G. Rulon - Only for you

1

Poniższe tłumaczenie w całości należy do autorki jako jej prawa autorskie i stanowi materiał marketingowy służący promocji autorki w naszym kraju. Ponadto, tłumaczenie nie służy uzyskiwaniu korzyści majątkowych, a co za tym idzie, każda osoba wykorzystująca tłumaczenie w celach inne niż marketingowe, łamie prawo.

!!!!!OBOWIĄZUJE ABSOLUTNY ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA TEGO TŁUMACZENIA!!!!!

Tłumaczenie : speedway1989 Korekta: AnusiakLl

2

SPIS TREŚCI Prolog.......................................................................................................... 4 Rozdział 1 ................................................................................................... 6 Rozdział 2 ................................................................................................. 22 Rozdział 3 ................................................................................................. 31 Rozdział 4 ................................................................................................. 42 Rozdział 5 ................................................................................................. 53 Rozdział 6 ................................................................................................. 66 Rozdział 7 ................................................................................................. 78 Rozdział 8 ................................................................................................. 96 Rozdział 9 ............................................................................................... 109 Rozdział10 .............................................................................................. 124 Rozdział 11 ............................................................................................. 139 Rozdział 12 ............................................................................................. 159 Rozdział 13 ............................................................................................. 182 Rozdział 14 ............................................................................................. 197 Rozdział 15 ............................................................................................. 216 Rozdział 16 ............................................................................................. 233 Rozdział 17 ............................................................................................. 248 Rozdział 18 ............................................................................................. 268 Rozdział 19 ............................................................................................. 282 Rozdział 20 ............................................................................................. 299 Epilog ...................................................................................................... 312

3

Prolog Studenci Uniwersytetu Hensley żyją w strachu. Autor: MatthewSmith Studenci Uniwersytetu Hensley boją się o swoje bezpieczeństwo, po brutalnych atakach na terenie kampusu, które zaczęły się w październiku ubiegłego roku. Według porucznika policji w Suffolk, Ray’aCartone „ W ciągu ostatnich

sześciu

miesięcy

zostało

zgłoszonych

siedem

brutalnych

przestępstw.” Mimo iż, Departament Policji w Suffolk (SCPD), odmówił podania szczegółów odnoszących się do ataków, prawdopodobnie po to, by zniechęcić potencjalnego naśladowcę, są znaki mówiące o jednym napastniku, który odpowiadał za wszystkie ataki do chwili obecnej. „Obecnie prowadzimy dochodzenie w sprawie przestępstw, mających miejsce na kampusie Hensley i mamy nadzieję, że szybko dojdzie do ujęcia sprawcy, by zapobiec takim atakom w przyszłości. Powiedział porucznik Cartone na poniedziałkowej konferencji. Całe ciało studenckie jest zaniepokojone, domagając się tym samym, by władze uniwersytetu podjęły bardziej agresywne działania zapobiegawcze. 4

Studentka drugiego roku, Marilyn Stokes powiedziała: „Moim obowiązkiem jest przyjść na uczelnię i się uczyć. Zadaniem uczelni jest zapewnienie mi bezpiecznego środowiska do nauki. Co jest porażką.” Inna studentka, pierwszego roku Kelly Selonitakis stwierdziła: „ Bawię się, ale jestem ostrożna. Dokonuję modrych wyborów. Jednak to jest niewystarczające. Jestem przerażona. Nie chcę być następna”. Hensley stało się gorącym miejscem, w momencie, gdy uczelnie w całym kraju zostały poddane kontroli pod względem braku reakcji na gwałty bądź inne wykorzystywanie seksualne, zgłaszane przez studentów. Uczelnie są często oskarżane o tłumienie głośności i nasilenia zarejestrowanych skarg. Noc Należy Do Nas, lokalna grupa interesu kobiet, naciska SCPD, by przeznaczono dodatkowe środki pieniężne na dodatkowe dochodzenie. „Oni nie mogą siedzieć z założonymi rękami, z nadzieją, że plaga ustąpi.”Oni również nawoływali kobiety z Hensley do aktywnego zapobiegania przemocy wobec kobiet, w tym zwiększenie bezpieczeństwa w całym kampusie i zapewnienie bezpłatnych zajęć samoobrony dla studentów. Będziemy nadal śledzić wydarzenia na Uniwersytecie i informować o zaistniałych zmianach. Uniwersytet Hensley nie udzielił, żadnej odpowiedzi w tej sprawie.

5

Rozdział 1 „Świat nie jest pełen dupków. Ale są oni tak strategicznie rozmieszczeni, że natkniesz się na jednego każdego dnia. Auto nieznany - Uggghhhhh. Jęknęłam i ukryłam się w ciepłym kokonie mojej kołdry, słysząc ten najbardziej zjadliwy alarm. I te czerwone cyfry, wyświetlające się wprost w moją twarz, aż wreszcie zarejestrowałam, która jest godzina. - Sam!! Jest 6:30 rano!! Czy ty straciłaś swój cholerny rozum? Krzyknęłam, do mojej kombinującej lokatorki, która bez wątpienia ponosiła odpowiedzialność na moją brutalną pobudkę. Drzwi do mojej sypialni, z skrzypniecie, powoli się otwierały, pozwalając mojemu ulubionemu kubkowi kawy urzeczywistnić się zza drzwi. Sam z wahaniem, machała ręką nad kubkiem kawy, unosząc tym samym niebiański aromat świeżo parzonej kawy w moim kierunku. Teatralnie powąchałam kawę, jak detektyw wyczuwający morderstwo, tak jak moje plany co do niej. - Nie, nie, nie. Musisz mi wybaczyć. Zanim ci go oddam. Podniosła rękę, w celu udaremnienia mojej próby kradzieży kawy. 6

Wpatrywałam się w moją najlepszą przyjaciółkę, zastanawiając się nad moimi opcjami. Ona bez wątpienia zasłużyła na okrutną karę, ale posiadała ten parujący kubek, którego tak bardzo pragnęłam. To była trudna decyzja. - Dobrze. Zostało tobie niechętnie wybaczone. Teraz daj mi ten kubek! Zaprałam kubek z jej rąk i pośpiesznie wzięłam łyk kawy, rozkoszując się jej bogatym smakiem. Spojrzałam na Sam z urazą. – Martw się, jak wytłumaczysz, dlaczego wkradłaś sie ostatniej nocy do mojego pokoju, ruszając mój budzik i ustawiając te krzyczące cholerstwo na budzenie o 6:30? Sam zignorowała moje oburzenie, naturalne. Znając mnie piętnaście lat, była w pełni świadoma konsekwencji budzenia mnie. Czekała, aż spożyję większą dawkę mojego stabilizatora nastroju, przed złożeniem wyjaśnień. - Pamiętasz, seminarium samoobrony, sponsorowane przez uniwersytet? Urwała, cofając się o krok przed ogłoszeniem: „Zarejestrowałam nas na poranne sesje o 7:30. Otworzyłam usta by zaprotestować, ale Sam pospiesznie kontynuowała. - To tylko 90 minut raz w tygodniu. Pokręciłam głową – Poważnie? - Trzeba uczestniczyć w sześciu sesjach, abyśmy dostały kredyt od Uniwersytetu za udział. Kredyt za który nie musimy płacić. To łatwe pieniądze. Przecież wiesz, jak kochasz darmowe rzeczy. Kontynuowałam moje patrzenie spod łba na nią, niewzruszona jednym kredytem, którego nie potrzebowałam by skończyć studia w maju. Sam opadły ramiona, gdy spojrzała na mnie tym swoim szczerym spojrzeniem: -Boję się Everleigh, o nas obie. Policji nie udało się zapobiec atakom. Co tydzień kolejna dziewczyna zostaje pobita i wyrzucona na terenie kampusu. Musimy coś zrobić, by chronić siebie. Jej obawy były uzasadnione, sama byłam przerażona. Brutalność ataków i ich częstotliwość nadal rosła. Chociaż kilka szczegółów wyciekło do wiadomości publicznej, to plotki jakie słyszeliśmy na kampusie, były bardzo przerażające.

7

Wydałam przesadzone westchnienie, chociaż życzyłam sobie by nie było to konieczne, wiedziałam, że mimo wszystko powinnam wziąć w tym udział. – W porządku. Zrobię to, jeśli obiecasz być moim partnerem. - Zgoda! - Szybko się zgodziła, z wyraźną ulgą, że nie będzie musiała uczestniczyć w zajęciach sama. - I zamierzam znaleźć sposób by wynagrodzić ci, te wczesne pobudki. - Wiem, że znajdziesz. - Uśmiechnęła się, najwyraźniej nie bojąc się mojej groźby. – Musimy wyjść za 20 minut, więc się pośpiesz i przygotuj. Więcej kawy jest w kuchni – twój obecny nastrój jest wystarczająco zły, bez dodawania kolejnej mieszaniny kofeiny. Rozejrzałam się wokół mojego pokoju, formułując plan ataku. Chciałam uczestniczyć w tych zajęciach z samoobrony, tak bardzo jak chciałam trzasnąć ręką w drzwi samochodu. Miałam ochotę schować głowę w piasek i udawać, że wszystko jest w porządku, ale ignorowanie niebezpieczeństwa, nie sprawi, że całe to zagrożenie zniknie. Jeśli nie podejmę działań, które miały mnie chronić, kto to zrobi? Spojrzałam ponownie na zegarek – 6:40 rano a ja wstawałam. Spojrzałam na moje łóżko z tęsknotą, trudem zawierającym moja frustrację Sam. Przypomniałam sobie, że była moją najlepszą przyjaciółką, niezależnie od niewygodnego zapisania mnie na zajęcia w moim imieniu.

Samantha Elizabeth Magdalena Whitney, Sam, wychowywała się w willi na północnym brzegu Lond Island, otoczona wszelkimi udogodnieniami. Nie pragnęła niczego więcej, niż uwagi jej rodziców i zrozumienia. To była ta sama, stara historyjka – ojciec ciągle nieobecny fizycznie i emocjonalnie, matka przesadnie dbająca o każdy detal życia jej córki. Sam wyszła z tego bez szwanku, nie oczekując już dłużej uwagi ojca i pomijając propagandę jej matki. Podążyła swoją własną ścieżką życia – żyjąc radośnie i bez żadnych pretensji. Moja matka była ”lokalna” w nieruchomości Whitney, tytułowana synonimem gospodyni. To była idealna posada dla samotnej matki, 8

pozwalająca jej pracować, gdy byłam w szkole i tylko od czasu do czasu, wymagała opiekunki, gdy w posiadłości odbywały się wyjątkowe wydarzenia. Wynagrodzenie było skromne, ale została wyposażona w samochód, a jej bonifikata uwzględniała ubezpieczenie zdrowotne dla nas obu. Mama i ja, wynajmowałyśmy dwupokojowe mieszkanie w starszym kompleksie – mieszkałyśmy tylko 15 minut od posiadłości Whitney, jednak były to dwa różne światy. Mama starała się dać mi wszystko czego potrzebowałam i spełniała wiele moich zachcianek, jak tylko mogła. Rozumiała jak bardzo pozory wpływają na samoocenę młodej dziewczyny i pomysłowo chroniła mnie przed oceną innych. Nie miałam ubrań od znanych projektantów mody, ale nigdy nie musiałam pochylać głowę ze wstydu, lub co innego. Gdy nie stać nas było na zakup strojów, ona szyła mi kostium na Halloween ze starych ubrań jakie znalazła na garażowych wyprzedażach, aż miałam ekskluzywne w świecie mody dzieło, zawsze miałam zwycięski strój na

szkolnej

paradzie.

Jak

podrosłam,

ona

zawsze

potrafiła

znaleźć

niesamowite rzeczy w tanich sklepach, których moje koleżanki tak pragnęły. Mogę sobie tylko wyobrazić, ile musiała zainwestować godzin, by znaleźć te skarbeńka, zmotywowana miłością do mnie. Ona nawet potrafiła wyrzucić pieniądze w błoto, umożliwiając mi zrobienie modnej fryzury, w modnym salonie, wiec moje włosy nie „były tylko ramką pięknej twarzy”. Kochała mnie całkowicie i udowadniała to nie tylko słowami, ale i czynami. Dopiero w ciągu ostatnich kilku lat, w pełni doceniłam, jak błogosławiona byłam – te błahe rzeczy były nieistotne w porównaniu z jej łaską i oddaniem. Sam i ja spotkałyśmy się, krótko po tym jak moja mama została zatrudniona przez Whitney’ s. Szkoła powiadomiła rodzinę Whitney, że Sam się rozchorowała, ale jej mama w tym czasie miała zaplanowane zakupy w Nowym Yorku. Więc wysłano moją mamę, by odebrała Sam ze szkoły i zaopiekowała się nią. Odkąd zajęcia w szkole były krótsze, mama zabierała mnie ze sobą do pracy, nie będąc w stanie zorganizować opieki dla mnie. Ja w tym czasem spędzałam popołudnia w towarzystwie Sam i od tego czasu byłyśmy przyjaciółkami na wieki.

9

W następnym tygodniu, Sam zażądała bym była w jej klasie tanecznej – pani Whitney zależało by Sam uczestniczyła w zajęciach tanecznych – nie mając innej opcji, pani Whitney opłacała moje czesne, bym mogła towarzyszyć Sam. To moja mam obserwowała nasze próby a później zaprowadzała do domu. W czwartej klasie, Sam zgodziła się na naukę gry na fortepianie, jeżeli będę jej towarzyszyła. Bez mojej wiedzy, gra na fortepianie była kolejna ważną umiejętnością w życiu, którą Sam musiała nabyć, co oznaczało, ze ja również miałam ja nabyć. W ósmej klasie, Sam odmówiła wzięcia udziału w prestiżowym letnim obozie, chyba że, ja również będę w nim uczestniczyła. Jej rodzice szybko zrozumieli, że jeżeli chcą by Sam uczestniczyła

w

jakichkolwiek

zajęciach

pozalekcyjnych,

najlepszym

wyjściem była współpraca ze mną. To że Sam zdecydowała się na tę samą uczelnię co ja, było naturalnym postępowaniem. Mogła studiować na każdym uniwersytecie na świecie z jej intelektem, klasą i rodzinnymi zasobami. Aplikowałyśmy do tych samych uniwersytetów w IvyLeague. Marzeniem Sam, było wyprowadzenie się tak daleko od cienia jej rodziców jak to możliwe, jej determinacja pomogła w tym. Mój wybór był zdeterminowany przez kwotę pomocy finansowej oferowanej przez uniwersytet. Nie chciałam dodatkowo obciążać mojej mamy kolejnym studenckimi kredytami. Zostałam przyjęta do wszystkich uczelni gdzie składałam dokumenty, z wyjątkiem Yale – drobnostka, której nigdy nie wybaczę. Kiedy Sam dowiedziała się, że wybrałam Hensley, ona zszokowała mnie, zmieniając barwy. Chciała dzielić ze mną studenckie życie i to po 15 latach przyjaźni, praktycznie byłyśmy jak siostry, rozłąka byłaby zbliżona do utraty kończyny. Państwo Whitney’ s byli przerażeni perspektywa mieszkania Sam w akademiku.

Ostatecznie,

kupili

apartament

z

dwoma

sypialniami

w

najbardziej prestiżowym kompleksie w pobliżu uczelni. Apartament był mały, z resztą tak jak wszystkie w pobliżu kampusu, jednak były luksusowe. Zawsze hojna, Sam nalegała bym mieszkała z nią, nie płacąc za czynszu. Miało to zmniejszyć moje studenckie wydatki. Nie mogłam przewidzieć, że decyzja Sam, była dla mnie zbawienna. Dwa tygodnie przed naszym wyjazdem do Hensley, moja mam zmarła kardiomiopatia przerostowa, nagły zgon sercowy. Pracowałam w lokalnych 10

delikatesach, był to mój ostatni dzień przed rozpoczęciem szkoły, gdy przyszła Sam. Podeszła od tyłu, nie patrząc na to, że akurat rozmawiałam z moim przełożonym. Kiedy wróciła z moimi rzeczami, wzięła mnie za rękę i wyprowadziła. Nie zadawał żadnych pytań, jeżeli mnie potrzebowała, byłam tam. Spekulowałam, że powodem jej milczenia była konfrontacja z rodzicami w tej sprawie; litania ewentualnych sporów krążyła w mojej głowie. Wiedziałam, że musiałam dać jej trochę przestrzeni, dopóki nie była gotowa do akcji, by powiedzieć co ją trapi. Jechała kilka przecznic od plaży, szłyśmy wzdłuż brzegu, aż do znalezienia stosunkowo pustego miejsca, gdy usiadła a ja podążyłam za nią. Po kilku minutach Sam odwróciła się do mnie i powiedziała co się stało. Moja mama zmarła w posiadłości Whitney’ów podczas pracy. Pani Whitney znalazła ja w kuchni na podłodze, od razu zadzwoniła po pogotowie, jednak ona odeszła zanim pojawili się ratownicy. Już jej nie było… tak po prostu. Była w pełni zdrowa i szczęśliwa dzisiejszego ranka; po śniadaniu zaplanowałyśmy wycieczkę na zakupy niezbędnych rzeczy do mojego wyjazdu na uczelnię. Sam trzymała mnie, gdy szlochałam godzinami, niepocieszona i dryfująca. Zatrzymałam się w posiadłości Whitney’ów dopóki nie zaczęły się zajęcia na uczelni, nie mogłam stawić czoła powrotowi do naszego mieszkania, wiedząc, że moja mam nigdy tam nie wróci. Pani Whitney była na tyle uprzejma, że zorganizowała pogrzeb w moim imieniu. Sam i jej bracia opróżnili nasze mieszkania, spakowali wszystko co było potrzebne na studiach, a resztę umieścili w magazynie, bym mogła je posortować, kiedy nie będzie to takie wrażliwe i trudne. Każdąprzerwę

w

szkole

i wakacje spędzałam u Whitney’ów. Nie zastępowało to mi mojej matki, ale przynajmniej miałam dokąd pójść, kiedy byłam sama. Zawsze będę im za to wdzięczna. Gdyby nie Sam, byłabym nieodwołalnie rozbita. Ona była jak siostra, pogrążona w żałobie po stracie swojej matki zastępczej, pomagając mi znaleźć sposób na przetrwanie tego kaleczącego żalu. Wspierała mnie, kiedy próbowałam utrzymać wymaganą średnią ocen potrzebną do mojego stypendium. Przynosiła mi lody, gdy płakałam w nocy za matką. Ona bawiła

11

się ze mną, gdy uświadomiłam sobie, że nie zdradzam mojej matki, ponownie ciesząc się życiem. Była bezinteresowna i cierpliwa, gdy tego potrzebowałam stawała się trudna i sukowata, gdy tego wymagałam oraz dyrektorem rozrywki, gdy byłam w stanie. Nigdy nie znajdę słów wdzięczności za to co zrobiła Sam. Próbowałam raz, ale mi przerwała. - Nie zrobiłam nic dla ciebie, czego ty nie zrobiłabyś dla mnie. Byłaś moim wspierającym ramieniem przez taki długi czas – teraz moja kolej. Kochałam ją również – również ją straciłam. Pomagając tobie się wyleczyć jest moim ostatnim prezentem jaki mogę dać na cześć miłości, jaką mnie obdarzyła. Obie byłyśmy sierotami na naszej własnej drodze; jedyną prawdziwą „rodziną” na którą jedna z nas mogła liczyć byłyśmy my same. Modliłam się, bym nie miała okazji by odwdzięczyć się Sam, ale chciałam być razem z nią, jeśli kiedykolwiek zajdzie taka potrzeba.

Wyrwałam się z mojej melancholii, i podeszłam do mojego kredensu znaleźć

czarny biustonosz sportowy w którym będę walczyła. Bitwa była

blisko, ale dzisiaj wygram. Szybko ubrałam moje sportowe ubrania do treningu i trampki, stając się gotową do sparingu. W kuchni, uzupełniłam mój kubek o bogaty napój czarnej kawy, którą pokochałam. Uzbrojona w mój tonik, udałam się do łazienki, by zakończyć moje przygotowania. Przeczesałam szczotką moje średnie blond loki, rozczesując

kołtun,

a

następnie

ściągnęłam

w

wygodnego

kucyka.

Spojrzałam w lustro i zauważyłam mój blady odcień skóry. Późny styczeń w Nowym Jorku nie jest najlepszym czasem do zdobycia złotej opalenizny. - Wszystko gotowe, Sam. - Zawołałam, gdy zmierzałam do salonu. W odpowiedzi Sam ryknęła. –Potrzebuję jeszcze 10 minut. Opadłam na kanapę i włączyłam wiadomości. Reporterzy uczepili się raportowania nasilających się ataków na Uniwersytecie Hensley w ciągu ostatnich szesnastu miesięcy. Włączyłam wiadomości w połowie transmisji, 12

ale

założyłam,

że

chyba

mówią

o

kolejnym

ataku

ostatniej

nocy.

Rozpoczynający się dzisiaj semestr letni, oferował duży wybór potencjalnych ofiar do polowań. Ataki rozpoczęły się w październiku mojego juniorskiego roku. Początkowo uważano to za pojedyncze przypadki nadużycia, ale gdy częstotliwość i nasilenie ataków zwiększyły się, gra stała się oczywista. To co zaczęło się jako posiniaczone twarze, stawało się połamanymi rękami, obrażeniami wewnętrznymi, a kończyło dzikim biciem z wyniszczającymi skutkami. Nie było potwierdzone, że ofiary były wykorzystane seksualnie, ale jest to jedno z wielu założeń mediów. Wszystkie ofiary to kobiety i studenci Hensley, ale nie zidentyfikowano żadnej ofiary z innej wspólnoty; Policja podejrzewała, że zostali wybrani losowo. Z trzynastu zaatakowanych kobiet, trzy ofiary odniosły trwałe obrażenia, tak poważne, że do końca życia będą cierpieć z powodu trwałej niepełnosprawności fizycznej. Byłam pewna, że cała ta trzynastka, ma trwałe blizny psychiczne, nawet gdy te na ciele się zagoją. Zarejestrowanych na Uniwersytecie Hensley było około 6000 studentów, którym uczelnia miała zapewnić bezpieczne środowisko, sprzyjające nauce. W odpowiedzi na te ataki, Hensley by zapewnić bezpieczeństwo, zwiększyło znacznie współpracę zadaniową z policją. Hensley było ostro krytykowane za ich bierną postawę po każdym zdarzeniu. W zeszłym roku, 37 % studentek przeniosło się ze względu na troskę ich rodziców, a liczba studentów w nowej rekrutacji spadłą o 68 %. Zrozumiałe,

Hensley

było

zdesperowane,

potrzebowało

zaprzestania

przemocy i zmniejszenia paniki. Seminarium z samoobrony było ich ostatnią próbą uspokojenia zainteresowanych studentów i ich rodziców, a także by załagodzić obecny koszmar jaki był w public relations. Opracowane specjalnie dla Hensley, seminarium, miało zapewnić nam bezpieczeństwo, a przynajmniej wspierać tę iluzję. Nagle zostałam powalona na podłogę przez ciężar Sam. - Ha! Całkowicie potrzebujesz tych zajęć. - Uśmiechnęła się – Nawet nie zauważyłaś kiedy podeszłam! Nawet nie starałaś się chronić samej siebie.

13

- Chodź kobieto ninja. - Zrzuciłam jej drobne ciało ze mnie na podłogę. – Chodź miejmy to już za sobą. - To jest ten entuzjazm jakiego szukałam. - Z udawaną powagą wstała z pozycji leżącej. Sam udała się do drzwi, gdy zawołałam. – Chwileczkę. - Potruchtałam do kuchni, zabierając kubek turystyczny, wypełniając go resztkami z dzbanka. - Ok. Teraz jestem naprawdę gotowa do wyjścia. Zabierając torebkę ze stołu w

kuchni, skierowałam się do drzwi. Sam

z powątpiewaniem spojrzała na kawę znajdującą się w mojej ręce. - Jeżeli będziesz spocona, kiedy powalę cię na ziemię, przez swoją nadmierną konsumpcję kawy, będziesz tego żałowała. Ostrzegła mnie Sam. Gdy szłyśmy do mojej niebieskiej „zabierz-mnie- w dół” Hondy, czułyśmy wschód słońca na naszych plecach. Otworzyłam drzwi i ściągnęłam torebkę z ramion, oparłam ja na kolanie, grzebiąc w poszukiwaniu kluczy. - Czy ty kiedykolwiek blokujesz drzwi w samochodzie? - Sam powiedziała z dezaprobatą. - Nie wszyscy jeżdżą Mercedesami, Sam. - Zadrwiłam. – Kto chciał by ukraść Papę Smerfa? On jest dwunastoletnią nie-fanaberią Accord.Zapytałam, a po zlokalizowaniu kluczy w dzianej dziurze,będącej moją torebką – Mam je. Krzyknęłam triumfalnie. W ciągu pięciu minut po opuszczeniu naszego mieszkania, dotarłyśmy do kompleksu sportowego i weszłyśmy do Sali A. Piętnaście nieznajomych dziewczyn usiadło na grubych matach podłogowych, patrząc na nie widziałam lęk, z resztą tak samo się czułam. Sam i ja szybko dołączyłyśmy do nich, po tym jak zostawiłyśmy swoje osobiste rzeczy na boku sali. Z przodu Sali stałą atrakcyjna kobieta w stroju treningowym, który celowo eksponował jej szerokie atuty. Jej czarne lśniące włosy były związane w koński ogon wysoko na głowie, a na twarzy miała pełny makijaż niczym supermodelka. Przewróciłam oczami mamrocząc. – Czy będziemy nagrywane podczas ćwiczeń? Czy nie brakuje mi notatki? Sam roześmiała się, studiując dalej jej wygląd. - Czy ona ma sztuczne rzęsy? Pasują jej te fałszywe – urwała, ja hoża brunetka spojrzała na drzwi za nami i mruknęła. – Hunter, dotarłeś. 14

Odwróciłam się ze wszystkimi w stronę drzwi i zamarłam. Był człowiekiem uderzającym, zapierającym dech w piersi. Wyglądał na dwadzieścia kilka lat, co najmniej 6 stóp, dwa szerokie ramiona, które wraz ze stożkową wąską talią, tworzyło sielankowo męską V-figurę. Miał na sobie czarnydopasowany bezrękawnik, który eksponował zlepek mięśni ukrytych pod nim. Zmusiłam moje niechętne oczy na jego twarz, a to na co natknęłam się

patrząc na

niego zmusiło mnie do powiedzenia. – O mój Boże… to po prostu staje się coraz lepszym. Cholera. Jego wyraźna linia szczęki była normalna, ale nie ostra, z kwadratowym kształtem i wystającymi kośćmi policzkowymi. Kudłate hebanowe włosy, nieco dłuższe z przodu, okalające twarz kontrastowały z jego bezdennymi oczami w odcieniu akwamarynu, sprawiając wrażenie promieniowania światła od wewnątrz. Na jego szczęce znajdował się ciemny zarost, zwracający uwagę na jego usta, które były szerokie, silne i ponętne. Te same usta obecnie uniosły się z jednej strony, w porozumiewawczym uśmiechu. Patrzyłam jak się poruszał, jego chód był pewny siebie płynny, krok człowieka, który wiedział jaki ma wpływ na osoby przebywające w pomieszczeniu. Subtelnie starał się śledzić swoją podróż; kiedy,mnie minął zostałam nagrodzona widokiem jego muskularnych pleców i tyłka, pięknie zaprezentowanych, aż proszących się by je ugryźć. Był ludzkim odpowiednikiem doskonałego owocu opisywanego na okładce magazynu – niewiarygodnie soczystego, takiego doskonałego, że niemożliwe jest by był prawdziwy. Różnica w ty przypadku jest taka, że obraz może być spreparowany, aż nie będzie przypominał oryginału, tylko jedynie wyidealizowanej reprezentacji. On nie został stworzony idealnym – był autentycznym seksem wcielonym. Wróciłam

z

powrotem

do

rzeczywistości,

gdy

dotarł

do

kiepskiej

naśladowczyni Jane Fondy. Podniosła rękę by pogłaskać go po policzku, mrucząc:

- Nie było szansy, byś ogolił się dziś rano? - Ona dała nam

oczywisty przekaz, zostawiając rękę dłużej, niż było to właściwe. - Dziękuję Crystal. - Odpowiedział neutralnie, jednocześnie cofając się i zwiększając przestrzeń między nimi. Nie był ani zniechęcony, ani zachęcony

15

jej rażącymi zalotami, akceptując jej poczynania jako pary prowadzącej kurs. Kierują swoje uwagę na zewnątrz, zwrócił się do grupy. - Jesteśmy gotowi by zaczynać? - Oczywiście jego głos był taki seksowny jak jego ciało, bogaty, głęboki baryton, uwodzicielsko odbijający się w powietrzu. Podwójna cholera. Jego rozkazujący głos, niepokojąco sprawował władzę nad moim ciałem, gdy w odpowiedzi dreszcze tańczyły na mojej skórze. Czy był cyborgiem męskiej doskonałości stworzonym do testowania ziemskich kobiet? To wydawało się realnym wyjaśnieniem mojej reakcji. Nagle musiałam oblizać moje suche usta. Walcząc z moimi alarmująco złymi myślami o tym facecie, przeniosłam wzrok by obserwować stan moich koleżanek. Oczywiście, każda samica w tej sali, była jak zahipnotyzowana przez niego, podobnie jak ja. Kolory ich twarzy

zmieniały

się

z lekko zaczerwienionej do cielesnej czerwieni. Najbardziej bezmyślne wciąż się gapiły. Zwracając uwagę na Sam, chętna do oceny jego wpływu, znalazłam

ją,

z szeroko otwartymi ustami i zmrużonymi oczami. Traciłam ją, by przerwać jej trans, powodując potrząsanie jej głową kilka razy, jakby rozpraszała mgłę. Chichocząc cicho jej dokuczałam. – Wszystko w porządku Sam? Myślę, ze mogłaś połknąć muchę. Oczy Sam ostro strzeliły w moim kierunku. - Nawet nie udawaj, że nie widzisz, tego doskonałego kawałka mięska. Zamierzam rzucić jedzenie i przejść na manivore1. Sam uderzyła się w usta, podkreślając tym swój punkt widzenia. – W rzeczywistości, gdy będę miała czterdziestkę i trójkę krzyczących dzieci, to o nim będę fantazjowała, gdy zamknę oczy i będę uprawiała seks z moim mężem, zamiast spać, co preferuję bardziej. Sam zatarła ręce niegodziwie, niczym czarny charakter z czasów niemego kina, ciesząc się na swój zły plan.

1

Zostawiłam po angielsku bo przyznam się że nie wiem co oznacza to słowo  Jakby ktoś z Was znał znaczenie tego słowa piszcie.

16

- Wow, zbyt wiele informacji. Proszę, nie sądzisz że powinnaś filtrować swoje myśli, w trosce o moje zdrowie psychiczne. Wystarczy pójść do przodu i zanieczyścić mój umysł twoimi cielesnymi marzeniami. Jestem pewna, ze będę szorować ten obraz z mojego mózgu przez kolejnych 10 lat. Przechyliłam głowę na bok, uderzając ją ręką, jakbym chciała wybić sobie te obrazy z głowy. Sam przewróciła oczami na moje zdolności teatralne. – Cokolwiek. Nawet ty nie możesz zaprzeczyć, że ten człowiek jest bogiem. - To prawda. - Przyznałam. – Ale jestem pewna że zobaczę jak miss – stalowych-mięśni brzucha, sika na niego by zaznaczyć swoje terytorium. Obawiam się, że jeżeli nie załapiemy aluzji, ona może rozpocząć zarzucanie mu nóg i to mógłby być horror, którego nigdy nie zapomnę, wiec staram się nad sobą panować. Śmiech dochodzący od Sam, wyczyścił zmysłowe zamglenie, które zatrzymało się na niej. - Dobra wszyscy, zaczynajmy. Nazywam się Charles Hunter i jestem zaszczycony, że mogę być waszym instruktorem przez następnych sześć tygodni. Trenuję sztuki walki od ponad 20 lat i posiadam różne stopnie czarnych

pasów

w Karate, Aikido, Taekwondo, Krav Maga i brazylijskim Jiu-Kitsu. Ponieważ, nie jest to formalna nauka sztuk walki, proszę byście zwracały się do mnie Hunter, zamiast Sensei. Zrobił mały unik i gestem wskazał na Ćwiczącą Barbie. – Wraz ze mną jest Crystal Duvall, która jest łącznikiem pomiędzy Departamentem Policji stanowej w Suffolk a Uniwersytetem Hensley. - Witam drogie panie, jestem szczęśliwa, będąc tu razem z Hunterem, by nauczyć was, jak chronić siebie. - Crystal, położyła rękę na dolnej części pleców Huntera, która tym gestem, podkreślała jej roszczenia do niego. Hunter zrobił krok do przodu, strącając jej rękę i skierował swoją uwagę znowu na naszej grupie. - Crystal, spędzi pierwsze pół godziny na przedstawieniu wam strategii bezpieczeństwa i zapobiegania. Pozostałą godzinę, będę was uczył fizycznych 17

technik obronnych. Wszystkim wam należą się gratulację, że podjęłyście inicjatywę udziału w seminarium. Jest to pierwszy krok w obronie siebie i w ten sposób, znacznie wzrosną wasze szanse uniknięcia ataku lub ucieczki. – Hunter następnie odsunął się pozwalając Crystal przejąć prowadzenie bez jego rozpraszającej obecności. - Czy ktoś może mi powiedzieć, jaka jest nasza najlepsza broń by uniknąć ataku? - Crystal rozejrzała się po sali, szukając osób chcących odpowiedzieć - Broń. - Maczuga. – Paralizator. Crystal pokręciła głową. – To są wszystkie narzędzia, którymi możecie zabezpieczyć się podczas ataku, ale nie zapobiegną atakowi. Wszelkie inne pomysły? Nikt nic nie mówił. Crystal patrzyła na nas nadal, nie chcąc dać nam właściwej odpowiedzi. Jęknęłam w duchu. Mając na uwadze przyśpieszenie wykładu, odpowiedziałam. – Nasz umysł lub intuicja? - Crystal skinęła głową w zgodzie. – Dokładnie. Twój mózg oraz instynkt są najlepszą bronią, jaka może zapobiec atakowi. Bądź świadoma swojego otoczenia, pomyśl o środkach bezpieczeństwa i ocenie ryzyka, którego się podejmujesz. Twoja intuicja i szósty zmysł. Koniecznym jest słuchanie tego; jeśli czujecie, ze coś jest nie tak, nie ignorujcie tego uczucia. Każdy z nas ma wrodzony instynkt samozachowawczy, a my musimy się go słuchać. Oto kilka punktów do zapamiętania o ogólnym bezpieczeństwie – zawsze bądź czujny. W nocy chodź oświetlonymi uliczkami. Skorzystaj z towarzystwa ochrony kampusu lub przyjaciela. Bądź ostrożna w stosunku do obcych, którzy podchodzą, próbując zaangażować ciebie do rozmowy. Nigdy nie poruszaj się autostopem bądź transportem, zaoferowanym przez osobę której nie znasz. W odniesieniu do domu czy samochodu, zawsze zamykaj drzwi, kiedy znajdujesz się w mieszkaniu lub samochodzie. Upewnij się że telefon komórkowy jest zawsze naładowany i łatwo dostępny. Crystal zatrzymała się, by ocenić nasze zaangażowanie. – Nie martwcie się; otrzymacie

pakiet

na

końcu

każdych

zajęć,

który

będzie

zawierał

przedstawione informacje. Złagodniała. – Jesteście tutaj bo się boicie. A 18

strach jest silnym obrońcom i pomoże wam zachować czujność. Crystal rzekła

hartowanym

głosem.

–

świadomości

Najważniejsze,

nie

osłabiajcie

nadmiarem

swojej

alkoholu

i zażywaniem jakichkolwiek leków. Jeśli masz zamiar to zrobić, upewnij się, że jesteś z przyjaciółmi którym ufasz, i trzymaj się ich, choćby nie wiem co. Powinniście wyznaczać kierowcę podczas zakrapianych imprez, który zachowa trzeźwość i zapewni bezpieczny powrót całej grupie. Szybko złapałam oczko Sam - Cóż moje plany podwożenia przypadkowych autostopowiczów w ten weekend

szlak

trafił.

Z

ostatniej

chwili

–

mianuje

cie

„trzeźwym

przyjacielem”. Zamówię tobie koszulkę tak szybko jak wrócimy do domu…a może lepsze byłyby przyczepione skrzydła, które podkreśla twój status. Sam starała się stłumić śmiech. Kiedy zwróciłam swoja uwagę z powrotem na przód sali, arktyczny blask Huntera przebił mnie. – Czy skończyła już pani - . - Ev. - Zarumieniłam się, złapana na moim zwykłem rozdrażnionym nastroju. - Ev? - Zapytał w zamian, jakby moja odpowiedź była błędna. - Everleigh. - Opowiedziałam obojętnie. On nadal wpatrywał się we mnie jakbym była podejrzaną informacji u źródła. Westchnęłam z tego całego mojego niezadowolenia. – EverleighCarsen. - Skończyłaś przerywanie seminarium panno Carsen, czy

mamy w

planach dalsze sprawianie kłopotów ? - Skarcił mnie jak bym była dzieckiem. - Jestem pewna, że skończyłam. - Odpowiedziałam cierpko, płonąc z gniewu na jego naganę. Gdy skierował uwagę na resztę grupy, nie mogłam się oprzeć by dodać. – Przynajmniej na razie. Jego urzekające oczy strzeliły powrotem na mnie i odwrócił się z jego lodowatym gniewem. - Panno Carsen, każdy jest tutaj z własnej woli, nie ponosząc żadnych kosztów. Większość z nich jest tutaj, ponieważ słusznie obawiają się o swoje bezpieczeństwo. Swoim zachowaniem poniżasz ich obawy, zmniejszając wagę zagrożenia i minimalizując cierpienie innych ofiar. Patrzyłam na niego z otwartymi ustami, zszokowana jego przemową. 19

-Marnujesz mój czas, Crystal a także wszystkich tu obecnych. Uważam, ze jest to odpowiedni czas by opuścić tę salę. Rozkazał stanowczo, bez żadnych szans na negocjacje. - Ja… ja przepraszam. Nie zdawałam sobie sprawy – zaczęłam, jąkając się w szoku, jednak mi przerwał. – Dziękuję ci za przeprosiny, zakładając, że są one szczere. Możesz wrócić w przyszłym tygodniu, pod warunkiem, ze wrócisz

do

nas

z zamiarem nauki, uczestnictwa i z szacunkiem na jaki wszyscy w tej sali zasługują. - Odwrócił się ode mnie lekceważąco. Zostałam uznana za niegodną dalszej dyskusji. Przerażona i zdezorientowana tym, co zaszło, wstałam z pozycji siedzącej i zebrałam swoje rzeczy, po cichu wychodząc bez żadnego spojrzenia za siebie. W korytarzu miałam problem z moim płaszczem i owinięciem szalika wokół szyi. Jak otworzyłam drzwi przez wiatr zapiekły mnie oczy, zaostrzając łzy, które walczyły by się uwolnić. Podreptałam do samochodu, wskoczyłam do auta i zatrzasnęłam drzwi. Łzy piekły mnie w oczy, a znajome swędzenie rozpoczęło się w moim nosie. Cholera! Nie miałam zamiaru płakać. Nigdy nie płaczę, nie od śmierci mojej mamy, kiedy dowiedziałam się, czym naprawdę jest ból. Nie chciałam dać pompatycznym, protekcjonalnym bólom mięśni mojej głowy, pewnego rodzaju władzy nade mną. Moje poniżenie przed studentami, sportowe obrazy tego oszusta nie były żadnym powodem do łez. Jak on śmie? Wyobraża sobie, że kim jest? Moje słuszne oburzenie zmiotło moje chwilowe osłabienie. Odetchnęłam głęboko, trzymając to, powoli wypuszczając powietrze, próbując uspokoić mój gniew. Nigdy celowo nie okazałabym braku szacunku do ofiar; moje serce ścisnęło się na myśl, o tym co przeszłam, i dlatego byłabym pierwsza, która oferowałaby im wsparcie w całym tym dochodzeniu do siebie. Tak, jestem dodatkowo złośliwa kiedy się boję, taki mechanizm radzenia sobie ze strachem. Kto by się nie bał życia w niebezpieczeństwie otaczającego Hensley? Rozważałam przeniesienie w czasie ferii zimowych, czyż nie robiły tego osoby przy zdrowych zmysłach? Po przejrzeniu wszystkich możliwości, 20

znalazłam kilka wymaganych kursów, by zdobyć wystarczającą liczbę kredytów, jednak moje ukończenie studiów byłoby o rok opóźnione. Rozpatrywałam ryzyko utraty tego roku. Kiedy stało się jasne, że nie będę w stanie uzyskać porównywalnych stypendiów i grantów w tak krótkim czasie, odpuściła sobie ten pomysł. Być może Pan Wielki i Potężny postanowił wyrzucić mnie, bo nieco nękałam jego dziewczynę kłopotliwymi pytaniami, więc zachował się rycersko.

No

dobrze,

może

trochę

wyśmiewałam

Panią

Silikon,

ale

ograniczałam moje komentarze do ucha Sam, kiedy on ośmieszył mnie przed całą publicznością. Chwyciłam mojego iPoda; muzyka będzie zobowiązana do odprawienia egzorcyzmów nad moim gniewem. Jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, pierwsza piosenka jaka wylała się z moich głośników to „Sweet As Hole” Sary Bareilles, lub jak więcej fanów woli - Ten facet to dupek. Uśmiechnęłam się, z tego jak bardzo ta piosenka była o właściwym czasie. Przysięgam, normalnie jakbym miała dżina ukrytego w moim iPodzie. Pod warunkiem, że zaszczepi moje zaufanie co do jego nieskończonej mądrości, mieszając, wybierając

losowo

piosenki,

mistyczny

chochlik

który

raczy

mnie

doskonałymi piosenkami, gdy potrzebowałam tego najbardziej. Wdzięczna, śpiewam samotnie, rozkoszując się słowami, wykrzykując ostatnie słowa refrenu jak wariatka.

21

Rozdział 2 „Jednym z najlepszych zwycięstw, jakie możesz osiągnąć, to pokonanie kogoś przez grzeczność” Josh Billings Wróciłam do domu i udałam się do dzbanka z kawą, by znaleźć pociechę w moim uzależnieniu z wyboru. Czując się bardziej jak ja, skierowałam się do łazienki, aby ponownie rozpocząć ten dzień. Po prysznicu, nałożyłam na siebie makijaż, badając swoje odbicie. Owalna twarz z niebiesko-zielonymi oczami w kształcie migdałów, lekko zadartym nosem i pełnymi ustami, przywitała mi. Wyjątkowa nie była tylko poszczególna część, ale całość tworzyła miły efekt. Byłam nazywana ładną lub słodką przez większość mojego życia - z wyjątkiem kiedy upiększałam górę na specjalne okazje – wtedy byłam wyniesiona do statusu „pięknej”. Choć piękna była atrakcyjniejszym komplementem, to również wymagało ode mnie znacznie większego wysiłku, inwestowanie w to na co dzień. Nauczyłam się być zadowolona z uroczej i ładnej w ostatnich latach.

22

Potrzebując komfortu, po moim poranku, wybrałam moje nowe ciemne jeansy, przed skradaniem się do pokoju Sam, by ukraść jej kremowy, wełniany sweter Merino; był masywny, miękki i ciepły, wszystko czego potrzebowałam. Rzadkością było pożyczanie ubrań od Sam przy jej pięciustoptach wzrostui smukłej figurze, w porównaniu do moich 5,7 stóp wzroście i kształcie klepsydry. Wróciłam do pokoju i zapięłam swoje wysokie, brązowe kozaki-do kolan. Kochałam te buty –jeżeli buty jeźdźców konnych i motocyklistów mogłyby mieć dzieci, to właśnie byłoby ich potomstwo. Odkrywanie siebie zakończyło się o 9:40, pośpieszyłam się by zdążyć na zajęcia mojej grupy, które rozpoczynały się 10:00. Przy odrobinie szczęścia, znalazłam miejsce, w bliskiej odległości do mojego miejsca przeznaczenia. Zadowolona, z nowego rozpoczęcia dnia, z uśmiechem zmierzałam do mojej klasy, zatrzymując się by kupić sobie kawę w automacie. Na szczęście klasa jest mała, góra trzydziestu studentów. Korzyścią bycia studentem

wyższych

klas

w

collegu,

było

uczestnictwo

w

najbardziejzaawansowanych kursach, które w porównaniu do kursów wprowadzających, gdzie liczba studentów przekraczała 1000 osób, były bardzo kameralne. Wybrałam

miejsce

z

przodu,

pamiętając,

że

wszyscy

profesorowie

przyznawali wyższe noty grupom, siedzącym w pierwszym rzędzie. Wadą tej taktyki było to, że nigdy nie można było się spóźnić bądź opuścić klasy bez uprzedzenia Umieściłam moją kawę na biurku, wyciągnęłam swój laptop z mojej ponadgabarytowej torby. Po uruchomieniu mojego skarbeńka – tak, brzmiał jak głos Smeagol’a z Władcy Pierścieni brzmiący w mojej głowie – moja ławka zgrzytnęła gdy ktoś usiadł za mną. Nie miałam zamiaru odbierać żadnych przeprosin. Byłam gotowa skarcić się jako wyrachowany sprawca, ale dr Foster, weszła do pokoju, wykolejając moje reprymendy. - Dzień dobry, przyszłym korporacyjnym gigantom. To przyjemność zobaczyć tak wiele znajomych twarzy. Zapraszam na zajęcia ze strategii biznesowej. Dr Foster rozprowadzał po sali program nauczania, krótko przedstawił opis przedmiotu. Po pierwszym wykładzie w tym semestrze, podziękował nam 23

za naszą uwagę i skończył zajęcia 20 minut wcześniej – uwielbiałam gdy profesorowie kończyli szybciej zajęcia pierwszego dnia. Dźwięk studentów przygotowujących się do wyjścia, roznosił się za mną, gdy profesor powiedział. - Przepraszam wszystkich. Zapomniałem sprawdzić obecność, potrzebnej do oceny końcowej. Zanim opuścicie sale pozwólcie mi naprawić moje niedopatrzenie. Poproszę o zgłoszenie się osoby, którą wyczytam. Kiedy skończył swój apel, mogłam zamknąć laptopa i wsunąć go do torby. Byłam gotowa kiedy wyczytał moje imię – Carsen, Everleigh. - Obecna. - Odpowiedziałam, i szybko sięgnęłam po moje rzeczy. W tym momencie przeżyłam chwilę niezdarności i przewróciłam swoją kawę, jęcząc gdy moja inteligencja oceniała szkody. Na szczęście kubek był prawie pusty, ale wystarczająco się rozlało, by mieć co posprzątać. Sfrustrowana szukałam w mojej torebce chusteczek, zupełnie jakby grała w chowanego.Miałam zamiar udać niewiedzę i pozostawić za sobą ten mały bałaganik, ale czułabym się winna. W momencie gdy moje palce odnalazły zmarszczony, prostokątny pakiecik w torebce, usłyszałam coś nieprawdopodobnego. – Charles, Hunter. Wstrzymałam każdy swój ruch, jakbym patrzyła wprost na Meduzę i zamieniła się w kamień, bez żadnych ruchów mięśni czy poruszania włosami. Z siedzenia bezpośrednio za mną usłyszałam. – Tutaj. - Powiedział to tym samym barytonem, którym skarcił mnie wcześniej. Motałam się, wypuściłam świszczący oddech zanim chór zaśpiewał „Sweet As Hole” w mojej głowie, powodując mój bezkarny śmiech z przodu sali. Zasłoniłam gwałtownie dłonią moje usta, rozpaczliwie próbując stłumić śmiech. Niestety, wesołość piosenki w połączeniu z osoba siedzącą za mną, była duża. Cholera miałam ochotę się odwrócić i zapytać, czy kiedykolwiek spotkał Sare Bareilles osobiście, bo wtedy jasne by było, że to jej oda do niego.

Z tą myślą, moje ostatnie

opanowanie rozsypało się. Z wysiłkiem udało mi się milczeć, ale ramiona wciąż trzęsły się ze śmiechu. Wycieranie biurka drżącymi rękoma, będąc złapana w sidła mojego humoru, okazało się bardzo trudne.

24

- Masz atak? Nie widzę żadnej ostrzegającej bransoletki medycznej. Wyszeptał. Jego ton był stateczny, ale również krył nutę rozbawienia. No, tak być nie może. Całe rozbawienie jakie usłyszałam, zapewne odbywało się moim kosztem, szydził z mojej niezdarności. Co za palant! Natychmiast przestałam się śmiać jak robiłam to jeszcze chwilę temu. Zadowolona, z wystarczająco wysuszonego biurka, wstałam z moimi rzeczami w ręku i uciekłam do drzwi zachowując spokój, ale wewnątrz, była to misja ewakuacyjna. Jak tylko wyszłam, wykryłam jego obecność podążającego za mną. - Czy chcesz wyjawić mi, co wywołało atak epilepsji? - Chytrze zapytał. To idealnie mnie urządzało – było darem, aby wykupić wszystko co poszło dzisiejszego poranka na opak. Odwróciłam się, zmuszając go do nagłego zatrzymania. To było okrutne. Jak mógł być jeszcze bardziej kuszący niż wcześniej? Jego włosy były wilgotne, po ostatnim prysznicu, choć nadal był nieogolony. Miał na sobie sweter z cienkiej dzianiny, który podkreślał jego szerokie ramiona, rozległą klatkę piersiową i rozwinięte bicepsy. Jeansy podkreślały jego potężne uda, kusząco. Chciałabym mieć super moce by zamrozić czas, bym mogła zobaczyć jego tyłek, chociaż jestem przekonana, że musi być imponujący. Czarna skórzana kurtka zwisała z jego prawej ręki, u której zauważyłam szerokie srebrny pierścień na jego środkowym palcu. Dlaczego ten głupi pierścionek, był tak niesamowicie seksowny? Odzyskując mój krystaliczny spokój, - pomimo jego przenikliwych oczu, zadałam pytanie, na które nie będzie mógł odpowiedzieć. - Czy kiedykolwiek spotkałeś Sare Barellis? Potrząsnął zdziwiony głową. – Kogo? Nie sądzę. - Czy jesteś pewien? Założyłabym się o każdy grosz znajdujący się na moim koncie oszczędnościowym, że się znacie. - To prawda, mój rachunek oszczędnościowy był żałosny, ale to było wszystko co miałam. - Jestem pewny. - Był totalnie zakłopotany, w myślach przeglądał cały katalog

kobiet,

jakie

kiedykolwiek spotkał.

Pokręcił ponownie

głową

zapewniając, że w jego banku pamięci, nie było żadnej Sary Bareilles. - Dlaczego uważasz, że ją znam? 25

- Być może jestem w błędzie. - Odpowiedziałam słodko, udając że jest niewinny. – Sara napisała najbardziej niezwykłą piosenkę, a po spotkaniu z tobą wydaje mi się, że byłeś jej muzą opis jest tak precyzyjny, że wydawało się logicznym, że znasz ja osobiście. Spojrzał na mnie z powątpiewaniem. – Jaki jest tytuł tej piosenki? - Nieważne. Jeśli jej nie znasz to nieistotne. Nagle odwróciłam się na pięcie i ruszyłam do wyjścia. Czułam się tak harda po tej wymianie, wywołując dodatkową władzę w biodrach gdy się przechadzałam po uczelni.

Po moich drugich i ostatnich zajęciach dzisiejszego dnia, potrzebowałam filiżanki kawy. Zastanawiałam się nad moimi opcjami, decydując się na Puchar

O’Joe,

w małej uczelnianej kawiarence, która oferowała najlepszą kawę na terenie kampusu. Weszłam słysząc głos mojej ulubionej baristki Meg, witającej mnie. - Hej Ev. Chcesz to co zwykle? - Dzisiejszy dzień był normalnie rollecoasterem. Ciemny Brazylisjki Santos był niezbędny do ponownej kalibracji… - Odpowiedziałam po starannym rozważeniu. - Jaki rozmiar? - Zapytała Meg Wpatrywałam się w milczeniu, aż złapała ze mną kontakt wzrokowy i zachichotała. – Racja Ph. D. To jest to. - O ile nie ma większych rozmiarów? B. A i M.A służy mi jedynie jako przekąska. Odpowiedziałam, dzieląc z nią radość z mojego znanego uzależnienia. Mówiąc między innymi o kawie, większe staje się zawsze lepsze... - Starałam się przekonać szefostwo by można sprzedawać dzbany kaw specjalnie dla ciebie. I przekonywałam, że potrzebujemy plastikowych pojemników do przechowywania mleka zamiast tym kubeczków. Kierownik myślał że żartuję. - Meg wzruszyła ramionami. – Czarna?

26

- Przecież to wiesz. Nie widzę sensu by wybraną idealną fasolkę po prostu rozcieńczyć i zmienić jej soczysty smak mlekiem i cukrem. To grzeszne, mówię ci. Meg uśmiechnęła się na moją zwykłą retorykę. Kiedy skierowała znaczące spojrzenie na nową baristkę obok niej, zdałam sobie sprawę, ze drażniła się ze mną. Moja odpowiedź musiała być niezbitym dowodem, by zweryfikować historię, mojego pełnego epickiej miłości romansu z kawą. Cóż, jeżeli miałam być za coś zapamiętana, to przynajmniej nie za wyrzucenie szczeniaczków czy

kradzież

cukierków

dzieciom.

