1 PROJEKTOWANIE FUNDAMENTÓW OPARTYCH BEZPOŚREDNIO NA GRUNCIE Projektowanie fundamentów opartych bezpośrednio na gruncie polega na określeniu: 1. rodza...
20 downloads
14 Views
759KB Size
PROJEKTOWANIE FUNDAMENTÓW OPARTYCH BEZPOŚREDNIO NA GRUNCIE Projektowanie fundamentów opartych bezpośrednio na gruncie polega na określeniu: 1. 2. 3. 4.
rodzaju fundamentu, głębokości posadowienia, wymiarów fundamentu w planie, wymiarów pionowych fundamentu oraz ewentualnego zbrojenia.
Zasady doboru głębokości posadowienia 1. Ustalenie głębokości posadowienia obejmuje rozpoznanie następujących czynników: rozpoznania głębokości występowania różnych warstw geotechnicznych głównie gruntów nośnych, na których budowla może być bezpiecznie posadowiona, poziomu występowania wód gruntowych i przewidywane ich zmiany, występowanie gruntów pęczniejących, zapadowych i wysadzinowych, projektowany poziom powierzchni terenu w sąsiedztwie fundamentów, głębokości posadowienia sąsiednich budowli, głębokości przemarzania gruntów, przewidywanymi w przyszłości zmianami konstrukcyjnymi, które obejmują głównie roboty ziemne. 2. Zgodnie z wymaganiami normy posadowienie płytsze niż 0,5 m powinno być specjalnie uzasadnione. 3. W gruntach wysadzinowych poziom posadowienia powinien być poniżej głębokości przemarzania. Głębokość przemarzania liczy się od rzędnej projektowanego poziomu terenu lub posadzki piwnic w budynkach nie ogrzewanych. 4. W przypadku występowania w podłożu gruntów pęczniejących lub warunków sprzyjających wysychaniu lub zamarzaniu gruntów spoistych, wymagane jest stosowanie odpowiednich środków zabezpieczających.
Wymiary fundamentu w planie Wymiary podstawy fundamentu określa się najczęściej drogą prób, a tylko w nielicznych przypadkach np. przy obciążeniu symetrycznym i podłożu jednorodnym, można obliczyć potrzebną powierzchnię podstawy fundamentu i przyjąć jej wymiary po jednorodnym przeprowadzeniu odpowiednich obliczeń. Wymiary fundamentu w planie, także jego położenie względem elementu budowli przekazującego nań obciążenie, powinno być takie, aby spełniały warunki dotyczące rozkładu nacisków jednostkowych w płaszczyźnie kontaktu fundamentu z podłożem, warunki dotyczące nośności granicznej podłoża oraz jego osiadania.
Założenia i warunki dotyczące rozkładu nacisków jednostkowych Założenia: a) grunt nie przenosi naprężeń rozciągających, b) do obliczeń przyjmuje się liniowy rozkład nacisku jednostkowego w poziomie posadowienia, przy czym dąży się do tego, aby rozkład ten był równomierny, co zapewnia najlepszą pracę fundamentu (najbardziej ekonomiczną) w przypadku jednak gdy nie jest to możliwe, muszą być spełnione dodatkowe warunki, c) wypadkowa sił od obciążeń stałych oraz zmiennych długotrwałych nie powinna wychodzić poza rdzeń podstawy fundamentu, 1
d) jeżeli wypadkowa sił od obciążeń stałych i zmiennych działa poza rdzeniem podstawy fundamentu, wtedy przy uwzględnianiu obciążeń wyjątkowych szczelina teoretycznie występująca pomiędzy podstawą fundamentu a podłożem powinna mieć zasięg nie większy B niż do połowy odległości od osi obojętnej ( c ≤ ), 4
Pionowe wymiary fundamentu Wysokość stóp i ław fundamentowych, grubość płyt, wysokość rusztów, określa się z warunków wytrzymałości materiału, z którego są one wykonane. Pod wpływem obciążenia przekazywanego na fundament o konstrukcji na nim opartej oraz odporu gruntu odpowiadającego temu obciążeniu fundament nie może ulec zniszczeniu.
