Rapp zakończył charakteryzację. Dzięki farbie jego czarne brwi i włosy były teraz jasnobrązowe, specjalne szkła kontaktowe sprawiły, że ciemnobrązowe oczy stały się błękitne, a za sprawą odpowiedniego podkładu oliwkowa twarz zbladła. Raz jeszcze spojrzał na czarną marynarkę i długi, skórzany, czarny płaszcz, leżące na łóżku, sprawdził ekwipunek. W płaszczu posiadał liczne ukryte kieszenie, zapełnione teraz ściśle według sporządzonej przez Rappa listy. W połach płaszcza ukryte były trzy paszporty i dziesięć tysięcy dolarów w różnych walutach europejskich. Stemple w amerykańskim paszporcie, tym z prawdziwą fotografią Rappa, ale wystawionym na fałszywe nazwisko, wskazywały, że przybył on do Niemiec przez Drezno. Drugi paszport, francuski, zawierał fotografię Rappa z kozią bródką i krótkimi włosami, a w trzecim egipskim - nie było żadnego zdjęcia. Do każdego paszportu były też odpowiednie karty kredytowe. Miało mu to umożliwić ucieczkę z Niemiec, gdyby coś poszło źle. W Langley nikt o tych dokumentach nie wiedział, jeśli akcja się nie powiedzie, Rapp chciał móc po prostu zniknąć. Zapamiętał wprawdzie, jak przebiega większość głównych dróg i linii kolejowych, którymi mógłby stąd wyjechać, ale na wszelki wypadek zaopatrzył się też w miniaturowe, wielkości talii kart urządzenie GPS, aby zawsze mieć pewność, że dokładnie zna swoje położenie. W prawym rękawie marynarki ukrył czarny, oksydowany nóż bojowy, a w kilku innych schowkach cztery zapasowe magazynki z nabojami kaliber 9 mm. Na plecach, pod podszewką marynarki schowany był najnowszy model nadajnika Motorola Saber. Ponieważ słuchawki noszone na uszach zanadto rzucają się w oczy, dlatego Rapp zmodyfikował urządzenie. Między materiał marynarki a podszewkę wplótł przewody prowadzące do miniaturowego głośnika umieszczonego w lewej części kołnierza, mikrofon ukrył w klapie, a regulatory natężenia dźwięku i częstotliwości w rękawach. Na jego polecenie w marynarce ukryto też kilka innych drobiazgów, w efekcie ta część garderoby ważyła dwadzieścia trzy funty. 31

Dokumenty, którymi obecnie się posługiwał, schowane były w lewej kieszeni płaszcza. Tego wieczoru Rapp był Carlem Schnellem z Bundeskrimmalant, czyli BKA; w krajach anglojęzycznych taką organizację nazywano Federalnym Biurem Śledczym. Inaczej mówiąc, była to niemiecka wersja FBI, a dokumenty miały mu pomóc wrócić bezpiecznie do domu. Na białą koszulę Rapp nałożył skórzane szelki, do kabury pod prawą pachą wsunął dziewięciomilimetrowego glocka ze spiłowanym numerem seryjnym. Do ładownicy na szelkach pod lewą pachą schował dwa zapasowe magazynki, po piętnaście nabojów każdy. Cztery dodatkowe ukryte już były w płaszczu. Zapas na małą bitwę. Tyle że on planował załatwić sprawę jednym strzałem. Wciągnął na dłonie czarne, skórkowe, obcisłe rękawiczki, potem chwycił leżący na łóżku długi pistolet Ruger MKII z tłumikiem. Broń strzelała pociskami kal .22 i była prawie całkowicie bezgłośna. Jedyną jego wadą była długość - trzynaście cali. Wsunął broń do specjalnej kieszeni w prawej pole płaszcza, ubrał się, na głowę wcisnął czarny filcowy kapelusz. Gdy wszedł do drugiego pokoju, Hoffmanowie właśnie pospiesznie wycierali wszystkie miejsca, w których mogliby pozostawić odciski palców. W swoim pokoju Rapp zrobił to już wcześniej. Kiedy skończyli, sięgnęli po płaszcze, pod które nałożyli kamizelki kuloodporne. Tom Hoffman spojrzał i zapytał: - A ty nie wkładasz kamizelki? Rapp zmarszczył brwi i potrząsając głową, odparł: - Bierzemy się do roboty. Poprawił rondo kapelusza i wyszedł w ciemność nocy, ze sporą torbą w ręku. Spojrzał na niebo z nadzieją, że nie patrzy na nie po raz ostatni. W tych okolicznościach coś mu jednak mówiło, że może być inaczej. Po kilku sekundach z chaty wyszli też Hoffmanowie i wszyscy troje podeszli do rudozłotego audi. Elektroniczny sprzęt do inwigilacji i łączności schowano do bagażnika. Za kierownicą usiadł Tom Hoffman, obok niego Jane, Mitch Rapp z tyłu. Audi ostrożnie ruszyło zrytą koleinami polną drogą. W lesie panowały 32

ciemności, drzewa nie dopuszczały światła księżyca. Rapp wyjrzał przez okno. Nawet w świetle reflektorów widział zaledwie na odległość dwudziestu stóp. Kiedy dotarli do szosy, Rapp z trudem przełknął ślinę. Zaczynało się przedstawienie, już za kilka minut znajdą się przed bramą frontową. Nadal czuł dziwny niepokój. Obserwował, jak Tom Hoffman podniósł prawą rękę, przyciskając do uszu słuchawki podłączone do umieszczonej w bagażniku aparatury, ustawionej na częstotliwość miejscowej policji. Hoffman miał zostać w samochodzie, a on i Jane mieli wejść do domu. Chciał, żeby towarzyszyła mu właśnie Jane. Wprawdzie i Tom, i Jane mówili płynnie po niemiecku - on nie był w tym najlepszy - ale wybrał żonę Hoffmana dlatego, że Hagenmillerowi i jego ochronie kobieta mogła się wydawać mniej groźna. Niespodziewanie ta część planu Rappa spotkała się ze sprzeciwem Toma. Za wszelką cenę chciał iść z Rappem. Rapp był trochę zaskoczony uporem Hoffmana, powtarzającego, że lepiej byłoby, gdyby to on wszedł z nim do domu. Kiedy domagano się od niego logicznych argumentów, nie potrafił przytoczyć ani jednego. I znowu Rapp odniósł dziwne wrażenie, że coś się nie zgadza. To była przecież jego misja, to on miał strzelać. Wyjaśnił wtedy Hoffmanom, że jest upoważniony w każdej chwili zakręcić kurek z pieniędzmi i jeżeli się nie zgadzają na jego plan, nie pozostanie mu nic innego, jak tylko się wycofać. Wiedział, że w takiej sytuacji Hoffmanowie nie dostaną drugiej połowy wynagrodzenia, i chciał się przekonać, czy bardzo potrzebują pieniędzy. Odpowiedź była jasna - więcej nie wracali do tematu. W ciemności przed nimi pojawiła się jaskrawo oświetlona stróżówka przy bramie. Hoffman zwolnił. Rapp spojrzał na zegarek. Dwudziesta trzecia dziewięć. Hrabia Hagenmiller będzie zaskoczony. Z pewnością wierzył, że wszystko potoczy się zgodnie z jego planem, i nie będzie się spodziewał tak wcześnie policji. Z pewnością liczy na to, że tylko zatelefonują do niego, i to godzinę lub dwie po włamaniu. Samochód zjechał z szosy i zbliżył się do wysokiej, ozdobnej bramy z kutego żelaza. Z domku wyszedł masywnie zbu33

dowany mężczyzna w czarnym garniturze i z notatnikiem w ręce i podszedł do auta z prawej strony. Rapp zdążył się przesunąć na lewą stronę, aby umknąć z pola widzenia kamery umieszczonej nad drzwiami stróżówki. Niżej też opuścił rondo kapelusza, nie chciał, by strażnik widział jego twarz. Sam jednak bacznie mu się przyglądał. Na prawym biodrze od razu dostrzegł wybrzuszenie. Krótkofalówka albo broń. Założył, że raczej to drugie. Jane Hoffman opuściła szybę i pokazała legitymację Federalnego Biura Śledczego. Strażnik zatrzymał się. W Niemczech, kraju, w którym niegdyś działało Gestapo, BKA stawiało ludzi na baczność. Rapp liczył, że właśnie dzięki temu wjadą i wyjadą bez zadawania zbyt wielu pytań. Jane Hoffman tymczasem mówiła do strażnika stanowczym tonem. Mężczyzna skinął głową, ale stwierdził, że wpierw musi skontaktować się z szefem ochrony. Pokręciła głową, oświadczając, że nie życzy sobie, aby komukolwiek anonsował ich przyjazd. To wszystko zostało przewidziane w ich planach i przećwiczone. Strażnik uprzejmie, ale z uporem tłumaczył, że Herr Hagenmiller ma gości i musi go zawiadomić. Owszem, zgodziła się Jane Hoffman, ale wcześniej ma ich wpuścić. Strażnik na szczęście ustąpił i wycofał się. Ogromne żelazne wrota rozsunęły się i sedan ruszył. Gdy mijali stróżówkę, Rapp zauważył, że ochroniarz był już przy telefonie. - Jedziemy. Im szybciej tam będziemy, tym lepiej. Na krętym asfaltowym podjeździe Hoffman przyspieszył. Minęli drugi zakręt i ujrzeli skąpaną w świetle białą, kamienną fasadę głównego budynku. Rapp, pochylając się do przodu, wyjrzał przez okno. Posiadłość przypominała mu te budowane na przełomie wieków w Newport na Rhode Island. Tom Hoffman zwolnił, okrążył podjazd i zatrzymał dokładnie naprzeciwko dwóch kamiennych lwów i stojącego między nimi lokaja. Rapp wysiadł od strony kierowcy i spojrzał na ogromną marmurową fontannę przedstawiającą Posejdona; woda tryskała z jego trójzębu. Doskonale pasuje, pomyślał. Ojciec Oriona. Rozejrzał się, po lewej zauważył zaparkowane limuzyny, a obok nich grupkę rozmawiających 34

szoferów. Dalej stało około dwunastu sportowych wozów i luksusowych sedanów. Rapp uznał, że należały do mniej ważnych gości. Zarejestrował w pamięci rozlokowanie oraz liczbę samochodów, a potem skierował wzrok na dom. Słyszał Jane Hoffman rozmawiającą z lokajem i pokazującą mu legitymację. Obszedł samochód od tyłu i spojrzał w okna budynku. Po prawej znajdowała się sala balowa. Za trzema wysokimi oknami dostrzegł sylwetki mężczyzn w smokingach i kobiet w długich sukniach, pijących, palących, rozmawiających. Nawet na podjeździe słychać było muzykę, zapewne kwartet smyczkowy. Nie mógł się oprzeć wrażeniu, że to przyjęcie z pewnością miało pozostawić po sobie niezatarte wspomnienia. Rapp machnął lokajowi przed nosem swoją legitymacją BKA, a potem skinął na Jane, żeby szła za nim. Ale gdy tylko wszedł na schody, lokaj gwałtownie zaprotestował. Rapp nie zrozumiał dokładnie, co tamtem powiedział, ale było to coś o skorzystaniu z innego wejścia. Zignorował go i ruszył przez wyłożony płytkami taras po prawej i lewej stronie ozdobiony fontannami. Jane Hoffman szła tuż obok niego, a wyprzedzał ich lokaj. Gdy dotarli do ogromnych, drewnianych drzwi wejściowych, mężczyzna zatrzymał się i rozpostarł ramiona niczym policjant kierujący ruchem na skrzyżowaniu. Rapp zlustrował go wzrokiem i doszedł do wniosku, że tamtem nie jest uzbrojony. Co się dobrze składało, bo nie chciał go zabijać, przecież nie zrobił mu nic złego. Ale jeśli zajdzie potrzeba, szybki cios w szczękę wyłączy go z gry. Rapp słyszał, jak lokaj błagalnym głosem prosi Jane, żeby zaczekali w gabinecie Herr Hagenmillera. Spodziewał się tego. Jane przystała, ale uprzedziła, że będą czekać minutę, ani sekundy dłużej. Jeżeli Herr Hagenmiller nie przyjdzie, pójdą przesłuchać go w obecności gości. Lokaj raz po raz kiwał głową, usiłując okazać, że doskonale wie, czego od niego oczekują. A oni wiedzieli, że zrobi wszystko, aby agenci BKA nie wtargnęli na prywatne przyjęcie jego chlebodawcy. Drzwi otworzyły się i weszli do ogromnego foyer o powierzchni sześciu tysięcy trzystu metrów kwadratowych. Na wprost dostrzegli wiodące na piętro marmurowe schody 35

w kształcie serca, a po prawej masywne, trzymetrowe, oszklone drzwi prowadzące do sali balowej. Przed nimi stał równie masywny mężczyzna. Rapp zmierzył wzrokiem ochroniarza od stóp do głów. Tego faceta nie da się łatwo wyeliminować z gry. Na jednym ze zdjęć widział już tę bryłę mięsa. No cóż, Hagenmiller nie należał do najmądrzejszych ludzi na świecie, ale idiotą z pewnością nie był. Bez wątpienia zdawał sobie sprawę z tego, że wchodząc w konszachty z kimś tak potężnym, ale niezrównoważonym jak Saddam Husajn, musi mieć dobrą ochronę. Lokaj wskazał im inne wielkie drzwi, te po lewej. Rapp znał dobrze plan budynku i wiedział, że prowadzą one do gabinetu. Gdy tylko znaleźli się w środku, lokaj poprosił, żeby zaczekali, a wychodząc, zamknął drzwi za sobą. Rapp spojrzał na Hoffman, a potem zaczął oglądać pokój. Bardziej przypominał bibliotekę niż gabinet. W przeciwległym rogu znajdowały się spiralne schody wiodące na biegnącą wzdłuż trzech ścian galerię. Sięgające sufitu półki wypełnione były starymi, oprawionymi w skórę książkami. Ściany, na których nie było półek, zawieszone były olejnymi obrazami we wspaniałych ramach. Niektóre wysokości Rappa, inne nie większe od jego dłoni. Na jednej ze ścian był ozdobny kominek, na którym buzował ogień. Rapp nie był ekspertem, ale kolekcja obrazów z pewnością warta była miliony. Popatrzył na meble, na dywany. Wszystko w tym pokoju, z wyjątkiem kilku lamp, wyglądało tak, jakby miało co najmniej sto lat. „No ładnie", pomyślał. „Ten pieprzony dziwkarz szasta forsą na prawo i lewo, a potem zamiast wystawić na aukcję co cenniejsze sztuki, decyduje się sprzedawać wysoko wyspecjalizowaną technologię sadystycznemu, szalonemu psychopacie, który tylko marzy o rzuceniu bomby atomowej na Nowy Jork. Taki kutas z pewnością zasługuje na śmierć". Spojrzał na zegarek. Od pokonania bramy minęły dwie minuty i trzy sekundy. Wyjrzał przez jedno z dwóch wielkich okien wychodzących na główny podjazd. Tom Hoffman stał obok samochodu. Motor ciągle pracował. Hoffman dyskretnie kiwnął ręką, a Rapp mu odpowiedział. Znowu spojrzał na zegarek. Minęło już trzydzieści osiem sekund, odkąd znaleźli się w gabinecie. Według planu Rapp gotów był 36

czekać góra dwie minuty. Potem sam poszuka hrabiego. Nie może pozwolić, żeby tamtem zatelefonował, próbując ustalić, co się dzieje. Przeszedł przez pokój i wyjrzał przez szparę w oszklonych drzwiach. Niczego nie widział, dopiero po chwili zorientował się, że przed drzwiami gabinetu stanął muskularny ochroniarz, całkowicie zasłaniając widok. Rapp cofnął się i zmarszczył brwi. Próbował znaleźć sposób bezkrwawego pozbycia się ochroniarza. Aby jednak zadać mu w ten byczy kark skuteczny cios, musiałby podejść bardzo blisko, inaczej mógłby go tylko rozwścieczyć. Nie miał najmniejszego zamiaru wdawać-się z nim w szarpaninę, postanowił więc trzymać go na dystans i w razie potrzeby improwizować. Minęły trzy minuty, kiedy otwarły się drzwi i do gabinetu wszedł Heinrich Hagenmiller V. W jednej ręce trzymał kieliszek szampana, w drugiej papierosa. Oczywiście nikt nigdy nie powiedział hrabiemu, że takie zachowanie świadczy o braku kultury. No cóż, pomijając szyty na miarę smoking, rolexa na ręce, gładko zaczesane włosy i obwisły podbródek, w niczym się nie różnił od innych terrorystów. Ku zaskoczeniu Rappa za hrabią wszedł do gabinetu jeszcze jeden mężczyzna. Tego samego wzrostu i w tym samym wieku co Hagenmiller, także ubrany w smoking. A za nimi wmaszerował umięśniony ochroniarz, na szczęście lokaj wyszedł, zamykając za sobą drzwi. Kompletnie zaskoczony hrabia zapytał, z jakiego to powodu BKA składa mu wizytę. Jane Hoffman zaczęła mu wyjaśniać, snując uprzednio przygotowaną bajeczkę. Nie zdążyła jednak powiedzieć nawet dwóch zdań, gdy drugi mężczyzna bezceremonialnie jej przerwał, oznajmiając, że jako adwokat hrabiego chce zobaczyć ich służbowe legitymacje. Rapp wiedział, że powinien się włączyć do rozmowy, ale całą uwagę musiał poświęcić ochroniarzowi, który stał z boku nieruchomy niczym sfinks, z rękoma założonymi na piersiach. Między Rappem i drzwiami znajdowała się Jane. Dokładnie naprzeciwko Rappa stał hrabia, a po jego prawej stronie adwokat i ochroniarz. Gdy adwokat wystąpił do przodu i poprosił o okazanie legitymacji, Rapp w jednej chwili podjął decyzję. Liczyła się każda sekunda. 37

Sięgając lewą ręką do kieszeni, kątem oka dostrzegł, jak Jane Hoffman wyjmuje swą fałszywą legitymację BKA. Z ukrytej kieszeni wyszarpnął Rugera MKII i obracając ciało w lewo, wycelował. Hrabia stał nie dalej niż metr od wylotu lufy. Rapp nacisnął spust i broń wypluła pocisk. Na czole Hagenmillera, między starannie wyregulowanymi brwiami natychmiast pojawiła się czerwona plamka. Rapp nie tracił czasu na obserwowanie, jak mężczyzna pada - wiedział, że to już trup. Przerzucił broń do prawej ręki, postąpił krok do przodu i lewym sierpowym trzasnął adwokata w szczękę. Mężczyzna zatoczył się i padając na podłogę, omal nie zwalił z nóg ochroniarza. Rapp, cofnął się o krok, zwiększając tym samym odległość między nim a ochroniarzem, który już rzucał się do przodu, wyciągając broń. Krzyknął: - Halt! Ale ochroniarz nie posłuchał. Decydowały ułamki sekundy. Rapp strzelił- tym razem celując w nadgarstek ręki przeciwnika — i ciężki, półautomatyczny pistolet z łoskotem upadł na podłogę. Mężczyzna zwinął się z bólu, chwytając za strzaskany nadgarstek drugą ręką. Rapp dopadł go dwoma susami i kopnął w twarz jak w piłkę futbolową. Kopnięcie przerzuciło stupięćdziesięciokilogramowego ochroniarza na plecy, aż wylądował na małym, drewnianym stoliczku z porcelanową lampą stojącą na politurowanym blacie. Lampa spadła i potłukła się, a stoliczek pod ciężarem ochroniarza roztrzaskał na drobne kawałki. Rapp odepchnął Jane Hoffman i skoczył do drzwi. W tej samej chwili otworzyły się i ukazała się mała główka lokaja. Rapp chwycił go za krawat i wciągnął do pokoju. Kolbą uderzył w skroń, z mniejszą jednak niż normalnie siłą. Mężczyzna przewrócił oczami, a gdy ugięły się pod nim kolana, Rapp zwolnił uchwyt, pozwalając, żeby ciało osunęło się na podłogę. Wyjrzał do foyer, sprawdzając, czy ktoś jeszcze tam jest, a potem zamknął drzwi na klucz. Poruszał się po pokoju jak automat. Najpierw ochroniarz. Z kieszeni wyjął trzy pary plastikowych, zatrzaskowych kajdanek i odwrócił się, żeby jedną z nich podać partnerce, ale w tej samej chwili zamarł bez ruchu. 38

Przez ułamek sekundy nie mógł uwierzyć własnym oczom. Z trudem zapytał: - Co ty, u diabła, robisz? Ledwo wypowiedział te słowa, a już Jane Hoffman nacisnęła spust Hecklera & Kocha P7 z tłumikiem. Dziewięciomilimetrowy pocisk parabellum trafił Rappa prosto w pierś, aż balansował na piętach. Druga kula obróciła go i potknął się o nogi ochroniarza. Uderzając o posadzkę, czuł, jak z płuc uchodzi mu powietrze. Jego głowa odskoczyła do tyłu i z ogromną siłą uderzyła o najniższy szczebel drewnianej bibliotecznej drabiny. Oczy zasnuła mu mgła, a ciało stało siębezwładne. Jane Hoffman czuła, jak gwałtownie bije jej serce, a ręce trzęsą się. To Tom miał wykonać to zadanie, ona miała czekać w samochodzie. Podniosła z podłogi broń Rappa i strzeliła ochroniarzowi dwa razy w pierś. Rugera rzuciła obok ciała Rappa, potem odkręciła tłumik i wcisnęła swój pistolet w dłoń martwego ochroniarza. Wyjęła z kieszeni mały pojemnik i sprężonymi drobinami prochu strzelniczego spryskała jego rękę; miał to być dowód, że on strzelał z tej broni. Przez chwilę stała, rozglądając się. Szukała czegoś. Leżał na podłodze obok prawej stopy. Pistolet ochroniarza, Heckler & Koch. Podniosła go i schowała do kabury. Odetchnęła z ulgą i wyszła do foyer. Szybkim krokiem podeszła do drzwi frontowych. Z sali balowej dobiegały wesołe głosy, wyraźnie nikt się nie zorientował, co się stało. W ciągu kilku sekund Jane Hoffman była już na zewnątrz i zbiegała po stopniach. Zdenerwowany mąż czekał, siedząc za kierownicą. Wsiadła i samochód szybko odjechał.

5 Mężczyzna stał na skraju lasu, nie dalej niż sto metrów od miejsca, w którym Rapp znalazł się poprzedniego wieczoru. Stąd bez przeszkód mógł obserwować front rezydencji. Lewą rękę przyłożył do ucha, a w prawej trzymał małą lornetkę. Przewód od słuchawki biegł aż pod kołnierz ciemnobrązowej marynarki, a dalej do radiotelefonu Motorola 39

Saber. Z uwagą nasłuchiwał tego, co się dzieje wewnątrz domu. Właśnie się zaczęło. Po chwili rozpoznał głos Rappa, wyraźnie zaskoczonego nagłym zwrotem wypadków. Teraz czekał na kobietę wychodzącą z budynku. Jeżeli nie przeżyje, w porządku, ale nie do przyjęcia byłaby sytuacja, gdyby została ranna. Nikt nie mógł pozostać żywy. Żywego można zmusić do mówienia. Co do tego otrzymał ścisłe rozkazy. Wyglądało na to, że Rappa zastrzelił ochroniarz. Najpierw zginął Hagenmiller, a potem Rapp. Jeśli Jansenom udało się i zrobili wszystko przekonująco, mogliby przeżyć. Jeżeli jednak spieprzą coś, choćby najdrobniejszy szczegół, muszą zostać wyeliminowani. Dlatego właśnie tu był - żeby wszystkiego osobiście dopilnować. Brodaty mężczyzna pracował niegdyś w CIA. Najbliżsi przyjaciele mówili o nim Profesor, naprawdę jednak nazywał się Peter Cameron. I wcale nie wyglądał na człowieka, który mógłby oddawać się takim zajęciom. Dobrze po czterdziestce, z nadwagą przeszło piętnastu kilogramów, z pewnością byłby żadnym przeciwnikiem w starciu wręcz. Ale taki sposób załatwiania sprawy nigdy nie był w jego stylu. Cameron zawsze kontrolował sytuację z bezpiecznej odległości, a jeżeli musiał interweniować, robił to palcem wskazującym prawej ręki, a nie pięścią. Był strzelcem wyborowym i święcie wierzył, że najłatwiej zabić człowieka strzałem. Najczęściej jednak działał za kulisami, w cieniu. Wysyłał zabójców, potem ruszał ich śladem, aby z dreszczem emocji obserwować rozwój wypadków. To było ciekawsze od tkwienia za biurkiem w Langley i przyjmowania sprawozdań za pośrednictwem satelity. Cameron chciał na bieżąco znać każdy szczegół, a nie mógł tego robić, będąc po drugiej stronie Atlantyku. Od tej misji dużo zależało. Tak, doprawdy, niezwykle dużo. Cameron słyszał sporo na temat agenta zwanego Żelaznym Człowiekiem i nawet jeśli tylko połowa z tego się zgadzała, to Mitch Rapp istotnie był kimś zdumiewającym. Cameron podziwiał go za jego umiejętności i determinację. Z czysto egoistycznych względów ekscytowała go myśl, że to on właśnie będzie odpowiedzialny za usunięcie kogoś takiego. Owszem, miał trochę wyrzutów sumienia, że angażuje 40

się w zabicie tak cennego współpracownika Agencji, ale jak wielu innych, Rapp był tylko pionkiem, jednym z żołnierzy, których i tak przeznaczano na straty. Historia zna wiele podobnych przypadków i prawdę mówiąc, dlatego właśnie Cameron opuścił Langley. Podpowiedział mu to ktoś, kto naprawdę doceniał jego talenty, kto był skłonny wynagrodzić mu lata ciężkiej pracy. Na widok otwierających się drzwi frontowych Cameron zamarł. Przyłożył do oczu lornetkę. Widząc Beth Jansen, zbiegającą ze stopni i kierującą się do oczekującego samochodu, odetchnął z ulgą. Gdy wóz ruszył, chwilę jeszcze obserwował drzwi frontowe, aby się upewnić, że nikt za nią nie wyszedł, potem śledził wzrokiem samochód odjeżdżający krętym podjazdem. Kiedy wóz znalazł się w pobliżu bramy, rozległ się sygnał, błysnęły reflektory. Brama rozwarła się, zanim samochód zdążył się zatrzymać. Bez problemów wyjechał na szosę. Cameron kiwnął z zadowoleniem głową i powrócił do obserwowania rezydencji. Patrzył uważnie kilka minut, szukając oznak odkrycia morderstwa. Nic. Zadowolony schował lornetkę do kieszeni i zaczął przedzierać się przez gąszcz. Po kilku sekundach odnalazł ścieżkę prowadzącą do polnej drogi. Tym razem był w lesie sam. Wczoraj wieczorem chciał się znaleźć blisko Rappa. Omal zresztą tego nie zawalił, bo górę wzięło wybujałe ego i usiłował podkraść się jak najbliżej. Niestety, jego umiejętność bezszelestnego poruszania się w lesie, w porównaniu z umiejętnościami Rappa, była amatorszczyzną. Nie zdołał nawet się do niego zbliżyć. Cały czas śledził go przez noktowizor i gdy był już na tyle blisko, że widział go wyraźnie, ten zatrzymał się i nagle zniknął gdzieś między drzewami. Ponad dwadzieścia minut Cameron stał jak skamieniały, bojąc się, że Rapp zajdzie go od tyłu. Po raz pierwszy od wielu lat naprawdę się bał. Bez wahania zmierzyłby się z Rappem w mieście. Był pewien, że na ruchliwych ulicach Waszyngtonu, gdzie od wielu lat praktykował szpiegowskie rzemiosło, miałby nad tamtym przewagę. Tam polowanie na Rappa byłoby prawdziwą przyjemnością. Idąc przez las, Cameron uśmiechał się do siebie, potrząsając głową - był szczęśliwy, że misja za41

kończyła się sukcesem, i trochę rozczarowany, że nigdy już nie odczuje dreszczu podniecenia, mierząc się z Rappem. Kiedy znalazł się w pobliżu polnej drogi, zszedł ze ścieżki i odnalazł swój pojazd. Ściągnął siatkę maskującą, odkrywając czarny motocykl BMW K 1200LT, złożył ją i schował do kufra przy siodełku. Wytoczył motocykl z krzaków, nałożył kask i zapalił motor. Silny reflektor oświetlił ścieżkę. Wskoczył na siodełko i wrzucił bieg. Powoli wyjechał na drogę i skierował się do chaty, w kierunku przeciwnym do tego, w którym odjechali Jansenowie. Jeżeli wszystko pójdzie zgodnie z planem, za dwadzieścia minut spotka się z nimi na pasie startowym. Misja się powiodła. Powieki zadrżały i odrobinę uniosły się. Mitch Rapp próbował skoncentrować uwagę, ale obraz był zamazany. Powoli dochodził do siebie, niczym komputer ładujący program. Wpierw odzyskał zmysł węchu - nozdrza wypełnił mu zapach spalonego prochu. Potem słuchu. Do jego uszu skądś - nie miał pojęcia skąd - dobiegł jakiś dźwięk. Po chwili zrozumiał, że był to jęk zakończony charczeniem. Usiłował się poruszyć, ale przeszkodził mu przeszywający ból - w głowie i piersiach. Leżąc na plecach, patrzył w sufit i próbował przypomnieć sobie, gdzie się znajduje i co się stało. Obraz przed oczami zaczął się wyostrzać i wtedy nagle zrozumiał. Spróbował usiąść, ale uniesienie głowy zaledwie cal nad podłogą wywoływało tak paraliżujący ból w piersiach, że zrezygnował. Patrząc w sufit, wsunął prawą rękę pod skórzany płaszcz, potem ostrożnie wyjął i spojrzał na rękawiczkę, szukając krwi. Ani śladu. Nie zważając na ból, obrócił się na lewy bok i z tej pozycji ukląkł, rozglądając się po pokoju. - Przeklęta suka - mruknął. W głowie ciągle mu jeszcze szumiało, ale stopniowo wracała pełna świadomość. Przesuwając palcami po piersiach, wyczuł w czarnej marynarce dwa otwory, a pod nimi rozpłaszczone o hevlarową podszewkę kule. Przypomniał sobie, że w chacie pytali go, czy włożył kamizelkę. Już wtedy wydało mu się to podejrzane, ale dopiero teraz wiedział dlaczego. Gdyby powiedział, że włożył, strzeliłaby w głowę. Przypomniał sobie, że w chwili gdy wjeżdżali w bramę, 42

włączył stoper. Spojrzał więc na zegarek, żeby przekonać się, ile czasu minęło. Ze zdumieniem stwierdził, że niecałe cztery minuty. Widok leżących na posadzce ciał ostatecznie ,^o otrzeźwił. Musi się spieszyć. Chwytając się biurka, zaczął powoli wstawać. Kiedy udało mu się utrzymać równowagę, obmacał ostrożnie tył głowy i stwierdził, że tym razem czarną skórę rękawiczki pokrywa błyszcząca krew. Spojrzał na podłogę i w miejscu, gdzie leżał, zobaczył kałużę wielkości talerza. Zaklął i rozejrzał się po pokoju. Gdyby miał więcej czasu, zdążyłby zetrzeć krew; była bardziej niebezpiecznym śladem niż setki odcisków palców. Wiedział jednak, że musi działać - i to szybko -jeśli chce stąd uciec. Miał wiele pytań, na które nie znał odpowiedzi, na razie jednak wszystkie musiały zaczekać. Teraz obowiązuje 101. zasada psychologii Maslova - Hierarchia Potrzeb - przetrwanie. Nie zwracając uwagi na kłujący ból w piersiach i pulsowanie w głowie, ukląkł i sięgnął po leżącego na podłodze rugera. Przy okazji zauważył, że ochroniarz nie żyje, został zastrzelony. Nie miało to teraz znaczenia. Przede wszystkim sprawdził, czy w pokoju nie pozostał jakiś dowód mogący wiązać go ze śmiercią Hagenmillera. Potem zbadał prawnika i lokaja, z ulgą stwierdzając, że ciągle oddychają. Ostrożnie podszedł do drzwi, zamknął je na klucz i wyjrzał przez okno na podjazd. Tak jak przypuszczał, audi odjechało. Oparł się o ścianę i rozejrzał po pokoju. Usiłował ułożyć plan działania. Musi usunąć krew, ale zwykłe wytarcie nie wystarczy. Strach wyostrzył mu umysł. Po kilku sekundach jego wzrok padł na kominek, a potem na otaczające go cenne dzieła sztuki. Nie chciał tego robić, ale nie widział innego rozwiązania. Odtworzył w pamięci plan rezydencji i spojrzał na drugie drzwi gabinetu - wiodły do pokoju karcianego, skąd można było przejść do solarium. Stamtąd z kolei mógł się wydostać na zewnątrz, niedaleko zaparkowanych na podjeździe samochodów. W ułamku sekundy podjął decyzję. Podszedł do stolika, na którym na srebrnej tacy stała cała kolekcja kryształowych butelek. Odkorkował jedną z nich, powąchał i poczuł zapach koniaku. Pociągnął długi haust, potem wylał trochę alkoholu na kałużę krwi, wreszcie oblał 43

ciała Hagenmillera i ochroniarza. Resztę rozpryskał na dywan, na zasłony i inne przedmioty. Podbiegł do kominka, ze starego mosiężnego kociołka wyjął patyczek do podpalania i wetknął go w ogień. Po chwili cienka brzozowa drzazga zapłonęła. Rapp przebiegł wokół pokoju, podpalając wszystko, co spryskał alkoholem, potem cisnął patyk w kąt. Chwycił lokaja za kołnierz koszuli i przeciągnął pod drzwi prowadzące do pokoju karcianego. To samo zrobił z prawnikiem, który zaczął się już ruszać. Płomienie lizały ściany i nagle zrobiło się gorąco. Otworzył drzwi i wciągnął za sobą oba ciała. Zatrzymał się na sekundę, aby zaczerpnąć tchu. Czuł, że najprawdopodobniej ma pęknięte żebro, ale nie miał teraz czasu się tym martwić. Ostatni raz rzucił okiem na martwe ciała, które ogarnęły już płomienie. Ogień szybko się rozprzestrzeniał. Zatrzasnął drzwi, przebiegł długi pokój, mijając stół, wypchane głowy egzotycznych zwierząt, zbroję rycerską i na końcu zabytkowy drewniany bar. Przed następnymi drzwiami zatrzymał się, nasłuchując przez chwilę, potem otworzył je i wyjrzał na korytarz. Z prawej słyszał głosy dochodzące z kuchni i z głównego korytarza. Zamknął za sobą drzwi i szybko zniknął za oszklonymi drzwiami solarium. Pomieszczenie to dobudowano trzydzieści lat po wzniesieniu głównego budynku. Trzy zewnętrzne ściany stanowiły wielkie, wznoszące się od podłogi do sufitu okna z ozdobnego szkła. Dzięki odpowiednio dobranym roślinom i wiklinowym meblom wnętrze sprawiało wrażenie wspaniałego ogrodu. Światło płynące z góry rozjaśniało każdy zakątek w taki sposób, że goście bez przeszkód mogli podziwiać jego świetność z podjazdu. Tak przyjeżdżając, jak i odjeżdżając. Rapp szybko zgasił światła i raz jeszcze sprawdził korytarz prowadzący do kuchni. Do tej pory nie odkryto pożaru. Przeszedł przez solarium, kryjąc się za roślinami, wreszcie dotarł do drzwi wiodących na patio. Ostrożnie zajrzał za żywopłot, gdzie stały zaparkowane limuzyny. Szoferzy rozmawiali i grali w karty. Żeby dostać się do samochodów, których kierowcami byli goście, Rapp musiał ich minąć. Miał nadzieję, że odstawiający je lokaj zostawiał w stacyjkach kluczyki. 44

Pierwsze krzyki dobiegły od strony kuchni, potem prawie natychmiast szoferzy limuzyn zauważyli, że dzieje się coś niezwykłego. Zaciekawieni pobiegli do drzwi frontowych. Wykorzystując moment, Rapp wybiegł z solarium i przebiegł patio, przy każdym oddechu czując ból w piersiach. Zbiegł po stopniach na żwirowy podjazd, skierował się w prawo i minął limuzyny. Najbliżej stał jaguar. Rapp nawet nie zadał sobie trudu, aby sprawdzić, czy w stacyjce są kluczyki. Potrzebował samochodu mniej rzucającego się w oczy, najlepiej jakiegoś produkcji niemieckiej. Następny był czerwony mercedes benz, minął go i zatrzymał się dopiero przy trzecim. Czarny mercedes coupe. Kiedy zobaczył wiszące w stacyjce kluczyki, odetchnął z ulgą. Uruchomił silnik i zerknął na wskaźnik paliwa. Wskazówka zatrzymała się na dwóch trzecich pojemności baku. Miał szczęście. Wrzucił pierwszy bieg, ale zamiast wyjechać na podjazd, skierował się w przeciwną stronę, prosto przez trawnik, na tyły domu. Rozejrzał się, czy ktoś go zauważył, ale najwyraźniej uwagę wszystkich przyciągnął pożar. Reflektory auta oświetlały aksamitną płaszczyznę trawnika. Zdenerwowany Rapp trochę zbyt mocno nacisnął pedał gazu i koła zaczęły buksować na pokrytej rosą trawie. Nigdy nie przystępował do akcji bez awaryjnego planu ucieczki. Tym razem było tak samo. Od pierwszej chwili starał się zapamiętać wszystkie możliwe trasy ewakuacji. Zawsze musiał wiedzieć, dokąd prowadzą pobliskie drogi, gdzie znajdują się najbliższe stacje kolejowe i lotniska, słowem wszystko, co mogło mu pomóc jak najszybciej uciec, gdyby sprawy potoczyły się źle. A tej nocy coś potoczyło się cholernie źle. Nawet nie starał się wyobrazić sobie, jak fatalnie wpadł. Walnął pięścią w kierownicę obciągniętą skórą, przeklinając siebie za ignorowanie znaków ostrzegawczych, które teraz stały się tak oczywiste. Skierował samochód na ścieżkę przecinającą rozległy ogród leżący na tyłach posiadłości. Zamontowane na dachu kamery z pewnością go zarejestrowały, ale przestał się tym przejmować. Przez jakiś czas wszyscy będą zajęci tylko pożarem. Kiedy dotarł do końca rozległego ogrodu, przejechawszy następny rozległy duży trawnik, i znalazł się na żwiro45

wej drodze do konnej jazdy, samochód nabrał prędkości. Rapp wrzucił trzeci bieg, a potem czwarty. Jechał ponad sto kilometrów na godzinę. Skupił teraz uwagę na drodze wiodącej do małego mostku przerzuconego nad strumieniem oddzielającym trawnik od lasu. Chwilę później samochód przemknął przez wąski, drewniany mostek, niemal ocierając się bocznymi lusterkami o balustrady. Rapp zwolnił, szukając rozwidlenia dróg, na którym według zdjęć satelitarnych powinien skręcić w prawo. Dostrzegł je, zmienił bieg i pokonując małe wzniesienie, wjechał do lasu. Do najbliższej szosy było mniej niż dwa kilometry. Rapp zwolnił, sam siebie upominając, że zbyt szybka jazda przez las mogłaby się fatalnie skończyć, gdyby się otarł o jakieś drzewo. Samochód podskakiwał na krętej, pożłobionej koleinami drodze, a on gorączkowo rozważał różne możliwości. Do Danii było sto sześćdziesiąt kilometrów na północ, tyle samo na zachód do Holandii. Nie był jednak aż tak szalony, aby jechać do któregoś z tych państw. Nie czuł się zbyt pewnie pod względem znajomości tamtych języków i kultury. Wolał państwa położone na południu. W grę wchodziły więc Włochy. W Mediolanie mieszkał ktoś, kto kiedyś był dla niego ważny. Wiedziała o niej też Kennedy. Niegdyś pracowała dla Mossadu, wywiadu izraelskiego, i z tego, co Rapp wiedział, prawdopodobnie nadal była tam zatrudniona. Ludzie ich profesji nigdy tak naprawdę nie przechodzą na emeryturę, agencje wywiadowcze mają swoje metody, by zatrzymać człowieka do ewentualnej dyspozycji, czy tego chce, czy nie. Rapp wiedział, że może jej ufać. Łączyły ich więzy silniejsze niż przysięgi złożone własnym krajom i organizacjom. Byli podobni do siebie. Jednak miał świadomość, że nie może do niej jechać. Nie teraz, kiedy ma przed oczami obraz Anny. Gdyby pojechał do Mediolanu, bez wątpienia wylądowałby w jej łóżku. Nie, Mediolan to ostatnie miejsce schronienia. Lepsza była Francja. W Paryżu, Marsylii i Lyonie miał swoje bezpieczne skrytki, o których nikt w Agencji nie wiedział. We Francji miał też przyjaciół, których poznał dzięki swojej firmie konsultingowej i w okresie, gdy uprawiał triatlon. Byli to ludzie, którym mógł ufać i istnienie których 46

celowo trzymał w tajemnicy przed zwierzchnikami. Nawet Kennedy nie wiedziała o tych jego dodatkowych środkach ostrożności. Wrzucił drugi bieg i wprowadził samochód w ostry zakręt. Droga zawracała, zakręcała, wiła się przez las. Myślał o Irenę Kennedy. Co brzmiało w jej głosie, gdy ostatni raz ze sobą rozmawiali? Czyżby poczucie winy, że wysłała go na śmierć? Potrząsnął głową. To niemożliwe. Byli jak rodzina. Nigdy by mu tego nie zrobiła. To musiał być ktoś inny, ale kto? Niewielu ludzi wiedziało o istnieniu drużyny Oriona, a tylko kilku o tej misji. W końcu dotarł do drogi asfaltowej. Spojrzał na północ, a potem na południe. Tylko sekundę się wahał, potem skręcił w stronę Hanoweru, oddalając się od Hamburga. Do autostrady E4 było zaledwie sześć kilometrów, więc za mniej niż czterdzieści minut powinien minąć Hanower, potem jeszcze półtorej godziny do Frankfurtu. Miał nadzieję, że upłynie przynajmniej godzina, nim ludzie zajęci gaszeniem płonącego domu zorientują się, że jeden z samochodów zniknął, a nawet jeżeli to odkryją, nie będą mieli pojęcia, co to oznacza. Ale jedno było pewne: kiedy niemiecka policja federalna odkryje, że mordercy weszli na teren posiadłości, udając agentów BKA, zarzuci swe sieci jak za dawnych czasów, gdy kraj był podzielony na Wschód i Zachód. Fale radiowe są szybsze niż samochód, a to oznaczało, że już przed Frankfurtem może mieć towarzystwo. Samochód mknął z szybkością ponad stu dwudziestu kilometrów na godzinę. Rapp, nie zwracając uwagi na ból w klatce piersiowej i pulsowanie w głowie, skupił się na jednym. Musi zniknąć. Musi wyrwać się z Niemiec i dowiedzieć się, kto, u diabła, tak go wrobił. Nagle przyszła mu do głowy przerażająca myśl, wywołująca niemal uczucie paniki. Klnąc, cały czas wciskał pedał gazu. Ten problem musiał rozwiązać natychmiast. Chwilę rozważał ryzyko przeprowadzenia rozmowy przez telefon cyfrowy, ale uznał, że nie. Wpierw kwestia bezpieczeństwa. Musiał zrobić to, czego nienawidził najbardziej - odłożyć rozmowę na później.

47

6 Anna Rielly otworzyła frontowe drzwi małego domku w stylu wiejskim. Za nią, na pofałdowany krajobraz Marylandu kładły się cienie zamierającego dnia. Była szczęśliwa, że po kolejnym gorączkowym tygodniu spędzonym za jeżdżeniu za prezydentem mogła opuścić miasto. Podejmując pracę korespondentki NBC w Białym Domu, nawet sobie nie wyobrażała, jak bardzo będzie to absorbujące. Weszła do środka i rzuciła na stojącą po prawej stronie ławę czarną torebkę i torbę ze zmianą bielizny. Wieszając w szafie żakiet, zauważyła zwisający z poręczy schodów płaszcz Mitcha. Schowała go do szafy. Wchodząc na piętro, uśmiechała się do siebie. Tyle lat Mitch Rapp żył samotnie. W sypialni cisnęła na podłogę torbę i zaczęła rozpinać guziki błękitnej bluzeczki, potem podeszła do przeszklonych drzwi wychodzących na Chesapeake Bay i westchnęła. Ten widok chyba nigdy jej się nie znudzi. No i ten dom - tak wiele mówił o człowieku, w którym się zakochała i z którym zamierzała spędzić resztę życia. Rozebrała się do bielizny, potem zrzuciła i biustonosz. Miała nadzieję, że nie będzie go musiała wkładać przed pójściem do pracy w poniedziałek rano. Patrzyła na zatokę, rozkoszując się ostatnimi refleksami światła, potem rzuciła przelotne spojrzenie na swoje odbicie w lustrze szafy stojącej po prawej stronie. W wieku trzydziestu lat jej ciało prezentowało się nawet lepiej niż wtedy, gdy jako studentka uniwersytetu w Michigan grała w siatkówkę. Wiedziała, że zawdzięcza to głównie diecie pozbawionej niezdrowych produktów, ćwiczeniom trzy, cztery razy w tygodniu i - co najważniejsze - genom przekazanym jej przez matkę. W miesiącach letnich dochodził jeszcze jeden, nie mniej ważny czynnik. Rielly zgięła rękę w łokciu i z uśmiechem patrzyła na wyraźnie rysujący się biceps, potem przesunęła dłonią wzdłuż twardego jak skała prawego uda, wodząc palcami po pionowej linii oddzielającej ścięgno podkolanowe od mięśnia czwórgłowego. Jako część podjętego zobowiązania, że będzie cieszyć się życiem, kupiła w czerwcu łódź do jazdy na nartach wodnych i te nowe zajęcia spra48

wiały jej wiele radości. Rielly od urodzenia mieszkała w Chicago, ale lato zwykle spędzała na jeziorze Poygan w Wisconsin, a slalom na wodzie uprawiała od szóstego roku życia. Przez ostatnie trzy miesiące Mitch i Anna każdego dnia wcześnie rano i późnym wieczorem burzyli nartami wodnymi gładką powierzchnię wód zatoki. Była przekonana, iż żaden trening nie jest tak męczący dla ciała, ale równocześnie tak odświeżający dla umysłu. Przesunęła dłońmi po talii i płaskim brzuchu. Gdy wyobraziła sobie, jak będzie wyglądała w ciąży, na jej ustach pojawił się nikły uśmiech. Jej najlepsza przyjaciółka była właśnie w czwartym miesiącu i Anna wydzwaniała do niej, aby zdobyć najświeższe informacje. Mitch kilkakrotnie już coś szeptał jej do ucha o dziecku, ale zawsze odpowiadała mu tak samo: przyjmuje złą kolejność. Wpierw małżeństwo, potem dziecko. Wciągnęła parę starych, spłowiałych levisów, włożyła brązowe skórzane cole-haany oraz mocno sfatygowany podkoszulek Mitcha, Z szuflady nocnego stolika wyjęła czarną frotkę i ściągnęła nią kasztanowe włosy w koński ogon, potem zbiegła na dół. Mitch przebudował parter, łącząc kuchnię z jadalnią i salonem. Anna weszła do części kuchennej, wyjęła z lodówki piwo i w tej chwili zorientowała się, że zapomniała zabrać z sypialni książkę. Pobiegła na piętro, a potem z książką wyszła na taras. Przez chwilę stała oparta o balustradę, patrząc na wodę i rozkoszując się chłodnym piwem. Usiadła po turecku w plecionym fotelu i otworzyła książkę. Kiedy przeprowadziła się do Waszyngtonu, jeden z współpracowników poradził jej, żeby zapisała się do Dyskusyjnego Klubu Książki. Pomyślała wtedy, że to dobry pomysł. A po tragicznych wypadkach, do jakich doszło w Białym Domu zaraz w pierwszych dniach jej nowej pracy, próbowała w ten sposób odbudować pewną normalność w życiu osobistym. Teraz jednak, po przeczytaniu pięciu poleconych przez Klub powieści, nie była już pewna, czy przebrnie przez kolejną, opisującą dzieje nieprzystosowanej kobiety, której życie zagmatwało się, ponieważ ojciec nigdy nie poświęcał jej wystarczająco dużo uwagi. W pierwszym miesiącu była zachwycona, w drugim zadowolona, w trzecim jakoś to strawi49

ła, ale w czwartym ledwie zniosła, a w piątym uznała, że to ostatnia próba. Po poniedziałkowym zebraniu Rielly nie miała ochoty przeczytać nawet tekstu ze skrzydełka obwoluty. Pociągnęła długi łyk piwa i otworzyła książkę. Po pięciu minutach znała już pierwszy rozdział i miała dość. Autor niezwykle obrazowo opisywał, i to z najdrobniejszymi szczegółami, przeżycia sześcioletniej dziewczynki obserwującej z bliska ojca katującego prawie na śmierć jej matkę. Nie, dość już tego, pomyślała Anna. Postanowiła opuścić najbliższe poniedziałkowe spotkanie w Klubie. Wstała, wróciła do salonu i odłożyła książkę na półkę. Przejrzała kolekcję płyt CD i zdecydowała się na album Dave'a Matthewsa, nagranie z koncertu. Ze szklanką piwa w ręce zaczęła przeglądać półki z książkami. Mitch dużo czytał, jedną książkę na tydzień, i miał bogaty zbiór powieści i książek popularnonaukowych. Po kilku minutach trafiła na coś odpowiedniego. Była to najnowsza powieść Nelsona DeMille'a, stojąca na półce wśród innych książek tego autora. Wyjęła z lodówki drugie piwb i wróciła na taras. Jej obecnemu nastrojowi najbardziej będzie odpowiadał jeden z bohaterów DeMille'a, dowcipny, sprytny zawodowiec. Pozwoli oderwać myśli od Mitcha i od tego, co właśnie robi. Przyrzekł, że to będzie jego ostatnia misja, że potem będą wiedli normalne życie. Spojrzała na spokojną powierzchnię Chesapeake i odmówiła krótką modlitwę za Mitcha; wszystko będzie dobrze, o brzasku wróci do niej. Otworzyła książkę i zaczęła czytać - postanowiła oddać się temu bez reszty. Mijane drogowskazy uświadomiły mu konieczność zrewidowania planów. W tym biznesie nikt nigdy nie wygrał bez podejmowania ryzyka, ale problem polegał na tym, jak daleko można się posunąć. Jeżeli minie Hanower, nie będzie już odwrotu. Będzie miał najwyżej godzinę; i będzie musiał używać autostrady by dotrzeć do Essen, bo dopiero tam będzie mógł porzucić samochód. Jeżeli jednak podadzą wiadomość przez policyjne radio, stanie się łatwym celem. Po prawej pojawiła się następna tablica informująca, że kilometr dalej będzie zjazd do międzynarodowego portu lotniczego w Hanowerze. 50

Rapp przywykł do działania w pojedynkę. Z nikim nie musiał omawiać swoich wyborów. Szybko przebiegł w pamięci listę możliwych decyzji, podobnie jak robi to pilot, gdy płomienie ogarną silnik tuż przed zejściem do lądowania. Nie było powodu do paniki - należało tylko możliwie jak najszybciej i najskuteczniej rozwiązać problem. Zerknął we wsteczne lusterko i włączył kierunkowskaz. Wjeżdżając na szosę prowadzącą na lotnisko, opuścił rondo kapelusza. Dojazdy do portów lotniczych zawsze są naszpikowane kamerami i z pewnością taśmy, na których zostanie zarejestrowany samochód, obejrzą doskonali niemieccy eksperci od antyterroryzmu. Przez ostatnie trzydzieści minut zdołał uspokoić oddech. Nie miał wątpliwości, że cały jest posiniaczony, ale żebra z pewnością nie były pęknięte. Gdyby było inaczej, oddech stałby się płytszy, a ból byłby nie do zniesienia. Podjechał do wielopoziomowego parkingu i zatrzymał się przed zieloną bramką, aby wziąć bilet. Po prawej stronie, pod wąskim słupem halogenowej lampy zauważył kulisty kształt. Wiedział, że to kamera rejestrująca właśnie jego wjazd. Opuścił szybę i ręką w rękawiczce chwycił bilet z wybitą godziną. Kiedy tylko szlaban się podniósł, ruszył w górę betonową spiralną pochylnią. Minął drugi i trzeci poziom, wjechał na czwarty. Jeżdżąc tam i z powrotem, jakby szukając miejsca do zaparkowania, wypatrywał kamer. Z zadowoleniem stwierdził, że ich tu nie ma. Wycofał samochód na wolne miejsce między dwoma mercedesami i trochę opuścił szybę od strony kierowcy. Potem rzucił kluczyki na podłogę przed fotelem kierowcy i wysiadł, nie zamykając drzwi. Może, przy odrobinie szczęścia, ktoś ukradnie samochód, zanim policja go znajdzie. Nie mógł jednak na to liczyć. Idąc za znakami wskazującymi drogę do terminalu, Rapp celowo utykał i garbił się, a spod opuszczonego ronda kapelusza wypatrywał obiektywów kamer. W terminalu natychmiast dostrzegł ich kilka. Były tam gdzie zwykle, wysoko, skierowane prosto na przebywających tam ludzi. O tej porze - kwadrans po północy - tłumów niestety nie było. Wystarczy, że znajdą samochód, a zaraz zaczną odtwarzać taśmy. Zobaczą więc, że utykał i garbił się. 51

Przycisnął jeszcze prawą rękę do piersi, a lewej pozwolił zwisać bezwładnie. Robił to z dwóch powodów. Po pierwsze, trudniej im będzie określić jego wzrost i chód, po drugie chciał sprawić wrażenie, że jest ranny. Może zmarnują trochę czasu, wypytując o niego w szpitalach. Poszukał znaków pokazujących miejsce odbioru bagażu i zjechał ruchomymi schodami poziom niżej. Tylko przy jednym transporterze tłoczyli się pasażerowie z ostatniego samolotu, pozostałe były puste. Rapp podszedł więc tam, chwilę kręcił się, udając, że kogoś szuka, a potem skierował się do wyjścia, przed którym dostrzegł rząd taksówek. Podniósł rękę i natychmiast podjechała do niego pierwsza z siedmiu stojących. Wsiadł na tylne siedzenie i wyjął portfel. Szybko spojrzał na deskę rozdzielczą, upewniając się, że bak samochodu jest pełny. Zapytał po niemiecku, ile kosztuje jazda do Essen - około półtorej godziny w jedną stronę. Taksówkarza wyraźnie ucieszył taki kurs. Rapp zapłacił z góry, dodając suty napiwek. Nim schował portfel do kieszeni, wyjął jeszcze trochę gotówki, potem oparł się wygodnie, lewą ręką sięgnął pod marynarkę i wymacał kolbę pistoletu. Samochód ruszył. Taksówkarz zawiadomił dyspozytora, że ma kurs do Essen i odezwie się zaraz po dotarciu na miejsce. Gdy opuścili teren portu lotniczego i znaleźli się na autostradzie, Rapp pochylił się i przerzucił pistolet z lewej ręki do prawej. Przyłożył lufę do głowy kierowcy i kazał mu trzymać obie ręce na kierownicy. Taksówkarz, wysoki, szczupły mężczyzna około czterdziestki, dosłownie zesztywniał ze strachu, ale wykonał polecenie. Po zapachu ubrania i włosów Rapp poznał, że to namiętny palacz. - Rób dokładnie to, co ci powiem, a nie stanie ci się nic złego. Jeżeli choć raz nie posłuchasz, wpakuję ci kulkę w łeb i wyrzucę do rowu. - Rapp mówił spokojnie; nie był pewien, czy dobrze akcentuje niemieckie słowa, przyciskając więc lufę do głowy mężczyzny, upewnił się: - Czy wyraziłem się jasno? Kierowca ostrożnie skinął głową. - Doskonale. - Rapp wyciągnął lewą, podając taksówkarzowi zwitek banknotów. - Bierz. Nie jedziemy do Essen. Zawieziesz mnie do Frankfurtu. 52

Mężczyzna wziął pieniądze i znowu skinął głową. Rapp cofnął odrobinę lufę, pozwalając mu się wyprostować, potem wyjął ze schowka jego dokumenty. Kierowca nazywał się Geoffrey Herman. - Geoffrey, jedziesz za wolno. Przyspiesz i patrz na szosę. - Obserwując szybkościomierz, zapytał: - Przytrafiło ci się już kiedyś coś podobnego? Taksówkarz skinął głową i wychrypiał potwierdzenie przez ściśnięte gardło. Doskonale. Facet z niejednego pieca chleb jadł i przeżył. - Posłuchaj, przyrzekam, że jeżeli zrobisz dokładnie to, co ci powiem, wyjdziesz z tego cało. Zanim wysiądę, możesz zarobić mnóstwo pieniędzy, i to tylko za to, że dowieziesz mnie do Frankfurtu. Ale jeżeli zrobisz coś głupiego, zginiesz. Tak się umawiamy. I żadnych negocjacji. Geoffrey kiwnął głową ze zrozumieniem, chociaż nadal był wyraźnie przerażony. Rapp wiedział, że musi go jakoś uspokoić, by nie spowodował wypadku. - Może zapalisz i odprężysz się? Mamy przed sobą długą drogę. Kierowca nerwowo wyjął papierosa i zapalił. Teraz Rapp musiał go czymś zająć, mieli przecież spędzić ze sobą najbliższe dwie godziny. Mitch nie lubił zabijać, i teraz też nie chciał zabijać tego biedaka. Geoffrey nie mógł poinformować policji o niczym, czego nie dowiedzą się z taśm z portu lotniczego. Jedynym powodem zabicia go byłoby zyskanie trochę więcej czasu, ale Rapp miał nadzieję załatwić to w inny sposób. - Skąd pochodzisz? - Z Hamburga. - Co cię ściągnęło do Hanoweru? Geoffrey nadal był zdenerwowany, dlatego pewnie odpowiedział zdawkowo: - Nie lubię Hamburga. W ciągu półtorej godziny rozmowa jednak jakoś się rozkręciła. W miarę jak Rapp go sondował, kierowca wyraźnie się rozluźniał. W efekcie zarysował się dość dobry wizerunek Geoffreya Hermana. Jadąc, minęli kilka patroli policyjnych ustawionych na poboczu autostrady i za każdym ra53

zem Rapp bacznie obserwował Geoffreya. Chciał mieć pewność, że nie zrobi nic, co mogłoby ich zaalarmować. Ale kierowca spokojnie trzymał ręce na kierownicy i patrzył przed siebie. Rapp dowiedział się więc z rozmowy, że Geoffrey jest rozwiedziony i mieszka sam, że wóz jest jego własnością i że lubi pracować nocą. W ten sposób mógł cieszyć się dniem i robić to, co lubił. Był wyleczonym alkoholikiem i dlatego wieczorami trzymał się z dala od barów. Ale najważniejsza była informacja, że Geoffrey miał już na swym koncie wyrok. Odsiedział dwa lata za rabunek i dlatego nie darzył sympatią przedstawicieli prawa. Szczególnie to ucieszyło Rappa. Była prawie druga w nocy, gdy Geoffrey oznajmił, że powinien połączyć się z dyspozytorem i zawiadomić, że zmienił kurs i nie jedzie do Essen. Rapp zastanawiał się przez chwilę, po czym zapytał: - Wracasz na lotnisko? Masz jeszcze ha dzisiejszą noc jakieś zlecenie? - Robię, co zechcę. To moja taksówka. Rapp pomyślał, że Geoffrey nie powinien zbyt wiele gadać na temat swoich planów. - Czy to nie będzie dziwne, że połączysz się z dyspozytorką o tej porze? - Nie. To ostatni kurs tej nocy. Rapp chwilę się zastanawiał, potem zdecydował: - Dobrze, połącz się. Powiedz, że u ciebie wszystko w porządku i że jeszcze się skontaktujesz. Obserwował, jak Geoffrey wybiera numer, a potem pochylił się, żeby słyszeć rozmowę. Głos dyspozytorki brzmiał obojętnie, kobieta wyraźnie była zmęczona. Po jakichś dziesięciu sekundach pożegnali się. Rapp odebrał kierowcy telefon i wyłączył go. Patrząc Geoffreyowi prosto w oczy, zapytał: - W porządku? Rozpoznałeś ją? Geoffrey bez wahania potwierdził skinieniem głowy. - Ma na imię Sheila. Pracujemy razem od pięciu lat. Rapp oparł się wygodnie i odetchnął z ulgą. Więc BKA jeszcze nie wpadło na jego trop. Gdyby go wyśledzili, z pewnością staraliby się przedłużyć rozmowę z Geoffreyem. Spoj54

rżał na mapę leżącą na kolanach, uznał, że nadszedł czas podjęcia ryzyka. - Geoffrey, dużo czasu spędziłeś w południowych Niemczech?

7 Irenę Kennedy obudziły dziwne dźwięki, bez trudu je rozpoznała - kreskówki. To już się stało sobotnim, porannym rytuałem. Thomas albo Tommy, jak wołali na niego rówieśnicy, miał sześć lat. Minął już czas, gdy po przebudzeniu się wołał ją do siebie. Sama nie wiedziała jak, ale przeoczyła tę chwilę. Rano zawsze był w najlepszej formie, był najbardziej czuły i przylepny. Ceniła tę dodatkową godzinę sobotniego snu, ale Zawsze z radością wstawała, by przytulić go i ucałować, aż wreszcie gotów był wygrzebać się z pościeli. I nagle pewnego dnia oznajmił jej, że jest już za duży na takie pieszczoty. Miał w sobie jakiegoś ducha niezależności; bez wątpienia odziedziczył to po matce. Usiadła na łóżku i opuściła nogi na podłogę. Zegarek na nocnym stoliku wskazywał 7.58. Nie przywiązywała zbyt wielkiej wagi do nocnego stroju. Jak sięgała pamięcią, zawsze sypiała we flanelowych spodniach albo bokserkach i trochę za dużych T-shirtach, które akurat wpadły jej w rękę. Była szczupła, może nawet zbyt szczupła. Ale nie dlatego że się odchudzała, po prostu nie lubiła dużo jeść. W łazience związała proste brązowe włosy w koński ogon. Przez dobre trzy minuty tarła twarz namydloną myjką, potem umyła zęby i zeszła do salonu, gdzie zastała Tommy'ego. Tam zresztą spodziewała się go znaleźć - ubrany w piżamę siedział na piętach przed telewizorem, całkowicie pochłonięty Power Rangersami, którzy właśnie wysadzali jakieś budynki w powietrze. Obeszła kanapę i pocałowała go w czubek głowy. - Dzień dobry, kochanie. Mruknął coś niezrozumiałego, nie odrywając nawet oczu od ekranu. Pogłaskała go po głowie, chwyciła pustą misecz55

kę po płatkach zbożowych i poszła do kuchni. Wzięła stojący na stole karton z mlekiem i schowała go z powrotem do lodówki. Wstawiła miseczkę do zlewozmywaka, włączyła ekspres do kawy i sięgnęła po banana. Opierając się o blat, wróciła myślami do Rappa. Zgodnie z planem, do władz niemieckich dotarła poufna, anonimowa informacja o frachtowcu. Na wszelki wypadek zawiadomiono też media. Teraz BKA nie będzie mogło tego zbagatelizować. Kennedy nie miała jednak pojęcia, co się stało z Hagenmillerem. Centrum Antyterroryzmu mogło śledzić toczące się wypadki, a wykorzystując Centrum Operacji Globalnych, mieli szansę otrzymać nawet najdrobniejsze informacje w ciągu maksimum piętnastu minut, ale w tej konkretnej sprawie Kennedy musiała udawać głuchą. Nie mogła dopuścić do tego, by ktokolwiek, nawet najbliżsi jej ludzie w Centrum Antyterroryzmu dowiedzieli się, że wiedziała o decyzji usunięcia Hagenmillera. Kiedy skończyła jeść banana, kazała Tommy'emu wyłączyć telewizor i ubrać się. Niezbyt chętnie, ale posłuchał i po piętnastu minutach byli już za drzwiami - Kennedy z dwoma kubkami kawy, Tommy z piłką i gumową Godzillą. Na podjeździe czekał na nich niebieski ford crown victoria z Biura Bezpieczeństwa Agencji. Usiedli z tyłu, witając się z kierowcą, któremu Kennedy wręczyła kubek świeżo zaparzonej kawy, i ruszyli w drogę. Kennedy długo nie chciała się zgodzić na przydzielenie jej osobistego kierowcy. Mieszkała dziesięć minut od Langley i początkowo uważała, że oznaczałoby to ingerowanie w jej prywatne życie. Niestety, zeszłego lata w „Washington Post" ukazał się o niej artykuł zatytułowany Najbardziej wpływowa kobieta w CIA. Kennedy nie udzielała wprawdzie żadnego wywiadu, poza tym sam prezydent interweniował, by nie kontynuowali tematu, redakcja jednak nie posłuchała. A Kennedy nie chciała działać w pełnym świetle, wolała, żeby wiedziano o niej jak najmniej. Skutki opublikowania artykułu były łatwe do przewidzenia. Masowo zaczęły napływać groźby. Wtedy to Thomas Stansfield podjął stanowcze kroki. Zarządził ochronę domu Kennedy i przydzielił jej kierowcę. Poza tym system zabez56

pieczenia domu monitorowany był w CIA, a ich ludzie przynajmniej raz w nocy patrolowali okolicę, sprawdzając, czy wszystko w porządku. Kennedy otrzymała też pager z przyciskiem alarmowym. Miała go nosić przy sobie lub przynajmniej mieć pod ręką przez dwadzieścia cztery godziny na dobę. Niestety, Tommy był w wieku zadawania kłopotliwych pytań. Pewnego dnia, gdy czekając na Irenę, grali w piłkę, dostrzegł u Harry'ego Petersona broń. Naturalnie chciał obejrzeć pistolet, a Harry, wbrew zdrowemu rozsądkowi, nie odmówił. Ale Harry miał pięćdziesiąt jeden lat i dobrze wiedział, że najgorszą rzeczą są zakazy. To mogłoby tylko rozpalić ciekawość malca. Pokazał mu więc pistolet, wygłaszając przy tym bardzo poważny wykład na temat ostrożnego obchodzenia się z bronią, a potem pozwolił mu go dotknąć. Tymczasem w drodze do Langley Tommy nagle zapytał: - Ilu facetów zastrzeliłeś? Irenę sama wielokrotnie się nad tym zastanawiała, ale oczywiście nigdy o to nie zapytała. Wiedziała jednak, że ludzie tacy jak Harry Peterson nie trafiają do ochrony dlatego, że są znudzeni sprzedawaniem gazet. Byli to wojskowi, policjanci czy agenci nieco zbyt starzy, żeby czołgać się po dachach w jakimś zadupiu w Trzecim Świecie. Samochód zajechał przed front Old Headquarters Building. OHB ukończono w 1963 roku, a New Headquarters Building w roku 1991. Oba budynki łącznie miały ponad 275 000 metrów kwadratowych powierzchni biurowej. Irenę weszła z Tommym do środka i zatrzymała się przy punkcie kontrolnym ochrony. Wpisała Tommy'ego, a strażnik wręczył mu plakietkę gościa, zezwalającą na poruszanie się wyłącznie po ogólnie dostępnych pomieszczeniach. Potem Kennedy przyłożyła do czytnika swoją odznakę, przeszła z synem kołowrót i oboje zeszli schodami na dół. Podobnie jak wszystkie nowoczesne agencje rządowe CIA była instytucją bardzo wrażliwą, troskliwą i opiekuńczą. Przez sześć dni w tygodniu oferowano tu całodzienną opiekę, ale Kennedy korzystała z niej tylko w sobotnie przedpołudnia, co zresztą bardzo się podobało Tommy'emu. Tu właśnie, w każdą sobotę, w towarzystwie rówieśników bawił się 57

zwykle w budowanie i niszczenie tego, co wzniósł. Kennedy oddała go Joannę, jego sobotniej opiekunce, a potem oparła się pokusie ucałowania go. Często ganił ją za tak demonstracyjne okazywanie uczuć w obecności innych chłopców. Kiwnęła więc tylko ręką i powiedziała, że zejdzie w porze lunchu. Wróciła do holu i windą wjechała na piąte piętro. W 1986 roku Ronald Reagan podpisał dokument upoważniający CIA do ustalania tożsamości terrorystów, którzy popełnili zbrodnie przeciwko obywatelom amerykańskim, i sprowadzania ich do Stanów celem postawienia przed sądem. W tym samym roku narodziło się też Centrum Antyterroryzmu. Jego celem było koordynowanie działań prowadzonych nie tylko wewnątrz CIA, ale też przez współpracujące agencje federalne oraz współpraca z różnymi agencjami, szczególnie z FBI. Był to prawdziwy ewenement w całej historii CIA i wielu członków starej gwardii widziało w tym związku z FBI oznaki zbliżającego się końca świata. Na tabliczce obok drzwi wypisane było czarnymi literami: „Centrum Antyterroryzmu". Kennedy chwilę się zastanowiła, potem wystukała kod w cyfrowym, zamku i weszła. Centralne miejsce pokoju zajmowały ekrany projekcyjne i duży, dwupoziomowy, prostokątny stół konferencyjny. Środek stołu podwyższony był o kilkadziesiąt centymetrów. Pod spodem mieścił się długi szereg monitorów komputerowych, zakodowanych faksów i aparatów telefonicznych. Ten pokój był mózgiem całego centrum. Tu właśnie operatorzy i koordynatorzy opracowywali informacje napływające od współpracujących sojuszników i innych organizacji rządowych Stanów Zjednoczonych. Było to skrzyżowanie reżyserki programu informacyjnego z wieżą kontrolną ruchu lotniczego. Kennedy wpierw zauważyła Toma Lee, zastępcę dyrektora Centrum Antyterroryzmu, człowieka numer dwa, plasującego się tuż po niej. Lee rozmawiał właśnie z dwoma operatorami pracującymi nad sprawą Hagenmillera. Na widok wchodzącej szefowej przerwał i ruszył w jej kierunku. Idąc, kiwnął głową w stronę gabinetu Kennedy. Spotkali się przed drzwiami i Lee posłał jej spojrzenie z cyklu: „nie uwierzysz, co się stało". Kennedy i Lee doskonale się rozu58

mieli. Oboje byli zrównoważonymi, zawsze opanowanymi intelektualistami. Tradycyjnie zastępca dyrektora Centrum Antyterroryzmu nie był równocześnie zatrudniony w CIA, tylko pracował w FBI. Właśnie dlatego Centrum było organizacją pionierską. Podwładni Kennedy wywodzili się z FBI, Secret Service, NSA, DEA, Biura do spraw Alkoholu, Tytoniu i Broni Palnej, Agencji Wywiadu Departamentu Obrony, Pentagonu, Departamentu Stanu, Departamentu Sprawiedliwości, byli wśród nich naukowcy z Centrów Kontroli Chorób i Lawrence Livermore. Jeszcze piętnaście lat temu nawet szefowie tych agencji nie mieli dostępu do materiałów, które dziś mógł przejrzeć nawet analityk średniego stopnia. Lee zamknął drzwi i podparł się pod boki. W biurze zawsze, nawet w sobotnie przedpołudnie, ubrany był w garnitur i krawat, teraz jednak pozwolił sobie na zdjęcie marynarki. W Centrum, w porównaniu z resztą Langley, panowała większa swoboda, jeśli chodzi o stroje pracowników. Operatorzy zawsze nosili dżinsy. Lee pochodził z Seattle, jego rodzice natomiast byli imigrantami z Korei. Ukończył Uniwersytet Waszyngtoński, robiąc dwie specjalizacje — rachunkowość i komputery. - Co się stało? - zapytała Kennedy, odkładając torbę. - Przypuszczamy, że minionej nocy zabito hrabiego Hagenmillera - odparł Lee, wolno potrząsając z niedowierzaniem głową. Uniosła brwi. - Doprawdy? - Tak... chyba tak. Lee obserwował Kennedy, chcąc się przekonać, czy wie może coś, czego nie chce zdradzić. Podejrzewał, że szefowa i jej ukochana Agencja nie mówią mu wszystkiego. Do pewnego stopnia doceniał to, chociaż czasami trochę go to drażniło. Jednak i tym razem Kennedy niczym się nie zdradziła. Usiadła w swoim szkaradnym, przydzielonym jej przez rząd fotelu obitym jakąś nieokreśloną, szarą tkaniną i zapytała: - Co to znaczy „przypuszczamy"? - Nie jesteśmy całkiem pewni, co się tam wydarzyło. 59

Wiemy tylko, że kilka hamburskich stacji telewizyjnych informowało o pożarze, jaki ostatniej nocy wybuchł w posiadłości Hagenmillera. Były ogromne szkody. Z informacji przechwyconych z Narodowej Agencji Bezpieczeństwa wiemy, że w pogorzelisku odkryto dwa ciała. Były dosłownie zwęglone. Przypuszcza się, że jedną ofiarą był hrabia, drugą jego ochroniarz. - Zakładam, że wypadek wykluczamy? Lee skinął głową. - Kiedyś już uzgodniliśmy, że płacą nam za bycie paranoikami, ale nawet przy tym założeniu szanse, że płonąca kłoda sama wypadła z kominka, a potem zaatakowała i zabiła hrabiego, nie są zbyt duże. - Zgadzam się. - Kennedy podniosła kubek z kawą. A co my o tym sądzimy? - Dobre pytanie. Wpierw pomyśleliśmy, że to Saddam rozkazał uderzyć, ponieważ... no, możesz sobie wybrać dowolny powód. Powiedzmy, że Hagenmiller go okantował, a Saddam zorientował się w oszustwie. A może Saddam chce cały ten pasztet dostać za pół ceny. Kto wie? W każdym razie Saddam jest pierwszym kandydatem, ale mamy też inną, dość interesującą koncepcję. - Lee przysunął sobie fotel i usiadł. Mniej więcej przed godziną zaczął pracować nasz faks. BKA przesłało dane dotyczące trzech osób. Dwóch mężczyzn i kobiety, wszyscy biali. Sally właśnie odebrała telefon od swojego informatora z BKA. Są wściekli. - Wspomniana przez Lee operatorka współpracowała z Unią Europejską i z agencjami zajmującymi się kontrolą przestrzegania prawa i pomagającymi w zwalczaniu terroryzmu. - Najprawdopodobniej tych troje, podając się za agentów BKA, weszło minionej nocy na teren posiadłości Hagenmillera. W każdym razie Niemcy mają taśmy z zarejestrowanym momentem ich przyjazdu, ale w tym momencie zaczyna się dziać coś dziwnego. Z auta wysiadają dwie osoby i wchodzą do domu. Mężczyzna i kobieta. Kilka minut później kobieta wybiega, wsiada do auta i odjeżdża z kierowcą. Po pięciu minutach nagle buchają płomienie. I mniej więcej w tym samym czasie trzeci facet opuszcza dom tylnymi drzwiami, co zarejestrowała inna kamera. Facet kradnie samochód i odjeżdża boczną drogą. Jakieś dwie 60

godziny temu znaleziono ten samochód w garażu przy porcie lotniczym w Hanowerze. Kamery zainstalowane na lotnisku nagrały go wsiadającego do taksówki, dlatego zarządzono poszukiwania na obszarze całego kraju. Kennedy próbowała zachować spokój. - A co z tym drugim autem? - Jak dotąd nic. Napiła się kawy i skupiła na opanowaniu ściskającego żołądek strachu. - Jakieś inne wiadomości? - Jedna. - Na twarzy Lee ukazał się wyraz zmęczenia. Przed pięcioma minutami telefonował sekretarz spraw zagranicznych. Kennedy nie była tym zachwycona. Odstawiła kubek na biurko. - Okazuje się, że on i Hagenmiller są... raczej powinienem w tej sytuacji powiedzieć byli zapalonymi kolekcjonerami dzieł sztuki. Tacy ludzie mają wielu wspólnych przyjaciół... listę ich można znaleźć w Who's who z zagranicznymi dygnitarzami lub członkami rodzin królewskich włącznie. Sekretarz powiedział, że wie, iż śledziliśmy hrabiego, i byłby wdzięczny za współpracę z niemieckimi władzami i pomoc w odnalezieniu zabójców. - Lee pochylił się i dodał: Najwyraźniej spłonęła bardzo cenna kolekcja. - Żartujesz? - Nie. Domyślam się, że przepadły znane i cenne oryginały. - Nie o to mi chodzi. - Zmarszczki na twarzy Kennedy zdradzały emocje. - Powiedział ci, że wie o tym, iż śledziliśmy hrabiego, i chce, byśmy współpracowali z BKA? - Tak. - Skąd wie, że go śledziliśmy? - Tego nie wiem. - Może się domyślasz? Po sekundzie ciszy Lee odparł: - Może. - Potraktuj to jako priorytet i dowiedz się, proszę. - Kennedy sięgnęła po telefon. - Tymczasem zobaczę, co się da zrobić, zanim pan sekretarz narobi większych szkód. 61

8 Jesień, sobota, samo południe - jeżeli jest się mieszkańcem Waszyngtonu, to jest to najlepszy czas na przebywanie w stolicy. Wiosna też jest tu piękna, ale do miasta ściąga zbyt wielu turystów, a w dolinie Potomacu panuje uciążliwa wilgoć. Jesienią natomiast powietrze jest łagodne, kolory oszałamiające, a wszędzie widać ściągające do miasta studentki, podniecone perspektywą spędzenia najbliższego roku z dala od opiekuńczych skrzydeł mamy i taty. Ale Peter Cameron, idący szybkim krokiem w kierunku południowej części Washington Circle, wcale nie myślał o tym. Chciałby się cieszyć cudownym sobotnim popołudniem, miał jednak pilniejsze sprawy do załatwienia. Zaledwie kilka godzin temu wrócił do Stanów i już zdążył otrzymać bardzo przykrą informację. Niemcy opuścił tuż po północy, razem z Jansenami. Z małego lotniska na przedmieściu Hamburga polecieli do Meaux Esbly, lotniska położonego godzinę drogi od Paryża. Rano Cameron wsiadł do pierwszego samolotu odlatującego z portu lotniczego Charles^ de Gaulle'a do Nowego Jorku, a Jansenowie odlecieli z Orły rejsem bezpośrednim do Mexico City. Stamtąd mieli lecieć do Los Angeles, a potem do siebie, do Denver. Po dotarciu do północno-zachodniej części Washington Circle Cameron skierował się na Pennsylvania Avenue. Szedł prosto z Uniwersytetu George'a Washingtona, gdzie miał swój gabinet. W CIA pracował od 1974 do 1998 roku. W ostatnim roku w Langley zaproponowano mu pracę mogącą pięciokrotnie zwiększyć jego dochody i pozwalającą pławić się w blasku promieniującym od ludzi Kongresu, czyli coś, co go naprawdę uszczęśliwiało. Część pakietu propozycji to była profesura na Uniwersytecie Waszyngtona, co zajmowało mu około dziesięciu godzin tygodniowo i dawało zarobek równy temu, jaki otrzymywał w Langley. Prowadził wykłady o CIA, trzy razy w tygodniu spotykał się ze studentami, a do tego miał dwóch asystentów na pełnym etacie. Udzielał również konsultacji, co było związane z nowymi obowiązkami, otrzymywał też dodatkowe wynagrodzenia za to, co właśnie robił. 62

Na Dwudziestej Piątej Ulicy skręcił w prawo i w połowie drogi między przecznicami wszedł do kobiecego szpitala Columbia. Podszedł do rzędu automatów telefonicznych. Trzy z pięciu były zajęte. Wrzucił monetę i wybrał numer. Gdy w słuchawce odezwał się głos, Cameron ucisnął palcami krtań i powiedział wysokim, szorstko brzmiącym głosem: - Potrzebna mi taksówka. Głos zapytał: - Na kiedy, jak daleko i ilu pasażerów? - Za godzinę. Dwadzieścia mil, na miejscu i czterech pasażerów. Po krótkiej przerwie,głos odpowiedział: - Czwórka, za sześćdziesiąt minut. Coś jeszcze? Cameron potrzebował sekundy, żeby przypomnieć sobie, że czwórka oznacza Mongomery County Airpark. - Nie. Rozłączył się i opuścił szpital. Nie lubił korzystać z telefonów. Dzięki wieloletniej praktyce i informacjom z pewnego źródła wiedział, jakie są możliwości Narodowej Agencji Bezpieczeństwa i CIA, ale musiał się spieszyć i tym razem nie miał wyboru. Właśnie opuścił uniwersytecką pracownię komputerową; do surfowania w sieci rzadko korzystał ze swojego biurowego komputera, a jeśli robił to gdzieś poza pracownią, za każdym razem korzystał z innego. Zdobył też listę studentów mających dostęp do Internetu i ich hasła. Internet to dziwny, nowy świat i jak na razie prawo nie bardzo chroni prywatności. A prawie wszystkie instytucje zobowiązane do przestrzegania prawa, wojsko i agencje wywiadowcze nieustannie monitorują sieć, tropiąc szpiegów, terrorystów i pospolitych przestępców. Cameron skręcił w Ulicę M i skierował się na zachód, do Georgetown. Dwadzieścia minut temu skorzystał właśnie z hasła pewnego studenta drugiego roku, który specjalizował się w międzynarodowych interesach, więc surfował po całym Internecie. Dzięki temu dowiedział się, że sprawą zajmowały się wszystkie niemieckie gazety i stacje telewizyjne. Nawet „London Times". Liczył na to, że zamach na Hagenmillera wzbudzi duże zainteresowanie. To było częścią planu. Ale fakt, że władze niemieckie szukają trzech osób, 63

bardzo go zaskoczył. Nie dwóch, tylko trzech. Opuszczając posiadłość, nie widział żadnego ognia, który zniszczył ponoć pół wiekowego dworu. Donoszono też, że w zgliszczach znaleziono dwa zwęglone ciała, a Beth Jansen wyraźnie powiedziała, że ciała będą trzy. Hagenmiller, ochroniarz i Rapp. Coś było nie tak i Cameron miał wrażenie, że wie, co takiego. Zaczął się pocić. Przechodząc przez Rock Creck, rozpiął niebieską marynarkę i wachlował się jej polami, żeby nieco ochłonąć. Biegnąca poniżej aleja pełna była cyklistów i uprawiających jogging- Cameron ruszył przez most, klnąc, że zamiast cieszyć się dniem i rozkoszować dobrze wykonaną pracą, z której spory dochód przelany został na jedno z jego zagranicznych kont, musi teraz naprawiać to, co zepsuł ktoś niekompetentny. Na Dwudziestej Dziewiątej znalazł następny automat telefoniczny i po wybraniu numeru powiedział: - Cześć, za godzinę mam tee time. Reflektujesz? Tamten zawahał się. - Owszem, można pomachać kijami. Gdzie gramy? - Klub golfowy, Montgomery Village. Znowu chwila przerwy. - Trudna trasa? - Może i trudna, ale myślę, że dasz sobie radę. - Mamy kogoś do czwórki? - Nie. - Cameron obejrzał się przez ramię. - Możemy jeszcze kogoś dobrać, ale musimy mieć pewność, że są dobrzy. Nie chcę grać z obcymi. - Dobrze. Spotkamy się tam za półtorej godziny. Cameron odwiesił słuchawkę i poszedł dalej Dwudziestą Dziewiątą. Pofałdowany przez korzenie drzew chodnik piął się stromo w górę. Twarz lśniła mu od spływającego potu, broda zaczęła go swędzieć. Mieszkał na samym szczycie wzgórza, przy Ulicy Q. Jeszcze tylko sześć przecznic, ale ciągle pod górkę. Czterdziestoośmioletni weteran CIA przeklinał nadwagę, którą pozwolił sobie zafundować w okolicy brzucha. Kiedy to wszystko się skończy, zamelduje się w jednej z tych wysoko wyspecjalizowanych klinik wyszczuplających, gdzie usuną mu cały ten balast i zbiją wagę. Potrzebował tego - chciał, by troszczono się o niego, by otaczali go 64

piękni ludzie. Po raz pierwszy miał pieniądze, by cieszyć się tym, co najlepsze w życiu. Ale wpierw musi wszystko do końca wyjaśnić. Z wysiłkiem wspinał się na wzgórze. Nim dotarł do Dumbarton, zdjął marynarkę, a rozpięta koszula przesiąkła potem. Dwie torby były już spakowane, samochód czekał w wynajętym garażu dwie przecznice dalej. Dzięki Bogu w dół wzgórza. Potem może zatrzymać się przy jednej z bezpiecznych skrzynek depozytowych i podjąć gotówkę za nieetatową pracę. Do tej roboty nie znajdą nikogo tańszego. Mógłby oczywiście poprosić pracodawcę, żeby zwrócił mu później poniesione koszty, i przy odrobinie szczęścia odzyskałby pieniądze wypłacone Jansenom. Przez chwilę zastanawiał się, czy powinien skontaktować się z pracodawcą. Dotarłszy do Ulicy O, postanowił jednak tego nie robić. Ten człowiek nienawidzi partaniny i ceni wyłącznie ludzi z inicjatywą. Musiał więc sam rozwiązać problem, a potem zdać tylko dokładną relację. Jansenowie muszą zniknąć. Jego pracodawcę szlag trafi, jeżeli Kennedy dostanie ich w swoje łapy. A potem Cameron na jakiś czas zniknie. Może nawet na zawsze. Do Freiburga przyjechali dziesięć po szóstej. Miasto liczące trochę ponad dwieście tysięcy mieszkańców właśnie budziło się do życia. Jeszcze nocą, gdy przejeżdżali przez most w pobliżu Stuttgartu, Rapp wyrzucił rugera z tłumikiem i zakodowane radio. Spalił też legitymację BKA i inne dokumenty. Był już kiedyś we Freiburgu, miał wtedy dwadzieścia lat. Zatrzymał się tu przypadkiem, aby odetchnąć między dwoma zadaniami. Pamiętał, że to ładne, leżące gdzieś w Schwarzwaldzie, miasto. Planował wtedy zostać przez tydzień, ale skończyło się na dwóch tygodniach. Przyjechał przed dorocznym świętem wina. Freiburg był miastem cyklistów i Rapp wkrótce zahaczył się w jednym z klubów. Całe dnie spędzał na wycieczkach rowerowych po lasach i w dolinie rzeki, razem z innymi zapaleńcami, którym, tak jak jemu, fizyczne zmęczenie sprawiało radość. Wieczorami pili doskonałe niemieckie piwo i uganiali się za pięknymi Niemkami. Teraz na nic podobnego się jednak nie zapowiadało. 65

Rapp znalazł odpowiednie miejsce w pobliżu Miinsterplatz, miejskiego targu, i tam zostawili taksówkę. Farmerzy i rzemieślnicy ustawiali już swoje kramy w oczekiwaniu na tłumy sobotnich klientów. Rapp i Geoffrey przeszli kawałek do małej gospody „Zum Roten Baren". Geoffrey, ściśle stosując się do poleceń Rappa, powiedział mężczyźnie za kontuarem, że przyjechali do Freiburga na weekend i chcą go spędzić na wycieczkach, że planowali przyjechać wczoraj wieczorem, ale pracowali do późnej nocy i dlatego dotarli dopiero dziś rano. Wydawało się, że stary oberżysta kupił to. Rapp polecił Geoffreyowi zapłacić za dwie noce z góry. Właściciel, wyraźnie zadowolony przyjął pieniądze i dał im pokój bez sprawdzania dokumentów, co Rapp przyjął z jeszcze większym zadowoleniem. W pokoju Rapp wręczył Geoffreyowi obiecaną zapłatę, zawiązał mu oczy i przywiązał go do łóżka. Po raz ostatni poinstruował go: - Leż spokojnie i próbuj zasnąć. Kiedy znajdzie cię oberżysta, każ mu połączyć się z policją i opowiedz im wszystko, co ci się przytrafiło. Powiedz też, że groziłem ci śmiercią, jeżeli nie będziesz współpracował. Jednym słowem przekaż im to wszystko, co ustaliliśmy w samochodzie. Geoffrey skinął głową i Rapp zakneblował go. Będąc w ten sposób zabezpieczony, rozebrał się do naga i wyjął niebieskie szkła kontaktowe. Aż mu ulżyło. Aby zmyć farbę, pięć razy płukał włosy pod prysznicem, starając się równocześnie nie przejmować rozcięciem na potylicy. Wyszedł spod prysznica, nie zakręcając wody. Sięgnął po koszulę i jak się tylko dało, sprał krew zakrzepłą na kołnierzyku. Kiedy ubrał się, wrócił do łazienki, zakręcił wodę i oczyścił sitko odpływowe z włosów. Wszystkie ręczniki wrzucił do białej plastikowej torby należącej do pralni współpracującej z gospodą i jeszcze raz starannie sprawdził pokój. Po wyjściu na korytarz zamknął drzwi, a na klamce zawiesił wywieszkę: „Nie przeszkadzać". O 6.45 wyszedł z gospody bocznymi drzwiami. Aby dostać się na Uniwersytet Alberta Ludwiga musiał przejść dwie mile przez miasto. Po drodze wyrzucił torbę z ręczni-; kami do kubła na śmieci i wstąpił do dwóch oddalonych od 66

siebie drogerii, a potem do hotelowego sklepu z pamiątkami. Na uniwersytet dotarł po 7.30, gdy temperatura powietrza sięgnęła już piętnastu stopni. Odszukał mieszczącą się na drugim piętrze studencką stołówkę. Znalazł pustą toaletę, wszedł, zamknął za sobą drzwi i przystąpił do pracy. Wyjął maszynkę do włosów, którą kupił w pierwszym sklepie, założył odpowiednią nakładkę, zatkał odpływ w umywalce, pochylił się i zaczął przycinać gęste czarne włosy. Potem założył drugą nakładkę i przyciął włosy na bokach i z tyłu głowy. Uczesał się i włożył niebieską koszulkę z nadrukowanym wizerunkiem najsłynniejszej budowli Freiburga - katedry Munster, na nią szarą bluzę dresową. Włożył też krótkie, jasnobrązowe spodenki, białe skarpetki i niebieskie buty. Zdjęte ubranie i buty zwinął w ciasny tobołek i ukrył w brezentowej torbie na zakupy. Pozostałe rzeczy włożył do dużego zielonego plecaka, który kupił w drugim sklepie. Pistolet wetknął za pasek spodenek i zakrył koszulką. Pozbywszy się starego ubrania, poczuł ulgę. Zamierzał zrobić to wcześniej, ale nie chciał, żeby Geoffrey był świadkiem jego przemiany. W pobliżu uniwersytetu znalazł piekarnię. Był tak głodny, że dosłownie pochłonął kilka ciastek i croissanta, popijając sokiem pomarańczowym. Potem poszukał kawiarni, gdzie spędził dwadzieścia minut, sącząc gorącą, odpowiednio dobraną mieszankę. Za pięć dziewiąta ruszył do następnego celu podróży. Sklep z rowerami znajdował się dokładnie w tym samym miejscu, które Kapp zapamiętał z poprzedniej wizyty. Przed wejściem gromadzili się już entuzjaści turystyki rowerowej i członkowie klubu w jaskrawych kolorowych, obcisłych kombinezonach z lycry, czekający na sygnał startu. Rapp przecisnął się przez tłum i wszedł do środka. Prawie każdy centymetr sufitu pokrywały podwieszone rowery, a długie ich szeregi ciągnęły się także wzdłuż ścian. Podszedł do lady i po francusku poprosił o pomoc. Ekspedient wskazał młodą kobietę z długimi czarnymi włosami. Była Francuzką. Już po chwili wiedział, że dziewczyna pochodzi z Metzu i spędziła rok, studiując na uniwersytecie we Freiburgu. Oglądając rowery, Rapp zapytał, czy ciągle jeszcze kolarze robią sobotnią pętlę. Odparła, że teraz stała się jeszcze 67

popularniejsza niż kiedyś. Freiburg leży na trasie Tour de France, a pętla biegnie od północnego zachodu do zabytkowego, ufortyfikowanego miasta Breisach, potem przecina Ren, dalej rowerzyści jadą wzdłuż francuskiego brzegu rzeki i wracają do Mullheim, Ottmarsheim albo do Bazylei w Szwajcarii. W każdą pogodną sobotę taką pętlę pokonują setki jaskrawo ubranych szwajcarskich, francuskich i niemieckich kolarzy. Przed laty Rapp przede wszystkim zwrócił uwagę na to, że straż graniczna puszcza ich przez granicę bez sprawdzania dokumentów. Pamiętał też, że ta część Europy jest bardzo otwarta, była taka nawet w czasach zimnej wojny. Francja leży zaledwie dwadzieścia pięć kilometrów na zachód od Freiburga, a Bazylea około osiemdziesięciu kilometrów na południe. Przejście graniczne było słabo strzeżone, wielu ludzi mieszkało w jednym państwie, a pracowało w drugim. Ale, jak dobrze o tym wiedział, na przejściu granicznym w każdej chwili służba bezpieczeństwa może zostać zaalarmowana. Po przejrzeniu rowerów zdecydował się na klasyczny rower bianchi w kolorze jasnozielonym i torby do zamocowania na tylnym kole. Kupił też torebkę na pasku biodrowym i całe wyposażenie cyklisty, łącznie z butami, białą czapeczką i okularami. Kupiony wcześniej plecak absolutnie się nie nadawał. Wyglądałby z nim jak ktoś, kto znalazł się w peletonie przypadkowo. Zapłacił gotówką, bo jak najbardziej chciał odwlec moment skorzystania z karty płatniczej. Sprzedawczyni zaprowadziła go do małej łazienki mieszczącej się w suterenie i tam Rapp przebrał się. Do najgłębszej kieszeni w torebce wsunął pistolet, dodatkowy magazynek, tłumik i plik franków, marek niemieckich oraz funtów angielskich. Na wierzchu położył francuski paszport i kilkaset franków. Wszystko, co zamierzał wyrzucić, włożył do plecaka. Zatrzymał tylko nowe ubranie. Po powrocie do sklepu zauważył, że rowerzyści byli już gotowi do odjazdu. Rapp zwinął ciasno zdjęte ubranie i schował je do torby nowego roweru. Kobiecie, która mu pomogła, powiedział, że wróci za minutę, musi tylko podać plecak przyjacielowi, i zniknął za rogiem. W połowie drogi między przecznicami znalazł kubeł na śmieci, uniósł pokrywę 68

i wrzucił plecak. Były lepsze sposoby pozbycia się go, ale brakowało na to czasu. Nim wrócił, grupa ponad trzydziestu rowerzystów odjechała już sprzed sklepu. Podziękował więc młodej Francuzce za pomoc i popedałował swoim nowym bianchi brukowaną ulicą. Peleton dogonił jakieś dwie przecznice dalej. Rapp był więcej niż entuzjastą sportu rowerowego. Co prawda nie mógł rywalizować z zawodowcami, ale jeszcze nie tak dawno należał do światowej czołówki triatlonistów. Wygrał Ironmen na Hawajach i trzy z pięciu finiszów w tym najważniejszym światowym wydarzeniu sportowym. Potem zaczęła się intensywna praca w CIA i często zmieniane plany zmusiły go do rezygnacji z udziału w zawodach. Jednak przynajmniej pięć dni w tygodniu pływał, biegał i jeździł na rowerze. O 9.35 wyjechali z miasta. Rapp trzymał się z tyłu. Nogi pracowały dobrze, ale czuł lekki ból w piersiach. To skierowało jego myśli na wypadki minionej nocy. Próbował zrozumieć, co się właściwie stało. Kto kierował Hoffmanami? To, że działali na własną rękę, było, prawdę mówiąc, raczej niemożliwe. Rapp nigdy przedtem ich nie spotkał, nie było więc powodu, dla którego mieliby go zabić. Tylko niewielu ludzi - i to wybranych - wiedziało o jego powiązaniach z CIA, a zaledwie kilka osób było wtajemniczonych w ostatnią misję. Znał jedną z tych osób, przypuszczalnie jeszcze dwie. Ten, któremu najłatwiej byłoby zorganizować to, co zaszło, należał do tych, którym - jak sądził - mógł zawsze ufać. Poczuł niepokój. Zachwiało to wszystkim w co wierzył, i przeczyło wszystkiemu, co mu podpowiadał instynkt. Tym razem wyglądało na to, że podejrzaną numer jeden jest Irenę Kennedy. Nie chciał w to wierzyć. Rozpaczliwie szukał innego wyjaśnienia, ale nie znajdował żadnego. Musi wrócić do Stanów i dla własnego spokoju znaleźć odpowiedź. I musi zacząć od Hoffmanów. Będzie potrzebował pomocy w wytropieniu ich, wiedział jednak, do kogo ma się z tym zwrócić. Za zakrętem ujrzał Ren i dalej, na wprost, starą celtycką twierdzę Breisach. Miasto usytuowane było na wznoszącym się osiemdziesiąt metrów nad poziomem terenu skalnym płaskowyżu. Było to jedno z tych ukształtowanych przez samą naturę miejsc, z których można się skutecznie bronić. 69

Droga prowadziła ze wzgórza w dolinę. Kolarze przygarbili się, mocno pedałując. Peleton osiągnął szybkość sześćdziesięciu kilometrów na godzinę. Rapp obserwował jadących przed nim, równocześnie wypatrując mostu na Renie. To, co zobaczył, nie podobało mu się. Peleton rozciągnął się na co najmniej kilkaset metrów. Spokojnie, powtarzał sobie, nie może sprawiać wrażenia, że jest kimś, kogo szukają. Nikt go nie zna, ma wizę, dowód tożsamości honorowany przez Unię Europejską i jedzie w grupie. Przerzucił na najniższy bieg i przyspieszył. Bez trudu minął dziewięciu kolarzy i uplasował się w środku grupy. Po trzech minutach znaleźli się już przy końcu szeregu samochodów czekających na przejazd przez most. Pijąc wodę z bidonu, Rapp bacznie obserwował wszystko, co mogłoby mu się przydać, gdyby musiał zawrócić. Trochę zwolnili. Skorzystał z okazji i przesunął torebkę na biodro, aby bez trudu móc do niej sięgnąć - po paszport albo po broń. Minęła ich grupa francuskich kolarzy jadących w przeciwną stronę. Wielu kiwało do nich przyjaźnie, kilku coś kpiąco wykrzykiwało. Rapp ujrzał nagle oficera straży granicznej, machającego rękoma i pokazującego, żeby się zatrzymali. Prowadzący peleton zaczął coś krzyczeć. Pozostali jadący byli pięćdziesiąt metrów za nim. Rapp nie rozumiał, co tamten woła, widział tylko, że pokazuje na jadących Francuzów. Do dyskusji włączył się drugi oficer. Tymczasem pozostali kolarze dotarli do mostu i wtedy obaj oficerowie gestami pokazali, że mogą jechać dalej. Mijając ich, Rapp usłyszał, że drugi oficer krzyczy jakieś słowa dopingu. Dzięki ci, Boże, za tę narodową dumę. Kiedy znaleźli się już po drugiej stronie mostu, Rapp odetchnął głęboko z ulgą. Miał to już za sobą. Jakieś czterysta metrów peleton jechał jeszcze na zachód. Rapp pozostał w tyle, a kiedy kolarze skręcili na południe, on pojechał prosto. Drogowskaz informował, że do Colmar jest dwanaście kilometrów, i Rapp wiedział, że teraz droga będzie się pięła w górę. Pochylił głowę i zaczął równo pedałować. Przede wszystkim musi jak najszybciej znaleźć jakiś komputer, a potem złapać pociąg.

