Flynn Vince - Mitch Rapp 7 - Akt zdrady

VINCE FLYNN Tytuł oryginału Act of Treason

1

dla Dane’a, Ingrid i Any

PODZIĘKOWANIA Z wyjątkiem okresu gromadzenia informacji i podróży pisarz pędzi bardzo samotny żywot - zwłaszcza gdy ma przed sobą nieprzekraczalny termin. Co roku moja żona Łysa znosi to przez długie godziny, ale nawet gdy przebywam w domu, często jestem nieobecny myślami, próbując wyobrazić sobie, jak Mitch Rapp skręca komuś kark. Na szczęście ożeniłem się z kobietą wzbudzającą nabożną cześć. Mojej redaktorce Emily Bestler i mojemu agentowi Sloanowi Harrisowi raz jeszcze dziękuję za cierpliwość i mądre rady. Alanowi Rautbortowi z ICM dziękuję za doping do napisania pierwszego szkicu. Dziękuję też Davidowi Brownowi, który jest nie tylko wspaniałym facetem, ale również fantastycznym dziennikarzem. Jamie Kimmes, mój nowy asystent, był mi w tym roku niezwykle pomocny. Dziękuję ci za ciężką pracę. Dziękuję też całemu zespołowi wydawnictwa Simon&Schuster, a szczególnie Jackowi Romanosowi, Carolyn Reidy, Judith Curr, Louise Burkę, Sarah Branham, Jodi Lipper i Alyson Mazzarelli. Specjalne podziękowania produkcji za to, że podźwignęła ciężar mojego szalonego harmonogramu prac. Doktor Jodi Bakkegard, najlepszej kręgarce w Twin Cities, dziękuję za utrzymanie mnie do końca w dobrej kondycji. Dave’owi Woodfillowi i całej załodze Apple Storę w Edina dziękuję za 2

rozwiązanie wszystkich problemów technicznych. Danowi Marso za jego dowcip i cierpliwość przy projektowaniu mojej nowej strony internetowej thethirdoption.net i Chadowi Harrisowi za ogromną pracę, jaką przy niej wykonał. Tomowi Aslesenowi dziękuję za przyjaźń i pomoc w rozwiązaniu kilku technicznych problemów. Składam też podziękowania Alowi Homerowi, emerytowanemu żołnierzowi Marynarki Wojennej SEAL i doskonałemu instruktorowi od broni palnej. Blake’u Gottesman, dziękuję ci za to, że zawsze wspierałeś mnie dobrym nastrojem. Jestem pewien, że będzie mi ciebie bardzo brakowało. Dziękuję Robowi Richerowi, dobremu i niezwykle bystremu przyjacielowi, i Mary Matalin za rzetelność, klasę i mądrość. Paulowi Evancoe i FNH zaś za nowy, niezwykle skuteczny pistolet FN 5.7. Pułkownikowi Kevinowi M. McDonnellowi, starszemu sierżantowi Parry’emu L. Baerowi i Combined Joint Special Operations Task Force - Półwysep Arabski dziękuję za to, że miałem zaszczyt współpracować z nimi, czego nigdy nie zapomnę. Dziękuję też wszystkim, którzy mi pomogli. Wasze zaangażowanie i poświęcenie będę wspominał każdego dnia.

3

WSTĘP

WASZYNGTON Październik Kolumna pojazdów dudniła po wybrukowanej ulicy. Pierwsze jechały trzy motocykle, za nimi oddział policji dystryktu Columbia, dwa sedany Secret Service, potem dwie identyczne limuzyny, a za nimi furgonetki i następne sedany. Był to imponujący widok, zwłaszcza gdy człowiek uświadomił sobie, że to ochrona dwóch mężczyzn, którzy wygrali nominację do Białego Domu. Na początku tygodnia grupa fanatycznych terrorystów ogłosiła zamiar zakłócenia elekcji i Secret Service nie miała wyboru, musiała te pogróżki potraktować poważnie. Mark Ross siedział na tylnym siedzeniu drugiej limuzyny i masował czoło. Monstrualny ból głowy wolno wędrował od podstawy jego czaszki ku górze. Próbował nie słuchać nieustannego trajkotania siedzącego obok mężczyzny, zastanawiając się przy tym, jak, u diabła, wpakował się w to całe zamieszanie. Lepiej by zrobił, zostając w Senacie, gdzie miał realną władzę. Ale właśnie ta władza zaprowadziła go tutaj. Przynajmniej taką miał nadzieję. Jego związek się rozpadł. Co do tego nie było wątpliwości. Aranżowane małżeństwa zawsze kończą się w ten sposób. Każde z nich miało mocne i słabe strony, ale przeważnie się nie dopełniali. 4

Wielu specjalistów tłumaczyło im, że mogą się doskonale uzupełniać, ale wszystko wyglądało pięknie na papierze. Prawdziwe małżeństwo zawiera się w niebie. Gdyby zadali sobie trud przeczytania jakiejś greckiej tragedii, myślał, wiedzieliby, że bogowie bywają okrutni. Szczególnie gdy człowiek popełnia grzech pychy. Ross oczywiście od początku wiedział wszystko o Joshu Alexandrze. Alexander, wschodząca gwiazda Partii Demokratycznej, był gubernatorem Georgii. Kierujący partią biali starcy wbili sobie do głowy, że liberał z północnego wschodu nie ma szans na wybór. Jedyną gwarancją zwycięstwa był dla nich gubernator z Południa, który wierzył w Jezusa Chrystusa. Tym sposobem chcieli zdobyć głosy wyznawców Biblii i pozyskać wystarczającą liczbę stanów o zapatrywaniach radykalnych. Alexander nadawał się do tego znakomicie. Przystojny, bystry i wytworny, a rodzina jego żony miała więcej forsy niż większość krajów Trzeciego Świata. Jego jedyną wadą był tylko stosunkowo młody wiek. Mając czterdzieści pięć lat, był

jeszcze

zielony

i

zdecydowanie

słaby

w

sprawach

międzynarodowych. Wczesne sondaże sugerowały, że ludzie nie są pewni, czy będzie wystarczająco silnym przywódcą, by podjąć walkę z terroryzmem. Tutaj więc do gry włączył się Mark Ross, trzykrotny senator z Connecticut i nowy dyrektor National Intelligence. Miał opinię

jednego

z

najbardziej

Waszyngtonie.

5

drapieżnych

demokratów

w

W normalnych wyborach powszechnych dwaj kandydaci nigdy nie kończyli jako współkandydaci1. Ale te potoczyły się w ten sposób, gdy obecnie urzędujący prezydent oznajmił, że nie będzie się ubiegać o drugą kadencję ze względu na chorobę Parkinsona. Na rok przed wyborami partia znalazła się więc w krytycznej sytuacji. Po dokonaniu wstępnej selekcji stwierdziła, że jedynym jej realnym kandydatem może być wiceprezydent Sherman Baxter III. Ale wszyscy, łącznie z prezydentem, zgodzili się, że jego elekcja może się okazać

katastrofą.

Baxter

był

chyba

najmniej

aktywnym

wiceprezydentem w historii republiki i już to wiele mówiło. Przewidywany wskaźnik głosów w jego rodzinnym stanie Kalifornia kształtował się poniżej trzydziestu procent. Wiele rzeczy można ignorować, ale nie taki wynik. Partyjna starszyzna odsunęła więc go i oznajmiła, że to koniec jego kariery. Po zapoznaniu się ze swymi brakami i wpadkami z ostatnich trzech lat Baxter nie podjął walki. Tymczasem Ross gorączkowo działał za kulisami. Miał dobre koneksje na Wall Street, cieszył się dużym szacunkiem w swoim starym klubie w Senacie Stanów Zjednoczonych i był na tyle sprytny, żeby wiedzieć, że nie należy za wcześnie zgłaszać swojego udziału w wyborach. Zaczekał na New Hampshire, gdzie Alexander miał wypłynąć jako wyraźny faworyt. Wtedy zaczął zarzucać sieć, propagując pomysł, że młody gubernator będzie potrzebował zastępcy mającego pewne pojęcie o bezpieczeństwie narodowym, i wysłał swoich ludzi, żeby lobbowali na jego rzecz. Osobiście podjął 1

Running mate - kandydat na niższe stanowisko wyznaczony przez osobę startującą w wyborach na wysoki urząd.

6

wystawną kolacją bogate grube ryby partyjne i ostrożnie zabiegał o względy przystojnego, młodego gubernatora z Georgii. Wszystko układało się dokładnie tak, jak Ross zaplanował. Kiedy pojawił się na scenie podczas ogólnokrajowej konwencji, sala eksplodowała entuzjazmem. Z miejsca uzyskał osiem punktów przewagi. Było to trzy miesiące temu. Szczyt. Apogeum kampanii. Od tamtej pory krwawią jak zarzynana świnia. Na dwa tygodnie przed dniem wyborów przegrywał z przeciwnikami o trzy punkty i zaczął odczuwać presję. Jego ankieterzy sygnalizowali ten sam problem. Wyborcy postrzegali ich jako gorszych specjalistów w zakresie bezpieczeństwa narodowego od ich przeciwników. W tym momencie Ross powinien interweniować i podjąć działania, ale skąd mógł wiedzieć, że prezydent zostawi ich na lodzie. Opuścił ich w potrzebie. Tak, popierał ich, ale co, u diabła, mógł jeszcze zrobić? Popierać republikanów? Kampania na ich rzecz była założeniem, częścią ich planu. Mógł im pomóc w pozyskaniu miliona dolarów i przyczynić się do zwycięstwa za pośrednictwem telewizji. Mógł stanąć za swoim wzbudzającym szacunek pulpitem i oznajmić, że ufa młodemu kandydatowi i jego doświadczonemu zastępcy. Ale zdobył się tylko na milczenie i oziębłość. Prasa doniosła, że choroba do tego stopnia zrujnowała zdrowie prezydenta, że po prostu nie starcza mu energii na kampanię wyborczą. Spełnia tylko swój obowiązek wobec urzędu i narodu amerykańskiego. Ross kilka dni czekał na wyjaśnienia, aż w końcu zdał sobie sprawę z sytuacji. Z dwóch wiarygodnych źródeł 7

dowiedział się, że prezydent miał prawdziwy problem z mandatem. Był urażony, że nikt z nim nie skonsultował, kogo Alexander powinien mianować wiceprezydentem. Poza tym dał jasno do zrozumienia, że Ross to zły wybór. To najbardziej ubodło Rossa, ale odpisał im jak zadumany, rozgoryczony starzec będący u kresu podróży. Zgodnie ze swoją zasadą, żeby nigdy nie tracić fasonu, zdwoił wysiłki i działał stanowczo. Tego ranka jednak poczuł strach. Pozostały tylko dwa tygodnie, choć nawet w tak krótkim czasie można było jeszcze zdobyć głosy. Potrzebowali tylko prawdziwego październikowego cudu, żeby wybił się na szczyt, a potem, w dniu inauguracji, z dumą rzuci to prezydentowi prosto w twarz. Sznur pojazdów zwolnił, a samochody zaczęły zmieniać szyk. Ross

spojrzał

przez

przyciemnioną

kuloodporną

szybę

na

przedstawicieli mediów zgromadzonych przed rezydencją. Ciężka żelazna brama się otworzyła i dwie limuzyny wjechały na wąski okrężny podjazd. Dumbarton Oaks było dwudziestodwuakrową posiadłością położoną w Georgetown. W 1944 roku odbyła się tu konferencja założycielska Organizacji Narodów Zjednoczonych. Ross wpadł

na

pomysł

zorganizowania

tu

panelu

poświęconego

bezpieczeństwu narodowemu i sprowadzenia najtęższych umysłów w celu przedyskutowania związanych z tym problemów. Mieli do dyspozycji szefa Połączonych Sztabów, dwóch byłych sekretarzy stanu, byłego sekretarza obrony, wielu emerytowanych dyrektorów

8

CIA, kilku mniej znanych generałów, ekspertów od spraw Bliskiego Wschodu i duchownych muzułmańskich z całego świata. Po trzygodzinnej dyskusji mieli się przenieść do siedziby wiceprezydenta w Naval Observatory. Byli tam wszyscy ważni ambasadorowie i Ross oraz Alexander mogli przedstawić im wizję bezpieczeństwa, pokoju i rozwoju koniunktury w dwudziestym pierwszym wieku. Później chcieli się stąd przenieść do Białego Domu, ale spotkali się z odmową. Całe te wybory, do diabła, cała jego kariera polityczna mogła tego popołudnia runąć w gruzy. Gdyby wierzył w Boga, zapewne by się teraz modlił, ale nie wierzył, więc zamiast tego przeklinał prezydenta. Limuzyna zatrzymała się i Ross po raz pierwszy od pięciu minut spojrzał na ględzącego szefa swej kampanii wyborczej. - Stu - rzekł, poprawiając krawat - zamknij się. Przez ciebie pęka mi głowa. - I wysiadł z limuzyny. Jedną ręką zapiął marynarkę, drugą machnął do reporterów i fotografów. Do pojawiających się przed jego twarzą i znikających po chwili mikrofonów i kamer wygłosił komentarz na temat pięknego dnia. Obejrzał się, by spojrzeć na wyłaniające się z drugiej limuzyny opalone długie nogi Jillian Rautbort Alexander. Prasa ją uwielbiała. Nazywała „amerykańską Dianą”. Jej popularność sięgała zapewne siedemnastu procent, czyli o wiele wyżej od wyniku któregokolwiek z kandydatów. Była oszałamiająco piękna. Miała sto osiemdziesiąt centymetrów wzrostu, opadające na ramiona blond włosy i ciało, za które można by umrzeć. Dorastała w 9

najwyższych sferach. Ukończyła szkołę w Szwajcarii, a później Brown, gdzie uczęszczał też jej ojciec. Majątek rodzinny ulokowali w licznych nieruchomościach. Głównie obłowili się w Nowym Jorku i na Florydzie. Mieli domy w Paryżu, na Manhattanie i w Palm Springs. Trzydziestosześcioletnia Jillian należała do tych nielicznych kobiet, które pięknieją z wiekiem. Bez mrugnięcia okiem i bez cienia uśmiechu wciągała na swoją orbitę mężczyzn. Była cudowna, miała klasę i równocześnie budziła pożądanie. Ross już kilka razy usiłował się do niej zbliżyć. Z pewnością nie była zakonnicą, tego był pewien, ale nigdy nie dała mu okazji poznać siebie lepiej. Josh Alexander przyłączył się do żony i znowu błysnęły flesze. Był wysoki, o czarnych włosach i opaleniźnie zagorzałego gracza w golfa. Był też wytworny na sposób telewizyjnego ewangelisty z Południa. Jego garnitury zawsze były bardziej połyskliwe niż innych, włosy były trochę dłuższe i nieskazitelnie ułożone, a zęby o ton bielsze. Oczywiście jego wygląd był obliczony na pozyskanie głosów chrześcijan z Południa i liczba jego zwolenników świadczyła o tym, że plan zadziałał. W istocie nawet za dobrze. Teraz główny problem dotyczył podstaw. Wielu wyborców czuło się zdradzonych i zagroziło, że w dniu wyborów zostaną w domu. Ross obserwował, jak kandydat na prezydenta i jego żona pozują przed kamerami. Uśmiechali się w ten sam wymuszony sposób, którego Ross tak nienawidził. Mimo to też uśmiechał się sztucznie, udając zachwyt doskonałym pięknem tej superpary. Żona Rossa 10

wróciła do Connecticut, gdzie pozostawała przy łóżku córki, która właśnie miała urodzić im pierwszego wnuka. No i dobrze. Kampania wyborcza ją męczyła. Nie było niczego zabawnego w nieustannym przebywaniu w cieniu kobiety młodszej o dwadzieścia lat. Alexander w końcu zostawił żonę i podszedł do Rossa. Wyciągnął prawą rękę i lewą klepnął go w ramię. - Jak się pan dzisiaj czuje, panie wiceprezydencie? - Dobrze, panie prezydencie. - Ross starał się zachować uśmiech na twarzy. Zwracanie się do siebie per prezydent i wiceprezydent było pomysłem Alexandra. Krótko po konwencji, gdy obaj mieli po osiem punktów przewagi, było to nawet zabawne, ale teraz wydawało się głupie i dziecinne. Ross był pewny, że mają jeszcze szansę. Nie sądził jednak, żeby samo pozytywne myślenie wyniosło ich na szczyt. Pięć kluczowych stanów nadal było w ich zasięgu. Jeżeli nie zagłuszą negatywnych opinii i do poniedziałku rano nie uda im się pozyskać nowych głosów, sprawy mogą przybrać naprawdę paskudny obrót. Ross wiedział, że muszą obrócić te opinie przeciwko swoim oponentom. Nie zdecydowali jeszcze tylko, czy zaczną w tym, czy w przyszłym tygodniu. Będzie to ostra walka do samego końca. Cztery przecznice dalej Gavrilo Gazich zapłacił za espresso gotówką i opuścił daszek czerwonej baseballówki z napisem „Washington Nationals” na oczy, aby kamery ochrony zamontowane nad kasą nie zauważyły jego twarzy. Nosił też w tym celu ciemne

11

okulary. W Georgetown był słoneczny jesienny poranek, co bardzo odpowiadało zabójcy. Gazich wolał pracować w Afryce. Tam wyrobił sobie nazwisko po latach treningu w pustoszonej przez wojnę ojczystej Bośni. Skorumpowani politycy i generałowie uczynili z tego subkontynentu nadzwyczaj bogate w cele środowisko. Rządy wielu państw i instytucje pomocy humanitarnej pakowały w ten zubożały region miliardy dolarów pod warunkiem zaprzestania rzezi. Korupcja zapoczątkowana u szczytów władzy sięgała najuboższych wiosek. Z każdego dolara pomocy do potrzebujących trafiało zaledwie dziesięć centów. Ludzie stojący na górze - szefowie skłóconych partii, przywódcy plemienni, gangsterzy, dowódcy wojskowi i zwykli bandyci - walczyli na własny rachunek, nie przywiązując zbyt wielkiej wagi, jeżeli w ogóle jakąkolwiek, do życia zwykłych cywilów. W ciągu roku zmarło pół miliona ludzi, w następnym - milion. Skala tej rzezi po prostu nie mieściła się w głowie. Nie istniał szacunek dla ludzkiego życia. Szalało bezprawie. Wojna domowa w Jugosławii zmieniła się w potyczki przypominające porachunki miejskich gangów. W oblężonym Sarajewie Gazich był świadkiem potwornych rzeczy, ale nic nie mogło się równać z cierpieniami pustoszonego przez wojnę kontynentu afrykańskiego. Postanowił to wykorzystać. Chaos, korupcja, okrucieństwo i bezprawie tworzyły dla niego doskonały teren działania. Afrykańscy bogowie wojny nieustannie szukali okazji do wzbogacenia się i rozszerzali obszar grabieży. 12

Przestrzegali zasad rynku: jeżeli się nie rozwijasz, wypadasz z gry. Największy kłopot Gazicha polegał na utrzymywaniu wszystkich graczy i ich stale zmieniających się sojuszników w ryzach. W tym zakresie kierował się prostą zasadą: praca tylko dla nąjokrutniejszych i żadnych spotkań twarzą w twarz na ich podwórku. Jeżeli chcieli go wynająć, musieli kogoś wysłać do Aten albo Stambułu. Czasem wyjeżdżał też do Kairu, ale od upadku wież w Nowym Jorku nie czuł się już bezpieczny w stolicy Egiptu. Tamtejszy prezydent był zbyt bliskim sojusznikiem Stanów Zjednoczonych i jego służba bezpieczeństwa była zbyt skuteczna i brutalna, żeby tak ryzykować. Od ponad dziesięciu lat jego domem był Cypr. Tu znajdował spokój w przerwach między kontraktami. Odwiedzając ogarnięte wojnami państwa, udawał reportera albo inżyniera kompanii naftowej, a nawet od czasu do czasu pozował na najemnika. Najczęściej jednak był przedstawicielem międzynarodowych humanitarnych pomocy. Prowadził w Limassol małą firmę Aid Logistics Inc, specjalizującą się w zwalczaniu biurokracji w nękanej wojną Afryce. Swoją pracą zdobył nawet uznanie Międzynarodowego Czerwonego Krzyża. Interes nie przynosił dużego zysku, ale - co ważniejsze - uzasadniał jego pobyt na Cyprze, ułatwiał nawiązywanie kontaktów i śledzenie zmian w obsadzie głównych ról w tej subkontynentalnej sadze. Teraz tutaj, w Ameryce, był po prostu zwykłym turystą. Greckim turystą. W żyłach członków jego rodziny płynęło kilka kropli greckiej krwi albo przynajmniej zdrowa porcja krwi macedońskiej. 13

Dużo podróżował po Grecji i znał dość dobrze język, zwłaszcza że stał się on też urzędowym językiem na Cyprze. Urzędnik celny na lotnisku JFK z uśmiechem machnął na niego, żeby przechodził, co potwierdzało przekonanie Gazicha, że Grecy są lubiani przez wszystkich z wyjątkiem Turków. Przy wykonywaniu każdego zadania Gazich przestrzegał zasad bezpieczeństwa, ale to zadanie wymagało większej ostrożności, gdyż działał w Ameryce, kraju o podwyższonej czujności na ataki terrorystyczne. Kontrole graniczne i systemy komputerowe znacznie utrudniały podróż pod przybranym nazwiskiem. W Afryce rzadko się martwił, że złapie go jakaś kamera. Tu, w Waszyngtonie, widział je wszędzie. Była to szybka robota, co niezbyt dobrze wpływało na nerwy. Miał godzinę na przyjęcie jej lub odrzucenie, choć nie wiedział nawet, na czym ma polegać. Powiedziano mu tylko, że ma przylecieć do Ameryki, uderzenie nastąpi w najbliższą sobotę, a potem otrzyma dwa miliony dolarów. Było to dwa razy tyle, ile otrzymał za najlepszy kontrakt, więc początkowo myślał, że to pułapka. Po analizie odrzucił jednak taką możliwość. Nie zrobił niczego, czym mógłby się narazić Amerykanom. Nie widział powodu, dla którego ktoś miałby zadać sobie tyle trudu, by złapać człowieka działającego na afrykańskich polach śmierci. Gazich przeważnie uśmiercał swoje cele na dwa sposoby. Albo strzelał w głowę z bezpiecznej odległości, albo wysadzał w powietrze w silnej eksplozji. O metodzie decydowała łatwość wykonania. 14

Dorastając na wsi pod Sarajewem, Gazich wraz ze swoimi starszymi braćmi dużo polował. W wieku dziesięciu lat byli już więc strzelcami wyborowymi. Gdy skończył szesnaście lat, ojciec wysłał go z trzema starszymi braćmi, aby dołączyli do oblegających Sarajewo sił Serbów bośniackich. Wtedy to Gazich po raz pierwszy wziął na celownik człowieka. Stwierdził, że polowanie na ludzi jest wyzwaniem mniejszym, ale bardziej ekscytującym. Dzisiejsze zabójstwo miało być najbardziej elektryzującym w jego karierze. Żałował tylko, że nie miał więcej czasu na zaplanowanie uderzenia. Zabicie człowieka jednym strzałem z odległości ponad półtora kilometra było dla niego największym wyzwaniem. Zlikwidowanie celu za pośrednictwem zdalnie odpalanej bomby trwało sekundę, ale również wywoływało dreszcz podniety. Dziś też to przeżyje. Po prostu miał za mało czasu, aby przygotować się do strzału. W poniedziałek otrzymał dane o celu i trasie przejazdu. Tego samego dnia podał im listę potrzebnych rzeczy. Nigdy nie rozmawiał ze zleceniodawcami bezpośrednio. Nie miał więc pojęcia, kim byli, chociaż się domyślał. Byli muzułmanami, to pewne. Terrorystami, którzy zapowiedzieli zakłócenie amerykańskich wyborów. Gazicha nie obchodzili muzułmanie, tylko pieniądze, a myśl o ataku na Amerykanów była ekscytująca. Amerykanie mieszali się w sprawy jego kraju. Będzie to akt sprawiedliwości - rewanż za przysługę. Ci terroryści byli sprytni. Wysłanie własnych ludzi do Ameryki oznaczało spore problemy. Wynajęcie wolnego strzelca było prostsze, 15

nawet przy dwóch milionach honorarium - prawdopodobnie wyszkolenie,

wyposażenie

i

transport

oddziału

operacyjnego

kosztowałoby znacznie więcej. Teraz musieli tylko przemycić do Ameryki dwieście trzydzieści kilogramów materiałów wybuchowych i detonatory, o które prosił, co nie było łatwym zadaniem. Miały na niego czekać w magazynie w Rockville. A był to materiał najwyższej jakości - rosyjski wojskowy plastik. Nie jakieś rozłażące się niestabilne gówno, którego od czasu do czasu musiał używać w Afryce. Zapalniki, główny kord i zdalny detonator również stanowiły najlepszy towar, jaki Rosjanie mieli do zaoferowania. Gazich próbował za dużo nie myśleć o skutkach eksplozji furgonetki. W Afryce rzadko się o tym myśli. Tam wszyscy chcieli zabić wszystkich. Kolejne ciało na stosie trupów nie miało żadnego znaczenia. Ale tu miało. Waszyngton był wielką sceną szpiegostwa i dyplomacji, a nie jakąś pełną komarów zaplutą dziurą w Trzecim Świecie. To było jak polowanie na słonia, a Gazich tropił prawdziwą bestię. Zabicie takiego olbrzyma z bezpiecznej odległości jednym strzałem z karabinu nie było trudne. Prawdziwym wyczynem było zbliżenie się do niego, pokonanie na brzuchu setek metrów i zakradnięcie się do stada. To wymagało dużego doświadczenia, odwagi i odrobiny szaleństwa. Strzał sam w sobie był już wtedy względnie

łatwy.

Prawdziwe

niebezpieczeństwo

polegało

na

możliwości stratowania przez którąś z olbrzymich szarych bestii, gdy stado zacznie paniczną ucieczkę.

16

Gazich opuścił Starbucksa z kubkiem espresso w ręce i gazetą pod pachą. Do tej pory najtrudniejszą częścią zadania było znalezienie parkingu. Dwa miliony dolarów za znalezienie parkingu... - Gazich zaśmiał się w duchu i rozejrzał po ulicy. Był pewien, że jego atak na amerykański system polityczny doprowadzi do gwałtownej reakcji, ale postanowił martwić się o to później. Teraz musiał podkraść się do stada i mieć nadzieję, że nie zostanie stratowany. Agentka specjalna Maria Rivera stała blisko drzwi i patrzyła na duży pokój konferencyjny. W wieku trzydziestu pięciu lat utrzymywała figurę dzięki ćwiczeniu sztuk walki na tygodniowych obozach szkoleniowych. Karate spalało mnóstwo kalorii i Rivera pracowała nad ruchami, jakby to była jej religia. Kampania wyborcza przerwała jej ćwiczenia, ale pozostali agenci wiedzieli, że ma czarny pas drugiego stopnia. Miewali z nią sparingi i zaczynała się już trochę nudzić. Chociaż unikała wagi jak ognia, czuła, że przybrała już parę kilogramów. Jeszcze tylko dwa tygodnie, obiecywała sobie, a potem ulży sobie w Arizonie. Będzie spać, jeść i ćwiczyć. Kopnie jakiegoś osła na sali. Zapłaci swojemu staremu dojo za lekcje i pokaże mu, kto tu teraz rządzi. Może nawet trafi na jakiegoś prawdziwego mężczyznę. Kogoś wolnego i nie rozglądającego się za czymś poważnym. Chłopak, pomyślała, byłoby miło. Nawet nie próbowała wyobrazić sobie, jak długo by to trwało. Jej chłopcy siedzieli u szczytu stołu w kształcie litery U. Operatorów kamer wpuszczono do środka na pierwsze piętnaście minut spotkania, a potem wyproszono. Szef kampanii wyborczej 17

Alexandra uważał, że dzięki temu będą wyglądali bardziej wiarygodnie. Jeżeli chcesz sprawiać wrażenie, że myślisz poważnie o bezpieczeństwie narodowym, musisz usunąć prasę i przynajmniej wyglądać, jakbyś rozmawiał o ważnych tajemnicach państwowych. Rivera była twarda jak inni, ale nawet ona była już zmęczona. To była piekielna kampania. Każdy dzień to nowe miasto, a w każdym mieście pokój w hotelu, o którym wolałaby zapomnieć, nijakie hotelowe żarcie i małe hotelowe centrum fitness. Co rano budził ją któryś z jej kolegów agentów, informując, która godzina, a także przypominając, gdzie jest i jakie ma zadanie. Czasem odwiedzali aż cztery stany dziennie. A ona ze swoimi ludźmi musiała być czujna od świtu do północy. Te prezydenckie wybory były logistycznym koszmarem. Politycy i ich zespoły pracowali ciężko, ale oni mieli jeszcze gorzej, ich zadaniem było bez przerwy stać na posterunku i strzec ich. Rivera była agentką specjalną FBI i z ramienia Secret Service chroniła kandydata na prezydenta Josha Alexandra. Służyła w Secret Service już trzynaście lat. Pracowała w terenowych oddziałach w Los Angeles,

Miami i

Nowym Jorku.

Ochraniała

także dwóch

prezydentów i awansowała szybciej od innych agentów swojej klasy. Dawno temu była mężatką, ale dzięki Bogu szybko się rozwiodła. Od tamtej pory minęło już dziesięć lat. Była to łatwa decyzja dla Rivery. Jej mąż był prokuratorem federalnym na Manhattanie. Poznali się na spotkaniu kryminalnej grupy operacyjnej i od razu zrobił na niej wrażenie. Gdy teraz o tym myślała, to stwierdzała, że powinna 18

wiedzieć, iż małżeństwo z adwokatem to błąd. Po czterech miesiącach wpadła pewnego wczesnego popołudnia bez zapowiedzi do jego biura i przyłapała go na zdradzie. Pieprzył się na kanapie z detektyw z NYPD. Rivera bez skrupułów wyrzuciła go z domu i wieczorem wniosła o rozwód. Maria Rivera była Amerykanką w drugim pokoleniu, ale mówiła płynnie po hiszpańsku dzięki babci, która codziennie modliła się za ocalenie jej małżeństwa. Babcia Rivera była więc załamana, gdy Maria rozwiodła się z kochliwym absolwentem Harvardu. Był dobrym katolikiem i czarującym mężczyzną. Rivera nie miała serca powiedzieć babci, że ten członek Ivy League był zwykłym kurwiarzem. Uwolniona od małżeńskich więzów, Rivera brała każde trudne zadanie, jakie jej przydzielono w Secret Service. Przez wiele lat głównie

zajmowała

się

fałszerstwami

i

oszustwami

przy

wykorzystaniu kart kredytowych, a w przerwach szkoliła się na członka prezydenckiej ochrony. Przed rokiem mianowano ją asystentką agenta specjalnego ochraniającego prezydenta Hayesa. Kiedy po New Hampshire Alexander został liderem rankingów, szefowie wezwali ją do kwatery głównej i polecili, by się pakowała. Została włączona do jego ochrony i usłyszała ostrzeżenie, żeby niczego nie spaprała. Tak znalazła się na krótkiej liście członków ochrony przyszłego prezydenta. Kierowanie zespołem chroniącym prezydenta było marzeniem każdego agenta, a także członków Secret Service. Gdyby Rivera 19

utrzymała się na obecnym stanowisku, byłaby pierwszą kobietą mającą szanse na taki awans. W ciągu ostatnich dziewięciu miesięcy rzadko o tym myślała. Przez większość tego czasu tempo kampanii było do przyjęcia. Na początku nie było dużo pracy przy Alexandrze. Miał wysokie notowania. Był świeżą twarzą i nowym ulubieńcem w świecie polityki. Płynął na tej fali do sierpniowej konwencji Partii Demokratycznej, gdzie odniósł przygniatające zwycięstwo nad innymi delegatami. Potem wszystko diabli wzięli. Rivera spodziewała się nasilenia tempa, gdy dociągnęli do listopadowych wyborów, ale reguły kampanii zaskoczyły nawet ją. Przeciwnicy Alexandra wytoczyli najcięższe działa, oskarżając młodego gubernatora o snucie pięknych opowieści i dawanie niemożliwych do zrealizowania obietnic. Wytykano mu młody wiek i brak doświadczenia, a także podawano w wątpliwość jego uczciwość. Tymczasem nadszedł Labor Day i pięciopunktowa przewaga wyparowała. Odpowiedź obozu Alexandra polegała na wylaniu szefa kampanii i zdwojeniu wysiłków. Pierwsze dwa tygodnie września spędzili w pociągach, drugie dwa - w autobusach. Objechali cały kraj, odwiedzając każdy uznawany za przychylny im stan. Przygotowano harmonogram, potem go anulowano i ułożono nowy. Zespoły wyprzedzające znalazły się w tarapatach, gdyż kampania niemal co godzinę zmieniała kierunki. Była to absolutna logistyczna klęska, ale Rivera

stała

przy

sterze

i

dostosowywała

20

kurs

do

tego

schizofrenicznego harmonogramu. Teraz, po dwóch tygodniach, w końcu zaczęła dostrzegać światełko w tunelu. - Rivera - usłyszała niecierpliwy szept. Maria Rivera cofnęła się od drzwi i stanęła oko w oko ze Stuartem Garretem. Jak większość osób odpowiedzialnych za przestrzeganie prawa, Rivera szybko rozszyfrowywała ludzi. Gdy wyznaczano ją do czyjejś ochrony, uważała, aby jej osobiste odczucia i opinie nie wpływały na jej pracę. Josh Alexander na przykład był całkiem miłym facetem. Miał nienaganne maniery, czasem był nawet powściągliwy, ale zasadniczo doceniał i szanował pracę jej i jej kolegów. Mark Ross zaś był arogancki i protekcjonalny. Rivera go nie lubiła, ale nie zdradzała się z tym. Natomiast Garret wystawiał jej profesjonalizm na ciężką próbę. Był zapewne największym dupkiem, jakiego znała. Stała teraz przed tym irytującym Kalifornijczykiem kierującym całym spektaklem. - Tak, Stu. - Mamy piętnastominutowe opóźnienie. Rivera skinęła głową. Opóźnienie mieli politycy, nie Secret Service. Rivera i jej ludzie nie prowadzili tego pociągu. Nie odpowiadali za utrzymanie dyscypliny czasowej. Odpowiadali za utrzymanie kandydatów i ich rodzin przy życiu. - Jak tylko skończą, chcę mieć ich wszystkich w autach kontynuował Garret. - Muszę mieć chwilę na rozmowę z Joshem i Markiem na osobności, więc wepchnij Jillian do drugiej limuzyny. Z 21

wiceprezydentem spotka się tylko podczas ceremonii powitania. Potem chce wrócić do hotelu, aby poddać się jakiejś pieprzonej odnowie biologicznej czy coś takiego. - W porządku - odparła Rivera, ignorując cuchnący oddech Garreta. Spędziła dziewięć miesięcy z kandydatem na prezydenta i jego żoną, ale do tej pory nie zamieniła z Jillian więcej niż dwa zdania. Była bardzo powściągliwa, bardzo atrakcyjna i bardzo zdystansowana. Ściągnięcie jej tu dzisiaj było pomysłem Garreta. „Słodkie oczy”, tak ją nazywał. Wskaźnik jej popularności był wyższy niż męża i kandydata na wiceprezydenta razem wziętych. Obecnie przebywała w salonie na pierwszym piętrze, gdzie miała spotkanie z grupą muzułmańskich kobiet. Rozmawiały o ich roli w walce z islamskim ekstremizmem. - Chce, żeby towarzyszył jej ten wielki agent... - warknął Garret. - Agent specjalny Cash? - Nie mam pojęcia, jak brzmi jego pieprzone nazwisko. Chodzi o tego wielkiego faceta. Niemal wszyscy agenci Rivery byli wielkimi facetami, ale domyśliła się, o którego może chodzić, i oznajmiła: - Zajmę się tym. - Dobrze, bądź gotowa zwinąć się w ciągu pięciu minut. - Garret odwrócił się i pomaszerował długim korytarzem. Rivera patrzyła przez chwilę za nim. Już nieraz wyobrażała sobie, jak z wyskoku kopie go w głowę. Wśród członków zespołu 22

pracującego przy kampanii krążyły pogłoski, że niezależnie od wyniku Garret i tak zostanie spławiony. W czasie poprzedniej kampanii krótko był szefem biura i otwarcie narzekał, że to było najgorsze pół roku w jego życiu. Podobno na jego czeku figurowała siedmiocyfrowa kwota za wyprowadzenie kampanii na prostą. Rivera często słyszała, jak mówił, że każdy, kto pracuje za rządową pensję, jest

kretynem.

To

naturalnie

pogłębiło

sympatię

agentów

wyznaczonych do ochrony jego kandydatów. Rivera ruszyła do drzwi frontowych. Miała na sobie granatowe spodnie i jasnoniebieską bluzkę. Nigdy nie nosiła spódnic lub sukienek, przynajmniej na służbie. Po prostu były niepraktyczne. Każdy agent ochrony wyposażony był w nowy FN 5.7 i dwa zapasowe magazynki.

To był

najlepszy pistolet,

z jakiego

kiedykolwiek strzelała. W magazynku miał dwadzieścia pocisków, jeden w komorze i nieco przypominał starego siga. Dodatkowo nosiła bezpieczne cyfrowe radio Motoroli, komórkę i palmtopa BlackBerry. Cały ten sprzęt trzeba było gdzieś schować, tak by nie deformował munduru. Rivera otworzyła duże drzwi frontowe i wyszła na kamienny taras Dumbarton Mansion. Jej chód był pełen sprzeczności powściągliwy, ale piękny, pełen gracji, ale i zdecydowania. Lśniące czarne włosy niemal zawsze związywała w koński ogon. Po przodkach odziedziczyła gładką cerę. Będąc na służbie, nakładała delikatny makijaż i robiła wszystko, żeby nie wyróżniać się wyglądem. Secret Service ciągle jeszcze było klubem mężczyzn. 23

Męskim klubem wymagającym niezmiernie ciężkiej pracy. Do jej obowiązków należało to, żeby być widoczną. Żeby ludzie wiedzieli, że jest na miejscu i cały czas kontroluje sytuację. Ale pod żadnym względem nie mogła przyćmiewać tych, których chroniła. Założyła przeciwsłoneczne okulary, zbadała wzrokiem teren z poziomu tarasu i spojrzała na zegarek. Był prawie kwadrans po dwunastej. Nie mogła dłużej czekać, musiała bezpiecznie zawieźć Alexandra i Rossa do Naval Observatory. Potem przejmie ich ochrona wiceprezydenta, a ona i jej zespół będą mieli kilka wolnych godzin przed odlotem do St. Louis. Na drugim krańcu werandy zauważyła mężczyznę, z którym chciała porozmawiać, więc ruszyła w jego kierunku. Agenci podczas szkolenia często słyszeli, że zawsze muszą wyglądać elegancko. Ubrania mają być czyste i wyprasowane. Krawaty bez plam po keczupie, żadnych brudnych kołnierzyków. Obuwie dopasowane tak, żeby nadawało się do startu w olimpiadzie. Agenci stali na posterunkach wiele godzin - musieli się czuć komfortowo. Funkcja ważniejsza od formy. Instruktor z centrum w Beltsville w Marylandzie zwykle mówił agentkom, że jeśli nie przebiegną w swoich butach dwóch przecznic, nie powinny ich nosić. Ten sam instruktor zniechęcał je do noszenia spódnic: „Chcesz być znana jako agentka, która ocaliła życie prezydenta, powalając jednym ciosem zamachowca na ziemię, czy też chcesz być zapamiętana jako agentka, która walcząc z zabójcą, pokazała majtki?”

24

Rivera traktowała te uwagi poważnie. Dlatego nosiła czarne mokasyny na pięciocentymetrowym obcasie z gumową podeszwą. Wybrała lakierowaną skórę, ponieważ nienawidziła pucowania butów. Dzięki gumowym podeszwom obuwie było wygodne i ciche. Agent nie miał pojęcia, że ktoś zbliża się do niego od tyłu. I nie był to dobry znak - jej ludzie zawsze powinni być czujni. Dwa metry od niego postanowiła zrobić mu żart. Wyciągnęła rękę i lekko dotknęła go palcem w plecy. Mający za sobą dziewięć lat służby w Secret Service Matt Cash podskoczył, jakby go właśnie ktoś wyrwał z drzemki. - Jeden ruch i jesteś trupem - zaśmiała się. Cash odwrócił się i wyraz jego twarzy świadczył o tym, że nie był rozbawiony. - Co z tobą, u diabła? Maria uśmiechnęła się szeroko, pokazując śnieżnobiałe zęby. - Prasa jest tam, po drugiej stronie ogrodzenia - szepnął Cash. Spojrzała

na

zaparkowane

na

ulicy

furgonetki

stacji

telewizyjnych i fotografów wspinających się na drabiny, żeby zrobić jakieś zdjęcia ponad murem. Podeszła do agenta i spojrzała na jego krocze. - Nie zsikałeś się? - Pewnie - rzucił ze złością. - Szybko przynieś mi jedną z tych twoich maksipodpasek, zanim przesiąknie przez bokserki. - Oho, nie jesteś dziś w nastroju?

25

- Nie zaczynaj. - Cash chwycił klapy marynarki i szarpnął za nie: - Rzygać mi się chce na to gówno. Takie szczere wyznanie nieco zaskoczyło Riverę. Jako agentka specjalna odpowiedzialna za ochronę nie tylko im szefowała, ale również matkowała im. - Co, u diabła... Chodzi ci o mnie, swoją robotę czy obie te sprawy? - Nie o ciebie - warknął. - O tę robotę. Od trzech miesięcy jestem ciągle w podróży. Dzieci za mną tęsknią, żona mnie nienawidzi, a ja jestem przez dzień w Waszyngtonie i nawet nie mogę wpaść do domu i się z nimi przywitać. Rivera uśmiechnęła się. - Mam dla ciebie dobre nowiny. Kwatera główna zamierza dać nam kilka godzin wolnego, gdy niańczeniem naszych chłopców zajmie się ochrona wiceprezydenta. Cashowi opadła szczęka. - Mówisz poważnie? - Taa... Masz kilka godzin... Zrób rodzince niespodziankę. Tylko nie spóźnij się na samolot, bo wepchnę ci w tyłek jedną z tych moich maksipodpasek i wykopię do Fargo. - Więc gdy dotrzemy do Observatory, naprawdę mogę się zerwać? - zapytał z uśmiechem. - Nie tak zaraz. Pokręcisz się tam przez jakieś trzydzieści minut i zabierzesz księżniczkę do hotelu. Potem masz wolne do siedemnastej. - Księżniczką Rivera nazywała żonę Alexandra. 26

- Dlaczego ja? - zaczął narzekać Cash. - Ponieważ przypadłeś jej do gustu i specjalnie o ciebie prosiła. - Wyślij kogoś innego. - Myślisz, że to jakaś pieprzona demokracja? - Cofnęła się i patrzyła na niego, zastanawiając się, czy będzie na tyle głupi, żeby się sprzeciwić. - Moim zdaniem nie. Zabierzesz ją do hotelu, położysz do łóżka i możesz pędzić do rodziny. - Co to, u diabła, ma znaczyć? - Co to, u diabła, ma znaczyć? - powtórzyła Rivera, poważnie zakłopotana. - To „położysz ją do łóżka”? - rzucił falsetem. - Próbujesz mi coś zasugerować? Rivera zmarszczyła brwi. - To taki zwrot, Einsteinie. - Niech będzie, ale jakoś nie rozumiem konotacji. - Miałeś pewnie na myśli implikację, ale nie ma w tym żadnej. Rivera wyprostowała się i dodała stanowczym tonem: - Wsiądziesz z nią do drugiej limuzyny. Ja pojadę pierwszą z szefostwem. Jak dojedziemy do Observatory, pościska ręce przez pół godziny, a potem zabierzesz ją do hotelu, upewnisz się, że jest bezpieczna w swoim pokoju, i możesz przekazać posterunek temu, kogo przyśle kwatera główna. Masz jakieś pytania, agencie specjalny Cash? - Nie. - To dobrze.

27

Gazich przeciął ulicę i ruszył wschodnią stroną Wisconsin Avenue. Widział trasę podróży. Wydarzenia były na bieżąco relacjonowane w Internecie. Założyli, że ruszą w południe, ale możliwe było, że później. Tego typu sytuacje rzadko następują zgodnie z planem. Następna część jego planu była trochę ryzykowna. Mógł ustawić kamerę i wykonać zadanie z bezpiecznej odległości, ale szanse na sukces były za małe. Musiał być precyzyjny. Ładunek z łatwością zniszczy pancerz limuzyny, pod warunkiem że zostanie zdetonowany w odpowiednim momencie. Gazich oceniał, że ma sześciometrowe okienko. Niewiele szersze od limuzyny. Jeśli samochody będą jechały w dobrym tempie, może mu zabraknąć czasu. Dlatego zaparkował furgonetkę jak najbliżej rogu Wisconsin i S Street. Kolumna miała minąć tylko jedną przecznicę, zanim dotrze do Wisconsin. Potem zwolni, żeby skręcić pod kątem prostym w Wisconsin Avenue, gdzie stała furgonetka w miejscu zapewniającym maksymalny zasięg rażenia. Gdyby to była obstawa urzędującego prezydenta, sprawa byłaby trochę trudniejsza. Poza opancerzonymi limuzynami, suburbanami i ambulansami oraz dziesiątkami innych pojazdów składałaby się też z aut przeznaczonych do zagłuszania wszystkich sygnałów, z wyjątkiem wysyłanych przez Secret Service. W tym wypadku zdalne odpalenie ładunku byłoby niemożliwe. Gazich sprawdził to i wiedział, że ochrona kandydatów nie dysponowała takim wyposażeniem. Mimo to musiał zbliżyć się na tyle, żeby widzieć moment, w którym limuzyna zrówna się z furgonetką. 28

Minął młodą parę jedzącą na ławce bajgle. Dwie przecznice dalej widział pomarańczową drabinkę, którą przytwierdził do dachu furgonetki. Zrobił to w ostatniej chwili, gdy się zorientował, że białe furgonetki są bardziej popularne, niż sądził. Drabinka miała pomóc mu w ustaleniu momentu detonacji. Nie chcąc zanadto zbliżać się do auta, zatrzymał się i udał, że czyta ogłoszenia wiszące w oknie biura sprzedaży nieruchomości. Poczuł w kieszeni wibracje palma. Wyjął telefon i rzekł: - Halo. - Odpowiada mi druga godzina. A tobie? - Druga mi odpowiada. - Rozłączył się, westchnął z ulgą i schował telefon. Włócząc się po ulicy, zabijał czas, oglądając wystawy. Po kilku minutach usłyszał sygnał syreny policyjnej, który raz nasilał się, a raz przycichał. Spojrzał na ulicę i zobaczył motocykl przebijający się przez ruch uliczny i blokujący prowadzący na północ pas Wisconsin Avenue. Kilka razy rozprostował palce dłoni i zastanowił się, na ile może się zbliżyć do furgonetki. Pojazdy mogą zaraz nadjechać. Niecałą przecznicę od niego rosło odpowiednio duże drzewo. Miało około metra średnicy. Bez osłony, przy maksymalnej sile wybuchu, z pewnością zginąłby od lecących prosto na niego odłamków i fali podmuchu. Gdy stanął przy drzewie, wyciągnął z kieszeni palma. Wyjął rysik i wybrał nim ikonę przeglądarki. Po kilku sekundach zalogował się na stronie. Wystukał hasło i spojrzał na policjanta stojącego na 29

środku ulicy. Musiał już tylko nacisnąć guzik, aby nastąpiła eksplozja. Ten policjant z pewnością zginie i możliwe, że ludzie z kilku pierwszych aut, które zatrzymał. Dokładnie po drugiej stronie ulicy były sklepy i mieszkania. Możliwe, że limuzyna przyjmie cały impet wybuchu, ale to mało prawdopodobne. Dwieście trzydzieści kilogramów semtexu zapewne rzuci limuzynę przez ulicę wprost na budynek. Gazich próbował sobie przypomnieć sformułowanie, jakiego użyli amerykańscy generałowie, gdy jedna z ich tonowych bomb chybiła celu i zrównała z ziemią dom jego rodaka. Do rogu dojechał pierwszy samochód policyjny i skręcił w stronę Gazicha. Miał włączone światła i syreny. Przechodnie zatrzymali się, aby popatrzeć na kolumnę Jadącą Wisconsin Avenue. Gdy pierwsza limuzyna dotarła do rogu, uśmiechnął się i przypomniał sobie: „dodatkowe straty wśród ludności cywilnej”. W rzeczywistości jej ludzie mogli to wykonywać przez sen, tak doskonale byli wyszkoleni. Kandydaci wyszli na werandę i czekali, aż dołączą do nich byli urzędnicy gabinetu, uczeni i generałowie, żeby ustawić się do ostatniego zdjęcia. Rivera stała w pobliżu, ale poza zasięgiem obiektywu. Teraz jej zespół był w ciągłym ruchu. Agenci nieustannie przemieszczali się za kandydatami. Na najwyższym piętrze czuwali snajperzy. Tkwili tam od wschodu słońca, obserwując okna domów stojących po drugiej stronie ulicy i okolicę oraz ustalając zasięg pewnych celów i najbardziej prawdopodobne miejsca, z których mogły paść strzały. 30

Rivera rozglądała się uważnie, okulary przeciwsłoneczne kryły jej czarne oczy. Jak radar przeczesywała niebo w celu wykrycia nadlatującego obiektu, co było o wiele trudniejsze od jej normalnej pracy. Dziennikarze stali za ogrodzeniem, pstrykali zdjęcia, nagrywali kamerami, rzucali pytania. Rivera prawie nie zwracała na nich uwagi, choć podświadomie analizowała ton ich głosu, gdy skanowała wzrokiem otoczenie. Na nikim nie zatrzymywała spojrzenia na dłużej niż na sekundę lub dwie. Większość agentów robiła to zupełnie automatycznie, choć niektórzy musieli się tego nauczyć. Kto nie opanował tej sztuki, musiał odejść. Ta praca musiała przerodzić się w instynkt. Interesowali się szaleńcami. Ich obawa przed nimi miała charakter zawodowy. Szaleńców można rozpoznać - błędny wzrok, brudne paznokcie, rozczochrane włosy. Czasem były to kobiety, ale przeważali mężczyźni. Niespokojni, nerwowi, chodzili tam i z powrotem, z reguły upośledzeni umysłowo. Budzili współczucie, ale byli śmiertelnie niebezpieczni. Zawodowcy zaś to zupełnie inna sprawa. Pojedynczy człowiek opanowany na tyle, żeby zachowywać się zupełnie normalnie do momentu wyciągnięcia broni i rozpryskania mózgu jej kandydata po chodniku. Dlatego była w pobliżu. Dzisiejsza

robota

nie

była

trudna.

Znała

wszystkich

przedstawicieli mediów z sektora dla prasy. Tylko oni byli na tyle blisko, żeby móc coś zrobić, i poza nią obserwowało ich jeszcze dwóch

agentów,

gotowych

zareagować

na

pierwszy

sygnał

niebezpieczeństwa. Drugim zagrożeniem był strzał snajpera z domów 31

stojących po drugiej stronie ulicy, ale szansa oddania celnego strzału, zanim antysnajperzy zdążą go zdjąć, była minimalna. Musiała więc tylko jeszcze sprowadzić kandydatów po schodach do limuzyn, a potem będzie mogła odpocząć. Naval Observatory znajdowało się zaledwie o kilka przecznic stąd. To pestka w porównaniu z całą kampanią. Żadnych sznurów z setkami kotłujących się ludzi pragnących dotknąć kandydatów. Żadnej sali bankietowej, do której musiałaby

przeprowadzić

ich

przez

kuchnię

pełną

noży

i

nadpobudliwych kucharzy, którym nie udały się potrawy. Dziś wszystko miała pod kontrolą. Rivera zauważyła, jak Garret daje znak sekretarz prasowej kampanii.

Kobieta

stanęła

przed

kamerami

i

podziękowała

dziennikarzom za przybycie. Alexander i Ross robili to tak często, że nie musieli czekać na instrukcje - obaj ruszyli w dół schodami i skierowali się do czekającej na nich limuzyny. Drzwi pasażera były już otwarte, a obok nich stał agent. Rivera trzymała się blisko kandydatów. Alexander szedł pierwszy, za nim Ross i Garret. Rivera zamknęła drzwi i spojrzała w lewo, żeby się upewnić, gdzie jest żona Alexandra. Właśnie wślizgiwała się na tylne siedzenie. Agent specjalny Cash spojrzał na Riverę. Nie mogła widzieć wyrazu jego oczu za ciemnymi okularami, ale z zaciśniętej szczęki i linii ust mogła wywnioskować, że nadal jest w złym nastroju. Cash pokręcił głową i zniknął na tylnym siedzeniu. Rivera nie poświęciła temu nawet sekundy - ego, uczucia i przyjaźń musiały zejść na drugi plan, za dwa

32

tygodnie wszyscy będą mogli razem wypić drinka i swobodnie o wszystkim pogadać. Usiadła na przednim fotelu, zamknęła ciężkie drzwi i spojrzała na kierowcę. - Zwijamy się, Tim. Kierowca włączył bieg i zdjął stopę z hamulca. Ciężka limuzyna zaczęła się toczyć po wąskim brukowanym podjeździe. Oba pojazdy minęły otwartą bramę i włączyły światła awaryjne. Pozostałe auta czekały na ulicy. Limuzyna zajęła swoje miejsce w szyku i Rivera dała znak, że można ruszać. Cały czas przyglądała się wszystkiemu uważnie. Byli bezpieczni jak niemowlę w kołysce, ale trudno zmienić przyzwyczajenia. nierównym

Gdy

bruku.

przyspieszali,

Dojechali

do

auto

podskakiwało

Wisconsin

Avenue,

na

gdzie

wstrzymano ruch w obu kierunkach na odcinku pięciu przecznic. Limuzyna zwolniła, żeby skręcić w prawo, i przyspieszyła. Dwunastocylindrowy silnik Detroit o mocy pięciuset koni ryknął i auto osiągnęło zamierzoną szybkość. Rivera obserwowała twarze przechodniów zatrzymujących się, by popatrzeć na kolumnę pojazdów. Wszyscy wyglądali zupełnie normalnie. Gapili się i wymieniali uwagi. Mniej więcej w połowie drogi między przecznicami jej wzrok przyciągnął jakiś mężczyzna. Był częściowo ukryty za drzewem i trzymał coś w ręku. Chociaż miał na głowie czerwoną baseballówkę i ciemne okulary, zauważyła, że w napięciu obserwował nadjeżdżające pojazdy. Nagle, jakby chciał się przed kimś ukryć, zniknął za drzewem. Zanim Rivera zdążyła 33

zareagować, nastąpiła ogłuszająca eksplozja. Limuzyna wyleciała w powietrze, a potem zapadła ciemność.

34

1 WASZYNGTON, Styczeń Irenę Kennedy patrzyła na biały krajobraz z okna swego gabinetu na szóstym piętrze. W nocy spadło kilka centymetrów śniegu. Stolica wyglądała majestatycznie, jak cudowna zimowa kraina. Śnieg, ciężki i mokry, pokrywał każdą gałąź, każdy posąg i ławki w parku. Miasto sprawiało wrażenie zamrożonego i w istocie tak było. Ustępujący prezydent krył się przy Pennsylvania Avenue 1600, a prezydent elekt miał jeszcze tydzień do złożenia przysięgi. Tradycyjnie na tydzień przed inauguracją zajmowano się już tylko ułaskawieniami. Prawnicy, lobbyści i gracze o duże pieniądze ustawiali się w kolejce, żeby poprosić prezydenta o anulowanie jakiegoś przestępstwa albo podejrzeń o jego popełnienie. Polityków przyjmował tak oschle, że czasem mogło to nawet wzbudzić zainteresowanie prokuratora. Z podobną reakcją spotkała się góra ustaw do podpisania. Stało się już regułą, że odchodzący prezydenci jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki rozwiązywali wszelkie problemy

prawnicze.

Amnestia

mogła

też

dotyczyć

spraw

fundamentalnych. Należało stworzyć nową bibliotekę prezydenta, i to nie tanim kosztem. Jednak z tym prezydentem głównie chodziło o właściwe uporządkowanie spraw. O tym właśnie powinna myśleć Kennedy, ale nie myślała. Jako dyrektor Centralnej Agencji Wywiadowczej powinna zabiegać o odpowiedni dokument dla siebie, ale jej myśli krążyły wokół innych 35

spraw. Czas zmiany administracji państwowej zawsze był stresujący, ale nigdy tak bardzo jak teraz. Do momentu zorganizowania nowej administracji państwo było pozbawione silnego ośrodka decyzyjnego, a to narażało je na niebezpieczeństwo. Co gorsza, właśnie ogłoszono, iż nowa administracja zostanie stworzona od podstaw. Chociaż nie zaskoczyło to Kennedy. Gdy tylko poznała wyniki wyborów, wiedziała, że straci posadę. Właściwie wiedziała o tym już od kilku tygodni, gdy Globalne Centrum Operacyjne CIA powiadomiło ją o ataku, który nastąpił w sobotę pod koniec października. Obstawa kandydata na prezydenta Josha Alexandra została zaatakowana. Alexander i jego zastępca ledwo przeżyli atak bombowy. Ich limuzyna została odrzucona przez podmuch powstały w wyniku eksplozji, ale jej pancerne wzmocnienia wytrzymały siłę uderzenia. Alexandrowi nic się nie stało, natomiast kandydat na wiceprezydenta Mark Ross miał uszkodzone ramię i rozcięcie nad lewym okiem. Druga limuzyna nie miała takiego szczęścia. Przód pojazdu rozpadł się wskutek podmuchu i wystawił żonę Alexandra oraz trzech agentów Secret Service na działanie gorących gazów powstałych w wyniku eksplozji. Cała czwórka dosłownie się spaliła. Oprócz niej zginęło jeszcze piętnaście osób, a trzydzieści cztery zostały ranne, w tym siedem znajdowało się w stanie krytycznym. Odłam al-Kaidy wydał tydzień wcześniej oświadczenie, że atak, który przygotowuje, zakłóci przebieg amerykańskich wyborów. Kennedy

dobrze

wiedziała,

jak

będzie

wyglądała

reakcja

społeczeństwa na bezpośrednią obcą ingerencję w wewnętrzne 36

procesy demokratyczne. Dwa tygodnie później okazało się, że miała rację. W wyborach zagłosowała rekordowa liczba Amerykanów i Josh Alexander oraz Mark Ross odnieśli walne zwycięstwo. Zaraz po ogłoszeniu wyników Ross wydał oświadczenie dla prasy, że przeprowadzi w CIA gruntowną czystkę. A to oznaczało zasadniczą wymianę administracji. W ciągu dwudziestu trzech lat swojej służby Kennedy nigdy nie przejmowała się takimi zapowiedziami. Po prostu się to nie opłacało. Ludzie dużo gadają, ale w ciągu tygodnia może nastąpić pokojowa wymiana władzy - przejście od jednej administracji do drugiej. Skupiła się więc na analizie wszystkich informacji z ostatniego tygodnia, które mogły zapowiadać, że ona albo któryś z jej ludzi zostaną wykopani. Z doświadczenia wiedziała, że Ross jest mściwym kutasem. Takie zwykłe wylanie z pracy po dwóch latach urzędowania pierwszej kobiety na stanowisku dyrektora CIA mogło mu nie wystarczyć. Kennedy dostrzegała realną możliwość, że zechce ją spalić na stosie i zablokować jej śledztwa na następne dziesięciolecia. Dlatego poprosiła prezydenta Hayesa o udzielenie jej ogólnej amnestii. W końcu nie wykroczyła w ten sposób poza przyjęte normy. Kennedy odwróciła wzrok od zimowego krajobrazu i spojrzała na zegarek. Byli spóźnieni. To pewnie przez ten śnieg, pomyślała. Był sobotni ranek, a Kennedy pracowała niemal w każdą sobotę. Przynajmniej do przyszłego tygodnia. Mimo że zabrano jej przepustkę i kartę magnetyczną, gdy pokazała się w poniedziałek w pracy. To było w stylu Rossa - jak najboleśniej i jak najbardziej krępująco. 37

Ale to był tylko wierzchołek góry lodowej. Miała czterdzieści pięć lat, a dwadzieścia trzy z nich poświęciła CIA. Miała wspaniałego dziesięcioletniego syna, z którym spędzała za mało czasu i który wkrótce przestanie jej potrzebować. To wcześniejsze odejście z agencji umożliwiało jej częstsze przebywanie z nim. Wszyscy w Waszyngtonie wiedzieli, że jest na wylocie. Otrzymała już dwie propozycje pracy z miejscowych uniwersytetów, trzy od firm doradczych i jedno z pewnej prywatnej agencji ochrony. A nie kiwnęła w tej sprawie nawet palcem. Próbowała być optymistką. Przekonywała siebie, że to wspaniałe opcje, chociaż nie można ich było porównać z jej misją i ludźmi, z którymi obecnie pracowała. I to ją najbardziej niepokoiło. Rozległo się pukanie i drzwi się otworzyły. Kennedy uśmiechnęła się na widok Skipa McMahona. - Przepraszam za spóźnienie - rzekł zwalisty agent specjalny FBI. - Ludzie w tym mieście wariują, gdy pada śnieg. - Dobrze, że mamy sobotę. McMahon dźwigał pękatą aktówkę. Zbliżył się do Kennedy i pocałował ją w policzek. - A skąd to spotkanie? Zdecydowałaś się w końcu wyjść za mnie i uczynić mnie uczciwym człowiekiem? Kennedy uśmiechnęła się i wskazała miejsca, które mieli zająć. - Kawy czy herbaty? - Od kiedy piję herbatę?

38

Nalała mu kawy, gdy McMahon zajmował miejsce na kanapie. Aktówkę trzymał blisko siebie. Kennedy wręczyła mu filiżankę i usiadła na jednym z krzeseł. Agent FBI machnął ręką i zauważył: - Mam nadzieję, że wiesz o wszystkim i jesteś gotowa do akcji. Kennedy napiła się herbaty. - Czy wiesz coś, czego ja nie wiem? - Zabawne. - McMahon rozejrzał się po wyłożonym boazerią gabinecie, ignorując jej udawaną naiwność. Ściany pokrywały fotografie przedstawiające ludzi i miejsca. Niektóre nie wymagały wyjaśnień: widnieli na nich byli dyrektorzy CIA, bliźniacze wieże z Nowego Jorku lub mur berliński. Znaczenie innych było mniej oczywiste: ręka dziecka zaciśnięta wokół palca ojca, zrujnowany dom z płaczącym człowiekiem na pierwszym planie, idąca zakurzoną ulicą grupa arabskich kobiet od stóp do głów spowitych w czarne szaty. McMahon był w tym biurze wiele razy. Ponieważ był z natury wścibski, często pytał Kennedy o te zdjęcia. Odpowiadała zawsze w taki sam sposób. Po prostu uśmiechała się i zmieniała temat. Teraz pomyślał, że to może być ostatnia szansa, aby dowiedzieć się czegoś o tych tajemniczych ujęciach. - Ta fotografia z kobietami w czerni. To Arabia Saudyjska? - Nie, Jemen. - Dlaczego ją oprawiłaś? - Żeby przypominała mi o losie kobiet w arabskiej kulturze. McMahon skinął głową. 39

- Tak myślałem. Kennedy zaczęła się śmiać. - O co chodzi? - zdziwił się. - To wcale nie są arabskie kobiety. To komandosi Delta Force w drodze na spotkanie z kimś, kto, że tak powiem, nie grał według zasad. - Nabierasz mnie? - McMahon wstał, żeby obejrzeć zdjęcie z bliska. - Kogo tropili? - To tajemnica. - Dostali go? Kennedy skinęła głową. - To dobrze. - McMahon wrócił na kanapę. - Co będzie zatem tematem dzisiejszego spotkania? - Znasz Capa Bakera? - Tego stratega republikanów? - Tak. - To jest ten tajemniczy gość, dla którego przywlokłaś mnie tutaj? - Zapewniał mnie, że to w twoim interesie. Na twarzy McMahona pojawił się grymas irytacji. - Dlaczego, u diabła, miałbym chcieć spędzić chociaż dwie minuty z jakąś polityczną dziwką, a zwłaszcza z republikaninem? Kennedy spojrzała na zegarek, ignorując pytanie. - Dlaczego, do cholery, po prostu nie przyjedzie do mnie do Budynku Hoovera? Zanim Kennedy zdążyła odpowiedzieć, rozległo się pukanie do drzwi, które po sekundzie się otworzyły, i do środka wszedł Cap 40

Baker. Nie poznaliby go, gdyby nie jego siwe włosy. Zwykle oglądali go w telewizji w eleganckich garniturach, drogich koszulach i wytwornych krawatach. Podobno brał osiemset dolarów za godzinę, a specjalizował się w doradztwie i lobbingu. Tego ranka miał na sobie wysokie buty, spodnie w kolorze khaki i zwykłą flanelową koszulę. Grubą zimową kurtkę trzymał pod pachą. Za nim do gabinetu wszedł mężczyzna w garniturze. - Proszę nam wybaczyć spóźnienie - oznajmił niskim głosem. Na ulicach panuje horror. Kennedy wstała, żeby przywitać gości. - Nic nie szkodzi, Cap powiedziała i wyciągnęła na przywitanie rękę. Baker uścisnął ją i rzekł: - Dziękuję, że zechciałaś się ze mną spotkać. Przyznaję, to trochę niezwykłe. McMahon wstał, ale nie odezwał się słowem. - Zaręczam, agencie specjalny McMahon - Baker zwrócił się do niego - że nie zmarnuje pan czasu. - Ponieważ wyczuł pogardę McMahona, nie podał mu ręki, tylko wskazał na towarzyszącego mu mężczyznę. - To mój adwokat Charles Wright. Nie zostanie długo. Siadaj - wskazał mu krzesło. - Siadaj. McMahon i Kennedy zajęli swoje miejsca, a Baker z adwokatem usiedli na małych krzesłach stojących naprzeciwko McMahona. Kennedy wskazała stolik z kawą i herbatą, ale zanim zdążyła coś powiedzieć, Baker odmówił:

41

- Nie, dziękuję. Czeka na mnie samolot do Vail i muszę jeszcze przebić się przez to piekielne miasto, zanim ogarnie je szaleństwo inauguracji. - Vail - wtrącił McMahon, udając podniecenie - mogę pana zabrać do Aspen. Baker uśmiechnął się. - Aspen to ośrodek narciarski demokratów, agencie McMahon. Republikanie jeżdżą do Vail. - Życie jest ciężkie - spuentował McMahon. Rozbawiony Baker przyjrzał mu się przez chwilę. - Pan mi się podoba. Nietrudno pana rozgryźć. Nie zna mnie pan, ale już mnie pan nie lubi, i to jest zabawne, za pięć minut bowiem wyjdę stąd i już nigdy więcej się nie spotkamy. - Doprawdy? - zapytał wesoło McMahon. - Tak... A pan nigdy nie zapomni tego spotkania. - Dlaczego? - Ponieważ to, co panu przekażę, odmieni pańskie życie. - Czyżby? - McMahon nie wydawał się przekonany. - Tak. Ale zanim zaczniemy, musimy dopełnić pewnych formalności. - Baker spojrzał na swojego prawnika i skinął głową. Prawnik otworzył aktówkę i wyjął teczkę, którą wręczył Bakerowi. Ten wyłuskał z niej trzy umowy. Jeden egzemplarz zatrzymał dla siebie, a dwa pozostałe podał Kennedy i McMahonowi. - Co to jest? - spytał McMahon.

42

- Poufny układ - odrzekł Baker. - Powinniście przeczytać ten dokument, ale nie mam za dużo czasu. Zerknijcie tylko na ostatnią stronę, wstawcie datę i podpiszcie. Charles potwierdzi notarialnie ważność podpisów i sprawa załatwiona. - To jakiś przekręt. - McMahon cisnął papiery na stolik. Niczego nie podpiszę. Baker spojrzał na Kennedy, która szybko przeglądała dokument. - Irenę? - Cap, powiedz mi, dlaczego lepiej będzie dla mnie, gdy to podpiszę? - spytała, nie odrywając wzroku od kartki. - Nie dla ciebie, ale dla mnie. Ale jeśli chcesz zobaczyć, co mam w tej aktówce, musisz to podpisać. - Dlaczego nas wybrałeś? - zainteresował się McMahon. - Dobre pytanie. - Baker położył ręce na kolanach i zamyślił się. - Z trzech powodów, agencie specjalny McMahon. Po pierwsze, jeśli w ogóle można to powiedzieć o federalnych, jest pan znany ze swojej dyskrecji. Po drugie to, co mam wam do pokazania, będzie miało bezpośredni wpływ na pańskie bieżące dochodzenie. - A trzeci powód? - Jest pan sukinsynem, nienawidzi pan polityków i nie można pana kupić. - To pięć powodów - zauważył beznamiętnie McMahon. - Rzeczywiście. - Baker uśmiechnął się. - Ale te trzy ostatnie można policzyć jako jeden.

43

- Trudno by mu było się z tym nie zgodzić. - Kennedy uśmiechnęła się i patrząc na Bakera, spytała: - Ale dlaczego ja? - To proste. Tak jak ty szanowałem Thomasa Stansfielda. Był moim przyjacielem... mentorem. W tym mieście nikt nie pracował tak efektywnie za kulisami. Powiedział mi przed śmiercią, żebym miał cię na oku. Powiedział też, że mogę ci ufać. Kennedy zdjęła okulary i spojrzała na Bakera. Thomas Stansfield zajmował ten gabinet do chwili, gdy przed dwoma laty rak odebrał mu życie. Dla niej też był mentorem. Był najwspanialszym człowiekiem, jakiego znała, i powiedział jej to samo o Bakerze. Nie zastanawiając się dłużej, przerzuciła dokument do ostatniej strony i podpisała się nad wydrukowanym swoim nazwiskiem. - Coś ty zrobiła? - oburzył się McMahon. Kennedy przesunęła dokument w stronę Bakera, żeby też podpisał. - Skip, po prostu podpisz i skończmy z tym. Nie sądzę, żeby Cap zadał sobie tyle trudu, gdyby to nie było coś poważnego. - Wpierw muszę to oddać do oceny prawnikom. Nie mogę podpisać poufnego układu, będąc na państwowej pensji. Kennedy spojrzała na niego z powątpiewaniem. - Od kiedy to przejmujesz się prawnikami? Po prostu sam to oceń i podpisz. Wręczyła mu swoje pióro. McMahon wahał się przez chwilę, ale w końcu chwycił je i złożył podpis. - Jeżeli to wróci do mnie i ugryzie w dupę, zrobię komuś z życia piekło. 44

Baker zaśmiał się, odbierając dokument od McMahona. - Niech się pan nie przejmuje, za dwie minuty ten papier będzie pańskim najmniejszym zmartwieniem. Prawnik poświadczył podpisy i schował dokumenty do aktówki. Baker wyciągnął do niego rękę i ten podał mu dużą kopertę. - Dziękuję, Charles. Zaczekaj na mnie w samochodzie. Prawnik wyszedł bez słowa i gdy zamknęły się za nim drzwi, McMahon rzekł: - Lepiej, żeby wszystko było w cholernym porządku. - To zależy od tego, jak się na to spojrzy. - Baker wskazał głową tajemniczą kopertę. - Pozwólcie, że o coś spytam, agencie specjalny McMahon. Jak idzie wasze śledztwo? - To poufne. - Słyszałem, że jest prowadzone jednotorowo. - Co to ma znaczyć? Baker wzruszył ramionami. - Pańscy chłopcy patrzą na sprawę tylko pod jednym kątem. - Najlepiej jest, jeśli wszystkie dowody wskazują jeden kierunek. - Wszystkie dowody? Z tego, co słyszałem, macie ich bardzo niewiele. - Chwileczkę, nie przyszedłem tu dyskutować z panem o moim śledztwie. To spotkanie było pańskim pomysłem i chyba czas, żeby wyłożył pan karty na stół. - Dobrze. - Baker skinął głową. Otworzył kopertę i wyjął plik czarno-białych fotografii o wymiarach 8x10. Wziął pierwszą i położył na stoliku tak, aby 45

McMahon i Kennedy mogli ją widzieć. Zdjęcie przedstawiało zbliżenie kobiety. Było trochę ziarniste, ponieważ wykonano je z dużej odległości, a potem powiększono. - To, jeżeli pan od razu nie poznał, jest Jillian Rautbort. Zmarła żona elekta Alexandra. Baker wziął do ręki kolejną fotografię i położył koło pierwszej. Ta nie była już powiększana. Przedstawiała Jillian Rautbort z mężczyzną. Był wieczór i oboje stali na tarasie. Jillian miała na sobie suknię bez pleców, a mężczyzna był w garniturze. Baker położył następne zdjęcie. Była na nim Jillian, sfotografowana od pasa w górę. Wyglądała na bardzo rozbawioną. Stała z rękoma założonymi na kark. Baker spojrzał na Kennedy. - Teraz nastąpi najciekawsze i z góry proszę o wybaczenie, ale musicie to obejrzeć. Położył na stole następną fotografię. Jillian Rautbort stała z suknią opuszczoną do pasa. Jej opalone i doskonale ukształtowane piersi były odsłonięte. Baker wyjął kolejne zdjęcie. Teraz Jillian całowała się z mężczyzną. Następne ukazywało Jillian klęczącą, z twarzą schowaną w biodrach tajemniczego mężczyzny. Baker ułożył fotografie jak krupier od blackjacka. Ukazywały Jillian i jej kochanka w kolejnych fazach stosunku seksualnego. Na ostatnim mężczyzna leżał na plecach, a naga kobieta na nim. Baker rzucił pustą kopertę na stolik obok fotografii i rzekł: - To byłoby mniej więcej tyle.

46

- Jesteś pewien - zapytała Kennedy - że na tych zdjęciach jest Jillian Rautbort? - Tak. - Jak, u diabła, je pan zdobył i kiedy je zrobiono? - spytał McMahon. - Myślę, że w Labor Day w posiadłości Rautbortów w Palm Beach, i nikogo do tego nie wynająłem. - Więc jak, do diabła, dostały się w pańskie ręce? - dopytywał się McMahon. - Skontaktowałem się z człowiekiem, który je zrobił odpowiedział Baker. - Zatem nie wynajął go pan - stwierdził drwiąco McMahon - ale ostatecznie mu zapłacił. - To różnica, agencie McMahon. Nie chcę tu nikogo przekonywać, że jestem aniołem. Polityka to brudny interes. Ale ponieważ podpisał pan porozumienie, mogę podać panu fakty. Tak, zapłaciłem za te fotografie. Dałem dużo pieniędzy i wszystko odbyło się legalnie. Teraz tylko żałuję, że nie zniszczyłem ich w chwili otrzymania. - Dlaczego? - spytała Kennedy. - Uległem swojemu ego i ostatecznie zapłacił za to Białym Domem mój kandydat. - W jaki sposób? - zapytał sceptycznie McMahon. - Na tej ziemi szwenda się kilku takich, którymi naprawdę gardzę. Mark Ross i Stu Garret to dwóch z nich. 47

Kennedy i McMahon wymienili spojrzenia. - Zgadzamy się z panem - stwierdził McMahon. - To dobrze. Na miesiąc przed wyborami moi chłopcy mieli ośmiopunktową przewagę, która, jeśli wiecie, jak przebiega badanie opinii publicznej - kto odpowiada na telefony, a kto nie, kto deklaruje chęć głosowania i kto naprawdę zagłosuje oraz że wszystkie te wskaźniki wskazywały na przychylność demokratom - była dosyć spora, zwłaszcza dla republikanów. Nigdy nie chciałem tych fotografii, a z pewnością nigdy nie chciałem ich wykorzystać. A już na pewno nie poprzez ich publikację w prasie. - Więc dlaczego pan je kupił? - spytał McMahon. - Żeby wyłączyć je z gry - odparła Kennedy. - To prawda. Wybory zależą od wielu czynników i niech mnie diabli wezmą, jeśli pozwoliłbym im krążyć i narobić Bóg wie jakich szkód. Wydaje się, że mogłyby zaszkodzić obozowi Alexandra, ale nie byłbym tego taki pewien. W tych sprawach nie można się zdawać na przypadek. Mieliśmy forsę, więc zapłaciłem temu facetowi. - Tylko dlatego je kupiłeś? - zdziwiła się Kennedy. Baker uśmiechnął się. - To tylko jeden z drobniejszych powodów. - Poprawił się na krześle i założył prawą nogę na lewą. - Chciałem zdenerwować Garreta i Rossa. - Więc posłał pan im fotografie? - zainteresował się McMahon. - Tylko kilka. Gdy kampania dotarła do Dallas, osobiście dostarczyłem je do pokoju hotelowego Garreta. 48

- Wiedział, że to pan? - Nie. - Jest pan pewien? - Upewniłem się, że nie połączy przesyłki ze mną. Mógł się jednak domyślać, bo przekazałem mu również pewną informację. - Jaką? - Dostarczyłem mu tylko trzy fotografie. Na każdej czarnym mazakiem napisałem jedno słowo. - Jakie słowo? - Właściwie w sumie trzy: „Nigdy nie wygrasz”. - Czy coś cię łączy z Garretem? - spytała Kennedy. - Można tak powiedzieć. W pewnej dość poważnej kwestii zajmowaliśmy przeciwne strony. - Niech zgadnę - wtrącił McMahon. - Jednym z pana ulubionych zwrotów w rozmowie z nim było: „Nigdy nie wygrasz”. - Istotnie. - Dlatego pomyślał pan, że w ten sposób utrze mu pan nosa. Baker skinął głową. - Jeżeli zostawiłbym to w spokoju, szykowałbym się teraz do inauguracji, a oni - wskazał na fotografię - nadal by żyli. - Jak to „oni”? - spytał McMahon. - Jillian i ten mężczyzna, który miał z nią randkę. McMahon wziął ze stolika jedno zdjęcie i wskazał na mężczyznę leżącego pod Jillian Rautbort. - Ten człowiek nie żyje? 49

- To agent specjalny Matt Cash z Secret Service Stanów Zjednoczonych.

50

2 McMahon nie mógł dłużej usiedzieć na miejscu. Brał już udział w podobnych sprawach, ale nigdy w tak poważnej. Instynktownie czuł, że to jakiś koszmar. Prawo zasadniczo służyło do utrzymywania porządku w społeczeństwie. Istniały pewne reguły, które należało wprowadzić. Ludzie, którzy je mieli wprowadzać, powinni być dobrze zorganizowanymi, postępującymi metodycznie osobami. Dokładnie takie same zasady obowiązywały w śledztwach kryminalnych. A prowadząc tak sensacyjną sprawę jak ta, musieliby z jednej strony mieć na uwadze zbrodnię, a z drugiej - uważać na ewentualne oskarżenie ze strony jej sprawcy. Zwykle prokuratorzy włączali się do śledztw później, ale tym razem będą badać każdy ich krok. Ten gorący towar, jaki właśnie sprzedał mu republikański rekin, zmusił go do przemyślenia koncepcji i dowodów, które on i setki agentów od miesięcy usiłowali zebrać. Chciałby to odrzucić od siebie jak jakieś bzdury. Powiedzieć mu, żeby zabrał tę swoją kopertę i porozumienie, a potem niech spieprza w cholerę. Ale chociaż nie chciał się do tego przyznać, instynkt podpowiadał mu, że coś w tym jest. McMahon chciał, żeby Kennedy przerwała panującą w pokoju ciszę, ale to nie było w jej stylu. Była na to za sprytna. Poza tym tak działał ten system. Mogła o tym wszystkim wiedzieć od tygodni. McMahon tego nie lubił. Zatrzymał się i spojrzał na Kennedy. - Od kiedy wiesz o tym? Zerknęła na zegarek. 51

- Od sześciu minut. McMahon przyglądał się jej spokojnej twarzy, starając się ukryć wściekłość. Kochał Kennedy i ufał jej, ale ostatecznie ciągle była szpiegiem. Specjalistką od oszustw i kłamstw. Bardzo chciał jej wierzyć, ale niczego nie mógł być pewny. Ponownie spojrzał na Bakera. - Dlaczego powinienem w to wszystko wierzyć i dlaczego, do diabła, czekał pan dwa miesiące z ujawnieniem tego? - Nie jestem święty, agencie McMahon. Nie boję się łamać reguł. Szczególnie gdy chodzi o kretyńskie zasady finansowania kampanii. Ale to... - Wskazał fotografie. - Gdyby, powiedzmy, ktoś po tamtej stronie zdecydował się puścić to w obieg i zrobił to w taki sposób, żeby odnieść korzyść... wtedy oni wystąpią przed szereg. - Gdyby, gdyby... Pan ciągle nie odpowiedział na moje pytanie. Dlaczego pan tak długo czekał? Dlaczego nie przyszedł pan następnego dnia po eksplozji? - Pan żartuje? Żona kontrkandydata spłonęła żywcem w aucie rozerwanym przez bombę, a ja miałbym wystąpić publicznie z plikiem jej pornograficznych fotografii, na których pieprzy się ze swoim ochroniarzem,

notabene też uśmierconym w tym

wybuchu?

Natychmiast zostałbym największym kutasem w historii polityki. - Nie mówię, że powinien pan je upublicznić. Dlaczego nie przyniósł pan ich do mnie? Baker wstał i machnął ze złością ręką.

52

- Niech pan się postawi na moim miejscu. Po eksplozji ciągle musiałem się zajmować

kampanią.

Kampanią,

którą prawie

wygraliśmy i która - jeśli się pan zastanowi - była zdumiewająca. Chwycił kurtkę z oparcia krzesła. - Nie wierzę w to wszystko. W ciągu ostatnich dwóch tygodni wypadki toczyły się tak szybko. Najpierw pogrzeby, a potem Alexander zdecydował się na debatę, chociaż wiedzieliśmy, że zamierza się wycofać. Mieliśmy walczyć z rękami związanymi na plecach? Nie mogliśmy się bronić. Musieliśmy po prostu siedzieć cicho i czekać. - Jeszcze raz - rzekł z naciskiem McMahon - dlaczego teraz? Dlaczego siedzieliście cicho przez dwa miesiące? - Ponieważ nie mogłem w to uwierzyć. Może to dla pana zabrzmi banalnie, ale ja wierzę w ten kraj. Wierzę w system dwupartyjny. Wierzę w pokojowe przejęcie władzy, a z tego, co widzę, Josh Alexander jest przyzwoitym facetem. Nie chcę zniszczyć instytucji ani zrujnować wiary ludzi w ich rząd, ale... - Baker umilkł. - Ale co? - naciskał McMahon. - Mark Ross i Stu Garret to skurwysyny. Nędzne skurwysyny. Ta surowa ocena zbiła nieco z tropu McMahona. ~ Patologiczni łgarze, obaj - kontynuował Baker. - Im lużej się nad tym zastanawiałem, tym zyskiwałem większe przekonanie, że są zdolni wyreżyserować taki cholerny zamach jak ten. - Świetnie - stwierdził McMahon sarkastycznie. - Ale to tylko pana osobista opinia. Czy ma pan choćby cień dowodu na to, że

53

wiceprezydent Stanów Zjednoczonych zorganizował zamach na własną kolumnę? - Dowodu nie. - Baker pokręcił głową. - Ale motyw tak. I może mi pan ufać, agencie McMahon, śledziłem pańskie dochodzenie. W istocie przeczytałem nawet szkic raportu, jaki przesłał pan prezydentowi w poniedziałek. Zawiera same przypuszczenia, ale rzuca też pewne światło na fakty. Przeprowadziliście standardową analizę materiału wybuchowego - pańscy chłopcy są w tym dobrzy. Poza tym sprawozdaniem jednak raport zawiera same głupoty. Pana ludzie nie mają pojęcia, skąd pochodziła furgonetka ani jak dostarczono do kraju materiał wybuchowy. Najważniejsze jednak jest to, że nie macie zamachowca samobójcy, a wszyscy wiemy, jak bardzo islamscy fundamentaliści lubią czynić z siebie męczenników. - Nie zawsze to się sprawdza. - W porządku. Gdzie zatem jest facet w czerwonej baseballówce? McMahon wybałuszył oczy. - O czym pan mówi? - O kim, nie o czym, i niech pan nie udaje zaskoczonego. Mówiłem już, że monitorowałem pańskie dochodzenie. McMahon spojrzał z niepokojem na Kennedy, a potem na Bakera. - Kto panu o tym powiedział? - No wie pan, to miasto zawsze przyprawia mnie o ból głowy. Wszyscy mają bzika na punkcie tego, kto co i komu powiedział, ale 54

ignorują prawdę, którą mają tuż przed nosem. Ma pan w swoich szeregach funkcjonariuszkę z trzynastoletnim doświadczeniem i nienaganną opinią, która zgłosiła, że tuż przed eksplozją widziała stojącego za drzewem mężczyznę w czerwonej baseballówce z napisem

„Washington

Nationals”

i

w

ciemnych

okularach.

Zachowywał się podejrzanie. Nie należał on - tu zacytuję pana słowa do wyznaczonej na poniedziałek ochrony prezydenta. W pierwszej wersji raportu napisał pan też, że agentka Rivera widziała, że trzymał on coś w ręce i tuż przed eksplozją nagle ukrył się za drzewem. - Agentka Rivera była wtedy pod wpływem wielkiego stresu. - Niech się pan nie zachowuje jak adwokat na sali sądowej. Z wyrazu pańskiej twarzy wnioskuję, że tak pan wierzy w BS jak ja. - A pan gada teraz jak ci szaleńcy od teorii spiskowych. Baker głośno się roześmiał. - To lepsze dla rządu, który woli zniszczyć dowody, niż zmierzyć się z faktami. McMahon wstał z kanapy zaskakująco szybko jak na tak potężnego mężczyznę. - Zachowałbym ostrożność, dociekając cudzych motywów, panie szantażysto. - Nic z tych rzeczy i pan o tym wie. Ale pańskie oburzenie mnie cieszy. Będzie go pan potrzebował, żeby dotrzeć do sedna tej sprawy. - Pan chyba zwariował.

55

- A pan stosuje wyparcie. Wymienia pan niemal wszystkie osoby biorące udział w tamtym zdarzeniu z wyjątkiem tego mężczyzny w czerwonej czapce. - Ten człowiek nie istnieje. Baker cofnął się z uśmiechem. - Och, doprawdy? Jeśli tak, to dlaczego w Starbucksie przy Wisconsin zdjęła go kamera, gdy płacił za kawę, dosłownie na pół godziny przed eksplozją? - O czym pan, u diabła, mówi? - O czarno-białym nagraniu z monitoringu. Czerwień nie jest na nim czerwona. Pańscy ludzie patrzyli na niego, ale go przeoczyli. Niech pan pójdzie sprawdzić. Sam pan zobaczy. McMahon nie miał pojęcia, co powiedzieć. Ten facet wiedział o jego śledztwie więcej od niego. - Niech pan będzie ostrożny, agencie McMahon. Ten gość nie gra zgodnie z regułami i pan też nie powinien się ich trzymać, jeżeli chce pan dojść prawdy. - Baker odwrócił się do Kennedy: - Jeszcze jedna rzecz. Z pewnością wiesz, że Ross będzie chciał się ciebie pozbyć zaraz po inauguracji. - Tak. - Grozi to nie tylko tobie. - Masz na myśli kogoś konkretnego? - Mitcha. - Mitch Rapp - wtrącił McMahon. - Co, u diabła, Ross może mieć przeciwko Rappowi?

56

- To długa historia - odparła Kennedy, uprzedzając Bakera. Cap, wiem, że musisz złapać samolot, więc już jedź. - Myślę, że dobrze by było, gdyby ktoś spojrzał na to świeżym okiem. - Chciałbyś wpuścić słonia do sklepu z porcelaną, żeby zobaczyć, co z tego może wyniknąć? - Och, jaki kuszący obrazek, ale nie o to mi chodziło. Myślałem o kimś takim jak zabójca zabójców. O kimś, kto zna ten świat. - Niezły pomysł. Ani Baker, ani McMahon nie wiedzieli, że Kennedy wtajemniczyła już Mitcha Rappa w sprawę. Niemal od miesiąca wiedziała o mężczyźnie w czerwonej czapce, a Rapp po cichu próbował już ustalić wraz ze swoim zespołem, kim on jest i - co ważniejsze - kto go wynajął.