Złapałam

mój

dwudziestocztero

stronnicowy doktorat i udałam się do drzwi naprzeciwko bufetu. Trzymając

w

ręku

kanapkę

z

grillowanym

kurczakiem

i

zupę,

poszukiwałam stolika i w końcu znalazłam Sam siedzącą przy oknie. - Wiedziałam, że cię tu znajdę. - Ogłosiłam z dumą, jak gdybym opanowała fuzję nuklearną. - To był bezpieczny zakład. - Odpowiedziała biorąc kęs pizzy. – Czy to te twoje nowe jeansowe rurki? - Oto one. - Odpowiedziałam szybko wyznając. – Wraz ze swetrem. Skinęła głową, nie dostrzegając mojego złodziejstwa. -Te jeansy są zabójcze. Uwielbiam je w połączeniu z moim swetrem i tymi butami. Uśmiechnęłam się na jej zatwierdzenie. Sam była tak uparta, gdy chodziło o ciuchy jak ja, jeżeli gdy tyczyło się kawy. Nauczyła mnie wiele na przestrzeni ostatnich lat, obdarzając mnie hojnym opisem. Aby być dokładnym, wbijała mi te uwagi przez ostatnie 15 lat. Teraz, nie śmiałabym pokazać

się

publicznie

w flanelowych spodniach i zużytej koszuli, przechodząc już lekcje w przykry sposób. Kiedy zostałam złapana przez nią, na próbie ucieczki w takich ubraniach, Sam wstrzymała dostawę kawę, do czasu aż wróciłam do swojego pokoju i zdjęłam ubranie będące przyczyną przestępstwa z mojej strony. Wiele ludzi popierało teorię – sukienka do pracy. Sam zgodziła się, ale ciągle powtarzała jak w mantrze „Sukienka jest dla faceta którego pragniesz… i żeby wzbudzić zazdrość u innych suk”. Ubrania nie muszą być chodzącymi projektantami, a każde z nich musi w strategiczny sposób przekazywać 27

wiadomości. Tak, ona jest szalona, ale każdy ma swoje zahamowania, wiec wychodziło na to że była tyranem, jeżeli chodziło o modę. - Jak tam twoje zajęcia? Skończyłaś już dzisiaj, prawda? - Zapytała Sam. - Yep, pracuję dzisiaj na popołudniową zmianę nad Wyższym Pragnieniem od trzeciej do ósmej. - Moja praca w najwyżej-klasie kawiarni znajdującej się w sąsiedztwie kampusu, nie była zajęciem dla mnie. To był prawdziwy plac zabaw, pełen ziaren kawy, pachnący moją wizją nieba. – Moje zajęcia były w porządku. Zatrzymałam się generując napięcie wstrzymane przez to co zaraz miałam ujawnić. – Karate Kid jest w mojej grupie na zajęciach ze Strategii biznesowej. Sam zatrzymała się z pizzą w ręku, w połowie drogi do jej ust. – Żartujesz. To musiało być niezręczne. - Właściwie, to było ożywcze. - Odpowiedziałam tajemniczo, chcąc dramatycznie ujawnić mój triumf. – Mieliśmy mała wymianę. -No wyrzuć to z siebie. - Sam zażądała tracąc powoli cierpliwość. - Właściwie, to podobnie jak wszystko się zaczęło. - Zamyśliłam się przed kontynuowaniem cios-za-cios opowieści. Sam zadyszała. – To była… to była…perfekcja. - Zatrzymała się by zrobić przerwę. – Myślę, że może to być jedna z twoich najlepszych przeróbek słownych. Nawet nie zdawał sobie sprawę, że go obraziłaś. - Odparła zdziwiona Biorąc pod uwagę wiedzę mojej najlepszej przyjaciółki, doceniającej moją dwulicowość, westchnęłam. Tylko prawdziwy przyjaciel, może cieszyć się osiągnięciem swojego przyjaciela, jak swoim własnym. - To było to na co zasługiwał za zgromienie mnie. Muszę się z nim widywać na

tych

zajęciach

do

końca

semestru.

Nie

mogłam

przeprowadzić

bezpośredniego ataku, to musiał być koń Trojański represji. - A co jeśli on zgrywa takiego cwaniaka tylko na zewnątrz? Po prostu nazwałaś go dupkiem, ubierając to w formę komplementu. Nie mogę sobie wyobrazić, że doceni twoje starania, mimo błyskotliwej dostawy i wykonania. - Sam zmartwiła się. - On nie jest wystarczająco bystry, by to zrozumieć.

28

- On studiuje na Hensley, wiec nie może być idiotą. - Uzasadniła Sam. – Nie widziałam go wcześniej na terenie kampusu. A ty? - Nie. On wydaje się nieco za stary jak na studenta. Może to kurs audytu w zamian za prowadzenie seminarium. Jest wystarczająco dużo miejsca w klasach po masowej emigracji studentek. Sam przytaknęła. – Wspomniał, że jego rodzina jest właścicielem Higosha Dojo – dużej sieci szkół sztuk walki na całym Wschodnim Wybrzeżu. Wiec pewnie lekcja biznesu to dla dobra rodzinnego imperium. -Co umacnia mnie w przekonaniu, że nie będę zwijała się w kłębek na jego zniewagę. Jego rodzinka pewnie kupiła mu drogę to Hensley. Doszłam do tego pewnego wniosku. - Cokolwiek powiesz. Zajęcia były naprawdę przyzwoite – wymagające ale instynktowne. Musisz spróbować w przyszłym tygodniu; na pewno ci się spodoba jeśli dasz temu szansę. - Cieszyłabym się tymi zajęciami, jeśli He-Man i She-Ra 2 nie byliby instruktorami i gdybym nie została zlekceważona. Moja duma jest warta więcej niż bezpłatne szkolenia z samoobrony. - Duma podąża przed upadkiem. - Sam rzuciła z strasznym szkockim akcentem. -Poważnie, nic się nie zmieniło od tego ranka. Zły facet jest dalej na wolności. Jeśli by ci się coś stało – Boże broń – to nie wybaczyłabym sobie tego, że nie zmusiłam cię do powrotu na te zajęcia. Sam grała na moim sumieniu, abym przeszła na jej stronę. Rzadko posługiwała się winą by mną manipulować, ale kiedy to robiła, odnosiła stu procentowy sukces. - W porządku, ale nie oczekuj, że będę pupilkiem nauczyciela.

2

Boże uwielbiam, jej teksty. Tak dla zobrazowania jednego z głównych bohaterów

29

- Hurra! - Sam klasnęła w ręce z aprobatą. – Poza tym, Hunter był wspaniałym nauczycielem, profesjonalnym i cierpliwym. - Już poznałam jego profesjonalizm na zajęciach. Nie jestem pewna, czy mogę znieść więcej. - Gwoli uczciwości, przerywałaś. - Delikatnie mnie upomniała. - Ty go bronisz? - Zapytałam rozczarowana brakiem jej poparcia. - Uważam, że twój język jest komiczny, ale wtedy nie było to właściwe miejsce i właściwy czas. - Od dziewczyny, która mówi coś co przekracza jej umysł, nie ważne jak jest to osobiste lub zobrazowane. - Winna oskarżeniu. - Sam stwierdziła dumnie. – Ale ja włączam swój filtr, gdy muszę, to znaczy w otoczeniu zawodowym i naukowym. Ty nigdy nie przełączasz swojego filtru na „włączony”. Psiakrew, miała rację, a ten uśmieszek na twarzy, świadczy że o tym wiedziała. - Może masz rację. - Przyznałam. – Mogłam być nieco lekceważąca w podzielaniu się swoimi myślami w tamtym momencie. - Sam już miała pochwalić moje wystąpienie, ale dalej kontynuowałam. – Jednak to nie usprawiedliwia mojego wyrzucenia z zajęć. Sam dramatycznie westchnęła. – Masz rację. Prawdopodobnie użył twojego przykładu, by podkreślić powagę sytuacji. Właśnie miałam zacząć rozprawiać o zachowaniu pana Huntera Charlesa, gdy przerwała mi Sam. - To koniec. Musisz pozwolić temu odejść, byśmy mogły zacząć z czystym kontem w przyszłym tygodniu. Daj szansę temu seminarium, to ważne.

30

Rozdział3 „Moja seksualna orientacja? Horyzontalna oczywiście” Autor nieznany Kiedy przyjechałam na teren kampusu w czwartkowy poranek, uzbroiłam się w obowiązkową filiżankę kawy przed zajęciami mojej grupy. Kilku studentów było już obecnych, ale mój fotel w przednim rzędzie był wolny. Etyka Biznesu. Mój ostatni przedmiot; nie mogłam uwierzyć że w ciągu kilku miesięcy zdobędę licencjat z Zarządzania w Biznesie. Osoba która przechodziła obok mnie, potknęła się o moją torbę, wystającą w przejściu. Podniosłam oczy, chcąc przeprosić i zesztywniałam. Nie znowu, to nie może przytrafiać się mi. Zamrugałam kilkakrotnie mając nadzieję, że moje oczy mnie oszukują. Żeby być pewna, zamrugałam jeszcze raz… Był grzechem, w tych granatowychspodniach i w jasnej, niebieskiej koszulce. Cholera by go wzięła i generowane przez niego pole supermodela. Uznając, że muszę zając się intruzem, przykleiłam do twarzy swój fałszywy uśmiech. - Witam, panie Charles. Tak myślałam, że pana tutaj spotkam. - Tandeta, ale to było najlepsze co mogłam zrobić w moim stanie. Czy los się ze mną 31

bawił? Czy ja popełniłam nieświadomie jakieś ciężkie przestępstwo, za które muszę teraz płacić? - Witam, panno Carsen. - Odpowiedział na moje pozdrowienie, zajmując miejsce za mną… po raz kolejny. – Jestem zaskoczony, że cię tu widzę. Chociaż istnieje ograniczona liczba oferowanych zaawansowanych kursów biznesowych w godzinach porannych, więc będziemy uczęszczać na te same dwa kursy. To jest twój główny przedmiot, jak sądzę. - Tak, jest. A ty? - Zapytałam go podejrzliwie. - Nie. Mam już licencjat z socjologii na Uniwesytecie w Columbi. Zdecydowałem się na kilka kursów z biznesu, których nie miałem na poprzednich studiach. - Zakończyłeś już swój stopień, i wróciłeś z własnej woli? Wzruszył ramionami, jakby od niechcenia. – Jest to korzystne dla interesów gospodarczych mojej rodziny,

a dla mnie to zawsze dodatkowe

zajęcie. Nie mam nic przeciwko. Zawsze lubiłem naukę. - Nie jesteś tu po to by osiągnąć lepsze wyniki. - Odparłam sfrustrowana, że miał czelność obalić moją teorię matoła. Wtedy to się stało, jego mega watowyuśmiech uderzył we mnie pełną parą. Jego usta drgnęły nieznacznie wyżej po prawej stronie, co pozwalało mi na zobaczenie linii jego prostych perłowo białych zębów. Mam ślinotok? Wytarłam kącik moich ust. Zadałam sobie ponownie pytanie – jakiego boga obraziłam i sprofanowałam, że muszę znieść takie tortury. - Czy masz aparat ortodontyczny? - Nagle wyrzuciłam z siebie, szukając jakiejkolwiek niedoskonałości, która sprawiłaby, że nie byłby taki doskonały. - Nie. - Odpowiedział zdziwiony. – Mam wstawione trzy implanty, przez kilka urazów z turniejów. - Tak przypuszczałam. - Ponuro przylgnęłam do wizerunku, że brakuje mu czterech przednich zębów. Można by pomyśleć, że powinno to ugasić ogień żądzy we mnie. Najwyraźniej Hunter był czadowo gorący, nawet bez zębów. Jego zdziwiony wzrok spotkał mój, bez wątpienia przygotowując się do prośby

o

wyjaśnienie

mojego

osobliwego

komentarza,

ale

zostałam

32

uratowana przez pojawienie się doktora Kull. Odwróciłam się, będąc chwilowo uratowana. Na zakończeniu wykładu, chowam mój skarb do torby, łapiąc moje rzeczy i rzuciłam się do drzwi. Udało mi się dotrzeć do połowy drogi do wyjścia, kiedy zawołała mnie. Udawałam że go nie słyszę, niezdarnie wkładając moja kurtkę. - Panno Carsen. - Powtórzył. Ponownie grałam głuchą. - Everleigh.- Krzyknął prawie ze złością. Rozważałam konsekwencje ignorowania go i sprintem udałam się do wyjścia, do momentu gdy dwie przeszkody zatrzymały mnie. Po pierwsze, Hunter znalazł się naprzeciwko mnie, skutecznie blokując moją ucieczkę. Po drugie, gdy owijałam szalik wokół szyi, nie byłam świadoma, że złapałam jego koniec w rękawie kurtki, podejmując efektywną próbę uduszenia się. Każdy wysiłek jaki podjęłam, sprawiał, że pętla na mojej szyi zacieśniała się. Jedynym

jasnym

punktem

tego

koszmaru

–

w momencie gdy moje ucieczka się nie powiedzie – sama się zabiję i pozbawię się dalszego upokorzenia. Hunter ostrożnie położył dłoń na mojej i uspokajał moje szarpiące ruchy, pozbawiające mnie tlenu. Wyciągnął palec, w milczeniu przez chwilę studiując mój kłopot. Po serii odliczonych manewrów, rozluźnił szalik owinięty wokół mojej szyi; jak udało mu się uwolnić mnie, bez wybuchu śmiechu pozostaje tajemnicą. - Proszę. Bycie pozbawionym tlenu, musi upośledzać słuch, co by wyjaśniało, dlaczego się szybciej nie zatrzymałaś. - Dziękuję. Ale muszę już iść. - Powiedziałam usiłując obok niego przejść. Starannie przemieścił swoje ciało, blokując przy tym mój ruch. – Chyba możesz poświecić mi chwilę swojego cennego czasu, szczególnie po tym jak uratowałem ci życie, jesteś mi to winna… - Tak szybko przywołujesz przysługę za uratowanie mi życia? Dobra, czego chcesz? - Starałam się brzmieć na nieporuszoną. - Dlatego bardzo ci dziękuję, panno Carsen. Doceniam twoje poświecenie. W jego tonie brakowało sarkazmu. - Chciałem ci powiedzieć, że znalazłem utwór o którym wczoraj wspominałaś. Godzinami słuchałem muzyki Sary 33

Bareilles, aby go znaleźć. Jest niezwykle utalentowana, nie sądzisz? Zapytał, ucinając sobie ze mną pogawędkę. Niepewnie skinęłam głową na zgodę. – Chciałem podziękować za komplement; Byłem wzruszony słuchając piosenki która dokładnie opisywała mnie, że byłem przekonany była napisana o mojej osobie. - Któraż to piosenka to sprawiła? Zapytałam się, będąc pewna, że jego ego kieruje go w stronę złego utworu. - Not alone. - Urwał. – Oczywiście. Część o mężczyźnie nie walczącym o swoją kobietę. Bardzo poruszające. - To nie była piosenka, która mówiłaby o tobie. Nie jestem nawet z zaprzyjaźniona. - Naprawdę? - Zapytał dramatycznym tonem. – Więc, którą piosenkę masz na myśli. - Uśmiechnął się jak kot, który zjadł kanarka. Manipulujący, przebiegły, intrygujący wąż. Wiedział dokładnie, jaka piosenkę miałam na myśli, rozszyfrowując tym samym mój szyfr. Jak on śmie oczekiwać, że odpłacę się mu jakimś komplementem? Podważał moją chwilę triumfu. - Ty… - Zamarłam poszukując słów, odzwierciedlających wielkość mojego gniewu. Spojrzałam ponownie śmierci w oczy i zaczęłam jeszcze raz. – Panie, nie jesteś dżentelmenem. Gratulując sobie uprzejmości godnej

Scarlett O‘Hara z „Przeminęło z

wiatrem”, ruszyłam do wyjścia z ściągniętymi do tyłu ramionami i podniesioną głową. W momencie gdy dotarłam do drzwi usłyszałam: - A ty, Pani, nie jesteś damą. Ramiona mi opadły, głowa pochyliła, zostałam pokonana. On to zrobił ponownie. Dwa razy w tak krótkim czasie, to potrafiło pozbawić człowieka jego

natchnionych

ataków.

Który

facet

potrafi

przytoczyć

scenkę

z

klasycznego filmu z 1939 roku. To nie zdarza się w prawdziwym życiu, piekło, to nawet nie zdarza się w książkach. Zatrzymałam się pośpiesznie na środku parkingu. Oczywiście – byłam taka tępa – to było tak oczywiste jak napastnik przy swojej debiutanckiej piłce – Hunter. Był. Gejem. To wyjaśnia dlaczego mężczyzna może mieć tak nadzwyczajny wygląd – dobry żart Boga 34

względem

kobiet.

To

wyjaśnia

jego

chęć

do

siedzenia

i

słuchania

emocjonalnej muzyki i kontemplować ich liryczne znaczenie.

Przede

wszystkim to było wiarygodne wyjaśnienie tego, cytując Rhett Butler, roztrzaskanego skandalicznie bohatera wojny domowej, ze złotego standardu pstryknięcia palcem na cizię. Ryk klaksonu wyrwał mnie z mojego objawienia i zdałam sobie sprawę, ze byłam niczym pomnik na środku parkingu. Z przepraszającym falowaniem za

spowodowanie

niedogodności

kierowcy,

udałam

się

do

mojego

samochodu. Tajemnica została z ulgą rozwiązana. Chociaż, nie było żadnego usprawiedliwienia dla jego niegrzecznego zachowania, lepiej rozumiałam Huntera. To nie było nic osobistego, tylko kilka części ciała które posiadałam, a które nie były przez niego preferowane. Uśmiechnęłam się z pobłażliwym zrozumieniem. Faktycznie był zabawny w sposób Machiavellego, wesoły, choć ostry i osadzający. Mimo wad jego charakteru, gdyby Hunter był kobietą, to bym mogła się z nim zaprzyjaźnić. Będąc prostym mężczyzną nie osądzał mnie ale był protekcjonalny. Jednak jako gej…która dziewczyna nie chciała by rozmyślać o złośliwym, pięknym, przyjacielu geju. Miałam jeszcze do rozważenie możliwość przyjaźni z nim, ze względu na moja pulę randkową. Gay to proste, gorące chłopaki którzy przyjaźnili się z innymi

gorącymi

przepustką

do

facetami

nowego

–

ptaszkami

wyboru,

piórkami.

rozwijającego

moje

Hunter życie

był

moją

seksualne,

wzbogacające je o nowe świeże mięsko. Crystal musi mieć cichą nadzieję przekonwertowania go do zespołu hetero. Nic dziwnego że Hunter nie odwzajemniał jej zalotów. Nie odrzucił jej wprost by chronić swoją dumę, zrobił to o wiele bardziej empatycznie, niżbym się po nim spodziewałam. Nie mogłam się doczekać by opowiedzieć mojej epifanii Sam. Ona będzie również zadowolona z rozszerzenia naszego duetu do tria. Jadąc do pracy, włączyłam Lady Gagę „Born This Way” i śpiewałam z nią razem z wielkim entuzjazmem.

35

Po pracy udałam się do domu i znalazłam Sam, siedzącą na kanapie i czytającą podręcznik. – Hej, dziewczynko. Jak w pracy? - Zapytała Sam dalej skupiając się na książce. - Wspaniale. Miałam pouczający dzień. - Szykuję się do podzielenie się moim objawieniem z Sam. - Chcę o tym usłyszeć, ale zanim podzielisz się ze mną szczegółami, potrzebuję

twojej

przysługi.

Czytałam

ten

podręcznik

z

analizy

matematycznej przez ostatnie cztery godziny. Bardzo potrzebuję się rozerwać, zanim zmienię się w robota. Pójdziesz ze mną do The Stop dzisiaj wieczorem? - The Bus Stop, który powszechnie był nazywany przystankiem, był naszym ulubionym lokalnym barem. - Sam jest dopiero pierwszy tydzień nauki, nawet nie pełny tydzień, jak możesz już powoli zmieniać się w robota? - Nie chciało mi się wychodzić po ośmiogodzinnej zmianie. - Przeczytasz jedną stronę ‘Twierdzeń rachunków’

i zrozumiesz jakie

niesie za sobą niebezpieczeństwo. Wystarczy kilka drinków. Żadna z nas nie ma jutro zajęć. Przyznała Sam. - Dobra, ubierajmy się i wychodźmy. Ubieramy spodnie czy sukienki? Subtelne czy krzykliwe? Sam uśmiechnęła się do mnie, szybko zmieniając swój ton. – Spodnie, Na dworze jest mróz. Zrozumiałe, że seksowność, jest tematem dotyczącym ubrań, włosów i makijażu. Obcasy są wymagane, nie ma śniegu na ziemi, wiec nawet nie próbuj wymyślać jakichkolwiek pretekstów. Teraz, zasuwamy. Po tym jak wzięłam prysznic, ułożyłam swoje włosy i nałożyłam makijaż, naciągnęłam na siebie zabytkowa parę czarnych rurkowatych jeansów i smokingową koszulę. Dodałam do tego szeroki lakierowany, skórzany pas, złotą bransoletkę i sznur pereł. Skończyłam, spoglądając na siebie w pełnej okazałości, zadowolona z wyniku końcowego. Sam spotkała mnie przy drzwiach dokonując oceny wyboru z mojej szafy. –Bardzo dobrze. Dobrze cię wyszkoliłam, młody Jedi. Pokręciłam głową na jej odniesienie do Gwiezdnych Wojen. – Idziemy?

36

The Stop był najpopularniejszym barem w okolicy, gromadząc największy pełnoletnim

tłum,

obsługujący

głównie

studentów

i

młodych

profesjonalistów. Zaprojektowany jako typowy pub, miał odsłonięte ceglane ściany

i

drewniane

podłogi,

które

tworzyły

atmosferę

swobodnego

wyrafinowania. Była też mała scena, na której występowali lokalni artyści, i oddzielna sala gier (w tym basen, piłkarzyki i stoły z rzucanymi krążkami) mówiły o luzackim charakterze tego baru.

The stop przeciwstawiał się

każdym szablonom, przez dokładne sprawdzanie gości przy drzwiach, wymagając ważnego dowodu osobistego, weryfikowanego przez skaner na drzwiach. Dodatkowym plusem był brak nieletnich śliskich dziewczyn, co odstraszało

poszukiwaczy

niedoświadczonych,

łatwowiernych,

mniej

asertywnych celów. Udałyśmy się bezpośrednio do baru, aby odnaleźć ciepło różnych cieczy. Byłam zaskoczona, słysząc grający sprzęt muzyczny, bo granie na żywo było obiecane we czwartki, aż do północy. Atmosfera była trochę przybita, pomimo tłumu, jakby muzyka dyktowała temperament klientom. Dojrzałyśmy dwa stołki przy długim mahoniowym barze i wypatrzyłyśmy naszego ulubionego barmana Griffina, podeszłyśmy. - Witam urocze panie. Dobrze was widzieć ponownie, minęło kilka tygodni. Co mogę wam podać. - Obie weźmiemy granatowe mojito, dzięki. - Sam zamówiła z zalotnym uśmiechem. Wrócił z naszymi drinkami, uśmiechając się do Sam, gdy postawił nasze napoje przed nami. Sam wyciągnęła dwudziestkę, na co on tylko machnął ręką. - To drinki a’la witajcie w domu. Poza tym w ciągu kilku minut mogą mieć leczniczą moc. Nie czuję się zobowiązany pobierać opłat w celu zmniejszenia potencjalnego cierpienia. - Dzięki. - Sam i ja zgodnie razem odpowiedziałyśmy, gubiąc jego mylące stwierdzenie. The Stop nigdy nie oferował darmowych drinków. Nigdy. Stuknęłyśmy się naszymi kieliszkami, przed wyprawą po nasz pierwszy łyk. Kątem oka zauważyłam Griffina, który chwilę temu przygotowywał nam drinki, a teraz montował swój sprzęt na scenie. Ach, lecznicze, rozumiem. To musi chodzić o muzykę na żywo w wieczornych godzinach. Jego wiara nie 37

była duża, jeżeli chodziło o jego umiejętności, jeżeli wierzy że tolerowanie jego występu będzie wymagało alkoholu. Widziałam wiele razy Griffina w ciągu mojego pobytu na Hensley, zarówno w pracy w barze jak i na terenie kampusu. Ani Sam ani ja nie rozmawialiśmy z nim, poza uprzejmymi krótkimi rozmowami, podczas których zawsze obdarowywał nas uśmiechem albo skinieniem podbródka gdy nas zobaczył. Pomimo naszych wcześniejszych interakcji, czułam się jakbym go widziała po raz pierwszy. Miał nieco ponad 6 stóp wzrostu i był bardzo silny, nie miał sztucznych

mięśni

jak

typowy

kulturysta

tylko

posiadał

naturalnie

wyrzeźbione mięśnie. Wyobraziłam go sobie przebranego za superbohatera Thor’a 3 , ta myśl, którą natychmiast przerwałam, nie dzieląc się nią, nie mając pewności, czy widziałaby to jako komplement, tak jak ja to widziałam. Jego lśniące blond włosy lśniły niczym falista aureola w punktowym reflektorze, dodającym eteryczną jakość. Jego rysy twarzy były zdecydowanie nordyckie z kwadratowym kształtem twarzy i szczęką oraz jasnych oczach, wysokich

kościach

policzkowych

a

także

szerokimi

i pełnymi ustami. Łatwo mógł uchodzić za wikinga, nie wliczając gwałcenia i łupienia. - Cześć wszystkim, jestem Griffin Evensen. Zastępuję artystę którego show było na dzisiaj zaplanowane. - Zatrzymał się by umożliwić tłumowi krzyknięcia głośnego ‘boo’, wyrażającego swoją dezaprobatę. – więc utkniecie tutaj ze mną. Nie martwcie się, ograniczę się do coverów, nie będziecie musieli słuchać niezgrabnych oryginałów. Zestaw piosenek będzie trwał około 40 minut, po czym bar zostanie ponownie otwarty. Uśmiechnął się swoim półuśmiechem. Był uroczy, nieważne czy śpiewał czy też nie, jego wprowadzenie przyniosło mu kilku fanów. Po dostrojeniu gitary akustycznej, usiadł na swoim stołku, starając się wyglądać na zrelaksowanego i zmarnowanego. Gitara wydawała się mała na tle jego

3

38

dużego ciała, przypominało to średniej wielkości człowieka grającego na ukulele. Jego program rozrywkowy zdobył więcej punktów u mnie, bo nie mogłam zrozumieć, jak potrafił grać na gitarze, tymi mamucimi rękami. Odchrząknął nerwowo przed zagraniem pierwszych akordów ‘I’am yours Jasona Mraz. Był mistrzowskim gitarzystą, tak samo dobrym jak oryginalna ścieżka. To doskonały utwór otwierający występ, inspirujący mnie i Sam do poruszania się i śpiewania. Jego głos był fantastyczny, kompletujący piosenkę, a on był idealnie dopasowany, co mnie bardzo denerwowało. Im dłużej siedział, tym jego pewność siebie wzrosła, co pozwoliło mu się zrelaksować i zatracić w muzyce. Jego zestaw piosenek był bardzo sprytnie zaplanowany – z zabawnych piosenek do pocieszających utworów, oferujących większą głębię znaczenia, co wprawiło mnie w zachwyt. Gdy wybrzmiały ostatnie akordy, po utrzymywaniu przez tłum milczącego transu, wybuchły wiwaty i oklaski, które były niemal ogłuszające. Sami ja gwizdałyśmy bardzo głośno wyrażając naszą aprobatę, próbując przekrzyczeć tłum. - Wow! - Sam szepnęła z szacunkiem. – On był niesamowity, nigdy nie spodziewałam się takiego głosu, wychodzącego z tego ciała. Jego set był genialny. Musimy utworzyć listę odtwarzania z wszystkimi tymi piosenkami. Zgodziłam się, i zapisałyśmy sobie listę piosenek do ściągnięcia na jutro. -Możesz opowiedzieć mi coś o twoim oświecającym dniu. - Sam robi cudzysłów w powietrzu wokół słowa oświecony. – Wyrzuć to. Sam słuchała uważnie, jak opowiadałam o mojej ucieczce przed Hunterem z

drobiazgowymi

szczegółami.

Prychnęła,

nieprzychylna

do

mojego

traktowania Huntera w innej klasie. Miałam wrażenie, że miała niezły ubaw moim kosztem, gdy ujawniałam moje przypuszczenia o inteligencji Huntera okazały się fałszywe. Opisałam jak mój szalik o mały włos spowodował moją śmierć, zdeterminowana by zachować odrobinę godności -… i oświeciło mnie w drodze do samochodu – Hunter jest gejem! Sam nie była przekonana. – Jesteś pewna? Nie wysyłał tego typu wibracji; mój gej radar nawet nie drgnął. - Jestem pewna. - Zestresowałam się, następnie przystąpiłam do akcji opisywania tego co zaobserwowałam, co miało z kolei służyć jako dowód 39

mojej teorii. Tak, byłam strasznie stereotypowa, nie wszyscy geje mogą zostać zidentyfikowani przez ich wygląd, zachowanie lub postawę, i nie spełniał kilku punktów na mojej liście kontrolnej. Było konieczne zbadać te niuanse dotyczące Huntera by wesprzeć moje wnioski. - Wiesz co to oznacza, prawda? - Sam spojrzała na mnie bez wyrazu, nie mając pojęcia co jest źródłem mojego podniecenia. – On będzie doskonałym naszym trzecim muszkieterem! To będzie perfekcyjne! - Insta-friend. Nie jestem pewna, Ev. Widzę przyszłość dla nas. Ale co on ma w niej robić? Byłaś raczej obraźliwa, gdy on się martwił. On nie może być otwarty na gwałtowne próby koleżeństwa. - To on pierwszy zachował się niegrzecznie! - Prawie krzyknęłam w obronie. – Plus, myślę że toczymy ze sobą werbalną wojnę. Teraz to gra – aczkolwiek on na razie wygrywa – ale szybko zdobędę koleje punkty na tablicy. Jak może nie chcieć się z nami przyjaźnić? Piękne, mądre, dowcipne, zabawne i wierne; nie będzie w stanie się oprzeć. - Czy powinnyśmy opracować dla niego specjalną ceremonię inicjacji? Zakpiła z mojego podniecenia. Po widocznych przemyśleniach dodała W ostateczności, miałybyśmy korzyści posiadania geja za najlepszego przyjaciela. Pomyśl sobie o wskazówkach i wglądach jakie mógł nam dostarczyć przez jego techniki stosunku oralnego. Przez jego wkład, mogę być legendarna; żaden facet nie będzie poza moim zasięgiem. Czy wiesz jak wielu walkom z moimi przyszłymi chłopakami będę mogła zapobiec moją ustną finezją? Będę w stanie nawet przekonać mężczyznę, aby obejrzał ze mną komedię romantyczną, zanim się do tego zabierzemy. Dyszała, klaszcząc w dłonie z podnieceniem. – Czy możesz sobie wyobrazić, jak wiele sztuk biżuterii, dzięki tym erotycznym umiejętnością, otrzymam od mojego przyszłego męża? Ten pomysł zyskała pełne poparcie dla mojej nominacji. - Sam, to zbyt dużo informacji. Włącz filtr, proszę. – Skarciłam ją, ale uśmiechnęłam się w duchu na jej zapał. - W której części? - Całej. Sam w pełni wkręciła się w pomysł, iż Hunter już niedługo-będzie-trzecim, wyliczając wszystkie zalety gdyby był tutaj z nami.

Kiedy tańczyłyśmy 40

dodała. – To zdecydowanie pomoże odeprzeć ataki tego motłochu, jakie przyciągają dwie dziewczyny tańczące razem. Jak na zawołanie pewien przystojniak pojawił się za Sam. Spojrzała mi w oczy bym dała jej znak – brać czy oddelegować. Delikatnie popchnęłam jej ramię, po czym oparła się na piersi ładnego chłopaka, który był wszystkim tym, co Sam potrzebowała. Wirując wokół, zaczęła tańczyć a dokładnie ocierać o niego, na co przystojniak się nie skarżył. Nadal kontynuowałam swój taniec obok tej parki, zapewniając sobie potrzebną przestrzeń, co wskazywało, że nie byłam osamotniona w naciąganiu mężczyzn. Poczułam przyciskające się do mnie ciało od tyłu, po czym ten ktoś chwycił moje biodra. Odwróciłam głowę, aby upomnieć intruza ale znalazłam szeroko uśmiechającego się Lincolna, ku mojej uldze. Linc i ja znaliśmy się od pierwszego roku studiów i często tańczyliśmy razem jako przyjaciele, gdy razem wychodziliśmy. To była niewinna zabawa bez prawdziwego głodu między nami. Ta noc skończyła się złożeniem obietnicy Lincowi, że spotkam się z nim na lunch w następny weekend i Robbie – słodka zdobycz Sam – zdobył jej numer.

41

Rozdział 4 Kiedy zadamy sobie uczciwe pytanie, które osoby znaczą najwięcej w naszym życiu, to często uważamy, że są to ci, którzy, zamiast dawania rad, rozwiązań lub lekarstw, wybrali raczej możliwość dzielenia z tobą bólu i dotknięcie twoich ran ciepłą i czułą ręką. - Henri Nouwen Obudziłam się w piątek rano o 11:00, co było dla mnie luksusem, po czym znalazłam Sam, przy stole kuchennym jedzącą śniadanie. - Kawa jest w dzbanku, a Eggo’ssą w tosterze, zaoferowała zwięźle. Mruknęłam przed przejściem do kuchni, by wypełnić kubek, moją pierwszą kawą w tym dniu. Zaniosłam kawę i gofry na stół, prawie gotowa do testowania swoich umiejętności językowych, ale nie całkiem. Sam rozpoznała objawy i wznowiła swoją paplaninę. - Robbie napisał do mnie dziś rano. Uniosłem brew, by wyrazić moje zdziwienie i zatwierdzenie.

42

- Zaprosił mnie na kolacje dziś wieczorem. Nie mam nic do roboty, więc technicznie rzecz biorąc jestem wolna. Czy będzie miał mnie za zbyt dostępną, jeśli się zgodzę? Uniosłam swoje brwi w geście dezaprobaty. - Tak, tak, bez żadnych gierek. Jeśli go lubisz i chcesz pójść, musisz się zgodzić. Napisał do ciebie w ciągu dziewięciu godzin od otrzymania twojego numeru. - Sam westchnęła. – Dobra. Zrobię to. Zawsze dajesz najlepsze porady. Uśmiechnęłam się krzywo, że niewiele przyczyniłam się do podjęcia przez nią decyzji. Po spożyciu wystarczającej ilości kawy, byłam skłonna do dalszej rozmowy. – Cieszę się, że mogłam pomóc. Wydawał się wystarczająco miły i był słodki. Idź i baw się dobrze, ale uważaj bo wariaci są dalej na wolności. Próbowałam

zażartować,

ale

obydwie

skorzystałyśmy

ze

środków

ostrożności podczas randki w ubiegłym roku. Roztropność było przeszkodą w takich niezobowiązujących randkach. Podczas moich pierwszych dwóch lat na uniwersytecie, wyznawałam randkowy liberalizm, przyjmując większość zaproszeń. Ja w ogóle lubiłam ludzi i cieszyłam się na codzienne obiady, gdzie mogłam ich poznać; nie byłam latawicą, choć cieszyłam się uwagą płci przeciwnej. Kiedy zaczęły się ataki, stałam się bardziej ostrożna, dokładniej wybierając swoje randki. Ponieważ te ataki nie ustały, były podejrzenia, że napastnikiem jest student Hensley,

zmuszające

mnie

do

dodatkowej

ostrożności.

Bez

żadnych

podejrzanych, obawiałam się możliwości znalezienia się na pierwszej randce ze sprawcą. W związku z tym, większość czasu spędzałam tańcząc z takim przyjacielem jak Linc, a nie z potencjalnymi kandydatami zeszłego roku. Jeszcze jeden powód, aby gardzić tym świadkiem przestępczym – tak odbierał mój romantyczny pościg. - Napiszę do niego, że się zgadzam. Ogłosiła Sam z ożywieniem. Myśląc, o naszym niedawno przyjętym protokole bezpieczeństwa na pierwszej randce powiedziałam: - Pamiętaj o sms-ie, co kilka godzin. Czekam na ciebie w domu o północy, jeśli nie usłyszę od ciebie innej informacji. Nie zapomnij o tym, nie chcę bez powodu mieszać w to policji. Czytałam artykuł w Newsdaily, że policja jest zalewana fałszywymi zaginięciami osób. Przemoc 43

spowodowała paranoję i zachęciła do zgłaszania mnóstwa fałszywych alarmów. - Tak mamo. - Sam zbeształa mnie, udając głos rodziców.

Przyszłam do pracy, gotowa na podbój dnia. HigherYearning było klamrą tutejszej społeczności, położone przy jednej z głównych ulic w centrum dzielnicy handlowej w Suffolk Coutry. Środek wyższej klasy dzielnicy otaczającej

sklep,

zapewniał

wystarczająco

dużo

klientów.

Zewnętrze

oświetlone, ceglane ściany z dużymi oknami malowały bardzo przyjemny widok. Transparentny ekran powitalny, wisiał pod czarno szarym daszkiem, był ogromny i fazowany, z karbem drewnianych narożników w kolorze espresso. Litery stanowiły pewien skrypt, napisany dziwaczną

i srebrną

czcionką. Między słowem „Higher” i „Yearning” była złota rzeźba książki spoczywającej pod kubkiem kawy z kosmykami pary rosnącej w górę. Wewnątrz sklepu, ceglane ściany, przystrajały biało czarne zdjęcia lokalnych zabytków oprawione czarnymi ramkami. Kryształowe żyrandole zwisające z sufitu, oraz kinkiety wiszące na ścianach, oświetlały otoczenie. Przestrzenna część dla siedzących składała się z czerwonych aksamitnych kanap, z nowoczesnymi bladoróżowymi krzesłami, drewnianego bistro do kawy z ekspresu, tworząc osobny kącik do prowadzenia rozmów, które mogły być łatwo ponownie ułożone. Ściana znajdująca się za barem pomalowana było na czerwono, aby pasowała do koloru kanapy, będąca tłem, dla wielopoziomowej gabloty. - Cześ Marty, przyszłam. - Przywitałam się z moim szefem. - Dzięki Bogu. Zamówienie przyjeżdża dzisiaj, ale musi zostać sprawdzone i przyjęte. Nowa dziewczyna zawołała… ponownie. Zamówienie w piekarni musi być złożone na następny tydzień, a ja musiałam przebrnąć przez katalog on-line fasoli, by wybrać najlepsze na następny miesiąc. - Marty zawsze sprawiała wrażenie wypompowanej, ale dzisiaj była wyjątkowowypompowana.

44

W ciągu ostatnich trzech lat moje obowiązki w HigherYearning zwiększały się. Zarządzałam personelem, planowaniem i dostawami, a także analizą bieżącej

konkurencji

w

okolicy

i

nowych

trendów.

Marty

chętnie

zrezygnowała z wykonywaniem zadań, za które ja byłam gotowa przyjąć odpowiedzialność. Była wspaniałą kobietą, ale była już wypalona, prowadząc ten udany biznes przez dwadzieścia lat. Z czystym kontem, chciała przejść na emeryturę wraz z mężem, pozwalając im spełniać swoje marzenia o podróżach, z czasów gdy byli młodzi i sprawni. Czasu jest wszystkim w życiu. I wstąpił w życie Marty, kiedy zaczęła kontemplować swoją przyszłą emeryturę. Marty wkroczyła do mojego życia, kiedy byłam w trakcie rozeznania w moich ścieżkach kariery i podróży z „chcę” do „robię”. Voilà – dwie osoby z symbiotycznymi potrzebami i aspiracjami. Kochałam kawę tak samo jak kiper kocha wino, jak Bill Clinton kochał swoje stażystki; Wiedziałam, że chciałam mieć własną firmę, w której to owoce mojej pracy będą spływały bezpośrednio do mnie. W chwili gdy spotkałam Marty, zdałam sobie sprawę, że można połączyć moje pragnienie bycia właścicielem firmy, a moją miłością do kawy, by ukształtować mój zawód. Będąc doskonałą w swojej pracy, sprawdziłam wszystko z góry na dół, by wszystko było pod kontrolą, zwalniając baristkę na jej przerwę. Nalałam sobie ciemnego gorącego płynu i cieszyłam się kilkoma łykami, schylając się pod bar by wziąć spis aromatyzowanych syropów. Dźwięk dzwonków zaalarmował mnie o przychodzącym kliencie, szybko kończąc swoje liczenie. Gdy podniosłam się z mojego przysiadu i przywitałam bez przygotowania patrona stojącego przede mną. Po tym jak mnie olśniło, zamarzłam… ponownie. Hunter stał przede mną w całej tej swojej męskiej chwale. Jego włosy były rozwichrzone,

naturalnie

seksowny,

błagając

mnie

bym

przygładziła

błąkające się kosmyki. Jego seledynowe oczy wchłaniały oświetlenie i odbijały je na mnie z mocą lasera. Co on tutaj robi? Byłam gotowa coś chlapnąć, gdy przypomniałam sobie mój zamiar zaprzyjaźnienia się z nim. Zaszczyciłam go swoim szerokim, szczerym uśmiechem i wystartowałam. 45

- Hello Hunter, co za miła niespodzianka. Co mogę podać? Każdy napój jaki zechcesz, na mój koszt. Hunter był oniemiały, również wstrząśnięty znajdując mnie za ladą, jak i zmiana mojego temperamentu. Badał mnie, przez kilka chwil, oceniając moją szczerość, ale nie wyciągając z tego wniosków. Stłumił parsknięcie, kiedy pochylił głowę i przysunął się lekko, jakby nowy kąt spojrzenia, mógł unaocznić sytuację. - Cześć Everleigh, mi również miło cię widzieć. Poproszę dużą czarną kawę. - Jego obawa była widoczna, nie wiedząc czy było to spowodowane przeniesieniem naszej gry na wyższy poziom. - Jasne. Jaki rodzaj kawy chcesz? Na miejscu czy na wynos? Spytałam moim najsłodszym głosem. - Tylko czarna, bez cukru i mleka. Na miejscu. - Powiedział z rosnącym niepokojem na twarzy. - Nie ma problemu, ale jaki rodzaj?Kolumbijskiej, brazylijski Santos, Papua Nowa Gwinea, Etiopii Yirgacheffe, Kostaryki Tarrazu? Menu jest na ścianie, jeśli chcesz przejrzeć wszystkie opcje. Och i mamy niesamowite Kona, specjał w tym miesiącu, jest trochę drogie, ale raz na jakiś czas można sobie na to pozwolić. Uśmiechnęłam się zachęcająco. - Czy próbujesz ze mną ponownie zadzierać? - Oskarżył mnie cynicznie. - Co? Absolutnie nie. Chcę tylko upewnić się, że naleję ci preferowane ziarenko. Zwykle potrafię odgadnąć preferencje klienta, ale jesteś trudny do przewidzenia. Jest w tobie coś więcej, niż może się wydawać na pierwszy rzut oka, coś głębszego pod powierzchnią4. Miałam nadzieję, że zrozumiał mój dowód uznania i tak samo myśli o mnie. - Pod powierzchnią, co? - Nagle wyglądał na strasznie zmieszanego. – Nie jestem zaznajomiony z większością kaw wymienionych w menu. Dlatego niech będzie kolumbijska, bo tylko tę rozpoznaję. Jego ton był znajomo przepraszający; klienci, którzy byli u nas po raz pierwszy nie byli przygotowani na taki szeroki wybór. Zazwyczaj podawałam

4

Dobra jest ha haha

46

średnio- treściwe Columbian, kiedy zauważyłam że klienci są przytłoczeni odpowiedzią. - Już się robi. Obserwował ostrożnie każdy mój ruch a ja byłam zdziwiona jego uwagą. – Możesz usiąść. Przyniosę ci ją za minutę. - Jest w porządku, poczekam aż skończysz. - Odpowiedział, niechętnie opuszczając mnie bez swojego nadzoru nad jego napojem. Czy myślał, że mam zamiar go otruć? Czy nie zauważył, jak bardzo byłam miła? - Hunter nie otruję cię. To jest moje miejsce pracy, to byłoby nieprofesjonalne i negatywne w skutkach dla tej firmy. Co więcej, mam wrażenie, że mamy zamiar stać się dobrymi przyjaciółmi; a zatrucie utrudniło by tą początkującą przyjaźń. - Dzięki Bogu, gdyby nie wynikało to z tego sarkazmu, to uwierzyłbym, że twoje ciało zostało porwane przez kosmitów. - Dał mi ten jeden ze swoich olśniewających uśmiechów. – Więc mamy zamiar być dobrymi przyjaciółmi? Skąd ta zmiana? Myślałem, ze twoja opinia o mnie, stawiała mnie zdecydowanie na terytorium wroga. - Absolutnie zostaniemy przyjaciółmi; w rzeczywistości muszę oficjalnie przedstawić tobie moja najlepszą przyjaciółkę, Sam, była na seminarium z samoobrony. Pokochasz ją. - Pamiętam ją. Ona wydaje się miłą dziewczyną – bardzo ładną – ale nie jestem zainteresowany związkiem z nią, jeżeli grasz swatkę. Myślał, ze zidentyfikował motywy zmiany mojego zachowania, dlatego przewróciłam oczami na niego. -Jesteś śmieszny. Nie chcę cię swatać z Sam, nie jesteś wystarczająco atrakcyjny dla niej, więc to nie ma sensu. - Dobrze. - Pogubił się, jak obaliłam jego teorię. – Nie chciałem niedomówień i

niejasności,

przez

które

później

byłaby

rozczarowana.

Wyjaśnił,

przekonując się o tym, że byłam uczciwa.

47

-Zatrzymaj te teorie spiskowe, nie ma ukrytych planów, byś mógł jewytropić. Jesteś nowy w Hensley i powinieneś cieszyć się towarzystwem nowych przyjaciół. Ja tylko przekonuję cię do spędzenia trochę czasu w tym celu – łapiesz? – Skinął głową, wykrzywiając usta w mimowolnym uśmiechu, na mój bezsensowny ton. – Może moglibyśmy pójść na zakupy w tym tygodniu? A i muszę potańczyć w najbliższą sobotę w The Stop. Musze sprawdzić twoje ruchy zanim oficjalnie zatwierdzę twoją kandydaturę. - Zakupy? - Spojrzał zdezorientowany. On naprawdę potrzebuje kawy, która go wskrzesi. – Nie jestem pewny, czy uda mi się to zmieścić w tym tygodniu; może innym razem. Chyba uda mi się być w The Stop, w najbliższy weekend na chwilę, chociaż nie byłem świadom, że ubiegam się jakieś stanowisko. Jakie stanowisko wchodziło w grę? - Uniósł pytająco brwi. - Twoja kandydatura dotyczy mojego zapasowego partnera do tańca. To bardzo prestiżowe stanowisko, zapewniam cię. - Jestem pewien, że tak jest. - Odpowiedział mi z niezidentyfikowanym wyrazem twarzy. – Czekam na przesłuchanie. Uśmiechnął się tajemniczo. Podałam mu kawę, próbując ustalić, czy ja właśnie zostałam ostrzeżona o nadchodzącym pakiecie katastrofy. Przyjął kubek z olśniewającym uśmiechem, przed pokonaniem drogi do stolika. Monitorowałam go kątem oka, gdy obsługiwałam innych klientów. Chciałam do niego dołączyć i zaangażować w dalszą rozmowę, ale udaremniła mi to brzydka klientela. Byłam w trakcie napełniania słoika ziarnami,

gdy

Hunter

powrócił

ze swoim kubkiem, zdobywając tym samym dodatkowe punkty bonusowe. - Dzięki za kawę, Everleigh, była bardzo dobra. Zobaczymy się na strategii biznesowej w poniedziałek. - Tak do zobaczenia na zajęciach. Miłego weekendu, Hunter! Odwzajemnił mój uśmiech i wyszedł. Faza pierwsza ‘oczarowania nowego przyjaciela’ była sukcesem. Nadałam nowy ton naszej komunikacji, pokazując mu życzliwość i hojność, a co najważniejsze zaplanowałam spotkanie na następny weekend. Byłam z siebie dumna. Był odporny na początku - nie ufając mojej przemianie- ale, ociepliło się po zaakceptowaniu przez niego tego, że nie chcę go zabić. 48

Sprawdziłam mój telefon, aby potwierdzić, ze otrzymałam pierwszą wiadomość od Sam. – Wszystko w porządku. Perfekcyjnie.

Byłam wyczerpana zanim skończyłam zmianę. Moja współpracownica, Regan, podsumowała kasę, ale numery nie zgadzały się z paragonami sprzedaży, co nigdy nie jest dobrąrzeczą. Pozwoliłam jej wyjść, samodzielnie znajdując ilość paragonów – dwudziesty znalazłam przy dziesiątkach, których Regan nie zauważyła. Po zakończeniu wieczornych raportów i schowaniu pieniędzy w sejfie, ustawiłam alarm i zamknęłam lokal. Podeszłam do mojego samochodu, który stał zaparkowany zawsze w tylnej części parkingu, pozostawiając wolne miejsca w bliższej części dla klientów, gdy poczułam niepokojące mrowienie wzdłuż kręgosłupa. Zatrzymałam się i rozejrzałam wokół. Było pusto, ale czułam się tak jakby śledzona. Zwiększyłam tempo, spiesząc się do mojego samochodu, ale to niepokojące uczucie ciągle rosło a ja czułem rosnącą panikę. To tylko moja wyobraźnia, paranoja,

nikt

na

mnie

nie

patrzył.

Grzebałam

w torbie, próbując zlokalizować moje kluczyki do samochodu tak szybko, jak to możliwe. Gdzie do cholery one były? Oddychałam szybko, a mój strach osiągnął poziom, który wywołał reakcję fizyczną. Proszę, proszę, dobry Boże, pomóż mi znaleźć moje kluczyki. Moje paznokcie dotknęły kluczu w dolnej części torebki, gdy czyjaś ręka chwyciła moje ramię. - AHHHHHHH! Krzyknęłam na takich decybelach jak nigdy. Ręka od razu mnie puściła. – Ev, cholera, uspokój się. To tylko ja, Linc. Poznałam znajomy głos. Był bezpieczny, mój przyjaciel, czyż nie? Odwróciłam się do niego, uderzając boleśnie plecami o drzwi samochodu. - Linc, co ty tu robisz? - Oskarżenie przenikło mój głos, gdy moje serce waliło jak młot pneumatyczny w mojej piersi. - Ev? - Przyjrzał mi się dokładnie, zdezorientowany moim głosem. – Wow, naprawdę jesteś przerażona. Nie zamierzam cię skrzywdzić, jak mogłaś nawet tak pomyśleć?

49

Cofnął się krok wstecz, dając mi przestrzeń, co sprawiło, że czułam się bezpieczniej, mniej ograniczona. Spojrzałam mu w oczy i zauważyłam, że boli go moje oskarżenie. Niemal natychmiast zalało mnie poczucie winy. - Tak mi przykro Linc, oczywiście wiem, że nigdy byś mnie nie skrzywdził. Jestem na krawędzi przez te wszystkie ataki, a ja czułam, że ktoś na mnie patrzy, ja po prostu spanikowałam. Wybaczysz mi? - Pewnie Ev. Rozumiem. - Jednak ślad rozczarowania pozostał. On nie mógł zrozumieć. Nikt nie mógł. To było niemożliwe do wyjaśnienia, jak to było być kobietą zwłaszcza w takich okolicznościach, świadomą swojej bezbronności

i

nieodłącznej

nieufności.

I

w

tych

nadzwyczajnych

okolicznościach – nie mógł wyobrazić sobie skutków codziennego życia pod groźbą

napaści,

zestałą

czujnością

której

wymagał

instynkt

samozachowawczy, nie ufając każdemu spotkanemu człowiekowi, obcemu czy przyjacielowi. Nawet teraz, na mrocznym parkingu, późno w nocy, nie mogłem się w pełni zrelaksować ani zaufać Linc’owi; Nie mogłam w pełni cofnąć mojej obrony i pokręciłam głową ze smutkiem. - Wszyscy jesteśmy paranoikami w tym momencie, więc proszę nie bierz tego do siebie. Tu nie chodzi o ciebie. - Próbowałam przekonująco się uśmiechnąć, jednak nie za bardzo mi to wyszło. – Więc co cię tu sprowadza? - Jechałem po biegu do McDonalda, gdy zauważyłem twój samochód na parkingu, więc postanowiłem się zatrzymać tutaj i coś zjeść, upewniając się, że dotrzesz do samochodu bezpiecznie. Miałem zamiar zapukać do drzwi, aby powiedzieć ci, że tutaj jestem, ale nie chciałem cię przestraszyć. Uśmiechnął się smutno. – Zgaduję, że nie popisałem się w tym zakresie. - Następnym razem napisz do mnie, dając mi znać, ze czekasz na mnie. Zabrałeś dziesięć lat mojego życia, dziś wieczorem. - Pacnęłam żartobliwie jego ramię, zaczynając się relaksować. - Czy wybaczysz mi to, że cię przestraszyłem. Jeśli to jakieś pocieszenie, mogę mieć trwałą utratę słuchu. Jestem zaskoczony, że nie pokazała się tutaj już policja, po twoim krzyku. - Dzięki za wypróbowanie tego na mnie, to było słodkie. - Przytuliłam go niezręcznie jednym ramieniem. – Muszę się dostać do domu, jestem wykończona. Mamy zamiar być w The Stop w sobotę, jeśli chcesz przyjść. 50

- Brzmi dobrze, może wpadnę. Pożegnaliśmy się i wspięłam się do mojego samochodu, zamykając moje drzwi niemal natychmiast. Trzęsłam się przez większą część drogi do domu, bardziej z mojego skoku adrenaliny niż z zimna,

gdy próbowałam przegonić mój

strach.

