Fredric Brown Pierwsza maszyna czasu

Fredric Brown Pierwsza Maszyna Czasu

Dr Grainger powiedział uroczyście. - Panowie, oto pierwsza maszyna czasu. Trzej jego przyjaciele spojrzeli na stół. Stał tam sześcian o boku długości około sześciu cali, zaopatrzony w skalę i przełącznik. - Wystarczy wziąć ją do ręki - mówił dr Grainger nastawić skalę na żądaną datę, nacisnąć guzik... i jesteście tam, gdzie chcecie się znajdować. Smedley, jeden z trzech przyjaciół doktora, wziął pudełko do ręki i przyjrzał mu się uważnie. - Czy to naprawdę działa? - spytał. - Wypróbowałem ją tylko pobieżnie - odpowiedział doktor. - Nastawiłem ją na jeden dzień wstecz i nacisnąłem guzik. Zobaczyłem siebie samego od tyłu, wychodzącego z pokoju. Zrobiło mi się trochę dziwnie. - A co by się stało, gdybyś podbiegł do drzwi i dał sobie kopniaka w siedzenie? Dr Grainger roześmiał się. - Zapewne nie mógłbym tego zrobić, bo to zmieniłoby przeszłość. Jest to stary paradoks podróży w czasie. Co by się stało, gdyby ktoś cofnął się w przeszłość i zabił swojego własnego dziadka, zanim ten poznał jego babkę? Smedley, trzymając wciąż pudełko w ręku, nagle odsunął się od trzech przyjaciół i wyszczerzył zęby w uśmiechu. - To jest właśnie to, co za chwilę zrobię. W czasie kiedy rozmawialiście, nastawiłem skalę na sześćdziesiąt lat wstecz. - Smedley, nie rób tego! - Dr Grainger zrobił ruch w jego stronę. - Spokojnie, bo nacisnę guzik i nie powiem wam, o co chodzi... Ja też słyszałem o tym paradoksie. Bardzo mnie to interesowało, bo wiedziałem, że zabiłbym swojego dziadka, gdybym go tylko dostał w swoje ręce. Nienawidzę go. Był to ohydny brutal, który zamienił w piekło życie mojej babki i moich rodziców. Teraz mann szansę, na którą czekałem. Smedley wyciągnął rękę i nacisnął guzik. Na chwilę wszystko przesłoniła mgła... Smedley stał na polu. Po chwili namysłu zorientował się w terenie. Jeśli stoi teraz w miejscu, gdzie w przyszłości zostanie zbudowany dom doktora Graingera, to farma jego pradziadka powinna być o milę stąd, na południe. Ruszył w tym kierunku. Po drodze podniósł nawet kawał drewna, nadający się na maczugę.

Zbliżając się do farmy ujrzał rudowłosego młodego człowieka, który okładał batogiem psa. - Przestań - ryknął Smedley, przyspieszając kroku. - Pilnuj swojego nosa - burknął rudzielec, nie przestając znęcać się nad psem. Smedley podniósł drąg.

W sześćdziesiąt lat później doktor Grainger powiedział uroczyście: - Panowie, oto pierwsza maszyna czasu. Dwaj jego przyjaciele spojrzeli na stół.

przekład: Lech Jęczmyk