57

3

LIMASSOL, CYPR Był o piętnaście centymetrów wyższy od niej i o dziesięć lat starszy. - Chyba powinieneś mnie pocałować - powiedziała łagodnie. Mitch Rapp zignorował ją i nadal obserwował drzwi restauracji po drugiej stronie ulicy. - Jeżeli bylibyśmy prawdziwymi kochankami, to nie mógłbyś utrzymać rąk przy sobie. Przysunęła krzesło do niego i położyła rękę na jego udzie. Drugą przeczesała jego długie czarne włosy. Na skroniach ukazały się pasemka siwizny. Obserwowała go przez trzy ostatnie tygodnie. Znała wszystkie jego zmarszczki i blizny, a tych ostatnich było całkiem sporo. Tych widocznych. I tych ukrytych - w jego psychice. Nie miała na nie dowodów, ale wiedziała, że są. Każdy, kto wybiera takie trudne życie, musi za to zapłacić. Uniosła ciemne okulary na tyle, żeby ukazać orzechowe oczy. Były bardziej zielone niż brązowe, co - jak sądziła - mogło stanowić część problemu. Jego była żona - nie, to nie tak - jego nieżyjąca żona miała oszałamiająco zielone oczy. Cindy Brooks pewnej nocy pomyliła się i nazwała ją byłą, dlatego musiała spać na podłodze. Brooks działała w agencji dopiero pięć lat i uważała za zaszczyt

58

możliwość współpracy z żywą legendą, jaką był Mitch Rapp. Zwłaszcza że to było jej pierwsze zadanie. - Posłuchaj, twardzielu - powiedziała dobitnie, chociaż cicho, a na jej twarzy pojawiło się udawane uwielbienie. - Obejmij mnie. Jestem przecież podobno twoją żoną. Jesteśmy w podróży poślubnej. Kiedy ludzie są w podróży poślubnej, często się całują, rozmawiają i trzymają za ręce... Zachowują się jak kochankowie. - Punkt dla ciebie. - Rapp odwrócił się do niej, ale nie spuszczał oczu z restauracji. Nosił ciemne persole, które zapewniały świetną widoczność, ale znakomicie kryły przy tym oczy. - Nikt nie uwierzy w naszą przykrywkę, bo zachowujesz się, jakbym nie istniała. - Ludzie często się kłócą w podróży poślubnej. - Kłóciliśmy się wczoraj. - Wczoraj byliśmy w Stambule. Nikt tu nie wie, że się kłóciliśmy. - Mam dosyć twoich humorów. - Zabrała rękę z jego nogi i odsunęła się. Po chwili uśmiech znikł z jej twarzy. - I tych kłótni. Nagle Brooks tak szybko zerwała się z krzesła, że nawet Rapp był zaskoczony. Krzesło się przewróciło, a ona Podparła się pod boki. - A mama - krzyknęła - mówiła mi, że nie powinnam za ciebie wychodzić! - Wyciągnęła rękę i chwyciła ze stolika kieliszek z winem. Rapp patrzył na nią przez ciemne okulary. Z zaciśniętych ze złości warg wydobył się szept: 59

- Siadaj! Nie rób sceny. - Wiem, że robię ci scenę! - krzyczała. - Chcę robić scenę! Jesteś dupkiem. - Potem chlusnęła winem na jego niebieską koszulkę polo, spodnie w kolorze khaki i wybiegła na ulicę. Rapp siedział bez ruchu. Ludzie z sąsiednich stolików przyglądali mu się z rozbawieniem. To był zły rok. Najgorszy w jego życiu. Co wieczór kładł się spać, obwiniając się o jej śmierć, i co rano budził się z nadzieją, że to był tylko senny koszmar. Ale nie był. Dziecko, które nosiła w łonie, i inne dzieci, które z pewnością by mieli - wszystkie marzenia i wspomnienia zniknęły w jednej chwili i nigdy już nie wrócą. Był też inny problem. Coś z niego uleciało. Pozwolił sobie na odrobinę swobody. Pozwolił jej, żeby go zmieniła, dała nadzieję, że może być kimś innym. Kimś innym niż zabójcą. Miała szansę tego dokonać, chociaż bardzo małą. Byłoby mu trudno zrezygnować z tego, do czego czuł powołanie. Zwłaszcza że ciągle pracował. Nie potrafił odciąć się od przeszłości. Zawsze była kolejna robota, kolejna operacja do wykonania. Mówiła mu, żeby pozwolił innym się zastąpić. Widział tych młodszych kolegów, nawet pomagał szkolić kilku z nich, ale musieli się dużo nauczyć, aby choć w części mu dorównać. Mając trzydzieści dziewięć lat, był w szczytowej formie. Chociaż kolana i plecy nie były już tak sprawne jak kiedyś, nadal nie miał problemów z dotrzymaniem kroku dwa razy młodszym rekrutom. Dzięki wieloletniemu doświadczeniu. Gdyby mógł zacząć jeszcze raz, decyzja byłaby łatwa. Rzuciłby wszystko za jeden dzień więcej z nią. Tylko pogoń za jej zabójcami 60

pomogła mu przetrwać te dziewięć miesięcy po jej śmierci. Potem próbował pigułek. Na początku nawet działały, przynajmniej pomagały zasnąć, ale po miesiącu zaczął wariować, więc musiał je odstawić. Wtedy się wycofał. Poleciał do Paryża, odwiedził Szwajcarię, a następnie zniknął na dwa miesiące. Dużo pił, a w ostatnim tygodniu odwiedzał palarnie opium w Bangkoku. Przespał się z kilkoma kobietami, ale te przelotne romanse tylko zwiększyły poczucie winy. Ostatecznie któregoś dnia pod koniec października obudził się wczesnym rankiem w pokoju hotelowym w Kalkucie i włączył Sky News. W ten sposób dowiedział się o ataku na kolumnę kandydatów. Spojrzał w lustro na swoją napuchłą czerwoną twarz i przekrwione oczy i zrozumiał, że upadł już na samo dno. Albo wróci do Stanów i do pracy, albo zapije się na śmierć. Rapp miał wiele umiejętności, ale najlepszy był w przetrwaniu. Kennedy powitała go z radością, padło wiele pytań, ale Mitch nigdy nie był dobry w odpowiadaniu na nie. CIA stawała się trochę nerwowa, gdy jej kontakty operacyjne znikały. FBI też zwracało na to uwagę. Kennedy kryła go jak mogła i zapewniła urzędników, że jego nieobecność była usprawiedliwiona. Większość zrozumiała. Śmierć jego żony odbiła się szerokim echem. Ale Rapp miał w rządzie wrogów, którzy domagali się dodatkowych wyjaśnień. W typowy dla siebie sposób powiedział więc, żeby się wypchali, co tylko pogorszyło sytuację.

Ostatecznie

wstawił

się

za

nim

sam

prezydent.

Głównodowodzący ostro natarł na tych, którzy kwestionowali lojalność Rappa. Zimna wojna minęła i wrogowie nie podkupują 61

agentów. Teraz trwa wojna z terrorystami i myśl, że Mitch mógłby stanąć po ich stronie, była po prostu absurdalna. Wszystko to nastąpiło na tydzień przed elekcją, a największą aferę zrobili wokół Rappa ludzie Rossa z Wywiadu Narodowego. Kiedy Alexander i Ross wysunęli się w sondażach na prowadzenie, Rapp i Kennedy zrozumieli, że ich dni są policzone. Prawie dwa lata wcześniej ostrzegł Kennedy, że al-Kaida albo któryś z jej odłamów może spróbować wynająć kogoś do wykonania określonych operacji. Mieli do tego pieniądze i powody. Stany Zjednoczone i ich sojusznicy wykonali potężną robotę, żeby telefony komórkowe terrorystów stały się bezużyteczne, gdy zechcą uderzyć w serce Ameryki. Zamach na kolumnę wszystko zmienił - W jakiś sposób udało im się na miejscu zorganizować spektakularny atak i pozostawili po sobie zaskakująco mało siadów. Mitch z doświadczenia wiedział, że taki brak dowodów oznacza robotę zawodowca. W żadnym z pierwszych raportów nie natrafił na wzmiankę o tajemniczym mężczyźnie w czerwonej czapce. Dowiedział się o nim podczas rozmowy z agentką specjalną Riverą. Początkowo był zaskoczony, że raporty o nim nie wspomniały, ale potem stwierdził, że to ma sens. Widziała go tylko Rivera. Nie złapała go żadna z kamer monitorujących budynki okolicznych firm. Po eksplozji służba medyczna nie udzielała mu pomocy. Po prostu zniknął albo - jak wielu lekarzy próbowało wmówić Riverze - istniał tylko w jej wyobraźni. Doznała poważnego wstrząsu, co mogło skutkować brakiem rozeznania w tym, co, gdzie i kiedy się wydarzyło. Poza tym 62

było jasne, że pracownicy Departamentu Sprawiedliwości nie chcieli mieć dużo roboty. A na pewno na całe dziesięciolecia dostarczyłoby jej podsycanie przekonania o jakichś zakonspirowanych terrorystach. Rapp wrócił na miejsce zbrodni z planem rozmieszczenia wszystkich pieszych i pojazdów tego październikowego popołudnia, które zmieniło bieg historii. Dwa stojące po drugiej stronie ulicy budynki

zostały

zrównane

z

ziemią.

Sąsiednie

właśnie

odbudowywano. Reszta była nietknięta. Ogromny krater w jezdni zasypano, jezdnię odbudowano i zasadzono nowe drzewa. Rapp odszukał to, za którym według Rivery krył się mężczyzna, zanim wszystko okryła ciemność. Duży dąb nadal tu stał, chociaż był uszkodzony. Kora od strony eksplozji była zdarta i widać było ślady po uderzeniach odłamków. Uwagę Rappa przyciągnęło jednak coś innego. Gdyby atak przeprowadził ktoś z dżihadu, pozostałoby tu jego ciało albo przynajmniej jego szczątki. Prawdziwy fanatyk z chęcią oddałby życie dla sprawy. Brak ciała oznaczał zdalną detonację. I gdyby to Mitch miał być tym, kto tego dnia nacisnął spust, stałby dokładnie tam, gdzie Rivera widziała mężczyznę w czerwonej czapce. Niech sobie FBI i reszta rządu przeszukują całą planetę, polując na odpowiedzialnych za to terrorystów, Rapp zaś zacznie działać gdzie indziej. W mrocznym świecie płatnych zabójców. Dobrze go znał. Praca tajnego agenta wymaga zadawania się z ludźmi, którzy dyskrecją dorównywali szwajcarskim bankierom. W rzeczywistości tworzyli go byli tajni agenci wywiadów, stróże prawa i 63

wojskowi. Wielu z nich pracowało w firmach ochroniarskich, które po cichu wykonywały brudną robotę. Ale Rapp wykluczył je już na samym początku śledztwa. Wzięcie na cel kandydata na prezydenta i wysadzenie w powietrze samochodu w Waszyngtonie wykraczało poza zakres ich działania. Żadna duża firma ochroniarska ani obcy wywiad nie przyjęłyby takiego kontraktu. Była to po prostu zbyt skomplikowana robota. Podjąć się jej mógł tylko ktoś spoza głównego nurtu. Ktoś z drugiego, trzeciego planu. Mógłby to być też ktoś, komu nie przyszło do głowy wziąć pieniądze od terrorystów, co bardzo skracało listę podejrzanych. Zastanawiał się nad tym, gdy natrafili na pierwszy poważny ślad - taśmę ze Starbucksa. Mieli do przejrzenia setki taśm z monitoringu w Georgetown. Przeoczenie wychwycił komputerowy geniusz z Langley Marcus Dumond. Wykorzystał do tego ułożony przez siebie i przedtem już używany program rozpoznawania twarzy, który przeskanował tysiące godzin nagrań w poszukiwaniu mężczyzny w czerwonej czapce. Wyłuskał ponad sto ujęć, ale tylko jedno odpowiadało czasowi i opisowi Rivery. Chociaż nie mieli wyraźnego zdjęcia podejrzanego, mogli od czegoś zacząć. Daszek zasłaniał twarz mężczyzny, ale wiedzieli już, jakie ma usta i podbródek, a także poznali zarys nosa i dolną część oczodołów. Określili również jego wzrost i prawdopodobną wagę. Ale dla Rappa najważniejsze było to, że poznał jego sposób poruszania się. Jego sposób bycia. Mieli na taśmie, jak przez dwadzieścia siedem sekund czekał w kolejce, aby złożyć zamówienie. 64

Dzięki zatrzymaniu klatki mogli dokładnie zobaczyć, co zamówił podwójne espresso. Zdecydowanie nie był Amerykaninem, raczej Europejczykiem albo mieszkańcem Bliskiego Wschodu, należało go więc szukać w państwach leżących nad Morzem Śródziemnym. Mitch przejrzał bazę danych CIA, a następnie skontaktował się z kolegami z Wielkiej Brytanii, Francji i Włoch. Miał nadzieję, że z niewielkim zespołem uda mu cię w ciągu miesiąca zbadać cały obszar Morza Śródziemnego. Zajęli się już Turcją, Włochami, Grecją, Tunezją, a teraz Cyprem. Zawęzili poszukiwania do trzech nazwisk. Nie byli Jednak pewni, czy reprezentowały one trzy osoby, czy jedną. Musieli to sprawdzić. Przecież człowiek ten mógł bez problemu dostosowywać swoją tożsamość i pseudonim do celu, rodzaju zadania i regionu działania. A Rapp z każdym dniem był coraz bardziej przekonany, że był to jeden mężczyzna. Istniało zbyt wiele podobieństw, zbyt wiele wspólnych śladów.! Stambulski kontakt Rappa był godny zaufania. Był nim zastępca podsekretarza Tureckiej Organizacji Wywiadu Narodowego, opłacany przez CIA prawie od trzydziestu lat. To on właśnie poinformował Mitcha, że istnieje duże prawdopodobieństwo, iż człowiek, którego szuka, mieszka właśnie na Cyprze. Od czasu do czasu prowadził interesy w Stambule, ale miejscem jego stałego pobytu było Limassol. Turecki szpieg podał mu jego adres, konto e-mailowe i niezbyt wyraźne zdjęcie. Dumond, nie marnując nawet jednego dnia, zestawił wszystkie informacje, próbując je jakoś połączyć. Mieli dane o nieruchomościach, zwrotach podatkowych, przeszłych i obecnych 65

kontach e-mailowych i bankowych. Od dwóch godzin obserwował jego biuro położone nad restauracją, która znajdowała się po drugiej stronie ulicy. Pomieszczenia te należały do właściciela restauracji. Najemcą zaś był niejaki Alexander Deckas. Rapp pomyślał, że to ironia losu, iż imię zabójcy brzmi tak samo jak nazwisko jego niedoszłej ofiary. Mitch wstał i spróbował zetrzeć wino ze spodni. Współczujący kelner podał mu drugą serwetkę. Usunął z grubsza plamy, próbując równocześnie wymyślić najgorszy zagraniczny przydział dla Brooks. Kelner podał mu trzecią serwetkę i Rapp oddał mu dwie brudne. Rozejrzał się, żeby sprawdzić, jak duże zainteresowanie wzbudził. Restauracja znajdowała się od frontu hotelu, który wychodził na ulicę jednokierunkową, więc wszystkie zaparkowane samochody zwrócone były na wschód. Po lewej, w połowie drogi między dwiema przecznicami, coś zwróciło jego uwagę. Położył pieniądze na stoliku i podziękował kelnerowi po włosku. Nie znał greckiego i uznał, że włoski będzie najlepszy w tej sytuacji. Ruszył w dół ulicy. Ciągle przecierał zabrudzoną koszulkę i nerwowo strzepywał wilgotne spodnie. Zerknął w prawo, żeby potwierdzić to, co zauważył. W zaparkowanym aucie siedziało dwóch mężczyzn. Jeden z nich trzymał aparat fotograficzny z teleobiektywem skierowanym na restaurację, którą obserwował wcześniej Rapp. Rozejrzał się i wyjął telefon. Po kilku dzwonkach usłyszał męski głos. - Co się dzieje? - Gdzie jesteś? - spytał Mitch. 66

- W Atenach. - Zbieraj tyłek i przylatuj na Cypr. Zaraz. - Coś się stało? - Myślę, że nie tylko my śledzimy tego faceta. - Zaraz będę na lotnisku. Zobaczę, co uda mi się złapać, i dam ci znać. Rozłączył się i poszedł dalej. Patrząc na wystawę sklepu przy końcu ulicy, próbował zaplanować następny ruch. Nowe ubranie i widok na tych dwóch z samochodu z drugiej strony ulicy - dokładnie tego teraz potrzebował.

67

4

ZERMATT, SZWAJCARIA Wszyscy goście hotelu Alex mieli dobry nastrój i powinni go mieć, żaden z nich przez cały weekend nie musiał bowiem za nic płacić. Ta szczególna konferencja dotycząca środowiska była jedną z najświetniejszych w dorocznym cyklu. Dzień warsztatów i dyskusji oraz dwa dni jazdy na nartach i rozpusty w jednym z najlepszych europejskich ośrodków narciarskich. Na małej scenie zespół Gra-teful Dead grał Cumberland Blues, próbując rozruszać woniejący olejkiem paczuli i otumaniony birkenstockiem posiwiały tłum miłośników Matki Ziemi, wykonujących jakiś dziki taniec, który mógłby każdego entuzjastę Mo-town Sound doprowadzić albo do płaczu, albo do śmiechu przez łzy. Mark Ross trzymał się na uboczu z uśmiechem przylepionym do twarzy. Jako senator Stanów Zjednoczonych Uczestniczył już w pięciu podobnych imprezach i zawsze sprawiało mu to przyjemność, ale teraz traktowano go po królewsku. Mądrze zrobił, korzystając z tego przez lata. Jeśli ktoś znajdzie się na szczycie Partii Demokratycznej, musi posiadać odpowiednie kwalifikacje. Żadna inna zaleta nie była tak dobra jak troska o losy środowiska. Stąd wywodziła się piechota. Ludzie, którzy szukali głosów. Którzy organizowali spotkania z szeregowymi członkami partii, wysyłając sążniste e-maile i prowadząc błogi. Doceniał wszystko, co dla niego 68

zrobili i, miał nadzieję, zrobią w przyszłości. Myślał już, w jaki sposób się zrewanżować. Osiem lat to niedługo. Ale istnieją pewne granice. Był na politycznym topie. O jedno miejsce od szczytu. Już dość czasu poświęcił motłochowi. Teraz pora zdobyć Olimp i pławić się w blasku prawdziwej władzy. Joseph Speyer wysłał mu zaproszenie do swojej górskiej willi na cały weekend. Nie wpuszczano tam byle kogo. Na przyjęciu u Speyera bywali najważniejsi - członkowie europejskich rodów królewskich, słynni projektanci mody z Paryża, Londynu, Nowego Jorku i Mediolanu, przedstawiciele międzynarodowej finansjery, magnaci prasowi, gwiazdy filmu lub rocka, modni politycy i superbogaci zarządcy funduszy powierniczych. Innymi słowy, ludzie piękni, podróżujący prywatnymi samolotami, często balujący, podpisujący czeki na wysokie kwoty, a potem lecący na następne huczne przyjęcie albo do jednej z wielu swoich rezydencji. Ochrona środowiska kojarzyła się tym ludziom z posiadaniem sztabu specjalistów od recyklingu puszek po ich napojach dietetycznych i designerskich plastikowych butelek po wodzie. Niektórzy posuwali się nawet do tego, że nabywali małe hybrydowe auta tylko po to, aby dojechać na weekend u przyjaciela. Ciągle używali limuzyn, SUV-ów, luksusowych sedanów i samochodów sportowych. Dla Rossa przyjęcie u Speyera było obowiązkowe. Tu mógł spotkać nieprzyzwoicie bogatych ludzi. Ludzi, którzy bez mrugnięcia podpisują czek na milion dolarów, bo właśnie tyle zarobili w zeszłym tygodniu na obligacjach. Rossa przyjęto do grona ludzi z układu. Był 69

wysoki, względnie przystojny i w dobrej kondycji. Ale równie ważne było to, że sam zgromadził niewielki kapitał na Wall Street, co zjednało mu sympatię kolegów multimilionerów. Ci superbogacze o wiele chętniej podpisywali czeki ludziom, którzy już należeli do klubu. W pewnym sensie uważali, że znajomy milioner jest mniej podatny na ulotnienie się z forsą. Ross potrząsnął jeszcze kilkoma dłońmi i skierował się do drzwi. Poczuł ostry zapach marihuany. Stojący kilka kroków od niego agent specjalny Michael Brown z Secret Service zmarszczył brwi. Gdy Ross wyszedł z pokoju, skierował się za nim. - O co chodzi, Michael? - spytał Ross z uśmiechem. - Nigdy nie byłeś naćpany? - Nie biorę narkotyków, proszę pana. Nigdy. - Nie musisz przede mną kłamać - odparł beztrosko Ross. Nikomu nie powiem. Pojawiło się kolejnych pięciu agentów. Najniższy miał ponad metr osiemdziesiąt wzrostu, najwyższy - dwa metry. Wyglądali raczej jak drużyna baseballowa, a nie agenci ochrony. - Nie kłamię, proszę pana. - Brown obserwował ludzi zebranych w holu. - Ale jak pan wie, muszę o tym napisać w raporcie. - O czym? - O obecności marihuany. Ross spojrzał na niego z ukosa. - Chyba nie mówisz poważnie. - Tam jest aż gęsto od tego i zrobiliśmy test narkotykowy. Muszę to odnotować. 70

Ross zmarszczył brwi. Już widział artykuły prasowe na ten temat. - Niech się pan nie martwi, to poufne. A my potrafimy dochować tajemnicy. Agenci Secret Service i wiceprezydent elekt wyszli razem z budynku na chodnik, gdzie czekało na nich dwóch tak samo wysokich agentów. Nie wyłączyli reflektorów, co jeszcze bardziej zepsuło humor Brownowi. W Zermatt spalinowe pojazdy mechaniczne były zakazane. Brown chciał uzyskać zezwolenie na ich użycie, ale Ross się sprzeciwił. W końcu przyjechał tu na konferencję poświęconą ochronę środowiska. Postanowił jak wszyscy korzystać z miejskich autobusów elektrycznych. Dla Secret Service był to logistyczny i ochroniarski koszmar. Nie było tu bomboodpornych ani nawet kuloodpornych pojazdów tego typu. Po prostu nie posiadały wystarczającej mocy, żeby uciągnąć taki ciężar, w dodatku na tak nierównym terenie, z jakim mieli tu do czynienia. A to oznaczało, że Ross przez cały weekend będzie wystawiony na niebezpieczeństwo. W kontekście ostatniego ataku na kolumnę nikomu z Secret Service to się nie podobało, ale Ross nie chciał zmienić zdania. Kolejnym problemem było to, że Ross zdecydował się na tę wycieczkę w ostatniej chwili. Dlatego też oddział rozpoznawczy przybył

tu

zaledwie

dzień

wcześniej

niż

reszta

ochrony.

Zarekwirowano na weekend autobus miejski i dwóch agentów miało się nauczyć prowadzić ten duży i wolny wehikuł. Gdy Brown 71

przyjechał następnego dnia, odkrył, że jego chłopcy już go rozbili. Wąskie uliczki Zer-matt stanowiły po prostu zbyt duże wyzwanie dla takich amatorów nawigacji górskiej. Zatrudnili więc cywilnych kierowców i nie mieli drugiego autobusu na wabika albo na wypadek, gdyby ten się zepsuł. Cała wycieczka była doskonałym zaprzeczeniem tego wszystkiego, czego się nauczyli na kursach. Ponieważ Ross nie zgodził się na przywóz chociaż jednej limuzyny czy jednego suburbana z czekających w Mediolanie, byli zmuszeni dostosować się do warunków i możliwie jak najlepiej uporządkować tę daleką od ideału sytuację. Okna w tylnej części żółto-zielonego autobusu okleili czarnym papierem. Brown eskortował Rossa do autobusu i wprowadził go na tył, gdzie posadził go między dwoma ubranymi na czarno i silnie uzbrojonymi funkcjonariuszami Oddziału Przeciwuderzeniowego. Pojazd wypełnił się agentami i ruszyli. Padał puszysty śnieg, gdy autobus toczył się wąskimi uliczkami. Nie musieli jechać daleko. Był to jedyny plus tego miejsca. Wioska była mała. Do domu Speyera mieli mniej więcej półtora kilometra, a droga wiodła przeważnie pod górkę. Czekało już tam na nich dwóch agentów. Brown chciał wysłać jeszcze sześcioosobowy oddział, aby sprawdził dom i notował przybywających gości, lecz gdy Ross się o tym dowiedział, wściekł się. Ochrzanił Browna i agent musiał ich wycofać. Potem zwrócił się do kwatery głównej, żeby oceniano każdy jego ruch, i wysłał znaczący e-mail, w którym wyjaśniał, że Ross na każdym kroku utrudnia mu ochronę. Jeśli coś się stanie, to on, Brown, nie będzie się 72

czuł za to odpowiedzialny. Wiedział przecież, jak potraktowano Riverę

po

ataku

na

kolumnę.

Przeniesiono

ją

do

pracy

administracyjnej do czasu zakończenia śledztwa. W ten sposób uziemiono ją na dwa i pół miesiąca. I nawet gdyby ją oczyszczono, i tak nie miałaby już szans na służbę w ochronie prezydenta. Mniej więcej sto metrów od domu autobus skręcił i zatrzymał się. Kierowca odwrócił się do Browna i czystą angielszczyzną powiedział: - Za ciężko. Za duża waga. - Cudownie. - Brown skrzywił się i mruknął do siebie: Gówniana operacja. - Spojrzał na kolegów i rzucił głośno: - Wszyscy wysiadać z wyjątkiem Kendala i Fitza. - Miał na myśli dwóch agentów osłaniających Rossa. Jeden po drugim ośmiu agentów opuściło autobus i powoli, ale bez przerwy pojazd pokonał ostatnie wzniesienie. Agenci, którzy wysiedli, pokonali je dwa razy szybciej, jednak po dotarciu na szczyt wszyscy dostali zadyszki z powodu rozrzedzonego górskiego powietrza. Jeden z dwóch szybszych agentów czekał na nich na miejscu z uśmiechem, który znikł z jego twarzy w chwili, gdy Brown wynurzył się z pojazdu. - Co cię tak, u diabła, rozbawiło? - Nic, szefie - odparł zmieszany mężczyzna. - Jaką mamy sytuację? - Brown wskazał głową dom. - Osiemdziesięciu trzech gości plus szesnaście osób z obsługi. Łatwa robota. 73

- Wyjścia? - Mamy pod sobą system alarmowy. Wszystko pod kontrolą. Brown wrócił do autobusu i oznajmił: - Panie prezydencie, jesteśmy gotowi. Ross wstał i zapiął tweedowy płaszcz sportowy. Pod spodem miał szary sweter i niebieskie dżinsy. Wysiadł z autobusu i skierował się do drzwi domu, które otworzył przed nim służący. Za ciężkimi drewnianymi drzwiami Ross zobaczył czekającego na niego Speyera. Bankier miał na sobie czerwoną welwetową marynarkę od smokingu, czarne spodnie i czarne zamszowe pantofle. Prezentował się jak w każdym calu modny gospodarz - nawet tu, w górach. - Panie wiceprezydencie - przywitał go Speyer, po czym zatoczył szeroki krąg prawą ręką i nisko się skłonił. - To zaszczyt gościć pana w moich skromnych progach. Ross roześmiał się. - Ależ Joseph, dla ciebie jestem ciągle Mark. Do zaprzysiężenia jeszcze tydzień. - Och, nie pozbawiaj mnie radości używania tak zaszczytnego tytułu. - Bankier spojrzał na Rossa i uśmiechnął się. - Przestań się wygłupiać, bo cię wychłostam. Speyer mrugnął i odpowiedział: - Obietnice, obietnice. - Dobrze wyglądasz. - Ty też. Czego się napijesz? - Martini. 74

- Jasne, ale potem pokażę ci moją nową piwniczkę z winami. Myślę, że zrobi na tobie wrażenie. Ross ruszył w ślad za gospodarzem, ale po kilku krokach poczuł, że ktoś go śledzi. Obejrzał się i zobaczywszy agenta Browna, rozkazał: - Czekaj przy drzwiach frontowych. Zawołam, gdy będziesz mi potrzebny. Barek

mieścił

się

między

kominkiem

z

kamienia

i

panoramicznym oknem wychodzącym na wioskę i najbardziej w świecie znaną górę Matterhorn. Padający śnieg nieco ją przesłonił, ale Ross wiedział, że tam jest. Stał tutaj trzy miesiące temu i podziwiał ten widok. Wszyscy goście skupili się wokół niego, szczerze mu gratulując. Wielu z nich wspierało jego kampanię finansowo. Był koniem z ich stajni, więc postawili na niego. Speyer snuł kolejną wesołą opowieść, a Ross właśnie pociągnął kolejny łyk martini, gdy zauważył znajomą twarz obserwującą go z drugiego końca pokoju. Poczuł się niezręcznie. Dłonie momentalnie mu się spociły, a w gardle lekko zaschło. Omijał go wzrokiem. Wprawdzie spodziewał się, że tu będzie, ale nie tak otwarcie. Musiał uspokoić nieco nerwy. Zwrócił się więc do barmana i zamówił następne martini. Bez tego trudno by mu było przetrwać ten wieczór.

75

5

LIMASSOL, CYPR Gazich nie obrał od razu za cel Międzynarodowego Portu Lotniczego w Limassol, wybrał drogę okrężną. Najpierw poleciał z Bukaresztu do Aten, następnie popłynął promem na Rodos, gdzie spędził kilka dni, zanim wszedł na prom na Cypr. Kontrola imigracyjna i paszportowa w portach praktycznie nie istniała. Minęły już ponad dwa miesiące od chwili, gdy postawił stopę na wyspie, którą nazywał swoim domem. Większość tego czasu spędził na podróżach z kraju do kraju, starając się nie rzucać w oczy. Jeszcze przed wybuchem bomby postanowił się przyczaić i ukryć na tydzień lub dwa w Ameryce. To było w jego stylu. Podczas gdy inni po zamachu zaraz pryskali z kraju, on spokojnie czekał, aż wszystko ucichnie. Każdy krok starannie obmyślił i oszacował. Ucieczka z miejsca zbrodni zawsze zwraca uwagę. Jeśli postoisz i poobserwujesz, posłuchasz i powałęsasz się, nikomu nie wpadniesz w oko. Wtop się w tłum gapiów gromadzących się, żeby przyjrzeć się masakrze. A tego sobotniego popołudnia pod koniec października masakra była wyjątkowo spora. Początkowo Gazich nie mógł się nawet poruszyć. Chmura kurzu i odłamków była ogromna. Na szczęście pamiętał, żeby wetknąć w uszy stopery, zanim bomba eksplodowała. Wybuch był

76

silniejszy, niż przewidywał, więc z pewnością Pękłyby mu błony bębenkowe, gdyby się nie zabezpieczył. Przez dziesięć sekund stał z zamkniętymi oczami przyciśnięty do drzewa i wstrzymywał oddech, zatykając usta i nos koszulką. Gdy nieco uchylił powieki, stwierdził, że dzień zmienił się w noc. Ostrożnie wyszedł zza drzewa i ruszył przed siebie chodnikiem. Chociaż ledwo widział, zamierzał opuścić to miejsce, zanim opadnie kurz. Chciał wmieszać się w pierwszą grupę gapiów. Powietrze powoli się oczyszczało i niebo znów stało się niebieskie. Odłamki leżały wszędzie - rozbite szkło, kawałki metalu, cegły i drewno walały się po całym chodniku. Po wyjęciu z uszu stoperów usłyszał krzyki wzywających pomocy. Nie reagując na nie, poszedł w dół wzgórza, mijając Starbucksa, gdzie zaszedł przed zamachem. Jakiś człowiek go zatrzymał i zapytał, czy jest cały. Ga-zich ciągle przyciskał koszulkę do twarzy. Skinął tylko głową, zakaszlał i poszedł dalej. W połowie drogi między przecznicami znalazł parking i zatrzymał się. Teraz mógł się bezpiecznie obejrzeć i sprawdzić zniszczenia. Rozmiary krateru zaskoczyły nawet jego. Obejmował oba pasma ruchu i wyglądało na to, że miał co najmniej dwa metry głębokości. Zupełnie jakby w centrum Georgetown uderzył meteoryt. Z powodu ognia i dymu nie miał pewności, ale wydawało mu się, że stojące po drugiej stronie ulicy apar-tamentowce przestały istnieć. Najważniejsze jednak było to, że widział tylko jedną limuzynę. Leżała na dachu jak bezradny żółw. Domyślił się, że druga jest gdzieś blisko, kompletnie zwęglona. 77

Tłum gapiów gęstniał, więc Gazich zaczął się oddalać, strzepując po drodze kurz z ubrania. Zaczęły nadjeżdżać karetki pogotowia, potęgując chaos. Gdy pandemonium osiągnęło szczyt, po prostu przeszedł na drugą stronę Wis-consin Avenue i minąwszy kilka przecznic, dotarł do swojego samochodu zaparkowanego przy T Street. Dwadzieścia minut później jechał drogą międzystanową numer 95, kierując się na północ. Zmienił ubranie, nie ryzykując zatrzymania się - drogę patrolowało zbyt wielu policjantów. Jadąc przy otwartych oknach i zachowując dozwoloną prędkość, strzepnął kurz z włosów, włożył nową koszulkę i dżinsy. Odetchnął trochę, gdy przekroczył granicę stanów i wjechał do Delaware. Ponieważ w radiu ciągle nadawano te same komunikaty, wyłączył je i jechał w ciszy. Po dwóch godzinach porzucił samochód w Newark i wsiadł do pociągu jadącego na Manhattan. Miał zarezerwowany pokój w Sheratonie i Towers w pobliżu Times Sąuare - tysiąc siedemset pięćdziesiąt pokoi, mnóstwo turystów i niemal kompletna anonimowość. Załatwił dwa bilety na wieczorny spektakl i odebrał je od portiera przed pójściem do swojego pokoju. Nie miał zamiaru go obejrzeć. Wolałby raczej pójść do klubu ze striptizem i przepuścić tam trochę forsy, ale jeśli chciał uchodzić za turystę, powinien zachować pozory. Po wejściu do pokoju włączył telewizor i myśli o spektaklu czy striptizie kompletnie zniknęły. Nie mógł uwierzyć, że tak szybko sukces zmienił się w całkowitą porażkę. Chybił celu. Kandydaci nadal żyli, zginęła za to żona jednego z nich i wiele innych osób. Wiedział, 78

że nie była to jego wina. Dostał przecież informację, że będą w drugiej limuzynie. Tej, która spłonęła. Czyjego zleceniodawca wierzy mu, że wysadził tę limuzynę, którą mu wskazano? Może zechce, żeby spróbował po raz drugi? Gazich znał już odpowiedź. W taki cel strzela się tylko raz. Potem czeka już tylko klęska. Gazich nie mógł tej nocy spać, mimo że poczynił spore spustoszenia w minibarku. Gdy tylko otwarto sklepy, odszukał kiosk T-Mobile i kupił plamtopa z internetową przeglądarką. Przed robotą dostał milion dolarów i obietnicę przelania drugiego zaraz po wykonaniu zadania. Jego zdaniem ten drugi milion nadal mu się należał. Zleceniodawca zapewniał go, że mają wiarygodne źródło. On nie popełnił żadnego błędu. Wpadka była winą informatora. Nie zamierzał przyjmować jej na siebie. Gazich zalogował się do sieci i używając hasła, które mu przekazano, otworzył konto e-mailowe, na którym już czekała na niego wiadomość. Tak jak się spodziewał, obwiniali go o nieudany zamach. Najszybciej jak potrafił, zabójca wystukał krótką odpowiedź, wskazując

właściwego

winnego.

Zakończył

żądaniem

reszty

wynagrodzenia i wy-logował się. Przez następne czterdzieści osiem godzin maile kursowały tam i z powrotem, co wcale nie zbliżało ich do rozwiązania problemu. Obie strony wypisywały pogróżki i obie pewnie chciały je spełnić, chociaż osobiście nigdy się nie spotkały. Jedna strona miała pieniądze i z pewnością znalazłaby fundusze na zemstę, druga natomiast dysponowała talentem i determinacją. Znaleźli się w stanie wojny, ale żadna ze stron nie chciała walczyć. 79

Porzucono myśl o drugim zamachu na życie kandydatów i ostatecznie przyznano, że wewnętrzne źródło podało fałszywą informację.

Skoro

jednak

zlecenie

nie

zostało

wykonane,

zaproponowano redukcję wynagrodzenia. Gazich odpowiedział, że chce całe pieniądze, a w zamian za to bezpłatnie zlikwiduje źródło informacji. Jeszcze kilka razy wymieniono korespondencję i ostatecznie ustalono, że Gazich otrzyma siedemset pięćdziesiąt tysięcy dolarów. Gdy pieniądze w końcu wpłynęły na szwajcarskie konto, zabójca poczuł ulgę. Ale nie na długo. Następnego dnia zadzwonił do swojego bankiera i podał mu wytyczne, jak rozlokować aktywa. Potem opuścił Nowy Jork i pojechał pociągiem na zachód, rozpoczynając dziesięciotygodniowy powrót do domu. W czasie tej podróży Gazich nie mógł się pozbyć wrażenia, że jeszcze przyjdzie mu ponieść konsekwencje za to, co się wydarzyło w Georgetown. Gdy w końcu zszedł z pokładu w Limassol, nie mógł opanować uśmiechu. Jego podróż trwała tyle, że niemal okrążył planetę - nie wzbudzając podejrzeń ani poszczególnych stróżów prawa, ani agencji wywiadowczych. Może jego obawy były przesadzone? Przecież robił to nie pierwszy raz. Gazich przerzucił przez ramię torbę podróżną i opuścił terminal, kierując się na postój taksówek. Nagle zapragnął ujrzeć kilka znajomych twarzy. Dowiedzieć się, co słychać na wyspie i - co najważniejsze - czy ktoś go nie szukał. Uaktywnił komórkę i wystukał lokalny numer. Po kilku sygnałach usłyszał kobiecy głos: - Andreas - powiedział. 80

Zaczekał, aż kobieta połączy go z jego gospodarzem, i stanął w kolejce osób czekających na taksówkę. Gazich rozmawiał z nim przed dwoma dniami i zapytał, czy ktoś się nim nie interesował. Nic nadzwyczajnego. Gazich często zostawiał krótką informację i czasem wyjeżdżał na miesiąc. Ale ta podróż była dłuższa niż zwykle i Andreas wyraził zaniepokojenie, gdy po raz pierwszy zameldował się przed miesiącem. Gazich wyjaśnił mu, że w Darfurze zatrzymali go jacyś nadgorliwi żołnierze rządowi. Prawda była taka, że Andreasa interesowało głównie to, czy w terminie zapłaci czynsz i żeby trzymał się z dala od jego córek. Pięć z nich pracowało w restauracji i wszystkie były niezwykle urodziwe. Biuro Gazicha mieściło się na drugim piętrze nad restauracją. Gdy przebywał na wyspie, prawie codziennie u nich jadał. - Halo - odezwał się głos Greka. - Jak się miewasz, przyjacielu? - Ach... Gavrilo, w końcu wróciłeś? - Tak. - To dobrze. Będziesz dziś u mnie na kolacji? - Tak. - O której? - Około dziewiątej. Wpierw muszę coś załatwić. - Zarezerwuję dla ciebie stolik i butelkę twojej ulubionej retsiny. Stary wyłączył się, zanim Gazich zdążył odpowiedzieć. Przez moment patrzył w milczeniu na telefon, a potem wsiadł do czekającej na niego taksówki. 81

6

ZERMATT, SZWAJCARIA Ross zebrał swój dwór w rogu salonu. Za plecami miał gigantyczne okno panoramiczne i sprawiał wrażenie, jakby stał na ołtarzu w jednej ze świątyń New Age, skupiających się bardziej na widowiskowości niż teologii. Mierząca ponad metr osiemdziesiąt chuda modelka chłonęła każde jego słowo, gdy opowiadał o tym, że kwestie ochrony środowiska to klucz do połączenia Bliskiego Wschodu z resztą świata. Wszyscy się z nim zgadzali. Potakiwali z zapałem głowami i od czasu do czasu dorzucali własne uwagi, ale przede wszystkim był to występ Rossa. Teraz był nowym człowiekiem. - Jak się czuje pański prezydent? - spytała modelka z duńskim akcentem. - Który? Obecny czy ten nowy? - Ten nowy. Ross odpowiednio się zawahał przed udzieleniem odpowiedzi: - Próbuje... się otrząsnąć... Ale to twardy facet. - Wyobrażam sobie, jak teraz cierpi - dodała szczupła starsza kobieta. Starała się jakoś okazać współczucie, ale jej twarz po świeżym liftingu uniemożliwiała pokazanie czegokolwiek poza permanentnym zdziwieniem.

82

- Sprawiali wrażenie, jakby się naprawdę kochali - wtrąciła modelka. - Tak, to prawda. Bardzo się kochali. - Dość tych przygnębiających rozmów - oznajmił Spe-yer, włączając się w krąg słuchaczy. Kiwnąwszy nonszalancko ręką, dodał: - To jest przyjęcie, a co najważniejsze: moje przyjęcie. Macie się dobrze bawić. Grupa trochę się odprężyła, pojawiły się uśmiechy. Kilku mężczyzn roześmiało się głośno i błagało Speyera o wybaczenie. - Zastanowię się nad tym, ale nie będę tolerował nudnych lub przygnębiających dyskusji na moim przyjęciu. Albo zaczniecie się bawić, albo nie zaproszę was w przyszłym roku - powiedział w teatralnym stylu i wszyscy oprócz Rossa i modelki się rozeszli. - Chcę panu coś pokazać, panie wiceprezydencie. - Cóż takiego, Joseph? - Moją nową piwniczkę z winem. - Mogę się przyłączyć? - spytała z nadzieją modelka. - Obawiam się, że nie, kochanie. Tylko chłopcy. Speyer ujął Rossa pod ramię i poprowadził go przez salon. Kilka osób próbowało ich zatrzymać, ale Speyer tylko się uśmiechał i nie zwalniał kroku. Wyszli do holu, gdzie trzej agenci, w tym Brown, pełnili służbę przy drzwiach

frontowych.

Spojrzeli

na

swego

podopiecznego

i

gospodarza. Speyer otworzył drewniane drzwi, które wyglądały jak drzwi do szafy. Za nimi była winda.

83

Agent Brown zwrócił się do mężczyzny stojącego po jego lewej stronie: - Nie powiedziałeś mi, że tu jest winda. - Nie miałem o tym pojęcia - odparł zakłopotany agent. Powiedzieli mi, że to szafa. Brown przebył hol sześcioma długimi krokami. - Panie Speyer, dokąd jedzie ta winda? - Do piwnicy z winem. - Wszystko w porządku, Michael. Brown jednak zignorował zapewnienie wiceprezydenta. - Czy prowadzi tam jeszcze jakaś inna droga? - Tak, boczne schody z wiaty samochodowej. Drewniane drzwi rozsunęły się i ukazało się wejście do windy. Zanim mężczyźni zdążyli zrobić krok, agent Brown zablokował im drogę. - Muszę najpierw sprawdzić to pomieszczenie. Brown chciał przywołać pozostałych agentów, ale Ross go powstrzymał: - Nie musisz - stwierdził stanowczo. - Znam Josepha od lat. Tu działa lepszy system alarmowy niż w Białym Domu. Zaczekaj przy drzwiach, zawołam cię, jeśli będziesz mi potrzebny. - Ale, panie prezydencie, przecież pan wie, że bez ochrony nie wolno mi pana wpuszczać do żadnego pomieszczenia, dopóki nie sprawdzę, czy jest bezpieczne. - Możesz i wpuścisz. A teraz odsuń się od drzwi. Brown po krótkim wahaniu ustąpił. Cofnął się o krok i patrzył, jak osoba, którą miał chronić, wchodzi do stalowej klatki razem z człowiekiem, 84

którego ledwo znał. Drzwi zasunęły się i gdzieś za grubymi ścianami Brown usłyszał szmer elektrycznego silnika poruszającego windę. Cała ta wycieczka szybko stawała się podręcznikowym przykładem tego, jak nie należy organizować osobistej ochrony. Brown podszedł do agentów i zaczął wyładowywać na nich złość: - Macie to zapisać, zanim dziś w nocy przyłożycie głowy do poduszek. Zaznaczcie wyraźnie, że uniemożliwia nam wykonywanie naszej pracy. - Zerknął na drzwi windy i dodał: - A teraz idźcie poszukać tych schodów i zabezpieczcie je. Winda zatrzymała się dziesięć metrów pod poziomem posadzki. Drzwi rozsunęły się i ukazały ogromną pieczarę. Weszli na wypolerowane jak lustro kamienne płyty i ujrzeli rzędy regałów na butelki. Wielkość tego pomieszcze-nia i brak filarów podpierających strop bardziej zaszokowały Rossa niż sama kolekcja. - Joseph... - zdołał tylko wyjąkać. - Wiem. Trzy lata pracy w kompletnej tajemnicy. - Dlaczego... - To jest Zermatt, centrum ruchu ekologicznego. Pieczara została wydrążona w litej skale. Miasto nigdy nie wyraziłoby na to zgody. Z trudem uzyskałem pozwolenie na budowę domu. Musiałem wręczać łapówki i wciskać pochlebstwa niemal każdemu urzędnikowi z doliny. Ross rozejrzał się po pieczarze. Z beczkowego sklepienia co cztery metry zwisały drogie kryształowe żyrandole. Po obu stronach ściany niczym ławki w ogromnym kościele ciągnęły się rzędy regałów

85

na butelki. Po lewej zobaczył drzwi, a po prawej - stół do próbowania win i cztery skórzane fotele. - Jakich rozmiarów jest to pomieszczenie? - Trzydzieści metrów na dziesięć. - Zdumiewające... Jak ci się udało to zrobić? - Zatrudniłem rodzinę albańskich górników. Ojca i czterech synów. - Ile tu masz butelek? - Mniej więcej trzydzieści tysięcy - usłyszał odpowiedź z głębi pieczary. Po chwili spomiędzy regałów wyłonił się mężczyzna w niebieskim blezerze ze złotymi guzikami i białej koszuli z rozpiętym kołnierzykiem. Brązowe włosy miał zaczesane do tyłu, dlatego sprawiały wrażenie ciemniejszych. Był średniego wzrostu, opalony i otyły - co wynikało raczej z zamiłowania do jedzenia niż zaniedbania. Jego nos był zdecydowanie najbardziej rzucającym się w oczy elementem na jego poza tym mało charakterystycznej twarzy. -

Co

tam

trzymasz?

-

spytał

Speyer

z

udawanym

zainteresowaniem. - Ach... to? - Mężczyzna podrzucił wysoko butelkę. Obróciła się dwa razy i chwycił ją, gdy spadała. Speyer zesztywniał i wstrzymał oddech. - Powiedz, proszę, że nie jest to jedno z moich Roth-schild Chateau Moutons rocznik czterdziesty drugi.

86

- Nie. To jedno z twoich Chateau Moutons rocznik czterdziesty pierwszy - zapewnił mężczyzna ze śladem akcentu nowojorskiego w głosie. - Czy to nie w tym roku właśnie przyjaciele twojego ojca przybyli do Francji? - To nie byli przyjaciele mojego ojca, a stało się to w tysiąc dziewięćset czterdziestym. Speyer podszedł do mężczyzny i odebrał mu niezwykle cenną butelkę. - Myślałem, że dobrze udokumentowano wyczyszczenie przez nazistów prywatnej kolekcji Rothschildów. To dosyć niezwykły zbieg okoliczności, że syn szwajcarskiego bankiera stał się posiadaczem tak wielu butelek rzadkich win. - Mogę cię zapewnić - rzekł trochę spokojniej Speyer - że zapłaciłem za każdą butelkę w tej piwnicy. Większość z honorarium, jakie otrzymałem za ukrycie-twój ej gigantycznej fortuny przed rządem Stanów Zjednoczonych. Mężczyzna uśmiechnął się szeroko, ukazując rząd nowych białych koronek. - Jesteś wart każdego pensa, Joseph. Może otworzymy jedną z tych rzadkich butelek dla uczczenia naszego zwycięstwa? Bankier zawahał się na sekundę i rzekł: - Wspaniały pomysł. Absolutnie wspaniały. - Skinął głową z entuzjazmem. - Odstawię to i poszukam czegoś mniej drogiego i zdecydowanie bardziej odpowiedniego dla twojego prostackiego amerykańskiego podniebienia. 87

Oddalił się, zostawiając obu Amerykanów samych. - Dobrze wyglądasz, Cy. Cy Green urodził się w 1950 roku w Nowym Jorku w rodzinie żydowskich imigrantów, którzy uciekli z Węgier, gdy komuniści wzmocnili władzę w tym kraju po drugiej wojnie światowej. Pierwszy milion zarobił w wieku dwudziestu pięciu lat, a pierwszy miliard dziesięć lat później. - Dziękuję - odparł Green. - Jestem już dosyć długo na wakacjach. Ross tylko się uśmiechnął - nie ośmielił się na głośniejszą reakcję. - Gratuluję zwycięstwa w wyborach - rzekł Green, unosząc brew. - Dziękuję. - Co z moim ułaskawieniem?.: - Pracujemy nad tym - odparł Ross. - Pracujecie? Nie brzmi to przekonująco. - Cy, nie mogę ci zagwarantować, że uda mi się to załatwić. - Ale trzy miesiące temu, gdy byłeś zdesperowany, mogłeś. - To delikatna sytuacja. Jeżeli zaczniemy naciskać, możemy sobie zaszkodzić. - Jeżeli nie zaczniecie naciskać, zaszkodzicie sobie na pewno stwierdził Green z rozdrażnieniem. - I mam na myśli ciężkie uszkodzenia. - Nie ma potrzeby uciekać się do pogróżek. 88

- Mam ponad miliard dolarów w aktywach zamrożonych przez rząd Stanów Zjednoczonych, a moje firmy w Stanach płacą pięćdziesiąt tysięcy dolarów dziennie sądom za niestosowanie się do ich nakazów. Od ponad czterech lat nie mogę wrócić do kraju, który kocham. Moja posiadłość w Palm Beach, penthouse w Nowym Jorku, rezydencja w Beverly Hills... wszystko przejęli federalni. Moje dzieci mają zakaz wstępu do moich domów. Mieszanka wódki i ostatniego sukcesu sprawiła, że Ross był bardziej odważny niż zwykle. - Może powinieneś o tym pomyśleć przed rozpoczęciem handlu z wrogiem. Nie wspominając już o oszustwach i uchylaniu się od podatków. -

Nie

rób

mi

tu

wykładu

o

zawiłościach

działania

międzynarodowych korporacji - warknął Green. - Padłem ofiarą nadgorliwego prokuratora. - Jeżeli to prawda, to powinieneś spotkać się z nim w sądzie z armią dobrze opłaconych prawników i przekonać go o swojej niewinności. Green nie przywykł, żeby ktoś tak do niego mówił. A zwłaszcza ktoś, kto powinien być mu wdzięczny. Już zamierzał się odciąć, gdy Speyer wrócił z dwoma kieliszkami wina. - Jeden z twoich rodaków przysłał mi tego skrzynkę. Winnice Caymusa 1994, Special Selection Cabernet. Doskonałe wino stołowe do serwowania na podwórkowych grillach. Ale nie na moich przyjęciach. 89

Green wziął kieliszek i rzekł: - Joseph, myślę, że powinieneś zostawić nas jeszcze na kilka minut. - Oczywiście. Włączę jakąś muzykę. Gdy gospodarz odpowiednio się oddalił, Green skrzywił się i stwierdził: - Jesteś albo pijany, albo stałeś się zbyt pewny siebie. - Może jedno i drugie - zgodził się Ross z uśmiechem. - Poza tym jestem wiceprezydentem Stanów Zjednoczonych Ameryki. Uniósł kieliszek, wznosząc toast na swoją cześć. Green zignorował to. - A w jaki sposób to osiągnąłeś? Pomyślałeś choć przez chwilę, że Josh poprawił twoje notowania tylko dlatego, że jego teść tak chciał? Jego teść, a mój wspólnik od nieruchomości. - Cy, nie rób z tego afery. My... - Powiedziałem mu, że jeżeli na ciebie postawimy - przerwał mu Green - to nasze problemy znikną. I zgadnij, co się stało. Dałem ci szansę, ale zaraz potem musiałem drugi raz chronić twój tyłek. Teraz pora na ciebie. Ross nagle chciał być znowu trzeźwy na tym przyjęciu. Teraz powinien jasno myśleć. - Jestem pewny, że twój wspólnik chciałby wiedzieć, że to ty zabiłeś jego córkę. Green zagryzł wargę i cofnął się o krok.

90

- Oszukujesz sam siebie, myśląc, że nie miałeś z tym nic wspólnego. - Niemal miałem. Przecież niemal zginąłem. - Jesteś niewiarygodny. Jesteś bardziej zadufany w sobie niż ja. Ross pociągnął łyk wina. - Myślę, że byliśmy początkowo bliscy wygranej. Mieliśmy... - A ja myślę, że jesteś idiotą! - warknął Green. - Nie byłeś bliski wygranej, a nawet gdybyś był, rozpowszechniliby fotografie Jillian, tej zdziry dającej dupy pieprzonemu agentowi Secret Service. Teraz Amerykanie trochę mniej uwagi zwracają na zasady moralne, ale z pewnością nie zaakceptowaliby kurwy jako swojej Pierwszej Damy. - Te zdjęcia mogłyby również zadziałać odwrotnie, gdyby zostały wykorzystane. - Ty naprawdę zgłupiałeś - zaśmiał się Green. – Czy mam ci przypomnieć ten nerwowy telefon, który odebrałem od ciebie na miesiąc przed końcem kampanii? Ten twój pitbull sterujący kampanią otrzymał zdjęcie Jillian ze szpadą tego wynajętego pomocnika w pochwie. - To był agent Secret Service. - Dokładnie... a na odwrocie ktoś napisał: „Nigdy nie wygrasz”. Przypominasz sobie telefon, który wykonałeś? Czy pamiętasz, że byłeś praktycznie załamany? Czy pamiętasz, jak powiedziałeś, że powinniśmy zabić tę sukę? Green był o ponad dziesięć centymetrów niższy i musiał unieść głowę, żeby spojrzeć Rossowi w twarz. 91

- Proszę bardzo, możesz przekonywać sam siebie, że nie masz z tym nic wspólnego. To może zadziałać, kiedy prowadzisz interesy z innymi, ale kiedy jesteś ze mną, spuść z tonu. Jesteś takim samym sukinsynem jak ja. Między nami jest tylko taka różnica, że ja w przeciwieństwie do ciebie nie mam złudzeń. - Ostatnie dwanaście lat życia poświęciłem służbie publicznej i z pewnością... - Całe życie poświęciłeś sobie. Nie zostałeś senatorem, żeby pomagać ludziom. Zostałeś senatorem, żeby zaspokoić swoje ego. Więc nie próbuj mi teraz wciskać kitu. Dobrze wiem, jaki jesteś, nawet jeśli ty sam tego nie wiesz. - Wiesz, Cy, wystarczyłaby odrobina wdzięczności. - Wdzięczności? Za co? Za to, że zezwalasz mi na zaszczyt przebywania w twojej obecności? Kpisz sobie ze mnie? Jedyną osobą, która powinna teraz okazać wdzięczność, jesteś ty. Pomogłem ci wygrać, więc nie pieprz mi tu o wdzięczności. Okażę ci wdzięczność, gdy za tydzień dasz mi podpisaną amnestię. Ross skinął głową. - Postaram się, ale możemy potrzebować więcej czasu. - Nie dostaniesz więcej czasu. Zapewniałeś mnie, że możesz nakłonić prezydenta Hayesa do jej podpisania, więc nakłoń go do następnej soboty. - Na pewno się uda - stwierdził Ross, bo wiedział, że tylko taką odpowiedź Green zaakceptuje, i próbując zmienić temat, zapytał: Człowiek, którego wynająłeś... Zająłeś się nim? 92

- Pracuję nad tym. Dlaczego? - FBI wie o jego istnieniu. - Wiedzą, że jest zabójcą? - Nie, ale nie możemy ryzykować. - Nie martw się o niego. - Green wymierzył palec w Rossa. Martw się o moją amnestię. Ross pociągnął długi łyk wina i uśmiechnął się. Nie mógł gwarantować uzyskania amnestii dla Greena, natomiast z łatwością mógł przewidzieć, że prezydent Hayes prawdopodobnie odłoży to ad acta, a to mogło oznaczać, że Josh Alexander rozpocznie kadencję z problemem najbardziej kontrowersyjnej amnestii. Tak czy siak, łatwo nie będzie. Rossowi przyszła jednak na myśl inna opcja. Spojrzał Greenowi w oczy i podniósł kieliszek. - Za twoje ułaskawienie. - Za moje ułaskawienie. - Green trącił kieliszek Rossa. - Za to mogę wypić. Ross uśmiechnął się i pomyślał: „A przed sobotą możesz zginąć w jakimś tragicznym wypadku”.

93

7

LIMASSOL, CYPR Rapp ostrożnie odsunął się od okna. W polu widzenia ukazał się drugi mężczyzna i Mitch palcem wskazującym nacisnął do połowy spust, a aparat cyfrowy automatycznie nastawił ostrość. Po chwili docisnął

spust

i

zrobił

dwa

szybkie

zdjęcia.

Z

głębokim

westchnieniem opuścił aparat, ale cały czas obserwował ulicę. Zmarszczył brwi i mruknął: - Kim, do cholery, są ci faceci? Pytał siebie o to całe popołudnie i ani o krok nie przybliżył się do odpowiedzi. Zdjęcia przesłał do Langley Mar-cusowi Dumondowi, żeby przepuścił je przez program rozpoznawania twarzy, ale na razie nic nie mieli. Program działał szybko po dodaniu kilku parametrów, ale Mitch nie miał pojęcia, skąd ci faceci pochodzą ani dla kogo pracują. Poradził Dumondowi, żeby zaczął od założenia, że to miejscowe gliny, i włamał się do bazy danych Departamentu Policji w Limassol. Dumond przejrzał dane osobowe, ale niczego nie znalazł. Potem sięgnęli do bazy policji państwowej, a po niej do Greckiej Narodowej Służby Wywiadowczej. I dalej nic nie mieli. Rapp bywał już na Cyprze, przeważnie w Nikozji, greckiej stolicy wyspy. Północno-wschodnią część Cypru kontrolowała Turcja. Wyspa stanowiła historycznie bardzo ważne miejsce strategiczne. 94

Dominowała nad wschodnim krańcem Morza Śródziemnego. Przez tysiące lat walczyła o kontrolę dróg morskich wiodących z Europy na Bliski Wschód i do Afryki Północnej. Fenicjanie, Asyryjczycy, Grecy, Persowie, Egipcjanie, Rzymianie, Arabowie i całe dynastie Franków, Wenecjanie, Turcy otomańscy i obywatele wielu mniejszych państw wszyscy chcieli ją kontrolować. Ponieważ Cypr leży na ważnych szlakach handlowych, długo był ulubionym miejscem ludzi wyjętych spod prawa. Piratów, handlarzy niewolników i ich współczesnych kuzynów - dilerów narkotykowych, mafiosów, a teraz terrorystów. Po 11 września odkryto, że w tutejszych bankach swój kapitał najchętniej lokował Osama bin La-den. Wyspa znana też była z podejrzanych spelun, co tylko czyniło tych facetów jeszcze bardziej tajemniczymi. Jedno, co wiedział na ich temat na pewno, to że namierzył trzech z nich. Żeby poprowadzić naprawdę skuteczne śledztwo, trzeba mieć ludzi i sprzęt. Rapp miał szybko uzyskać jedno i drugie. Wysłał Brooks, żeby zabrała Colemana i jego chłopców z lotniska. Mógł poprosić Kennedy, aby przysłała mu kilku ludzi z ambasady w Nikozji, ale takie posunięcie miało jedną wadę. Ambasador mógł zwietrzyć, że CIA prowadzi jakąś akcję na jego podwórku. Wtedy zapewne trafiłby go szlag i zadzwoniłby do Departamentu Stanu i wszystko mogłoby się wymknąć spod kontroli. Kluczem do powodzenia tej operacji był spokój i jak najdłuższe pozostawanie w ukryciu. Podstawowym gadżetem, jaki Rapp chciał mieć do swojej dyspozycji, był mikrofon paraboliczny, dzięki któremu mógłby 95

słyszeć, o czym ci faceci rozmawiają. Ponieważ korzystali z linii komercyjnych, nie chciał siebie i Brooks obciążać sprzętem śledczym. Wystarczająco trudno było przemycić broń, tłumiki i zapasowe magazynki. Sprzęt elektroniczny do podsłuchu, teleskopy, kamery, skanery i paraboliczne mikrofony zajmują dużo miejsca i wywołują spore zdumienie. Nowożeńcy raczej nie zabierają z sobą takiego bagażu w podróż poślubną. Przetransportowaniem tych urządzeń miał się zająć Coleman, który wraz ze swoimi chłopcami udawał ekipę poszukującą odpowiednich plenerów do filmu. Mieli wizytówki z nazwą firmy deweloperskiej z Beverly Hills i numer telefonu z kodem 310, po którego wykręceniu zgłaszała się operatorka z Langley. Słońce chyliło się ku zachodowi i w najlepszym razie mieli jeszcze dziesięć minut do zmierzchu. W tej części starego miasta ulice były wąskie i kręte, dlatego na jezdniach kładły się już głębokie cienie, kryjąc kawiarenki chodnikowe. Hotel miał cztery kondygnacje, a Rapp znajdował się na najwyższym piętrze. Ich stambulski kontakt doniósł, że człowiek, którego śledzili, używa jako przykrywki firmy Aid Logistics Inc. Jej biuro mieściło się na drugim piętrze kamiennego budynku stojącego po drugiej stronie ulicy. Na parterze znajdowała się restauracja, a na pierwszym piętrze - agencja nieruchomości. Za budynkiem nie było ulicy, więc jedyne wejście stanowiły drzwi restauracji, a na górę można się było dostać schodami po prawej. Rapp wiedział o tym, gdyż wczesnym popołudniem odwiedził agencję i przed opuszczeniem budynku wspiął się jeszcze na podest między pierwszym i drugim piętrem. 96

Teraz

obserwował

starego

mężczyznę

wychodzącego

z

restauracji mieszczącej się pod Aid Logistics Inc i biurem handlu nieruchomościami. Domyślił się, że to właściciel. Nosił biały fartuch i wydawał

polecenia

kelnerkom.

Podszedł

do

zaparkowanego

samochodu i zaczął rozmawiać z dwoma pasażerami. Rapp po raz pierwszy był świadkiem takiej sceny. Każda obserwacja ma własny klimat. Własny rytm. Większość tego typu akcji jest zwyczajnie nudna jak czekanie na wyschnięcie farby. Czasem obiekt wie, że jest śledzony, i próbuje cię uśpić, aby mógł zrobić następny ruch. To jest naprawdę monotonne zajęcie. Możesz ich obserwować cały dzień i nie mieć pojęcia, że dobrze o tym wiedzą. Zupełnie jakby mieli oczy z tyłu głowy. Co częściowo jest prawdą. Utalentowani hokeiści, jak Wayne Gretzky, tworzą w swoim umyśle podczas meczu obraz lodowiska z lotu ptaka i stale wiedzą, gdzie znajdują się poszczególni zawodnicy. Wielcy szpiedzy również mają tę zdolność, ale biorą udział w nieskończenie bardziej złożonej i niebezpiecznej grze. Zapamiętują rysy twarzy, buty i spodnie, czyli elementy, które trudno błyskawicznie zmienić. Ignorują nakrycia głowy, okulary, marynarki i zarost, czyli elementy, które zmienić jest łatwo. Katalogują mijające ich twarze i przewidują zachowania nie tylko tych, co są przed nimi, ale i tych, co znajdują się z tyłu. Ludzi, których nie mogą zobaczyć. Niewielu przestępców może się tym pochwalić. Większość nie ma pojęcia, że jest śledzona, ale co najważniejsze, gdzieś tam zdają sobie sprawę, że łamią prawo. I w wielu wypadkach może to 97

skutkować oddzieleniem głowy od reszty ciała. Działając pod tego typu presją, nie można się zupełnie spokojnie zachowywać, gdy się przygotowuje coś, co może się skończyć śmiercią. Niezależnie od tego, czy chodzi o spotkanie z informatorem, czy o przygotowywanie zasadzki. Mowa ludzkiego ciała zmienia się - przyspieszają kroku, ich ruchy stają się nerwowe albo bardzo oszczędne. Rapp przez godzinę śledził rozwój wydarzeń na dole. Obserwował mowę ciała właściciela restauracji i mężczyzny stojącego przy samochodzie. Próbował odczytać z ruchu warg, o czym mówią, ale stwierdził tylko, że rozmawiają po angielsku, co wydało mu się interesujące. Usłyszał sygnał telefonu komórkowego. Aparat leżał na łóżku, a Mitch nie zamierzał opuszczać stanowiska przy oknie. W prawym uchu miał bezprzewodową słuchawkę Motoroli, która przy tak długich włosach była niemal niezauważalna. Nacisnął jej końcówkę i powiedział: - O co chodzi? - Wylądowaliśmy. To był Scott Coleman. Już miał go spytać, czemu, do diabła, trwało to tak długo, ale zrezygnował. - Brooks wynajęła niebieskiego minivana. Czeka przy krawężniku. - Utknęliśmy na asfalcie. - Co to znaczy „utknęliśmy”?

98

- Blokuje nas inny samolot. Nie możemy podjechać do wyjścia, dopóki się nie odsunie, a potem musimy poczekać na bagaż. Rapp obserwował, jak wysoki mężczyzna przy samochodzie obejmuje ręką starego w fartuchu. Kiedy przysunął się, aby włożyć coś do jego kieszeni w koszulce, Rapp nacisnął wyzwalacz w aparacie. Powstała szybka seria sześciu zdjęć. Wysoki klepnął właściciela restauracji kilka razy w policzek, zanim go puścił. Mitch zmarszczył brwi, widząc, że stary cofa się do budynku. Spojrzał na wyświetlacz aparatu i cofnął kilka klatek. Potem powiększył obraz, żeby zobaczyć, co wysoki chował w kieszeni starego. Były to pieniądze. Gliniarze przeważnie nie wtykają pieniędzy cywilom. Szczególnie w tej części świata, gdzie pod byle pretekstem mogą ich zapusz-kować na tydzień. - Słyszysz mnie? - spytał Coleman. - Tak. Rapp spojrzał na horyzont. Zmrok szybko zapadał, a gdy zapanują ciemności, coś może się zdarzyć. - Zostaw jednego z chłopaków, żeby odebrał bagaże. Masz tu przyjechać jak najszybciej.

99

8 Retsina jest greckim winem zaprawionym żywicą pi-niową. Przez niektórych zbłąkanych greckich nacjonalistów jest uważana za wino bogów. Każdemu, kto spróbował dobrego francuskiego bordeaux, picie jej sprawia taką samą przyjemność jak picie terpentyny. Gazich nienawidził re-tsiny, podobnie jak Andreas. Zapewnienie starego, że odstawi dla niego najlepszą butelkę retsiny, mógł uznać za dowcip - przyjaciele przecież często się przekomarzają. Ale stary nie czekał na odpowiedź. Nawet się nie roześmiał. Natychmiast się rozłączył. To nie było w jego stylu, lubił prowokować i dokuczać. Coś tu nie grało. Gazich czuł to. Jego dom stał na wzgórzu na peryferiach Limassol. Kusiło go, żeby zaraz tam pojechać, ale oparł się temu pragnieniu. Nakazał taksówkarzowi ostrożnie i wolno - ale nie za wolno - jechać prosto do biura. Gdy zobaczył mężczyznę siedzącego za kierownicą zaparkowanego auta i drugiego, stojącego na chodniku, polecił zawieźć się do hotelu Amathus Beach, gdzie miał zarezerwowany pokój. Chciał się umyć i zaplanować następny ruch. Gazich nie należał do ludzi łatwo wpadających w gniew. Wolał poczekać, aż karty znajdą się na stole. Teraz też tak się stało. Jedząc kolację na balkonie pokoju hotelowego, doszedł do wniosku, że te dupki, które go wynajęły, postanowiły go sprzątnąć. Istniała wprawdzie możliwość, że odnalazły go gliny, ale bardzo mała. Gazich śledził

doniesienia

prasy

na

temat 100

postępów

w

śledztwie

prowadzonym przez FBI, ale nie znalazł żadnej wzmianki o poszukiwaniach samotnego zamachowca. Z Waszyngtonu docierały tylko sugestie, że śledzone są grupy terrorystyczne. Gazich nie wierzył w skuteczność FBI i wiedział, że nie jest on w stanie prowadzić śledztwa bez przecieków do prasy. Ucieczka była najmądrzejszym wyjściem. Miał ponad trzy miliony dolarów w różnych bankach w Europie i w basenie Morza Śródziemnego. Rozsądnie je zainwestował i mógł żyć względnie wygodnie w każdym państwie Trzeciego Świata do końca swoich dni. Ale był przywiązany do Cypru. Dom, biuro, raj podatkowy. Wszystko to pasowało mu idealnie. No i tubylcy. Im dłużej o tym myślał, tym większą czuł wściekłość - nie tylko na zdradzieckiego zleceniodawcę, ale też na siebie. Dlaczego tak gwałtownie domagał się od nich zapłaty? Odpowiedź była prosta. Pieniądze. Powinien pamiętać starą zasadę: jeżeli coś jest za piękne, żeby było prawdziwe, to prawdopodobnie nie jest. Pozostała jeszcze kwestia Andreasa i jego rodziny. Gazich mógł tylko zgadywać, jaki szantaż wobec nich zastosowano. To byli uczciwi ludzie i teraz zostali wciągnięci w ten śmiertelnie niebezpieczny dramat. Gazich z łatwością mógł opuścić wyspę. Rano wskoczyłby na pierwszy lepszy prom i zapomniał o Cyprze, całym majątku i przyjaciołach, ale uciekanie już go zmęczyło. Przez ostatnie dziesięć tygodni prawie codziennie pakował się i rozpakowywał. Ucieczka może i była najmądrzejszym wyjściem, ale też oznaką tchórzostwa. 101

A Gazich nie był tchórzem. Nigdy. I nigdy nie będzie. Wiedział, że potrzebuje dreszczyku emocji. Był człowiekiem czynu. Kimś, kto czasami wybiera najtrudniejszą drogę. Robił to, żeby się sprawdzić, żeby udowodnić, że jest lepszy od innych. Próbował udowodnić, że jest królem dżungli. W Waszyngtonie zapolował na słonia. Tu, na Cyprze, zapoluje na myśliwych. Celem jest przetrwanie. Drugorzędną sprawą było zabicie tych ludzi bez wzbudzania podejrzeń miejscowych władz. Jedno więcej ciało wrzucone do morza nie miałoby żadnego znaczenia. Ale zabicie dwóch ludzi na chodniku przed knajpką Andreasa to już poważny problem. Najważniejsze jednak było odszukanie człowieka - albo ludzi - który go wynajął, i zabicie go. To jedyny sposób, żeby z tym skończyć. Bardziej skomplikowane byłoby zachowanie jednego z tych gości przy życiu na tyle długo, by wydobyć z niego jakieś pożyteczne informacje. Gazich sprawdził godzinę. Był sobotni wieczór, co w Li-massol oznaczało duży ruch w klubach i barach. Mógł sobie przecież zrobić jedną przerwę w drodze do restauracji. Faceci z auta zaś nigdy się nie dowiedzą, kto ich tak załatwił.

102

9 Gdy nad starym miastem zapadły ciemności, wydawało się, że wszędzie wróciło życie. Z kawiarni popłynęły dźwięki muzyki. Ludzie wędrowali po ulicach we wszystkich kierunkach, unikając zderzenia ze skuterami, taksówkami i prywatnymi autami. Słychać było śmiechy i ożywione dyskusje tych, którzy cisnęli się, walcząc o stoliki. Rapp zgasił światło w pokoju. Okno, przez które obserwował ulicę, było w zasadzie przeszklonymi drzwiami otwierającymi się do środka. Zewnętrzna czarna balustrada kończąca się na wysokości pasa tworzyła iluzję balkonu. Aby zwalczyć znużenie i zachować czujność, Rapp co piętnaście minut kładł się na podłodze i robił pompki albo brzuszki. Alternatywnym wyjściem było picie kawy, ale to oznaczało częste wycieczki do łazienki. Poza tym ciągle jeszcze miał dwa kilogramy nadwagi, której dorobił się podczas sześciomiesięcznej hulanki, dlatego wolał ćwiczyć. Ostrożnie badał wzrokiem fragment ulicy między przecznicami. Obserwował każdy pojazd i pieszego. Szczególną uwagę poświęcał ludziom wchodzącym do restauracji i oczywiście mężczyźnie siedzącemu w samochodzie zaparkowanym w jej pobliżu. Tego dnia wcześniej zauważył dwóch innych mężczyzn wysiadających z windy w hotelowym holu. Do czasu przybycia posiłków jednak mógł tylko siedzieć i czekać. Od wylądowania samolotu już dwa razy rozmawiał z Colemanem. W końcu Scott siedział z Brooks w furgonetce i byli już w drodze. 103

Spojrzał na zegarek. Osiem po dwudziestej pierwszej. Powinni się zjawić w każdej chwili. Gdzieś na końcu ulicy rozległ się klakson. Rapp przeszedł z jednej strony otwartego okna na drugą, aby przyjrzeć się sytuacji. Na środku jednokierunkowej ulicy stali mężczyzna i kobieta. Mężczyzna wściekł się na kierowcę auta i wrzeszczał na niego po grecku. Rapp kątem oka dostrzegł też samotnego mężczyznę idącego daleko chodnikiem. Było w nim coś, co sprawiło, że przyjrzał mu się dokładniej. Jego strój był utrzymany w młodzieżowym stylu bywalca nocnego klubu - wytarte i pomięte dżinsy, sportowe buty w stylu retro, niebieska ocieplana kurtka i baseballówka John Deere. Czapkę nasunął nisko na oczy, kołnierz kurtki miał podniesiony, a ręce wetknął w jej kieszenie. Jego głowa powoli, niemal niezauważalnie kołysała się na boki. Rapp wrócił myślami do tych dwudziestu siedmiu sekund nagrania z kamery w Starbucksie. Przeciętna osobą niewiele by odczytała z tej taśmy, ale dla niego była to skarbnica informacji - wirtualne przyznanie się do winy tajemniczego mężczyzny uchwyconego podczas zamawiania espresso. Na pierwszy rzut oka mężczyzna na taśmie wyglądał przeciętnie. Ale Rapp umiał patrzeć inaczej. Jak czarodziej obserwujący innego czarodzieja, wiedział, na co zwracać uwagę, bo sam też bywał w podobnych sytuacjach. Za granicą, biorąc udział w akcji, czekał na moment uderzenia. Działał w podobny sposób: nasunięty na oczy daszek zasłania część twarzy przed okiem kamery, swobodne, ale czujne zachowanie. - Czy to ty, Alexander? - szepnął do siebie, nieco się odchylając. 104

Nie spuszczając z niego oczu, chwycił aparat i zrobił kilka zdjęć, gdy mężczyzna się zbliżył. Moment prawdy też szybko się zbliżał. Wejdzie do restauracji i pójdzie do swojego biura czy okrąży dom, żeby sprawdzić okolicę? Rapp wiedział, co by zrobił na jego miejscu, i był trochę zawiedziony, gdy mężczyzna zatrzymał się przed restauracją i zaczął rozmawiać ze starym, który zajmował miejsce należne gospodarzowi. Rapp poczuł nagle skurcz niepokoju. Chciał mieć tego faceta żywego. Teraz zobaczył na plecach jego kurtki białe logo Adidasa. Przesunął wzrok na mężczyznę siedzącego nie dalej niż dziesięć metrów od restauracji w zaparkowanym samochodzie. Ani drgnął. Facet w kurtce Adidasa zapalił papierosa i nadal rozmawiał ze starym, po czym pocałował go w oba policzki i odszedł. Wszystko w tym facecie pasowało do nagrania, z wyjątkiem papierosa. Ale w Stanach Zjednoczonych nie mógł palić, czekając w kolejce w Starbucksie. Mężczyzna w baseballówce ruszył dalej, mijając kilku przechodniów czekających na stolik. Rapp nieco się odprężył, ale nie spuszczał z niego wzroku. Obniżył aparat, zastanawiając się, czy to był facet z nagrania, czy może poszedł we wnioskach za daleko. Przetarł oczy i spojrzał na zegarek. Kiedy znowu skierował wzrok na ulicę, ujrzał coś absolutnie zaskakującego. Mężczyzna w kurtce nagle skręcił w kierunku auta z facetem siedzącym na przednim fotelu. Rapp szybko uniósł aparat i wcisnął guzik autofokusa. Na ekranie ciekłokrystalicznym ukazał się obraz pieszego i auta. Uliczne latarnie rzucały na tyle dużo światła, 105

aby zobaczył, co się dzieje w środku, ale martwił się, że za mało, aby wykonać wyraźne zdjęcia. Nagle pieszy kiwnął ręką w stronę faceta w aucie, po czym pochylił się, aby ten mógł go widzieć przez opuszczoną szybę kierowcy. Była to ulica jednokierunkowa i auto parkowało przodem do restauracji po tej samej stronie ulicy. Mężczyzna siedział jednak w fotelu pasażera, prawdopodobnie dlatego, żeby mieć więcej miejsca na nogi. Mitch zorientował się w sytuacji zaledwie na sekundę lub dwie przed zdarzeniem. Maksymalnie przybliżył obraz i nacisnął guzik. Szybki aparat cyfrowy zaczął wykonywać po sześć ujęć na sekundę. W słabym świetle dostrzegł jeszcze, że mężczyzna w czapce wetknął rękę przez okno do środka auta i pojawił się krótki błysk. Ale nie był to biały błysk flesza, ale żółty, pochodzący z wylotu lufy. Rapp wciąż wciskał migawkę, stojąc bez ruchu. Nie chciał przeoczyć tego, co miało nastąpić. Minęły trzy sekundy, potem pięć. Policzył już do dziesięciu, ale mężczyzna w czapce ciągle tkwił w oknie auta. Machał rękoma, jakby opowiadał jakąś zawiłą historię. Rapp opuścił aparat i mruknął do siebie: - Gadasz do trupa czy co? - Pokręcił głową. - Sterczysz tam i udajesz, że nic się nie stało, a potem ostrożnie wetkniesz spluwę za pasek i wolno odejdziesz. Obserwował zabójcę, szczerze podziwiając jego profesjonalizm. Ten facet ma jaja. A to, czego Rapp właśnie był świadkiem, potwierdziło jego podejrzenia. Terroryści, którzy zapłacili za zabicie Alexandra i Rossa, nie byli zadowoleni z usług Alexandra Deckasa i 106

teraz chcieli go zabić. Nie było to nic nowego w tej branży. Ten cały biznes trochę przypominał przypadek mężczyzny porzucającego żonę dla kochanki. Fakt, że zdradził i oszukiwał, nie powinien nikogo dziwić, a już najmniej kochankę. Rapp obserwował, jak zabójca prostuje się i odchodzi od auta. Kiwnął trupowi ręką i ruszył w drogę powrotną. Mitch szybko spojrzał na restaurację, żeby sprawdzić, czy ktoś go nie śledzi. Nigdzie nie było widać wysokiego mężczyzny, którego zauważył wcześniej. Pojawił się tylko stary, aby zobaczyć, co się dzieje na ulicy. Rapp wrócił do mężczyzny w baseballówce. Spodziewał się, że skręci za róg i zniknie, może porzuci gdzieś kurtkę i czapkę i wróci okrężną drogą, by pozbyć się jeszcze tych dwóch, którzy powinni się teraz zjawić. Pokusa, żeby ruszyć za nim, była ogromna, ale przy tak małej liczbie danych nie byłoby to mądre. To był teren Deckasa. Pewnie znał tu każdy kąt i każdą dziurę, a poza tym Rapp nie miał pojęcia, kto może dla niego pracować. Nagle zobaczył, że zabójca wchodzi do ostatniego budynku przy ulicy, który wyglądał na budynek mieszkalny. - Co, u diabła? - mruknął Rapp. Przyjrzał się domowi i szukał okna, w którym zabłyśnie światło. Minęło jednak trzydzieści sekund i nic się nie zmieniło. Pomyślał, że lepiej odsunąć się od okna. Cofnął się dwa kroki. Być może facet ma teleskop z noktowizorem i siedzi teraz w jednym z tych ciemnych pokoi, obserwując hotel, żeby sprawdzić, czy ktoś go nie śledził. Jeśli Rapp byłby na jego miejscu, właśnie to by zrobił. Zrobił więc jeszcze 107

jeden krok do tyłu i spojrzał na wyświetlacz aparatu. Kciukiem prawej dłoni wybrał opcję menu i przejrzał zrobione zdjęcia. Gdy znalazł właściwą sekwencję, powiększył obraz. Nie był najlepszej jakości, ale widział rękę sięgającą przez okno do wnętrza auta i prostującą się przed przednim fotelem. Cofnął jeszcze jedno zdjęcie i ekran rozjaśnił błysk z lufy. Nagle wszystko stało się jasne. Rapp rozpoznał pistolet z tłumikiem. To musiał być Alexander Deckas i jeżeli wiedział o facecie w aucie, musi też wiedzieć o kolejnych dwóch, którzy go szukali. Miał do wyboru - albo spróbować ich zgubić, albo zabić. Wnioskując z tego, co widział, Rapp uznał, że prawdopodobnie zrobi to drugie. Ale o co chodzi z tym budynkiem mieszkalnym? Wrócił myślami do wysokiego faceta, który wetknął pieniądze do kieszeni restauratora. Stary nie zdradzał zachwytu podczas rozmowy z tym zbirem. Wygląda więc na to, że go przycisnęli. Prawdopodobnie grozili. Stary miał do wyboru: pozorować współpracę, zgłosić sprawę władzom albo ostrzec najemcę. I jeżeli najemcą był rzeczywiście Alexander Deckas, czy jak tam się naprawdę nazywał, stary dobrze wiedział, co zrobi. W takim razie dlaczego do niego nie poszedł? Rapp był właśnie świadkiem wykonania wyroku śmierci w centrum ruchliwej dzielnicy bez wzbudzania najmniejszych podejrzeń. Rozmyślania przerwał mu sygnał telefonu. Zakładając, że to Coleman albo Brooks, nacisnął guzik i zapytał: - Gdzie jesteście, chłopcy? - Mitch, tu Marcus. 108

Marcus Dumond był ekspertem komputerowym pracującym w Centrum Antyterrorystycznym w Langley. - O co chodzi? - spytał Rapp. - Przed chwilą rozmawiałem z kumplem z DGSE. - Dumond miał na myśli Direction Generale de la Securite Exterieure, główną dyrekcję wywiadu francuskiego. - Mają tam informacje o tym Alexandrze Deckasie. Wynika z nich, że naprawdę nazywa się Gavrilo Gazich. Jest Bośniakiem, który zdobył doświadczenie w czasie wojny na tych terenach. Rapp odsunął się od ściany i spojrzał przez okno. - Doskonale. Co jeszcze ci powiedzieli? - Że jest poszukiwany przez Hagę. - Za zbrodnie wojenne? - Rapp był trochę zaskoczony. - Ile on ma lat? - Trzydzieści pięć. - Zatem w czasie wojny domowej w latach dziewięćdziesiątych był jeszcze szczeniakiem. - Mitch rzucił okiem na okna budynku mieszkalnego po drugiej stronie ulicy. - Dlaczego, u diabła, interesowali się kimś o tak niskim statusie? - Był snajperem. Prawdopodobnie zabił ponad pięćdziesięciu cywilów w czasie oblężenia Sarajewa. Rapp nieco zesztywniał i ostrożnie odsunął się od okna. Upłynęło kilka sekund, zanim jego oddech wrócił do normy, a potem zaklął. - Coś się stało? - zainteresował się Dumond. 109

- Następnym razem dawaj te informacje na początku. - Jakie informacje? - Nieważne - warknął Rapp. - Co jeszcze wiesz o nim? - Podobno działał w Afryce, przeważnie na wschodzie, w Sudanie, Etiopii, Ugandzie, ale nie mają nic konkretnego. - Mają jakieś zdjęcie? - Tak, ale niezbyt dobre. - Czy na tyle dobre, żeby je porównać z obrazem z monitoringu? - Nie można tego stwierdzić na sto procent, ale nie wykluczam możliwości, że to ten sam człowiek. - W porządku. Wyślij te dane do Wydziału Afrykańskiego, niech zobaczą, co o nim mają. - Dobrze. - I dowiedz się, jakie dowody przeciwko niemu mają w Hadze. Chcę wiedzieć, jak dobrym jest strzelcem. - Załatwię to. - Dobra robota, Marcus. Rapp znowu wcisnął guzik na słuchawce i rozłączył się. Niewiele rzeczy mogło go wyprowadzić z równowagi, ale wśród nich byli snajperzy. Podstępne sukinsyny. Dobry snajper może zabić człowieka z odległości półtora kilometra. Nie była to uczciwa walka. Rapp siedział bez ruchu w ciemnym pokoju i analizował nowe informacje. Czy ten facet mógł mieć jakieś pojęcie, że Mitch go śledzi? Prawdopodobnie nie. Był bardzo ostrożny i poza Colemanem i

110

jego ludźmi oraz kilkoma osobami z Waszyngtonu nikt nie wiedział, że się tym zajmuje. Zastanawiał się, czy Gazich pracował z którymś z tych facetów w przeszłości. Może, ale szczerze w to wątpił. Tacy zabójcy zazwyczaj działają w pojedynkę. Nie mogą nikomu ufać. Rapp znał tych ludzi - byłych żołnierzy, członków oddziałów paramilitarnych, którzy zawsze lepiej się czuli w pojedynkę niż w zespole. Dobrze ich znał, bo sam był jednym z nich. Ale byli też tacy, których CIA eufemistycznie nazywała zbirami, ćpunami i wykolejeńcami. Faceci wywodzący się ze zorganizowanych grup przestępczych i karteli narkotykowych. Ci nigdy nie działali sami. Podróżowali w stadach, jak hieny. Stary z restauracji. On był kluczem do zagadki. Bandyci, kimkolwiek byli, przycisnęli go, a on, jak prawdziwy Grek, zagrał sam. Ostrzegł najemcę, który właśnie okazał się zabójcą, że zaczaili się na niego jacyś faceci. Problemem było teraz pytanie, czy ten postąpi w typowy dla siebie sposób? Jaki będzie następny ruch Gazicha? Jeżeli naprawdę był snajperem, miał wiele opcji. Świadomość, że może siedzi teraz na dachu budynku po drugiej stronie ulicy z karabinem snajperskim i lunetą noktowizyjną, sprawiła, że Rappowi włosy się zjeżyły na karku. Przyszło mu do głowy, że może tamci dwaj nie byli tak zdyscyplinowani jak on. Pewnie siedzą teraz sobie w pokoju przy zapalonym świetle i oglądają telewizję, czekając, aż facet z samochodu da im znać, że pojawił się interesujący ich obiekt. Rapp 111

przysunął się do skraju okna i zerknął na samochód. Widział tylko sylwetkę martwego mężczyzny na przednim fotelu. Nic się nie zmieniło. Nikt nie zwracał na niego uwagi. Ukryty za zasłoną Rapp tylko lewym okiem badał linię dachu domu, do którego Gazich wszedł kilka minut temu. Nic nie zauważył. Chociaż dobry snajper nie miałby problemu z ukryciem swojej pozycji. Teraz przyszło mu do głowy, że być może tamci dwaj są już martwi. Jeżeli przeczucie go nie myliło i tak jak Rapp mieli otwarte okno, był to łatwy strzał. Spojrzał jeszcze raz na dach i jego oczy wyłapały jakiś ruch. Ktoś był na dachu sąsiedniego budynku mieszkalnego. Pokój Rappa znajdował się na trzecim piętrze hotelu. Wszystkie budynki po drugiej stronie ulicy były dwupiętrowe, a ich płaskie dachy tworzyły niemal jeden poziom. Znowu dostrzegł ruch. Ktoś przesuwał się z lewej do prawej, patrząc od strony Rappa, w kierunku restauracji. Mitch nieco się wychylił, żeby mieć lepszy widok, i ujrzał cień przeskakujący na dach budynku, w którym mieściło się biuro Gazicha. Uśmiechnął się, stwierdziwszy, że instynkt go nie zawiódł. Sprawdzając ten budynek, zastanawiał się, dlaczego ten facet ulokował biuro na drugim piętrze w domu bez bocznego wejścia ani ulicy z tyłu. Jedyne wyjście prowadziło przez drzwi frontowe. To oczywiście byłoby niedopuszczalne w Stanach, ale tu, gdzie ulice wytyczono przed tysiącami lat, takie rozwiązanie było częste. I niemal nie do pomyślenia było, żeby taki facet jak Gazich nie przewidział drogi ucieczki. Odpowiedź była prosta - drogą ucieczki był dach. Potem Gazich miał już wiele możliwości. 112

Rapp wypatrywał w ciemnościach kolejnego ruchu, ale niczego już nie dostrzegł. Dach był upstrzony skrzyniami urządzeń klimatyzacyjnych, kominami wentylacyjnymi i czymś tam jeszcze. Mitch założył, że Gazich skrył się za nimi albo podczołgał na skraj dachu. Nagle w oknie na drugim piętrze zapłonęło światło i na kremowej rolecie ukazał się zarys sylwetki mężczyzny. Rapp domyślił się, że właz na dach znajduje się za którymś z klimatyzatorów. Dlaczego, u diabła, zapalił światło? - zastanawiał się. Sylwetka poruszyła się, zniknęła z pola widzenia, a następnie znowu się pojawiła. Wyglądało, jakby coś przygotowywał. Ale przecież musiał wiedzieć, że jest obserwowany. To nie miało sensu. Mógł się zakraść, użyć latarki ołówkowej, aby znaleźć to, co chciał zabrać, i wrócić na dach, i nikt by się nie zorientował, że tu był. Rapp zastanawiał się nad jego głupotą, gdy nagle zorientował się, o co tu chodzi. Miał mało czasu na reakcję. Chwycił telefon z łóżka, wetknął ręce w rękawy kurtki i ruszył do drzwi.

