Frank Quinn 4 Lowca - Lutz John

Tytuł oryginału URGE TO KILL Copyright © 2009 by John Lutz All rights reserved Projekt okładki Anna Damasiewicz Zdjęcie na okładce Przemysław Koch/Depositphotos.com

Redaktor prowadzący Adrian Markowski Redakcja Andrzej Opala Korekta Małgorzata Denys ISBN 978-83-7961-938-2 Warszawa 2014 Wydawca Prószyński Media Sp. z o.o. 02-697 Warszawa, ul. Rzymowskiego 28 www.proszynski.pl

Dla Barbary, jak wszystkie inne Oraz pamięci Johna Mangosinga, dobrego przyjaciela, który odszedł zbyt wcześnie

Autor pragnie podziękować Marilyn Davis i Sharon Huston za nieocenioną pomoc.

CZĘŚĆ I Niebo co i raz inne – nie serca, w drodze wciąż. Rudyard Kipling, Dzieci swej ziemi Czemu tak często widuję twą twarz? Oczu twych agatowe latarnie Tu, pośród reklam szamponów i past? Hart Crane, Tunel (Nowojorskie metro)

1 Dawno temu pewien orzeł, krążący wysoko ponad króliczą norą, zniżył się i upuścił na ziemię gałązkę brzemienną dojrzałymi jagodami, po czym z powrotem wzleciał ku niebu. Królik widział, na jaką wysokość wznosi się orzeł, wiedział więc, że zdąży opuścić bezpieczne schronienie, schwycić jagodową gałązkę i wrócić do norki, zanim orzeł go dosięgnie. Następnego dnia orzeł ponownie zrzucił ciężką od jagód gałązkę, ale tym razem trochę dalej od norki. A królik, ujrzawszy orła, znów schwycił jagody i skrył się z nimi w norce, zanim krążący wysoko ptak mógł go schwytać. Tak działo się przez siedem dni. Z każdym dniem królik coraz bardziej oddalał się od norki, a orzeł tylko krążył u szczytu niebios, maleńki na tle błękitnego sklepienia. Królik przyjmował jagody jak dar, jednak orzeł był orłem i nie wolno było mu wierzyć. Ósmego dnia gałązka z jagodami leżała jeszcze dalej od norki, ale orzeł, drobny punkt na błękitnym niebie, nie stanowił zagrożenia, a czujnemu oku królika nie większy się zdawał niż pyłek. Jednak ledwie królik wychynął z norki, orzeł nagle spotężniał i tym razem już nie był orłem; stał się jastrzębiem, a wrażenie, że krążył tak wysoko, wzięło się stąd, że był mniejszy od orłów, które królik widywał najczęściej. Królik za późno zrozumiał, co się dzieje. Nie zdążył ukryć się w norce. Słabe stworzenia krócej trwają na ziemi niż te silniejsze. Dlatego właśnie duchy tego świata tak to urządziły: istnieją silniejsi i istnieją słabsi. Królik w sercu rozumiał to prawo i, posłuszny mu, znieruchomiał. Jastrząb zanurkował, jego skrzydła rozpostarły się szeroko, szerzej, póki nie zaciemniły słońca i nie przesłoniły nieba. Jastrzębie pazury niczym ostrza wcięły się w króliczy grzbiet; unosiły przeraźliwie piszczące zwierzątko wyżej i wyżej, ku czerni ciemniejszej niż noc. Piski przerodziły się w wicher, a ciężki łopot olbrzymich jastrzębich skrzydeł w grzmoty nadciągających burz. Tak bywało dawno temu.

2 Nowy Jork, dzisiaj Vera Doaks otworzyła kluczem drzwi do mieszkania i powiedziała sobie, że musi uzbroić się w cierpliwość. Do Nowego Jorku sprowadziła się przeszło miesiąc temu. Niedawno, a już udało

się jej opublikować artykuł w „Nation Travels”, darmowym czasopiśmie rozdawanym pasażerom samolotów, i sprzedać opowiadanie do kolportowanego w całej Ameryce magazynu opowieści kryminalnych. Jednak warto było zdobyć stopień magistra sztuki na Ohio State University. Być może już niedługo będzie mogła rzucić kelnerowanie, którym zarabiała na czynsz. Opłaci go któryś wydawca. Przystanęła przed kupionym na pchlim targu lustrem w drewnianej ramie. Przekrzywiła głowę, wyobrażając sobie, że pozuje do zdjęcia na obwolutę książki. Atrakcyjny rudzielec, z godnymi modelki, wydatnymi kośćmi policzkowymi, przenikliwymi piwnymi oczyma, lekko zadartym noskiem i wyrazistym podbródkiem z małym dołkiem pośrodku, uśmiechnął się do niej z lustra porozumiewawczym, wyrażającym pewność siebie uśmiechem. A teraz poza kobiety inteligentnej. Poza sławnej pisarki. Vera bardzo często ćwiczyła ją przed lustrem. Tak naprawdę chciała pisać powieści. Opowiadanie, które udało jej się sprzedać, zamierzała rozwinąć w swoją pierwszą książkę, pełną napięcia powieść, której akcja będzie się toczyła w jej nowym mieście. W Nowym Jorku. Wychowała się w małym miasteczku, a tutaj najpierw pokochała powszedni wielkomiejski wir aktywności, a potem energię, którą miasto pulsowało nocą. Pokochała teatr (na który ledwie było ją stać), delikatesy, ulicznych sprzedawców, wędrujące grupki zachwyconych turystów, metro, będące podziemnym miastem tragicznych ballad i czasami niebezpiecznych ludzi, bogaczy przestępujących nad żebrakami, żebraków stających się bogaczami, amalgamat ras, religii, dzielnic, dialektów i niepewności, co przyniesie jutro. Wszystko to budziło w niej dreszcz emocji. Oto niewyczerpane źródło inspiracji, które pozwoli jej tworzyć wielką literaturę. Wiedziała, że potrafi z niego czerpać. Zawsze w siebie wierzyła. Nikt nie podał jej przekonującego argumentu, dlaczego miałaby nie wierzyć. Wierzyła, że napisała dobre opowiadanie i artykuł, no i proszę: stać ją było na opłacenie miesięcznego czynszu za mieszkanie w bloku bez windy w dzielnicy Hell’s Kitchen, którą do tej pory zdążyła pokochać. Miłość, ta romantyczna, była jedynym, na czym zbywało jej w życiu, z wolna układającym się w pasmo sukcesów. Ale i to nadejdzie, trzeba tylko mieć nadzieję. Rozsznurowała sportowe buty z płótna i sztucznego tworzywa, zsunęła je piętami i zrzuciła z nóg, aż odbiły się od ściany. Weszła za trzyczęściowy chiński parawan, oddzielający łóżko i komodę od reszty ciasnego, ale praktycznie urządzonego mieszkania. Wydzieliła tam trochę przestrzeni na szafę. Pośród wieszaków z ubraniami, rozwieszonych na jednej z kilku odsłoniętych rur kanalizacyjnych, odszukała najważniejszy element swojej garderoby – prostą czarną suknię. Wydawało się, że takie suknie miały wszystkie mieszkanki Nowego Jorku i rywalizowały ze sobą, jak należy je nosić i czym ozdobić. Vera miała też niewygodne, ale porządne czółenka na wysokim obcasie, które zamierzała założyć dziś do sukni, białą przepaskę i perłowy naszyjnik oraz dobraną do stroju torebkę, podróbkę Prady, kupioną na ulicznym straganie. Poza tym Vera potrafiła czynić cuda ze swoimi długimi do ramion, rudymi włosami, tak ciemnymi, że mogły uchodzić za kasztanowe. W odróżnieniu od większości rudowłosych kobiet Vera nie miała bladej cery. W jej piwnych oczach migotały cętki zieleni. Nie była olśniewającą pięknością – co do tego nie miała złudzeń – ale w swojej czarnej sukni mogła iść z pięknościami w zawody, a nawet, do diabła, zająć pierwsze miejsce.

Tylko tak jakoś wyszło, że jeszcze go nie zajęła. Zsunęła wytarte dżinsy i koszulkę z logo drużyny Yankees, zdjęła kupione w Macy’s majteczki. Podreptała na bosaka do wydzielonego aneksu łazienkowego, w którym była mikroskopijna kabina prysznicowa. Może dziś będzie miała swoją noc. W tę noc, w tę noc…1, nuciła sobie w myślach. Gdzie słyszała tę piosenkę? Wytężyła pamięć. Ach! West Side Story! Wspaniały musical, inspirowany Romeem i Julią. Kochankowie wszech czasów. A Vera mieszkała na West Side. Uregulowała temperaturę wody popiskującymi porcelanowymi kurkami i weszła pod prysznic. Sięgnęła po gładki, obły plasterek mydła i zaczęła śpiewać, wiedząc, że tam, w głębi nocy, puls metropolii bije w rytmie jej serca. Miasto czekało i oferowało nieprzebrane możliwości. W tę noc, w tę noc… 1 W oryginale Tonight. Tytuł polski za J. Minkiewiczem i J. Żuławskim.

3 Absolutna ciemność, niewyobrażalny ból. Gdzie jestem? Vera spróbowała unieść głowę i rozejrzeć się, ale dojmujący ból, jak zadany szczypcami, ścisnął jej kark. Głowa opadła do tyłu. Do tyłu? Dopiero wtedy zorientowała się, że wisi na związanych kostkach i przegubach. Mignęły jej w myślach zdjęcia wielkich, ubitych zwierząt z bezwładnie kołyszącymi się łbami, które myśliwi przenosili na drągach. Ale jej nikt nie niósł – wisiała nieruchomo. Bolał ją szarpany kurczami kark, a także kostki i przeguby, utrzymujące ciężar ciała. Nic nie widziała w ciemnościach. Nic w nich nie słyszała. Zaczęła boleć ją głowa, do której spływała krew. Ból pojawił się za uszami i był niemal nie do zniesienia. Chciała zapytać, czy ktoś tu jest i co się w ogóle dzieje, ale jej usta się nie otworzyły. Coś im na to nie pozwoliło – wargi Very prawdopodobnie spajała taśma klejąca. Rozdzieliła je z trudem, ale udało jej się wydać z siebie tylko zduszony dźwięk, który był pół jękiem, pół szlochem. Raz jeszcze wydała taki sam żałosny odgłos. Każdy dźwięk był lepszy od ciemności i ciszy. I bólu. Po raz drugi spróbowała unieść głowę, ale ta ważyła chyba ze sto kilogramów. Jednak wraz z myślą o wykonaniu ruchu, wraz z kolejnym dźgnięciem bólu, wróciły wspomnienia. Noc w Risqué Business i mężczyzna, z którym wypiła parę drinków… ciemnowłosy, przystojny… elegancki, w ciemnych spodniach i szarej sportowej marynarce… czerwonym krawacie… sprawiał wrażenie światowca. Kiedyś by powiedziano, że miał kindersztubę. Spróbowała przypomnieć sobie jego imię. Przedstawił się w ogóle? Światło! Oślepiło ją. Odruchowo zacisnęła powieki.

Kiedy udało jej się otworzyć oczy szerzej niż tylko w szparki, zobaczyła strop. W jedną stronę kładły się deski z nieheblowanego drewna, w drugą belki stropowe. Przeguby Very zostały związane grubym sznurem, który odciął krążenie tak, że pobielały jej palce. Naprężyła się, żeby zobaczyć kostki i stopy – czy odpłynęła z nich krew i są równie białe, jak moje dłonie? – ale nie dała rady objąć ich spojrzeniem. Zobaczyła natomiast szereg długich świetlówek; w każdej oprawie mieściły się dwie fluorescencyjne rury. Tych świetlówek musiało być o wiele więcej. To one dawały światło. Wydawały też słabe, potrzaskujące brzęczenie. Zauważyła, że może nieco unieść głowę, prawie do pozycji horyzontalnej. Temu spostrzeżeniu towarzyszyła kolejna fala bólu w karku. Głowa Very znów opadła i zwisła pod kątem ostrym do cienkiej łodygi szyi. Ale zanim powstrzymał ją ból, udało jej się odrobinę obrócić głowę. Zobaczyła, że pomieszczenie było czymś w rodzaju dużej piwnicy. Ściany z szarego betonu, drewniane belki podporowe, odsłonięte rury parowe i kanalizacyjne, grube okrągłe przewody, z których niczym groteskowe stalaktyty zwisały strzępy izolacji. Azbest? Może być niebezpieczny. Ból znów stał się nie do wytrzymania. Starała się w ogóle nie poruszać, jedynie mruganiem pozbywała się łez. Zdążyła przelotnie zobaczyć swoje ciało. Była naga, potwierdzał to zresztą fakt, że pod pachami i w pachwinie nie cisnął jej materiał. Ktoś – jakże on się nazywał? Muszę sobie przypomnieć, żeby go błagać, żeby uprosić go o powstrzymanie się przed zrobieniem tego, co chce mi zrobić – ktoś jej to uczynił, być może dosypał jej czegoś do drinka. Coś przecież sprawiło, że straciła świadomość i obudziła się tutaj, wisząc na kostkach i przegubach jak… Nie chciała wiedzieć, jak co. Nie chciała nawet o tym myśleć. Jej oczy znów wypełniły się łzami, które strużkami spłynęły po skroniach, by zniknąć pod włosami. Łaskotały, jakby ktoś robił sobie jej kosztem okrutny, obsceniczny żart. Coś się poruszyło i przyciągnęło jej spojrzenie. To był on, mężczyzna, którego poznała w nocy, oglądany wzrokiem rozmazanym przez ból. Nie zdziwiła się na jego widok. Nikt inny nie mógł być odpowiedzialny za to, co ją spotkało. Szedł w jej stronę, również nagi, jak postać ze snu. Tyle że Vera nie śniła. Mogła się jedynie modlić, żeby to wszystko okazało się snem. Żeby obudziła się po raz drugi, tym razem we własnym mieszkaniu. Bezpieczna. Zobaczyła nóż w jego ręce i serce jej załopotało. Zaczęła się szarpać, ale mogła co najwyżej się wić. Zanadto rozciągnięte nogi i ręce, jak pozbawione życia, naprężone liny, nie pozwalały jej spaść na betonową podłogę. W momencie, w którym zobaczyła jego erekcję, mężczyzna uniósł nóż. Musiał przeciąć sznur wiążący jej przeguby do poziomej belki, ponieważ ciało Very nagle opadło. Wzdrygnęła się, lecąc w dół. Z całą pewnością roztrzaska sobie czaszkę o twardą podłogę. Zamiast tego jej ciało rozkołysało się jak wahadło, lekko się okręcając, a przy każdym wahnięciu zamiatała włosami ziemię. Wciąż miała związane przeguby, ale ramiona były teraz wolne. Sięgnęła nad głowę – czyli w dół – i przeszorowała opuszkami palców po cementowej podłodze. Nie czuła jednak bólu. Tylko drętwotę. Rozkołysana, zobaczyła pod sobą coś okrągłego. Kratkę kanału odpływowego. Ponownie przeszorowała palcami po chropowatej podłodze, słysząc skrobanie

paznokci, czując, jak wyginają się i rozszczepiają, gdy próbowała powstrzymać wahadłowy ruch. Chciała choć trochę zmniejszyć ból w kostkach, opierając się opuszkami palców o podłogę. W tej chwili kostki utrzymywały cały ciężar ciała, które zataczało coraz mniejsze łuki. Sznur na pewno wcinał się w skórę. Poczuła ciepły strumyk, który spłynął jej po kostce, minął kolana i wewnętrzną stroną uda zmierzał w stronę krocza. Krew! Sznur musiał głęboko werżnąć się w kostki. Mignął jej w głowie obraz poskręcanego, poszarpanego ciała. Boże! Coś zapiekło ją z prawej strony szyi. Potem z lewej. Kątem oka dostrzegła zakrwawiony nóż i pojęła, że mężczyzna podciął jej gardło. Ale to nie było jej gardło. Nie mogło być jej. Potem pogodziła się z tym, że jednak było, i uniosła ręce. Badające palce natrafiły na ciepłą krew i na coś jeszcze. Groza ogarnęła ją dopiero wtedy, kiedy usłyszała, jak jej własna krew ścieka do odpływu. Wyciekało z niej życie, wyciekał z niej czas, który jej pozostał, wyciekało z niej wszystko, co jej pozostało! W panice spróbowała zaczerpnąć powietrza przez nos i udało jej się na tyle podnieść ręce, by zerwać plaster z ust. Nabrała tchu, żeby krzyknąć, ale wciągnęła do płuc jedynie krew. Mężczyzna odczekał, aż zataczające wahadłowe łuki ciało Very niemal zupełnie się zatrzyma, i dopiero wtedy przeciął duże tętnice szyjne. Patrzył na nią. I patrzył. Kiedy spróbowała krzyknąć, przeciągnął nożem po jej napiętym gardle. Nie dożyła chwili, w której jej ciało zakreśliło ostatnią, małą eliptyczną orbitę nad odpływem, a potem zwisło nieruchomo na belce. Nie dożyła chwili, w której umyty i schludnie ubrany mężczyzna wyszedł z piwnicy, gasząc za sobą światło. Nie żyła od kilku godzin, gdy wrócił, żeby sprawdzić, czy do końca się wykrwawiła.

4 Frank Quinn, emerytowany detektyw nowojorskiego wydziału zabójstw, ni cholery nie widział w nikłym świetle antycznych reflektorów swojego samochodu. A jak już coś zauważył, to za późno. Jego stary, czarny lincoln town car podskoczył i zagruchotał na wykrocie wielkości leja po bombie. Quinn był ciekawy, czy nie nadłamał sobie zęba. Podniósł z popielniczki prawie do końca wypalone kubańskie cygaro i zagryzł je z nadzieją, że dzięki temu przy kolejnym wstrząsie jego szczęki nie zderzą się z takim impetem. Wiedział, że cygara mu szkodzą, i w zasadzie prawie się ich wyrzekł, ale te kubańskie stanowiły zbyt silną pokusę. A może ich powab częściowo brał się stąd, że były nielegalne, a Quinn był kiedyś gliną. Uśmiechnął się na myśl, że w tym zawodzie nie istniało „kiedyś”. Gliną zostawało się na zawsze. Jego zdaniem na małe wykroczenia można było przymknąć oko, o ile nie prowadziły do większych, więc nie widział w cygarach nic złego.

Quinn sklął w duchu korek na Broadwayu i na bezczelnego skierował swoje wielkie auto na północ, ku Zachodniej Siedemdziesiątej Piątej Ulicy, na której mieszkał. Okna samochodu były zamknięte, a szumiąca klimatyzacja zmagała się z upałem letniego wieczoru. Quinn wyczuwał ciche, ale utrzymujące się stukanie metalu o metal – być może siadało łożysko w silniczku dmuchawy. Zanotował w pamięci, że trzeba to sprawdzić. Byłoby kiepsko, gdyby o tej porze roku samochód stracił klimatyzację. Na końcu przecznicy zmieniły się światła. Sznur samochodów na wewnętrznym pasie przyspieszył, po czym ostro skręcił w drogę podporządkowaną. W zwartym strumieniu aut powstała luka i Quinn zgrabnie wykorzystał pustą przestrzeń, która nagle się przed nim otworzyła. Rozpędził samochód do siedemdziesięciu kilometrów na godzinę. Wręcz śmignął, biorąc pod uwagę tempo jazdy na większości ulic Manhattanu. Z głęboką satysfakcją zaciągnął się cygarem, a na jego twarzy pojawił się cień uśmiechu. Wieczór spędził na grze w pokera z piątką innych emerytowanych lub prawie emerytowanych policjantów i wygrał ponad sto dolarów. Jak zwykle grali na niskie stawki, więc jego triumf był bezsporny. Zgodnie z umową gra trwała do dziesiątej i po ostatnim rozdaniu wszyscy poza Quinnem klęli. Quinn niedorzecznie się entuzjazmował po każdej wygranej w pokera, choć wiedział, że przy poziomie umiejętności, jaki prezentowali, na wynik największy wpływ miało szczęście. Jego życie obecnie wyglądało tak, że cieszył się każdym możliwym zwycięstwem. W lewym bocznym lusterku mignęło światło. Reflektory z tyłu. Mimo znacznej szybkości lincolna sznur samochodów się zbliżał. Quinn zmrużył oczy i popatrzył w lusterko wsteczne, ale nie zobaczył wiele. Gęsty cygarowy dym źle na nie działał, bo powlokło się mgiełką i mało co się w nim odbijało. Czy tak samo działa na moje płuca? Odbijało się w nim jednak dosyć, by Quinn nabrał przekonania, że jadący za nim samochód był cholernie blisko. Za blisko. Zawsze wkurzał się na siedzących mu na ogonie kierowców. Przyspieszył do osiemdziesięciu na godzinę. Niemal w tej samej chwili wyściełane czarną tapicerką wnętrze wielkiego auta skąpane zostało w błyskającym czerwonym świetle, cholernie utrudniającym dostrzeżenie czegokolwiek na zewnątrz. Zirytowany Quinn zmniejszył prędkość do piętnastu kilometrów na godzinę i wbił wzrok w przednią szybę, szukając wolnego miejsca przy krawężniku. Nie znalazł go. Do diabła z tym, pomyślał i już miał zaparkować na drugiego, kiedy taksówka przed nim włączyła się do ruchu, zwalniając miejsce. Quinn zjechał bliżej krawężnika i zobaczył hydrant przeciwpożarowy. Tylko dlatego znalazł miejsce parkingowe w tej części miasta. Parkowanie przy hydrancie było zabronione, ale Quinn i tak się zatrzymał. Odjadę, jeśli wybuchnie pożar. Czerwone rozbłyski nabrały intensywności, a reflektory go oślepiły, gdy radiowóz hamował, zatrzymując się pod kątem do chodnika. Quinn pozwolił lincolnowi potoczyć się jeszcze kilka metrów, żeby kierowca z tyłu miał jak najwięcej miejsca. Wiedział, że powinien zostać w aucie. Położył ręce na kierownicy, tak żeby były widoczne, i wpatrywał się w lusterko wsteczne. Pokrywająca je mgiełka rozszczepiała wirujące jak bąk światło koguta, w którego blasku otworzyły się drzwi po obu stronach radiowozu. Wysiadły z niego dwie postacie o ciemnych konturach i ruszyły w stronę lincolna. W powodzi łyskającego światła zdawały się zacinać w ruchu.

To nie powinno zająć wiele czasu. Kto wie, Quinn mógł nawet znać jednego lub obydwu mundurowych. A oni mogli znać jego. Bez problemu wykręci się od mandatu. Nowojorscy policjanci darzyli go dużym szacunkiem. Od czasu do czasu obijało mu się nawet o uszy słowo „legenda”. Nastawił się na wymianę kilku przyjacielskich zdań, po której ruszy w swoją stronę. Zobaczył w lusterku, że jedna z ciemnych sylwetek zawraca do radiowozu. Domyślił się, że glina chce sprawdzić numery rejestracyjne lincolna. Zdziwiło go to. Obaj policjanci mogli zaczekać w radiowozie, aż centrala sprawdzi numery. Dziwne też było, że do samochodu wrócił glina, który prowadził. Więcej sensu by miało, gdyby to on podszedł do lincolna, żeby porozmawiać z Quinnem nad opuszczoną szybą. Policjant po prawej stronie lincolna, ten, który powinien sprawdzać numery, nadal się zbliżał. Na chwilę zniknął Quinnowi z lusterka. Quinn poczuł mrowienie na karku. Coś tu było nie tak. Światła się przesunęły, lusterko przestało odbijać ich blask. Radiowóz, który zatrzymał Quinna, przemknął obok lincolna i malał w głębi ulicy, a kogut na jego dachu już nie migał. Otworzyły się drzwi od strony pasażera i drugi glina wsunął się na siedzenie. Nie nosił munduru. Mimo że nie padało, nosił na sobie rozpięty, lekki płaszcz przeciwdeszczowy, a pod nim garnitur z krawatem. Mężczyzna był postawny, dobiegał pięćdziesiątki, miał nadwagę i ciemne worki pod oczami. Obwisłe podbródki i policzki nadawały mu wygląd ogara przeżywającego napad melancholii. Quinn rozpoznał go w jednej chwili, ale mrowienie na karku nie ustąpiło. Człowiek, który z nocnych ciemności wsunął się do jego samochodu, był komisarzem nowojorskiej policji, a nazywał się Harley Renz. Renz się uśmiechnął, co w żaden sposób nie poprawiło jego wyglądu ogara, i rozejrzał się po wnętrzu samochodu. – Potwornie tu wali. Quinn nie zamierzał z tym dyskutować. Zapach cygarowego dymu wsiąkł w skórzaną tapicerkę auta i w każdą jego szczelinę. Czasami przeszkadzało to nawet Quinnowi, a przecież przywykł. – Możesz wysiąść równie łatwo, jak wsiadłeś – powiedział. Zawsze się z Renzem dogadywali, choć niekoniecznie po przyjacielsku. Może za dobrze się znali. – Palisz jedno z tych swoich ukochanych nielegalnych kubańskich cygar? – Jest wenezuelskie – odpowiedział Quinn. – Skoro tak twierdzisz. – Renz rozparł się w miękkim fotelu, nie odrywając wzroku od Quinna. – Masz jedno na zbyciu? – Nie – powiedział Quinn. – Ale możesz dokończyć to. – Prędzej ono ciebie wykończy. – Renz podkręcił temperaturę uśmiechu. Urok osobisty w jego wykonaniu. Mimo to – nadal ogar. Od kiedy Quinn widział go po raz ostatni, oczy Renza bardziej obwisły; ich kąciki opadły w dół, jakby do luźnej skóry przymocowano odważniki. Nieszczery uśmiech nie znikał z twarzy patrzącego na Quinna komisarza. – Jak tam? – Tam? – W pokerze. – Wygrałem. – Aha. Innymi słowy, wstałeś od stolika, zanim zacząłeś przegrywać. – Dlatego mnie zatrzymałeś? Rozbijasz się radiowozami, żeby ściągać haracz od

pokerzystów? – Mam wrażenie, że powinieneś odnosić się do komisarza policji z większym szacunkiem. Quinn pominął to milczeniem. Był ciekaw, dlaczego Harley Renz tak zainteresował się jego pokerową imprezą, że aż go śledził. – Do czego zmierzasz? – zapytał. – Mam cię wkręcić do gry? – Znam kilku twoich partnerów od pokera, Quinn. Szachrują. – Więc to gra w sam raz dla ciebie. – Niechby, ale jednak… Quinn czekał, znudzony słownymi gierkami. Tak naprawdę żywił do Renza odrobinę szacunku, mimo że komisarz reprezentował władzę i biurokrację. Niegdyś, gdy Renz pracował w wydziale zabójstw, był nieustępliwym i skutecznym detektywem i nawet teraz od czasu do czasu było to po nim widać. Poza tym obydwaj wiedzieli, że Renz dochrapał się komisarza dzięki Quinnowi, zręcznie przypisując sobie zasługę za rozwiązanie dawnej sprawy seryjnego mordercy. To akurat Quinna niewiele obchodziło. Taką wtedy mieli umowę. Radośnie dwulicowy i ambitny Renz dobrze wykorzystał swoją świeżo zdobytą sławę – stał się najpopularniejszym komisarzem policji w historii miasta. Pupilek mediów na niespotykaną skalę, swoje wysokie wyniki w głosowaniach przekładał na możliwość wywierania nacisku, z której bez wahania korzystał. – Opowiem ci pewną historię – powiedział Renz. – O przekraczaniu prędkości? Renz zbywająco machnął ręką. – Fakt, jechałeś za szybko, ale możemy puścić to w niepamięć. Quinn nacisnął przycisk i okno po jego stronie opuściło się. Do samochodu dostało się parne powietrze nocy, zmieszane ze spalinami. Quinn po raz ostatni zaciągnął się cygarem i wyrzucił jarzący się niedopałek na ulicę. Patrzył, jak odbija się od asfaltu i rozsiewa iskry, niczym na pokazie miniaturowych fajerwerków. – Śmiecenie w miejscu publicznym – powiedział Renz. – Cygara z przemytu, hazard, jazda z niedozwoloną prędkością, a teraz to. Jezus Maria, Quinn! Jesteś jednoosobową falą zbrodni. – Dzięki temu mam jakieś zajęcie na emeryturze. – Quinn westchnął i strzepnął popiół z koszuli. – Gorąco jak cholera, nawet o tej porze. – Goręcej, niż ci się wydaje. Quinn zostawił otwarte okno z nadzieją, że jeśli wpuści wystarczająco wiele upalnego powietrza, Renz prędzej się wyniesie, a samochód się przewietrzy. Pochylił się i przekręcił kluczyk. Silnik zgasł. – Dawaj tę swoją historię – powiedział. – Tylko nie bądź zbyt zagadkowy.

5 Samochód nagrzał się w ciągu kilku minut. Quinn cierpiał z przyjemnością, wiedząc, że przyspieszy to odejście Renza. Przeczucie podpowiadało mu, jakiego rodzaju historię zaraz usłyszy i jaka będzie jej puenta. Właśnie ta puenta go niepokoiła. – Miesiąc temu – zaczął Renz – niejaki George Manders, zarządca funduszu hedgingowego, został zastrzelony w pełnym ludzi klubie w SoHo. – Nigdy o nim nie słyszałem – skwitował Quinn. Liczył, że Renz zacznie się streszczać.

– Ależ w porządku, nie jesteś podejrzany. – Renz skrzywił się i zmarszczył nos. Prawdopodobnie zareagował tak na zapach dymu cygarowego, który w parnym nocnym powietrzu wydawał się silniejszy. Być może Renz miał nie tylko wygląd, ale i węch ogara. – Kiedy padły strzały – ciągnął Renz – Manders tańczył z kobietą, której nie znał. W każdym razie ona tak twierdzi. Poznali się dziesięć minut wcześniej i poprosił ją do tańca. Parkiet oświetlały te kolorowe stroboskopowe światła, w których wszystko wydaje się szybciej poruszać i mieni się w oczach, a muzyka grała tak głośno, że nikt nie usłyszał wystrzału z małokalibrowej broni. – Jak małokalibrowej? – zapytał Quinn. – Dwadzieścia pięć. Nie była to niespotykana średnica kuli, ale przy wyborze krótkiej broni palnej ludzie przeważnie decydowali się na kaliber 22. Renz podjął opowieść. – Światło migotało, a odgłos strzału zginął w hałasie, który w tych miejscach nazywają muzyką. W pierwszej chwili nikt się nie zorientował, że do Mandersa strzelano. Kiedy upadł, wszyscy wokół pomyśleli, że odstawia jakieś taneczne łamańce i zaraz podskoczy jak wańka-wstańka. Świadkowie zeznali, że ktoś się wtedy nad nim pochylił. Myśleli, że coś do niego mówił, może pytał, czy nic się nie stało, ale gość tylko wyciągnął coś z kieszeni marynarki Mandersa i wziął nogi za pas. – To on strzelał? – Quinn chciał mieć jak najlepsze rozeznanie w sytuacji. – Na dobrą sprawę mógł – odpowiedział Renz. – Broni nikt nie widział. Mało kto zauważył, że stało się coś złego. Po tym, jak Manders się przewrócił, muzyka grała jeszcze przez jakąś minutę i wszyscy tańczyli dalej. – Ktoś może zidentyfikować tego uciekiniera? Renz pokręcił głową, że nie. – Za szybko się to działo, do tego w warunkach, w których nikt nie był w stanie od razu zareagować. W dodatku połowa klubu coś zażyła, żeby lepiej się bawić. Nie spodziewamy się, że facet zostanie zidentyfikowany. I nikt nie wie, co zniknęło z kieszeni zabitego. Miał przy sobie pękający w szwach portfel, a na ręce roleksa i złoty sygnet. – Sygnet? Nie obrączkę? – Nie. Manders od pięciu lat był rozwiedziony. Mieszkał sam, zupełnie jak ty. – Co to był za klub? – Quinn zignorował przytyk. – Dla szukającej przygód klienteli hetero z wyższej klasy i z wyższej klasy wyższej klasy. – Więc dlatego Manders tam był – powiedział Quinn. – Ale spotkała go zupełnie nieoczekiwana przygoda. – Możliwe. – A ten, kto się nad nim pochylił, mógł naprawdę chcieć mu pomóc, ale kiedy zobaczył, że Manders nie żyje, uciekł, żeby uniknąć posądzenia. To nie musiał być strzelec. – Ale co zabrał z kieszeni trupa? Quinn wzruszył ramionami. – Może nic. Może sprawdzał, czy serce bije. Może był lekarzem, bawił się w tajemnicy przed żoną i chciał zachować w sekrecie swoją obecność w klubie. Renz uśmiechnął się wbrew sobie. Jego psie kły były dłuższe, niż przewidywała norma, i trochę pożółkły. – Ładne to bicie serca i kardiolog uganiający się za dupencjami. Dlatego jesteś asem wśród detektywów. Ale moja historia na tym się nie kończy.

Nagle zaczął padać deszcz. Intensywny. – Szkoda. – Quinn ponaciskał odpowiednie przyciski i zasunął wszystkie okna, przez co w samochodzie zrobiło się jeszcze goręcej. Szyby w mgnieniu oka pokryły się strugami wody, które odgrodziły Quinna i Renza od świata zewnętrznego. Do zapachu tytoniowego dymu dołączył stęchły zaduch. Parne powietrze było nieruchome. Odpowiedź Quinna w ogóle nie zbiła Renza z pantałyku. – W zeszłym tygodniu w Central Parku zastrzelono Alana Weeksa, znaną postać w branży ubezpieczeń. Na oczach świadków, ale byli zbyt daleko, żeby przyjrzeć się mordercy. Widzieli jednak, jak strzelec, zanim przepadł między drzewami, schylił się i wyjął coś z kieszeni zabitego. – Portfel? – Nie – odpowiedział Renz. – Nie był to też jego kosztowny zegarek kieszonkowy. Kula, która zabiła Weeksa, pochodziła z broni kalibru dwadzieścia pięć, ale nie była to ta sama broń, z której zastrzelono Mandersa. Zdaje się, że poza kulą w głowie nic Mandersa z Weeksem nie łączyło. Albo to, co ich łączyło, wyciągnięto im z kieszeni. Quinn przez chwilę bębnił opuszkami palców o kierownicę. Dźwięk w jakiś sposób przypominał bębnienie deszczu o dach samochodu. – Może to przypadek – powiedział, chociaż sam w to nie wierzył. Został uwarunkowany, żeby nie wierzyć. Wiara w przypadki i praca detektywa nie szły ze sobą w parze. W drżącym świetle przedostającym się przez zalane deszczem szyby błysnął kolejny psi uśmiech Renza. – Taki sam, jak nasze dzisiejsze spotkanie. Quinn dał wolne swoim palcom. – Przeznaczenie? Renz przecząco pokręcił głową. – Zamysł. – Lśniący uśmiech nie opuszczał jego twarzy. – Jeszcze jedno takie morderstwo i mamy na głowie seryjnego z całą związaną z tym medialną wrzawą. Chcę mieć ciebie i twoją ekipę w gotowości na taki obrót spraw. Warunki jak zawsze. Cwany i wyjątkowo ambitny komisarz policji do szczególnie trudnych i delikatnych spraw angażował Quinna i jego zespół, składający się z dwojga byłych detektywów nowojorskiej policji, Pearl Kasner i Larry’ego Feddermana. Działali jako jego osobista ekipa dochodzeniowa. Status najemnych pracowników zapewniał im dostęp do policyjnego zaplecza operacyjnego, pozwalał im też unikać większości biurokratycznych przeszkód, o które potykali się policjanci z wydziału. Quinn wiedział, że Renz, owszem, chce, żeby w czasie jego kadencji rozwiązywano poważne sprawy kryminalne, ale nie było to jego jedyną motywacją. Quinn rozumiał prawa, jakimi rządzi się świat biurokracji, a od czasu kiedy ten świat obrócił się przeciwko niemu, czuł do niego niechęć. Nie trzeba było mu powtarzać, że ważną częścią jego pracy będzie chronienie Renzowego tyłka. – Można powiedzieć, że chcę was mieć w odwodach – ciągnął Renz – ale obaj wiemy, że prędzej czy później wejdziecie do akcji. – To samo mówi mój nos. – Namawia cię do przyjęcia zlecenia? – Ostrzega, żebym go nie tykał. – A co na to twoja głowa?

– Nadaje: spieprzaj najszybciej, jak potrafisz. – Ale zadzwonisz do Pearl i Feddermana? Uprzedzisz ich, żeby byli gotowi wziąć się za tego psychola? – Tak – odpowiedział Quinn. Renz przez chwilę bacznie mu się przyglądał. – Więc ostatecznie posłuchałeś serca. – Uśmiechnął się szeroko, błyskając w świetlnych refleksach nocy wszystkimi siekaczami i psimi kłami naraz. – Rozczulające. – Wynocha z wozu. – Nie da rady – odpowiedział Renz. – Może zauważyłeś, że leje jak z cebra, a ja odesłałem radiowóz. Ktoś musi podrzucić mnie do domu. – Było pomyśleć o tym z wyprzedzeniem. – Gdybym nie myślał z wyprzedzeniem, nie rozmawiałbym teraz z tobą, Quinn. Chcę, żebyśmy byli gotowi, kiedy media zwęszą sprawę i gówno wpadnie w wentylator. – Nadal mieszkasz na Wschodniej Pięćdziesiątej Pierwszej? – Jak zawsze – odpowiedział Renz. – Ale niedawno zmieniłem wystrój wnętrza. – To ładny kawałek drogi – mruknął Quinn. – Dlatego zwracam się do przyjaciela. Quinn uruchomił silnik. Zanim odbił od krawężnika, wyjął z wewnętrznej kieszeni cygaro i przypalił je samochodową zapalniczką. Renz będzie cierpiał, skoro chce z nim jechać. Jeśli dym nie podziała mu na nerwy, to tylko dlatego, że Renz również palił cygara i potrafił docenić zapach dobrego tytoniu. – Myślałem, że wypaliłeś ostatnie – powiedział Renz. – Palę ostatnie – odparł Quinn. Renz w milczeniu utkwił wzrok w przedniej szybie, ewidentnie wkurzony. Widząc to, Quinn się uśmiechnął. Poczęstowałby Renza cygarem, gdyby nie były kubańskie.

6 Do północy brakowało trochę czasu, więc Quinn pomyślał, że Pearl może jeszcze nie spać. Nie była nocnym markiem, jeśli rozumieć przez to włóczenie się nocami po mieście. Po prostu miała problemy z zasypianiem. Prawdopodobnie przemierzała ciasną przestrzeń swojego mieszkania i liczyła kroki. Albo obijała się o ściany. Zawsze tak miała, nawet za czasów, kiedy mieszkała z Quinnem. Budził się o trzeciej nad ranem i znajdował ją w salonie, jak z torebką chipsów w dłoni oglądała kanał informacyjny albo jakiś stary film. Miała szczególną słabość do starych musicali Busby’ego Berkeleya, w których za każdym razem, kiedy tancerz robił pierwsze pas, znikąd wyłaniały się kolejne setki tańczących. Miał rację. Nie spała i podniosła słuchawkę w połowie drugiego sygnału. – Oglądasz stary film? – zapytał Quinn. – Quinn. Co, podglądasz mnie przez teleskop? – Na pewno bym to robił, gdybym mógł cię stąd zobaczyć. – Laski na Broadwayu – powiedziała.

– Je też podglądam. – To tytuł filmu, który oglądałam. Laski na Broadwayu. – Jest Mickey Rooney? – Chwilowo nieobecny. – I tak nie z nim chciałem rozmawiać – powiedział Quinn. – Tylko z tobą. – Rozmawiaj. – O tej porze powinnaś być w łóżku. – Ty też. Nie dzwonisz, żeby zapytać, czy śpię. – Ale co do łóżka… – Quinn, podaj mi naprawdę dobry powód, dla którego zadzwoniłeś, albo odkładam słuchawkę i dalej oglądam tańce. Quinn opowiedział, jak Renz go zdybał i zaproponował im robotę. – Wciąż pracuję w banku – powiedziała Pearl, kiedy skończył. – Jestem im tam potrzebna. – Pearl, Sixth National Bank po raz ostatni napadnięto w tysiąc dziewięćset dwudziestym siódmym. – Zwykły poślizg. – Możesz wziąć urlop. – Wiem – odparła. – Tak się umawialiśmy. Chodzi o to, że… – O co? – Wchodzimy w te sprawy, te morderstwa, i nagle stają się całym naszym życiem. Rozumiesz? Oczywiście, że rozumiesz. Nieustanne napięcie, Quinn, fizyczne i umysłowe. Po niedługim czasie popadamy, cholera, w obsesję. – To dobra obsesja, Pearl. – A są takie w ogóle? Bo ja ich nie znam. – No dobrze. – Quinna zmęczył ten spór. – Jesteśmy niewolnikami samych siebie. Aż po grób. – Niewolnikami czegoś innego – poprawiła Pearl. – Wchodzisz w to czy nie? – zapytał Quinn. Zwlekała z odpowiedzią. Słyszał w słuchawce żywą, taneczną muzykę. – Pearl? – Wchodzę – odpowiedziała. Niewolnicy czegoś innego. * Po rozmowie z Pearl Quinn uznał, że do Feddermana zadzwoni rano. Czyż emeryci nie kładą się wcześnie spać? Tak, odpowiedział sobie Quinn i postanowił, że najwyższy czas samemu się położyć. Sen długo nie nadchodził. Może Pearl miała rację, mówiąc o obsesji. Ale polowanie to coś więcej niż stan umysłu. Czuł je całym swoim jestestwem. Było jak przeznaczenie, zgodnie z wyrokami którego i Quinna, i człowieka ogarniętego szałem zabijania połączy ta sama walka. Quinn w zasadzie nie miał wątpliwości, że gdzieś w mieście grasuje seryjny morderca, odgrywa sztukę, którą sam sobie wybrał i w której jest rola dla Quinna. Ta akurat rola stanie mordercy kością w gardle. Budziły się dawne instynkty. Polowanie miał w tkankach i we krwi. – Stało się – mruknął na głos, zanim nareszcie zapadł w sen.

7 Rano Quinn włączył ekspres do kawy. Potrzebował zastrzyku kofeiny, zanim pójdzie na śniadanie do Lotus Diner. Wziął prysznic, ogolił się, ubrał i uczesał. Spostrzegł, że powinien skrócić włosy, ale to mogło jeszcze poczekać. Gdy już trochę oprzytomniał po niespokojnej nocy, zabrał do kuchni bezprzewodowy telefon i usiadł za stołem. Kawę postawił w zasięgu ręki. Dziewiąta trzydzieści. Fedderman powinien już wstać. Może nawet zdążył się udać na pole golfowe albo wypłynął chwytać marliny na bezkresnym oceanie. Mógł też siedzieć w jakiejś knajpce i z innymi emerytowanymi glinami wymieniać nieprawdziwe opowieści. No, na pewno takie, których nikt nie uznałby za prawdziwe. Fedderman odebrał po drugim sygnale i nie utrudniał. Feds, głos czystej praktyczności, nie wdawał się w dyskusje à la Pearl. – Czyli mamy nowe hobby – powiedział, gdy Quinn zrelacjonował mu rozmowę z Renzem. W policji czasami nazywano tak długotrwałe dochodzenie w sprawie seryjnego mordercy. – Powinno dać nam zajęcie na jakiś czas. Mnie daje powód do życia, bo tutaj mam ochotę palnąć sobie w łeb. Quinn skosztował kawy. Auć! Za gorąca! – Aż tak źle, Feds? – Nieee, po prostu jest, jak jest. Na starość mieszkam samotnie, nie pracuję zarobkowo, oszczędzam emeryturę, korzystając z darmowych kuponów i jadając wczesne lunche, bo są tańsze. Niektórym takie życie pasuje, ale nie mnie. – Wiele osób po przejściu na emeryturę prowadzi aktywny tryb życia – powiedział Quinn, ale doskonale rozumiał, co Fedderman miał na myśli i jak się czuł. Quinna czasami dopadało to samo uczucie – zaraz po przebudzeniu ciążyło na piersi, niczym jedna z tych ołowianych osłon, które dentyści każą zakładać do zdjęcia rentgenowskiego. Trudno było oddychać pod takim ciężarem. – Próbowałem zająć się golfem – mówił Fedderman. – Próbowałem zająć się łowieniem ryb. Golf wkurza, łowienie rozczarowuje. – Mieszkają tam bogate wdówki – przypomniał mu Quinn. – Które szukają bogatych mężów, a nie eksglin z rękami splamionymi krwią – odparł Fedderman. – Ledwie zwęszą, co robiłem w przeszłości, zaczynają mnie unikać. – Jezu… Cieszę się, że zadzwoniłem. – Ja też, Quinn. Quinnowi mignął obraz Feddermana, łysiejącego, tyczkowatego, z wystającym brzuszkiem. Najdroższy garnitur wyglądał na nim jak ściągnięty z menela. Nie, Fedderman nie był łakomym kąskiem dla wdówek. Powinienem coś mówić. – A co u ciebie i Pearl? Wciąż między wami chłód? – zapytał Fedderman, jakby odczytał przez słuchawkę myśli Quinna. – Ta. Pearl ma własne mieszkanie i wciąż pracuje jako strażnik w Sixth National. – Robota dla facetów po osiemdziesiątce – powiedział Fedderman. – Czasy, w których strażnik mógł zapobiec obrobieniu banku, dawno minęły. Teraz jak się kradnie, to za pomocą komputerów. Rabuś w ogóle nie musi odwiedzać banku. – Postęp technologiczny. – Kto, do cholery, może za tym nadążyć?

– Ci przed trzydziestką. – Czyli nie my – zauważył Fedderman. Quinn ostrożnie upił kawy. Wciąż była za gorąca, niemal oparzyła mu język. Trzeba będzie pomajstrować przy ekspresie. – Chcesz, żebym przyleciał do Nowego Jorku? – zapytał Fedderman. – Zamknę chatę na cztery spusty, a kabriolet oddam na przechowanie. – Jeździsz kabrioletem? – Mhm. Taka tu moda. Faceci na nowo przeżywają swoją młodość. Jest tu jeden salon, w miarę tanio sprzedają nowe wozy, bo sprowadzają je z krajów rozwijających się, gdzie koszt pracy jest niski. Kupiłem sobie taki czerwony model dla seniorów. Przednie fotele się obracają i trochę unoszą. Łatwiej wyleźć z wozu. Quinnowi przykro było to słyszeć. – Feds, masz niewiele ponad pięćdziesiątkę. Nie potrzebujesz takiego gówna. – Przydaje się. Ułatwia życie. Jesteś jeszcze stosunkowo młodym człowiekiem, Quinn. Pofarciło ci się z wcześniejszą emeryturą, ale kiedyś sam się przekonasz, jak to jest. Wcześniejsza emerytura, pomyślał Quinn. Najpierw fałszywe oskarżenie o molestowanie nieletnich, potem kula w nodze. Też mi sposób przejścia na emeryturę. – Nie żebyś na nią nie zasłużył. – Fedderman znów odczytał myśli Quinna. – To co, mam przylecieć? – Jeszcze nie teraz. Renz czeka, aż jego podejrzenia się potwierdzą, a medialne hieny zaczną wyć zgodnym chórem. Wtedy da nam zielone światło. – Potwierdzą? – Oficjalnie nie ma jeszcze żadnego seryjnego mordercy. Brakuje niezbitych dowodów, że zabójstwa są ze sobą powiązane. – Z twoich słów wynika, że ktoś jednak grasuje. – Renz ciągle ma nadzieję, że nie będzie kolejnej ofiary. Radośnie żyje złudzeniami. Wiesz, jaki jest. – Więc mamy siedzieć na czterech literach i czekać na kolejne morderstwo? – Co innego możemy zrobić? – Pewnie nic. Chciałbym zgodzić się z Renzem, że nie będzie następnej ofiary, ale nie mam złudzeń. – Żadne z nas ich nie ma. Quinn dolał do kawy trochę mleka i posmakował jej. Miała teraz znośną temperaturę. Rytuał picia porannej kawy potrafił się zmienić w udrękę, ale Quinn lubił od czasu do czasu korzystać z ekspresu, choćby po to, żeby napełnić kuchnię ciepłym aromatem świeżo zmielonych ziaren. – Nie zapytasz, ile Renz płaci tym razem? – zapytał. – Pieprzyć kasę – odpowiedział Fedderman. – Rozumiesz mnie? – Pewnie. Rozpoczyna się gra. – Pearl na pewno czuje to samo. Dlatego myślałem kiedyś, że zawsze będziecie razem. – Ogień i lód – odrzekł Quinn. – Z takiego połączenia bywa dużo dymu, ale płomieni niewiele. – O ile w ogóle jeszcze tli się żar – powiedział Fedderman. Quinn nie był pewien, czy w sercu Pearl zostało nawet tyle. Fedderman milczał przez chwilę, po czym rzekł: – Wyczuwasz go tam, Quinn? Nic nie mógł na to poradzić – w jego głosie zabrzmiała nadzieja. Quinn był znany

z tego, że potrafi wczuć się w sposób myślenia szalonych i niebezpiecznych ludzi, nałogowych zabójców. Wnikał w nich, śledząc ich poczynania, widząc ból, który zadawali, a także inny ból – ten, który po nich pozostawał. Czytał z dzieła ich rąk jak myśliwy czyta z tropów, a potem ruszał we właściwym kierunku. – Quinn? Głos w słuchawce zabrzmiał słabo, jakby Floryda, dryfując, odpływała od reszty kontynentu. – Jest tutaj – odpowiedział Quinn. Odłożywszy słuchawkę, napił się jeszcze kawy. Obudziła w nim głód.

8 Pearl siedziała na parkowej ławce z telefonem komórkowym w ręku i zastanawiała się, czy podjęła właściwą decyzję. Nie chodziło jej o bank. Wiedziała, że przyjmą ją z otwartymi ramionami, kiedy nie będzie już potrzebna nowojorskiej policji i Quinnowi. Problemem był sam Quinn. Definitywnie z nim skończyła, ale czy on przyjmie to do wiadomości? Może popełniła błąd? Czy powinna zadzwonić do Quinna i wycofać się z umowy, która na jakiś czas znowu uczyni ją gliną? Pytania. Za dużo pytań. Kiedy zbierało się ich tyle, że osiągały pewien poziom krytyczny, Pearl zwykle przestawała zawracać sobie nimi głowę i szarżowała na oślep. Nie inaczej było tym razem. Wsunęła telefon do torebki i wygodniej usiadła na ławce, która znajdowała się na skraju parku i stała przodem do ulicy. Pearl mogła z niej obserwować tłumy przechodniów. Była niewysoką, ciemnowłosą kobietą. Nawet kiedy najzwyczajniej w świecie sobie siedziała, wibrowała energią. Przyciągała męskie spojrzenia, ale je ignorowała. Akurat teraz nie czuła się piękna, a palące słońce nie poprawiało jej nastroju. Kropla potu nierównym tempem spłynęła jej po plecach i spod koszuli znalazła drogę za pasek dżinsów. Pearl musiała przyznać, że kijowo się czuje. Przeważnie, kiedy podjęła decyzję i nie było już odwrotu, robiło jej się lepiej. Ale nie tym razem. Miała nadzieję, że nie był to omen. Nagle odniosła wrażenie, że dusi się w tym upale; wciągnęła do płuc spaliny i poczuła się jeszcze gorzej. Ale kilka głębokich wdechów odegnało atak paniki. Powietrze na Manhattanie, niezależnie od swojej jakości, wystarczało jej do życia. Tak jak milionom innych ludzi. Do ławki, przy której ktoś wyrzucił łupiny orzechów, zbliżyła się wiewiórka z postrzępionym ogonem, który wyglądał, jakby przejechała po nim samochodowa opona. Zwierzątko wgryzło się w jedną z co większych łupin, a potem znieruchomiało, napięte jak struna. Rozległ się cichy, cichutki dźwięk, a wiewiórka śmignęła w pobliskie zarośla. Pearl podniosła wzrok i zobaczyła drapieżnego ptaka. Jego szybkość i gracja, z jaką krążył na wietrze i wznosił się coraz wyżej, zaparły jej dech w piersiach. – Sokół! – zawołał ktoś w pobliżu. Pearl zmrużyła oczy, gdy wznoszący się ptak przeciął gorejącą tarczę słońca. Jak wielu innych mieszkańców Nowego Jorku Pearl czytała w gazetach, że ludzie z przyjemnością obserwują wędrowne sokoły, gnieżdżące się na dachach drapaczy chmur niczym na górskich graniach. Bywało, że mieszkańcy nawiedzanych przez sokoły domów żądali,

by ptaki schwytano lub zabito, ponieważ ich odchody zalegały wokół wejścia. Z tego samego powodu cierpieli portierzy (i ich rachunki za pralnię), którzy często wychodzili przed budynek, żeby wezwać dla kogoś taksówkę. Czasami na wysokości kilku pięter zawieszano brezentowe płachty, prowizoryczną osłonę dla chodników na dole, ale to zabezpieczenie sprawdzało się tylko na krótką metę. Pearl czytała, że w Nowym Jorku żył co najmniej tuzin sokolich rodzin i że karmiły się mniejszymi ptakami, takimi jak wróble i gołębie. Może więc sokół był po prostu ciekawski i wiewiórka nie miała się czego bać. Z drugiej strony, wiewiórki zawsze musiały się czegoś bać, jak wszystkie stworzenia będące naturalnym pożywieniem drapieżników. Pikującego sokoła zobaczyło jeszcze kilku przechodniów; wpatrywali się teraz w niebo, przysłaniając oczy dłońmi niby w salucie. Mężczyzna z około dziesięcioletnim chłopcem zatrzymał się, ciekawy, co ich tak zainteresowało. Pokazał ptaka palcem, uśmiechając się promiennie, a chłopiec zadarł głowę i szeroko rozdziawił buzię. Sokół skręcił, rozpostarł skrzydła, niemal zupełnie zatrzymując się w locie, i przysiadł gdzieś na budynku, poza zasięgiem wzroku. – To było coś – zabrzmiał głos obok Pearl. Na ławce usiadł mniej więcej czterdziestoletni pan w szarym garniturze. W ręce trzymał brązową papierową torbę, prawie na pewno z lunchem, a w drugiej zakręconą, plastikową butelkę z wodą. Łysinę nad czołem maskował, mierzwiąc zaczesane do przodu włosy, przez co wyglądał, jakby właśnie spadł z łóżka. Na ręce, w której trzymał butelkę, nosił obrączkę. Ale do Pearl uśmiechnął się, jakby był kawalerem. – Było – zgodziła się uprzejmie, po czym wstała i odeszła, nie oglądając się za siebie. Mężczyzna nic więcej nie powiedział. W mieście nie brakowało facetów, ale Pearl była wybredna. Może aż za bardzo. Na razie wystarczał jej status singielki i sporadyczne wizyty w wybranych barach dla samotnych, gdzie wprawdzie się rozglądała, ale nie za czymś poważnym. Gdyby jednak trafił się właściwy mężczyzna… Pearl rozśmieszyła jej własna naiwność. Właściwy mężczyzna, nieodpowiedni mężczyzna – jak z libretta musicalu. Rzeczywistość była o wiele bardziej skomplikowana. Pearl podejrzewała, że pewnie dlatego musicale były takie popularne. Znalazła tempo, w którym dobrze jej się szło, i zdecydowanym krokiem ruszyła w kierunku stacji metra. W ruchu przyciągała jeszcze więcej zachwyconych spojrzeń, ale jak zwykle je ignorowała. Obrzeżem świadomości zarejestrowała nagły, cichy odgłos. Z jej cieniem na chodniku jak duch zrównał się inny cień i natychmiast przepadł. To też zignorowała. Szła przed siebie, pełna lęków, aczkolwiek zdeterminowana, nie godząc się, by pokonały ją własne wątpliwości. Lavern Neeson leżała niby we śnie i słuchała, jak otwierają się i zamykają drzwi do mieszkania. Dźwięki dochodziły z oddali – słaby chrobot klucza obracającego się w zamku, potem miękkie westchnienie drzwi przesuwających się po dywanie, kolejne westchnienie, gdy drzwi się zamykały, kliknięcie zasuwki. Na końcu odezwało się pobrzękiwanie łańcuszka, gdy jej mąż Hobbs blokował drzwi. Lavern zadrżała pod cienką kołdrą. Hobbs przez kilka minut postukiwał w łazience różnymi przedmiotami. Słyszała ciurkanie oddawanego moczu (zdawało jej się, że trwa w nieskończoność), szum spłukiwanej ubikacji, jęk

starych rur, którymi płynęła woda. Chyba o nic się nie obijał, co znaczyło, że dzisiaj wrócił trzeźwy. Nie pił tak często, jak sobie wmawiała. Zaglądaniem do butelki nie mogła usprawiedliwić tego, co jej robił. Tego, na co mu pozwalała. Ale czy miała wybór? W ciągu siedmiu lat małżeństwa odebrał jej wszelkie alternatywy, jedną po drugiej. Nie, to nie alkohol był problemem. Więc co? Coś, co zrobiła? Co ciągle robiła? Przytłaczające ją poczucie winy musiało mieć jakiś konkretne źródło. Potrzebowało choć odrobiny gleby, inaczej by nie wyrosło. To moja wina. Kiedy dogłębnie analizowała swój problem, dochodziła do odmiennych wniosków, ale zawsze czuła, że jest winna, i to odbierało jej siły. Nie mogła pozwolić, żeby ten stan rzeczy się utrzymywał, ale nie potrafiła go zmienić. Po każdym razie była jeszcze bardziej bezsilna i nie umiała zapobiec następnemu. Hobbs kiedyś z nią o tym rozmawiał, zdawał się uważnie słuchać, co miała do powiedzenia, ale teraz już wiedziała, że był to podstęp, że w ten sposób nią manipulował. Po kolei odbierał jej możliwości obrony. Co się między nami popsuło? Wiele razy zadała mu to pytanie. Wciąż je zadawała. Ale Hobbs już nawet nie udawał, że uprzejmie słucha, że mu zależy i rozważa jej słowa. Obecnie Lavern wiedziała, że nie znał odpowiedzi. Albo ją znał, ale bał się jej, tak jak ona. A może bał się samego pytania. Jak to się skończy? Światło w sypialni zamigotało i zapaliło się. Oślepiło ją. Z całych sił zacisnęła powieki i schowała twarz w poduszkę. Nie otwierała oczu. Nie poruszała się. Hobbs wiedział, że Lavern nie śpi. Znał wszystkie jej wybiegi. – Lavern? Westchnęła, otworzyła oczy, usiadła. Mrugała pod wpływem rażącego światła. Była atrakcyjną kobietą o włosach barwy miodu i niebieskich oczach. Miała kształtną, krągłą figurę, choć niewielki biust. (Przed laty zastanawiała się nad chirurgicznym powiększeniem piersi, ale teraz cieszyła się, że tego nie zrobiła. Byłyby kolejnym wrażliwym miejscem). Rysy twarzy miała zbyt pociągłe, żeby być klasyczną pięknością, a jej pełne usta nie zamykały się do końca z powodu lekko wystających zębów. Różowa nocna koszula zsunęła się z jednego ramienia, niemal w całości odsłaniając pierś, która rzeczywiście miała rozmiar filiżanki. Hobbs wyłonił się nad nią, prezentując całe swoje metr osiemdziesiąt wzrostu. Zbliżał się do czterdziestki, ale wciąż był krzepki i miał twarde mięśnie – grywał w futbol uniwersytecki, dopóki nie doznał kontuzji kolana. Do dziś bardzo krótko ścinał włosy, co sprawiało, że jego trójkątna twarz wydawała się okrutna jak oblicze rzymskiego cesarza. Surowość rysów podkreślały zimne oczy o niemal identycznym odcieniu błękitu jak u jego żony. Ale spojrzenie Lavern było łagodne i zrezygnowane, natomiast oczy Hobbsa miały w sobie twardość i lśniący chłód diamentów. Lavern nie znała Hobbsa w college’u, chociaż wiedziała, że ktoś taki istnieje. Poznali się sześć lat później, na Pierwszej Alei, kiedy podczas ulewy z konieczności jechali tą samą taksówką – dwoje ludzi, którzy niefortunnym trafem zmierzali w tę samą stronę, choć wtedy, oczywiście, uważali to za szczęśliwy zbieg okoliczności. Mieli ze sobą wiele wspólnego (przynajmniej Hobbs pozwolił jej w to wierzyć) i z początku ich seks był bezspornie cudowny.

Ich związek układał się przez jakiś czas. Na tyle długo, że pobrali się z romantyczną, przesadną impulsywnością, której wydatnie pomogła noc ostrego picia podczas weekendu w Las Vegas. Dopiero po ślubie poznali się lepiej. Wtedy objawił się prawdziwy Hobbs. Chociaż istniała możliwość, że przez cały czas taki był, tylko zakochana Lavern nie widziała, co się święci. Nie miał na sobie koszuli, ale został w spodniach. Lavern spostrzegła puste szlufki i zrozumiała, że zdjął swój skórzany pas. Kołysał się w jego prawej ręce, złożony na pół zwiastun bólu. Co zrobiłam tym razem? Odezwał się głosem spokojnym, ale niosącym cichą groźbę. – Ręczniki, Lavern. Rozpaczliwie przetrząsała pamięć. Nie miała pojęcia, o czym mówił. – Jakie ręczniki? – Ręczniki w łazience. Odlałem się, umyłem ręce i okazało się, że ręczniki są, kurwa, brudne. Mogłaś je chociaż równo powiesić, ale wolałaś rzucić je kupą na wieszak. Nawet nie wyschły. Tak rozprzestrzeniają się choroby, Lavern. Nie wierzyła własnym uszom. Powiedział to ze śmiertelną powagą. – Pójdę sprawdzić. – Zaczęła wstawać z łóżka. Pas chlasnął ją po żebrach, ale nie krzyknęła. Wiedziała, że nie powinna robić hałasu. Nie wolno zakłócać spokoju sąsiadom. Sąsiedzi nie mogą się dowiedzieć. Stęknęła z bólu i pochyliła się tak nisko, że jej łokcie wsparły się na kolanach. – Wstań, Lavern. Będziemy cię leczyć. Już wiedziała, że Hobbsowi wcale nie chodziło o ręczniki. Odezwała się tocząca jego serce choroba, przez którą cierpiał od nienazwanego gniewu i czasami kierował go na nią. Zaskoczył ją, gdy prostowała się, walcząc z bólem. Nie użył paska. Zamiast tego wierzchem dłoni uderzył ją w lewy policzek, tak mocno, że głowa omal nie oderwała się od kręgosłupa. Lavern poczuła smak krwi i zobaczyła czerwoną plamkę na lustrze komody po drugiej stronie sypialni. Szarpnięciem poniósł ją na równe nogi, jakby ustawiał ją sobie do kolejnego uderzenia. Okrucieństwo przychodziło mu równie łatwo jak śmiech. Jeden z jego przyjaciół przypomniał kiedyś Lavern, że Hobbsa omal nie wydalono z uczelni, bo gołymi rękami prawie zabił innego studenta, tylko dlatego, że pokłócili się o film. Blado pamiętała to zdarzenie, plotki krążące po kampusie. Nie został wydalony, bo jeszcze wtedy miał zdrowe kolano i z łatwością przewracał na boisku innych zawodników. Oskarżenie o napaść oddalono i sprawa została uznana za zwykłą przepychankę między chłopcami, a powinna być wyraźnym ostrzeżeniem. Nie miało to jednak związku z obecną sytuacją Lavern. Nie rozpoznałaby wtedy żadnego ostrzeżenia. Nie w tym wieku. Później zresztą też nie. Hobbs po prostu taki jest, zdecydowała, tak jak przed nią kadra uniwersytecka. Rozgrzeszyła go z młodzieńczego wybryku, jak prawie wszyscy. Był świetny na boisku i z przyjemnością patrzyło się na jego grę. Krążyły nawet słuchy, że ktoś chce mu zaproponować przejście na zawodowstwo. Lavern zastanawiała się niekiedy, jak mogłaby się z nim zapoznać. Potem uszkodził sobie kolano, a niedługo później Lavern usłyszała, że rzucił szkołę. A teraz dorosły Hobbs pchnął ją na łóżko, a potem odwrócił jej niemal zupełnie

bierne ciało na plecy. Usiadł na niej okrakiem i całym ciężarem wgniótł jej drobną sylwetkę w materac. Jego oddech świszczał w cichej sypialni. Zaczął ją bić, nie tak mocno, jak potrafił, ale metodycznie, plask, plask, plask. Całkowicie zwiotczała i zamknęła oczy pod nawałem ciosów, zamknęła umysł. W końcu przestał. Pewnego dnia mnie zabije. Kiedyś kogoś zabije. Ucisk jego ciała zelżał. Usłyszała zgrzyt rozsuwanego rozporka. Przynajmniej przestał bić. Kiedyś kogoś zabije.

9 Joseph Galin był przytomny, ale nie mógł zebrać myśli i miał zamglony wzrok. Otaczał go świat pozbawiony czasu i znaczenia. Nie pamiętał, jak znalazł się w tym miejscu. Najwyraźniej siedział skulony w samochodzie. W swoim samochodzie? Nie mógł się poruszyć i chociaż nic go nie bolało, czuł postępującą drętwotę. Najpierw zdrętwiały mu stopy, potem ręce. Teraz w ogóle nie miał czucia w kończynach. Równie dobrze mógł się unosić w powietrzu jak balon. Przez przednią szybę Galin widział rozległą powierzchnię maski samochodu, po której dreptał jakiś ptak, dziobiąc, być może ze szkodą dla lakieru. Na zewnątrz było ciemno. Wieczór, z każdą chwilą ciemniejszy. Zmierzch zapadł dawno temu. Potem ciemności stały się zupełne, jakby był w zamkniętym pokoju, w którym ktoś zaciągnął rolety. Dziwne. Zdumieniem napawało go również to, że nie czuł strachu. Raczej ciekawość. Co się, do cholery, działo? Jestem pijany? Kilka razy w życiu zdarzyło mu się schlać, więc wiedział, że to nie to. Miałem udar czy coś? Gdybym tylko sobie przypomniał, kim jestem… Czuł zapach skóry i czegoś, co przywodziło mu na myśl brudne monety… grosiki… Grosik za moje myśli… Prawie się uśmiechnął. Ciemność mu ciążyła, nie pozwalała otworzyć oczu. Ale to i tak nie robiło różnicy. Usłyszał własny, długi wydech. Usłyszał ptaka dziobiącego maskę samochodu, wciąż zapracowanego, choć było już tak ciemno. Usłyszał przejeżdżający w oddali samochód, daleko na ulicy, poza wylotem alejki. Alejka? Zaczął sobie przypominać, a wtedy pojawił się strach. Jego umysł poszukiwał światła w mroku, ale go nie znalazł. Strach nie mijał. Uczepił się Galina jak umierający razem z nim utracony kochanek. Umierający? Jego usta same, bez udziału woli, powiedziały głośno i wyraźnie: – Jastrząb. To słowo nic dla niego nie znaczyło.

Potem Galin nic już nie widział, oślepł zupełnie. Już nawet nie pamiętał, czego nie widział. Przestał czuć zapach skóry, zaśniedziałych monet i czegokolwiek innego, nic nie słyszał, nic nie czuł. Nic. Ćwierkający przy łóżku telefon wyrwał go z głębokiego snu. Quinn miał wyschnięte gardło i usta. Pod powiekami czuł piasek. Spojrzał na zegarek, chcąc sprawdzić, która godzina. Zobaczył… ciemność. Dlaczego, do jasnej cholery, fosforyzujące wskazówki raz świeciły silniej, a raz słabiej? Znalazł po omacku telefon, podniósł słuchawkę i przycisnął ją do ucha. Przynajmniej ucichło to cholerne ćwierkanie. Jak ptak gaduła. – Quinn? Głos Renza. Wspaniale. – Quinn – potwierdził. Wyciągnął rękę i włączył lampkę do czytania, stojącą na stoliku obok łóżka. Zobaczył tarczę zegarka. Kilka minut po piątej. – Spałeś, zgadza się? – spytał Renz, jakby kazano mu odpowiedzieć na zagadkę. – Zgadłeś. Dlatego dzwonisz? Żeby mnie obudzić? – Tak, ale mam jeszcze jeden powód. Pamiętasz rozmowę, którą odbyliśmy tydzień temu? Quinn już niemal zupełnie się rozbudził. – Pamiętam. Mamy następnego? – Na to wygląda. Pamiętasz Joego Galina? Quinn poszukał w pamięci. Znalazł krępego, siwowłosego glinę, który pracował w cywilnym ubraniu, a jego zwykle sympatyczny uśmiech potrafił stać się bezwzględny. – Detektyw Joe Galin? Z narkotyków? Południowy Manhattan? – Ten sam – odpowiedział Renz. – Nie żyje? – Albo mistrzowsko udaje. Quinn z trudem przetrawiał tę wiadomość. – Nasz morderca zabił glinę? – Bez dwóch zdań. Pojedynczym strzałem w głowę z broni małokalibrowej. Byłego glinę, swoją drogą. Galin przeszedł na emeryturę, tak jak ty. – Jak ja do niedawna – sprostował Quinn. Nie bacząc na porę, Quinn zadzwonił do Pearl i Feddermana. Potem się ubrał, zszedł do samochodu, w pierwszym brzasku wstającego dnia przejechał przez miasto, przemierzył most Queensboro i dotarł do Queens. Kiedy zjeżdżał do krawężnika i parkował za radiowozem, wstał już szary, ale jasny poranek. Był tam jeszcze jeden radiowóz, a także nieoznakowany samochód, chyba służbowy, zaparkowany dokładnie naprzeciwko wejścia do knajpki oferującej pizzę na wynos. Na jej oknie widniał napis „PIZZA RIO”. Mniejsze litery poniżej zapraszały na „PIZZĘ Z HISZPAŃSKIM AKCENTEM”. Może być niezła, pomyślał Quinn, wysiadając z lincolna. Ale nie teraz i nie w tej sytuacji. Najbardziej potrzebował kawy. Powinien nadłożyć drogi, zajechać do Lotus Diner i wziąć sobie jedną na wynos. Straciłby tylko kilka minut. Na chodniku ustawiło się w kółeczko kilku mundurowych, między którymi stali dwaj detektywi w cywilnych ubraniach. Wszyscy trzymali białe styropianowe kubki – z niektórych unosiła się para – i co najmniej dwóch jadło pączki. Gdy Quinn zmierzał w stronę wylotu alejki, gdzie według słów Renza padł strzał,

zauważył go jeden z policjantów po cywilnemu i podszedł bliżej. Był niższy od kolegi, miał szare, ścięte przy skórze włosy i szeroką, czerwoną twarz. – Kapitan Quinn? – zapytał z uśmiechem. Quinn skinął głową. Zauważył przy tym, że mężczyzna trzyma dwa kubki kawy. – Detektyw Charlton Lewellyn. Rozmawiałem przez telefon z komisarzem Renzem. Powiedział, że ma pan to przejąć. – Podał Quinnowi styropianowy kubek, jakby mówił o kawie, a nie o tym, co zdarzyło się w alejce. Quinn przyjął kubek, zabezpieczony plastikowym wiekiem mającym utrzymywać temperaturę, i podziękował Lewellynowi. Napił się. Kawa jak się patrzy, ze śmietanką, bez cukru. Czyżby Lewellyn zasięgnął języka, jaką kawę pija Quinn? – Mam nadzieję, że smakuje – powiedział Lewellyn, jakby nie chciał wydać się Quinnowi zbyt cwany. Quinn upił kolejny łyk. – Wyśmienita. – Na miejscu zdarzenia nic nie zostało ruszone. Czekaliśmy na pana – powiedział Lewellyn. Poprowadził Quinna w kierunku alejki. Mundurowi oddalili się i zajęli pozycje pozwalające im zawrócić ewentualnych przechodniów. Jeden z policjantów siedział w radiowozie z otwartymi drzwiami, wypełniając jakiś formularz na metalowej podkładce. Drugi glina po cywilnemu stał nieopodal, jakby zamierzał w razie konieczności pospieszyć wypełniającemu z pomocą. Quinna uderzyło, że zbiorowisko było bardzo małe, a przecież zginął były policjant. Ale może Renz nie chciał nadawać sprawie rozgłosu. Albo Galin zbyt dawno odszedł z policji. Renz wspominał, że jakieś pięć lat temu. Wylot alejki blokowała żółta taśma policyjna. Lewellyn uniósł ją, żeby Quinn, pochylony niczym bokser wchodzący na ring, łatwiej przedostał się na drugą stronę. W alejce stał zaparkowany czerwony buick, najnowszy model. Quinn zobaczył trójkę dzieciaków, zerkających ciekawie z drugiego końca alejki. Tam nie było żółtej taśmy, stał za to przynajmniej jeden mundurowy, pilnujący, żeby nikt nie przechodził. Pokazał się dzieciakom i coś do nich powiedział, a one popatrzyły w stronę Quinna i szybko się oddaliły. Zbliżywszy się do samochodu, Quinn zobaczył człowieka z głową spoczywającą na kierownicy. – Technicy już byli? – Nikogo nie było – odpowiedział Lewellyn. – Wszystko czekało na pana. Quinn postawił kubek na ziemi, w pewnej odległości, żeby go przypadkiem nie kopnąć, wyjął z kieszeni parę lateksowych rękawiczek i założył je. Zbliżył się do buicka. Wszystkie okna były zamknięte. Drzwi wyglądały na niezablokowane. – Silnik i klimatyzacja były wyłączone – powiedział Lewellyn. – Kluczyk był w stacyjce? – Tak, ale nieprzekręcony. W nocy nie było zbyt gorąco. Kierowca mógł przez jakiś czas wytrzymać w samochodzie przy zamkniętych oknach i bez klimy. – Mógł też dopiero co przyjechać i właśnie zamierzał wysiąść z samochodu – zauważył Quinn. Lewellyn skinął głową. – Ale podoba mi się pańska koncepcja – powiedział Quinn w ramach budowania przyjaznych stosunków. – Musiał mieć jakiś powód, dla którego zaparkował akurat tutaj, w alejce.

Lewellyn znowu skinął głową, w taki sam sposób, z takim samym wyrazem twarzy – niczemu nie zaprzeczał, niczego nie potwierdzał. To się w nim Quinnowi spodobało. Quinn schylił się i popatrzył przez lekko przyciemnioną boczną szybę na skulone za kierownicą zwłoki, od których dzielił go rozłożysty fotel pasażera. Nie widział rany po kuli. Przysadzisty mężczyzna o falujących szarych włosach równie dobrze mógł ucinać sobie drzemkę. Nie dotykając samochodu, Quinn przeszedł na stronę kierowcy. Przez to okno zobaczył ciemną ranę wlotową na skroni Galina. Otworzył drzwi. Dotykał przy tym klamki tylko na tyle, na ile musiał. Z bliska i bez przyciemnionej szyby, utrudniającej dostrzeżenie szczegółów, rana wyglądała o wiele bardziej paskudnie. – Miał niezapięte pasy – powiedział Lewellyn, który podszedł bliżej i stał teraz tuż za Quinnem. Quinn zobaczył, że faktycznie tak było. Nigdzie nie widział broni, ale i tak mogli mieć do czynienia z samobójstwem. Wtedy spostrzegł kolbę pistoletu, chyba dziewięciomilimetrowego, wystającą z kabury przy pasie, częściowo przysłoniętej marynarką ofiary. Umiejscowienie kabury i kierunek, w którym zwrócona była kolba, wskazywały, że Galin był praworęczny. Rana w lewej skroni. Pocisk małego kalibru. Nie, to jednak nie wyglądało na samobójstwo, nawet jeśli pod fotelem czy gdzie indziej znajdzie się broń, z której oddano strzał. Zresztą dlaczego ktoś, kto chciał się zabić, wybrał mały kaliber, mając w kaburze większy pistolet? Jeśli naprawdę chcesz palnąć sobie w łeb, wolisz mieć pewność, że się uda. Quinn zauważył, że prawa kieszeń szarej marynarki Galina była wywrócona na wierzch. – Ani śladu listu pożegnalnego – powiedział Lewellyn. – Czasami wcześniej wysyłają takie listy pocztą – odparł Quinn. Lewellyn upił kawy, trzymając kubek oburącz jak na mrozie, choć było dwadzieścia stopni powyżej zera. – Znał go pan? – zapytał Quinn. Lewellyn przecząco pokręcił głową. – Nie pracował na Manhattanie. A pan? – Trudno to nazwać znajomością. Widywałem go. Robił w narkotykach. Czasami działał jako tajniak. – Myśli pan, że wiąże się to z zabójstwem? – Przeważnie się wiąże – odpowiedział Quinn. – Ale chyba nie tym razem. – Facet przez lata pracuje na najbardziej niebezpiecznych ulicach, potem nie chce mu się zapiąć pasów i oto co go spotyka. – Coś w tym jest – mruknął Quinn. – Tylko nie bardzo wiem co. Lewellyn w milczeniu pił swoją kawę. On też nie wiedział. Quinn bardzo chciał mu pomóc, ale nie potrafił.

10 Mimo starań Quinn nie potrafił oderwać wzroku od Pearl. Siedział za wielkim biurkiem z wiśniowego drewna w swoim domowym

gabinecie, służącym mu także za biuro. Pearl zajęła mały fotel po lewej, ustawiony ukośnie względem biurka. Miała na sobie białą bluzkę, czarne spodnie, szary żakiet i buty na grubym, lekko podniesionym obcasie, które sprawiały wrażenie wygodnych. Strój nie był seksowny, ale na niej taki się stawał. Zmierzwiły jej się tego ranka czarne włosy, pełne usta pokryła matowym błyszczykiem, ale i tak lśniły czerwienią. I te jej ciemne oczy z długimi, ciemnymi rzęsami… – Koncentrujesz się, Quinn? Głos Feddermana, siedzącego na dużym, obitym brązową skórą fotelu, w którym Quinn lubił czytać, kiedy był sam. – Koncentruję się – odpowiedział Quinn. Fedderman mu się przyjrzał i nieznacznie potrząsnął głową. Po prostu miał czułki, stary Feds. – Czy coś mi tu umyka? – zapytała Pearl. – Nie ma takiej możliwości – odparł Fedderman. Pearl nie odpowiedziała. Łypnęła na niego spode łba. Quinn wyczuwał, że między jego detektywami pojawia się dawne iskrzenie. Darli koty niemal przez cały czas, ale często dzięki temu uzyskiwali wyniki. – Mamy martwego eksglinę – oznajmił Quinn. – Nie ma czegoś takiego jak eksglina – stwierdził Fedderman. – Ja jestem eksgliną – powiedziała Pearl. – Od czasu do czasu. – I tak mamy martwego eksglinę – uciął Quinn. – Dla niego czas już nie płynie. – Spojrzał na Feddermana. – Znałeś Galina, kiedy był w robocie? – Słabo – odpowiedział Fedderman. Miał na sobie taki sam szary garnitur jak Galin, tyle że na Galinie, nawet martwym, garnitur lepiej leżał. Chudy Fedderman ze swoim wystającym brzuszkiem należał do ludzi, wobec których krawcy byli bezradni. Nie należy przez to rozumieć, że Fedderman kiedykolwiek odwiedził krawca. Zawsze wyglądał, jakby właśnie wytrząsnął słomę z rękawów i wrócił z pola po ciężkim dniu spędzonym na odstraszaniu wróbli. Części jego ciała nie całkiem do siebie pasowały i nic na nim dobrze nie leżało. Bardzo często rozpinał mu się mankiet koszuli i łopotał w rytm kroków. Quinn ongiś usiłował dociec, co było tego przyczyną. Mankiet rozpinał się przeważnie wtedy, kiedy Feds coś zapisywał. Pewnie w specyficzny sposób przeciągał przegubem po kartce i wtedy guzik puszczał. Przynajmniej taką teorię ukuł sobie Quinn. Fedderman przebiegł długimi palcami pianisty po resztkach swoich jasnych włosów. To mu chyba przypomniało, że z dnia na dzień łysieje. Opuścił rękę i spojrzał na nią, jakby spodziewał się znaleźć zbłąkany włos. – Galin był taki bardziej skryty – powiedział. – Znaczy był sympatyczny, owszem, ale… Bo ja wiem? Nie szukał przyjaciół. – Dawno temu sporządzałam raport na dwudziestym komisariacie – rzekła Pearl. – Galin przechodził obok i udał, że uszczypnął mnie w tyłek. Zrobił z tego wielkie przedstawienie. Rozbawił towarzystwo. – Nic dziwnego – powiedział Fedderman. – Ale nie uszczypnął cię naprawdę? – zapytał Quinn. – Przecież powiedziałam, że nie. – Co wtedy zrobiłaś? – chciał wiedzieć Fedderman. – Popchnęłam go na biurko. Strasznie machał rękami, łapiąc równowagę. Z tego była największa beczka śmiechu. Chłopaki z dwudziestki przez jakiś czas mówili na

niego „Wiatrak Galin”. – Zakładam, że za nim nie przepadałaś – powiedział Quinn. Pearl wzruszyła ramionami. – Nie był gorszy od innych. Facetom, którzy pracują pod przykrywką, czasami odbija. Jak siedzisz w gównie, to przesiąkasz smrodem. W takiej pracy lepiej mieć… – Kręgosłup moralny – podpowiedział Fedderman. Pearl spojrzała na niego, jakby był ssakiem niższym, który nagle przemówił. – Trafiłeś w dziesiątkę, Feds. Dobry chłopak. Wyprostowała się na fotelu, a jej duże piersi napięły materiał białej bluzki. Klasnęła w ręce, jakby sugerowała, że powinni wrócić do tematu, po czym potarła je, jakby zrobiło jej się zimno. – Podejrzewam, że samobójstwo wykluczamy. – W samochodzie nie było narzędzia zbrodni – powiedział Quinn. – Jedynie dziewięciomilimetrowy pistolet w kaburze Galina. Nie strzelano z niego. – Galin nawet nie rozpiął kabury – dodał Fedderman. – Albo znał zabójcę, albo został wzięty przez zaskoczenie. – Mordercą jest nasz ptaszek? – zapytała Pearl. – Nie ma wątpliwości – odparł Quinn. – Galinowi chyba nic nie ukradziono. W portfelu miał dziewięćdziesiąt dolarów. Na przegubie zegarek. – Badziewny – powiedział Fedderman. – Galin lubił kupować podróbki znanych marek na Canal Street. Miał niby zegarek marki Movado, ale pewnie wart nie więcej niż dziesięć baksów. – Zabójca mógł go mieć za darmo, a zostawił – zauważył Quinn. Odchylił się z fotelem, pokręcił dwa centymetry w tę, dwa centymetry w tamtą. Krzesło cicho popiskiwało za każdym razem, kiedy obracało się w kierunku zgodnym z ruchem wskazówek zegara. – Ta wywrócona kieszeń marynarki. Ktoś z niej coś wyrwał, prawdopodobnie już po śmierci Galina. Zadzwonił telefon na biurku. Fedderman podskoczył, słysząc niespodziewany dźwięk. Pearl nawet nie drgnęła. Detektywi przyglądali się Quinnowi, który podniósł słuchawkę, sześć razy powiedział „aha”, po czym odłożył ją na widełki. – Renz – powiedział. – Wyjęli kulę z głowy Galina. Kaliber dwadzieścia pięć. Spece od balistyki twierdzą, że pocisk nie pasuje do tych, które znaleziono w ciałach dwóch poprzednich ofiar. – Noc była gorąca, a benzyna jest droga – powiedział Fedderman. – Gdyby Galin siedział w samochodzie pracującym na jałowym biegu i chłodził się klimą, zabuliłby za paliwo jak za zboże. Niejeden emerytowany glina oszczędza na czym może. Galin mógł siedzieć przy opuszczonych szybach, ciesząc się wiaterkiem, o ile jakiś wiał, a morderca po prostu zbliżył się i strzelił mu w głowę. – A potem Galin podniósł okna? – zapytała Pearl. – Może. Zanim umarł. Quinn nie kupił tej teorii z oknami. – Bardziej prawdopodobne, że nasz rewolwerowiec zbliżył się do samochodu, gwałtownie otworzył drzwi i strzelił. Potem je zatrzasnął i odszedł. – Bardziej – przyznał Fedderman. – Ale kto, do cholery, go zabił? – Człowiek, który skutecznie go podszedł – powiedziała Pearl. – Galin zęby zjadł, pracując na ulicy. Ktoś, kto podszedł niepostrzeżenie do jego samochodu, otworzył drzwi i wpakował mu kulę w mózg, musiał być naprawdę dobry. Trudno się podkraść do tak zaparkowanego wozu.

– Może morderca podszedł do auta, w ogóle się nie kryjąc, bo Galin był z nim umówiony – zasugerował Fedderman. – Nie podejrzewał, że dostanie kulkę. Otworzył drzwi, żeby wysiąść i bang! Pearl pokiwała głową. – Nie wiemy, o czym mówimy. Jeszcze za wcześnie. Kłapiemy tylko dziobami i robimy zamęt. – Nie szkodzi – odpowiedział Quinn. – Bylebyśmy pochopnie nie wyrobili sobie zdania o czymś istotnym. – Galin nie żyje – przypomniała Pearl. – To jest istotne. – Nie dla niego – odparł Fedderman. – Już nie. – Miał żonę – powiedział Quinn. – Dla niej to było istotne. I ciągle jest. – Może – mruknął Fedderman. – Tak czy inaczej, porozmawiamy z nią – zdecydował Quinn.

11 Miała na imię June. Wdowa po Joem Galinie przekroczyła czterdziestkę, a jej oczy wyglądały, jakby przeszły gruntowną operację plastyczną. Ciemnobrązowe i skośne jak u kota, byłyby piękne, gdyby nie płakała przez cały dzień. Choć niska, miała anorektyczną figurę świetnie opłacanej modelki. Wprawdzie ubrała się w za duży T-shirt, workowate brązowe szorty i japonki, ale i tak łatwo było ją sobie wyobrazić, jak przechadza się na wybiegu. Zgrzytem w jej urodzie był tylko nos, który wyglądał, jakby przeklejono go z dużo większej twarzy. Następnym razem zoperuj nos, pomyślała Pearl, gdy z Quinnem i Feddermanem kolejno się przedstawiali. Obrzuciła wzrokiem oczy wdowy, usta, prawdopodobnie wypełnione kolagenem, cycki, chyba podniesione, i zastanowiła się nad życiowymi priorytetami June. Gospodyni zaprosiła ich do zdumiewająco gustownie umeblowanego i ze smakiem urządzonego domu, który stał na zamieszkanej przez klasę średnią ulicy, zabudowanej piętrowymi domkami z winylową oblicówką. Quinn zauważył, że dom Galinów jako jedyny na całej ulicy miał ceglany front. Spostrzegł też, w jaki sposób Pearl mierzyła June wzrokiem, i doszedł do wniosku, że po zakończeniu rozmowy będzie miała coś do powiedzenia. June zapytała, czy chcą kawę lub herbatę, a kiedy zgodnie odmówili, gestem zaprosiła ich, żeby usiedli. Sama zajęła kwiecisty fotel z drewnianymi poręczami. Pearl usiadła na wygodniejszym, szarym szezlongu, myśląc przy tym, że był to pewnie ulubiony mebel Joego Galina, na którym przesiadywał i obserwował, jak kurczy się świat emerytowanego gliny. Quinn i Fedderman pozostali w pozycji stojącej. – Bardzo nam przykro z powodu Joego, moja droga – powiedział Quinn. „Moja droga”. Podrabiany irlandzki wdzięk, pomyślała Pearl. Aż razi w oczy. Ale to był jeden z talentów Quinna – w ten sposób nakłaniał ludzi do zwierzeń. Pearl czytała w nim jak w książce i nie wiedziała, dlaczego podejrzani i świadkowie, których częstował swoimi nieszczerymi bzdetami, tego nie potrafią. June nie miała chusteczki, więc kiedy już podziękowała za kondolencje, potarła zapuchnięte oczy filigranowymi kłykciami. Pearl zobaczyła błysk złotej obrączki ślubnej, wysadzanej maleńkimi diamentami, które mogły, ale nie musiały być równie sztuczne, jak wdzięk Quinna.

– Znał pan mojego męża? – June zwróciła się do Quinna i tylko do Quinna. Zdobył jej niepodzielną uwagę. Byli aktorami w tej samej sztuce; pozostali mogli dołączyć, jeśli zechcą. Poważnie pokiwał głową. – O, tak. Na pewno wie pani jak to jest, moja droga. Wszyscy w robocie jesteśmy jedną wielką rodziną. Rodzinne wypady na zbrodniarzy. Pearl się nie skrzywiła, ale tylko dlatego, że włożyła w to trochę wysiłku. Przyłapała spojrzenie Feddermana, który natychmiast odwrócił wzrok. Obserwował i analizował, jak Pearl. Umówili się, że rozmowę poprowadzi Quinn. Zadaniem Pearl i Feddermana było notowanie wszystkiego w pamięci i okazyjne popychanie rozmowy do przodu, jeśli w ogóle będzie co popychać. Celem było, żeby przesłuchiwana mówiła nieprzerwanie, bo a nuż w pewnym momencie najpierw coś powie, a dopiero potem pomyśli. Strzał z boku mógł zdziałać cuda, jeśli tylko wypytywany nie zorientował się, że jest obiektem zmowy. – Czy zauważyła pani coś niezwykłego w zachowaniu męża? – zapytał Quinn. W skośnych, pełnych łez oczach June nagle pojawiła się podejrzliwość. Czy nie zamierzają przypadkiem obedrzeć jej ze świadczeń, które przysługiwały jej po śmierci męża? Quinn odczytał sygnały. – Mam na myśli, że może zrobił się czujny, jakby węszył zagrożenie? – Przeszedł na emeryturę pięć lat temu. Kto po tak długim czasie chciałby wyrównywać dawne rachunki? – Ktoś, kto przez pięć lat siedział – podsunął Fedderman. Po chwili zastanowienia June skinęła głową. – Nie pomyślałam o tym. – Sprawdzamy na tę okoliczność akta jego zamkniętych spraw – powiedział Quinn. – Ech, praca, którą wykonujemy, czas, który poświęcamy na to, żeby uczynić miasto bezpiecznym… Po latach pracy dobry glina, jakim był pani mąż, niejedno ma w życiorysie. Wrogów też. – Posadził wielu bandziorów – dodała Pearl. – Niestety, nie na dożywocie. – Ci ludzie… – June pociągnęła nosem. – Ci, których aresztował… Joey mówił, że zwykle są mocni w gębie, ale podczas odsiadki tracą rezon. – Rzeczywiście, zwykle tak jest – zgodził się Quinn. – I byli skazańcy zwykle nie strzelają do byłych glin. – Zwykle nie – powiedział Fedderman. – Tylko od czasu do czasu. – Więc mogło się tak zdarzyć. – Quinn powiedział to z pewną niechęcią, jakby bardzo chciał zgodzić się z June, a rację Feddermanowi przyznał tylko z konieczności. June wzruszyła kościstym ramieniem i mocno potarła kłykciem wilgotne prawe oko. – Nie zauważyłam, żeby Joe się bał. Z drugiej strony, niewiele rzeczy mogło go wystraszyć. – Trudno o prawdziwsze słowa, moja droga. – Quinn zacisnął prawą rękę w pięść i potarł nią lewą dłoń. – Taki wspaniały człowiek jak pani mąż. Świetny, uczciwy glina. A tu jakiś nic niewarty skur… – Zreflektował się i wysilił na uśmiech. – Po prostu wszyscy opłakujemy utraconego brata, tak jak pani opłakuje męża, miłość pani życia. – Skrzyżował ramiona i stał niczym pełen współczucia pomnik z Mount Rushmore, który postanowił zejść na dół. – Istnieją różne rodzaje miłości. Nie będzie przesadą stwierdzenie, że wielu z nas darzyło i

wciąż darzy Joego Galina tym uczuciem. Pani męża będzie brakowało wielu ludziom. Na różne sposoby i z różnych powodów. Bez niego świat stał się gorszym miejscem. June opuściła brodę na pierś i rozszlochała się. Quinn podszedł do niej i delikatnie poklepał ją po ramieniu. – No już, moja droga. Nie chciałem doprowadzić pani do łez. Po prostu bardzo nam zależy na poznaniu prawdy o jego śmierci. Jeśli może nam pani cokolwiek powiedzieć… – Ale wszystko wyglądało normalnie – upierała się June. – Joe był zadowolony jak zawsze, chciał nawet wypuścić się z kumplami na wyprawę myśliwską. Czekali tylko na poprawę pogody. Zamierzali w czasie sezonu polowań na łosie wybrać się do Kanady. – Brzmi super – powiedział Fedderman. – Jeździła pani z nimi? – Och, nie. To męska zabawa. Nie chcę strzelać do zwierząt. Do żadnego żyjącego stworzenia. – Ale wypad do lasu to świetna sprawa – argumentował Fedderman. – Przyroda jest taka piękna. Przez łzy przebił się słaby uśmiech. – Nie sposób z tym dyskutować. – Na pewno często wybierała się pani z mężem na łono przyrody – powiedziała Pearl. June jakby jej nie usłyszała. – Proszę spróbować przypomnieć sobie cokolwiek – naciskał Quinn. Wyrwał June z leśnych ostępów wyobraźni i przywrócił ją cierpieniu. Ciałem June wstrząsnął kolejny spazm. Zaczęło kapać jej z nosa. Fedderman podszedł do stolika, na którym z tekturowego pudełka leżącego obok kremowobiałego telefonu wykwitały chusteczki higieniczne. Wyjął kilka z nich i zaniósł wdowie biały, nieforemny bukiecik bez łodyg. June przyjęła chusteczki i zaczęła wycierać oczy i nos. – Wielkie dzięki. – Wdowa podniosła na Feddermana pełne wdzięczności, zaczerwienione kocie oczy. – Gdy kogoś spotyka los pani męża, przypominamy sobie, że tkwimy w tym razem. – Fedderman powiedział to ze ściśniętym gardłem. Przyglądająca im się Pearl poczuła ukłucie dumy. To dobrzy faceci. A ja jestem częścią zespołu. W tym momencie wizja szarego munduru i wystawania godzina za godziną w cichym bankowym holu z orzecha i marmuru nie wydawała się szczególnie atrakcyjna. – To nie było tak, że się bał – wymamrotała w chusteczkę June między jednym a drugim pociągnięciem nosem. – Słucham, moja droga? – rzucił Quinn, zdawkowo, a nawet z roztargnieniem, jakby nie dosłyszał czyjejś uwagi o pogodzie. – Nie powiedziałabym, że się bał – wyraźniej powtórzyła June. Quinn skinął głową na znak, że rozumie. – Ale w jego zachowaniu musiało być coś choć trochę nietypowego. Inaczej nie wspomniałaby pani o tym. – To prawda – przyznała. – Ale… – Co w takim razie? – zapytał łagodnie. – Sama nie wiem… – Popłakała jeszcze chwilę, znów osuszyła oczy i nos chusteczką. – Może był nieswój? – podsunął Quinn. – To też nie to. – Niespokojny? – spróbował Fedderman. – Czy pani mąż wydawał się

niespokojny? Wdowa przeniosła na niego wzrok. – Hmmm… Tak, chyba można to tak ująć. Ale bardziej jednak pasuje „nieswój”. Bywał taki jeszcze przed emeryturą, kiedy pracował nad sprawą. Coś się w tym kryło. Wszyscy to wyczuwali. Siedząc na wygodnej leżance Barcalounger, która była własnością Joego Galina, Pearl rozmyślała, jak zachowywałby się ktoś jego pokroju, gdyby miał inną kobietę i w sekrecie ciągnął namiętny romans. Nawet w tym wieku, ze swoim doświadczeniem, po wszystkim, o co otarł się przez lata, mógłby zachowywać się w domu podejrzanie. Zakochany emerytowany glina z wydziału narkotyków. Który potajemnie kochał też niebezpieczeństwo. Tęsknił za niebezpieczeństwem. – W jaki sposób niespokojny? – zapytał Fedderman. – Nie powiedziałam… – Podekscytowany? – strzeliła Pearl. Wdowa gwałtownie obróciła ku niej głowę. Wiedziała, co Pearl ma na myśli, i musiała przyznać, że mogła kryć się w tym racja. – Podekscytowany – powiedziała ochrypłym szeptem. Prawie udławiła się tym słowem. Potem skrzywiła się, jakby jej nie smakowało i wahała się, czy go nie wypluć. Zamiast tego je przełknęła. Quinn znowu poklepał ją po ramieniu. – Wszystko w porządku, moja droga. Jest pani wśród przyjaciół. Podniosła na niego wilgotne, chirurgicznie rozciągnięte oczy. – Jeśli Joe był podekscytowany, nie powiedział mi dlaczego. Wpatrzona w nią Pearl poczuła napływ dziwnej żałości. To nie w porządku. Jeszcze za wcześnie na nienawiść do męża. Dopiero przed chwilą opuścił świat żywych i wciąż jeszcze leży w kostnicy. Tak nie wolno. – Podenerwowany – powiedziała June. Znalazła słowo, pojęcie, które mogła znieść. – Tak, to chyba najlepiej oddaje stan rzeczy. W ostatnim tygodniu przed… śmiercią Joe wydawał się podenerwowany. Nie był to strach, ale właśnie nerwowość. – Zaniepokojenie – po raz kolejny powiedział Fedderman. Popatrzyła na niego, pokonana. – Zaniepokojenie – skapitulowała. Feds wykończył ją kondycyjnie. Kiedy wdowa akurat nie patrzyła, Pearl pozwoliła sobie na nikły uśmieszek. Podekscytowany. Ciekawe.