Wyszłam z łazienki, gdy usłyszałam otwieranie głównych drzwi i szeptanie Sam, prawdopodobnie do Robbiego. Schowałam się do mojego pokoju by się ubrać i zapewnić im trochę prywatności. Kilka minut później Sam krzyknęła: - Możesz już wyjść. Do momentu w którym dotarłam do salonu Sam zaczęła: - Jak minęła noc? Nie chciałam rozmawiać o mojej szalonej reakcji na Linc’a. Mimo, ze Sam i tak by mnie zrozumiała, nadal byłam zakłopotana moja reakcją. Odbiłam piłeczkę. – Pieprzyć to. Jak tam twoja noc? - Było wspaniale. Odebrał mnie o czasie i pojechaliśmy na romantyczną kolację w Bella Luna. Zaproponował mi drinka, więc poszliśmy do tego nowego baru na martini. - Dziękuję za te skrawki informacji, a teraz poproszę o pełną historię? Od kiedy jesteś tak skąpa w szczegółach? Zazwyczaj błagam cię byś mówiła mniej. - Naprawdę go lubię i nie chcę zapeszyć. To było wygodne, prawie znajome, ale ekscytujące również. Rozmawialiśmy o wszystkim – szkole, pracy, rodzinie, przyjaciołach, jak wyobrażamy sobie naszą przyszłość. To była doskonała pierwsza randka. I nawet powiedziałam mu o mojej pokręconej rodzinie, a on nie zaczął uciekać. - Sam to fantastyczne. A jak było z życzeniem dobrej nocy? - Pogroziłam jej sugestywnie brwiami.

51

- Niesamowicie! Pocałował mnie na początku miękko, ale potem zabrał się porządnie do roboty. Jeśli technika jego języka jest wskazówką na przyszłość to mogę przewidzieć, że będę szczęśliwa w fantastycznej przyszłości. - I to jest moja Sam jakiej się spodziewałam. Dzieląca się swoimi osobistymi szczegółami. - Wzdrygnęłam się. – Dobra, zagraj adwokata diabła, jakie wady znalazłaś? - Tak naprawdę, żadnej. On jest w bractwie– Kappa Sigma Tau – jeśli uważasz to za wadę. - Nie jest to zachwycające, ale nie ujmuje to jego kompetencji. Z nimi nie jest tak, że maja więcej pieniędzy niż rozumu? - Tak, wszyscy członkowie są dziedzicami i nadziani – cóż, ich rodzice przynajmniej. Mają reputację organizowania szalonych imprez i najlepszych żartów, ale Robbie przysięgał, że większość z nich jest w porządku. - Przynajmniej Robbie jest wygodny bo zamożny. Nie da się zwieść twoim rodzicom, o ile dojdzie do tej bazy. Przyznaje, to cecha jaką dzielili wspólnie z Robbiem, a którą próbowała zatuszować dla mojego dobra. Sam była wrażliwa gdy mówiłyśmy o fortunie jej rodziny. Niepotrzebnie obawiała się z tego powodu, ale było to miłe. - Zaprosiłam Robbiego na tańce w najbliższą sobotę. Sam brzmiała na podekscytowaną - Mówiąc o najbliższej sobocie, poprosiłam Huntera by do nas dołączył. Zaczęłam opowiadać jej o jego wizycie i uznałyśmy moją misję, za spektakularny sukces.

52

Rozdział5 To jest skurcz! Czy ona nie słyszała o skurczu? George Costanza, Seinfeld Poniedziałek rano obudziłam się z hukiem, dosłownie, jak spadłam z łóżka w samym środku snu, którego nie mogłam zapamiętać. Nigdy, od czasów dzieciństwa, nie spadłam z łóżka – jednak nie byłam jedyną, która wypadła z łoża, jednak było warto. Tym razem, efektem mojej drogi w dół, była konieczność

pokazania

mojego

posiniaczonego

biodra.

Po

mojej

obowiązkowej kawie, wsunęłam się w ciemne dżinsy, marynarkę, wojskowy, wyszywany cekinami podkoszulek oraz miękki kaszmirowy sweterek. Do tego dorzuciłam czerwony pasek i wsunęłam stopy w moje czerwone pikowane baleriny. Przyjechałam na kampus szybciej, by zabić czas w korytarzu budynku, kiedy zobaczyłam podchodzącego Huntera. Czy on codziennie ma taką niegrzeczną fryzurę?Miał na sobie ciemne dżinsy, granatowy sweter. Szeroki, srebrny pierścień jaki miał na środkowym palcu, odbijał słońce, mrugając do mnie. Cholera! Znowu zostałam złapana na gapieniu się. Pokręciłam głową z dezaprobatą, gdy do mnie podszedł. 53

- Czy szpieguje mnie pan, panie Charles? - Zapytałam moim najbardziej wyniosłym tonem. - Nie w ścisłym tego słowa znaczeniu, panno Carsen. Monitorowanie byłoby odpowiednim słowem, dla twojego bezpieczeństwa, oczywiście. Bezczelnie przyglądałam mu się od stóp do głów, a następnie spojrzałam na niego ostrym wzrokiem. – Jeśli mnie nie szpiegujesz, to jak udało ci się skopiować mój strój z taką precyzją? Masz także zamiar zafarbować włosy na blond? Zaśmiał się, gdy zauważył nasze dopasowane stroje. – Rozumiem twój punkt widzenia. Zastanawiałem się czy blond byłby dobry, by być kompletną kopią, czy miałem odpowiedni odcień skóry, która by pasował do nich. - Miałam zamiar zaprosić cię na obiad, ale to wyraźnie byłoby daremne. Co by ludzie sobie pomyśleli? - To, że podzielam eleganckie wyczucie mody? Możesz udać się do domu i przebrać przed obiadem. Problem rozwiązany. - Dlaczego to ty nie pojedziesz do domu i się nie przebierzesz? - Wyglądam zbyt dobrze, aby pozbawić tego widoku innych. - Zadeklarował pełen samo-szyderstwa. - A ja nie? - Odpowiedziałam władczo. - Ty, panno Carsen, jesteś równie intrygująca i na pewno dekoncentrujesz studentów. -Nie sądzę, że chcę z tobą pogrywać dłużej, zawsze mnie przechytrzysz. Udawałam że się dąsam. - Nie dąsaj się; to nie pasuje do twojego stroju, poza tym będziesz się nudzić do łez, gdy nie postawię ci żadnego wyzwania. Przyznałam – trafił. – To dziwny zbieg okoliczności. Nosimy te same ciuszki, ale w wersji dla różnych płci. - Ciuszki? - Odzież. - Wskazałam z irytacją, kiedy się uśmiechnął. – Co? Byłam na ostatnim zrzucie brytyjskiej literatury. Przestań mnie oceniać. - Chodź bibliofilu, zajęcia zaraz się zaczną. Po tych słowach, Hunter poszedł ze mną do centrum kampusu.

54

-

Gdzie spotkamy się na obiedzie, przy założeniu, że jesteś gotowa

pokazać się publicznie z mną, w naszych skoordynowanych strojach? - Jeśli muszę. Dramatycznie się zgodziłam. – Spotkajmy się w bufecie po zajęciach.

Spędzenie godziny na zajęciach wprowadzenia do aktorstwa, udając cyrkowe zwierzęta, wywołał u mnie zwierzęcy głód. Zrobiony przez Meg puchar O’Joebył moją pierwszą koniecznością a później udałam się do bufetu by wywiązać się z mojego drugiego obowiązku. Sprawdziłam jadalnię i znalazłam Huntera siedzącego przy oknie. Udałam się w stronę stolika unikając wszystkich form niedrożności, nieruchomości i innych. Kiedy podeszłam, Hunter wstał by mnie powitać, szarmancko przywłaszczył moją tacę, by umieścić ją na stole. Teatralnie wysunął krzesło i czekał aż usiądę. Doceniałam jego szlacheckie zachowanie, ale cała scena wydawała mi się nienormalna. - Czy mógłbyś mi wyjaśnić, co to teraz było? - Zapytałam nieufnie. - Ja tylko ćwiczyłem zachowanie zgodnie z właściwą etykietą. - Błysk w jego oczach, przeczył jego niewinnemu pretekstowi. - Próbowałeś zwrócić uwagę, na naszą dopasowaną wtopę, prawda? - Ani nie potwierdzę ani nie zaprzeczę. - Dupek. – Mruknęłam pod nosem - To już drugi raz, gdy nazywasz mnie dupkiem. - Hunter stwierdził surowo. - Nigdy nie nazwałam cię dupkiem – bezpośrednio – po prostu zostawiam okruszki, po których można wywnioskować, o co mi chodzi. - Aha. Musisz przyznać, że naszą piosenką jest „Sweet as hole” - Nie potwierdzam, nie zaprzeczam. Powiedziałam, szydząc z jego wcześniejszego oświadczenia. - To był wyjątkowy pomysł. - Wiem, racja? Złapałam jego uśmiech i zrozumiałam swój błąd. Wykiwał mnie, a ja zadedykowałam mu piosenkę, obrażając go. 55

-

Cholera

Hunter.

Jak

zawsze

mnie

wymanewrujesz?

Powinieneś

przesłuchiwać podejrzanych o terroryzm. Nakłoniłbyś ich do ujawniania ich złych zamiarów za każdym razem. - Nie, terroryzm nie jest moją specjalnością. - Zanim nagle gwizdnął. – To jest twój obiad, który tam masz. - Jestem głodna jak niedźwiedź. Właśnie ostatnia godzinę spędziłam na jego udawaniu. Sałatką nie zamierzam oswoić mojej wilczej potrzeby. Poza tym, komu mam zaimponować? - Nie mi, to na pewno. - Odpowiedział szybko z syntetycznym smutkiem. - Kurczę myślałam, że jesteś instruktorem sztuk walki. Czy dorabiasz jako komik? - Sztuki walki są moim popisowym czarnym numerem. - Zatrzymał się jakby uważał na słowa. – Gdzie jest Sam? - Nie jestem pewna. Planowała do nas dołączyć. - Przeszukałam wzrokiem bufet i zobaczyłam ją przy kasie, z Robbiem przy boku. – Tam jest, jej nowy chłopak Robbie jest z nią, nie zepsuj tego dla niej – po prostu staraj się przez chwile nie być sobą. - Jesteś okrutną kobietą, Everleigh. Machnęłam ręka, by zwrócić uwagę Sam. Dała mi ogromny uśmiech gdy podeszła i zwróciła wzrok w kierunku Robbiego a następnie w naszym, wyrażając radość z nieoczekiwanego spotkania. - Cześć Ev. Hunter to jest mój… Robbie. To znaczy mój przyjaciel Robbie. Kolor cery Sam przybrał odcień czerwieni, którego nigdy wcześniej u niej nie widziałam. Ciekawe. Sam nigdy nie czuła wstydu, nawet jeśli byłoby to właściwe zachowanie. - Robbie zaprosił mnie dzisiaj na obiad, ale ponieważ miałyśmy już plany, pomyślałam że mógł do nas dołączyć. - Miło cię poznać Robbie. - Hunter uścisnął dłoń Robbiego. – I dobrze cię znowu widzieć Sam. Cieszę się, że do nas dołączycie. Tylko pytałem Everleigh jak się czuje z tym, że mam na sobie zbyt dużo niebieskiego dzisiaj. Twoja opinia będzie bezcenna. Sam przyjrzała mu się przez chwilkę. – Wygląda dobrze, jak dla mnie, to pasuje do twoich oczu. 56

- Jesteś pewna? Everleigh miała kilka zastrzeżeń. Pozwól, że stanę, żebyś mogła rozważyć pełen obraz. Hunter wstał, cofając się o kilka kroków, zanim powoli pokręcił się dookoła, aby zapewnić jej 360-stopniowy widok. Warknęłam na tyle głośno by Sam mnie usłyszała; spojrzała na mnie próbując znaleźć źródło niepokoju. Niepotrafiąca ustalić przyczyny mojego niepokoju, odwróciła się do Huntera, szukając zgody, gdy jej głowa nagle odskoczyła w moim kierunku. Zatrzymała się, prowadząc inwentaryzację na mnie, zginając się nad stołem i schylając głowę pod nasz stół. Ta dupa wołowa wróciła z wyrazem rozbawienia malowanym na twarzy. Hunter roześmiał się głośno. - Dobrze Zoolander. - Powiedziałam, odwołując się do ponad szczytowego fikcyjnego modelu. – miałeś swoja zabawę, usiądź i zjedz Hunter otarł krokodyle łzy z oczu, podczas powrotu na swoje miejsce. -

Czy

wasza

dwójka

podjęła

się

skoordynowania

swoich

strojów

dzisiejszego ranka. – Sam siadła z dziwnym wyrazem twarzy. – nie podjęłaś takiego wysiłku ze mną od piątej klasy Ev. Czy ty mnie chcesz zastąpić? - Zamierzałam wymienić cię po tej zdradzie, ale nie udało mi się przesłuchanie Huntera, jako twojego zastępcy. - Fantastycznie. Sam wydaje się, że masz teraz konkurencję. Chciałbym ubiegać się o to stanowisko, gdzie mogę skierować stosowne CV? I ile referencji potrzebujesz? - Hunter drażnił się ze mną dalej. - Niestety facet, właśnie dostałem pracę. Dzień opóźnienia, dolar mniej. Robbie dołączył do bicia mnie. – Sam, to znaczy, musimy zacząć identyczne ubieranie się, również? - Pieprzyć was wszystkich. Muszę znaleźć nowych przyjaciół. I Robbie właśnie zaczynałam cię lubić. Jesteś teraz na mojej liście – napisanej piórem. - Sorry Ev, podążałem za większością, nie jestem wystarczająco silny, aby na własną rękę sprzeciwić się dominującej partii. Pomimo swoich negatywnych słów, podobało mi się, to co widziałam z Robbiem do tej pory. Nie wahał się dołączyć do przekomarzania i był zabawny. On zmienił swoje plany przed ich spotkaniem, aby zobaczyć się z

57

Sam i dla tego dostosował się do jej planów. Były to dobre znaki, Sam wydawała się szczęśliwa i wydaje się, że świetnie do siebie pasują. - Nie chce was dołować, ale słyszeliście o kolejnym ataku dzisiejszej nocy? - Sam zmieniła temat rozmowy - Nie, nic nie słyszałam by stało się coś wokół kampusu. Co się stało? Zapytała, zmartwiona czy kolejna dziewczyna została ranna. - Usłyszałam o tym od kilku dziewczyn z bractwa Beta Gamma Gamma, rozmawiających w łazience. Mówili, że jedna z sióstr została zaatakowana po ich żeńskim zgromadzeniu – ona naprawdę były wstrząśnięte. Wydaje mi się, że została brutalnie pobita i… zgwałcona analnie. - Sam wyszeptała ostatnie słowo. – Kiedy nie wróciła do domu w nocy z żeńskiego zgromadzenia, jej współlokatorka poszła sprawdzić czy spała tam. Kilka innych sióstr poszło zobaczyć, czy jej samochód był na parkingu i znalazły ją w pobliżu drzew. Jej nadgarstki i kostki stanowiły bałagan po linach, którymi musiał ja związać, ale

nigdzie

ich

tam

nie

było.

Ona

teraz

jest

w szpitalu, ale kiedy odzyskała przytomność, nie mogła zidentyfikować napastnika. Zaszedł ją od tyłu i rzucił coś na głowę. Jedyne co powiedział to: ‘To jest to, czego chciałaś, prawda? - Sam zamarła, wstrząśnięta po swojej opowieści. Modliłam się o złagodzenie cierpienia ofiary i miałam nadzieję że była otoczona miłością i wsparciem. Nie mogłam sobie wyobrazić, co bym zrobiła będąc na ich miejscu, jakbym ruszyła dalej po takim horrorze, lub co gorsza jeśli ten sadystyczny skurwysyn skrzywdził kogoś, na kim by mi zależało. Wzdrygnęłam się na samą myśl o tym. Rozejrzałam się wokół stołu i zobaczyłam Sam podzielającą moje myśli. Robbie był dostrzegalnie zdenerwowany, prawdopodobnie wyobrażając sobie to samo co ja. Hunter spojrzał oburzony. Siedzieliśmy w milczeniu, aż zgrzyt odsuwanego po płytkowej podłodze krzesła Huntera, zakończył nasze przemyślenia. - Przepraszam muszę już iść. Zobaczymy się jutro, Everleigh. Dobrze było cię jeszcze raz zobaczyć Sam. Miło było cię poznać Robbie. - To było raptowne. - Sam powiedziała do nikogo, w szczególności gdy Hunter odszedł. 58

- Tragedia dotyka każdego inaczej. Może zna kogoś, kto cierpiał z podobnego powodu. Czy zauważyłyście jak bardzo się wściekł, kiedy powiedziałaś nam, co się stało? To był pierwszy raz, gdy stanęłam w obronie Huntera, zamiast zakładać najgorsze. - Ja też już lepiej sobie pójdę. Mam mnóstwo czytania do nadrobienia. Robbie pochylił się by dać Sam rozproszony pocałunek w policzek przed zniknięciem, z mniejszym napięciem niż Hunter, ale nadal niepokojąco. - Z pewnością wiem, jak pozbyć się wszystkich z pokoju. - Sam próbowała rozjaśnić nastrój, ale to była przegrana. Obie byłyśmy niespokojne przez te ponure wieści, gdy jadłyśmy obiad w milczeniu.

We wtorkowy poranek obudziłam się jeszcze przed moim budzikiem, czując się wypoczęta. Nalałam sobie mojej porannej dawki kofeiny i postanowiłam się zrelaksować przed telewizorem zanim rozpocznę całe przygotowania do zajęć. Gotowa do zmiany kanałów, nagle przed moimi oczami na ekranie telewizora pojawił

się obraz Hensley i chorobliwa

ciekawość wzięła górę, więc postanowiłam nie wyłączać. Spiker poinformował o

ataku,

o

którym

Sam

opowiadała

wczoraj,

w

tym

o fakcie, że był to piętnasty atak w ciągu ostatnich szesnastu miesięcy, a sprawca nadal przebywał na wolności. Eksperci uważają, że mogło mieć miejsce więcej nieudokumentowanych ataków. Policja nie miała żadnych tropów, świadków lub podejrzanych, a ofiary nie potrafiły zidentyfikować napastnika. Źródła potwierdziły, że była to napaść na tle seksualnym, ale policja nie znalazła śladów DNA. Wyłączyłam telewizje, która powodowała przytłaczające

poczucie

smutku

i współczucia dla poszkodowanych, które były w rękach tego zboczeńca.

Kiedy przybyłam do Hensley, kupiłam kawę i usiadłam na wyściełanej ławeczce, stojącej wzdłuż ściany, czekając na przybycie Huntera. Jeśli znowu

59

nasze stroje będę dopasowane, będzie to wymagało dodania interwencji w tej sprawie do mojego tygodniowego programu. Kilka minut później dostrzegłam idącego w moją stronę . - Czy uważasz, że prawie założyłem dokładnie taki sam strój ? - Tak, wydaje mi się, ze to musi być twój styl. Dokuczałam mu – to byłaby poprawa w stosunku do twojego aktualnego stroju. - To była długa noc i zimny poranek. Brakowało mi motywacji do ubrania czegokolwiek innego niż wygodne i ciepłe. - Wzruszył ramionami w tym swoim bardzo dorywczym wyglądzie. Kiwnęłam głową. – Mam takie same dni. Gdyby Sam nie ukryła, pocięła lub

spaliła

moich

wszystkich

wygodnych

ubrań,

możliwe,

że

zdecydowałabym się na to samo. -Ona nie spaliła twoich ubrań. Zauważył z niedowierzaniem. - Ona gardzi luźnym ubraniem; to jej krucjata. Mogę potwierdzić z całą pewnością mam jedną parę flanelowych spodni, ale podejrzewam, że inni podążają jej śladem. Ona boi się wyrzucić je do kosza, bo nie chce znaleźć mnie grzebiącą w takim koszu. Nie mogę jej winić – za całkowicie zużytą parą bootków, prawdopodobnie. Zaśmiał się, bez wątpienia zakładając, że żartowałam. Wiesz co mówią o zakładających robią z siebie osły, a więc mam rację. - Wszystko w porządku? Wybiegłeś wczoraj, jakbyś biegł na misję. -

Yeah,

tak

zrobiłem.

Te

dziewczyny

nie

powinny

szerzyć

tak

makabrycznych szczegółów cierpienia swojej przyjaciółki w miejscach publicznych. Mam nadzieję, że Sam nie przekaże tego dalej, to powinno być poufne. Musiałem zadzwonić do pracy, więc uznałem że jest to czas, by wyjść. Przepraszam, że zrobiłem to tak gwałtownie. - Nie musisz przepraszać, byłam tylko zaniepokojona. Rozumiem twój punkt widzenia na temat ochrony ofiar. Intencje Sam były niewinne, ale ona po prostu potrzebowała podzielić się tą historią, by zrzucić z siebie część ciężaru. Nigdy nie szerzyłazłośliwych plotek –faktycznie robi to – ale nie z takich poważnych rzeczy. - Wiem, jej współczucie było oczywiste. Nie czujesz potrzeby, by bronić ją przy mnie? - Uśmiechnął się rozumiejąc moja lojalność. –ile czasu spędziłaś 60

nad moim wczorajszym złym samopoczuciem? Czy chodziłaś całą noc po pokoju zlękniona, obawiając się, ze jestem zrozpaczony i samotny? - Ego maniak. Martwiłam się na początku, ale potem zapomniałam o tobie. - Gdyby tak było, nie pamiętałabyś, by zapytać mnie o to dzisiaj rano. Widocznie moje dobre samopoczucie ciąży ci na głowie, co udowadnia, że dbasz. - Tak, martwię się – w ten sam sposób dbam o wszystkich moich przyjaciół i nawet niektórych obcych. - Rozmawiałam z nim, tak jakbym tłumaczyła strasznie abstrakcyjne pojęcie. Byłam doradcą na jednym z letnich obozów i źle wytłumaczyłam pojęcie moim młodym obozowiczom. -Panno Ev, czym jest niebo? -Niebo jest miejscem, gdzie twoja dusza idzie, gdy nie ma już jej tutaj. - Dlaczego nie będzie jej już tutaj? Oczywiście

nie

rozmawiałam

ze

śmiercią

przez

cztery

lata,

wiec

odpuściłam. – Nie wiem, ale to jest naprawdę długi czas od teraz, więc nie martwcie się o to. - Co to jest dusza? Ciekawy mały drań drążył dalej. - Dusza jest istotą, która sprawia, że jesteśmy kim jesteśmy. Istnieje zawsze. - Co to jest istota?- Dobrze, wychodzi na to że miałam ubogi zasób słów. - Istota, jest duchem wewnątrz ciała, która myśli i czuje, np. miłość. Spojrzał na brzuch przed pytanie,. – Gdzie ona jest we mnie? Może wypaść? W tym momencie, rzuciłam w niego ręcznikiem. Jeszcze nawet nie byłam w colleg’u, a kiedy w końcu zapisałam się na zajęcia z Filozofii, walczyłam o ocenę B. Ta krwawa ocena B – do tamtej pory nękała moją zbiorczą średnią ocen. Szukając ratunku z tej konwersacji, czarna dziura pochłaniała tego chłopca., dlatego rzuciłam w niego przepustkę. - Słuchaj, panna Jessie rozdaje cukierki dla obozowiczów. Dlaczego nie pójdziecie i nie poprosicie jej o kilka?

61

Jessie nie wybaczyła mi przez tydzień po wybuchu buntu w jej grupie dzieci, kiedy została oskarżona o nie udostępnianie im słodyczy. - Niektórym obcym? A dlaczego nie wszystkim obcym? Czy inni obcy nie zasługujący byś się o nich martwiła? Nie jesteś udzielającą pomocy przeciwnikiem herbaty? - O nie, to nie dzieje się ponownie, a ja nie miałam udawanych cukierków by zbyć tego mężczyznę – dziecko. Musiałam to zatrzymać, czy mógłby wypaczyć mój umysł, aż nie będę widziała czubka własnego nosa. Zebrałam w sobie tyle udawanych emocji, ile tyle mogłem. - Oh, oh, oh, Hunter patrz! Czy to nie Chuck Norris, ten znany z sztuk walki facet? Wiedział, że kłamię, ale niedalekie możliwości świadczyły więcej o nim. Odwrócił się w kierunku w którym wskazałam, gdy ja sprintem pobiegłam do toalety. - To nie było fajne Ev. W ogóle to nie było fajne. – Hunter krzyknął, do moich oddalających się pleców. – Nie powinnaś być taka dla mężczyzny, nad którym tak pracowałaś a następnie uciekać. To sprawia, ze jesteś zło... Urwał jakby sam był zaskoczony i wznowił. – sprawia, że jesteś złośliwa, panno Carsen. Odzyskał przewagę w naszej słownej potyczce, gdy ja kontynuowałam swoją ucieczkę. Był zbyt szybki, zbyt niewzruszony. To wymykało mi się spod kontroli – stawało się zabawne. Myślałam nad źródłami moich niepowodzeń, siedząc w toalecie. Musiałam się zatrzymać by pomyśleć nad sposobem odpalenia mu. Miałam dużo czasu, by sprawić że moje słowne ciosy będą bardziej precyzyjne. Gdy jestem otwarta, on za każdym razem mnie dopada. Nadszedł czas na wykonanie planu, który opracowałam w moim umyśle. Kiedy weszłam do klasy Hunter już siedział z zadowoloną siebie miną. Nie ma problemu, niech korzysta z tego zwycięstwa. To odciągnie go od mojego zbliżającego się złego planu. - Czy możesz mi wybaczyć Ev? Nie chcę wrogości, w naszej słownej potyczce. - Jeszcze nie, panie Charles, może po zajęciach.

62

Dr Kull pojawił się w sali i natychmiast rozpoczął swój wykład na temat znaczenia etycznych praktyk biznesowych dla długowieczności korporacji. Robiłam moje obszerne notatki na moim skarbeńku i wchłaniałam tak dużo wiedzy, ile potrafiłam.

Pod koniec zajęć, dr Kull zapytał, czy są jakieś

pytania po wykładzie. Podniosłam rękę. - Dr Kull mam szybkie pytanie. Debatowałam z panem Charlsem przed zajęciami, w kwestii etyki uległości. - Ciekawe, śmiało, panno Carsen. - Dr Kull pozwolił. - Zrozumiałam, że etyczne praktyki biznesowe, takie jak dyskryminacja skierowana

do

wnioskodawców,

były

elastyczne

w

szczególnych

przypadkach. Powołuję się na przemysł rozrywkowy, jako przykłady czasów, gdy było etycznie dopuszczalne przez kierownika zatrudnianie osób na podstawie płci, pochodzenia etnicznego i estetyki. Hunter silnie się nie zgodził z moim zdaniem. Opierając się na moim przykładzie stwierdził, że regulowane przez Federację Zatrudniania Równych Szans, prawnicy EEO, uważali

że

przemysł

rozrywkowy

powinien

być

pociągnięty

do

odpowiedzialności za dyskryminację w zatrudnieniu. Twierdził, że agenci odpowiedzialni

za

rekrutacje

pracowników,

łamią

etyczne

sposoby

prowadzenia interesów i może być uważane za dyskryminacjęodrzucenie aktora tylko z powodów estetycznych. Hunter zaproponował, że mężczyzna który ubiegał się o męską rolę w przemyśle pornograficznym, został odrzucony, gdyż jego penis nie był wystarczająco duży. Hunter uważa że należy uznać to za dyskryminację, zgodnie ze zdaniem prawników EEO. Powiedział, że tak długo jak mężczyzna ma penisa, jest w stanie zaangażować się w stosunek seksualny przed kamerą, więc wielkość jego członka nie powinna być istotna. Twierdził, że poprzez systematyczne odrzucenie ludzie z mniejszymi penisami, agent naruszał przepisy EEO i wzrosła szansa złożenia odpowiedniego zbiorowego pozwu. Ponadto, produkcja zachęcająca do dyskryminujących zachowań poprzez zmianę percepcji kobiet, która dotyczyła

średniej

wielkości

prącia

i

korelacji

między

funkcjonalnością. Był dość nieugięty w tym i rzeczywiście

wielkością,

zastanawiałam

się, kto miał rację w tej debacie.

63

Usłyszałam za mną jak Hunter ostro zasysa swój oddech. Bezcenne. Dr Kull odchrząknął, zbierając myśli. - Ty i pan Charles z pewnością przedstawiliście dość interesujący przypadek. Wierzę, że to pani ma racje, pani Carsen. Agent prowadzący casting sprzedając swoje fantazje w filmach i tym podobnych, wiec rozmiar penisa aktora jest ważny. Przepisy prawne i ich interpretacja, nie zmienią tego. Jest możliwość, że ten przypadek mógłby zostać postawiony przed sąd federalny i ten sąd może orzec dyskryminację. Chodź uważam, że takie orzeczenie jest mało prawdopodobne. Dziękuje zarówno za udział w zajęciach. Do zobaczenia w czwartek. Gdy wychodziłam z sali, widziałam jak dr Kull, klepie ze współczuciem Huntera po ramieniu. Wydałam stłumiony chichot i zwiększyłam moje tempo, nie mając pewności, czy moje osobiste bezpieczeństwo jest zagrożone. Mój plan wydawał się genialny w chwili poczęcia i piękny w wykonaniu. Jednak, nigdy nie uwzględniłam świętego związku mężczyzny z jego penisem. Wnioskując, że rozmiar penisa był poniżej przeciętnej normy… no nie, w rzeczywistości, nie ma nic gorszego dla mężczyzny 5 . Znowu zwiększyłam tempo

do

biegu,

aby

zrobić

moja

ucieczkę

udaną

i mieć okazję do znalezienia humoru w moich wysiłkach. Hunter nagle znalazł się obok mnie. Byłam pewna, że potrafił mnie wyprzedzić, nawet z moją buzującą adrenaliną, więc zwolniłam kroku. Postanowiłam odezwać się pierwsza, by kontrolować ton rozmowy. - Teraz mogę ci wybaczyć. - Uśmiechnęłam się do niego tak, jakby wszystko było dobrze. - Naprawdę? Ależ tyś wspaniałomyślna. Nie mogłam nic z niego wyczytać. Czy mogę dokonać ponownej ucieczki – była szansa, gdy potknął się o niezawiązaną sznurówkę – zapewniając mi możliwość przeżycia kolejnego dnia? Rzuciłam ostro do wiatru. - Czy mi wybaczysz? - Zapytałam potulnie - Nie ma nic do wybaczania. Że co? Czy ja go dobrze słyszałam? Czy on przystąpił do natychmiastowego kontrataku? 5

MAASAKRA – jakież to ona ma przemyślenia ha ha

64

- Naprawdę? - Słyszałam nadzieję i niepewność w swoim głosie. - Tak, musiałaś być bardzo zainspirowana. Pokonałaś mnie dokładnie, nie pozostawiając cienia szans na reakcję. Kłaniam się przed twoim geniuszem. Potem pochylił się przede mną. – Jesteś niekwestionowanym zwycięzcą w tej walce. - Bez urazy? - Moje nadzieje rosły. - Wcale. Prawie połknąłem swój język, ale było warto. Jestem naprawdę pod wrażeniem, mam godnego przeciwnika. Mogę tylko szanować twoje umiejętności. - On obdarzył mnie zniewalającym uśmiechem, który był szczery. Wiedziałam to. To poszło lepiej, niż się spodziewałam, zwiększając moją pewność siebie. – Czy mogę zadać tobie jedno pytanie? Zaryzykowała. Jeśli bym nie spytała, to cały czas jątrzyłoby się to w mojej głowie. - Strzelaj. Rozumiem, że mężczyźni są wrażliwi na wielkość ich wyposażenia. Myślałam, że to niewybaczalne obrażać ich męskość. Spojrzałam na niego, aby sprawdzić moją długo skrywaną wiarę. -To prawda. - Skinął na mnie bym kontynuowała. - To dlaczego nie jesteś wściekły? - Bo to jest tylko zbrodnia karana śmiercią, czyż to nie prawda? - Podniósł jedną brew na mnie, by podkreślić swój punkt widzenia. – Miłego dnia, Everleigh. Odszedł wolnym krokiem, zostawiając mnie tylko z jednym wnioskiem. Zrobi to ponownie, to nie może być możliwe. Nie było sposobu, by po oddaniu ciosu, wyląduję z nim na tych samych zajęciach, ale on to zrobił. Mam teraz obraz Huntera w mojej głowie i nigdy nie będę potrafiła pozbyć się go z głowy, nie to, że koniecznie chciałam się go pozbyć. To było zbyt przygnębiające, w rzeczywistości był zainteresowany tylko wykorzystywanie swojego imponującego występu w rapach dopasowanego zestawu. Dzięki Bogu, że temperatura była poniżej zera, bo inaczej musiałabym tłumaczyć te moje wypieki na twarzy. Och, dobrze, dziewczyna może sobie pomarzyć… obrazowo. 65

Rozdział 6 Niektórzy ludzie, przychodzą do twego życia szokująco i zaskakująco. Ponosisz straty, jakich się nie spodziewałaś. Zostajesz odrzucona i musisz nauczyć się, jak sobie z tym poradzić i jak wstać następnego dnia, by go przeżyć Taylor Swift Zostało blisko dwie godziny do zamknięcia, gdy wszedł. Wbrew mojej woli, moje oczy udały się do jego krocza; mam nadzieję, że ta reakcja nie stanie się moim stałym utrapieniem. Był gładko ogolony, co było na pierwszym miejscu. Miałam roboczą teorię, że gdy facet ogolił się wieczorem, miał zapewnić sobie ten erotyczny kilkudniowy zarost. Miałam zamiar się przywitać, gdy zauważyłam, że nie jest sam. Crystal pojawiła się w polu widzenia krótko po tym jak Hunter przytrzymał jej drzwi. Była

piękna,

w oczywisty sposób – o ile wiesz o jaką doskonałość rzeczy chodzi. Była w połowie dwudziestych lat, ale starała się sprawiać wrażenie bardziej dorosłej. Miała na sobie brązowe spodnie, które stwarzały wrażenie namalowanych, a 66

śmietankowa, krótka ścięta kurtka, została fachowo dopasowana do jej golfu. Jej wysokie obcasy koloru beżowej/wanilii, z wężowej skóry mogłam za nie umrzeć. Sam pewnie by je zwędziła, nie patrząc na rozmiar. Jej włosy i cera były nieskazitelne. Jak udało jej się wyglądać tak elegancko i jawnie seksownie w równym stopniu, co było poza moimi umiejętnościami. Hunter dał mi znak, że mnie zauważył. Gdy zbliżali się do lady, dreszcz lęku przeszedł wzdłuż mojego kręgosłupa. Dlaczego Hunter nie przywitał się? Wiedział, że dzisiaj pracuję w HigherYearning, logika podpowiadał mi, że chciał zobaczyć czy dzisiaj jestem i wtedy wejdzie i odpowiednio się ze mną przywita. Po tym wszystkim mieliśmy być przyjaciółmi; być może jednak był bardziej zdenerwowany po moim dzisiejszym wyczynie, bardziej niż dał po sobie poznać. -Cześć. Poproszę Cappucino z odtłuszczonym mlekiem i szklankę wody. Poprosiła grzecznie Crystal. - Witaj Hunter, co mogę podać – może czarna Columbian? - Tak, byłoby świetnie. - Odpowiedział bezosobowo. - Na wynos czy na miejscu? - Skierowałam pytanie do Hunter, licząc na jego reakcję. - Na miejscu, proszę. - Zamiast niego, odpowiedziała Crystal. Zaczęłam przygotowanie cappuccino dla Crystal, w tradycyjnym kubku Higher Yearning z czerwonym znakiem firmowym, podczas gdy ukradkiem tęsknie podsłuchuję rozmowę. - Byłeś już tu wcześniej? Chciałam spróbować tutejszej kawy, odkąd rozpoczęłam współpracę z uniwersytetem. Dzięki, że zgodziłeś się do mnie dołączyć. - Byłem tu wcześniej tylko raz. To naprawdę żaden kłopot. - Hunter odpowiedział nonszalancko. - Szkoda, że nie mieliśmy czasu by zjeść szybciej obiad. Może następnym razem? - Być może. - Zaproponował wymijająco. - Znam bardzo dobrą tajską restaurację niedaleko od Hensley. Mają najlepsze panang curry jakie możesz znaleźć na wyspie. - Brzmi dobrze. 67

Była jak pies który dorwał kość i nie chciał jej puścić. Czy to nie oczywiste, że on nie chce się z nią umówić? Najwyraźniej, była tak przyzwyczajona do odrzucenia przez niego, że nie umiała odczytać żadnych sygnałów. Krótkie zadeklarowanie jej wprost, jego preferencji seksualnych, cóż więcej mógł powiedzieć i dalej być grzecznym? Skończyłam przygotowywać Crsytal cappuccino i nalałam Hunterowi Columbian przed podaniem im ich napojów. - Poznaliśmy się już wcześniej, czyż nie? Wyglądasz znajomo. - Crystal przyglądała się mi, starając umieścić mnie w miejscu gdzie mnie poznała. - Tak, byłam na seminarium z samoobrony w zeszłym tygodniu. Jesteś Crystal, prawda? - Racja! - Wydawała się podekscytowana, rozwiązaniem tej zagadki. – Teraz cię pamiętam. - Zatrzymała

się wiedząc, że zostałam poproszona o

opuszczenie sesji. - Musiałaś wyjść szybciej z zajęć w zeszłym tygodniu. Mam nadzieję, że przyjdziesz jutro. Uprzejmie

przeoczyła

fakt,

że

zostałam

nagle

wykluczona

z

jej

towarzystwa. Okazało się, ze naprawdę chciała bym tam wróciła. Kurczę, nie mogłam

nazwać

jej

suką

w mojej głowie, gdy była dla mnie taka miła. - Nie jestem pewna, czy pojawię się jutro. - Nie zaoferowałam dalszego uzasadnienia. - Musisz. Hunter, powiedz jej, że ma przyjść jutro. - Crystal chwyciła błagalnie dłoń Huntera. - Panna Carsen jest mile widziana jutro na zajęciach, pod warunkiem, że zrobi to z odpowiednim nastawieniem i nie zamierza ponownie zakłócić zajęć ponownie. Czyżby wracaliśmy do pierwotnego stanu rzeczy? Myślałam, że przeszliśmy ponad to i zbudowaliśmy przyjaźń. Nawet mieliśmy swoje rzeczy, żarciki, przebijając w nich siebie. Teraz chciał udawać przypadkową znajomość i wznowić poniżanie mnie? Nie możesz rozmawiać z kimś trzecią nogą z osobą, a potem udawać, że są obcy.

68

Crystal i Hunter relaksowali się na parze krzeseł siedząc w pobliży okna. Ich przyciszona rozmowa, nie była możliwa do podsłuchania, skutecznie udaremniając moje węszenie. Od czasu do czasu chichotali, gdy Crystal wyciągnęła ręka by dotknąć Huntera, oczywiście z zamierzoną niewinnością. Byłam w stanie związania do czasu, aż wstali znaleźli się na zewnątrz drzwi. Hunter wyszedł, nawet bez skinienia głową, gdy Crystal, wysłała mi małą falę nadziei, że jutro pojawię się na zajęciach. Duża szansa! Crystal okazała się dzisiaj bardzo sympatyczna. Była współczująca i zachęcająca, łaskawie „zapominając” o pierwszym wrażeniu, jakie na niej zrobiłam. Nie chciałam jej prosić o zostanie naszym trzecim muszkieterem, ale zyskała mój szacunek. Z drugiej strony, Hunter stracił mój szacunek. Oficjalnie odwołałam jego status trzeciego muszkietera, musi zwrócić położny kapelusz i miecz. Mógł zabrać

swoje

dwubiegunowe

usposobienie

gdzie

indziej,

bo

i

tak

wystarczająco mieszał mi w głowie.

Po pracy udałam się do domu, odczuwając konieczność podzielenia się moim rozdrażnieniem. - Nie uwierzysz, co się dzisiaj stało. - Oświadczyłam. - Uh-oh. To nigdy nie wróży dobrze. Mów do mnie. - Zwolniłam Huntera. - Nie wiedziałam, że pracuje w Higher Yearning. - Powiedziała Sam, wyraźnie nierozumiejąc. - Chodzi mi o to, że zwolniłam go, jako naszego trzeciego muszkietera. Zrywam z nim wszelkie kontakty, jest dla mnie martwy. Zatrzymałam

się,

oceniając,

od

czego

zacząć;

Dzień

był

istnym

rollercoasterem. Wracając do anakondy w spodniach Huntera, co zbytnio odwróciłoby uwagę – szczególnie Sam – więc pominęłam to objawienie. Przedstawiłam jej wydarzenia dnia i zakończyłam moim ostatnim zażaleniem -… i zostawił swój brudny kubek na stole. - To naprawę dziwne. Był taki miły na wczorajszym obiedzie. Wpasował się bardzo dobrze i myślałam, że cały ten dramat już minął. - Ubolewała Sam. 69

- Racja! Nie możesz przejść obok zdarzenia, a następnie wrócić jakby nigdy nic. On nie ma do tego prawa, nie jest kobietą. Tylko my posiadamy ten przywilej. Posiadanie penisa zamyka przed nim możliwość ponownego otwarcia sprawy. - Ciężko westchnęłam rozczarowana, kiedy opadłam na kanapę. - Przyznaję, że w zeszłym tygodniu był uciążliwy. Czułam się źle, gdy żartowałam w obliczu takich okropnych okoliczności. Nie mogę pojąć czemu zmienił swoje zachowanie o 180 stopni? Dlaczego mi to nawet nie przeszkadzało? - On zbliżył się do ciebie a teraz bezdusznie wyrzucił bez ostrzeżenia. Nie pozwól by wiele ludzi tak z tobą postępowało. Ev. Masz mnóstwo przypadkowych znajomych i masz dość liberalne podejście, jeżeli chodzi o umawianie się na randki, ale jesteś, wyjątkowo wybiórcza, co do osób z którymi dzielisz swoje życie. Wpuszczasz ich do swojego życia – pod warunkiem że podejmą rzuconą przez ciebie rękawicę – co jest bardzo ważne dla ciebie. Nie będę cię chronić przed sama sobą, bo nie jesteś emocjonalnym pustelnikiem. Tylko nie pozwól, temu jednemu złemu doświadczeniu, wpłynąć na twoje życie. - Od kiedy jesteś takim mędrcem? - Prawda, tak jest, wiec mówię. - Sam odpowiedziała zaskakująco dobrym usposobieniem Yody. Sam

była

spowodowało,

zaślepiona że

oglądała

Haydenem wszystkie

Christensenem, filmy

z

serii

Star

aktorem, Wars

co

stałej

niekończącej się pętli w ciągu roku. Nigdy nie widziałam, by miało to jakiś pozytywny wpływ na nią, no ale teraz. - Nadal musisz pójść ze mną jutro rano. - Sam zagroziła mi. - Zdecydowanie nie. Nie słyszałaś mojej historii? - Obiecałaś, że zrobisz to ze mną. Nie chcę iść tam sama. - Sam jęknęła - Okoliczności się zmieniły. Musi być jakaś klauzula dotycząca dupka sensei. - Po pierwsze to była, żelazna umowa –bez luk prawnych. Po drugie, będziesz musiała się z nim widzieć cztery dni w tygodniu na zajęciach. Co za różnica? 70

- Różnica polega na tym, że na seminarium z samoobrony jest autorytarny. W mojej klasie jesteśmy równi i nie wymaga to żadnej interakcji. - Nie chcesz się z nim skonfrontować, gdy z własnego wyboru będziesz obecna na zajęciach pokażesz mu, jak nienaruszona jesteś jego bezdusznym lekceważeniem? I tu mnie miała. Gdybym zdecydowała się wziąć udział, mogę pokazać mu, jak niewiele jego zwolnienie dla mnie znaczyło. Mimo to, było warto ryzykować

dodatkową

cenzurę?

Musiałabym

wykazać

się

najlepszym

zachowaniem i być wzorową studentką, co nie było atrakcyjne z mojej perspektywy. Celem było ograniczenia mojego sarkazmu, udowodnienie mu, że nie ma na mnie wpływu. - Prawie się zgodziłaś. - Sam zauważyła - Nie chcę być zmuszona do zachowywania się pod groźbą potępienia publicznego. To nie jest tego warte. - Nie chcę tego podnosić do tego poziomu, ale nie pozostawiasz mi wyboru. -Sam zaczęła swój wstęp. – Czy znasz sposób prowadzenia szkolenia z samoobrony? Instruktor demonstruje techniki i później je powtarza. Po tym, instruktor przywdziewa pozę groźnego ciała i ty ćwiczysz na nim swoje umiejętności, by po prostu nauczyć się walecznej atmosfery, aby mięśnie i umysł były gotowe się bronić w razie potrzeby. To było trochę przerażające, ale było w tym dużo zabawy. - Widzę logikę w twoim rozumowaniu. - Odpowiedziałam, nie mając pojęcia, z czego skorzysta ponownie, gdy będzie musiała mnie znowu przekonywać. Sam zatrzymała się, aby zapewnić sobie moją uwagę. – Jeśli będziesz uczestniczyła w zajęciach i będziesz grzeczną dziewczynką podczas wykładu, otrzymasz usankcjonowaną okazje do uwolnienia się od Huntera. Tak naprawdę,

powinnaś

zastosować

w

pełni

seminarium

i

podejmiesz

największy wysiłek by wyklepać z niego całą tą arogancję. Zapomnijcie Marylin von Savant, kobieta z najwyższym IQ obecnie mieszka ze mną, dla mnie Sam jest geniuszem. - Tak przyjacielu, to się liczy, będzie zabawa. 71

Gdy mój alarm zabrzmiał o godzinie 6:30, wstałam z łóżka z takim entuzjazmem, jakim mogłam, przed konsumpcją mojej kawy. Dzisiejszy dzień był wyjątkowy. Miałam zamiar skopać tyłek klientowi

imieniem Hunter

Charles. Ubrałam się szybko, chętnie zmierzając na dzisiejsze zajęcia. - Sam wychodzę. Spotkamy się na miejscu. - Krzyknęłam gdy kierowałam się do drzwi. Kiedy dotarłam, Crystal zobaczyła mnie i przywitała się ze mną. - Everleigh, jestem bardzo zadowolona, że postanowiłaś wrócić. Wydawałaś się zniechęcona wczoraj. - Obiecałam mojej współlokatorce, że będę chętnie uczestniczyła w tym seminarium, a ona nie pozwoliła złamać mi danego słowa. - Cieszę się. Każda kobieta powinna mieć wiedzę i

podstawowe

umiejętności, aby chronić siebie. - Crystal przeszła na początek sali, by kontynuować swoje przygotowania. Hunter przybył wkrótce po Crystal, idąc przed siebie nie patrząc. Spojrzałam na Sam, która również zauważyła jego afront. Przewróciła oczami w odpowiedzi na jego chłodną postawę. Crystal jak na zamówienie zaczęła seminarium i postanowiłam zwrócić na nią uwagę i odpowiednio działać. Na szczęście, dostarczał ona paczkę informacji

zawierająca

większość

znanych

mi

już

informacji.

Sklasyfikowałam sobie najbardziej istotne informacje, które przedstawiła Crystal. - Kiedy jesteś w miejscu publicznym, zawsze zwróci uwagę, na to co się dzieje wokół ciebie. Nie rozmawiaj przez telefon i nie słuchaj muzyki w miejscu publicznym. - Zawsze trzymaj klucze w zasięgu, gdy zbliżasz się do domu lub samochodu. Nie odblokowuj swojego pojazdu, dopóki nie jest on w zasięgu twojej ręki. - Ustaw swoje ciało tak, aby trudno było mu zbliżyć się do ciebie od tyłu bez twojej wiedzy. Na przyjęciu, starajcie się stać plecami do ściany. Po

72

odblokowaniu swojego samochodu, musicie starać się być odwróceni plecami do auta. - Jeśli jesteś zagrożona, staraj się być pewna siebie i silna. Sprawcy mogą się zniechęcić, gdy ofiara wygląda na zbyt trudną. To nie jest twarda i szybka zasada, ale rzadko uległość jest tym odstraszającym. - Przedmioty codziennego użytku mogą być wykorzystane jako broń do samoobrony. Jeśli musi się zaangażować, to zaradnie wykorzystane – kamień, lakier do włosów, ołówek czy długopis, a nawet parasolka mogą być wykorzystane jako skuteczne narzędzia obronne. - Jeśli bawisz się, że możesz zostać zgwałcona, spróbuj wymiotować, sikać, oddawać kał, pluć, wszystkiego co umniejszy twojego uroku. Nie zawsze to będzie odstraszające, ale zostało udowodnione w niektórych przypadkach. Jeśli jego pachwina jest w waszym zasięgu, chwyćcie jego mosznę, skręćcie i pociągnijcie szybko w dół z całej swojej siły. Możecie w ten sposób wykastrować swojego napastnika. Gdy Crystal zakończyła, Hunter zrobił krok do przodu i wszystkie swoje stłumione uczucia schowałam, koncentrując się na swoim zadaniu. -

Crystal

wykonała

wspaniałą

robotę

trenując

waszą

świadomość

profilaktyką. Mam nadzieję, że te strategie będą wystarczające, aby zabezpieczyć się przed napastnikiem, czyniąc wszystko to, czego nauczycie się ode mnie, zbędnym. Niestety, nie zawsze jest to wystarczające; moim celem jest przygotowanie was na okoliczność, gdy techniki Crystal nie wystarczą. - Celem jest zawsze unikniecie konfrontacji fizycznej. Nie obchodzi mnie czy macie ósmy stopień w czarnym pasie, nie angażujecie się, jeżeli nie jest to konieczne. Najlepszym środkiem ochronnym jest zawsze ucieczka. Nie wolno dopuścić, by atakujący, zabrał cię do innej lokalizacji. - Wszyscy wstajemy i szukamy miejsca. Będziemy kontynuować naukę fizycznych technik samoobrony. Jeśli musisz się zaangażować, twoim zamiarem nie jest karanie napastnika, ale zapewnienie sobie możliwości ucieczki. Więc tak jak powiedziałem, jeżeli musicie się bronić, zróbcie to i nie powstrzymujcie

się.

73

W sytuacji gdy walczycie o swoje życie nie ma żadnych granic, nie ma czegoś takiego jak tani strzał. - Wiele z technik obronnych, które dzisiaj wam zademonstruję dużo wspólnego mają z Krav Magą, izraelską sztuką walki narodowej, gdzie wszystkie chwyty są dozwolone, by ubezwłasnowolnić wybrany cel, by przetrwać na ulicy. Jeśli będziecie chciały kontynuować naukę sztuk walki, w celu własnej obrony, zdecydowanie polecam Krav Maga. Mogę nawet polecić

odpowiednia

szkołę.

Hunter

zaśmiał

się

z własnego dowcipu. Hunter spędził czas, pokazując nam, jak złamać trzymającą nas rękę, co później ćwiczyliśmy z partnerami. Pokazał różne ruchy samoobrony, które najpierw ćwiczyliśmy solo, a później na ciężkiej torbie. - Podsumujmy to co Crystal i ja wam przekazaliśmy. Łokieć jest twoim najsilniejszym punktem na twoim ciele, użyj go. Jeśli skończysz na ziemi, użyj wolnej nogi by kopnąć atakującego. Zawsze uderzaj w jego najsłabsze punkty: oczy, nos, uszy, gardło, pachwina i kolana. Możesz również użyć głowy, by go uderzyć. To może zaboleć, ale i również może go ogłuszyć. Crystal i Hunter nałożyli na siebie ochronne ubrania i nakrycie głowy, które miały chronić ich przed poważnymi obrażeniami ich lub nas. Pokrywały ich od stóp do głów, umożliwiając nam ćwiczenie wszystkich technik na partnerze, bez obawy, że go uszkodzimy. Nie bałam sięswojego wypchanego partnera. Cholera – Hunter wyglądał dobrze nawet będąc ubrany jak żelowa pianka. Kiedy przyszła moja kolej, by się z nim zmierzyć, byłam gotowa. Mój gniew przygasł podczas wykładu i został tylko żar. Jednak kiedy stałam przed nim, on zwrócił się do mnie „Panno Carsen” tym samym bezosobowym tonem, którego używał zwracając się do każdego, ogień mojego gniewu zapłonął ponownie. Włożyłam cała swoją złość w każdy cios, łokieć, wgłębienie, uderzenie,

tupnięcie

i

kopanie.

Całość

mojej

zemsty

zakończyłam

efektownym ciosem kolanem w krocze, co spowodowało chrząknięcie Huntera. Może i miał ten strój ochronny, ale musiał poczuć siłę tego ciosu; nie mogłam mu pomóc, ale czułam się zadowolona.

74

Po seminarium wzięłam prysznic i przebrałam się w szatni przed wyruszeniem na dalsze zajęcia. Wszedł i zajął miejsce za mną, ale nie patrzyłam na Huntera choć czułam jego obecność za mną. Gdy zajęcia się skończyły, zebrałam swoje rzeczy i wyszłam. Zostało tylko dwadzieścia stóp do wolności, gdy mnie dogonił. - Hej niekwestionowana mistrzyni walk, skąd ten pośpiech? - Zapytał, z łatwością dopasowując swoje tempo, do mojego energicznego poruszania się. Spojrzałam na niego, jakby był szalony, w co zaczęłam wierzyć, że był. Miał wszystkie oznaki zaburzenie dysocjacyjnego tożsamości, opierając się na mojej wiedzy z zajęć z psychologii. Skupiłam się na sobie nie odzywając się, formułując w głowie odpowiedź. - Ach, trenujesz prawdziwe milczące traktowanie. Moja siostra ma z tej sztuki czarny pas. Zakładam, że twoje milczenie stanowi

znak twojego

niezadowolenia? Czy on po prostu powiedział niezadowolenie? Jakby pożyczył długopis i zapomniał go oddać. Mówił skrajnie szalone brednie, które pewnie są podstawą jego instytucjonalizacji. Kontynuowałam moją ignorującą go kampanię. Obiecałam sobie, że dla mnie jest martwy – chyba że przedstawi stosowne okoliczności, które mogą spowodować jego wskrzeszenie – chciałam się trzymać mojej przysięgi. - Założę się, że potrafisz mówić. Hunter ponownie próbował zacząć nasze gierki, jak gdyby nic się nie stało. Nie chciałam być oszukana tym razem. - Czy byłaś rozczarowana, że nie rozmawiałem z Toba w Higher Yearning? Nie rozmawiał. To musiał być żart. Ten facet była materiałem na niesamowicie niewidocznego baristę. Witam moją koleżankę przy kasie w sklepie i nawet nie znam jej imienia, to podstawowe wspólne przyzwoitości. - Pozwól mi wyjaśnić. Odwróciłam się od niego, aby uwolnić mój gniew, zanim zorientuje się, jak to jego wystawienie mnie zabolało. Zebrałam się w sobie, dając mu ostatnie zjadliwe spojrzenie i poszłam dalej. 75

- Everleigh, proszę. - Błagał, chwytając mnie za nadgarstek i pociągnął, zmuszając mnie do zatrzymania się. Spojrzałam na niego z pogardą, a następnie w dół, gdzie jego ręka zamknęła się na moim nadgarstku, który natychmiast puścił i pozwolił mi odejść.