70

9 Śmierć była coraz bliżej. Nadchodziła oczywiście już od 1920 roku, od dnia jego przyjścia na świat na rodzinnej farmie leżącej niedaleko Stoneville w Dakocie Południowej, ale teraz już się nad nim pochylała. Zaciskała kościste palce na jego wątłym, kruchym ciele i nie puszczała. Naturalny bieg rzeczy. Początek i koniec. Może to zaskakujące, ale nie martwiło go to. Żył już wystarczająco długo. Dłużej niż wielu innych. Więcej od nich widział i słyszał. Poświęcał się dla dobra kraju, ale nie martwiło go też i to, że niewielu będzie o tym pamiętało. Zawsze żył w cieniu i gdy nagle rozpoczęła się era informacji, tym bardziej czuł się wygodnie, zachowując względną anonimowość. Thomas Stansfield był człowiekiem bardzo strzegącym swojej prywatności, co pasowało do osoby kierującej najsławniejszą, a zarazem tak w świecie niesławną agencją wywiadowczą. Chciał umrzeć w domu, otoczony córkami i wnukami. Lekarze próbowali namówić go na operację i naświetlania, ale nie wyraził zgody. W najlepszym razie mogłoby to przedłużyć mu życie o rok lub dwa, i to tylko po usunięciu trzech czwartych wątroby. Poza tym istniało niebezpieczeństwo, że nie obudzi się z narkozy. Cztery lata temu odeszła jego żona, Sara, i Thomasowi bardzo jej brakowało. Jej śmierć, prawdopodobnie bardziej niż wszystko inne, wpłynęła na decyzję poddania się bez walki. Jaki zresztą sens miała walka? Przeżył siedemdziesiąt dziewięć dobrych lat, większość w samotności. Inną, ważną przyczyną, dla której zrezygnował, były córki. Nie chciał, żeby patrzyły, jak przez dwa lata męczy się i powoli usycha. Co innego, gdyby był młodszy, ale teraz czuł się już zmęczony. Chciał umrzeć, zachowując prywatność, godnie, w pełni świadomie. Szpitalne łóżko przeniesiono więc do gabinetu mieszczącego się na parterze. Skromny, utrzymany w stylu kolonialnym dom o powierzchni tysiąca metrów kwadratowych wzniesiony był na dwóch akrach zalesionego terenu nad Potomakiem. Wiosną można było usiąść na dziedzińcu z tyłu domu i obserwować wodospady Stublefield, ale teraz, jesienią, woda ledwo kapała. Stansfield siedział w ulubionym, 71

pokrytym skórą fotelu i wyglądając przez okno, z przyjemnością chłonął kolory jesieni. Jakże piękna pora roku na umieranie, myślał. Tak przynajmniej mógł pomyśleć Robert Frost. Z San Diego przyjechała Sally, starsza córka, żeby się nim opiekować. Druga córka, Sue, miała przyjechać w środę z Sacramento. Zamierzały pozostać przy nim do końca. Dwa tygodnie temu weekend spędziło z dziadkiem pięcioro wnuków, z których najmłodszy miał pięć, a najstarszy siedemnaście lat; przyjechali, żeby się nim nacieszyć, zanim będzie za późno. To były smutne dni, ale dobrze się stało. Popłynęło wiele łez. Dziś Sally pomogła mu się ubrać, bo spodziewał się gościa. Włożył brązowe spodnie, jasnoniebieską koszulę i szary sweter. Siwe włosy zaczesał na bok i do tyłu. W telewizji Iowa gromiła właśnie Pennsylvanię, ale Stansfield nie zwracał uwagi na grę. Z niepokojem myślał o telefonie, który odebrał. Odchodząc, chciał zostawić po sobie porządek. O wnuków już zadbał. Utworzył fundusze powiernicze zapewniające, że ukończą college albo uniwersytet, co tam sobie wybiorą. Ale nic ponad to. Żadnych sportowych samochodów, łodzi, żadnych zabawek mogących ich zepsuć. Dom i ziemia warte były milion, nieźle, biorąc pod uwagę, że w 1952 roku kupił ten teren za dwa tysiące dolarów. No i, oczywiście, były też inne inwestycje. Byłby głupcem, gdyby nie wykorzystywał informacji, jakie przez wiele lat przepływały przez jego biurko. Córki dziedziczyły całą nieruchomość i ani przez chwilę nie martwił się, czy mądrze wykorzystają pieniądze. Thomas Stansfield martwił się za to o CIA. Tam nie wszystko było uporządkowane i zaczynały dochodzić sygnały, że jest gorzej, niż myślał. Nikomu, poza rodziną, nie pozwalał zajrzeć za kurtynę, którą opuścił na swoje życie. Jedynym wyjątkiem była Irenę Kennedy. Stansfield traktował ją jak trzecią córkę. Wierzył, że to najbardziej utalentowana i niezwykle znaczącą osoba pracująca dla CIA. Dlatego była głównym celem ataków wielu ludzi i Stansfield bał się, że po jego śmierci wrogowie zrobią wszystko, żeby ją zniszczyć. 72

Sally wprowadziła doktor Kennedy do gabinetu, potem wyszła, zamykając za sobą drzwi. Irenę podeszła do Stansfielda i pocałowała go w czoło. To było coś nowego w ich relacjach, coś, co stało się zwyczajem, odkąd wykryto u niego raka. Kilkakrotnie nawet spokojnie rozważali, jak to w obliczu śmierci objawiają się prawdziwe, niekłamane uczucia. Przysunęła sobie teraz krzesło, usiadła przed szefem i zapytała, jak się czuje. - Całkiem nieźle, ale nie martw się o mnie. Nic na to nie możemy poradzić. - Stansfield obserwował ją przez moment, potem zapytał: - Stało się coś złego? Kennedy nie wiedziała, od czego zacząć, i po krótkim wahaniu powiedziała: - Ta operacja, którą ostatniej nocy prowadziliśmy w Niemczech... - Tak. - Nie wszystko potoczyło się dokładnie tak, jak zaplanowaliśmy. - Jak bardzo źle? - Nie mam jeszcze raportu od Mitcha, ale BKA rozesłała po całym kontynencie listy gończe za trzema osobami, które jak przypuszczają, są odpowiedzialne za śmierć hrabiego Hagenmillera. - Tego można się było spodziewać. - Tak, ale wyszły na jaw jeszcze inne rzeczy. Kennedy powiedziała o pożarze i o dziwnej informacji otrzymanej z BKA. Okazało się, że najpierw odjechali Hoffmanowie, a dopiero potem, skradzionym samochodem, rezydencję Hagenmillera opuścił Rapp. Gdy skończyła, Stansfield stwierdził: - Masz rację, coś poszło niezgodnie z planem. Sądzę, że Mitch polecił wycofać się Hoffmanom, a sam zdecydował się na indywidualną akcję. Kennedy skinęła głową. - Początkowo i ja tak myślałam, ale Mitch się nie zameldował, a przed chwilą otrzymałam wiadomość od Hoffmanów. Oni...- Kennedy przerwała, potrząsając głową ...zameldowali, że zadanie zostało wykonane, jednak w czasie akcji straciliśmy coś cennego. 73

- Mitch. - Właśnie. - Kennedy ze smutkiem powoli skinęła głową. - Co BKA ma na taśmach o tym trzecim osobniku? - Żadnych więcej informacji nie zdołaliśmy uzyskać. Stansfield, trochę zaskoczony, wyprostował się w fotelu. Dobrze wiedział, że Irenę Kennedy mogła zweryfikować otrzymane informacje, wykorzystując inne kanały. - Dlaczego? - Pojawił się nowy problem. Gdy przyszłam do Centrum Antyterroryzmu, Lee powiedział, że sekretarz Midleton mnie szukał. Kruche ciało Stansfielda dosłownie zesztywniało. Sekretarz stanu nie powinien bez konsultacji z nim kontaktować się z dyrektorem Centrum Antyterroryzmu. - Czego chciał Midleton? - Okazało się, że on i hrabia mieli wspólne zainteresowania - sztuką. Stansfield patrzył w okno, szukając związku. Wiedział, że arogancki sekretarz stanu był bardzo dumny ze swej kolekcji. Pamiętał, że „New Yorker", w czasie dyskusji na temat renesansu, zaprezentował go jako człowieka posiadającego kolekcję dzieł sztuki wartych pięćdziesiąt milionów dolarów. - Dlaczego chciał z tobą rozmawiać? - Z wiadomości wynikało, że śledziliśmy hrabiego, i uważa, że każda informacja, jakiej moglibyśmy udzielić władzom niemieckim, byłaby dla nich bardzo cenna. - Skąd on wie, że śledziliśmy hrabiego? Kennedy wzruszyła ramionami. - To może oznaczać, że był przeciek. - Albo mamy wtyczkę. - Tak. - Jakieś pomysły? - Na razie nie, ale Tom Lee był tak samo zaniepokojony jak ja. Powiedział, że to zbada. - Możesz ufać panu Lee? - zapytał, jak zawsze ostrożny Stansfield. - Myślę, że tak, ale oczywiście zbadam to osobiście. - Dobrze. Powiemy prezydentowi o Mitchu? 74

- Nie. Wpierw muszę wiedzieć, co się tak naprawdę dzieje. - Zgadzam się. Zakładam, że nie wykorzystasz naszych kontaktów z BKA, żeby nie zwracać uwagi na Centrum. - Owszem. Próbuję zgromadzić z innych źródeł tyle pozornie nie związanych z tym informacji, ile tylko możliwe. Już to, co przechwyci Narodowa Agencja Bezpieczeństwa, wystarczająco nas zaabsorbuje. W tym zakresie działamy planowo. Większość ludzi w Centrum uważa, że Hagenmillera zabił Saddam. Kilku przypuszcza, że zrobili to Izraelczycy. W końcu Hagenmillerowie w czasie drugiej wojny światowej byli nazistami, a teraz sprzedawali wysoce specjalistyczne urządzenia jednemu z największych wrogów Izraela. To poważny motyw. Podejrzewam, że kilku moich bystrzejszych pracowników domyśla się, że maczaliśmy w tym palce, ale jak dotąd słowem się nie odezwali, więc tak też postąpią w przyszłości. - Kennedy zmarszczyła brwi. Jeżeli jednak wyjdzie na jaw, że go śledziliśmy, nie będzie to wyglądało dobrze. - To prawda. Muszę więc zająć się panem Midletonem. W jaki sposób chcesz się dowiedzieć, co się stało z Mitchem? - Dziś wieczór Hoffmanowie będą w Stanach. Polecę do Denver i osobiście ich przepytam. - Kogo zabierzesz ze sobą? - Nikogo. Wpierw sama się nimi zajmę. Poradzę sobie. Stansfield rzucił jej strofujące spojrzenie. Kennedy nie miała w takich sprawach dużego doświadczenia. Zrozumiała, ale postanowiła się bronić. - To mój bałagan i ja muszę go posprzątać. Poza tym im mniej ludzi w to wciągnę, tym lepiej. Stansfield potrząsnął głową. - Teraz nie możesz opuszczać miasta i ściągać na siebie uwagi. Poza tym kontraktowi agenci, tacy jak Hoffmanowie, zazwyczaj bywają trochę nerwowi, jeśli operacja się nie powiodła. Wyślę kilku ludzi, żeby się tym zajęli. Kennedy przyznała mu rację. - Co mam robić? Stansfield zastanawiał się przez moment. - Mam nadzieję, że Hoffmanowie się mylą i Mitch żyje. Stansfield zauważył, że jego słowa nie wywarły na Kennedy 75

spodziewanego wrażenia. - Nie martw się o Mitcha. Jest w tyrn dobry. Znajdzie sposób, żeby do nas wrócić, i to zupełnie samodzielnie. - Dyrektor Centralnej Agencji Wywiadowczej pochylił się nieco w fotelu i spojrzał na Kennedy. - Chcę, żebyś się dowiedziała, skąd Midleton otrzymał informacje. I zrób to jak najszybciej. Promienie słońca wpadały przez kuchenne okno domu w Georgetown, w którym mieszkali Liz i Michael 0'Rourke. Liz zawzięcie stukała właśnie w klawiaturę laptopa. Po lewej stronie na stoliku stała szklanka soku żurawinowo-jabłkowego, a po prawej piętrzył się chwiejny stos dokumentów, sprawiając wrażenie, jakby w każdej chwili miał runąć na podłogę. Żółty labrador, Duke, leżał w drzwiach wychodzących na patio i drzemał, wygrzewając się w promieniach słońca. Liz, była dziennikarka, obecnie żyła zdecydowanie spokojniej. Wszystko miała doskonale uporządkowane, może brakowało jej tylko kawy, ale biorąc pod uwagę piąty miesiąc ciąży, akurat ta zmiana wychodziła jej na dobre. Liz pracowała nad swoją pierwszą książką, zatytułowaną „Najbardziej skorumpowani politycy amerykańscy". Od chwili gdy jej mąż został kongresmanem Stanów Zjednoczonych, czyli prawie od roku, wróciła do panieńskiego nazwiska, Scarlatti, chociaż Michael nie miał nic przeciwko występowaniu jej pod nazwiskiem 0'Rourke. Uznała jednak, że roztropniej będzie to zmienić. Dzięki pomocy przyjaciela, agenta literackiego, nawiązała kontakt z nowojorskim wydawcą, któremu wysłała ofertę, dziesięć stron nowej książki. Ta uboczna praca, jak ją często nazywała, ułatwiła jej podjęcie decyzji o rezygnacji z dziennikarstwa. Michael należał do ludzi bardzo bogatych i Liz nie musiała pracować. Ale chciała. Wiedziała, że jeśli nagle, mając trzydzieści jeden lat, przestanie, zwariuje. Na nogach miała szare, wygodne pantofle, a krótka niebieska koszulka z nadrukiem New York Yannees ledwo zakrywała pępek. Ta dziecięca koszulka doprowadzała Michaela do rozpaczy. Nie mówił nic, kiedy nosiła ją po domu, ale gdy wychodziła do skrzynki po gazetę, rzucał jej niespokojne, ojcowskie spojrzenie. Liz kończyła właśnie akapit, gdy 76

usłyszała pobrzękiwanie zawieszki przy obroży Duke'a. Uniosła wzrok znad laptopa i zobaczyła, że ten najlepszy przyjaciel jej męża w napięciu wpatruje się w drzwi frontowe. Na dźwięk klucza w zamku pies zaskowytał, podskoczył i wybiegł do holu. Pies otrzymał imię Duke na cześć Johna Wayne'a, a teraz mówiło się już o następnym. Bała się, że ten z kolei otrzyma imię Vince, po legendarnym trenerze Packersów. I tu byłby pewien problem, ponieważ ojciec Liz też miał na imię Vince i doprawdy nie wyobrażała sobie, żeby miał je dzielić z psem. Zegar na ścianie w kuchni wskazywał 12.32. Liz uniosła brwi, zdziwiona, że mąż spóźnił się tylko trzydzieści dwie minuty. Poprawiał się. Licząc napisane strony, nasłuchiwała, jak „chłopcy" wyznają sobie miłość i wzajemny podziw. Gdyby nie fakt, że Michael nie szczędził jej czułości, byłaby o to naprawdę zazdrosna. W chwilę później w kuchni pojawił się jej trzydziestotrzyletni mąż z uśmiechem pięciolatka na ustach. Przed laty 0'Rourke służył w amerykańskiej piechocie morskiej, był także kapitanem drużyny hokejowej na Uniwersytecie Minnesota. Mimo dość surowej powierzchowności był człowiekiem bardzo łagodnym. Wsunął się za krzesło Liz, odgarnął jej włosy na bok, pocałował w policzek, potem w szyję, równocześnie przesuwając ręce na jej wydatny brzuch. Duke tymczasem pobiegł do holu, rozpoczynając kolejną turę czuwania. Liz sięgnęła za siebie, przeczesała palcami włosy Michaela, pocałowała go w policzek i zamruczała. Jego ręce przesunęły się wyżej, łagodnie pieszcząc piersi żony. - Lunch czy seks? - wyszeptał. - Jedno i drugie. - Co wpierw? - Znowu pocałował ją w szyję. - Obojętnie... mmm... sam zdecyduj. Michael nie spodziewał się, że Liz, będąc w ciąży, będzie chciała się kochać, dlatego był mile zaskoczony. - Jeżeli teraz zaczniemy, to nie przerwiemy do wieczora. - A co w tym złego? - Nic nie zjemy. - A czy to będzie moja wina? - zaatakowała. - Nieeee...- Michael przeciągnął z uśmiechem.- Nie 77

twoja, księżniczko. - Mówił tak do niej zawsze wtedy, gdy chciał jej dokuczyć. Tak właśnie nazywał swoją córkę jego teść. - Sklep spożywczy znajduje się tylko sześć przecznic od nas, a ty przestałaś pracować już miesiąc temu. Liz cofnęła ręce. - Ile sklepów spożywczych mijasz pod drodze do pracy? - Żadnego. Zresztą nie chcę pozbawiać cię tej przyjemności. — Wstał i podszedł do drugiego krzesła. Potrząsając głową, dodał z uśmiechem: - Mówiliśmy już o tym. Powiedziałaś, że chcesz to robić. Twierdziłaś, że to doskonała okazja, żeby oderwać się od komputera. - Ale ja jestem w ciąży - nadąsała się. - Tylko nie próbuj... Jestem na to niewrażliwy. Wstań. Idziemy do Einsteina. Oddałbym życie za rozpływającego się w ustach tuńczyka i duży kubek kawy. - A co z seksem? - Później. Wpierw muszę się trochę wzmocnić, żebyś potem mogła mnie zmęczyć. - Biedny chłopczyk. Duke wetknął nos w dłoń swego pana i Michael zaczął go głaskać. - Możesz ściągnąć tę dziecięcą koszulkę i założyć coś, co noszą dorośli, żebyśmy mogli już wyjść? Jestem naprawdę głodny. - Michael, ta dziecięca koszulka... - Liz skinęła głową, zastanawiając się nad odpowiedzią. - ... jest naprawdę ładna. Czyżbyś całe przedpołudnie myślał tylko o tym w pracy? - Nie - uśmiechnął się. - Pomyślałem o tym tu i teraz. Absolutna improwizacja. - A wyobraź sobie, że sąsiedzi wcale nie zwrócili na mnie uwagi, gdy wybrałam się z Dukiem na spacer. - Wyszłaś z psem w tym?! Przestał się uśmiechać. Liz patrzyła na niego przez chwilę, wreszcie roześmiała się. - Nie, nie wyszłam w niej, ale gdybyś wcześniej podsunął mi taką zdrożną myśl, to może... Michael skinął głową. - Wygrałaś. Ale naprawdę uważam, że to nie najlepszy pomysł paradować teraz, w twoim stanie, w dziecięcej ko78

szulce. Gdyby ktoś cię zobaczył w czymś takim, mógłby pomyśleć, że masz bzika. Liz uśmiechnęła się. - Jeszcze jeden dowcipniś. Poczekaj, sprawdzę tylko pocztę elektroniczną i możemy iść. Kliknęła i komputer zaczął konfigurować połączenie. Po serii jęków i pomruków laptop oznajmił: „Masz wiadomość". Jeszcze raz kliknęła i po sekundzie na ekranie pojawił się tekst: Droga Liz, mam nadzieję, że u ciebie wszystko w porządku. Proszę ciebie i Michaela o przysługę. I błagam, nie zadawajcie żadnych pytań. Zatelefonuj do Belli, do mojego domu, i powiedz jej, że musisz z nią porozmawiać. W żadnym wypadku nie wymieniaj mojego imienia przez telefon. Coś poszło źle i chcę, żeby Bella została u ciebie przez kilka dni. Kiedy zjawi się, powiedz, że jestem bezpieczny, że proszę o wybaczenie, ale wszystko wyjaśnię po powrocie do domu. Pod żadnym pozorem nie może wrócić do mojego domu ani do swojego mieszkania. Powiedz Michaelowi, żeby zachował ostrożność i jeżeli będzie potrzebował pomocy, niech zatelefonuje do Scotta C. Twój oddany Syracuse PS Wiem wszystko o Seamusie, Michaelu i Scotcie C. Nie mogła uwierzyć w to, co przeczytała. Bella, to Annabella Rielly, jej najlepsza przyjaciółka. Syracuse, to przyjaciel Annabelli, Mitch Rapp. Ze strachem pomyślała, że chyba wie, kim jest Scott C, i jeśli się nie myliła, to skąd, u diabła, Mitch Rapp zna ten przerażający rozdział jej rodzinnej historii? Z trudem oderwała wzrok od ekranu. Przepadło piękne sobotnie popołudnie. - Kochanie, myślę, że powinieneś na to spojrzeć.

79

10 Peter Cameron siedział w pokrytym pluszem fotelu służbowej nowiutkiej Cesny 750 Citation X. Samolot przewidziany był dla dwunastu pasażerów, ale teraz leciało ich tylko czworo, nie licząc pilotów. Przy małym stoliku siedzieli kobieta i dwaj mężczyźni, studiując mapy i fotografie. Cameron nie zdradzał im wszystkich informacji o Jansenach. Im mniej będą o nich wiedzieli, tym lepiej. Był nawet przekonany, że im mniej wszyscy wiedzą, tym lepiej. Tę sprawę należało załatwić szybko. Tak jak z chorobą, drugi dzień przeważnie okazywał się krytyczny. Jeśli natychmiast się ich uciszy, sprawa zostanie zamknięta. Ale wystarczy pozostawić ją nie dokończoną, a wszystko wymknie się spod kontroli. Jeden z mężczyzn wstał i usiadł naprzeciwko Camerona, aby móc go dobrze obserwować. Był to Gus Villaume, dla niektórych współpracujących z nim ludzi po prostu Żaba. Villaume, francuski Kanadyjczyk z Montrealu, w latach siedemdziesiątych i na początku osiemdziesiątych pracował dla CIA jako agent działający w Towarzystwie Lotniczym Dassault. W 1986 roku uniezależnił się i zaczął pracować jako wolny strzelec. W ten sposób więcej zarabiał i pracował tylko wtedy, gdy miał ochotę. Villaume obserwował Camerona niczym jastrząb ofiarę. Ten facet od pewnego czasu go zadziwiał. Był niezłym fachowcem, tylko trochę za szybki w stosowaniu siły. Zdaniem Vilłaume'a pozostawał pod czyimś wpływem. Pewnie ktoś wydaje mu rozkazy. A fakt, że ten były urzędnik na prawo i lewo szastał pieniędzmi, dowodził, że jego szef musi być kimś mającym znaczne możliwości finansowe. I ten nieznany pracodawca Camerona zaczynał Villaume'a niepokoić. Jeśli pracuje się wśród złodziei, tego rodzaju wiedza może być cenna jako zabezpieczenie, gdyby coś poszło źle. Skubiąc końce czarnych wąsów, Vilłaume zapytał: - No dobra, ale kim są ci dwoje? - Nikim. Mieli wykonać pewną robotę, ale ją spieprzyli i teraz muszą ponieść konsekwencje. Villaume'a zaskoczyło, że Cameron mówi tak obojętnie, 80

jakby ci ludzie mieli po prostu zostać wylani z pracy za złe zachowanie. - Mają umrzeć? - Wiedzieli, w co się pakują. Villaume chwycił dwie czarno-białe fotografie i zapytał: - To wszystko, co masz mi do powiedzenia? Żadnych szczegółów o nich? - Nie potrzebujesz więcej informacji. To łatwa robota. Wejść i wyjść. Villaume obserwował twarz Camerona. - Sam osądzę, czy to łatwa robota. - Jeśli ci to poprawi humor, strzelanie wezmę na siebie. Te słowa wywołały uśmiech Żaby. Oparł się wygodnie i zapytał: - Naprawdę? - Owszem, dlaczego tak cię to rozbawiło? - Nigdy przedtem nie widziałem, żebyś zajmował się mokrą robotą. Zlecałeś ją innym. Cameron nie krył niezadowolenia. - Dużo jeszcze o mnie nie wiesz, Gus. - Z pewnością, ale chciałbym przynajmniej wiedzieć coś więcej o tych twoich dwóch celach. - Powinno ci wystarczyć to, że są łatwe i że zarobisz sporo forsy- w głosie Camerona zabrzmiało rozdrażnienie. Villaume też był poirytowany. - Nie mogę trzymać ludzi w niepewności. Jeżeli nie udzielisz mi więcej informacji, zaraz po wylądowaniu w Colorado Springs wsiadamy w pierwszy samolot i wracamy do Waszyngtonu. Cameron zdenerwował się. - Na litość boską, Gus, gdybym wiedział, że sprawy tak się potoczą, z pewnością wezwałbym Dusera. Villaume zerknął na swoich ludzi. Ostatnie słowa wzbudziły ich uwagę. Jeff Duser służył niegdyś w piechocie morskiej, ale wyrokiem sądu wojskowego został wyrzucony, za kilometrową wręcz listę przestępstw. Dziesięć lat później ten sadysta, chociaż był już dobrze po trzydziestce,- umysłowo pozostał na poziomie nastolatka. On i jego ekipa kumpli-zabijaków działali tak subtelnie jak młot kowalski. Ale Vil81

laume wiedział już, jak zakończyć tę dyskusję z siedzącym naprzeciwko niego człowiekiem. Duser nie był zbyt mile widziany w gronie wolnych strzelców. Powszechnie obowiązująca zasada głosiła, że kontrakty należy realizować jak najdyskretniej. A jeśli wszystko ma się odbyć dyskretnie, to każda śmierć winna sprawiać wrażenie samobójstwa albo wypadku, a w pewnych sytuacjach ciało powinno po prostu zniknąć. - Może rzeczywiście powinieneś wezwać Dusera... ale to gwarantuje artykuł na pierwszej stronie sobotniego wydania „Denver Post". - A jakie to ma znaczenie? - Peter, jeżeli muszę ci to wyjaśniać... - Villaume potrząsnął głową - ...to powinieneś zmienić pracę. - Ale Duser i jego chłopcy mają wyniki. - I nagłówki w gazetach. - Nie zamierzam tu siedzieć i sprzeczać się z tobą, Gus. Ta robota to małe piwo. Może jesteś już na to za stary. Villaume bez mrugnięcia wpatrywał się w czarne źrenice oczu Camerona. Mimo pięćdziesięciu dwóch lat nie czuł się staro, a to co stracił z sił fizycznych, rekompensował wiedzą i instynktem. A teraz instynkt podpowiadał mu, że Cameron łże. Villaume już dawno temu zrozumiał, że w tej robocie trzeba bardzo uważać, zanim zacznie się grozić wspólnikowi. Ale gdy już raz ujawni się swoje zamiary, nie można się wycofać, a to często zmusza przeciwnika lub przeciwniczkę do zmiany planów. Nie miał już wątpliwości, że Cameronowi nie można ufać. I z niechęcią pomyślał, że czas podnieść stawkę. - Pytam po raz ostatni. Jeżeli mi nie odpowiesz, kończy się nasz udział w misji. A jeśli zaczniesz rozgłaszać jakieś brednie o tym, dlaczego się wycofaliśmy, dopilnuję, żeby Mario złożył ci wizytę. Villaume zerknął na siedzącego w drugim rzędzie foteli potężnego mężczyznę. Mario miał zrośnięte brwi, biegnące przez całą szerokość niezwykle wielkiej głowy, przytwierdzonej do równie potężnej szyi, a ta z kolei do ciała nie ustępującego im wielkością. Cameron poruszył się niespokojnie i także spojrzał na 82

Mario Lukasa. Poczuł, jak przenika go dreszcz. Ten pół-Frankenstein, pół-Baby Huey zawsze towarzyszył Villaume'owi niczym cień. Cameron nie miał wątpliwości, wystarczyłoby, żeby Villaume kiwnął tylko palcem, a już byłby trupem. Pomyślał, że właściwie nie ma sensu dłużej się upierać. Z Villaume i jego ludźmi mógł policzyć się później. - Co chciałbyś wiedzieć? - zapytał, jakby to wszystko było tylko marnowaniem czasu. Villaume odpowiedział z fałszywym uśmiechem: - Czy to gliny? - Nie. - Mają jakieś wyszkolenie wojskowe? Cameron odpowiedział po krótkim namyśle: - Tak. - Oboje? - Tak. - W jakiej specjalności? Tym razem wahał się dłużej. - Ogólnowojskowej. - Jakieś wyszkolenie w ramach Sił Specjalnych? - Na to nie mogę odpowiedzieć. - Chrzanisz, możesz - szydził Villaume. - Podałem ci już wszystkie potrzebne informacje. - Cameron sięgnął po telefon. - Powiedz, jeżeli chcesz się wycofać, a dzwonię po Dusera. Villaume obserwował go. Nadal miał wątpliwości, czy Cameron jest szczery. To wszystko wyglądało na pospiesznie zorganizowaną robotę. Zaryzykował: - No, dalej. Dzwoń. Cameron przez chwilę patrzył na telefon, a potem zaklął pod nosem. - Dobra, Gus. - Przesunął się w fotelu i dodał: - Boże, czasami tak drażnisz jak kolec w dupie. - Potem uniósł ręce w geście poddania się, mówiąc: - Pytaj dalej. Wykręty Camerona wzmogły czujność Villaume'a. - Peter, ja to robię od prawie trzydziestu lat i żyję tylko dlatego, że jestem ostrożny. Spróbuj jeszcze raz blefowac, jak z tym telefonem, albo, broń Boże, zataj coś przede mną... jak na przykład fakt, że ta para jakiś czas przebywała w Fort 83

Bragg... - Villaume potrząsnął głową i jego jastrzębie oczy wpiły się w tłuste cielsko Camerona - ...to możesz tragicznie skończyć w wypadku, jaki będzie miało twoje nowiutkie auto. Ford explorer pędził po betonowej nawierzchni Essex Skypark w kierunku stojącego tam samolotu learjet. Kierowca wyraźnie się spieszył. Kevin Hackett telefonował, że zbliża się front burzowy i jeżeli chcą przed zmierzchem dolecieć do Denver, muszą jak najszybciej startować. Gdy tylko się zatrzymali, Scott Coleman uniósł tylną klapę ciężarówki i chwycił dwie metalowe skrzynki. Pobiegł z nimi do samolotu i wręczył je Danowi Stroble'owi, jednemu z byłych członków Zespołu Szóstego SEAL. Potem wrócił po duży wojskowy worek i zaparkował samochód przy jednym z hangarów. Zdążył jeszcze spojrzeć na Back River, płynącą na wschód od Baltimore. Łodzie kołysały się i na falach zaczynały się już tworzyć pieniste grzywy. Niebo na północy pociemniało. Wyglądało na to, że muszą się bardzo spieszyć. Gdy biegł przez pas startowy, poryw wiatru poderwał mu daszek baseballówki. Nie zdążył jej jednak zerwać, bo Coleman chwycił czapkę lewą ręką i przycisnął do głowy, a ostatnie metry dzielące go od samolotu pokonał sprintem. Wskoczył do środka i zamknął za sobą właz. Przeszedł do przodu, wetknął głowę do kokpitu i zapytał: - Możemy lecieć, Kev? - Jak tylko zapniesz pasy. - Hackett skinął głową. Coleman zdjął kurtkę w zielonym kolorach maskujących, ukazując silnie umięśnione ciało. Podając kurtkę Stroble'owi, zapytał: - Sprzęt zabezpieczony? - Tak. - Dobrze. Zapinamy się i zmywamy. Coleman wcisnął się w fotel drugiego pilota, zapiął pas i nałożył słuchawki. Hackett zjawił się na lotnisku godzinę wcześniej, przygotował plan lotu i samolot. Coleman szybko sprawdził instrumenty pokładowe, Hackett tymczasem na połowie mocy silników manewrował samolotem, kołując na pozycję startową. Zatrzymali się na południowym krań84

cu pasa i spojrzeli w prawo na nadchodzącą burzę. Kurtyna deszczu pojawiła się przynajmniej w trzech różnych obszarach - na północy i wschodzie. Hackett, nie tracąc czasu, zwiększył moc dwóch silników odrzutowych i zwolnił hamulce. Mały ośmioosobowy samolot ruszył pasem startowym i bez wysiłku uniósł się w powietrze. W chwilę później na przednią szybę kokpitu padły pierwsze krople. Zaczęły pracować wycieraczki i samolot skręcił na zachód, lecąc nad północną częścią Baltimore. Po dwóch minutach mieli deszcz za sobą. Zwinny odrzutowiec szybko osiągnął wysokość piętnastu tysięcy stóp i przebiwszy się przez chmury, lecieli w promieniach słońca, które miało im towarzyszyć przez następne trzy godziny. Coleman obejrzał się i poprosił Stroble'a o okulary przeciwsłoneczne. Strobie i Hackett służyli pod komendą Colemana, gdy dowodził on Zespołem Szóstym SEAL. Przeszli razem przez tę wyżymaczkę. Z przyjemnością wspominali służbę w marynarce wojennej, ale musieli wtedy cholernie uważać, żeby nie wdepnąć w jakieś gówno, w końcu nędznie tam płacono. Teraz, gdy nie odpowiadali przed nikim poza sobą, bardzo ostrożnie wybierali pracę - w większości legalną. Ich kompania, SEAL Demolition and Salvage Corporation, przeważnie działała za granicą, a w przerwach między kontraktami pomagali szkolić ludzi odpowiedzialnych za przestrzeganie prawa, najczęściej w różnych hrabstwach i miastach graniczących z Chesapeake Bay. Scott Coleman nie był pewien, co ma sądzić o tym zleceniu. Jak dotąd nielegalne było tylko to, że ich wynagrodzenie przekazywano do banku na Karaibach, gdzie mogli uniknąć wyśledzenia przez IRS lub kogoś, komu przyszłoby do głowy wyśledzenie pełnego asortymentu usług wykonywanych przez ich firmę. Stary najwyraźniej umierał. Coleman sam był zaskoczony faktem, że się tym przejmuje. Nie znał zbyt długo Thomasa Stansfielda, ale darzył go wielkim podziwem. W pracy, jaką Coleman wykonywał, trudno nie stawiać na piedestale takiego speca od szpiegostwa, jakim był Stansfield. To jeden z pierwszych tajnych agentów w czasie drugiej wojny światowej, z którego usług korzystał później Wild Bill Do85

novan i Biuro Służb Strategicznych (OSS). Jako jeden z dowódców zespołu Jedburgh został przerzucony do okupowanej przez nazistów Norwegii, aby tam pomóc zorganizować ruch oporu. Zanim usiadł za biurkiem, miał już za sobą duże doświadczenie praktyczne, co było rzadkością w Waszyngtonie. Utrata tak mądrego człowieka będzie dla CIA, a zatem i całej Ameryki, prawdziwym ciosem. Ostatnia służbowa sprawa łącząca Colemana z szefem CIA była więcej niż dziwna. Kilka lat wcześniej Coleman odbierał od niego osobiście zlecenia o charakterze czysto politycznym. Większość życia spędził, krążąc po całym świecie i eliminując ludzi, których uważano za groźnych dla bezpieczeństwa narodowego Stanów Zjednoczonych. Podczas jednej z takich misji stracił połowę oddziału. Po jakimś czasie dowiedział się, że misja nie powiodła się z winy pewnego senatora nie stroniącego od alkoholu i kobiet. Gdy dowódcy odmówili mu wyjawienia nazwiska tego człowieka, Coleman opuścił marynarkę wojenną z uczuciem wstrętu. Wkrótce dowiedział się tego od swego przyjaciela, kongresmana Michaela 0'Rourke'a. To odmieniło jego życie. Zadał sobie pytanie: kto jest większym zagrożeniem dla kraju, terrorysta oddalony od niego tysiące kilometrów czy myślący tylko o własnych interesach polityk z sąsiedztwa? Coleman został wciągnięty w zawiłą intrygę mającą na celu zmianę kursu polityki rządu w Waszyngtonie. Zanim afera przycichła, zabitych zostało sześciu polityków, ale plan odbudowania zaufania do polityki i polityków zniszczyła działająca od środka klika waszyngtońskich intrygantów. Wtedy Coleman zabił dwóch ich przywódców i dyrektor Stansfield razem z kongresmenem 0'Rourke wynegocjowali zawieszenie broni. Obie strony uzgodniły, że najlepsze dla kraju będzie nieujawnianie szczegółów tego, co się wydarzyło i kto w tym brał udział. Umowa od początku gwarantowała możliwość zniszczenia się nawzajem. Żadna ze stron nie mogła zaszkodzić drugiej z obawy, że prawda mogłaby przedostać się do prasy. W tej sytuacji Coleman stał się wolnym strzelcem, działającym dla dyrektora CIA - byli sobie wzajemnie potrzebni. Z początku łączące ich stosunki były dość dziwne, ale z czasem rosło zaufanie i wzajemny szacunek. 86

Gdy osiągnęli pułap rejsowy, Hackett włączył autopilota i zwrócił się do Colemana: No więc, czy powiesz nam w końcu, o co chodzi? Strobie, usłyszawszy pytanie, wstał z fotela, przyklęknął w drzwiach do kabiny i słuchał, co mówi Coleman. - Przeprowadzano jakąś operację i coś źle poszło. Dziś wieczorem dwoje aktorów wraca do kraju. Musimy ich zgarnąć i sprowadzić do Waszyngtonu. - Zakładam, że oni nic nie wiedzą o naszej wizycie. Strobie zerknął na szefa. - Nie wiedzą. Przewidując następne pytanie, Coleman poprosił, żeby podał mu worek z rzeczami. Wyjął z niego dwie obszerne teczki. Między sobą nazywali je aktami personalnymi. Jedną wręczył Stroble'owi, drugą zatrzymał dla siebie. - Stansfield był tak uprzejmy, że zaopatrzył nas w pewne podstawowe informacje. Otworzył teczkę i wyjął jedną z czarno-białych fotografii, przedstawiającą dziwnie znajomego mężczyznę. Jego prawdziwe nazwisko brzmiało Jim Jansen. Pochodził z Pittsburgha i wstąpił do wojska zaraz po ukończeniu szkoły średniej w 1974 roku. Po odbyciu służby w Niemczech wrócił do Stanów i ukończył kurs Rangersów. Następnym przystankiem była Korea, a po niej Zielone Berety, gdzie dowodził Drużyną A i, jak się Coleman dowiedział, spotkał przyszłą żonę, czyli tę drugą osobę, którą mieli zgarnąć. Pewna luka w danych personalnych Jansena pozostawała nie wyjaśniona. Coleman mógł tylko powiedzieć, że przynajmniej trzykrotnie, w czasach gdy służył w Służbach Specjalnych, był szambonurkiem Agencji, jak stacjonujący w Forcie Bragg określali kolegów wypożyczonych przez CIA do akcji specjalnych, nie odnotowywanych w oficjalnych aktach personalnych. Coleman przejrzał papiery, aby się przekonać, czy wspomniano coś jeszcze o tym, co Jansenowie robili dla CIA, ale - tak jak się spodziewał - niczego więcej nie znalazł. Coleman i Strobie nadal studiowali akta personalne i dzielili się ważnymi szczegółami z Hackettem. Nie byli jednak zaskoczeni tym, co przeczytali. Nie znaleźli nic nowego 87

w karierze emerytowanych agentów Sił Specjalnych pracujących dla Langley - zarówno oficjalnie, jak i nieoficjalnie. Hackett spojrzał na instrumenty pokładowe i sprawdził, czy autopilot działa poprawnie. Jego wzrok przebiegł po czujnikach kontrolnych i wskaźnikach cyfrowych. - Jak zwykle Culinary Institute of American nie ujawnia wszystkiego - stwierdził. Nie będąc wielkim fanem CIA, skrót Agencji rozwijał trochę inaczej, nazywając ją dobrze znaną w Ameryce szkołą kucharską. - I co o tym myślisz? - Jeżeli to taka łatwizna, to dlaczego nas wysyłają? Dlaczego nie pchnęli do Kolorado kilku własnych ludzi albo jeszcze lepiej, dlaczego po prostu nie zatelefonują i poproszą, żeby tamci przyjechali do nich? - Nigdy nie mówiłem, że to łatwizna. Stansfield powiedział mi coś, co niezbyt dobrze o nich świadczy. Dlatego nas wezwał. - A nie mówił ci, co tych dwoje może zrobić, gdy znajdą się w tarapatach? - zapytał Hackett. Coleman wpierw spojrzał na Stroble'a, potem na Hacketta. - Chłopcy, pamiętacie Iron Mana? Hacket otworzył szeroko oczy, Strobie zaśmiał się nerwowo. - Jak bym mógł o nim zapomnieć? - zapytał Strobie. To jednoosobowa armia. - Pieprzony James Bond - mruknął Hackett. - No więc, Jansenowie... - Coleman podniósł teczkę leżącą na kolanach - ...razem z nim brali udział w bardzo delikatnej operacji. Najwyraźniej sprawy nie potoczyły się tak, jak zaplanowano. Jansenowie zameldowali, że cel osiągnięto, ale stracili jego. - Co? — zapytał z niedowierzaniem Strobie. - Jansenowie musieli uciekać i nie mieli czasu zajmować się detalami, donieśli jednak, że Iron Man nie żyje. Hackett potrząsnął głową, aż rozsypały się jasne, wybielone słońcem włosy. - Wróćmy do zasadniczej kwestii. Ciągle nie wiem, dlaczego nas wezwali. - Ponieważ Stansfield otrzymał sprzeczne informacje do88

tyczące tego, czy nasz znajomy jest nadal z nami, czy już nas opuścił. - Nie bardzo rozumiem - zdziwił się Strobę. - Stansfield nie mógł nic więcej powiedzieć. Powtórzył tylko, że według jego źródeł Iron Man nie żyje. - Oraz - dodał Hackett - że operacja przeprowadzona była bez oficjalnej wiedzy prezydenta i Kongresu. Dlatego nas wezwali. - Zakładam, że to prawda. Hackett kontynuował pesymistycznie: - No dobrze, mam tylko nadzieję, że w Kolorado nie natkniemy się na niego. W jego otoczeniu zwykle robi się dziwnie niebezpiecznie. Coleman zebrał dokumenty i rzucił je Hackettowi. - To samo mówią o nas. Przeczytaj i spróbuj się odprężyć. Powtarzam jeszcze raz, to nic wielkiego. Musimy działać powoli i ostrożnie, dobrze? Hackett skinął głową i wziął akta. Coleman, wyglądając przez okno, wrócił myślami do wieczoru sprzed kilku miesięcy. Był wtedy na meczu baseballowym Orioles, gdzie spotkał starego przyjaciela z żoną. Siedzieli, popijając piwo i jedząc hot dogi. Kiedy przyjaciel przedstawił mu kobietę i mężczyznę, którzy byli z nimi, Coleman omal nie upuścił swojego piwa. Po drugiej stronie stolika siedział ktoś, kogo nie widział od czasów opuszczenia SEAL. Początkowo, zbyt zajęty meczem, jeszcze się wahał, jednak po bliższym przyjrzeniu się nie miał wątpliwości. Oczy tamtego zdradziły, że też go rozpoznał. To były najciemniejsze, najczujniejsze oczy, jakie kiedykolwiek widział. Oczy człowieka-legendy w świecie tajnych operacji. Coleman dwa razy widział go w akcji, widział też ludzi, którzy wymawiając jego imię, kiwali wymownie głową. Prawie w każdym mieście Bliskiego Wschodu i Europy czuł się jak u siebie w domu. Najprawdopodobniej był najlepszym amerykańskim zabójcą. I to on właśnie jakby nigdy nic siedział sobie na meczu baseballowym z piękną młodą reporterką u boku. Trudno uwierzyć, ale to był on. A teraz znowu skrzyżują się ich ścieżki. 89

11 Micłiael 0'Rourke był spięty. Tak spięty, jak nie czuł się od wielu lat. Tak silnie zaciskał palce na pokrytej skórą kierownicy swego chevy tahoe, że zbielały mu kostki stawów. Wpatrując się w drogę, gorączkowo szukał odpowiedzi na mnożące się pytania. Uwielbiał Annę Rielly. Nie było w niej nic takiego, czego można by nie lubić. Była najlepszą przyjaciółką jego żony od czasów college'u i pozostała nią do dziś. Gdy zeszłej wiosny zadzwoniła i powiedziała, że będzie nową korespondentką NBC w Białym Domu, byli tym głęboko poruszeni i podekscytowani. Nie minął nawet tydzień, a ekscytacja się ulotniła. W pierwszym dniu pracy Rielly stała się jedną z ofiar ataku terrorystycznego i omal nie przypłaciła tego życiem. Zginęło wtedy dwunastu policjantów i agentów Secret Service, a potem w dramatycznych okolicznościach zabito Billa Schwartza, prezydenckiego doradcę do spraw bezpieczeństwa narodowego, jego sekretarkę i wielu innych. Zakładników uwolniono po bohaterskim szturmie Zespołu Ratowania Zakładników (HRT) FBI. Tak przynajmniej całą operację opisano potem w prasie. Jako członek Komisji do spraw Wywiadu Izby Reprezentantów 0'Rourke wtajemniczony był w sprawy, do których nie mieli dostępu inni jego koledzy. Według oficjalnego stanowiska Białego Domu podczas kryzysu Zespół Szósty SEAL i inne jednostki antyterrorystyczne wykorzystane zostały jedynie w roli doradczej, i nic więcej. Pod „innymi jednostkami antyterrorystycznymi" kryła się Delta Force - tajny oddział Sił Specjalnych wojsk lądowych. Pentagon uparcie jednak odmawiał potwierdzenia, że coś takiego w ogóle istnieje, mimo iż o oddziale wspominano w wielu książkach i przedstawiano go w wielu filmach pełnometrażowych. 0'Rourke wiedział, że Siły Specjalne odegrały dużo większą rolę niż tylko doradczą. Delta Force i SEAL brały udział w ataku i SEAL straciły dwóch ludzi. Aby jednak powstrzymać tych tępaków z prawicy od zbytniego wtrącania się, oficjalnie wyrażono pełne uznanie dla FBI, a szczególnie HRT za przeprowadzenie odważnej, zakończonej sukcesem operacji. Patrząc wstecz na dramatyczne wypadki toczące się ubie90

głej wiosny, 0'Rourke przypomniał sobie, że wkrótce po kryzysie z zakładnikami w Białym Domu on i jego żona zostali przedstawieni nowemu przyjacielowi Anny Rielly. Początkowo niczego nie zauważył, ale kiedy spędzili razem więcej czasu, zaczął dostrzegać pewne drobiazgi. Podczas wspólnych kolacji przyjaciel Anny zachowywał się dość dziwnie, zawsze zajmował miejsce twarzą do drzwi. Kilkakrotnie, gdy nie mógł tak usiąść, zerkał przez ramię, gdy wchodzili nowi goście. Jego niezwykłego zachowania i tego nieustannego lustrowania otoczenia Liz nie dostrzegała pewnie dlatego, że jej mąż często podobnie się zachowywał. Michael 0'Rourke służył kiedyś w piechocie morskiej i podobnie jak wielu żołnierzy tej formacji znany był z tego, że nie zachowuje się zbyt subtelnie. Różnica między Rappem a nim polegała jednak na tym, że tamten był bardziej opanowany. 0'Rourke zachowywał się tak, by osiągnąć dwa cele. Pierwsze, to poznanie otoczenia, drugie, to sprawienie, by inni uwierzyli, że zna się ich zamiary. Był to czynnik odstraszający. Rapp tymczasem nie usiłował nikogo odstraszać. 0'Rourke często zastanawiał się, czy jego tytuł uzyskany na uniwersytecie w Syracuse nie był przypadkiem tylko przykrywką. Był właścicielem firmy, co pozwalało mu podróżować po całej Europie i Bliskim Wschodzie, jego rodzice nie żyli, a poza tym 0'Rourke jakoś nie mógł znaleźć żadnych powiązań Rappa z tutejszą społecznością. Nikogo poza Anną. Pod koniec sierpnia 0'Rourke upewnił się, że Rapp jest kimś więcej niż tylko przedstawicielem firmy komputerowej. Tamtego dnia, gdy byli z Anną i Mitchem w Baltimore na meczu Orioles, poczuł tchnienie przeszłości - spotkali Scotta Colemana, emerytowanego kapitana marynarki wojennej Stanów Zjednoczonych i byłego dowódcę Zespołu Szóstego SEAL. Przeżyli ze Scottem wiele barwnych przygód, ale o części z nich Michael wolałby zapomnieć. I wtedy właśnie, gdy mężczyźni zostali sobie przedstawieni, dostrzegł to w wyrazie ich oczu. Coleman, o którym 0'Rourke z łatwością mógłby powiedzieć, że należy do ludzi nie tracących zimnej krwi, witając się z Rappem, sprawiał wrażenie, jakby ujrzał ducha. Trwało to góra sekundę, po91

tem szybko się opanował, ale 0'Rourke zdążył to zauważyć. Rapp oczywiście niczego po sobie nie pokazał. Nawet najmniejszego śladu, że on i były oficer SEAL mają ze sobą coś wspólnego. Coleman jednak na jego widok wyraźnie wzdrygnął się. 0'Rourke nie powiedział nic żonie i nawet nie kiwnął palcem, żeby potwierdzić swoje podejrzenia. Jako członek Komisji do spraw Wywiadu Izby Reprezentantów wiedział, że gdyby zaczął zadawać pytania dotyczące tego rodzaju ludzi, zwróciłby na siebie i na nich uwagę, a tego by nie chciał, zawsze wolał trzymać się w cieniu. Miał do ukrycia własne sekrety. Ale teraz, czy mu się to podobało, czy nie, musiał zadawać pytania. Mitch Rapp był kimś więcej niż sprzedawcą komputerów - to było pewne. Sam fakt, że wiedział o powiązaniach jego dziadka ze Scottem Colemanem, dowodził, że miał dostęp do bardzo poufnych i głęboko utajnionych informacji. W połowie odległości między Bowie i Annapolis 0'Rourke zjechał z drogi numer 50. Na samą myśl o tym, w jakim stanie była jego żona, gdy odjeżdżał, aż zadrżał. Szósty miesiąc ciąży i jak dotąd wszystko dobrze, a teraz to. Lekarz i pielęgniarki ciągle mu powtarzali, żeby wystrzegała się stresu. Odjeżdżając, widział malujący się na jej twarzy strach. Zostawił jej do obrony Duke'a i swój dziewięciomilimetrowy pistolet detonics. Broń była mała i doskonale pasowała do jej ręki. Strzelała zresztą już z niej przynajmniej dziesięć razy. Na początku ich znajomości bała się nawet kuchennego noża, nie mówiąc już o broni palnej, ale pewne nieprzewidziane, dramatyczne okoliczności zmusiły ją do zmiany zdania. 0'Rourke wiedział, że strach na jej twarzy nie był czymś normalnym. Liz była twardą kobietą, poza tym została w domu, który ostatnio wyposażyli w kosztujący jedenaście tysięcy dolarów system bezpieczeństwa. To był strach o niego. Telefonowali do mieszkania Anny i do domu Rappa, ale i tu, i tam odzywała się tylko automatyczna sekretarka. Liz, zamiast wysyłać męża na zwiady, wolałaby wezwać policję. Michael wyjaśnił jej jednak, dlaczego nie jest to dobry po92

mysł, i po pięciu minutach ożywionej dyskusji niechętnie, ale wyraziła zgodę. Równocześnie oznajmiła jednak, że chce z nim jechać. To zapoczątkowało nową pięciominutową dyskusję, która skończyła się już spokojniej. Ostatecznie przerwali spór, gdy Liz poczuła skurcze w dole brzucha. Zwyciężył instynkt macierzyński i zgodziła się z tym, że Michael powinien jechać sam. Michael przyrzekł, że kiedy dotrze do domu Rappa, nim wejdzie, zadzwoni i pozostanie z nią przez cały czas w kontakcie. Właśnie zamierzał to zrobić, gdy rozległ się sygnał telefonu. Zdjął aparat z uchwytu i powiedział: „Halo!" - Gdzie jesteś? - Prawie na miejscu. - Powiedziałeś, że zadzwonisz. Michael zignorował to: - Jak się czujesz? - Lepiej. Powinnam była jechać z tobą. Znowu zignorował jej słowa; skręcił ciemnozieloną ciężarówką na drogę wiodącą do domu Rappa. - Jak Duke? - Dobrze. Leży obok mnie na kanapie i chrupie popcorn. 0'Rourke pokiwał głową, zatrzymując się równocześnie na końcu podjazdu. Duke był psem myśliwskim, a nie kanapowcem. Często razem biegali i w tych, podobnie jak w wielu innych zawodach, Michael przegrywał. Zatrzymał się na końcu podjazdu. Rozejrzał się po wysadzonej drzewami drodze, ale niczego nie dostrzegł. W chwili gdy skręcił przed dom, zaczął padać deszcz, a teraz lało już jak z cebra. Przycisnął ramieniem do ucha telefon i włączył wycieraczki. - Cholera. - Co się stało? - Nic. Właśnie zaczęło mocno padać. - Dostrzegł stojący na podjeździe samochód Anny Rielly, ale upewnił się: Anna jeździ małym BMW? - Tak. Jest tam? - Chyba tak. Kiedy po raz ostatni próbowałaś do niej dzwonić? - Chwilę przed połączeniem się z tobą. 0'Rourke spojrzał na niewielki dom. Niebo zasnuły czar93

ne, deszczowe chmury, ale w oknach nie było świateł. Nie wyglądało to dobrze. - Kochanie, wysiadam, żeby się rozejrzeć. - Michael, myślę, że to nie jest dobry pomysł. - W głosie Liz zabrzmiało przerażenie. - Zostań w samochodzie i zaczekaj na przyjazd policji. - Uspokój się. Teraz patrzę w okna. Jeżeli coś się będzie działo, zadzwoń na policję, a potem na numer, który ci podam. - Michael, proszę, bądź ostrożny, nie zrób niczego głupiego. 0'Rourke przyrzekł, że się postara, i pobiegł do małej werandy. Zanim zdążył się schronić pod dachem, miał już mokre włosy i marynarkę. Otrząsnął się, potem wyjął colta kaliber .45. Przez mały oszklony otwór w drzwiach frontowych nie zobaczył Anny, więc lufą rewolweru nacisnął dzwonek. Zaczekał kilka sekund i znowu nacisnął. Słyszał jego dźwięk dochodzący gdzieś ze środka. - Co widzisz? Spróbował zajrzeć przez duże okno po prawej stronie od drzwi, ale w środku było ciemno. - Nic. - Widzisz stłuczoną szybę albo przewrócone meble? Zajrzał przez małe okienko. - Nie. Przysunął twarz prawie do samej szyby i wtedy nagle dostrzegł jakiś ruch. Zaskoczony upuścił telefon i odskoczył, chwytając pistolet w obie ręce, potem odsunął się od drzwi, czując, że serce wali mu jak młotem. Zastanawiał się, co powinien zrobić - podnieść telefon czy poszukać lepszego schronienia. Z leżącego na ziemi aparatu dochodził przerażony, chrapliwy głos żony, podniósł więc telefon i w tym momencie otwarły się drzwi frontowe.

94

12 Peter Cameron miał pewne wątpliwości, wzywając yillaume^. Jego zdaniem człowiek ten był w swych upodobaniach zbytnio niezależny. Jeśli jednak chodzi o Dusera, miał rację. Duser dla tajnych operacji był odpowiednikiem nalotu dywanowego. On i jego ludzie chętnie wykorzystywali w akcji potężną siłę ognia i nie wahali się jej użyć. Ale Yillaume, doskonały ekspert w trzymaniu się w cieniu, stanowił zupełnie inny problem. Nie był lojalny, i to nie tylko w stosunku do przybranej ojczyzny, ale też do swego wiernego od trzydziestu lat pracodawcy - CIA. Cameron obserwował drogę przez przednią szybę wynajętej furgonetki. Była za piętnaście piąta i w popołudniowym słońcu kładły się długie cienie szczytów górskich. Samochód skręcił na parking przed recepcją motelu Buffalo Bill. Był to dość osobliwy, dwunastopokojowy motel na przedmieściu Evergreen w stanie Colorado. Evergreen to piękne miasto położone w odległości czterdziestu minut drogi na zachód od Denver. Ze wszystkich stron otoczone wysokimi wzgórzami, które wszędzie, poza Rockies, mogłyby uchodzić za góry. Spływa z nich sześć strumieni, które łączą się w samym środku miasta. W ostatnim dziesięcioleciu Evergreen wygrało bitwę z innymi konkurującymi miastami w kraju. Zbudowano domy wartości wielu milionów dolarów i założono pola golfowe. Na nowych terenach sportowych pojawiły się cztery kawiarnie i jeden z najładniejszych urzędów pocztowych w kraju. Gdy do miasta wtargnęli nowi przybysze z portfelami wypchanymi dolarami, staromodne lokale, tracąc swój dawny spokój, walczyły o byt z rosnącym bogactwem. Petera Camerona nic to jednak nie obchodziło. Tak jak kazał Villaume, czekał na jego powrót z recepcji. Villaume wielokrotnie powtarzał mu, że kiedy on załatwia interesy, nie wolno opuszczać furgonetki. Cameronowi zbierało się na mdłości, gdy ktoś traktował go jak nowicjusza. A przecież tkwił w tym wywiadowczym biznesie prawie tak długo jak Żaba. To prawda, nie miał takiego doświadczenia w terenie, ale w końcu to nie jest tak skomplikowane jak choćby wiedza na temat rakiet. 95

W Colorado Springs Villaume rozdzielił grupę na dwie części. W National Car Rental wynajęli, posługując się fałszywymi dokumentami i kartami kredytowymi, furgonetkę i dżipa cherokee. Villaume i Cameron pojechali furgonetką, a Mario Lukas i Mary Juarez dżipem. Zgodnie z planem Lukas i Juarez byli już w górach i czekali na Jansenów. Mieli natychmiast meldować, jeżeli zobaczą coś niezwykłego; jeżeli nic się nie będzie działo, zabierają sprzęt i wracają na kolację. Villaume nie chciał, aby widywano ich zbyt często razem. Przylot Jansenów przewidywano na dziewiątą, było więc dużo czasu, żeby wszystko należycie zorganizować. Villaume wrócił z recepcji, niosąc klucze, i pojechał na daleki kraniec motelu. Zabrali bagaże i poszli do pokoju. Cameron rzucił swoje walizki na łóżko i rozejrzał się. Podłogę pokrywała ohydna pomarańczowa wykładzina z lat siedemdziesiątych, narzuty na łóżkach miały błyszczący, rdzawy kolor i sprawiały wrażenie, jakby wykonano je z jakiegoś łatwopalnego materiału. W małżeńskim podwójnym łóżku zagłówek wykonano z kół wozu pionierów Dzikiego Zachodu. Dekorację pokoju uzupełniała tania reprodukcja przedstawiająca Buffalo Billa, a popielniczka imitowała sześciostrzałowy rewolwer. Villaume, otwierając walizę, powiedział: - Nie jest to Ritz, ale można wytrzymać. Wyjął mapę topograficzną okolicy, rozłożył i przypiął pinezkami do ściany. Potem otworzył dwie metalowe walizeczki i przygotował znajdujący się w nich sprzęt do pracy. Mario i Mary mieli cztery kierunkowe paraboliczne mikrofony i cyfrową kamerę. Mary podsunęła też pomysł, aby zabrać nadajniki mikrofal uruchamiających czujniki ruchu. Jansenowie, jak wielu ludzi tej profesji, ostrożnie wybierali kryjówki. Ta znajdowała się niemal na szczycie wzgórza, ponad nią był tylko jeden budynek, a od głównej drogi dzieliło ich ponad sto metrów. Mary Juarez zainstalowała na drodze prowadzącej do domu, dwadzieścia metrów od głównej drogi, niewidoczny, mikrofalowy czujnik ruchu. Jeżeli ktoś tamtędy przejedzie, zaraz będą o tym wiedzieli. Po uruchomieniu aparatury Villaume spojrzał na mapę. - Oni dobrze znają to miasto - rzekł. - Jest tylko jedna 96

droga prowadząca przez kanion. Tylko tamtędy można dojechać do ich kryjówki. Moglibyśmy to wykorzystać, ale gdyby coś poszło źle, znaleźlibyśmy się w pułapce. Cameron obserwował mapę z rękoma skrzyżowanymi na piersiach, poskubując brodę. - Rozumiem. Jak daleko do międzystanowej siedemdziesiątki? - Około ośmiu mil. - A potem ile jeszcze do Denver? - Zjedziemy ze wzgórza i za jakieś dwadzieścia minut możemy ukryć się w mieście. - Może przejechać przez miasto i skierować się na południe? Villaume popatrzył na mapę. - Myślę, że to kiepski pomysł. Pewnie uda się nam znaleźć jakąś boczną drogę, gdzie ukryjemy się na jakiś czas, ale dopóki nie zabierze nas helikopter, będziemy tam uwięzieni. Cameron, marszcząc brwi, szukał na mapie innych możliwości. Bezskutecznie. - Nie możemy sobie pozwolić na interwencję policji. Pół godziny kręcenia się po dwóch drogach... - potrząsnął głową. - Zanim dotrzemy do Denver, zdążą nas pokazać w telewizji. Villaume milczał, nie chciał nawet myśleć, dokąd rozważania Camerona mogą ich zaprowadzić. Cameron przez chwilę jeszcze wpatrywał się w mapę, po czym oznajmił mimochodem: - Jeżeli natkniemy się na gliniarzy, będziemy musieli się ich pozbyć. - Chciałeś powiedzieć, zabić. Villaume'a wkurzało, kiedy ten urzędas rzucał takimi antyseptycznymi terminami jak „pozbyć się" albo „eliminować". Rzeczy należy nazywać po imieniu. Cameron wzruszył ramionami. - Nie widzę innej możliwości. - Sam to osądzę. - Villaume wlepił wzrok w Camerona. Zaczynał się poważnie zastanawiać, czy tamtego w ogóle obchodzi jego zdanie. - Nadal nie wiem, co ty właściwie chcesz 97

zrobić z tamtymi. Zabijesz ich czy wpierw chcesz z nimi pogadać? Cameron jeszcze się nad tym nie zastanawiał. - Na razie nie podjąłem decyzji. Sam wiele razy powtarzałeś, że należy unikać rozgłosu. Ale może rzeczywiście lepiej, jeśli znikną na zawsze. - A czy twój człowiek na lotnisku mógłby to zrobić, gdyby zaszła taka potrzeba? - Poleciłem mu tylko, żeby śledził ich dyskretnie do skrętu do Evergreen. - Nie odpowiedziałeś na moje pytanie. Cameron spojrzał, nie chcą jednak ulec naciskom Villaume'a. - Odpowiadam: nie! - W porządku. Pozwolimy więc, żeby dojechali do domu, posłuchamy, co mają do powiedzenia, a potem, przed wschodem słońca, zabierzemy ich. - Też tak myślę. - Cameron skinął głową. Villaume uśmiechnął się. Jesteś skończonym głupcem, pomyślał. Nigdy w życie nie wpadłeś na żaden oryginalny pomysł. Cameronowi nie podobał się uśmiech Villaume'a. Ten człowiek powinien mieć większy respekt dla pracodawców. Kiedy to wszystko się skończy, trzeba go będzie razem z jego ludźmi wyeliminować. Wtedy pewnie zatrudni na pół etatu Dusera. Duser, tak samo jak Cameron, albo może nawet bardziej, nienawidził Żaby. Profesor odpowiedział uśmiechem i zdecydował, że wystarczy telefon do Dusera, a wszystko zostanie pięknie załatwione. W porcie lotniczym Colorado Springs Scott Coleman, Kevin Hackett i Dan Strobie ładowali sprzęt do wynajętego srebrnego chevroleta suburbana. Hackett załatwił już pozostawienie samolotu na noc i tankowanie paliwa. Podobnie jak ludzie, którzy wylądowali tu dwie godziny wcześniej, za wszystko płacili kartami kredytowymi, na których nie figurowały prawdziwe nazwiska. Hackett był zawsze bardzo dokładny. Kiedy w Zespole 98

Szóstym SEAL Coleman miał do rozpracowania wyjątkowo skomplikowany problem logistyczny, wzywał na pomoc właśnie jego. Był cierpliwy i posiadał zdolność zwracania uwagi na najdrobniejsze szczegóły, podczas gdy Coleman lepszy był w planowaniu ogólnym. Taki układ służył dobrze od lat. Ale był też okres, gdy dbałość o szczegóły graniczyła u Hacketta z przesadą. Po załadowaniu całego bagażu trzej byli członkowie SEAL zajęli miejsca w mikrobusie i opuścili lotnisko. Po piętnastu minutach wyjechali ze Springs na drogę między stanową numer 25, włączając się do ruchu. Za kierownicą siedział znający ten teren Strobie. Wyjaśnił, że lepiej jechać międzystanową do Denver i przeciąć miasto, niż wijącą się u stóp wzgórz autostradą 67. Siedzący z tyłu Hackett stukał w klawiaturę laptopa wartego cztery tysiące dolarów. Komputer miał wbudowany cyfrowy telefon i mógł bezprzewodowo łączyć się z Internetem. Jedną z cenniejszych umiejętności Hacketta była właśnie znajomość komputerów. Przechwalał się nawet, że potrafi znaleźć w Internecie prawie wszystko. Zamiast zatrzymywać się w Evergreen, żeby kupić plan miasta - co niosło ryzyko nagrania przez sklepową kamerę - wyszukał odpowiednie strony i uzyskał wszystkie informacje. W ciągu pięciu minut miniaturowa drukarka, przypominająca wałek do ciasta, wydrukowała osiem stron informacji. Hackett wręczył je Colemanowi i wrócił do rozpracowywania następnego problemu. Nie przestając stukać na klawiaturze, zapytał po raz trzeci od opuszczenia Baltimore: - Dlaczego Stansfield wezwał nas, zamiast wyznaczyć kogoś z Agencji? Coleman odłożył kartki i patrzył przez przednią szybę. - Znasz na to odpowiedź, Kevin. Strobie pochylił się nad kierownicą, usiłując popatrzeć przez przednią szybę na niebo. Pogoda w górach zawsze jest kapryśna. W jednej chwili jest słonecznie i ciepło, w następnej śnieżnie i zimno. Spoglądając we wsteczne lusterko, powiedział: - Jeżeli masz jakiś problem, Kevin, mów, ale ostrzegam, że zaczynasz mnie denerwować. Często tak ze sobą rozmawiali. Coleman prawie nie zwra99

cał na nich uwagi, zbyt długo razem przebywali. Byli jak bracia. Walczyli ze sobą, by po chwili stawiać sobie piwo i śmiać się. Nie dochodziło do rękoczynów, ale dyskusje bywały bardzo ożywione. Przyjaźnili się już od dwunastu lat, od BUD zaczynając. Na wyczerpującym szesnastotygodniowym kursie, mającym odsiać tych, którzy nie są zdolni do największych poświęceń, tworzyli parę. Pozbawianie snu, dręczenie, wyczerpujący bieg po piaszczystych plażach i pływanie w lodowatej wodzie o północy to tylko część wymyślnego testu, mającego wyłonić tych najtwardszych. Kiedy zaczyna się prawdziwa strzelanina, zrezygnować już się nie da. - Martwi mnie to... - Hackett posunął wyżej okulary na nosie - ...że jakoś nie mogę sobie wyobrazić, żeby to była tylko bułka z masłem. Moim zdaniem, tamci mieli coś zrobić poza oficjalnymi kanałami i to coś nie wypaliło. - Nie chrzań, Sherlocku - odparł Strobie. - Inaczej by nas nie wezwano. - Hackett czasem zachowywał się jak stara baba. - Nie pomyślałeś o tym, że jeśli coś poszło źle, będą chcieli zatrzeć za sobą ślady. Dziś wysłano nas, aby to ustalić, jutro sami możemy mieć podobny problem. - O czym ty, u diabła, mówisz? - zapytał Strobie. Hackett nie przerywał pracy na laptopie. - Nie wiemy, co Jansenowie zrobili, ale mogę się założyć, że jeśli brał w tym udział Iron Man, to sprawa była bardzo poważna. A jeżeli ktoś nie załatwia bardzo poważnej sprawy tak, jak zaplanowano, wtedy nasz kochany Amerykański Instytut Kulinarny z zasady się stara, żeby ludzie z nią związani zniknęli. - Bredzisz - rzucił ironicznie Strobie. - To samo powiedziałeś wtedy w Libii. Żaden z nich nie lubił wracać do sprawy Libii. Strobie zacisnął ręce na kierownicy i mruknął: - Zawsze miewasz jakieś zwidy, gdy ruszamy do akcji. Hackett po chwili wahania odparł lodowato: - To bzdura i dobrze o tym wiesz. Fakt. Obaj siedzący z przodu mężczyźni dobrze wiedzieli, że Hackett posiada jakiś szósty zmysł. 100

Coleman odwrócił się i spojrzał pytająco. W ciągu trzydziestu dziewięciu lat przeżył wiele przedziwnych rzeczy i ciągle żył. Większości z nich doświadczył, służąc w SEAL. Niektóre mógł wyjaśnić, ale przeważająca część pozostała poza zasięgiem dowodów naukowych. W jaki sposób na przykład żołnierz przedzierający się przez gęstą dżunglę może wyczuć zasadzkę, zanim drużyna w nią wpadnie. Tego z pewnością nie można racjonalnie wytłumaczyć. A Hackett należał do takich żołnierzy. Coleman, jako dowódca, nauczył się cenić intuicję. - Powiedz, o co chodzi. Hackett wzruszył ramionami. - Niepokoi mnie, że... że czuję, jakbym już przez to wszystko kiedyś przechodził, chociaż wiem, że to nieprawda. Nigdy nie byłem w Evergreen, a wiem, jak wygląda. Nigdy nie byłem w domu Jansenów, a wiem, jak on wygląda. - Coś takiego jakby sen? - Tak. - Coś jeszcze? - W tym domu stanie się coś złego. Nie wiem co, ale stanie się coś złego. Strobie skrzywił się i wyjrzał przez okno. - Gówno. - Nie wymówił tego jednak kpiąco, ale z wyraźnym lękiem przed tym, co ich czeka. Coleman zwrócił się do Hacketta: - Dobrze. Rozegramy to na ostrożnego. Najpierw dokładnie się rozejrzymy. A jeżeli rano ciągle jeszcze będziesz odbierał te złe wibracje, zmienimy plan. Czy wszyscy się zgadzają? Obaj mężczyźni skinęli głowami.

13 Anna Rielly siedziała na kanapie, splótłszy dłonie na kolanach podciągniętych do piersi. Od prawie godziny jej najlepsza przyjaciółka próbowała ją uspokoić, podczas gdy Michael 0'Rourke na zmianę spacerował po pokoju lub przy101

siadał na kanapie. Padający deszcz pogłębiał i tak ponury nastrój panujący w domu 0'Rourke'ów w Georgetown. Najpierw Anna przeżyła szok na widok męża przyjaciółki stojącego na werandzie domu z pistoletem w rękach, potem z potoku słów zrozumiała tylko tyle, że Michael nie chce nic więcej tłumaczyć tu, w domu Rappa. Podał jej telefon, a Liz krótko wyjaśniła, że powinna słuchać Michaela i natychmiast jechać z nim do Georgetown. Od razu zorientowała się, że ma to coś wspólnego z Mitchem. Próbowała coś więcej z Michaela wyciągnąć, ale jeszcze raz wyraźnie oświadczył, że nie powinni o tym rozmawiać przed powrotem do miasta. Nie pomogło. Więcej, Anna była tak wzburzona, że Michael musiał powiedzieć chociaż tyle, że z Mitchem wszystko w porządku. Odrobinę uspokojona wsiadła do samochodu, gdy jednak znaleźli się w domu 0'Rourke'ów, znowu przestała nad sobą panować. Pół godziny minęło, nim Liz ją uspokoiła, ale - jak Michael zdążył się zorientować - niewiele się od niej dowiedziała. Anna nie chciała odpowiadać na pytania Liz, a kiedy Michael kilka razy próbował o coś zapytać, żona posyłała mu spojrzenia wyraźnie mówiące, żeby się nie wtrącał. Anna ciągle powtarzała, że nie wie, w co Mitch się wplątał, podobno załatwiał jakieś sprawy związane z komputerami, oczywiście legalne. W miarę upływu czasu Michael był coraz bardziej zawiedziony. Chciał znać prawdę i czuł, że ma do tego prawo. A poza tym było to coś, do czego nie chciał się mieszać, tak jak iw sprawy łączące Scotta Colemana z jego dziadkiem. 0'Rourke zawahał się na moment. Wiedział, że o pewnych sprawach nie może mówić. Gdyby wtedy milczał i nie poinformował Scotta Colemana o tym, że odpowiedzialność za śmierć dwunastu członków SEAL ponosi pewien senator, sprawa nigdy nie ujrzałaby światła .dziennego. Śmierć tych ludzi była dla niego trudną lekcją. Lepiej milczeć, tajemnice należy trzymać w ukryciu. Dlatego teraz musi postępować bardzo rozważnie. Może lepiej nie wiedzieć, co naprawdę robi Mitch? Ale takie rozumowanie nie miało sensu. Tak naprawdę był już w to zaangażowany i ani on, ani jego żona nie mieli 102

wyboru. Mitch Rapp wysłał e-maila i poprosił ich o pomoc. Michael musiał więc znać odpowiedzi na kilka pytań. Chciał wiedzieć, w co się zaangażował, a jeżeli Anna nie będzie skłonna ich udzielić, poszuka gdzie indziej. 0'Rourke wstał i wyszedł do przedpokoju. Deszcz ciągle padał. Odwrócił się i spojrzał na obie kobiety. - Anno - powiedział. - Muszę ci zadać kilka pytań. I ostrożnie dobierając słowa, dodał: -1 chcę, żebyś odpowiedziała na nie szczerze. Liz spojrzała krzywo na męża. - Michael, myślę, że twoje pytania mogą zaczekać. A jednak trzeba to było wyjaśnić i nic poza tym Michaela nie obchodziło. Jego irlandzki temperament przeciwko jej włoskiemu temperamentowi. Bywało już tak w przeszłości i teraz też tak mogło się zdarzyć. Nigdy nie dochodziło do jakiegoś ostrzejszego konfliktu i zawsze się potem godzili. A przez ostatnie miesiące, aż do dziś, na wszystko się godził. Tylko dlatego, że żona była w ciąży. Liz wszystkim więc kierowała. Była trzeźwo myślącą kobietą, a to między innymi było powodem, dla którego się z nią ożenił. Ale jeżeli ona była uparta, to i on potrafił okazać stanowczość. Obawiał się jednak, że teraz przyszedł moment, kiedy powinien właśnie przypomnieć, że w takich sprawach ma więcej doświadczenia od niej. - Pamiętasz - zapytał poważnie - co niedawno wydarzyło się w tym domu? Wyszłaś tylko po zakupy, a kiedy wróciłaś, mnie już tu nie było. Liz spojrzała na męża dużymi, brązowymi oczami i z trudem przełknęła ślinę. To było koszmarne wspomnienie. Dziadek Michaela i Scott Coleman omal nie przyczynili się do śmierci jej męża. W tamtem wieczór Michael został uprowadzony z domu do mieszkania jednego z najbardziej wpływowych ludzi w Waszyngtonie, gdzie bito go i przesłuchiwano. Gdyby nie szybka interwencja Thomasa Stansfielda, dyrektora CIA, Michael nie stałby teraz przed nią. - Liz - Michael ściszył głos. - Zostaliśmy w to wciągnięci wbrew naszej woli. Z przeszłości powrócił pewien mroczny rozdział naszego życia i znowu mamy go przed oczami. Wolno potrząsnął głową. - I naprawdę nie chcę wiedzieć, 103

czy wymienienie nazwiska Scotta Colemana to groźba, czy może tylko uczciwa sugestia, ale chcę znać prawdę. Możesz to zrozumieć? Liz sprawiała wrażenie przestraszonej, ale kiwnęła głową. Michael podszedł do krzesła i usiadł. Splótł dłonie, oparł łokcie na kolanach, spojrzał na Annę i rzekł: - Wiem, że Mitch jest kimś więcej niż konsultantem komputerowym, a obserwując cię od chwili zabrania z jego domu, domyślam się, że ty też wiesz, iż zajmuje się czymś więcej niż tylko komputerami. Nie zaprzeczyła, ale też nie potwierdziła, wobec tego założył, że Anna wie. - Wysłanie e-maila do Liz może oznaczać trzy rzeczy zaczął wyliczać na palcach. - Po pierwsze, pracuje dla nas jako szpieg i całkiem możliwe, że jest byłym SEAL. - Na słowo SEAL Liz zmrużyła oczy pełne łez, a na jej twarzy pojawił się wyraz zwątpienia. - Po drugie, szpieguje dla kogoś innego. I po trzecie, został wciągnięty w coś nielegalnego, powiedzmy narkotyki. Na tę ostatnią sugestię Anna energicznie potrząsnęła głową. - Pracuje dla CIA? - Nie chcę o tym mówić. - Machnęła ręką, dając do zrozumienia, żeby przestał pytać. - A co z Pentagonem? - nalegał. - Dość tych pytań. - Może więc Narodowa Agencja Bezpieczeństwa? - Michael, przestań. Mówiłam już, że nie chcę o tym rozmawiać. - Ukryła twarz w dłoniach. - Zostaw mnie samą. Chciała, żeby to wszystko się skończyło. Czuła pulsujący ból w głowie. Myślała tylko o tym, żeby Mitch bezpiecznie wrócił do domu. W ciągu minionych dwóch miesięcy dręczyły ją koszmary senne. W każdym widziała Mitcha martwego i to przeraziło ją tak bardzo, jak jeszcze nigdy nic w życiu. Nie mogła wprost uwierzyć, że sprawy zaszły tak daleko, iż może stracić człowieka, z którym chciała spędzić resztę życia. Mitch, zanim wyjawił jej, co robi dla CIA, zobowiązał 104

Annę do bezwględnego milczenia o tym. Miała nie mówić nic nawet rodzicom, a już z pewnością nie kongresmanowi Stanów Zjednoczonych. A jednak teraz, stamtąd, gdzie się znajdował, skontaktował się z Michaelem i Liz. Anna nie wiedziała, co robić. - Dlaczego sam nie zapytasz o to Mitcha? Michael, nie zwracając na nią uwagi, powiedział: - Anno, przecież wiesz, co mógłbym zrobić. Wystarczy, że zadzwonię, w ciągu godziny ściągnę tutaj kogoś z CIA. I będzie to zgodne z prawem. Jestem członkiem Komisji Wywiadu Izby Reprezentantów i CIA musi odpowiadać na nasze pytania. Mogę zaraz pójść na Kapitol i posiadając odpowiednie upoważnienia, rozpocząć własne śledztwo. To jednak prawdopodobnie wywołałoby niepokój w Langley, w Pentagonie i Bóg jeden wie, gdzie jeszcze, ale ludzie musieliby odpowiadać na moje pytania. Anna uniosła głowę i spojrzała na 0'Rourke'a. - Michael, błagam cię, przestań i zaczekaj, aż porozmawiam z Mitchem. - Nie mogę. - Stanowczo potrząsnął głową. - Mitch zrzucił to na nasze barki. Pewnie dokopał się czegoś, co ja osobiście naprawdę wolałbym pozostawić w cieniu. Chcę natychmiast dowiedzieć się, w jaki sposób na to wpadł. - Nie mogę nic powiedzieć. Przyrzekłam. 0'Rourke jęknął zrozpaczony. To do niczego nie prowadzi. Anna była tak samo uparta jak jego żona. Zmieniając więc taktykę, zapytał: - A twoim zdaniem to w porządku wobec mojej rodziny, że Mitch zwalił wszystko na nas? Wyraźnie wdepnął w jakieś gówno i teraz boi się o ciebie. - A pochylając się ku niej, dodał: - Myślę, że wiesz, czym się Mitch naprawdę zajmuje i że nie jest to tylko zwykła zabawa. - 0'Rourke wskazał na siebie. - Ja to znam. Miałem z tym do czynienia. Znam ludzi w czerni, ludzi działających nocą, uzbrojonych w broń z tłumikami, ludzi, którzy sprawiają, że inni znikają bez śladu. Dlatego właśnie Mitch zwrócił się do nas. Innego wytłumaczenia nie ma. On się po prostu boi o ciebie. Czy teraz możesz odpowiedzieć na moje pytania? Chcę tylko wiedzieć, w co zostaliśmy wplątani? 105

Anna zaczęła żałośnie płakać, potem wytarła nos i odpowiedziała: - Nie mogę. Przyrzekłam. 0'Rourke poczuł ogarniającą go rozpacz. Niech szlag trafi te łzy. Ruszył do ataku. - Mitch chciał, żebyśmy sprowadzili cię tutaj, ponieważ boi się, że ktoś będzie próbował cię porwać, by w ten sposób dopaść jego. Ochranianie cię to żaden problem. Kocham cię, Liz cię kocha, ale na litość boską, nam też grozi niebezpieczeństwo. Jeżeli nie odpowiesz na moje pytania, będę zmuszony rozpocząć śledztwo. Anna znów zaczęła szlochać, a Liz tuliła ją i uspokajała, patrząc na męża z takim wyrzutem, jakiego jeszcze nigdy w jej oczach nie widział. Już chciał coś powiedzieć, ale Liz uniosła rękę. - Dość. Ani słowa więcej. 0'Rourke nie krył, że jest zawiedziony: - Gówno prawda. Anna podniosła się, a idąc przez pokój, powiedziała: - Przykro mi... Przepraszam, że was w to wciągnęłam. Weszła do przedpokoju i chwyciła płaszcz. Liz poderwała się, a mijając masywnie zbudowanego męża, odepchnęła go łokciem, aż się cofnął o krok. - Anno, dokąd się wybierasz?! - spytała, stając za nią. - Wychodzę. To nie w porządku, że zostaliście w to zamieszani. To ja zakochałam się w nim, nie ty. Nie musisz przez to przechodzić. Liz chwyciła swoją najlepszą przyjaciółkę za ramię i pchnęła w kierunku schodów. - Zostaniesz tu, póki nie będziesz bezpieczna! Anna zaczęła protestować, ale Liz nie zwracała uwagi i nadal popychała przyjaciółkę. Na czwartym stopniu zatrzymała się i obejrzała na męża. Michael zaczął: - Byłem tylko... - Nie próbuj się usprawiedliwiać! Rozczarowałeś mnie. Zejdź mi z oczu! Obie kobiety dotarły już na szczyt schodów. Michael patrzył za nimi, aż znikły mu z oczu na piętrze, 106

po czym otarł pot z czoła. Wrócił do kuchni, a żeby choć trochę sobie ulżyć, mruczał pod nosem dosadne słowa. Szarpnął drzwi lodówki i wyjął butelkę piwa. Pociągnął długi łyk i oparł się o blat kuchenny. Przybiegł Duke i usiadł przed nim. 0'Rourke spojrzał na żółtego labradora i powiedział: - Zostaliśmy tylko ty i ja, kumplu. Po łyknięciu drugiej porcji piwa potrząsnął głową skrajnie zawiedziony. To naprawdę smętny wniosek: mylisz się, chociaż wiesz, że masz rację. Wszystko, co powiedział w tamtym pokoju, było prawdą, ale źle to rozegrał. Nie spodobał im się sposób, w jaki ją wyraził, i teraz za to płaci. Jęknął i prychnął zniechęcony: może dać im godzinę, potem iść na górę i przeprosić, jakby miał za co. Tymczasem mógł zrobić tylko jedno. Podszedł do telefonu wiszącego na kuchennej ścianie, zdjął słuchawkę i wyszukał w spisie odpowiedni numer. W chwilę później odezwał się kobiecy głos: - Wydział Policji Kapitolu. Z kim mam połączyć? - Poproszę z dyżurnym zmiany. Dwa kliknięcia, a potem następny głos kobiecy: - Mówi sierżant Hall. - Pani sierżant, tu kongresman 0'Rourke. Jak się pani czuje? - Całkiem dobrze, a pan? - Dobrze... Właśnie odebrałem dziwny telefon. To już drugi w ciągu dwóch dni. - Grożono użyciem siły? - Taaa... jak zwykle. Nie chciałem pani niepokoić, ale moja żona jest w ciąży i nie powinna się teraz denerwować. 0'Rourke potarł nos. Gdyby pani komendant znała prawdę... - Chce pan, żebym przysłała ochronę na całą noc? - To byłoby wspaniale. Podać pani adres? - Nie. Mam go przed sobą na ekranie. Mieszka pan w Georgetown w Wisconsin. - Zgadza się. - Zajmiemy się tym. Za godzinę ktoś do pana przyjedzie, a gdyby miał pan jeszcze jakiś problem, proszę dzwonić. - Dziękuję, pani sierżant, to wszystko. 107

0'Rourke rozłączył się i odwiesił słuchawkę. Kusiło go, żeby zatelefonować jeszcze w jedno miejsce, ale dość już kłopotów na dziś. Postanowił odłożyć to na później. Z tym nowym zabezpieczeniem mogli się czuć w domu bezpieczni. Poza tym mógł spać na dole, na kanapie, razem z Dukiem i strzelbą Remington. Ta noc będzie spokojna, a jutro - miał nadzieję - przyniesie więcej odpowiedzi i mniej emocji.