12 Jerry Dunn pamiętał, jak kiedyś w Londynie czekał w pokoju hotelowym na przybycie prostytutki. Teraz czuł się mniej więcej podobnie. Ale dziś był ranek, a wtedy nie. Teraz siedział w fotelu, a poprzednio na łóżku. Fotel nie miał poręczy i był niewygodny; stał przed niskim drewnianym biurkiem, na którym znajdował się telefon oraz skórzana teczka ze złotymi tłoczeniami, zawierająca ulotki reklamujące wygody hotelu Mayerling w Midtown na Manhattanie. Wnętrze Mayerling było wystawne, niemalże luksusowe. Przestrzenny, wyłożony

niebieską wykładziną dywanową hol, marmurowe schody wiodące do długiej lady recepcyjnej. W holu stało z sześć stolików z drewna, na którym wyraźnie zaznaczały się słoje, a przy stolikach fotele z wysokiej jakości spękanej skóry. Na ozdobnej ścianie z polerowanej dębiny i żyłkowanego marmuru drzwi do głównych wind były prawie niewidoczne. Rząd roślin doniczkowych dyskretnie przesłaniał wejście do hotelowego baru. Jerry zwrócił uwagę, że bar ma też wyjście na ulicę, więc nie trzeba przechodzić przez hol, żeby do niego zajrzeć. To była ważna informacja i Jerry zanotował ją w pamięci. Jerry miał dobrą pamięć. Sprawny umysł. I był cholernie dobry w pisaniu tekstów reklamowych. Zdawał sobie sprawę, że wygląda na przeciętniaka – był po czterdziestce, ciemne włosy właśnie zaczęły mu rzednieć, miał miłą twarz i sympatyczny uśmiech. Zawsze w dobrym humorze – taki był Jerry, przynajmniej na zewnątrz. Gdyby występował w filmach, nigdy nie zagrałby głównej roli. Prędzej taką, jakie dostawali Tony Randall albo Gig Young. Charyzmatyczni, przystojni mężczyźni, ale żaden z nich nie był materiałem na gwiazdę. Jerry sądził, że tak właśnie jest postrzegany – czegoś mu brakowało do zostania gwiazdą i to się nigdy nie zmieni. Spojrzał na swojego złotego roleksa. Zegarek był imitacją z kwarcowym mechanizmem w pozłacanej kopercie. Kosztował mniej niż oryginał, to oczywiste, ale dopiero po uważnym przyjrzeniu się można było zauważyć, że to podróbka. Podróbka. Czy o to właśnie chodzi? O tym chcę się przekonać? Że nie jestem podróbką mężczyzny? Niesamowite. Rosła w nim niecierpliwość, niemal jak wtedy, kiedy czekał na londyńską prostytutkę. Miała na imię Heather. W każdym razie tak się przedstawiła. Była trochę podobna do Sami, żony Jerry’ego. Zgasiło to na chwilę jego entuzjazm, ale tylko na chwilę. Raził go w oczy palący blask, który poranne słońce słało spomiędzy wieżowców po drugiej stronie ulicy. Pora wciąż była wczesna. Sami już odwiozła dzieci do szkoły i niedługo wróci do domu. Albo i nie. Może gdzieś się zatrzyma, kupi coś do jedzenia albo wybierze się ze swoją przyjaciółką Joan na kawę do Starbucksa. Sami, żona z przedmieścia. Jerry cicho prychnął. Nie powinien tak myśleć, wiedział o tym. Powinien lubić życie, które wiedli na przedmieściach. Lubił je. Czy istniało lepsze miejsce na wychowywanie dzieci? Nie w tym zasranym mieście. Działy się tu rzeczy, które… Zaśmiał się nerwowo. I kto to mówi. Zdał sobie sprawę, że się poci, chociaż w pomieszczeniu nie było gorąco. Cholerne słońce! Powinni wstawić przyciemniane szyby. Wstał, podszedł do okien i zasunął ciężkie zasłony na tyle, żeby przesłonić bezpośrednio padające światło. Potem wrócił za biurko i pogrążył się w rozmyślaniach o Sami. Wyobrażał ją sobie w Starbucksie, sączącą przy stoliku średnią mokkę, chociaż nie wiadomo, co obecnie rozumieją tam pod pojęciem „średnia”. Może Sami nieśpiesznie przegląda nad kawą gazetę, szukając promocji. Sądziła, że poleciał do Los Angeles na kongres pracowników branży reklamowej. Na szczęście, podczas gdy Jerry przebywał w Nowym Jorku, w Los Angeles naprawdę odbywał się taki kongres. W dodatku jego firma, Fleishman and Gilliam, była na nim reprezentowana. Na kongres pojechał Mathers. Boberek będzie go krył, jeśli Sami zadzwoni do Los Angeles. Powie jej, że Jerry wybrał się na wycieczkę po mieście w towarzystwie jakichś przedstawicieli handlowych albo że robi coś innego i jest nieosiągalny. Oczywiście, przekaże Jerry’emu, żeby po powrocie oddzwonił. To może chwilę zająć, bo w hotelu, w którym odbywa się kongres, zabrakło miejsc, więc Jerry mieszka w innym hotelu, kilka

przecznic dalej. Jerry się uśmiechnął. Stary Boberek coś wymyśli – potrafił przekonująco kłamać. Większość pracowników firmy postąpiłaby tak samo. Przynajmniej mężczyzn. Przyzwyczaili się, że czasami chronią tyłek starego, dobrego Jerry’ego. Pomyślą, że wybrał się na kolejną seksualną eskapadę, i zadbają o to, żeby historia, którą usłyszy Sami, była wiarygodna. Osłonią mu plecy. W końcu kto wie, czy kiedyś nie przyjdzie im poprosić Jerry’ego o rewanż. Na kongresach organizowanych dla branży reklamowej każdy pieprzył się z każdym. No, na niektórych. Ponownie spojrzał na zegarek. Zaraz będzie musiał wyjść z hotelu. Zaczął drżeć. Ponieważ zostało mu jeszcze kilka minut, poszedł do łazienki i opróżnił pęcherz. Nie powinien żłopać rano tyle kawy. Zasunął rozporek i umył ręce. Suszył je, wpatrując się w lustro. Zmusił się do uśmiechu i głośno wyrecytował swojemu odbiciu wers piosenki z musicalu, który należał do jego ulubionych: – Wierzę w ciebie2. Odbicie wysunęło podbródek i odpowiedziało uśmiechem. Wierzę w ciebie. Kiedy wyszedł z pokoju, drżenie powróciło. 2 W oryginale I Believe in You. Przebój z musicalu Jak dojść na szczyt i się nie zmęczyć ( How to Succeed in Business Without Really Trying).

13 Mrowiący się na chodnikach przechodnie szli szybko. Ale na wyspie Manhattan chyba każdemu się spieszyło. Pearl czasem bawiła się myślą, że gdyby wszyscy takim tempem zmierzali w obranym przez siebie kierunku, po niedługim czasie dotarliby do wody. I co wtedy? Szliby dalej, jak lemingi, i po prostu się potopili? Czy kłębiliby się na brzegu, złorzecząc sobie nawzajem, póki złość nie doprowadzi do przemocy? Najpierw wykończyliby palaczy. Pearl była zła. Fedderman miał zabrać ją nieoznakowanym radiowozem do mieszkania Quinna, gdzie we trójkę zamierzali przedyskutować postępy i opracować plan dnia. Ale Fedderman się nie pojawił. Najprawdopodobniej zaspał, wypiwszy zbyt wiele przed snem. Wprawdzie Pearl nigdy nie słyszała, żeby Feds zaglądał do butelki, ale czemu miałby nie zaglądać? Ona na jego miejscu by się rozpiła. Samotne życie na Florydzie w mieszkaniu dziesięć metrów na dziesięć, wypuszczanie się od czasu do czasu na dwór, gdzie słońce gotowało mózg… Odmiana udaru… Chętnie zafundowałaby Feddermanowi udar. Za pomocą kija bejsbolowego. Dojechała metrem do północnej części miasta, a teraz przemierzała na piechotę kilka przecznic, dzielących ją od mieszkania Quinna. Słońce zdawało się grzać z wyjątkową siłą; długie, wyraziste cienie podkreślały ostrość załomów. Samochody połyskiwały niczym rozrzucone na ulicach wielobarwne klejnoty. Przy krawężnikach wciąż jeszcze stały worki ze śmieciami. Niektóre pękły lub zostały rozcięte przez kogoś ciekawego zawartości. W poranki takie jak ten zapach Nowego Jorku był jednocześnie słodki i zgniły.

W gronie pół tuzina przechodniów, którzy w narastającym porannym upale pocili się jak ona, Pearl czekała na skrzyżowaniu, aż zmienią się światła. Wtedy jej komórka uroczyście odegrała cztery pierwsze takty motywu przewodniego ze starej wersji serialu Obława. Wyjęła telefon z kieszeni i odebrała na sekundę przed tym, zanim dostrzegła numer na wyświetlaczu. O sekundę się spóźniła. Spodziewała się, że to Quinn, ciekawy, co ją zatrzymało i gdzie się podziewała. Zamiast tego zobaczyła litery układające się w napis „Sunset Assisted Living”. To ze swojego skromnego, ale wyposażonego z myślą o seniorach pokoju dzwoniła jej matka. – Milton Kahn mówi, że masz coś na szyi – bez wstępów zaczęła matka. – Tuż za uchem. Pearl nie była zdziwiona. Matka często w ten sposób rozpoczynała rozmowy telefoniczne. – Mam coś na głowie. Miltona Kahna. – Mówiła o byłym kochanku, z którym usiłowała się ostatecznie rozstać. – Bardzo mu na tobie zależy, słonko. – Mamo, spróbowaliśmy i okazało się, że po prostu do siebie nie pasujemy. Nie wyszło. Koniec. Kaputt. – Co chcesz przez to powiedzieć, Pearl? – Że jestem w pracy i nie mam czasu na rozmowę. – Nawet o twojej przyszłości? Daj Bóg, żebyś w ogóle jakąś miała. Hę? – Co to miało znaczyć? – Chodzi o to coś na twojej szyi, Pearl. Milton Kahn mówi, że nie należy tego lekceważyć, a ze wszystkich ludzi na ziemi on powinien wiedzieć najlepiej, po tych setkach szyj, które oglądał. Nie jest to jeszcze nic poważnego, ale takich rzeczy, słonko, należy pilnować, regularnie odwiedzając lekarza. – A w tym wypadku moim lekarzem byłby Milton. – Pearl rozpoznała podstęp. Milton Kahn był dermatologiem. Matka Pearl i ciotka Miltona, także mieszkanka Sunset Assisted Living, knuły intrygę, żeby ich ze sobą zeswatać. – Milton i ja mieliśmy przelotny romans – oznajmiła Pearl. – Koniec kropka. Nic więcej z tego nie wyjdzie. – Romans sromans – powiedziała matka. – Głównie sromans – zgodziła się Pearl, nie całkiem pewna, co dokładnie miało to znaczyć. Tak naprawdę Pearl dobrze się bawiła podczas tego przelotnego romansu, który w pełni się nie rozwinął. Milton nie nadawał się na stałego kochanka policjantki, a tym bardziej na męża, jak wymarzyły sobie jego ciotka i matka Pearl. Więc Pearl z nim zerwała. Milton nie chciał, żeby z nim zrywać. Teraz najwyraźniej spiskował, chcąc przestraszyć Pearl małą brązową myszką za prawym uchem. Na bar micwie syna ich wspólnego znajomego, gdzie widzieli się po raz ostatni, poruszył temat myszki, udając ogromne przejęcie. Pearl miała myszkę, to prawda, i nie wiedziała, kiedy znamię się pojawiło. Jak często ludzie zaglądają za prawe lub lewe ucho? Milton wiedział, że jej ubezpieczenie zdrowotne było za niskie, i miał nadzieję zwabić ją do swojego gabinetu, żeby najpierw położyć ją na leżance, a później pod sobą. Światło zmieniło się na zielone, zatem Pearl zeszła z krawężnika i ruszyła za przekraczającym skrzyżowanie stadkiem. Uśmiechała się. Doktor Milton Kahn nie był tak przebiegły, jak mu się wydawało. – Pearl?

– Jestem, mamo. Myszka jeszcze mnie nie zabiła. – Nie powinnaś żartować z takich rzeczy, Pearl. Edna Langstrom, zdaje się, że nigdy jej nie poznałaś, nie miała szansy, biedaczka. Mieszkała tutaj, w przytułku… – Domu opieki – sprostowała Pearl. – Piekielnym domu, oto właściwe słowa! W każdym razie mieszkała tu, jak ja, i miała czerwonawy rumień na szyi. Z tego co mówił doktor Kahn, niedaleko miejsca, w którym masz tę swoją myszkę. Próbowała zwrócić uwagę personelu medycznego, ale oczywiście byli zbyt zajęci, żeby jej wysłuchać (tak przynajmniej mówili, bo często widuję ich nad kawą w salonie), a rumień coraz bardziej czerwieniał i zaczął swędzieć. No i pewnego wieczoru po kolacji, na którą podano duszone mięso, twoje ulubione danie, padła trupem. – Umarła na rumień? – Na samochód, który cofał na podjeździe, żeby mogła z niego wysiąść pani Lois Grahamson, jeszcze jedna mieszkanka przytułku. Prowadził jej wnuk Evan. Biedny człowiek. – Panią Langstrom zabił samochód? – Nie zauważyła go, bo drapała się po rumieniu. – I jaki z tego wniosek? – Taki, że powinnaś bardziej na siebie uważać, Pearl, i podjąć należyte środki ostrożności. Jak wizyta u lekarza. – Którym będzie Milton Kahn. – Jest dermatologiem, Pearl. Lepiej do niego pójść, niż dostać rumienia. W ogóle lepiej do niego pójść. – Nie mam rumienia. – Ale myszka może zmienić się w rumień albo w coś jeszcze gorszego, jeśli nie podejmiesz… – Mamo, Milton Kahn próbował, i to nie raz. Nie podrapie mnie tam, gdzie mnie swędzi. – Pearl! – Nie pasujemy do siebie. Próbowaliśmy. To nie był zły pomysł, po prostu nie wypalił. – Milton uważa, że może jeszcze wypalić. – Milton się myli. – Ale i tak zrób coś ze swoim rumieniem. – Nie mam rumienia. – Jak dotąd. – Muszę kończyć, mamo. Zbrodnia wzywa. – Nie żartuj na temat swojego zdrowia, Pearl… – Zanikasz mi, mamo. – …bo nie ma w tym nic zabawnego. Pearl odsunęła telefon od ucha, ale nie podniosła głosu. – Mamo, zani… Przerwała połączenie z myślą, że matka się myli. Pearl bardziej przejmowała się swoim zdrowiem psychicznym. Spodziewała się presji związanej z nowym zadaniem – nawet dzięki niej odżyła – ale dodatkowej presji ze strony matki, a teraz jeszcze Miltona Kahna, już nie potrzebowała. Miał tupet, skoro wykorzystywał matkę Pearl, żeby znowu wskoczyć jej w majtki. W majtki Pearl, nie matki. Pearl zorientowała się, że jest już na ulicy, na której mieszka Quinn. Zwolniła.

Podczas rozmowy z matką coraz bardziej przyspieszała; jak na niedużą kobietę sadziła ogromnymi krokami. Teraz serce tłukło jej się w piersi i trochę brakowało jej tchu. Nieświadomie uniosła prawą rękę do szyi i opuszkami palców poszukała myszki. Była na swoim miejscu. Pearl przestała o niej myśleć. – Korki. – Fedderman siedział na swoim zwykłym miejscu w domowym gabinecie Quinna i rozkoszował się filiżanką kawy. – Dlatego po mnie nie przyjechałeś? – spytała Pearl. – Utknąłeś w korku? – Już miała usiąść, a jednak pozostała w pozycji stojącej, jakby rozważała, czy nie rzucić się na Feddermana. – Mogłeś zadzwonić. – Próbowałem – odpowiedział Fedderman. – Przyjechałem po ciebie, ale chyba już wtedy odpuściłaś sobie czekanie i poszłaś. Na komórkę nie mogłem się dodzwonić. Nie powinnaś blokować linii, wiedząc, że ktoś może cię łapać. Pearl łypnęła na niego, po czym usiadła, gotując się ze złości. – Coś się stało, Pearl? – spytał Quinn zza swojego biurka. – Moja matka. – Pearl nie podniosła na niego wzroku – Wszystko u niej w porządku? – przejął się Quinn. Nie zrozumiał, o co chodziło. – U niej tak. U mnie nie. – Och. – Quinn wiedział, jak wyglądają relacje Pearl z matką. – Może zajrzysz do kuchni i nalejesz sobie kawy? Pomoże ci się uspokoić. Dopiero teraz Pearl wycelowała w niego przeszywające jak laser spojrzenie. – Ach, więc twoim zdaniem kawa uspokaja? Fedderman szczerzył zęby. Podniósł swoją filiżankę, po czym wyciągnął przed siebie wolną rękę, demonstrując, że wcale się nie trzęsie. – Skoro nie chcesz kawy, to bierzmy się do roboty – zarządził Quinn tonem, który Pearl dobrze znała. Ostrzegawczy ton Quinna. Mogła nadal stroić fochy, narażając się na poważną konfrontację, albo mogła odpuścić. Quinn posłał też spojrzenie Feddermanowi, pod którego ciężarem schowały się wyszczerzone zęby. – Czy któreś z was czytało poranne gazety? – Nie miałam czasu – odpowiedziała Pearl. – Musiałam przyjechać metrem, a potem, cholera, zasuwać z buta. Quinn wpatrzył się w leżące na biurku złożone gazety, jakby trudno mu było znieść widok Pearl. – Feds? – Też nie czytałem. Siedziałem za kółkiem, przebijałem się przez korki, dzwoniłem z komórki. – W trakcie wyjaśnień Fedderman spoglądał na Pearl. – Powiedzieć ci, gdzie możesz sobie tę komórkę… – Pozdrowiłaś ode mnie matkę? – przerwał jej Quinn. Wciąż mówił spokojnie, ale jego ton zapowiadał rychłą eksplozję. Pearl chyba spuściła trochę pary. – Zawsze pozdrawiam – skłamała. Quinn przyglądał się jej z żalem. Zawsze kiedy wpadała w złość, stawała się taka piękna. Przypominał sobie wtedy, co utracił. – To dobrze. – Otworzył pierwszą gazetę, „The Post”, i uniósł ją, żeby zobaczyli nagłówek: „Morderca Kaliber 25 grasuje po mieście”. Potem pokazał im „Timesa”, który opublikował tę samą wiadomość, choć w mniej sensacyjnym tonie. – Policja wszystko potrafi wypaplać – skomentowała Pearl. – Media szybko nadały mu odpowiednie przezwisko – zauważył Fedderman. –

Potem pokażą portret mordercy, choć nikt zna jego wyglądu. – Grafik wykorzysta opis Helen Iman – powiedział Quinn. Helen była policyjną specjalistką od opracowywania profili psychologicznych, która prędzej czy później na pewno zostanie włączona do sprawy. Nisko cenił takich specjalistów, ale musiał w duchu przyznać, że Helen mogła być wyjątkiem. – Więc zgodnie z obawami Renza gówno wpadło w wentylator i mamy na karku media – powiedział Fedderman. – Co teraz? – Teraz pojedziemy na Zachodnią Siedemdziesiątą Dziewiątą Ulicę, pod numer sto czterdzieści dziewięć – odparł Quinn. – A co tam jest? – chciała wiedzieć Pearl. – Opłacane z kasy miejskiej biuro, które Renz nam obiecał. – Quinn wstał zza biurka. – Gotowi? – Na wszystko. – Fedderman jednym łykiem dopił kawę i odstawił filiżankę razem ze spodeczkiem. – Akta sprawy i notatki są już w kartonie w bagażniku mojego wozu – powiedział Quinn. – Pojedziemy lincolnem, a po nieoznakowany radiowóz wrócimy, kiedy będzie nam potrzebny. Znalezienie miejsca do zaparkowania w tamtej części miasta to koszmar. Jego detektywi wstali. Pearl bardzo by chciała, żeby gdzieś po drodze kupili kawę na wynos, ale postanowiła nie mówić o tym głośno. Przeszli przez salon, dotarli do drzwi. – Zawsze lubiłem twoją matkę – powiedział Fedderman, gdy wychodzili. – Spotkałem ją tylko kilka razy, ale zrobiła na mnie wrażenie prawdziwej damy. – A ona wspominała, że nie znosi cię do szpiku kości – odparowała Pearl. Nie patrzyła na Feddermana, gdy zanurzali się w panujący na zewnątrz upał. Była pewna, że skurczybyk się uśmiecha. Zauważyła, że Quinn niesie pod pachą obie gazety. Był zirytowany, ale zarazem dziwnie pobudzony uwagą mediów i przezwiskiem, które nadali mordercy. Kaliber 25. Nadaj czemuś nazwę, a stanie się rzeczywiste. Groźniejsze. Machina ruszyła. Presja wzrosła. Presja, którą żywił się Quinn.

14 Quinn nie mógł się skupić na prowadzeniu, gdy Pearl siedziała tak blisko. Odczuwał jej obecność bardziej, niż się spodziewał. Rozumiał, dlaczego żywiła do matki takie, a nie inne uczucia, ale on raczej starszą panią polubił. Owszem, bywała upartą, nieznośną zarazą, ale miała też swoje zalety. Czy Pearl na starość będzie taka sama? Być może. Czy Quinn ciągle będzie ją kochał? Zapewne. Sama jej bliskość, delikatny zapach mydła i szamponu, wyczuwalna energia, która zdawała się emanować z jej niewysokiego, krągłego ciała, pozwoliły mu zrozumieć, że zawsze w jakiś sposób będzie ją kochał. Nie znaczyło to, że kiedykolwiek znów zostaną kochankami, ale zawsze będzie coś do niej czuł. Natomiast Pearl już chyba w ogóle na nim nie zależało. Zastanawiał się, czy może to w jakiś sposób zmienić. – Przegapiłeś skręt – odezwał się Fedderman. Wyrwany z zamyślenia Quinn rozejrzał się i zobaczył, że minęli Zachodnią

Siedemdziesiątą Dziewiątą Ulicę. – Bujasz w obłokach? – spytała Pearl. – Cokolwiek to znaczy – burknął Quinn. Objechał kwartał ulic i zaparkował przy hydrancie przeciwpożarowym, przed budynkiem, w którym Renz załatwił im opłacane z kasy miejskiej biuro. Detektywi wysiedli z lincolna. Podnieśli głowy i w upale przyjrzeli się dwupiętrowej budowli z cegły i kamienia. Okna na piętrach zostały zabite deskami. Okna na parterze, oprawione w aluminiowe ramy, wyglądały na nowe. – Renz mówił, że mieściło się tu kiedyś laboratorium metamfetaminy – powiedział Quinn. – Na drugim piętrze doszło do eksplozji, która częściowo uszkodziła budynek, w tym drugie piętro i dach. Renz zapewniał, że parter jest nietknięty. Tam będzie nasze biuro. Pearl potrząsnęła głową. – To jednak godne podziwu. W takim mieście jak Nowy Jork Renz za każdym razem potrafi znaleźć nam tańsze lokum. – Tak naprawdę budynek należy do miasta – powiedział Quinn. – Został skonfiskowany przestępcom produkującym metamfetaminę. Pokonawszy sześć wytartych stopni, weszli do przedsionka. Przywitało ich tam mnóstwo popękanych szarych ceramicznych płytek i rząd zaśniedziałych mosiężnych skrzynek pocztowych. Ściany pokrywało naniesione czarnym sprayem graffiti, nieczytelne, ale mógł to być jakiś przestępczy kod, którego nie znali. Trudno było pod tym względem nadążyć za nowojorskimi gangami. Dla niektórych graffiti było sensem istnienia. Pearl zmarszczyła nos. – Jezu! Czujecie? Fedderman i Quinn powęszyli. W nieruchomym, dusznym powietrzu rzeczywiście unosiła się jakaś słaba, drażniąca woń. – Mówiłem, że robili tu metę – powiedział Quinn. – I nie zapomnijcie o tym, co Renz nazwał „niezłym wybuchem”. – Jedzie tu, jakby miało wybuchnąć po raz drugi – krzywiła się Pearl. Kolejne krótkie schody wiodły do lokali na parterze. Na każdej ścianie były jedne drzwi. Quinn spróbował otworzyć te oznaczone 1B. Okazało się, że są niezamknięte. Za nimi zobaczyli przestronne pomieszczenie, w którym nie było nic poza drucianą siatką podtynkową i szkieletem z drewnianych listew. Na nagich deskach podłogowych zalegały śmieci, a w miejscu, które kiedyś zapewne służyło za duży pokój, znajdowała się wysoka sterta surowego drewna. Pod dalszą ścianą stało kilka kozłów do piłowania desek i stosik składanych metalowych krzeseł. – Powiedzcie mi, że to nie dla nas – poprosiła Pearl. Na głos wypowiedziała myśli Quinna. Wrócił na korytarz i sprawdził drzwi do lokalu 1A. One też były otwarte. Ściany działowe w tym pomieszczeniu usunięto – pozostały jedynie w kuchni i łazience – stanowiło więc jedną rozległą przestrzeń. Brudna, goła okładzina ścienna domagała się malowania. Po ścianach działowych pozostały niepomalowane, pionowe pasy surowego betonu. Nowe okna, widziane od wewnątrz przestronnego pomieszczenia, wydawały się brudne i zamazane. W ich prawych górnych rogach wciąż widniały trójkątne niebieskie nalepki z nazwą producenta. Drażniący zapach spalonego drewna i amfetaminy zadomowił się i tutaj. – Już lepiej – sucho powiedział Quinn.

Pod jedną ze ścian stały trzy stalowe biurka z ułożonymi na blatach identycznymi fotelami obrotowymi. W ich pobliżu znajdowały się dwie powgniatane szafki na dokumenty, każda z trzema szufladami. Do tego na każdym biurku stał komputer. Napisy na pozostawionych obok biurek kartonowych pudłach wskazywały, że komputery nabyto w sklepie z używaną elektroniką na Times Square. Renz nie sypnął groszem. Detektywi przecisnęli się do środka. – Pracują jak mrówy – powiedziała Pearl. Miała na myśli czwórkę robotników w kombinezonach, trzech mężczyzn i kobietę, którzy uwijali się pośród narzędzi i drabinek. Mężczyźni, nie zwracając uwagi na trójkę detektywów, w skupieniu przeciągali kable po pokiereszowanej podłodze i starannie je przyklejali, żeby nikt się nie potknął. Młoda kobieta w czapeczce z logo Red Sox i z jasnym końskim ogonem, przewleczonym nad plastikowym paskiem regulującym rozmiar, stała na aluminiowej drabince z obiema rękami w górze i manipulowała przy instalacji świetlnej. Jeden z robotników, przystojny mężczyzna z szopą czarnych kędzierzawych włosów i widocznym zezem, dokleił kabel, wstał i popatrzył pytająco na detektywów. – Mogę w czymś pomóc? – zapytał. – Właśnie pan to robi – odpowiedział Quinn. Wyjaśnił, kim są. – Wołają mnie Rusty – przedstawił się mężczyzna o czarnych jak smoła włosach. – Zostało nam roboty na jakieś cztery godziny, potem możecie się wprowadzać. Musimy jeszcze przeciągnąć kable do biurek i zamontować oświetlenie. Marnie to wygląda, ale będzie działać. – Tak jak my – zauważył Fedderman. – Powiedziano nam, że ma to służyć tylko przez jakiś czas. – Tak jak my – powtórzył Feds. – Zainstalujecie komputery? – zapytała Pearl. Pomyślała, że mogłaby tu używać swojego laptopa. Rusty pokręcił przecząco głową. – Tym zajmie się ktoś z policji. Podłączy wam internet, drukarkę, faks i inne takie. Mamy go zawiadomić, jak skończymy. – Cały czas tak tu pachnie? – spytała Pearl. Rusty popatrzył na nią z zakłopotaniem. – Czyli jak? – Nieważne. – Pearl machnęła ręką. Rusty odsłonił zęby w uśmiechu. – Mam nadzieję, że nie mówiła pani o mnie. – Nie, chyba że łatwo zajmuje się pan ogniem. Uśmiech Rusty’ego się rozszerzył. – Nigdy nie wiadomo, ale są sposoby, żeby to sprawdzić. – Z gliną lepiej nie flirtować – powiedziała Pearl. – Pójdzie panu w pięty tak, że długo się pan nie pozbiera. Rusty najpierw się zdziwił, potem pomyślał. W końcu skinął głową. – Wrócimy po południu – poinformował go Quinn. – Ale nie oczekuj, że ona zmieni zdanie – pożegnał Rusty’ego Fedderman. Rusty, który najwyraźniej szybko się uczył, nie odpowiedział. Quinn zabrał ich do Pizza Rio w Queens, tam, gdzie w zaparkowanym samochodzie znaleziono ciało Galina. Potem polecił Pearl i Feddermanowi odwiedzić

mieszkających w pobliżu ludzi i wypytać ich, czy w noc morderstwa słyszeli lub widzieli coś nietypowego – przede wszystkim odgłos strzału. Chodziło głównie o podwójne sprawdzenie, gdyż detektywi czytali już odpowiednie raporty oficerów dochodzeniowych. Ale na tym polegała policyjna robota – podwójne, potrójne sprawdzanie. A potem jeszcze jedno. Quinn zajrzał do pizzerii. Miał nadzieję, że zastanie w niej kogoś, kto był w pracy zeszłego wieczoru. Był to mały lokal z pizzą na wynos, w którym wspaniale pachniało. Quinn pomyślał, że wystarczyło sięgnąć, by chwycić napływający od pieców intensywny czosnkowy aromat. W środku były trzy stoliki z krzesłami, przy których raczej czekało się na zamówienie, a nie jadło na miejscu. Za ladą kręcił się tylko jeden pracownik, czarnoskóry chłopak po dwudziestce. Był chudy jak szczapa, między dolną wargą a podbródkiem zapuszczał mały skrawek zarostu, a z jego lewego ucha zwisał srebrny krzyż maltański. Nosił poplamiony biały fartuch, który miał chronić poplamioną białą koszulę. Uśmiechnął się szeroko, pokazując plamy na białych zębach. Według plastikowego identyfikatora na koszuli miał na imię Mickey. – Mogę w czymś pomóc? – zapytał. – Już to dziś słyszałem – powiedział Quinn. – Mogę w czymś pomóc? – powtórzył głośniej Mickey. Podejrzewał, że Quinn go nie usłyszał przez huczący w kuchni rap: „Świerzbi cię? Nie bądź trep! Zajeb kurwę, obrób sklep…”. Quinn odpowiedział uśmiechem i mignął odznaką. – Wyłącz to gówno. Mickey zniknął w kuchni ze zranioną miną. Po chwili wrócił. Nagła cisza zdawała się rozbrzmiewać równie donośnymi decybelami. – Nie lubi pan muzyki? – Dobrą lubię – odpowiedział Quinn. – A jaka jest dobra? – Gładka śpiewka podejrzanego. – Nie znam ich. Jakaś nowa kapela? Quinn przemilczał, ponieważ był tu po to, żeby pytać, a nie odpowiadać. – Byłeś w pracy wczoraj wieczorem? – Pewnie, że byłem, ale nic nie wiem o tym gliniarzu, którego zastrzelili. – Skąd wiesz, że sam się nie zastrzelił? Mickey wzruszył ramionami, zaznaczając ruch jak w tańcu. – Jak już pan o tym wspomniał, to nie wiem. A tak? – Co „tak”? – Sam się zastrzelił? – W jakich godzinach pracowałeś? – Od dwudziestej do północy. Robię o tej porze pięć razy w tygodniu. W dzień mam szkołę. – College? – New York University. Chcę się wybić w branży muzycznej. – Śpiewasz? – Zamierzam. W sądzie. Chcę zostać prawnikiem w przemyśle rozrywkowym. Reprezentować masę sławnych ludzi. Nosić krzykliwe krawaty. Może pokażą mnie w telewizji albo wystąpię w talk-show. Quinnowi przyszło do głowy, że Mickey może go wkręcać. – Opowiedz, co działo się w wieczór morderstwa.

Mickey powtórzył swoje taneczne wzruszenie ramionami. – W kółko powtarzam, że jak zwykle robiłem zamówione przez telefon pizze i przekazywałem je dostawcom, kiedy zauważyłem jakieś zamieszanie na zewnątrz. – Zamieszanie? – Jacyś ludzie zebrali się i gadali. Pokazywali coś pod ścianą budynku. Szefa akurat nie było, to pomyślałem, że ja za wszystko odpowiadam. Wychodzę, patrzę, a w samochodzie siedzi jakiś gość. Z bliska zobaczyłem, że wisi na kierownicy. Chciałem zagadać do niego przez okno, ale było zamknięte. No to przyjrzałem się przez przednią szybę i zobaczyłem, że gostek zszedł. – Że został zastrzelony? – Tego nie widziałem. Ale miałem już do czynienia z trupami, to poznałem, że facet sobie nie kimnął. – Gdzie miałeś do czynienia z trupami? – W Iraku. Czwarta Dywizja Piechoty. – Rozumiem. Dotykałeś wozu? – Nieee. Oglądam telewizję i wiem, że jak kogoś zabili, to lepiej niczego nie ruszać. – Widziałeś już kiedyś tego człowieka? – Nieee. Raczej nie był naszym klientem, a przynajmniej ja go nie znałem. Quinn uważnie obserwował twarz Mickeya. Jej wyraz się nie zmieniał, więc chłopak pewnie mówił prawdę. – Nie wezwałeś policji. – A po co? – zdziwił się Mickey. – Ktoś już ich wezwał przez komórkę. Wróciłem tutaj i odebrałem kolejne zamówienia na pizzę, bo co miałem robić. – Słusznie – powiedział Quinn. – Jeszcze tylko jedna sprawa. Powiedziałeś, że byłeś tutaj, kiedy zastrzelono tego glinę. Faktycznie, był eksgliną. Skąd o tym wiedziałeś? – To dwie sprawy. – Technicznie rzecz biorąc, pewnie tak. Masz dla mnie dwie odpowiedzi? – No. Pierwsza: czytałem o tym w gazetach, oglądałem wiadomości. Druga: nie ma czegoś takiego jak eksglina. Quinn zachichotał głucho, nie otwierając ust. Mickey się zaniepokoił, bo nie miał pewności, czy to, co usłyszał, było śmiechem. – Dobrze powiedziane – mruknął Quinn. Rozmawiał z Mickeyem jeszcze przez jakiś czas, sprawdzając, czy odpowiedzi pokrywają się z wcześniejszym zeznaniem. Potem wyszedł na zewnątrz, gdzie nie było aż tak gorąco jak w środku, ale też nie pachniało tak ładnie. Koło stojaka z rowerami, przy budynku, pod którym znaleziono Galina, ale na drugim jego końcu, kręciło się dwóch nastoletnich Latynosów. Przytwierdzone łańcuchem do stojaka rowery były poobijane, wyglądały identycznie, a na ich bagażnikach zamocowano za duże druciane kosze. Quinn domyślił się, że dzieciaki czekają, aż Mickey poda im adresy, pod które trzeba zawieźć pizzę. – Któryś z was pracował wczoraj wieczorem? – zagadnął Quinn. – Zależy od tego, czy jesteś pan gliną – odpowiedział niższy. Uśmiechał się szeroko i kołysał na piętach w sposób nasuwający podejrzenie, że po prostu musiał to robić. Mnóstwo energii. Jakby działał na baterie. Obaj chłopcy nosili workowate spodnie, nisko zwisające w kroku, typowe dla członków gangów ulicznych. Ten niższy okręcił prawą kostkę bandażem elastycznym, ściśle, żeby szeroka nogawka nie wkręciła się w łańcuch roweru. Drugi

chłopak się nie odzywał. Był wzrostu Quinna, nosił brudne dżinsy i koszulkę bez rękawów, miał wrażliwe, posępne oczy. Na obydwu szczupłych ramionach wytatuował sobie splecione węże. Quinn chybaby nie chciał, żeby takie typy dostarczały mu pizzę. – Jestem gliną – powiedział – ale nikomu nic nie grozi, chyba żeście chłopaki kogoś zastrzelili. – Dziś czy w ogóle? – spytał uśmiechnięty. Potem jeszcze trochę się pokołysał. – Wydurniam się, panie władzo. – Mówił z hiszpańskim akcentem, który starannie podkreślał, jakby chciał pokazać, że jest z niego dumny, ale w efekcie sprawiał wrażenie aroganckiego. Quinn jednak rozumiał chłopaka, więc się nie czepiał. – Widziałeś, co się tu wczoraj stało? – Jak zabijali tego gostka? Nie widziałem, nawet nie słyszałem. Wracałem po dostawie, patrzę, a tu kupa narodu. – Położył ręce na biodrach i przybrał pozę parodiującą oburzenie. – Mówiłem to już innemu psu. – W porządku. – Quinn popatrzył na wyższego chłopaka, który przypominał mu Sala Mineo, aktora ze starych filmów. – A ty? – Miałem fajrant, zanim gościa znaleźli. Wiem tyle, co rano pisało w gazetach i telewizji. – Miał słabszy akcent albo po prostu tak bardzo się za nim nie chował. – Widziałeś zdjęcie zabitego? – Pewno. Było na pierwszej stronie. – Poznałeś go? – Nie. Chyba nie był stąd. – Quinn zauważył, że w wilgotnych ciemnych oczach mignął jakiś blask. Tylko przez ułamek sekundy, ale był pewien, że mu się nie przywidziało. Kłamie! On coś wie. – Ten, co go zabili, był kiedyś gliną, co nie? – zapytał niższy z chłopców, pozer. Być może próbował zmienić temat, idąc w sukurs koledze. – Kiedyś – przytaknął Quinn. Obydwaj skinęli głowami, może i ze smutkiem. Byli raczej za młodzi, żeby snuć refleksje o własnej śmiertelności. Przez przystojną twarz tego wysokiego znowu coś przemknęło. Quinn zanotował ich nazwiska. Niski nazywał się Jose Meayna. Nazwisko Sala Mineo brzmiało Jorge Valento. – Ktoś ci mówił, że wyglądasz jak Sal Mineo? – spytał Jorgego Quinn. Zobaczmy, czy znowu skłamie. – Moja matka. Już nie żyje. Na jego twarzy nie drgnął żaden mięsień. Sal Mineo na nowokainie. Quinn uważniej przyjrzał się jego ramionom. – Ładna dziara. Wyglądają jak prawdziwe, te twoje węże. – Dzięki. Quinn nie wspomniał o śladach igieł, które nie miały nic wspólnego z tatuażami. Może węże miały te ślady zasłonić. Pożegnał się z chłopcami. Postanowił, że z Jorgem jeszcze porozmawia, ale w cztery oczy. Chłopak mógł kłamać tylko i wyłącznie dlatego, że rozmawiał z policjantem. W jego dzielnicy policję okłamywało się z zasady. W tym wypadku chyba jednak nie o to chodziło. Jorge coś wiedział i prędzej czy później Quinn też się tego dowie. Trwało dochodzenie w sprawie morderstwa. W końcu, różnymi drogami, wszystko stanie się wiadome.

Wszystko.

15 Hettie lubiła bary nocą. Szczególnie lubiła Chico’s, położoną na Zachodniej Czterdziestej Szóstej Ulicy restauracyjkę z barem, do której zaglądali ludzie teatru. Panował w niej półmrok, ale nie aż taki, żeby nie było widać świeżej cery i wydatnych kości policzkowych Hettie. A od czasu do czasu do restauracji wpadał ktoś z broadwayowskiej lub okołobroadwayowskiej branży teatralnej. Nie znaczy to, że Hettie nie została jeszcze odkryta. Została, tylko nie przez teatr. Od kiedy przeprowadziła się do Nowego Jorku, zagrała małe role w sześciu serialach telewizyjnych, a także podkładała głos syrenki Dubby w serii filmów rysunkowych dla dzieci, które wyświetlano w sobotnie poranki. Seria powstała trzy lata temu i utrzymała się na antenie przez pięć tygodni, ale wciąż nadawano powtórki. Hettie żałowała, że dorośli nie potrafią oglądać w kółko tego samego, tak jak dzieci, którym proste historie można było opowiadać raz po raz i wcale nie musiały być najwyższych lotów. To nie tak, że miała coś przeciwko Dubbie. Może właśnie dzięki tej roli dostała propozycję wystąpienia w reklamie środków czyszczących, którą miała kręcić w przyszłym tygodniu, ubrana w najbardziej skąpe bikini świata. Dobra, uczciwa praca, pomyślała. Tak jak obiecała matce jeszcze w Idaho. Może i pochodziła z wieśniaczego stanu, ale miała w sobie jakiś filuterny seksapil. Mierzyła niewiele ponad metr pięćdziesiąt, była szczupła, ale miała zgrabnie zaokrągloną sylwetkę oraz tak pożądane przez kobiety, budzące zazdrość rzeźbione rysy twarzy z wysokimi kośćmi policzkowymi. Do tego żywe ciemne oczy i duże, pełne usta, z łatwością wyginające się w pogardliwy łuk, nawet gdy myślała o czymś przyjemnym. Wiedziała, że mężczyźni doszukują się w niej przeróżnych różności, najczęściej związanych z cielesnością. Nie przeszkadzało jej to. Oznaczało bowiem, że może zagrać każdą rolę, jaką dostanie, od Gidget3 po morderczynię w typie czarnej wdowy. Problem w tym, że dostawała niewiele ról. Zatem relaksowała się przy drinku Cosmopolitan po zakończonych warsztatach aktorskich, choć zamiast na nie uczęszczać, powinna występować na którejś ze scen Broadwayu. Siedzący przy barze mężczyzna posłał jej spojrzenie. Był przeciętnego wzrostu i budowy, ale kosztowny niebieski garnitur mógł okrywać muskularne ciało. Pod marynarką nosił białą koszulę i czerwono-czarny krawat z poluzowanym węzłem, ustępstwo na rzecz panującego na zewnątrz upału. Ze swoją urodą, czyli gęstymi czarnymi włosami i symetrycznymi rysami twarzy, mógł być aktorem. Roztaczał wokół siebie specyficzną aurę, nawet kiedy siedział na stołku barowym. Jeden z tych, którzy wyglądają na inteligentnych, patrzą na życie z cynicznym poczuciem humoru i nie pozwalają sobą pomiatać. Jeden z tych, którzy szukają przygody na jedną noc, chociaż czasami czegoś więcej. Hettie poprawiła się na barowym stołku i skrzyżowała uda, a jej sukienka podciągnęła się mniej więcej o centymetr. Pokazywała zgrabne nogi i sączyła swojego drinka, ostentacyjnie ignorując nieznajomego. Napotkał jej spojrzenie w lustrze za barem i w jakiś sposób udało mu się uśmiechnąć, nie zmieniając wyrazu twarzy. Ładna sztuczka. W sam raz na zbliżenie

w filmie. Potrafił grać, używając oszczędnych środków, więc może był aktorem. Obserwowała w lustrze, jak zsunął się ze swojego miejsca i ze swobodnym wdziękiem ruszył w jej stronę, po drodze od niechcenia kręcąc barowymi stołkami. Zwinnie wspiął się na miejsce tuż obok niej. Przypominało to jakąś zabawę, w której przypadł mu właśnie ten stołek. Hettie udała, że dopiero go zauważyła, ale zachowała milczenie. Którekolwiek pierwsze się odezwie, zainicjuje podryw. O ile zanosiło się tu na podryw. – Co ty tutaj robisz? – zapytał z lekkim zdziwieniem, jakby niespodziewanie trafił tego wieczoru na znajomą. – Piję. Zerknął na ogromny złoty zegarek, wychylający się spod mankietu białej koszuli. – Twoje miejsce jest kilka przecznic stąd – powiedział. – Powinnaś występować, śpiewać albo tańczyć na scenie. Niesamowite! Czyta w myślach? Uśmiechnęła się do niego, starając się uczynić to tak nieznacznie, jak on wcześniej w lustrze. – Mało kto jest tam, gdzie jego miejsce. – Charles Manson. – Nie – odpowiedziała. – Jego miejsce jest w piekle. – Słusznie. – Upił łyk swojego drinka, chyba szkockiej z lodem. – Ale mówiłem poważnie. Jeśli nie jesteś aktorką, powinnaś nią być. – Każdą podrywasz w ten sposób? – W zasadzie tak. Parsknęła śmiechem. Nic nie mogła poradzić, po prostu jej się wyrwało. Ten facet coś w sobie miał. Przyszło jej na myśl słowo rozbrajający. Przekrzywił głowę, jakby chciał zaspokoić ciekawość i przyjrzeć się jej uważniej. – Ale w twoim wypadku trafiłem, prawda? Jesteś aktorką. – Cóż, rzeczywiście. – Jak połowa kobiet w tym lokalu. – Ale w tej chwili w niczym nie gram. Nie licząc czekającej mnie reklamy telewizyjnej. Będę w wannie pełnej butelek i innych pojemników ze środkami czyszczącymi. Uśmiechnął się szeroko. – Łatwo mogę to sobie wyobrazić. – Kolejny łyk szkockiej. Hettie do tej pory zauważyła, że zapach bardziej przypominał burbona. Kolejny uśmiech. Przystojniak. – Czyli naprawdę pracujesz w show-biznesie. – Pewnie. – Cosmopolitan zaczął uderzać jej do głowy. Nabrała zbyt dużej pewności siebie. Ale zasady gry dopuszczały pewną przesadę. Postanowiła odrobinę zaszaleć. Ciekawe, co z tego wyjdzie. – Sporo występowałam w telewizji. – Tak? Jestem pod wrażeniem. – Nie zabrzmiało to, jakbyś był pod szczególnie dużym wrażeniem. – Jak się nazywasz? – zapytał. – Może o tobie słyszałem. – Hettie Davis. Udał, że szuka w pamięci. – Brzmi znajomo, słowo daję. Zwłaszcza dla faceta, który lubi stare filmy. – O to chodziło – odpowiedziała. – W dodatku brzmi to lepiej niż moje prawdziwe nazwisko: Angela Obermeir. Nie wzruszył ramionami, choć wydawało się, że lekko wzruszył. To ty powinieneś być aktorem.

– Bo ja wiem… – powiedział. – Oba nazwiska są zachwycające. Uśmiechnęła się. – Pasują do kobiety z tak zachwycającym uśmiechem – dodał i nachylił się nad nią. – Nie chcę być zbyt bezpośredni ani wyjść na bawidamka, dla którego takie rzeczy to chleb powszedni, ale prawda jest taka, że coś we mnie zaskoczyło, ledwie na ciebie spojrzałem. – Oj, to nie było zbyt oryginalne. – Cóż, ostrzegałem. Nie jestem dobry w te klocki. Wiesz, co mnie martwi? – Co? – Że mogę posunąć się za daleko z tą płytką paplaniną, bo nie wiem, jak do ciebie trafić. – Wpatrzony w bursztynowy płyn, zaczął bawić się szklanką. – Że mogę cię stracić, choć dopiero cię znalazłem. – Coś jak zerwanie żyłki przy zbyt gwałtownym poderwaniu wędki? – O, właśnie – Skierował na nią spojrzenie tych swoich głębokich oczu. Miał ciemniejsze tęczówki niż ona. Stawały się coraz ciemniejsze, gdy Hettie się w nie wpatrywała. – Chcę być z tobą szczery, Hettie. Ale kłamałbym ci, gdybym mógł coś na tym zyskać. – Lubię małe kłamstewka od czasu do czasu. – Jasne. Ale tylko od czasu do czasu. – Zdawał się mówić z absolutną powagą. – Chcesz, żebyśmy wyszli stąd razem i poszli do ciebie albo do mnie – powiedziała. – Taki jest cel twojej gry. – Albo do hotelu. – Przekręcił się na stołku i siedzieli teraz twarzami do siebie. – Posłuchaj, Hettie, połowa obecnych tu mężczyzn – gdzie tam, więcej niż połowa – dałaby sobie obciąć wszystko poza jednym, żeby wyjść stąd w twoim towarzystwie. – Nie przepadam za hotelami – powiedziała. – Ja też nie. Coraz bardziej podobał jej się ten człowiek. I potrafił tak głęboko wejrzeć w oczy… Musiała chwilę pomyśleć, ale na dziewięćdziesiąt procent była pewna, jaką podejmie decyzję. Chyba nie spodobało mu się, że rozmowa zamiera. – Może widziałem cię w telewizji czy gdzieś – powiedział. – W czym występowałaś? Oparła łokcie o ladę barową i pochyliła się ku niemu. Ich głowy prawie się zetknęły. Mogła teraz mówić cicho i wprost. – Słyszałeś kiedyś o syrence Dubbie? – Możliwe – odparł. – Przypomnij mi. Hettie uśmiechnęła się do niego. Może jutro rano, jak wstaniemy. 3 Gidget – uwielbiająca surfing beztroska nastolatka, bohaterka cyklu powieści Fredericka Kohnera, a także filmów kinowych, telewizyjnych i seriali.

16 – Na szczęście masz czarny wóz – powiedział Fedderman. Nawierzchnia jezdni odczuła trwającą od tygodnia falę upałów. Wczesnym rankiem robotnicy wypełnili wykrot świeżym asfaltem, który, wyrzucony spod opon jadącej przed lincolnem ciężarówki, przed chwilą ochlapał przednią szybę. Quinn usunął

większość czarnych plamek za pomocą spryskiwacza i wycieraczek, co więcej, udało mu się nie zamazać całej szyby. – Są jakieś środki chemiczne do usuwania smoły – odparł. W tej chwili najmniej przejmował się samochodem. Jechali do restauracji na Pierwszej Alei, gdzie czekał na nich Vance Holstetter, detektyw z wydziału zabójstw. Był partnerem Joego Galina na krótko przed jego odejściem na emeryturę. Pearl z nimi nie było. Wysłuchawszy sprawozdania Quinna z rozmów w Pizza Rio, zapytała, czy może zająć się dwoma nastoletnimi dostawcami, a zwłaszcza Jorgem, który zdaniem Quinna mógł coś wiedzieć. Ponieważ nie mieli nic do stracenia, Quinn powiedział jej, żeby wzięła nieoznakowany radiowóz i spróbowała. Pearl potrafiła złapać kontakt z młodymi mężczyznami. Wiedziała, w jaki sposób myśleli i jak nimi manipulować. Zastanawiał się, czy dorastała z braćmi. Tak naprawdę mało wiedział o jej młodości. Może mógłby wypytać jej matkę. Odezwał się jego telefon komórkowy. Quinn wyjął go z kieszeni i spojrzał na wyświetlacz. Dzwonił Renz. Quinn przyłożył telefon do ucha. – Cześć, Harley. – Gdzie jesteś, Quinn? – Jadę na spotkanie z Vance’em Holstetterem, dawnym partnerem Galina. – Urodziło się coś, o czym powinieneś wiedzieć. Faceci z laboratorium zajmujący się próbkami krwi połączyli siły z medykiem sądowym i wszyscy zgadzają się co do Galina. – Że nie żyje? – Daruj sobie tanie dowcipy. Sprawy się skomplikowały. Galin nie został zastrzelony tam, gdzie go znaleźliśmy. Nie umarł od razu. Prawdopodobnie dojechał do alejki koło pizzerii po tym, jak dostał kulkę. Quinn nie odpowiedział. Starał się to przetrawić. Faktycznie, sprawy się skomplikowały. Nic dziwnego, że nikt w Pizza Rio i okolicy nic nie widział ani nie słyszał w porze zabójstwa. Galina zamordowano gdzie indziej. – Nie mógł ujechać daleko – powiedział Renz. – Na podstawie miejsca, w którym znaleziono zwłoki, Nift ocenia, że Galin został postrzelony gdzieś na Manhattanie, na East Side. Z taką raną długo nie pociągnął. Najpewniej dotarł do Queens tunelem albo przez most Queensboro. Potem zupełnie opadł z sił. – Może próbował dotrzeć do domu – podsunął Quinn. – Działał instynktownie, czując, że uchodzi z niego życie. – Może i tak – powiedział Renz. – A może miał chrapkę na pizzę. Samochód podskoczył na przegapionym przez robotników wyboju. Quinn przez chwilę żonglował telefonem, wreszcie ujął go mocniej. Renz musiał zinterpretować ciszę jako wyraz dezaprobaty wobec żartów z martwego policjanta. Podjął próbę odzyskania twarzy. – Racja, że człowiek chce umrzeć w znajomym miejscu – powiedział poważnie. – Tak działa ludzki umysł. A nawet umysły zwierząt. – Doprawdy? – Skąd, cholera, mam wiedzieć? Ty masz się dowiadywać takich rzeczy. Jesteś detektywem.

– A kim ty jesteś, Harley? – Obecnie politykiem – odparł Renz. – Nie zapominaj o tym. Rozłączył się. Siedzący na fotelu pasażera Fedderman popatrzył na Quinna. – Co? Quinn mu opowiedział. Przez jakiś czas jechali w milczeniu. Quinn zdał sobie sprawę, że prowadzi jedną ręką, zamknął więc telefon i schował go do kieszeni. – Sprawy się skomplikowały – powiedział Fedderman. – Komplikacje to w zasadzie nasza specjalność – odrzekł Quinn. Chciał zadzwonić do Pearl i powiedzieć jej, żeby nie zawracała sobie głowy pracownikami Pizza Rio, ale przypomniało mu się pełne winy spojrzenie Jorgego Valento, który coś ukrywał. Zatem nie zadzwonił. Restauracja znajdowała się na rogu Pierwszej Alei, naprzeciwko supermarketu D’Agostino. Quinn zauważył przy niej wolne miejsce parkingowe, wobec czego przeciął sznur jadących na północ samochodów i zjechał do krawężnika. Kierowca vana, który zamierzał zaparkować w tym samym miejscu, pokazał mu środkowy palec. Quinn zignorował obraźliwy gest. Kierowca posłał mu całusa. Quinn nadal nie reagował. Mężczyzna w vanie odjechał, żeby znaleźć miejsce do zaparkowania w głębi ulicy. Fedderman pomyślał, że facet nie ma pojęcia, co mu się upiekło. Wnętrze restauracji było zdumiewająco przestronne. Mieściło wiele rdzawoczerwonych winylowych boksów i wiele winylowych, wyściełanych krzeseł tego samego koloru. Kontuar i kasa były zaraz po prawej, stoliki i boksy po lewej. Bliżej tyłu znajdował się stopień i było tam jeszcze więcej rdzawej czerwieni. Tłumy amatorów śniadań już sobie poszły, a pośród mniej więcej tuzina klientów na glinę wyglądał jedynie mężczyzna w tylnym boksie przy oknie, choć był po cywilnemu. Quinn i Fedderman podeszli do niego. Quinn zauważył, że chociaż w restauracji panował miły chłód, z tyłu było nieco cieplej. Mężczyzna, który bez wątpienia był Holstetterem, wstał. Miał na sobie szary garnitur z rozpiętą marynarką, był wysoki i chudy, o ostrych rysach twarzy i wielkich, spiczasto zakończonych uszach, sterczących na boki jak otwarte drzwi. W sumie wyglądał jak przerośnięty leprechaun. Kiedy w przyjacielskim uśmiechu odsłonił drobne, ostre zęby, jeszcze bardziej zaczął przypominać leprechauna – takiego smutnego i zrezygnowanego, którego nie dopuszczono do tajemnicy, gdzie ukryty został gliniany garnek ze złotem. – Holstetter – powiedział, jakby przyznawał się do winy. Quinn skinął głową i podali sobie ręce. – Jestem Quinn. A to Larry Fedderman. Fedderman i Holstetter uścisnęli sobie dłonie, po czym wszyscy usiedli. Znikąd wyłonił się kelner w bieli. Quinn i Fedderman zamówili kawę. Przed Holstetterem też stała tylko filiżanka. Gliny przy kawie o jedenastej przed południem – takie widoki spotyka się chyba na

całym świecie. – Mają tu dobre pączki – powiedział Holstetter. – Może zamówicie? – Nie, dzięki – odparł Quinn. – To zbyt stereotypowe. Holstetter błysnął uśmiechem przerośniętego, umęczonego skrzata. – Pomyślałem, że skoro już mamy kawę, to równie dobrze możemy pójść na całość. Quinn uznał, że Holstetter gada, byle gadać, i specjalnie odwleka przejście do pytań i odpowiedzi. Marnowanie czasu. – Opowiedz nam o Galinie – powiedział. Holstetter obydwiema rękami wolno obrócił filiżankę na spodku, po czym oparł się o rdzawoczerwoną tapicerkę. – Przede wszystkim trzeba wam wiedzieć, że byliśmy z Galinem przyjaciółmi. Quinn skinął głową. – Zdarza się, kiedy dwóch facetów pracuje razem przez jakiś czas. – W ogóle bym o tym nie mówił, ale Joe nie żyje, więc co za różnica? Nie miał rodziny, tylko żonę, ale nie szalał za nią. Ciągle powtarzał, że chce od niej odejść. Quinn pomyślał, że June Galin mogłyby zdziwić takie rewelacje. – A to, co zamierzam wam powiedzieć, i tak może być nieprawdą – mówił Holstetter. Prawie przez minutę nikt się nie odzywał. – Jedziemy z tym koksem czy nie? – zapytał Quinn. – Sądzę, że Galin mógł brać w łapę – powiedział Holstetter. Quinn zobaczył, jak stwardniały rysy jego twarzy. Gliny nie mówiły w ten sposób o swoich byłych partnerach, o ile nie miały absolutnej pewności, że to prawda. – W ogóle bym z tym nie wyjeżdżał, ale wierzę, że może to pomóc w przyskrzynieniu mordercy Galina. – Może – zgodził się Quinn. – Sęk w tym, że nie mam żadnych dowodów. Ale dużo z Galinem rozmawialiśmy, zwierzaliśmy się sobie z pewnych rzeczy. Nigdy nie powiedział dosłownie, że ściąga haracze, ale dawał to do zrozumienia. A kiedyś miał ze sobą jebitny zwitek kasy. Machał mi nim przed oczami, jakby tylko czekał na pytanie, skąd go ma. Quinn skinął głową. – Zapytałeś? – Nie. Nie chciałem wiedzieć. – Ale wiedziałeś. – Zdaje się, że tak. Wciąż wzbrania się przed ostatecznym pogrążeniem partnera. Dobry glina. – Pracowaliście wtedy w narkotykach? – spytał Fedderman. – Aha. Cholernie łatwo zacząć brać. Pieniądze z narkotyków to paskudne draństwo. W dzisiejszych czasach zalewa wszystkie ulice. Obaj dostawaliśmy propozycje, ale je odrzucaliśmy. Przynajmniej wydawało mi się, że je odrzucamy. Mówię wam, nie było to łatwe. – Wiedzą, jak to utrudnić – powiedział Fedderman. – A kiedy skusisz się na pierwszego zasranego dolara, stajesz się ich własnością. – Może Galin był ich własnością. Tylko tyle mogę powiedzieć: może. – Ale uważasz, że szanse są spore – rzekł Quinn. – Inaczej by mnie tu nie było. – Przychodzi ci na myśl ktoś, kto mógłby mieć Galina w kieszeni?

– Może. Diler nazwiskiem Vernon Lake. Nie powiem wam, skąd ta myśl. Po prostu jakoś szczególnie ze sobą rozmawiali, szczególnie na siebie patrzyli. Jakby mieli wspólny sekret. Hej, to było wieki temu. Nie wiem nawet, czy Lake wciąż jest w branży. Ci goście żyją krócej niż muszki owocówki. – Gdzie sprzedawał? – Wszędzie, ale najczęściej w Village. Był najlepszym kumplem studenciaków, którzy odwiedzali tamtejsze kluby. – Mieszka w Village? – Wątpię. Tacy jak on nie srają tam, gdzie jedzą. Sądzę, że mieszkał w Brooklynie albo w Queens. Na tyle daleko, żeby się nie osmalić, jak pójdzie dym. – Nie uderzyło cię, że jak na glinę Galin żył ponad stan? Holstetter najpierw wpatrzył się w swoją filiżankę, a potem spojrzał Quinnowi w oczy. – I tak, i nie. Znaczy dom miał raczej skromny, nie nosił drogich i pokazowych ubrań, a urlopów nie spędzał w Europie. Ale miał roleksa. Mówił, że to podróbka kupiona na Canal Street. Moim zdaniem zegarek był prawdziwy, wart ze dwadzieścia patoli. – President? – Hę? – Tak się nazywa drogi roleks. – Może i tak. Miał diamenty zamiast cyfr. Wyglądały mi na prawdziwe, złoto też. Nie nosił go przez cały czas, tylko wtedy, kiedy chciał zrobić na kimś wrażenie. Wypuszczaliśmy się czasem nocą na miasto przygruchać jakieś laski w barach czy restauracjach. Przeważnie kończyło się na niczym, nie licząc jednego razu, kiedy miałem małe kłopoty. Moim zdaniem Galin po prostu lubił się popisywać. Gdyby chciał, mógł jakąś zaliczyć. – Nigdy nie zaliczył? – Raz czy dwa. Nie było to, broń Boże, nic poważnego. Ot, szastał pieniędzmi, błyskał zegarkiem i złotymi spinkami do mankietów. Miał kilka garniturów i kurtek, które nieźle nadwyrężyłyby budżet gliny. – Kiedy go zastrzelono, nie miał drogiego zegarka – powiedział Quinn. – W jego szufladach nie było roleksa ani tego całego złota. Żona też o nich nie wspominała, kiedy z nią rozmawialiśmy. Holstetter wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Nie powiedziałby jej o tym. Miał plany, jak będzie wyglądało jego życie na wcześniejszej emeryturze. Nie uwzględniały jej. – Jej zdaniem byli raczej szczęśliwi – wtrącił Fedderman. – Może i byli. Joe mógł zmienić zdanie. Życie jest skomplikowane. – Rozmawialiśmy o tym, jadąc tutaj – powiedział Fedderman. – Skomplikowane jak… skurwysyn – dodał Holstetter. Quinn nie miał co do tego wątpliwości. Najbardziej doniosłe zdarzenia w życiu człowieka wymykały się słowom i łatwym wyjaśnieniom; dochodziło do nich za grubą, nieprzeniknioną kurtyną. Od czasu do czasu kurtyna lekko się rozchylała i można było za nią zerknąć. Widok bywał przerażający. – Nawet mi się nie śniło, że będę kapował na nieżyjącego partnera – westchnął Holstetter. – Ale to chyba jedyne, co mogę zrobić, żeby pomóc w ujęciu jego zabójcy. – Zawsze między młotem a kowadłem – mruknął Quinn. – Prawda, cholera. Święta prawda. Quinn pomyślał, że Holstetter nie powie im już nic istotnego. Wiedział, w jakim kierunku obecnie zmierza rozmowa. Pora iść. Przez lata pracy uczestniczył w zbyt wielu

ckliwych gliniarskich pogaduszkach. Brakowało tylko pączków. – Śmierć też bywa skomplikowana. – Fedderman przyłączył się do markotnego filozofowania. – Dopóki cię nie dopadnie – odparł Holstetter. – Wtedy już jest prosta.

17 Hettie nie mogła powiedzieć, że jest pijana, ale uczucie było bardzo podobne. Może była pijana miłością. Zachichotała. – Wszystko w porządku? – zapytał i podniósł głowę, żeby spojrzeć jej w oczy. Zdała sobie sprawę, że leżeli w jej łóżku, chociaż nie potrafiła sobie przypomnieć, jak do niego trafili. Miała wrażenie, że do mieszkania weszli zaledwie kilka minut temu. Powrót z baru pamiętała jak przez mgłę. Trzymał ją za ramię, kręciło jej się w głowie, była zdezorientowana, niemal jakby wiódł ją unoszącą się w powietrzu, a jej stopy nie do końca stykały się z podłożem. Poza tym pamiętała tylko, jak nieistotna i mała się czuła. Nie, zaraz… Czy nie jechali metrem? Wydawało jej się, że przypomina sobie dźwięki – ryk, stukot, stalowy jazgot. Może się zdrzemnęła. W metrze zawsze ogarniała ją senność. Tak czy inaczej, byli tutaj. Leżała na plecach, a on pieścił językiem jej prawy sutek. – W porządku – odpowiedziała. – Poza tym, że przerwałeś i zacząłeś gadać. – Już się poprawiam. – Uśmiechnął się i ponownie zainteresował jej sutkiem, z niezwykłą uwagą i delikatnością. – Wrzuciłeś mi coś do drinka? – W jej głosie nie było złości, powiedziała to tonem, jakby strofowała niegrzecznego chłopca. – Mhm. A ty do mojego? Znów zachichotała. Byli nadzy. Pamiętała, jak rozbierali się nawzajem pośród delikatnych pieszczot i częstych pocałunków. To był jego pomysł. I to dobry. Ten człowiek miał mnóstwo dobrych pomysłów. Leżała z przymkniętymi oczami, czując, jak jego dłoń sunie w dół jej brzucha. Nie wiedziała, że ma tak wrażliwy brzuch. Niżej, niżej, bliżej, już… Kiedy zaczął pieścić ją ręką, usłyszała swój jęk, dobiegający jakby z oddali. Ależ był w tym dobry! Pracował palcami w rytmie, który ją unosił, wyżej i wyżej, a potem gładko opadała… Potem znów w górę, każde uniesienie bardziej intensywne od poprzedniego. Świadomy dotyk, łagodnie podążający za kolistymi wzorami pożądania, sprawiający, że roztapiała się w sobie, pochłaniający ją, jej duszę. Okienny klimatyzator mruczał, cicho i nieprzerwanie, niczym silnik jej namiętności. Kontrolowany, podstępny dźwięk. Przemożny… niestrudzony… Poczuła, że jego miękko kołujące palce odsuwają się. – Nie… – poprosiła kobieta, gdyż wiedziała, co będzie dalej, ale chciała, żeby kontynuował. Ta kobieta miała jej głos. Poprosiła raz jeszcze. Ale bez przekonania. Nikogo nie oszukasz, powiedziała w myślach do obdarzonej jej głosem kobiety. Po prostu bądź uczciwa. Z początku wszedł w nią wolno, otwierając ją jak kwiat, żeby nie doznała krzywdy.

Delikatne ruchy w przód i w tył, niegłęboko, niegłęboko, dwa razy, trzy, bez bólu… i wszedł w nią do końca, jednym długim pchnięciem, które zaparło jej dech. Spróbowała coś powiedzieć, gdy rozpoczął wolne, rytmiczne kołysanie, od którego zagłówek łóżka uderzał o ścianę. Nie gubiąc rytmu, pocałował ją w usta, z językiem, tłumiąc jej słowa. Nie miała pojęcia, co zamierzała powiedzieć. I tak nie miało to znaczenia. * Rano go nie było. Dłoń Hettie przesunęła się po chłodnym prześcieradle, a potem po chłodnej poszewce poduszki. Poczuła ukłucie samotności. Potem ogarnęło ją poczucie winy. Jedna randka. Tyle wystarczyło, żeby pozwoliła wskoczyć sobie w majtki, a nawet głębiej. Co on sobie o niej pomyśli? O ile w ogóle o niej myśli. Całą noc przespała nago i teraz było jej chłodno. Na dworze utrzymywał się codzienny upał, ale klimatyzator, ustawiony na wysokie obroty, pracował bez przerwy i wygrał walkę z latem. Hettie miała gęsią skórkę. Podciągnęła cienką kołdrę pod brodę i wpatrzyła się w sufit. Wstawaj! Weź prysznic, zmyj z siebie ostatnią noc. Bogiem a prawdą, nie bardzo pamiętała, w jaki sposób ją namówił, żeby przyszli do jej mieszkania. A może to ona namówiła jego? Po przyjściu trochę rozmawiali, co nieco jej się z tego przypominało w przebłyskach. Był ciekaw jej mieszkania, prowizorycznego pokoju ćwiczeń, urządzonego za parawanem w rogu sypialni. Pamiętała, jak kilkakrotnie bez najmniejszego wysiłku podciągnął się na drążku. Przyrząd był składany; drążek został solidnie osadzony w stalowej, cylindrycznej ramie i mógł utrzymać dużo większy ciężar niż samą Hettie. On udawał, że sprawdza drążek, ale tak naprawdę popisywał się przed nią. A miał się czym popisywać. Mimo przeciętnej postury był wyjątkowo umięśniony, gimnastyka na pewno nie była mu obca. To, jak się kochali, pamiętała w każdym szczególe. Na pewno? Uśmiech, który zaczął rozjaśniać jej twarz, przygasł. Jakich cudownych przeżyć mogła nie pamiętać? Nie bądź idiotką. Pościel wciąż pachniała seksem. Zostaw to za sobą. Zaczął się nowy dzień. Ale nie chciała zupełnie zapomnieć zeszłej nocy. Tu pojawiało się miejsce na poczucie winy. Wystarczyła jedna randka! Usiadła na łóżku, a wtedy odezwał się ból głowy, jakby tylko czekał na ten ruch. Uderzył mocno. Pulsujące ćmienie za oczami sprawiło, że z całych sił zacisnęła powieki. Ze zmrużonymi oczami wyszła z łóżka, poczuła pod stopami chłodną podłogę z twardego drewna i podreptała do łazienki. Jej spojrzenie padło na zegarek na rękę, leżący na brzegu komody. Za dziesięć dziesiąta. Jezu, co on mi zrobił? On…? Uświadomiła sobie, że nie poznała jego imienia. Mój Boże, jestem ladacznicą! Przynajmniej nie rzucił na komodę kilku banknotów. Nie żeby mi się nie przydały… Gdy rozległo się donośne pukanie do drzwi, jej serce podskoczyło. Wrócił? Wątpliwe. Nigdy nie wróci. Dostał, czego chciał.

Hettie zmieniła kierunek, wróciła do sypialni i odszukała swój biały szlafrok frottè. Narzuciła go na siebie, związała paskiem, a po drodze do drzwi zajrzała do mikroskopijnej łazienki i zrobiła, co było w jej mocy, żeby ułożyć włosy, bo jak dotąd wyglądała na uciekinierkę z zakładu dla obłąkanych. Pukanie się powtórzyło. Było jeszcze głośniejsze. Podeszła do drzwi, wyjrzała przez judasza i zobaczyła mężczyznę w jasnej koszuli, trzymającego na ramieniu długie białe pudełko. Nie zdejmując łańcuszka, otworzyła drzwi o kilka centymetrów i wyjrzała przez szparę. Wielkie chłopisko z ciemnym wąsem i nosem jak kartofel. – Kwiaty dla Hettie Davis. Czy to pani? – Uśmiechnął się do niej. – To ja. – Otworzy pani drzwi, żebym mógł je wnieść? Trzeba też będzie podpisać odbiór. – Kto je przysłał? – Nie wiem. – Otworzył pudełko i pokazał jej zawartość. Róże. Na miękkiej białej bibule, piękne i rozkwitłe. Cały tuzin. – Jest bilecik, ale schowany w kopercie. – Doręczyciel przestąpił z nogi na nogę i popatrzył na zegarek. – Proszę pani, ja rozumiem, że pani się boi. Jeszcze niedawno większości kobiet w Nowym Jorku białe pudełko z kwiaciarni kojarzyło się z niebezpiecznym zabójcą. Ale ja nie jestem seryjnym mordercą. Pracuję uczciwie i mam jeszcze wiele przesyłek do rozwiezienia. – Oczywiście. Chwileczkę. – Zamknęła drzwi i poszła do kuchni, gdzie trzymała pieniądze na napiwki. Wyjęła dwa banknoty dolarowe. Wróciła do drzwi i tym razem zdjęła łańcuszek, zanim je otworzyła. To od niego! Na pewno od niego! Przyjęła kwiaty, wręczyła doręczycielowi napiwek, a on obdarzył ją uśmiechem i odszedł. Słyszała jego cichnące kroki, postukujące na drewnianych schodach. Gdy blokowała zamek, dobiegło ją szszszsz otwieranych na ulicę drzwi, które zaraz znów się zamknęły. Położyła pudełko na kuchennym stole, otworzyła je i znalazła małą kopertę, przymocowaną do łodygi kwiatu za pomocą zawiązanej na kokardkę białej wstążki. Koperta była niezaklejona. Hettie otworzyła ją i wyjęła sztywny biały bilecik, po czym podniosła go pod światło, żeby łatwiej jej się czytało odręczny tekst, napisany ciemnoniebieskim atramentem. Przepraszam, musiałem wcześnie wyjść. Tak cudowna noc zdarza się raz w życiu. Zadzwonię wkrótce, żeby zapytać, czy się ze mną zgadzasz. Podpisu nie było. Hettie spadł kamień z serca, a ból głowy zniknął jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Nadal nie znała jego imienia, ale przecież zadzwoni, na pewno, inaczej nie przysyłałby kwiatów. Może był żonaty. Albo poszukiwała go policja. Albo uciekał przed mafią. Nie obchodziło jej to. Będzie na niego czekała z otwartymi ramionami, nie wspominając o nogach. Nie myśl tak, ladacznico jedna! Ale, nieczuła nawet na obelgi, którymi sama się obrzucała, miała uśmiech na twarzy. Znalazła kwiatom wysoki szklany wazon, a po starannym ich ułożeniu spiesznie postawiła je na środku laminowanego stolika. Potem nastawiła kawę i podreptała pod prysznic. Igiełki gorącej wody na piersiach ożywiły jej pożądanie.

Oczywiście, miło by było, gdyby znała jego imię, ale w tym pokręconym, wypełnionym zbyt wieloma rozczarowaniami świecie trzeba było chwytać, co się trafiło. Tak dużo jej o sobie powiedział, że zdradzi także swoje nazwisko. Nie śpieszyło jej się. Hettie była cierpliwa, poza tym może właśnie rozpoczynała romans, jakiego dotąd nie doświadczyła.

18 Niebo było bezchmurne. Słońce późnego poranka prażyło Queens; odbierało ludziom wszelkie chęci i skracało ostre cienie. Temperatura już przekroczyła trzydzieści stopni. Pearl zerkała z jadącego samochodu na przechodniów idących zaśmieconymi chodnikami; czytała w ich twarzach, interpretowała język ciała. Niektórzy szli z mozołem, wykończeni i zrezygnowani. Inni, z grymasem złości, kroczyli jak automaty, a ich nieruchomo utkwione w przestrzeni spojrzenia sugerowały, że bliscy są załamania. Upał w mieście. Pearl prowadziła przybrudzonego, czarnego czterodrzwiowego forda. Znający się na rzeczy obserwatorzy mogli rozpoznać w nim własność miasta. Mężczyzna w średnim wieku, z brzuchem rozpierającym jedwabisty materiał fioletowej koszuli, której jaskrawość wręcz oślepiała, popatrzył na nią z chodnika i zmarszczył brwi. Co ty, do cholery, robisz w mojej dzielnicy? Pearl posłała mu nieruchome spojrzenie, ale on, niewzruszony, nadal się na nią gapił, machinalnie rozwijając z papierka cukierek bądź gumę do żucia. Papierek wyrzucił na chodnik. To Pearl zdenerwowało. Zastanawiała się, czy nie wysiąść i nie zakuć aroganckiego łobuza za śmiecenie w miejscu publicznym. Ta koszula też musiała podpadać pod paragraf. Daruj sobie. Masz ważniejsze sprawy na głowie. Zwiększyła podmuch klimatyzatora i skręciła w lewo. W lusterku wstecznym zobaczyła, że facet w rażącej oczy koszuli spogląda za nią z rękami na biodrach. Chuj. Zatrzymała samochód pod kątem do krawężnika po drugiej stronie ulicy, na której mieściła się Pizza Rio. Była już prawie jedenasta. Pearl zgłodniała na tyle, że mogłaby pochłonąć pizzę, więc wkrótce jakiś amator wczesnego lunchu na pewno złoży przez telefon zamówienie na wynos. Wtedy któryś z dwóch małolatów, kręcących się koło stojaka na rowery po przeciwnej stronie ulicy, włoży tekturowe pudło do utrzymującego ciepło pojemnika, umieści go w dużym koszu na bagażniku zdezelowanego roweru i odjedzie, żeby dostarczyć zamówienie. Pearl miała nadzieję, że padnie na tego niższego i masywniejszego, a wtedy ona będzie mogła porozmawiać na osobności z wyższym, który musiał być Jorgem Valento. Ponieważ Quinn wiedział, że Pearl, tak jak on, jest wielbicielką kina, kazał jej rozglądać się za Salem Mineo. Z tej odległości pasował tylko wyższy. Pearl rozsiadła się wygodnie, zostawiając silnik na jałowym biegu, a klimatyzator na najwyższych obrotach. Mimo zamkniętych okien czuła intensywny zapach pieczonej pizzy. Robiła się od niego głodna. Chłopcy przy stojaku na rowery chyba jej nie zauważyli. Jorge oparł się plecami o ceglaną ścianę, a ręce trzymał w kieszeniach workowatych, poszarpanych dżinsów. Co jakiś czas od niechcenia spluwał na lewo, z dala od rowerów. Mówił tylko niższy dzieciak, przez cały czas się kiwając, jak ćpun na głodzie narkotykowym. Po jakichś piętnastu minutach kiwający się nagle znieruchomiał, a Jorge uniósł i przekrzywił głowę. Najwyraźniej usłyszeli brzęczyk albo jakiś inny sygnał.

Pearl miała szczęście. To ten niższy wbiegł do Pizza Rio i niemal natychmiast wrócił, objuczony wielką, czarną termoizolacyjną torbą na pizzę. Przymocował ją elastycznymi linkami do kosza za siodełkiem i wsiadł na rower. Stojąc na pedałach, pochylony nad kierownicą, szybko się oddalił. Zna się na swojej robocie, pomyślała Pearl. Znaczyło to, że prawdopodobnie nie miała dużo czasu. Wyłączyła silnik i wysiadła z samochodu. Wciąż nieruchomo oparty o ścianę Jorge kątem oka obserwował zbliżającą się kobietę. Gdy podeszła na jakieś trzy metry, odepchnął się od cegieł i zwrócił twarzą do niej. Niezła sztuka, pomyślał. Niewysoka, szczupła, zgrabne nogi, świetne cycki. Twarz też w porządku. Długie czarne włosy, za które fajnie by się ciągnęło. Ciemne oczy. Może była Latynoską, tak jak on. Siostra. Można by zagadać pod tym kątem. Nie, z bliska bardziej wyglądała na Żydówkę. Też w porządku. Po prostu wymagała innego podejścia. Wiedział, że ma olśniewający uśmiech. Zrobił z niego użytek. – Jesteś gliną – powiedział. Nawet nie mrugnęła. Widać niewiele mogło ją zaskoczyć. Pokazała odznakę. – Nazywam się detektyw Kasner. – A ja nie. – Pocwaniakujmy, zobaczymy, jak zareaguje. Omal nie ziewnęła. – Jesteś Jorge Valento. Trochę go zaniepokoiło, że suka zna jego nazwisko. – Skąd wiesz? – Chcę z tobą porozmawiać o Josephie Galinie, tym, którego zwłoki znaleziono dwie noce temu w stojącym tu samochodzie. Wytrzymał jej spojrzenie, po czym bezczelnie zlustrował ją od stóp do głów, lubieżnie szacując jej wygląd. Jeśli się zirytowała, to tylko odrobinę. – Co ja o tym wiem? – odpowiedział. – Sporo. – Wszystko opowiedziałem wczoraj jakiemuś innemu glinie. – Nie wszystko. – Kto tak twierdzi? – Frank Quinn, detektyw z Wydziału Zabójstw. – Tak się nazywał ten glina z wczoraj? Oczy jak sople lodu? – Aha. Są zwierciadłem jego duszy. – Niby czemu mam powiedzieć ci coś, czego nie powiedziałem jemu? – Bo rozmowa ze mną będzie o wiele łatwiejsza. Widzisz, Quinn patrzy na to tak: jeśli ja cię o coś pytam, to tak, jakby on cię pytał. Jeśli ktoś mnie okłamuje albo nie chce ze mną rozmawiać, to tak, jakby robił to jemu. Wtedy Quinn traci cierpliwość. Jorge wspomniał wielkiego glinę Quinna, jego ogromne łapy z gruzłowatymi, pokrytymi bliznami kłykciami. Facet nie był młody, ale z miejsca było widać, że potrafi stać się niemiły i że czasami taki się stawał. Jorge się zaniepokoił, co na pewno odbiło się na jego twarzy. W duchu znowu założył swoją maskę, czyli przybrał zblazowaną minę. – Jesteś podobny do Sala Mineo – powiedziała niska cycata policjantka. – To samo mówi moja matka. – Moja matka, która dziesięć lat temu umarła na zatrucie

alkoholowe. – Jeśli ze mną nie porozmawiasz, to może się niedługo zmienić. Jorgemu nie spodobał się ton, jakim to powiedziała. Był absolutnie poważny. – Czy to groźba, pani policjant? – Pani detektyw, jeśli już. Owszem, to była groźba. To go zaskoczyło. Gliny przeważnie nie mówiły takich rzeczy prosto z mostu. – Policji nie wolno grozić ludziom. – Ludziom nie wolno używać zakazanych przez prawo narkotyków. – Ruchem głowy wskazała potłuczone fiolki po cracku, walające się u jego stóp pośród innych śmieci. – Jakich narkotyków? – zapytał. – Takich, jak te w twojej kieszeni. Jorge nagle zauważył, jak mocno przypiekało słońce. Zaczął się pocić. – Ta pizza naprawdę nieźle pachnie – powiedziała Pearl. – Człowiek się przyzwyczaja. – Bo człowiek przechodzi zapachem. Na pewno będziesz ładnie pachniał skazanym na dożywocie kumplom spod celi. Nawet się nie obejrzysz, jak zostaniesz Sally Mineo. Jorge się roześmiał, choć wcale nie było mu do śmiechu. – Twarda z pani sztuka – powiedział. – Nawet w połowie nie przekonałeś się, jak twarda. – To co mam zrobić, żeby ominęła mnie druga połowa? – Opowiedz, co wiesz o Galinie. – Miał brudne ręce. Patrzył na jej twarz. Wydawała się nie tyle zaskoczona, co zasmucona. Gliny tworzyły klub, którego członkowie musieli na sobie polegać. W przeciwnym wypadku mogło zaboleć. Jeśli nie można było zaufać komuś, kto zabezpiecza ci tyły, robiło się niebezpiecznie. Cycata policjantka pewnie by się zdziwiła, gdyby usłyszała, że jako dziesięciolatek marzył o dołączeniu do tego klubu. Zanim został członkiem gangu, który uratował mu życie. – Żyjemy w brudnym świecie – dodał. – Tu się zgadzamy. Co to znaczy, że Galin miał brudne ręce? Był twoim dostawcą? Jorge omal się nie uśmiechnął. Jak mało wiedziała! – Nieee… Galin nie tykał towaru. Po prostu trzymał rękę na pulsie, pilnował, żeby wszystko szło gładko. – Dilerom? – A komu? Podeszła bliżej. Z niejasnych powodów zaczął się jej bać. Może to przez oczy. Nawet te jej cycki wyglądały niebezpiecznie. – Jorge, chcę dostać nazwisko. – Dilera? – Tego, kto płacił Galinowi haracz. – To może mnie wpakować w niezłe kłopoty. – Jorge szukał atutów, kart, którymi będzie mógł coś ugrać. Ale wszystkie atuty trzymała w ręku policjantka. – Za pięć minut skuwam cię i zabieram – powiedziała. – Nazwisko albo odsiadka. Odpowiedział spokojnym głosem, który ani razu nie zadrżał. Nie był cwelem.

– Normalnie mnie pani przeraża. – Wiem – odparła. – Pewnie dlatego, że jesteś bystrzejszy niż większość twoich niedorobionych kumpli. Nie odrywał od niej wzroku. Miała go w garści i oboje o tym wiedzieli. – Nazwisko, które chce pani poznać, brzmi Lawrence „Legenda” – powiedział. Słowa jakby same popłynęły z jego ust, ale nie był tym zdziwiony. Jego umysł przeanalizował możliwości i podjął decyzję bez świadomego udziału Jorgego. Policjantka nie blefowała. Musiał jej coś dać. Na myśl o odsiadce – takiej prawdziwej, w pace dla dorosłych – mdliło go ze strachu. – Nie wciskaj mi ciemnoty, Jorge. – Co ja poradzę? Tak wołają na niego na ulicy. – Jak nazywa się naprawdę? – Tego nie wiem. Przysięgam. Mała cycata policjantka westchnęła. Nie spodobało mu się to westchnienie – brzmiało, jakby uznała, że Jorge do niczego jej się nie przyda. Odwróciła się, gotowa odejść. Następnym razem Jorge zobaczy tego wielkiego glinę, Quinna, a wtedy próba ucieczki nie będzie miała sensu. Ani szukanie kryjówki. Ktoś taki cię znajdzie, nieważne, jak daleko uciekniesz, jak głęboko się zadekujesz. Jak pierdolony doberman z nosem ogara. Jorgego niczym strumień lodowatej wody oblał strach. – Lawrence dostał kulkę – powiedział. – Strzelał do niego inny diler. To zatrzymało ją w pół kroku. – Kiedy? – Cztery dni temu. Zawróciła. Postąpiła kilka kroków w jego stronę. – Co za diler? – Nie wiem, kto strzelał. Mówię, co słyszałem. – Więc ten twój Lawrence „Legenda” nie żyje? – Podobno jest w szpitalu. – W którym? – Nie wiem. Ale jest zapisany pod innym nazwiskiem. Vernon Lake. – To jego prawdziwe nazwisko? – Skąd mam wiedzieć? Przyjrzała mu się uważnie, a on poczuł się jak robak pod lupą. Lub coś podobnego. Suka naprawdę była twarda. – No dobra, Jorge. Sprawdzimy to. – Ale nikomu pani nie powie, skąd to wiecie, prawda? – Postaram się. – Wygląda pani na miłą osobę. – Nie pierdol mi tu, Jorge. Musisz się nauczyć, że to rzadko działa. – Odeszła kawałek, po czym jeszcze raz się do niego odwróciła. – I przestań oszukiwać samego siebie. – Wszyscy się oszukujemy – odparł. Uśmiechnęła się, pokazując duże, piękne białe zęby, godne gwiazdy ekranu. – Widzisz? Powoli się uczysz – powiedziała. Jorge obserwował ją, gdy przekraczała ulicę, idąc w kierunku zakurzonego forda. Bał się jak cholera, ale i tak musiał zachwycić się jej tyłkiem. Kiedy samochód zniknął za rogiem i Jorge nabrał pewności, że policjantka naprawdę

odjechała, przełknął z wysiłkiem i zaczął zastanawiać się nad swoim położeniem. Cincinnati, postanowił. Miał tam krewnych, zapadnie u nich na jakiś czas. Wszędzie lepiej niż w Nowym Jorku. Wiszący wysoko na ceglanej ścianie dzwonek odezwał się dwoma krótkimi dźwiękami – sygnał, że pizza jest gotowa do dostarczenia. Jorge pomyślał, że do diabła z tym, i wsiadł na rower. Ale po zastanowieniu zsunął się z siodełka i wszedł do lokalu po pizzę i adres, pod który miała być dostarczona. Po wyjściu zmiął kartkę z adresem i wyrzucił ją na chodnik, a potem przełożył nogę przez ramę roweru. Pizzę zabrał ze sobą. Nie wiedział, kiedy nadarzy się następna okazja, żeby coś zjeść. Raczej nieprędko.

19 Do swojego domu na przedmieściach Teaneck w New Jersey Jerry Dunn przyjechał z miasta taksówką. Od dwudziestu dwóch lat mieszkał tu z żoną Sami. Dom był pełen wspomnień, wychowali w nim dwoje dzieci. Jerry lubił to miejsce. Okolica była spokojna, ocieniały ją drzewa, a dojazd do pracy trwał krótko. W czasach kiedy budowano te domy, czyli w latach pięćdziesiątych, ziemia w okolicach Nowego Jorku była dosyć droga. Budynki stały blisko siebie, a każdy miał dobudowany garaż, przeznaczony na jeden samochód. Jerry i Sami mieli dziesięcioletnią białą toyotę camry, jednak ponieważ żadne z nich nie lubiło jeździć do miasta, używali jej jedynie wtedy, kiedy mieli coś do załatwienia albo wybierali się do restauracji czy na zakupy do pobliskiego centrum handlowego. Zapłaciwszy taksówkarzowi, Jerry wszedł do domu i poczuł zapach smażonej cebuli. Sami się go spodziewała. Umówili się, że on z LaGuardii przyjedzie taksówką, żeby oszczędzić jej udręki korków przy lotnisku, a ona będzie na niego czekała z gorącym obiadem. Oczywiście Jerry tym razem nie jechał z lotniska, ale umowa to umowa. Zostawił walizkę w przedpokoju, po czym, wiedziony zapachem cebuli, trafił do kuchni. Sami, bosa, w dżinsach i luźnej białej tunice, stała przy kuchence. Zmierzwione włosy upięła wysoko, dzięki czemu jej szyja wydawała się szczuplejsza. Na skwierczącym oleju smażyła cienkie steki z cebulką. Stół został już nakryty dla dwóch osób. Jerry wiedział, że go usłyszała, zbliżył się więc do niej, pocałował ją w kark i przyciągnął do siebie. Przycisnęła się do niego plecami i obfitymi pośladkami. Poczuł erekcję i nabrał ochoty, żeby zanieść Sami do sypialni. Czy powodem było to, co zdarzyło się w mieście? To, co zrobił? Mój Boże, aż tak mnie to nakręciło? – …było na kongresie? – spytała, skoncentrowana na przyrządzaniu posiłku. – Jak na każdym innym. Stanowiska informacyjne, dyskusje panelowe, przemowy, przemowy, przemowy… – Drinki – dodała, obracając steki szpatułką o drewnianej rączce. Dał krok do tyłu i ich ciała przestały się stykać. – Z nich mało korzystałem – powiedział. Był pewien, że mu uwierzyła. Owszem, niejedno miał na sumieniu, ale alkoholu

nie nadużywał. A co do kobiet… Cóż, dzięki Bogu Sami nigdy go o to nie pytała. Czasami myślał, że bała się odpowiedzi, ale ostatnio doszedł do wniosku, że po prostu nie wiedziała, jaki z niego ogier. Poza tym szybkie numerki w hotelach z nieznajomymi kobietami nic dla niego nie znaczyły, naprawdę. Dla Sami nie byłby to żaden argument i ostro wyraziłaby sprzeciw. Ale z pewnością rozumiała, że Jerry ma potrzeby, których nie potrafiła zaspokoić. – Chcesz mrożonej herbaty do obiadu? – zapytała. – Brzmi cudownie. Oparła szpatułkę o nakładkę na palnik, odwróciła się, pocałowała Jerry’ego w usta i uśmiechnęła się do niego. – Nie lubię, kiedy wyjeżdżasz. Wolę mieć cię w domu – powiedziała. Namiętnie oddał jej pocałunek. – Ja też wolę być w domu. Odwróciła się do kuchenki i skwierczącego oleju rzepakowego. – Kiedy będziemy jedli? – spytał. – Za jakieś piętnaście minut. – W takim razie rozpakuję się. – Masz czas – powiedziała. Otworzyła szufladę i wyjęła otwieracz do puszek, na który czekała puszka zielonego groszku stojąca na blacie zlewozmywaka. Jerry poklepał ją po pupie i wrócił do przedpokoju po bagaż. Gratulował sobie opanowania. Gratulował sobie, jak gładko wszystko poszło. Po obiedzie może napiją się wina. A potem może pójdą do sypialni. Albo na sofę. Dziwne, że naszła go aż taka ochota na seks. Jakby znów miał dwadzieścia lat. Ech, nie roztrząsaj tego. Korzystaj ile wlezie. Wieczorem poszedł do garażu, żeby zostawić walizkę na zamocowanej na krokwiach szerokiej półce z dykty, gdzie składowali bagaże. Podręczną torbę z czarnego nylonu zaniósł do drewnianego stołu warsztatowego, zainstalowanego przy ścianie garażu. Przez kilka sekund stał nieruchomo, patrząc na zamknięte drzwi do kuchni. Gdy wychodził z sypialni, Sami lekko pochrapywała. Uśmiechnął się, wspominając, jak wyczerpał ją do cna. Po obiedzie obejrzeli w telewizji fragment meczu Yankees, a potem wcześnie się położyli. Kochali się na wszystkie możliwe sposoby, po czym trochę poczytali w łóżku. Zaspokojona i zaskoczona Sami napomknęła, że Jerry jeszcze nigdy nie był taki namiętny i odprężony. Tak, to była prawda. Niesamowite, jak świat stawał się lepszy, bardziej żywy i realny, gdy przejęło się kontrolę nad własnym życiem. Rozsunął torbę i popatrzył na matowozielone pliki banknotów. Małe nominały, w sumie sto tysięcy dolarów. Jerry niedługo dostanie kolejne pięćdziesiąt tysięcy. Kiedy spłaci zaciągniętą w banku krótkoterminową pożyczkę, te pieniądze będą czystym zyskiem. Miał otwartą linię kredytową i brał już wcześniej takie pożyczki na zakup akcji lub w celu sfinalizowania transakcji handlowej. Znali go w tym banku od lat i wymagali jedynie jego podpisu. Pieniądze zostawiono mu w hotelowej recepcji, w ciasno oklejonym taśmą brązowym pakunku. Po zameldowaniu się Jerry zabrał pakunek do pokoju, sprawdził, czy na pewno zamknął drzwi, i zaczął liczyć pieniądze. Ale szybko się znudził i stracił do tego cierpliwość. Nie miał wątpliwości, że dostał umówioną kwotę, wyrzucił więc brązowy papier pakunkowy i upchnął pliki banknotów w torbie.

Pytanie brzmiało: gdzie teraz ukryć pieniądze? Jerry rozejrzał się po garażu, szukając bezpiecznego miejsca, kryjówki, do której Sami nie zajrzy, bo nie będzie miała powodu. Ostatecznie postanowił zdjąć walizkę, schować w niej torbę z pieniędzmi, zamknąć ją i odłożyć na półkę. Sami miała własne torby podróżne, więc wątpliwe, żeby kiedykolwiek sięgnęła po jego wielką walizę. Zawsze tak chował jej gwiazdkowe prezenty, zanim trafiły pod choinkę, i nigdy żadnego nie znalazła. Zgasił światło w garażu, wrócił do domu, położył się do łóżka. Leżał obok śpiącej żony i w ciszy wpatrywał się w ciemność. Osiągnął wyższy stopień dojrzałości. Potrafił odsunąć pewne fragmenty przeszłości, by nie wchodziły w drogę bieżącym wydarzeniom, zamknąć je jak w szufladzie. Cudowne uczucie. Gdy pomyślał o tym, co niedawno zrobił w mieście… Słodki Jezu! Podniósł prawą rękę, ciekawy, czy drży, ale sypialnia była pogrążona w tak głębokich ciemnościach, że nie potrafił tego stwierdzić. Na pewno czuł, że ręka była nieruchoma. Spodziewał się opóźnionej reakcji. Ale jeśli miała się pojawić, to raczej nie tej nocy. Jerry splótł palce za głową i westchnął. Nie miał wyrzutów sumienia, niczego nie żałował. Był pewien, że nie grozi mu napływ takich emocji. Nigdy. Ale minęła wieczność, zanim udało mu się zasnąć. Nie będzie pamiętał swoich snów.

20 – Dan Martin – powiedział, a Hettie poznała nazwisko kochanka. Powtórzyła je, jakby sprawdzała jego smak. – Za pierwszym razem nie zapytałaś, jak się nazywam – dodał. Leżeli w łóżku, właśnie skończyli się kochać. Hettie była wyczerpana i obolała, ale gdyby chciał zacząć od początku… – Potrafisz człowieka wykończyć – powiedział. Uśmiechnęła się i na wilgotnym od potu prześcieradle przytuliła do niego nagie ciało. W rozgrzanym pokoju ich ciała wydawały się tak gorące, że mogły oparzyć przy dotyku. – Czyżbyś się skarżył? – zapytała. On też się uśmiechnął. Ciemne włosy miał wilgotne i zmierzwione, a jeden kosmyk opadł mu na czoło, niemal wchodząc do oczu. – Broń Boże. – To ja się poskarżę – powiedziała. – Chce mi się pić. Zaczęła wstawać, ale on lekko ujął jej ramię i popchnął ją z powrotem. – Przyniosę coś. – Uniósł się, obrócił i usiadł plecami do niej. Wykręcił muskularne ciało, żeby spojrzeć na nią przez ramię. – Na co masz ochotę? Ja się napiję piwa. – W lodówce znajdziesz otwartą butelkę pellegrino. Nada się idealnie. Odwrócił się trochę bardziej, pochylił i delikatnie pocałował ją w usta. – Będziesz tęskniła? Zaśmiała się gardłowo. – Już tęsknię.

Zanim wstał, pocałował ją jeszcze w czubek głowy. Obserwowała go, gdy wychodził z sypialni. Żeby dotrzeć do kuchni, musiał przejść przez cały salon. Nie mogła sobie przypomnieć, czy zasłoniła żaluzje. Kilka minut później wrócił z zieloną butelką pellegrino i otwartą puszką niskokalorycznego buscha. Hettie usiadła na łóżku i podciągnęła się do tyłu. Opierała się teraz o chłodny zagłówek. Przyjęła butelkę i upiła kilka długich łyków, świadoma, że wbija w nią wzrok. Hettie przeszył dreszcz, gdy odrobina zimnej wody kapnęła jej na pierś i zmieszała się z potem. Dan (jak starała się teraz go nazywać) usiadł na materacu plecami do niej, dokładnie w tym samym miejscu co poprzednio. Obserwowała kroplę potu, która spadła z jego wilgotnych włosów, gdy odchylił głowę w tył i zdrowo pociągnął piwa. Seks to gorące zajęcie, pomyślała. Po wszystkim aż się prosiło o coś zimnego do picia. Przez jakiś czas nic nie mówili, oswajając się ze spędzaniem czasu w obopólnym milczeniu. Klimatyzator się wyłączył – skończył się cykl jego pracy. Hettie wsłuchała się w dobiegający z dołu, niemilknący szum ruchu ulicznego. Gdzieś daleko przelotnie zawył alarm samochodowy, ledwie słyszalny pośród letniej nocy. Bliżej, ale wciąż jeszcze daleko, syrena radiowozu lub samochodu straży pożarnej wydała przejmujący, samotny zew. Samotność. Jakże Hettie jej nienawidziła! Ale może dla niej od teraz nie będzie już samotności. Wyciągnęła rękę i przebiegła palcami po spoconych, umięśnionych plecach Dana. Odwrócił się do niej z uśmiechem. – Znowu próbujesz mnie uwieść? – Przysięgłabym, że to ty mnie uwiodłeś. – Też się uśmiechała. – Klasyczne, wygodne kobiece kłamstwo. – Pochylił się i pocałował ją, miękko, z językiem, dając do zrozumienia, że jeśli ma ochotę… Odepchnęła go i wypuściła powietrze z płuc. – Co teraz będziemy robić? – wyszeptał jej do ucha. – Już prawie trzecia w nocy – powiedziała. – Może dla odmiany powinniśmy złapać trochę snu. Odchylił głowę i kilkoma długimi łykami opróżnił puszkę. Potem okręcił się i wyciągnął obok Hettie, a ona ułożyła się na boku w wilgotnej pościeli. Patrzyła mu w oczy. – Wypiłaś wodę? – zapytał. – Większość. A co, chcesz trochę? – Nie. Może ty chcesz mojego piwa? – M-m. Wystarczy mi. – Uśmiechnęła się. – I tak wszystko wyżłopałeś. – Zmęczona? – Przyglądał się jej. – Zaczynam być – zdążyła powiedzieć, zanim zapadła w sen. Hettie śniła, a we śnie widziała ciemną, muskularną sylwetkę Dana Martina przemierzającą sypialnię, słyszała ciche, metaliczne pobrzękiwanie. Nie potrafiła sobie wyobrazić, co mogło wydawać ten dźwięk. Potem pojawiło się przyćmione światło i cienie sunące jak skrzydła szybujących ptaków. – Zmęczona? – rozległ się głos Dana. Troszczy się o mnie. Mój kochany. – Śpisz, Hettie? Hettie?! Postanowiła, że nie odpowie. Dlaczego miałaby odpowiadać? To był jej sen. * Po przebudzeniu Hettie od razu się zorientowała, jaki zapach czuje. Perfumowane

mydełko. Marka, której używała. Gdy tylko jej umysł to zarejestrował, poczuła w kostkach eksplozję bólu. Co…? Była oszołomiona. Zdezorientowana. Jej świadomość przedarła się przez grube warstwy chaotycznych myśli i przyniosła ze sobą paniczny strach. Walczyła z nim. Najpierw skoncentrowała się na bólu, a potem spróbowała go przyjąć, w jakiś sposób uczynić znośnym. Rozumuj! Myśl! Jak tu trafiłam? Gdzie jestem? Było prawie zupełnie ciemno. Nic nie widzę! Nie mogę ruszać rękami ani nogami! Spróbowała zawołać Dana. Jej usta i czubek języka daremnie zmagały się z szorstką, lepką powierzchnią, w której rozpoznała przyczepną stronę taśmy klejącej. Nie mogę krzyczeć! Ból głowy, który dotąd ledwie rejestrowała, rozłupał jej czaszkę jak uderzenie topora, a Hettie zorientowała się, że wisi do góry nogami. Podczepione do czegoś stopy miała związane, a przeguby rąk przyciśnięte do ud sznurkiem albo taśmą. Mogła poruszać tylko głową, ale wtedy jej kark przenikał paraliżujący ból. Jej oczy przyzwyczajały się do mroku. Zaczęły w nim majaczyć fałdy czegoś przypominającego biały plastik. Zasłona od prysznica! Po lewej matowo lśniła stalowa rurka. Druga taka sama była po prawej. Rozpoznała je i już wiedziała, gdzie jest – zwisała głową w dół ze swojego drążka do podciągania, który, wraz z całym składanym, przenośnym mocowaniem, trafił z sypialni do łazienki. Dan! On to zrobił! Od początku musiał to planować. Dodał coś do mojej butelki z wodą i zaczekał, aż zasnę. Jezu! Umiem dobierać facetów. Pod naciskiem nabrzmiałych od krwi żył ból w głowie narastał tępym pulsowaniem. Jeszcze raz spróbowała krzyknąć, ale sama ledwie usłyszała głuche buczenie, które przedarło się przez taśmę. Panie Boże, jeśli kiedykolwiek… Usłyszała miarowe szuranie. Coraz głośniejsze. Zbliżało się. Odgłos kroków, który dobiegał z korytarza, tuż spoza otwartych drzwi do łazienki. Oślepiło ją zapalone nagle światło.

21 Czasami najlepiej wrócić do początków. Quinn uświadomił sobie, że uważnie zbadali morderstwo, do którego doszło podczas ich wachty, ale tym pierwszym – George’a Mandersa i Alana Weeksa – przyjrzeli się dość pobieżnie. Postanowił zacząć od Mandersa, który zginął jako pierwszy. Quinn i jego detektywi przestudiowali akta sprawy, przeczytali zeznania sąsiadów, przyjaciół i krewnych, a także wejrzeli w życie samego Mandersa. Był idealnym przykładem najmniej prawdopodobnej ofiary zabójstwa, jedną z tych zagadek, które doprowadzały policję do obłędu.