Dołączyłam do Sam i Robbiego na obiad w uniwersyteckiej kafejce i przekazałam im, że sytuacja z Hunterem pogorszyła się. Po tym jak skończyliśmy nasze posiłki, kilka kumpli Robbiego z bractwa przyszło do naszego stolika. Byli atrakcyjni, czysto ścięci i śmierdzieli bogactwem. Robbie wydawał się niezdecydowany, aby nas przedstawić, ale objął swym ranieniem Sam – oznaczając swoje terytorium – co uczyniło jego niezdecydowanie wybaczalnym.

Wzięłam

sprawy

w

swoje

ręce,

i przedstawiłam Sam i siebie trzem braciom. Ich słowa były grzeczne, ale ich pożądliwa ocena, była już odpychająca. Heath, oczywisty przywódca, zaprosił nas na sobotnią imprezę bractwa. Robbie odmówił i stwierdził, że mamy już inne plany, ale Heath zaproponował nam abyśmy zatrzymali się tam później. Wspomogłam go, powołując się na moje zobowiązania w pracy następnego dnia. Mogłam zauważyć na twarzy Robbiego uznanie za okazaną pomoc. Nie wierzę w to, żeby się nas wstydził – zachowanie wobec Sam to potwierdziło – ale podejrzewałam, że chciał oszczędzić Sam widoku „trybu bractwa”, w obawie

że

go

odepchnie,

co

byłoby

wnikliwe

i prawidłowe. Heath w końcu przyjął naszą odmowę i powiedział, że jesteśmy w każdej chwili mile widziani. - To było wyjątkowe. Jak można przyjaźnić się z takim gównem? Musiałam o to zapytać Robbiego. Jęknął żałośnie. – Wiem, nienawidzę życia w bractwie, ale nie mam wyboru. Ostatnie sześć pokoleń mężczyzn w mojej rodzinie, studiowało na Hensley i byli członkami Kappa Sigma Tau. Chciałem uniknąć tego na pierwszym roku, tłumacząc się wieloma zajęciami, ale mój tata na drugim roku skutecznie mnie przycisnął… Powiedział że jeżeli płaci za moje wykształcenie, to przynajmniej mogę uszanować rodzinną tradycję. Groźba 76

nie

była

subtelnie

zasłonięta.

Biorę

minimalny

udział

w życiu bractwa, aby zachować moje członkostwo, ale to nie moja scena. Większość braci jest w porządku, ale większość z nich są pompatyczni i rozpuszczeni. - Robbie brzmiał na pokonanego. Sam pocałowała go w policzek, oferując na pociechę to co mogła, odkąd była

związana

silną

mieszanką

rodziny

i

dobrobytu.

Wysłałam

mu

sympatyczny uśmiech, przed powrotem do domu, usprawiedliwiając się nauką, zapewniając im tym samym czas sam na sam.

77

Rozdział 7 Przebaczenie jest ekonomią serca … Przebaczenie oszczędza koszty gniewu, koszt nienawiści, marnowaniem ducha. Hannah More Ubierałam się starannie rano, jakby nakładała na siebie zbroje. Chciałam wysłać wiadomość za pomocą moich postrzępionych jeansów, kurtki moro i czarnych butów bojowych. Chciałam zademonstrować fizycznie moja siłę, aby pokazać Hunterowi że tak łatwo nie przekona mnie swoimi zarzutami i wymówkami. Włosy spięłam na środku głowy i zrobiłam sobie przerażający makijaż. Byłam wojowniczka, gotową do cichej walki. Jak każdy wojownik miałam plan. Przybycie o czasie na zajęcia z Etyki Biznesu, kilka sekund przed rozpoczęciem zajęć. Unikanie było bardzo ważną taktyką obronną, nauczyłam się tego; po zajęciach, stosując tę samą praktykę, poproszę profesora o wyjaśnienie wyczytanego mi zadania, dając sobie wystarczająco dużo czasu na wyjście, gdy sala już opustoszeje. Byłam ostrożnie optymistycznie nastawiona, biorąc pod uwagę, że Hunterowi nie będzie przeszkadzało czekanie. Optymizm może mnie ugryźć. 78

Kiedy opuszczałam salę, stał oparty

ścianę naprzeciwko mnie. Był

wcielenie James’a Dean’a w dopasowanych dżinsach, białej koszulce i skórzanej kurtce – brakowało mu tylko papierosów. Obejrzał mnie od stópko głowy, uśmiechając się tak, jakby poznał moje intencje. Przeszłam obok niego, tak jakby go tam nie było, ale podążył krok za mną i czułam go przygotowującego się do ataku. - Czy jesteś gotowa wybaczyć mi, teraz? Szłam dalej. - Czy nie dotarliśmy do przedawnienia wrogości, teraz? - Próbował mnie rozśmieszyć. Jedna stopa przed drugą, nie zwracałam uwagi na jego wędrówkę... - Wierzę, że teraz nadeszła twoja kolej by mi wybaczyć. Nadal kontynuowałam pracę nad moim selektywnym słuchem. - Czy zdajesz sobie sprawę jak ta wrogość wpłynie na dzieci? Pomyśl o małej Sam i Robbie. Dobra, to było zabawne, ale dalej nie dawałam nic po sobie poznać. - Czy wiesz, że jeśli poprosiłabyś moja matkę, by jednym słowem opisała ci mnie, wiesz co powie? Dupek? Nie, jego matka chyba nie przeklina. - Uporczywy, uparty, wytrwały, bezlitosny i nieposkromiony. To było więcej niż jedno słowo, ale moja matka jest gadatliwa. Czy ten facet ma tezaurusa w kieszeni? - Nie zaakceptuje twojej odmowy wybaczenia mi. Możemy oszczędzić sobie niezliczonych bólów głowy i czasu, jeśli wybaczysz mi teraz. Jestem gotowy przejść do walki partyzanckiej. Czy on mi teraz grozi? Nie byłam pewna co może oznaczać jego wersja walki partyzanckiej. Był inteligentny i spostrzegawczy. Czy będzie chciał cenny okup? Ukraść świece zapłonowe z Papy Smerfa? Ukryje ekspres do kawy? Nie, no nikt nie chciał upaść tak nisko. Poza tym wszystkie te czynności wymagałyby łamania prawa. A on nie chciał łamać prawa, prawda? - Ostatnia szansa. - Rzekł ostrzegawczo

79

Jestem kobietą, wystarczy, że przyznam iż byłam onieśmielona. Hunter nie będzie mnie krzywdzić fizycznie, ale wiele przedmiotów, na których mi zależy, może byćw niebezpieczeństwie. Stop! Muszę być silna. Zamaskowana w zbroi, byłam gotowa do walki. Dawać no mi tu pana Charlesa!! I wtedy on to zrobił. Nigdy bym się tego nie spodziewała, nigdy nie pomyślałabym o takim ataku. Byłam przygotowana na horror, a w końcu on zostaje ze mną przez długi czas, dopóki nie wyjdę. Hunter zrobił coś nie do pomyślenia… zaczął śpiewać…. To jest piosenka, która nigdy się nie kończy Ona to wypływa i wypływa dla moich przyjaciół Niektórzy ludzie zaczęli ją śpiewać, nie wiedząc co to było, To jest piosenka, która nigdy się nie kończy … Słuchałam go a małe ziarenka wypuszczały we mnie korzenie. Kiedy odszedł, w kółko słyszałam kontynuację tego refrenu. To jest jak wiatr, który mnie prześladuje. Moim jedynym pocieszeniem, było to, że on również ma ten piekielny utwór tkwiący w jego głowie. Kiedy dotarłam do samochodu, pogłośniłam

radio

i śpiewałam, pewna, że to naprawi mój stan. Po najdłuższej zmianie roboczej w moim życiu, piosenka nieustannie grała w mojej głowie. Musiałam przyznać, że jego metoda, choć szokująco nieletnia, była zdumiewająco skuteczna. Do czasu, gdy wróciłam do domu, mój nastrój był ciemny i brutalny. Jeśli Hunter znalazłby się blisko mnie, tak bym mogła wyrządzić obrażenia ciała, tak silne, że jeśli kiedykolwiek próbowałby znów śpiewać nieustannie tę piosenkę, zrobiłby to kilka oktaw wyżej. Sam rozpoznała mój czarny nastrój, siedząc na swoim ukochanym siedzisku. - Co się stało? Czy to ponownie Hunter? Skinęłam głową, nie byłam w stanie mówić bez wrzeszczenia w wściekłości. - Co on zrobił? - Pokręciłam złowieszczo głową. – Powiedz mi. Nie możesz tego zachować w sobie. 80

- Sam, nie chcesz bym podzieliła się z tym z tobą. Zaufaj mi. - To nie może być aż tak złe. - Będziesz tego żałować, a następnie będziesz wściekła za przekazanie ci mojego cierpienia. Możesz zabić Huntera a ja nie mam ochoty, by odwiedzać cię w więzieniu Rikers. - Teraz zaczynasz być melodramatyczna. Melodramatyczna? Wybrała zły czas by być upartą. – Świetnie! Pamiętaj że sama się o to prosiłaś. Hunter podszedł do mnie po lekcjach. Próbował mnie przekonać, bym mu wybaczyła. Ja z moim cichym postanowieniem – Samprzerwała mi. – Może powinnaś wybaczyć biedakowi. Wydaje mi się, że jest mu naprawdę przykro i mogłabyś zrobić tak samo jak on. Wszyscy popełniamy błędy. Mógł mieć jakiś ukryty powód, o którym nie mamy pojęcia. - Sam, to jest ostatnie ostrzeżenie. Rzuć to. - Tylko powiedz mi już. - Krzyknęła z jej niecierpliwością Poprosiła o to więc, rozpętałam podstępną piosenkę Sam zatrzymała mnie. – Dosyć, dosyć! Muszę przyznać, że był przebiegły, ale czy to jest naprawdę aż tak złe? Może twoje zranione uczucia od wczoraj, mogą być niewielką przyczyną tego że przesadzasz? - Żyłam z tym przekleństwem jedenaście godzin. Pogadamy rano i zobaczymy czy nadal będziesz uważała, że przesadzam. - Westchnęłam pokonana. – Idę do łóżka, zobaczymy się rano. Dziękuję, że tak mało troszczysz się o mnie, dzieląc mój ból. - Dobranoc królowo dramatu. - Sam pożegnała się ze mną. I nie zostawiłam jej taniego strzału bez odpowiedzi – Przy okazji Sam, w mojej głowie głosem prowadzącym jest, Lamp Chop. Zostawiłam ją z tą myślą, posadziłam własne błędne nasienie. Teraz Sam usłyszy irytująco skażoną niekończącą się piosenkę, śpiewaną jagnięcim głosem. Kiedy dojdzie do odwetu, Hunter mnie popamięta.

81

Kiedy w końcu obudziłam się w piątek rano, było popołudnie. Godziny zajęło mi zaśniecie w nocy, przez tą cholerną piosenką, w kółko jeżdżącą w mojej głowie. Pobiegłam do kuchni, aby chwycić moją kawę, ale przeraziłam się gdy okazało się, że ekspress do kawy jest wyłączony. Nie ma kawy? Cholera! Jak wyszłam z kuchni Sam spojrzała na mnie z wyrzutami sumienia zza stołu. -Wyłączyłam go, za karę, że sprowadziłaś tę piosenkę na mnie. Zasnęłam dopiero o trzeciej. Przyznała niechętnie. - Hej, wielokrotnie cię ostrzegałam. Jeśli chcesz szalonej zemsty, poszukaj Huntera. - Nie popełnię tego błędu, dostanie za swoje. To jest okropne. Co zrobić by to się skończyło? - Wciąż nie znalazłam na to lekarstwa. Jeśli znajdziesz daj znać. Zatrzymałam ją by się jej przyjrzeć - Czy miedzy nami dobrze? - Tak, jak już dostałam swój kubek kawy. Pozbawienie ciebie filiżanki kawy przed pracą, wyrównuje wynik. Miłego dnia!

W sobotę rano, moje nerwy były trochę wypompowane. Przetrwałam dwie noce z minimalną dawką snu, z powodu piosenki Huntera. Za każdym razem, gdy chciałabym uzyskać ułaskawienie od tej kary, coś, co przypomina mi Huntera sprawia, że męka rozpoczyna się na nowo. Sam na jej szczęścia, z pomocą Robbiego, była w stanie otrząsnąć się z tej wpadającej do ucha melodii. Była tak zdesperowana, że nawet mogłam poświęcić, jedną noc z kimś, aby znaleźć ulgę. Przy kawie, Sam przypomniała mi o naszych dzisiejszych planach, by udać się potańczyć z Robbiem do The Stop. - Sam nie każ mi iść. Jestem w złym humorze. Hunter miał przyjść, gdy opracowałyśmy plan. Teraz będę piątym kołem u wozu. - Jęknęłam. Nie chciałam się bawić – chciałam się dąsać. - Możesz się zaangażować i możesz to zatrzymać. To ci poprawi nastrój. Mogę poprosić Robbiego by przyprowadził znajomego ze sobą.

82

- Nie, dziękuję. Nie chcę spędzić wieczoru z jednym z braci z bractwa Robbiego. - Oczywiście, że nie. Robbiema też innych przyjaciół, wiesz. - Nie potrzebuję cię konfigurującą moje spotkania. Napiszę do Linca czy wpadnie dziś wieczorem. -To jest dobry pomysł. Wy zawsze dobrze się bawicie, kiedy tańczycie razem. Jest nieszkodliwą dywersją, dokładnie tym czego potrzebujesz. Nie byłam pewna, czy Linc odpowie po mojej reakcji, gdy ostatnio się spotkaliśmy. Mój telefon zaalarmował mnie o przychodzącej wiadomości, a ja uśmiechnęłam się na moją ulgę, kiedy przeczytałam wiadomość. - Linc napisał, że będzie dzisiaj wieczorem i że się z nami spotka na miejscu.

Kiedy przyjechałam do domu, Sam przywitała mnie w drzwiach z wałkami na głowie, pchając mnie w stronę łazienki. - Bierz szybki prysznic, mamy tylko jedną godzinę do imprezy wielkości godnej ateńskich bogiń. - Cieszę się, że nie słyszę o zbyt wysokich celach. Powiedziałam śmiertelnie poważnie. Sam wykonała mistrzowskiego francuskiego warkocza, który kończył się upięciem na czubku głowy. Styl był intrygujący i korzystnie eksponował szyję. W mojej szafie, znalazłam idealną sukienkę bez rękawów, z wyciętymi plecami. Była ona wykonana z czarnej koronki, tulącej moją każdą krzywiznę. Dopasowałam do tego delikatne złote kolczyki oraz złote i czarne bransoletki o różnych szerokościach i wzorach. Słyszałam Sam i Robbiego w salonie i dlatego pospieszyłam się. - Cześć Robbie. - Przywitałam się z roztargnieniem. Miał na sobie ciemne dżinsy i jasno niebieską koszulę. Był przystojny i wyglądał na bardziej zrelaksowanego, niż kiedykolwiek go widziałam. Jego oczy były przyklejone do Sam, upajając się nią.

83

Sam podwiozła nas Rang Roverem Robbiego, a po pokazaniu naszych identyfikatorów w The Stop, udaliśmy się do baru. Sprawdziłam tłum i zauważyłam Linca machającego, gdy się do nas zbliżał. Przedstawiłam RobbiemuLinc’a, gdy kończyliśmy nasze napoje. Spożyliśmy alkohol i udaliśmy się na parkiet. Muzyka była fantastyczna, rytm i bit był idealny do zatracenia się i poruszania. Nasza czwóra tańczyła razem przez godzinę, gdy zaczęłam umierać

z

pragnienia

i przeprosiłam resztę, udając się na drinka. Linc odszedł porozmawiać z przyjaciółmi, ale obiecał, że znajdzie mnie później. Wracając samotnie do baru, usiadłam w maksymalnej widoczności. Griffin skończył obsługiwać swojego klienta i podszedł bezpośrednio do mnie. - Co mogę podać, piękno damo? - Poproszę belladonnę i wodę. - Czy to chłopak Sam? - Zapytał, przygotowując mi drinka. - To wciąż świeża sprawa, ale mogę powiedzieć, że tak. - Uśmiechnęłam się w duchu, realizując zgniecenia Griffina. Za późno stary – drzemałeś, straciłeś. Griffin pokiwał głową, nie potrafił docenić swoich możliwośći. - Tak przy okazji, że byłeś niesamowity innej nocy. - Griffin spojrzał na mnie zmieszany, próbując zgadnąć co miałam na myśli. – Kiedy grałeś. Byłeś niesamowity i twoja playlista była niesamowita. Sam i ja stworzyłyśmy sobie taką z piosenek, które grałeś. - Dzięki, to nic wielkiego; byliśmy w kropce, więc musiałem pomóc. To byłoby lepsze niż mój solowy występ, ale nie o wiele. - Nie występujesz często? Grałeś jak profesjonalista, a twój głos jest zdumiewający. - Od czasu do czasu, ale nigdy tutaj, to był mój pierwszy występ. Muszę iść, mam

innych klientów. Niestety. - Zostawił mnie z przepraszającym

uśmiechem i bez rachunku. Skończyłam mojego drinka i wydoiłam wodę w sposób niegodny damy. Po zaspokojeniu pragnienia zauważyłam, że Sam i Robbie wrócili na parkiet. Robbie miał typowe ruchy, nie złe, ale nie były one imponujące. Sam wydawała się cieszyć z jego stylu, po tym jak usadowiła swój tyłek w jego 84

kroczu, oj ktoś tu dzisiaj będzie szczęśliwy. Dodałam trochę miejsca między Sam i mną, by zapewnić im iluzję prywatności, gdy ich taniec był coraz bardziej podgrzewany. Czułam ciało za mną, więc zorientowałam się że wrócił Linc. Gdy owinął ramię wokół mojej talii, zauważyłam pierścień i zdałam sobie sprawę, że nie był to Linc. Odwróciłam się twarzą do właściciela ramienia i w momencie gdy poznałam te jego fosforyzujące oczy zaczęło się – LambChop śpiewał głośniej niż muzyka w barze. Jęknęłam żałośnie. - Coś nie tak? - Hunter zapytał, pochylając się blisko mojego ucha. -

Jesteś

chorym

wyzwaniem.

Co

ty

tutaj

robisz?

-

Zapytałam

wykorzystując antagonizm? - Zaprosiłaś mnie. - Zaproponował polubownie - To było przed. - Przed czym? - Przed wsadzeniem konia trojańskiego do mojej głowy. Nie spałam przez kilka dni. - Biedne dziecko. Czy nie ostrzegałem cię, że wstrzymanie wybaczenia będzie miało nieprzyjemne skutki. - To jest nieprzyjemne i niczym ogniste pełzające mrówki, opanowujące mój mózg, sprawię, że twój wcześniejszy wyczyn będzie ostatnim. Czuję się, jakbym miała nieuleczalną chorobę. - Jeśli obiecasz, że mi wybaczysz, sprawię, że twoja męka się skończy. Wyszeptał, wpasowując swoje usta w moje ucho. - Zadrżałam z nieodpartą chęcią odpowiedzi na jego bliskość i dotyk. - Obiecujesz? - Nie ufałam mu tak bardzo, dopóki nie wyrzuci tego z mojej głowy. - Tak, obiecuję. Nigdy cię nie okłamałem Everleigh. Nigdy. -Mamy umowę. Ty mnie wyleczysz i grzechy twoje zostaną ci odpuszczone. -Nie chcę tylko twojego wybaczenia – chcę byśmy znowu byli przyjaciółmi. - On podniósł stawkę. Kurwa. - Obiecuje ci wybaczyć. Dam ci szansę na odzyskanie mojej przyjaźni, ale to ty musisz na nią zapracować. - Zaoferowałam. 85

- Wystarczająco dobre. Chodź ze mną. - Gdzie idziemy? - Z dala od mas. - Wyjaśnił mgliście Podążając za nim, w końcu miałam okazję do oceny jego majątku. Słodki Jezuśku. Ten jego tyłeczek, może doprowadzić kobiety do łez. Miał na sobie czarne spodnie, które słodko opinały każdą jego krzywiznę. Twarde mięśnie jego pośladków przyciągnęły moje niezachwiane spojrzenie. Musieliśmy dotrzeć do celu, bo nagle się zatrzymał. Ja jednak nie zauważyłam tego, gdy pragnęłam pieścić boskie pośladki Huntera. Zamiast zatrzymać się z wdziękiem, uderzyłam w niego. Hunter szybko obrócił się, zanim się zachwiałam. - Ty, panno, jesteś zagrożeniem. Po pierwsze, próbowałaś wykastrować mnie na zajęciach, teraz starasz się mnie pociągnąć w dół i mi dołożyć. Przemoc nie jest odpowiedzią, Everleigh. - Zażartował, dbając o to, bym odzyskała równowagę. -

Hej.

Postępowałam

według

twoich

wytycznych.

Ja

całkowicie

poświęciłam się zajęciom. - A co z tym przed chwilką? Nie starałaś się mnie pozbyć? Postanowiłam, że udzielenie uczciwej odpowiedzi na temat przyczyny kolizji

nie

leżało

w

moim

interesie.

Musiałam

udzielić

wymijającej

odpowiedzi. - Dobra doktorku, gdzie jest to obiecane lekarstwo? Żadnego przeciągania tego dłużej. - Naukowcy przeprowadzili badania, w jaki sposób pozbyć się utworu, który utknął w głowie. Czy wiesz, jakie najlepsze lekarstwo znaleźli? - Jeśli bym wiedziała, to bym dłużej nie cierpiała. - Anagramy. - Przedstawił odpowiedź. - Gry słowne? Moja mama robiła to ze mną, gdy byłam młodsza. Musisz tylko zmienić kolejność liter, aby znaleźć prawidłowe słowo, prawda? - Dokładnie! Naukowcy odkryli, że anagramy mogą zmusić natrętną muzykę utrzymującą się w naszej pamięci, zastępując piosenkę innymi,

86

bardziej absorbującymi myślami. Twoje poznawcze zaangażowanie ogranicza przymusowe pobieranie pamięci. - Dzięki za lekcje neurologii, ale nie możesz pomóc mi teraz, no chyba że masz ze sobą książkę z anagramami w tylnej kieszeni spodni. - Byłam sfrustrowana mając sposób rozwiązania mojego problemu, bez środków do jego realizacji. - W rzeczywistości mogę. Przyniosłem kilka anagramów dzisiaj ze mną, aby naprawić to co nabroiłem. - Dawaj. - Powiedziałam rozpaczliwie. Huntera wyciągnął kartkę i długopis z kieszeni, podając mi je. Rozwinął kartkę z wydrukowanymi anagramami. Odwrócił się do mnie tyłem, oferując mi swoje plecy, gdy rozwiązywałam zadanko: Napu ehscalrwio stej rkoypzr Einbzrpzcaea tesj ksieob Nutreh kęinst az wojąs kłjazrypóicą. Zyctsineaodezcjezsdąnje nzsaęs? Pracowałam nad każdym wersem osobno, słowo po słowie, pisząc swoją odpowiedź zaraz pod pierwotną linijką. Napu ehscalrwio stej rkoypzr Panu Charlesowi jest przykro Dobra, musiałam przyznać, że Hunter był bardzo kreatywny. Jeśli chodzi o przeprosiny, to były imponujące. Wymagały wysiłku i zaawansowanego planowania. Zajęłam się pozostałymi liniami. Einbzrpzcaea tesj ksieob Przebaczanie jest Boskie Nutreh kęinst az wojąs kłjazrypóicą. Hunter tęskni za swoją przyjaciółką. Zyc tsineaod ezcjezs dąnje nzsaęs? Czy dostanie jeszcze jedną szansę? 87

Gdybym nie obiecała tego zrobić i tak bym mu wybaczyła. Po rozwiązaniu ostatniego wersu, napisałam na dole strony moją odpowiedź. Kat Oddałam Hunterowi papier wraz z piórem. Przeczytał go i roześmiał się, po czym przyciągnął mnie do uścisku. W zamian owinęłam swoje ramiona luźno wokół jego szyi. Ponownie zbliżył swoje usta do mojego ucha i na rękach pojawiła się gęsia skórka wielkości kolców róży. - Dziękuję, naprawdę mi przykro. Chciałem pozostać profesjonalny podczas zajęć, a Crystal to tylko koleżanka z pracy. Mogłem sobie lepiej z nią poradzić. Proszę,wybacz mi. - Wyszeptał ze skruchą. Zsunęłam swoją dłoń, kładąc ją na jego karku i przyciągnęłam jego ucho bliżej moich ust. - Wybaczam. Rozumiem twoje intencje i potrafię je uszanować, ale nie traktuj mnie tak, jakbym była jednorazowa sprawą. Jest nieszkodliwy środek pomiędzy przyjaciółmi a nieznajomymi. Spróbuj pozostać w tej strefie. Westchnęłam cicho, otworzyłam się bardziej niż planowałam. – Dziękuję za te anagramy, to było niezwykle miłe. Przytulił mnie do siebie. – Tak chcę, a ty jesteś zawsze mile widziana. Nie przepadam za cichą Everleigh. To było wbrew prawom natury. - Chodź, zatańczymy. Poszłam za nim z powrotem na parkiet, gdzie Sam i Robbie symulowali stosunek. Hunter i ja popatrzyliśmy na siebie, potem na nich, a później się roześmialiśmy. Tańczyliśmy razem, obserwując się wzajemnie, by znaleźć wspólny rytm. Spodziewałam się Hunter będzie dobrym tancerzem, ponieważ był świadomy swych ruchów, po tych wszystkich lekcjach sztuk walki, a poza tym był bardzo pewny siebie. Jednak nie spodziewałam się, że Hunter będzie takim usposobieniem

uwodzenia

na

parkiecie.

Jego

ruchy

były

płynne

i

kontrolowane, a nieprzesadzonymi gestami i zawirowaniami. Ruszał się naturalnie od jego rdzenia, jego nóg, ramion i szyi, pracujących razem i urzeczywistniających muzykę; to było piękne i zmysłowe. Hunter pracował brzuchem i biodrami z taka hipnotyzującą biegłością, zwracając uwagę kobiet

tańczących

wokół

nas,

patrzących

na

niego 88

z uznaniem – czekałam która pierwsza wsunie banknoty za jego pasek. Nieustannie ustawiał się miedzy mną a innymi, pilnując mojej osobistej przestrzeni, ochraniając mnie a także pozwalając się skupić na dobrej zabawie. Po kilku piosenkach, nawiązaliśmy rytm i zgubiliśmy się w muzyce. Położył ręce na moich biodrach, przysuwając mnie bliżej siebie, aż nasze biodra spotkały się ze sobą. Tańczyliśmy jakbyśmy byli jednym, ocierając się i przesuwając- to było branie ale i dawanie, jak pchanie i wypychanie. Wsunął swoje udo miedzy moje nogi i kołysaliśmy się schodząc niżej, aż nasze kolana naciskały na siebie. Użył swojej lewej ręki by mnie chwycić i podnieść, delikatnie prowadząc mnie z jednej strony swojego biodra, zakręcając mną, aż bezpiecznie przytuliłam się do jego przodu. Opuścił rękę, wciąż trzymając ją na moim ciele, po czym chwycił moje biodra. Kręcąc moją wolną ręką

po jego plecach, wsuwając palec za jego pasek. Podążając za

falującym ruchem jego rdzenia, utonęłam w doznaniach. Przysunął swoje biodra do moich pośladków, przyciskając je mocniej do swojej pachwiny, utrzymując kontakt, gdy tańczyliśmy. Oskar Wilde powiedział: „Taniec jest pionowym wyrazem poziomych pragnień”. Wiem, że Hunter nie wyrażał pragnienia mnie w pozycji horyzontalnej,

ale

z pewnością jego pragnienie rosło. Gdy jego ręka dryfowała od mojego biodra do klatki piersiowej, wiedziałam, że nadszedł czas, aby zrobić sobie przerwę, zanim zakłopotana zrobię coś głupiego i nieproszonego. Spojrzałam przez ramię, aby złapać jego wzrok, gdy nasze spojrzenia się zablokowały na sobie. Patrzyliśmy na siebie, bez żadnych słów. Wszystko inne znikło z wyjątkiem jego ciała, poruszającego się falistymi ruchami, które strasznie mnie kusiło. Oparłam o niego głowę zamykając lukę miedzy naszymi twarzami. Byliśmy cal od siebie i byłam sekundy od zrobienia z siebie głupka – chroniąc mnie przed samą sobą, Hunter przechylił głowę w lewo i zaproponował, żeby się napić. Kiwnęłam głową i następnie, pozwalając mu oczyścić drogę podążyłam jego śladem. -Witaj gorąca mamuśko. Dobrze tam wyglądałaś. - Dzięki Linc. Gdzie byłeś? Jak tam twój semestr? 89

- Po prostu nadrabiam czas z przyjaciółmi. - Wskazał na drugą stronę baru, po której zebrała się grupka studentów. –Mam łatwy semestr, który jest miłą drogą do ukończenia tej uczelni. - Nie zamierzasz kontynuować by mieć wyższy stopień? - Przypomniało mi się jak mówi, że chce zostać magistrem z ekonomii. - Tak nie przypominaj mi. Postanowiłem poudawać że kończę szkołę, przynajmniej do czasu, aż będę miał stopień. - Linc roześmiał się. - Słyszę cię. Zastanawiałam się nad magistrem z administracji biznesu, ale z moją dodatkową pracą w Higher Yearning po ukończeniu studiów, nie jestem pewna, czy poradzę sobie z tym wszystkim. Mam zamiar wziąć rok urlopu by podjąć decyzję. Gdy Linc tak ze mną rozmawiał, zdałam sobie sprawę, jak brakowało mi naszego lunchu. Hunter wrócił z baru, podał mi wodę, przesuwając w tym samym czasie wolna ręką wokół mojej talii, dając tym samy uniwersalny znak, znaczący jego własność Linc nagle powiedział dobranoc, umieścił przyjazny pocałunek na moim policzku, który zwróciłam. W odpowiedzi na to Hunter przyciągnął mnie bliżej swego boku. Linc uniósł na mnie pytająco brew, nic więcej nie mówiąc. - Co to było? - Spytałam Huntera, zdezorientowana jego zaborczością. - Nic. Nie byłem pewien, czy jego uwaga była mile widziana, dlatego działałem jako bariera. Musisz być ostrożna; to może być pożywką dla drapieżników. - To Linc, mój przyjaciel od czterech lat, ty głupku. Jest także zazwyczaj moim partnerem tanecznym, kiedy nie jestem z nikim umówiona. Nie próbuj go zastraszyć. - Skarciłam go. - Przykro mi, ale źle to odczytałem. Brzmiało to tak, jakby naciskał na randkę tobą. Wspomniał, że podrywasz go, a nie wiedziałem czy robił to celowo... Próbowałem cię chronić. - Dzięki za troskę, ale nie muszę być chroniona przed Linc’em. On jest moim dobrym przyjacielem, to wszystko. - Czy jest hetero? - Tak

90

- To że cię szanuje, nie oznacza że może interesować go więcej niż przyjaźń, ale to nie znaczy, ze nie będzie zainteresowany bardziej niż będziesz na to gotowa. - Podzielił się swą mądrością. - Nie ma mowy. Linc nie jest zainteresowany mną w ten sposób. - Jesteś zbyt inteligentna by w to wierzyć. Widziałem jak ten facet patrzy na ciebie i jego reakcję, kiedy kładłem swoje ramię wokół ciebie. On cię pragnie. - Jesteś daleko od bazy. - Everleigh, jesteś wspaniałą, namiętną, zmysłową kobietą; nie ma w tym klubie faceta, który by cię nie chciał – kto nie pragnąłby zabrać cię do siebie, przy twoim najmniejszym zainteresowaniu. - Sugerujesz, że nie ma w tym klubie mężczyzny, który by mnie nie pragnął. - Oczywiście. Myślałem, że to jasne. - Myślę, że przeceniłeśmój urok, ale dziękuję, mimo wszystko. - Chciałam z wielka chęcią zmienić temat, bo czułam się jak taran. To było przygnębiające, że przedmiot mojej tęsknoty był nieosiągalny. - Everleigh, musisz być wyjątkowo ostrożna. Słuchaj wszystkiego co mówi Crystal na seminarium i weź te rady sobie do serca. Nie panikuję; to wyjątkowo niebezpieczny okres na Hensley. Policja wciąż nie zatrzymała napastnika. To może być każdy – student czy nauczyciel. To może być twój najlepszy przyjaciel czy chłopak z którym spotykałaś się w przeszłości. Nie możesz zakładać, kto jest bezpieczny. - Wiem, wiem. Wiesz już jestem paranoikiem, nie musisz dodawać mi zmartwień. Prawie dostałam zawału serca, gdy Lin zaskoczył mnie, kiedy kończyłam pracę. Praktycznie oskarżyłam go o zamiar zrobienia mi krzywdy. Przestraszyłam się Linc’a, mojego przyjaciela od prawie czterech lat. Mam szczęście że w ogóle się dzisiaj do mnie odezwał, po mojej reakcji. W Hunterze mignęły różne emocje gdy zapytał: - Dlaczego tam był, Ev? Czy byłaś tam sama? Westchnęłam zakłopotana, po raz kolejny. – Tak byłam, byłam sama. Przyszedł, aby upewnić się, że jestem bezpieczna, a ja się wystraszyłam i krzyczałam jak jakaś zjawa, jak paranoiczny wariat. 91

- Czy on często spotyka się z tobą po pracy? - Nie to był pierwszy raz, czułam, że ktoś mnie obserwuje, a kiedy stanął za mną… - Nie jest mi wygodnie z tym co mówisz. Jego nagła zmiana w zachowaniu, twój instynktowny strach. Nie obdarzaj go nieograniczonym zaufaniem. Nie pozwól mu zaprowadzić siebie do miejsca, gdzie będziesz z nim sama. - Hunter, jesteś przewrażliwiony. Linc jest w porządku, jest moim przyjacielem. - Nikt nie jest teraz bezpieczny. Nie możesz ufać nikomu. I nigdy więcej nie opuszczaj sama pracy w nocy. - Rozkazał, wyraźnie akcentując konieczność podporządkowania się jego nakazowi. - Skąd mam wiedzieć, że to ty nie jesteś tym złym gościem? - Zapytałam, starając się rozjaśnić nastrój. - Jedyną osoba z którą jesteś bezdyskusyjnie bezpieczna jestem ja. Obiecałem ci, Everleigh. Nigdy nie kłamałem i nie zamierzam ci tego zrobić – możesz na mnie polegać jak na nikim innym. - Hunter spojrzał mi w oczy, zmuszając mnie do zobaczenia jego gorliwości, a potem się uśmiechnął. - I na pewno możesz wpisać Sam na bezpieczną listę. Ona nie ma takiego ciała by obezwładnić większość studentek. - Dziękuję Hunter. Będę ostrożna, obiecuję. - Obiecałam mu. –Powinnam znaleźć Sam i uratować ja przed aresztowaniem za obrazę moralności publicznej. Zaśmiał się, wiedząc, że miałam rację. Gdy wszyscy

byliśmy już gotowi do wyjścia, Sam i ja odbyłyśmy cichą

rozmowę, o tym jak zmienia się sytuacja między mną a Hunterem. Sam spytała cicho czy Robbie mógł u nas nocować, na co się zgodziłam. Robbie wydawał się w porządku, ale po rozmowie z Hunterem, postanowiłam zrezygnować z moich zwykłych słuchawek, by dopasować Chciałam

mieć

pewność,

że

usłyszę

się do tego cholernego zagłówka. Sam,

gdyby

wzywała

pomocy.

Zdecydowałam się też zablokować drzwi mojej sypialni i strzec mojej komórki przy łóżku.

92

Hunter odprowadził nas do samochodu Robbiego i dał mi przytulić misia, podnosząc moje stopy nad ziemię, zanim ostrożnie postawił mnie z powrotem na ziemię. Zanim wypuścił mnie ze swojego uścisku, szepnął mi do ucha. – Pamiętaj o obietnicy, by być ostrożnym. Po jego pożegnaniu, odwrócił się z zamiarem odejścia. Po kilku krokach wrócił i złapał mnie za rękę, kiedy wspinałam się na tylne siedzenie. - Gdzie jest twój telefon? Wyciągnęłam go ze swojej kopertówki i podałam mu go. - Chcę byś miała mój numer na wypadek, jakbyśmiała kłopoty lub po prostu gdy będziesz potrzebowała przyjaciela. - Wasza dwójka wygląda bardzo ładnie. - Powiedziała Sam z przodu, po tym jak wspięłam się na tylne siedzenie. -

Tak,

on

przeprosił

i

wyjaśnił.

Wybaczyłam

mu,

z

surowym

przypomnieniem, żeby to się ponownie nie powtórzyło. - Tak, zauważyłam jak surowa byłaś na parkiecie. Potrzebowałam drinka lub dwóch by się skutecznie ochłodzić, po obejrzeniu waszej dwójki na parkiecie. - Och, chcesz o tym pogadać. Ty i Robbie byliście zagrożeni aresztowaniem za obrazę moralności publicznej na parkiecie. - Ja i Robbie byliśmy gorący, przyznaję, ale ty i Hunter postawiliście budynek w ogniu. Każdy kto stał w promieniu pięciu stóp miał spontaniczne orgazmy. Robbie wydał dźwięk jakby się dławił; Myślę, że nie słyszał wcześniej Sam, bez filtra. – Nie bądź śmieszna, po prostu tańczyliśmy. Było wiele ludzi, którzy tańczyli podobnie jak my. To była prawda. Wiele par obnosiło się swoją seksualnością na parkiecie. Kobiety pochylał się przed facetami, którzy pompowali w nie swoje biodra, w przód i w tył. Nadal nie jestem przekonana, czy rzeczywista kopulacja nie wystąpiła w niektórych przypadkach. - Tak inni mogli być bardziej wyraźni, ale wasza chemia była piekielna.

93

- Możemy mieć przyjazną chemię, ale nie seksualna chemię. Hunter nie…. Zamarłam, nie czując się komfortowo mówiąc o Hunterze przy Robbim. Sam zrozumiała i skończyła temat. Widziała każde moje załamanie, każdego chłopaka i kochanka jakiegokolwiek miałam. Pewnie była zdumiona jak doszłam do udowodnienia sobie, jak fałszywym imbecylem byłam, całując Huntera. - Niestety Ev, Sam ma rację. - Robbie dołączył. - Musisz tak powiedzieć. To twój obowiązek zgadzać się z Sam, podczas wstępnych zalotów. - To i tak prawda, więc Sam ma rację. I tak bym się zgodził, nawet jeśli nie byłbym jej chłopakiem. - Jesteś moim chłopakiem? - Zapytała Sam, brzmiąc na zaskoczona i zadowoloną. - Oczywiście, że tak. - Robbie potwierdził, bez żadnego zająknięcia. – A co nie jestem? - Oczywiście, że jesteś - Sam zrobiła to oficjalnym. Pozostałam cicho, pozwalając im na swoją mała chwilę. Patrzyli sobie w oczy,

jak

na

światło

stopu.

To

było

słodkie,

przewrażliwioną i zazdrosną. Brakowało takiej poważnym

związku,

od

studenta

drugiego

ale

zrobiło

mnie

to

relacji. Nie byłam w roku,

Drew.

Nie

było

dramatycznych scen, po prostu skończyło się, gdy nasze harmonogramy poprowadziły nasze życie w różnych kierunkach. Był miły i dbałam o niego, ale nigdy nie posunęłam się dalej. Skończyliśmy jako przyjaciele, bez niewygodnych efektów ubocznych z naszego rozstania. W każdym semestrze znajdujemy czas by wypić w swoim towarzystwie kawę i nadrobić zaległości. Drew był dobrym mężczyzną , ale po prostu nie dla mnie. Byłam gotowa spotkać kogoś nowego, kogoś do dzielenia ze sobą swojego życie, brodawki i wszystko. Ja po prostu nie spotkałam właściwego faceta. Potrzebowałam

kogoś

inteligentnego,

zmotywowanego,

zabawnego,

opiekuńczego, tolerancyjnego, silnego. Bo nie oszukujmy się –nie byłam zwykłym

piknikiem.

Ktoś

kto

byłby

w stanie mi się sprzeciwić, gdy byłam w błędzie, kogoś kto był i w razie czego stanie po mojej stronie, będzie przy moim boku, gdy będę tego potrzebowała. 94

Oczywiście musiałam czuć to przyciąganie do niego i nie zaszkodziłoby, jeśli potrafiłby zrobić na mnie „wooow” wrażenie, pokazując swoją waleczność na materacu. Zdaje sobie sprawę, że to trudne zadanie – nie chcę utkwić i tracić czasu z niewłaściwym mężczyzną – dlatego też cierpliwie czekam. W międzyczasie, umawiałam się z miłymi facetami, sporadycznie wykorzystując ich na jedna noc. Jeśli udałoby mi się znaleźć faceta takiego jak Hunter – hetero

Huntera

–

z

jego

charakterystycznymi

cechami,

i z cała tą chemią, jaką mają ci szaleńczo zakochani, i gdyby przypominał jego – to byłaby to zwycięska kombinacja.

95

Rozdział8 „Ten, kto nie może powstrzymać swojego gniewu będzie chciał cofnąć to, do czego doprowadził jego temperament i podrażnienie.” Horacy Mój rozejm z Hunterem, przybrał na sile od naszego spotkania w The Stop. Wznowiliśmy nasz cięty język i przyjaźń, co z przyjemnością przyjęłam. Byłam ostrożna, by szanować pełen profesjonalizm Huntera podczas zajęć a on powstrzymywał się od traktowania mnie jak trędowatej. Moje dni stały się coraz bardziej ciekawe, odkąd w moim życiu pojawił się Hunter. Stał się częścią mojej rutyny, niczym brakujący komponent prowadzący do mojego szczęścia. Nie potrafiłam sobie przypomnieć, jak było przed jego pojawieniem się na mojej drodze. Walentynki wypadały w przyszłym tygodniu i dlatego Sam była taka podekscytowana. Po raz pierwszy miała chłopaka na poważnie od czasu przerwy po pierwszym roku studiów. Robbie przeszedł samego siebie z tymi kwiatami, czekoladkami, pluszakami i wystawną kolacją, wieczorem wynajął pokój w najlepszym hotelu w okolicy. Dał jej piękną parę diamentowo – 96

rubinowych kolczyków, które Sam pokochała. Moje walentynki, nie były tak romantyczną uroczystością, ale przynajmniej nie byłam sama. Pracowałam na nocnej zmianie, pozwalając innym cieszyć się tym romantycznym wieczorem. Hunter pojawił się tuż przed zamknięciem z żółtą różą i butelka wina. Zamknęłam drzwi a on pomógł mi posprzątać. Hunter i ja siedzieliśmy później godzinami pijąc wino, rozmawiając o wszystkim i o niczym. Na koniec tej nocy, odprowadził mnie do samochodu, dając mi ciepły uścisk. Mając znajomego, z którym mogłam spędzić ten dzień, posiadając status singla, ten dzień był najromantyczniejszym w roku. Hunter stał się stałą częścią naszej załogi. W ciągu ostatnich dwóch tygodni popadliśmy w pewną rutynę. W poniedziałki i środy, wszyscy spotykaliśmy się na obiedzie na terenie kampusu. Czwartkowe wieczory zwykle jedliśmy kolację przed podziwianiem występów na żywo w The Stop. Piątki Sam miała zarezerwowane na randki z Robbiem. Chciałam się spotykać z przyjaciółmi, by obejrzeć jakiś film czy wypić drinka. W soboty, Hunter przychodził do Higher Yearning, które po zamknięciu stawało się naszą miejscówką. Niedziele miałyśmy zarezerwowane na zrobienie prac domowych, a także na dziewczyński czas – babskie filmy, malowanie paznokci, jedzenie śmieciowego jedzenia czy zakupy. Związek Sam i Robbbiego rozwijał się bardzo dobrze. Poznałam go lepiej podczas naszych lunch’ów i obiadów. Był dobrym mężczyzną, który traktował Sam dobrze, doceniając ją. Sam czuła się komfortowo z Robbiem u boku, ciesząc się jego towarzystwem. Podczas jednej z naszych niedzielnych rozmów, Sam wyznała, że zakochała się w nim. Nie potrafiła wypowiedzieć tych słów, ale czułam, że jest to nieuchronne. Widziałam wspólną przyszłość dla tej dwójki, a może i nawet małżeństwo. Rodzina Sam, by z pewnością zaakceptowała Robbiego wraz z jego rodzinnymi powiązaniami. Ale to nie było dla Sam najważniejsze, tylko sprawiało, że jej życie było łatwiejsze. Życie było dobre, z wyjątkiem dalszych ataków

na kobiety w Hensley,

które miały miejsce w weekendy. Zaczął wyłaniać się wyraźny wzór; sprawca atakował zwykle w ciągu weekendu a notki w prasie pojawiały się w poniedziałek rano. Atmosfera na uczelni ciągle pogarszała się wraz ze zwiększającą się liczbą ataków. Szczegóły jakie wyciekły policji były bardzo 97

przerażające. Sposób działania był zgodny z atakiem na siostrę bractwa Beta Gamma Gamma, ale z każdym atakiem dotkliwość ataków rosła, jeśli by uwierzyć

pogłoską.

Administratorzy

Hensley

wydali

ostrzeżenia

dla

wszystkich studentek, by postępowały ostrożnie, rozważnie, wymagając od nich wszystkich czujności, zachęcając tym samym do zgłaszania wszystkich podejrzanych

okoliczności,

które

mogą

zakłócić

bezpieczeństwo

na

kampusie. Reporterzy dawali do zrozumienia, że policja robi wszystko by zidentyfikować sprawcę, jednak z powodu braku dowodów DNA czy sprzecznych dowodów na miejscu zbrodni, było to trudne. Społeczność błagała o pomoc FBI, jednak ich działania podobno ograniczało się do konsultacji zachowań sprawcy z jednostką behawioralną. Robbie i Sam wybrali się na narty do Vermont do jego rodzinnego ośrodka podczas wiosennej przerwy. Ja z kolei wzięłam dodatkowe zmiany i cieszyłam się moim dodatkowym wolnym tygodniem od zajęć; Hunter gdy miał czas dotrzymywał mi towarzystwa, w ten weekend również. Kiedy Sam wróciła, powiedziała, że Robbie spadł na „L-bomb”, i dlatego wróciła. W drodze do domu zatrzymali się jeszcze na rodzinnym obiedzie, który poszedł dobrze, co było kolejną przeszkodą jaką pokonała. Wyznała mi też, że pewnego dnia wyjdzie za niego za mąż. Złamaliśmy naszą tradycję w pierwszą sobotę marca, kiedy to bractwo Kappa Sigma Tau, organizowało doroczną imprezę, w której to każdy z ich braci musiał uczestniczyć. Nie rozumiałam, czemu ta impreza była taka szczególna, ale Robbie twierdził, że nie ma sposobu by mógł ją pominąć. Zaprosił mnie i Sam, jednak jego brak entuzjazmu był bardzo widoczny. Robbie robił wszystko, by uniknąć towarzystwa jego braci ze stowarzyszenia, jednak gdy musiał z nimi rozmawiać w naszej obecności, próbował osłonić Sam i mnie przed ich uwagą. Może uważał, że Sam straci zainteresowanie jego osobą, gdy zobaczy go w tym towarzystwie. Zdeterminowana by go uspokoić, Sam postanowiła uczestniczyć w imprezie a ja również zgodziłam się tam pójść, ale tylko w towarzystwie Huntera. Robbiemu rażąco ulżyło, gdy dowiedział się że Hunter będzie tam obecny, i będzie chronił mnie i Sam przed niechcianymi, nachalnymi pijanymi braćmi – notorycznymi playboyami Kappa 98

Gdy weszliśmy do domu bractwa, było jasne, że ja i Sam, bez problemu wygrałybyśmy w konkursie ja najskromniejszy strój. Czułam się niczym Amishka w porównaniu do spacerujących tutaj dziewcząt, z których większość niedawno widziałam na ich osiemnastych urodzinach. Hunter chrząknął będąc zdegustowany tym, gdy Robbie oprowadzał nas po domu. Kiedy siedliśmy w małym zakątku domu, Robbie tłumaczył, że musi kogoś poinformować o tym że już jest. Hunter otworzył dwa piwa i rozdzielił je między nas. - Nie pijcie niczego, czego ja wam nie przyniosę lub gdy jeden z nas tego nie otworzy. Jeśli odstawicie drinki, nie pijcie już ich później. Mamy trzy piwa, na cały ten czas, przez który będziemy uwięzieni w tej zapomnianej

przez

Boga

dziurze.

–

Hunter

powiedział,

ze

swoim

nieznoszącym sprzeciwu głosem. Zapytałam. – Nie chcesz żadnego? Mogłam zrozumieć jego obawy, co do naszego bezpieczeństwa. To wyjaśnia dlaczego przyniósł ze sobą drinka z borówki amerykańskiej, co najprawdopodobniej nigdy nie znalazło by się na imprezie bractwa – pewnie było to po to, by łatwo rozpoznać nasze drinki. Nie zdziwiło mnie, że przyniósł to w ograniczonej ilości, byśmy nie skończyły zbytnio pijane. On nie miał się o co martwić, bo nie było szans, bym ryzykowała zatrucie w tym środowisku. - Nie, ja dziś nie piję. Poza tym to piwo jest dla mnie zbyt owocowe, ale pomyślałem, że tobie będzie smakowało. Wiem, że nie przepadasz za prawdziwym piwem. Przyniósłbym ci dzbanek kawy, ale nie wiem czy potrafiłbym dostarczyć go tutaj, nie naruszając go. - Czy jest pan dzisiaj naszym psem obronnym, panie Charles? Zapytałam z udawaną niewinnością. - Tak, dzisiaj jestem twoim pitbullem. - Sam, czy powinnam podrapać go za uszami? -Nie wiem, Ev, wtedy może połasi się do twoich nóg. Oboje śmialiśmy się, gdy Hunter kręcił głową na nasze wygłupy. Nie będę się sprzeciwiać gdyby Hunter garbił się przy moich nogach, ale wydawało mi się najlepszym zachowanie tego dla siebie.

99

W ciągu trzech godzin przebywania na imprezie, widziałam Robbiego kilka razy i tylko przez kilka minut. Mając dość zabawy w tym obraźliwym towarzystwie,

skończyliśmy.

Poszliśmy

poszukać

Robbiego,

z

Sam

prowadzącą nas przez dom i Hunterem przyczepionym ściśle do moich pleców,

praktycznie

przyklejonym

do

mich

pleców.

Zlokalizowaliśmy

Robbiego za beczką piwa na tarasie – spojrzał uciemiężony, trzeźwy i zmarznięty. Widząc, że przyszliśmy, poprosił brata by obsługiwał za niego beczkę i podszedł by się z nami przywitać. - Przepraszam kochanie. Przydzielali mi jedno zadanie za drugim. Robbie narzekał. -Nie martw się kochanie. Wszyscy rozumiemy, ale mamy zamiar już wyjść. Ev ma jutro pracę, a ja jestem wyczerpana. - Sam wytłumaczyła nas. -Pozwól że cię odprowadzę. - Powiedział Robbie, ujmując dłoń Sam i ruszył do drzwi. Byliśmy około dziesięciu stóp od wolności, gdy Heath przechwycił Robbiego. - Hej nie możesz wyjść, wracaj na beczkę z powrotem. - Zarządził Heath - Nie wychodzę, Heath. Ja po prostu odprowadzam Sam. Ona już wraca do domu, wrócę za pięć minut. Heath w końcu zauważył resztę nas. Mierząc Huntera, postanowił zrobić miły gest – co było mądrym posunięciem z jego strony. Heath był wysoki i zbudowany; sześć stóp wzrostu, z mięśniami, które podejrzewałam, że zostały wzmocnione przy użyciu pewnych środków; niewątpliwie był przyzwyczajony do bycia najważniejszym facetem w pokoju. Hunter był wyższy o cal i pokryty mięśniami zdobytymi dzięki dyscyplinie fizycznej a nie chemicznej ingerencji. Heath miał twarz nastolatka, gdy Hunter był mężczyzną, potężnym facetem o solidnie rozkazującej prezencji. Powietrze było pełne nieustępliwej, emanującej siły Huntera, co prawdopodobnie spowodowało, że Heath się wycofał. - Hej, jestem Heath Varbeck. Heath wyciągnął rękę do Huntera, którą on bez entuzjazmu przyjął.

100

- Powinniście zostać i spędzić z nami czas, impreza dopiero się zaczyna. Mamy więcej rodzajów alkoholu na dole – mogę je przynieść dla was. - Nie, dziewczyny chcą już wyjść do domu. - Odpowiedział stanowczo Hunter. Heath zmienił taktykę, zwracając się do Sam. – Chyba nie zamierzasz zostawić swojego chłopaka zupełnie samego, w otoczeniu pięknych, chętnych kobiet, prawda? - Nie widzę sensu bym tu dłużej została. Ledwo mogłam zobaczyć Robbiego przez kilka minut dziś wieczorem, bo musiał usługiwać tobie. Poza tym, ufam mu. -Kobieta przekonana, być może jest naiwną kobietą, ale przekonaną. Niewiedza

jest

błogosławieństwem,

czyż

nie

tak

mówią?