14 Ptaki zaczęły świergotać, na niebie powoli pojawiały się pierwsze zwiastuny brzasku. Leżący na zachodzie szczyt Mount Evans spowijały mrokiem gęste chmury. Dom znajdował się na wysokości ośmiu tysięcy stóp, około sześciu tysięcy stóp poniżej górskiego szczytu. Scott Coleman miał wreszcie okazję przekonać się, dlaczego to miejsce tak chętnie odwiedzają turyści. Wzgórza porośnięte wysokimi sosnami i osikami, wyniosłe góry, lodowate potoki i jeziorka o skrzących się w słońcu krystalicznie czystych wodach, to wszystko sprawiało, że pełne grozy miejsce tchnęło spokojem. Czuło się tu obecność Stwórcy, zupełnie jak w jakiejś europejskiej katedrze. Coleman był człowiekiem oceanu. Zawsze nim był i będzie, ale zrozumiał, dlaczego inni wybierają góry. Siedział na szczycie Prospect Drive, na werandzie chaty z opadającym do ziemi dwuspadowym dachem. Mógł stąd bez trudu obserwować leżący kilkaset stóp niżej, po drugiej stronie szerokiego wąwozu, dom Jansenów. Hackett znalazł tę chatę przez Internet. To było względnie proste. Po pierwsze, miał legalny dostęp do sieci komputerowej Pentagonu i ściągnął stamtąd szczegółową mapę okolic Evergreen. Potem zlokalizował na niej dom Jansenów i cztery drogi mogące służyć jako dogodne miejsca obserwacji. Po drugie, odnalazł odpowiednie strony z lokalnymi nieruchomościami, a po piętnastu minutach chatę położoną na szczycie Prospect Drive. Była wymieniona w dodatku „Co jest grane" pod hasłem Evergreen Leasing and Management Company. Fir108

ma ta zajmowała się pośrednictwem w wynajmowaniu górskich domów wypoczynkowych w czasie, gdy nie korzystali z nich ich właściciele. Hackett bez trudu przejrzał zastrzeżone strony i w ciągu minuty trafił na odpowiednią chatę, a jeszcze odrobina wysiłku i wiedział, jak ją otworzyć. Coleman, owinięty w śpiwór w kamuflujących kolorach, siedział na leżaku z baseballówką mocno wciśniętą na blond włosy. Na stole obok leżały teleskop noktowizyjny i lornetka. Niestety, byli za daleko, żeby użyć kierunkowego mikrofonu. Strobie i Hackett odsypiali noc w pokoju na podłodze. Wczoraj wieczorem, około jedenastej, Jansenowie odjechali z lotniska furgonetką. Obserwowali ich prawie godzinę, potem ustalili dwugodzinne wachty i Coleman miał jeszcze kilka minut do końca swojej, trwającej od 4.00 do 6.00. Postanowili zorientować się, jak rano potoczą się wypadki, a następnie zatelefonować do Jansenów i dać im do wyboru: albo spotkanie na rozmowę w mieście, albo złożą im wizytę w domu. Jeżeli zdecydują się na to drugie, Strobie zajmie ustaloną pozycję ze swym wiernym i niezawodnym karabinem snajperskim Galii. Wszyscy trzej zaakceptowali taki plan. Coleman zamierzał zabrać Jansenów do Waszyngtonu, i to bez względu na to, czy tego zechcą, czy nie, poza tym za wszelką cenę miał unikać ostatecznego rozwiązania problemu. W nocy omówili dokładnie szczegóły akcji mającej na celu zaskoczenie Jansenów o świcie. Strobie uważał, że całodzienna podróż z pewnością ich wyczerpała, będą więc zmęczeni i zdezorientowani, i głosował za uderzeniem o brzasku. Żadnych subtelności. Pełne uzbrojenie, kamizelki kuloodporne, gogle, MP-5 z tłumikiem. Kilka granatów ogłuszających, wyłamanie drzwi frontowych. Cały Strobie. Cel należy atakować szybko i zdecydowanie. Hackett nie mógł jakoś dostrzec zalet jego planu, a poza tym ciągle miał złe przeczucie. Coleman z kolei upierał się, żeby dwaj z nich zawieźli Jansenów do Waszyngtonu. Nie chciał mieć żadnych trupów, a w Evergreen nikt nawet nie powinien się domyślić, że oni trzej spędzili noc w tym ich doskonałym miasteczku. Były dowódca Zespołu Szóstego SEAL wiedział z do109

świadczenia, że gdy dojdzie do strzelaniny i wyważania drzwi, sprawy mogą się wymknąć spod kontroli. A poza tym nie mieli do czynienia z parą zbuntowanych nastolatków. Jansenowie byli doskonale wyszkolonymi zawodowcami i znajdowali się na własnym terenie. Z pewnością mieli też broń - i to właśnie najbardziej niepokoiło Colemana. Ani on, ani jego ludzie nie byli szkoleni w akcjach policyjnych. Ich uczono zabijać. Poświęcano na to tysiące godzin ćwiczeń bezpośredniej walki albo CQB, jak to nazywano w żargonie antyterrorystycznego rzemiosła. Jeżeli przeciwnik trzymał w ręku broń, mieli strzelać mu w głowę, a nie w rękę. Trzy strzały w głowę, a potem szukaj następnego celu. Coleman z łatwością mógł sobie wyobrazić scenariusz, w którym podczas akcji jedno z Jansenów albo oboje sięgną po broń. Gdyby tak się stało, nie przeżyliby tego, istniała jednak możliwość, że któryś z nich także zginie. A na to nie miał ochoty. Tymczasem zaczęło świtać i chociaż słońce jeszcze nie wzeszło, bez trudu widział dom Jansenów. Spojrzał za siebie, na wiszący na ścianie chaty okrągły, biały termometr z wizerunkiem kuguara w środku. Pokazywał dziesięć stopni. Coleman przeciągnął się i spojrzał na zegarek. Dwie po szóstej. Czas budzić Hacketta i niech teraz on ma na wszystko oko przez dwie godziny. Wstając, raz jeszcze spojrzał w dół. Kiedy stał już w drzwiach chaty, zauważył, że drzwi frontowe domu Jansenów otwierają się i wychodzi z nich mężczyzna. Chwycił ze stołu lornetkę. To był Jim Jansen.' Zdążył go rozpoznać, zanim tamten wszedł do garażu. Coleman był trochę zaskoczony. W spokojnym górskim powietrzu nawet z tej odległości słyszał hałas zapuszczanego silnika. Potem ujrzał światła i samochód tyłem wyjechał z garażu. Coleman szybko podszedł do oszklonych drzwi i rozsunął je. - Podnoście dupy, szybko! Jansen wyjeżdża. Wrócił na werandę i patrzył, jak furgonetka subaru zawraca na podjeździe. Jansen wysiadł, otworzył tylną klapę i wszedł do domu, zostawiając motor na chodzie. Coleman wrócił do pokoju. Wcale mu się to nie podobało.

110

Peter Cameron nie był jedyną osobą, która rozważała wykorzystanie Internetu do sprawdzenia, co się wydarzyło w Niemczech. O pierwszej w nocy Jim Jansen sprawdził stan konta. Żona spała, ale on był zbyt podniecony. Wreszcie mieli mnóstwo pieniędzy i chcieli pojechać w jakieś odludne miejsce, aby tam się wygrzać i odpocząć. Jansen wiedział, że Kennedy zażąda od nich sprawozdania, ale to wszystko było częścią planu. Teraz, gdy nie ma Iron Mana, nikt nie podważy wiarygodności ich relacji. Po spotkaniu z Kennedy znajdą coś odpowiednio miłego, gdzie będą mogli się ukryć na kilka tygodni. Dobrze im zapłacono, ale zadanie okazało się wyjątkowo wyczerpujące. Wspominając to, co robili, doszedł do wniosku, że gdyby im znowu oferowano podobny zarobek za tego typu robotę, z pewnością odmówiłby. Iron Man sprawił, że stał się nerwowy. Czuł, że coś poszło niezgodnie z planem, mimo że zrobili wszystko, co do nich należało. Żona dokładnie opowiedziała mu, co się stało w domu - jak to zastrzelił Hagenmillera i unieszkodliwił ochroniarza. Mieli szczęście, że Beth udało się tak łatwo go zabić. Jansen zaczął od „London Timesa". Prasa europejska miała cały dzień, aby o tym napisać, i była dość duża szansa, iż w niedzielnym wydaniu „Timesa" znajdzie się informacja o zabiciu hrabiego. A kiedy władze niemieckie wykryją, że Iron Man był Amerykaninem, wtedy artykuły pojawią się na pierwszych stronach wszystkich gazet. To jednak zajmie trochę czasu. Jansen był więc mile zaskoczony, gdy na pierwszej stronie znalazł tytuł: „Niemcy są przekonani, że hrabia został zamordowany". Nie mógł pozbyć się uczucia lekkiego podniecenia wywołanego tak poważnym potraktowaniem tej sprawy. Przy drugim akapicie podniecenie zmieniło się w zakłopotanie. Przecież opuszczając posiadłość hrabiego, nie widzieli żadnego ognia. W piątym akapicie zakłopotanie zwiększyło się, aby pod koniec artykułu zmienić się w strach. Doczytał do miejsca w którym informowano, że udający agentów BKA mężczyzna i kobieta około 23.15 opuścili posiadłość, odjeżdżając rdzawym audi sedanem, i potem już ich nie widziano. Ale w następnym wierszu wspomniano 111

o trzeciej osobie, która mniej więcej pięć minut później odjechała samochodem skradzionym jednemu z gości. Czytając to, Jansen poczuł gwałtowne bicie serca. Skradziony samochód znaleziono na parkingu lotniska w Hanowerze. Potem dziennikarz wspominał o kierowcy taksówki, którego znaleziono związanego i zakneblowanego w hotelu we Freiburgu. Przytoczone zeznania, jakie mężczyzna złożył na policji, nie pozostawiały wątpliwości - gościem którego tamten wiózł, był nikt inny, tylko Iron Man. Jansen w panice pobiegł do sypialni, zbudził żonę i zaczął ją wypytywać o to, w jaki sposób zastrzeliła agenta, którego znali tylko z pseudonimu Iron Man. Szybko doszli do wniosku, że musiał mieć na sobie kamizelkę kuloodporną, o której nic im nie powiedział. Popełnili idiotyczny błąd. Jim Jansen najchętniej udusiłby żonę za to, że nie wpakowała mu trzeciej kuli w głowę. Słusznie więc cały czas żałował, że to nie on strzelał. Jasno zdawali sobie sprawę, co teraz muszą robić. Uciekać. Szybko i daleko. Kiedy człowiek, na którego zastawili w Niemczech pułapkę, dotrze do Stanów, opowie wszystko Irenę Kennedy, a ona oczywiście udzieli mu wszelkich informacji pozwalających ich wyśledzić. Jim Jansen nie miał najmniejszych wątpliwości co do wyniku konfrontacji. Jansenowie będą musieli zdradzić, kto ich wynajął, a potem zostaną zabici w skuteczny sposób - strzałem w głowę. Jim i Beth biegali po domu, zbierając rzeczy, z którymi nie chcieli się rozstać na resztę życia, nie zdając sobie sprawy, że niebezpieczeństwo czaiło się bardzo blisko, bo w pokoju numer 10 motelu Buffalo Bill. Peter Cameron słyszał każde słowo wypowiedziane przez Jansenów, a to dawało mu mnóstwo czasu do zaplanowania i rozmieszczenia wszystkiego na właściwych miejscach. Przy odrobinie szczęścia i współpracy ze strony Jansenów powinni koło południa wrócić. Cameron doskonale obchodził się prawie z każdą bronią palną, obojętne, czy był to pistolet, strzelba czy karabin. Kiedy ukończył dwadzieścia lat, wraz z innym pracownikiem CIA wstąpił do klubu strzeleckiego na prowincji Wirginii i po raz pierwszy wziął wtedy udział w zawodach. Z upływem lat pa112

sja zmieniła się dosłownie w obsesję. Cameron stał się czołowym strzelcem w klubie i jednym z najlepiej strzelających z pistoletu na Wschodnim Wybrzeżu. Był niedościgniony w strzelaniu do rzutków, niezwykle sprawnie posługiwał się też karabinem. Tyle że zawsze strzelał w warunkach kontrolowanych i regulowanych odpowiednimi przepisami. Dumą i radością Camerona była jego kolekcja broni. Przez wiele lat zgromadził ponad sto eksponatów. W ciągu ostatnich dwudziestu lat dokonywał mądrych zakupów i dziś kolekcja warta była niezłą fortunę. Mimo to Cameron czuł się mocno niepewnie. Nigdy dotąd nie zastrzelił człowieka. Villaume miał rację - do brudnej roboty Cameron zawsze wysyłał kogoś innego. Teraz, gdy oficjalnie nie był już związany z CIA i zadawał się z takimi płatnymi mordercami jak Villaume i Duser, czuł, że nadszedł czas podjąć decyzję. Postanowił jednak, że tym razem to on pociągnie za spust, załatwiając Jansenow. Znalazł się na niebezpiecznym etapie swej pracy, kiedy to może się pewnego dnia okazać, że szacunek dla niego będzie zależał od czyjegoś życia lub śmierci. W głębi duszy Cameron znał jednak prawdziwy powód. Od wielu lat zastanawiał się, jak to jest. Tysiące godzin spędził, mając na muszce cele nieożywione, ale strzelał z broni przeznaczonej przecież do zabijania istot żywych. Większość broni zresztą temu właśnie miała służyć. Tyle że zawody w strzelaniu zawsze odbywały się pod ścisłą kontrolą i w określonych warunkach. Jedynymi zmiennymi były wiatr i wilgotność powietrza. Nigdy jeszcze jego pasja nie przekroczyła pewnej granicy. Cameron uświadomił sobie, że dobrze jednak zrobił, zabierając na tę operację Villaume'a, a nie Dusera. Villaume był, tak jak on, drobiazgowym planistą i w końcu miał dużo większe od niego praktyczne doświadczenie w terenie. Cameron zabrał ze sobą dwa pistolety, karabin strzelca wyborowego, karabinek szturmowy i pistolet maszynowy. Planował dopaść Jansenow z bezpiecznej odległości pięciuset, sześciuset metrów, używając karabinu snajperskiego Walther WA 2000. Ale Villaume nie poparł tego pomysłu. Walther strzelał nabojami .300 Winchester Magnum i w górach każdy taki wystrzał zabrzmiałby niczym eksplozja z armaty, a on chciał 113

przyjechać i wyjechać z Evergreen bez zwracania czyjejkolwiek uwagi. Pragnął, żeby wszystko poszło gładko i bez kłopotów, dlatego uznał, że powinni zająć pozycję oddaloną dwieście metrów od drzwi frontowych domu Jansenów. O czwartej czterdzieści pięć furgonetka zatrzymała się na drodze w odległości ośmiuset metrów od domu Jansenów. Villaume i Cameron wysiedli i ruszyli w górę. Lukas i Juarez zjechali tymczasem z drogi głównej w boczną, uruchomili aparaturę monitorującą i czekali. Gdyby Cameronowi się nie powiodło i Jansenowie zdołaliby odjechać, mieli zablokować im drogę furgonetką, a potem zasypać ich pojazd gradem pocisków z zaopatrzonych w tłumiki MP-5. Dojście na wyznaczoną pozycję zajęło im więcej czasu, niż przewidywali. Villaume nie był z tego zadowolony. Dwie minuty po piątej byli jeszcze daleko od szczytu, ale w porównaniu z Cameronem czuł się jak olimpijski dziesięcioboista. Dobrze chociaż, pomyślał, że Cameron zna się przynajmniej na swojej broni. Dochodziło wpół do szóstej, gdy zajęli stanowisko u stóp wysokiej sosny. Znajdowali się po drugiej stronie podjazdu prowadzącego do domu Jansenów, trochę bliżej drogi. Wyraźnie widzieli dom i garaż. Cameron bardzo dokładnie zaplanował swoje pierwsze zabójstwo i miał ze sobą wszystko, co dawało mu przewagę. Na miękkim posłaniu z igieł sosnowych położył matę, na której ułożył się wygodnie. Ubrany w snajperski strój maskujący zajął pozycję ze szturmowym karabinkiem Stoner SR-25 z tłumikiem. Lufę karabinu, do której przykręcony był wykonany na zamówienie tłumik, podpierał stabilizujący sprężynowy dwójnóg. Można było powiedzieć, że był to M-16 zmodyfikowany do roli snajperskiej, ale strzelający cięższymi pociskami kaliber 7.62 mm. Można też było strzelać ogniem pojedynczym lub seriami. Cameron wybrał możliwość pojedynczych strzałów i teraz obserwował cel przez sześciokrotnie powiększając lunetę. Gdy o 6.00 rano z domu wyszedł Jansen, Cameron nie był tym zaskoczony, bo Mary Juarez zdążyła już ich uprzedzić, że tamci najprawdopodobniej przygotowują się do odjazdu. Ostrzeżenie to jednak w niczym mu nie pomogło, ser114

ce Camerona biło już jak oszalałe, zanim drzwi się otwarły. Mimo chłodu poranka czuł gromadzące się na czole krople potu i miał przyspieszony oddech. Jansen skierował się do garażu, Cameron przerzucił karabin z lewej ręki do prawej, skierował krzyżak w lunecie na bok głowy celu i prowadził go przez połowę drogi. Był zaskoczony, że aż tak bardzo się denerwuje. Cel, zwykle stały, teraz był w ruchu. Uspokajał się, mówiąc do siebie, że ma przecież wsparcie. Nic się nie stanie, nawet jeśli chybi. Zajmą się nimi Lukas i Juarez. Ciągle jednak był zdenerwowany. Miał świadomość, że to stosunkowo łatwy strzał i jeśli spudłuje, Villaume uzna to za dowód, że jest tylko amatorem. Gdy samochód zaczął tyłem wyjeżdżać z garażu, Cameron na moment zamknął oczy i otarł pot z czoła. Licząc wstecz od stu, koncentrował się na wyrównaniu oddechu i spowolnieniu pulsu. Musi tylko dojść do siebie, wtedy wszystko będzie dobrze. Villaume szepnął mu do ucha: - Dam ci znać, gdy kobieta wyjdzie z domu. Nie spuszczaj z oczu tego faceta. - Samochód wyjechał z garażu i okrążył podjazd. Gdy kierowca wysiadł i pobiegł do domu, Villaume rzekł: - Doskonale. Kiedy pojawi się, zaczekaj ze strzałem tak długo, jak tylko będziesz mógł, aby i ona też wyszła, ale nie pozwól, żeby wsiadł do wozu. Nie powinniśmy bez potrzeby strzelać w samochód. Cameron nie odpowiedział. Czuł się lepiej. Puls się zwolnił, oddech ustabilizował. To był najlepszy moment. Krzyżak w lunecie koncentrował się na środku otwartych drzwi. Nadal liczył, ale coraz wolniej i wolniej. Oddychał płytko przez nos. Gdy minutę później na ganku pojawił się Jim Jansen, Cameron nie był tym zaskoczony. Tak zwyczajnie go prowadził aż do tyłu samochodu. Jansen włożył do auta kilka walizek, a potem wyciągnął rękę i zatrzasnął tylną klapę. Ten ruch doskonale wyeksponował jego twarz w środku skrzyżowania podziałki lunety. Palec Colemana drgnął na zimnym spuście. Usłyszał głos Villaume'a i w tym samym momencie cel odwrócił głowę w kierunku drzwi frontowych. Cameron natychmiast zorientował się, co mówił Villaume. Bez wahania, jednym płynnym ruchem nacisnął spust. Scott Coleman przyłożył lornetkę do oczu i spojrzał w dół, 115

na dom Jansenów. Wyglądało na to, że są już gotowi do odjazdu, sprawiali zresztą wrażenie, jakby bardzo się spieszyli. Unosząc lornetkę, skierował wzrok na drzwi i powiedział cicho: - Dan, wyprowadź wóz z garażu. Wracamy, później tu posprzątamy. Jeżeli się pospieszą, dopadną ich na głównej drodze i przeszkodzą w dotarciu do miasta. A jeżeli wszystko pójdzie gładko, nakłonią ich do spokojnego powrotu do Waszyngtonu. Gdyby im się to jednak nie udało, będą musieli ich śledzić, a wtedy sprawy mogą się skomplikować. Cameron obserwował, jak Jim Jansen wrócił do domu, skąd po chwili wyniósł dwie walizki, które umieścił z tyłu subaru. Usta Jansena otwierały się, jakby coś mówił. Potem nagle odskoczył od samochodu i zwalił się bezwładnie na żwirowy podjazd. Coleman odruchowo przysiadł i skierował lornetkę na drzwi frontowe. Przez moment widział Beth Jansen, patrzącą z otwartymi ustami na leżące na ziemi bezwładne ciało męża. Zanim zdążyła otrząsnąć się z szoku, kula trafiła ją w czoło. Kobieta upadła prosto w krzaki rosnące obok stopni werandy.

15 Początek tygodnia Irenę Kennedy powitała bez zbytniego entuzjazmu, a ponury nastrój pogłębiał jeszcze poniedziałkowy poranny duży ruch na ulicach. Nadal nie było nawet śladu Mitcha Rappa, a dwoje ludzi, którzy poza nim mogli jej powiedzieć, co się stało w Niemczech, nie żyło. Zawsze szczyciła się zdolnością zapanowania nad roztargnieniem i umiejętnością natychmiastowego skupiania się na bieżącym zadaniu, a przecież zupełnie nie potrafiła ocenić, czego może się spodziewać tego ranka. Na jej kolanach leżał egzemplarz codziennego prezydenckiego biuletynu, czyli PDB. Był to supertajny dziennik przygotowywany przez Biuro Bieżących Wypadków i Badań Analitycznych CIA. PDB redagowało dwunastu funkcjonariuszy i analityków, groma116

dzących wieczorami bieżące informacje mogące mieć wpływ na bezpieczeństwo narodowe. Każdy z prezydentów urzędujących od czasów Johna F. Kennedy'ego korzystał z tego dokumentu, choć w różny sposób. Jedni czytali go każdego poranka nabożnie, inni zlecali to doradcy do spraw bezpieczeństwa narodowego. Prezydent Hayes traktował go z gorliwością kalwinisty. Co rano studiował, zadając sprawozdawcy precyzyjne pytania i sporządzając notatki. Nigdy wcześniej biuletyn nie był dostarczany prezydentowi osobiście przez zastępcę dyrektora do spraw antyterroryzmu, jednak atak na Biały Dom wszystko zmienił. Zwalczenie terroryzmu stało się dla Hayesa sprawą priorytetową. Prezydent polecił Kennedy, aby raz na tydzień, czasem częściej, a czasem rzadziej prezentowała mu sprawozdanie, i to osobiście. Czas ten w rzeczywistości wykorzystywał do omawiania działań Oriona. Kennedy zamknęła książkę i wyjrzała przez okno. Rządowy sedan, którym właśnie jechała, skręcił z alei Konstytucji w Siedemnastą Ulicę. Po prawej stronie miała Ellipse, przed nią widniał Biały Dom. Gmach pokrywały rusztowania, na których mijali się robotnicy naprawiający zniszczenia po terrorystycznym ataku sprzed Bożego Narodzenia. Jeśli chodzi o remont tego wspaniałego, starego gmachu, prezydent Hayes był nieugięty i przez cały czas czujnie doglądał prac, pomagając jak najszybciej usunąć blizny z amerykańskiej pamięci. Cały budynek spowito aluminium i plastikiem, aby ukryć go przed kamerami. Na szczęście, dzięki szybkiej akcji straży pożarnej, uniknięto poważniejszych zniszczeń. Krążące po mieście plotki głosiły, że generalny wykonawca wyprzedza harmonogram robót. Jeżeli skończą do Bożego Narodzenia, otrzymają dwudziestoprocentową premię. Zachodnie Skrzydło było już otwarte dla urzędników, ale nadal zastanawiano się, czy prezydent i pierwsza dama będą obchodzić narodziny Chrystusa w Białym Domu. Tymczasowo rezydowali po drugiej stronie ulicy w Blair House, naprzeciwko Old Executive Office Building. Czterodrzwiowy sedan omijał barykady mające zapobiec wjechaniu na teren zamachowców z bombami i zatrzymał się przed południowo-zachodnią bramą wiodącą na tereny 117

Białego Domu. Z budki strażniczej wyszło dwóch umundurowanych agentów Secret Service, aby sprawdzić dokumenty identyfikacyjne. Jeszcze niedawno po prostu otworzyliby bramę i wskazali drogę, ale atak terrorystyczny wszystko zmienił. I nie miało żadnego znaczenia, że Kennedy często odwiedzała Biały Dom, za każdym razem z tym samym szoferem i ochroniarzem. Opuściła szybę i podała dokumenty. Agent obejrzał je i zwrócił. Trzeci, z psem wyszkolonym do wykrywania materiałów wybuchowych okrążał tymczasem samochód, a potem sprawdził jeszcze bagażnik. Trwało to krócej niż minutę i brama został otwarta. Szofer podjechał do długiej kremowej markizy rozpiętej nad wejściem na parter Zachodniego Skrzydła. Kennedy podziękowała obu mężczyznom i poleciła, żeby zaczekali na nią w samochodzie. Zaraz za drzwiami pokazała ciężką niebieską torbę z metalowym zamkiem na górze. Agent dobrze wiedział, że w środku jest PDB. Dalej powitał ją siedzący za biurkiem agent Secret Service, podsuwając jednocześnie do podpisu tabliczkę z przypiętą kartką papieru. Kennedy podpisała i skierowała się do schodów znajdujących się po lewej stronie. Na szczycie stał agent z Osobistej Ochrony Prezydenta. Był to znak, że prezydent przebywa w Zachodnim Skrzydle. Kennedy spojrzała na zegarek - 7.12. Prawdopodobnie je śniadanie i czyta poranne gazety. Przed dotarciem do Gabinetu Owalnego zatrzymała się przy drzwiach po prawej stronie i uniosła niebieską torbę. Ubrany w szary garnitur agent Secret Service skinął głową i wpuścił ją do prywatnej prezydenckiej jadalni, gdzie przy stole, na swym zwykłym miejscu siedział Hayes, a przed nim leżały cztery gazety. Do Kennedy podszedł drobny Filipińczyk w białej kamizelce i czarnych spodniach i powitał ją: - Dzień dobry, doktor Kennedy. - Dzień dobry, Carl. Odebrał od niej płaszcz. Kennedy usiadła przy okrągłym dębowym stole naprzeciwko prezydenta i otworzyła torbę. Prezydent uniósł wzrok, mówiąc: - Dzień dobry, Irenę. - Dzień dobry, panie prezydencie. 118

- Jak minął weekend? - Nieźle, a pański? - Kennedy wyjęła PDB i przesunęła go po stole. Wiedziała, że tak będzie wyglądać rozmowa aż do wyjścia Carla. - Nie było tak źle. O tej porze roku w Camp David jest naprawdę pięknie. Hayes uważnie przeczytał nagłówki na pierwszej stronie PDB, z których wiele można było znaleźć na pierwszej stronie „Washington Post". Ale wiedział też, że kryjąca się za nimi treść może być odmienna. Carl postawił przed Kennedy kubek z czarną kawą i talerzyk z bułeczką z czarnymi jagodami. - Dziś mamy doskonałe bułeczki. Niskokaloryczne. Kennedy uśmiechnęła się. - Dziękuję, Carl. Na swój sposób zawsze próbował zachęcać ją do jedzenia. - Panie prezydencie, dzbanek na stole jest pełen. Proszę zadzwonić, jeżeli będzie pan czegoś potrzebował. - Dziękuję, Carl. Prezydent Hayes wypijał bardzo dużo kawy. Osiem do dziesięciu kubków dziennie, to standard. A tym, którzy go za to krytykowali, lubił odpowiadać, że Dwight D. Eisenhower, gdy był naczelnym dowódcą aliantów, wypijał dwadzieścia kilka kubków dziennie i wypalał cztery paczki papierosów bez filtra. Potem przez dwie kadencje sprawował urząd prezydenta i żył siedemdziesiąt dziewięć lat. Hayes z upodobaniem wtajemniczał zainteresowanych w biografię Eisenhowera, ale równocześnie jego żona lubiła mu powtarzać: „Nie jesteś Dwightem D. Eisenhowerem". Teraz stało się to pewnego rodzaju tradycją, a te historie opowiadał tylko po to, aby właśnie usłyszeć słowa żony. Hayes sam przyznawał, że nie jest Dwightem D. Eisenhowerem. Zresztą niewielu ludzi mogłoby się z nim równać. Hayes był demokratą, ale im więcej czasu spędzał w Gabinecie Owalnym, tym bardziej stawał się podobny do republikanina Eisenhowera. Ike był jego czarnym koniem jako kandydat na najlepszego prezydenta. Wszyscy zawsze wymieniali Waszyngtona, Jeffersona, Lincolna i Franklina Delano Roosevelta, ale tylko Ike wywodził się z grona biedaków, którzy dotarli 119

w tym kraju do szczytów władzy. Nie tylko fakt rozgromienia nazistów, ale i jego wysiłki w torowaniu drogi do zniesienia segregacji rasowej, pomaganie farmerom i sposób, w jaki utrzymywał wydatki na cele wojskowe w rozsądnych granicach, najlepiej według Hayesa świadczyły, że jest najlepszym kandydatem na najlepszego prezydenta USA. Drzwi za Carlem zamknęły się w chwili, gdy prezydent pił następny kubek kawy. Patrząc znad okularów, zapytał: - Co się, u diabła, wydarzyło w Niemczech? Za czterdzieści minut mam spotkanie z ich ambasadorem. Kennedy nie wiedziała, co powiedzieć, tym bardziej że sama błądziła po omacku. - Próbuję to sobie wyobrazić, panie prezydencie. Krótko mówiąc, właśnie to ustalamy. - Nie możesz porozmawiać z Mitchem? Kennedy potrząsnęła głową. - Nie. Pierwsze doniesienia mówiły o tym, że straciliśmy go w czasie operacji. Hayes pochylił się nad stołem, odsuwając miskę z płatkami i gazety. - Czy to potwierdzone? - Pewni ludzie biorący udział w operacji donieśli, że Mitch został zabity. Jednak teraz już w to nie wierzymy. Hayes zmarszczył brwi. - Zacznij jeszcze raz, od samego początku. Kennedy zaczęła wyjaśniać, zastrzegając jednocześnie, że jej informacje są niekompletne. Rozpoczęła od wiadomości, jakie otrzymali od swych odpowiedników w Niemczech. Hayesa szczególnie zainteresowały zeznania uprowadzonego taksówkarza i opis jazdy do Freiburga. Słuchając tych relacji z wypadków minionego weekendu, prezydent cały czas zachowywał spokój. Gdy skończyła, zapytał: - Dlaczego w sprawozdaniu nie umieściłaś danych tych dwojga, którzy zostali w to wciągnięci? Kennedy zawahała się. Uważała, że jednym z jej obowiązków jest izolowanie prezydenta od tego typu kłopotliwych spraw. Wiarygodne zaprzeczenie mogłoby być bardzo korzystne. Fakt, że mówiła teraz o nich, wynikał ze stra120

chu przed tym, kto albo co mogło się kryć za śmiercią Jansenów. - Panie prezydencie, wysłaliśmy ludzi do Kolorado, aby skontaktowali się z Jansenami. Mieli już wszystko przygotowane, ale okazało się, że byli tam jacyś inni... o których nic nie wiedzieliśmy, nasi ludzie byli świadkami eliminacji Jansenów. Nasz zespół obserwował z daleka, jak tamci usuwali oba ciała i oczyszczali teren. Zmarszczka wróciła na czoło prezydenta. - No, teraz to już jestem poważnie zaniepokojony. - My też, panie prezydencie. - Komu zależało na ich śmierci? - Hayes zachmurzył się. - Dlaczego? - Badamy to. - Czyżby Niemcy działali tak szybko? - Wątpię. - Czy jest jeszcze coś, o czym nie wiemy? Czy to możliwe, że zostaliśmy w coś wplątani bez naszej wiedzy? Prezydent Hayes chwytał się wszystkiego, brał pod uwagę wszystkie możliwości poza tymi, o których nie chciał słyszeć. Bał się nawet pomyśleć, że istniał jakiś przeciek, to byłaby kompromitacja. - Wszystko możliwe, jednak z oczywistych powodów mało prawdopodobna wydaje się aż tak dokładna synchronizacja zdarzeń. - A co z Mitchem? Czy robimy coś, żeby go odnaleźć? - Nie. - Co? - Tak będzie lepiej dla Mitcha. On ma wprawę w znikaniu. Jeżeli zaczniemy go szukać, możemy tylko sprawy pogorszyć. Hayesowi nie spodobał się ten pomysł. - Musimy coś zrobić. Kennedy potrząsnęła głową. - Dyrektor Stansfield zgadza się ze mną. - Więc jaki jest nasz plan dalszego działania? - Ten nieznany zespół, który zlikwidował Jansenów... zajmiemy się wytropieniem ich. Prezydent spojrzał przez okno na Old Executive Office 121

Building. Przez chwilę milczał. Rozpatrywał wszystkie możliwości, ale żadna z nich nie przypadła mu do gustu. Jakże byłoby piękne, gdyby Jansenów zabił ich były pracodawca, ale Kennedy miała rację: taki zbieg okoliczności był wysoce nieprawdopodobny. Jak na operację, o której nikt nie powinien wiedzieć, sytuacja nie wyglądała dobrze. Hayes odwrócił się do Kennedy. - Znajdź tych, którzy zabili Jansenów. Zrób to tak szybko i cicho, jak to możliwe. - Dobrze. - A teraz, co do tego spotkania z niemieckim ambasadorem. W kilku sprawach musimy stać po tej samej stronie. Jedenaście po ósmej prezydent Hayes, doktor Kennedy i Michael Haik, prezydencki doradca do spraw bezpieczeństwa narodowego, weszli przez prywatny gabinet prezydenta do Gabinetu Owalnego. Na dwóch długich kanapach stojących przed kominkiem siedzieli już wysoko postawieni ludzie z administracji. Robert Xavier Hayes nie byłby prezydentem Stanów Zjednoczonych, gdyby zapomniał, jak ważna jest odpowiednia prezencja. Miał pojęcie, jak takie spotkania winny się odbywać, a częścią spektaklu byli odpowiedni statyści. Gdy Hayes wszedł, wszyscy oczekujący wstali, a prezydent podszedł do niemieckiego ambasadora, Gustava Kocha, i uścisnął mu rękę. Potem zajął jedno z dwóch krzeseł stojących przed kominkiem. Na drugim usiadł Michael Haik, a Kennedy zajęła miejsce na kanapie obok generała Flooda, przewodniczącego Połączonego Komitetu Szefów Sztabów. Obok generała siedział jego szef, sekretarz obrony Rick Culbertson, naprzeciwko sekretarz stanu Midleton i niemiecki ambasador. Prezydent Hayes oparł się wygodnie i skrzyżował nogi. Z niepokojem patrzył na ambasadora Kocha. Humor poprawiła mu trochę myśl, że podobnie muszą się też czuć jego sekretarz stanu i niemiecki ambasador. Tylko oni zostali formalnie zaproszeni na to spotkanie. To wyjątkowy przypadek, delikatnie mówiąc, żeby sekretarz obrony i przewodniczący Połączonego Komitetu Szefów Sztabów uparli się, 122

by uczestniczyć w rozmowach. Był to najlepszy dowód, iż sprawa sięga bardzo głęboko. Dokonano prezentacji na użytek ambasadora nie znającego osobiście wszystkich, po czym Hayes klepnął się w kolano i zapytał: - Co mogę dla pana zrobić, panie ambasadorze? Ambasador Koch odchrząknął, spojrzał na sekretarza stanu, potem zwrócił się do prezydenta i zaczął: - Kanclerz Vogt poprosił, żebym omówił z panem bardzo poważną sprawę. Koch doskonale mówił po angielsku, bez śladu obcego akcentu. Nie był to głupi człowiek. Mając sześćdziesiąt lat i trzydzieści jeden lat kariery politycznej za sobą, zdawał sobie sprawę ze znaczenia obecności dwóch przedstawicieli Pentagonu, dlatego już na początku rozmowy powołał się na kanclerza Niemiec. Hayes ze swej strony nie zamierzał niczego ułatwiać ambasadorowi i - co ważniejsze - sekretarzowi stanu. Nie uczynił najmniejszego wysiłku, żeby zdradzić się, iż wie, o co chodzi i po co zorganizowano to spotkanie. Koch poczuł się trochę zakłopotany milczeniem prezydenta i szukając wsparcia, spojrzał na sekretarza stanu. W końcu Midleton odezwał się: - Panie prezydencie, zakładam, że otrzymał pan informacje o tym, co się wydarzyło w czasie weekendu w Niemczech. - Spojrzał na Hayesa, oczekując potwierdzenia, którego jednak nie było. - Mam na myśli śmierć hrabiego Hagenmillera i pożar, który zniszczył jedną z najpiękniejszych rezydencji w Europie oraz - co Midleton dodał z trudem niezwykle cenną kolekcję dzieł sztuki. Hayes wreszcie skinął głową. - Zapoznałem się z sytuacją - powiedział bez cienia współczucia. - Panie prezydencie - kontynuował Midleton. - Ambasador Koch dobrze znał hrabiego Hagenmillera. Znał go też kanclerz Vogt. Hayes skinął głową, nie złożył jednak kondolencji. Koch wyraźnie był zmieszany brakiem współczucia prezydenta, ale nie znał go zbyt dobrze, rzadko miał okazję go 123

widywać, przeszedł więc do porządku nad tak osobliwym sposobem traktowania sprawy i przedstawił swój problem: - Kanclerz Vogt bardzo się niepokoi, że za morderstwem hrabiego Hagenmillera może stać wywiad zagraniczny. - Doprawdy? A dlaczego tak sądzi? - Prezydent nie spuszczał oczu z ambasadora. - Do takiego wniosku upoważniają posiadane przez nas informacje. - Jakie informacje? Ambasador Koch zesztywniał. - Wiemy, że hrabia przed śmiercią był obserwowany. - Przez kogo? Koch zerknął na Irenę Kennedy, potem przeniósł wzrok na prezydenta. - Przez CIA. - I...? - Czy może pan potwierdzić albo zaprzeczyć, że CIA śledziła hrabiego Hagenmillera? - Mogę potwierdzić, że CIA śledziła go przed śmiercią. Ambasador z zadowoleniem przyjął tę szczerą odpowiedź, jednak perspektywa dalszej rozmowy nie nastrajała go zbytnim entuzjazmem. Kontynuował więc, ostrożnie dobierając słowa: - Od dłuższego czasu jesteśmy dobrymi sojusznikami, panie prezydencie. Kanclerz Vogt jest bardzo zaniepokojony tym, że na skutek tego incydentu nasze wzajemne stosunki mogą się niebezpiecznie ochłodzić. - Dlaczego? - Hayes dobrze wiedział, co ambasador sugeruje, ale chciał to usłyszeć wprost. Koch z zakłopotaniem spojrzał na ręce, potem na Kennedy i w końcu na prezydenta. - Kanclerza martwi, że... że CIA działa bez pańskiego upoważnienia i robi coś, co może urazić nawet najzagorzalszych zwolenników Ameryki w moim kraju. Hayesowi właściwie nawet żal było ambasadora. Być może celowo trzymano przed nim w tajemnicy informacje o tym, jakie interesy ostatnio prowadził Hagenmilłer. Według Kennedy istniała możliwość, iż kanclerz Niemiec też 124

nic nie wiedział o bezprawnych poczynaniach hrabiego. I to tylko powstrzymywało Hayesa od wytoczenia ciężkich dział. - Panie ambasadorze, ja też cenię naszą przyjaźń. Niemcy to jeden z najważniejszych amerykańskich sojuszników. Prezydent pochylił się i potarł dłonie. - Ale jak dobrze znał pan hrabiego Hagenmillera? Bo znał go pan, prawda? - Dość dobrze. Jego rodzina cieszy się dużym szacunkiem i jest związana z różnymi artystycznymi i filantropijnymi przedsięwzięciami. - Czy wie pan, że sprzedawał niezwykle ważne urządzenia Saddamowi Husajnowi? Sprzęt, którego używa się do produkcji komponentów broni nuklearnej? Bomba została rzucona. Sekretarz Midleton poruszył się niespokojnie, a jego twarz pokryła się trupią bladością. Ambasador jednak chciał znać więcej szczegółów. - Trudno mi w to uwierzyć, panie prezydencie. - Czyżby? - Hayes wyciągnął rękę i Kennedy podała mu teczkę. Prezydent otworzył ją i wyjął fotografię. - Jestem pewien, że rozpozna pan tego człowieka po lewej. Wie pan, kto to jest? Koch potrząsnął głową. Czuł, że wolałby nic o tym nie wiedzieć. - To Abdullah Khatami. Słyszał pan o nim? - Nie. - Jest generałem w irackiej armii. - Głos Hayesa zabrzmiał ostrzej. - Jego zadaniem jest wznowienie programu produkcji broni nuklearnej. A tu pan widzi... - wskazał palcem fotografię, aby uniknąć jakiejkolwiek pomyłki ...hrabiego Hagenmillera, otrzymującego właśnie od Khatamiego walizkę z pięcioma milionami dolarów. Ambasador Koch spojrzał z niedowierzaniem. - Znałem hrabiego Hagenmillera. Nie sądzę, żeby był do tego zdolny. Przecież nie potrzebował pieniędzy. Był bardzo bogaty. Jest pan pewien, że te pieniądze nie pochodzą ze sprzedaży dzieł sztuki? Hrabia był znanym kolekcjonerem. Sekretarz stanu Midleton już wystarczająco długo tłumił chęć wyrażenia swego poparcia i teraz z entuzjazmem skinął głową. 125

Hayes pozwolił, żeby jego gniew przybrał na sile. Było to częścią planu. Podnosząc głos, powiedział: - Hrabia Hagenmiller wcale nie był tak bogaty, jak pan myśli. Czy pan wie, że tej nocy, kiedy został zabity, dokonano włamania do magazynu Hagenmiller Engineering w Hanowerze? Kennedy skorygowała: - W Hamburgu, panie prezydencie. - Tak, w Hamburgu. Dziękuję. To włamanie było częścią precyzyjnego planu Khatamiego i hrabiego, aby zapewnić, że Khatami dostał to, czego potrzebował dla Saddama. Hayes zacisnął pięści i dodał lodowato: - Zanim pan tu przyszedł, aby oskarżać mnie i moich ludzi o popełnienie morderstwa, należało wpierw poszukać odpowiedzi we własnym rządzie. Potem powinien pan zapytać Irakijczyków, co robili tamtej nocy. - Prezydent wstał. - Proszę mi wybaczyć, mam dziś bardzo napięty harmonogram, panie ambasadorze. Czeka mnie jeszcze mnóstwo pracy. Ambasador powoli wstał, nie patrząc na prezydenta. - Proszę mi wybaczyć, że pana niepokoiłem. Z mojej pozycji nie zawsze widać całość obrazu. - Wiem, Gustavie. Nie tłumacz się. Bądź tak dobry i powiedz tym swoim berlińskim przełożonym, że przed wysłaniem cię tutaj z jakimiś fantastycznymi oskarżeniami wpierw powinni skontaktować się z BKA. - Zrobię to, panie prezydencie. Uścisnęli dłonie i ambasador Niemiec ruszył do drzwi. Sekretarz Midleton zamierzał iść za nim, ale prezydent Hayes zatrzymał go: - Panie ambasadorze, chcę jeszcze zamienić kilka słów z sekretarzem Midletonem. Czy może pan zaczekać na niego? - A kiedy ambasador wyszedł, Hayes zwrócił się do Midletona: - Siadaj. Midleton niechętnie wrócił na swoje poprzednie miejsce. Prezydent zdjął marynarkę i powiesił na oparciu krzesła. Wsparł ręce na biodrach i wpatrywał się w sekretarza stanu. Znał go jeszcze z czasów, gdy obaj zasiadali w Senacie. W pewnym sensie nawet go lubił, chociaż nie popierał jego kandydatury na stanowisko w Departamencie Stanu. W głę126

bi duszy uważał go za wyjątkowego snoba. Do tego okazało się, że ostatnie posunięcia w dziedzinie polityki zagranicznej nie były konsultowane i nie odpowiadały oficjalnemu stanowisku Białego Domu. - Chuck, po czyjej ty właściwie jesteś stronie? - Hayes celowo użył imienia Chuck zamiast Charles. Midleton przewrócił oczami. - Na takie pytanie nie odpowiem. - Proszę cię - prezydent rzucił przynętę - zniż się do mojego poziomu. Midleton przełknął zniewagę. - Hrabia Hagenmiller był uczciwym człowiekiem. Nie kupiłem tego, co uknuła CIA. Moi ludzie w Berlinie powiedzieli, że to wygląda dla nas bardzo źle. - Uknuła! - powtórzył ostro Hayes. - Nie wiesz jednej dziesiątej z tego, co ona ma o nim - prezydent wskazał Kennedy. - Dlaczego CIA śledziła go? - rzucił Midleton. Hayes założył ręce na piersi. Był zły, ale jak zwykle starał się tego nie okazać. Ilekroć miał z kimś omówić sporną kwestię, zabierał go do osobnego pokoju i tam dopiero okazywał niezadowolenie. Teraz jednak nie miał takich możliwości, a arogancja Midletona była nie do zniesienia. Zastanawiał się, czy do tego człowieka kiedykolwiek dotarło, że teraz nie są już sobie równi? W Senacie Hayes był od Midletona młodszy stażem, ale jak widać Midleton, zajmujący eksponowane stanowisko w administracji, nadal uważał, iż jest nietykalny. Hayes wpatrywał się w niego, mając pełną świadomość, że Midleton rzucił mu wyzwanie w obecności trzech członków gabinetu. A tym samym nie pozostawił mu wyboru. - Chuck, pozwól, że o kilku rzeczach powiem wprost. Pierwsza, to nie twój pieprzony interes, czy CIA śledziła Hagenmillera czy nie, druga - i to ważniejsze - nie wiem jak, do diabła, dowiedziałeś się o tym. Midleton zawahał się. Nigdy jeszcze nie widział Hayesa tak wściekłego. Czuł, że nie uda się zbyć tego pytania milczeniem. Spojrzał na generała Flooda i sekretarza Culbertsona. Żaden z nich nie objawiał chęci przyjścia mu z pomocą. - Powiedział mi o tym Jonathan Brown, ale - Midleton 127

był ostrożny - to było zupełnie legalne. Rozmawiałem z nim w sobotę rano, gdy poinformowano mnie, że hrabia został zabity. Jonathan Brown był zastępcą dyrektora Centralnej Agencji Wywiadowczej, człowiekiem numer dwa po Thomasie Stansfieldzie. Hayes rzucił krótkie spojrzenie Kennedy, a potem zwrócił się do Midletona: - Wyjaśnijmy coś sobie, Chuck. Na przyszłość, jeżeli otrzymasz jakąkolwiek informację z Langley, masz przyjść ze swoim informatorem prosto do niego - Hayes wskazał Michaela Haika. - To robota Michaela, jako doradcy do spraw bezpieczeństwa narodowego. I co ważniejsze, następnym razem, gdy zechcesz się dzielić ważnymi informacjami wywiadu z zagranicznym dyplomatą... wpierw uzgodnij to ze mną.

16 Duży dom, przypominający stylem pałac, wzniesiony był w prestiżowej dzielnicy Wesley Heights, w pobliżu Foxhall Road. Cały front budynku pokrywał bluszcz, z wyjątkiem okien i głównego wejścia. Nad czterospadowym dachem krytym łupkiem sterczały cztery kominy, po dwa z każdej strony. Posiadłość zajmowała trzy ary pięknie ukształtowanego terenu, a otoczona była czarnym, wysokim na dwa i pół metra ozdobnym żelaznym ogrodzeniem. W gabinecie znajdującym się w południowym skrzydle odpoczywał właśnie senator Hank Clark. Siedział w wysiedzianym skórzanym fotelu, z rozluźnionym krawatem, w jednej ręce trzymał szklankę z drinkiem, w drugiej pilota telewizora. Była ósma wieczór i właśnie zaczynał się program Hardball z Chrisem Matthewsem. Clark z przyjemnością obserwował tego niezwykle wymownego Irlandczyka o blond włosach. Facet miał zdolność przykuwania uwagi i ustawiania ludzi na właściwym miejscu. Na podłodze obok senatora siedziały dwa retrivery, Cezar i Brutus. Słysząc ich imiona, współpracownicy senatora nie kryli często zdzi128

wienia, ale Clarkowi bardzo się podobały. Morderca i jego ofiara. Te psy codziennie przypominały mu, jak ważne jest trzymanie w ryzach i przyjaciół, i wrogów. Gabinet Clarka wypełniony był cennymi antykami i dziełami sztuki o tematyce Dzikiego Zachodu. Nad kominkiem wisiał na dwóch hakach winchester .45-70 z 1886 roku, bez jednej rysy lub smugi. Prezydent Grover Cleveland otrzymał go w prezencie ślubnym. Na gzymsie kominka stały dwie rzeźby Frederica Remingtona, po jednej stronie Poskramiacz dzikich koni po drugiej Bawół. Nad nimi wisiał jeden z zapierających dech obrazów, oryginał Alberta Bierstandta, przedstawiający Indian jadących konno przez równinę. Po drugiej stronie pokoju stała wysoka, przeszklona szafa z półkami wypełnionymi kompletem pierwszych wydań powieści Ernesta Hemingwaya - wszystkie podpisane przez samego starego żeglarza. Clark bardzo podziwiał Hemingwaya. Ten to żył pełnią życia. Widział i robił rzeczy, o których wielu mogło tylko marzyć. A później, nie chcąc żyć jak upadły anioł, jak cień samego siebie, postanowił się wymeldować. Nie jest to zły sposób odejścia, gdy ktoś dojdzie do wniosku, że jego życie już się dopełniło. Gabinet był ulubionym pokojem Clarka. To tutaj pod koniec każdego tygodnia przychodził się odprężyć. Żonie, trzeciej z kolei, wolno było wchodzić bez pukania, ale nigdy jej nie zachęcał, by dłużej tu przebywała. Clark z upodobaniem kolekcjonował piękne przedmioty. Dorastał w osiedlu przyczep, sypiał z bratem w jednym łóżku, a rano szedł do college^. Już nigdy nie da sobie wydrzeć tego, co uważał za najpiękniejsze w życiu. Przez dźwięki muzycznego wstępu do Hardballu usłyszał dzwonek u drzwi. Cezar i Brutus nawet nie mrugnęły okiem. Psy stały się z upływem lat leniwe i teraz nie interesowało ich, kto przybywa do domu. Inaczej niż Clarka. Ściszył dźwięk i wsunął stopy w buty. Zależało mu na rozmowie z przybyłym właśnie gościem. Z trudem przesunął potężne zbudowane ciało na skraj fotela i uniósł studwudziestokilogramowy ciężar. Clark niestety lubił dobrze zjeść. Będzie więc musiał wybrać się do swej posiadłości na Bahamach, gdzie jadał tylko świeże owoce i ryby, robił wycieczki, pły129

wał w czystej błękitnej wodzie i łowił ryby. Jeśli dopisze mu szczęście, powinien stracić trochę zbędnych kilogramów. Otworzyły się drzwi gabinetu i lokaj wprowadził Petera Camerona. Senator spotkał się z nim na środku pokoju. Wyciągnął rękę, mówiąc: - Dobry wieczór, Profesorze. Napijesz się? - Tak, proszę. Clark odwrócił się do barku. Pomyślał, że Cameron powinien zgolić tę ohydną brodę, z którą wyglądał niechlujnie. Cameron tymczasem podszedł do kominka i spojrzał na wiszący karabin. Zawsze mu się przyglądał, za każdym razem, gdy wchodził do tego pokoju. Piękna broń. Prawdziwy okaz sztuki rusznikarskiej i zarazem doskonałości technicznej. Podszedł senator z drinkami. - W końcu się zjawiłeś. - Dziękuję. - Cameron wziął szklaneczkę. - Spodziewałem się wiadomości dziś rano. Co się stało? - Mieliśmy pewne problemy. Cameron pociągnął łyk chłodnej wódki. - Poważne? Cameron skrzywił się. - Mogły takie być, ale zachowałem ostrożność i sam wszystkim się zająłem. - Podaj szczegóły. Senator wsparł rękę na gzymsie kominka. - Jansenowie wszystko schrzanili. Rapp im się wymknął. Okazało się, że przeżył, i zakładam, że jest już w drodze do Stanów. Clark sprawiał wrażenie zaskoczonego i niezadowolonego. - Nie rozumiem. W sobotę otrzymałem wiadomość, że wieczorem wszystko poszło zgodnie z planem. - Ja też tak myślałem. Tak mi powiedzieli, gdy spotkałem ich na lotnisku w Niemczech, ale mylili się. Nie wiem, jak to się Rappowi udało, jednak przeżył. Informacja, że Rapp żyje, rozwścieczyła Clarka, ale nie chciał tego okazywać Cameronowi. Po wypiciu drinka stwierdził: - Jansenowie są za to odpowiedzialni. - Już nie. Dlatego właśnie nie było mnie kilka dni. Za130

brałem ze sobą Villaume'a i kilku innych. Pojechaliśmy do Kolorado, gdzie mieszkają Jansenowie... powinienem powiedzieć, gdzie mieszkali. Senator skinął głową. - Poproszę o szczegóły. - Poszło gładko. Posłałem im po kulce w głowę, gdy w niedzielę rano opuszczali dom. Żadnych świadków. Potem przeszukałem cały dom i sprawdziłem, czy jest coś, co może ich łączyć ze mną. Minie wiele tygodni, zanim gliny zaczną coś podejrzewać. - Sam strzelałeś? - zapytał senator wyraźnie zaskoczony. - Tak. Musiałem po sobie posprzątać ten bałagan. - Cameron był bardzo z siebie dumny. - Zgarnąłeś ich honorarium? Rzeczywiście, znalazł tam pięćdziesiąt tysięcy dolarów w gotówce, ale łudził się, że senator nie zażąda zwrotu tych pieniędzy. Nie miał jednak szczęścia. Hank Clark nie był aż tak wspaniałomyślny. - Zwrócę pieniądze. - Dobrze. Potrać sobie poniesione koszty, a reszta dla ciebie. - Tak. - Cameron nie mógł być bardziej zadowolony. - Co zrobiłeś z ciałami? - Zabrałem je samolotem z Kolorado i przewiozłem na wyspę. Potem załadowałem do łodzi, wypłynąłem w morze i rzuciłem rekinom na pożarcie. - Clark miał na Bahamach posiadłość, na Williams Island, z własną laguną i prywatnym portem. - Widział cię tam ktoś? - Owszem, ale ciała były zapakowane w dwa duże marynarskie worki. Ładując je na łódź, upewniłem się też, że w pobliżu nie kręci się pański dozorca. Wypłynąłem wcześnie rano, udając, że wybieram się na ryby, a wróciłem po pięciu godzinach, mając w zanadrzu kilka wiarygodnych historyjek. Nikomu nawet by do głowy nie przyszło, co robiłem. - A co z pilotami? - Worki do samolotu ładowałem osobiście. Oni nic nie wiedzieli. Clark zastanawiał się przez chwilę. Tak, Profesor naj131

wyraźniej był ostrożny i zadbał o siebie. Pozostał jeszcze problem Irenę Kennedy i jej ciągle niezachwiana pozycja, chociaż obecnie poważniejszą kwestią był pozostający poza kontrolą Mitch Rapp. - Czyli istnieje możliwość, że Kennedy albo Rapp mogliby cię skojarzyć z Jansenami? - Nie. - Cameron potrząsnął głową. - Peter, czy wiesz, ilu przestępców myślało, że są nieuchwytni, aż do chwili, gdy ich złapano? Cameron z trudem opanował swe oburzenie z powodu nazwania go przestępcą. Wiedział jednak, że była to swego rodzaju przenośnia. - Czego pan ode mnie oczekuje? - Chciałbym, żebyś załatwił tę sprawę do końca. To, co tu usłyszałem, dowodzi, że nie wolno lekceważyć Rappa. Wolałbym, żeby na zawsze zniknął z horyzontu. - Zajmę się tym - zapewnił potulnie Cameron. - A Villaume i jego ludzie? - Słucham? Senator spojrzał Cameronowi prosto w oczy. - Za dużo wiedzą. Cameron skinął głową. - Zgoda, ale to będzie sporo kosztowało. - Powiedz ile, a dostaniesz. - Co z Kennedy? Senator przez chwilę patrzył na ekran telewizora, gdzie Chris Matthews flirtował z jakąś atrakcyjną reporterką. Potem spojrzał na Camerona i odparł: - Muszę się nad tym trochę zastanowić. Dam ci znać, jak tylko załatwisz tamte sprawy. Cameron skinął głową i napił się wódki, starając się ukryć uśmiech podniecenia. Miał to, czego chciał. Zastawi pułapkę na Mitcha Rappa, a potem go zabije. Anna Rielly nie czuła się dobrze. Jako korespondentka NBC w Białym Domu nie mogła sobie pozwolić na to, by jej życie osobiste miało wpływ na obowiązki zawodowe. Właśnie zakończyła swój ostatni przekaz, na żywo, wieczornych wydarzeń dla widzów Zachodniego Wybrzeża. Rano premier 132

Izraela spotkał się z prezydentem, aby przedyskutować następny impas w realizacji porozumień pokojowych. Stojąc jeszcze w pełnych światłach przed Zachodnim Skrzydłem, zdjęła słuchawki i oddała wraz z mikrofonem kamerzyście, który zapakował je z pozostałym sprzętem. Rano musieli być gotowi, aby powtórzyć prawie to samo - wpierw dla widzów ze Wschodu i Środkowego Zachodu, potem znowu dla gór i dla Zachodniego Wybrzeża. Myślami była przy tym, co robi, ale sercem gdzie indziej. Dzięki Bogu Brokaw nie zadawał jej żadnych zaskakujących pytań. Anna podziękowała kamerzyście i pożegnała go, mówiąc, że zobaczą się rano. Ciągle martwiła się o Mitcha. Od soboty nie mieli od niego żadnej wiadomości, tylko ten tajemniczy e-mail. Ponadto czuła się winna, że 0'Rourke'owie także zostali w to wplątani. Liz była w ciąży i powinna mieć spokój. Świadomość tego pomogła jej zapanować nad sobą po wieczornych sobotnich przeżyciach. Następnego ranka przepraszała Michaela, on też prosił o wybaczenie takiej bezduszności. Przez większość dnia Liz tak chłodno traktowała męża, że w końcu Anna musiała interweniować. - To nie wina Michaela - wyjaśniła. - To nie powinno was dotyczyć. Anna chciała wrócić do swojego mieszkania, i to nie czekając, aż przyjaciele jeszcze bardziej się zaangażują. To był jej problem, jej i Mitcha. Biedny Mitch. Nie wiedziała, czy powinna bardziej się martwić, czy złościć, ale to pierwsze uczucie zyskało zdecydowaną przewagę nad drugim. Pragnęła tylko, żeby bezpiecznie wrócił do domu, chociaż chwilami, przez łzy, przeklinała siebie i najchętniej by go zabiła za to, iż każe jej przez takie piekło przechodzić. Mitch był dobry w tym, co robił. Dużo o tym wiedziała. Widziała go w akcji w czasie kryzysu z zakładnikami w Białym Domu. Był jednoosobowym zespołem antyterrorystycznym, ale przecież tylko człowiekiem. Śmiertelnym jak wszyscy. Ojciec Anny był policjantem, jej bracia też służyli w policji chicagowskiej. Nieraz widziała, jak ginęli ci, którzy uchodzili za niezwyciężonych. Wszyscy byli tak samo uparci jak Mitch. Ale jeśli los pozwoli go znowu zobaczyć, już ona mu pokaże, jak potrafi być uparta. Musi z tym skończyć, czy 133

tego chce czy nie, a potem pójdą do ołtarza. Zbyt się już w to zaangażowała i zbyt wiele przeżyła, aby go stracić. Ciągle nie mogąc zapanować nad gniewem, z rozmachem otworzyła drzwi i weszła do głównego foyer Zachodniego Skrzydła. Zignorowała siedzącego za biurkiem i uśmiechającego się do niej agenta Secret Service. Rozmawiając z producentami z Nowego Jorku, przez ostatnie dwie godziny udawała dobry nastrój, ale teraz miała już tego dość. Skierowała się w prawo i wtedy usłyszała, że ktoś z tyłu wypowiada jej imię. Z głębi korytarza wyłonił się Jack Warch, agent specjalny z prezydenckiej ochrony Secret Service, z dokumentami w ręce. - Jak się miewasz, Anno? Odgarnęła z twarzy kapryśny kosmyk kasztanowych włosów i odparła: - Nie najlepiej, Jack. A co ty tutaj jeszcze robisz? - Prezydent pracuje dziś do późnej nocy. Zatrzymała się i spojrzała w ślad za Warchem, w stronę Gabinetu Owalnego. Możliwe, że siedzący za tymi drzwiami człowiek wie, gdzie jest Mitch. Tyle tylko, że to i tak nieistotne, ważne jest to, do czego może się przyznać. Po ataku terrorystycznym na Biały Dom prezydent Hayes osobiście poprosił ją, aby nie zdradzała tożsamości Mitcha Rappa. Prezydent nie chciał mieszać w to prasy, polityków na Kapitolu i tych wszystkich militarnych świrów. Nie chciał, żeby dowiedzieli się, że agent CIA był głównym powodem szczęśliwego uratowania zakładników. W zamian za współpracę zgodził się obdarzyć ją niezwykłymi przywilejami. Ale gdy ona i Mitch stali się sobie bliscy, dał jej jasno do zrozumienia, że nigdy nie może wykorzystywać tych przywilejów dla zdobycia informacji o tym, co robi CIA. Biorąc jednak pod uwagę to, co przeżyła w ciągu ostatnich dwóch dni, złamanie tego przyrzeczenia wydawało się uzasadnione. - Jest ktoś u niego? Warch uśmiechnął się. - Przecież wiesz, że nie mogę ci tego powiedzieć. Anna nie odpowiedziała mu uśmiechem. - Muszę się z nim widzieć. Agent zorientował się, że Rielly mówi poważnie. Przez 134

chwilę rozglądał się po korytarzu, po czym spojrzał na nią i powiedział: - Zaczekaj tu. Zobaczę, co się da zrobić. Zdjęła czarny płaszcz przeciwdeszczowy i czekała. Zastanawiała się, czy zatelefonować do 0'Rourke'ów. Dziś rano Michael podrzucił ją do Białego Domu i przyrzekła Liz, że zadzwoni do niej, gdy tylko skończy wieczorne wiadomości. Michael mógłby już po nią przyjechać. Zdążyła tylko chwycić za słuchawkę, gdy... gdy ukazał się Warch. - Chodź ze mną. Agent odwrócił się i ruszył korytarzem. Anna poszła za nim. Gdy weszła do Owalnego Gabinetu, prezydent siedział za biurkiem. Cicho sączyła się muzyka jazzowa. Prezydent tkwił między dwoma stosami teczek z dokumentami. Systematycznie je przeglądał, składając na dole każdego pisma swój podpis. Gdy Warch i Rielly zbliżyli się do biurka, chwycił kolejną teczkę, przeczytał przypiętą do niej notatkę, otworzył i podpisał się na czterech kartkach. Zamknął teczkę i odłożył na stos po prawej stronie. Dopiero wtedy zdjął okulary, wstał i włożył marynarkę. Wyszedł przed biurko i powitał ją, wyciągając rękę: - Dobry wieczór, Anno. Naprawdę lubił Rielly. Podobnie jak wszyscy dziennikarze była stanowcza, ale jeżeli prosił, żeby zachowała tajemnicę, zawsze spełniała jego prośbę. A to, biorąc pod uwagę jej pracę, nie było łatwe. - Dobry wieczór, panie prezydencie. Hayes wiedział, że Rielly spotyka się z Rappem, chociaż nie wiedział, jak blisko byli ze sobą, i nigdy jej o to nie pytał. Teraz miał za sobą bardzo długi dzień, pierwsza dama wyjechała z kraju i był zmęczony. Chciałby już przestać zwracać uwagę na każde wypowiedziane słowo. Spojrzał na Warena i rzekł: - Dziękuję, Jack. Kiedy tamten wyszedł, Hayes podprowadził Rielly do kanapy i usiadł obok niej. Miał cichą nadzieję, że nie przyszła w sprawie Mitcha. 135

- O co chodzi, Anno? Rielly spuściła głowę i przez chwilę patrzyła na swe dłonie. - Panie prezydencie... - zawahała się, nie wiedząc, jak zacząć - ...przyszłam nieoficjalnie. Zupełnie prywatnie. - W porządku. - Hayes uśmiechnął się. - Gdzie jest Mitch? Czy ma jakieś kłopoty? Hayes spoważniał. Starał się wyważyć odpowiedź. - Anno, już i tak wiesz więcej, niż powinnaś. To, co Mitch robi dla... - przerwał. Chciał powiedzieć „dla rządu", ale zdecydował, że nie powinien tego ujawniać. - To, co Mitch zdecydował się robić na własną rękę, jest czymś, o czym nie mogę rozmawiać. - Zatem wie pan, gdzie on teraz jest? - Rielly wpatrywała się w prezydenta zielonymi oczami, szukając najmniejszego choćby śladu zmiany wyrazu jego twarzy. Jako prawnik, do tego pracujący w Waszyngtonie od wielu dziesięcioleci, Hayes wiedział, że należy się skupić na słowie „teraz". Potrząsnął głową i odpowiedział: - Nie mam pojęcia, gdzie teraz jest Mitch. - Wie pan, dlaczego w czwartek wyjechał z kraju? Hayes zawahał się przez chwilę, ale zaprzeczył: - Nie... nie wiem. Rielly nadal go obserwowała. - Z całym szacunkiem, panie prezydencie, ale nie wierzę, że jest pan ze mną szczery. - Anno, nie powinniśmy o tym rozmawiać. - Darzę pana i pańską administrację wielkim poważaniem, o czym może świadczyć fakt, że nie podałam do publicznej wiadomości, czego byłam świadkiem w czasie kryzysu z zakładnikami. - Tak, wiem, ale to nie ma z tym nic wspólnego. - Ma. To wszystko ma ze sobą coś wspólnego. Hayes uniósł ręce. Nie chciał dłużej ciągnąć tej rozmowy. - Anno, w zamian za swą lojalność otrzymałaś przywilej wyjątkowego dostępu. Fakt, że możesz tu przychodzić i rozmawiać ze mną, mówi sam za siebie... Rielly wtrąciła szybko: 136

- I jestem bardzo wdzięczna. Doceniam to, panie prezydencie. Ale nasz układ dotyczył mojego milczenia. - Nie tylko. - Co pan ma na myśli? - Anno, Mitch ocalił ci życie. Ocalił też moje. Ocalił życie wielu ludziom. Ale ma prawo do zachowania prywatności. I powinniśmy to uszanować. - Tak, zawdzięczam Mitchowi życie. Codziennie o tym myślę. - Zmarszczyła brwi. - Ale proszę, nie mieszajmy tych spraw. To nie ma nic wspólnego z zachowaniem prywatności w życiu Mitcha. Nie chcę rozgłaszać tego, co robi dla CIA. Ja tylko się bardzo boję, że stało mu się coś złego. Dlatego muszę wiedzieć, czy z nim wszystko w porządku. Hayes westchnął i spojrzał w sufit. Nie mógł wprost wierzyć, że rozmawia z reporterką o tym, o czym nie powinien dyskutować nawet ze swoim doradcą do spraw bezpieczeństwa narodowego. Rielly dotknęła jego ręki. - Panie prezydencie, chcę tylko wiedzieć, czy Mitch żyje. Potem zapomnę o naszej rozmowie. - O ile wiem... - Hayes potrząsnął głową - ...to żyje. Więcej nie mogę powiedzieć. Anna uśmiechnęła się i uścisnęła dłoń prezydenta. - Dziękuję.

17 Było już ciemno, gdy samolot American Airlines, lot 602, dotknął kołami pasa startowego waszyngtońskiego, międzynarodowego lotniska w Baltimore, tym samym kończąc lot z San Juan w Puerto Rico. Mitch Rapp, idąc do wejścia terminalu, spojrzał na zegarek. Poniedziałek, 21.20. Najtrudniej było opuścić Niemcy, dalsza podróż do Ameryki okazała się prostą sprawą. Z Lyonu we Francji poleciał linią Trans North Aviation do Fort de France na Martynice. Ponieważ był to lot bez międzylądowania, a on miał miejsce w pierwszej klasie, udało mu się złapać pełne sześć godzin snu. Na 137

małej wyspie, będącej zamorskim departamentem Francji, zatrzymał się w malowniczym rodzinnym pensjonacie na wzgórzu, z widokiem na błękitne wody wschodniego Morza Karaibskiego. Zapłacił z góry gotówką za dwa dni, to znaczy sobotę i niedzielę. Pierwszy z nich spędził na basenie, odpoczywając, nabierając sił, obserwując leżącą w dole wieś rybacką i planując następny krok. Wieczorem, siedząc na balkonie, raczył się zimnym piwem i słuchał odgłosu fal bijących o skalisty brzeg. Popuścił wodze fantazji i zaczął rozmyślać o tym, co zrobi, gdy złapie Hoffmanów. Tej nocy spał prawie osiem godzin. Obudził się z lekkim kacem, co po sześciu piwach było zrozumiałe, ale wystarczyło zbiec na brzeg morza i trochę popływać, by poczuł przypływ nowej energii. Znów gotów był stawić czoło temu, co mogło go czekać po powrocie do Stanów. Dwie noce i jeden dzień spędzone w ciszy i spokoju Martyniki pozwoliły mu przywrócić sprawność fizyczną i umysłową. W poniedziałek rano złapał lot linią Air Guadeloupe do San Juan, gdzie przeszedł odprawę celną USA. Poniedziałkowe popołudnie spędził na kupowaniu nowych rzeczy, potem coś zjadł, a o 18.15 wszedł na pokład samolotu do Marylandu. Opuszczając samolot w Baltimore, sprawiał wrażenie stuprocentowego turysty, który właśnie wrócił ze słonecznego weekendu. Na głowie miał spłowiała baseballówkę, prosto ze sklepu Larry'ego Dive'a w San Juan, a ubrany był w biało-niebieską hawajską koszulkę, spodnie khaki i lekkie niebieskie buty. Jego ręce i twarz były mocno opalone. Rapp nie miał już wątpliwości, że ludzie z Langley nie mogli go wytropić. Podróżując, posługiwał się dwoma różnymi paszportami, dwoma nazwiskami, których nikt w Langley nie znał. Musieliby mieć szczęście i odnaleźć go na taśmach wideo z kamer pilnujących któryś z portów lotniczych. Teraz pojedzie do miasta, które znał doskonale, i tam zniknie. Istniała jednak możliwość, że wyjścia z terminalu mogą obserwować ich ludzie. Ale jeżeli tam są, z pewnością ich rozpozna. Powędrował więc z innymi urlopowiczami do punktu odbioru bagażu, trzymając się blisko dwóch kobiet, które spotkał na lotnisku w San Juan. Spod zsuniętego na oczy daszka czapki uważnie lustrował otoczenie. Zdecydo138

wał, że tak długo pozostanie w tłumie, aż upewni się, że może bezpiecznie wyjść. Jeszcze na Martynice Rapp opracował trzy plany. W każdym z nich pierwszy etap przewidywał zapewnienie sobie bezpieczeństwa. Żaden nie uwzględniał powrotu do domu. Przynajmniej do chwili, gdy się czegoś dokopie i będzie wiedział, co się, u diabła, właściwie stało. Anna też musi zaczekać. Rozpaczliwie chciał z nią porozmawiać, ale był co najmniej jeden powód uznania, że to zły pomysł: będzie chciała, żeby wszystko rzucił. Nie rozumiała, że w jego pracy sprawy trzeba doprowadzać do końca, inaczej te nie powiązane końce odwiną się i walną człowieka w tyłek, aż zadudni. Mógł co najwyżej dać jej znać, że jest bezpieczny i wrócił do kraju. Tylko tyle. Gdy gromadka świeżo opalonych turystów zbliżyła się do punktu odbioru bagażu, te dwie poznane kobiety z Bowie w Marylandzie zaproponowały Rappowi wypicie na pożegnanie kilku drinków. Uśmiechając się głupio, wyjaśnił, że jego przyjaciółka raczej nie uzna tego za dobry pomysł. Mówiąc to, wszedł na ruchome schody i po chwili znalazł się na zewnątrz, tuż przy krawężniku, do którego jedna po drugiej podjechały akurat trzy taksówki. Pasażerowie wysiedli, ale taksówkarzom nie wolno było zabierać nowych z poziomu odlotów, musieli zawrócić i ustawić się w kolejce na postoju. Rapp zaczekał, a kiedy jeden wóz zaczął zawracać, szybko wskoczył na tylne siedzenie. Zanim taksówkarz zdążył zaprotestować, Rapp pomachał mu przed nosem banknotem pięćdziesięciodolarowym. Poskutkowało. Taksówkarz rozejrzał się tylko, czy ktoś tego nie widzi, a potem ruszył przed siebie. - Hayatt Regency, w Bethesda, proszę. Mężczyzna skinął głową i włączył taksometr. Rapp odwrócił się, sprawdzając, czy ktoś ich śledzi. Kilka minut później jechali 95 międzystanową szosą na południe, w kierunku Waszyngtonu. Kierowca prowadził spokojnie, ale Rapp wolał być czujny, w końcu nigdy nic nie wiadomo. W czasach satelitów i mikronadajników oczy i uszy mogły sięgać na odległości setek kilometrów i nie było sposobu, by się o tym dowiedzieć. 139

Taksówka zatrzymała się przy Hayatt, Rapp dał kierowcy następną pięćdziesiątkę, wysiadł i przez obrotowe drzwi wszedł do holu. Odnalazł automat telefoniczny, wrzucił monetę i wybrał zapamiętany numer. Po sześciu sygnałach odezwała się automatyczna sekretarka. Rapp uznał to za dobry znak. Szanse rosły, Marcus Dumond znajdował się tam, gdzie powinien się znajdować. Przed opuszczeniem holu Rapp wyjął z plecaka cieplejszą koszulkę. Było tu trochę chłodniej niż na Karaibach. Minął sześć przecznic i odnalazł kawiarnię. To był pomysł Marcusa Dumonda. Mitch Rapp i jego brat Steven wyłożyli na nią pieniądze jako cisi wspólnicy. Kawiarnia nazywała się „Cafe Wired". Była to jedna z typowych kawiarenek internetowych i Rapp był pewien, że przynosi niezły dochód. Dumonda poznał kilka lat temu, był kolegą brata Rappa w Massachusetts Institute of Technology. Dumond był wyjątkowym człowiekiem, jednym z tych facetów, którzy na uczelni wykazują nieprzeciętne zdolności, a w autobusie zachowują się jak tępaki. W dwudziestym siódmym roku życia był nie tylko geniuszem komputerowym, ale i niedoszłym skazańcem. Trzy lata wcześniej Rapp ściągnął go do swojej owczarni w Langley. Młody cybergeniusz miał pewne problemy z federalnymi, akurat kiedy szykował się do dyplomu z informatyki. Zarzucono mu, że włamał się do systemu komputerowego jednego z największych banków nowojorskich, a potem transferował z niego pieniądze na wiele zagranicznych kont. CIA zainteresowało się nim, ponieważ został złapany nie dlatego, że zostawił po sobie ślad, ale dlatego że pewnej nocy upił się i chwalił swym sukcesem przed niewłaściwą osobą. W tym czasie Dumond mieszkał ze Stevenem Rappem. Starszy z braci Rappów zatelefonował do Irenę Kennedy i powiedział, że warto byłoby przyjrzeć się temu hackerowi. Langley nie lubi przyznawać się do zatrudniania najlepszych piratów komputerowych, zachęcając równocześnie tych młodych ekscentryków do przełamywania wszystkich możliwych systemów. Większość hackerskich rajdów kierowano na zagraniczne firmy, banki, rządy i komputerowe 140

systemy wojskowe. Ale samo włamanie się to nie wszystko. Należy potem zdobyć informacje i wyjść bez śladu, żeby nie zmieniono systemu. Dumond miał doprawdy wyjątkowe zdolności i jego talent został dobrze wykorzystany w Centrum Antyterroryzmu. Rapp otworzył drzwi i wszedł do pomieszczenia, w którym pachniało aromatem świeżo zmielonej kawy. W głębi, tyłem do drzwi wejściowych, siedział Marcus Dumond. Rapp zmarszczył brwi. Dumond w ogóle nie posiadał instynktu samozachowawczego. Nie przeżyłby nawet pięciu minut w terenie. Rapp zatrzymał się przy kontuarze i powitał stojącą za nim młodą kobietę. Z przyjemnością zauważył, że ta, w przeciwieństwie do poprzednio tu pracującej, nie miała przekłutych żadnych części ciała, przynajmniej tych widocznych. Pociągnął nosem, próbując odgadnąć tę mieszaninę zapachów, usiłował też odczytać gryzmoły na szkolnej tablicy wiszącej na ścianie nad ekspresem. Wybór był za duży. - Poproszę kubek waszej specjalności dnia. - Mały, średni czy duży? - Poproszę duży. Nadal badał wzrokiem otoczenie. W kawiarni siedziało czternastu klientów. W większość dwudziestolatków. Cztery komputery stojące pod tylną ścianą były zajęte; jeden klient czytał książkę, dwóch coś pisało w notesach. Kandydaci na anarchistów, pomyślał. Pozostali klienci zajmowali się własnymi laptopami. Dumond siedział między dwiema kobietami, które szczebiocząc, surfowały po sieci. Usłyszawszy za plecami znajomy głos, szybko się odwrócił. To był głos Mitcha Rappa, człowieka, o którym wiedział rzeczy, jakich nie powinien, o jakich nikt zresztą nie miał pojęcia. Wcale nie był zdziwiony. Rapp często wpadał tu na kawę - zwykle w niedzielę, razem ze swoją przyjaciółką. Dumond chwycił kubek z nie dopitą kawą i wstał. Podszedł do kontuaru, po drodze odruchowo oblizując nagle wyschnięte wargi. Rapp zapłacił już za kawę i podziękował kobiecie. Odwrócił się i stanął oko w oko z Dumondem. Bez słów skinął głową w kierunku tylnej części lokalu. Obaj, manewrując 141

między stolikami i krzesłami, zajęli miejsca w boksie przy toaletach. Rapp usiadł twarzą do drzwi wejściowych. - Piękne afro, Marcus. Dumond instynktownie przygładził czarne włosy. - Ta moda zawsze wraca, no wiesz. - Jestem pewien, że Dr J. byłby szczęśliwy, słysząc to. - Kto? Mitch potrząsnął głową i uśmiechnął się. Marcus, dwudziestoośmioletni Murzyn z Okręgu Columbia nie wiedział, kim był Dr J. - Nieważne. - Wygląda na to, że się trochę opalałeś. - Podróżowałem. - Interesy czy przyjemności? Rapp chwycił kubek w obie ręce. - Interesy. - Jak poszło? - zapytał Dumond trochę niepewnie. - Niezbyt dobrze. - Rapp pociągnął łyk kawy. - A co tam w Centrum? - zapytał, mając na myśli Centrum Antyterrorystyczne. - Jak zwykle. - Czy w ciągu ostatnich trzech dni wydarzyło się coś ciekawego? - Nie. - Dumond zmarszczył brwi. - Nic, co mogłoby się znaleźć na moim ekranie. - Co z Irenę? Jak się zachowuje? - Zwyczajnie. Jak to Irenę. - Nic poza tym? - Mitch, ta kobieta pewnie nawet nie jęknęłaby, mając orgazm. Zresztą ona pewnie nigdy nie miała orgazmu. Rapp skrzywił się, ale zanim zdążył odpowiedzieć, Dumond dodał: - Przepraszam. Lubię Irenę, ale chyba wiesz, co mam na myśli. To drętwa klientka. Buda może się palić, a ona będzie się zachowywać jakby nigdy nic. Rapp rozumiał, co tamten ma na myśli. - A ty? Zauważyłeś coś? Dumond oparł się. 142

- No, do diabła, Mitch, zawsze coś jest. Gdybyś wyjaśnił, o co chodzi, może mógłbym powiedzieć więcej. Rapp zastanawiał się przez chwilę. Na razie postanowił jednak trzymać Dumonda z daleka od tego, co się wydarzyło w Niemczech. - Masz jeszcze tę skrzynkę, którą ci dałem? - Tak. Nie dotknąłem jej, tak jak prosiłeś. No, po prawdzie dotknął, siadał na niej, patrzył na nią i ciągle zastanawiał się, co kryje się pod tym zimnym metalem. Wyobrażał sobie, że pewnie jakaś broń i pieniądze. Mitch Rapp nie był elegancikiem i z pewnością nie marnowałby czasu na proszenie ludzi, aby pilnowali zamkniętej metalowej skrzynki z łachami. Rapp spojrzał na zegarek. - Ciągle tam jest? - Tak, tuż za rogiem. - Dobra, idziemy.

18 Czwartek. Mario Lucas obudził się o piątej rano. Źle spał. Od tak dawna już źle sypiał, że nawet nie pamiętał, kiedy to się zaczęło. Tłumaczył sobie, że to jeszcze jeden spośród wielu skutków jego zawodu. Zawodowy zabójca nie zawsze potrafi się relaksować. Z taką pozycją, jaką zajmował, nie trzeba się martwić federalnymi. Wiele za to czasu poświęca się na sprawdzanie, czy nie czai się gdzieś ktoś, kto chce się zemścić, albo czy ktoś, kogo dotąd traktowało się jak przyjaciela, nie nabrał ochoty, by zdradzić, albo czy pracodawca nie doszedł nagle do wniosku, że jest się dla niego zbyt groźnym, żeby pozwolić człowiekowi żyć. Dopiero świtało, a Mario przewracał się w łóżku, nie mogąc przestać o tym myśleć. Nie mógł ufać facetowi, którego nazywano Profesorem. W Kolorado bacznie go obserwował. Villaume mu kazał, a to co zauważył, zupełnie mu się nie spodobało. Tego rodzaju operacje jak ta w Kolorado nigdy dobrze się 143

nie kończą. Mario p»omyślał, że przypomina to sytuację, gdy pieprzysz się z męż atką. Jeśli zwiążesz się z nią na poważnie, nie powinieneś być zaskoczony, gdy pewnego dnia obudzisz się rano i stwierdzisz, że tobie zrobiła to samo, co pierwszemu, drugiemu czy trzeciemu mężowi. Profesor zatrudnił tamtych dwoje z Kolorado do wykonania pewnej roboty, a potem osobiście ich zastrzelił. Maria, Villaume'a i Juarez także wynajął do pewnej roboty, to dlaczego teraz nie miałby zatrudnić innego mordercy, by z kolei ich usunął? Dlatego właśnie nie mógł spać. Spuścił nogi na deski podłogi spartańsko urządzonego, mieszkania. Siedział jeszcze przez chwilę, drapiąc się i czekając, aż mrok się rozproszy, potem wstał i poszedł do łazienki. Czuł, że ma sztywne plecy i nogi. Małe, jednopokojowe mieszkanko wyposażone było tylko w niezbędne meble, ale jemu to nie przeszkadzało. Nie lubił gromadzić rzeczy. W swoim pięćdziesięciokiłkuletnim życiu trzydzieści już lat przemieszkał w podobnych mieszkaniach. Właściwie Mario nie wiedział dokładnie, ile ma lat. Tak długo nosił fałszywe nazwiska i mieszkał w tylu różnych miejscach, że zapomniał już, czy ma pięćdziesiąt pięć, czy pięćdziesiąt sześć. Cały swój dobytek mógł zmieścić w bagażniku samochodu. Jeśli tak właśnie zarabia się na życie, nie ma sensu gromadzić zbyt wielu rzeczy. W jednej chwili może okazać się, że trzeba się zbierać i znikać. Teraz też nie mógł przestać myśleć, że właśnie zbliża się taka chwila. Wyszedł z łazienki, zabrał sprzed drzwi gazetę, potem wyjął z lodówki dzbanek z sokiem pomarańczowym i szklankę z kredensu. Czytając gazetę, myślał o dawnym wspólniku, który kiedyś próbował go namówić na kupno domu. Twierdził, że mogliby to sobie odliczyć od podatku. Mario przypomniał mu wtedy, że przy zapłacie gotówką odpisywanie od podatku nie wchodzi w grę. Znajomy zniknął i nigdy się już nie spotkali. Jedynym prawdziwym przyjacielem Maria i pierwszym człowiekiem pracującym w tym biznesie, któremu mógł zaufać i bez zastrzeżeń powierzyć życie, był Villaume. To on pomógł mu opracować plan wycofania się z interesu. Mario zawsze trzymał pieniądze w kilku bezpiecznych skrzynkach 144

depozytowych, Villaume ulokował je na kontach banków zamorskich, gdzie teraz zarządzał nimi odpowiedni menedżer. Przynosiły tak duży zysk, że w każdej chwili mógł się wycofać. Wystarczyło chcieć. Pomyślał, że po tej robocie w Kolorado krótki odpoczynek byłby dobrym pomysłem. O 6.25 był już gotów, by pójść do leżącej w sąsiedztwie piekarni. Żyjąc ponad dwadzieścia lat we Francji, Mario znienawidził amerykańską kawę. Po przyjeździe ponad tydzień szukał miejsca, w którym serwują dobre cappuccino, i w końcu znalazł. Była to mała piekarnia, sześć przecznic od jego mieszkania. Wetknął teraz za pasek spodni pistolet kaliber dziewięć milimetrów, zakrył go wypuszczoną na spodnie ciemną koszulą, włożył marynarkę i wyszedł. Jeff Duser był na speedzie. Siedząc za kierownicą szarego dodge'a durando, wystukiwał rytm na kierownicy i patrzył na przemian w oba boczne lusterka albo w wewnętrzne lusterko wsteczne. Ubrany był w ciemnobrązowy garnitur i beżowy trencz. W kieszeni marynarki tkwiły dokumenty na nazwisko Steven Metzger, agent federalny z Biura do spraw Alkoholu, Tytoniu i Broni Palnej. Jak zwykle był krótko ostrzyżony, z włosami równo sterczącymi na czubku głowy, ale nie wygolony z boków, jak wtedy gdy służył w korpusie piechoty morskiej. Do marines wstąpił, mając osiemnaście lat. Miał do wyboru Parris Island albo więzienie. Był zarejestrowany w policji Toledo w stanie Ohio i w dniu osiemnastych urodzin szef policji osobiście zawiózł go do punktu poborowego. Duser był przekonany, że w korpusie znalazł swój dom. Tak też było, przynajmniej do czasu, gdy korpus nie zszedł na psy. Politycznie poprawni politycy uważający, że będzie tolerował w oddziale pedałów, srodze się zawiedli. Otwarcie zachęcał podkomendnych do szykanowania zachowujących się jak cioty. Aż pewien zielony, świeżo po obozie szkoleniowym zbyt poważnie potraktował słowa pana sierżanta. Wieczorem, po piwie i dobrej zabawie, wrócił do koszar i pobił kumpla na śmierć. Śledztwo ujawniło udział Dusera, poza tym na światło dzienne wyszło jeszcze wiele innych jego grzeszków. Postawiono go przed sądem wojskowym i wy145

rzucono z korpusu. Trafił do prywatnej firmy ochroniarskiej, a potem został kontraktowym zabójcą. Obok niego, na siedzeniu pasażera siedział Wally McBride, trzymający na kolanach pistolet maszynowy Steyr AUG z tłumikiem. Duser i jego ludzie mieli w magazynie w Richmond skrzynkę z bronią, pochodzącą z jednego z przechwyconych morskich transportów pewnego handlarza bronią ściągającego towar z Austrii. Steyr nawet z tłumikiem był łatwy do ukrycia. Starannie usunęli numery seryjne, a miejsce przetarli tamponem nasączonym kwasem. Duser z zasady nie stosował się do reguł, ale ta jedna była wyjątkiem jeżeli broń została użyta do zabicia kogoś, należało ją wrzucić jak najszybciej do oceanu. Na tylnym siedzeniu siedział Peter Cameron, niespokojnie obserwujący obu mężczyzn. Widział, jak biorą narkotyk, nic jednak nie powiedział. Wiedział, dlaczego to robią, i zastanawiał się, dlaczego nie skorzystał, gdy go częstowali. Całą noc spędził z Duserem, planując tę akcję i opróżniając wiele kubków kawy, żeby nie zasnąć. Teraz z chęcią skorzystałby z toalety, ale nie ośmielił się opóźniać podróży. Wkrótce zacznie zmierzchać, a muszą szybko dotrzeć do celu. W niedzielę, nim opuścili Kolorado, Cameron zostawił na moment Villaume'a i jego ludzi i poszedł zatelefonować. Do Dusera. Uznał, że musi wziąć sprawy w swoje ręce, i to jeszcze zanim odprawi ekipę Villaume'a. Powiedział Duserowi, gdzie i kiedy mają czekać i kogo śledzić. Tak więc gdy wylądowali w Montgomery County Airpark, czekał tam już na nich Duser ze swoimi ludźmi. W ośmiu podejrzanych samochodach stojących na parkingu zamontowali urządzenia radiolokacyjne i kiedy Villaume, Juarez i Lukas opuścili lotnisko, Duser i jego ludzie pojechali w ślad za nimi. Śledząc sygnały z nadajników, mogli trzymać się w bezpiecznej odległości, Juarez zrobiła głupio, bo postawiła samochód na ulicy przed swoim mieszkaniem. Lukas zaparkował w odległości ośmiu przecznic i niestety zgubili go. W poniedziałek jeden z ludzi Dusera nawiązał jednak z nim kontakt i teraz wiedzieli, gdzie mieszka. Za to Villaume zniknął bez śladu. Nadal obserwowali samochód, którym wyjechał z lotniska, ale to nic nie dało. 146

Cameron nie martwił się tym. Villaume niewiele go obchodził. Bez Maria Lukasa był jak niedźwiedź bez pazurów. Cameron nie miał wątpliwości, że spanikuje, gdy tylko dowie się o śmierci przyjaciela. Duser usłyszał wezwanie w słuchawkach i spojrzał na Wally'ego McBride'a. Ten skinął głową i wysiadł z samochodu. W oddali widać było zbliżającego się Maria Lukasa. Duser miał do dyspozycji trzy samochody i sześciu ludzi. Jeżeli dopisze im szczęście, Lukas skieruje się do tej piekarni, do której chodził co rano. Plan polegał na odwróceniu jego uwagi i zajściu go od tyłu. Pierwsze zadanie przypadło Sandrze Hickock, byłej striptizerce i wyjątkowej piękności, którą Duser osobiście zatrudnił i wyszkolił. Ulica była prawie pusta. Latarnie niepotrzebnie ciągle się paliły. Za piętnaście minut wzejdzie słońce. Mario zauważył sąsiada wyprowadzającego pudla na spacer. Gdy zbliżyli się do siebie, mężczyzna dotknął ronda kapelusza i skinął mu głową. Mario od dawna wiedział, że swoją posturą onieśmiela ludzi. Czasem było to dobre, czasem nie. Po chwili minęła go jakaś kobieta, uśmiechnęła się do niego. Przecznicę dalej Mario skręcił w prawo. Rano nigdy nie chodził do piekarni tą samą drogą. Po drugiej stronie ulicy w jego kierunku biegł jakiś mężczyzna uprawiający poranny jogging. Mario pomyślał, że kogoś mu chyba przypomina. Szedł dalej, obrzucając wzrokiem zaparkowane samochody i sprawdzając, czy nikt go nie śledzi. Ostatni zakręt, piekarnia znajdowała się tuż zaraz, po prawej stronie. Gdy był już w połowie drogi między dwiema przecznicami, zza rogu wyszła kobieta, kierując się wprost na niego. Miała założone na piersiach ręce i dłonie ukryte pod pachami. Mimo względnie ciepłego poranka sprawiała wrażenie zziębniętej. Nawet z tej odległości Mario widział, jak była ubrana i to że była bardzo ładna. Z pewnością mogła zwrócić na siebie uwagę. Gdy byli już blisko siebie, uniosła wzrok, odgarnęła z twarzy długie, czarne włosy i uśmiechnęła się. W dużej głowie Maria natychmiast odezwały się ostrzegawcze dzwonki. Szybko obejrzał się przez ramię, wsuwając jednocześnie prawą rękę pod luźną koszulę. Dostrzegł 147

wyłaniającego się zz a rogu, idącego szybko mężczyznę. Mario rozejrzał się po ulicy, sprawdzając, czy idzie ktoś po drugiej stronie, potem przeniósł wzrok na ciągle uśmiechającą się kobietę. Tuż przed nim zaparkowany był niebieski samochód pocztowy. Mario przyspieszył i skręcił w prawo, równocześnie wyciągając dziewięciomilimetrowego colta 2000. Na widok broni uśmiech zniknął z twarzy kobiety. Zaczęła opuszczać ręce. W jej prawej dłoni Mario ujrzał czarny przedmiot, ale nim zdążyła unieść broń, już do niej mierzył. Nacisnął spust, a wystrzał odbił się echem od ceglanych ścian budynków mieszkalnych. Kula trafiła kobietę w twarz. Mario zgarbił się i dał nura między dwa zaparkowane przy chodniku samochody. Zanim zdążył dojrzeć nadbiegającego mężczyznę, grad kul spadł na maskę samochodu stojącego za nim. Kryjąc głowę, uniósł pistolet i oddał trzy strzały w kierunku, z którego tamten nadbiegł. Słysząc wycie motoru i pisk opon, cofnął rękę trzymającą broń. Kule nadal zasypywały samochody przed nim i za nim. Duser wcisnął pedał gazu, krzycząc jednocześnie do miniaturowego mikrofonu: - Przyszpil go do ziemi. Zaraz tam będę! Durango okrążył narożnik. Duser opuścił szybę od strony kierowcy i przygotował się do strzału. Przed sobą widział rozpryskującą się przednią szybę zaparkowanego samochodu. Wytknął przez okno lufę stayera i zaczął strzelać. Kiedy zbliżyli się do ukrytego Lukasa, ostro zahamował. Ujrzał go skurczonego za bagażnikiem samochodu. Nacisnął spust i celując w szerokie plecy, wystrzelał to, co zostało w dwudziestopięcionabojowym magazynku. Lukas padł twarzą w rynsztok.