113

10 - Rosjanie - warknął Gazich. - Przeklęci Rosjanie. Stał pochylony, z rękoma wsuniętymi w otwarte okno samochodu. W prawej dłoni zwisał mu pistolet. Nienawidził Rosjan prawie tak samo jak muzułmanów. Jedni i drudzy rujnowali jego ojczyznę: muzułmanie swoją zacofaną religią, Rosjanie

arogancją,

topornością,

zastraszaniem

i

pogańskimi

metodami działania. Bośnia dałaby sobie znakomicie radę, gdyby ją tylko zostawili w spokoju. Ale oczywiście nie zostawili. Muzułmanie wkroczyli od południowego, a Rosjanie od północnego wschodu. Muzułmanie robili to powoli, przez wieki, natomiast Rosjanie po drugiej wojnie światowej opanowali kraj siłą. Podczas gdy Europa Zachodnia kwitła, komunistyczna Jugosławia cierpiała. Teraz Rosjanie odeszli, a muzułmanów należało albo zabić, albo wygnać. Gazich patrzył na martwego mężczyznę i walczył z pokusą splunięcia na niego. Ale pozostawienie na miejscu zbrodni śladów DNA nie byłoby mądre. Jeden raz strzelił mu w serce, a drugi raz z czystej wściekłości. Chciał palnąć mu w łeb, ale w miejscu publicznym nie byłby to dobry pomysł. Ten człowiek nawet śmierdział Rosjaninem. Czuć było od niego tanią wodę kolońską i papierosy bez filtra. - Kim ty jesteś, KGB... czy ruska mafia? Chociaż to i tak mała różnica. Powinienem cię jeszcze raz zabić - mruczał Gazich.

114

Naprawdę nie wiedział,

co go bardziej

rozwścieczyło,

narodowość tego faceta czy fakt, że ludzie, którzy zlecili mu robotę w Stanach, tak nisko go cenili, że wynajęli Rosjanina, by go zabił. Gazich zaciągnął się papierosem i wsunął tłumik za pasek spodni. Prawą rękę z pistoletem ukrył pod kurtką. Zauważył na siedzeniu małe radio nadawczo-odbiorcze i stwierdził, że może mu się przydać. Po wsunięciu go do kieszeni wyprostował się i cofnął od okna. Kiwnął nieboszczykowi ręką na pożegnanie, wepchnął pistolet głęboko w spodnie i spojrzał na hotel stojący po drugiej stronie ulicy. W połowie okien płonęły światła. Tego dnia wcześniej ukradkiem zatrzymał się przy domu właściciela restauracji. Wszedł do środka przez ogród, chociaż wątpił, żeby Rosjanie mieli tylu ludzi, aby mogli równocześnie obserwować jego biuro i dom starego. Przeprosił Andreasa, że wciąga go w tę sprawę. Andreas przyjął przeprosiny i z zapałem zaproponował, że pomoże mu pozbyć się Rosjan. Przekazał Gazichowi wszystko, co o nich wiedział, łącznie z tym, że zajęli dwa pokoje na drugim piętrze hotelu po przeciwnej stronie ulicy. Szybki rzut oka wystarczył, aby Gazich stwierdził, że są tak leniwi, jak się tego spodziewał. Żaden nie obserwował ulicy. Kto zna Rosjan, wie, że istniała duża szansa, że właśnie leżeli pijani. Bośniak wetknął ręce w kieszenie i ruszył ulicą, znowu czując gniew. Walczył z chęcią wejścia do hotelu, rozwalenia kopniakiem drzwi i strzelenia im w głowę, ale jeszcze większą ochotę miał z nimi pogadać. Musi się dowiedzieć, kto ich przysłał. 115

Minąwszy dwa domy, wszedł do budynku mieszkalnego i wspiął się na ostatnią kondygnację. W tylnej części budynku w ściennej szafie znajdowała się przymocowana do ściany metalowa drabinka. Gazich dostał się po niej do włazu prowadzącego na dach. Wypełzł na zewnątrz, zamknął klapę i rozpoczął powolną wędrówkę. Szedł nisko pochylony, ale nie dlatego że bał się, iż ktoś go zobaczy, po prostu nie chciał zaczepić o sznury do wieszania bielizny. Po minucie dotarł do swojego włazu. Otworzył go i zniknął w ciemności, zamykając za sobą klapę. Znalazł się na środku korytarza biegnącego na tyłach budynku. Przeszedł na front i wyjął telefon komórkowy. Wystukał numer restauracji i po kilku sygnałach zgłosiła się jedna z córek. Pół minuty później przy telefonie stał już ojciec. - Halo? - powiedział. Andreas uprzedził go wprawdzie, że telefony są na podsłuchu, ale Gazich już o to nie dbał. - Andreas, to ja, Alexander. Jak się miewasz? - zapytał i otworzył drzwi do swojego biura. - Dobrze, przyjacielu. Wpadniesz do mnie? - Tak. Właśnie wchodzę do biura. - Gazich zapalił światło. Mam trochę pracy, ale potem zejdę się napić. - Dobrze. No to do zobaczenia. Gazich wyłączył telefon i rozejrzał się po biurze. Panował tu bałagan. Co prawda próbowali odłożyć rzeczy na miejsce, ale byli zbyt niedokładni, żeby zrobić to dobrze. W dodatku wyczuł charakterystyczny smród ich papierosów. Byli na tyle aroganccy, że 116

palili, grzebiąc w jego rzeczach. Gazich dalej sprawdzał pokój. Stało w nim duże drewniane biurko ze zwykłym wyposażeniem: lampa, stary wizytownik, monitor od komputera, klawiatura, myszka i telefon. Przy ścianach ciągnęły się półki z książkami. Odwrócił się, aby spojrzeć na drzwi. Coś zwróciło jego uwagę. Był to czujnik ruchu umieszczony nad listwą przypodłogową. - Doskonale - rzekł głośno. - Lepiej skończyć z tym wcześniej niż później. Chwycił radio i przyczepił do paska. Następnie podszedł do stojącego obok biurka wieszaka i powiesił kurtkę na najwyższym haczyku. Potem rzucił na nią baseballówkę i włączył lampę stojącą na biurku. Radio przy pasku zatrzeszczało i usłyszał męski głos mówiący po rosyjsku. Gazich nie znał rosyjskiego, ale nie musiał. Wiedział, o co pytają. Naprzeciwko biurka na półce z książkami stały dwa identyczne radia satelitarne. Chwycił jedno z nich, włączył i nastawił na ten sam kanał, którego używał martwy Rosjanin. Potem ustawił je naprzeciwko siebie w odległości kilkunastu centymetrów i wcisnął guzik nadawania. Na skutek sprzężenia fal wysokiej częstotliwości z głośników wydobył się niezwykle irytujący dźwięk. Gazich wyłączył nadawanie i wyszedł na korytarz. Zamknął drzwi z matową szybą i sprawdził wynik swojej pracy. Sylwetka utworzona przez kurtkę wiszącą na wieszaku i czapkę nie była doskonała, ale do zmylenia ich mogła wystarczyć. Radio znowu zaskrzeczało i Gazich usłyszał Rosjanina wrzeszczącego coś z wściekłością. Bośniak włączył ponownie oba radia i kolejny raz 117

wywołał sprzężenie. Gdy podszedł do okna, powtórzył ten zabieg po raz trzeci i zaczął obserwować wejście do hotelu. Po pięciu sekundach z budynku wybiegło dwóch wysokich mężczyzn, niecierpliwie popędzających przechodniów, aby zeszli im drogi. Jeden z nich ciągle walczył z rękawem kurtki, ukazując na tle jasnej koszuli kaburę z pistoletem. Gazich z zawodową pogardą pokręcił głową i zajął pozycję.

118

11 Rapp włączył w telefonie alarm wibracyjny, wybrał numer Colemana i schował aparat do kieszonki na piersi kurtki. Gdy prawą ręką chwycił za klamkę, lewą sięgnął do tyłu i złapał kolbę glocka.19. Wyciągając pistolet, spojrzał przez judasza, aby się upewnić, że za drzwiami nikogo nie ma. Z bronią gotową do strzału zdjął łańcuch z drzwi i otworzył je. Krótki, gruby tłumik przedłużał lufę o osiem centymetrów. Po szybkim sprawdzeniu korytarza schował pistolet do specjalnej wewnętrznej kieszeni po prawej stronie kurtki i wyszedł z pokoju. Minął windę i skierował się na klatkę schodową. Gdy otwierał drzwi przeciwpożarowe, w jego słuchawce rozległ się głos Colemana: - Brooks powiedziała, że mamy jeszcze pięć do dziesięciu minut drogi. Paskudne korki. - Tu wszystko się skończy, zanim dojedziecie. Rapp właśnie stanął na pierwszym stopniu, gdy usłyszał w dole hałas. - Co się skończy? - zapytał Coleman. Nie mógł od razu odpowiedzieć. Piętro niżej na klatkę schodową wypadło dwóch mężczyzn. Jeden z nich mówił głośno po rosyjsku. Rapp rozpoznał mężczyznę, który wetknął do kieszeni starego pieniądze. Tego się właśnie obawiał. Gazich przed chwilą zabił jednego z nich i teraz wciąga w pułapkę pozostałych. - Co się dzieje? - dopytywał się Coleman. Rapp zaczekał, aż obaj mężczyźni zejdą piętro niżej, i szepnął: - Myślę, że mamy do czynienia z niezadowolonym klientem. 119

- O czym ty, u diabła, mówisz? - Wyjaśnię ci na miejscu. - Rapp zaczął schodzić. - Jeśli będę jeszcze żył. - Przyhamuj, Mitch. Gadasz bez sensu. - Powiedz Brooks, żeby skontaktowała się z Marcusem. Niech jej powie, kim naprawdę jest ten Deckas, a wy powiedzcie mu, że ci faceci z fotografii są Rosjanami. - Rapp dotarł do następnych schodów. - Gdzie jesteś? Rapp przechylił się przez balustradę i zobaczył, że mężczyźni znajdują się na parterze. - Jestem w hotelu, śledzę dwóch rosyjskich idiotów proszących się o nagłą śmierć. - Zaczekaj na nas. Mężczyźni pchnęli z impetem drzwi przeciwpożarowe i wbiegli do holu. - Uważasz, że sam sobie nie poradzę? Mitch przeskakiwał po dwa stopnie, został mu do pokonania już tylko jeden. - Nie to miałem na myśli. Idziesz w ciemno, bez wsparcia. Nie nazwałbym tego taktycznie roztropną decyzją. Rapp roześmiał się. - Wy z SEAL zawsze zachowujecie się jak kociaki. - Nie rób z tego jakiejś cholernej akcji macho. Po prostu wstrzymaj się jeszcze kilka minut. 120

Gdy Rapp dotarł do podestu nad parterem, usłyszał, jak Coleman krzyczy

do

Brooks,

żeby

przyspieszyła.

Pchnął

drzwi

przeciwpożarowe i wszedł do holu. - Jeszcze dwie minuty - błagał Coleman. - Przykro mi, stary, ale pociąg już ruszył. Muszę mieć pewność, że ci idioci nie wystrzelają się wzajemnie. – Rapp szedł ostrożnie przez hol, nie chcąc zwracać na siebie uwagi. Nie miał z tym kłopotu, wszyscy bowiem gapili się na dwóch osiłków przeciskających się przez drzwi obrotowe. - Po prostu zostań na linii - dodał - a ja będę ci przedstawiał sytuację. Podchodząc do drzwi, uśmiechnął się do boya hotelowego. Jeden z Rosjan zatrzymał się na środku ulicy, próbując zwrócić na siebie uwagę kolegi siedzącego w aucie. Drugi przeszedł przez ulicę i wołał pierwszego, żeby szedł za nim. Rapp, czekając, aż przejedzie samochód, podawał Colemanowi aktualną sytuację. Obserwował, jak Rosjanie torują sobie drogę przez tłum ludzi czekających na miejsce w restauracji. Skierował się w lewo i wszedł między parkujące skutery. Ominął w ten sposób kilkanaście osób stojących przed budynkiem. Podczas gdy wszyscy goście patrzyli na dwóch gburów torujących sobie drogę w tłumie, Rapp przeskoczył spłowiały aksamitny sznur otaczający patio. Dyskretnie przemknął między stolikami, pochylając głowę, żeby uniknąć zderzenia z parasolami narożnych stolików. Sprawdził, czy na patio nie ma starego, ale nigdzie go nie widział. Oznaczało to dwie możliwości: złą i dobrą. Mitch nie był pewny, co powinien teraz zrobić, ale wiedział, jakie są zasady 121

postępowania w takiej sytuacji. Rosjanie przepychali się właśnie w drzwiach wejściowych do restauracji. Przez dużą szybę widział, jak wbiegają na schody po prawej stronie. Ostrożnie przecisnął się przez drzwi i oparł pokusie natychmiastowego pójścia za nimi. Wejście na oślep na schody było najlepszą okazją, by oberwać kulkę. Dokładnie przed sobą zauważył rozmawiającego przy stoliku z klientami starego, który zdecydowanie interesował się czymś innym. Nie spuszczał oczu ze schodów. Rapp odwrócił się w lewo. Między barem i oknem frontowym stały dwa stoliki. Bar miał dziewięć metrów długości i zajmował jedną trzecią frontu restauracji. W tyle i po jego prawej stronie stało więcej stolików. Goście gromadzili się w trzech rzędach przed kontuarem i praktycznie wszyscy w jednej ręce trzymali szklanki z napojami, a w drugiej papierosa. Panował tu hałas. Tynkowane ściany, blacha na suficie i posadzka wyłożona płytkami. Drewniane stoliki i wystrój. Mnóstwo twardych powierzchni. Rapp, uśmiechając się przepraszająco, przeciskał się przez tłum, cały czas patrząc w lustro za barem. W ten sposób mógł widzieć jednocześnie i starego, i schody prowadzące na górę. Nie od razu usłyszał hałas. Ale patrząc w lustro, zauważył drżenie butelek stojących na półkach poniżej i powyżej szklanej powierzchni. Po sekundzie alkohol znowu zatańczył w butelkach. Mitch westchnął i pokręcił głową. Myśląc o tym, co się stało tam, na górze, rozprostował palce i po chwili zacisnął dłonie w pięści. Jeden trup jest na pewno, a może dwa.

122

Lewą dłoń zacisnął wokół nadgarstka prawej ręki i nie patrząc, uruchomił stoper cyfrowego zegarka. Teraz przyszedł czas na oddech, który automatycznie przybrał miarowy, niemal hipnotyczny rytm. Był prawie całkowicie pewien, że wstrząsy te nastąpiły wskutek upadku na podłogę ciał zastrzelonych przez Gazicha Rosjan. Czy Gazich zdążył już wyjść na dach? Rapp w to wątpił. Fakt, że zatrzymał się na chwilę przy aucie po zastrzeleniu pierwszego mężczyzny, oznaczał, że jest zbyt opanowany, aby natychmiast uciekać. Musiał wziąć pod uwagę policję. Pozostawienie za sobą trupów mogłoby oznaczać, że wkrótce zjawi się tu policja i zacznie zadawać pytania. Mitch mógłby się założyć, że Gazich został, aby posprzątać po sobie bałagan. Na górze ktoś nadal żył. Mógł to być każdy z tej trójki - ale Mitch chciał, żeby to był Gazich. To on był tym mężczyzną stojącym na ulicy w Georgetown tamtego strasznego dnia. Ktoś go wynajął do tej roboty, a teraz chce go zabić. Rapp musiał zdobyć o nim informacje, ale bezpieczna gra nie prowadziła do ich uzyskania. Życie składa się z etapów - najpierw jest cisza, a potem burza. Na wojnie oznacza to rozczarowanie po bitwie. Niektórzy nazywają to też kacem adrenalinowym. Żołnierze z jednostek elitarnych trenują takie przeprogramowanie rytmu biologicznego, aby zwalczyć ogarniającą ich apatię. Do tego służy musztra, uzupełnianie magazynków, czyszczenie broni. Chodzi o pewność, że są gotowi do podjęcia walki, zanim nie rozprężą się do tego stopnia, iż będą się nadawać tylko do leżenia w przydrożnym rowie. Gazich nie służył w jednostkach

123

elitarnych. Był snajperem i zabójcą. Teraz skupiał się na czymś innym. Rapp musi wejść na górę. Podjął decyzję. Tu mógł tylko zaczekać. Ale jak długo powinien tu zostać? Co najmniej minutę. Musi się pozbyć kaca adrenalinowego. Stary odszedł od stolika. Rapp obserwował go w lustrze. Przeszedł na front restauracji, gdzie jedna z kelnerek próbowała go zagadnąć, ale zignorował ją i skierował się prosto na schody. Mitch zerknął na zegarek i odwrócił się od baru. Zmrużył oczy i zakrył prawą ręką nos i usta, jakby chciał kichnąć, zamiast tego jednak powiedział: - Idę do jego biura. Schody były zniszczone i nierówne. Czarno-białe kwadraty linoleum zmieniły się we wzór diamentu. Czarna gumowa wykładzina na środku była mocno wytarta. Rapp uśmiechnął się do dwóch kobiet stojących u stóp schodów. Położył rękę na ramieniu jednej z nich i prześlizgnął się koło niej. Teraz stał z prawej strony. Nie narobi za dużo hałasu i będzie prawie niewidoczny, wchodząc na schody. Szybko dotarł do pierwszego podestu. Przypuszczenia często bywają przyczyną klęski. Wiedza płynąca z doświadczenia - to było źródło przewagi Rappa w tej sytuacji. Stawiając ostrożnie stopy, usiłował wyobrazić sobie, co się wydarzyło na górze. Stary miał około metra osiemdziesięciu centymetrów i dziewięćdziesięciu kilo. W dodatku, idąc, przenosił ciężar ciała na prawą nogę. Jego biodra i kolana pewnie były nadwyrężone pracą od 124

rana do nocy na nogach i dźwiganiem dodatkowych dwudziestu kilogramów. Jeden rząd stopni pokonał bez problemu, ale na drugim serce i oddech mu przyspieszyły. Jeśli doda się do tego stres, to istniało spore ryzyko, że zanim dojdzie na drugie piętro, będzie bliski ataku serca. Pierwsze schody nie sprawiły mu kłopotu. Rapp przylepił się do ściany i ruszył dalej. Okręciwszy się, wszedł na następny rząd stopni. Przede wszystkim bał się tego, że jakaś kelnerka albo barman go zauważą i zaczną krzyczeć, żeby zszedł do nich. Przycisnął się plecami do ściany i stał nieruchomo, nadsłuchując. Z dołu słychać było cichą muzykę i głośne rozmowy. Na górze panowała ciemność i cisza. Rapp wyjął z kieszeni pistolet. Trzy małe zielone punkciki oznaczały typowe celowniki. Dwa z tyłu, jeden z przodu. Uniósł pistolet i trzymał go na wysokości twarzy, mierząc grubym tłumikiem w sufit. Zapachy metalu i oliwy zmieszały się ze sobą, tworząc wyjątkowo poprawiający samopoczucie aromat. Teraz musiał podjąć decyzję. Obecnie miał w magazynku i komorze dziewięciomilimetrowe naboje typu federal hy-dra-shok z wydrążonym czubkiem. Była to amunicja pod-dźwiękowa, prawie bezgłośna. Doskonale nadawała się do dyskretnej akcji, ale miała jedną istotną wadę. Pocisk poddźwiękowy był o osiemdziesiąt procent wolniejszy od naddźwiękowego kuzyna. Można było zapomnieć o kamizelce kuloodpornej. Kulę wystrzeloną z dziesięciu metrów mogła powstrzymać nawet zwykła skórzana kurtka. Nie był to typ pocisku, którego chciałoby się używać podczas wymiany ognia. Ale naboje 125

naddźwiękowe są głośne. Przekraczając barierę dźwięku, wywołują dość silny hałas. Zerkając w dół schodów, Rapp próbował sobie przypomnieć, jak głośno było w barze. Postawił w myślach szybkość i skuteczność przeciwko ostrożności. Zwyciężyła szybkość. Przerzucił więc pistolet z lewej ręki do prawej i wyjął magazynek. Spadł na lewą dłoń. Schował go do kieszeni kurtki na prawej piersi. Odwrócił pistolet i oparł kolbę na piersi. Objął lewą dłonią port wyrzucający i prawym kciukiem zwolnił zaczep suwaka zamka. Koniuszkami palców i całą dłonią tak długo cofał suwak, aż poczuł na dłoni chłodny mosiądz naboju z komory. Równocześnie prawym kciukiem zablokował suwak, pozostawiając komorę w pozycji otwartej. Nabój wrzucił do kieszeni z magazynkiem, a z lewej kieszeni wydobył drugi magazynek. Wyjął z niego pierwszy nabój i chwycił go między przednie zęby. Potem szybko wsunął magazynek w kolbę i upewnił się, że znalazł się na miejscu. Broń znowu spoczęła w lewej dłoni. Teraz Rapp ostrożnie wyjął spomiędzy zębów nabój i opuściwszy lufę, wprowadził go do komory. Przypominało to lądowanie torpedy w tubę wyrzutni. Chwycił prawą ręką suwak i wolno przesunął go do przodu, aż komora się zamknęła. To nie Hollywood. Dobry strzelec zawsze nosi broń nabitą, co oznacza, że nabój tkwi w lufie. Nikt nie zachowuje się jak jakiś pieprzony macho. Szarpanie i odciąganie suwaka zamka zawsze powoduje dużo hałasu. Dla Rappa jedyną możliwością była cicha i łagodnie przeprowadzona zamiana, co oznaczało wsunięcie nowego magazynka w kolbę, a potem ostrożne zwolnienie suwaka zamka i 126

wolne przesunięcie go do przodu kontrolowanym ruchem. Problem polegał jednak na tym, że w ten sposób ryzykował nieprawidłowe wsunięcie naboju do lufy, co byłoby ostatnią rzeczą, jakiej teraz pragnął. Szczególnie że postanowił załatwić wszystko jednym strzałem. Chwycił broń w obie dłonie, wyciągnął ręce przed siebie i odchylił od ciała, formując ramionami trójkąt. Ruszył w prawo, ostrożnie przenosząc ciężar ciała i stawiając lekko stopy jak bokser wagi piórkowej. Wolno wspinał się po schodach, pokonując po dwa stopnie naraz. Kiedy dotarł na podest między pierwszym i drugim piętrem, usłyszał głosy. Mdłe światło lampy padało na ścianę. Domyślał się, że pochodziło z biura Gazicha. Przez chwilę patrzył na ścianę, żeby się przekonać, czy nie widać na niej jakiegoś cienia. Nie było żadnego. Oznaczało to, że nikt nie stoi w drzwiach. Nadsłuchiwał. Głosy były ciche, ledwo słyszalne. Wydawało mu się, że słyszy Greka. Nagle ciszę na drugim piętrze przerwał przerażający krzyk. Rapp odruchowo się cofnął. Przysiadł, wszystkie mięśnie się napięły, gotując się do skoku. Krzyk zmienił się w twardy, ale bardziej czytelny głos. Ktoś wyraźnie mówił po grecku. Potem Mitch usłyszał ciężki oddech i słowa wypowiadane po rosyjsku. Natychmiast zorientował się, co się stało. Schylił się jeszcze bardziej i przesunął w górę o dwa stopnie, żeby zajrzeć na wyższy podest. Pierwszą rzeczą, jaką ujrzał, były zamknięte drzwi do biura. Zaraz potem dostrzegł trupa na podłodze. 127

12 Rapp przesunął się do połowy następnych schodów i znalazł się oko w oko z ciałem leżącym na podeście. W słabym świetle nie widział dobrze, ale domyślił się, że to jeden z Rosjan. Z pozycji, w jakiej leżał, wywnioskował, że został postrzelony w głowę z prawej strony, obrócił się o dziewięćdziesiąt stopni i runął na podłogę. Był już martwy, zanim ciało dotknęło brudnego, zniszczonego linoleum. Miał szeroko otwarte oczy, lewą rękę pod tułowiem, jedną nogę podkurczoną, a drugą wyprostowaną. Rapp wątpił, czy zdążył poczuć ból w chwili, gdy kawałek ołowiu przebił mu czaszkę. Biorąc to wszystko pod uwagę, doszedł do wniosku, że nie był to najgorszy koniec. Zatrzymał się, aby lepiej przyjrzeć się ciału. To na pewno był drugi Rosjanin, ten, który przystanął na środku ulicy i wołał przyjaciela. Gazich ukrył się na korytarzu z prawej i pozwolił pierwszemu mężczyźnie przejść. Pozwolił mu jeszcze otworzyć drzwi, a potem chciał obu zastrzelić. Naboje poddźwiękowe z odległości trzech, najwyżej pięciu metrów. Pierwszy strzał w głowę drugiego faceta, drugi w pierwszego - prawdopodobnie w biodro albo kolano, jeżeli był rzeczywiście dobrym strzelcem. Masywny Rosjanin z pewnością ciężko upadł na podłogę. Gazich musiał się ruszyć po pierwszym strzale. Pewnie zmniejszył dystans, żeby oddać drugi, trudniejszy strzał. Przypuszczalnie chciał mieć jednego z nich

128

żywego, co oznaczało, że musiał odebrać mu broń po upadku na podłogę. Rapp praktycznie leżał na schodach. Prawą rękę wyciągnął przed siebie i położył płasko na stopniu. W lewej trzymał pistolet. Teraz był już bardzo blisko. Musiał się maksymalnie kryć. Wyraźnie widział trzy czwarte szyby mlecznej w drzwiach i tańczące na niej cienie. Słyszał dwa głosy - jeden silniejszy. Rapp pomyślał, że należy do Gazicha. Zadawał jakieś pytania. Pozostawanie na schodach nie było dobrym wyjściem. Taka pozycja nie dawała osłony i był narażony na spotkanie z kimś, kto zechciałby wejść z kawiarni na górę. Pozostawały mu dwie możliwości: albo natychmiast wpada do biura, albo przyczai się w relatywnie bezpiecznym miejscu na korytarzu. Rapp usiłował sobie wyobrazić, jak wygląda biuro. Tego typu pomieszczenia były zawsze takie same. Biurko, kilka krzeseł, może kanapa, półki z książkami i jakaś szafka na drinki. Taki facet jak Gazich nigdy nie usiadłby tyłem do drzwi. To było pewne. Prawdopodobnie też miejsce pracy nie leżało na linii okna, gdyż byłby wtedy widoczny z zewnątrz. A snajperzy bardzo lubią okna. Zawsze myślą o kątach i trajektoriach lotu pocisków. Nie tylko własnych, ale też potencjalnego wroga - innego snajpera. Dwa okna wychodzące na ulicę zostawiały tylko jedno miejsce na ustawienie biurka. Ponadto musiał wziąć pod uwagę obecność starego. Nie można określić, gdzie się będzie znajdował w chwili otwarcia drzwi. Mógłby zginąć, gdyby znalazł się między Rappem i Gazichem. Myśl o śmierci potencjalnie 129

niewinnego świadka zmusiła Mitcha do rezygnacji z tej taktyki. Wybrał drugą. Pozostawanie na ziemi niczyjej utrudniało obronę, więc musiał podjąć decyzję. Uniósł się jak najwolniej i stanął na ostatnim stopniu, po czym przeszedł nad martwym Rosjaninem. Starał się iść korytarzem jak najbliżej ściany. Zatrzymał się przed drzwiami biura Gazicha. Korytarz przypominał tonącą w mroku ślepą uliczkę. Spojrzał w jego koniec, gdzie naprzeciwko żółtej ściany zauważył drewnianą ramę drzwi. Jeżeli układ drugiego piętra był taki sam jak pierwszego, to musiała tu być łazienka, a w niej prawdopodobnie wyjście na dach. Na końcu korytarza były jeszcze jedne drzwi. Do drugiego biura. Rapp nie miał pojęcia, do kogo należy. Najważniejsze teraz było dla niego to, aby stało puste. Gdy pomyślał o Colemanie i chciał zapytać o przewidywany czas jego przybycia, drzwi do biura Gazicha się otworzyły i na ciemny korytarz padło światło. Rapp natychmiast uniósł pistolet i wycelował w ich kierunku. Cicho zrobił trzy kroki do tyłu, kryjąc się bardziej w ciemnościach, i chwycił broń obiema rękami, przyjmując stabilną pozycję. Trzy zielone celowniki utworzyły prostą linię, opuszka wskazującego palca spoczęła delikatnie na spuście. Ukazał się stary Grek. Wyszedł na korytarz i zamknął za sobą drzwi. Stał przez chwilę, lewą rękę trzymając ciągle na klamce. Powoli opuścił brodę na piersi. Wydawało się, że głęboko się zastanawia. Wyraźnie zbierał myśli przed podjęciem decyzji. Pozostał w tej pozycji jeszcze przez sekundę, a potem pokręcił głową, 130

schylając się nad martwym Rosjaninem i chwytając go za stopę. Pierwsze szarpnięcie nie dało rezultatu. Po drugim ciało przesunęło się o jakieś dziesięć centymetrów. Przy trzecim stary wytężył wszystkie siły i omal nie upadł na trupa, ale ciało zaczęło sunąć po zniszczonym linoleum. Rapp szedł za nim, nie martwiąc się o to, że zostanie zauważony. Stary był całkowicie pochłonięty własnymi myślami i ciężką pracą, poza tym prawdopodobnie źle słyszał od nieustannego obsługiwania ekspresu do kawy. Dowlókł ciało niemal na koniec korytarza, wyprostował się i puścił nogę Rosjanina. Uderzyła o podłogę, powodując częściowe zsunięcie się buta. Stary zaklął i pochylił się, opierając ręce na kolanach. Nie próbował włożyć buta z powrotem - był na to zbyt wyczerpany. Stał w tej pozycji, ciężko dysząc i przeklinając. Mitch cicho wsunął pistolet do kieszeni kurtki i wyjął z pasa składany nóż. Jedną ręką otworzył go i postąpił krok do przodu. Zaczekał sekundę, aż stary zrobi następny, łatwy do przewidzenia ruch. Gdy w końcu się wyprostował, Rapp skoczył ku niemu, zatkał dłonią usta i omal nie zwalił go z nóg. Ręka z nożem zatoczyła łuk i Rapp przytknął ostrze do gardła Greka. - Krzyknij - wyszeptał do lewego ucha starego - a poderżnę ci gardło.

131

13 Rapp nie miał pojęcia, na ile stary jest w to wciągnięty. Ostatniego dnia wiele o tym myślał. Oczywiście przekazywał Gazichowi poufne informacje o Rosjanach, a teraz znowu mu pomógł, ale to niekoniecznie musiało oznaczać, że miał coś wspólnego z tym, co się stało w październiku w Ameryce. Bynajmniej. Pomoc w usunięciu ciał leżała w jego interesie, niezależnie od układu z Gazichem. Jeśli Prowadziło się restaurację w takim kurorcie jak Limassol, to dwaj martwi Rosjanie mogli przysporzyć ogromnych kłopotów. Ale mógł też być wspólnikiem Gazicha. Uczestniczyć we wszystkich jego akcjach. Może jego zadanie polegało na negocjacji kontraktów. Niemal każdy scenariusz był możliwy i póki Rapp nie zdobędzie dowodu na jedno lub drugie, stary musi żyć. Mimo że Mitch był świadkiem zabójstw, tortur czy przemocy graniczącej z okrucieństwem, nie był szaleńcem. A stało się tak dlatego, że różnił się od mężczyzn i... tak... od sporadycznie tropionych kobiet. Wielu z nich zabijało dla idei, która często wypaczała prawdy islamu. I wszyscy byli mężczyznami. Kobiety nie mogły przyłączać się do tej krucjaty nietolerancji. I choć Palestyńczycy, podobnie jak Czeczeńcy, czasami wykorzy-. stywali w zamachach kobiety samobójczynie, były to jednak sytuacje wyjątkowe. Inni zabijali dla pieniędzy, tak jak Gazich. Niektórzy z nich cechowali się niezwykłą precyzją i unikali krzywdzenia niewinnych - i Rapp miał do nich 132

stosunek obojętny. Ale Gazich do nich nie należał. Wszystko robił w zawrotnym tempie. Nie był tylko zabójcą, był terrorystą. Umieścił samochód z bombą w George-town, zabił dziewiętnaście osób, poważne zranił trzydzieści cztery i zrujnował życie nie wiadomo ilu jeszcze. A kto był celem? Skorumpowany handlarz bronią, boss narkotykowy i sponsor terrorystów? Nie, celem było dwóch polityków. A jaką popełnili zbrodnię? Głosili śmierć islamu albo koniec

świata

arabskiego?

Popierali

masowe

mordy

na

Palestyńczykach? Nie, niczego takiego nie chcieli. Takie słowa wypowiadali mułłowie i islamscy kaznodzieje w takich krajach, jak Iran czy Arabia Saudyjska. Śmierć Ameryce, Wielkiemu Szatanowi. Śmierć Izraelowi! Zrzucić bombę atomową na syjonistów i utopić niewiernych w oceanie. Ci liberalni politycy zaś głosili tolerancję i wykorzystanie każdej szansy. Popierali utworzenie państwa

palestyńskiego

i

pełne

respektowanie

różnorodności

religijnej. I co dostali w zamian? Jakiegoś szalonego fanatyka islamskiego jak Osama i jemu podobni, który wyznaczył cenę za ich głowy. Rapp ciągle czuł gniew, który go ogarnął przed wieloma miesiącami w kalkuckim hotelu, gdy Sky News pokazywało zdjęcia leja powstałego po wybuchu bomby. Chyba tysiąc razy szedł tą ulicą, więc po samej dziurze mógł ocenić siłę eksplozji. Jej śmiercionośna moc musiała być ogromna. Następne zdjęcia Sky News ukazywały muzułmańskie miasta z rejonu Bliskiego Wschodu i innych. Nie różniły się specjalnie od siebie - na ulicach tłoczyli się młodzi 133

mężczyźni. I znowu, żadnych kobiet. Płonęły amerykańskie flagi, w kierunku amerykańskich ambasad rzucano koktajle Mołotowa, mężczyźni śpiewali, wrzeszczeli, tańczyli, a wszystko to w celu zadania śmiertelnego ciosu Wielkiemu Szatanowi. Fakt, że tak wielu świętowało tak barbarzyński czyn, nagle przywołał go do rzeczywistości. To starcie kultur uczyniło jego własne cierpienie i ból trywialnymi. Telewizyjne obrazy oglądane w Kalkucie uprzytomniły mu, co jest naprawdę ważne. W Ameryce podobne sceny można było zobaczyć na ulicach, gdy Detroit wygrało finały NBA. Ale ludzie świętowali wtedy jedynie zwycięstwo swojej drużyny, a nie masowe niszczenie ludzkiego życia. Stary będzie żył. I to właśnie różniło Rappa od Gazicha. Nie chciał tak po prostu eliminować niewinnych ludzi tylko dlatego, że stanęli mu na drodze. Tak, Rapp umiał się powstrzymać, gdy wymagała tego sytuacja, ale równocześnie potrafił działać z bezwzględną gwałtownością. Gazich zginie. Ale zanim wyda ostatnie tchnienie, musi mówić. - Na kolana - szepnął Rapp, przyciskając dłoń do ust mężczyzny, a nóż do jego szyi, gdy ten klękał na jedno kolano, a potem na drugie. - Teraz zabiorę rękę z twoich ust, ale nóż pozostawię przy szyi ostrzegł starego i wcisnął czubek ostrza w miękkie ciało tuż nad jabłkiem Adama. Stal przesunęła się dwukrotnie po skórze, pozostawiając krwawe ślady. - Tu masz więzadła głosowe. Trzymaj gębę na kłódkę, dopóki ci nie powiem, że możesz ją otworzyć. Jeżeli zobaczę, że twoje usta się 134

otwierają, wbiję nóż głębiej i, przysięgam, cokolwiek będziesz chciał powiedzieć, uwięźnie ci w gardle. Kiwnij głową, jeśli zrozumiałeś. Gdy stary kiwnął, Mitch zmniejszył nacisk noża. Słyszał, jak stary ciężko dyszy przez nos. - Posłuchaj, nie mam zamiaru cię zabić, chyba że dasz mi powód. Uspokój się i weź kilka głębokich wdechów. Trzymając nóż przy szyi Greka, Rapp sięgnął po ręcznik zwisający z kieszeni jego fartucha. Obejrzał go przed utworzeniem z jednego rogu kuli. - Otwórz szeroko usta - szepnął. Stary posłuchał i Rapp wepchnął mu ręcznik do ust. Potem położył go na brzuchu i skrzyżował mu ręce na plecach, które zaraz związał paskiem odciętym od fartucha. Wtedy dopiero schował nóż i wyciągnął pistolet. Wycelował w starego i szepnął: - Piśniesz tylko, a zastrzelę cię. Nie próbuj walić nogami w ścianę albo się przewracać. Inaczej będziesz trupem. Zrozumiałeś? Stary kiwnął głową. - Ilu ludzi jest w biurze? Mrugnij. Stary zamrugał dwa razy. - Deckas i duży Rosjanin? Stary kiwnął głową. - Deckas przesłuchuje Rosjanina? Znowu kiwnięcie głową. - W porządku, leż bez ruchu. - Rapp poklepał starego po głowie. - Za minutę będzie po wszystkim. Rapp wstał i ruszył korytarzem, trzymając się blisko prawej ściany. Gazich użył broni z tłumikiem. Prawdopodobnie strzelał dziewięciomilimetrowymi nabojami pod-dźwiękowymi. Ściany były 135

stare i mogły powstrzymać dziewięciomilimetrowe pociski bez względu na to, czy były poddźwiękowe czy nie. Może nawet nie przebiłyby ich czterdziestkipiątki. Rapp znowu wyobraził sobie rozkład biura. Biurko na środku po lewej i kilka krzeseł albo kanapa po prawej. Gazich pewnie stoi, a to oznacza, że jest minimalnie kryty. Rosjanin nie był problemem. Albo został unieruchomiony przez postrzał, albo jest związany. Jeżeli Gazich go przesłuchuje, to może mierzyć w niego nożem. A technik i opcji jego wykorzystania było wiele. Rapp zatrzymał się przy drzwiach. Jego umysł opracowywał plan akcji. Musiała być błyskawiczna. Raz, dwa, trzy, cztery. Przez chwilę nasłuchiwał. Wydawało się, że Gazich zadaje pytania. Rosjanin błagał go łamaną angielszczyzną, a jego głos, w którym wyraźnie pobrzmiewał strach, był nieco donośniejszy. Rapp odebrał to jako dobry sygnał. Chwycił prawą ręką klamkę i zaczekał sekundę. Gdy usłyszał głos Gazicha, nacisnął klamkę i silnie pchnął drzwi. Był na dziewięćdziesiąt procent pewien, że Gazich stoi po prawej stronie, ale musiał się upewnić, że nie ma go po lewej. Przylgnął więc do framugi i trzymając pistolet w lewej ręce, wymierzył w otwarte drzwi. Otworzyły się pod kątem dziewięćdziesięciu stopni, ukazując skraj biurka stojącego dokładnie tam, gdzie się go spodziewał. Pistolet uniósł się i obniżył, pozostając w pozycji poziomej. Rapp zobaczył puste biurko i przesunął broń w prawo, równocześnie przenosząc swój

136

ciężar na lewą nogę, aby widzieć całą prawą stronę pokoju przy jak najmniejszej ekspozycji swojego ciała. Najpierw zobaczył Gazicha. Stał bokiem do drzwi, Rosjanin siedział na krześle dokładnie przed nim, ale Rapp teraz nie zawracał sobie nim głowy. Patrzył tylko na Bośniaka. Jeszcze nie mierzył w niego z pistoletu. Skupił na nim niemal całą uwagę. Drzwi z trzaskiem odbiły się o coś, a on wzrokiem wyszukał ręce Gazicha. Bośniak spojrzał w jego stronę, z rękami ciągle opuszczonymi wzdłuż ciała. Spodziewał się starego. Umysł Rappa zaś rejestrował w tym momencie fakt, że drzwi nie otworzyły się zupełnie, uderzając o ścianę, a zatem odbiły się pewnie od szafy z książkami albo innego mebla. Czarny koniec tłumika skierował w wypłowiałe spodnie Gazicha. Lewa ręka natychmiast opadła - broń szukała broni. Po jednej dziesiątej sekundy Rapp nacisnął spust, oddając pierwszy strzał. Gazich stał niecałe pięć metrów od niego. Kula trafiła w prawą rękę, przebijając ścięgna, a potem kość. Dłoń na ułamek sekundy zacisnęła się i zaraz rozwarła jak klamra z zepsutą sprężyną. Mózg nie miał w tym udziału. Był to prosty, mechaniczny odruch. Broń upadła na podłogę, ale zanim jej dotknęła, drugi pocisk trafił Gazicha w prawe kolano, a trzeci w lewe. Na dwie sekundy wszystko zamarło. Mężczyzna nawet nie drgnął. Rapp czekał, ciągle pod osłoną framugi, i patrzył tak, jakby był świadkiem wysadzenia w powietrze budynku. Dziwny moment niedowierzania, że nieuchronne jeszcze nie nastąpiło. Ładunek 137

właśnie rozsadza wszystkie słupy, ale budynek jeszcze stoi, jakby wbrew prawu grawitacji. Zaraz jednak prawa fizyki zwyciężają i wszystko wali się na ziemię. Gazich się zachwiał. Rozpostarł ręce, próbując utrzymać równowagę, ale to nie równowaga była problemem. Problemem były strzaskane kolana. Konstrukcja. Uniósł prawą nogę, aby zachować pion, ale gdy ją postawił z powrotem na ziemi, złożyła się jak tanie krzesło wypożyczone na przyjęcie weselne. Gazich ciężko upadł, próbując wyprostować lewą rękę, aby osłonić twarz. Ostatecznie wylądował na boku, z lewą ręką o kilkanaście centymetrów od leżącej na podłodze broni. Rapp stał bez ruchu, świadom tego, że ręka Gazicha znajduje się blisko pistoletu. Widział, jak wzrok Bośniaka wędruje od pistoletu do obcego stojącego w drzwiach. Rapp domyślał się, co mu teraz chodzi po głowie. Przekroczył więc próg i schylił się po broń, nie spuszczając oczu z leżącego. Pistolet skierowany miał w podłogę i zauważył, jak palce Gazicha rozwierają się, starając się chwycić broń. Uniósł lufę i tłumik wypluł czwartą kulę. Trafił w środek dłoni zabójcy, zanim ten zdążył chwycić pistolet. Raz, dwa, trzy, cztery. Dokładnie tak miało być. Wszedł do pokoju, celując w głowę Gazicha. Postawił stopę na jego broni i kopnął ją w stronę drzwi. Gazich się poruszył. - Trzymaj ręce daleko od ciała albo strzelę ci w łeb. Rosjanin, który stwierdził, że Rapp jest jego wybawieniem, krzyknął: - Dziękuję, że przyszedłeś! 138

Rapp spojrzał na niego i zmarszczył brwi. Lewe ucho Rosjanina było częściowo oderwane, a nos przypominał filet z homara. Krew spływała z twarzy na białą koszulę. - Rozwiąż mnie, przyjacielu. Rapp nie drgnął. - Szybko mnie rozwiąż - domagał się Rosjanin. Rapp wymierzył w jego krocze. Trzy zielone punkciki utworzyły jedną linię. - Zamknij się albo odstrzelę ci jaja.

139

14 Rana w kroczu mogła spowodować dużo zamieszania. Mnóstwo krwi i ogromny ból. Rosjanin ledwo mógł utrzymać język za zębami, a Rapp już wiedział, że jeśli przebije jedno z jego jąder, ten cham będzie wrzeszczał jak zarzynana świnia. Nie lubił jednak rzucać słów na wiatr i ten nie mogący się zamknąć i zastosować do prostego rozkazu kretyn doprowadził go do ostateczności. Należał do tych irytujących typów, które mają zwyczaj głośno myśleć i nieustannie komentować oczywistości. Albo coś do siebie mruczał, albo próbował przekupić Rappa, przy czym oferowana kwota ciągle rosła. Niecałą minutę temu Rapp połączył się z Colemanem i szybko przedstawił mu sytuację. Polecił, żeby Brooks wyrzuciła ich przed drzwiami do restauracji. Gdyby ktoś próbował ich powstrzymać przed wejściem na schody, niech powie, że idzie do Alexandra Deckasa z Aid Logistics Inc. Podczas tej rozmowy Rosjanin cały czas ględził. Rapp zdążył już przeszukać Gazicha i teraz plądrował jego biurko, równocześnie kończąc przekazywanie instrukcji Colemanowi. Wszystko szło dość dobrze, z wyjątkiem tego Rosjanina. Nie mógł się zamknąć. W końcu Coleman spytał, kto tam tak hałasuje. Cierpliwość Rappa się wyczerpała. Uniósł pistolet i nacisnął spust. Pocisk wyleciał z grubego tłumika i trafił w drewniane siedzisko krzesła pięć centymetrów od krocza Rosjanina.

140

Rosjanin wytrzeszczył z przerażenia oczy i zamarł z otwartymi ustami. Rapp wyłączył telefon, zbliżył się do niego i wetknął dymiący jeszcze tłumik między jego nogi. - Zamknij się! - warknął. Rosjanin zamknął oczy. Przez chwilę jęczał, ale w końcu zacisnął usta. Rapp włączył telefon i rzekł: - Pospiesz się. Potrzebuję pomocy.:.. Wcisnął czerwony guzik w telefonie i zaczął planować następny ruch. Podszedł do drzwi i wyjrzał na korytarz, sprawdzając, co robi stary. Koniec korytarza tonął w mroku. Przez chwilę zastanawiał się nad przeprowadzeniem pewnej rozmowy. Dziesiąta na Cyprze oznaczała szesnastą w Waszyngtonie. Kennedy mogła być wszędzie. Postanowił użyć bezpiecznego telefonu. Wystukał kod kraju, potem rejonu, a następnie numer. Sygnał rozległ się prawie natychmiast. Ludzie z wydziału nauki i technologii w Langley dostarczyli najlepiej zabezpieczone telefony ze specjalnym oprogramowaniem. Funkcjonowały one dopiero od sześciu miesięcy, a może nawet od roku. Telefony Rappa nigdy nie opuszczały pudełka - nie ufał im, i to nie dlatego, żeby bał się Rosjan lub Chińczyków. Najbardziej obawiał się swojej agencji i Agencji Bezpieczeństwa Narodowego. Niewiele osób znało możliwości NSA i wiedziało, co mogła zrobić z satelitami, podsłuchem i ośmioma superkomputerami Cray, które trzymała głęboko pod ziemią w ogromnej chłodzonej sali. Rapp natomiast był świadom,

że

NSA

przechwytywała

niewiarygodną

liczbę

zagranicznych rozmów ze Stanami. A połączenia z Bliskiego 141

Wschodu wzbudzały szczególne zainteresowanie. NSA działała jak ogromny trawler. Zarzucała sieci, wyciągała je i dopiero wtedy decydowała,

które

ryby

zachowa.

Dotyczyło

to

rozmów

telefonicznych, e-maili i innych przekazów elektronicznych. Te stanowiły

priorytet.

Podobnie

jak

rybak,

który

wyrzuca

bezwartościowe ryby do morza, NSA usprawniała i maksymalizowała swoje zasoby. Jej głównym zadaniem było łamanie szyfrów. Tak było zawsze i tak będzie. Miliardy przechwyconych informacji nie miałyby żadnej wartości, gdyby ich nie rozszyfrowano. Rapp wiedział, że pracowały nad tym wybitne mózgi, których jedynym zadaniem było włamywanie się do szyfrujących oprogramowań. Wprawdzie w dziale nauki i technologii w Langley pracowali ludzie zdolni, ale nie dorównywali oni mózgowcom z NSA. Z punktu widzenia kraju można było powiedzieć, że nie powinno to stanowić problemu. Przecież wszyscy należeli do tego samego zespołu - CIA, NSA, Pentagon, Departament Sprawiedliwości,

FBI.

Wszyscy

Amerykanie

pracowali

nad

unicestwieniem globalnego terroryzmu. Ale rzeczywistość była bardziej skomplikowana. Jeżeli obecna administracja popierała pewną politykę, to wcale nie oznaczało, że następna też będzie. Albo jakiś oportuni-styczny polityk z Kapitolu zechce skorzystać z szansy znalezienia się w centrum uwagi i będzie próbował wyjawić to, co Rapp robił w minionym roku. Poza tym to, co weteran tajnej służby uważa za właściwe w czasie akcji, często bywa zupełnie inaczej interpretowane przez prawnika z Departamentu 142

Sprawiedliwości. Należy też pamiętać o nieustannej walce o budżet oraz między agencjami. Na wiele sposobów sprawy wewnętrzne były bardziej niebezpieczne od operacji zagranicznych. Działając w terenie, Rapp przynajmniej wiedział, kto jest wrogiem. W kraju politycy i różne osobistości tworzyli taką mieszankę, że zorganizowanie wspólnej misji traciło sens. Klimat był tak zły, że Rapp nie ufał własnym ludziom w Langley. Z biura generalnego inspektora CIA przeciekały informacje do dziennikarzy. Urzędnicy wysokiej rangi angażowali się w kampanie

polityków,

kandydatów,

a

ludzie

ich

małżonkowie

doradzali

z

administracji

regularnie

komitetom jadali

z

dziennikarzami, lobbystami i politycznymi strategami, którzy jowialnie poklepywali ich po plecach. A jeśli doda się do tego Amnesty International i dziesiątki innych organizacji zajmujących się prawami człowieka, można sobie wyobrazić, w jakiej sytuacji musieli działać tacy ludzie jak Mitch Rapp. Nie mógł ufać nawet własnemu pracodawcy, który dał mu do dyspozycji bezpieczny telefon. Pod koniec dnia biuro generalnego inspektora mogło mieć zarejestrowane wszystko, co powiedział. Dla Rappa bezpieczna linia nie istniała, dlatego chronił się na własny sposób. Praktycznie co miesiąc kupował nowy telefon od dużego operatora i otrzymywał nowy numer. Podczas każdej misji korzystał też z nowego aparatu i rzadko zatrzymywał go na cały okres jej trwania. Ale nawet przy zachowaniu takich środków ostrożności ciągle uważał na to, co mówi. Podawał tylko niezbędne

143

informacje i mówił ogólnikami. Gdy Kennedy się odezwała, Mitch nie bawił się w uprzejmości. Po prostu oznajmił: - Potrzebuję samolotu. Po chwili milczenia Kennedy zapytała:? - Jakiego? - Zwykłego samolotu. Jakby na jakiś sygnał Rosjanin włączył gadanie. Rapp spojrzał na niego. Trzymając pistolet w jednej dłoni i aparat w drugiej, odchylił się i uniósł nieco obie ręce. Jego twarz zdawała się mówić: „Zaczynasz mnie wkurzać!” - Pracuję dla KGB - oznajmił Rosjanin. Rapp usłyszał w słuchawce pytanie Kennedy::; - Kto jest z tobą? - Chwileczkę - odparł Rapp. Wyłączył na chwilę telefon i zbliżył się do Rosjanina. - Mówiłem, żebyś się zjtr mknął, ty durny popaprańcu. - Jestem z rosyjskiego wywiadu. Dawniej KGB. Teraz stoimy po tej samej stronie. Ameryka i Rosja. Gazich leżał nieruchomo na podłodze. Po spadku poziomu adrenaliny niewątpliwie odczuwał teraz rosnący ból spowodowany czterema kulami tkwiącymi w jego ciele. Mimo niezbyt wesołej sytuacji nagle zaczął się śmiać i powiedział: - Pracujesz dla ruskich gangsterów. - Nie! - wrzasnął Rosjanin. Gazich zaśmiał się głośniej.

144

- Jesteś tylko marnym sukinsynem na usługach oligarchów, nikim więcej. Rapp stał między Rosjaninem i Gazichem. Gdyby nie musiał rozmawiać z tymi dwoma debilami, natychmiast strzeliłby im w łeb, żeby się zamknęli. Rosjanin wykręcił szyję, aby spojrzeć na Rappa, bełkocąc coś o swojej wybitnej karierze w KGB. Rapp zrobił krok i znalazł się po jego lewej stronie. Wskazał na pokój: - Widzisz ten komputer? - zapytał. Rosjanin oderwał wzrok od Rappa i skupił uwagę na monitorze stojącym na biurku. Wtedy Rapp odwrócił się i przeniósł cały ciężar ciała na lewą stopę. Uniósł prawą nogę i odchylił się od Rosjanina. Noga na moment zawisła w powietrzu. Ręce zacisnął na pistolecie i telefonie, ramiona i pięści utworzyły tarczę zasłaniającą górną część piersi i twarz. Nie był to efekt obawy przed ciosem, ale rutyny. Wynik wielu lat ćwiczeń. Zwykłe boczne kopnięcie. Odpowiednio wykonane dawało większy efekt niż jakikolwiek inny cios. Słabe i tak ciągle odpowiadało siłą uderzeniu pięścią. A Rapp od ponad piętnastu lat nie zadał słabego ciosu. Czubek ciężkiego buta skierował na goleń. Oczy wpatrywały się w brodę Rosjanina, wskazując cel niczym trzy zielone światełka glocka. W okamgnieniu wyprostował nogę - ponaddwucenty-metrowy wzmacniany skórzany obcas wylądował na szczęce Rosjanina, łamiąc ją. Głowa odskoczyła w bok, wytrącając ciało z równowagi. Efekt uderzenia był fizjologicznym odpowiednikiem wyłączenia światła.

145

Ciało Rosjanina zwiotczało i nieprzytomny mężczyzna nie spadł z krzesła tylko dzięki temu, że miał do niego przywiązane ręce. Zadowolony z rezultatu Rapp wrócił do rozmowy: - Przepraszam za przerwę. - Co się stało? - zapytała Kennedy trochę zdenerwowana. - Nic takiego. Nie musisz się martwić. - Rapp spojrzał na Gazicha i dodał: - Daj mi tylko samolot. Zapadła dłuższa przerwa, a potem Kennedy zapytała: - Znalazłeś go? - Tak. - Jesteś pewien? - Na sto procent. Skontaktuj się z Marcusem. Powiedz, że miał rację co do tego Bośniaka. Reszty dowiesz się od niego. - Gdzie jesteś? - Limassol, Cypr. - Myślę, że mamy samolot w Europie Wschodniej. Muszę się upewnić i podam ci plan lotu. - Pospiesz się. Muszę się stąd jak najszybciej wynosić. - Narobiłeś bigosu? - zaniepokoiła się Kennedy. - Nic z tych rzeczy, ale włączyła się w to trzecia strona i niektórzy oberwali. - Jak bardzo? - Poważne uszkodzenie ciała.

146

- Rozumiem. - Teraz nastąpiła dłuższa przerwa, a po niej Kennedy sceptycznie zapytała: - Ale ty nie masz z tym nic wspólnego, prawda? Rapp nigdy nie lubił tego rodzaju pytań zadawanych przez ludzi spędzających całe dni w wygodnych skórzanych fotelach za dużymi ważnymi biurkami, podczas gdy on ryzykował życie i zdrowie. - Zachowaj ostrożność - warknął. - Nie potrzebuję teraz tego gówna. Jestem tu z tym pieprzonym czubkiem, a Blondyn i jego chłopcy cały dzień kiblowali na lotnisku. Teraz potrzebuję poważnego wsparcia. Potrzebuję też samolotu, i to natychmiast, a potem paru chłopaków do sprzątania. Kennedy domyśliła się z jego tonu, że dalsze zadawanie pytań byłoby błędem. Praktykowali to dziesiątki razy i gdy Rapp nadal pracował w terenie, nigdy nie skończyło się to dobrze. Oznajmiła więc tylko: - Dam ci odpowiedź za dziesięć minut, a może szybciej. - Jeszcze jedno. Nasi przyjaciele po drugiej stronie stawu... mają tu blisko bazę. To chyba najlepsze wyjście. Żadnego cła. Załadunek tylnymi drzwiami. Transfer w hangarze. Zupełnie prywatnie. Żadnych amatorów wideo. - Naturalnie. Zorganizuję to. Coś jeszcze? - Na razie wszystko. - Dobrze. Wspaniała robota! Daj mi kilka minut, muszę wszystko poskładać i dam ci znać. - Dzięki. 147

Rozłączył się i spojrzał na Gazicha. Trochę zbladł i zaczął drżeć. Rapp wiedział, że kule nie uszkodziły głównych arterii, czego dowodem był brak krwi na podłodze. Poza tym ufał swojemu oku. Ale szok pourazowy szybko się zbliżał - ciało próbowało stawić opór nieznośnemu bólowi. Nie obawiał się, że go straci. Gazich był młody i bardzo sprawny. Mógł dużo znieść i Mitch szczerze sobie tego życzył. Przykucnął i spojrzał Gazichowi w oczy. - Nie przypuszczam, abyś miał ochotę powiedzieć mi, kto cię zatrudnił, prawda?

148

15 Był to duży samolot. Większy, niż potrzebowali, ale Rapp nie narzekał. Lockheed Martin TriStar. Mógł przewieźć czterystu pasażerów albo czterdzieści ton towaru. Ta maszyna z szerokim kadłubem i trzema potężnymi silnikami (przeznaczona była do transportu ładunku. Była siostrą sę-Jdziwego DC-10. Biorąc pod uwagę postęp w lotnictwie, miana trochę długi dziób. Z zewnątrz niczym się nie różniła od [innych transportowców. Nie miała okien, poza tymi w kok-jpicie. Pomalowano ją na biało z biegnącym wzdłuż kadłu-Jba niebieskim napisem „Worldwide Freight”. CIA dysponoIwała większą liczbą samolotów niż przeciętne siły lotnicze, lale z powodu polityki szefa biura generalnego inspektora CIA Mitch rzadko z nich korzystał. Przynajmniej nie w ta-[kich wypadkach jak ten. Prawie rok temu ten sam biurokrata powiedział reporte-j rowi, że

CIA rozwozi

terrorystów po całej

Europie Wschodniej

gulfstreamem 5 i boeingiem 737. Wielu z nich było wysokiej rangi agentami al-Kaidy. Zabierano ich w tajne miejsca, gdzie przebywali w niezbyt komfortowych warunkach dopóty, dopóki nie zdecydowali się mówić, na co ostatecznie godziło się wielu z nich. Udzielane przez nich informacje dotyczyły struktury organizacyjnej al-Kaidy, jej działania i sposobów finansowania. I ten właśnie przeciek sparaliżował jedną z najważniejszych operacji Langley w wojnie z terroryzmem. Dlatego właśnie Rapp był zmu-] szony wyprzedzać o krok własny rząd. 149

Strategia z samolotami nie różniła się zbytnio od stosowanej w kwestii telefonów. Światowy rynek lotniczy był ogromny i panowały w

nim

zawiłe

stosunki

między

handlarzami,

pośrednikami,

dzierżawcami i najemcami. Przewoźnicy nieustannie odnawiali flotę, zastępując stare modele nowszymi, oszczędniejszymi. W ten sposób powstał rynek wycofanych samolotów, wynajmowanych innym liniom, dziesiątki razy podnajmowanych, które ostatecznie ulegały zniszczeniu lub rozbijały się w ogarniętych wojną krajach Afryki. Ale ogromny Lockheed TriStar był ciągle w do-| brej kondycji. Został na miesiąc wynajęty przez kompanię z Seattle, specjalizującą się w podnajmowaniu samolotów na krótki czas. Jej plan biznesowy był prosty. Gdy duże towarzystwa lotnicze sprzedawały nadmiar mocy innym firmom, faceci ci wynajmowali samoloty nie używane w martwym sezonie. Nie mieli pojęcia, że ich klientem jest CIA. Wszystko było załatwiane przez biuro prawnicze z Frankfurtu. Pilotowali je zaś starzy pułkownicy z Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych, którzy lubili forsę i umieli trzymać język za zębami. Rapp stał na asfalcie przed zniszczonym szarym hangarem Królewskich Sił Powietrznych. W środku stał wielki TriStar. Na wschodzie pojawiły się pierwsze oznaki świtu. Wilgotne, słone powietrze znad Morza Śródziemnego owiewało płaski teren bazy. Widać tu było tylko kilometry asfaltu, betonu i śmieci. Jakieś piętnaście metrów dalej Coleman rozmawiał z brytyjskim oficerem, który przed kwadransem spotkał się z nimi przy tylnej bramie. Coleman podał coś oficerowi, a ten przyjął to. Potem uścisnęli sobie 150

dłonie, oficer RAF-u wskoczył do land-rovera i odjechał. Coleman szedł wolno, kręcąc głową. Na jego twarzy widać było uśmiech. - Boże, jak ja kocham Angoli - stwierdził emerytowany członek SEAL. Rapp skinął głową. - Potrafią trzymać gębę na kłódkę. - Zniknie w ciągu kilku godzin. Powiedział, że zostawił furgonetkę w garażu na lotnisku z kluczykami pod dywanikiem. Mamy tylko zadzwonić do firmy wynajmującej. - Dobrze. A samolot? - Zatankowany i gotów do lotu. - Doskonale. Uciekajmy stąd przed wschodem słońca. Obaj mężczyźni odwrócili się i ruszyli do ciemnego hangaru. Rapp miał czarne włosy i oliwkową cerę, Coleman zaś był jasnowłosy i o jasnej cerze. Rapp niczym się nie różnił od mieszkańców Bliskiego Wschodu. Coleman, z niebieskimi oczami i blond włosami, bardziej pasowałby do Szwecji lub Norwegii. No i pewnie Islandii. Miał wysokie kości policzkowe i stoicki sposób bycia przedstawicieli Północy. I właśnie ten stoicki spokój ułatwiał mu współpracę z Mitchem. Zwłaszcza konwersację. Coleman, podobnie jak Rapp, nie lubił tracić czasu na jałowe gadanie. Po przybyciu do biura Gazicha razem z Rappem przez chwilę planował dalsze kroki. Obaj stwierdzili, że nie powinni tu długo zostawać. Gdyby zjawiła się policja, musieliby wyjaśnić obecność dwóch martwych Rosjan, Rosjanina wyglądającego tak, jakby 151

torturowało go jakieś afrykańskie plemię, i Bośniaka z czterema kulami w ciele. Nie wchodziło też w grę oficjalne przemaszerowanie przez restaurację w środku gwarnej sobotniej nocy. Czekanie na zamknięcie lokalu było najlepszą opcją. Ponadto powinni zmusić starego do współpracy. Prędzej czy później ktoś przecież wejdzie na górę, żeby sprawdzić, co się z nim dzieje. Rozwiązali starego i posadzili, żeby z nim porozmawiać. Rosjanin ciągle był nieprzytomny, a Gazich leżał cicho na podłodze, mimo że cierpiał niewymowne katusze. Stary nazywał się Andreas Papadakos i był właścicielem budynku. Spotkał Alexandra Deckasa pięć lat temu. Gazich płacił mu czynsz za sześć miesięcy z góry. Często podróżował i nigdy nie stwarzał problemów. Aż przed kilkoma dniami zjawili się Rosjanie i zapytali o niego. Powiedzieli Papadakosowi, że Deckas to płatny zabójca. Mówili, że pracował dla Rosyjskiej Policji Państwowej i oni są tu po to, aby go aresztować i ściągnąć do Rosji na proces sądowy. Stary poprosił ich o legitymacje. Powiedzieli, że nie ma się o to martwić, więc odparł, że zadzwoni po miejscowych gliniarzy. Wtedy sprawy przybrały nieprzyjemny obrót. Papadakos ma pięć córek, które pracują u niego. Przez cały dzień wchodzą i wychodzą jego wnuki. W sumie szesna-ścioro. Rosjanie zagrozili, że jeśli wezwie władze albo ostrzeże Deckasa, to będą je kolejno likwidować. Do tej pory Rapp uważał Rosjanina za niezwykle irytującego. Było mu nawet trochę przykro, że jego twarz przypomina teraz lateksową maskę ze sklepu z kostiumami na Halloween. Ale gdy 152

usłyszał, że Rosjanin groził zabiciem małych dzieci, całe współczucie gdzieś wyparowało. Rapp miał za sobą wiele przesłuchań. Począwszy od zwykłej rozmowy z handlarzem w Damaszku na temat tego, co widział, na groźbie strzału w głowę skończywszy. Te lata doświadczeń wyrobiły w nim zdolność zmuszania do szybkiego gadania od samego początku, niezależnie od tego, czy ktoś jest otwarty, czy ociąga się z udzielaniem odpowiedzi. Papadakos zaprzeczył współpracy z Deckasem i wiedzy na temat jego działań. Miał przecież pięć córek i szes-naścioro wnuków. Dlaczego miałby ich narażać, wchodząc w układy z takim facetem jak Gazich? Ostatecznie to sytuacja podyktowała im kolejne kroki. Stary, związany z Gazichem czy nie, nie chciał tu węszących gliniarzy. Jeżeli Rapp później się dowie, że Papadakos i Gazich prowadzili razem interesy, wróci tu i zajmie się nim. Papadakos spędził całe życie w Limassol. Nie zamierzał tak po prostu zniknąć i zostawić biznesu ani wnuków. Tak więc zawarli porozumienie. Zaraz po zamknięciu restauracji Rapp usunie ciała, a stary z rodziną będą żyć jak dawniej, jakby nic się nie stało. Rapp nie spuszczał oczu z Papadakosa, gdy schodzili do kawiarni. Ludzie Colemana pojawili się kilka minut po jedenastej. Cała trójka kiedyś służyła w SEAL pod rozkazami Colemana. Wicker i Hacket ostrożnie podeszli do sedana z martwym Rosjaninem na przednim fotelu. Wicker usiadł za kierownicą, a Hacket ulokował się z tyłu. Samochód ruszył i gładko włączył się do ruchu ulicznego. Po 153

piętnastu minutach i przejechaniu jakiegoś półtora kilometra znaleźli miłą ciemną uliczkę. Hacket wysiadł z auta i sprawdził, czy jest pusta. Wicker wjechał do ciemnego zaułka, zatrzymał się w jego połowie i wysiadł. Zgasili światła i otworzyli bagażnik. Hacket czekał w lateksowych rękawiczkach przy tylnym zderzaku. Gdy pokrywa bagażnika się uniosła, sięgnął do środka, zerwał plastikową osłonę i wyjął żarówkę oświetlającą wnętrze. Potem uchylił przednie drzwi od strony pasażera i ciało zaczęło się wysuwać z auta. Lewą ręką podtrzymał głowę trupa, otworzył szerzej drzwi, chwycił ciało, wyciągnął je z auta i zawlókł do bagażnika. W tym czasie Wicker stał po drugiej stronie auta i pilnie obserwował uliczkę. Rosjanin ważył co najmniej dziewięćdziesiąt kilogramów, ale Hacket ponad sto. Wrzucił zwłoki do bagażnika twarzą do dołu, a następnie, wykręcając ciało, wepchnął do środka nogi. Cicho zatrzasnął pokrywę i odjechali. Gdy wrócili, restauracja była już prawie pusta. Nie mieli problemu z zaparkowaniem. Brooks po drugiej stronie ulicy sprzątała hotelowy

pokój.

zabezpieczeniem

Coleman

i

Strobie

więźniów

i

przejrzeli

zajęli

się

rzeczy

ranami Gazicha

i w

poszukiwaniu informacji. Rosjanin i Gazich dostali morfinę. Rapp siedział przy barze i nie spuszczając oczu z Greka, pił wino. Gdy lokal zamknięto i prawie wszyscy goście wyszli, stary przyłączył się do niego z butelką czerwonego wina. W ciągu półgodziny opróżnił trzy kieliszki i zamówił następną butelkę. Cały czas dbał o odpowiednią dramaturgię. 154

O pierwszej w nocy drzwi za sobą zamknęli dwaj ostatni klienci. Wytoczyli się na ulicę i poszli do nocnego klubu, mieszczącego się kilka przecznic dalej. O drugiej na ulicy panował już spokój. Brooks obserwowała jeden koniec przecznicy, a Wicker drugi. Ranny Rosjanin zszedł po schodach o własnych siłach, a jego martwy kolega i Gazich potrzebowali pomocy. Zastanawiali się, czy nie zawinąć ich w obrusy, ale doszli do wniosku, że lepiej udawać, że spili się do nieprzytomności. Hacket i Strobie najpierw wyprowadzili Gazicha. Chwycili go pod pachy i razem wyglądali jak pijani marynarze wracający na statek. Wepchnęli go na tył furgonetki i wrócili po martwego Rosjanina. Wlekli go w ten sam sposób i ulokowali na tylnym siedzeniu auta, które wcześniej prowadził Wicker. Wicker wrócił z posterunku przy końcu przecznicy i usiadł za kierownicą samochodu z martwym Rosjaninem na tylnej kanapie i drugim w bagażniku. Za nim jechał Hacket autem wynajętym na lotnisku podczas oczekiwania na bagaż. Znaleźli się w tej samej ciemnej uliczce, a Rosjanin z tylnego siedzenia dołączył do trupa w bagażniku. Wicker zostawił auto w najciemniejszym i najbardziej odosobnionym miejscu, gdzie przynajmniej przez kilka dni nikt nie wywęszy smrodu. Potem mieli pojechać do domu Gazicha na wzgórzu, który zamierzali przeszukać od piwnic po dach. Rapp pożegnał Papadakosa i podziękował mu za współpracę. Stary zapytał, co zamierza zrobić z Deckasem. Rapp skłamał, mówiąc, że jeszcze nie wie. Ograniczył się do udzielenia minimum informacji o nim i powiedział, że to śmierteinie niebezpieczny człowiek, 155

odpowiedzialny za wybuch bomby w ruchliwej części miasta. Chciał mu uzmysłowić, do czego Gazich jest zdolny. Gdy stwierdził, że stary jest przestraszony, zapewnił go, że zajmą się tym ludzie ważniejsi od niego, którzy uporządkują cały ten bałagan. Gdyby wiedział, jak bardzo się myli, pewnie sam by o wszystko zadbał i skończył z Gazichem tu, na Cyprze.

156

16

WASZYNGTON Telefon zadzwonił o 6.01 rano. Irenę Kennedy spojrzała na zegarek, zanim podniosła słuchawkę. Leżała na lewym boku i otworzywszy oczy, od razu zobaczyła zielone cyferki budzika. Wyciągnęła prawą rękę i chwyciła słuchawkę. Bez okularów próbowała rozszyfrować numer na wyświetlaczu, ale bez większego powodzenia. Przewód zahaczył się o coś, więc pociągnęła. Jakieś czasopismo i pilot do telewizora spadły na podłogę. Z powodów bezpieczeństwa nie używała telefonu bezprzewodowego. Z głową na poduszce przyłożyła ciężką beżową słuchawkę do ucha. - Halo. - Dyrektor Kennedy? - Przy telefonie. - Major Hansen... oficer dyżurny z Gabinetu Sytuacyjnego w Białym Domu. - Słucham, majorze. - POTUS zwołuje zebranie na godzinę siódmą zero zero. Oficer dyżurny posłużył się wojskowym akronimem oznaczającym prezydenta Stanów Zjednoczonych. - W Gabinecie Sytuacyjnym?, - Nie, w Owalnym, madame. - Zaraz się zjawię.

157

Irenę odłożyła słuchawkę i zamyśliła się. No to tyle spania w niedzielę. Odrzuciła pościel i zaśmiała się. Wkrótce skończy pracę. Albo przynajmniej tę pracę. I cokolwiek potem będzie robiła, będzie to z pewnością mniej wymagające zajęcie. Będzie mogła przespać wszystkie niedziele, jeśli będzie chciała. Bose stopy poczuły chłód łazienkowych płytek. Styczeń w Waszyngtonie. Irenę zapaliła światło i przyjrzała się swojej twarzy w lustrze. Jak na czterdzieści pięć lat wyglądała dość dobrze, ale o szóstej rano, bez makijażu i ze skórą pomarszczoną od spania, jej twarz prezentowała się przerażająco. W tym mieście niełatwo być kobietą. Odkręciła wodę, aby wziąć gorący prysznic, i zaczęła myć zęby. Ze szczoteczką w ustach wyszła do kuchni i nastawiła czajnik na herbatę. Wracając, wetknęła głowę do pokoju syna. Spał bezpiecznie pod ciepłym okryciem. Irenę nie lubiła zimna. Upięła włosy i weszła pod ciepłą wodę. Pięć minut stała pod prysznicem, zwiększając jego temperaturę, aż skóra się zaróżowiła. Kolejne pięć minut zajęło jej wytarcie się i ubranie, a następne pięć - makijaż. O 6.33 zawiadomiła osobistą ochronę o spotkaniu i pociągając w kuchni pierwszy łyk herbaty, połączyła się za pomocą bezpiecznej linii z Globalnym Centrum Operacyjnym w Langley. Oficer dyżurny zgłosił się po pierwszym sygnale. Kennedy zapytała, czy ma dla niej jakieś informacje. Odparł, że noc minęła spokojnie. Odpowiedź ta ją zaskoczyła, więc poprosiła, żeby się upewnił. Potwierdził poprzedni meldunek. Dyrektor CIA podziękowała i rozłączyła się. 158

Ujęła gorący kubek w obie dłonie, oparła się o blat kuchenny i zastanowiła się, dlaczego prezydent zwołuje zebranie w niedzielę o siódmej rano. Jeżeli Globalne Centrum Operacyjne nic nie wiedziało, wszystko wskazywało na to, że kryzys zauważył Pentagon albo Departament Sprawiedliwości. Kennedy doszła do wniosku, że na tydzień przed wylaniem z roboty jej stosunek do tego typu spraw był co najmniej ambiwalentny. Pociągnęła następny łyk herbaty i zastanowiła się, czy to dobrze, czy źle. Całe swoje dorosłe życie poświęciła temu zawodowi. Ponad dwadzieścia lat spędziła w Langley i oddała agencji wszystko. Ta praca kosztowała ją nawet małżeństwo. Ale po chwili namysłu stwierdziła, że nie powinna jednak o to winić Langley. Nie udałoby im się, nawet gdyby siedziała w domu, wywiązując się z roli matki i żony. Jej były mąż był zbyt wielkim egoistą. Dowiodło tego jego drugie małżeństwo, które rozpadło się po dziewięciu krótkich miesiącach. Był przyzwoitym człowiekiem, ale też maminsynkiem, co uczyniło go niezwykle wymagającym, a Kennedy nie miała ani czasu, ani ochoty na poświęcanie mu takiej uwagi, jakiej potrzebowało jego ego. Poza tym związki oparte na jednostronnej wymianie nigdy się nie sprawdzają. Irenę wsiadła do samochodu i zaczęła przeglądać niedzielne wydanie „Post”. Może to pragnienie wycofania się z pracy było jej nieświadomą

ochroną

przed

nieuniknionym

rozczarowaniem

wiążącym się z pokazaniem jej drzwi? Wszystko było możliwe. Nie chciała opuszczać Langley, szczególnie po tak krótkiej kadencji na stanowisku

dyrektora.

Pracowała 159

tu

ponad

dwadzieścia

lat.

Praktycznie całe swoje dorosłe życie. Nie chciała tracić kontaktu z ludźmi, akcjami prowadzonymi na całym świecie, przeważnie przez niesłusznie oczerniane agencje szpiegowskie. Przede wszystkim jednak nie chciała tracić kontaktu z politykami. Brakowałoby jej też tego miejsca. Nie miała co do tego wątpliwości. Była już prawie siódma, gdy podjechali do pierwszego punktu kontrolnego. Po sprawdzeniu przez ochronę jej spóźnienie wyniosło pięć minut. W Gabinecie Owalnym zastała czterech mężczyzn stojących przed biurkiem. Byli to prezydent, prokurator generalny Stokes, dyrektor FBI Roach i prezydent elekt Alexander. Roach miał na sobie szary garnitur i krawat w paski. Pozostali byli w blezerach, luźnych spodniach i koszulkach polo. W pierwszej chwili była zaskoczona brakiem wielu kluczowych graczy - sekretarzy obrony i stanu, prezydenckiego doradcy do spraw bezpieczeństwa narodowego i szefowej biura prezydenta. Potem przypomniała sobie, że to niedziela rano na sześć dni przed pokojowym, demokratycznym przejęciem władzy. W tym tygodniu było już bardzo mało do zrobienia. Sprawami rządowymi zajmowali się urzędnicy i różni specjaliści, podczas gdy polityków przesuwano na inne stanowiska albo zachęcano do poszukania nowego zajęcia. Prezydent Hayes przerwał wywód na widok Kennedy i powiedział: - No i przyszła. Kobieta, która zawsze jest na bieżąco. Wszyscy spojrzeli na Irenę, a ta zarumieniła się i zapytała: - Dlaczego pan tak uważa, panie prezydencie? 160

- Jak zawsze skromna. - Hayes zwrócił się do prezydenta elekta: - Wkrótce się o tym przekonasz. Bez obrazy, panowie - tu Hayes skinął ręką na Stokesa i Roacha - wykonujecie ważną pracę, ale ona... ona osiąga zdumiewające wyniki i nie otrzymuje za nie żadnych dowodów uznania. Wszystkie jej zwycięstwa i sukcesy zamykane są w podziemiach Langley. Za sto lat będą o niej pisać w książkach historycznych. Kennedy spłonęła rumieńcem. Stała bez ruchu w połowie drogi między drzwiami i biurkiem. Nie była przyzwyczajona do takiego eksponowania swojej osoby i nie czuła się z tym dobrze. Hayes uśmiechnął się i wskazał meble stojące obok biurka. - Proszę siadać - zaprosił. Na dwóch długich kanapach stojących naprzeciwko siebie mogły wygodnie usiąść cztery dorosłe osoby. Między nimi stał stół ze szklanym blatem, a przed kominkiem dwa fotele pokryte błękitnym jedwabiem w złote paski. Prezydent Hayes wskazał Alexandrowi, żeby usiadł obok niego przed kominkiem. Na honorowym miejscu. - Czy ktoś chce kawy albo herbaty? - Hayes stał wyczekująco między kanapami. Schylił się, wrzucił torebkę zielonej herbaty do filiżanki z chińskiej porcelany i zalał gorącą wodą. Jego ręka lekko drżała, co Kennedy od razu zauważyła. - Irenę. - Postawił filiżankę na talerzyku i podał Kennedy. Mimo przyjmowania lekarstw na chorobę Parkinsona drżenie nasiliło się w ostatnich kilku miesiącach. Umysłowo nadal był całkowicie sprawny, ale Kennedy rozumiała, dlaczego postanowił nie 161

kandydować powtórnie. W epoce nowych mediów byłby bacznie obserwowany przez dziennikarzy. Zapewne byłby też atakowany jako nie potrafiący się wycofać egoista. Niewątpliwie podobnie sądziłoby kierownictwo jego partii, a z perspektywą uzyskania poparcia mniejszego niż czterdzieści procent miał niewielkie szanse na zwycięstwo. Decydując się na odejście, zapewnił sobie dobre miejsce w historii. Będzie postrzegany jako mądry, bezinteresowny człowiek. Kennedy się z tym zgadzała. Robert Hayes zawsze zdawał sobie sprawę, że sprawowany przez niego urząd jest ważniejszy od osobistych ambicji. Trzech mężczyzn otrzymało kawę i Hayes usiadł przed kominkiem obok Alexandra. Spojrzał na swojego następcę i zapytał: - Gdzie się zatrzymałeś na ten tydzień? - W Willardzie. - Ach. - Prezydent skinął głową. - Dobry stary hotel. - Tak. - Spodziewam się, że dali ci wygodny pokój. - Hayes uśmiechnął się. - Na najwyższym piętrze. - Moja oferta jest nadal aktualna. - Blair House - powiedział głucho Alexander. - Blisko i bezpiecznie. - Dziękuję, panie prezydencie, ale w tym tygodniu będzie się tam kręciło zbyt wielu ludzi. A ja od świtu do zmroku muszę być do dyspozycji mojej partii. 162

- To wszystko przez te grube ryby. - Hayes skinął głową, bo przeszedł przez to samo cztery lata temu. Prezydent odwrócił się w fotelu i spojrzał na swego następcę. Ledwo znał tego gubernatora z Georgii, ale ten wyraźnie zmienił się po ataku na jego kolumnę. Wydawał się bardziej zdystansowany. W jego oczach nie było widać tej ufności, co w pierwszych miesiącach kampanii. Hayes zastanawiał się, czy pomoże mu to w pierwszych dniach po przejęciu

władzy.

Uczyni

bardziej

skupionym i

refleksyjnym czy może rozgoryczonym? Prezydent mu współczuł. Powinien to być tydzień nadziei i obietnic. Tydzień odnowy. Może wiadomości, które mu zaraz przekaże, pomogą mu zamknąć tę sprawę. Hayes uśmiechnął się. - Daj mi znać, jeśli zmienisz zdanie i zechcesz się od tego wszystkiego na chwilę uwolnić. - Tak, panie prezydencie. Dziękuję. - Prezydent elekt napił się kawy i zapytał: - Mogę coś dla pana zrobić, panie prezydencie? - Dla mnie? - Hayes uśmiechnął się i pokręcił głową. Przechodzę na emeryturę. Chociaż marzenia o zdobyciu mistrzostwa w budowie modeli samolotów przepadły - Hayes uniósł niespokojną rękę - ciągle jest jeszcze mnóstwo rzeczy, które mogę robić. Mój lekarz, który jest moim dawnym kolegą z college’u, ku mojemu zaskoczeniu powiedział, że Parkinson nie powinien mieć wpływu na grę w golfa. Jego wyjaśnienie było bardzo interesujące. Stwierdził, że nie będę mógł uderzyć piłki, a skoro trudno o gorsze uderzenie, 163

zawsze istnieje szansa na lepsze. - Hayes głośno się zaśmiał ze swego dowcipu, a pozostali skwitowali go uśmiechami. - Możecie w to uwierzyć? To jeden z moich najlepszych przyjaciół. A ja muszę mu płacić za takie bzdury. Teraz wszyscy się zaśmiali. Alexander spojrzał na człowieka, po którym miał objąć posadę. - Panie prezydencie, pana postawa jest dla mnie niesamowita. Hayes wzruszył ramionami i rzekł: - A co ty byś zrobił na moim miejscu? Gdybyś musiał sobie radzić z niesprawną ręką? Gdybyś nie potraktował tego z humorem, przepadłbyś. - Nie sądzę, żebym się śmiał... Przynajmniej przez dwa miesiące nie byłoby mi do śmiechu. Hayes trochę się przygarbił. - Jesteś w innej sytuacji niż ja. Ja jestem chory. Na chorobę, na którą można mieć wpływ - dodał z nadzieją. - Nie jest to zabawne, ale ciągle jeszcze mam przed sobą wiele dobrych lat. Twoja sytuacja jest inna. Zostałeś zaatakowany, a ktoś bardzo ważny dla ciebie odszedł. Na zawsze - dodał z naciskiem, który zaskoczył wszystkich. - Trudno w tym znaleźć coś zabawnego. - Tylko złość, szok i smutek. - Tak, ale... to może pomóc. - Hayes rozprostował nogi i pochylił się. - Jak wiesz, po ataku na twoją kolumnę Pojazdów FBI uruchomiło największe w swej historii śledztwo. Departamenty Bezpieczeństwa

Wewnętrznego, 164

Obrony

i

Stanu,

Agencja

Bezpieczeństwa Narodowego i CIA... wszyscy włączyli się do pomocy. Ale główną rolę odgrywa FBI. Są w tym... zabójczo dobrzy. Poświęcają tysiące robo-czogodzin na sprawdzenie różnych tropów. Dyrektor Roach powiedział mi, że w pełni informuje cię o postępach w śledztwie. - Tak. - Doskonale. A teraz przejdźmy do tego, czego nie wiesz. Hayes wskazał Stokesa i Roacha. - Oni też o tym nie wiedzą. Biuro Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Wywiad Narodowy, obalanie murów dzielących FBI i CIA. To pięknie brzmi w teorii i choć po jedenastym września wydawało się, że się spełni, to tylko mrzonki. Nigdy się nie zdarzy. Nie w tym mieście. Nie z tymi politykami i dziennikarzami, których przede wszystkim obchodzi wyrobienie sobie nazwiska. FBI musi przestrzegać prawa i postępować bardzo ostrożnie. Ogranicza je wiele reguł. Natomiast CIA... to inny świat. Jeśli musi się zająć sprawą wykraczającą poza nasze granice... wtedy może o wiele szybciej zadziałać w kręgach, do których FBI nie ma dostępu. Można się zgadzać bądź nie z jej metodami, ale CIA bardziej nadaje się do walki z wrogiem, który nie gra według reguł. Z wrogiem zastawiającym bombowe pułapki jak ta w sobotnie popołudnie w Geor-getown. Alexander opuścił wzrok i wolno skinął głową. - Po ataku na ciebie - kontynuował Hayes - odbyłem prywatną rozmowę z dyrektor Kennedy i powiedziałem jej, żeby zapomniała o

165

wszystkich hamulcach. Niech wyśle swoich najlepszych ludzi... I znowu mnie nie zawiodła. Alexander uniósł wzrok, a w jego oczach zabłysła nadzieja. - Znalazł pan tego, kto stoi za atakiem? Hayes spojrzał na szefową szpiegów. - Irenę. Kennedy postawiła filiżankę na spodku. Potrzebowała tylko minuty, aby zorientować się, do czego zmierza prezydent. Zakryła usta dłonią, odchrząknęła i przeszła do konkretów: - Przypomina pan sobie mężczyznę w czerwonej czapce, o którym była mowa podczas spotkania w FBI? - Nie. - Alexander spojrzał na Roacha i Stokesa, żeby się upewnić, czy czegoś nie pomylił. - Mężczyzna w czerwonej czapce - powiedział prokurator generalny Stokes. - Nigdy nie udowodniono jego istnienia. Chaos, jaki nastąpił po ataku na pańską kolumnę, sprawił, że zeznania naocznych świadków były sprzeczne. Wielu przypomniało sobie, że widziało takiego mężczyznę na ulicy bezpośrednio przed wybuchem, ale wielu go nie widziało. Przejrzeliśmy nagrania z kamer wszystkich okolicznych firm i na żadnym go nie znaleźliśmy. Sądzimy, że jest... Kennedy przeniosła wzrok ze Stokesa na Roacha. Była pewna, że McMahon przekazał swojemu szefowi informacje uzyskane podczas spotkania, jakie odbyło się w jej biurze dwadzieścia cztery godziny temu. O bombie, jaką podrzucił im Baker. McMahon współpracował z Roachem już długo i zapewne natychmiast 166

zatelefonował do niego. Ale być może dyrektor FBI nie chciał niepokoić swojego szefa w niedzielny ranek. Chociaż mogło to znacząco wpłynąć na śledztwo, stanowiło tylko mały jego fragment. McMahon mógł stwierdzić, że równie dobrze można o tym poinformować prokuratora generalnego w poniedziałek rano. Stokes siedział blisko Alexandra, Roach - po drugiej stronie. Kennedy obserwowała, jak Roach krzywi się i pochyla do przodu. Wyciągnął ręce, żeby zwrócić na siebie uwagę szefa. - W takim śledztwie jak to - stwierdził Stokes - należy zachować dużą ostrożność... - Marty - przerwał mu Roach. - Muszę coś powiedzieć. Wczoraj po południu otrzymałem od agenta specjalnego zajmującego się śledztwem informację, że mężczyzna w czerwonej czapce istnieje. Chciałem ci o tym powiedzieć na spotkaniu służbowym w poniedziałek rano. Nie miałem pojęcia, że CIA zajęła się już tą sprawą. - Roach spojrzał swoimi oczami basseta na Kennedy, a ona z ich wyrazu mogła odczytać: „Dzięki za pominięcie mnie”. - Tak jak powiedział prezydent - Kennedy powołała się na słowa Hayesa - działamy według innych reguł niż FBI. Oddział specjalny pod dowództwem Mitcha Rappa prawie przez miesiąc tropił tego osobnika. Ostatniej nocy ciężko pracowali i znaleźli go. - Gdzie? - zapytał Alexander z nagłym ożywieniem. - Na Cyprze. W Limassol, położonym na zachodnim krańcu wyspy. - Aresztowali go? 167

Kennedy ściągnęła usta, zastanawiając się nad określeniem „aresztowali”. Rapp nie podał jej szczegółów operacji, ale wątpiła, żeby pytał o zgodę miejscowe władze. - Mogę tylko powiedzieć, że jest w naszych rękach. - Co to znaczy? - spytał Stokes. Prezydent się zaśmiał. - To znaczy, że Mitch prawdopodobnie rąbnął go w łeb i związał jak wieprza. - Czy jesteście pewni, że to właściwy facet? - spytał z obawą Stokes. - Irenę? - zwrócił się prezydent do Kennedy. - Mitch jest tego pewien na sto procent. - To mi wystarczy. - Prezydent klepnął się w kolana, definitywnie kończąc ten temat. - Ciągle są na wyspie? - dopytywał się Roach. Kennedy pokręciła głową. - Nie. Teraz są w podróży. - Dokąd? - - Mieli międzylądowanie w Niemczech. - Zerknęła na zegarek. - Obecnie pewnie są gdzieś nad północnym Atlantykiem. - Chcę tego człowieka postawić przedNsądem - stwierdził stanowczo Alexander. - Chcę, żeby terroryści przekonali się, że bez względu na to, jak dobrze coś zaplanują, jak daleko uciekną, będziemy ich

ścigać,

złapiemy

ich

i

sprawiedliwości.