Nie znaleźli w jego życiu niczego, za co mógłby zginąć. Ale, oczywiście, musiało być coś takiego – w końcu Manders został zamordowany. Quinn usiadł za biurkiem Feddermana, gdzie miał lepsze światło, i założył na lekko skrzywiony nos półramkowe okulary do czytania o prostokątnych szkłach. Cierpliwie, w pozie kujona, która zupełnie do niego nie pasowała, zaczął czytać. Zeznania ludzi, którzy znali Mandersa, zdawały się prowadzić donikąd. Także ponowne zapoznanie się z okolicznościami morderstwa nie rzuciło nowego światła na sprawę. Manders odnosił umiarkowane sukcesy jako zarządca funduszu hedgingowego w firmie o nazwie Prudent Power, specjalizującej się w technice krótkiej sprzedaży z wykorzystaniem funduszów ETF. Quinn z trudem zmusił się do przeczytania tej części – z każdym zdaniem robiła się nudniejsza. Jednak przebiegł tekst wzrokiem, dowiadując się co nieco o opcjach kupna i sprzedaży, po czym doszedł do wniosku, że raczej niewiele ma to wspólnego ze śmiercią Mandersa, chyba że w szerszy i bardziej ogólny sposób, do którego zrozumienia nie trzeba było ukończyć studiów menedżerskich na Harvardzie. Przynajmniej miał taką nadzieję. Podniósł się, przeciągnął, a potem nalał do białego styropianowego kubka trochę wczorajszej kawy. Spróbował ohydnego płynu i skrzywił się. Zabrał akta Mandersa z biurka Feddermana, usiadł na swoim stałym miejscu i włączył komputer. Po jakiejś minucie, odliczonej kilkoma łykami ze styropianowego kubka, od których żółć podchodziła do gardła, zerknął nad oprawkami okularów na jarzący się monitor. Od czego zacząć, jak nie od „Wall Street Journal”? Ciekawe. Rynek kwitł, ale wartość Prudent Power gwałtownie spadła i inwestorzy ponieśli straty. Ale czy nie tak mają działać fundusze hedgingowe? Przeciwnie do tendencji giełdowych? Quinn nie był pewien. Rzecz mogła być bardziej skomplikowana, co znaczyło, że zarządca funduszu Prudent Power mógł narobić sobie wrogów liczonych w tysiącach. A tutaj wystarczyłby jeden klient, odpowiednio wściekły, by zabić. Ale czy ten sam morderca zabijałby dalej, i to ludzi, którzy prawdopodobnie nie mieli nic wspólnego z jego (lub jej) finansami? Quinn zastanawiał się też, jak wielu seryjnych morderców było na tyle bogatych, żeby inwestować w fundusze hedgingowe? Zadzwonił do Helen Iman, policyjnej specjalistki od profili psychologicznych, i zadał jej to pytanie. – Przychodzi mi do głowy tylko Kuba Rozpruwacz – odpowiedziała – ale w jego wypadku nigdy nie poznamy prawdy. To wszystko. Obszczekujesz niewłaściwe drzewo, Quinn. Lewą ręką przyciskał słuchawkę do ucha, a prawą wertował akta. – Co ty tam robisz, Quinn? – Szukam innego drzewa. – Mam sporo pracy – powiedziała Helen. – Właśnie przeglądam zeznania świadków – rzekł Quinn. – Chociaż trudno nazwać ich świadkami. – Rutynowe śpiewki przyjaciół i krewnych, jakim to wspaniałym człowiekiem był zamordowany i że na pewno nie miał wrogów? – Trafiłaś w dziesiątkę. – Przeczytaj mi ich nazwiska. Quinn znalazł listę zeznań i zaczął wymieniać nazwiska osób, które przesłuchiwał

ze swoimi ludźmi lub z którymi rozmawiała wcześniejsza ekipa. – To ostatnie – przerwała mu Helen. – Takie samo nazwisko nosiła ofiara. – Zoe Manders – powtórzył Quinn. – Siostra. – Gdzieś o niej słyszałam. Nie jest przypadkiem psychologiem? – Napisali tu, że psychoanalitykiem. Ma biuro na Park Avenue. – O, nie miesza się z pospólstwem. Cóż, może dlatego znam jej nazwisko, z jakiejś konferencji czy czegoś w tym rodzaju. – Manders też nie żył w nędzy. Mieszkał na Wschodniej Pięćdziesiątej Szóstej, przy Sutton Place. – Znakomicie prosperujące rodzeństwo. – Też byśmy takim byli. Na przeszkodzie stoi tylko to, że nie jesteśmy spokrewnieni i nie mamy pieniędzy. – Porozmawiajcie z nią jeszcze raz – doradziła Helen. – Czytam tu, że widywała się z bratem z sześć razy do roku, przeważnie z okazji świąt. Bywali w różnych miejscach, mieli różnych znajomych. I siorka ma solidne alibi. – Może coś wiedzieć, tylko sama nie wie, że wie – powiedziała Helen. – Cholernie to enigmatyczne. – Ile lat ma doktor Manders? – Czterdzieści sześć. – Quinn poprawił okulary, żeby lepiej widzieć druk w dokumentach. – A jej brat miał czterdzieści trzy. Zapewne razem się wychowywali i byli sobie bliscy. Hmm… jego starsza siostra została psychoanalitykiem… Prawdopodobnie opiekowała się nim w dzieciństwie i dużo o nim wie. – A skoro żyje z grzebania w ludzkich głowach, potrafi zinterpretować wspomnienia z dzieciństwa i wyciągnąć konstruktywne wnioski. – O to mi chodziło – powiedziała Helen. – Musisz po prostu nastawić ją, żeby myślała jak glina. Wtedy może powie ci coś odkrywczego o młodszym braciszku. Doktor Manders może być twoim ukrytym kapitałem. Czyżby Helen czytywała „Wall Street Journal”? – Jednym ze sposobów na dowiedzenie się czegoś o mordercy jest poznanie jego ofiar – mruknął Quinn. – Zgadzam się, Quinn. Cherchez la psychoanalityk4. – Koniecznie – odparł Quinn. Prawie niemilknące, stłumione wrzaski Hettie brzmiały jak szaleńczy akompaniament muzyczny, grany do jej agonii. Wprawdzie były ledwie słyszalne, ale ona słyszała je dobrze. Każdy wybrzmiewał echem we wszystkich mrocznych korytarzach jej umysłu, każde echo było donośniejsze i bardziej bolesne od poprzedniego. Hettie dawno temu straciła nadzieję. Teraz, oprócz bólu, jej głowę wypełniało tylko jedno pytanie. Dlaczego tak długo się umiera? 4 Parafraza zaczerpniętego z języka francuskiego powiedzenia „Cherchez la femme!”, które znaczy „Szukajcie kobiety!” (jeśli nie widać jawnej przyczyny jakiejś sprawy).

22 Gabinet Zoe Manders znajdował się na Park Avenue, tuż przy skrzyżowaniu z Pięćdziesiątą Dziewiątą Ulicą. Reprezentacyjny adres wskazywał, że pani

psychoanalityk się powodzi. W holu ze szkła i marmuru Quinn przejrzał listę biur i odkrył, że oprócz Zoe Manders w budynku pracowało około dwunastu lekarzy takiej czy innej specjalizacji. Ich gabinety znajdowały się na piętrach niezajętych przez większe i mniejsze korporacje. Quinn podszedł do zaokrąglonego kontuaru z marmurowym blatem, za którym na niskim fotelu siedział ochroniarz, i wpisał się na listę gości. Marmur był chłodny w dotyku. – Miło znów pana widzieć, kapitanie. Quinn przyjrzał się ochroniarzowi i rozpoznał szeroko uśmiechnięte, pyzate oblicze byłego detektywa nowojorskiej policji Bena Byrda. Byrd pracował na Południowym Manhattanie, ale któregoś dnia, gdy jechał na miejsce zbrodni, zdarzył mu się fatalny wypadek samochodowy… Ile, pięć lat temu? – Dobrze pan wygląda, Ben – powiedział Quinn, gdy podali sobie ręce. Mówił poważnie. Słyszał, jak ciężkie były obrażenia Byrda, ilu operacji wymagały. Wręcz niezliczonych. Byrd dodał do uśmiechu wzruszenie ramionami. – Nie poruszam się już tak sprawnie jak kiedyś, ale nic mnie nie boli. A to właśnie ból może człowieka złamać, zwłaszcza ból pleców. Quinnowi błysnęła zza kontuaru polerowana stal i dopiero teraz zauważył, że Byrd siedzi na wózku inwalidzkim. – Sam z tego nie wstanę – powiedział Byrd, ale uśmiech nie zniknął z jego twarzy. – Mimo to jakoś sobie radzę. Mogło być gorzej. – Fakt. Prawie było. – Ciągle to sobie powtarzam, kapitanie. – Spojrzenie Byrda powędrowało ku leżącej na kontuarze księdze gości. – Widzę, że zna pan doktor Manders. – Dopiero ją poznam – powiedział Quinn. – Policyjne sprawy, jak sądzę. – Aha. Miło, że nie wziął mnie pan za pacjenta. – Co w tym złego? Sam byłem jej pacjentem. Po wypadku. – Musi znać się na swojej robocie – powiedział Quinn, cokolwiek niezręcznie. – Domyśliłem się, że jest pan tu z powodu śmierci jej brata. Ten Kaliber 25. Jak idzie jego sprawa? – Powolutku – odparł Quinn. – Czyli nic się nie zmieniło. Quinn odpowiedział, że nigdy nic się nie zmienia, i znowu podał mu rękę. Byrd, który wciąż miał miażdżący kości uchwyt, uścisnął rękę Quinna i powiedział: – Niech pan nie będzie dla niej zbyt ostry. Jest dobrym człowiekiem, a to rzadkość. – Rzadkość w tym budynku? – Rzadkość w ogóle – odrzekł Byrd. – Dama z klasą. – Dzięki za informację. – Quinn się uśmiechnął. – Nie jest podejrzana, Ben. Damy z klasą nie strzelają ludziom w łeb. – Przeważnie – powiedział Byrd. Quinn znalazł przemyślnie zamaskowaną windę i wjechał na dziewiąte piętro. Na końcu długiego, wyłożonego dywanem korytarza, zaraz za kancelarią prawniczą, trafił na drewniane drzwi z prostym napisem „DR ZOE MANDERS”. Za drzwiami znajdowała się mała poczekalnia, urządzona w gustownych barwach szarości i zieleni. Stała w niej brązowa skórzana sofa i dwa pasujące do wystroju fotele. Było tam wiele roślin doniczkowych, które Quinn uznał za sztuczne, ale kiedy jednej dotknął,

spostrzegł, że się mylił. Recepcjonistki nie było. Nie było nawet miejsca, na którym mogłaby usiąść i witać wchodzących. Żadnego telefonu. Pani doktor musiała korzystać z usług biura zleceń. Przy drzwiach, za jednym z brązowych skórzanych foteli, znajdował się mały świecący przycisk. Ponieważ Quinn umówił się wcześniej telefonicznie, podszedł do przycisku i nacisnął go. Za zamkniętymi drzwiami odezwał się brzęczyk. Po kilku sekundach doktor Zoe Manders otworzyła drzwi i uśmiechnęła się do Quinna. W ogóle nie wyglądała na swoje czterdzieści lat z okładem – okazała się szczupłą kobietą wzrostu trochę powyżej średniego, miała piwne oczy i krótkie brązowe włosy. Rysy jej twarzy były regularne i emanowały nie tyle delikatnością, co zdrowiem. Na jej widok Quinnowi przypomniała się Ingrid Bergman grająca panią psycholog w filmie Hitchcocka. Może sprawiły to wydatne kości policzkowe i cudowny uśmiech, a może sam fakt, że Zoe Manders była psychoanalitykiem. – Detektyw Quinn? – zapytała. Gapił się na nią. – Tak. Doktor Manders? – No to formalności mamy z głowy. – Nadal uśmiechnięta, odeszła na bok, robiąc mu przejście. Quinn wszedł do gabinetu i od razu poczuł się lepiej, a przecież od rana był w dobrym nastroju. Tu też królowały szarość i zieleń, ale skórzane obicia mebli były jaśniejsze – beżowe. Na drewnianych biurkach z widocznymi ciemnymi słojami stały ciężkie, osłonięte abażurami lampy o szerokich podstawkach. Sięgające sufitu, pełne równiutko ustawionych książek regały wykonano z podobnego drewna, co biurka. Puszysty dywan też był beżowy, ale o dwa odcienie ciemniejszy niż skóra foteli. Zieleń ciężkich zasłon, które tłumiły dźwięki znajdującej się dziewięć pięter niżej ulicy, miała głęboki, aksamitny odcień starego mchu. Na ścianach wisiały dwa oprawione obrazy Moneta. Przedstawiały ogrody i pyszniły się pełną gamą barw, ale w stonowanej harmonii gabinetu także ich widok przynosił ukojenie. Doktor Manders miała na sobie luźne, antracytowoszare spodnie, jedwabną jasnoszarą bluzkę z białym wzorkiem, który wyglądał prawie jak koronka, i buty na płaskim obcasie, dobrane pod kolor bluzki. Zaprowadziła Quinna do jednego ze skórzanych foteli, które sprawiały wrażenie naprawdę wygodnych, gestem zaprosiła go, żeby usiadł, a sama zajęła miejsce za biurkiem z polerowanego drewna i o misternie rzeźbionych nogach, które bardziej wyglądało na stół. Wypełniony jej obecnością gabinet dziwnie uspokajał. Taki był zamysł, powiedział sobie Quinn, i bez wątpienia się sprawdzał. – Przyszedł pan w sprawie George’a – zagaiła. Głos miała zaskakująco niski i także uspokajający. W pierwszej chwili Quinn nie zrozumiał, ale zaraz uświadomił sobie, że chodziło jej o brata, o którym on myślał tylko po nazwisku. – To prawda. – Nie jest pan pierwszy. – Wiem, pani doktor. Ale ja naprawdę przyszedłem w sprawie George’a. Tym razem ona nie zrozumiała. – A nie w sprawie jego mordercy. – Musi mi pan to wyjaśnić. – Wie pani, kim jestem? To znaczy pomijając, że nazywam się Quinn i pracuję dla

policji. Skinęła głową. – Wiem. Z gazet, z telewizji. Kiedy usłyszałam, że władze miasta powierzyły panu dochodzenie, ucieszyłam się. Nie tylko ze względu na George’a, ale i na inne ofiary. Seryjny morderca… – Szukamy ich w specyficzny sposób – powiedział Quinn. – Chcemy się dowiedzieć, jak myślą, co w ich uszkodzonych mózgach uchodzi za logikę. Im więcej się o nich dowiemy, tym lepiej, nawet jeśli nie jest to bezpośrednio związane z morderstwami. – Jeśli dobrze rozumiem, chce pan, żebym jako psychoanalityk dorzuciła swoje trzy grosze? Obawiam się, że… – Nie, nie – przerwał jej. Pochylił się i po raz pierwszy wyczuł, że używała perfum, jakichś subtelnych, o woni bzu. – Zmierzałem do tego, że obok poznania mordercy najważniejsze jest poznanie ofiary. Te zabójstwa mogą wydawać się przypadkowe, może nawet morderca stara się, żeby takie były. Ale i tak coś może je łączyć. Im więcej dowiem się o George’u, tym więcej mogę się domyślić na temat mordercy. Może nawet uda mi się dostrzec jakiś motyw, niezależnie od tego, czy morderca i pani brat choć raz spotkali się przed zabójstwem. – Przyglądał się jej beznamiętnej twarzy. – Czy to ma sens, pani doktor? Spojrzała mu w oczy i przytaknęła. – Zdecydowanie. I proszę mówić mi Zoe. Skoro mamy rozmawiać o George’u, róbmy to na stopie nieoficjalnej. Będzie mi łatwiej. – Cały czas wpatrywała się w jego oczy, może czegoś szukając, może o coś prosząc. Nie bardzo to rozumiał. Uświadomił sobie, że wiele w tej kobiecie może przekraczać jego możliwości pojmowania. – W porządku, Zoe. Jeśli ci to odpowiada, ja będę sobie siedział, a ty opowiesz mi o bracie. Włącznie z drobiazgami, które wydają się nie mieć znaczenia. Muszę wyrobić sobie jakiś jego obraz. Uśmiechnęła się. – Może powinniśmy zamienić się miejscami? – Nie – poważnie odpowiedział Quinn. – Ty tu rządzisz. – Czasami mam wątpliwości. – Odchyliła się na oparcie fotela. Oczy utkwiła w jakimś punkcie nad głową Quinna. – Jestem… byłam o trzy lata starsza od George’a – zaczęła. – Dorastaliśmy w dzielnicy klasy średniej, ale była dość niebezpieczna. Przez jakiś czas byłam jego obrońcą. Nie chodzi mi o to, że brakowało mu ducha walki, po prostu był mały jak na swój wiek. – Przyciągał takich, co lubią się znęcać nad słabszymi? – Nie bardziej niż inne dzieci, małe jak na swój wiek. Łobuzy przestawały mu dokuczać, kiedy słyszały, że jest moim młodszym bratem. – Jak słyszę, twarda była z ciebie sztuka. Roześmiała się. – Twarda nie, ale sztuka tak. I to niezła. Chłopcy woleli być ze mną w dobrych stosunkach. – Łatwo zauważyć dlaczego. Zignorowała komplement. – Kiedy miałam szesnaście lat, a George trzynaście, nasz ojciec zginął w wypadku. – W jakim wypadku?

– W zakładach chemicznych – odpowiedziała. – Pracował jako chemik w Montrose Insecticide and Feed. Ktoś podczas przygotowywania środka chwastobójczego użył niewłaściwego składnika i… to zabiło mojego ojca. Naszego ojca. – Opuściła wzrok na Quinna, ale zaraz z powrotem wpatrzyła się w ten sam punkt nad jego głową. Co ona tam widzi? – Otruł się? – Opary zniszczyły jego płuca. Potworna śmierć. W jej oczach zalśniły łzy. Quinn milczał; dawał jej czas. – Śmierć taty wpłynęła na rodzinę z siłą wybuchu bomby. Wychowała nas matka, która nigdy ponownie nie wyszła za mąż. Musiała ciągnąć dwa etaty, żeby związać koniec z końcem. Zmieniły się też relacje między mną a George’em. Teraz on stał się moim obrońcą. A ja zostałam jakby… ofiarą. Quinn cierpliwie słuchał przez ponad godzinę, a Zoe opowiadała o życiu rodzinnym, o zwierzętach domowych, o kłótniach, o tym, jak razem z bratem poszli do tego samego college’u, o wrodzonych zdolnościach matematycznych George’a, dzięki którym ukończył studia biznesowe. Pierwszą pracę dostał w domu maklerskim, potem udało mu się pozyskać inwestorów i założył fundusz powierniczy, który z czasem przerodził się w fundusz hedgingowy, w firmę Prudent Power. Zoe tymczasem kontynuowała naukę i uzyskała stopień doktora. Odbyła staż w klinice, tam też przez jakiś czas pracowała, potem została psychologiem pracy w korporacji. Własną praktykę prowadziła od ośmiu lat. – Widzę, że oboje mieliście silną motywację. – Na to wygląda. – Uśmiechnęła się smutno. – Może chcieliśmy uciec od bólu. – Chyba nie było ci łatwo. – Nie było, ale tylko w pewnym stopniu. Oboje dobrze się uczyliśmy, a ambicję pewnie odziedziczyliśmy w genach. – Niecodzienne stwierdzenie jak na psychoanalityka. – Chyba masz rację. Ale, jak sądzę, oboje wiedzieliśmy, że nam się w życiu ułoży. – A twoja matka… – Umarła dwanaście lat temu. Atak serca. – George nigdy się nie ożenił? – Raz o mały włos by do tego doszło. Ale narzeczona zmieniła zdanie. – A jego siostra? Przez chwilę wyglądała na zbitą z tropu. Potem uśmiechnęła się, zrozumiawszy, że mówił o niej. – Też o mały włos raz by do tego doszło. Ale zmieniłam zdanie. – Osiągnęliście w życiu więcej, niż można by oczekiwać. – Tak samo zdiagnozowałabym ten przypadek – odpowiedziała. – Przyczyniła się do tego śmierć ojca? – Możliwe. On też przerósł oczekiwania, podobnie jak jego ojciec. – Więc jednak mieliście to w genach. – Aha. Może. Tyle rzeczy dziedziczy się genetycznie. Sądzi pan, że mordowanie też? Że morderca ma to w genach? – Nie znam się na tym, naprawdę. To pani działka. – Cóż, panie Quinn… – Jakby zdumiały ją własne słowa. – Zapomniałam, jak ci na imię. – Quinn wystarczy.

– Myślałam, że przeszliśmy na ty. – Przeszliśmy, Zoe. Mam na imię Frank, ale wszyscy mówią mi Quinn. – Zatem, Quinn, ja też się na tym nie znam. Na genach morderców. Usiadła wygodniej. On też. Popatrzyli sobie w oczy. – Życie jest cholernie krótkie – oznajmiła. – Dla niektórych. Najczęściej nie dla tych co trzeba. – Czy ta rozmowa w czymś ci pomogła? – zapytała. – A tobie? Przełknęła ślinę. – Chyba tak. Ale nie sprowadziła George’a z powrotem. – Za to może pomóc w ujęciu mordercy – powiedział Quinn. – Na tym etapie nie da się jeszcze nic stwierdzić. – Skoro twoim zdaniem z tego, że się zeszliśmy, płynie jakiś pożytek, to może warto to powtórzyć? Quinna zaskoczyły te słowa i poczuł się dziwnie zażenowany. Nie potrafił powstrzymać uśmiechu. – Sądziłem, że wy, psychoanalitycy, niczego nie mówicie wprost. – Mówiłam nie wprost – odparła. – Chodziło mi o to, że mnie intrygujesz. Twoje metody, twoja osobowość. Może dlatego, że tropisz mordercę mojego brata. Kiedy już go aresztujesz lub zastrzelisz, może przestaniesz mnie intrygować. – O, to było wystarczająco bezpośrednie – mruknął Quinn. – Bezpośrednie podejście często jest najlepsze. Życie nie oferuje zbyt wielu okazji, żal ich nie chwytać. Uwierz mi, nie działam pod wpływem impulsu. Powiedziałabym ci, że rzadko robię takie rzeczy, ale to już wiesz. – Wiem – odpowiedział Quinn. – Rzadko ryzykuję. To akurat nieprawda. Czy twój brat też był hazardzistą? Lubił ryzyko? Niektórzy mówią, że dziedziczy się to w genach. – To tak jak ja – powiedział. Skrzyżowała ramiona, przekrzywiła głowę i wpatrzyła się w niego z nadzieją i niejaką bezbronnością. Wiedział, ile odwagi musiała w to włożyć. Z drugiej strony, ryzyko zdawało się panią psychoanalityk podniecać. Quinn ją rozumiał, często musiał zwalczać w sobie te same skłonności. Bywało też, że z nimi nie walczył. A co tam, skoro już rozmawiamy bezpośrednio… – Może więc kolacja, a potem… – A może – przerwała mu – dopiero potem kolacja? Czy istnieje gen ofiary? później, w nocy, zastanawiał się Quinn.

23 Było to prawie jak obserwowanie nieufnej egzotycznej ryby, dokonującej wyboru spośród mnogich przynęt. Mężczyzna w niebieskiej czapeczce bejsbolowej obserwował ją wczoraj na Broadwayu. Krążyła między sklepami, oglądała wystawy, rozważała, która przynęta najbardziej jej odpowiada. Wiedział, że w końcu wypatrzy coś interesującego i wejdzie do któregoś sklepu. Połknie haczyk.

Kobiety myślały inaczej niż mężczyźni. Potrafił zrozumieć ich sposób myślenia, studiował to zagadnienie. Określone kobiety z określonych powodów przestudiował osobiście i wnikliwie. Powodem było to, że mogła go zadowolić tylko określona kobieta. Jednak błędem byłoby stwierdzenie, że chodzi o określony typ urody. Chodziło raczej o sposób bycia, o postawę, ruchy. O to, jak myślały. O wyraz ich oczu. U niej jeszcze tego nie widział. Nie popatrzył jej w oczy. Zatrzymał się i stał z rękami w kieszeniach, patrząc na przeciwległy chodnik. Pomyślał, że na pewno była atrakcyjna – średni wzrost, długie ciemne włosy, długie nogi opięte obcisłymi dżinsami, ręce smukłe i pełne wdzięku, a mimo to sprawiające wrażenie silnych. Nawet szyję miała smukłą. Jednak najbardziej interesujące było jej sprężyste ciało baletnicy. Kryła się w nim i siła fizyczna, i gracja; budziło skojarzenie z dzikim, pięknym zwierzęciem, które potrafi zerwać się i nabrać szybkości w ciągu kilku sekund. Ze zwierzęciem będącym żerem dla drapieżników, na przykład z elegancką gazelą. Najmniejsze poruszenie nieświadomie czyniła dziełem sztuki. Weszła do oferującego umiarkowane ceny sklepu odzieżowego. Wynurzyła się z niego jakieś piętnaście minut później z niedużą białą torbą na zakupy. Wracała tą samą drogą, Broadwayem, a on podążał za nią. Była teraz wyraźnie świadoma celu i musiał przyspieszyć, żeby nadążyć za jej długimi, powabnymi krokami. Wreszcie weszła na ocienione schody wiodące na perony metra. Nawet na nich mogłaby, gdyby chciała, nieść na głowie książkę i nie zrzucić jej. Wprawdzie w metrze był tłok, ale udało jej się znaleźć miejsce siedzące. Stanął w połowie wagonu i dyskretnie ją obserwował, przytrzymując się metalowego słupka. Po niedługiej jeździe wysiedli z metra i wynurzyli się na jasny słoneczny blask. Jak krety, pomyślał, mrużąc oczy od światła. Był pewien, że go nie zauważyła, wszak podążał za nią w rozsądnej odległości. Musiał dowiedzieć się o niej jak najwięcej, a jej adres był mu wręcz niezbędny. Okazało się, że mieszkała na West Side, w starym ceglanym budynku z zielonymi atrapami okiennic i wymyślnymi kratownicami w oknach na parterze. Nie miał jak się dowiedzieć, do którego mieszkania weszła. Przejście przez ulicę i sprawdzenie skrzynek pocztowych raczej nie miało sensu, poza tym mógłby zwrócić czyjąś uwagę. Ale jutro tu wróci. A jeśli sprawy ułożą się po jego myśli, będzie wracał wielokrotnie. Przynajmniej przez jakiś czas. Dowie się tego, czego chciał. Jak zawsze. Myślał o kobiecie mającej silne, atrakcyjne ciało baletnicy, o jej włosach kołyszących się przy każdym kroku długich nóg. Była tak delikatna, wycyzelowana… Błogosławieństwo takiej gracji otrzymywało się tylko przy narodzinach. W kółko odtwarzał w myślach jej obraz, szukając w nim znaczeń i słabych punktów. Uczył się. Podchodził zdobycz. Następnego ranka dowiedział się, gdzie pracowała. Czekał pod jej domem niecałe pół godziny. Wyszła znowu ubrana w dżinsy (choć tym razem nie tak obcisłe) i T-shirt z jakimś napisem na plecach. Z tej odległości nie mógł go odczytać. Jej zachwycające kroki wydłużały się, niosły ją na stację metra, z której wyszli zeszłego wieczoru. Szedł jej śladem tak jak wczoraj. Tak dotarli do Office Tech, sieciowego marketu, specjalizującego się w sprzedaży detalicznej akcesoriów biurowych i elektroniki. Znajdował się niedaleko od sklepu odzieżowego, w którym wczoraj wieczorem robiła zakupy. Wszedł do środka i przemierzał alejki zastawione sprzętem elektronicznym, nie widząc

poza nią świata. Bez zwłoki udała się na zaplecze, co jakiś czas witając współpracowników skinieniem głowy. Zbliżywszy się do niej, nareszcie przeczytał napis na plecach koszulki: „POMAGAJ BLIŹNIM W POGRZEBIE”. Żart. Tak jej się wydaje. Jej wytworny szyk nie pasował do tego miejsca, ale był w jakiś sposób fascynujący. Przez wahadłowe drzwi weszła do pomieszczenia, które zapewne było magazynem – najwyraźniej nie pracowała w dziale sprzedaży. Nieprzygotowany na rozczarowanie, postanowił pokręcić się trochę po sklepie. Przeglądał towary, udając zainteresowanie notebookami, drukarkami i przeróżnymi akcesoriami komputerowymi. Dwukrotnie musiał zapewniać sprzedawców, że nie potrzebuje i nie chce pomocy. W wielkim sklepie było ich ze dwunastu, a wszyscy mieli przypięte na piersi zielone znaczki z identycznymi, sztucznymi atramentowymi plamami, które, jak dobrze się przyjrzeć, przypominały komputery stacjonarne. Logo Office Tech. Minęło dziesięć minut, a ona wciąż była w pomieszczeniach magazynowych. Zaczynał tracić cierpliwość. Gdy szedł tuż za nią, wyczuwał jej zapach, zwiastun mającego nadejść strachu. Zwiastun jej emocji. Wiedzą niemal od początku, choć nie zdają sobie z tego sprawy. Usłyszał, jak jedna ze sprzedawczyń, starsza pani, pyta młodego kasjera, czy Terri już przyszła. – Kilka minut temu – odpowiedział kasjer. Był chudym nastolatkiem, dopiero sypał mu się wąs. – Jest na zapleczu, układa towary. – Wiedziałam, że kto jak kto, ale ty ją zauważysz – powiedziała kobieta i oboje się uśmiechnęli. Starsza pani, najwyraźniej kierowniczka działu, udała się w stronę zaplecza. Chce sprawdzić, czy Terri się nie obija? Na ścianie przy drzwiach magazynu wisiała mała tablica ogłoszeń. Można ją było wycierać i zapisywać na nowo, jak tablice wiszące przed salami szpitalnymi. Widniało na niej między innymi nazwisko Terri Gaddis. Starsza kobieta ujęła pisak, wiszący na sznurku przy tablicy, i postawiła ptaszek obok nazwiska Terri. Mężczyzna w niebieskiej czapeczce bejsbolowej również postawił ptaszek przy nazwisku Terri. Terri Gaddis. Odpuścił już sobie ten poranek i właśnie zamierzał wyjść ze sklepu, kiedy Terri wynurzyła się z magazynu. Też przypięła sobie zielony znaczek, na którym widniało logo z atramentowych plam. Więc jednak pracowała w dziale sprzedaży. Wciąż było wcześnie, więc po zastawionych gadżetami alejkach kręciło się niewielu klientów. Stanęła przy wystawie notebooków, których monitory się jarzyły, i przybrała przepięknie znudzoną pozę. No cóż, lubił pytać w sklepach o komputery, rozmawiać o nich, uczyć się. W zasadzie wszystkiego lubił się uczyć. Kto wie, kiedy jakiś okruch wiedzy może się przydać? Więc wysłucha Terri, choć przede wszystkim będzie uczył się jej. Będzie ją studiował z odległości zaledwie paru metrów. Popatrzy jej w oczy, co przecież musiał zrobić, żeby znaleźć w nich akceptację zobowiązania, które wobec siebie podejmą na poziomie głębszym, niż sięgała jej świadomość. Zwierzyna łowna zawsze rozpozna drapieżnika, zawsze zaakceptuje to, co nieuchronnie musi się wydarzyć. W sądownictwie używano sformułowania „morderstwo z premedytacją”, ale ta

premedytacja przeważnie wymagała dwojga. Szedł w jej stronę i uśmiechał się. Terri Gaddis była gotowa na ostatnie zbliżenie, choć jeszcze o tym nie wiedziała.

24 – Gdybym wiedział, że tak to wygląda – powiedział Quinn – wcześniej zacząłbym chodzić do psychoanalityka. Leżeli na królewskich rozmiarów łożu w sypialni Zoe. Okno przesłaniały do połowy opuszczone białe żaluzje. Przejrzyste muślinowe firanki wpuszczały do wewnątrz miękkie światło poranka. Zoe nie tylko pracowała, ale też mieszkała na Park Avenue, dwa bloki od swojego gabinetu. Mieszkanie znajdowało się na wysokim piętrze przedwojennego budynku o ścianach z cegły i kamienia, które prawie nie przepuszczały dźwięków z zewnątrz. Było nieduże, ale urządzone eklektycznie i ze smakiem. Komodę z marmurowym blatem wykonano w stylu prowansalskim, podczas gdy duża garderoba z orzecha, uzupełnienie szafy, była meblem niemal historycznym. Wyściółka fotela stojącego przy łóżku miała kolor rdzawoczerwony, a jego podłokietniki były pomysłowo wygięte. Podłogę z polerowanego twardego drewna pokrywał różnokolorowy perski dywan o skomplikowanym deseniu i jaskrawych odcieniach. Quinn słabo znał się na dywanach, ale ten wydał mu się autentyczny. Wszystko w mieszkaniu wyglądało na kosztowne i powinno tworzyć jeden wielki dysonans, ale w jakiś sposób do siebie pasowało. – Zatrudniłaś świetnego dekoratora wnętrz – pochwalił. Spodziewał się usłyszeć w odpowiedzi, że sama urządziła mieszkanie, ale zamiast tego powiedziała: – Nie jest źle. Do wszystkiego w mieszkaniu można się przyzwyczaić. Miała rację. A Quinn wiedział, że nie dorastała we wnętrzach udekorowanych przez profesjonalistów. – Powinnaś zobaczyć moje mieszkanie. – Liczył, że ją tym rozśmieszy, i nie rozczarował się. – Sam je urządziłem. – I dobrze. Odzwierciedla ciebie. Przekręciła się na łóżku, żeby lepiej go widzieć, a wtedy zsunęła się z niej biała kołdra i odsłoniła prawą pierś. Quinn mógłby przysiąc, że Zoe nie zrobiła tego celowo. Kobiety ze zdumiewającą łatwością poruszały się w świecie dogodnych przypadków. Pochylił się i ucałował jej sutek, a ona przebiegła palcami po jego włosach, najpierw delikatnie, potem mocniej, przyciągając go do siebie. Kiedy po kilku minutach odsunął się od niej, powiedziała: – Cieszę się, że zaryzykowaliśmy. – Radość jest obopólna. Przymierzał się do wstania, kiedy rozległy się pierwsze takty piosenki Don’t Cry For Me, Argentina. – Moja komórka – wyjaśnił i usiadł na łóżku. Gdy wstawał, kołdra opadła. Czuł na sobie wzrok Zoe, gdy szedł do złożonych na rdzawoczerwonym fotelu spodni i szukał telefonu w kieszeni. Otworzył go, ale zanim odebrał połączenie, sprawdził na maleńkim wyświetlaczu, kto dzwoni.

Pearl. Tylko tego mi brakowało. – Co tam, Pearl? – Dzwoniłam do twojego mieszkania, ale nie odbierałeś, więc pomyślałam, że już wyszedłeś. – Właśnie idę do pracy. – Och. – Quinn wiedział, że Pearl nie przegapiła braku odgłosów ulicy w tle. – Zatrzymałem się na bajgla. – Ach. Och i ach. Czułki Pearl z łatwością wychwytywały najmniejszy powód do podejrzeń. Czy może to Quinn czuł się winny i doszukiwał się w jej głosie czegoś, co nie istniało? Zoe siedziała na łóżku i przyglądała mu się z jedną brwią wygiętą w łuk. Bezradnie wzruszył ramionami. Cholerna Pearl! – Rozmawiałam z Jorgem, przystojnym dostawcą pizzy – usłyszał w słuchawce. – Coś z niego wytrząsnęłam. – Opowiedziała, co Jorge wyjawił na temat Joego Galina i jego interesów z handlarzem narkotyków o nazwisku Vernon Lake. – Musimy się dowiedzieć, w którym szpitalu szukać Lake’a – powiedział Quinn. – Poświęciłam na to całą noc. Jest w Roosevelt, sala sześćset dwadzieścia. Zadzwoniłam i powiedziałam, że jestem z policji, ale ponieważ przez telefon nie mogłam pokazać pielęgniarce odznaki, rozłączyła się. Później zadzwoniłam jeszcze raz, tym razem trafiłam na inną pielęgniarkę. Powiedziałam jej, że jestem siostrą Lake’a i mam na imię Veronica. Stwierdziła, że imię brzmi znajomo i chyba słyszała, jak Lake o mnie wspominał. – Może się stamtąd zmyć, jeśli dowie się o twoich telefonach. – Nigdzie się nie zmyje. Ma w sobie dwie dziury po kulach i jest na środkach przeciwbólowych. – Chyba nam nie umrze? – Nie wiadomo. Pielęgniarka, która wzięła mnie za jego siostrę, miała ponury głos, ale nie chciała rozmawiać przez telefon o zdrowiu Lake’a. Jest w stanie krytycznym, ale stabilnym. – Na razie stabilnym. – No. – Musimy się tam dostać. – No. – Ruszaj natychmiast. Będę czekał w szpitalu. Pożałował tych słów, ledwie je wymówił. Pearl zorientuje się, że nie szedł do pracy, jeśli był bliżej Roosevelt niż ona. – Przyjadę najszybciej jak się da – odparła. – Nie spiesz się. Dokończ pączek. – To bajgiel – poprawił Quinn. – Wszystko jedno. I to, i to ma dziurę w środku. Rozłączyła się. Sarkazm? – Praca? – zapytała z łóżka Zoe. – Niestety. Taka dola policjanta. – Przydreptał do niej na bosaka i pocałował ją. – Przykro mi. Miałem nadzieję, że pójdziemy gdzieś na śniadanie. – Rozumiem. – Przesunęła się na brzeg materaca. Wstając, odsunęła zmiętą kołdrę za siebie, na środek łóżka. – Ubierz się, a ja zrobię szybkie śniadanie. – Nie musisz się fatygować. – Nie będę. Dostaniesz bajgla.

25 Quinn, Pearl i Fedderman zapytali na stanowisku pielęgniarek o numer sali Vernona Lake’a. Chwilę później stanęli twarzą w twarz z mundurowym gliną o nazwisku Butterfield, który pamiętał Feddermana z czasów, kiedy ten pracował jeszcze w nowojorskiej policji. Postać Butterfielda miała w sobie uderzający dysonans – kwadratową posturę wieńczyła okrągła twarz anioła. Kurze łapki w kącikach błękitnych oczu i rzedniejące siwe włosy wskazywały, że zbliżał się do wieku emerytalnego. Wymienił uprzejmości z Feddermanem i powiedział: – Skoro chcecie zobaczyć Lake’a, muszę was do niego zabrać. Postawiono mu zarzuty, odczytano prawa, ale może bardziej potrzebuje ostatniego namaszczenia. – Pielęgniarka na niedalekim stanowisku usłyszała te słowa i zagapiła się na niego, ale zaraz zajęła się swoimi sprawami. – Słyszeliśmy, że został postrzelony – powiedział Quinn. – Ciężko? – Zależy z czyjego punktu widzenia. – Z jego. – Wyliże się z tych dwóch ran po kulach. Ale nie wie jeszcze, że ma raka trzustki i zostały mu najwyżej trzy miesiące życia. – Jezu! – jęknęła Pearl. Butterfield wzruszył ramionami. – Bardziej bym mu współczuł, gdyby przez ostatnie lata nie utrzymywał się z kasy, którą dzieciaki buliły za narkotyki. – Może rozmawiać? – zapytał Quinn. – Pewnie. Raczej nie korci go do wyjścia z łóżka, nawet nie dałby rady, ale kontaktuje i nie cierpi za bardzo. Butterfield zaprowadził ich do sali sześćset dwadzieścia, po czym powiedział, żeby weszli, a on zaczeka na korytarzu. Była to mała sala z jednym fotelem dla gości, na którym zresztą zalegała złożona pościel. Słońce przedzierało się przez listwy żaluzji. Po zapachu można by wnosić, że przed chwilą kręcił się tu ktoś mający słabość do miętowej gumy do żucia. Vernon Lake obrzucił załzawionym spojrzeniem trójkę detektywów, zbliżających się do jego łóżka. Był Afroamerykaninem po trzydziestce z muskularną klatką piersiową i szeroką, wyrazistą hebanową twarzą, jeszcze ciemniejszą przez kilkudniowy zarost. Łóżko zostało podniesione tak, że prawie siedział. Jego talię oraz prawy biceps owijał bandaż. Z dwóch plastikowych torebek kroplówki do żyły na grzbiecie jego lewej ręki sączyły się przejrzyste płyny. Przeguby miał przypięte kajdankami do metalowych prętów po bokach łóżka. Nie uśmiechnął się na widok gości. – Nie jesteście lekarzami. – Mówił ospale, ale nie bełkotał. Najwyraźniej myślał jasno, mimo że był na środkach przeciwbólowych. – Uzdrawiamy społeczeństwo. – Quinn błysnął odznaką. – Nie moje. – Mamy do ciebie kilka pytań – powiedziała Pearl. – Może więc powinien być z nami mój prawnik. – A masz takiego? – zapytał Fedderman.

– Z urzędu. Nazywa się Sophie Murray. – Twarda jest – powiedział Quinn. – Może rzeczywiście będziesz chciał do niej zadzwonić, ale na razie trzeba nam tylko kilku odpowiedzi na temat Josepha Galina. – Nie znam człowieka. – Płaciłeś mu za ochronę, kiedy parałeś się dilerką. On jeszcze wtedy był gliną, a ty byłeś młodszy i ładniejszy. Lake oparł głowę na poduszce i nie odpowiedział. – Jeśli nie będziesz zgrywał twardziela i udzielisz nam kilku odpowiedzi – powiedział Quinn – zaproponujemy ci układ. Wiesz, że Galin został zastrzelony. Może nawet ty to zrobiłeś. – Nawijaj tak dalej – odparł Lake – a zażądam prawnika. – Najpierw mnie wysłuchaj. Nie chcemy zrzucać na ciebie śmierci Galina. Wiemy, że jesteś niewinny. A ty wiesz, że długo posiedzisz za narkotyki, nie wspominając o strzelaninie z innym dilerem. Na marginesie, gość się wyliże, tak jak ty. – Mówiono mi, że wącha kwiatki od spodu. – Zatem ktoś wcisnął ci kit. – Nie pierwszy raz. Czy nie to robią wszystkie gliny? Wciskają kit szarym obywatelom? – Niektóre gliny tak, czasami – przyznał Quinn. – Ale nie ja i nie teraz. Chcemy tylko kilku rzetelnych informacji o Galinie. Jeśli byłeś mu coś winien, nie ma to już znaczenia. Galin nie żyje. – Nic mu nie byłem winien. – Chcemy dorwać mordercę Galina – powiedział Quinn. – Jesteśmy tu tylko z tego powodu. Zatem pierwsze pytanie: Galin brał? – Dlaczego miałbym… – Lake umilkł w połowie zdania. Potężne mięśnie jego szyi napięły się, gdy głębiej wcisnął głowę w poduszkę. Najwyraźniej zamierzał iść w zaparte. – Przepraszam na chwilę. – Quinn wystawił głowę za drzwi, powiedział coś do Butterfielda, po czym z powrotem podszedł do łóżka. Lake skierował na niego wzrok, nie poruszając głową. – Rób se, co chcesz. Dopóki nie zjawi się tu… – Stul pysk – powiedział Quinn ostrzejszym tonem. – Zmądrzej na chwilę, gnoju, i poznaj reguły gry, zanim zdecydujesz, czy w nią wejdziesz. Lake jakby się rozluźnił, choć nieznacznie. Ten rodzaj policyjnej gadki znał. Jego oddech w cichej sali był głośny i miarowy. Rozległo się pukanie do drzwi. Quinn do nich podszedł, coś mu podano, a gdy znów stanął przy łóżku Lake’a, trzymał w ręce Biblię. – Jesteś religijny, gnojku? – Dawno temu byłem baptystą, chociaż to nie twój interes. – A ja jestem religijny. Do szpiku kości. Dlatego zostałem gliną. W każdą niedzielę chodzę do kościoła i staram się przestrzegać przykazań. Wierzysz mi? – Nie wierzę w ani jedno twoje słowo. – Ranisz mnie. Zaproponuję ci układ. Jeśli go odrzucisz, możemy wezwać twojego prawnika. Czy będziesz przy nim mówił, czy trzymał gębę na kłódkę, twoja sprawa. Oferta będzie już nieważna. – To zgodne z prawem? – Na miłość boską, jestem gliną! – Aha. Tak też se myślałem. Quinn położył Biblię na lewej ręce, przykrył ją prawą dłonią i powiedział:

– Przysięgam na Biblię, że to, co ci powiem, jest prawdą. Wyśpiewasz wszystko, co wiesz o Galinie, a ja… cóż, nie mogę zagwarantować, że w ogóle nie posiedzisz, ale gwarantuję ci na tę Biblię i wszystko, co dla mnie święte, że nie spędzisz w więzieniu więcej niż osiemnaście miesięcy. – Dał Pearl Biblię do potrzymania. – A teraz możemy zrobić to po mojemu albo według innej książki. Chcesz, to dzwoń po prawnika i przebrniemy przez wszystkie rutynowe pierdoły. Może nawet ci się upiecze i dostaniesz tylko piętnaście, dwadzieścia lat, ale moja oferta straci ważność. Lake zamknął oczy. Myślał. Fedderman podszedł do okna i udał, że zainteresowało go coś na zewnątrz. Pearl trzymała Biblię i patrzyła na Quinna, który stał ze skrzyżowanymi ramionami, przyglądając się Lake’owi. Pod miętowym szpitalnym zapachem dało się wyczuć odór Lake’a, pocącego się pod okrywającą go od pasa w dół białą kołdrą. Pot lśnił na jego umięśnionej klatce piersiowej, na ramionach i szerokim czole. Nie otwierając oczu, Lake spytał: – Naprawdę możesz coś takiego załatwić? – Mogę. – Gwarantujesz mi półtoraroczną odsiadkę? – Osiemnaście miesięcy albo mniej i nie ma cię w więzieniu – zapewnił go Quinn. Pearl zrobiło się niedobrze. Quinn wprawdzie nie kłamał, ale w taki sposób wprowadzać w błąd umierającego człowieka? Twardy, bardzo twardy skurczybyk z tego Quinna. A przy tym wiarygodny jak wysłannik samego Pana Boga. – Ubiłeś interes. – Lake otworzył oczy. – Ale lepiej, żeby to nie była ściema. – Wkrótce się przekonasz, że nie jest – odpowiedział Quinn. Nie uścisnął ręki Lake’a, ale opuścił dłoń i dotknął stali kajdanek. Lake w odpowiedzi kilkakrotnie poruszył palcami. Mężczyzna na łóżku westchnął. Przygotowywał się do zwierzeń. Quinn dopiął swego, a Pearl czuła przejęcie podszyte poczuciem winy. – Galin brał – zaczął Lake. – Smarowałem mu raz w miesiącu, żeby mi się w interesy nie wtrącał i żeby mnie ostrzegał, jak zacznie się robić gorąco. Z umowy się wywiązywał, to muszę mu przyznać. – Ile mu płaciłeś? – zapytał Quinn. – Dziesięć koła miesięcznie, ale później zażyczył piętnaście. – Dałeś? Lake wydał z siebie przypominające śmiech parsknięcie. Musiało go to zaboleć, bo się skrzywił. – Dałem. Warto było. – Trwało to aż do jego emerytury? – Nie. Skończyło się jakieś sześć, siedem lat temu, kiedy na krótko poszłem siedzieć. Ale nie miało to nic wspólnego z Galinem. Drogówka mnie zatrzymała za naruszenie przepisów, a w bagażniku miałem pełno towaru. Pech jak chuj i tyle. Zawsze się to sprowadza do pecha. Kiedy mnie wypuścili, wiedziałem, że Galin niedługo odchodzi na emeryturę. – Uśmiechnął się. – Oczywista, i tak wtedy nie dilowałem. – To możemy pominąć – zastopował go Quinn. – Nie zdziwiłem się, że Galin połknął kulkę – powiedział Lake. – Dlaczego? – Nos zawsze mi podpowiadał, że nie ja jeden mu się opłacam. Podałbym wam nazwiska, ale ich nie znam. Quinn pomyślał, że tu Lake może kłamać, ale nie chciał cisnąć.

– Wiemy już wszystko, co chcieliśmy wiedzieć. – Zapytam jeszcze raz – powiedział skazany na śmierć Lake. – Nie wcisnąłeś mi kitu? Mogę się spodziewać maks półtora roku za kratkami? Quinn zabrał Biblię z rąk Pearl, ujął ją mocno i wyciągnął do Lake’a. Pearl pomyślała, że wyglądał jak uzdrowiciel, gotów rozpocząć swe gusła. Czy Lake wstanie z łóżka i zacznie chodzić, a jego kajdanki w cudowny sposób się otworzą i opadną z przegubów? – Jeśli powiedziałeś prawdę – rzekł Quinn – obiecuję ci, że będziesz wolny, Vernon. Będziesz wolny nie później niż za osiemnaście miesięcy. – Powiedziałem prawdę. Przysięgam na Boga. – Wierzę ci, synu. Gdy wyszli z sali szpitalnej, Quinn zwrócił Biblię Butterfieldowi, który odniósł ją na stanowisko pielęgniarek. W zjeżdżającej na parter windzie byli sami. – Czasami mnie przerażasz, Quinn – odezwała się Pearl. – Vernon Lake to bydlak, który niejednego wyprawił na tamten świat – powiedział Fedderman. – Miał informacje, dzięki którym być może uda nam się ocalić czyjeś życie. W gruncie rzeczy Quinn wcale go nie oszukał. – Właśnie to mnie przeraża. I trochę chce mi się rzygać. – Dorośnij, Pearl – powiedział Fedderman. – Aha. Dorośnij, zestarzej się, umrzyj. Z tej perspektywy jakoś nie warto się rodzić. – Zawsze kiedy postąpisz słusznie – powiedział Quinn – kijowo się potem czujesz.

26 Black Lake, Missouri, 1985 Lodowate listopadowe powietrze przenikało do szpiku kości i pełne było zapachów. Mroziło włoski w nozdrzach Marty’ego i tkwiło w gardle niczym ostrze. Jedenastoletni Marty Hawk5 trzymał się daleko z boku i trochę za ojcem, gdy wchodzili na pokryte chrupkim śniegiem wzgórze, zmierzając w stronę pasa drzew, które rysowały się na tle szarego nieba niczym cieniste wycinanki na Halloween. Gdy powiał wiatr, osadzony na gałęziach lód grzechotał. Za Martym pozostawała mgiełka jego własnego oddechu. Sztucer niósł w zagięciu ramienia, lufą w dół, wedle instrukcji. Już z niego strzelał, ale nie nabojami o dużej prędkości wylotowej, jakie teraz były w komorze i magazynku. Na drewnianej kolbie sztucera, repetierowego mossberga kalibru 30-06, widniało starannie wyryte imię Marty’ego. Broń była prezentem urodzinowym, dostał ją w zeszłym roku. Wprawiał się w strzelaniu przez długie miesiące. A teraz, nareszcie, ojciec uznał, że Marty jest już gotów. Gdy podchodzili na skute mrozem wzniesienie, ojciec przełożył starego winchestera do lewej ręki, prawą wyciągnął w bok i wnętrzem dłoni wykonał ruch w dół. Mężczyzna i chłopiec zwolnili kroku i tak cicho, jak tylko potrafili, przedzierali się przez śnieg w stronę szczytu. Pod osłoną drzew i kilku pochylonych, zamarzniętych krzewów przeczesywali wzrokiem połać rozciągającej się przed nimi, lekko zadrzewionej ziemi. Poprzez drzewa widzieli rozległe płaskie jezioro, które nie zamarzło ze szczętem, ale na jego ciemnych wodach unosiła się kra.

Z przodu coś się poruszyło, więc Marty i jego ojciec przypadli bliżej ziemi. Marty omal się nie pośliznął i byłby się zsunął po zboczu, ale ojciec chwycił go za nadgarstek, pomógł mu złapać równowagę, po czym uniósł dłoń w rękawiczce i przyłożył palec wskazujący do ust. Znak, żeby Marty był cicho. Chłopak, patrząc na obłok pary, który od gorącego oddechu ojca uformował się wokół palca, skinął głową. Sztucer zaczynał mu ciążyć. Uniósł go trochę wyżej, żeby lufa nie stykała się ze śniegiem. Ojciec Marty’ego wskazał łanię i dużego kozła o imponującym porożu. Zwierzęta stały niecałe sto metrów od nich. Miały opuszczone łby i pasły się trawą, którą jakoś udało im się znaleźć pod śniegiem. Kozioł podniósł łeb, jakby popisywał się rogami, powęszył w powietrzu i z powrotem zajął się trawą. Marty poczuł na ramieniu ojcowską rękę. Ojciec najpierw pokazał na niego, a potem na kozła. Marty’emu zakręciło się w głowie. Nie chciał zabijać tego pięknego zwierzęcia, ale wiedział, że dla ojca kozioł to nie tylko zwierzyna łowna, ale też pożywienie. Kozioł jest pożywieniem. I zwierzyną łowną. A Marty był myśliwym. No, na pewno kiedyś nim zostanie. Wiedział, czego oczekuje od niego ojciec. Marty zrobiłby prawie wszystko, żeby go nie rozczarować. Ojciec ponownie ścisnął jego ramię. Zabierając rękę, przesunął nią po plecach chłopaka. Marty uniósł sztucer i popatrzył wzdłuż lufy na spokojnie pasącego się kozła. Ustawił muszkę na szerokiej piersi jelenia, tuż nad lewą nogą. Strzał w serce. Mgiełka oddechu Marty’ego uniosła się w kłującym zimnem powietrzu, na chwilę przesłaniając mu widoczność. Jego serce uderzyło o żebra, a krew zapłonęła w żyłach. Poczerniona muszka sztucera zadrżała. Głęboko zaczerpnął tchu, tak jak go uczono, po czym wolno i spokojnie wypuścił powietrze. Stali pod wiatr, wiedział więc, że nie musi się spieszyć. Zwierzęta nie mogły ich wyczuć. Jeleń nie ucieknie, jeśli nie spłoszą go gwałtownym ruchem. Lufa już nie drżała. Marty przesunął ją odrobinę w lewo, biorąc poprawkę na zimowy wiatr, i delikatnie jak nigdy dotąd nacisnął spust. Głośny huk sztucera strzaskał ciszę poranka, a kolba mocno kopnęła ramię Marty’ego. Znów musiał się przytrzymać, żeby nie zjechać po zboczu. Spojrzał na jelenia, który właśnie zerwał się do ucieczki. Marty nabrał przekonania, że chybił. Nie wiedział, czy powinien się martwić, czy cieszyć. Wtedy jeleń się potknął, powstał z wysiłkiem, zrobił jeszcze kilka kroków na odmawiających posłuszeństwa długich nogach i upadł na śnieg. – Nie będziemy musieli go szukać – usłyszał za plecami głos ojca. Potem ojciec roześmiał się i uściskał Marty’ego, który odpowiedział uściskiem, płacząc i śmiejąc się jednocześnie. Zobaczył, że mossberg leży w śniegu, przystanął więc, sumiennie podniósł sztucer i otrzepał rygiel ze śniegu. Czy powinien zarepetować broń i przygotować ją do oddania drugiego, a może i trzeciego strzału? – Świetnie się spisałeś! – powiedział stojący za nim ojciec. – Jak się czujesz? Marty zastanowił się i podjął decyzję. – Dobrze. Rozejrzał się i spostrzegł, że łani nie było w zasięgu wzroku. Pozostały tylko ślady na śniegu, wiodące w kierunku jeziora.

Ojciec zauważył, że Marty patrzy na tropy łani. Nie uśmiechnął się, ale z aprobatą skinął głową. Przekroczyli grzbiet wzniesienia i zeszli kawałek w dół, brnąc w śniegu i utrzymując ciężar ciała na piętach. Przestało wiać; powietrze było nieruchome jak kryształ, pękający za każdym razem, gdy ich buty z chrzęstem przebijały śnieżną pokrywę. Po strzale Marty zapomniał o założeniu rękawiczek i zmarzły mu ręce. Między drzewami mignęły plamy jaskrawej czerwieni, otaczające martwego kozła jak rozrzucone na śniegu klejnoty. Kozioł leżał na boku z szyją wykręconą tak, że łeb spoczywał pod kątem ostrym do ciała. W otwartych ślepiach nie odbijało się światło. Gdy dotarli na miejsce, Marty schylił się i pogłaskał zwierzę. – Piękny strzał – z dumą powiedział ojciec. – Psiakostka, po prostu piękny. Marty nigdy nie zapomniał tego poranka. Nie tyle przez to, co się stało, ile przez to, co miało zdarzyć się później. 5 Hawk (ang.) – jastrząb

27 Nowy Jork, dzisiaj June Galin ma słabe serce, upomniał się Quinn. Stał w drzwiach jej domu w Queens, jakby sposobił się, by bronić go przed najeźdźcami. Obok zabrzęczała pszczoła, gwałtownie zmieniła kierunek i przeleciała o milimetry od twarzy June. Kobieta nie zwróciła na nią uwagi. – Musimy rozejrzeć się po mieszkaniu – oznajmił Quinn. – Po prostu chcecie je przeszukać – odparła. – To prawda. Prosimy panią o pozwolenie. – Co spodziewacie się znaleźć? – Nie wiemy. Dlatego będziemy szukać. Spojrzenie June przesunęło się na Pearl i Feddermana, którzy stali tuż za Quinnem, a potem na radiowóz, zaparkowany przy krawężniku za wielkim lincolnem Quinna. – Macie nakaz – powiedziała. – Inaczej nie sprowadzilibyście ludzi do pomocy. – Mamy nakaz, moja droga. Ale wolimy poprosić. Liczymy na współpracę. W końcu to pani mąż został zamordowany. Wzdrygnęła się na te bezceremonialne słowa. – Nie musicie pokazywać nakazu. – Cofnęła się. – Wchodźcie. Tylko nie naróbcie bałaganu. Quinn machnął ręką na dwoje mundurowych, czekających przy radiowozie, po czym wszedł do domu. June wprawdzie odsunęła się nieco z drogi, ale i tak musieli się obok niej przecisnąć. Jakby postanowiła stanąć w obronie zmarłego męża, choćby tylko symbolicznie. – Postaramy się zostawić po sobie porządek – zapewniła Pearl, wpychając się do środka. Po piętach deptali jej mundurowi. Nazywali się Nancy Weaver i Vern Shults. Shults był o krok od przejścia na emeryturę i powinien siedzieć za biurkiem, ale wolał pracę w terenie. Weaver dochrapała się rangi detektywa, ale coś spieprzyła i znowu musiała włożyć mundur. Wykazała się sporym talentem detektywistycznym, tyle że miała

zwyczaj sypiać z kim popadnie, a zwłaszcza z innymi glinami. Miało to dobry wpływ na jej libido, ale zły na karierę. June Galin podeszła do sofy i usiadła na samym jej środku. Sięgnęła po jasiek, położyła go na podołku i objęła, gdy pięcioro intruzów zaczęło – na pewno tak to widziała – kalać jej dom. – Może uda nam się dowiedzieć, z kim pani mąż spotkał się tej ostatniej nocy – powiedział Quinn. – Już czegoś takiego szukałam – odpowiedziała June, ale nie podniosła na niego wzroku. – Więc rozumie pani, dlaczego to robimy. Nie odpowiedziała. Joe Galin prawie na pewno nie zwierzał się żonie. Nie zdawała sobie sprawy, że broni już straconego honoru. Quinn zabrał się do przetrząsania szuflad. Według nakazu poszukiwali dowodu mogącego rzucić światło na tożsamość człowieka, który był z Galinem w noc jego śmierci. Ale jeszcze na ulicy, zanim weszli do domu, Quinn jasno dał wszystkim do zrozumienia, co naprawdę ich interesuje. To samo, co policyjnych audytorów i inspektorów bankowych, tyle że tamci szukali w papierach lub internecie, i to czegoś w rodzaju skrytki bankowej. Wszyscy chcieli odkryć tajny schowek Joego Galina. Chcieli znaleźć pieniądze. Po drugiej stronie mostu, na Manhattanie, znaleziono coś innego. – Wejdźcie i sami zobaczcie – powiedział stojący w holu mundurowy. Był szczupłym młodzieńcem o oczach starego człowieka i nosił o numer za duży mundur. Miał bladą cerę i wydatne jabłko Adama. Jego policzki i nos znaczyły blizny po trądziku. Gdyby nie oczy, mógłby uchodzić za siedemnastolatka. – Jeśli trzeba, wejdę z wami, ale to ostatnie, na co miałbym ochotę. Sal Vitali, sierżant z wydziału dochodzeniowego, wymienił spojrzenia ze swoim partnerem, Haroldem Mishkinem. – Powiadasz, że to dozorca ją znalazł? – zapytał Mishkin, niski mężczyzna po pięćdziesiątce z cofniętym podbródkiem i krzaczastym, siwiejącym wąsem. Wygięte siwe brwi nadawały jego twarzy wyraz permanentnego, lekkiego zdumienia. Zdaniem Vitalego, Mishkin zawsze wyglądał jak oderwany od rzeczywistości księgowy, któremu nagle przeszkodzono w pracy. Mundurowy skinął głową i przełknął ślinę. – No. W łazience. Powiedział, że jeden z sąsiadów narzekał na smród i muchy. – Muchy? – No. Mnóstwo much. Normalnie tysiące. Wleciały do przewodów wentylacyjnych i dostały się do mieszkania poniżej. – Gdzie jest teraz dozorca? – spytał Vitali. Jego głos przypominał dźwięk, jaki wydaje żwir, gdy potrząsać nim w puszce, a głowę zdobiły niesforne, czarne kędziory. Mógłby grać porucznika Columbo, gdyby nie ubiegł go Peter Falk. Kiedy było zimno, Vitali wykorzystywał to podobieństwo – nosił wymięty prochowiec i często mrużył oczy. Mishkin powstrzymywał się wtedy od komentarzy. Tak czy inaczej, Sal nie był ani tak przenikliwy, ani tak uprzejmy jak Columbo. – Dozorca? – powtórzył młody glina, jakby w oszołomieniu. – Jest w swojej suterenie. Nie najlepiej się czuje. – Jak się nazywasz? – chciał wiedzieć Vitali. – Henderson, proszę pana. Ron Henderson. – Pracujesz z partnerem?

– Nie, ale jest tu jeszcze jeden z nas, Gary Mumford. Był w pobliżu i to on sprawdził cynk. Vitali przypomniał sobie, że przed budynkiem stały dwa radiowozy. – Gdzie jest Mumford? – Wyszedł zaczerpnąć świeżego powietrza. On też nie najlepiej się czuje. – Henderson popatrzył na zegarek, jakby kolejność wydarzeń została wcześniej zapisana. – Powinien zaraz wrócić. – Zostań w holu – nakazał Vitali. – Bez naszej zgody nikogo nie wpuszczaj do mieszkania. Zrozumiałeś? Henderson przytaknął ruchem głowy i znowu głośno przełknął ślinę. Vitali pomyślał, że młody policjant ma najbardziej wydatne i ruchliwe jabłko Adama, jakie kiedykolwiek widział. Spojrzał na Mishkina. – Jesteś gotów, Haroldzie? – Prawie że – odpowiedział Mishkin. Wyjął z kieszeni tubkę maści mentolowej, wycisnął odrobinę na palec, po czym wtarł ją pod nosem. – Chcesz trochę? Vitali chciał i zrobił to samo, co Mishkin. Normalnie nie zawracałby sobie tym głowy; to tylko Mishkin miał słaby żołądek, zresztą już sławny, i tylko dzięki mentolowym oparom udawało mu się nie porzygać. Ale po wysłuchaniu Hendersona Vitali uznał, że tym razem powinien zrobić wyjątek. Mishkin wyciągnął tubkę w stronę młodego gliny. – To pomaga – powiedział. – Kiedyś w takich sytuacjach paliliśmy cygara, dopóki nie ogłoszono sezonu polowań na palaczy. Henderson rozsmarował pod nosem trochę maści i w podziękowaniu skinął Mishkinowi głową. Przełknął po raz kolejny, tym razem zdobywając się na nikły uśmiech. Reakcja Hendersona na widok miejsca zbrodni nieco Vitalego zdumiała. Policjanci dużo w życiu oglądali, nawet tacy młodzi jak Henderson. A ten drugi, Mumford? Co nimi tak wstrząsnęło? Pora się dowiedzieć. – Do dzieła, Haroldzie – zachrypiał i wszedł do mieszkania. Mishkin zaczerpnął tchu i ruszył za nim. W pierwszej chwili odnieśli wrażenie, że mieszkanie było bardzo ciche. Nie, nie ciche. Gdy przechodzili przez salon, dobiegło ich słabe, ale nieustające brzęczenie. Już kiedyś słyszeli ten dźwięk i natychmiast go rozpoznali. Muchy, o których wspominał Henderson. Setki, może nawet tysiące much. Oczy Vitalego łzawiły od mentolowej maści, gdy szli krótkim korytarzem, który zapewne wiódł do łazienki. Z każdym ich krokiem brzęczenie stawało się głośniejsze. Blisko otwartych drzwi do łazienki zaczęli zauważać muchy w korytarzu. Było ich pełno. Mishkin strzepnął jedną z twarzy. Kolejna usiłowała wlecieć w prawe nozdrze Vitalego. Machnął ręką, a mucha odleciała, zataczając koła. Skąd przyleciałaś, mała cholero? Dobiegające z łazienki bzyczenie było teraz bardzo głośne, wypełniało hałasem każdą komórkę mózgową Vitalego. Tuż przed drzwiami łazienki policjanci na siebie popatrzyli. Potem Vitali dał krok ku drzwiom i wychylił się, żeby zajrzeć do środka.

Nie, nie, nie, nie, nie! – Matko Boska – wymamrotał. Wyczuł, że Mishkin stanął obok niego. – Ooooj. – Mishkin wydusił z siebie tylko tyle, jakby ktoś lub coś okrutnie go rozczarowało. Plastikowa zasłona od prysznica została odsunięta, być może przez dozorcę. Za nią znajdowało się to, co zostało z kobiety. Zwisała głową w dół z jakiejś rozstawionej nad wanną metalowej konstrukcji. Jej ciało pokrywały muchy. Wirowały wokół niej jak żyjący niebiesko-czarny dywan, a ich brzęczenie rezonowało rykiem w głowie Vitalego. To zajadłe, monotonne bzyczenie miało w sobie coś złowrogiego. Teraz one rządziły. Nadszedł ich czas. Ciało kobiety było rozcięte od łona do szyi. Brakowało organów wewnętrznych. Poprzez ruchomy dywan much Vitali widział jej kręgosłup i tylną część klatki piersiowej. W jego gardle wezbrała gula. Zmusił odrętwiałe nogi, żeby zaniosły go bliżej, i zajrzał do wanny. Krwawym stosem zalegały w niej wnętrzności kobiety, a na nich było jeszcze więcej much. Całą masą roiły się i przemieszczały, niczym jedno ogromne stworzenie, pragnące tylko się żywić. Vitali szarpnął się w tył i wpadł na Mishkina, który zagapił się na niego w zdumieniu. W jego błękitnych oczach zamigotał strach. – Nie musisz na to patrzeć, Haroldzie. Ale Mishkin zerknął nad krawędzią wanny. Kiedy się odwrócił, na jego ziemistej twarzy widniała groza, którą Vitali miał zapamiętać do końca życia. Od policzka Vitalego odbiła się mucha, zawróciła i wleciała mu do ucha. Plasnął ręką i poczuł, że wypadła. Tak, na pewno wypadła. – Chodźmy stąd, Sal – spokojnie powiedział Mishkin. Vitali wycofał się pierwszy; przeszedł parę kroków tyłem, po czym odwrócił się i prawie biegiem dotarł do drzwi wyjściowych. Mishkin szybkim krokiem podążał za nim. Już na korytarzu starannie zamknęli za sobą drzwi, żeby ani jedna mucha, ani odrobina grozy nie wydostała się na zewnątrz. Młody Henderson opierał się o przeciwległą ścianę, patrząc na nich posępnie oczami starego człowieka. Też to zobaczyliście, mówiły te oczy. Witajcie w klubie, z którego nie można się wypisać. Podskoczyło jabłko Adama. – Dzwoń po techników, Haroldzie – polecił Vitali. – Powiedz im o muchach. Przed wyniesieniem ciała muszą się pozbyć tego cholerstwa. Mishkin nie odpowiedział. Wyjął z kieszeni komórkę i poszedł na koniec korytarza. Spróbował otworzyć okno, ale było zablokowane, pocieszył się więc tym, że mógł przez nie wyglądać podczas rozmowy telefonicznej. Pamiętający własną reakcję Vitali był zdumiony, że Mishkin utrzymał śniadanie w żołądku. – Zostań tu – nakazał Hendersonowi. – Niech nikt niczego nie rusza. To znaczy, że tobie też nie wolno tam wchodzić. – A właśnie nabrałem ochoty, żeby zajrzeć do tej łazienki – mruknął Henderson. Vitali uśmiechnął się wbrew sobie. Poczucie humoru, no, no. Dzieciak o starych oczach wyjdzie na ludzi. Przez chwilę zastanawiał się, czy nie doradzić młodemu, że muszą głęboko pogrzebać to, co zobaczyli, ukryć gdzieś w mrocznych zaułkach umysłu i nigdy do tego nie wracać, nie myśleć o tym, nie wypuszczać na światło dzienne. Mogło to ujść za

zapominanie, choć było czymś innym. Zaraz jednak zrozumiał, że nic nowego by młodemu glinie nie powiedział. Poza tym takie rzeczy trudno ubierało się w słowa. – Nawet nie myśl, żeby tam wrócić – zachrypiał do dzieciaka i pogroził mu palcem. Potem poszedł po Mishkina. Mieli jeszcze czas, żeby porozmawiać z sąsiadami, zanim zjawią się technicy kryminalistyczni. – Już jadą. – Mishkin nadal wyglądał przez okno. – Pomyślałem sobie, Sal, że takie widoki mogą stać się normą. Vitali zrozumiał go od razu. Trafili na morderstwo okrutne, krwawe i niemal rytualne, co znaczyło, że podobne mogły zdarzyć się wcześniej. I mogą zdarzyć się później.

28 – Mam! – zawołał Fedderman. W pierwszej chwili Quinn zdziwił się, skąd Fedderman wytrzasnął białą deskę, którą mu pokazywał. Potem zorientował się, że była to dolna półka regału na książki, sięgającego od podłogi do sufitu. Przeszukiwali domowy gabinet Galina czy może duży pokój, w którym stała szeroka czerwona sofa ze skóry i pasujący do niej rozkładany fotel, a oprócz tego ogromne dębowe biurko. Domownicy zapewne podliczali przy nim rachunki i pisywali korespondencję. Fedderman do spółki z Nancy Weaver zdjęli z półek niemal wszystko, włącznie z wielotomową encyklopedią i popularnymi albumami malarstwa, które stały na dole. W jednej z najniższych półek znajdował się otwór o średnicy mniej więcej dwóch i pół centymetra. Został wywiercony pod kątem, więc w zasadzie nie sposób było go zauważyć, gdy patrzyło się na białą emaliowaną półkę, stojąc przed regałem. Ale gdy już się go zauważyło, można było zahaczyć palec w otworze i z łatwością wyjąć deskę. Regał zamontowano na listwie przypodłogowej, dolne półki znajdowały się jakieś trzynaście centymetrów nad ciemnobrązowym dywanem, a przestrzeń między najniższą półką a podłogą wypełniały ukryte pliki ściśniętych gumką banknotów o dużych nominałach. Oprócz pieniędzy znajdowało się tam kilka sporych, niepodpisanych brązowych kopert. Pearl też usłyszała Feddermana i razem z Quinnem podeszła sprawdzić, co znalazł. – Mała zgrabna kryjóweczka. – Fedderman wskazał głową przestrzeń, która odsłoniła się po wyjęciu półki. – Toż to niewielki majątek – powiedziała Weaver. Jak zauroczona wpatrywała się w pieniądze. – Ogromny jak na glinę. – Pearl zauważyła jej spojrzenie. – A co, przychodzą ci do głowy jakieś pomysły? – Pearl i Weaver rzadko znosiły swoje towarzystwo dłużej niż przez kilka minut. Weaver się zaczerwieniła, ale nic nie odpowiedziała. Po prostu odeszła na bok. – Nie zaczynaj, Pearl – cichym głosem odezwał się Quinn. Pearl nawet na niego nie spojrzała. Fedderman zajął się otwieraniem kopert. W niektórych było jeszcze więcej pieniędzy, pliki studolarowych banknotów. W innych znalazł złotą i srebrną biżuterię, a nawet kilka złotych monet. – Wygląda to jak skarb piratów – zauważyła Pearl. Wciąż obrażona Weaver udała, że w ogóle jej to nie interesuje, i poszła do sąsiedniego

pokoju, w którym pracował jej partner Vern Shults. Chwilę później Quinn zobaczył poruszenie w drzwiach. Pomyślał, że może jej przeszło i wróciła, ale była to June Galin. Popatrzyła na stosy książek na podłodze, na białą półkę opartą o ścianę. Potem zrozumiała, co się dzieje, i oczy jej się rozszerzyły. Quinn uważnie ją obserwował. Sprawiała wrażenie szczerze zaskoczonej. Kiedy się zbliżyła i spostrzegła, co kryło się pod półką, wyglądała na prawdziwie wstrząśniętą. Quinn, przestraszony, że ugną się pod nią nogi, przygotował się, by w razie czego ją złapać. Ale zapanowała nad sobą. – Nie rozumiem… – powiedziała. Jednak Quinn wiedział, że rozumiała. Zrozumienie przyszło nagle i miało swoją cenę. – Mąż nigdy pani o tym nie mówił? – zapytał. Zająknęła się, po czym mocno zacisnęła usta. Powstrzymując łzy, popatrzyła na niego z goryczą. – A jak pan myśli, przed kim to wszystko chował? Quinn mógł sobie wyobrazić, jak się czuła. Własny mąż oszukał ją nawet zza grobu. W ich związku było mniej miłości i zaufania, niż sądziła. Z pewnością przeżywała trudne chwile. – Już nie wiem, w co mam teraz wierzyć. – Potarła oko pięścią. – Co jeszcze okaże się kłamstwem? – Spróbujemy się tego dowiedzieć – odpowiedział Quinn, najłagodniej jak potrafił. Wierzył, a w tej wierze utwierdził go instynkt i lata doświadczenia, że ta kobieta była niewinna. Po prostu znalazła się w sieci mężowskich intryg. Zaczęło lecieć jej z nosa. Otarła go wierzchem dłoni. – Cholera, już zupełnie nie wiem, co myśleć… Quinn wiedział. Był zły na świętej pamięci Josepha Galina, sprzedajnego glinę, który niemal na pewno zamierzał uciec ze swoimi brudnymi pieniędzmi i zostawić żonę. – Jestem pewien, że mąż panią kochał – powiedział. – Po prostu miał swoje przywary. Pearl posłała mu pełne dezaprobaty spojrzenie. Nie tak rozmawia się z podejrzanymi. Bo June Galin nagle stała się podejrzana, mimo że Pearl doszła do tej samej konkluzji, co Quinn: June raczej nie mogła wiedzieć, że jej mąż był skorumpowany. Skrytka pod półką służyła temu, żeby się nie dowiedziała. June rozszlochała się na dobre. Z twarzą ukrytą w dłoniach usiadła na brzeżku czerwonego szezlonga. Pearl i Fedderman patrzyli na Quinna, a w ich oczach widniały wielkie znaki zapytania. Czy mają traktować June jak podejrzaną, jak wspólniczkę? Skuć ją, odczytać jej prawa i zabrać na dołek? Quinn prawie niezauważalnie pokręcił przecząco głową. Podszedł do niego Fedderman i powiedział szeptem: – Skoro Galin był sprzedajny, mógł go zabić ktoś inny niż Kaliber 25. – Możliwe – mruknął Quinn. Śledztwo powoli skręcało w tym kierunku. Nie brakowało motywów, dla których Galin mógł zginąć. Wtedy przypomniał sobie wywróconą na wierzch kieszeń marynarki Galina. I było coś jeszcze… – Hej! – odezwał się kobiecy głos. Wszyscy odwrócili się do stojącej w drzwiach Nancy Weaver. Pod pachą trzymała prawie dwumetrową dębową deskę, jakby wybierała się posurfować, ale jej deska surfingowa bez wątpienia była półką na książki. Weaver szeroko się uśmiechała.

Quinn przypomniał sobie regał w salonie, zastawiony szklanymi figurkami i kolekcją cynowych talerzy. – W salonie też dało się usunąć dolną półkę – powiedziała Weaver. – Chodźcie zobaczyć. Druga kryjówka zawierała jeszcze więcej pieniędzy i biżuterii, a także kopertę z trzema kluczami do skrytek bankowych. Po dokonanym następnego dnia podliczeniu stwierdzono, że Joe Galin ukrywał w swoim skromnym domu dwieście tysięcy dolarów w gotówce, a także kosztowności warte dziewięćdziesiąt tysięcy. W trzech skrytkach bankowych znaleziono kolejne pięćdziesiąt tysięcy i kolekcję monet, która jeszcze nie została wyceniona. Ale Quinna najbardziej interesowało to, co było w pierwszej skrytce bankowej. Pusta żółta koperta. Była pozaginana i wybrzuszona, jakby zawierała kiedyś pieniądze. Renz rozmawiał przez telefon z Cindy Sellers. Nie ukrywał przed nią żadnych szczegółów morderstwa Hettie Davis. Może i była to sensacja na pierwszą stronę, ale nie pierwsze uderzenie kolejnego nowojorskiego seryjnego, jak obawiali się Vitali i Mishkin. Przynajmniej jeszcze nie. – Te muchy – powiedziała Sellers. Najwyraźniej robiła notatki. – Coś wspaniałego. – Aha. – Renz przełknął ślinę. Suka ma serce jak bryłka lodu. – Chce pan coś dodać? – zapytała Sellers. – Tylko tyle, że pracujemy dzień, noc i jeszcze trochę – odparł Renz. – A morderca powinien wiedzieć, że z każdym jego oddechem jesteśmy bliżej. – Dobre – powiedziała Sellers. – Jeśli rzuci pan politykę i pracę w policji, powinien pan zająć się pisaniem. – Kto by uwierzył w takie historie? Po zakończeniu rozmowy odłożył słuchawkę, przekonany, że w artykule Sellers nie pojawią się spekulacje na temat kolejnego seryjnego mordercy, tym razem zainteresowanego kobietami. Sądząc po tym, jak wyglądały zwłoki Hettie Davis, zabił ją człowiek przepełniony nienawiścią, chory psychicznie i bardzo, bardzo zły. Nacisnął przycisk interkomu i powiedział siedzącej w poczekalni asystentce, żeby mu nie przeszkadzano. Potem wstał z fotela i uchylił okno na kilka centymetrów. Wrócił za biurko, zapalił cygaro. Było niezłe, choć nie kubańskie, jak te nielegalne cygara, które popalał Quinn. W gabinecie – w ogóle w całym budynku – palenie było zabronione. Było zabronione, cholera, prawie w całym mieście. Ale jaki jest sens zostawać komisarzem policji, jeśli nie można łamać prawa? Palił rozparty w fotelu i myślał o Hettie Davis. Jej zabójstwo wstrząsnęło nawet takimi weteranami jak Vitali i Mishkin. Widok naprawdę musiał być mocny. Co się działo z ludźmi w tym mieście? Stawali się coraz gorsi? Renz widział już chyba każdą możliwą zbrodnię, a powody większości z nich były banalne: chciwość, namiętność, zemsta, choroba umysłowa… Ale czasami powodem było po prostu zło. Nie zawsze, ale czasami. Renz wierzył w zło, tak jak wierzył w nie Quinn. Obaj się z nim zetknęli i jeszcze się zetkną. Renz obrócił się z krzesłem, bo za mało dymu wypływało przez okno. Wprawdzie po wypaleniu cygara spryska gabinet sosnowym odświeżaczem powietrza, ale zdradziecki zapach tytoniu i tak mógł być wyczuwalny. Kręcił się i kręcił, dopóki nie zauważył z satysfakcją, że dym zmierza prosto do okna. Jakby nagle zapragnął uciec z biura. Oparł głowę na wysokim oparciu fotela i wydmuchnął idealnie okrągłe kółko, które zaraz

się rozwiało i odpłynęło, by zginąć w zanieczyszczonym powietrzu miasta. Nadal rozmyślał na temat zła. Trudno było je zdefiniować, ale człowiek wyczuwał, kiedy znalazł się w jego obecności, choćby się do tego przed sobą nie przyznawał. Robiło coś z ciałem, a w umysłach tych, którzy ze względu na pracę musieli się z nim stykać, budziło rzeczy od dawna uśpione. Z prawdziwego zła, tego najczystszego, nie sposób było do końca się otrząsnąć. Rodziło obezwładniający strach. Wystarczy zapytać Vitalego i Mishkina. Każdego, kto choćby otarł się o miejsce zbrodni. Renz spróbował zrobić następne kółko, ale mu się nie udało. Na swój cyniczny, wyrachowany sposób modlił się, żeby nie było kolejnej Hettie Davis.

29 Black Lake, Missouri, 1985 W ubielonym śniegiem lesie zapadła cisza, gdy wybrzmiało echo karabinowego strzału. Zaraz potem rozległ się chrzęst zmarzniętego śniegu, tratowanego podeszwami butów. To Marty z ojcem ruszyli w kierunku płytkiej niecki, gdzie leżał martwy jeleń. Stanęli nad kozłem dziesiątakiem, którego Marty właśnie ubił. Z emocji krew szybciej płynęła w ich żyłach, więc żaden nie odczuwał zimna. W gruncie rzeczy Marty nawet się pocił pod ciężką kurtką. – Od razu zaciągniemy go z powrotem? – Podniósł wzrok na ojca, a oddech uformował mgiełkę przed jego twarzą. Ojciec się uśmiechnął. – Jeszcze nie ustrzeliliśmy mojego jelenia. Marty odpowiedział wątłym uśmiechem. – Czyli po prostu go tu zostawimy i wrócimy po niego później? – Nie możemy tak zrobić. Zawiesimy go na drzewie, rozetniemy, żeby wypłynęła krew, a kiedy wrócimy, sprawimy go jak należy. – Jak to zrobimy? Ojciec Marty’ego wyjął z kieszeni kurtki zwój cienkiej nylonowej liny. – Powiesimy go we dwóch, a potem pokażę ci, co robić dalej. A ty to zrobisz. – Podszedł do odległego o jakieś trzy metry drzewa i przerzucił jeden koniec liny przez gałąź, rosnącą na wysokości mniej więcej trzech metrów. – Pamiętam, jakżeśmy to robili z moim tatkiem – powiedział ojciec Marty’ego. – Ile miałeś wtedy lat? – Będzie tyle co ty. On też tyle miał, kiedy jego ojciec uczył go, jak to się robi. – To musiało być dawno temu – powiedział Marty. – Nie aż tak dawno. No, łap się, synu. Marty z ojcem chwycili jelenia za rogi i po śniegu zaciągnęli go do drzewa. Obok odcisków ich butów w bieli pozostał długi, czerwony ślad krwi. Ojciec Marty’ego zawiązał na linie szeroką pętlę i mocno zacisnął ją wokół gałęzi, tak że z drzewa zwisał teraz pojedynczy sznur. Ujął tylne nogi jelenia, zebrał je razem i ruchami krawca owinął linę między nimi i wokół nich, dokładnie oplatając smukłe odnóża. W ten sposób mocno je ze sobą związał. Potem się rozejrzał, wypatrzył w śniegu solidną gałąź i przełamał ją na kolanie, zostawiając sobie półmetrowy kawałek. Wetknął go w zwisającą linę i zaczął ją nawijać, coraz ciaśniej, jak robi się to z opaską uciskową. Lina się

napięła i w miarę jak ojciec uniesionymi nad głową rękami obracał gałąź, jeleń zaczął się podnosić. – Jest takie metalowe ustrojstwo, nazywa się orczyk – odezwał się ojciec Marty’ego. – Można na nim zawiesić tylne nogi strzelonej zwierzyny. Ale my używamy liny. Tak było i będzie. Gdy poroże jelenia zawisło nad ziemią, ojciec ściśle owinął gałąź, żeby lina się nie rozwiązała. Cofnął się, ciężko dysząc – z jego ust buchała para – i obejrzał swoje dzieło. Jeleń niezgrabnie wisiał do góry nogami, ale węzły były mocne, a lina wytrzymała. – Nigdzie stąd nie pójdzie – rzekł ojciec. – Chyba nie – przytaknął Marty. Ojciec rozpiął kurtkę i wsunął pod nią rękę. Z przytroczonej do pasa pochwy wyjął długi nóż bowie i jednym błyskawicznym, silnym ruchem przeciął gardło jelenia. Z dużych tętnic lśniącą czerwienią trysnęła krew i zaczęła parować na białym śniegu. Wstrząśnięty, porażony smrodem Marty głośno nabrał powietrza i cofnął się o krok. – Uważaj, żebyś się nie pochlapał – ostrzegł go ojciec. Marty’emu zebrało się na wymioty. Przełknął ślinę i starał się mówić możliwie niskim tonem, ale i tak głos mu się załamał. – Idziemy teraz na twojego jelenia? Ojciec uważnie mu się przyjrzał, jakby chciał wejrzeć w głąb jego duszy, uśmiechnął się i odwrócił wzrok, niemal jakby sprawdzał, czy w tej części lasu jest jeszcze ktoś poza nimi. – Normalnie tak by było – odpowiedział. – Ale przedtem czeka cię zadanie. Przejdźmy się kawałek, niech to piękne stworzenie spokojnie się wykrwawi. Marty ruszył za nim, wcale nie zmartwiony, że opuszczają to miejsce. Gdy się oddalali, słyszał ściekającą na ziemię krew. Ten dźwięk, zapach i jaskrawa czerwień krwi na przeczystym, białym śniegu pozostały w nim na zawsze. Zeszli do jeziora i wędrowali zamarzniętym brzegiem. Zima zaatakowała, kiedy poziom wody był wysoki, i teraz ciemna toń, w której pływał lód, zdawała się sięgać nawet do połowy co mniejszych drzew. Poza chrupotem ich stóp na śniegu, a niekiedy na zamarzniętym błocie, w zimowym lesie nie rozlegał się żaden dźwięk. – Alma i ja rzadko tym mówimy – zaczął ojciec. Alma była jego żoną i matką Marty’ego. Obaj zwracali się do niej po imieniu, bo tak sobie życzyła. Ojciec popatrzył na chłopaka z nikłym uśmiechem i mówił dalej. – Ale obydwaj, ty i ja, pochodzimy z rodziny łowców. Jesteśmy potomkami Czerwonego Jastrzębia, najsłynniejszego myśliwego narodu Czipewejów. Dla Marty’ego nie była to żadna nowość. Popisywał się nawet swoim pochodzeniem przed szkolnymi kolegami. Dowiedział się o nim z poszeptywania w rodzinie, ale słyszał też, jak inni wspominają o Czerwonym Jastrzębiu i korzeniach ojca, wywodzących się z plemienia Czipewejów. O swoim legendarnym przodku czytał nawet w jakiejś książce, pożyczonej ze szkolnej biblioteki. – Jesteś dumny ze swojego rodowodu? – zapytał ojciec. – Pewnie. Zawsze byłem. – Kiedy mój ojciec był młody, mniej więcej w twoim wieku, jego ojciec zabrał go na polowanie, bo to samo zrobił kiedyś jego ojciec. Dzieje się tak aż od czasów Czerwonego Jastrzębia. – Rodzinna tradycja – skomentował Marty. – Och, nawet coś więcej. W międzyczasie zatoczyli koło i oddalili się od jeziora. Zbliżali się do miejsca, gdzie z

grubej gałęzi zwisał ubity jeleń. Kiedy podeszli do zwierzęcia, Marty nie mógł uwierzyć, że na ziemi, pod brzydko postrzępioną raną szyi, zebrało się tak dużo krwi. Wokół samego rozcięcia było jej tyle, że wyglądało na głębsze niż w rzeczywistości i zdawało się, że wielki łeb jelenia odpadnie pod własnym ciężarem i wagą poroża. Ojciec Marty’ego sięgnął pod kurtkę i wyjął inny nóż, duży i ostry. Jakieś dwa centymetry od czubka znajdował się zaokrąglony zadzior, wystający mniej więcej na centymetr niczym stalowy ząb. – Rozbieraj się – polecił ojciec. – Ale… Ojciec się uśmiechnął. – Nie ma się czego bać. Po prostu wyskakuj z ciuchów. Marty wykonał polecenie. Ubranie powiesił na gałęzi pobliskiego drzewa, a buty ze skarpetkami w środku zostawił na ziemi. Lekki dotąd wiaterek ożywił się, jakby chciał wykorzystać nagość Marty’ego. Ojciec znowu się uśmiechnął, a potem zajął się jeleniem. Wbił ostrze między zadnie nogi i stękając z wysiłku, rozciął zwierzę prawie po otwarte gardło, przecinając po drodze nawet mostek. Brzuch jelenia otworzył się szeroko, a wnętrzności wypłynęły na śnieg. Marty wzdrygnął się, czując odrażający, miedziowy zapach krwi i rozkładu. Niemal czuł jego smak na czubku języka. Z jamy brzusznej zwierzęcia zwisała długa, szara partia jelit. Ojciec obrócił nóż w dłoni. Trzymał go teraz za zakrwawione ostrze. Kościaną rękojeść wyciągnął do Marty’ego. – Ty dokończysz robotę. Zwykle kładzie się jelenia i otwiera go delikatniej, ale my robimy to w taki sposób. Ten nóż służy do patroszenia. Niektórzy myśliwi cenią ten model, bo ma zaczep do wyciągania flaków. Widzisz? Ten ostry zadzior pomaga wyciągać organy wewnętrzne. Przecinasz jelito proste i podwiązujesz je, bo inaczej ubabrałbyś się po łokcie. Jelenia trza wypatroszyć porządnie, coby nic w środku nie zgniło, bo inaczej mięso będzie niejadalne. Rozumiesz? Marty nigdy w życiu nie czuł się tak nagi i oszołomiony. Jego żołądek zachowywał się jak na diabelskim młynie, a w gardle narosła gorzka gula; w pierwszej chwili sądził, że ją przełknie, ale, wbrew własnej woli, odwrócił się nagle i zwymiotował. Ochlapał sobie palce u stóp, więc cofnął się kilka kroków. Wtedy zauważył, że stanął we krwi. Krew, zmieszana z wymiocinami, otaczała go z każdej strony. – Tato… Ojciec przysunął nóż jeszcze bliżej, wobec czego Marty ujął kościaną rękojeść i poprzez śnieg i krew zbliżył się do zwierzęcia. Miał gęsią skórkę i dygotał, nie tylko z zimna. Smród i bijące od jelenia gorąco znów zawładnęły jego zmysłami i Marty zwymiotował po raz drugi. Opanował się jednak; głęboko w sobie znalazł zdumiewające pokłady determinacji. Miejsce w umyśle, którego istnienia nawet nie podejrzewał. To, co zrobił, można było nazwać wyłączeniem myśli. Mocno ścisnął nóż i zabrał się do pracy. – Używaj rąk – doradził ojciec. – Obydwu, jeśli będziesz musiał. Więc Marty ujmował śliskie, wciąż jeszcze ciepłe organy wewnętrzne, odcinał je, wyciągał z okrwawionej jamy ciała i upuszczał na przesiąknięty krwią śnieg u swych stóp.

– Oczyść go porządnie – powiedział ojciec. Marty pracował coraz ciężej, a widok krwi już tak na niego nie działał. Chciał teraz – musiał – dokończyć patroszenie zwierzęcia, żeby zyskać aprobatę ojca. I ojca jego ojca… Kiedy już prawie całkiem oczyścił tuszę, usłyszał polecenie: – A teraz rozsmaruj na sobie krew, Marty. Na całym ciele. I Marty, szlochając cicho z nerwów i wysiłku, zrobił to. Pomalował się krwią. Barwy wojenne. Zupełnie jakbym nakładał na siebie barwy wojenne. Ojciec zbliżył się do niego, zanurzył rękę w ubitym jeleniu i rozsmarował jeszcze trochę krwi na czole Marty’ego. Opuszek jego palca niespiesznie, ale zdecydowanie poruszał się nad brwiami chłopaka, rysując jakiś wzór, symbol. Potem ojciec wyjął z ręki syna nóż i wbił ostrze w jelenia. Wciąż trzymając rękę chłopaka, zaprowadził go nad jezioro. Marty obmył się w lodowatej wodzie, wypłukał krew z włosów, schłodził twarz wodą z jeziora. Usiłował otrząsnąć się z wydarzeń, które wydawały się snem. Ale nigdy nie otrząsnął się do końca. To nie był sen. Ojciec kazał mu szybko się ubrać, więc Marty, trzęsąc się, wrócił biegiem do wiszącego jelenia. Zdjął swoje rzeczy z gałęzi. Założył je, z wysiłkiem poruszając skostniałymi palcami. Było mu zimno nawet w butach i kurtce. Usiłował opanować dreszcze, ale i tak ponownie się rozdygotał. – Przywykniesz do patroszenia zwierzyny – powiedział ojciec. – Tak jak ja przywykłem, gdy ojciec kazał mi zrobić to, coś ty właśnie zrobił. Trzęsący się z zimna Marty mógł tylko skinąć głową. – Potraktuj to jako inicjację. Rytuał przejścia. Możesz? – Mogę. – Odpowiedź wydała się Marty’emu niewystarczająca. – To była inicjacja. Ojciec popatrzył w niebo i wskazał coś palcem. Marty zobaczył ogromnego ptaka, być może jastrzębia, który zataczał kręgi wysoko nad nimi. Kołował leniwie, jak to jastrzębie, tak jakby wolał się wznosić, niż opadać. – Jesteś teraz jednym z nas, synu. Jesteś łowcą. Marty’ego nagle ogarnęła taka duma, że nie tylko przestał się trząść, ale nawet prawie nie odczuwał chłodu. – Łowcą – powtórzył ojciec. Ale tym razem nie brzmiało to jak głos ojca. Niezupełnie. Jakby odezwał się trzeci głos, w głowie Marty’ego.

30 Nowy Jork, dzisiaj Pearl i Fedderman byli w terenie, ponownie przesłuchiwali świadków. Quinn dał im tę robotę przede wszystkim dlatego, że Renz chciał się z nim spotkać sam na sam. Znajdowali się w biurze na Zachodniej Siedemdziesiątej Dziewiątej Ulicy, które wciąż jeszcze było w proszku, ale dało się w nim pracować. Quinn siedział za biurkiem, a Renz stał, opierając się pośladkiem o blat biurka Pearl, jak często ona sama robiła. Quinn zastanawiał się, czy to konkretne miejsce – albo sposób ustawienia biurek – w jakiś sposób prowokowało do przyjęcia takiej pozycji. – Morderstwo Hettie Davis – powiedział Renz. – Kurwa, co za masakra! – W tej robocie czasami trzeba mieć mocny żołądek – odparł Quinn.

– Masakra nie tylko w tym sensie. Tego typu jatki lubią się powtarzać. Drań potraktował ją jak zwierzę, jakby zamierzał zrobić sobie z niej dywanik czy coś. – Z roztargnieniem bawił się owiniętym w celofan koniuszkiem cygara, wystającym obok długopisu zatkniętego w kieszonce białej koszuli. – Jakie jest prawdopodobieństwo, że mamy dwóch psychopatycznych seryjnych morderców działających jednocześnie w tym samym mieście? – W tym mieście może i niemałe – odrzekł Quinn. – Ale Hettie Davis niekoniecznie zginęła z ręki seryjnego. – Daj spokój, nie jesteśmy głupi – prychnął Renz. – Przy okazji, Davis uprawiała seks, ale jakiś czas przed śmiercią. Co najmniej sześć godzin wcześniej, dokładniej nie da się ustalić. Nic nie wskazuje na gwałt. Nie ma też nasienia, więc nici z DNA. Są za to pozostałości po środku nawilżającym prezerwatywy. No, ale nie musi się to wiązać z morderstwem, mogła być przypadkową ofiarą. – Albo było to morderstwo w afekcie. – Wyrachowanym afekcie – powiedział Renz. Obaj wiedzieli, że coś takiego istnieje. – Kazałem przekopać archiwa. W Nowym Jorku nie było dotąd podobnej zbrodni. – Więc dopiero zaczął – mruknął Quinn – Przynajmniej tutaj. – Co nie zmienia faktu, że jest to okrutne, rytualne morderstwo, jak najbardziej w stylu seryjnych. – Ale nie tylko seryjnych. W gruncie rzeczy seryjni rzadko zabijają w ten sposób. Może nie była przypadkową ofiarą. Może jest w tym motyw osobisty. – Osobisty? – zdziwił się Renz, jakby po raz pierwszy usłyszał, że można zabić kogoś, kogo się zna. – Morderca i ofiara mogli być znajomymi – wyjaśnił Quinn. – Nawet kochankami. A powód zabójstwa mógł narastać przez lata. – Dałem do tego dobry zespół, sprawdzają, co się da. Vitali i Mishkin. Quinn ich znał, należeli do elity policyjnych detektywów. Sal Vitali był ostry i parł do przodu. Mishkin z kolei był prawie nieśmiały, wszystko lubił przemyśleć i miał słaby żołądek. Tworzyli skuteczny zespół. – Zakładam, że odkryją związek między mordercą a ofiarą – powiedział. – Twoje założenie jest moją nadzieją. Dwa pojebane potwory terroryzujące miasto w tym samym czasie to wizja rodem z koszmaru. – Tego nie wiemy – przypomniał mu Quinn, omal nie dodając „jeszcze”. Renz nagle jakby zdał sobie sprawę, że ciągle dotyka cygara. – Można tu palić? – Pewnie. Pearl się zorientuje, bo potrafi wywęszyć dym tytoniowy z odległości dwóch kilometrów, ale to nic. Quinn odczekał, aż Renz przypali cygaro cienką złotą zapalniczką, potem wyjął jedno ze swoich kubańskich i odpalił je od zapałki. Kiedy Pearl zacznie pomstować na zapach, co było niemal pewne, Quinn będzie mógł zrzucić winę na Renza i wcale nie minie się z prawdą. Przez dłuższą chwilę w milczeniu rozkoszowali się cygarami. Potem Renz powiedział: – Jestem, kurwa, komisarzem policji, a jak gdzieś w tym mieście zapalę, czuję się jak za szkoły średniej, kiedy musiałem chować się w kiblu. – Musisz zostać burmistrzem, Harley. Będziesz mógł to zmienić. – To pierwszy punkt mojego programu – odparł Renz. – Obok przykręcenia śruby

policji, żeby spadła liczba przestępstw. Poza tym i poza głosami nałogowych palaczy nie widzę, jak mógłbym wygrać wybory. Quinn pomyślał, że Renz prawdopodobnie mówi poważnie. Komisarz odchylił głowę i wydmuchnął serię koślawych kółek z dymu, które złączyły się pod sufitem w biały obłok. Roześmiał się. – Pearl się wścieknie. – Na kogoś na pewno – powiedział Quinn. Najzwyczajniej w świecie nie łapał. Wobec tego Prudence Langton po raz drugi cierpliwie wszystko dozorcy wyjaśniła. Był obleśnym typem z nadwagą, w brudnym, szarym kombinezonie. Obficie się pocił, co sprawiało, że ciemne włosy na klatce piersiowej, widoczne dzięki dwóm rozpiętym guzikom koszuli, błyszczały. Był łysy, wydzielał niemiły zapach, a na szyi, na srebrnym łańcuszku, nosił coś, co wyglądało jak symbol religijny. Nie umówiłaby się z tym człowiekiem na randkę. Prudence miała na sobie modny damski garnitur, a pod nim marszczącą się białą bluzkę. Jak zwykle pokropiła się perfumami Blind Obsession, za uszami i między piersiami, ale odór wydzielany przez dozorcę przyćmiewał ich subtelny aromat. – Na studiach mieszkałam z Verą w jednym pokoju – powiedziała. – Kiedy dowiedziałam się, że w związku z pracą czeka mnie wizyta w Nowym Jorku, pomyślałam, że się spotkamy. Dzwonię do niej od dwóch tygodni, ale za każdym razem odzywa się automatyczna sekretarka. Już dwa razy tu przyjeżdżałam. Nikt nie odpowiada na pukanie. – Wstrzymała oddech i nachyliła się ku niemu. – Wie pan, o kim mówię? – No przecie. Pani Doaks, siedem B. Alem jej nie widział już kawałek czasu, a normalnie to ciągle wchodziła i wychodziła. Biegać lubiała. Wiadomo, o formę trza dbać. – Jego małe szare oczka zmierzyły Prudence od stóp do głów, jakby miały własną, przepojoną pożądliwością wolę. – Jest jakąś aktorko czy cuś. Podobno dostała fuchie za miastem. W jakiemś letniem teatrze czy gdzie takie ludzie pracujo. – Obawiam się, że nie o to chodzi. Rozmawiałam z jej agentem literackim. Powiedział, że też nie może się z nią skontaktować. Dlatego chciałabym, żeby otworzył pan jej mieszkanie. Coś mogło jej się stać. – Myśli pani, że umarła i leży tam bez ducha? Pru przełknęła ślinę. Martwa? Nie, nie Vera. To niemożliwe. – Mogła zachorować i nie ma siły podejść do telefonu. Albo wyjechała w podróż, a w mieszkaniu jest coś, co to potwierdzi. – Letni teatr – powtórzył dozorca. Wytarł lśniącą twarz chustką do nosa. Zdawało się, że po raz pierwszy dostrzegł lęk w tych jej wyraźnie poprawianych oczach. Przyszło mu do głowy, że może to przez niego. Nie spodobała mu się ta myśl. Nieco zawstydzony, zmusił się do uśmiechu. – Naprawiałem kanalizacje – wyjaśnił. – Człowiek się zawsze przy tym uświni. – Nie musi pan wchodzić ze mną. – Pru założyła, że nie chciał pobrudzić mieszkania Very. Dwoje ludzi, którzy nadawali na zupełnie innych falach. Dla Pru było to bardziej niż frustrujące. – Po prostu chcę rzucić okiem, upewnić się, że jej tam nie ma. – I co wtedy? Wtedy Pru pójdzie na policję i zgłosi zaginięcie, ale angażowanie w to dozorcy nie miało sensu. – Wtedy będę wiedziała – odpowiedziała po prostu. Dozorca zaczął demonstracyjnie się zastanawiać. – Normalnie tego nie robie, chyba że prosi policja albo ktuś taki. Albo jak wiem,

że jakieś problemy som w mieszkaniu. – Cóż… – Pru traciła cierpliwość. – Mogę wezwać policję. Ale tutaj liczy się czas. Jeśli Vera tam, na górze, zachorowała i dojdzie do najgorszego, nie chcę być za to w żaden sposób odpowiedzialna. Pan na pewno też nie. Perspektywa odpowiedzialności prawnej zadziałała. – Prawda, prawda. – Wyjął zza paska brudną chustkę i wytarł w nią ręce. – Pójde po klucz uniwersalny i zerkniem do środka. Gdy wjeżdżali windą, powiedział: – Pani Doaks jest jednym z najmilszych lokatorów w tem domu. Nie chciałbym, żeby cuś jej się stało, więc lepiej bedzie wejść bez pozwolenia. Nie jest taki głupi, skoro chroni własny tyłek. – Musimy się nawzajem pilnować – powiedziała Pru. – Kiedyś tak nie było – odparł dozorca. – Ale teraz tak trza. Zwłaszcza w tem mieście. Po otwarciu drzwi wycofał się; najwyraźniej zamierzał poczekać na korytarzu. Lęk kobiety, która złożyła mu wizytę, okazał się zaraźliwy. Pru otworzyła drzwi. Z zatęchłego zapachu i braku jakiegokolwiek ruchu wywnioskowała, że w mieszkaniu od dawna nikogo nie było. Weszła do środka, zauważając, że Vera urządziła się praktycznie i w miarę gustownie. Od razu spostrzegła rośliny doniczkowe na parapecie. Zbrązowiały i zwiędły. Jej serce zaczęło łomotać, gdy zanurzała się w głąb małego mieszkania. Wstrzymywała oddech, zaglądając do kolejnych pomieszczeń. Ani śladu Very. Teraz żałowała, że dozorca został na korytarzu. Otwarcie szafy w sypialni, a potem drugiej, w krótkim korytarzyku, kosztowało ją sporo odwagi. Musiała sprawdzić, czy w którejś z nich nie ma Very, czy ktoś jej nie ukrył przed niepożądanym wzrokiem. Nie znalazła jej. Szafa w korytarzyku kryła w sobie tylko pościel, natomiast do tej w sypialni Vera schowała chyba wszystkie swoje ubrania i buty. Pru zmusiła się, żeby zajrzeć pod łóżko. Znalazła tam tylko kłaczki kurzu i dwie walizki, jedną dużą, drugą małą, obie na kółkach. Obie puste. Wątpliwe, żeby Vera wybrała się w podróż. Pru zajrzała do kuchni i otworzyła lodówkę. Było w niej skwaśniałe mleko i zielona pleśń na serze i mięsie. W przegródce na owoce i warzywa leżały przywiędłe, zbrązowiałe łodygi selera i dwa pomarszczone pomidory. Nie wyglądało to dobrze. Martwe rośliny, rozpakowane walizki, szafa pełna ubrań i stare produkty w lodówce. Coś było bardzo, bardzo nie tak. Po powrocie do salonu Pru zauważyła, że automatyczna sekretarka mruga zielonym światłem, sygnalizując nieodebrane wiadomości. Zastanawiała się, czy ich nie odsłuchać, ale uznała, że to zły pomysł. Może w ogóle nie powinna tu niczego dotykać. Wróciła na korytarz i patrzyła, jak dozorca zamyka mieszkanie. – Zadowolona pani? – zapytał. – Tak – odpowiedziała Pru. – Nie ma jej. Więc gdzie jest? Postanowiła udać się prosto na najbliższy komisariat. * Parl przeglądała się w lustrze łazienki. Niechętnie musiała przyznać, że jednak się do niej dobrali. W nieoczekiwanych momentach dnia lub nocy zaczynała myśleć o tym czymś i po prostu musiała sprawdzić.