19 Limuzyna senatora Clarka zbliżyła się do Congressional Country Club i skręciła na podjazd. Pole golfowe, pierwotnie zaprojektowane przez Devereaux Emmetta, później zmo148

dernizowane przez Donalda Rossa, Roberta Trenta Jonesa, a ostatnio przez Reesa Jonesa, było jednym z najlepszych w kraju. Samochód skręcił w prawo i minął pawilon startowy. Przy pierwszym tee stało czterech graczy w swetrach i koszulach. Clark zmarszczył brwi. Musi przejrzeć harmonogram na dzisiejsze popołudnie i wymknąć się około osiemnastej. Zapowiadał się piękny dzień. Samochód zatoczył na podjeździe półkole i zatrzymał się przed utrzymanym w klasycznym, śródziemnomorskim stylu budynkiem klubu. Senator podziękował szoferowi, prosząc, żeby wrócił za niecałą godzinę. Wszedł do środka, a potem zszedł schodami na dół, prosto do zarezerwowanego przez niego prywatnego pokoju spotkań. Idąc przez labirynt korytarzy, mijał wiszące na ścianach fotografie ilustrujące historię klubu: prezydent Calvin Coolidge w dniu otwarcia, rok 1923; fotografie U.S. Open i Kemper Open, a także ulubione zdjęcie Clarka z czasów drugiej wojny światowej, kiedy to klub służył za miejsce szkolenia szpiegów z Biura Służb Strategicznych. Wszedł do pozbawionego okien pokoju spotkań, gdzie zastał żywo dyskutujących kongresmana Rudina i sekretarza stanu Midletona. Clark przywitał ich i zatrzymał się przy bufecie. Wziął bajgla i miseczkę z płatkami zbożowymi. Zanim usiadł, napełnił jeszcze szklankę sokiem żurawinowym i podpisał rachunek. Rudin i Midleton też byli członkami klubu, ale przez dwadzieścia kilka lat ich znajomości Clark nie widział jeszcze, żeby któryś z nich za cokolwiek płacił. Każdy z nich na swój sposób był oszczędny. Jeśli jednak Rudina można było zaliczyć do ludzi rozrzutnych, to Midleton prezentował typ imigranta z Myflowera. Wychowywał się w tradycji Cór Amerykańskiej Rewolucji. Jego rodzina zachowywała się tak, jakby miał królewskie korzenie, ale byli to chyba ci królowie, którzy nie mieli majątków i nie płacili rachunków. Więc spadło to na barki chłopca, który dorastał w przyczepie wychowywany przez parę alkoholików. Mimo dzielących ich różnic w pochodzeniu, to Clark był najbogatszy spośród nich. Z majątkiem szacowanym na ponad sto milionów dolarów należał do pięciu najbogatszych 149

polityków w Waszyngtonie. Midleton z kolei odziedziczył cenną posiadłość, wartą dziś osiem milionów dolarów. I dumą go napawał fakt, że nigdy nie wyciągnął centa z tego spadku. Pieniądze zaś trzymał w tym samym banku, który zarządzał nimi jeszcze za czasów jego prapradziadka. Clark to i owo zbadał i odkrył, że procent zwrotu w ciągu ostatniej dekady wyniósł śmieszne osiem punktów. Wyglądało na to, że sekretarz stanu inwestuje pieniądze w staromodny sposób. Płacił wysokie honoraria ociężałym starym bankierom, którzy lokowali jego pieniądze w wolnych od podatków municypalnych obligacjach i w kilku starych przedsiębiorstwach użyteczności publicznej. W nieco lepszej sytuacji znajdował się kongresman Rudin. Mając za sobą trzydzieści cztery lata służby w Izbie Reprezentantów, w każdej chwili mógł pójść na emeryturę z pełną pensją i beneficjami, co oznaczało, że prowadząc oszczędny tryb życia, miałby więcej, niż potrzebował. Ciułał przez wiele lat i dwa lata temu jego fundusz emerytalny wart był prawie osiemset tysięcy dolarów. Clark w końcu zdołał go przekonać, żeby przekazał fundusze w ręce odpowiednich menedżerów, którzy mogliby powiększyć jego konto. Próba zmuszenia Rudina do wyrażenia zgody na to, żeby ktoś go kontrolował, przypominała zabieg wyrywania zęba. W ciągu dwóch lat ludzie Clarka pomnożyli te osiemset tysięcy dolarów do 1,7 miliona, ale Rudin jeszcze mu nawet za to nie podziękował, pozwalał natomiast płacić za siebie rachunki. Zaczynało to już drażnić senatora seniora z Arizony, ale przezwyciężył to uczucie. Wręcz litował się, patrząc, jak ci dwaj nerwowo zachowują się za każdym razem, gdy kelner wręcza im rachunek. To było doprawdy żałosne. Siedząc teraz przy stole i smarując twarożkiem bajgla, próbował ocenić, jak daleko może się posunąć, żeby nie zorientowali się, o co mu tak naprawdę chodzi. Clark nie miał zamiaru pytać sekretarza stanu, dlaczego zorganizował to spotkanie. Dobrze to wiedział. Jego szpiedzy w Białym Domu i w Foggy Bottom donieśli o scysji, do jakiej doszło między prezydentem a jego najważniejszym członkiem gabinetu. Wszystko to dotyczyło niemieckiego 150

ambasadora, a sekretarza stanu Midletona wprawiło w niezwykłe zakłopotanie. Rudin pochylił się nad pucharkiem z winogronami i drobnymi orzeszkami i pałaszował je namiętnie. Jedząc, pochylał się do Midletona, a w przerwach między porcjami zionął nienawiścią do tego, co się dzieje w Centralnej Agencji Wywiadowczej. Gdy Clark usiadł, Rudin skupił na nim uwagę. - Hank, słyszałeś, co się wczoraj wydarzyło w Białym Domu? Clark udał, że nie ma pojęcia, i potrząsnął głową. Przez następne czterdzieści sekund Rudin powtarzał swoją mocno podbarwioną wersję wypadków w Gabinecie Owalnym. Midleton tymczasem, w szarym garniturze i muszce we wzorek przypominający krople deszczu, sprawiał wrażenie urażonego. Clark znalazł się w trudnym położeniu. Rudin i Midleton czasami przypominali mu kompletnych amatorów, musiał jednak pamiętać, że obaj należą do najbardziej wpływowych polityków w tym mieście. Byli demokratami, a to oznaczało, że był ich przeciwnikiem. Gdyby chociaż w najmniejszym stopniu wyczuli, że się nimi bawi, oznaczałoby to koniec. Rudin opowiadał chaotycznie. Clark postawił sok na stole i spojrzał na sekretarza stanu. - Przykro mi, że znalazłeś się w kłopotliwej sytuacji, Charles. To niestosowne, iż zmyto ci głowę w obecności innych członków gabinetu. Wygląda jednak na to, że prezydent miał w tej kwestii rację. Rudin, krzywiąc się z niedowierzaniem, zapytał, zanim Midleton zdążył odpowiedzieć. - Jaką znowu rację? Ty w ogóle słuchałaś, co mówiłem? - Al, ten Hagenmiller zadawał się z niewłaściwymi ludźmi. - Niewłaściwi ludzie. Tak twierdzi CIA, a my wszyscy wiemy, ile to warte. - Już na ten temat dyskutowaliśmy, Al. Różnimy się w ocenie Langley. Clark ugryzł bajgla i czekał na nieuniknioną tyradę. - Ta cholerna Centralna Agencja Wywiadowcza to najgorsze, jakie widziałem, marnowanie pieniędzy w tym kraju. Działają w sposób niekonstytucyjny i stanowią zagroże151

nie dla przyszłości demokracji, i to nie tylko u nas, ale na całym świecie. Clark oparł się i założył ręce na piersiach. - Nie przyszedłem tu, żeby się z tobą spierać na tematy, w których nigdy nie osiągniemy porozumienia. Jeżeli macie do przedyskutowania coś konstruktywnego, zaczynajmy. W przeciwnym razie mam inne sprawy. Rudin potrząsnął głową zawiedziony. Doprowadzało go do szału, że jego przyjaciel z Arizony nie rozumie, jaka naprawdę jest CIA. Midleton włączył się jak zawsze dyplomatycznie: Hank, co wiesz o stanie zdrowia Thomasa Stansfielda? Clark stłumił uśmiech. Zmierzali dokładnie w pożądanym przez niego kierunku. - Moje źródła donoszą, że to nie potrwa dłużej niż dwa tygodnie, góra dwa miesiące. Midleton w zamyśleniu skinął głową, jakby w tym momencie chciał wyrazić żal z powodu zbliżającego się końca Stansfielda. - Zastanawiałeś się, kto może objąć po nim stanowisko? - Oczywiście. - Słyszałeś jakieś nazwiska? - Nie. - Clark potrząsnął głową. - To ty siedzisz w administracji, nie ja. - Ale jako przewodniczący Senackiej Komisji Wywiadu miałbyś dużo do powiedzenia w tej sprawie. - Tylko w zakresie zatwierdzania. To twój człowiek poda nam nazwisko. My zadamy kilka pytań i głosujemy. - Jesteś zbyt skromny - skontrował Midleton. Rudin zajęty był potrząsaniem głową i próbą wydłubania czegoś z zęba. - Przecież musiałeś słyszeć jakieś nazwiska. - Nie, naprawdę nie. Rudin wyjął wykałaczkę z ust i warknął: - A co z Irenę Kennedy? - Nie słyszałem, żeby ją wymieniano, ale myślę, że byłaby to dobra nominacja. - Mój Boże! Chyba nie mówisz poważnie! - Rudin odsunął się od stołu. Clark odparł chłodno: 152

- A co takiego, jeśli wolno spytać, jest złego w kandydaturze doktor Kennedy? - A od czego mam zacząć? - zapytał Rudin z niedowierzaniem. - Od czego chcesz. - Po pierwsze to człowiek z Agencji, a my nie potrzebujemy nikogo z tego cholernego miejsca, co do tego nie mamy wątpliwości. Musimy mieć kogoś, kto przyjdzie z zewnątrz i zrobi tam porządek. Kogoś, kto podporządkuje się nadzorowi Kongresu. A przede wszystkim ona nie ma odpowiednich kwalifikacji. - Doskonale pracuje w Centrum Antyterrorystycznym sprzeciwił się Clark. - Brednie, nie wierzę żadnemu sprawozdaniu, jakie przedkłada mojej komisji. Ta kobieta kłamie i nie stosuje się do poleceń... i niech mnie szlag trafi, jeżeli pozwolę, aby została dyrektorem Agencji. - Z tego, co mówisz, wynika, że właśnie ona jest najlepszą osobą do kierowania Agencją. - Clark nie mógł powstrzymać uśmiechu. Szło lepiej, niż zakładał. - Cieszę się, że przyjmujesz to tak lekko, Hank. Co innego kłamstwa i przymykanie oka, gdy się ma do czynienia z naszymi wrogami, ale kiedy stają przed moją komisją, chcę znać prawdę, a od tej piekielnej kobiety nie sposób wydusić prawdę. - Czy ty nigdy nie zastanawiałeś się nad tym - głos Clarka zabrzmiał uszczypliwie - że nie mówi ci wszystkiego, ponieważ wie, iż chcesz o połowę obciąć fundusze dla Agencji? - To jej nie usprawiedliwia. Zgodnie z prawem musi informować moją komisję o faktach. Nie robi tego i to mnie wkurza. - Zatem powinieneś ją przesłuchać. - W tym momencie Clark miał już przewagę nad Rudinem. Wiedział, że Rudin był ważnym człowiekiem w partii. Wdrożenie śledztwa wobec Kennedy rozwścieczyłoby jednak prezydenta Hayesa, także przecież demokratę. Rudin skrzyżował ręce, walcząc między lojalnością wobec swojej partii a nienawiścią do CIA. - Spróbujmy rozważyć to na spokojnie - wtrącił Midleton. 153

Czuł się nieszczęśliwy po rozmowie z prezydentem i w żadnym razie nie chciał, żeby Rudin rozpoczął polowanie na czarownice. Republikanie mogliby wtedy starać się odsunąć kongresmana demokratów występującego przeciwko prezydentowi, a Midleton, jako członek prezydenckiego gabinetu, nie chciał żadnego przesłuchiwania przez Kongres, grożącego do tego rozdmuchaniem sprawy. Kiedy się już rozpoczyna strzelanina, nikt nie wie, kto się znajdzie w krzyżowym ogniu. - Ja jestem spokojny. - Clark położył serwetkę na stole. - To dobrze. - Midleton spojrzał na Rudina, jakby chciał mu dać znać, żeby przez kilka minut siedział cicho. Spoglądając znów na Clarka, zapytał: - Kogo chciałbyś widzieć na kierowniczym stanowisku w Langley? Cały czas wszystko szło zbyt łatwo. Clark pilnował się, aby nie przechytrzyć. Miał swojego kandydata i dwóch innych w zapasie, ale teraz jeszcze za wcześnie rzucać nazwiskami. - Mówiłem już, nie do mnie należy nominowanie. Ja tylko zatwierdzam. - Ale chyba możesz kogoś wskazać? Clark wzruszył ramionami. - Nie mam pojęcia kogo. Nie zastanawiałem się nad tym. - Po chwili dodał z uśmiechem: - Zresztą nie w tym tkwi problem. - A jednak jest problem - zauważył Midleton. - On chce powiedzieć - wtrącił Rudin - że nie podoba nam się pomysł z Kennedy. A z tego, co mówiłeś, typuje ją prezydent. Mogę pójść do prezydenta i sprzeciwić się nominacji Kennedy, jednak bez względu na to, co powiem, nie będzie tym zaskoczony. Obaj ciągle krążymy wokół sprawy, nigdy jednak nie mieliśmy okazji powiedzieć sobie tego prosto w oczy. - Dlaczego nie zagrozisz obcięciem funduszy? - Była to bardzo subtelna kpina. Clark wiedział, że Rudin był przeciwny forsowaniu przez swoją komisję tego rodzaju polityki. - Jestem członkiem partii. Przecież wiesz, Hank. - Rudin powiedział to z taką dumą, jakby to było dla niego naj154

większym zaszczytem. - Nie mogę występować przeciwko mojemu prezydentowi. - No cóż, nie wiem, co mam wam powiedzieć, panowie. Jeżeli nie chcecie nominacji Kennedy, to znajdźcie sposób, żeby przekonać Hayesa. To był wysoki lob odbity na ich stronę. Midleton poruszył się nerwowo na krześle, nim się odezwał: - Gdybyś zechciał przedstawić jakąś propozycję, która byłaby bardziej do przyjęcia niż kandydatura Kennedy, wtedy przedstawimy nazwisko prezydentowi i będziemy go bronić. Clark udał zaskoczonego. Więc chcesz, żebym zagrał rolę tego złego faceta. Midletonowi niezbyt podobało się to określenie, ale skinął potakująco głową. - Powiedz mi, proszę, dlaczego miałbym to robić? - Ponieważ - zaczął Rudin - w tym mieście mamy około tysiąca ludzi, którzy potrafiliby lepiej kierować tym przeklętym miejscem. Clark powoli skinął głową. - Pomyślę nad tym. - Zerknął na zegarek i powiedział: Muszę już iść. Macie coś jeszcze? Obaj zaprzeczyli. - Proszę tylko, żebyś spokojnie się nad tym zastanowił powiedział Midleton. - Musimy sobie pomagać. Obiecał, że spróbuje, i wyszedł. Ledwie się za nim zamknęły drzwi, Rudin zwrócił się do Midletona: - Będzie współpracował. Wiem, jak pokierować Hankiem. - Mam nadzieję, że się nie mylisz. Nie sądzę, żeby nasza polityka zagraniczna mogła bardziej przypominać mentalność kowboja. - Nie przejmuj się, ja się tym zajmę. Midleton poczuł narastający optymizm, chociaż ciągle jeszcze wspomnienie wczorajszego porannego spotkania z prezydentem wywoływało piekący ból. Prezydent był niczym jastrząb, potrzebował kogoś, na kim mógłby się wyładować. Kennedy należy wyeliminować z wewnętrznego kręgu. Midleton spojrzał na swojego kolegę demokratę. 155

- A może to niezły pomysł, żeby wezwać Kennedy przed twoją komisję. Rudin skrzywił się. - Dlaczego miałbym dawać republikanom szansę narobienia wokół tego politycznego szumu? - Pomyśl, jak odwrócić wiatr od ich żagli, zanim zdążą to wykorzystać. Rudinowi spodobał się ten pomysł. Z przyjemnością wezwałby Kennedy i zmył jej głowę, przypominając, przed kim odpowiada. - Zrobiłbym to, ale nie chcę sprawiać przykrości prezydentowi. - Nie martw się, nie sprawisz. Nie sądzę, żeby doktor Kennedy chciała narazić prezydenta na jakiś skandal. Czekając na limuzynę, senator Clark ledwie mógł opanować radość z wyniku spotkania. W Niemczech sprawy nie potoczyły się tak, jak zaplanował, ale teraz, mając tych dwóch bufonów po swojej stronie, spokojny był o ostateczny wynik. Popierający jego kandydaturę do Gabinetu Owalnego i ludzie będą zadowoleni. Tak, bardzo zadowoleni.

20 Magazyn zlokalizowany był w pobliżu Narodowego Arboretum pod Blandensburgiem. Gdy zza rogu wyskoczył szary dodge durango, przy otwartych drzwiach garażu czekał już jeden z ludzi Dusera. Samochód zniknął wewnątrz budynku, mężczyzna stojący na straży rozejrzał się po ulicy, a potem opuścił drzwi. Duser zatrzymał samochód, nie gasząc nawet silnika. Gdy wysiadł, już stał przy nim mężczyzna z workiem na śmieci. Duser wrzucił do niego broń i przeszedł na tył samochodu. W bagażniku leżało ciało Sandry Hickock. Kula zmiażdżyła jej piękną twarz. Spojrzał i potrząsnął głową. Właściwie nawet cieszył się, że nie żyje. Zaczynała być zbyt zaborcza. Może więc dobrze, że tak się stało, chociaż akurat teraz było to piekielnie kłopotliwe. Odszedł od samochodu i zaczął wydawać rozkazy. 156

Mężczyźni natychmiast przystąpili do pracy. Wóz otrzymał nowe tablice rejestracyjne, ciało Hickock wepchnięto do beczki po oleju, zasypano piaskiem i załadowano na drugi samochód razem z innymi, podobnymi, ale z samym piaskiem. Pięć minut później ciało i broń zniknęły, tak jak i durango, które pojechało do warsztatu, gdzie rozbierano na części skradzione auta. Peter Cameron długo nie mógł się uspokoić. Byłoby głupotą ciągnąć to dalej. Wieści rozniosą się w ciągu godziny. Tam, na ulicy, wystrzelonych zostało pewnie ze sto pocisków. Przeważnie z broni automatycznej zaopatrzonej w tłumiki, ale to bez znaczenia, gdy policja i media pojawią się na miejscu. Dwa z zaparkowanych samochodów wyglądały tak, jakby zmasakrowała je największa na świecie burza gradowa, a ciało Maria Lukasa leżało podziurawione niczym rzeszoto. Nie chciał, żeby sprawy potoczyły się w ten sposób. Villaume nie mylił się co do Dusera. Ten człowiek działał tak subtelnie jak walec drogowy. Duser podszedł do Camerona, trzymając w ręku nową broń. - Czas zająć się tą dziewczyną. - Nie. - Cameron był przerażony. - Nie martw się glinami. Mają wystarczająco dużo roboty na miejscu pierwszego morderstwa. - Nie. Zrobimy to kiedy indziej. - Potarł skronie i mruknął: - Jak to przestanie być sensacją dnia. - Wielkie rzeczy. Przestępców łapią nie reporterzy, tylko gliny, a nimi nie musimy się już martwić. Właśnie tylnymi drzwiami tego magazynu wyjechały wszystkie dowody, mogące nas z tą sprawą łączyć. Cameron chciał zapytać, dokąd je wywieziono, ale rozmyślił się. - Nie. Zrobimy to kiedy indziej. - Co się, u diabła, z tobą dzieje? - Duser podszedł bliżej. - Jeżeli chcemy wykorzystać element zaskoczenia, musimy iść za ciosem. - Nie, nie musimy. Dość tego... zrobimy to później. Duser wyglądał tak, jakby zamierzał kogoś udusić. - Pieprzysz! Niczego nie przerywamy, ruszamy natych157

miast. Mówię ci, człowieku, prędzej czy później musimy to załatwić i lepiej, j eżeli zrobimy to zaraz. Cameron potrząsnął głową. Nie podobał mu się pomysł dalszego narażania się. Duser zorientował się, że może mieć z nim problem, dlatego zdecydował: - Posłuchaj, zostaniesz tu, a my się wszystkim zajmiemy. Chcę jak najszybciej dopaść Villaume'a. Cameron zastanawiał się przez chwilę. - Nie. Zmiana planu. Rzeczywiście najważniejszy jest Villaume, ale zaprowadzi nas do niego ta dziewczyna, niech tylko się dowie o śmierci Lukasa. Będziemy śledzić Juarez, a potem załatwimy oboje. Pomysł spodobał się Duserowi. - Dobry plan. Przepraszam cię, ale jestem trochę nabuzowany. Czemu trudno było się dziwić, biorąc pod uwagę, jak szczodrze poczęstował się speedem. - W porządku, tylko nie zgub Juarez. To nasz jedyny łącznik z Żabą. Minutę później obserwował, jak Duser i McBride wsiadają do forda taurusa i odjeżdżają. Może zatrudnił niewłaściwych ludzi do tej roboty? Nie, Duserowi brakowało wprawdzie ogłady, ale można go było kontrolować. Rapp spędził noc, leżąc na kanapie Marcusa Dumonda z dziewięciomilimetrową berettą w lewej ręce. Za wszelką cenę chciał trzymać przyjaciela z dala od tego wszystkiego, ale równocześnie miał wyrzuty sumienia, ponieważ potrzebował jego pomocy. Pozostał bowiem do rozstrzygnięcia jeszcze jeden, zasadniczy, problem. Czy Irenę Kennedy wysłała Hoffmanów, żeby go zabili? Intuicja podpowiadała mu, że nie. Znał Irenę ponad dziesięć lat i ufał jej jak nikomu innemu. Ale czy w tym obłędnym biznesie można naprawdę kogoś dobrze znać? Chciał wierzyć, że Kennedy nie miała z tym nic wspólnego, było to jednak trudne do przełknięcia. Na logikę pasowała do tego i tylko ona mogła to zrobić. Była jedyną łączniczką między nim i Hoffmanami. Siedzieli przy stole w kuchni Dumonda. Mieszkanie było niewielkie: jedna sypialnia, kuchnia z małym kącikiem ja158

dalnym i salon, który Dumond zamienił w swoje biuro. Grube, lite dębowe drzwi, wsparte na betonowych blokach służyły za biurko. Stały na nim trzy monitory komputerowe, myszy, klawiatury, skanery i kilka innych przedmiotów, których Rapp nie potrafił zidentyfikować. Ściany zdobiły oprawione plakaty z bohaterami komiksów z serii X-Men Marvela. Rapp był tylko cztery lata starszy od Dumonda, ale wyglądali tak, jakby się urodzili w dwóch różnych stuleciach. Dumondem zawładnęły dzikie fale cyberprzestrzeni. Podczas gdy Dumond napychał sobie usta płatkami śniadaniowymi, Rapp udzielał mu instrukcji: - Zanim zaczniesz w tym grzebać, upewnij się, czy nie ma jakiegoś alarmu. Dumond podniósł wzrok, a mleko spłynęło mu na brodę. - Spokojnie, Mitch. Robię to całe życie. Praca Dumonda była spełnieniem jego marzeń. Zatwierdzony i opłacany przez rząd Stanów Zjednoczonych miał za zadanie całymi dniami włamywać się do różnych systemów komputerowych. - Tak, ale to coś innego. Tym razem będziesz się włamywał do baz danych Langley i Pentagonu. Dumond uśmiechnął się z ustami pełnymi złotych płatków kukurydzianych. Przełknął i odparł: - To żadna różnica. Rapp obserwował go przez chwilę: Dumond był cwaniaczkiem, strasznie pewnym siebie. I wcale tego nie ukrywał. - Nie drocz się ze mną, Marcus. - Nie droczę się. Przynajmniej raz dziennie wchodzę do systemu Pentagonu. - A Langley? - Też. - A co z obszarami, po których nie masz prawa buszować? - Od czasu do czasu rozglądam się. - Jak często? - Codziennie. Dumond wsunął w usta następną porcję płatków. - Irenę o tym wie? - No... nie zawsze. Rapp pokiwał głową niczym zmartwiony ojciec. 159

- Marcus, mówię to dla twojego dobra, lepiej uważaj, co robisz. Zajrzysz do niewłaściwego pliku i możesz nagle zniknąć. - Rapp pstryknął palcami. - Jak mogą mnie złapać, jeżeli nawet nie wiedzą, gdzie jestem? No, jak? - Marcus, wiem, że jesteś w tym dobry, ale nikt nie jest doskonały. Prowadź dalej taki styl życia, a z pewnością cię złapią. Dumond uśmiechnął się i potrząsnął przecząco głową. Rapp wymierzył w niego palec wskazujący i dodał: - Marcus, to mi się cholernie nie podoba! Prowadzisz bardzo niebezpieczną grę i prędzej czy później wpadniesz. A wtedy możesz się pożegnać... nie, nie z pracą, ale z życiem. W CIA i Pentagonie mają dziesiątki takich facetów jak ja. Którzy nie mają bladego pojęcia o komputerach, za to dużo wiedzą o zabijaniu. Dumond chwilę pomyślał. - W porządku... w porządku. Wstał i resztę płatków wyrzucił do śmieci. Nagle stracił apetyt. Po kilku minutach opuścili mieszkanie. Dumond wyszedł drzwiami frontowymi i ruszył w kierunku Langley, Rapp •wymknął się od tyłu. Jego celem była szopa pełniąca funkcję magazynu. Minął osiem przecznic, a doszedłszy do Wisconsin Avenue, zszedł do kolejki podziemnej i wsiadł do pociągu jadącego na północ. Miał na sobie ten sam strój co poprzedniej nocy-baseballówkę, bluzę dresową koloru khaki i niebieskie tenisówki. Idealny strój na wyprawę do skrzynki magazynowej. W wagonie było prawie pusto, większość ludzi jechała o tej porze do pracy w śródmieściu, jego pociąg zmierzał w przeciwnym kierunku. Rapp oparł rękę na leżącym obok pustym plecaku. Pociąg łagodnie kołysał się w tunelu, wkrótce wyjechał na powierzchnię i przez okna wpadły promienie słońca. Jedyny poza nim pasażer wyjął telefon komórkowy i zaczął rozmawiać. Rapp położył rękę na zewnętrznej kieszeni plecaka, lekko ją poklepując. Dumond dał mu zakodowany telefon cyfrowy, mówiąc, że może z niego w każdej chwili korzystać, i to tak długo, jak zechce. Ale Rapp zawsze był 160

podejrzliwy i postanowił korzystać z niego ostrożnie, zawsze bardzo krótko. Bardzo chciał zobaczyć Annę. Patrzył przez okno pociągu jadącego na północ. Wiedział, że nie powinien tego robić, a jednak mógł przynajmniej usłyszeć jej głos. Wyjął telefon i włączył. Szybko wystukał numer do pracy Anny i nerwowo liczył sekundy. Po trzech sygnałach usłyszał jej głos. Ale to była poczta głosowa. Poczekał, aż odezwał się sygnał, i wyłączył telefon. Był przygnębiony. Nie dlatego, że nie zastał Anny. Po raz pierwszy w życiu miał wątpliwości. Wątpliwości, czy istotnie powinien odejść. I czy mu na to pozwolą. Był już tak blisko celu. Dlaczego podjął się tej ostatniej misji? Czy rzeczywiście nie mógł odmówić? Zdjął czapkę i przeczesał palcami krótkie, szczeciniaste, czarne włosy. Znał odpowiedzi na te pytania, nie był to jednak odpowiedni moment, by się do tego przyznawać. Teraz chciał tylko być z Anną. Rzucić to wszystko i żyć normalnie. Irenę Kennedy weszła do pokoju konferencyjnego na szóstym piętrze kwatery głównej CIA w Langley i położyła notes na stole. Lunch musi poczekać. To zebranie zaskoczyło ją. Ładny i funkcjonalny prostokątny pokój przylegał do gabinetu dyrektora. Na środku stał długi mahoniowy stół, a wokół niego dwanaście pokrytych skórą krzeseł. Każdego ranka pokój sprawdzali ludzie z Biura Bezpieczeństwa Agencji - takiego gestapo w CIA, jak je czule nazywali niektórzy spośród dwudziestu tysięcy pracowników Agencji. Zasłony zakrywały niewielkie aparaty wprawiające okna w wibracje uniemożliwiające penetrację nawet najczulszych parabolicznych mikrofonów. Z oczywistych przyczyn CIA traktowała sprawy bezpieczeństwa bardzo poważnie, w kilku miejscach nawet znacznie poważniej niż w pomieszczeniu na szóstym piętrze. Przy stole konferencyjnym siedziało już, milcząc, pięć osób. Max Salmen, najstarszy z obecnych, nie zwracał uwagi na nikogo z wyjątkiem Irenę Kennedy. Według niego tamci byli niczym niebezpieczne kundle - takie skrzyżowanie biurokraty z politykiem i prawnikiem - niezdolni do podjęcia właściwej decyzji ze słusznych powodów. Byli szefami trzech 161

działów Agencji, on czwartego. Jako zastępca dyrektora do spraw operacyjixych był odpowiedzialny za tajnych agentów. Jego ludzie prowadzili tajne operacje, spośród przyjaciół i wrogów rekrutowali nowych współpracowników, trzymali w ryzach kontrwywiad i tropili terrorystów. Działali na pierwszej linii frontu, dowodzili innymi, wykonywali brudną robotę w terenie i naprawdę ryzykowali. Doświadczenie Salmen zdobył, działając razem ze Stansfieldem w Europie, potem tamten, wspinając się po szczeblach kariery, pociągnął go za sobą. Salmen był bezpośrednim przełożonym Kennedy, chociaż najczęściej kontaktowała się ona bezpośrednio ze Stansfieldem. Pozostali pełnili również funkcje zastępców dyrektora CIA. Charles Workman kierował wywiadem. Jego ludzie byli molami książkowymi, mądralami z Mensy, ekscentrykami ślęczącymi nad stosami napływających codziennie informacji, wykazującymi przewagę rozumu nad materią. Rachel Mann odpowiedzialna była za dział Nauki i Techniki, a Stephen Bauman szefował Administracji. Spośród nich Salmen najmniej lubił Workmana, zaraz po nim Baumana, niesprawiedliwe byłoby jednak twierdzenie, że nie lubił Mann. Bauman był nawet przekonany, że w innych okolicznościach prawdopodobnie darzyłby ją sympatią. Była bardzo bystra i zazwyczaj starała się unikać politycznych przepychanek, w których przodowali Workman i Bauman. Niestety, musiała w nich uczestniczyć, ponieważ pieniędzy było niewiele, a każdy chciał dla siebie jak najwięcej zabrać działowi operacyjnemu. Salmen dobrze wiedział, że gdyby nie wzrost zagrożenia terroryzmem, miałby poważne kłopoty finansowe. Max Salmen splótł na wydatnym brzuchu pożółkłe od nikotyny palce i zastanawiał się, jak długo jeszcze utrzyma swoje stanowisko. Jego dni były policzone. Pracował w Agencji od 1964 roku, najpierw w Kambodży, potem w Laosie, realizując ściśle tajne zadania dla rządu. Po Wietnamie przeniósł się do Europy, gdzie pracował w różnych ambasadach, a potem mianowano go szefem stacji w Berlinie. Kiedy Stansfield został dyrektorem, przypomniał sobie o Salmenie i ściągnął go do ścisłego kierownictwa. Teraz, kiedy 162

Stansfield umierał, przyszłość rysowała się czarno. Jednym z powodów, dla których Salmen znosił to wszystko, a zwłaszcza głupie narady, było niezwykłe poczucie obowiązku względem swoich ludzi w terenie. Chciał ich chronić i dlatego musiał zostawić tych urzędasów w spokoju. Ale był też inny powód. Stansfield prosił go, żeby nie odchodził i wszystko bacznie obserwował. A dokładniej mówiąc, poprosił starego przyjaciela, żeby szczególnie czuwał nad Irenę Kennedy. Otwarły się drzwi gabinetu dyrektora i do pokoju wszedł Jonathan Brown, zastępca dyrektora CIA, druga osoba w Agencji. Teoretycznie podlegało mu tamtych czterech zastępców, a on z kolei bezpośrednio dyrektorowi, jednak Salmen nigdy nie grał według reguł i mając jakiś problem, szedł prosto do Stansfielda. Denerwowało to często Browna, a Salmen widział, że drugi dyrektor po Stansfieldzie czuje się zagrożony. Dlatego też próbował skupić uwagę tego biurokraty na sobie, odwracając ją od Kennedy. Brown zajął miejsce u szczytu stołu i obrzucił zebranych spojrzeniem godnym aktora. Ponieważ Kennedy zazwyczaj zajmowała się wyjątkowo delikatnymi sprawami, rzadko składała sprawozdania zastępcy dyrektora. Nigdy jednak nie miała z nim problemów. Był więcej niż zdolny i potrafił dobrze wykonywać swoją robotę. W innych okolicznościach byłby doskonałym kandydatem na dyrektora CIA. Ale był człowiekiem z zewnątrz, byłym prokuratorem federalnym i sędzią, a stanowisko w CIA zawdzięczał garstce popierających go polityków z Kapitolu. I dlatego był lojalny wobec nich, a nie wobec Agencji. W takich zebraniach Kennedy musiała uczestniczyć częściej, niżby tego chciała. W skład czterech głównych pionów wchodziło ponad trzydzieści biur lub grup, ale to Centrum Antyterroryzmu przyciągało największą uwagę. Kennedy dobrze wiedziała, dlaczego teraz tak nagle ściągnięto ją na to zebranie na szczycie, i wcale nie była z tego zadowolona. W CIA nie działano otwarcie, preferowano szufladkowanie. Jeżeli więc Brown chciał porozmawiać o Niemczech, nie musiał ściągać na zebranie ludzi z Nauki i Techniki oraz Administracji. Brown odchrząknął, a potem starał się ostrożnie dobierać słowa: 163

- Właśnie miałem telefon od przewodniczącego Rudina mówiąc to, sprawiał wrażenie zatroskanego. — Oczekuje od nas informacji o wszystkim, co zostało ustalone w związku z wypadkami, jakie miały miejsce w czasie minionego weekendu w Niemczech. Wystarczyło kilka dni, by śmierć Heinricha Hagenmillera przybrała niemal mityczne rozmiary. Nawet w pełnym tajemnic Langley prawie wszyscy o tym mówili. Było trzech głównych podejrzanych: Stany Zjednoczone, Izrael i Irak. Ale od wczoraj dołączyły do nich Wielka Brytania, Francja a nawet Niemcy. Wielka Brytania dlatego, że Anglicy robili to od dawna i dużo lepiej od innych. Francuzów dopisano do listy, ponieważ —jak mówiono - Hagenmiller wykopał ich z interesu. A Niemcy mogli sprzątnąć hrabiego dlatego, że stał się dla nich niewygodny. Kennedy nie przejmowała się tym gadaniem. Celem całej operacji było wysłanie ostrzeżenia wszystkim, którzy zadają się z Saddamem. Im więcej rządów będzie podejrzewanych i im więcej wokół sprawy będzie spekulacji, tym lepiej. Brown spojrzał na Kennedy i powiedział: - Irenę, on chce, żebyś jutro rano stawiła się przed jego komisją. Salmen westchnął, ale Kennedy jakby nigdy nic zapytała. - Dobrze. Ma jakieś szczególne życzenia? - Nie powiedział. Prosił tylko, żebym ci przypomniał, że obowiązuje cię złożona przysięga - odparł Brown patetycznie, jak przystało na byłego sędziego federalnego. Słysząc to, Salmen skrzywił się. - Znakomity dowcip! Brown nie chciał się sprzeczać. - Masz jakiś problem, Max? - Tak. Moim problemem jest Rudin. - Nie rozumiem? - Brown sprawiał wrażenie, że jest w znacznie poważniejszym nastroju niż zwykle. - Przewodniczący Rudin to sfrustrowany facecik, który zawsze dostaje sraczki, gdy tylko ktoś wspomina Agencję. Brown nie dostrzegł w tych słowach nic dowcipnego, pozostali więc musieli powstrzymać rozbawienie wywołane 164

szczerą i trafną analizą Salmena. Kennedy jak zawsze siedziała z kamiennym wyrazem twarzy. - Byłbym wdzięczny, gdybyś okazał choć trochę szacunku kongresmanowi z Connecticut. Salmen głośno się roześmiał. - Od lat nie łączą nas już dobre stosunki i byłby chyba bardzo zaskoczony, gdybym teraz nagle zaczął okazywać mu szacunek. Brown, nie zważając na jego słowa, postanowił kontynuować zebranie. Spojrzał na Charlesa Workmana i oznajmił: - Do piątej chcę mieć na biurku raport. Wszystko, co masz o wypadkach w Niemczech. Workman posłusznie odparł, że osobiście tego dopilnuje. Potem Brown zwrócił się do Salmena: Czy to prawda, że Hagenmiller był śledzony? Salmen skrzyżował ręce na piersiach i wzruszył ramionami. To informacje tylko dla tych, którzy muszą to wiedzieć. Twarz Browna spłonęła rumieńcem. Był to wyraźny objaw braku respektu ze strony Salmena. - Należę właśnie do ludzi, którzy „muszą wiedzieć", i spodziewam się, że do piątej otrzymam od ciebie pełny raport. Salmen pozostał nieugięty. - Przedłożę ci taki raport, jeżeli uzyskam na to zgodę dyrektora Stansfielda. - Posłuchaj, Max, robię tylko to, co do mnie należy, i nie wymagam od ciebie czegoś nadzwyczajnego. Jestem zastępcą dyrektora Agencji i wykonuję swoje obowiązki. I właśnie to mam na myśli, mówiąc, że chcę mieć coś na biurku do piątej. Salmen obruszył się, wyraźnie dotknięty tym atakiem. - Jonathanie, nie chciałem ci okazać braku szacunku, ale dłużej od ciebie siedzę w tym piekiełku. Podstawą działania Agencji jest filozofia „wie tylko ten, kto musi". Kiedy dyrektor Stansfield powie mi, że należysz do tych, którzy „muszą wiedzieć", wtedy powiem ci to, co chcesz usłyszeć. - Max, dyrektor Stansfield nie będzie cię wiecznie chronił. A gdy odejdzie, z rozkoszą puszczę cię na zieloną trawkę. Salmen wstał. 165

- Dobrze, skoro tak, to możesz mnie pocałować w moją wielką białą dupą. Mówiąc to, odwrócił się i wyszedł z pokoju konferencyjnego z szerokim uśmiechem na twarzy. Po chwili kłopotliwego milczenia Kennedy spojrzała na zastępcę dyrektora Agencji i powiedziała: - Przepraszam za Maxa. Ostatnio żyje w ciągłym stresie. Jak wiesz, on i dyrektor Stansfield są ze sobą blisko związani. Nie sądzę, żeby Max dobrze znosił stan zdrowia przyjaciela. - Nie musisz za niego przepraszać. - Brown przyjął wyjaśnienie Kennedy. Była najbardziej kompetentną i profesjonalną osobą, z jaką kiedykolwiek miał w pracy do czynienia. Byłoby bardzo źle, gdyby w ostatecznym rozrachunku to ona padła ofiarą tego całego zamieszania. - Wiem, że nie muszę, ale proszę tego nie brać tak osobiście. Max jest po prostu porywczy, a do tego dochodzi jeszcze niechęć do kongresmana Rudina. - Tak, wiem. Mogę cię zapewnić, że kongresman to samo czuje do Maxa. - Brown przez chwilę przeglądał notes, wreszcie powiedział: - Pragnę, żebyś była zupełnie szczera, stając jutro przed komisją. Nie chciałbym, żeby kariera dyrektora Stansfielda skończyła się w niesławie. Kennedy skinęła głową, ale czuła, że rozszyfrowała prawdziwe intencje Browna. Stansfield puścił w obieg informację, że pociągnie co najmniej pół roku, a może nawet rok. Kennedy wiedziała, że będzie miał szczęście, jeśli pożyje miesiąc. Troska Browna nie miała nic wspólnego z reputacją Thomasa Stansfielda, robił wszystko dla własnej kariery. Waszyngtońskie skandale to dla mediów i polityków prawdziwa uczta, a śmierć poniesioną od tysięcy ciosów wałkowano nie miesiącami, ale całymi latami. To Brown, a nie Stansfield będzie głównym podejrzanym, jeżeli zostanie wdrożone śledztwo kongresowe. A rzadko się zdarzało, by czyjaś kariera ocalała po takim śledztwie.

166

21 Rapp jechał czarnym volkswagenem jetta rocznik 1994 na zachód, w kierunku Georgetown Pikę. Zapadał zmrok i ruch zaczynał maleć. Samochód był zarejestrowany na nazwisko Charliego Smitha, a Rapp miał w kieszeni prawo jazdy wystawione w Marylandzie na to samo nazwisko. Długie lata służby w CIA nauczyły go wielu rzeczy, ale dwie z nich były najważniejsze: dokładność i bycie paranoikiem. Pewien psychiatra poradził mu wprawdzie, aby raczej używał słowa „ostrożny", „paranoik" bowiem wywołuje negatywne skojarzenia, ale przyjął tę radę z uśmiechem. Ostrożny był zawsze, to było wręcz jego drugą naturą, natomiast „paranoiczny" precyzyjniej definiowało aktualny stan jego umysłu. Nie ma lepszego słowa na określenie sytuacji gdy w konfrontacji z całym światem i z najlepiej zorganizowaną agencją wywiadowczą trzeba polegać tylko na sobie. Miał jednak dużą przewagę. Należał do wtajemniczonych. Wiedział, jak działa Agencja, a także to, że mimo wszystkich cudów techniki, jakimi dysponuje, jej możliwości są ograniczone. Dobry zawodowiec i w dostatecznym stopniu paranoik, z łatwością może uniknąć pułapek i po prostu zniknąć. A Rapp był jednym i drugim. Właśnie dlatego trzy lata temu przybrał nazwisko Charliego Smitha i kupił za osiem tysięcy dolarów jettę. Dlatego też trzymał samochód i inne rzeczy, które mogłyby się w razie czego przydać, w magazynie pod Rockville. Rapp był wystarczająco długo łowcą, by zrozumieć, że pewnego dnia może stać się zwierzyną. A gdy do tego dojdzie, lepiej nie tracić czasu na rozglądanie się za bronią albo zastanawianie się, gdzie ukraść samochód. Jechał szosą międzystanową numer 495, nagle usłyszał, że Shirley ziewnęła. Obejrzał się przez ramię, chcąc sprawdzić, co robi. Spojrzała na niego dużymi, brązowymi oczami i oblizała się. Rapp wziął ją z Georgia Avenue 7319 NW. Nie grzeszyła zbytnią inteligencją, ale za to dobrze się prezentowała. W Washington Humane Society byli bardzo uprzejmi. Obiecali poszukać psa średniej wielkości i jeśli to możliwe, jak najmniej szczekającego. Zaprowadzili go do psiarni i po167

kazali Shirley. Była mieszańcem collie z labradorem i czymś jeszcze. Przebywała w schronisku od trzech tygodni i nikt się o nią nie upomniał, co dziwiło kobietę oprowadzającą Rappa. Okazało się, że Shirley jest też bardzo dobrze ułożona. Gdy Rapp zapytał, skąd wiedzą, jak się pies nazywa, kobieta wyjaśniła, że po prostu z listy imion wybrali ich zdaniem najodpowiedniejsze. - Prawdopodobnie brzmiało jak, Curly, Burley, Hurly albo coś w tym stylu. Wybrałam Shirley, bo przypomina mi właśnie Shirley. Rapp nie oponował. Mogła być Shirley. Zabrał ją, potem wstąpił do sklepu dla zwierząt, kupił smycz, trochę jedzenia i kilka drobiazgów, żeby pozyskać jej względy. Przy Linganore Drive skręcił w prawo i po opuszczeniu płatnej autostrady wjechał w pierwszą drogę w kierunku Linganore Court. Dojechał do końca ulicy, zawrócił i zaparkował. Zabrał Shirley i dalej poszedł z nią pieszo. Chodnik biegnący między dwoma budynkami prowadził do Scotts Run Naturę Preserve. Rezerwat zajmował 384 akry lasu położonego nad Potomakiem w McLean w Wirginii. Codziennie przyjeżdżało tu mnóstwo indywidualnych turystów i wycieczek, najwięcej naturalnie w weekendy, ale we wtorkowy wieczór w rezerwacie było pusto. Rapp i Shirley pobiegli między drzewa i wkrótce zniknęli w mroku. Irenę Kennedy przyjechała o 19.20. Langley opuściła o 18.00 i dotarła do domu na tyle wcześnie, żeby przygotować jeszcze makaron z serem dla Tommy'ego i sałatkę dla siebie. Po spędzeniu dokładnie czterdziestu trzech minut z synem oddała go pod opiekę Heather, nastolatki z sąsiedztwa. Nie musiała uczyć jej, jak uruchomić alarm, gdyby coś ją przestraszyło, bo przećwiczyły to przynajmniej dwanaście razy. Kennedy włączyła system alarmowy i wyszła. Wsiadła do rządowego sedana z ochroniarzem za kółkiem. Jadąc do domu Stansfielda, walczyła z coraz bardziej przepełniającą ją winą i zwątpieniem. Czuła, że jest złą matką. Gdy nie musiała pracować w Langley, zabierała dokumenty do domu. Tommy spędzał stanowczo za dużo czasu przyklejo168

ny do telewizora. Coraz częściej domagał się też, żeby poświęcała mu więcej uwagi. Życie samotnej matki jest trudne, ale biorąc pod uwagę jej pracę, stawało się prawie nie do zniesienia. Nie winiła jednak za to byłego męża. Dobrze, że się rozstali, gdy Tommy był mały. Wyjechał na zachód i zniknął z jej życia. W końcu i tak nigdy nie byli sobie bliscy, a rozstanie nie odbiło się na dziecku, nie musiała się więc tym niepokoić. Czuła się rozdarta między obowiązkami opieką nad synem i tymi, które wynikały z jej niezwykle doniosłej pracy. Pracy, która chroniła życie innych ludzi. Coś jednak trzeba poświęcić. Dłużej nie da rady tego ciągnąć. Męczyła ją praca, męczyły relacje z synem. Samochód skręcił w drogę prowadzącą do domu Stansfielda i Kennedy zmusiła się do zmiany toku myśli. Musiała się skupić. Ostatnią rzeczą, której potrzebował jej mentor, to zamartwianie się o nią. Samochód zatrzymał się przed garażem i Kennedy wysiadła. Podeszła do drzwi frontowych, gdzie czekał ochroniarz, weszła do holu i skierowała się do gabinetu. Thomas Stansfield siedział w obitym skórą fotelu, z nogami na otomanie, z kocem okrywającym kolana. Zbliżyła się i pocałowała go w czoło. Biorąc pod uwagę sytuację, wyglądał całkiem nieźle. Położyła rękę na jego ramieniu, pytając: - Jak się pan dziś czuje? - Dość dobrze. Napijesz się? Kennedy wiedziała, że wcale nie czuje się dobrze. Nie mógł. Lekarze powiedzieli jej, że ten typ raka wywołuje silne bóle. Ale taki był Thomas Stansfield. Nie chciał litości, sam też nikomu jej nie okazywał. Kennedy podziękowała za poczęstunek i usiadła naprzeciwko. - Kongresman Rudin wzywa mnie jutro rano na Kapitol. - Słyszałem. Nawet nie zapytała, skąd to wie. Dawno już przestała się dziwić, w jaki sposób otrzymuje informacje. - O czym pan jeszcze słyszał? - Że chce wiedzieć, czy byliśmy w Niemczech, a jeżeli tak, to czy maczaliśmy palce w interesach Hagenmillera. 169

- I co może mi pan doradzić, jeśli będę musiała odpowiedzieć na to pytanie? -..Dużą ostrożność - odparł starzec. - Zamierzałam być ostrożna. - Nie wątpię. - Stansfield przez chwilę myślał o Rudinie. - Jeżeli on będzie tak samo bezczelny jak na otwartych posiedzeniach komisji, to powinnaś odmówić odpowiedzi na pytania i uprzejmie odesłać go do mnie. - Stansfield zmarszczył brwi. - Nie sądzę jednak, żeby był aż tak bezczelny, jak bardzo nas nienawidzi. - Też tak myślę. Stansfield nadal rozważał ten problem i w końcu stwierdził: - Możesz mu powiedzieć, że śledziliśmy hrabiego i jego firmę. Trzeba postąpić podobnie, jak wczoraj postąpił prezydent z ambasadorem Niemiec. Chociaż Rudin głęboko nas nienawidzi, mamy w komisji dość sojuszników, aby go zablokować. Kiedy dowiedzą się, że Hagenmiller tkwił w tym po uszy, cała sprawa umrze śmiercią naturalną. Kennedy miała wątpliwości. - A może powinien porozmawiać z nim prezydent? Rudin jest całkowicie oddany partii. Zrobi wszystko, czego Hayes od niego zażąda. Stansfield potrząsnął głową. - Nie, chcę trzymać prezydenta z dala od tego. To zbyt ciemna sprawa. Sami musimy się z nią uporać. Kennedy niechętnie, ale zgodziła się: - Coś przeoczyliśmy. - W sprawie Rudina? - Mam na myśli całość. - Kennedy wyjrzała przez okno. Nie wiem... Nie możemy znaleźć przecieku. Ktoś działa przeciwko nam i ciągle nie mam pojęcia kto. - Myślałem o tym. - Ma pan jakieś pomysły? - Wszystko jest kwestią motywu, Irenę. - Jakiego motywu? - Czy wiesz, że Rudin i Midleton spotkali się dziś rano z senatorem Clarkiem w Congressional Country Club? - Nie. - Znowu ją zaskoczył. - Jedli tam razem śniadanie. 170

- O czym rozmawiali? - Tego nie wiem, ale znam ich motywy. Rudin gardzi mną i niczego pewnie nie pragnie bardziej jak tego, żebym wydał ostatnie tchnienie. Z Midletonem łączą mnie serdeczne stosunki, ale on chciałby mieć więcej do powiedzenia w sprawach CIA. - A co z Clarkiem? Stansfield poprawił koc i zamyślił się. - Senatora Clarka nie jestem pewny. Zazwyczaj okazywał nam przychylność, ale czuję, że nie jest lojalny. Ostatecznie doszedłem do wniosku, że przede wszystkim dba o własny interes. - O co im chodzi? Stansfield spojrzał na Kennedy i uznał, że oto nadszedł czas. - Musimy o czymś porozmawiać. Kennedy zesztywniała. - Naturalnie. - Rozmawiałem z prezydentem i zgodził się, żebyś objęła po mnie stanowisko dyrektora Agencji. Kennedy była zaskoczona. Zastanawiała się, kto będzie następcą Stansfielda, ale nawet przez moment nie pomyślała, że mogłaby to być ona. - Czuję się bardzo zaszczycona, ale nie sądzę, żebym miała odpowiednie kwalifikacje. Stansfield, który rzadko okazywał emocje, pozwolił sobie na uśmiech. - Masz więcej niż odpowiednie kwalifikacje. - Ale co z tymi, którzy... - Jesteś najlepszą kandydatką. - Jestem innego zdania. - Kennedy wolno potrząsnęła głową. - Ledwo mogę sobie poradzić z tym, co teraz robię. Mam szczęście, jeżeli wyskrobię godzinę dziennie dla Tommy'ego i uda mi się go oderwać od telewizora. - Prawdę mówiąc, obecnie wykonujesz najtrudniejszą pracę w Agencji. Na stanowisku dyrektora będzie ci łatwiej. - Dlaczego? - zapytała z niedowierzaniem. - Wystarczy otoczyć się odpowiednimi ludźmi, którzy będą pracować za ciebie. 171

Kennedy ciągle nie była przekonana. Jak można mniej pracować, mając bardziej odpowiedzialne stanowisko? Coś tu nie pasuje. - Irenę, ile razy widziałaś mnie pracującego w sobotę? Kennedy chwilę się zastanawiała. - Niewiele. - Właśnie. Im dłużej o tym myślała, tym bardziej utwierdzała się w przekonaniu, że Stansfield ma rację. Centrum Antyterroryzmu przypominało kocioł pod ciśnieniem. - Nie mam odpowiednich kwalifikacji. - Jesteś bardziej niż wykwalifikowana. - Jestem za młoda. - Jesteś trochę za młoda do tej roboty, ale równoważą to twoje osiągnięcia w Centrum. - Nie wiem... Nie wiem, czy chcę zająć pańskie stanowisko i czy oni mnie zatwierdzą. - Och, zatwierdzą. Republikanom podoba się twoja twarda postawa w sprawach terroryzmu, poza tym boją się zarzutu, że to dyskryminacja z powodu płci. Demokraci... no cóż, oni posłuchają prezydenta. Przecież prezydent może przyznać komuś duże dotacje, może dać dobre stanowisko, to coś zupełnie normalnego. Kennedy westchnęła. Trochę za dużo tych niespodzianek. - Zastanowię się. Stansfield uśmiechnął się. - Tak, powinnaś to przemyśleć, ale przede wszystkim musisz pamiętać, że jesteś potrzebna Agencji. Musi nią kierować ktoś, kto będzie ją chronił przed ludźmi takimi jak przewodniczący Rudin i sekretarz Midleton. Kennedy zmarszczyła brwi, widząc, że oto jeden z kawałków układanki znalazł właściwe miejsce. - Czy na jutrzejszym spotkaniu będzie o tym mowa? - Nie wiem na pewno, ale myślę, że tak. - Stansfield patrzył na Kennedy stalowoszarymi oczami. - Oni tak samo boją się ciebie jak mnie. Boją się dlatego, że nie mogą nas kontrolować.

172

Po ośmiu minutach Rapp, wraz ze swoją czworonożną przyjaciółką, dobiegł do odległego krańca rezerwatu, a kilka następnych minut zabrało mu odnalezienie poszukiwanego domu. Był już tu kiedyś, ale wtedy został oficjalnie zaproszony i przyjechał samochodem - teraz dotarł pieszo przez las. Omal nie pomylił domu Stansfielda z jakimś sąsiednim. Były bardzo do siebie podobne - oba w stylu kolonialnym. Z tyłu tego drugiego, tuż na granicy posiadłości, znajdowała się niewielka szopa. Rapp i Shirley przeszli przez wysoką trawę i zajęli za nią pozycję. Całkowity brak ochrony wysoko postawionych urzędników Stanów Zjednoczonych, tu, w Ameryce, nigdy nie przestawał zdumiewać Rappa. Za wyjątkiem prezydenta z rodziną i wiceprezydenta zabezpieczenie było fikcją. Lepiej to wyglądało w przypadku urzędników przebywających poza krajem, ale w domu bezgranicznie ufali alarmom i szoferom, którzy pełnili zazwyczaj także funkcję ochroniarza. Rapp spodziewał się, że Stansfield był trochę lepiej chroniony od innych, ale nie dostrzegł nic, z czym nie dałby sobie rady. Wyjął z kieszeni małą lornetkę polową i zaczął badać okna. Na pierwszym piętrze światła były zgaszone. Na parterze świeciło się w kuchni. Jakaś kobieta myła naczynia. Po chwili uznał, że to pomoc domowa. Na podjeździe stał samochód. Rapp wyostrzył obraz i dostrzegł szofera siedzącego za kierownicą rządowego sedana. Mężczyzna wyglądał jakoś znajomo, ale połowę twarzy zasłaniał mu daszek czapki. Mitch pociągnął Shirley z powrotem w wysoką trawę i ruszył w stronę rzeki. W połowie drogi natrafił na coś niezwykłego. Przyjrzawszy się bliżej, stwierdził, że przypomina to zainstalowane tuż przy ziemi, w pobliżu grządki z kwiatami, ozdobne oświetlenie. Były to dwa nadajniki promieni laserowych. Rapp wyjął kieszonkową lunetkę noktowizyjną i skierował ją w tamto miejsce. Ujrzał niewidoczne dla gołego oka czerwone promienie. Podążył za nimi. Nie będą stanowić przeszkody. Szedł dalej, aż do granicy posiadłości, i w końcu ujrzał drugie skrzydło domu. Tam właśnie spodziewał się znaleźć Stansfielda. Chciał z nim porozmawiać. Chciał poznać prawdę. A znając Thomasa Stansfielda, wiedział, że otrzyma od173

powiedź. Potem pójdzie do Kennedy i sprawdzi, czyjej odpowiedzi wytrzymają próbę intensywnego badania. Zastanawiał się nad tym przez wiele dni i w końcu doszedł do wniosku, że to najkrótsza i najbardziej efektywna droga wyjaśnienia tego, co się stało w Niemczech. Gdy znalazł się na skraju posiadłości, znów przyłożył do oczu lornetkę. Przez okno gabinetu zobaczył siedzącego Stansfielda. Wyglądał mizernie, schudł dobre pięć kilogramów. Rozmawiał z kimś, ale z tego miejsca Rapp nie widział, kim jest ta osoba. Zmienił pozycję, a kiedy ponownie skierował lornetkę i zobaczył kobietę siedzącą przed Stansfieldem, poczuł, jak zasycha mu w gardle. Opuścił ręce i stał bez ruchu. W tym momencie jego paranoja osiągnęła szczyt. Zbierając się, by wrócić do położonej w sąsiedztwie szopy, rozpaczliwie chwytał się nadziei, że tamci nie mają z tym nic wspólnego, ale gwałtowny ucisk w żołądku sygnalizował coś innego. Już chciał się ruszyć, gdy nagle na frontowy trawnik padły snopy światła z reflektorów samochodowych. Na podjazd wjechał kolejny wóz. Rapp rozmyślił się i ukląkł przy Shirley. Jak dotąd nie skamlała i miał nadzieję, że nadal będzie się dobrze zachowywać. Tym nowym samochodem był czterodrzwiowy SUV. Rapp z rosnącym zainteresowaniem obserwował wysiadającego kierowcę. Bez trudu go poznał. Poczuł gwałtowne przyspieszenie pulsu, a jego umysł zaczął gorączkowo pracować na widok osoby, która tej nocy i w tym miejscu nagle wyłoniła się z przeszłości. Mężczyzna był podobny do niego. Mimo że był zawodowym zabójcą, był też kimś, komu - jak Rapp sądził do dziś - mógł ufać. Nagle poczuł ogarniający go strach. Nie bał się tego człowieka, ale tego, co może on zrobić. Spojrzał na zegarek. Dochodziła 19.30. Wpierw zatelefonuje, potem będzie realizował swój plan. Podświadomie czuł, że nie powinien tego robić, ale musiał. Musiał wiedzieć. Wrócił z Shirley do lasu i włączył telefon cyfrowy.

174

22 Przed głównym wejściem do Zachodniego Skrzydła prawie każdego wieczoru coś się działo. Ustawiali się tam przed kamerami starannie ucharakteryzowani, z nienagannymi fryzurami reporterzy i dziennikarze z wszystkich głównych stacji nadających programy informacyjne i czekali, żeby przekazywać widzom i słuchaczom z gór i Zachodniego Wybrzeża to, co godzinę wcześniej relacjonowali ludziom zamieszkującym Wschód i centralne strefy czasowe. Anna Rielly zajęła swoje zwykłe stanowisko. Peter, jej kamerzysta, nazywał to „miejscem NBC". Zawsze czujny i trzymający rękę na pulsie, trochę dziecinny, jednak swoją robotę wykonywał sumiennie. W rzadkich chwilach, gdy zachowywał się poważnie, potrafił dać ludziom popalić. Rielly zwykłe była więcej niż chętna do współpracy, ale dziś brakowało jej zapału. Przez kilka ostatnich nocy nie spała dobrze. Martwiła się o Mitcha. Czuła, że dzieje się z nim coś złego. Gdyby było inaczej, zadzwoniłby do niej. Każdą wolną chwilę poświęcała na śledzenie wiadomości, szczególną uwagę zwracając na Bliski Wschód, gdzie Mitch najczęściej działał. Na szczęście przebywający akurat w mieście premier Izraela, spotykał się z prezydentem Hayesem, miała więc dobry pretekst, żeby interesować się tym rejonem świata. Niestety, podczas lunchu załamała się. Przeklinała samą siebie za to, że nie potrafiła się powstrzymać. Nie mogła wprost uwierzyć, że rozpłakała się w obecności dwóch innych reporterów i producenta z CBS. A wszystko przez Petera, który nad dość kiepską sałatką cesarską zaczął na cały głos dowcipkować na temat Mitcha. - Gdzież jest ten twój donżuan? Jakoś go nie widuję ostatnio. To wywołało lawinę następnych pytań, zadawanych przez innych siedzących przy stole i zachęcających Petera do rozśmieszających słuchaczy dalszych uwag. Początkowo Rielly próbowała się uśmiechać i nie poddawać emocjom, ale okazało się to zbyt trudne. Wizja martwego Mitcha, leżącego gdzieś w dalekim mieście, była zbyt wyraźna i w jej oczach 175

pojawiły się łzy. Zakłopotana wstała i szybko wyszła z restauracji. Chwilę później w jej pokoju w suterenie Zachodniego Skrzydła zjawił się z przeprosinami Peter. Anna próbowała udawać, że nic się nie stało, ale Peter wyczuł, że to coś poważnego, że coś ją naprawdę dręczy, i nie odważył się dalej drążyć tematu. Kamera ustawiona już była na statywie, za nią, z rękami w kieszeniach stał Peter. Na baseballową czapeczkę z napisem Atlanta Braves nałożył słuchawki. Żuł gumę i pozornie wydawał się bardzo znudzony, ciągle jednak czuł się nieswojo po tym wydarzeniu w restauracji. Z Nowego Jorku przyszedł sygnał na wejście i Peter wyciągnął rękę z wyprostowanymi dwoma palcami. - Dwie minuty dla Marble Mouth. Rielly uśmiechnęła się w jaskrawym świetle reflektorów i skinęła głową. Odebrała to jako dobry znak. „Marble Mouth" to pseudonim Petera, jakim posługiwał się prowadzący dziennik telewizyjny i łączący się z korespondentami obecnymi w różnych miejscach. Wiedziała, że Peter ciągle czuje się winien, chciała mu powiedzieć raz jeszcze, żeby się nie przejmował, ale w tym momencie usłyszała sygnał swojego telefonu komórkowego. Sprawdziła, kto się zgłasza, numer jednak okazał się zastrzeżony. Zawahała się, czy odebrać. Zwykle w takich wypadkach pozwalała, żeby włączyła się poczta głosowa, zdecydowała się jednak odezwać, mając nadzieję, że to coś ważnego. Nacisnęła przycisk i przyłożyła telefon do ucha. - Anna Rielly. Słysząc jej głos, Mitch poczuł żywsze bicie serca. - Kochanie, to ja. Dobrze się czujesz? Anna przez moment nie mogła wydobyć głosu. - Mitchell - powiedziała z wysiłkiem. - Tak, kochanie, to ja, ale nie mogę długo rozmawiać. Czy u ciebie wszystko w porządku? Rielly odwróciła się plecami do kamery. - Nie, nie wszystko. Przez ostatnie cztery dni byłam chora z niepokoju. - Przykro mi, ale nic na to nie mogłem poradzić. Ale czu176

jesz się już dobrze... prawda? To znaczy, przestałaś się niepokoić? - Mam wrażenie, że tylko ja się o ciebie niepokoję. - Jestem bezpieczny. - Rapp wyraźnie się spieszył. - Zatrzymałaś się u naszych przyjaciół? - Tak. Gdzie jesteś? - Nie mogę ci powiedzieć. Siedzi cię ktoś? - Nie. Kiedy się zobaczymy? - Nie wiem. Może za kilka dni, może za tydzień. Taka odpowiedź nie zadowoliła Anny. - Mitchell, nie obchodzi mnie, co robisz i dla kogo, ale chcę, żebyś natychmiast wrócił do domu. - Nie mogę. Jeszcze kilka dni. - Mówiłeś, że z tym skończysz. Wydaje mi się, że teraz jest najlepsza pora. - Chcę skończyć, ale wpierw muszę wyjaśnić kilka spraw. - Mitch, kochanie, proszę. Dłużej tego nie wytrzymam. Wróć do domu. - Skarbie, jestem bezpieczny... Jestem tu, w mieście, i skończę z tym,*co teraz robię, a potem resztę życia spędzimy razem. Zaufaj mi. Muszę jeszcze coś załatwić... - przerwał. - Kocham cię, Anno. Możesz mi zaufać? - Tak, ale... Przerwał: - Żadnych ale, kochanie. Po prostu uwierz mi. - Dobrze, jednak proszę cię, bądź ostrożny i pospiesz się. - Jeszcze jedno. Czy nasz przyjaciel rozmawiał ze Scottem C. albo czy ty się z nim widziałaś? Anna zastanawiała się przez chwilę. - Nie sądzę, żeby rozmawiał ze Scottem. Nie, nie widziałam się z nim. Co on ma z tym wspólnego? - Nieważne. Muszę kończyć. Zostań tam, dopóki nie powiem ci, co masz dalej robić. Rielly zawahała się przez moment. - Dobrze. - Kocham cię, Anno. - Ja ciebie też. Nasłuchiwała jeszcze chwilę, ale telefon był już głuchy. 177

Rapp wyłączył telefon. Kiedy przekonał się, że Anna jest bezpieczna, poczuł ulgę. Teraz musiał poznać kilka odpowiedzi. Z Shirley na smyczy wrócił do szopy. Pozostało mu zdać się na domysły. Wiedział, że Stansfield lubił trzymać się w cieniu. Stąd żadnych płotów ani bramy na podjeździe. Żadnych strażników patrolujących teren. Żadnych psów straszących obcych na obrzeżach posiadłości, żadnego systemu wczesnego ostrzegania. Rapp mógłby wyliczyć wielu ludzi zajmujących takie samo stanowisko jak Stansfield, mieszkających w Europie i na Bliskim Wschodzie, szefów wywiadu państwowego i zespołów terrorystycznych, których chroniono o niebo lepiej niż Stansfielda. Ameryka to inna bajka. Jedyną ochroną dyrektora był jego dom. Na pierwszy rzut oka wyglądał tak jak inne domy stojące przy tej spokojnej ulicy, ale Rapp podejrzewał, że to tylko pozory. Z pewnością nie wchodzi w grę otwarcie drzwi kopniakiem. To oni powinni mu otworzyć i do tego właśnie potrzebna mu była Shirley. Gdzieś w domu tkwi facet z Biura Ochrony Agencji. Z pewnością jest znudzony i pewnie czyta książkę, a może jeżeli Stansfield mu pozwolił - nawet ogląda telewizję. Siedzi przy konsoli - lub w jej pobliżu - monitorującej zabezpieczenia domu za pośrednictwem sieci kamer, promieni laserowych i kilku innych wymyślnych gadżetów. Rapp liczył, że jego pomysł wypali. Ale jeżeli nie, miał słuszne powody sądzić, że wiedzieli już o jego obecności, a bez Stansfielda i Kennedy może przegrać. Znowu sprawdził okna, próbując ustalić, ile teraz przebywa w domu osób i gdzie się znajdują. Przynajmniej pięcioro: Stansfield, Kennedy, Coleman, gospodyni i ochroniarz. Mogło być dwóch ochroniarzy, ale uznał, że to mało prawdopodobne. Kongres kontrolował każdego wydanego przez CIA centa. Bardzo pilnowali, by dyrektor nie wydał na swoją ochronę zbyt wielu dolarów. Rapp wyjął z kieszeni paczkę psich smakołyków i podsunął je pod nos Shirley. Okazała zainteresowanie dużymi plastrami przypominającymi bekon. Nie spuszczając jej ze smyczy, wyjął jeden, upewnił się, że Shirley go obserwuje i rzucił 178

plasterek na podwórko domu Stansfielda. Bekon wylądował w połowie drogi między miejscem, gdzie się kryli, a drzwiami prowadzącymi do kuchni. Shirley próbowała skoczyć w tamtym kierunku, Rapp jednak przytrzymał ją. Zaskowyczała cicho, ale widząc, że wyjmuje następny plasterek, ucichła. Rzucił go trochę dalej i Shirley znowu zaczęła się wyrywać. Rzucił tak w sumie pięć kawałków, każdy coraz dalej. Ostatni wylądował kilkadziesiąt centymetrów od drzwi. Shirley patrzyła to na rzucany bekon, to na Rappa i za każdym razem coraz mocniej szarpała smycz. Chwycił ją za obrożę, odpiął smycz i odsunął się, patrząc, jak biegnie przez podwórze. Tak jak się spodziewał, zatrzymała się przy pierwszym plastrze i chwyciła go do pyska. W tym momencie na podwórko padły snopy światła kilku silnych reflektorów. Rapp wyciągnął z kabury pod pachą berettę i nakręcił na lufę tłumik. Nie musiał sprawdzać, czy w komorze znajduje się nabój. Wiedział, że jest. Tak jak i piętnaście innych w magazynku. Pistolet z tłumikiem nie mieścił się w kaburze, więc wetknął go za pasek spodni na plecach i zakrył połą marynarki. Shirley przeskakiwała od plasterka do plasterka, zbliżając się do drzwi. Ukryty za szopą Rapp cierpliwie czekał na okazję. Po chwili zobaczył stojącego w drzwiach mężczyznę, który na widok Shirley postąpił krok i rozejrzał się dookoła. Rapp przygotował się do skoku. Gdyby tamten naprawdę był bystry, gdyby był dobry w swoim fachu, zostałby za drzwiami. Rapp liczył jednak na to, że facet, podobnie jak wszyscy ochroniarze na świecie, był znudzony i niezbyt czujny. W tej pracy nuda i brak ostrożności są czymś nieuniknionym. To dlatego służby takie jak Secret Service uparcie wbijały swoim agentom do głowy zasady postępowania, co i tak zresztą nie zawsze skutkowało. Gdy drzwi się otworzyły, Rapp odczekał jeszcze kilka sekund, obserwując, jak mężczyzna wychyla głowę i rozgląda się po patio. Mniej interesował się Shirley, bardziej tym, do kogo mogła należeć. Wreszcie, gdy mężczyzna wyszedł przed dom, Rapp wysunął się ostrożnie zza szopy. Nie szedł jednak prosto w tamtym kierunku, tylko równolegle do budynku i wołał: 179

- Nimitz, chodź tu! Do nogi! Celowo przywoływał ją imieniem psa, którego miał w dzieciństwie, liczył bowiem, że Shirley nie zareaguje. Ze smyczą w ręku szedł ostrożnie skrajem posiadłości Stansfielda. - To pański pies? Rapp zatrzymał się i odwrócił w stronę domu. - Och, przepraszam. Nimitz, gdzie jesteś? - Ruszył w kierunku ochroniarza. - Zostaw tego pana i wracaj. Bardzo pana przepraszam. Zwykle jest posłuszny. - Nadal zbliżał się do ochroniarza, mając nadzieję, że Shirley zostanie na miejscu. Suka w końcu uniosła łeb, ochroniarz wyraźnie miał ochotę wycofać się za drzwi, zatem Rapp szybko wypalił: - Cześć, jestem Dave. Właśnie przeprowadziłem się z żoną do Linganore Court. - Uśmiechnął się i wyciągając rękę, dodał: - Pewnie wywęszyła jakieś jedzenie. Proszę mi wybaczyć. Ochroniarz stał zwrócony prawym bokiem do Rappa, z luźno zwieszoną ręką, podczas gdy powinien trzymać ją przy biodrze. Zachowywał się jak amator i to, że miał ledwie dwadzieścia parę lat, nie było wytłumaczeniem: w teorii był profesjonalistą. W końcu wyciągnął rękę. - Cześć, jestem Trevor. Rapp uśmiechnął się i ujął ją, myśląc: Ty głupi sukinsynu. - Miło mi - potrząsnął ręką tamtego, drugą wskazując Shirley. Gdy Trevor spojrzał na psa, Rapp strzelił go lewym sierpowym w szczękę. Mężczyzna ukląkł, zwinął się i zaczął osuwać się na ziemię. Rapp chwycił go pod ręce, zaciągnął do domu i położył na podłodze. Szybko zamknął drzwi, zostawiając Shirley na zewnątrz. Potem wyjął kajdanki i skuł nimi na plecach ręce ochroniarza. Sprawdził, czy ma jakąś ukrytą broń. Nie miał. Wyjął mu z kabury służbowy pistolet i schował do kieszeni. Leżący zaczynał odzyskiwać przytomność, Rapp szybko więc rozpiął mu spodnie i uniósł ciało do pozycji stojącej. Spodnie opadły Trevorowi aż do kostek. Nie wypuszczając broni z ręki, Rapp chwycił go za włosy i pchnął przez hol do gabinetu Stansfielda. Mężczyzna niezdarnie szurał nogami, ale Rapp nie zważał na to. W ciągu kilku sekund znaleźli się przed drzwiami gabinetu. Nie wiedział, 180

czy są zamknięte na klucz, na wszelki więc wypadek zapukał. W chwilę później usłyszał głos Stansfielda: - Wejść. Przyciskając tłumik do pleców ochroniarza, puścił jego włosy. Sięgnął ręką, obrócił gałkę i pchnął drzwi. Cofnął się pół kroku, wsparł stopę na pośladkach mężczyzny i silnie pchnął. Ochroniarz wpadł do pokoju i runął na podłogę ze spodniami owiniętymi wokół kostek. Rapp wszedł tuż za nim, szukając lufą pistoletu Colemana; Stansfield i Kennedy nie byli groźni. Dostrzegł go siedzącego na kanapie obok Kennedy. Wolną ręką zatrzasnął drzwi. Coleman chciał się poderwać z kanapy, ale Rapp był szybszy. Idąc przez pokój, strzelił. Tylko raz. Coleman zamarł zaskoczony, z oczami wlepionymi w otwór w poduszce, na której siedział. Rapp powiedział kategorycznym głosem: - Następna trafi w kolano. Siadaj na rękach, Scott, i nie ruszaj się. Coleman patrzył na dziurę w poduszce;. Centymetry od jego krocza. Powoli wsunął ręce pod pośladki i kiwnął głową, dając Rappowi znak, że się poddaje.

23 Rielly zrobiło się lekko na duszy. Gdy usłyszała głos Mitcha i upewniła się, że nic mu się nie stało, minęły ból i niepokój. Wrócił do Ameryki, jest bezpieczny. I nawet przez sekundę nie pomyślała, że mogłoby być inaczej. Mitch, tak samo jak ona, gorąco pragnął rzucić to wszystko. Nadal chciała go jak najszybciej zobaczyć, ale zdawała sobie sprawę z tego, że pewnie ma jeszcze coś do zrobienia. Może musi sporządzić jakiś raport z przeprowadzonej misji. I zrozumiała to. Nie mógł jej o tym mówić, była przecież reporterką, a Langley i tak niezbyt przychylnym okiem spogląda na ich znajomość. Zakryła brezentem statyw i resztę sprzętu, Pete tymczasem, przyklęknął i pakował kamerę. Spojrzał na nią spod oka i zapytał: 181

- Dlaczego tak nagle poprawił ci się humor? Uśmiechnęła się. - Przed wejściem na antenę otrzymałam dobrą wiadomość. - Nie byłaś tak radosna, gdy odbierałaś telefon. Wydawałaś się bardzo spięta. - Trochę mnie to zaskoczyło. - To był Mitch? - Tak. - Czy między wami wszystko w porządku? Rielly zawahała się. - Między nami nigdy nie było źle. Tylko w weekend mieliśmy mały problem. - Pięknie - stwierdził Pete z sarkazmem. - Mieliście tylko mały problem, a kiedy ja coś powiedziałem podczas lunchu, na resztę dnia wytrąciłaś mnie z równowagi. Rielly uśmiechnęła się. - Przykro mi, Pete, miałam dołek. Byłam dziś trochę rozdrażniona. - Świetnie — ciągnął z sarkazmem. - Jestem dużym celem. Zniosę ciosy. Postaraj się zrobić wszystko, żeby poczuć się lepiej... i zrób to jak najszybciej. Rielly zaśmiała się. - Czuję się jak mała dziewczynka, taki mam wspaniały humor. - Poklepała go po ramieniu. - Ale ty, ze swoim dobrym nastrojem, i tak wystarczysz za wszystkich. Pete zrobił płaczliwą minę. - Przecież wiesz, że i ja też mam uczucia. - Naturalnie, wiem, ważniaku. Nie kłóćmy się, masz u mnie piwo. - Naprawdę? - Wyraz udręki zniknął z jego twarzy. - Owszem, tyle że nie dziś... może jutro. - Chciała jak najszybciej wrócić do domu i przekazać Liz wiadomości. - Jeżeli naprawdę się o mnie troszczysz, zabierz mnie zaraz. Dzisiaj czuję się paskudnie. Rielly potrząsnęła głową. - Och, proszę. Zobaczymy się jutro. Odwróciła się i ruszyła w kierunku północno-zachodniej bramy. Idąc, zadzwoniła do Liz. Przyjaciółka odebrała po czterech sygnałach. 182

- Liz, jestem już wolna. Złapię taksówkę. - Nie, nie łap! Michael zaraz tam będzie. Właśnie wykopałam go za drzwi. Daj mu pięć minut. - Nie. Czuję się dobrze. Nie martw się. Złapię taksówkę. - Anno, nie dyskutuj ze mną. Michael jest już w drodze. - Liz, u mnie wszystko okay. Rozmawiałam z Mitchem. Opowiem ci w domu. - Przyjaciółka próbowała protestować, ale Anna przerwała jej: - Nie przysyłaj tu Michaela. Będę za niecałe dziesięć minut. I wyłączyła się, nie czekając na dalsze sprzeciwy Liz. Minęła bramę, machając na pożegnanie agentowi Secret Service stojącemu za kuloodpornymi szybami. Idąc Pennsylvania Avenue, uniosła twarz ku niebu i uśmiechnęła się z ulgą. Nocne powietrze było czyste i orzeźwiające. Minęła przecznicę i przed Renwick Gallery, na rogu Siedemnastej złapała taksówkę. Podała adres w Georgetown, taksówka włączyła się w ruch uliczny, a Rielly oparła się wygodnie na siedzeniu. Napięcie opadło, czuła, jakby jej umysł spowijała gęsta mgła, była senna. Na Siedemnastej, w kierunku południowym stał zaparkowany granatowy crown victoria. Samochód miał tablice z rządowymi numerami i dwie anteny przymocowane do tylnego okna. Siedzący za kierownicą Dave Polk śledził wzrokiem mijającą go taksówkę z obiektem obserwacji na tylnym siedzeniu, potem zapuścił motor i także włączył się w ruch uliczny. W bagażniku samochodu miał walizkę. Wyglądała zwyczajnie, ale kryła wysoko wyspecjalizowaną aparaturę do przechwytywania analogowych i cyfrowych rozmów telefonicznych. Wykonano ją na Tajwanie, a zaprojektowano do przechwytywania rozmów analogowych, jeżeli jednak użytkownik posiadał numer cyfrowy, także go można było skutecznie monitorować. Z walizki wychodziły dwa przewody. Jeden połączony był z anteną zamocowaną na tylnym oknie, drugi, przeciągnięty pod tylnym siedzeniem, dywanikiem i między przednimi fotelami, wędrował do małych słuchawek w uszach Polka. Tkwił na posterunku od 15.00. Większość tego czasu spędził bezczynnie, z wyjątkiem ostatnich piętnastu minut. Sle183

dzili ją pierwszy dzień. Nie powiedzieli Półkowi dlaczego, a on nie pytał o to. Dlatego był dobrym wykonawcą poleceń. Po prostu wyp ełniał rozkazy. Co nie znaczy, że był bezmyślnym robotem. Śledził bieżące wypadki i miał zdrowe libido. Jeśli doda się jedno do drugiego, Rielly po prostu nie mogła zniknąć z jego radaru. Była najbardziej rozchwytywaną reporterką w Waszyngtonie i - co ważniejsze - związaną z przetrzymywaniem zakładników w Białym Domu, z tragedią, która wydarzyła się przed rokiem. Polk pamiętał artykuł, w którym inni dziennikarze wyrażali dla niej podziw, że mimo osobistego udziału w tamtych wypadkach nie próbowała zbić na tym kapitału. Podejrzewał, że gdyby tylko chciała, mogłaby dużo opowiedzieć. Kiedy człowiek zajmuje się inwigilacją, ma dużo dodatkowego czasu. Polk zdążył już przeczytać od deski do deski „Washington Post" i „Washington Times". Lubił porównywać oba dzienniki -jeden liberalny, drugi konserwatywny. Była to dobra lekcja poglądowa, jak uprzedzona potrafi być prasa. Jechał za taksówką na zachód Ulicą G. Na wszelki wypadek zachowywał bezpieczną odległość. Powiedzieli mu tylko, że ma uważać specjalnie na jakiekolwiek rozmowy Rielly z niejakim Mitchem Rappem. Z tego, co słyszał wcześniej, mógł założyć, że facet był jej bliskim przyjacielem. Początkowo myślał, że jego celem jest tylko Rielly. Pewnie coś, co dotyczyło jej przeżyć. Ale teraz, po wysłuchaniu jej rozmowy z Rappem, zaczął się zastanawiać, czy to nie o niego właśnie chodzi. Rapp polecił Kennedy i Stansfieldowi położyć ręce na kolanach tak, żeby mógł je widzieć. Zrobili, co kazał. Zdawali sobie sprawę, do czego jest zdolny. Stanął za Stansfieldem, twarzą do okna i plecami do ściany. Kolbę pistoletu oparł na zagłówku fotela, czarny tłumik wycelowany był w Colemana. Ciemne oczy skierował na Kennedy. Szukał najmniejszego choćby śladu poczucia winy. Nic, dokładnie to, czego się obawiał. Ta kobieta nigdy nie traciła zimnej krwi. 184

Jego zachowanie zaskoczyło Kennedy. W ciągu ostatnich dni tak bardzo martwiła się o Rappa, że nie przyszło jej do głowy, że on może sobie wyobrażać, iż został wrobiony przez nią i Stansfielda. Postanowiła jednak zachować spokój: - Mitch, wiem, co myślisz, ale nigdy bym ci tego nie zrobiła. - Och, doprawdy? A skąd wiesz, co myślę? - To dlaczego zjawiłeś się tu w taki sposób? Rapp zignorował pytanie. - Dlaczego wysłałaś tamtych dwoje, żeby mnie zabili? - Próbowali cię zabić? - Kennedy spojrzała na Stansfielda. Przynajmniej co do tego się nie mylili. - Mitch, nie dałam im takiego rozkazu. Boję się, że ktoś chce nas skompromitować. Ale nie wiem kto. Chciał jej wierzyć, ale musiał mieć dowód. - Według mnie, Irenę, tylko trzy osoby wiedziały, co robię. A więc kto z was? - Mitch, nigdy nie zrobiłabym ci tego... ani Thomas, ani prezydent. - Więc dlaczego zachowywałaś się tak dziwnie, gdy powiedziałem, że to moja ostatnia robota? Czy dlatego, że nie chcesz, żebym chodził po świecie, znając te wszystkie twoje małe, brudne tajemnice? Chciałaś to załatwić czysto i zgrabnie, co? - Rapp uniósł brwi. Kennedy ze smutkiem potrząsnęła głową, jakby te słowa ją obrażały. - Przecież znasz mnie dobrze. Nigdy bym cię nie skrzywdziła. Podczas naszej ostatniej rozmowy zachowywałam się tak z powodu choroby Thomasa. - Kennedy wskazała dyrektora. - On umiera na raka. Nie wiedziałeś? - Nie. - Rapp spojrzał na Stansfielda. Tak, rzeczywiście, wyglądał bardzo źle. - Już wokół krążą szakale, gotowe rzucić się na następną ofiarę. Ze wszystkich stron wywierają na nas presję. Kennedy przerwała i dodała: - Spójrz mi w oczy, Mitch, i powiedz, że naprawdę myślisz, iż mogłabym ci zrobić coś takiego. Przez ostatnie dziesięć lat Rapp zdążył się nauczyć, że 185

ludzie zdolni są prawie do wszystkiego. Ale Kennedy zawsze należała do osć»b, którym ufał. Była kimś, kto jak sądził, czuwał nad nim i -wspierał go. - Jeżeli nie ty, to kto? - Właśnie próbujemy to ustalić. - To zostaw mnie sam na sam z tymi, których wysłałaś do Niemiec. Już ja się nimi zajmę. Kennedy zamrugała. - To może być problem. - Och, niech zgadnę. - Rapp udał zaskoczenie. - Pewnie zniknęli. - Nie, gorzej. - Nie żyją. - Tak. - Bardzo wygodne. - Wierz mi, że ja, bardziej od innych, chciałam z nimi porozmawiać. Rapp warknął: - Nie bardziej niż ja! - Skierował lufę na Kennedy. - To nie tobie próbowała władować dwie kule w pierś. - Co się dokładnie wydarzyło w Niemczech? - Zanim ci powiem, chcę zadać jeszcze kilka pytań. Skąd wiesz, że nie żyją? Kennedy spojrzała na Colemana. Były dowódca zespołu SEAL wyjaśnił: - Byłem tego świadkiem. - Widziałeś to, czy pociągałeś za spust? Coleman potrząsnął głową. - Nie ja ich zabiłem. - Scott, bez obrazy, ale co ty, u diabła, tam w ogóle robiłeś? Stansfield odchrząknął i uniósł prawą rękę. - To była moja decyzja, Mitchell. Po zakończeniu misji Jansenowie - ty znałeś ich jako Hoffmanów - przysłali nam komunikat. Donosili, że hrabia został wyeliminowany, ale podczas akcji stracili też ciebie. Potem przekonaliśmy się, że Jansenowie się mylili. Dowiedzieliśmy się, że pięć minut po odjeździe Jansenów posiadłość hrabiego opuścił ktoś pasujący opisem do ciebie. Potem wybuchł pożar, a Jansenowie nic 186

o nim nie wspomnieli. Zaczęliśmy coś podejrzewać i poleciliśmy Scottowi, żeby pojechał do Kolorado i ściągnął ich tu. Kennedy raz jeszcze zapytała: - Mitch, co się wydarzyło w Niemczech? - Za chwilę. - Patrząc na Colemana, zażądał: - Opowiedz o Kolorado. - Pojechałem tam z kilkoma ludźmi, żeby ich odnaleźć. - Kiedy? - W sobotę wieczorem. Jansenowie mieli tam kryjówkę, na zachód od Denver, w małym miasteczku Evergreen. Zaczęliśmy ich śledzić i byliśmy gotowi wkroczyć w niedzielę rano, gdy nagle pojawiła się inna grupa i załatwili ich. Rapp patrzył na niego przez chwilę, próbując ocenić, czy kłamie. - Co to była za grupa? - Nie wiem. - Coleman potrząsnął głową. - Było ich czworo. Trzech mężczyzn i kobieta. Zawodowcy. Szybcy i precyzyjni. - Naprawdę nie masz pojęcia, kim byli? - Słowo. - Nie pieprz, Scott. - Rapp podniósł głos. Spojrzał na Kennedy. - A ty? - Właśnie rozmawialiśmy o tym, gdy tu wpadłeś - odparła trochę poirytowana. - Dobrze, wybaczcie, że nie poczekałem na „proszę", ale mam nadzieję, iż zrozumiecie moje rozdrażnienie. Wysłaliście mnie na misję, o której prawdopodobnie wiedziała tylko garstka ludzi. Załatwiłem hrabiego, odwracam się, a ta suka, którą mi przysłałeś do pomocy, ładuje mi w pierś dwie kule. Teraz wyraźnie widzę, że stałem się obiektem jakiejś cholernej intrygi. A ty... - znowu wymierzył w Kennedy ...miałaś możliwości i środki. Dlatego próbuję ustalić, jakie miałaś motywy. Kennedy poderwała się. - Jeżeli myślisz... - Siadaj! - krzyknął Rapp. - Nie, nie usiądę! I przestań we mnie celować! - Siadaj, Irenę, albo przysięgam, że... - Że co? Zastrzelisz mnie? - rzuciła prowokująco, zbliża187

jąc się do niego o krok. - Wiem, że masz już tego dosyć, Mitch, ale wiem też, że nigdy do mnie nie strzelisz. Nie do mnie. A ty wiesz o tym, do cholery, że nigdy nie rozkazałabym ciebie zabić. Zaczerpnęła głęboko powietrza i wpatrywała się w niego badawczo. Rapp obserwował ją. Zaczerwieniła się i mocno zacisnęła pięści. Nigdy jeszcze nie słyszał, żeby Kennedy podniosła głos. W końcu uwierzył jej. Bardzo chciał jej wierzyć. Powoli opuścił pistolet. Skinął głową i powiedział: - Okay. Zatem spróbujmy się zastanowić, kto to zrobił.