WARUNKI DOTYCZĄCE NOŚNOŚCI GRANICZNEJ I OSIADANIA PODŁOŻA Na nośność graniczną podłoża mają wpływ jego właściwości fizyczne i mechaniczne (ciężar objętościowy gruntu, kąt tarcia wewnętrznego, spójność), jak również kształt i powierzchnia fundamentu oraz poziom jego posadowienia. Natomiast spodziewane osiadania i różnice tych osiadań zależą również od kształtu i wielkości fundamentu, nacisku przekazywanego przez fundament na podłoże gruntowe i modułów ściśliwości podłoża.
Obliczenia według I stanu granicznego (nośności podłoża) Stan graniczny jest to taki stan konstrukcji, w którym niemożliwe jest dalsze jej użytkowanie. Wyróżniamy trzy rodzaje I stanu granicznego: • wypieranie podłoża przez fundament lub przez całą budowlę, • usuwisko albo zsuw fundamentów lub podłoża wraz z budowlą, • przesunięcie w poziome posadowienia fundamentu lub w głębszych warstwach podłoża. Podstawowym warunkiem obliczeniowym przy sprawdzaniu I stanu granicznego jest: Qr ≤ m ⋅ Qf , gdzie: Qr – wartość obliczeniowa działającego obciążenia na podstawę fundamentu, Qf – obliczeniowy opór graniczny podłoża gruntowego przeciwdziałający obciążeniu Qr, m – współczynnik korekcyjny, który przyjmuje się w granicach 0,7÷0,9 zależnie od metody obliczania Qf.
Wypieranie podłoża przez fundament Podłoże jednorodne – do głębokości odpowiadającej podwójnej szerokości fundamentu występuje jednorodna warstwa geotechniczna Fundament obciążony osiowo siłą pionową Obliczeniowy opór graniczny podłoża gruntowego określa się ze wzoru: B B B Qf = B ⋅ L ⋅ 1 + 0,3 NC ⋅ c ( r ) + 1 + 1,5 N D ⋅ ρ D( r ) ⋅ g ⋅ Dmin + 1 − 0,25 N B ⋅ ρ B( r ) ⋅ g ⋅ B L L L
2
Rys. 1. Fundament obciążony osiowo siłą pionową Nr
gdzie: B – szerokość podstawy fundamentu, m, L – długość podstawy fundamentu, m, Dmin – głębokość posadowienia mierzona od najniższego poziomu terenu przy fundamencie, m, (r) ρD – obliczeniowa średnia gęstość objętościowa gruntów powyżej poziomu posadowienia, t/m3, (r) ρB – obliczeniowa średnia gęstość objętościowa gruntów zalegających poniżej poziomu posadowienia do głębokości równej B, t/m3, c(r) – obliczeniowa wartość oporu spójności gruntu zalegającego bezpośrednio poniżej poziomu posadowienia, kPa, (r) φ – obliczeniowa wartość kąta tarcia wewnętrznego gruntu zalegającego bezpośrednio poniżej poziomu posadowienia, NC, ND, NB – współczynniki nośności wyznaczone zależnie od wartości φ(r), g – przyśpieszenie ziemskie, (można przyjmować g = 10 m/s2).
Fundament obciążony siłą pionową mimośrodową, działającą pod pewnym kątem do pionu Warunek I stanu granicznego będzie miał postać:
N r ≤ m ⋅ QfNB oraz Nr ≤ m ⋅ QfNL , gdzie: Nr – obliczeniowa wartość pionowej składowej obciążenia, kN, QfNB – pionowa składowa obliczeniowego oporu granicznego podłoża gruntowego przy rozpatrywaniu wypierania w kierunku równoległym do boku B, kN, QfNL – pionowa składowa obliczeniowego oporu granicznego podłoża gruntowego przy rozpatrywaniu wypierania w kierunku równoległym do boku L, kN. Pionową składowa obliczeniowego oporu granicznego QfNB i QfNL podłoża gruntowego (w kN) określa się ze wzorów (B ≤ L): B B B QfNB = BL 1 + 0,3 NC c ( r ) i C + 1 + 1,5 N D ρ D( r ) gDmin i D + 1 − 0,25 N B ρ B( r ) g Bi B L L L B B B QfNL = BL 1 + 0,3 NC c ( r ) i C + 1 + 1,5 N D ρ D( r ) gDmin i D + 1 − 0,25 N B ρ B( r ) g Li B L L L
gdzie: B – zredukowana szerokość podstawy fundamentu obliczona ze wzoru B = B − 2eB , gdzie eB – mimośród działania obciążenia względem środka ciężkości podstawy fundamentu w kierunku równoległym do szerokości B, m, 3