-

Heath

odpowiedział. -A co z tobą piękna? Również wychodzisz z tym mistrzem wagi lekkiej? - Heath zwrócił się do mnie. To był błąd, jeżeli chodzi o jego kalkulację, bo byłam bardzo cierpliwa. Odepchnęłam go, ruszając w stronę drzwi, mijając Heatha, gdy on chwycił mnie za nadgarstek, mocno. Moja ręka została wykrzywiona za mną, pod niewygodnym kątem, zostałam uwięziona w niekomfortowym uścisku i zmuszona do obrócenia się w jego kierunku, by zmniejszyć ucisk na swoim ramieniu - Mówię do ciebie. - Heath syknął na mnie. Miałam już do zaoferowania, ciętą ripostę, by mnie puścił, w momencie gdy energia wokół nas niebezpiecznie zatrzeszczała. - Zdecydowanie sugeruję ją puścić. - Hunter skierował się do Heatha pozbawionym emocji tonem. Zachowywał się zwyczajnie, ale zauważyłam, subtelne korekty w jego zachowaniu – Hunter przyjął postawę wojownika. W sytuacji zagrożenia był powściągliwy, ale efekt był denerwujący. Hunter sam w sobie był przerażający, bez konieczności pokazywania tego. Heath próbował maskować swój niepokój, ale ślady były widoczne pod jego maską brawury. On zaciekle miażdżył mój nadgarstek w swoim mięsistym

101

chwycie – w odwecie za śmiałość Huntera – przed puszczeniem mojego nadgarstka -Czy wszystko w porządku? - Zapytał mnie cicho Hunter z niepokojem, cały czas nie zdejmując wzroku z Heatha. - Po prostu wyjdźmy. Teraz. Nie chciałam mu powiedzieć, że ten ból w nadgarstku mnie dobija i jutro pewnie będzie pokryty siniakami, bo to by tylko zaogniło konfrontację. Hunter trzymał w ryzach swoją wściekłość, ale jego powściągliwość była na granicy wytrzymałości. Jeśli bym powiedziała że Heath mnie skrzywdził, Hunter mógłby wybuchnąć. Heath odwrócił się by wyjść, gdy Hunter zablokował mu drogę. - Jeśli jeszcze raz położysz swoje nieproszone ręce na kobiecie, będziesz tego cholernie żałować - Warknął Hunter. – I jeśli kiedykolwiek w życiu, chociaż spojrzysz na Everleigh, zniszczę cię… niezależnie kurwa od konsekwencji. Pozostawiając Heatha z daną mu obietnicą, Hunter delikatnie objął mnie swym ramieniem i wyprowadził mnie z domu wraz z Sam i Robbiem. - Tak mi przykro – zaczął Robbie ale nagle przerwał mu Hunter. - Przestań! - Hunter wziął uspokajający oddech. – Proszę pożegnaj się z Sam, bym mógł odwieźć dziewczyny do domu. - Przykro mi Sam, dlatego staram się unikać bractwa. Heath jest dupkiem, gdy nie dostaje tego czego chce. - Robbie brzmiał na pokonanego. - Robbie wiem, że chętnie nie uczestniczysz w tych imprezach. Nie mniej jednak, nie mogę uwierzyć że porzucasz swoją integralność, aby być częścią tej organizacji, obejmującej i Heatha, niezależnie od presji jaką wywiera na tobie twoja rodzina. Po prostu… - Sam potrząsnęła głową, nie chcą go jeszcze bardziej dobijać, gdy i tak już wyglądał na pokonanego. –Po prostu zadzwoń do mnie jutro. Sam pocałowała go w policzek i odsunęła się. - Przykro mi Ev. - Robbie dodał po krótkim namyśle. Kiwnęłam głową z akceptacją, po czym wszyscy odeszliśmy, pozostawiając Robbiego w krainie rozpusty. Szliśmy w zamyśleniu zmierzając do czarnego

102

Yukona6 Huntera. Hunter otworzył drzwi, Sam usiadła z tyłu, podczas gdy ja podeszłam do przodu. Po tym jak Hunter wszedł do samochodu, zapalił światło nad swoja głową i delikatnie podniósł moja rękę by ja zobaczyć. - Cholera. - Wrzał – Nadgarstek będzie pokryty siniakami. Dlaczego mi nie powiedziałaś? Będzie bolało. - Wiedziałam, że gdy powiem ci, doprowadzi to do walki. A ja po prostu chciałam wrócić do domu i zapomnieć o tej całej katastrofie. -Gdy wrócisz do domu, musisz przyłożyć do tego lód. To pomoże zmniejszyć obrzęk i siniaki. Hunter wziął kilka uspokajających oddechów. – To, że dalej jestem w tym samochodzie, wymaga ode mnie każdej uncji dyscypliny, jaką zdobyłem podczas dwudziestu lat treningu. - Dlaczego nie skopałeś mu tyłka? Ten skurwysyn położył na nią łapy! - Sam ryknęła na Huntera. Ona nie była na niego zła, ona była wściekła, że gdy Heath mnie zaczepił, Robbie mimo to i tak tam został. -Byłem

tam

Sam,

wiem

dokładnie,

co

zrobił.

To

byłoby

satysfakcjonujące w tamtej chwili – bardziej satysfakcjonujące niż możesz to sobie wyobrazić – ale jutro gdy do moich drzwi zapukałaby policja, miałbym bardzo wiele na sumieniu. Przez te lata nauczono mnie, że sztuka walki świadczy o zdolności do walki, ale z tą zdolnością przychodzi i również odpowiedzialność. Wykorzystuje moje możliwości, do obrony i ochrony, gdy wszystkie inne środki zawodzą. Negocjacje, dyplomacja, nawet odejście jest bardziej honorowe i wymaga więcej siły charakteru, niż użycie siły. - Ale on ją zranił! - Twierdziła Sam, niezadowolona z odpowiedzi. - Nie wiedziałem, że ją krzywdzi, w momencie gdy ja zatrzymał. Everleigh nie podzieliła się tą stosowna informacją ze mną. Sytuacja była na ostrzu

noża

między

niekonfrontacyjną

ingerencją

przemocą.

Może

i

6

103

popełniłem błąd będąc zbyt ostrożnym jednak Heath się wycofał; Podjąłem właściwą decyzję. - Hunter brzmiał, jakby próbował przekonać samego siebie a nie Sam. - Więc cieszę się bardzo, że twój honor pozostał nienaruszony, nawet jeśli nadgarstek Ev, nie miał tyle szczęścia. - Sam syknęła zaciekle. To był cios poniżej pasa. - Sam wystarczy. Nic mi nie jest, odpuść. - Przekonywałam ją.

–

Hunter dziękuję że zainterweniowałeś by, mnie chronić. Ulżyło mi, że utrzymałeś stabilną i spokojną tę sytuację. Masz rację: bijatyka tylko spowodowałaby, że i tak już niestabilna sytuacja uległa pogorszeniu. Położyłam swoja dłoń na jego ramieniu, że jego sposób postępowania jak i moje preferencje, były dobre. -

Obiecałem,

że

będę

cię

chronił.

Najlepszym

wyjściem

było

rozładowanie sytuacji i zabranie cię z niebezpiecznego miejsca. - Wydawał się czuć bardziej komfortowo z decyzja jaka podjął, by mnie ochronić. - Jak on mógł tam zostać. - Sam zapytała z wyrzutem myśląc o Robbiem - Nie bądź za bardzo zła na niego Sam. Pewnie bał się odwetu. Strach jest uciążliwy, często uniemożliwia dobrym ludziom działać sprawiedliwie. Zaproponował Hunter. -Daj Robbiemu szansę przeprosić i wyjaśnić. - Jak on może wytłumaczyć swój wybór. Czuję się niepewnie, być z kimś, kto stoi bezczynnie, tak jak zrobił to Robbie. On tam tylko stał, co było równoznaczne z akceptowaniem zachowania Heatha. Kiedy zatrzymaliśmy się koło naszego kompleksu, pokierowałam Hunter do naszego mieszkania i wszyscy szliśmy do drzwi naszego mieszkania. - Wejdziesz? - Zaprosiłam Huntera. -Nie powinienem. To była długa noc a ty musisz jutro pracować. -Dobranoc Hunter, dziękuję za pomoc. Przepraszam za bycie suką, znakomicie zająłeś się Heathem. - Sam przeprosiła za swój gburowaty wybuch gniewu. Hunter przytulił Sam w jednorękim uścisku. Zwróciłam się do Huntera, kładąc rękę na jego klatce piersiowej. 104

- Jeszcze raz dziękuję. Miałam na myśli dokładnie to co powiedziałam w samochodzie, zachowałeś się bardzo dobrze dzisiaj wieczorem. Hunter ciągle był przygnębiony, więc starałam się rozjaśnić nastrój. - Jestem tylko rozczarowana, jak mogłeś zainterweniować zanim mogłam przećwiczyć na nim swoje złe ruchy. Byłam gotowa uderzyć go pięścią w podbródek i zaczepić palce w oku. Hunter zachichotał na moją żądzę krwi. – Pamiętasz, jaki jest cel numer jeden podczas konfrontacji, nie? -Kopnięcie w jaja? - Dokuczałam mu. – Ucieczka, nie zapomniałam. Jednak, gdyby zmusił mnie do stworzenia nowych możliwości. - Mrugnęłam. - Ty mała osóbko. Przyciągnął mnie do swego ciała, tuląc w swych ramionach. - Cieszę się, że czujesz się już lepiej. Schłodź swój nadgarstek, mam nadzieję, że nie będzie ci zbytnio przeszkadzał w pracy. Dobranoc. Złożył pocałunek na mojej głowie, przed tym jak mnie puścił. Gdy weszłam do mieszkania, Sam stała obok kuchennego stołu, sprawdzając telefon. -Robbie wysalał mi z dziesięć wiadomości w ciągu ostatnich trzydziestu minut. Co powinnam zrobić? -Powinnaś mu wybaczyć, ale szczerze porozmawiaj z nim o swoich obawach. Wyjaśnij mu że jesteś rozczarowana, że nie zareagował na zachowanie kolegów z bractwa i nic nie zrobił by rozładować sytuację. Niech wie, że skrzywdził cię, decydując się tam zostać. Jeśli będzie w stanie unieść prawdy i przeprosić, powinniście się pogodzić. - Sam kiwnęła potwierdzająco głową. – Szkoła kończy się za dwa miesiące i bractwo zniknie z jego życia… i z twojego życia. Nie możesz być poirytowana byciem z nim, przez strach przed Heathem, ten facet jest ogromny. Hunter ma za sobą dwadzieścia lat treningu sztuk walki, co dało mu taką pewność siebie stając wobec tyrana jakim

jest

Heath.

To

nie

sprawiedliwe

umieszczać

Robbiego

w tej samej klasie. Daj mu szansę, jeżeli chcesz dzielić z nim przyszłość. - Masz rację. - Sam westchnął ze znużeniem. – Wyślę mu wiadomość, że chce z nim porozmawiać jutro. -Dobry plan. 105

Wyciągnęłam okład z lodu z zamrażalnika, przed tym jak udałam się do łóżka, gotowa zostawić ten wieczór za mną.

Podczas ostatnich zajęć z samoobrony, Hunter zaprosił nas wszystkie, na kontynuację treningu w szkole walki Higosha Dojos. Mogłyśmy kontynuować swoje treningu z Krav Magi za darmo, tak długo, jak utrzymywały się ataki. Oferował również 50 procentowe zniżki dla przyszłych klas. To był imponujący gest Huntera i jego rodziny, dowód ich zaangażowania w nasze bezpieczeństwo. Chociaż Sam była zadowolona biorąc udział w seminarium, jednak nie chciała kontynuować dalszej nauki sztuk walki. Ja, z drugiej strony, zapałałam miłością do tego szkolenia. To był duży wysiłek fizyczny, ale czułam się pewniej znając podstawowe umiejętności obronne. Poważnie myślałam o zapisaniu się do klasy Krav Magi w poniedziałkowe wieczory.

Hunter i ja zbliżyliśmy się do siebie przez te następne sześć tygodni. Oprócz Sam był osobą, której się zwierzałam, aż w końcu jako osoba na którą

zawsze

mogłam

liczyć,

stał

się

częścią

mojego

życia.

Kiedy

opowiedziałam mu, o śmierci mojej matki, zapytał o mojego ojca wiec odpowiedziałam mu że nigdy go nie spotkałam. Kiedy byłam starsza moja matka

powiedziała

mi

prawdę

i

pozwoliła

mi

podjąć

decyzję,

jeśli

kiedykolwiek chciałabym go odnaleźć. Moja mam umawiała się z moim ojcem prawie rok, gdy dowiedziała się, że jest w ciąży. Kiedy poinformowała go o tym, strasznie się wkurzył i namawiał ja do aborcji. Jednak ku jego przerażeniu, ona nie chciała się mnie pozbyć. W końcu przyznał się, że jest żonaty i nie ma zamiaru od niej odejść – a moja matka była tylko „przyjemnym urozmaiceniem”. Była zszokowana i wściekła. Nigdy świadomie nie tkwiłaby w związku z żonatym mężczyzną. Przysiągł, że jeśli nie chce się mnie nie pozbyć, on nie wesprze jej w żaden sposób finansowo. Mama przestała się z nim spotykać, jednak po moim urodzeniu, zwróciła się do niego po pomoc. Nie chciał jej wesprzeć, ale gdy straszyła go

106

sądem, on zagroził że będzie walczył w sądzie o pełną opiekę nade mną, nie pozwalając jej mnie kiedykolwiek zobaczyć, wygrywając. Moja matka nie miała rodziny i pieniędzy by odbyć batalię prawną. Przestraszona realizacją gróźb już nigdy nie zwracała się do nikogo o pomoc. Wyjawiła mi jego imię, jednak nigdy go nie szukałam – chęć poznania jego była nawet mniejsza niż jego chęć do poznania mnie. Z kolei Hunter opowiedział mi o swoich rodzicach i rodzeństwie. Podzielił się ze mną tym jaki wpływ na jego życie miał jego ojciec i walki. Szacunek i bliskość do ojca i rodziny definiowały tę część, kim był. Opowiedział mi o swoim semestrze za granicą w Japonii, gdzie czuł się jak Andre the Giant, ale to ukształtowało jego poglądy na świat i swoje uznanie dla różnic kulturowych. Kiedy podzielił się ze mną historią utraty swojego najlepszego przyjaciela przez jadącego po pijaku, moje serce pękło. Hunter i ja rozmawialiśmy o swoich ulubionych rzeczach – filmach, jedzeniu, książkach. Najlepszymi były opowieści o najbardziej żenujących momentach. Dla mnie – gdy pierwszy raz uprawiałam seks w szkole średniej, a ja nie chciałam ściągnąć mojej bielizny. Dla Huntera – stanie w mokrych spodniach przed swoja rodziną i przyjaciółmi podczas turnieju karate, gdzie nie udało mu się zablokować niedozwolonego ciosu w pęcherz moczowy. Jego była znacznie gorsza i to sprawia, że czułam się lepiej. Chociaż, spytał czemu nie chciałam pozbyć się majtek, czego nie mogłam wyjaśnić do dziś. Miałam hipotezę, że byłam zbyt zdenerwowana i mając je na sobie czułam się bezpiecznie. Dzieliliśmy się tymi głupimi momentami przez cały dzień, a także przypadkowymi

myślami

jakie

akurat

wpadały

nam

do

głowy.

Kontynuowaliśmy nasze przekomarzanie, a ja wciąż nie potrafiłam wywalczyć ostatniego słowa. Jednak byłam coraz bliżej zwycięstwa, a przynajmniej taką miałam nadzieję. Spytałam Huntera, czemu był singlem, może wiąże się z tym jakaś żałosna, łzawa opowieść o złamanym sercu, będąca źródłem. Zapewnił że nie było żadnych takich historii, wyznał że był na takim etapie w swoim życiu, w którym niemożliwe było by być w związku; to było niejasne jednak nie drążyłam tematu. On rzucił mi to samo pytanie, odpowiedziałam że czekam 107

na chwilę gdy spotkam człowieka, którego bym pragnęłam, który pragnąłby mnie i z kim chciałabym spędzić resztę swojego życia – bez chęci uduszenia go poduszka gdy spał. Uścisk Huntera pomagał w moje złe dni a kiedy całował mnie w głowę czułam się cenna. W idealnym świecie Hunter, chciałby bym dzieliła się, z nim moją seksualnością i mielibyśmy epicki romans, ale rzeczywistość nie jest

komedią

romantyczną.

Przyjęłam

alternatywę

bycia

najlepszym

przyjacielem, z wdzięcznością za otrzymane łaski.

108

Rozdział 9 „Założenia są termitami relacji” -Henry Winkler Postanowiłam

uczestniczyć

w

zajęciach

KravMagi

w

HigoshaDojo

w poniedziałkowe wieczory i tam spotkałam się z Hanshi Rosati, który łaskawie zgodził się mnie przyjąć. Był już świadom tego, że rodzina Charles oferowała uczestniczkom seminarium z samoobrony darmowe zajęcia, co uratowało mnie od tej niezręcznej „to ma być za darmo” rozmowy. Szybko zakochałam się w Krav – Madze, klasa ta poruszała się w szybkim tempie, zapewniając mieszankę treningu cardio ze szkoleniem obronnym. Moc i forma moich ciosów, kopnięć, ciosów łokci i kolan, znacznie poprawiły się tylko po dwóch lekcjach. Na mojej trzeciej lekcji Sensei Alex powiedział, że jestem gotowa ćwiczyć z partnerem. Poprosił Josh’a, jednego z najbardziej zaawansowanych uczniów, do ćwiczenia ze mną mojego chwytu. Josh był najsprawniejszym uczniem w klasie, musiał być blisko trzydziestki, miał około sześciu stóp wzrostu z pięknie umięśnionym ciałem i bogato czekoladowo

brązowymi

oczami,

o

ciepłym

spojrzeniu.

Jego

krótko

109

ostrzyżone brązowe włosy były ułożone w stylu, który mu zdecydowanie pasował. Krav Maga wymagała bliskiego trzymania i ruchów, które przypominały zapasy, a my ciągle się plątaliśmy, co często było wynikiem moich błędów. Bycie spoconą i splątaną z nieznajomym, może być bardzo niewygodne, ale z Josh’em czułam się swobodnie. Był cierpliwy, bo ćwiczyliśmy a on ciągle pomagał mi eliminować moje błędy, bez żadnego wywyższania się. W jednym z moich najbardziej upokarzających momentów, poznałam Josh od tej intymnej strony - pracowaliśmy nad umiejętnością, gdzie Josh łapał mnie od tyłu, owijając ramię wokół mojej szyi. Postawiłam stopy na szerokości jego barków, chwyciłam obiema rękami za jego ramię, pochyliłam się do przodu, stosując

stosowne

tempo

i

siłę,

przerzuciłam

go

przez

ramię,

co

poskutkowało jego lądowaniem na tyłek, plecami do moich łydek. Wszystko poszło zgodnie z planem. Niestety zapomniałam, aby puścić jego ramię i wraz z pędem, poleciałam głową naprzód przez ramię, lądując twarzą przed jego kroczem, a reszta ciała spoczywała na jego ramionach. Siła mojego lądowania pchnęła go z powrotem na matę, a my w ubraniach znajdowaliśmy się w klasycznej pozycji 69. Jakby tego było mało, udało mi się wybić powietrze z nas obu. Mały Josh – przyzwoitej wielkości Josh, by być bardziej precyzyjną – zaczął się ruszać przede mną. Nie byłam pewna kto był tu bardziej zakłopotany, ale nie mogłam obwiniać za to Josh’a. Była to mimowolna reakcja na pozycję, która była całkowicie moją winą. Stoczył się i stanął tak jakby od niechcenia, rozszerzając moją rękę, aby pomóc i wstać. Gdy złapał mnie za rękę, nasze oczy spotkały się

i oboje zaczęliśmy się

śmiać. Śmialiśmy się tak mocno, że oboje padliśmy na podłogę, jeden koło drugiego. Przecierając oczy odwróciłam głowę w stronę Josh’a. - Myślę, żenie jesteś jeszcze gotowa na zaawansowane manewry. Ale nie martw się w końcu załapiesz. Głęboki śmiech Josh’a wypełnił całą salę. – Szkoda że pan od maskarady nie ostrzegł cię przed początkującym. Josh nadal traktował mój żart ze śmiechem. – Uważam, że teraz to jestem zobowiązana by postawić ci teraz kolację.

110

- Swoją drogą, powinieneś mnie trochę sponiewierać.- Powiedziałam z udawana powagą. - Jestem prawie pewny, że jesteś jedyną, która mnie przerzuciła. - Josh mrugnął. – Niemniej jednak, odniosłem pewne korzyści, więc to ja jestem ci winien. Co powiesz na kolacje w ten weekend? -Jestem wolna w sobotę. - To jest randka. Chcesz, żebym wpadł po ciebie? -Proszę nie bierz tego do siebie, ale wolałabym spotkać się – Zatrzymałam się dając mu szanse na wypełnienie luki. - Cieszę się, że jesteś ostrożna. Może o 21:00 w ChezMadeline by ci pasowało? - ChezMadeline brzmi wspaniale, zawsze chciałam tam kiedyś zjeść. Po zakończeniu lekcji wymieniliśmy się numerami i pożegnaliśmy z obietnicą sobotniego spotkania się ponownie. Kiedy dotarłam do domu, Robbie i Sam siedzieli przytuleni na kanapie. Podzieliłam się moja historią nurkowania w kolanach Josha, pomimo mojego zażenowania, ale było to zbyt śmieszne by się z nimi tym nie podzielić. Kiedy Sam i Robbie wreszcie przestali się śmiać, przekazałam im wiadomość o mojej randce. - Wreszcie. Miałam już zamiar założyć ci profil na jednej z witryn randkowych, jeśli w najbliższym czasie nie wróciłabyś do gry. Minęło już prawie dwa miesiące, odkąd się z kimś umówiłaś. - Martwiłam się że pomyli to z początkiem mojej przyjaźni z Hunterem, co wymagałoby dostarczenia wyjaśnień, na co nie miałam ochoty. - Dzięki za votum zaufania Sam. Byłam zajęta szkołą i pracą. Plus, te ataki utrzymujące się raz w tygodniu, sprawiły, że nie czułam się komfortowo przyjmując zaproszenie kolesi których nie znam. - Masz ważny punkt. Josh –brzmi świetnie, może to ten. Dlaczego tak często, gdy przyjaciele znaleźli swoją miłość, od razu próbowali zwerbować mnie do drużyny Miłości? Czy to zaproszenie na podwójną randkę? Te zjawiska zawsze mnie zaskakiwały. -To jest tylko randka Sam. Nie stawiaj już karety przed koniem. Josh jest bardzo gorący, ale to trochę za wcześnie by wyznawać sobie dozgonną miłość. 111

Robbie w tym momencie postanowił przyłączyć się do rozmowy. – Co Hunter na to? - Pewnie bądź ostrożna i napisz gdy będziesz wracała do domu, tak przypuszczam. - Wzruszyłam ramionami, będąc zdezorientowana pytaniem Robbiego, ale on patrzył na mnie jakby urosła mi druga głowa. – No co? Byłam prawie pewna, że nic mi dodatkowego nie wyrosło ani nic się nie zdarzyło w ciągu ostatnich trzydziestu sekund. -Ev, Hunter nie będzie zadowolony z twojej randki z tym facetem Joshem. - Robbi odpowiedział jakbym była tępa. - A czemu miałoby go to obchodzić? - Bo on jest jakby twoim nie-chłopakiem. Wasza dwójka tworzy parę w każdym calu, ale bez nazwy. - Uh, nie, nie jesteśmy. To

właśnie

w

tym

momencie

uświadomiłam

sobie,

że

nigdy

nie

poinformowałam Robbiegoo seksualnych preferencjach Huntera. Chciałam to wykrzyczeć,

że

mi

i

Hunterowi

brakuje

tego

kolejnego

klucza

do

romantycznego związku, składnika bez którego nie mogłam żyć do końca mojego życia. Zamiast tego powiedziałam: - On jest jednym z moich najlepszych przyjaciół, nic więcej. Źle to odczytujesz. Robbie tego nie łyknął – Facet nie spędza tyle czasu z kobietą, jeśli nie jest nią zainteresowany, nawet jeśli są przyjaciółmi. -Nie martwię się o to. Mogę zagwarantować, że nie będzie mu przeszkadzała moja randka z Josh’em. Myślę że Hunter polubiłby Josh’a. Gdyby był dzisiaj na KravMadze też by się śmiał, aż by się posikał. Myślałam, że oczy Robbiego wyskoczą muz orbit. Przedstawiając scenę, oczekiwałam zupełnie innej reakcji Robbiego. - Skoro tak mówisz. - Powiedział w końcu z powątpiewaniem Odkąd Hunter nigdy nie miał zamiaru zwierzać się Robbiemu, nie czułam się w porządku, mówić o nim, nawet gdyby miało to wyeliminować jego wytrwałość. Znów wzruszył ramionami, nie chcąc się powtarzać. - Naprawdę skarbie, Ev ma rację. Rozumiem twoje zdanie, ale musisz mi zaufać i nie jest tak jak myślisz pomiędzy nimi. 112

Sam starała się pomóc mi w wytłumaczeniu sytuacji. Robbie potrząsnął głową, jakbyśmy go nudziły, ale chciał zmienić temat. Życzyłam im dobrej nocy i udałam się pod prysznic, zanim wspięłam się do mojego łóżka. Położyłam się spać uśmiechając się do siebie; to był pierwszy raz po wielu latach, gdy byłam tak podekscytowana perspektywą randki.

Sam i Robbie nie mogli co tydzień w czwartek uczestniczyć w wieczornych wypadach do The Stop, ale Hunter i ja zdecydowaliśmy się pójść, nie chcąc łamać tradycji. Nie widziałam go za wiele w tym tygodniu, bo odwiedzał rodziców w Connecticut. Wzięliśmy napoje od Griffina i zajęliśmy miejsce przy stoliku z dobrym widokiem na scenę. -Jak minął czas u rodziny? -Wspaniale. Moja mama ciągle utrzymuje stały strumień żywności przede mną; to ta włoska nuta w niej. Odwiedziłem kilka dojo z ojcem. Uczyłem klasę do której dołączyłem. Poszedłem nawet odwiedzić dojo w pobliże kampusu, w której uczysz się KravMagi. Wspomniałem o tobie i Hanshi Rosati powiedział, że robisz wyjątkowe postępy jak na początkującą. - Shihan był wspaniały, gdy się z nim spotkałam. Nawet dał mi mój mundurek za darmo. Muszę również powiedzieć, że twój tata Sensei Alex jest opiekunem. Współpracowałam z nim przez dwie pierwsze lekcje, bym mogła dogonić pozostałych studentów. Powiedział, że mój poprzedni instruktor musiał być strasznym cieniasem. Dokuczałam mu. - Cieniasem, powiadasz? Alex jest utalentowany, ale wciąż do pokonania przeze mnie w przyszłym tygodniu. - To pierwszy raz słyszę byś był taki zarozumiały, co do twoich umiejętności sztuk walki. Hunter odwrócił wzrok, nie wiedząc jak odpowiedzieć na wyniki mojej obserwacji. Był zwykle pokorny jeżeli chodziło o jego możliwości; było to pewne odejście od jego charakteru. Myślę że zawstydził się, przez to moje wytknięcie

mu,

więc

postanowiłam

zmienić

temat

i

złagodzić

jego

dyskomfort, opowiadając mu o moim żenującym momencie tygodnia.

113

-Mówiąc o zajęciach. Miałam jedną z tych żenujących chwil w tym tygodniu. - Naprawdę, więc mów. - Nie wiem, to jest strasznie upokarzające. Musisz obiecać, że nie będziesz się ze mnie śmiał. - Nie mogę tego obiecać, kiedy nie wiem, co masz zamiar powiedzieć. Jeśli dam ci taką obietnicę, mogę nie być w stanie się nie śmiać,

znając

twoje historie. Co zrobiłaś, kopnęłaś Sensei w jaja? Czy ciężka torba cię powaliła? Czekaj, wiem, - byłaś tak spocona przy próbie kopnięcia z obrotu, że wylądowałaś na tyłku, czyż nie? Hunter roześmiał się wyobrażając sobie wiele możliwych scenariuszy mojego potknięcia. - Cieszę się, że tak dobrze bawisz się moim kosztem. Chciałabym, żeby chociaż jedna z moich dotychczasowych katastrof była gorsza. - Teraz musisz mi powiedzieć - Nie, no chyba, że ty podzielisz się ze mną czymś upokarzającym pierwszy. Nie chciałam cierpieć w samotności. - Czy to musi być związane ze sztukami walki? - Nie. Jestem otwarta na wszystko, co spowoduje, że będziesz pełnowymiarowym czerwonym pomidorem, pod warunkiem, że skończyłeś 21 lat, kiedy zdarzenie miało miejsce. - To niedobrze, co? Dobra daj mi chwilę do namysłu Popijaliśmy nasze napoje, gdy Hunter się zastanawiał. - Mam jedno. Podczas mojego seniorskiego roku na Columbii musiałem zdobyć 101 punktów z Francuskiego, by dostać mój kredyt językowy. Musiałem przejść przez to, aby skończyć i do dzisiaj mam blokadę psychiczna na wszystko w co jest zaangażowany język francuski. Pięćdziesiąt procent naszego zaliczenia oparte było na referacie głoszonym na końcu semestru. I tej rzeczy podporządkowałem się przez tygodnie. Tak więc stojąc przed profesorem i dwudziestoma kolegami z grupy, zacząłem swoją prezentację. Temat jaki miałem przypisany to jak przygotowywać się do szkoły każdego dnia. Opisałem wiec moją poranną rutynę, w mojej złej interpretacji

francuskiego,

chciałem

powiedzieć

o

goleniu

się

pod 114

prysznicem, ale wiedziałem, że coś poszło nie tak, gdy połowa klasy zaczęła się śmiać, nawet profesor zakrywał swe usta, aby ukryć swój atak śmiechu. Po zajęciach, zapytałem profesora co powiedziałem nieprawidłowo, a ten zasugerował bym udał się do asystenta wykładowcy. Złapałem go gdy wychodził i zapytałem go, co do diabła, powiedziałem. Facet roześmiał mi się w twarz, zanim wytłumaczył mi, że powiedziałem całej klasie o moim głaskaniu się pod prysznicem, ponieważ codziennie rano gdyż jest bardziej wygodne, niż robiłbym to w zlewie. Ten asystent był mężczyzną, takim jakim mogę przypuszczać że był, dlatego profesor wysłał mnie do niego. Uległam komizmowi sytuacji. Zostałam złapana pomiędzy wesołością epickiej gafy Huntera a wizualizacją jego głaszczącego się pod prysznicem. Nie pomogło, że wcześniej wspominał o tym, że był niezwykle utalentowany. Jednocześnie popijając wino zakrztusiłam się własna śliną, gdy łzy wylewały się z moich oczu. To było zbyt wiele, nigdy wcześniej śmiech i podniecenie nie były tak blisko związane. Kiedy w końcu się uspokoiłam, Hunter dał mi smutne spojrzenie. - No ale było warto, bo zdałem klasę z oceną B-. Nie zasługiwałem na więcej, niż C. podejrzewam. że klasa się nade mną zlitowała. To spowodowało mój atak śmiechu ponownie. - Chcę, żebyś wiedział, że właśnie dałeś mi karty, pozwalające śmiać mi się w twoją twarz. - W porządku, było warto. To może być remis co do trofeum z umartwiania się dzisiejszego wieczoru. Zaczęłam opowiadać mu o moim faux pas z Joshem. Hunter śmiał się do tego stopnia, aż dostał drgawek, gdy dokładnie zobrazowałam mój upadek. Jego wesołość gwałtownie się zmieniła, gdy opisałam mimowolną reakcję Josha, na moją prowokacyjną pozycję, co mnie bardzo zaskoczyło, bo myślałam, że będzie to wisienka na szczycie moich niegodnych lodów. - Zrobił co? - Hunter zapytał cicho, zbyt cicho. - Mały Josh wstał, żeby mnie przywitać. Jego spojrzenie było niepokojące. –Co? Myślałam że padniesz na podłogę ze śmiechu w tym momencie. - Powiedziałaś, że zboczeniec Sensei, co ci zrobił? 115

- Co zrobił mi? To ja jestem tą która spowodowała podróż kamikadze do jego krocza. On nie mógł kontrolować swojej reakcji. Hunter był wściekły. – Oczywiście, że mógł. Wszyscy mężczyźni w wieku powyżej osiemnastu lat nauczyli się jak kontrolować swoje podniecenie w nieodpowiednich lub niewygodnych sytuacjach. Czy myślisz, że ja wiele razy nie poskramiałem natury, gdy łatwiej i przyjemniej byłoby gdyby poprowadził mnie mój instynkt? To z pewnością nie jest łatwe i wygodne, ale to jest to, co potrafi każdy przyzwoity facet7. - Przykro mi, ze Josh nie posiada twojej gwiazdorskiej kontroli: to nie tak że dostał wcześniej jakąś zapowiedź, po prostu go zaskoczyłam. Może zrobił na mnie takie wrażenie, że efekt nie mógł być inny. Zażartowałam by uspokoić wzburzony nastrój Huntera, co okazało się złym ruchem. - Jesteś przekonana, że Josh jest bardziej pociągający, niż inny faceci potrafiący utrzymać nad sobą kontrolę, tylko dlatego, że nie pokazał do ciebie szacunku? Chyba sobie żartujesz? To wychodzi poza twój umysł! To co mówisz nie jest logiczne, człowiek cię lekceważy i obłapuje po omacku. Hunter był wściekły, a ja jeszcze tą wściekłość podniosłam. - Nie macał mnie! Całkowicie przesadzasz. Myślę, że nie powinien cię niepokoić informacja, że moje upokorzenie zaowocowało randką z katastrofą. Wydaje się, jakbym pomachała czerwoną flagą przed bykiem. Hunter był nieruchomy niczym jakiś posąg, a potem szepnął. - Czekaj, czekaj, musiałem chyba źle cię zrozumieć. Wydawało mi się że usłyszałem, że masz zamiar wyjść z tym łachudrą? - Ta, wychodzimy w Sobotę. Czuł się zobowiązany, aby postawić mi kolacje, po tym co się stało. Hunter spojrzał na mnie szeroko otwartymi oczami, nie mrugając przez cały czas, który wydawał się wiecznością. - Co ty sobie myślałaś? To zabrzmiało jakby pytanie było skierowane bardziej do siebie niż mnie, ale zdecydowałam się odpowiedzieć. Wiedziałam, że dodanie paliwa do

7

Normalnie Pan Idealny – to samo pomyślałam 

116

silników odrzutowych będzie piekłem, ale byłam tak zła na niego w tym momencie, że mnie to nie obchodziło. -Myślałam sobie, że jest słodki, zabawny, miły i uczynił niewygodna sytuację znośną. Nie umawiałam się z nikim od ponad dwóch miesięcy. Jestem sfrustrowana seksualnie, do cholery. - Zamierzasz się z nim pieprzyć? - Hunter ryknął - Nie wiem, być może. Nie na pierwszej randce, ale jeśli będziemy miło spędzać razem czas, to po kilku spotkaniach czemu nie, bardzo możliwe. Czego oczekujesz? Jestem człowiekiem i nie złożyłam ślubów celibatu – Bob, mój wibrator, nie może być eksploatowany jako mój chłopak aż tak długo8. Hunter nagle wstał, przewracając nasze napoje. Zaczął chodzić przed naszym stolikiem, wyraźnie wzburzony, gdy ja siedziałam oszołomiona. - Czy to jest rzecz jaką odgrywa starszy brat. Czy ty naprawdę masz atak epilepsji, bo idę na randkę z miłym facetem który mi się spodobał, i może będę z nim sypiała w przyszłości. Jaki ty masz problem? - Nie jestem twoim cholernym bratem! - Rzucił, po czym mruknął coś do siebie. – Pytasz mi „dlaczego to jest taka wielka sprawa” - Odwrócił się próbując odzyskać nad sobą panowanie ale ostatecznie wychodzi mu to marnie. – Nie mogę teraz z tobą o tym rozmawiać. Nie potrafię – urwał, nie kończąc zdania. – Nie mogę powiedzieć czegoś co cię zatrzyma. Po prostu nie mogę, muszę iść. Z tymi słowami, wyszedł z baru nie oglądając się za siebie. Wpatrywałam się w pustą przestrzeń w której zniknął kilka minut temu, zanim poczułam na sobie drinki, które kapały na moje kolana. Sprawdziłam czy na stole są jakiś serwetki, ale nic nie zauważyłam. Na szczęście, Griffin zmaterializował się z szmatką i szklanka wody. -Proszę bardzo. - Podał mi wodę zanim zaczął czyścić stół. Podniosłam wątpliwie brew nad szklanka wody. Griffin przeczytał moją powściągliwość i wyjaśnił: - To z dwóch powodów. Po pierwsze, ile alkoholu dzisiaj wypiłaś i jestem pewny że wolałabyś się z stąd jak najszybciej wydostać, no ale nie mogę na to pozwolić, dopóki nie będę pewny, że jesteś ponownie trzeźwa a po

8

Jezu jak ja uwielbiam szczerośd tej dziewczyny.  A Hunter niech się w koocu określi.

117

drugie, to daje mi właśnie do zrozumienie że… wyglądasz jakoś tak niewyraźnie. Skinęłam głową i pociągnęłam

łyk wody, zdająć sobie sprawę że miał

rację. Poza tym musiałam zrobić cos innego z rękami, niż walenie nimi w ścianę obok. -Co ty na to, że dotrzymam ci towarzystwa, dopóki nie będę pewny, że będziesz gotowa prowadzić. Przy barze nie ma dużego ruchu, wiec Jeff sobie poradzi. - Griffin uprzejmie mi to zaoferował. - Pewnie, to brzmi jak bardzo dobry plan. - Chcesz mi powiedzieć co się stało? - Griffin zapytał ostrożnie, jakby w obawie, czy nie wybuchnę płaczem. - Szczerze mówiąc nie mam pojęcia - Dawaj.Może uda mi się pomóc ci to rozwiązać. Wiec powiedziałam mu wszystko, począwszy od mojego nurkowania, a skończywszy na apopleksji Huntera spowodowaną moja randką. Griffin nie przerywał mi, a w kluczowych elementach potakiwał głową, jakby to wszystko miało sens. Cieszyłam się, że podzieliłam się tym z kimś. Kiedy skończyłam, westchnęłam z irytacją: - Nie wiem, jaki jest jego problem. - Nie? - Griffin zapytał mnie ze zdziwieniem. -Nie mam pojęcia. Wydaje się, że co jakiś czas pokazuje część swojego charakteru, przez co czuję, że go praktycznie nie znam. - Ponownie Griffin pokiwał głową, jakby to wszystko miało sens. - No i co z tego? - On cię chce. - Griffin stwierdził to tak po prostu, jakby to wszystko wyjaśniało. Powiedziałam mu: - On ma mnie za najlepszą przyjaciółkę i widujemy się prawie codziennie. - Nie, on pragnie cię, tak jak – on chce cię w swoim łóżku, na ramieniu i w jego życiu. On chce byś była jego9. Nie znowu, to powtórka mojej rozmowy z Robbiem. Jedyna różnicą jest to że Hunter właśnie tak troszkę stracił trochę z mojej lojalności tą swoją 9

No w koocu jakiś mądry 

118

temperamentną,

niewytłumaczalną

furią,

a

coraz

mniej

czułam

się

odpowiedzialna za ukrywanie jego preferencji. - Nie, nie jest tak. - Rzuciłam gwałtownie. - Tak, jest tak. - Strzela do mnie z równą gwałtownością. Czy Griffin czytał ze skryptu Robbiego? - Zapewniam cię, że nie. - A dlaczego, proszę powiedz mi, dlaczego uważasz, że nie? - Bo on jest gejem. - I w końcu wyjawiłam tajemnice i poczułam natychmiastową ulgę. - Gejem? Hunter? Nie, Ev, ten facet z cała pewnością nie jest gejem. Zaufaj mi. - Griffin brzmiał na pewnego, że prawie mnie przekonał. - Nie, jest. Nie wszyscy geje pasują do jakieś zaaranżowanej formy. - Tak, to prawda ale ten facet z cała pewnością nie jest gejem. On woli kobiety, a kobietą którą tak rozpaczliwie –pragnie -jesteś ty. - To nie ma sensu, Griff… mogę mówić ci Griff? On jest moim najlepszym przyjacielem. Przez prawie dwa miesiące, razem wychodziliśmy, niemal codziennie... Jeśli by mnie chciał, mógłby przenieść naszą znajomość na wyższy poziom. -Nie wiem dlaczego, nie próbował zamknąć tej sprawy, ale ona na prawdę cię pragnie. Widzę was, jak przychodzicie tu w czwartki. Patrzy na ciebie jak jastrząb, obserwując każdy twój ruch. Kiedy nikt na niego nie patrzy, on patrzy na ciebie wzrokiem pełnym tęsknoty. Muszę przyznać, że jestem zaskoczony tym, że nic miedzy wami jeszcze nie zaszło. Pomyślałem, że ty go nie chcesz, a on bierze od ciebie cokolwiek co może dostać. A czy ty go chcesz? Udawałam, że myślę nad moją odpowiedzią, kiedy każda komórka mojego ciała krzyczała „cholera, tak!” - Tak, ciągnie mnie do niego. Odpowiedziałam od niechcenia. Griffin zaśmiał się. – Widzę jak na niego patrzysz, gdy on tego nie robi, Ev. Widzę tę samą rozpaczliwą tęsknotę w twoich oczach. Czy to on powiedział ci, że jest gejem? - Nie, to było wynikiem kilku obserwacji, które doprowadziły mnie do tego wniosku. 119

- No to teraz, kto myśli tak stereotypowo.- Griffin powtórzył moje reprymendy. - Jestem taka zdezorientowana. - W najlepszym wypadku zgaduje, że mimo wszystko chce cię, ale nie chce cię chcieć. Cóż to było przygnębiające. Jak mogłem myśleć że jest gejem? Nie jestem głupią kobietą, ale odpowiedź była prosta – jego bycie gejem było dobrym wytłumaczeniem jakiegokolwiek powodu wyjaśniającego czemu nie chce się ze mną umówić. Poza tym, gdyby był gejem, mogłabym się dalej z nim przyjaźnić, mimo mojej atrakcyjności. Dlaczego miałby odrzucić perspektywę związku ze mną? Nawet Robbie nazwał go moim nie-chłopakiem. Mieliśmy nienazwana relację, pomijając przy tym romans czy seks, ale reszta całkowicie pasowała pod każdym względem. Czychodziło oto, że go nie pociągałam? Nie Griffinpowiedział, że widział pragnienie Huntera i przy okazji teżto wyczułam. Kiedy tańczyliśmy… kiedy prawie go pocałowałam. Jeśli szukał u mnie przyjaźni, zachęcając mnie przy tym, dlaczego więc nie umówił się ze mną? Być może nie widział romantycznej przyszłości między nami; Mogę sobie wyobrazić jak wybiera dobre stosunki między nami zamiast romansu. Niestety, moja ocena naszego romantycznego potencjału różniła się drastycznie. Wierzyłam w nasz potencjał, w to trwałe oddanie. Co przekonywało Huntera, że byliśmy dla siebie nie odpowiedni? Czy powinnam go o to spytać? Nie to zbyt patetyczne. Gdyby zdecydował się nie kontynuować tej intymności między nami, nie chciałabym wyjaśnień i nie prosiłabym go by zmienił swoje zdanie. Chciałabym nadal kontynuować to co on by mi dał, stając się z czasem coraz bardziej urażona, co nieuchronnie zdusiło by naszą przyjaźń. Zbita z tropu uznałam że nasza przyjaźń została skazana. Nie mogłam teraz stłumić mojej tęsknoty i nie mogłam wzbudzić u niego tych uczuć. Jedynym pocieszeniem, jest to że nie potępił naszego związku i przedstawiłam mu moje sprośne wytrwałe możliwości. Jeśli nie mogę mieć Huntera by z nim być i byłam skazana na stracenie go jako mojego najlepszego przyjaciela, mogłam cieszyć się jego towarzystwem, do

120

obopólnych korzyści. I dodatkowo powiedziałam mu że jestem seksualnie sfrustrowana. To był mój nowy plan działania. Będę uwodzić Huntera –spożywać niektóre pyszności, spocone, wzbudzając w nim poczucie winy a wtedy rozstaniemy się polubownie. Pewnie będę załamana, ale to było nieuniknione w tym momencie. Jeżeli jest mi przeznaczone mieć złamane serce, to czemu nie cieszyć się jazdą dzięki, której go zdobędę. Na fali mojej decyzji, zaczęłam czuć się nieco lepiej i uśmiechnęłam się do siebie. Hunter i zawsze cieszyliśmy się z tej gry, dręcząc się wzajemnie. Ta gra będzie o wiele bardziej interesująca, planowałam grać nieczysto. - Uh - oh, znam ten uśmiech. Widziałem go na twarzach kilku kobiet w przeszłości. - Griffin przedarł się do moich intryg. -A co to za uśmiech niby był? - Spytałam niewinnie. -Jest to uśmiech, który zapowiada zgon mężczyzny. Co planujesz, pani? - Żadnych zgonów, moje plany będą korzystne dla wszystkich. Nie musisz się denerwować. Powiem ci… żadne z nich nie są szczególnie typowe dla kobiet Griffin jęknął: - Boże stworzyłem potwora! - Nie martw się o Huntera. Jeśli nie chce mojej zmiany, będzie w pełni zdolny do ochrony samego siebie. - Wiec masz zamiar spróbować i przekonać go, aby wykonał pierwszy krok, w końcu? - Nie w taki sposób jak myślisz. Mam zamiar go uwieść, beż żadnych romantycznych ruchów. - Nigdy nie powiedziałem, że on tylko chciał kontaktów seksualnych. Powiedziałem, że chce byś była jego. Jeśli też tego chcesz, musisz z nim o tym porozmawiać. - Nawet gdyby chciał poważnego związku, nie robi nic co by wskazywało, że tego chce. Nie mam pojęcia dlaczego i to naprawdę nie ma znaczenia, że nie będę w stanie zmienić jego zdania. Tylko on może to zrobić, a jeśli to się nie stanie teraz, to już nigdy.

121

- Nie wszystko w życiu jest tak suche i cięte, Ev. Musisz z nim porozmawiać. Po prostu powiedz mu, czego chcesz, co jesteś w stanie zaakceptować i pozwól mu zrobić to samo. Możesz poświęcić możliwość posiadania

czegoś

wspaniałego

i

trwałego

na

coś

przyjemnego

ale

tymczasowego. - Wiesz Griff, jesteś takim inteligentnym ciasteczkiem. Czy można nauczyć się tych mądrości w barmańskich szkołach lub w szkole twardych pięści? Griffin śmiał się z mojego pytania. – Trochę umiejętności barmańskich, dużego mocnego uderzenia i wielu ludzi z Hensley. - Hensley? - Kończę doktorat z Psychologii Klinicznej. Głównym obszarem zainteresowania w mojej pracy doktorskiej jest ludzkie zachowanie, wybory i procesy myślowe, które je determinują. Na przykład dwie osoby mogą brać udział w identycznym zdarzeniu, takim jak katastrofa lotnicza. Mogą one zarówno wyjść z tego bez szwanku, ale jak każdy proces reagują na doświadczenie, kształtujące ich przyszłe procesy myślowe, zachowania i wybory. - No, no – czy nie jesteś maniakiem nauki? Nigdy nie wiadomo. - Nie zdradź mojej przykrywki. Zajęło mi dużo czasu, aby pielęgnować swoje barmańskie mistyki. -Lubię cię Griffin, jesteś dobrym człowiekiem. Dzięki za wysłuchanie i za radę. Porozmawiam z Hunterem. - Ścisnęłam jego dłoń, by podkreślić moje uznanie. – Jeśli kiedykolwiek będzie coś, co będę mogła dla ciebie zrobić, po prostu daj mi znać. - Właściwie, by zapobiec mojej własnej hipokryzji, muszę zapytać, czy Sam wciąż spotyka się z tym facetem? - Yeah tak, spotykają się, przykro mi. To poważne, wolałabym żebyś nie wstrzymywał oddechu dla niej. - To nie jest to, co chciał usłyszeć, ale mam nadzieję, że doceni moja bezpośredniość. Pokiwał głową. – Teraz poproszę cię o przysługę – jeśli sytuacja kiedykolwiek się zmieni, daj mi znać. Wiesz, gdzie mnie znaleźć. - Obiecuje, że tak zrobię. 122

- Dobra, teraz jesteś oficjalnie wystarczająco trzeźwa by kierować. - Jesteś pewny, że jestem trzeźwa? - Roześmiałam się. - Cały czas byłaś trzeźwa; wypiłaś niecałą połowę drinka przed wylaniem. Potrzebowałaś pogadać, co oznaczało, że muszę cię zatrzymać i wykorzystać okazję. - Podstępny, przebiegły facet. Griffin uśmiechnął się i odprowadził mnie do samochodu, dając mi krótki uścisk. - Dobranoc Ev i powodzenia Pojechałam do domu, moje uczucia były zaspokojone przez wiele objawień jakich doznałam dzisiejszego wieczoru. Miałam jasna misję, dla której potrzebne było, obmyślenie swojej strategii. Operacja „powalić Huntera na kolana” oficjalnie dostała zielone światło. Zapowiada się zabawnie.

123

Rozdział10 Większą cnotą jest zapotrzebowanie na większe uwodzenie Natalie Clifford Barney Następnego dnia, z prędkością światła przedstawiłam wszystko, co zaszło zeszłej nocy, modyfikując tylko obietnicę jaką złożyłamGriffinowi, a która dotyczyła Sam. Nie chciałam by Sam czuła się nieswojo, kiedy wpadniemy do The Stop, wiedząc, jak Griffin za nią tęskni. Sam nie wydawała się za bardzo wstrząśnięta

postępowaniem

Huntera

i

moim

objawieniem,

tak

jak

przewidywałam. Kiedy skończyłam, spojrzałam na nią wyczekująco. - Bałam się, że to się w końcu wydarzy. - Zaczęła Sam - Co masz na myśli? - Ev dla kogoś, kto jest bardzo spostrzegawczy, masz poważny martwy punkt, jeśli chodzi o Huntera. Chciałam się z nią kłócić, ale w sumie miała rację. Byłam ślepa, jeśli chodziło o Huntera. Moja desperacja by go koło siebie utrzymać, wymagała zaburzenia widzenia. Nie wyobrażam sobie mojego życia bez niego; dlatego, odrzucałam każdy dowód, który zmusi mnie do uznania możliwości 124

romantycznego uwikłania. Mogę przyjąć jego odmowę, której powód nie będzie miał nic wspólnego ze mną. -Jak długo go znasz? - Zapytałam Sam - Znam co? Wiedziałam, że wpadł ci w oko od pierwszego dnia, po zajęciach ze strategii biznesowych. Kiedy opowiedziałaś mi o waszym słownym sparingu, widziałam że zdobył twoją uwagę, inaczej odrzuciłabyś go bez mrugnięcia okiem. - Kiedy zgadłaś że jest heteroseksualny. - Pierwszego razu gdy powiedziałaś mi że jest gejem; spotkałam go jeszcze poza zajęciami z samoobrony. Potrzebne było więcej interakcji z nim w nieformalnej atmosferze, więc zaufałam twojemu wyrokowi. Ale po naszym pierwszym wspólnym obiedzie, miałam swoje podejrzenia. Bardzo uważnie cię obserwował, jak na coś platonicznego. Chciałam coś powiedzieć, ale twoje żarty były tak wciągające, jak dobra taneczna choreografia. Mieliście odrębne wyjątkowe zrozumienie innych i własną granicę. Nie widzieliście się przez weekend a ty już miałaś swoje własne wewnętrzne dowcipy. Opuszczałaś przy nim gardę, byłaś spokojna i otwarta. Chciałam ci to powiedzieć, ale nie chciałam powodować ingerencji pożądania w waszą rozrywkę. Potem wciągnął cię w zimnych ramion rutynę i zwątpiłam w swoje zdanie. Bałam się, że on gra w swoją grę, jak pościg, więc porzuciłam to. Potaknęłam. – Ale po tańcu, nie miałam już wątpliwości. I nie przesadzałam opisując waszą gorącą chemią. Byłaś taka pochłonięta, że nie zwracałaś uwagi na świat wokół ciebie. Widziałam jak prawie go pocałowałaś i jak bardzo on pragnął cię pocałować. Nie wiem, co zmusiło go by to przerwał, ale nie mam wątpliwości, że również bardzo tego chciał. Debatowałam nad tym chyba ze sto razy by ci o tym powiedzieć, ale tak bardzo się do siebie zbliżyliście, że nie chciałam tego zabierać od ciebie. Ale byłaś taka treściwa, szczęśliwa, nigdy cię takiej nie widziałam, owinięta swoją niewiedzą. - Doszłam do tego samego wniosku w nocy. Jedynym sposobem, by utrzymać Huntera przy sobie w nieskończoność, było utrzymywanie samej siebie w boskiej niewiedzy. Jednak to już nie jest możliwe, bo nasza przyjaźń ma datę ważności. Nie ma dla mnie sposobu, na dłuższe powstrzymywanie 125

mojego pragnienia, co bardziej pogarsza to, że spędzamy ze sobą dużo czasu. Przyjaźń nie może istnieć, jeżeli jedna ze stron chce czegoś więcej. Moje niezadowolenie będzie zatruwało naszą relację goryczą, albo będę wymuszała więcej przestrzeni nagłymi atakami bólu. I prawdopodobnie już zaczynałam czuć pęknięcia w moim sercu. – Jak mam przetrwać utratę jednego z moich najlepszych przyjaciół? Chciałabym, żebyś miała super moce, aby wymazać moje wspomnienia z ostatniej nocy. Jeśli nigdy nie opowiedziałbym mu o głupich zajęciach KravMagi, nic by się nie stało. - Powiedziałam. - To by się w końcu stało. Jeśli nie z Josh’em, to z innym facetem. Myślę, że przez Huntera przemawiała zazdrość. Czy jesteś pewna, że nie ma dla was żadnych szans? - To już ponad dwa miesiące. Widujemy się codziennie. Wydaje mi się że byliśmy gotowi, chętni i zdolni do nie wysyłania sygnałów do nikogo w pobliżu pięćdziesięciu mil. Gdyby był mną zainteresowany, przejąłby inicjatywę. Niezależnie od tego czy ma jakieś powody, on postanowił nie kontynuować czegoś więcej, niż tylko przyjaźń. Nie zamierzam się prosić. - Nadal uważam, że powinnaś z nim porozmawiać i upewnić się,że nie ma dla was szans. - Porozmawiam, to samo obiecałam Griffinowi. - Czy mam przyjąć, że planujesz zasmakować zakazanego owocu przed tym jak winorośl uschnie i umrze? - Sam uśmiechnęła się, dochodząc do tego samego wniosku, do jakiego doszłam zeszłej nocy. - Znasz mnie zbyt dobrze. - Wyczuwam wycieczkę do salonu po Brazylijkę w przyszłości. - Sam się roześmiała. Właściwie to nie był aż taki zły pomysł. Sam przez lata wysławiała przez lata depilację woskiem na brazylijkę, twierdząc że faceci będą zachwyceni rezultatem. Trzymałam się mocno zdolności dbania o moje dolne rejony na własną rękę. Jednak Hunter był wyjątkowy i nie miałam wątpliwości, że seks z nim będzie najgorętszym jaki kiedykolwiek miałam. Może on po prostu gwarantuje dodatkowe wysiłki specjalne. - Czy możesz dać mi nazwę salonu? - Założę się że Hunter może być asem z rękawa. 126

- Gdybym miała jakiekolwiek wątpliwości co do tego, po tańcu z nim jużby mnie pochowali. Jego akcja krocza była niewiarygodna. Plus, do czego się już przyznała, jest napakowany ciężką artylerią. – finalnie podzieliłam się z Sam soczystym smakołykiem. - Jest jeszcze jedna rzecz dla ciebie, którą musisz zrobić. - A to będzie? - Ujeżdżać go kowbojko!