24 Stojący w rogu stary kolonialny zegar dziadka wybił godzinę dziesiątą. Senator Clark siedział w swoim gabinecie przy dużym, ręcznie rzeźbionym, dębowym biurku i zastanawiał się. Po lewej jego ręce na blacie stał kieliszek cabernet sauvignon. Ostatnia, sprowadzona z McLaren Vale w Australii butelka za sześćdziesiąt dolarów. Clark nigdy nie kupował francuskich win. Były drogie i, co ważniejsze, produkowane przez zgraję snobów. Clark, człowiek pochodzący z nizin społecznych, bywał trochę nadwrażliwy, gdy chodziło o elity. Większość jednak opinii na ten temat zachowywał dla siebie. Nie było sensu zdradzać ich ewentualnym przeciwnikom. Najlepszym przykładem był sekretarz stanu Midleton, idealny wzór. Człowiek z najwyższych elit kulturalnych. Jako senator głosował za każdym liberalnym projektem, pod warunkiem że nie dotyczył on owych elit, czyli jak to określał, szlachty błękitnej krwi. Midleton nie wiedział o tym, ale Hank Clark wcale nie był jego przyjacielem. Nie tylko go nie lubił, ledwo tolerował i popierał tylko wtedy, gdy było mu to na rękę. Studiował teraz notatkę przygotowaną na jego żądanie przez jednego ze współpracowników. Było to podsumowanie dotyczące fatalnych warunków życia pracowników wojskowych. Bardzo przygnębiająca informacja. Kobiety i męż188

czyźni służący w wojsku zostali skazani na ubóstwo, żyli na poziomie porównywalnym tylko z życiem ludzi pozostających na zasiłkach opieki społecznej. Jak łatwo można było się domyślać, cierpiały na tym morale i entuzjazm do służby. Cięcia w budżecie wojskowym siągnęły dna. I tym właśnie musiał się teraz zająć. Poza tym nowo mianowany oficer w wojsku zarabiał mniej niż zaczynający dopiero pracę kierowca miejskiego autobusu w Waszyngtonie. Otrzymywał niższe wynagrodzenie niż przeciętny urzędnik federalny i dużo niższe niż nauczyciel. To drugi temat, jaki senator chciał poruszyć. Rozwścieczały go narzekania NEA (Narodowego Stowarzyszenia Edukacyjnego) na temat zarobków nauczycieli. Jeżeli zliczy się wszystkie wolne od pracy dni, jakie mogli wykorzystać, dni zwolnień, warsztaty szkoleniowe, wakacje i dni świąteczne, to okazuje się, że nauczyciele pracują zaledwie przez dwie trzecie roku. Natomiast mężczyźni i kobiety służący w wojsku wykorzystywani są przez okrągły rok. NEA działało ręka w rękę z demokratami; ani on, ani żaden inny republikanin nie mogli tu nic zdziałać. Obojętne, co zrobi, nie pozyska ich głosów, równie dobrze może więc narobić w tej sprawie trochę zamieszania. Planował podróż do Kalifornii, Teksasu i na Florydę - do tych stanów, gdzie istniał duży blok głosów elektorskich i w których znajdowały się liczne bazy wojskowe. Optował za dziesięcioprocentową podwyżką płac dla całego personelu wojskowego. W tych stanach tylko czekano na to, żeby poprawić swoją sytuację ekonomiczną. Dodatkowo będzie się domagał, by ludzie służący w armii, ci dzielni mężczyźni i odważne kobiety, mieli te same przywileje w zakresie opieki zdrowotnej co urzędnicy federalni. Liczył, że na jego kampanię sypną gotówką producenci urządzeń medycznych i farmaceutyków oraz towarzystwa ubezpieczeniowe. Powinni połączyć się w dążeniu do wspólnego celu i przejąć na siebie część akcji. Potem, gdy dołączą też inni, Clark będzie miał zapewnione pokaźne fundusze niezbędne na kampanię wyborczą. Dźwięk dzwonka przy drzwiach frontowych przywołał go do rzeczywistości. Powodzenie w wyborach prezydenckich zależy od wielu czynników, ale dwa z nich były naj ważniej189

sze: pieniądze i rozpoznawalne nazwisko. Nikt nie zagłosuje na nieznaną osobę. Do diabła, musi zacząć twardo naciskać na nominację z własnej partii. Poza swym rodzinnym stanem Clark był stosunkowo mało znany. Większość ludzi słyszała o nim tylko jako o „tym dużym senatorze". Blisko dwa metry wzrostu, o głowę wyższy od kolegów. To jednak za mało, podobnie jak tych kilka miesięcy pokazywania się podczas telewizyjnych relacji z senatu. Rozległo się pukanie do drzwi: - Proszę. Do gabinetu wszedł, drapiąc się w czarną brodę, Peter Cameron. Clark nawet się nie uniósł, tylko wskazał ręką krzesło przed biurkiem. Zwykle proponował gościowi drinka, ale po wcześniejszej rozmowie telefonicznej z Cameronem chciał się przede wszystkim dowiedzieć, dlaczego jego sługus był tak bardzo wytrącony z równowagi. Pociągnął łyk wina i z kieliszkiem w ręku rozparł się w fotelu. - Widział pan wieczorne wiadomości? - Wcześniej coś oglądałem. - A widział pan tego faceta zastrzelonego w College Park? Clark pochylił się nad biurkiem i odstawił kieliszek. Wiadomość o morderstwie w College Park pojawiła się we wszystkich dziennikach stacji lokalnych, a artykuł na ten temat ukazał się na pierwszej stronie porannego wydania „Postu". Wystrzelono ponad pięćdziesiąt pocisków, przeważnie z broni z tłumikiem, i celem większości była jedna ofiara. Było wielu świadków strzelaniny, podobno zginęła też jakaś kobieta, ale policja tego nie potwierdziła. Na wszelki wypadek sprawdzono wszystkie miejscowe szpitale. - Widziałem. Cameron poprawił się nerwowo na krześle i stwierdził: - Byłem tam. - Po co? - Chciałem na wszystko mieć oko. Clark milczał przez chwilę, wpatrując się w Camerona i jego rozczochraną brodę. Wreszcie zapytał: - Dlaczego nie powiedziałeś mi o tym, co się tam wydarzyło? 190

Cameron próbował jakoś wyjaśnić fakt, że tak naprawdę to nie potrafił kontrolować Dusera i jego ludzi. Potem przeszedł do opisania tamtego zdarzenia. Przyznał, że do wspomnianej w artykule kobiety istotnie strzelano, zginęła, ale jej ciało zostało usunięte, podobnie jak broń i wykorzystane do akcji samochody. W całej sprawie było też coś pozytywnego. Mięśniak Gusa Villaume'a, niejaki Mario Lukas, przestał już być groźny. Clark słuchał spokojnie, nie przerywając, chociaż interesowało go tylko jedno. Kiedy Cameron skończył, wykorzystał okazję. - Co tam robiłeś? - Nie rozumiem. - Co robiłeś w samochodzie? Dlaczego naraziłeś się na zdemaskowanie? Cameron był trochę zakłopotany. Clark zawsze nalegał, że ma się trzymać w cieniu. - Wiedziałem, że to będzie skomplikowana akcja, i chciałem mieć pewność, że Duser niczego nie schrzani. Clark poczuł, że natychmiast musi napić się wina. Nagle przyszło mu do głowy, że Cameron nie mówi całej prawdy. Ten człowiek jest po prostu zbyt wścibski. Taka nagła chęć trzymania ręki na pulsie mogła okazać się niebezpieczna. Cameron był jedynym człowiekiem łączącym senatora z wypadkami ostatnich pięciu dni. Pociągnął następny łyk wina i w czasie gdy cenny czerwony płyn spływał mu do gardła, podjął decyzję - musi pozbyć się Camerona. Nie wiedział, jak znajdzie kogoś na jego miejsce, ale musi to zrobić. Cameron zaczynał być zbyt niezależny. Musi jakoś zorganizować jego zniknięcie, a do tego czasu będzie go trzymał krótko i zachowywał się tak, żeby nie wzbudzić podejrzeń. - Peter, wykonałeś dla mnie kawał dobrej roboty. Chcę widzieć cię żywym i na wolności. - Senator zmarszczył brwi. - Dość już wypadów z chłopcami w teren. Jesteś na to zbyt cenny. Niech oni odwalają brudną robotę, ty musisz mieć czyste ręce. - Dobrze. - Cameron odetchnął z ulgą i dodał: - Ale jest coś jeszcze. - Dobre czy złe? 191

- No, myśl^, że to się panu spodoba - odparł Cameron z uśmiechem. Wyjął z kieszeni mały dyktafon, wyjaśniając: - Moi ludzie nagrali tę rozmowę dzisiaj wieczorem. Włączył odtwarzanie. Anna Rielly. Kochanie, to ja. Dobrze się czujesz? Nagranie było czyste, głosy wyraźne. Clark pochylił się, opierając łokcie na biurku. - Czy to ten, o kim myślę? Cameron skinął głową. Mitchell. Tak, kochanie, to ja, ale nie mogę długo rozmawiać. Czy u ciebie wszystko w porządku? Clark poczuł dreszcz podniecenia. Po raz pierwszy usłyszał głos Mitcha Rappa. Przez wiele miesięcy go obserwował, a teraz wyraźnie odczuł jego obecność. Głos był niski, lekko zachrypnięty, właśnie taki, jakiego senator się spodziewał. Uważnie wysłuchał całego nagrania, potem kazał Cameronowi odtworzyć je jeszcze dwukrotnie. Zapamiętał każde słowo. Wreszcie dostrzegł drogę do zrealizawania swoich planów. Po dłuższej chwili zastanowienia spojrzał na Camerona, mówiąc: - Idź do mieszkania tej dziewczyny. Rozejrzyj się. Może pisze dziennik. Jeżeli znajdziesz coś takiego, skopiuj. Może znajdziesz coś w komputerze. Też skopiuj. Sprawdź, co czyta, jakie książki, jakie czasopisma prenumeruje, może zażywa jakieś lekarstwa... - przerwał. - Zorientuj się, na co się ewentualnie leczy. Chcę o niej wiedzieć wszystko, co tylko możliwe, i chcę to wiedzieć na jutro wieczór. - To może być trochę trudne. Ale Clark nie to chciał usłyszeć. Zwłaszcza teraz, kiedy Rapp był już tak blisko. Sprawy osiągnęły punkt krytyczny. - Peter, dobrze ci płacę. Żadnych wykrętów. Chcę mieć informacje na jutro wieczór. - A jako wyznawca zasady pozyskiwania przyjaciół i wrogów, dodał z ciepłym uśmiechem: - Zapewniam cię, że gdy to się skończy, zostaniesz dobrze wynagrodzony. Ale wybór należy do ciebie. Możesz się jeszcze wycofać. - Uniósł kieliszek, wznosząc toast za przyszłość. 192

Cameron skinął głową. - Dobrze, zrobię to. Clark, ciągle z uśmiechem na twarzy, postanowił działać i jak najszybciej znaleźć kogoś, kto uwolni go od Camerona. Tyle że na razie nie mógł jeszcze powiedzieć, kiedy to nastąpi. Klub mieścił się przy Dundalk 695, a centrum Baltimore znajdowało się jakieś sześć kilometrów na zachód. Klub Bally's Total Fitness nie różnił się niczym od setek podobnych w kraju. Właśnie dlatego Gus Villaume wybrał to miejsce. Swoboda i anonimowość. Jedno z miejsc, gdzie miliony ludzi próbują prowadzić nigdy nie kończącą się walkę z własnym ciałem. Villaume ćwiczył już dwadzieścia sześć minut i był obficie spocony. Jeszcze cztery minuty na rowerku i koniec. Przed nim na ścianie wisiało osiem ekranów telewizyjnych. Stacje MTV, VH-1, ESPN, CNN, ABC, CBS, NBC i FOX. Uwagę Villaume'a przyciągało jedynie czasopismo leżące na ławeczce - „Conde Nast Traveler". Oficjalnym zajęciem Villaume'a - albo rodzajem przykrywki, zależy jak na to spojrzeć - było pisanie reportaży z podróży. Artykuły publikował pod nazwiskiem Marc Gieser, a specjalizował się w dwóch obszarach: południowa Francja i francuska Polinezja. Praca ta umożliwiała mu swobodne podróżowanie i dawała legalny dochód wynoszący od trzydziestu do pięćdziesięciu tysięcy dolarów rocznie. A poza tym były też inne korzyści; mógł zatrzymywać się w najlepszych hotelach, nie płacąc za nie ani centa. Przynajmniej tak długo, jak długo je wychwalał. Klub był dość spokojny, zwłaszcza że Villaume nie przychodził tu nigdy w ciągu dnia. Tego wieczoru poza nim był tylko jeden facet ćwiczący na bieżni i dwie pogrążone w rozmowie kobiety na drabinkach. Villaume zamieszkał w Baltimore, ponieważ leżało na tyle blisko Waszyngtonu, żeby mógł się tam zjawić w każdej chwili, i na tyle daleko, aby móc już od samego rana unikać spotykania niewłaściwych ludzi. Od powrotu z Kolorado dużo myślał o Peterze Cameronie. W tym człowieku było coś, czego nie rozumiał. Był jakiś dziwny, trudny do rozszyfrowania. Krótko mówiąc, nie wzbudzał zaufania. 193

Villaume'a i jego ludzi zwykle nie zatrudniano do mokrej roboty. Częściej ich praca polegała na zbieraniu danych wywiadowczych - przeszukiwanie biur w środku nocy, kopiowanie danych z twardych dysków, nagrywanie rozmów telefonicznych i zakładanie podsłuchu. Klientami najczęściej byli prawnicy i biznesmeni. Znał ich wszystkich, ale tylko kilku wiedziało, kim on jest. Zasady współpracy były proste. Villaume posiadał liczne zagraniczne konta, na które przelewano jego honoraria. Odbierał zlecenie - nazwisko i dane dotyczące rodzaju informacji, jakie miał zdobyć, a sam podawał klientowi cenę. Jeżeli tamten wyrażał zgodę, musiał przelać połowę honorarium na jedno z podanych kont. Po dostarczeniu żądanych informacji zleceniodawca przekazywał drugą połowę. Zwykle nie było z tym żadnych problemów. Przynajmniej do chwili pojawienia się Petera Camerona, który nalegał na spotkanie w cztery oczy. A chcąc rozwiać obawy Villaume'a, oferował podwójne wynagrodzenie. Villaume, mimo że nie był jeszcze stary, miał dopiero pięćdziesiąt dwa lata, już zaczął się zastanawiać nad przejściem na emeryturę, a ta propozycja mogła to umożliwić. Chciał mieć absolutną pewność, że jest dobrze ustawiony, i nie chciał żadnych finansowych przekrętów. Styl życia, do jakiego przywykł, wymagał zabezpieczenia w postaci co najmniej dwóch milionów dolarów. Gdy więc zamachano mu przed oczami podwójnym honorarium, pokusa okazała się zbyt silna. Teraz zastanawiał się, czy nie był to jednak kiepski pomysł i czy nie należałoby zgarnąć, co się należy, i przynajmniej na jakiś czas zniknąć. Musi też ostrzec innych. Powiedzieć, żeby się przyczaili. Może powinni wybrać się na jakąś dłuższą wycieczkę. Zdążył już ostrzec Lukasa i Juarez. Jeśli Cameron jest skumany z takim facetem jak Duser, sprawy mogą przybrać zły obrót. Minęło trzydzieści minut. Villaume przestał pedałować, odłożył też czasopismo. Podjął decyzję. Lukas i Juarez potrzebują urlopu. W skład zespołu wchodziły jeszcze dwie osoby, ale Cameron na szczęście nie wiedział o ich istnieniu. Zsiadając z roweru, Yillaume rzucił okiem na ekrany 194

telewizyjne. Właśnie rozpoczął się serwis informacyjny. Trzy stacje nadawały to samo. Villaume zamarł, widząc błyszczący na ekranie napis „College Park". Nie było dźwięku, ale u dołu ekranu biegła informacja tekstowa. Reporterka stała przed żółtą taśmą okalającą miejsce zbrodni, spoglądając przez ramię na zaparkowane auta. Villaume z trudem odczytywał biegnące od lewej do prawej białe litery na czarnym tle. Wystrzelono około stu pocisków... jedna ofiara śmiertelna, a może dwie. Policja poszukuje srebrnego SUV-a zarejestrowanego w Marylandzie. Na ekranie ukazało się prawo jazdy kierowcy. Poinformowano, że ofiarą jest Todd Sherman. Ale Gus Villaume wiedział lepiej. Odwrócił się i ruszył do wyjścia. Twarz na fotografii w prawie jazdy należała do Maria Lukasa. Życząc dobrej nocy siedzącemu za biurkiem pracownikowi klubu, Villaume zmusił się do uśmiechu, chociaż w środku aż się gotował. Mario Lukas był jego starym przyjacielem. Troszczył się o niego, bronił go i ochraniał. Mario był mięśniami, Gus mózgiem. Wzajemnie się uzupełniali, razem byli najlepsi. Villaume pomyślał o ucieczce. Już przed laty ustalili, że jeśli któryś z nich zginie, drugi przejmie jego pieniądze. Po śmierci Maria zabezpieczenie emerytalne yillaume^ automatycznie osiągnęło wartość dwóch milionów. Mógł, nie oglądając się za siebie, zniknąć. Ale to oznaczałoby pozostawienie tego skurwiela Camerona bezkarnym, yillaume wyszedł na parking. Najpierw ostrzeże Juarez, a potem zdecyduje, co zrobić z Cameronem. Otwierając drzwi auta, czuł przepełniający go smutek po stracie przyjaciela i nienawiść do człowieka, którego ledwo znał.

25 W każdym innym mieście, w każdym innym zawodzie, Donatella Rahn uchodziłaby za zachwycająco piękną, taka zresztą była, ale w Mediolanie, we Włoszech, najlepsze lata miała już za sobą. Niegdyś modelka, teraz, mając trzydzieści osiem lat, była skończona. Miała blisko metr dziewięć195

dziesiąt wzrostu i dzięki stosowaniu odpowiedniej diety, prowadzeniu zalecanego przez lekarza trybu życia oraz pomocy zręcznego chirurga plastycznego zachowała wspaniałą sylwetkę. Zdumiewające, że zbliżając się do czterdziestki, wyglądała tak samo dobrze, a może nawet lepiej jak wtedy, gdy chodziła po wybiegach w Mediolanie, Paryżu i Nowym Jorku. Było to jeszcze bardziej zdumiewające, jeśli wzięło się pod uwagę, co w życiu przeszła. Donatella Rahn była wyjątkową i skomplikowaną kobietą. W ten piękny mediolański, jesienny poranek Donatella szła do pracy. Każdej wiosny mieszkańcy miasta z utęsknieniem czekali lata. Urządzano wtedy wycieczki nad jedno z najpiękniejszych na świecie jezior. Ale teraz kończył się właśnie sierpień i znowu nadchodziła jesień. Ciepłe i wilgotne letnie powietrze ustępowało mgłom i miejskiemu smogowi. Tego ranka Donatella szła pieszo, co prawdopodobnie miało związek z butami, które włożyła. Na bardzo wysokim obcasie, i jak większość tych z najnowszej kolekcji, które usiłowała sprzedawać, nie były zbyt praktyczne. Minęła Dom Gucciego przy Via Monte Napoleone, opierając się pokusie obejrzenia wystawy. Skręciła w prawo, na Via Sant'-Andrea, i przeszła na drugą stronę ulicy. Przed nią był Dom Armaniego, od prawie piętnastu lat jej miejsce pracy. Donatella okazała się niezwykle lojalna, prawdopodobnie była to jedyna, poza urodą, cecha odziedziczona po matce. Cóż, była produktem ubocznym austriackiego ojca i włoskiej matki. Jej matka była Żydówką z Turynu, ojciec luteraninem z Dornbirn w Austrii, nic więc dziwnego, że nie stanowili udanego małżeństwa. Poza tym Włochy to podwórko Watykanu. Kraj miał mało chwalebną historię zduszania każdej schizmy religijnej. Małżeństwo przetrwało trzy lata, potem matka wróciła z nią do Turynu, gdzie mieszkały razem z ortodoksyjnymi żydowskimi dziadkami. Mając szesnaście lat, Donatella wyjechała do Mediolanu. Chciała zostać modelką i już więcej nie przejmować się problemami natury religijnej. Znalazła na to sposób i wstąpiła na bardzo wyboistą drogę. Teraz, po tych wszystkich latach, Donatella Rahn, wcho196

dząc do Domu Armaniego, pomyślała, że współpracownicy nie mają najmniejszego pojęcia o jej wszechstronnych talentach. Jak zawsze unikając windy, wspięła się po schodach na trzecie piętro i jak zawsze była jedną z pierwszych. Weszła do swojego sanktuarium i zamknęła drzwi. Jej gabinet urządzony był nowocześnie, miniaturowa wersja hangaru lotniczego. Na każdej wolnej powierzchni dwóch kanap i czterech krzeseł piętrzyły się stosy projektów. Jej współpracownicy narzekali często, że nie ma tu gdzie usiąść, a Donatella zastanawiała się, czy nie odbierają tego jako sygnału, że zwyczajnie nie chce, żeby siadali. Jedynym meblem, na którym nie leżały żadne szkice, było ogromne biurko o szklanym blacie. Donatella usiadła za nim i włączyła komputer. W chwilę później płaski ekran Viewsonic rozjaśnił się. Wpierw sprawdziła służbową pocztę elektroniczną, a potem prywatną. Po przejrzeniu siedemnastu wiadomości zajrzała do trzeciej skrzynki pocztowej. Do tej nie miały dostępu żadne osoby postronne, tego była pewna. Znało ją tylko trzech ludzi na świecie. Jeden z Tel Awiwu, drugi z Paryża i trzeci z Waszyngtonu. Tym razem prawie wszystkie wiadomości pochodziły z Tel Awiwu. Ranek nie różnił się od innych. Donatella kliknęła, rozkodowała program i komputer przystąpił do pracy. Zaczęła czytać. Oferowano jej pracę w Waszyngtonie, za ćwierć miliona dolarów, co oznaczało, że nie szacowano jej zbyt wysoko. Gdyby było inaczej, proponowano by pół miliona albo nawet więcej. Pod tym względem miała zaufanie do swojego przedstawiciela. Tylko raz zawalił. Wtedy omal nie przypłaciła tego życiem, ale na jego obronę należy przyznać, że pomylił się nie ze swej winy. Przeczytała krótką charakterystykę obiektu i sprawdziła elektroniczny organizer. W nadchodzący weekend odbędzie się pokaz w Nowym Jorku. Nic ważnego, ale jej praca polegała między innymi na wyszukiwaniu nieodkrytych talentów. Chwilę się nad tym zastanawiała i postanowiła zaakceptować. Wystukała odpowiedź i wysłała. Za kilka godzin otrzyma więcej dokumentów. Następną wiadomość wysłała do swojego agenta z biura podróży, żeby zabukował bilet i sprawdził, czy będzie wolny firmowy apartament na Man197

hattanie. Po załatwieniu wszystkiego zabrała się do uporządkowania harmonogramu zajęć na pozostałą część tygodnia. DonateLla Rahn rzeczywiście była bardzo skomplikowaną kobietą. Padało, środowy poranek był chłodny, tylko dwanaście stopni. Sedan Kennedy jechał na wschód, w kierunku Independence Avenue. Ruch był duży, rządowi urzędnicy wlekli się do swoich biurek na dziewiątą. Samochód minął Muzeum Lotnictwa i Przestrzeni Kosmicznej, a potem przeciął Czwartą Ulicę. Kennedy wyjrzała przez okno na tłum ludzi czekających pod parasolami na zmianę świateł. W drodze do Langley zwykle przeglądała jakieś papiery, ale tym razem zrezygnowała z tego. Musiała uporządkować myśli. Od soboty jedyną dobrą wiadomością był fakt, że Mitch żyje. Mogła się wprawdzie dowiedzieć o tym bez tego dramatycznego wejścia i wątpliwości co do jej lojalności, ale jak to sam podkreślił - nie należała do tych osób, które chciałby zastrzelić. Mitch ulepiony był z innej gliny i Kennedy zawsze to szanowała. Działał na granicy prawa, czego wcale nie chciała, ale czemu nie mogła zapobiec. I znów, po raz kolejny udowodnił, że jego poziom umiejętności jest zdumiewająco wysoki. Bez niczyjej pomocy wyjechał z Niemiec i wrócił do Stanów, wdarł się do domu dyrektora CIA, łamiąc przy okazji szczękę ochroniarzowi z Agencji, który miał być gwarancją bezpieczeństwa. Gdy Rapp w końcu się uspokoił, mogli mu wyjaśnić tylko to, co sami wiedzieli. A wiedzieli bardzo mało. W zamian zarzucił ich pytaniami, na które nie byli w stanie odpowiedzieć. Sytuacja nie przedstawiała się różowo. Rapp był wściekły, a Kennedy zakłopotana. Mitch nigdy nikogo nie atakował, ale tym razem obarczył winą ją i Stansfielda: „Dopuściliście do przecieku i jeżeli go nie wykryjecie, będę to musiał zrobić za was". Kennedy wiedziała, że przeciek informacji nastąpił u niej, jednak obecny klimat polityczny nie sprzyjał temu, żeby Mitch Rapp krążył po Waszyngtonie i rozwiązywał sprawy na swój sposób, to znaczy załatwiał ludzi jak i gdzie popadnie. Tymczasem Stansfield, ku jej zaskoczeniu, wręcz 198

zachęcał go do znalezienia sprawcy. Według niej Mitch powinien wziąć teraz długi urlop. Biorąc pod uwagę, że czekała ją walka z przewodniczącym Rudinem, Kennedy nie chciała, aby Rapp niepotrzebnie zwracał na siebie uwagę no i pośrednio na nią - bez względu na to, jaki był w tym dobry. Stansfield nie powiedział jej, dlaczego nagle zaczął się zachowywać jak słoń w składzie porcelany. Tymczasem poprzedniego dnia lekarz poinformował go, że rak postępuje szybciej, niż się spodziewał. Rzeczywiście, czuł to, szczególnie w czasie jedzenia. Z dnia na dzień było coraz gorzej. Teraz liczyły się nie miesiące, ale tygodnie. Przed odejściem musiał wszystko uporządkować. Musiał dowiedzieć się, kto stał za ostatnimi wydarzeniami. Jak się okazało, w Niemczech celem był Rapp, przeczucie mówiło staremu dyrektorowi, że za nim znajdował się jeszcze inny, ważniejszy cel. Nie miał czasu na zabawę w subtelne gierki, liczyły się tylko wyniki i jeżeli Rapp naprawdę jest kimś wyjątkowym, to je osiągnie. Rządowy sedan minął Sam Rayburn House Office Building. Ten czterokondygnacyjny kolos nazwano na cześć Samuela Taliaferro Rayburna, kongresmana z Teksasu, który był członkiem Izby Reprezentantów od 1912 do 1961 roku. Teksańczycy wysłali Rayburna do Waszyngtonu na oszałamiająco długi okres dwudziestu pięciu kadencji. Od 1940 roku aż do śmierci siedemnaście razy pełnił w Izbie funkcję przewodniczącego. W tym czasie niewiele rzeczy działo się w Waszyngtonie bez jego zgody. W Rayburn Building swoje biuro miał przewodniczący Rudin, choć większość czasu spędzał w swoim drugim gabinecie, na najwyższym piętrze Kapitolu. Lubił go nazywać orlim gniazdem. Max Salmen, zastępca dyrektora CIA do spraw operacyjnych, z kolei nazywał to legowiskiem sępa. Rudinowi niezbyt się to podobało, ale oczywiście było to ze strony Salmena celowe działanie. W ostatnich latach Salmen stwierdził, że jego jedyną misją przed odejściem na emeryturę będzie doprowadzenie Rudina do obłędu. Z początku Kennedy zastanawiała się, dlaczego Stansfield to toleruje, potem zaświtało jej, że im bardziej Rudin skupia się na nienawiści do Salmena, tym 199

mniej uwagi poświęca Agencji. Miała nadzieję, że tak też będzie dzisiejszego ranka. Sedan podjechał do policyjnego punktu kontrolnego przed Wzgórzem Kapitolu i po krótkim sprawdzeniu został przepuszczony. Kennedy wysiadła przy wejściu w południowo -wschodnim skrzydle, otworzyła parasol, w drugiej ręce trzymając oprawiony w skórę notes. Weszła do ogromnego, neoklasycznego budynku i przeszła przez kontrolę wykrywacza metali. Większą część parteru zajmowały biura komisji, i ta część budynku była niedostępna dla osób nie posiadających specjalnego upoważnienia. Pomieszczenia ogólnodostępne znajdowały się w środkowej części i obejmowały Hol Kolumnowy, Izbę Starego Sądu Najwyższego i Brumidi Corridors. W południowym skrzydle mieściła się Izba Reprezentantów, a w północnym Senat. Pierwsze piętro przeznaczone było dla Izby i Senatu, tam też były gabinety przewodniczących obu ciał ustawodawczych. Charakterystyczną częścią Kapitolu jest naturalnie rotunda mieszcząca się na pierwszym piętrze. Na drugim piętrze znajdowały się pozostałe pokoje i biura komisji oraz galerie, z których goście mogli obserwować obrady Izby i Senatu. Te trzy kondygnacje były doskonale utrzymane. Kennedy weszła na trzecie piętro, które nazywała zaniedbanym dzieckiem Kapitolu. Tu urzędnicy byli o wiele mniej eleganccy, ze ścian odpadała farba, a na sufitach pojawiały się zacieki. Goście rzadko zaglądali na trzecie piętro i właśnie dlatego tu miała swą siedzibę Komisja Wywiadu Izby Reprezentantów. Kennedy minęła Biuro H-405, przeznaczone dla urzędników komisji, i otworzyła drzwi prowadzące do małej poczekalni. W pokoju zastała dwóch mężczyzn. Za pulpitem recepcyjnym siedzieli urzędnik i funkcjonariusz Policji Wzgórza Kapitolu. Urzędnik przywitał ją i poprosił, żeby usiadła. Chwycił słuchawkę telefonu wewnętrznego i zameldował, że przyszła właśnie doktor Kennedy. Słuchał przez chwilę, potem odłożył słuchawkę i powiedział: - Proszę zaczekać kilka minut. Kennedy skinęła głową, myśląc: „Byłam tego pewna". Przewodniczący Rudin zawsze tak traktował ludzi zatrud200

nionych w CIA. Spojrzała na zegarek. Ósma pięćdziesiąt sześć. Miała się zgłosić o dziewiątej. Byłaby bardzo zaskoczona, gdyby pozwolił jej wejść kwadrans po dziewiątej. Nie myliła się. Poproszono ją o dziewiątej dwadzieścia cztery. Pokój komisji należał do najmniejszych na Kapitolu. Nie było tu żadnej galerii, żadnych miejsc dla prasy i telewizji. Szesnastu członków - ośmiu demokratów, siedmiu republikanów i jeden niezależny - siedziało w dwóch rzędach, w odległości trzech metrów od stołu dla świadków, za drugim rzędem stały krzesła dla urzędników. Na ścianie wisiało trzynaście emblematów agencji wspólnoty wywiadu lub służb wywiadowczych. Podobnie jak w pokoju w komisji senackiej, także i tu znajdowało się pomieszczenie wewnętrzne. Raz na tydzień, a czasami nawet codziennie, w zależności od toczących się spraw, sprawdzał je zespół antypodsłuchowy - Narodowa Agencja Bezpieczeństwa. Kiedy kładła na stole notes, zobaczyła zbliżającego się Michaela 0'Rourke'a. Kongresman z Minnesoty był jedynym niezależnym w tym gronie. Powitał ją i zapytał, jak czuje się syn. Po wymianie uprzejmości oznajmił: - Irenę, chciałbym, żebyś w pewnej sprawie była ze mną szczera. Kennedy przez chwilę wpatrywała się w niego. - Postaram się. A o co chodzi? - Mówi ci coś nazwisko Mitch Rapp? Nim odpowiedział, chwilę obserwowała 0'Rourke'a, a potem, patrząc na pozostałych członków komisji, powiedziała: - Może lepiej byłoby, gdybyś przyszedł do Langley, tam porozmawiamy. Kennedy doskonale wiedziała, że Anna Rielly i żona kongresmana są przyjaciółkami. Rapp o takich sprawach informował ją na bieżąco. - A więc znasz go? - Tego nigdy nie powiedziałam. - Kennedy położyła rękę na jego ramieniu. - Proszę, przyjdź do mnie do Langley, tam o tym porozmawiamy. 0'Rourke skinął głową. - Będę dziś po południu. 201

wolno pani kłamać, inaczej zostanie pani postawiona w stan oskarżenia. Tym razem i demokraci, i republikanie poparzyli na przewodniczącego. Tak obcesowo rzucona groźba była czymś wyjątkowym, nawet w tym niewielkim pokoju komisji. - Dobrze, dobrze... - wtrącił Zebarth. - Biorąc pod uwagę fakt, że w przeszłości doktor Kennedy bez zarzutu współpracowała z komisją, przyjmuję, że nasz dość żywiołowy przewodniczący znajduje się w posiadaniu jakiejś informacji, którą, jak sądzę, winien się z nami podzielić, abyśmy mogli kontynuować w możliwie sprawny sposób tę linię przesłuchania. Rudin chwycił drewniany młotek i kilka razy uderzył o stół. - Do rzeczy! Przewodniczący niczego nie powie. Dopiero wtedy, gdy uznam to za stosowne. Z prawej strony posypały się pytania. Za każdym razem, gdy Rudin próbował zwrócić się do Kennedy, republikanin głośno pytał: - Może jednak podzieli się pan z nami tą informacją? Zgodnie z regulaminem, panie przewodniczący. W Komisji Sądowniczej takie niesforne zachowanie byłoby normą, ale w Komisji Wywiadu było czymś niezwykłym. Nawet demokraci wydawali się nieco zmieszani agresywnością Rudina. Kennedy w milczeniu obserwowała ten spektakl. Pytanie Rudina skierowane było bezpośrednio do niej, ale nie okazała żadnych emocji. Oficjalnie drużyna Oriona nie istniała, a więc i ona nie miała nic wspólnego ze śmiercią Hagenmillera. Była tego zupełnie pewna. Nigdy do niczego się nie przyzna, bez względu na przebieg wydarzeń. Nawet gdyby wyglądało to bardzo źle. Problem polegał jednak na tym, że nie wiedziała, do jakiego stopnia Rudin blefuje i czy w ogóle posiada jakieś informacje. Przed tygodniem mogłaby się założyć, że tak właśnie jest, ale dziś, wiedząc o nieznanym źródle przecieku, nie była tego pewna. Czerwony na twarzy Rudin, krzyknął, usiłując zagłuszyć sprzeciwy: - Doktor Kennedy, proszę odpowiedzieć! Czy CIA miała coś wspólnego z zabóstwem hrabiego Hagenmillera? 204

Kennedy, spokojnie patrząc na wściekającego się przewodniczącego, odpowiedziała: - Zgodnie z tym, co mi wiadomo, CIA nie miała nic wspólnego ze śmiercią hrabiego Hagenmillera. Nawet nie mrugnęła, nie zawahała się. Popełniła przestępstwo. Nie pierwszy i nie ostatni raz.

26 Twarz wyglądała znajomo. Nie miał całkowitej pewności, ponieważ mężczyzna miał zamknięte oczy, ale zdecydowanie przypominał jednego z tych, których widział w Kolorado. Scott Coleman wpatrywał się w ekran komputera. Tego przedpołudnia znajdowali się w mieszkaniu Marcusa Dumonda w Bethesda. Za zgodą Kennedy oddano im do dyspozycji królestwo eksperta komputerowego, a Dumond miał asystować Rappowi, aby nikt go nie złapał na tym, co miał robić. Czyjaś nagła śmierć w Waszyngtonie nie jest niczym niezwykłym. Tego rodzaju wypadki zdarzają się często. Ale w tym konkretnym przypadku zdumiewająca była liczba wystrzelonych kul i fakt, że większość pochodziła z broni z tłumikiem. Dumond przechwycił tę wiadomość w nocy. Sprawą zajął się wydział zabójstw waszyngtońskiej policji, potem jednak przekazał informację do Centrum Antyterrorystycznego, podejrzewając, że może to mieć związek z terroryzmem. Coleman pochylił się nad ramieniem Dumonda. - Są jeszcze jakieś fotografie? - Sprawdzę. - Dumond przesunął myszką i kliknął na wybranej ikonie. Nastąpiło szybkie połączenie i po niecałej sekundzie ukazała się druga fotografia. Przedstawiała ciało leżące na ulicy między dwoma zaparkowanymi samochodami. - Sprawia wrażenie dużego osiłka. - Tak, to ten facet był wtedy w domu w Kolorado. — Coleman znowu zmrużył oczy. - Myślę, że to był on. Mają coś o nim?

- Mogę sprawdzić. - Dumond przystąpił do pracy. Po chwili zapytał: - Chcesz raport z autopsji? - Oczywiście. - Coleman zaczął czytać informacje, które pojawiły się na ekranie. Nieboszczyk nazywał się Todd Sherman, miał ponad dwa metry wzrostu i ważył sto trzydzieści kilogramów. - Myślę, że to ten facet. Z kuchni wyszedł Rapp. - O jakim facecie mówisz? - O tym, który wczoraj został zabity w College Park... myślę, że brał udział w strzelaninie w Kolorado. - Niech spojrzę. Coleman odsunął się i Rapp spojrzał przez ramię Dumonda. - Todd Sherman. Możesz pokazać, jak on wygląda? - Mogę. Na ekranie znowu ukazała się fotografia ofiary leżącej na ulicy. - Mamy jakieś zbliżenie twarzy? - Ekran zamigotał i ukazała się pierwsza fotografia. Rapp przekrzywił głowę i przez chwilę przyglądał się zdjęciu. - Masz może dostęp do Siedmiu Krasnali? - Rapp miał na myśli siedem superkomputerów Craya w podziemiach Langley. Dumond uśmiechnął się. - Mam do wszystkiego dostęp. - Dobra, więc łącz się. Dumond przesunął się do drugiego komputera i zaczął stukać w klawiaturę. Rapp spojrzał na Colemana. - Wydaje mi się, że znam tego faceta. - Skąd? - Przeprowadzaliśmy operację we Francji. Miałem wtedy logistyczne wsparcie pewnego faceta pracującego dla Agencji. Właśnie dla niego pracowała ta góra mięśni... takie same masywne łapy i tak wielka głowa, że trudno wprost uwierzyć. Jego szefa nazywaliśmy Żabą. - Wszedłem - oznajmił Dumond. - Mam poszukać danych Todda Shermana? - To nazwisko tego faceta? - Tak. Rapp zamyślił się. - Wątpię, czy jest prawdziwe, ale można spróbować. 206

Dumond zabrał się do pracy. Komputer znalazł trzydziestu jeden Toddów Shermanów. - Mam zawęzić przeszukiwanie? - Tak. Dumond wpisał dane dotyczące wieku i krótki opis budowy ciała. Lista skróciła się do jedenastu. Rapp i Goleman przysunęli krzesła i Dumond zaczął przeglądać akta. We wszystkich, z wyjątkiem dwóch, były fotografie, a z tych dwóch jeden miał sześćdziesiąt, a drugi ponad siedemdziesiąt kit. - Spróbuj Kyle'a - powiedział Rapp. - Tak brzmiało jedno z jego kontaktowych nazwisk. - To imię czy nazwisko? - Tego nie wiem. Może pseudonim, zobacz, co otrzymasz. Dumond posłusznie wykonał polecenie. - Nie będziesz tym zachwycony - stwierdził. Ku ich zaskoczeniu okazało się, że do Kyle'a pasują 1462 teczki akt. - Cholera. - Rapp odchylił się do tyłu i założył dłonie na kark. - Mogę się założyć, że w tym systemie znajduje się ponad miliard dokumentów. - Poważnie? - Tak. - Jak to możliwe? - zdziwił się Coleman. - Zwyczajnie. Mają tam dane o ludziach z całego globu i sięgają przynajmniej stu lat wstecz. - Opracujmy jakieś kryteria przeszukiwania i zobaczymy, na ile da się je zawęzić. Rapp pochylił je się i wpatrzony w ekran zaczął wydawać Dumondowi polecenia. Furgonetka ekspresowego czyszczenia dywanów jadąca Garfield minęła waszyngtońską katedrę. Przecięła Massachusetts Avenue i przejechała połowę drogi między przecznicami, potem zjechała ze wzgórza. Minąwszy cztery przecznice, skręciła w kierunku New Mexico i zatrzymała się przed dużym budynkiem mieszkalnym. Wysiadło z niej dwóch mężczyzn, trzeci pozostał za kierownicą. Ubrani byli w jasnoniebieskie kombinezony z wyszytym logo na lewej pier207

- Mogę sprawdzić. - Dumond przystąpił do pracy. Po chwili zapytał: - Chcesz raport z autopsji? - Oczywiście. - Coleman zaczął czytać informacje, które pojawiły się na ekranie. Nieboszczyk nazywał się Todd Sherman, miał ponad dwa metry wzrostu i ważył sto trzydzieści kilogramów. - Myślę, że to ten facet. Z kuchni wyszedł Rapp. - O jakim facecie mówisz? - O tym, który wczoraj został zabity w College Park... myślę, że brał udział w strzelaninie w Kolorado. - Niech spojrzę. Coleman odsunął się i Rapp spojrzał przez ramię Dumonda. - Todd Sherman. Możesz pokazać, jak on wygląda? - Mogę. Na ekranie znowu ukazała się fotografia ofiary leżącej na ulicy. - Mamy jakieś zbliżenie twarzy? - Ekran zamigotał i ukazała się pierwsza fotografia. Rapp przekrzywił głowę i przez chwilę przyglądał się zdjęciu. - Masz może dostęp do Siedmiu Krasnali? - Rapp miał na myśli siedem superkomputerów Craya w podziemiach Langley. Dumond uśmiechnął się. - Mam do wszystkiego dostęp. - Dobra, więc łącz się. Dumond przesunął się do drugiego komputera i zaczął stukać w klawiaturę. Rapp spojrzał na Colemana. - Wydaje mi się, że znam tego faceta. - Skąd? - Przeprowadzaliśmy operację we Francji. Miałem wtedy logistyczne wsparcie pewnego faceta pracującego dla Agencji. Właśnie dla niego pracowała ta góra mięśni... takie same masywne łapy i tak wielka głowa, że trudno wprost uwierzyć. Jego szefa nazywaliśmy Żabą. - Wszedłem - oznajmił Dumond. - Mam poszukać danych Todda Shermana? - To nazwisko tego faceta? - Tak. Rapp zamyślił się. - Wątpię, czy jest prawdziwe, ale można spróbować. 206

Dumond zabrał się do pracy. Komputer znalazł trzydziestu jeden Toddów Shermanów. - Mam zawęzić przeszukiwanie? - Tak. Dumond wpisał dane dotyczące wieku i krótki opis budowy ciała. Lista skróciła się do jedenastu. Rapp i Coleman przysunęli krzesła i Dumond zaczął przeglądać akta. We wszystkich, z wyjątkiem dwóch, były fotografie, a z tych dwóch jeden miał sześćdziesiąt, a drugi ponad siedemdziesiąt lat. - Spróbuj Kyle'a - powiedział Rapp. - Tak brzmiało jedno z jego kontaktowych nazwisk. - To imię czy nazwisko? - Tego nie wiem. Może pseudonim, zobacz, co otrzymasz. Dumond posłusznie wykonał polecenie. - Nie będziesz tym zachwycony - stwierdził. Ku ich zaskoczeniu okazało się, że do Kyle'a pasują 1462 teczki akt. - Cholera. - Rapp odchylił się do tyłu i założył dłonie na kark. - Mogę się założyć, że w tym systemie znajduje się ponad miliard dokumentów. - Poważnie? - Tak. - Jak to możliwe? - zdziwił się Coleman. - Zwyczajnie. Mają tam dane o ludziach z całego globu i sięgają przynajmniej stu lat wstecz. - Opracujmy jakieś kryteria przeszukiwania i zobaczymy, na ile da się je zawęzić. Rapp pochylił je się i wpatrzony w ekran zaczął wydawać Dumondowi polecenia. Furgonetka ekspresowego czyszczenia dywanów jadąca Garfield minęła waszyngtońską katedrę. Przecięła Massachusetts Avenue i przejechała połowę drogi między przecznicami, potem zjechała ze wzgórza. Minąwszy cztery przecznice, skręciła w kierunku New Mexico i zatrzymała się przed dużym budynkiem mieszkalnym. Wysiadło z niej dwóch mężczyzn, trzeci pozostał za kierownicą. Ubrani byli w jasnoniebieskie kombinezony z wyszytym logo na lewej pier207

si, na rękach mieli skórzane rękawiczki, a na głowach baseballówki. Oczy zasłaniały im przeciwsłoneczne okulary. Nieśli torby, a niższy trzymał jeszcze tabliczkę z przypiętym arkuszem papieru. W holu budynku wyższy wyjął telefon, a potem przejrzał listę lokatorów. Kiedy odnalazł nazwisko kobiety, wybrał jej numer i zaczął liczyć sygnały. Miał nadzieję, że nikt nie odbierze. Drugi tymczasem wyciągnął z kieszeni jakieś urządzenie przypominające skrzyżowanie rewolweru z dziwacznym korkociągiem. W rzeczywistości był to przyrząd do otwierania zamków. Osłaniając ruchy ręki tabliczką, wsunął końcówkę w otwór do klucza i po pięciu sekundach drzwi ustąpiły. Wyższy wyłączył telefon i weszli. Minęli windy i znaleźli się na schodach prowadzących na trzecie piętro. Nim opuścili klatkę schodową, na wszelki wypadek wyjrzeli na korytarz. Mógł ich zatrzymać tylko jakiś wścibski sąsiad. Nie mieli pojęcia, kto ich wynajął. Po prostu odebrali telefon i otrzymali instrukcje, gdzie mają odebrać przesyłkę. Była w pasażu handlowym Tyson's Corner. Duża brązowa koperta zawierała krótki opis obiektu i wykaz tego, co ich nieznany zleceniodawca chciał wiedzieć. Ponadto znajdowało się w niej dziesięć tysięcy dolarów w szeleszczących banknotach. Dwa razy więcej niż zwykle, ale biorąc pod uwagę zadanie, jakie mieli wykonać, czuli, że uczciwie zapracują na każdego centa. Znali tę kobietę. Często widywali ją na ekranie telewizora. Była piękna. Ze względu na charakter wykonywanej przez nią pracy doszli do wniosku, że ten ktoś z wypchanymi kieszeniami nie był widać zbytnio zadowolony z jej telewizyjnych wypowiedzi i prawdopodobnie w ten sposób chce się zabezpieczyć. Miewali już tego rodzaju zlecenia. Prawie każdy ma coś do ukrycia. Szanse, że kobieta niespodziewanie wróci do domu, były nikłe, a nawet jeżeli, to w pobliżu Białego Domu był ktoś, kto zdąży ich ostrzec. Opuścili klatkę schodową i cicho poszli korytarzem. Odnaleźli drzwi do jej mieszkania i niższy znowu przystąpił do pracy. Tym razem zajęło mu to osiem sekund. Weszli, wyższy założył łańcuch na drzwiach, a potem wyjrzał przez judasz, aby się przekonać, czy nie wzbudzili czyjegoś zainteresowania. Po dziesięciu sekundach na208

słuchiwania zabrali się do roboty. Przez mały nadajnik radiowy poinformowali czekającego w samochodzie, że są już w środku. Kierowca przejechał na parking, skąd mógł obserwować ulicę i wejście do budynku. Metodycznie, zaczynając od sypialni, przeglądali całe mieszkanie. Na nocnym stoliku znaleźli dziennik. Sfotografowali każdą stronę. We wszystkich pokojach zainstalowali pluskwy, potem wykonali szkic mieszkania. Zleceniodawca polecił dokładnie na nim zaznaczyć miejsca, w których stoi sprzęt elektroniczny i częstotliwości, na jakich pracuje. ( Małe biurko w salonie było istną kopalnią informacji, których szukali: rachunki, korespondencja, notes z umówionymi spotkaniami oraz, co bardzo ważne, laptop. W niecałe pięć minut rozszyfrowali hasło dostępu i skopiowali wszystkie pliki. Sprawdzili i wynotowali zawartość poczty elektronicznej i wszystkie hasła. Każdy aspekt życia Anny Rielly został zbadany, chociaż nie mieli najmniejszego pojęcia, o co lak naprawdę chodzi. Tyle że wcale ich to nie obchodziło. To, co robili, ich życie, wszystko zależało od zadawania jak najmniejszej liczby pytań. Dostarczali informacje i znikali. Wykonanie zadania zajęło im mniej niż półtorej godziny i wyszli, nie pozostawiając po sobie żadnych śladów. Z wąskiego garażu wychodzącego na ulicę, przy której mieściło się jego mieszkanie w Georgetown, Cameron wycofał tyłem lśniącego lexusa SC400. Ten samochód był spełnieniem jego marzeń. Cztery litry, 290 koni, trzydzieści dwa zawory, cztery wałki rozrządu, silnik V8. No i mknął jak wicher. Wnętrze wybite pięknie zdobioną skórą, a siedem głośników 215-watowych stereo mogło sprawić, że każdy szesnastoletni entuzjasta heavy metalu posika się z wrażenia w spodnie. Kosztowało go to pięćdziesiąt tysięcy dolarów, ale nie przejmował się tym. Nareszcie zarobił mnóstwo pieniędzy. Tego ranka Profesor nie spieszył się. Wykład miał dopiero o jedenastej i żadnych oficjalnych obowiązków. W nocy nie spał dobrze. Był zbyt podekscytowany po spotkaniu z senatorem Clarkiem. Ten człowiek był zdumiewający. To, jak 209

traktował lojalność, było wystarczającym wyjaśnieniem, dlaczego taŁ wiele osiągnął. Nic go nie było w stanie powstrzymać, a Cameron doczepił swój wagon do tej wschodzącej gwiazdy i też chciał się dostać na firmament. Hank Clark chciał zostać następnym prezydentem Stanów Zjednoczonych i Cameron pragnął mu w tym pomóc. Senator niczego konkretnego mu nie obiecał, raz jeszcze jednak przyrzekł, że znajdzie coś dla kogoś tak utalentowanego jak Peter Cameron. Dla Camerona to wszystko było nowe. W Langley nikt nie doceniał jego zdolności. Czasami zwierzchnik w czasie luźnej rozmowy rzucał jakieś pochwały, ale nie tego oczekiwał. To miejsce znane było z przekształcania wszystkich w giermków, a nie z pasowania na rycerzy. I, co gorsza, płace były poniżej krytyki. Cameron, służąc krajowi, nadstawiał tyłek, otrzymując za to głodowe wynagrodzenie. Hank Clark to wszystko zmienił. Ukazał Cameronowi światło w tunelu. Nie tylko pięciokrotnie podwyższając wynagrodzenia, ale transferując je do niezwykle dyskretnego banku na Bahamach. Te pieniądze nigdy nie będą opodatkowane. Wreszcie Cameron wiódł życie, o jakim marzył od lat. Mógł kierować wypadkami, mógł wykorzystywać całą nabytą wiedzę i był za to godziwie wynagradzany. Nigdy jeszcze nie było to takie ekscytujące. Mario Lukas nie żyje, Gus Villaume gdzieś się ukrywa, a Mitch Rapp sam pcha mu się na muszkę. To wszystko wywoływało dreszcz podniety i szeroki uśmiech, gdy manewrował samochodem w przedpołudniowym ruchu Georgetown. Miniony rok był dla Camerona niezwykle kształcącym doświadczeniem. Z dala od krępującego kagańca Langley poczynił znaczne postępy. Obserwując Clarka, nauczył się pilnować wrogów i utrzymywać ich w niepewności. Chwycił telefon umocowany na centralnej konsoli. Właśnie o tym chciał porozmawiać. Był przekonany, że śmierć Lukasa przestraszyła Villaume'a. Chodziło teraz o to, by przytrzymać go w niepewności — niech myśli, że stoi za tym ktoś inny. Że Cameron nie miał nic wspólnego ze strzelaniną, w której zginął Lukas. A jeżeli mu się poszczęści, 210

wzbudzi zaufanie Villaume'a i tamten zechce się z nim spotkać. Po wczorajszym wieczornym spotkaniu czuł jakiś niepokój. Chodziło o sposób, w jaki Clark mówił o jego bezpośrednim udziale w zastrzeleniu Lukasa. Teoretycznie senator miał rację, ale co innego praktyka. Trzeba być w terenie, aby dokładnie śledzić, co się dzieje. Cameron na odległość wyczuwał facetów działających na własną rękę, ich brak lojalności, skłonność do pomniejszania popełnianych błędów i podkreślania osiągnięć. Trzeba ich pilnie śledzić. Senator, siedząc w swoim komfortowym gabinecie, mógł sobie krytykować, co tylko zechce, ale Cameron wiedział lepiej. On wolał wszystkiego osobiście doglądać. Objeżdżając Washington Circle, wystukał numer i czekał na połączenie. - Halo. - To był głos Villaume'a. Żadnych emocji. - Co się, u diabła, dzieje? - zapytał szybko Cameron. Chwila ciszy. - Mógłbyś być bardziej konkretny? - Nie rób ze mnie idioty, Gus, doskonale wiesz, o czym mówię. Oglądałem wiadomości. W co, do cholery, daliście się obaj wplątać? Gus Villaume siedział w Starbucks, w pobliżu Dupont Circle, z kubkiem kawy w jednej ręce i telefonem komórkowym w drugiej. Przezornie opuścił Baltimore. Wątpił, czy len głupek, z którym właśnie rozmawiał, zdołałby go wyśledzić, ale udało mu się dopaść Maria Lukasa. Zanim więc nie dowie się czegoś więcej, wolał trzymać się z daleka od swojego mieszkania. Villaume zastanawiał się, czy Profesor wie, dlaczego zginął Lukas. Ani na sekundę jednak nie kupił tego udanego obrażania się. - Zakładam, że mówisz o Mariu. - Masz cholerną rację. Villaume obserwował gliniarza spacerującego za oknem. - Ile zapłaciłeś Duserowi, żeby go załatwił? Strzelił w ciemno, ale czuł, że trafił w dziesiątkę. Odpowiedź padła natychmiast. - O czym ty mówisz? Nikomu nie płaciłem za zabicie Maria. 211

- Zła odpowiedź. - Villaume liczył sekundy, czekając na reakcję Profesora. - Przysięgam, że nie mam nic wspólnego ze śmiercią Maria. Profesor wydawał się szczery, ale Villaume już przed świtem doszedł do pewnych wniosków i nie dał się zwieść. - Posłuchaj no, Profesorku - ostatnie słowo wymówił z pogardą. - Nie znam twojego prawdziwego nazwiska, ale zgaduję, że pracowałeś kiedyś w CIA albo w Narodowej Agencji Bezpieczeństwa. Jesteś za miękki na wojskowego. Bez trudu dojdę do tego, kim jesteś. Villaume posiadał rozległe kontakty, a Profesor prawdopodobnie nic o tym nie wiedział. Cameron roześmiał się. Zabrzmiało to jednak trochę sztucznie. - Nie marnuj czasu. Jestem nikim. - Nikt nie jest nikim. Jak każdy masz swoją przeszłość... jesteś za głupi, żeby działać na własną rękę. Cameron poczuł się dotknięty. - Gadaj tak dalej, Gus, a wyznaczę cenę za twoją głowę. Próbuję ci pomóc. Nie podoba mi się, że ktoś sprzątnął Maria. Staję się bardzo nerwowy, gdy moi wspólnicy w interesach zaczynają umierać. - Ty chyba masz mnie za kretyna. Wiem, kto zabił Maria, i wiem, kto mu rozkazał to zrobić. Cameron poczuł, że pocą mu się dłonie. - Gus, myślę, że potrzeba ci kilku dni na ochłonięcie. Potem porozmawiamy. Zakończył rozmowę, skręcając na parking przed Uniwersytetem George'a Washingtona. Nie spodziewał się, że Villaume będzie serdeczny, ale nie sądził, iż będzie aż tak agresywny. Widać go nie docenił. Może zadzwonić do Dusera i spuścić go ze smyczy? Nie może przecież pozwolić, by Villaume krążył i węszył. Nie może też pozwolić, żeby jego były pracownik dowiedział się o jego ostatnich sprawach.

212

27 Ritz-Carlton przy Massachusetts Avenue był jednym z najlepszych hoteli w Waszyngtonie. Zatrzymywali się tu zagraniczni dostojnicy z prawie wszystkich państw i wielu największych przemysłowców amerykańskich. Mitch Rapp i Scott Coleman zaparkowali forda explorera, po drugiej stronie ulicy, w strefie dostawczej. Rapp, siedzący na fotelu dla pasażera, obserwował główne wejście do hotelu. Wypatrywał Michaela Goulda, hotelowego dozorcy, którego nazwisko znaleźli w dokumentach Gusa Villaume'a. Gould był kontaktem Villaume'a w rozmowach z jego zleceniodawcami. Rapp odrobił na jego temat zadanie domowe. Był Francuzem, miał podwójne obywatelstwo, mówił płynnie czterema językami, co bardzo pomagało mu w pracy. Według informacji CIA nie miał żadnych oficjalnych związków ze służbami wywiadowczymi, ale Rapp odniósł się do tego sceptycznie. Wielokrotnie spotykał takich ludzi. Chętnie sprzedają informacje, kochają pieniądze i boją się przemocy. Wystarczy machnąć im przed nosem odpowiednio grubym plikiem banknotów, a rzadko który nie chce mówić. Rapp nie był jeszcze zdecydowany, czy użyć argumentu finansowego, czy może wydusić informację pięścią. Godzinę wcześniej rozmawiał z Gouldem i oświadczył mu krótko: „Muszę mówić z monsieur Villaume'em, i to jak najszybciej". Podał mu numer swojego telefonu komórkowego i pojechał z Colemanem przed hotel, licząc, że wkrótce zjawi się tam Villaume. Zjawi się, jeżeli jeszcze żyje. Po śmierci Maria Lukasa nietrudno sobie wyobrazić, że ten sam los może spotkać Villaume'a. Rapp rozpaczliwie chciał, żeby żył. Był jedynym łącznikiem z osobą, która wydała rozkaz strzelania w Kolorado, i najprawdopodobniej ten sam człowiek rozkazał zabić go w Niemczech. Jeśli Villaume jest już martwy, wykrycie, kto za tym wszystkim stoi, będzie raczej niemożliwe. Rapp i Coleman nie mieli ochoty gadać i obserwowali w milczeniu. Po lunchu deszcz przestał padać, ale niebo nadal było szare. Rapp postanowił czekać jeszcze godzinę, nie spuszczając oczu z wejścia do hotelu, potem pojadą obejrzeć 213

mieszkanie Goulda. Ten człowiek mógł się osobiście kontaktować z Villanme'em, choćby odbierając wynagrodzenie. Im dłużej Rapp czekał na wiadomość od Goulda, tym bardziej kusiło go, żeby wydusić z małego Francuza informacje w mniej przyjemny sposób. Dochodziła już druga po południu, gdy odezwał się sygnał telefonu. Nacisnął przycisk. - Halo. - Iron Man? - Tak. A kto mówi? Żaba? - Powiedzmy, że tak. Rapp nie był pewien, jak to rozegrać. Z Villaume'em i Lukasem miał do czynienia tylko trzy razy, i to we Francji, ale obaj zrobili na nim duże wrażenie. Byli fachowcami i można było na nich polegać. Pomogli mu w polowaniu na Rafique'a Aziza, palestyńskiego terrorystę, jednego z tych, którzy odpowiadali za katastrofę samolotu linii PanAm lot 103 nad Lockerbie w Szkocji. Spotkał się z nimi tamtej nocy, gdy niewiele brakowało, by zginął. Gdyby Lukas nie zjawił się w wyznaczonym miejscu, Rapp prawdopodobnie nie uniknąłby śmierci. - Przykro mi z powodu śmierci Maria. Był dobrym człowiekiem. - Doceniam to. - Chwila milczenia. - Mario cię lubił. Uważał, że jesteś porządnym facetem. - On też był w porządku. Można było na nim polegać. Villaume, chcąc przezwyciężyć przygnębienie po stracie starego przyjaciela, chwilę milczał. - Mam nadzieję, że mi wybaczysz, ale jestem trochę roztrzęsiony tym wypadkiem. - Nic dziwnego. Musimy jednak porozmawiać. - Osobiście? - Tak byłoby lepiej. - Obawiam się, że to niemożliwe. Rapp nie był tym zaskoczony. Na jego miejscu postąpiłby tak samo. - Trudno. Ale rozumiem. Narodowa Agencja Bezpieczeństwa może przechwytywać każdą rozmowę w obrębie miasta, i to przez telefony cyfrowe 214

i komórkowe. Te z telefonów komórkowych są analizowane prawie natychmiast, telefony cyfrowe zabierają więcej czasu, ponieważ trzeba je rozkodować. Potężne komputery w Fort Meade starannie poszukują słów kluczy, takich jak na przykład broń, bomba, zabójstwo i tysiące innych. Jeżeli natrafią na oznaczone słowo, przenoszą treść rozmowy na następny poziom zaprogramowanej analizy. Gdy rozmowa zawiera wystarczającą liczbę oznaczonych słów, zwraca na siebie uwagę odpowiedniej osoby. Rozmowy prowadzone po arabsku, chińsku czy rosyjsku budziły zwiększone zainteresowanie. Najłatwiejszym sposobem pokonania systemu było rozmawianie normalnym, biznesowym językiem. Rapp ostrożnie sformułował więc następne zdanie: - Myślę, że mamy wspólny problem. - Jaki? - W minionym tygodniu prowadziłem interesy po drugiej stronie stawu. Razem z twoimi przyjaciółmi z Kolorado. Wiesz, o kim mówię? - Chyba wiem. - Oszukali mnie. - W jaki sposób? - Udawali współpracę, ale skończyli ją, pracując dla kogoś innego. - Nie bardzo nadążam. Rapp odparł podniesionym głosem: - Oszukali mnie i próbowali wysłać na wieczną emeryturę. - Ach... rozumiem. Działali zgodnie z poleceniami firmy? - Mogę cię zapewnić, że nie. Trafiłem na szczyt, żeby to wyjaśnić, i okazało się, że działali w cieniu... podobnie jak ja. - Nie jestem pewien, czy kapuję, o co chodzi. - Ktoś ciebie wynajął, żebyś wybrał się do Kolorado. Jestem prawie pewien, że ta sama osoba wtrąciła się do moich interesów po drugiej stronie stawu. - Rapp przerwał na chwilę i dodał: - Mogę się też założyć, że ta sama osoba miała coś wspólnego z wypadkiem Maria. Zapanowała dłuższa przerwa, wreszcie Villaume zapytał: - Skąd wiesz, że miałem coś do załatwienia w Kolorado? 215

Rapp spojrzał na Colemana. - Pewni ludzie mieli cię na oku. - Czy ci ludzie pracują w firmie? - Nie... ale firma ich wysłała. - Nie jestem pewien, czy mam ci wierzyć. Rapp przełożył telefon do prawego ucha. - Posłuchaj, wiem, że znajdujesz się w trudnej sytuacji. Jestem tu dopiero kilka dni. Rozumiem, że nie chcesz się ze mną spotkać, ale muszę wiedzieć, kto cię wynajął. - Czekał na odpowiedź. Wiedział, co Villaume czuje. Bał się komukolwiek zaufać. Po pełnych napięcia sekundach milczenia Rapp dodał: - Mario ocalił mi życie. Jestem mu to winien. Daj mi namiar na tego, kto cię wynajął, a zapewniam, że facet zapłaci za to, co zrobił Mariowi. Villaume wahał się. Iron Man mógł być potężnym sojusznikiem. Profesor zesra się w portki, jeżeli zajmie się nim ktoś taki jak on. Byłby to najprostszy sposób pomszczenia przyjaciela, o czym marzył. Ale może byłoby to zbyt łatwe. I pora niezbyt sprzyjająca. Musiał się nad tym zastanowić. - Trochę za długo rozmawiamy. Pomyślę o tym i dam ci znać. - Hej... rozumiem cię. Na twoim miejscu też nie chciałbym się spotkać. Proszę tylko, żebyś wskazał mi właściwy kierunek. - Pomyślę o tym. Rapp zaczął coś mówić, ale tamten już się rozłączył. Rapp, spoglądając na Colemana, zaklął. - Cholera! Mam nadzieję, że przeżyje do chwili, gdy zdecyduje się powiedzieć, co wie. Kennedy siedziała sama w swoim gabinecie, rozmyślając o Rappie i zdrajcy działającym w ich gronie, zdrajcy, który omal nie doprowadził do jego śmierci. Marcus Dumond przekazał jej informację o tym, co on, Rapp i Coleman zdołali ustalić. Niczym kubeł zimnej wody były pytania zastępcy dyrektora CIA na temat zeznań przed Komisją Wywiadu Izby Reprezentantów. Z zaskakującą łatwością wcisnęła Jonathanowi Brownowi kłamstwa, mimo że kiedyś był sędzią federalnym. Stansfield dobrze ją wyszkolił. Przede wszyst216

kim nauczył panować nad emocjami, rzecz szczególnie trudna, gdy przeciwnikiem był człowiek potrafiący zorientować się, czy mówi prawdę. Musiała zachowywać się jak pokerzysta, który prowadzi grę z kamienną twarzą, bez względu na to, czy ma królewski sekwens, czy parę dwójek. Pod kuratelą Stansfielda Kennedy osiągnęła w tym mistrzostwo. Jedyną osobą na świecie, mogącą wywołać u niej widoczną reakcję, był jej syn Tommy. Nawet jej były mąż nie potrafił tego dokonać. Bardzo się starał, ale skończyło się kompletnym fiaskiem. Kennedy nie darzyła go najmniejszym uczuciem. Dopiero teraz, wspominając małżeństwo, zrozumiała, że skazane ono było na klęskę już z chwilą podjęcia przez nią pracy na stanowisku dyrektora Centrum Antyterrorystycznego. Za mało było czasu i na kierowanie Centrum, i na bycie wzorową matką i żoną. Odezwał się telefon na biurku, a potem głos z interkomu. - Irenę, przyszedł kongresman 0'Rourke i chce z tobą rozmawiać. Kennedy, nie podnosząc wzroku, odpowiedziała: - Niech wejdzie. 0'Rourke wszedł do gabinetu z wyrazem udręki na twarzy. - Cześć, Irenę. - Usiadł na jednym z dwóch krzeseł stojących przed biurkiem. Miał na sobie brązową marynarkę zapinaną na trzy guziki i białą koszulę z krawatem. - Dzień dobry, Michael. 0'Rourke, nie marnując czasu na zbędne słowa, zaczął: - Przykro mi za dzisiejszy ranek. Przewodniczący Rudin to straszny dupek. - Pozwól, że nie rozwinę tego tematu. - Nie... no tak, rozumiem. - 0'Rourke kilka razy zakładał nogę na nogę. - A co z tym nazwiskiem, o którym wspomniałem rano? Kennedy nie zamierzała niczego mu ułatwiać. Wpatrywała się w niego piwnymi oczami i czekała na ciąg dalszy. - Przypominasz sobie to nazwisko? - Tak. - No więc, co możesz mi o nim powiedzieć? - Absolutnie nic. 217

0'Rourke pochylił się nad biurkiem. - No, dalej, Irenę. Chcę usłyszeć odpowiedź. - Kennedy siedziała bez ruchu. - Możesz mi przynajmniej powiedzieć, czy go znasz? Kennedy przemyślała to dogłębnie. - Michael, pozwól, że cię o coś zapytam. Jeżeli ktoś, powiedzmy któryś z twoich kolegów, przyjdzie do mnie i zapyta, czy znałam twojego dziadka, to co powinnam mu odpowiedzieć? 0'Rourke zaczął nerwowo kręcić ślubną obrączką na palcu. Wiedział, że Kennedy może poruszyć ten temat, i dlatego bał się tu przyjść. Liczył, że uda mu się usłyszeć odpowiedź, póki jeszcze znajdowali się na znajomym mu gruncie. Powinien jednak przewidzieć, że nie pójdzie tak łatwo. Ta historia była długa, zagmatwana i krwawa. 0'Rourke po opuszczeniu korpusu piechoty morskiej podjął pracę dla senatora Erika Olsona. W tych burzliwych czasach jego najlepszym przyjacielem, wspołlokatorem i kolegą z pracy był Mark Coleman, młodszy brat Scotta Colemana. Mark zginął w tragicznych okolicznościach na ulicy, w odległości dwóch przecznic od Kapitolu, gdy nocą wracał z pracy do domu. Zabójcą był naćpany narkoman wypuszczony z więzienia stanowego ze względu na panujące tam przepełnienie. 0'Rourke bardzo to przeżył. W tym samym czasie musiał też kryć powiązanie pewnego wpływowego senatora z klęską tajnej operacji, która kosztowała życie wielu ludzi z SEAL. Dowódcą tych ludzi był właśnie Scott Coleman, starszy brat Marka. Michael z trudem ustalił wersję, z której wynikało, że do klęski operacji w północnej Libii przyczynił się senator Fitzgerald. I to właśnie jego dziadek, Seamus, przekonał go, żeby tę wersję przekazał Colemanowi. Powód był prosty: gdyby Michael nadal służył w korpusie i to jego ludzie by zginęli, wtedy też chciałby wiedzieć dlaczego. Wyjawienie Colemanowi nazwiska osoby, która zdradziła, było jedną z najgorszych chwil w jego życiu. Mniej więcej w rok po zdradzeniu Colemanowi, jaką rolę odegrał senator Fitzgerald, 0'Rourke dowiedział się o zabiciu senatora i dwóch innych ważnych polityków waszyngtońskich. Ale masakra, trwająca cały następny tydzień, pochłonęła 218

jeszcze więcej ludzi, łącznie z senatorem Olsonem i doradcą prezydenta do spraw bezpieczeństwa narodowego. Najbardziej jednak wstrząsającą informacją było to, że dziadek 0'Rourke'a był bezpośrednio związany z Colemanem i drużyną jego niezadowolonych byłych SEAL. I że to on właśnie zorganizował i pomógł zaplanować tę ich minirewolucję jako reakcję na zdradę. Kongresman 0'Rourke otrzymał zapewnienie dyrektora Stansfielda, że udział Scotta Colemana oraz Seamusa 0'Rourke'a nigdy nie zostanie ujawniony. Nawet prezydent Hayes, a także jego poprzednik, prezydent Stevens, nie poznają całej prawdy. 0'Rourke uznał, że najlepszym sposobem wyciągnięcia z Kennedy odpowiedzi będzie zignorowanie jej pytania i wypróbowanie innej metody. - Znasz Annę Rielly? - Oczywiście. - Wiesz, że spotyka się z Rappem? - Skoro tak twierdzisz. - Irenę, nie udawaj. Nie baw się ze mną w ten sposób. Muszę znać odpowiedź. - Nie bawię się z tobą, Michael. Nie odpowiedziałeś na moje pytanie. - Jakie pytanie? - 0'Rourke zmarszczył brwi. Kennedy spokojnie powtórzyła: - Jeżeli ktoś przyszedłby do mnie i zapytał, czy znałam twojego dziadka, co miałabym mu odpowiedzieć? - Nie wiem, co Mitch Rapp ma wspólnego z moim dziadkiem. Kennedy patrzyła mu prosto w oczy: - Przeciwnie, wiesz. A ja wiem, że za wszelką cenę starasz się wszystko zataić. To bardzo ważne w twojej pracy, ta zasada jest w istocie naszym wspólnym kamieniem węgielnym. Nazywamy to dyskrecją. - Tak... tak... wiem. Słyszałem to już. Ale teraz, w tym wypadku to co innego. Możesz mi zaufać. - Czyżby? - Kennedy uniosła brwi. - Wiesz, że możesz. Przyłożyłaś mi lufę do skroni. Jeśli zechcesz, jutro możesz zniszczyć moją karierę. 219

- Coś mi mówi, że wcale tak nie myślisz, Michael. - Tak... no, może masz rację, ale ciągle trzymasz w ręku broń. Może więc powinnaś uwolnić mnie od tego koszmaru. Miałbym doskonały pretekst, by opuścić to miasto. - Nie mów tak. Nie mam zamiaru ci szkodzić. Potrzebujemy takich jak ty na Kapitolu. 0'Rourke zignorował komplement, nie był pewien, czy był szczery, czy tylko podyktowany egoizmem. - Powiem ci, Irenę, na czym polega mój problem. Moja żona jest bliską przyjaciółką Anny Rielly. Razem studiowały na Uniwersytecie Michigan. Anna jest po uszy zakochana w Mitchu Rappie. Żona powiedziała mi, że chcą wziąć ślub. Lubię tego faceta. Spędziliśmy z nimi dużo miłych chwil; jedliśmy kolacje, graliśmy w piłkę i tym podobne. Nawet odwiedziliśmy jego dom nad zatoką. Dużo się o nim dowiedziałem. - 0'Rourke przerwał, chcąc się przekonać, jaka będzie jej reakcja, ale Kennedy pozostała niewzruszona. - Mogę przysiąc, że ten facet jest po jakimś szkoleniu wojskowym. Świadczy o tym jego zachowanie, chociaż jest może trochę bardziej wyrafinowany, nie zachowuje się... szukał odpowiedniego słowa - ...automatycznie. Mogę ci podać długą na kilometr listę tego, co zauważyłem. Minionej soboty żona otrzymała od niego e-mail. Chciał, żebyśmy oddali mu przysługę. Mieliśmy pojechać do jego domu i zabrać stamtąd Annę. W e-mailu zapewniał nas, że czuje się dobrze i chce, abyśmy zaopiekowali się Anną do czasu, gdy powie nam, iż wszystko zostało załatwione. - 0'Rourke przerwał; ciągle był pod wrażeniem następnego fragmentu listu. - Na zakończenie napisał: Wiem wszystko o Seamusie, Michaelu i Scotcie C. A zatem, ponieważ mam jednak z tym coś wspólnego, mam też prawo dowiedzieć się, kim właściwie, u diabła, jest Mitch Rapp. - 0'Rourke oparł się, założył ręce na piersiach i czekał na odpowiedź. Kennedy była zaskoczona, nie dała jednak tego po sobie poznać. Rapp nic nie mówił o e-mailu wysłanym do Liz 0'Rourke, ale z tonu głosu kongresmana wynikało, że nie da się tak łatwo zbyć. Nawet ta nowa informacja, nie była w stanie skłonić Kennedy do rozmowy na temat Rappa. W pełni zdawała sobie sprawę, że jego tożsamość i to, co ro220

bił dla CIA, musi pozostać taką samą zagadką jak tajemnica świętego Graala. - Michael, mogę ci tylko przyrzec, że nie zdradzę twoich tajemnic. - Do diabła z nimi - rzucił 0'Rourke, z trudem panując nad głosem. - Chciałbym też wiedzieć, w jaki sposób Mitch liapp dowiedział się o tym? - Mogę sprawdzić, jeśli ci na tym zależy. - Zrób to, Irenę. - 0'Rourke był wściekły. - Zrobisz to lepiej ode mnie, ale jeżeli się nie uda, może ci się nie spodobać to, co ja zrobię. - A co zrobisz? - Uruchomię moje kontakty z FBI, Narodową Agencją Bezpieczeństwa i Pentagonem. Zmuszę ich, żeby zaczęli w tym grzebać. Wezwę twojego zastępcę administracyjnego i trochę nim potrząsnę. Do diabła, mogę nawet zwrócić się do naszego nieocenionego i kompetentnego nabytku w Izraelu i poprosić go, żeby zobaczył, co on może w tej sprawie zrobić. Kennedy nie lubiła gróźb. Ale teraz ostatnią rzeczą, jakiej chciała, było zwrócenie uwagi na Rappa, a być może i na nią. Starannie rozważyła, co może ujawnić. - Mogę tylko powiedzieć, że osoba, o której mówimy, jest wyjątkowo dobra w tym, co robi, i że jest po naszej stronie. - To za mało. - Obawiam się, że musi wystarczyć. - Nie, nie wystarczy. - 0'Rourke pochylił się. - Chcę wiedzieć, skąd, u diabła, wie o Seamusie, Scotcie i o mnie. Kennedy popatrzyła na niego chłodno i po dłuższej chwili namysłu odpowiedziała zgodnie z prawdą: - Ode mnie.

28 Gus Villaume potrzebował mniej niż dwóch godzin, aby podjąć decyzję. Mimo śmierci Maria czuł, że odzyskuje równowagę. Istniała możliwość, że Iron Man pracuje dla Profesora, ale wątpił w to. Widział go w akcji, wtedy, w Paryżu, 221

i był pewien, że nie tolerowałby takiego amatora, jakim był Profesor. Nie, Villaume zdecydował, że Iron Man chce się dobrać do Profesora tak samo jak on, a może nawet bardziej. Z rozkoszą naprowadziłby go na trop tego zakłamanego, zarozumiałego krętacza. Jeżeli istotnie ma takie znajomości, jakimi się chwalił, to nieźle się spoci, gdy poczuje oddech Iron Mana na karku. Na rogu New York Avenue i Jedenastej Ulicy, w pobliżu centrum kongresowego Villaume wsiadł do autobusu i zajął miejsce z tyłu. Naliczył siedmiu pasażerów. Szczyt na ulicach zacznie się dopiero za godzinę. Gdy autobus ruszył, yillaume wystukał numer telefonu. Po trzech sygnałach odezwał się niski głos: - Halo. - Iron Man? - Tak. - Masz coś do pisania? - Tak. Villaume pochylił się niżej i mówił ściszonym głosem: - Nazywają go Profesorem. Wzrost jakieś metr dziewięćdziesiąt, waga ze sto kilo. Oczy piwne, włosy i broda czarne... pewnie około pięćdziesiątki. Z akcentu sądzę, że dorastał gdzieś w Okręgu Columbia, może bliżej Wirginii, ale z pewnością nie dalej jak Richmond. - Coś jeszcze? - Mam jego numer. - Villaume podyktował numer telefonu używany w kontaktach z Profesorem. - To wszystko? Zastanawiał się przez chwilę. - Przypuszczam, że aż do Kolorado nie brał udziału w żadnej mokrej robocie, ale tam uparł się, żeby załatwić to osobiście. Ten po drugiej stronie na chwilę umilkł. - Z jakiej odległości? - Około dwustu metrów. Miał naprawdę wyjątkową zabawkę - Co to było? Villaume rozejrzał się, ale nikt nie zwracał na niego uwagi. - StonerSR-25. 222

- Coś jeszcze? - Niestety nie. - Przypomnij sobie, może coś znajdziesz! - Przykro mi, ale to wszystko. Wierz mi, ja też chciałbym wiedzieć więcej. - W jaki sposób mogę nawiązać z tobą kontakt? - Nie możesz. - Gus, potrzebuję twojej pomocy. - Przykro mi, ale muszę na jakiś czas zniknąć. - Zaufaj mi. Obaj chcemy tego samego - tłumaczył Rapp. - Widzisz, przyjacielu, i na tym polega problem w tej robocie. Wszyscy mówią, że możesz im ufać, a potem pakują ci kulkę w łeb. Zapanowało dłuższe milczenie. Rapp zastanawiał się nad sytuacją Villaume'a. Wiedział, że będąc w jego położeniu, też starałby się zniknąć. Nikomu by nie ufał, by przeżyć i znów móc działać. W końcu powiedział: - Rozumiem cię. Uważaj na siebie i odezwij się, gdy coś znajdziesz. - Zadzwonię. Powodzenia. Mam nadzieję, że go dopadniesz. Villaume rozłączył się. Wyjrzał przez okno. Autobus dudnił po zniszczonym moście, przed nimi widać było Narodowe Arboretum. Czuł się jak tchórz, ale wiedział, że postąpił słusznie. Nie wątpił, że jeżeli rozmówca był szczery, Profesor dołączy do Maria na tamtym świecie — i to już wkrótce. Dwaj mężczyźni obserwowali Rappa, czekając, co powie. Odłożył telefon i podsunął Scottowi Colemanowi notes z informacjami Villaume'a. Po chwili spojrzał na siedzącego przy biurku Marcusa Dumonda. - Jeżeli znowu zadzwoni, zdołasz go namierzyć w czasie rozmowy? - Villaume'a? - Tak. Dumond skrzywił się. - Chyba nie. Może udałoby mi się określić dzielnicę miasta - przerwał i zamyślił się. - Jak bardzo jest ostrożny? - Teraz pewnie bardzo. 223

- Zdołas z go przetrzymać na linii dziesięć minut? Rapp zastanawiał się, co miałby powiedzieć Villaume'owi, żeby podjął takie ryzyko. - Raczej nie. Będę miał szczęście, jeśli zatrzymam go przez pięć minut. - Zatem nie wytropię go. - Może przynajmniej ustalisz, z jakiego numeru dzwoni? - To będzie trudne. Zobaczę, co się da zrobić, ale niczego nie obiecuję. Coleman zwrócił notes Rappowi, mówiąc: - Wygląda na to, że to ten facet, którego widziałem w Kolorado. Co ci jeszcze powiedział Villaume? Rapp streścił rozmowę, podkreślając, że to Profesor strzelał w Evergreen. Dumond zajrzał do notesu i zaczął stukać w klawiaturę. - Ten Profesor, jak każdy, ma przeszłość - zaczął Rapp. I nie wystarczy, żebyś prześledzić, gdzie pracował albo jak działał w kręgach wywiadu i czy wykorzystywał stosunki służbowe do własnych celów. Marcus, czy możesz wykorzystać podany opis i przekonać się, ilu takich facetów pasuje do obecnych lub byłych pracowników Agencji? - Owszem, ale obawiam się, że znajdę setki takich. - To dobrze. Pokaż ich zdjęcia, żeby Scott mógł go rozpoznać. Jeżeli nie znajdziemy w Agencji, przerzucimy się na NSA, a potem do DEA. - Kiedy Dumond zajmował się tym, Rapp zastanawiał się nad tym, co jeszcze powiedział Villaume. - Czy próbka głosu mogłaby coś dać? - Być może. W Agencji Bezpieczeństwa mają dużo materiałów na ten temat. Rapp wskazał zapisany numer telefonu. - A co z tym? Dumond przesunął się do drugiego komputera. Wystukał numer telefonu i komputer przystąpił do pracy. Po pięciu sekundach dał odpowiedź. Złą. Numer nie figurował w systemie. - Co to znaczy? - dopytywał się Rapp. - Ze numer jest zły? - Nie. Niekoniecznie, spis numerów nieustannie się zmienia. Trudno nadążyć. 224

- Więc co z tym zrobimy? Dumond rozparł się na krześle i zaczął gryźć końcówkę długopisu. - To numer telefonu komórkowego, prawda? - Byłbym zdziwiony, gdyby było inaczej. - Rapp spojrzał na Colemana. - Scott? - Tak, pewnie masz rację. Dumond nadal gryzł długopis. - Po wybraniu numeru ustalę, z jakiej sieci korzysta, i postaram się do niego maksymalnie zbliżyć. Rapp i Coleman spojrzeli po sobie. - W jaki sposób? - zapytał Rapp. - Gdy znajdę sieć i częstotliwość emitowanych fal, wtedy sprawdzę w rejestrze wykorzystywaną przez nich wieżę nadawczo-odbiorczą. - Co sprawdzisz? - Każdą rozmowę transmituje jakaś wieża albo jeśli wolisz, maszt. Musimy wytropić, z jakich korzysta jego telefon. - Jak bardzo możesz nas do niego zbliżyć? - Zwykle udaje się to w obrębie jednego lub dwóch kodów pocztowych. - Można bliżej? - zapytał Coleman. - Tak, ale będę potrzebował specjalnego wozu z Agencji, a ty musisz go przytrzymać przy telefonie. - Jak długo? - spytał Rapp. - Jeżeli dopisze nam szczęście i będziemy akurat blisko, krdy odbierze nasz telefon, w ciągu minuty lub dwóch zawęzimy pole wyszukiwań właściwej konstrukcji. Jeżeli nie, będziemy musieli rozmawiać kilka razy. - A jeżeli będzie akurat się przemieszczał? Dumond potrząsnął głową. - Wtedy będzie źle. - Dlaczego nie możesz tego samego zrobić z Villaume'em. - Nie znamy jego numeru, to on do nas dzwoni, co nas blokuje, a poza tym rozmowa trwa minutę lub dwie. To za krótko. - Ale wystarczy w przypadku Profesora? - Może. 225

Rapp potarł podbródek. - Więc co robimy? - Myślę, że należy zadzwonić pod ten numer i przekonać się, co będzie. - Dumond był pełen entuzjazmu. - Mamy szansę wyśledzić go stąd, z dużej odległości? Dumond skrzywił się. - Nie z tym sprzętem. Muszę ten drobiazg połączyć z sześcioma satelitami i dwunastoma stacjami naziemnymi. Potem zacznę dalsze poszukiwania. - A jeżeli przechwyci to Narodowa Agencja Bezpieczeństwa? - Wielki Brat. - Dumond wzruszył ramionami. - Trudno powiedzieć. Czasem myślę, że oni wiedzą wszystko, a czasem wydaje mi się, iż nie wiedzą nic. Zalecałbym ostrożność, krótką pogawędkę i niewdawanie się w szczegóły. Rapp i Coleman skinęli głowami. Od lat wyznawali podobną filozofię. Rapp spojrzał na byłego członka zespołu SEAL. - A co o tym myślisz? Coleman patrzył w notes i myślał o człowieku, którego widział w Kolorado. Znali jego pseudonim - Profesor. Nie wyglądał na zabójcę. Ale też nie sprawiał wrażenia przywódcy. Musiał więc pracować dla kogoś i jeżeli Coleman dobrze myślał, musiała to być gruba ryba. Odłożył notes. - Musimy mieć wsparcie. Zalecałbym przeniesienie całej operacji w bezpieczne miejsce. - Marcus twierdzi, że tu jest bezpiecznie. O co ci chodzi? - Ten Profesor pracuje dla kogoś. I kimkolwiek on albo ona jest, wiedział lub wiedziała o twojej tajnej operacji w Niemczech. - Coleman uniósł brwi. - I to właśnie mnie niepokoi. Fakt był tak oczywisty, że Rapp nie poświęcał zastanawianiu się nad tym zbyt wiele czasu. Pozostawił to Kennedy i Stansfieldowi. Z wyrazu twarzy Colemana wyczytał, że podejrzewa kogoś z Narodowej Agencji Bezpieczeństwa. Może miał rację, ale teraz nie mogli sobie pozwolić na to, by strach paraliżował ich działania. - W tych sprawach mam zaufanie do Marcusa. Jeżeli twierdzi, że nas tu nie wytropią, to mu wierzę. 226

Coleman spojrzał na Dumonda. - Nie ma czasu na dyskusje. Wal prosto z mostu. Czy Wielki Brat może wyśledzić tę rozmowę, czy nie? Dumond zastanawiał się przez chwilę, w końcu odpowiedział: - Nie sądzę, ale żeby mieć całkowitą pewność, rozmowa nie może trwać dłużej niż dwie minuty. - Jesteś pewien? - Dwie minuty albo mniej. To wystarczy. - Zadowolony? - Rapp zapytał Colemana. Coleman wolno skinął głową. - Tak, ale myślę, że byłoby dobrze, gdybyśmy zaprosili do naszego towarzystwa jeszcze paru ludzi. - Kogo masz na myśli? - Dwóch moich ludzi. Pracowałeś już z nimi. - Dobrze. - O czym mówicie? - zainteresował się Dumond. - O potrzebie wsparcia ogniowego na wszelki wypadek wyjaśnił Rapp. Dumond skrzywił się, okazując, że nie spodobał mu się ten pomysł. - Uspokój się, Marcus. To dla twojego dobra. - Rapp wskazał na komputery. - Jesteś gotowy do rozpoczęcia tej rozmowy? - Za minutę. - W porządku. - Rapp zwrócił się do Colemana. - Jeszcze jakiś problem? - Chyba mi się nie podoba, że już teraz będzie wiedział, iż jesteśmy na jego tropie. Chciałbym zdobyć więcej informacji. - Chcę tak z nim porozmawiać, aby zrobił coś głupiego. Poza tym zawsze istnieje szansa, że rozpoznam go po głosie. Ściągaj więc tu swoich chłopców i zorganizuj wszystko. Potem zadzwonimy.

227

29 Peter Cameron siedział w swoim małym gabinecie na Uniwersytecie George'a Washingtona i czytał referat studenta. Prowadził specjalne wykłady na kursie obejmującym problemy CIA dla uniwersyteckiej Szkoły Spraw Międzynarodowych im. Elliota. Kurs nie był czymś wyjątkowym, przede wszystkim prezentował obecne poglądy na to, jak działa CIA i jak współpracuje ze swoimi partnerami w świecie wywiadu. Pierwsza grupa spotykała się na godzinę w poniedziałki, środy i czwartki o jedenastej przed południem, druga przychodziła na dwie godziny w poniedziałki i czwartki o osiemnastej. Pierwsza liczyła czternastu zwykłych studentów, mających o sobie wysokie mniemanie. Sądzili, że posiedli już całą wiedzę, łącznie z tym, co wie ich profesor. Ale ci wieczorowi byli bardziej interesujący. Co najmniej połowę grupy stanowili wojskowi albo ludzie pracujący w wywiadzie, którzy mieli już niewielkie doświadczenie i znacznie lepsze zorientowanie w realiach. Pilniej też słuchali wykładów i mniej się wymądrzali, co bardzo go cieszyło. Czytając, Cameron zastanawiał się, dlaczego właściwie wcześniej nie zajął się uczeniem. Pracował średnio dziesięć godzin tygodniowo, miał długie wakacje i zarabiał rocznie czterdzieści tysięcy dolarów. Praca to głupstwo, ale szacunek, jaki mu okazywano, gdy przedstawiał się, jako profesor uniwersytetu, był zdumiewający. I w dodatku o tej pracy mógł swobodnie rozmawiać. Pracując w Langley, mógł tylko mówić, że tam pracuje, nic więcej. Cameron doszedł do wniosku, że spokojnie może uczyć do siedemdziesiątki. Byłaby to znakomita pozycja wyjściowa, kiedy nowy prezydent wezwie go do pomocy w administracji. Odłożył czytaną pracę i wlepił wzrok w przeciwległą ścianę. Czy stanowisko doradcy do spraw bezpieczeństwa narodowego to nie za wiele? Chyba nie. Miał doświadczenie, a teraz ten tytuł akademicki. Jeżeli ktoś może go uszczęśliwić, to tylko Clark. To bujanie w obłokach brutalnie przerwał sygnał jednego z telefonów. Ale nie był to telefon służbowyten dźwięk wyraźnie się różnił. Nigdy jednak nie potrafił 228

zgadnąć, który to akurat telefon komórkowy dzwoni. Jeden był oficjalny, to znaczy kupiony na jego prawdziwe nazwisko, drugi na nazwisko fałszywe. Rocznie płacił tyle, ile wynosił czas rozmów, co miesiąc tysiąc minut. Sięgnął do skórzanej aktówki i wyjął oba. Dzwoniła motorola. Na wyświetlaczu nie ukazał się żaden numer, ale to było normalne. Nacisnął przycisk połączenia i powiedział: - Halo. Nikt nie odpowiedział, więc Coleman raz jeszcze powtórzył. - Profesorze, jak się pan miewa? - Głos brzmiał groźnie. Cameron podskoczył na krześle. Na dźwięk tego głosu aż mu się włosy zjeżyły na głowie. Natychmiast zorientował się, kogo ma na linii. Ten głos słyszał w Niemczech. Usiłując zachować spokój, odpowiedział: - Nnno... dobrze. A pan? - Powiedziałbym, że bardzo dobrze. - Rapp zamilkł, celowo zwiększając napięcie. Cameron podszedł do okna i wyjrzał na ulicę, sprawdzając, czy ktoś go nie śledzi. W duszy przeklinał siebie, że nie był przygotowany na taką ewentualność. - Przykro mi, ale nie mam pojęcia, kto mówi. - Nie wypadło to jednak wiarygodnie. - Och, myślę, że wiesz. - Głos Rappa brzmiał spokojnie i stanowczo. - Nie... naprawdę nie wiem. - Ależ, Profesorze... mamy przecież wspólnych przyjaciół, albo raczej m i e l i ś m y , prawda? - Nie rozumiem. - Jansenów z Evergreen w Kolorado, a może powinienem powiedzieć Hoffmanów z Niemiec? Cameron był przerażony. Jak, u diabła, Rapp go znalazł? Z trudem szukał odpowiednich słów i w końcu zdołał wydusić: - Nie wiem, o czym mówisz. - Och, wiesz dobrze. - Kim oni są? - Już mówiłem... Jansenowie to moi starzy przyjaciele. 229

Ale myślę, że i my kiedyś omal nie wpadliśmy na siebie w lesie. Cameron zaczął pocierać dłonią czoło. Skąd on wie, że był w lesie tej nocy? Tego nie powiedział nawet Jansenom. - Posłuchaj, nie wiem, kim jesteś i o czym mówisz. - Profesorze, dlaczego nie przestaniesz się zgrywać? Zacznijmy negocjacje. - Negocjacje? - zapytał z niedowierzaniem Cameron. W jakiej sprawie? - W sprawie twojego życia. - Mojego ż y c i a. - Ze zdenerwowania głos Camerona zabrzmiał ochryple. - O czym, u diabła, mówisz? - Dość tego pieprzenia - rzucił ostro Rapp. - Zadzwonię za godzinę. Tymczasem radzę ci, uspokój się i zbierz myśli. Moja oferta jest prosta. Powiesz mi to, co chcę wiedzieć, a zwłaszcza, kto cię zatrudnił, a ja pozwolę ci żyć. Jeżeli masz jeszcze resztki mózgu w głowie, nie wspomnisz o tej rozmowie swojemu szefowi. - Przerwał, dając Cameronowi czas do namysłu, potem dodał: -Jeżeli spróbujesz mnie w jakikolwiek sposób oszukać, zrobię ci to samo, co ty zrobiłeś Jansenom. Tylko że będę znacznie bliżej i przyrzekam, że przed śmiercią poczujesz mój gorący oddech na karku. Rozłączył się. Cameron zamarł bez ruchu na środku pokoju, wpatrując się w telefon ściskany w trzęsącej się ręce. - Jak on, u diabła, mnie znalazł? Poczuł chęć natychmiastowej ucieczki. Musi wydostać się z tego ciasnego gabinetu. Wrzucił oba telefony do aktówki i chwycił laptop. Pozostawiając nie dokończoną robotę, wyszedł i zamknął za sobą drzwi na klucz. Musi znaleźć jakieś bezpieczne schronienie. Miejsce, w którym wszystko przemyśli i zastanowi się, co powiedzieć Clarkowi.