L – zredukowana długość podstawy fundamentu obliczona ze wzoru L = L − 2eL , gdzie eL – mimośród działania obciążenia względem środka ciężkości podstawy fundamentu w kierunku równoległym do długości L, m, Dmin – głębokość posadowienia mierzona od najniższego poziomu terenu, m, φ(r) – obliczeniowa wartość kąta tarcia wewnętrznego gruntu zalegającego bezpośrednio poniżej poziomu posadowienia, (r) c – obliczeniowa wartość oporu spójności gruntu zalegającego bezpośrednio poniżej poziomu posadowienia, kPa, (r) ρD – obliczeniowa średnia gęstość objętościowa gruntów powyżej poziomu posadowienia, ρB(r) – obliczeniowa średnia gęstość objętościowa gruntów zalegających poniżej poziomu posadowienia do głębokości B, g – przyśpieszenie ziemskie, NC, ND, NB – współczynniki nośności wyznaczone w zależności od wartości φ(r), iC, iD, iB – współczynniki wpływu nachylenia wypadkowej obciążenia, wyznaczane z tgδ B tgδ L nomogramów w zależności od stosunku lub , (r ) tgφ tgφ (r ) T δ B = rB – kąt nachylenia wypadkowej obciążenia w kierunku równoległym do szerokości Nr B, T δ L = rL – kąt nachylenia wypadkowej obciążenia w kierunku równoległym do długości L. Nr
Rys. 2. Sprawdzenie możliwości wypierania gruntu spod fundamentu według I stanu granicznego – schemat sił działających na fundament Warunki uproszczone Dla prostych przypadków posadowienia gdy: w najniekorzystniejszym układzie obciążeń ich składowa pozioma jest nie większa niż 10% składowej pionowej obciążenia, budowla nie jest usytuowana na zboczu lub w jego pobliżu, obok budowli nie projektuje się wykopów lub dodatkowych obciążeń,
4
mimośrody obciążenia w kierunku szerokości i długości fundamentu są odpowiednio eB ≤ 0,035 ⋅ B i eL ≤ 0,035 ⋅ L . dopuszcza się sprawdzenie I stanu granicznego ze wzorów: q rs ≤ m qf q r max ≤ 1,2 m qf , gdzie: qrs – średnie obliczeniowe obciążenie jednostkowe podłoża pod fundamentem, kPa, qrmin – minimalne obliczeniowe obciążenie jednostkowe podłoża pod fundamentem, kPa, qrmax – maksymalne obliczeniowe obciążenie jednostkowe podłoża pod fundamentem, kPa, qf – obliczeniowy opór jednostkowy jednowarstwowego podłoża pod fundamentem, kPa. Podłoże uwarstwione W przypadku, gdy podłoże jest uwarstwione i jeżeli najsłabsza warstwa występuje w poziomie posadowienia to opór graniczny wyznacza się jak dla podłoża nie uwarstwionego, przyjmując φ(r) i c(r) odpowiadające najsłabszej warstwie. Jeżeli w podłożu występuje słabsza warstwa na głębokości mniejszej niż 2B poniżej poziomu posadowienia fundamentu wówczas warunki: N r ≤ m ⋅ QfNB i Nr ≤ m ⋅ QfNL należy sprawdzić również w podstawie zastępczego fundamentu. W obliczeniach dla warstwy słabej należy uwzględnić: • obciążenie fundamentu: Nr' = Nr + B' L' hρ hr g • wielkości geometryczne fundamentu: B' = B'−2eB' ; L' = L'−2eL' ' Dmin = Dmin + h T T tgδ B' = rB' , tgδ L' = rL' Nr Nr B' = B + b, L' = L + b Rys. 3. Sprawdzenie możliwości wypierania N e ±T h N e ±T h eB' = r B ' rB , eL' = r L ' rL gruntu spod fundamentu według Nr Nr I stanu granicznego ze względu na nośność warstwy słabszej; schemat sił działających na przy czym wielkość poszerzenia wymiarów fundament fundamentu b jest przyjmowana w oparciu o tabelę 1: Tabela 1. Zasada określenia poszerzenia fundamentu w stropie warstwy słabej Zależność Rodzaj gruntu h od B Grunty spoiste Grunty niespoiste h h b= b= h≤B 4 3 h 2 b= b= h h>B 3 3 Parametry geotechniczne φ(r), c(r), ρB(r) – dla warstwy słabej, ρD(r) – średnia gęstość objętościowa gruntu ponad podstawą zastępczego fundamentu, ρh(r) – średnia gęstość objętościowa gruntu między podstawą fundamentu rzeczywistego i zastępczego. 5
Przesuw budowli W poziomie posadowienia lub w warstwach głębszych podłoża Siły poziome mogą spowodować przesuniecie budowli w kierunku ich działania. Przesunięcie może B nastąpić w płaszczyźnie podstawy fundamentu (rys. 4), albo głębiej - z ≤ , jeśli do tej głębokości 4 zalega warstwa słabsza. Warunek stateczności określa się wzorem: Qr ≤ m ⋅ Qf gdzie: Qr – obliczeniowa (większa) wartość siły poziomej działającej na fundament, Qf – opór graniczny podłoża, czyli siła tarcia T.