Pochyliła się bliżej swojego odbicia, prawą ręką odchyliła prawe ucho i z przekrzywionym łokciem obróciła się w lewo. Za uchem widniała myszka, pod tym kątem przeważnie niewidoczna. Jeszcze bardziej nachyliła się do lustra, maksymalnie wyginając głowę w lewo, żeby lepiej widzieć prawą stronę szyi. Powiększyła się. Myszka, czy brązowe znamię, czy cokolwiek to było, z całą pewnością rozrosła się od ostatniego razu. Nie. Nie z całą pewnością. Rozbolało ją ucho, puściła je więc i odsunęła się od lustra. Co za głupota to ciągłe sprawdzanie. To matka i Milton Kahn doprowadzili ją do takiego stanu swoim ciągłym ględzeniem o myszce. Czy znamieniu. Czy cokolwiek to było. Skoro już nie mogła się powstrzymać przed zerkaniem, powinna przynajmniej odczekać kilka dni, żeby myszka miała czas się powiększyć. Dopiero wtedy różnica będzie widoczna. Zaczęła odwracać się od lustra, ale nie wytrzymała. Znów odgięła prawe ucho i popatrzyła na myszkę. Czy znamię. Czy cokolwiek to było. Nie powiększyła się. Chyba. Co to jest? Na pewno powód do zmartwienia. Dni mijają, żyjesz sobie zdrowa, w poczuciu bezpieczeństwa, a tu w międzyczasie coś się w tobie rozwija, działa przeciwko tobie, a ty nic a nic nie podejrzewasz. Coś zdawałoby się nieszkodliwego, ot, część ciebie, do której przywykłaś, ale zabije cię to równie skutecznie, co sejf spadający na głowę, i niemal równie szybko. Jakby ciało postanowiło, że już przeżyło swoje, i zwróciło się przeciwko tobie. Przeciw samemu sobie. Puściła ucho. Opadło na swoje miejsce. Wyjdź z tego przygnębienia! Nie myśl w taki sposób! Ale znała prawdę. Takie rzeczy się zdarzały. Życie mogło się tak skończyć. W zabitym deskami składzie wyrobów pasmanteryjnych w East Village wypatroszone ciało Very Doaks wisiało nieruchomo w ciemnościach. Jej organy wewnętrzne zmieniły się w grubą na ponad dwa centymetry, stężałą twardą masę, leżącą na betonowej podłodze, niejadalną już nawet dla szczurów i owadów. Poza sporymi obrażeniami stóp i dłoni zwłoki były tylko umiarkowanie nadjedzone, jakby przejście po poprzecznej belce i zsunięcie się po wiążącej kostki linie było wyzwaniem nawet dla zmyślnych nowojorskich szczurów. To, co zostało z Very Doaks, zaczęło nabierać wyglądu wysuszonej mumii.

31 Niektórych bogatych ludzi cechowało charakterystyczne, subtelne lśnienie, jakby część złota, które na sobie nosili, starła się i wniknęła w ich ciało. Należał do nich Thomas Rhodes. Otaczał się tym, co najlepsze, i było to po nim widać. Wyglądał jak element składowy bogactwa i luksusu, które go otaczały. Wyjął z kieszeni niewielką białą kartkę, dla pewności sprawdził numer pokoju, po czym wjechał windą na trzydzieste piętro hotelu Eastin na Times Square. Po dziesięcioleciach zmagań z przeciwnościami losu Eastin niedawno został odremontowany i był obecnie luksusowym hotelem najwyższej kategorii. Można

powiedzieć, że wystrój był niemal dekadencki. Tapety z wypukłymi złotymi wzorami, szerokie listwy wieńczące, żyłkowany marmur i bogato zdobione kandelabry sprawiały wrażenie natłoku nawet w rozległych hotelowych przestrzeniach. Na ścianie przy jednej z wind wisiał obraz Rubensa, którego złocone ramy sugerowały, że mógł pochodzić prosto z muzeum. W wieku pięćdziesięciu pięciu lat Rhodes nadal był szczupły i w formie. Siwiejące włosy zaczesywał do tyłu, a jego szytemu na miarę czarnemu garniturowi w kredowe prążki przydawał klasy czarno-złoty krawat w paski, nie wspominając o śnieżnobiałych mankietach ze złotymi spinkami, połyskującymi przy każdym ruchu ręki. Wyglądał dokładnie na tego, kim był: na świetnie zarabiającego bankiera. Windą jechał jeszcze jeden pasażer, niski mężczyzna w szarym garniturze. Bliskość Thomasa Rhodesa wyraźnie napełniała go trwogą. Rhodes przywykł do tego typu reakcji i ledwie zaszczycił małego człowieczka spojrzeniem. Mężczyzna nosił tanie buty z importu, a jego zegarek był pozłacaną imitacją. Ktoś taki w zasadzie się nie liczył. Rhodes stał na szeroko rozstawionych stopach obutych w trzewiki Barker Black o ozdobnie dziurkowanych noskach, a gdy szybkobieżna winda się zatrzymała, wyszedł na wyłożony miękkim dywanem korytarz, nie patrząc w lewo ani w prawo. Znalazł pokój, którego numer mu podano, spojrzał na zegarek Patek Philippe, sprawdzając, czy przyszedł punktualnie co do minuty, i zapukał do drzwi. Człowiek, który prawie natychmiast mu otworzył, był odrobinę niższy od Rhodesa, nieco szczuplejszy, a schludnie przycięte ciemne włosy z idealnym przedziałkiem miał zaczesane na bok. Ubrany był w dobrze skrojony ciemnoniebieski garnitur, białą koszulę i niebiesko-szary jedwabny krawat, zawiązany na idealny węzeł windsorski. Twarz miał równie szczupłą, co ciało – wręcz jastrzębią – i nie psuły tego wrażenia opadające powieki. Mimo dość drapieżnych rysów twarzy miał w sobie coś z wykładowcy. A nawet pewną wytworność. Najwięcej jednak dał Rhodesowi do myślenia sposób, w jaki mężczyzna obrzucił wzrokiem stojącego przed drzwiami gościa. Przybysz nie zrobił na nim wrażenia ani nie wzbudził lęku. Nawet stojąc na korytarzu, Rhodes czuł, że w pokoju było bardzo chłodno. Mężczyzna jako pierwszy wyciągnął rękę na powitanie i powściągliwie się uśmiechnął. – Martin Hawk – przedstawił się. – Moje nazwisko pan zna – odparł Rhodes. Lepiej od razu zdobyć przewagę w tej rozmowie. – Och, znam, w rzeczy samej – odpowiedział Hawk łagodnie modulowanym głosem. – Thomas Rhodes, wybitny absolwent Stanfordu, magister zarządzania na Harvardzie. Błyskotliwa kariera w firmie Cartner-Whimer, wynalazca techniki zakupu lewarowanego w oparciu o analizę fundamentalną spółki, obecnie emerytowany prezes honorowy Rhodes and Finkman Finance. – Nie taki emerytowany – uprzejmie odpowiedział Rhodes. Starał się nie pokazać po sobie zaskoczenia, że ten człowiek aż tyle o nim wie. – Fakt – odrzekł Hawk. – Wciąż jest pan w miarę aktywny w interesach, o ile akurat nie przebywa pan na safari albo na polowaniu w Kanadzie lub na Alasce. Bezdzietny. W tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątym drugim poślubił pan Gail Cromartie i rozwiódł się z nią w dziewięćdziesiątym dziewiątym. Obecnie Gail mieszka w Londynie, a pan

w mieszkaniu własnościowym w Benton Towers na Upper East Side. Ma pan też domy w Hamptons i w Sarasocie na Florydzie, gdzie dokuje pańska łódź, „Striver II”. – Jacht – poprawił Rhodes. Hawk się uśmiechnął. Jego oczy pod opadającymi powiekami pozostały nieruchome. – Mój błąd. Jacht jest wyekwipowany na połowy dalekomorskie, a przy tym luksusowy. O ile dobrze pamiętam, wciąż do pana należy rekord wielkości złowionego szczupaka. – Od dwunastu lat. – Rhodes poczuł, że w jego opanowaniu pojawiają się rysy. – Odrobił pan lekcje. – Mam nadzieję, że nie poczuł się pan urażony. – W najmniejszym stopniu. – Proszę usiąść. Porozmawiamy o tym, co pana tu sprowadziło. Chwilę później Rhodes siedział naprzeciwko Hawka w wyściełanym atłasem głębokim fotelu. Hawk usiadł w swobodnej pozie na drugim fotelu, obitym brązową skórą. Odsłonił się jego zegarek, bez wątpienia autentyczny roleks. Rhodes miał też pewność, że buty gospodarza pochodziły z Savile Row. Obaj sączyli dwudziestoletniego macallana, szkocką whisky single malt, którą Hawk nalał w międzyczasie. – Panie Rhodes, polecił mi pana były klient mojej firmy, Quest and Quarry. – Martin Hawk mówił spokojnym, kulturalnym tonem, w którym nie pobrzmiewał wprawdzie angielski akcent, ale niewiele brakowało. Głos szedł w parze z oczywistą ogładą tego człowieka. Rhodes powstrzymał się od zapytania, kto był polecającym. Hawk niemal niedostrzegalnie skinął głową, jakby wyrażał aprobatę, że jego rozmówca trzyma karty przy orderach. To było niepokojące. – Jest pan myśliwym, panie Rhodes. Na wielu safari i innych wyprawach myśliwskich polował pan na najbardziej niebezpieczne stworzenia, jakie chodzą po ziemi. Teraz ma pan okazję zapolować na coś bardziej niebezpiecznego niż tygrys, na jedyne zwierzę, które myli tropy i kłamie, gdy jest prześladowane. Ten tygrys będzie uzbrojony, tak jak pan, i też będzie na pana polował. Wasze doświadczenie w buszu zostanie zneutralizowane przez wybrany teren łowów, więc i pan, i drugi myśliwy zaczniecie z równych pozycji, a nawet z taką samą bronią. Będą to małe rewolwery kalibru 25, nie do namierzenia. Przystąpienie do łowów wiąże się tylko z jednym warunkiem. Gdy już upoluje pan swoją zdobycz, musi pan zdobyć trofeum, czyli zabrać jej broń i zwrócić ją Quest and Quarry, żeby nie pozostał żaden dowód naszego udziału w tym niecodziennym przedsięwzięciu. Rhodes upił szkockiej. – Powiem panu, że niełatwo to sobie przyswoić. Martin Hawk cierpliwie czekał. Na tym etapie niektórzy klienci po prostu wychodzili. Nic nie wiedzieli, niczego nie mogli udowodnić, ale odrzucenie propozycji wymuszało zmianę hotelu i zachowanie przez jakiś czas wyjątkowej ostrożności. Jednak zdaniem Hawka Rhodes nie należał do tych, którzy wychodzą. – Czytałem gazety – powiedział Rhodes. – Oglądałem wiadomości. – I co, przestał pan? Żaden z nich nie wspomniał o mordercy zwanym Kaliber 25. Rhodes upił kolejny łyk wyśmienitej whisky i powiedział: – Jak dotąd brzmi nieźle. Proszę mówić dalej.

– Terenem łowów jest Manhattan. Zamieszkacie w osobnych hotelach, do których nie wolno wam wracać między dziewiątą rano a północą. Ważna uwaga: w hotelach jesteście bezpieczni, polowanie zostaje zawieszone. – Obiektem pańskich łowów – ciągnął Hawk – będzie drapieżnik taki jak pan, tygrys spragniony najwyższego łowieckiego przeżycia i gotów za nie zapłacić. Należność wynosi sto tysięcy dolarów od każdego uczestnika. Gdy ten, który ocaleje, przedstawi na dowód śmierci przeciwnika zdobytą na nim broń, a także odda swoją, Quest and Quarry zwraca całą kwotę i dodaje premię w wysokości pięćdziesięciu tysięcy. – Pieniądze nie mają znaczenia – powiedział Rhodes. – Ależ mają, zdecydowanie. Chociaż nie dla wszystkich naszych klientów. Jednak rzeczywiście nie chodzi tu o pieniądze. – To prawda. Nie pewnemu rodzajowi ludzi. – Rhodes delikatnie zakołysał bursztynowym płynem, wpatrując się w coś za wysokim oknem. Nad zalanymi słońcem budynkami niebieszczyło się czyste niebo, poznaczone tylko kilkoma pasmami białych chmur, przypominającymi ślady pazurów. – Zależy mi na tym, żeby dokładnie pan to przemyślał, panie Rhodes, ale chciałbym otrzymać odpowiedź, zanim opuści pan ten pokój. Dla dobra nas obydwu musi pan mieć całkowitą pewność. Rhodes dokończył szkocką i wstał. Posiadanie pewności było jego żywiołem. Martin Hawk przyglądał mu się z umiarkowaną ciekawością. – Kogo mam zabić? – zapytał Rhodes. CZĘŚĆ II Nie piszcie mi „W bólach skonała” – nie! Ale „Na innej gwieździe wreszcie jest”. Helen Hunt Jackson, Emigravit

32 Lavern Neeson bez przekonania spróbowała uniknąć policzka, który wymierzył jej mąż. Zamiast w twarz, grzbiet jego dłoni z donośnym plaśnięciem trafił ją w czoło. Wyłączyła myśli, wyłączyła siebie. Co za różnica. I tak nie miała czasu pomyśleć o obronie. Drugi cios otrzymała niemal w tej samej chwili; trafił ją w lewy policzek i ucho, obudził tysiące igiełek bólu, wywołał brzęczenie i wypełnił usta słonym smakiem krwi. Siła uderzenia szarpnęła jej głową. Z ust trysnęła krew i ochlapała lustro na komodzie. Obok krwawego zacieku widziała odpowiadającą jej spojrzeniem własną twarz, zastygłą w maskę zgrozy, której sama się przeraziła. Nie zdążyła nawet odwrócić wzroku. Zobaczyła w lustrze, jak ręka Hobbsa zaciska się na jej jasnych włosach. Maska przerażenia zniknęła jej sprzed oczu; silnie szarpnięta Lavern przeleciała przez całą sypialnię i wylądowała na łóżku. Znowu poduszka! Jęknęły sprężyny łóżka. Hobbs usiadł na niej okrakiem i jedną ręką przycisnął poduszkę do jej ciała. Jej poduszkę. Drugą rękę zwinął w pięść i zaczął w tę poduszkę walić. Lavern omal nie wrzasnęła z bólu, ale wiedziała, że w ten sposób tylko pogorszyłaby sytuację. Poduszka zapobiegnie powstaniu siniaków, a pięści pozostawią nieznośnie bolesne urazy wewnętrzne. Na jej ciele, tak poranionym w środku, nie będzie żadnych śladów.

Co innego z twarzą. Hobbs przeważnie nie mógł się oprzeć i zaczynał bicie od jednego czy dwóch silnych policzków, „żeby zwróciła uwagę”, jak to kiedyś określił. Dopiero potem wyładowywał słuszny gniew na jej ciele. Zaciskała zęby, zaciskała usta, wydając z siebie tylko postękiwania, i słuchała, jak z każdym ciosem jego oddech staje się cięższy. Bicie niedługo się skończy, w to nie wątpiła. Często liczyła razy; przeważnie między piętnastym a dwudziestym słabła mu ręka albo gasł jego gniew. Wtedy odkładał poduszkę. Osiemnaście. Dziewiętnaście. Nareszcie wyczerpany, uderzył ją po raz ostatni, tuż pod piersiami, a potem z niej zszedł. Tym razem nie obił jej piersi – wiedział, że niedługo czeka ją mammografia. Głupotą było powodowanie obrażeń, które mogły wyjść na prześwietleniu i sprowokować pytania. Hobbs obrócił Lavern na brzuch, zaczął ściągać z niej spodnie i majtki. Zdjął jej buty. Usłyszała puszczające szwy i poczuła, jak jej ubranie, z wyjątkiem koszuli, zsuwa się po łydkach na zesztywniałe stopy. Szarpnięciem zerwał z niej bezładnie zmięty strój, a ona poczuła się straszliwie obnażona i bezbronna. Zobaczyła, że przez pokój niczym wielki ptak przelatuje coś ciemnego, i zrozumiała, że to jej rzeczy, rzucone w kąt. Hobbs znów się na nią wspiął i położył się na niej całym ciałem. Owinął prawe ramię wokół jej szyi i szarpnięciem odgiął jej głowę do góry. Gdyby Lavern spróbowała krzyknąć, Hobbs po prostu mocniej ściśnie, a z jej ust wydobędzie się tylko skrzeczenie, przypominające krakanie wron. Umysł Lavern jeszcze bardziej się oddalił i znalazł sobie ciche, ciemne schronienie. Miejsce nieświadomości, rezygnacji i zawieszenia, które tak dobrze znały zwierzęta, będące żerem drapieżników. Przyciśnięta do łóżka kobieta poczuła chłód między pośladkami. Nawilżacz dopochwowy albo jakaś inna śliska substancja, która wpadła Hobbsowi w ręce. Kiedyś użył oleju spożywczego. Jej pośladki się rozchyliły, poczuła w sobie penetrujący palec, a potem kolejne palce. Kobieta w milczeniu krzywiła się z bólu, ale rozumiała, dlaczego Hobbs się nad nią znęca. W jakiś pokrętny, destrukcyjny sposób nie umiała tak po prostu odejść, uciec od tego, czego nienawidziła. Im bardziej ją maltretował, tym bardziej musiała na to zasługiwać, a im bardziej na to zasługiwała, tym bardziej ją maltretował. To był zamknięty krąg, jak całe jej życie. I musiała to zaakceptować, jak całe swoje życie, ponieważ po prostu tak było. Jak przez całe życie, tkwiła w pułapce. Kobieta wiedziała, że Hobbs, tak jak ona, nie potrafi uwolnić się z tego kręgu. Wiedza ponoć daje władzę, pomyślała. Ale nie w jej wypadku. Wiedza pogłębiała jedynie jej dezorientację. Skoro jednak wiedziała, to na jej barkach spoczywała odpowiedzialność, żeby położyć temu kres. Nie robiła tego, więc w jakiś pośredni, ale bardzo rzeczywisty sposób to ona była winna. Zasługiwała na karę. Hobbs zabrał lewą rękę i Lavern kątem oka zobaczyła, jak wyciera zatłuszczone palce o prześcieradło. Potem ujął tą ręką członek. Poczuła, że ciężar jego ciała mocniej na niej spoczął, poczuła nacisk, któremu nie sposób było się oprzeć, gdy wchodził w nią, pomagając sobie dłonią. Hobbs wolał seks analny. Był bardziej bolesny. Rano będzie zapewniał, że ją kocha, a ona mu uwierzy, ponieważ była to prawda. Lavern wiedziała, że to prawda.

Minęło wiele czasu, od kiedy po raz ostatni jakiś mężczyzna wyznał miłość Rosie Pajaro, która miała teraz czterdzieści lat, była gruba i zmęczona. Umieściła stos prześcieradeł i poszewek na górnej półce hotelowej szafy magazynowej. Czynność ta odezwała się tępym bólem u podstawy jej kręgosłupa. Zastanawiała się czasami, jak to się stało, że znalazła się w takiej sytuacji. Przecież zaledwie wczoraj była jedną z najpiękniejszych dziewczyn w swojej wiosce, Tojanie, położonej w meksykańskim stanie Oaxaca. Potem wdała się w romans z amerykańskim inżynierem. Rok później urodziła swoją piękną córkę, Sarę. Ich córkę, chociaż Amerykanin nigdy publicznie nie przyznał się do dziecka. Następnie Sara zachorowała i trzeba było płacić za leczenie. Amerykanin już wtedy nie żył; zabiło go zakażenie, które wdało się w ranę odniesioną podczas wypadku samochodowego na krętej, górskiej drodze. Był pijany i wracał do domu ze schadzki z mężatką. Rosa nigdy jej nie wybaczyła, choć już dawno wybaczyła Amerykaninowi. Sara została w Tojano, gdzie opiekowała się nią matka Rosy. Rosa, której ciemne oczy jeszcze bardziej pociemniały i nabrały wyrazu znużenia, której oliwkowa cera stała się szorstka i pobrużdżona, a czarne włosy przerzedziły się i posiwiały, wyjechała do Ameryki w poszukiwaniu pracy, kupiwszy sfałszowane dokumenty za pieniądze, które zostawił jej Amerykanin. Lata minęły z szybkością tasowanych kart. Pracowała teraz jako pokojówka w hotelu Antonian na Manhattanie i właśnie uzupełniła zasoby magazynowe o świeżo wyprane komplety bielizny pościelowej. Zawsze optymistycznie nastawiona Rosa obiema rękami rozmasowała obolałe plecy i zamyśliła się nad tym, jak cudownie pachniała w małym pomieszczeniu świeża pościel, do której w hotelowej pralni dodawano zapachowy detergent. Rosa lubiła swoją pracę, kiedy przychodziło jej zajmować się czystą pościelą. Brudna pościel, rzecz jasna, to już zupełnie inna historia. Właśnie miała wrócić na korytarz, kiedy usłyszała dźwięk, jakby kogoś spoliczkowano, tylko głośniejszy. Korytarz, z którego wchodziło się do składziku, biegł przez całe wschodnie skrzydło hotelu. Było w nim rzadko używane wyjście, prowadzące do przesmyku między hotelem a sąsiadującą z nim restauracją Honeysuckle. Przed chwilą Rosa zamierzała otworzyć drzwi do składziku pchnięciem wózka, na którym przywiozła pościel, ale zamiast tego uchyliła je na jakieś piętnaście centymetrów i wyjrzała na cichy, pokryty wykładziną dywanową korytarz. Spodziewała się, że na korytarzu nie będzie żywego ducha, tak rzadko był uczęszczany. A jednak zobaczyła dwóch mężczyzn. Jeden leżał, drugi się nad nim pochylał. Rosa widziała, jak ten pochylony opadł na kolano i wyjął coś z kieszeni leżącego. Była pewna, że to rewolwer, i dopiero teraz zrozumiała, że słyszała odgłos strzału. Klęczący przełożył broń zabitego do swojej kieszeni. Potem wyprostował się i rozejrzał. I zobaczył Rosę. Nie wahał się ani sekundy. Ruszył w stronę składziku. Rosa chciała krzyknąć, ale zdała sobie sprawę, że nikt jej nie usłyszy. Zamiast tego postanowiła zatrzasnąć za sobą drzwi i zamknąć je na zasuwkę. Ale, oczywiście, od wewnątrz drzwi nie miały zasuwki. Zaraz się otworzyły, a gałka wyrwała jej się z dłoni tak gwałtownie, że Rosę zabolała ręka. Mężczyzna był wysoki i wyglądał na bezwzględnego. Zobaczyła, że w ogromnych rękach nic nie miał. Broń, którą zabrał temu drugiemu, wciąż kryła się w jego kieszeni. Po prostu wpatrywał się w nią zimnymi niebieskimi oczyma.

Potem się uśmiechnął. Podniósł do ust palec wskazujący, nakazując jej, żeby była cicho i nikomu nie wspominała o tym, co tu zaszło. W następnej chwili odwrócił się i ruszył w stronę leżącego na korytarzu człowieka. Rosa patrzyła, a on znów schylił się nad leżącym twarzą do ziemi mężczyzną, chwycił go pod ramiona i pociągnął do tyłu, w kierunku wychodzących na dwór drzwi. Po raz ostatni spojrzał na Rosę i znowu przyłożył palec do ust. Potem wywlókł drugiego mężczyznę w noc. Drzwi zamknęły się pod własnym ciężarem. Rosa wiedziała, że automatycznie się zatrzasnęły i bez klucza nie da się ich otworzyć z zewnątrz. Powiedziała sobie, że jest bezpieczna, ale wcale się tak nie czuła. Dygotała, wpatrując się w pusty korytarz. Całe to zdarzenie zdawało się snem. Czy naprawdę to widziała? Naprawdę się zdarzyło? Cofnęła się do składziku i nawet o tym nie myśląc, wróciła do pracy. Z łomotem otworzyła drzwi pustym wózkiem i wyszła na korytarz. Myślała o pozostawionych w Meksyku matce i Sarze, o sfałszowanych dokumentach i pracy w Antonian. Była odpowiedzialna za pokoje na piątym piętrze, od pięćset siedemdziesiątego do pięćset osiemdziesiątego. Były to apartamenty, więc napiwki dostawała bardziej niż satysfakcjonujące. W dolarach, które wkrótce wymieni na pesos. Wracała korytarzem tam, skąd przyszła, pchała wózek, słuchała skrzypiącego tylnego kółka i powtarzała sobie, że to, co widziała, wcale się nie zdarzyło. Nie stać jej było na to, żeby się zdarzyło, więc się nie zdarzyło. Nie zdarzyło się. Nic nie widziała i nic nie powie. Nie zdarzyło się. Bezgłośnie powtarzała imię córki w rytm popiskiwań kółka: Sara, Sara, Sara… Nie zdarzyło się.

33 Sal Vitali wiedział, że będzie to jeden z najgorszych dni jego życia. – Chciałem obejrzeć ten magazyn, zanim moja firma zdecyduje, czy weźmie go w dzierżawę – powiedział Arnold Penington. Przełknął ślinę. – Wtedy to znalazłem. To znaczy ją. To, pomyślał Vitali, patrząc na szczątki kobiety. Wisiała głową w dół, na kostkach związanych liną przymocowaną do belki nośnej. Jej ciało było rozcięte od łona do gardła. Została otwarta i wypatroszona jak Hettie Davis, ale długi czas sprawił… Zszokowany Vitali patrzył na jej wysuszone, łykowate ciało. Widział w nim tylko wędzone mięso. Zwisającą głowę kobiety i jej zgrabnie ułożone na betonie ręce otaczała stwardniała masa. Tyle zostało z jej organów wewnętrznych. Nie miała oczu – co zawdzięczała szczurom zasiedlającym od dawna opuszczony magazyn – a trzy palce wyschniętej ręki, która częściowo opierała się o podłoże, zostały ogryzione do gołej kości. Vitali usłyszał, jak stalowe, podnoszone wrota magazynu stuknęły i zaszczękały, unosząc się i opadając. Do środka, po rozmowie z mundurowymi, którzy zabezpieczyli miejsce zbrodni, wszedł Harold Mishkin, ten z niespokojnym żołądkiem.

Vitali chciał mu powiedzieć, żeby nie patrzył na zwłoki, ale zmienił zdanie. Mishkin chlubił się tym, że potrafił zebrać się na odwagę i nie zwracając lunchu, popatrzeć na to, co nazbyt często widywali detektywi z wydziału zabójstw. Ale bywało też, że to żołądek Mishkina stawiał na swoim. Arnold Penington oddalił się spory kawałek i stał w milczeniu, nie patrząc w stronę wiszącego ciała. Mishkin się zbliżał; był już w odległości jakichś sześciu metrów i machał w kierunku rzędu brudnych, wąskich okien na wschodniej ścianie budynku. – Przydałoby się wpuścić tu więcej światła, Sal. – Lepiej nie, Haroldzie – odpowiedział Vitali swym zgrzytliwym głosem. Mishkin stanął jak wryty i wytrzeszczył oczy na to, co zostało z kobiety zwisającej głową w dół z magazynowej belki. Jego ręka powędrowała do ozdobionych wąsami ust. Niemal natychmiast odzyskał panowanie nad sobą i udał, że podniósł rękę, by podkręcić wąsa. – O Jezu, Sal – powiedział. – Zwróć się też do Jego Ojca – rzekł Vitali, niepraktykujący katolik. – Nie mam pojęcia, jak mogli do czegoś takiego dopuścić. – Zupełnie jak ta poprzednia – powiedział Mishkin. – Hettie Davis. Vitali wyczuł maść mentolową, którą Mishkin zawsze wcierał sobie pod nosem, żeby jego posiłek nie pozostał na miejscach okrutnych zbrodni. – To musi być ten sam gość – powiedział Vitali. – Została wypatroszona i sprawiona jak jakieś zwierzę na polowaniu. – Tak, ale… co jeszcze się z nią stało? Wiesz, oczy i w ogóle… – Szczury – wyjaśnił Vitali. Mishkin odwrócił się i pochylił. Ale i tym razem jakoś wytrzymał. Obrócił się z powrotem, wyprostował powoli, jak zdjęty bólem, i wytarł usta przedramieniem. Vitali był z niego dumny. Mishkin powinien mieć inny zawód albo pierdzieć w stołek na jakimś posterunku w bezpieczniejszej dzielnicy. I pewnie by to robił, gdyby nie był cholernie dobry w swojej pracy. Niezależnie od tego, jak Mishkin fizycznie zareagował na makabryczny widok, jego umysł cały czas pracował, a oddanie pracy nie zmalało. Wolnym krokiem zaczął obchodzić dookoła wiszące głową w dół ciało. Większość krwi musiała spłynąć do otworu odpływowego. Oczywiste też było, że kobiecie podcięto gardło. Prawdopodobnie już wtedy wisiała, ale jeszcze żyła. Czego to człowiek człowiekowi nie uczyni… – Najpierw Hettie Davis, teraz ona – powiedział Vitali. – Mamy serię. – Wnosząc ze stanu ciała, tę zabito na długo przed Davis – zauważył Mishkin. – Tak, ale jak by nie patrzeć… – Zrozumiałem cię, Sal. Mamy seryjnego mordercę. – Zakończył swój nieśpieszny obchód i zatrzymał się przy Vitalim. Zadrżał, spojrzawszy po raz kolejny na martwą kobietę. – Co jest nie tak z tymi ludźmi, Sal? – Masz na myśli: z niektórymi ludźmi – odpowiedział Vitali. – Aha. Dzięki Bogu, że chodzi tylko o niektórych. – Nie znam odpowiedzi na to pytanie, Haroldzie. Może robimy to, co robimy, żeby ją znaleźć. – I lubimy dostawać wypłatę. – Mishkin odgrywał twardziela. Na zewnątrz rozległ się głos syren.

– Posiłki. – Mishkin domyślił się, że nadjechało więcej radiowozów, a z nimi samochód techników kryminalistycznych. Może też ambulans. Bywało, że ktoś uznany za martwego niespodziewanie ożywał. Jednak tym razem to się nie zdarzy. Przez kilka minut Vitali i Mishkin stali w milczeniu. Penington, który zdążył jeszcze bardziej się oddalić, także nic nie mówił. Z łomotem uniosły się stalowe drzwi na drugim końcu magazynu, wpuszczając ostry, jasny blask. Na tle popołudniowego światła zarysowało się sześć wchodzących do środka sylwetek. Vitali rozpoznał wśród nich niską postać doktora Juliusa Nifta, kroczącego z wypiętą piersią. – Przyszedł ten dupek – powiedział Mishkin. – Dosyć już napatrzyliśmy się na ofiarę – uznał Vitali. Ruchem głowy wskazał nadchodzące postacie. – Teraz należy do nich. – Nie – odparł Mishkin. – Należy do nas.

34 Hobbs by ją zabił, gdyby wiedział, że wracając od lekarza, zatrzymała się na drinka w Melody’s. Uznała jednak, że ma prawo ukoić nerwy i uczcić doznaną ulgę. Lavern Neeson wprawdzie nie spodziewała się problemów, ale i tak jej ulżyło. Badanie mammografem dało wynik negatywny. Doktor Chivas chyba nie zauważył żadnych wewnętrznych urazów jej obitej klatki piersiowej, którą trzymała możliwie sztywno i nieruchomo. Wyczuła jednak, że zwrócił uwagę na makijaż przesłaniający siniaki na twarzy, chociaż nic na ten temat nie powiedział. Takie ślady mogły pojawić się z mnóstwa powodów, od upadku ze schodów po awanturę z sąsiadem. W każdym razie doktor Chivas nie należał do ludzi, którzy wtykają nos w nie swoje sprawy. Jeśli pacjenci chcieli, żeby o czymś wiedział, mówili mu to. Wtedy doktor wkraczał do akcji. Robił, co w jego mocy, żeby uleczyć. Po wyjściu z kliniki Lavern zmierzała w kierunku stacji metra, ale nie uszła daleko, bo zobaczyła Melody’s Lounge. Mijała już ten lokal, choć nigdy nie była w środku. Tego popołudnia weszła, gdyż miała co oblewać, a poza tym w mieście panował potworny upał. Chwilę później usiadła na stołku barowym przy drzwiach. Światło w lokalu było przyćmione, a z głośników sączył się ledwie słyszalny blues. Peggy Lee, jedna z jej ukochanych piosenkarek. Oto kobieta, która miała ciężką młodość i też musiała maskować siniaki makijażem. Cóż za karierę miała Peggy Lee! Jakie życie wiodła po tak trudnym starcie! Jej muzyka zawsze podnosiła Lavern na duchu. Poza barmanką w Melody’s były tylko trzy osoby. Stolik pod ścianą zajmowali mężczyzna i kobieta, zatraceni w składanych sobie wzrokiem obietnicach. W połowie lady barowej siedział jakiś facet i gapił się przed siebie, może na własne odbicie w lustrze za barem, i sączył bursztynowy płyn ze szklanki, w której pływały kostki lodu. Przed nim stały dwie takie same szklanki, ale były puste. Coś za wcześnie na takie picie, pomyślała Lavern. Chociaż Peggy tak przeciągała nuty bluesa, że można było poczuć się smętnie niczym o drugiej w nocy. Wysoka barmanka z kokiem upiętym tak wysoko, że mierzyła dzięki niemu ponad metr osiemdziesiąt, podeszła i uśmiechnęła się na powitanie. Lavern zamówiła Krwawą Mary. Napój prawie leczniczy. Oczywiście Hobbsowi i tak by się to nie spodobało, tak jak nie podobało mu się niemalże wszystko, co robiła. Zmusił ją do złożenia obietnicy, że nie będzie piła.

Chciał jej wmówić, że to ona była problemem. Wysoka barmanka – może nawet Melody we własnej osobie – przyniosła drinka w ciągu kilku minut, po czym wycofała się na przeciwległy koniec lady barowej, gdzie chyba rozwiązywała krzyżówkę. Peggy Lee zaczęła nową piosenkę, w której ostrzegała kochanka, żeby nie palił w łóżku. Poza tym w lokalu było cicho; jedynie z zewnątrz słabo dochodziły odgłosy ruchu ulicznego. Przyjemnie tu, pomyślała Lavern. Alkohol rozluźnił ją niemal natychmiast, może dlatego, że nie jadła dziś lunchu, albo przez ten upał na zewnątrz. Czuła się tu bezpieczna, odizolowana od świata. Jej wyłączony telefon komórkowy został w samochodzie, a Hobbs do końca dnia będzie w pracy. Ugryzła łodygę selera, którą włożono jej do drinka, po czym odłożyła ją na serwetkę. Odgłos chrupanego warzywa wydał jej się niesamowicie głośny. Może nawet zwrócił uwagę siedzącego za barem faceta. Odstawił drinka na podstawkę, popatrzył na Lavern i uśmiechnął się. Łup! To dopiero przystojniak! Po trzydziestce, ciemne włosy i oczy, zabójczy uśmiech. Ubrany był w jasnobrązowe spodnie i czarną sportową marynarkę, założoną na białą koszulę z czerwono-czarnym krawatem. Roztaczał wokół siebie aurę zamożności. Lavern pomyślała o Hobbsie. Zabiłby mnie. Gdyby wiedział. Postanowiła, że maleńki flirt nikomu nie zaszkodzi. Hobbs nigdy się nie dowie. I tak urządziłby jej piekło tylko za to, że tu zajrzała i piła w ciągu dnia. Złościł się, jeśli nie wiedział dokładnie, gdzie była, a szczególnie by się zezłościł za to, że była w barze. Czy raczej w koktajlbarze. Drobny flirt, rozmowa z ciemnowłosym, słuchanie jego gadaniny – tak, to by poprawiło jej nastrój. Przez chwilę znów byłaby kobietą godną pożądania, a nie workiem treningowym. Poczuła ukłucie wstydu. I gniewu. Uśmiechnęła się do mężczyzny przy barze. Co mi szkodzi? Przecież nie zamierzam go przelecieć. Jej umysł odmawiał wyobrażenia sobie tego, co zrobiłby Hobbs, gdyby zastał ją z kimś w łóżku. Mężczyzna okręcił się i zsunął ze stołka, zresztą całkiem zgrabnie. Drinka trzymał w prawej ręce, pewnie i bez drżenia. Lavern spostrzegła, że był raczej średniego wzrostu, a pod porządnym strojem kryło się umięśnione ciało. Podobał jej się sposób, w jaki się poruszał. Szedł w jej stronę płynnym, sprężystym krokiem, niczym atleta, a przy każdym kroku lewą ręką kręcił kolejnym stołkiem barowym. Drugi, trzeci, piąty stołek… Obracając się, cicho klekotały i pobrzękiwały. Im bardziej się zbliżał, tym bardziej był przystojny. Te jego oczy o opadających powiekach, przez niektórych zwane roznamiętnionymi, trochę drapieżne, ale seksowne rysy szczupłego oblicza… Kiedy zbliżył się do niej na jakieś dwa metry, wyraz jego twarzy raptownie się zmienił. Lavern wiedziała dlaczego. Zauważył siniaki. W słabym świetle makijaż jakoś je zakrywał, ale z bliska były widoczne. Przygasł blask jego piwnych oczu, a uśmiech stracił moc. Wiedział, że siniaki prawdopodobnie oznaczają przemoc, z którą nie chciał mieć nic wspólnego. Lavern dźwigała niebezpieczny balast, po co zatem w ogóle ją zagadywać? Nie mogła go winić. Kiedy był już prawie przy niej, znów szeroko się uśmiechnął, uniósł szklankę w niemym pozdrowieniu i po drodze do drzwi odstawił ją na bar, jakby od początku

zamierzał wyjść, a nie przysiąść się do Lavern. Łatwo sprawił mi zawód. – Szkoda – odezwał się kobiecy głos, gdy za ciemnowłosym zamknęły się drzwi i odcięły wpadające z zewnątrz światło. – Wydawało mi się, że jest panią zainteresowany. Lavern podniosła wzrok i zobaczyła barmankę, która mogła być Melody. – Też mi się tak wydawało – odpowiedziała. Upiła Krwawej Mary i popatrzyła Melody w oczy. – Chyba nie sądzi pani, że ja… – Że przyszła tu pani w celach zarobkowych? I przy Krwawej Mary szukała okazji wśród naszych popołudniowych klientów? – Melody z uśmiechem pokręciła głową. – Skądże. Moim zdaniem nasz urokliwy przyjaciel szukał damy. Miał w sobie coś takiego. – To prawda, miał. – Co tam. Nigdy się nie dowie, co stracił. – Szkoda – powiedziała Lavern. Ale kobieta, która mogła być Melody, już się oddaliła, żeby zająć się swoją krzyżówką czy co tam rozwiązywała. Lavern została sama z poczuciem, jakie często miewała – że nie do końca pasuje do tego świata. Dziwne, pomyślała, jak ludzkie życia mogłyby się przeciąć, ale mijają się o włos, jak radykalne zmiany prawie się zdarzają, a jednak do nich nie dochodzi. Zastanawiała się, czy istnieje wiele światów równoległych, w których prawie wszystko potoczyło się inaczej, ponieważ dokonane zostały inne wybory. Inne światy, w których żyły inne, szczęśliwe Lavern. Mało prawdopodobne. Los, przeznaczenie, jak zwał, tak zwał. Do diabła z tym wszystkim. Hobbs pewnie by się dowiedział i zabiłby nas oboje. – Szkoda – cichutko powtórzyła Lavern, tym razem do siebie.

35 Renz umówił się z Quinnem po drodze na jakieś spotkanie, prawdopodobnie żeby zademonstrować, jak bardzo jest zapracowany. Powiedział, że ma coś do pokazania. Spotkali się w Rockefeller Center, w palącym słońcu, pod barwnym rzędem chorągiewek, które hałaśliwie łopotały, spełniając kaprysy wiejących aleją wiatrów. Od czasu do czasu któraś chorągiewka trzaskała niczym płótno żagla, wydęte nagłym podmuchem. Przy krawężniku stała czarna, lśniąca limuzyna Renza; jej silnik pracował na jałowym biegu, a za przyciemnianymi szybami z trudem można było dostrzec sylwetkę kierowcy, zapatrzonego przed siebie w cierpliwym oczekiwaniu. Renz pojawił się w kosztownym niebieskim garniturze w prążki. Jego brązowo-czerwony krawat znalazł sposób, żeby wydostać się spod zapiętej marynarki, i powiewał beztrosko, zupełnie jak chorągiewki u góry. Renz zarzucił krawat na ramię i bez słowa wręczył Quinnowi dużą brązową kopertę. Najwyraźniej to ją chciał mu pokazać. Quinn otworzył kopertę i zajrzał do środka. Zawierała zdjęcia Very Doaks, wykonane na miejscu zbrodni i w kostnicy. – Co się z tym światem porobiło? – ze smutkiem zapytał Quinn. – Jest taki sam jak zawsze – odpowiedział Renz. – Życie i tyle. Żyjemy, potem zmieniamy się w śmieci i zakopują nas w ziemi albo palą na popiół. – Ale jakoś trwasz z tą świadomością – zauważył Quinn.

– Szczerze mówiąc, tylko z nią potrafię trwać. Sam powinieneś spróbować, Quinn, zamiast pieścić swoje słabości. – Niby jakie? – Jesteś romantykiem, a ten świat to jedno wielkie gówno. Oszukujesz się, że to nieprawda, że gówno da się uprzątnąć, ale ja nie mam takich złudzeń i radośnie się w nim tarzam. Tym się różnimy, ty i ja. – To ja pozostanę romantykiem – postanowił Quinn. Ale wiedział, co oznaczały zdjęcia. Nie sposób było spojrzeć na nie wzrokiem romantyka. Zabójca, którego media ochrzciły przezwiskiem Bestia, zapisał na swoim koncie kolejną ofiarę. W mieście działał jeszcze jeden seryjny morderca. – Z pozoru mamy do czynienia z dwoma niebezpiecznymi psychopatami – powiedział Renz. – Z pozoru? Quinn obejrzał zdjęcia i schował je do koperty. Potem przypomniał Renzowi, że znaleźli nić, która zdawała się łączyć mężczyzn zabitych pociskiem kalibru 25. Wszyscy byli myśliwymi. – A obie ofiary Bestii zostały oczyszczone jak zwierzyna łowna. – Renz chciał pokazać, że wyprzedza Quinna o krok. – Wypatroszone i powieszone jak tusza do rozebrania. Kto wie, czy nie jest to jeden morderca, który zmienia sposób działania, żeby nas zmylić. – Seryjni mordercy rzadko postępują w ten sposób – przypomniał mu Quinn. – Kieruje nimi przymus i przeważnie odtwarzają rytuał, który utrwalił im się w dzieciństwie. Te zabójstwa mają wszystkie charakterystyczne cechy seryjnych morderstw, jednak wątpię, żeby popełniła je ta sama osoba. – Ale to możliwe. – Na upartego. Renz spróbował wcisnąć spragniony wolności krawat pod zapiętą marynarkę, ale ten zaraz mu się wyrwał, przypominając łopotem, jak trudno o ład na tym świecie. – W takim razie – powiedział komisarz, odpuszczając sobie walkę z krawatem – musimy założyć, przynajmniej na użytek wiadomości publicznej, że mamy jednego seryjnego mordercę posługującego się dwiema różnymi metodami. – A morderstwa łączy wątek łowów. – Bardzo dobrze – pochwalił Renz. – Ledwie się to kupy trzyma. – Ale ułatwi nam życie. Nad morderstwami Bestii będą pracować Sal Vitali i Harold Mishkin. Pod twoim kierownictwem. – To im się nie spodoba. Renz wzruszył ramionami i podjął kolejną daremną próbę ujarzmienia krawata. – Rozmawiałeś o tym z Helen Iman? – zapytał Quinn. Był ciekaw, co Helen, policyjna specjalistka od opracowywania profili psychologicznych, miała do powiedzenia o próbie powiązania obydwu spraw. – Zgadza się z tobą – odpowiedział Renz. – Wątpliwe, żeby Kaliber 25 i Bestia byli jedną i tą samą osobą. Ich metody różnią się w każdym szczególe. Uważa też, że łowieckie powiązanie jest naciągane. – Helen jest bystra jak na specjalistkę od profili – stwierdził Quinn. – Powinieneś jej słuchać. – Ale tak jak ty uznała za względnie możliwe, że mamy jednego mordercę. Tyle

że kiedy zaczęliśmy rozmawiać o prawdopodobieństwie, powiedziała coś o śmierci spowodowanej upadkiem meteorytu. Quinn wpatrzył się w Renza nieruchomym wzrokiem. – Ty też uważasz, że to dwaj różni mordercy, prawda, Harley? – Ujmę to tak: z politycznego punktu widzenia wyjdzie najkorzystniej, jeśli będzie to jeden morderca. Może ci się nie podobać konieczność takiego podejścia do tego typu spraw, ale politycy są w to zaangażowani. Powinieneś to zrozumieć, zanim spieprzyłeś sobie karierę, Quinn. Kto wie, może ty byłbyś teraz komisarzem policji, a nie ja. Quinn wiedział, że Renz ma rację. A jednak… – Powiedziałeś to Vitalemu i Mishkinowi? – zapytał. – Przed godziną. – Założę się, że byli wniebowzięci. – Marudzili jak ty, ale weszli w to. Jak ty. W gruncie rzeczy nikt nie ma tu specjalnego wyboru. Quinn westchnął i wbił ręce głęboko do kieszeni, żeby Renz nie zauważył, jak zacisnęły się w pięści. – I to wszystko dla doraźnych korzyści politycznych. Renz uśmiechnął się i wcisnął powiewający krawat pod koszulę, między dwa górne guziki, skąd niesforny element garderoby nareszcie nie mógł się wydostać. – Tak – powiedział. – Tylko dla tego.

36 Terri Gaddis nie byłaby zaskoczona, gdyby się nie pokazał. Ktoś tak przystojny jak Richard mógł mieć w zasadzie każdą kobietę, wystarczyło, że kiwnie palcem. Czy jest coś wspanialszego niż bycie mężczyzną, przebieranie w bibelotach ze świadomością, że można je potem odłożyć? Bycie bibelotem to coś zupełnie innego. Napiła się rumu z colą. Starała się nie patrzeć na drzwi wejściowe baru Magic Lounge. Co jakiś czas ogarniało ją zawstydzenie i złość na samą siebie. Co ja tu robię? Poza czekaniem na to, żeby wystawiono mnie do wiatru? Jednak doskonale znała odpowiedź na to pytanie. Starała się ulżyć samotności. Była samotna w pracy w Office Tech i gdy wracała do domu, czasami po drinku wypitym z którąś koleżanką z pracy, gdy oglądała telewizyjne reality shows ( Ryzykanci! O, tu potrafiła identyfikować się z uczestnikami), gdy kładła się spać, wstawała i wracała do kieratu. Jeden otępiający dzień za drugim. I nagle on pojawił się w jej życiu. W miarę wysoki, odpowiednio ciemnowłosy i przystojny, zagadał do niej w sklepowej alejce numer siedem, zastawionej drukarkami i faksami. Szczęśliwa siódma alejka. Chciał włączyć drukarkę i przypadkowo otarł się wtedy ramieniem o jej pierś. Nie wątpiła, że był to tylko przypadek. Odniosła wrażenie, że jej sutek jest podłączony przewodami do samego źródła seksualnego pożądania, a kolejny przewód wiedzie prosto do jej serca. Elektroenergetyczne okablowanie erotyki. Patrząc na jego twarz, nikt by nie powiedział, że w ogóle coś między nimi zaiskrzyło, ale serce Terri nie chciało zwolnić. Nie pamiętała, kiedy po raz ostatni mężczyzna tak na nią podziałał. Jeśli w ogóle kiedykolwiek. W każdym razie było to coś wyjątkowego, coś, czego nie wolno odrzucić. Pojęła to w jednej chwili.

– Ta drukarka – powiedziała – drukuje papier na wszystkich rodzajach zdjęć. Tylko lekko się uśmiechnął, usłyszawszy jej przejęzyczenie. – Gdybym był dyslektykiem, nawet nie zwróciłbym na to uwagi. Tak rozpoczęła się długa, z czasem coraz bardziej osobista rozmowa. Był taki obyty, tak wyraźnie, głęboko nią zainteresowany, że to ona zaproponowała wspólnego drinka w Magic Lounge, przy którym będą mogli kontynuować pogawędkę. A on, jak się zdawało, z przyjemnością przyjął jej propozycję. Terri nie była naiwna. Wiedziała, że każdy łgarz potrafi zaprezentować się jako ktoś, kogo druga osoba pragnie bądź potrzebuje. Ale jeśli udawał, robił to tak dobrze! Na tyle dobrze, że zacierała się granica między udawaniem a prawdą, zwłaszcza gdy w grę wchodziły emocje. W życiu i tak trudno było rozpoznać, co jest prawdziwe, a co nie, nawet po uważnym oglądzie. Człowiek mógł wyrzucić diament, uznawszy go za szkło. Chciała, żeby był tu z nią i udawał, jeśli rzeczywiście udawał. Ochoczo udawałaby razem z nim. Tymczasem był już spóźniony o szesnaście minut. Zaczęli się nią interesować inni mężczyźni w lokalu, co było krępujące. W porównaniu z Richardem Crane wszyscy wyglądali na nieudaczników. Wtedy otworzyły się drzwi i pojawił się w nich on. Ogarnęła ją olbrzymia ulga, która w jakiś sposób przemieniła się w falę pożądania. Był równie przystojny, jak w sklepie. Miał na sobie jasnobrązowe spodnie, niebieską sportową marynarkę z mosiężnymi guzikami i jasnoniebieską, rozpiętą pod szyją koszulę. Kilka klientek baru na niego zerknęło i już nie mogły oderwać wzroku. Terri poczuła mrowienie ekscytacji i ukłucie zaborczości, gdy zbliżał się do niej z tym swoim uśmiechem. – Długo czekasz? – zapytał, wsuwając się na stołek barowy obok niej. – Niezbyt. I tak musiałam pomyśleć. – O czym? – Jego oczy o opadających powiekach napotkały jej spojrzenie. Naprawdę interesowało go, o czym myślała. Wszystko w niej go interesowało. – O tym, jak upływa moje życie – odpowiedziała. – Tydzień za tygodniem spędzam w sklepie, układam elektronikę, rozmawiam z klientami o elektronice, czasem sprzedam jakąś elektronikę. To… – Jest zgubne dla duszy. – Właśnie. – On mnie rozumie. – Myślałaś kiedyś o znalezieniu innej pracy? Roześmiała się. – Nie miałam odwagi. Zbliżył się barman. Zamówili drinki, on szkocką z lodem, ona kolejny rum z colą. – Więc lubisz rum. Mogłabyś być piratką – powiedział z powagą. Nie mogła powstrzymać chichotu. – A gdzie mam się ubiegać o pracę piratki? – Tu i teraz. Już widzę cię w pirackim stroju. Wyglądasz niesamowicie sexy. Buty z cholewami, trójkątny kapelusz, kordelas… – A przepaska na oko? Przemyślał to. – Jak najbardziej. Podano ich drinki. Napiła się ostrożnie, upominając się, że to już jej drugi. Jeśli przez jakiś czas tu zostaną, on będzie o jednego drinka za nią. Niebezpieczne. – Buty z cholewami i kordelas – powiedziała. – Nie jesteśmy odrobinę perwersyjni, Richardzie Crane?

– Tylko jeśli tego zechcesz. – Posmakował szkockiej. – To ty na mnie działasz. Ty i tylko ty. Przez chwilę pili w milczeniu i przyglądali się sobie nawzajem. – Zaryzykuj, Terri Gaddis – powiedział cicho. Jej serce załomotało jak szalone. – Zjedzmy dziś razem kolację – zaproponował. – To nazywasz ryzykiem? – Zależy, co zamówimy. Uśmiechnęła się. – Dojrzewa we mnie ten pomysł z przepaską na oko. Problem w tym, że jej nie mam. – Możemy udawać – powiedział. – Albo możesz mieć jedno oko zamknięte. Mnie to wystarczy. Zaryzykuj, Terri Gaddis. – Dokończmy drinki – powiedziała – a potem zabiorę cię na mój piracki okręt i zjemy w kambuzie. – Brzmi wspaniale. Po drodze na okręt kupię wino. Chce mnie upić. – Może wybierzemy się na poszukiwanie skarbów – dodał. – Lepiej będzie, jeśli najpierw trochę pożeglujemy. Zranił ją uśmiechem i napił się szkockiej. – To ty jesteś piratem. – Opuścił szklankę i zawiesił wzrok na Terri. – Jeśli martwisz się gwałtem i plądrowaniem, to niepotrzebnie. Uśmiechnęła się, kładąc mu rękę na ramieniu. – Nigdy bym cię nie splądrowała. Wychylił szkocką do dna i powiedział: – A niech to! John Riley wypił wreszcie dosyć wina, żeby głosy ucichły. Godzinę po zapadnięciu zmroku, jak zwykle powłócząc nogami, wszedł do przesmyku między restauracją Honeysuckle a hotelem Antonian. Pod ceglaną ścianą hotelu leżało kilka rzuconych na stos plastikowych worków ze śmieciami. Riley nie sądził, że znajdzie w nich coś wartościowego, ale mogły mu posłużyć za w miarę wygodne posłanie na noc. Zostało mu jeszcze pół butelki patykiem pisanego, kupionego za to, co udało mu się wyżebrać na ulicy. Na śniadanie zjadł pół cheeseburgera, którego ktoś wyrzucił do kosza na śmieci przy ruchliwym skrzyżowaniu, i od tamtej pory nie miał nic w ustach. Jednak prawda była taka, że nie czuł głodu. Może przez wino, a może plamka na płucu, o której w zeszłym roku powiedział mu lekarz, rozwinęła się w jakąś chorobę, od której chudł. A może to po prostu starość. Bo ile miał lat? Sześćdziesiąt trzy? Cztery? Mało ważne. Na ulicy każdy po pięćdziesiątce był stary. Riley z szerokim uśmiechem zatrzymał się w połowie przesmyku. Miał szczęście. Wyglądało na to, że plastikowych worków na śmieci było więcej niż wczoraj, kiedy przechodził tędy po raz pierwszy. A może miało to miejsce przedwczoraj? W życiu Johna Rileya czas tracił ciągłość, ale co w tym dziwnego? W tym mieście noc często bywała dniem. Skoro worki leżały między budynkami, zapewne nie podlegały regularnemu wywozowi i hotel musiał od czasu do czasu specjalnie zamawiać ich usunięcie. Ale w międzyczasie Riley z pożytkiem je wykorzysta. Kopnął prawą nogą, odganiając dwa szczury. Kopnął też worki, chcąc się upewnić, że nie ma między nimi więcej gryzoni, na pierwszy rzut oka niewidocznych.

Uważał, żeby worki się nie rozerwały, bo mogłyby uwolnić jakąś ciecz lub smród, którego nawet Riley by nie wytrzymał. Ostrożnie, starając się nie przeciążyć artretycznych kolan, ułożył obolałe ciało na wznak na stercie czarnego plastiku. Powiercił się trochę, żeby nie uwierało go nic twardego, a potem otworzył wino i westchnął. Był zmęczony. Jeśli dopisze mu szczęście, nie będzie tej nocy śnił. Nie usłyszy głosów aż do rana. Pociągnął solidnie z butelki. Gardłem spłynął kwaśny płyn. Był czas, że zwróciłby coś takiego w restauracji i zażądał porządnego rocznika. W innym życiu. Po nieogolonym podbródku spłynęła strużka wina. Riley szybko wyprostował butelkę, ratując cenną zawartość, i postawił ją obok. Uniósł bark, wytarł weń podbródek i sięgnął po butelkę, gotów na kolejny łyk. Opuścił przy tym wzrok. Wtedy zobaczył rękę. W pierwszej chwili pomyślał, że to jakiś dowcip, że ktoś schował się pod workami na śmieci albo ręka jest sztuczna. Może była częścią manekina. Coś w tym rodzaju. W duchu jednak wiedział, że ręka była ludzka, chociaż nie wyglądała normalnie. Zaraz potem zrozumiał, dlaczego wydawała się dziwna. Należała do trupa. Głosy zawyły.

37 Na ulicy i po obu stronach przesmyku ustawiono reflektory, więc było w nim jasno jak w dzień, z tą różnicą, że tuż za granicą blasku czaiły się ciemności. Ćmy na przemian pojawiały się w świetle i znikały w mroku, krążąc w gorącym powietrzu nocy, tak parnym, że równie dobrze mogły pływać. – Kolejny raz to samo – powiedział Fedderman. Był najbliżej i dotarł na miejsce zdarzenia przed Quinnem i Pearl. Stali nieopodal zwłok znalezionych pod ścianą hotelu Antonian. Julius Nift, lekarz medycyny sądowej, zakończył już pracę. Stał przy swoim czarnym samochodzie otoczonym radiowozami i ściągał z rąk lateksowe rękawiczki. Technicy jeszcze się kręcili, zbierali dowody w zablokowanym przejściu. Nift zauważył Quinna, uśmiechnął się i skinął głową. Quinn odpowiedział skinieniem. Dupek, pomyślał przy tym. Zastanowił się, czy nie porozmawiać z Niftem, ale arogancki mały medyk już wsiadł do samochodu i zamykał za sobą drzwi. Quinn uznał, że to i tak bez znaczenia. Tak jak powiedział Fedderman – kolejny raz to samo. Przyczyna śmierci: małokalibrowy (później okaże się, że będzie to kaliber 25) pocisk w głowie. Nift pewnie by im podał przypuszczalny czas zgonu, ale byłoby to tylko przypuszczenie. Quinn mógł zaczekać do rana na raport z autopsji. O mało nie splunął, żeby pozbyć się ohydnego posmaku, który od unoszącego się wokół smrodu czuł na obrzeżu języka, ale przypomniał sobie, że jest na miejscu zbrodni, więc zamiast tego przełknął. Był pewien, że odór w większości dobywał się z czarnych plastikowych worków na śmieci, ale trup swoje dokładał. Quinn mu się przyjrzał. Mężczyzna dobiegał pięćdziesiątki albo niedawno ją przekroczył, a ubrany był konserwatywnie: starannie wyprasowane spodnie marki Dockers, niebieska koszula w kratkę i czarna sportowa marynarka, która owinęła się wokół jego ciała. Na dobrą sprawę nie wyglądał źle, pomijając oczy, które zapadły się w głąb czaszki, i oczywiście dziurę w czole.

Fedderman już przeszukał jego kieszenie, ale znalazł w nich tylko kartę do pokoju hotelowego. Ze wszystkich ofiar jedynie Galin nie miał przy sobie takiej karty. W gruncie rzeczy stanowił on osobliwy element tej układanki – z pozostałymi morderstwami łączyło go niewiele poza metodą. – Zdaje się, że nasz morderca po zabiciu gościa zaciągnął ciało pod ścianę i ukrył pod workami na śmieci, żeby nie zostało zbyt szybko znalezione – powiedział Fedderman. – Ten facet – wskazał brodatego mężczyznę w łachmanach, który mówił coś do mundurowego, pomagając sobie szaleńczą gestykulacją – zauważył wystającą spod śmieci rękę, kiedy zaszył się tutaj, żeby kimnąć w towarzystwie butelki wina. Wybiegł z wrzaskiem na ulicę, cholernie wszystkich wystraszył i spowodował zator na drodze. Były glina z Denver z powrotem zaciągnął go na chodnik, żeby nic mu się nie stało, i wezwał nas przez komórkę. Powiedział, że jakiś wariat miota się po ulicy i wrzeszczy coś o trupie. Jedno i drugie okazało się prawdą. – Fedderman wyszczerzył zęby do Pearl. – Może przesłuchasz pana Rileya? – Wariata Rileya? – upewniła się Pearl. – To ten bez munduru. – Czemu sam tego nie zrobisz? – zapytała. – Na pewno łatwiej złapiesz z nim kontakt. – Ja się tym zajmę – uciął Quinn, żeby się wreszcie zamknęli. Nie czas ani miejsce na ich kolejną głupią utarczkę. Wskazał szare drzwi w ceglanej ścianie. – Dokąd prowadzą? – Może do hotelu? – odpowiedział Fedderman. Quinnowi przyszło do głowy, że Fedderman się z niego nabija. Z drugiej strony, nie było to najmądrzejsze pytanie. – Pokręciłem gałką, jak już technicy sprawdzili ją pod kątem odcisków palców. Drzwi są zatrzaśnięte. – Zatrzaskują się automatycznie? – Nie wiem – odparł Fedderman. – Jeszcze nikogo nie było po drugiej stronie. – Sprawdź, co jest po tej drugiej stronie, Pearl – polecił Quinn. – A my, Feds, posłuchamy, co ma do powiedzenia pan Riley. Pearl przed odejściem zdążyła jeszcze posłać Feddermanowi złośliwy uśmieszek. Gdy Riley zobaczył, że Quinn i Fedderman idą w jego kierunku, stracił zainteresowanie mundurowym. Był bardziej niż szczęśliwy, mogąc jeszcze raz opowiedzieć to, co usłyszeli od niego policjanci, którzy jako pierwsi przyjechali na miejsce zdarzenia. Problem w tym, że jak już zaczął, nie potrafił przestać. – Trzeba było dać go Pearl. – Feddermanowi udało się wtrącić zdanie w potok słów Rileya. Quinn skinął głową. – Pearl to ta pani z wielkimi melonami? – Riley obiema rękami pokazał, jak wyglądają wielkie melony. Oddech miał zabójczy, a może nawet łatwopalny. – Nie mówmy o tym – powiedział Quinn. – O nich, chciał pan powiedzieć – sprostował Riley. – O nich. – Quinn pomyślał, że jeśli Fedderman zacznie się śmiać, odeśle go na kopach z powrotem na emeryturę. – Są prawdziwe, jak nic – powiedział Riley. Dziesięć minut później wróciła Pearl i powiedziała, że za drzwiami jest korytarz, a na wykładzinie dywanowej krew. Wszystko wskazywało na to, że mężczyzna został zastrzelony w hotelu, a dopiero potem wyciągnięty na zewnątrz i przykryty śmieciami. Zaczerwienione oczy Rileya rozszerzyły się z trwogi. – Strzały? Krew? Jezuniu, Jezuniu, Jezuniu! A mówiono mi, że to dni ostatnie!

Ostrzegano mnie! – Zabity by się z tym zgodził. – Pearl odsunęła się na bok, żeby wyjść z zasięgu oddechu Rileya. Powiedziała do Quinna: – Kazałam zabezpieczyć plamy krwi i postawiłam przy nich mundurowego. Quinn pochwalił ją skinieniem głowy. Nie miał wątpliwości, że krew pochodziła z ciała leżącego obok sterty wypchanych worków na śmieci. Mamy tu nowość. Pozostałe ofiary Kaliber 25 zabił na miejscu, a w każdym razie zwłoki po śmierci nie były przenoszone. Trudno było to nazwać przełomem w sprawie, ale coś Quinnowi podpowiadało, że jest to ważny wątek. – O Jezuniu! – znowu zaintonował Riley. – Na co się, do cholery, gapisz? – warknęła Pearl. – Idziemy do hotelu – zarządził Quinn. – Dziękujemy za okazaną pomoc, panie Riley. – Dni ostatnie! – odpowiedział Riley. – W pana wypadku to właściwy temat do rozważań – pożegnał go Quinn. – Nie podoba mi się ten stary wał – powiedziała Pearl, gdy szli w stronę głównego wejścia do hotelu. – A on cię chyba polubił – odparł Fedderman. Łatwo dowiedzieli się, które z hotelowych drzwi otwiera karta zabitego. Quinn po prostu zasięgnął języka na recepcji, a potem wjechali windą na trzecie piętro. Pokój był urządzony jak tysiące innych w nowojorskich hotelach: fotel, który dało się rozłożyć, biurko, przy nim drugi fotel, łóżko, po którego obu stronach stały stoliki z lampkami, szafka z telewizorem. Większość mebli wykonano z ciemnego klonu. Na składanym stojaku na bagaż leżała walizka z trzema zmianami ubrań. Nie miała przywieszki. Ubrania były kosztowne, w sportowym stylu. Znajdowała się wśród nich para markowych dżinsów, a także trzy czapeczki bejsbolowe, każda w innym kolorze i z logo innej drużyny. – Niezdecydowany fan – skomentowała Pearl. Quinn zajrzał do maleńkiej łazienki. Zobaczył w niej zestaw do golenia i szereg przyborów toaletowych. Dodatkowo leżał tam nieużywany ekspres do kawy. Mydło było nierozpakowane. W koszu na śmieci z udającego plecionkę plastiku nie znalazł zmiętych chusteczek, w ogóle nic w nim nie było. Zabity mężczyzna zbyt krótko gościł w hotelu, żeby pokój nabrał osobistego charakteru. Quinn na wszelki wypadek przejrzał się w lustrze, po czym wrócił do Feddermana. – Portfel – powiedział Fedderman sponad szuflady biurka. Rozchylał kciukiem kolejne przegródki. – Floyd Becker, zamieszkały w SoHo, wiek pięćdziesiąt dziewięć lat, co już nigdy się nie zmieni. – Przekartkował banknoty niczym doświadczony pracownik banku. – Trzy stówy, co do grosza. – W recepcji zameldował się pod innym nazwiskiem i płacił gotówką – oznajmił Quinn. – Założę się, że brzmiało Jones – powiedział Fedderman. – I zachował pierwszą literę imienia. – Smith – odezwała się Pearl – a pierwsza litera imienia jest inna. Quinn pokręcił głową. – Oboje się mylicie. Użył nazwiska Bob Green. – Szlag! – powiedziała Pearl.

Fedderman wrednie zarechotał. – Zdawało mi się, że powiedziałaś Smith, nie szlag. Quinn pomyślał, że było w tym coś nietypowego, niezależnie od braku wyobraźni Beckera przy doborze fałszywego nazwiska. Coś w znaczący sposób odbiegającego od wzorca. Może wiązało się to z wywleczeniem ciała na zewnątrz. A może z czymś innym. Terri Gaddis pomyślała, że znalazła się w niebie. A co najmniej w swoim własnym Camelocie. Richard Crane okazał się najdelikatniejszym i najzręczniejszym z jej kochanków. Leżała we własnej sypialni, skacowana po winie i wyczerpana seksem, z głową wspartą na nagiej piersi Richarda. Słyszała – ba, czuła! – regularny rytm uderzeń jego serca. Pomyślała, że na pewno zestroiło się z jej sercem. W sypialni unosił się zapach ich rozgrzanych ciał i kopulacji. Chciałaby, żeby nigdy nie wywietrzał. Klimatyzator mruczał, stopniowo usuwając gorąco, które wytworzyli. Terri wiedziała, że wkrótce temperatura w pokoju wróci do normy, tak samo jak jej życie. Ale czy na pewno? Richard bez wątpienia doświadczył takiej samej intensywności przeżyć jak ona, doznał tego samego objawienia. Tak! Dwoje ludzi może znaleźć szczęście przekraczające wszelkie wyobrażenia! Należał do mężczyzn, którzy zdolni byli odczuć coś takiego. Do tej pory tyle się o nim dowiedziała. I tylko tyle musiała wiedzieć. Przypomniało jej to, że faktycznie niewiele o nim wiedziała. Wspomniał, że pracował w firmie na Wall Street, ale nie powiedział w której. Widać było, że odniósł sukces, że ma pieniądze, inaczej nie mógłby się ubierać tak, jak się ubierał, nosić szytych na miarę garniturów, złotych zegarków i spinek do mankietów. Dbał też o siebie, na co wskazywała jego muskulatura i – tu się uśmiechnęła – jego kondycja. W zamyśleniu pogłaskała swoją prawą pierś i nabrzmiały sutek. Moglibyśmy to zrobić jeszcze raz. I jeszcze raz, i następny, i kolejny… Przekręciła się i sięgnęła do nocnego stolika, na którym stał do połowy opróżniony kieliszek wina. Udało jej się ująć cienką nóżkę dwoma palcami. Spragniona, osuszyła kieliszek, po czym opadła na poduszki i wtuliła się w ciepłe ciało Richarda. Zanim zasnęła, zdążyła jeszcze poczuć, jak ręka Richarda ją obejmuje i przyciąga bliżej. W sypialni było chłodno, kiedy Terri obudziła się rano i zorientowała, że jest w łóżku sama. Usiadła i rozejrzała się z lekkim popłochem. W sypialni też była sama. – Richard…? – Jestem, kochanie. – Pojawił się w drzwiach, zapinając koszulę, której jeszcze nie włożył w spodnie. – Ubierałem się w salonie, żeby cię nie obudzić. – Jego ciemne włosy były mokre i nieuczesane; przegarnął je tylko palcami. Znaczyło to, że już się kąpał. Terri po raz pierwszy w życiu poczuła taką ulgę na czyjś widok. – Pomyślałem, że możemy wyskoczyć na śniadanie – powiedział. – Uczcić nasz związek. – Możemy go uczcić w zupełnie inny sposób – zasugerowała Terri. Uśmiechnął się szeroko. – Nie musimy wybierać między jednym a drugim. – Ale w prawie wszystkich innych sprawach musimy – odparła.

Piękny uśmiech nie zniknął. – Nie. Pewne rzeczy są nam przeznaczone. Nie zmienimy ich żadnymi wyborami. – A my? Jesteśmy sobie przeznaczeni? – Z całą pewnością. – Więc jestem w stanie uwierzyć w przeznaczenie. – Wyskoczyła z łóżka. Nie wstydziła się swojej nagości. Po tym, co ze sobą wyprawiali… – Muszę wziąć prysznic – powiedziała. Przydreptała do niego na bosaka, przelotnie pocałowała go w usta, przecisnęła się obok i poszła do łazienki. Weszła pod gorący strumień wody, namydliła się i odchyliła głowę, żeby spłukać szampon z włosów. Wtedy zauważyła przykręcony do sufitu duży metalowy hak. Wcześniej na pewno go tu nie było. A może był? Może po prostu go nie zauważyła? Nie, to niemożliwe. Zauważyłabym. Richard musiał go przymocować, kiedy spała. Poczuła dojmujący strach. Dlaczego miałby zrobić coś takiego? Co to w ogóle za pomysł? Jakaś odmiana seksualnej perwersji? Złoty prysznic? Sadomaso? Terri nie zamierzała brać udziału w takich zabawach. Czyżby to, co zdarzyło się między nimi ostatniej nocy, miało przekształcić się w coś nacechowanego przemocą, zbrukanego? Na samą myśl, zawiedziona, poczuła ból w sercu. Pokręciła głową. Randki z nieznajomymi w Nowym Jorku… Ale poczuła nagły przypływ nadziei. Dozorca! Jennison, któremu powierzono pieczę nad budynkiem, musiał wczoraj zamontować ten hak, a może nawet zrobił to w zeszłym tygodniu, a ona po prostu nic nie zauważyła. Na pewno tak było. Musiało tak być. Znów myślała negatywnie, szukała najgorszego wytłumaczenia. Jej Camelot był bezpieczny. Po wyjściu spod prysznica opowie o wszystkim Richardowi. Może nawet będzie wiedział, do czego taki hak służy.

38 Renz uwielbiał sytuacje, w których wszystko miał pod kontrolą. Zebrał w swoim gabinecie całą ekipę – Quinna, Pearl, Feddermana oraz Sala Vitalego i Harolda Mishkina, partnerów z policji. Przez podniesione listewki żaluzji świeciło słońce i w gabinecie panowało dokuczliwe gorąco. Quinn wiedział, że żaluzje pozostaną otwarte, ponieważ potop porannej jasności padał zza pleców Renza, sytuując jego gości w gorszej pozycji. Renz lubił wykorzystywać wszystkie możliwe atuty. Quinn zwrócił też uwagę na nikły zapach, unoszący się w wypełnionym drobinkami kurzu powietrzu – Renz znowu potajemnie palił cygara w gabinecie. Gdyby dowiedział się o tym burmistrz, miasto wkrótce miałoby nowego komisarza policji. Vitali i Mishkin traktowali Quinna i jego zespół z powściągliwą życzliwością. Dało się zauważyć, że im też niespecjalnie podoba się teoria o pojedynczym mordercy. No cóż, podobała się tylko Renzowi. A podobała mu się dlatego, że była politycznie wygodna. Mimo to Quinn musiał przyznać, że w mieście mógł grasować tylko jeden seryjny, który z sobie znanych powodów ciągnął dwie serie morderstw i markował dwie odrębne osobowości. Albo rzeczywiście je miał i obie chciał zadowolić.

Renz, dzięki przemyślanej strategii będący dla nich tylko tkwiącym za biurkiem czarnym konturem, wyjął teczkę. – Macie tu więcej informacji o Floydzie Beckerze, ostatniej ofierze Kalibra 25. Zbił majątek na własnej firmie budowlanej, Becker Synergies. – Pierwsze słyszę – powiedział Quinn. – W Nowym Jorku mało się liczą – odparł kontur. – Ale wybudowali od cholery tam zapór i innych takich w Ameryce Południowej. Tak czy inaczej, był dziany, może nawet jak Rockefeller. – Założę się, że lubił polować – rzekł Quinn. – Trafiłeś. – Nawet jeśli kontur zirytowało, że Quinn się wtrąca, nie dał tego po sobie poznać. – Wciąż jeszcze nie wiemy, dlaczego zameldował się w Antonian pod fałszywym nazwiskiem i dlaczego nie nosił przy sobie dokumentów. – Kontur położył teczkę na stole i z demonstracyjną ostentacją zaczął kartkować jej zawartość. – Nikogo z was nie zdziwi, że zginął od kuli kalibru 25, wystrzelonej z broni tej samej marki, co zwykle, ale na pewno nie z tego samego egzemplarza. Nawiasem mówiąc, marki jeszcze nie zidentyfikowaliśmy. – Może to jakiś pistolet sportowy z wymienną lufą – zasugerował Vitali. – Nie – sprzeciwił się kontur. – Sprawdziliśmy to. Ślady po uderzeniu iglicy są trochę inne. Poza tym ty i Mishkin powinniście raczej skupić się na morderstwach Very Doaks i Hettie Davis. – Ale jeśli to ten sam morderca… – Potraktuj to jako efektywną alokację siły roboczej – uciął kontur. – Wracajmy do faktów. Becker został zastrzelony w hotelu, na korytarzu, który biegnie przez całą szerokość budynku i z którego można wyjść do zaułka. Badania wykazały, że to jego krew była na wykładzinie dywanowej. Po zabiciu Beckera morderca z jakichś powodów wyciągnął go na zewnątrz i ukrył pod stosem śmieci. Poza krwią na korytarzu praktycznie nie było śladów. Technicy przeszukali i odkurzyli wykładzinę. Znaleźli tylko zwykłe zabrudzenia i trzy ludzkie włosy. Ani jeden nie należał do Beckera. Ale co najmniej jeden może pochodzić z głowy mordercy. Sprawdzimy to, jak już go przyskrzynimy. – Kontur zwrócił głowę w stronę Quinna. W intensywnym, padającym z tyłu świetle jego włosy wyglądały jak beznadziejnie splątany kłębek drutu. – Dowiedzieliście się czegoś od personelu hotelowego? – Nie – odpowiedział Quinn. – Dziś jeszcze raz ich przesłuchamy. – Zróbcie to, przesłuchajcie też żonę Beckera. Wie, że jej mąż nie żyje, ale wczoraj była zbyt wstrząśnięta. Nie dało się z nią rozmawiać. Quinn skinął głową i udał, że zapisuje coś w notatniku. – Wy dwaj – tym razem kontur zwrócił się do Vitalego i Mishkina – wbijcie zęby w sprawę Bestii i zgłaszajcie Quinnowi najmniejsze postępy. Wiecie coś o Verze Drake? – Nadal jest martwa – odpowiedział Vitali. Oto policjant z marnymi szansami na karierę w nowojorskiej policji, pomyślał Quinn. Ale rosła w nim sympatia do Vitalego. – Jeśli namierzą was dziennikarze – ciągnął kontur, nieporuszony sarkazmem – macie z nimi nie rozmawiać. Podkreślam: morda w kubeł. – Dotyczy to także Cindy Sellers? – spytał Fedderman. Kontur patrzył na niego przez chwilę, usiłując dociec, czy potraktowano go kolejną dawką sarkazmu. – Przede wszystkim Sellers. Ja decyduję, co baba wie, a czego nie wie i kiedy dostaje

informacje. – A kiedy nie dostaje – wymamrotała pod nosem Pearl. Quinn miał nadzieję, że spotkanie dobiegnie końca, zanim Pearl zdecyduje się zewrzeć szyki z Vitalim i Feddermanem i we trójkę zaczną dogryzać Renzowi. Czasami ulegała mentalności stada. Kontur wstał, wyszedł zza biurka, a wtedy padło na niego światło i stał się Renzem. – Na razie to wszystko – powiedział. – Niedługo mam spotkanie z doradcą burmistrza. Informujcie mnie i siebie nawzajem na bieżąco. Piątka detektywów zapewniła Renza, że nie omieszkają, a on grzecznie, ale stanowczo wyprosił ich z biura. Na zewnątrz, mimo wczesnej pory, słońce już przygrzewało. Vitali założył modne okulary przeciwsłoneczne w cienkich oprawkach. – Słyszeliście kiedyś taki stek bzdur? – zapytał. – Och, pewnie – odpowiedział Quinn. – Ale zadzwońcie do mnie, jak będziecie mieli coś o naszym wielofunkcyjnym mordercy. – Dam znać, jeśli zatrzymamy któreś z jego wcieleń – zgodził się Vitali. Wsiedli z Mishkinem do nieoznakowanego radiowozu, nowszego modelu niż ten, którym dysponowali Quinn i jego detektywi, po czym odjechali. Mishkin uśmiechnął się i nieśmiało pomachał im przez okno po stronie pasażera. – W tym zespole to Vitali jest wyszczekany – zauważyła Pearl. – Znam Mishkina – powiedział Fedderman. – Prawie się nie odzywa i jest ryzyko, że zemdleje na widok krwi, ale pozbywanie się go za bezcen byłoby błędem, nawet jeśli jego akcje zniżkują. – Hmmm… Nasz trop prowadzi na Wall Street? – zdziwiła się Pearl. – Odwieziecie mnie do biura, zostawiłem tam wóz – zarządził Quinn. – Potem Feds pojedzie do hotelu i ponownie przesłucha personel. A my, Pearl, porozmawiamy z wdową po Beckerze. Najlepiej będzie rozdzielić tych dwoje. Po audiencji u Renza wszyscy mieli nadszarpnięte nerwy. Rozmowa z wdową po Floydzie Beckerze, puszystą brunetką o lśniącej różowej twarzy, nie wniosła nic nowego. Quinn i Pearl zyskali tylko potwierdzenie, że Becker, tak jak poprzednie ofiary Kalibra 25, był zapalonym myśliwym. – Ma nawet lwa – powiedziała im wdowa. – Czy raczej to, co z niego zostało. Ten lew leży teraz gdzieś w piwnicy. Przez lata służył nam jako dywanik. Miał nawet łeb. Pearl rozmyślała o tym, gdy przez południowy ruch na Manhattanie przedzierali się do hotelu Antonian, żeby wspomóc Feddermana. Nie wiedziała, że ludzie w tych czasach robią sobie dywaniki ze zwierzęcych skór. Czy społeczeństwo nie piętnuje takich rzeczy? Zdaniem Pearl powinno. Ona osobiście była zbulwersowana. Popatrzyła na swoje skórzane buty, zrobiło jej się trochę głupio, ale zaraz uniosła głowę i utwierdziła się w swoim oburzeniu. Ludzie potrzebowali butów, do cholery! Dywaników nie potrzebowali. Zwłaszcza z łbami. – Zatrzymamy się na lunch? – zapytał Quinn. – Nie jestem głodna. Quinn zerknął na nią kątem oka. – Wszystko w porządku, Pearl? – Bo co? – warknęła. – Ja wiem… Jesteś jakaś taka… zła. – Chciałabym – powiedziała – dorwać tego palanta, którego szukamy, i przerobić

go na dywanik, z łbem i ze wszystkim. – Mamy w tej kwestii podobne zdanie – odrzekł Quinn. – Lew! Cóż lew jest? Kociak duży. – Kociak duży – zgodził się Quinn i skręcił w prawo, na Broadway. Prowadził przez jakiś czas w zamyśleniu, podczas gdy Pearl boczyła się na cały świat. Stanowiła dla Quinna zagadkę nie do rozwiązania. Czy to dlatego stale gościła w jego snach?

39 Później tego samego dnia Terri i Richard jedli lunch w Kazinsky’s na Upper West Side. Terri z gracją podnosiła do ust rzymską sałatę z orzechami, a Richard pałaszował swój gulasz. Terri nie wspomniała o haku na suficie łazienki. Uznała, że nie warto. Zapyta dozorcy, po co został zamontowany. Może żeby zawiesić na nim rower za koło i zrobić miejsce na wypadek wizyty gości. Całkiem dobry pomysł w ciasnym mieszkanku na Manhattanie. Wystarczy zaciągnąć zasłonę prysznicową i nikomu przez myśl nie przejdzie, że dzieli łazienkę z damką marki Schwinn. – Uwielbiam restauracyjne gulasze – powiedział Richard Crane. – Nigdy nie wiadomo, co się dostanie. Terri z uśmiechem upiła chianti. – Ten najwyraźniej ci smakuje. – Tak, jest pyszny. Ale może to dlatego, że jem go w twoim towarzystwie. Jakim cudem on zawsze znajduje idealną odpowiedź? Terri zadzwoniła rano do Office Tech i powiedziała, że źle się czuje. Zużyła już swój urlop na żądanie, ale kierownik pozwolił jej wykorzystać dzień urlopu wypoczynkowego i wyraził nadzieję, że Terri wkrótce poczuje się lepiej. Miała ochotę odpowiedzieć, że nigdy w życiu lepiej się nie czuła, ale zamiast tego tylko zamknęła telefon komórkowy i kontynuowała spacer po parku u boku Richarda Crane’a. Cieszyli się sobą przez cały poranek, niczym kochankowie, których życie zmusiło do rozstania, a którzy jakimś cudem się odnaleźli. Może właśnie tak było, rozmyślała Terri. Może Richard miał rację, że niektóre rzeczy są nam przeznaczone. Czy nie do takich wniosków dochodzą naukowcy zajmujący się genetyką? Człowiek to wielka tajemnica, pomyślała Terri. Jest taki nieprzewidywalny. Czyż to nie dzięki temu życie jest cudowne? Lavern skrzywiła się, gdy jej przyjaciółka Bess dotknęła zwilżonym wacikiem rozcięcia nad lewym okiem. Bess uniosła wacik, spojrzała na krew i pokręciła głową. – Coraz częściej się to zdarza – powiedziała. W jej głosie pobrzmiewał gniew. Lavern mogła tylko skinąć głową. Jeden z mniej precyzyjnie wyprowadzonych ciosów Hobbsa trafił ją w gardło, które do tej pory bolało. – Musisz coś z tym zrobić – ciągnęła Bess. – Wykonać jakiś ruch. Lavern zaczęła płakać. Bess znowu przyłożyła wacik do jej zranionego oka i przez jakiś czas obie kobiety siedziały bez ruchu. – Mężczyźni – odezwała się wreszcie Bess. – Zawsze okazują się inni, niż oczekiwałyśmy.

– My też okazujemy się inne – ochrypłym głosem odpowiedziała Lavern. – Więc uważasz, że to twoja wina? – Tylko w większości wypadków – odparła Lavern. Bess uważnie się jej przyjrzała. – Rozumiem, że zamierzasz wrócić do tego skurwysyna. – Mhm. I bardzo proszę, nie nazywaj go tak. – Ech, Lavern… – Naprawdę – odpowiedziała Lavern, zakrztusiła się i zaczęła kasłać. Teraz rozpłakała się Bess. Richard nabrał na widelec kolejną porcję gulaszu. – Chcesz więcej chleba? – zapytał, dolewając jej wina. Podniosła na niego wzrok znad pełnego kieliszka i uśmiechnęła się. – Chcesz mnie upić i zaciągnąć do domu na dziki seks? – Na seks tak, ale odprężający. – Nie – powiedziała. Zmarszczył brwi. – Nie chcę więcej chleba. Uśmiechnął się i w niewytłumaczalny sposób zmieścił w jej kieliszku jeszcze więcej wina. Gdy zjedli, Terri zajrzała do toalety, a po powrocie ze zdumieniem zauważyła, że Richard ma w ręce torbę z brązowego papieru. W restauracyjnym barze kupił drugą butelkę wina. – Tym razem chardonnay – powiedział. – Wyjątkowo dobry rocznik. Wyszli z restauracji w popołudniowe gorąco i skierowali się na stację metra, skąd pociąg zabierze ich na południe. – Znasz się na winach? – zapytała Terri. – Jak wszyscy – odpowiedział Richard. Żartował, ale Terri zrozumiała, że zna się na winach. Podejrzewała, że Richard nieźle znał się na wielu rzeczach, ale był zbyt dobrze wychowany, żeby popisywać się wiedzą. – Co jakiś czas – powiedziała – rzuca się w oczy, jaki jesteś układny. – To źle? – Nie, wręcz przeciwnie. Na Manhattanie większości samotnych mężczyzn „dobre ułożenie” kojarzy się z kobietami, i to jednoznacznie. Wybuchnął śmiechem. – Cóż, chciałbym wierzyć, że na tym też trochę się znam. – Książkę mógłbyś napisać – powiedziała. – Zatytułuję ją Terri. Wypili za to w jej mieszkaniu. – Mniej więcej w porze zabójstwa – mówił Fedderman – załadowała pani w piwnicy czystą pościel na wózek i wjechała pani windą na parter. – Si – potwierdziła Rosa Pajaro. – Tak. Na parterze jest składzik do trzymania dodatkowych zmian pościeli i innych potrzebnych rzeczy. – To blisko miejsca, w którym zastrzelono pana Beckera. Patrzył na nią wyczekująco, choć nie zadał żadnego konkretnego pytania. Wytrzymała jego spojrzenie tylko przez kilka sekund. Potem opuściła wzrok na rdzawoczerwoną wykładzinę, okrywającą podłogę holu Antonian. Miejsce, w którym siedzieli, kierownictwo hotelu nazywało zakątkiem konwersacyjnym. Pokojówka

w ogóle nie potrafiła kłamać. Fedderman, który mimo woli nabrał do niej sympatii, pomyślał, że kilka lat i kilka kilogramów temu musiała być wyjątkową pięknością. Rosa Pajaro miała w sobie coś sugerującego, że nie zmogą jej przeciwności losu. – Blisko jest – odpowiedziała w końcu. – Kiedy prowadziła pani wózek do składziku, zauważyła pani na korytarzu kogoś lub coś podejrzanego? Pokręciła przecząco głową. – Solitario. Byłam ja i moja praca. Odniósł wrażenie, że świadomie kaleczyła angielszczyznę. Nielegalni imigranci często uciekali się do takich sztuczek, a Rosa Pajaro mogła przebywać w Stanach nielegalnie. Na pewno miała odpowiednie dokumenty, inaczej nie dostałaby pracy w Antonian, ale mogły być podrobione. – Według akt – powiedział – pracuje pani w tym hotelu już szósty rok. – Tak, to jest prawdziwe. Ciężko pracuję. – To samo mówią akta. – Kartki, do których zaglądał Fedderman, nic takiego nie mówiły. Były to komputerowe wydruki menu restauracyjnego i wskazówek dojazdu do hotelu. – Jest pani uważana za wyróżniającego się pracownika. Za osobę prawdomówną. – Ale ja mówię, co jest prawdą. Nie ma nic do powiedzenia. – Znów uciekła przed jego wzrokiem. – Kiedy zdarzyła się ta okropna rzecz, musiałam być w składziku. – Albo zdarzyła się przed pani przyjściem. – Si. Albo jak odeszłam. – Zauważyła pani ślady krwi przy drzwiach prowadzących na zewnątrz? – Nie. Wcale. – Twierdzi pani, że nie było tam żadnej krwi? – Mówię tylko, że ja nie widziałam. – Czy drzwi na zewnątrz były domknięte i zablokowane? – Nie wiem. Nie pilnowałam drzwi, tylko pracy. Fedderman uważnie ją obserwował. Kłamała, nie miał co do tego wątpliwości, ale raczej nie ukrywała nic istotnego. Może uciekła, bo zobaczyła ciało Beckera, zanim zostało wyniesione. Albo widziała plamy krwi, choć na czerwonym dywanie były ledwie zauważalne. Mógłby zatrzymać Rosę Pajaro, przycisnąć ją, zastraszyć, a nawet zasugerować, że jest podejrzana. Ale szybko musiałby ją wypuścić, a wtedy mogłaby skorzystać z okazji i uciec. Może i była nielegalna, ale co z tego? Fedderman nie chciał utrudniać jej życia. Pomyślał, że właściwie nie ma powodu, by ją dręczyć, no chyba że była morderczynią, ale tak nieprawdopodobnej opcji nie warto było brać pod uwagę. – Będę miała kłopoty? – Jego milczące rozważania ją zaniepokoiły. Uśmiechnął się do niej. – Jeśli powiedziała pani prawdę, to nie. – Tak właśnie zrobiłam, przysięgam. – Przeżegnała się. Fedderman nie dałby głowy, ale odniósł wrażenie, że zrobiła to na odwrót.

40 Oj. Coś jest nie tak. Zdawała sobie sprawę, że zaczyna zsuwać się po oparciu sofy, ale w żaden sposób

nie była w stanie temu zapobiec. Jedzenie, wino i przechadzka ze stacji metra wyczerpały Terri Gaddis. Po trzecim kieliszku wina oczy same zaczęły jej się zamykać. Miała wrażenie, że na jej powieki naciskają niewidzialne palce. Nie chciała się tak czuć. Richard liczył na ten dziki seks, o którym wspomniała podczas lunchu. Prawie złożyła mu obietnicę. Na pewno będzie miał ochotę, ale wino zrobiło swoje i z Terri w błyskawicznym tempie uchodziło pożądanie. Co się ze mną dzieje? Czemu jest mi tak… Walcząc z napływającą sennością, usłyszała, że Richard wstał z sofy, przemierzył pokój i wszedł do kuchni. Po powrocie uniósł jej głowę i delikatnie przyłożył do jej ust brzeg kieliszka. – Wypij, kochanie. To cię postawi na nogi. Jego głos dobiegał z bardzo, bardzo daleka. Napiła się i troszeczkę zdziwiła. Dostała to samo wino, które piła wcześniej, a które było jedną z przyczyn jej obecnego zmęczenia. – To przesieszsz chardonnay – wymamrotała. – Chcesz więcej? – zapytał rozbawiony. Specjalnie udaje, że nie zrozumiał. – To samo… – mruknęła. Chciała powtórzyć słowo „chardonnay”, ale okazało się za trudne. Drętwiał jej język i nie miała czucia w policzkach. Pod dotknięciem mogłoby się okazać, że w ogóle nie ma policzków. Albo że są z drewna. Spróbowała raz jeszcze. – Chardonnay – usłyszała kogoś niezrozumiale bełkoczącego i zdała sobie sprawę, że to jej własny głos. Richard odpowiedział, była tego pewna, ale nie zrozumiała go, bo właśnie zapadała się w przytulny, ciepły mrok. Otwierając zamek w drzwiach, Pearl usłyszała, że w mieszkaniu dzwoni telefon. Oczywiście natychmiast zaczęła się spieszyć i upuściła klucz na wykładzinę dywanową. Zanim otworzyła drzwi i dotarła do telefonu, zadzwonił co najmniej dziewięć razy. Może to coś ważnego. Kilkoma długimi krokami przemierzyła salon. Podniosła słuchawkę. Była zbyt wyczerpana, żeby na wszelki wypadek sprawdzić na wyświetlaczu, kto dzwoni. – Pearl? To ty, złotko? Telefonowała jej matka z Sunset Assisted Living w New Jersey. Serce Pearl zamarło. – Pearl? – To ja. – Mówi twoja matka. Dzwonię z otchłani Hadesu. Trzeba Pearl przyznać, że starała się, by jej głos brzmiał uprzejmie. – Dom opieki to nie Hades, mamo. – Niech będzie czyściec. Przystanek na drodze w dół, mający tylko zwiększyć mękę. Dzwonię i dzwonię, i przestała mi już nawet odpowiadać twoja sekretarka. Pearl spostrzegła, że ledowy wyświetlacz automatycznej sekretarki sygnalizuje brak miejsca na nowe wiadomości. Informował też, że piętnaście wiadomości czeka na odsłuchanie. Rozciągnęła kabel telefonu, bo chciała przysiąść na skraju sofy. – Coś się stało, mamo? – Już myślałam, że o to nie zapytasz. Owszem, stało się. Jak każda dobra matka troszczę się o moją córkę, co jest najzupełniej normalne, i dlatego też dzwonię, żywotnie zainteresowana nowymi informacjami o tym czymś

Pearl w ogóle się to nie spodobało. Miała za sobą męczący dzień, wypełniony rozmowami z ludźmi, którzy nie pamiętali, nie mogli sobie przypomnieć, mieli to gdzieś, a poza tym mogli kłamać. – A czym konkretnie, mamo? – Tym czymś za twoim uchem, słonko. Nie ma lepszego określenia niż „to coś”. W swoim nerwowym i samotnym życiu nawet nie zdajesz sobie sprawy, jakie to ważne. – Mamo, to tylko myszka. – Wiesz to na pewno? – Na tyle, żeby się nie martwić. – Ach, więc wyrażasz opinie medyczne? Zostałaś prawdziwym lekarzem, jak doktor Milton Kahn? Nie, Pearl, właśnie że nie. Nie jesteś odpowiednią osobą do badania myszek i stawiania diagnozy, a o rokowaniu pozwolę sobie nawet nie wspomnieć. Dla mnie i dla wszystkich, którzy cię kochają, jest to ogromnym zmartwieniem, i powinnaś poważnie potraktować zarówno to coś, jak i nas. – To moja myszka! – Pearl czuła, w jak beznadziejnej pozycji się znajduje. – Dobrze. Badałaś zatem niedawno tę swoją myszkę? – zapytała matka. – Wystarczająco niedawno. – Ma ten sam kształt, kolor i rozmiar? A może ostatnio się przemieściła? Przemieściła? – Mamo, nic się nie zmieniło. – Pearl zsunęła buty z obolałych stóp i zaczęła przebierać palcami u nóg. Marzyła o odłożeniu słuchawki, rozebraniu się do naga w sypialni i spłukaniu pod prysznicem parszywego dnia, który spędziła w wyrwie, jednej z tych, jakie w materii świata zostawia przedwczesna, gwałtowna śmierć. Gdyby tylko ludzie wiedzieli, gdyby potrafili zrozumieć… – Pearl – rozbrzmiał w słuchawce dobiegający z czyśćca głos matki – czy kiedykolwiek oglądałaś myszkę pod mikroskopem? – Nie. – Oj, niepiękny to widok. I, pozwolę sobie dodać, najwybitniejsi lekarze zgodni są co do tego, że może i sobie myślisz, że patrzysz na myszkę, ale patrzysz na coś o wiele groźniejszego. – Mamo, nie umieram na zatrucie organizmu myszką. – Nie pora na żarty, Pearl. Wiążącą diagnozę powinien postawić lekarz, na przykład doktor Milton Kahn, który zbada cię za darmo, bez żadnego gadania o kosztach i bez ubezpieczeniowych koszmarów. – Doktor Kahn zbadał mnie dość gruntownie – odpowiedziała Pearl, z każdą chwilą bardziej zła. – Pearl! – Staram się tylko coś udowodnić, mamo. Gdyby Milton Kahn uznał, że myszka za uchem zagraża mojemu życiu, powiedziałby mi o tym dawno temu. – Innymi słowy uważasz, że powinien myśleć o trudno dostrzegalnym miejscu za twoim prawym ruchem, kiedy żeście się… – Mamo! Do jasnej cholery! – Od spotniałej dłoni Pearl słuchawka zawilgotniała i stała się śliska; mogła wystrzelić z ręki i śmignąć przez pokój niczym pestka arbuza. Pearl zaczynała mieć tego powyżej uszu. – Ach! Więc teraz niestosowne i wulgarne słowa są twoją odpowiedzią? Uwierz mi, słonko, takie słownictwo nic nie rozwiązuje. Skoro dzwoni twoja własna matka i zwraca ci uwagę, że jesteś w fazie zaprzeczenia… – Mamo! Czy ja zaprzeczam, że mam myszkę?