168

postawimy

przed

wymiarem

17 41 000 STÓP, PÓŁNOCNY ATLANTYK Powieki Rappa zadrgały i otworzyły się. Rozejrzał się i przez moment nie wiedział, gdzie się znajduje, ale po chwili wszystko znalazło się na właściwym miejscu. Potarł twarz i rozprostował ręce nad głową. Za kokpitem znajdowała się nieduża kabina z fotelami dla dwunastu osób. Stare, szare i zniszczone skórzane siedzenia z pierwszej klasy zamontowano w dwóch rzędach. Cztery fotele z lewej strony, cztery w środku i cztery po prawej. Żadnych osobistych odtwarzaczy DVD czy innych elektronicznych gadżetów. To była zwykła operacja. Ale braki te rekompensowała dość duża przestrzeń, pozwalająca na ustawienie foteli w pozycji wygodnej do drzemki. Rapp siedział w tylnym rzędzie po lewej stronie. Spojrzał na zegarek i przez chwilę zastanawiał się, czy go przestawił przed odlotem z Niemiec. Pewnie tak. Tak jak miał w zwyczaju, strzałka na czerwonej i czarnej tarczy pod-wodniaka była ustawiona na jedenastą - czas planowa - - nego przybycia do Waszyngtonu. Nieco ponad dwie godziny od teraz. Pobyt w Niemczech trochę się przedłużył. Aby zatrzeć ślady, musieli zabrać ładunek, a potem zapaliło się światło oznaczające otwartą klapę z lewej burty ładowni, chociaż inspekcja wykazała, że jest zamknięta. Prawie trzy godziny siedzieli na asfalcie, czekając, aż zepsuty alarm się wyłączy.

169

Potem obudził się Rosjanin. Jedyne, co udało im się z niego wyciągnąć, to fałszywe nazwisko. Rapp wiedział, że jest fałszywe, ponieważ Dumond sprawdził je w bazie danych Langley i znalazł akta Aleksandra Żukowa. Nic się nie zgadzało - wiek, wzrost, waga, kolor oczu - z wyjątkiem czarnych włosów i tego, że Żuków pracował kiedyś dla KGB. W pierwszej chwili Mitch chciał dać w mordę temu wielkiemu idiocie za to, że go okłamał, ale zwyciężyła ostrożność i postanowił zaczekać przynajmniej do chwili, aż znajdą się w powietrzu. Mimo złamanej szczęki Rosjanin usiłował mówić. Rapp stracił już siły i cierpliwość, więc Brooks dała Rosjaninowi zastrzyk torazyny, posyłając go do krainy snu. Gdy w końcu wyruszyli do domu, Rapp był tak zmęczony, że mógł tylko zasnąć. Od tego momentu minęły trzy godziny. Rozpiął pas i stanął między fotelami. Wiek dawał już o sobie znać. Bolały go plecy, kolana, biodra. Poczuwszy lekki zawrót głowy, chwycił się oparcia stojącego przed nim fotela. Siedziała w nim Brooks i pracowała na laptopie. Gdy jej oparcie się ruszyło, uniosła wzrok. - Mogę pomóc? - spytała. Rapp wiedział, że był dla niej trochę za ostry, ale jeszcze nie zdecydował się na przeprosiny. To była twarda służba. CIA to inna sprawa. Większość ludzi wyobraża ją sobie na wzór IBM. Ale tajna służba bardziej przypomina Wall Street. Strachliwi artyści i więdnące

170

kwiaty do niej nie pasują. Jeżeli ktoś potrzebował dużo pozytywnego wsparcia motywującego do pracy, to nie było miejsce dla niego. - Chcesz kawy? Przyglądała mu się przez chwilę, zanim odpowiedziała: - Jasne. W przedniej części kabiny znajdował się mały aneks kuchenny, a przy nim dwie koje do spania. Na jednej leżał Strobie, na drugiej Coleman. Dwie błękitne zasłonki zapewniające odrobinę prywatności zostały zaciągnięte. Rapp cicho otworzył metalową szafkę i wyjął paczkę kawy. Wsypał ją do ekspresu i wcisnął zielony guzik. Gdy kawa się parzyła, przeciągnął się i napiął mięśnie szyi. Potem napełnił dwa kubki i jeden zaniósł Brooks. Odłożyła laptop na sąsiedni fotel i chwyciła biały kubek. - Dzięki. - Bardzo proszę. Rapp usiadł na podłokietniku fotela po drugiej stronie przejścia. - No widzisz... Nie było to takie trudne, prawda? - Co? - zdziwił się Rapp. - No, maniery... Ja powiedziałam „dzięki”, a ty „bardzo proszę”. Rapp przewrócił oczami i odpowiedział: - Wiesz co, w tym miesiącu nie spisałaś się źle. - No, no... przyhamuj, partnerze. - Uniosła brwi z wyrazem kpiącego zaskoczenia. - Do diabła z takim uznaniem. Zapiszesz w moich aktach: „Nie spisała się źle”? - Słuchaj, musisz zrozumieć, że to nie jest łatwa robota. Ja nie... 171

- Stop! - Brooks przerwała mu ruchem ręki. - To nie dla mnie. Ja już to sobie uświadomiłam. Od chwili, gdy, chlusnęłam ci w twarz winem, ciągle o tym myślę. Byłam sfrustrowana sposobem, w jaki mnie traktowałeś. Rozkazywałeś mi jak małej dziewczynce. Jakbym była jakąś bez - - mozgą nowicjuszką. - Chciałem... - Pozwól mi skończyć. Ty jesteś Mitch Rapp, żywa legenda... bla-bla-bla. W pierwszym miesiącu byłam pod wrażeniem. To wprost trudne do uwierzenia. Ale potem coś zaskoczyło, gdy znaleźliśmy się na Cyprze. To nie był mój problem, ale twój. - Możesz mówić trochę jaśniej? - Jedyne, co zrobiłam źle, to fakt, że nie postawiłam ci się wcześniej. - Posłuchaj... musisz się jeszcze dużo nauczyć. - W tym punkcie mogłabym się z tobą zgodzić, ale ty też potrzebujesz pomocy. - Słucham? - Rapp nie wiedział, czy powinien się śmiać, czy obrazić. - Mój ojciec trochę ciebie przypominał... No dobrze, nikt nie jest do ciebie podobny, ale on przypominał ciebie w takim sensie, że był potwornie trudny w kontaktach. Chorobliwie ambitny, wszystko musiał zrobić sam. Nigdy nie przyszło mu na myśl, że ktoś może coś zrobić tak dobrze jak on. - Istotnie, to trochę jak ja.

172

- Właśnie... - Brooks przez chwilę patrzyła w przestrzeń. - Ty naprawdę przypominasz mojego ojca. - Spotykasz się z nim? - Nie. Zmarł pięć lat temu. Na atak serca. - Przykro mi. - Dziękuję. Był dobrym człowiekiem. Bardzo kochał moją matkę i nas. Był tylko mało kontaktowy. A twój ojciec? - Umarł, gdy byłem mały. - Zajmował się tym, co ty? - Nie. - Rapp pokręcił głową. - Był biznesmenem, ale też dobrym człowiekiem. - No widzisz, to ważne. - Co? - Rozmawianie. - Przesada. Brooks uśmiechnęła się, jej oczy zabłysły. - Masz jakieś problemy, ale nie rozwiążesz ich, jeśli będziesz je dusił w sobie. - Wszyscy mają problemy. - Ale ty naprawdę je masz. Przed rokiem zmarła twoja żona i założę się, że z nikim o tym nie rozmawiałeś. Rapp się zachmurzył. - Uważaj. Nigdy nie spotkałaś mojej żony i nie znasz mnie na tyle dobrze, żeby o tym mówić. - Pieprz się. 173

Przechylił głowę, jakby nie mógł uwierzyć w to, co właśnie usłyszał. - Słucham? - Słyszałeś, co powiedziałam. Nauczyłam się tego od ciebie. Żadnego pieprzenia, tylko prawda i rób swoje. To cały ty. Nie szanujesz ludzi niekompetentnych, nie szanujesz ludzi marnujących twój czas i naprawdę nie szanujesz ludzi, których możesz zastraszyć. - I...? - Mam rację i o tym wiesz. Tylko nie chcesz się do tego przyznać. Wielki twardziel Mitch Rapp nie chce rozmawiać o swoich problemach, bo to świadczyłoby o jego słabości, czyli o tym, co wzbudza w nim większą pogardę niż cokolwiek innego. Dlatego tłumisz to w sobie. Ukrywasz cierpienie, a to jeszcze bardziej pogarsza sprawę. Oparł głowę na prawej ręce i mruknął: - Och... do diabła. Boli mnie głowa. - Podobną rozmowę prowadził z Kennedy w Wigilię. - Dlaczego wy, kobiety, zawsze poddajecie mnie psychoanalizie? - Ponieważ wszystkie potajemnie chcemy być twoją matką albo kochanką. Rapp podniósł głowę. - Hm... - Oczywiście żartuję... na swój sposób. Ale nie zbaczajmy z tematu. Musisz z kimś porozmawiać o tym, co się stało twojej żonie.

174

- A ty musisz uważać na słowa. Brooks stanowczo pokręciła głową. - Nie. Co mi zrobisz? Uderzysz mnie? Wyrzucisz z samolotu? Nie sądzę. Potrzebujesz pomocy. Ale jesteś zbyt przestraszony, żeby się do tego przyznać. - Nie potrzebuję żadnej pomocy - stwierdził Rapp. - Wmawiaj to sobie, a może któregoś dnia w to uwierzysz.

175

18 Rapp otworzył drzwi w tylnej części kabiny i wszedł do hermetycznej ładowni. Zamknął za sobą drzwi i oparł się o nie. Metalową podłogę pokrywały smugi brudu i smaru powstałe podczas załadowywania i wyładowywania towarów. Pomieszczenie oświetlały trzy górne lampy. Było puste, znajdował się tu tylko jeden półkolisty kontener przymocowany do odległej przegrody. Mitch patrzył na błyszczące, powgniatane aluminiowe pudło z całkowitym brakiem zainteresowania. Podświadomie chciał je zostawić komuś innemu, odpowiednio zmotywowanemu. Był pewien, że znajdzie się wielu agentów Secret Service, którzy oddaliby odznakę za pięć minut pogawędki w cztery oczy z Gazichem. Może nawet prezydent elekt miałby ochotę na prywatną rozmowę z Bośniakiem. Rapp próbował się skupić na zadaniu, ale nie mógł zapomnieć słów Brooks. Pozwolił, żeby ta dwudziestokilkuletnia nowicjuszka tak zaszła mu za skórę, że miał ochotę uciszyć ją uderzeniem pięści. Opuścił pozbawioną okien kabinę i uciekł do ładowni tylko dlatego, że nie chciał jej dłużej słuchać. Nie był w porządku. Wiedział o tym. Ale nie chciał tego dłużej słuchać. Szczególnie od kogoś, kogo ledwo znał. Pozostały jeszcze dwie godziny lotu i tylko w jeden sposób mógł wytłumaczyć to, że nie wrócił na swoje miejsce. Nieoficjalny podręcznik prowadzenia przesłuchań podsuwał jasne metody, gdy czas nie miał zbyt dużego znaczenia. Zatrzymanego powinno się 176

zmiękczyć poprzez pozbawienie go świadomości miejsca pobytu i czasu, a wtedy można przygotować jego dossier. Następnie trzeba starannie

zaplanować

strategię,

podobnie

jak

oskarżyciel

przygotowuje pytania do zadania oskarżonemu w trakcie procesu. Tylko że podczas takiego przesłuchania nie ma obrońcy zgłaszającego sprzeciw ani sędziego, który by go podtrzymał. Trzeba zacząć od pytań, na które zna się odpowiedź. W ten sposób, jeśli zatrzymany kłamie, można go przycisnąć, aż w końcu zacznie mówić prawdę. A wtedy rzuca się następne pytanie. Jeżeli zatrzymany jest szczery, zadaje się kolejne pytania. Jeśli zaś nadal kłamie, wykorzystuje się metodę cierpienie-przyjemność - aż do skutku. Potem już można przejść do spraw ważnych. Zwykle do zdezorientowania zatrzymanego wystarcza doba. Gazich zaś przebywał w kontenerze trzynaście godzin. Nie była to sytuacja idealna, ale należało wziąć pod uwagę cztery postrzały w szczególnie bolesne miejsca. Ostatni zastrzyk morfiny zaaplikowano mu na lotnisku w Niemczech. Narkotyk zapewne właśnie przestawał działać i ból powracał falami - coraz silniejszymi i coraz szybciej następującymi po sobie. Rapp podszedł do aluminiowej skrzyni i chwycił klamkę. Frontową ścianę tworzyły dwuskrzydłowe drzwi. Nie bał się, że Gazich podejmie próbę ucieczki. Obrócił klamkę o dziewięćdziesiąt stopni i otworzył prawe skrzydło. Od środka drzwi, podobnie jak cały kontener, wyłożone były szarą pianką pochłaniającą dźwięki.

177

Skrzynia była na półtora metra głęboka i na dwa i pół metra szeroka. Chwycił drugie skrzydło i też je otworzył. Do ciemnego wnętrza wpadło światło, rzucając cień Rap-pa na ciało Gazicha. Bośniak leżał na nylonowych noszach kilkanaście centymetrów nad podłogą. Spodnie miał obcięte, bo Strobie chciał oczyścić rany i zabandażować kolana. Rapp obejrzał opatrunki. Były czyste i białe. Ani śladu krwi. Cztery szerokie pasy i kajdanki przytrzymywały Gazicha na noszach. Nie mógłby się uwolnić, nawet gdyby był zdrowy. Z ranami kolan i obu rąk był zupełnie bezradny. Gazich zmrużył oczy i odwrócił głowę, żeby spojrzeć na ciemną postać przed sobą. - Czas na posiłek pokładowy? Rapp się roześmiał. - Taa... filet mignon z wybornym cabernetem. - Wolę bordeaux. - Doskonale. Poza tym, że jesteś terrorystą, jesteś też koneserem win. - Nie, po prostu nienawidzę Ameryki. - Gazich uśmiechnął się, pokazując szczelinę między górnymi jedynkami. Urazy do Stanów Zjednoczonych Rapp wcześniej w ogóle nie brał pod uwagę. - Zatem masz żal do Ameryki? - Chyba jak każdy, prawda? - Niekoniecznie. Obecnie mamy wielu sojuszników. - Dopiero teraz zauważył, że Gazich jest spocony. - Chcesz kolejny zastrzyk morfiny? 178

Gazich się zawahał. Nie był głupi. Miał zupełnie niezłe rozeznanie w takich gierkach. - Nie zachowałeś się fair, podchodząc mnie jak wąż. - Tam, na Cyprze? - Chowałeś się za drzwiami jak baba. Jak wasi piloci zrzucający z nieba bomby. Rapp się zaśmiał. - Tak, za to Bośniacy są szczególnie znani z przestrzegania zasad. Ty zapewne uczciwie chwytałeś niewinne muzułmanki i dzieci, aby dokonać na nich rzezi... - Nie mam pojęcia, o czym mówisz. - Przecież jesteś Bośniakiem? - stwierdził ironicznie Rapp. - Jestem Grekiem. Rapp pokręcił głową. - Kłamiesz. I to kiepsko, ale możemy się tak przez chwilę pobawić. Co robili w twoim biurze Rosjanie ostatniej nocy? - Nie wiem. Nigdy przedtem ich nie widziałem. - A ten facet na ulicy? Siedział na przednim fotelu w aucie... Pewnie zastrzeliłeś go bez powodu? - Nie wiem, o czym mówisz. Mitch po raz pierwszy stwierdził, że Gazich chyba jednak nie jest zbyt sprytny. - Widziałem cię, jak szedłeś ulicą, zatrzymałeś się przy otwartym oknie i strzeliłeś temu facetowi dwa razy w serce. A potem przez chwilę stałeś i rozmawiałeś z nim, zanim poszedłeś na dach wykonać swój mały taniec. 179

Gazich wiercił się w pasach. - To była sprzeczka - oznajmił po dłuższej chwili. ‘;¦ - A więc znałeś ich? - Nie. - Kto z kim się pokłócił? - Mój przyjaciel z tymi rosyjskimi gangsterami. Rapp patrzył na Gazicha podejrzliwie. Przez chwilę zastanawiał się, czy to możliwe, żeby atak w Ameryce i pojawienie się Rosjan na Cyprze nie miały z sobą nic wspólnego. Ostatecznie mógł przycisnąć w tej sprawie Rosjanina. Nie wyglądał na trudnego do złamania. - Właściciel restauracji? - Tak. - To interesujące. - Dlaczego? - Gazich zamknął oczy, jakby właśnie poczuł falę bólu. - Właściciel-restauracji powiedział, że Rosjanie szukali ciebie. - On jest lekko stuknięty. Był im winien pieniądze. Grozili mu, więc włączyłem się, żeby mu pomóc. My, Grecy, trzymamy się razem. Rapp patrzył na więźnia i tracił cierpliwość. Przykucnął i rzekł: - Nie należę do szczególnie cierpliwych, więc powiem wprost. Wiem, kim jesteś. Wiem, że nie jesteś Grekiem. Wiem, że ci Rosjanie zostali wysłani na Cypr, żeby cię zabić, i wiem, że byłeś w Waszyngtonie dwa i pół miesiąca temu. - Obawiam się, że wszystko pomieszałeś. 180

- Pomieszałem... - Rapp przez chwilę trawił to słowo. - Mam w swoim repertuarze wiele cech, ale mieszanie do nich nie należy. Powiem ci jedno. Jestem ostatnim człowiekiem na tej planecie, którego powinieneś wkurzać. Już mnie to nie bawi. I jeśli nadal będziesz próbował robić mnie w konia, to stracę resztki współczucia, jakie mam dla ciebie. - Nie uderzysz przecież rannego. - Będziesz zaskoczony. - Obchodzi cię prawda? Sprawiedliwość? Czy nie przyszło ci do głowy, że twoja zarozumiała postawa uniemożliwia ci właściwą ocenę sytuacji? Dopuszczasz taką możliwość, że mogę nie być człowiekiem, którego szukasz? Rapp uśmiechnął się i podrapał po czarnej szczecinie. - No, pięknie! Nie przestaniesz. - Chcę rozmawiać z adwokatem. - Z adwokatem! - Rapp wybuchnął śmiechem. - A to dobre! Czyżbym nie pokazał ci swojej odznaki? - Rapp klepnął się w kieszeń. - No, w porządku. Zapomniałem. Nie mam jej przy sobie. - Pochylił się niżej. - Tu nie ma żadnego adwokata. Nie ma sędziego. Nie ma sądu. Tylko naprawdę bolesne przesłuchanie, przyznanie się do winy, a potem egzekucja. Sądząc po twoim zachowaniu, mogę stwierdzić, że na dziewięćdziesiąt pięć procent sprawy potoczą się właśnie tak. Gazich oblizał wargi i zamrugał. Słowa Rappa wywarły na nim niewielkie wrażenie w porównaniu z ciągle rosnącym bólem, jaki przenikał każdą komórkę jego ciała. 181

- A co z pozostałymi pięcioma procentami? - W porównaniu z pierwszą opcją wybór jest prosty, ale ty na razie nie wykazujesz zbyt dużego rozsądku. - To znaczy? - Masz mi powiedzieć wszystko. Kto cię wynajął, jak to zaplanowano, gdzie jest forsa. Wszystko. - Rapp zauważył, że Gazich zastanawia się nad opcjami. - Obaj wiemy - dodał - że i tak wszystko mi wyśpiewasz. - Więc dlaczego nie torturujesz mnie? Sprawiasz wrażenie faceta, którego to bawi. Rapp pokręcił głową. - Wolę bardziej cywilizowany sposób. - A kiedy ze mną skończysz... - ...będziesz siedział do końca życia. No, może wyjdziesz na wolność po trzydziestu latach. Nie wiem. - Mitch przygotował sobie tę odpowiedź wcześniej. Wiedział, że musi dać temu człowiekowi cień nadziei. - Decyzję podejmie ktoś z góry. - Nie brzmi to jak dobry układ. - W porównaniu do miesięcy tortur i egzekucji sądzę, że to całkiem dobry układ. - Bo to nie ciebie spotka taki koniec. - Bo to nie ja podłożyłem bombę i nie ja zabiłem żonę nowego prezydenta. Gazich gwałtownie zamrugał powiekami i odwrócił wzrok. Rapp miał wrażenie, że trafił w sedno. 182

- Co z tym zastrzykiem morfiny? - spytał Gazich zduszonym głosem. - Muszę przemyśleć twoją ofertę. Rapp przypomniał sobie, że czas jest po jego stronie. - W porządku. Udowodnię ci, jak mili potrafią być Amerykanie. Dam ci zastrzyk, a potem... Otworzyły się drzwi do ładowni i do środka weszła Brooks. W wyciągniętej ręce trzymała telefon satelitarny. - Ktoś chce z tobą rozmawiać. Rapp zorientował się po tonie jej głosu, że to poważna sprawa. - Dobrze. - Obejrzał się na Gazicha. - Wrócę za minutę. - Zaczął zamykać drzwi kontenera. - A co z morfiną?! - krzyknął Gazich. Rapp zamknął drzwi i zredukował tym samym krzyk więźnia do głuchego pomruku. Zbliżył się do drzwi ładowni i spytał: - Kto na linii? - Dyrektor Kennedy. Odebrał telefon z ręki Brooks i przyłożył go do ucha: - O co chodzi? Słuchał przez chwilę, a potem rzucił ze złością:. - Czy wyście stracili pieprzony rozum?

183

19

GABINET OWALNY, WASZYNGTON Kości zostały rzucone, przynajmniej tak to rozumiała Kennedy, i nic tego już nie cofnie. Prokurator generalny Stokes i dyrektor FBI Roach już dopadli biurka prezydenta i używając dwóch bezpiecznych telefonów, rzucili swoich ludzi do akcji. Prezydent i prezydent elekt ciągle siedzieli w fotelach przed kominkiem i szczerze rozmawiali. Wiadomość o ujęciu zabójcy zburzyła dzielący ich mur. Od elekcji Kennedy miała okazję widzieć Alexandra tylko dwa razy. W obu wypadkach

przyszły

lider

sprawiał

wrażenie

zasępionego

i

nieobecnego, co przeczyło wizerunkowi tego charyzmatycznego czterdziestopięciolatka z Georgii. Nowiny rozpaliły w nim ogień, który przygasł po tragicznej śmierci żony. Kennedy obserwowała rozmowę głowy państwa z jego następcą. Nie mogła przestać myśleć o fotografiach, które pokazał jej Baker jakieś dwadzieścia cztery godziny temu. Wnioskując z zachowania Alexandra z ostatnich miesięcy, Kennedy wątpiła, aby wiedział o zdradzie żony. Ale widziała już dziwniejsze rzeczy. W Waszyngtonie ciągle krążyły sensacyjne historie o ludziach bogatych i wpływowych pozostających w dziwacznych układach małżeńskich. Instynkt podpowiadał jej, że Alexander naprawdę był pogrążony w smutku, ale już kilka razy została oszukana przez polityków. Jej mentor Thomas Stansfield mawiał, że dobry polityk musi być lepszym aktorem od 184

najlepszego gwiazdora z Hollywood. Gra na prawdziwej scenie. Występuje na żywo trzy albo cztery razy dziennie, i to często bez przygotowania. Ale ból Alexandra wydawał się autentyczny. Kennedy zastanawiała się, czy jej ocena nie jest czasem wynikiem pobożnych życzeń. Wzdrygnęła się na myśl o pomyłce. Z całej mocy chciała wierzyć, że jest dobrym człowiekiem. Człowiekiem, którego mogłaby poprzeć. Ale sytuacja ta miała też drugie dno. Kennedy jasno widziała, co zamierza prezydent Hayes. Co próbuje zrobić dla niej i dla CIA. Ross wyjechał do Europy, a Hayes dostrzegł w tym swoją szansę i wykorzystał ją. Ross i Kennedy nie byli w dobrych stosunkach. Alexander praktycznie cały skomplikowany problem narodowego bezpieczeństwa oddał w ręce swojego następcy, byłego dyrektora

Wywiadu

Narodowego.

Skupił

się

na

sprawach

wewnętrznych i ekonomicznych, Ross zaś miał się zająć kwestiami związanymi z obroną i wywiadem. Innymi słowy: Kennedy mogła stracić pracę zaraz po ich zaprzysiężeniu. Hayes próbował wyjaśnić Alexandrowi, że Kennedy i jej ludzie są naprawdę skuteczni. Nie należą do tych, których po prostu można wyrzucić za burtę tylko dlatego, że twój zastępca ich nie lubi. Zastępca, który - tak się składa - ma ogromny kompleks niższości. Kennedy jednak widziała pewien problem w związku z obroną swojego prestiżu. Prezydent również powinien wziąć go pod uwagę, chociaż on prawdopodobnie sądził, że cel uświęca środki. Problemem był Mitch Rapp, który prędzej da sobie zrobić kolo-noskopię, niż 185

pójdzie na układ z Departamentem Sprawiedliwości. W dodatku nastąpi szturm mediów i przez wiele miesięcy Rapp będzie w fatalnym nastroju. Mogłaby spróbować przedstawić całą sprawę prezydentowi. Mitch będzie wściekły, że jego operacja zostanie ujawniona opinii publicznej, i pewnie wszyscy na tym ucierpią. Kennedy wstała i podeszła do Hayesa i Alexandra. Zamilkli i spojrzeli na nią. - Powinnam poinformować Mitcha o zmianie planów. Proszę mi wybaczyć, ale zejdę do Gabinetu Sytuacyjnego, żeby stamtąd zadzwonić. - Idziemy z tobą - oznajmił Hayes. - Muszę mu pogratulować. - A ja chcę mu podziękować - dodał Alexander. Kennedy trochę się skrzywiła. - Nie sądzę, żeby to był dobry pomysł. Przynajmniej nie w tej chwili. - Dlaczego? - Alexander sprawiał wrażenie zaskoczonego. Prezydent się zaśmiał. - Mitch nie lubi być w centrum zainteresowania. On tego nienawidzi. - To prawda, panie prezydencie. Prezydent wydawał się rozbawiony faktem, że mogłoby to wkurzyć Rappa. Alexander zmarszczył brwi, jakby nie rozumiał sytuacji. Hayes spojrzał na niego i rzekł: - On nas nie lubi. My swoje nagrody wieszamy w ramkach, żeby wszyscy je widzieli. Jego medale i pochwały tkwią głęboko w 186

archiwach Langley i założę się, że nigdy ich nie ogląda. Mam rację? zapytał Kennedy. - Tak, panie prezydencie. - Poznałeś go? - Hayes spytał Alexandra. - Nie, ale dużo o nim słyszałem. - Nie wierz we wszystko, co słyszysz. Szczególnie gdy mówi to twój zastępca. Kennedy zdecydowała, że teraz jest dobra chwila, żeby odejść. - Natychmiast po zakończeniu rozmowy przedstawię bieżącą sytuację. Odwróciła się i wyszła. Minęła sekretariat i zeszła po schodach. Stanęła przed drzwiami do Gabinetu Sytuacyjnego, wyjęła kartę kodową i laminowaną odznakę, którą nosiła w klapie marynarki. Wsunęła kartę do skanera i czekała na kliknięcie. Każdy jej ruch śledziła mała kamera nad drzwiami. Gdy drzwi szczęknęły, otworzyła je i znalazła się twarzą w twarz z mężczyzną w cywilnym garniturze, ale o wojskowej postawie. - Major Hansen, jak sądzę. - Tak, ma’am. Następny z piechoty morskiej, pomyślała. Oni zawsze mówią „ma’am” zamiast „proszę pani”. Nie brała tego staromodnego określenia do siebie. To efekt trzymiesięcznej musztry na obozie przygotowawczym albo szkoleniowym dla kandydatów do szkoły oficerskiej.

187

- Proszę połączyć mnie z Centrum Globalnych Operacji. Chcę rozmawiać z Mitchem Rappem. Odbiorę w pokoju konferencyj nym. - Tak, ma’am. Coś jeszcze, ma’am? Zastanawiała się, czy nie powiedzieć mu, żeby darował sobie to „ma’am”, ale rozmowa z Rappem była ważniejsza. - Nie, tylko połącz mnie, proszę. Weszła do pokoju konferencyjnego i położyła torebkę na stole. Czekając na połączenie, próbowała ocenić w skali od jeden do dziesięciu, jak bardzo Mitch będzie wściekły. Brała pod uwagę możliwość, że będzie to jedna z tych rzadkich sytuacji, kiedy będzie musiała ostro odpowiedzieć. Nie było to w jej stylu i mogło okazać się zgubne, gdy miało się do czynienia z Rappem. Lepiej było dać mu się wykrzyczeć i wyrzucić z siebie tę złość. Jeżeli sama sytuacja nie była winna, mogła zawsze uciec się do milczenia, a potem da mu odczuć, że stracił zimną krew. Miała nadzieję, że ta metoda zadziała tego ranka. Zadzwonił duży, biały i bezpieczny telefon. Kennedy chwyciła słuchawkę i przedstawiła się. Ktoś po drugiej stronie powiedział, żeby zaczekała, i po chwili zgłosiła się kobieta. Była to agentka Brooks. Kennedy poprosiła do telefonu Rappa. Po męczących trzydziestu sekundach czekania usłyszała szorstki, pytający głos: - O co chodzi? - To ci się nie spodoba - zaczęła - więc powiem wprost. Prezydent zakomunikował właśnie elektowi, że znalazłeś Gazicha i 188

jesteś w drodze powrotnej. - Kennedy przerwała, wiedząc, że następna część zdenerwuje Rappa. - Alexan-der chce go postawić przed sądem - wyjaśniła mało przekonującym tonem. - Po wylądowaniu czekać będzie na niego FBI z rozkazem aresztowania i zabrania do więzienia. Minęło pięć sekund, zanim usłyszała odpowiedź: - Czy wyście stracili pieprzony rozum? Kennedy zaczerpnęła głęboko powietrza i odparła: - Nie. - Ten facet jest terrorystą. Wynajętym zabójcą. Obcokrajowcem z niezliczonymi paszportami i pseudonimami. Na litość boską, ja go porwałem z Cypru! - I...? - I należy myśleć szerzej! - wrzasnął Rapp. - Myśleć o taktykach i technikach! Nie chcę, żeby FBI zalało mnie pytaniami o to, jak przeprowadziłem operację. - ...... - Możemy to ograniczyć. - Pieprzenie! Wiesz, że nie możecie. Jeśli urządzą mu proces, to wynajmie zasranych prawników, a to z kolei oznacza, że spędzę tydzień w jakimś pokoju konferencyjnym razem z bandą socjalistów, którzy pracują dla pieprzonej Amnesty International. - Mitch, wiesz, że nie dopuszczę do tego. - Nie możesz mi tego zagwarantować. Za rok, gdy wszystko przyschnie, nie będziesz miała możliwości mnie chronić. Będziesz spisywała wspomnienia i przemawiała do setek znakomitości. Kennedy spodziewała się, że będzie wściekły, ale nie aż tak. 189

- Mitch, ja nie widzę problemu. Powiedziałeś, że jesteś na sto procent pewny, że to ten facet. Musisz mieć niezbite dowody przeciwko niemu. - Ale nie takie, które mógłbym przedstawić przed sądem! Kennedy wyczuła coś w jego głosie. - Wymusiłeś przyznanie się torturami? - Nie - mruknął. - To nie zabrzmiało przekonująco. - Nie wymusiłem przyznania się torturami. - Więc o co chodzi? Rapp coś mruknął, zaklął i powiedział: - Strzeliłem do niego. - Poradzimy sobie. Spodziewam się, że miałeś powód. - Strzeliłem do niego cztery razy. - Ale żyje - rzuciła Kennedy. - Nie chciałem go zabić. Kennedy przyłożyła dłoń do czoła. - O, Boże! Proszę, nie mów mi, że przestrzeliłeś mu kolana. Nie mów, że go torturowałeś. - Nie! - Więc dlaczego, do diabła, strzeliłeś do niego aż cztery razy?! krzyknęła. - Przecież jesteś strzelcem wyborowym. - Och, cholera. Dobijasz mnie. Jeżeli będę musiał słuchać pytań jakiegoś specjalisty od zarządzania biurowym kryzysem na temat tego, co robiłem w terenie, wyślę mu kartkę pocztową.

190

- Ja ciebie dobijam? Kpisz sobie? Mitch, musisz mi pomóc. Musisz mi wyjaśnić, dlaczego strzeliłeś do więźnia cztery razy, bo gdy dotkniesz ziemi, zabierze go FBI i z pewnością będzie zadawać pytania. - Zaufaj mi, nie zrozumiesz. - Spróbujmy. - Pracujesz za biurkiem, nie w terenie. - Mitchell! - krzyknęła. - Był uzbrojony, a ja znalazłem się na jego terenie. Poza tym nie był sam, a ja nie miałem wsparcia. - Gdzie było wsparcie? - Zostali zatrzymani na lotnisku. - I nie mogłeś na nich zaczekać? - Nie. - A może po prostu nie chciałeś? - Tak, Irenę, chciałem odegrać samotnego kowboja i zgarnąć całe uznanie. Coś ci powiem. A może pilot zejdzie na wysokość pięciu tysięcy stóp, ja otworzę ładownię i wyrzucę to gówno do oceanu? I będziesz mnie mogła pocałować w dupę. - Mitch, nie powiedziałam, że zrobiłeś to dla sławy... Chcę tylko... - ...ocenić moje postępowanie z odległości tysięcy kilometrów. - Nie oceniam ciebie. Próbuję tylko ustalić, co się stało, żeby przygotować się na pytania FBI.

191

- Było tak, jak mówiłem. Wszystko rozegrało się na jego terenie. Zabił dwóch ludzi i nie miałem czasu czekać na wsparcie, więc wkroczyłem do akcji i zapanowałem nad sytuacją. - Ale dlaczego strzeliłeś do niego cztery razy? - Ten facet jest dobry. Byłem sam i musiałem go szybko unieszkodliwić. - Co to znaczy „unieszkodliwić”? - Musiałem go okaleczyć. Kennedy zastanawiała się nad tym przez chwilę. - To nie jest facet, który się podda, gdy krzykniesz: „Stój!” dodał Rapp, przerywając ciszę. - Więc najpierw strzeliłeś, a potem zadawałeś pytania. - Mniej więcej... - W co strzeliłeś? - W kolana. - To dwa razy. Powiedziałeś, że strzeliłeś cztery razy. - Potem w każdą rękę. - Zatem ukrzyżowałeś go. - Nie, gdybym chciał go ukrzyżować, strzeliłbym w stopy. Kennedy usiłowała to sobie wyobrazić. - Nie sądzisz, że trochę przesadziłeś? - Irenę, powiem to jeszcze raz. Ryzykowałem własną dupę, żeby złapać tego faceta. Widziałem, jak w ciągu dziesięciu minut załatwił dwóch ludzi i żaden z nich nie miał cienia szansy. Ten facet jest

192

naprawdę dobry. A ja byłem sam. Sam musiałem podjąć decyzję i każdy, kto spróbuje mnie oceniać, powinien się odpieprzyć. - Łącznie ze mną? - Tak, łącznie z tobą, prezydentem Hayesem, prezydentem elektem Alexandrem i wszystkimi, którzy chcieliby mnie usadzić. Coś ci powiem. Gdy następnym razem coś takiego ci się trafi, podnieś swój szacowny tyłek zza biurka, weź broń i rusz do realnego świata, żeby się przekonać, jak daleko zajdziesz. Będziesz próbowała ująć takiego faceta jak Gazich, a on pośle ci kulkę w łeb, zanim skończysz krzyczeć: „Stój!” Kennedy ścisnęła słuchawkę, a drugą rękę położyła na i biodrze. - Skończyłeś? - zapytała, patrząc przed siebie, na drewnianą boazerię. - Tak, skończyłem. Zaraz po wylądowaniu zmieniam samolot. - To znaczy? - Zaraz po wylądowaniu kupuję bilet na pierwszy samolot, jaki mi się uda, żeby jak najszybciej znaleźć się jak najdalej od Waszyngtonu. - Nie możesz tego zrobić, Mitch. Musisz odpowiedzieć na nasze pytania, a potem porozmawia z tobą FBI. - No tak, całe to gówno. Ja odwaliłem już najcięższą i robotę. Reszta należy do ciebie. Zastanów się, jak po-;prowadzić ten cyrk, bo ja nie zamierzam brać w tym ‘udziału. - Rapp, nie możesz...

193

Coś stuknęło i połączenie zostało przerwane. Kennedy przez chwilę patrzyła na białą słuchawkę i pokręciła głową. W ciągu tych wszystkich lat pracy nie poznała nikogo, kto potrafiłby ją tak zdenerwować jak Mitch Rapp. Drzwi pokoju konferencyjnego otworzyły się i do środka wszedł prezydent w towarzystwie Alexandra. Hayes, widząc Kennedy ze słuchawką w dłoni, zapytał: - To Mitch? Chcę z nim rozmawiać. Muszę mu podziękować i jestem pewien, że Josh również. Kennedy pokręciła głową. - Jakieś problemy techniczne. - Usuniemy je. Mamy tu fachowców, którzy zaraz się tym zajmą. - Może powinniśmy trochę zaczekać. Wygląda na to, że ma teraz ręce pełne roboty. Hayes spojrzał na Alexandra, a potem znów na Kennedy. - Dobrze. Może Mitch zjawi się tu w tym tygodniu i wtedy podziękujemy mu osobiście. Kennedy spojrzała prezydentowi prosto w oczy i odpowiedziała uprzejmie, ale niezbyt szczerze: - Jestem pewna, że to doceni, panie prezydencie.

194

20 41 000 STÓP, PÓŁNOCNY ATLANTYK Rapp opierał się rękoma o przegrodę, jakby miał popchnąć samolot w powietrzu. Zamknął oczy i spuścił głowę. Coleman i Strobie zwlekli się z koi i stali teraz w skarpetkach w aneksie kuchennym. Obudziła ich gwałtowna wymiana zdań między Rappem i Kennedy. Zaspanymi oczami patrzyli nieśmiało na Rappa, niepewni, co go tak wyprowadziło z równowagi. Brooks z obawą na twarzy stała w przejściu obok swojego fotela. Coleman spojrzał na nią, szukając wskazówki. Wzruszyła ramionami i pokręciła głową. - Mitch - zapytał Coleman - co się stało? Rapp nie otworzył oczu i nie uniósł głowy. - Włączono w to polityków. - Jak daleko? - Daleko. FBI chce się z nami spotkać po wylądowaniu i aresztować naszego faceta. - Przecież wiedzieliśmy, że istnieje taka możliwość - stwierdziła Brooks. Coleman spojrzał na nią i szybko pokręcił głową. Rapp opuścił rękę i popatrzył na Brooks zmęczonym wzrokiem. - Tak, możliwość - przyznał z rozdrażnieniem. - Ale ze względu na to, jak sprawy potoczyły się na Cyprze, odradzałbym 195

przekazywanie go FBI, a przynajmniej przez tydzień, abyśmy mieli czas odpowiednio go przesłuchać. Brooks skinęła głową, zakłopotana, a potem wbiła wzrok w podłogę. - Będą na nas czekać na lotnisku? - dopytywał się zdziwiony Coleman. - Tak. - Jak, do diabła, FBI mogło się tak szybko o wszystkim dowiedzieć? - Hayes powiedział Alexandrowi, że złapaliśmy faceta, który zabił jego żonę. Alexander chce go zawlec przed sąd. Chce, żeby cały świat się dowiedział, że go złapaliśmy. - A my nie mamy mocnych dowodów przeciwko niemu. - Wiem. Zanadto się pospieszyli. - A więc chcą się z nami spotkać na lotnisku? - zapytał ponownie Coleman. - Kiedy wylądujemy. - Spojrzał na zegarek. - To znaczy za niecałe dwie godziny. - Zgadza się. - Co z mediami? - Kto to może wiedzieć? - Niedobrze - stwierdził Coleman, poważnie zmartwiony. - Dlaczego? - zdziwiła się Brooks. - Nie mamy się czego wstydzić. Wykonaliśmy za nich całą robotę. - Nie myślisz szeroko. Taka informacja to ogromna okazja. Założę się o lewe jajo, że w Waszyngtonie telefony się urywają. 196

Wszyscy próbują na tym zarobić. Zachowują się, jakby o wszystkim wiedzieli, i teraz chcą błyszczeć. - Ciągle nie widzę problemu. To nasz ogromny sukces. Sukces agencji. Coleman roześmiał się. - Ja nie pracuję dla agencji i jestem pewny jak diabli, że nie potrzebuję żadnej reklamy. - Ale agencja potrzebuje. - To dyskusyjne - wtrącił Rapp. - Chwila, Mitch. Jesteśmy jej pasierbami. Słyszałam to od ciebie ze sto razy w ostatnim miesiącu. Potrzebna nam dobra prasa. - Zakładasz, że prasa potraktuje nas dobrze. - Dlaczego nie? - Każda taka historia przechodzi cykl. A jeśli dotyczy agencji, to nieważne, jak dobrze wygląda na początku, zawsze kończy się paskudnie. - Nie rozumiem! - stwierdziła sceptycznie Brooks. - Wszystko się sprowadza do naszych metod działania. Oni są wegetarianami, my lubimy mięso. Nigdy nie działamy jawnie. Ten samolot, nasze taktyki, sposób działania, zarzucanie czarnego worka na głowę w środku nocy, wywożenie z kraju bez niczyjej wiedzy... To wszystko poddawane jest analizie. - Myślę, że popadasz w paranoję. - A ja myślę, że jesteś naiwna. - Mitch zerknął na zegarek. Mamy mało czasu i jeszcze sporo do zrobienia. A jeśli chodzi o 197

naszego przyjaciela Rosjanina. - Wskazał na uśpionego mężczyznę leżącego w rogu. - Czy ktoś jeszcze wie o jego istnieniu? Coleman, Strobie i Brooks pokręcili głowami. - Dobrze. Bo on nie istnieje. - Co chcesz z nim zrobić? - zapytała Brooks. Cierpliwość Rappa się wyczerpała. - To odpowiedni moment, żebyś się czegoś nauczyła. - Chcesz go zabić? - Brooks, spójrz mi w oczy. Chcę, żeby nie było wątpliwości, że dobrze mnie zrozumiałaś. Brooks założyła ręce na piersiach i z rezerwą spojrzała na niego bardziej zielonymi niż orzechowymi oczami. - Przestań zadawać pytania. To nie jakiś pieprzony klub dyskusyjny. To, można powiedzieć, oświecona dyktatura. Ale ja nie czuję się teraz zbyt oświecony, więc jeśli nie chcesz, żeby przeniesiono twoją dupę z Tajnej Służby do jakiejś hali w zaplutej dziurze, to zrobisz wszystko, co ci każę przez następne dwie godziny. Zrobisz? Zastanawiała się przez chwilę i z ociąganiem odpowiedziała: - Tak.

198

21 Rapp jednym szarpnięciem otworzył lekkie aluminiowe drzwi i spojrzał na Gazicha. Po bladej cerze więźnia wyraźnie było widać, że morfina przestała działać. Czoło i górną wargę pokrywały kropelki potu. Całe ciało drżało pod szarym kocem. Rapp wiedział z własnego doświadczenia, że przejście z ciemności do światła w tak ciężkim stanie również było bolesne. Widząc, że Bośniak zamknął oczy, skrzywił się ze zrozumieniem. Nie lubił Gazicha, ale jego cierpienie nie sprawiało mu przyjemności. Przez ostatnie pięć minut rozmawiał z Marcusem Du-mondem, aby zdobyć więcej informacji o Gazichu. Paszporty, zestawienia finansowe, klucz do skrytki depozytowej, gotówka, broń, komputery, zapasowe dyski i pliki - wszystko to, co znaleźli Hacket i Wicker w jego biurze i domu, zeskanowali albo sfotografowali i przekazali Dumondowi do Waszyngtonu. Na pierwszy rzut oka zyskali niezłe wyobrażenie na temat tego, czym zajmował się Ale-xander Deckas przez ostatnie siedem lat. Dumond założył, że mają do czynienia z dwiema osobami - poszukiwanym za zbrodnie wojenne przez Hagę Gavrilo Gazichem i Alexan-drem Deckasem, legalnie działającym biznesmenem, kierującym firmą Aid Logistics Inc. z siedzibą w Limassol na Cyprze. Hacket i Wicker przekazali Dumondowi drogą satelitarną zawartość twardych dysków. Geniusza z MIT irytowały programy kodujące, ale spodziewał się rozszyfrować je pod koniec dnia. Rapp 199

polecił mu się upewnić, czy nikt w Langley nie wie, co robi, łącznie z dyrektor Kennedy. Dumond zwykle pracował według zasady „tylko dla wtajemniczonych”, ale Kennedy zawsze należała do tego kręgu. Rapp jednak powiedział tylko, że ma mało czasu na wyjaśnienia i wszystko mu wyłoży pod koniec dnia. Teraz najważniejsze było to, by skłonić Gazicha do gadania, zanim przejmie go FBI. Rapp zrobił krok w lewo i odsłonił światło, które teraz padło na twarz Gazicha. Agent operacyjny CIA wyjął strzykawkę i rzekł: - Oto, jak to rozegramy. Zadam ci parę pytań. Jeśli odpowiesz na nie zgodnie z prawdą, zrobię ci zastrzyk z morfiny. Jeśli choć raz skłamiesz, zastrzyku nie będzie. Gazich ochoczo skinął głową. - Chcę, żebyś dobrze zrozumiał... Wiem o tobie więcej, niż możesz sobie wyobrazić. Rozmawiałem z Rosjaninem - skłamał. - Z tym, któremu zdeformowałeś gębę. Miał mi do powiedzenia wiele interesujących rzeczy. - Rosjanie to profesjonalni łgarze - warknął Gazich. Rapp ostrzegawczo podniósł palec. - Przeszukaliśmy twoje biuro i dom i przepuściliśmy twoje zdjęcie przez nasz system rozpoznawania twarzy. Mamy ciebie na taśmie, jak płacisz za kawę w Starbucksie na Wisconsin Avenue tego ranka, gdy wybuchła bomba. Jeżeli chociaż raz skłamiesz, zamknę drzwi i za pół godziny zaczniemy od początku. - Powiem wszystko, co chcesz. Pospiesz się i daj mi zastrzyk.

200

- O, nie. - Rapp się roześmiał. - Najpierw porozmawiamy, zastrzyk dam ci potem. - Więc pospiesz się z pytaniami. Rapp miał teorię i zamierzał ją sprawdzić, ale najpierw chciał zadać kilka łatwych pytań. - Kto cię wynajął? - Nie wiem - jęknął Gazich z rozpaczą. - Dobrze. - Rapp się cofnął i zaczął zamykać drzwi. - Przysięgam! - wrzasnął przerażony więzień. - Wszystko zostało ustalone przez Internet. Rapp stał przy częściowo zamkniętych drzwiach. Spodziewał się takiej odpowiedzi. Byłoby podejrzane, gdyby Gazich podał mu nazwisko. Kontrakty na tak duże sumy rzadko zawiera się twarzą w twarz. - Ty ich nie znasz, ale oni znają ciebie? - zapytał Rapp. - Tylko z opinii. - Więc jak do ciebie dotarli? - Nie wiem - warknął. - Właśnie miałem się tego dowiedzieć, gdy wpadłeś do mojego biura i zacząłeś do mnie strzelać. - Jak się dostałeś do Stanów? - Rapp zauważył, że Gazich zawahał się przed odpowiedzią. Do tej pory przecież wypierał się udziału w zamachu na kolumnę. - Ostrożnie. Przemyśl to dobrze. Chyba nie chcesz mnie okłamać. Gazich wiercił się w pasach. - Przyleciałem do Nowego Jorku dzień wcześniej. 201

- Jakie lotnisko? - JFK. - Materiały wybuchowe? y. - Czekały na mnie. - Gdzie?? - W Pensylwanii. A - W stanie Pensylwania? - Tak. No zrób mi zastrzyk. - Jeszcze chwila. Na razie dobrze idzie. Więc wsiadłeś do furgonetki i pojechałeś do Waszyngtonu... kiedy? W piątek? - Nie - jęknął Gazich. - Już ci mówiłem. W piątek przyleciałem do Nowego Jorku. To było możliwe, że wylądował na JFK, zatrzymał się w Pensylwanii i w jeden dzień znalazł się w Waszyngtonie. Rapp nie miał zamiaru na ten temat dyskutować. Przynajmniej na razie. Niecierpliwość Gazicha była dobrą oznaką. Świadczyła o tym, że gwałtownie potrzebuje on morfiny. - Więc dotarłeś do Pensylwanii w piątek wieczorem? - Tak... Tak! Czekała tam na mnie furgonetka, którą przyjechałem do Waszyngtonu wcześnie rano w sobotę. Znalazłem odpowiednie miejsce i zaparkowałem. Czekałem, a gdy nadszedł właściwy moment, odpaliłem. Koniec opowieści. Masz, co chciałeś. Teraz daj mi zastrzyk. Rapp przykucnął i odrzucił koc, żeby odsłonić prawą rękę Gazicha. Wenflon był przymocowany do jej spodu plastrem, gdyż 202

Strobie podał wcześniej Gazichowi plazmę i dwa zastrzyki morfiny. Rapp zerwał osłonę z odpowiedniej dawki i już chciał wbić igłę w gumowy korek, gdy przyszło mu na myśl jeszcze jedno pytanie: - Gdzie stałeś w chwili detonowania bomby? Gazich z takim napięciem wpatrywał się w igłę, że nie zrozumiał pytania. - Co? - Kiedy bomba wybuchła... gdzie wtedy stałeś? - Za tym pieprzonym drzewem! - krzyknął Gazich. - Stałem za drzewem, pół przecznicy wcześniej! A teraz daj mi ten zastrzyk. Rapp skinął głową. Agent Rivera miała rację. Wsunął igłę w białą rurkę i nacisnął tłoczek. Dawka była na tyle duża, aby Gazich poczuł ulgę przez pół godziny do czterdziestu pięciu minut, potem ból wróci z nową siłą. Rapp zauważył, że Gazich prawie natychmiast doznał ulgi. Ciało się rozluźniło, a oddech wyrównał, gdy zasadowy narkotyk stłumił ból. - Więc próbowali wycofać się z zapłaty drugiej części po robocie - powiedział Rapp od niechcenia, jak zawodowiec w rozmowie z drugim zawodowcem. - Drugiej części? - skrzywił się Gazich. - Chcieli zwrotu pierwszej! - Niezbyt profesjonalne zachowanie - stwierdził Rapp, patrząc z rozczarowaniem w jego twarz. - A więc czekałeś o dwie sekundy za długo i zamiast dwóch załatwiłeś tylko jedną limuzynę. Narkotyk

szybko

działał.

rozszerzonymi źrenicami. 203

Gazich

patrzył

na

Rappa

- Zrobiłem dokładnie to, co kazali - wybełkotał. - Wypełniłem swoją część umowy. To oni wszystko schrzanili. - Jak to? - Powiedzieli, że mam zniszczyć drugą limuzynę. Rapp uniósł ze zdziwienia brwi. Z taktycznego punktu widzenia nie miało to sensu. Ładunek w furgonetce był na tyle silny, że mógł zniszczyć obie limuzyny. Celowanie w jedną zmniejszało o połowę szanse powodzenia. - Dlaczego nie obie? - Nie wiem. Nie pytałem o to zleceniodawców. - Kiedy powiedzieli ci, że to ma być druga limuzyna? - Rapp przypuszczał, że Gazich otrzymał taki rozkaz w chwili odbierania furgonetki. - Na dwadzieścia, trzydzieści sekund przed wybuchem. - Przed wybuchem? - Mitch był zaskoczony. - Tak. Musieli więc obserwować kandydatów, jak wsiadali do pojazdów. Rappowi przyszło do głowy, że to może Rivera zamieniła limuzyny, gdy ruszali w drogę. Była to często stosowana przez Secret Service taktyka. To by wyjaśniało, dlaczego zniszczono niewłaściwe auto. - Telefon... gdzie i kiedy go odebrałeś? - Czekał na mnie w furgonetce. - Służył też do zdetonowania bomby? - Tak. 204

- Nie sądzę, żebyś go zachował... - Nie. - Okay. Rapp próbował się skupić na przebiegu operacji. On by jej tak nie przeprowadził, ale zdążył się już przekonać, że wróg nie zawsze jest logistycznym geniuszem. Stał, patrząc na Gazicha. - Jeszcze jedno pytanie. Czytałem o tobie. Nienawidzisz muzułmanów. Dlaczego dla nich pracujesz? Gazich po raz pierwszy się uśmiechnął. - Wrogowie moich wrogów są moimi sojusznikami. - Zapewne, ale sądzę, że płacą ci też kupę forsy. - Forsa swoją drogą. Chciałem się po prostu zemścić za mój kraj. Rapp chętnie podyskutowałby na ten temat, ale nie chciał marnować cennego czasu. Tacy faceci jak Gazich nie zmieniają zdania po krótkiej rozmowie. Zamykając drzwi kontenera, rzucił: - Lądujemy za godzinę.

205

22 MIĘDZYNARODOWE

LOTNISKO

BALTIMORE-

WASZYNGTON Duży samolot łagodnie wylądował o 10.47 czasu wschodniego. Rapp i Coleman dołączyli do pilotów w kokpicie, gdy maszyna kołowała na miejsce wyładunku. Trochę się spodziewali komitetu powitalnego złożonego z aut policyjnych, sedanów FBI i furgonetek dziennikarzy, ale na szczęście okazało się, że kamuflaż poskutkował. Wyglądało na to, że na zewnątrz jest zimno, co im odpowiadało. Celnicy też zachowali się po ludzku. Z powodu zimna woleli siedzieć w środku, niż wychodzić na płytę lotniska, żeby węszyć. Rapp ostatni raz wyjrzał przez okno i odwrócił się do Colemana, który miał na sobie taki sam mundur jak piloci: czarne spodnie, biała koszula z czarno-srebrnymi epoletami i czarny krawat. Słuchał Toma Jonesa, pokładowego nawigatora, podającego oficjalny wykaz ładunku. Miał komplet niezbędnych dokumentów. Coleman załatwił odprawę celną razem z dwoma pilotami i w ciągu trzydziestu minut miał opuścić lotnisko. Rapp wyciągnął rękę. - Zobaczymy się za kilka godzin. - Powodzenia w drodze - odparł Coleman. - Jesteś pewien, że nie chcesz mi towarzyszyć? - Tak... A zaraz potem musiałbym sobie zrobić lewatywę. 206

Mitch się zaśmiał i wyszedł z kokpitu. Minął Stroble’a, ubranego teraz w brudny i zniszczony uniform polowy. - Tylko nie upuść kontenera. - Nie upuszczę, szefie. - Przestań nazywać mnie szefem. - Jasne, szefie. Brooks z dwiema torbami czekała przy drzwiach ładowni. - Jesteś gotowa? - spytał Rapp.:;,; - Tak. „v. - Dobrze. Idziemy. Weszli do ładowni wraz ze Stroble’m. Rosjanin został już wepchnięty do kontenera, gdzie związany i zakneblowany leżał obok Gazicha. Podobnie jak Gazich był odurzony narkotykiem. W kontenerze było jeszcze dość miejsca dla Rappa i Brooks. Gdy oboje znaleźli się w środku, Strobie zamknął i zaryglował drzwi. Samolot podkołował do wyznaczonego miejsca i silniki umilkły. Po dziesięciu minutach podjechały dwie ciężarówki - jedna zaopatrzona w schodki, druga w skrzynię ładunkową. Piloci stanęli z Colemanem na schodkach, a ich czarne prochowce załopotały na wietrze. Zeszli po stopniach i jedną ręką przytrzymali czapki, a drugą ciągnęli swoje torby, zmierzając w kierunku terminalu. Drzwi ładowni otworzyły się od środka i aluminiowy kontener znalazł się na ciężarówce. Strobie zamknął klapę, a potem drzwi ładowni i przeszedł wzdłuż auta, aby wskoczyć do środka. Gdy stanął na asfalcie, zjawiły 207

się jeszcze dwie ciężarówki z personelem naziemnym, który natychmiast przystąpił do opróżniania dolnej ładowni. Strobie pomachał im i wskoczył na siedzenie pasażera ciężarówki, którą właśnie ściągnął. Za kierownicą siedział facet, którego nigdy nie widział i nawet nie chciał znać. Ktoś, kto pracował dla Rappa w CIA i zajmował się finalizowaniem operacji. Ciężarówka podjechała wprost do punktu kontrolnego. Urzędnik celny opuścił na chwilę ciepłą budkę, aby odebrać dokumenty od kierowcy, i zaraz wrócił do środka. Strobie założył, że ten facet też jest na liście płac agencji. Po trzydziestu sekundach wrócił i oddał papiery kierowcy. Minęli bramę i zatrzymali się na znajdującym się zaledwie pięćset metrów dalej parkingu. Czekała tam na nich z otwartymi tylnymi drzwiami podobna ciężarówka, nie mająca tylko możliwości pionowego podnoszenia ładunku. Strobie wyskoczył na ziemię, otworzył klapę i wszedł do drugiego auta. Ciężarówka z lotniska cofnęła się tak, że obie skrzynie załadunkowe prawie się zetknęły. Dzieliła je tylko piętnastocentymetrowa szpara. Kontener był wyposażony w wałki, więc łatwo można było nim manewrować w tej ciasnej przestrzeni. Strobie odpiął pasy zabezpieczające ładunek przed wypadnięciem i przepchnął aluminiową skrzynię z jednej ciężarówki do drugiej. Zaraz po odjeździe pierwszej ciężarówki Strobie wskoczył za kierownicę drugiej i ruszył w kierunku dzielnicy przemysłowej nad rzeką Patapsco. Po sześciu kilometrach skręcił na drogę wskazaną przez Rappa. Pięć minut później wjechał do starego magazynu i zamknął bramę. Cała ta podróż zabrała im pół godziny. 208

Tutaj czekały na nich dwie stojące obok siebie białe furgonetki. Poza tym pomieszczenie było puste. Strobie wypuścił Rappa i Brooks z kontenera i razem przenieśli Gazicha do jednej furgonetki, a Rosjanina do drugiej. Rapp wrzucił ich bagaże do auta z Rosjaninem i odprowadził Brooks do drugiego samochodu. - Wiesz, co masz robić? Skinęła głową. - Co będzie, jeżeli mnie nie wpuszczą? - Wyjęła paszport. Nawet nie jest prawdziwy. - Powiedziałem ci, że dzwoniłem i na pewno jesteś na liście. Candice Jones... Tylko daj im paszport, a oni powiedzą ci, dokąd jechać. Brooks pokręciła głową i zmarszczyła brwi. - O co chodzi? - spytał Rapp. - Oni spodziewają się ciebie. - Tak, spodziewają się. Ale ja nie przyjadę. - Dlaczego ja mam to zrobić? - Ponieważ uważasz, że to będzie dobre posunięcie dla agencji. - Zrobię to, chociaż nie wiem, dlaczego zwalasz to na mnie. - Cindy, posłuchaj mnie. Przyrzekam, że to nie zaszkodzi ci w karierze. W rzeczywistości może nawet pomóc. Po prostu oddaj Gazicha i wracaj. Nie pętaj się tam i nie daj się zarzucić pytaniami. Będzie tam agent, którego dobrze znam. Taki wielki facet. Po pięćdziesiątce. Nazywa się Skip McMahon. Powiedz mu tylko, że zadzwonię. - Kiedy? 209

- Dziś... jutro... nie wiem. Możesz powiedzieć, że dziś. Ale jednego nie możesz powiedzieć: jak dostaliśmy się do kraju. Rozumiesz? - Tak. - Doskonale. Jedź za nami do międzystanowej, a gdy dojedziemy do rozjazdu na Andrews, ty pojedziesz swoją drogą. Daj im Gazicha i wynoś się stamtąd. Zadzwonię do ciebie za godzinę. W porządku? - Taa... rozumiem. - To dobrze. Spływaj. Brooks usiadła za kierownicą pierwszej furgonetki, a Rapp na miejscu dla pasażera w drugiej. Strobie włączył bieg i ruszyli. Po opuszczeniu magazynu skierowali się na szosę międzystanową numer 95. Strobie spojrzał na Rappa. - Zesrają się w portki, gdy zobaczą, że ciebie tam nie ma. - Wiem. - Więc jaki jest ten twój genialny plan? - Oszukać ich. - Co...? - Prędzej czy później media i Clark Kents z FBI, a także Departament Sprawiedliwości będą próbowali mnie prześwietlić i poznać moje metody. - Tak. - Sądzę, że zrobią to raczej prędzej niż później. 210

- I dlaczego to niby taki dobry pomysł? - Dam im wiele powodów do założenia stryczka na szyję, a potem wykopię im krzesło spod dupy. - Jakoś ciągle nie rozumiem. Rapp wyjął telefon Treo i cofnął nagranie rozmowy z Gazichem. - Nie martw się - rzekł. - Jutro wieczorem wszyscy będą się chować po kątach.

211

23 MIĘDZYNARODOWY PORT LOTNICZY IM. DULLESA W WASZYNGTONIE Ross poleciał liniami komercyjnymi ze swoją ochroną z Secret Service, chociaż jeden z miliarderów uczestniczących w konferencji oferował mu prywatny odrzutowiec. Oferta była kusząca, ale Ross znał dziennikarzy - te zjadliwe pismaki i opętani sprawozdawcy radiowi z pewnością wzięliby go pod lupę. Lot prywatnym odrzutowcem z ochroną wyglądałby na elitaryzm i hipokryzję. Musi poczekać jeszcze tydzień, a potem będzie miał do dyspozycji Air Force Two. Poza tym samoloty Air France nie były takie złe. Stewardesy z pierwszej klasy były niezwykle atrakcyjne i nie szczędziły wysiłków, by go zadowolić. Pasażerowie chcieli zrobić sobie z nim zdjęcia. Ross był zwykłym człowiekiem. Jego nie-tak-znów-miła konwersacja z Greenem w piwniczce z winami zmusiła go do wypicia większej ilości wina, niż powinien, i wchodził na pokład z bólem głowy. Wszystko, co się zdarzyło po północy, było lekko zamazane. Pamiętał, że poszedł ze Speyerem do kuchni i rozmawiał z tyczkowatą blondyną, chociaż nie miał bladego pojęcia, o czym. Grała muzyka, blondyna zaczęła tańczyć, a potem to pamiętał tylko, że został przygwożdżony do lodówki, a jej pupa przylgnęła do jego krocza. W lewej ręce

212

trzymał kieliszek z winem, a prawą wędrował po jej ciele, niebezpiecznie zbliżając się do jej lewej piersi. Ross już by ją miał, tam, w kuchni, gdyby nie Speyer i lubieżny wyraz jego oczu. Ten prezes jednego z największych światowych prywatnych banków nie umiał dochować tajemnicy, a nawet potrafił ją sprzedać. Jako książę nieoficjalnej europejskiej mafii gejów niczego tak bardzo nie pragnął, jak móc udzielić kompromitującej informacji o Rossie. Wiceprezydent elekt jakoś wybrnął z tej niezręcznej sytuacji, żartobliwie upominając Speyera i dając długonogiej blondynce całusa i obietnicę, że wpisze ją do swojego karnetu na przyszłorocznej konferencji. Secret Service zorganizowała wypuszczenie Rossa pierwszego z samolotu i załatwiła odprawę celną. Załatwiła też dostawę jego nart i bagażu do domu. Ross szedł przez terminal pełen optymizmu i z poczuciem celu. W cudowny sposób wyrzucił z myśli wszystko, co dotyczyło Cy Greena i długu, jaki miał wobec niego. Szedł otoczony przez agentów - trzech chroniło go z przodu, po jednym po bokach i dwóch z tyłu. Przypominali rugbystów czekających na rozpoczęcie meczu. Dlatego Ross pomyślał o New England Patriots, którzy mieli dziś po południu decydujące spotkanie. Ross urodził się i dorastał pod Wilmington w stanie Delaware i kibicował Coltom. Po ukończeniu Princeton przez kilka lat pracował w CIA, a kiedy otrzymał tytuł naukowy z prawa w Yale, przeniósł się na Wall Street, gdzie dorobił się fortuny. Gdy skończył trzydzieści pięć lat, wraz z żoną przeprowadził się do enklawy superbogaczy w Greenwich w stanie 213

Connecticut, gdzie dorastali jego syn i córka. Tam też Ross ostatecznie zdecydował się przyłączyć do kibiców Patriotów. Syn Rossa próbował odnaleźć się w Seattle. To niepokoiło ojca bardziej, niż gotów był się przyznać. Był zanadto zajęty, aby dręczyć się tym, że jego dwudziestopięcioletni syn, który ukończył najlepsze szkoły w kraju, ciągle nie wie, co chce robić w życiu. Jego córka niedawno została matką i mieszkała w Nowym Jorku. Oboje w gruncie rzeczy byli dobrymi dziećmi. Wprawdzie w alarmującym tempie trwonili pieniądze, ale w końcu nie pakowali się w kłopoty. Ich matka stosunkowo dobrze wykonała swoją robotę. Ross nie musiał sobie zaprzątać tym głowy. Był zbyt zajęty robieniem pieniędzy i rozrywkami. Ale to wszystko się opłaciło. Tylko sześć dni i jedno uderzenie serca dzieliło go od najbardziej wpływowej posady na świecie. Zaraz za punktem kontrolnym ochrony Ross ujrzał czekającego na niego swojego szefa sztabu Jonathana Gordona. Ross uśmiechnął się i dyskretnie pomachał mu ręką. Gordon był dobry. Bardzo lojalny. Znali go wszyscy agenci Secret Service i rozstąpili się na tyle, żeby wszedł do wewnętrznego kręgu ochrony. Opuścili terminal, nie zmieniając szyku ani kroku. - Jonathanie, to miło z twojej strony, że przyszedłeś tutaj w wolny dzień. - W tym biznesie nie ma wolnych dni. - Nawet w szabas? - zażartował Ross, wiedząc, że Gordon jest agnostykiem. 214

- Szczególnie w szabas. Minęli duże rozsuwane drzwi i wyszli na zimne styczniowe powietrze. - Zapewne nie zadałeś sobie trudu, żeby włączyć telefon... stwierdził Gordon. - Nie. - Ross się uśmiechnął i klepnął w lewą kieszeń na piersi marynarki. - Kompletnie o nim zapomniałem. - No cóż, zostawiłem ci kilka wiadomości i jestem przekonany, że nie tylko ja jeden. - Coś się stało? - Nie. Tylko trochę bieżących informacji. Kiedy znaleźli się w połowie drogi do limuzyny, zza rogu z lewej strony wyskoczył samochód. Opony zapiszczały i zawył silnik. Ross i Gordon spojrzeli w tym kierunku i zwolnili kroku. Idący cały czas krok za Rossem agent Brown położył swoją wielką dłoń na plecach prezydenta i chwycił w garść marynarkę. Nie zwolnił nawet na sekundę. Przeciwnie, przyspieszył, pchając Rossa przed sobą, a Gordona zostawiając w tyle. Wszyscy agenci przyspieszyli, rozpięli marynarki, chwycili za broń, wodząc wzrokiem dookoła w poszukiwaniu potencjalnego źródła zagrożenia. Część odwróciła się, chcąc mieć pewność, że to nie dywersja. Wszystko się skończyło, zanim na dobre się zaczęło. Czarny lincoln zatrzymał się z poślizgiem na końcu rzędu pojazdów i otworzyły się tylne drzwi. Agent Brown był już o krok od wrzucenia swojego podopiecznego do limuzyny, gdy ujrzał Stu 215

Garreta wyłaniającego się z lincolna. Puścił Rossa, poprawił marynarkę i odwrócił się, szukając agenta odpowiedzialnego za ochronę naziemną. Dostęp do górnego podjazdu był już zapewne zamknięty dopóty, dopóki Ross nie znajdzie się bezpiecznie w limuzynie. Garret ruszył chodnikiem, roztrącając na boki agentów jak kula kręgle. Miał na sobie puchową kurtkę z opadającym na plecy futrzanym kapturem. - Mark! - krzyknął. Ross był jeszcze zdenerwowany. Pędzący samochód i reakcja agentów przyspieszyły rytm jego serca. - O co chodzi, Stu? - Muszę z tobą porozmawiać. Typowe dla Garreta. Żadnego powitania. Żadnych subtelności. Żadnej wstępnej formalnej czy nieformalnej wymiany zdań. Szef kampanii wyborczej i przejściowego zespołu wiecznie się spieszył. - Mnie też miło cię widzieć - zażartował Ross. - Masz nową kurtkę? - Jest tak zimno, że boję się, że odmrożę tyłek. Jeżeli nie ma tu już dużo roboty, to wsiadam do samolotu i wracam do Kalifornii. Ross spojrzał w niebo. Było pochmurne, trochę wietrzne popołudnie. Temperatura pewnie wzrosła do zera. Naprawdę nie tak źle. - Powinieneś się hartować. Garret wszedł w wewnętrzny krąg i warknął: 216

- A ty powinieneś przestać się zajmować własną dupą i włączyć tę swoją cholerną komórkę. Uśmiech zniknął z twarzy Rossa. - Słucham? - Wsiadamy do auta. - Garret chwycił Rossa za łokieć i pchnął w otwarte drzwi. - Dalej. Gordon próbował wsiąść za nimi, ale Garret podniósł rękę i rzekł: - Jedź innym autem. Muszę być z nim sam. Gordon spojrzał Garretowi prosto w oczy. Nienawidził tego wstrętnego konusa. Gordon był z Rossem od początku jego politycznej kariery. Jego zadaniem było temperowanie narcystycznych zapędów Rossa bez niszczenia jego kruchego ego. Był wobec niego niezłomnie lojalny. Nawet wtedy, gdy podczas kampanii Garret mieszał szyki. - Jonathanie! - zawołał Ross z wnętrza samochodu. - Wszystko w porządku. Porozmawiamy w domu. Garret wsiadł i zatrzasnął drzwi. Usiadł naprzeciwko Rossa i obejrzał się, aby się upewnić, że ekran odgradzający ich od kierowcy jest podniesiony. Potem odwrócił się, rozpiął kurtkę i wydał serię dźwięków oznaczających zniecierpliwienie. Ross wyprostował nogi i zauważył: - Widzę, że urlop nie polepszył ci nastroju. - Urlop... to dobry pomysł. Prawie tak dobry jak twój lot komercyjnymi liniami. Limuzyna ruszyła. Ross wyjrzał przez okno. 217

- Ponieważ byłem na konferencji w sprawie środowiska stwierdził - uważam, że to był raczej dobry pomysł. - A jak konferencja? - Było przyjemnie. Jeździło się świetnie. Przekonałem się, że na dole naprawdę mnie doceniają. Garret położył ręce na kolanach. - Miał rację. Jesteś kompletnie pijany. - O czym ty mówisz? - spytał Ross, marszcząc brwi. - Myślisz, że mam ochotę słuchać tych bzdur o nartach albo wrażeniu, jakie zrobiłeś na tych zwariowanych ekologach? - Garret pokręcił głową z niedowierzaniem. - Nie żartowałem... Powinieneś przestać się zajmować własną dupą. Ross poczerwieniał ze złości. - Stu, uważaj na słowa. - Moje słowa to najmniejszy z twoich problemów. Cholera. Poprawił się w fotelu i zmarszczył brwi. - Dziś rano prawie przez pół godziny gadałem przez telefon z naszym przyjacielem. - Z kim? - Z naszym przyjacielem. - Garret przechylił głowę i patrzył na Rossa, zastanawiając się, czy potrafi dodać dwa do dwóch. - Z tym, z którym piłeś ostatniej nocy wino. - Ach, tym przyjacielem. - Tak, tym. Jest wściekły. Powiedział, że żyjesz złudzeniami. Musisz to jakoś załatwić. - Nic nie muszę. 218

- Brzmiał bardzo przekonująco. - Ale nie należy do najbardziej zrównoważonych osób spośród tych, które znam. - Czy ty w ogóle masz pieprzone pojęcie, jak poważnie brzmiały jego słowa? - Tak, to mogę sobie wyobrazić. - Coś mi się wydaje, że twoje wyobrażenia na temat tego, co możesz zrobić w tej kwestii, są dalekie od jego. - Powiedziałem mu - Ross wymierzył palec w Garre-ta - że zrobię wszystko, co w mojej mocy, aby mu pomóc, ale ostatecznie sam się domyśl, kto tak naprawdę może to zrobić. - Nie mam pojęcia. Kto? - Prezydent. - Obecny czy przyszły? - Obecny. - Jeśli się nie mylę, powiedziałeś mu też, że jeśli Hayes nie zechce cię wysłuchać, załatwisz to z Joshem zaraz po złożeniu przysięgi. - Nie powiedziałem. - Oczywiście, do cholery, że powiedziałeś. Sam słyszałem. Mówiłeś, że ty i jego teść możecie zdobyć dla niego ułaskawienie. - Ciiiii... - Ross przyłożył palec do ust. Garret zerknął przez ramię na dwóch agentów na przednim siedzeniu i znów odwrócił się do Rossa.

219

- Myślisz, cholera, że nas podsłuchują? Ty naprawdę straciłeś rozum. - W tym mieście nigdy nic nie wiadomo. - Kurwa... jesteś paranoikiem. - A ty jesteś wulgarnym sukinsynem, Stu. - Jak do tego doszedłeś? Nie jesteśmy już na uniwersytecie, a ja nie biorę udziału w konkursie popularności. Moje zadanie polegało na doprowadzeniu do twojej elekcji. I wywiązałem się z niego. - Nie tylko ty uczestniczyłeś w kampanii. Garret pokręcił głową. - Nasz przyjaciel twierdzi, że powiedziałeś mu, iż jesteś przekonany, że sam przygotowałeś grunt do głosowania i stąd twoja przewaga. Mówił też, że twierdziłeś, iż sami damy sobie radę i zwyciężymy. Nie powiedziałeś tego, prawda? Ross znowu wyjrzał przez okno. - Stu, wybory to skomplikowany biznes. - Mark, wybory to mój biznes. To ja kieruję nimi od trzydziestu lat i od trzydziestu lat je fałszuję, więc teraz powiem ci wprost: byliście przegrani. Mieliście taką samą szansę na zwycięstwo jak republikanin startujący na burmistrza San Francisco... To znaczy żadnej. - Tego nie możesz wiedzieć. - Tak, mogę, Mark, i radzę ci, lepiej to załatw, bo nasz europejski przyjaciel nie jest typem faceta, którego można wydupczyć. Ross miał już tego dość. 220

- W sobotę zostanę wiceprezydentem Stanów Zjednoczonych Ameryki. Myślę, że nasz przyjaciel powinien zacząć się zastanawiać, kogo, do cholery, on chce wydupczyć. - Tak... Tylko że on nie jest twoim jedynym problemem, panie wiceprezydencie. Garret spojrzał przez okno i zamruczał coś pod nosem. - Co jeszcze? - FBI, Departament Sprawiedliwości i CIA zwołały konferencję prasową na jutro rano o dziesiątej. - Dlaczego? - Podobno złapano faceta odpowiedzialnego za atak na nasze auta. - Faceta odpowiedzialnego za atak - powtórzył Ross z niedowierzaniem. - Masz na myśli tego, który dokonał zamachu? - Albo któregoś z jego współpracowników. Krąży mnóstwo plotek i nie wiem na pewno, kogo mają. - Media coś już o tym wiedzą? - Taa... wszyscy węszą, ale nikt nie zna żadnych szczegółów. - Cholera - zaklął Ross. - Mówił, że zajął się tym. Powiedział mi to ostatniej nocy. - Kiedy ja dziś z nim rozmawiałem, nowiny jeszcze nie dotarły i nie sądzę, żeby coś wiedział albo mógł coś na ten temat powiedzieć. - Może to trafić w nas? - Zastanawiałem się nad tym. - Garret zawahał się i pokręcił głową. - Raczej nie. 221

- Raczej... Twój brak pewności nie uspokoił mnie. - A co chciałbyś, żebym ci powiedział? Jedyną drogą do powiązania nas z tym jest Cy, ale to bardzo ostrożny facet. - Tylko że zdradziłby nas bez wahania. - Z pewnością, ale na ile go znam, to zatarł za sobą ślady. - Rozmawiałeś z Martym? - zapytał Ross, mając na myśli prokuratora generalnego. - Próbowałem, ale nie odbierał telefonów. - No to mój odbierze. Ross wydobył z kieszeni telefon i włączył go. Gdy czekał, aż mały ekran się ożywi, wpadł mu do głowy plan awaryjny. Już miał go zdradzić Garretowi, ale w ostatniej chwili zdecydował, że zatrzyma go dla siebie. Wpierw musi sprawdzić, co wie prokurator generalny.

222

24

WASZYNGTON Rapp stał w ręczniku, owiniętym wokół bioder, przed telewizorem i czyścił zęby. Na ekranie para pewnych siebie prezenterów informowała, że nad dolinę Potomacu nadciąga ciepły front. Poniedziałkowy poranek będzie bezchmurny, a temperatura osiągnie dziesięć stopni. Do jutra słupek rtęci powinien dobić do piętnastu kresek. Informacje te były jednak dość nieprawdopodobne w kontekście śnieżnej nawałnicy, która nawiedziła miasto w zeszły piątek. Rapp tylko dlatego śledził prognozę, żeby wiedzieć, jak się ubrać. Bo zasadniczo pogoda niewiele go obchodziła. Była, jaka była, i tak nie mógł nic na nią poradzić. Naprawdę zaś interesowało go to, jak się potoczy mająca się wkrótce rozpocząć połączona konferencja prasowa. Nie miał tu kablówki. To znaczy miał, ale tylko podstawowe stacje. Mieszkanie to służyło Rappowi za sypialnię. Była to po prostu jego meta w Waszyngtonie. Wiedział o niej tylko jego brat Steven. Przy okazji pokazał ją też swojej żonie. Przywiózł ją tu nocą, żeby nikt ich nie widział, i pokazał jej, jak dostać się do środka tylnym wejściem przeciwpożarowym. Ta wyłożona brunatnym piaskowcem kamienica składała się z ośmiu poziomów. Kupił ją ojciec Rappa jako lokatę kapitału na kilka lat przed śmiercią. Mitch miał wtedy osiem

223

lat, ale pamiętał, jak przyjeżdżał tu z ojcem w weekendy, żeby sprzątać korytarze i pralnię. Budynek stał około półtora kilometra na północ od Białego Domu, w Columbia Heights, tylko kilka przecznic od dzielnicy Adams Morgan. Columbia Heights było jedną z wielu dzielnic stolicy, którą

poważnie

przebudowano

w

latach

sześćdziesiątych

i

siedemdziesiątych. Ojciec Rappa, prawnik agencji nieruchomości, kupił ten obiekt za psie pieniądze. Budynek miał po cztery poziomy w górę i w dół, był solidny jak cholera i oryginalny. Matka Rappa dwa razy niemal go już sprzedała, gdy ojciec zmarł na atak serca, ale Steven uparł się, żeby kamienicę za wszelką cenę zatrzymać. Steven, tylko o półtora roku młodszy od Mitcha, nawet nie czerpał z niej zysków. Co prawda nie stracili pieniędzy na okładzinę z piaskowca, ale nieruchomość ta była dla nich źródłem problemów. Był to czynszowy dom w kiepskiej dzielnicy - narkomani, prostytutki, a nawet przed wejściem popełniono morderstwo. Lokatorzy ciągle narzekali, spóźniali się z czynszem i często musieli przeprowadzać eksmisje. Kłopoty zupełnie niepotrzebne samotnej matce z dwójką dzieci mieszkającej na przedmieściu. Ale Steven wytrwał. Uparcie przypominał, że ojciec twierdził, że ten dom to kopalnia złota. Wkrótce dzielnica się zmieniła i zarobili na nim małą fortunę. Steven postanowił nawet dać ogłoszenie w prasie, że szuka nowego administratora. Pewnego sobotniego ranka zaciągnął tam matkę i przedstawił jej starszego mężczyznę, którego dom przeznaczono do rozbiórki, aby zrobić miejsce pod budowę 224

ośmiu bloków mieszkalnych. Mężczyzna miał administrować nieruchomością w zamian za mieszkanie. Uporządkował sprawy i rozłożył w czasie spłatę długów przez lokatorów. Dzielnica zaczęła się zmieniać pod koniec lat osiemdziesiątych, a w roku 1991, w czasie jej rozkwitu, zdecydowali się sprzedać poszczególne mieszkania jako odrębne lokale własnościowe. Ojciec miał rację. W ciągu trzech lat sprzedali wszystkie osiem segmentów i sporo zarobili na tym. Jeden z lokali kupiła firma LLC z Bahamów. CIA nauczyła Rappa ostrożności. Przez wiele lat działał bez oficjalnego zabezpieczenia w bardzo groźnych miejscach. Musiał robić rzeczy, które nie były zgodne z prawem. Dlatego nie martwiło go, że w oczach CIA jego mieszkanie mogłoby uchodzić za nielegalne. Nauczono go przecież żyć w kłamstwie. Oszukiwać. Za wszelką cenę przetrwać, doprowadzić misję do końca i nie dać się złapać. To mieszkanie było naturalną konsekwencją jego wyszkolenia. Rapp wszedł do sypialni. Była skąpo umeblowana, podobnie jak reszta mieszkania. Stało w niej królewskie łoże z drewnianym wezgłowiem, nocne stoliki i komoda. Rzucił ręcznik na łóżko i wyjął z komody bokserki, białą koszulkę i czarne skarpetki. Włożył je i otworzył szafę. Wisiało w niej kilka koszul i dwa garnitury, wszystko w plastikowych workach. Wybrał jasnoniebieską koszulę i błękitny garnitur. Wyszukał jasnoniebieski krawat ze srebrnymi wstawkami i przymierzył przed lustrem na drzwiach szafy. Pasował. Zawiązał krawat i podszedł do komody. Na wierzchu leżał rolex podwodniaka, prawo jazdy z Marylandu, plik studolarowych banknotów, lśniący 225

kahr 9 milimetrów, poręczna kabura, karta SIM i nowy, częściowo rozmontowany telefon. Włożył pistolet do kabury i ulokował ją przy pasie na plecach. Telefon wetknął do lewej kieszeni na piersi, a baterię i pokrowiec na nią do prawej kieszeni marynarki. Wrócił do salonu, wyłączył telewizor i wyjrzał przez okno. Była 6.38, poniedziałek. Do konferencji prasowej zostało nieco ponad trzy godziny. Rapp z uśmiechem zastanawiał się, czy oni rzeczywiście chcą przejść przez to wszystko. Ale nie mieli już wyboru. Teraz mają już zatrzymanego, którego mogą oskarżyć o atak. Gdyby odwołali konferencję, wyszliby na głupców, więc Rapp mógł się założyć, że wszystko odbędzie się zgodnie z planem, czyli o dziesiątej. A on musi wcześniej załatwić kilka telefonów, nie odważył się jednak dzwonić z mieszkania. Musi wyjechać poza obręb dzielnicy i dopiero wtedy zatelefonuje.

226

25 KWATERA

GŁÓWNA

CIA,

LANGLEY

W

STANIE

WIRGINIA Brooks nigdy jeszcze nie była na szóstym piętrze, w rejonie pomieszczeń dyrektora CIA. Siedziała zdenerwowana w małej recepcji, pilnie obserwowana przez dwóch wielkich mężczyzn i ignorowana przez jedną drobną kobietę. Mężczyźni z pewnością kiedyś służyli w wojsku. Mieli krótkie włosy i szerokie opadające ramiona - skutek zbyt wielu ćwiczeń na mięśnie grzbietu. Na biodrach nosili charakterystyczne oznaki ochrony - z prawej strony broń, z lewej zaś radio i zapasowe magazynki. Przez dwadzieścia cztery lata nigdy nie zauważała takich rzeczy, aż trafiła na Farmę, gdzie CIA szkoliła kandydatów do Tajnej Służby. Farma zmieniła ją na zawsze. Jakby ktoś uniósł kurtynę i pokazał jej inny wymiar życia. Nie było w tym nic z magii. Po prostu nauczono ją, że przeżycie jednego dnia może zależeć od tego, na ile będzie świadoma swojego otoczenia. Brooks wróciła myślami do miesięcy spędzonych na Farmie i próbowała sobie przypomnieć, co tam mówiono o niesubordynacji i naruszaniu prawa. Uniosła wzrok i ujrzała wchodzącego do recepcji agenta specjalnego

Skipa

McMahona.

Był

rzeczywiście

wielki,

o

przyciągającej uwagę prezencji. Zmierzył Brooks wzrokiem od stóp 227

do głów, zmarszczył brwi, pokręcił głową i spojrzał na strażnika stojącego przy drzwiach do gabinetu Kennedy. - Dzień dobry, Skip - przywitała go drobna kobieta zza biurka. Wejdź, czeka na ciebie. McMahon coś wymamrotał i wszedł do gabinetu Kennedy, zatrzaskując za sobą drzwi. Brooks wpatrywała się w podłogę i zastanawiała się, jak mogła dopuścić do tego, że Rapp postawił ją w takiej sytuacji. Niecałe dwie doby temu była gotowa udusić go gołymi rękami, a on namówił ją, żeby zaryzykowała całą swoją karierę. No, ale to był Mitch Rapp. Prawdziwa, żywa, oddychająca legenda. Miał zaufanie Kennedy, ocalił życie prezydenta i podobno Hayes zrobiłby dla niego wszystko. Pracowała z nim w terenie, a niewielu tajnych agentów z Langley mogło się tym poszczycić. I mimo że tylko go obserwowała i wspierała, to i tak było to niezwykłe doświadczenie. Rapp uprzedził ją, że przez dzień lub dwa może być ciężko, a ostatecznie i tak chciała być po jego stronie. Znaleźli człowieka odpowiedzialnego za atak na kolumnę aut i zamierzali to ogłosić. CIA miała na tym zyskać. Brooks, mająca jeszcze przed sobą całą karierę, uważała, że to dobry układ. Chciałaby zawsze brać udział w tak ważnym polowaniu, nawet jeśli miałaby być tylko ślicznotką Rappa. Tak, myślała, to naprawdę bardzo korzystny układ. Teraz jednak zaczęła się zastanawiać. Agent specjalny McMahon musiał być zapewne zmartwiony, gdy dostarczyła więźnia do Bazy Sił Powietrznych w Andrews. Spodziewał się Rappa i czegoś więcej niż postrzelonego i 228

odurzonego narkotykiem mężczyzny na noszach. Przynajmniej dziesięć razy pytał ją, gdzie jest Mitch, ale za każdym razem odpowiadała, że nie wie. I naprawdę nie wiedziała. Po wyjeździe z Andrews wróciła do swojego mieszkania w Alexandrii, w którym była ostatni raz niemal miesiąc temu. Wyłączyła telefony - tak jak jej polecił Rapp - i położyła się spać. Powiedział jej, że musi nadrobić braki snu i będzie chrapała jak dziecko. I w tej sprawie też miał rację. Spała sześć godzin i kiedy się zbudziła, było już ciemno, a na domowym telefonie pulsowało światełko sygnalizujące wiadomość. Uruchomiła telefon przydzielony przez agencję, którego - jak ją uczono na ćwiczeniach - nigdy nie powinno się wyłączać. Miała trzynaście wiadomości, a każda kolejna była coraz gorsza. Pierwszą zostawił jej bezpośredni zwierzchnik, następną jego szef, a potem jej szef i Jose Juarez, zastępca dyrektora Tajnej Służby. Wyraźnie stwierdził, że spodziewa się Brooks w gabinecie dyrektor Kennedy w poniedziałek o siódmej rano albo jej umowa z CIA zostanie rozwiązana. Brooks uznała słowo „rozwiązana” za bardzo niepokojące. Szczególnie gdy pada z ust dyrektora Tajnej Służby. Ale interesujące było to, że Rapp to wszystko przewidział. Nawet spotkanie o siódmej rano. Brooks rozmyślała o tym wszystkim, gdy do recepcji wszedł Jose Juarez. Miał sto osiemdziesiąt centymetrów wzrostu, gęste czarne włosy i jeszcze bardziej gęste czarne wąsy. Urodził się w Hondurasie, a rodzice emigrowali do Stanów, gdy miał dziewięć lat. Ukończył 229

szkołę średnią w Miami i zaciągnął się do Marinę Corps. Po czterech latach wyjątkowo sumiennej służby został przeniesiony do Officer Candidate School. Zaraz po tym, jak awansował na stanowisko oficerskie, odkryła go CIA i wypożyczyła do opanowania drobnego konfliktu w Ameryce Środkowej w połowie lat osiemdziesiątych. Juarez wykonał swoje zadanie tak dobrze, że agencja ofiarowała mu stałą posadę. Brooks nigdy nie służyła w wojsku, ale natychmiast zerwała się na równe nogi na widok szefa szpiegów. Juarez zdążył już zdjąć kurtkę, zawinąć do łokci rękawy i rozpiąć kołnierzyk białej koszuli. Podszedł prosto do Brooks i zatrzymał się pół metra przed nią, marszcząc czarne brwi. - Masz, do cholery, jakiś problem? - zapytał. - Przepraszam, proszę pana, ale nie... - Nie interesują mnie przeprosiny. Pytałem, jaki masz problem. - Proszę pana, gdybym miała... Rapp powiedział, że... - To Mitch Rapp jest twoim szefem? - warknął Juarez. - Nie. - Też tak myślę. Siadaj. - Juarez wskazał krzesło. - Jeżeli dyrektor zechce cię widzieć, dam ci znać. Lepiej by było, gdyby cię zwolniła i oddała FBI do przesłuchania. - Juarez odwrócił się do biurka recepcjonistki. Wyciągnął rękę i poprosił: - Sheila, daj mi, proszę, papier i pióro. - Kiedy recepcjonistka mu je wręczyła, Juarez wrócił do Brooks i zaproponował: - Może chciałabyś uaktualnić swoje CV? - Rzucił notatnik na jej kolana i wszedł do gabinetu Kennedy. 230

Brooks spojrzała na regulaminowy żółty blok papieru, a następnie na kamienne twarze wartowników. Recepcjonistka w końcu dostrzegła jej obecność i stwierdziła: - Ten Mitch Rapp to czarujący mężczyzna, prawda? Brooks przyjrzała się jej. Na oko miała pięćdziesiąt lat. Nieco wyzywająca. Włosy zbyt rude, makijaż zbyt mocny. - Słucham? - Czy to nie pani spędziła z nim miesiąc w Europie? - To były ciężkie wakacje. Kobieta uśmiechnęła się i stwierdziła: - Mogę się założyć. Brooks spuściła wzrok i wpatrywała się w czystą kartkę papieru. Jej umysł próbował pogodzić powagę sytuacji z lubieżną fantazją tej starej baby. Nie miała żadnych szans, nic nie zapowiadało, że sprawy potoczą się dla niej dobrze. Pewnie, Rapp byłby teraz lepszy. Był przecież Mit-chem Rappem. Z taką karierą i to mógłby wykorzystać. Ona zaś była tylko marnym wyrobnikiem, który do końca nie pozbędzie się etykietki niesubordynowanego malkontenta. Jak on mógł się po niej spodziewać, że wytrzyma taką presję?