Rys. 4. Schemat obliczeniowy do sprawdzenia możliwości przesuwu poziomego fundamentu Przy sprawdzaniu warunku na przesunięcie w poziomie podstawy fundamentu opór graniczny podłoża jest równy: w przypadku poślizgu fundamentu po gruncie T1r = P r f ( r ) w przypadku poślizgu fundamentu na skutek ścięcia gruntu pod podstawą T2r = P r tgφ ( r ) + A c (r) gdzie: f(r) – wartość obliczeniowa współczynnika tarcia fundamentu po gruncie, φ(r) – wartość obliczeniowa kąta tarcia wewnętrznego gruntu w strefie działania siły T, c(r) – wartość obliczeniowa spójności gruntu w strefie działania siły T A – powierzchnia podstawy fundamentu. B Jeżeli głębiej zalega warstwa słaba z ≤ , wówczas sprawdzamy czy nie nastąpi przesunięcie 4 fundamentu wraz z gruntem mocniejszym, wartość obliczeniowa siły tarcia wynosi: T3r = P1r tgφ ( r ) + c ( r ) A gdzie: P1(r) – obliczeniowa wartość sił pionowych wraz z ciężarem gruntu działających na płaszczyznę przesuwu poziomego φ(r), c(r) – parametry wytrzymałości na ścianie gruntu warstwy słabej. W obliczeniach pomija się parcie gruntu Z1 i Z2, które przeciwdziałają przesuwowi. Parcie to jest tym większe, im większa jest wysokość naziomu i dlatego nie zachodzi konieczność sprawdzania przesuwu w słabszej warstwie, jeżeli Dmin > 2B. 6
Bardzo spoiste Spoiste
piaski gliniaste, pyły piaszczyste, pyły gliny piaszczyste, gliny, gliny pylaste gliny piaszczyste zwięzłe, gliny pylaste zwięzłe iły piaszczyste, iły, iły pylaste wszystkie grupy spoiste niezależne od rodzaju i genezy
zagęszczony i średnio zagęszczony
piaski drobne i pyły
fundament ściany oporowej z cegły lub kamienia
gładka
Spoiste zwięzłe
piaski grube i średnie
Współczynniki tarcia f = tgφ (r ) beton lub wyprawa chropowata
Mato spoiste Średnio spoiste
żwiry i pospółki
Stan gruntu
półzwarty, twardoplastyczny
Niespoiste
Rodzaj gruntu
Obliczeniowy kąt tarcia wewnętrznego φ(r) w stopniach
Tabela 2 Wartości obliczeniowe współczynników tarcia gruntu pod podstawą fundamentu [PN83/B-03010]1
0,50 ÷ 0,55 0,45 ÷ 0,50 0,40 ÷ 0.45 0,30 ÷ 0,41 0,22 ÷ 0,38
0,55 ÷ 0,60 0,50 ÷ 0,55 0.45 ÷ 0,50 0,36 ÷ 0,47 0.26 ÷ 0,43
0,35 ÷ 0,40 0,32 ÷ 0.36 0,30 ÷ 0,33 0,25 ÷ 0,32 0,20 ÷ 0,30
14 ÷ 23
0,20 ÷ 0,33
0,22 ÷ 0,38
0,15 ÷ 0,25
10 ÷ 18
0,14 ÷ 0,26
0,16 ÷ 0.29
0,10 ÷ 0,20
0÷10
0
0
0
37 ÷ 45 32 ÷ 37 29 ÷ 33 22 ÷ 28 16 ÷ 26
plastyczny i miękkoplastyczny
Stateczność budowli Osuwisko, obrót albo zsuw fundamentów lub podłoża wraz z budowlą W przypadku gdy: budowa jest posadowiona na zboczu lub przy istniejącym wykopie, na budowlę działają siły poziome o wartości przekraczającej 10% wartości sił pionowych, pod fundamentami budowli występuje płytko słaba warstwa nachylona do poziomu pod pewnym kątem, co sprzyja zsuwaniu budowli, obok budowli są przewidywane dodatkowe obciążenia mogące naruszyć stateczność budowli sprawdza się czy nie wystąpi: osuwisko podłoża wraz z budowlą, obrót fundamentu lub całej budowli, zsuw podłoża wraz budowlą. Przykłady posadowienia budowli w powyższych warunkach przedstawiono na rysunku 5.