– Powinnaś regularnie ją badać. O ile to w ogóle jest myszka. – Muszę maksymalnie obrócić głowę w bok i odchylić ucho, żeby w ogóle ją zobaczyć! To boli! – I dlatego powinien zbadać cię lekarz. – Mam umówioną wizytę u lekarza – skłamała Pearl. Telefonicznie odwołała wizytę u dermatologa, który nie był Miltonem Kahnem. Śledztwo nie pozwoliło jej stawić się w terminie. W głosie matki pojawiło się zdumienie. – Pani Kahn nie mówiła, że jej bratanek, doktor Milton… – Nie jest jedynym dermatologiem w Nowym Jorku! – Jak dla ciebie jedynym darmowym, złotko. I jedynym, któremu od dawna na tobie zależy i który… Pearl zakryła słuchawkę ręką, wstała i odłożyła ją na widełki. Przez kilka minut pławiła się w błogosławionej ciszy, czekając, aż zadzwoni telefon. Jeśli matka zatelefonuje ponownie, co czasem robiła, Pearl może nawet ją przeprosi. A może nie. Matka była upierdliwa i przebiegła. Pokombinuje, pokręci i nagle się okaże, że podjęły rozmowę w miejscu, w którym ją przerwały, a Pearl znowu się wścieka. Ale matka nie zadzwoniła i najwyraźniej nie zamierzała. W każdym razie nie dziś. Pearl wróciła do realizacji pierwotnego planu, który zakładał wyskoczenie z ciuchów, prysznic, a na końcu wrzucenie do mikrofalówki jakiejś mrożonki na obiad. W łazience, gdy czekała, aż nagrzeje się puszczona z prysznica woda, boleśnie wykręciła szyję przed lustrem w szafce toaletowej i odchyliła prawe ucho, żeby obejrzeć myszkę. Miała chyba taki sam rozmiar jak ostatnio. Jakieś pół centymetra średnicy. Może więcej. Puściła ucho i uśmiechnęła się. Myszka się nie powiększała. Miała taki sam kształt i kolor, Pearl była tego pewna. W miarę pewna. Pod prysznicem przypomniała sobie, że nie sprawdziła, czy myszka się przemieściła, i parsknęła śmiechem. Krótkim. * Jak mnie potwornie boli głowa! Ten ból obudził Terri Gaddis. Coś było bardzo, bardzo źle. Miała wrażenie, że rozrąbano jej głowę na pół. Spróbowała przełknąć ślinę, ale nie udało jej się. Do tego z trudem oddychała, i to tylko przez nos. Sprawdziła językiem. Okazało się, że nie mogła otworzyć ust, bo były czymś zaklejone. Świadomość wracała szybko. Terri odkryła, że boli ją nie tylko głowa. Moje kostki! Co za ból! Dopiero wtedy się zorientowała, że do tej pory nie otworzyła oczu. Miała wrażenie, że wyschły. Że skleiły się na amen. Chciała je przetrzeć kłykciami, ale nie mogła unieść rąk. W ogóle nie mogła poruszać rękami. Zdała sobie sprawę, że zostały ściśle przytwierdzone do jej bioder i ud za pomocą taśmy albo sznura. Strach dodał jej sił. Zatrwożona, zmusiła się, żeby szeroko otworzyć oczy, i mimo bólu zrozumiała, dlaczego głowa i kostki sprawiają jej tyle cierpienia. Z przerażeniem usiłowała pojąć, dlaczego wisi głową w dół. Hak na suficie!

Terri już wiedziała, że jest we własnej łazience i wisi nad wanną. Rozejrzała się gorączkowo. Plastikowa zasłona od prysznica była zaciągnięta i chociaż w łazience paliło się światło, Terri widziała jedynie swoje najbliższe otoczenie – porcelanę, kafelki i plastik. W przypływie paniki napięła wszystkie mięśnie, ale nic to nie dało. Nic! Na skutek tych wysiłków jej ciało zaczęło się powoli obracać; zobaczyła teraz stalowe kurki i kran. I odpływ. Z tak bliskiej odległości spostrzegła, że zaczął rdzewieć i że kilka jej włosów, pozostałość poprzednich kąpieli, zaplątało się w metalowy krzyżyk. Jakie to dziwne, że w tej sytuacji zwracam uwagę na takie rzeczy. A może nie? Czy to wszystko w ogóle dzieje się naprawdę? Za plastikową zasłoną rozległ się cichy dźwięk. Terri się naprężyła i spojrzała w tamtym kierunku. Zobaczyła na zasłonie odwrócony do góry nogami cień mężczyzny, powiększający się, coraz bliższy. Błagam! Przyjdź mi z pomocą, nie krzywdź mnie! Cień, będący już bardzo blisko, stał się jaśniejszy, nabrał cielistego koloru. Terri zdała sobie sprawę, że mężczyzna był nagi. Perwersyjny seks! Tylko o to chodzi, o perwersyjny seks! – Richard! Wiedziała, że udało jej się wydać z siebie tylko stłumione buczenie. Spróbowała jeszcze raz, wykrzyczała w duchu jego imię. Coś ciepłego spłynęło po jej ciele i połaskotało ją pod pachami. Rozpoznała zapach. Mocz. Jej mocz. Amoniakowy odór jej bezrozumnego strachu. Richardzie! Błagam! Zasłona rozsunęła się z klekotem. Terri jak zahipnotyzowana wpatrywała się w nóż.

41 Cindy Sellers siedziała na ławce w Central Parku od strony Siedemdziesiątej Drugiej Ulicy i przeżywała coś, co w jej wypadku zakrawało na kryzys sumienia. Tak, obiecała Harleyowi Renzowi, że nie poda do wiadomości publicznej, iż ostatnia ofiara Kalibra 25 została zastrzelona w hotelu i wywleczona na zewnątrz, gdzie znaleziono zwłoki. Powiedziano jej jasno i wyraźnie, że ten szczegół ma być znany tylko policji i mordercy. Dzięki temu będzie można odsiać fałszywych świadków, którzy w tego typu śledztwie zgłaszali się na pęczki. Ale z perspektywy Cindy właśnie ten osobliwy fakt nadawał artykułowi smaku. Kierowane do czytelników pytania zawsze podnosiły nakład. W tym wypadku pytanie było proste i czytelnicy bez trudu je zrozumieją: dlaczego przeniesiono ciało akurat tej ofiary? Tylko morderca znał odpowiedź. Tylko policja wiedziała, że istnieje pytanie, przynajmniej jak dotąd. Tak bardzo przypomina to grę, pomyślała Cindy, a policja dysponuje ukrytą kartą. Oczywiście jeśli ujawni kartę, której policja nie chciała odsłaniać, straci zaufanie Renza. Uśmiechnęła się mimo woli. I tak nie darzyli się z Renzem prawdziwym zaufaniem. Była to część ich gry. Grasujące wilki, ona i on. Więc jeśli napisze o wyniesieniu zwłok, Renz się wścieknie, ale jakoś to przeboleje. Oboje musieli żyć ze świadomością, że są dla siebie nawzajem użyteczni. Pochyliła się pod gorącym słońcem, które grzało jej ramiona, i zaczęła rzucać gołębiom

popcorn z zatłuszczonej torebki, kupionej od ulicznego sprzedawcy. Z początku gołębie czujnie dreptały ku białym ziarnom, ale zaraz przyspieszyły, roztrącając rywali na boki. Zupełnie jak ludzie, pomyślała Cindy. Jak czytelnicy jej gazety, rozpychający się łokciami, żeby zdobyć następny numer „City Beat”, zanim ze stojaka na czasopisma zniknie ostatni egzemplarz. Walczący o możliwość przeczytania jej artykułu. Czy Renz na moim miejscu puściłby pełną historię, włącznie z informacją o przeniesieniu ciała? Znała odpowiedź. Jej palce sięgnęły dna torebki z popcornem i trafiły tylko na szorstką warstwę soli. Zmięła torebkę i rzuciła gołębiom. Zaczęły ją dziobać i wywiązała się między nimi walka. Cindy je obserwowała. Ptasia natura. Ludzka natura. Może właśnie dlatego tak naprawdę nie lubię ludzi. Otrzepała dłonie, żeby pozbyć się osiadłej na palcach soli, po czym wyłowiła z torebki telefon komórkowy. Decyzja została podjęta. Sumienie już jej nie dręczyło. Jak w ogóle mogła rozważać możliwość puszczenia niepełnego artykułu? Dziwne, że czasami miewała takie wątpliwości. Przecież znała się na swojej pracy i wiedziała, jaka jest jej misja. Na Renza miała tyle, że mogłaby go pogrążyć w mgnieniu oka, gdyby tak sobie postanowiła. W każdym razie on tak myślał. Sens wywierania nacisku polega na tym, żeby go wywierać, a nie czekać. Koniec z wątpliwościami, poprzysięgła sobie, wybierając numer redaktora naczelnego. Jestem profesjonalistką uprawiającą swój fach. Trzymający się z dala od stada szaro-biały gołąb patrzył na nią i zdawał się aprobująco kiwać głową. Zoe zabrała rękę z nagiej piersi Quinna i zmrużonymi oczami popatrzyła na zegarek. Dochodziła dziewiąta. O dziesiątej czekała ją wizyta schizofrenika, u którego zaczęły występować wyraźne objawy paranoi. Postanowiła, że pozwoli Quinnowi spać, odrzuciła okrywającą ją do pasa kołdrę i ostrożnie uniosła ramię, które ciężko na niej spoczywało. Przesuwając je, wyczuła drzemiącą w nim siłę, ale nie stawiało oporu, jak gdyby Quinn nawet we śnie wiedział, że tę kobietę należało chronić, a nie krzywdzić. Zawsze kochał się z nią delikatnie, ale był najbardziej silnym fizycznie mężczyzną, z jakim kiedykolwiek spała, mężczyzną, który wiedział, co to przemoc. W niczym nie przypominał doktorantów i innych zawodowych intelektualistów, z którymi dotąd miała do czynienia. Zastanawiała się, czy to nie poczucie zagrożenia, wisząca w powietrzu erupcja brutalności tak ją w nim intrygowały. Nie, nie zastanawiała się. Wiedziała. Wiedziała też, że u boku Quinna jest bezpieczna. Dostawała to, co najlepsze z obu światów. Uśmiechnięta jakby konspirowała z diabelską stroną swojej osobowości, zaczęła wychodzić z łóżka. Wielka łapa Quinna opadła jej na ramię. Czyżby już od jakiegoś czasu nie spał? – Muszę zmykać. – Zdjęła jego rękę. – Mam umówioną wizytę. – Z równie skołataną duszą, jak ja? Roześmiała się. – Nie mogę powiedzieć, żebyś wyglądał na skołataną duszę. – Jestem skołatany, bo odchodzisz. – Widzisz? O to mi chodziło. – Uniknęła drugiej ręki, która zaczęła obejmować ją

w pasie, i odsunęła się. – Idę pod prysznic – oznajmiła. – Skoro jeszcze go nie brałeś, możesz do mnie dołączyć. – Nie brałem. Ciągle jest w łazience. – Quinn! Boże drogi… – Taki stary żarcik. – Usiadł na łóżku. – Dołączę, ale nawet gdybym zabrał prysznic, i bez kąpieli byłabyś idealnie piękna. Jesteś idealnie piękna. Ledwie zdążył postawić nagie stopy na podłodze, zadzwonił telefon. Zatem nie wstał, tylko patrzył na idącą w kierunku aparatu Zoe, podziwiając jej piersi, kołyszące się przy każdym szybkim kroku. Miała ciało o wiele młodszej kobiety. Prysznic. Całkiem niezły pomysł… – To do ciebie. – Wyciągnęła słuchawkę w jego stronę jak niechętnie wręczany prezent. – Larry Fedderman. – Podałem mu ten numer – usprawiedliwił się Quinn. Wczoraj wieczorem jego komórka była na krawędzi rozładowania, a wiedział, że w mieszkaniu Zoe nie będzie miał jak jej naładować. Zoe chyba nie przeszkadzało, że Fedderman wiedział, gdzie zadzwonić. W gruncie rzeczy wydawała się zadowolona, że Quinn komuś o nich powiedział. Podała mu telefon i usiadła nago na łóżku. Z twarzy Quinna wyczytała, że zdarzyło się coś niedobrego. – Już jadę – powiedział i odłożył słuchawkę. Popatrzył na Zoe. – Znaleziono kolejną ofiarę Bestii. Musimy się uwinąć z tym prysznicem. Skinęła głową. Znowu ta jego praca. Jego gwiazda przewodnia. – Idź pierwszy. Nie chcę ci przeszkadzać. Pocieszył ją uśmiechem. – Przepraszam cię. Wychodzi na to, że zawsze kiedy śpimy w twoim łóżku, mogę spodziewać się telefonu w sprawie morderstwa. – To prawda. Ostatnio też tak było… Rzucił tylko zdawkową uwagę, ale w jej oczach coś się zmieniło. Przysunął się do niej i pocałował ją w czubek głowy. Delikatnie przesunął kłykciem po jej policzku, wpatrzony w zamyśloną twarz. – Wszystko gra? – zapytał. – Pewnie. Biegnij pod prysznic. Wiedział jednak, że coś sobie uświadomiła, coś zburzyło jej spokój, nie wiedział tylko, co to było. Miał teraz inne rzeczy na głowie, ale później znajdzie czas, żeby się dowiedzieć.

42 Przed drzwiami mieszkania Terri Gaddis, których pilnował niewzruszony mundurowy, stała ławeczka z kutego żelaza, a na niej garbiła się drobna, wystraszona dwudziestoparoletnia kobieta. Delikatne rysy twarzy i spiczasty nos sprawiały, że kojarzyła się z maleńkim, płochliwym ptaszkiem. Widać było, że płakała. Tylko przelotnie podniosła wzrok na Quinna, Pearl i Feddermana, którzy zmierzali do mieszkania ofiary. Z jej oczu bił strach i smutek. Quinn pomyślał, że ktoś powinien się nią zaopiekować. W mieszkanku Terri Gaddis tłoczyli się już technicy kryminalistyczni, bez reszty zaangażowani w swój balet białych rękawiczek. W korytarzyku, który

prawdopodobnie wiódł do małej sypialni i łazienki, Sal Vitali i Harold Mishkin rozmawiali z Niftem, odrażającym medykiem sądowym. Mishkin wyglądał słabo. Vitali skinął głową na powitanie i wskazał nią kierunek. – W łazience – powiedział swoim zgrzytliwym głosem. Mishkin, gdy go mijali, obdarzył ich nikłym, współczującym uśmiechem, jakby ostrzegał, że nie spodoba im się to, co zobaczą. Miał rację. Technik, który sprawdzał, czy na toaletce i spłuczce od kibelka nie ma odcisków palców, zszedł im z drogi i opuścił małą łazienkę, więc bez żadnych przeszkód mogli przyjrzeć się temu, co zwisało z wkręconego w sufit haka. Quinn przygotował się na podobny widok, ale to, co zobaczył, i tak przerosło jego oczekiwania. Zawieszone głową w dół ciało kobiety zostało otwarte od łona po szyję. Jej wnętrzności, włącznie z narządami wewnętrznymi, zostały usunięte. Leżały spiętrzone w wannie. Muchy zaczęły już zlatywać się na ucztę. Terri Gaddis była atrakcyjną kobietą. Jej twarz, piękna mimo zastygłego wyrazu przerażenia, dziwnym trafem nie została ochlapana krwią i silnie kontrastowała z ogólną jatką. Quinn popatrzył w górę, na sufit, niemal jakby się modlił. – Hak do wieszania rowerów – powiedziała Pearl. – Morderca sprawdził, że za gipsowo-kartonową płytą znajduje się drewniana belka nośna, która utrzyma spory ciężar. Właściciele rowerów sprawdzają takie rzeczy. Nift, który wsunął do małej łazienki połowę swojej osoby, mlasnął. – Nie była rowerem, ale słowo daję, można by na niej jebitnie pojeździć. – Łypnął na Pearl. – Hello, mała. – Fatalne naśladownictwo Humphreya Bogarta. – Cześć, dupku. – Mamy tyle samo, co przy innych ofiarach – powiedział Nift. Tym razem mówił do Quinna, przestał być Bogartem, a Pearl zupełnie olał. – Taki sam nóż. Ciosy zadane mniej więcej pod tym samym kątem. Dowiem się więcej, jak trafi do kostnicy i uda mi się poskładać ją do kupy. A czemu ma się nie udać? Ktoś sobie coś zabrał? Quinn przypomniał sobie, jak przed niecałą godziną żartował z Zoe o „braniu” prysznica, i zrobiło mu się niedobrze. – Cycki jak marzenie. Mamy tu prawdziwy okaz – powiedział Nift. Coś takiego mógłby powiedzieć myśliwy o zabitym jeleniu. Pearl znienacka wpadła w furię. – Jakim cudem taki chuj został lekarzem? Nift wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Ci, nad którymi pracuję, nigdy nie narzekają, a ty narzekasz? – Skończony z ciebie… – Pearl! Ręka Quinna opadła na jej ramię i odciągnęła ją. Dopiero wtedy zdała sobie sprawę, że szła w kierunku Nifta. – Zachowujmy się profesjonalnie – powiedział Quinn. Następnie zwrócił się do Nifta. – Niczego nie brakuje? – Gdybyś tylko naprawdę mógł złożyć ją z powrotem… Pytanie chyba zaskoczyło małego aroganckiego medyka. Ale chwilę później zrozumiał. – Tak, sprawdziłem. Poza tym gdyby ktoś chciał mieć pożytek z organów,

musiałby je w inny sposób odciąć od otrzewnej. W ten sposób nie uzyska się zdrowych narządów do sprzedaży na czarnym rynku. – Łypnął na Pearl. – A szkoda. Morderca traci okazję, bo przy każdym zabójstwie mógłby uratować czyjeś życie. Smród unoszący się w małym dusznym pomieszczeniu zaczął działać Quinnowi na nerwy. Nift też. Wyszedł pierwszy, a za nim pozostała dwójka. Wrócili do Sala i Mishkina, którzy obserwowali kręcących się po salonie techników. – Nic nie znajdą – powiedział Mishkin. – Facet nie zostawia śladów. – Nałożył sobie na wąsy tyle mentolowej maści, że wyglądał, jakby złapało go ciężkie przeziębienie. Vitali spostrzegł, że Quinn zawiesił wzrok na jego partnerze, powiedział więc: – Harold radzi sobie z tym na swój sposób, jak każdy z nas. Tylko pachnie jak chodząca wytwórnia metamfetaminy. – I tak lepiej niż zwłoki – zauważył Quinn. – To najmilsza rzecz, jaką kiedykolwiek usłyszałem – odparł Mishkin, beznamiętnie i z kamienną twarzą. Quinn zanotował w pamięci, że tego pozornie nieszkodliwego małego człowieczka stać na uszczypliwość. – Wyjdźmy na korytarz – zaproponował, mając na uwadze słaby żołądek Mishkina. Wyminęli techników, opuścili mieszkanie i udali się na koniec korytarza, poza zasięg słuchu stojącego przy drzwiach gliny i zrozpaczonej młodej kobiety na ławce. – Nazywa się Martha Swann – powiedział Vitali. – To ona znalazła ciało. Ofiara, Terri Gaddis, była zatrudniona w markecie Office Tech. Nie przyszła do pracy i nie odbierała telefonu, więc kierownictwo przysłało tu Marthę, żeby sprawdziła, czy Terri jest cała i zdrowa. – Nie była – mruknął Mishkin. – Chcecie porozmawiać z Marthą? – spytał Vitali. – Tylko po to kazaliśmy jej zostać. – Macie jej zeznanie? – zapytał Quinn. – Jasna sprawa. Quinn skinął głową do Pearl, która podeszła do kobiety i usiadła obok niej. Zaczęła ją uspokajać, mówiła jej, że może już iść i że radiowóz odwiezie ją do pracy albo do domu, jeśli tak woli. – Biedne dziecko, nigdy tego nie zapomni – westchnął Mishkin. – Jej przyjaciółka Terri już zapomniała – rzekł Vitali. W jego głosie był jad. – Rozchmurz się, Sal – powiedział Mishkin. Wieloletni partnerzy, pomyślał Quinn. Cieszył się, że są pod jego rozkazami, że to ich przydzielono do sprawy Bestii. – Nift powiedział, że wszystkie organy zostały na miejscu – rzucił. – Sprawdzaliście to przy poprzednich morderstwach? – A jakże – zachrypiał Vitali. – Nikt nie zaczął nagle handlować nerkami ani wątrobami. To byłoby zbyt łatwe, mielibyśmy motyw. – Łowy – powiedział Mishkin. – Drań lubi się podkradać, zabijać i patroszyć zwierzynę. – Przełknął głośno i bezwiednie przesunął prawą ręką po brzuchu. Wróciła Pearl. Quinn popatrzył w głąb korytarza, ale Marthy Swann już nie było. – Postanowiła wrócić do pracy – oznajmiła Pearl. – Dzielna młoda dama – powiedział Fedderman. – Albo potrzebuje pieniędzy – dorzucił Vitali.

W głębi korytarza nastąpiło nagłe ożywienie. Terri Gaddis, umieszczoną w worku na zwłoki i ułożoną na noszach, wywożono z mieszkania. Na noszach leżał też zawiązany u góry czarny plastikowy worek. Quinn wiedział, co w nim jest, i pomyślał, że trochę za bardzo przypomina worek na śmieci. Piękna młoda kobieta zbrukana po raz kolejny. – Powiedzieliśmy im, że mogą ją zabrać, jak już się napatrzycie – wyjaśnił Vitali. – Nie masz mi za złe, mam nadzieję. Quinn odpowiedział, że nie ma. Gdy szczątki Terri Gaddis przejeżdżały obok nich, idący za noszami Nift obrzucił detektywów wzrokiem. – Z moich oględzin wynika, że swego czasu nasza dama lepiej się prezentowała na wznak – powiedział, częstując Pearl swym wyćwiczonym łypnięciem. Gdy orszak śmierci usiłował wcisnąć się do windy, Pearl powiedziała: – Nie mogę zrozumieć, dlaczego Nift jest takim dupkiem. – Rzuca tymi paskudnymi żarcikami, żeby zachować zdrowe zmysły – wyjaśnił jej Mishkin. – Ale to nie działa. – Jak idzie drugi wątek dochodzenia? – zapytał Vitali. Quinn mu opowiedział. – Podobno mieliśmy zachować w tajemnicy, że Beckera zastrzelono w hotelu, a dopiero potem wyniesiono na zewnątrz – powiedział Vitali. – A tymczasem trąbią o tym we wszystkich gazetach. – Próbowaliśmy – odparł Quinn. – Wiadomość wyciekła, a dziennikarka, która niby miała być po naszej stronie, wystawiła Renza do wiatru. – Cindy Sellers – rzekł Mishkin. – Tylko wąż mógłby jej zaufać. – Mhm – zgodziła się Pearl. – Wciąż jeszcze może nam się przydać – powiedział Quinn. – Czasami jej brak skrupułów działa na naszą korzyść. – Macie jakiś pomysł, dlaczego Beckera wyniesiono? – zapytał Vitali. – Nie. A wy? – No tengo ni noción. Odpowiedź w języku hiszpańskim była niespodzianką. Quinn nie widział dotąd człowieka, który wyglądałby na Włocha bardziej niż Vitali. Miasto różnorodności. Kochał je. – Masz dla nas jakieś konkretne zadanie? – spytał Vitali. – Pracujcie nad sprawą – odparł Quinn. – I trzymajcie się. – Miłego dnia – powiedziała Pearl, gdy składająca się z Vitalego i Mishkina część zespołu ruszyła w stronę windy. – Ciao. – Vitali jej pomachał. – Udanych łowów – rzucił Fedderman. – Szalom – powiedział przez ramię Mishkin. Au revoir, pomyślał Quinn. Jerry Dunn w zamyśleniu żuł nasiąkniętą ginem oliwkę. Był zdenerwowany, choć nie wiedział z jakiego powodu. Zadzwonił do niego człowiek z Quest and Quarry i poprosił o spotkanie, właśnie tutaj, w barze Gillman’s na Zachodniej Czterdziestej Drugiej Ulicy. Powiedział, że chodzi o interesy. Może dlatego Dunn się denerwował – wiedział, jakimi interesami zajmuje się Quest and Quarry. W końcu był ich częścią. Przełknął oliwkę, zastanawiając się, czy powinien wspomnieć o artykule prasowym dotyczącym mężczyzny, który zginął w hotelu Antonian, a potem został

wywleczony na zewnątrz. Ostatnia ofiara Kalibra 25. Na pewno miało to coś wspólnego z Quest and Quarry, ale temat mógł być drażliwy. Przyszedł już ten facet, średniego wzrostu, dobrze zbudowany i schludny. Sprawiał wrażenie zamyślonego, jak młody wykładowca na wyższej uczelni, który jeszcze się nie wypalił. Ale to jego kocie ruchy i muskulatura przyciągały spojrzenia i sugerowały, że pod szytym na miarę niebieskim garniturem kryje się nieprzeciętna siła. Obdarzył Jerry’ego ujmującym uśmiechem i podał mu rękę. Jerry zauważył, że była sucha i silna. Jerry pił martini Beefeater. Człowiek z Quest and Quarry usiadł naprzeciwko niego w drewnianym boksie przy oknie i zamówił szkocką z lodem oraz następną kolejkę dla Jerry’ego. – Chciałem panu pogratulować imponującego polowania – powiedział cichym głosem. – Joseph Galin był niezwykle trudną zwierzyną łowną. Barmanka przyniosła im drinki. Milczeli, dopóki nie odeszła. – Proponuję panu udział w kolejnym polowaniu – powiedział wykładowca, jak Jerry go w myślach nazywał. – Na tych samych warunkach. Jerry zastanowił się nad tym, sącząc przyniesione przed chwilą martini. – Jeśli tak dalej pójdzie, zostanę bogatym człowiekiem. – Ale zgodzi się pan z innego powodu. Jerry się uśmiechnął. – Obaj to wiemy. – Umowa stoi? Jerry skinął głową. – To polowanie będzie nieco inne – powiedział człowiek z Quest and Quarry. Kiedy już wyjaśnił, na czym polega różnica, powiedział: – Pańską zwierzyną jest niejaki Thomas Rhodes. Po wyjściu z baru Gillman’s Martin Hawk pojechał taksówką na West Side i wysiadł na rogu ulicy, przy której stał dom z czerwonobrązowego piaskowca, własność Thomasa Rhodesa. Założył niebieską czapeczkę bejsbolową, którą miał w kieszeni marynarki, i lekko przekrzywił daszek. Człowiek w czapeczce bejsbolowej nie różnił się od innych ludzi w czapeczkach bejsbolowych. Zbliżył się do domu z piaskowca i niepostrzeżenie wrzucił do skrzynki pocztowej małą, starannie zapakowaną paczkę. Z uśmiechem oddalał się jak gdyby nigdy nic. W paczce znajdował się mały rewolwer kalibru 25. Hawk wiedział, że Rhodes zrozumie, dlaczego dostał broń, przewidywał też jego reakcję. Rhodes nie powinien strzelać do swojego przeciwnika w hotelu. Wyjaśniono mu, i to z naciskiem, że hotele obu myśliwych są azylem. Złamał zasady, złamał kodeks honorowy, co było niewybaczalne, a także niebezpieczne. Rhodes nie pójdzie na policję, strach zamknie mu usta, ale w obawie o życie może spróbować ucieczki z miasta. Może też, nie widząc innego wyjścia, podjąć wyzwanie. Tak czy inaczej, Hawk pokładał wiarę w Jerrym Dunnie. Tak czy inaczej, Quest and Quarry musi zneutralizować klienta, który stał się potencjalnym problemem. Dobieranie w pary – w ten sposób Hawk po sobie sprzątał. Spojrzał na zegarek. Było jeszcze na tyle wcześnie, żeby spotkać się z kobietą, która bardzo go zainteresowała. Z wyjątkową kobietą. Zdawał sobie sprawę, że coraz częściej trafia na te wyjątkowe, i zaczynało go to martwić. Ale nie potrafił sprzeciwić się potrzebie i nagłej konieczności. Naprawdę nie miał w tej kwestii wyboru. A ta kobieta… była jedyna w swoim rodzaju, jak każda z nich, a zarazem powszednia, jak każda z nich.

Na koniec zawsze takie same. Banalne zagadki. Wszystkie, co do jednej. Wiedział, jak do niej podejść, jak ją rozgryźć. Obserwował ją i uczył się jej z nawyków, z następstwa wydarzeń, a potem wykorzystywał zdobytą wiedzę. Najważniejsze było wyczucie, kiedy wykonać ruch. Tak bardzo przypominało to polowanie. To było polowanie. Zszedł z krawężnika na pokryty plamami oleju asfalt i zatrzymał następną taksówkę.

43 Black Lake, Missouri, 1986 Chevy, stary pikap, był poobijany i przerdzewiały, ale nie brakowało mu determinacji. Rzęził więc i grzechotał, pokonując nieutwardzony, wyboisty piaskowy podjazd wiodący do zaniedbanego gospodarstwa. Od czasu inicjacji nad jeziorem minął rok. Przez ten czas Marty stał się myśliwym, takim, jakim chciał widzieć go ojciec, pełnym zapału i obdarzonym bystrym okiem. Miał już dwanaście lat, był wyższy i wprawdzie ciągle chudy, ale nabierał ciała. Pikap wymagał naprawy układu wydechowego, gdyż można go było usłyszeć z odległości pół kilometra. Ale przy temperaturze poniżej zera i lodowatym wietrze na dworze nie było odważnych, którzy mogliby zauważyć furgonetkę z nielegalnie strzelonym jeleniem na skrzyni ładunkowej. Większość miejscowych i tak wiedziała, że Carl Hawk i jego syn polują poza sezonem, ale postanowili przymykać oko. Bardziej niż trochę bali się Carla, a poza tym wiadomo, że rodzina musi jeść mięso. Carl prowadził, a Marty siedział obok niego. Zaciskał zęby i przytrzymywał się klamki w podskakującej i kołyszącej się furgonetce. Ich strzelby, rozładowane i umieszczone na zaczepach, przesłaniały tylne okno. Jeleń na skrzyni, którego Marty ustrzelił trzy godziny temu, był szóstakiem. Miał podcięte gardło. Spokojnie wykrwawił się w lesie, gdy Carl i Marty polowali dalej, więc nie było obaw, że upaprze samochód. – Wjedziemy prosto do stodoły – powiedział Carl – żebyś mógł od razu wziąć się za robotę. – Tak jest. – Oddech Marty’ego, jak oddech jego ojca, uformował mgiełkę w wyziębionej kabinie furgonetki. Ogrzewanie nie działało od niepamiętnych czasów. Marty czasami myślał, że równie dobrze mogliby jeździć z otwartymi oknami. Gdy zatrzymali się przed stodołą, Marty wyskoczył z wozu. Ciągnąc za zimny, zardzewiały uchwyt na kłódkę, otworzył jedno skrzydło wielkich drewnianych wrót. Zawiasy zaskrzypiały, a wiatr spróbował wyrwać mu wrota z rąk. Marty musiał trzymać je z całych sił, żeby na powrót się nie zamknęły. Wiekowa furgonetka głucho zawarczała, kaszlnęła, jakby chciała oczyścić gardło i podskoczyła na zamarzniętych koleinach, gdy ojciec Marty’ego wjeżdżał do wysypanego słomą budynku. Na chwilę rozchyliły się zasłony we frontowym oknie domu, ale Carlowi i Marty’emu było tak zimno i tak pochłaniała ich praca, że tego nie zauważyli. Gdy pikap był już w środku, Marty zaparł się plecami o wrota i zaczął iść tyłem; tym razem ustąpił wiatrowi i pozwolił wierzejom zamknąć się pod własnym ciężarem. W stodole nie było elektryczności, ale przez szpary między deskami wpadało wystarczająco dużo światła. I tak było w niej zimno, a jeszcze do środka przedostawały się

podmuchy zimowego wiatru. Nie trzymali tu zwierząt. Rodzinie zostało sześć kurczaków, przycupniętych w kurniku, i cztery świnie, w poszukiwaniu ciepła wtulone w siebie w przybudówce ze sklejki, z której mogły wychodzić na ogrodzony wybieg. Zgrzyt zmienianych biegów i kolejne warknięcia oznajmiły, że Carl manewruje pikapem, chcąc ustawić jego tył bezpośrednio pod zamocowanym na krokwi wielokrążkiem z liną. Marty wspiął się na skrzynię furgonetki i chwycił zwisający sznur. Obwiązał na krzyż zesztywniałe tylne nogi jelenia i zabezpieczył linę mocnym węzłem bosmańskim. Kiedy skończył, zeskoczył z ciężarówki i podszedł do starego kołowrotu, na który nawinięty był drugi koniec liny, odchodzący pod kątem od wysoko zawieszonego krążka. Marty uwiesił się na korbie kołowrotu i kilkakrotnie nią pokręcił, podczas gdy jego ojciec manewrował furgonetką, powoli, póki jeleń nie wysunął się za opuszczoną klapę skrzyni i nie zawisł swobodnie. Silnik pikapa kilka razy potężnie ryknął i zgasł. Carl wysiadł i pomógł Marty’emu przy korbie. Chwilę później jeleń wisiał głową w dół, a jego poroże kołysało się kilka centymetrów nad drewnianym klepiskiem. Carl otrzepał dłonie w rękawiczkach, odszedł na bok i zapalił papierosa. Zmrużonymi oczami, z lekkim uśmiechem na pobrużdżonej twarzy, obserwował Marty’ego poprzez smużki dymu. Marty wiedział, co ma robić. Zdjął kurtkę i powiesił ją na skrzyni furgonetki, po czym podwinął rękawy koszuli aż za łokcie. Nóż do patroszenia zwierzyny wisiał na drewnianym dźwigarze, na krótkim sznurku z plecionej jeleniej skóry. Marty go zdjął i sprawdził palcem, czy jest należycie ostry. Potem zbliżył się do jelenia, mocno i pewnie wbił nóż między jego zadnie nogi, nacisnął na rękojeść, pomagając sobie ciężarem ciała, i rozciął spęczniały brzuch zwierzęcia aż po gardło. Musiał szybko odskoczyć, gdy pozostała w jeleniu krew razem z wnętrznościami wylała się na klepisko. Z rękami zanurzonymi po łokcie w ciągle jeszcze ciepłej jamie brzusznej zwierzęcia Marty szybko i umiejętnie pracował nożem do patroszenia. Przy panującym w stodole zimnie przyjemnie było trzymać ręce w ciepłej tuszy, z której ubywało wnętrzności. Marty podwiązał odbyt, odciął narządy wewnętrzne i ze szczególną starannością usunął jelita, pozwalając im opaść na klepisko, na rozlane wcześniej zakrwawione wnętrzności. Razem z ojcem rzucą je później świniom. Większość mięsa jelenia włożą do skrzyni przed domem, w której pozostanie zamarznięte przez długie tygodnie, podczas gdy rodzina po trochu będzie się nim żywiła. Czasami Carl zachowywał poroże; wieszał je na ścianie stodoły pośród dziesiątków imponujących jelenich wieńców. Ale ten kozioł był zaledwie szóstakiem, więc poroże również pójdzie dla świń. – Tylko zmyj z siebie tę krew szlauchem, zanim wejdziesz do domu – powiedział kobiecy głos. Marty odwrócił się i zobaczył swoją matkę, Almę. Oczywiście nie udało mu się całkowicie oczyścić rąk i przedramion z krwi. A nawet gdyby mu się udało, Alma i tak wypatrzyłaby krew. Zawsze na coś narzekała. Tej nocy, gdy Marty już poszedł do łóżka, z westchnieniem odłożyła Biblię. Usłyszał słabe skrzypienie drewnianych biegunów, gdy wstawała z bujanego fotela. Po chwili przyszła. Wmaszerowała do sypialni i zdarła z Marty’ego koszulkę, w której spał. Koszulka rozdarła się od szarpnięcia. Potem matka jak zwykle przyłożyła mu pasem Carla, a Carl jak zwykle nie zrobił nic, żeby ją powstrzymać. – Więc chcesz czuć na sobie krew bestii? – pytała w kółko, chłoszcząc Marty’ego,

który został w samych bokserkach. – Nie, mamo – odpowiadał, ale i tak biła go nieprzerwanie, czasami skręcając pas, żeby skórzana krawędź przecięła ciało. – Dam ci ja krew! – mówiła. – Pokaż im ich grzechy krwawe, rzekł Pan! Będę biła i biła, póki nie obmyjesz się we krwi Baranka i nie staniesz się czysty! Zmęczyła się wreszcie, upuściła pas i wytoczyła z sypialni, a Marty został ze wspomnieniem wlokącej się do drzwi matki – widzianej od tyłu, zgarbionej, nieszczęśliwej postaci z szopą zmierzwionych włosów na głowie. Wszedł Carl z butelką burbona, którym w międzyczasie się raczył, i użył go jako środka odkażającego. Dotykał ran nasączonym kawałkiem koszulki, którą matka zdarła z Marty’ego. – Matka trochę niedokładnie cytuje Pismo – powiedział Carl, przecierając mokrym kawałkiem materiału plecy zaciskającego zęby Marty’ego. – W sumie – odparł chłopak – bardziej podoba mi się twoja religia. – Nasza – podkreślił ojciec, wyciskając alkohol na ślady po uderzeniach. – Ta kobieta zabije nas obu, mówię ci. Zdaje mi się, że wlewa do mojej whisky trutkę na karaluchy. Smak jest jakiś inny. I to od dawna. I zdaje mi się, że z butelki, tej, co ją trzymamy w stodole, ubyło trochę trucizny. – Zimą nikt nie używa trucizny na karaluchy – zauważył Marty. Ojciec skinął głową. – Czasami brzuch pali mnie żywym ogniem. Marty nie odpowiedział; starał się powstrzymać jęczenie, gdy alkohol stykał się z obrażeniami. – Zwariowała baba – mruknął Carl i opatrzył kolejną ranę. – Trza coś z tym zrobić i tyle. Trza coś z tym zrobić. Marty wiedział, że nie musi odpowiadać. Działo się to nie po raz pierwszy. Zdążył przywyknąć na tyle, na ile człowiek jest w stanie przywyknąć do bolesnego okładania pasem. Umiał znosić ból bez lamentowania, jeśli było to konieczne. Wiedział, że tym razem było i że będzie jeszcze nie raz. To był ich rodzinny rytuał.

44 Nowy Jork, dzisiaj Quinn i Zoe wyszli z D’Zello’s Ristorante i niespiesznie wędrowali pogrążonym w upale Broadwayem. Quinn nie próbował rozmawiać przy lunchu o tym, co go niepokoiło. Nie chciał, żeby wszyscy ich słyszeli, gdyby wywiązała się kłótnia. Wyprzedzali samochody, które pełzły w żółwim tempie, ponieważ jeden pas ruchu został zamknięty ze względu na roboty drogowe. Wszędzie były drewniane kozły i ostrzegawcza żółta taśma, ale nie sposób było odgadnąć, co właściwie remontowano. Z pewnością wymagało to dużo kopania, chociaż w tej chwili przy wykopach nikt nie pracował. Co jakiś czas sfrustrowany kierowca mocno naciskał klakson. Ogłuszająco zawyła syrena, ale jej dźwięk zaraz ucichł, jakby uprzywilejowany pojazd zniknął w następnej przecznicy. Quinn domyślił się, że samochód prawdopodobnie tkwił w korku i kierowca dał upust nerwom. – Chciałabyś mi coś powiedzieć? – zapytał. Szli w kierunku jego lincolna,

zaparkowanego w niedozwolonym miejscu, ale z plakietką nowojorskiej policji na daszku przeciwsłonecznym. Zerwał się gorący wiatr. Quinn poczuł między zębami piasek rozkopanej ulicy. – O lunchu? – zapytała Zoe. – Jesteś psychoanalitykiem – odparł. – Naprawdę myślisz, że o to mi chodziło? – Natychmiast pożałował swojego tonu; zabrzmiało to, jakby przesłuchiwał podejrzanego. Cholera, sama się o to prosiła. Na pewno? Może źle odczytał jej słowa i wyraz twarzy. Po czterech następnych, nieco wolniejszych krokach zapytała: – O co ty mnie pytasz? – Kiedy dziś rano zażartowałem, że za każdym razem kiedy się kochamy, dzwonią do mnie w sprawie morderstwa, twoja mina sugerowała, że z czymś ci się to skojarzyło. – Tak łatwo mnie przejrzeć? Uśmiechnął się. – Najwyraźniej. Przez chwilę szli w milczeniu. Spod znaku stopu ostrym zrywem ruszył autobus o napędzie hybrydowym i minął ich, zostawiając w powietrzu chmurę ekologicznie słusznych spalin. Nowy zapach w tyglu woni, jakim był Nowy Jork. – Nie chciałam ci mówić – powiedziała Zoe – bo mogą być z tego kłopoty. Poza tym to chyba nic ważnego. – Masz prawo o tym decydować? – Być może. Wiążą mnie też zobowiązania zawodowe. Byli już przy lincolnie. Quinn przystanął obok samochodu. Odbijające się od dachu pojazdu słońce raziło go w oczy, wobec czego przesunął się, żeby wyraźnie widzieć Zoe. – Chodzi o jednego z twoich pacjentów – powiedział. – Nie, nic z tych rzeczy. Bardzo delikatnie położył rękę na jej plecach, łącząc długimi palcami wyczuwalne pod cienką bluzką łopatki. Przelotny dotyk sprawił, że załomotało jej serce, i to nie tylko z powodu rozbudzonych erotycznych wspomnień. Coś w Quinnie sprawiało, że ludzie pragnęli zwierzyć mu się ze swoich tajemnic. Pomyślała, że byłby cholernie dobrym psychoanalitykiem. A jeszcze lepszym księdzem. W pewnym sensie tym właśnie jest. – Zoe? – zapytał, jakby chciał jej przypomnieć, że wciąż tu jest i czeka na wyjaśnienie. Słowa zdawały się same płynąć z jej ust. – Powiedziałeś, że przypadkowo już drugi raz z rzędu dowiadujesz się o morderstwie, kiedy jesteśmy razem, i to akurat po seksie. Ktoś mi wtedy przyszedł na myśl. – Podejrzewasz kogoś? – Naprawdę nie wyobrażał sobie, jak to możliwe. – Kogoś… z kim kiedyś byłam. Ach…! Nie podobał mu się kierunek, w którym zmierzała ta rozmowa. – Tak samo jak jesteś ze mną? – Niezupełnie. Nie, w ogóle nie. Ty i Alfred nie macie ze sobą nic wspólnego. Alfred? – Ale byliście kochankami?

– Tak, przelotnie. Skończyło się to ponad rok temu. – Które z was… – Ja zerwałam. Alfred… W naszym współżyciu było coraz więcej brutalności. – Robił ci krzywdę? – Czasami, kiedy zapominał się w seksualnym podnieceniu Albo kiedy był na mnie zły. Wspominała ten romans z pasującym do jej profesji obiektywizmem. Równie dobrze mogła rozmawiać o dwojgu obcych ludzi, i to z kimś, kogo ledwie znała. – O co bywał zły? – zapytał Quinn. – Wymień cokolwiek, a na pewno trafisz. Alfred miał, i prawdopodobnie wciąż ma, problemy z opanowaniem gniewu. Znajdował dla niego ujście podczas seksu. Miał ciągoty sadystyczne i nie ukrywał tego. Chciał ode mnie czegoś, czego nie potrafiłam mu dać. – Bardzo cię krzywdził? – Nie, to nie było nic poważnego. Jakieś siniaki, ślady od bata. – Od bata?! Jezu, Zoe! – Od lat jesteś gliną, Quinn. Znasz całe spektrum ludzkich zachowań seksualnych, zwłaszcza w tym mieście. Alfred namawiał mnie do robienia rzeczy, do których podchodziłam ozięble, a czasem nawet z odrazą. Mam nadzieję, że nie każesz mi wchodzić w szczegóły. Zresztą i tak ci ich nie zdradzę. Quinn wyczuł, że Zoe się na niego złości. Więc sama miała problemy z opanowaniem gniewu. Cóż, może nie bez powodu. – Nie zamierzam niczego wyciągać od ciebie na siłę. I doskonale rozumiem, dlaczego mordowanie i plugawienie kobiet nasunęło ci na myśl… Ten Alfred ma jakieś nazwisko? – Beeker. Doktor Alfred Beeker. Jest psychoanalitykiem. – Jak ty? – Niezupełnie. Zajmuje się psychologią kognitywną. – A ty? – Można to nazwać kreatywnym wcielaniem w życie teorii Junga. Quinn pomyślał, że lepiej zmienić zestaw pytań. – Beeker jest psychologiem. Nie widzi, że sam potrzebuje pomocy? – Ściśle rzecz biorąc, jest psychiatrą, który praktykuje psychoterapię opartą na leczeniu farmakologicznym i najwyraźniej nie uważa, żeby potrzebna mu była pomoc. Wielu ludzi podziela jego upodobania, więc nie brakuje mu partnerów. – Taka zabawa może się kiedyś źle skończyć. – To część jej uroku. Posłuchaj, Quinn, Alfred uważa, że jego prywatny świat jest najzupełniej normalny. Może i jest normalny dla ludzi jego pokroju. Nikt nie łamie prawa, wszystko dzieje się za obopólną zgodą. Chodziło o to, że ja nie byłam i nie chciałam być częścią tego świata, a on nie potrafił przyjąć tego do wiadomości. – Generalnie zgoda co do obopólnej zgody dorosłych ludzi, ale między wami chyba jej nie było. Uśmiechnęła się po swojemu, powoli i łagodnie. Ten uśmiech go zdruzgotał. – Problem w tym, że udawanie oporu bywa elementem takich zabaw. Alfred nie widział różnicy. Dla niego zabawa trwała przez cały czas. – No i dla niego nie była to zabawa – mruknął Quinn. – Dla mnie nie zawsze była to zabawa. – Odsunęła się od Quinna, oparła pośladkami o rozgrzany słońcem błotnik lincolna i skrzyżowała ramiona. – Nie był zadowolony, że z nim zerwałam.

– Boisz się go? – Już nie. Nie widziałam się z nim od miesięcy. Może całkiem przestał o mnie myśleć. – Byłoby to nie lada wyzwaniem dla każdego mężczyzny. O czym myślałaś dziś rano, Zoe? Że się o nas dowiedział, ma żal i w jakiś sposób wiąże się to z morderstwami Bestii? Znów zdziwiło ją, że Quinn ma takiego nosa do prawdy, niczym posokowiec zdolny wywęszyć emocje. Prędzej czy później sam się domyśli, więc równie dobrze mogła mu wszystko powiedzieć. – On… – Mocniej objęła się ramionami i przełknęła ślinę. – Czasami chciał się bawić w odgrywanie ról, że niby mnie gwałci, grożąc mi nożem. Zakładał nawet maskę i udawał, że właśnie wszedł przez okno sypialni. Robił zdjęcia aparatem cyfrowym. Powiedział, że niektóre wrzucił do internetu, ale tylko te mniej sugestywne. Jednak zawsze się bałam, że… zrobił jakieś zdjęcia, o których nie wiem. – Zoe, cholera… – W college’u mawiano, że psychologię wybierają tylko ci, którzy mają własne skrzywienia i kompleksy. Może to i racja. Quinn wzruszył ramionami. – Słyszałem coś podobnego o moim fachu. Może to też racja. – Wiem, że byłam głupia, ale zgadzałam się. Kilka razy posunął się za daleko. Zranił mnie nożem. – Zranił?! – Powierzchownie. Za każdym razem twierdził, że to był wypadek. Ale martwe kobiety i noże kojarzą mi się teraz z Alfredem Beekerem. – Nic w tym dziwnego. Porozmawiam sobie z nim, Zoe. – Tego się obawiałam. – Postaram się załatwić to w miarę delikatnie. Warto Beekera wybadać, przekonać się, czy wciąż gustuje w tego typu zabawach, a jeśli tak, to czy stał się bardziej brutalny. – Quinn, nie chcę, żebyś odgrywał obrońcę i mściciela. – Jestem gliną, Zoe. Ktoś morduje i oprawia kobiety, a ja właśnie dowiedziałem się o istnieniu sadysty, który lubi zabawy z nożem. Muszę mu się przyjrzeć. Na pewno zdajesz sobie z tego sprawę, inaczej nie opowiedziałabyś mi o nim. Mam rację? – Sama już nie wiem. Quinn chyba wiedział. Wątpił, żeby Beeker okazał się Bestią; w mieście kryło się wielu sadystów lubiących ciąć kobiety. Ale nie zaszkodzi ostrzec kwalifikującego się do czubków doktora, że nie uniknie konsekwencji, jeśli będzie niepokoił Zoe. Jakby co, później przyjdzie czas, żeby Quinn wcielił się w rolę mściciela. Podszedł do Zoe i pocałował ją w policzek. Była mokra od potu. – Wsiadajmy do samochodu, włączymy klimatyzację – powiedział. – Odwiozę cię do domu. – Do gabinetu – powiedziała. – O drugiej mam pacjenta. – Psychopatycznego mordercę? – Mężczyznę, który boi się wyjrzeć za róg, kiedy jest sam. – Och – mruknął Quinn. – Wszyscy tak mamy. Otworzył przed nią drzwiczki, a kiedy wsiadała, zachwycił się jej pięknem i gracją jej ruchów. Jak bardzo zaczęło mu na niej zależeć! Stawała się nałogiem, jego własną chorobą i obsesją. Więc tak wygląda chodzenie z psychoanalitykiem.

– O czym myślisz? – zapytała, gdy włączali się do ruchu. – Jakie to szczęście, że nie poruszyłem tego tematu w restauracji – odparł. Po południu Quinn odszukał Alfreda Beekera w książce telefonicznej Manhattanu. Doktor przyjmował na Park Avenue, trzy przecznice od gabinetu Zoe. Quinn pomyślał, że powinien spotkać się z panem doktorem jak najszybciej, nieważne, czy na umówioną wizytę, czy nie.

45 – A doktor na to: „Mało, że pierwszy raz widzę, żeby w ten sposób zajść w ciążę – ja w ogóle nie wiem, jak mogło do tego dojść!”. Narracja Jackiego Jamesona była bezbłędna, a puenta wywołała gromki wybuch śmiechu na widowni Say What?. Ale Jameson nie mógł w pełni skupić się na pracy. Dawniej w nowojorskich klubach zatrudniających komików niewiele było widać, ponieważ wypełniał je dym tytoniowy, ale to się zmieniło, więc Jackie z łatwością mógł dostrzec ze sceny twarz mężczyzny, który pożerał wzrokiem Mitzi Lewis. Mitzi była pięknością; miała białe włosy ufryzowane w sterczące kolce, dziewczęce rysy twarzy, pełne, krągłe ciało i często przyciągała niechcianą uwagę. Przywykła do tego. Jackie, jej sceniczny partner, też, tyle że ten facet wydawał się jakiś inny. Bardziej go wzięło. Jakby chciał ją mieć tu i teraz, razem ze swoją colą i frytkami. Po serii dowcipów Jackiego zaplanowali numer Mitzi, wobec czego wyczekiwała tuż za sceną, aż zostanie zapowiedziana. Była zasłonięta przed wzrokiem widowni, nie licząc kilku osób zajmujących stoliki z boku. Facet o oczach jak lasery i wywieszonym języku siedział przy stoliku samotnie i miał doskonały widok. Przygotowując grunt pod swój ostatni dowcip, o człowieku, który uważał, że jest sadem, Jackie raz jeszcze obrzucił samotnika ukradkowym spojrzeniem. Mężczyzna miał mroczną, drapieżną urodę, był średniego wzrostu i budowy, ale miał w sobie coś, co sugerowało niepospolitą siłę fizyczną. Nie był jedynym gościem klubu ubranym w ciemnoniebieski garnitur i białą koszulę z krawatem, ale tylko on wyglądał, jakby właśnie zszedł z okładki magazynu „GQ”. I nie wiedzieć czemu on jeden wyglądał na bezwstydnie bogatego. Miał mocno zarysowane kości policzkowe, wyraziste rysy twarzy i gęste czarne włosy modela. Gdybym ja tak wyglądał, pomyślał Jackie, nie byłbym zabawny. Ale był zabawny i zmierzał prostą drogą do gościnnego występu na Comedy Channel. Kontynuował swój numer i z pozoru nie zwracał najmniejszej uwagi na obserwującego Mitzi faceta. Ale nadal miał go na oku. Gość siedział za maleńkim stolikiem, jednym z tych, które ustawiono w kątach sali, żeby zmieściło się kilku gości więcej. Na blacie ledwie starczało miejsca na łokcie. Przed nim stała pusta szklanka. Gdy zbliżył się kelner i spróbował namówić go na jeszcze jednego drinka, mężczyzna odesłał go ruchem ręki, w jakiś sposób zmieniając ten gest w groźbę. Kelner zrejterował. Im dłużej Jackie faceta obserwował, tym silniejszego nabierał przekonania, że przystojny gap oznacza kłopoty i może nie poprzestać na przyglądaniu się Mitzi. Jackie pomyślał, że powinien ją ostrzec ze względu na to, co ostatnio działo się w mieście, na te wszystkie kobiety, którym poderżnięto gardła i wypruto flaki. Nie żeby Jackie, który snuł własne plany co do Mitzi, był typem zazdrośnika. Po prostu wiedział, że przy bubku w niebieskim garniturze wyglądał jak troll. I to głupi troll.

Właśnie, facet miał w sobie coś jeszcze: biła od niego inteligencja, nawet kiedy z oczu wyzierał mu głód seksu. Gdy Jackie tak patrzył, wyglądał na debila. – Jakie sado? Myślałam, że chodzi o seks w sadzie! – usłyszał własny głos. Widownia nagrodziła go spodziewanym, hucznym wybuchem śmiechu, powiedział im, że są wspaniałą publicznością i że ich kocha, po czym zszedł ze sceny. Po drodze minął idącego w przeciwnym kierunku Teda Tacka, właściciela i kierownika Say What?, który obdarzył go entuzjastycznym uśmiechem i kpiarskim salutem. Publiczność złapała nastrój. – Nie gap się za bardzo – powiedział Jackie do Mitzi – ale zerknij na faceta w niebieskim garniturze, który siedzi samotnie na prawo od sceny i pochłania cię wzrokiem. Zgodnie z poleceniem Mitzi wychyliła się odrobinę i zerknęła. – Mniam! – Jeśli lubisz nieczystości. – To nie było miłe – powiedziała Mitzi. – Poślę mu całusa ze sceny. – Nie wygłupiaj… Ale już została zapowiedziana i dziarskim krokiem, wymachując rękami, szła do mikrofonu. Jackie się nie zdziwił, że nie posłała upiornemu widzowi całusa. Była zawodowcem, a zawodowcy nie pozwalają sobie na takie rzeczy, kiedy publiczność jest rozgrzana i skłonna do śmiechu. – Jesteście wspaniali! Czy ktoś z was ma w rodzinie zwariowanego wujka? W trakcie numeru Mitzi starała się nie patrzeć na tego mężczyznę. Szybko ujęła tłumek na sali, który powitał ją wyczekującymi uśmiechami, odpowiednio nastrojony przez alkohol i Jackiego Jamesona. Od tej pory byli jej; od tej pory ona była dla nich. Zgrała się z nimi. Boże, jakie to wspaniałe uczucie! Z premedytacją unikała spoglądania na Pana Przystojnego w niebieskim garniturze, żeby nie wypaść z rytmu albo się nie zająknąć. Ale częścią umysłu zastanawiała się, co tak wzburzyło Jackiego. Na jej oko samotny facet był w porządku, a już z całą pewnością nie był pierwszym, który patrzył na nią wygłodniałym wzrokiem. Kiedyś nawet przyłapała Jackiego, jak wbijał w nią spojrzenie niczym kot w kanarka. O co więc taki raban? W połowie numeru, w którym przy wtórze huraganowych śmiechów parodiowała Jerry’ego Seinfelda, spojrzała prosto na Pana Przystojnego. To był błąd. Napotkała jego wzrok i poczuła się, jakby ktoś strzelił do niej z elektrycznego paralizatora. Spojrzenie przysłoniętych opadającymi powiekami ciemnych oczu zaparło jej dech w piersi, a nogi się pod nią ugięły. Gdy wciągnęła powietrze, ciepły oddech przeniknął prosto do brzucha i odebrał jej siły. Zdecydowanie coś jest na rzeczy. Zrozumiała, o co chodziło Jackiemu. Nie miała najmniejszych wątpliwości, o czym myślał ten człowiek, co z nią w myślach wyprawiał. I oboje wiedzieli, że ochoczo by na to wszystko przystała. Co najlepsze, wszystko wskazywało na to, że myślał wyłącznie o niej. Wyłącznie i intensywnie. Mitzi podobało się takie oddanie. W dzisiejszych czasach było rzadkością. Jackie się nie mylił. Ten człowiek miał nad nią władzę, której nie potrafiła się oprzeć ani której nie potrafiła pojąć. To, co między nimi przemknęło, było mroczną obietnicą odsłaniania białych plam na mapach bólu i rozkoszy. Okropne? A jakże!

Jackie tak by to widział. Może nawet słusznie. Z całą pewnością słusznie. Oto niebezpieczeństwo wypływania na głębokie wody. Ale Jackie nie wiedział tego, co Mitzi dopiero odkrywała: podobało jej się to. Boże, zmiłuj się nade mną! To mi się podoba! W tej samej chwili pojawiły się wątpliwości. A może to tylko ja? Może wymyślam sobie to wszystko? Może facet po prostu się urżnął i myśli wyłącznie o żonie i dzieciach? Może przypominam mu siostrę? Spaliła dowcip o kochliwej myszy i hot dogu, ale publiczność była wyrozumiała. Wciąż byli po jej stronie i otrzymała burzliwe brawa. Gdy schodziła ze sceny; część gości zgotowała jej nawet owację na stojąco. Spojrzała przez ramię na Pana Przystojnego, a on z uśmiechem podniósł pustą szklankę w niemym toaście. Tym uśmiechem i gestem sugerował, że jeszcze się spotkają. Bo się spotkają.

46 Quinn rozpaczliwie próbował umknąć wielkiemu ptaszysku, które dziobało jego wnętrzności. Gigantyczny orzeł – o ile to w ogóle był orzeł – cofnął i przekrzywił łeb, żeby przyjrzeć się Quinnowi wielkim, połyskującym ślepiem, a z zakrzywionego orlego dzioba wystawał strzęp czegoś czerwonego. Dryfującemu ku jawie Quinnowi wydało się, że słyszy cichy szeleszczący dźwięk, jaki towarzyszy wymachom szerokich skrzydeł. Nieruchomy i zalękniony, leżał w ciemnej, dusznej sypialni, podczas gdy jego umysł usiłował rozstrzygnąć, co było koszmarnym snem, a co rzeczywistością. Podświetlone na czerwono cyfry zegarka przy łóżku pokazywały pierwszą dwadzieścia siedem w nocy. Czas, miara rzeczywistości, pomógł jego myślom zahaczyć się o to, co znajome, powrócić do świata, gdzie przedmioty były namacalne, mierzalne i dawały się pojąć. Przynajmniej niektóre. Prześcieradło zawilgotniało. Równie mokre były jego bokserki i T-shirt. Otarł czoło wierzchem dłoni i zdumiał się, że aż tak się poci. Klimatyzator w oknie szczęknął, a jego niski pomruk jeszcze bardziej się pogłębił; ogłaszał, że sprężarka wkroczyła do akcji i lada chwila wraz z chłodnym nawiewem sprowadzi wiarę, że nie nadszedł jeszcze czas utraty zmysłów. Chłodne powietrze owiało jego gołe nogi. Coś wspaniałego. Wciąż ciężko dyszał po lękach ze snu. Skąd wziął się ten koszmar? Wspomnienie noża do patroszenia, którym Bestia traktował swoje ofiary? Dziób olbrzymiego ptaka był dziobem drapieżcy, silnym i zakrzywionym, by łatwiej rwać ciało, i nawet dosyć przypominał nóż, który lekarz sądowy najpierw detektywom opisał, a później pokazał w katalogu sprzętu myśliwskiego. Zbyt pobudzony, by chociaż zmrużyć oczy, Quinn usiadł na łóżku, sięgnął w ciemność i włączył lampkę, po części spodziewając się, że zobaczy skulone w kącie piekielne ptaszysko z dziobem ociekającym… Dziób. Beeker6. Jednym z powodów, dla którego Quinna dręczyły koszmary, mogła być rozmowa z Zoe o Alfredzie Beekerze. Doktor Beeker był drapieżcą innego rodzaju, co gorsza bez

wątpienia rzeczywistym. Quinn wstał z wilgotnego łóżka i na bosaka podreptał do kuchni, w której było zdecydowanie goręcej niż w sypialni, ale przyjemniej pachniało. Wyjął z lodówki karton mleka, sprawdził datę przydatności do spożycia, po czym nalał trochę do szklanki. Czyż nie mówi się, że mleko odpręża i ułatwia zasypianie? Wypił mleko i natychmiast pożałował, że nie nalał sobie szkockiej. Działała skuteczniej, przynajmniej na krótką metę. Do diabła z tym. Skoro już się obudził, równie dobrze może oprzytomnieć do końca. Ale co zrobić z godzinami dzielącymi go od świtu? Zrób coś! Zadzwonić do Zoe? Ruszył w stronę telefonu, ale przypomniał sobie, która jest godzina. Nie było sensu budzić Zoe tylko dlatego, że jemu, Quinnowi, przyśnił się koszmar. Zastanowiło go, jak Zoe zinterpretowałaby jego zły sen. Prawdopodobnie w sposób, który by mu się nie spodobał. A może zadzwonić do Feddermana albo Pearl? Nie, musieli być jutro w formie. Zresztą Pearl mogłaby się tak wkurwić, że przyjechałaby niezależnie od pory, żeby go opieprzyć. Nie było sensu budzić ludzi tylko dlatego, że nie mógł spać i potrzebował towarzystwa. A co miało sens? Zrobić coś pożytecznego, skoro wiedział, że i tak już nie zaśnie. Postanowił, że się ubierze i pójdzie do biura na Siedemdziesiątej Dziewiątej Ulicy, gdzie jeszcze raz przeczyta wybrane fragmenty akt. Może też popracuje na komputerze. Zrób cokolwiek! Ochlapał twarz zimną wodą i przegarnął włosy palcami. Potem naciągnął spodnie, z kosza na brudną bieliznę wyjął koszulę, którą nosił wczoraj przez cały dzień, założył ją, a na koniec, nie dbając o skarpetki, włożył mokasyny. Już miał wyjść z mieszkania, ale przystanął, zawrócił i wziął ze sobą cygaro. Rekwizyt, który miał mu przypominać, że rzeczywistość była o niebo lepsza od jego snów. Natychmiast po otwarciu drzwi do biura wyczuł, że coś jest nie tak. Stary glina powinien być za pan brat z pogrążonymi w ciemności pomieszczeniami, powinien zauważyć, czy powietrze jest nieruchome, czy się poruszyło, wychwycić najcichszy nietypowy dźwięk, może nawet wyczuć temperaturę ciała. Quinn wiedział, że nie jest sam. Jego ręka poderwała się w stronę kontaktu, ale nie dotarła do celu. Coś, być może czyjś bark, wyrżnęło go w klatkę piersiową, wypierając mu powietrze z płuc. Odbił się od drzwi i ściany. Impet zderzenia zatrzasnął drzwi, a walczący o złapanie oddechu Quinn ujrzał ciemną sylwetkę mężczyzny, usiłującego je otworzyć. Spróbował wstać i powstrzymać mrocznego intruza, ale konwulsyjnie pracujące płuca nie zasysały powietrza, a ciało pozostawało skulone. Był bezradny. Ale nie całkiem. Sam nie wiedział, jak mu się to udało, a jednak jego ramię jakoś się uniosło i złapał w rękę garść materiału. Nogawka. Coraz mocniej ściskał zmiętoszoną tkaninę. Noga wierzgnęła kilkakrotnie w próbach wyrwania się, a gdy nie przyniosły rezultatu, mroczna postać odwróciła się i pochyliła nad Quinnem. Rozległo się donośne stęknięcie i coś twardego rąbnęło Quinna w skroń. Poczuł,

że rozluźnia uścisk ręki trzymającej spodnie. Potem zaczęła odpływać od niego świadomość. Ucieknie mi… Był już w stanie płytko oddychać, ale wiedział, że zaraz zemdleje. Dotąd zamierzał przeszkodzić intruzowi w ucieczce, ale teraz koniec mógł być zupełnie inny. Czy on ciągle tu jest? Przymierza się do drugiego uderzenia? Pojawił się strach, jak coś rzeczywistego i dotykalnego, i przytłoczył Quinna niczym prasa. Quinn zaczął pełznąć; nie wiedział nawet, w jakim kierunku się przemieszcza. Lewym ramieniem otarł się o coś twardego. Biurko? Spróbował się podnieść, ale w efekcie zakręciło mu się w głowie i zaczął dygotać, a od utraty świadomości dzielił go tylko krok. Przypominało to stan sprowadzany przez te świństwa, które wstrzykują dożylnie na sali operacyjnej, żeby uspokoić pacjenta przed podaniem mu końskiej dawki anestetyków. Był tak zamroczony, że nawet zapomniał się bać. Szukał fizycznej i duchowej siły, która nie pozwoli mu zemdleć, ale zorientował się, że toczy przegraną walkę. Od początku była przegrana. Osuwając się w ciemność, zdążył jeszcze pomyśleć, że bardzo nie chce, aby jeszcze raz przyśnił mu się olbrzymi ptak. Mitzi Lewis wiedziała, że już po niej. Po jej twarzy spływał pot i szczypał w kąciki oczu, ale nie mogła ich otrzeć. – Był taki głupi – powiedziała – że nie naciskał w windzie przycisku oznaczonego „P”, bo był przekonany, że znaczy to „prosto przed siebie”. Reakcję publiczności w najlepszym wypadku można było nazwać mało entuzjastyczną. Tu i ówdzie pojawiło się kilka uśmiechów, ale Mitzi wiedziała, że były to uśmiechy zażenowania, a nie rozbawienia. Zażenowania jej występem. Nienawidziła tej wymuszonej uprzejmości na ich twarzach. W tym momencie w ogóle nienawidziła widzów, swojego zawodu, całej ludzkiej rasy i samej siebie. – Byliście wspaniali! – zawołała z zastygłym na twarzy uśmiechem, a wokół jej oczu lśnił pot, który łatwo można było wziąć za łzy. Czuła napływające od strony widowni fale litości. Nienawidziła, kiedy się nad nią litowano. – Dziękuję wam wszystkim, bardzo wam dziękuję! – Posłała im głośnego całusa i wypracowanym marszem, który był charakterystyczną cechą jej występów, zeszła ze sceny. Dzięki Bogu już koniec! – Nie bierz sobie tego do serca – pocieszył ją Jackie Jameson, kiedy wreszcie dotarła za kulisy. Widział, jak przejęta była ta dzielna dziewczyna z Brooklynu. – To nie twoja wina. – Odniosłam inne wrażenie. – Mitzi garbiła ramiona. – Publiczność taka już jest. Jutro będą się zaśmiewali z tych samych dowcipów. – Z twoich dowcipów zaśmiewali się dziś. – Otarła oczy. Tym razem to prawdziwe łzy. Cholera! – Bo zapłaciłem im za to kupę kasy – z powagą odpowiedział Jackie. Mitzi niezupełnie, ale prawie się uśmiechnęła. Uniósł się kącik jej ust. Jackie wskazał go palcem i wyszczerzył zęby. – Ty draniu! – powiedziała Mitzi. – Nawet nie dasz mi pocierpieć. – To wbrew zasadom, Mitz. Przecisnęła się obok niego i spiesznym krokiem ruszyła do wspólnej garderoby Say What?, gdzie ochlapała twarz wodą i poprawiła makijaż. Uformowała sterczące białe włosy w jeszcze dłuższe i ostrzejsze kolce, po czym sprawdziła efekt w lustrze. W porządku, pomyślała. Nikt nie zgadnie, że niebo zwaliło mi się na głowę. Opuściła garderobę i krótkim korytarzem udała się do wyjścia. Po przejściu przez

te drzwi będzie musiała – oby niezauważona – przejść za plecami publiczności, minąć ladę barową i dopiero wtedy wydostanie się na ulicę. Żałowała, że nie jest niewidzialna. Marzyła tylko o tym, żeby ten wieczór się skończył. Jakiś krzykacz przy barze brylował pijacką opowieścią i odwracał uwagę od Mitzi, która, usiłując się zmniejszyć, przekradała się w stronę wyjścia. Gdy była już prawie przy drzwiach, usłyszała głos: – Mnie pani rozśmieszyła. Odwróciła się i napotkała spojrzenie jakże ciemnych oczu Pana Przystojnego. Z bliska zrobił na niej jeszcze większe wrażenie. Gardło ścisnęło jej się tak, że nie mogła wykrztusić słowa. To zupełnie do mnie niepodobne zapomnieć języka w gębie. – I nikogo poza panem, jak się zdaje – odpowiedziała wreszcie zdławionym głosem. – Pozostali oniemieli z zachwytu nad pani urodą. – To… eee… było bardzo miłe. – Poważnie, była pani wspaniała. Trafiła pani po prostu na trudną publiczność. – Przed taką samą występowałam na Arlington – odparła. Przez chwilę na jego twarzy malowała się pustka. Mimo to wciąż był tak samo przystojny. W końcu się uśmiechnął. – Ach, cmentarz narodowy. Przepraszam, myśli pani szybciej niż ja. – Coś każe mi w to wątpić. – Znowu była sobą. Swobodnie jej się rozmawiało z tym facetem, na tyle swobodnie, że musiała mieć się na baczności. Ruchem głowy wskazał scenę. – Skoro jest pani przekonana, że poległa pani na tym froncie, zapraszam do innego lokalu. Odprawimy przy drinkach odpowiednie uroczystości żałobne. Udawała, że rozważa propozycję, choć przez cały czas wiedziała, że z nim pójdzie. Musisz wytyczyć granice, pokazać mu, że nie jesteś łatwa. Porada każdej matki na świecie, jakbyśmy wszyscy zrodzili się z niepokalanego poczęcia. Zbliżył się, jakby emitowała jakieś pole magnetyczne. Może rzeczywiście emitowała? – Na pewno dojdziesz do wniosku, że tak naprawdę nie poległaś na tej scenie – powiedział. – Była to najwyżej śmierć kliniczna. Uśmiechnęła się do niego i ujęła ramię, które jej podał. – Bardzo dobry tekst – powiedziała. – Możesz wykorzystać go w swoich numerach. – Chętnie, gdyby był wystarczająco zabawny – odparła uczciwie. – Nie mam skrupułów. – Ach, idealnie do siebie pasujemy. Otworzył drzwi. Parna noc czekała, aż się w nią zanurzą. Mitzi zdawało się, że ktoś ją wołał, ale nie obejrzała się za siebie. 6 Pierwszą sylabę nazwiska Beeker wymawia się jak angielskie „beak”, czyli dziób.

47 Quinna obudził żar porannego słońca palący nagie ramię. Promienie słoneczne wpadały przez okno pod jakimś dziwnym kątem i niemal stawiały skórę w ogniu. Było to gorsze niż potworny ból głowy. Quinn nie otworzył oczu, ale od razu zorientował się, gdzie jest. Leżał na podłodze biura

na Siedemdziesiątej Dziewiątej Ulicy. Nie mógł dociec, jak się tu znalazł. Leżał nieruchomo, skulony na twardym chłodnym linoleum albo na wykładzinie z PCW czy co tam dzisiaj stosowano. Wspomnienia zrazu wracały powoli, ale po chwili przypomniał sobie wszystko. Otwierane drzwi biura, noc, długie godziny do świtu… Wszedł do środka i zanim zdążył włączyć światło, coś – ktoś – gwałtownie go uderzyło. Potem nastąpiły krótkie, chaotyczne zmagania; udało mu się odpełznąć, a wtedy… Ból głowy eksplodował, jakby chciał przypomnieć, że Quinn zainkasował uderzenie tuż ponad lewą skronią. Beeker. Uświadomił sobie, że tuż przed utratą przytomności myślał o doktorze Alfredzie Beekerze, a także o jakimś olbrzymim ptaku. Z tego stworzone są sny 7. Quinn powoli otworzył oczy; zaatakowało je jaskrawe światło poranka. Au! Jakby jego powieki przesuwały się po papierze ściernym. Blask był oślepiający. Niemalże. Z drażniącej jasności i wirujących w powietrzu drobinek kurzu uformowała się sylwetka kobiety; stała w małej biurowej łazience, przy otwartych drzwiach. Myła ręce? Nie, nie to. Ale pochylała się nad umywalką, wpatrzona w lustro. Światło tak oślepiało, a oczy tak go bolały, że równie dobrze mogła być marą. Jak tamten ptak. Czy wciąż był nieprzytomny? Nadal śnił? Czy uderzenie w głowę uszkodziło mu mózg? Kobieta uniosła dłoń do prawego ucha. Szybkim ruchem wykręciła głowę w lewo, prawie jak ptak, którego coś zainteresowało, i zaczęła bawić się uchem, wyginając je, jakby chciała odkryć, co się za nim kryje. Pearl! – Pearl? – zaskrzeczał. Odskoczyła od lustra. Usłyszał, jak gwałtownie wciągnęła przy tym powietrze. Wyszła z łazienki i rozejrzała się. – Kto tu jest? – To ja, Quinn. Rozejrzała się dookoła, a potem opuściła wzrok na Quinna, który leżał na podłodze obok biurka. – Aleś mnie przestraszył! – powiedziała. – Przepraszam. Przyjrzała mu się, mrużąc oczy, po czym podeszła do niego nieco niepewnym krokiem, jakby powstrzymywana przez ostrożność i zaciekawienie. – Nic ci nie jest? Dlaczego położyłeś się na podłodze? Skąd się tu wziąłeś tak wcześnie? Jak wszedłeś? Uśmiech sam wypłynął na jego twarz. – Masz więcej pytań, Pearl? – Na pewno nic ci nie jest? – Chyba nie. Tylko okrutnie boli mnie łeb. – Usiadł. – I trochę dokuczają mi żebra – dodał. – Nie wstawaj. Wezwę pomoc. – Ruszyła w stronę telefonu na najbliższym biurku. – Nie, nie! – Powstrzymał ją uniesieniem ręki. Nie podniosła słuchawki, ale dziwnie się w niego wpatrywała. – Nic mi nie będzie, Pearl, naprawdę. Po prostu daj mi minutę. – Tylko nie wstawaj. – Przysunęła fotel na kółkach, usiadła, pochyliła się i oszacowała

wzrokiem stan Quinna. – Wygląda na to, że walnąłeś się w głowę. Co się stało? Przewróciłeś się? – Nie. Ktoś dał mi w łeb. Ale wcześniej wbił mi w żebra głowę albo bark. – Ktoś cię napadł? Tutaj? Niezły tupet, w końcu to biuro podlega policji. – Ale nie ma tabliczki na drzwiach. – To akurat prawda. – Nawet nie zdążyłem włączyć światła – powiedział Quinn. – Musimy wszystko sprawdzić. Wiesz, coś mogło zginąć. Pearl rozejrzała się po biurze. – Komputery są na swoim miejscu. Ekspres do kawy też. Właśnie miałam ją zaparzyć. – Umilkła na chwilę. – Szuflady niektórych biurek są niedomknięte. Wystają też dolne szuflady w szafie na dokumenty. Quinn chwycił się brzegu biurka i podciągnął do pozycji stojącej. Przez chwilę kręciło mu się w głowie, w dodatku bardziej go rozbolała. Pearl wstała i podtrzymała go za ramię. – Poradzisz sobie? – Aha. – Chyba już sobie poradził. Rozejrzał się i zobaczył to, co widziała Pearl. – Przeszkodziłem mu. Szukał czegoś, robił rozpoznanie. – Znaczy kto? – zapytała Pearl, chociaż oboje znali odpowiedź. – Tak zachowują się tygrysy – powiedział Quinn. – Nie domykają szuflad? – Zachodzą od tyłu tego, kto je tropi, a potem się przyczajają. Wtedy są najbardziej niebezpieczne. – Nie wiedziałam, że polowałeś na tygrysy. – Oglądam kanał przyrodniczy. – Naprawdę sądzisz, że nasz morderca chciał wybadać, ile wiemy, żeby być o krok przed nami? – Istnieje taka możliwość. Sprawdźmy, czy mu się udało. Pearl objęła Quinna, żeby mógł się na niej wesprzeć. Oczywiście akurat w tym momencie musiał wejść Fedderman. Stanął w drzwiach ze zdumioną miną na twarzy, którą przydałoby się otrzeć z potu. – Czy ja wam aby… – Nie pieprz głupot – warknęła Pearl. – Ćwiczymy judo. Quinn odsunął się od niej i wyjaśnił Feddermanowi, co zaszło. Potem we trójkę, wciąż oswajając się z faktem włamania i napaści, przejrzeli zawartość szuflad i szafy z aktami. Uznali, że nic nie zginęło. – Może nie przyszedł kraść – zasugerował Fedderman – tylko chciał poczytać na miejscu. Dowiedzieć się czegoś. – A my nie umiemy ocenić, ile się dowiedział – mruknął Quinn. Pearl oparła się pośladkami o brzeg swojego biurka. – I tak, cholera, prawie wszystko jest w prasie i telewizji. – Właśnie tego się dowiedział – odparł Fedderman. – Jeśli zdążył wszystko przejrzeć. Pearl odepchnęła się od biurka, obeszła je i usiadła przed komputerem. Włączyła go, to samo zrobiła z pozostałymi dwoma i w każdym sprawdziła historię. Ostatnie ślady aktywności pochodziły z wczorajszego popołudnia. – Moim zdaniem dowiedział się niewiele albo nie dowiedział się nic –

powiedziała. Ponownie oparła się o brzeg biurka, tym razem ze skrzyżowanymi ramionami. – Może niepotrzebnie to komplikujemy, Quinn. Może po prostu chciał dać ci w łeb. – Co, wiedział, że przyjdę o drugiej w nocy? – No to może zaskoczyłeś zwykłego włamywacza i dostałeś po głowie – włączył się Fedderman. – Możliwe. Ale sporo tu węszył, no i nic nie zwinął. – Nie mógł uciec po tym, jak cię przewrócił? – spytała Pearl. – Musiał dodatkowo ci przyłożyć? – Nie jestem pewien. Ciągle pamiętam to jak przez mgłę. – Może więc węszył, tak jak zakładaliśmy. Tygrys. – Kto? – zdziwił się Fedderman. Pearl zbywająco machnęła ręką na znak, żeby się nie odzywał. A do Quinna powiedziała: – Na pewno się ucieszył, że może rozbić ci głowę. – Ale kto mógł mieć na to ochotę? – spytał Fedderman. – Poza mną i Pearl, rzecz jasna. – I poza mordercą – dodała Pearl. – Jest ktoś taki – odpowiedział Quinn. – Wiem, gdzie go szukać. 7 Quinn przypomina sobie ostatnią kwestię z filmu Sokół maltański. Wypowiada ją grany przez Humphreya Bogarta detektyw Sam Spade w odpowiedzi na pytanie, czym jest pożądana przez wszystkich cenna statuetka sokoła maltańskiego.

48 Butelka czy broń? Okrutnie posiniaczona i obolała po wieczornym biciu, które zgotował jej Hobbs, Lavern Neeson wstała o trzeciej nad ranem i tym razem sięgnęła po jedno i drugie. Wybiła ósma, na zewnątrz robiło się coraz cieplej i jaśniej. Jednak w sypialni panował półmrok, ponieważ Hobbs opuścił rolety i zasunął ciężkie zasłony, żeby nikt nie mógł podejrzeć, co robił swojej żonie. Stało tu zbyt wiele mebli, nieco podniszczonych i pretensjonalnych; nadawały sypialni atmosferę pomieszczenia, które ma swoje sekrety. Na jednej ze ścian wisiał kupiony z przeceny obrazek przedstawiający stado ptaków, chyba wron, wzbijających się w górę, jakby coś w leśnym pejzażu je wypłoszyło. Lavern od początku nie lubiła tego obrazka, ale nigdy nie pomyślała, że mogłaby w jego miejsce zawiesić inny. Siedziała na fotelu przy łóżku, słuchała mężowskiego chrapania, a wyjętą z szafy strzelbę śrutową, jakby mimochodem wycelowaną w Hobbsa, trzymała na podołku. Miał dziś wolne, więc wstanie najwcześniej po dziesiątej. Ale Lavern z przyjemnością bawiła się myślą, że mógłby otworzyć oczy i zobaczyć przed nimi ciemny wylot lufy. Wprawdzie strzelba była nienabita, ale nie mógł tego wiedzieć, więc może umrze sam z siebie, na atak serca. Jednak najprawdopodobniej tylko cholernie by się wystraszył, a potem zbiłby ją na kwaśne jabłko za swój przestrach i wstyd. Mimo to samo snucie takich rozważań sprawiało jej cichą radość. Lavern niedługo wstanie z fotela, wyjdzie z sypialni i schowa strzelbę do szafy w przedpokoju, głęboko. Zacznie się kolejny dzień z Hobbsem. Powróci strach. Do Lavern dotarły słabe dźwięki miasta rozpoczynającego nowy, gwarny dzień i

pomyślała o tych wszystkich kobietach, które nie były zależne od mężów i kochanków takich jak Hobbs, które wiodły szczęśliwe, wolne od bólu życie, nie obawiając się, że za najmniejszy błąd spotka je sroga kara. Lavern im zazdrościła, ale nie wierzyła, że może zostać jedną z nich. Widziała tylko jedno wyjście ze swojego położenia. Napawało ją strachem. Gdyby odeszła od Hobbsa, na pewno by ją znalazł. Raz już tak było, trzy lata temu. Gdyby spróbowała go zmienić, zostałaby obita. Gdyby sama się zmieniła, zostałaby obita. Wiedziała, że Bess, jej przyjaciółka, która namawiała ją do zamieszkania w schronisku dla kobiet dotkniętych przemocą domową, ma rację. Nie co do schroniska, bo Lavern nie mogła zostać w nim na zawsze, zresztą pewnie wcześniej zjawiłby się Hobbs i po prostu ją stamtąd zabrał. I nie co do sądowych nakazów ograniczających – Lavern oglądała wiadomości i czytywała gazety, wiedziała więc, jak nieskuteczny to sposób. Bess miała rację co do tego, że niemal na pewno Hobbs prędzej czy później ją zabije. Chyba że ona zabije go pierwsza. W gruncie rzeczy mogła nawet zostać uniewinniona. Wiele udręczonych kobiet, które zabiły mężów, wykręciło się sianem. Ale wielu się to nie udało. A gdyby nawet ominęło ją więzienie, czekałby ją upokarzający rozgłos, tymczasowe aresztowanie, proces. Kto wie, co postanowią przysięgli? Tak naprawdę Lavern nie myślała na serio o zabiciu Hobbsa, przynajmniej na razie. Ale rozważała taką możliwość, i to coraz częściej. Prawo nie zakazywało myślenia, nawet na takie tematy. Przesunęła nieco długą lufę śrutówki, która celowała teraz prosto w głowę męża, a potem wytyczyła niewidzialną linię do jego ciała, najpierw do serca, potem do krocza. Może tam powinnam go postrzelić? Intrygujący pomysł. Samo siedzenie tutaj z życiem nieświadomego Hobbsa w rękach było intrygujące. Ale też na tyle straszne, że od jakiegoś czasu musiała się wcześniej napić. Jeśli Hobbs kiedyś się obudzi i ją nakryje albo w inny sposób dowie się o tym zwyczaju, wpadnie w furię. Może nawet morderczą. Wtedy naprawdę będzie gotów ją zabić. Chyba że ona zabije go pierwsza. Czekał na windę. Był sam w długim korytarzu wysłanym czerwoną wykładziną dywanową. Rozluźniony, ale czujny, nieustannie rzucał spojrzenia na lewo i prawo. W głębi korytarza, daleko od jego pokoju, przy którychś drzwiach zatrzymała się pokojówka z wózkiem załadowanym pościelą. Do przyjazdu windy nie zobaczył nikogo innego. W windzie była tylko atrakcyjna blondynka po czterdziestce, która miała wygląd stewardesy i idącą w parze z wyglądem walizkę na kółkach. Świecący przycisk windy wskazywał, że jechała na parter, tak jak Dunn. Obrzuciła go wzrokiem, uśmiechnęła się i wpatrzyła w ledowe cyfry, podświetlające się w miarę opadania windy. Dunn stanął w głębi kabiny, tak by zgodnie z zasadami zachowania się w windzie mógł patrzeć na numery pięter, ale chciał też kątem oka obserwować kobietę. Był na dziewięćdziesiąt dziewięć procent pewny, że nie stanowiła zagrożenia, ale pouczono go, że każdy w jakimś stopniu je stanowi. Zachowując takie podejście, zachowa życie. Dunn był o wiele mniej zdenerwowany niż wtedy, gdy wychodził z hotelu tamtego pierwszego ranka. Delektował się nawet hotelowym śniadaniem, na które dostał gofry, bekon i ile dusza zapragnie syropu klonowego. Aby stać się jeszcze bardziej czujnym i świadomym otoczenia, wypił dwie filiżanki mocnej, czarnej kawy.

Gdy winda znalazła się na parterze, kobieta zaczęła tarabanić się do holu ze swoją walizką na kółkach i składaną torbą na garnitur. Obdarzyła Dunna jeszcze jednym uśmiechem. W innym miejscu i czasie też by się uśmiechnął i pomógłby jej z bagażem. Nie rozpraszaj się! Nie jesteś w innym miejscu i czasie! Opuścił windę dopiero wtedy, gdy kobieta kawałek się oddaliła. Otrzymany od Quest and Quarry niewielki rewolwer uspokajająco obciążał kieszeń marynarki. Dunn przeszedł przez szklane drzwi obrotowe i odetchnął rozgrzanym powietrzem poranka. Przestudiował otrzymane od firmy akta swojej zwierzyny łownej i tym razem zdecydował się na bardziej agresywną strategię. Przeszedł jedną przecznicę, żeby portier go nie zapamiętał, sam sobie zatrzymał taksówkę i kazał kierowcy jechać na skrzyżowanie w pobliżu domu Thomasa Rhodesa. Potem wygodnie usadowił się na tapicerowanym siedzeniu i jechał w złotym świetle wczesnego dnia, czujny i ukierunkowany na wykonanie misji. Polowanie trwało, krew pulsowała, a Dunn zrozumiał, jak bardzo to lubi. Mitzi pogrążona była w półśnie, kiedy usłyszała pukanie do drzwi. Wymacała obok siebie rozległy płat chłodnej pościeli i przypomniało jej się, że Pan Przystojny wyszedł jakiś czas po północy. Znowu pukanie. Więc to nie była jej wyobraźnia. Podciągnęła się z trudem i dotąd manewrowała ciałem, aż znalazła się w pozycji siedzącej z nogami na podłodze. Od wysiłku rozbolała ją głowa. Potrzebuję więcej snu. Bezdyskusyjnie. Stęknęła, przesunęła językiem po zębach. Były omszałe. Ech… Odetchnęła głęboko, wstała i nieprzytomnie potruchtała w stronę salonu. Na korytarzu za drzwiami zobaczyła mężczyznę w szarym uniformie doręczyciela. Na rękach trzymał długie białe pudełko. Omiótł wzrokiem jej ciało, a ona zdała sobie sprawę, że ma na sobie tylko nocną koszulę. Uśmiechnął się. – Kwiaty dla Mitzi Lewis. – To ja – niskim głosem odpowiedziała zaspana Mitzi. Przyjęła prawie nic nieważące pudełko i postawiła je na stoliku przy drzwiach. Potem podniosła palec wskazujący na znak, że doręczyciel ma zaczekać. Znalezienie torebki i portfela zajęło jej kilka minut. Wygrzebała parę dolarów na napiwek. Kiedy się odwróciła, spostrzegła, że doręczyciel grzecznie stoi za progiem. Widać był dobrze wychowany. Wręczyła mu napiwek, a on znowu się uśmiechnął, przy czym wyraźnie się wysilał, żeby tym razem nie opuścić wzroku poniżej jej szyi. Pstryknął w daszek nieistniejącej czapki, odwrócił się i zaczął wracać na dół schodami sześciokondygnacyjnego bloku bez windy. Łatwiej się schodzi, niż wchodzi, więc Mitzi słyszała, jak się rozpędzał, łomocząc butami z szybkością karabinu maszynowego. Zamknęła drzwi, zabrała długie białe pudełko na sofę i usiadła. Wewnątrz znalazła tuzin czerwonych róż o długich łodygach. Pośród nich leżała czysta mała koperta, zawierająca biały bilecik z napisaną niebieskim tuszem wiadomością: Ta noc była bardziej niż cudowna. Zadzwonię. Podpisu nie było.

Mitzi odłożyła pudełko na bok, po czym pochyliła się, oparła łokcie na kolanach, a brodę na dłoni. Podpis… Jezu! Poszłam z facetem do łóżka, a nawet nie wiem, jak się nazywa! A co tam, to był ciekawy początek.

49 Black Lake, Missouri, 1987 Marty nie miał pojęcia, co go obudziło. Raczej nic mu się nie przyśniło. A przecież nagle ocknął się w łóżku i rozciągnięty na plecach wpatrywał się szeroko otwartymi oczyma w ciemność. W sypialni było gorąco; spocił się, a zrzucona z ciała kołdra leżała skotłowana na podłodze. Zielono fosforyzujące wskazówki wielkiego budzika na komodzie wskazywały kilka minut po trzeciej. Słyszał dobiegające zza okna rozpaczliwe cykanie koników polnych. Wstał – pod jego nagą stopą zatrzeszczała deska – i przez okno sypialni zobaczył żółtą poświatę, sączącą się przez szpary w ścianach stodoły i szczeliny przy nierównych krawędziach zamkniętych wrót. Światło lampy naftowej. Ktoś jest w środku. Gdzieś daleko zaszczekał pies. Może właśnie to go obudziło? Marty nie miał pewności. Na pewno wiedział tylko tyle, że coś się dzieje w stodole. W samych bokserkach, cicho, żeby nie obudzić rodziców, wymknął się z sypialni. Jedno z nich nie byłoby zadowolone, że buszuje po domu o tej porze. Może oboje. Pomyślał, że jeśli któreś z nich poszło do stodoły, to na pewno ojciec. Zobaczył, że drzwi do ich sypialni, przeważnie zamykane na noc, tym razem stały otworem. Ze swojego miejsca widział róg ich łóżka, a kiedy przeszedł jeszcze parę kroków, spostrzegł, że było puste. Oboje coś robią w stodole. Po skrzypiących deskach podłogi, z szybko bijącym sercem, dotarł do drzwi wychodzących na ganek. Tu też coś było inaczej niż zwykle. Drzwi były otwarte. Marty wyszedł na ganek. Tej nocy wstał półksiężyc; podświetlał zarysy ciemnych chmur. W jego poświacie widać było podwórze i zryty koleinami podjazd. Podkreślała też nierówne wierzchołki pasma drzew, rosnącego na szczycie wzniesienia pnącego się za stodołą. Wołania koników polnych stały się głośniejsze, a na zewnątrz było goręcej niż w domu. Marty zszedł z ganku i ruszył w stronę stodoły i słabego żółtego światła, przedostającego się przez szczeliny. Nie słyszał własnych kroków, a pies, który szczekał w oddali, ucichł. Jedynym słyszalnym dźwiękiem był bezsensowny jazgot owadów. Marty wiedział, że ich grzechoczące brzęczenie to nawoływania godowe. Większość owadów znajdzie sobie parę, a po kilku dniach zginie. Wielkie drewniane wierzeje stodoły były niedomknięte; niczym klamka sterczał z nich zardzewiały uchwyt na kłódkę. Zapraszał, żeby Marty otworzył skrzydło wrót i sprawdził, co to za tajemnicze światło. Marty ujął chropowaty uchwyt i otworzył wrota na jakieś siedemdziesiąt centymetrów. Nie zaskrzypiały, jak to miały w zwyczaju, i Marty zaczął się zastanawiać, czy ktoś nie naoliwił zawiasów.

Wstrzymał oddech i wszedł do stodoły. Ojciec go nie usłyszał i nadal zajmował się matką Marty’ego, której nagie ciało zwisało głową w dół z jednej z głównych krokwi. Na innej przycupnęła mała sowa płomykówka, która popatrzyła na Marty’ego jak na intruza. Poruszył się przy tym tylko jej opierzony łepek. Ojciec miał nagi tors, ubrany był tylko w stare dżinsy i skórzane buty robocze. Stał plecami do Marty’ego, który między jego rozstawionymi nogami widział zwisającą głowę matki. Miała otwarte oczy i spokojną twarz, choć wydawała się lekko poirytowana tym, co się działo. Na oczach Marty’ego ojciec uniósł oburącz nóż do patroszenia i dla zwiększenia siły ciosu napiął mięśnie pleców. Nóż opadł, a wnętrzności matki wypłynęły i utworzyły krwawą stertę między szeroko rozstawionymi butami ojca. Oba policzki Almy poznaczone były strugami krwi, tak samo jak jej włosy, ale spokojny wyraz twarzy się nie zmienił. Marty spostrzegł, że matka miała podcięte gardło. Nie żyła, gdy wchodził do stodoły. Ojciec kontynuował pracę; tu z wprawą coś uciął, tam wyciągnął zadziorem na nożu. Patroszenie zawsze należy dokończyć. Nagle przerwał, na chwilę zupełnie znieruchomiał, wreszcie odwrócił się i zobaczył Marty’ego. Przez kilka sekund Carl Hawk wyglądał na zakłopotanego i zawstydzonego, ale zaraz potem na jego twarzy pojawił się gniew człowieka przekonanego o słuszności swoich poczynań. Marty w gruncie rzeczy się nie wystraszył. Za bardzo kochał ojca, żeby się go bać. Ale chłopaka musiała zdradzić twarz, choć jego zdaniem była pokerowa. Odmalował się na niej zamęt, jaki Marty miał w głowie. – Nie miałem wyboru – powiedział ojciec. Mówił bardzo spokojnie i cierpliwie, tym samym tonem, jakim uczył Marty’ego nakładania przynęty na haczyk. Zakrwawiony nóż trzymał u boku ostrzem w dół. – Napadła na mnie z siekierą i próbowała mnie zabić. – Popatrzył na zardzewiałą siekierę o długim trzonku, leżącą na słomie przy jednym z pustych boksów, po czym zaczekał, aż Marty także spojrzy w tym kierunku. Marty spojrzał i skinął głową na potwierdzenie, że owszem, zobaczył siekierę. – Próbowała mnie baba zabić, synu. Psiakostka, i tak truła mnie od miesięcy. Przecież wiesz. Mówiłem ci o tym zeszłej zimy i wiele razy potem. Skurkowana trucizna na karaluchy! Baba musiała się zniecierpliwić, że nie umieram, i złapała za siekierę. Rozumiesz, najpierw zabiłaby mnie, a potem ciebie. Niemalże tak powiedziała. Do reszty jej odbiło. Rozumiesz? – Rozumiem. – Marty usłyszał swój głos. – Wszyscy robimy to, co musimy – mówił Carl Hawk – a potem trza z tym żyć. Myślałem, że tyle cię nauczyłem. – Rozumiem – powtórzył Marty. Ojciec uważnie mu się przyglądał. W końcu wytarł nóż w dżinsy i wbił go w belkę konstrukcyjną, tuż obok lampy naftowej zawieszonej na długim gwoździu. Pod lampą na hakach wisiał metalowy kubeł, łopata i łańcuch holowniczy. – Na razie wystarczy – powiedział Carl. – Wracajmy do domu, spróbujemy się przespać. Rano wrzucimy ciało do tej starej studni w lesie. Flakami nakarmimy świnie. – Westchnął i posłał Marty’emu napięty, pozbawiony wesołości uśmiech. – Wtedy będzie po wszystkim. Carl przykręcił knot lampy i stodoła pogrążyła się w ciemnościach. Oświetlał ją tylko blask księżyca wpadający przez otwarte wrota i szpary w ścianach. Ojciec delikatnie położył rękę na ramieniu Marty’ego i wyprowadził go na zewnątrz, w upalną noc. Zaczęli niespiesznie wracać

do domu. – Trzeba było to zrobić – odezwał się Carl. – Wiesz to równie dobrze, jak ja, Marty. Inaczej obu by nas ubiła. Marty nie odpowiedział. – Po wykończeniu mnie tą siekierą chciała wrócić do domu i wziąć się za ciebie. Skóra, z której wykonane były ojcowskie buty, poskrzypywała w rytm kroków. Marty ledwie słyszał ten dźwięk poprzez jazgot koników polnych. – Wierzysz mi, Marty? – Wierzę. – Dobrze się czujesz? – spytał ojciec. – Zrobię wszystko, co zechcesz – odpowiedział mu Marty. Ojciec się zatrzymał, mocniej ścisnął zakrwawioną ręką ramię Marty’ego, przyciągnął go i uściskał. Marty odpowiedział uściskiem.