231

26

WASZYNGTON! Stu Garret opuścił hol Willarda i natychmiast skręcił w lewo, kierując się na Pennsylvania Avenue. Była godzina szósta pięćdziesiąt pięć. Był zmęczony i rozdrażniony. Ten sześćdziesięcioletni nocny marek nie lubił wstawać z łóżka przed dziewiątą albo dziesiątą rano. Tego ranka jednak nie mógł spać. Za dużo działo się w jego głowie. Musiał zatelefonować. Na placu uderzył go w twarz podmuch wiatru, więc głośno zaklął, mocniej ściągając obszyty futrem kaptur ciepłej kurtki. - Jeszcze sześć dni i skończę z tą zasraną dziurą - mruknął do siebie. Otulił głowę ciaśniej kapturem i zaciągnął zamek aż pod podwójny podbródek. Urodził się w Detroit, ale wyjechał stamtąd, mając osiemnaście lat, i nigdy nie wrócił. Nienawidził tamtejszej pogody i ludzi. Detroit to miasto przegranych, a Garret nie bał się tego mówić głośno. Szczególnie swoim klientom. Detroit było jaskrawym przykładem tego, jak związki zawodowe i przedstawiciele grup interesów mogą się połączyć, aby wyssać miasto do cna, unikając płacenia podatków. Miejscem, w którym można żyć, była południowa Kalifornia. Zwłaszcza San Diego, gdzie demokraci byli liberalni tylko w kwestiach socjalnych. Natomiast w sprawach podatków byli tak 232

konserwatywni jak północno-wschodni republikanie. Ludzie, którzy przenosili się do San Diego, lokowali pieniądze w nieruchomościach. Bardzo drogich nieruchomościach. Zbyt ciężko na nie pracowali, aby obserwować, jak ich wartości gwałtownie zniżkują za rządów kilku liberałów o krwawiących sercach. Aborcja, kontrola handlu bronią i ochrona środowiska - to w całej Ameryce trudne problemy, ale w San Diego dominował temat nieruchomości. Ludzie ładowali oszczędności całego życia w swoje domy, a skoro mieszkali w słonecznym San Diego, to przeprowadzka do Arizony albo na Florydę nie miała najmniejszego sensu. Garret nie mógł się już doczekać powrotu do San Diego i swoich zabawek. Przyspieszył kroku i pochylił głowę. Jego zaliczka za kampanię wyniosła milion dolarów. Milion tylko dla niego. Był jednoosobową instytucją do wynajęcia. Stu Garret, geniusz polityczny. Dostał zaliczkę, a potem znowu milion. W kontrakcie figurowała też premia za wygraną - następny milion. Garret kąpał się w forsie. Prowadził już dwie kampanie prezydenckie - i obie wygrał. Kandydaci z całego kraju walili do niego po rady. Telefonowano nawet z zagranicy. Był na szczycie. Ludzie ustawiali się w kolejce, żeby wręczyć mu grubą zaliczkę. Po raz pierwszy w swej karierze rozważał przyjęcie kogoś do interesu. Garret próbował wmówić sobie, że nie chodzi mu o pieniądze. Miał własny dom, żona była tak samo oszczędna jak on i mieli tylko jedno dziecko, córkę, która wyszła za mąż za prawnika zarabiającego kupę forsy. Mieszkali z dwójką dzieci w Los Angeles, z tymi 233

wszystkimi wspaniałymi ludźmi. To właśnie tam Garret naprawdę wydawał pieniądze. Kolekcjonował klasyczne auta o dużej mocy i rzadkie motocykle. Poza tym był uzależniony od golfa, a w dodatku trzymał w marinie duży, trzynastometrowy jacht. Członkowie klubu jachtowego i golfowego byli jego częstymi klientami. Golf był też obowiązkiem. Stanowił nieodłączny aspekt jego biznesu. Więcej transakcji zawierał na polu niż w swoim biurze. Samochody i motocykle zaś dostarczały mu zwykłej satysfakcji. Miał wrażenie, że przenoszą go w czasy młodości i do ojca, który pracował na linii montażowej w General Motors. Kiedy firma ta robiła naprawdę wspaniałe auta. Garret kolekcjonował tylko samochody amerykańskie sprzed 1970 roku. Wszystko, co wypuszczono później, to gówno. Chociaż w Detroit wrócono później do produkcji dość przyzwoitych pojazdów.

Ford

miał

swojego

mustanga

shelby,

który

prawdopodobnie nie miał równego sobie w świecie, a chevy pojawił się z nowym camaro. Gdyby w tym tygodniu udało mu się złowić następną grubą rybę, mógłby sobie kupić po jednym w każdym kolorze. Częściowo dlatego wałęsał się jeszcze po mieście. Był dopiero poniedziałek, ale już część ludzi z wielką forsą zjechała na sobotnią inaugurację. Miał zajęty cały tydzień. Dwa spotkania w Senacie i u gubernatora, ale nie wiązał z nimi wielkich nadziei. Musiał jednak nawiązywać kontakty z kongresmanami bez względu na to, ile pieniędzy chcieliby wyłożyć. Planował już następną kampanię. Do tej pory żaden menedżer nie wygrał trzech wyborów prezydenckich. 234

Garret dotarł do Departamentu Skarbu i poczuł kolejny podmuch wiatru. Skręcił w lewo, jeszcze niżej pochylił głowę i napomniał się, aby unikać klientów z północnych stanów. Szedł dalej na wschód i minąwszy Biały Dom oraz Siedemnastą Ulicę, dotarł do Pennsylvania Avenue. Tam skręcił na północny zachód i minął dwie przecznice dzielące go od budynku, w którym znajdowały się dawne pomieszczenia komitetu wyborczego. W szczycie kampanii zajmowali całe dwa piętra. Po zwycięstwie dziewięćdziesiąt procent przestrzeni zamieniono na tymczasowe biura nowej administracji. Personel i umeblowanie zasadniczo zostały te same. Jedyna istotna różnica polegała na zmianie podmiotu płacącego rachunki. W czasie kampanii był nim komitet wyborczy, teraz - rząd federalny. Łupy zgarniał zwycięzca, czy jakoś tak to było. Hol wyłożony był szkłem. Podłogę pokrywały tafle białego marmuru z zielonym otokiem wokół krawędzi. Na środku stało na podwyższeniu czarne biurko, przypominające dekorację z filmu science fiction. Za nim siedziała czarna kobieta, a dalej widniały trzy windy. Garret wszedł głównymi drzwiami i skierował się do windy po prawej stronie. Nadal zmarznięty, nie zsunął nawet z głowy kaptura. Przeszedł obok posterunku ochrony, nie zwracając uwagi na idiotyczny kawałek papieru, na którym powinien złożyć podpis. - Przepraszam, proszę pana! - zawołała strażniczka zza biurka. Proszę się podpisać. Garret nie zwolnił kroku. Wyjął z kieszeni swój identyfikator i podszedł do windy. Wjechał na czwarte piętro i wszedł do pustej 235

recepcji. Ze ścian, niczym dzieła sztuki, zwisały białe, czerwone i błękitne symbole kampanii. Po prawej stronie za biurkiem powieszono ogromny transparent z podpisami i kilkoma rysunkami. Był to pomysł Rossa, żeby zmotywować ekipę. Chcieli go zaprezentować Alexan-drowi po złożeniu przysięgi w sobotę. Garret sądził, że któregoś dnia zawiśnie w prezydenckiej bibliotece. Spojrzał w lewo, a potem w prawo. Podłogę przykrywał ciemnoszary dywan, a ściany - jasnoszara tapeta. To pomieszczenie było nijakie, ale najważniejsze, że puste. Garret wyobrażał sobie, że wszyscy młodzi wolontariusze śpią nadal w swoich hotelowych pokojach. Chociaż oczywiście teraz nie byli już wolontariuszami. Znaleźli się na rządowej liście płac. Mając za sobą presję kampanii wyborczej, będą musieli pracować jeszcze ciężej, co niejednemu mogłoby się wydawać wprost niemożliwe. Standardowa procedura polegała na zapewnieniu ochotnikom w czasie kampanii czterech rzeczy: kawy, wyżywienia, alkoholu i miejsca do spania. Alkoholu, ponieważ większość z nich miała po dwadzieścia kilka lat i ponadto wszyscy mieszkali w tym samym hotelu, tworząc interesujące środowisko.

Gdyby społeczeństwo

wiedziało,

ile

przypadków cudzołóstwa zdarzało się podczas kampanii, z pewnością byłoby zszokowane. Po prawej stronie znajdowało się kilka biur tymczasowych, a po lewej - cztery biura jeszcze funkcjonujące i pomieszczenia sztabu wyborczego. Gabinet Garreta leżał w dalekim rogu. Zawahał się przez chwilę i stwierdził, że lepiej będzie, jeśli skorzysta z czyjegoś 236

telefonu. Ruszył więc do biur przejściowych. Minął kilka pokoi wszystkie puste. Patrząc na morze boksów, przez chwilę nasłuchiwał, czy przypadkiem jakaś ofiara losu nie chciała się przypodobać szefowi i nie zjawiła się tu tak wcześnie rano. Nic, tylko brzęczenie górnego oświetlenia. Przeszedł do następnego biura, zgasił za sobą światło i zamknął drzwi. Wyjął z kieszeni kartkę papieru. Pochodziła z Willarda i zapisał na niej numer telefonu z zagranicznym prefiksem. Żadnego nazwiska. Garret chwycił słuchawkę i wybrał numer. To był prawdziwy powód, dla którego ciągle jeszcze tkwił w Waszyngtonie. Tu mógł się wprawdzie osobiście spotkać z wpływowymi osobami, ale przecież mógł też do nich pojechać, a one mogły odwiedzić go w San Diego - negocjacje najlepiej prowadzi się na polu golfowym albo przy koktajlach na jachcie. Dawno już wróciłby do gorącej Kalifornii, gdyby nie musiał jeszcze załatwić tej ostatniej sprawy. Po kilku sygnałach usłyszał kobiecy głos i rzekł: - Chcę rozmawiać z Josephem. - Mogę spytać, kto dzwoni? - Nie. Zawołaj go tylko do telefonu. Garret rozejrzał się po biurze. Nie było tu żadnych osobistych fotografii. Niczego, co podpowiedziałoby mu, kto tu pracuje. Na ścianie obok drzwi wisiał jeden z tych idiotycznych motywujących plakatów. Pokazywał załogę wiosłującą na rzece. Dużymi literami u góry napisano: „Drużyna robocza”. Garret pokręcił głową. Osioł,

237

który poszukiwał motywacji, inspiracji czy czegoś w tym stylu w tym masowo produkowanym śmieciu, nie zajdzie daleko w tym biznesie. W końcu zgłosił się Joseph Speyer: - Halo? - zaczął ostrożnie rozmowę. - Mamy problem - rzucił Garret. - Ach, cześć, Stu. Moja asystentka powiedziała, że dzwoni jakiś gburowaty Amerykanin. Który jest już niemal niepotrzebny, nie sądzisz? Chociaż powinienem przecież zgadnąć, że to ty. - Bardzo zabawne. - Dlaczego nie przyjechałeś na moje przyjęcie? Twój szef to zrobił. - Nie jest moim szefem. - Och, Stu. Jesteś przewrażliwiony. Pewnie trudno ci iść przez życie, cały czas czując w sobie gniew. - Ta... - Garret zaśmiał się ochryple. - Ale pewnie nie tak trudno, jak robić z siebie takiego dupka jak ty. - Stu - odpowiedział Speyer z udanym zaskoczeniem. - Jesteś demokratą. Podobno popierasz moich ludzi. - Gdybyś chciał mnie wykorzystać, z pewnością poprę twoich ludzi. Proszę bardzo! Pobierzmy się. Ale co, do cholery, miałbym robić? To nie moja sprawa... co tam wy, chłopcy, wyprawiacie na prześcieradłach. - Może też powinieneś kiedyś spróbować...

238

- Nie, dziękuję. - Garret spojrzał przez okno i zobaczył jadącą ulicą taksówkę. - Wróćmy do tematu. Mamy poważny pieprzony problem! W słuchawce rozległo się westchnięcie i Speyer stwierdził: - Jaki problem? Przecież wszystko poszło tak, jak chciałeś. - Twój kumpel przyrzekł, że doprowadzi sprawy do końca. - I wydaje mi się, że to zrobił. - Gówno zrobił! Za kilka godzin FBI urządza konferencję prasową. - Dlaczego? - Kogoś aresztowano. Zapadło dłuższe milczenie i Speyer w końcu spytał: - Wiesz kogo? - Nie znam nazwiska, ale słyszałem, że to ten facet. - Niemożliwe. W sobotę rozmawiałem z twoim szefem. Mówił, że śledztwo FBI utknęło w martwym punkcie. Codziennie otrzymywał raporty. - To nie FBI go znalazło. - No to kto? - CIA. - To wspaniała nowina - stwierdził Speyer z udawanym entuzjazmem. - Kurewsko wspaniała. - Muszę to puścić do naszego przyjaciela.

239

- Tak... zrób to i nadmień, że obiorę taktykę spalonej ziemi. Nadążasz? - Chyba tak. - To dobrze. - Ty znasz tego faceta... tego, którego CIA złapała... Widziałem, jak tacy działają. Rzadko wiedzą, kto ich wynajął. - Słyszałem o tym. - Zadzwonię do ciebie po rozmowie z naszym przyjacielem. - Nie rób tego - odparł Garret. - Powiedz mu tylko, że jeśli nie rozwiąże tego problemu natychmiast, nie zamierzam wywiązywać się z naszej części umowy. - To go nie uszczęśliwi. - Gówno mnie obchodzi, co go uszczęśliwia. Niech zrobi to, co powiedział, że zrobi, i to jeszcze dziś. Rzucił słuchawkę i wyszedł z biura.

240

27

LANGLEY, WIRGINIA Kennedy siedziała za biurkiem, obserwując i słuchając, jak McMahon i Juarez doprowadzają się wzajemnie do szału. Znała ich doskonale. Takie podekscytowanie to u nich nic niezwykłego. Całym sercem poświęcali się pracy. Ale nowością dla niej było oglądanie ich tak poruszonych w tym samym czasie. No, nawet niezupełnie tak. Poruszonych do tego stopnia przez ten sam temat. Ich praca wymagała od nich spojrzenia na daną sytuację z różnych punktów widzenia, które nie zawsze się krzyżowały. To, co Juarez uważał za najlepsze dla Ameryki, nie zawsze pasowało do wizji FBI. W gruncie rzeczy praca McMahona polegała na egzekwowaniu prawa, śledzeniu i aresztowaniu tych, którzy je łamią. Juarez zaś wysyłał ludzi za granicę, żeby werbowali szpiegów, zbierali informacje i prowadzili tajne operacje, przeważnie łamiąc to prawo. Ich cele były więc sprzeczne. Mitch Rapp w jakiś sposób ich pogodził, co dla Kennedy było kolejnym powodem do niepokoju. Mitch był arogancki, prawie zawsze nie do opanowania. Przypominał najlepszego przedstawiciela handlowego firmy, który często gra szefowi sprzedaży na nosie, spóźnia się na spotkania albo w ogóle na nie nie przychodzi i generalnie robi to, co chce, dopóki dopisuje mu szczęście. Niemal każda odnosząca sukcesy firma ma takiego przedstawiciela. 241

Człowieka, który działa najlepiej, gdy zwierzchnicy mu nie przeszkadzają. Mądrzy szefowie rozumieją, że najlepiej pozwolić im działać na swój sposób i czasem przymknąć na nich oczy. I Rapp od ponad dziesięciu lat był takim najlepszym przedstawicielem handlowym CIA, a Juarez de facto - głównym menedżerem sprzedaży. Juarez nie miał pretensji do Rappa. Znajdował się na szarym końcu tajnych operacji i obu łączyła jedyna w swoim rodzaju więź, która miała duże znaczenie w zbiurokratyzowanym systemie, gdzie dziewięćdziesiąt dziewięć procent pracowników siedzi za biurkiem. Juarez szanował Rappa, a nawet go czcił i polegał na nim w sytuacjach takich jak ta, które tylko on umiał przekuć na sukces. Problem, o czym Kennedy wiedziała, polegał jednak na tym, że Rapp przekabacił jedną z najcenniejszych rekrutek Juareza. Wplątał Brooks w to, co szybko może się skończyć śledztwem kryminalnym. Gdyby to dotarło na południe, mogło być ciężkim ciosem dla Tajnej Służby. Juarez mógłby nawet stracić pracę. - Taśmy wideo - mówił McMahon - ze Starbucksa... to niewystarczający dowód, aby skazać tego faceta. Prokurator generalny się wścieka. Mówiłaś, że to jest ten facet. - I jest - odparła spokojnie Kennedy. Miała prawie cały dzień na przemyślenie sytuacji i była trochę zła na siebie, że emocje wzięły górę nad chłodną oceną sytuacji. Przede wszystkim denerwowanie się Rap-pem niczemu nie służy. Po tylu latach powinna o tym wiedzieć. Robi to, co uważa za najlepsze, nie zważając na rozkazy z kwatery głównej. 242

- Możesz to udowodnić? - Nie teraz. - Do diabła. - McMahon rozpiął ciemnoniebieską prążkowaną marynarkę i wsparł ręce na biodrach. Na prawym biodrze tkwiła kabura z pistoletem, natomiast odznaka wisiała na pasku nad lewą przednią kieszenią. Zgodnie z powszechnie stosowaną zasadą nie nosił plakietki z identyfikatorem FBI. Niektórzy zabawnie reagowali na broń, więc wyeksponował swoją odznakę. - Zatem musisz się postarać - kontynuował. - Konferencja prasowa odbędzie się za niecałe trzy godziny i muszę mieć niezbite dowody. Na razie mamy tylko postrzelonego Greka, który twierdzi, że został porwany i torturowany. To może nas wpakować w kłopoty. Kennedy zastanawiała się, czy Rapp rzeczywiście go torturował. Każdy z nich za to zapłaci, jeśli coś takiego dotrze do opinii publicznej. - Zawołajmy Brooks - wtrącił Juarez. - Ona wie, co tam się, do cholery, działo. - Jesteś pewien? - zapytała Kennedy. - Tak, do diabła! Powiedziała mi, że Mitch zakazał jej mówić. Oznajmił jej, że zjawi się za kilka dni i wszystkim się zajmie, a ona ma na razie trzymać język za zębami. - Wiem, co jej powiedział, ale to nie znaczy, że ona wie, co tam się stało. - Więc kto, do cholery, powie nam, co się naprawdę stało na Cyprze? - rzucił Juarez ze złością. 243

- A dlaczego u mnie milczała? - wtrącił gniewnie McMahon. Zjawiła się wczoraj w Andrews białą wynajętą furgonetką. Nie mamy pojęcia, skąd przyjechała. Spodziewaliśmy się przejąć ich po wylądowaniu samolotu. Moi ludzie sprawdzili auto. Zostało wynajęte przez jakąś fikcyjną firmę LLC z Baltimore. Sprawdziliśmy też w książce raportów czas zameldowania na bramie bazy. Pięć minut przed kontaktem z nami. Zadzwoniliśmy do urzędu celnego i imigracyjnego - żadnych zapisów o ich wczorajszym przybyciu do kraju. Nie sądzę, żebyście powiedzieli mi, pod jakimi pseudonimami podróżowali? Kennedy i Juarez nie spojrzeli nawet na siebie, pokręcili tylko głowami. McMahon wbił wzrok w podłogę i prawą ręką zaczął masować kark. - Nie obchodzi mnie teraz, jak on przywlókł tego faceta do Stanów bez odprawy celnej, ale znam wielu takich, których z pewnością bardzo to zainteresuje. Departament Sprawiedliwości już zadaje pytania i jestem pewien, że gdy zajmą się nim prawnicy, zakwestionują aresztowanie. Poza tym prasa i wasi ludzie przyciągną niepotrzebną uwagę. Powiedziano mi w biurze, że już otrzymują telefony. Do południa wszyscy będą na tobie siedzieli. Otóż to, pomyślała Kennedy. Właśnie tym martwił się Mitch. Ich metody działania zostaną ujawnione. Pytanie brzmiało więc tak: Co Rapp tak naprawdę zrobił? Zniszczył czy zebrał dowody? A może jedno i drugie? - Uważam, że trzeba ją zawołać! - upierał się Juarez. 244

- Brooks? - zapytała Kennedy. - Tak. - Myślę, że obaj byliście dla niej trochę zbyt surowi. Juarez wytrzeszczył oczy. -

Zbyt

surowi?

Dotychczas

traktowałem

ją

jak

małą

dziewczynkę. Korci mnie, żeby ściągnąć tu Biuro Bezpieczeństwa. Niech wsadzą ją pod lampę i sprawdzą wykrywaczem jej tyłek. Kennedy położyła okulary na skórzaną teczkę z ra-] portami, dokładnie na środku gładkiej brązowej po-¦ wierzchni. Pomyślała, że Juarez jest zdolny do tego, ale mogły to być tylko pogróżki, gdyż taki ruch łączył się z pewnym ryzykiem. Biuro Bezpieczeństwa udokumentowałoby zapis badania, który mógł trafić do biura generalnego inspektora, a potem do Departamentu Sprawiedliwości i FBI. - Myślę, że znalazła się w bardzo trudnej sytuacji. - Co jest trudnego w złożeniu raportu przełpżonemu? - Wszyscy powinniśmy nabrać dystansu i spojrzeć na sytuację z innej strony. - Z jakiej? - zapytał sarkastycznie Juarez. Kennedy szybko spojrzała na niego i odparła: - Ze strony Mitcha. - Irenę. - Juarez zacisnął szczęki. - Darzę Mitcha dużym szacunkiem. Przez wiele lat zrobił cholernie dużo dobrej roboty, a ta zasługuje na nagrodę.

245

- Wczoraj byłaś zdenerwowana jak nigdy - stwierdził McMahon. - Dlaczego, do diabła, teraz nagle zaczynacie go bronić? Kennedy oparła się w fotelu i wyjrzała przez okno. - Wczoraj byłam rozkojarzona - odpowiedziała. - Myślę, że popełniłam błąd. - Jaki błąd? - Nie udzieliłam prezydentowi takiej rady, jakiej powinnam. - Jak to? - Publiczne wystąpienie... - Kennedy pokręciła głową - tak szybko... to zły pomysł. - Mitch powiedział ci, że to ten facet. Na sto procent. Przekazanie go było mądrym posunięciem. - Powinniśmy jeszcze zaczekać... Zaczekać tydzień, dwa. Może nawet powinniśmy pozwolić Mitchowi, żeby za nas popracował nad tym problemem. - Nie słyszałem tego - warknął McMahon, zaciskając powieki. - Co się stało, to się stało - dorzucił Juarez. - Ja chcę tylko odpowiedzi. Dam Brooks jeszcze jedną szansę. Wysłuchamy jej wersji i dowiemy się wreszcie prawdy. Chcę, do cholery, wiedzieć, co Mitch próbuje ukryć. Kennedy przez chwilę obserwowała Juareza, a potem przeniosła wzrok na McMahona. - Może lepiej będzie - zaproponował McMahon - jak wyjdę? - Pewnie tak - stwierdził Juarez. - Nie sądzę, żeby to miało znaczenie. 246

- Dlaczego? - spytał Juarez. - Nic nie powie, ale możemy spróbować. - Kennedy pochyliła się i wcisnęła guzik interkomu. - Sheila, możesz wprowadzić pannę Brooks? Kennedy wstała i wskazała kanapkę i krzesła naprzeciwko biurka. Mina Juareza wyrażała dezaprobatę. - Spróbujmy najpierw metod cywilizowanych. - W porządku - mruknął niechętnie Juarez. - Zaczynaj swoją rolę dobrego gliny. Skip może zagrać złego, a ja szefa z piekła rodem. W moim obecnym nastroju nie muszę się zbytnio wysilać.

247

28

WASZYNGTON Cyberkawiarenka należała do tego rodzaju lokali, które można spotkać praktycznie w każdej hipisowskiej dzielnicy we wszystkich amerykańskich miastach. Mają jednego właściciela albo należą do sieci LLC, posiadającej ich co najmniej kilka. Każda jest inna, ale wszystkie są do siebie podobne. Łączy je niechęć do Starbucksa, sklepów obsługujących zupełnie przypadkowych klientów. Cyberkawiarenki ozdabiały rozklekotane meble, stare laminowane kontuary, a obsługa wydawała się życzliwa wytatuowanym i zakolczykowanym osobnikom o odstraszających fryzurach. Lokale te oferowały darmowy dostęp do Internetu, dobrą obsługę i ucieczkę od amerykańskiego płytkiego wyobrażenia komfortu, przypominającego franszyzę od firmy Piekło. To szczególne miejsce nazywało się Cafe Wired. Nad ogromną witryną wisiał wielki ręcznie malowany brązowo-bia-ły napis. Z jednej strony połączony był z filiżanką parującej kawy, a z drugiej z laptopem. W mieście były trzy takie kawiarenki. Jedna w Bethesda, druga przy American University, a ta, trzecia, kilka przecznic od Uniwersytetu Howarda, niedaleko od mieszkania Rappa. Mitch był ich cichym inwestorem. Pieniądze wyłożył razem z bratem, a zarządzał nimi Marcus Dumond. Mijał właśnie piąty rok współpracy Rappa z tym geniuszem komputerowym. Dumond 248

studiował w MIT razem z bratem Mitcha. Po uzyskaniu stopnia naukowego popadł jednak w konflikt z federalnymi. Żeby wygrać zakład z kolegą, również geniuszem komputerowym, włamał się do systemu jednego z największych nowojorskich banków i przelał na kilka zagranicznych kont ponad milion dolarów. Ale nie złapano go dlatego, że zostawił po sobie ślad. Złapano, ponieważ pewnej nocy upił się z przyjacielem i zaczął się przechwalać, jak to mu łatwo poszło. Jakiś kumpel zwietrzył w tym własny interes i doniósł władzom. Dumondowi groziło wieloletnie więzienie. Wtedy Steven Rapp zadzwonił do brata z prośbą o interwencję. CIA nie lubi nagłaśniać tego, że zatrudnia najlepszych na świecie hakerów. Ludzie ci spędzają całe dnie i noce, próbując potajemnie się dostać do sieci przeciwników Stanów Zjednoczonych. Często tego typu operacje kończą się sukcesem, więc ludzie ci znają największe tajemnice państwowe. Umiejętności Dumonda w tej dziedzinie były niezrównane. Dzielił czas między kawiarenkę cybernetyczną i Centrum Antyterrorystyczne. Rapp przed wejściem do środka okrążył kawiarenkę dwa razy. Sprawdził wszystkie okna, auta i ludzi czekających na rogu na autobus. Zrobił to bardziej z przyzwyczajenia niż obawy, że jest śledzony. Otworzył drzwi kawiarenki i poszedł prosto na zaplecze, mijając klientów czekających na poranny zastrzyk energii. Po lewej była łazienka dla kobiet, po prawej - dla mężczyzn, a na wprost drzwi z ukrytą kamerą i domofonem z boku. Nacisnął guzik i chwycił za klamkę. Po chwili brzęczyk oznajmił, że drzwi są otwarte. 249

Zszedł wąskimi schodami prowadzącymi do sutereny, minął dwa otwarte pomieszczenia biurowe i zbliżył się do trzecich stalowych drzwi z zardzewiałymi nitami na obwodzie. Tu też wisiała skrzynka domofonu. Zanim zdążył dotknąć guzika, rozległ się brzęczyk zwalniający zamek. Naparł na o skrzydło drzwi, przekręcił gałkę i wszedł do środka. Od razu zauważył, że w pokoju jest przynajmniej o dziesięć stopni cieplej niż w pozostałych pomieszczeniach na dole. Był tu już wcześniej. Dumond mieszkał na pierwszym piętrze, ale ze względów bezpieczeństwa swoje centrum komputerowe ulokował w suterenie. Rapp nie przejmował się drobiazgami. Przynajmniej jeśli chodziło o komputery. Dla niego były jak auta - corvette’a, ferrari, mustang GT, mercedes - oceniane po szybkości, jaką osiągną po dziesięciu sekundach. Wiedział, że miało to znaczenie dla pu-rystów, podobnie jak wiedział, że Dumond naprawdę cenił szybkość procesora - ale co go to obchodziło? Wystarczył rzut oka na czerwone ferrari i każdy idiota wiedział, że to szybkie auto. Nie trzeba zaglądać pod maskę. To samo dotyczyło sprzętu Dumonda. Wystarczyło tylko spojrzeć na cztery płaskie monitory ustawione na półkolistym biurku, a już się wiedziało, że cokolwiek jest pod biurkiem, to najlepszy sprzęt, jaki można kupić na świecie. - Jak leci? - spytał Rapp, zdejmując płaszcz. - Dobrze - odparł Dumond. Zaciągnął się papierosem i zgasił go w szklanej popielniczce. Dwudziestodziewięcio-letni Afroamerykanin wypuścił chmurę dymu i dodał: - W blogosferze roi się od informacji, 250

że FBI ogłosi aresztowanie głównego podejrzanego o atak na kolumnę kandydatów. - Masz przeciek nazwiska? Dumond skinął głową. - Właśnie pracuje nad tym jakiś wół roboczy. W ciągu godziny możemy to mieć na ekranie. - Co na to ambasada Grecji? - Rapp przewiesił prochowiec przez oparcie krzesła. - Rozmawiałem z nimi. - Oczywiście zmieniłeś głos... prawda? - Rapp zbliżył się do biurka. - Nie - odparł ironicznie Dumond. - Podałem im swoje nazwisko i numer telefonu, w razie gdyby chcieli się ze mną skontaktować. Wyjął z paczki następnego papierosa. - Jesteś dziś bardzo odważny. - A czego, u diabła, spodziewałeś się po mnie? - Dumond wetknął papierosa między zęby i zaczął szukać zapalniczki. Na biurku leżały klawiatury, mysz, dyskietki, karty pamięci, czytniki kart, głośniki i wiele innych gadżetów. - Całą noc harowałem nad tym gównem, a ty nawet mi nie powiesz, co jest grane. - Znalazł zapalniczkę pod stosem dyskietek i zapalił. - Mówiłem ci, o co chodzi. To ma być klasyczna dezinformacja. Musimy ich odpowiednio ustawić, a potem nokaut. - Ty i te twoje sportowe porównania. - Dumond zmarszczył brwi i zaczął stukać w klawiaturę. - Człowieku, ale ty jesteś dziś zrzędliwy. 251

- Za to ty jesteś powiewem świeżego powietrza. Rapp uśmiechnął się. Naprawdę lubił Dumonda. - Dzięki za dobrą robotę. Jestem ci wdzięczny. - Masz, do cholery, za co. Siedziałem nad tym całą noc i mam jeszcze przed sobą półtorej godziny. - W porządku. - Rapp uniósł ręce w geście poddania. - Jestem ci ogromnie wdzięczny. Następnym razem, gdy cię aresztują, wpłacę za ciebie kaucję - przypomniał zdarzenie, za które Dumond siedziałby w więzieniu federalnym. - Długo jeszcze będziesz się tak nade mną znęcał? - Nie znęcam się. Podaj bieżącą sytuację. - W nocy wysłałem dwadzieścia sześć postów pod dziesięcioma pseudonimami. Zacząłem od odpowiadania innym, którzy donosili, że złapano zabójcę. Większość z nich twierdziła, że przecieki pochodzą z Białego Domu. Ruch był naprawdę spory w tym temacie. O piątej rano zacząłem puszczać sugestie, że istnieje wiele znaków zapytania w tej sprawie... oznaki torturowania, brak silnych dowodów, uprowadzenie bez wiedzy greckich władz. - Jakie podałeś źródła informacji? - Tylko anonimowe. Departament Stanu, Sprawiedliwości, FBI i CIA. Puściłem to w obieg. - Wprowadziłeś moje nazwisko? - spytał Rapp. - Jeszcze nie. Pomyślałem, że chciałbyś, żebym się jeszcze wstrzymał.

252

- Słusznie. Wpierw skończymy z jednym, a potem puścimy przeciek. Dumond obserwował go przez chwilę. - Nie mam pojęcia, do czego zmierzasz. - Wkrótce się dowiesz. Kiedy ostatni raz rozmawiałeś z Hacketem i Wickerem? - Mniej więcej pół godziny temu. - I? - Upchnęli ciała w domu Gazicha i zostawili tam broń. Teraz czekają pod bankiem na twój telefon. W biurze Gazicha znaleźli klucz do bankowej skrytki depozytowej razem z plikiem dokumentów finansowych. Jednym z wymienionych w nich banków był Hellenie Bank of Cyprus. Dumond przeczesał jego sieć i odkrył, że mają skrytkę na nazwisko Alexander Deckas. Zebrał też trochę dodatkowych informacji. Wręczył Rappowi dokumenty. - Prezesem banku jest Manos Kapodistras. Na lokatach bankowych ma nieco ponad trzysta tysięcy dolarów. W dodatku wygląda na to, że jest właścicielem około piętnastu procent. - Lokaty zagraniczne? - Większość to pieniądze Saudyjczyków. - Wiemy czyje? - Pięciu członków rodziny królewskiej. Rapp przejrzał dokumenty i zapytał: - Coś niezwykłego? 253

- Chociaż na to nie wygląda, ci bankierzy są bardzo chytrzy. - Co radzisz? Dumond zaciągnął się i odparł: - Grać wprost. Powiedz mu, że w tej robocie reputacja jest najważniejsza i że możemy to przeprowadzić prywatnie albo oficjalnie. Mitch skinął głową i złożył dokumenty. - Dobrze... Połącz się z nim. Dumond zaprosił Rappa do biurka. - Monitor po lewej pokaże lustrzane odbicie ekranu monitora Kapodistrasa. Dokładnie tak teraz wygląda. - Otworzył już twój e-mail? - Tak. - Odpowiedział? - Nie. - Sprawdził nazwisko Deckasa w rejestrach bankowych? - Nie. - Okay. Połącz mnie z jego linią bezpośrednią. Dumond nałożył słuchawki i zaczął stukać w klawiaturę. Za pomocą zaawansowanego programu telekomunikacyjnego połączył się drogą okrężną, żeby nie można było ich wyśledzić. Gdy rozległ się sygnał, podniósł słuchawkę i podał ją Rappowi. Po trzecim ktoś odezwał się po grecku: - Yeea sas. - Panie Kapodistras, potrzebuję pańskiej pomocy w bardzo ważnej sprawie. 254

- Z kim rozmawiam - zapytał bankier po dłuższej przerwie - i w jaki sposób zdobył pan ten numer? - W tym momencie nie jest to ważne. Natomiast ważne jest to, że mogę panu pomóc uniknąć kłopotliwej sytuacji. - Jest pan Amerykaninem? - Tak. Czy otrzymał pan e-mail z informacją o konferencji prasowej, którą FBI organizuje dzisiaj? - Tak. - Czy nazwisko Alexander Deckas coś panu mówi? - Nie. - W głosie wyczuwało się wahanie. - A powinno? - To zależy, jak bardzo jest pan zaangażowany w sprawy klientów. Dumond wskazał ekran, który zawierał lustrzany obraz ekranu Kapodistrasa. Bankier przeszukiwał bazę danych. Po kilku sekundach ukazał się profil klienta o nazwisku Deckas. - Nasz bank w żadnych okolicznościach nie dyskutuje o klientach. - Panie Kapodistras, wiem, że był pan wiceprezesem banku w 2001 roku. Przypomina pan sobie, jak się przedstawiały interesy, gdy odkryto, że Osama bin Laden używa banków cypryjskich do ukrywania funduszy al-Kaidy? Rapp znał oficjalny raport. Gdy greckie siły i amerykańscy agenci federalni zjawili się na tej śródziemnomorskiej wyspie, system bankowy się załamał i wypadł z obiegu. Przez dziesięciolecia cypryjskie banki działały podobnie jak szwajcarskie i w ciągu jednej 255

nocy kilku wojskowych zniszczyło cały ten system. Ludzie lokowali tu pieniądze, ponieważ otrzymywali w zamian to, co w Szwajcarii: absolutną prywatność z wyjątkowo sprawną obsługą. I to często o połowę taniej. Niskie opłaty to miła rzecz, ale prywatność miała pierwszorzędne znaczenie. I klienci zaczęli uciekać. Klienci, którzy nie mieli nic wspólnego z terroryzmem, tylko nie chcieli, żeby ich rząd wiedział, ile mają pieniędzy albo - co gorsza - w jaki sposób je zgromadzili. - Były to dla nas trudne czasy, ale w trudnych czasach trafiają się wspaniałe okazje. - Kapodistras zdradzał ochotę do zawarcia transakcji. - No to dziś trafia się panu taka okazja. - Jakiego rodzaju? - Okazja oszczędzenia pańskiego banku. - Przed czym? - Przed niechcianą kontrolą. Armii urzędników z Aten, a nawet większej

armii

amerykańskich

agentów

federalnych,

którzy

prześwietlą pana bank plik po pliku... linijka po linijce. Przed budynkiem zaś rozstawią swoje wozy media i po tygodniu wszyscy klienci znikną. Nie będzie to miłe. Zapadło długie milczenie i w końcu Kapodistras zapytał: - Dla kogo pan pracuje? - Dla amerykańskiego rządu. - Dlaczego chce mi pan wyświadczyć taką uprzejmość?

256

- Nie należę do ludzi cierpliwych i wierzę, że możemy się dogadać bez urządzania publicznego spektaklu. - Interesuje pana ten Alexander Deckas? - Tak. - Mogę spytać dlaczego? - Tak. Przypomina pan sobie październikowy zamach na kolumnę prezydenta elekta Alexandra? - Gdy zginęła jego żona? - Tak. - Jak to się wiąże? - Pański klient zdetonował bombę. Nie usłyszeli nerwowego śmiechu. Żadnego zaprzeczania. Tylko ciszę, a w końcu po dziesięciu sekundach pytanie: - Ma pan dowody? - Więcej, niż mógłby pan sobie wyobrazić, razem z przyznaniem się do winy, ale z powodu braku czasu muszę szybko przejść do sedna. Za dwie i pół godziny FBI oznajmi, że aresztowano pana Deckasa. Dowody przeciwko niemu są przytłaczające. Oddział FBI jest w drodze na pana wyspę. Powinni wylądować za kilka godzin. Oferuję panu dwie opcje, łatwiejszą i trudniejszą. - Słucham. Rapp zasłonił dłonią mikrofon i szepnął do Dumonda: - Poleć Wickerowi i Hacketowi, żeby poszli do jego biura. - A potem odsłonił mikrofon i rzekł: - W sobotę w nocy moi ludzie aresztowali pana Deckasa i przewieźli do Ameryki. Przeczesaliśmy 257

jego biuro i dom w Limassol. Mamy informacje o jego kontach bankowych oraz klucz do skrytki depozytowej w pańskim banku. - I chce pan wiedzieć, co w niej jest? - Zgadza się. - A jeśli odmówię? Rapp westchnął. - Jeśli pan odmówi, będę musiał wszystko przekazać FBI. Oni prawdopodobnie jeszcze tej nocy zjawią się u pana w towarzystwie greckich władz i zawloką pana do banku, żeby zmusić do otwarcia skrytki. FBI ma skrupulatnych, podejrzliwych agentów. Na pewno zechcą przejrzeć wszystkie konta, aby się upewnić, czy któryś z pańskich klientów nie jest powiązany z Deckasem. Greckie władze zezwolą im na to, bo chcą uchodzić za dobrych sojuszników... A poza tym ten człowiek zabił żonę przyszłego prezydenta. Ludzie zaczną mówić, a pan będzie znany jako prezes banku terrorystów i zabójców. Legalni klienci uciekną ze strachu przed podejrzeniami, a nieczyści klienci zrobią to samo z tego samego powodu. Pod koniec tygodnia, jak sądzę, wkłady spadną o połowę, a pański piętnastopro-centowy udział może być wart znacznie mniej. Kto wie... może nawet wypadnie pan z gry. - Dla kogo pan pracuje? Dla CIA? - Nie potwierdzam ani nie zaprzeczam, panie Kapo-distras. - Dlaczego mam panu ufać? Rapp wyczuł w głosie bankiera napięcie. Został postawiony przed koniecznością podjęcia bardzo ciężkiej, ale stosunkowo prostej decyzji. 258

- Na razie mogę panu tylko powiedzieć, że to wszystko nie dotyczy bezpośrednio pana. Pańska praca polega na chronieniu tajemnicy bankowej, interesów klientów i inwestorów. Najlepszym sposobem, aby się z niej wywiązać, jest pozwolenie mi na zajrzenie do tej skrytki. Intuicja podpowiada mi, że im prędzej zdystansuje się pan od jej zawartości, tym lepiej dla pana i banku. - Co pana powstrzyma od przekazania jakiegoś dowodu FBI? - Nie chcę nikogo wsadzać do więzienia. - Muszę to przemyśleć - odpowiedział bankier po dłuższym milczeniu. - Ma pan minutę. Kapodistras zaśmiał się, myśląc, że Rapp żartuje. - Mówię poważnie. Zapewne dwóch moich ludzi rozmawia już z pańską sekretarką. Spodziewają się, że wyjdzie pan ze swojego gabinetu i zaprowadzi ich do pomieszczenia ze skrytkami. Jeżeli pan tego nie zrobi, zadzwonią do mnie, a ja wszystko przekażę FBI. Mogę też powiedzieć im, że rozmawialiśmy i wykazał pan skrajną niechęć do współpracy. Poza tym istnieją też inne, bardzo niemiłe sprawy, które mógłbym wykorzystać, ale nie będziemy ich omawiać przez telefon. Wyślę kogoś, żeby porozmawiał o tym z panem osobiście. - Ale istnieją pewne procedury: karta ze wzorem podpisu, hasło, klucz... - Mamy klucz, a któryś z moich ludzi może sfałszować podpis klienta. Musi pan więc tylko podać hasło. - Muszę spisać zawartość skrytki. 259

- Proszę bardzo. W istocie jestem pewien, że zawiera pewną ilość gotówki. Połowę może pan zatrzymać jako wynagrodzenie za współpracę. Resztę zabiorą moi ludzie. Umowa stoi? - Tak. - Bankier zgodził się bez wahania. - Stoi. - Dobrze. Teraz niech pan idzie do recepcji i przywita się z moimi ludźmi. Proszę zachowywać się tak, jakbyście się znali. Wysokiego może pan nazywać Kevin, a niskiego - Charlie. Zabierze ich pan prosto do podziemi i zrobi to, o co poproszą. Jeżeli wszystko pójdzie dobrze, zajmie im to najwyżej dziesięć minut. Jakieś pytania? - Nie. - Dobrze. Dziękuję za współpracę. - Rapp odłożył słuchawkę i zwrócił się do Dumonda: - Monitoruj wszystkie jego rozmowy i emaile. Jeśli nie zrobi dokładnie tego, o co prosiłem, zniszcz cały jego system i powiedz Wickerowi i Hacketowi, żeby się stamtąd wynieśli. Rapp wstał i chwycił płaszcz. - Dokąd idziesz? - Muszę wszystkim pokierować. - Co mam mówić w Langley, gdyby zaczęli mnie o ciebie wypytywać? - Nigdy mnie nie widziałeś. - Oczywiście. - I dowiedz się, kim jest ten Rosjanin. - Pracuję nad tym.

260

29

LANGLEY, WIRGINIA Gdy Brooks usłyszała głos Kennedy w interkomie, gwałtowniej zabiło jej serce. Teraz. Losy jej kariery rozstrzygną się w ciągu najbliższych dziesięciu minut. Sheila zakomunikowała jej, że może wejść. Brooks wstała. Blond włosy miała uczesane w koński ogon i włożyła czarny garnitur. Kiedyś widziała Kennedy w telewizji w takim stroju, dlatego dziś postanowiła ubrać się podobnie. Chciała wykorzystać każdą okazję do zyskania przewagi. Wygładziła białą bluzkę, poprawiła kołnierzyk i chwyciła klamkę. Zaczerpnęła głęboko powietrza i otworzyła drzwi. Drzwi otworzyły się do środka, ukazując jej dwóch mężczyzn o kamiennych twarzach siedzących na kanapie dokładnie po drugiej stronie pokoju. Byli to Juarez i McMa-hon. Dyrektor Kennedy podeszła do niej i wyciągnęła rękę na powitanie: - Cindy. - Pani dyrektor. - Brooks uścisnęła jej rękę. - To dla mnie prawdziwy zaszczyt spotkać panią. Wolałabym tylko, żeby odbyło się to w milszych okolicznościach. Kennedy uśmiechnęła się ciepło. - Nie przejmuj się, uporządkujemy ten bałagan. Proszę. Wskazała jej fotel naprzeciwko kanapy. - Siadaj.

261

Dziewczyna wybrała krzesło po prawej, usiadła i zdenerwowana spojrzała na swojego szefa i agenta FBI. Nie odwrócili wzroku. W sumie mieli za sobą ponad sześćdziesiąt lat twardych doświadczeń. McMahon jako agent specjalny prowadził śledztwo w sprawie ataku na kolumnę pojazdów. FBI nie mogło powierzyć tego zadania byle komu. Musieli wybrać najlepszego. - Chcesz się czegoś napić? - zapytała Kennedy, zajmując krzesło obok Brooks. - Nie, dziękuję. - Cindy skrzyżowała nogi i złożyła ręce na prawym kolanie. - Panowie? Juarez i McMahon, nie spuszczając oczu z Brooks, pokręcili głowami. - No cóż - Kennedy cofnęła rękę od stojącego przed nią dzbanka z kawą - okazało się, że mamy tu mały problem. - Odwróciła się twarzą do Brooks. - Znam tych dwóch mężczyzn od dawna. Widziałam ich rozgniewanych na różne sposoby, ale ty, młoda damo, doprowadziłaś ich do wściekłości. - Kennedy przekrzywiła głowę z uśmiechem. Brooks nie wiedziała, jak zareagować, więc zaśmiała się tylko nerwowo. - Jak myślisz, dlaczego? Brooks odzyskała równowagę. - Na początek chciałabym przeprosić. Mitch Rapp zakazał mi dyskutować o tej operacji z kimkolwiek, dopóki wyraźnie mi na to nie zezwoli. 262

-

Doprawdy!

-

Juarez

przejechał

kciukiem

i

palcem

wskazującym po wąsie i pochylił się. - Możesz mi pokazać taki schemat organizacyjny, w którym jest napisane, że Mitch Rapp należy do osób, których komend powinnaś wysłuchiwać? - Proszę pana, ja... - Dziewczyna usiłowała znaleźć odpowiedź. - Nie ma takiego schematu! - warknął Juarez. - Dyrektor i ja jesteśmy wyżsi rangą od pana Rappa. To my jesteśmy twoimi przełożonymi, nie on, i jeśli nie mieści ci się to w tej tępej głowie, to będziesz miała cholerne kłopoty. Kennedy spojrzała na Juareza, a jej wzrok nakazywał mu spokój. Po chwili znowu odwróciła się do Brooks. - Cindy, przedstawię ci sytuację. FBI aresztowało człowieka, który rzekomo odpowiada za atak na pojazdy prezydenta elekta Alexandra. Sama dostarczyłaś go wczoraj po południu do Bazy Sił Powietrznych Andrews. Zgadza się? - Zgadza się. - Jesteś przekonana, że to człowiek, którego szukamy? - Tak. - Dlaczego? - Dlaczego? - powtórzyła pytanie Cindy. - Jakie masz dowody? - Wiem, że nie to chciałaby pani usłyszeć, pani dyrektor, ale dałam słowo Mitchowi, że nie będę o tym rozmawiać z nikim, dopóki mi na to nie pozwoli.

263

Kennedy próbowała zachować zimną krew. Wiedziała, że chodzi tu o Mitcha Rappa, a nie o tę młodą dziewczynę. - Rozumiem, że Mitch poprosił cię, żebyś nie mówiła o tym, co się stało na Cyprze, ale ja proszę cię jako dyrektor Centralnej Agencji Wywiadowczej - Kennedy wyciągnęła ręce i rozejrzała się po obszernym gabinecie - osoba odpowiedzialna za tę organizację, żebyś powiedziała mi, co się tam stało. Brooks spuściła wzrok i zacisnęła dłonie. Znalazła się między młotem i kowadłem. Nie mogła pomóc, ale nie mogła też oprzeć się myśli, że jeśli nawet Rapp wywiąże się z obietnicy, to ona i tak straci szacunek na zawsze. W czasie powrotu do domu powiedział, żeby się nie martwiła. Ma tylko przeczekać dwadzieścia cztery, góra trzydzieści sześć godzin i wszystko dobrze się skończy. Pamięta, że patrzyła mu prosto w oczy - w te piękne, ale groźne, prawie czarne oczy - gdy pytał ją, czy mu ufa. Wtedy rozwiały się wszystkie jej wątpliwości. Ufała mu. Dziewczyna spojrzała na Kennedy i bardzo uprzejmym tonem zapytała: - Pani dyrektor, mogę pani zadać pytanie? - Oczywiście - odparła Kennedy po krótkiej przerwie. - Ufa pani Mitchowi? Kennedy zaskoczyło to pytanie. Wyglądało na podstęp. Ale wyraz twarzy Brooks świadczył raczej o tym, że była szczera. Mogła odpowiedzieć jej podobnym pytaniem, ale nie chciała tego robić. Ta

264

młoda agentka sprowadziła rozmowę na bardzo interesujący temat. Kennedy uśmiechnęła się więc i odparła: - Tak, ufam. Ufam mu całkowicie. Brooks skinęła głową i założyła kosmyk blond włosów za ucho. - Ja, rzecz jasna, nie interesuję się nim ze względów osobistych. - Naprawdę? - Nie jest osobą łatwą we współpracy. - Tak myślisz? - wtrącił sarkastycznie Juarez. Kennedy zignorowała go. - Samotny wilk. - Bardzo samotny. - Obawiam się, że w znacznej mierze wynika to z jego wyszkolenia. Gdy go werbowaliśmy, potrafił dobrze pracować w zespole. Był bardzo towarzyski. Potem nauczyliśmy go pracować indywidualnie... jak samotny wilk. - Ale to tylko jedna z przyczyn. On ma jakiś kłopot. - To znaczy? - Zwykła wzmianka o jego żonie doprowadza go do wściekłości. W pewnym momencie miałam nawet wrażenie, że mnie uderzy. Kennedy szukała w oczach młodej agentki śladu nie-szczerości albo koloryzowania, ale niczego takiego nie znalazła. Po prostu przedstawiła swoją opinię. - Dużo przeszedł. - Tak, wiem, ale to nie tłumaczy faktu, że nie chce słuchać rad. Brooks zauważyła, że Kennedy odwraca od niej wzrok i spogląda na 265

zegarek. Była zdenerwowana. - To nie jest krytyka sposobu jego działania - dodała szybko. - On nie jest gotów do przyjęcia pomocy. Trzeba go wysłać do szpitala. - Psychiatrycznego? - spytała Kennedy głęboko zaskoczona. - Tak, dla jego dobra. - Masz wykształcenie psychologiczne? - Tak. Kennedy popatrzyła

na

Juareza, który pokręcił głową.

Odwracając się do Brooks, oznajmiła: - Próbowano już tego wcześniej. Przed laty. - Zanim jego żona... - Lata przedtem. - Jak do tego doszło? - zapytała Brooks. Kennedy spojrzała na Juareza. - Zabił człowieka, któremu ufał - wyjaśnił Juarez. - Zabił? - Brooks była zaskoczona. - Zabił - powtórzył Juarez. - Skręcił mu kark gołymi rękoma. Brooks zerknęła na agenta specjalnego McMahona, a na jej twarzy pojawił się wyraz zaskoczenia i grozy. - Nie patrz na mnie. - McMahon uniósł ręce. - Pięć minut temu wyłączyłem słuch. - Spokojnie - wtrącił Juarez. - Okazało się, że to był zdradziecki sukinsyn, ale to inna historia, i tak nie zrozumiesz. - Problem polega na tym - wyjaśniła Kennedy - że nigdy nie spotkałaś kogoś takiego jak Mitch. Ludzie cierpią. 266

- Myślę, że ludzie cierpią, gdy tak jak on nie otrzymują pomocy. Kennedy zastanawiała się nad tym przez chwilę. - Bzdury - stwierdził Juarez. - Zupełnie oddaliliśmy się od tematu. Nie spotkaliśmy się tu, żeby dyskutować o Mitchu. Pogadam z nim, gdy się tu zjawi. Robił to już przedtem. Tylko nie tak bezczelnie. Wróćmy do ciebie - Juarez pochylił się i wskazał Brooks młoda damo. Zrób to, co powinnaś, i powiedz mi, a także obecnej tu pani dyrektor, co, do diabła, zamierza Mitch. Powiesz albo koniec twojej kariery. To proste. Brooks spojrzała na Kennedy. Twarz dyrektor CIA nie zdradzała żadnych emocji. - Ale, nawiasem mówiąc, ta kariera nie skończy się tak gładko. Teraz należysz do mnie. Nie masz żadnych praw. Zgodziłaś się na to w pierwszym dniu pracy. Jeżeli nie powiesz mi tego, co chcę wiedzieć, zawlokę cię do podziemi i przekażę chłopcom z Biura Bezpieczeństwa, żeby przepuścili cię przez maszynkę. Gorące światła i mnóstwo trudnych pytań, a ty podłączona do wykrywacza kłamstw. Brooks poważnie już rozważała powiedzenie wszystkiego, gdy na biurku Kennedy odezwał się interkom. - Pani dyrektor? Kennedy odwróciła się do biurka i odpowiedziała głośniej niż zwykle: - Tak, Sheila. - Na linii bezpośredniej mam Mitcha. Kennedy szybko wstała. - Rozpoczęłaś ustalanie, skąd dzwoni? 267

- Powiedział, że jeśli spróbuję to zrobić, nigdy więcej się do mnie nie odezwie. - Na litość boską, Sheila! Czy ktoś tu jeszcze pracuje dla mnie? Zacznij procedurę. - Kennedy chwyciła słuchawkę i wdusiła guzik pierwszej linii. - Mitch, właśnie o tobie rozmawiamy. - Jestem pewien, że tylko z sympatią. - Oczywiście. Gdzie jesteś? - Po drugiej stronie ulicy, naprzeciwko Budynku Hoo-vera. Myślę o wejściu do środka. - Na Boga, dlaczego? Nie zrobiłeś nic złego. - Nie byłaś tego taka pewna, gdy rozmawialiśmy wczoraj. - Miałam dość czasu, żeby to przemyśleć. Doszłam do wniosku, że to błąd występować tak szybko publicznie. - Tak myślisz? - zapytał Rapp z sarkazmem. - Próbuję być wielkoduszna. - Ostrożnie z takimi wielkimi słowami, szefowo. Pamiętaj, że nie jestem z Ivy League. - Mówię poważnie. - Nie, nie mówisz. Po prostu próbujesz przytrzymać mnie na linii, żeby wyśledzić rozmowę, co - jak oboje wiemy - jest marnowaniem sił i czasu. Jak tylko skończymy, ten telefon będzie już historią. Kennedy odwróciła się plecami do gości i usiadła na skraju biurka. - Możesz mi powiedzieć, co zamierzasz? 268

- Z przyjemnością, szefowo, ale myślę, że lepiej, abyś pozostała w niewiedzy jeszcze przez dwadzieścia cztery godziny. Jak się trzyma Brooks? - Całkiem nieźle, biorąc pod uwagę, że naraziłeś na szwank jej karierę. - Jose obszedł się z nią brutalnie? - Właśnie chce zacząć. - Powiedz mu, żeby odpuścił, i dodaj, że jestem na sto procent pewny, że to ten facet. - Powiem, ale tobie. Dlaczego nie przyjdziesz tu, żeby o tym pogadać? - Nie mogę. Jeszcze nie. Muszę wcześniej coś załatwić. Powiedz mu tylko, żeby nie zmieniał kursu bez względu na to, co usłyszy. Ten facet jest winny jak diabli i mam na to dowody. Kennedy spojrzała na kredens stojący za biurkiem. Mieścił się w nim sejf, a w nim zdjęcia, które Baker dał jej w sobotę. - Mam coś, co chciałabym ci pokazać - powiedziała łagodniej. - Co? - Teraz nie mogę o tym mówić. Kiedy przyjdziesz? - Jutro... mam nadzieję. - W porządku, zaczekam do jutra i wtedy porozmawiamy. Jasne? - Krystalicznie. - Doskonale. - Powiedz Jose, że zadzwonię do niego za piętnaście minut, i powiedz Skipowi, że bez względu na to, co usłyszy, to jest nasz facet. 269

- Powiem. - Dziękuję. Skontaktuję się z tobą jutro. Linia ucichła i Kennedy wolno odłożyła słuchawkę. Odwróciła się i przekazała Juarezowi i McMahonowi wiadomości od Rappa, a potem dodała: - Wybaczcie, ale teraz chciałabym porozmawiać z panną Brooks sama.

270

30

WASZYNGTON Rapp wysiadł z metra na stacji Farragut West i ruchomymi schodami wyjechał na chodnik. Dochodziła ósma i ruch uliczny ciągle był jeszcze mały. Wiatr trochę się wzmógł, co wcale nie było takie złe. Nie ma nic złego w uderzającym w twarz zimnym wietrze, który przypomina człowiekowi, że jeszcze żyje. Dokładnie po drugiej stronie ulicy znajdował się oczywiście Starbucks. Kolejny był pół przecznicy dalej, po jego prawej stronie, a za rogiem po lewej następny i jeszcze jeden kilka sklepów dalej na południe. Wyobrażał sobie, że w śródmieściu jest ich pewnie ze sto. Nauczył

się

unikać

rutyny,

która

prowadziła

do

przewidywalnego zachowania i rozpoznawalnych skłonności. A to mogli wykorzystać przeciwnicy. Ludzie efektywni z dnia na dzień ulegają coraz większej rutynie, co z kolei prawie zawsze prowadzi do skrajnie przewidywalnych zachowań. Rapp o tym wiedział, ponieważ sam wiele razy to wykorzystywał, aby zdobyć przewagę. Ludzie wstają codziennie o tej samej porze - przynajmniej poza weekendem - jadają w tych samych trzech, czterech restauracjach, o ustalonym czasie chodzą do określonych klubów i codziennie piją kawę w tym czy innym Starbucksie - zwykle położonym najbliżej domu lub biura. Bywają oczywiście wyjątki, jak Caribou, Seattle’s Best i kilka innych, ale żadna z tych firm nie może konkurować ze 271

Starbucksem. Amerykanie uwielbiają kofeinę i mieszkańcy stolicy nie stanowili tu wyjątku. Rapp nie był pewien, czy osoba, której szuka, jest amatorem kawy. Z dwudziestoprocentowym prawdopodobieństwem należała do szalonych miłośników jogi, mających fioła na punkcie zdrowego żywienia. Potrafiła zadbać o siebie. To było pewne. Odwiedził ją krótko po ataku na kolumnę samochodów, żeby poznać jej wersję wydarzeń. Pomógł jej opracować coś w rodzaju raportu post mortem dla CIA, którego nie chciał udostępniać innym agencjom. FBI uruchomiło oficjalne śledztwo, a Secret Service przeprowadziła własne wewnętrzne dochodzenie. Mitch nie znał jej raportu i zastanawiał się, na ile był dokładny. Zanim przeszedł na drugą stronę ulicy, spojrzał na lewo i prawo wzdłuż I Street. Otworzył drzwi do Starbucksa i wszedł do czystego i dobrze zorganizowanego baru. Przy ladzie powitała go ciepło miła, młoda Murzynka i spytała, czym może służyć, co zabrzmiało tak, jakby naprawdę chciała spełnić każde jego życzenie. Dobra obsługa bez uprzedzeń. Uśmiechnął się i zamówił kawę ze średnio wypalonych ziaren. Na pytanie, czy ze śmietanką, odpowiedział, że bez. Gdy dziewczyna nalewała kawę, przyjrzał się dwom innym pracownikom krzątającym się za kontuarem. Nikt nie miał widocznych tatuaży, kolczyków w nietypowych miejscach ani dziwacznych fryzur. Kiedy kobieta wróciła z parującą kawą, Rapp wręczył jej trzy dolary i kazał zatrzymać resztę. Życzyła mu miłego dnia i zaprosiła do 272

powtórnego odwiedzenia lokalu. Uśmiechnął się i podziękował. Nie chciał jej mówić, że bardzo w to wątpi. Podszedł do stolika pod oknem, usiadł, zdjął pokrywkę z kubka i położył ją na jasnobrązowej serwetce. Co najmniej przez kilka minut napój będzie zbyt gorący, by go pić. Rapp zdążył już zarejestrować twarze i zachowanie pozostałych pięciu klientów. Wszyscy sprawiali wrażenie dość nieszkodliwych. Pewnie jacyś księgowi albo urzędnicy. Położył telefon wyświetlaczem do blatu i wsunął do niego kartę SIM oraz baterię. Odwrócił aparat i otworzył książkę adresową. Nacisnął literę W. Pierwsze pojawiło się nazwisko „Jack Warch”, byłego agenta specjalnego odpowiedzialnego z ramienia Secret Service za ochronę prezydenta Hayesa, a ostatnio awansowanego na zastępcę dyrektora Secret Service Stanów Zjednoczonych. Rapp nacisnął kolejny guzik i przyłożył telefon do ucha. Po kilku sygnałach usłyszał: - Tu Warch. Rapp drugą ręką zasłonił usta i wyszeptał: - Mam bombę. - Słucham? - zapytał Warch po dłuższej przerwie. Rapp wymamrotał szybko surę po arabsku i powtórzył: - Mam bombę. - Masz bombę? - zaniepokoił się Warch. - Tak. - I co chcesz z nią zrobić? - Wetknąć ci w tyłek. - Rapp zaczął się śmiać. 273

- To ty, Mitch? Ty palancie! - odpowiedział po chwili Warch. - Zgadłeś. - Rapp ciągle się śmiał. - Próbuję jakoś ożywić twój szary dzień, zwłaszcza gdy jesteś dyrektorem całą gębą. - Bardzo śmieszne. - Przepraszam. Już nie będę. - Będziesz, będziesz.; - Wiem, no to nie przepraszam. - Gdzie, u diabła, jesteś? Rapp wyjrzał przez okno. Kwatera główna Secret Service była tylko o kilka przecznic dalej. - W mieście. - Słyszałem, że cię szukają. - Ta... Co nowego?.,;’. - Niektórzy twierdzą, że spieprzyłeś, Mitch. - Już do tego przywykłem. - To naprawdę ten facet? v’ - Absolutnie. - Jesteś pewien na sto procent? - Na sto procent. - Czujesz to głową i bebechami? - Tym i tym. - Mój kumpel, który zajmuje się tym w Departamencie Sprawiedliwości, twierdzi, że nie podzielają twojego przekonania. Rapp uśmiechnął się. Dokładnie to chciał usłyszeć.

274

- Wątpię, żeby zaaprobowali moje metody, ale pozwól, że coś ci powiem, Jack. Ten facet absolutnie, na sto procent zdetonował bombę. - Masz dowód? - Więcej niż wystarczający, aby posłać go do komory gazowej. - Już ich nie używamy. - No to dla niego powinniśmy użyć. Może powinieneś nakłonić ich do reaktywacji Sparky’ego. - Krzesło elektryczne... Biorąc pod uwagę to, że zabił żonę przyszłego prezydenta, jest to bardzo prawdopodobne. Zamierzasz dostarczyć dowód do Departamentu Sprawiedliwości? A może raczej nie należy go prezentować w sądzie? - Wszystko dostaną za dzień lub dwa, ale na razie nikomu o tym nie mów. Niech się jeszcze trochę popocą. - Czy to prawda? - Co? - Że strzeliłeś do niego cztery razy? - Nie mam pojęcia, o czym mówisz. Odczytałem mu jego prawa, zakułem w kajdanki i przekazałem FBI. Ostatni raz, gdy go widziałem, cieszył się doskonałym zdrowiem. - Więc jeśli ktoś strzelał, to FBI. - Zdecydowanie. Warch się zaśmiał. - Przekażę to prezydentowi. Z pewnością go to rozbawi. - Posłuchaj - rzekł Rapp już poważnie - muszę porozmawiać z twoim człowiekiem. - Z którym? 275

- Z agentką Riverą. Warch przez chwilę milczał. - Dlaczego? - Nie martw się, Jack. Nie zamierzam wpędzić jej w kłopoty. Zadam jej tylko kilka pytań na temat tego, co się wydarzyło w październiku. - Nie jestem pewny, czy będzie chciała gadać. - Dlaczego? - Wczoraj szefowie otrzymali wstępny raport wewnętrzny. - I? - Została poważnie opieprzona. - Nie mów mi, że te gnojki wszystko na nią zrzuciły. - Nic nie mogłem na to poradzić. Wiesz, jak to działa. Jesteśmy jak marynarka wojenna... Coś pójdzie źle pod twoim dowództwem i nieważne, czy to twoja wina czy nie, idziesz na dno razem z okrętem. Rapp miał ochotę pospierać się z Warchem o ich taktykę, ale nie znał raportu i nie dzwonił do niego w tej sprawie. - Masz numer, pod którym mógłbym ją znaleźć? - Tak... zaczekaj chwilę. - Straci pracę? - Nie sądzę, żeby ją wylali. Przydzielają do jakiejś nudnej roboty do czasu zakończenia oficjalnego śledztwa, a potem przesuną do jeszcze nudniejszej. - Warch znalazł numer i podał go Rappowi. - O której pod nim bywa? - O dziesiątej. Udziela się w jakiejś sekcji karate na rogu Trzynastej i L. I domyślam się, że jest w tym dobra. 276

- No jasne, na pewno. - Mówię poważnie. - Ja też. - Mitch, ja nie żartuję. W Secret Service nie ma faceta, który by jej dorównał. Pewnie dlatego tam chodzi. Może się pozbyć frustracji. - Trzynasta i L. - Tak. - Dzięki. - Rapp przykrył kubek z kawą białą pokrywką. - Zrób mi przysługę. - Nie rozmawialiśmy ze sobą. - Właśnie. - Rapp się uśmiechnął. Warch był dobrym kumplem. - Mitch, coś jeszcze... Dziękuję. - Za co? - Za złapanie tego faceta. Secret Service naprawdę to docenia i ja też. Jeżeli jeszcze czegoś będziesz potrzebował... proś, o co zechcesz. - Jack, to była dla mnie przyjemność. Rozłączył się i rozważał telefon do Rivery na komórkę. W końcu jednak wyjął z aparatu baterię oraz kartę SIM. Pociągnął pierwszy łyk gorącej kawy i skierował się do drzwi. Droga do sali treningowej mogła mu zająć pięć minut. Lepiej będzie ją zaskoczyć i zobaczyć szczerą, nie przygotowaną reakcję.

277

31 Rapp wiedział, że przed wejściem do dojo powinien dopić kawę. Wniesienie do środka żywności lub napojów było oznaką braku szacunku. Sala mieściła się przy Trzynastej Ulicy. Od chodnika oddzielały ją tylko dwa duże okna, z drzwiami po lewej stronie. Zgodnie z amerykańskim stylem przechodnie mogli obserwować przez nie ćwiczące osoby. Po pierwsze służyło to przybliżeniu specyfiki wschodnich sztuk walki i zachęceniu przypadkowych osób do wejścia, a po drugie - dostarczało dodatkowej rozrywki studentom. Rapp stał przed oknem przez kilka minut, obserwując senseia. Właśnie trwał sparing. Ośmiu uczniów wprawiało się w parach w sanbon kumite, czyli trzystopniowych ruchach. Sensei krążył między nimi, chwaląc lub korygując ruchy. Wszystko odbywało się spokojnie, bez krzyków czy zadawania ciosów. Zauważył Riverę po prawej stronie z tyłu. Trudno było przeoczyć jej czarny koński ogon fruwający w powietrzu podczas obrotów i uderzeń nogami. Tak jak Warch mówił, miała czarny pas. Mężczyzna, z którym ćwiczyła, był mniej więcej o dwadzieścia centymetrów wyższy i dobre dwadzieścia kilogramów cięższy. On również miał czarny pas, ale Rivera wierzgała nogami bez oporów. Dopił kawę i uśmiechnął się, gdy Rivera druzgocącą kombinacją ciosów rzuciła

oszołomionego przeciwnika

na

matę.

Sensei

interweniował, rzucając jej karcące spojrzenie. Rapp ze zdziwieniem zobaczył, że Rivera zaczęła z nim dyskutować i wyraźnie się 278

skrzywiła. Instruktor poczerwieniał, gdy po raz kolejny zdradzając brak szacunku, Rivera odwróciła się do niego plecami. Mitch jako chłopiec brał udział w wielu ulicznych bójkach, ale dopiero w CIA naprawdę nauczył się walczyć. Zaczęli go ćwiczyć w karate, potem w dżudo. Miał kłopoty z ich opanowaniem, bo wymagało to zgłębiania zasad i dyscypliny, a on wiedział, że w realnym świecie walka jest znacznie bardziej chaotyczna. Dżudo i karate miały zbyt wiele reguł. Za dużo ograniczeń. Pojechał do Fort Bragg na dodatkowy trening w klasie dżiu-dżitsu i już w pierwszej minucie zrozumiał, że ten styl bardziej nadaje się do wykorzystania w prawdziwej walce. Podczas gdy w karate najczęściej zadaje się ciosy stopami i rękoma, a w dżudo wykorzystuje przede wszystkim chwyty i rzuty, dżiu-dżitsu łączy obie metody walki, dodając do tego jeszcze użycie kolan, łokci, ciosy głową, chwyty duszenia, podporządkowania i wiele innych. Rapp zaczął intensywnie ćwiczyć i w efekcie spędził kilka miesięcy w Brazylii, gdzie tajników Gracie dżiu-dżitsu uczył się od samego jego twórcy, wielkiego mistrza Helio Graciego. W następnych latach poszerzył swoje umiejętności o tajski boks, ale zasadniczo skoncentrował się na Gracie dżiu-dżitsu i ostatecznie otrzymał czarny pas trzeciego stopnia. Patrzył przez szybę na czerwoną twarz senseia i zastanawiał się, czy może on stanowić dla niej przykład. Instruktorzy walk są różni. Niektórzy dobrze się prezentują w białych tunikach z czarnymi pasami i świetnie sobie radzą podczas ćwiczeń jedno - lub trzykrotnych ruchów. Dżivu kumite, czy sparing w wolnym stylu, to jednak nie to 279

samo. Gdy taki sensei znajdzie się w sytuacji, w której nie obowiązują regulaminowe chwyty i można stosować wszystkie formy walki, może się znaleźć w poważnych kłopotach, nie mogąc przezwyciężyć swojego

sztywnego,

zdyscyplinowanego

podejścia.

Gdy

nie

obowiązują ścisłe reguły walki, jego zdolność przewidywania ruchów przeciwnika całkowicie zanika. Ten sensei wyglądał na pięćdziesięciolatka, który miał za sobą kilka potyczek. Spłaszczenie nosa oznaczało, że był wielokrotnie złamany, pod oczami widniały szramy. Ri-vera odwróciła się do niego i opuściła wzdłuż boków sztywno wyprostowane ręce. Nie słyszał słów senseia, ale po dziesięciu sekundach Rivera skłoniła się i odeszła. Rapp roześmiał się i postanowił wejść do środka. Wrzucił kubek do kosza na śmieci stojącego przy drzwiach i otworzył drzwi do małego foyer. Po obu stronach stały ławki, a pod nimi - rząd butów. Rapp spojrzał przez szybę na salę treningową i napotkał wzrok Rivery. Kiwnął do niej, żeby do niego wyszła. Pokręciła głową i wskazała wejście do sali. Po sekundzie zorientował się, o co jej chodzi. Zdjął buty i umieścił je pod ławką, a prochowiec powiesił na haku. Pozostał w marynarce, ponieważ na plecach miał kaburę z pistoletem. Wszedł do sali ćwiczeń, która w całości wyłożona była błękitną matą. Spojrzał na senseia, stojącego w drugim końcu pomieszczenia, i skłonił się, okazując mu szacunek, a następnie zwrócił się do Rivery: - Możemy zamienić słówko? Wysunęła jedną stopę przed drugą i oparła ręce na biodrach. 280

- Dlaczego nie poszedłeś do szatni i nie przebrałeś się w odpowiedni strój? Możemy porozmawiać w czasie sparingu. - Nie sądzę - odparł z uśmiechem. - Naprawdę? - Rivera podeszła i zatrzymała się jakieś dwa metry od niego. - No, dalej, twardzielu. Boisz się? - Nie - Rapp pokręcił głową - ale mam ważniejsze... Nagle poczuł, że traci grunt pod nogami. Ułamek sekundy za późno zorientował się, co się dzieje. Rozpoznał chwyt. To nie było karate, ale dżudo. Oburęczny przerzut przez ramię. Lecąc w powietrzu, usłyszał dźwięk rozdzierania się materiału i natychmiast uzmysłowił sobie, że to jego marynarka. Zaskoczył go brak dyscypliny Rivery i nie spodziewał się takiego obrotu sprawy. Mógł tylko spróbować złagodzić skutki upadku. Gdy uderzył o matę, pistolet wbił mu się w kręgosłup. Z powodu bólu jego ciało wygięło się w łuk. Rivera chwyciła go za rękę i przygniotła prawym kolanem. Poczuł straszliwy ból u podstawy kręgosłupa, przez który przebił się głos senseia nakazującego Riverze odstąpić. Rapp ujrzał nad sobą jego twarz. - Nic się panu nie stało? Rapp delikatnie nabrał w płuca powietrza, a potem jeszcze raz. Sensei podał mu rękę, a on skorzystał z pomocy. Gdy stanął na nogach, myślał już tylko o jednym. Spojrzał na instruktora i rzekł: - Proszę o strój. Sensei rzucił Riverze karcące spojrzenie i rozkazał uczniowi przynieść białe kimono i pas. Rapp podszedł do rogu i zdjął 281

marynarkę. Sięgnął na plecy, chwycił pistolet z kaburą i rozpiął ją. Podniósł broń, pokazując Riverze, na co upadł. Patrzyła trochę zakłopotana, ale nadal była czujna. Uczeń po chwili wrócił z uniformem i Rapp zdjął krawat oraz koszulę. Nie przejmując się tym, co sobie pomyślą uczniowie, ściągnął biały podkoszulek, ukazując pokryty bliznami tułów: trzy pomarszczone ślady po postrzałach i duża blizna w kształcie półksiężyca na plecach po chirurgicznym usunięciu kuli i operacji niektórych narządów. Rapp rozebrał się do bokserek i włożył kostium. Przez chwilę patrzył na brązowy pas. Pomyślał, że nigdy takiego nie nosił. Jego treningi karate i dżudo odbywały się w tajemnicy i służyły głównie opanowaniu sztuki zabijania albo unieszkodliwiania, a nie zdobywaniu kolejnych sprawności, dlatego zakładał tylko biały pas. Było tak dopóty, dopóki nie zjawił się w szkole Graciego, gdzie przepuszczono go przez wyżymaczkę. Po miesiącu solidnego treningu i walk, kiedy już umiał pokonać wszystkich z wyjątkiem chłopców Graciego, pokazał się z czarnym pasem. Nie miał jednak pojęcia, jak niezwykłe to było, gdyż wychowankowie Graciego mieli swoje zasady i przede wszystkim nagradzali umiejętność walki z przeciwnikiem. Rapp zawiązał pas tak, jak go uczono prawie osiemnaście lat temu, i spojrzał na Riverę, która podskakiwała na środku sali, kręcąc głową niczym zawodowy bokser. Uniosła ręce, osłaniając usta, i rzuciła: - Styl wolny. 282

Mitch spojrzał na senseia i odparł: - Dżivu kumite. Instruktor skinął głową i spojrzał na swoich podopiecznych, którzy nie czekając na polecenie, ustawili się w linii pod ścianą i opadli na kolana. Rapp wyszedł na środek sali, tym razem zachowując czujność. Nie miał pojęcia, jaki problem ją dręczył. Czy dotyczył konkretnie jego, czy wszystkich mężczyzn albo całego świata. Ale w tym momencie nie było to najważniejsze. Karate było w tym samym zakresie treningiem dyscypliny, co i sportem, a Ri-vera właśnie zasłużyła sobie na to, żeby dać jej nauczkę. I Rapp zastanawiał się tylko, jak ją rozłożyć w czasie. Bez względu na to, ile zwycięstw odniosła, i tak nie miała z nim szans. Jeżeli wytrwasz przez minutę na macie z którymś z chłopców Graciego, praktycznie urodzonych, aby walczyć, to nie ma na tej planecie kobiety, która mogłaby cię pokonać. Rapp skłonił się ceremonialnie i Rivera zrobiła to samo, ale z uśmiechem. Nie miała pojęcia, co ją czeka. Cofnął się o dwa kroki i właśnie przygotowywał się do przyjęcia pozycji, gdy natarła na jego górę i dół serią ciosów nóg i rąk oraz skrętami tułowia. Problem polegał na tym, że żaden z tych ciosów - czego nigdy wcześniej nie doświadczyła - nie trafił w cel. Rapp trzymał ręce na plecach. Kontrował każdy jej ruch, cofając się, uchylając w prawo i lewo albo wykręcając ciało w celu uniknięcia jej uderzeń. Rivera nacierała, okrążając matę w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara i stosując pięć kombinacji trzech ruchów. 283

Wykrzykiwała głośno „kiai” albo po prostu krzyczała przy każdym ruchu. Zatrzymała się dopiero po wykonaniu ostatniego i - jak się okazało - najlepszego ruchu. Był to szybki obrót z kopnięciem, którym znokautowała nieskończoną liczbę przeciwników. Stwierdziła, że Rapp jest dobry, ale przecież pokonała już wielu mężczyzn. Żaden agent z Secret Service nie dorównywał jej na macie. Pierwsze cztery ruchy zazwyczaj zbijały przeciwników z tropu i oszałamiały na tyle, że kopnięcie w obrocie wystarczało do zakończenia walki. Lekkie miłosne muśnięcie podbródka kończyło temat, zanim na dobre się zaczął. Ale Rapp nadal stał z rękoma na plecach i Rivera nie mogła w to uwierzyć. Drwił z niej. Przerwała, żeby zaczerpnąć tchu i ocenić sytuację przed następnym atakiem. Mitch zmienił kierunek uników, zauważając, że jak większość walczących preferowała atak od prawej do lewej, a jej silniejszą stroną była prawa, która umożliwiała szybkie ruchy. Teraz natarła na niego z większą prędkością i jeszcze większym zapamiętaniem, odsłaniając się na kontratak. Uniosła na kilkanaście centymetrów łokieć, odsłaniając się na tyle, że Rapp nie mógł się oprzeć pokusie zadania ciosu. Odchylił się, aby uniknąć jej łokcia, i kontynuował ruch ku dołowi, obracając się o sto osiemdziesiąt stopni, tak że stanął plecami do niej. Jego lewa noga wystrzeliła w górę z prędkością, jakiej Rivera nigdy nie widziała. Wykorzystując tylko połowę siły, jaką mógł zastosować, uderzył ją stopą w splot słoneczny i wycofał się, nie kontynuując ataku. Rivera opuściła ręce i łokciem osłoniła środek 284

tułowia. Przerwała zadawanie ciosów, wściekła, że ktoś jest lepszy od niej. - Tylko na to cię stać? - zapytała, pokonując ból. Rapp pokręcił głową. - To dopiero początek. Nie wiedział, czy powinien ją podziwiać, czy posłać do szpitala. Postanowił zmienić styl walki i poczęstować ją czymś nowym. Wyprostował się i przesunął o pół kroku w lewo do przodu. Ramiona i pięści ułożył w pozycji boksera, tylko nieco wyżej, i zaczął się kołysać. Nagle skoczył do przodu i wylądował na prawej stopie. Ręce trzymał przy twarzy, mając Riverę w zasięgu ciosu. Wykonał ten ruch tak szybko, że mogła już tylko przyjąć pozycję obronną. Gdy jego ręce opadły na jej ramiona, uniósł lewe kolano. Lekko się odchylił, wypchnął biodro do przodu i wyrzucił kolano, trafiając ją w brzuch. Rivera

częściowo

zablokowała

uderzenie

prawym

przedramieniem, ale niewiele to pomogło. Kolano uderzyło z taką siłą, że wylądowała na macie, wydając z siebie gardłowy jęk. Próbowała jeszcze chwycić go za nogę, zanim zdąży zadać następny cios, ale on tylko się cofnął. Mógł już z nią skończyć. Następny cios kolanem i natychmiast następujące po nim uderzenie łokciem od dołu w jej plecy oznaczały koniec walki. Ale chciał się przekonać, na co ją naprawdę stać. Co innego atakować kogoś, kto wydaje ci się słabszy, a co innego gdy wiesz, że jest od ciebie lepszy.

285

Rivera przewróciła się na bok i wycofała na tyle, żeby wstać i zaczerpnąć głęboko powietrza. Robiąc to, czuła kłujący ból w boku, i pomyślała, że ma pęknięte żebro. Nie zastanawiając się nad tym dłużej, spojrzała na Rappa. Przez ułamek sekundy miała wątpliwości, ale je stłumiła. Stał wyprostowany, wysoki, wyraźnie wystawiając się na cios nogą. Gdyby udało się jej rzucić go na matę, może mogłaby zastosować chwyt zmuszający go do poddania się. Skoncentrowała się i zapomniała o bólu. Ta krótka przerwa w walce wystarczyła jej do obrania strategii. Musi błyskawicznie zadać cios nogą, w ostatniej sekundzie upaść i wyrzucić obie nogi, leżąc u jego stóp. Rapp widział jej wzrok. Celowo wabił ją, nie przyjmując pozycji karateki, tylko stojąc wyprostowany jak taj-ski bokser. Dostrzegł jej szybkie spojrzenie na jego stopy i przygotowanie do ataku. Cofnęła się i skoczyła. Czekał do ostatniego ułamka sekundy. Nie chciał jej przerywać ruchu. Gdy uniosła prawą nogę do zadania ciosu, przesunął się do przodu w prawo, zmniejszając dystans i ograniczając jej pole działania. Odparował kopnięcie lewą ręką i odskoczył w bok. Rivera straciła równowagę i zanim ją odzyskała, Mitch otoczył jedną ręką jej szyję, a drugą wcisnął pod lewą pachę. Wygiął jej plecy w łuk i wykorzystał cały swój ciężar, aby przydusić ją do maty. Posadził ją na pośladkach, opadł na kolana i od tyłu zacisnął uchwyt na szyi. Rivera w podobnej sytuacji znalazła się wcześniej tylko raz i nie skończyło się to dla niej dobrze. Podkurczyła nogi, próbując wstać, ale przycisnął ją i jeszcze bardziej zacisnął uchwyt na szyi. Usiłowała 286

chwycić kciuk, żeby go złamać, ale nie mogła sięgnąć. Przed oczami zaczęły jej latać plamki, traciła oddech z wysiłku i musiała zaczerpnąć powietrza. Wiedziała, że pozostało jej tylko unieść rękę w geście poddania, ale nie mogła się na to zdobyć. W ostatnim wysiłku wbiła paznokcie w jego przedramię i zaczęła sięgać do oczu. Rapp nie zapytał jej, czy chce się poddać. Znała reguły tej gry. To ona powinna o to poprosić, a on miał się zgodzić. Chociaż wiedział, że trudno się tego po niej spodziewać. W ostatniej próbie uwolnienia się chciała wyłupić mu oczy, czego można się spodziewać w ulicznych walkach, a co tu, w dojo, było surowo zabronione. Odwrócił głowę i wtedy podrapała mu policzek. Rapp zacisnął ramię i kilka sekund później Rivera opadła bezwładnie.

287

32 Rapp nie zdążył się spocić, więc zaraz się ubrał i czekał na Riverę na zewnątrz. Wyszła po dziesięciu minutach z mokrymi włosami związanymi w koński ogon. - Pewnie pękasz z dumy. - Odchyliła połę czarnego prochowca i położyła dłoń na rękojeści służbowego pistoletu. - Nie, ale z twojego tonu wnioskuję, że miałabyś ochotę mnie kopnąć. - Czego chcesz ode mnie? - zapytała ze złością. - Musimy porozmawiać. Jadłaś śniadanie? Spojrzała na zegarek. - Nie mam czasu, nie mogę się spóźnić do pracy. Jestem na ściśle tajnym okresie próbnym. - I dlatego tak się zachowujesz? - Jeżeli naprawdę chcesz wiedzieć, to tak, dlatego. Trzy miesiące temu byłam wschodzącą gwiazdą, a teraz znalazłam się w paskudnej sytuacji. - Chodź. - Rapp chwycił ją za łokieć. - Zaraz za rogiem zjemy śniadanie. Musimy przedyskutować parę spraw. - Powiedziałam ci. Nie mogę. Szukają pretekstu, żeby mnie wylać. Muszę iść do pracy. - Pieprzyć ich, robiłaś tylko to, czego cię uczyli. Chodź, idziemy. - Co to ma znaczyć? - Nadal się opierała.

288

- Stosowałaś procedury Secret Service. Najnormalniej w świecie. - A co jest złego w naszych procedurach? - spytała z niechęcią. - Och, jesteś strasznie upierdliwa. Zostawmy chociaż na pół godziny ten feminizm i lesbijską brawurę, dobrze? Ja płacę. Idziemy. Kobieta zmrużyła oczy. - Nazwałeś mnie lesbijką? - Nie. Powiedziałem tylko, żebyś na chwilę zrezygnowała z postawy przypominającej lesbijską brawurę. No, wiesz... policjantka próbująca udowodnić, że jest twardsza niż jakikolwiek mężczyzna. - Myślisz, że jestem lesbijką? - Nie obchodzi mnie, czy jesteś homo, normalna, bi czy co tam, u diabła, jeszcze. Chcę ci tylko powiedzieć, że nie podoba mi się twoje pieprzone nastawienie. Przyszedłem tu, bo mam coś ważnego do omówienia z tobą, a ty próbujesz na mnie te swoje marne, tanie ciosy, bzdurne ruchy w mniemaniu, że wszystkich pokonasz - rzucił jej Rapp prosto w twarz. - Moje cholerne plecy dają mi teraz popalić. Rzuciłaś mnie na pieprzony pistolet... Miałaś szczęście, że nie złamałem ci szczęki. - Tak. Jeśli cię to pocieszy, to chyba złamałeś mi żebro. Wsunęła rękę pod żakiet i skrzywiła się. - Dobra. - Rapp rozejrzał się i dodał: - Czy teraz możemy iść na śniadanie? - Ja nie żartowałam. Zbierają na mnie haki. Szukają pretekstu, żeby mnie wylać. 289

Mitch był zaskoczony, że tak bardzo ją odsunięto poza krąg wtajemniczonych, że nawet nie miała pojęcia, iż złapał człowieka odpowiedzialnego za atak na kolumnę. - Czytałaś gazety albo oglądałaś dziś rano telewizję? - Nie. Wstałam, przebiegłam dziesięć kilometrów i przyszłam tutaj. - Dziesięć kilometrów i przyszłaś tutaj? - Tak... Może dlatego mnie pokonałeś. Następnym razem na pewno będę przygotowana. - Żyjesz złudzeniami? - Nie, jestem realistką. Rapp pokręcił głową i ruszył przed siebie. - Chodź, muszę coś zjeść. - Mówiłam poważnie. Muszę już iść. Może spotkamy się na lunchu? Nie zwalniając kroku, krzyknął przez ramię: - Nie wspomniałem, że znalazłem tego faceta w czerwonej czapce? Rivera zawahała się i krzyknęła: - Co?! - Słyszałaś. Trzy sekundy później agentka Secret Service szła już obok niego. - Kpisz ze mnie? Jeżeli tak, to przysięgam... - Spokojnie, killerze. Naprawdę musisz się uspokoić. 290

- Mów. - Jestem facetem. - Znowu zaczynasz z tym seksizmem. Rapp zerknął na nią, ale postanowił zignorować tę uwagę. - Znalazłem go na Cyprze, wczoraj przywlokłem tutaj i przekazałem FBI. Zamierzają ogłosić to o dziesiątej. - Secret Service wie o tym? - Rano rozmawiałem z Jackiem Warchem. On wie. - Sukinsyny. Myślisz, że mnie wezwą? - Spokojnie. Istnieje szansa, że dziś się dowiedzą. Pokręciła głową. - Nie rozumiesz. Ja już dla nich nie istnieję. Jestem tylko przypomnieniem największego błędu Secret Service. Rapp stwierdził, że Rivera ma chyba rację. Zatrzymali się na małą przekąskę i Rapp otworzył przed nią drzwi. Wybrali stolik w głębi lokalu i Mitch musiał praktycznie z nią walczyć, żeby usiąść twarzą do drzwi. Zdjął prochowiec i siadając, uniósł rękę, aby obejrzeć rozdarty szew marynarki. - Zapłacę za to - powiedziała Rivera. Ale Rapp od razu przeszedł do rzeczy. - Mam kilka pytań. - Mówię serio, zapłacę. Nie ignoruj mnie. - Czy zawsze jesteś nastawiona tak konfrontacyjnie, czy to wskutek stresu w pracy?