1
PN-B-03010:1983 Ściany oporowe. Obliczenia statyczne i projektowanie. 7
Rys. 5. Przykłady posadowienia budowli, w których może wystąpić: a), b) osuwisko, c), d) obrót, e), f) przesuw lub zsuw fundamentów, lub podłoża wraz z budowlą
Obrót budowli
Budowla posadowiona jest na gruntach spoistych półzwartych sprawdza się możliwość jej obrotu. Dokonuje się tego przy założeniu, że obrót nastąpi względem punktu krawędziowego A. Moment obracający stanowi obliczeniową wartość obciążenia Qr: M or = H r a1 + M r Odpowiednikiem Qf jest obliczeniowa wartość momentu utrzymującego: Mur = P r a2
Rys. 6. Sprawdzenie możliwości obrotu fundamentu posadowionego na skale lub gruncie spoistym zwartym i półzwartym
Do obliczenia Mur przyjmujemy Pminr, natomiast do obliczenia M0r obciążenia obliczeniowe maksymalne np. Hmaxr. Warunek bezpieczeństwa sprawdza się z warunku: M or ≤ m Mur Gdy wypadkowa sił działających na fundament nie wychodzi z rdzenia podstawy nie jest konieczne sprawdzanie możliwości obrotu fundamentu.
Jeżeli budowla posadowiona jest na gruntach sypkich lub spoistych o konsystencji plastycznej i miękkoplastycznej możliwość obrotu sprawdza się dla siły wypadkowej W, która została zastąpiona układem sił ustala się stan równowagi. Określenie wielkości i kierunku działania wypadkowej W przeprowadza się metodą wykreślną (rys. 5). 8
Rys. 7. Sprawdzenie możliwości obrotu fundamentu posadowionego na gruncie sypkim lub spoistym o konsystencji plastycznej Przy obliczaniu Q, uwzględnia się ciężar bryły gruntu zawartej wewnątrz powierzchni kołyskowej. Punkty obrotu O dobiera się na osi fundamentu. Powierzchnie poślizgu przechodzą przez krawędzie fundamentu. Wypadkową W przenosi się do założonej powierzchni cylindrycznej poślizgu, a następnie rozkłada się na kierunek styczny i normalny do łuku. Składowa styczna B powoduje obrót gruntu zalegającego powyżej krzywej poślizgu, składowa normalna N wpływa na wielkość oporu tarcia występującego na powierzchni poślizgu. Obliczeniowe wartości momentów określa się ze wzorów: Mur = T r R = (W r cos αtgφ ( r ) + c ( r ) A)R M or = W r e = W r R sin α
gdzie: A = l ⋅ 1 - powierzchnia poślizgu, l – długość łuku powierzchni poślizgu, c(r) – obliczeniowa wartość spójności gruntu, φ(r) – obliczeniowa wartość kąta tarcia wewnętrznego gruntu.