50 Nowy Jork, dzisiaj Za piętnaście dziesiąta doktor Alfred Beeker otworzył drzwi poczekalni w swoim gabinecie i zobaczył Beatrice, która z odrzuconą w tył głową zaśmiewała się tak, że widać jej było wszystkie plomby. W poczekalni był też Quinn; to on czarował recepcjonistkę Beekera, wciąż atrakcyjną kobietę w średnim wieku, ale siedział z prawej strony i można go było zobaczyć dopiero po wejściu do środka. Beeker był wysokim mężczyzną po czterdziestce o szerokich barach i rzedniejących włosach. Zaczesywał je na prawo, żeby zasłaniały łysinę. Miał ostre rysy twarzy i ciemne oczy, które zdawały się lekko zezować, co przydawało jego spojrzeniu intensywności. Ubrany był w zgrabnie skrojony szary garnitur i niósł wytartą teczkę z czarnej skóry, zamykaną na duży, zmatowiały mosiężny zatrzask. Quinna zastanowiło, czy teczka była elementem pozy. A może dobry pan doktor nosił w niej swoje pejcze? – Coś mi umknęło? – zdziwił się Beeker. Chwilę później zauważył Quinna. Beatrice przybrała poważną minę, choć drgały jej mięśnie twarzy, i wstała zza biurka. – To detektyw Frank Quinn. Beeker chyba się nie speszył na wieść, że ma w gabinecie glinę. Uśmiechnął się do Quinna i spojrzał na niego z zaciekawieniem. Quinn wstał. – Pomyślałem, że najlepiej będzie złapać pana przed porannymi wizytami – powiedział. – Koniecznie musimy porozmawiać. To nie zajmie wiele czasu. – Czy jestem aresztowany? – Uśmiech nie znikał. Doktor żartował. – Jeszcze nie – odpowiedział Quinn. Bez uśmiechu. Być może żartował. – Proszę wejść i usiąść. – Beeker zerknął z ukosa na Beatrice, którą nagle pochłonęła jakaś papierkowa robota. Minął biurko recepcjonistki, otworzył gładkie dębowe drzwi i odsunął się, robiąc Quinnowi przejście. – Cudownie się z tobą rozmawiało, moja droga – rzucił Quinn do Beatrice, po czym wszedł do gabinetu. Gabinet wyglądał dokładnie tak, jak powinien wyglądać gabinet psychoanalityka na Park Avenue – był kojący i wyciszony. Bardzo przypominał gabinet Zoe. Może mieli

tego samego dekoratora wnętrz. Jasnozielone ściany, ciemnozielony dywan, dużo mebli obitych ciemnobrązową skórą, oprawione malarstwo współczesne, ale takie, które nikogo nie mogło przestraszyć. Na środku gabinetu, przodem do drzwi, stało wielkie mahoniowe biurko. Za nim, przy ścianie, stały szafki na akta, też o barwie mahoniu. Okno było jedno, ale za to duże. Po obu jego stronach z sufitu zwieszały się jasnobeżowe zasłony podszyte karmelowym jedwabiem i układały się na podłodze. Blat biurka był pusty, nie licząc ciemnobrązowego telefonu, świeżo ściętej róży o długiej łodydze, wstawionej do misternego kryształowego wazonu, i fotografii w złotej ramce. Ścianę po prawej od podłogi do sufitu zastawiały książki, w większości biuletyny medyczne. Zdobiona mosiężna lampa podłogowa, stojąca w pobliżu biurka, była niepotrzebnie włączona i dawała miękkie światło. Najwyraźniej Beatrice przygotowała gabinet na przyjście szefa. „Miłego dnia, panie doktorze”. Beeker zaprosił Quinna na jeden z imponujących skórzanych foteli, stojących pod kątem do biurka, który okazał się jeszcze wygodniejszy, niż można było sądzić z wyglądu. Obicie zasyczało pod ciężarem, jakby nie lubiło, żeby ktoś na nim siadał. Beeker odczekał, aż Quinn się rozsiądzie. Dopiero wtedy obszedł biurko i umościł się w fotelu z wysokim oparciem. Kilka razy zakołysał się w przód i w tył, po czym oparł łokcie na biurku i złożył palce w różową piramidkę, jak często zwykł czynić Renz, co natychmiast wzbudziło w Quinnie nieufność. Z łatwością potrafił sobie wyobrazić, jak doktor go napada w ciemnym biurze na Siedemdziesiątej Dziewiątej Ulicy. Lekarz uśmiechnął się blado. – Zatem w czym mogę panu pomóc, poruczniku Quinn? – Kapitanie. Beeker wyglądał na lekko zaskoczonego, jakby nagle skojarzył nazwisko Quinna z gazet, ale nie można powiedzieć, żeby wytrąciło go to z równowagi. Jego uśmiech powrócił. Quinn równie dobrze mógł być wolontariuszem propagującym czyn społeczny lub robiącym kwestę na jakiś cel charytatywny. Beeker spojrzał na zegarek, a następnie oparł podbródek na wierzchołku różowej piramidki. – Słucham, kapitanie. – Nie zostało panu wiele czasu – powiedział Quinn. – Wiem. Pierwszy pacjent zjawi się za dziesięć minut, a jeszcze muszę się przygotować. – Niezupełnie to miałem na myśli – odparł Quinn. Zdawało mu się, że czuje zapach róży w kryształowym wazonie. – Jeśli kiedykolwiek dotknie pan Zoe Manders choćby palcem, że nie wspomnę o czymkolwiek innym, zabiję pana. Beeker w pierwszej chwili nie zmienił wyrazu twarzy; potem intensywne spojrzenie jego ciemnych oczu wwierciło się w Quinna. Położył dłonie na biurku. Nie wydawał się przestraszony, tylko bardzo, bardzo czujny. – Czy przepisy nie zabraniają kapitanowi policji grozić praworządnym obywatelom? – Nie jest pan praworządny. Jest pan winny napastowania. – Ta panna Manders… – Doktor Manders. Zoe. – Wniosła przeciwko mnie skargę? – Nie zrobiła tego i nie zrobi. – Dlaczego uważa pan, że ją napastowałem? – Sama mi o tym powiedziała.

– Przedstawiła jakiś dowód? – Nie. – Ale pan jej uwierzył. – Tak. – Chyba domyślam się dlaczego. Domyślaj się ile wlezie, gnojku. Beeker przez chwilę wpatrywał się w Quinna, ewidentnie coś sobie kalkulując. Potem wstał. – Cóż, dostarczył pan wiadomość. Teraz może się pan zająć swoimi sprawami, a ja wrócę do swoich. Quinn ani drgnął. – Gdzie pan był dzisiaj między pierwszą a drugą w nocy? – Tej nocy… Naprawdę zdarzyło się to tak niedawno? Beeker uśmiechnął się blado. – Ktoś napadł panią Manders mniej więcej o tej porze? A może zadzwonił z pogróżkami? O to chodzi? Ona uważa, że to moja sprawka? – Gdzie pan wtedy był? – spokojnie powtórzył Quinn. – Tam, gdzie każdy normalny człowiek, który nie pracuje po nocach. W domu, w łóżku. Do tego sam. – Przekrzywił głowę i zmierzył Quinna taksującym spojrzeniem. – Interesuje się pan Zoe z powodów osobistych. Quinn nie odpowiedział. – Na pana miejscu nie wierzyłbym we wszystko, co mówi Zoe – powiedział Beeker. – Nie ma człowieka, któremu wierzyłbym we wszystko. – Przede wszystkim nie powinien pan wierzyć Zoe. – Twierdzi, że groził pan umieszczeniem jej zdjęć w internecie – odparł Quinn. – W to uwierzyłem. – Na tych zdjęciach nie ma nic niewłaściwego – powiedział Beeker. Pochylił się i splótł ręce na blacie biurka. – Ale może pan przypomnieć Zoe, że ochoczo pozowała do innych zdjęć, i jeśli jeszcze raz przyśle tu pana lub kogoś podobnego, właśnie te zdjęcia trafią do internetu. Zoe wie, gdzie konkretnie. – Jeszcze bardziej wychylił się w stronę Quinna. – Nie pozwolę, żeby ktoś mi groził. I chciałbym zobaczyć pański identyfikator. Coś mi się zdaje, że nie jest pan z policji. Quinn się podniósł, pochylił nad biurkiem i mocno wepchnął Beekera w fotel. Fotel był na kółkach, więc pojechał do tyłu i trzasnął w szafki na akta. Beekerem rzuciło. Nie wstał, przyglądał się tylko Quinnowi. Nadal nie wyglądał na przestraszonego. – Sugeruję, żeby przemyślał pan to wrzucanie zdjęć Zoe do internetu – powiedział Quinn. – To była tylko pogróżka. – Niech więc pan ją przemyśli. – Mogę pójść na prawdziwą policję – rzekł Beeker. – Jak już pan tam będzie, przeczyta pan sobie oskarżenie o napaść, które wypełni Zoe. A ja osobiście pana przesłucham. – Ktoś skrzywdził Zoe dziś w nocy? – O wiele wcześniej – odparł Quinn. – Ach! Czas leczy rany. Na pewno nauczył się pan tego w swoim zawodzie. Zoe niczego nie może udowodnić.

Quinn obszedł biurko i chwycił Beekera za koszulę na piersi. Razem z materiałem złapał kawałek jedwabnego krawata i trochę ciała. Potrząsnął tak mocno, że głowa doktora zaczęła podskakiwać i obijać się o skórzane oparcie fotela, a kilka razy, gdy fotel odjeżdżał, uderzyła o szafki z aktami pacjentów. Oklejające czaszkę Beekera włosy stanęły dęba i tak zostały, na podobieństwo przerzedzonego koguciego grzebienia. Quinn puścił doktora, ale nie odsunął się, tylko patrzył na niego z góry. – Miał pan rację, dostarczyłem wiadomość. Teraz sobie pójdę. Lepiej, żebym nie musiał wracać. I proszę nie zapomnieć, co mówiłem o zdjęciach. Beekera zajmowało poprawianie koszuli i krawata; nie zaszczycił Quinna spojrzeniem. Gdy Quinn się odwrócił, żeby wyjść zza biurka, jego wzrok padł na stojące przy telefonie zdjęcie w ramkach. Spodziewał się zobaczyć rodzinę Beekera albo jego najnowszy worek treningowy. Tymczasem przedstawiało Beekera we własnej osobie, stojącego na dworze w towarzystwie trzech innych mężczyzn. Wszyscy mieli na sobie ocieplane kurtki myśliwskie, wysokie buty, a w dłoniach trzymali strzelby i sztucery. Beeker i jeszcze jeden mężczyzna unosili w górę martwe zwierzęta, wyglądające na zastrzelone króliki. Wszyscy na zdjęciu się uśmiechali. Poza królikami. – Jest pan myśliwym? – zapytał Quinn. – Okazjonalnie. Dlaczego pan pyta? Quinn nie odpowiedział. Podszedł do drzwi, otworzył je i wyszedł do poczekalni. Jego plan zakładał przestraszenie Beekera, ale pan doktor jakoś nie chciał się przestraszyć. – Wszystko w porządku? – zapytała Beatrice. Musiała usłyszeć, jak tłukł się fotel Beekera. Albo jego głowa. – Poszło jak z płatka – odpowiedział Quinn, uśmiechnął się do niej krzepiąco i wyszedł. Ale nie poszło jak z płatka. Podczas naznaczonych przemocą odwiedzin Quinna Beeker nawet przez chwilę nie wyglądał na zaniepokojonego. Quinna to martwiło.

51 Sal Vitali siedział za biurkiem w prawie opustoszałym komisariacie. Nie licząc zapracowanego buczenia drukarki i sporadycznych, stłumionych pokrzykiwań z aresztu tymczasowego na górze, było zupełnie cicho. Większość detektywów pracowała w terenie. Jedynie Don Mackey, nieustępliwy stary glina o krok od emerytury, tkwił za biurkiem przy oknie i prowadził przez telefon rozmowę za rozmową. Naprzeciwko Sala siedział jego partner, Harold Mishkin. Oczyścili większą część blatu, zasłali go dziewiczo czystymi arkuszami papieru do drukarki, a na nich ułożyli przedmioty, które technicy kryminalistyczni wybrali odkurzaczem z korytarza hotelu Antonian, gdzie zastrzelono Floyda Beckera, wywleczonego potem na zewnątrz. Leżał przed nimi jakiś kłaczek, odrobina plastiku, która odpadła od końcówki sznurowadła (prawdopodobnie nienależącego ani do Beckera, ani do mordercy), kolejny kłaczek, trzy ludzkie włosy i jeszcze więcej kłaczków. Żaden z włosów nie był włosem ofiary, ale nie znaczyło to, że któryś należał do mordercy. Włosy mógł zostawić każdy, kto przechodził korytarzem. Sal gdzieś wyczytał, że normalny człowiek traci około osiemdziesięciu włosów dziennie.

W wypadku większości ludzi te włosy odrastały, ale Sal nie był pewien, czy dotyczy to również jego głowy. Miał wrażenie, że z samego ranka zostawia co najmniej osiemdziesiąt włosów na kratce pod prysznicem. Ale może to dlatego, że od zawsze miał ich tak wiele. Detektywi na komisariacie nabijali się czasami z tych jego włosów i wołali na niego Columbo. Sala to nużyło, ale udawał, że się złości. Jakby miał jakiś wybór. Quinnowi mogłoby się nie spodobać, że Sal przegląda zawartość torebek odkurzacza. W końcu mieli się z Mishkinem zajmować Bestią i wypatroszonymi przez niego kobietami, a nie Kalibrem 25. Ale co z tego? W końcu miała to być jedna sprawa, jeden psychopatyczny morderca, więc z punktu widzenia Sala było to jedno i to samo babranie się w gównie. Tak naprawdę Sal chciał rozwiązać obie sprawy, zapuszkować dwóch morderców, udowodnić komplikującym wszystko co się da pajacom z góry, że przekombinowali. Renz i Helen, specjalistka od profili psychologicznych, doszli do wniosku, że zabija jeden morderca, który ma dwa drastycznie różniące się sposoby działania – kobiety uśmiercał tak, mężczyzn inaczej. Sal nie uważał tej teorii za szczególnie prawdopodobną. Wszyscy poza nim najwyraźniej ulegli sile przekonywania Helen, która dla Sala równie dobrze mogła być udającym kobietę mężczyzną. To jej tyczkowate ciało, długie kościste palce i ten podbródek… Owszem, była atrakcyjna, ale transwestyci, przynajmniej niektórzy, potrafili wystrychnąć człowieka na dudka. – Jakiś pożytek możemy mieć tylko z włosów, Sal – powiedział Mishkin, który zmrużonymi oczyma wpatrywał się w rozłożone na biurku żałosne dowody. – A i to dopiero wtedy, kiedy będziemy mogli je porównać z włosami podejrzanego. – No i jeszcze to plastikowe coś ze sznurowadła – przypomniał mu Sal. – Jeśli rzeczywiście jest to część sznurowadła – powątpiewał Mishkin. – Laboratorium twierdzi, że tak. – To jak już będziemy mieli podejrzanego, wystarczy przyjrzeć się jego sznurowadłom. Zwłaszcza jeśli będą brązowe. – I włosom – dodał Sal. Mishkin odchylił się w fotelu, przesunął dłonią po twarzy, po czym wygładził wąsy, jakby tego potrzebowały. – Ten włam do biura Quinna… Jak myślisz, Sal, jest związek? – Wątpię – odparł Sal. – Jakiś gówniarz szukał pieniędzy na działkę. Pewnie nawet nie wiedział, że urzędują tam gliny. – Ale zamek otworzył zgrabnie. – Bystrzak. Albo ktoś zapomniał zamknąć drzwi i gostek wszedł jak do siebie. – Bywa – mruknął Mishkin. Z wielką ostrożnością, za pomocą pęsety, Sal podniósł po kolei leżące na biurku przedmioty i włożył je do plastikowych torebek na dowody rzeczowe. – Bywa – zgodził się, kiedy skończył. – Włosy były trzy, tak? – zapytał Mishkin. Sal mu się przyjrzał. – Tak. – Chciałem się tylko upewnić – powiedział Mishkin. – Jeden z twoich nieprzeliczonych włosów mógł się przypadkiem zaplątać. Sal nadal się w niego wpatrywał, zastanawiając się, czy właśnie usłyszał przytyk, ale twarz Mishkina jak zwykle nie wyrażała nic poza dobrodusznością.

– Napijesz się kawy, Sal? – Pewnie. Z Mishkinem nigdy nic nie wiadomo. Człowiek, który włamał się do biura na Siedemdziesiątej Dziewiątej Ulicy i znokautował Quinna, siedział w restauracji Aces Up na Amsterdam, sączył mrożoną zieloną herbatę i obserwował przez okno samochody i pieszych. Nad jego nosem rysowały się dwie identyczne, pionowe zmarszczki zatroskania. Był niezadowolony. Jego plan, zgodnie z którym ze zwierzyny łownej miał zmienić się w myśliwego, nie przyniósł oczekiwanych rezultatów. Włamanie okazało się kaszką z mlekiem. Uśmiechnął się na tę myśl. Co za ironia: policja nie troszczy się o jakość zamków w drzwiach do własnego biura. Właśnie tak działają wszelkie urzędy. Czy raczej nie działają. Wystarczył zestaw porządnych wytrychów w doświadczonych rękach i zamek ustąpił w ciągu kilku minut. Celem było zdobycie informacji i opuszczenie biura bez zostawiania śladów. Wiedziałby wtedy, czym dysponuje Quinn, a Quinn nie miałby pojęcia o jego wizycie. Wprawdzie gra stałaby się wtedy trochę mniej interesująca, ale za to o wiele bezpieczniejsza. Pojawił się kelner, postawił przed nim zamówioną kanapkę z sałatką z tuńczyka i dolał mu mrożonej herbaty. Był głodny. W miarę dostarczania ciału pożywienia i energii zatroskanie stopniowo zastępował optymizm. Wydarzenia zeszłej nocy równie dobrze mogły potoczyć się dużo gorzej. Obaj byli równie zaskoczeni, gdy Quinn niespodziewanie się zjawił i nakrył intruza na gorącym uczynku. Walcząc o wyrwanie się na wolność, intruz zranił Quinna, który teraz będzie mógł myśleć o czymś więcej niż tylko o tym jego polowaniu. Quinn nie był młody, ale siły mu nie brakowało i potrafił się bić. Prawdziwy łut szczęścia, że nie miał czasu przygotować się na atak intruza. W przeciwnym wypadku gra mogła od razu się zakończyć. A tak włamanie okazało się częściowym sukcesem, ponieważ odwróciło uwagę Quinna i jego detektywów od ich zwierzyny łownej. Napił się herbaty. Tak, mogło pójść o wiele gorzej. Teraz Quinnowi na każdym kroku będzie towarzyszył inny wymiar strachu, lodowate mrowienie wzdłuż kręgosłupa, spowodowane świadomością, że tropiący w każdej chwili może stać się tropionym. Intruz się uśmiechnął. Był już kiedyś w takiej sytuacji, wiedział więc, jakie to uczucie. Zdawało się obracać rzeczywistość na nice. Oczywiście, Quinna to nie powstrzyma. Przecież wie, jak okiełznać strach. Był starym wygą w tego typu grach, doświadczonym myśliwym. Ale teraz myśliwy od czasu do czasu będzie oglądał się przez ramię. Jak brzmiała ta legendarna maksyma bejsbolowego miotacza? Nie oglądaj się za siebie. Coś może się do ciebie zbliżać. Być może Quinn pewnego dnia obejrzy się za późno i zobaczy ze zdumieniem, że coś go dogoniło. * Quinn przetoczył się na chłodną stronę łóżka, ciężko dysząc z wysiłku, jakiego wymagało unoszenie się na rękach. Odetchnął w kierunku sufitu, a potem przekręcił głowę i popatrzył na Zoe. Wciąż leżała na plecach z jedną nogą wdzięcznie zgiętą w kolanie. Jej nagie ciało lśniło od potu. Quinn też był spocony, ale wiatrak na suficie działał i niedługo ochłodzi ich ciała. Obracające się szerokie łopatki z wikliny wydawały ledwie słyszalny dźwięk, brzmiący

jak tik, tik, tik, jak gdyby chciały podkreślić odizolowanie pokoju od świata na zewnątrz. Zoe spostrzegła, że Quinn utkwił w niej wzrok. Odpowiedziała spojrzeniem na pół przymkniętych, rozmarzonych oczu. – Zadowolona? – zapytał Quinn. – Faceci zawsze o to pytają. – Skąd wiesz? – Od moich pacjentów. Znam całe mnóstwo tajemnic. Quinn wpatrzył się w sufit, myśląc o swoich odwiedzinach u Alfreda Beekera. Tik, tik, tik… – Tak – powiedziała Zoe. – Słucham? – Tak, jestem zadowolona. Bardziej niż zadowolona. – Delikatnie przesunęła dłonią po jego ramieniu. – A jak z twojej strony? – Kobiety zawsze o to pytają. – Czy mężczyźni kiedykolwiek udzielają szczerych odpowiedzi? – Czasami. – To właściwa pora na uczciwą odpowiedź. – Moja strona uważa, że jestem trochę za stary na seks w ciągu dnia. Ze śmiechem uderzyła go w ramię. – Ty draniu! Uniósł się na łokciu, pocałował ją w czoło i wstał z łóżka. – Przyniosę sobie piwo, jeśli uda mi się rozgryźć, jak otworzyć tę twoją fikuśną lodówkę. Chcesz coś? – W tej chwili – odpowiedziała – nie trzeba mi nic więcej. Przekonany że usłyszał komplement, Quinn udał się do meganowoczesnej kuchni Zoe, w której, jak sama przyznała, rzadko zdarzało jej się gotować. Quinn nie miał wątpliwości, że mówiła prawdę. Lśniące białe sprzęty kuchenne wyglądały na nieużywane, a już szczególnie dotyczyło to kuchenki z dwoma piekarnikami, wyposażonej w taką liczbę przycisków, że kojarzyła się z kokpitem pasażerskiego odrzutowca. Zlewające się z wystrojem drzwi lodówki były ciężkie i bezwładne; Quinn miał wrażenie, że otwiera starannie wyważoną pokrywę krypty. W środku nie było nic, czym dałoby się najeść. Miseczka z jabłkami, której kształt rysował się w ocienionej przegrodzie na sery, nieotwarty karton soku pomarańczowego, sześć butelek białego wina, tyle samo zielonych butelek heinekena. Lodówka supermodelki, pomyślał Quinn, chociaż nie znał żadnej supermodelki. Wziął sobie heinekena i zamknął lodówkę. Nie chciał się później przekonać, że kapsel się nie odkręca, użył więc otwieracza wypatrzonego w jednej z szuflad, po czym z otwartą butelką wrócił do sypialni. Zoe nie zmieniła pozycji. W powietrzu wciąż unosił się żar i zapach ich popołudniowego seksu, jeszcze nierozwiany przez sufitowy wiatrak, wolno obracający się nad łóżkiem o powierzchni pół hektara. Quinn dotknął chłodną butelką wilgotnego czoła Zoe, a ona odpowiedziała uśmiechem. Usiadł na łóżku bokiem do niej. Zanim zdążyła zapytać, o czym myślał, pierwszy zadał pytanie: – Na cholerę ci tyle poduszek? – Patrzył na stos jaśków, zrzuconych z łóżka na dywan. – Efektownie wyglądają – odpowiedziała. – Aha. Wiem coś o tym. – Upił kolejny łyk zimnego piwa. – Odwiedziłem rano twojego przyjaciela, doktora.

Tik, tik, tik, powiedział wiatrak. Zoe milczała. – Nie będzie cię więcej nachodził – dodał Quinn. – Ostatnio mnie nie nachodził – odparła Zoe. – To ciebie mógł najść. – Fakt, w końcu ma problem z opanowaniem gniewu. – Myślisz, że to on włamał się do waszego biura? – Wciąż jeszcze nie wiem, co o tym myśleć. – Więc rozmawiałeś z nim przede wszystkim o mnie. – Musiałem, Zoe. – Bałeś się o mnie, ponieważ być może to on cię napadł. – Problemy z opanowaniem gniewu to problemy z opanowaniem gniewu – odparł Quinn. – Zastraszyłeś go? Quinn się uśmiechnął. – Nie ująłbym tego w ten sposób. Beeker na pewno ma swoje wady, ale niełatwo go zastraszyć. – Popatrzył na nią. – Chcesz łyka? – Nie, dziękuję. Groziłeś mu? – To on mi groził. Nam, ściśle rzecz biorąc. Stwierdził, że ma jakieś twoje wyjątkowo intymne zdjęcia i jeśli nie zostawimy go w spokoju, wrzuci je do internetu. Powiedział, że wiesz, gdzie konkretnie. – Tak, mógłby to zrobić – powiedziała Zoe. – Te zdjęcia… – Nic mnie nie obchodzą, Zoe. Nigdzie ich nie wrzuci. – Mówiłeś, że się nie przestraszył. – Ale wie, co go spotka, jeśli zamieści gdzieś te fotki albo jeśli będzie cię nachodził. Nie musiał się bać, wystarczy, że zrozumiał. – Skąd wiesz, że zrozumiał? – Byłem stanowczy. Nadal patrzył w inną stronę, ale usłyszał szelest pościeli, gdy przysuwała się do niego na szerokim łóżku. Poczuł na prawym boku pocałunek i łaskoczący język, który był niewiele cieplejszy od jego ciała. Tik, tik, tik… – Co powiedział o włamaniu do biura? – zapytała. – Nie poruszyłem tego tematu wprost, ale nie ma alibi na tę noc. Powiedział, że spał w swoim łóżku. Sam. – Uwierzyłeś mu? – Wyjaśniłem, że nie wierzę nikomu. – Naprawdę nie wierzysz? – Ty jesteś wyjątkiem. – Quinn się obrócił i popatrzył na nią. – Jesteś inna.

52 Poczta rozsypała się na podłodze, ale Pearl miała to gdzieś. Była zbyt zmęczona. Zamknęła drzwi na zamek, po czym przestąpiła korespondencyjny bałagan. Po kolejnym upalnym dniu bezowocnej pracy nareszcie znalazła azyl w mieszkaniu. Wychodząc, nastawiła zamontowany w oknie klimatyzator na wolne obroty, żeby lokal nie nagrzał się jak kuchenny piecyk, ale i tak w środku było niemal równie

gorąco, jak na zewnątrz. Czasami, kiedy zostawiała włączony klimatyzator, zdarzało mu się zamarznąć; tchnął wtedy ni to zimnym, ni gorącym powietrzem i sporadycznie pluł drobinkami lodu. Tak jak teraz. Wyłączyła charczące urządzenie i z odrazą pokazała mu plecy. W sypialni było jeszcze goręcej niż w salonie. Włączyła tam drugi klimatyzator, a potem poszła do kuchni i uruchomiła ostatni, mniejszy i prawie bezużyteczny. Wszystkie wyglądały na mniej więcej dwudziestoletnie. Gdzie właściciel mieszkania kupił to gówno? Jak tak dalej pójdzie, zostanie jej tylko jeden sposób na ucieczkę od upału. Zwinięcie się w lodówce. Wróciła do salonu, zsunęła buty, zdjęła bluzkę i w samych spodniach i biustonoszu opadła na sofę. Czekała, aż temperatura w kuchni i sypialni spadnie o kilka stopni. Wtedy coś przekąsi, uraczy się zimnym piwem, a potem w samych majtkach wyciągnie się na łóżku i zajrzy do ostatniego numeru „New Yorkera”. Z niejasnych powodów lubiła czytać o wystawianych na Broadwayu sztukach, na które nie było ją stać. Kiedy mieszkała z Quinnem, często chodzili do broadwayowskich teatrów. Był zapalonym teatromanem i zdążył ją tym zarazić, zanim się rozstali. Została z nałogiem nie na jej kieszeń. On lubił Pintera i Stopparda, ona Króla Lwa. Quinn. Pearl nie wiedziała, czy jej nieustające poirytowanie bierze się z upału i braku postępów w śledztwie, czy spowodowane jest romansem Quinna z panią psychoanalityk o imieniu Zoe. Nie żeby miała coś do Zoe Manders, nie potrafiła tylko zrozumieć, co do jasnej ciasnej kierowało Quinnem, kiedy zaczął sypiać z psychiatrą. Jeśli wspólne życie w ogóle czegoś ich nauczyło, to tego, że policjanci powinni wiązać się z policjantami. Tylko glina mógł zrozumieć drugiego glinę. Czy nie tyczy się to również psychoanalityków? Kurde, o czym Quinn rozmawia z taką Zoe przy śniadaniu? Albo w taksówce? Albo kiedy oglądają zachód słońca? Albo jak skończą się pieprzyć? O mnie? Na myśl, że mogła być obiektem łóżkowych rozmów Quinna i Zoe, żarzący się w duszy Pearl węgielek zapłonął żywym ogniem. Podenerwowana, wstała z łóżka i zebrała z podłogi garść listów, które przyniosła ze skrzynki pocztowej w sieni. Zaniosła je do kuchni, gdzie do tej pory powinno się zrobić o kilka stopni chłodniej. Nie zrobiło się. Rąbnęła klimatyzator, ale ten zareagował zupełnie jak Quinn, gdy kilka razy zdarzyło jej się go rąbnąć. Olał ją. Równie dobrze mogła walić w mur. Chuj z tym! Wyjąwszy z lodówki budweisera, usiadła przy małym drewnianym stole, pociągnęła z butelki kilka serdecznych łyków i zajęła się korespondencją. Jezus Maria! Na połowę listów składały się standardowe rachunki i reklamy, ale drugą połowę – połowę! – przysłały kliniki i gabinety lekarskie. Do większości przesyłek nawet nie warto było zaglądać. Leżał przed nią wachlarz kolorowych ulotek, a każda ostrzegała o niebezpieczeństwach, do których prowadzi lekceważenie narośli na jakiejkolwiek części ciała, doradzała regularne poszukiwanie tychże narośli i opisywała potworności, w jakie mogą

rozwinąć się drobne przebarwienia lub myszki. Myszki! Matka! Matka i ten cholerny Milton Kahn! To za ich sprawą dostała te ulotki, a niektóre prawdopodobnie wysłali sami. Pod wpływem pierwszego impulsu Pearl chciała złapać za słuchawkę i zadzwonić do matki, ale w porę się opamiętała. Tylko pogorszyłaby sytuację, i to niewąsko. Z opieprzenia Milta też nie będzie miała pożytku. Prawdę mówiąc, mógł nawet nie wiedzieć, że matka chce ją nastraszyć i zapędzić w jego ramiona. Może stały za tym tylko matka i ciotka Milta, pani Kahn, też mieszkająca w domu opieki w New Jersey. We dwie walczyły z nudą, oddając się swataniu i terroryzmowi medycznemu. Z nadzieją, że alkohol ukoi jej nerwy, Pearl pociągnęła kolejny porządny łyk piwa. Jej matka, pani Kahn i Milton Kahn. Najpewniej maczała w tym palce cała trójka – co jakiś czas organizowali wysłanie do Pearl upiornej ulotki, co zaowocowało wreszcie tym pocztowym bombardowaniem. Tym…! Tym…! Spokojnie. Niczego nie zakładaj z góry. Najlepiej będzie przemyśleć to na chłodno. Można przyjąć, że Milt przynajmniej wiedział o listowej inwazji i nie zaoponował. Ale gdyby Pearl do niego zadzwoniła, wyparłby się. A czy nie o to w tym wszystkim chodziło? Żeby do niego zadzwoniła? Wstała zza stołu i wyrzuciła korespondencję do kuchennego kosza na śmieci. Calusieńką. Włącznie z rachunkami, które mogły się zaplątać między jaskrawe zdjęcia rozjuszonych myszek. Dopiła piwo i poszła do łazienki. Znowu przed lustrem wpatrywała się w myszkę, bardzo długo, dopóki nie rozbolało jej ucho, maksymalnie odgięte dla lepszego widoku. Ostatnio tak często oglądała myszkę, że prawe ucho wydawało jej się opuchnięte i większe niż lewe. Ochlapała twarz zimną wodą, osuszyła ręcznikiem, wsparła się obiema rękami o umywalkę i na nowo oceniła w lustrze swój wygląd. Widać było po niej stres, w którym żyła, od kiedy stała się częścią prowadzonego przez Quinna dochodzenia, stres wywołany nieustannym myśleniem o mordercy i myszce. Pochyliła się i dokładniej przyjrzała wpatrującej się w nią ponurej kobiecie. Wyglądasz, jakbyś wpadła pod wagon metra. Cholerna matka! Cholerna pani Kahn! Cholerny Milton Kahn! Cholerny Quinn! I Fedderman też. No i ta suka Zoe! Popatrz tylko, co ze mną robią! – Mam dość tego gówna – oznajmiła Pearl drugiej Pearl. Umówi się na wizytę u innego dermatologa, niebędącego Miltonem Kahnem, i tym razem się na niej pojawi. Pozornie nieszkodliwa myszka zostanie zbadana przez bezstronnego lekarza i o sprawie można będzie zapomnieć. Na pewno. * Thomas Rhodes okazał się za szybki. Jerry Dunn śledził go od piętnastu minut, utrzymywał spory dystans i czekał, aż Rhodes będzie względnie odizolowany albo otoczy go taki tłum, że szczęknięcie broni wywoła dogodne zamieszanie, a strzelec – myśliwy – z łatwością przepadnie w ludzkim kłębowisku. Z jednego Dunn był zadowolony. Rhodes niósł wielką torbę podróżną z czarnej skóry, przewieszoną przez ramię na grubym pasku, co oznaczało, że wybrał ucieczkę. Nie będzie próbował odwrócić sytuacji i zamiast zwierzyny łownej zostać myśliwym.

Zapewne, pomyślał Dunn, Rhodes zdawał sobie sprawę, że musi się skutecznie ukryć, bo polowania na niego będą trwały do skutku, niezależnie od tego, jak skończy się ta konkretna rozgrywka ze śmiercią. Z jednego Dunn nie był zadowolony. Rhodes trzymał rękę w torbie podróżnej, której zamek był częściowo rozsunięty. Dunn nie miał wątpliwości, że dłoń Rhodesa zaciska się na kolbie rewolweru kalibru 25, identycznego jak ten, który Dunn chował między szpaltami porannego wydania „Timesa”. Rhodes ubrany był w brązowe spodnie i brązowo-brunatną sportową marynarkę, za ciepłą na taką pogodę. Zdaniem Dunna chciał zabrać ze sobą całą praktyczną garderobę, a nie wszystko zmieściło się w torbie. Mógł też wybierać się gdzieś, gdzie panuje chłodniejszy klimat. Rhodes ani razu się nie obejrzał, ale Dunn wolał nie zakładać, że pozostał niezauważony. Rhodes nagle przekroczył Siódmą Aleję. Na Pięćdziesiątej Pierwszej Ulicy szybko zbiegł po schodach wiodących na stację metra. Dunn musiał się pospieszyć. Zbiegł po betonowych stopniach w stronę peronu, świadom, że w pośpiechu może nie zachować należytej ostrożności. Mógł pakować się prosto w pułapkę. Przed sobą, za bramką metra, widział ludzi, wspinających się po niższej kondygnacji schodów. Najwyraźniej przed chwilą nadjechał pociąg. Dunn miał tygodniową kartę na przejazdy metrem. Spiesznie przedarł się przez bramkę, rozpychając się łokciami pośród zmierzających w przeciwnym kierunku ludzi, którzy napierali na kołowrót z drugiej strony. Na szczycie schodów przystanął. Miał stąd znakomity widok na podest i prowadzące na peron schody, ale Rhodesa nigdzie nie było. Czyżby Dunn dał się wykiwać? Szlag by to! Odwrócił się, a wtedy mignęły mu brązowe męskie spodnie, jakby ktoś, być może Rhodes, wbiegał schodami po drugiej stronie bramek, kierując się na ulicę. Rhodes czy nie Rhodes? Kolor spodni się zgadzał. Dunn rzucił się w kierunku bramek, przepchnął się przez kołowrót i wpadł na schody, biorąc po trzy stopnie naraz. Na zalanej słońcem ulicy rozejrzał się na wszystkie strony. Ani śladu Thomasa Rhodesa. Uspokój się, nakazał sobie Dunn. Tylko spokojnie. Rhodes na pewno wiedział, że jest śledzony, wobec czego wykorzystał stację metra, żeby urwać się prześladowcy. Musiał przyczaić się gdzieś obok schodów wiodących na ulicę i wbiegł po nich z powrotem, kiedy Dunn, nie rozglądając się na boki, pędził w kierunku bramek. Dunn już go nie znajdzie na zatłoczonym chodniku. Koniec tropienia. Cofnął się pod zadaszone wejście do metra i zamyślił, a jego oczy cały czas się poruszały – może Rhodes raz jeszcze mignie mu w przelocie. Rhodes miał na sobie grubą sportową marynarkę i niósł bagaż podróżny, zatem gdzieś się wybierał. Mógł złapać taksówkę na któreś lotnisko, ale jego prześladowca przede wszystkim by założył, że Rhodes ucieknie samolotem, prawdopodobnie siedząc w pierwszej klasie. Dunn musiał zgadywać. Zdał się na własne wyczucie sytuacji. Zatem jakiego środka transportu Rhodes raczej by nie wybrał? Autobusu.

Może pociągu, ale prędzej autobusu. W takim wypadku Dunn miał całkiem niezłe pojęcie, skąd Rhodes zacznie swoją podróż. Z miejsca, w którym jego prześladowca będzie musiał dokonać kolejnego wyboru. Port Authority Terminal na Czterdziestej Drugiej Ulicy, gdzie podróżny może wsiąść albo do autobusu, albo do metra. Rhodes nie dźwigał tej swojej torby bez powodu. Dunn stanął na krawężniku i zatrzymał taksówkę. Powiedział, że goni go czas i jeśli taksiarz w try miga dowiezie go na Port Authority Terminal, dostanie dwadzieścia dolarów ekstra. Musiał znaleźć się na dworcu przed odjazdem autobusu i złapać kogoś, z kim łączą go wspólne interesy, bo ma z nim do załatwienia pewną ważną sprawę, sprawę życia i śmierci. Sama prawda. W pewnym sensie. Pilnował jej, często dzwoniąc z pracy, więc tym razem skłamała, że ma wizytę u lekarza. Wiedziała, że Hobbsa to nie zainteresuje, skoro nie nosiła śladów bicia. Powiedziała mu też, że rozkłada ją letnie przeziębienie, nie tylko po to, żeby się do niej nie zbliżał, ale przede wszystkim żeby uzasadnić fikcyjne wyjście do lekarza. Wolna od siniaków udała się do tego samego baru, w którym omal nie poderwał jej przystojniak o opadających powiekach i kruczoczarnych włosach. Poprzednio był tu mniej więcej o tej samej porze, może więc będzie i dzisiaj. Wyobrażała go sobie, jak siedzi w tym samym miejscu, zgarbiony nad drinkiem, a potem idzie w jej stronę, machinalnie obracając siedzenia mijanych stołków barowych. Potem rzednie mu mina na widok siniaków na jej twarzy, siniaków, których żaden makijaż nie mógł w pełni zakryć. Nie potrafiła wyrzucić tego mężczyzny ze swych myśli. Ze swoich snów. Może tym razem będzie inaczej. Po wejściu do baru zamrugała kilka razy, żeby oczy oswoiły się z półmrokiem, i rozejrzała się w poszukiwaniu ciemnookiego. Nie było go. A czegoś się spodziewała ze swoim parszywym szczęściem? Ale na stołku, który ongiś zajmował ciemnooki, siedział inny mężczyzna. Miał trzydzieści lat z okładem, może czterdzieści. Wyglądał na w miarę sympatycznego, miał na sobie szare spodnie, koszulę i krawat. Patrzył na Lavern z uśmiechem. Jego policzki pokrywała ciemna szczecina, ale taki miał styl. Mógł też zapuszczać brodę. Gdy się zbliżyła, zerknęła na jego lewą rękę. Nie nosił obrączki. Chociaż w dzisiejszych czasach nic to nie znaczyło. Niezmiennie uśmiechnięty, przywitał się skinieniem głowy i powiedział: – Spóźniłaś się, ale to nic. Nadrobimy stracony czas. Kolejny artysta od wciskania kitu. – Przepraszam, czy my się znamy? – Widzę cię po raz pierwszy – przyznał. Jego uśmiech rozlał się szerzej. Miał ładne zęby, bardzo białe. – Widzisz? Zaczynamy od szczerości. Lavern zrewanżowała mu się uśmiechem. Czemu nie? Dobrze jej zrobi pogawędka z kimś, kto się nią zainteresował i nie zadaje jej bólu. I drink.

53

– … ale nie wiedzieli, czy to papuga powtarza po nim każde słowo, czy on po papudze. Publiczność Say What? przemyślała to sobie, po czym uznała, że jej się podobało, co potwierdziła narastającym aplauzem. Wiwatowali i pohukiwali, a Jackie Jameson pozdrawiał ich kolistymi ruchami uniesionej ręki, głęboko pochylony w teatralnym ukłonie. Wreszcie truchtem zbiegł ze sceny. Mitzi i Rob Curley (tak jej się wreszcie przedstawił) siedzieli przy ulubionym stoliku Roba. Ledwie starczało przy nim miejsca dla dwojga, więc nie musieli się obawiać niechcianego towarzystwa. W dodatku stolik stał na obrzeżach widowni, niedaleko jednego z bocznych wyjść. Nie tylko mogli obserwować publiczność, dzięki czemu Mitzi widziała jej reakcję na kolejne dowcipy, ale kiedy noce komicznych i mniej komicznych popisów dobiegały końca, z łatwością mogli wyśliznąć się na zewnątrz i umknąć bez konieczności rozmowy z jakimś znajomym Mitzi. Rob cenił sobie prywatność, a Mitzi to rozumiała i akceptowała. Dziś jednak musieli zostać, a to dlatego, że szef Mitzi, Ted Tack, od tygodnia przetrzymywał czek z jej wypłatą, a ona potrzebowała pieniędzy. Czynsz był niezapłacony, a właściciel mieszkania namolny. Jackie Jameson występował jako ostatni, więc kiedy oklaski ucichły, Mitzi i Rob wstali od stolika. Mitzi ruszyła w stronę bocznego przejścia prowadzącego za kulisy i do gabinetu szefa, ale Rob położył jej rękę na ramieniu. Mitzi wyjaśniła, że musi odebrać wypłatę. – Najbliższy tydzień przeżyjemy za moje – odparł Rob. Obdarzyła go szerokim uśmiechem. – Może nie zauważyłeś, ale ostatni tydzień też przeżyliśmy za twoje. Chyba nie chcesz, żebym puściła się z właścicielem. Muszę odzyskać moją forsę, misiu. – Raczej suwerenność. – Na barykady, rebelianci! Przeciw czemukolwiek tam się buntujecie. Rob uśmiechnął się i pocałował ją w policzek. – Będę czekał na zewnątrz. – To zajmie tylko kilka minut. Albo Ted mi zapłaci, albo dostanie w nos – powiedziała Mitzi. Pomachała drobną piąstką. – Zawsze woli zapłacić. – Jeśli kiedykolwiek będziesz miała kłopoty, pamiętaj, że jestem w pobliżu – zaznaczył Rob. Jakby potraktował jej słowa poważnie. Mitzi czasami nie była pewna, czy powinna poważnie traktować jego słowa. Niekiedy mówił takie rzeczy… Ale może przy jego ogładzie każda rzucona z głupia frant uwaga tym bardziej się taka wydawała. Rob w zasadzie nie liczył się z pieniędzmi. Przedzierając się przez klientelę, która pomału opuszczała klub, Mitzi rozmyślała, czym mógł się zajmować. Pytała go o to, ale mówił wtedy o jakichś inwestycjach, a potem zaczynał tłumaczyć jej rzeczy, których ni w ząb nie rozumiała. Rzucał akronimami, z których każdy znaczył „pieniądze”. Może więc był nie tylko przystojny, ale również bogaty. Sypiam z księciem z bajki. Ktoś lub coś pociągnęło ją za płatek ucha, odwróciła się więc, gotowa dać nieszczęśnikowi do wiwatu, o ile oczywiście wypatrzy go w tłumie. Lepiej, żebym cię znała. Znała go. Jackie Jameson przyciskał się do niej pod naporem ludzkich ciał.

Złość minęła jej w mgnieniu oka. Uśmiechnęła się do niego szeroko. – Było na co popatrzeć, Jackie. – U ciebie też jest na co popatrzeć. – Kilkakrotnie wykonał na piersi półkolisty ruch dłońmi. – Podochocimy sobie, Mitz? Mówię o drinkach, nie o cycuszkach. – Przykro mi, Jackie. Wychodzę z Robem. Jameson demonstracyjnie rozejrzał się na wszystkie strony. – A gdzież on jest? – Czeka na zewnątrz. – To jakiś tajny agent? Robisz za jego przykrywkę? – Jest trochę skryty, to wszystko. – No to powinien się cieszyć, że trafił na ciebie. Nie ma co, robisz z niego wielką tajemnicę. – Nawet mi się to podoba. On i ja, tylko we dwoje, żadnych owacji ani gwizdów. – Och, na pewno byłyby to owacje, Mitz. Znów się uśmiechnęła. – Muszę lecieć, zanim Ted zmyje się z gabinetu razem z moim czekiem. – Może Rob też miałby ochotę na drinka czy dwa – powiedział Jackie, gdy Mitzi już ruszyła, obierając azymut na scenę. – Jasne, twoje towarzystwo byłoby nieocenione. Gdyby rozmowa utkwiła w martwym punkcie. – Mitz, ja jestem zazdrosny! Nie zauważyłaś? – O mnie? – O niego – odparował Jackie. – Mitz, ty i ja bardziej do siebie pasujemy. – Prawo tego stanu zabrania związków między komikami – powiedziała Mitzi. – Czy jest gotów zostać z miłości twoim niewolnikiem, jak ja? – zapytał Jackie. – Z miłości to ty bardziej jesteś błaznem, Jackie. Natychmiast pożałowała tych słów. Odwrócił się od niej, żeby ukryć ból, który odmalował się na jego twarzy. Kiedy odwrócił się z powrotem, był uśmiechnięty. Zagryzła wargę. – To był gówniany tekst. Wcale tak nie myślę, Jackie, naprawdę. – Przecież wiem. – Poprawi ci się nastrój, jak zrobię ci loda? – Już załapałem – odparł Jackie. – Mówisz jedno, a myślisz drugie. Po prostu uważaj na siebie, Mitzi. – Na co konkretnie? – Na bananowe skórki i takie tam. – Pomachał jej i odwrócił się plecami. – Hej! Hej, Jackie! Nie idź sobie taki zły! Nawet to źle zabrzmiało. „Idź sobie” zawisło w powietrzu. Dwoje komików. Może prawo miało rację. Jackie i tak jej chyba nie usłyszał. Zanurzył się w tłum, gniotący się u drzwi na ulicę. Po chwili jego ciemna głowa z łysinką pośrodku zupełnie zniknęła jej z oczu. Odszedł zraniony, jak tyle osób w jej życiu. Dlaczego wciąż krzywdzę ludzi albo pozwalam się krzywdzić? Spłaszczona jak naleśnik Mitzi skierowała się w stronę sceny i gabinetu szefa. Wiedziała, że zraniła do głębi być może jedynego prawdziwego przyjaciela, jakiego miała, a z pewnością jednego z ostatnich ludzi na ziemi, któremu chciałaby zrobić krzywdę.

Obiecała sobie, że mu to wynagrodzi. Przepraszać nie będzie, ponieważ przypomniałaby mu tylko swoje bezmyślne słowa i jeszcze bardziej by go zawstydziła. Bezpośrednie przeprosiny nic tu nie dadzą; musiała ofiarować mu cząstkę siebie w jakiś nieoczywisty sposób. Była w tym dobra. Robiła takie rzeczy jeszcze jako dziewczynka. Dziesięć minut później, z czekiem w torebce, znalazła Roba przed głównym wejściem; czekał pod oświetloną markizą. Nikt inny nie wygląda tak dobrze w padającym z góry ostrym świetle, pomyślała. Nawet ja. Ujęła go pod ramię, odwracając głowę od mdlącego światła, i pociągnęła go za sobą. * Kilka przecznic dalej był mały, słabo oświetlony bar, w którym non stop puszczano transmisje meczów. Często do niego zaglądali. Na tyłach znajdowały się boksy, w których siadali głównie nałogowi pijacy i zakochane pary. Boksy były też z przodu, ale zajmowali je maniacy sportu, którzy jak zahipnotyzowani gapili się na retransmisje rozgrywek takiej czy innej piłki, a poziom alkoholu w ich krwi stopniowo się podnosił. – Wyglądasz na przybitą – zauważył Rob, gdy podano im drinki. Ona piła jabłkowe martini, on szkocką z lodem. Mitzi streściła mu niefortunną rozmowę z Jackiem. – Mnie też go trochę szkoda – powiedział Rob. Po chwili się uśmiechnął. – Ale nie dziwię się, że jest zazdrosny. Przez kilka minut w milczeniu sączyli drinki. W przedniej części baru rozległy się wiwaty. – Sądząc po natężeniu decybeli, strzał na bazę – ocenił Rob. – Może – odparła Mitzi. – Naprawdę nie wiem, czym się tak ekscytują. Mecze Metsów i Yankees zakończyły się wiele godzin temu. Wiadomo, kto wygrał. – Lubią udawać. Jak każdy. – O raju! Ubiegasz się o stanowisko polityczne? Uśmiechnął się do niej po swojemu, spod opadających powiek, a ona stopniała pod tym uśmiechem. Drań nawet sobie nie wyobrażał, jak jej na nim zależało, jak bardzo czuła się wobec niego bezbronna. Z całego serca nienawidziła takiej bezbronności. – Mitzi, Mitzi… z pozoru zawsze twarda jak skała. Wzruszyła ramionami. – Lubię udawać, jak każdy. – Powinnaś się rozchmurzyć, najdroższa. Za tydzień masz urodziny. – Skąd wiesz? Wie też, ile lat skończę? Dwadzieścia pięć! Matko Boska! Kiedy ten czas minął? Dwadzieścia pięć lat, a utknęłam w takim miejscu jak Say What? . Nawet na afiszach jej nazwisko zawsze umieszczano gdzieś na dole. – Pewnie o tym wspominałaś – odpowiedział. – Na pewno nie. – Więc może ktoś inny. Albo dowiedziałem się z twojej strony internetowej. – Na mojej stronie nie ma słowa prawdy. Roześmiał się. – Zdjęcie się zgadza. – To zdjęcie mojej matki, kiedy miała tyle lat co ja. – Mitzi, czy ty kiedykolwiek bywasz poważna? – Tylko wtedy, kiedy staram się być zabawna. – Powinniśmy wyprawić ci urodzinową imprezę.

– Raczej stypę – odparła Mitzi. – Niech ci do głowy nie przyjdzie, żeby kupować mi prezent, Rob. Poważnie. – Żadnych fajerwerków? – Bez fajerwerków. Patrzył na nią sponad krawędzi szklanki. Nic nie mogła wyczytać z jego oczu, tak ciemnych w półmroku, ale migotały w nich iskierki światła. Lub czegoś innego. – Dobrze – zdecydował. – Ale licz się z tym, że mogę kupić ci kwiaty. – To załatwi sprawę – odpowiedziała.

54 Dla Lavern Neeson był to już rytuał. Siedziała przy śpiącym mężu i od niechcenia mierzyła w jego głowę z wyjętej z szafy śrutówki. Strzelba rzucała na Lavern coraz większy urok. Wieczorem znowu pokłócili się z Hobbsem o coś, co dla większości innych małżeństw byłoby niewartym wzmianki drobiazgiem. Poszło o drobną różnicę zdań na jakiś nieistotny temat, a Hobbs jak zwykle rozciągnął to na całe ich pożycie. Oskarżył Lavern, że buzia jej się nie zamyka, a potem na nią krzyczał, że nigdy się nie odzywa. Bess, przyjaciółka i powierniczka Lavern, powiedziała kiedyś, że mężczyźni ze skłonnościami do manipulacji często tak robią. Chcą zasiać w kobietach niepewność i poczucie winy. Ze statystyk prowadzonych przez Broken Wing, schronisko dla kobiet, wynikało, że tacy mężczyźni potrafili na przykład budować urządzenia, które hałasowały w piwnicy lub garażu. Na prośbę żony sprawdzali ze sceptyczną miną źródło hałasu, by potem uspokoić wystraszoną partnerkę, że coś jej się przesłyszało. Gdy dźwięk się powtórzył, zapewniali, że nic nie słyszą, choć doskonale wiedzieli, że odgłosy są rzeczywiste. Były przecież ich sprawką. Czy można się dziwić, że tak traktowana kobieta przestawała wierzyć własnym zmysłom? No właśnie. Lavern podejrzewała, że Hobbs przestawia przedmioty, jakby chciał wpoić jej przekonanie, że zapomina, gdzie co położyła. Czy rzeczywiście ostatnio kładła różne rzeczy – klucze, torebkę, czytane książki, telefon komórkowy – w niewłaściwych miejscach, czy po prostu Hobbs wypaczał jej poczucie rzeczywistości, by nie potrafiła odróżnić jej od wyobrażeń? Bess powiedziała, że w schronisku właśnie tak to nazywają: wypaczaniem poczucia rzeczywistości. Co do jednego Lavern miała pewność: śrutówka, nawet nienabita, była prawdziwa. Jeśli Hobbs się obudzi i spojrzy w ciemny otwór lufy, nie będzie wiedział, że komora jest pusta. Lavern się uśmiechnęła. Niech łajdak myśli, że od śmierci dzieli go tylko chwila. Wypaczmy jego poczucie rzeczywistości. Naprawdę chciałabym, żeby się obudził? Zaczęła się zastanawiać, co zrobi Hobbs, kiedy już się zorientuje, że mierzyła do niego z nienaładowanej broni. Że przez nią posikał się ze strachu. Że w jakimś stopniu odebrała mu męskość. Co wtedy zrobi? Znała odpowiedź, zatem pieszcząc strzelbę i obserwując śpiącego Hobbsa, bardzo uważała, żeby się nie obudził. To miało sens. Taki snob jak Thomas Rhodes spróbuje opuścić miasto środkiem transportu, którego normalnie za nic by nie wybrał, przynajmniej według tych, którzy go znali. Teoretycznie mógłby wynająć samochód, ale Dunn wiedział, że – podobnie

jak wielu innych bogatych, napływowych nowojorczyków – nie zadbał o odnowienie wydanego w innym stanie prawa jazdy. Ostatnimi czasy jeździł głównie limuzyną z kierowcą. Dunn z największą uwagą przestudiował akta Rhodesa i nie da się nabrać. Łowca w umyśle zwierzyny łownej. Dwie głowy, jeden umysł. Tak było jeszcze, zanim narodziła się ludzkość. Serce Dunna zabiło żywiej, gdy jego ręka pogładziła bryłę ukrytego w kieszeni rewolweru kalibru 25. Broń była chłodna i ciężka. Masywna, biorąc pod uwagę jej rozmiar. Zabójcza. Bądź ostrożny, pewność siebie jest zgubna. Za błąd zapłacisz życiem. Ledwie zdążysz pojąć, że byłeś obiektem łowów, nie łowcą. Takie powinny być wszystkie polowania. Wprawdzie cholernie się bał, ale uwielbiał ten etap. Nie był teraz starym, dobrym Jerrym – był nieubłaganym, ostatnim koszmarem Thomasa Rhodesa. Nawet późnym popołudniem Port Authority Terminal był zatłoczony, co bardzo Dunnowi odpowiadało. Przy wyjściach na przystanki rozlegnie się donośny dźwięk, wybrzmi echem, Rhodes będzie umierał, a zaskoczony tłum na chwilę zastygnie i da Dunnowi czas na działanie. Gapie, ci nieliczni, którzy akurat spojrzą w jego stronę, w najlepszym razie zapamiętają ciąg niewyraźnych kadrów, zbiór scen niczym na zamazanych slajdach bądź fotografiach. Kadry będą z dnia na dzień blakły i w końcu staną się niemożliwe do odtworzenia. Może to dziwne, ale przy tego rodzaju śmierci im więcej ludzi, tym bezpieczniej. Tyle bodźców, tak duże obciążenie zmysłów. Dunn na to liczył. Musiał tylko działać pewnie i szybko – nie wolno mu wykonać ani jednego zbędnego ruchu. Znalazł miejsce, z którego widział dolny poziom, gdzie znajdowały się kasy biletowe. Bramki wyjściowe znajdowały się na kilku poziomach, ale Rhodes musi najpierw kupić bilet. Zgodnie z przewidywaniami Dunna Rhodes próbował uciec z miasta autobusem. Kupiwszy bilet, udał się na poziom drugi, gdzie znajdowało się najwięcej bramek, a także kilka sklepów i restauracji. Dunn śledził go z łatwością. „Bramki” tak naprawdę były drzwiami wiodącymi do wybetonowanej strefy, gdzie zajeżdżały i skąd odjeżdżały autobusy, wypluwające i zabierające pasażerów. Kolejki stojących bądź siedzących na podłodze ludzi czekały, aż drzwi się otworzą i pozwolą im przejść do autokarów. Rhodes skierował się do bramki 322 w Terminalu Północnym. Stały za nią dwa autobusy, jeden był jeszcze pusty, a z drugiego wysiadali ludzie. Dunn zdążył przestudiować rozkład jazdy, wiedział więc, że autobus, który zakończył bieg, przyjechał z Buffalo w stanie Nowy Jork. Thomas Rhodes zrobił widać użytek z zawartości swojej torby podróżnej, ponieważ zmienił zarówno ubranie, jak i bagaż. Teraz miał na sobie przeciwdeszczową kurtkę z kapturem, wykonaną z zielonego nylonu, i niósł plecak (kolejna próba udawania kogoś, kim nie był). Zamierzał wsiąść do autobusu, który niedługo odjedzie do Pittsburgha. Dunn założył, że Rhodes kupił bilet do bardziej odległego miejsca, a w Pittsburghu będzie się tylko przesiadał. O ile do niego dojedzie. Wszystko dobrze się układało. Przed bramką 322 zaczął gromadzić się tłum i ustawiał się w kolejkę. Najpierw trzymając się jednej strony, a potem, żeby Rhodes go nie zauważył, podchodząc z ukosa, Dunn zmierzał prosto ku postaci w zielonej kurtce. Kurtka na pewno była nowa, a

chociaż była też lekka i miała chronić tylko przed deszczem, i tak było za gorąco na taki strój. Rhodes powinien był lepiej to przemyśleć. Chyba że cholerne wdzianko zrobiono z kevlaru i było kuloodporne. Jeśli się pomylisz… Dunn omal się nie uśmiechnął. Kuloodporne czy nie, nie uchroni Rhodesa przed przeznaczeniem w osobie Jerry’ego Dunna. Rhodes był jedynym zwierzęciem łownym na ziemi, a Dunn jedynym łowcą. W całym wszechświecie dla żadnego z nich nic więcej nie istniało. Rhodes stał na skraju gromady pasażerów, gdy otworzyły się drzwi. Ludzie zaczęli przez nie przechodzić i mała, skłębiona gromadka ruszyła w stronę autobusu. Informacja z megafonów, której nie zrozumiałby nikt na świecie, popłynęła przez gorące powietrze i rozeszła się echem. Dunnowi zaschło w ustach. Nie pozwól mu wyjść na zewnątrz! Załatw go w środku! Załatw go w środku! Od zdobyczy dzieliło go sześć metrów. Cztery i pół. Gdyby tylko żona i koledzy z pracy mogli go teraz zobaczyć! Nikomu z nich coś takiego nie przyszłoby na myśl. Stary, dob… Załatw to jak należy, pierwszym celnym strzałem, potem odciągnij kurek i jeszcze raz naciśnij spust, dla pewności. Zabierz broń Rhodesa jako trofeum, zachowaj spokój i szybko się oddal. Zachowaj spokój. Blisko, już blisko… Z kieszeni marynarki Dunna wynurzył się mały rewolwer. Ręka mężczyzny nieruchomo mierzyła przed siebie, prosto w prawą skroń Rhodesa. Odciągnął kurek. Rhodes chyba wyczuł obecność Dunna, bo zaczął się odwracać. Niecały metr. Odwraca się! Strzelaj! Strzelaj! Oko Rhodesa, które widział Dunn, zaczęło się rozszerzać. Rozległ się dźwięk przypominający dwa wymierzone jeden po drugim głośne, ostre klapsy. Thomas Rhodes osunął się niczym istota zasilana prądem, z której wyszarpnięto wtyczkę. Dunn znalazł się przy nim jeszcze w trakcie upadku i klękał w tempie osuwania się swojej zwierzyny łownej jak w groteskowym układzie choreograficznym. Różniło ich to, że klękający żył i miał cel. Jednocześnie wsuwał rewolwer do kieszeni i wyciągał rękę. Rhodes opadł na kolana i poleciał w przód, a jego twarz z paskudnym odgłosem trzasnęła o beton. Dunn w tym czasie sięgał do prawej kieszeni jego spodni, po swoją zdobyczną broń. Nie znalazł jej. Kieszeń była pusta. Powinienem był to jakoś sprawdzić! Upewnić się! Cholera jasna, cholera, cholera…

Dunn pomacał lewą kieszeń spodni Rhodesa. Broni nie było. Ścisnął i obmacał pojemne kieszenie zielonej kurtki. Z ciała Rhodesa uniósł się odrażający smród. Musiał potwornie się pod tą kurtką pocić albo w momencie śmierci puściły mu zwieracze. Pojawiła się krew. Na twarzy Rhodesa, na kapturze kurtki. Cholera, cholera, cholera… Broni wciąż nigdzie nie było. Ale czy wyczułby ją przez zmięty i śliski materiał kurtki? Rhodes mógł nosić rewolwer w kaburze albo na plecach, za paskiem od spodni. Dunn zaczął tam szukać, szaleńczo macając zmiętoszoną kurtkę, głęboko wbijając palce. Wtedy zdał sobie sprawę, że patrzą na niego ludzie. I zaczynają szemrać. Zrozumiał, że skończył mu się czas. Okazja do zdobycia broni Rhodesa przepadła. Poniósł porażkę. Wstał i zgodnie z planem zaczął się pospiesznie oddalać. Czuł spływające po plecach strużki potu. Czuł je na czole. Szedł coraz szybciej i szybciej, aż wreszcie zaczął biec. Jakiś mężczyzna coś za nim krzyknął, ale w tym samym momencie rozjęczały się megafony, więc Dunn nie zrozumiał słów. Widział, że teraz biegną również inni, ale przeciwnym kierunku, ciekawi, co się stało. Przypomniał sobie niejasno, że minął schody wiodące na poziom główny. Zawrócił i zaczął biec w tę samą stronę co pozostali. Zmieszał się z nimi na kilka długich kroków, póki nie dotarł do schodów. Wtedy rzucił się w dół; biegnące sylwetki widział kątem oka. Szybkim krokiem przemierzył zatłoczony dworzec i wydostał się na chodnik. Szedł Piątą Aleją, a gumowe obcasy butów kupionych jeszcze przed pierwszymi łowami wybijały bezgłośny rytm na rozgrzanym chodniku. Skręcił za róg, szedł dalej. Udało się! Nic mi nie grozi! Po niedługim czasie zwolnił. Było mu tak gorąco! Czy w tym cholernym mieście jeszcze kiedyś spadnie deszcz? Cały był rozpalony i mokry od potu, jak w gorączce. Szarpnięciem rozchylił kołnierzyk koszuli. Jeden z guzików oderwał się i przepadł gdzieś pośród nocy. Szedł dalej. Bez broni Thomasa Rhodesa. Mężczyzna w dopasowanym czarnym ubraniu przerwał połączenie i wsunął telefon komórkowy do kieszeni koszuli. Siedział w ogródku restauracji na Drugiej Alei, sączył zimne piwo z beczki i obserwował przemykające samochody i zabieganych pieszych. Tak wielu ludzi spieszących się, miotających, przekonanych o własnej wyższości. Tak wiele ambicji, marzeń, obsesji, depresji, tyle wrażliwości i nieczułości… te wszystkie odrębne, prywatne światy, już istniejące i dopiero się kształtujące, które w mgnieniu oka mogły zostać unicestwione z tysiąca powodów. Ci wszyscy ludzie… Ich ścierające się poglądy na rzeczywistość mniej były warte niż splunięcie. Rzeczywistość nie różniła się tak bardzo od snów. Od marzeń. Patrząc na szczególnie atrakcyjną kobietę, która przechodziła na drugą stronę ulicy, pojął, że przyszedł czas Mitzi. Nie, kobieta jej nie przypominała, może tylko wyprostowaną i czujną postawą. Była o wiele wyższa od Mitzi. I oczywiście nie miała jej sterczących, platynowych

włosów. Mitzi, urodzinowa dziewczyna. Myśl o niej przywołała uśmiech na jego twarz. Z pewnością dostanie prezent. Kelner, który przyniósł do sąsiedniego stolika zamówienie i wracał do restauracji, przystanął na widok prawie pustego kufla. – Ma pan ochotę na więcej? – zapytał. – Oczywiście – odpowiedział mężczyzna w czerni. – Mam ochotę na więcej.

55 – Thomas Rhodes był cenionym w swoim środowisku bankierem – powiedział Renz. Quinn wiedział, że komisarz podłapał to zdanie z porannego wydania „Timesa”, z artykułu o zabójstwie na Port Authority Bus Terminal. Renz odchylał się na fotelu za swoim biurkiem. Bezlitosne poranne słońce podkreślało obwisłość jego twarzy i stare blizny po trądziku. W gabinecie już było gorąco; unosił się w nim także zastarzały zapach dymu tytoniowego. Quinn pomyślał, że jeśli Renz nie zamierza zerwać z potajemnym paleniem cygar, to powinien kupić sobie coś do usuwania zapachów. Gdy Quinn nie podjął konwersacyjnej rękawicy, Renz rzekł: – Na mnie i na was, Quinn, spada przez to dodatkowa presja. Kiepska parodia oficjela, pomyślał Quinn. – Pojawił się też przełom. Mamy broń – powiedział. Renz zakołysał się z fotelem. Skinął głową. – Balistyka wykazała, że to ta sama marka i model co przy poprzednich zabójstwach Kalibra 25. – Pochylił się i wyciągnął do Quinna raport z badania balistycznego. Quinn przejrzał raport, omijając specjalistyczny żargon o bruzdach i polach. Pominął nawet informację, że numer seryjny broni został wypalony kwasem. Najbardziej go interesowało, czy laboratorium bez cienia wątpliwości ustaliło, że poprzednie ofiary zginęły od strzału z broni tej samej marki. – Rewolwer Springbok, kaliber 25, bez samonapinania – przeczytał na głos. – W takich rewolwerach przed każdym strzałem trzeba odciągnąć kurek, co znaczy, że nie można sobie pozwolić na marnowanie naboi. – Nie wstając, odłożył raport na biurko Renza. – Pierwszy raz słyszę o springbokach. – Nikt o nich nie słyszał. Dlatego nie mogliśmy zidentyfikować skurczysyństw po nabojach. Springbok to nazwa producenta z Afryki Południowej, który wypadł z interesu coś ze dwadzieścia lat temu, zaraz po końcu apartheidu. Problem w tym, że panował tam wtedy nieziemski chaos społeczny i polityczny. Nieznany jest los tysięcy egzemplarzy tej taniej, ale niezawodnej broni. – Więc ktoś mógł kupić na czarnym rynku niczego sobie zapasik. – Nawet legalnie, wiele lat temu. Przechowywał je, dopóki nie znalazł dla nich zastosowania. – Czyli istnieje możliwość, że nasz morderca pochodzi z Afryki Południowej – powiedział Quinn. – Albo spędził tam trochę czasu. – Na polowaniach – dodał Quinn. W tym świetle stało się bardziej prawdopodobne, że szukają tylko jednego człowieka, ale

żaden z nich nie powiedział tego głośno. Renz przez cały czas miał obawy, że jego politycznie słuszna teoria o jednym mordercy może być błędna. Quinn także miał swoje wątpliwości. Te dwa rodzaje morderstw – jedne czyste i profesjonalne, drugie krwawe jak jasna cholera – nie miały sensu, gdy przypisywać je jednemu sprawcy. Chyba że rację miała Helen od profili psychologicznych, która utrzymywała, że jeden morderca może mieć dwie osobowości. Quinn wiedział, że w pewnym sensie dotyczyło to każdego seryjnego mordercy, ale nigdy w takim stopniu. Bardziej chodziło o to, że byli świetnymi aktorami, którzy prezentowali światu łagodną, często nawet urzekającą stronę swej osobowości, by zamaskować kryjącą się pod nią ohydę. Quinn postanowił, że zapyta o zdanie Zoe. Była psychoanalitykiem. Nie specjalizowała się w mordercach, ale o rozszczepieniu osobowości mogła wiedzieć więcej niż Helen Iman. Miała w końcu doświadczenie. Z Alfredem Beekerem. – Po drodze słyszałem w radio urywek wiadomości – powiedział. – Odniosłem wrażenie, że media nadają zabójstwom Kalibra 25 charakter pojedynków. Czuję w tym rękę Cindy Sellers. – Podrzucam jej informacje na bieżąco. Wie o Rhodesie i o tym, że miał przy sobie rewolwer kalibru 25 – odparł Renz. Błysnął swoim psim uśmiechem. – Umowa to umowa. – Do czasu. – Quinn znał Renza. – Najlepsze zostawiłem na koniec – powiedział Renz, znów odsłaniając zęby. – Mówię o broni. Balistyka nie ma stuprocentowej pewności, ale uważają, że ze znalezionego przy Rhodesie rewolweru zastrzelono Floyda Beckera w hotelu Antonian. Nowojorski rynek nieruchomości miał się prawie tak źle jak Berty Wrenner, który po raz kolejny nie wyrobił normy sprzedażowej. Z tego powodu Alec Farr, sadystyczny kierownik sprzedaży w firmie Home Away, uprzykrzał mu życie. Home Away Agency, która zatrudniała Berty’ego, specjalizowała się w sprzedaży niewielkich mieszkań, zarówno klientom indywidualnym, jak i firmom. Większość ruchu w interesie przynosiło Wall Street, więc jeśli na giełdzie była zapaść, a w domach maklerskich dochodziło do masowych zwolnień, zapaść dotykała również Home Away. Nietrudno było wydedukować, do czego dojdzie w następnej kolejności. Z tych powodów Berty Wrenner nie wyrobił w tym miesiącu normy sprzedażowej. W poprzednim zresztą też. Pozostali agenci jakoś ją wyrabiali, a przynajmniej niewiele im brakowało. Ale dla wymagającego Farra „niewiele brakowało” było pojęciem skrajnie odległym od „wystarczy”. W agencji panowało napięcie. Ściskało mięśnie szczęk i brzuchów. Tabletki na niestrawność pochłaniano w ilościach hurtowych. Kilku mężczyzn, a także Marlee Case, jedyna agentka, której Farr jeszcze nie odstraszył, nabrali zwyczaju codziennego raczenia się martini w porze lunchu. Brak snu połączony z naciskami z góry był niestrudzonym zabójcą zdrowia, szczęścia i trzeźwości. Zadufany w sobie, wiecznie uśmiechnięty Farr zwołał na początku miesiąca kilka odpraw dla agentów i poinformował swój sześcioosobowy zespół, że moment jest kryzysowy (miał skłonności do rzucania frazesami), więc lepiej, żeby zaczęli iść na całość, ponieważ, jak to ujął: „Walczycie tu, dżentelmeni, o życie, więc lepiej nie zachowujcie się jak dżentelmeni”. Berty, mężczyzna w średnim wieku, który imał się mnóstwa prac, zanim został agentem ubezpieczeniowym, miał z tym problem. Był – zmiłuj się Boże! – dżentelmenem w grze, w której człowiek człowiekowi wilkiem. Kiedy kłamał, jego twarz pokrywała się plamami czerwieni i nie potrafił spojrzeć oszukiwanemu w oczy.

I tak nie miał twarzy akwizytora czy pokerzysty. Berty wyglądał, jakby jedno z jego rodziców było myszą. Nawet on sam uważał, że przypomina łysiejącą, krótkowzroczną mysz, zwłaszcza w okularach, a nosił je przez cały czas. W pracy mówili na niego Myszka, jedynie Alec Farr uważał, że Berty bardziej przypomina szczura, co zresztą często mu powtarzał. Pozostała piątka agentów wyrobiła normę. Jeeversowi, specjaliście od klientów korporacyjnych, udało się to tylko dlatego, że poświęcił część swojej prowizji na rzecz jednego z ważniejszych nabywców. Było po nim widać stres, wywołany pełną ostrych targów transakcją. Wyglądał, jakby przez trzy ostatnie noce nie zmrużył oka. Mięśnie jego długiej, końskiej twarzy dosłownie dygotały, a chude ciało usadowione na krawędzi biurka nie chciało siedzieć spokojnie, choć Jeevers starał się sprawiać wrażenie rozluźnionego. Był urodzonym biegaczem, któremu kazano siedzieć w miejscu. Berty zastanawiał się czasami, czy Jeevers nie był w poprzednim życiu koniem wyścigowym. Siedzieli w sali ogólnej, symulowali dobre samopoczucie i czekali, aż Farr odniesie się do miesięcznych wyników sprzedaży, które przed chwilą otrzymał. Marlee, przysadzista siwowłosa kobieta o oczach jak wyjątkowo duże szklane kulki, spojrzała na zegarek. – Mógłby się, kurwa, pośpieszyć. Muszę wyjść. – Domknęłaś tę umowę na Zachodniej Dwudziestej Piątej Ulicy? – zapytał Joe Keller, agent najmłodszy wiekiem i stażem. Mógłby uchodzić za dwunastolatka, gdyby nie ciemny zarost, przez który stale wyglądał, jakby kilka razy z rzędu zapomniał się ogolić. – Uważaj, bo ci powiem, żałosny embrionie na dwóch nogach. Keller zrobił minę, jakby go to ubodło, ale równie dobrze mógł ich wkręcać. Do końca życia zachowa chłopięcą urodę i tę twarz, z której trudno było cokolwiek wyczytać. Marzenie akwizytora. Lub szpiega. Nikt do końca Kellerowi nie ufał. Jeevers strzepnął pyłek z rękawa, chociaż Berty nie widział żadnego pyłku. – Kellerowi przez myśl by nie przeszło, żeby podebrać ci klienta – powiedział do Marlee. Na znak, że żartuje, ozdobił twarz końskim uśmiechem. – Wszystkim nam przeszło to przez myśl, inaczej nie siedzielibyśmy w tym bezwzględnym biznesie. Zapytaj Farra. – Rzeczywiście mógłby się pośpieszyć – rzekł Keller. – Też muszę spadać. – Dziewczyna czeka? – zapytał Berty, który dawno temu się rozwiódł i żył samotnie. Miał nadzieję, że nikt nie wychwycił w jego głosie nuty zazdrości. Keller tylko na niego spojrzał i pokręcił głową. – On nie lubi rozmawiać o swoim życiu osobistym, Myszko – powiedziała Marlee. – A jak to jest z tobą? Czeka na ciebie jakaś mysia panna? – Każda potwora… – przemówił Ned Nichols. Wszyscy spojrzeli na niego w zdumieniu. W biurze bardzo rzadko się odzywał, podczas gdy poza biurem wykańczał psychicznie klientów, gadając do nich, póki, otępiali, nie zapomnieli, co to znaczy wyrzucać pieniądze w błoto. Wszyscy zebrani znali najbardziej misterne i podstępne sztuczki i poradziliby sobie jako agenci w każdej gałęzi rynku nieruchomości, z wyjątkiem tej, w której działali przez ostatnie pół roku. Powodem, dla którego firma przechodziła kłopoty, była gówniana sytuacja na rynku; wszyscy o tym wiedzieli, poza jednym Farrem, który strzelał winą na oślep jak amunicją śrutową. Otworzyły się drzwi do gabinetu i każdy, kto siedział lub pokładał się na fotelu, stanął na baczność. Biuro nagle wydało się mniejsze i zrobiło się w nim o dziesięć stopni goręcej. Farr

wmaszerował do sali, wypełniając ją swoją obecnością. Był masywnym mężczyzną o szerokich barach i posturze wojskowego, chociaż nigdy nie służył krajowi; zresztą nigdy nie służył niczemu ani nikomu poza sobą. Uśmiechnął się, pokazując idealne, szerokie zęby, które zbyt często traktował wybielaczem. Nie był to uśmiech krzepiący. – Panowie i pani – zaczął. – Płyniemy szalupą ratunkową, która idzie na dno. Nie wiem, czy uratujemy ją przed zatonięciem, ale pewne jak cholera, że będziemy próbować. – Łypnął na Jeeversa jak wygłodniały lew. – W jaki sposób możemy przynajmniej spowolnić tonięcie naszej łodzi, żeby dać kapryśnemu Panu Bogu czas na uczynienie cudu, który nas ocali? – Zatkamy przeciek? – odważył się zdenerwowany Jeevers. – Nie da się – odparł Farr. – Dziura jest zbyt duża, a my nie mamy czym jej zaczopować. – Wyczerpiemy wodę z łodzi? – podsunęła Marlee. – Musielibyśmy robić to bez wiadra. Tracimy grunt pod nogami. – W łodzi? – palnął Berty, zanim zdążył się powstrzymać. Słowa same wyrwały mu się z ust, po prostu. Farr wysunął podbródek, jakby zamierzał użyć go w charakterze tarana. Rudawe brwi złączyły mu się nad nosem i uformowały w ostre V. Zjeżyły się nawet krótkie włoski, wystające z jego rozszerzonych nozdrzy. Widok był doprawdy przerażający, zwłaszcza dla kogoś, kto nie wyrobił normy. – Odpowiedź na pytanie dotyczące ratowania łódki – powiedział Farr spokojnym, ale groźnym tonem – brzmi: musimy się kogoś pozbyć. Wyrzucić jego albo ją za burtę. I tu pojawia się kolejne pytanie. Kto to będzie? Nikt nie poważył się na odpowiedź. Cisza zaciskała się wokół nich niczym tężejący cement. Berty miał problemy z oddychaniem. – Może mysz? – rozważał Farr. – Z drugiej strony, w łodzi jest miejsce na określoną ilość pożywienia. Może się później okazać, że będziemy chcieli mysz zjeść albo wykorzystać części jej ciała na przynętę. Ale jeśli nie mysz, to kto? Cisza znów zaczęła się wokół nich zagęszczać. Farr poprawił węzeł krawata i przypatrzył się każdemu z nich po kolei, a jego przerażający wyszczerz jeszcze się powiększył. Potem zrolował raport z wynikami sprzedaży, a powstały rulonik wycelował w nich niczym broń. – Poważnie się nad tym zastanówmy – powiedział. – Zobaczymy, czy w przyszłym tygodniu poprawią się indywidualne wyniki sprzedaży. Jeśli nie, pewien szczur może wylecieć z pewnej łodzi, i to na kopach. Albo inny, jeszcze bardziej bezużyteczny rozbitek stanie się karmą dla krążących rekinów. Czy wszyscy mnie zrozumieli? Skinęli głowami. Marlee wydała z siebie zdławione: – Tak, proszę pana. Farr wymierzył w Berty’ego palące spojrzenie, po czym odwrócił się i dziarskim krokiem odmaszerował do gabinetu. Trzaśnięcie drzwiami zabrzmiało jak wystrzał armatni. – Jezu! – jęknął Keller. Wszystkich agentów spowił całun wstydu. – Czemu tak się boimy tego palanta? – spytała Marlee. Jeevers pochylił się za swoim biurkiem i podniósł aktówkę, wypchaną broszurami i blankietami umów. – A ty dokąd? – zdziwił się Keller. – Może skoczymy na drinka? Żeby ukoić nerwy. – Raczej żeby przypomnieć sobie, że macie jaja – rzuciła Marlee. – Dzięki Bogu

nie mam takich zmartwień. – Po drodze do domu muszę gdzieś wpaść – odparł Jeevers. – Umówiłem się z klientem. – Na Zachodniej Dwudziestej Piątej? – spytał Keller. Marlee posłała mu spojrzenie, które zmroziło krew w żyłach Berty’ego, choć nie do niego było skierowane. Znana była z tego, że potrafi przyłożyć, a Berty jak na jeden dzień miał dość wiszącej w powietrzu przemocy. – Powody do zmartwienia zaczną się wtedy, kiedy poleci mysz – przemówił Nichols. Keller popatrzył na Berty’ego. – Też tak to odebrałeś, Myszko? Berty nie odpowiedział. Jak inaczej można było to odebrać? W tej grze był mało efektywny, a jeśli nie było się efektywnym, robiło się nieciekawie. Nieciekawie nadchodziło milowymi krokami. Zarzucił marynarkę na ramię, podniósł wytartą aktówkę i skierował się ku drzwiom. Nichols i spółka już tam byli, spragnieni ucieczki z biura, w którym wiało grozą, i oddalenia się od złowieszczego Farra. Marlee i Berty wyszli jako ostatni. – Farr – powiedziała Marlee sotto voce i poklepała Berty’ego po ramieniu. – Trudno o większego palanta. Berty zerknął na nią i wysilił się na uśmiech. Marlee potrząsnęła głową. – Ktoś powinien go zastrzelić. Jadąc do domu w parnym, grzechoczącym wagonie metra, Berty wciąż słyszał jej ochrypły, budzący trwogę szept. Ktoś powinien go zastrzelić. – Kogo? – zapytał mężczyzna gniotący się obok na plastikowym siedzeniu, a Berty zdał sobie sprawę, że myślał na głos. Tylko wzruszył ramionami, jakby nie dosłyszał poprzez pęd i klekot pociągu. – Ostatnio ludzie ciągle do siebie strzelają – powiedział mężczyzna. Była niewysoki jak Berty, ale w odróżnieniu od niego miał cienki wąsik i zupełnie nie przypominał myszy. Uniósł złożony egzemplarz „Timesa”. – Czasami to całkiem niezły pomysł. Piszą tu, że przez tego Kalibra 25 wrócimy do czasów, kiedy spory rozstrzygało się podczas pojedynków. Berty skinął głową bez słów. – Po mojemu nie ma w tym nic złego – ciągnął mężczyzna. – Popatrz pan na tego ostatniego, co to go poczęstowali kulką, na Rhodesa. Bankier. Znaleźli przy nim broń, z której zginęła poprzednia ofiara Kalibra 25. Wygląda na to, że jak na siebie szli, mieli równe szanse. Uczciwa walka, jakby mnie kto pytał. Pojedynek, nie morderstwo. Ludzie na pewno byliby dla siebie milsi, bardziej uprzejmi, gdyby wiedzieli, że ktoś może wyzwać ich na pojedynek. Obawiając się, że Berty ciągle słabo go słyszy, mężczyzna uniósł rękę, ułożył kciuk i palec wskazujący w kształt pistoletu i udał, że strzela. Berty skinął głową i uśmiechnął się. Pojedynek. To naprawdę byłoby coś.

56 Pearl czuła się dużo lepiej, była niemal radosna. Nareszcie poczyniła jakieś kroki i

przestała się przejmować werbalnymi napaściami matki, nie wspominając o nękaniu za strony pani Kahn i jej cholernego bratanka Miltona. Nie mogła zjawić się na porannej wizycie u nowego dermatologa, którego polecała książka telefoniczna, była więc miło zaskoczona, kiedy asystent doktora Eichmanna powiedział jej, że ktoś odwołał wizytę i jeśli jej to odpowiada, może przyjąć ją po południu i zbadać narośl za uchem. Siedzący za biurkiem, po uszy pogrążony w robocie Quinn wykazał się zrozumieniem („Idź. Może wreszcie przestaniesz w kółko o tym gadać”), wobec czego wcześniej niż zwykle opuściła biuro na Zachodniej Siedemdziesiątej Dziewiątej Ulicy. Doktor Eichmann, przemiły starszy pan z szopą siwych włosów, z nadzwyczajną uwagą i delikatnością zbadał obiekt jej trosk. Postukał, posondował i powiedział, że z jego punktu widzenia martwiła się najzwyklejszym znamieniem lub myszką. – Zmieniła ostatnio kształt lub kolor? – zapytał. – A może urosła? – Nie jestem pewna. Spoglądam czasami w lustro i mam wrażenie, że tak właśnie było. – Niesamowite, że przy takim umiejscowieniu widzi ją pani w lustrze. – Nie jest to łatwe. – Mhm. – Obdarzył ją miłym uśmiechem, jakim lekarze zwykli częstować pacjentów. – Takie znamiona biorą się zwykle z nagromadzenia melanocytów – wytłumaczył, podczas gdy Pearl tępo się w niego wpatrywała. – Czasami wydają się dysplazyjne i potencjalnie zagrażające zdrowiu. – Poklepał ją po ramieniu. – Ale ten prawdopodobnie nie jest złośliwy. Prawdopodobnie? – Więc nie powinno mi to spędzać snu z powiek? – upewniła się Pearl. – A to już zależy od pani. W każdym razie nie widzę powodu do zmartwienia. Ale ponieważ pani go widzi, usunę to i zrobimy biopsję, żeby miała pani pewność i mogła odsunąć od siebie wszelkie zmartwienia. – Mam nadzieję, że nie wziął mnie pan za hipochondryczkę. – Biorę panią za kobietę z myszką – odpowiedział. Uprzedził, że to, co zamierza zrobić, troszkę zaboli, i rzeczywiście zabolało. – Zadzwonię do pani, jak tylko będę miał wyniki biopsji – zapewnił. – Do tego czasu proszę się nie przejmować. Podziękowała doktorowi i przed wyjściem zapłaciła w recepcji za wizytę. Okazało się to takie proste! Tam, gdzie do niedawna miała myszkę, znajdował się teraz kwadratowy opatrunek cielistego koloru i było jej z tym dobrze. Było jej dobrze z samą sobą. Prawie jakby w jakiś sposób chirurgicznie usunięto z jej życia doktora Miltona Kahna. Ale gdy wracała do mieszkania dusznym metrem, ściśnięta na siedzeniu obok mężczyzny, który wydzielał zapach, jakby na siebie zwymiotował, zaczęła się przejmować. Doktor Eichmann powiedział prawdopodobnie. W żaden sposób nie znaczyło to z całą pewnością. Skoro tak łatwo zdiagnozował nieszkodliwość myszki, dlaczego ją usunął i wysłał na biopsję? Dlaczego z dziesiątków dermatologów, którzy figurowali w książce telefonicznej, wybrała akurat tego, który nazywał się Eichmann, tak samo jak osławiony nazista, stracony za potworności, jakich dopuścił się w czasie drugiej wojny światowej? Co powiedziałaby na to matka? Co powiedziałaby przyjaciółka Quinna, psychiatra Zoe Manders? I

czemu miałoby to Pearl obchodzić? Kiedy cuchnący mężczyzna na miejscu obok z premedytacją przekręcił się tak, żeby ramieniem dotykać jej piersi, powiedziała sobie, że powinna posłuchać rady doktora Eichmanna i nie przejmować się wynikami biopsji. Pociąg z rykiem i piskiem zatrzymał się na jej stacji, wyplątała się więc ze związku z cuchnącym wymiocinami osobnikiem i pomagając sobie łokciami, przepchnęła się na zatłoczony peron. Dołączyła do wiedzionego żółtymi strzałkami i nawykiem stada owiec, cisnącego się do schodów wiodących ku zamierającemu światłu słonecznemu i wydłużającym się cieniom. Przedziwne, że po wyjściu od doktora Eichmanna czuła się taka podbudowana, a teraz jest taka przybita. Dlaczego nagle siadło jej samopoczucie? Znała odpowiedź. Powodem nie był duszny wagon metra ani śmierdzący wymiocinami mężczyzna, chociaż on też dorzucił swoje trzy grosze. Wprawdzie mogła winić innych, ale prawdziwą przyczyną jej ciągnącej się tygodniami depresji była ona sama. Jej re akcja na ich akcję. Sama to sobie zrobiłam. Nie oni, tylko ja. Sama to sobie zrobiłam. Doprowadzili mnie do tego. Quinn i jego detektywi ponownie przesłuchali każdego, kto w jakikolwiek sposób powiązany był z morderstwami Beckera i Rhodesa. Nie znaleźli związku między zabitymi, nie znaleźli związku między tymi, którzy ich znali. Czy te morderstwa to było polowanie? Pojedynki? – No to teraz coś mamy – powiedział Fedderman u schyłku męczącego, bezowocnego dnia. – Niby co? – chciał wiedzieć Quinn. – Od cholery pytań – odparł Fedderman. – Dział balistyki ma wątpliwości – odezwała się Pearl. – Becker nie musiał zginąć od strzału z pistoletu znalezionego przy Rhodesie. – Rosa Pajaro – rzucił Fedderman. – Pokojówka z hotelu Antonian. Chyba wie więcej, niż nam powiedziała. Boi się. Może utraty pracy albo deportacji, a może czegoś gorszego. – Myślisz, że jeszcze tam pracuje? – zapytała Pearl. – Śmiem wątpić – odpowiedział Fedderman. Odpowiedź poznali przez telefon. Rosa Pajaro odebrała wypłatę i dwa dni temu zniknęła z Antonian, nic nikomu nie mówiąc. Kolejny telefon ujawnił, że opuściła też swoje mieszkanie w suterenie, bez uprzedzania wynajmującego. – Fakt, bała się – podsumowała Pearl. – Wymiotło ją pewnie aż do Portoryko. – Do Meksyku – poprawił Fedderman. – Prawdopodobnie uciekła, kiedy zobaczyła w telewizji albo gazecie zdjęcie Thomasa Rhodesa – rzekł Quinn. – Zrozumiała, że jest głównym świadkiem w sprawie morderstwa. – Trudno ją winić – zauważył Fedderman. – Za mało wiemy, żeby za cokolwiek kogoś winić – odparła Pearl. Na ciemniejącym niebie zatańczył zygzak błyskawicy. Twarz Lavern, stojącej w upale przed schroniskiem Broken Wing, zwilżyło kilka kropel deszczu. Jedna kapnęła jej na rzęsę, druga na środek nosa. Może spadnie deszcz i przyniesie wytchnienie od gorąca. A może nie. Miasto po raz kolejny mogło płatać mieszkańcom figle. Tak jak Hobbs czasami płatał figle jej. Nieświadomie uniosła rękę i dotknęła nowych siniaków – na lewym policzku i niżej, z

boku szczęki. Hobbs nie rozciął jej skóry. Miał już wprawę i nie chciał przyciągać podejrzeń. Makijaż wystarczył, żeby świeże rany Lavern były niewidoczne, przynajmniej z odległości. Ale prym wiódł ból w lewym boku, tak silny, że lekko utykała. Wychodząc z mieszkania, nie wiedziała, dokąd zaprowadzi ją to utykanie. Teraz, patrząc na schronisko, zdała sobie sprawę, że od początku jej celem było Broken Wing. Solidny ceglany budynek z rzędem mansardowych okien zdawał się przyzywać ją silniej za każdym razem, kiedy obok niego przechodziła. Dzięki białemu betonowemu podestowi i masywnym, podwójnym drewnianym drzwiom kojarzył się z fortecą. Na obu skrzydłach drzwi, pod okienkami w ołowianych ramkach, umocowane były duże mosiężne kołatki. W oknach na parterze widniały czarne, żelazne kratownice. Wszystko wskazywało na to, że do budynku niełatwo się włamać. Można było czuć się w nim bezpiecznie. Lavern oparła się o znak z napisem „ZAKAZ PARKOWANIA” i westchnęła. Wiedziała, że w Broken Wing nie można zostać na zawsze. W tym tkwił problem. Słyszała o kobietach, które znalazły tu schronienie na wiele miesięcy tylko po to, by po wyjściu wpaść w łapy znęcających się nad nimi mężów. Lavern wiedziała, że Hobbs był cierpliwym człowiekiem. Poczeka. Po raz ostatni obrzuciła wzrokiem grube drewniane drzwi, które zapewniłyby jej ochronę tylko na jakiś czas, po czym pokuśtykała dalej. Błyskawice wciąż przecinały widoczne między wieżowcami płaty purpurowego nieba, ale jeśli w ogóle pojawił się jakiś świeży powiew, to już zamarł. Następne niezdecydowane krople deszczu nie znalazły drogi na ziemię. Tego wieczoru nie będzie padać. Kolejny figiel. Życie było jednym cholernym figlem. Bolesny żart ludzkim kosztem. Po drodze Lavern starała się zająć czymś myśli, ale same wracały do śrutówki ukrytej w szafie w przedpokoju. Przy każdym kroku lewą stronę jej ciała przeszywał ból i przywodził na myśl broń. Strzelba była kalibru 12, jak ta, z której ojciec pozwolił jej kiedyś postrzelać w lesie za wynajętą chatką. Pamiętała ogłuszający huk broni, silne kopnięcie w prawe ramię. Celowała do papierowej tarczy na pniu drzewa i trafiła. Trafiła. Cholernie dobry strzał. Potrafiłabym to powtórzyć. Nie mogła przestać myśleć o strzelbie. Taka fiksacja z pewnością nie była zdrowa, ale wyglądało na to, że nie da się nad nią zapanować. Podejrzewała, że dlatego nazywano to fiksacją. Wszystko z winy Hobbsa. Z winy cholernego Hobbsa. Zamknął przed nią wszystkie drogi ucieczki, zmieniając ją w coś pozbawionego jakiegokolwiek wyboru. Będzie musiała uczynić to, czego być może w duchu pragnął, ale nie miał odwagi zrobić własnoręcznie. Samobójstwo z ręki żony. Potrafiłabym to powtórzyć. Ból w boku dokuczał jej coraz bardziej i zaczęła się zastanawiać, czy Hobbs nie złamał jej żebra. Światło na najbliższym skrzyżowaniu zmieniło się na czerwone. Samochody zwolniły. Z taksówki zwinnie wyskoczyło dwoje młodych ludzi, wysoki chłopak i jasnowłosa dziewczyna, i zniknęli w jednym z budynków. Biegli pochyleni, objęci

ramionami, jakby uciekali przed nieistniejącym deszczem lub przed paparazzi. Żyją we śnie. Czy wiedzą albo przynajmniej dbają o to, co jest rzeczywiste? Lavern poczuła ukłucie zazdrości, tak silne, że aż zgubiła krok. Wiedziała, że w budynku, do którego wbiegła para, mieści się mała, oferująca różnorodne dania restauracja z barem i że można w niej dostać drinka. Alkohol stłumi gniew i przytępi ból. Każdy krok był męczarnią, a jednak przyspieszyła. Myśli o śrutówce wciąż kołatały się na skraju jej świadomości. Potrafiłabym to powtórzyć. CZĘŚĆ III Kilka silnych cech, prostych zasad garść. William Wordsworth, Długi i żmudny bój

57 Będzie potrzebował kilku rzeczy ze sklepu żelaznego: stalowego haka do wieszania rowerów, kawałka mocnej nylonowej liny, rolki taśmy klejącej, brezentowej płachty, alkoholu do dezynfekcji, którym oczyści skórę, żeby wyschła szybko i całkowicie i żeby taśma dobrze się trzymała. Jedno niezbędne narzędzie już miał – przenośną wiertarkę elektryczną do zrobienia dziury w suficie, bo hak, żeby utrzymał ciężar ciała, musiał być zamontowany w solidnej drewnianej belce. Jak zawsze podczas gromadzenia materiałów zachowywał dużą ostrożność. Po krótkiej podróży metrem dotarł piechotą do sieciowego marketu w Queens, gdzie nabył wszystko, co było mu potrzebne. Po tej całej wrzawie medialnej wokół Terri Gaddis mógłby wzbudzić podejrzenia – zwłaszcza stalowym hakiem – gdyby robił zakupy na Manhattanie. Dla odwrócenia uwagi kupił jeszcze pompkę rowerową, na wypadek gdyby zamotany nastoletni chłopak przy kasie okazał się czujniejszy, niż wyglądał. W drodze powrotnej zajrzał do apteki Duane Reade, gdzie kupił butelkę spirytusu medycznego. W tym wypadku nie musiał się obawiać, że wzbudzi podejrzenia. W sklepie z torbami podróżnymi na Trzeciej Alei kupił tanią płócienną torbę na ramię w kolorze niebieskim, do której schowa zakupy, żeby nie rzucały się w oczy. Będzie po prostu zwykłym facetem w hotelowym holu, niosącym niewyróżniającą się torbę. Kamery ochrony rejestrowały setki godzin filmu, na którym przewijały się setki takich jak on. Ze swojego pokoju od razu zadzwoni do Mitzi i powie jej, że na jutrzejszy wieczór zarezerwował dla nich stolik w Mephisto’s. Oczekiwała czegoś takiego. Jutro ma urodziny. Po kolacji i drinkach zaproponuje jej, żeby poszli do jej mieszkania. Zasugeruje, że ma dla niej prezent. Mitzi założy, że prezent jest w niebieskiej płóciennej torbie, i w pewnym sensie będzie miała rację. Rzeczywiście, z okazji urodzin zamierzał obdarować ją czymś wyjątkowym – doskonałą symetrią czasu. Krzyk pojawienia się, krzyk odejścia, tego samego dnia. Dzięki taśmie klejącej odejście będzie dużo cichsze, niż było pojawienie się. Zadumał się. Oglądając daty narodzin i zgonów na nagrobkach, rzadko można było znaleźć tak idealne domknięcie. Był przekonany, że Mitzi, gdyby tylko mogła, natychmiast wymyśliłaby jakiś żart

na ten temat. Quinn nie miał wątpliwości, że Renz tylko dlatego wybrał na miejsce spotkania róg Czterdziestej Trzeciej Ulicy i Broadwayu, bo miał ochotę na knysz. Można je tu było kupić u ulicznego sprzedawcy. Musieli przejść prawie przecznicę i skryć się we wnęce wystawowej sklepu z artykułami elektronicznymi, żeby uniknąć potrącania przez strumienie turystów i charakterystycznych dla Times Square oryginałów. Kierowca Renza dyskretnie jechał za nimi długą czarną limuzyną, parkując raz tu, raz tam, ale zawsze w niedozwolonym miejscu. Renz przełożył knysz do prawej ręki. – Facet zachodzi wczoraj na dwudziesty pierwszy komisariat i zgłasza, że znalazł paczkę na wycieraczce. Owiniętą w brązowy papier i dokładnie zaklejoną taśmą. Było na niej jego nazwisko. Ktoś musiał ją tam położyć, a potem nacisnął dzwonek i uciekł. W paczce był rewolwer. – Springbok kalibru 25? – z nadzieją zapytał Quinn. Patrzył, jak Renz wgryza się w knysz, drugą rękę trzymając pod brodą w roli pojemnika na okruchy. – Chczałbym – odpowiedział Renz z pełnymi ustami. Quinn wiedział, że ze zgłoszenia coś musiało wyniknąć, inaczej komisarz w ogóle by o nim nie usłyszał. – Szmisz and Weszszon. – Renz przełknął. – Ale przekaz był jasny, więc na posterunku powiedzieli gościowi to, co reszcie tych nieszczęsnych durniów. Nie ma sposobu, żeby się dowiedzieć, kto zostawił rewolwer, ale owszem, gość prawdopodobnie dostał wyzwanie na pojedynek, jak nazywają to media i obywatele, zatem czy ma jakichś wrogów, którzy mogliby podrzucić broń? – Niech zgadnę – mruknął Quinn. – Facet nie ma żadnych wrogów. – Ma! Wymienił ponad dwadzieścia osób, które mogą chcieć jego śmierci. Jest kierownikiem sprzedaży w agencji nieruchomości. To stanowisko najwyraźniej przysparza wrogów. – Pewnie tak, jeśli pełni się obowiązki w niewłaściwy sposób. – Och, facet nawrzucał od chujów nawet przyjmującym skargę gliniarzom. Na mur-beton pomiatał pracownikami. Zresztą wszyscy to teraz potwierdzają, nawet Berty Wrenner. – Renz chapnął kolejny kęs knyszu. Trochę mu się ułamało i wylądowało w czekającej pod brodą ręce. Renz pstryknięciem posłał ułamany kawałek w dal. Odrobina dostała się za założoną nogawkę spodni przechodzącego mężczyzny, który obrzucił Renza spojrzeniem. Quinn zaczekał, aż komisarz przeżuje i przełknie. Nie chciał zostać opluty knyszem. – Kto to taki Berty Wrenner? – Facet, który zastrzelił zgłaszającego – odparł Renz. Quinn spojrzał na niego uważnie. – Człowiek, który przyniósł na posterunek paczkę z rewolwerem, został zabity? – Pojedynczym strzałem w sam środek czoła – powiedział Renz. – Wystarczyło, chociaż kula była kalibru 22. – Kim jest… był zabity? – Nazywał się Alec Farr. Był szefem Wrennera. Najwyraźniej tak go zajeżdżał, że doprowadzony do szaleństwa Wrenner zdecydował się na zabójstwo. Potwierdzili to pozostali agenci. Nie ukrywali, że cieszy ich śmierć Farra, i mówili, że Wrenner był jego ulubionym chłopcem do bicia. – Rozumiem, że Wrenner został zatrzymany. – Ta jesss. Znaleziono go, jak siedział przy zwłokach i płakał.

– Nie jest naszym seryjnym mordercą – powiedział Quinn. – Nie ma szans. Ale jest naszym problemem. Dziś rano zadzwonił do mnie burmistrz we własnej osobie i oznajmił, że te morderstwa wymknęły się spod kontroli. – Dopiero to do niego dotarło? – Miał inne zajęcia. Ale teraz zajął się nami. – Dlaczego Farr nie wyniósł się z miasta? Pogróżkę wziął na poważnie, skoro poszedł na policję. – Twierdził, że nie mógł. Miał tu pracę, konkretną robotę do wykonania. Zostałby wylany, gdyby wyjechał z miasta tylko dlatego, że jakiś dupek mu grozi. Poza tym był z tych upartych. Quinn pomyślał, że taki napis pasowałby na nagrobek wielu ludzi, których znał: Był z tych upartych. Może i na jego nagrobek. – Cisną na mnie z tak wysoka, że byś nie uwierzył – powiedział Renz. – Zmierzasz do tego, że i ja powinienem poczuć nacisk? – spytał Quinn. – Taki jest cel tej rozmowy. Burmistrz kazał, żebym rozpalił ci ogień pod dupą. – Nie zakrawa to na umyślne podpalenie? – Nie w ramach protestu. Na przykład przeciw brakowi postępów. Wiem, Quinn, że i tak parzy cię ten ogień, ale ja cię znam, a burmistrz nie. Po prostu przekazuję wiadomość. Quinn nie odpowiedział. Renz dokończył knysz, po czym wyjął z kieszeni spodni białą chusteczkę i skrupulatnie, palec po palcu, wytarł ręce. Gdy ją schował, sięgnął do wewnętrznej kieszeni marynarki, wyciągnął złożony egzemplarz „City Beat” i podał go Quinnowi. – Sellers ma wyłączność, dlatego nic nie trafiło do porannego wydania większych gazet. Ale napisały o tym na swoich stronach internetowych; radio i telewizja też ostro obrabiają temat. Sellers przedstawiła Wrennera jako ofiarę, napisała, że zastrzelił Farra z tych samych powodów, dla których nękane żony zabijają mężów. Wrenner był za bardzo zależny od Farra i swojej pracy, żeby poszukać innego zajęcia, podobnie jak żoneczki są zbyt zależne od mężów, żeby poszukać innej partii. Za to sięgają po pistolet czy nóż. Quinn przyjął gazetę i powiedział: – Jest w tym trochę prawdy. Niektórzy uwierzą. – I to mnie martwi, Quinn. Media już rozsiewają tę bzdurę. Sugerują, że w pewnych okolicznościach morderstwo jest akceptowalne. W tym mieście, cholera, jest zbyt wielu ludzi, którzy uważają, że inni przynoszą im pecha. – Czarne koty przebiegające drogę. Którym można zostawić broń pod drzwiami. – Tyle że nikt nie ma dziewięciu żyć. Quinn popatrzył na wystawę za Renzem, na której wyłożono miniaturowe kamery cyfrowe. Cały ten elektroniczny szajs podbijał świat. Ich rozmowa mogła w tej chwili lecieć na żywo w internecie. Wprawdzie nie mieli nic do ukrycia, ale żaden by nie chciał, żeby na przykład burmistrz ich zobaczył lub podsłuchał. Wsuwając „City Beat” pod pachę, Quinn powiedział: – I co według ciebie mam z tym zrobić, Harley? – Dorwij bydlaka – powiedział Renz, jakby Quinn nie wpadł na oczywistą odpowiedź. – Mhm. Wracasz po następny knysz? – Jeden starczy. Umiarkowanie we wszystkim. Teraz pora na cygaro.