Gdy wróciłam do domu po pracy w piątek wieczorem, zauważyłam postać stojącą w cieniu, w pobliżu wejścia do mojego budynku. Starałam się zidentyfikować sylwetkę, ale było to niemożliwe z takiej odległości. Byłam pewna, że jest to człowiek na podstawie jego wielkości. Każdy budynek mieści cztery apartamenty, więc on może odwiedza któregoś z lokatorów. Kiedy podeszłam, czułam moje przyśpieszające tętno i szybszy oddech. Badałam moje otoczenie, ale nikogo nie było tu w nocy. Cholera! Nie miałam łatwo dostępnych narzędzi, aby się bronić, a ja byłam zbyt blisko, by uruchomić procedurę ucieczki z powodzeniem. Chciałam krzyczeć, aby przyciągnąć czyjaś uwagę, ale odłożyłam ten pomysł, nie chcąc publiczności, by udowodnić, że po raz kolejny popadam w paranoję. Podeszłam do drzwi z nadzieją, że moje obawy były bezpodstawne. Byłam zaledwie sześć stóp od drzwi, gdy czyjeś ciało stanęło przede mną, blokując mi drogę. Wzięłam głęboki wdech, przygotowana do krzyku, by ratować swoje życie. - Witaj Ev. Dobrze cię widzieć. Byłam zaskoczona i krzyk zamarł mi w gardle. – Drew? Czy to ty? Cofnęłam się, robiąc kilka krok wstecz. Tak to był Drew. Poczułam umiarkowaną ulgę, ale nie zrezygnowałam z mojej pełnej ostrożności. - Co robisz tutaj, wałęsając się wkoło mojego budynku o jedenastej w nocy? Uśmiechnął się nieśmiało. – Przepraszam, jeśli cię przestraszyłem. Byłaś w mojej głowie ostatnio, a kiedy jechałem mój samochód wbrew mojej woli, przywiózł mnie tu. 127

- Oh, ja

też cieszę się, że cię widzę, oczywiście, po prostu mnie

zaskoczyłeś. - Objęłam się ramionami, tak na wszelki wypadek. Drew i ja spotykaliśmy się przez dziewięć miesięcy i w tym czasie zawsze mnie dobrze traktował. Skończyliśmy ze sobą polubownie i nadal widywaliśmy się okazjonalnie. Nie miałam uzasadnionych powodów, by wątpić w jego intencje, ale nie ignorowałam ostrzeżeń Huntera. - Zapukałem do drzwi, ale nikt nie otwierał. Wiedziałem, że wkrótce wrócisz do domu po pracy, więc postanowiłem spędzić trochę czasu, aby sprawdzić czy dam radę cię złapać. - Wyjaśnił racjonalnie. - To wspaniale cię widzieć. Już dawno miałam do ciebie zadzwonić, byśmy mogli spotkać się na kawie by nadrobić zaległości. Jak się masz? To było niezręczne prowadzić tę rozmowę na dworze, ale nie czułam się komfortowo zapraszając go do środka, wiedząc że Sam jest na randce z Robbiem. -Dobrze,

dobrze.

Chciałem

z

tobą

porozmawiać.

Miałabyś

coś

przeciwko jakbym wszedł na chwilkę? - To nie jest najlepsza pora, Sam jest w środku ze swoim nowym chłopakiem i nie byłaby chyba zadowolona, że przyprowadzam gości skoro nie otworzyła gdy pukałeś. -Ach, rozumiem. Nie tak wyobrażałem sobie naszą rozmowę, ale… tęsknię za tobą Ev, chcę do ciebie wrócić. Zawsze myślałem o tobie jako tej która odeszła. - Drew powiedział bardzo emocjonalnie. W jakimkolwiek innym momencie mojego życia jego stwierdzenie byłoby romantyczne, ale ataki mające miejsce w Hensley rzucały złowrogi filtr na jego słowa. Po mojej skórze czołgał się niepokój. - Drew, naprawdę mi to pochlebia, ale mieliśmy już swój najlepszy czas i nie wyszło. Cieszę się, że nadal mogę nazywać cię moim przyjacielem, ale nie widzę nas jako coś więcej niż to. Drew przeczesał z frustracją palcami swoje włosy. – Nie pamiętasz już jak byliśmy razem szczęśliwi, jak wiele radości mieliśmy będąc razem? Wiem, że myliłem się pozwalając ci odejść, prześlizgnąć się przez moje palce, a ja byłem rozproszony szkołą życiem. To był błąd. Wiem, że mieliśmy być razem, Ev. Musisz to poczuć, również. 128

- Przykro, mi ale nie. Tak, mieliśmy wiele zabawy, a nasze relacje były dobre, ale nie rozpraszalibyśmy się tak bardzo, jeśli bycie razem byłoby nam przeznaczone. Proszę nie niszcz teraz, naszych wspólnych wspomnień. Nie jestem odpowiednią kobietą dla ciebie. - Ale jesteś, nie mogę przestać o tobie myśleć. Każda kobieta, z którą byłem, blednie przy tobie. I nawet wyobrażam sobie ciebie, gdy jestem wewnątrz

innej.

Światła

ostrzegawcze

zaczęły

migać

–

uwaga

niebezpieczeństwo! Nie tylko zbyt wiele informacji, ale przerażające ponad miarę. Musiałam dostać się do środka, daleko od niego z całym pośpiechem. - Drew, widuję się z kimś. Nie jestem już wolna, nie mogę być z tobą. Stwierdziłam stanowczo - Masz kogoś? Kim on jest? Czy to coś poważnego? - On był wyraźnie zaniepokojony tą wiadomością. - Tak mam i jest to coś poważnego. Spróbuj to zaakceptować, życzę ci wszystkiego dobrego. Muszę iść, bo zaraz zamarznę. Dobranoc Dostałam do drzwi i spojrzałam przez ramie. – I do widzenia. Nie ruszał się gdy wchodziłam do budynku i pobiegłam do mojego mieszkania, szybko wchodząc i zamykając drzwi. Będąc bezpieczna w środku napisałam Sam by upewnić się że Robbie odprowadzi ja do samych drzwi, w przypadku gdyby Drew pozostał na zewnątrz. To, co kiedyś było dość powszechne, niewygodne rozmowy z ex, teraz brzmiały złowieszczo. Byłam wstrząśnięta tą rozmową, chociaż nie wiem czy nie przesadzam. Sprawdziłam ponownie drzwi i wszystkie okna przed pójściem spać. Minęło dużo czasu zanim zasnęłam, ale kiedy już mi się to udało moje sny były ciemne, miałam złe przeczucia.

Wciąż niespokojna po spotkanie Drew, ponownie rozważałam moją randkę Joshem.

W

jednej

chwili

randki

stały

się

bardzo

ryzykownym

przedsięwzięciem. Ale w końcu zdecydowałam się postępować zgodnie z planem; Josh był miłym facetem i cały czas będziemy w publicznym miejscu. Jeśli dam mu szansę, tonując mój nowo nabyty podejrzany charakter, być może okaże się to czymś więcej, co było mało prawdopodobne, 129

biorąc pod uwagę moje pragnienie Huntera. Nic innego, jak to że randka ma utrzymać podsycane płomienie zazdrości Huntera, co uczyniłoby moje uwodzenie znacznie łatwiejsze. Włączanie gniewu w pasję było znacznie łatwiejsze niż utrzymanie dobrych stosunków. Chciałabym zbudować delikatne podwaliny w tym tygodniu, a następnie zwabić Huntera moją cielesna stroną, gorącym tańcem w najbliższą sobotę. Jeśli mój plan zakończyłby

się

sukcesem,

następnego

ranka,

byłabym

całkowicie

zadowoloną z siebie kobietą. Pomimo moich cielesnych planów wobec Huntera, byłam zobowiązana do dania szansy Joshowi na naszej randce. Znałam Huntera i nie widziałam malującej się z nim przyszłości. Dlaczego nie otworzyć się na alternatywne możliwości? Postanowiłam utrzymać dorywczo rzeczy z Joshem tak długo, jak nie wyjaśnią się moje relacje z Hunterem. Nie chciałam nikogo wprowadzać w błąd. Balansowałam już na cienkiej linie umawiając się na randkę z Joshem i zamierzając nakręcić Huntera. Nie zamierzałam za bardzo zanurzyć się w Tramp Town. Mogłem przez to przejść z czystym sumieniem tak długo, jak nie podejmę żadnych zobowiązań. I nie chodziło tu o Huntera, on wiedział o Joshu i o tym ze nie jestem nim na poważnie zainteresowana poważną relacją nim. Z moimi wytycznymi co do miejsca spotkania, przygotowałam się na moją randkę. Chez Madeline była jedną z najpiękniejszych restauracji w okolicy, dając mi możliwość ubrania się bardziej elegancko niż zazwyczaj. Wybrałam suknie bez rękawków, do czego dołączyły srebrne szpilki. Dodałam do tego odpowiedni makijaż, przed wyruszeniem z kluczami w ręku. Byłam wdzięczna, że Chez Madelina oferowała swój własny parking, dzięki czemu nie musiałam rozkoszować się pomysłem konieczności jazdy moja starą hondą do budki parkingowego. Wiem, ze to płytkie, ale papa smerf byłby jak ból kciuka wśród Mercedesów i BMW. Josh czekał na mnie po środku restauracji, wychodząc po mnie i oferując swe ramię. Miał na sobie czarny garnitur od Armaniego, pasujący do szarej koszuli i jedwabnego krawata. Zdałam sobie sprawę, że nasze stroje pasowały do siebie, co dało mi bezsensowną przyjemność. Josh zabrał mój

130

płaszcz przed oddaniem go do szatni. Wsunął znaczek do kieszeni garnituru, w geście opieki nade mną. - Dobry wieczór Ev. Wyglądasz oszałamiająco. - Przez minutę oceniania mnie z aprobatą. – A ja myślałem że wyglądasz w świetnie w kimono na KravMadze. -Ty wyglądasz bardziej elegancko. - Czy chcesz bym schował twój bilet parkingowy? - Nie dziękuję. Nie mam żadnego. - Rzucił mi pytające spojrzenie. - Bałam się że, parkingowy skusi się by ukraść mój samochód.. Wolałam zapobiec zbrodni, sama parkując. Josh przypuszczalnie starał się zrozumieć, po czym się roześmiał . – Jeździłem Chevy Caprice ’93 w liceum. To nie może być aż tak źle. -Nie,nie jest aż tak źle. To stary Accord, ale przynajmniej nadal produkują ten model. No i zdobyłam cichy chichot Josha. - Idziemy? - Wyciągnął ponownie rękę. - Powinniśmy. Gdy wróciliśmy do stolika pojawił się kelner by nalać nam po kieliszku Sauvignon Blanc do kolacji. Josh zamówił dla nas Grande Tasting, z czego słynęła

Madelina.

Odmówił

wyboru

wina,

z

racji

tego,

że

oboje

prowadziliśmy. Jedzenie było wystawne: Pine Island Oysters w połowie obrane, duszone dorady, smażone foie Gras, pieczoną nogę z kaczki, pieczone jagnię, ser i trio sorbetów. Na deser podano tarte z imbirem, migdałami, specjalność lokalu Towarzystwo rywalizowało z posiłkiem. Z Joshem rozmawialiśmy naszych życiach, rodzinie, przyjaciołach – wyłączając Huntera – i planach na przyszłość. Josh był wzorową randką. Do czasu gdy skończyliśmy nasz deser i wypiliśmy kawę byłam bardzo najedzona. Szybko pożałowałam że wzięłam taką

obcisłą

sukienkę,

co

byłoby

bardziej

odpowiednie

dla

mojego

darmowego obżarstwa. Josh odebrał i nałożył na mnie mój płaszcz, po czym oferując mi swe ramie odprowadził do samochodu. Podziękowałam mu za piękną kolację i wspaniałe towarzystwo. Korzystając z okazji, zaprosił mnie na następną 131

sobotę. Miałam odmówić, ze względu na plany; części dotyczącej mojego planu uwiedzenia Huntera. Poczułam przez chwile wyrzuty sumienia, pamiętając, o tym, że przecież tylko umawiamy się z Joshem, bez żadnych zobowiązań. Wiec gdy poprosił o tą randkę w sobotę, zgodziłam się jednak. Josh delikatnie ujął mój policzek w swoja ciepłą dłoń, pochylił się, umieszczając delikatny pocałunek na moich ustach. Było zbyt chłodno by dłużej stać na dworze, więc wziął kluczyki, odblokował i otworzył moje drzwi. Po tym, Josh zamknął drzwi i pomachał mi na pożegnanie. Gdy wróciłam do domu, przeżywałam mój wieczór jeszcze raz – to była moja najbardziej „dorosła” randka w historii. Josh był uroczy i rycerski. Słuchał, doceniał mój humor i wspierał moje cele. Coś mnie do niego przyciągało – nie ten cały magnetyzm jaki czuję w stosunku do Huntera – ale Josh wzbudzał we mnie pragnienie. Był dostępny i zachęcający, a Josh to ułatwiał, bez żadnego ciśnienia. Był dokładnie tym, czego potrzebowałam, jeżeli mielibyśmy wspólną przyszłość, ale byłam nastawiona entuzjastycznie co do tej perspektywy. Niezbyt mile widziana myśl powstała w mojej głowie – jedynym sposobem by ten wieczór był jeszcze lepszy, to obecność Huntera. Po pracy w niedzielę, Sam i ja poszłyśmy do baru by wykreślić kierunek działania planu „Ujeżdżasz go, kowbojko”. Mam nadzieję, że będzie to inicjatywa długoterminowa, więc powinnam zacząć subtelnie a później budować ofensywę w odpowiednim czasie. To mogłoby osłabić jego postanowienie, pozwalając na mniej niewygodne przejście od nie fizycznej do cielesnej relacji. Przybyłam na poniedziałkowe zajęcia pół godziny przed czasem, co było porą, gdzie zawsze spotykałam Huntera. Nie odzywał się od czasu swojego wybuchu, zostawiając mnie w niepewności, czy w ogóle się pojawi. Sprytnie odpięłam jeden guzik więcej w mojej koszuli dodając przy tym długi naszyjnik, co podkreślało mój dekolt. Postanowiłam nie podejmować tematu mojej randki, no chyba że Hunter sam pierwszy poruszy ten temat i to tylko minimalne szczegóły. Jego zazdrość to dobry znak, ale nie chcę jej zaostrzyć

132

i spowodować walki. To, że Hunter jest świadom tego, że pożąda mnie inny mężczyzna oraz moje wzajemne zainteresowanie, było wystarczające. Hunter czekał na mnie trzymając w dłoni dwie filiżanki kawy. Gdy podał mi kubek, zobaczyłam, że napisał na górze „przepraszam”. Postawiłam swój kubek na stole przed objęciem jego, a on robi to samo. Spojrzał na mnie dziwnie, niepewny co do moich intencji, ale zignorowałam jego zatrzymanie i zaczęłam owijać moje ręce wokół jego talii. On szybko otulił mnie swoimi ramionami w zamian, trzymając mnie blisko. - Przykro mi, że kompletnie nad sobą nie zapanowałem. Nie powinienem wyładowywać swojej frustracji na ciebie i nigdy nie powinien okazać ci takiego braku szacunku. Byłem cholernie nieszczęśliwy w ten weekend, wiedząc że cię zdenerwowałem i że nie byłem w stanie z tobą porozmawiać. Potrzebuje ciebie w moim życiu, Everleigh. Stałaś się dla mnie zbyt ważna, że nie mogę znieść myśli, że cię stracę, bo nie mogłem kontrolować mojego infantylnego temperamentu. To mnie nie usprawiedliwia – ale martwię się o ciebie. Wyciągnęłam ręce z jego pasa i otoczyłam nimi jego szyję, bawiąc się jego włosami. To było bardziej intymne niż kiedykolwiek kiedy z nim byłam, widziałam zaskoczenie w jego oczach, zanim to szybko ukrył. On minimalnie zacieśnił swój uścisk. - Hunter, nie możesz stracić mnie na rzecz innego faceta. - To było w ścisłym znaczeniu tego słowa, mógł mnie stracić ale tylko wtedy gdy on nie będzie mnie chciał. – Jesteś tak samo ważny dla mnie. Nawet nie wiem co bym zrobiła, gdyby nie było ciebie w moim życiu. Położyłam

głowę

na

jego

klatce

piersiowej,

potrzebując

komfortu.

Wiedziałam, że mój czas z Hunterem był ograniczony, chyba, że zdecyduje się na nowy rodzaj relacji ze mną. - Brakowało mi ciebie przez ten cały weekend i bałam się, że nie pokażesz się i dziś. Nie chcę z tobą walczyć. Nie chciałam cię drażnić, szczerze. Nigdy nie przyszło mi do głowy, że będzie ci przeszkadzało gdy kogoś poznam. Dlaczego ci to przeszkadza?

133

Niechętnie odważyłam się na tę rozmowę ale obiecałam Sam i Griffinowi, że zweryfikuje moje wnioski, zanim oficjalnie rozpocznę plan „ujeżdżasz go, kowbojko”. - Tak jak mówiłem, bałem się że cię stracę. Nie miałem żadnej konkurencji

w zdobywaniu twojej uwagi, aż do teraz i nie podoba mi się

pomysł dzielenia się moim przyjacielem. Dobrze, użył P-słowa, nie jest to dobry znak, ale o niczym to nie rozstrzyga. - Hunter, jesteś gejem? - Co? - Był w ciężkim szoku. – nie , ja na pewno nie jestem gejem. Nie to żebym miał z tym problem – miłość to miłość – ale zdecydowanie pociągają mnie

kobiety. -

Dlaczego

w

ogóle

tak

myślałaś?

Myślałam, że jesteś gejem od czasu gdy zacytowałeś tekst

z „Przeminęło z wiatrem”. Dopiero w czwartek zaczęłam mieć wątpliwości. Wyglądało

jakbyś

był

o

mnie

zazdrosny;

myślałam

że

może

się

zdenerwowałeś, że ktoś brał kawałek ciasta, który ty chciałeś. - Myślałaś, że jestem gejem przez cały ten czas? To wyjaśnia czemu nagle z trybu wrogiego bojownika przełączyłaś się na skrzydłowego. W rzeczywistości to wiele wyjaśnia. - Przerwał jakby przewartościowywał świat, który znał. – Dla przypomnienia, mam mamę i siostrę, które maja obsesje na punkcie tego filmu. Widziałem czy słyszałem o tym filmie z tysiąc razy. Prawdopodobnie mógłbym zacytować dosłownie cały skrypt. - No to dużo wyjaśnia. - Zdecydowanie cisnęłam go dalej. – Byłeś zazdrosny Hunter? Bałeś się że kolejny mały chłopiec, będzie się bawił zabawką której pragniesz? Nigdy nie dałeś mi do zrozumienia że cię pociągam. Hunter pokręcił głową. – Everleigh, nie mogę uwierzyć że nawet o to pytasz. Jesteś zdecydowanie piękna, wewnątrz jak i na zewnątrz. Gdybyśmy nie byli przyjaciółmi, jeż pierwszego weekendu byłabyś pode mną. - Jesteś tego tak pewien? - A czy się mylę? - Bronię swego. - Postanowiłam posunąć się trochę dalej, odkad mówił tak otwarcie. 134

- Wiec jesteś zazdrosny? Wziął ciężki, pełen frustracji oddech. – Tak byłem zazdrosny; obłędnie, irracjonalnie zazdrosny. Czy to cię uszczęśliwia? - Oczywiście. - Odpowiedziałam bezczelnie. Hunter pokręcił na mnie głową chichocząc. - To prawda, że nie cieszy mnie pomysł dzielenia się twoją uwagą, ale też nie podoba mi się pomysł, że inny facet będzie smakował tego, czego ja nie mogę mieć. No i to było potwierdzenie tego czego się bałam. Chciałam przerwać całą rozmowę, ale chciałam spojrzeć bardziej wgłęb niego. - Dlaczego nie możesz mnie mieć? Wiesz, że też mnie pociągasz również. Przycisnęłam się do niego wzmacniając mój punkt widzenia. Hunetr jęknął w odpowiedzi. - Everleigh gdyby łączył nas seks, to byłoby niesamowite, bez wątpliwości, ale co potem? Nie jestem w takim miejscu w moim życiu, gdzie mogę zaoferować ci coś więcej niż przyjaźń i seks… nie tak dużo ile chciałbym ci dać. Po tym, jak nasycimy nasze pożądanie, rzeczy się skomplikują. Ledwo mogę się teraz z tobą spotykać; a gdybyśmy spali ze sobą, to doprowadzałoby mnie do szaleństwa. Nie mielibyśmy żadnych roszczeń co do siebie, ale wciąż pojawiałyby się jakieś oczekiwania. Nasza przyjaźń wtedy by nie przetrwała, a ja odmawiam stracenia ciebie. W przyszłości, kiedy będę mógł, chciałbym wrócić do tej rozmowy, ale teraz muszę utrzymać rzeczy platonicznymi. Och, a więc było o wiele gorzej niż myślała. Byłam banałem, planem B. Przyjacielem, którego trzyma się przy sobie na wszelki wypadek, gdy nie trafi się lepsza okazja. Jak dług myślał sobie że poczekam, rok, pięć, dziesięć? Wzięłam głęboki oddech by ochłodzić mój temperament moją zranioną dumę. Miałam odpowiedź na pytania, nie mogłam nic mu zarzucić za to że był uczciwy, nawet jeśli prawda była ostatnią rzeczą jaką chciałam usłyszeć.

135

- Nie będę twoim planem B Hunter. Nie będę siedzieć w pokoju i żyć w celibacie, czekając na dzień, kiedy przestanę być super opcją. Jeśli to jest to na co masz nadzieję, nie mogę tego zrobić. - Nie jesteś moim planem B. - Wyrzucił z siebie Hunter – to nie to co miałem na myśli. Teraz to nie jest odpowiedni czas. Nie gram na zwłokę. To nic z tych rzeczy. Po prostu nie mogę…. - Hunter warknął z frustracji. – Nie potrafię wyjaśnić tego lepiej niż tak jak już to zrobiłem. Nie proszę cię, byś poczekała

aż

uporządkuję

swoje

gówno.

Pytam

czy

będziesz

moim

najlepszym przyjacielem. Nie chcę nic zmieniać. Nie chcę cię stracić. Jego rozpacz była tak oczywista, że było mi go prawie żal. Prawie. – Nie chcę byś poruszała ten tematu teraz. Rozumiem, że sam się o to prosiłem tak reagując, ale cholera… Ja po prostu nie chcę zmieniać rzeczy miedzy nami. - W porządku. Cieszę się, że powiedziałeś mi prawdę. Wysłuchałam cię i cię rozumiem, naprawdę. Tak, możemy zostawić tę rozmowę za nami i nadal być przyjaciółmi. Nie mogę obiecać, że rzeczy się nie zmienią, ludzie i relacje rozwijają się cały czas, ale nie chcę cię stracić. Gdybym mogła zrobiłabym wszystko by temu zapobiec. Niestety koniec naszej przyjaźni był nieunikniony. Miałam moment jasności podczas naszej rozmowy, w końcu uświadamiając sobie że pragnę Huntera. Pragnęłam go zawsze ponad innymi. Kochałam go jak mojego najlepszego przyjaciela, ale w końcu uznałam, że byłam w nim zakochana, a on powiedział mi że nie może mi dać tego, czego chciałam najbardziej – jego odwzajemnioną miłość. Nie było nic do zrobienia by na to poradzić, żadnych przypadków by je zmienić, bo jeśli moje serce ma w końcu zostać rozbite tak czy inaczej, chciałam gromadzić wszystkie chwile i tworzyć wszystkie ekscytujące wspomnienia, które będą mnie rozgrzewały podczas samotnych nocy gdy nadejdą. Może Sam miała racje miesiąc temu – Hunter jest tylko fantazją, do których wróciłam mając dwadzieścia lat i gdy potrzebowałam erotycznego natchnienia. Jednego jestem pewna że nigdy nie będę żałować nocy spędzonych z Hunterem, gdy on odejdzie. - Dzięki Bogu. Chciałbym żeby było inaczej, jakbym mógł dać ci więcej. Po prostu nie mogę, nie teraz. Nie będę prosił byś czekała na mnie 136

w nieskończoność, to nie fair w stosunku do ciebie. Obiecuję być twoim najlepszym przyjacielem, bez żadnych irracjonalnych wybuchów. – Objął mnie mocniej i pocałował czubek mojej głowy przed tym jak wyszeptał mi do ucha. – Chciałbym ci powiedzieć ile dla mnie znaczysz, ale słowa nie mogą tego wyrazić. - Hunter uwolnił mnie z naszego uścisku i rozejrzał się. – Czas iść. Rozmowa zakończona, emocje wylane, to koniec. Dotrzymałam słowa danemu Griffinowi i Sam. Nie jestem pewna, czy jestem zadowolona, że to zrobiłam, ale przynajmniej mogłam ruszyć do przodu. Hunter podniósł nasze kawy, wręczył mi mój kubek, a następnie wziął mnie za rękę, prowadząc do naszej sali. Po Wstępie do Działania, wszyscy spotkaliśmy się na lunchu w WestsideBBQ. Kiedy usiadłam Sam uniosła brew, na co ja odpowiedziałam małym kiwnięciem głowy i zmarszczyłam czoło. Sam powtórzyła mój grymas, przed wzruszeniem ramionami, po czym podniosła swoją rękę w stylu rodeo i powiedziała głośno „Jedziem kowbojko!” Robbie i Hunter w tym samym czasie na nią spojrzeli, jakby postradała zmysły, a ja po prostu śmiałam się i śmiałam. Jeśli nie mogłam płakać, to zamierzałam się śmiać aż ból minie.

Jak mijały tygodnie, tak my wróciliśmy do swojej rutyny. Widywałam się z Joshem na zajęciach z KravMagi, gdzie współpracowaliśmy jeszcze kilka razy, bez żadnych wpadek. Zabrał mnie na filiżankę kawy,a potem spędziliśmy miło czas; było łagodnie i przyjemnie. Miałam problem z utrzymaniem poziomu atrakcyjności jaki miałam dla niego na pierwszej randce. Nie byłam gotowa rzucić ręcznika, ale byłam już coraz mniej optymistyczna. Josh był wspaniały, ale wypadał blado w porównaniu z Huntera. Hunter i ja wróciliśmy do normalności – udając w trakcie naszych konwersacji, że nic tak naprawdę się nie stało... Jedyną różnicą było to, że starałam się go często dotykać, stanąć bliżej niego, dłużej się przytulać, przyciskać swoje ciało do niego. Co mnie zaskoczyło, Hunter odpowiedział na 137

moje łagodne zaliczki w naturze. Trzymał mnie za rękę, kiedy mógł się z tego wytłumaczyć, nieustannie mnie obejmował, a czasem żartobliwie klepnął mój tyłek... Zaczął nawet całować mnie w czoło witając i żegnając się ze mną i jakby czubek mojej głowy nie był wystarczający, całował mnie coraz bliżej moich ust. Sam starała się mnie przekonać, że nadszedł czas, aby zintensyfikować uwodzenie, ale nie byłam na to gotowa. Cieszyłam się nową intymnością w naszej przyjaźni, czego nie chciałam stracić na rzecz eskalacji moich seksualnych zaliczek. W każdym dniu przesuwałam granicę coraz dalej, a do tej pory odpowiedzi Huntera były korzystne i odwzajemnione. W sobotę wszyscy udaliśmy się potańczyć, osiągając dalsze postępy w planie, czego byłam pewna tańcząc z nim. Nie było powodu, by sztucznie projektować coś, co występuje naturalnie w przyrodzie. Wiedziałam, że Sam mnie nie zrozumie. Miała przy sobie mężczyznę swoich marzeń10 i wiedziała, że może go przy sobie zatrzymać. Mogła się nim cieszyć w pełni, bez konieczności ograniczania swoich instynktów i pragnień, i ciężko mi było nie pożądać jej wolności. Każdy dzień który mijał, zmniejszał liczbę dni jakie spędzałam z Hunterem. Im dalej nasza relacja postępowała, tym bardziej zbliżaliśmy się do spełnienia naszych pragnień, a koniec był coraz bliżej. To było – słodko gorzkie. Ceniłam każdy najmniejszy dotyk, każdy moment jaki razem spędzaliśmy, ponieważ to wszystko miało się skończyć. Kochałam człowieka, który nie mógł w pełni odwzajemnić mojej miłości, w sposób jaki chciałam. Każdego dnia ból pogłębiał się i kolejna rysa była rzeźbiona w moim sercu, ponieważ nieuchronna strata wisiała w powietrzu. Starałam się nie skupiać na smutku, jaki miał nadejść i żyć w tym momencie. Po tym wszystkim, te chwile były wszystkim co pozostanie, kiedy go nie będzie.

10

Po akcji z Heathem dla mnie to jest jakaś dupa wołowa a nie wymarzony facet :P – dla mnie też 

138

Rozdział11 Przez te doświadczenia może zostaliśmy ostrzeżeni – ucz się wszystkiego, nie zapomnij niczego!

Karl Liebknecht W sobotnia noc, gdy Hunter przyjechał byłam już gotowa. Ubrałam się tak jak się czułam: zmysłowo, chciwie, spragniona i cieleśnie. Miałam na sobie czerwoną sukienkę, która był krótsza od tych, których kiedykolwiek miałam na sobie. Sukienka miała odcień głębokiej czerwieni, z jednym ramiączkiem, obcisła i gorąca, z czarnym satynowym paskiem, otulającym moją talię. Inne ozdoby byłyby zbyteczne. Kolor mówił sam za siebie i ogólnie efekt był kuszący, w połączeniu z konturami z wężowej skóry. Hunter i Robbie mieli się z nami spotkać w The Stop; jeśli uda mi się przechwycić uwagę Huntera – misja zostanie wykonana. Gdyby na mój widok się ożywił, a jego szczęka opadła, z językiem rozwiniętym na podłodze i przez tubę

wzdychałby

„ah-ooh-Gah,

ah-ooh-Gah!”

On

podszedł

do

mnie,

139

przyciągnął do siebie, impulsywnie całując moje nagie ramię u podstawy szyi, zdecydowanie niespodziewane i zaaprobowane przywitanie. - Kobieto, co ty próbujesz mi zrobić? Jasna cholera! Nie możesz opuszczać mojego boku dzisiejszego wieczora. Przyciągnął mnie mocno do siebie i poczułam twarde wybrzuszenie przy moim biodrze – mój, oh, mój. Byłam zagubiona w tej chwili, gdy poczułam wibracje przy moim tyłku - Nieco niżej i może byłoby skuteczne – drażniłam się. - Jesteś diabłem. - Mruknął, wyciągnął komórkę z kieszeni i sprawdził ekran. – Musisz nim być żartując sobie ze mnie, przepraszam, muszę odebrać. Zaraz wracam. Kiedy odwróciłam się do Sam, miała triumfujący wyraz twarzy, słowa były tu zbędne. - Zostanę na noc u Robbiego. - Niedbale stwierdziła. Skinęłam głową. Wyraźnie niezadowolona, że nie chwyciłam przynęty, kontynuowała: Wiesz w przypadku, gdy odczujesz potrzebę, by wymienić swoje meble w sypialni. Mówiłaś cos ostatnio o wyniesieniu łóżka z sypialni. Może Hunter mógłby pomóc. Wydaje się, że byłby chętny na to wyzwanie. Przewróciłam oczami, nie dodając powagi jej komentarzowi odpowiedzią - Czy w końcu zrobimy coś dzisiaj wieczorem? - Dzięki Bogu. Robbie dokuczał. - Nie ty, Sam może wykręcić się od represji, w przeciwieństwie do ciebie. Hunter wrócił kończąc nasze przekomarzanie. – Muszę iść, awaryjna sytuacja w pracy a ja jestem najbliżej. Tak cholernie mi przykro. - Powiedział nam wszystkim, zanim odciągnął mnie na bok kilka stóp dalej. - Boże, przez tą sukienkę mi serce stanie zaraz. Jeśli istnieje jakiś sposób, żebym mógł cię z niej wyciągnąć, zrobiłbym to. 140

Przyciągnął mnie do ciasnego uścisku i lekko mnie podniósł. Pocałował mnie w czoło zanim powoli opuścił wzdłuż jego ciała. - Bądź ostrożna dzisiejszego wieczora. Zostań z Robbiem i Sam, proszę. - Będę. Idź rozwiązać problem i jeśli skończysz na tyle wcześniej by wrócić… - ‘do mnie’ chciałam dodać. - To nie wygląda obiecująco, ale jeśli uda mi się to wrócę. Napisz mi gdy wrócisz do domu, bym wiedział że jesteś bezpieczna i upewnij się, że drzwi są zamknięte. - Obiecuję Wycisnął na mojej głowie jeszcze jeden pocałunek przed puszczeniem mnie, co zresztą zrobił niechętnie. - Zaopiekuj się moją dziewczyną dzisiaj. - Rozkazał Sam i Robbiemu wychodząc. Ja wróciłam do moich przyjaciół, rozczarowana, że Hunter musiał wyjść. Przynajmniej widział mnie w tej kiecce i polubił to co widział. Przypominając sobie jego aprobatę, uśmiechnęłam się – było to warte wysiłku. - Jego dziewczyną? - Sam uśmiechnęła się. - Twoje domysły są tak dobre jak moje. - Dzielę się z nią swoimi odczuciami, ku jej zaskoczeniu. W środku podzieliliśmy się kolejką shotów zanim wyruszyliśmy na parkiet. Po kilku piosenkach dołączył do nas Linc, byłam zachwycona, że wszystko wróciło do normy między nami. Tańczyliśmy, przez ponad godzinę, zanim odebrał jakiś telefon i wyszedł na spotkanie z przyjaciółmi w innym klubie. Co dzisiaj było ze mną nie tak? Wszyscy moi taneczni partnerzy zostali nagle wezwani. Zauważyłam Sam i Robbiego, którzy przeprowadzali ćwiczenia wprowadzające do dalszego wieczoru. Decyduję się dać im czas sam na sam, pomachałam Sam, wskazując na bar, aby wskazać im, gdzie mogli mnie późnej znaleźć. Skinęła głową i wróciła do sprawdzania ustRobbiego. 141

Znalazłam stołek na drugim końcu baru, obok ściany, który dostarczył trochę miejsca do oddychania. Griffin machnął mi pokazując uniwersalny znak oznaczający ‘poczekaj minutkę’. Dotrzymał słowa, stojąc przede mną chwilę później. - Co słychać piękna damo? Gdzie zgubiłaś resztę załogi? - Sam tańczy z Robbim. Straciłam Huntera na rzecz kryzysu w pracy, zanim nawet wszedł do środka. Potem straciłam Linca, który wyszedł do innego klubu; najwyraźniej mój odstraszający urok działa. Byłam gotowa zrobić sobie przerwę, więc pomyślałam że sobie tutaj chwilkę posiedzę i poobserwuję ludzi. - Dobry plan. Chcesz drinka? - Mojito i wodę, dzięki. Kiedy Griff wrócił z moim drinkiem wzięłam łyk nucąc poją aprobatę. - Wszystko działa z Hunterem? - Ech, w pewnym sensie. Porozmawiałam z nim, tak jak obiecałam i miałam rację. On mnie chce i nie chce. Jak na razie może zaproponować mi tylko przyjaźń. - Czy podoba ci się ta opcja? - A czy mam jakiś wybór? Myślę, że jest za późno na te całe życie w przyjaźni. Mam alternatywny plan. - Nie mów mi, pozwól mi zgadnąć – zdałaś sobie sprawę, że jesteś w nim zakochana, ale nie możesz go mieć. Dla ciebie niemożliwe jest przyjaźnić się z kimś w kim jesteś zakochany, więc podążasz ostro z wiatrem, wabiąc go do łóżka, by cieszyć się towarem, zanim uruchomi się w nim instynkt samozachowawczy. Cholera, był dokładny i zwięzły. - W skrócie. Jesteś w tym dobry. 142

- Wiem. - Uśmiechnął się na mój komplement. - Łatwiej jest mieć perspektywę, gdy się nie jest emocjonalnie zaangażowanym. Ok, muszę wracać z powrotem do mas. Przyjdę sprawdzić co u ciebie później. Krzyknij gdy będziesz mnie potrzebowała. - Zrobi się. Spędziłam następne pół godziny na oglądaniu walczącej pary, pijackiego tańca dziewczyn, czy pijanych facetów. To było takie zabawne, jak każde reality show. Jakiekolwiek opalanie natryskowe i możemy wbijać do ‘Jersey Shore’. Zaczęłam się niepokoić, gdy żelazne ramie odcięło mnie od pozostałych, bezwzględnie popychając mnie tak, że omal nie spadłam ze stołka. - Hej- Krzyknęłam próbując się wyprostować. - Gdzie się podział twój warujący pies, księżniczko? - Szepnął mi do ucha, podczas, gdy przycisnął się do mnie boleśnie. Siedziałam pod niewygodnym katem, a jego ramie skutecznie mnie unieruchomiło, trzymając mnie od lewej piersi do prawego ramienia. Moja lewa ręka była uwieziona, nie nadająca się do użytku. Nogi miałam zaczepione wokół nóg stołka, aby zapobiec upadkowi, jednak co zostawiło mnie na jego łasce bez możliwości użycia nóg. Skanowałam obszar, aby zobaczyć, czy ktoś mógłby zainterweniować, ale nikt nie zauważył. Patrząc przez ramię, rozpoznałam Heatha11, który mnie uwięził. Próbuje wykorzystać mój prawy łokieć by uderzyć go w żebra, ale nie mogę wygenerować wystarczającej siły ciosu by zadać mu ból. Zaśmiał się z moich wysiłków. - Musisz to zrobić lepiej kotku, ale to sprawi, że oddam tobie dwa razy mocniej. - Puść mnie albo szybko udam się do czwartego pasażu, ze skargą do twojego tatusia, żeby mógł przyśpieszyć wybór adwokata dla ciebie.

11

Jak na tę chwile mój główny podejrzany.

143

- A ja powiem im, że mścisz się na mnie, bo odrzuciłem twoje zaloty. Jak myślisz, komu uwierzy policja - biednej dziewczynie ubranej jak dziwka czy synowi szanowanego, czołowego polityka? Wszystkie szkielety kryjące się w twojej szafie, dotrą do wieczornych wiadomości, zanim zdążysz się odezwać. Boohooo. - Ty nadęty kutasie. - Krzyknęłam. – Nie możesz mieć chętnej kobiety, wiec musisz ją zmuszać do tego? Wiesz w czym jest problem? Zdjęcia twojego mikroskopijnego kutasa na Facebooku są wystarczające, by utrzymać kobiety z dala od ciebie, nawet jeśli cię to nie zadowala. Mój plan był taki, by jak najdłużej utrzymać z nim rozmowę, wymyślając coraz

to

wiarygodniejsze

oskarżenia,

aż

mogłabym

uzyskać

pomoc.

Krzyczałam ale muzyka była zbyt głośna, wiec nikt nie mógł mnie usłyszeć, oprócz osób tuż obok mnie. Jednak ludzie po mojej prawej odwrócili się plecami, celowo zasłaniając konfrontację moją i Heatha, skutecznie blokując resztę widoku klubu. - Ty pieprzona suko! - Heath puścił rękę z mojego ramienia, chwytając mnie za szyję, kiedy coś a raczej ktoś przeskoczył przez bar. Nie widziałam, ale słyszałam jak czyjaś pięść łączy się z twarzą Heatha, zmuszając go do upadku do tyłu, gdy głos Griffina krzyczał do bramkarzy. Poleciałam do tyłu, bez przytrzymującego Heatha, ale drugi barman chwycił mnie zza baru za rękę podtrzymując mnie. - Jeśli kiedykolwiek postawisz swoją stopę w moim barze, to będzie twój ostatni raz, gdy będziesz mógł korzystać z wszystkich kończyn. Nigdy nie waż się położyć swoich łap na kobiecie, ty żałosny kawałku gówna! - Ryknął wściekle Griffin. Dwóch bramkarzy przechodziło przez tłum, ciągnąc za sobą Heatha, wyrzucając go z baru wraz z jego kompanami. Griffin podszedł do mnie, powoli, kładąc dłoń na moim ramieniu i skanując moje obrażenia.

144

- Wszystko w porządku, Ev? Przykro mi że nie potrafiłem dotrzeć do ciebie szybciej. Nie widziałem, co się dzieje, dopóki nie zaczęłaś krzyczeć. Czy on cię skrzywdził? - Czuję się dobrze Griff, tylko trochę jestem wstrząśnięta. To drugi raz, gdy mnie złapał, nie mam pojęcia, jaki jest jego problem. - Jego problemem jest bycie cholernie narcystycznym socjopatą. - Czy to jest twoja profesjonalna opinia? - Zażartowałam, chcąc załagodzić napięcie chwytające całe ciało Griffina. - Właściwie to jest. Nie mogę uwierzyć, że już przed tym położył na tobie ręce. Musimy zadzwonić na policję i złożyć skargę. - Doradzał natarczywie. - A po co? Nie mam żadnych śladów, które by potwierdzały moje oskarżenia. Wszystko co ostatecznie widziałeś, to on obejmujący mnie niezręcznie ramieniem. To odbędzie się na zasadzie ‘on powiedział/ona powiedziała’ skarga. W najlepszym wypadku dostanie klapsa po łapkach, bo nie sądzę, by pracownicy tatusia pozwolili na choćby taką karę. Nie będę traciła na niego mojego czasu. - Robisz błąd, Ev. Minimalizujesz, to co ci zrobił, bo nie chcesz mieć do czynienia z konsekwencjami zgłoszenia tego. Rozumiem cię, ale to zła decyzja. Jest to klasyczny przypadek tyrana, ten typ osobowości nadal będzie naciskał, zanim go skutecznie nie odepchniesz. On prawdopodobnie ma ojca, który ratował go ze wszystkich opresji w jakie się wpakował wcześniej, ale na wystarczającą liczbę skarg tego rodzaju, prokurator okręgowy, może nie być tak skłonny do przymykania oka, na jego agresywne zachowanie. - Gasisz to proporcja, Griffin. On jest zepsutym, egoistycznym dupkiem, stąpającego drogą furii, ale nie sądzę że jest realnym niebezpieczeństwem dla mnie12. Uraziłam jego dumę. - To twoja decyzja ale nadal uważam, że powinienem wezwać tutaj gliniarzy. 12

Moje przeczucie mi podpowiada, że baaaaaardzo się myli

145

- Nie. - Oświadczyłam stanowczo, nie pozostawiając miejsca na negocjacje czy perswazję. Griffin westchnął dramatycznie. – Dobrze. Mogę powiedzieć, że był sfrustrowany. - Nagle odwrócił się do stojącej obok mnie trójcy. – Wasza trójka… wypieprzać z stąd. Staliście tam jak głuchoniemi, kiedy było oczywiste że kobieta ma kłopoty. - Dziękuję Griff. Nie wiem co mam ci jeszcze powiedzieć. - Wspięłam się ze stołka i przytuliłam go. - Co się tutaj dzieje? Przytulasz się do Griffina? - Sam stanęła obok mnie zdezorientowana. Dałam jej krótkie podsumowanie tego co się stało; następnie Sam… po prostu straciła rozum. Wypuszczała ze swoich ust ciąg przekleństw, których nie powstydziliby się najwięksi twardziele „Synów Anarchii” na motocyklach, kombinacja tych słów świadczyła, że nie była to przemyślana wypowiedź. Groziła każdej części Heatha, kończąc na groźbie wykastrowania go i wpakowania mu jaj tak głęboko do gardła, że wylądują w piersi. Szalała, ciągnąc za kolczyki w uszach, szurając swoimi butami, grożąc odnalezieniem go w domu bractwa, lub wszędzie, gdzie teraz mógłby się znajdować. Była tak poza kontrolą, że Robbie nie potrafił jej uspokoić, pomimo jego starań. Griffin, widząc rezygnacje Robbiego, podniósł ją w weselnym stylu i wyniósł przez tylne drzwi baru. Po wyjściu zaczął coś do niej szeptać. Uspokajał ją i błagał by się uspokoiła. Trzymając ją bezpiecznie przy sobie, jakby chciał zapobiec jej zranieniu. Wreszcie była udobruchana po tym jak Griffin przysiągł dać lekcje Heath’owi, po której nie będzie mógł oddychać komfortowo, przez kolejnych kilka dni. Gdy w końcu odzyskała panowanie nad sobą, Sam zdała sobie sprawę, że znajduje się w ramionach Griffina, a Robbie stał bezsilny z boku. Nagle zrobiła się czerwona tak jak moja sukienka. - Dziękuję, myślę, ze możesz mnie już puścić. - Sprzeciwiła mu się. – Dziękuję.

146

Griffin niechętnie zaczął obniżać ją na ziemię, gdy zauważył jej bose stopy. - Gdzie są twoje buty? -Hmmm nie jestem pewna. Mam jeden, myślę, że drugi rzuciłam tam. Sam podniosła rękę pokazując jej samotnego buta. Jeśli byłoby to możliwe, wczołgała by się pod moją spódnicę, aż to uczucie zawstydzenia by minęło. - Nie martw się, znajdziemy go, gdy będziemy zamykać. Możesz go odebrać jutro. - Zaoferował Griff, rzucając jej buta przed całym barem, jakby to było najbardziej przyziemne zachowanie na świecie. Może to było bardziej powszechne zachowanie niż sądziłam. – Zaopiekuję się tobą, aż dotrzesz do samochodu. - Nie. - Sam niemal krzyknęła. – To znaczy, to nie jest konieczne. Dziękuję. - Samanta, nie puszczę cię na brudna podłogę boso. To nie jest żaden problem; ważysz mniej niż moja dziesięcioletnia siostrzenica. - Starał się załagodzić jej dyskomfort. Wiedziałam, że Griffin cieszył się tymi chwilami, gdy mógł trzymać Sam w swoich ramionach, a po tym jak mnie uratował, byłam bardziej skłonna, aby mu w tym pomóc. - Robbie, może weźmiesz od Sam klucze do jej samochodu i podjedziesz nim bliżej? Mogę nas zawieźć do domu. - Zasugerowałam. - Dobra. Tak zrobię. Kochanie, gdzie jest twój portfel. - Robbie spytał łagodnie Sam. Nigdy nie wiem, co było spustem, ale Sam ponownie straciła panowanie nad swoim umysłem. Tym razem Robbie był ofiarą ciężaru jej gniewu. - Nie waż nazywać się mnie ‘kochanie’. To był twój pierdolony przyjaciel, który dotknął Ev, ponownie. To drugi raz, gdy położył na nią ręce, Robbie. Co

147

zamierzasz z tym zrobić co? – Samzapytała,dziko gestykulując, ale Griffin złapał ja pewnym chwytem, nie ingerując, ale trzymając ją bezpiecznie. - Dlaczego mnie o to obwiniasz? Mnie tym razem, nawet tam nie było. Dobrze wiesz o tym, że Heath, nie jest moim przyjacielem. On jest prezesem Kappa Sigma Tau, więc muszę mieć z nim pewna interakcję, ale to wszystko. Nie wiem co chcesz bym zrobił. Robbie został zraniony, brakiem zaufania ze strony Sam. Nie potrafiłam zrozumieć jak może się czuć w tej chwili, ale całkowicie nie rozumiał punktu widzenia Sam. - Nie chcę byś był kojarzony z bractwem, które wybiera na swojego przywódcę przestępcę. Chcę byś był mężczyzną który potrafi przeciwstawić się ojcu i przestał być członkiem tego cholernego bractwa, ponieważ to jest słuszne. Chcę byś w końcu uświadomił sobie, że moja najlepsza przyjaciółka, która jak się okazuje, jest również twoją przyjaciółką, została zraniona przez twojego brata dwukrotnie. Dwa razy!! Czy to nie jest wystarczający powód, by odciąć się od tego bractwa całkowicie? Dorośnij kurwa do pieprzonego związku! Jeśli nie chcesz zrobić tego dla szacunku do samego siebie, to zrób to dla szacunku dla mnie13! - Sam, zostały mi cztery tygodnie do skończenia szkoły. W tym czasie jest

tylko

jedna

obowiązkowa

impreza

w

bractwie.

Jaki

jest

sens,

opuszczania go teraz, kiedy trzy lata cierpiałem, aby utrzymać pokój miedzy mną a moim ojcem, czerpiąc z tego korzyści aż do ukończenia stopnia? Zgadzam się, Heath jest bezwartościowym kawałkiem gówna, ale gdy teraz odejdę, to on wygra. Muszę tam zostać. Kiedy się uspokoisz, zobaczysz to z mojej perspektywy. Pójdę po samochód. Robbie odszedł, kończąc rozmowę, zanim mogła wymknąć się z dala poza jego kontrolę.

13

Mimo wszystko lubię Robbiego, ale tutaj Sam ma 100% rację - ja sama nie wiem z jednej strony ona ma racje a z drugiej trochę jego też rozumiem 

148

- To nie ma nic wspólnego z trzymaniem tego; on po prostu chce iść drogą najmniejszego oporu. - Powiedziała Sam sama do siebie. - Daj mu trochę luzu, Sam. Wszyscy jesteśmy teraz pod wpływem emocji, a on teraz jest w trudnej sytuacji. Jest w punkcie gdy prawie skończył szkołę. Nie dawaj mu ultimatum by musiał wybierać między tobą a tym stowarzyszeniem studentów, jeśli myślisz o nim poważnie, Prześpij się zanim podejmiesz pochopnie decyzje. - Zachęcałam ją. - Nie wiem. - Sam brzmiała na wyczerpaną. – Co sądzisz Griffin? Wyglądasz na inteligentnego faceta. - Prawdopodobnie, lepiej będzie jeśli zostawię swoją opinię w tej sprawie dla siebie. - Odpowiedział dyplomatycznie Griffin. - Dawaj, nie trzymaj jej z dala ode mnie. Daj mi swoją szczerą opinię. - Można powiedzieć wiele o osobie, patrząc na ludzi jakimi się otacza. Aby być prawdziwym mężczyzną, trzeba być gotowym stanąć w obronie siebie i tych, których kochasz. Jesteśmy definicją wyborów, które podejmujemy i musimy żyć z tym, co mówią o nas ludzie. Griff wstrzymał się w zamyśleniu, przed spojrzeniem głęboko w oczy Sam. – Myślę, że gdybym miał taką kobietę jak ty, Sam… nigdy nie pozwoliłbym by stała ci się krzywda, powtórnie, bez względu na przyczynę. I jako przyjaciel Ev, nigdy nie tolerowałbym nikogo, kto by jej szkodził. - Wow. - Powiedziałyśmy z Sam, będąc zaskoczone. Griffin wzruszył ramionami. – Pytałaś mnie o zdanie. Sam zwróciła się do mnie. – Czy on zawsze taki jest? - Prawie. - Odpowiedziałam zgodnie z prawdą. - Wow. - Powtórzyła Sam. Nieświadomie oparła głowę na piersi Griffina, w momencie gdy Robbie podjechał samochodem Sam i wyszedł.