30 Minęła więcej niż godzina. Dokładnie osiemdziesiąt siedem minut. Rapp, zdenerwowany czekaniem, wyszedł z kuchni Drumonda, minął jadalnię i wszedł do salonu. Prze230

kroczył cytrynowo-zieloną planszę do gry Nintendo Gamę Boy, leżącą na podłodze przed pięćdziesięciodwucalowym telewizorem, i wyjrzał przez okno. Natychmiast podbiegła do niego nowa towarzyszka, Shirley, i zaczęła ocierać się o jego nogę. Pogłaskał ją. W każdej chwili spodziewano się przybycia dwóch ludzi Colemana, Kevina Hacketta i Dany'ego Strobe'a. Mieli być dodatkowym, chociaż według Rappa zbędnym, wsparciem ogniowym. Ponieważ jednak był to pomysł Colemana, Rapp nie zamierzał się spierać. Sam czuł się wystarczająco bezpiecznie ze swoją dziewięciomilimetrową berettą. Każdy szaleniec, który odważyłby się go zaatakować, straciłby wielu ludzi. Spojrzał na zegarek. Dwadzieścia po szóstej. Deszcz znowu zaczął padać. Pięć razy próbował dodzwonić się do Profesora, ale za każdym razem słyszał automatyczną informację, że abonent jest niedostępny. Coś było nie tak. Coleman, który podsłuchiwał pierwszą rozmowę, zgodził się z Rappem, że Profesor sprawiał wrażenie przestraszonego i wyraźnie kłamał. Doskonale wiedział, kim jest Rapp, a także co się stało w Niemczech i w Kolorado. Rapp obawiał się, że go zgubili. Może tak bardzo przestraszyli, że postanowił definitywnie zniknąć. Zastanawiał się, ile czasu zajmie rozwikłanie tego bez jego pomocy. Chciał wszystko wyjaśnić do końca, bez względu na to, jak długo to potrwa. Jeżeli jednak ten Profesor zdecydował się zniknąć, sprawa może ciągnąć się latami i Agencja będzie musiała rzucić do akcji najcenniejszych ludzi, a to się Rappowi wcale nie podobało. Do okna podszedł Coleman i stanął obok Rappa. - Myślę, że nie zdecyduje się powiedzieć swojemu szefowi o tej rozmowie. - Tak, wiem. - Rapp obserwował krople deszczu, rozpryskujące się w kałużach na chodniku. - Będą chcieli wiedzieć, co my wiemy. - Co masz na myśli? - Jeżeli poszedł do zleceniodawcy, to teraz próbują wywnioskować, co wiemy. - No, z treści rozmowy pewnie się domyślił, że nie wiesz, dla kogo pracuje. 231

- A my mamy nadzieję, że nic nie powie swojemu zleceniodawcy, żeby nie skończyć jak Jansenowie. - Owszem... - zgodził się Coleman. - Ale jest coś, o czym nie mówiliśmy. - Co takiego? - Motyw. Kto i dlaczego? Masz wielu wrogów, Mitch. - Większość z nich to także twoi wrogowie. Ale mieszkają na Bliskim Wschodzie i nie mieli możliwości dowiedzieć się o naszej operacji w Niemczech. - Więc kto? - Nie jestem pewien, ale zakładam, że może to być ktoś stąd, z Waszyngtonu. - A co z Izraelczykami? Rapp wzruszył ramionami. - Nie wiem. Nie myślałem o nich. Ale gdy cofam się myślami do tego, co się stało w Niemczech, zaczynam podejrzewać, że to nie ja byłem celem. - To nie ma sensu. - Zastanów się. Jansenowie mieli mnóstwo okazji, żeby mnie załatwić. Dlaczego czekali, aż zabiję hrabiego? - Nie wiem. Więc dlaczego? - Ponieważ chcieli zrzucić całą winę na mnie. Coleman zamyślił się. - Dlaczego wykluczasz Izraelczyków? Mają zwyczaj wynajmować ludzi do mokrej roboty i pilnować, żeby nikt ich nie mógł powiązać z wykonawcami. - Nie. - Rapp potrząsnął głową. - Izraelczycy nigdy nie bali się rozgłosu. Szczególnie gdy mogą udowodnić, że człowiek, którego zlikwidowali, współpracował z Saddamem. - Tak... może masz rację. - Tak czy owak, ktoś chciał mnie zdemaskować. Ale to nie była jakaś osobista zemsta. - Dlaczego jesteś tego taki pewien? W ciągu tych lat byłeś związany z różnymi poważnymi sprawami. Pewnie już nie potrafiłbyś zliczyć wrogów, jakich sobie przez ten czas narobiłeś. - Nie, nie potrafiłbym, ale o czymś zapomniałeś. Ten ktoś miał możliwość spenetrowania operacji w Niemczech. A to nie było łatwe. Tego rodzaju informacje mogła zdobyć 232

tylko bardzo wpływowa osoba. Jeżeli ja byłem celem - Rapp stuknął się palcem w piersi - to dlaczego miałem gryźć ziemię w Niemczech? Dlaczego Jansenowie nie zabili mnie tu, w Waszyngtonie, gdy wychodziłem z domu? Dlaczego Profesor nie strzelił do mnie z odległości dwustu metrów, tak jak do Jansenów? Coleman pokiwał głową. Rapp miał rację. To wszystko było bez sensu. - W takim razie, jeżeli nie ty byłeś celem, to kto nim był? - Nie wiem, ale chodziło im o to, by mojego trupa zidentyfikowano... i uznano mnie za zabójcę. - Rapp przerwał i zastanawiał się nad konsekwencjami. - A to mogło oznaczać kłopoty dla wielu ludzi. - Powiedzmy dla prezydenta. - Tak... i Agencji. Coleman zamyślił się i dodał: - Co nadal nie wyklucza powiązań międzynarodowych. - Nie wyklucza, ale coś mi mówi, że to ktoś stąd, z Waszyngtonu, i że to jakieś wewnętrzne rozgrywki. Z drugiego pokoju rozległo się wołanie Dumonda. Rapp i Coleman wrócili do jadalni, gdzie zastali uśmiechniętego Marcusa rozpartego w krześle. - Mam coś o twoim znajomym. - Wskazał ekran środkowego komputera. - Jego telefon rozliczany jest przez Sprint i zarejestrowany na nazwisko Tom Jones. Przed pięcioma miesiącami kupił go w Radio Shack, w Alexandrii. Wygląda na to, że opłacił pełen serwis na rok z góry. - Jak płacił? - zapytał Rapp. - Mastercard. Sprawdziłem już rozliczenie tej karty. Została uaktywniona na miesiąc. Adres z billingu - mieszkanie w Falls Church. Możemy tam zajrzeć, ale wydaje mi się, że to ślepy zaułek. Rapp zgodził się. - Masz coś jeszcze? - Coś, co może cię zainteresować. - Dumond wskazał ekran po lewej. - To plan śródmieścia od Kapitolu po Potomac. Te małe, czerwone punkciki, to wieże należące do Sprintu, obsługujące tego operatora. - Przesunął ekran 233

w dół. - A tu masz listę wszystkich połączeń wykonanych na ten numei w ciągu ostatnich trzydziestu dni. Rapp przyjrzał się liście. - A rozmowy z tego numeru? - Ani jednej. To przebiegły typek. Wie, że ktoś może zrobić dokładnie to, co ja teraz robię. Tu trop się kończy. - Cholera. - Nie załamuj się. Mam jeszcze jedną dobrą informację. Dumond znowu przesunął ekran na plan śródmieścia. -Prawie połowę rozmów łączyła ta oto wieża. - Wskazał punkt leżący cztery przecznice na zachód od Białego Domu. - Poza tą mamy jeszcze jedną w Georgetown i następną na Kapitolu. Inne były rzadko wykorzystywane. Rapp zaczął studiować plan śródmieścia. - Możesz określić, o jakiej porze dnia do niego dzwoniono? - Robi się. Wrócę do początku usług i ustalę wieżę, a potem dzień tygodnia i godzinę. - Ile czasu ci to zajmie? - Godzinę, może dwie i będziesz miał wszystko dokładnie wyszczególnione. - Dobra robota, Marcus. - Rapp spojrzał przez ramię na Colemana, wskazując ekran. - Widzisz, co się znajduje w obrębie dwóch przecznic od tej wieży? Coleman zmrużył oczy. - Uniwersytet George'a Washingtona. - Nie. - Rapp przesunął palec kilka centymetrów w dół. Departament Stanu. - Stuknął palcem wskazującym i dodał: - Założę się o moje jaja, że ten facet pracuje dla Departamentu Stanu. Coleman, marszcząc brwi, patrzył w ekran. - Dlaczego akurat tam? Może pracować w Białym Domu albo... - przesunął wzrok na inne budynki - ...w Banku Światowym czy w Banku Rezerw Federalnych. Do diabła, tam też mają swoje biura Narody Zjednoczone. - To na pewno Departament Stanu. Pamiętasz, co Irenę mówiła? W sobotę rano sekretarz Midleton dzwonił do niej, pytając, czy Agencja miała coś wspólnego ze śmiercią Hagenmillera. Coleman przypomniał sobie rozmowę z Kennedy. Tak, 234

wyglądało na to, że Midleton trochę za szybko przystąpił do działania. Poczuł ucisk w piersiach. Jeżeli palce macza w tym Departament Stanu, to sprawy mogą wyglądać paskudnie. - Myślę, że w tej sytuacji powinniśmy natychmiast porozmawiać z Irenę. - I jakby kontynuując myśl, dodał: Tylko nie przez telefon. Senator Clark zebrał wszystkich zainteresowanych w jednym z dźwiękoszczelnych pomieszczeń Senackiej Komisji do spraw Wywiadu na pierwszym piętrze Hart Building. Sam usiadł u szczytu długiego, czarnego stołu, ze szklanką szkockiej w ręku. Dochodziła piąta po południu. Z wypiciem pierwszego drinka czekał zwykle, aż minie piąta, ale tego dnia zrobił wyjątek. Próbował stworzyć swobodną atmosferę, przede wszystkim chciał zrelaksować kongresmana Rudina. Rudin siedział po jego lewej i jak zwykle sprawiał wrażenie nieokrzesanego gbura. Obok siedział Midleton, a naprzeciwko nich, po drugiej stronie stołu, gość honorowy, Jonathan Brown, zastępca dyrektora Centralnej Agencji Wywiadowczej. Kongresman Rudin uparcie domagał się, żeby coś zrobiono. Kennedy w żywe oczy łgała przed jego Komisją i nie zamierzał tego puścić płazem. Clark, jak zawsze odgrywający rolę człowieka rozwiązującego wszystkie problemy, podsunął myśl zorganizowania bardzo dyskretnego spotkania. Rudinowi pomysł się spodobał. Zresztą nic lepszego nie wpadło mu do głowy. Clark osobiście miał wszystkich zaprosić. Wpierw zadzwonił do Browna i zapytał, czy może nieoficjalnie zjawić się na Kapitolu. To „nieoficjalnie" było zakodowaną informacją, że to spotkanie poufne. Brown, zawsze skłonny zadowolić przewodniczącego Senackiej Komisji do spraw Wywiadu, wyraził zgodę. Przyjechał nieoznakowanym autem i wszedł do budynku wprost z podziemnego garażu. Podobnie zrobił sekretarz Stanu. Nie paradował przez miasto opancerzoną limuzyną, tylko wziął rządowego sedana z zaciemnionymi szybami. Senator Clark rozparł się w fotelu i skrzyżował długie nogi. Patrząc na człowieka numer dwa w CIA, rzekł: 235

- Jonathanie, mój kolega z Izby jest trochę zaniepokojony tym, co się u ciebie dzieje. - Jestem więcej niż trochę zaniepokojony - wtrącił Rudin. - Jestem cholernie zirytowany. Jestem tak wściekły, że myślę o wdrożeniu śledztwa. Clark położył rękę na kościstym ramieniu Rudina. Na to było za wcześnie. Sam zamierzał podsunąć ten pomysł Rudinowi, gdy n a d e j d z i e o d p o w i e d n i a c h w i l a . Poklepał Rudina po ramieniu. - Spróbujmy to załatwić kulturalnie. Nie sądzę, żeby Jonathan robił jakieś problemy. - No to ja ci powiem, z kim będziemy mieli problem. Z tą suką, Irenę Kennedy. Sekretarz Stanu Midleton zmarszczył brwi. Nie wydaje mi się, żeby tego rodzaju język był konieczny. Rudin, nigdy nie dbający o dobre maniery, odparł szyderczo: - Przestań się zgrywać, Charles. Nie czas na uprzejmości, bo ta sprawa to śmierdzące gówno. Myślę, że to CIA zamordowała hrabiego Hagenmillera, i jestem przekonany, że ta suka Irenę Kennedy dziś rano przed moją komisją łgała. Twarz Jonathana Browna była kredowobiała, a Midleton zagryzł wargi i z niesmakiem kiwał głową. Clark, siedząc wygodnie oparty, obserwował ich z rozbawieniem. Pierwszy odezwał się Brown. Jego głos lekko drżał. - Mogę pana zapewnić, że CIA nie brała udziału w tej akcji. - Och, może pan? - W głosie Rudina słychać było powątpiewanie. - Pewnie się to panu nie spodoba, panie Brown, ale nie sądzę, żeby miał pan blade pojęcie o tym, co robi albo czego nie robi Thomas Stansfield. On kieruje agencją jak dyktator. Brown przeszedł do obrony. - Uważam dyrektora Stansfielda za człowieka szczerego i lojalnego. - Ponieważ nie potrafił pan wystarczająco głęboko kopać. - Proszę posłuchać. - Brown wyciągnął ręce, próbując uspokoić Rudina. - Jeżeli ma pan dowody, że Stansfield albo 236

doktor Kennedy prowadzili tego rodzaju akcję, to proszę mi je przedstawić, a z pewnością postaram się, żeby udzielono mi wyjaśnień. - Żeby panu udzielono wyjaśnień! Ma mnie pan za idiotę? Gdybym dysponował jakimiś dowodami, to ściągnąłbym ich za dupy przed moją komisję i oddał w ręce DepartamenI u Sprawiedliwości. Clark był przekonany, że Brown nie pozostanie mu dłużny. Jako były sędzia federalny nie przywykł jednak do takiego zachowania. Chwycił Rudina za ramię i powiedział: - Albercie, uspokój się. - Tak, uspokój się - odezwał się Midleton. - Twoje zachowanie jest żenujące. - Och, nie pieprz mi takich rzeczy, Charles. - Rudin odwrócił się twarzą do sekretarza. - Tak wysoko srasz, jak dupę masz, podobnie jak my wszyscy. To, że nie siedzisz na Kapitolu, nie znaczy, że jesteś od nas lepszy. Rudin przekroczył wszelkie granice. Midleton nie zostałby Sekretarzem Stanu, gdyby pozwalał sobie na takie traktowanie. Odwrócił się w stronę Rudina. - Zawsze jestem i będę lepszy od ciebie, ty mały, sentymentalny gnojku. A teraz radzę ci, żebyś trzymał język za zębami, albo zwołam zebranie z udziałem kierownictwa partii i będę się domagać, żebyś został wylany z tej twojej pieprzonej śmiesznej komisyjki. To byłoby zbyt piękne, żeby mogło być prawdziwe, pomyślał Clark. Szkoda, że nie mogą tego słyszeć jego koledzy. Ale czas skończyć już z tą przepychanką i wrócić do porządku obrad. Chwycił Rudina za ramię i odciągnął od Midletona, zanim zdążył narobić jeszcze większego zamieszania. - Albercie, spokojnie. Zamknij się na minutę. - Rudin próbował coś jeszcze powiedzieć, ale Clark powstrzymał go. - Mówi ci to jeden z twoich najlepszych przyjaciół. Zamknij się. Rozumiem, że jesteś podenerwowany. Tak jak i Charles, i pewnie Jonathan. Ale niczego nie osiągniesz, naskakując na niewłaściwych ludzi. Rudin znowu próbował coś powiedzieć, Clark jednak uciszył go, unosząc palec. - Jeżeli masz rację co do Kennedy i Stansfielda, a wcale 237

nie jestem o tym przekonany, spróbujemy razem z Jonathanem dotrzeć do sedna sprawy. Nie możemy jednak od niego żądać informacji na temat tego, czego osobiście nie kontrolował. - Jeśli mogę dodać - wtrącił Midleton - to widzę w tym wszystkim potencjalne konflikty wynikające z rozdziału władzy. - Posłuchajcie - Clark westchnął; wyraźnie nie chciał tego tematu rozwijać. - Moje stanowisko w tym zakresie było zawsze jasne. Uważam, że CIA jest bardzo ważną częścią systemu bezpieczeństwa narodowego. Pod tym względem różnimy się z przyjacielem. - Wskazał Rudina. - I nie chciałbym osłabienia roli CIA przez uruchomienie całego łańcucha przesłuchań. - Spojrzał na Midletona, przygotowując się do wyłuszczenia tego, co go naprawdę gnębiło. Lubię prezydenta Hayesa. To dobry człowiek. Nie chcę szkodzić jego administracji i myślę, Charles, że ty o tym wiesz. Obaj przez wiele lat zasiadaliśmy po przeciwnych stronach. Ale czy kiedykolwiek widziałeś, żebym przedkładał interes partii nad bezpieczeństwo narodowe? Midleton potrząsnął głową. - Nie, zawsze postępowałeś uczciwie, Hank. - Dziękuję. Tak samo ty, Charles. - Clark łyknął szkockiej i kontynuował: - Nie cofniemy się i nie zmienimy przeszłości. Dyrektor Stansfield umiera. Słyszałem, że zostało mu jakieś pół roku. - Skinęli głowami. - Naszym zadaniem, tak jak ja to rozumiem, jest pomóc prezydentowi w znalezieniu kogoś, kto poprowadziłby Agencję w dwudziesty pierwszy wiek. Kogoś, kto będzie szanował Kongres. - Clark, patrząc na zebranych, nie mógł się oprzeć wrażeniu, że dzięki swoim nieprzeciętnym zdolnościom potrafi perfekcyjnie układać kawałki puzzli na swoich miejscach i że teraz właśnie ma w ręku bardzo ważny fragment. W tym momencie rozległ się dźwięk telefonu. Przerwał i podniósł słuchawkę. - Halo. - Muszę z panem natychmiast rozmawiać. To był Peter Cameron. Clark nawet nie drgnął, chociaż pomyślał, że tamten wybrał najgorszy moment na rozmowę. - Teraz jestem bardzo zajęty. 238

- To naprawdę ważne. Jestem w pokoju po drugiej stronie holu. Clark zastanawiał się chwilę. Głos Camerona brzmiał stanowczo zbyt poważnie. - Za minutę. Muszę tu skończyć.

31 Cameron stał na parkingu Uniwersytetu George'a Washingtona, skubał brodę i gorączkowo myślał, co robić w tej sytuacji. Po rozmowie z Rappem musiał podjąć bardzo konkretną decyzję. Skorzystać z własnego auta czy poszukać innego środka transportu. Kuląc się za betonowym słupem, usiłował odtworzyć z pamięci treść rozmowy i ustalić, w jaki sposób Rapp go znalazł. Zastanowiło go jedno, Rapp ani razu nie wymienił jego prawdziwego nazwiska, tylko nazywał go Profesorem. Cameron starał się postawić na jego miejscu. Gdyby to on zapragnął konfrontacji, posłużyłby się prawdziwym nazwiskiem, a nie pseudonimem. Więcej, nawet nie próbowałby rozmawiać przez telefon, tylko zjawiłby się na progu jego mieszkania i siłą wydusiłby z niego prawdę. Cameron doszedł więc do wniosku, że to sprawka Villaume'a. Ta nędzna, oślizgła ropucha naprowadziła Rappa na jego trop i podała mu numer jego telefonu. Tylko to miało jakiś sens, inaczej już miałby Rappa na karku. Sprawdził, czy do jego samochodu nie przyczepiono jakiegoś urządzenia naprowadzającego, i wyjechał z parkingu. Powoli skierował się na Kapitol. Zwykle jechał tam dziesięć minut, teraz zabrało mu to trzy kwadranse. Krążył po mieście. Kiedy w końcu wjechał do podziemnego garażu Hart Senate Office Building, był za to pewien, że nikt go nie śledził. Senator Clark wszedł do małego pokoju i zamknął za sobą hermetyczne, dźwiękoszczelne drzwi. Miał na sobie jasnoniebieską koszulę z białym kołnierzykiem i kosztowny, jedwabny złoty krawat. Marynarkę zostawił w pokoju konferencyjnym. Nie był zachwycony tym nagłym wtargnięciem Camerona, ale nie okazał tego. 239

- Co się stało, Peter? - Nic takiego, nad czym nie moglibyśmy zapanować odparł Cameron powściągliwie. Senator uważnie go obserwował. - Wyrażaj się jaśniej. - Dziś po południu telefonował do mnie Mitch Rapp. Clark otworzył szeroko oczy. - Naprawdę? - Tak, ale nie musi się pan denerwować. Nie zna mojego prawdziwego nazwiska. Clark nie był pewien, czy może wierzyć Cameronowi. - Jak cię znalazł? Cameron pokazał telefon komórkowy. - Zadzwonił pod ten numer. - Skąd go miał? - Od Villaume'a. Cameron nie przyznał, że to tylko jego domysł. Senator wciągnął głęboko powietrze i wlepił wzrok w pustą ścianę. - Chyba mówiłeś, że nie będzie z Villaume'em problemów po śmierci jego przyjaciela. - I nadal tak twierdzę. - Cameron łgał, znowu nie wspominając o rozmowie, którą odbył wcześniej z Villaume'em. - No to myślę, że podał Rappowi twój numer, chcąc, żebyś się znalazł w poważnych kłopotach. - Nie sądzę. - Cameron ponownie wskazał telefon. - Za pomocą tego aparatu nie można mnie zlokalizować. Został zarejestrowany na fałszywe nazwisko, a zapłaciłem lewą kartą kredytową. Villaume nie zna mojego prawdziwego nazwiska, nic o mnie nie wie. Clark z trudem zachowywał spokój. Nie były to dobre wieści. - Nie czujesz więc nawet najmniejszego zagrożenia ze strony Rappa? - Nie - skłamał Cameron. - Panuję nad tym. - Nie jestem tego taki pewien. - Senator odwrócił wzrok i dodał: - Może mam ściągnąć jeszcze kogoś, żeby się tym zajął? - Nie. Zajmę się tym osobiście. 240

- Jesteś pewien? - Senator bacznie go obserwował. - Tak. - A co z tą dziewczyną? - Mam wszystkie informacje, o które pan prosił. - Dobrze. - Clark usiadł przy małym stole. Cameron zajął miejsce z drugiej strony. - Porwij dziewczynę, tylko dyskretnie. Czy Rapp pojawił się w swoim domu? - Nie i pewnie nie zjawi się tam do czasu, aż wszystko ucichnie. Clark milczał przez chwilę, zastanawiając się, co dalej robić. Po kilku minutach zaczął ze zdumiewającą precyzją wydawać polecenia. Były tak szczegółowe, że Cameron najchętniej by wszystko spisał, ale wiedział, że lepiej tego nie robić. Po dziesięciu minutach przemowy Clarka spotkanie dobiegło końca. Senator wysłał swego sługusa do roboty, i to /. bardzo szczegółowymi poleceniami. Nim powrócił do zebranych, jeszcze kilka minut siedział w pokoju, zbierając siły. I znów pomyślał o tym, o czym myślał wcześniej. Nadszedł koniec ich wzajemnych stosunków. Bez względu na to, czy Cameronowi uda się odnieść sukces w sprawie Rappa, stał się zbyt kłopotliwym pracownikiem. Otrzymał już potwierdzenie, że człowiek, którego nazywano Pułkownikiem, przyjął jego zlecenie na Camerona i jest w drodze do Waszyngtonu. Gdy tylko Cameron wróci do domu, Ciarkę wyda polecenie Pułkownikowi, aby poczekał, aż sprawa reporterki zostanie załatwiona, a potem spuści go ze smyczy. W żadnym razie nie mógł pozwolić na to, żeby Cameron wpadł żywy w ręce Rappa. Anna Rielly była zmęczona. Właśnie skończyła wieczorny przegląd wiadomości i zbierała rzeczy, by wrócić do domu. Deszcz w końcu przestał padać. Pierwsze wiadomości podawała, stojąc pod parasolem na północnym skraju terenów Białego Domu. Paskudna pogoda wpływała na wszystkich, na nią również. Tydzień wlókł się nieznośnie, a dopiero była środa. Marzyła teraz o jednym - wrócić do domu, skulić się w łóżku i zasnąć. Jakby to było pięknie, gdyby był tam i Mitch, ale byłoby to zbyt wiele szczęścia. Liz jako dobra przyjaciółka nie nalegała, ale Anna po241

wiedziała jej o rozmowie z Mitchem, wyjawiła też, dla kogo pracował i co robił. Chociaż Liz wydawała się poruszona tym, że Rapp skontaktował się z Anną, nie można było tego samego powiedzieć o jej mężu. Michael nie był uszczęśliwiony wypadkami minionego tygodnia i Anna ciągle się martwiła, że może wykorzystać swoje kontakty i zacząć węszyć. Idąc w kierunku północno-zachodniego wyjścia, Anna postanowiła dzisiejszą noc spędzić w swoim mieszkaniu. Już dość narzucania się 0'Rourke'om. Nie mogła swoją obecnością zakłócać ich spokoju, szczególnie teraz, gdy dziecko jest w drodze. Mitch mówił, że wszystko jest w porządku. A jeżeli on jest spokojny, to pora, żeby i ona trochę odpoczęła. Podeszła do bramki, wsunęła kartę do czytnika i zamek się otworzył. Mijając budkę strażnika, pomachała na pożegnanie umundurowanemu agentowi Secret Service. Powtórzyła to przy następnej bramce i znalazła się na chodniku Pennsylvania Avenue. Ruszyła na zachód, ciesząc się na samą myśl o tym, że w domu zafunduje sobie długą, gorącą kąpiel. Potem może zadzwoni do rodziców, do Chicago, i zapyta, jak się miewają. Zawsze chętnie słuchała opowieści o swoich bratanicach i bratankach. Łatwo było ich zliczyć - trzech chłopców i trzy dziewczynki, oraz dwoje, nie znanej jeszcze płci, w drodze. Rielly i ich matka miały nadzieję, że to będą dziewczynki. Anna dorastała z czterema bardzo opiekuńczymi starszymi braćmi. Trzej z nich byli już żonaci, jeden pozostawał jak na razie kawalerem. Bardzo chciała pojechać do rodzinnego domu i zobaczyć się z nimi. Od ostatniego spotkania minęły już prawie trzy miesiące. To zbyt długo. Może, gdy Mitch zda już tę swoją relację czy co to tam miał zrobić, wybiorą się do Chicago. Już zeszłego lata Mitch po raz pierwszy spotkał się z jej rodziną i razem spędzili cudowne chwile. W pierwszej chwili Anna nawet nie zauważyła tych dwóch mężczyzn. Myślami była tysiące kilometrów stąd, pluskała się w wodach jeziora Poygan, wspominała miłe chwile tamtej letniej wycieczki. Nagle zatrzymała się i spoj^ rżała na dwóch poważnie wyglądających osobników. - Pani Rielly, jestem agent specjalny Pelachuk z FBI. 242

Potem mężczyzna wskazał na prawo. -A to agent specjalny Salem. Chcemy pani zadać kilka pytań. Rielly cofnęła się pół kroku i zerknęła przez ramię. Od Białego Domu dzieliła ją tylko przecznica. Nie była zdenerwowana, chciała tylko sprawdzić, czy żaden z jej kolegów reporterów nie jest świadkiem tej rozmowy. - Mogę zobaczyć wasze odznaki? Bez wahania je okazali. Obejrzała, nie bardzo tak naprawdę wiedząc, jak wyglądają odznaki FBI. Były podobne do tych, które widywała w telewizji, a fotografie pasowały do ich właścicieli. Zwróciła odznaki i zapytała: - O co chodzi? - Nie chciałbym rozmawiać tutaj. - Mężczyzna rozejrzał się, sprawiając wrażenie niepewnego, potem zerknął na drugą stronę ulicy, na Executive Office Building. - Ja za to wolałabym, żebyśmy tutaj rozmawiali. Skrzyżowała ręce na piersiach, jakby nie zamierzała się ruszyć nawet na krok, zanim nie usłyszy od nich wyjaśnień. Mężczyzna wolno pochylił się ku niej i szepnął: - To dotyczy pani przyjaciela. Rielly znowu się cofnęła. - Nie rozumiem. Mężczyzna zamachał rękoma, usiłując ją uspokoić. - To nie to, co pani myśli. Mam dobre wiadomości. Uśmiechnął się. - Jakie? - Naprawdę nie możemy rozmawiać na ulicy. - Ponieważ Anna nadal sprawiała wrażenie niespokojnej, mężczyzna znowu pochylił się i szepnął: - On chce się z panią widzieć. - Gdzie jest? - Nie mogę powiedzieć. Mogę tylko zapewnić, że jest bezpieczny i chce się z panią widzieć. - A jeżeli się nie zgodzę? - Jeżeli się pani nie zgodzi, po prostu odejdziemy i zameldujemy, że próbowaliśmy, ale pani odmówiła. Nic się nie stanie. Powinien skończyć swoje sprawy za jakieś dwa tygodnie i wtedy będzie się pani mogła z nim spotkać. 243

Dwa tygodnie! To za długo. Rielly nie wiedziała, czy wytrzyma jeszcze dwa dni. - Dobrze. Pójdę, ale przedtem muszę zadzwonić. Ktoś na mnie czeka. - Zgoda. Ale bardzo proszę, żeby pani nie wymieniała jego nazwiska. - Nie ma problemu. - W porządku. Tam stoi nasz samochód. Podeszła z nimi do zaparkowanego kilka metrów dalej sedana. Jak na skrupulatną reporterkę przystało, sprawdziła tablice rejestracyjne i odetchnęła z ulgą, widząc, że to wóz rządowy. Usiadła z tyłu i wyjęła telefon komórkowy. Po kilku sygnałach odezwała się Liz. - Halo. - Liz, to ja. Myślę, że wszystko wraca do normy. - Jesteś pewna? - Tak. Nie martw się. - Rozmawiałaś z nim? Rielly obserwowała przez przednią szybę samochodu, jak włączają się do ruchu. - Nie... niezupełnie. - Nie wiedziała, ile może powiedzieć. - Właśnie jadę się z nim spotkać. - Uważasz, że dobrze robisz? - zapytała Liz. - Tak. Zadzwonię do ciebie jutro rano. - W porządku. Daj mi znać, jeśli będziesz czegoś potrzebowała. - Dobrze, Liz. Dziękuję za wszystko. Przeproś w moim imieniu Michaela. - Nie przejmuj się nim. Nie musisz przepraszać. On będzie szczęśliwy, gdy znowu się położy i zaśnie w naszym łóżku. Anna zaśmiała się. - Liz, jesteś cudowna. Kocham cię.

32 Ostatni zastrzyk morfiny dostał między siedemnastą a osiemnastą. Teraz, po trzech godzinach, czuł napływający 244

falami ból. Głęboki, kłujący gdzieś w dolnej części brzucha. Thomas Stansfield chciał zachować w czasie tego spotkania jasny umysł. Prawdopodobnie ostatni raz będzie się widział z prezydentem. Nie chciał, żeby Hayes zapamiętał go jako nafaszerowanego morfiną narkomana o szklistym spojrzeniu. A co ważniejsze, musiał w pełni panować nad swoim umysłem. Wielu mogło sądzić, że Stansfield myśli w sposób staroświecki, ale lata pracy w Waszyngtonie dowiodły, że nie miało to znaczenia. Przede wszystkim chciał służyć swemu krajowi, a potem prezydentowi. Nie wszyscy prezydenci byli dobrzy, ale Stansfield ciężko pracował, aby do minimum ograniczyć szkody, jakie mogły wyrządzić jego ukochanej Agencji ich szalone lub nierozważne pomysły. Pod tym względem prezydent Hayes był inny. Prawie tak samo chimeryczny jak Kanadyjskie Linie Lotnicze, nie najbardziej też błyskotliwy spośród prezydentów zajmujących Gabinet Owalny, ale w opinii Stansfielda jeden z najlepszych prezydentów Stanów Zjednoczonych. Inaczej niż jego poprzednicy nie liczył się z wynikami sondaży i wolał otaczać się utalentowanymi ludźmi. Pilnie słuchał doradców i w odpowiedniej chwili podejmował decyzje. Stansfield pozwolił ochroniarzowi pomóc sobie wysiąść z limuzyny. Musiał zebrać wszystkie siły, aby podołać rozmowie w Gabinecie Sytuacyjnym. Jak zwykle włożył garnitur i krawat. Do Białego Domu zawsze przychodził oficjalnie, elegancko ubrany. Dla Thomasa Stansfielda nie istniały dni, w których mógłby sobie odpuścić. Dochodziła dwudziesta pierwsza i w Zachodnim Skrzydle Białego Domu panował względny spokój. Prezydent, oczekując gościa, pracował w Gabinecie Owalnym. Oznaczało to, że na swych miejscach byli wszyscy agenci Secret Service, ale pracę ukończyła już większość urzędników. Podchodząc do drzwi, Stansfield podpierał się laską. Przez miesiąc postarzał się chyba o dziesięć lat. Do budynku wszedł od West Executive Avenue i dalej był eskortowany do zabezpieczonego pokoju konferencyjnego w Gabinecie Sytuacyjnym. Zaskoczony ujrzał tam czekającego już prezydenta Haye245

sa, który jak zwykłe siedział u szczytu stołu, czytając sprawozdanie. Marynarkę zawiesił na oparciu krzesła i rozluźnił krawat. Hayes wstał i zdjął okulary do czytania. Od razu zauważył, że Stansfield źle wygląda. Uścisnął mu dłoń i powiedział: - Dziękuję za przybycie, Thomas. Już chciałem prosić o pozwolenie odwiedzenia ciebie. - Nonsens, panie prezydencie. Muszę czasem wychodzić z domu. Poza tym moim obowiązkiem jest być zawsze do pańskiej dyspozycji. Hayes zaśmiał się cicho. - Czasem nie jestem tego taki pewny. - Prezydent przysunął mu krzesło. - Siadaj, Thomas. - Stansfield opadł na wyściełane krzesło, a prezydent zapytał: - Chcesz coś do picia? - Nie, dziękuję. Prezydent także usiadł, a wtedy ochroniarz Stansfielda wyszedł, zamykając za sobą drzwi. Hayes obserwował gościa i po dłuższej chwili namysłu przerwał ciszę: - Jak się czujesz? - Szczerze? - odpowiedział pytaniem Stansfield. Prezydent skinął głową. - To już niedługo. - Co ci powiedzieli lekarze? - Niewiele. Przestałem z nimi rozmawiać. Hayes wydawał się zmieszany. - Dlaczego? - Mam już osiemdziesiąt lat. Żyłem pełnią życia. Nie ma sensu mordować się przez następne sześć miesięcy wątpliwej egzystencji. Prezydent wielokrotnie proponował Stansfieldowi, żeby mówił mu po imieniu, kiedy są sami, ale dyrektor CIA nigdy się na to nie zgodził. - Brakuje ci żony? - Pani Stansfield umarła zaledwie kilka lat temu. - Każdego dnia, panie prezydencie. Prezydent uśmiechnął się ze smutkiem. - Szanuję twoją decyzję, Thomasie. Miałeś niewiarygodne życie i z bezgranicznym oddaniem służyłeś krajowi. - Miło mi to słyszeć. 246

Prezydent założył ręce i oświadczył: - Słyszałem, że Irenę miała dziś rano pewne kłopoty na Kapitolu. - Skąd pan wie? - Stansfield zawsze, nim udzielił odpowiedzi, chciał wiedzieć, skąd ludzie otrzymują informacje. - Telefonował do mnie jeden z członków komisji. - Przewodniczący Rudin? - Nie. - Prezydent cicho się zaśmiał. - Przewodniczący Rudin i ja nie utrzymujemy stosunków towarzyskich. - Proszę mi wybaczyć pytanie, ale dlaczego pan nie sprawi, żeby władze partii trochę nim potrząsnęły? Prezydent Hayes zastanawiał się przez moment nad tym. - Przewodniczący Rudin to dziwny facet. Tak między nami, nigdy go nie lubiłem. Jest przepełniony irracjonalną nienawiścią, co mu uniemożliwia właściwą ocenę rzeczy. Jednak i on ma swoje miejsce w partii. - Hayes potrząsnął głową. - Na nieszczęście dla ciebie i dla mnie, partia skierowała go tam, gdzie - jak sądzono - może narobić najmniej szkód. Mógłbym wykonać kilka telefonów, ale to mogłoby wywołać u niego jeszcze większą wściekłość. - No cóż, zrobi pan to, co uzna za najlepsze. W pewnych sprawach mogę pomóc, ale ciekaw jestem, skąd on czerpie informacje. - Pewnie tylko zgaduje. - Może i zgaduje, ale fakt, że misja Mitcha się nie powiodła jest dla mnie dowodem, że mamy przeciek. Prezydent Hayes nie lubił takich wieści. Westchnął ze smutkiem. - A co ja, u diabła, mam z tym wspólnego, Thomas? oparł łokcie na stole i ujął twarz w dłonie. - Co pan chce przez to powiedzieć, panie prezydencie? - Przecież gdyby wyszło na jaw, że rozkazałem zabić ważnego obywatela niemieckiego, byłbym skończony. - W tej sytuacji były trzy opcje zapobieżenia rosnącemu zagrożeniu. Pierwsza, dyplomatyczna, przyniosła mierne wyniki; druga, akcja wojskowa, nie była sensowna w walce z małymi siłami, jakie mamy przeciwko sobie. I trzecia, ta, którą pan wybrał, najlepsza. Wysłaliśmy na teren wroga 247

doborowy, mały oddział specjalny, który załatwił sprawę. To była najwłaściwsza decyzja, panie prezydencie. - Ale jeżeli wszystko zwali mi się na głowę, to i ta opcja okaże się nie najlepsza. - Nie dopuszczam takiej możliwości. - Dlaczego? - Głos prezydenta brzmiał sceptycznie. - Poczyniliśmy pewne postępy w wykryciu przecieku. - Naprawdę? - Tak. - Co ustaliliście? - Sądzimy, że to może być ktoś z Departamentu Stanu. - Jak wysoko? Stansfield pominął to pytanie. - Irenę opowiedziała mi o spotkaniu z ambasadorem Niemiec. Hayes oparł się w krześle. - I...? - Jak się układają pana stosunki z sekretarzem Midletonem? Prezydent odpowiedział po chwili namysłu: - Nie sądzę, żeby kiedykolwiek przyszło mu do głowy, że jestem jego szefem. - Uważa, że ciągle jeszcze jesteście kolegami z senatu. - Właśnie. Zdążyłeś to zauważyć? - Wiele razy. Dziwne, ale to chyba cecha charakterystyczna ich wszystkich. - Sekretarzy stanu? - Tak. Z jakiegoś powodu w każdej administracji uważają, że zajmują wyjątkową pozycję. - Powinienem o tym pamiętać. Charles zawsze sobie wyobrażał, że należy do elit amerykańskiej arystokracji. Po zwycięstwie w wyborach byłem mu coś winien. Wydał w końcu mnóstwo pieniędzy na kampanię i wiedziałem, że bez trudu zostanie zatwierdzony. Był moim głównym nominowanym. Chciałem dobrze. - Nie pan pierwszy. - I pewnie nie ostatni. - Nie, nie ostatni. - Znalazłeś coś? - zapytał prezydent. 248

Stansfield uznał, że pora przejść do następnego etapu. Był na to zdecydowany. Posiadał talent wszystkich wielkich taktyków. Potrafił skupić się na najdrobniejszych szczegółach, nigdy nie tracąc jednak z oczu obrazu całości. Przez kilka ostatnich dni obserwował rozwój wypadków i zaczynał dostrzegać, jak na fotografiach zwiadowczych, cele, które chciał osiągnąć wróg. - Dla pańskiego dobra postanowiłem nie zdradzać panu tego, co wiem i co, jak się spodziewam, wydarzy się w następnym tygodniu albo w bliżej nieokreślonej przyszłości. Prezydent Hayes skrzywił się. - Nie jestem pewny, czy mi się to podoba. - Wiem, panie prezydencie, ale to w pańskim interesie. Jeżeli sprawy potoczą się źle, chcę, żeby pan mógł z czystym sumieniem wszystkiemu zaprzeczyć. - Obawiam się, że będzie to niemożliwe. - Będzie możliwe, bo będzie pan mógł zrzucić na mnie całą winę. Mam już przygotowane odpowiednie dokumenty i złożę je na ręce Irenę. Prezydent Hayes był więcej niż zaskoczony. Przez chwilę badawczo wpatrywał się w Stansfielda, po czym zapytał: - Dlaczego to robisz? - Jestem już prawie martwy. To ja doradziłem panu wybór trzeciej opcji i to ja weznę na siebie winę, jeśli wypadki przyjmą niepomyślny obrót. - Nie jestem tego pewny, Thomasie. - Ale ja jestem. Myślę, że to, co nastąpi, będzie bardzo nieprzyjemne. - Jak bardzo? Stansfield zastanawiał się nad odpowiedzią. - Mitch poczynił pewne postępy w ustaleniu, kto go chciał zabić w Niemczech. - I...? - I wydałem rozkaz, żeby poszedł tym tropem tak daleko, jak to możliwe. Prezydent z trudem przełknął ślinę. - A co ma zrobić, kiedy to ustali? - Panie prezydencie, pan musi mieć możność zaprzecze249

nia wszystkiemu. Niech pan nie żąda ode mnie odpowiedzi na to pytanie. Prezydent pochylił się i wyszeptał: - Thomas, jeżeli trop zaprowadzi go do Charlesa Midletona, nie możesz tak po prostu rozkazać Rappowi, żeby go zabił. - Mam szczerą nadzieję, że trop nie zaprowadzi aż tak daleko. Dziewięć przecznic od Białego Domu, przed hotel Cztery Pory Roku, stojący na rogu Pennsylvania Avenue i Dwudziestej Ósmej Ulicy zajechała taksówka. Ubrany na czarno portier podbiegł i otworzył tylne drzwi, wyciągając ku wysiadającej pasażerce rękę w białej rękawiczce. Wynurzająca się z samochodu kobieta o lśniących, kasztanowych włosach przyciągnęła uwagę absolutnie wszystkich. Trudno było nie dostrzec urody Donatelli Rahn. Ubrana była w prosty, czarny garnitur od Armaniego. Nic fantazyjnego, niezbyt seksy, coś, co doskonale pasowało do trzynastoipółgodzinnej podróży przez Atlantyk. Donatella opuściła Mediolan krótko po południu i po ośmiogodzinnym locie wylądowała na lotnisku JFK w Nowym Jorku. Była 14.34 czasu miejscowego. Godzinę trwały formalności celne, następną zabrał dojazd do miasta. Donatella zatrzymała się na Manhattanie wystarczająco długo, żeby powitać kilku kolegów z branży mody, potem spakowała się i pojechała na dworzec Grand Central. Była 20.10, gdy jej pociąg zajechał na Union Station, na północ od Kapitolu. Była zmęczona, potrafiła jednak nad tym panować. Przeżyła wiele, ale nigdy nie dopuszczała, żeby miało na nią wpływ coś tak zwyczajnego jak zmęczenie. Lekkim krokiem przeszła przez elegancki hol hotelu Cztery Pory Roku, ignorując rzucane w jej kierunku spojrzenia mężczyzn i kobiet. Już wiele lat temu przestała je zauważać. Podeszła do recepcji, gdzie za kontuarem stała Azjatka gotowa wprowadzić dane nowo przybyłej do hotelowego komputera. - Witam. - Donatella doskonale mówiła po angielsku. - Dobry wieczór. Ma pani u nas rezerwację? - Tak. Nazywam się Mary Jones. - Donatella wyjęła kar250

tę kredytową, zabraną wcześniej ze skrytki depozytowej na Manhattanie, i przesunęła ją po blacie kontuaru. - Zatrzyma się pani u nas cztery dni, pani Jones? - Zgadza się. Donatella podpisała się własnym piórem w księdze meldunkowej i wzięła od recepcjonistki klucz. Kobieta wskazała windy i poinformowała gościa, że boy zaraz przyniesie bagaż. Podziękowała i wjechała windą na czwarte piętro. W pokoju natychmiast wyjęła ,z torebki futerał na okulary przeciwsłoneczne, w którym znajdował się mały aparat służący do wykrywania nadajników radiowych, magnetofonów i anten fal nośnych. Sprawdziła cały pokój, z wyjątkiem telefonu, z którego i tak nie zamierzała korzystać. Po chwili zjawił się boy z bagażem. Dała mu pięć dolarów napiwku, zamknęła za nim drzwi i założyła łańcuch. Zegar obok iście królewskiego łoża wskazywał 21.41, to znaczy, że w Mediolanie dochodziła trzecia rano. Sen mógł jednak poczekać. Donatella zdjęła elegancki garnitur, z walizki wyjęła dżinsy, brązowe buty i obszerny wełniany sweter. Szybko ubrała się, a na głowę wcisnęła spłowiała baseballówkę z napisem Eddie Bauer. Związane w koński ogon włosy spływały na plecy. Wyjęła małą lornetkę, telefon Star TAC Trimode i pistolet Heckler & Koch, HK4. Był niewielki, ośmiostrzałowy, miał kaliber .32 i łatwo go było ukryć pod obszernym swetrem. Po wyjściu z hotelu poszła Ulicą M, minęła kilka przecznic i skręciła w prawo, w Trzydziestą. Wieczorne powietrze było chłodne, ale przyjemne. Mimo że prawie cały dzień spędziła w podróży, czuła się teraz wspaniale. W samolocie dokładnie przestudiowała akta sprawy. Wybór hotelu Cztery Pory Roku był oczywisty. Zlokalizowany centralnie, między domem tego mężczyzny i biurem. Donatella bez pośpiechu wspięła się na strome wzgórze. Musiała wcześniej dobrze poznać okolicę, tak jak uczono ją w Mossadzie. Dzisiejsza Donatella Rahn nie była kobietą zbyt konfliktową, przynajmniej w porównaniu z tą, którą była, mając dwadzieścia lat. W trzydziestym ósmym roku życia nauczyła się już odpuszczać niektóre rzeczy. Mossad to jednak zupełnie inna historia. Wciągnęli ją w coś, czego przedtem zu251

pełnie nie znała i czego najprawdopodobniej nigdy dokładnie nie pozna. Ten osławiony wywiad Izraela niejako wbrew jej woli zrobił z niej szpiega i zabójcę. Kiedy stała się wziętą modelką, sięgnęła po narkotyki, a mając ukończone dwadzieścia jeden lat, była już uzależniona. Wpadła w Tel Awiwie, próbując przemycić do kraju uncję kokainy. Kiedy siedziała w celi, na głodzie narkotykowym, zjawił się mężczyzna nazwiskiem Ben Freidman i zaproponował jej możliwość uniknięcia więzienia. Powiedział też, że pomoże jej uwolnić się od nałogu, a po jakimś czasiewrócić do Mediolanu. Zapewnił, że nie chodzi mu o żadne sprawy związane z seksem. I Donatella, niezupełnie wtedy świadoma tego, co się dzieje, rozpaczliwie pragnąca uniknąć więzienia, wyraziła zgodę. Następnego dnia obudziła się przywiązana do łóżka, trzęsąc się i pocąc pod wpływem podanych lekarstw. Minął tydzień i pomogli jej uwolnić się od nałogu. Ale to był dopiero początek. W pierwszym okresie indoktrynacja szła wolno, uczono ją technik zbierania informacji, a potem samoobrony. Po miesiącu zwolnili ją i po raz pierwszy w życiu była szczęśliwa, bo miała przed sobą prawdziwy cel. Pomogli jej zrozumieć żydowskie korzenie, pojąć sytuację ziomków i konieczność obrony przed tymi, którzy zaprzysięgli usunąć wszystkich Żydów z powierzchni ziemi. I zaczęło się. Na początek otrzymywała proste zadania obserwację wyznaczonych ludzi albo przekazywanie zebranych podczas podróży po świecie informacji. Z upływem czasu zadania jednak stawały się coraz poważniejsze. W tym czasie miała cztery nawroty nałogu i za każdym razem wciągano ją krok dalej do współpracy. Pod pretekstem doskonalenia samoobrony zmieniono szkolenie i wkrótce zrozumiała, że szykują dla niej coś poważnego. Jej nauczycielem i opiekunem został pułkownik Ben Freidman. Był jednym z dwóch mężczyzn, którym mogła bezgranicznie ufać. Myślenie o drugim za bardzo bolało. Donatella była wobec siebie szczera. Początkowo bardzo ją to bawiło. Nigdy nie doświadczyła takiego dreszczu podniety jak wtedy, gdy podkradała się do człowieka, aby go zabić. To było lepsze od narkotyków, lepsze od seksu. Dona252

tella Rahn miała osobowość nałogowca i po prostu nie mogła przestać. Praca bawiła ją, a do tego była bardzo dobrze opłacana. Przemierzając trudne ścieżki swej poprzedniej kariery, chciała w pełni zrozumieć, kim właściwie jest. Wiedziała, że dla wielu może to być nieistotne, jednak treścią jej pogmatwanego życia było poszukiwanie nieznanego ojca, i tak naprawdę nadzieja, że nigdy go nie odnajdzie. Teraz odnalazła siebie i cel, do którego dążyła. A dla niej była to wielka sprawa. Crown victoria kołysał się łagodnie na wiejskiej drodze Marylandu. Znajome widoki uspokajały Rielly. Ponad godzinę wcześniej krążyli po mieście i w pewnym momencie pomyślała nawet, że dostanie mdłości. Nie znała zbyt dobrze drogi i już po pięciu minutach od zabrania jej z ulicy zupełnie straciła orientację. Kilka razy miała wrażenie, że widzi znajome miejsca, ale nie była pewna. Wreszcie zdezorientowana stwierdziła, że najlepiej nie patrzeć przez okno, tylko siedzieć spokojnie, z zamkniętymi oczami. Obaj agenci wydawali się kompetentni. Gdy wsiadała do samochodu, agent Pelachuk uprzedził ją, że muszą zastosować pewne rutynowe środki ostrożności i upewnić się, że nie są śledzeni. Drugi agent, Salem, ten blondyn, siedział za kierownicą i niewiele mówił. Zapytała jeszcze tylko, dokąd ją wiozą, a gdy usłyszała, że do domu Mitcha, poczuła się szczęśliwa. Próbowała dowiedzieć się też, czy zastanie go tam, ale Pelachuk nie wiedział tego. ' Kiedy opuścili miasto i skierowali się na drogę prowadzącą do domu Mitcha, Anna, wiedząc, że wreszcie zbliża się to długo oczekiwane spotkanie, poczuła ogarniające ją podniecenie. Z dala od miasta latarnie nie rozświetlały ciemności. Ludzie zamieszkujący okolice zatoki Chesapeake szanowali tradycję i woleli pozostawić wszystko tak, jak było sto lat temu. Zezwolenia na budowę musiały być zatwierdzone przez kilku inspektorów, a jakiekolwiek odstępstwa od normy rzadko były dopuszczane. Coś tak nowoczesnego jak uliczne latarnie mogłoby zniszczyć niepowtarzalny krajobraz. Rielly wiedziała, że był to jeden z powodów, dla któ253

rych Mitch się tu przeniósł. Kochał samotność, którą mógł tutaj znaleźć. Wyjrzała przez okno i w świetle reflektorów ujrzała tylko kilka położonych w oddali wiejskich domów. Po kilku minutach samochód zwolnił i obaj agenci, wyciągając nad deską rozdzielczą szyje, usiłowali znaleźć właściwą drogę. Siedząca z tyłu Anna powiedziała: - To tam, trzecia w lewo. - A gdy podjechali bliżej, dodała: - Teraz w prawo, przy białej skrzynce pocztowej. Samochód skręcił na długi podjazd. Anna natychmiast zauważyła, że w domu nie pali się żadne światło, i serce jej zamarło. Mitcha jeszcze nie ma. Salem tymczasem zawrócił, wjechał na trawnik i zaparkował przed garażem przodem do ulicy. Ponieważ żaden z nich nie wysiadł, zapytała: - Co robimy? - Czekamy - odparł Pelachuk. - Na co? Wyjaśnienie wydawało się zupełnie prawdopodobne: - Nie mamy klucza. - Ale ja mam. Pelachuk spojrzał na partnera. - Co o tym myślisz? - Jak długo mamy czekać? - Nie wiem. Godzinę... może dwie. - Możemy więc zaczekać w środku... jeżeli ona ma klucz. Pelachuk obejrzał się na Rielly. - Chce pani wejść do środka? - Naturalnie. - Rielly sięgnęła do klamki. - Chwileczkę. Rozejrzę się i potem wchodzimy. - Odwrócił się do partnera i dodał: - Gdyby działo się coś dziwnego, zabierz ją stąd i nie martw się o mnie. Agent Specjalny Pelachuk wysiadł i zamknął za sobą drzwi. Anna doskonale go widziała. Wyjął broń, a potem zniknął za rogiem. Kiedy doszedł do pomostu na tyłach domu, rzucił okiem na przystań i schował broń. Wiedział, że nikogo tu nie ma. W końcu dom obserwowali od poniedziałku. Wyjął telefon i wystukał numer. Po trzech sygnałach usłyszał: 254

- Halo. - Mamy dziewczynę. Jesteśmy na miejscu umówionej randki. - Podejrzewa coś? - Nie. Nawet zaproponowała, że wpuści nas do środka. Tak jak pan przewidywał. - Dobrze. Po wejściu niczego nie dotykajcie. Nie wiem, jakie tam mogą się kryć niespodzianki. - W porządku. Coś jeszcze? - Co zrobiłeś z jej telefonem? - Zagłusza go aparatura ukryta w bagażniku. - Dobrze. Informuj mnie, jeśli coś się zmieni. - Oczywiście. Mężczyzna udający agenta federalnego rozłączył się i schował telefon. Kiedy tylko skończą z tą reporterką i jej chłopakiem, kimkolwiek on był, spróbuje przekonać Profesora, aby pozwolił mu zająć się Gusem Villaume'em. Jeff Duser spojrzał na tonący w mroku pomost i pomyślał, jak wiele zyskał od początku współpracy z Profesorem. Villaume'a postanowił zabić za darmo. To mogło być zabawne.

33 Peter Cameron siedział na długiej, pokrytej skórą sofie w gabinecie senatora Clarka. Zamknął telefon i położył go przed sobą na stoliku do kawy. Rozparł się wygodnie, z szerokim uśmiechem na brodatej twarzy, i założył ręce na karku. - Mają Rielly. Niczego nie podejrzewa. Clark uniósł wzrok i z uznaniem popatrzył na Camerona. Senator siedział przy biurku; nałożył okulary do czytania i lateksowe rękawiczki. Na blacie przed nim leżał dziennik Rielly. Kilka dni temu Clark zastanawiał się, czy to nie boska interwencja sprawiła, że Rapp uniknął egzekucji w Niemczech. Teraz nagle wszystko znalazło się na właściwych miejscach, dokładnie tam, gdzie sobie wymarzył. Było dużo lepiej, niż przewidywał to pierwotny plan. - Są w domu Rappa? 255

- Tak i ona ich tam wpuści, dokładnie tak, jak pan przewidywał. - Dobrze. - Może mi pan zdradzić dalszy ciąg pańskiego planu? Clark zamknął dziennik i schował go do torby. Zdjął rękawiczki, odrzucił na biurko. Z drinkiem w ręce podszedł do fotela stojącego naprzeciwko Camerona. - Kogo Mitch Rapp teraz najbardziej pragnie? - Anny Rielly. - Błąd. Przecież jeszcze nie wie, że ją mamy. Cameron zastanawiał się przez chwilę i potrząsnął głową. - W takim razie nie wiem. Clark wyciągnął rękę z drinkiem w kierunku Profesora. - Ciebie, Peter. Cameron oblizał wargi. - Więc co pan planuje? - To proste. Jesteś jednocześnie przynętą i pułapką. Rapp chce się z tobą spotkać, prawda? - Tak, ale tylko dlatego, żeby za moim pośrednictwem dorwać pana. - Tak ci powiedział, możesz jednak mi wierzyć, że równie mocno zależy mu na tobie, a może nawet bardziej. - Tylko że nie wie, kim pan jest. Gdyby wiedział, że pan jest... senatorem... przewodniczącym Senackiej Komisji do spraw Wywiadu... - Cameron wzniósł oczy. - Byłby pan pierwszy na liście. - Ale nigdy nie odkryje, że to ja stoję za tym, prawda Peter? - Nie... nie odkryje. - Dlaczego? Cameron nie wiedział, co odpowiedzieć. - No... ponieważ nigdy mu tego nie powiem. - I dlatego, że go zabijesz, Peter. Wykorzystasz siebie jako przynętę, a kiedy już to zrobisz, tak zręcznie, jak to tylko możliwe, namówisz go na spotkanie u niego w domu. Byłoby dobrze, gdybyś to zrobił jeszcze dziś w nocy, ale jeśli do jutra rana nie zdecyduje się tam przybyć, wykorzystasz dziewczynę. Dasz mu pół godziny na przyjazd i zagrozisz, że jeżeli nie będzie sam, dziewczyna zginie. - Clark patrzył 256

groźnie na Camerona. - Ale pod żadnym pozorem nie możesz wchodzić do domu. Nie chcę, żebyś nawet znajdował się gdzieś w pobliżu. Wszystko za ciebie załatwi Duser. Chcę, zęby wyglądało to tak, jakby Rapp zabił Rielly, a potem strzelił sobie w łeb. Takie morderstwo-samobójstwo. Clark zdjął okulary i wypił drinka. Doskonały plan. Korespondentka BBC w Białym Domu znaleziona martwa w domu podejrzanego agenta CIA. Rozpocznie się śledztwo w Izbie Reprezentantów i w Senacie. Będzie telewizyjne przesłuchanie i Clark znajdzie się na bezpiecznej drodze do sukcesu. A potem, gdy nadejdzie odpowiednia chwila, zaprezentuje nieco poprawiony dziennik Rielly. Dziennik będzie zawierał naturalnie fakty, które rzucą prezydenta Hayesa na kolana i pogrążą demokratów. A gdy rozpoczną się następne wybory, senator Clark będzie liderem Partii Republikańskiej. Tak, to doskonały plan. Zebrali się w gabinecie Stansfielda. Była godzina dwudziesta druga piętnaście. Dyrektor właśnie wrócił z Białego Domu i sprawiał wrażenie zmęczonego. Posłuchał rady Rappa i poprosił o dodatkową ochronę. Nikt z Biura Ochrony CIA nie stawiał pytań, nawet nie zwrócono na to uwagi. Byli do tego przyzwyczajeni. W ciągu trzydziestu minut od telefonu przed domem dyrektora zjawiła się furgonetka chevy suburban. Dwóch mężczyzn z ruchomego posterunku dowodzenia miało monitorować sprzęt komunikacyjny i śledzący posiadłość. Ubezpieczało ich dwóch uzbrojonych w broń maszynową agentów. Przywieziono też dwa owczarki niemieckie, które razem ze swoimi opiekunami patrolowały teren. W gabinecie przed kominkiem siedzieli Rapp, Coleman, Kennedy i Stansfield. Rapp spojrzał na Stansfielda i powiedział: - Myślę, że to ktoś z Departamentu Stanu. - Być może, ale nie jestem tego pewien. - Stansfield mówił, lekko sepleniąc: był na morfinie. - Sekretarz Midleton nigdy nie był fanem Agencji - dodała Kennedy. Stansfield spojrzał na Colemana. 257

- Co o tym myślisz, Scott? Były członek Navy SEAL zamyślił się: - Mamy za mało informacji. - Rzadko kiedy je mamy w tym biznesie - zauważył Rapp. - Popatrzyłem raz jeszcze na plan miasta, gdzie zlokalizowana jest wieża telefonii komórkowej. - Coleman potrząsnął głową. — W tej okolicy Departament Stanu nie jest jedyną instytucją wojującą z CIA. - To prawda, ale są najmocniejszymi kandydatami stwierdził Stansfield. - Musimy się dowiedzieć, kim jest Profesor. - Coleman przeniósł wzrok ze Stansfielda na Rappa. - On jest kluczem do rozwiązania tej sprawy. - Zgadzam się, ale telefon nie odpowiada, a jak na razie to jedyny kontakt, jaki z nim mamy. - A co znalazł Marcus, buszując w archiwach Departamentu Stanu? - zapytała Kennedy. - W nocy prawie trzy godziny oglądaliśmy zdjęcia - odparł Coleman. - I nic. Jak tu skończymy, wracam obejrzeć następne. - To ważne... - zaczął Stansfield. - Dowiedzcie się, kim jest ten Profesor. Przecież ma jakąś przeszłość. Do tej roboty nie dostają się ludzie z ulicy, nie mający żadnego doświadczenia. Wszyscy zgodzili się z tym. - A co z sekretarzem Midletonem? Od początku wtyka w to swój nos. - Rapp spojrzał na Kennedy. - Dzwonił do ciebie następnego dnia po śmierci Hagenmillera i chciał wiedzieć, czy CIA ma z tym coś wspólnego. Czy to nie trochę za szybko? - Właśnie dlatego myślę, że to nie on - wtrącił Stansfield. - Jak to? - Ponieważ to zbyt oczywiste. Charles Midleton to bystry facet. Gdyby znał fakty kryjące się za tym, co się stało w Niemczech, nie byłby taki gorliwy. - No, nie wiem... Jest w nim coś takiego, że mu nie ufam;J Na twarzy Stansfielda pojawił rzadko tam goszczącjfl uśmiech. Pewnie pod wpływem morfiny. 258

- Mitchell, a ilu ludziom ty ufasz? - Niewielu - odparł z uśmiechem. - Właśnie. Dlatego, mimo tylu zamachów, jeszcze żyjesz. - Stansfield przerwał, spojrzał na Colemana, a potem na Rappa. - Chcę, żebyście obaj zajęli się Profesorem, ale kiedy go znajdziecie, musicie go dostać żywego. Gdy zajdzie potrzeba, doktor Hornig nad nim popracuje. Na myśl o zaangażowaniu doktor Hornig Rapp skrzywił się lekko. Hornig była wysoko wykwalifikowaną specjalistką od fizycznych i psychicznych tortur. - Nie wyznacza nam pan żadnych granic. - Zawsze istnieją jakieś granice, Mitchell. Użyj wyobraźni, miej wyniki i nie daj się złapać. - Mogę wpuścić Marcusa do systemu komputerowego Narodowej Agencji Bezpieczeństwa - rzekł Rapp, obserwując reakcję Kennedy. Nie sprawiała wrażenia zadowolonej, ale zanim zdążyła odpowiedzieć, wtrącił się Stansfield: - Musisz się tylko upewnić, że nie zostanie na tym złapany. Obawiam się, że nawet nie zdajesz sobie sprawy, o co tak naprawdę toczy się ta gra. Bez obrazy, Mitchell, ale to nie ty byłeś ich głównym celem. Cokolwiek się za tym kryje, z pewnością plany są dużo szersze. - Jak pan myśli, co zamierzają? Stansfield spojrzał w ogień na kominku. - Jeszcze nie jestem pewien, ale zaczynam coś dostrzegać... kilka możliwości. - Przeniósł wzrok na Rappa. - Bierzcie się do roboty, ale zanim zaczniecie działać, muszę z tobą omówić pewną sprawę. Chcę, żebyście złożyli wizytę kongresmanowi 0'Rourke'owi. Wysłałeś do niego e-mail, który go trochę zaniepokoił... - Stansfield spojrzał na Kennedy. Irenę zwróciła się do Rappa: - Dlaczego nie powiedziałeś mi o tym e-mailu? Rapp wzruszył ramionami. - Nie sądziłem, że to ważne. - Kongresman 0'Rourke jest dla mnie bardzo ważny rzekł Stansfield. - I mam nadzieję, że gdy mnie zabraknie, niejednokrotnie pomoże Irenę. - Nie rozumiem, w czym problem. 259

- On, tak j ak my wszyscy - wyjaśniła Kennedy - też nie lubi, jeśli zbyt wielu ludzi zna jego przeszłość. Dzisiaj przyszedł do mojego biura bardzo zdenerwowany. Chciał wiedzieć, kim jesteś i skąd wiesz o sprawie łączącej go z jego dziadkiem i Scottem. - Może ten e-mail nie był dobrym pomysłem, ale wtedy nie wiedziałem, z czym mam do czynienia. Chciałem, żeby potraktował mnie poważnie i trzymał język za zębami. - No to nie znasz zbyt dobrze kongresmana 0'Rourke'a stwierdziła stanowczo Kennedy. - Myślę, że naprawię wyrządzoną przez ciebie szkodę, ale chcę, żebyście poszli obaj do niego i oświadczyli, że zachowacie jego tajemnicę. - Kiedy mamy to zrobić? - Jeszcze dziś. Im szybciej go uspokoisz, tym lepiej. Wpierw zadzwoń i zapytaj, czy możesz do niego wpaść, jadąc do miasta.

34 O 22.56 zgodnie ze standardową rutyną zaczęli krążyć w sąsiedztwie Georgetown. Najpierw w odległości czterech przecznic, potem powoli zbliżali się do domu 0'Rourke'ów, stosując metodę polegającą na przemiennej obserwacji prowadzonej przez dwie osoby. Coleman, jadąc swoim fordem explorerem, zajmował się lewą stroną, Rapp sprawdzał prawą. Na przestrzeni ograniczonej czterema przecznicami zauważyli wiele zaparkowanych, ale pustych furgonetek. Nikt też nie siedział za kierownicą parkującego sedana. Rapp poczuł się więc na tyle bezpiecznie, żeby zatelefonować. Poza tym każdy idiota, który spróbowałby napaść na niego i Colemana, stoczyłby bardzo krótką walkę. Rapp nie przejmował się zbytnio tą dyplomatyczną misją, mającą uspokoić kongresmana 0'Rourke'a. Tak, to dobry pomysł, uciszyć go, zanim zacznie zadawać za dużo pytań, ale nie wierzył, by tamten kiedykolwiek posunął się za daleko. Lubił Michaela 0'Rourke'a. To dobry człowiek i dobry mąż. Może trochę za późno doszedł do wniosku, że nie 260

powinien wciągać go w to cuchnące bagno. Nie chciał go skrzywdzić, nie chciał zhańbić. Wolałby spotkać się z nim rano, ale przynajmniej miał teraz okazję zobaczyć się z Anną. Na samą myśl, że będzie mógł ją uściskać, poczuł skurcz w żołądku. Nigdy w życiu nie doświadczył podobnego uczucia. Chwycił telefon i wybrał numer 0'Rourke'a. Michael odebrał już po pierwszym sygnale. - Michael, to ja. Przepraszam, że dzwonię tak późno, ale muszę z tobą porozmawiać. - Słucham. - Głos brzmiał chłodno, obco. - Nie przez telefon. - Kiedy? - Zaraz. Jestem tuż obok. To nie potrwa długo. Chcę tylko wyjaśnić kilka spraw. - Dobrze. Ale zachowuj się cicho. Liz śpi. Minutę później Coleman wjechał na mały podjazd, gdzie czekał na nich Michael 0'Rourke z żółtym labradorem przy nodze. Rapp i Coleman wysiedli, rozejrzeli się i szybko weszli do domu. 0'Rourke przyłożył palec wskazujący do ust i zamknął za nimi drzwi, potem kiwnął, żeby poszli za nim. Minęli hol i znaleźli się kuchni. Rapp podszedł do drzwi i odsunął zasłonę. Upewnił się, że na tylnym podwórzu nie ma nikogo, dopiero wtedy usiadł przy kuchennym stole. Duke natychmiast podbiegł i położył pysk na jego kolanie. Spotkali się już i pies go poznał. 0'Rourke zapytał, czy czegoś się napiją. Podziękowali, 0'Rourke wyjął więc z lodówki jedną tylko puszkę piwa i pił, stojąc przy kuchennym blacie. - Przepraszam za ten e-mail - zaczął Rapp. - Nie wysłałem go, żeby cię szantażować, chciałem tylko, żebyś potraktował mnie poważnie. 0'Rourke obserwował uważnie Rappa. - Dla kogo pracujesz, Mitch? - Nie przyszedłem w tej sprawie, Michael. Chcę ci powiedzieć, że twoja tajemnica jest u nas bezpieczna. Nie ma powodu, żebym komuś mówił o twoim dziadku i o Scotcie. 0'Rourke spojrzał na Colemana i potrząsnął głową. - No cóż, ja też mogę was zapewnić, że wasza tajemnica 261

będzie u mnie bezpieczna. Zatem wszyscy znajdujemy się w tej samej sytuacji. - Michael, nie mogę rozmawiać o tym, co robię. Po prostu musisz mi zaufać. Twoja żona i kobieta, z którą zamierzam się ożenić, są moimi najlepszymi przyjaciółkami. Lubię cię, lubię Liz i nie istnieje żaden powód, abym chciał skrzywdzić ciebie i twoją rodzinę. 0'Rourke pociągnął łyk piwa i wydawało się, że intensywnie zastanawia się nad słowami Rappa. - Wiesz, że ja ciebie też lubię, Mitch, ale chcę być szczery. Jeżeli bierzesz udział w tym, czego się domyślam, to nie jestem zachwycony, że będziesz blisko mojej rodziny. Rapp nie okazał, jak bardzo poczuł się dotknięty. Nie chciał dłużej tak żyć. Chciał z tym skończyć, chciał żyć normalnie, z żoną i dziećmi. - Rozumiem cię i jeżeli nie życzysz sobie mojej obecności, odejdę. Chcę tylko, żebyś wiedział, że twoja tajemnica jest u mnie bezpieczna. - Jeżeli to prawda, powiedz mi, dla kogo pracujesz. - Michael, jesteś kongresmanem. Są pewne rzeczy, o których nie chciałbyś wiedzieć. - Więc mnie wypróbuj. - 0'Rourke skrzyżował ręce na piersiach. - Trochę grzebałem w twojej przeszłości. Nie znalazłem zapisu dotyczącego służby w wojsku, coś mi jednak mówi, że odbyłeś formalne, paramilitarne szkolenie. - W czym może ci pomóc ta informacja? - Chcę wiedzieć, z kim mam do czynienia. Mam gdzieś komisję. Wolałbym wetknąć sobie w dupę gorący pogrzebacz, niż wdawać się w dyskusje z Rudinem. Słowa te wywołały uśmiech na twarzy Rappa. - Dobrze, Michael, powiem ci, co robię, ale pod warunkiem że nikomu tego nie powtórzysz. Nawet Liz. O twoim dziadku i Scotcie wiem od pewnego czasu i nigdy nie powiedziałem o tym Annie. - Wszystko, o czym tu mówimy, pozostanie między nami. Rapp zastanawiał się, jak to najlepiej ująć, i przypomniał sobie, co kiedyś powiedział prokurator generalnej. Było to na spotkaniu w czasie kryzysu z zakładnikami w Białym Domu. Rapp przekroczył wtedy dozwolone granice i pozwo262

lił, żeby zapanowały nad nim emocje. Ale warto było. Osiągnął cel i ścigany od dziesięciu lat terrorysta zginął. Rzucił szybkie spojrzenie Colemanowi i powiedział: - Nie pracuję dla agencji rządowej. Chcę, żeby to było dla ciebie jasne. Jestem kimś w rodzaju specjalisty od antyterroryzmu. - Okay... i co, jeśli wolno spytać, robi taki specjalista? Rapp nie bardzo wiedział, jak dokładnie określić to, co robi, więc rzucił brutalną, nagą prawdę: - Zabijam terrorystów. - Możesz to powtórzyć? - Ścigam ich i zabijam. Kongresman łyknął piwo. Spodziewał się czegoś w tym rodzaju, ale nie sądził, że zostanie to tak brutalnie wyrażone. I nagle wpadło mu coś do głowy. - I właśnie wtedy spotkałeś Annę? W czasie kryzysu z zakładnikami? - Tak. - Brałeś udział w ich odbiciu? - Tak. Coleman roześmiał się. - To on wykonał całą operację. - Co chcesz przez to powiedzieć? - zapytał 0'Rourke. - Chce powiedzieć, że pogadamy o tym przy innej okazji. - Rapp spojrzał na Colemana i potrząsnął głową. Wstał, podszedł do 0'Rourke'a i wyciągnął rękę. - Michael, przepraszam za wszystko. Może kiedyś, gdy nie będziesz związany z Kongresem, powiem ci więcej, ale na razie, wybacz, nie mogę. 0'Rourke podał rękę i spojrzał Rappowi w oczy. - Zgadzam się. - Pamiętaj, że znajdujemy się w tej samej drużynie. - Tak. Coleman spojrzał na zegarek i powiedział: - Pospiesz się i ucałuj swoją dziewczynę. Musimy wracać na ranczo i dopilnować chłopców. Rapp uśmiechnął się, odrobinę zażenowany. - Anna jest na górze? - Nie. - 0'Rourke potrząsnął głową. - Telefonowała po 263

ósmej i powiedziała Liz, że jedzie na spotkanie z tobą. Myślałem, że dlatego przyjechałeś do mnie. Sądziłem, że cię do tego nakłoniła.

35 Peter Cameron mknął swym lexusem w kolorze srebrnego metaliku marylandzką autostradą 214, słuchając grzmiącej z siedmiu głośników Szeherezady Rimskiego-Korsakowa. Samochód kupił na jedno z przybranych nazwisk. Właśnie był w trakcie wypowiadania posłuszeństwa senatorowi Clarkowi. Nie posłuchał jego rozkazu, po prostu nie. mógł się oprzeć pokusie pojechania do tego domu. Dom Mitcha Rappa. Musiał go obejrzeć i musi wziąć udział w zabiciu jego właściciela. Senator Clark nie byłby zachwycony, ale jeżeli zachowa ostrożność, szef nigdy się nawet o tym nie dowie. Zadzwonił i uprzedził Dusera o swoim przybyciu. Nie miał zamiaru narażać się na to, że on albo jeden z jego ludzi, pasjonatów strzelania, łagodnie rzecz określając, zastrzeli go przez pomyłkę. Był jeszcze jeden powód, dla którego musiał być tam obecny. Jeżeli plan miał się powieść, nie mógł dopuścić, żeby ci durnie zasypali cel deszczem kul. Po zjechaniu z autostrady Cameron spojrzał na telefon, zastanawiając się, kiedy Rapp znowu zadzwoni. Od tamtej popołudniowej rozmowy telefonował do niego co godzinę, ale Cameron celowo nie odpowiadał. Ostatni raz próbował około dwudziestej pierwszej, czyli prawie przed dwoma godzinami. Cameron wolał o tym nie myśleć, ale gdyby Rapp więcej nie dzwonił, mogli mieć problem. Postanowił jednak się nie przejmować. Zadzwoni. Jeżeli nie w nocy, to rano. Myślał o tym, prowadząc samochód po ciemnej, wiejskiej drodze. Plan senatora był znakomity, ale w paru miejscach należało go zmodyfikować. Musiał wziąć pod uwagę sytuację, że coś się nie uda. To jest możliwe. Oczami wyobraźni Cameron już od miesięcy widział głowę Rappa precyzyjnie ulokowaną w środku krzyżaka lunetki swojego karabinu snajperskiego. I to właśnie marzenie rozwiał senator Clark, 264

który zdecydowanie wykluczył strzał z dużej odległości, i stanowczo zażądał, by wyglądało to na morderstwo połączone z samobójstwem. Z dziewczyną pójdzie łatwo, ale Rapp może sprawić kłopot. Nie można go zlekceważyć. Sztuką będzie zbliżyć się do niego na tyle, żeby strzelić mu w głowę. A biorąc pod uwagę dzisiejsze możliwości medycyny sądowej, musieli bardzo uważać, w jakim stanie pozostawią miejsce zbrodni. Wpierw więc powinni zająć się Rappem, dopiero potem dziewczyną. Cameron miał wybrać broń. Powinien użyć pistoletu kaliber .22. Nie będzie rany od wylotu kuli i żadnych rozprysków krwi. Skłonią Rappa, aby wszedł do domu, a dziewczynę będą trzymać cały czas na muszce. Zanim Rapp zdąży coś zrobić, strzelą mu w skroń, potem zabiją dziewczynę strzałem z tej samej broni i uciekną. Potem anonimowy telefon do miejscowego szeryfa i kilku stacji telewizyjnych, aby mieć pewność, że CIA niczego nie ukryje. Cameron wiedział, że jego plan ma jeden słaby punkt. Niełatwo będzie zbliżyć się do Rappa na tyle, aby zabić go tylko jednym strzałem. I to właśnie było jego zadanie. Musi do ostatniej chwili zachować zimną krew. Zajechał na podjazd przed domem Rappa i zaparkował przed sedanem. Na małej werandzie stał jeden z ludzi Dusera. Cameron podszedł i kazał zawołać jego szefa. Niebo ciągle pokrywały chmury zasłaniające księżyc. Po minucie pojawił się Duser. Poczęstował Camerona papierosem, a gdy ten odmówił, sam zapalił. Cameron przyglądał mu się. - Jak dziewczyna? Duser wyjął papierosa z ust. - W porządku. Trochę zdenerwowana, ale tego mogłem się spodziewać. - Co robi? - Ogląda wieczorne wiadomości. - Unieszkodliwiłeś jej telefon komórkowy? - Tak. - Duser zaciągnął się. - A co z tym jej przyjacielem? - O co ci chodzi? - Kto to taki? Jest coś, co powinienem o nim wiedzieć? Cameron rozejrzał się. Najbliżsi sąsiedzi, i to z obu stron, 265

oddaleni byli o jakieś piętnaście metrów i oddzieleni gęstym żywopłotem. - Istnieje możliwość, że będzie uzbrojony, ale tym się nie martwię. Nie zrobi nic, póki mamy jego dziewczynę. - Jesteś pewny? - Ilu masz ludzi? - Sześciu, łącznie ze mną. Cameron uśmiechnął się. - To nie jest godny ciebie i twoich chłopców przeciwnik. Duser był próżny i bez trudu wierzył w podobne, byle przekonująco sprzedane bzdury. Zerknął na zegarek. - Robi się późno. Wątpię, czy dziś będziemy tu mieli jeszcze coś do roboty. Teraz chcę z nią porozmawiać, a potem muszę wracać do miasta i zabrać kilka rzeczy. - Dlaczego jej nie zwiążemy i nie zaczekamy na jego przybycie? - Nie chcę, żeby miała jakiekolwiek ślady, chyba że to będzie niezbędne. - Cameron otworzył drzwi i wszedł do domu. W kuchni siedziało dwóch goryli Dusera. Bez marynarek, z bronią wyraźnie widoczną w kaburach pod pachami grali w karty. Cameron skinął im głową i przeszedł do części mieszkalnej. - Witam, panno Rielly, nazywam się Barry Lenzner. Cameron wyciągnął rękę. Anna siedziała po turecku na obszernym fotelu. Ujęła rękę obcego i odpowiedziała: - Witam. Cameron usiadł na kanapie. Od razu dostrzegł jej zdumiewająco zielone oczy. - Pracuję w Agencji. - A wskazując mężczyzn w kuchni, zapytał: - Mam nadzieję, że nie denerwują pani? - Nie... nie za bardzo. Założyła opadające pasemka włosów za uszy. - To dobrze, bo nie chcę, żeby panią cokolwiek niepokoiło. Istnieje pewna szansa, że Mitch zjawi się dzisiejszej nocy, ale szczerze mówiąc, raczej w to wątpię. - Cameron ujrzał na twarzy Rielly wyraz rozpaczy. - Ale proszę się nie martwić. Nic złego się nie stało, trzeba tylko załatwić jeszcze kilka spraw. 266

- Jakie to sprawy? Cameron odparł z uśmiechem: - Wie pani, że nie mogę o tym mówić. - Przecież wiem, co Mitch robi. - A ja wiem, że zna pani pewne fakty, o których prawdopodobnie nie powinna pani tak dużo wiedzieć, ale to nieodpowiednie miejsce do dyskusji na ten temat. Mitch jest zamieszany w coś bardzo ważnego, w coś, co wiąże się z bezpieczeństwem narodowym. - Jest bezpieczny? - Tak, jest bezpieczny. - Cameron uśmiechnął się. - Ale martwią mnie inni faceci. - Jacy faceci? - Źli. - Och... - Proszę posłuchać, nie chcę pani niepokoić. Jestem przekonany, że Mitch zjawi się tu rano. Jeżeli pani chce, możemy panią zawieźć z powrotem do miasta, a potem przywieźć tu wcześnie rano, albo może pani spędzić tu noc. Proszę zdecydować. - Istnieje szansa, że przyjedzie w nocy? - Tak, ale nie chcę pani dawać złudnej nadziei. - Zatem zostaję. - Dobrze. - W tej chwili zadzwonił jeden z telefonów Camerona. Sprawdził który i powiedział: - Proszę mi wybaczyć, ale muszę odebrać. Ledwie Michael 0'Rourke wypowiedział te słowa, a Rapp już wiedział, że Anna znalazła się w niebezpieczeństwie. Mimo to chciał się upewnić, czy rzeczywiście powiedziała Liz, iż jedzie na spotkanie z nim. 0'Rourke potwierdził; w czasie rozmowy siedział obok żony. W pierwszej chwili Rapp chciał wejść na górę i obudzić Liz, ale po chwili namysłu doszedł do wniosku, że nic więcej się od niej nie dowie, i zrezygnował. Teraz nie było sensu narażać jej na stresy. Przede wszystkim spróbował dodzwonić się do mieszkania Anny, jednak po czterech sygnałach odezwała się automatyczna sekretarka, więc się wyłączył. Zadzwonił na telefon komórkowy, ale usłyszał informację, że połączenie nie może 267

być zrealizowane. Anna zawsze odbierała telefon komórkowy, chyba że była właśnie na antenie. Stało się więc coś złego. Ze względu na obecność 0'Rourke'a Rapp starał się zachować spokój. Stawka poszła w górę i kimkolwiek ci skurwiele byli, drogo za to zapłacą. Wychodząc, Rapp poprosił, by 0'Rourke nic nie mówił żonie. Początkowo kongresman miał wątpliwości, ale Rapp zapewnił go, że lepiej, by to on odszukał Annę niż federalni. Przyrzekł zadzwonić, a potem razem z Colemanem zniknęli w ciemnościach nocy. Podał Colemanowi adres mieszkania Anny i ruszyli. Po drodze połączył się z domem Stansfielda. Odezwała się Kennedy: - Jak on się czuje? - Śpi. - Sądzę, że mają Annę. Po chwili milczenia zapytała: - Jesteś pewien? - Niestety tak. - Chcesz, żebym coś zrobiła? - Natychmiast wyślij ekipę do jej mieszkania. - Rapp podał adres. - Będziemy tam za dwie minuty. - Coś jeszcze? - Postaw w stan pogotowia jedną z Specjalnych Grup Operacyjnych. Mogę potrzebować wsparcia. Kennedy zastanawiała się, jak najlepiej załatwić wysłanie jednej z grup operacyjnych Langley. Specjalne Grupy Operacyjne były odpowiednikami drużyn SWAT w ramach CIA. Miała prawo wydawania im poleceń, ale pewnie lepiej byłoby, gdyby przekazał to im osobiście Stansfield. - Zajmę się tym. Coś jeszcze? - To wszystko zmienia. Kennedy nie podobał się ten jego lodowato stanowczy głos. - Jak bardzo? - Nie obchodzi mnie, jak wysoko to sięga. Jestem gotów wykończyć ich wszystkich. Rapp rozłączył się. Wyglądał przez okno, gdy furgonetka jechała Wisconsin Avenue. 268

Sprawdzając teren, dwukrotnie okrążyli budynek, nim zaparkowali przy hydrancie pożarowym. Weszli do domu z pochylonymi głowami, żeby kamera nie uchwyciła ich twarzy. Drzwi Rapp otworzył swoimi kluchami. Na klatce schodowej natychmiast wyciągnęli broń i założyli tłumiki. Rapp na dziewięciomilimetrową berettę, a Coleman na H&KUSP.45ACP. Rappowi wystarczyło dziesięć sekund, by przekazać Colemanowi układ mieszkania Anny. Przywykł do pracy we dwójkę. To podstawa szkolenia w SEAL. Natomiast Rapp był samotnym wilkiem, mimo wpojenia mu zasad SEAL. Następne dwie sekundy, Coleman upewnił się, że wystarczająco się rozumieją, i ruszyli na schody. Po dotarciu na trzecie piętro Rapp szybko sprawdził korytarz. Nie wahali się ani sekundy, jeżeli ktoś na nich czekał, najlepiej szybko i zdecydowanie uderzyć. Mitch zajął pozycję po prawej stronie drzwi, Coleman stanął po lewej. Rapp szybko wsunął klucz w zamek i otworzył. Coleman wszedł do środka zaraz za nim, zamykając drzwi za sobą. Wpierw sprawdzili szafę w korytarzu, a potem kuchnię i salon. Cały czas milczeli. Przechodząc z pokoju do pokoju, Rapp szedł pierwszy, a Coleman zabezpieczał tyły. Otwierali i zamykali wszystkie drzwi. Sprawdzenie całego mieszkania zabrało im mniej niż trzydzieści sekund. Pół minuty później znaleźli pierwsze urządzenie podsłuchowe. Pozostawili je w nienaruszonym stanie i wyszli z mieszkania, zostawiając za sobą nie zamknięte na klucz drzwi wejściowe. W furgonetce Rapp zatelefonował do Kennedy. - Mieszkanie jest na podsłuchu. Wyślij tam najlepszych fachowców. Powiedz im, żeby zlokalizowali przekaźnik i podłączyli się. Jeżeli kogoś wyłapią, chcę go wyśledzić. My, ze swej strony, włączymy w to Marcusa. Zadzwonię do ciebie, gdy tam dotrzemy. Kiedy skręcili z New Mexico na Nebraskę, Coleman przycisnął gaz do dechy. Minęli dwie przecznice w kierunku północno-wschodnim i włączyli się w ruch okrężny. Po dwóch trzecich okręgu skręcili na Massachusetts Avenue. Przecinając Spring Valley, Coleman zapytał: - Jaki następny ruch? 269

Rapp nie potrafił opanować złych przeczuć. Mógł znieść ból fizyczny. Wielokrotnie strzelano do niego i raniono go nożem, nieraz miał połamane kości, a ciało tak zmaltretowane, że tylko ogromna wola życia pozwoliła mu przeżyć. Tym razem jednak doświadczał czegoś zupełnie innego. Był bliski płaczu. Nigdy nie doznał takiej udręki jak w tej chwili, na myśl, że ktoś zrani Annę. Otrząsnął się, otarł wilgotne oczy i wyjrzał przez okno. Nie chciał, żeby Coleman był tego świadkiem. - Zobaczymy, czy Marcus zrobił jakieś postępy, a potem spróbuję zadzwonić do Profesora.