– Przekaż burmistrzowi, że rozpaliłeś ogień – powiedział Quinn. Renz uśmiechnął się i machnął na kierowcę. – Misja wykonana – powiedział, zanim wsiadł do limuzyny. – Dorwij bydlaka – powtórzył jeszcze raz, zamknął za sobą drzwi, a Quinn w przyciemnianej szybie samochodu widział już tylko wyglądającego na twardziela typa ze złamanym nosem i strzechą niesfornych prostych włosów. Quinna.

58 Pearl powiedziała sobie, że jest za wcześnie, by dzwonić do doktora Eichmanna z pytaniem o wyniki biopsji, ale wcale nie zmniejszyło to jej niecierpliwości. Quinn poszedł gdzieś na spotkanie z Renzem, a Fedderman wymieniał informacje z Vitalim i Mishkinem. Niech wie lewica, co czyni prawica. Przez cały ranek była podenerwowana, wściekła (wciąż jeszcze) na matkę i tego kutasa Miltona Kahna i niespokojna, ponieważ bardzo źle spała. Nosiło ją po zbyt dużej ilości kawy, zastanawiała się nawet, czy nie zapalić, żeby uspokoić skołatane nerwy, choć nigdy w życiu nie paliła. Jednak przede wszystkim martwiła się usuniętą myszką. Gdzie teraz była? W innym stanie, w słoiku na półce jakiegoś laboratorium? W obłędnym tempie kręciła się w laboratoryjnej wirówce? Ktoś ją naświetlał, oglądał pod mikroskopem, badał ostrymi narzędziami? Przez ostatnie dwie godziny Pearl siedziała za biurkiem i pracowała na komputerze, bo nie przychodziło jej do głowy żadne inne produktywne i zajmujące myśli zajęcie. Od czasu do czasu upijała odrobinę kawy, a poza tym jej palce biegały po klawiaturze, suwała i klikała myszką, szukając informacji o jakichkolwiek morderstwach, które wiązały się z wieszaniem i patroszeniem ofiar, bez względu na to, gdzie i kiedy miały miejsce. Podobna sprawa zdarzyła się dwa lata temu w Seattle, ale sprawca został ujęty i skazany. Okazał się nim były student medycyny, zatrudniony jako urzędnik miejski. Kolejna – przed pięciu laty w Kalifornii. Tutaj morderca był chory psychicznie, miał też poważną chorobę nerki i szukał zdrowego narządu do przeszczepu. Schwytano go, kiedy włamał się do szpitala, żeby przeprowadzić na sobie operację. Motyw? Niesprawiedliwość. Zbyt długo trzymano go na liście czekających na przeszczep. On także został skazany, zmarł w więzieniu. I to wszystko. Ta forma morderstwa była mniej powszechna niż śmiertelny postrzał, dźgnięcie nożem, otrucie, cios tępym narzędziem lub uduszenie. Już miała się poddać, zrobić sobie więcej kawy i porządnie pospacerować w tę i we w tę, kiedy na mało popularnej stronie poświęconej okrucieństwu wobec zwierząt trafiła na sprawę niejakiego Dwayne’a Avisa. Pięć lat temu dostał wyrok w zawieszeniu i karę grzywny, ponieważ pastwił się nad psami na swojej farmie na północy stanu Nowy Jork. W jego stodole znaleziono sześć powieszonych i wypatroszonych zwierząt. To niezupełnie to samo co zabijanie kobiet, pomyślała Pearl, odchylając się na krześle z pięścią przyciśniętą do bolących pleców. Ale czy mieli jakiś inny trop? Jeszcze raz przeczytała na monitorze artykuł z lokalnej gazety. Według reportera Avis nie wyraził skruchy, a kiedy na jego posiadłość wkroczyli policjanci, groził im dubeltówką. Obezwładniony i aresztowany oświadczył, że psy były jego i mógł z nimi robić, co mu się podobało. W gazecie nie opublikowano jego zdjęcia.

Chory skurwiel, pomyślała Pearl. Kto robi takie rzeczy bezbronnym zwierzętom, a potem opiera się aresztowaniu i jeszcze usprawiedliwia swoje czyny? Chociaż… może po prostu był złym człowiekiem. Warto z nim porozmawiać, przekonać się, czy to samo nie uchodzi mu na sucho po raz drugi. Po pięciu latach ludzie zapominają. Po pięciu latach ludzie się przeprowadzają. Możliwe, że Avis też to zrobił. Mógł mieszkać w zupełnie innym miejscu, mógł nie żyć. Jakiś miłośnik psów mógł go zastrzelić. Krzyżyk na drogę. Mógł też przeprowadzić się do Nowego Jorku. Pearl ujęła myszkę i odwróciła wirtualną gazetę na pierwszą stronę. Nazywała się „Mansard Gazette” i wychodziła w Mansard w stanie Nowy Jork. Pearl wróciła do artykułu sprzed pięciu lat o zaszlachtowanych psach. Wydrukowała go dla Quinna i Feddermana, niech przeczytają, jak już któryś pokaże się w biurze. Potem skorzystała z przeglądarki, żeby dowiedzieć się czegoś więcej na temat Mansard. Okazało się, że było to rolnicze miasteczko na północy, z pięcioma setkami mieszkańców. Mizerna liczba. Pearl założyła, że większość z nich żyła na okolicznych farmach. Na stronie internetowej podano dwa numery telefonów do ratusza. Pearl zadzwoniła pod ten, który był podpisany „Public relations”. Nie powiedziała, że jest gliną. Takie miasteczka trzęsły się od plotek. Wolała, żeby Avis, jeśli okaże się podejrzany, nie usłyszał od kogoś, że policja znowu się nim interesuje. Telefon odebrała kobieta o radosnym głosie, która przedstawiła się jako Jane Ellen. Nie zapytała Pearl o nazwisko – założyła, że dzwoniąca na pewno pisze artykuł o Mansard do gazety lub gazetki szkolnej. Być może dlatego, że Pearl ją na tę myśl naprowadziła. Pearl nasłuchała się o średnich opadach, temperaturach, cenach nieruchomości, stopniach szkolnych, a także o czymś, co nazywało się Teatr Jesiennego Jabłka, zanim wreszcie miała szansę zapytać, czy Dwayne Avis wciąż mieszka w Mansard lub okolicy. – Nadal mieszka na swojej farmie – odpowiedziała Jane Ellen wyraźnie chłodniejszym tonem. – Spotkałam go kiedyś i to właśnie on powiedział mi o Mansard – wyjaśniła Pearl. – O? Miał o nas coś dobrego do powiedzenia? Pearl wybuchnęła śmiechem, jakby wzięła słowa Jane Ellen za żart. – Oczywiście, że tak. – Dwayne raczej stroni od ludzi. Lubi przebywać na swojej farmie, w odosobnieniu. Miejscowi w większości to uszanowali. – Mieszka daleko od miasta? – Z piętnaście kilometrów. – Co uprawia? – Prawie nic. Przyjeżdża tą swoją starą furgonetką na targ rolniczy, mamy tu taki w sezonie, i sprzedaje pomidory. Czasami okrę. Okra? Nie jadłam tego od lat! Trzeba skorzystać z okazji. – Trzyma na farmie jakieś zwierzęta? Jane Ellen odpowiedziała dopiero po dłuższej chwili. – Już nie. Kilka lat temu miał pewne kłopoty, ale nie mnie o tym mówić. Właśnie powiedziałaś. – Jakie kłopoty? – Och, nie wiem. Krążą takie różne opowieści, nie zwracam na nie specjalnej uwagi. Skąd pani zna pana Avisa?

– Och, w ogóle go nie znam. Po prostu kiedyś siedzieliśmy obok siebie w autobusie i nawiązaliśmy rozmowę. Wie pani, pogaduszki nieznajomych dla zabicia czasu. Opowiedział mi o Mansard i bardzo mnie to zainteresowało. Jane Ellen zaczynała nabierać podejrzeń. Lepiej, żeby Dwayne Avis się nie dowiedział, że ktoś o niego wypytywał. – Proszę mi wobec tego powiedzieć – rzekła Pearl – co to takiego Teatr Jesiennego Jabłka? – Wiem, że oboje mamy wolne najczęściej w porze lunchu – powiedziała Zoe – ale powinniśmy spotykać się jakoś inaczej. – Na większym łóżku? – spytał Quinn. Zoe nie wyglądała na rozbawioną. Stała przy swoim łóżku, a na nim leżał Quinn, nagi, spocony i zaspokojony seksualnie. – Dobrze wiesz, o co mi chodzi – powiedziała. – Muszę się spieszyć, żeby zdążyć na następną wizytę. Quinn pomyślał, że równie dobrze mogłaby to powiedzieć hotelowa prostytutka, ale postanowił zachować tę uwagę dla siebie. Leżał w milczeniu i patrzył, jak Zoe się ubiera. Przed chwilą wyszła spod prysznica i jeszcze nie wyschła do końca, mimo że starannie wytarła się ręcznikiem. Ubranie kleiło się jej do ciała. Obserwował, jak wwierca się w majtki i zakłada spodnie. Wygładziła materiał dłońmi, porozciągała go, poprawiła, przejrzała się w lustrze komody, ale chyba uznała, że spodnie wciąż źle na niej leżą. Zdaniem Quinna leżały wspaniale. Schyliła się i podniosła biustonosz, który przed godziną rzuciła na podłogę. Patrzył, jak rozstawiła łokcie, jednocześnie się wyginając, i założyła ręce na plecy, żeby zapiąć haftki. Ten gest przywiódł mu na myśl prężącego skrzydła, pełnego wdzięku egzotycznego ptaka. – Na pewno musisz już iść? – zapytał. – Tak, na pewno. – Sięgnęła po bluzkę. Gdy rozczesywała przed lustrem zmierzwione włosy, Quinn usiadł na łóżku i oparł się plecami o poduszki. Zoe była już w pełni ubrana. Jak tylko zadowoli ją wygląd włosów, złapie torebkę, pocałuje Quinna na pożegnanie i wyjdzie. Oboje stracili nastrój, chociaż po seksie było im dobrze. Quinn wiedział, że powinien pójść za przykładem Zoe i przestawić się na pracę. Schadzki w południe były przyjemne – więcej niż przyjemne – ale nie powinny wyznaczać rytmu życia. Mimo to nadal z przyjemnością się jej przyglądał. Odwróciła się bokiem i wykręciła szyję, chcąc sprawdzić kątem oka, czy włosy dobrze się prezentują z tyłu. Z jakiegoś powodu ten gest przypomniał mu Pearl. Zaraz sobie uświadomił dlaczego. W podobny sposób Pearl oglądała swoją myszkę. – Znasz Pearl? – spytał. Napotkała w lustrze jego wzrok. – Mam wrażenie, że tak. – Wiesz, miała za uchem myszkę i strasznie się nią przejmowała. Do tego stopnia, że kazała ją usunąć i wysłać na biopsję. Teraz martwi się, jakie będą wyniki badań. Jest taka roztrzęsiona, że ledwie może wysiedzieć w jednym miejscu. Niesamowicie to wyolbrzymia. – No i? – Obawiam się, że źle się to odbija na jej pracy. Chyba po prostu pytam cię jako psychoanalityka, czy można jakoś jej pomóc, żeby znów była w pracy dawną Pearl. – Podejrzewa nowotwór? – Nie mam pojęcia, co podejrzewa.

– Niedługo dostanie wyniki biopsji. Nawet jeśli będą to złe wiadomości, dozna pewnej ulgi. Obawia się tych wyników z konkretnego powodu? – Owszem. Powodem jest jej matka – odparł Quinn. Zoe przestała tapirować włosy grzebieniem o szeroko rozstawionych zębach i popatrzyła z zaciekawieniem na lustrzane odbicie Quinna. – Jakiś problem genetyczny? Jeszcze jak! – Jej matka to prawdziwy dynamit – odparł Quinn. – Zdaniem Pearl, chce skłonić ją do wizyty u pewnego lekarza, bo kiedyś ze sobą byli i matka ma nadzieję, że znowu się zejdą. Ten lekarz to dermatolog i matka uważa, że jeśli Pearl wystarczająco przestraszy się myszki, to od razu popędzi do Miltona Kahna. Tego dermatologa. – To okropne. – Cóż, nie znasz matki Pearl. – Znam swatające matki, ale matka Pearl wygląda mi na wyjątkowy przypadek. – Tak czy inaczej, Pearl poszła do innego dermatologa i czeka na wyniki. – Dobrze zrobiła. Ale przeciwstawiła się matce, a to może prowadzić do zwiększonego poczucia lęku. Matka ma zawsze rację. Wielu ludziom to przekonanie towarzyszy do końca życia. I zrujnowało już niejedno życie. – Więc co mam robić? Zoe odłożyła grzebień, podeszła i pocałowała Quinna w usta. – Czekać – odpowiedziała. – Jak Pearl. Uśmiechnęła się na odchodne i szybko wyszła z pokoju. Quinn jeszcze trochę poleżał na jej łóżku. Owiewany chłodnym powietrzem z okiennego klimatyzatora, słuchał odgłosów ruchu ulicznego dobiegających z Park Avenue i pozwalał myślom błądzić. Wciąż czuł ciepło Zoe, napływające z jej strony łóżka, wciąż czuł jej zapach i niemal słyszał jęki, jakie wydawała z rozkoszy. W ten stan błogiego rozleniwienia wdarł się nagły niepokój. Dlaczego jak tylko skończyłem kochać się z Zoe, zapytałem o Pearl? Dlaczego, do cholery, to zrobiłem? Ale jako stary glina wiedział, że nie na wszystkie pytania można znaleźć odpowiedź.

59 Quinn parkował lincolna przed biurem, kiedy zadzwoniła jego komórka. Wyłowił ją z kieszeni jedną ręką, podczas gdy drugą kręcił kierownicą, ustawiając długi samochód przy krawężniku. Jeżdżenie lincolnem po Manhattanie kojarzyło mu się czasem z kapitanowaniem na liniowcu w porcie pełnym mniejszych i szybszych statków. Na wyczucie nacisnął przycisk odbioru i powiedział: – Quinn. – Mówi Feds – dobiegło go z drugiej strony słuchawki. – Vitali i Mishkin wprowadzili mnie w sprawę zabójstwa Farra. Byli niedaleko, usłyszeli cynk na policyjnej częstotliwości i zjawili się na miejscu dziesięć minut po strzale. Zabójca, Bertrand Wrenner, siedział na schodach domu Farra. Ofiara leżała na progu, połową ciała wewnątrz, połową na dworze. Wrenner płakał, a w ręce wciąż trzymał narzędzie zbrodni. Mundurowi, którzy przyjechali jako pierwsi, wyjęli mu broń z ręki, a potem odczytali mu prawa. Quinn wrzucił tryb parkowania w automatycznej skrzyni biegów i wyłączył silnik.

– Przyznał się? – Dosłownie nie mogli go uciszyć. – Renz pokazał mi wyniki testów balistycznych. – Quinn nawet nie próbował wyjść z samochodu. Zasięg miał dobry i było mu wygodnie. Spokojne miejsce na rozmowy telefoniczne. – Smith and Wesson, kaliber 22. Nie nasza broń, nie nasz morderca. – Kolejny poroniony pojedynek – powiedział Fedderman. – Ale tym razem zwycięzcę przerosło to, co zrobił, i załamał się na miejscu. Motyw, broń, okazja, świadkowie, zeznania. Murowany wyrok. – Przeważnie – mruknął Quinn. – Renz się wystraszył, co? – Zgadza się, Feds. Media już robią z mordercy ofiarę, porównując go do maltretowanej, zależnej od męża kobiety. Pewnie jakaś firma produkująca T-shirty lada chwila wypuści partię z napisem „WOLNOŚĆ DLA BERTY’EGO”. – Berty’ego? – Tak nazywają Bertranda Wrennera. – Słońce prażyło, a wnętrze stojącego samochodu rozgrzewało się. Quinn był gotów zakończyć rozmowę. – Mishkin uważa, że powinniśmy gnojkowi współczuć – powiedział Fedderman. – Mishkin współczuje całej ludzkości. – Cóż, jakby mnie kto pytał, ludzkość mogłaby z tego wyciągnąć wnioski – odparł Fedderman. – Miskin i Vitali dali mi szczegółowe kopie akt tej sprawy. Zdjęcia z miejsca zbrodni, zeznania świadków, wszystko, co mają do tej pory. Ładny, zgrabny pakiecik. – Przywieź go do biura, Feds, i schowaj do szafy. Ta sprawa łączy się z naszym dochodzeniem tylko w jeden sposób: zrodziła się z politycznego oportunizmu. – W porządku. Jest z tobą Pearl? – Nie. Myślałem, że może być z tobą. Może jest w biurze, właśnie przed nim zaparkowałem. – Ciągle martwi ją ta myszka? – Usunęła ją i wysłała na biopsję. Chce mieć pewność, że wszystko gra. – Albo nie gra. – Też. – Myślisz, że naprawdę ma powody do zmartwienia? – Masę, ale niekoniecznie związanych z myszką. – Auto porządnie się nagrzało, a Quinn zaczął się pocić. Koszula lepiła się do jego ciała jak ubranie Zoe zaraz po wyjściu spod prysznica. – Dziwne – powiedział Fedderman. – Tak samo w pracy mówili na Wrennera. Myszka. – Dziwny jest ten świat – odparł Quinn i rozłączył się. Fedderman wyraźnie popadał w filozoficzny nastrój, a to mogło przekroczyć wytrzymałość Quinna. Wydostał się z nieprzyjemnie rozgrzanego lincolna i wspiął się po niskich betonowych stopniach. Zaraz po wejściu do biura zobaczył Pearl, która spacerowała pośrodku pomieszczenia z kubkiem kawy w ręce. Czarne plamy na podłodze świadczyły, że trochę kawy jej się rozchlapało. Pearl miała wyjątkowo żywe spojrzenie, co z niejasnych powodów przypomniało mu, jak uprawiali seks. Nerwowo zaciskała i rozluźniała palce lewej ręki. Zdziwił się, kiedy powitała go szerokim, białym uśmiechem. – Wszystko w porządku? – zapytał. – Powinniśmy wybrać się na przejażdżkę – odpowiedziała.

Martin Hawk siedział nad kawą w hotelowej restauracji i patrzył na egzemplarze „Posta” i „Timesa”, obok których leżało o wiele mniej znane czasopismo „City Beat”. Wyglądało na to, że Bertrand Wrenner nie był nikim więcej niż pospolitym mordercą. Z pewnością nie był łowcą. Media nazwały morderstwo Aleca Farra pojedynkiem, ale Martin zupełnie inaczej pojmował definicję tego słowa. Farr po prostu usłyszał dzwonek do drzwi, otworzył je i dostał kulkę. Zabójstwo. Owszem, został ostrzeżony i miał broń. Wrenner dostarczył mu rewolwer, którym Farr mógł się bronić, a nawet sam mógł zapolować na swojego potencjalnego mordercę. Sądząc z tego, co mówili współpracownicy, jeśli nawet Farr się wystraszył i miał na baczności, i tak nie uznałby Bertranda Wrennera – Berty’ego, jak nazywały go gazety – za realne zagrożenie. Nie wierzył, że Berty’ego na coś takiego stać. Martin Hawk mógłby mu powiedzieć, że każde osaczone zwierzę może zabić. Przy jego stoliku znów pojawiła się kelnerka, żeby zapytać, czy na pewno nie chciał śniadania. Zapewnił ją, że nie. Na myśl o jedzeniu przewracało mu się w żołądku. Świadomość, że był odpowiedzialny za serię morderstw, które media ochrzciły pojedynkami i na cześć których wiwatowały, odbierała mu apetyt i budziła w nim mdłości. I pogardę. Nieodłączne elementy pojedynku to gniew lub obraza, konfrontacja twarzą w twarz. Pojedynek był zdarzeniem zrodzonym z nienawiści bądź wzgardy. Natomiast łowy były czystą i uświęconą tradycją, impulsem drzemiącym w jestestwie każdego z nas. Im silniejszy stawał się ten impuls, tym większy rodził głód. Pierwotne? A jakże. Dlatego tak mocno zakorzeniło się w legendach i religii. Wiązało się z niebezpieczeństwem, jakimś szacunkiem dla zwierzyny łownej, z walką na spryt i siłę woli. Z podchodzeniem. Odłożył „City Beat” i sięgnął po jeszcze jedną kupioną wcześniej gazetę, „London Times”. Przekartkował ją i otworzył na dziale finansowym. W tej gazecie nie będzie nic o pojedynkach i morderstwach w Nowym Jorku. Żadnych powodów do trosk.

60 Podążając za wskazaniami samochodowej nawigacji, Quinn i Pearl ponad godzinę jechali stopniowo zwężającymi się drogami. Pod Mansard zatankowali na stacji obsługi z dwoma dystrybutorami, gdzie był też minimarket. Pearl skorzystała tam z budzącej grozę łazienki. Kupili sobie po butelce coca-coli z automatu i wrócili do lincolna. Mieli przed sobą jeszcze kawałek drogi. Samo Mansard leżało przy zjeździe z autostrady stanowej i można je było przegapić, jeśli akurat mrugnęło się okiem. Rozparta na siedzeniu pasażera Pearl obserwowała, jak tuzin małych domków z desek przemyka za oknami. Miasteczko miało kilka bocznych ulic, na których mogło znajdować się więcej zabudowań. Na zielonej tablicy przeczytała, że ten fragment łączącej się z autostradą pętli – główna ulica – nazywa się Crescent Street. Prawdopodobnie dlatego, założyła Pearl, że ulica zataczała wielki łuk8. Quinn zwolnił do trzydziestu kilometrów na godzinę, żeby mogli się porozglądać. W mieście był sklep z artykułami gospodarskimi i paszą, sklep z częściami samochodowymi, z artykułami żelaznymi, mały spożywczak, fryzjer, restauracja Crescent Diner, zabite deskami kino oraz ratusz z cegły i białego drewna, w którym Jane Ellen odbierała telefony.

Na trawniku przed ratuszem, obok masztu na flagę, stało działo, wyglądające na haubicę z czasów drugiej wojny światowej. Było podniesione i celowało w kierunku ulicy, jakby miało odpierać każdą możliwą inwazję zewnętrznego świata. Poza lincolnem Quinna ulicą nie jechało żadne auto. Na chodnikach było coś koło sześciu przechodniów, głównie mężczyzn w ubraniach roboczych, a także dwóch chłopców, którzy wytrzeszczyli oczy na samochód, jakby pierwszy raz w życiu widzieli takie dziwo. Pearl nie udało się znaleźć dokładnego adresu Dwayne’a Avisa. Quinn przejechał skosem przez ulicę i zatrzymał się przy krawężniku obok chudego jak szkielet starszego mężczyzny w dżinsach i T-shircie bez rękawów, powłóczącego nogami z szybkością mniej więcej pół kilometra na godzinę. Opuścił szybę. – Szukamy farmy Dwayne’a Avisa – powiedział. Mężczyzna miał przetłuszczone siwe włosy, zaczesane do tyłu i spięte w kitkę grubości mysiego ogona. Jego kościste prawe ramię zdobił wyblakły tatuaż, przedstawiający nagą kobietę kręcącą hula-hoop. Przechodzień uśmiechnął się, błyskając złotym zębem, przysunął do samochodu i pochylił tak, że patrzył Quinnowi prosto w oczy. – Wiem, gdzie jest – powiedział niskim głosem pijaka. – Podzieli się pan z nami tą informacją? – Mało kto tam jeździ – oznajmił starzec. – Stanowimy wyjątek. Mężczyzna pochylił się jeszcze niżej i przeniósł wzrok na Pearl. Do rozgrzewającego się samochodu napłynął zapach potu i ginu. – Jesteście gliny. – Jak pan na to wpadł? – Nie zapytaliście, dlaczego mało kto jeździ na farmę Avisa. – Jako gliny prędzej czy później dostajemy to, czego chcemy – zauważył Quinn. Pozłacany uśmiech stał się szerszy. – No to niech będzie prędzej. Jak chcecie odwiedzić Avisa, wyjedźcie tą drogą za miasto, a jakieś piętnaście kilometrów dalej skręćcie w prawo, gdzie nieutwardzona droga kończy się na dwupasmówce. Potem w lewo i jedźcie tą drogą aż do pierwszej szutrówki, znowu skręćcie w lewo i jesteście na farmie Avisa. To jego podjazd. Quinn podziękował i zaczął podnosić okno. – Nie martwcie się, nie zadzwonię, żeby uprzedzić Avisa o waszym przyjeździe – powiedział mężczyzna z kucykiem. – Pewnie i tak by nie odebrał telefonu, no i, Bogiem a prawdą, gówno mnie obchodzi, po co do niego jedziecie. – Trzymam pana za słowo – odrzekł Quinn. – Nie liczcie na gościnne powitanie – dodał mężczyzna. Wyprostował się, jakby dokuczały mu plecy, i wznowił swą powolną, jednostajną wędrówkę chodnikiem. – To ja za dziesięć lat – mruknął Quinn. – Śmiałe założenie – odparła Pearl. Mężczyzna uniósł rękę w apatycznym pożegnaniu, ale nie obejrzał się, gdy odjeżdżali. Marna to była farma. Otaczające ją pola leżały odłogiem, nie licząc działki za stodołą, na której po sięgających głowy drewnianych palikach pięły się krzaki pomidorów. Po lewej było jeszcze małe poletko kukurydzianych łodyg i to chyba już wszystko, co tu uprawiano. Reszta farmy była tak zaniedbana, że sporą przestrzeń pól zajął las. Drzewa rosły też przy stodole i walącym się domu – to przy stodole, mające dawać cień, wyglądało na klon, a drugim była wysoka wierzba, której gałęzie ocierały się o piętro starego domostwa. W cieniu wierzby, na

ganku, wisiała podniszczona drewniana huśtawka; objęły ją we władanie termity i wyglądało na to, że lepiej na niej nie siadać. Zewnętrzną okładzinę domu wykonano z nachodzących na siebie desek, obecnie szarych i wyblakłych. Elementy wykończeniowe były jasnozielone, ale po raz ostatni odmalowano je dawno temu. Tu i ówdzie spod farby wyglądało nagie drewno. Przed frontową ścianą znajdował się długi ganek z desek. Schody, także drewniane, pomalowano na szaro, a przegniły tak, że groziły wypadkiem. Pearl uważnie obejrzała stodołę, w której znaleziono wiszące i wypatroszone psy. Była to pochyła, zniszczona przez pogodę drewniana konstrukcja, której wciąż trzymały się poziome pasy starej, czerwonej farby. Drewniane wrota były zamknięte, a duża kłódka nie pozwalała im się otworzyć. Stare zawiasy pokryły się rdzą, ale wyglądały na solidne. Na farmie nie było widać żadnych zwierząt. Ledwie Quinn i Pearl zatrzasnęli za sobą drzwiczki lincolna, na ganek, w cień zapadającego się zadaszenia, wyszedł mężczyzna w znoszonych dżinsach i czerwonej koszuli z podwiniętymi do ramion rękawami. Wyglądał na pięćdziesięciolatka, miał ciemne włosy o cofającej się linii i zaciętą, pobrużdżoną twarz. Na jego prawym ramieniu wisiała dubeltówka. Stał jak gdyby nigdy nic i milczał, wpatrując się w Quinna i Pearl. – Dwayne Avis? – zapytał Quinn. – Tak było, jakżem się rano obudził. Nie pójdzie z nim łatwo. Quinn miał oko na dubeltówkę. Avis szeroko rozstawił nogi i przybrał nieustępliwą postawę. Nie spuszczał z nich ciemnych, niemrugających oczu, z których biła arogancja. – Jesteśmy z policji – powiedziała Pearl. Miała dość tego zaściankowego maczyzmu. – Stanowej czy tutejszej? – Nowojorskiej. – Nie macie na tym terenie żadnych uprawnień. – Jak będzie trzeba, raz-dwa je zdobędziemy. Avis zszedł z ganku, pilnując, by lufa dubeltówki mierzyła w ziemię. – To może wróćcie, skąd przyjechaliście, i zróbcie to? A póki co – uniósł strzelbę, ale jej lufę skierował w bok – wynocha z mojej ziemi. Pearl pomyślała, że jak dotąd słyszała ten tekst tylko w filmach i serialach. Quinn pomyślał, że ten człowiek pokazywał nerwy, tak jak pokazuje się broń – nie tracił panowania nad sobą, ale udawał, że je traci. Była to taka sama groźba jak jego dubeltówka; dawał intruzom do zrozumienia, co może się stać, jeśli go zlekceważą. Tacy ludzie byli niebezpieczni, choć w książkach i filmach przedstawiano ich inaczej. Udawanie mogło w sekundę przestać być udawaniem. – Chcemy tylko porozmawiać – zapewnił. – Dla wszystkich będzie lepiej, jeśli nie każe pan nam wracać tu ponownie. – Wiem, o czym chcecie gadać – powiedział Avis. – O tych cholernych psach. Cóż, inni już się ze mną rozprawili i uważam sprawę za zamkniętą. Próba rozprawienia się ze mną po raz drugi może być niebezpieczna. Tak sobie obiecałem. – To nie jest żadne „po raz drugi” – odparł Quinn. – Nie interesują nas psy ani nic, co się z nimi wiąże – dodała Pearl. Quinn sprawdził, jak Avis reaguje na uśmiech. – Zresztą i tak nie widzę tu żadnych psów – udał głupiego.

Avis miał tyle rozumu, żeby nie mierzyć z dubeltówki choćby w ich pobliże, za to wycelował jeszcze bardziej w bok, uniósł broń i wypalił z jednej lufy. Hałas był ogłuszający, a Quinn mógłby przysiąc, że słyszy śruciny furkoczące między gałęziami rosnącej przy domu wierzby. – Kurwa! – Pearl instynktownie przykucnęła. Quinn zachował spokój. Stał prosto. – Jesteśmy tu w związku z dochodzeniem w sprawie morderstwa – powiedział. – Pogrąża się pan tą dwururką. – Dochodzenie w sprawie morderstwa? Z powodu psów? – Zapomnij pan o tych cholernych psach! – warknęła Pearl. Wyprostowała się, ale nie do końca. Sprawiała wrażenie maksymalnie czujnej. Nie odrywała od Avisa badawczego spojrzenia czarnych, pozbawionych lęku oczu. Być może rozpoznał w niej kogoś wcale nie tak różnego od siebie. Kogoś, kto mógłby go zastrzelić. – Zapomnieć o psach? – Demonstracyjnie ważył jej słowa. – Osobiście wolę koty. – Pearl nie odrywała od niego ponurego, złowróżbnego spojrzenia. – Cóż… nigdy nie zabiłem żadnej osoby. Ani zwierzaka, którego nie zamierzałem zjeść. Quinn przełknął, żeby pozbyć się niemiłego smaku w ustach, po czym bardzo powoli wyjął z kieszeni koszuli kawałek papieru. Odczytał listę dat i godzin. – Chcemy się dowiedzieć, gdzie pan był w te noce – zakończył. – Tutaj. – Wszystkie pan pamięta? – Żadnej nie muszę pamiętać. Jestem tu przez cały czas. I nie, nie mam alibi. Byłem sam. Nie zamierzałem nikomu udowadniać, że nie było mnie w innym miejscu. – Ma pan coś przeciwko temu, żebyśmy zajrzeli do stodoły? – zapytała Pearl. – Mam, ale i tak prędzej czy później zajrzycie. Na pozór zupełnie ich ignorując, odwrócił się i ruszył do stodoły. Z kieszeni znoszonych dżinsów wyciągnął kółko z kluczami, otworzył kłódkę, po czym rozwarł na oścież oba skrzydła skrzypiących wrót. Pearl i Quinn weszli do stodoły razem z nim. Było w niej chłodniej, była też zaskakująco przestronna i czysta. Jedną ze ścian zajmował rząd przegród dla zwierząt; wszystkie były puste. Ubita ziemia klepiska wyglądała na nieporuszoną. W stodole unosił się intensywny zwierzęcy odór, ale samych zwierząt nie było. W przegrodach i na klepisku nie było słomy. – Dlaczego nie ma pan zwierząt? – zwróciła się Pearl do Avisa. – Za dużo z nimi zachodu, a za mały zysk. Quinn i Pearl pozwolili oprowadzić się po stodole. Szli za Avisem, żeby mieć baczenie na dubeltówkę. – Posadzicie mnie? – zapytał Avis. – Nigdy nie mieliśmy takiego zamiaru – odpowiedział Quinn. Wciąż idący na przodzie Avis odprowadził ich do lincolna i przystanął w oślepiającym słońcu. Upalnym miejscem była ta jego farma, cień drzew nic nie pomagał. Wiejący od pól wiatr był gorący i suchy i niósł ze sobą piach. – Wrócicie? – zapytał Avis. – Może – odpowiedział Quinn. – Ale jeśli wrócę i jeszcze raz zobaczę tę dubeltówkę, wsadzę ci ją w dupę. W poprzek.

Przez twarz Avisa przemknęło zaskoczenie, ale nie strach. Z obojętną miną patrzył, jak wsiadali do samochodu. Wyjeżdżając z podwórka, Quinn zerknął w boczne lusterko i zobaczył, że nieporuszony Avis cały czas ich obserwuje, a lufy strzelby nadal mierzą w ziemię. – Moim zdaniem mógłby zabić człowieka – powiedziała Pearl, kiedy wyjechali na szutrówkę prowadzącą do autostrady stanowej. – Gdyby miał okazję i pewność, że później nie skomplikuje mu to życia – odparł Quinn. – Ale to nie nożownik – mówiła dalej Pearl. – Z nożem może pójść na martwego psa, ale nie na człowieka. – Też mi się tak wydaje, chociaż trudno to stwierdzić na pewno. – Widać, że kocha swoją broń. Substytut penisa? Twoja przyjaciółka Zoe pewnie by wiedziała. Karabiny i noże, codzienne zabawki chłopców. Jak dorosną, zwykle decydują się w końcu na jedno albo drugie. – Zwykle nie znaczy zawsze – skwitował zwięźle Quinn. – Co ty nie powiesz? Raaany… – odpowiedziała Pearl i włączyła radio. Obejrzał rozłożone na łóżku przedmioty, po czym metodycznie zaczął je pakować do niebieskiej płóciennej torby. Stalowy hak i wiertło były ciężkie, ale wolał nie montować haka wcześniej, jak zrobił w przypadku Terri Gaddis. Terri miała w najlepszym razie przeciętną inteligencję, ale Mitzi była bystra i spostrzegawcza. Wejdzie pod prysznic, spojrzy w górę i zauważy hak na suficie. Albo zobaczy sam cień haka i z ciekawości zadrze głowę. Z pewnością byłaby zaciekawiona, jak większość inteligentnych ludzi. Będzie chciała wiedzieć, do czego służy hak i skąd się wziął w łazience albo czy zawsze tam był, a ona po prostu go nie zauważyła. Nie mógł ryzykować, że zapyta dozorcę albo kogoś, kto wpadnie z wizytą. Dlatego hak zostanie zamontowany w ostatniej chwili. Już niedługo Mitzi wszystko zrozumie, ale będzie wtedy bezradna. Uśmiechnął się. Mitzi była bystra, to fakt. Jak dotąd najbystrzejsza z nich wszystkich. Tym lepiej. 8 Crescent (ang.) – półksiężyc, łukowata ulica

61 Quinn i Pearl wrócili do miasta około piątej. Godzina szczytu. Zrodzone z upału miraże, tańczące w świetle zniżającego się słońca. Jechali Roosevelt Parkway na południe, na West Side. Przeciążona klimatyzacja lincolna z fatalnie klekoczącym łożyskiem w silniczku dmuchawy walczyła z gorącem lata. Wychodziła na remis. – Więc Avis to w sumie chybiony strzał – powiedziała Pearl. – Alfabetycznie wciąż jest pierwszy na liście podejrzanych – odparł Quinn. – Starasz się poprawić mi nastrój? – Jak zawsze. – Quinn zjechał z autostrady. Był umówiony na kolację z Zoe i nie chciał wdawać się w sprzeczki z Pearl. – Feds zabrał nieoznakowany radiowóz. Może cię podrzucę? To blisko, oszczędzisz sobie jazdy metrem. – Umowa stoi, jeśli zatrzymamy się gdzieś na kolację. Nie musi być wymyślna. – Przystanę gdzieś, kupisz sobie coś na wynos – odpowiedział Quinn.

Przez kilka uderzeń serca Pearl milczała, patrząc na sznur samochodów. Potem rzekła: – Zoe wchodzi nam w paradę? Roześmiał się. Dlatego była taka dobra w swojej pracy. – To prawda – przyznał. – Wychodzę z nią wieczorem na kolację. Pearl potrząsnęła głową i uśmiechnęła się smutno. – Glina i psychoanalityk. Co też ona o tobie myśli? – Coś nas łączy. Oboje pomagamy ludziom. – Ona pomaga takim jak ty, Quinn. Mocniej ścisnął kierownicę i zahamował, żeby nie wjechać w tył taksówki. – Jak ja? – Osobowościom z zaburzeniami obsesyjno-kompulsywnymi. Fanatykom z klapkami na oczach. Żałosnym pracoholikom. Psychotycznym, nieprzeniknionym Rambo. – Przynajmniej nie słyszę głosów. – Słyszysz Renza – odpaliła Pearl. – Musi być jakiś lepszy wybór. – A kogo ty słyszysz, Pearl? Doktora Phila9? Matkę, która chce cię wydać za lekarza od skóry i mówi, że myszka może cię zabić? – Słyszę ciebie, Quinn. – Niech cię cholera! Przez jakiś czas jechali w milczeniu; Quinn manewrował w gęstym strumieniu samochodów. – Gdybyś rzeczywiście mnie słuchała – powiedział wreszcie – mniej byś się martwiła. Pearl w milczeniu patrzyła przed siebie. Nie odezwała się słowem, dopóki Quinn nie zaparkował lincolna przed jej blokiem. Nie patrząc na niego, powiedziała: – Przyszło ci kiedyś do głowy, że Zoe cię wykorzystuje? – Wykorzystuje? – Obserwuje. Analizuje. Na miłość boską, Quinn, jest szukającym spełnienia psychoanalitykiem! I nie mówię o spełnieniu seksualnym. No, nie tylko. – Nie będziemy rozmawiać na temat Zoe. – Bo co, wyczuje wibracje i będzie jej przykro? W Pearl narastało rozgoryczenie. Związek Quinna i Zoe najwyraźniej ją ranił, a przecież Quinn nigdy nie miał takiej intencji. – Pearl… – Któregoś dnia możesz zostać sławny. Wtedy Zoe opisze cię w swojej pracy naukowej jako studium przypadku. Może nawet poświęci ci cały rozdział. – Pearl, nie chciałem cię urazić ani zranić twoich… – Znam takie jak ona. Da dupy, zrobi notatki. Da dupy, zrobi notatki. Mężczyźni! Jesteście tacy nieświadomi! Quinn oparł ramiona o kierownicę, pochylił się i złożył głowę na rękach. Silnik pracował na jałowym biegu. Quinn zdał sobie sprawę, że czuje się winny. Zdenerwował Pearl, choć nie było to jego zamiarem. Po prostu bronił siebie – i Zoe – przed jej niedorzecznymi obelgami i insynuacjami. Wyprostował się, chcąc powiedzieć, że za bardzo ich poniosło. Ale Pearl właśnie wysiadała z samochodu. Trzasnęła drzwiami i odeszła. Patrzył, jak wściekle tupiąc, wchodziła po schodach. Zniknęła za drzwiami, nie oglądając się na niego. Pearl i jej muchy w nosie. Co z nią było nie tak, do cholery? Uprzykrzała wszystkim życie, jakby od urodzenia kłuł ją rzep w tyłku. Zaraz zejdzie do

delikatesów na rogu i kupi sobie na kolację jakieś świństwo do podgrzania. Poużala się nad sobą i zła jak osa wcześnie pójdzie spać. Cała Pearl. Znał ją. Zacznie robić sobie wyrzuty i wpędzi się w jeszcze większe poczucie nieszczęścia. Sama jest sobie winna. Czemu ma mnie to obchodzić? Doszedł do wniosku, że nie powinno, i odjechał. Da dupy, zrobi notatki. Nie wytrzymał. Parsknął śmiechem. * Quinn zajrzał do biura, żeby sprawdzić efekty pracy Feddermana, który miał szukać powiązań między morderstwami Bestii i Kalibra 25. Feds zostawił na biurku Quinna raport, w którym opisał, co dziś osiągnął zarówno z Vitalim i Mishkinem, jak i bez nich. Usadowiwszy się w fotelu, Quinn zapalił kubańskie cygaro i rozparł się wygodniej. Czy spróbuje zneutralizować zapach tytoniu, czy nie, Pearl i tak wyczuje jutro smród i nie omieszka o tym wspomnieć. Nie powie jej, że chwili relaksu z cygarem potrzebował przez tę rozmowę w samochodzie, dla uspokojenia nerwów. Mógłby jej tym sprawić satysfakcję. Wydmuchnął dym i uśmiechnął się. Pearl. W połowie cygara Quinn skończył czytać raport Feddermana. Nie zdziwiło go, że Feds nie znalazł ani jednej cechy wspólnej między obydwiema seriami morderstw. Vitalemu i Mishkinowi też się to nie udało. Quinn wiedział, że wszyscy trzej znają się na swojej robocie. Skoro nie widzieli żadnych podobieństw, mogło takich po prostu nie być. Wychodziło na to, że im bardziej ich szukają, tym bardziej wątpliwe stają się ewidentnie polityczne argumenty Renza, dowodzącego, że mają do czynienia z jednym seryjnym mordercą. Oczywiście, mimo że politykę miał we krwi, Renz nie był złym detektywem i wciąż zachował instynkt gliny, nawet jeśli nieco stępiony przez lata spędzone na stanowisku komisarza. No i była też Helen. Uważała za możliwe, że oba popędy, oba sposoby działania, mogą koegzystować w jednej osobie, w jednym pokręconym, podzielonym umyśle. Czy nie jest tak, że wszyscy mamy podzielone umysły? Czy nie dzięki temu pozostajemy normalni? Albo raczej znajdujemy sobie miejsce pośród oszalałej większości, która uchodzi za normę? Quinn zaciągnął się cygarem, obrócił w ustach i wydmuchnął nielegalny dym. À propos pokręconych umysłów… Włączył komputer i znalazł stronę internetową doktora Alfreda Beekera. Nie znalazł na niej wzmianki, że Beeker jest lekarzem, ani nawet jego podobizny, chyba że był jednym z mężczyzn w skórzanych maskach. Trafił za to na dużo sadomasochistycznej literatury, po części amatorskiej i pełnej błędów gramatycznych. Były też zdjęcia – związane kobiety w przeróżnych pozach, przy czym nie wszystkie fotografie były pozowane. Skórzane pęta, łańcuchy, wymyślnie zasupłane sznury. Większość kobiet miała około dwudziestu, trzydziestu lat, ale były i takie, które wyglądały na młodsze. Zapewne tylko wyglądały. Beeker był na tyle mądry, żeby nie wrzucać zdjęć nieletnich do internetu. Quinn powiększał jedno zdjęcie za drugim, oglądał miniaturki klatek filmowych. Tak jak mówił Beeker, na stronie widniały zdjęcia Zoe. Nie były wyzywające – żadnych skór, łańcuchów ani pejczy. Przypominały raczej fotografie, których można się spodziewać po „Playboyu”. Młodsza Zoe, która, przede wszystkim uczesaniem, zdumiewająco przypominała Bettie Page, bożyszcze

mężczyzn w latach pięćdziesiątych. Zoe w bikini, której usta układały się w idealne O, udająca wstrząśniętą i przestraszoną. Zoe z nagimi piersiami i uwodzicielskim uśmiechem, osłaniająca dół ciała różowym prześcieradłem. Naga Zoe na wiklinowym bujanym fotelu, udająca, że robi na drutach. Zoe ubrana tylko w buty na wysokim obcasie, z gracją pochylająca się, by dotknąć palców u stóp . Zoe, Zoe, Zoe… Quinn zorientował się, że ma erekcję. Ale drań z tego Beekera! A co, jeśli pacjenci poznają jego perwersyjną stronę? Może już poznali. Może przez upodobanie do perwersyjnego seksu przekroczył granice etyki lekarskiej. Może fotografował swoich pacjentów. Może to jego pacjenci. Jezu! Oparte o popielniczkę cygaro zgasło. Quinn zapalił je ponownie i wyłączył komputer. Rozmyślał przez jakiś czas, wpatrzony w mgiełkę wydychanego dymu, jakby powstała z jego zadumy i kryła w sobie jakieś znaczenie. Chciał się zobaczyć z Zoe. Wiedział, że może do niej zadzwonić, a ona zaprosi go do siebie. Z drugiej strony nie chciał, żeby Beeker w jakikolwiek sposób stał się częścią ich związku. Lepiej trochę odczekać, póki obejrzane przed chwilą zdjęcia nie wyblakną w pamięci. Spotkanie z Zoe może trochę poczekać. Na pewno do kolacji. Potem przyjdzie kolej na spotkanie z Beekerem. 9 Dr Phil (wł. Phil McGraw) – głośny amerykański psycholog i osobowość telewizyjna. Prowadzi własny show, w którym na antenie udziela porad psychologicznych, nierzadko kontrowersyjnych.

62 Gdy tylko Lavern cichutko i ostrożnie zamknęła za sobą drzwi, usłyszała głos męża: – Spóźniłaś się i jesteś pijana. – Widziałam się z Bess. – Pierwsza osoba, która przyszła jej na myśl i która mogła potwierdzić jej bajeczkę. – Po kolacji zagadałyśmy się w restauracji i tak jakoś zleciało. – Piłaś. Nie mógł tego wiedzieć na pewno, ponieważ dopiero weszła, a w salonie nawet nie paliło się światło. Stała przed ścianą ciemności, więc widział najwyżej zarys jej sylwetki na tle słabego światła w korytarzu. Sam był zupełnie niewidzialny w mroku. – Piłyśmy wino do kolacji, a potem zamówiłyśmy kilka drinków. Nic więcej. Nie powiedziała mu, że darowała sobie kolację i najpierw piła sama, a potem w towarzystwie poznanego w barze mężczyzny, daleko od okolicy, w której ktoś mógłby ją rozpoznać i donieść Hobbsowi. Między nią a tym mężczyzną ( Victor jakiśtam, pomyślała. A może inaczej?) do niczego nie doszło, zresztą oboje byli zbyt pijani, żeby doszło, nawet gdyby nabrali ochoty na seks. Poproszono ich o opuszczenie lokalu, zaprotestowali bez przekonania, a potem krzepki barman dosłownie ich wyrzucił. Victor (czy jak mu tam było) go uderzył, ale tak słabo, że barman nie zwrócił na to uwagi, więc ostatecznie znaleźli się na chodniku, z trudem trzymając się na nogach. Lavern oparła się o latarnię, zamknęła oczy i omal nie urwał jej się film. A może i się urwał, na krótko. Kiedy otworzyła oczy, Victor gdzieś przepadł. Jakiś człowiek, który mógł być Victorem, przechodził przez skrzyżowanie pół przecznicy dalej.

Za daleko, nie dogoniłaby go. Tyle wysiłku… A tam, do diabła z Victorem. Więc Lavern też zaczęła iść, w przeciwnym kierunku. Z początku mocno się zataczała i zwracała na siebie uwagę. Przechodnie zwalniali na jej widok i schodzili jej z drogi. Wyglądali na zażenowanych, wstydzili się za nią. Pierdolcie się! Wszyscy się pierdolcie! Kobieta w szarym garniturze posłała jej wzgardliwe spojrzenie. Nastoletni chłopak, którego spodnie wisiały nisko w kroku, złapał się za rozporek i wyszczerzył do niej zęby, kiedy go mijała. Moi bracia i siostry, też błazny i buntownicy. Kilka przecznic dalej wyraźnie poczuła, że zaczyna trzeźwieć. Wracając taksówką do domu, zaskoczyła kierowcę treściwymi i logicznymi komentarzami na każdy temat, od polityki po zawodowy bejsbol. I bardzo dobrze, psiakrew! Na pewno doszła do siebie i trudno będzie rozpoznać, że piła. Myliła się. Hobbs wyczuł alkohol albo w jej oddechu, albo na ubraniu. – Zamknij do końca te pierdolone drzwi i chodź tutaj! – polecił. Posłuchała. Zamek szczęknął, a wtedy w salonie rozbłysły światła, oślepiając ją na chwilę. Gwałtownie zaczerpnęła tchu. Hobbs stał dwadzieścia pięć centymetrów od niej z ręką na przełączniku. Wyprowadzony z rażącego blasku cios trafił ją w lewe ucho i bezwładnie poleciała na stół, który się przewrócił. Hobbs znalazł się przy niej błyskawicznie; nie zdążyła nawet pomyśleć o bólu. Pierwsze uderzenia były chaotyczne. Potem jego pięść trafiła w żebra, być może pęknięte po ostatnim laniu. Ten ból przeszył ją całą; usiadła na dywanie, nie mogąc złapać tchu. Hobbs oparł stopę na jej ramieniu, a popchnięta Lavern przewróciła się na bok. Patrzył na nią z góry, wspierając ręce na biodrach. – Pijaczka jebana! Rogi też mi przyprawiasz, co? – Nie! Skądże! – Chlejesz i pierdolisz się z kim popadnie! Mocno kopnął ją w udo. Obróciła się na brzuch. Niedobrze. Będzie gorzej niż zwykle. Muszę wytrzymać. Nie mam wyboru, muszę… – Do sypialni! – rozkazał i zaczął kopać ją raz za razem, ale z mniejszą siłą. Chciał, żeby pełzła, i to we właściwym kierunku. Nagim łokciem uderzyła o nogę od stołu. – Tak się najebałaś, że nawet pełzasz zygzakami! – rzucił z obrzydzeniem. Tak było. Lavern musiała przyznać mu rację. Gdyby przez cały czas nie naprowadzał jej kopniakami na właściwy kierunek, nie trafiłaby na korytarz wiodący do sypialni. Drzwi sypialni wydawały się teraz tak bardzo odległe. Czyżby jakoś uszkodził mi wzrok? Kopnął mocniej, poczuła ból u podstawy kręgosłupa, więc zaczęła pełznąć szybciej; darła rajstopy na dywanie, zdzierała skórę z kolan, a dłonie raniła o szorstkie włókna. Bez jego pomocy nie weszłaby na łóżko. Opadła plecami na miękki materac, biały prostokąt sufitu wirował i oddalał się, a ona pragnęła tak opadać bez końca… Hobbs zaczął ją rozbierać. Nie opierała się, ale zabrakło mu cierpliwości do guzików i zatrzasków i po prostu zaczął zdzierać z niej ubranie. Okazało się to trudniejszym zadaniem, niż sądził.

Poddał się i wypadł na korytarz. W kuchni zabrzęczała stal, a po chwili wrócił z nożem do krojenia mięsa. Zaczął ciąć, nie ciało, ale materiał. Z taką wprawą rozcinał oporne ubranie, aż Lavern zaczęła się zastanawiać, co z równą wprawą może uczynić z jej ciałem. O dziwo, mimo jego furii ostrze ledwie muskało jej skórę. Lavern mocno zacisnęła powieki i wybrała się gdzie indziej, w miejsce, w którym działo się to komuś innemu. W razie konieczności można stać się dwiema osobami jednocześnie. Naprawdę można. Jedna się boi, cierpi, druga wędruje, nieczuła… W tym momencie nie miała problemu z wyborem, którą z tych osób chce być. Pod napiętą poszewką z jej otwartych oczu wyzierał strach.

63 Zaczęli gromadzić się w parku przed świtem i do tej pory zebrały się ich setki. O ósmej na kanale informacyjnym New York One oszacowano, że tłum liczy tysiąc osób. Masa ludzka na ekranie telewizora rzeczywiście na tyle wyglądała. Kiedy wysypali się na ulicę, trzeba było przekierować ruch z Central Park West. Wszyscy nieśli identyczne transparenty ze starannie wykonanym napisem „WOLNOŚĆ DLA BERTY’EGO”, niektórzy mieli też na sobie T-shirty z tym samym żądaniem, nadrukowanym wielkimi czarnymi literami. Manifestacja była na tyle duża, by zdezorganizować ruch w Midtown, przez nią też Quinn spóźnił się do gabinetu Alfreda Beekera na Park Avenue. Chciał tam być przed dziewiątą, zanim zjawią się pierwsi pacjenci. Chciał być z nim sam na sam. Quinn siedział z przegubem na kierownicy, starając się zachować cierpliwość, i obserwował brązowego vana UPS, przemieszczającego się skokowo po trzy metry. Automatycznie przesuwał prawą nogę między pedałem gazu a hamulcem, starając się trzymać tuż za furgonetką. Klimatyzacja zassała spaliny vana, więc Quinn uchylił okno na jakieś piętnaście centymetrów. Do środka wdarł się upał, a z nim jeszcze więcej spalin. Przy opuszczonym oknie metaliczny klekot klimatyzatora stał się głośniejszy. Za głośny. Okno z powrotem się zasuwało, kiedy zabuczała komórka Quinna. Wygiął się, wyciągnął aparat z kieszeni, otworzył klapkę i odebrał. – To ty, Quinn? – rozległ się głos Renza. – W końcu to mój telefon – odparł Quinn. – To gówno znaczy. Mogłeś go zgubić, a ja gadam z jakimś błaznem, który się pod ciebie podszywa. – To ja i się nie podszywam. – A tej części z błaznem nie skomentujesz? – W tej chwili nie chce mi się tracić na to czasu, Harley. – Chciałem cię wczoraj uprzedzić, że ten ruch poparcia dla Berty’ego Wrennera zaczyna wrzeć, ale byłeś nieuchwytny. Wiesz, co idzie w parze z wrzeniem? – Ciśnienie. – Quinn stłumił ziewnięcie. Żar grzejącego przez przednią szybę słońca sprawiał, że ogarniała go senność. – Gdzie byłeś wczoraj, Quinn? – Na północy stanu, z Pearl. Sprawdzaliśmy pewien trop, gościa nazwiskiem Dwayne

Avis. Nic z tego nie wyszło. Wszystkiego dowiesz się z raportu. – Oglądałeś rano wiadomości? – Udało mi się tego uniknąć. – Berty’ego mają dziś postawić w stan oskarżenia, więc jego stronnicy urządzają w parku wielką demonstrację. Transparenty, pieśni. Szykuje się totalny rozpizd. – Rozpizd – mruknął Quinn. – Rzadko słyszę to słowo. – Podziel je sobie na sylaby – odparł Renz. – Za jedną mogą człowieka okrzyknąć seksistą. – Chyba powiedział to na poważnie. Czasami dla Renza nie istniało coś takiego jak błahy problem. – Nikomu nie powiem, że je znasz – zapewnił go Quinn. – Dziękuję. W wiadomościach mówią, że rozpizd nabiera rozmachu. – Pewnie stąd ten potworny korek, w którym tkwię. No to czego chce armia Berty’ego? – Wolności dla Berty’ego. – Mimo że oskarżenie o morderstwo opiera się na dowodach i przyznaniu się do winy? – Chyba nie uważają tego za istotne. Wiesz, jak jest, Quinn. Taki nikt doskonale nadaje się na męczennika systemu. – A system to my? – My to część systemu. – Więc chcesz wolności dla Berty’ego? – Ja nie. Ale pewni politycy, jeśli znajdą pretekst, dołączą do marszu armii Berty’ego. – Jesteś chyba najbardziej oportunistycznym politykiem, jakiego znam – powiedział Quinn – a nie maszerujesz. – Przede wszystkim jestem gliną, inaczej nie pozwoliłbym, żeby kojarzono mnie z tobą i twoją niedorobioną ekipą. – Tyczy się to również Vitalego i Mishkina? – Mishkin to Barney Fife10 z wąsem jak szczotka, a z Vitalego pomału robi się Columbo. – Ty znowu o telewizji – mruknął Quinn. – Miasto zupełnie oszalało, rozdarte między Bestią, Kalibrem 25 a tym nonsensem z pojedynkami. – Zawsze było szalone. Za to je kochamy. – Jedziesz do biura na Siedemdziesiątej Dziewiątej Ulicy? – Muszę po drodze gdzieś wstąpić. Potem tak. – Podeślij mi jakieś konkrety, Quinn. Muszę coś rzucić na pożarcie ludziom, którzy mnie chcą rzucić na pożarcie. Znasz zasady gry. Niby dlaczego zawsze kiedy trafiamy na takie gówno, wynajmuję ciebie? – Rzuciłbyś na pożarcie Vitalego i Mishkina? – Mogę ci obiecać, że najpierw rzucę ich, a dopiero potem ciebie. – Zły z ciebie człowiek, Harley, ale uczciwy. Rzadkość w dzisiejszych czasach. – Walczę z tą drugą cechą. – I robisz postępy. Przefaksuję ci ten raport. – Przefaksuj, cały ten wasz rozpizd. Jak tylko znajdziesz czas w swoim wypełnionym po brzegi grafiku. Quinn uznał to za pożegnanie, rozłączył się więc i schował telefon do kieszeni. Policja najwyraźniej ujarzmiła demonstrację domagającą się wolności dla Berty’ego. Sznur samochodów pełzł teraz równomiernie, bez ciągłych, szarpiących nerwy przestojów.

Miasto złapało oddech i ruszyło dalej. Lavern odsunęła kołdrę z twarzy. Włócznia słonecznego blasku ugodziła ją w głowę, oświetliła poduszki i rozpaliła ból w uchu, w które Hobbs przyłożył jej zeszłej nocy. Jęknęła i spojrzała na zegarek przy łóżku. Prawie dziewiąta. Wróciła jej pamięć nocnych wydarzeń. Skurczyła się w sobie. Hobbs wyszedł do pracy ponad godzinę temu. Miała przynajmniej tyle – trochę spokoju na jakiś czas. Odrobinę wytchnienia od strachu i pięści. I noży. Nowość w repertuarze Hobbsa. Usiadła na łóżku i gwałtownie zaczerpnęła tchu, gdy jej żebra zapłonęły bólem. W obolałym uchu zaczęło dzwonić. Postawiła stopy na podłodze, wstała. W pierwszej chwili zakręciło jej się w głowie, musiała się pochylić i przytrzymać brzegu łóżka. Potem ściągnęła przez głowę koszulkę i zdjęła majtki. Każdy ruch sprawiał ból. Jakby brała wczoraj udział w potwornym wypadku samochodowym i dopiero po nocy poczuła, jaka jest zesztywniała i obolała. Świadoma, że garbi się jak staruszka, powlokła się do łazienki. Wstrząsnęło nią, gdy w wysokim lustrze zobaczyła, że na jej ciele praktycznie nie ma śladów. Mimo że bolało ją ucho i bok głowy, miała tylko drobne przebarwienia skóry na skroni i przy kąciku oka. Zaczerwienione boki podchodziły fioletem i pokryją się różnobarwnymi sińcami, ale dopiero za jakiś czas. Sińce będą wyraźne, ale nie rozległe; ubranie zupełnie je zasłoni. Ale jeśli było po niej widać, jak fatalnie się czuła, ktoś każe jej jechać do szpitala. Wciąż była dumna ze swojego ciała. Pomyślała, że wygląda nieźle, biorąc pod uwagę, przez co przeszła. Nawet seksownie, choć widać było, że coś jest nie tak z jej żebrami. Ale dopóki były zakryte, mogła uchodzić za jedną z tych, którym życie oszczędziło siniaków. Hobbs doszedł do perfekcji. Lavern czasami zastanawiała się, jak wiele innych posiniaczonych, choć z pozoru nietkniętych kobiet mija codziennie na ulicy. Kobiet, które ukrywały ból i tłamsiły go w sobie. Kiedy tylko puściła wodę pod prysznicem, usłyszała brzęczenie domofonu. Po kilkusekundowym wahaniu zakręciła białe porcelanowe kurki. Wytarła dłonie ręcznikiem i założyła szlafrok. Zmierzwione we śnie włosy wyglądały jak ptasie gniazdo, ale będzie musiała to przeżyć. Szybkim krokiem wyszła z łazienki, mocno zaciągając po drodze pasek szlafroka. Znalazła się przy domofonie, gdy brzęczał po raz drugi, tym razem dłużej. Metaliczny głos czekającego w holu mężczyzny oznajmił, że jest przesyłka dla pani Lavern Neeson spod 5C. Powiedziała doręczycielowi, że to dla niej, i wpuściła go. Kilka minut później dotknięty trądzikiem młody człowiek w sztywnych od brudu dżinsach i szarym T-shircie znalazł się przed jej drzwiami. Na T-shircie miał napis „FLORA DORA”. Lavern pamiętała, że tak nazywała się mała kwiaciarnia na sąsiedniej przecznicy. Przyjęła z rąk młodzieńca wąskie białe pudełko, kazała mu chwilę zaczekać, znalazła torebkę i wyjęła z niej kilka dolarów na napiwek. Gdy doręczyciel sobie poszedł, zaniosła pudełko na stolik kawowy i usiadła na sofie. Zaczęło jej głośniej dzwonić w uchu, a głowa pulsowała bólem. Postanowiła, że po sprawdzeniu zawartości pudełka zażyje dwie tabletki Aleve. Może to coś da. Pochyliła się w ciszy mieszkania i otworzyła pudełko. Było pełne różowych i czerwonych róż. Do jednej z łodyg za pomocą delikatnej

różowej wstążeczki przytwierdzony został biały, złożony bilecik. Lavern go otworzyła i spojrzała na skreślone niebieskim tuszem słowa. Rozpoznała charakter pisma. Róże przysłał Hobbs. Na bileciku napisał, że ją kocha. To jest w tym wszystkim najsmutniejsze, pomyślała Lavern. Że naprawdę ją kochał. Martin Hawk usiadł wygodniej i napił się espresso, leniwie obserwując gołębie wydeptujące szlaki swej przelotnej egzystencji na chodniku przed restauracją, w której właśnie zjadł pyszne śniadanie. Rozmyślał o tym, jak dobrze ułożyło się jego życie. Szczęście? Przeznaczenie? Wolałby złożyć to na karb konsekwentnego zmierzania do celu, ale był realistą. Już kiedy miał szesnaście lat, jego inteligencja rzucała się w oczy. Przejawiała się zwłaszcza w wiedzy o życiu pod gołym niebem i wynikach przeróżnych testów, mających określić zdolności intelektualne ucznia. A jednak uczył się beznadziejnie. Ojca to martwiło, zatem kiedy Adriella, owdowiała i bezdzietna siostra Almy, zaproponowała, żeby chłopak zamieszkał u niej, w Little Rock, a ona już dopilnuje, żeby trafił do lepszej szkoły, i załatwi mu korepetycje, ojciec podziękował jej za wspaniałomyślną propozycję i powiedział Marty’emu, że pora wziąć się do nauki. Wykształcenie jest bardzo ważne, a on okazałby się wyrodnym ojcem, gdyby choć w części go Marty’emu nie zapewnił. Marty nie miał ochoty wyjeżdżać z Black Lake, ale nie postało mu w głowie, że mógłby sprzeciwić się woli ojca. Zamieszkał więc u Adrielli i męczył się w Little Rock; nie osiągał może najlepszych wyników, ale jakoś mu szło. Na trzy tygodnie przed maturą wtrącił się los. Adriella, która była sympatyczniejsza i o wiele bardziej atrakcyjna od swojej zmarłej siostry, poznała i poślubiła Lloyda Barkweathera, potężnego, rubasznego mężczyznę o przenikliwych szarych oczach. Barkweather był umiarkowanie zamożny. Był też Anglikiem. Do Little Rock przyjechał na miesiąc – miał sprawdzić, czy Arkansas jest odpowiednim miejscem na nową fabrykę Rolls-Royce’a, mającą produkować silniki do odrzutowców. Barkweather powiedział Arkansas „nie” i rozkochał w sobie Adriellę, która powiedziała „tak” Barkweatherowi. Niedługo trwało, zanim Barkweather, zagorzały myśliwy polujący na grubą zwierzynę, zapałał sympatią do Marty’ego. Kiedy na stałe zabrał Adriellę do Londynu, Marty wyjechał razem z nimi i kontynuował tam naukę, na studiach radząc sobie niewiele lepiej niż w szkole średniej. Ale świetnie się spisywał na wszelkiego rodzaju łowach. Barkweather zabierał go na wyprawy myśliwskie do odległych krajów, których nazwy Marty z ledwością potrafił wymówić. Kiedy Barkweather i Adriella zginęli w karambolu na autostradzie M23, Marty dowiedział się ze zdziwieniem, że jest jedynym spadkobiercą skromnego portfela inwestycyjnego. W wieku dwudziestu jeden lat, nie ukończywszy studiów, Marty rzucił naukę. Zarządzanie spadkiem powierzył działowi inwestycji Barclays Bank i wyjechał do Afryki, gdzie podjął pracę jako przewodnik w angielskiej firmie organizującej safari. Były to przeważnie safari bezkrwawe, ale Marty polował na własną rękę, używając sztucera, który dał mu w prezencie Barkweather. Jego reputacja myśliwego rosła, a z nią reputacja uwodziciela. Zaczęło się od zaniedbywanej żony pewnego klienta z Kanady. Po niej w sidła uroku Marty’ego jedna po drugiej wpadały żony i córki miejscowych urzędników. Uwodzenie i zaciąganie kobiet do łóżka nader przypominało Marty’emu tropienie

i chwytanie zwierzyny. Ale nie całkiem. Pojawiły się kłopoty związane z niechcianą ciążą, która zakończyła się poronieniem. Po poronieniu nastąpiło samobójstwo, a Marty opuścił Afrykę, żeby polować w Indiach. Z czasem coraz rzadziej myślał o zrozpaczonej Afrykance, która z miłości i żalu skoczyła z mostu na spotkanie śmierci. Kiedy w Sundarbanach tygrys zaczął pożerać ludzi, to Marty’ego wynajęto, aby go wytropił i zabił. Przed upływem tygodnia tygrys nie żył, a Martin Hawk stał się kimś w rodzaju bohatera. Po tym polowaniu wrócił do Afryki. Miesiąc później siedział na składanym krzesełku przed swoim namiotem, kiedy zobaczył stado sępów, krążące wolno nad jakimś odległym, na pół martwym stworzeniem. Martin Hawk uniósł lornetkę i zobaczył, że konającym zwierzęciem był lew, zapewne śmiertelnie ranny w walce o przewodnictwo nad stadem. Nie odrywając lornetki od oczu, Martin odchylił się na oparcie, zafascynowany nie lwem, ale ogromnymi ptakami, które szybowały nad południowoafrykańskim stepem unoszone prądami ciepłego powietrza, cierpliwie wyczekujące śmierci lwa. Właśnie wtedy, z powodów, których nie rozumiał ani nie próbował roztrząsać, zapragnął powrócić do rodzinnego kraju i do ojca. Po wylądowaniu na lotnisku Kennedy’ego w Nowym Jorku odwołał lot przesiadkowy i wziął taksówkę do miasta. Nowy Jork. Bardzo chciał go zobaczyć. To miasto mogło być idealnym miejscem na rozwinięcie jedynego w swoim rodzaju, dochodowego interesu, o którym od dawna myślał, oddając się polowaniom. Interes taki właśnie się okazał. Martin Hawk już nie wyjechał z Nowego Jorku. Uniósł rękę, żeby zwrócić uwagę kelnera, i zamówił następne espresso. 10 Barney Fife – gorliwy, aczkolwiek nieporadny zastępca szeryfa z sitcomu The Andy Griffith Show.

64 Doktor Beeker potrafił wejść w rolę. Tego ranka wyglądał na drogiego psychiatrę. Miał na sobie sportową marynarkę z brązowego zamszu, żółto-czarny krawat, ciemnobrązowe spodnie i brązowe mokasyny. Zawieszone u szyi okulary spoczywały na piersi obok złotej spinki do krawata. Wilgotne, rzedniejące włosy wydawały się dłuższe nad uszami i na karku; kręciły się w tych miejscach i przywodziły Quinnowi na myśl gniazdo żmij. Gdy Beeker wszedł do biura i zobaczył siedzącego w poczekalni Quinna, twarz mu stężała, a pałające spojrzenie ciemnych oczu pobiegło do recepcjonistki, by zaraz wrócić do Quinna. – Detektyw Quinn nalegał, że na pana zaczeka – usprawiedliwiła się Beatrice, atrakcyjna blondynka w średnim wieku. Beeker bez uśmiechu skinął głową. Quinn wstał z czarnej skórzanej sofy, do której niemalże się przyzwyczaił. – Musimy porozmawiać – powiedział.

– Zaraz będę miał pacjentów – odparł Beeker. Wszedł do gabinetu, nie zamykając za sobą drzwi. Quinn uznał to za zaproszenie i podążył jego śladem, zauważając, że za doktorem ciągnie się zapach cytrynowej wody kolońskiej lub balsamu po goleniu. Zamknął za sobą drzwi. Beeker już siedział za biurkiem i złożył palce w tę swoją piramidkę. Quinn nie usiadł. – Odwiedziłem pańską stronę internetową – zaczął. Beeker uśmiechnął się blado. W ogóle uśmiechał się specyficznie, z wolna, jakby podkreślając, że coś się za tym uśmiechem kryje. – Nie wątpię, że się panu podobała. – Zdjęcia Zoe… – Niezłe, prawda? – Beeker odrobinę odjechał z fotelem, ale nie aż tak, żeby oderwać łokcie od blatu. – Zoe jest piękną kobietą. Ale to już pan wie. – Chciałbym, żeby usunął pan jej zdjęcia – powiedział Quinn. – Jeśli Zoe sobie tego zażyczy, zastanowię się. – Życzę sobie tego w jej imieniu. – To nie wystarczy. – Beeker znów się pochylił. – Może się to panu nie podobać, ale Zoe dobrze się bawiła, pozując do tych zdjęć. Jest dumna ze swojego ciała i lubi je pokazywać. Fotografie, które z pewnością o wiele bardziej by pana poruszyły, nie trafiły do internetu. Do nich też pozowała z przyjemnością. – W innym miejscu i czasie – odparł Quinn. – Ale Zoe pozostała taka sama. Pańskie wyobrażenie o niej nie musi w pełni pokrywać się z rzeczywistością, panie Quinn. Tak naprawdę w ogóle jej pan nie zna. Nie jestem pewien, czy ja ją znam. Kryje się w niej wiele różnych osób, jak w każdym z nas. – Nie przyszedłem tutaj wysłuchiwać jakiegoś psychobełkotu. – Quinn zbliżył się do biurka. Beeker ani drgnął. – Nie zastraszy mnie pan, panie Quinn. – Nie zamierzam pana straszyć. Domagam się tylko, żeby usunął pan te zdjęcia. – Zrobię to, jeśli Zoe do mnie zadzwoni. To część naszego już zakończonego związku i sprawa tylko między nami. – Twierdzi pan, że się mnie nie boi. To dlaczego zgadza się pan na usunięcie zdjęć? – Usunę je na prośbę Zoe, nie pańską. – Pozwolę panu na to rozróżnienie. – Pewnych stron osobowości naszej Zoe jeszcze pan nie poznał. Tak samo jak jej obce są niektóre strony pańskiej. Zgodzi się pan z tym, panie Quinn? – Nie każdy udaje kogoś, kim nie jest – odpowiedział Quinn. – Tak jak zboczeniec seksualny udający poważanego psychiatrę z Park Avenue? Hiperkompensacja jako maska? Nie, nie muszę chować się za mechanizmami obronnymi. Zoe też nie. Pomysł, że któreś z nas wiedzie sekretne życie, zrodził się w pańskim umyśle. Często i ochoczo pozowała do zdjęć, wiedziała też, co z nimi zrobię. Wszystko, co robiliśmy i fotografowaliśmy, jest w pełni zgodne z prawem, panie Quinn. Proszę skonsultować się z policją obyczajową. Należeliśmy z Zoe do klubu, którego członkowie dzielili pewne popędy i zachowania. Powinien się pan martwić innymi zdjęciami. Tymi, na których są interesujące gadżety. One też ukazują prawdziwą Zoe. Quinn z całych sił starał się zachować zimną krew, ale jednocześnie był trochę zdziwiony.

Beeker się z nim drażnił, prowokował go. – Sprzeczne cechy osobowości, panie Quinn, najczęściej napotka pan u ludzi z pozoru najbardziej godnych szacunku. Nie wątpię, że pan to zauważył. Naprawiacze świata zadający się z prostytutkami, żarliwi kaznodzieje okradający kościoły, pogromcy gejów będący ukrytymi homoseksualistami, najzwyklejsi mężowie i ojcowie dzieciom, którzy okazują się seryjnymi mordercami. – Na twarzy Beekera pojawił się jego powolny uśmiech. – No i Zoe, uzdrowicielka umysłów, która wie, jak różne są aspekty jej osobowości, akceptuje je i żyje z nimi. Inne strony Zoe, ale bynajmniej nie ukryte. – Zrozumiałem, zrozumiałem – powiedział Quinn. – Każde z nas jest dwiema osobami. – Nie, nie, nie. Wieloma osobami. Musimy po prostu zaakceptować te nasze różne ja i połączyć je w jedno. Właśnie w tym pomagam ludziom. – Beeker wstał. – Ale jeśli ktoś ma ukryte ja, panie Quinn, może pan je znaleźć, szukając czegoś wręcz przeciwnego do tego, co widzi świat. – Wyszedł zza biurka. – Na przykład nieugięty glina krzyżowiec równie dobrze może być seryjnym mordercą. Czyż nie zdarzyło się to w naszym radosnym mieście? Zdarzyło się. Quinn zbyt długo pozwolił wodzić się za nos i zginęli ludzie. Beeker musiał o tym wiedzieć. – Widzę, że co nieco pokopał pan na mój temat – rzekł. – Co nieco. Interesuję się każdym, kto interesuje się Zoe. Tak jak pan. Nie ma sensu udawać, że jest inaczej. – Podejrzewam, doktorze, że praktykuje pan na mnie swoją czarną magię. – Specjalizuję się w dialektycznej terapii behawioralnej, panie Quinn, a to wymaga współpracy pacjenta. Nie sądzę, żeby był pan zdolny do takiej współpracy. Quinn zrozumiał, że pora iść. Nie przyszedł tu, żeby stosować wobec Beekera rękoczyny, a na to się zanosiło. Ruszył w stronę drzwi. – Niech pan usunie te zdjęcia, doktorze Beeker. – Niech Zoe do mnie zadzwoni. – Uparty z pana człowiek. – Proszę zwrócić uwagę, że to nie w moim stylu – odparł Beeker. Odwracając się, Quinn zdążył zauważyć kolejny powolny uśmiech. Cały spocony opuścił biuro Beekera. Przegrał tę rundę i był z tego bardzo niezadowolony. Nie podobało mu się też, że istniało więcej, o wiele więcej śmiałych fotografii Zoe. Nie podobały mu się słowa doktora Beekera. W gruncie rzeczy to samo miała na myśli Helen Iman, kiedy opowiadała mu o podzielonych osobowościach. Jeśli mieli rację co do naprawiaczy świata, żarliwych kaznodziejów i pogromców homoseksualistów, mogli ją też mieć co do seryjnych morderców. A czy seryjni mordercy nie powinni być jego specjalnością?

65 Quinn, Pearl, Fedderman i Helen, specjalistka od profili psychologicznych, zjawili się na wezwanie w gabinecie Renza. Komisarz nakazał, żeby mu nie przeszkadzano – chyba że w bardzo pilnej sprawie – i zamknął drzwi. Kiedy już każdy znalazł sobie miejsce, Renz usiadł za swoim nawoskowanym i uporządkowanym biurkiem.

– Mam pomysł – oznajmił. Quinnowi, który siedział na jednym z foteli ustawionych przodem do biurka, przyszło do głowy kilka możliwych odpowiedzi na taki wstęp, ale wybrał względnie bezpieczną: – I chcesz go na nas wypróbować. – Właśnie – ucieszył się Renz. – Zanim wejdę w szczegóły, powiem tylko, że pomysł ma pełne poparcie Helen. – To się może udać – potwierdziła Helen. – Helen i ja uważamy – Renz zwracał się do Quinna – że morderca widzi w tobie przeciwnika. Nawet chce, żebyś nim był. Więź, która niekiedy tworzy się między seryjnym mordercą a szefem ekipy dochodzeniowej, jest w tym wypadku wyjątkowo silna. Naszym zdaniem można to wykorzystać. Chcemy opublikować w gazetach – najpierw, oczywiście, w „City Beat” – twój list do mordercy, w którym go prowokujesz. Chyba wiemy, jak zareaguje. Renz popatrzył na Helen, jakby wcześniej odbyli próbę generalną, a ona i tak przegapiła swoją kwestię. – Sądzimy, że rzuci ci wyzwanie – powiedziała Helen – i w jakiś sposób się zdradzi. – A jeśli się nie zdradzi? – wtrąciła się Pearl. – Wtedy już tylko od Quinna będzie zależało, czy podejmie wyzwanie. – Jeśli morderca ma trochę oleju w głowie, po prostu zignoruje ten list – stwierdził Quinn. – Ma olej w głowie, ale jest też chory psychicznie – odparła Helen. – Na kiedy mam to napisać? – zapytał Quinn. Renz pochylił się nad biurkiem. W wyciągniętej prawej ręce trzymał kartkę. – Już napisałem. Z pomocą Helen. Quinn wziął od niego list i zaczął czytać. Do skrytobójcy, który nie ma odwagi wyjść na światło dzienne Nadszedł czas, by ludzie honoru powstrzymali zalewającą miasto falę morderstw. Ale tylko jeden człowiek (jeśli jest honorowy i uważa się za mężczyznę) może tego dokonać. Kaliber 25 musi się ujawnić. Jego współpraca będzie wzięta pod uwagę przy wydawaniu wyroku. Jeśli natomiast zmarnuje tę okazję, prawo potraktuje go z całą surowością, gdy już doprowadzę moje polowanie do końca. A na pewno doprowadzę je do końca. Kapitan Frank Quinn – To bardziej propozycja układu niż prowokacja – ocenił Quinn. – Uwierz mi – odparła Helen – dla niego będzie to prowokacja. Zareaguje na nią, bo inaczej nie potrafi. Istnieje możliwość, że na skutek nieprzewidzianych okoliczności plan nie wypali, ale psychologicznie jest spójny. – Jeśli nie odpowie, nic nie stracimy – wtrącił Renz. – Lubię taki rozkład szans. – To nie ty prowokujesz uzbrojonego wariata – wytknęła mu Pearl. Quinn posłał jej spojrzenie, w zamierzeniu oczywisty sygnał ostrzegawczy, ale Pearl widziała zielone światło tam, gdzie dla innych było ono czerwone. – W liście nie ma ani słowa o Bestii – powiedział. – Chcemy sprowokować łowcę – wyjaśniła Helen. – Łowcę z zasadami. Właśnie ta strona jego osobowości odpowie na list. – W naszej umowie z miastem nie ma nic o pojedynkach – zauważyła Pearl. – To będzie polowanie, nie pojedynek – odparła Helen. – Takie jest założenie. – A polowanie macie w umowie – powiedział Renz – jakkolwiek zostało to

sformułowane. Polowanie to nasz fach. – Nasz? – zdziwiła się Pearl. – Wchodzę w to – oświadczył Quinn, zanim Renz zdążył odpowiedzieć. Uśmiechnął się do komisarza. – Rzeczywiście nic nie stracimy, jeśli morderca nie odpowie. – Wiedzieliśmy, że wejdziesz – powiedziała Helen. Pearl spojrzała na nią chmurnie, ale na Helen chyba nie zrobiło to wrażenia. Renz zabrał Quinnowi list. – Przefaksuję go do Cindy Sellers z „City Beat” – rzekł. – Niech puszczą dodatek nadzwyczajny. Niedługo później trafi to do innych gazet. – I tak wszystkich ubiegnie internet i telewizja kablowa – odezwał się Fedderman. Każde z nich wiedziało, jak łatwo o przeciek w policji lub redakcji. Renz wzruszył ramionami. – Taki los tradycyjnej prasy. Sellers będzie musiała się z tym pogodzić. – Mam nadzieję, że morderca nie odpowie – powiedziała Pearl, gdy zbierali się do wyjścia. Renz nadął się ze złości. Jego podbródki dosłownie się zatrzęsły. Quinn uniósł rękę, zanim komisarz zdążył otworzyć usta. – Postarajmy się, żeby wszystko poszło gładko – rzucił, przesuwając wzrokiem po zebranych. Pominął tylko Renza. – Helen wie, jak działa umysł mordercy – rzucił Renz, gdy gęsiego szli do drzwi. – Uda się – dodała Helen. Quinn odwrócił się do niej. – Możesz mi to obiecać? – Nie – odpowiedziała Helen. – W tej robocie niczego nie można obiecać. Traktuj to raczej jak przedłużoną gwarancję. – Mam pomysł na nowy numer – powiedziała Mitzi. – Małżeństwo dwojga seryjnych morderców. Mitzi i Jackie Jameson przećwiczyli swoje popisy sceniczne, a teraz zabijali czas, sącząc chłodne napoje w pomieszczeniu, które w Say What? uchodziło za pokój dla artystów. Miało cztery metry na cztery, nie było w nim okna, tylko kilka starych foteli i leżanek, szare składane krzesła z metalu, lustra, jeszcze kilka luster, a do tego antyczna lodówka. Nie było w nim nic przeznaczonego specjalnie dla artystów. Para komików siedziała naprzeciwko siebie w dwóch wytartych fotelach. Jackie od czasu do czasu popijał coca-colę. Mitzi, przerzuciwszy odzianą w lewisy nogę przez poręcz fotela, piła wodę z butelki. – Może być śmieszny – odparł Jackie. – Ale takie małżeństwo dla obojga byłoby zabójcze. – W zdrowiu i chorobie… – odpowiedziała Mitzi. Jackie się skrzywił. – Widzisz? O to mi chodziło – ciągnęła. – Możliwości. Ponure, więc pewnie zabawne. Mogłabym wtrącić kilka małżeńskich dowcipów z brodą i w tym kontekście zabrzmią świeżo. – Bo ja wiem – mruknął Jackie. – Widzisz, co dzieje się w mieście. Czy ludzie nie pomyślą, że bawią cię seryjni mordercy? – Nie jestem pewna. A jakie jest twoje zdanie? – Cóż, powinno przejść. To zdanie faceta pozbawionego gustu.

– A myślisz, że dlaczego pytam cię o radę? – Ale jak już się na to zdecydujesz, może powinnaś dowiedzieć się więcej o seryjnych mordercach. Wiesz, numer będzie mocniejszy, z pazurem. – Mam porozmawiać z kilkoma mordercami? – Łatwiej będzie znaleźć niejakiego Quinna – odparł Jackie. – To… – Wiem, kto to jest – weszła mu w słowo Mitzi. – W ramach zbierania materiałów codziennie czytuję gazety. Mówię ci, co oni na tym Bliskim Wschodzie… – No to zadzwoń do niego. Może zechce ci pomóc. – Jak znajdzie czas – powiedziała Mitzi. Jackie wyszczerzył do niej zęby. – Boisz się do niego zadzwonić? – W ogóle się go boję. – Będzie zachwycony, że skontaktowała się z nim taka sława jak ty. – Ta, przedstawię się jako Whoopi Goldberg. Jackie wyjął z kieszeni komórkę i rzucił ją do Mitzi. Telefon wylądował na jej podołku, o ile można tak powiedzieć, biorąc pod uwagę, jak rozwalona była na fotelu. – No to dzwoń. – Odchylił głowę i wysączył resztkę coli. Zgniótł pustą puszkę, po czym rzucił ją do plastikowego kosza na śmieci. – Lubisz rzucać przedmiotami? – zapytała Mitzi. – To terapeutyczne. W ten sposób spuszczam parę. Dzwonisz czy nie dzwonisz? – Jackie, ktoś ci już mówił, że jesteś ciut namolny? – Co masz do stracenia, Mitz? A nuż cię zaskoczy. Okaże się, że seryjni mordercy to strzał w dziesiątkę i jest z nimi beczka śmiechu. – Słowo strzał to oni inaczej rozumieją. – Mitzi otworzyła klapkę telefonu. – To gdzie dzwonić, na dziewięćset jedenaście czy na informację? – Nie mam pojęcia – przyznał Jackie. – I tu, i tu jest kabaret, ale pod dziewięćset jedenaście częściej podchodzą do sprawy poważnie. – Patrząc na nią, pomyślał: Ech, to prawo dotyczące dwojga komików. Jaka szkoda…

66 Tego wieczoru Martin Hawk siedział w hotelowym barze i wpatrywał się w odbicie telewizyjnego ekranu w szklanym przepierzeniu boksu. Telewizor znajdował się przy ladzie barowej. Był wyciszony, ale w tym wypadku wystarczał sam obraz. Pokazywano wielki tłum, zgromadzony w jakimś parku. W odbiciu hasło na transparentach i T-shirtach widoczne było na wspak. Martin przeczytał je od końca: „WOLNOŚĆ DLA BERTY’EGO”. Chodziło o ostatnie z serii nowojorskich morderstw, zainspirowanych przez honorowe łowy, które Martin wymyślił i rozwinął w dochodowy interes. Bertrand Wrenner, ciamajdowaty mały człowieczek, który w żadnych innych okolicznościach nie sięgnąłby po broń, wziął sobie do serca medialną interpretację niezamierzonych konsekwencji działań Quest and Quarry. Idiota naprawdę myślał, że bierze udział w pojedynku, że to, co dzieje się w mieście, jakoś nadało zwykłemu morderstwu znamiona czynu godnego szacunku. Martin dałby sobie głowę uciąć, że Berty Wrenner nigdy w życiu nie był na polowaniu. Przed Martinem stał drink i miseczka orzeszków. Nie tknął jednego ani drugiego.

Obecne wydarzenia w mieście odebrały mu apetyt i pragnienie. Zaszczytna możliwość, jaką stwarzał swoim klientom, jakimś cudem zmieniła się we współudział w morderstwach. Wiedział, że tłumy demonstrujące w parku, ludzka ciżba dzień za dniem wlokąca się do pracy i z powrotem, nie zrozumiałyby jego celów i osiągnięć. Mogli obecnie uznać morderstwo za pojedynek, a nawet przez jakiś czas, jeśli działalność Quest and Quarry zostanie odkryta, mogą uznawać poczynania jego klientów za łowy. Ale Martin wiedział, jak zmienna bywa gawiedź. Równie dobrze mógł zostać napiętnowany i wyklęty ze społeczeństwa, nie wspominając już o tym, że trafiłby do więzienia. Oczywiście był też Quinn, również myśliwy, człowiek, którego Martin chcąc nie chcąc musiał szanować. Quinn niestrudzenie próbował go wytropić, wciąż o nim myślał, chciał wniknąć w jego umysł i motywację. Podchodził go. Martin poczuł dojmującą potrzebę zostania zrozumianym, wyjaśnienia sytuacji. Konfrontacji z myśliwym, który na niego polował. Widział tylko jeden sposób, jak to osiągnąć. Dla nich. Dla siebie. Dla umocnienia fortyfikacji duszy. Położył kilka banknotów z wliczonym napiwkiem obok miseczki z orzeszkami i zaczął się podnosić. W wiadomościach miała się pojawić przerwa na reklamę, ale sekundę przed tym, zanim ekran wypełnił rząd luksusowych samochodów, przesuwający się w dole ekranu napis zapowiedział, że w sprawie seryjnych morderstw w Nowym Jorku nastąpił nieoczekiwany zwrot, który wiąże się z listem. Martin usiadł. Następnego ranka Pearl i Fedderman zatrzymali się, żeby kupić pączki, zupełnie jak gliny z powieści i filmów. – Krispy Kreme – powiedział Fedderman. – Jak to możliwe, że robią takie pyszne pączki, a ich akcje stoją tak nisko? Pearl łypnęła na niego. – Wszedłeś w transakcje giełdowe, Feds? – Nie. Musiałem wybierać między nimi a transakcjami w sklepie spożywczym. Nigdy nie było mnie stać na jedno i drugie. Próbowali uczciwie zapłacić za pączki, ale facet za ladą powiedział, że nic nie są winni, ponieważ policja strzeże jego sklepu. Podziękowali i wzięli kubki z kawą na wynos. Facet od pączków powiedział, żeby koniecznie wrócili, na co szczerze odpowiedzieli, że wrócą. Czasami świat wydawał się poukładany jak należy. Wsiedli do nieoznakowanego radiowozu, zaparkowanego przy krawężniku niezgodnie z przepisami. Prowadził Fedderman. Jechali na burzę mózgów z Vitalim i Mishkinem. Liczyli, że uda im się wyjść z martwego punktu, w którym utkwiło dochodzenie. Nie rozmawiali o liście, który opracowała Helen od profili psychologicznych i podpisała nazwiskiem Quinna. Pearl miała nadzieję, że morderca oleje to cholerstwo. Nacisk z góry był faktem i stawał się coraz silniejszy; oliwy do ognia dolała sprawa Berty’ego Wrennera. Quinn nie żądał od nich natychmiastowych wyników (czego zażądał od niego Renz), ponieważ wiedział, że są zawodowcami, i tak też ich traktował. Ale zawodowcy czuli presję jak każdy, tyle że potrafili się nią nie przejmować. Przeważnie. Nietrudno było zauważyć, że stres Quinnowi ciąży. Oczy często miał nabiegłe krwią, jakby nie mógł spać, a pobrużdżona twarz nabrała wyrazu znużonej zawziętości. Wyglądało na to, że chwytał się coraz bardziej rozpaczliwych sposobów, jak oddelegowanie Nancy Weaver do przesłuchania współpracowników Wrennera

z agencji nieruchomości. Ponieważ wszyscy nienawidzili Aleca Farra, istniała nikła szansa, że Wrenner miał wspólnika. Pearl i Fedderman dopili kawę i zostawili styropianowe kubki w plastikowych uchwytach samochodu. Nie mówili wiele. Dopiero kiedy znaleźli się na Broadwayu, zmierzając ruchliwą ulicą na północ, Pearl powiedziała: – Na rogu daj w lewo. – Po co? – zapytał Fedderman. – Musimy na chwilę stanąć. – Na siusiu? – Nie dziwota po takiej ilości kawy. – Feds, po prostu skręć. Proszę. Nie mogąc dojść do siebie po tym „proszę”, Fedderman wprowadził szarego forda w zakręt. Przez chwilę jechali przed siebie. Fedderman od czasu do czasu czuł niemiły zapach, jakby w aucie ktoś zwymiotował i niedokładnie po nim posprzątano. Może jakiś podejrzany. Czasami robili takie rzeczy. Feds otworzyłby okno, ale klimatyzacja i tak z trudem odpierała letni upał. – Jakieś dalsze wskazówki? – zapytał. – Chcę tylko… – Wiem, gdzie jedziemy – przerwał jej. – Do twojego mieszkania. – Popatrzył na nią. – Podejrzewam, że desperacko mnie pragniesz. – Rzeczywiście musiałabym być zdesperowana – odpowiedziała Pearl. Gdy zaparkowali przed budynkiem z kamienia i cegły, powiedziała, że to zajmie tylko minutę, i wysiadła. Spodnie ją opinały i ograniczały jej ruchy, jakby skurczyły się na słońcu i przylgnęły do nóg. Wchodząc po betonowych schodach i zanurzając się w przedsionku, czuła na sobie wzrok Feddermana. Zastanawiała się, o czym myślał, choć tak naprawdę wiedziała. Wszystkim facetom jedno w głowie. Pokazuje, co ma, myślał Fedderman. Obcisłe spodnie i schody – kobiety po prostu nie potrafiły oprzeć się takiej pokusie, jeśli miały czym kręcić. Pearl miała. Och! Od razu zobaczyła biel prześwitującą w szczelinie skrzynki pocztowej. Listonosz już był. Otworzyła skrzynkę kluczykiem i wyjęła korespondencję. Tylko jedna koperta, a oprócz niej kolorowa ulotka niedawno otwartej tajskiej restauracji. Ulotka wysunęła się Pearl z ręki i łagodnie opadła na płytki posadzki. Pearl natychmiast o niej zapomniała. Odwróciła kopertę. W lewym górnym rogu widniało nazwisko doktora Eichmanna i adres, pod którym przyjmował. Pearl zapłaciła za wizytę, zatem w kopercie mogło być tylko jedno. Raport patologiczny z biopsji jej myszki. To na pewno to! Stanęła w kącie, blisko okna w drzwiach, gdzie zapach środka czyszczącego zmieszanego z odorem moczu był silniejszy, ale światło lepsze, i zabrała się do rozrywania koperty. Nagle przerwała. Miała przed sobą cały dzień pracy, a nie potrafiła przewidzieć, jak wpłyną na nią wyniki, nieważne, czy pozytywne, czy negatywne. Wpatrywała się w zaklejoną kopertę, aż wreszcie uznała, że jest to zbyt delikatna i osobista kwestia, żeby dzielić się nią z Feddermanem, a Fedderman czekał w samochodzie. Pewnie zaraz zacznie trąbić. Nie chciała, żeby był świadkiem jej reakcji na wieści, jakiekolwiek będą. Wepchnęła kopertę do kieszeni i wyszła na zewnątrz, starając się na razie o tym

nie myśleć. List nie ucieknie. Niezależnie od tego, kiedy zostanie przeczytany, powie to samo. Czy pisane jej żyć, czy umrzeć, musi skupić się na chwili bieżącej. Nie przyznała przed sobą, że przeraża ją to, czego może się dowiedzieć, i dlatego maksymalnie opóźnia otwarcie koperty, której zawartość tak bardzo chciała poznać. Martin Hawk spędził prawie cały poranek na przygotowywaniu odpowiedzi dla Quinna. Wycinał i wklejał litery z „New Yorkera”, kupionego w kiosku kilka przecznic od hotelu. Kiedy skończył, postanowił nie wysyłać listu pocztą. Zamiast tego poszedł do punktu usługowego FedEx, gdzie zrobił kopię. Po czym wysłał ją faksem.

67 Nie żałowali go. Nancy Weaver siedziała za biurkiem w gabinecie Aleca Farra, w jego dużym, czarnym, obitym skórą fotelu i czytała swoje notatki z rozmów z pracownikami agencji Home Away. Niektórzy przynajmniej wyrażali się o nim taktownie, w tym jego osobista asystentka, kobieta z pełnymi łez oczyma o imieniu Gloria Ann, ale większość nie ukrywała, że Farra nie lubiła, i to do tego stopnia, że wdzięczni byli losowi, który usunął go z ich życia. Na nazwisko Berty’ego Wrennera reagowali wychwalaniem i smutkiem. Wychwalali go, bo był takim cichym, wrażliwym, serdecznym człowiekiem. Smucili się, bo po zabójstwie Farra znalazł się w tarapatach. Nancy wiedziała, że pokrzywdzeni i uwięzieni nierzadko zyskiwali w ludzkich oczach, kiedy znaleźli się w centrum publicznej uwagi, ale to już ocierało się o absurd. Berty Wrenner powinien ustawić się w kolejce do beatyfikacji. Ostatni na liście osób do przesłuchania był Adam Hastings, właściciel Home Away. Wszedł do gabinetu Farra bez pukania – wysoki, szczupły, siwowłosy mężczyzna po sześćdziesiątce z błyskiem w niebieskich oczach i twarzą oślizłego gada. Usiadł na drewnianym krześle z prostym oparciem, na którym zapewne siadali pracownicy wzywani przez Farra na dywanik, wygładził fałdy na eleganckim szarym garniturze i uśmiechnął się do Weaver. – Jestem gotów pani opowiedzieć, jakim królewiczem z bajki jest Bertrand Wrenner i jakim dupkiem był Alec Farr – zagaił. Na twarzy Weaver nie odmalowała się żadna reakcja, ale całkiem jej się spodobał początek tej rozmowy. Miała do czynienia z samcem alfa pośród samców alfa. To mogło być ożywcze doświadczenie. – Naprawdę tak pan to widział? – zapytała. – Zacząłem od półprawd – odpowiedział Hastings. Mówił gładko, kulturalnym głosem, niczym didżej prowadzący dla publicznej rozgłośni radiowej nocną audycję z klasycznymi kawałkami. – Bertrand Wrenner jest małym, niekompetentnym przygłupem, a Alec Farr był skurwysynem. – Wiedział pan o tym, kiedy pan ich zatrudniał? – Nie do końca. Sądziłem, że Wrenner da sobie radę w sprzedaży, ale okazał się fajtłapą. Co do Farra – tak, wiedziałem, że to skurwysyn. Dlatego dałem mu pracę. Wiedziałem też, że jechał na sterydach, i to nie dlatego, że uprawiał jakiś sport. Chciał być bardziej agresywny i onieśmielający. Nasza praca to ciężki kawałek chleba, pani detektyw, zwłaszcza w obecnych czasach.

Weaver już nie była detektywem, ale nie poprawiła Hastingsa. – Czyli pańscy pracownicy z działu sprzedaży mówią prawdę. Farr był kutasem, poganiaczem niewolników. – Właśnie. Każdego dnia. Kilkoro pracowników odeszło, ponieważ za mocno cisnął. Biedactwa. Zastąpienie ich nie stanowiło problemu, a Farr osiągał wyniki. – Ale nie ostatnio. Hastings znów się uśmiechnął. Był to przerażający widok. – Sytuacja gospodarcza jest wyniszczająca, pani detektyw. Powinna się pani cieszyć, że pracuje pani w sektorze publicznym. Jeśli ktoś potrzebuje domu lub nowego samochodu, może odłożyć zakup na później. Jeśli ktoś potrzebuje policjanta, to raczej natychmiast. – Dzięki panu cieszę się, że nie muszę żyć z prowizji – odparła Weaver. – I słusznie. Ale gdyby kiedyś szukała pani pracy, proszę skontaktować się z Home Away. Coś mi mówi, że będzie pani do nas pasowała. – Jak tylko zacznę używać sterydów – powiedziała Weaver. Hastings wstał. – Powiedziałem pani wszystko, co wiem. Rzadko bywam w firmie. Od tego miałem Aleca Farra, a on działał po swojemu. – Jak w piosence Franka Sinatry – zauważyła Weaver. – Tyle że Farra to zabiło. – A ja muszę teraz znaleźć dwóch nowych pracowników. – Głos Hastingsa był płaczliwy i pobrzmiewała w nim irytacja, jakby szef agencji musiał marnować cenny czas na uporanie się z konsekwencjami jakiegoś głupstwa. – Panie Hastings, czy to jedyny powód, dla którego żałuje pan Aleca Farra? – zapytała Weaver. – Oczywiście. Był wartościowym pracownikiem. – Lubił go pan? – Ani trochę. Nie dało się. – A co z Bertym Wrennerem? – Praktycznie go nie znałem, poza tym łatwo będzie znaleźć kogoś na jego miejsce. Epitafium dla nas wszystkich, pomyślała Weaver. – Coś jeszcze, pani detektyw? – Na razie to wszystko, proszę pana. Dlaczego tak pokornie mu odpowiedziałam? Czy Hastings onieśmielał Farra nawet tu, w jego własnym gabinecie? Może to stała tutejsza gra, pokazać, kto ma większego? Gra, która dla Berty’ego Wrennera stała się czymś więcej i przywiodła go do morderstwa? Hastings skinął głową na pożegnanie i zniknął za drzwiami. Weaver wstała z fotela Aleca Farra i rozejrzała się po gabinecie. Na ścianach wisiały dowody uznania. Najlepsze wyniki sprzedaży w tym czy tamtym roku, dyplom z zarządzania wystawiony dziewiętnaście lat temu na jakimś Pierpont College. Nad czarną szafką na akta wisiał kiepski obraz, na którym bielik amerykański szybował na tle amerykańskiej flagi. Farr przynajmniej był patriotą. Żadnych zdjęć żony i dzieci, ponieważ Farr był rozwiedziony i bezdzietny. Żadnych zdjęć innych członków rodziny. Nie było certyfikatu członkostwa w bractwie The Elks, trofeów w rodzaju ryby o imponujących rozmiarach, przedmiotów osobistych, pamiątek z wakacji. Weaver doszła do wniosku, że Farr był człowiekiem samotnym. Najwyraźniej całym jego życiem była praca. To dlatego zamiast uciec, został w mieście. Nie skłoniła go do tego odwaga, ale zrodzona z samotności desperacja. Weaver pomyślała, że zapewne wyrobiła

sobie lepsze zdanie o człowieku zajmującym ten gabinet niż wszyscy, którzy bywali tu przed nią. Mimo to nie chciałaby dla niego pracować, nie sądziła też, że mogłaby go polubić. Szczerze mówiąc, nie polubiła żadnej z osób, które dziś przesłuchiwała. Poczuła nagłą potrzebę wyjścia z tego gabinetu – w ogóle z agencji Home Away – wobec czego skierowała się do drzwi. Na zewnątrz powietrze będzie lepsze, nieskażone makiawelicznymi intrygami i bezwzględną ambicją. I strachem. To miejsce było toksyczne, a zatrucie toksynami może zabić.