291

- Myślę, że zazwyczaj jestem całkiem pozytywnie nastawiona. Zastanowiła się. - Praca dawała mi zadowolenie. Wszystko się układało, chociaż nieco gorzej rozwijał się wątek miłosny. No ale w czasie kampanii wyborczej na nic nie ma czasu. A potem ta przeklęta bomba i wszystko się rozpadło. Rapp przyglądał się jej, trochę zaskoczony taką szczerością. Rivera była bardzo atrakcyjną kobietą. Mogłaby nieco stępić kolce, ale jej uroda była niezaprzeczalna, i to całkowicie naturalna. Nie musiała nad tym pracować. Bez makijażu i stylizacji bez wysiłku dostałaby ósemkę. A w takim miejscu jak Secret Service otrzymałaby nawet dziesiątkę. Wszystkie agencje powołane do egzekwowania prawa miały znaczny niedobór interesujących agentek. Jeżeli dobrze pamiętał jej akta, to miała trzydzieści kilka lat. Każda tak atrakcyjna kobieta, która w tym wieku ciągle jest samotna, musi mieć jakieś problemy. - Wolałabyś zginąć w tym ataku? - Rapp wiedział, że to typowa reakcja dla tych, którzy coś takiego przeżyli. Szczególnie jeśli mieli chronić osoby, które zginęły. Popatrzyła przez chwilę badawczo na Rappa, po czym wyznała: - Może „wolałabym” to trochę za dużo powiedziane, ale tak, myślałam o tym. Do stolika podeszła kelnerka i rozmowa się urwała. Oboje zamówili kawę i wodę, Rivera dodatkowo omlet, a Rapp wołowinę peklowaną i zapiekankę z siekanego mięsa i ziemniaków. Gdy kelnerka odeszła, Rivera zasypała go gradem pytań na temat 292

mężczyzny w czerwonej czapce. Podał jej ogólną wersję wydarzeń, może tylko trochę bardziej wnikliwą od tej, jaką już znało FBI, a potem skupił się na tym, co sam chciał wiedzieć. - Nie czytałem raportu, więc nie wiem, czy tamtego ranka użyłaś elektronicznych urządzeń zakłócających fale? Rivera pokręciła głową. - To była jedna z rzeczy, za które mnie skrytykowano. - Mogłaś ich użyć, ale nie zrobiłaś tego? - zapytał trochę zaskoczony Rapp. - Tak mówią, ale w ochronie nie było nikogo, kto by o tym wiedział, i nikt z kwatery głównej nie powiedział nam wprost, że są dostępne. Wykopali jakieś bzdury, żeby ratować swoje tyłki wewnętrzną notatkę, którą podobno nam wysłali. Tylko że w czasie kampanii byliśmy ciągle w ruchu. Nie mieliśmy czasu na czytanie czterdziesto-stronicowej notatki na palmtopie. - Zatem nie było urządzeń zakłócających. - Zgadza się. Rapp ustawił solniczkę i pieprzniczkę jedną za drugą, a potem zamienił je miejscami. - Ale przetasowałaś auta, prawda? Rivera pokręciła głową. Odpowiedź ta zdumiała Mitcha, ale ukrył to przed nią. - W porządku, przeanalizujmy ostatnie pięć minut. Jak byliście rozmieszczeni? Kiedy rozpoczęłaś... rutynowe czynności.

293

Gdy Rivera mówiła, Rapp zaczął rozważać możliwość, że Gazich okłamał go w sprawie telefonu wskazującego drugą limuzynę. Jeżeli tak, to o czym jeszcze kłamał? Jednym uchem słuchał relacji Rivery opisującej szczegóły tego tragicznego popołudnia. Zastanawiał się, jak zmusić Ga-zicha do głębszych wyznań.

294

33

GENEWA, SZWAJCARIA Idylliczna Genewa była, być może, najbardziej skonfliktowanym miastem na ziemi. Jako kolebka purytańskiego kalwinizmu była tak uporządkowana i zasadnicza jak żadne inne miasto w tym kraju i z dumą podkreślała panujące w niej czystość, dobre maniery i mnóstwo przepisów. Tak było za dnia. Samochody, przeważnie bmw, mercedesy albo audi, były nieskazitelnie czyste. Mężczyźni, przeważnie bankierzy, finansiści, księgowi i prawnicy, nosili drogie, szyte na zamówienie i zawsze modne garnitury. Z niektórych szacunków wynika, że w podziemiach genewskich banków została zdeponowana czwarta część światowego prywatnego bogactwa, a to by oznaczało, że miasto mające tylko ćwierć miliona mieszkańców zgromadziło więcej prywatnych zasobów niż Nowy Jork, Londyn, Paryż, Hongkong lub Tokio. Trudno w to uwierzyć, ale to prawda. Mieszkańcy Genewy należeli do długiej linii religijnych hipokrytów, którzy znaleźli sposób na pogodzenie swoich kalwińskich przekonań z nieograniczoną namiętnością do pieniędzy. Jak można ukryć czwartą część światowego prywatnego bogactwa w tak małym mieście? Odpowiedź jest naprawdę prosta. Szwajcaria zachowuje absolutną tajemnicę, jeśli chodzi o jej bankowe zasoby. Do jej klientów należą osoby prowadzące legalne interesy i członkowie europejskich rodzin królewskich, którzy po prostu nie chcą nikogo 295

dopuszczać do swoich spraw finansowych. Ale są wśród nich także zwykli łajdacy i socjopaci, którzy zdobyli pieniądze dzięki kłamstwom, oszustwom, a nawet morderstwom. Gdyby nie te czarne owce deponujące nielegalnie zdobyte pieniądze w wytwornych bankach Genewy, historia tego miasta leżącego nad jeziorem byłaby strasznie nudna. Jest ono ubocznym produktem cichego porozumienia banków, czego współcześni przywódcy raczej by nie przewidzieli. Genewa jak magnes przyciąga bogatych drani i kryminalistów z całego kontynentu. Ponieważ wielu z nich zdobyło majątek, łamiąc prawo, ich rodzinne kraje chciałyby zaprowadzić ich przed sąd, a nawet na szubienicę. Ten napływ socjopatów i megalomanów stał się niezwykle interesującym społecznie zjawiskiem. Przynajmniej Joseph Speyer uważał je za interesujące. Ten pięćdziesięciosze-ścioletni bankier wychowywał się w Genewie i jak wielu gejów z jego pokolenia musiał ukrywać swoją orientację seksualną mniej więcej do trzydziestego roku życia. Jego rodzina należała do Kościoła reformowanych protestantów, co oznaczało mnóstwo reguł i żadnych przyjemności. Nie stanowili tutaj wyjątku, ale wychowawczym efektem tych represji byli geje, masochiści i, ogólnie mówiąc, zboczeńcy. Gdy doda się do tego obecność niezwykle bogatych ludzi cierpiących na różne aspołeczne zaburzenia osobowości, powstaje gotowy przepis na miasto opanowane przez niemoralną kontrkulturę. Speyer właśnie zmierzał do jednej z genewskich jaskiń rozpusty. Był poniedziałkowy wieczór. Jedyny dzień w tygodniu, w którym 296

miejskie kluby nocne są zamknięte - wyrafinowane miejsca, będące zwykłymi burdelami, gdzie serwuje się drinki za trzydzieści dolarów. W Szwajcarii prostytucja jest legalna. Co stanowiło duży problem dla prawodawców. Ojcowie reformacji nigdy nie aprobowali legalizacji handlu ciałem, ale biznes bankowy musiał być konkurencyjny. Napływający do miasta w latach siedemdziesiątych bogaci książęta arabscy i inni międzynarodowi gracze lubili kobiety, lecz nie zamierzali płacić za ich usługi niebotycznych sum. Po kilku dziesięcioleciach

okłamywania

się

i

unikania

tematu

to

uporządkowane społeczeństwo postanowiło rozwiązać problem, zalegalizować prostytucję i ściągać z niej podatki. Speyer czerpał z tego wszystkiego perwersyjną przyjemność. W głębi duszy był podglądaczem i spotkania z potrzebami jego seksualnie zdeprawowanych klientów bardziej go ekscytowały niż własne doznania seksualne. Cy Green był jednym z takich klientów. Tak pragnął seksu, że mogło to wyglądać na uzależnienie, ale gdy Speyer porównywał go z innymi znanymi mu osobami, stwierdzał, że to po prostu zdrowy apetyt. Green chciał uprawiać seks co noc. Zwierzył się Speyerowi, że uważa to za element bycia osobą typu alfa. Seks monogamiczny nie wchodził w grę. Preferował układ z dwiema kobietami i grę wstępną, która prawie zawsze polegała na przyglądaniu się. Speyer wiedział o tym, ponieważ musiał być przy tym. Zaparkował bmw przecznicę od mieszkania Greena i ruszył wąskim chodnikiem. Wszedł do niewielkiego holu i zbliżył się do 297

kuloodpornej szyby, za którą siedział odźwierny. Genewa była miastem kuloodpornych szyb i ochroniarzy. Zbyt wielu bogatych imigrantów było poszukiwanych przez ich rządy i rywali w interesach. Przynajmniej raz w roku zdarzało się jakieś obrzydliwe morderstwo. Człowiek za szybą rozpoznał Speyera i powitał go po francusku, po czym chwycił za słuchawkę, żeby połączyć się z apartamentem. Green zajmował całe ostatnie piętro budynku, pięćset metrów kwadratowych, co poza Genewą nie stanowiło nieprzyzwoicie dużej powierzchni, ale tutaj tak. Po chwili odźwierny otworzył drzwi i gdy Speyer podszedł do windy, ta czekała już na niego. Wcisnął guzik najwyższego piętra i zdjął skórzane rękawiczki kierowcy. Jazda na trzecie piętro trwała krótko. Gdy drzwi windy się otworzyły, ujrzał oczekujących go dwóch mężczyzn. Starszy był osobistym służącym i kamerdynerem Greena. Miał na sobie czarną marynarkę i kamizelkę, białą koszulę i czarny krawat. Speyer wręczył mu rękawiczki i odwrócił się, żeby ten zdjął mu szary kaszmirowy płaszcz. Potem podszedł do niego ochroniarz z wykrywaczem metalu i przesunął urządzeniem wzdłuż ciała Speyera. Za każdym razem to samo. Speyer jednak nigdy się nie skarżył, a Green nigdy nie przepraszał. Gdy skończyli, Speyer został wprowadzony do salonu. Na pytanie, czy chce się czegoś napić, odparł służącemu, że chętnie, i spojrzał na zegarek. Miał nadzieję, że Green nie będzie mu kazał zbyt długo czekać. To był długi, męczący dzień i był pewien, że taki sam będzie cały tydzień. Padło wiele obietnic, a czas na ich spełnienie uciekał. 298

Green zjawił się po sześciu minutach w błękitnym jedwabnym szlafroku z białą lamówką i w kolorystycznie dobranych pantoflach. Czarne włosy zaczesał do tyłu, lekko je wichrząc na karku. Krocząc przez pokój jak typowy miliarder, zaciągnął pasek szlafroka. Spojrzał na Speyera i z szatańskim uśmieszkiem zapytał: - Przyszedłeś popatrzeć, prawda? - Nie. - Speyer zdjął okulary w czarnych oprawkach i wetknął je do kieszeni. - Obawiam się, że po prostu odgrywam posłańca. Green zastanowił się i po chwili, kręcąc głową, odparł: - Chodź ze mną. Speyer westchnął. - Mam mało czasu - oświadczył. Green nie zatrzymał się. - Nonsens. Mamy ważne rzeczy do przedyskutowania. A poza tym nie chcę opuścić spektaklu. - Zniknął w korytarzu i po kilku sekundach wystawił głowę zza rogu. - A przy okazji, właśnie odkorkowałem „Screaming Eagle” z dziewięćdziesiątego drugiego. Nawet taki francuski snob jak ty nie mógłby odmówić. W kącikach ust Speyera pojawił się uśmiech, a stopy się poruszyły. Green miał rację. „Screaming Eagle” to bardzo rzadkie wino i trudno mu się oprzeć. Poszedł za nim korytarzem, kierując się do sypialni gospodarza. - Zamknij za sobą drzwi - rozkazał Green. Minęli gigantycznym

bibliotekę wyłożoną ekranie

i

boazerią,

kącikiem

z telewizorem

wypoczynkowym.

o Zza

dwuskrzydłowych drzwi prowadzących do sypialni dochodziły dźwięki ostrego europejskiego techno. Green pchnął drzwi. Na wprost 299

znajdowało się ogromne królewskie łoże z czarnymi jedwabnymi prześcieradłami. Speyer spojrzał w prawo, dobrze wiedząc, gdzie toczy się akcja. Wielkie okno wychodzące na Jezioro Genewskie przesłaniały ciężkie czarne draperie, które stanowiły teraz tło dla seksualnego spektaklu odbywającego się we wnęce okiennej. Green sam zaprojektował tę małą scenę. Wnęka miała trzy metry szerokości i metr głębokości. Po obu jej stronach znajdowały się wąskie drzwi, które po otwarciu ukazywały haki, łańcuchy i sznury. Na środku sceny stała młoda blondynka z warkoczami, w chodakach i skąpym letnim stroju. Za nią stała domina, w kozakach na wysokiej szpilce, szczelnie okryta czarnym lateksem. Miała odsłonięte tylko usta, oczy, piersi i krocze. W jednej ręce trzymała szpicrutę, w drugiej - monstrualny sztuczny penis. - Siadaj - rzucił Green. Naprzeciwko sceny stały przygotowane dwa krzesła. Green nalał wina. Chociaż Speyer był gejem, to uczestnicząc pierwszy raz w tego rodzaju prywatnym pokazie, czuł podniecenie, a Green błędnie uznał jego ekscytację za nawrót do biseksualizmu. Speyer od lat eksperymentował na różne sposoby, ale ciągle pozostawał gejem. To nic skomplikowanego. Odkrył to, gdy miał jedenaście lat, a potem spędził około dziesięciu na walce z tym. Teraz już wiedział, że tym, co go w tej sytuacji początkowo podniecało, była deprawacja

młodości.

Utrata

niewinności

przez

młodą

heteroseksualną kobietę. Ale teraz Speyer nie mógł już wyrzucić ze świadomości tego, że kobiety te były po prostu rosyjskimi 300

prostytutkami, które niewinność straciły już dawno temu. Zabieganie o względy księżnej lub kogoś z wyższych sfer czy nawet purytańskiej koleżanki, sięganie po zakazany owoc - to mogło być warte uwagi. Tutaj zaś stały dwie młode kobiety, które próbowały zarobić trochę pieniędzy, podniecając perwersyjnego miliardera. - I co sądzisz? - zapytał Green, nie spuszczając oczu z kobiet. - Nie mów nikomu. - Od kiedy jesteś taki nieśmiały w tych sprawach? - Miałem na myśli wino. - Speyer pociągnął łyk kalifornijskiego wina. - Dobre, co? - Bardzo, ale mówię poważnie. Nie mów o tym nikomu. - Spokojnie. - Green uśmiechnął się. - Jaką masz dla mnie wiadomość? - Dziś po południu telefonował do mnie Garret. - Nie mów, że ten mały skurwiel próbował się wykręcić z umowy. - To ciekawe, że tak powiedziałeś, bo jeśli się nie mylę, to on dokładnie to próbuje zrobić. Green powoli odwrócił opaloną twarz do Speyera. Zmrużył oczy i zapytał: - Co on, do diabła, powiedział? Powtórz mi słowo w słowo. - Przypuszczalnie złapano osobę, która została wynajęta do tej roboty. - Co? 301

- Złapano człowieka, którego wynajął Vasili. Został zatrzymany przez Amerykanów. Dziś po południu odbyła się konferencja prasowa. - Speyer był przekonany, że Green dopiero teraz się o tym dowiedział. Nigdy nie oglądał telewizji, a Internetem zajmowali się jego asystenci. - Jak to możliwe? Vasili sam mi powiedział, że się tym zajmie. - Najwyraźniej złożył pochopną obietnicę. Green wstał i zaczął machać rekami. - Stop, stop. Dziewczęta, przerwijcie. Wrócę za kilka minut. Chwycił butelkę i rzekł do Speyera: - Chodź ze mną. Poszli do biblioteki i zamknęli za sobą drzwi. Green postawił „Screaming Eagle” na gzymsie kominka, obok stołu do bilarda. Na ścianie dominował oczywiście wielki portret Greena. Speyer stanął po drugiej stronie i patrząc na Gree-na, porównywał go z portretem. Ten podwójny wizerunek wiele mówił o tym człowieku i jego ego. - Z pewnością możesz sobie wyobrazić, jak wściekły był Garret. - A kiedy ten mały skurwiel nie był wściekły? Spotkałeś kiedyś bardziej irytującego faceta? Speyer zdecydował, że lepiej nie odpowiadać na to pytanie. - Tym razem miał prawdziwy powód. - Zaczynam wątpić w twój rozsądek. To ty radziłeś mi to zrobić. Zapłaciłem ci za to. Powiedziałeś, że ta inwestycja zwróci mi się z nawiązką. Klienci nigdy go nie zaskakiwali. Wszystko już widział. Ich selektywna pamięć, ich zdolność do usprawiedliwiania albo zwykłego 302

zapominania każdej złej decyzji lub popełnionego czynu nie znały ograniczeń, podobnie jak ich umiłowanie do krętactwa lub zwalania winy na kogoś innego. - Cy, zanim zaczniemy to analizować, chcę, żeby jedno było jasne. To ty złożyłeś mi tę propozycję. To ty od samego początku wyrażałeś takie pragnienie i nigdy się nie zawahałeś. Chciałeś to zrobić, a ja ciebie tylko wspierałem. Green spojrzał na niego i postanowił zmienić temat: - Powiem ci, co mnie złości. Wydałem już na to miliony dolarów.

Uruchomiłem

moje

najważniejsze

kontakty,

wiele

zaryzykowałem... i co oni zrobili? Speyer wzruszył ramionami. - Gówno zrobili. Gdzie moje pieprzone ułaskawienie? - Zawsze mówili, że będą mogli to załatwić dopiero w ostatniej chwili. - Na co jeszcze czekają? Nie zostało dużo czasu! - Mogę ci tylko powiedzieć, że prawdopodobnie nastąpi to w sobotę. Green zaczął krążyć przed kominkiem. - Jesteś pewny, że Amerykanie mają właściwego faceta? - Nie mam pojęcia. Poza tym nie wiem, kto jest tym właściwym facetem. - Tak - powiedział Green w taki sposób, jakby właśnie wpadł mu do głowy nowy pomysł. - To wie tylko Vasili. Zatelefonujesz do niego? 303

- Nie. - Speyer nie lubił kontaktować się bezpośrednio z rosyjskimi gangsterami. Nie wtedy, gdy mógł tego uniknąć. - Sam do niego zadzwonię i wybadam, co jest grane, a ty w tym czasie zadzwonisz do tego kutasa Garreta i powiesz mu, że chcę mojego ułaskawienia. Speyer skinął głową, pociągnął długi łyk wina i jeszcze raz zastanowił się, czy mądrze zrobił, zadając się z takimi typkami jak Green i Garret.

304

34

WASZYNGTON Departament

Sprawiedliwości

mieścił

się

dokładnie

naprzeciwko kwatery głównej FBI przy Pennsylvania Avenue. O 9.30, we wtorek, przed budynek zajechała niezapowiedziana kolumna samochodów. Z opancerzonej limuzyny wynurzyli się Stu Garret, Jonathan Gordon i Ross i ruszyli szerokim chodnikiem, chronieni przez agentów Secret Service. Jeden z funkcjonariuszy pobiegł uprzedzić ochronę budynku o przybyciu wiceprezydenta elekta na spotkanie z prokuratorem generalnym. Uniknięto by wielu kłopotów, gdyby powiadomiono wcześniej o tej wizycie, ale Ross lubił takie niespodzianki. Powiedział agentowi z osobistej ochrony, że w ten sposób łatwiej pozna aktualną sytuację. Agent podejrzewał jednak, że Rossowi sprawia przyjemność wyprowadzanie ludzi z równowagi. Ross wraz z szefami swojego sztabu i kampanii wyborczej podszedł do windy, omijając punkt ochrony, w otoczeniu czterech wysokich agentów. Wjechali na najwyższe piętro i przeszli korytarzem do pomieszczeń zajmowanych przez biuro prokuratora generalnego. W czasie swojej krótkiej pracy w Wywiadzie Narodowym

Ross

Sprawiedliwości,

spędził

wiele

uczestnicząc

w

ranków

w

spotkaniach

Departamencie na

temat

bezpieczeństwa narodowego. Po drodze minęli kilku pracowników

305

administracji. Ross, któ-. ry nigdy nie wypadał z roli, uśmiechał się i witał ich jak rasowy polityk. Prokurator generalny miał obszerne biuro, w którym za dużymi biurkami siedziały trzy sekretarki. Ross właśnie zamierzał się z nimi przywitać, gdy otworzyły się drzwi do sali konferencyjnej Stokesa. Stała w nich zwrócona do niego plecami wysoka blondynka. Miała na sobie przewiązaną w pasie dopasowaną brązową sukienkę z długimi rękawami i skórzane kozaczki. - Chyba straciliście rozum! - krzyknęła. - Znajdźcie sobie kogoś innego. Ja nie chcę mieć z tym nic wspólnego. - Peggy, wróć, proszę, i usiądź. Ross i towarzyszące mu osoby zatrzymali się w połowie drogi między korytarzem a sekretariatem. Ross wiedział, kim jest ta kobieta, i chociaż nie widział prokuratora generalnego Stokesa, to znał jego głos na tyle dobrze, żeby zgadnąć, że to on nakłania ją do powrotu. - Marty - powiedziała wysoka blondynka - wiesz lepiej niż ktokolwiek w tym budynku, że on się do tego nie nadaje. - Zamknij drzwi i siadaj. Dziś nie mam nastroju na teatralne sceny. - Teatralne! - krzyknęła. - Jeżeli chcesz obejrzeć prawdziwy teatr, to rób dalej to, co robisz. On już coś zwietrzył i zje cię na śniadanie. Ross się uśmiechnął. Znalazł się w samym środku awantury. Trzy sekretarki na zmianę patrzyły to na nowego wiceprezydenta Stanów Zjednoczonych Ameryki, to na długonogą blondynkę, 306

zastępczynię prokuratora generalnego. Była to Peggy Stealey, o której Ross sporo słyszał - bardzo zasadnicza prawniczka, która nie znosiła głupców. - Peggy, mówię poważnie. - Stokes podniósł głos. - Wracaj tutaj. Musimy przedyskutować to do końca. - Marty, czyżbym dała ci odczuć, że nie traktuję tego poważnie? Jeżeli tak, to powiem wprost. Wszystko, co dotyczy Mitcha Rappa, traktuję bardzo poważnie. - Założyła ręce na piersiach. - Możesz nie zmieniać zdania, masz do tego prawo. Tylko znajdź sobie kogoś innego, ponieważ ja nie chcę mieć z tym nic wspólnego. - Jesteś zastępczynią i asystentką prokuratora generalnego w sprawach antyterroryzmu i chcesz czy nie, ta sprawa należy do ciebie. - Nigdy nie mówiłam, że nie zajmę się tą sprawą, tylko nie zamierzam przesłuchiwać Mitcha Rappa. I to jest decyzja ostateczna. Stealey odwróciła się i zamarła na widok mężczyzn stojących w drzwiach. Zanim zdążyła coś powiedzieć, z sali konferencyjnej dobiegł krzyk prokuratora: - Czasy się zmieniły, Peggy. Rapp i jego szefowa narobili sobie wrogów w tym mieście, a ten nowy bałagan nie zyska Rappowi przyjaciół. Ross patrzył w błękitne oczy stojącej przed nim kobiety. Wysokie kości policzkowe i mocno zarysowany podbródek nadawały jej skandynawskie rysy. Ross wyciągnął rękę. - Pani Stealey. Zawahała się, niepewna, jak ma się do niego zwrócić. 307

- Panie wiceprezydencie. Ross mocno uścisnął jej prawą dłoń, zbliżył się o krok i położył lewą rękę na jej ramieniu. Uśmiechnął się ciepło i szepnął: - On ma rację i pani o tym wie. - Przepraszam? - Stealey lekko się cofnęła..’ - Czasy, zmieniły się. - Powtarza się to co cztery lata albo coś koło tego. Ross przyglądał się jej uważnie. Zbliżała się do czterdziestki, ale nie dostrzegł żadnych zmarszczek. Pochylił się i zbliżył usta do jej prawego ucha. - Niech się pani nie martwi Mitchem Rappem. Za rok nie pozna pani CIA. Patrząc na niego badawczo, zmrużyła błękitne oczy. - Rzadko popełniam błędy, ale gdy już się to zdarzy, zawsze wyciągam z tego wnioski. Ross skinął głową i uśmiechnął się. Przypomniał sobie, co Stokes powiedział mu kiedyś o Peggy Stealey. Porównał ją do burzy z piorunami. Rodziła strach zmieszany z podnieceniem z powodu budzącego grozę spektaklu. Jeżeli trwała krótko, obserwowanie mogło być nawet przyjemne. Ale gdy się przeciągała, mogła spowodować poważne szkody. - I jak mam rozumieć ten komentarz? - spytał Ross. Stealey zbliżyła się do niego. - Nie pieprz się z tym Mitchem Rappem - powiedziała łagodnie i odeszła. 308

Ross przez chwilę stał bez ruchu z przylepionym do twarzy uśmiechem, choć w środku w nim zawrzało. Powoli odwrócił się i zobaczył, jak jego świta robi przejście Stealey. Może i taka szczerość była niebanalna, ale Ross uznał ją za jawny brak szacunku. Garret podszedł do niego i cicho zapytał: - Co powiedziała? Ross, uśmiechając się jak lalka brzuchomówcy, odparł: - Powiem ci później. Odwrócił się i wszedł do sali konferencyjnej, gdzie zastał prokuratora generalnego i dwóch jego zastępców siedzących na końcu wielkiego stołu konferencyjnego. Wszyscy szybko podnieśli się na widok Rossa. - Nie, nie - rzekł Ross, gdy wstawali z krzeseł. - Siadajcie. Wpadłem tu tylko po to, żeby pogratulować ci zwycięstwa. Prezydent elekt Alexander poprosił mnie, bym osobiście podziękował ci za złapanie człowieka odpowiedzialnego za śmierć jego żony. Prokurator generalny niepewnie zerknął w lewo, potem w prawo. Cała trójka była wyraźnie speszona. - Sprawa nie przedstawia się już tak dobrze, jak się spodziewaliśmy. Ross w duchu przeklął plotki rozprzestrzeniające się po Waszyngtonie tak szybko jak po żadnym innym mieście na świecie. Było tu tylu dziennikarzy, tylu politycznych pismaków i zbyt wielu ludzi pragnących dowieść własnej wartości, którzy zachowywali się tak, jakby wszystko wiedzieli. Wiadomość o aresztowaniu wywołała 309

burzę w Waszyngtonie. Ta sprawa była po prostu zbyt sensacyjna, żeby utrzymać ją w tajemnicy. Prezydent Hayes dał jasno do zrozumienia, że całą zasługę należy przypisać Langley. Departament Sprawiedliwości i FBI mogły sobie ujeżdżać na CIA, ale to Langley zgarnie największe profity. Ludzie z tych trzech agencji prawie natychmiast zaczęli gadać. Jeszcze zanim poniedziałkowa konferencja prasowa się zaczęła, pół miasta wiedziało, co się stało. CIA odniosła ogromny sukces. Po południu zaczęły krążyć nowe plotki. Na początku szeptano. Że pojawiły się jakieś problemy. Do wieczora szepty zmieniły się w pomruki. Nagle trzy agencje znowu nabrały wody w usta, co zawsze źle wróży. Rano prasa przystąpiła do ofensywy. Telefony oszalały, próbowano znaleźć źródła potwierdzające najgorszy scenariusz, że CIA złapała niewłaściwego człowieka. Garret, który nigdy nie przepuszczał okazji, rzucił się do roboty. Szybko naszkicował plan bitwy, ale uprzedził Rossa, że muszą się udać do Departamentu Sprawiedliwości,

aby

przed

zajęciem

twardego

stanowiska

dowiedzieć się, co jest prawdą, a co fikcją. Tak więc Ross, udając głupka, spojrzał na starego kolegę z Senatu, szukając potwierdzenia swoich domysłów. - Stało się coś złego? - Hm... - westchnął Stokes. - Nawet nie wiem, od czego zacząć. - Czuję się trochę urażony, Martin. Ostatnie wieści mówiły o czystej zagrywce.

310

- Tak mi się wydawało, ale pojawiły się problemy. Potencjalnie kłopotliwe problemy. - Takie jak... - Takie jak to, że człowiek, którego aresztowaliśmy, może nie być właściwym facetem. - Słucham? - Ross otworzył szerzej oczy ze zdziwienia i wysunął brodę. - To obywatel Grecji. Twierdzi, że jest niewinny, od chwili gdy przejęło go FBI w niedzielę po południu. - Nie pierwszy raz przestępca twierdzi, że jest niewinny. - Mnie to mówisz? Gdyby to było tylko to, nie zastanawiałbym się ani przez chwilę, ale jest jeszcze coś więcej, albo powinienem powiedzieć, że mniej. - Stokes spojrzał niespokojnie na dwóch zastępców. - Na początek ambasador Grecji wystosował oficjalny list protestacyjny, który dziś po południu zostanie przekazany do Departamentu Stanu. - Dlaczego? - Utrzymuje, że CIA uprowadziła tego człowieka. - Kogo to naprawdę obchodzi? - Ross myślał tylko o jednym. Jeżeli to ten człowiek zaatakował kolumnę, to Grecy mogą sobie wysyłać tyle cholernych listów, ile im się spodoba. - Problem polega na tym, że nie mamy pewności, czy to właściwy facet. - Nie rozumiem.

311

- Powiedziano nam, że to właściwy facet. Powiedziano, że istnieją przeciwko niemu niezbite dowody. - I co? - Niczego nam nie pokazano. - Niczego wam nie pokazano? Jak mam to rozumieć? Stokes westchnął sfrustrowany. - W niedzielę po południu skontaktowaliśmy się z więźniem. Był ranny. Został cztery razy postrzelony. W kolana i ręce. - Był torturowany? - zapytał Ross. - Tak mi się wydaje. - Stokes spojrzał na zastępców i obaj skinęli głowami. - Czy przyznał się do czegoś? - Nie przed nami, ale CIA utrzymuje, że zrobił to w czasie transferu z Cypru do Stanów. - Bo był torturowany... - stwierdził Ross, patrząc niewinnie na Stokesa. - Tak właśnie twierdzi. - Podejrzany? - Tak. - Cholera. Masz taśmę z nagraniem przyznania się? - Nie. - Dlaczego? - Prosiliśmy o nią CIA, ale niczego jeszcze nie dostaliśmy. Ross przechylił głowę. - Co takiego? 312

- Zakładam, że słyszałeś, że to Mitch Rapp znalazł tego faceta. - Jedyne, co słyszałem, to plotki. - No cóż, to prawda. Tylko że nikt nie wie, gdzie on teraz jest. To była jego operacja. I to on go znalazł. - Na czym więc polega problem? - Nie posiadamy najmniejszego strzępu dowodu, że coś łączy tego faceta z zamachem. Więzień został przebadany wykrywaczem kłamstw, a według greckich władz w czasie ataku przebywał na Cyprze, nie odnotowano opuszczenia przez niego kraju. Podejrzany twierdzi, że ma świadków, którzy przysięgną, że był wtedy w domu, na Cyprze. Ross spojrzał na Garreta, który w typowy dla siebie sposób rzucił oschle: - Wygląda więc na to, że Rapp złapał niewłaściwego faceta. Trzej mężczyźni z Departamentu Sprawiedliwości popatrzyli na siebie i Stokes odpowiedział: - Teraz nikt jeszcze tego nie może stwierdzić z całą pewnością, ale obawiamy się, że to może być prawda. - Na litość boską - warknął Ross. - Powiedziałeś o tym prezydentowi? - Idę do Białego Domu na lunch. Przy okazji go poinformuję. - A co z Joshem? Stokes pokręcił głową. - Może ty mu to przekażesz? Ross udał, że nie chce, ale w rzeczywistości bardzo chciał. Miał okazję udowodnić swojemu partnerowi, jak dobre ma kontakty. 313

- Dziś jem z nim lunch. Wtedy mu powiem. Tymczasem lepiej by było, żebyś znalazł Rappa. Nie chcemy przecież, aby nasza administracja zaczynała pracę w oparach skandalu. Celowo użył słowa „nasza”. Stokes był pożyteczny - politycznie przydatny i bardzo lubiany. Od wielu miesięcy zastanawiali się nad możliwością zatrudnienia go w nowej administracji. Rozpatrywali nawet możliwość zaproponowania mu czegoś lepszego.

314

35

BALTIMORE, MARYLAND Magazyn był stary. Zbudowano go na początku drugiej wojny światowej w celu przechowywania najważniejszych towarów dla Wielkiej Brytanii, co stanowiło element programu Lend-Lease2, o który tak twardo walczył Franklin Delano Roosevelt. Zaraz po przystąpieniu Stanów Zjednoczonych do wojny ceglany budynek powiększono dwa razy i tętnił życiem aż do kapitulacji nazistów. Po wojnie wprowadziła się tu US Steel, pomagająca w ramach planu Marshalla w odbudowie Europy Zachodniej. Interesy szły dobrze do połowy lat siedemdziesiątych, a potem wszystko się zmieniło i cały ten teren zaczął popadać w ruinę. Kiedy Scott Coleman pierwszy raz ujrzał to miejsce, dach przeciekał, nie było okien, a przez budynek przewalały się hordy dzikich lokatorów, nie przejmujących się sprzątaniem po sobie. Dla wielu ludzi smród uryny i lat zaniedbań byłby trudny do zniesienia, ale Coleman, który objechał cały świat z Marynarką Wojenną Stanów Zjednoczonych, przywykł do takich rzeczy. Inni widzieli tu tylko rozpad, Coleman zaś dojrzał możliwości. Jak jego przyjaciel z Marynarki Wojennej, który zwykł mawiać: „Już nie buduje się domów z widokiem na ocean”.

2

Lend-Lease Act - ustawa z 11 marca 1941 roku zezwalająca prezydentowi Stanów Zjednoczonych na udostępnianie innym rządom dowolnych produktów ze sfery obronności. Zdecydowała ona o zwycięstwie aliantów w drugiej wojnie światowej. Większą część dostaw otrzymała Wielka Brytania.

315

Nieruchomość znajdowała się w Sparrows Point, na południe od Baltimore, nad rzeką Patapsco. The SEAL De-molition and Salvage Corporation była pomysłem Colema-na. Widział zbyt wielu kolegów z sił specjalnych, którzy po odejściu z wojska wiedli mizerny żywot w cywilu. Czasami śnił mu się też koszmar, że sam pewnego dnia rozpoczyna pracę w Wal-Marcie jako osoba witająca klientów w drzwiach. Podczas długich przerzutów coraz częściej myślał więc o tym, by założyć własną firmę. Praca dla kogoś nie wydawała mu się zbyt pociągająca. Zwłaszcza że tak długo musiał spełniać cudze rozkazy. Zadawał sobie jedno proste pytanie: czego nauczyła go marynarka wojenna? Wielu rzeczy, ale do najbardziej wyjątkowych należały: nurkowanie, strzelanie i wysadzanie. Pierwsze i ostatnie były łatwiejsze do wykorzystania w działaniach legalnych, niż mogłoby się wydać. Porty i stocznie na całym świecie potrzebują wyszkolonych nurków, którzy wiedzą, jak pozbywać się wraków. SEAL Demolition and Salvage Corporation rozpoczęła więc działanie z wyraźnym celem i już jej pierwsze zlecenie udowodniło zapotrzebowanie na takie nietypowe umiejętności. British Petroleum miało problem browarniczy, który należało rozwiązać, zanim zyska wymiar międzynarodowy. Musiało po cichu zlikwidować jedną z opuszczonych platform wiertniczych na północnym Atlantyku. Przedostało się to jakoś do opinii publicznej i Greenpeace zorganizował grupę protestacyjną do jej okupowania, aby temu zapobiec. Organizacja chciała, by BP zdemontowało ją element po elemencie. Zarząd BP miał łatwy wybór: albo zniszczyć platformę za 316

dwieście tysięcy dolarów, albo rozebrać ją kawałek po kawałku, co kosztowałoby w przybliżeniu pięć milionów. Na gwałt zaczęto więc werbować ludzi do wysadzenia platformy, zanim Greenpeace zdąży się zmobilizować. Szacowano, że na założenie materiałów wybuchowych potrzeba czterdziestu ośmiu godzin. Odkryto jednak, że statek z aktywistami Greenpeace’u cumuje w Rejkiawiku w Islandii i wypłynie z portu następnego dnia rano. W okolicach platformy będzie po południu następnego dnia i ekolodzy zaczną

ją

okupować,

aby

zainteresować

wydarzeniem

międzynarodowe media i wywrzeć społeczną i polityczną presję na BP, by zdemontowała konstrukcję. Firma musiała więc spowolnić protestujących, aby zyskać czas na założenie ładunków i wysadzenie obiektu. Odpowiedzialny za tę operację wiceprezes BP musiał znaleźć taki sposób na zatrzymanie aktywistów, aby firma pozostała poza wszelkimi podejrzeniami. Członkowie zarządu odbyli szereg rozmów z partnerami w Ameryce i Wielkiej Brytanii i dowiedzieli się, że w Marylandzie powstała właśnie firma, która doskonale nadaje się do takiej roboty. Jej szef nazywa się Coleman i został już zapoznany z sytuacją. Miał dwadzieścia godzin na dotarcie do Rejkiawiku i zatrzymanie statku w porcie. Nie było istotne, jak to zrobi, tylko nikt nie mógł ucierpieć. Coleman miał ogólne pojęcie, ile by to kosztowało BP, gdyby firma musiała rozmontować platformę, zażądał więc trzystu tysięcy dolarów. Władze BP się zgodziły i Coleman, Strobie oraz Hacket 317

odlecieli wkrótce z lotniska imienia Dullesa ze swoim sprzętem do nurkowania. W Rejkiawiku wylądowali tuż przed zachodem słońca, a o 23.00 byli już na nadbrzeżu. Dzięki wieloletniemu szkoleniu w Marynarce Wojennej Stanów Zjednoczonych dokładnie wiedzieli, co robić. Służąc w SEAL, spędzili nieskończenie wiele godzin w brudnych

basenach

portowych

na

mocowaniu

materiałów

wybuchowych do kadłubów i unieszkodliwianiu śrub napędowych czy sterów. Jedyną trudnością w tej szczególnej misji była temperatura wody. Nawet w ocieplanych kombinezonach mogli przebywać w wodzie najwyżej piętnaście minut. Żeby dostać się do statku, musieli przepłynąć około sześćdziesięciu metrów. Za pomocą acetylenowego palnika nacięli U-złącze, gdzie wał napędowy łączył się ze śrubą. Przez jakiś czas statek prawdopodobnie będzie zdolny do utrzymania kursu i maksymalnej prędkości dziesięciu węzłów, ale potem prawa fizyki zrobią swoje. Złącze się rozpadnie i statek zostanie unieruchomiony. Rano siedzieli w kawiarni, zastanawiając się, kiedy statek wypłynie z portu. Coleman nie miał wyrzutów sumienia. Całe życie spędził na oceanie i wzbudzał on w nim głęboki szacunek, ale i zdrowy strach. Wiedział, że posłanie na dno nawet kilku tysięcy ton stali nie zrobi mu żadnej krzywdy. Wypili więc kawę i poczekali do ósmej na powrotny lot do Waszyngtonu. W tym czasie holownik wyprowadził statek z portu na główny kanał. Liny zostały zwolnione, za rufą utworzył się biały kilwater i statek obrał kurs na pełne morze. 318

Właśnie zaczął się zmagać z pierwszymi falami, gdy kilwater znikł i jednostka znieruchomiała na środku kanału. Godzinę później Coleman, Strobie i Hacket byli już w drodze do Waszyngtonu. Mała firma Colemana rozpoczęła działalność przed atakiem terrorystycznym z 11 września i teraz przynosiła ponad dwadzieścia pięć milionów dolarów dochodu rocznie. Rozrosła się do dwudziestu pracowników na pełnym etacie oraz ponad stu niezależnych zleceniobiorców, którymi byli dawni członkowie sił specjalnych. Ludzie ci wcześniej zarabiali od trzydziestu do czterdziestu tysięcy dolarów rocznie, obecnie zaś - ćwierć miliona i więcej. Coleman wynajął dla rozwijającej się firmy nowe pomieszczenia w bardziej przyjaznej dla biznesu okolicy, położonej w połowie drogi między Waszyngtonem i Baltimore, ale starego magazynu nie chciał się pozbyć. W głębi lądu zatrudnił pełnomocnika zajmującego się posiadanymi i nabywanymi nieruchomościami. Miejsce było na to po prostu zbyt odosobnione, a w pracy Colemana prywatność była najważniejsza. Podwójne szerokie magazynowe wrota i drzwi dla obsługi wychodzące na ulicę. Żadnych napisów, tylko adres wypisany na biało nad drzwiami dla obsługi i wyblakłe logo US Steel. Wewnątrz magazynu stara, popękana tania posadzka została zmyta kwasem, uzupełniona i pomalowana. Wzdłuż lewej ściany ciągnęły się różne szafki magazynowe, półki i dwie metalowe tablice. Po prawej stronie stały dwa motocykle i samochód przykryte szarym brezentem, a za nimi

ośmiometrowy

Boston 319

Whaler

z

dwoma

stupięćdziesięciokonnymi silnikami Mercedesa. Środek zajmowały zwrócone do siebie bagażnikami czarny pick-up chevy i duży ford excursion. Na tyłach budynku znajdowały się biura, łazienka i pomieszczenie do pracy. Na piętro prowadziły metalowe schody. Tam mieściły się dwa biura i pokój konferencyjny, wszystkie z dużymi wewnętrznymi oknami na parter. Coleman siedział w narożnym pokoju za dużym, szarym metalowym biurkiem. Pochodziło z wojskowych nadwyżek. Solidne, tanie i funkcjonalne. Właśnie przeglądał skrzynkę z e-mailami. Każdego dnia przychodziło ich około stu, i to o każdej porze dnia i nocy. Miał swoich ludzi w Iraku, Afganistanie, Kazachstanie, Jordanii, Katarze, Kuwejcie i Indonezji, a tylko do tych miejsc się przyznawał. Sygnał brzęczyka zmusił go do odwrócenia się. Przebiegł dłonią po blond włosach i spojrzał na dwa dwu-dziestoośmiocalowe płaskie monitory. Na lewym widać było mężczyznę leżącego na łóżku w pokoju o szarych, betonowych ścianach. Pomieszczenie to wybudowano w czasie drugiej wojny światowej jako schron przeciwlotniczy, a oni kilka lat temu zamienili je na celę. Na łóżku polowym leżał tajemniczy Rosjanin, którego przywieźli z Cypru. Ekran po prawej wyświetlał cztery obrazy: schody wiodące do schronu, tylne drzwi do magazynu, drzwi frontowe i na zmianę dach oraz zewnętrzne ściany budynku. Przed drzwiami do magazynu czekały na wjazd dwa auta srebrne audi A8 i błękitna toyota land cruiser. Coleman znał oba pojazdy i spodziewał się ich. Odwrócił się do komputera, i kliknął 320

myszką na ikonie bezpieczeństwa. Ukazało się menu z listą wszystkich drzwi i ich statusem. Coleman skierował strzałkę myszki na główne drzwi magazynu i kliknął na „Open”. Gdy pojazdy wjechały, zamknął drzwi, wstał i wyszedł na galerię. Położył obie ręce na balustradzie i przyglądał się, jak z audi wysiada Rapp, a z toyoty Marcus Dumond. - Irenę chce z tobą mówić - zakomunikował Rappowi. Mitch spojrzał na niego. - Tak, wiem. Wszyscy mnie szukają. Jestem pewny, że jeżeli sam się nie zgłoszę, grozi mi areszt. Coleman zaczął schodzić na parter. - Jak długo chcesz to ciągnąć? - Może do popołudnia. Najdalej do jutra rano. - Dlaczego znowu to robisz? - Gdy Coleman znalazł się na dole, zwrócił się w lewo, zamiast wyjść Rappowi na spotkanie. - Nie chciałbyś wiedzieć. - Rapp poszedł za Colema-nem, a Dumond za Rappem. - Byłoby lepiej ich aż tak nie drażnić. Mogą zechcieć aresztować cię. Nie chcę tu polującego FBI. Coleman wszedł do małego pokoju ze stołem na cztery osoby, ekspresem do kawy, mikrofalówką i lodówką. Ktoś zawiesił na ścianie plakat nakłaniający do wstąpienia do Marinę Corps i dodał niezbyt pochlebne komentarze do sloganu „Semper Fi” 3. Coleman

3

Zamerykanizowana łacińska dewiza semper fidelis - „zawsze wierni”. Motto Korpusu Piechoty Morskiej Stanów Zjednoczonych.

321

nalał dwa kubki czarnej kawy. Jeden podał Rappowi, drugi zatrzymał dla siebie. - Marcus, czym mogę ci służyć? - Może cola? - Znajdziesz w lodówce. - Co twoi chłopcy znaleźli w skrytce depozytowej? - zapytał Rapp. - Dwa pistolety, makarowa i berettę, tłumiki do obu i kilka zapasowych magazynków z nabojami. - Numery seryjne? - Usunięte. - Co jeszcze? - Sześćset tysięcy dolarów w gotówce - odparł Coleman z uśmiechem. - Żartujesz? - Bynajmniej. Rapp patrzył na ścianę, myśląc o umowie, jaką zawarł z bankierem. - Kapodistras chyba się skichał z wrażenia. - Kto? - Kapodistras, bankier. - Wicker mówił, że przez cały czas był nerwowy, ale gdy zobaczył, jaka forsa była w skrytce, przestał jęczeć. Masz jakiś pomysł, skąd ta forsa? - Nie. - Rapp pokręcił głową. - Coś jeszcze? 322

- Paszporty, karty kredytowe... standard. Miał też jedną z tych nowych kart pamięci, która tworzy lustrzany obraz twardego dysku. Mitch spojrzał na Marcusa. - Kiedy tu będą? - zapytał Dumond. - Rano opuścili Paryż i powinni wylądować krótko przed południem. - Co zrobili z pieniędzmi? - spytał Rapp. - Wszystko dali bankierowi i polecili, żeby połowę przekazał na nasze konto na Bahamach. - Broń? - Zostawili w skrytce razem z fałszywymi paszportami i kartami kredytowymi. - Dobra robota. - Ale było tam jeszcze coś interesującego. Dwie karty katalogowe. Jedna z serią wyraźnie przypadkowych liczb, druga z datami i kwotami w dolarach. - Przesłali mi ich fotografie - oznajmił Marcus, pokazując je Mitchowi na palmtopie. - Na pierwszej widać serię cyfr, oznaczających

prawdopodobnie

posiadane

przez

niego

konta

bankowe. Druga karta - Dumond wcisnął klawisz i na ekranie ukazało się nowe zdjęcie - wygląda jak lista depozytów. - Być może. - Rapp przez chwilę studiował obraz i rzekł: - Ale mogą też oznaczać coś innego. - Na przykład? - Wykonaną robotę. 323

- Robotę? - Dumond nie rozumiał. - Robił nacięcia na pasku. Domyślam się, że oznacwgą trafienia i zapłatę za nie. Dumond spojrzał na ekran. - Niektóre z nich nie mają kwoty. - To zabójstwa, za które nie dostał forsy - odparł Rapp. - Chory skurwysyn - wtrącił Coleman. - Ty też notujesz swoich zabitych? - zwrócił się do Rappa. - Nie. - Jedyny facet, o jakim wiedziałem, że to robił, był kompletnym oszołomem. Zadzwonił telefon Dumonda i informatyk wyszedł na korytarz, żeby go odebrać. Rapp spojrzał na Colemana i rzekł: - Gazich okłamał mnie w samolocie. - W sprawie? - Przebiegu zamachu. - To cię zaskoczyło? Ten facet jest podły. Nie wierzyłbym w ani jedno jego słowo. Rapp zmarszczył brwi. - Ja uwierzyłem. Wiesz, jak byś się czuł, gdybyś przeszedł przez to wszystko? - Wiem. - No to wiesz, że nie miał już powodu do łgania. Ten człowiek działa w pojedynkę. Ktokolwiek go wynajął, zamierzał go zabić w chwili, gdyśmy się tam zjawili. 324

- No to w jakiej sprawie kłamał? - Powiedział mi, że tuż przed atakiem otrzymał telefon informujący go, że cel znajduje się w drugim aucie. - No i... - Wczoraj rozmawiałem z Riverą, a ona oświadczyła, że nie zamieniła limuzyn. - Jakie to ma znaczenie? Przecież chciał trafić obie, prawda? - Nie. - Rapp pokręcił głową. - Twierdzi, że chciał zniszczyć tylko drugą. Coleman przechylił się przez kontuar. - A w rzeczywistości chciał zniszczyć obie. - Co znaczy, że kłamał o telefonie. - Dobrze, ale to ci nic nie daje. Skip dzwonił do mnie dziś rano. Chce, żebyś się z nim skontaktował. - Ma mój numer. - Powiedział, że znajduje się pod dużą presją. Gazich dobrowolnie poddał się badaniu wykrywaczem kłamstw. Skip mówił, że biuro ma bardzo dobrego faceta do obsługi tej maszyny, ale ten sukinsyn ją pokonał. Rapp się uśmiechnął. - Jest po prostu doskonały. - Tak. Skip mówił, że Departament Sprawiedliwości szaleje, podobnie Departament Stanu i nawet kilku chłopców z biura zaczyna już rezygnować. - Mówił coś o mediach? 325

- Powiedział, że telefon się urywa. Prasa ostro atakuje. - Wspaniale. Dumond wrócił z szerokim uśmiechem na twarzy. - Co cię tak ucieszyło? - spytał Rapp. - Właśnie odkryłem, kim jest nasz gość. - Dumond wskazał podłogę. - Rosjanin? - spytał Coleman. - Tak, tylko że on nie jest Rosjaninem.

326

36

WASZYNGTON Wszyscy milczeli. W windzie i w holu. Ross chciał gadać, rozpaczliwie chciał gadać, ale nie ośmielił się w obecności agentów Secret Service i Gordona. Byli już w połowie drogi między głównym wejściem i czekającą na nich limuzyną, gdy Garret chwycił go za łokieć. Zatrzymali się, za nimi stanął Gordon, a za Gordonem wszystkich sześciu agentów. Tylko jeden z nich obserwował chronionych, reszta ustawiła się tak, aby maksymalnie osłonić Rossa. Nie wyglądali na zadowolonych. Wyszkolono ich do przeprowadzania ludzi z jednego bezpiecznego miejsca w drugie. Żadnego marudzenia po drodze. Dziesięć metrów dalej stała nowiutka opancerzona limuzyna, zdolna wytrzymać dwukrotnie silniejszą eksplozję od tej, która zniszczyła stary model pamiętnego październikowego dnia. Sześciu agentów Secret Service walczyło z chęcią złapania Rossa za kołnierz i wepchnięcia głową naprzód do limuzyny. Agent specjalny Brown podszedł do Rossa i Garreta. - Przepraszam, panie prezydencie. Niedobrze jest zatrzymywać się na otwartym terenie. Mogę prosić do limuzyny? Garret zignorował go, a Ross posłał mu karcące spojrzenie. - To był nieplanowany przystanek. Nikt nie wie, że tu jestem. Uspokój się i cofnij. Potrzebuję chwili prywatności.

327

Brown stłumił złość na Rossa, która wzbierała w nim z powodu odsunięcia Rivery, a szczyt osiągnęła podczas weekendu w Szwajcarii. Ten facet był żądnym władzy sukinsynem. Co za różnica, gdzie będą gadać - w limuzynie czy tu, na ulicy?! Brown cofnął się, uspokoił i dał znak ludziom, żeby się rozproszyli i zanotowali w pamięci (i papierach) ten incydent. On na pewno nie podzieli losu Rivery. Gordon odczytał e-mail na palmtopie i zaczął się przeciskać w kierunku szefa i Garreta. Garret wyciągnął rękę i zapytał: - Nie masz do załatwienia jakichś telefonów? Gordon zatrzymał się i spojrzał na niego. Znowu się stawia. Wkrótce nadejdzie sobota. Gordon pomyślał, że chyba osobiście dostarczy Garreta na lotnisko. Gdy tylko Gordon znalazł się poza zasięgiem słuchu, Garret przysunął się do Rossa i cicho powiedział: - To zbyt piękne, żeby było prawdziwe. - Wiem. Teraz będę mógł wkroczyć i naprawdę tam posprzątać. - Nie mówię o tej cholernej CIA. Mają niewłaściwego faceta! - Tego nie wiemy na pewno. - Podaj mi choć jedno wytłumaczenie, dlaczego Rapp się ukrywa. Wie, że wszystko spieprzył. Nie chce się tu pokazać i poddać przesłuchaniu. Ucieka albo, kto wie, może próbuje wrobić tego faceta, żeby chronić swój tyłek. - Więc co mamy robić? - Polać benzyną. - Co? 328

- Zapalić zapałkę i podpalić. Wyjdź przed front i zajmij stanowisko. - Jesteś pewien? - Absolutnie. Nawet jeżeli to właściwy facet, w co bardzo wątpię, Speyer powiedział mi, że to zupełnie niemożliwe, aby zaprowadził ich do nas. Teraz jesteś mężem stanu. Musisz zająć stanowisko. W imię prawa i porządku. To, co Rapp zrobił, było złe. To nadużycie władzy. Stany Zjednoczone nie akceptują tortur i nie można tego tolerować. Wydaj oświadczenie, że domagasz się śledztwa. Ross pokręcił głową. - Za szybko. Lepiej wystąpić nieoficjalnie. - Wykorzystując Toma Richa z „Timesa”. - Właśnie. W ten sposób nagłośnimy sprawę, a gdy inni się do tego dołożą, poprosimy o głowy Rappa i Kennedy. - To mi się podoba. - Garret zerknął przez ramię. - Denerwują mnie ci cholerni agenci. Jedź beze mnie. Muszę załatwić kilka telefonów. Zobaczymy się w hotelu na lunchu. Ross przez chwilę obserwował odchodzącego Garreta, a potem ruszył do limuzyny. Gordon stał przy otwartych tylnych drzwiach, odpowiadając na e-maile. Ross zauważył, że nie był zadowolony z wyłączenia go z rozmowy, i wpadła mu do głowy pewna myśl. Pomysł, jaki plątał mu się po głowie od momentu, gdy Garret przybył po niego na lotnisko w niedzielę. Wiceprezydent elekt usiadł na tylnym siedzeniu i czekał na Gordona.

329

- Jonathanie, czy nie zauważyłeś, że Stu ostatnio dziwnie się zachowuje? Wyraz twarzy Gordona zdawał się mówić: „Kpisz ze mnie?” Odłożył palmtopa i zdjął okulary. - Zawsze uważałem, że jest trochę dziwny. Ross uśmiechnął się. - Wiem. Ten człowiek jest jak wrzód na dupie, ale przy tym naprawdę dobry w tym, co robi. Ale jest krótkoterminowy. Ty jesteś długoterminowy. Długoterminowy powiernik i przyjaciel. Proszę, nigdy o tym nie zapominaj. - Nie zapomnę. Dziękuję, panie prezydencie. - Proszę bardzo. - Ross zaśmiał się. Pojazd ruszył. Ross spojrzał przez okno i dodał: - Wracając do Stu. Ostatnio jakoś dziwnie się zachowuje, prawda? - Mówiąc bez ogródek... jest dupkiem. To znaczy dwadzieścia cztery godziny na dobę przez cały tydzień - trudno to ocenić. Ale spodziewam się, że w końcu odpuści w tym tygodniu. - Też mam taką nadzieję. - To czas naszego świętowania. Ludzie ustawiają się do niego w kolejce, żeby się załapać. Do diabła, nawet do mnie dzwonią, żebym im załatwił spotkanie z nim. - Nasze zwycięstwo jest głównie jego zasługą. - Z tym akurat nie mam problemu. Myślę jednak, że ten facet powinien się trochę odprężyć, a on zamiast tego zachowywał się w tym tygodniu jak palant. - Zgadzam się. Wygląda na to, że coś go jeszcze absorbuje. 330

- Jak myślisz, co? - Nie wiem. - Na twarzy Rossa pojawił się wystudiowany wyraz zakłopotania. - Nie wiem, jak do tego podejść, ale coś go niepokoi. Wydaje się, jakby się czymś martwił. Gordon spojrzał z troską na szefa. - Chcesz, żebym to sprawdził? Ross zawahał się, jakby głęboko się nad tym zastanawiał. - Nie - pokręcił głową. - Jestem pewien, że to nic takiego. Wytrzymaliśmy z nim tak długo, to nie wytrzymamy jeszcze pięciu dni?

331

37

BALTIMORE, MARYLAND Program rozpoznawania twarzy nie jest doskonały. Może się mylić. Wygląd człowieka często się - zmienia, wielu ludzi ma podobne rysy twarzy i wreszcie ważna jest jakość fotografii. Ale stare zdjęcie zawsze można porównać z nowym wizerunkiem. Identyfikacja tajemniczego

mężczyzny

przetrzymywanego

w

schronie

przeciwlotniczym w magazynie Colemana była skomplikowana z trzech powodów. Po pierwsze na ostatnim zdjęciu był lżejszy o jakieś czterdzieści pięć kilogramów; po drugie miał wiele cech typowych dla Słowian z Europy Wschodniej, co poszerzało krąg kandydatów, i po trzecie - nie był Rosjaninem. Rapp gruntownie przestudiował akta, podobnie Coleman i Dumond. Analityk z Langley ustalił w końcu jego tożsamość po naradach ze swoimi kontaktami w wywiadzie francuskim i Interpolu. Uwzględnił przyrost wagi i poszerzył zakres poszukiwań o członków wywiadu

ukraińskiego,

białoruskiego,

polskiego,

bułgarskiego,

litewskiego, łotewskiego, estońskiego i rumuńskiego. Ich więzień, jak się okazało, był Białorusinem. Nigdy nie pracował dla KGB, ale działał w białoruskim KGB, czyli BKGB, jak go powszechnie nazywano. BKGB było młodszym bratem KGB. Kiedy większość byłych republik sowieckich uzyskała faktyczną niepodległość, Białoruś zacieśniła związki z Matką Rosją. Mężczyzna ten prawie 332

przez dziesięć lat pracował w państwowej służbie bezpieczeństwa. W tym czasie był podejrzany o działanie na boku na rzecz wysokiego komunistycznego

urzędnika

toczącego

bezwzględną

wojnę

o

stanowisko bossa mińskiej mafii. Prawdziwe nazwisko więźnia brzmiało Jurij Milinko-wicz i wywiad francuski zaczął gromadzić dokumentację na jego temat w 1996 roku, gdy prowadził oddział kontrwywiadu w Mińsku. Trzech francuskich biznesmenów przyjechało wtedy do stolicy Białorusi w celu złożenia oferty budowy tamy dla hydroelektrowni. Mieli ją przedstawić osobiście w ciągu dwóch dni. Aresztowano ich w drodze na miejsce rozmów, przetrzymywano pod zarzutem szpiegostwa przez trzy dni, a potem bez żadnego wyjaśnienia wypuszczono. Wywiad francuski podejrzewał, chociaż nie mógł tego udowodnić, że stała za tym firma niemiecka, która wygrała przetarg. Zapłaciła, żeby Francuzi wypadli z gry. Podczas pracy Milinkowicza w Białoruskiej Służbie Bezpieczeństwa odnotowano w dokumentach cztery podobne skargi. Kolejną zgłoszoną przez Francuzów, dwie przez Włochów i jedną przez Japończyków. Ostatecznie Interpol założył mu kartotekę i teraz podejrzewa, że Milinkowicz pracuje dla białoruskiej mafii. Rapp rozważył to bardzo starannie. Wszystko pasowało. Nie miał wątpliwości, że mężczyzna w schronie to Jurij Milinkowicz. Teraz pozostało tylko jedno pytanie: dlaczego, do diabła, próbował zabić Gazicha? Rapp polecił Du-mondowi, aby zebrał wszystko, co mają o białoruskiej mafii. Do tej pory nie zajmował się bliżej ani Rosją, ani jej byłymi republikami. Wprawdzie Europa była jego, ale 333

bardziej Bliski Wschód i południowo-zachodnia Azja. Chociaż śledził rozpad Związku Radzieckiego. Gdy upadł scentralizowany system rządzenia, regionalni działacze partyjni stali się bossami organizacji przestępczych, wypełniając lukę w strukturach władzy. Następnie między grupami interesów wybuchła taka bitwa, że niesławna wojna chicagowskich gangsterów z lat dwudziestych wyglądałaby przy niej jak bójka na szkolnym boisku. Rapp usiłował to wszystko powiązać. Jak brutalny był Milinkowicz? Mogłoby się to wydawać sprawą drugorzędną, ale Mitch uważał ten problem za zasadniczy. Nie miał do czynienia z tykającą bombą i nie musiał walczyć o czyjeś życie, wyciskając prawdę z tego tłustego cielska. Tortury nie były koniecznością. Przez chwilę myślał, żeby ograniczyć przesłuchanie do zwykłych pytań i odpowiedzi. Dać Milinkowicz owi szansę wyznania prawdy i wyjaśnienia, dlaczego próbował zabić Gazicha. Wprawdzie już udowodnił, że jest kłamcą, mówiąc o pracy w KGB, ale Rosjanie i ogólnie Słowianie są dziwni, jeśli chodzi o wyznawanie prawdy. Szczerość

to

w ich

wypadku

rzadkość.

Dla

Milinkowicza

stwierdzenie, że pracuje dla KGB, mogło nie być kłamstwem. Bardzo prawdopodobne, że potraktował to wyznanie jako częściową prawdę. Pracował dla BKGB, a nie dla lepiej znanego starszego brata. Ale stwierdzenie, że ciągle pracuje dla KGB, wiązało się z większą estymą. Gazich w swoim biurze wyśmiewał się z tego twierdzenia. Wiedział, że Milinkowicz pracuje dla mafii, chociaż przebywał z nim

334

zaledwie pięć minut. To oznaczało, że obaj prawdopodobnie znali się z poprzedniej roboty. Postanowił dać Milinkowiczowi szansę. Niech wyjaśni, z czego naprawdę żyje, a potem przystąpią do spraw ważniejszych. Tylko co, u diabła, białoruska mafia ma wspólnego z arabskimi terrorystami i kto właściwie płacił za tę operację? Schodził do bunkra z ogólnym zestawem pytań do Milinkowicza w głowie i zarysem działań, jeżeli ten nadal będzie kłamał. Na dole znajdował się mały podest o wymiarach sto osiemdziesiąt na sto dwadzieścia centymetrów z zardzewiałą rurą kanalizacyjną pośrodku. Nad masywnymi żelaznymi drzwiami zamontowano mały monitor. Rapp zobaczył na nim Milinkowicza leżącego na łóżku polowym. Był potężnym mężczyzną. Mitch oceniał go na sto dziewięćdziesiąt centymetrów i

zapewne

trzy dychy.

On

przy swoich

stu

osiemdziesięciu centymetrach i osiemdziesięciu kilogramach mógł stanowić kuszący cel dla tego osiłka i częściowo właśnie na to liczył. Nie lubił tortur, ale nie był też cierpliwym człowiekiem. Miał za dużo spraw do załatwienia i nie zamierzał tracić tygodnia na dotarcie do tego faceta. Drzwi nie miały klamki, tylko zasuwę. Rapp wyjął z kieszeni klucz i wetknął go w dużą kłódkę. Powiesił kłódkę na haku przy drzwiach i zerknął jeszcze raz na monitor. Dopiero wtedy otworzył drzwi. Milinkowicz natychmiast uniósł się na łokciach. Rapp wszedł i przymknął za sobą drzwi, zostawiając wąską szparę. Zauważył, że Milinkowicz zarejestrował fakt, iż drzwi są otwarte. Poza łóżkiem w 335

pomieszczeniu stał nocnik śmierdzący środkami dezynfekcyjnymi. W celi zamontowana była tylko jedna żarówka osłonięta ochronną siatką. Na łóżku nie było koca ani poduszki czy prześcieradła. Tylko cienki materac. Dla Milinkowicza nawet królewskie łoże wydawałoby się za małe, a podwójne byłoby śmiesznie wąskie. Rapp stanął przy drzwiach, oparł się o ścianę i założył ręce na piersi. Marynarkę i pistolet zostawił w biurze Cole-mana. Przez chwilę obserwował więźnia. Zszyli mu nos i ucho i chociaż nie dysponowali rentgenem, byli pewni, że ma złamaną szczękę. Rapp wskazał książkę leżącą na podłodze i spytał: - Znalazłeś czas na czytanie? Rapp zostawił mu Rok 1984 George’a Orwella w nadziei, że więzień przeczyta sceny tortur. Milinkowicz zerknął na książkę i pokręcił głową. - Nie muszę tego czytać. Ja to przeżyłem. Rapp uśmiechnął się. - Niestety, znalazłeś się w niewłaściwym zespole. - To znaczy? - Mówiłeś, że pracowałeś w KGB. - W tonie głosu Rappa pobrzmiewało powątpiewanie. - Jeżeli tak było, to znalazłeś się w niewłaściwym zespole. - Nie wszyscy, którzy pracowali w KGB, byli źli. Całkiem prawdziwe stwierdzenie, pomyślał Rapp. - Tak bardzo się nie różnimy. - Olbrzym postawił stopę na posadzce i usiadł. Rapp zauważył, że porusza się z trudem. Kombinacja stresu, braku ruchu i tuszy usztywniła mu mięśnie. 336

Zabrali mu też buty. Jeżeli spróbuje chodzić w skarpetkach, będzie miał trudności na gładkiej cementowej posadzce. - Wiesz, kim jestem? - spytał Rapp z rozbawieniem. - Amerykaninem... prawdopodobnie z CIA, może z Agencji Wywiadu Obrony. A z pewnością szkoliłeś się w siłach specjalnych. Rapp się ucieszył, że Milinkowicz ma tylko ogólne pojęcie co do jego profesji. Kusiło go, żeby powiedzieć mu, iż pracował też dla Izraela. Często stosował tę starą sztuczkę, żeby przerazić bezbożnych komunistów. Zwłaszcza Białorusinów, którzy byli okrutni wobec Żydów. - Może tak, może nie. Milinkowicz rozejrzał się po celi. - Gdzie jesteśmy? Przesłuchanie, zasada nr 101: zbałamucić i zdezorientować osobnika. Rapp próbował wczuć się w położenie więźnia. Przez większą część lotu z Cypru do Baltimore był odurzony. Istniała szansa, że myślał, iż wylądowali gdzieś pomiędzy, ale nie było tu okien, przez które mógłby wyjrzeć. Najprawdopodobniej doszedł do wniosku, że są w Ameryce, ale mógł też przypuszczać, iż zabrali go na przesłuchanie do któregoś kraju byłego bloku wschodniego, a może nawet

na

Białoruś.

Nie

było

tajemnicą,

że

rząd

Stanów

Zjednoczonych aspekty wojny z terroryzmem nie wymagające delikatności rozgrywa we współpracy z byłymi satelitami Związku Radzieckiego.

337

- Znajdujemy się w prywatnym miejscu. Miejscu, o którym mój rząd nic nie wie. Tylko my dwaj. Osobiście wolę, i pewnie ty też, rozwiązać ten problem w sposób nieoficjalny. Rapp obserwował, jak wzrok Milinkowicza biegnie w kierunku nie domkniętych drzwi i szybko od nich ucieka. Pewnie szacuje szanse ucieczki. - Nie wiedziałem, że mamy problem - zauważył wesoło Milinkowicz. - Przecież nasze państwa nie są już wrogami. Rapp skorzystał z jego szczerości. - Przepraszam, zapomniałem. Z jakiego kraju mówiłeś, że pochodzisz? - Z Rosji. - I pracujesz dla KGB? - Tak. - Jesteś tego pewien? - Tak. Absolutnie. ;, - I chcesz zostać moim przyjacielem. - Tak. Absolutnie. - I chcesz zdobyć moją przyjaźń za pomocą kłamstw - rzucił mimochodem. - Nie kłamię - stwierdził z głębokim przekonaniem Milinkowicz. - Wolałbym, żebyś się nad tym dobrze zastanowił, bo chcę ci zadać sporo pytań. Powiedziałeś, że pracujesz dla KGB, a to znaczy, że wiesz, jak się to załatwia. Mamy do wyboru drogę łatwą i trudną. Jeżeli wybierasz drogę łatwą, musisz być ze mną absolutnie szczery. 338

Jeśli zaś zaczniesz kłamać, to wybierzesz drogę trudniejszą. A to znaczy, że powieszę cię za stopy i będę grać w baseball twoimi jajami. Rosjanin klasnął w dłonie i oświadczył: - Nie ma sprawy. Powiem ci całą prawdę. Rapp przekrzywił głowę i uniósł brew. - Mówię to ostatni raz. To nie jest zabawa i nie bawią mnie twoje zapewnienia. Masz dwie możliwości. Albo powiesz całą prawdę, albo zadam ci trudny do zniesienia ból. - Oczywiście. Powiem całą prawdę. Rapp zastanowił się, czy on naprawdę ma złamaną szczękę. Mówił bez szczególnych trudności. - Gdzie się urodziłeś? - W Moskwie. Zapewne kłamie, pomyślał Rapp, ale teraz tego nie udowodnię. - Gdzie się wychowałeś? - W Moskwie. Najprawdopodobniej kłamie. - I pracujesz dla KGB? - Tak - odparł olbrzym, zsuwając drugą nogę na podłogę. - Już ci mówiłem. Rapp obserwował, jak przenosi ciężar ciała na skraj łóżka. - Zgaduję, że wybrałeś jednak trudniejszą drogę. - Odwrócił się i nacisnął biały guzik na szarej skrzynce inter-komu. - Przynieś tu rozrusznik samochodowy i aligatorki. Milinkowicz wyprostował się. - Co to znaczy „rozrusznik”? 339

- Wygląda na to, że będziemy musieli przepuścić prąd przez twój mózg. Może to pobudzi ci pamięć. - Nie. - Mężczyzna wstał i machając rękoma, zrobił krok w kierunku Rappa. - Siadaj - rozkazał Mitch stanowczym, chociaż spokojnym głosem. - Powiedziałem prawdę. - Zrobił następny krok. Mitch odskoczył od ściany i przygotował się. Zastanawiał się, czy Milinkowicz wpierw rzuci się do drzwi, czy spróbuje go zaatakować. Mógłby się założyć, że mężczyzna będzie liczył na przewagę, jaką dają mu tusza i wzrost. - Natychmiast siadaj albo oberwiesz. Milinkowicz stał dwa metry od Rappa i zaczął szarżować prosto na niego z wyciągniętą lewą ręką, jakby chciał nią coś chwycić, natomiast prawą zgiął w łokciu, szykując się do zadania ciosu. Dla Mitcha czas zwolnił. Spodziewał się tego. Wielcy mężczyźni zawsze tak atakują. Są przekonani, że mogą przytłoczyć swoim ciężarem przeciwnika. Problem jednak polegał na tym, że zostawiają nogi i środek tułowia odsłonięte. Milinkowicz był piekielnie mocny w rejonie pasa. Rapp zauważył to i wiedział, że w tę część ciała trudno będzie zadać na tyle silny cios, żeby uzyskać spodziewany efekt. Pozostawały kolana i jądra. Wybrał kolano. Prawa ręka olbrzyma mierzyła w niego jak taran. Rapp szybko przesunął się w lewo, uniósł prawą rękę i ruchem zgodnym z kierunkiem wskazówek zegara chwycił Milin-kowicza za prawy 340

łokieć. Wykorzystując jego własny rozpęd, przyciągnął go bliżej, równocześnie obracając. Uniósł prawą nogę i stopą zadał cios w zupełnie odsłonięte prawe kolano Milinkowicza. Rozległ się ohydny trzask pękającego więzadła i kolano zgięło się w drugą stronę. Milinkowicz przeniósł ciężar ciała na lewą nogę, a potem runął na posadzkę, wrzeszcząc z bólu. Rapp stał nad nim z zaciśniętą z wściekłości szczęką, gotów zadać następny cios. Był wściekły, że ten idiota zmusił go do takiego ruchu. - Gdzie się urodziłeś?! - krzyknął. - W Mińsku. Urodziłem się w Mińsku. - Dla kogo pracowałeś? - Dla KGB. Rapp kopnął go w bolące kolano i Białorusin zawył. - Chciałeś powiedzieć „BKGB”. - To jedno i to samo. - Do diabła z tobą. - Rapp znowu kopnął go w kolano. - Trochę na twój temat powęszyłem, Jurij, ty sukinsynu. - Rapp pochylił się i spojrzał mu w twarz, na której dostrzegł wyraz zaskoczenia. - Tak, to prawda, ty durny sukinsynu. Znam twoje imię. Wiem o tobie wszystko. Wiem, że nie jesteś Rosjaninem. Wiem, że nigdy nie pracowałeś dla KGB, i wiem też, że byłeś skorumpowanym sukinsynem, gdy pracowałeś dla BKGB. Moi przyjaciele z KGB powiedzieli, że utuczyłeś się na etacie w mińskiej mafii. - Rapp celowo mieszał fakty, aby Milinkowicz stracił pewność siebie. 341

- Chcę lekarza - zawodził więzień. - Nie dostaniesz lekarza, chyba że zaczniesz odpowiadać na pytania. - Rapp nadepnął wygięte kolano i krzyknął, zagłuszając Milinkowicza: - Dla kogo pracowałeś?!!! - Dla mińskiej mafii! - Kto jest twoim szefem? - Rapp uniósł nogę i trzymał ją w powietrzu. - Aleksandr Gordiewski. Jeszcze wczoraj Rapp nie znał tego nazwiska, poznał je dopiero rano z dokumentów z Langley. Aleksandr Gordiewski był dawnym przewodniczącym Komunistycznej Partii Białorusi, a obecnie bossem mafii o zasięgu krajowym. - Po co przyjechałeś na Cypr?;,: - Żeby zabić człowieka. - Kogo? - Deckasa. Greka. - Dlaczego?! - krzyknął Rapp. - Nie wiem. Rapp uniósł wyżej stopę. - Przysięgam. - Milinkowicz wyciągnął ręce. - Nie wiem. Noga Rappa zaczęła opadać. - Bzdura! Milinkowicz wrzeszczał z bólu, a z oczu popłynęły mu łzy. - Chcesz, żebym cię znowu kopnął? - Nie! 342

- Więc powiedz mi, dlaczego miałeś go zabić. - Wiem tylko - wychrypiał olbrzym - że został do czegoś wynajęty i spieprzył to. - Wynajęto go, żeby kogoś zabił. - Rapp chciał to wiedzieć na pewno. - Tak. - Kogo? - Nie wiem. - Mam cię kopnąć? - Nie! - krzyknął. - Nie, proszę. Nie mam pojęcia. - Kiedy twój boss zaczął robić interesy z Arabami? Na twarzy Milinkowicza pojawiło się prawdziwe zdumienie. - Z Arabami? - Tak, z Arabami, radykalnymi islamskimi fundamentalistami, terrorystami. - Pan Gordiewski nigdy nie pracował z takimi ludźmi. Wyraz jego twarzy był szczery, ale słowa już nie. - Bzdura. - Rapp nadepnął kolano. Milinkowicz wrzasnął i zaczął szlochać. - Mówię prawdę. To wschodni ortodoks. Silnie związany z Kościołem. Uważa islam za wytwór szatana. Nigdy nie robił z nimi interesów. Wszystkie zmysły podpowiadały Rappowi, że Milinkowicz mówi prawdę, ale nic z tego, co usłyszał, nie pasowało do tego, co już wiedział. Musiał być ostrożny. Jeżeli teraz zacznie zadawać pytania na 343

oślep, osłabi swoją pozycję. Lepiej było trochę popuścić i spróbować uzyskać potwierdzenie tego, co już powiedział. Potem, jeśli stwierdzi, że Milinkowicz kłamie, wróci i przystąpi do przesłuchania z nowym zapałem. - Zatelefonuję do przyjaciół z KGB i dowiem się, czy mówisz prawdę. Lepiej dla ciebie, żeby potwierdzili twoją wersję, inaczej wrócę i dopiero wtedy będzie naprawdę paskudnie. Gdy wrócę, powiesz mi wszystko, co wiesz o De-ckasie. Podkreślam, wszystko. Kiedy pierwszy raz usłyszałeś o nim. Ile razy z tobą pracował. Wszystko. Powiesz, podam ci środki znieczulające. Będziesz kłamał, zmiażdżę ci drugie kolano. Rapp przeszedł nad Milinkowiczem i zamknął za sobą ciężkie drzwi. Wspiął się po schodach na parter, minął pokój wypoczynkowy i wszedł do biura Colemana. Kiedy wchodził, Scott rozmawiał przez telefon i dał mu znak, żeby nic nie mówił. - Irenę - przekonywał Coleman - nie mam pojęcia, gdzie jest. Słuchał przez chwilę i dodał: - Powiem mu, gdy tylko się ze mną skontaktuje. Muszę już kończyć. - Czego chciała? - spytał Rapp. - Denerwuje się Ga-zichem? - Nie. Pytałem ją o to. Powiedziała, że tym się nie martwi. Wie, że to właściwy facet. - Więc o co chodzi? - Ma coś, co musi ci pokazać. - Co?

344

- Nie powiedziała. Wiem tylko, że powinieneś to jak najszybciej zobaczyć. - Nie mówiła nawet, o co chodzi? - dopytywał się Rapp. - Nadmieniła tylko, że gdy to zobaczysz, spojrzysz na coś pod innym kątem. Rapp chwilę się zastanawiał, co to może być. - Co zamierzasz? - spytał Coleman. - Zatelefonuję do niej. <.¦” - Kiedy? Była strasznie uparta. Rapp spojrzał na zegarek. Prawie południe. - Dziś po południu. Muszę porozmawiać z moim kontaktem w KGB, a potem chcę się przekonać, jakim gnojkiem jest ten Milinkowicz. - Co z doktor Hornig? Rapp już o niej myślał. CIA przestała korzystać z jej pomocy podczas przesłuchiwania szczególnie ważnych więźniów. - Ten facet może być patologicznym łgarzem, Mitch. - Tak, wiem. Patologiczni kłamcy sprawiają najwięcej kłopotów podczas przesłuchań, ale Rapp nie chciał dłużej znęcać się nad tym ścierwem. - Porozmawiam o tym z Irenę dziś po południu. Potem dam ci znać.

345

38

WASZYNGTON Mark Ross szedł Peacock Alley, po której waszyngtoń-czycy i goście spacerowali, aby się pokazać i poprzyglądać innym. Hotel Willard był symbolem Waszyngtonu jeszcze przed wojną secesyjną. Ross rozkoszował się tym, że jest rozpoznawany przez dziesiątki osób popijających popołudniową herbatkę. Tego rodzaju spacery odbywali tacy Amerykanie, jak Grant, Mark Twain i wiele innych sławnych i niesławnych postaci. Błyskały flesze aparatów cyfrowych, ludzie starali się go dotknąć, a kilku nawet bezczelnie zatrzymało go, żeby zrobić zdjęcie. Szczytem bezczelności wykazała się kobieta w błękitnej sukni i w śmiesznym czerwonym kapeluszu z białym piórem. Zablokowała mu drogę, machając telefonem komórkowym. Dzwoniła jej córka, gorąca wielbicielka nowego wiceprezydenta. Ross ukrył irytację i poszedł dalej. Jego ochrona patrzyła na to z dezaprobatą z odległości pięciu metrów. Ross zmuszony był udzielić im kolejnej lekcji. Musieli dać mu trochę swobody. Nikt nie zamierzał zabić wiceprezydenta elekta. Do miasta przybywali zwolennicy partii. Samoloty, pociągi i autobusy co godzinę zwoziły nowych gości. Pierwsze oficjalne uroczystości zapowiedziano na dzisiejszy wieczór, potem odbędą się huczne śniadania, lunche i bale. Największe wydarzenie nastąpi w sobotni wieczór - jedenaście balów z obowiązkowym smokingiem. 346

Wszystkie hotele w mieście były zajęte. To wszystko działo się naprawdę.