149

- Przykro mi, ale nie wiedziałem, gdzie był zaparkowany. Spojrzał na Sam, która wygodnie osiedliła się w ramionach Griffina, pokazując swoje niezadowolenie. Griffin zauważył niezadowolenie Robbiego i zaniósł ją do samochodu, delikatnie umieszczając Sam w jego wnętrzu i zamknął drzwi, po czym odwrócił się do Robbiego. - Przepraszam stary. Nie chciałem podeptać ci palców, ale musiałem, zabrać ją z baru, by nie skrzywdziła siebie i innych ludzi. Nie ma wiele korzyści z bycia niezdarnych molochem, ale jedną z niewielu, to łatwe opanowywanie i manewrowanie ludźmi, gdy jest to konieczne. Mam nadzieję, że nie masz do mnie żadnej urazy. On uspokoił zranioną dumę Robbiego, bo nie był w stanie kontrolować Sam, skutecznie zmniejszając swoje zasługi dla obu z nich. Chciałam adoptować go jako starszego brata i zachować go na zawsze. Poważnie, jeśli Sam dalej będzie z Robbiem, przy czym nie byłam już taka pewna, że jestem za tym związkiem, musiałam znaleźć specjalna kobietę dla Griffna. - Ta, załapałem człowieku. - Robbie odpowiedział. – Poczekaj kilka minut Ev, pójdę po mój samochód, pojadę za wami do domu. Robbie odszedł zanim miałam okazję zagwarantować mu, że nie jest to potrzebne. - Chcę, byś wiedział, że jestem bardzo dumna, że mogę nazywać ciebie moim przyjacielem. Byłeś bardzo dzielny, chroniąc mnie dziś wieczorem i szczerze otworzyłeś się przed Sam. Jesteś jedynym specjalnym mężczyzną. Griffin spojrzał za siebie, by mieć pewność, ze Sam nie mogła nas usłyszeć. – Ev, tak między nami – Sam ma rację. Decyzja, jaką zasugerował Robbie, pokazuje u niego brak sumienia i słabość charakteru; rodzaj wady, której nie można poprawić ani zmienić; on nie jest dla niej. Przysięgam ci, że nie koloryzuje mojej opinii na ten temat, przez moje uczucia. Pragnę tylko jej szczęścia, nawet jeśli nie mogę przypisać sobie większego udziału w nim. Pomyśl o tym, co powiedziała i dojdź do własnych wniosków, ale jeśli chcesz mojej rady, ona jest skazana na rozczarowanie nim. Ona

jest zbyt silna

i zasadnicza, dla kogoś tak posłusznego jak on. 150

- Griff, gdybym nie była beznadziejnie zakochana w Hunterze, poślubiłabym cię, choćby dziś. - Jeśli moje uczucia nie byłyby ulokowane w inny sposób. - Oczy Griffa dryfowały w kierunku Sam. – Ja również zaakceptowałbym twoja propozycję, być może. Jesteś pełną garścią – A Sam nie jest? - Ona jest na tyle mała, że praktycznie mogę zmieścić ją w dłoni. Zupełnie wykonalne. Reflektory samochodu Robbiego, świeciły na nas, wiec przytuliłam się do Griffina przed odjazdem. Kiedy przyjechaliśmy do domu, zaparkowałam obok naszego mieszkania, gdy Robbie obserwował nas bezczynnie, jak dochodzimy do drzwi, nie podejmując żadnej próby rozmowy z Sam. Znał ją dobrze; ona potrzebuje czasu by ochłonąć. Gdy byłam w środku przypomniałam sobie o obietnicy jaką dałam Hunterowi i wysłałam mu wiadomość. Bezpieczna w domu. Wieczór PEŁEN dramatu, ale może poczekać do jutra. Mam nadzieję, że rozwiązałeś swój problem. Noc Noc! Xoxoxo Po wysłaniu wiadomości, zapadłam w sen

Obudziłam się w niedzielny poranek, z kacem po tej całej emocjonalnej burzy w nocy. Musiałam wstać, jeśli miałam zamiar wyszykować się na czas do pracy. Prysznic był konieczny, aby pozbyć się efektu szopa – taki wygląd nie przystoi damie. Do chwili, zanim byłam gotowa, zdążyłam wypić dwie filiżanki kawy, wziąć prysznic i się ubrać. Sam również była już na nogach, wpatrując się w telewizor z wytężoną uwagą. - Słyszałaś? - Spytała mnie ponuro Sam. - Słyszałam co? 151

Sam wyciszyła wiadomości. – Znaleźli ciało w jeziorze w pobliżu Telly Quad ostatniej nocy. Straciłam chwilowo oddech na te szokujące wieści. Sam kontynuowała. – Według informacji, tożsamość dziewczyny, nie została określona, jednak policja potwierdziła, że była studentką Hensley. Wydali oświadczenie, że podejrzewają, iż morderstwo jest powiązane z atakami, ale oficjalnie nie mogą tego potwierdzić bez otrzymania wyników sekcji zwłok. Detektyw powiedział, że ta śmierć nie była przypadkowa, a policja zwróciła się o pomoc do FBI. Hensley zobowiązało się do wydania oświadczenia później. - To okropne. Kto mógłby zrobić coś tak podłego? Myślisz że to ta sama osoba, która odpowiada za te wszystkie ataki? - Myślałam o tym. Morderstwo nie zostało popełnione z premedytacja, jeżeli policja wiąże je z atakami. Zastanawiam się, czy napastnik po prostu stracił kontrolę i zakatował ją na śmierć, a potem wrzucił ciało do jeziora by ukryć zwłoki. Gdyby to było zwykłe utonięcie, to by tak szybko tego nie powiązali z atakami. - Sam spekulowała, na podstawie wszystkich tych nadawanych wiadomości. - Wtedy prawdopodobnie byłyby jakieś szczególne znaki tych ataków, tak jak mówiły o tym dziewczyny z bractwa Gamma. - To miałoby sens. Policja nie podaje więcej szczegółów współpracy Hensley by zidentyfikować tę dziewczynę. Moja mam faktycznie dzwoniła już, by upewnić się że żyje, po obejrzeniu porannych wiadomości, dlatego jestem już na nogach. Czy możesz sobie wyobrazić? Poprosiła mnie, bym rozważyła możliwość opuszczenia Hensley. Również powiedziała, że zapłaci, za skończenie przez ciebie szkoły, gdziekolwiek będziesz chciała, w przyszłym roku. - Sam nie mogę tego zrobić, pozostał mi miesiąc do ukończenia szkoły. Zobowiązałam się Marty, że moja przyszłość w Higher Yearning, zależy od

152

tego czy zostanę w okolicy. Po prostu musimy być czujne, aż dorwą tego dewianta. - Wiem. Czuję się tak samo, ale musiałam przedstawić ci jej ofertę. - Nienawidzę tego, że muszę cię teraz opuścić. Muszę dostać się do pracy. Przez cały dzień wysyłałam wiadomości do moich przyjaciół, meldując się. Wszyscy byli przestraszeni i wydawało mi się niezbędne, by potwierdzić im moje dobre samopoczucie. Linc wysłał mi sms’a, bym zadzwoniła jeśli musiałabym iść gdzieś sama po zmroku, wtedy on może mi potowarzyszyć. Josh wysłał mi wiadomość, czy ze mną wszystko ok i czy czegoś nie potrzebuję, co było szczególnie słodkie. Nawet przyjaciele z liceum pisali do mnie słysząc dzisiejsze wiadomości. Hunter napisał by sprawdzić co u mnie, w połowie dnia. Hunter: Ev, wszystko w porządku? Ev:

Tak,

tylko

trochę

przestraszona

po

wiadomościach. Hunter: Czy chcesz bym przyszedł? Ev: Nie, nic mi nie jest. Sam i ja mamy dzisiaj babski

wieczór.

Ma

wiele

do

przemyślenia

po

wczorajszym wieczorze. Mój telefon zadzwonił. Spojrzałam na ekran, by dojrzeć, ze to był Hunter. Powiedziałam do Regan że muszę odebrać telefon i że ma krzyknąć gdy będzie mnie potrzebowała, zanim odebrałam. - Co się stało ostatniej nocy? - Przywitał mnie Hunter - Ja ciebie też witam. Ostatnia noc była orzeszkiem, wydaje się bez znaczenia w świetle porannej wiadomości. Zakładam że słyszałeś?. - Tak słyszałem. Nie pisałem wcześniej, bo wiedziałem, że jesteś bezpieczna. Chciałem porozmawiać z tobą i Sam, o dodatkowych środkach 153

bezpieczeństwa. Nie chcę, by któraś z was, sama udawał się gdzieś po zmroku. - Hunter, to niemożliwe. Nie możemy być eskortowane wszędzie gdzie chodzimy. Będziemy ostrożne, zawsze wysyłamy sobie wiadomości kiedy wracamy i informujemy o miejscu docelowym, by nie chodzić samemu. Westchnął sfrustrowany. – Ev, sytuacja jest krytyczna,. Były dwadzieścia trzy ataki, a teraz jedna dziewczyna nie żyje. Jeżeli jest tak jak informuje policja, to pokazuje eskalacje przemocy. Wydaje mi się, że to może być student Hensley, ponieważ wszystkie ofiary studiują, na tej uczelni. To może być każdy, więc musisz być bardziej ostrożna; trzeba być paranoikiem, aż złapią tę szumowinę. Nie mógłbym znieść samego siebie, jeśli coś by ci się stało. - Wiem, będę ostrożna, Nie będę ufać nikomu innemu spoza mojej ‘bezpiecznej listy’, która składa się z ciebie i Sam. Och i oficjalnie po ostatniej nocy dodaje do niej Griffina. - Griffina? Co dokładnie stało się wczorajszej nocy? - Hunter brzmiał poważnie. Pamiętając

jego

reakcję,

gdy

Heath

pierwszy

raz

mnie

dotknął,

pożałowałam swojej aluzji. Zdenerwowany morderstwem, Hunter był już na krawędzi. Zdecydowałam, że najlepiej było unikanie jego pytań, by darować mu niepotrzebnego stresu. - Naprawdę nic takiego się nie stało. Nawet nie warto o tym dyskutować. Jestem pewna że masz dużo do zrobienia, wiec nie będę cię dłużej trzymać. - Everleigh, nie będę pytał ponownie. Możesz mi powiedzieć teraz, czy mam udać się do Higher Yearning i wyciągnąć tę informację bezpośrednio. Wiedziałam, że wygra ze mną, gdy chodziło o moje bezpieczeństwo. – Tak na marginesie, starając się odwrócić moją uwagę, tylko potwierdzasz, że nie jest to coś trywialnego.

154

- Była taka sytuacja przy barze zeszłej nocy, ale Griffin poradził sobie z nią. Potem zajął się Sam i poszliśmy wszyscy do domu. To prawda, w najbardziej prymitywnej formie. – Czy z Sam wszystko w porządku? Czy ktoś ja skrzywdził? - Z Sam wszystko w porządku, nie dotknął jej. Straciła nad sobą panowanie, wiec Griffin zajął się nią,, upewniając się że nie wyrządzi sobie krzywdy. - Czekaj, bo się zgubiłem. Gdzie był Robbie? - Hunter był zakłopotany – Czemu Sam straciła nad sobą panowanie? - Robbie był tam, ale nie potrafił jej uspokoić i powstrzymać jej, więc Griffin po prostu chwycił ją, gdy Robbie stał z boku. Griffin na poważnie podkochuje się w Sam, więc myślę, że cieszył się z tego obowiązku. - Tak wiem. Griffin ma coś do Sam. Tak długo, jak go znam. - Poczekaj wiedziałeś? Dlaczego mi nic nie powiedziałeś? - Człowiek ma prawo do swoich ukrytych pragnień, zwłaszcza gdy obiekt wspomnianego pragnienia jest niedostępny. Poza tym, to prawie niemożliwe do niezauważenia; on patrzy na nią, jakby była ostatnią szklanka wody na Saharze. - Cóż, Sam już będzie miała o tym pojęcie. Na pewno to zauważyła, wczorajszego

wieczora,

bo

Griffin

zasadniczo

wyraził

jej

swoje

zainteresowanie. - Dobrze dla Griffina. - Hunter dumał – On jest porządnym facetem, bardziej pasuje do Sam niż Robbie, w każdym wypadku. Nadal nie powiedziałaś mi, czemu Sam oszalała. Miałam nadzieję, że go tym rozproszę, ale nie udało mi się. Hunter był psem z kością. - To nie było nic takiego, jakiś facet mnie złapał i Griff go powstrzymał.

155

- Cooo? - Hunter krzyknął, przez co musiałam odsunąć telefon od mojego ucha. – i postanowiłaś ukryć, zatuszować ten fakt przede mną? Nic dziwnego że Sam zwariowała. Wszystko w porządku? - Czuję się dobrze. Griffin przeskoczył przez bar i odciągnął go ode mnie, zanim jego atak by się nasilił. Nie skrzywdził mnie. - Pomijając siniak na mojej piersi, o którym wspominanie nie wydaje się dobrym posunięciem. - Czego nie chcesz mi powiedzieć? Agresja zabarwiła jego ton. Ustąpiłam i opowiedziałam mu co tak naprawdę się stało, z wyjątkiem tego kim był napastnik i jego komentarz. - Czy ty sobie ze mnie kurwa żartujesz? Mówisz tak, jakby facet złapał cię tylko za rękę. Zaatakował cię i miał zamiar cię poddusić. Dlaczego do cholery Griffin nie zadzwonił na policję? Zamierzam zabrać cię na posterunek. - Nie. - Powiedziałam stanowczo. – Griff chciał zadzwonić na policje, ale mu na to nie pozwoliłam. To był była sytuacja typu moje słowo przeciwko jego słowom i nic by z tego nie wynikło, a ja ni chciałam spędzić nocy na komisariacie. Koniec. - Kto to był, Everleigh? Czy to był Linc? Mówiłem ci, że cię pragnie. Wydawał się nieszkodliwy, ale po tym jak pojawił się w Higher Yearning tamtej nocy, nie jestem już tego taki pewien. Ucięłam zdanie Huntera natychmiast, gdy ponownie mówił lekceważąco o Lincolnie, pokazując go jako czarny charakter. – To nie był Linc. Mówiłam ci, że Lincoln jest moim przyjacielem i porządnym facetem. To był Heath, kretynie. Cisza - Co powiedziałaś? - Hunter zapytał głosem ściszonym do szeptu. - To był Heath. - Odpowiedziałam cicho pokonana.

156

- I nie uważasz, by było to ważne, by wspomnieć mi o tym? To drugi raz, gdy ten drań kładzie na tobie swe łapska. Pierdolony skurwysyn! - Nie mogłam nic na to poradzić, ale myślę, że było dużo chowu wsobnego. – Powinienem za pierwszym razem go zatłuc. Wiedziałem, że było z nim cos nie tak. Kurwa! Postępując zgodnie z przykładem Sam, Hunter zaczął tracić kontrolę nad swoim wściekłym umysłem. Rzadko przeklinał, a teraz leciały one z jego ust niczym pociski z karabinu maszynowego. Byłam wdzięczna, że nie był on świadkiem tego co się stało w The Stop, inaczej Heath najprawdopodobniej byłby w kostnicy. Żelazna kontrola Huntera została zachwiana. - Nie zadzwoniłaś na policję? To drugi raz Everleigh. Złapał cię i groził publicznie. To jest poważne. Możesz mieć wystarczającą podstawę do otrzymania zakazu zbliżania się. - Hunter odzyskał swoja kontrolę, wracając do planowania dalszego postępowania. - Nie mogłam sobie wyobrazić, dlaczego myślałam że przesadnie zareagujesz. - Powiedziałam ciężko z sarkazmem. - Nie przesadzam. Żałuję że nie wiedziałem o tym wczoraj, a znalazłbym sposób aby przyjść tam do Ciebie. Żałuję, że nie było mnie tam, bym mógł cię ochronić, ale cieszę się że Griffin, opanował sytuację i to brzmi jakby odwalił kawał dobrej roboty. Hunter westchnął. – Chciałbym cię teraz trzymać. Muszę cię poczuć w moich ramionach, by wiedzieć że jesteś bezpieczna. - Jestem bezpieczna Hunter. To było trochę przerażające, ale trzymałam się chłodno a wszystko okazało się w porządku. Hunter chrząknął, wyrażając swoją dezaprobatę dla mojej oceny, ale nic więcej nie powiedział. - Muszę iść wykonać kilka telefonów w pracy. Proszę zastanów się nad złożeniem zawiadomienia. Masz Griffina jako świadka. - Pomyślę nad tym. – Skłamałam

157

- Dziękuję, że ostatecznie mi powiedziałaś. Nie chcę byś miała przede mną

jakieś tajemnice. Nie ma niczego, czego nie mogłabyś mi powiedzieć

Everleigh. - Wiem, dziękuję za troskę. Wiem, że się martwisz. Obiecuję, że będę w ciągłej gotowości, a jeśli spotkam Heath’a, udam się w przeciwnym kierunku. - Dziękuję. Odezwę się do ciebie później. Zakończyłam połączenie i otrząsnęłam się z mojego niepokoju. Musiałam skończyć swoja zmianę a następnie pomóc Sam dojść do ładu samej ze sobą.

158

Rozdział 12 Mężczyźni, nie musicie być rycerzami w lśniącej zbroi. Potrzebujemy byście byli trochę odważniejsi, tylko trochę. Virginia Madsen Jadąc do domu z Higher Yearning, przeprowadziłam burze mózgów, co do rady jakiej powinnam dać Sam. Wiedziałam, że musimy porozmawiać o wydarzeniach ostatniej nocy, w tym sytuacji Robbiego, ale nie wiedziałam co jej powiedzieć. Lubiłam Robbiego, jemu i Sam było dobrze ze sobą, bezsprzecznie. Tak, był pasywny, ale nie każdy mógł być Samcem Alfa niczym Hunter i Griffin. Sam była szczęśliwa, że powiązanie Robbiego z Kappa Sigma Tau, wkrótce zostanie zakończone. Sam zasługuje by być kochana i pielęgnowaną, a Robbie daje jej to wszystko, ale jest jeszcze tyle innych rzeczy. Griffin był zdecydowanie zainteresowany. Czy Robbie jest właściwym facetem dla Sam? Mają wspólne zainteresowania, obracali się w tym samym kręgu ludzi, wychowywali się w podobnym środowisku i obydwoje rozumieją skutki obscenicznego bogactwa. Wszystkie elementy układanki były na swoim miejscu, więc co było powodem mojego wahania?

159

Nie miałabym najmniejszych wątpliwości co do mojego osądu, gdyby Griffin i Hunter nie otworzyli swych ust, pozwalając wątpliwościom przeniknąć w moje zdanie. Zaufałam im obu i zgodziłam się że Robbie nie był odpowiednim kandydatem na długoterminowy związek. Więc, co ja mam powiedzieć Sam? Nie znałam prawidłowej odpowiedzi i była tylko jedna decyzja jaką mogłam podjąć. Postanowiłam jej pomóc w przemyśleniu wszystkich aspektów i wspierać jej decyzję. Kiedy weszłam do mieszkania, przywitała mnie aromatyczna uczta dla zmysłów. Sam odgrywała rolę szefa kuchni, co oznaczało, że również rozmyślała nad sytuacja z Robbiem. - Jestem w domu! - Zawołałam do kuchni. - Doskonałe wyczucie czasu, obiad gotowy. Połóż rzeczy i usiądź. - Ten zapach,

sprawia, że przestaje myśleć o wszystkim. -

Żartowałam, gdy usiadłam na moim stałym miejscu. - Tak, rozważyłam różne opcje przygotowując prawdziwą ucztę: pomarańczowa sałatka; risotto z homara ze szparagami i pieczonymi pomidorami;

pierś

z

kurczaka

nadziewana

pieczarkami,

mozzarellą,

szpinakiem i cebulą; brokuły z czosnkiem. Jest również Tiramisu na deser - Wow. Powinnaś być częściej konfliktowa, jeśli to oznacza, że będę mogła posilać się częściej takimi obiadami. Sam wróciła z naszymi sałatkami w towarzystwie świeżego pieczywa wyciągniętego z piekarnika. - Czy wszyscy włącznie z ich matkami sprawdzali, czy u ciebie wszystko w porządku? - Zapytała Sam, śmiejąc się. - Racja? To było szaleństwo. Nawet ludzie, których nie słyszałam od miesięcy, pisali nagle by ‘zbadać grunt’. Większość z nich nie była zainteresowana szczegółami, ale przypuszczam, że niektórzy chcieli złowić kilka szczegółów, zupełnie jakby policjanci się ze mną kontaktowali. Potrząsnęłam

głową

na

sama

myśl,

jak

ludzie

byli

chciwi

tych 160

makabrycznych szczegółów. – Rozmawiałam z Hunterem i powiedziałam mu co się stało zeszłej nocy. - I jak to przyjął? - O, zupełnie jak ty. Nie sądzę, żeby rzucał butem, ale może usłyszałam szkło rozbijające się o ścianę. - Czego się spodziewałaś? Ten chłopak cię kocha. - Sam stwierdziła, jakby jej komentarz nie był o wiele ciekawszy, niż obserwacja prognozy pogody. - Tak jak najlepszy przyjaciel, ale nie tak, jak w tej chwili masz na myśli, prawda? - Westchnęłam. – Wiesz, co powiedział. Nie mogę mieć większych nadziei na coś, co nigdy nie będzie miało miejsca. - Powiedział, że nie chce pakować się w związek w tym momencie w swoim życiu, co nie jest czymś niezwykłym dla faceta poniżej trzydziestki. On nigdy nie powiedział, że nie jest w tobie zakochany. Muszę przyznać, że te dwie wypowiedzi się zwykle wzajemnie wykluczają, ale w tym przypadku, nie mam wątpliwości, do tego co do ciebie czuje. - Stop, po prostu przestań. To wystarczająco trudne, że on mnie pragnie, ale nie chce relacji ze mną. Nie mogę poradzić sobie z tym, wiedząc że jest we mnie zakochany i nadal nie chce. Kiedy jestem z nim, czuję się tak dobrze, zupełnie jak w domu. Pasujemy do siebie. Sam, moje serce jest już złamane, proszę że siej w nim fałszywej nadziei, bo to tylko sprawi, że później ból będzie jeszcze gorszy. Moje serce nie może być całkowicie zdewastowane. - Byłam bliska łez, ale walczyłam z tym. – Wiesz co mówią – gdy ktoś mówi coś o sobie, a ty nie chcesz tego słuchać – uwierz w to. Sam dała mi smutne spojrzenie. Otrząsnęłam się z mojej rozpaczy i zmieniłam temat rozmowy. - Dość mojego skomlenia. Co się dzieje z tobą? - Zdecydowałam się, dać Robbiemu kolejną szansę. Czuję odrazę do Heatha, ale Robbie miał rację, że po miesiącu zniknie on z naszego życia i 161

nigdy nie będę musiała myśleć o nim ponownie. Chciałabym, żeby Robbie odszedł z Kappas, ale rozumiem, tą presję uspokojenia rodziców dołączając do tego jeszcze bractwo, które jest w tej sytuacji bardzo pomocne. On nie wybrał ich ponad mną, on po prostu włożył w to już tyle wysiłku i odejście byłoby marnotrawstwem tego wszystkiego, nic nie udowadniając. - Z wyjątkiem jego dumy. - Pośpiesznie kontynuowałam. – Przykro mi Sam, wiesz, że lubię Robbiego i że zawsze stanę za tobą murem, niezależnie od tego co z tym zrobisz. Niepokoi mnie tylko, jak łatwo poświęca swoje sumienie na swoją korzyść. Wiem, że go kochasz, a on kocha ciebie, po prostu chcę mieć pewność. - Rozumiem twój punkt widzenia, ale nie sądzę, by rezygnował ze swojego sumienia. W głębi serca myślę, że on się po prostu boi. On nie pozwoliłby na to by ktoś skrzywdził mnie lub kogoś innego, jeżeli mógłby temu zapobiec. Po fakcie wybory staja się bardziej złożone. Dobro i zło stają się mniej określone. Sam broniąc Robbiego, potwierdziła swoją decyzję. – Kocham go. - Ok. Jeśli dokonałaś już wyboru ja jestem z tobą na tym pokładzie. Zakończyliśmy pyszny obiad z Sam i dzielenie się z nią swoimi wątpliwościami co do Robbiego, ale Sam była wymagająca i musiałam zaufać jej instynktowi. Resztę wieczoru spędziłyśmy na oglądaniu dziewczyńskiego kina i malowaniu paznokci, starając się zapomnieć o tym dramacie.

Przybyłam do szkoły w poniedziałek rano i wpadłam prosto w oczekujące na mnie ramiona Huntera. Trzymał mnie blisko, pocierając moje plecy jedną dłonią a drugą przytrzymując tył mojej głowy. Moje ramiona trzymały jego talię w mocnym uścisku, kiedy kołysał mną delikatnie, od czasu do czasu całując moją głowę, gdy zaciągał się moim zapachem.

162

- Tęskniłam za tobą. - Wyszeptałam. - Ja również za tobą tęskniłem. - Hunter odpowiedział, opierając się swym policzkiem o czubek mojej głowy. – Prawie poszedłem do ciebie, by uspokoić siebie i sprawdzić czy wszystko z tobą w porządku. - Dlaczego tego nie zrobiłeś? Nigdy nie byłeś wewnątrz naszego mieszkania. - Wiedziałem, że ty i Sam będziecie zajęte; co zdecydowała, co ma zamiar zrobić z Robbiem? - Zostaje przy swoim mężczyźnie, dając mu kolejną szansę. Wzruszyłam ramionami. – Myślę że ona usprawiedliwia kilka z jego wad charakteru, no ale nikt nie jest doskonały. Ona go kocha. - On nie jest złym człowiekiem. Myślę, że ona potrzebuje więcej, niż to co on jest jej w stanie dać. Ona jest taka silna i opiekuńcza. Robbie… nie. - Może oni wzajemnie uzupełniają się w ten sposób. Równoważąc nawzajem mocne i słabe strony. - Być może. - Nie brzmiał na przekonanego, ale zwolnił uścisk i puścił mnie. Gdy cofnęłam się i spojrzałam na niego, widziałam jak zmęczony i niewyspany był. - Ciężka noc? - Kilka szorstkich nocy. Martwiłem się o ciebie, a poza tym dużo się dzieje u mnie w pracy, przez te kilka dni. Wkrótce to ogarnę, mam nadzieję. - Mogę coś dla ciebie zrobić? - Po prostu dbaj o siebie i unikaj Heatha, włącznie z twoimi innymi wielbicielami. To pomoże zmniejszyć moje zmartwienie. - Będę, ale to przecież dla mojego dobra, bym była bezpieczna. Pytam co mogę zrobić dla ciebie? 163

- Wystarczysz tylko ty, Everleigh. Jesteś wszystkim czego potrzebuję. Wręczył mi kawę i wziął moja wolna rękę, podniósł ją do swych ust i pocałował ją, przed tym jak zaprowadził nas do klasy. Kolejny pierwszy raz. Podczas zajęć, Sam odwołała nasz obiad, bo chciała porozmawiać z Robbiem. Hunter również miał swoje zobowiązania, więc napisałam do Linca by sprawdzić czy jest wolny i postanowiliśmy się spotkać. Ucieszyłam się, że mogę wywiązać się z mojej obietnicy zjedzenia razem obiadu, byliśmy w miejscu publicznym, co mogłoby uspokoić Huntera, gdybym mu powiedziała – czego raczej nie zrobię. Linc powitał mnie uściskiem i pocałunkiem w policzek. - Witaj dziewczynko! W końcu spotkaliśmy się na tym lunchu. - Lepiej później niż wcale, dobrze cię widzieć. Jak się masz? - Dobrze. Po prostu kończę ostatnie tygodnie mojego semestru studenckiego, jak wszyscy. Jak u ciebie? - Utknęłam tutaj. Coraz bardziej stresuje się tymi morderstwami, z każdą kolejna ofiarą na terenie kampusu. Nie jestem pewna, czy ludzie potrafią

wyobrazić

konieczność

bycia

sobie na

jak

bardzo

baczność

–

opustoszało

to

miejsce,

uczucie

bycia

w

przez

ciągłym

niebezpieczeństwie. W pewnym stopniu kobiety muszą mieć tę świadomość przez cały czas, ale przez te ataki, musimy być ciągle czujne. To wyczerpujące. - Tak naprawdę nigdy nie myślałem o tym wcześniej, ale masz rację. Myślę, że ludzie przyjmują za oczywiste, że nie mamy tego samego poziomu wrażliwości. Kiwnęłam w zgodzie z pełnymi sałatką ustami, Linc, zauważył mój kłopot i dalej poprowadził rozmowę. - Czy znalazłaś innego tanecznego partnera, po tym jak porzuciłem cię w piątek? - Roześmiał się.

164

- Nawet nie chcesz wiedzieć. - Uh-oh. Co się stało? Zdałam mu relację z przebiegu zdarzeń w sobotnią noc, po tym jak wyszedł. - Mówisz poważnie? Czuję się teraz okropnie, za pozostawienie cię tam samej. Nigdy nie zrozumiem, dlaczego ludzie biorą odpowiedzialność za wydarzenia, których nie mogli przewidzieć. - Czekaj, czy ten Heath, to nie ten mięśniak z Kappa? - Jeden i ten sam. - Co za kutas. Nie mogę uwierzyć, że cię tak złapał. Co jest nie tak z ludźmi? Przynajmniej Griffin przyprowadził go do porządku. Widziałem jak raz wykopywał gówno z faceta, studenta drugiego roku. Był pijany i próbował uderzyć innego barmana pustą butelką piwa, szybciej roztrzaskaną. Griffin osłaniał go gdy facet był agresywny i zamachnął się na Griffina. Jak na takiego dużego faceta, potrafi poruszać się bardzo szybko. - I mi to mówisz! Trzeba było zobaczyć jak przeskoczył przez bar by mnie ocalić. To było w stylu Supermena, a może bardziej Batmana. Superman był sam obcym a ja jestem prawie pewna, że Griffin jest człowiekiem. Jedynym kompleksowym człowiekiem. Dobrze było się pośmiać. - Co jeszcze u ciebie nowego? Widujesz się z kimś? - Zadajesz dzisiaj wszystkie złe pytania. - Częściowo żartowałam, a Linc roześmiał się. – To jest skomplikowane. Właśnie zaczęłam się spotykać z facetem z moich zajęć ze sztuk walki. To nic poważnego. On jest bardzo miły i byłby dobry dla mnie. - Ale?

165

- Ale popełniłam monumentalny błąd, zakochując się w moim najlepszym przyjacielu. - Sam? - Zapytał Linc, będąc jednocześnie zdezorientowany i pobudzony. Poklepałam go po ramieniu. - Nie zboczuszku. Mówię o moim drugim najlepszym przyjacielu, Hunterze.. - Dobrze, ten facet z The Stop, teraz pamiętam. Dawał mi to ‘okaleczę cie’ spojrzenie. - Co takiego? - Wiesz takie spojrzenie. Te które mówi – spojrzysz na nią ponownie a poćwiartuję cię i pogrzebię twoje ciało, gdzie nikt go nie znajdzie. Może jesteś facetem, który to zrozumie. - Czy nie przesadzasz za dużo? - Zapytałam, śmiejąc się z jego teatralnego tłumaczenia spojrzenia. - Zdecydowanie nie przesadzam. Facet praktycznie wykastrował mnie w swojej głowie i to bardzo bolesne, nawet jeśli mogę sobie to tylko wyobrazić. On na pewno wysłał mi wiadomość, że jesteś jego i najlepszym wyjściem dla mnie będzie, jeśli się wycofam. Pozwól mi powiedzieć, wiadomość dotarła, - głośno i wyraźnie. Przewróciłam oczami. - Więc gdzie tkwi problem? Ty kochasz jego, on kocha ciebie. Wydaje się to dość czyste i jasne dla mnie. Chciałabym by było to takie proste. - To jest trochę poplątane. Oboje szaleńczo przyciągamy siebie nawzajem. Jest pomiędzy nam chemia, która jest poza skalą. Jesteśmy

166

najlepszymi przyjaciół, rozumiemy i ufamy sobie nawzajem i oboje jesteśmy singlami. - Zamierzam zatrzymać cię w tym miejscu. Nie widzę żadnych przeszkód. - On nie chce tego typu relacji na tym ‘etapie jego życia’ - Ev, wybacz moją brutalną szczerość ale to bzdura. To taki męski kod, który świadczy o dwóch rzeczach: Nie chcę z tobą poważnych relacji – kiedykolwiek. Albo, że nie mogę być z tobą w związku, bo mam kogoś innego, i nie zamierzam od niej odejść, a jestem zbyt szlachetny by czekać. - Jezu Linc, to nie jest dla mnie zbyt pocieszające. - Odpowiedziałam sarkastycznie by ukryć ból. On nie powiedział niczego nowego, o czym bym nie rozmyślała, ale to było bardziej wiarygodne, gdy ktoś inny wyrażał swoje myśli. – Nie sądzę by spotykał się z kimś innym. Spędza ze mną dużo czasu. - Jeśli żonaci faceci, mieszkający ze swoimi żonami potrafią zdradzać, to Hunter też może. Nie mówię, że tak jest, ale to całkiem możliwe. - Ja po prostu tego nie widzę. Hunter jest godny zaufania, uczciwy aż do przesady. Nie sądzę że potrafiłby kłamać i oszukiwać - A jak zdefiniujesz oszustwo? Nie spaliście ze sobą, prawda? Czy chociaż się całowaliście. - Nie, nic. - Nie podobało mi się, że słowa Linca nabierały sensu. - Może ożenił się z dziewczyną którą zauroczył się w liceum, ale która nie była jego miłością. Teraz cię odnalazł, ale nie jest wolny by oddać ci swoje serce, więc stara się być odporny na to. - Powinieneś pisać romanse. - Zainsynuowałam z sarkazmem. – Wydaje mi się, że stworzyłeś solidne podstawy tej teorii. Jednak czasami ta najprostsza odpowiedź jest właściwa. On po prostu mnie nie chce, nie na zawsze. On kocha mnie jako swoją przyjaciółkę, może chciałby tańczyć ze mną horyzontalne tango, ale nie jest we mnie zakochany. 167

- Być może masz rację, ale naprawdę ważne są powody? - Co masz na myśli Linc? Oczywiście, że są istotne. - Czy naprawdę chcesz być z kimś, kto mówi ci że nie chcę być z tobą i nie chce dać ci siebie na zawsze? Jesteś cenna Ev, jedna na milion. Nie możesz zgadzać się na mniej niż wszystko. Mężczyzna, z którym zdecydujesz się spędzić swoje życie, powinien być skłonny chodzić boso po tłuczonym szkle, by tylko stać przy twoim boku. To jest to, na co zasługujesz. - Oh Lincoln. - Pochyliłam się zza rogu stołu by go przytulić. – Jesteś takim mądrym facetem i niesamowitym przyjacielem. - Jeśli ty nie będziesz znała swojej wartości, to nikt inny również. Nigdy nie zadowalaj się resztkami, Ev. Jesteś zbyt piękna, by tracić czas na kogoś, kto cię nie docenia. - Jeśli doprowadzisz mnie do płaczu, zamierzam cię uderzyć. Przestań być tak cholernie słodki. - Żartowałam. – Jest coś w tobie z poety, wiesz? - Zamknij się panno Carsen. Nie waż się szerzyć tych pogłosek wokół. To przyciąga niewłaściwy typ kobiet - A jaki to typ? - Te które chcą cię poślubić. Opuściłam

Linca

po

lunchu,

wdzięczna

za

jego

przyjaźń

i

nieoczekiwane mądrości. Gdy jechałam do domu, rozmyślałam o naszej rozmowie. Nie wiem czy moje nowe zrozumienie przyniosło mi spokój, ale otrzymałam perspektywę i determinację, by pozwolić mu odejść, kiedy przyjdzie na to czas. Spoglądając w lusterko, zauważyłam błyszczącego czarnego pick-up, który cały czas jechał za mną, a przynajmniej tak mi się zdawało. Samochód był

dziwnie znajomy, ale nie mogłam sobie przypomnieć skąd. W mojej

wyobraźni uciekałabym już, ale starałam się uspokoić, skręciłam w boczną uliczkę, aby pojechać do domu okrężną drogą. Rzeczywiście, tajemniczy pick168

up dalej podążał za mną. Dzięki Bogu, że to był środek dnia, inaczej już bym teraz hiperwentylowała. Moje oczy były przyklejone do wstecznego lusterka, tylko od czasu do czasu zerkałam na drogę, przy ciągłym obserwowaniu mojego ogona. Kierowca nigdy nie zbliżył się a tyle blisko bym mogła go rozpoznać, ale byłam pewna, że to mężczyzna, na podstawie jego wielkości. Byłam niemal pewna, że już widziałam tę ciężarówkę; kalkomania na przedniej szybie była charakterystyczna. Jeśli był studentem Hensley, mogłam widzieć ten samochód na parkingu, a kierowca mógł być kimś dla mnie obcym. Byłam w pobliżu wejścia do kompleksu apartamentów, postanowiłam zawrócić, ale nie parkować jeśli ciężarówka dalej by za mną podążała. W ostatniej chwili szybko skręciłam w lewo i trzasnęłam w moje hamulce, gdy zawracałam, by zobaczyć kto mnie śledzi. Cholera! Wiedziałam że znam kierowcę – to był Drew. Musiał kupić nowy samochód od czasu gdy widzieliśmy się ostatnim razem. Cholera, dlaczego on mnie śledzi? Zaparkowałam przed moim budynkiem i zamknęłam drzwi, ale nie wyszłam. Chciałam mieć pewność, że Drew nie zawrócił. Zauważyłam parkującą sąsiadkę kilka miejsc dalej i wyskoczyłam z samochodu. Przywitałam się i zmusiłam do rozmowy gdy wchodziliśmy do budynku z nią. Kiedy byłam już zamknięta w moim mieszkaniu, zadzwoniłam do Huntera, potrzebując porady. Po wyjaśnieniu mu co się stało w czasie pierwszej wizyty Drew jak i dzisiaj, czekałam na jego wskazówki. - Nic ci nie jest? Czy chcesz bym przyszedł? - Głos Huntera był pełny obaw. -Nie, nic mi nie jest. Mam lekcje Krav Magi za chwilkę i musze się później pouczyć. - Ev, jesteś magnesem dla wątpliwych bohaterów. Martwienie się o ciebie zajmuje mi pełen wymiar czasu pracy. -Westchnął, miałam nadzieję,że żartuje. – Podaj mi jego imię i nazwisko, a ja skontaktuje się z jednym z

169

oficerów w Suffolk PD, którego znam, aby go sprawdzili. Może nawet z nim porozmawia. - Przykro mi, że ładuję coraz więcej problemów na twoje barki, ale nie wiedziałam do kogo innego zadzwonić. - Żartujesz? Byłbym wściekły, gdybym dowiedział się o tym od kogoś innego, a nie bezpośrednio od ciebie. Zachowanie Drew jest bardzo niepokojące, nawet bez tego morderstwa. Szkoda, że nie powiedziałaś mi o jego wcześniejszej wizycie, ale rozumiem dlaczego mi nie powiedziałaś. Nigdy więcej przywilejów wątpliwości … dla nikogo. - Tak, sir. - Zadzwonię zaraz do policjanta i dam ci znać jeśli się czegoś dowiem. Bądź ostrożna. Czułam się lepiej po poznaniu pomocy Huntera. Byłam wdzięczna za jego uprzejmość, połączenia z policją czy seminarium z bezpieczeństwa. Nie wiem, co bym zrobiła bez Huntera, do którego mogłam się zwrócić.

Zajęcia z Krav Magi ponownie były nieprzewidywalne. Josh i ja nadal współpracowaliśmy, w parterze z przerwami. Kiedy zaczęliśmy pracę nad techniką, aby sytuacja znowu nie stała się niekomfortowa. Leżałam na plecach na ziemi, a Josh siedział na mnie okrakiem z kolanami po obu stronach moich bioder, pozycja montowania. Musiałam podciągnąć nogi i położyć moje kolana na jego ramiona, i przy wykorzystaniu mojego rozmachu odwrócić naszą pozycję. Minęło kilka prób zanim uzyskałam wystarczającą prędkość by z powodzeniem przewrócić Josha na ziemię. Odwrócenie zostawiło mnie okrakiem na Joshu z kolanami po obu stronach jego głowy; trzeba powiedzieć, że moje krocze było praktycznie na jego twarzy. Josh stara się być poważny, ale oboje staraliśmy się nie śmiać lub zerwać z siebie ubrań, gdy po raz trzeci ukończyłam to ćwiczenie w tej pozycji. Kiedy odwróciliśmy rolę, zapewniając Joshowi szansę złamania mojej góry, napięcie 170

tylko wzrosło. Wierzę, że Josh próbował robić to uczciwie, ale nie udało mu się ukryć zmieszania, kiedy ostatecznie wylądował kroczem na mojej twarzy. Zarumienił się i szybko wstał, dając mi znać, że wystarczająco dobrze opanowałam ruch i nie ma potrzeby ćwiczenia dalej. Czy wszechświat próbuje pokazać Boży plan dla mnie? Moja twarz była w kroczu Josha publicznie częściej, niż u moich byłych prywatnie. Robiło się śmiesznie ale nie było żadnej dostępnej partnerki, a bardziej komfortowo czułam się z Joshem, niż z którymkolwiek chłopaków w grupie. Po zajęciach zaprosił mnie na kawę, ale odmówiłam. Ten dzień zrobił już swoje a ja potrzebowałam odpoczynku. Josh był wyrozumiały i potwierdził, nasze spotkanie w sobotę i umówiliśmy się na zwykły obiad w hiszpańskiej restauracji. Byłam wdzięczna, że tym razem nie zaproponował, że po mnie wpadnie. Ufałam Joshowi, ale obiecałam Hunterowi, że będę ostrożna. Josh odprowadził mnie do samochodu i umieścił pocałunek zanim się ze mną pożegnał.

Tak jak mijał tydzień, tak Hunter był wyraźnie nieobecny. Widziałam go na zajęciach, ale nie pokazywał się na naszych cotygodniowych wspólnych obiadach i został ze mną porozmawiać po wtorkowych zajęciach. Czułam, że oddala się ode mnie i zaczęłam obawiać się, że tworząc miedzy nami dystans, chce przygotować mnie na jego rychłe odejście. Po czwartkowych zajęciach postanowiłam poruszyć ten temat, zaraz jak wyszliśmy z budynku. - Wszystko z tobą porządku? Wydajesz się wyłączony w tym tygodniu. - Tak, ja tylko podsumowując, dużo się dzieje u mnie w pracy. Czuję się jakbym był ciągnięty w różnych kierunkach i zaczynam się rozrywać. Przypomniałam sobie, że Higosha Dojo otwierało trzy nowe szkoły miedzy hrabstwami Suffolk i Nassau, więc zgaduję że tym był zajęty. - Czy macie problemy z Dojo?

171

Wydawał się zaskoczony moim pytaniem. – Jesteśmy naprawdę zajęci. Napotkaliśmy na problemy z zezwoleniami od miasta na remont jednego z budynków, w drugiej są problemy kadrowe. Przy trzeciej szkole nie mamy żadnych zakłóceń, ale otwarcie nowej szkoły, jest zawsze stresujące, nawet jeśli wszystko przebiega zgodnie z planem. Nie mogę pojąć, co mój ojciec sobie myślał, otwierając trzy szkoły na raz. -

Więc

nie

unikasz

mnie?

Celowo

odpychając

od

siebie.

-

Powiedziałam mu otwarcie o moich obawach. Hunter zatrzymał się w pół kroku, chwytając mnie za rękę, by zatrzymać mój ruch. - Czy to jest to, co masz na myśli? Kiwnęłam głową nieśmiało. - Do cholery, nie, to nie o to chodzi. To wszystko jest związane z pracą. Było mnóstwo spotkań, w których musiałem uczestniczyć i wiele problemów do rozwiązania. Jeśli mógłbym zadecydować, wolałbym spędzać ten czas z tobą. Czy nie widzisz tego teraz? - Nie jestem typową niepewną dziewczynka, pełną zwątpienia. Trzymasz mnie zagubioną, a ja próbuje się dowiedzieć o czym myślisz. Złapałam siebie na analizowaniu każdej motywacji twojego postępowania. Nie mam kompletnego pojęcia, co czujesz, czego chcesz. - Zaczęłam hiperwentylować. - Everleigh, mówiłem ci, gdzie aktualnie znajduję się w moim życiu. Nie jestem tajemnicą którą musisz rozwiązać i nie masz powodów do ponownego odkrywania mnie i ciebie. - Wykorzystał to, że trzymał moją dłoń, by przyciągnąć mnie bliżej. – Jesteś moim najlepszym przyjacielem. Uwielbiam spędzać z tobą czas i chciałbym mieć go zdecydowanie więcej, by go tobie poświęcić. Jeśli się dystansuje, to nie ma nic wspólnego z nami. Nic się nie zmieniło.

172

Próbował mnie pocieszyć, ale jego zapewnienia tworzyły kamień z mojego żołądka. Chciałam by odwzajemniał moje uczucia, chciałam by mnie kochał, by chciał ze mną być. Przykleiłam do swojej twarzy, miałam nadzieję że, przekonywujący uśmiech. – Niestety masz rację. Jestem tylko trochę emocjonalna bardziej niż zwykle przez to całe stresujące otoczenie. Strach jest uciążliwy; muszę wykazywać paranoiczne tendencje. - Dopóki nie złapią faceta, zachowaj tę paranoję. To chyba bezpieczniejsze, nawet jeśli sprawia, że stajesz się bardziej szalona. Zażartował, gdy otoczył mnie ramieniem i pocałował w czubek głowy. –Muszę wracać do pracy, ponownie, ale dlaczego nie umówimy się na sobotni wieczór? Możemy nadrobić. Byłam podekscytowana, by spędzić trochę czasu z Hunterem i chciałam dać entuzjastyczne tak, kiedy przypomniałam sobie, że jestem umówiona z Joshem. To zabrało trochę finezji. - Bardzo bym chciała, ale mam już plany na sobotnią noc. Co powiesz na jutro? - Jutro nie mogę, mam pewne zobowiązania. A co robisz w sobotę? - Nic wielkiego. A co robisz w piątek? - Odpowiedziałam mu tym samym. - Nie chcę cię zanudzać szczegółami. - Odpowiedział równie niejasno. Byliśmy w impasie. Nie mogłam go spytać, czy ma randkę w piątek, chociaż byłam umierającą z ciekawości masochistką, bo by spytał o to samo w zamian. A ja nie chciałam otwierać puszki Pandory, która nie była jeszcze otwarta. Podobnie, Hunter nie mógł podzielić się ze mną swoimi planami, jeśli ja nie chciałam się z nim podzielić moimi. Byliśmy zakorkowani. Szliśmy w cichej kontemplacji przez kilka minut, zanim Hunter przerwał ciszę. - A co z następną sobotą? Czy jesteś wolna wtedy?

173

- W rzeczywistości jestem. Co zaplanowałeś w swojej główce? - Kolacja, tylko ty i ja. Da nam to trochę czasu, aby nadrobić zaległości i odpoczynek. Co o tym myślisz? - Idealnie, brzmi świetnie. Byłam podekscytowana, tym by mieć go tylko dla siebie przez ponad pół godziny tu i tam. I złośliwy głosik w mojej głowie podpowiadał, że to jest nie-randka z moim nie-chłopakiem. Muszę skopać tyłek Robbiego za ten jego przeklęty chichot. -Sushi

pasuje?

Umówimy

się,

jak

już

będziesz

znała

swój

harmonogram pracy. - Zdecydowanie sushii jeśli pytasz. - Wspaniale. - Brzmiał naprawdę na chętnego. – Postaram się sprawdzić czy zmieszczę to po zmianie w Higher Yearning. W przeciwnym razie do zobaczenia poniedziałek. - Brzmi świetnie. Pogadamy wkrótce. Przytulił mnie i dał buziaka w czoło przed odjazdem. Wszystko o czym mogę myśleć, gdy idę do swojego samochodu jest to, że będę musiała przedyskutować z Sam co powinnam założyć na nie-randkę.

W sobotni wieczór udałam się do Cafe Salamanca, na spotkanie z Joshem. Znajdowała się ona kilka miast dalej, ale nie przeszkadzało mi to, bo restauracja ta była uważana za najlepsza na Long Island. Po raz kolejny Josh oczekiwał na mój przyjazd. Przywitał mnie pocałunkiem na parkingu i zaprowadził do restauracji. Atmosfera była luźna, oboje byliśmy w jeansach. Musiałam dać mu zaliczenie, zwłaszcza gdy zaliczenie było podwójne; Josh w jeansach wyglądał

174

pysznie! Zdecydowaliśmy się zamówić zestaw tapas do podziału, co było idealne dla mojego ciekawskiego podniebienia. Zamówiliśmy zdecydowanie zbyt dużo żywności jak dla naszej dwójki, ale kochałam próbować nowe dania

a duch przygody Josha zdecydowanie mi pasował. Najedliśmy się

całym asortymentem smakowitości. Jedzenie było pyszne a rozmowa przyjemna. Zwlekaliśmy z zamówieniem kawy, wymieniając się historiami i anegdotami o nas samych. Miło było czuć się pożądaną, przez atrakcyjnego, inteligentnego człowieka. Josh odprowadził mnie do samochodu, po kolacji, po raz kolejny otwierając mi drzwi i całując na dobranoc. Gdy wyjeżdżałam z parkingu,

widziałam

Josha

machającego

do

mnie

z

zadowolonym

uśmiechem. Byłam

w

połowie

drogi

do

domu,

kiedy

uderzyło

we

mnie

wyczerpanie. Pracowałam cały dzień, a obżarstwo w trakcie naszej kolacji zbierał żniwo. Zagubiona w fantazji czołgania się do łóżka i całotygodniowego spania, że prawie nie zauważyłam czerwonej kontrolki świecącej na mojej tablicy rozdzielczej. To mała ikonka świecąca na czerwono, nigdy nie zwiastowało niczego dobrego. Byłam dwadzieścia minut drogi od domu, a jadąc krętym zadrzewionym odcinkiem drogi, który nie była zbytnio zaludniony. Postanowiłam jechać dalej, starając się zbliżyć do domu, zanim problem się pogorszy. Nagle moje radio się wyłączyło, grając ostatnią piosenkę, zanim światła przygasły. Wiedziałam, że to zdecydowanie złe wieści. Próbowałam przypomnieć sobie wiele wizyt u mechanika w ciągu ostatnich pięciu lat jazdy Papa Smerfem, by odgadnąć, w czym tkwi problem. Na podstawie wcześniejszych doświadczeń, podejrzewałam, że głównym winowajcą może być alternator. Modliłam się bym mogła naprawić to w domu, bez mieszania w to uszkodzenia samochodu. Mój optymizm okazał się fałszywy, gdy Papa wzdrygnął się stał się ociężały. Ostrożnie skierowałam swój samochód na wąskie pobocze dwupasmowej drogi.

Była północ a ja

utknęłam piętnaście mil od domu, w ciszy, ciemności. Jeśli to nie pech, widocznie nie mam również szczęścia. Próbowałam dodzwonić się do Sam, ale od razu włączała się jej poczta głosowa. To była sobotnia noc. Sam i Robbie byli pogodzeni, co oznaczało, że 175

Sam będzie niedysponowana, a następnie będzie spała. Ona pewnie nie będzie w stanie mnie uratować. Zadzwoniłam więc na komórkę Huntera i trzymałam kciuki, by był osiągalny. - Halo? -vPrzywitał mnie sennym głosem. - Hunter, tu Ev. Co robisz? - Jest północ. Spałem. Czekaj, czy coś jest nie tak? Jesteś ranna? - Czuję się dobrze, ale mam problem i mam nadzieję, że mi pomożesz. Wiesz, przywdziej lśniącą zbroję izabierz sprawdzonego białego rumaka. Zażartowałam. Słyszałam przez telefon jak się ubiera. Nie żebym malowała pysznych wizualnych wizji, by trzymać się w swoim czasie desperacji? - Co się stało? - Papa Smerf umarł. - Powiedziałam ze smutkiem. - Czy ty oglądasz kreskówki? O czym ty mówisz? Piłaś? - Nie, głupku. Papa Smerf to mój samochód i umarł. Myślę, że to alternator. Utknęłam na poboczu drogi. - Nazywasz swój samochód papa smerfem? Nic dziwnego, że padł przy tobie. - Hej nie osądzaj mnie, on kochał swój przydomek. Możemy skupić się na ważniejszej kwestii? Utknęłam na poboczu drogi, kilka mil od cywilizacji. Czy zamierzasz mnie uratować, czy mam zadzwonić do innych moich kumpli superbohaterów? - Dlaczego ja mam zostać twoim rycerzem, kiedy twoi inny przyjaciele są super bohaterami? To jest niesprawiedliwe. Chcę super moce. - Drażnił się ze mną i rozpraszał mnie, za co go kochałam. - Twoja wspaniałość zastępuje wszystkie super moce. Będą one zbędne obok twoich ogromnych umiejętności. 176

- W takim razie zdradź mi gdzie się znajdujesz, a ja przybędę i uratuję przestraszona dziewczynkę. Przekazałam

mu

najlepszy

opis

mojej

lokalizacji,

możliwie

najdokładniej na tyle na ile pozwalały mi okoliczności. Hunter był przekonany, że potrafi mnie znaleźć. Słyszałam ryk silnika jego samochodu, potwierdzając że był w drodze. Siedziałam w samochodzie, starając się utrzymać ciepło. Kwiecień na Long Island był ciepły w dzień, ale w nocy temperatura wyraźnie spadała. Śpiewałam piosenki, by utrzymywać mój umysł zajęty, nie chcąc by ogarnął mnie strach. Piętnaście minut później, wydawało się całym moim życiem, gdy muzyka z filmu Psychoza unosiła się w mojej głowie. Dziesięć minut później reflektory rzuciły na mnie światło. Napięłam się, sprawdzając czy to Yukon Huntera, ale wszystkie duże SUV-y wyglądały dla mnie niemal identycznie, w szczególności w ciemności. Gdy samochód zwolnił i stanął za mną, wiedziałam że to Hunter. Wyszłam z samochody, gdy on zrobił to samo. Otworzył swoje ramiona do mnie i wpadłam do nich z wdzięcznością. - Mój bohater. - Dokuczałam mu, częściowo poważnie. Byłam wdzięczna za jego pomoc, zwłaszcza gdy zmusiłam go do zwleczenia się z łóżka w środku nocy. Nadal wyglądał, na człowieka pozbawionego przez kilka dni snu, co jeszcze bardziej podkreślało jego ofiarność. Skuliłam się w jego ciepłych ramionach, wkładając swoje ręce pod jego kurtkę i koszulkę, by ukraść mu trochę ciepła. Podskoczył, gdy moje lodowate dłonie połączyły się z nagą skórą jego pleców. Ja tylko chciałam ogrzać moje lodowate dłonie, ale gdy moje ręce poznawały gładką skórę, moje intencje się zmieniły. Rysowałam kółeczka moimi palcami, a moje ręce dryfowały do dolnej części jego pleców. Drżał, czy z zimna, czy pod wpływem mojego dotyku, nie byłam pewna. Zanurzyłam palce jednej dłoni pod pasek jego jeansów, a drugą ręka przejechałam wzdłuż kręgosłupa, osiedlając się miedzy jego łopatkami. Przytulił mnie mocniej i 177

mogłam usłyszeć jego przerywany oddech. Degustowałam się uczuciem jego nagiej skóry pod moimi palcami i znajomością tej chwili. Czułam jak jego reakcja organizmu rośnie, przez co mój oddech stał się płytki. Jego lewa ręka przesunęła się niżej, zatrzymując się na dolnej części moich pleców. Jego prawa ręka, zaplątała się w moich włosach, gdy ujął tył mojej głowy. Delikatnie pociągnął za nie, przechylając tym samym lekko moją głowę do tyłu, byśmy mogli spojrzeć sobie w oczy. Tęsknota była namacalna między nami; nie śmiałam oddychać ani ryzykować zerwania tego kontaktu. Jego usta opuściły się a ja stanęłam na palcach, starając się z nim spotkać. Gdy reflektory lawety uderzyły w nas, Hunter westchnął, wycofując się z naszego uścisku. - Może pójdziesz ogrzać się w samochodzie? Powiem kierowcy, w czym problem i gdzie ma holować samochód. Kiwnęłam głową, co było wszystkim na co mogłam się zdobyć w tej chwili. Moje synapsy popłynęły z pokusą, która została niespełniona. Jeśli Hunter poczekałby dwie minutki z wezwaniem pomocy drogowej, nie byłoby zakłóceń w najmniej odpowiednim momencie. Mógłby mnie pocałować –mieć – w końcu. Podeszłam do ciężarówki, przegrana i niezadowolona. Skupiłam się na wyrównaniu oddechu, starając się uwolnić napięcie z mojego ciała. Czy ktoś mógłby umrzeć z gratyfikacji niezadowolenia? Zdecydowanie czułam się, jakby to było możliwe Hunter był tak zachwycony jak ja, bliżej do kapitulacji i oddalając moje niesłyszalne zarzuty, by zaspokoić moje pragnienie. Przezwyciężając moją irytację, pobiłam deskę rozdzielczą zaciśniętymi pięściami. Hunter wybrał akurat ten moment, by otworzyć drzwi samochodu. Uniósł jedną brew i zachichotał.