36 Nim dojechali do domu Dumonda, Rapp zdołał się uspokoić. Kennedy zdążyła zawiadomić już Marcusa o uprowadzeniu Anny. Dumond nigdy tak naprawdę nie wiedział, jak postępować z Rappem, i dlatego teraz postanowił go nie pocieszać. W zamian przedstawił wyniki poszukiwań Profesora. Niestety, wieści nie były zbyt pocieszające. Dwaj ludzie Colemana, Kevin Hackett i Dan Strobie, przejrzeli tysiące zdjęć obecnych i byłych pracowników Departamentu Stanu, ale jak dotąd nie znaleźli nikogo pasującego do opisu Profesora. Rapp był rozczarowany, nie to chciał usłyszeć, z trudem więc ukrył gniew. Dumond wpadł jednak na pomysł, który mógł wypalić. - Kiedy ostatni raz próbowałeś połączyć się z tym facetem? - Około dziewiątej wieczór. - I nie odezwał się od tamtej pory? - Nie. - No to tym razem odbierze. - Dlaczego? - Jeśli to on porwał Annę, będzie chciał z tobą rozmawiać. - Masz rację, ale nie rozumiem, do czego zmierzasz. 270

- Przecież on nie ma możliwości skontaktowania się z tobą. Nie podałeś mu swojego numeru. - I co z tego? - Czeka, aż do niego zatelefonujesz. Rapp był trochę zły na Dumonda za to, że stwierdził coś tak oczywistego. - Planowałem znowu zadzwonić, gdy będziesz gotów wytropić tę rozmowę. Dumond podniósł palec. - Mam plan. Irenę przysyła nam Cwaną Furę. - Dumond miał na myśli furgonetkę wyposażoną w cyfrową aparaturę śledczą czwartej generacji, wyprodukowaną przez Audio Intelligence Devices, w ramach Westinghouse. Takimi furgonetkami dostosowanymi nieco do własnych potrzeb dysponował pion Nauki i Techniki CIA. - Marcus, wiesz, że nienawidzę tego całego technicznego gówna, więc gadaj ze mną zrozumiałym językiem. Dumond spróbował, ale dwukrotnie przerwał, starając się znaleźć najprostsze określenia. W końcu powiedział: - Jeżeli przed rozpoczęciem rozmowy ustawimy furgonetkę w odpowiednim miejscu i jeżeli ta rozmowa będzie trwała wystarczająco długo, wtedy chyba uda mi się go wytropić. - Jesteś pewny? - Nie. Nie jestem, ale przy odrobinie szczęścia i jeśli będziemy w odpowiedniej odległości, gdy odbierze telefon, zlokalizuję go z dokładnością do paru budynków. - Zastrzegł jednak: - Przyjmując, że nie będzie w ruchu. - Ile mam czasu do rozpoczęcia rozmowy? - Furgonetka powinna tu być za pięć minut. - Dumond podszedł do blatu kuchennego i wskazując leżącą na nim mapę, dodał: - Nie mamy żadnego namiaru na jego telefon komórkowy w tych godzinach, więc nie gwarantuję, że zlokalizujemy właściwy obszar w chwili, gdy odbierze rozmowę. - O czym ty mówisz, Marcus? - W głosie Rappa zabrzmiał gniew. - Ustaliłem wieżę telefonii komórkowej, z jakiej korzystał przez ostatnie trzy miesiące, i zaznaczyłem ją na mapie. Te jasnożółte skrawki papieru oznaczają szczyty dzie271

sięciu najczęściej wykorzystywanych wież. - Dumond chwycił kartkę leżącą na mapie. - To lista rozmów i pory dnia, w których się odbywały, jak długo trwały i za pośrednictwem jakiej wieży były przekazywane. - Do rzeczy, Marcus. - Rzecz w tym, że nie było zbyt wielu rozmów po jedenastej w nocy, zatem trudno przewidzieć, w jakim rejonie miasta może się znajdować. - Cholera. - Rano mielibyśmy więcej szans. Coleman położył rękę na ramieniu Rappa i kiwnął głową w stronę sypialni Dumonda. Mitch poszedł za nim, zamknął za sobą drzwi. - O co chodzi? - Jesteś pewien, że możesz się tego podjąć? - zapytał Coleman. - Co to za pytanie? - Cholernie dobre. - Słyszałeś, żebym kiedyś nie dał sobie z czymś rady? - Ale nigdy nie widziałem cię zakochanego. - A co to, u diabła, za różnica? - rzucił ze złością Rapp. - Ogromna. Oni mają Annę, a to ma wpływ na twoje rozeznanie sytuacji. Jesteś w to zaangażowany emocjonalnie. - Nie martw się o mnie, Scott. - Muszę się martwić. Warczałeś na Marcusa, jakby był twoim młodszym bratem. - On jest dla mnie jak młodszy brat. Coleman cofnął się. - To niedobrze, chłopie. - Co niedobrze? - Niedobrze, że podchodzisz do tego tak emocjonalnie. Myślę, że ktoś powinien cię zastąpić. - Kto? Może ci pieprzeni federalni? Taaak... najlepiej, żeby zjawił się tutaj Zespół Ratowania Zakładników. To byłoby naprawdę pięknie, ale tylko do momentu, gdy Anna zginie, a potem zacznie się zadawanie pytań, kim właściwie ja jestem. - Nie mam na myśli federalnych, Mitch. Opanuj się. Musisz wiedzieć, kiedy sobie odpuścić. Zanim uda się to za272

łatwić, może być jeszcze gorzej, a tobie nie wolno dać się ponieść nerwom w czasie tej rozmowy telefonicznej. Rapp już chciał się wdać w dyskusję, ale zmienił zdanie. - Powiedz wprost, jeżeli uważasz, że mogę to spieprzyć. Szanuję twoją opinię i chętnie jej wysłucham. - Przerwał i dodał: - Z jednym wyjątkiem. Te sukinsyny już są martwe. I nie próbuj mnie od tego odwieść. Przed domem Marcusa Dumonda zatrzymała się furgonetka firmy kateringowej. Na bocznych ścianach i tylnych drzwiach namalowany był duży, biało-czarny czepek kucharza. Nad nim wypisano nazwę firmy - Kip's - a pod spodem numer telefonu. Firma była legalnie zarejestrowana i prowadzona przez byłego pracownika Agencji i jego żonę. W zamian za udostępnienie kilku furgonetek dla ukrycia w nich aparatury śledczej Agencja gwarantowała im bardzo korzystne warunki finansowe. Dumond ulokował się z tyłu z dwoma laptopami i torbą z wyposażeniem. Dołączyli do niego Rapp i Coleman, Kevin Hackett i Dan Strobie ruszyli za nimi w explorerze swego szefa. Dumond polecił kierowcy jechać na Washington Circle i natychmiast przystąpił do pracy. Włączył laptopy i podłączył pozostałą aparaturę. Na bocznej ścianie furgonetki umocowane były trzy półki zastawione najnowocześniejszym sprzętem do inwigilacji. W środku stały dwa płaskie panele kolorowych, aktywnomacierzowych wyświetlaczy. Wyżej położony, sterowany dotykiem wyświetlacz kontrolował masę urządzeń, drugi pokazywał obraz i obsługiwał wideo. Dumond usiadł w przytwierdzonym do podłogi fotelu. Pod monitorami było mało miejsca dla jego nóg. Rapp i Coleman, siedzący z tyłu obserwowali, jak pracuje. Po prawie piętnastu minutach dojechali do Washington Circle. Na dachu furgonetki zamontowany był bagażnik, którego nigdy jednak nie wykorzystywano w takim celu. Zmieściło się za to w nim mnóstwo anten, kamer, mikrofonów kierunkowych i namiernik określający kierunek. Dumond, włączając się w sobie tylko znany sposób do sieci operatora Sprint, przygotował równocześnie do pracy resztę sprzętu i oznajmił Rappowi, że może zaczynać. 273

Rapp omówił wcześniej z Colemanem treść rozmowy. Uzgodnili, że będzie się zachowywał, jakby nie wiedział o zniknięciu Anny. Dumond podłączył telefon komórkowy do głośnika, żeby on i Coleman także mogli słyszeć rozmowę. Był też przygotowany do jej nagrywania. Rapp wybrał numer i liczył sygnały. Doliczył do czterech i serce zamarło mu ze strachu, że tamten znowu się nie zgłosi. Ale po szóstym sygnale ktoś się odezwał. - Profesorze, jak samopoczucie? - zapytał Rapp. Peter Cameron zostawił Rielly siedzącą w salonie i szedł właśnie do drzwi wyjściowych. Odebrał telefon w przedpokoju i usłyszał znajomy głos Mitcha Rappa. Wyszedł na zewnątrz i podszedł do swojego samochodu. Nie chciał, żeby Duser czy któryś z jego ludzi słyszał rozmowę. - Przepraszam, że nie odbierałem twoich telefonów, ale byłem zajęty. - Czym? - To nie na telefon. - Chcesz przez to powiedzieć, że powinniśmy się spotkać? - Być może. - Cameron zawahał się. - Jeżeli możesz mi zagwarantować bezpieczeństwo. - Wszystko zależy od tego, co masz mi do powiedzenia. - Posłuchaj, gdy mnie wynajęto, nie miałem pojęcia, kim jesteś. Gdybym wiedział, nigdy nie przyjąłbym tej roboty. - Od razu czuję się znacznie lepiej - odparł Rapp z sarkazmem. - Kto cię wynajął? - Nie chcę o tym rozmawiać przez telefon. - Zatem spotkajmy się. Cameron oparł się o drzwi samochodu od strony pasażera - Możemy, ale coś mi mówi, że nie wyjdę z tego spotka^ nia żywy. - To zależy od tego, co masz dla mnie i na ile będziesz szczery. - Mam coś ważnego! Naprawdę ważnego! Ale muszej mieć twoje gwarancje. - Jakie? 274

- Że będę żył i że zostawisz mnie w spokoju. I nikt z Agencji nie dowie się, kim jestem. - To może być trudne. - Więc zapomnij o tym. Po prostu zniknę i postaram się, żebyś nigdy mnie nie wytropił. - Na twoim miejscu nie byłbym tego taki pewny. Cameron spojrzał na wygwieżdżone niebo i uśmiechnął się. Gdyby ten głupiec wiedział, z kim ma do czynienia. - Czy nie rozumiesz, w jakiej jestem sytuacji? Muszę dostać gwarancje. Jeśli nie, znikam. Rapp odpowiedział po chwili milczenia: - W porządku. Czego chcesz? - Po pierwsze... spotkam się z tobą i tylko z tobą. Zmywam się, jeżeli zobaczę kogoś w pobliżu. Po drugie chcę, żebyś dał mi słowo, że nigdy nikomu nie powiesz, kim jestem. - To zależy od jakości twoich informacji. - Są wysokiej jakości. Zwalą cię z nóg. - Przekonaj mnie. - Osoba, która mnie wynajęła, jest kimś ważnym w tym mieście. Kimś, kogo nigdy byś nie podejrzewał. - Jeżeli to ktoś tak ważny, jak mówisz, to może dać ci nowe nazwisko i nową twarz. - Sam mogę się o to zatroszczyć. Chcę tylko, żebyś dał mi słowo, że będziesz milczał o mojej tożsamości i że nie będziesz próbował mnie zabić. - Masz moje słowo. Cameron spojrzał na zegarek. Już za długo był na linii. - Podaj numer, pod którym będę mógł cię złapać. Rapp się zawahał, ale podał numer swojego telefonu. - Kiedy się spotkamy? - Jutro rano o świcie. Zadzwonię i podam ci instrukcje. Ale jeżeli zauważę, że ktoś cię śledzi, znikam. Cameron wyłączył telefon i roześmiał się. To było takie łatwe. Rapp sam się pcha prosto w pułapkę. Ten człowiek nie ma pojęcia, że mają Rielly. Furgonetka zatrzymała się. Skręcili w Dwudziestą Trzecią, między Departamentem Stanu i Biurem Medycznym 275

Marynarki Wojennej. Dumond pochylał się nad klawiaturą laptopa, a Rapp i Coleman czekali. Po kilku sekundach Dumond rzucił Rappowi chłopięce spojrzenie i powiedział: - Nawet się do niego nie zbliżyliśmy. - Co to znaczy? - Nie ma go w mieście. Do licha, on nawet nie jest w pobliżu miasta. - Więc gdzie jest? - Po drugiej stronie zatoki. Na południe od Annapolis. Rapp poderwał się i spojrzał przez ramię Dumonda. - Pokaż, gdzie stoi ta wieża - wskazał ekran. - Tu. Góra Zioń. Rapp wpatrywał się w ekran, zastanawiając się, czy nie jest to tylko zbieg okoliczności. Nie odrywając spojrzenia, zapytał: - Mówiłeś, że masz rejestr jego rozmów z ostatnich czterech miesięcy? - Tak. - Czy kiedykolwiek korzystał z tej wieży? Dumond chwycił wydruki i zaczął je kartkować. Po dwudziestu sekundach spojrzał na Rappa. - Dziś po raz pierwszy. Coleman, widząc, że coś zaniepokoiło Rappa, zapytał: - Myślisz o czymś, czego ja nie wiem? - Mój dom stoi około trzech kilometrów od tej wieży. Rapp wskazał punkt na ekranie. - Hmmm... - Coleman podrapał się w brodę i spojrzał na mapę. - Mogli tam właśnie zabrać Annę. - Tak... mogli. - Rapp otworzył małe drzwi do szoferki i rzucił: - Jedź na dwa-czternaście. Daj znać, gdy przetniemy trzy-zero-jeden. - Zamknął drzwi i spojrzał na Colemana. - Powiedz chłopcom, że jedziemy do Marylandu. - Szybko wystukał numer telefonu Stansfielda, a gdy usłyszał głos Kennedy, zapytał: - Jak szybko możesz wysłać helikopter śledczy, żeby znalazł się nad moim domem? - Mogę wziąć jeden z Andrews. Będzie tam za dziesięć, dwadzieścia minut. - Dobrze. Niech startuje piorunem. - Mitch, co się dzieje? 276

- Na razie jeszcze dokładnie nie wiem. Wyślij helikopter i zadzwoń do mnie.

37 W odizolowanej części rozległej bazy Sił Powietrznych Andrews, położonej na południowy wschód od Waszyngtonu stał mały hangar. Przez dwadzieścia cztery godziny na dobę, siedem dni w tygodniu dyżurowały w nim zespoły pilotów, techników i mechaników. Gdy tylko odezwał się telefon wzywający do akcji, piloci zrywali się z kanap i w ciągu kilku sekund wskakiwali do kabiny gotowego do lotu helikoptera Bell 430. Wystarczyło trzydzieści sekund, a gotowa do wypełnienia zadania maszyna startowała, korzystając z Pełnego Cyfrowego Elektronicznego Systemu Kontroli (FADE). Bell 430, w swej zwykłej, cywilnej wersji, mógł pomieścić dwóch pilotów i siedmiu pasażerów. Ten jednak miał miejsca tylko dla czterech pasażerów, pozostałą przestrzeń zajmowała aparatura śledząca, podsłuchowa i podglądowa, którą monitorował siedzący z tyłu technik. Gdy wyposażony w czterołopatowy wirnik helikopter opuścił hangar, drugi pilot poprosił wieżę kontrolną o zezwolenie na start, podając planowany kierunek lotu. Otrzymał je natychmiast. Żaden plan lotu nie został jednak podany. Żaden zapis nie świadczył o tym, że helikopter w ogóle wystartował. Pilci należeli do 160. Pułku Operacji Specjalnych US. Army, stacjonującego w Fort Campbell w stanie Kentucky, zwanego potocznie „Night Stalkers". Ogromnie doświadczeni, w 1993 roku odbywali niebezpieczne loty w Somalii i byli przekonani, że tylko dzięki ogromnemu szczęściu wyszli z tego żywi. Wielu ich przyjaciół wtedy nie wróciło. Dwa silniki typu Allison 250-C40B nabrały mocy i helikopter z gracją uniósł się nad pasem startowym, chowając wszystkie trzy koła. Skierował się na wschód, aby ominąć główny północno-wschodni pas startowy bazy, i osiągnąwszy pułap trzystu stóp, wyrównał lot. Po chwili leciał już 277

z szybkością dwustu dwudziestu kilometrów na godzinę. Po minucie technik podał do kokpitu dokładną lokalizację celu. Drugi pilot wystukał odpowiednie cyfry i po sekundzie na ekranie komputera ukazał się czas: dziesięć minut i trzydzieści cztery sekundy do celu. Helikopter szybko i cicho leciał w chłodnym, jesiennym powietrzu. Większość pilotów zazwyczaj denerwuje się, lecąc w dzień na wysokości trzystu stóp, a co dopiero powiedzieć o ciemnym, pochmurnym wieczorze, ale ci byli inni. Zostali przygotowani przez Armię Stanów Zjednoczonych do lotów w najgorszych warunkach atmosferycznych i latali już helikopterami dużo mniej czułymi niż Bell 430. W tym eleganckim, lśniącym i spokojnym helikopterze piloci, przyzwyczajeni do hałaśliwych brunatno-zielonych maszyn wojskowych, czuli się tak, jakby przesiedli się z forda taurusa do jaguara. Gdy zbliżyli się do zatoki, światła miasta zostały za nimi. Piloci kolejno nakładali gogle noktowizyjne, zachowując stosowne przerwy na akomodację wzroku. Zatoczyli łuk w kierunku południowym, wyłączyli światła pozycyjne i nadlecieli nad zatokę, zagłębiając się w nią na jakieś pięć kilometrów. Minęło mniej niż dwanaście minut od odebrania telefonu wzywającego do lotu. Piloci opuścili helikopter na wysokość piętnastu metrów nad powierzchnią ciemnej wody Chesapeake i technik przystąpił do pracy. Rozpoczął rozpoznawanie celu, wykorzystując zestaw kamer wysokiej rozdzielczości oraz kamer termowizyjnych. Peter Cameron wrócił do domu i usiadł na kanapie obok Rielly. Z telefonem w ręce i uprzejmym uśmiechem na brodatej twarzy powiedział: - Mam dobre i złe wieści. Które chce pani wpierw usłyszeć? - Złe. - Mitch nie może przyjechać w nocy, ale będzie tu jutro wcześnie rano. - O której? - Około siódmej. 278

Rielly wydawała się trochę przygnębiona. Chwyciła pilota i wyłączyła telewizor. Zbliżała się północ i była zmęczona. - Położę się więc. - Wstała. - Mam nadzieję, że na górze nie ma pańskich ludzi. - Nie ma. Wszyscy są tu, na dole. Będzie pani miała spokój. - Dziękuję. Cameron śledził ją wzrokiem, gdy szła ku schodom. - Muszę wyjść - oznajmił jeszcze - ale wrócę, zanim się pani obudzi. - Dobrze. - Powiedziała dobranoc i weszła na schody. Cameron śledził ją wzrokiem, podziwiając jej zgrabną figurę. Nagle obok stanął Duser. Gdy zamknęła za sobą drzwi sypialni, Duser stwierdził: - Zgrabna dupa. Cameron zmarszczył brwi i kiwnął głową, pokazując, że tamten ma iść za nim. Wyszli na frontowy ganek. Cameron rzekł cicho: - Zajmij się swoją robotą i nawet nie myśl o tym, że mógłbyś ją dotknąć. - Spokojnie. Rano i tak będzie martwa. Więc czym się przejmujesz? - Masz tylko trzymać z daleka od niej brudne łapy. Zrozumiałeś? Jutro rano zjawi się tu jej chłopak i skup się na tym, co do ciebie należy. - Wskazał auta na podjeździe. Usuń je stąd. - Gdzie? - Nie wiem, ale ma tu ich nie być, kiedy przyjedzie. Duser skinął głową. - Jakoś to załatwię. Muszę też wysłać kogoś po żarcie i kawę. Cameron nie miał pojęcia, co to ma wspólnego z usunięciem samochodów, ale nie skomentował tego. - Muszę pojechać do miasta po kilka rzeczy. Wrócę za dwie godziny - powiedział, patrząc na zegarek. - Będę o drugiej. Najpóźniej o trzeciej. Pasuje? - Tak. - Dzwoń do mnie, gdyby wydarzyło się coś niezwykłego. - Dobrze. 279

- Widzę jedną osobę. Wygląda na to, że trzyma wartę za domem, od strony zatoki. Rapp, Coleman i Dumond nałożyli słuchawki połączone mikrofonami, korzystając z zabezpieczonego systemu łączności furgonetkij Dumond połączył się przez satelitę z helikopterem i mógł widzieć to wszystko, co tamci. Rapp z uwagą słuchał beznamiętnego głosu opisującego sytuację w jego domu. Furgonetka łagodnie kołysała się, mknąc na wschód autostradą 214. Dolny ekran przed Dumondem ukazywał obraz przypominający negatyw - czarno-biały o różnych odcieniach szarości. Nagle obraz zmienił się na barwny, pochodzący z kamery termowizyjnej, zmieniał się z czerni w czerwień, biel i błękit. Rapp, słuchając relacji technika, rozpoznał na nich swoją kuchnię. - Zasłony w oknach zaciągnięte, ale mam dwa... może trzy ślady promieniowania cieplnego. Wewnątrz... jeden na parterze i... może też być jeden ślad na piętrze. Rapp spojrzał na część budynku nad kuchnią. - Możesz określić, czy któryś z nich należy do kobiety? — zapytał szybko. - Ten za domem, to na pewno mężczyzna. Ale ludzie wewnątrz siedzą i nie mogę określić ich płci. - A na piętrze? Odpowiedź padła po pięciu sekundach. - To może być kobieta, ale nie wykluczam mężczyzny... może też być pies. Mam za słabe źródło promieniowania cieplnego. - Złapałeś jakieś dźwięki? - zapytał Rapp. - Tak, gdzieś w tle... słabe. Myślę, że to telewizja. - Możesz podać, co się dzieje po drugiej stronie domu? - Mogę. Proszę o minutę na przemieszczenie. Rapp odsunął mikrofon i zwrócił się do Dumonda: - Połącz się zaraz z Irenę i powiedz, żeby wysłała do mojego domu Specjalną Grupę Operacyjną. Gdy Dumond łączył się, Rapp spojrzał na Colemana i zapytał: - Co się tam, u diabła, dzieje? - Wygląda na to, że w twoim domu czeka komitet powitalny. 280

Rapp uśmiechnął się. To dobra wiadomość. W końcu miał przed sobą wroga, którym mógł się zająć. - Istnieje szansa, że jest tam Profesor? - Zważywszy na fakt wykorzystania tej właśnie wieży, można założyć, że akurat teraz, gdy tak tu sobie rozmawiamy, on siedzi przy twoim kuchennym stole. Rapp zerknął na telefon komórkowy. - Łatwo możemy się o tym przekonać. - Jak? - Zaraz do niego zadzwonię, a helikopter namierzy sygnał jego telefonu. Coleman zamyślił się: - Zaczekaj na właściwy moment. Musimy mieć na miejscu wsparcie. Nie chcemy przecież go płoszyć. - Masz rację. - Myślisz, że to Anna jest na piętrze? - Mam nadzieję. W słuchawkach odezwał się głos: - Na podjeździe stoją dwa samochody. - Rapp, Coleman i Dumond wlepili wzrok w ekran i czekali. - Jest też postać przy drzwiach frontowych. Chyba uzbrojona. Zaraz przyjrzę się bliżej. - Promieniująca ciepłem sylwetka stojącego na ganku powiększyła się. Była czerwona z żółtą obwódką, tylko w okolicy talii widniała podłużna błękitna plama. Coleman stwierdził: - To wygląda na pistolet maszynowy z tłumikiem. - Albo karabinek szturmowy. - Rapp uważnie przyglądał się obrazowi. Na ganku pojawiła się druga czerwona postać, a za nią trzecia. Rapp przestraszył się, że może zauważyli helikopter. - Libra Trzy, odkryli cię? - Nie - odezwał się drugi głos. - Znajdujemy się w odległości trzech kilometrów i kryje nas linia drzew. Jedna z postaci opuściła ganek, podeszła do samochodu, wsiadła i odjechała. Technik oznajmił: - Jeden samochód odjechał. - Widzimy. - Rapp odsunął mikrofon, spojrzał na Marcusa i rzucił: - Ustal naszą pozycję i powiedz kierowcy, żeby 281

docisnął gaz! - A opuszczając znów mikrofon, zapytał: - Libra Trzy, możecie utrzymać kontakt z obydwoma celami? - To zależy, jak bardzo się od siebie oddalą - padła po chwili odpowiedź. - Nie spuszczaj z nich oczu tak długo, jak to możliwe. Dumond zostawił otwarte małe drzwi łączące obie części furgonetki i usiadł za konsolą. - Właśnie minęliśmy Queen Annę Road. - To znaczy, że za pięć minut powinniśmy opuścić Muddy Creek. - Patrząc na Colemana, Rapp wskazał kciukiem za siebie i dodał: - Powiedz chłopcom, żeby byli gotowi do akcji. Obserwował ekran, słuchając jednocześnie, co technik mówi o tamtym samochodzie. Pomyślał o Annie. Musiał szybko podjąć jakąś decyzję; mogłoby się nagle okazać, że helikopter jest w stanie śledzić tylko dom albo tylko samochód. Coleman wiedział, o czym Rapp myśli. - Dom nigdzie nie odejdzie - zauważył. Rapp milczał, nie spuszczając oczu z ekranu. - Słuchasz mnie? Powiedziałem... - Słyszałem. Na konsoli odezwał się telefon. Dumond chwycił słuchawkę i zwrócił się do Rappa. - To Irenę. Chce wiedzieć, co się dzieje. Coleman obstawał przy swoim: - Mitch, tym samochodem może jechać Profesor. - Wiem, wiem... - Rapp spojrzał na Dumonda i oznajmił: - Teraz nie mogę z nią rozmawiać. W słuchawkach odezwał się głos pilota helikoptera: - Proszę podjąć decyzję - dom czy samochód. - Nie możemy stracić kontaktu z samochodem - naciskał Coleman. Dumond znowu wyciągnął rękę z telefonem w kierunku Rappa. - Irenę chce z tobą rozmawiać. Rapp najchętniej wyrzuciłby telefon z furgonetki. Musiał podjąć decyzję. Nie chciał tego robić, ale wiedział, co jest słuszne. Rzucił do mikrofonu: 282

- Libra Trzy, trzymaj się samochodu. - Potem zerwał słuchawki z głowy, chwycił telefon i warknął: - Czego?

38 Rapp był samotnym wilkiem. Nie pracował zespołowo, ale jeśli już, to dowodził ludźmi, oczekując od nich wsparcia i bezwzględnego posłuszeństwa. Przy takim zajęciu wymagającym silnego ego samodzielne działanie było najprostsze i najskuteczniejsze. Nigdy nie musiał nikogo przepraszać za swoje zachowanie. Pozwalał, żeby mówiły za niego wyniki. Rząd wysyłał go na dziesiątki niebezpiecznych misji, a on prawie zawsze osiągał zamierzony cel. Trzymając kurczowo telefon w lewej ręce, powiedział: - Irenę, teraz jestem naprawdę zajęty. - Wiem, ale muszę wiedzieć, co się dzieje. - W domu jest minimum czterech ludzi - warknął - których z pewnością tam nie zapraszałem. Myślę, że jest też Anna, ale nie mam pewności. Właśnie odjechał stamtąd samochód, którego kierowcą może być Profesor. To wszystko mógł ci powiedzieć Marcus. Teraz mamy pełne ręce roboty, Irenę. Zatelefonuję do ciebie, gdy będę czegoś potrzebował. Wściekły odwrócił się do Dumonda. - Pracujemy w terenie, nie w Langley! Ja wydaję rozkazy i spodziewam się, że będą wypełniane dosłownie. - Polem spojrzał na Colemana. - Chcę znać twoją opinię, ale gdy zaczniemy akcję, czas na dyskusje się skończy. Rozumiemy się? Coleman i Dumond skinęli głowami - Coleman z szacunkiem, jaki należy okazać dowódcy, Dumond ze strachem. W chwilę później Dumond dotknął słuchawek i rzekł: - Samochód się zatrzymał. Rapp odwrócił głowę i spojrzał na monitor. Sedan podjechał do stacji benzynowej. Rapp próbował ustalić, co to za stacja. Krzyknął do kierowcy: - Jak daleko do Solomons Island Roads? 283

- Właśnie dojeżdżamy. - Skręć na południe, potem zaraz w wąską drogę na lewo i przygotuj się do zjechania w kierunku stacji Exxon. - Zwrócił się do Dumonda: - Wyłącz niektóre z tych świateł. Scott, powiedz chłopcom, że przy zjeździe po naszej prawej będzie stacja Standard. Niech wjadą na parking i czekają, aby w razie potrzeby nas wesprzeć. - Furgonetka zwolniła i Rapp wetknął głowę do szoferki. Gdy dotarli do Solomons Island Road, spojrzał na drugą stronę drogi, w kierunku parkingu przy stacji Exxon. Przed sklepem stał granatowy sedan. Gorączkowo myślał. Spojrzał na kierowcę ich furgonetki i zobaczył, że mężczyzna ma na sobie czarne spodnie, białą koszulę i czarny, cienki, luźno zawiązany krawat. Wyglądał tak, jak powinien wyglądać prawdziwy dostawca. - Ile mamy paliwa? - Trzy czwarte baku. - Masz kartę kredytową? Mężczyzna zawahał się. Zaskoczyło go, że ktoś, kogo nigdy przedtem nie spotkał, zadaje mu takie pytania. - Tak. ' - Masz łączność? Kierowca dotknął lewego ucha. Tak, twój człowiek podłączył się do mojego kanału. Rapp, wyciągając rękę, wskazał stację benzynową i rozkazał: - Podjedź do dystrybutorów. Ustaw się dokładnie za tamtym wozem. Wysiądź i zacznij tankować. Przez radio powiem ci, co masz robić. Wrócił do Dumonda i wskazał ekran. - Możesz dać obraz sklepu? Dumond skinął głową i zabrał się do pracy. Po czterech sekundach mieli na ekranie obraz. Rapp założył słuchawki. - Libra Trzy, mamy samochód. Wracaj do mojego domu i informuj nas, jeśli coś się zmieni. - Potwierdzam, Virgo Jeden. Wracamy do domu. Rapp zamknął drzwi do szoferki i wszyscy trzej wlepili wzrok w ekran. - Marcus, możesz to rejestrować? - Tak. 284

W sklepie nie było widać kierowcy sedana, więc Rapp polecił: - Pokaż auto i tablicę rejestracyjną. Na widok tablicy rejestracyjnej Coleman jęknął i zaklął: - Cholera. Rapp dodał swoje przekleństwo. Dumond zapytał: - Coś nie tak? - Samochód ma rządowe tablice rejestracyjne. - Gówno mnie to obchodzi - rzucił Rapp. - Mitch, to komplikuje sprawę. - Może tak, może nie. - Co to znaczy „może"? Nie ma żadnego „może". Jeżeli ten facet jest federalnym, to mamy problemy. - Zobaczymy. Marcus, daj znowu sklep. Przed ladą stał jakiś blondyn w garniturze. - To nie Profesor - stwierdził Coleman. - Jest jeszcze ktoś w sklepie? Dumond, poruszając dżojstikiem, usiłował przejrzeć najdalsze zakamarki sklepu. Po chwili wrócił do mężczyzny przed ladą. - Wygląda na to, że tylko on. Rapp obserwował, jak tamten wyjmuje portfel i płaci. Chwycił Dumonda za ramię i powiedział: - Powiedz naszemu kierowcy, żeby wrócił do furgonetki. Dumond powtórzył polecenie i po kilku sekundach usłyszeli trzaśniecie drzwi. Z oczami wlepionymi w ekran obserwowali, jak mężczyzna podnosi karton z czterema styropianowymi kubkami. Miał też białą, plastikową torbę. Rapp rzekł spokojnie: - Niech kierowca wjedzie na parking i zaparkuje z lewej strony sedana. W czasie gdy Dumond powtarzał rozkaz, Rapp zdjął słuchawki i założył tłumik na lufę beretty. Coleman zrobił to samo. Ruszyli, a Dumond tak manewrował kamerą, aby nawet na moment nie stracić celu. Zatrzymali się w chwili, gdy mężczyzna postawił karton z napojami na dachu sedana. Rapp szybko otworzył drzwi i wyskoczył na asfalt. Mężczyzna odwrócony był do niego plecami. W chwili, gdy zaczął się oglądać przez ramię, Rapp uniósł lewą rękę i ude285

rzył go kolbą pistoletu w tył głowy. Mężczyzna padł na kolana. Rapp chwycił go pod pachę, Coleman pod drugą, zaciągnęli go do furgonetki i wrzucili do środka. Rapp sprawdził, czy leżący ma kaburę na nodze lub inną zapasową broń. Coleman wyjął mu z kabury pod pachą pistolet i wyciągnął kluczyki do auta. Pokazał je Rappowi, pytając: - Co mam zrobić z jego autem? - Jedź za nami. Kawałek dalej jest duży parking przy jakiejś fabryce. Parking znajdował się między piętrowymi budynkami biurowymi i domem towarowym. Furgonetka i auto zaparkowały za budynkiem. Ulica przechodziła w krótki deptak, na którego końcu był bar. Hackett i Strobie zaparkowali w jego pobliżu i obserwowali ulicę. Gdy Coleman otworzył tylne drzwi furgonetki, zobaczył Mitcha Rappa siedzącego na leżącym na podłodze mężczyźnie. Rapp, kolanami przyciskając ręce tamtego i wciskając mu w prawe oko tłumik beretty, spytał, cedząc przez zęby: - Podaj mi choćby jeden powód, dla którego nie miałbym cię zabić. Coleman wsiadł i zamknął za sobą drzwi. - Jakie ma papiery? - Jeszcze nie sprawdziłem. Byliśmy bardzo zajęci pogawędką, prawda? - Rapp pchnął nieco głębiej tłumik w oko mężczyzny. Coleman rozpiął marynarkę leżącego, z kieszeni na piersi wyjął skórzany portfel i otworzył. W milczeniu podał Rappowi. - Agent Specjalny Salem z FBI. - Rapp spojrzał na leżącego. - Możesz mi powiedzieć co, u diabła, robiłeś w moim domu? - Nie wiem, o czym pan mówi. Rapp spojrzał na Colemana i kiwnął głową w stronę Dumonda. - Podaj mu tę legitymację. Niech sprawdzi. - Po czym znów zwrócił się do mężczyzny: - Nie będę więcej powtarzał pytania. Co robiłeś w moim domu? Tym nad zatoką, z którego przed pięcioma minutami odjechałeś. 286

Drugie oko mężczyzny zaczęło niespokojnie drgać. - Powiedziałem już, że nie wiem, o czym pan mówi. - Dam ci ostatnią szansę. Powiedz mi, dlaczego byłeś w moim domu i co zrobiłeś z Anną Rielly? - Powtarzam, nie wiem, o czym pan mówi. Czy pan wie, na jakie naraża się nieprzyjemności, porywając agenta federalnego... Zanim zdążył skończyć, Rapp lewą ręką chwycił palec wskazujący jego prawej ręki. Silniej wciskając tłumik, przesunął równocześnie kolano na przedramię i krótkim szarpnięciem wyłamał palec. Mężczyzna przeraźliwie krzyknął. Rapp, korzystając z okazji, wepchnął mu tłumik w usta. Mężczyzna, z tłumikiem tkwiącym w gardle, zaczął charczeć. Rapp, patrząc mu badawczo w oczy, zapytał: - Znałeś mojego przyjaciela, Maria Lukasa? Taki masywny facet, którego pewnego dnia zastrzeliłeś w College Park? - Dostrzegł w oczach tamtego błysk strachu. Rzucił przez ramię: - Masz coś o tablicy? - Nic. Biała plama. Teraz sprawdzam nazwisko. Patrząc na Colemana, Rapp stwierdził: - To nie jest żaden pieprzony federalny. Gdyby był, już coś by nam powiedział. - Myślę, że masz rację. - Coleman spojrzał na leżącego i dodał: - Nie męcz nas. Rapp wyciągnął broń, a mężczyzna splunął. - Pieprzcie się. Macie cholerne kłopoty. Coleman uśmiechnął się. - Bardzo oryginalne. - Chwycił palec, który Rapp wyłamał, i szarpnął nim. Mężczyzna zawył, a Rapp natychmiast skorzystał z okazji i wetknął mu tłumik w usta. - Ten facet nie jest agentem federalnym - odezwał się Dumond. - Nie mam go w bazie danych osobowych. Rapp wyjął tłumik i zapytał: - Co teraz powiesz? Mężczyzna odparł, ciężko dysząc: - Jestem tajniakiem. - O, tak, pewnie. Wciskasz nam kit. Jesteś tajnym agentem FBI udającym agenta FBI. - Rapp przerzucił berettę z prawej ręki do lewej i chwycił palec wskazujący drugiej 287

ręki leżącego. Tym razem nie trudził się zadawaniem pytań, tylko od razu złamał palec jak patyk. Mężczyzna wrzasnął. - Dobrze... dobrze! Co chcesz wiedzieć? - Czy w domu jest Anna Rielly? - Tak. - Gdzie? - Na piętrze. - Cała i zdrowa? - Tak. - Tylko nie łżyj. Czy któryś z was jej dotknął? - Nie. Przysięgam. - Skąd się tam wzięła? - Nie wiem. Odpowiedź nie spodobała się Rappowi, więc znowu chwycił palec, ale mężczyzna krzyknął: - Powiedzieliśmy, że wieziemy ją tam na spotkanie z panem. - Czyj to był pomysł? - Nie wiem. Ja tylko wykonuję rozkazy. Powiedział mi, żebym to zrobił, więc zrobiłem. Coleman pochylił się. - Profesor wydał taki rozkaz? - Tak, myślę, że tak. - Jest w domu? Mężczyzna potrząsnął głową. - Był, ale odjechał. - Ilu tam jest ludzi? - zapytał Rapp. - Ach... nie wiem. Rapp chwycił palec i poruszył nim energicznie. Furgonetkę wypełniło wycie, a leżący szarpnął się wściekle, próbując zrzucić Rappa, ale ten był silniejszy. Gdy tamten przestał się miotać, zapytał powtórnie: - Ilu ludzi jest z tobą, wewnątrz i na zewnątrz domu? - Jeszcze dwóch. - Wiem, że łżesz, i mam dość marnowania czasu. - Rapp spojrzał na Colemana. - Załatw go. Już go nie potrzebujemy. - Jeszcze czterech. 288

- Lepiej, żeby to była prawda. Jeżeli skłamałeś, zabiję cię. - Przysięgam, że powiedziałem prawdę. Nie zabijaj mnie. Rapp przez chwilę obserwował leżącego. Najprawdopodobniej powiedział prawdę, ale co do tego nigdy nie można mieć pewności. Spojrzał na Colemana i rozkazał: - Daj tu chłopców. Mam pomysł.

39 - Nie wiem, Mitch, ale myślę, że lepiej byłoby, gdyby zajął się tym SOG. Stali przy furgonetce. W środku leżał związany więzień, którego pilnował Dumond. Dan Strobie i Kevin Hackett słuchali, o czym rozmawiają ich były dowódca i Rapp. - Nie. - Rapp potrząsnął głową. - Tamci spodziewają się rychłego powrotu tego faceta. Nie możemy czekać. - Podchodzisz do tego zbyt osobiście, Mitch. Zorientujemy się, za ile SOG tu będzie, a potem zdecydujemy. - Nawet o tym nie myśl. - Rapp machnął ręką z oburzeniem. - Sam się tym zajmę. Ruszył do furgonetki. Nie udawał, ale też dobrze wiedział, czego może się spodziewać po Scotcie Colemanie. Coleman chwycił go za ramię. - Zaczekaj - prosił. - Nie mamy czasu, Scott. - Rapp wyrwał się. - Zrobiłeś się miękki czy co? Myślisz, że ci z SOG z Langley są lepsi od nas? Są dobrzy, ale żaden z nich nie strzela lepiej od was, chłopcy. Idę, z wami albo bez was. - Rapp jak nikt inny znał psychikę SEAL. Był taki jak oni. Uparty, nieograniczenie wierzący we własne siły w dążeniu do zwycięstwa, i to za wszelką cenę, nie obawiający się wyzwań. - Jaki masz plan? - zapytał Coleman. - Zamontujemy na tym kutafonie kamerę i mikrofon i wepchniemy go pierwszego do domu. - Skąd wiesz, że nas nie sypnie, jak już tam wejdzie? - Mam na to pewien sposób. - Rapp wskazał Hacketta. 289

Ty zdejmiesz tego faceta na pomoście, my zajmiemy się drzwiami frontowymi. Idziecie czy nie? Hackett skinął głową, a za nim Strobie i Coleman. - Dobra. Wyciągajcie z bagażnika graty do demolki. Mężczyzna stał przy furgonetce ze spodniami opuszczonymi do kostek. Dumond ściągnął z niego marynarkę i teraz montował w niej mikrofon i światłowodową kamerę. Strobie uniósł jedną rękę więźnia, Hackett drugą. Rapp stanął przed nim i zapytał: - Jak masz na imię? - Dave. - W porządku, Dave, oto nasz układ. Ale nie myśl, że cię lubię. W końcu uprowadziłeś moją dziewczynę i razem ze swoimi kumplami wdarliście się do mojego domu. A tobie podobałoby się, gdybym to ja porwał kogoś, kogo kochasz,, a potem zawiózł go do twojego domu? - Dave potrząsnął głową. - Tak myślałem. Moi przyjaciele z pewnością woleliby, żebym ci wpakował kulkę w łeb, a potem wepchnął cię do kubła na śmieci. Ale nie zrobię tego. Przynajmniej jeszcze nie teraz. Dam ci cień szansy na przeżycie, ale jeżeli nas sypniesz, zginąłeś. Jasne? - Tak. - Dobra. A teraz uważaj. Wrócisz do domu, jakby nic się nie stało, z jednym wyjątkiem. W pachwinie będziesz miał przyklejony mały ładunek C4, a ja będę miał detona* tor. Jeżeli uznam, że zacząłeś sypać, rozwalę ci jaja i zostam wię na podłodze, żebyś się wykrwawił na śmierć. Jakiepytania? Mężczyzna z trudem przełknął ślinę i potrząsnął głową - Doskonale. - Rapp zwrócił się do Colemana: - Załó| mu plastik. Marcus, marynarka gotowa? - Jeszcze chwilkę. Rapp spojrzał w oczy Dave'a i powiedział: - Masz moje słowo. Jeżeli będziesz współpracował, poj zwolę ci żyć. Coleman zamocował ładunek w niecałą minutę, a Rapd w tym czasie przebiegał pamięcią rozkład swojego domu, nąi stępnie szczegółowo wyjaśnił, co mają robić. Po sprawdzaj 290

niu łączności wsiedli do samochodu Dave'a i ruszyli w drogę. Rapp, Coleman i Strobie siedzieli z tyłu, Hackett z przodu. Furgonetka jechała za nimi w odpowiednio bezpiecznej odległości. Coleman i jego ludzie byli uzbrojeni w pistolety maszynowe MP-5 z tłumikami, Rapp w berettę 92F z trzema zapasowymi magazynkami po piętnaście nabojów każdy. Jadąc w kierunku domu, otrzymywali regularne raporty z helikoptera. Wszystko było tak, jak się spodziewali. Jeden wartownik na frontowej werandzie, drugi na tyłach domu, na pomoście, a kolejnych dwóch znajdowało się w środku - prawdopodobnie przy stole kuchennym. Skręcili z lokalnej drogi w ulicę prowadzącą do domu. Rapp polecił kierowcy, żeby zgasił światła i zatrzymał samochód. Potem zdjął plastikową osłonę wewnętrznego światła i wykręcił żarówkę. Odwracając się do Stroble'a, polecił: - Gdy wjedzie na podjazd, połóż się na tylnym siedzeniu. Dam ci znać, kiedy masz się ruszyć. - Końcem tłumika szturchnął kierowcę w ramię. - Jeżeli zapytają cię, dlaczego trwało to tak długo, powiedz tylko, że musieli zaparzyć świeżą kawę, potem zaraz zapytaj, gdzie jest dziewczyna. Rapp kiwnął na Colemana, żeby wysiadł. Kierowca zapytał: - Wchodzicie z ogniem? - Zginą, jeśli tylko sięgną po broń. Mają to jak w banku. Jeśli zacznie się strzelanina, klapnij dupą na podłogę, to nic ci się nie stanie. Kierowca potrząsnął głową. - O co chodzi? - zapytał Rapp. - Oni na pewno sięgną po broń. - No to zginą - skwitował Rapp. Wysiadł z samochodu i razem z Colemanem i Hackettem pobiegł drogą. Biegł pierwszy. Mijane działki były podobne do siebie. Wąskie, trzydzieści pięć do siedemdziesięciu metrów, w głąb około stu siedemdziesięciu. Dzieliły je rzędy drzew i krzaków. Rapp zszedł z drogi dwa domy wcześniej i przebiegł podwórko sąsiada. Noc była bezksiężycowa. Dobiegł do rzędu drzew, trafił na wąską ścieżkę i minął następne podwórko. Jego ludzie biegli za nim pochyleni. Po dotarciu do następnej linii drzew padli na kolana. Rapp opu291

ścił mikrofon i zażądał raportu z helikoptera. Poinformowano go, że sytuacja nie uległa zmianie. Rapp nachylił się do Hacketta i wskazując w kierunku wody, szepnął mu prosto do ucha: - Jakieś siedemset metrów przed brzegiem biegnie ścieżka od podwórka Harry'ego w kierunku mojej działki. - Kto to jest Harry? - Sąsiad. O niego się nie martw. Ma osiemdziesiąt jeden lat i jest głuchy jak pień. Teraz słuchaj uważnie: obaj wartownicy muszą zginąć. Nie ma czasu bawić się z nimi. Nie mamy kajdanków i brakuje nam ludzi, żeby się nimi zajęli. Na mój rozkaz strzelisz facetowi w głowę. Będziesz miał z tym jakiś problem? Pytanie nie wytrąciło Hacketta z równowagi. Nie pierwszy raz musiał kogoś zabić. Nawet nie mrugnął i nie okazał najmniejszego niepokoju. Odpowiedział krótko: - Nie. - Dobrze. - Rapp klepnął go w ramię. - Ruszaj. Hackett zniknął cicho w ciemnościach. Rapp przekazał Stroble'owi przez radio: - Dan, niech rusza. - Zaczekał sekundę i powiedział: Marcus, gdy znajdzie się wewnątrz domu, chcę mieć na bieżąco informacje. Conan 0'Brien oglądał telewizję. Jeff Duser przeciągnął się i ziewnął. Ostatnio mało spał. Za dużo roboty i żadnych rozrywek. - Gdzie ten pieprzony Polk? - zapytał. Mężczyzna siedzący przy stole w kuchni nawet się nie wysilił, żeby odpowiedzieć szefowi. Duser wstał i wyjrzał przez okno na pomost za domem. Pilnujący spacerował, usiłując się rozgrzać. Rozglądając się po kuchni, Duser stwierdził: - Nie mogę uwierzyć, że ten facet nie ma tu nawet paczki chipsów. Mężczyzna siedzący przy stole oderwał wzrok od pasjansa. - Może chce być zdrowy. - O co ci, do cholery, chodzi? - prychnął Duser. Tamten wzruszył ramionami. 292

- Chipsy to trucizna. - Pedro, całe życie jadłem chipsy, mam trzydzieści pięć lat i strusi żołądek. - Może. A wiesz, jak wyglądają twoje arterie? - Są w porządku. - Duser nie był w nastroju, żeby wysłuchiwać jednego z wykładów Pedra na temat zdrowia. Podszedł do drzwi wyjściowych i wyjrzał na werandę. Stał tam jeden z jego ludzi, ale Polka nie było nawet śladu. - Ile trzeba czasu, żeby kupić kawę i sandwicze? - mruknął pod nosem. Odwrócił się i patrząc na schody, pomyślał o tej ponętnej dupie śpiącej w jednym z pokojów na piętrze. Zastanawiał się nad tym, co Profesor powiedział mu o dziewczynie. To było bez sensu, ale nie wiedział, czy warto ryzykować. Przez kilka ostatnich miesięcy dostawał od niego dużo forsy, a nie wątpił, że dostanie jeszcze więcej. Odezwał się jego telefon komórkowy schowany w futerale na biodrze. - Halo. - To ja. Co tam u was? - W porządku. Czekamy na powrót Polka z kawą i żarciem. - Dawno wyjechał? Duser wyczuł w głosie Profesora niepokój. - Nie martw się. Jest już późno. Pewnie musiał daleko szukać. - Ma telefon? - Tak. - Zadzwoń do niego. - Spoko. Załatwię to. - Co z dziewczyną? - W porządku. Śpi na górze. - Za oknem pojawiło się światło reflektorów. - Zaczekaj, chyba wrócił Polk. Rapp i Coleman obserwowali zza krzaków samochód zajeżdżający przed dom. Zatrzymał się przed stojącym tam sedanem, prawie stykając się zderzakami. Ruszyli, gdy tylko zgasły światła. Pochyleni pobiegli ścieżką i zatrzymali się na granicy działki Rappa. Uklękli i obserwowali, jak ich koń 293

trojański wyjmuje z bagażnika tacę z kawą i torbę z sandwiczami, a potem przechodzi między samochodami. Od strony werandy odezwał się pytający głos: - Gdzie się, u diabła, włóczyłeś? - Musiałem poczekać, aż zrobią świeżą kawę. W słuchawkach odezwał się głos Dumonda: - Jedna osoba na frontowej werandzie. Teraz są dwie. Właśnie jakiś facet wyszedł z domu. Rapp szepnął do mikrofonu: - Daj mi znać, gdy wejdą do środka. - Właśnie wchodzą. Rapp i Coleman padli na ziemię i zaczęli się czołgać po trawniku w kierunku sedana stojącego blisko garażu, między nimi i werandą. Zatrzymali się za samochodem i czekali. W słuchawkach słyszeli głosy dochodzące z wnętrza domu. - Gdzie dziewczyna? - Śpi na górze. Dlaczego, do cholery, trwało to tak długo? Rozległ się głos Dumonda: - W kuchni jest dwóch facetów. Jeden stoi blisko naszego człowieka. Broń tkwi w kaburze, ale trzyma coś w ręce. Drugi siedzi przy stole. Rapp szepnął: - Hackett, jesteś gotowy? - Tak. - Czekaj na mój rozkaz. Spojrzał na Colemana i skinął głową. Coleman podniósł kciuk w górę. Rapp wyskoczył zza samochodu i pobiegł przez podjazd ku werandzie. Stojący tam mężczyzna, zwrócony plecami do drzwi wejściowych, patrzył na ulicę. Rapp podbiegł do niego z prawej strony. W lewej ręce trzymał berettę. Uniósł ją, mierząc w głowę mężczyzny. Miał wrażenie, że wszystko dzieje się w zwolnionym tempie. Gdy mężczyzna się poruszył, Rapp rozkazał: - Załatw go! Tamten wyczuł ruch i zaczął odwracać się w kierunku Rappa. Jedną ręką trzymał wiszący na ramieniu pistolet maszynowy. Zobaczywszy zbliżającego się, drugą rękę przesunął do broni i w tym momencie Rapp strzelił dwa razy. Pierwsza kula trafiła strażnika w prawe oko i przebiła gło294

wę, druga w policzek, centymetr niżej od pierwszej. Ciało poleciało w tył, przewinęło się przez balustradę i upadło w krzaki. - Tango jeden wyeliminowany. W sekundę później Rapp znalazł się na werandzie i chwycił gałkę drzwi. Coleman znalazł się tuż za nim. W słuchawkach zabrzmiał głos Hacketta: - Tango dwa wyeliminowany. Rapp obejrzał się i zobaczył Stroble'a biegnącego przez trawnik, a potem usłyszał z wnętrza domu: - Co to, u licha, było? Rapp wiedział, że zaniepokoił ich odgłos ciała padającego na drewniany pomost. - Marcus - rzucił do mikrofonu. - Każ Dave'ovi paść na podłogę. Nie dbał o jego życie. To sprawa taktyki: w ten sposób jeden cel mniej znajdzie się na jego linii ognia. Przekręcił gałkę i pchnął drzwi. W środku, z bronią w wyciągniętej ręce, skierował się w lewo, do kuchni. Nie padło żadne ostrzeżenie - Rapp nie był policjantem, był wyszkolonym zabójcą. Wchodząc do kuchni, usłyszał w słuchawkach, że Dumond mówi coś do niego, ale nie zwrócił na to uwagi. Wszystkie zmysły skupił na mężczyźnie .trzymającym telefon komórkowy w jednej ręce, drugą sięgając po broń. Jeff Duser usłyszał na zewnątrz jakiś hałas i instynktownie sięgnął po broń. W sekundę później wydało mu się, że słyszy otwieranie drzwi frontowych. Odwrócił wzrok, chwytając glocka. Wyciągał pistolet z kabury, gdy z mroku wyłoniła się ciemna sylwetka z bronią w ręce. Próbując wycelować, strzelił, mrucząc jednocześnie: - Kim ty, u diabła, jesteś? Rapp wystrzelił tylko raz. Kula trafiła dokładnie tam, gdzie miała trafić - między oczy mężczyzny. Idąc przez kuchnię, trzymał na muszce drugiego mężczyznę stojącego przy tylnych drzwiach. Tamten nawet się nie wysilił, żeby sięgnąć po broń, tylko powoli podniósł ręce do góry. Rapp przyłożył palec do ust i gestem wskazał, żeby wyjął broń i położył na podłodze. Odwrócił się do Colemana i rzekł: - Zajmij się nim. Idę na górę. 295

Peter Cameron siedział z szeroko otwartymi oczami w salonie swojego mieszkania w Georgetown, kurczowo trzymając telefon przy uchu. Coś było nie tak. Rozmawiał z Duserem. Wszystko wydawało się w porządku, potem Duser wypowiedział alarmujące słowa: „Kim ty, u diabła, jesteś?" i rozległ się głośny trzask, pewnie -jak się domyślał Cameron - telefon spadł na podłogę. Cameron ścisnął mocniej aparat, usiłując dosłyszeć, co się tam dzieje. W tle słychać było jakiś hałas, a potem wyraźnie znajomy głos. Głos Rappa. Wytrącony z równowagi Cameron omal nie cisnął telefonem przez pokój. Zachrypniętym głosem pytał z przerażeniem: Jeff, jesteś tam? Na litość boską, odpowiedz! Nasłuchiwał chwilę. Znowu usłyszał jakieś dźwięki, których nie rozpoznał, a potem czyjś ciężki oddech. - Jeff, to ty? Odpowiedz, do cholery! W sekundę później połączenie zostało przerwane. Cameron wstał i zaczął nerwowo krążyć po mieszkaniu. Usiłował wyobrazić sobie, co się tam wydarzyło. Jak do tego doszło? Skąd, u diabła, Rapp wiedział, co się dzieje? Łut szczęścia? Przypadek? Może po prostu przyjechał po coś do swojego domu? A może go wyśledził? I ta dręcząca myśl, że będzie teraz musiał o tym powiedzieć Clarkowi. Czy Rappowi udało się wydusić coś o nim z Dusera? Był pewien, że nie, ale równocześnie niemal czuł oddech zbliżającego się Rappa. Pamiętał uczucie autentycznego strachu, tam, w niemieckim lesie, gdy usiłował śledzić Rappa. Nagle nawet we własnym mieszkaniu przestał się czuć bezpiecznie. Czas ukryć się na jakiś czas, pomyślał. Na wszelki wypadek miał już opracowany odpowiedni plan. Poszedł do sypialni, wyjął z szafy walizkę, rzucił ją na łóżko i zaczął pakować. Na dźwięk telefonu serce omal nie wyskoczyło mu z piersi. Chwycił leżący na stoliku aparat. Przed zgłoszeniem się sprawdził, kto dzwoni. To był Duser. r Nacisnął przycisk i zapytał: - Co tam się, U diabła, dzieje? Przez kilka sekund nie było odpowiedzi, a potem usłyszał: - Daję ci jeszcze jedną szansę. Albo powiesz mi zaraz, 296

dla kogo pracujesz, albo dopadnę twoją tłustą, brodatą dupę i możesz być pewny, że umrzesz powolną, bolesną śmiercią. I nawet przez minutę nie myśl, że uda ci się uciec przede mną. Znajdę cię wszędzie, gdziekolwiek się ukryjesz. Cameron dotknął ręką brody i spojrzał w lustro wiszące nad kominkiem. Rapp zna jego wygląd. Nie wiedział, co powiedzieć. Rozłączył się więc i stał, patrząc na swoje odbicie w lustrze. Czuł mrowienie na skórze. Poszedł do łazienki i zaczął się golić.

40 Wschodzące słońce nie mogło się przebić przez grubą, szarą warstwę chmur wiszących nad Waszyngtonem niczym brudny brezent namiotu cyrkowego. Rapp był zmęczony, ale wiedząc, że Anna jest bezpieczna, i mając zabezpieczone tyły i flanki, mógł działać już spokojnie. Zostawił ją pod opieką tych, którym ufał - ludzi z Secret Service Stanów Zjednoczonych. Zawdzięczali dużo Rappowi i byli bardziej niż chętni do pomocy. Anna została ulokowana w Blair House, razem z prezydentem, pierwszą damą i kilkoma tuzinami agentów Secret Service. Dziś, jak zwykle, będzie mogła pójść do pracy, potem Rapp podejmie decyzję, co dalej. Jego najgorsze obawy sprawdziły się w noc przed jej uprowadzeniem i bez względu na to, ilu ludzi będzie musiał prosić o pomoc, nie dopuści, by taka sytuacja się powtórzyła. Początkowo rozważał zorganizowanie ochrony z pomocą Kennedy i Agencji, ale ostatecznie uznał, że póki nie dowiedzą się, z kim mają do czynienia, lepiej trzymać ją blisko prezydenta. Obudzona w środku nocy Anna dość dobrze przyjęła informację, że mężczyźni, którzy ją tu przywieźli z Białego Domu, w rzeczywistości nie byli agentami FBI. Ale gdy zapytała, kim więc byli, Rapp nie umiał jej odpowiedzieć. Zdenerwowała się dopiero, usłyszawszy, że w czasie gdy spała, w kuchni domu, który zaczynała już uważać za swój, niektórzy z nich ponieśli śmierć. Zdenerwowanie zaś przeszło w złość, kiedy Rapp nie chciał powiedzieć, kto ich zabił. 297

Ostatecznie się przyznał. Tak zawsze było z Anną. Potrafiła iść na kompromis, ale i potrafiła być niezwykle stanowcza. Widziała już kiedyś, jak Rapp zabija. Ocalił wtedy życie jej i wielu innym. To pomogło jej wierzyć, że w najbardziej zasadniczych kwestiach przyjaciel jest dobry, a ludzie, których zabija, źli. Łatwiej jej to było zrozumieć także dlatego, że pochodziła z rodziny policjantów. Ale tak jak lód przyłożony do złamanej ręki może tylko złagodzić ból, tak i ta wiedza nie rozwiązywała problemu. Niepokoiło ją to, czym Rapp się zajmował. I to bardzo poważnie, a Rapp wiedział, że straci ją, jeżeli nie przestanie zabijać. Do tego nie mógł dopuścić. Zbliżał się koniec jego pracy w CIA. Pora odejść. Po opuszczeniu Georgetown Pikę spojrzał na zegar na desce rozdzielczej samochodu. Dochodziła siódma rano. Minął bramę i wjechał na podjazd domu dyrektora Stansfielda. Czarno umundurowani i uzbrojeni w broń maszynową członkowie ochrony wpuścili go bez sprawdzania dokumentów. Rapp uprzedził telefonicznie Kennedy o swoim przyjeździe. Zaparkował i poszedł w kierunku domu. Zwykle nie zwracał uwagi na swój wygląd, ale kilku osobom okazywał wyjątkowy szacunek, pokazując się z ogoloną twarzą i przyzwoicie ubrany, najlepiej w garnitur. Dyrektor Stansfield należał do tych ludzi, dlatego Rapp poczuł się trochę zakłopotany, że dziś jego twarz pokrywa dwudniowy zarost i że ma na sobie znoszone dżinsy, a na głowie baseballówkę. Zapukał do drzwi frontowych i w chwilę później otworzył je mężczyzna z potężnym sińcem na szczęce. Na widok nocnego napastnika oficer bezpieczeństwa CIA nie okazał entuzjazmu. Rapp popatrzył na niego i spytał: - Jak tam szczęka? - Boli. - To dobrze. - Wyminął go. - Może następnym razem będziesz ostrożniejszy. Prosto z holu wszedł do gabinetu. Nie przejął się tym, że facet go nie polubił. W tym biznesie nie chodzi o zdobycie sympatii. Miał tylko nadzieję, że wyciągnie wniosek z popełnionego błędu. Kennedy stała obok szefa, czytając jakąś notatkę. Ujrzawszy Rappa, podała mu trzymaną kartkę i powiedziała: 298

- Mamy pewne informacje o jednym z ludzi biorących udział w napadzie minionej nocy. - Od Hornig? - Rapp miał na myśli doktor Jane Hornig. Ta kobieta specjalizowała się w wyciąganiu informacji od ludzi, którzy nie chcieli mówić. Rapp wysłał jej tych dwóch, którzy przeżyli. - Nie. Zidentyfikowaliśmy jednego z tych, których zastrzeliłeś. Nazywał się Jeff Duser. Służył w Piechocie Morskiej, miał trzydzieści pięć lat i został wyrzucony z wojska wyrokiem sądu wojskowego za naruszenie wielu punktów regulaminu. - Dla kogo pracował? - Tego jeszcze nie wiemy, ale mamy pewne podejrzenia. Rapp spojrzał na Stansfielda. - Przepraszam za mój wygląd. Nie miałem czasu doprowadzić się do porządku. - Nie musisz się usprawiedliwiać. - Stansfield mówił niewyraźnie. - Gdzie kapitan Coleman? Kennedy odpowiedziała za Rappa: - Jest w Langley, z Marcusem i innymi. Przeglądają akta. - Departament Stanu? - Nie - odpowiedział Rapp. - Nie znaleźli nic w Departamencie Stanu, więc poleciłem im sprawdzić akta Langley. - A jak się miewa panna Rielly? Pytanie Stansfielda trochę zaskoczyło Rappa. Jak dotąd nikt nie wiedział o ich związku. - Dobrze. - Chcesz, żebym poprosił prezydenta, aby z nią porozmawiał? - Nie... nie sądzę. Rapp stał przy kominku, patrząc to na Stansfielda, to na Kennedy i nerwowo przestępując z nogi na nogę. Chciał z tym skończyć. To był właśnie powód, dla którego przyszedł tu w krótkiej chwili wytchnienia w akcji. Z pewnym zakłopotaniem powiedział: - Korzystając z tego, że jesteśmy sami, chciałbym z wami coś omówić. - Jak zwykle na twarzach Stansfielda i Kennedy nie malowały się żadne emocje. - Kiedy to załatwię... to znaczy, gdy dowiem się, kim jest ten Profesor... odchodzę. 299

Milczeli. Przyjęli to bez zmrużenia oka. Nie drgnęli, ich głowy się nie poruszyły, nie wzruszyli ramionami, nie unieśli brwi, nic. Po prostu patrzyli na niego wszystkowidzącymi i wiedzącymi oczami. - Mówię poważnie - kontynuował Rapp. - I nie próbujcie mnie przekonać. Chcę złapać Profesora, a potem odchodzę. W końcu odezwał się Stansfield: - Przykro mi to słyszeć, Mitchell. Trudno będzie ciebie zastąpić. - Było wielu utalentowanych ludzi przede mną i wielu takich będzie po mnie. - Ci przed tobą nie byli tobie równi i obawiam się, że twoi następcy nigdy cię nie zastąpią. - Langley się nie zawali. - Nie. Ale prawdą jest, że Agencja już nie będzie taka sama. Jeżeli będziemy mieli szczęście i prezydentowi uda się przeforsować Irenę na moje miejsce, wtedy będzie ciebie potrzebowała. - No cóż, ale mnie już nie będzie. - Rapp z uporem założył ręce na piersiach. - Dość już zrobiłem. - Zgadza się, zrobiłeś, ale chciałbym, żebyś zastanowił się nad tym, czy możesz zrobić coś więcej. - Nie. - Rapp nie patrzył na nich. Chciał, żeby pogodzili się z jego decyzją i obyli bez niego. - Mitchell, rozumiem, dlaczego zamierzasz odejść. Irenę powiedziała mi, że chcesz poprosić pannę Rielly o rękę. Nie można pogodzić pracy w terenie z byciem dobrym mężem i ojcem. Ale jest tu wiele innych zajęć dla kogoś takiego jak ty, z twoimi umiejętnościami. Rapp jęknął w duchu, zdając sobie sprawę, że chcą go postawić w sytuacji bez wyjścia. - Pan posiada wiele umiejętności, jakich mnie brakuje odpowiedział. - Nie sądzę. - To prawda. Nie zniosę pracy biurowej. Nie mam cierpliwości do tych wszystkich papierkowych bzdur. - Nie jest tak źle, jak myślisz, a poza tym zaadaptujesz się. Często już to robiłeś, i to skutecznie. 300

- Nie chcę się adaptować. Jestem człowiekiem akcji, pracuję w terenie. Stansfield uniósł ręce w geście chwilowego poddania się. - Nie dyskutujmy teraz o tym. Proszę cię tylko, żebyś przed podjęciem ostatecznej decyzji dał mi szansę porozmawiania o pewnych sprawach. Rapp chciał być stanowczy. Chciał powiedzieć nie. Rozpaczliwie chciał powiedzieć, że nie ma sposobu, by go zmuszono do pracy w Langley, ale patrząc na tego starca, na człowieka, który od dziesięciu lat był dla niego idolem, nie mógł tego zrobić. Temu staremu specowi od szpiegostwa nie mógł powiedzieć nie. - Czy mógłbyć mi przyrzec, że raz jeszcze spotkasz się ze mną? Zanim podejmiesz ostateczną decyzję, musimy kilka spraw przedyskutować. Rapp powoli zaczerpnął głęboko powietrza, aż poczuł ból i poddał się. Stansfield odpowiedział rzadkim u niego uśmiechem. W tym momencie odezwał się telefon Rappa. Sprawdził, kto dzwoni, i odebrał. - O co chodzi? - Chyba go mamy. - To był głos Scotta Colemana. Rapp otworzył szeroko oczy. - Mów. - Nazywa się Peter Cameron. Nie jestem całkiem pewien, ale myślę, że to on. Kiedy widzieliśmy go w Kolorado, miał brodę, ale nie ma jej na żadnym zdjęciu, które oglądaliśmy. - Kim jest? - Pracował w Agencji od siedemdziesiątego czwartego do dziewięćdziesiątego ósmego, w Biurze Bezpieczeństwa. Nadzorował wszystko. Wariografy, ochronę osobistą, usuwanie podsłuchów w biurach, no wiesz, cały ten bałagan. Przez ostatnie dwa lata prowadził praktycznie cały ten cyrk. - Szpiegował szpiegujących. - Też. Rappa aż przygięło na myśl, do ilu informacji ktoś taki miał dostęp. - Gdzie możemy go znaleźć? - Ma mieszkanie w Georgetown. 301

- Gdzie? - Coleman podał adres, a Rapp zapytał: - Jak szybko mogą tam być twoi ludzie? - Za dwadzieścia minut. - Dobrze. Przefaksuj mi fotografie, a potem spotkamy się w Safeway w Wisconsin. Weź furgonetkę i Marcusa. Powiedz mu, żeby siedział cicho. Nie chcę, żeby ktoś w Langley wiedział, co robimy. - Zobaczymy się za dwadzieścia minut. Rapp schował telefon, potem spojrzał na Kennedy i Stansfielda. - Scott sądzi, że znaleźli Profesora. Myślę, że nie spodoba ci się to, co robił przez ostatnie ponad dwadzieścia lat. - Co? - zapytała Kennedy. - Pracował w Biurze Bezpieczeństwa Langley. - Jak się nazywa? - dopytywał się Stansfield. - Peter Cameron. Stansfield potrząsnął głową. Nie była to dobra wiadomość. Dokładnie wiedział, kim był Peter Cameron. Ten człowiek służył w Biurze Bezpieczeństwa CIA od 1996 do 1998 roku i w tym czasie, pełniąc funkcję szefa langleyowskiego gestapo, miał praktycznie nieograniczony dostęp do niezwykle istotnych informacji. Senator Clark wstał z łóżka o siódmej rano. Bez względu na to, czy przebywał w Waszyngtonie, czy też w Arizonie, był nocnym markiem i zwykle nie kładł się spać przed pierwszą w nocy. Tego czwartkowego ranka senator siedział w swej waszyngtońskiej posiadłości w słonecznym pokoju przy kuchni. Miał na sobie biały szlafrok i kapcie. Był sam. Żona numer trzy poszła już do klubu na jakiś poranny aerobik. Wiedział, że nie były to żadne tańce i piruety. Uprawiała jakieś najnowsze sztuczki i przysięgała, że to coś wspaniałego. Clarka nie obchodziło, co to było, póki skutkowało. Schrupał tosta i uważnie przeczytał pierwszą stronę „Wall Street Journal". Służąca nie zjawi się przed ósmą. Clark zawsze sam przyrządzał sobie skromne śniadanie, składające się z czarnej kawy i dwóch tostów z masłem i marmoladą. Pozwalało mu to cieszyć się porą dnia. Był 302

w swoim zamku sam i nikt mu nie przeszkadzał. Zwykle tylko wtedy mógł się poświęcić swoim inwestycjom. Mógł czytać „Journal" i wydawać rozkazy brokerom, doradcom i innym zarządzającym jego finansami. Potem, w ciągu dnia, już się tym nie zajmował, nie chciał być niewolnikiem ciągle zmieniających się notowań giełdowych. Z kuchni dobiegł go dźwięk dzwonka. Clark przechylił się w fotelu, aby spojrzeć na ekran telewizora wiszącego nad kuchenką mikrofalową. Kamery systemu bezpieczeństwa posiadłości podawały obraz na ekrany wszystkich telewizorów w całym domu. Ujrzał gładko ogoloną twarz Petera Camerona siedzącego za kierownicą samochodu i czekającego na otwarcie bramy. Clark wszedł do kuchni i włączył interkom. - Dzień dobry, Peter. - Dzień dobry panu. - Możesz wjechać. W kuchni jest kawa. Napij się, jeśli masz ochotę, a potem przyjdź do gabinetu. Za kilka minut zejdę na dół. Zaciągnął pasek szlafroka i wszedł na piętro. Miał dobre przeczucia co do tej niezapowiedzianej wizyty Camerona. Gdyby nowiny były tak dobre, jak się spodziewał, mógłby nawet odwołać jego likwidację. Cameron był cennym narzędziem. Zbyt cennym, żeby je niszczyć. Chyba że będzie to absolutnie konieczne. Peter Cameron zaparkował samochód i poszedł prosto do gabinetu. Nie miał ochoty na kawę. Już i tak był wystarczająco podenerwowany, a myśl o czekającej go rozmowie z Clarkiem wywoływała mdłości. Był jednak przekonany, że senator jest człowiekiem uczciwym i dba o ludzi, którzy są mu lojalni. A Cameron był niezwykle lojalny. Podszedł jak zwykle przyjrzeć się pięknemu egzemplarzowi winchestera .45-70 z roku 1886. Ta wspaniała broń wyprzedzała swoje czasy o lata, będąc przykładem doskonałości sztuki rusznikarskiej. Po cichu miał nadzieję, że senator będzie na tyle zadowolony z jego usług, że sprezentuje mu tę broń. Teraz ta nadzieja się rozwiała. Senator zjawił się w gabinecie po dwudziestu minutach. 303

Ubrany był w drogi garnitur, w ręce trzymał kubek z kawą. Podszedł do biurka i odstawił kubek. Stojąc, powiedział: - Widzę, że zgoliłeś brodę. Wyglądasz znacznie lepiej. - Dziękuję. - Cameron nie wiedział, od czego zacząć. - Tak jakby ubyło ci z pięć kilogramów - stwierdził Clark. - Dziękuję. - Cameron, ociągając się, podszedł do biurka. Clark zauważył, że Cameron czuje się jakoś nieswojo. - Siadaj, proszę. Napijesz się czegoś? - Nie, dziękuję. Cameron niepewnie usiadł na brzegu jednego z dwóch krzeseł. Senator wolno opadł na wygodny skórzany fotel przy biurku i spojrzał nad kubkiem z kawą. Widząc przed sobą przygarbioną postać, pomyślał, że sprawy nie potoczyły się zgodnie z planem. - Mam nadzieję, że zająłeś się odpowiednio Rappem i jego dziewczyną? - Hm... - Cameron usiłował znaleźć sposób, aby przedstawić to jak najoględniej. - Sprawy nie wyglądają dobrze. - Naprawdę? - Tak. Obawiam się, że Rapp ma teraz nad nami przewagę. Clarkowi nie spodobało się to. Odstawił kubek. - Mów, co się stało. - Po północy pojechałem z domu Rappa do miasta. Musiałem zabrać kilka rzeczy na poranne spotkanie. Gdy wyjeżdżałem, wszystko było w porządku. - Cameron rozpaczliwie starał się podkreślić ostatnie słowa. - Rielly była przekonana, że jesteśmy tymi, za których się podajemy. Przed powrotem do domu Rappa zadzwoniłem do Dusera, żeby się przekonać, czy wszystko idzie zgodnie z planem i... - zająknął się - ...i wtedy zaczęło się najgorsze. - Jak to? - Nie wiem dokładnie. Gdy rozmawiałem z Duserem, nastąpiło jakieś zamieszanie, a potem rozmowa została przerwana. — Cameron z wyrazem bólu na twarzy dodał: — Po kilku minutach zadzwonił do mnie telefon Dusera. - I co? 304

- Ale to nie był Duser. Dzwonił jego telefon, ale to nie był on. - A kto? - To był... no... Rapp. Clark odstawił kubek, uświadamiając sobie w jednej chwili, co się stało. - Co powiedział? - To samo, co ostatnim razem. Że mnie zabije. Clark nie uwierzył. Rapp był na to za mądry: z pewnością chciał wiedzieć, kto stoi za Cameronem. Nie miał jednak teraz czasu roztrząsać tej kwestii. - Duser zginął? - Obawiam się, że tak. - Albo go przesłuchują. Cameron był na to przygotowany. On nic im nie może powiedzieć. Nic o mnie nie wie. Clark też chciałby mieć w tej kwestii pewność, ale niestety miał wątpliwości. - Co proponujesz? - Nie było to szczere pytanie, miało na celu uśpić czujność Camerona i utrzymać go w przekonaniu, że jego opinia nadal się liczy. - Myślę, że trzeba się na jakiś czas przyczaić. Pozwolić, żeby ślad urwał się na Duserze. - Wycofać się i zaczekać na bardziej sprzyjający moment. - Właśnie. - Nie sądzisz, że Duser może jakoś naprowadzić Rappa na twój ślad? - Nie. - Cameron potrząsnął głową. - Nawet zakładając, że żyje, w co bardzo wątpię. Postępowałem z nim bardzo ostrożnie. - Dobrze. -1 znowu Clark nie podzielał pewności Camerona, ale nie zdradził się z tym. - Jesteś przekonany, że nie chcesz raz jeszcze spróbować dopaść Rappa? Cameron zamyślił się. - Chciałbym... tak, naprawdę chciałbym, ale myślę, że teraz jest za gorąco. Wszystko musi się uspokoić. Może wtedy będzie łatwiej. - Tak, sądzę, że masz rację, przyjacielu - powiedział 305

Clark, mając już pewność, że przydatność rozmówcy dobiegła końca. - Co zamierzasz? - Powinienem na kilka tygodni wyjechać z kraju. Clark skinął głową. - Zgadzam się, masz coś konkretnego na myśli? - Kilka miejsc. - Może moja wyspa? Cameron miał nadzieję, że Clark zaproponuje mu schronienie w jego prywatnej posiadłości na Bahamach, ale po ostatniej katastrofie nie ośmielił się o to prosić. - To byłoby wspaniale. Mógłbym uniknąć odprawy celnej. - Dobrze. Szczegóły pozostawiam tobie. Jesteś dla mnie zbyt cenny, Peter. Nie mogę cię teraz stracić. Cameron uśmiechnął się, oddychając z ulgą. Clark gładko przełknął złe nowiny. - Nie straci pan. Po powrocie osobiście zajmę się Rappem. - Dobrze. Kiedy wyjeżdżasz? - Jeszcze dziś przed południem. Wstąpię do mojego biura na uniwersytecie, zabiorę trochę rzeczy i znikam. - Nie wracasz do domu? - Nie. Mam już wszystko, czego potrzebuję. - Doskonale. - Clark wstał i odprowadził Camerona do drzwi. - Wychodząc z biura, zadzwoń do mnie, a potem, gdy będziesz już bezpieczny na wyspie. - Tak, proszę pana. Przy drzwiach Clark położył rękę na ramieniu Camerona. - Peter, chcę, żebyś był naprawdę ostrożny. - Dziękuję. Proszę się o mnie nie martwić. Potrafię o siebie zadbać. - Wiem. Uścisnęli dłonie i Cameron wyszedł. Clark zamknął drzwi, wrócił do gabinetu, włączył komputer i wysłał wiadomość do Pułkownika, podając bardzo dokładne instrukcje, co ma robić. Dopisał jeszcze kilka słów motywujących. Skończył, wysłał list i wylogował się. Jeżeli wszystko pójdzie gładko, to jeszcze dziś przed południem pozbędzie się Camerona.

306

41 Donatella Rahn siedziała na podłodze pokoju hotelowego w pozycji lotosu. Oddychała rytmicznie, bez wysiłku, przypominało to łagodnie załamujące się fale na cichym brzegu. Spała dobrze. Przez wiele lat sen był dla niej czymś równie nieosiągalnym jak święty Graal. Prześladowały ją obrazy zabijania albo demony nałogu narkotycznego, a może jedno i drugie. W samotne, ciemne godziny, od północy do świtu nawiedzały ją twarze ofiar. Początkowo sięgnęła po leki, wiedząc, czym to się może skończyć. Po miesięcznej kuracji w prywatnej klinice, położonej w górach na północ od Mediolanu, nie musiała zażywać środków nasennych. Potem byli mężczyźni, ale nie jacyś zwyczajni, przeciętni. Ze swą urodą Donatella mogła wybierać. To jednak stworzyło nowe problemy i w końcu, poszukując czegoś innego, porzuciła i tę życiową tratwę. Od mężczyzn uwolniła ją hipnoza. Potem stosowała różne terapie: masaż, akupunkturę, ziołolecznictwo, jednym słowem chwytała się prawie wszystkiego, co jej proponowano. Nic jednak nie skutkowało dłużej niż miesiąc lub dwa. Po latach takich zmagań odkryła w końcu jogę. Było to sześć lat temu i od tej chwili sen przestał być problemem. Chyba po raz pierwszy w życiu osiągnęła wewnętrzny spokój. Joga pozwoliła jej dotrzeć na taki poziom odprężenia, o którego istnieniu nie miała pojęcia. Wreszcie przestała wracać do przeszłości i mogła wyruszyć w pełną nadziei przyszłość. Siedziała na ręczniku. Była naga. Skrzyżowała nogi, ręce złożyła swobodnie na kolanach, z dłońmi skierowanymi w górę. Siedziała wyprostowana, ale nie usztywniona, z lekko pochyloną brodą. Oczy miała zamknięte, oddech wyrównany, serce biło powoli, spokojnie. Donatella wyobrażała sobie, że znajduje się na tarasie pięknej willi położonej nad zapierającymi dech w piersiach cudownymi wodami jeziora Como. Często tam wędrowała i w wyobraźni, i w rzeczywistości. Długie, o gładkim lustrze jezioro Como leżało we włoskich Alpach północnych, na południe od Szwajcarii. Była przekonana, tak jak i większość jej ziomków, że jest to jedno z najpiękniejszych miejsc na ziemi. Miejsce pełnego re307

laksu, gdzie nikt się nie spieszy i nie przejmuje upływem czasu. Rahn miała tam swój niewielki skrawek ziemi z kilkunastoma metrami wybrzeża. Na razie to wystarczyło, ale miała nadzieję na więcej przestrzeni. Była oszczędna, gromadziła wszystkie zarobione pieniądze, aby kupić miejsce swych marzeń, którym była stara kamienna willa, kilkadziesiąt metrów brzegu i dziesięcioakrowy las. Wierzyła, że pewnego dnia to marzenie stanie się rzeczywistością. Gdy zadzwonił telefon, jej gładkie, nagie ciało kąpało się akurat w promieniach słońca. Nagle piękne jezioro Como zniknęło i Rahn otworzyła oczy. Powoli wyprostowała długie nogi i wstała. Na biurku leżał aparat telefoniczny Motorola StarTAC. Odczytała na ekranie, że przyszła wiadomość tekstowa. Nacisnęła przycisk z kopertą i telefon automatycznie przeszedł na tryb e-maila. Skoncentrowała się na odczytywaniu przesuwających się na ekranie małych literek. OBIEKT ZNAJDZIESZ W JEGO BIURZE W FUNGER HALL, UNIWERSYTET W. OKOŁO 8.15-8.30. POTEM WYJEŻDŻA Z KRAJU. MUSISZ SPOTKAĆ SIĘ Z NIM W BIURZE ALBO W POBLIŻU. PÓŹNIEJ BĘDZIE NA KARAIBACH. JEŻELI NIE SPOTKASZ GO DZIŚ PRZED POŁUDNIEM MUSISZ ZAPLANOWAĆ SPOTKANIE TAM. LEPIEJ BYŁOBY ZAŁATWIĆ TO JESZCZE DZIŚ PRZED POŁUDNIEM. JEŻELI SFINALIZUJESZ TRANSAKCJĘ PRZED JEGO WYJAZDEM KLIENT ZAPŁACI DODATKOWO 25 TYS. Rahn spojrzała na zegarek przy łóżku. Piętnaście minut zajmą jej przygotowania, około dziesięciu potrzebuje na opuszczenie hotelu i dotarcie do biura Camerona. Ustaliła to, gdy w nocy badała okolicę. Po kilku sekundach podjęła decyzję. Miała dość czasu, żeby tam dotrzeć, sprawdzić wszystko i albo zrezygnować z akcji, albo ją kontynuować. Poszła szybko do łazienki i upięła na czubku głowy bujne kasztanowe włosy. Twarz i ręce pokryła kremem zmieniającym cerę z naturalnie oliwkowej na znacznie jaśniejszą. Potem na bieliznę wciągnęła czarne leginsy sięgające za kolana i białą koszulkę z długimi rękawami. Na to włożyła niezgrabną, beżową, długą suknię. Kończąc przebranie, ostrożnie umocowała na głowie jasną perukę z włosami do ramion. 308

Do plastikowej torby hotelowej wrzuciła kosmetyki i przybory toaletowe i spakowała walizki. Włożyła białe tenisówki i przejrzała się w wysokim lustrze. Strój znakomicie krył jej zgrabną figurę, ale właśnie o to chodziło. Taki był standard yuppie ze Wschodniego Wybrzeża, choć Donatella wolała myśleć, że dzięki temu przypomina niepracującą żonę z przedmieścia. Teraz mogła się pojawić w prawie każdym amerykańskim mieście i nikt nie zwróci na nią uwagi. Zamknęła walizkę i wystawiła na korytarz. W drodze na uniwersytet zatelefonuje do portierni i poprosi, żeby boy hotelowy zniósł ją na dół. Pokój opuściła tylko z torbą na ramieniu. Rapp przyjechał do Safeway kilka minut przed innymi i zaczął analizować przesłane faksem do domu dyrektora czarno-białe fotografie i krótki opis. Był na dziewięćdziesiąt dziewięć procent pewny, że nigdy wcześniej nie widział Petera Camerona. Prawdopodobnie nie chodziło o jakieś osobiste animozje. Cameron pracował dla kogoś. Jadąc tu, Rapp przemyślał szersze implikacje. Dotąd skupiał się na sobie i wypadkach, które jak sądził, dotyczyły tylko jego. Teraz zaczął to dostrzegać w szerszej perspektywie. Nigdy jeszcze nie widział Stansfielda i Kennedy do tego stopnia zaniepokojonych i im dłużej się zastanawiał, tym bardziej ich rozumiał. Jeżeli Cameron pracuje dla obcego wywiadu, podstawowe pytanie brzmi, jak długo to robi i ile informacji zdążył przekazać? Sprawę pogarszał fakt, że był konsultantem obu komisji wywiadu, a to oznaczało, że nadal ma dostęp do niezwykle ważnych informacji. Szkody spowodowane przez skandal z Aldrichem Amesem były przy tym dziecinną igraszką. Nim Rapp opuścił dom dyrektora, Stansfield zwrócił mu uwagę na powagę sytuacji. Cameron musi być schwytany żywy, i to tak dyskretnie, jak to tylko możliwe. Żadnych awantur, nic, co mogłoby zwrócić uwagę władz, mediów, a nawet kogoś z Agencji. W tej kwestii Stansfield był stanowczy. Wszystko złożył na barki Rappa. Mógł skorzystać z pomocy Irenę i Centrum Antyterrorystycznego, ale tylko w ograniczonym zakresie, traktując to jako wsparcie. Sprawa Camerona musi być utrzymana w tajemnicy. 309

Kiedy zjawiła się furgonetka, Rapp przesiadł się do niej. W środku czekali na niego Dumond i Coleman. Hackett i Strobie zaparkowali forda explorera na Wisconsin, a furgonetka opuściła parking i skierowała się w lewo, na południe od Wisconsin. Do mieszkania Camerona było mniej niż kilometr. Na szczycie wzgórza skręcili w lewo na Ulicę R i zwolnili. Po lewej mieli Bibliotekę Dumbarton Oaks Research. Stary dwór w stylu federalnym wzniesiony był na jednym z najdroższych miejsc w Georgetown. Rapp chwycił telefon i polecił: - Chłopcy, zostańcie w tyle. Jedźcie na Ulicę Q i zaparkujcie. My pójdziemy pierwsi i rozejrzymy się. - Zrobimy to, jadąc powoli ulicą - powiedział Dumond. Zbadamy budynek, wykorzystując mikrofony kierunkowe, i przekonamy się, czy jest ktoś w mieszkaniu. - Dobrze - zgodził się Rapp i spojrzał na Colemana. Musimy wziąć go żywego. - Niczego nie obiecuję. - Wiem, ale musimy spróbować. - W porządku. - Pójdziesz ze mną. - Rapp wskazał Colemana. - Marcus, masz coś jeszcze o tym facecie? - Wykłada na Uniwersytecie George'a Washingtona. - Kiedy ma zajęcia? - Ustalam to. Sprawdziłem już jego ruchy, ale brak zapisu, kiedy w ciągu ostatnich sześciu miesięcy wyjeżdżał lub wracał do kraju. - Masz coś o samochodach? Dumond potrząsnął głową. - Sprawdziłem w rejestrze, ale niczego nie znalazłem. - Finanse? - Jeszcze się nie dokopałem. - Dobrze. Teraz w pierwszej kolejności daj mi rozkład zajęć na uniwersytecie. Dumond uniósł rękę, uciszając Rappa, i rzucił do mikrofonu: - Zatrzymasz się na rogu, chcę mieć chwilę na rozeznanie sytuacji. - Spojrzał na Mitcha i dodał: - Jesteśmy przecznicę od domu. Twoi chłopcy gotowi? 310

- Tak. Przejechali powoli, a wrócili inną drogą, co pozwoliło im stwierdzić, że nie ma możliwości podjechania do domu od tyłu; próba obejrzenia go z drugiej strony spełzła więc na niczym. Dumond manewrował mikrofonami kierunkowymi ulokowanymi na dachu furgonetki, usiłując złapać głosy z wnętrza trzykondygnacyjnego budynku. Po drugim przejeździe polecił kierowcy zatrzymać się na chwilę przed frontem. Używając dżojstika, skierował odpowiednio kamerę i zrobił zbliżenie skrzynek pocztowych po prawej stronie drzwi wejściowych. Otrzymawszy odpowiedni obraz, polecił kierowcy podjechać do przecznicy i zaparkować. Pokazał Rappowi i Colemanowi zdjęcie skrzynek. Były cztery, jedna dla parteru, po jednej dla pięter, czwarta dla sutereny. - Cameron mieszka na drugim piętrze. - Tak. - Rapp spojrzał przez ramię Dumonda na ekran. Potem sprawdził godzinę. Dochodziła ósma. - Co złapał mikrofon? - Na drugim piętrze nic, na pierwszym dźwięk z telewizora i szmer wody na parterze. - Ogród? - Nic. Rapp spojrzał na Colemana. - Co o tym myślisz? - Myślę, że go tam nie ma. Na jego miejscu zostałbyś w mieszkaniu? - Pewnie nie. Idziemy się rozejrzeć. - Chwycił aparat radiowy. - Chłopcy, wchodzimy. Przejedźcie na Trzydziestą Dziewiątą i nie ruszajcie się. - A co z naszym wyglądem? - zaniepokoił się Coleman. Pod tym względem byli fatalnie przygotowani. Obaj mieli na sobie wytarte dżinsy, kurtki, baseballowki i byli nie ogoleni. Jeżeli ktoś z sąsiadów zobaczy ich węszących, z pewnością wezwie policję. Rapp rozejrzał się po furgonetce: - Marcus, daj mi tę podkładkę do pisania. - Potem polecił: - Ustal, kto mieszka w tym domu. - Dobrze. Mam dostęp do miejskich rejestrów podatkowych. - Zaczynaj. 311

- O co ci chodzi? - zapytał Coleman. - Pracujemy w stołecznej firmie zajmującej się kryciem dachów. Właściciel wezwał nas do przeprowadzenia pewnych prac. - A jeżeli właściciel też tu mieszka? - Dlatego właśnie Marcus to sprawdza. W tej samej chwili Dumond oznajmił: - Czysto. Nazwisko tego faceta nie figuruje na skrzynce pocztowej. - Dobrze. - Rapp zwrócił się do Colemana: - Masz swoje narzędzia? Coleman skinął głową i poklepał się po kieszeni na piersi. - Marcus, daj nam trzydzieści sekund, potem podjedź bliżej i włącz podsłuch. Gdy będziemy w środku, zacznij grzebać. Musimy dowiedzieć się szybko i jak najwięcej o tym facecie. Rapp i Coleman wysiedli i ruszyli chodnikiem. Budynek oddzielał od ulicy wąski, ogrodzony placyk. Rapp zatrzymał się przed furtką, jakby nie miał pewności, czy trafił pod właściwy adres. Sprawdził coś na kartce przypiętej do podkładki, a potem spojrzał na numer domu. Weszli i zbliżyli się do drzwi wejściowych. Rapp stanął między wnęką okienną na parterze i drzwiami, a Coleman przystąpił do pracy nad zamkiem. Do podkładki Rappa przyczepiony był radiotelefon. Chwycił go i podniósł do ust. - Marcus, podjedź furgonetką i mów, co słyszysz na drugim piętrze. Coleman skończył używać wytrycha i ciężkie, stare drzwi stanęły otworem. Weszli do małego holu i spojrzeli na schody. Przez prawie pół minuty stali, nadsłuchując. Gdy Dumond doniósł, że znajduje się na stanowisku, powoli weszli na schody. Broń tkwiła w kaburach, ale ręce trzymali pod kurtkami, gotowi w razie jakichś kłopotów do natychmiastowego jej użycia. Do drugiego podestu dotarli bez przeszkód i zaczęli wspinać się na trzeci. Kiedy minęli drzwi do sąsiednich mieszkań, wyjęli słuchawki i podłączyli je do radiotelefonów, aby w czasie kontaktowania się mieć wolne ręce. W drzwiach do mieszkania Camerona były trzy zamki. Coleman pracował przy nich, Rapp tymczasem odłożył papiery, wyciągnął pistolet i trzymał go w lewej ręce. 312

- Marcus - szepnął - masz coś? - Nic, tylko szum lodówki. - Daj znać, jak coś usłyszysz. Chłopcy, co tam na ulicy? Odpowiedział Strobie: - Wszędzie spokój. Coleman pracował nad trzecim, ostatnim, ale najtrudniejszym zamkiem. Po pełnych napięcia minutach sforsował go w końcu. Wstał, schował narzędzia i wyciągnął broń. Wskazał na siebie, potem na Rappa. Rapp potrząsnął przecząco głową. To był jego problem, nie Colemana. Wejdzie pierwszy. - Marcus, wchodzimy. - Pochylił się z berettą w wyciągniętych rękach, potem skinął na Colemana trzymającego rękę na gałce drzwi. Coleman obrócił gałkę, pchnął drzwi i przepuścił Rappa. Wchodząc do środka, Rapp poczuł przyspieszone nieco bicie serca. Rozległ się dźwięk alarmu. Zignorował go, to mogło poczekać. Szukając oznak jakiegokolwiek ruchu, szybko przesunął lufą pistoletu od lewej do prawej, a potem do tyłu. Pamiętając, że Cameron musi przeżyć, zamierzał strzelić w ramię, nie w głowę. Coleman wszedł zaraz za Rappem i zamknął drzwi. On też słyszał alarm i też go zignorował. Zaczął penetrować najdalsze zakamarki mieszkania. Gdy Rapp skręcił w prawo, on ruszył w lewo. W ciągu kilku sekund sprawdzili salon i kuchnię, a potem zagłębili się w korytarz, zakładając, że na końcu znajdą sypialnię, łazienkę i schowek. Rapp szybko sprawdził łazienkę i skierował się do sypialni. Coleman szedł za nim, ubezpieczając go. Rapp tworzył drzwi do sypialni, zatrzymał się na sekundę, czekając na Colemana, a potem wszedł nisko pochylony. Po prawej dostrzegł ruch i natychmiast skierował w tę stronę lufę. Już miał nacisnąć spust, ale zwolnił, widząc kota zeskakującego z komody na podłogę. Szybko rozejrzał się po pokoju. Na posłanym łóżku piętrzył się stos rzeczy. Obok, na podłodze, leżała walizka. Rapp zanotował to w pamięci i przeszedł do ostatniego pokoju. Gabinet też był pusty. Nieobecność Camerona nie zaskoczyła go, raczej rozczarowała. Zajęty był właśnie rewidowaniem biurka, gdy Dumond zaczął krzyczeć mu do ucha: 313

— Nie słyszałeś sygnału alarmowego? — Słyszałem - odparł Rapp. — No to się pospiesz i powiedz mi, kto serwisuje ten alarm, albo będziemy mieli tu nieproszonych gości. Rapp szybko wrócił do salonu i otworzył skrzynkę przy drzwiach. — Omega Security - odczytał. - Możesz to wyłączyć? — Jasne. Daj mi dwie minuty. Rapp odwrócił się i chwycił telefon. Coleman, jak zwykle skrupulatny, przeglądał szafy. W chwilę później Rapp miał na linii Kennedy. — Nie ma go tu. Uruchomiliśmy alarm, ale Marcus włamuje się do systemu firmy i załatwi to. — Chcesz, żebym przysłała ekipę? — Tak, ale starannie dobierz ludzi. — Dobrze. Coś jeszcze? Rapp przypomniał sobie walizkę przy łóżku. — Dobrze byłoby zaalarmować porty lotnicze. Myślę, że chce prysnąć. — Może to podstęp. — Może, ale lepiej to zrobić, niż pozwolić mu uciec z kraju.