Zostanie

wiceprezydentem

Stanów

Zjednoczonych

Ameryki. Nie mógł w to uwierzyć. Nie mógł sobie przypomnieć, kiedy po raz pierwszy zamarzył o osiągnięciu takich wyżyn w polityce; był wtedy bardzo młody. Zwykle marzenia ograniczają się do wysokiego stanowiska w pracy, ale on pamiętał, jak jeszcze na długo przed rozpoczęciem nauki przeczytał książkę o Teddym Roosevelcie. Był mężem opatrznościowym Ameryki. Należał do największych umysłów. Pamiętał, jak jeden z jego kolegów demokratów krytykował Starego Łosia za to, że był despotą. Ross odpowiedział mu: „Despota czy nie, ale jego twarz zdobi górę Rushmore”. Historia lubi zdecydowanych. Tych, którzy nie boją się chwycić władzy i korzystać z niej. Ross już dawno zdecydował, że będzie szukał okazji, a gdy nadejdzie odpowiedni czas, bez wahania chwyci za ster. Podobnie jak wielki Teddy Roosevelt, pomoże nawet losowi. Wykorzysta prasę do stworzenia swojego wizerunku i pozbycia się wrogów. I może będzie miał takie szczęście jak T. R. i awansuje szybciej. Josh Alexander był młody i zdrowy, ale wypadki chodzą po ludziach. Taka możliwość rozjaśniła twarz Rossa. Uścisnął kilka dłoni i na krótko zatrzymał się przed Round Robin Bar, kiwając ręką swoim zwolennikom spędzającym tu wesoło czas. Tłum wokół okrągłego baru zaczął wiwatować i pozdrawiać go. Ross pomyślał, że byłoby zabawnie przyłączyć się do nich na drinka, ale musiał iść na 347

spotkanie. Uśmiechnął się jeszcze raz i uniósł pięść w geście zwycięstwa, a potem się odwrócił. W windzie dołączyło do niego czterech agentów. Na jakiś czas pozbył się Gordona. Nie żeby mu nie ufał, po prostu nie chciał, żeby prawica wiedziała, co robi lewica. Agenci zajęli pozycję przed drzwiami Apartamentu Owalnego. Partia załatwiła mu to pomieszczenie do udzielania wywiadów, odbywania spotkań i zatrzymania się na dłużej, gdyby tego potrzebował, chociaż Ross dysponował apartamentem o powierzchni czterystu metrów kwadratowych z widokiem na Potomac. Alexander zajął luksusowy apartament Abrahama Lincolna, a jego teść ulokował się w obszernym apartamencie Kapitol. Apartament Rossa był najmniej prestiżowy z tych trzech i to go trochę złościło, ale teraz miał ważniejsze sprawy na głowie. Wszedł do środka i zobaczył Stu Garreta siedzącego w owalnym salonie z Tomem Richem z „New York Timesa”. Podobnie jak w prawdziwym Gabinecie Owalnym, tu też stały naprzeciwko siebie dwie kanapki przedzielone stolikiem. Rich był średniego wzrostu, szczupły, z lekkim brzuszkiem. Miał młodzieńczą twarzi brązowe włosy, którymi lubił się chwalić, unikając regularnych wizyt u fryzjera. Sprawiał wrażenie czterdziestolatka, ale w istocie miał pięćdziesiąt jeden lat. Doskonale orientował się w sprawach bezpieczeństwa narodowego i był krytycznie nastawiony do CIA i jej sposobu walki z terroryzmem. Dziennikarz wstał. Garret nie ruszył się z miejsca. Ross wyciągnął rękę. 348

- Tom, dziękuję, że przyszedłeś zobaczyć się ze mną. - Cała przyjemność po mojej stronie, panie prezydencie. - Proszę, mów mi Mark podczas takich nieformalnych spotkań jak to. Rich skinął głową, zachowując twarz pokerzysty. Miał na sobie niebieską marynarkę, szaro-czarną tweedową kurtkę, dżinsy i sportowe buty Timberlanda. Spojrzał na drogi błękitny garnitur Rossa i krawat. - Przepraszam za strój. Właśnie przygotowywałem artykuł w domu, gdy zadzwonił Stu. Powiedział, że mam natychmiast przyjechać. Mówił, że to coś, o czym nie można rozmawiać przez telefon. Ross skinął głową. - Tak, obawiam się, że miał rację. Może się czegoś napijesz, zanim zaczniemy? - Nie, dziękuję. - Dobrze, usiądźmy. - Ross rozpiął marynarkę i usiadł na kanapce naprzeciwko Garreta i Richa. - Zakładam, że znana ci jest sprawa aresztowania w związku z atakiem na kolumnę samochodów. Rich ochoczo skinął głową i sięgnął do kieszeni kurtki po notes i pióro. - Mam bieżące informacje z dzisiejszego ranka - powiedział. - Co o tym sądzisz? - Co sądzę? - Rich sprawiał wrażenie zaskoczonego albo nawet urażonego. 349

- Co na ten temat uważasz? - zapytał Garret rzeczowym tonem. Rich zawahał się. - Słyszałem tylko pogłoski. Zwykłe plotki... - Na temat? - spytał Ross. - Dowodów przeciwko niemu. Że nie są tak mocne, jak utrzymuje FBI. Ross i Garret wymienili porozumiewawcze spojrzenia. - Rozmawiamy nieoficjalnie - oświadczył Ross. - Oczywiście. - Rich napisał „Nieoficjalne” u góry strony. - Co jeszcze słyszałeś? - Zasadniczo chodzi o to, że ten facet został przejęty przez FBI z bardzo słabymi dowodami winy. Ross skinął głową. - Mów dalej. - Są jakieś poważne problemy. FBI kłóci się z Departamentem Sprawiedliwości, a żadna z tych stron nie jest zadowolona z CIA. Rząd grecki chce rano złożyć skargę do ONZ i przypuszczalnie nikt nie wie, gdzie się znajduje Mitch Rapp, który według moich źródeł dowodził oddziałem wykonującym to zadanie. - Masz ogólną orientację, ale jest jeszcze coś więcej. Rapp nie tylko dowodził oddziałem, on zidentyfikował, schwytał i torturował podejrzanego. - Powiedziałeś: „torturował”? - Rich spojrzał nieufnie. - A jak można nazwać strzelenie w kolana, a następnie w obie ręce? 350

- Strzelił mu w kolana? - I w obie ręce. Rich nie spuszczał oczu z Rossa, podczas gdy jego dłoń wędrowała po notatniku. - Niech zgadnę... torturował go, żeby wymusić przyznanie się? - Tego nikt nie wie. - A co mówi Rapp? - Nie wiadomo, ponieważ od trzech dni nikt go nie widział. - Nie wiadomo? - Nieobecny nieusprawiedliwiony. Miał ze swoim oddziałem sprowadzić go tu z Cypru i złożyć raport. Nie mamy na tego faceta dosłownie nic z wyjątkiem słowa Rappa. Rząd grecki jest wściekły. Departament Stanu oburzony. Departament Sprawiedliwości twierdzi, że nie mają nic na tego faceta. I jeszcze najlepsze: dobrowolnie poddał się testowi na wykrywaczu kłamstw. - I co? - Zdał celująco. - Więc może naprawdę nie jest to właściwy człowiek? - Bardzo prawdopodobne, ale jeżeli jest właściwy, to Rapp spieprzył sprawę, torturując go, i teraz nie widzę szansy na skazanie go. Rich gorączkowo notował. To była sensacja. Historia, za którą mógł dostać drugiego Pulitzera. Po chwili jednak zapanował na euforią, przypominając sobie, że jest dziennikarzem. Spojrzał na Rossa i spytał: 351

- Dlaczego mi to mówisz? Ross był przygotowany na to pytanie. - Jako dyrektor Wywiadu Narodowego ostrzegałem prezydenta Hayesa, że Mitch Rapp jest malkontentem. Powiedziałem: „Panie prezydencie, prędzej czy później zrobi coś, co trwale zaszkodzi międzynarodowej pozycji Ameryki”. - Ross usiadł wygodniej i założył nogę na nogę. - No i teraz mamy. Prezydent Hayes jest na wylocie, a my na początku drogi. Cóż, nie pozwolę, żeby nowa administracja płaciła za jego kiepskie kierownictwo. - Zakładam, że masz na myśli prezydenta Hayesa. - Tak. I, Tom, nie chcę tego jeszcze raz powtarzać. To, co tu mówimy, jest zupełnie nieoficjalne. - Wiem - zapewnił Rich, gorączkowo pisząc. - Zatem Hayes popełnił błąd? - No, nie posuwałbym się aż tak daleko, oficjalnie czy nieoficjalnie. Sam wyciągnij wnioski. - Kogo poza Rappem jeszcze obwiniasz? - Na początek jego szefową. - Irenę Kennedy? - Tak. - Poprosisz o wszczęcie dochodzenia? - Zostawię to prokuratorowi generalnemu i moim byłym kolegom z Kapitolu. - Czy można powiedzieć, że twoja administracja będzie się rozglądać za nowym kierownictwem CIA? 352

Rossowi podobało się sformułowanie „twoja administracja”. Powoli zaczynał się do niego przyzwyczajać. Spojrzał bardzo poważnie na Richa. - Dyrektor Kennedy i Mitch Rapp powinni wiedzieć, że ich kariera zawodowa na tym się kończy. Rich z uśmiechem zapisał ten cytat, potem wyjął telefon i sprawdził godzinę. Była 16.51. Patrząc na Rossa, rzekł: - Przepraszam na sekundę, ale muszę zadzwonić do wydawcy i powiedzieć jej, żeby zostawiła miejsce na pierwszej stronie. Ross skinął głową, powstrzymując zadowolenie. Ten artykuł wywoła prawdziwą burzę. Chciałby widzieć reakcję Kennedy, kiedy go przeczyta.;

353

39

LANGLEY, WIRGINIA .1 Rapp jechał do Georgetown Pikę wynajętą białą furgonetką, o dziesięć kilometrów na godzinę przekraczając dozwoloną prędkość. Dochodziła dziewiętnasta, co znaczyło, że był spóźniony na spotkanie z Kennedy. Nie chciał spotykać się w jej gabinecie, ale nalegała. To, co zamierzała mu pokazać, nie mogło opuścić budynku. Strzępy informacji, jakie uzyskał, pobudziły jego wyobraźnię. Pomogły też w podjęciu decyzji o przekazaniu Milinkowicza doktor Hornig. Po tym jak przez całe popołudnie Milinkowicz ciągle zmieniał zeznania, szlochając jak dziecko, Rapp stwierdził, że dłużej nie może prowadzić tego przesłuchania. Cole-man nie chciał, żeby Hornig przyjeżdżała do niego, więc Mitch wynajął mikrobus i zabrał nim Białorusina. Podróż z Baltimore do niskobudżetowego ośrodka CIA w Wirginii Północnej trwała dłużej, niż się spodziewał, a potem Hornig chciała porozmawiać na temat zawiłych szczegółów dotyczących podmiotu. Rapp powiedział jej, co ustalił, i wręczył taśmy audio z przesłuchania, a potem jak najszybciej odjechał. Skręcił w Pikę i podjechał do głównej bramy CIA. Zwykle wynajęte samochody miały problem, ale strażnicy rozpoznali Rappa i po szybkim sprawdzeniu przestrzeni ładunkowej pozwolili mu wjechać. Zaparkował na miejscu dla gości, blisko głównego wejścia, i szybko wbiegł do holu. Po prawej przed nim znajdowało się biurko 354

ochrony, wykrywacze metalu i przejścia z kołowrotkami. Rapp zawiesił odznakę na szyi i skręcił w lewo, mijając posąg Wilda Billa Dono-vana, który był kimś w rodzaju świętego patrona CIA. Zaraz za rzeźbą skręcił w lewo do niewielkiego westybulu, aby po kilku stopniach wejść na mały podest. Znalazł się dokładnie przed drzwiami prywatnej windy dyrektora CIA. Chwycił odznakę i przesunął nią przed skanerem. Po chwili drzwi się otworzyły i winda ruszyła na szóste piętro. Sekretariat był pusty. Nawet osobista ochrona Kennedy była niewidoczna. Rapp zapukał dwa razy w masywne drzwi i wszedł do gabinetu. Kennedy siedziała za biurkiem z telefonem przy lewym uchu, kręcąc okularami do czytania. Posłała Mitchowi słaby uśmiech i powiedziała do osoby na drugim końcu linii: - Nie mam pojęcia, o czym mówisz. Właśnie stoi przede mną. Rapp spytał ruchem warg: „Kto to?” Kennedy pochyliła się w fotelu. - Zaczekaj chwilę, proszę. - Wcisnęła guzik na czarnym telefonie i spojrzała na Rappa. - To Tom Rich z „Timesa”. - Pieprzony zdrajca. Czego chce? - „Times” przygotowuje materiał o nas na jutro. Chce dać nam szansę wygłoszenia komentarza. Rapp zerknął na zegarek. Była 19.40. Wkrótce wypuszczą edycję dla Wybrzeża Wschodniego. - O czym piszą? 355

- Głównie o tym, że na Cyprze złapałeś niewłaściwego faceta. Departament Sprawiedliwości, FBI, Departament Stanu i rząd grecki są na nas wściekli, a ty i ja możemy w ciągu tygodnia wylecieć z pracy i otrzymać formalne oskarżenie. - Co mu powiedziałaś? - Bez komentarza. - Dobrze. - Mówił też, że jesteś nieobecny. Może nawet uciekłeś z kraju, żeby uniknąć oskarżenia. - Gada bzdury. - Rapp wskazał telefon. - Daj go na głośnik. Kennedy wcisnęła migający guzik i powiedziała do mikrofonu: - Tom, mam u siebie Mitcha Rappa. Chciałbyś go o coś spytać? - Więc wróciłeś „ze śmiertelnego zimna”4? - W głosie reportera zabrzmiało rozbawienie. Rapp

spotkał

już

Richa

na

płaszczyźnie

towarzyskiej.

Przedstawiła ich sobie nieżyjąca żona Rappa. Pracowała w NBC jako korespondentka z Białego Domu i od czasu do czasu pojawiali się w tych samych kręgach. - Co za niespodzianka. Nie miałem pojęcia, że taki z ciebie miłośnik powieści le Carre. - To mój ulubiony pisarz. Ze śmiertelnego zimna to najlepsza książka, a poza tym wiesz, że jestem niezależny. Jak wszyscy dobrzy

4

W oryg. „to come in from the cold”, co dosłownie oznacza „wrócić z zimnego dworu”, ale i „wrócić do łask”. To aluzja do książki Johna le Carre The Spy Who Came in from the Cold, która w Polsce ukazała się pod tytułem Ze śmiertelnego zimna. W branży idiom ten oznacza szpiega na emeryturze.

356

reporterzy wiem, jak dystansować się od własnych przekonań politycznych. - Tak, prawidłowo. - Rapp dostrzegł w głosie Richa ton beztroski. Jak wszyscy egocentryczni dziennikarze prawdopodobnie już pracował nad mową dziękczynną za kolejną nagrodę Pulitzera. - Posłuchaj. Mam bardzo mało czasu, ale chciałbym, żebyś skomentował informacje wykorzystane w artykule. - Widzę, że zostawiłeś sobie dużo czasu na wysłuchanie drugiej strony. - Terminy są nieubłagane. Co mam ci powiedzieć? Chciałbyś więc skomentować fakt, że torturowałeś tego Greka nazwiskiem Alexander Deckas, żeby wycisnąć z niego fałszywe zeznania? - Nagrywasz tę rozmowę, Tom? - Ma się rozumieć - odparł protekcjonalnym tonem. - Dzięki za szczerość. - Mitch, przecież wiesz, na czym to polega. - Pewnie, Tom. - Rapp uśmiechnął się do Kennedy i spytał: Tak się zastanawiam... Jesteś Żydem, prawda? Rich przez chwilę milczał, ale gdy się w końcu odezwał, znikła cała jego beztroska. - Nie wiem, co to ma wspólnego ze sprawą. - A ja wiem, jak wy, dziennikarze, jesteście dumni ze swojej neutralności. Zastanawiam się właśnie, jak bardzo będziesz dumny z Pulitzera, gdy jacyś szaleni islamscy fanatycy zrzucą na Izrael bombę atomową i zetrą go z mapy świata. - Rapp przerwał, żeby spojrzeć na 357

Kennedy, która posłała mu ostrzegawcze spojrzenie. Uśmiechnął się i pochylił nad mikrofonem. - Przynajmniej będziesz miał ten komfort, że zachowałeś w tej sprawie neutralność. - Zakładam, że nie chcesz komentować zarzutu - teraz Rich mówił już bardzo poważnie - że twój aresztant nie jest właściwym człowiekiem i że go torturowałeś? - Z przyjemnością skomentuję ten zarzut, jeżeli powiesz mi, kto jest twoim informatorem. - Kim są informatorzy. - Rich podkreślił liczbę mnogą. - Mam ich więcej niż jednego, ale wiesz, że nie mogę ich ujawnić. - Nie sądzę, żebyś chciał odwlec ukazanie się artykułu o dzień, dwa? - Pozwól, że zastanowię się nad tym przez sekundę. - Rich zamilkł na sekundę i rzekł: - Nie sądzę. - Dobrze, więc pieprz się i dzięki ci za zmarnowanie mojego czasu. - Rapp rozłączył się, zanim Kennedy zdążyła zareagować. - To nie było profesjonalne. - Spojrzała na Mitcha z dezaprobatą. - Ten facet myśli, że jutro chwyci mnie za jaja. - Rapp pokręcił głową. - Nie ma pojęcia, jak bardzo się myli. Kennedy przyglądała mu się podejrzliwie. - Czy powiesz mi w końcu, co zamierzasz? Rapp wyjął z kieszeni przenośną pamięć i podał jej przez biurko. - Zaczyna być zabawnie. Kennedy spojrzała na dysk i spytała: - Po co mi to? - Na twoją konferencję prasową. 358

- Jaką konferencję? - Tę, którą zorganizujesz jutro w Białym Domu w odpowiedzi na artykuł w „Timesie”. Pozwoliłem sobie przygotować wszystko w formie prezentacji PowerPointa. Kennedy uśmiechnęła się. - Co tu jest? - Wideo ze Starbucksa z dnia ataku. Oficjalne oświadczenie agentki Rivery na temat tego, co widziała na kilka sekund przed eksplozją. Zdjęcia Deckasa z kamery urzędu celnego i imigracyjnego na JFK wykonane na dzień przed atakiem. Przyleciał do Stanów, wykorzystując oczywiście fałszywy paszport. - Coś jeszcze? - Jego kompletne zeznanie. - Które, jak sądzą media, zostało wymuszone. - Nie będą tak sądzić, gdy je usłyszą. Jest bardzo przekonujące. Przyznał się do przylotu na JFK na dzień przed atakiem, piątkową noc spędził w Pensylwanii, gdzie już czekała na niego furgonetka, którą w sobotę rano przyjechał do Waszyngtonu. Nawet się przyznał, że stał za tym samym drzewem, za którym widziała go Rivera. Wszystko bez prowokacji. Kennedy pokręciła głową. - Powiedzą, że to wszystko z nim uzgodniłeś. - Niech mówią, co chcą, bo to nie wszystko. On nie jest Grekiem. - Słucham? 359

- Jest Bośniakiem. Nazywa się Gavrilo Gazich. A teraz najlepsze - Rapp dodał z uśmiechem - poszukuje go Międzynarodowy Trybunał Karny do spraw Zbrodni Wojennych w byłej Jugosławii za okrucieństwa, jakich się dopuścił na cywilach. - Jesteś pewny? - Na sto procent. - Coś jeszcze? - Teraz Kennedy zapytała z uśmiechem. - Lista osób, o których zabicie jest podejrzewany. Przeważnie z Afryki, w ostatnich pięciu latach. Urzędnicy ONZ, kilku pracowników organizacji pomocy, wielu polityków, dygnitarzy wojskowych i generałów. - To pewne? - Na mur beton. FBI będzie miało swój wielki dzień. ONZ wyrazi wdzięczność. Dyrektor CIA obracała w palcach szary gadżet, myśląc o fotografiach, które dostała od Capa Bakera. - Wiesz, kto go zatrudnił do zabicia kandydatów? - Nie, ale wiem, kto próbował go zabić za to, że spieprzył robotę. - Naprawdę? Rapp splótł dłonie na brzuchu i opisał Kennedy, co się wydarzyło na Cyprze. Jak wyśledził ludzi, którzy obserwowali biuro Gazicha. Jak zauważył Gazicha idącego ulicą, aby zabić jednego w aucie, a potem jak zwabił pozostałych dwóch do swojego biura, gdzie jednego zabił, a drugiego zaczął torturować. Obserwując działania 360

Gazicha, Rapp stwierdził, że jest niebezpieczny. Nie miał innego wyjścia, musiał go okaleczyć i wytrącić broń z ręki, inaczej akcja skończyłaby się jednym albo dwoma trupami. - Kim byli ludzie, którzy próbowali go zabić? - spytała Kennedy. - Wpierw myślałem, że to Rosjanie. Jeden z nich twierdził, że jest z KGB. Kennedy spojrzała na niego, a wyraz jej twarzy ostrzegał: „Nie kpij ze mnie”. - Chyba nie mówisz poważnie? - Jak się okazało, byli Białorusinami i przynajmniej jeden z nich kiedyś pracował w BKGB. Ściągnąłem do Stanów ich przywódcę. Kennedy była zaskoczona. - W niedzielę? - Tak. >fs - Dlaczego dopiero teraz się o tym dowiaduję? - Musiałem najpierw coś sprawdzić. - Gdzie on jest? - Dziś przekazałem go doktor Hornig. - Miałeś trudności ze zmuszeniem go do mówienia? - Nie. Cały czas gadał. Tylko nie mogliśmy oddzielić prawdy od kłamstw. - Co z tym wszystkim ma wspólnego białoruska mafia? - Dobre pytanie. Facet, którego przetrzymujemy, nazywa się Milinkowicz. Twierdzi, że wysłano go na Cypr, żeby zabił Gazicha za

361

to, że spieprzył pewien kontrakt. Zapytałem go, czy często współpracowali z Saudyjczykami, i wtedy interesująco zareagował. - To znaczy? - Powiedział, że jego boss Aleksandr Gordiewski, kierujący białoruską mafią, nienawidzi muzułmanów. To wschodni ortodoks i, cytuję: „Uważa islam za wytwór szatana”. Utrzymuje, że nigdy nie pracowali dla Saudyjczyków. Kennedy wróciła myślami do fotografii. - Coś jeszcze? - Tak, nie rozumiem jeszcze czegoś. - Czego? - Gazich - nie żebyśmy mieli mu ufać - twierdzi, że zrobił dokładnie to, co mu kazano. Że niczego nie spieprzył. To ludzie, którzy kierowali operacją, podali mu złe informacje. - Jakie? - Mówił, że na pół minuty, czy coś koło tego, przed eksplozją otrzymał telefon informujący, że cel znajduje się w drugiej limuzynie. Na tej podstawie wnioskuję, że Secret Service zamieniła limuzyny po zakończeniu konferencji. Ktoś stał na ulicy i obserwował, jak kandydaci wsiadają do drugiej, i zadzwonił do Gazicha. Kolumna rusza i po minięciu przecznicy Secret Service przenosi drugie auto na przód. To rutynowy manewr. Teraz jasno widzisz, gdzie terroryści spieprzyli. - Wydaje się, że to ma sens. Rapp pokręcił głową.

362

- Powiedziałem o tym Riverze. Odparła, że nie zamieniła samochodów miejscami. - Nie zamienili samochodów? - powtórzyła ze zdumieniem Kennedy. - Nie, co oznacza, że Gazich kłamie. Kennedy poczuła skurcz w żołądku. - Albo powiedział prawdę. - Skąd ta myśl? Kennedy spojrzała w ciemne okno i westchnęła. - Sądzę, że najwyższa pora, żebyś to zobaczył.

363

40 Kennedy otworzyła sejf, wyjęła dużą kopertę i podeszła do stolika. Rapp poszedł za nią i zatrzymał się po jej lewej stronie, gdy powoli, z rozmysłem kładła na blacie fotografie. W pierwszej chwili nie miał pojęcia, na co patrzy. Domyślał się tylko, że to zdjęcia zrobione z ukrycia dwojgu ludziom, którzy nie byli małżeństwem. Kobieta wydawała się znajoma. Zignorował jej nagość i skupił uwagę na twarzy. Na pierwszych sześciu zdjęciach była bardziej ożywiona, ale na siódmym aparat uchwycił ją z zamkniętymi ustami, zrelaksowaną twarzą, wpatrującą się gdzieś w przestrzeń. To nieobecne spojrzenie był mu zdecydowanie znajome. Obejrzał wszystkie zdjęcia i wrócił do siódmego. Chciał je podnieść, żeby się mu przyjrzeć, ale zadziałał instynkt profesjonalisty. Nie ma sensu zostawiać odcisków palców na czymś, co wyraźnie niepokoiło Irenę. Znowu spojrzał na twarz, ignorując piękne ciało. Wysokie kości policzkowe, wąski nos, długie, falujące kasztanowe włosy, splątane i częściowo zasłaniające prawą część twarzy. W tej kobiecie było coś zdecydowanie

znajomego.

Zasłonił

wszystkie

elementy,

pozostawiając tylko oczy, usta i nos. Nagle wszystko stało się jasne. Wyobraził sobie, jak z włosami związanymi w koński ogon, w szykownym, choć konserwatywnym stroju gra rolę żony kandydata na prezydenta. To była Jillian Rautbort, żona prezydenta elekta. Rapp przypomniał sobie współczucie, jakie odczuwał dla tej pary po ataku. Jillian Rautbort nie była dużo starsza od Anny, gdy zginęła w wyniku 364

eksplozji. Doskonale rozumiał ból Alexandra. Widział zdjęcia z pogrzebu i publiczne wystąpienie Alexandra, które odbyło się zaraz po nim. Obserwował go w wieczór wyborczy, gdy jego przeciwnik dał za wygraną. Nawet w chwili zwycięstwa wyglądał na naznaczonego bólem. Ta niepowetowana strata przyćmiła największe osiągnięcie w jego karierze. I teraz te zdjęcia podały w wątpliwość bolesne wspomnienia. Czyżby była to tylko gra? Mitch nie mógł w to uwierzyć. Jego praca polegała na szybkim ocenianiu ludzi. W obcym kraju uznanie wroga za przyjaciela mogło kosztować życie. Ból Alexandra wydawał się szczery. Jeżeli udawał, to jest prawdziwym potworem. Wzrok Rappa pierwszy raz spoczął na mężczyźnie. Ujęcie ukazywało go w dwóch pozycjach, a potem Jillian ujeżdżającą go na fotelu przy basenie. Był masywny. Jillian wydawała się na nim drobniutka. Tam, gdzie ona była zupełnie naga, mężczyzna był całkiem ubrany. Spodnie miał opuszczone do połowy ud. W nim też było coś znajomego. Rapp zauważył coś przy jego lewym uchu. Otworzył szerzej oczy i zaczął szukać innych zdjęć z podobną spiralą. Znalazł dwa. - Jezu Chryste - wyszeptał. Patrzył na zdjęcie ukazujące mężczyznę leżącego na plecach. Szczególnie interesował go prawy bok. Spodziewał się znaleźć tam albo radio, albo pistolet. Fotografia nie była zbyt wyraźna, ale coś tam dostrzegł.

365

- Powiedz mi, proszę - rzekł, nie odrywając wzroku od zdjęcia że ten facet nie jest agentem Secret Service Stanów Zjednoczonych. - Niestety, jest. - Nabijasz się ze mnie. - Chciałabym. - Kto to jest? - Agent specjalny Matt Cash. Rapp przyjrzał się zdjęciu. - Kiedy je zrobiono? - W weekend Labor Day, u jej rodziców w Palm Beach. - Skąd je masz? - Od Capa Bakera. Kupił je od kogoś, prawdopodobnie za dużą sumę. - Wierzysz mu? - Chyba tak. Powiedział, że nie miał zamiaru ich wykorzystać. Wtedy jego kandydaci mieli dużą przewagę. - Więc dlaczego je kupił? - spytał Rapp sceptycznie. - Mówił, że mieli nadmiar gotówki i pomyślał, że najlepiej w ten sposób ją wykorzystać. Obawiał się też, że zostaną puszczone w obieg i zdobędą sympatię dla Ale-xandra. Rapp roześmiał się. ¦) - Tak, z pewnością. Kiedy je kupił? - Wydaje mi się, że w połowie września. - Wiele się mogło wydarzyć od tamtego czasu do pierwszego listopadowego wtorku. Jego kandydat mógł coś spieprzyć podczas

366

debaty i w ciągu jednej nocy jego przewaga by znikła. Te zdjęcia były polisą ubezpieczeniową. - Zgadzam się. - To dlaczego zdecydował się przekazać je tobie? Kennedy westchnęła. - I tutaj właśnie zaczyna być interesująco. Najwyraź-s niej między Bakerem i Stu Garretem są jakieś tarcia. - Szefem kampanii wyborczej Alexandra? - Tak. Gardzą sobą. Na początku października Baker postanowił wytrącić Garreta z równowagi. Wziął trzy fotografie, napisał na odwrocie: „Nigdy nie wygrasz” i dostarczył je do pokoju hotelowego Garreta w Dallas. - Czy Garret wiedział, kto je wysłał? Kennedy wzruszyła ramionami. - Mógł tylko zgadywać. Rapp położył dłonie na biodrach, spojrzał na zdjęcia i pokręcił głową. - Czy przypadkiem agent specjalny Cash nie był w drugiej limuzynie w dniu ataku? - Tak. - Wspaniale. Kennedy podeszła do biurka po grubą czerwoną teczkę z dokumentami. Wróciła do Rappa i rzekła: - Chcę, żebyś spojrzał na całą sprawę świeżym okiem. Wręczyła mu dokumenty. - To wstępny raport Secret Ser-vice. 367

Przeczytaj i porozmawiaj z agentką Riverą. Chcę wiedzieć, czy była świadoma, że jeden z jej ludzi pieprzył żonę szefa. Rapp skinął głową. - Zatem myślisz, że Gazich mówił prawdę. - Że to druga limuzyna była celem... Myślę, że zmobilizuje to wielu ludzi do przyjrzenia się pewnym faktom. Przeczytaj raport. Zwłaszcza uwagi oficera śledczego. Całe dochodzenie oparto na założeniu, że atak przygotowali terroryści. Przyjrzyj się temu, a rano porozmawiamy na ten temat. Rapp podniósł akta. - Coś jeszcze? - Tak. - Kennedy zawahała się i po chwili powiedziała: - Niech Marcus sprawdzi Stu Garreta. - Stu Garret. - Mitch był wyraźnie zaskoczony. - Ten mały tłuścioch... Myślisz, że byłby zdolny do czegoś takiego? - Nie wiesz wszystkiego o panu Garrecie, ale teraz nie chcę się w to zagłębiać. Zaufaj mi jednak, ten facet jest zdolny prawie do wszystkiego. - Okay, Marcus zaraz zacznie szperać. - Niech się skupi na miesiącu poprzedzającym atak. - W porządku. Coś jeszcze? - Nie. Bądź ostrożny i działaj szybko. Nie mamy dużo czasu.

368

41

WASZYNGTON Środowy ranek przyniósł Markowi Rossowi lekkiego kaca. Planował opuścić hotel o pierwszej w nocy, ale świętowanie znacznie się przeciągnęło. Po spotkaniu z Tomem Richem z „Timesa” Ross poszedł się zobaczyć z Alexan-drem, który był w ponurym nastroju. W ostatnim miesiącu zdarzały się takie chwile, że miał ochotę chwycić go za ramiona, dobrze potrząsnąć i wyjawić gorzką prawdę na temat jego zmarłej żony. Ta kobieta była dziwką. Tak się nadawała na Pierwszą Damę Stanów Zjednoczonych jak uliczna prostytutka z Nowego Orleanu. Roztropnie jednak tego nie czynił. Poza tym Alexander był w tym smutku bardzo uległy. W istocie pozwalał Rossowi kierować przejściowym zespołem, co umożliwiało mu utworzenie administracji z lojalnych wobec siebie ludzi. Wielu z nich wywodziło się z Georgii i Ross chciał mieć pewność, że uda mu się nimi obsadzić transport, ministerstwo budownictwa, edukacji, Urząd do spraw Weteranów i tym podobne. Departament Stanu, Obrony i Sprawiedliwości były już opanowane przez jego ludzi. Po spotkaniu z Alexandrem w apartamencie Abrahama Lincolna pojechał do Round Robin Bar, żeby wypić upragnionego drinka. Dochodziła osiemnasta. Cztery godziny później z lekkim zawrotem głowy pił koniak i palił grube dominikańskie cygaro z dwoma ważnymi producentami z Hollywood. Z całego kraju zjechały grube 369

partyjne ryby, a że Alexander nadal dąsał się w swoim apartamencie, to na jego barki spadły podziękowania za ich ciężką pracę i wsparcie. O północy ostatecznie udało mu się urwać z uroczystości. Jeden z jego młodych asystentów przekonał go, żeby pozostał w hotelu, i ofiarował się przynieść mu ubranie na zmianę. Ledwo trzymający się na nogach Ross przystał na tę propozycję. Obudził się kilka minut przed siódmą i zanim wskoczył pod prysznic, zamówił śniadanie. Jedzenie dostarczono, gdy się golił, więc poprosił młodego człowieka o postawienie stolika przed telewizorem. Kiedy skończył, zasiadł w hotelowym szlafroku do posiłku złożonego z jajek, tostów i bekonu. Położył bekon na toście, a na wierzch nałożył żółtko. Popił sokiem grejpfrutowym i zajął się kawą. Wkrótce poczuł się znacznie lepiej. Wtedy rozległo się pukanie do drzwi. Ross przekrzywił głowę w tym kierunku i zastanawiał się, czy go nie zignorować. W tych dniach rzadko miał okazję pobyć trochę w samotności. Pukanie jednak się powtórzyło i zyskało na sile. Drzwi zadrżały. Ross rzucił serwetkę na stolik i podszedł do drzwi. Otworzył jednym szarpnięciem i ujrzał Stu Garreta z szerokim uśmiechem na twarzy. Wszedł do środka, wymijając Rossa. - Słyszałem, że próbowałeś kogoś wyręczyć w pracy. Ross zamknął drzwi i idąc za nim, powiedział: - Po prostu próbowałem być dobrym gospodarzem. Garret podszedł prosto do wózka z jedzeniem i chwycił kawałek bekonu z tostu Rossa.

370

- Nie dotykaj mojego jedzenia, Stu - rzekł Ross śmiertelnie poważnie. - Spokojnie. - Garret wyjął spod pachy gazetę i pokazał ją Rossowi. - Czy to nie piękne? Duże litery nagłówka na pierwszej stronie głosiły: „CIA TORTURUJE NIEWŁAŚCIWEGO CZŁOWIEKA”. Ross wyrwał gazetę ze szponów Garreta i zaczął szybko czytać. Uśmiech na jego twarzy był nawet szerszy od uśmiechu Garreta. - To rzeczywiście piękne. Już w pierwszym akapicie wymienia Kennedy i Rappa. - Na chwilę przerwał czytanie i dodał: - Nie muszę nawet kiwnąć palcem, prasa rozerwie ich na strzępy. - Rzucą się na nich jak hieny na rannego nosorożca. Już się zaczęło. - Garret chwycił pilota i włączył CNN. - Zajmą się tym wszystkie stacje naziemne i kablówki, potem radio i Internet. Zyskasz na popularności. Błogi oszaleją. Nie przestaną do niedzieli. Ross zaśmiał się, uniósł rękę i zacisnął dłoń w pięść. - Stu, to jedna z twoich najlepszych akcji. Garret skinął głową. I - Doskonale rozegrane, tak bym to określił. Na ekranie telewizora były pracownik CIA pastwił się nad dyrektor Kennedy za to, że nie utrzymała Rappa na smyczy. Zapewniał, że od lat ostrzegał, że ten człowiek wymknie się spod kontroli. - Myślisz, że są szanse na wsadzenie go do więzienia? - spytał Ross. 371

- Kto wie? Porywanie i strzelanie do ludzi to typowy przykład łamania prawa. - Garret uznał swoją odpowiedź za świetny dowcip i roześmiał się. - Teraz musimy się zastanowić nad oświadczeniem. - Jeszcze nie. Za wcześnie. Pozwól innym odwalić za ciebie brudną robotę. Możesz coś powiedzieć jutro albo w piątek. A teraz siedź cicho i ciesz się końcem kariery Kennedy. Ross przyjął tę radę z zadowoleniem. Zastanawiał się, jak Kennedy zareagowała na newsy. Dzisiejszego ranka morale w Langley nie będzie najlepsze. Rozkoszował się myślą o ich ponurych minach. Klasnął w dłonie i zatarł je, ruszając do sypialni. - Dokąd idziesz? - zdziwił się Garret. - Ubrać się. Mam przed sobą bardzo pracowity ranek i muszę jeszcze znaleźć czas na niespodziewaną wizytę.

372

42

LANGLEY, WIRGINIA Kennedy spóźniła się na zebranie kierownictwa, co było raczej nietypowe dla niej. Ale jeszcze bardziej nietypowe było to, że zaspała. Musiała nadrobić zaległości po długiej, niespokojnej nocy. Oglądała Lettermana, niepokojąc się możliwością, że to wszystko trafi do Josha Alexandra. Zasnęła przed jego pierwszym gościem i obudziła się około trzeciej nad ranem, a potem jeszcze przez dwie godziny przewracała z boku na bok, próbując wyobrazić sobie, jak wiele szkód może to spowodować. Jeśli celem była druga limuzyna i zrobiono to zarówno w celu rozwiązania problemu kandydatów, jak i zyskania dla jednego z nich współczucia, to elekcja nie powinna się po prostu odbyć. Byłaby to manipulacja, która skomplikowałaby jeszcze bardziej i tak już przerażającą sytuację. Niewinni ludzie stracili życie, ale Kennedy patrzyła na to znacznie szerzej. Głównie w kontekście zabezpieczenia całego kraju i jego instytucji przed obcymi atakami i działalnością wywrotową. Najbardziej niepokoiła ją możliwość wmieszania się we wszystko białoruskiej mafii. Rosja i Białoruś były w bliskich stosunkach, a ich agencje wywiadowcze chętnie współpracowały. Chociaż nie zawsze tak było, to ostatecznie Matka Rosja i tak uzyskała to, czego chciała. Praktycznie nie było rozdziału między ich służbami wywiadowczymi i zorganizowanymi grupami przestępczymi. Jeśli białoruska mafia 373

pomogła przygotować atak na kolumnę aut, było prawie pewne, że KGB o tym wiedział. A z tego typu informacją miałaby doskonałą pozycję do korumpowania następnej administracji. Zasnęła znowu około piątej i o 8.15 obudził ją syn. Był już spóźniony do szkoły, a ona do pracy. Normalnie wpadłaby w panikę, ale gdy spojrzała na pierwszą stronę „New York Timesa”, postanowiła dać sobie jeszcze trochę czasu. W Langley pewnie już huczy od wzajemnych oskarżeń. Współpracownicy, a wśród nich miała wielu przyjaciół, ważą swoje szanse. Wielu z nich mogło dojść do wniosku, że to pora na zdystansowanie się od Kennedy. Jej spóźnienie wywoła tylko plotki i niepokój, ale nic na to nie poradzi. Podrzuciła Tommy’ego do szkoły, a potem rozłożyła „Timesa” i w drodze do Langley czytała artykuł. Przeczytała go dwa razy, za każdym razem z uśmiechem. Rapp nie mylił się w dwóch sprawach. Pierwsza, że Rich na pewno myśli o nagrodzie Pulitzera, i druga, że zaczyna być wesoło. Gdy wyszła z windy na poziomie swojego biura, obie jej asystentki tkwiły przy telefonach. Czekały na nią wiadomości na różowych karteczkach, ułożone jak talia kart. Sheila, ze swym krzykliwym makijażem i rudymi włosami, posłała jej spojrzenie wołające o pomoc. Irenę uśmiechnęła się, przywitała jak zwykle i weszła do gabinetu. W drugim końcu pokoju czekało na nią trzech mężczyzn. Siedzieli przy stole konferencyjnym. Kennedy postawiła aktówkę za biurkiem, zamknęła drzwi i powiesiła w szafie czarny kaszmirowy 374

płaszcz. Podciągnęła rękawy białej bluzki i rozpięła niebieski prążkowany żakiet. Włożyła to, co może się przydać na konferencję prasową. Przy stole siedzieli: zastępca dyrektora do spraw wywiadu Charles Workman, zastępca dyrektora do spraw operacyjnych Jose Juarez i bezpośredni zastępca Kennedy Roger Billings. Wyraźnie czekali, że to ona pierwsza przemówi. Kennedy podeszła do dalszego szczytu stołu, gdzie wisiała nadpalona flaga amerykańska, którą zabrano z ruin World Trade Center. Odsunęła krzesło i zaczęła: - Przepraszam za spóźnienie. - Siadając, zauważyła wystający spod teczki złożony egzemplarz „Timesa”. Przesunęła go i dodała: Może chcecie się czegoś napić, zanim zaczniemy? Cała trójka zaprzeczyła ruchem głowy. Kennedy powoli usiadła i położyła na teczce okulary do czytania. - Więc co dziś dla mnie macie? Juarez siedział po jej lewej stronie. Tego ranka ciemne kręgi pod jego oczami były jeszcze bardziej widoczne. Była pewna, że Tom Rich dzwonił do niego w nocy z prośbą o komentarz, i była też przekonana, że nic mu nie odpowiedział. Ale nie ręczyłaby za pozostałych dwu mężczyzn, siedzących po prawej. Byli porządni, ale nie potrafili tak spławiać innych jak oficer Tajnej Służby Juarez. Ten potrafił przetrwać w każdych warunkach. Nie przerażała go perspektywa śledztwa czy nawet zmiana na stanowisku dyrektora CIA. Natomiast Workman i Billings to urzędnicy. Większą część swego życia zawodowego spędzili tu, w Waszyngtonie. Mieszkali w 375

pięknych domach na przedmieściach. Workman z trojgiem dzieci, Billings - z czworgiem. Starsze dzieci uczyły się w college’ach, co oznaczało finansową presję, młodsze zaś już planowały pójście w ich ślady, co jeszcze bardziej ją zwiększało. Obaj zbliżali się do pięćdziesiątki i obaj mieli nadzieję zastąpienia Kennedy, gdyby została wyrzucona. Dzisiejszego ranka sprawiali wrażenie, jakby byli tego niemal pewni. Juarez zaś wiedział, że nigdy nie otrzyma tego stanowiska. Był za ostry i miał irytujący zwyczaj mówienia przełożonym prawdy prosto w oczy. Dyrektora CIA nominuje prezydent, ale zatwierdza go Senat. Wielu prezydentów potrzebowało takich ludzi jak Juarez, aby zrównoważyć

zachowanie

lizusów

rozkochanych

w

swoich

stanowiskach. Senat jednak patrzy na tę sprawę inaczej. Szczególnie starsi senatorowie, mający za sobą co najmniej trzy kadencje. Czują się tak ważni, że często różnicę zdań traktują jako oznakę lekceważenia. Juarez nie był z nimi w dobrych stosunkach i nie wysilał się na ukrywanie niechęci do nich. Workman i Billings przeciwnie,

bardzo

się

starali

przypodobać

temu

mającemu

decydujący głos blokowi w Senacie. Billings, zastępca Kennedy, pochodził z Vermont i uczęszczał do Dartmouth. Był niezwykle zrównoważony i nie lubił zmian. Jego największym

problemem

było

idealne

ułożenie

kosmyka

kasztanowych włosów, które rozdzielał precyzyjnym przedziałkiem. Billings spojrzał niespokojnie na Kennedy i spytał: - Czytałaś poranne wydanie „Timesa”? 376

Kennedy spojrzała na leżącą przed nią gazetę i swoje nazwisko wydrukowane dużymi literami pod tytułem. Nie miało to dla niej znaczenia. Już widziała je kiedyś w gazetach wypisywane w ten sposób. O 10.30 miała się spotkać z prezydentem i do tego czasu chciała zatrzymać dla siebie informacje na temat Gazicha. - Czytałam ten artykuł. - I co? - spytał Billings. Spojrzała na dwóch mężczyzn siedzących po jej prawej stronie i zobaczyła dwóch zaniepokojonych urzędników służby cywilnej, którzy całe dorosłe życie poświęcili temu, co uważali za honorowe i szlachetne. Nie chcieli być świadkami uwikłania ich agencji w następny skandal. - Interesujący - odparła Kennedy. -

Interesujący

-

powtórzył

Billings,

nie

ukrywając

niedowierzania. - Właśnie palą cię na stosie, a ty stwierdzasz tylko, że to interesujące? Prawy kącik jej ust uniósł się, ukazując ślad uśmiechu. - Nie sądzę, aby ktokolwiek za to spłonął. - Dziś rano zadzwoniło do mnie czterech senatorów - fc oznajmił Billings. - Ja rozmawiałem z dwoma - dodał Workman. Kennedy spojrzała na Juareza. - Ja przestałem liczyć. - I co im powiedzieliście? - zwróciła się do całej trójki.

377

Żaden się nie zdecydował na odpowiedź. Kennedy spojrzała na Workmana, który zwykle był najbardziej gadatliwy. - Chuck, co im powiedziałeś? - Powiedziałem im prawdę - odparł, wiercąc się na krześle. - Prawdę, która według mnie jest bardzo subiektywna. - Nie w tym wypadku, Irenę. - Zatem usłyszmy ją. Powiedz mi, co powinnam wiedzieć. - Wiem, że jesteś w bliskich stosunkach z Mitchem, ale już nie wiem ile razy ostrzegałem cię, że prędzej czy później skończy się to dla nas poważnymi kłopotami. Juarez usiadł wygodniej i zmarszczył brwi, patrząc na swojego odpowiednika z wywiadu. - Jestem pewien, że ty z pewnością znajdziesz sposób, żeby ocalić swoją dupę, Chuck. - Nie broń go, Jose. Nie wiem ile razy słyszałem tutaj, jak na niego narzekałeś. - Ale istnieje wielka różnica między kłótnią w rodzinie a kłapaniem gębą przed jakimś reporterem. - Co, u diabła, chcesz przez to powiedzieć? - Kierujesz wywiadem, Chuck. Chyba nie potrzebujesz, żeby taki bezczelny typ miał ci to wyjaśniać. - Sugerujesz, że to ja rozmawiałem z tym reporterem z „Timesa”? Juarez chwycił gazetę i przeczytał:

378

- „Jak twierdzi anonimowy wysoki urzędnik z CIA, metody Mitcha Rappa i brak kontroli nad nim już od pewnego czasu budziły obawę” - po czym rzucił ją na stół i dodał: - Brzmi to tak, jakbyś sam to napisał. Workman zaczerwienił się i warknął: - Jak śmiesz oskarżać mnie, że miałem z tym coś wspólnego! Kennedy

obserwowała

przekrzykujących

się

mężczyzn.

Zastanawiała się, który to z wyższych urzędników CIA rozmawiał z reporterem. Już miała przerwać tę sprzeczkę, gdy nagle otworzyły się drzwi do gabinetu. Juarez i Workman nadal kłócili się przez stół, zupełnie nieświadomi tego, że do ich sanktuarium wtargnął intruz. Wyraz twarzy Kennedy się nie zmienił, ale w środku wprost zawrzała ze złości, że ten mężczyzna znowu wpada bezceremonial-nie do jej gabinetu bez zapowiedzi telefonicznej czy choćby pukania do drzwi. Wiceprezydent elekt Ross przeciął pokój i zatrzymał się u szczytu stołu konferencyjnego. Miał na sobie grafitowy wełniany garnitur, białą koszulę i srebrno-błękitny krawat. W wypielęgnowanej dłoni trzymał egzemplarz „Time-sa”. Rzucił go na stół, rozpiął marynarkę i położył ręce na biodrach. - Mam wielkie uznanie dla waszej pracy, ale tak dłużej być nie może. Staram się za wszelką cenę ocalić wasze posady. - Ross kolejno wskazał palcem całą czwórkę. - Wyjaśniłem Joshowi, że w Langley pracuje dobry zespół. Nie zgadzam się z tym, co robicie, ale powiedziałem mu, że jesteście fachowcami. No i dziś rano obudziłem się z tym, i przyszły prezydent Stanów Zjednoczonych zapytał mnie, 379

czy straciłem rozum. - Przerwał. Spojrzał na Kennedy. Siedziała u szczytu stołu z tym swoim cholernie nieprzeniknionym wyrazem twarzy. - Wyjaśniłem mu, że w tym biznesie nie można wszystkich skutecznie kontrolować. Nawet jeśli te oskarżenia są słuszne, muszą być dokładnie zbadane w świetle wcześniejszych sukcesów Rappa. Odpowiedział, że jeśli chociaż połowa rzeczy napisanych w tym artykule jest prawdą, to mam tu przyjść i posprzątać. - Ross zamachał nad nimi ręką, jakby chciał ich wymieść. Pochylił się i stuknął palcem wskazującym w gazetę. - Wiecie, co naprawdę burzy we mnie krew? Wypowiedź kogoś z kierownictwa CIA. Myślicie, że to Hollywood, gdzie można w rozmowie z dziennikarzem wbijać nóż w plecy kolegów? Nikt nie odpowiedział. W rzeczywistości tylko Kennedy patrzyła na niego. Ross spojrzał na nią płonącymi oczami. - Mam wyraźny rozkaz od prezydenta elekta Alexan-dra, aby zbadać to dogłębnie i jak najszybciej uporządkować. Powiedz, proszę, że ten reporter to wszystko zmyślił. Że istnieje proste wyjaśnienie powodu, z którego Mitch Rapp strzelił do tego człowieka aż cztery razy. Kennedy stała się czujna. To jest szpiegowanie, podstępne szpiegowanie. Szpiegostwo w starym stylu, gdzie nie wystarczało tylko skraść wrogowi tajemnice, ale stosowało się podwójne, potrójne, a nawet poczwórne manewry mylące, obracając je potem na swoją korzyść. Mylne tropy nakładały się na następne mylne tropy i ostatecznie wróg nie mógł ufać nawet najlepszym przyjaciołom. W 380

czasach zimnej wojny Rosjanie byli mistrzami w sianiu nieufności wśród urzędników CIA. Posuwali się nawet do wysyłania swoich prawdziwych agentów wywiadu, aby udawali zdrajców. A byli oni w tym tak dobrzy, że nie można było ich odróżnić od prawdziwych zdrajców. Szkody, jakie spowodowali, były trudne do oszacowania. Kennedy nie mogła się oprzeć wrażeniu, że Ross coś knuje. Ten człowiek jej nie lubi. Nie obchodzi go wyższe dobro agencji. Myśli tylko o sobie. Już dawno przypuszczała, że stoi na granicy zaburzeń obsesyjno-kompulsyw-nych z tendencjami do narcyzmu. Potocznie mówiąc, nie wystarczało mu zwycięstwo. Było dla niego nudne. Potrzebował

dreszczyku

emocji,

dramaturgii

walki.

Dopiero

zwycięstwo w wyniku podstępnego działania wywoływało u niego ekstazę. Pozwalało dowartościować narcystyczne ego. Dowodziło, że jest mądrzejszy od innych. Kennedy z łatwością mogła wyjąć z sejfu nośnik pamięci i pokazać Rossowi górę dowodów, jakie miała przeciwko mężczyźnie aresztowanemu przez Rappa, ale postanowiła nie wtajemniczać go w to. Było jeszcze wiele spraw do wyjaśnienia, a instynkt podpowiadał jej, żeby mu nie ufać. - Panie prezydencie - rzekła - w tej sprawie toczy się śledztwo i myślę, że komentowanie czegokolwiek przed ujawnieniem faktów nie wyjdzie mu na dobre. - To brzmi jak mowa jakiegoś pieprzonego prawnika - warknął Ross. Kennedy zachowała spokój. 381

- Gdyby pan zadzwonił do mnie, uprzedzając o wizycie, mogłabym przygotować wstępny raport, ale nie jestem pewna, czego się pan teraz po mnie spodziewa. Nozdrza Rossa poruszały się z gniewu. Wahał się przez ułamek sekundy. - Spodziewam się - rzekł - że zrobi pani to, co do niej należy, i spodziewam się też, że będzie pani przestrzegać prawa. Ma pani uporządkować ten bałagan - i to szybko! Albo zacznie się pani rozglądać za innym zajęciem. Powtarzam słowa Alexandra. - Potem odwrócił się i wyma-s zerował z gabinetu. Kennedy obserwowała każdy jego ruch. Ten człowiek byłby doskonałym aktorem. Wyraźnie eksponował każde uruchamianie albo tłumienie emocji. Celowo nacisnęła guziczek, aby zobaczyć, czy zadziała u niego system obronny. Zadziałał. Okazał szczery gniew, że ośmiela mu się sprzeciwiać. Odsunęła krzesło od stołu i wstała. - To wszystko na dziś. - Jesteśmy wolni? - spytał zaskoczony Billings. - Tak. Później znowu się tu spotkamy. Trzej mężczyźni zebrali swoje rzeczy, szykując się do wyjścia. Kennedy spojrzała na Juareza. - Jose, za dwadzieścia minut wyjeżdżam do Białego Domu. Chcę, żebyś mi towarzyszył. - Mam coś ze sobą zabrać? - Nie.

382

Kennedy odprowadziła mężczyzn do drzwi i zamknęła je za nimi. Wróciła do biurka, podniosła słuchawkę bezpiecznego telefonu i wybrała lokalny numer. Rapp zgłosił się po drugim sygnale. - Spotkasz się z Riverą? - Tak. - Poszerz poszukiwania o Rossa. Spytaj ją, czy może dać ci z Secret Service notatki jego ochrony, i poproś Mar-cusa, żeby dyskretnie nad nim popracował. - Zajmę się tym. Kiedy masz konferencję? - Wkrótce zobaczę się z prezydentem. Po spotkaniu zadzwonię do ciebie i powiem, jak poszło. Kennedy odwiesiła słuchawkę i pomyślała o swoim wrogu. Nigdy całkiem nie ufała Rossowi, nawet w czasie jego krótkiego sprawowania funkcji dyrektora Wywiadu Narodowego, ale też nigdy tego nie okazywała. Gdy kiedyś prowadziła konferencję prasową z prezydentem Hayesem, Ross dowiedział się, że zataiła przed nim informacje, i tak zakończyły się ich serdeczne stosunki w pracy. Kennedy wyjrzała przez okno. To będzie słoneczny dzień. Poczuła ulgę, że obrała taki kurs.

383

43

WASZYNGTON Agentka specjalna Rivera siedziała przy biurku i przeglądała książkę telefoniczną. Znalazła hasło „karate”, a pod nim „patrz: sztuki walki”. Przerzuciła kartki do litery S i znalazła to. Sześć pełnych stron z okolic Waszyngtonu. Pokręciła głową i zaczęła szukać czegoś między biurem i swoim mieszkaniem. Gdy dziś rano zjawiła się w dojo, zobaczyła zawartość swojej szafki w papierowej brązowej torbie na zakupy wystawionej przed drzwi główne. Jej sensei właśnie ćwiczył z uczniami i nawet nie pofatygował się, żeby wyjść na zewnątrz i z nią porozmawiać albo choćby spojrzeć na nią. Została wyrzucona zaledwie po pięciu tygodniach i nie musiała pytać dlaczego. Rivera przerwała przeglądanie listy i zamknęła oczy. Co ja, u diabła, wyprawiam? - zapytała sama siebie. Czuła się tak, jakby całe jej życie rozpadło się na kawałki. Przez całe trzy miesiące wypierała to ze świadomości. Wiedziała, że jej kariera legła w gruzach, ale uczepiła się nadziei, że dadzą jej drugą szansę. Jeden z szefów wczoraj zalecił jej odwiedziny u psychologa. Sukinsyn, pomyślała. Zapytała go, czy ma na myśli pomoc w poradzeniu sobie ze stratą kolegów, który zginęli w ataku, czy też w poradzeniu sobie ze stratą pozycji zawodowej. Spojrzał na jej kamienną twarz i powiedział, że nikt jej nie wini za to, co się stało. Pewnie miał rację, 384

ale nie zmieniało to faktu, że nikt jej już tutaj nie potrzebował. Była żywym, oddychającym przypomnieniem najgorszego dnia w historii Secret Service od wydarzeń z Dallas w 1963 roku. Inny kolega poradził jej, żeby wyjechała z Waszyngtonu. Niech przyjmie jakieś zadanie w Miami lub Los Angeles. Zajmie się fałszerstwami i oszustwami. To ambitna i dająca zadowolenie praca, a gdyby jej to nie odpowiadało, zawsze może się zgłosić do Połączonego Centrum Antyterrorystycznego. Tylko niech nie zajmuje się ochroną osobistą. Rivera zamknęła książkę i rzuciła ją na podłogę. Po co zawraca sobie głowę szukaniem nowego dojo? Jej dni w Waszyngtonie są policzone. Każdy o tym wie. Musi się z tym pogodzić. Życie jest okrutne, stwierdziła. Była już tak blisko szczytu. Miała pracę, jakiej pragnął każdy agent. Była agentem specjalnym z osobistej ochrony prezydenta. Kroczyła dobrą drogą i mogła to osiągnąć. Walczyła ze wzbierającymi łzami. Do diabła, nie załamie się przed nimi. Tylko na to czekają. Nie chciała zaliczyć kolejnej oceny. Ma jeszcze miesiąc urlopu i mnóstwo spraw do załatwienia. Czas go wykorzystać. Wyjechać znowu na zachód i zaliczyć kilka górek. Może wpadnie zobaczyć się z rodziną. Gdy była w domu na Boże Narodzenie, rodzice tak bardzo się o nią martwili, że po dwóch dniach nie mogła już tego znieść i wcześniej wyjechała spotkać się z przyjaciółmi w Tahoe. Przez trzy dni tak obrywała, że w końcu miała tego serdecznie dość. Chwyciła chusteczkę higieniczną i przytknęła ją do kącików oczu. Potem wyrzuciła ją do kosza i postanowiła wziąć urlop. Już 385

miała wysłać szefowi e-mail, gdy zadzwonił telefon. Nie znała tego numeru, ale odebrała bez zwłoki. - Tu agentka specjalna Rivera. - Spotkajmy się na ulicy. - Kto mówi? - Twój partner sparingowy. Zabieraj tyłek na dół. Musimy porozmawiać. - Och, to ty. „Times” zamieścił piękny artykuł. Wygląda na to, że narobiłeś sporego zamieszania. Rapp się zaśmiał. - Powinnaś wiedzieć lepiej niż kto inny, że nie należy wierzyć we wszystko, co piszą w gazetach. Rivera rozejrzała się po biurze i stwierdziła: - Ze względu na moją obecną sytuację nie jestem pewna, czy to dobry pomysł, żebym się z tobą spotkała. - Posłuchaj, jestem zapracowanym facetem. Mam coś, co musisz zobaczyć. Zaufaj mi. Zaparkowałem przy krawężniku. Srebrne audi A8. Linia ucichła. Rivera jeszcze przez sekundę trzymała słuchawkę przy uchu i potem powoli odłożyła ją na widełki. Spojrzała na puste biurko i pomyślała, że jej życie wkrótce też stanie się takie puste, więc nie ma nic do stracenia. Złapała torebkę i ruszyła do windy. Dwie i pół minuty później siadała na przednim fotelu auta Rappa. - Lepiej, żeby to było coś dobrego. - Włożyła ciemne okulary i spojrzała na Rappa. 386

Ten wrzucił bieg i ruszył. - Zapnij pas. Wcisnął gaz i włączył się do ruchu. - Dokąd jedziemy? - spytała, walcząc z pasem. - Donikąd. Machnęła ręką na przesuwający się krajobraz i stwierdziła: - Najwyraźniej gdzieś jedziemy. - Nigdzie konkretnie. Nie chcę tkwić pod twoją firmą. - Niech będzie. Co chcesz mi pokazać? - Wpierw kilka pytań. - Rapp włączył migacz, skręcił w Dziewiętnastą Ulicę i jechał na południe, w kierunku National Mail. - Nie lubię gierek. Nie mam dziś na to nastroju. Po prostu pokaż mi, co masz. Rapp opuścił na nos ciemne okulary i spojrzał nad nimi na pasażerkę. - Ty nie lubisz gierek? To jak, u diabła, nazwać to, co robiłaś ze mną w dojo? - Nie wiem, czy zauważyłeś - stwierdziła, ignorując pytanie albo może w ogóle cię to nie obchodzi, ale moja kariera zasadniczo już się skończyła. Trzynaście lat spuszczone w kiblu. Rapp zatrzymał się na czerwonym świetle i rzekł: - Nie zauważyłem i nic mnie to nie obchodzi. Potrzebuję odpowiedzi, i to szybko. Pokręciła głową i wyjrzała przez okno. - Przynajmniej jestem szczery. 387

- To dobrze dla ciebie. Szczery szpieg. Jesteś prawdziwym kuriozum. Rapp nie był szpiegiem, ale nie zamierzał tracić czasu na wyjaśnianie tej kwestii. - Powiedziałaś, że w dzień ataku nie zamieniłaś limuzyn. - O czym ty mówisz? - Stwierdziłaś, że po zakończeniu konferencji wszyscy zajęli miejsca w limuzynach. Do pierwszej wsiadł Ross i Alexander, do drugiej - żona Alexandra. - Zgadza się. Zapaliło się zielone światło i Rapp zdjął nogę z hamulca. - I limuzyny nie zostały przestawione. Jechały w tym porządku aż do eksplozji. - Tak. Już ci to mówiłam. - Muszę mieć pewność. Kto decyduje o tym, kto ma jechać w konkretnej limuzynie? Rivera zmarszczyła brwi, które uniosły się nad okulary. - Byłam agentką specjalną. Zazwyczaj to ja o tym decydowałam, ale większość czasu spędzaliśmy w samolotach. - W nocy czytałem raport wstępny i dowiedziałem się z niego, że Alexander przyjechał na konferencję jednym autem razem z żoną, ale odjechali oddzielnie. - Dostałeś kopię raportu? - spytała Rivera z wyraźnym zdumieniem.

388

- Tak, nie martw się. Wyszłaś z tego bez szwanku. - Nie był do końca szczery, ale jeszcze nie musiał jej we wszystko wtajemniczać. No więc jak to było naprawdę? Alexander przyjechał razem z żoną tym samym samochodem, ale wracali oddzielnie? - Tak. - Raport mówi, że wyznaczyłaś agenta specjalnego Casha, żeby jechał z żoną Alexandra w drugiej limuzynie. - Tak - odparła Rivera trochę niepewnie. - Do czego zmierzasz? - Cierpliwości. Powiem ci. Czy ulokowanie żony Ale-xandra w drugiej limuzynie było wynikiem decyzji personelu czy twojej? Rapp skręcił w lewo, w Constitution Avenue. Po prawej zobaczyli wielki pomnik Waszyngtona. - Masz na myśli ludzi obsługujących kampanię? - Tak. To była twoja decyzja czy ich? - Ich. Rapp poruszył palcami i zacisnął je na obciągniętej skórzanym pokrowcem kierownicy. Czuł, że zbliża się do prawdy. - Kiedy poinformowano cię o zmianie? - Pewnie około piętnastu minut przed opuszczeniem rezydencji wiceprezydenta. Ale nie pamiętam tego dokładnie. Takie zmiany często się zdarzają. A zwłaszcza podczas kampanii. Rapp skinął głową. - Zakładam, że jeśli taka zmiana miała nastąpić, to trzeba cię było poinformować o tym osobiście. - Zwykle tak, ale nie zawsze. 389

- Zwykle? - Przeważnie, ale bywały wyjątki. Czasem chwytali najbliższego agenta, żeby mi to przekazał. Powiedziałam jednak wyraźnie, że chcę, żeby o takich zmianach informowano mnie bezpośrednio. Rapp skinął głową. Na razie wszystko szło prawidłowo. Tak jak przewidywał. - A zatem kto cię poinformował o zmianie w dniu ataku i przekazał decyzję co do rozmieszczenia osób w autach? - Stu Garret. Mitch poczuł nagły przypływ adrenaliny i ucisk w piersiach. - Stu Garret. - Popatrzył na nią. - Znasz go? - Tylko ze słyszenia. - To opryskliwy gbur, łagodnie mówiąc. - Słyszałem. - Wjechał na prawy pas ruchu i przygotowywał się do skrętu w Czternastą Ulicę. - Czy agenta Casha przypisano już wcześniej do drugiej limuzyny, czy zrobiłaś to w ostatniej chwili? - Dlaczego tak się interesujesz Cashem? Rapp westchnął, skręcając w prawo. - To nic szczególnego. Odkryliśmy pewne niekonsekwencje. -

Nie

wiem,

czy

to

pomoże,

ale

tego

popołudnia

posprzeczaliśmy się, gdy powiedziałam mu, żeby odwiózł Jillian do hotelu. - Więc tej zamiany dokonano w ostatniej chwili? - Tak. 390

- A dlaczego wybrałaś właśnie jego? - Nie wybrałam. Ona go chciała. Mitch był zaskoczony. - Jesteś tego pewna? Powiedziała ci to osobiście czy może przez któregoś z asystentów? Rivera zastanawiała się przez chwilę. - Właściwie to Garret mi powiedział, że ona go chce. Rapp gwałtownie skręcił w Jefferson Drive. - Jesteś tego pewna? - powtórzył. - Tak, jestem pewna. - I to było normalne? - Tak. Był szefem kampanii. Zawsze kręcił się w pobliżu, warczał na ludzi i robił zmiany w ostatniej chwili. - Czy żądanie Jillian było czymś normalnym? - Właściwie tak. Często dokuczaliśmy mu z tego powodu. Rivera uśmiechnęła się, wspominając przyjaciela. - Niektórzy agenci nawet żartowali, że miała do niego słabość. Rapp zaśmiał się niespokojnie. Następną przecznicę minęli w milczeniu. Stanęli przed gmachem Narodowego Muzeum Awiacji i Przestrzeni Kosmicznej. Podjął już decyzję. Kennedy może się to nie spodobać, ale postąpi tak, jak mu dyktuje instynkt. Zaparkował i odwrócił się do Rivery. - Chcę, żebyś coś dla mnie zrobiła. Rivera siedziała odprężona. Jego szczerość i dociekliwe pytania uśpiły jej czujność. Spojrzała na niego nieufnie. 391

- Co? - zapytała. - Znasz Jacka Warcha? - Oczywiście. - Za półtorej godziny wezwie go do siebie prezydent. Powie mu, że chce, abyś przejrzała wszystkie notatki, jakie Secret Service mą na temat Rossa i Alexandra od września. Ja chcę, żebyś dokładniej przejrzała te z dwóch ostatnich tygodni przed atakiem. Muszę wiedzieć, czy mieli jakichś zagranicznych gości, i zwróć uwagę na wszystkie wzmianki o Stu Garrecie. Rivera zdjęła okulary i spojrzała na Rappa. - Dlaczego zaśmiałeś się w ten sposób, gdy powiedziałam, że niektórzy agenci dokuczali Cashowi, mówiąc, że Jillian ma do niego słabość? - Jak się zaśmiałem? - Jakby mieli rację i nawet o tym nie wiedzieli. Rapp patrzył przed siebie. - Czy ty naprawdę nie wiedziałaś, że oni mieli romans? - spytał. - Słucham? - Rivera była zdumiona. - Naprawdę nie wiedziałaś? - spytał ponownie Rapp z niedowierzaniem. - Znałam Matta Casha dosyć dobrze. Był dobrym ojcem i oddanym mężem. Niemożliwe, żeby oszukiwał rodzinę. - Rzeczywiście. - Rapp wyjął z kieszeni kopie zdjęć z Palm Beach i rzucił cały plik na kolana Rivery. - Jeżeli to nie agent Cash

392

uprawia seks z Jillian Rautbort, to powiedz mi, kto to według ciebie jest? Rivera spojrzała na zdjęcia, nie mogąc wydobyć z siebie głosu.

393

44 Hol w Willardzie się ożywiał. Była 11.28 i nikt się nie wymeldowywał. Byli to nowo przybyli goście albo ci, którzy szukali czegoś do zjedzenia lub szli na zakupy. Garret próbował pracować i jeżeli ktoś jeszcze podejdzie do niego z gratulacjami, to przyrzeka, że walnie go w głowę swoim palmtopem. Siedział w obszernym mahoniowym fotelu twarzą do wejścia. Zakładał, że mężczyzna, z którym miał się spotkać na lunchu, wie, jak on wygląda, bo on go nie znał. Skupił uwagę na ekranie komputerka, co umożliwiały mu dwuogniskowe okulary. Kciukiem obrócił czarny krążek z boku urządzenia i kliknął na ikonie pogody. Po kilku sekundach pojawiła się pięciodniowa prognoza. Od kilku miesięcy drżał na myśl o inauguracji. Często wyobrażał sobie siebie wtedy, jak siedzi na schodach zachodniego Kapitolu i odmraża tyłek. Nadciągał ciepły front. Po południu ma być jedenaście stopni, a na sobotę przewidywano czternaście. Garret uśmiechnął się. Pieprzeni pogodowi idioci, pomyślał, nie mają pojęcia, co robią. Zaledwie przed dwoma dniami zapowiadali mróz na weekend. Zadowolony z prognozy pokręcił kółeczkiem i zatrzymał na jednej ze stron internetowych. Był to serwis aukcyjny, specjalizujący się w handlu motocyklami. Musiał sprawdzić kilka ofert. Jedna z licytacji kończyła się dziś o 22.00. Gdy przeglądał najnowszą ofertę,

394

rozległ się sygnał dźwiękowy i w jego skrzynce odbiorczej pojawiła się jedynka. Potem nagle wyskoczyły jeszcze trzy wiadomości. Garret otworzył skrzynkę i zobaczył, że pierwsza pochodzi z Drudge Report. Kolejne trzy również zostały przesłane przez serwisy informacyjne. Coś się szykuje. Garret kliknął na linku i po chwili był już na stronie głównej Drudge Report. Nagłówek głosił: „Prezydent zwołał na południe konferencję prasową. Spodziewane ustąpienie dyrektor CIA”. Garret machnął z radości pięścią i szybko połączył się z Markiem Rossem. Ross odezwał się po drugim sygnale. - Tak? - Jak poszło w Langley? - Ona jest już trupem, chociaż nawet o tym nie wie. - Myślę, że teraz już wie. - Co się dzieje? - Drudge donosi, że prezydent ogłosił na południe konferencję prasową. - Na temat? - Kennedy złoży rezygnację. - Żartujesz! - wykrzyknął Ross w podnieceniu. - Bynajmniej. Możesz w to uwierzyć? Nie minął nawet dzień i ty ledwo kiwnąłeś palcem. - Gdzie jesteś? - W hotelu. Mam się tu spotkać z pewnym błaznem z Indiany, który myśli, że zostanie ich następnym gubernatorem.

395

- Załatw to szybko. W południe spotkamy się w barze. Popatrzymy na to razem. Nie mogę się doczekać widoku przygnębienia na twarzy Kennedy. - Do zobaczenia. - Garret wyłączył się w chwili, gdy jego gość wchodził do recepcji. Była 11.30. Facet miał dwa metry wzrostu. Na to Garret zwrócił uwagę od razu. Drugą rzeczą było najwydatniejsze jabłko Adama, jakie kiedykolwiek widział. Jeżeli ludzie z Indiany chcieliby mieć za gubernatora faceta przypominającego bociana, to ten miał spore szanse.

396

45 BIAŁY DOM Kennedy dawno już nie widziała prezydenta Hayesa tak ożywionego. Kiedy zakończyła prezentację z PowerPointa, przyznał, że miał spore obawy po przeczytaniu artykułu w „Timesie”. Z oczywistych przyczyn nie chciał, żeby jego administracja zakończyła pracę w atmosferze skandalu. Przeciwnie, pragnął dla niej wysokich notowań. Gazich był winny. Nie ulega wątpliwości. Rano rząd grecki złożył oficjalny protest w ONZ. Trochę się pospieszyli i wyglądało na to, że chcą nadać sprawie rozgłos. Ale najlepsze było to, że jego krytycy i wrogowie będą się musieli uderzyć w piersi. Kennedy nie miała kłopotu z przekonaniem go do pomysłu Rappa o zwołaniu konferencji prasowej. Prezydent nie mógł czekać z ripostą, jakiej należało udzielić „New York Timesowi”. Nie tylko chciał uzyskać wysokie notowania, pragnął też zrobić to, co udało się kilku prezydentom - wytknąć prasie popełniane przez nią błędy. Rapp miał rację, mówiąc Kennedy, że będzie wesoło. Ale jej radość mogła trwać krótko. Kennedy bała się, że skandal sięgnie bardzo daleko, ale postanowiła nie dzielić się swymi obawami z prezydentem. Nie żeby mu nie ufała. Najpierw musiała zdobyć dowody. Na razie dysponowała tylko kilkoma bardzo krępującymi fotografiami, teorią, brakiem zaufania do Marka Rossa i strachem, że Josh Alexander mógł do tego stopnia pragnąć władzy, że posunął się do zabicia żony. 397

Kennedy stała z Juarezem w małym holu przed Pokojem Prasowym Białego Domu. Chciała go mieć przy sobie, aby dać Tajnej Służbie szansę na uzyskanie tak zasłużonej pochwały. Dla Kennedy nie był to czas na świętowanie. Niepokoiła ją ta sprawa, prawda, jaką Rapp może odkryć. Prawda, która mogła zniszczyć zaufanie narodu do najwyższych państwowych urzędników i na całe dziesięciolecia podkopać międzynarodową pozycję Ameryki. Musiała mieć absolutną pewność, co się naprawdę wydarzyło, i to zanim Alexander i Ross zostaną zaprzysiężeni. Zadzwonił jej telefon. Spojrzała na wyświetlacz. Mitch Rapp. Wcisnęła guzik i zapytała: - Jak poszło? - Nie wiedziała, że mieli romans. - Wierzysz jej? - Tak. - Potwierdziła, że to ona poleciła, żeby jechali w drugiej limuzynie? - Tak. - Hm... - Kennedy zastanawiała się, czy właśnie pokonali pierwszą przeszkodę. Chciała zakończyć tę sprawę tu i teraz, ale równocześnie chciała się przekonać, czy instynkt jej nie zawiódł. - Ale posłuchaj - dodał Rapp. - To Garret kazał jej się upewnić, czy Cash i Jillian jadą w drugiej limuzynie. Garret poinformował ją, że żona Alexandra liczyła właśnie na towarzystwo Casha. - Tego jednak nie możemy udowodnić. 398

- Jest na to sposób.; - Jaki? - Złapię tego gnojka Garreta i zagrożę, że gołymi rękami wyłupię mu ślepia. - Mitch, nie wolno stosować takich metod. - Kennedy rozejrzała się. - W końcu nie mamy więcej dowodów. - Okay. Ale zrób mi przysługę. Prezydent da ci okazję do powiedzenia kilku słów, prawda? - Tak. - Powiedz, że znaleźliśmy w biurze Gazicha pewne nagrania, które podsunęły nam pomysł, kto go wynajął. Powiedz to niejednoznacznie, ale żeby brzmiało przekonująco. Kennedy podniosła wzrok i ujrzała nadchodzącego prezydenta Hayesa z sekretarzem prasowym. - Muszę kończyć. Zadzwonię później. - Wyłączyła dzwonek i schowała telefon do torebki. - Jesteś gotowa? - zapytał prezydent, uśmiechając się porozumiewawczo. - Jeżeli pan jest gotów, panie prezydencie, to ja również. - Dobrze. Idziemy. Hayes ujął Kennedy pod ramię i wprowadził do zatłoczonego i przegrzanego Pokoju Prasowego.

399

46

HOTEL WILLARD, WASZYNGTON Garret przede wszystkim odseparował bociana od jego sztabu. Pięciu ludzi nie chciało dać za wygraną, ale Stu nie zostawił im chwili do namysłu. Zawlókł to kiepskie wcielenie polityka w odległy kąt recepcji, chwycił dwa krzesła i przystąpił do interesów. Bocian był baptystą chodzącym co niedzielę do kościoła, co w takim stanie jak Indiana było bardzo ważne. Ale co ważniejsze, był też demokratą. Miał bogatą rodzinę. W latach trzydziestych jego dziadek kupił stację radiową. W latach sześćdziesiątych ojciec dodał do tego telewizję, a potem, w latach osiemdziesiątych, rodzinną fortunę wzmocnił monopol w branży stacji kablowych. W latach dziewięćdziesiątych bocian, który ukończył Purdue z tytułem inżyniera, przewidując przyszłość, przekonał ojca do zajęcia się biznesem satelitarnym. Teraz ich firma dysponowała trzema satelitami na orbicie i rodzinny interes wart był około pięciu miliardów dolarów. Bocian twierdził, że od trzynastu lat jest szczęśliwym i wiernym małżonkiem. Ma trójkę dzieci, żadnych problemów z narkotykami i żadnych

perwersyjnych

nałogów,

do

których

musiałby

się

przyznawać. Garret oświadczył, że jeżeli ma się podjąć tej sprawy, musi przeprowadzić wstępny sondaż, żeby się przekonać, co ludzie z Indiany o nim myślą. Bocian zapewnił, że już ma takie dane, ale Garret był nieugięty i stwierdził, że musi zrobić własne badania, za 400

które powinien oczywiście zapłacić ambitny kandydat. Garret wynajmie też prywatnego detektywa, aby przyjrzał się wszystkim brudom. Taką ma zasadę, że sprawdza wszystkich potencjalnych klientów. Nie lubił niespodzianek. Niejeden raz sparzył się na kandydatach o wysokim mniemaniu o sobie i dość wybiórczej pamięci. Garret ujrzał agenta Secret Service wchodzącego głównymi drzwiami. Przypominał jednego z członków ochrony Rossa. Mężczyzna zatrzymał się i jak robot rozejrzał po sali, a potem uniósł do ust lewą rękę i zaczął coś mówić do miniaturowego mikrofonu. Garret wiedział, że lada chwila w drzwiach ukaże się Ross, więc przeprosił za krótkie spotkanie i przyrzekł zatelefonować do bociana na początku przyszłego tygodnia. Nawet gdyby nie umówił się z Rossem, i tak chciał załatwić to szybko. Nie przejmował się za bardzo nowym klientem. Po chwili dostrzegł jeszcze dwóch agentów Secret Ser-vice wchodzących przez drzwi. Jeden zlustrował gości hotelowych, drugi zaś podszedł do wind. Sekundę później w holu pojawił się Ross. Prawie natychmiast rozległ się pomruk. Ci, którzy zobaczyli go pierwsi, zaczęli szeptać do innych i wszystkie głowy odwróciły się w stronę drugiej najważniejszej osoby w partii. Ktoś krzyknął, ale Garret nie zrozumiał słów. Ross uśmiechnął się i uniósł pięść, co wywołało aplauz. Garret wstał i ruszył w stronę Rossa, aby złapać go w połowie drogi do windy. Bocian zawołał go, ale Garret nawet się nie obejrzał. 401

Facet zapewne chciałby się spotkać z Rossem, Garret jednak nie miał czasu na prezentacje i uprzejmości. Teraz jego jedynym pragnieniem było jak najszybciej zabrać Rossa do jego apartamentu i włączyć CNN. Wszedł na schody razem z Rossem i jego ochroną i bez słowa wszyscy weszli do czekającej na nich windy. Gdy drzwi się zamknęły, spojrzał na Rossa i spytał: - Jak poszło w Langley? Ross patrzył na numery pięter wyświetlające się nad drzwiami i kącikiem ust rzucił w odpowiedzi jedno słowo: - Interesująco. Interesująco, pomyślał Garret. To znaczy, że ma coś do przekazania, ale nie chce mówić przy agentach. Pozostałą część drogi przebyli w milczeniu. Gdy drzwi windy się otworzyły, na korytarzu czekał już na nich następny agent Secret Service. Skierowali się do apartamentu Rossa, gdzie stał kolejny strażnik. Agent wsunął kartę magnetyczną do czytnika i otworzył drzwi, wpuszczając Rossa i Garre-ta. Weszli do środka i poczuli unoszący się jeszcze w powietrzu zapach śniadania. Gdy tylko drzwi się za nimi zamknęły, Ross zdjął marynarkę i stwierdził: - Nie mogę się doczekać miny tej suki, gdy zostanie zmuszona do rezygnacji. Garret już trzymał w dłoni pilota i wciskał guziki. Ross powiesił marynarkę na oparciu krzesła i dodał:

402

- Może powinniśmy nakłonić Departament Sprawiedliwości do wszczęcia śledztwa? Jeżeli będziemy mieli szczęście, wyląduje w więzieniu. Garret zmarszczył brwi i włączył kanał CNN. - Ciesz się zwycięstwem i zostaw to tak, jak jest. Kolejne śledztwo jest ostatnią rzeczą, jakiej moglibyśmy sobie życzyć. - Powinieneś ją widzieć dziś rano. - Ross położył ręce na oparciu krzesła i patrzył w telewizor. - Była taka z siebie zadowolona. Siedziała w tym swoim gabinecie z tym swoim cholernie nieprzeniknionym wyrazem twarzy i powiedziała mi, że nie sądzi, aby komentowanie artykułu było stosowne. Gdy byłem jej szefem, ciągle wciskała mi to gówno. - A co według ciebie miała powiedzieć? - Garret wyciągnął przed siebie pilota, zwiększył głośność i dodał falsetem: Przepraszam, pomyliłam się. - Pokręcił głową. - Tacy ludzie jak Kennedy... zawsze uważają, że są najmądrzejsi. Nie ma sposobu, żeby zmusić ją do przyznania się, że coś sknociła. W telewizorze ukazał się prezydencki Pokój Prasowy. Właściwie była to tylko mównica i błękitne tło z fragmentem Białego Domu. Obok logo z sufitu zwieszał się duży płaski ekran. Przesuwający się u dołu ekranu telewizora napis informował, że prezydent złoży ważne oświadczenie. Korespondent CNN spekulował, że dyrektor CIA Kennedy prawdopodobnie ogłosi swoją rezygnację. - Bez kitu! - zaśmiał się Garret. - Czy to nie wspaniałe?

403

- Tak, wspaniałe. - Ross uśmiechnął się z dumą. - Tak wygląda prawdziwa władza. Możliwość manipulowania wydarzeniami o zasięgu światowym. - Spójrz - rzucił Garret - nadchodzi trzęsigłowa. Ross parsknął. Garret czasem bywał brutalnie dowcipny. Zaczął nazywać Hayesa trzęsigłowa po którymś z kolei odrzuceniu przez niego propozycji kandydowania w wyborach i konkurowania z Rossem i Alexandrem o stanowisko. Nie miało dla niego znaczenia, że tak objawia się u prezydenta choroba Parkinsona. - Pewnie rano zażył swoje lekarstwo. Nie trzęsie się tak bardzo. - Zrób głośniej - zarządził Ross. U dołu ekranu pojawiła się seria zielonych pasków, gdy prezydent układał na mównicy notatki. Był bardzo poważny. W końcu odchrząknął i przysunął do siebie mikrofon. - Chcę złożyć krótkie oświadczenie - rzekł - a potem oddam głos dyrektor Kennedy. - Przerwał i zerknął w notatki. - Miałem zaszczyt pracować w swoim życiu z bardzo utalentowanymi osobami. Na pierwszym miejscu tej listy umieściłbym kobietę, która stoi po mojej prawej stronie. - Prezydent Hayes przerwał i z ojcowskim uśmiechem spojrzał na Kennedy. - Chce ją podnieść na duchu przed wylaniem jej z pracy zauważył Garret. - Przez cztery lata dyrektor Kennedy była moją najbliższą doradczynią. Ona i jej zespół z CIA to dziś najlepsi ludzie w służbie publicznej. Wielu jej sukcesów nigdy nie poznamy, ponieważ 404

dotyczyły spraw tajnych, natomiast jej nieliczne błędy niestety często kończyły się nagłówkami na pierwszych stronach gazet w całym kraju i za granicą. - Prezydent znowu przerwał i spojrzał na grupę dziennikarzy, a jego wzrok wyrażał gniew i rozczarowanie. - Dziś chciałbym powiedzieć całemu narodowi, że w ostatnich czterech latach na nikim nie mogłem tak polegać jak na Irenę Kennedy. Winien jej jestem głęboką wdzięczność. Kraj winien jest jej wdzięczność. Hayes odwrócił się od mikrofonu i spojrzał na Kennedy. - Jestem bardzo szczęśliwy, że mogłem pracować z kimś tak utalentowanym i lojalnym. - Prezydent podszedł do Kennedy, żeby ją uściskać. Garret pokręcił głową ze wstrętem. - Widzisz! Tak to będzie wyglądać, gdy będziesz kończył sprawować urząd. Będziesz miał w dupie tych, których będziesz ściskał. Gdyby został ponownie wybrany, z pewnością nie robiłby czegoś takiego. Założę się, że nawet nie pokazałby się z nią w jednym pokoju. Kennedy zajęła miejsce na mównicy. Dłonie miała puste. Wyglądała na nieco zawstydzoną, ale emanowała pewnością siebie. Proste kasztanowe włosy założyła za uszy i poprawiła wąskie okulary w czarnych oprawkach. Szyję zdobił sznur drobnych białych pereł. Opanowana, elegancka, z klasą. Spojrzała na grupę dziennikarzy i zaczęła: - Od ataku terrorystycznego, który nastąpił w październiku w Waszyngtonie, CIA próbowała zidentyfikować osobę lub osoby stojące za nim. W miniony weekend zespół agentów operacyjnych CIA po niemal 405

miesięcznej akcji zatrzymał na greckiej wyspie Cypr mężczyznę. „The New York Times” ustalił jego nazwisko - Alexander Deckas, narodowość grecka. Dziś rano rząd grecki wystosował oficjalny protest do Organizacji Narodów Zjednoczonych, oskarżając Stany Zjednoczone o uprowadzenie jednego z greckich obywateli. Domaga się natychmiastowego uwolnienia więźnia. - Kennedy spojrzała w prawo i dała znak komuś, kto znajdował się poza zasięgiem kamery. Po chwili wiszący nad jej prawym ramieniem monitor rozjaśnił się. Kennedy podeszła do niego, uniosła prawą rękę i wskazała ekran. Pojawiło się czarno-białe zdjęcie. - To zdjęcie z kamery Starbucksa przy Wisconsin Avenue, oddalonego tylko o kilka przecznic od miejsca eksplozji. Opierając się na zeznaniach agentki Secret Service, która jechała tamtego dnia w jednym z aut, ustaliliśmy, że stojący przy kontuarze mężczyzna w baseballówce jest osobą, która zdetonowała bombę. - Kennedy wcisnęła guzik w pilocie i ekran podzielił się na dwie części. Lewa nadal pokazywała zdjęcie ze Starbucksa, prawa - z nowej kamery. - Zdjęcie po prawej zrobiono na lotnisku JFK dzień przed atakiem. Oba zdjęcia były analizowane przez program do rozpoznawania twarzy. Eksperci zgodzili się, że istnieje ponadosiemdziesię-cioprocentowe prawdopodobieństwo, że jest to jedna i ta sama osoba. Ross zmrużył oczy i spytał: - O czym ona, u diabła, gada? - Mężczyzna po prawej został wpuszczony do Stanów Zjednoczonych na podstawie greckiego paszportu. Podróżował pod 406

nazwiskiem Nicholas Panagos. - Kennedy ponownie użyła pilota i ekran podzielił się teraz na trzy części. - To nowe zdjęcie, zupełnie po prawej, przedstawia Alexandra Deckasa, człowieka zatrzymanego na Cyprze w miniony weekend. Stosując program do rozpoznawania twarzy, nasi eksperci orzekli, że zdjęcie w środku pasuje w dziewięćdziesięciu dziewięciu procentach do zdjęcia Dec-kasa. Kennedy przerwała i spojrzała na zebranych reporterów. Uniosła się jedna ręka i gdy mężczyzna wstał, zasłonił dużą część obrazu. Kamery szybko pokazały dziennikarza. Gdy zaczął mówić, jego nazwisko pojawiło się u dołu ekranu razem z tytułem gazety, dla której pracował. Był to Sam Cohen, korespondent „New York Timesa” z Białego Domu. - Dyrektor Kennedy, czy może pani zaprzeczyć doniesieniom, że CIA uprowadziła pana Deckasa z jego domu na Cyprze? Kamera wróciła do Kennedy. - Wolałabym użyć słowa „zatrzymała”. - Zatem pani temu nie zaprzecza? - Nie - odpowiedziała Kennedy po chwili. Cohen zapisał to, zadając następne pytanie: - Może pani zaprzeczyć doniesieniom, że Mitch Rapp strzelił do tego człowieka cztery razy, w oba kolana, a potem w ręce? - Nie - znowu odpowiedziała Kennedy po chwili milczenia. Cohen patrzył na nią z wyrazem przyjemnego zaskoczenia na twarzy. - Kiedy te rany zostały zadane? Gdy agent Rapp go torturował? 407

- Rany zostały zadane w czasie zatrzymania podejrzanego, ale myślę, że trochę za daleko wybiegłeś do przodu, Sam. - Z całym szacunkiem, dyrektor Kennedy, ale myślę, że torturowanie ludzi w każdej sytuacji jest czynem oburzającym. Nasze sądy wielokrotnie to powtarzały. Torturowanie kogoś, komu jeszcze nie udowodniono winy lub jej braku, to kompletna farsa. - Jeżeli ten człowiek rzeczywiście jest niewinny i jeżeli był naprawdę torturowany, to mogę się z tobą zgodzić. - Na razie nie przedstawiła nam pani nic, co by dowodziło, że to Deckas zaatakował kolumnę. Nie mogę też sobie wyobrazić takiego scenariusza, w którym ktoś strzela w oba kolana i ręce w czasie aresztowania. Spokojne, neutralne zachowanie Kenn^Y znl ° go miejsce zajął uśmiech.... r> ¦ j j i - ‘ Sam. Okazuje się, - Ponieważ nie dajesz mi dokończyć,3*111 * -. S że wyciąganie wniosków przed poznanie^ ws j tów to zwyczaj „The New York Times”... Ten uśmiech sprawił, że Ross na cW^ P^W się... r> i., u

c\e w

trakcie partii w myślach. Był to uśmiech pojawiający s”<, Coś szachów, gdy przeciwnik daje się złapac w „^ i i. i m j a > takiego zachowania poszło nie tak. Trudno się spodziewać ta*-lc» po osobie, którą tłamszą media. ObserW°wał,ja.. odwraca się do ekranu i naciska guzik113 P1 0C1 ‘... 408

Deckasa zestawiono teraz z jego podofrizna - teleni - Pan Deckas w rzeczywistości nie }es ° f greckim. Jego prawdziwe nazwisko brz1*11 v” ‘ r... y „, - je popełnione w byi jest poszukiwany przez Hagę za zbrodfllc v L, zasie łej Jugosławii. Pan Gazich jest Bośniakiem’ ory hietv wojny zabił blisko czterdzieści osób - męzczyz >. j t. i ¦ ii. ’ i „ie na Cypr, zmienił i dzieci. Przed pięcioma laty przeniósł sis ua,r,. i i \c v ¦ „ip rzekomo w udzienazwiskoi założył firmę specjalizującąs« „. __ laniu pomocy ubogim państwom afrykan,im’?,__ ¦ c ui - u;pL0 biurze i domu, się na informacjach znalezionych w je&u... uj

i

4- ~

uAistwami dokonanybadamy jego związki z szesnastoma zabój”1’™,. mi w ostatnich dziesięciu latach. Jego c^aval y }. ^, Organizacji Narodów Zjednoczonych, pracowni y y cji charytatywnych, politycy, watażko^ie’ gen najmniej jeden reporter. Garret odwrócił wzrok od telewizofa- Co to, kurwa, ma znaczyć?... i „Zanim Ross zdążył odpowiedzieć, z*owu rozległ się gt°S Ke-npdan Gazich przyznał się do październikowego ataku w Waszyngtonie...__, 409

t xi,red czy po strzeleniu - Jego przyznanie się nastąpiło pr2-eu v > * w kolana? - spytał Sam Cohen. Tym *azem mG^pilota Kennedy nie patrzyła na ekran, wC^ska^c ^^ r, ‘ Wpatrywała się w Cohena, gdy na ekr^ie ukazały siędwa j - tti v. + *. *rze dwóch martwych nowe zdjęcia. Ukazywały ziemiste tw^xz,c - Podczas śledzenia Gazicha na Cyprze o zaobserwował, jak zabija on tych ludyi. Nie wiemy’ kim byli, ale mamy podstawy sądzić, że to Rosjanie. Myślimy, że zostali wysłani w celu zabicia Gazicha, aby nie sprawił kłopotów temu, kto go wynajął do zaatakowania kolumny prezydenta elekta Alexandra. Mam tu fragment przyznania się Gazicha. Nie mogę zaprezentować całości, ponieważ powiedział coś, co nadal jest przedmiotem naszego śledztwa. - Kennedy nacisnęła guzik i na ekranie ukazał się zapis nagrania audio. Po chwili rozległ się głos: - Jak się dostałeś do Stanów? Ostrożnie. Przemyśl to dobrze. Chyba nie chcesz mnie okłamać. - Przyleciałem do Nowego Jorku dzień wcześniej. - Jakie lotnisko? - JFK. - Materiały wybuchowe? - Czekały na mnie. - Gdzie? - W Pensylwanii. - W stanie Pensylwania? 410

- Tak. No zrób mi zastrzyk. - Jeszcze chwila. Na razie dobrze idzie. Więc wsiadłeś do furgonetki i pojechałeś do Waszyngtonu... kiedy? W piątek? - Nie. Już ci mówiłem. W piątek przyleciałem do Nowego Jorku. - Więc dotarłeś do Pensylwanii w piątek wieczorem? - Tak... Tak! Czekała tam na mnie furgonetka, którą przyjechałem do Waszyngtonu wcześnie rano w sobotę. Znalazłem odpowiednie miejsce i zaparkowałem. Czekałem, a gdy nadszedł właściwy moment, odpaliłem. Koniec opowieści. Garret zerwał się na równe nogi. - To wszystko bzdury, prawda? Ona to całe gówno spreparowała, prawda? Ross siedział z rękoma założonymi na piersi i stukał pięścią w brodę. - Zamknij się - warknął, nie patrząc na Garreta. - Chcę słyszeć, co ona mówi. - Dyrektor Kennedy - odezwał się znowu Cohen - taśma została nagrana przed czy po postrzeleniu podejrzanego? - O co ci chodzi, Sam? - Kiedy ktoś otrzyma postrzał w oba kolana i ręce, a potem jest przesłuchiwany, to można przyjąć, że powie wszystko, żeby uniknąć bólu. To się nazywa przymus. Jeśli Mitch Rapp postrzelił tego mężczyznę przed zadawaniem pytań, to żaden sędzia w naszym kraju nie uzna tych zeznań za dowód.