68 Fedderman zameldował się Quinnowi przez telefon i powiedział: – Dzwoniła niejaka Mitzi Lewis. Jest komikiem estradowym i chce z tobą porozmawiać o seryjnych mordercach. Opracowuje jakiś nowy występ. – Komediowy? O seryjnych mordercach? – Tak powiedziała. – Jezus Maria, Feds! – Wiem. Ale głos miała sympatyczny. – Oddzwoń do niej i powiedz, że na razie jestem zajęty, ale spotkam się z nią, jak zakończymy tę sprawę. – To chyba najlepsza strategia – odpowiedział Fedderman. – Aha, Feds, powiedz, że sprawę zakończymy wkrótce. – Taką mamy nadzieję. – Tego nie mów – rzucił Quinn i przerwał połączenie. Mitzi sprawdziła, jak brzmi puenta, wypowiadając ją na głos: – Mamy miejsca dla palących, ale niekoniecznie w samolocie. Dowcip zdecydowanie nie był zabawny, w dodatku przypominał pasażerom, że znajdują się dziesięć kilometrów nad ziemią i tkwią w aluminiowej rurze mknącej z szybkością ośmiuset kilometrów na godzinę. Jej komórka odegrała pięć pierwszych nut piosenki Comedy Tonight. Mitzi wyszarpnęła telefon z kieszeni. Ach! Dzwonił Fedderman, ten glina. Wysłuchała wiadomości, którą Quinn kazał jej przekazać, westchnęła i podziękowała. Fedderman powiedział, że jest mu naprawdę bardzo przykro. Mitzi mu uwierzyła. No dobrze, pomyślała, chowając komórkę do kieszeni. Odłoży na później pomysł z małżeństwem seryjnych morderców, a jeśli nadal będzie jej się wydawał dobry, spróbuje ponownie skontaktować się z Quinnem. Na razie musiała wracać do pracy. Podjęła zatem spacer po Washington Square, ledwie zauważając liczne gołębie kroczące u jej stóp i łopoczące skrzydłami. Dziś znowu grzało jak w piecu, dlatego miała na sobie workowate szorty i T-shirt bez rękawów. W parku rozłożyło się kilku bezdomnych; jeden z nich skulił się w pozycji płodowej na ławce, do której Mitzi się zbliżała. W cieniu drzewa dwóch mężczyzn z długimi brodami nie widziało świata poza szachownicą, rozłożoną na odwróconym kartonowym pudle. Po parku spacerowali turyści, a także studenci, artyści ze szkicownikami i przeróżne indywidua, które zawsze można było spotkać w Village. Mitzi podejrzewała, że ze swoimi butami Doc Martens i sterczącymi na wszystkie strony białymi włosami też się do nich zalicza. Ale chyba nikt nie zwracał na nią najmniejszej uwagi, za co w gruncie rzeczy była

wdzięczna. Łatwiej jej się myślało. Łatwiej pracowało. Bo tym się właśnie zajmowała, kiedy zadzwonił Fedderman. Czasami udawało jej się sprzedać żart jakimś liniom lotniczym. Chyba każda wprowadzała żarty do mów powitalnych i uwag dotyczących bezpieczeństwa. Wpływały pozytywnie na wizerunek, a od niechcenia wtrącony żart łagodził zdenerwowanie pasażerów i pomagał im się rozluźnić. Mało komu zdarzyło się umrzeć w środku dowcipu, nie licząc rzecz jasna komików. Ale samolotami latała masa ludzi, wielu regularnie, więc żarty szybko się zużywały. Linie lotnicze oczekiwały, że tacy jak Mitzi będą na bieżąco zaspokajać popyt na humor. A największym popytem cieszył się humor pokrzepiający, nieoceniony podczas startu i lądowania. Mimo gorąca Mitzi się uśmiechnęła, czując na twarzy słoneczny blask. Dziś były jej dwudzieste piąte urodziny i miała dobry nastrój, dopóki nie myślała o zmarszczkach i o tym, że się starzeje. W kącikach jej oczu zaczęły się formować kurze łapki, nie miała co do tego wątpliwości. W odpowiednim świetle, gdy szeroko się uśmiechała, inni na pewno też je widzieli. Nie lubiła zbyt długo nad tym myśleć, bo wtedy prawda stawała się niezaprzeczalna i nie do zniesienia: czas odciskał na niej piętno. Przynajmniej miała Roba. Wieczorem wybierali się na kolację, a on na pewno będzie miał dla niej jakiś prezent urodzinowy; na tyle już go znała. Gdy mijała ławkę, skulony bezdomny coś niewyraźnie wymamrotał i odwrócił głowę, jakby niegrzecznie zakłóciła jego sen. Pod ławką, obok zużytej prezerwatywy, leżała pusta butelka po winie. Mitzi odgadła, że ostatniej nocy na ławce sporo się działo. Bezdomny znów wymamrotał coś niezrozumiałego, o lataniu albo umieraniu. Mitzi zwolniła dopiero, gdy była daleko od ławki. Idę przejściem do ostatniego wolnego miejsca w samolocie, a pijak z sąsiedniego fotela mówi… „Szy lubi pani ptaszki?”. Ależ tak, odpowiadam, i wtedy dowiaduję się, że w jego języku ptaszek to… Gołębie, które kołysząc się, wędrowały po chodniku i dziobały okruchy nie wiadomo czego, rozstąpiły się przez Mitzi, ale żaden nie odsunął się bardziej niż na kilkadziesiąt centymetrów. Chyba nie czuły się zagrożone. Mitzi kątem oka dostrzegła poruszający się mroczny cień, a chwilę potem olbrzymi ciemny ptak – jastrząb – opadł w dół, hamując szeroko rozpostartymi skrzydłami, wbił szpony w szaro-białego gołębia, po czym znów nabrał wysokości, unosząc ze sobą bezbronnego ptaka. Wszystko potoczyło się tak szybko i cicho, że mogło być złudzeniem. Jakby oglądała Discovery Channel z wyłączonym dźwiękiem. Ale to zdarzyło się naprawdę. Mitzi się rozejrzała. Ze wszystkich osób na placu chyba tylko ona widziała, co się stało. Gołębie wydziobywały drobne kawałki jedzenia, pochłonięte tym bez reszty, jakby nic się nie stało, jakby jeden z nich nagle nie zniknął. Biedny gołąb. I po ptaszku. Mitzi wpatrywała się w niebo, ale nie widziała ani jastrzębia, ani jego zdobyczy. Wyobraziła to sobie? Nie, raczej nie. Sokół wędrowny. To musiał być sokół wędrowny. Wiedziała, że żyją w mieście, że polują na gołębie, ale tylko nieliczni widzieli je w akcji. Teraz również Mitzi znalazła się w tym gronie. Widok był z jednej strony ekscytujący, z drugiej – budził lęk. Cokolwiek widziała, na pewno odebrało jej to ochotę na wymyślanie dowcipów.

Skierowała się do wyjścia z parku, niezdolna wyrzucić z pamięci obrazu wielkiego ptaka, który pojawił się nagle, wprawnie użył swych potężnych skrzydeł, żeby osaczyć chwytanego gołębia, po czym wzniósł się, porywając zszokowaną zdobycz. Nie potrafiła dojść do ładu z tym, że wszystko odbyło się tak nagle, nie zakłócając codziennego życia wokół, i równie nagle się skończyło. Taki los czasami spotykał ludzi. Wtedy zrozumiała, skąd wziął się jej lęk. Atak sokoła wydawał się tak nie na miejscu, że aż nabrał cech proroctwa. To jej objawił się ten rzadki i poruszający widok. Przecież musiał coś znaczyć? Czyżby została w jakiś sposób wybrana? Nie bądź taka dziecinna i egocentryczna. Nie we wszystkim, co cię spotyka, kryje się tajemne znaczenie i głęboka doniosłość. Bóg, los, ktoś lub coś, nie informuje z wyprzedzeniem o swoich (jego, jej lub tego) zamiarach. Ostrzeżenie przed tragedią? Zapytaj gołębia. Na stopach w za dużych skórzanych butach zaczęły robić jej się pęcherze. Mitzi skupiła na tym myśli. Oto rzeczywisty problem, z którym będzie musiała się uporać. Zaczęła iść ostrożniej; kuliła palce u stóp, żeby nie ocierały się o buty. Tak wyszła z parku i dotarła do stacji metra. Jeszcze w pociągu próbowała przestać myśleć o tym, co spotkało gołębia. Nie mogła. Wiedziała, że w nocy pewnie jej się to przyśni. Nie przyśni się.

69 Przez całą noc Pearl przespała ciągiem najwyżej godzinę. Szaleństwo. Torturowała się. To musiało się skończyć i tylko ona mogła położyć temu kres. Wreszcie zdobyła się na odwagę, żeby przeczytać wyniki biopsji, które przysłał jej doktor Eichmann. Wzięła z kuchni nóż i usiadła na sofie. Ale kiedy wsunęła wąskie ostrze w róg koperty, ta otworzyła się sama. Ktoś niedokładnie ją zakleił. Dokument tej wagi wysłany tak, żeby każdy mógł go przeczytać! Jak śmieli?! Może ktoś go przeczytał? Rozzłoszczona Pearl wyobraziła sobie jakiegoś niezdarnego pracownika poczty, który zauważa niezamkniętą kopertę i sprawdza, czy nie ma w niej pieniędzy. Potem, rozczarowany, czyta wyniki jej biopsji. Odczytuje je kolegom i koleżankom i wszyscy pękają ze śmiechu. Uspokój się, idiotko! Prawdopodobieństwo, że pracownicy poczty tak się zachowają, było nie większe, niż że zrobią to gliny. Poza tym koperta była zaklejona, choć lekko. Nic nie wskazywało na to, żeby ktoś do niej zaglądał, więc prawdopodobnie jak tysiące – miliony! – innych kopert, trafiła do adresata nienaruszona. Wyjęła z koperty pojedynczą kartkę i rozprostowała ją. Trzymając ją w drżącej dłoni, przeczytała… Nie mogła się skupić. Jej oczy przeskakiwały z wersu na wers, od jednego zakreślonego pola do drugiego, a widziała jedynie powtarzające się słowo łagodny. Od tygodni nie oddychała tak lekko. Oparła się o leżące na sofie poduszki, wpatrzyła w sufit i wypowiedziała to słowo na głos: – Łagodny.

Jeszcze raz przeczytała raport patologiczny. I jeszcze raz. Za każdym razem czuła się wyzwolona na nowo. Myszka naprawdę była łagodna, była… myszką. Tak, to tylko myszka! Cieszyła się jak pijana, ale jej ulgę, jej świeżo odzyskaną wolność od lęku przed śmiertelną chorobą spowijał jakiś cień. Pearl szybko się domyśliła, co go rzucało. Poczuła, że narasta w niej złość. Ci, ci, ci…! Nigdy nie wybaczy swojej matce, pani Kahn, a przede wszystkim temu skurwielowi Miltonowi Kahnowi, że z premedytacją straszyli ją myszką. Śmiercią. Dobrze wiedziała, co zrobi. Skopiuje wyniki badań i w każdym miejscu podkreśli słowo łagodny. Kopie wyśle matce, pani Kahn i Miltonowi Kahnowi. Od razu się do tego zabierze. Być może po tym poczuje się lepiej. Podskoczyła, gdy poczuła w kieszeni wibrowanie komórki. Wyjęła ją, otworzyła klapkę i zobaczyła, że dzwoni Quinn. – Pearl – zaczął, kiedy odebrała i powiedziała „Cześć”. – Feds dziś cię nie zabierze. Na spotkanie z Vitalim i Mishkinem pojedzie sam. Ja po ciebie wpadnę, będę za jakieś pięć minut. – Szykuje się randka? – zapytała. Czemu zawsze muszę coś takiego palnąć? – No. Na dwie pary, bo spotkamy się z Renzem i Helen Iman. – Próbuję ich sobie wyobrazić jako gruchającą parę – powiedziała Pearl. – Błagam, nie rób tego. Po prostu przygotuj się do wyjścia. – Dobra. Będę czekała przed domem. – Czytałaś dzisiejszego „Timesa”? – Nie. Przeważnie kupuję go w automacie. – To nic. Po drodze do Renza przeczytasz mój egzemplarz. Puls Pearl przyspieszył. Zapomniała o złości, o raporcie patologicznym. – Coś drgnęło? – Coś drgnęło – przytaknął Quinn i tym zakończył rozmowę. Na biurku w zanadto nagrzanym, pachnącym dymem tytoniowym gabinecie Renza leżał dzisiejszy „Times”, otwarty na stronie z listem, który Kaliber 25 napisał do Quinna. Odpowiedź mordercy była krótka i rzeczowa: Kapitanie Quinn! To, co obecnie dzieje się w mieście, to nie łowy, pojedynki ani sport. To morderstwa. Obaj jesteśmy cywilizowanymi ludźmi. Obaj myśliwymi, każdy na swój sposób. Obecnie nasza rywalizacja zmieniła się w obopólne polowanie, co zapewne było nam pisane od początku. Podczas podchodzenia prawdziwie niebezpiecznej zdobyczy nie sposób odróżnić łowcy od zwierzyny. Wkrótce otrzyma pan ode mnie paczkę. Będzie w niej rewolwer Springbok kalibru 25. Obaj wiemy, co to oznacza. Życzę powodzenia, Kaliber 25 Renz rozdał kopie listu, żeby wszyscy – czyli Quinn, Pearl, Vitali, Mishkin i Helen od profili psychologicznych – mogli się z nim zapoznać, czy to po raz pierwszy, czy kolejny. Helen uśmiechnęła się i powiedziała: – Zadziałało. Siedzący za swoim biurkiem Renz wpatrzył się w Quinna. – Jesteś gotów?

– Oczywiście. – Nie powinieneś tego robić, Quinn – powiedziała Pearl, nie zważając na zdumione spojrzenie Renza. – Po coś to w końcu ustawiliśmy – powiedział komisarz. – Musi to zrobić i ma po temu własne powody. – On ma rację – przyznał Quinn. – I muszę się obejść bez policyjnej ochrony, bo morderca mógłby ją zauważyć. Nie możemy zmarnować takiej okazji. – W tej grze stawką jest twoje życie, Quinn! – Jestem zmuszony, żeby w nią zagrać. Pearl zmierzyła go mrocznym, badawczym spojrzeniem. – Uważasz, że to sprawa honorowa, tak? – Niezupełnie. – Nie lekceważ słowa „honor” – doradziła Helen. Pearl nie zwróciła na nią uwagi. – Quinn, twoim zadaniem jest ujęcie mordercy, a nie ryzykowanie życia w jakiejś niedzisiejszej, samczej rozgrywce, w której będziesz musiał przestrzegać narzuconych reguł. – Sprowadza się to do jednego, Pearl. Jeśli morderca się zorientuje, że nie gram uczciwie, wycofa się i wróci do swojego dotychczasowego zajęcia. Muszę to rozegrać fair. Tylko ja i on. – Tak to wygląda, Pearl – skwitował Renz. Pearl popatrzyła na Sala Vitalego, ale on tylko wzruszył ramionami. To samo zrobił jego partner Mishkin. – Pojedynek, kurwa, na głównej ulicy! Co za pierdolenie! – Błagalnie popatrzyła na Renza. – Daj mu chociaż jakąś ochronę. – Nie mogę – odparł Renz. – Jeśli morderca ją zauważy, cały wysiłek pójdzie na marne. – Naprawdę nie może – ujęła się za Renzem Helen. – Słuchajcie…! Quinn położył wielką łapę na ramieniu Pearl i posłał jej ostrzegawcze spojrzenie. Wiedziała, że w zasadzie już przegrała dyskusję, więc ucichła. – Zaraz wydam dyspozycje – powiedział Renz. – Nikomu, ale to nikomu, nie wolno rozmawiać z mediami ani wtrącać się do polowania. – Odwala wam. Kryzys wieku średniego! – warknęła Pearl pod nosem. – Nie, Pearl. To coś więcej – odpowiedział Quinn. Wyszli z gabinetu Renza i zmierzali do zaparkowanego w słońcu lincolna. Quinn zapytał: – Co z twoją myszką, Pearl? – Myszka? Och, okazało się, że to drobiazg. Nie ma o czym mówić. – Cieszę się. Podejrzewałem, że tak będzie. – Nawet nie zwolnił. Gadka szmatka typu „ładna dziś pogoda”. Wysforowała się do przodu i stanęła mu na drodze. Popatrzyła mu w oczy wzrokiem, jakim czasem traktowała podejrzanych. – Nie możesz zgodzić się na tę całą akcję z mordercą – powiedziała. – Już się zgodziłem. – I co z tego? Weź chociaż jakąś dodatkową broń. Coś lepszego od starożytnej pukawki z Afryki Południowej. – Skończmy ten temat, Pearl. Mówię serio.

Odmaszerowała wzburzona. Jej sprężysty krok przyciągnął wiele męskich spojrzeń. – Pearl, do jasnej cholery! Wsiadaj do samochodu! Zatrzymała się i odwróciła. Jej twarz stężała nie tylko ze złości. Prawie, ale tylko prawie, Pearl płakała. – Spotkamy się później. – Gdzie idziesz, Pearl? – Głos Quinna złagodniał. – Skopiować coś i wysłać pocztą. Czuję, że muszę to zrobić. Nie mam wyjścia. Wiąże się to z życiem, nie ze śmiercią. Odeszła, a Quinn spoglądał za nią, zastanawiając się, co miała na myśli. Potem otworzył drzwi lincolna. Z wnętrza samochodu buchnął na niego żar. Wsiadł, włączył silnik i przy postukiwaniu klimatyzacji spoglądał przez przednią szybę za Pearl, póki nie zniknęła w ludzkiej ciżbie na skrzyżowaniu. Zwykłe gadanie Pearl, uznał i zapiął pas bezpieczeństwa.

70 Quinn i Zoe siedzieli przy stoliku w rogu Hammacher’s, niemieckiej restauracji na East Side. Drewniane boksy z wysokimi oparciami zapewniały intymność, sprzyjała jej także zielona wykładzina dywanowa i mnóstwo innych tkanin, które nie pozwalały dźwiękom daleko się nieść. Ubijano tu interesy, nie zawsze zgodne z prawem. Quinn werbował tu kiedyś kapusiów z wyższych sfer przestępczej hierarchii, ale po raz ostatni był w Hammacher’s ponad rok temu. Nic się przez ten czas nie zmieniło. Nadal ta sama wyciszona atmosfera, ci sami starsi kelnerzy, trzymający się na dystans, jeśli ich nie przywołano, ten sam zapach nierozpoznawalnych, zmieszanych przypraw, gotowanej kiszonej kapusty i czegoś, od czego oczy zachodziły łzami. Oboje zamówili niemieckie piwa beczkowe o nazwach nie do wymówienia oraz specjalność dnia, sauerbraten. Czekali na jedzenie, a przed nimi stały gigantyczne, oszronione kufle z piwem. Najbliżsi klienci siedzieli sześć metrów od nich. Zoe miała na sobie strój, w którym zwykle chodziła do pracy – jasnoszary żakiet, białą bluzkę, niebieską spódnicę przyzwoitej długości. Makijaż nałożyła skromny, ot, tyle, żeby wyglądać młodziej. Twarz miała szczerą i uważną. Pacjenci wyznaliby jej wszystko. Quinn opowiedział jej o planie wywabienia mordercy, polegającym na wzięciu udziału w tym, co on, morderca, nazywał polowaniem. Wysłuchawszy z uwagą, Zoe napiła się piwa. Piana zostawiła jej pod nosem niewielkie wąsy. Quinn stłumił odruch, żeby pochylić się nad stołem i ich dotknąć, dotknąć jej ust. – Czyli w łowach chodzi o to, że obaj myśliwi są tak samo dobrzy – podsumowała. – Czasami jeden podchodzi drugiego, innym razem odwrotnie. – Mniej więcej tak to wygląda – zgodził się Quinn. – Uczestnicy zwykle są oswojeni z polowaniami w dziczy. Podejrzewam, że sceneria miejska ma niwelować ewentualną przewagę, którą ktoś mógłby uzyskać dzięki znajomości określonego terenu. Zoe posłała mu blady uśmiech. – Przynajmniej zwierzyna łowna też jest uzbrojona. Marzenie wszystkich organizacji występujących przeciw polowaniom. – Należysz do takiej organizacji?

– Nie opowiadam się po żadnej stronie – odpowiedziała Zoe. – Ale dwie istoty ludzkie, które tropią się nawzajem, a potem jedna z nich ginie… to coś innego niż polowanie. – Nie jestem pewien – mruknął Quinn. – To męska rzecz. Dlatego tak cię pociąga? – Nie wiem, czy rzeczywiście mnie pociąga – odparł Quinn. Zoe uśmiechnęła się do niego. – Ależ tak. Quinn wbił wzrok w swój ogromny kufel. – Masz rację. W jakiś sposób tak. Zoe wyciągnęła rękę i dotknęła jego dłoni. – Rozumiem to, Quinn. – I aprobujesz? – Jeśli czujesz, że musisz to zrobić, masz moje wsparcie. – Moja przyjaciółka nazwała to… Czekaj, jak to było? „Pojedynek na głównej ulicy”. Zoe odchyliła się na oparcie. – W pewnym sensie miała rację. Ale twoja przyjaciółka po prostu za słabo to rozumie i za mało szanuje przymus, nakazujący wam kierować się męskim kodeksem postępowania. Gdyby choć trochę cię znała, wiedziałaby, że musisz to zrobić. Dla ciebie to coś więcej niż praca do wykonania. To przeznaczenie. Jesteś, kim jesteś. Ego zmaga się z id. Musiałeś przyjąć wyzwanie, inaczej nie czułbyś się mężczyzną. – Pewnie tak – mruknął Quinn. Nie zastanawiał się przecież, jaką podjąć decyzję. Po prostu wiedział, od razu wiedział, że przyjęcie wyzwania i narzuconych przez mordercę reguł to jedyna honorowa droga. – Honor – wymamrotał. – Jak najbardziej – powiedziała Zoe. – Chodzi o twój honor, a to nie byle co, Quinn. Fakt, że cenię to w tobie i w pełni cię popieram, chyba jest dla ciebie ważny. – Archetypiczne role mężczyzny i kobiety – rzekł Quinn. – To prawda. Pradawne role, głęboko zakorzenione w zbiorowej świadomości. Pamiętasz średniowieczne bajędy o ruszaniu na smoki i ratowaniu księżniczek? – Wystarczająco – odparł Quinn. – A więc jesteś moją księżniczką? – No pewnie – przytaknęła Zoe. – Udowodnię ci to po kolacji. Na urodzinową kolację Rob zaprosił Mitzi do Mephisto’s, ekskluzywnej restauracji na Dolnym Manhattanie. Nie przychodziło się tu, żeby tanio zjeść. Rob gotów był wydać takie pieniądze tylko dlatego, że skończyła dwadzieścia pięć lat. Mitzi była pod wrażeniem. Spróbowała przystawki z marynowanych grzybów i rozejrzała się po restauracji. Oczywiście nikogo nie znała. W tym miejscu raczej nie spotka kolegów z klubu. Mitzi uśmiechnęła się do Roba poprzez śnieżną biel obrusu i lśnienie kryształów. Najwyraźniej chciał, żeby jej urodziny były wyjątkowym wydarzeniem. Założył na tę okazję idealnie skrojony niebieski garnitur, białą koszulę i jedwabny czerwony krawat z kwiecistym wzorem i złotą spinką. W lewej klapie marynarki miał złotą szpilkę w kształcie szybującego ptaka. Mitzi nigdy by nie pomyślała, że z okazji urodzin będzie jadła kolację w takim miejscu, z tak odpowiednim dla niej mężczyzną. A jeszcze miał dla niej prezent. Przynajmniej dał jej do zrozumienia, że to prezent. Przyniósł go w niebieskiej torbie na ramię, która teraz leżała pod stołem. Usiłowała wyciągnąć z Roba, co znajduje się w torbie, ale powtarzał tylko, że to niespodzianka. Mężczyźni lubili takie gierki. Niemal wszystko, co robili, było grą. Mitzi oparła kiedyś na tym cały występ.

Rob uniósł ku niej lampkę szampana i poraził ją lśniącym jak kryształ uśmiechem. Wyciągnął rękę i stuknęli się kieliszkami, ale nie za mocno. Taki kieliszek musiał kosztować majątek. – Za dwudzieste piąte urodziny Mitzi – wzniósł toast Rob. – Oby na zawsze pozostała taka młoda. Uśmiechnęła się i upiła szampana z lampki na smukłej nóżce. – Gdyby tylko było to możliwe… – Może i jest – odparł. – Wystarczy bardzo mocno wierzyć. – Nie – powiedziała Mitzi. – Matka Natura to zgrywuska, zupełnie jak ja. – Zatem powinnyście być przyjaciółkami. – Jesteśmy – rzekła Mitzi – ale potrafi być straszną suką. Jak większość moich przyjaciółek. Mam wrażenie, że śmieje się do rozpuku z tego, że kobiety się starzeją, a mężczyźni już ich wtedy nie chcą. Rozejrzyj się. To norma. – Przy mnie nie musisz się tym martwić, Mitzi. Słowo. Uważnie wpatrzyła się w jego głębokie, ciemne oczy i nakryła dłonią jego dłoń. – Nie wiem dlaczego – powiedziała – ale ci wierzę. Co ważniejsze, myślę, że ty w to wierzysz. Ale czy nie widzisz, że to wszystko jest żartem? Kiedyś zmienisz zdanie, jak to kochankowie. Szczerze myślą, że go nie zmienią, ale w końcu zmieniają. – Nie ja – odparł Rob. – Będę cię kochał do końca twojego życia. Dziurkowanym czubkiem wypolerowanego buta szturchnął wsuniętą pod stół płócienną torbę. Mitzi napiła się szampana. Przez cały czas patrzyła Robowi w oczy. Mimo kryjącej się w nich tajemnicy postanowiła uwierzyć mu każdą komórką bijącego serca, przynajmniej tej nocy. Jeśli chciał, żeby była to jej noc – ich noc – Mitzi nie miała nic przeciwko temu. Ilu mogło być takich Robów? Ile mogło być takich nocy? Carpe diem. Chwytaj dzień. Jak w filmie z Robinem Williamsem. Jak będzie po łacinie chwytaj noc? Na pewno gdzieś w tym wszystkim krył się żart. Może nawet po łacinie. Łacina bywała czasami niesamowicie śmiesznym językiem.

71 Po kolacji Mitzi była odrobinę pijana. W drodze do domu, w wygodnym wnętrzu taksówki, zaczęła podszczypywać Roba, dopytując, co jest w niebieskiej torbie. Nie odpowiedział; zamiast tego rewanżował się podszczypywaniem. Przytulał ją i pilnował, żeby nie sięgnęła do torby, od której odgradzał ją ciałem. Podszczypywanie nabrało charakteru seksualnego, ale Mitzi to nie przeszkadzało. Taksówkarz, który pochodził z jakiegoś kraju na Bliskim Wschodzie, słuchał ściszonej, ale natarczywej arabskiej muzyki. Chyba nie interesowało go, co robią pasażerowie, zresztą mógł słabo znać angielski. Rob zdecydował, że wysiądą na rogu ulicy, przy której mieszkała Mitzi, i zrobią sobie krótki spacer. Czemu nie? Noc była jeszcze gorąca, ale przyjemna, gdyż wiał lekki wiatr. Taksówka odjechała. Mitzi miała nadzieję, że da radę iść mimo tych wszystkich drinków i wypitego wina. Pochyliła się ku Robowi, a on otoczył ją ramieniem i podtrzymał. Jej nogom nic

nie dolegało, ale czuła, że od alkoholu ma odrętwiałe policzki. No i chodnik jakby się trochę wokół niej kołysał, niczym podłoga w beczce śmiechu. Mitzi nie była pewna, czy bez pomocy Roba da radę iść prosto. Zatem wspierała głowę na jego ramieniu, dopóki nie znaleźli się na schodach przed jej blokiem. Byli jedynymi przechodniami na chodniku, windą też jechali sami. Gdy mieli już wysiąść na jej piętrze, Rob pochylił się i pocałował Mitzi w szyję. Mitzi najpierw miała problemy ze znalezieniem kluczy w torebce, a gdy wreszcie zamknęła palce na łańcuszku, do którego były przywieszone, wyśliznęły jej się z ręki. Może była bardziej pijana, niż sądziła. Rob jej pomógł. Wyłowił klucze z torebki i zacisnął na nich palce Mitzi. Uśmiechał się do niej, gdy celowała w dziurkę od klucza. Trafiła, przekręciła klucz w mosiężnej gałce, potem w górnym zamku i otworzyła drzwi. Oślepiły ich jaskrawe błyski fleszy aparatów fotograficznych. W rażącym blasku rozróżniła sylwetki co najmniej dwunastu osób. Wszystkie stały przodem do drzwi. Większość trzymała aparaty fotograficzne, albo wysoko nad głową, albo przed twarzą, z oczami przy wizjerach. Mitzi była oszołomiona. Ręka Roba zacisnęła się na jej ramieniu i pomogła jej utrzymać równowagę. – Niespodzianka! – zakrzyknęli wszyscy w niedoskonałym unisono. Wciąż oszołomiona, ale już szeroko uśmiechnięta Mitzi podniosła wzrok na Roba. – Och, ty! Wiedziałeś o tym? Rob wprawdzie też się uśmiechał, ale był wyraźnie zaskoczony. – Nie – odpowiedział. – Przysięgam. – To prawda, Mitz – gdzieś z okolic sofy dobiegł głos Jackiego. – Nie mieliśmy jak mu powiedzieć. Ostatnio nie zaglądałeś do klubu, Rob, a tylko Mitzi ma twój numer telefonu. Nie mieliśmy innego wyjścia, jak zrobić niespodziankę wam obojgu. – Co tam, tak jest weselej – zabrzmiał głos Teda Tacka. Rob znowu ścisnął ją za ramię, tym razem chcąc przyciągnąć jej uwagę. – Sama widzisz, kochanie – powiedział. – Jestem uczciwy aż do przesady. – Dać im szampana! – zawołał Jackie. – Pora na toast! – Więcej szampana… – westchnęła Mitzi. – A tam, napiłabym się jeszcze.

72 Quinn pomyślał, że dla bezpieczeństwa Zoe nie powinien zostawać u niej na noc. Nie powiedział jej, że dlatego wychodzi, ale kiedy skończyli się kochać, wziął prysznic, ubrał się i pocałował ją na dobranoc. Chyba rozumiała, jakie powody nim kierują, bo oddała pocałunek z wyjątkową namiętnością. Quinn uśmiechnął się do niej. – Ej, przez ciebie mam ochotę zostać. – Ale nie możesz – odpowiedziała. – Wyprzedzasz mnie. – Ani nie wyprzedzam, ani nie zostaję w tyle. Rozumiem cię, to wszystko. – Taką masz pracę – powiedział. – Nie, kochanie. To coś więcej niż praca. Pocałował ją jeszcze raz i wyszedł, nie oglądając się za siebie.

W swoim bloku ze zdziwieniem zauważył, że w skrzynce pocztowej nie czeka na niego paczka. Na pewno by się zmieściła, ale znalazł tylko zwykłe ulotki i rachunki. Paczka leżała na górze, przed drzwiami jego mieszkania. Miała jakieś dwanaście centymetrów na dwanaście, była ściśle owinięta brązowym papierem pakowym i oklejona grubą taśmą. Żadnej naklejki. Nazwisko i adres Quinna wykaligrafowano czarnymi literami bezpośrednio na pakunku. Wiedział, że nie ma co liczyć na odciski palców, a adres wyglądał jak napisany za pomocą szablonu, więc nie nada się na materiał porównawczy. Papier pakowy też okaże się pospolitej marki, a co za tym idzie nie do namierzenia. Mimo to gdy już znalazł się w mieszkaniu, naciągnął lateksowe rękawiczki, a dopiero potem ostrożnie otworzył paczkę. Skrywała małe pudełko z rodzaju tych, w których trzyma się większą biżuterię. W pudełku leżał mały rewolwer Springbok kalibru 25. Był nabity. Miał krótką lufę, niemal jak rewolwery, które policjanci zwykli nosić na kostkach, i kolor ciemnej stali, pomijając żłobioną drewnianą rękojeść. Wyglądał tandetnie, jakby mógł eksplodować w ręce, ale Quinn wiedział, że to prosta i skuteczna broń. Broń na bliską odległość. Łatwa do ukrycia, cicha, ale swoje zrobi. Zadzwonił do Feddermana. Piętnaście minut później Feds zjawił się w towarzystwie niejakiego Petermana, pracownika laboratorium, który wyglądał na szesnaście lat i myślał tylko o swojej pracy. Peterman sprawdził, czy na broni są odciski palców. Nie było. Pudełko, papier pakowy i taśmę włożył do plastikowej torebki na dowody rzeczowe, którą zabrał ze sobą, gdy już z Feddermanem wychodzili. Quinn wiedział, że jej zawartość dostarczy tyle materiału dowodowego co rewolwer. Żadnego. Przechodząc przez drzwi, Fedderman obejrzał się przez ramię i posłał Quinnowi smutne spojrzenie, w którym było coś niepokojąco ostatecznego. Fedderman z Petermanem spędzili u niego dwadzieścia minut. Quinnowi wydawało się, że czas zaczął biec szybciej, przynajmniej dla niego. Jakby miał się skończyć. Znalazł pod zlewem czystą, miękką szmatkę, wytarł z rewolweru proszek do zdejmowania odcisków palców, po czym sprawdził, czy broń działa bez zarzutu. W mieszkaniu czuł się bezpiecznie, ale i tak wetknął rewolwer za pasek. Udał się do kuchni, znalazł szklankę i nalał sobie na dwa palce szkockiej Famous Grouse. Upewnił się, że mieszkanie jest zamknięte jak należy, a potem długo siedział za biurkiem, popijając szkocką. Kiedy wreszcie poszedł do łóżka, włożył broń pod poduszkę. Ponieważ był to stary rewolwer bez samonapinania, przed strzałem trzeba było odciągnąć kurek. Wątpliwe, żeby doszło do tego przypadkiem. Idealna broń do trzymania pod poduszką. Szkocka go rozluźniła i udało mu się zasnąć, ale jakaś drobna część jego świadomości czuwała. Lavern Neeson długimi godzinami siedziała na fotelu, trzymając strzelbę w ramionach, jakby kołysała dziecko. Słuchała chrapania Hobbsa i znajomych odgłosów budynku: miarowego buczenia klimatyzacji, cichego postukiwania i rzężenia w rurach, sporadycznych, stłumionych potrzaskiwań drewna, rozszerzającego się bądź kurczącego. W kuchni lodówka na przemian włączała się i wyłączała. Tuż przed świtem podźwignęła się z fotela i odłożyła śrutówkę do szafy. Długo wpatrywała się w pudełko z amunicją, leżące na najwyższej półce. Tyle niszczycielskiego potencjału w takich maleńkich przedmiotach. Obietnica radykalnej

zmiany, której można dokonać jednym naciśnięciem spustu. Natychmiastowa, nieodwracalna zmiana. Jakby wyrwano cię z jednego świata i przerzucono do drugiego. Przerażająca perspektywa, ale z każdym dniem wydawała się mniej straszna niż świat, w którym Lavern żyła. Z nagimi stopami na zimnej drewnianej podłodze, z twarzą ukrytą w dłoniach, zaczęła płakać. Jej szloch był prawie bezgłośny i nikt nie widział wstrząsanych spazmami ramion. Po niedługim czasie odzyskała panowanie nad sobą. Stała się ekspertem w dziedzinie dostrajania i tłumienia emocji. Twarz miała spokojną. Tylko zaczerwienione oczy i ślady łez na policzkach świadczyły o gwałtownym napadzie płaczu. Spokój i wytchnienie. Śrutówka zaczęła jej się kojarzyć ze spokojem i wytchnieniem. Niebezpieczne skojarzenie, wiedziała o tym, ale nic nie mogła na to poradzić. Niecałą minutę później leżała w łóżku obok Hobbsa i czuła ciepło bijące od jego umięśnionego ciała. Spoczywał na lewym boku, twarzą w drugą stronę, nieporuszony i nieświadomy. Chrapał. Lavern na krótko zapadła w dręczący sen, a potem rozdzwonił się budzik. Słońce dopiero wschodziło, kiedy na stoliku obok łóżka Quinna zaczął dzwonić telefon stacjonarny. Quinn budził się powoli, niepewny, ile dzwonków przespał. Czuł, że koniecznie musi odebrać telefon, i starał się zmusić ciało do posłuchu. Wreszcie jego częściowo odrętwiała prawa ręka natrafiła na słuchawkę i niezgrabnie zdjęła ją z widełek. Leżąc na plecach, przycisnął słuchawkę do ucha i zaspanym głosem wymamrotał: – Quinn. Głos w słuchawce brzmiał całkowicie przytomnie, rześko i stanowczo. Powiedział: – Słuchaj uważnie. Nie odpowiadaj. Oto reguły gry.

73 O świcie sypialnię rozjaśniły okruchy porannego światła. Mitzi Lewis spała, a mężczyzna, którego znała pod nazwiskiem Rob Curlew, wpatrywał się w nią. Był nagi. Pochylił się nad nią i uważnie wsłuchał się w jej oddech. Spała głęboko. Pilnując się, żeby nie narobić hałasu, pozbierał ubranie i zaniósł je do łazienki. Nie puścił wody. Ubrał się prawie bezszelestnie. Nie chciał porzucać Mitzi, nie chciał, żeby się wymknęła. Ale wczorajsza niespodzianka, czyli nieoczekiwana impreza urodzinowa, była niespodzianką także dla niego. Teraz niemal wszyscy jej znajomi widzieli jego twarz, będą mogli opisać go na policji, będą mogli go zidentyfikować. Wielu miało zdjęcia, na których był obok Mitzi. Po prostu nie mógł ryzykować. Czasami nawet najlepsi łowcy zostawali z pustymi rękami. Gdy już się ubrał i znalazł niebieską torbę – obiecał Mitzi, że dziś rano ją otworzy – cichutko wrócił do sypialni. Stał nieruchomo, słuchał jej oddechu, obserwował, jak spała. Była tak niewinna,

tak nieświadoma. Nigdy się nie dowie, że jej życie wisiało wczoraj na włosku i że tylko przypadkiem ten włosek nie został przerwany. Żart, być może największy w jej życiu. Będąc Mitzi, mogła spojrzeć na to w ten sposób. Miał ochotę ją pocałować, ale wiedział, że prawdopodobnie popełniłby błąd. Opuścił więc po cichu sypialnię, mieszkanie i przepadł w mieście, które jeszcze nie do końca się rozbudziło. Zasady były proste. Polowanie rozpocznie się o dziewiątej. Będzie się toczyło w obrębie wyspy Manhattan. Obaj uczestnicy będą uzbrojeni wyłącznie w rewolwery kalibru 25. Do dziewiątej Quinn będzie bezpieczny w swoim mieszkaniu, później już nie. Później ani on, ani jego przeciwnik nigdzie nie będą bezpieczni. – Wie, gdzie mieszkasz, ale ty nie znasz jego adresu – zauważył Renz. – Sądzę, że dlatego w domu nic mi nie grozi – odpowiedział Quinn. – Nasz morderca ma zasady. Zabicie mnie w łóżku byłoby w jego mniemaniu pogwałceniem zasad sportowego zachowania. – Sportowe zachowanie… – w zamyśleniu powtórzył Renz. – Użył tego określenia? – Chyba nie – odparł Quinn. – Ale ty go użyłeś. Może powtórzyłeś po nim? – Może – odpowiedział Quinn. – Mógł podłapać je z BBC. – Mógł – mruknął Renz. – W dodatku wie, jak wyglądasz. – Tylko ze zdjęć w gazetach, a one nie oddają mi sprawiedliwości. – Za bardzo wierzysz w te jego sportowe zasady – ostrzegł Renz. – Pamiętaj, to kolejny porąbany gnój, który ustala własne reguły gry. – Te reguły nie zabraniają mi wyjść z mieszkania przed dziewiątą – odparł Quinn. – Co też uczynię, jak tylko skończymy rozmawiać. – W porządku. Jeszcze raz wydałem polecenie, żeby nikt nie wtryniał się między ciebie a mor… twojego przeciwnika. Przez pewien czas żaden się nie odzywał. Zdawali sobie sprawę, że może to być ich ostatnia rozmowa. Mogli nic nie mówić, mogli powiedzieć sobie wszystko, ale w tym drugim przypadku słowa najzwyczajniej w świecie nie wystarczały. – Połamania nóg – rzucił po prostu Renz i odłożył słuchawkę. Quinn zrobił to samo i dopiero wtedy coś sobie przypomniał. Chyba. Morderca w rozmowie telefonicznej mógł użyć określenia zasady sportowego zachowania zamiast powszechnego fair play. Możliwe, że w jego głosie był cień angielskiego akcentu. Cholera jasna! Ale nawet jeśli morderca był Angolem, nic to nie zmieniało. Angol nie Angol, i tak wpakował się w niezły pasztet. Quinn dopił kawę. Przed wyjściem z mieszkania pozmywał i wytarł naczynia. Myślał sobie, że człowiek, który zmywa naczynia z myślą o następnym posiłku, prawdopodobnie dożyje, żeby ten posiłek zjeść. Jeśli planowało się przyszłość, z pewnością będzie się ją miało. Myśl o życiu, a pozostaniesz przy życiu. Ale nie zamierzał spędzić całego dnia tylko na pozostawaniu przy życiu i wyglądaniu mordercy. Miał cel. Opuścił budynek schodami przeciwpożarowymi, a potem obszedł kwartał ulic.

Chciał mieć jaką taką pewność, że nikt go nie śledzi. Możliwe, a nawet prawdopodobne, że jego przeciwnik już się zasadził pod blokiem, mimo że nie było jeszcze dziewiątej. Wszedł do biurowca, którego hol z rzędem zamkniętych sklepów wychodził na przeciwległą przecznicę. Przemierzył go bez zatrzymywania się, wyszedł z drugiej strony przez drzwi z przyciemnionego szkła, a potem ruszył w stronę, z której przyszedł. Przez cały czas uważnie się rozglądał. Był w miarę pewien, że nikt za nim nie szedł. Chciał zgubić się w mieście, zanim wybije dziewiąta. Poranek był gorący i bezwietrzny; lekkie zachmurzenie rozejdzie się do południa. Na razie cieniom brakowało ostrości, a światło było łagodne. Pogoda dla strzelca. Quinn szedł chodnikiem i czuł ciężar springboka w kieszeni marynarki. Drugą kieszeń obciążała komórka. Bylebym jednego z drugim nie pomylił, upomniał się z uśmiechem. Mój Boże! Helen i Zoe miały rację. Jakaś część mnie świetnie się bawi. Co najmniej część. Wprawdzie nie sądził, żeby ktoś za nim szedł, ale napięcie go nie opuszczało. Mięśnie pleców miał naprężone, a jego wewnętrzny radar nieustannie przeczesywał okolicę w poszukiwaniu czegoś nietypowego, zwiastującego niebezpieczeństwo. Przemierzał miasto w stanie, można powiedzieć, wzmożonej czujności. Ten wysiłek później się na nim odbije. Jak wkrótce pojął, sztuka polegała na tym, żeby trzymać się ludzi, ale nie tłumu, pod osłoną którego morderca mógłby oddać strzał i uciec. Przestań myśleć jak osaczony. To ty wykorzystasz tłum, pod jego osłoną wypatrzysz i schwytasz mordercę, zdejmiesz go, jeśli będzie trzeba, i nikt inny przy tym nie ucierpi. Quinn dopiero zaczynał rozumieć, jak trudne zadanie go czeka. Nie chciał tracić sił na włóczęgę ulicami miasta. Z drugiej strony, gdyby jednak był w tej chwili śledzony, wolał pozostawać ruchomym celem. Na Pierwszej Alei zobaczył autobus, zwalniający przy grupce stojących przed bankiem ludzi. Wsiadł do niego w ostatniej chwili i zapłacił za podróż drobniakami. Zajął oddalone od okna miejsce z tyłu, a autobus ruszył na północ. Warkot silnika, rytm postojów i odjazdów pomogły mu się rozluźnić. Manhattan był ogromną wyspą. Łowca i jego zdobycz nie odnajdą się tak łatwo. Morderca będzie czekał i czuwał w miejscach, w których spodziewa się swojej ofiary – pod pracą, domem, w pobliżu mieszkań przyjaciół i współpracowników. Tam, gdzie Quinn bywał najczęściej. Było to sporym utrudnieniem, ponieważ Quinn o swojej zwierzynie łownej nie wiedział praktycznie nic. Nie wiedział też, ile zwierzyna łowna wie o nim. Powoli zaczynał rozumieć zasady gry. W pewnym momencie będzie musiał aktywnie zapolować. Łowca w mgnieniu oka mógł stać się zwierzyną. Spojrzał na zegarek. Prawie dziewiąta. Rozpoczął się sezon polowań. Na niego.

74 Kiedy Quinn pojawił się w gabinecie na Park Avenue, Beatrice, jasnowłosa asystentka doktora Beekera, jak zwykle czuwała na swoim posterunku za biurkiem. Poza nią w poczekalni nie było nikogo. Na biurku, na białej papierowej serwetce, obok

kubka kawy, leżała do połowy zjedzona bułeczka z cynamonem. Jej zapach wypełniał całe pomieszczenie. Beatrice podniosła wzrok na Quinna i jakby się wystraszyła. Czyżby Beeker ją przed nim ostrzegał? A może ona też dała się wciągnąć w jego sadomasochistyczne praktyki? – Zastałem doktora Beekera? – zapytał Quinn. – Bardzo mi przykro – odpowiedziała – ale doktor ma pacjenta. – Całkiem dobrze udawała, że nie pamięta Quinna. – W gabinecie? – Naturalnie. – Chciałbym zobaczyć pana doktora. Beatrice wyglądała na spłoszoną. Beeker jednak musiał szepnąć jej kilka słów na temat Quinna. Spojrzała na drzwi do gabinetu, potem na Quinna, zważyła, jakie ma szanse na powstrzymanie go przed wejściem do środka, i najwyraźniej jej się nie spodobały. – Muszę go zobaczyć – powtórzył Quinn. – Przecież mówiłam, że ma… – Nie rozumie pani – powiedział Quinn. – Chcę go tylko zobaczyć. Jeśli pani sobie nie życzy, nie powiem nawet „dzień dobry”. Wstała i ze skrzyżowanymi ramionami zastąpiła mu drogę. Quinn podziwiał jej odwagę. – Nie wyjdę, dopóki go nie zobaczę – ostrzegł. – Może pani zadzwonić i poprosić go na chwilę albo mogę wparować do niego w samym środku sesji z pacjentem. Co będzie mniej kłopotliwe? – A jeśli wezwę policję? – Pamiętasz mnie, moja droga. Jaką policję? – Pokazał odznakę, chociaż nie wątpił, że Beatrice wiedziała, kim jest. – Dlaczego od razu nie powiedział pan, że to policyjna sprawa? – Chciałem sprawdzić, na ile jest pani skłonna do współpracy. – Widzę, że lubi pan pogrywać z ludźmi – powiedziała. Ale bez złości. – Zdemaskowała mnie pani. Wróciła na swoje miejsce, podniosła słuchawkę i nacisnęła przycisk telefonu. Potem odwróciła się plecami do Quinna i coś powiedziała, tak cicho, że nie zrozumiał słów. Kilka sekund po tym, jak odłożyła słuchawkę, otworzyły się duże drzwi za jej biurkiem i w poczekalni pojawił się Beeker. Gdy spostrzegł Quinna, jego twarz pokryła się czerwonymi plamami. Rozzłoszczony doktor Alfred Beeker. Mimo to Quinn po raz kolejny zauważył, że lekarz się nie boi. Gdy tak patrzył na Beekera, wyraźnie odczuł obecność małego rewolweru w kieszeni. W jakiś dziwny sposób czuł się zupełnie inaczej, niż kiedy nosił w kaburze własną broń, stary policyjny rewolwer. Używał go do utrzymywania ładu, bronił nim innych lub siebie. Springbok służył z gruntu odmiennemu, jasno określonemu celowi – Quinn miał wytropić, a potem zabić inną istotę ludzką. Przed oczami Quinna, wbrew jego woli, pojawił się obraz Beekera w czarnym skórzanym stroju, unoszącego pejcz… nad Zoe. – Załatwmy to szybko – rzekł Beeker. Jakże bym chciał! Beatrice odgryzła spory kęs bułeczki z cynamonem. W powietrzu rozszedł się słodkawy zapach. Quinn skinął Beekerowi głową, z uśmiechem skinął głową Beatrice, po czym odwrócił się

i wyszedł. Dowiedział się tego, czego chciał. Doktor był w pracy. Nie tropił Quinna na ulicach miasta.

75 Quinn szybko wczuł się w rytm łowów. Szedł chodnikiem, dopasowując się do tempa przechodniów. Starał się trzymać blisko ludzi, a zarazem nie zmieszać z tłumem, pod osłoną którego mógłby zbliżyć się morderca. Wiedział, że im więcej ludzi, tym bardziej zdezorientowani świadkowie i bardziej sprzeczne zeznania. Morderca mógłby go zastrzelić i spokojnie pozostać na miejscu pośród rzeszy gapiów. Myślenie o sobie tylko jako o zwierzynie łownej nie mogło przynieść nic dobrego. Quinn miał świadomość, że aby przetrwać, trzeba czasami stać się myśliwym. Często przechodził przez skrzyżowania, a mniej więcej co pół godziny zawracał po własnych śladach. Czasami krył się w bramach albo znajdował inny spokojny zakątek, z którego mógł obserwować ulicę. Zatrzymywał się wtedy i sprawdzał, czy ktoś nie idzie jego śladem. Nie miał pojęcia, jak wygląda jego prześladowca. Liczył na to, że dwukrotnie zobaczy tego samego mężczyznę, że będzie mógł ocenić jego sposób poruszania się, jego zachowanie. Miał niemal całkowitą pewność, że jest śledzony i że uda mu się wypatrzyć mordercę. Wtedy to on, Quinn, stanie się tropiącym. W tym widział swoją szansę. Potrafił dostrzec i zgubić ogon – był w tym naprawdę dobry – więc pewnie da też radę dokonać aresztowania. Albo, w razie konieczności, zabić. Szczerze mówiąc, był niemal pewien, że będzie to konieczne, że zaangażował się w poważną grę, którą zakończyć może tylko śmierć. Ale ranek się ciągnął, a ten, kto śledził Quinna – o ile w ogóle ktoś go śledził – pozostawał niezauważony, a przez to o wiele bardziej niebezpieczny. Przed jedenastą Quinn postanowił zjeść wczesny lunch. Zamówi go w restauracji, której nigdy dotąd nie odwiedził i gdzie nikt się go nie spodziewał. Pora lunchu wypadała dopiero za godzinę, więc restauracje powinny być względnie puste. Usiądzie przy stoliku lub w boksie, skąd będzie widział drzwi, a także daleko od okna, przez które mógłby paść śmiertelny strzał. Cała ta sytuacja wydawała się niemal abstrakcyjna. Nierzeczywista. Poranek, ulica, miasto – wszystko wyglądało tak normalnie. Czy naprawdę brał udział w śmiertelnej grze jakiegoś szaleńca? Takie myślenie mogło zadziałać jak środek uspokajający, uśpić jego czujność. Brał udział w polowaniu, to pewne. W łowach. I lepiej, żeby o tym, cholera, nie zapomniał. Jakieś trzydzieści metrów przed nim na skrzyżowaniu czekała gromadka pieszych. Stali na krawężniku lub już na ulicy i aż nadto niecierpliwie wyglądali zmiany świateł. Quinn pomyślał, że warto przyspieszyć kroku i wejść między nich, ale spostrzegł, że rozwiązało mu się prawe sznurowadło i majtało się na wszystkie strony. Akurat mijał niski kamienny murek, równoległy do biurowca po jego prawej ręce, a poza tym nie chciał zbyt szybko dołączyć do grupki na skrzyżowaniu. Idealny moment na zawiązanie sznurówki. Zatrzymał się, postawił nogę na murku i szybko zawiązał brązowe sznurowadło.

Kiedy się wyprostował, zauważył, że światło na skrzyżowaniu właśnie zmieniło się na zielone. Przechodnie gwałtownie ruszyli przed siebie i rozproszyli się. Większość z nich doszła już do połowy ulicy. W każdym razie wszyscy zeszli z krawężnika. Z wyjątkiem jednej osoby. Był to średniego wzrostu mężczyzna, elegancko ubrany, w niebieskim garniturze z rozpiętą marynarką i powiewającym na wietrze krawatem. Schludnie przycięte ciemne włosy zaczesał do tyłu, był dobrze zbudowany i przystojny. Quinn pamiętał niebieski garnitur i gęste, ciemne włosy. Ten człowiek stał wcześniej pośród przechodniów, czekał na zielone światło. Ale nie przeszedł przez ulicę. Zawrócił i szedł w stronę Quinna. Jeszcze kilka minut temu mógł mieć wątpliwości, czy to wszystko dzieje się naprawdę, ale nie teraz. To działo się naprawdę, zbliżało się. Zbliża się! Ręka mężczyzny zanurzyła się w kieszeni, ale w najmniejszym stopniu nie zakłóciło to płynnego kroku jego umięśnionych nóg. Ruch ręki nie wydawał się szybki, ale taki był. Quinn sięgnął do kieszeni o wiele wolniej. Mężczyzna się zatrzymał i przybrał strzelecką postawę; stanął bokiem, wyciągnął ramię, a w dłoni trzymał wycelowany w Quinna mały rewolwer. Ciemne oczy nad lufą były złowieszcze, zdecydowane i nieulękłe. Quinn wyszarpywał rewolwer z kieszeni, wiedząc, że nawet jeśli go wyjmie, to i tak za późno. A przecież tylko zawiązywał sznurówkę, na chwilę opuścił gardę i co? Był martwy. Spiął się, żeby uskoczyć, ale tylko łudził się cieniem szansy, bez nadziei na efekt. Zanim zdążył się poruszyć, zobaczył, że wyciągnięta ręka mężczyzny nagle opadła. Zdezorientowany, wytrzeszczył oczy. On tańczy! To była pierwsza myśl, która przemknęła Quinnowi przez głowę, kiedy zobaczył, że mężczyzna przestępuje z nogi na nogę i szarpie głową na lewo i prawo. Potem dotarł do niego huk, odgłos pistoletowych strzałów. Jego wzrok pobiegł za dźwiękiem i zatrzymał się na Pearl, która stała pośrodku ulicy z szeroko rozstawionymi nogami, trzymając w obu rękach plującego ogniem, dużego, dziewięciomilimetrowego glocka. Zapadła nagła, pulsująca cisza. Quinn oderwał wzrok od Pearl i popatrzył na człowieka, do którego strzelała. Mężczyzna w niebieskim garniturze leżał nieruchomo na chodniku. Spod jego ciała wypływała kałuża krwi i coraz bardziej się rozszerzała. Quinn zrozumiał, że Pearl nie zastosowała się do poleceń Renza. Musiała śledzić Quinna, a być może i jego prześladowcę, człowieka w niebieskim garniturze. Mordercę zwanego Kaliber 25. Słysząc swój ciężki oddech, czując w uszach pulsującą krew, Quinn wpatrywał się w Pearl, która zbliżyła się do powalonego mężczyzny, by sprawdzić, czy na pewno jest martwy. Uklękła przy nim na chwilę, ale zaraz wstała i ruszyła w kierunku Quinna. Na jej twarzy nie malowało się napięcie ani uśmiech. Była to opanowana twarz spokojnej duchem kobiety, która z powodzeniem wykonała trudne zadanie. Pod koszulą Quinna spływał pot. Pearl zadziałała na własną rękę i uratowała mu

życie. Za wcześnie, żeby się rozeznać, ile ją to kosztowało, ale wiedział, że niewiele w porównaniu z tym, co był jej winien.

76 Przez cały następny dzień gromadzili informacje o Martinie Hawku. Wiedzieli już, że zatrzymał się na Manhattanie, a na stałe mieszkał w Stamford w stanie Connecticut. Dowiedzieli się, jak żył, co czytał, kogo znał, i w pewnym sensie go poznali. W pokoju hotelowym, który wynajmował na Manhattanie, znaleźli niebieską torbę na ramię, w której był hak do wieszania rowerów, rolki taśmy klejącej, zwój nylonowej liny i ostry nóż. Wszystkim ulżyło, nawet technikom kryminalistycznym. A najbardziej ulżyło Quinnowi. Nie miał już żadnych wątpliwości. Sprawdziła się teoria Renza i Helen o pojedynczym mordercy. Dorwali właściwego człowieka, a on nie pozostawił im wyboru – musieli go zdjąć raz na zawsze. Jeszcze więcej dowiedzieli się, przeszukując dom Hawka w Stamford. Mieszkał samotnie w dziesięciopokojowym domu z kamienia i cegły, na zadrzewionym kawałku ziemi, na tyle dużym, że można go było nazwać posiadłością. Przez jakiś czas mieszkał i kształcił się w Anglii i rzeczywiście był myśliwym. Świadczyły o tym trofea z polowań na grubą zwierzynę. Sąsiedzi uważali go za sympatycznego, nawet czarującego człowieka, ale zachowywał rezerwę i wiódł samotne życie. Na ścianach jego domu wisiały cenne abstrakcyjne obrazy. W lodówce trzymał delikatesową żywność. W garażu stał dwuletni jaguar i trzyletni land rover. W domowym gabinecie i w sypialni znajdowały się oprawione w ramki fotografie dwóch atrakcyjnych kobiet, ale w całym domu nie znaleziono nic, co pozwoliłoby je zidentyfikować. Najwięcej dowodów dostarczył gabinet Hawka. W ukrytym sejfie znajdowała się lista klientów i księgi rachunkowe firmy o nazwie Quest and Quarry. Podsumowując, pokój hotelowy i dom Hawka okazały się kopalniami, obfitującymi w bogate złoża dowodów. Gdyby Hawk żył i stanął przed sądem, wyrok byłby z góry przesądzony. Ale Martin Hawk nigdy nie stanie przed sądem, a sprawa wkrótce zostanie oficjalnie zamknięta. Z Quinna i Pearl wciąż jeszcze uchodziło ciśnienie po akcji, która kosztowała Hawka życie i której o mało nie przypłacił życiem Quinn. Fedderman znalazł czas, żeby zadzwonić na lotnisko i sprawdzić rozkład lotów na Florydę. Cindy Sellers miała swój gorący temat i przestała naprzykrzać się Renzowi, który pławił się – wręcz swawolił – w przychylnym rozgłosie medialnym. Mitzi Lewis nieustannie się uśmiechała i dziwiła swojemu szczęściu. O ileż łatwiej być zabawnym, czując wdzięczność za każdy kolejny oddech. Ze wszystkich opadło napięcie. Quinn większość czasu spędzał u Zoe, zostawał też u niej na noc, żeby uniknąć hien dziennikarskich. Kochał się z nią, a potem przez długie godziny nie mógł zasnąć. Może przyczyną jego bezsenności była nieustająca radość, że wciąż jeszcze żyje, połączona z pozostałym na dnie duszy strachem. Quinn doświadczał już takich emocji. Po tym, jak oszukało się śmierć i odniosło zwycięstwo, poziom adrenaliny i kortyzonu opadał czasem bardzo długo.

Ale wiedział, że nie to odbiera mu sen. Na obrzeżach myśli tliło się wrażenie, że coś jest nie tak.

77 Poranek był chłodniejszy niż zwykle i wyzłocony blaskiem słońca. Zoe zrezygnowała z grejpfruta, tosta i kawy, od których zwykle zaczynała dzień, i wcześnie udała się do pracy. Quinn wziął prysznic, ubrał się, po czym wyszedł kupić gazetę i zjeść śniadanie na mieście. Telewizor, wiszący wysoko nad ladą Lotus Diner, nastawiony był na wiadomości, a w nich – jakże by inaczej – wciąż mówiono przede wszystkim o Martinie Hawku, Quinnie, Renzu i Pearl. Ale najwięcej o Martinie Hawku. Pojawiła się kelnerka Thel, poskładała naczynia i dolała Quinnowi kawy. – Nie przyniosłaś rachunku – zauważył Quinn. – Dziś firma stawia – odparła Thel. – Ale tylko ten jeden jedyny raz. Nie przyzwyczajaj się. To były wyżyny uprzejmości Thel. Quinn jej podziękował, ale nie raczyła odpowiedzieć. Wróciła na swoje miejsce za ladą, obok termosu bufetowego z kawą. Przez następne pół godziny Quinn czytał gazetę, nadstawiając ucha na cichy dźwięk telewizora. Gdy tak jednocześnie czytał i słuchał wiadomości, wszystko mu się nagle poukładało. Wiedział już, co nie pozwala mu zasnąć. Co wciąż go niepokoi. Brakowało ogromnego kawałka układanki. Wyjął z kieszeni komórkę i zaczął wybierać numer gabinetu Zoe. Potem zmienił zdanie i zadzwonił do Helen od profili psychologicznych. Helen, podobnie jak Quinn, pracowała dla nowojorskiej policji na zlecenie, a na co dzień urzędowała w domowym gabinecie, czyli w odpowiednio przerobionej dodatkowej sypialni swojego mieszkania w Village. Gabinet miał przeszklone drzwi prowadzące na małe ceglane podwórko, ze wszystkich stron osłonięte listowiem, gdzie był prastary ceglany mur i drewniany płot, który wyglądał, jakby miał szczerą ochotę zawalić się pod ciężarem pnących się po nim winorośli. Helen zaparzyła kawę i dołączyła do Quinna, czekającego na fotelu z kutego żelaza przy okrągłym metalowym stoliku stojącym na samym środku podwórka. Siedzieli w głębokim cieniu, a odgłosy ulicy, nieodległej przecież, były zdumiewająco ciche. Helen była nieumalowana, miała na sobie coś w rodzaju kimona i brązowe sandały ze skóry. Rude włosy zaczesała do tyłu i spięła jasnobrązową gumką. Wyglądała młodziej niż zwykle, jak chuda sportsmenka, która właśnie wróciła z uczelnianego meczu dziewczęcej koszykówki. Quinn upił kawy ze starego, porysowanego kubka z napisem „THIMK” i rozejrzał się. – Ładnie na tym twoim podwórku. – Intymnie – odpowiedziała Helen. Quinn zrozumiał, że to zaproszenie do rozmowy w zaufaniu. – Coś mi mówi, że znasz powód mojej wizyty – powiedział. – Znam. Ale i tak mów pierwszy. – Rozumiem, że mamy do czynienia z jednym człowiekiem o dwóch

osobowościach, prawdopodobnie ścierających się ze sobą, ale teraz, kiedy tak dużo wiemy o Martinie Hawku, ciężko mi uwierzyć, że to on załatwił te kobiety. – Sądzisz, że Pearl zastrzeliła niewłaściwego człowieka? – Niezupełnie. – Quinn szukał właściwych słów, ale mu się wymykały. – Sam nie wiem, co sądzę. Helen odchyliła się na oparcie i założyła nogę na nogę pod jedwabnym kimonem. Rozmiar jej starannie wypedikiurowanych stóp przypomniał Quinnowi, że Helen była wyjątkowo dużą kobietą. – Okazało się – zaczęła – że Martin Hawk był wykształconym i niepowszednim przeciwnikiem. Nic więc dziwnego, że burzyła się w nim krew, gdy widział spsienie tradycji i ducha sportowego w społeczeństwie. Był przygnębiony tym, jak wypaczone zostało przedsięwzięcie jego życia. To, co najbardziej ukochał. Sądzisz, że ktoś taki jak Hawk, opętany uczciwością i honorem, reżimem łowów, nie mógłby tak po prostu zarżnąć niczego niepodejrzewającej, bezbronnej ofiary? Nawet jeśli cierpiał na rozdwojenie jaźni? – Sporo nad tym myślałaś – mruknął Quinn. Helen skinęła głową. – Ty też. – Rozmawiałaś z Renzem? Na twarz Helen wypłynął smutny uśmiech. – Nie chciałby słuchać. A gdyby zechciał, i tak by mi nie uwierzył. Podobnie jak media, wybrał już swoją wersję wydarzeń. Taką, która najlepiej mu się przysłuży, więc nie będzie chciał jej zmienić. A ja muszę przyznać mu rację. Co z zawartością torby, znalezionej w pokoju hotelowym Hawka? – Nie wiem. Sądziłem, że ty mi to wyjaśnisz. – Nie potrafię – odpowiedziała Helen. – Na pewno jest to dowód nie do obalenia. Gdyby Pearl chybiła, pogrążyłby Hawka w sądzie. – Oboje uważamy, że w tej sprawie kryje się coś więcej. Szkopuł w tym, że nie wiemy co. – Nie sposób lepiej tego ująć – zgodziła się Helen. – No to co zrobimy? – zapytał Quinn. – Nie jestem pewna, czy mamy rację. Ale nawet jeśli mamy, to w tej chwili nic nie mogę zrobić. – Jeśli mnie poprzesz, postawisz na szali swoją pracę i reputację – powiedział Quinn. Sądził, że Helen się roześmieje albo przynajmniej uśmiechnie. Zamiast tego powiedziała: – Poprę cię, jeśli dasz mi coś konkretnego. Wtedy on się uśmiechnął. – O ile coś takiego istnieje.

78 Quinn wiedział, że pod jego mieszkaniem i biurem czyhają dziennikarze. Paparazzi Manhattanu. Pojechał lincolnem na Pierwszą Aleję i zaparkował w pobliżu Wschodniej Pięćdziesiątej Piątej Ulicy. Wysiadł z samochodu, nakarmił parkomat, po czym ruszył

na południe słonecznym, zatłoczonym chodnikiem, ciesząc się anonimowością, jaką daje tłum. Po drodze rozmyślał o ofiarach Bestii. Morderca wystawiał je na pokaz, co było niemalże zbezczeszczeniem idei łowów, a łowy były pseudoreligią Martina Hawka. Quinnowi po prostu nie mieściło się w głowie, żeby Kaliber 25 i Bestia byli jednym i tym samym człowiekiem. Wobec tego kim jest Bestia? Alfred Beeker? Czy potrafiłby zabić w taki makabryczny sposób? Może i tak. Jego zawód wymagał wnikania w udręczone dusze, często skłonne do sadyzmu. Może zaraził się chorobami, które miał leczyć. A może błędnie założyli, że mordercą jest mężczyzna. Nie tylko mężczyźni nienawidzili kobiet. Niejedna kobieta tłumiła w sobie pokłady wściekłości na matkę czy siostrę, a to mogło doprowadzić do zbrodni. A Wayne Avis, alfabetycznie – i tylko alfabetycznie – pierwszy podejrzany? Quinnem wstrząsnęła myśl, że na początku skojarzył sobie jego nazwisko ze znaną wypożyczalnią samochodów, przez co przegapił fakt, że avis po łacinie znaczy ptak. Do niczego to nie pasuje, a jednak… Z drugiej strony, Avis zbliżał się do sześćdziesiątki. Seryjni mordercy w tym wieku byli rzadkością. Mimo to nie można go było wykluczyć. Psychologowie twierdzili, że od torturowania i zabijania zwierząt do torturowania i zabijania kobiet droga daleka, ale mogło to też działać w drugą stronę. Psy nie musiały być pierwsze. Mogły być tylko namiastką, wypełnieniem między ludzkimi ofiarami. Dary rodem z koszmaru, składane przymusowi zabijania. Quinn musiał coś zrobić, a do tego potrzebował swojego komputera, katalogów i plików z informacjami o morderstwach kobiet. Wrócił do samochodu i ruszył w kierunku biura na Zachodniej Siedemdziesiątej Dziewiątej Ulicy. Do diabła z dziennikarzami. Przed biurem było ich góra tuzin, być może dlatego, że główny wątek dramatu, który zarazem śledzili i tworzyli, został zamknięty. Quinn przecisnął się między nimi na względnym luzie, uśmiechając się i co trzy kroki powtarzając, że komentarzy nie będzie. Wewnątrz zignorował natarczywe, głośne pukanie do drzwi, zamknął zamek i założył łańcuszek. Nie był to regularny komisariat i mało kto wiedział o jego istnieniu, więc równie dobrze mógł pozostawać zamknięty. Włączył światło, usiadł za biurkiem i uruchomił komputer. Nie czekał, aż załączy się całe bazowe oprogramowanie; żeby nie tracić czasu, zajrzał do książki telefonicznej i akt Dwayne’a Avisa. Avis został aresztowany i skazany za znęcanie się nad zwierzętami w hrabstwie Browne na północy stanu Nowy Jork. Sprawa była głośna i sporo o niej pisano. Dodzwonienie się do biura szeryfa hrabstwa Browne zajęło Quinnowi około piętnastu minut. Zaangażowani w sprawę funkcjonariusze już nie pracowali, ale podszeryf (Quinn uznał, że tak mówią tam na zastępcę szeryfa) miał, tak jak Quinn, obszerne akta na temat Dwayne’a Avisa. Podszeryf nazywał się Tom Hazelhoff i też uważał, że Avis jest typem spod ciemnej gwiazdy. – Kawał z niego dupka – powiedział – ale już nie sprawia nam kłopotów. Trzyma się na uboczu, a sąsiedzi nie dzwonią ze skargami, że jakieś nieszczęsne psisko wyje

przez całą noc. Ktoś, kto robi takie rzeczy psom… – Pełen obrzydzenia głos Hazelhoffa ucichł. – Doskonale pana rozumiem – odrzekł Quinn. – Też kocham psy. Pańskie akta będą bardziej szczegółowe od naszych, bo to u was siedział i był sądzony. Interesuje mnie, czy Dwayne Avis to jego prawdziwe nazwisko. – Proszę zaczekać – powiedział Hazelhoff. – Niech no sprawdzę. Zajęło mu to ponad dziesięć minut. Quinn o mało nie odłożył słuchawki. Jego cierpliwość została nagrodzona. Hazelhoff wrócił na łącze. – Zgadza się, to jego prawdziwe nazwisko – zakomunikował. Quinnowi serce zaciążyło w piersi. – Przyjął je oficjalnie, kiedy dwanaście lat temu sprowadził się tu z Missouri – ciągnął Hazelhoff. – Wcześniej nosił imię indiańskie: Jastrząb Srogiego Nieba. Jako powód zmiany nazwiska wpisał „wygoda”. W tym momencie Quinnowi sufit zwalił się na głowę. A raczej prawda i całkowite zrozumienie. Dwayne Avis jest ojcem Martina Hawka. Syn pozyskiwał ofiary dla ojca; spłacał dawny dług albo w wypaczony sposób pojmował synowską miłość i obowiązki. Martin Hawk nie miał nic wspólnego z samymi jatkami. Nikogo nie zabił własnoręcznie. Quinn uświadomił sobie, że do Dwayne’a Avisa musiała dotrzeć medialna nawałnica wywołana przez sprawę Kalibra 25, a także wiadomość o śmierci rodzonego syna, Martina Hawka. Wprawdzie Avis żył w odosobnieniu, ale z pewnością miał generator, elektryczność i radio albo telewizor. – Panie Quinn? Jest pan tam jeszcze? – Jestem. Dziękuję panu, zastępco. – Podszeryfie. Mam nadzieję, że pomogłem. – Jeszcze jak. Mogę mieć małą prośbę? – Pewnie. – Proszę jak najszybciej posłać kogoś na farmę Dwayne’a Avisa. Trzeba go zatrzymać w celu przesłuchania. – Przesłuchania w jakiej sprawie? – W sprawie morderstwa – odparł Quinn. – I tym razem nie chodzi o psy. – Pojadę osobiście – zobowiązał się Hazelhoff. – Na pana miejscu wziąłbym jakieś wsparcie. Ale Hazelhoff już się rozłączył i nie usłyszał.

79 Oddzwonił godzinę później. – Avisa nie ma na farmie – powiedział. – Wszystko wskazuje na to, że uciekł. W domu zostało kilka sztuk broni długiej i otwarte pudełko z sześcioma rewolwerami Springbok kalibru 25 i amunicją. Czy nie takich rewolwerów używali… – Takich – potwierdził Quinn. – Cóż, podejrzewam, że wziął ze sobą jeden. Może więcej. Pewnie pojechał gdzieś, gdzie przyda mu się broń, a nie może paradować z dubeltówką albo sztucerem. – Zgadzam się – powiedział Quinn. – Jest pan pewien, że uciekł? Może po prostu gdzieś wyszedł?

– Szuflady komody były pootwierane, wygląda też na to, że zabrał jakieś ubrania z szafy. Na kuchennym stole zostawił pół kartonu mleka, jakby się napił, ale nie zawracał sobie głowy chowaniem go do lodówki. Bo i po co, jak nie wróci? Nawet go nie zakręcił. Mleko było jeszcze chłodne, więc musiał się zmyć niedawno. Wyciągnął też coś wielkiego i ciężkiego z szafy; został w niej kawał pustej przestrzeni, a kilka przedmiotów spadło na podłogę. Na łóżku było wgniecenie, jak po walizce. Na dobitkę zniknęła ta stara furgonetka, co ją trzymał za domem. Uciekł, bez dwóch zdań. Tylko nie wiadomo dokąd. Quinn akurat domyślał się dokąd. Do Nowego Jorku, pomścić śmierć syna, czyli zabić kobietę, która zabiła Martina. Odłożył słuchawkę i zadzwonił do Pearl. – Quinn – powiedziała na powitanie. – Co tam? – Nie chcę tracić czasu na wyjaśnienia, Pearl, ale musisz natychmiast wyjść z mieszkania. Nic ze sobą nie bierz, po prostu odłóż słuchawkę i wyjdź. – Dokąd, Quinn? – Do delikatesów na rogu twojej ulicy. Czekaj tam, dopóki się nie zjawię. – Nic nie rozumiem, Quinn. – A musisz wszystko rozumieć? – Żebyś wiedział! – Pearl, nie możesz mi zaufać? – Muszę na to odpowiadać? – Pearl, do jasnej cholery! – Sam się zdziwił, słysząc, ile bólu było w jego głosie. – Ufam ci – powiedziała. Też usłyszała ten ból. – Quinn… – Idź już, Pearl! Proszę, idź! – Quinn przerwał połączenie. Zaraz potem zadzwonił do Renza, wyjaśnił mu sytuację i poprosił o wysłanie radiowozów na wypadek, gdyby Avis się pojawił. Schodząc do lincolna, skontaktował się z Feddermanem i powiedział mu, co się dzieje. Potem z piskiem opon ruszył w kierunku mieszkania Pearl. * Cholernie ciężka robota. To dlatego Hobbs tak się zadyszał. W dodatku bolało go ramię, jakby znów nadwyrężył mięśnie. Pił od dłuższego czasu i chyba się narąbał, bo sypialnia przechylała się to w jedną, to w drugą stronę, a meble obijały się o niego, kiedy szedł do łóżka. Jakby był w łódce na środku oceanu. Ciężka robota, ale było warto. Dostała suka nauczkę. Stłukł dziś Lavern bardziej niż kiedykolwiek, a teraz dotoczył się do łóżka i zwalił na nie całym ciałem. Przez chwilę sapał, potem głęboko odetchnął. Zapadł w spokojną, pijacką drzemkę. Lavern wyczołgała się z sypialni, przekonana, że tym razem naprawdę złamał jej żebro. Kilka żeber. Musiał złamać, tak mocno ją bił i kopał. Pełzła na czworakach. Łokieć uginał się pod nią i dygotał; wlokła za sobą jedno kolano. Niech go diabli, niech go diabli, niech go… Przeczołgała się przez dywan w sypialni i podłogę z twardego drewna, dotarła do miękkiego chodnika na korytarzu. Każdy pokonany centymetr odzywał się bólem. Ostrzegano Lavern, że Hobbs pewnego dnia posunie się za daleko i ją zabije. Może właśnie nadszedł ten dzień. Może Hobbs ją zabił. Może ma to być zemsta, nie działanie zapobiegawcze.

Jeśli tak, niech będzie! Niech go diabli, niech go diabli, niech go… Dotarła do szafy, otworzyła ją i pomacała za kurtkami. Jej dłoń zamknęła się na śrutówce. Podparła się bronią jak laską i z trudem podźwignęła na nogi. Teraz mogła dosięgnąć pudełka z amunicją leżącego na górnej półce. Oparta o drewnianą framugę, ciężko dysząc – a każdy oddech zadawał jej ból – wsunęła śrutowy nabój do komory.

80 Gdy tylko Quinn skręcił w ulicę, przy której mieszkała Pearl, zrozumiał, że przyjechał za późno. Przy krawężniku pod blokiem zobaczył byle jak zaparkowane radiowozy. Przed domem było też kilku mundurowych, którzy kryli się pod ścianami. Quinn wiedział dlaczego – nie chcieli być widoczni z górnych okien i robić za tarczę strzelniczą. Rozmawiali z mężczyzną w brązowym garniturze. Quinn rozpoznał zwalistą sylwetkę i rozczochrane czarne włosy. Sal Vitali. Zaparkował lincolna piętnaście metrów od najbliższego radiowozu i wysiadł. Pochylony, żeby nie można było dostrzec go z okna, podbiegł do Vitalego i glin. – Co jest? – zapytał, kiedy znalazł się między nimi. Spojrzał przez ramię. Znikąd pojawił się Fedderman. Mankiet jego koszuli powiewał jak chorągiewka sygnałowa. Vitali wskazał chudego mundurowego po czterdziestce z długim, spiczastym nosem. – Everson był tu pierwszy – powiedział. – Funkcjonariusz Cullen, który jest teraz w środku i pomaga wyprowadzać mieszkańców wyjściem przeciwpożarowym, pojawił się kilka minut później. Cullen wsiadł do windy, Everson wbiegł schodami. Wyścig wygrał Everson, dotarł na piętro Pearl, akurat żeby zobaczyć, jak podejrzany wycofuje się z nią do mieszkania i zamyka drzwi. Jedną ręką obejmował jej szyję, a drugą przykładał broń do głowy. Quinn popatrzył na Eversona. – Jaką broń? – Jakąś małą – odpowiedział Everson. Miał pozbawione blasku piwne oczy. – Rewolwer? – Może i rewolwer. Zdaje się, że stalowobłękitny. Wciskał jej lufę w ucho i włosy zasłaniały mi widok. – Miał jakąś inną broń? – Ja jej nie widziałem. – Możesz go opisać? – Średni wzrost, czarne włosy, muskularny, około pięćdziesiątki. Quinn skinął głową. – Dobra robota. – Jeszcze jedno, kapitanie. W ogóle nie wyglądał na wystraszonego. Naprawdę opanowany gość. – Naćpany? – Nie, nie był otępiały, tylko bardzo czujny i uważny. – Oddział specjalny już jest w drodze – oznajmił Vitali.

Quinn wiedział, co to znaczy. Snajperzy SWAT, policyjny negocjator. Ktoś inny przejmie dowodzenie. Fedderman myślał o tym samym. – Wyciągnijmy ją stamtąd – powiedział. – Chyba z kulką w głowie – zachrypiał Vitali swym zgrzytliwym głosem. Fedderman odwrócił od niego wzrok i przez chwilę popatrzył na Quinna. – Z tego, co mówiłeś, wynika, że facet nie ma nic do stracenia. Nie będzie negocjował. Wie, że się z tego nie wykaraska. Quinn wiedział, że Fedderman ma rację. Z budynku wyszedł Mishkin. Zgięty wpół, trzymał się blisko ściany z cegły i kamienia. Kiedy uznał, że już nic mu nie grozi, wyprostował się i podszedł do rozmawiających. Miał na sobie krawat i białą koszulę. Spod jej starannie podwiniętych rękawów wystawały chude nadgarstki. Był spocony i wyglądał jak zgnębiony księgowy. – Wyprowadziliśmy z budynku wszystkich poza Pearl i podejrzanym – poinformował. – Powinniśmy wejść jak najszybciej – powiedział Quinn. – Nie „my” – odparł Mishkin. – Ty. Quinn uniósł brew. – Tylko ty. Facet przysięga, że w przeciwnym razie zastrzeli Pearl, a potem siebie. – Dlaczego tylko ja? – zapytał Quinn, chociaż znał odpowiedź. – Twierdzi, że zabiłeś jego syna. Pozostali w milczeniu wpatrywali się w Quinna. Rozległo się wycie syren. Dobiegało z odległości kilku przecznic, ale zbliżało się. Quinn powiedział: – Feds, niech nikt się nie wtrąca. – Ruszył w kierunku wejścia do budynku. – Jak poprzednio Pearl? – mruknął Fedderman, kiedy Quinn nie mógł go już usłyszeć. Lavern Neeson pełzła. Dotarła już do sypialni, co kosztowało ją wiele wysiłku i mnóstwo bólu. Śrutówkę ciągnęła za sobą, trzymając ją za długą lufę. Hobbs musiał się w którymś momencie rozbudzić na tyle, że udało mu się pilotem włączyć telewizor. Odbiornik bezdźwięcznie migotał u stóp łóżka. Żółte napisy dla niedosłyszących przesuwały się w dole ekranu, przekazując słowa mężczyzny i kobiety, którzy w martwej ciszy rozprawiali o przyszłości giełdy papierów wartościowych. Dała sobie kilka minut na odzyskanie tchu, po czym chwyciła nogę od fotela i przesunęła go bliżej łóżka. Wspierając się o fotel i strzelbę, podniosła się na kolana. Kiedy już uznała, że się nie przewróci, oparła śrutówkę o łóżko. Nie było sensu wspinać się na fotel tylko po to, by później nie móc schylić się po strzelbę. Trwało to jakieś pięć minut, ale wreszcie usiadła sztywno na fotelu. Prawą ręką przyciągnęła broń. Najmniejszy ruch niósł ze sobą ból. Lavern była z siebie dumna. Dotarła aż tutaj, do swojego fotela przy łóżku, i dała radę przynieść strzelbę. Była na najlepszej drodze do zrealizowania tego, co sobie zamierzyła. Hobbs nadal cicho pochrapywał, nieświadom nieludzkich zmagań, zachodzących tak blisko niego. Zmagań, które na zawsze zmienią świat ich obojga. Lavern odbezpieczyła strzelbę. Broń była gotowa do strzału. Z tej odległości nawet nie trzeba będzie celować. Ale Lavern wyceluje. Chciała poczuć odpowiedzialność za swoją decyzję i za to,

co zdarzy się w przyszłości. A teraz, odrobinę podbudowana, z niejaką nostalgią będzie znosiła teraźniejszość. Smutne spojrzenie przez ramię przed kolejnym zakrętem życia. Sekunda za sekundą przeżywała ostatnie chwile dawnych dni. Sypialnia zdawała się tłumić wszystkie dźwięki z zewnątrz, stała się też bardzo mała. Lavern patrzyła na śpiącego męża, a jej oddech automatycznie zgrał się z jego oddechem. Oboje stali na skraju przepaści. Różniło ich to, że Lavern o tym wiedziała. I że to ona ich tam doprowadziła. Hobbs będzie miał łatwiej, pomyślała. Naciśnięcie spustu po prostu przeniesie go z jednego snu w drugi. Jej pozostanie krew, bałagan i każda wyobrażalna groza. Rzeczywistość. To nie było fair, ale nic nigdy takie nie było.

81 Quinn skinął głową mundurowemu w holu. Ten próbował patrzeć na niego beznamiętnie, ale nie wytrzymał i odpowiedział skinieniem, życząc Quinnowi powodzenia. Odprowadzał go wzrokiem aż do windy, która uniosła Quinna w górę. Quinn wyjął swój stary rewolwer kalibru 38 i mocno przycisnął go do uda, wychodząc z cichej kabiny na wymarły korytarz. Pustka w budynku była wręcz wyczuwalna. Wyłożony chodnikiem korytarz pachniał czasem i kurzem. Quinn zbliżył się do drzwi mieszkania Pearl. Były otwarte na oścież. Ze strachu wzbierały w nim mdłości. Przysunął się do framugi, gdzie miał widok na wąski wycinek mieszkania. Zobaczył róg sofy, kawałek stolika pod lampkę, fragment oprawionej muzealnej kopii Krzyku Muncha. Przełknął, żeby zwilżyć gardło. – Dwayne Avis? – Jestem tu z damą twojego serca – spokojnym głosem odpowiedział Avis. – Chociaż nie jestem pewien, czy jest damą. Zapraszam do środka, kapitanie Quinn. Będziemy się nawzajem widzieć. Quinn wziął głęboki oddech i zmusił nogi do wykonania ruchu. W gardle czuł posmak żółci. Avis stał przy dalszym końcu sofy i trzymał przed sobą Pearl, mocno ściskając ramieniem jej gardło. Drugie ramię miał uniesione; trzymanym w prawej ręce springbokiem kalibru 25 celował prosto w prawe ucho Pearl. Jej oczy napotkały wzrok Quinna. Bała się, ale cały czas intensywnie myślała. Nie poddała się – ufała, że Quinn coś wymyśli. Że przynajmniej spróbuje. Oboje wiedzieli, że Dwayne Avis opuści ten budynek martwy albo w kajdankach. Avis jakby zupełnie nie przejmował się swoim położeniem. Po prostu wykorzystywał każdy atut, jaki miał, i był gotów zmierzyć się z konsekwencjami swoich poczynań. Quinn zaczął iść w jego stronę. Avis uważnie go obserwował niemrugającymi ciemnymi oczyma o opadających powiekach. Rewolwer nieruchomo tkwił przy uchu Pearl. – Wystarczy – powiedział Avis. Quinn zatrzymał się i znieruchomiał. – Zastrzeli cię – odezwała się Pearl. – A potem mnie. – Albo najpierw ciebie, a potem jego – uzupełnił Avis.

– Przedstaw swoje żądania – powiedział Quinn. Ale wiedział, że Avis nie ma żadnych żądań. Pearl trafnie oceniła sytuację. Avis chciał jedynie, żeby Pearl i Quinn zeszli z tego świata przed nim, w dowolnej kolejności. Nawet gdyby Avis dzięki jakiemuś dzikiemu łutowi szczęścia zabił Quinna i uciekł, i tak wcześniej zastrzeli Pearl. Quinn oceniał, z czym będzie musiał się uporać. Avis umiejętnie wykorzystywał ciało Pearl jako tarczę. Stał na ugiętych nogach, z głową za jej plecami. W ten sposób spoglądał przez jej lewe ramię, odsłaniając tylko lewe oko i lewą stronę czoła. Quinn nie pokazał swojego rewolweru, ale Avis na pewno wiedział, że w prawej ręce Quinn trzyma broń i chowa ją za udem. Wystarczy, że prawe ramię Quinna zacznie się unosić, a rozpęta się krwawe piekło. Wtedy Quinn dostrzegł jedyne wyjście, jakie Avis mu pozostawił. Był lepiej od Avisa obznajomiony ze starymi springbokami, których prawdopodobnie nie używał nikt poza Martinem Hawkiem i klientami Quest and Quarry, nawet Avis. Najpewniej były po prostu przechowywane na jego farmie. Kurek rewolweru Avisa był nienapięty. Wciąż opierał się na bębnie i przed oddaniem strzału trzeba go było odciągnąć kciukiem. Czas potrzebny Avisowi na odciągnięcie kurka i naciśnięcie spustu był czasem, w którym Quinn musiał zadziałać, i to skutecznie. Miał na to sekundy. Ledwie wychylające się znad ramienia Pearl oko i opalone czoło Avisa stanowiły trudny cel, nawet z tak bliskiej odległości. Sekundy. Sekundy, które mogą ocalić życie Pearl bądź je zakończyć. Które Avis mógł właśnie w duchu odliczać. Quinn wiedział, że jeśli ma zaryzykować i strzelić, musi zadziałać pierwszy, żeby zyskać na czasie. Zadziałał. Błyskawicznie i zdecydowanie. Unosząc rękę ze starą, pękatą trzydziestkąósemką, zobaczył, że gruby kciuk Avisa zbliża się do kurka springboka. Sekundy. Quinn wyzbył się wszystkich zbędnych myśli, wycelował i nacisnął spust. Pokój zakołysał się w ogłuszającym ryku rewolwerowego strzału. Jeden strzał. Ani Avis, ani Pearl nie zdążyli zareagować. Quinn zobaczył czerwoną mgiełkę, która niczym aureola otoczyła głowę Avisa, zobaczył fragment pokrytej włosami czaszki, który wirując, poleciał w dal. Otaczające szyję Pearl ramię Avisa opadło. Oboje przewrócili się na plecy. Avis nie wstał. Pearl przetoczyła się na bok i poderwała na nogi. Drżała, a lewy policzek miała pocętkowany krwią i czymś, co wyglądało na substancję szarą mózgu. Po oddaniu strzału Quinn bezwiednie ruszył przed siebie. Stał teraz obok Pearl i razem patrzyli na nieruchomą sylwetkę Avisa. Nad lewym okiem brakowało mu dużego kawałka czaszki. Teraz, gdy z jego ciała uszło życie, wyglądał na drobnego i nieszkodliwego. Quinn i Pearl w tej samej chwili zorientowali się, jak niewiele brakowało. Na ułamek sekundy przed śmiercią Avis odciągnął kurek rewolweru. Quinn odruchowo wykopał broń z jego ręki, posyłając ją na środek pokoju. Kula, która oderwała fragment czaszki Avisa, stłukła też okno i przez strzaskaną szybę do mieszkania dostał się wiatr. Wydął zasłonę, a ta rzuciła na ścianę cień przypominający olbrzymie ptasie skrzydło. Po raz pierwszy w życiu Pearl zemdlała.

82 Może straciła świadomość z bólu. A może po prostu zasnęła. To ból obudził Lavern. Z każdym oddechem żebra w jej lewym boku zdawały się stawać w ogniu. Ciągle ściskała lufę śrutówki, której drewniana kolba opierała się o podłogę sypialni. Nie miała pojęcia, jak długo spała bądź była nieprzytomna. Siedziała w miejscu, z którego nie było widać zegarka. Hobbs ciągle chrapał, ale niezbyt głośno. Wyciszony telewizor nadal grał w nogach łóżka, nastawiony na kanał informacyjny. Żółte napisy dla niedosłyszących sunęły u dołu ekranu, gdy niewiarygodnie piękna blond spikerka starannie artykułowała każdą sylabę czerwonymi, tak bardzo czerwonymi ustami. Za telewizorem Lavern zobaczyła blask rozświetlający krawędzie żaluzji. Wiedziała, że już jest rano. Wstał świt. Hobbs nagle charknął i zakasłał, po czym znów zachrapał. Spał teraz płytkim snem. Lada chwila może się obudzić. Coś w telewizji przykuło uwagę Lavern. Napisy dla niedosłyszących informowały, że spikerka mówi o śmierci Bestii, którego zastrzelono w mieszkaniu jakiejś kobiety. Okazało się, że Bestia i Kaliber 25 to dwie różne osoby, ojciec i syn. Syn, zabity wcześniej przez policję, dostarczał ojcu ofiary. Organizował miejskie „polowania”, ale najwyraźniej nikogo własnoręcznie nie zabił, tylko uwodził i przygotowywał kobiety na śmierć i tortury z ręki ojca. Nagle ekran się podzielił i pojawiła się na nim inna kobieta, chuda i rudowłosa. Spikerka na drugiej połowie ekranu przeprowadzała z nią wywiad. Mówiły o powodach, dla których ojcowsko-synowski duet robił to, co robił. Lavern chciała włączyć dźwięk, bo była ciekawa rozmowy, ale bała się obudzić Hobbsa. Ta rudowłosa, Helen jakaśtam, opowiadała o emocjonalnej pułapce, w którą wpadł syn, i o społecznych, czasem i archetypicznych wpływach oddziałujących zarówno na ojca, jak i syna. Aż kipiało w tym od uzasadnień i motywów. Motywów, by zabić. Usprawiedliwień dla morderstwa. Lavern nie znalazła w tym usprawiedliwienia dla siebie. A jednak czekała ze strzelbą u boku, aż obudzi się jej mąż i będzie mogła go zabić, bo inaczej on prędzej czy później z całą pewnością zabije ją. Mam dość odwagi, żeby go zabić, ale za mało, żeby od niego odejść. Ale czy na pewno w to wierzyła? Nie kryło się w tym nic więcej? Po raz pierwszy zrozumiała, że może zostawić Hobbsa i nauczyć się żyć bez niego, ale jeśli go zabije, nigdy się od niego nie uwolni. Nigdy. Sprawdziła, czy drewniana kolba strzelby pewnie opiera się o podłogę, po czym, używając broni jak laski, podniosła się z fotela. Zrobiła kilka ostrożnych kroków. Bolało, ale była w stanie iść. Oparła śrutówkę o łóżko, żeby Hobbs po przebudzeniu ją zobaczył i żeby mógł rozmyślać o tym, do czego omal nie doszło. Kuśtykając, wyszła z sypialni i opuściła mieszkanie. Miała na sobie wczorajsze ubranie, niosła ze sobą wczorajszy ból, ale w tej chwili było jej wszystko jedno. Dwadzieścia minut zajęło jej złapanie taksówki. Kierowcy poleciła, żeby zawiózł

ją do schroniska Broken Wing.

83 Quinn miał ochotę na kubańskie cygaro – niedawno kupił nową partię od Iggy’ego, swojego dostawcy – ale ta przyjemność niewarta była dezaprobaty i kontrataku wyposażonych w czujnik odświeżaczy do powietrza, syczących kadzidlanymi zapachami w całym mieszkaniu. A przecież było to jego mieszkanie. Wpatrywał się w sufit i rozmyślał o tym, jak ułożyły się sprawy. Jak zawsze w fazie po ujęciu przestępcy okoliczności stawały się jaśniejsze w miarę wychodzenia na jaw nowych szczegółów. Zwiększyła się liczba dowodów, zostały zrewidowane, przeklasyfikowane i przeanalizowane. Procesu rzecz jasna nie będzie, skoro Martin Hawk i jego ojciec nie żyli. Sprawa zakończyła się tym, co telewizyjni psychologowie nazywają „domknięciem”. Fedderman wrócił na Florydę, gdzie miał nadzieję na tańsze życie i gdzie było kilka miejsc, w których podawano jedzenie przypominające w smaku to z nowojorskich delikatesów. Powiedział, że może zrobi jeszcze jedno podejście do golfa. Popularność Renza sięgnęła apogeum. W tym momencie szanse na fotel burmistrza wcale nie wydawały się odległe. Renz i Quinn często rozmawiali, wciąż zajęci segregowaniem i katalogowaniem materiału, z którego miał wyłonić się pełen obraz ostatnich wydarzeń, historia rodzinnego duetu mordercy i jego pomocnika. Jednak większa część tej historii przepadła w czasie i pośród zalesionych wzgórz otaczających Black Lake w Missouri i nikt jej nigdy nie pozna. Renz od czasu do czasu przebąkiwał, że może pewnego dnia napisze książkę o tej sprawie. W polityce, lokalnej czy międzynarodowej, dużą wagę miało wydanie własnej książki. Berty Wrenner, tak jak większość ocalałych klientów Quest and Quarry, stanął przed sądem i został skazany. Zakończyło to serię współczesnych pojedynków na terenie miasta. Zadumę Quinna przerwało nagle brzęczenie domofonu. Zerknął na zegarek i zwlókł się z łóżka. Pearl się przedstawiła, Quinn wpuścił ją naciśnięciem przycisku, otworzył zamek w drzwiach i wrócił do sypialni, żeby założyć spodnie. Pearl weszła do sypialni, kiedy siedział na łóżku i wciągał skarpetki. Była w dżinsach, czarnych botkach i czarnej skórzanej kurtce. Pod pachą niosła zrolowany egzemplarz „Post”. – Spóźniasz się, Quinn – powiedziała. – Prysznic brałem wczoraj – odparł – więc możemy wychodzić, jak tylko się ubiorę. – Obiecał Pearl, że razem odwiedzą jej matkę w Golden Sunset Assisted Living w New Jersey. Pearl bywała tam co najmniej raz w miesiącu, żeby postawić personel na baczność. Uważała to za swój obowiązek. Nienawidziła jeździć tam samotnie, co Quinn doskonale rozumiał, choć z drugiej strony jakoś polubił matkę Pearl. Pearl powęszyła. – Paliłeś, Quinn? – Coś ty? Od miesięcy nie palę – zełgał. – Jak dla mnie czuć tu dym. – Długo się utrzymuje. – Zmagając się z butami, wskazał głową gazetę pod pachą

Pearl. – Coś ciekawego? – Normalka. Jakiś facet zabił się ze śrutówki na Lower East Side, przed schroniskiem dla kobiet dotkniętych przemocą domową. Wsadził sobie lufę do ust, a cyngiel nacisnął za pomocą drucianego wieszaka. Narobił bałaganu na ulicy. – Faktycznie – mruknął Quinn. – Normalka. Poszedł do łazienki, wysikał się, umył ręce, spryskał się dezodorantem, ochlapał twarz zimną wodą i uczesał włosy. Śmiesznie sterczały z jednej strony, ale niech tam. W sypialni znalazł czystą koszulę. Zawiązał konserwatywny niebieski krawat, który na pewno spodoba się matce Pearl. Kilka minut później wsiedli do lincolna i ruszyli w drogę. Padał lekki śnieg. Prognostycy pogody przysięgali, że stopnieje równie szybko, jak spadł. – Za mostem możemy się zatrzymać. Kupimy pączki i kawę – powiedziała Pearl. Quinn skinął głową. Skupiał się na prowadzeniu i nie mógł zdecydować, czy włączyć wycieraczki. – Zawieziemy parę twojej matce. – Jak tam sobie chcesz – odparła Pearl. Niebo jakby bardziej poszarzało, a wirujące płatki śniegu zgęstniały. Rozwiały się wątpliwości co do wycieraczek. Wobec tego Quinn je włączył, a one natychmiast wpadły w swój metronomiczny rytm: pach-pach… pach-pach… pach-pach. Omiatały prawie całą przednią szybę, a jednostajny dźwięk sprzyjał rozmyślaniom. Jak od czasu do czasu mu się zdarzało, Quinn zaczął się zastanawiać, co obecnie porabia Zoe. Nie żeby szczególnie go to interesowało. Rozpamiętując los Martina Hawka, Quinn zrozumiał, że Zoe przystała na jego śmierć, a Pearl uratowała mu życie. Jakkolwiek by to roztrząsał, jakkolwiek by kombinował, wszystko sprowadzało się do tej prostej prawdy. Która miała swoją wagę. Zatem Quinn zerwał z Zoe i postanowił odnowić związek z Pearl. Pearl doskonale wiedziała, co i dlaczego jest grane, ale nie pozwalała sobie na zbyt wielką nadzieję. Tylko na taką zupełnie malutką. Ogromny samochód mknął ku niepewnej przyszłości przez wirujący w zimnym powietrzu śnieg. Quinn włączył halogeny, żeby lepiej widzieć drogę przed sobą, ale nie na wiele się zdały. Spis treści CZĘŚĆ I 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11

12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 CZĘŚĆ II 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 CZĘŚĆ III

57 58 59 60 61 62 63 64 65 66 67 68 69 70 71 72 73 74 75 76 77 78 79 80 81 82 83

Document Outline CZĘŚĆ I 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 CZĘŚĆ II 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 CZĘŚĆ III 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66 67 68 69 70 71 72 73 74 75 76 77 78 79 80 81 82 83