42 Garaż Uniwersytetu George'a Washingtona zlokalizowany był na rogu ulic H i Dwudziestej Drugiej. Jak większość tego typu garaży była to ogromna, bezkształtna betonowa bryła. Dojeżdżając, Cameron zajęty był rozmyślaniem, w jaki sposób najlepiej dostać się na wyspę. Najłatwiej byłoby pojechać na Florydę, złapać lot z Miami i pod przybranym nazwiskiem polecieć do Nassau albo na Grand Bahama. Stamtąd bez trudu mógł motorówką dotrzeć na miejsce. Nie chciał jeszcze myśleć o końcowym etapie podróży. Czas samotnie spędzony w samochodzie dobrze mu zrobił. Pomógł zebrać myśli. Znalazł wolne miejsce na piątym poziomie i zaparkował. Wysiadając z samochodu, postanowił nie jechać jednak na 314

Florydę. Za dużo spraw mogło potoczyć się źle. Wszystko zaszło już za daleko, musiał natychmiast opuścić kraj i czas spędzony na wyspie poświęcić na zaplanowanie odpowiedniej taktyki. Prędzej czy później zajmie się Rappem i chociaż nie wiedział wszystkiego o Clarku, wątpił, czy senator mógłby to zrobić bez jego pomocy. Dlatego właśnie go zatrudnił. Zjechał windą na parter i skierował się na zachód, na Ulicę H. Rano coś go zaniepokoiło w zachowaniu Clarka. Wydawało się, że nowiny o Rappie przyjął zdumiewająco dobrze. Zbyt dobrze. Coś ukrywał. Wydawał się uśmiechnięty i szczery, ale Cameron od pierwszej chwili wiedział, że to człowiek bardzo przebiegły. Profesor zawsze jednak podziwiał ludzi potrafiących zdecydowanie działać, takich, którzy dążąc do celu, nie bali się używać siły. Nic doszłoby do tego wszystkiego, gdyby w Niemczech wszystko się udało. Wystarczyło, żeby Rapp nie żył. Najlepiej byłoby, gdyby jego ciało znaleziono obok ciała hrabiego Hagenmillera. CIA zostałaby skompromitowana, co pozwoliłoby Clarkowi wypłynąć na szersze wody. W Izbie Reprezentantów i w Senacie wszczęto by śledztwo, Rudin dostałby wścieklizny, a Clark odegrałby w senacie doskonałą rolę mądrego męża stanu. Jego znaczenie wzrosłoby dziesięciokrotnie. Jednak Rapp pokrzyżował im szyki. Cameron musiał, choć niechętnie, przyznać, że był godnym przeciwnikiem. Źle go ocenił, a teraz musi się wycofać i odłożyć walkę na później. Ale następnym razem nie będzie żadnego kunsztownie wypracowanego planu. Tylko jeden celny strzał ze stonera i Rapp nigdy się nie dowie, kto pociągnął za spust. Rapp i Coleman wrócili do furgonetki. Dumond dostał się do sieci uniwersytetu GW i podał im plan kampusu. Ustalili lokalizację biura Camerona. Mieściło się na czwartym piętrze Funger Hall, budynku stojącego na rogu Ulicy G i Dwudziestej Trzeciej. Rapp włączył radio i rzekł: - Chłopcy, podjedźcie pod dom Camerona. - Po czym dodał, zwracając się do Colemana: - Jedziemy sprawdzić biuro, a Kevin i Dan będą obserwować mieszkanie. 315

Po kilku sekundach zjawili się Hackett i Strobie. Przesiedli się z explorera do furgonetki, a Coleman usiadł za kierownicą swojego SUV-a. Skręcili w Dwudziestą Ósmą i zjechali ze wzgórza w kierunku Ulicy M i Potomacu. Rapp połączył się z Kennedy i powiedział, że jadą na uniwersytet. Gdy dotarli do Ulicy M, Coleman skręcił w lewo, na Pennsyłvania. Przez całą drogę Rapp obserwował mijanych ludzi. Trzy przecznice i skręcili w prawo. Z Washington Circle wjechali w Dwudziestą Trzecią, na teren uniwersyteckiego kampusu. Coleman zwolnił. Chodniki wypełniał tłum studentów idących na wykłady i pracowników uniwersyteckiego Centrum Medycznego. Funger Hall stał po lewej, naprzeciwko charakterystycznej dla Waszyngtonu budowli kościoła episkopalnego Świętej Marii. Na ulicy był zakaz parkowania, skręcili więc w bok przy kościele i na jego tyłach znaleźli wolne miejsce. Nim wysiedli, Rapp spojrzał na Colemana. - Chcę złapać tego faceta żywego, ale nie wahaj się, jeżeli będzie gorąco - wpakuj mu kulkę między oczy. Donatella okrążyła budynek, sprawdzając, czy nie znajduje się on pod obserwacją, potem weszła do holu Funger Hall. Tłum studentów trocheja zaskoczył. Przeważnie stali dużymi grupami i dyskutowali, ale wielu gdzieś pędziło. Przypomniała sobie, że według rozkładu zajęć za pięć minut ma się zacząć wykład. Podeszła do tablicy ogłoszeń i udała, że czegoś szuka. W ten sposób bez trudu mogła sprawdzić, czy jest śledzona. Minionej nocy, po obejrzeniu mieszkania Camerona, poszła na uniwersytet. Sprawdziła teren, każdą uliczkę, każdą ścieżkę. Szczególnie dokładnie obejrzała Funger Hall, zapamiętała wszystkie wyjścia i rozmieszczenie kamer. Wracając do hotelu, wzięła rozkład jazdy na stacji Foggy Bottom Metro. Stacja kolei podziemnej znajdowała się zaledwie dwie przecznice od biura Camerona. Gdyby coś poszło źle, mogła uciec tą drogą. Gdy tłum studentów zaczął rzednąć, weszła do południowej klatki schodowej. Funger Hall miał sześć kondygnacji. Biuro Camerona mieściło się na czwartym piętrze. Donatel316

la opuściła klatkę schodową na pierwszym piętrze, minęła w korytarzu dwóch studentów, którzy nawet nie zwrócili na nią uwagi, i doszła do północnej klatki schodowej. Spojrzała w górę i w dół schodów. Wchodziło pięciu studentów, ale szli, jak się okazało, tylko na pierwsze piętro. Donatella wspięła się wyżej. Dzięki nocnej wizycie wiedziała, że na czwartym i piątym piętrze mieszczą się przeważnie biura. Miała nadzieję, że tam będzie mniej ludzi. Zatrzymywała się jeszcze na drugim i trzecim piętrze, sprawdzając korytarze. Nie dostrzegła nic nadzwyczajnego, weszła więc na czwarte piętro. Nie była zdenerwowana. W porównaniu z innymi akcjami ta była łatwa. Czy nadal taka będzie, okaże się za kilka minut. Rapp i Coleman przebiegli Dwudziestą Trzecią Ulicą, nie zwracając uwagi na wyzwiska i trąbienie zirytowanego taksówkarza, i skierowali się prosto do Funger Hall, gdzie minęli strażnika bardziej zainteresowanego kubkiem kawy i gazetą niż tym, że właśnie przeszli obok niego dwaj zawodowi mordercy. - Schody czy winda? - zapytał Coleman. - Winda. Cameron nie wygląda na kogoś, kto chodzi po schodach. Minęli hol, podeszli do wind i czekali. Coleman rozejrzał się i stwierdził: - Dobrze byłoby ściągnąć tu Kevina i Dana, żeby obsadzili wyjścia. - Tak, wiem - zgodził się Rapp, badając otoczenie. - Ale nie chcę tam zostawiać Marcusa samego. - Racja. Potrzebujemy więcej ludzi. W chwilę później zjechała winda i weszli do niej razem z sześcioma studentami. Nim opuściła klatkę schodową, Donatella sprawdziła zawartość torebki, upewniając się, że wszystko, czego potrzebuje, znajduje się na swoim miejscu. Był w niej przede wszystkim pistolet z tłumikiem, ale miała nadzieję, że nie będzie potrzebny. Jej nauczyciel, pułkownik Freidman, dopilnował, by Donatella opanowała bardziej subtelne meto317

dy zabijania. Freidman powtarzał, że każdy może zabić, używając broni palnej, nawet dziecko. Natomiast Donatella praktycznie mogła wykorzystać do tego wszystko, od sznurowadła do ołówka. Znała każde wrażliwe miejsce ludzkiego ciała. Mając do dyspozycji odpowiednie narzędzie, mogła zabić, prawie nie zostawiając śladów. I, co ważniejsze, robiła to szybko i cicho. Sprawdziła jeszcze dwa inne elementy uzbrojenia ukryte w torebce i weszła z klatki schodowej na długi korytarz. Natychmiast zauważyła na jego końcu mężczyznę i kobietę. Obserwując ich bacznie, prawą ręką namacała zimną stal pistoletu. Wyglądali na wykładowców; brodaty mężczyzna ubrany był w dżinsy, koszulę, a krawat miał rozluźniony. Kobieta była w sukni, a na nogach miała sandały. Donatella odetchnęła z ulgą i ruszyła wzdłuż korytarza. Drzwi do biura Camerona były zamknięte. Podeszła bliżej i nadsłuchiwała. Słysząc skrzypienie krzesła, zapukała. Nie było odpowiedzi. Zapukała drugi raz i powiedziała głośno: - Panie profesorze Cameron, nazywam się Amy Vertine. Przysłał mnie dziekan Malavich. Chcę się zapisać na pańskie wykłady w następnym semestrze. - Jestem zajęty! Może pani przyjść później? - Naprawdę nie mogę. - Donatella chwyciła gałkę drzwi i kontynuowała: - Jestem w drodze do pracy i bardzo pragnę uczęszczać na pańskie wykłady. - Drzwi były zamknięte na klucz. - Słyszałam, że jest pan wspaniałym wykładowcą. Zabiorę panu tylko sekundę, przyrzekam. Donatella zerknęła na korytarz i z ulgą przekonała się, że nie było już nikogo poza nią. Zaczęła rozważać możliwość strzelenia w zamek, ale w tym momencie drzwi się otwarły. Cameron kiwnął, żeby weszła, i zamknął drzwi. - Przepraszam, że zamykam na zatrzask, ale ciągle wchodzą tu studenci. Inaczej nigdy bym stąd nie wyszedł. Donatella wyciągnęła rękę. - Mam na imię Amy. Miło mi pana poznać, profesorze Cameron. Widząc ładną kobietę, Cameron uśmiechnął się i ujął podaną mu rękę. - Proszę mówić do mnie Peter. 318

Odpowiedziała uśmiechem, potem obróciła głowę w lewo, wiedząc, że człowiek, który był jej celem, automatycznie zrobi to samo. Wskazując plakietkę wiszącą na ścianie, zapytała: - To z CIA? Cameron spojrzał na nagrodę, jaką otrzymał od przyjaciół z Agencji dla uczczenia dwudziestu czterech lat służby. Gdy zaczął z dumą wyjaśniać, Donatella ostrożnie wsunęła prawą rękę do torebki. Zacisnęła palce na gumowej rękojeści dziesięciocentymetrowego stalowego dłuta o ostro spiłowanym czubku. Powoli wyjęła broń i przycisnęła do ciała. Wskazując zdjęcie obok plakietki, zapytała: - A to kto? Cameron odwrócił głowę. Donatella podniosła kolec i błyskawicznie uderzyła. Wycelowała precyzyjnie, prosto w lewe ucho. Chwyciła go, zanim zdążył krzyknąć, i zasłoniła mu dłonią usta, równocześnie ze zdumiewającą siłą obracając dłuto. Ostrze przebiło mózg i ciało zaczęło się osuwać. Złożyła je na podłodze i jeszcze raz obróciła broń, aby się upewnić, że cios był śmiertelny. Potem ostrożnie go wyciągnęła, uniosła rękę zabitego i wytarła w koszulę pod pachą kilka kropel krwi. Schowała narzędzie do torebki i jakby nic się nie stało, otworzyła drzwi, wyszła i zamknęła je na zatrzask. Drzwi windy rozsunęły się. Rapp i Coleman wyszli na korytarz. Coleman spojrzał w lewo, Rapp w prawo. Obaj trzymali ręce blisko broni. Na korytarzu była tylko jedna osoba. W kierunku klatki schodowej szła jakaś kobieta o blond włosach. Rapp przez chwilę patrzył za nią. Coś w jej ruchach wydało mu się dziwnie znajome. W drzwiach na klatkę schodową odwróciła się i spojrzała w ich kierunku. Rapp widział jej twarz tylko przez ułamek sekundy, potem zniknęła. Pochylił głowę i zamyślił się. Było w niej coś, czego nie potrafił nazwać. Coleman klepnął go w ramię, wyrywając z zamyślenia. Cicho ruszyli w kierunku biura Camerona. Kiedy dotarli do właściwych drzwi, zajęli stanowiska po obu stronach i nadsłuchiwali. Rapp jedną ręką chwycił gałkę, drugą trzymając 319

na kolbie pistoletu. Coleman nie spuszczał oczu z korytarza. Obrócenie gałki nic nie dało, drzwi były zamknięte. Rapp odsunął się, a Coleman zapukał. Trzy razy. Potem wsunął w zamek swój wytrych pistoletowy, obrócił, a kiedy wyczul odpowiednie miejsce, uruchomił zasilanie. Rapp wyciągnął berettę z kabury, ale trzymał ją cały czas pod kurtką. Colemanowi udało się wreszcie sforsować zamek, przekręcił gałkę i pchnął drzwi, puszczając Rappa przodem. Rapp przylgnął do metalowej futryny i lewą ręką omiótł lufą pokój. Natychmiast dostrzegł ciało leżące na podłodze, ale nie przerwał sprawdzania wzrokiem małego biura. Wszedł do środka. Coleman zamknął za nimi drzwi. Uklękli obok ciała. - To on? - zapytał Rapp. - Chyba tak. Rapp dotknął szyi. Była jeszcze ciepła, bardzo ciepła. Zaczęli szukać śladów broni, która spowodowała śmierć. Znaleźli go w lewym uchu. Rapp spojrzał na drzwi, myśląc o kobiecie w korytarzu, potem popatrzył na Colemana i znów na ślad w uchu. Wiedział, kto mógł zabić w ten sposób. Dobrze ją znał. Wstał i w pierwszej chwili chciał za nią pobiec, ale było już za późno. Poza tym dobrze wiedział, gdzie ją znajdzie. Patrząc na martwego Camerona, Rapp nie czuł smutku. Śmierć prędzej czy później była facetowi pisana, chociaż dobrze byłoby przedtem z nim porozmawiać. Klnąc pod nosem, wyjął telefon i wybrał numer. Zgłosiła się Kennedy. - Znaleźliśmy go-oznajmił. - Gdzie? - W jego biurze. Nie żyje. - Zabiłeś go? - Nie. Był już martwy. - Domyślasz się, kto to zrobił? - Nie - skłamał. Kennedy po dłuższym milczeniu oznajmiła: - Wysyłam ludzi. Zabiorą ciało. - Czekam na nich. - Rapp wyłączył się i spojrzał na Colemana. - Dlaczego miałem przeczucie, że trop urwie się 320

właśnie tutaj? - zapytał, wskazując bezwładne ciało Petera Camerona.

43 Prezydent Hayes obserwował Thomasa Stansfielda siedzącego po drugiej stronie gładkiego stołu konferencyjnego w Gabinecie Spotkań w Białym Domu. Dyrektor Centralnej Agencji Wywiadowczej był dosłownie cieniem samego siebie. Schudł, na jego twarzy wyryte było piętno wyniszczającej go choroby. Ale nie oni wyznaczyli termin tego spotkania, zrobił to ktoś inny. Ktoś, kto znał ich tajemnicę, ktoś, kto był bardzo zaniepokojony. Czekając na jego przybycie, Stansfield wykorzystał okazję i omówił z prezydentem kilka spraw. Czwartek, siódma wieczór. Ten dzień był dla dyrektora bardzo długi. Od chwili znalezienia martwego Petera Camerona Stansfield cały czas próbował znaleźć związek między zabitym i osobą lub osobami, które go zatrudniły. Wtajemniczył prezydenta w wydarzenia tego dnia, powiedział mu, że Kennedy, Rapp i inni gorączkowo pracują, usiłując ustalić, kto stał za Cameronem. Stansfield z pewnością miał w Waszyngtonie wrogów. Nie bał się tych, których znał, niepokoili go jednak ci nieznani. Ale wszystkich ich coś łączyło. Pragnęli władzy. I to nie jakiejś pośledniej, ale prawdziwej, takiej, jaką posiada elita Waszyngtonu. Dla polityków oznacza to przewodniczenie jednej z najważniejszych komisji albo nominację na stanowisko sekretarza stanu, obrony czy nawet wybór na prezydenta, czyli wejście do najbardziej ekskluzywnego klubu. Biurokraci zadowoliliby się pracą podsekretarzy w jednym z ważnych departamentów albo stanowiskiem prezydenckiego doradcy czy choćby nominacją na szefa jego sztabu. Wojskowi dążyli do zdobycia jednego z tuzina prestiżowych stanowisk dowódczych albo do ulokowania się w jednej z agend wchodzących w skład sił zbrojnych, co z kolei stanowiło znakomitą odskocznię na sam szczyt, na stanowisko dowódcy Połączonego Komitetu Szefów Sztabu. 321

Ci mężczyźni i kobiety snuli się bocznymi korytarzami, a większość z nich nie była groźniejsza od innych, równych im rangą obywateli amerykańskich. Takich ludzi, wspólnie dążących do zrobienia kariery, Stansfield nazywał zupełnie nieszkodliwymi intrygantami. Mówił to na podstawie doświadczenia. Doświadczenie nauczyło go jednak, że zawsze można znaleźć ludzi, którzy dla osiągnięcia celu nie przebierają w środkach, którzy, jeśli zajdzie taka potrzeba, zdolni są zabić. Teraz jedna z takich grup wyraźnie się ożywiła i za cel obrała sobn CIA. Stansfield jednak z nikim nie dzielił się swoimi spostrzeżeniami. Postanowił czekać i wysłuchać, co ich dzisiejszy gość powie. Teraz, gdy miał już tak mało sił, trudno mu było utrzymać ciężko wywalczoną neutralność ukochanej Agencji, tym bardziej że stała się obiektem ataków grupy, której nie potrafił zidentyfikować. Ale nie mógł też pozwolić, aby CIA wpadła w ręce kogoś, kto mógłby wykorzystać jej ogromne zasoby i wiedzę do politycznych rozgrywek albo własnych celów. Musiał mieć pewność, że zastąpi go Kennedy i że będzie uzbrojona w wiedzę pozwalającą jej się bronić. CIA była zbyt ważną instytucją, żeby mogła wpaść w złe ręce. Prezydent powinien nominować Kennedy i odwołując się do wszystkich swoich politycznych zdolności i wpływów, doprowadzić do zatwierdzenia jej kandydatury. Mimo popełnionych przez nią w minionym tygodniu błędów Hayes miał wiele powodów, aby ją poprzeć. Po pierwsze Kennedy posiadała odpowiednie kwalifikacje, po drugie ufał jej. A to wiodło do trzeciego, może najważniejszego powodu, z którego prezydent jasno zdawał sobie sprawę. Musiał mieć zabezpieczone flanki, a mając Kennedy na czele CIA, nie musiał-' by się obawiać jakiegokolwiek ataku ze strony Agencji. Obaj więc pragnęli, aby to Kennedy została dyrektorem Centralnej Agencji Wywiadowczej, równie dużo do powiedzenia w tej sprawie miał człowiek, na którego teraz czekali, dlatego też musieli poznać jego opinię. Trochę dziwne jednak było to, że poprosił o spotkanie w chwili, gdy zaistniał problem z Peterem Cameronem. Kiedy senator Hank Clark wszedł do gabinetu, prezydent1 322

wstał na jego powitanie. Stansfield także próbował się podnieść z fotela, ale Clark położył łagodnie, lecz zdecydowanie dłoń na jego ramieniu i powiedział: - Thomas, nie wstawaj. Taka żywa legenda jak ty nie musi dla mnie wstawać. Prezydent uśmiechnął się i mrugnął do Clarka, wyrażając aprobatę. - Chcesz się czegoś napić, Hank? - Nie, dziękuję, Robercie. Clark i Hayes przez dwie kadencje byli razem senatorami. Hayes był członkiem Komisji do Spraw Wywiadu, a Clark jej przewodniczącym. Kiedy byli sami, prezydent zawsze zwracał się do niego po imieniu. - Jesteś pewien? To żaden problem. - Nie, dziękuję. Może później, gdy wszystko załatwimy, ale na razie nie mam ochoty. - Dobrze. - Prezydent wskazał fotel naprzeciwko Stansfielda. Clark wolno okrążył stół, rozpiął marynarkę i usiadł. Patrząc na dyrektora, zapytał: - Jak się czujesz? - Umieram. Clark uśmiechnął się. - Wszyscy kiedyś umrzemy, Thomas. - Zerknął na prezydenta. - Prawda, Robercie? - Z pewnością. Ale nie wszyscy żyliśmy tak jak Thomas. - Nie wszyscy. To fakt. Tylko niewielu z nas tak żyło jak Thomas. Ten kraj ma tobie wiele do zawdzięczenia. Przez chwilę wydawało się, że Stansfield analizuje te słowa. - Dziękuję, senatorze Clark - odparł. Clark, słysząc to formalne podziękowanie, roześmiał się. - Czy zanim opuścisz ten świat, usłyszę, jak mówisz mi po imieniu? Kąciki ust Stansfielda drgnęły. - Nie. - Tak też myślałem. - Clark złożył ręce i wydawało się, że stracił humor. Prezydent zauważył to i zapytał: - Coś cię gnębi, Hank? 323

Clark przez chwilę milczał, potem spojrzał na prezydenta i odparł: - Robercie, nigdy nie bawiliśmy się w żadne podchody i zawsze byliśmy ze sobą szczerzy. - Prezydent skinął głową. - Przez wiele lat pracowaliśmy razem w Komisji Wywiadu i zawsze szanowałem fakt, że bezpieczeństwo narodowe przedkładałeś nad politykę partii. - A ja szanowałem cię za to, że robiłeś tak samo. - Dziękuję. Chcę, żebyś dał mi słowo, że to, co ci powiem w zaufaniu, zatrzymasz dla siebie. Nie chcę, żeby ktoś się dowiedział, od kogo to słyszałeś. Ciekawość zwyciężyła urażoną tym warunkiem dumę prezydenta. - Masz moje słowo. - Niepokoi mnie to, co się stanie z CIA, gdy Thomas nas opuści. - Clark spojrzał na Stansfielda. - Sądzę, że wiem, kogo wybrałeś na jego miejsce, i popieram ten wybór. Myślę, że doktor Kennedy jest jedną z najlepszych kandydatek. I, co ważniejsze, jeżeli Thomas też jest o tym przekonany, to z mojej strony będzie miała pełne poparcie podczas zatwierdzającego przesłuchania. Stansfield odetchnął. Poparcie nominacji przez Clarka było niezwykle istotne. Jako przewodniczący Senackiej Komisji Wywiadu był kluczową osobą w procesie zatwierdzającym kandydaturę. - Miło mi to słyszeć - stwierdził prezydent. W polityce nie ma nic za darmo, toteż spytał: - Czego oczekujesz w zamian? Clark sprawiał wrażenie trochę urażonego. - Robercie, objąłem stanowisko przewodniczącego Komisji Wywiadu, ponieważ nie chciałem, żeby ktokolwiek wykorzystał ją do własnych celów. Zaproponowałem współpracę, bo uważam, że doktor Kennedy nadaje się na to stanowisko. Ale przede wszystkim chcę, żeby została dyrektorem Agencji, ponieważ jestem przekonany, iż nie jest podatna na korupcję. - To brzmi rozsądnie. Przykro mi, jeśli cię uraziłem. Clark machnął ręką, jakby chciał spędzić muchę z twarzy. - Przecież wiesz, że aby mnie urazić, trzeba czegoś więcej. 324

- Tak. - Prezydent uśmiechnął się. - Wiem. - Właściwie przyszedłem tu z dwóch powodów. Robercie, gdy pracowaliśmy w senacie, należeliśmy do grupy ludzi uważających, że rząd za mało robi w sprawie walki z terroryzmem. Zrobiliśmy dość niezwykły i ryzykowny krok, tworząc stanowisko zastępcy dyrektora operacyjnego CIA. Clark spojrzał na Stansfielda. To on był odpowiedzialny za operacyjnego CIA. - Doszliśmy do wniosku, że czas zacząć poważną walkę z terroryzmem. Metody dyplomatyczne do niczego nie doprowadziły, interwencja wojskowa byłaby katastrofą, zatem należało zastosować trzecią opcję. Obdarzyliśmy zaufaniem Thomasa i daliśmy mu swobodę w organizowaniu tajnych operacji przeciwko terrorystom na Bliskim Wschodzie. Byłeś wtedy jednym z pierwszych senatorów, którzy poruszyli ten problem. I poza nami nikt z osób zaangażowanych w te sprawy nie wiedział, i nie wie, jak skutecznie działała grupa operacyjna powołana przez Thomasa. Pomijając jednak nasze sukcesy, najważniejsze jest to, że istnienie tej grupy nadal pozostaje tajemnicą. - Clark spojrzał na obu mężczyzn. Z aprobatą skinęli głowami. Ale... no cóż, nie wiem, czy to głupi pech, intuicja, a może przeciek, ale mamy teraz problem. Właściwie powinienem powiedzieć, że to ty, Robercie, masz problem. Ostatnie słowa wyraźnie zdenerwowały prezydenta. Clark bez wątpienia nawiązywał do drużyny Oriona i sama myśl o tym wywoływała u prezydenta irytację. - Jaki? - Pewnego dnia spotkałem się z dwoma osobami należącymi do twojej partii. O tym spotkaniu poinformowałem zresztą Thomasa. - Clark spojrzał na dyrektora CIA. - Z nie znanych mi przyczyn obie te osoby robią wszystko, aby zdobyć pewność, że doktor Kennedy nie zostanie dyrektorem Centralnej Agencji Wywiadowczej. Hayes zaczerwienił się. - Co to za osoby? - Sekretarz Midleton i przewodniczący Rudin. Prezydent Hayes z trudem zachowywał spokój. Przygryzł dolną wargę i patrzył na Stansfielda. - Twierdzą, że Kennedy maczała palce w zabiciu hra325

biego Hagenmillera. To martwi mnie najbardziej. Nie chcę wnikać, skąd czerpią informacje, ale myślę, że najważniejsze jest to, byś się dowiedział, w jaki sposób doszli do takiego wniosku, i powstrzymał ich przed rozgłaszaniem go. Czwartek. Zbliżała się północ. To był nieprawdopodobnie długi dzień. Nikt nie spał. Rapp, Coleman, Dumond i Kennedy siedzieli wokół stołu w kuchni Stansfielda. Wszystkim oczy dosłownie same się zamykały. Dyrektor spał. Po powrocie z Białego Domu rozmawiał w cztery oczy z Kennedy. Przekazał jej, czego się dowiedział od senatora Clarka, a ona w zamian opowiedziała, czego dowiedzieli się Rapp, Coleman i Dumond, badając przeszłość Camerona. Potem Stansfield wydał Kennedy kilka poleceń i poszedł spać. Rano miał znowu jechać do Białego Domu na jakieś bardzo ważne spotkania. Spośród siedzących w kuchni najwięcej mówił Dumond. Dzięki komputerowi z mieszkania Camerona i laptopowi znalezionemu w gabinecie na uniwersytecie zdobył całą górę informacji. Zwłoki Camerona były teraz w drodze do krematorium pod Baltimore. Z biura zabrano je w dużym kartonowym pudle, które wyniosło dwóch ludzi w uniformach UPS, co nie zwróciło niczyjej uwagi. Podjęto również dodatkowe środki ostrożności; mężczyzna pasujący opisem do Camerona i legitymujący się jego paszportem odleciał rano do Bogoty w Kolumbii. - Większość tych informacji nic mi nie mówi - kontynuował Dumond. - Jeżeli miał jakieś tajne materiały na twardych dyskach, nie będę mógł ich ocenić. - Jest tam coś na temat Midletona albo Rudina? - zapytała Kennedy. - Tak, ale to samo można znaleźć w czymś takim jakKto jest kim w Waszyngtonie. Doradzał zarówno komisjom do spraw wywiadu, jak i nieznanej liczbie innych polityków, zajmujących się bezpieczeństwem narodowym. Myślę, że powinnaś to przejrzeć, Irenę, ale może masz coś ciekawszego do roboty na ten tydzień. Jeżeli dasz mi do pomocy kogoś z Centrum Antyterrorystycznego, zrobię to sam. Tam jest naprawdę mnóstwo informacji. 326

Kennedy już wcześniej rozważała możliwość zatrudnienia kogoś z Centrum, ale nie chciała stwarzać sytuacji, która mogłaby postawić ją w niekorzystnym położeniu. Najpierw musiała znaleźć źródło przecieku. - Nie możemy brać nikogo do pomocy z Centrum. Jeszcze nie teraz. - Nie wiem, czego się po mnie spodziewasz, ale może mi to zabrać sporo czasu i, mówiąc szczerze, to nie moja specjalność. Nie jestem ekspertem. Nie znam wielu nazwisk, nie znam problemu i nie znam powiązań. Nie mam najmniejszego pojęcia, kto jest ważny, kto nie. Ale mam przygotowany cały ten pasztet finansowy. Reszta to dla mnie zagadka. - Teraz skoncentruj się tylko na jego powiązaniach z sekretarzem stanu albo z kongresmanem Rudinem. - A co z forsą? - zapytał Rapp. Dumond odkrył dwa zagraniczne konta na Bahamach, łącznie na prawie pół miliona dolarów. - Dziś spędziłem ponad godzinę, próbując wyśledzić, kto przekazuje na nie pieniądze, i nic. Będę się tym jeszcze zajmował. - Może jeszcze ktoś powinien spróbować? Dumond poczuł się urażony pytaniem Rappa. - Posłuchaj, jeżeli ja tego nie ustalę, nikt inny tego nie zrobi. - Tylko pytałem. - Był jeszcze ciepły, kiedy tam weszliście. - Kennedy spojrzała na Rappa i Colemana. — Widziałeś kogoś wychodzącego z budynku? Coleman przez chwilę zastanawiał się. - Gdy wychodziliśmy z windy, jakaś kobieta szła w kierunku klatki schodowej. - Wzruszył ramionami. - Ale nie widzieliśmy jej dobrze. - Mitch? Rapp myślał o spotkanej kobiecie. Im dłużej rozpamiętywał tę scenę, tym bardziej był przekonany, że była to Donatella Rahn. Sposób, w jaki się poruszała, i to, jak został zabity Cameron, wskazywało na włoską piękność. Rapp wiedział, że nie powinien zdradzać Kennedy swojego podejrzenia, a przynajmniej nie powinien tego robić w obecności innych. 327

Zbyt dużo zawdzięczał Donatełli. Musi wybrać się do Włoch i porozmawiać z nią osobiście. Nieoficjalnie, bez szumu, ot, rozmowa dwojga dawnych kochanków, którzy zawdzięczają sobie życie. Spojrzał na Kennedy, potrząsając głową. - Nie dostrzegłem nic nadzwyczajnego. - Dobrze. Wyślę kogoś, żeby zabezpieczył taśmy z kamer. Jutro nad nimi popracujemy. - Dobra myśl. Jednym z powodów, dla których Rapp lubił pracować dla Kennedy, była jej dokładność. Zniknięcie Camerona z pewnością zwróci w końcu uwagę policji i prowadząc rutynowe śledztwo, bez trudu odkryją, że nie opuścił Funger Hall. Że nikt nie widział go wychodzącego. A na taśmach nagranych przez zainstalowane w budynku kamery systemu bezpieczeństwa został zarejestrowany nie tylko zabójca, ale też Rapp i Coleman. Mieli na głowach czapki i pochylili głowy, aby kamera nie ujęła ich twarzy, lepiej jednak, żeby władze nigdy nie miały okazji bliżej się tym zająć. - Dokąd teraz jedziemy? - zapytał Coleman. - Teraz wszyscy jedziemy spać. Jutro czeka nas znowu ciężka orka. - Kennedy spojrzała na Dumonda. Przypomniała sobie, że jest jeszcze coś, czym musi się zająć. - Marcus, dyrektor Stansfield zastanawiał się, czy mógłbyś założyć zagraniczne konto dla kongresmana Rudina i przelać na nie pieniądze z konta Camerona. Dumond wzniósł oczy. - Tak, mogę to zrobić. Bez problemu. - Wyraźnie jednak nie był tym zachwycony. - Coś ci się nie podoba? - Poświęciliśmy na to wiele godzin. - Dumond wskazał zebranych przy stole. - Mam nadzieję, że otrzymamy małą premię. Kennedy zastanawiała się przez chwilę. - Dowiem się, co o tym myśli dyrektor. Ale nie będziesz miał chyba problemu z tą ostatnią prośbą? - Nie. Mogę to zrobić w ciągu godziny. Propozycja wywołała zainteresowanie Rappa. 328

- Jak według ciebie kongresman Rudin pasuje do tego? - Nie jesteśmy pewni. Rano będzie z nim rozmawiał dyrektor i prezydent, ale to nie może mieć wpływu na twoje decyzje.

44 Piątek rano. W Zachodnim Skrzydle Białego Domu panowało niezwykłe ożywienie. Szybko rozeszła się wieść, że prezydent wstąpił na wojenną ścieżkę. Hayesowi niezbyt często się to zdarzało, ale gdy już do tego dochodziło, pracownicy administracji wiedzieli, że należy trzymać się z boku. Dzisiaj sprawy komplikowały dwie dodatkowe wiadomości. Pierwsza pojawiła się, gdy prezydent, zaraz po przybyciu o 7.45 do Gabinetu Owalnego, wezwał do siebie Valerie Jones, szefową personelu, i zażądał, by natychmiast przyjechał do Białego Domu sekretarz stanu Midleton. Druga dotyczyła zjawienia się w Gabinecie Owalnym wyniszczonego chorobą Thomasa Stansfielda. Ponury nastrój prezydenta, jego bardzo stanowcze żądanie przybycia sekretarza stanu oraz pojawienie się dyrektora CIA sprawiły, że w Zachodnim Skrzydle Białego Domu zapanowała atmosfera niepokoju. Pracownicy Białego Domu szczycili się tym, że zawsze są dobrze poinformowani, ale tego piątkowego ranka znaleźli się w irytującym położeniu. Nie mieli najmniejszego pojęcia, co się dzieje. Gdy rozeszła się wieść, że szykuje się coś bardzo poważnego, natychmiast rozdzwoniły się telefony. Różni ważni członkowie administracji bombardowali pytaniami szefową personelu. Valerie Jones odebrała też telefon od starego przyjaciela z Departamentu Stanu, który koniecznie chciał wiedzieć, co się dzieje. Odparła szczerze, że tym razem nie ma najmniejszego pojęcia, ale zasugerowała, żeby przyjaciel dopilnował, by sekretarz Midleton nie kazał prezydentowi na siebie czekać. Nim zjawił się Midleton, Jones odebrała już pierwszy telefon od dziennikarza. Wieść się rozniosła. 329

W Gabinecie Owalnym prezydent nieco się uspokoił. Patrząc na cierpiącego Stansfielda, zapomniał o własnych kłopotach. Hayes, podobnie jak prawie wszyscy jego poprzednicy, rozumiał, jak wielkie znaczenie ma dobrze zaplanowany spektakl. Mógł rozegrać to w sposób dużo subtelniej szy, ale nie chciał tego. Chciał przy okazji dać nauczkę innym. Chciał zrobić z zarozumiałego Charlesa Midletona przykład i ustawić go na właściwym miejscu. Dobrze wiedział, że pod koniec dnia, chociaż nie zostanie opublikowane na ten temat nawet jedno słowo, wszyscy liczący się ludzie w Waszyngtonie będą wiedzieli, że prezydent Stanów Zjednoczonych potraktował sekretarza stanu jak dupka. Stansfield miał wątpliwości co do prezydenckiego planu. Takie spotkanie można poprowadzić na wiele sposobów, by druga strona zrozumiała. Poprzedniego dnia wieczorem Stansfield i senator Clark przybyli do Zachodniego Skrzydła; wiedzieli o tym tylko ludzie z Secret Service. Prezydent Hayes wyjaśnił Stansfieldowi, że Midleton został ostrzeżony, żeby nie wtykał nosa w nie swoje sprawy. Dość już narozrabiał, współpracując bardziej niż należało, z niemieckim ambasadorem po zabiciu Hagenmillera, a już w żaden sposób nie można usprawiedliwić jego mieszania się w sprawy nominacji następcy dyrektora Agencji. Na dzisiejszy ranek zaplanowano drugie spotkanie. Już wczoraj wieczorem poczyniono pewne przygotowania. Prezydent zatelefonował do dwóch bliskich przyjaciół. Miało to być spotkanie prywatne, bez fanfar towarzyszących pierwszemu. Uczestnicy przybyli już i czekali w Gabinecie Spotkań. Sekretarz Stanu Midleton nie był głupi. Telefonicznie próbował ustalić, co się dzieje, ale niczego się nie dowiedział. Nikt z tych, do których dzwonił, nie potrafił mu nic powiedzieć. Jedynie prezydencki doradca do spraw bezpieczeństwa narodowego, Michael Haik, uprzedził go, że prezydent jest w paskudnym humorze. Uzbrojony w tę informację Midleton postanowił wybrać się do Białego Domu sam, bez doradców. Wszedł do Gabinetu Owalnego z podniesioną głową, próbując sprawiać wrażenie pewnego siebie. 330

Prezydent nie wstał na jego przywitanie, a dyrektor Stansfield albo nie miał na to siły, albo ochoty. - Panie prezydencie, przyszedłem tak szybko, jak tylko mogłem. Co się stało? - Siadaj. - Z ust prezydenta padło tylko jedno słowo. Prezydent i Stansfield siedzieli na krzesłach przed kominkiem. Midleton zajął miejsce na kanapie, bliżej Stansfielda. - Co się dzieje, Robercie? Hayes przez chwilę pozwolił, by napięcie rosło. Potem odpowiedział, ale w jego spojrzeniu nie było nic więcej poza pogardą: - Sądzę, że to ja powinienem zapytać, co się dzieje. Midleton rozpaczliwie próbował się domyślić, co mogło tak rozwścieczyć prezydenta, i nasunęło mu się tylko jedno wytłumaczenie. Bez wątpienia spotkanie z kongresmanem Rudinem i senatorem Clarkiem. Był jednak pewien, że trzymał język za zębami, i nie zamierzał teraz wkopywać tamtych dwóch. Odparł więc bardzo oficjalnie: - Panie prezydencie, naprawdę nie wiem, o czym pan mówi. - Charles, pracowałem z tobą w senacie przez ponad dziesięć lat. Wiem, kiedy kłamiesz. - Hayes patrzył na niego badawczo. - Co ci powiedziałem, gdy ostatnio wychodziłeś z Białego Domu? Midleton znowu unikał odpowiedzi na zadane pytanie: - Nie pamiętam. - Nie pamiętasz. - Prezydent zacisnął pięści. - Przestań pieprzyć, Chuck. Powiedziałem, że masz się zająć swoją cholerną robotą i nie wtykać nosa w nie swoje sprawy, czyli w to, co robi CIA. Przypomniało ci się? Midleton z trudem przełknął i odparł: - Tak. - Czy możesz mi więc powiedzieć, po co, u diabła, zaraz następnego dnia spotkałeś się na śniadaniu w klubie z Hankiem Clarkiem i Alem Rudinem? - Chcieli ze mną porozmawiać na temat pewnych nieprawidłowości dotyczących bezpieczeństwa w Departamencie Stanu. - Bzdura! 331

Midleton odwrócił wzrok od prezydenta i potrząsnął głową. - W ten sposób naprawdę nie kieruje się administracją. - Ach tak? Pewnie myślisz, że lepiej byłoby, gdybym zaplanował tajne spotkanie na śniadaniu i spiskował, jak wbić ci nóż w plecy? - Wiesz, że ja naprawdę nie myślę, że... Nie zdążył skończyć, bo Hayes przerwał mu ostro: - Zamknij się i posłuchaj dla odmiany, ty nadęty bufonie! Nigdy nie dotarło do twojego zarozumiałego łba, że to ja zostałem prezydentem, nie ty. Kiedy po New Hampshire zrezygnowałeś i poparłeś mnie w zamian za to miejsce w administracji, już wtedy byłeś przegrany, Chuck. Ludzie cię nie chcieli, a ja, w zamian za twoje poparcie, podjąłem decyzję, którą dziś uważam za najgorszą w mojej karierze politycznej. Ale przeżyję to, ponieważ do południa wyleję cię, aby oczyścić sumienie. - Midleton otworzył szeroko oczy z niedowierzaniem. - Nie, nie żartuję. Sprawdzałeś może, jakie mam ostatnio poparcie w sondażach? Siedemdziesiąt procent. Mogę zażądać twojej rezygnacji i w ciągu tygodnia przejdziesz do historii. Midleton prychnął pogardliwie. To nie mogło się wydarzyć, Hayes się nie ośmieli. - Myślisz, że nie mówię poważnie? Chyba nie wątpisz, że na Kapitolu przynajmniej setka facetów tylko czeka, żeby wskoczyć na twoje miejsce? Mogę nawet pozyskać kogoś z republikanów... nie jesteś ich ulubieńcem. Midleton wyprostował się i odparł: • - Grozisz mi? - Jeszcze nawet nie zacząłem. Masz mniej więcej minutę... - Hayes uniósł palec wskazujący - ...żeby wyjaśnić mi, co robiłeś tamtego ranka w klubie, i lepiej, żebyś nie kręcił, aby potem uniknąć wyrzutów sumienia. Midleton rozpaczliwie szukał sposobu wybrnięcia z tej sytuacji. - Jako sekretarz stanu muszę się troszczyć o bezpieczeństwo narodowe, czyli o coś, co dotyczy tego kraju. Prezydent Hayes zerwał się z krzesła. - Jako sekretarz stanu - oznajmiłgłośno - powinieneś się zatroszczyć o to, żeby robić to, co ci kazałem. Szczególnie 332

to, o czym powiedziałem ci na początku tego tygodnia. Że pytania dotyczące CIA masz kierować pod adresem mojego doradcy do spraw bezpieczeństwa narodowego. A kogo wybiorę na miejsce Thomasa... - Hayes wskazał milczącego Stansfielda - ...to nie twój zasrany interes i, wierz mi, nie zaskarbisz sobie sympatii partii, gdy dowiedzą się, że konspirujesz z republikanami, aby utrącić moją nominowaną. - Myślę, że to nieodpowiednie słowo na określenie tego nieszkodliwego spotkania na śniadaniu, nie sądzę, aby ktokolwiek z władz partii był zachwycony, że kazałeś szpiegować senatora, kongresmana i swojego sekretarza stanu. Midleton posunął się krok za daleko. - Nikogo nie szpieguję, idioto. Ludzie sami przychodzą do mnie z informacjami! - zdenerwował się prezydent. Nie chciał, żeby do tego doszło. Prawdę mówiąc, liczył na to, że Midleton zrozumie swój błąd i przyzna się do winy, ale ten człowiek wyraźnie nie był do tego zdolny. Prezydent podszedł do biurka i chwycił teczkę oprawioną w skórę. Wrócił i rzucił ją na kolana Midletona. - Otwórz i czytaj. To twoja rezygnacja. Sam ją napisałem. Nie chciałem tego, Chuck, ale kiedy okazało się, że nie mogę ci ufać - a co do tego nie mam wątpliwości - nie widzę innego wyjścia. Midleton próbował jeszcze coś powiedzieć, ale Hayes nie dopuścił go do głosu. - Dość już usłyszałem. Miałeś szansę wszystko naprawić, ale wolałeś spieprzyć. Masz szczęście, że cię nie wyrzucam. Jeżeli podpiszesz rezygnację, załatwimy to kulturalnie. Pozwolę ci oznajmić, że rezygnujesz ze względów zdrowotnych. Odchodzisz, aby leczyć jakieś tam dolegliwości, które sam wymyślisz. Jeżeli nie podpiszesz, zwołam konferencję prasową i wyleję cię na zbity pysk przed kamerami telewizyjnymi. Midleton był w szoku. Kiedy patrzył na wściekłego prezydenta, jego twarz przybrała barwę popiołu. Nawet w najgorszych snach tego nie przewidział. On, Charles Midleton, jeden z najbardziej lubianych polityków w Waszyngtonie. Wyobrażał sobie, jak Hayes schodzi do pokoju prasowego i ogłasza całemu światu, że wyrzuca swojego sekretarza stanu. To byłoby nie do zniesienia. Midleton nie potrafił jed333

nak znaleźć najmniejszego punktu zaczepienia, żeby przystąpić do kontrataku. Hayes był zbyt popularny, żeby mogło dojść do konfrontacji. Po raz kolejny nie docenił Roberta Hayesa. Nie miał wyjścia. Charles Midleton z trudem zaczął podpisywać dokument. Wiedział, że nigdy już nie opuści go uczucie wstydu z powodu tej sytuacji. Całe jego życie, wszystko, co osiągnął w polityce, legło w gruzach. Kongresman Rudin nie był zachwycony tym, że te zakute łby kazały mu się stawić na zebranie. Poprzedniego dnia wieczorem zatelefonował do niego przewodniczący Izby Reprezentantów i zażądał jego przybycia. Rudin zjawił się więc punktualnie o wyznaczonej godzinie, ale musiał czekać piętnaście minut. W końcu ze swego ogromnego gabinetu na Kapitolu wyłonił się przewodniczący Kaiser i oznajmił przewodniczącemu Komisji Wywiadu Izby Reprezentantów, że udadzą się na przejażdżkę. Rudin nigdy nie unikał konfrontacji, chciał jednak wiedzieć, dokąd. I wtedy usłyszał, że jeśli ma ochotę pozostać na stanowisku przewodniczącego Komisji Wywiadu, lepiej żeby zmienił zachowanie i milczał. Kaiser był niegdyś napastnikiem w drużynie Uniwersytetu Alabama i ciągle jeszcze sprawiał wrażenie, jakby był w stanie przejść przez szatnię pełną zawodników. Rudin, usłyszawszy reprymendy Kaisera, próbował domyślić się, co się stało. Kiedy limuzyna przewodniczącego Izby minęła punkt kontrolny Secret Service na południowym krańcu West Executive Avenue, Rudin ciągle nie był pewien, czy zrobił coś, co mogło obrazić bogów polityków. Obaj kongresmani zostali odprowadzeni pod eskortą do Gabinetu Spotkań - znak, że sprawa jest poważna. W ciągu trzydziestoletniej kariery w Waszyngtonie Rudin nigdy jeszcze tu nie był. Czekał na nich Matt Rohrig, przewodniczący Narodowego Komitetu Partii Demokratycznej. To kolejny zły znak. Rohrig odpowiadał w partii za finanse. Rudin usiłował dowiedzieć się od Rohriga, co się stało, ale Kaiser natychmiast przypomniał mu, że ma siedzieć cicho aż do przyjścia prezydenta. Gorączkowo zastanawiał się więc, co też złego zrobił. Przychodziło mu na myśl tylko jedno, tamto śniadanie na początku tygodnia, kiedy to spotkał 334

się z sekretarzem Midletonem i jego przyjacielem senatorem Clarkiem, wykluczył to jednak jako przyczynę powstałego zamieszania. W końcu nie było tajemnicą, co Rudin myślał o CIA, wiedział też, że prezydent już wytypował następcę Stansfielda. Jedyne, co robił, to próbował powstrzymać prezydenta przed popełnieniem poważnego błędu. Wreszcie do pokoju wszedł prezydent z Thomasem Stansfieldem. Albert Rudin dosłownie wzdrygnął się ze wstrętu na widok dyrektora CIA. Nigdy jeszcze w historii Kongresu żaden kongresman nie okazywał takiej nienawiści i żaden tak brutalnie nie rzucał obelg, ignorując autorytet tego zgromadzenia. Jedno tylko sprawiło przyjemność Rudinowi wygląd Stansfielda. Ten człowiek sprawiał wrażenie, jakby w każdej chwili miał paść trupem. Prezydent pomógł Stansfieldowi zająć miejsce, potem usiadł u szczytu stołu. Położył przed sobą oprawioną w skórę teczkę i wyprostował się. Z rękoma założonymi na piersiach rozejrzał się po zebranych. Kaiser i Rudin siedzieli po jego prawej stronie, Stansfield i Rohrig po lewej. Prezydent miał wielką ochotę rozegrać to tak samo stanowczo jak poprzednio, ale Kaiser poprosił go, żeby pozwolił mu poprowadzić zebranie. Przewodniczący Izby Reprezentantów uważał, że prezydent, z racji swego stanowiska, powinien trzymać się z boku. Hayes otworzył teczkę i wyjął z niej dwoma palcami arkusz papieru. - Mam pewne godne pożałowania wiadomości. - Hayes spojrzał na trzymany w dwóch palcach dokument. - Sekretarz stanu podpisał właśnie rezygnację. - Prezydent obserwował reakcję Rudina. Ten, z wyrazem zmieszania na twarzy, zapytał: - Dlaczego? - Mogę podać długą wersję, ale nie mam cierpliwości wyjaśniać ci jej, zatem podam wersję skróconą. Sekretarz Midleton jest nadętym bufonem i nie respektuje najprostszych poleceń swojego przełożonego. - Hayes wskazał siebie. - Czyli mnie, Al, jakbyś miał w tej kwestii jakieś wątpliwości. To ja jestem prezydentem Stanów Zjednoczonych. To ja stoję na czele władzy wykonawczej. 335

Rudin był zaskoczony tym przypomnieniem obowiązków obywatelskich. Patrząc na Kaisera, potrząsnął głową i zapytał: - A co ja mam z tym wspólnego? Kaiser odparł bez wahania: - Czy pewnego dnia jadłeś śniadanie z Charlesem Midletonem i Hankiem Clarkiem? Rudin wzruszył ramionami. - Tak. Często jadam śniadania z kolegami. - Kto zorganizował to spotkanie? - Nie wiem. - Nie chrzań. Teraz stąpasz po cienkim lodzie. - Kaiser dostrzegł, że Rudin się waha. - Myślę, że to był pomysł Hanka Clarka. Prezydent skrzywił się, słysząc to, a Kaiser burknął: - Chyba nie spodziewasz się, że w to uwierzymy? - O co tu chodzi? Nie mam pojęcia, skąd czerpiecie informacje, ale nie będę zaskoczony, jeżeli dostarczył ich ten załgany i przekupny staruch. - Sępim nosem wskazał Stansfielda. Tym razem prezydent ubiegł Kaisera i rąbnął pięścią w stół. Na ten głuchy odgłos Rudin z wrażenia aż podskoczył. - Albercie, zgnoję cię, jeżeli jeszcze raz obrazisz dyrektora Stansfielda. Kaiser szybko wtrącił: - Po co, u diabła, spotkałeś się z Midletonem i Clarkiem? - Po nic. Omawialiśmy sprawy związane z wywiadem. Kaiser spojrzał na Rohriga. - Jak brzmi nazwisko tego utalentowanego młodego człowieka, który ma zamiar wykopać Alberta? - Sam Ballucci. Kiedyś będzie z niego doskonały kongresman. - Panie prezydencie, czy zechce pan pomóc w zgromadzeniu pewnej kwoty, żeby pomóc Samowi Bellucciemu zwyciężyć w partyjnej nominacji? - Dwadzieścia milionów i z pół tuzina spotkań z tym młodzieńcem. Może też porozmawiać z delegatami na krajową konferencję? 336

- Tak, to dobry pomysł - odparł Rohrig. Pomarszczona twarz Rudina poczerwieniała. - Nie mogę wprost uwierzyć, że tak ze mną postępujecie. Po tym wszystkim, co zrobiłem dla partii. - Po tym wszystkim, co zrobiłeś dla partii? - rzucił Kaiser. - Według mnie jesteś niczym wrzód na dupie partii. Mógłbyś mi może wyjaśnić, co dla tejże partii zrobiłeś, wzywając doktor Kennedy przed swoją komisję w tym tygodniu? - Wypełniałem tylko obowiązki. - Uważasz, że do twoich obowiązków należy rzucanie bezpodstawnych i oszczerczych oskarżeń pod adresem dyrektora CIA do spraw antyterroryzmu? Oskarżeń, które tylko szkodzą naszemu prezydentowi i kolegom z partii demokratycznej? - Kontrolowanie całego aparatu wywiadowczego traktuję bardzo poważnie - odciął się Rudin. - Na litość boską, jeżeli nie przestaniesz wkurzająco się wymądrzać i nie okażesz skruchy z powodu własnej głupoty, to zakończę zebranie i jeszcze dziś przed południem pozbawię cię stołka przewodniczącego. Rudin odsunął się od przewodniczącego i zamrugał. To nie było fair. Cały gniew powinien skupić się na Stansfieldzie, nie na nim. On tylko próbował chronić Kongres. - Pytam po raz ostatni. O czym rozmawiałeś z Hankiem Clarkiem? Rudin oblizał spieczone wargi i opuścił wzrok na lśniący blat stołu. - Dyskutowaliśmy o potrzebie znalezienia odpowiedniego kandydata, który pokierowałby CIA po śmierci dyrektora Stansfielda. - Padło nazwisko doktor Kennedy? Rudin odpowiedział niechętnie: - Tak. - W jakim kontekście? - Nie byliśmy przekonani, że jest właściwą osobą na to stanowisko. Kaiser potrząsnął z odrazą głową. - Albercie, tak naprawdę to wkurzają mnie dwie spra337

wy. Pierwsza, to nie twój interes szukać kandydata na dyrektora CIA. To sprawa prezydenta. Druga, która mnie ciężko wkurzyła, to że ty i ten twój dupek Charles Midleton wciągnęliście republikanina do konspirowania przeciwko prezydenckiej kandydatce. Wiesz, kim się stałeś, Albercie? Kaiser nie dał mu szansy na odpowiedź. - Przeklętym Judaszem. Oto kim się stałeś.

45 Było już po dziewiątej, kiedy Rapp wyjechał. Na opustoszałych ulicach zapalono latarnie. Skierował czarne volvo S80 na Ulicę F. Nim wysiadł, spojrzał w lusterka. Potem, stawiając nogi na asfalcie, ostrożnie zbadał wzrokiem ulicę, wpierw w kierunku wschodnim, potem zachodnim. Jeżeli przez ten tydzień czegoś się nauczył, to z pewnością paranoicznej czujności, szczególnie tu, w Waszyngtonie. W Niemczech czuł, że coś jest nie w porządku, ale nie był dostatecznie ostrożny i zignorował przeczucia. To była cenna lekcja i miał nadzieję, że nigdy już się nie powtórzy. Ruszył w kierunku Siedemnastej Ulicy i majaczącego w oddali Old Executive Office Building. Musiał przyznać, że prowadzi dziwny tryb życia. Siedział na kanapie z Anną i ich nowym psem Shirley, gdy zadzwonił telefon. Irenę poinformowała go, że prezydent chce się z nim widzieć. Rapp był na tyle bezczelny, że zapytał Kennedy, czy może zaczekać z tym do rana. Kennedy odpowiedziała jednak, że ma natychmiast jechać do Białego Domu, i po prostu się rozłączyła. Wszyscy byli zmęczeni i przygnębieni. Peter Cameron nie żył i Rapp wiedział, że z każdym dniem może być tylko gorzej. Nie wiedział natomiast, czy starczy mu energii na dalsze prowadzenie takiego szaleńczego i niebezpiecznego życia. Największym problemem była Anna. Ona tego nie akceptowała. Wyraźnie to powiedziała, a wypadki ostatniego tygodnia tylko ją w tym utwierdziły. Rapp nie przejmował się tym, że ubrany jest w dżinsy i czarną skórzaną kurtkę. Jeżeli prezydent nie zamierza cze338

kac do rana, będzie miał to, co jest. Wlokąc się zmęczonym krokiem przez Siedemnastą Ulicę, ciągle się zastanawiał, czego prezydent może od niego chcieć, i to o tej godzinie. Obawiał się, że zna odpowiedź na to pytanie. Z pewnością nie chodziło o pochwałę lub medal. Za to, co robił, nie otrzymuje się odznaczeń. W arsenale narodowego bezpieczeństwa Rapp był tylko jednym z rodzajów tajnej broni. Ludzie nie rozmawiali o tym, co robił, nawet jeśli wiedzieli o tym prywatnie albo służbowo. Prezydent mógł od niego chcieć tylko jednego i Rapp nie był pewien, czy to zaakceptuje. Był zabójcą i miał już tego dość. Czas, żeby znaleziono kogoś innego. W państwie liczącym ponad 250 milionów obywateli z pewnością znajdzie się jakiś inny kiepski skurwysyn, któremu mogą zrujnować życie. Podszedł do punktu kontrolnego Secret Service przy zachodnim skrzydle EOB. Stało tam kilku wartowników. - Chcę się widzieć z Jackiem Warchem. Jeden z umundurowanych funkcjonariuszy Secret Service spojrzał na niego podejrzliwie, drugi już łączył się telefonicznie z agentem specjalnym osobistej ochrony prezydenta. - Przyszedł tu jakiś facet. Chce się z panem widzieć. Mężczyzna odsunął słuchawkę od ucha. - Nazwisko? - Mitch Kruse. - Rapp podał swój pseudonim. Oficer powiedział do słuchawki: - Mitch Kruse... tak... dobrze. - Rozłączył się i otworzył furtkę. Wskazał drogę prowadzącą na dziedziniec przed budynkiem. - Proszę iść tędy, na dziedzińcu będzie na pana czekał agent specjalny Warch. Rapp w milczeniu poszedł wąską ścieżką. Na dziedzińcu ujrzał zbliżającego się Warcha, który na widok Rappa uśmiechnął się szeroko. Warch zawdzięczał mu życie. - Cieszę się, że cię widzę, Mitch. - Wyciągnął rękę. - Paskudnie wyglądasz. - Dziękuję. I czuję się też paskudnie. - Rapp uścisnął podaną dłoń. - Jak się miewa Anna? - Dobrze. Przy okazji, dziękuję ci za pomoc. - Nie ma o czym mówić. Jesteśmy ci winni dużo więcej. 339

Warch skierował się do wejścia do budynku, Rapp szedł za nim. - Co robiłeś? - Chcesz długą wersję czy krótką? - Chyba nie mam prawa słuchać długiej. Krótkiej zaiste pewnie też nie. Rapp roześmiał się, wchodząc do EOB. - Jack, może przestaniecie zachowywać się jak eunuchy dwudziestego pierwszego wieku, co? Warch chwycił się za krocze. - Opowiedz mi o tym. Czasem czuję się jak kastrat. Ciągnęli tę rozmowę, kierując się do Białego Domu. Na parterze minęli hol i skręcili w prawo. Rapp był tu pierwszy raz od czasu ataku terrorystów, kiedy to zeszłej wiosny budynek uległ częściowemu zniszczeniu. Zaskoczyło go, że tak szybko wyremontowano Zachodnie Skrzydło. Wyglądało dokładnie tak samo jak przed wybuchami bomb. Warch wiedział, o czym Rapp myśli. - Zdumiewające, prawda? Rapp spojrzał w korytarz prowadzący w głąb Białego Domu. - Tak, rzeczywiście. - Budynek wcale nie był w tak złym stanie, jak myślisz. Straż pożarna przybyła na tyle szybko, że opanowano ogień, zanim zdążył dokonać zbyt dużych zniszczeń. - Niemniej to zdumiewające. Zatrzymali się przed drzwiami prowadzącymi do Gabinetu Sytuacyjnego. - Mitch, masz gnata? - A jak myślisz? - Wiem, że masz, ale próbuję być uprzejmy. Rappa korciło, żeby odgryźć się jakimś ciętym komentarzem, ale wiedział, że ci z Secret Service nie lubią żartów na ten temat. - Zajmiesz się moją bronią? - Z przyjemnością. Rapp wyjął z kabury pod pachą berettę i sprawdził, czy jest zabezpieczona. Warch odebrał broń i wystukał cyfry na zamku szyfrowym. Rozległo się kliknięcie i agent Secret Ser340

vice otworzył drzwi. Zaraz po lewej znajdowały się drugie drzwi, wiodące do pokoju konferencyjnego. Warch zapukał dwa razy, otworzył drzwi i pozostając w korytarzu, wpuścił Rappa do środka, a potem zamknął za nim drzwi. Rapp stał przez chwilę niepewnie, trochę zaskoczony widokiem Kennedy i dyrektora Stansfielda. Nie wiadomo dlaczego, ale rozmawiając przez telefon z Irenę, odniósł wrażenie, że będzie z prezydentem sam. Siedzący w obszernym, obitym skórą fotelu Hayes odwrócił się w jego kierunku. - Dziękuję, że przyszedłeś, Mitch. Zechcesz usiąść? Rapp w milczeniu usiadł na najbliższym wolnym krześle obok Stansfielda, rzucając krótkie spojrzenie Kennedy, siedzącej po drugiej stronie stołu. - Jak się czuje Anna? - zapytał prezydent. Rapp przez chwilę milczał. Patrzył na Hayesa i zastanawiał się, od czego zacząć. Anna czuła się dobrze w tym sensie, że w ogóle żyła i najwyraźniej uszła z tego wszystkiego cało, ale z drugiej strony nie był pewien, czy zniosła to dobrze psychicznie. Postanowił jednak nie zagłębiać się aż tak bardzo. - Czuje się dobrze, panie prezydencie. Jest trochę roztrzęsiona, ale w sumie zniosła wszystko dość dobrze. - Twarda kobieta. Przykro mi, że została w to zamieszana. - To nie pańska wina. Hayes nie był tego taki pewien. Pochylił się i oparł łokcie na stole. - Mitch, to był bardzo kiepski tydzień. - Owszem. - Irenę powiedziała mi, że chcesz odejść. Rapp był kompletnie zaskoczony. - Chcę się zająć własnym życiem, panie prezydencie. Prezydent patrzył na niego badawczo. - A jeżeli powiem ci, że twój kraj nie może sobie pozwolić na stratę kogoś takiego jak ty? - Odpowiem, że już dość zrobiłem dla mojego kraju. Prezydent uśmiechnął się. Niełatwo zbić z tropu Mitcha Rappa. 341

- Tak, zrobiłeś. Nikt tego nie kwestionuje... zwłaszcza ja. Chciałbym jednak, żebyś się zastanowił nad pozostaniem... przynajmniej jeszcze przez pewien czas. Rapp miał wrażenie, że zaczyna śnić jakiś zły sen. - Przykro mi, ale już postanowiłem. Chcę żyć normalnie. Znalazłem odpowiednią kobietę i nie chcę jej stracić dla kariery, której już nie pragnę. - Jesteś pewien? - Czego? - Rapp nie wiedział, czy prezydent ma na myśli kobietę, czy karierę. Hayes założył ręce. - Mitch, człowiek z twoimi zdolnościami nie może tak po prostu odwrócić się i odejść. - Może... zresztą może i nie, ale ja chcę spróbować. - Dobrze. - Prezydent uśmiechał się szeroko. - Myślę, że znajdziemy złoty środek. Thomas - zwrócił się do dyrektora CIA. - Mitchell - Stansfield mówił z trudem. - Na początek chcę «i przypomnieć, że tkwię w tym biznesie ponad pięćdziesiąt łat i nie wiem, czy spotkałem kogoś tak uzdolnionego i odważnego jak ty. Rapp spojrzał na Stansfielda i w milczeniu skinął głową. Takie słowa, wypowiedziane przez umierającego człowieka legendę, były więcej warte od każdego medalu, jakim mógłby go odznaczyć rząd tego kraju. - Od pewnego czasu wiem, że umieram, i chcę zostawić pewne sprawy uporządkowane. Jedna z tych spraw, Mitchell, to przekazanie ci akt dotyczących historii twojego życia. - Stansfield pchnął przez stół w kierunku Rappa grubą teczkę. - To są twoje akta personalne. Rapp nie był tym uszczęśliwiony. - Chyba już na początku uzgodniliśmy, że nigdy nic na mój temat nie zostanie zanotowane? - Tak, był taki plan, ale uległ zmianie. Niektórych twoich akcji nie można było utrzymać w tajemnicy. - Stansfield wpatrywał się w Rappa stalowoszarymi oczami. - Te akta to mój prezent dla ciebie i dla Irenę. Skompletowałem je, korzystając z pomocy Maxa Salmena. Czytając, możesz się przekonać, że przez ostatnie dziesięć lat działałeś w Agencji 342

jako NOC. Oczywiście większość z tego, co robiłeś, nie została zapisana albo informacje odpowiednio zredagowano. Teraz jesteś już zalegalizowany, Mitch. Rapp był wściekły. NOC to akronim tajnych służb operacyjnych Agencji, działających za granicą, nie chronionych przez ambasady lub konsulaty amerykańskie. Spojrzał na trzymaną w rękach teczkę. - Dlaczego właśnie teraz? Po tylu latach? - Ponieważ jesteś nam potrzebny tu, wewnątrz Agencji. - W Langley? - zapytał z niedowierzaniem. - Tak. Chcemy, żebyś pokierował biurem bliskowschodnim w Centrum Antyterrorystycznym. Rapp spojrzał przez stół na Kennedy. Był zaskoczony. Nigdy nie przyszło mu do głowy, że mogą posunąć się aż tak daleko. To, delikatnie mówiąc, niezwykłe, że chcą zaryzykować ściągnięcie do Langley kogoś z jego przeszłością. Kennedy odpowiedziała na jego niedowierzające spojrzenie tak rzadko goszczącym na jej twarzy uśmiechem. - Jesteś tego pewna? - zapytał. - Tak - odparła. - Jesteś zbyt cenny i zbyt młody na emeryturę. Rapp opuścił wzrok na grubą teczkę i potrząsnął głową. Naprawdę nie wiedział, co powiedzieć. Myśl o pozostaniu w kontakcie z czynną służbą mogła być intrygująca, ale nie był pewien, czy harówka w Langley od dziewiątej do piątej to jest to, co polubi. To miejsce słynęło z mnóstwa biurw obojga płci. - Mitchell - zaczął Stansfield. - Jest coś, o czym, jak sądzę, powinieneś wiedzieć. Obawiam się, że nie byłeś głównym celem w Niemczech. Zważywszy na to, że Rapp miał na piersi dwa siniaki wielkości piłeczki baseballowej, stwierdzenie było trochę irytujące. - Bez urazy, Thomas, ale jestem jedyną osobą w tym pokoju, do której w tym tygodniu strzelano. - Nie mówiłem, że nie chciano cię zabić. Powiedziałem, że nie byłeś głównym celem. Twoje zwłoki miały być znalezione obok ciała hrabiego Hagenmillera. A to byłoby bardzo kłopotliwe dla prezydenta i oznaczałoby koniec kariery Irenę. 343

Zachowanie prezydenta błyskawicznie się zmieniło. Usłyszał to po raz pierwszy. - Co chcesz przez to powiedzieć, Thomas? - Tego nie zaczęli Irakijczycy czy ktoś inny. To zainicjował ktoś tu, w Waszyngtonie. Ktoś, kto nie chce widzieć Irenę na miejscu dyrektora CIA, i ktoś, kto - co zupełnie możliwe - chce doprowadzić do upadku pańskiego rządu, panie prezydencie. - Masz jakieś informacje, którymi jeszcze się ze mną nie podzieliłeś? - Nie, nie mam, panie prezydencie. Powiedziałem panu wszystko, co wiem. Ale w ciągu ostatnich dwudziestu czterech godzin doszedłem do pewnych wniosków i teraz myślę, że mamy wielki problem. - Proszę wyjaśnić. - To nie była osobista wendeta skierowana przeciwko Mitchellowi i prowadzona przez Jansenów albo przez kogoś, kto ich w to wciągnął. Gdyby tak było, zastrzeliliby go tam w chacie. Zamiast tego zaczekali, aż Mitchell załatwi hrabiego, a potem wykonali ruch. W tej sytuacji nasuwa się tylko jeden wniosek - chcieli, żeby ciało Mitchella zostało znalezione z bronią w ręku, z której zastrzelił hrabiego. - Ale my ciągle temu zaprzeczamy - zauważył prezydent. - Oficjalnie Mitchella nic nie łączyło z CIA i moją administracją. Gdyby go nawet zidentyfikowano, Irenę była przygotowana na rozpuszczenie fałszywych pogłosek, że był wynajętym człowiekiem. Że wynajął go Irak, aby zabił Hagenmillera, ponieważ hrabia nie dotrzymał umowy. - To wszystko byłoby piękne, póki ktoś nie puściłby farby, kim naprawdę jest Mitchell. Niech pan pozwoli, panie prezydencie, że zadam pytanie. Ilu ludzi, według pana, wiedziało o operacji likwidacji hrabiego? - Mam nadzieję, że niewielu. - O całej operacji wiedziały tylko cztery osoby, znajdujące się teraz w tym pokoju. Do ról drugoplanowych wciągnięto przynajmniej tuzin innych, ale oni nie mają pojęcia o całości. Okazuje się, że był jednak ktoś jeszcze, kto wiedział, co naprawdę zaplanowano w Niemczech. - Stansfield przerwał i rozejrzał się po zebranych. - Wiem, uważacie, że nikt 344

z nas nie był na tyle nieostrożny, by rozmawiać o sprawie z kimś spoza tej grupy. A to oznacza, że ktoś jeszcze wiedział o istnieniu drużyny Oriona. I nie mam na myśli zabitego Petera Camerona. Został po prostu wykorzystany do ściągnięcia Jansenów do Niemiec, wątpię jednak, żeby to on odkrył, co tam zaplanowaliśmy. - Więc kto wiedział? - zapytał prezydent. - Sam powiedziałeś, że tylko my czworo dokładnie wiedzieliśmy, co ma się wydarzyć. - Tak, tylko my d o k ł a d n i e wiedzieliśmy, co się ma stać, ale o tym, że hrabia był wielokrotnym przestępcą, wiedzieli też inni. Co więcej, w tym mieście są ludzie, którzy wiedzą o istnieniu drużyny Oriona. Nie wiedzą, jakie ma zadania, ale podejmowali decyzję o jego utworzeniu. Senator Clark był na tyle mądry, że dodał dwa do dwóch i przyszedł do nas ze swoimi podejrzeniami. Inni znają mnie na tyle dobrze, aby wiedzieć, że mogę zaufać tylko dwóm osobom i im tylko powierzyłbym kierowanie takim zespołem Irenę i Maxowi Salmenowi. Wiedzą też, że pan, panie prezydencie, zdecydowany jest podjąć walkę z terrorystami w każdy możliwy sposób, a poza tym to właśnie pan w minionym roku rzucił na Mitcha światło, robiąc wokół niego za dużo hałasu, i obawiam się, że to nam na długo zaszkodzi. Nie powinniśmy być zaskoczeni, jeżeli ktoś, posiadający nawet ograniczone informacje, domyślił się reszty. - Ale jak mogli działać tak szybko? - zapytał Rapp. - Ja o operacji dowiedziałem się zaledwie z siedemdziesięciodwugodzinnym wyprzedzeniem. - I to mnie najbardziej niepokoi. Kimkolwiek jest ta osoba albo grupa osób, są w stanie działać szybko i cicho. Rapp obserwował Kennedy, patrzącą badawczo na Stansfielda. Po dłuższej chwili milczenia zapytała: - To ktoś z Langley, prawda? Stansfield powoli skinął głową. - Tak, tego się obawiam. Być może połączony z grupą spoza Agencji. Wszystko jednak przemawia za tym, że przeciek nastąpił w Langley, i na nieszczęście nie mam najmniejszego pojęcia, kto to może być. - Chwileczkę. - Prezydentowi bardzo się to nie spodoba345

ło. - Motyw? Dlaczego ktoś z Langley miałby to zrobić? Myślałem, że w tym mieście wszystkich nas jednoczy walka z terroryzmem. - To nie ma nic wspólnego z walką z terroryzmem - odparł Stansfield. - To walka o władzę. Walka o to, kto po mnie zostanie dyrektorem CIA. - Ja decyduję o tym, kto zostanie twoim następcą. Nikt inny. - Pozwoli pan, panie prezydencie, że zaprezentuję panu wyraźniejszy obraz całości. Narobiłem sobie w tym mieście wielu wrogów, ponieważ nigdy nie pozwalałem Pentagonowi albo politykom z Kapitolu wpływać na moje decyzje. Kiedy przychodzili do mnie i prosili o informacje, zawsze odsyłałem ich do pana albo do pańskich poprzedników. To im się nie podobało. Chcą mieć kogoś, kto umożliwi im dostęp do tajemnic Agencji. Wiedzą, że Irenę będzie postępować tak jak ja, i nie chcą tego. Oni chcą kogoś, kim będą mogli sterować. Wydawało się, że prezydent stracił humor. Zastanawiał się, czy Stansfield nie zaczyna cierpieć na jakieś urojenia, ale szybko przypomniał sobie wypadki minionego tygodnia. Wróg istniał, tylko kim on jest? Mimo wszystko ciągle nie mógł uwierzyć, że sprawy sięgają aż tak daleko. - Przykro mi, Thomas, jeżeli będę trochę sceptyczny, ale trudno mi uwierzyć, że ktoś zadał sobie aż tyle trudu wyłącznie po to, aby utrącić nominację Irenę. Ciało Stansfielda było słabe, ale umysł działał sprawnie. Jak mistrz szachowy nadal mógł przewidzieć efekt wykonanego ruchu. - Co powiesz, jeżeli właściwym celem tego człowieka lub tych ludzi było doprowadzenie do upadku twojego rządu? Hayes milczał przez chwilę. Stansfield czekał w skupieniu. - Jak? - Wpierw przez zdemaskowanie Mitchella, potem przez ujawnienie drużyny Oriona. Na koniec przez powiązanie twojej osoby ze śmiercią hrabiego Hagenmillera. - Chyba nie mówisz poważnie. Kwestię wersji oficjalnej już przed chwilą omówiliśmy. 346

- Nie biorąc pod uwagę przecieku i celu działania przeciwnika. Prezydent jęknął i potrząsnął głową. Patrząc na kruche ciało Stansfielda, czuł, że sprawy wymykają się spod kontroli. - Thomas, masz jakiś plan? Stansfield wyczuł zdenerwowanie prezydenta. Zna już wagę problemu, teraz więc powinien zachować zimną krew. - Panie prezydencie, w Waszyngtonie nie brakuje ludzi, którzy chcą mnie zniszczyć. Powstrzymuje ich tylko to, że znam ich tajemnice. Te tajemnice przejmie Irenę. Ona i Mitchell otrzymają ode mnie instrukcje, jak je wykorzystać w razie potrzeby. - Stansfield zwrócił się do Rappa: - Potrzebujemy cię. - Położył rękę na jego nowych aktach personalnych. - To ci umożliwi prowadzenie względnie normalnego życia. Nie będziesz musiał kłamać ludziom, gdzie pracujesz. Mam szczerą nadzieję, że przyjmiesz tę pracę. Tak, dość już zrobiłeś i nigdy nie będę w stanie wyrazić, jak bardzo ci jestem wdzięczny za twoje poświęcenie. Wspominając swoją mroczną przeszłość, Mitchell, musisz jednak przyznać z satysfakcją, że ocaliłeś znacznie więcej ludzi, niż zabiłeś. Ciągle jesteś potrzebny i nie mam wyrzutów sumienia, prosząc cię o dalsze poświęcenia. Człowiek z twoim talentem nie powinien go marnować. Centrum Antyterrorystyczne jest dla ciebie właściwym terenem działania. Tam jesteś potrzebny. Musisz wesprzeć Irenę i pomóc jej znaleźć wtyczkę. - Stansfield przerwał i patrzył z uznaniem na Rappa. Rozumiem, że potrzebujesz trochę czasu do namysłu, ale proszę cię, żebyś nie zastanawiał się zbyt długo. - Uśmiechnął się. - Chcę zejść z tego świata ze świadomością, że czuwasz na posterunku. Rapp nie mógł opanować uśmiechu. Po raz pierwszy też widział uśmiech na twarzy starego szpiega. Ujął drżącą rękę Stansfielda. Nie potrzebował czasu do namysłu. Nie potrafił odmówić temu staremu człowiekowi. Zbyt wielkim szacunkiem go darzył, aby w ogóle myśleć o odrzuceniu propozycji. - Thomas, dziękuję ci za to. - Podniósł teczkę z aktami. - Z przyjemnością przyjmuję twoją ofertę. 347

- Doskonale. Rozległo się pukanie do drzwi. W chwilę później do pokoju wszedł agent specjalny Warch z wyrazem troski na twarzy. Prezydent odwrócił się i spojrzał na człowieka odpowiedzialnego za jego bezpieczeństwo. - O co chodzi, Jack? - Panie prezydencie, obawiam się, że mam złe wiadomości. Przed chwilą odebrałem telefon od urzędnika podległego sekretarzowi Midletonowi. - Warch zawahał się, nie wiedząc, jak to powiedzieć. - Właśnie znaleziono sekretarza Midletona w jego domu. Najwyraźniej popełnił samobójstwo. Ogień trzaskał i strzelał czerwonym żarem. Hank Clark obserwował to, siedząc całkowicie zrelaksowany w swym ulubionym fotelu. W gabinecie było ciemno. Były jedynie tańczące płomienie ognia, kieliszek drogiego wina, Cezar i Brutus leżące po obu stronach obitego skórą fotela. Clark był zadowolony. Sprawy przybrały dokładnie taki obrót, jak zaplanował, ale to jeszcze nie koniec. Patrzył na to jak na jedną z bitew w bardzo długiej wojnie. Pociągając łyk wina i myśląc o losie Charlesa Midletona, pozwolił sobie na uśmiech. Hank Clark, jadąc na spotkanie z Stansfieldem i prezydentem, nie myślał o tym, że rezultatem będzie rezygnacja sekretarza stanu. Jego zadaniem było przekonanie ich, że nic go nie łączyło z Peterem Cameronem. Wytłumaczenie ewentualnej znajomości było proste - Cameron był płatnym konsultantem komisji wywiadu Izby Reprezentantów i Senatu, ale w sytuacji, kiedy Clark w pełni poparł nominację Kennedy, prezydent z pewnością uzna go za godnego zaufania sojusznika. To bardzo miłe doświadczenie obserwować, jak demokraci pożerają siebie nawzajem, szczególnie że zwykle zajęci tym byli republikanie. Aż za łatwo przyszło mu wykręcanie się od potencjalnej katastrofy. Alem Rudinem łatwo manipulować, teraz jednak już wiedział, że i prezydent Hayes ma swoje słabe strony - słabości, których wcześniej nie było. Clark słyszał plotki na temat ataku terrorystów na Biały Dom. Mówiono, że prezydent stał się bardziej drażliwy, mniej toleran348

cyjny, skłonny do kłótni. Teraz przekonał się o tym osobiście. Sekretarz stanu Midleton był jeszcze gorszym dupkiem, niż go podsumował prezydent, ale zmuszenie go z tego powodu do rezygnacji wydawało się już czymś niezwykłym. Wczesnym popołudniem Clark spotkał się z Rudinem w jednym z zabezpieczonych przed podsłuchem gabinetów komisji. Rudin przez godzinę bez przerwy skamlał i w pewnym momencie usiłował wydobyć od Clarka, co prezydent wie o ich spotkaniu w klubie. Clark zachowywał się tak, jakby te pytania nie zasługiwały na odpowiedź, a potem zrobił wykład na temat Thomasa Stansfielda i tego, że Rudin przez większość minionych dwudziestu lat nie doceniał go. Posunął się nawet dalej w podpuszczaniu Rudina, pytając: - Jak myślisz, dlaczego nalegałem, żebyśmy rozmawiali tu, a nie w moim gabinecie? Podziałało. Pod koniec spotkania Rudin był już przekonany, że CIA ich śledzi. Clark wiedział, że Stansfield jest zbyt sprytny, by posunąć się aż do tego, ale na Rudinie zrobiło to wrażenie. Znowu nie doceniał swoich wrogów. Clark nie pozwolił sobie nawet na moment samozadowolenia. Błyskotliwie manipulując, znalazł sposób na potencjalną klęskę. Szkoda, że nie mógł podzielić się rolą, jaką odegrał w rezygnacji sekretarza stanu, z przewodniczącym swojej partii. Kiedyś być może będzie mógł się tym chwalić, ale teraz musiał siedzieć cicho. Musiał łgać i czekać, aż minie burza. Clark niewielu ludzi się obawiał, ale zdecydowanie bał się Thomasa Stansfielda. Zdolność, z jaką ten człowiek potrafił zwęszyć oszustwo, była zdumiewająca. Wiedział, że gdyby nie jego stan zdrowia, dyrektor CIA z pewnością przejrzałby go na wylot. Clark wiedział, że musi zrobić wszystko, aby pozyskać zaufanie Kennedy. W nadchodzących miesiącach będzie potrzebowała jego pomocy. Walka polityczna o zatwierdzenie jej kandydatury będzie bardzo wyczerpująca i Kennedy z pewnością musi mieć sojusznika na Kapitolu. Nie był pewien, jak załatwić sprawę z Mitchem Rappem przypominał mu piorun gotów do uderzenia, choć nic jeszcze nie zapowiadało burzy. Nic podobnego nie miałoby miej349

sca, gdyby Cameronowi powiodło się w Niemczech. Rapp byłby już martwy i w mieście rozpoczęłoby się największe śledztwo w historii Kongresu. Prezydentowi zadano by tysiące ciosów, a Hank Clark znalazłby się na doskonałej pozycji do kandydowania na kolejnego lokatora Gabinetu Owalnego. Niestety, Rapp żyje, Cameron jest trupem i nie ma śledztwa. Clark mógłby znaleźć kogoś, kto zastąpiłby Camerona. Wiele osób przychodziło mu na myśl, ale wątpił, czy ktokolwiek zdoła skutecznie zająć się Rappem. Pociągnął łyk wina i patrzył w ogień, zastanawiając się nad sposobem na Rappa. Brutus ziewnął, potem uniósł łeb i patrzył na pana dużymi, brązowymi oczami. Clark uśmiechnął się i wzniósł toast za Brutusa Marcusa Juniusa. Zawsze sobie powtarzał, że wrogów należy trzymać w pobliżu i pod baczną obserwacją. Dopił wino i postanowił umówić się na spotkanie z Mitchem Rappem. Wpierw psy warknęły, potem, gdy rozległ się dzwonek przy drzwiach, zaczęły szczekać. Nim w gabinecie zjawił się jego ważny gość, Clark zdążył uspokoić psy. Jonathan Brown, zastępca dyrektora CIA, szedł sztywno przez pokój. Widząc ponury wyraz twarzy byłego sędziego, Clark domyślił się, że coś go gnębi. Brown, w garniturze i krawacie, usiadł na kanapie naprzeciwko Clarka i przyglądał się twarzy senatora, szukając na niej oznak winy. Niczego takiego nie odczytał, ale to jeszcze o niczym nie świadczyło. W ciągu wielu lat służby na stanowisku prokuratora i sędziego federalnego Brown widział ludzi winnych, którzy w czasie procesu siedzieli jak aniołki, przez cały czas udając niewiniątka. Bez wątpienia Clark nie miałby z tym problemów, tak opanował sztukę maskowania emocji. Senator, patrząc na swojego człowieka, zastanawiał się, co złego się stało. Chciał też wyjaśnić Brownowi, dlaczego zgodził się poprzeć prezydencką nominację Kennedy. Ponury wygląd przybyłego mógł świadczyć, że już o tym wiedział. - Co cię martwi, Jonathanie? Brown zamierzał zadać wiele miażdżących pytań, aby tylko poznać prawdę, wiedział jednak, że Clark nie pozwoli mu więcej niż na dwa lub trzy. Poza tym senator prawdopodob350

nie przypomni mu, że jeśli chce zachować jaja, powinien zwrócić uwagę na swoje maniery. Już kiedyś przeholował i ciągle jeszcze pamiętał konsekwencje. - Rozmawiał pan dziś wieczorem z sekretarzem Midletonem? - zadając to pytanie, Brown szukał najmniejszego śladu winy. Nic. - Nie. Nie rozmawiałem, ale słyszałem, że spotkał się rano z prezydentem. - Clark odstawił pusty kieliszek. - Midleton ogłosił rano swoją rezygnację. - Nie przypuszczałem, że to się stanie. Clark zdjął nogi z taboretu i pochylił się. Na jego twarzy ukazał się wyraz zatroskania. - Co masz na myśli, mówiąc, że to się stanie? - Pan naprawdę nic nie wie? - O czym? Brown nie mógł się zdecydować, czy reakcja Clarka jest prawdziwa czy udawana. Doszedł jednak do wniosku, że nigdy nie będzie co do tego pewien, odparł więc: - Sekretarz Midleton nie żyje. - Co? - Clark był zaszokowany. Brown nie spuszczał oczu z człowieka, do którego należał. - Nie żyje. - Jak to się stało? - Wygląda na to, że popełnił samobójstwo, ale tak naprawdę to nikt w tym mieście nie może być tego pewny, prawda? - Brown oparł się i skrzyżował nogi. - Pan przypadkiem wie coś na ten temat? Ton głosu Browna nie zrobił na Clarku wrażenia. Senator długo obserwował go, po czym odparł: - Charles Midleton był w istocie człowiekiem słabym. Wszystko, co osiągnął w życiu, podawano mu na tacy. Nie jestem zaskoczony, że nie walczył i wolał odebrać sobie życie. Na twoją sugestię, że mógłbym mieć coś wspólnego z jego śmiercią, moja odpowiedź brzmi nie. Nie miałem nic przeciwko niemu. Jego kariera oficjalnie dobiegła końca dziś rano, gdy prezydent poprosił go, żeby zrezygnował. Nie było potrzeby robić czegoś tak ryzykownego. - Więc sądzi pan, że to zwykłe samobójstwo? 351

- Ja tylko zgaduję, ale sam powiedziałeś, że w tym mieście nikt tego nie może być pewien. Brown odetchnął. - Dlaczego chciał się pan ze mną spotkać? - Trochę nam nie wyszło, ale nie musisz się denerwować. Chwila wytchnienia minęła. - Co się stało? - Znalazłem się w takiej sytuacji, że zmuszony przez dyrektora Stansfielda i prezydenta musiałem poprzeć nominację doktor Kennedy na stanowisko dyrektora CIA. - Zanim Brown zdążył się zdenerwować, Clark go uspokoił: Ale nie martw się. Ona nie przebrnie przez proces zatwierdzający. - Skąd ta pewność? Clark uśmiechnął się. - Myślę, że obaj potrafimy temu zapobiec. - A co ze mną? - Po skompromitowaniu Kennedy i odrzuceniu jej przez Komisję, obsmarowaniu przez prasę i zapewne postawieniu w stan oskarżenia po prostu szepnę do odpowiednich uszu, że tylko ty możesz posprzątać ten bałagan. Masz nieskazitelną opinię jako sędzia... siedzisz już rok w Langley... jesteś więc naturalnym kandydatem na kogoś, kto zrobi porządek po Stansfieldzie i Kennedy. - A jeżeli się nie uda? - Jeżeli się nie uda, zadbam o ciebie. Zawsze to mówiłem. Brown wcale nie był tego taki pewien. Widział już ciemną stronę charakteru Clarka i nie chciał jej znowu zobaczyć. - No cóż, nie mogę powiedzieć, żebym się tym martwił. - Ani ja, Jonathanie, zaufaj mi. Stansfield wkrótce umrze, my zyskamy trochę więcej swobody, ale będziemy musieli uważać na każdy krok. - Clark wstał. - Myślę, że powinniśmy wznieść toast. Senator spokojnie podszedł do barku i napełnił szklanki wódką z lodem. Zwrócony plecami do Browna przestał się kontrolować i pozwolił sobie na szeroki uśmiech. To było życie; to była czysta gra. Zwycięzcy zgarniają łupy, słabi- tacy jak Char352

les Midleton - idą do piachu. Clark czuł się coraz silniejszy. Sprawy przedstawiały się dobrze, ale były dalekie od doskonałości. Mimo wszystko jeszcze raz udowodni, że pozostając w cieniu, może krążyć wśród ludzi, których zamierza zniszczyć. Jeszcze trochę cierpliwości i będzie miał wszystko. Odwrócił się i wręczył szklankę Brownowi. Unosząc swoją, rzekł: - Za twoją przyszłość, Jonathanie! Stuknęli się szklankami i Brown powtórzył słowa Clarka. Chciał czy nie chciał, jego los znajdował się w rękach senatora. Clark wrócił do wygodnego fotela, oparł nogi na taborecie, pociągnął łyk zimnej wódki i powiedział: - A teraz opowiedz mi coś więcej o tym Mitchu Rappie.

PODZIĘKOWANIA Niezwykle przyjemnie robić w życiu to, co się lubi. A jeszcze przyjemniej wtedy, gdy otaczają cię ludzie, których kochasz, którym ufasz i których szanujesz. Dziękuję mojej redaktorce, Emily Bestler, kobiecie o wielkim uroku osobistym, wdzięku i inteligencji, za to, że wyniosła moją książkę na wyższy poziom. Mam nadzieję, że po tej trzeciej będzie wiele następnych. Zawsze z wdzięcznością przyjmuję dowcip, sprawność i nieraz bolesną szczerość Kipa Hakali z Pocket Books. Mojemu agentowi, Sloanowi Harrisowi, przyjacielowi i człowiekowi niezwykle uczciwemu, dziękuję za pilnowanie mnie, żebym się nie rozpraszał. Teri Steinberg z ICM dziękuję za to, że wszystko potoczyło się tak gładko. Laurie Cotumaccio, mojej rzeczniczce z wydawnictwa Pocket Books, dziękuję za wytrwałość i cierpliwość. Bez Steve'a Kaisera i całego działu sprzedaży w Pocket Books nie byłbym tym, kim jestem. Jesteście w tym biznesie najlepsi. Jackowi Romanosowi dziękuję za wielkoduszność i wsparcie. Seanowi i Amy Stone'om za podnoszenie mnie na duchu i wytrwałość. Larry'emu Johnsonowi dziękuję za wnikliwość i opowieści. Na koniec dziękuję wszystkim, którzy przyczynili się do powstania tej książki, ale chcieli pozostać anonimowi. Dziękuję też mojej żonie, Lysie, za to, że uczyniła mnie tak szczęśliwym.