411

- Nie wiem, czy dostatecznie uważałeś, Sam, ale nasza praca to brzydki biznes. Nie wysłałbyś skautów, żeby schwytali takiego potwora jak Gavrilo Gazich. Musisz wysłać kogoś takiego jak Mitch Rapp. Nie będziesz krzyczał: „Stój! Nie ruszaj się!”, nie będziesz machał mu przed no-. sem odznaką. Takiego faceta musiałbyś najpierw unieszkodliwić, bo inaczej skończyłbyś jak tych dwóch. Kennedy użyła pilota i na ekranie znów pojawiły się dwa trupy. - A jeżeli chodzi o twoje pytanie, dotyczące tego, czy jego zeznanie zostało wymuszone, to pozwól, że przedstawię ci dowody mówiące same za siebie. - Kennedy rzuciła na ekran zdjęcie Gazicha. - Ten człowiek zdalnie zdetonował bombę, która w październiku zabiła dziewiętnastu Amerykanów. Poza jego przyznaniem się dysponujemy pewnymi kluczowymi dowodami, które odkryliśmy w jego domu i biurze i które, jak sądzimy, doprowadzą nas do jego zleceniodawców. Dziękuję za poświęcenie mi czasu i z przyjemnością odpowiem na pytania. Pokój eksplodował gwarem głosów i ponad tuzin reporterów zerwało się z krzeseł, wykrzykując pytania. Ross cicho zaklął, natomiast Garret zupełnie stracił ochotę na bluźnierstwa. - Co mamy teraz, do cholery, zrobić? - spytał. - Te dupki mówiły, że się tym zajmą. Ross stał bez ruchu z założonymi rękoma i brodą opartą na pięści. Powoli, ale wyraźnie zaczął się trząść, a jego twarz przybrała kolor purpury. 412

Garret chodził tam i z powrotem, perorując i bredząc: - Słyszałeś, co mówiła ta suka? - Zatrzymał się i wskazał telewizor, jakby Ross mógł sądzić, że ma na myśli kogoś innego. Mówiła, że mają informacje. Informacje, które doprowadzą ich do zleceniodawców Gazicha! Czy ty, do cholery, słyszałeś to? - Tak, do cholery, słyszałem! - warknął Ross i zacisnął przed sobą dłonie w pięść, jakby chciał kogoś uderzyć. Podszedł do Garreta i ściszył głos. - Powiem ci, co masz zrobić, Stu. Wsiądziesz do samolotu i polecisz tam jeszcze dziś po południu. I powiesz tym kretynom, że nie obchodzi mnie, kogo muszą zabić, żeby to wszystko wyciszyć. Mają wyeliminować każdego, kto ma z tym coś wspólnego. Powtarzam: każdego! Niech mi nie wciskają kitu. Zapewniali, że ten facet będzie martwy, i spieprzyli, więc nie chcę teraz słyszeć żadnych usprawiedliwień, póki nie usuną wszystkich możliwych powiązań między sobą a nim. Czy wyraziłem się jasno? Garret nie miał zamiaru nigdzie lecieć, chyba że do Kalifornii, ale wiedział, że Ross ma rację. Byli już zbyt blisko, żeby zostawić sprawy swojemu biegowi, a Greenowi i jego wspólnikom nie można ufać. - Tak, masz rację. Lecę.

413

47

POTOMAC PALISADES, WASZYNGTON Kennedy załadowała zmywarkę i wytarła ręce w ręcznik wiszący na uchwycie lodówki. Zegar w mikrofalówce wskazywał 22.29. Syn leżał już w łóżku, dzbanek z kawą stał w pogotowiu. Mogli zechcieć kawy mimo tak późnej pory. Kennedy minęła jadalnię i weszła do salonu. Wyjrzała przez okno, żeby się przekonać, czy nie przyjechali. Po ulicy spacerował mężczyzna z golden retrieverem. Kennedy najpierw poznała psa, a potem właściciela. To Rookie i jej sąsiad, pan Soucheray. Chociaż odpowiadało jej sąsiedztwo, rozważała przeprowadzkę. Potomac Palisades według jej mało obiektywnej opinii było najsympatyczniejszą dzielnicą Waszyngtonu. Nie było tu zbyt drogo ani ekskluzywnie, a dzielnica miała w sobie coś, co czyniło ją sympatyczną. Stare duże domy z większymi niż gdzie indziej ogródkami. Ogródkami, które ludzie sami kosili. Kennedy tego nie robiła, zatrudniała chłopca z sąsiedztwa. Za rok, dwa zrobi to Tommy. Potomac Palisades nie było sypialnią stolicy. Tu wszyscy się znali. Matka Irenę mieszkała jakieś półtora kilometra stąd, w Foxhall Village. Kennedy próbowała ją ściągnąć do siebie, ale matka ceniła sobie niezależność i córka to uszanowała. Dzielnica ciągnęła się wzdłuż wschodniego brzegu Potomacu. Z falistym terenem i soczystą 414

zielenią sprawiała wrażenie sanktuarium odseparowanego od centrum władzy, mimo że leżała tylko pięć kilometrów w linii prostej od Białego Domu, a sześć i pół, jeżeli ktoś chciałby odbyć podróż Potomakiem. Jedyną przyczyną rozważania przeprowadzki było zakłócanie spokoju mieszkańcom tego miejsca. CIA denerwowała wielu ludzi. W Waszyngtonie instytucja ta słabiej polaryzowała społeczeństwo. Prawie każdy znał kogoś, kto w niej pracuje albo pracował. Kiedy widzisz tych ludzi na meczu piłki nożnej lub zatrzymujących się minivanem przed sklepem spożywczym, zawsze otacza ich aura tajemniczości. Ale bycie dyrektorem CIA to coś trochę innego. Zaraz po zajęciu przez nią tego stanowiska Langley wymieniło wszystkie szyby w jej domu na kuloodporne i założyło stalowe drzwi i framugi z drewnopodobną okleiną. Chcieli nawet wybudować trzymetrowe ogrodzenie z tyłu domu, ale tupnęła nogą i stanowczo powiedziała nie. Zamiast tego pokryli teren czujnikami nacisku oraz laserowymi i mikrofalowymi sensorami. W piwnicy zbudowano schron i dwa razy w tygodniu sprawdzano cały dom w poszukiwaniu podsłuchu. Co rano specjalista od bomb wraz z owczarkiem niemieckim kontrolował jej samochód, zanim wyjechała do pracy. Obok schronu zbudowano jeszcze specjalne pomieszczenie, w którym zamontowano bardzo kosztowny system zabezpieczający. Dom został maksymalnie zabezpieczony bez rozbierania go do fundamentów. Po zainstalowaniu tego wszystkiego do budynku weszła inna grupa specjalistów z CIA, oceniająca zagrożenia. Przede wszystkim 415

zasugerowano, że powinna się przeprowadzić do domu z dłuższym podjazdem. Ten dom był oddalony od ulicy nie więcej niż dwanaście metrów. Każdy terrorysta z kilkoma tysiącami dolarów i elementarną wiedzą z zakresu chemii może, jadąc ulicą, zrównać jej dom z ziemią. Witamy w świecie po jedenastym września. Kennedy była ważnym celem i było całkiem zrozumiałe, że sąsiedzi obawiali się, że spokojna okolica może się zmienić w strefę zero. Metodą Kennedy było odsuwanie od siebie myśli o zagrożeniu. Myślała o tym, co ryzykowali jej ojciec i macocha. Ojciec też pracował w CIA. Był szefem posterunku w Bejrucie, gdy bomba umieszczona w samochodzie zrównała to miejsce z ziemią. Macocha pracowała w Departamencie Stanu. Rodzice Irenę rozwiedli się, gdy miała

sześć

lat.

Matka,

jak

się

okazało,

znała

świat

międzynarodowego szpiegostwa. Irenę większą część dzieciństwa i okresu dorastania spędziła za granicą. Zanim jej życie legło w gruzach, mieszkała w Kairze, Damaszku, Bagdadzie i Bejrucie. Gdy chodziło się po ulicach Bejrutu pod ostrzałem z karabinów maszynowych i moździerzy, zagrożenia na spokojnych ulicach Potomac Palisades wydawały się śmieszne. Gdy prezydent Hayes postanowił zrezygnować z powtórnego kandydowania, ona wstrzymała decyzję o przeprowadzce. Gdy zaś okazało się, że wybory wygrali Alexander i Ross, wyrzuciła z głowy wszelkie myśli o niej. Była nadzwyczaj uprzejma. Zawsze grzeczna i rzadko popadała w konflikty. Pracowała w świecie mężczyzn i wiedziała, że sama jej obecność może przerazić nienasycone ego 416

mężczyzn, którzy pracowali w Waszyngtonie. Jej mentor Thomas Stansfield często ostrzegał ją przed zagrożeniami związanymi z pracą dla mężczyzn nieustannie udowadniających, że mają rację. Udało jej się uniknąć wielu konfliktów dzięki postawie pełnej szacunku, ale i stanowczej. Uniknęła też plotek i powiązań politycznych. Próbowała tak samo postępować z Rossem, ale zawsze zauważała oznaki tego, że ma on jakieś ukryte zamiary. Nic ważnego, same drobiazgi, ale drobiazgi często wiele mówią o ludziach. Ross na przykład miał zwyczaj spóźniać się na każde spotkanie. Kennedy pamiętała, jak Stansfield kiedyś jej powiedział, że jeżeli ktoś ciągle się spóźnia, to zalicza się do jednej z trzech kategorii. Pierwszą stanowili uczeni idioci, tak pogrążeni w swoim świecie, w którym byli ekspertami, że zawsze byli nieobecni duchem. Mówiąc prościej, ci ludzie w szkole byli mądralami, a w autobusie - tępaka-mi. Druga kategoria to perfekcjoniści niezdolni do zakończenia jednego zadania, aby zająć się innym. Tacy ludzie zawsze nadrabiają zaległości, rzadko dochodzą do władzy i należy nimi odpowiednio kierować. Trzecią kategorię, której nie należy ufać, stanowili egomaniacy. Nie tylko są przekonani, że tylko ich czas jest ważny, ale muszą też udowadniać to nieustannym zmuszaniem innych do czekania na nich. Kennedy niepokoiła się. Wypatrywała przez okno reflektorów samochodu.

Rapp

i

Dumond

powiedzieli,

że

znaleźli

coś

interesującego i przyjadą jej to przedstawić. Kennedy zawsze rozdzielała sprawy osobiste od zawodowych, szczególnie gdy miała do czynienia z osobami wybranymi na najwyższe urzędy. Ross 417

sprawił, że stało się to trudne. Tak też było dziś rano, gdy po raz pierwszy zobaczyła, kim jest naprawdę. Ten człowiek miał niebawem złożyć

przysięgę.

Gdyby

zadzwonił

do

niej

i

poprosił

o

skomentowanie artykułu, nie byłoby w tym dla niej nic dziwnego. Gdyby zazadzwonił i zapowiedział swoją wizytę, zastanowiłaby się, czy nie ma ważniejszych spraw na głowie, ale odpowiedziałaby, że go przyjmie. Takie nagłe zjawienie się było dla niego typowe. Chciał widzieć, jak się załamuje. W oddali ukazały się błękitne światła reflektorów ksenonowych. Kilka sekund później przy krawężniku zahamowało srebrne audi. Kennedy obserwowała, jak Dumond z Rappem wysiadają z auta i idą chodnikiem. Młodszy Dumond szedł z beztroską wesołością, skupiając uwagę na czymś niewielkim, co niósł w lewej ręce. Rapp zaś poruszał się z gracją sportowca. Żadnego niepotrzebnego gestu ani pośpiechu. Jego głowa obróciła się od lewej do prawej i do tyłu jak radar wyszukujący potencjalnych zagrożeń. Widziała tę czujność, gdy przed laty werbowała go w Sy-racuse. Kennedy przeszła przez salon do holu i wystukała kod na umieszczonym

w

ścianie

panelu.

Usłyszała

szmer

silnika

elektrycznego cofającego trzy stalowe sworznie z drzwi. Otworzyła i natychmiast zauważyła zdziwiony wzrok Dumonda. - Coś się stało? - spytała. - Nie jestem pewny. Za minutę będę wiedział więcej. - Wszedł do holu i zaczął stukać w klawiaturę miniaturowego laptopa. Rapp zamknął drzwi i pocałował Kennedy w policzek. 418

- Tommy w łóżku? - Tak. Rano idzie do szkoły. Mitch zdjął prochowiec i podał gospodynni. Dumond, zbyt zajęty komputerem, żeby zdjąć kurtkę, nie zatrzymywał się, podążając za zapachem kawy. Rapp i Kennedy poszli za nim. - Czy ktoś chce kawy? - spytała Kennedy. - Poproszę. - Rapp oparł się o kontuar z czarnego steatytu i położył ręce na jego skraju. Spojrzał na Dumonda, który nie odpowiedział, i rzucił: - Hej, głupku! Dumond oderwał wzrok od małego ekranu i spytał: - Co? - Kawy? - Pewnie. - A co z „proszę”? - wytknął mu Rapp. - Proszę - odparł Dumond, znów patrząc na ekran. - Ze śmietanką i cukrem. Kennedy nalała dwa kubki i wyjęła śmietankę z lodówki. Jeden kubek wręczyła Rappowi. - No więc czego się dowiedzieliście? Postawiła drugi kubek na stole obok śmietanki i przysunęła miseczkę z cukrem. - Na razie - odparł Rapp - niczego konkretnego, ale mamy kilka interesujących rodzynków. Na początku października Garret poleciał na dzień do Szwajcarii.

419

- Następna październikowa niespodzianka - zażartowała Kennedy, nawiązując do teorii, iż obóz Reagana zorganizował tajne spotkanie z członkami irańskiego rządu, i konspirowania na temat opóźnienia uwolnienia amerykańskich zakładników do czasu pobicia Cartera w wyborach prezydenckich w 1980 roku. - Mamy tylko daty jego odlotu i przylotu. Nie wiemy, z kim się tam spotkał. Przed podróżą i po niej kilka razy rozmawiał przez telefon z bankiem w Genewie, ale znowu nie mamy pojęcia, z kim. - E-maile? - spytała Kennedy. - Ciągle próbujemy ustalić. Ten facet ma przynajmniej sześć skrzynek i codziennie otrzymuje i wysyła setki e-maili. - Co z Rossem? - Był w Szwajcarii w ostatni weekend na konferencji w sprawie ochrony środowiska. - Rapp trzymał w ręce kubek z kawą. - Rivera dała mi listę osób, z którymi tam się spotkał. Porównaliśmy to z naszymi danymi i wyskoczyło nam jedno nazwisko: Joseph Speyer. - Czy go znam? - spytała Kennedy, marszcząc brwi. - Nie. Ale tak się składa, że jest prezesem banku w Genewie, do którego Garret dzwonił w październiku. - Co wiemy o tym banku? Rapp wskazał informatyka. - Marcus pracuje nad tym. Najwyraźniej jest to jedna z najstarszych i najbardziej tajemniczych instytucji w Genewie. - I najwyraźniej najlepiej zabezpieczona - uzupełnił Dumond, nie podnosząc wzroku. 420

- Nad tym teraz pracujesz? - spytała Kennedy. - Nie. Nad czymś innym. - Dumond nie ruszył kawy. Jego palce wskazujące pracowicie stukały w klawiaturę. Kennedy przeniosła wzrok na Rappa. - A co z naszym białoruskim przyjacielem? - Jeszcze nic. Hornig powiedziała, że musi mieć trochę czasu, żeby go zmiękczyć. - Kiedy? - spytała niecierpliwie Kennedy. - Sądzi, że może zacznie rano. - Rapp rozumiał jej frustrację. Nie sądziłem, że będziemy musieli pracować pod presją czasu. - Za

dwa

dni będziemy mieli

nowego prezydenta

i

wiceprezydenta, którzy być może są winni morderstwa, zdrady i Bóg wie czego jeszcze. Wnioskując z zachowania Rossa, nie sądzę, żeby tracił czas na pozbycie się mnie. Musimy dotrzeć do prawdy, póki jeszcze mamy władzę. - Tak! - wykrzyknął triumfalnie Dumond. Podniósł wzrok i uśmiechnął się. - Ten mały drań zajął mi więcej czasu, niż myślałem. - Jaki mały drań? - zdziwił się Rapp. - Firewall do komórki. Musieli wprowadzić jakiś nowy system. Normalnie zajmuje mi to minutę lub mniej. Tym razem straciłem aż dziesięć minut. - Czego szukałeś? - Garret ma dwa telefony. Jeden to blackberry z Veri-zonu, a drugi - motorola z T-Mobile. - Dumond obrócił mały komputer o

421

dziewięćdziesiąt stopni, żeby Rapp i Kennedy widzieli ekran. - Tu są wszystkie jego połączenia. Kennedy spojrzała nerwowo. - Marcus, mam nadzieję, że nikt ciebie nie wyśledzi. - Ha... - zaśmiał się Dumond. - Do systemu może się włamać każdy półgłówek. Ale ja to robię tak, jakby mnie tam nigdy nie było. - Coś do Szwajcarii? - szukał Rapp, pochylając się nad ekranem, który pokazywał tylko numery. Żadnych nazwisk. I żadnych rozmów międzynarodowych. - Możesz dać książkę telefoniczną, w której znajdziemy tych abonentów? - Bez problemu. - Dumond obrócił do siebie komputer, postukał w klawiaturę i ponownie pokazał im ekran. - Macie tu nazwiska, numery telefonów, czas i datę połączenia. Rapp znowu pochylił się, żeby odczytać małe literki. Lista pokazywała rozmowy w kolejności od ostatniej. Zaskoczony przerwał w połowie pierwszej strony. - Jak mogłem być tak tępy! - O co chodzi? - Kennedy nie włożyła okularów do czytania. - Nasz kumpel Tom Rich z „Timesa” dzwonił do Garreta w połowie twojej konferencji. - Może to zbieg okoliczności - zauważyła Kennedy. Rapp przesunął listę do rozmów z dnia poprzedniego. - Spójrz. Wczoraj Garret dzwonił do Rossa trzy razy. Ross do Garreta - pięć. Popatrz tutaj. A tu dzwonił do Garreta o 19.09. Pamiętam, że spojrzałem na zegarek, gdy byliśmy w twoim biurze. 422

Była 19.04. Skończył z nami rozmawiać i natychmiast połączył się z Garretem. - Rapp otworzył swój telefon, przejrzał spis i połączył się z wybranym numerem. Po kilku sygnałach zgłosiła się agentka Rivera. - Jak ci idzie robota? - Powoli. - Przejrzałaś wczorajszy dzień? - Tak, ale teraz nie mam go przed sobą. - Możesz rzucić go na ekran? - Dobrze. Zaraz to zrobię. Rapp odszedł od stołu kuchennego i czekał. - Już mam. Czego mam szukać? - Z kim Ross spotkał się wczoraj? Rivera zaczęła czytać długą listę. Po piętnastu sekundach Rapp stracił cierpliwość i spytał: - Czy spotkał się z Tomem Richem? - Tym reporterem? - Tak. - Mitch - odpowiedziała z niepokojem - nie jestem pewna, czy powinnam podawać ci tego rodzaju informacje. - Nie mam czasu na dyskusje, Maria. Zaufaj mi, to bardzo ważne. - Spotkali się wczoraj wieczorem w apartamencie Rossa, w hotelu Willard - powiedziała Rivera po dłuższej chwili. - Dziękuję. Zadzwonię do ciebie później. - Rapp zamknął telefon i wskazał komputer Dumonda. - Te rozmowy doskonale do siebie 423

pasują. Wywiad z reporterem zaaranżował Garret, a źródłem informacji z wysokiego szczebla był dla Richa Ross. Popatrz. Kennedy pochyliła się, ale zanim zdążyła coś odczytać, ukazał się nowy ekran zakrywający stronę T-Mobile. Jakiś złowieszczy typ pilnujący przestrzegania prawa zasłonił satelitę na środku ekranu. - O...! - wykrzyknęła Kennedy, bojąc się, że odkryto ich bezprawne wtargnięcie. - Marcus, lepiej spójrz na to. - Przesunęła komputer. Dumond szybko odstawił kawę i przez chwilę obserwował ekran. Następnie zaczął stukać w klawiaturę. - Co to jest? - spytał Rapp poważnie zaniepokojony. Dumond był mistrzem w swoim małym wszechświecie. Nigdy nie zostawił po sobie śladu. - To strona urzędu celnego i imigracyjnego. Kiedy wszedłem wczoraj do ich bazy danych, oznakowałem paszport Garreta. - Oznakowałeś? - spytała zdenerwowana Kennedy. - Zrobiłem to, żeby otrzymać informację, gdy będzie próbował opuścić Stany. Wszedłem też w ich system rezerwacji miejsc, żeby wyśledzić jego lot. - Dumond wystukał kilka komend. Ekran tak szybko się zmieniał, jak jego palce biegały po klawiaturze. - Głupek ze mnie. - Przerwał wpisywanie komend i wpatrywał się w ekran. - Co? - spytał Rapp. - Garret właśnie zgłosił się do odprawy na lot Air France z lotniska Dullesa do Genewy. Rapp i Kennedy spojrzeli na siebie. Rozumieli się bez słów. 424

- Kiedy odlatuje? - spytała Kennedy. - Zero dwadzieścia. - Zadzwonię do Jose, żeby potowarzyszyli mu najlepsi ludzie. Rapp spojrzał na zegarek. - Istnieje szansa, że będę tam pierwszy. Poza tym wolałbym nie angażować w to ludzi z naszej ambasady. Powiedz mu, że chcę tylko NOC. - Może masz rację. - Kennedy obserwowała, jak Mitch wystukuje numer w telefonie. NOC to non official cover, czyli najbardziej utajnieni agenci Langley. - Jesteś pewien, że powinieneś lecieć? - Masz jakiś lepszy pomysł? - Na razie nie. Rapp widział, że Kennedy nie była przekonana do tego pomysłu. - Mówiłaś, Irenę, że mamy mało czasu. Zostały nam niecałe dwa dni. Jeżeli ci faceci są jakoś powiązani z atakiem, mogę się założyć, że odpowiedzi znajdziemy w Szwajcarii. - Rapp odwrócił się od Kennedy i rzucił do telefonu: - Zbierajcie się, chłopcy. O północy musimy być w powietrzu. - Słuchał przez chwilę i dodał: - Przez staw. Przeważnie inwigilacja, ale nigdy nie wiadomo. Zobaczymy się za pół godziny. - Zamknął telefon i spojrzał na Kennedy. Była wyraźnie zmartwiona. - Nie martw się. Nic mi się nie stanie. Kennedy zmarszczyła brwi i odpowiedziała: - Nie martwię się o ciebie. - A więc o kogo, u diabła? 425

- O Stu Garreta. - Kennedy pokręciła głową. - Znam cię, Mitch. Nie chcę, żebyś się nad nim znęcał. - Irenę, daj spokój - powiedział Rapp, jakby się skar‘¦ żył- No... chyba że da ci do tego powód.

426

48

GENEWA, SZWAJCARIA Garret był w paskudnym nastroju. Wszedł na pokład samolotu z postanowieniem przespania całego lotu nad Atlantykiem. Wszystko sobie zaplanował. Łyknął solidną porcję wódki z lodem i wypił kilka kieliszków czerwonego wina. Zdjął buty, opuścił fotel do pozycji półleżącej, włożył maseczkę i zamierzał drzemać aż do wschodu słońca nad ośnieżonymi Alpami. Niestety, nie wziął pod uwagę swojej powiększonej prostaty. Po godzinie obudził się, aby odbyć pierwszy z trzech nocnych spacerów do toalety. Kiedy wylądował w Genewie, był zmęczony, zły i nieco otumaniony, chociaż szczęśliwy, że przynajmniej zostawił za sobą Waszyngton. Tu nikt go nie będzie podsłuchiwał, robił zdjęć ani prosił o radę. Przed terminalem czekał na niego samochód. W drodze do hotelu kierowca pokazał mu, gdzie ma się spotkać ze Speyerem na kolacji o 20.00. Został też zaraz poinformowany, że będzie musiał czekać sześć i pół godziny na przedyskutowanie interesów. Nic na to nie mógł poradzić. Spe-yer nie odpowiadał na telefony, a Garret nie chciał dzwonić do Greena.Krótko przed czternastą zameldował się w hotelu i poprosił, żeby go zbudzono o 19.00. Po wejściu do pokoju poczuł skutki zmiany strefy czasowej. Wyłączył oba telefony i wcisnął w hotelowym telefonie guzik z napisem „Nie przeszkadzać”. Już w 427

czasie lotu na tyle się „odwodnił”, że udało mu się przespać do 19.00 bez ponagleń prostaty. Wziął prysznic, ogolił się, włożył białą koszulę, błękitną marynarkę i ciemnoszare spodnie. W recepcji przekonał się, że czeka na niego samochód. Wyszedł przed hotel w ciepłym płaszczu i chwilę postał na chodniku. Ulica graniczyła z Jeziorem Genewskim. Na jego powierzchni odbijały się światła miasta. Mimo że Gar-ret był politycznym konsultantem, zachował wrażliwość na tego rodzaju widoki. Lubił Genewę. Miasto łajdaków, z których wielu usiłowało uchodzić za arystokratów. Raj dla wścibskich obserwatorów szukających skandali. Można tu zobaczyć farsę pretensjonalizmu maskującego nienasycony apetyt na jedzenie, picie, hazard i seks. To naprawdę warte odwiedzenia, bardzo interesujące miejsce. Garret wepchnął ręce w kieszenie i usiadł na tylnym siedzeniu mercedesa. Kierowca przywitał go po francusku i Garret zobaczył jego odbicie w lusterku wstecznym. Auto ruszyło Quai du Mont-Blanc w kierunku najlepszej restauracji w Genewie. Garret miał ochotę coś zjeść, natomiast nie bardzo tęsknił za towarzystwem. Postanowił wybrać z menu coś najdroższego. Winem się nie martwił. Speyer z pewnością zaproponuje coś drogiego i wykwintnego.

428

49 Mitch Rapp z tylnego siedzenia obserwował Garreta przez przyciemnioną szybę. Palce prawej ręki zaciskał na mankiecie czarnej skórzanej

kurtki.

Cały

zespół

wyposażono

w

miniaturowe

radioodbiorniki z bezprzewodowymi słuchawkami. Rapp wcisnął zaszyty w mankiecie guzik uruchamiający transmisję i rzekł: - Jedzie. - Zwolnił guzik i spojrzał na siedzącego za kierownicą Hacketa. - Wiesz, co masz robić, Kevin. Zaczekaj sekundę i upewnij się, czy ktoś go nie śledzi. Czarny mercedes ruszył. Lot z Waszyngtonu trwał sześć godzin i jedenaście minut. Wystartowali o 22.47, a ze względu na zmianę czasu wylądowali w Genewie kilka minut przed południem, na godzinę przed Garretem. W czasie lotu nikt nie spał. Mieli dużo do roboty. Dumond włamał się do sieci siedmiu hoteli, zanim ustalił, w którym zatrzyma się Garret. Zarezerwował pokój w Beau-Rivage przy Quai du Mont-Blanc, nieopodal Jeziora Genewskiego. Jeżeli chciał coś załatwić w banku Speyera, to ten hotel był odpowiedni. Nie miał stąd daleko. Przejrzeli system rezerwacji hotelu i mogli tylko wynająć pokój na tym samym piętrze co Garret, oddalony o dwa numery. W pobliżu nie było innego hotelu, z którego mogliby obserwować pokój Garreta, więc musieli zastosować podsłuch. Po odprawie celnej poszukali dwóch identycznych czarnych mercedesów z przyciemnionymi szybami i białej furgonetki Volkswagena, które już na nich czekały. 429

W bagażnikach znaleźli broń z tłumikami, a w furgonetce ekwipunek do inwigilacji. Wszyscy wyglądali na biznesmenów, z wyjątkiem Colemana i Stroble’a, którzy nosili mundury pilotów. Coleman i Strobie zaparkowali jednego mercedesa przed terminalem Air France. Rapp, Dumond i Hacket wsiedli do białej furgonetki i pojechali za Brooks i Wickerem, którzy zajęli drugiego mercedesa i mieli się zatrzymać w Ri-vage. Rapp z Dumondem i Hacketem wynajęli pokój w oddalonym o kilka przecznic od Rivage hotelu D’Angleterre, ale czekali na ulicy na Brooks i Wickera, którzy zakładali podsłuch u Garreta. W tym czasie Dumond pracował nad wprowadzeniem numerów telefonów Garreta do Echelonu, systemu Narodowej Agencji Bezpieczeństwa.

CIA

w

sprawach

zagranicznych

ściśle

współpracowała z NSA. Obie instytucje nie chciały, aby ktoś odkrył, że śledzą amerykańskich obywateli za granicą, dlatego system działał tak, że umożliwiał monitorowanie numerów przez krótki czas, dzień lub dwa, a potem usuwano je bez śladu. Do listy dodali też adresy emailowe Garreta. Najtrudniejszą część operacji stanowiło załatwienie rezerwacji dla Brooks i Wickera w Le Bearn. Wicker wsunął konsjerżowi z Rivage studolarowy banknot i facet nawet nie mrugnął okiem. Po dwóch następnych studolarówkach udało się znaleźć wolny stolik. Na siedzeniu obok Rappa leżał laptop. Ekran był podzielony na cztery części. Wicker i Brooks już przybyli do Le Bearn i zainstalowali w barze i toalecie kilka miniaturowych kamer oraz 430

urządzeń podsłuchowych. Dumond monitorował wszystko, siedząc w tylnej części furgonetki zaparkowanej niedaleko restauracji. Na ekranie widać teraz było ulicę przed lokalem, drzwi frontowe od środka i dwa miejsca ze stolikami. Dumond wszystko nagrywał.

431

50 Garret pojawił się w drzwiach kilka minut przed czasem i natychmiast otoczyło go trzech mężczyzn w smokingach. W Le Bearn nie wolno korzystać z baru bez rezerwacji stolika na kolację. Niższy z mężczyzn przywitał Garreta po francusku. Był grzeczny, ale zdecydowany. Garret zignorował powitanie i poinformował go, że jest umówiony na kolację z Josephem Speyerem. Ich zachowanie natychmiast się zmieniło. Jeden zdjął Garretowi płaszcz, trzeci gdzieś zniknął, a drugi zaczął wyśpiewywać pochwały pod adresem najbardziej szanowanego bankiera w Genewie. Po chwili w drzwiach pojawiła się ta znakomitość. Przy Garrecie, w niegustownym i niedopasowanym garniturze, Speyer sprawiał wrażenie, jakby dopiero co opuścił reklamę domu mody. Jego szaroniebieski garnitur miał dyskretne jasnoszare prążki. Materiał leżał nienagannie na jego szczupłej sylwetce, spodnie kończyły się w idealnym miejscu nad ręcznie szytymi beżowymi włoskimi butami, pasującymi do oprawek okularów. Nieco już rzadkie jas-nobrązowe włosy miał obcięte krótko i stylowo zaczesane w stronę czoła. Właśnie zbliżali się do baru, gdy otworzyły się drzwi i weszło czterech mężczyzn. Dwóch z nich było naprawdę olbrzymich. Ponad sto osiemdziesiąt centymetrów wzrostu i około stu czterdziestu kilogramów wagi jednoznacznie wskazywało na ochroniarzy. Dwóch starszych mężczyzn między nimi to Cy Green i Aleksandr 432

Gordiewski. Bardzo się od siebie różnili. Green roztaczał aurę pewności siebie. Włosy z trwałą ondulacją starannie zaczesane do tyłu, koszula z rozpiętym kołnierzykiem, złoty naszyjnik i zegarek, dwurzędowa sportowa niebieska marynarka - wszystko to świadczyło o ogromnym bogactwie. W porównaniu z nim Gordiewski sprawiał mizerne wrażenie. Łysawy, z przydługimi włosami po bokach i z tyłu głowy. Wyświechtany garnitur i coś w rodzaju golfa pod marynarką wołały o wieczny odpoczynek w śmietniku. Wymieniono uściski dłoni i powitania i personel restauracji rozpoczął wielkie przedstawienie pod hasłem „obsługa grupy”. Zaprowadzono ich do stolika w rogu sali, gdzie Green i Gordiewski uparli się usiąść plecami do ściany. Obaj ochroniarze zajęli miejsca przy sąsiednim stoliku. Przyniesiono wodę, chleb i zamówione drinki. Podano też listę win, którą wręczono Greenowi, ale ten szybko odsunął ją od siebie, wskazując na Speyera. Gdy Speyer przeglądał listę, Green spojrzał na Garreta z szatańskim uśmieszkiem. - Wybrałeś dobrą porę na wizytę. Dziś wieczór dobrze się zabawimy. Po dobrym jedzeniu odwiedzimy kilka bajecznych klubów, a potem wrócimy do mnie na pewien naprawdę wyjątkowy nocny spektakl. Garret nie przyleciał tu z Waszyngtonu dla rozrywki. Miał do załatwienia paskudną sprawę. - Mamy problem - rzekł.

433

- Czy moglibyśmy najpierw coś zjeść, zanim przystąpimy do interesów? - odparł Green. - Wolałbym załatwić to jak najszybciej. Obiecaliście mi, że zajmiecie się tym i wszystko wyprostujecie. - Robimy to. - Green uśmiechnął się do przechodzącej kobiety. - Nie oglądałeś wczorajszej konferencji prasowej w Białym Domu? Green zlekceważył niepokój Garreta.! - Nie przejmuję się tym. - Oni znaleźli tego faceta. - Nie ma szans, żeby Bośniak zaprowadził ich do któregoś z nas - zapewnił go Green. - Skąd ta pewność? - Joseph, powiedz mu. - Płacono gotówką - odparł Speyer, nie odrywając oczu Od listy win. - Nigdy nie spotkaliśmy się z nim osobiście.; - Jak otrzymał pieniądze? - W dwóch workach marynarskich wysłanych na Cypr prywatnym samolotem. Zabójca podał nam pewne koordynaty. Worki wyrzucono w środku nocy za kamienny mur przy pustej drodze pod Limassol. - Zatem nikt nigdy się z nim nie spotkał? - Nikt - odparł Green. - I brak jakichkolwiek finansowych zapisów albo e-mai-li, które mogłyby zaprowadzić do ciebie? - Brak. 434

- Wobec tego CIA łże. - Garret uśmiechnął się. - Albo Bośniak - dodał Green. - Kto wie, co knuje ta cholerna CIA? - zauważył Garret. Zatrudniają najbardziej niekompetentnych idiotów na tej planecie. Oparł się i wypił łyk wody. Green splótł przed twarzą doskonale wymanikiurowa-ne palce i zapytał: - Jak idzie z moim ułaskawieniem? Garret przez chwilę wiercił się na krześle i odparł, patrząc Greenowi prosto w oczy: - Dobrze. - Coś mi się wydaje, że mnie okłamujesz - stwierdził kategorycznie Green. - Cy - jęknął Garret - doszliśmy już tak daleko. Wywiążemy się z naszego zobowiązania. - Chcę uniewinnienia - rzucił gniewnie Green. - I dostaniesz je - warknął Garret. - Jeżeli nie, jesteś trupem. Garret poczuł nagle suchość w gardle. Jego życie zależało od człowieka, który - gdy będzie trzeba - na pewno spełni groźbę. - Od samego początku mówiłem ci, że prawdopodobnie będziemy musieli zaczekać do ostatniej chwili - wyjaśniał spokojnie. Jeżeli prasa coś wywęszy, wszystko przepadnie. Jedenasta godzina... sobota rano... Wtedy zostanie podpisane.

435

Green przeczesał palcami włosy po bokach głowy i w odpowiedzi skinął głową. Potem rzekł poważnie: - Niech będzie, ale pamiętaj, że jeśli nie zostanie podpisane, to ty i twój szef zapłacicie za to. Garret nie przywykł, żeby ktoś mu groził. Zazwyczaj to on nacierał. Czując za plecami mur, postanowił zaatakować: - Mówię to po raz ostatni: on nie jest moim szefem i grożąc mi, nie używaj tego określenia. Pomyśl raczej o swoim starym partnerze w interesach, Pinkym. Co zrobi, gdy się dowie, że zabiłeś jego córkę? - Ciii... - syknął Speyer. - Może zechce wezwać swoich dawnych kumpli z Mos-sadu dodał Garret nieco ciszej - i poleci im, żeby złożyli ci wizytę? Green posłał przez stolik słaby uśmiech przedsiębiorczemu politykowi. - Pinky powinien zrobić tej dziwce lobotomię, tak jak Joe Kennedy zrobił swojej córce. Zaufaj mi - mówił Green, próbując zniwelować groźbę Garreta - była jak ciągły ból głowy. Wcale tak się nie martwi jej śmiercią, jak mogłoby się wydawać. Garret spojrzał na miliardera zmrużonymi oczami. - A co z Joshem? Jak zareaguje przyszły prezydent Stanów Zjednoczonych, gdy się dowie, że zabiłeś jego ukochaną żonę tylko po to, aby zachować swoje brudne miliony? - Garret był pewien, że teraz trafił w cel. - Może wysłać ci w tyłek tomahawka. Albo jeden z jego lotniskowców zupełnie przypadkowo staranuje twój jacht, gdy nocą znajdziesz się na środku Morza Śródziemnego. - Garret skubnął 436

kawałek chleba. - Jestem przekonany, że nie uda ci się uciec przed przywódcą największego mocarstwa na świecie. Green poczerwieniał z gniewu. - Ty niewdzięczny gnojku. To nie był mój pomysł. - Diabła tam - syknął Garret. - To ty i twój szef przyszliście do mnie skamleć o waszych problemach. - On nie jest moim szefem! - Przepraszam - powiedział z jadowitym uśmiechem Green twój-wkrótce-wiceprezydent. - Nasz... pamiętaj o tym. Jesteś jednym z tych, którzy rozpaczliwie chcą odzyskać to pieprzone amerykańskie obywatelstwo. Speyer nie mógł już dłużej tego słuchać. W restauracji panował gwar, ale mimo to kilku gości zaczęło zwracać na nich uwagę. - Panowie, myślę, że oboje macie coś do załatwienia. Macie układ. Cy już wywiązał się ze swojej części, teraz kolej na ciebie, Stu. Mogę wznieść toast? - Speyer uniósł kieliszek. - Za uniewinnienie Cy. Które, czego jestem pewien, nastąpi w sobotę. Trącili się kieliszkami i Green powiedział z uśmiechem: - Lepiej, żeby tak się stało. Garret odwzajemnił uśmiech i rzekł: - Nie martw się, tak się stanie. A teraz, wybaczcie, muszę iść do toalety. Gdy Garret odszedł, Speyer spojrzał na Greena i stwierdził: - Nigdy mu nie ufałem. Mówiłem ci, że to nie był dobry

437

pomysł. Co ci się nie podoba w życiu, jakie tu wiedziesz? Po co chcesz wracać do Ameryki? - Nigdy tego nie zrozumiesz. Nie urodziłeś się tam. - Green rozejrzał się po sali. Przy barze siedziała ładna blondynka. Podniósł w jej kierunku kieliszek i posłał jej uśmiech. Potem znów spojrzał na Speyera i dodał: - Dołączysz do nas później? To będzie wspaniałe przedstawienie. Speyer pragnął tylko zostać sam ze swoim ulubionym winem. - No, nie wiem. Chcę się później spotkać z kilkoma kolegami. Green uśmiechnął się chytrze. - Gdzie? W Le Pretexte? Będziecie zacieśniać więzi? Green miał rację. Speyer planował spotkanie z przyjaciółmi w głównym klubie nocnym dla gejów. - Jak to Amerykanie mówią? Każdy lubi...? - Każdy lubi co innego. - Green uniósł kieliszek. - Przyjedź do mnie ze swoim przyjacielem. Mogę posłać po kilku dobrze wyposażonych chłopców z dziewczynami. Pokażemy panu Garretowi, jak się można zabawić w Genewie.

438

51 „ł „miórip Garreta do restauracji za po-^ tSrpl - W dSł ta*, jak przed główne wejśrednictwem komPuteL\ Gd przy krawężniku stanął ście lokalu podjeżdża Speyer^dypy ^ ostatnich dwóch uczestn mężczyzna postury się Vot^^yj^ 4tauracji i szybk0 wróci gracza NFLj w»3™* ^ t si drugi osiłek, natomiast %L^~%^-™T.**chodmku stanęh dwaj chronieni przez nich^TolrdLskiego. Podczas loRapp nf^^^ni było coś zna-tu studiował jego akta, W^drupm ę > ^ jomego, ^^P^f^ST;?ę na ekranie i wetknął do restauracji, ponownie skup * Natychmiast d0 ucha ^j&gZ^SZrw. T^o RaPP?L3SS&i te odgłosy - Rapp usadowił się wy-gLL3 śpiewając się wielu godzin obserwowania, słuchania i tkania. tował się, aby nie przeN.ecaU ^^rwypowŁdzi Garreta i faceta nazy-gapić zadneg^ s owa z *yp ^ g rarrlwSz^dł do” toalety, Rapp włączył radionadajnik i spytał: I Lf!UL»»l » odpowiedz, Dumond. Patio wviął z ucha słuchawkę. Moż^z to trochę wyczyścić? Usunąć dźwięki tła? - Pracuję nad tym. - Ile to potrwa? 439

I Dotof jTklylko będziesz gotów, zaszyć to i prześlij Irenę. Ra^ooirzał na komputer i trzech mężczyzn przy sto/Hodział tyłem do kamery. Ten łysawy facet fMeksandr Gordiews^ki, tego Rapp był pewien. Trzecim byłtnCy Wrócił myślami do ich rozmowy. Więc trzymali to w tajemnicy przed Joshem Alexandrem. Przez chwilę zastanawiał się, jak to możliwe, że zataili przed nim prawdę, ale szybko doszedł do wniosku, że może lepiej, aby Ale-xander wierzył, że jego żonę zabili terroryści. - Mitch - usłyszał głos Dumonda. - Garret rozmawia przez komórkę. - Gdzie on jest? - Rapp szybko wetknął słuchawkę w ucho. - W toalecie. - Pieprzę to... - To był głos Garreta, chociaż bardzo cichy. - Ten facet jest szalony. Złap Stokesa i powiedz mu, że dostanie Departament Stanu, jeżeli to załatwi. - Nastąpiła chwila ciszy, gdyż Garret słuchał odpowiedzi. - Powiedz pani prokurator z Nowego Jorku, że dostanie każdą pracę, jakiej tylko zechce. Do diabła... Zrobię z niej senatora każdego cholernego stanu, z jakiego pochodzi. Znowu cisza. - Nie obchodzi mnie, co masz teraz na głowie, Mark. Po prostu rusz tyłek i pędź rano ze Stokesem do Białego Domu. Albo zmusisz Hayesa do podpisania tego cholernego ułaskawienia, albo, zaręczam ci, Cy Green zmieni nasze życie w koszmar.

440

Twarz mężczyzny w końcu zyskała nazwisko. Cy Green był obrzydliwym ekspatriantem, który uciekł z Nowego Jorku przed oskarżeniem o sprzedaż broni Irakowi po pierwszej wojnie w Zatoce i Libii. Były też i inne problemy, związane z zakupem cyny i miedzi, na które skorumpowani rosyjscy oligarchowie udzielili mu pokaźnego rabatu w zamian za sporą gratyfikację. Miliony zarobione na tej brudnej transakcji mu nie wystarczyły, więc szybko rzucił na rynek cały zapas towaru, co doprowadziło do spadku cen i zachwiało światowym rynkiem cyny i miedzi. Rapp przypomniał sobie, że przed kilkoma laty Langley postanowiło aresztować Greena, ale sprzeciwił się temu Departament Stanu. Wtedy pomyślał o starej maksymie, że czasem łatwiej jest prosić o wybaczenie niż o pozwolenie. Tym razem jednak Rapp nie będzie prosił ani o jedno, ani o drugie. Spojrzał na ekran i zobaczył, że Garret dołączył już do swojego kumpla zdrajcy przy stoliku. Rapp chwycił bezpieczny telefon satelitarny i wcisnął guzik transmisji w mankiecie. - Wysłałeś to Irenę? - Tak. - Co z ostatnim kawałkiem? Możesz puścić całą rozmowę na Echelon? - Właśnie nad tym pracuję. Ponieważ nie nadaję w czasie rzeczywistym, muszę mieć na to kilka minut. - W porządku. Daj mi znać, jak skończysz. - Rapp połączył się z Kennedy i spojrzał na zegarek: 20.24 w Genewie, to znaczy, że w Waszyngtonie jest 14.24. 441

- Właśnie chciałam do ciebie dzwonić - usłyszał głos Kennedy. - Coś się stało? - Przed chwilą skończyłam rozmawiać z doktor Hor-nig. Powiedziała, że twój przyjaciel jest bardzo rozmowny. - Jasne, tylko czy powiedział coś ciekawego? - W październiku zrobił sobie wycieczkę do Stanów. Rapp powoli uniósł wzrok. Patrzył teraz przez przednią szybę. <<¦¦¦¦¦¦¦ - To on dostarczył furgonetkę Gazichowi. <:; - Jesteś szybki. - W ten sposób go znaleźli. - Rapp wyobraził sobie Milinkowicza fotografującego Gazicha, gdy przejmował samochód. - Co? - Nieważne. Teraz to nie ma znaczenia. Dostałaś e-mail? - Tak. Mam go w skrzynce odbiorczej. - Otwórz go, uruchom odtwarzanie audio i upewnij się, że siedzisz. Rapp usłyszał, jak wciska guzik. Nie docierało do niego każde słowo, ale znał już treść, więc bez problemu śledził tok rozmowy. Gdy nagranie się skończyła, Kennedy westchnęła. - Więc Ross maczał w tym palce - stwierdziła. - Tak. Wkrótce otrzymasz następny fragment. Garret rozmawiał w toalecie przez telefon. Jestem pewien, że rozmawiał z Rossem. - Zapewne ten Cy to Green? - Skąd wiesz? - spytał zaskoczony Rapp. 442

- Robił interesy z Pinkusem Rautbortem. Nieruchomości w Nowym Jorku i kilka transakcji naftowych. Ich drogi się rozeszły, gdy Greena oskarżono. Brudna sprawa. Wkroczył wymiar sprawiedliwości i zajął się ich wspólnymi interesami w Nowym Jorku. - Czy kilka lat temu nie interesowaliśmy się nim? - Tak. Ktoś z Rady Bezpieczeństwa Narodowego dał cynk Departamentowi Stanu i dostali szału. - No, to przynajmniej oznacza, że Alexander nie miał z tym nic wspólnego. - Zgadzam się. - Chyba nie powinniśmy mu o tym mówić - stwierdził Rapp..”¦». - Dlaczego?; - To by go kompletnie załamało. - Myślisz, że niewiedza jest lepsza? - Nie powiedziałbym, że strata żony jest przyjemna. Ale bez względu na ich małżeńskie problemy wydaje się, że on naprawdę się o nią troszczył. - Chyba masz rację. - Więc powiedz mi, jak mu przekazać prawdę, żeby stał się lepszym prezydentem? - Jako prezydent musi ją znać. - W wielu sprawach zgadzam się z tobą, ale nie tym razem. Jeżeli powiesz mu, co się naprawdę stało, uczynisz go tylko nieszczęśliwym, zgorzkniałym i pogrążonym w paranoi człowiekiem. - Pewnie masz rację - stwierdziła Kennedy po dłuższej chwili. 443

- Pozwól mi doprowadzić wszystko do końca. - Daj mi minutkę. Muszę się zastanowić. - Nie trudź się. - Mitch? - powiedziała Kennedy, a w jej głosie pojawił się niepokój. - Zamierzam zrobić to, co należało zrobić już dawno. - Czy przynajmniej możemy to przemyśleć? Rapp roześmiał się. - Ja nie muszę. Sprawy same się toczą. - Nie tykaj Garreta. - Straciłaś rozum? - Nie. Mamy na patelni grubszą rybę. Zbyt wiele zbiegów okoliczności prowadzi do zbyt wielu analiz. Puść go i zajmij się resztą. I zrób mi grzeczność. Spytaj Marcusa, czy może zdobyć dla mnie dokumentację medyczną Rossa z Bethesda...... - Coś jeszcze? - Nie. - Do jutra. - Rapp skończył rozmowę, ale przez chwilę trzymał jeszcze telefon na kolanach. - Marcus - powiedział do radionadajnika ustal, gdzie mieszkają Green i Gordiewski. - A po krótkiej przerwie dodał: - I spróbuj też znaleźć coś na temat tego Le Pretexte.

444

52 Nocny klub, do którego wybierał się Speyer, nie był zbytnio oddalony od restauracji, ale w Genewie wszystko było blisko. Green i Gordiewski zabrali Garreta do innego klubu, leżącego trochę dalej. Pełno

w

nim

było

młodych

Białorusinek

pracujących

dla

Gordiewskiego. Tu za igraszki łóżkowe płaciło się tysiąc dolarów. Gordiewski w czasie kolacji przechwalał się, że chowa do kieszeni dziewięćdziesiąt procent tej kwoty. Garret próbował się wymigać, ale Green nalegał. Krótki wypad do klubu i potem zawiozą go do hotelu. Speyer zgodził się przyjść do apartamentu Greena o północy, aby obejrzeć przygotowany przez niego spektakl. Rapp natychmiast musiał zmienić plan. Była 22.41, gdy czterech mężczyzn opuściło restaurację. Teraz Rappa interesował głównie Speyer. Założył, że to on odegra tu kluczową rolę. W czasie kolacji Mitch wyczuł coś w jego głosie. Jakby żal, że związał się z Greenem i Gordiewskim. Speyer wręczył parkingowemu bilet i mężczyzna szybko odszedł, potem skinieniem ręki pożegnał wsiadających do hummera towarzyszy. - Kevin - powiedział Rapp do mężczyzny na przednim siedzeniu. - Myślisz, że ci ochroniarze noszą kamizelki kuloodporne?, Hacket pokręcił głową. - Nie sądzę, żeby to przez nie byli tacy grubi. Rapp skinął głową. Był przekonany, że ktoś je nosi, ale

445

ci faceci prawdopodobnie czuli się już dostatecznie niewygodnie w dodatkowych uprzężach. - Wychodzi parkingowy. Gdy otworzy Speyerowi drzwi, ruszaj i jedź przed nim. Niech do Le Pretexte jadą za nami. Parkingowy wyskoczył z bmw Speyera i przytrzymał mu drzwiczki. Hacket ruszył Quai de la Poste i skierował się na wschód. Speyer jechał za nimi. Cel podróży leżał zaledwie kilometr dalej. Speyer przez cały czas utrzymywał należyty dystans. Rapp z Hacketem sprawdzili to miejsce wcześniej. Rapp chciał wiedzieć, gdzie dokładnie leży klub, i obserwował go z odległości jednej przecznicy. Trudno było przeoczyć ogromny neon górujący nad ulicą. Nawet temperatura nie sięgająca dziesięciu stopni nie zniechęciła gości do ustawienia się w kolejce długiej na kilkadziesiąt metrów. - Nie zapomnij zwolnić - rzekł Rapp. - Wysiadam. Był już przygotowany. Otworzył drzwi i zanim auto stanęło, wyskoczył z niego, zatrzaskując za sobą drzwi. Wpadł jak strzała między zaparkowane auta, a potem wydostał się na chodnik. Miał na sobie czarną skórzaną kurtkę z podniesionym kołnierzem, ciemne dżinsy i czarne buty na grubej podeszwie. Skręcił w lewo, w kierunku wejścia do klubu, obserwując odjazd Hacketa i podążające za nim bmw. Goście stali wzdłuż budynku po jego prawej stronie. Rapp musiał się idealnie zgrać w czasie ze Speyerem. Hacket podjechał do skrzyżowania, skręcił w prawo i zatrzymał się zaraz za rogiem. Bmw podjechało do parkingowego i Speyer wysiadł. Wziął bilet i obszedł bagażnik dokładnie tak, jak Rapp się tego spodziewał. Rapp 446

przyspieszył kroku. Taki facet jak Speyer nie będzie czekał w kolejce. I znowu się nie mylił. Po wejściu na chodnik Speyer skierował się prosto do drzwi. Całą uwagę skupił na bilecie, próbując go wsunąć do portfela. Rapp stanął przed nim w połowie drogi do drzwi. Wyciągnął lewą rękę i chwycił bankiera za łokieć. - Joseph - powiedział na tyle głośno, żeby usłyszeli go bramkarze. - Minęło tyle czasu... - Dotrzymując kroku zaskoczonemu bankierowi, dodał jak najciszej: - Masz szczęście, że mój szef chce cię żywego, ponieważ zamierzałem cię zabić tu i teraz. Speyer patrzył z przerażeniem na obcego. Próbował się uwolnić, ale chwyt był zbyt silny. - Co...? - wykrztusił, ale ból w boku stłumił następne słowa. - Nie próbuj się wyrywać i nie podnoś głosu. Spójrz na moją prawą rękę. - Rapp trzymał nóż w taki sposób, żeby Speyer łatwo go dostrzegł. Czubek ostrza był czerwony od krwi. - Jeżeli nie będziesz robił dokładnie tego, co powiem, poderżnę ci gardło i porzucę, żebyś tu zdechł. Wiem, co ty i Cy Green zrobiliście. - Mitch dostrzegł niepokój w oczach bankiera. - Tak, jestem Amerykaninem. Jeżeli będziesz współpracował, nic ci się nie stanie, czego nie mogę powiedzieć o twoim przyjacielu Greenie. Idziemy. - Rapp pchnął go w kierunku mercedesa. - Kim jesteś? .’ Rapp nie zwolnił kroku. - Jestem facetem, który rozwiąże wszystkie twoje problemy. 447

Rapp otworzył tylne drzwi. Zanim Speyer wsiadł, obejrzał się na klub. - Jeśli powiesz, że nie żałujesz układu z Greenem - rzekł Rapp z uśmiechem - pozwolę ci odejść. Zabiję ten pieprzony kawałek gówna, a

potem

powiem

prezydentowi

Alexandrowi,

że

pomogłeś

zamordować jego żonę i osiemnastu Amerykanów. - Rapp spojrzał bankierowi w oczy. Wyraźnie widział, że ocenia sytuację. A przede wszystkim zastanawia się, w jaki sposób uratować swoją skórę. Dodał więc poważnie: - Możesz albo wsiąść do auta, albo mi pomóc. - Co dostanę w zamian? - Życie - odparł Mitch z uśmiechem.

448

53 Rapp siedział bokiem, z lewą nogą podkurczoną pod siebie. Przeszukał już bankiera. Znalazł tylko portfel i telefon. Zabrał je i rzucił na przednie siedzenie. Przełożył nóż z prawej do lewej ręki i skierował ostrze w twarz Speyera. - Dlaczego mam ci wierzyć? Bankier spojrzał na niego badawczo i odparł: - Nie musisz. - Słusznie. - Ale miałeś rację, mówiąc, że moje życie stanie się łatwiejsze, gdy Cy Green z niego zniknie. Rapp wywnioskował to z tonu wypowiedzi Speyera podczas kolacji. Było zupełnie jasne, że nie czuł się dobrze w towarzystwie Greena i Gordiewskiego. Chociaż to, oczywiście, nie czyniło go ani o jotę mniej winnym, tylko nieco bardziej sympatycznym. Rapp wiązał z nim pewne nadzieje. Niecodziennie CIA ma okazję przesłuchiwać prezesa jednego z najważniejszych genewskich banków. Mógł być dla nich źródłem niezwykle cennych informacji. - Wymień jeszcze raz środki bezpieczeństwa. - Rapp odwrócił się i spojrzał na budynek z mieszkaniem Greena. - Mówiłem już trzy razy. - Powtórz jeszcze raz. - Rapp chciał mieć pewność, że Speyer niczego nie opuścił.

449

- Hol ma kuloodporne szyby. Ponieważ o tej porze nie ma już tam portiera, dzwonimy do apartamentu i posyłają nam na dół windę. - Która zawozi nas na trzecie piętro? - Winda się otwiera i czeka już na nas ochroniarz. Czasem dwóch. - I oni sprawdzają nas wykrywaczem metali? - Tak. - Co z kamerdynerem? - Czasem jest, czasem nie. Zwykle zależy to od tego, jak jest późno. Rapp wolałby nie zabijać kamerdynera. - Mówiłeś, zdaje się, że on tam mieszka. - Nie, miałem na myśli, że jest tam, gdy wychodzi się z windy. - Nawet o północy? - U Cy Greena pracuje się przez całą dobę. - Speyer poprawił okulary na nosie. - Właśnie podrzucili Garreta do jego hotelu i jadą dalej - rozległ się w słuchawce głos Colemana. Rapp przekazał tę informację Speyerowi. Bankier nerwowo zaplatał palce. - To się nie uda. - Co? - Stajesz się nerwowy. Musisz zachować spokój. - Jak możesz się spodziewać po mnie, że będę spokojny?

450

- Po prostu odpręż się i pomyśl, jak przyjemne będzie twoje życie bez Greena i tej białoruskiej świni. - Tak, ale skąd mam wiedzieć, że potem nie strzelisz mi w plecy? Rapp uśmiechnął się i spojrzał na zegarek. 23.56. Ci faceci przynajmniej są punktualni. Speyer podał nazwiska ulubionych ochroniarzy Greena. Rapp zatelefonował i powiadomił ich, że pan Green spóźni się godzinę. Osoba z obsługi potwierdziła, że zmienia czas przybycia na godzinę pierwszą w nocy. - Joseph, teraz nadarza ci się wspaniała okazja. - O czym mówisz? - Nie zastrzelę cię, jeżeli zrobisz dokładnie to, co ci powiem. Rano wstaniesz i pójdziesz do pracy. Zachowasz dom w górach i apartament w Paryżu. Jedyną rzeczą, jaka się zmieni, będzie nieobecność tych dwóch dupków. - Nie rozumiem. Co zamierzasz zrobić? Rapp uśmiechnął się. - Zaczniesz szpiegować dla CIA. - Nie mogę! - Na twarzy Speyera pojawiło się oburzenie. - Tak, możesz i to zrobisz. Albo utnę sobie pogawędkę z prezydentem Alexandrem na temat twojej roli w zabójstwie jego żony. A wtedy i bank, i dom w górach, i apartament w Paryżu... wszystko przepadnie. I może potem przyśle mnie tutaj, żebym cię zabił. - Rapp pokręcił głową. - Zaufaj mi i wybierz opcję A. Inaczej nie będzie tak wesoło. Speyer odchylił głowę, dysząc nerwowo. 451

- Dobrze, zrobię to. - Podjąłeś cholernie mądrą decyzję - rzekł Rapp zadowolony, że bankier w końcu zdał sobie sprawę z sytuacji, w jakiej się znalazł. Musisz tylko zachować spokój, a ja zajmę się resztą. Hummer nadjeżdżał wąską ulicą, górując wyraźnie nad mniejszymi europejskimi autami. Gdy zatrzymał się przed bramą Greena, wysiadł z niego jeden z ochroniarzy wyglądający jak zawodnik sumo. Rapp uśmiechnął się do siebie. Takie osiłki dobrze się prezentowały i nadawały się do zastraszania, ale poruszały się zbyt wolno, żeby stawić czoło dobrze wyszkolonemu napastnikowi. Po chwili z auta wysiedli Green i Gordiewski, a za nimi jeszcze jeden goryl. Czterech mężczyzn udało się w kierunku budynku, natomiast auto odjechało - jak zakładał Rapp - na miejsce parkingowe. Coleman będzie śledził kierowcę i zajmie się nim w odpowiedniej chwili. Mitch spojrzał na zegarek, właśnie wybiła północ. - Idziemy - rzucił krótko w stronę Speyera. Wysiedli z auta. Rapp wsunął nóż do prawej kieszeni kurtki, a glocka z tłumikiem przełożył do lewej. Okrążył maskę samochodu i dołączył do Speyera przechodzącego przez ulicę. Gdy zbliżyli się do drzwi wejściowych, Speyer poprawił okulary i sięgnął do dzwonka. - Pamiętaj... uśmiech - szepnął Rapp. - Przecież świetnie się razem bawimy. Speyer uśmiechnął się krzywo i nacisnął guzik. Kilka sekund później usłyszeli głos Greena: 452

- Joseph, jesteś razem z przyjacielem. To wspaniale. Wal prosto na górę. Rozległ się trzask zamka i Rapp pchnął ramieniem drzwi, nie chcąc zostawiać śladów dłoni na szybie. Puścił Speyera przodem. Minęli niewielki hol przed windą. Światełko nad drzwiami sygnalizowało, że winda zjeżdża z trzeciego piętra. Rapp zrobił kilka przysiadów i energicznie pokręcił głową. Speyer zerknął na niego. - Co robisz? - Rozluźniam się. Zegnij kolana, odpręż się. Bankier spróbował. - Teraz weź kilka głębokich wdechów i pomyśl, jaki będziesz szczęśliwy po tym wszystkim. Drzwi windy otworzyły się. Weszli. Speyer odwrócił się i oparł o tylną ścianę. Rapp zrobił to samo, zbliżając się do niego na tyle, aby ich ramiona się zetknęły. Mieli sprawiać wrażenie kochasiów. Drzwi się zamknęły i winda ruszyła w górę. - Jak długo tkwisz w tym bankowym biznesie? - zapytał Rapp z uśmiechem. - Nie zastrzel mnie, proszę. Rapp doszedł do przekonania, że łagodnym słowem nic nie zdziała. Zbliżył usta do ucha bankiera i rzekł: - Jeżeli jeszcze raz do tego wrócisz, to... zrobię to. - Odsunął się z uśmiechem i dodał: - Masz tylko stać spokojnie z wyciągniętymi rękoma. Ja się wszystkim zajmę.

453

W tym momencie drzwi windy powoli się otworzyły. Rapp odwrócił się twarzą do Speyera i chwycił rękojeść pistoletu. Z łatwością mógł strzelić z biodra, gdyby zaszła taka potrzeba. Na środku przedsionka stał ochroniarz z wykrywaczem metali. Drugi siedział rozwalony w fotelu pod ścianą, sprawiając wrażenie niezbyt czujnego. Nie było kamerdynera. Mitch dokładnie obejrzał pokój, gdy Speyer wysiadał z windy. Przyjrzał się też ochroniarzom, badając ich ręce, stopy i oczy. Duże, płaskie stopy, pulchne łapy. Mógł się założyć, że doliczy do pięciu, zanim któryś z nich zdąży wyciągnąć broń z kabury. Przekrwione, mętne oczy. Pewnie byli pijani. Speyer wyciągnął ręce jak strach na wróble, żeby ochroniarz mógł sprawdzić go wykrywaczem metali. Rapp stał za nim, zwrócony w lewo, z pistoletem ukrytym pod kurtką. Ochroniarz sprawdzał bankiera bardzo pobieżnie. Mitch w tym czasie zaczął krążyć po holu, jakby bardzo interesowały go zebrane tu dzieła sztuki. Gdy Speyer opuścił ręce, Rapp wyciągnął z kieszeni nóż i trzymał go nad głową w prawej ręce. - Pewnie zechcecie mi go odebrać, chłopcy. - Rapp patrzył to na jednego, to na drugiego osiłka. Na widok noża zamarli bez ruchu. Żaden nie zwrócił uwagi na pistolet. Rapp strzelił z biodra. Dwa razy w jednej sekundzie. Mężczyzna w fotelu dostał kulkę dokładnie w środek czoła. Stojący nad prawą brwią. Zrobił jeszcze krok do przodu i zaczął się osuwać na podłogę. Rapp, ciągle z nożem w prawej ręce, przyskoczył i szybko go chwycił, próbując złagodzić upadek. Mężczyzna uklęknął, a potem 454

osunął się na lewy bok. Rapp jeszcze raz strzelił im w głowy i schował nóż. - Idziemy. - Chwycił Speyera za połę płaszcza i pociągnął korytarzem. Weszli do salonu i skręcili w lewo. Wszystko tu wyglądało dokładnie tak, jak opisał Speyer. Podwójne drzwi do biblioteki, a za nią pokój bilardowy. Rapp zobaczył cienie i usłyszał głosy. Pchnął Speyera przodem, ciągle mając go na oku. Doszli do drzwi. Skierował Speyera w prawo, żeby mieć wolne pole ostrzału, i wszedł do środka. Był trochę za bardzo odsłonięty, czego nie lubił, ale nie chciał, żeby jakiś nieprzewidziany ruch bankiera udaremnił celny strzał. Gordiewski stał za stołem bilardowym, przymierzając się do uderzenia w bilę. Jego łysa głowa lśniła w świetle górnej lampy. Otworzył usta, ale nie zdążył wydobyć głosu. Kula trafiła go w czoło, pozostawiając czerwony ślad wielkości dziesięciocentówki. Nogi Gordiewskiego ugięły się w kolanach, broda opadła i runął na stół. W chwili gdy padał, Green stał przy stole, trzymając w obu rękach kij czubkiem przy brodzie. Pochylił się i zgarbił. Był człowiekiem, który wynajmował innych do wykonania brudnej roboty. Spojrzał więc na Rappa i powiedział bez mrugnięcia okiem: - Nie wiem, ile ci zapłacili, ale podwajam stawkę. - Nie jestem na sprzedaż - odparł Rapp z uśmiechem. - To z uprzejmości dla rządu Stanów Zjednoczonych, ty gnoju. Nacisnął spust. Kula trafiła Greena dokładnie między oczy i miliarder upadł z kijem bilardowym w ręce. Rapp przeszedł nad nim i 455

wpakował mu w pierś jeszcze trzy kule, potem włączył nadawanie i rzekł: - Wszystko zabezpieczone. Posyłam windę na dół. Pamiętajcie, mamy godzinę na zabranie śmieci i wywiezienie ich. Twarz bankiera była blada jak ściana. Cały drżał. Rapp podszedł do niego i rzekł: - Potraktuj to jako nauczkę, Joseph. Dopóki będziesz ze mną szczery i nie zadziałasz na szkodę moją i mojego kraju, dopóty nic ci nie grozi. Ale jak mi Bóg miły, jeśli choć raz zrobisz mnie w konia, skończysz tak jak te dwa chciwe dupki.

456

54 BIAŁY DOM Kennedy w jednej ręce ściskała torebkę, w drugiej trzymała prezydencki dzienny briefing. Straciła już rachubę, ile razy go dostarczała Hayesowi, ale w ciągu minionych dwóch lat odbywało się to około czterech razy w tygodniu. Briefing to coś w rodzaju ściśle tajnej gazety opracowywanej przez biuro analitycznego wsparcia CIA. Prezydent Hayes co rano czytał ten dokument razem z kilkoma gazetami. Kennedy zatrzymała się przed prywatną jadalnią prezydenta i uśmiechnęła do stojącego na straży agenta Secret Service. Dyrektor CIA nie spała dobrze, ale nie miało to nic wspólnego z Rappem. Gdy kładła się spać, Rapp był już na lotnisku i przygotowywał się do odlotu. Apartament Greena wyczyszczono, ciała usunięto. Kennedy niepokoiło co innego. Wszystko musi się doskonale udać albo znajdzie się w sytuacji godnej pożałowania. Najtrudniejszą częścią zadania było zaufanie tak wielu osobom. Osobom, które noszą odznaki i które przysięgały przestrzegać prawa oraz chronić i bronić konstytucji. Mogła im tylko ofiarować zapewnienie, że postępują słusznie. Co do tego nie miała wątpliwości. Miała do wyboru albo to, albo odejść i obserwować, jak w Ameryce rosną podejrzliwość i chaos.

457

Zapukała tylko raz i weszła. Prezydent Hayes siedział przy stole. Miał na sobie białą koszulę i krawat. Okulary do czytania zsunął na czubek nosa. Na stole jak zwykle leżały cztery gazety: „The New York Times”, „The Washington Post”, „The Washington Times” i „USA Today”. Były starannie złożone, dwie po lewej, dwie po prawej stronie. W ten sposób każdego ranka układał je Carl, prezydencki steward z Marynarki Wojennej. - Irenę - rzekł prezydent, powoli wstając. - To jedna z rzeczy, których będzie mi brakowało. Irenę usłyszała krzątaninę w przyległej kuchni. - Ma pan na myśli potrawy Carla? Prezydent zaśmiał się. - Co jest takiego trudnego w przygotowaniu miski borówek z połówką grejpfruta? Carl wynurzył się z talerzem w ręce i powiedział: - Nie moja wina, że jest pan przeczulony na punkcie zdrowia. Postawił talerz między idealnie złożonymi gazetami. Następnie, ignorując naczelnego dowódcę, zwrócił się do Kennedy i jak najuprzejmiej zapytał: - Jak się pani czuje, dyrektor Kennedy? - Dobrze, Carl. A ty? - Liczę minuty do jego odejścia. - Filipińczyk kiwnął głową w kierunku Hayesa. - Już nie będzie tak samo, prawda? - Tak, to bardzo smutne. Pamiętam, jak raz miałem ropień zęba. Wtedy też tak bolało.

458

Prezydent zaśmiał się. Lubił się przekomarzać z Carlem i jego żarty na swój temat. - Na co ma pani ochotę? - spytał Carl Kennedy. - Tylko proszę nie zamawiać drugiej połówki grejpfruta. Kennedy właśnie to zamierzała zrobić, ale nie chciała rozczarować Carla. - Co byś powiedział na omlet? - Zrobię najlepszy, jaki pani kiedykolwiek jadła. Carl zniknął w kuchni, a Kennedy wręczyła prezydentowi briefing. Hayes trzymał go przez chwilę, potem spojrzał na Kennedy i rzekł: - Nigdy w życiu niczego nie żałuję. Szczególnie odkąd choruję na Parkinsona. - To jedna z pańskich najbardziej godnych podziwu cech, panie prezydencie. - Ale, jak mówi Carl, zegar tyka i dzisiejszy dzień będzie wariacki, więc teraz, póki pamiętam, chcę ci powiedzieć, że wiele ci zawdzięczam. - Dziękuję, panie prezydencie. - Naprawdę, Irenę. Udzielałaś mi mądrych rad w bardzo trudnych chwilach. Będzie mi brakowało tych śniadań z tobą. Rozpostarł ramiona i serdecznie uściskał Kennedy. - Odwiedzę pana w Ohio. Może przyjadę z Carlem - odparła Kennedy z uśmiechem, siadając przy stole.

459

Carl przyniósł dla niej herbatę i nalał prezydentowi drugą kawę. Prezydent bez zainteresowania przejrzał briefing. Został mu jeszcze jeden dzień i nie mógł już wiele zrobić. Poza tym myślał o czymś innym. - Więc jesteś pewna, że to Ross i Garret zamieścili ten oszczerczy artykuł w „Timesie”? - Tak - odparła z przekonaniem Kennedy. - Wczoraj zadzwonił do mnie. - Kto? - spytała Kennedy, chociaż znała odpowiedź. - Ross. Powiedział, że chce zakopać topór. - Naprawdę? - Nie ufam mu. - Myślę, że powinien się pan kierować intuicją. „¦. Hayes patrzył w okno z wyrazem rozterki na twarzy. - O czym chce z panem rozmawiać? - O pewnym ułaskawieniu. - Hayes spojrzał na Kennedy i dodał: - I o tobie. ‘z Kennedy udała zaskoczenie. - O mnie? - Tak. Stwierdził, że mylił się co do ciebie. - To interesujące. - Kennedy wiedziała wszystko o spotkaniu. Wiedziała, że Ross i Stokes przyjdą prosić o ułaskawienie, ale nie wiedziała, że tak bezpośrednio ją w to wciągną. - Tak - rzekł sceptycznie Hayes. - Myślę, że coś knuje. - Prawdopodobnie. Może chce pan, żebym panu towarzyszyła? 460

Prezydent zastanawiał się przez chwilę. - Dobrze, nie chcę, żeby w moim ostatnim dniu ktoś wbił mi nóż w plecy. Jeśli chce coś powiedzieć, może to zrobić w twojej obecności. - Zgadzam się. Pojawił się perfekcyjnie usmażony omlet. Hayes jadł szybko, Kennedy nie spieszyła się. Postanowiła nie mówić prezydentowi, czego się dowiedziała. Nie żeby mu nie ufała, ale on tyle już wiedział, tyle widział, że zasługiwał na możliwość opuszczenia urzędu z lekkim sercem. Kennedy usłyszała za plecami kroki zbliżające się z Gabinetu Owalnego i gdy się obejrzała, zobaczyła nadchodzącego Jacka Warcha, zastępcę dyrektora Secret Service Stanów Zjednoczonych. - No, ciekawe, co nam ten kotek przynosi - rzekł Hayes. - Dzień dobry, panie prezydencie, pani dyrektor. - Warch podszedł do stołu. - Jak się pan czuje w swoim ostatnim dniu? - Jeszcze jest jutro - zauważył Hayes. - W ostatnim całym dniu? - Warch przez trzy lata służył jako agent specjalny w osobistej ochronie prezydenta. - Czuję się dobrze. - Fantastycznie. - Warch klasnął w dłonie. - Za pozwoleniem, chciałbym jutro towarzyszyć panu i Pierwszej Damie w drodze powrotnej do Ohio. Hayes wydawał się tym wzruszony. - Nie musisz tego robić, Jack. 461

- Wiem, że nie muszę, panie prezydencie, ale chcę. - Byłoby wspaniale. Sprawi mi to prawdziwą przyjemność i wiem, że Pierwsza Dama to doceni. - To będzie dla mnie zaszczyt. Nie chciałbym przerywać śniadania, ale Lorie prosiła, żebym poinformował pana, że prokurator generalny i wiceprezydent elekt już czekają. Przed spotkaniem z nimi muszę jednak z panem omówić kilka spraw. Kennedy odłożyła serwetkę na stół. - Zostawię was i poproszę Lorie, żeby ich wprowadziła. - Jesteś pewna? - Hayes uśmiechnął się. - Absolutnie. Nie chcemy, żeby w ostatnim dniu nadrabiał pan zaległości. - Dziękuję - odparł Hayes z uśmiechem. Kennedy chwyciła torebkę i kubek z herbatą i przeszła krótkim korytarzem prowadzącym z prezydenckiej jadalni do Gabinetu Owalnego. Po lewej znajdowała się kuchnia. Zatrzymała się i powiedziała: - Carl, omlet był fantastyczny. Dziękuję. - Och, jest tu pani zawsze mile widziana. - Czy byłbyś tak dobry i przyniósł do Gabinetu Owalnego kawę dla dwóch osób i trochę wody? - Oczywiście. Irenę minęła Gabinet Owalny i weszła do przyległego pokoju, w którym urzędowali asystenci administracyjni. - Dzień dobry, Lorie. 462

- Dzień dobry, dyrektor Kennedy. - Możesz wprowadzić prokuratora generalnego i wiceprezydenta Rossa. Kennedy wróciła do Gabinetu Owalnego. Wyglądał jak zawsze. Dwa fotele przed kominkiem, dwie długie kanapy na środku w tej części pokoju. Między nimi stał dość duży stolik ze szklanym blatem. Miejsca zajmowano zawsze według ustalonej hierarchii. Prezydent siedział w fotelu stojącym po prawej stronie przed kominkiem. Fotel po lewej był przeznaczony dla wiceprezydenta lub odwiedzających głów państw albo - w wypadku mniej formalnych spotkań - dla każdego, komu prezydent go zaproponował. Kennedy wątpiła, żeby prezydent wskazał ten fotel Rossowi. Po prostu aż na tyle go nie lubił. A to oznaczało, że Ross zapewne usiądzie na kanapie blisko prezydenta, a Stokes zajmie miejsce obok niego. Pojawił się Carl z kawą i postawił cały zestaw na środku stolika. - Za chwilę przyniosę wodę. - Dziękuję. Kennedy miała na sobie czarny kostium. Zapinany na trzy guziki żakiet wyposażony był w dwie kieszonki. Wygładziła go i przyklepała kieszonki. Pierwszy wszedł Ross. Na jego twarzy pojawił się błysk zaskoczenia, ale szybko pokrył go fałszywym uśmiechem. - Irenę - rzekł, przechodząc przez pokój - jaka miła niespodzianka. - Wyciągnął do niej ręce ponad stolikiem. Kennedy ujęła je. 463

- Dzień dobry, panie wiceprezydencie. - Dziś dobry, ale niekoniecznie jutro. - Ross żartobliwie pokiwał Kennedy palcem. - Irenę - przywitał się prokurator generalny Stokes. - Dzień dobry, Martin. - Nie spodziewałem się ciebie tu dziś rano - stwierdził Ross, unikając jakiejś wyraźnej złośliwości. - Jadłam właśnie śniadanie z prezydentem. Ma coś do zrobienia, więc poprosił mnie, żebym przez kilka minut dotrzymała wam towarzystwa. - Wskazała kanapę. - Siadajcie. Napijecie się kawy? Kennedy często odbywała takie spotkania z dwoma mężczyznami i nie pamiętała, żeby obaj powiedzieli „nie”. - Pewnie - rzekł Ross, siadając jak najbliżej prezydenckiego fotela. - Poproszę - powiedział Stokes, stawiając dyplomatkę na podłodze. Kennedy wyciągnęła rękę po filiżankę. Przez chwilę trzymała ją w powietrzu. - Ze śmietanką i z cukrem? - zapytała, patrząc na Rossa. - Tak. Postawiła filiżankę na spodeczku i w trzech czwartych napełniła ją kawą. Dolała śmietanki i po namyśle wrzuciła kostkę cukru. Odłożyła łyżeczkę na tacę i podała filiżankę Rossowi, który odebrał ją, chwytając za spo-deczek.

464

- Dziękuję. - Ross przez chwilę dmuchał na kawę, a potem pociągnął łyk. Kennedy nalała kawy Stokesowi i przesuwała filiżankę w jego kierunku, gdy wszedł Carl z kryształową karafką z wodą i czterema szklankami. Postawił je obok dzbanka z kawą i odszedł. Kennedy spojrzała na Stokesa i spytała: - Zapewne twoi ludzie są zadowoleni z informacji, jakie wyciągnęliśmy z Gazicha? Nalała sobie pełną szklankę wody. - Żartujesz? To zwykły pajac. - Racja. - Znaleźliście jakiś ślad operacji finansowej? - zapytał Ross, napiwszy się wcześniej kawy. - Nie. - Kennedy zmarszczyła brwi. - Obawiam się, że trafiliśmy na mur. - Myślałem, że jesteście całkiem pewni, że znaleźliście jakiś związek? - W głosie Rossa zabrzmiało rozczarowanie. Kennedy z największym wysiłkiem zachowała spokój. Trudno jej było nie zareagować na to fałszywe ubolewanie. - Więcej niż jakiś, ale nie chcieliśmy popełnić błędu, kierując się tylko podejrzeniami. - Wzięła kolejny łyk wody i położyła ręce na stole. - Szkoda - dodał Ross. - Ale wykonaliście wspaniałą robotę, wpadając na ślad tego drugiego faceta.

465

Drzwi się otworzyły i wszedł prezydent Hayes. Miał już na sobie marynarkę. Carl zamknął za nim drzwi i zamknięto też drzwi do pokoju asystentów. - Przepraszam za spóźnienie, panowie. Ross, Stokes i Kennedy wstali. Hayes trzymał w ręce duży kubek z kawą. - No i jak się dziś czujemy? - rzucił wesoło. - Dobrze, panie prezydencie - odparł Ross. Kennedy nie spuszczała oczu z Rossa, gdy prezydent i Stokes wymieniali uprzejmości. Hayes wyciągnął rękę z kubkiem i poprosił Kennedy, żeby go napełniła. Chwyciła kubek i nalała kawy. - Siadajcie - polecił Hayes. - W czym mogę wam pomóc, panowie? Niech zgadnę, ktoś chce ułaskawienia. - Jest pan bardzo domyślny, panie prezydencie. - Ross uśmiechnął się szeroko. Kennedy dostrzegła kropelki potu na jego czole. - Zanim to omówimy - dodał - chciałbym przeprosić Irenę. Kennedy zastanawiała się, do czego ta żmija zmierza. Ross spojrzał prosto na nią. - Myliłem się, wątpiąc w ciebie po tym wyraźnie napastliwym artykule w „Timesie”. - Dziękuję - skłamała Kennedy uprzejmym tonem. - Rozmawiałem też z Joshem i zgodził się ze mną, że dobrym pomysłem będzie pozostawienie cię na stanowisku dyrektora CIA tak długo, jak zechcesz. 466

- To wspaniała wiadomość - stwierdził z widoczną ulgą Hayes. Kennedy obserwowała, jak Ross rozluźnia kołnierzyk koszuli. Jego czoło już lśniło od potu, dokładnie tak, jak przewidział Juarez. - Irenę - rzekł prezydent Hayes - chcesz coś powiedzieć? Kennedy miała dużo do powiedzenia, ale nie chciała popsuć swojego doskonałego planu. Kontynuując tę farsę, oświadczyła: - Będzie to dla mnie zaszczyt służyć w pańskiej administracji, panie wiceprezydencie Ross. - Świetnie - ucieszył się Ross, nadal grzebiąc przy kołnierzyku. W pewnej chwili zamrugał i pokręcił głową. - A teraz co do tego ułaskawienia... - Znowu pokręcił głową i przetarł oczy. - Każdego, kto na to zasługuje, możemy posłać przed wymiar sprawiedliwości, aby uchronić ciebie od popełnienia jakiegoś błędu... - Ross nagle przerwał i gwałtownie zaczerpnął powietrza. - Dobrze się czujesz? - spytał Hayes. - Nie jestem pewny. Kennedy skorzystała z okazji i podała Rossowi szklankę. - Jest w niej jeszcze trochę wody. Ross łapczywie chwycił szklankę i wypił kilka dużych łyków. Kennedy obserwowała go z analitycznym obiektywizmem. Juarez wyjaśnił jej, jak to działa. Narkotyk, który wsypała mu do kawy, przyspieszał bicie serca i powodował mdłości, a potem, co ważniejsze, maskował działanie drugiego narkotyku. Tego, który wsypała do szklanki po wypiciu paru łyków. Tylko kilka osób wiedziało o tym, że Secret Service ze względów bezpieczeństwa umieściła w Gabinecie 467

Owalnym miniaturową kamerę. Wszystko nagrywano, chyba że prezydent polecił ją wyłączyć. Tego ranka Kennedy poprosiła, żeby została włączona. Ross wypił jeszcze kilka łyków wody i spojrzał na prezydenta. Wydawało się, że oddycha z trudem. - To pewnie coś z sercem. Mam słabe serce. - Nagle wyraźnie osłabł. Szklanka wypadła mu z ręki i potoczyła po podłodze, a woda wylała się na dywan. Prezydent zerwał się z fotela i rzucił na pomoc. Chwycił Rossa pod pachy. Ross patrzył na Kennedy. Jego oddech był bardzo płytki. - Nikt o tym nie wie, ale mam słabe serce. Ja wiem, pomyślała Kennedy bez cienia poczucia winy. Wstała i szybko podeszła do drzwi świadoma tego, że musi się odpowiednio zachowywać. Otworzyła je i krzyknęła: -

Potrzebna

pomoc

medyczna!

Sprowadź

lekarza

z

defibrylatorem! - Po czym wróciła na miejsce. Ross osunął się bezwładnie w ramionach Hayesa. - Połóżmy go na podłodze! - krzyknęła, chwytając za stolik i odsuwając go od kanapy. Hayes i Stokes położyli Rossa na podłodze. Kennedy podniosła z podłogi szklankę i stanęła nad wiceprezydentem elektem. Cofnęła się, gdy zjawił się pierwszy agent Secret Service. Pokój szybko zapełnił się ludźmi. Kennedy podniosła wzrok i zobaczyła Carla stojącego w drzwiach prowadzących do jadalni prezydenta. Agent specjalny Warch pojawił się koło niego dokładnie tak, jak 468

zaplanowali. Wskazał stół i powiedział coś do Carla. Skrupulatny steward szybko podszedł i zaczął zbierać naczynia, gdy do pokoju zaczęli napływać kolejni ludzie. Kennedy spokojnie postawiła na tacy szklankę i obeszła kanapy, żeby zabrać torebkę. Lekarz pojawił się pół minuty później i krzyknął, żeby wszyscy wyszli na zewnątrz. Kennedy ostatni raz spojrzała na bladą twarz Rossa i opuściła Gabinet Owalny.

469

55

LANGLEY, WIRGINIA Rapp stał przed biurkiem Kennedy. Od powrotu z Genewy nie zdążył zmienić ubrania. Był wyczerpany i bardzo potrzebował snu, ale jeszcze bardziej pragnął się dowiedzieć, jak Mark Ross skończył swoje życie w Gabinecie Owalnym. Wylądowali krótko po dziesiątej i wtedy mechanik z hangaru powiedział im o Rossie. Rapp niemal przez godzinę wydzwaniał do Irenę, ale nie mógł jej złapać. W końcu jedna z jej sekretarek powiedziała mu, że szefowa jest w drodze do biura. Rapp ruszył wprost do Langley i zastał Kennedy samotnie pracującą w gabinecie. - Widzę, że nie zawracałaś sobie głowy czekaniem na mnie rzekł. Kennedy przerwała pisanie i zamknęła teczkę. - Jose stwierdził, że musimy to załatwić jednym zdecydowanym pociągnięciem. - Co to ma, u diabła, znaczyć? Kennedy nie chciała się sprzeczać. - Nadarzyła się okazja. - Rozumiem. Pieprzony atak serca w Gabinecie Owalnym. Ten, kto to zorganizował, musiał mieć dużo odwagi. Kennedy zdjęła okulary i usiadła wygodnie w fotelu. - Coście mu zrobili? Otruliście go? Skinęła głową. 470

- Jose lubi tego rodzaju akcje. Dowiedziałem się z radia, że w rodzinie Rossa zdarzały się takie przypadki. - Tak, pewien reporter odkrył to w czasie kampanii, ale ja wiedziałam o tym wcześniej. - Skąd? - Gdy po ukończeniu college’u był u nas na praktykach, chciał wstąpić do operacyjnego. - Jak każdy. - Miał kłopoty ze zdrowiem. Wykryto u niego wypadanie zastawki. - Co to, u diabła, jest? - Zasadniczo szmery w sercu. - Więc kto go, u diabła, otruł? Jose? Kennedy długo patrzyła na Rappa. - Ja - odparła spokojnie. Zatkało go. Stał oniemiały. - Ty go otrułaś? - wyszeptał w końcu.?”, I - Tak.,’J.,3/ - Dobrze się czujesz?; - Dobrze. Rapp obserwował ją. - Jesteś pewna? - Tak, jestem pewna. Musisz też wiedzieć, że wciągnęłam w to Jacka Warcha, Marię Riverę i Skipa. Rapp zastanowił się nad tym i po chwili stwierdził: - Potrzebna ci była ich pomoc. 471

- Tak. - Co z autopsją? - Skip nie sądzi, żeby przy takim stanie serca Rossa żona chciała autopsji. Poza tym Secret Service wszystko ma na taśmie. Warch tego dopilnował. Powiedział, że nie ma tam nic podejrzanego. - Ale co będzie, jeżeli wdowa zechce autopsji? - Dziś rano Rivera umieściła viagrę w jego zestawie do golenia. Jedna z trucizn została też silnie zaprawiona tym lekiem. Rapp spojrzał na nią sceptycznie. - Żony polityków wiedzą, jak kryć tego rodzaju sprawy. Nie sypiał z nią, więc pewnie stwierdzi, że używał viagry w kontaktach z innymi kobietami. Zaufaj mi, nie zechce otwierać puszki Pandory. - A co, jeżeli zechce? - Jose mówił, że raport toksykologiczny niczego nie wykaże. Rapp zastanawiał się, jak ona to zorganizowała. Niektórzy mogą zabić i iść przez życie, jakby nic się nie stało. U Rappa zależało to od tego, kogo pada martwy. Z przyjemnością skorzystał z okazji zabicia Greena i Gordiew-skiego. Był dumny z tego, że nie są już częścią rodzaju ludzkiego. Ale już mniej podobało mu się zabicie dwóch ochroniarzy. Byli zwykłymi żołnierzami, którzy wybrali złą stronę. To wszystko. Z ich zabicia dumny nie był. - Zatem z tobą wszystko w porządku? - spytał jeszcze raz. - Nie wiem, jak sobie z tym poradzę, ale na razie w porządku. Ross to wszystko zorganizował, ale postawienie go przed sądem nie byłoby dobrym wyjściem. 472

- Zgadzam się. - Rapp spojrzał w bok, czuł się trochę niezręcznie. Nigdy nie sądził, że Irenę mogłaby zrobić coś takiego. - Wiesz co, Mitch - powiedziała, jakby czytała w jego myślach dziś rano myślałam, że to żaden wyczyn. - Co chcesz przez to powiedzieć? - Często rozkazywałam ci kogoś zabić. Tak naprawdę nie różni się to zbytnio od wsypania trucizny do czyjegoś napoju. Rapp domyślił się, o co jej chodzi. - Ma się czyste ręce, ale nie sumienie. - Teraz nie są już tak czyste jak rano - odparła drwiąco. Mitch się uśmiechnął. -

Jestem

z

ciebie

dumny.

Wykonałaś

dobrą

robotę.

Przeprowadziłaś egzekucję zdrajcy. Ross sam wybrał tę drogę. Nie możesz mieć problemów ze snem, pomyśl tylko o tych dziewiętnastu osobach, które zabił w październiku. Ross dostał dokładnie to, na co zasłużył. - Dobra rada. Dziękuję. Rapp ziewnął, zakrywając usta. - Boże, jak mi się chce spać. -

Dlaczego

nie

pojedziesz

do

domu?

Wyglądasz

na

wykończonego. Rapp spojrzał na zegarek i pokręcił głową, odganiając uczucie senności. - Jak długo muszę czekać na zabicie Garreta? - Myślę, że przynajmniej rok. 473

- Daj spokój - zaoponował rozczarowany. - Mitch.:,; - Rok to za długo. - Zastanów się przez chwilę. Świat bez trudu pogoda^ się ze stratą Greena i Gordiewskiego. Ale nagła śmierjj Rossa powoli będzie wpędzała Garreta w paranoję. - Mam wrażenie, że będzie odwrotnie. Znam Garreta, jest teraz, zadowolony z siebie, w połowie drogi do Los Angeles i uważa się za największego farciarza na tej planecie. Nie chcę czekać, żeby mu powiedzieć, jak bardzo się myli. - Mitch - ostrzegła Kennedy - trzymaj się od niego z daleka. Powiem ci, kiedy nadejdzie odpowiednia chwila. - Dobrze, ale zabijemy go, prawda? - Tak, zabijemy.

474