W przypadku posadowienia budowli na zboczu, sprawdzenie możliwości powstania osuwiska przeprowadza się metodą Felleniusa (rys. 6). Stateczność takiej budowli określa się z równania: M or ≤ m M ur
gdzie: i =n
[(
)
M ur = R ∑ NGir + NQir tgφi( r ) + c i( r ) Ai i =1
i =n
(
M or = R ∑ BQir + BGir i =1
)
NQir = Qir cos α i , NrGi = Gir cos α i
Rys. 8. Sprawdzenie możliwości powstania osuwiska
BQi = Qir sin α i , B Gi = Gir sin α i
9
]
OBLICZENIA WEDŁUG II STANU GRANICZNEGO Warunek II stanu granicznego dotyczy użytkowania obiektu. Warunek sprawdza się porównując przemieszczenia fundamentu z wielkością dopuszczalna tych przemieszczeń dla danego obiektu: [S ] ≤ [S ]dop gdzie: [s] – symbol przemieszczeń wyrażający: osiadanie średnie fundamentów sśr przechylenie ∆s budowli θ, strzałkę ugięcia f0 lub względną różnicę osiadań , l [s]dop – symbol odpowiednich wartości dopuszczalnych dla danej budowli, ustalonych na podstawie analizy stanów granicznych jej konstrukcji, wymagań użytkowych i eksploatacji urządzeń, a także działania połączeń instalacyjnych. W przypadku braku innych danych, należy stosować wartości [s]dop podane w normie dla poszczególnych rodzajów budowli (tab. 3). Tabela 3. Dopuszczalne wartości umownych przemieszczeń i odkształceń zachodzących w fazie eksploatacji budowli [PN-1981:B-03020] Lp
sśr
Rodzaj budowli
θ
cm 1 Hale przemysłowe 5 – 2 Budynki do 11 kondygnacji nadziemnych 7 0,03 3 Budynki powyżej 11 kondygnacji 8 0,02 4 Budynki smukłe o wysokości powyżej 100 m 15 0,001 1) ∆s oznacza różnicę osiadań fundamentów, których odległość wynosi l
f0 cm – 1,0 1,0 –
∆s l
1)
0,003 – – –
Sprawdzenia warunku II stanu granicznego nie przeprowadza się gdy: 1-kondygnacyjne hale przemysłowe z suwnicami o udźwigu do 500 kN, o konstrukcji niewrażliwej na nierównomierne osiadania, budynki przemysłowe i magazynowe o wysokości do 3 kondygnacji, budynki mieszkalne i powszechnego użytku o wysokości do 11 kondygnacji włącznie i siatce słupów nie przekraczającej 6x6 m lub o rozstawie ścian nośnych nie większym niż 6,0 m pod warunkiem, że: o obciążenie poszczególnych części budowli nie jest zróżnicowane, o nie przewiduje się dodatkowego obciążenia podłoża obok rozpatrywanej budowli, o nie stawia się specjalnych wymagań (np. eksploatacyjnych) ograniczających wartość dopuszczalnych przemieszczeń, w podłożu do głębokości równej 3-krotnej szerokości największego fundamentu, występują wyłącznie: o grunty niespoiste z wyjątkiem piasków pylastych w stanie luźnym, o grunty spoiste w stanie nie gorszym niż twardoplastyczny, budowla jest obliczana jako konstrukcja ciągła statycznie wyznaczalna na podłożu odkształcalnym.
10
Osiadanie średnie fundamentów Charakteryzuje przemieszczenie budowli i jest wyznaczana ze wzoru: ∑ si Fi sśr = ∑ Fi gdzie: si - osiadanie poszczególnych fundamentów w okresie eksploatacji, Fi - pola podstaw tych fundamentów. Przechylenie budowli Wyznacza się w przypadku wysokiej budowli o dużej sztywności w kierunku pionowym. Parametr ten można wyznaczyć za pomocą metody najmniejszych kwadratów wyrównania (aproksymacji) osiadań si poszczególnych fundamentów przez wydzielanie części wspólnego fundamentu budowli za pomocą płaszczyzny określonej równaniem: s = ax + by + c gdzie: a, b, c – parametry równania, x, y – bieżące współrzędne poziome. Parametry równania a, b, c wyznacza się z układu równań:
a∑ x i2 + b∑ x i y i + c ∑ x i = ∑ x i si , a ∑ x i y i + b ∑ y i2 + c ∑ y i = ∑ y i si , a ∑ x i + b∑ y i + Lc = ∑ si , gdzie: xi, yi - poziome współrzędne poszczególnych fundamentów, L – liczba fundamentów. Przechylenie θ określa się za pomocą wzoru:
θ = (a + b 2
)
1 2 2
Rys. 9. Przechylenie budowli - schemat obliczeniowy
11
Strzałka ugięcia Wielkość tę określa się na podstawie wzoru: 1 f o= (lso − l1s2 − l 2s1 ) l
Rys. 10. Strzałka ugięcia budowli – schemat obliczeniowy Względna różnica osiadań Wielkość tę wyznacza się ze wzoru: ∆s s 2 − s1 = l l
Rys. 11. Nierównomierne osiadanie podpór ramy
12