178

- Proszęnie wyżywaj się przez Papa Smerfa, na mojej dziecince. Powrócił do naszego przekomarzania się, wypierając to co stało się miedzy nami przed chwilą. – Martwisz się o koszty naprawy? - Oczywiście, w tym problem. Doskonale

wiedział,

że

nie

to

było

źródłem

mojego

żalu.

Zdecydowałam się grać, wedle jego życzenia. Przeciągając linę, pobyt na kursie, zachować naszą przyjaźń. Nienawidziłam, że wiąże się to z uprzejmością. Oczywiście, że nie wrócimy do Platonicville; pragnęłam wysadzić to miejsce. Zmieść je z powierzchni ziemi. - Skąd wracasz? - Byłam w Cafe Salamanca na kolacji. Mój samochód padł w drodze powrotnej. - Och. Byłaś na randce z Jackiem? -Josh. - Poprawiłam, to co podejrzewałam, że było jego świadomym błędem. - Rozumiem. Czy miło spędziłaś czas? - Tak. Jedzenie było pyszne. - Miło. - Hunter odpowiedział beznamiętnie. - W rzeczywistości było bardzo miło, Josh jest naprawdę fajnym facetem. Jest przystojny, ciekawy, rycerski i bardzo mną zainteresowany. Widziałem, zaciskające się szczęki Huntera, zgrzytającego zębami. - On już ma ustawioną karierę. Dzięki, celom jakie osiągnął, myślę że jest gotowy, by znaleźć odpowiednią kobietę i się ustatkować, by zbudować fundament dla rodziny, którą założy pewnego dnia. Czułam się złośliwie; jak dziecko, któremu zabrano cukierki, wyrzucające z siebie furię.

179

- Czy ma szczęście, że jest w takim miejscu w życiu, gdzie jest w stanie zaoferować tak wiele. To musi być miłe. Fasade Huntera powoli opadała. – Kiedy ślub? Czy mogę spodziewać się zaproszenia? Chwycił stronę mojej książki i powrócił do sarkazmu. – Poczekaj niech zgadnę, może masz zamiar poprosić mnie bym zaprowadził cię do ołtarza? - Nie bądź śmieszny, nie musisz prowadzić mnie do ołtarza – to byłoby zadaniem Sam. Siedzieliśmy w milczeniu, dusząc się, gdy każdy próbował się uspokoić zanim zwięzłe słowa i sarkastyczne kolce zostaną zastąpione przez argumenty na pełną skalę. - Dlaczego, musisz tak naciskać Everleigh? Nie możesz po prostu, cieszyć się naszą przyjaźnią ? Czy to nie może ci teraz wystarczyć? - Nie kiedy drażnisz mnie, trzymając mnie. Co tobyło wcześniej? Czy ty starasz się mnie doprowadzić do szaleństwa? Bo to działa. - Jedyną rzeczą, jaką staram się zrobić to zachować naszą przyjaźń. Staram utrzymać cię w moim życiu. Wydaje mi się, że nie jest to tak ważne dla ciebie jak dla mnie. - Spośród wszystkich idiotycznych rzeczy do powiedzenia! - Byłam wściekła. – Nie pragnę niczego bardziej, jak zatrzymać cię na zawsze w moim życiu. Cholera, gdybym mogła zatrzymałabym cię na zawsze, ale ty mi na to nie pozwalasz. - Straciłam tempo żałośnie. - Everleigh. - Hunter powiedział ze współczuciem. – Mamy ten sam cel; oboje walczymy by utrzymać się nawzajem. Współpracujmy, a może odniesiemy sukces. Nie jestem twoim wrogiem. - Masz racje. Jestem po prostu zmęczona i sfrustrowana Papa Smerfem. Nie byłam zmęczona w ogóle, a Papa Smerf był nisko na liście moich zmartwień w teraźniejszości. –Wszystko jest dobrze tak, jak jest, nie chce tego zmieniać.

180

Gdzie podziały się moje płonące majtki? To może być największe kłamstwo jakie kiedykolwiek powiedziałam. - Branoc Hunter.- Pocałowałam go w policzek zanim wyszłam z samochodu. Weszłam do mojego mieszkania i w ubraniu wpadłam do łóżka. Byłam emocjonalnie wyczerpana i złamana.

181

Rozdział 13 Lubię mężczyzn, którzy są prawdziwymi facetami i lubię gdy mu na mnie zależy i dba o mnie. I zamierzam mu na to pozwolić. Shelley Long - Znaleźli kolejne ciało Pobudka Sam, była skuteczna. Stała w drzwiach, ciągle ubrana w jej flanelową piżamę. - Kiedy. - Szepnęłam, starając się przy tym zetrzeć dłonią sen z zmrużonych oczu. - Gdzieś w środku nocy. Została znaleziona na terenie kampusu, ale nie powiedzieli gdzie dokładnie. Potwierdzili, że była studentką Hensley. Wiadomościach nazywając go kolejnym Tedem Bundy. To straszne. - Wciąż nie mogę uwierzyć, że to się dzieje. Trzymałam się myśli, że to morderstwo nie było związane z atakami w kampusie, ale teraz wydaje się to mało prawdopodobne. Jak możemy mieć na terenie kampusu seryjnego mordercę?

182

- Według informacji, nie jest seryjnym mordercą, jeszcze. Podobno, żeby został sklasyfikowany jako seryjny morderca, musiałby zabić trzy lub więcej osób, w okresie dłuższym niż miesiąc, z przerwą miedzy tymi morderstwami. Czy uważasz, że taki ma cel – niesława? - Zapytała Sam, jakbym mogła jej zaoferować wgląd do umysłu seryjnego mordercy. - Kto wie? Nie sądzę, by można było wykorzystać racjonalne myślenie w psychopatii. Chce tylko, by to wszystko się skończyło. Wszystkie te zranione i zakończone życia. Dziewczyny, które przeżyły, już nigdy nie będą takie same, ani rodziny które utraciły bliskie im osoby... To sprawia, że jestem chora. - Wiem. Ja też. Martwiłam się dzisiejszą wiadomością, przez cały mój dzień. W pracy, wszyscy mówili o tej tragedii. Zauważyłam, że o wiele mniej kobiet przyszło po kawę i nawet mąż Marty się pojawił, by być blisko nas i odprowadził nas do naszych samochodów. Kiedy wróciłam do domu, Sam oglądała najnowsze wiadomości, chłonąc każdy szczegół. Każdy radzi sobie z krytycznymi sytuacjami na swój sposób. Sam chciała obejrzeć wszystkie raporty i wiadomości, na każdej stacji informacyjnej, jakby ta wiedza miała ją uchronić. Chciałam to wszystko przyswoić, a nie chować głowę w piasek, tylko że nie potrafiłam żyć w chmurze śmierci. Niech Sam robi to, co musi, gdy ja udałam się d mojego pokoju, by popracować nad moim ostatnim artykułem na Etykę biznesu. Powietrze w Hensley było przepełnione strachem w poniedziałek. Nie mogłam się doczekać chwili, gdy opuszczę kampus i uwolnię się z przygnębiającej duszności. Udałam się na wieczorne zajęcia z Krav Magi, nie mogąc doczekać się normalności, jaką zajęcia oraz Josh mi mogą dać; Powinnam wiedzieć lepiej. Jak tylko pojawiłam się na sali Josh przyciągnął mnie do uścisku i delikatnie pocałował. - Cieszę się, że wszystko z tobą w porządku. To straszne co dzieje się na twojej uczelni. Podziękowałam mu, mając nadzieję, że to będzie koniec rozmowy, ale moje nadzieje były daremne. Sensei Alex oraz cała klasa postanowili, że muszą popracować

ze

mną,

by

poprawić

moje

umiejętności.

Cały

czas 183

koncentrowaliśmy się na rozwoju mojej obrony przed atakami zbiorowymi. Doceniałam ich troskę i bardzo przydatne były sparingi z przeciwnikami o różnych rozmiarach i z różnymi umiejętnościami, ale czułam się w centrum uwagi. Po zajęciach, Josh odprowadził mnie do samochodu. Zaprosił mnie na spotkanie w najbliższą sobotę, no ale już byłam umówiona z Hunterem, więc zamiast tego, zgodziłam się z nim spotkać w następną sobotę. Josh uprzedził mnie, że nie będzie na następnych zajęciach, przez biznesowy lunch, ale nie może doczekać się naszego następnego spotkania. Przytulił mnie i dał mi powściągliwy pocałunek, po czym patrzył jak odjeżdżam. - Everleigh Rose Carsen! Przytaszcz swój tyłek tutaj. Cokolwiek miało miejsce, musiało być ważne, bo Sam użyła mojego drugiego imienia. - Jestem tutaj. Nasze mieszkanie nie jest na tyle duże, byś musiała tak się drzeć niezależnie od okoliczności. - Zamknij dziób. - To była jej ulubiona odpowiedź, kiedy miałam rację, a ona nie miała na to riposty. – Nie uwierzysz, czego właśnie się dowiedziałam. Dziś Robbie został wezwany na awaryjne spotkanie Kappa. Właśnie rozmawiałam z nim, a on zdradził mi kilka rzeczy, których nie mogę zdradzić nikomu. Mogłabym powiedzieć, że wydawała się zadowolona z faktu, że Robbie chociaż odrobinę przeciwstawił się bractwu. Nie mogłam sobie wyobrazić, co takiego ciekawego zdradził jej Robbie, że Sam dosłownie drżała, ale musiałam się dowiedzieć. - Wszyscy bracia zostali wezwanie, by zostać wpisani na listę dat i mieli poświadczyć, że byli z Heathem w każdym z tych dni. Oni próbują poskładać cały harmonogram godzin. A wiesz dlaczego? - Nie. - Ale jestem pewna, że zdradzi mi to. -Bo policja znalazła ślady opon na miejscu zbrodni. Opony te pochodziły z Lamborghini. A wiesz, ilu studentów i wykładowców w Hensley jeździ Lamborghini? Jeden. Chyba domyślasz się, kto jest właścicielem samochodu. Jego pretensjonalny samochodowy gust, został wyłapany. Policja zabrała go na przesłuchanie rano, a on natychmiast wezwał swojego ojca, który z kolei 184

wysłał prawnika pracującego dla jego rodziny. Twierdzi, że tego nie zrobił, ale policja, zatrzymała go, dopóki nie potwierdzi się jego alibi. Ojciec Heatha, wezwał absolwentów, którzy należą do stowarzyszenia studentów na nadzwyczajne posiedzenie, aby zapewnić mu alibi. - Święta krowa! - Próbowałam się pozbierać po tej informacji. - Wiem. To ma sens, jeśli by się tak dłużej nad tym zastanowić. Heath jest dupkiem, który już udowodnił skłonności do agresywnych zachowań z Tobą. - Myślę, że pasuje do profilu, on wydaje mi się obłąkany. - Sam na pewno oglądała za dużo CSI. - Ale jak bracia z bractwa chcą zapewnić mu alibi? - Robbie powiedział, że w większej części, ludzie nie pamiętali szczegółów. Jego dwie najlepsze przyjaciółki, były w stanie zapewnić mu alibi na dwa terminy, ale kto wie, czy tak nie kłamią. - Jestem pewna, że policja poskłada to wszystko. To byłby cud, aby był to koniec tej przemocy, ale tylko jeśli mają właściwą osobę. Bałam się, że znaleźli sobie wygodnego podejrzanego na podstawie poszlak,

by

uspokoić

opinię

publiczną,

pozostawiając

prawdziwego

winowajcę bezkarnego, pozwalając mu na kontynuowanie swojego rządu terroru. - To Heath, mówię ci. Czuję to w kościach. Policja wypuściła Heatha zaraz następnego dnia, przepraszając go. Dziekan

studentów

potwierdził,

że

Heath

był

obecny

na

spotkaniu

zorganizowanym przez uniwersytet, pomiędzy administracją a bractwem Kappa Sigma Tau, które odbyło się w tym samym czasie, co jeden z ataków. Jego rodzina potwierdziła, że gdy wydarzyły się kolejne ataki, Heath przebywał w domu i na obozie narciarskim w Vermont. Jego najlepsze przyjaciółki potwierdziły, że były z nim, gdy wydarzyły się inne ataki. Jednak Heath nie był w stanie dostarczyć alibi, na noc morderstwa. Twierdził, że przebywał w domu, podczas gdy jego współlokatorzy byli na randkach. Mówił, że miał towarzystwo, ale nie był w stanie podać imion tych dziewczyn. Gdy został poproszony o wyjaśnienie, jak na miejscu zbrodni, znalazły się 185

ślady opon jego samochodu, nie potrafił tego zrobić. Sam powiedziała mi, że wie od Robbiego, iż ojciec Heatha dzwonił do prezydenta Hensley i dziekana kładąc na nich odpowiedzialność za niesprawiedliwe oskarżenia policji. Potem skontaktował się z komisarzem Suffolk County Police Department, aby skrytykować go, za jego niekompetencje poprzez aresztowanie jego niewinnego syna. Rodzina zagroziła policji i powiatowi, że zostaną pozwani za oszczerstwa i dyskryminację; Heath został oczyszczony z zarzutów.

Reszta tygodnia przeminęła na próbowaniu przez wszystkich unikania kampusu i wiadomości krążących wokół. Wszyscy byli na krawędzi; można było wyczuć napięcie w całym kampusie, nawet nauczyciele wydawali się nieufni. Ulżyło mi po moich ostatnich czwartkowych zajęciach, bo chciałam najszybciej jak to możliwe, opuścić teren kampusu. Hunter odprowadził mnie do samochodu, by jak zwykle zapewnić mi bezpieczeństwo. - Czy nadal jesteśmy umówieni na sobotę? - Hunter zapytał, wciągając mnie w swoje ramiona. - Absolutnie. - Odpowiedziałam, czując pierwszy powiew entuzjazmu od kilku dni. - Wspaniale. Odbiorę cię o ósmej? Delikatnie kołysał nas, tam i z powrotem podczas rozmowy. To uspokajało mnie i kazało przytulić się do niego jeszcze mocniej. - Ósma brzmi doskonale. - Zgodziłam się. Pocałował z aprobata czubek mojej głowy. - Tęskniłem za tobą w tym tygodniu. Byliśmy bardzo zajęci, a ty bardzo mądrze unikałaś kampusu. Byłem związany pracą non-stop. Nie mieliśmy czasu, aby po prostu spędzić razem czas. Już nie mogę się doczekać, aby mieć cię tylko dla siebie i będę mógł chłonąć dawkę mojej Everleigh na żywo. - Ja również. Chcę tylko spędzić miły wieczór, zapomnieć o tym całym szaleństwie jakie się dzieje wokół nas. Potrzebuję normalności.

186

- To się da zrobić. Umówmy się, że nie będziemy dyskutować o napaści lub morderstwach, podejrzanych, motywach ani o niczym co będzie dotyczyło przemocy. Po prostu będziemy dobrze bawiącymi się Hunterem i Everleigh. Nie martw się. Bez ciśnienia. Bez żadnych obaw. Nie będziemy mówić o zakończeniu szkoły i przyszłości. Pozostaniemy w teraźniejszości całą noc. Zgoda? - Oh, twój kontrakt jest w porządku. To brzmi jak niebo, szczególnie teraz. Masował moje plecy, gdy trzymał mnie tak blisko, chroniąc mnie przed całym światem. Przytuliłam się do niego jeszcze mocniej, chcąc poczuć bezpieczeństwo i spokój, jakie dawały mi jego oplatające mnie ramiona. Były ona dla mnie schronieniem przed cała tą burzą wokół nas. Pocałowałam jego klatkę piersiową, nie mogąc się przed tym powstrzymać. Pocałował czubek mojej głowy w odpowiedzi, dzieląc się ze mną spokojem tej chwili. - Napisz do mnie, kiedy będziesz szła do i z pracy. Daj mi znać, że jesteś bezpieczna. - Mam informować cię, o każdym moim ruchu, zanotowałam. Zażartowałam. - Rusz ten swój mądry tyłek. Pozostawił kolejny pocałunek na moim czole, zanim pozwolił mi odejść. Nie mogłam doczekać się naszej nie-randki. Obiecałam sobie cieszyć się, tymi chwilami z Hunterem, tak jak powiedział. Piątek i sobota bardzo szybko minęły mi w pracy. Kanały informacyjne dorwały nowego newsa i życie powoli wracało do normy. Zagrożenie dalej gdzieś się czaiło, ale nie było tak widoczne, jak to było w poprzednim tygodniu. Wróciłam z pracy do domu w sobotę wieczorem i zaczęłam przygotowania do mojej nie-randki. I nawet nie zdawałam sobie sprawy że „nie” dołączone do randki, za bardzo mi nie przeszkadzało. W tym momencie byłam szczęśliwa, mogąc spędzić trochę czasu sam na sam z Hunterem. Postanowiłam przyjąć plan opisany w czwartek i cieszyć się nocą, bez żadnych ukrytych motywów. Ubrałam się swobodnie, myśląc o swojej wygodzie zamiast uwodzenia. 187

Hunter przybył szybko i zarezerwował stolik w naszej ulubionej restauracji z sushi Oishii Sushi, która znajdowała się w pobliżu kampusu. Od razu usiedliśmy

przy

tradycyjnym

japońskim

stole,

na

jego

prośbę.

W nowoczesnym wydaniu, były to siedziska bez nóg, znajdujące się przy niskim stoliku. Zabawnym było siedzenie w tradycyjnej pozycji. Widziałam tę szczególną część wypoczynkową, kiedy byłam wcześniej w tej restauracji, ale nigdy w niej się nie znajdywałam. posiłków,

wymieniliśmy

Kiedy usiadł po zamówieniu naszych

porozumiewawcze

spojrzenia.

Zapowiadał

się

naprawdę pyszny obiad. - Mam nadzieje, że pościłaś dzisiaj, by zrobić miejsce na wszystko co zamówiliśmy. - Ostrzegł mnie Hunter. - Racja, skoro płacisz chętnie skorzystam. - A kto powiedział, że to ja płacę? - Zaprosiłeś mnie a to oznacza,

że musisz pokryć rachunek. To jest

zapisane w księdze. - A co to za księga? - Właściwa etykieta dla współczesnego świata. - Odpowiedziałam pewnie. - Ty go stworzyłaś. - Tak, tak. - Roześmiałam się. - Znam cię zbyt dobrze. Nie dam się tak łatwo oszukać. - Wiem, że i tak mnie ubiegniesz. Chciałam być uprzejma, i udawać, że jesteś moją nieświadomą ofiarą. - Czy to też z tej księgi? - Ależ oczywiście. Nasze zielone herbaty i zupy miso przybyły, wiec oboje pożeraliśmy aromatyczny bulion, popijając sobie herbatką. - Dlaczego ta herbatka jest taka dobra? Piłam zieloną herbatę z milion razy, a jednak ta jest najlepsza. Jest w niej coś innego. - To nie jest zwykła zielona herbata. To w rzeczywistości jest Genmai – cha, czyli zielona herbata z pieczonym brązowym ryżem. To on dodaje herbacie inny smak. - Smakuje jak lody w rożku, rodzaj wafelka. 188

- Pierwszy raz w życiu słyszę, jak ktoś opisuje smak herbaty w ten sposób. Twój umysł jest przerażającym i fascynujący miejscem - Wystarczy że będziesz trzymał ramiona i ręce wewnątrz swojej fury i wszystko będzie z tobą w porządku. Hunter zachichotał na moją odpowiedź. – Ty zawsze trzymasz mnie na palcach, panno Carsen. Przy tobie nie ma szans, bym się nudził. - Jesteś dziwakiem. - Hunter zachichotał. - Wiem. Ja powiedziałem dosłownie to, kim jesteś. Czemu nie słuchasz? - Touche. - Hunter sięgnął przez stół i wziął mnie za rękę. – Dziękuję, że spotkałaś się ze mną dziś wieczorem. I nie przesadzałem, mówiąc, że strasznie mi cię brakowało. Spędzanie czasu z tobą, ożywia mnie. Jesteś moją osobistą nirwaną. - Czemu, czy pachnę jak młoda dusza? - Miłą Nirvaną, ale mówię poważnie. Były dni kiedy ostatnią rzeczą, jaką chciałem robić to jechać do Hensley rankiem, ale kiedy wiedziałem, że się zobaczymy, nagle nie czułem się tak źle. - To uczucie jest odwzajemnione, panie Charles. Sprawiasz, że ciężki semestr jest znośny. Lepszy niż znośny, byłeś moim niespodziewanym prezentem. Czasami, zastanawiałam się nad odesłaniem cię, pozostaniesz jednym, którego zawsze będę hołubić. - Nie możesz mnie zwrócić; zostałem zakupiony na koniec semestru. - To więc wyjaśnia te wady i nieprawidłowości. - Hej. - Zaprotestował, gdy chytrze rzucił w moim kierunku edamame. – Musisz wiedzieć, że nawet jeśli byłem ostatnim na wyprzedaży, to kosztowałem fortunę. Jestem praktycznie bezcenny. - Jesteś bezcenny, pomimo swoich wad i nieprawidłowości. - A ty moja droga jesteś niepowtarzalna. - Komplementował mnie. – Bardziej lub gorzej. - Dokuczał mi. Nasze drugie danie przybyło i każdy z nas delektował się naszym pierwszym kęsem, jęcząc przy tym zgodnie z przyjemności. Złapaliśmy naszymi pałeczkami drugi kęs, gdy złapał mnie swym wzrokiem, powodując moje zatrzymanie. Hunter starannie skierował swoje pałeczki z sałatką z wodorostów, do moich ust. Otworzyłam usta, by przyjąć ofertę, jęcząc przy 189

tym z aprobatą. Zwróciłam mu przysługę częstując go odrobiną mojej sałatki Kani. Mniej więcej, będąc w połowie zjedzenia mojej sałatki Kani, zaczęłam patrzeć tęsknym wzrokiem na wodorosty Huntera. Zauważając moją reakcję, Hunter

poczęstował

mnie

kolejnym

kęsem,

zaspokajając

mój

głód.

Kontynuowaliśmy naszą wymianę aż obie sałatki zniknęły. - Teraz, to naprawdę było wyśmienite. - Oświadczyłam. - To miejsce nigdy nie zawodzi. - Czy dostaniemy jeszcze deser? - Spytałam nagle. - Nie wiem. Nie pomyślałem o tym. Jeszcze nie dostaliśmy sushi nawet. - Ale musze podjąć decyzję teraz, muszę zaoszczędzić miejsca. Jeśli tego nie zaplanuję, napcham w siebie sushi, a kiedy zdecydujesz się na deser, też bym go chciała, ale będę zbyt pełna. Nieuchronnie, brak mi powściągliwości przy tym wszystkim i w końcu skończę, czując się źle jak diabli. Czy możesz zauważyć jak bardzo ważne jest odpowiednie zaplanowanie? - Jesteś jednak dziwną kreaturą. - Hunter dumał. - Być może tak jest, ale wciąż czekam na odpowiedź w sprawie deseru. - Nie obchodzi mnie to. Chcesz deser? - A skąd mam wiedzieć? Jeszcze nawet nie dostałam mojego sushi. - Sprawiasz, że to nie ma sensu. Możemy tak dalej kręcić się w kółko i nigdy nie znaleźć odpowiedzi. To tak jakbyś pytała o kurczaka i jajka. Bez względu na to co powiesz, to nie będzie wystarczające by podjęć decyzję. Hunter starał się mnie uspokoić, ale bez względu na to, co powiedział, to tylko pogorszyło sprawę. Zaczęłam się z niego śmiać. Śmiałam się aż zaczęły mnie boleć moje boki a oczy miałam pełne łez. - Zrobiłaś to celowo, prawda? Skinęłam głową, Nie mogąc odpowiedzieć przez mój rechot. - Nie mogę ci już wierzyć; Byłem gotowy na zamówienie teraz deseru, tylko by uciec od tej rozmowy. To było okrutne. - Wiem. - Uśmiechnęłam się, nieskończenie z siebie zadowolona. Pojawiła się kelnerka, niosąc tacę z ładunkiem dań. Położyła z gracją każde danie, na pięknie przygotowanej płycie przed nami, zanim odeszła.

190

Mieliśmy sushi, sashimi i roladki, które wyglądały bardzo apetycznie. Hunter wydał z siebie dziwny dźwięk, którego nie byłam w stanie zinterpretować. - Musisz spróbować, to jest niesamowite. Trzymał kawałek sushi, którego nie mogłam poznać z widzenia. Podniósł delikatnie rybę do moich ust. Gdy tylko moje usta dotknęły jego palców i dreszcz podniecenia przeszedł przez moje ciało. Łapiąc ten moment, wpatrywałam się w jego oczy, kiedy umieszczał na moim języku kawałek ryby. Zamknęła usta zbyt szybko, zamakając w ustach jego palec. Musiałam wykorzystać wszystko co miałam, by powstrzymać się od owinięciago moim językiem, ale kontrolowałam siebie. Usłyszałam Huntera, biorącego szybki oddech, gdy moje usta go zdobywały. Powoli wycofywałam swoją głowę, tak by jego palec zsunął się z moich ust. Skoncentrowanie się na subtelnym smaku ryby, było niemal niemożliwe. Byłam zbyt zajęta poszukiwaniem smaku Huntera. - To było pyszne. - Wyjaśniłam, nie mówiąc, że miałam na myśli jego smak. Czego nie wiedział, a co mnie nie skrzywdziło. Hunter odchrząknął. – Tak, to było niesamowite. Muszę spytać co to za ryba. Nie sądzę bym próbował jej wcześniej. Być może jest to specjał wprost z Japonii. Wędrował, kupując sobie czas by się zrekompensować. Starałam się z tego nie cieszyć, zdając sobie sprawę, że nie będzie to dobre dla mnie, ale trudno mi było o tym zapomnieć. Skoncentrowaliśmy się na naszym jedzeniu, gdy ja starałam się nadążyć z moją połową. Zjadałam jedną trzecią, gdy rzuciłam ręcznik. - Musisz rzucać nim we mnie? - Muszę zaoszczędzić miejsce na deser. - Triumfowałam, mając moją wcześniejszą wygraną w pamięci. - Rzeczywiście jesteś złą kobietą. Po tym jak Hunter wypolerował pozostałą żywność, nasza kelnerka wróciła do nas po zamówienie deseru. Zdecydowaliśmy się zamówić na pół. Kiedy przybyło trio lodów, oboje rzuciliśmy się na gałkę zielonej herbaty, nasze łyżki szczękały o siebie, zupełnie jakby się poznawały. - Panie przodem. - Zaproponował. 191

- Czy wiesz, co tak naprawdę miałabym zamiar zrobić? - Dlaczego mam przeczucie, że pożałuję tego pytania… co? - Rozpaczliwie chcę napełnić wannę lodami zielonej herbaty i zjeść je, na swój własny sposób. To jest właśnie ta głębia mojej miłości do nich. - Nawet nie będę zaczynał ci mówić tego wszystkiego, co jest nie tak z tym wszystkim co teraz powiedziałaś. - Co? Przecież to jest dobre. Nie powiesz mi, że nigdy o tym nie myślałeś. - Mogę ci szczerze wyznać, że nie myślałem. To się wszystko stopi, zanim je zdążysz zjeść, najprawdopodobniej się rozchorujesz i możesz być lepka od stóp do głów. - Widziała, jak walczył by uwolnić się od wizji, jaką sobie

niechcący

stworzył.

–

Prawdopodobnie

mogłabyś

skończyć

na

utonięciu. - No tak, ale za to jaka droga do tego. Gdy weszliśmy do samochodu po obiedzie, oparłam się ciężko o Huntera. Jego ciało wspierające moją wagę i jego ramię wokół mojej tali, uspokajało mnie. - To tak bardzo boli. Dlaczego pozwoliłeś mi to zrobić? Nie powinnam jeść ostatniej porcji lodów. Czuję, że umieram. - Nie wolno ci umrzeć. Wszystko będzie z tobą w porządku, po prostu potrzeba trochę czasu, by twój organizm poradził sobie ze spożytym tsunami jakie przeszło przez twoje ciało. - Ja nie żartuję; Nie sadzę, bym mogła to przetrwać. Wszystkie różne rybki tutaj walczą. - Pokazałam na mój brzuch. - Chodź posadźmy cię w samochodzie. Wkrótce poczujesz się lepiej, Wspięłam się na siedzenie pasażera i od razu sięgnęłam do przycisku pochylania oparcia i obniżyłam siedzenie do tyłu tak daleko, jak było to możliwe. Nie mogąc znieść tego bólu odpięłam guzik i rozsunęłam zamek w spodniach. Nie był

zbyt atrakcyjny wygląd. Ubranie wyciętego topu, było

wielkim błędem. Moje jedzeniowe dzieciątko zrobiło się gigantyczne, ale ból przewyższył moje próżności, wiec zostawiłam go tak. Drzwi się otworzyły i usłyszałam jak Hunter wspina się do samochodu. Czułam, że patrzy na mnie, ale nie obchodziło mnie to. W tym momencie, wszystko co dawało mi ulgę z tym ciśnieniem w żołądku, było warte 192

poświecenia mojej dumy. Położyłam ręce nad głową, próbując zrobić trochę więcej miejsca dla moich jelit. Hunter uruchomił samochód, ale nie zrobił nic by wprawić go w ruch. - Nie możesz jeszcze ruszyć. Jazda sprawi, że będzie mi nie dobrze. Stąpam po cienkiej linie pomiędzy pasywnym a aktywnym miotaniem nudnościami. - Błagałam. - Nie ma problemu, możemy tu siedzieć tak długo, jak będzie trzeba. Czuję, jak temperatura w samochodzie spad, dzięki klimatyzacji, za co bym go przytuliła, gdybym tylko mogła się ruszyć. - O wiele lepiej. Dziękuję. - Zdajesz sobie sprawę, że dopadła cię karma. Ty torturowałaś mnie wewnętrznie tym dowcipem z deserem, a teraz się pochorowałaś. Mam nadzieję, że dostałaś swoją nauczkę, za zadzieranie ze mną. To naturalny porządek we wszechświecie i ty go zakłóciłaś, przechytrzając mnie. Śmiałem się z jego oceny. Zły ruch. Naprawdę, naprawdę zły ruch. Zaczęłam dyszeć, by zapobiec chęci wymiotowania. - Nie rozśmieszaj mnie, jesteś sadystą. Ja tutaj umieram. - Przykro mi, że nie przyszło mi to do głowy. Ty naprawdę jesteś zielona. Chcesz piwa imbirowego? To może uspokoić twój żołądek. - Nie! Nic innego nie zmieści się we mnie tej nocy. Jestem już całkowicie napełniona. - Słyszałam jego chichot spowodowany moją dwuznaczną uwagą. Sama bym się roześmiała, gdybym nie ryzykowała wnętrza Yukona Huntera. Jego dłoń delikatnie pieściła moją głowę, relaksując mnie. On milczał, pozwalając mi, skupić się na oddechu, by zwalczyć mdłości. - Czy czujesz się już lepiej? Nadal wyglądasz na lepką. Fuj, dlaczego on dalej mówi o tych skorupiakach? To nie pomaga mi w okolicznościach w jakich się znajduję. - Nie. Nie jest lepiej, jest gorzej. Myślę, że potrzebuję eutanazji. Bądź przyjacielem. - Błagałam, tylko częściowo żartując. - Obawiam się, że to nie wchodzi w rachubę. Świat bez Everleigh, jest niewyobrażalnym miejscem. Musisz wytrwać. - Więc mam cierpieć dla twojej korzyści? - Zapytałam z takim oburzeniem, jakie byłam w stanie z siebie wykrzesać. 193

- Tak, ale i również dla dobra ludzkości. To szlachetna rzecz, jaką możesz zrobić. - Boże, jesteś dobry w przeobrażaniu rzeczy. To jedna z wielu rzeczy, jakie w tobie kocham. Tak to było cholernie szybkie. - Wymamrotałam, tylko w połowie świadoma tego co powiedziałam. - Wow, rzadko dajesz mi komplementy, które nie są dwuznaczne. Zawsze będę cenił ten moment. - Nie potrzebujesz, bym głaskała twoje ego. Jesteś go tak dokładnie świadomy, że to aż niesamowite. Musimy upewnić się, że twoja głowa zostanie na tyle posłuszna, by wpasowała się w drzwi. - Odbiłam piłeczkę, ale wymagało to wysiłku, powodującego mój grymas. - Ciii. Przykro mi, że tyle mówisz. Wystarczy, że będziesz cicho i odpoczniesz, i wkrótce poczujesz się lepiej. - Jego dłoń nagle przestała głaskać moje włosy, co było bardzo rozczarowujące, ale słyszałam jak sięga po coś do tylnego siedzenia. Wyraźny dźwięk rozsuwania i zamykania zamka, niósł się echem w samochodzie. Kilka chwil później poczułam wilgotny, chłodny ręcznik na moim czole. To było boskie. - Nie bój się, to mój ręcznik z siłowni, ale jest czysty. Ja po prostu polałem go wodą z butelki. Nie dbałam o to, jak powinno to zostać spożytkowane. Dryfowałam na falach nudności, modląc się o ich szybkie zakończenie, cokolwiek to było. To było gorsze niż jakikolwiek kac, przez jaki przechodziłam. Cięgle miałam jedno kolano zgięte, tak by moja stopa dotykała maty podłogowej, praktykowanie pijackiej teorii, że te zawroty głowy ustąpią, gdy jedna noga zwisająca z łóżka będzie oparta na ziemi. Nigdy to dla mnie wcześniej nie poskutkowało, ale byłam gotowa spróbować wszystkiego. - Spraw, że poczuję się lepiej. - Błagałam żałośnie. Czułam usta Huntera całującego mnie w brzuch. W każdym innym czasie, to byłoby cudownie seksualne, ale teraz to było tylko pocieszającym gestem. Mogłabym przysiąc, że mam zatrucie pokarmowe, gdyby Hunter nie zjadł tego samego co ja. Nigdy w życiu nie było tak źle, nawet gdy przyczyną był

194

alkohol lub jakiś wirus. Choroba się nasiliła, a ja zaczęłam się martwić, że przegram tę walkę. - Hunter, możesz pomóc mi wstać? Myślę, że muszę wyjść z samochodu. Zrozumiał, co miałam na myśli, podszedł do mnie, delikatnie mnie podniósł, tuląc do siebie moje ciało. Podszedł do prywatnego, zaciemnionego trawnika. Postawił mnie na nogi i stanął za mną. Owinął jedno ramię nisko wokół moich bioder, tak by nie ściskać mojego brzucha i bym mogła pochylić się nieskrępowana. Trzymał mnie jedną ręką, a wolną dłonią zebrał moje włosy, przygotowując się. - Nie musisz się … I nie kończy. Pochyliłam się w pasie, wdzięczna za wsparcie Huntera i wyrzuciłam z siebie zawartość mojego żołądka. Wzdrygnęłam się kilka razy, zanim intensywne fale choroby zaczęły się cofać. Czucie chłodnego powietrza na mojej spoconej twarzy było niesamowite. Byłam zbyt słaba i zmęczona, by czuć się zakłopotana, a to że Hunter był tego wszystkiego świadkiem było strasznie bliskie i osobiste. Kiedy udało mi się przejść przez suche falujące torsje, Hunter wziął mnie w swe ramiona i zaniósł do samochodu. Po tym pomógł mi ocierając twarz wilgotnym ręcznikiem, ochładzając mnie i czyszcząc. Podał mi również wodę bym mogła opłukać swoje usta. Po tym jak wygodnie się usadowiłam, czułam jak temperatura mojego ciała spadła po tym całym stresie, powodując u mnie

dreszcze.

Hunter

okrył

mnie

swoim

płaszczem

i

podwyższył

temperaturę. - Jak się czujesz aniele? - Hunter zapytał z troską. - Lepiej. Tak mi przykro. Ja - …. - Cicho, wszystko jest w porządku. Przykro mi, że tak źle się czujesz. Twoje kolory zaczynają wracać i mniej drżysz. Myślę, że to już przechodzi, ale możesz być słaba. Po prostu odpocznij. Zaopiekuję się tobą. Tak więc zrobiłam. Nie pamiętam nic, z tego jak dostałam się do domu lub do mojego łóżka. Mam słabe wspomnienie jak Hunter umieszcza na mych ustach słodki pocałunek, ale może to być wytwór mojej wyobraźni. W pewnym momencie w nocy słyszałam, go w moim pokoju jakby mnie

195

obserwował, a jego ręka dotknęła mojej twarzy i czoła sprawdzając, czy gorączka minęła, zanim mnie opuści. Gdy obudziłam się rano Huntera już nie było. Ale za to była szklanka wody i karteczka na stoliku nocnym. Aniele, Mam nadzieję, że będziesz się lepiej czuła po przebudzeniu. Pij wodę i zjedz coś łagodnego na śniadanie. Przykro mi, że nie mogę zostać. Zostałem wezwany do pracy w sytuacji awaryjnej. Napisz do mnie, gdy się obudzisz i daj m znać jak się czujesz. Będę się martwił, dopóki nie usłyszę od ciebie żadnych wieści. Nie bądź na mnie zła, zadzwoniłem do Marty (znalazłem jej numer w twoim telefonie). Wyjaśniłem jej, że jesteś chora i potrzebujesz dnia odpoczynku. Napisałem do Sam i obiecała że wróci do domu od Robbiego o 11, jeśli byś czegoś potrzebowała. Trzymaj się i odpoczywaj. Hunter Powinnam być na niego wściekła, że zadzwonił do mojej szefowej, bez mojej wiedzy, no ale nie byłam. On tak bardzo się o mnie troszczył; nie było nic co uzasadniałoby moją skargę. Miał rację, nadal źle się czułam i musiałam odpocząć i się zregenerować. Musiałam poddać się dwudziesto cztero godzinnej pluskwie, ponieważ nie ma możliwości, by ostatnia noc była wynikiem przejedzenia. Nigdy w moim życiu, tak się nie rozchorowałam. Jeśli nie byłoby tam trzymającego mnie Huntera, pewnie leżałabym rozbita na ziemi. Odrzuciłam na bok kołdrę by zobaczyć, że moje jeansy, buty, i sweter znikły. Byłam w moim wyciętym wygodnym topie i parę starych bokserek. Ewidentnie, Hunter przygotował mnie do pójścia spać. Byłam zbyt zmęczona by się tym przejmować. Nikt oprócz mojej matki, nikt nie zadbał o mnie z tak wielką starannością. Musiałam za tak wiele podziękować Hunterowi. Napisałam do niego, że już wstałam i czuję się lepiej. Powiedziałam mu również, że po raz kolejnym był mim bohaterem i jestem mu za to dozgonnie wdzięczna. 196

Po zjedzeniu kilku tostów, wlazłam do łóżka i spałam przez resztę dnia, dochodząc do siebie, po całym tym obciążeniu mojego ciała. Długa noc zrobiła już swoje, ale to wszystko było warte przeżycia, by doświadczyć nieskrępowanej czułości Huntera tylko raz w moim życiu.

Rozdział 14 Wiele policyjnych spraw, pokazuje, że przez ograniczenie nowymi sprawami, epizodami, ofiary często stają się bezimiennymi, anonimowymi punktami fabuły, a my jako publiczność, nie możemy wiedzieć, co te osoby czują.

Mireille Enos 197

W poniedziałek kontynuowałam swój powrót do statusu quo. Wydawało się, że wszyscy w Hensley odetchnęli z ulgą, gdy nie zostały zgłoszone żadne morderstwa. Robiłyśmy wszystko by zadbać o swoje bezpieczeństwo w weekend. Nasza paczka powróciła do spotykania się na obiedzie, na terenie kampusu. Byłam bez partnera na zajęciach z Krav Magi, z powodu nieobecności Josha, wiec wszyscy faceci trenowali ze mną, by kontynuować lekcji obrony przed kilkoma napastnikami. Sensei Alex wisiał nade mną, kiedy pracowałam z ciężkim workiem i mówił mi jak mam prawidłowo wykorzystać technikę uderzenia głową Head-butts 14 .

To jeden z moich

najtrudniejszych treningów, jak do tej pory i byłam pewna, że jutro będę obolała. Będę rozkoszowała się bólem mięśni, wiedząc że ciężko trenowałam. Zauważyłam, że moje ciało subtelnie się zmieniło po tygodniach spędzonych na tych zajęciach, więc czułam się o wiele pewniejsza siebie. Czułam, że tego dokonałam, że po tym jak opanowałam wiele podstawowych umiejętności i dążyłam do opanowania bardziej skomplikowanych rzutów i kombinacji. Po zajęciach, Shihan Rosati odprowadził mnie do samochodu. - Ev, bardzo dobrze sobie radzisz. Powinnaś być z siebie dumna. - Dzięki Hanshi. Kocham Krav i nie potrafię ci wystarczająco podziękować za wszystko. - Jesteś tu mile widziana, w każdej chwili, nie musisz płacić do końca życia. Położył rękę na moim ramieniu w ojcowskim geście.

– Chcę, żebyś

wiedziała, jeśli kiedykolwiek będziesz potrzebowała jakiejkolwiek pomocy, jeśli znajdziesz się w tarapatach, możesz do mnie zadzwonić. Nie znasz mnie wystarczająco, ale bardzo przypominasz mi moja córkę i chcę byś wiedziała, że masz kogoś komu możesz zaufać. Trudno jest żyć, podejrzewając każdego. Jestem emerytowanym marines i oficerem policji, możesz mnie sprawdzić i będziesz wiedziała, że jesteś bezpieczna. Moja żona będzie szczęśliwa mogąc gościć cię w naszym domu, w każdej chwili. Po prostu wiedz, że masz bezpieczną przystań, jeśli będziesz takowej kiedykolwiek potrzebować.

14

Jakby ktoś chciał zobaczyd przystojniaczek wam zademonstruje  https://www.youtube.com/watch?v=ZLbZ6fhVXA4

198

- Doceniam twoją propozycję i jeśli kiedykolwiek będę potrzebowała pomocy, będę pamiętała o tobie. Jest kilka osób w moim życiu, którym niejawnie ufam, ale zawsze miło jest mieć ich więcej. Nie mam ojca, więc może po prostu cię zaadoptuję. - Uśmiechnęłam się, wyrażając tym swoje uznanie. - Jesteś szaloną dziewczyną. Dobrze, ruszaj. Shihan patrzył jak odjeżdżam, zapewniając mi bezpieczeństwo w takim stopniu jakim był to możliwe. Gdy wyszłam z mojego samochodu do mojego mieszkania, poczułam czyjś wzrok na sobie. Rozejrzałam się wokoło ale nikogo nie zauważyłam. Podbiegłam do drzwi, słysząc za sobą jakieś kroki. Strach mnie przytłaczał, ale pozostałam skupiona na moim celu. Kiedy podeszłam do drzwi, te się otworzyły gdy inny najemca wychodził z mieszkania. Nie znałam go za dobrze, ale wymieniliśmy serdeczne uśmiechy gdy się mijaliśmy. Pobiegłam do mojego mieszkania, i wpadłam do środka, zatrzaskując w pospiechu za sobą drzwi. Było bardzo możliwe, że te przerażające uczucie bycia obserwowaną, to efekt mojej wyobraźni, ale miałam to dziwne wrażenia kilka razy ostatniego miesiąca. Miałam nadzieję, że to Drew, który nie potrafi pogodzić się z naszym zerwaniem. Nie widziałam, go od tej akcji pod moim domem, więc miałam nadzieję, że ruszył dalej. Chciałam zadzwonić do Huntera, ale nie wiem co niby miałabym mu powiedzieć? ‘Cześć Hunter, tu Ev, jestem dzisiaj przerażona, i chciałam abyś potrzymał mnie za rękę’. Musiałam przestać panikować i nie wymyślać sobie innych dodatkowych rzeczy. Bycie ostrożnym było koniecznością, ale nie mogłam pozwolić by sparaliżował mnie strach. I nadal cicho się karciłam, do czasu aż przygotował się do spania, licząc na mniej przerażające jutro. Kiedy przyjechałam do szkoły we wtorek rano, Hunter już na mnie czekał. - Ty, panienko, zapomniałaś do mnie napisać, kiedy opuszczałaś swój dom dzisiejszego poranka. - Hunter zbeształ mnie, tuląc mnie do siebie bardzo mocno. – Nie każ mi się martwić o ciebie bardziej niż to konieczne, proszę. 199

- Czy możemy przystopować z tym szalonym ‘pisz do swojego przyjaciół bez przerwy, więc niech każdy wie, gdzie jesteś w każdej chwili’ planem teraz? - To jest nazwa dobrego planu. Może lepiej jak wrócisz do deski kreślarskiej. - To tylko tytuł roboczy. - Roześmiałam się. Hunter brzmiał na mniej zdenerwowanego, ale widziałam napięcie wokół jego ust i cienie pod oczami. Studia i stres w pracy, które nagromadziły się w trakcie trwania semestru, zebrało na nim swoje żniwo. Nadal był wspaniały, pozytywnie oszałamiający, ale wyczerpany. Nie chciałam go bardziej obciążać, dając mu powody by się o mnie martwił. - Pamiętam o obietnicy. To pierwszy raz, gdy o niej zapomniałam. Przysięgam, że Sam pisze do mnie o każdym swym ruchu, nawet gdy idzie siusiu. - Cóż Sam jest dobrą, posłuszna dziewczynką. Może weźmiesz z niej przykład. - Hunter. - Szturchnęłam go. - Ha, ha, ha. Jestem w zasadzie dobrą dziewczynką. - Cokolwiek powiesz aniele. Cokolwiek powiesz. Słyszałam jak Sam wchodzi do mojego pokoju, w środę rano, gdy ja leżałam sobie w łóżku, zbierając w sobie całą wolę by wstać i dostać pierwszą filiżankę kawy w tym dniu. Wiedziałam, że wiadomości nie były dobre. Usadowiła się obok, kładąc głowę na moim ramieniu. - Kolejne morderstwo? - Zapytałam, znając odpowiedź. - Tak -Chcesz o tym porozmawiać? Strach, który nieznacznie ustąpił w ciągu ostatnich dwóch dni, druzgocąco ciężko spadł na Sam. - Nie. - Odpowiedziała monotonnie. - Ok. Leżałyśmy tak chwilę, ukrywając się przed światem i niebezpieczną rzeczywistością, która czekała na nas za drzwiami mojej sypialni. 200

-Nie wiem, dlaczego jestem tak zdenerwowana. To nie powinno mnie szokować. Myślałam że będę znieczulona na informacje o kolejnej rzezi. Sam podzieliła się ze mną swoimi odczuciami. - Dzięki Bogu, że nie masz takiej znieczulicy. Wtedy mogłabyś być pewną bezduszną, pochłoniętą sobą suką. I nie byłabym w stanie dłużej nazywać cię moją najlepszą przyjaciółką. Postanowiłam awansować tytuł najlepszego przyjaciela przeznaczonego dla Sam, gdy ta dokuczała mi że Hunter zaczął walczyć o ten tytuł. Po tym jak zaoferowała konkurs w stylu ‘Igrzyska śmierci”, zrozumiałam potrzebę odseparowania statusu specjalnego dla Sam. Hunter może być kozackim facetem w sztukach walki, ale Sam potrafi być bezlitosna. Bałam się o życie Huntera w meczu śmierci przeciwko Sam. - Będziesz nadal suką, ale cieszę się, że nie bezduszną, skupioną jedynie na sobie. - Połaskotałam ją, otrzymując jej uśmiech. W odpowiedzi, Sam połaskotała mnie, dosłownie, przykładając łokieć do mojej klatki piersiowej. Co za suka. Po czwartkowych zajęciach, Hunter dał mi duży pożegnalny uścisk, kiedy do głowy przyszła mi myśl, że to już ostatni tydzień zajęć. Co się stanie gdy semestr się skończy? Chciałabym dostać pełny etat w Higher Yearning i wtedy Hensley nie będzie już główną częścią mojego życia. Kiedy zobaczę Huntera? Byłam przyzwyczajona do spotykania go cztery razy w tygodniu, na zajęciach. Przez większość tygodni widywałam go może z pięć czy sześć razy. Czy to będzie oznaczać koniec przebywania Huntera w moim życiu? Czy będziemy jak wiele tych par przyjaciół na uczelni, które oddalają się od siebie, gdy nie ma już tej wymuszonej bliskości? Czy nasz związek powoli ograniczy się, do rozmowy telefonicznej od czasu do czasu i komentarza „happy birthday’ na Facebooku? Musiałam w jakiś sposób pokazać moje obawy, bo Hunter umieścił swoje palce pod moją brodą, bym podniosła swój wzrok, aż znajdę jego oczy. Niepewność co do naszej przyszłości, spowodowała lęk, który z pewnością był widoczny w moich oczach. - Co się stało, aniele? 201

- Ja po prostu uświadomiłam sobie, że to ostatni tydzień zajęć. A po nim mój czas na Hensley dobiegnie końca. - Osiągniesz swój cel i zrobisz milowy krok. Dlaczego masz smutny wzrok? To coś, co trzeba uczcić. Czy czujesz nostalgię? Pokręciłam przecząco głową. - Więc dlaczego jesteś taka nie w sosie? - Kiedy cię zobaczę, skoro nie będziemy mieć razem zajęć? Uśmiechnął się do mnie pobłażliwie. – Czy to dlatego się martwisz? Everleigh, będziemy nadal się widywać. Może trochę rzadziej, ale regularnie. Opracujemy nowy harmonogram. - Ale kto będzie przynosił mi kawę i smakołyki o porannej porze. - Udasz się do kawiarni. To nowe elementy do przemyślenia dla ciebie. Hunter roześmiał się. - To prawda, ale kto będzie mi dawał te wielkie niedźwiedzie uściski każdego dnia? - Jestem pewien, że będziesz w stanie przekonać Sam, by w razie konieczności mnie zastępowała. - Ona nie jest w stanie fizycznie dać mi dużego niedźwiedziego uścisku – ona jest w stanie zapewnić mi mały uścisk szczeniaczka. Odwróciłam wzrok, a rzeczywistość uderzyła we mnie niczym potężny cios. - Everleigh, spójrz na mnie. Nigdy mnie nie stracisz. Nie odejdę daleko, do czasu, jak długo będę miał studenckie wspomnienia. Trafił w sedno mojego niepokoju, tak jak to potrafił najlepiej. - Obiecujesz? - Obiecuję i wiesz, że nigdy cię nie okłamałem. Myślisz, że pozwoliłbym na stratę ciebie z mojego życia? - Trzymał mnie mocno, całując czubek mojej głowy, szeptają w moje włosy. – Potrzebuję cię, nie jesteś kimś tymczasowym w moim życiu. Trzymałam go blisko siebie, przyciskając swoją głowę do jego piersi, walcząc z dziwnym przeczuciem, iż koniec jest bliski. Niezależnie, od złożonych obietnic, miałam wrażenie, że Hunter właśnie okłamał mnie po raz pierwszy, nie zależnie od tego czy zdawał sobie z tego sprawę, czy też nie.

202

Gdy wybierałam się na spotkanie z Joshem w sobotę, uderzyło mnie, jak niesprawiedliwie go traktuję. Lubiłam Josha, ale jako przyjaciela. Podobało mi się przebywanie w jego towarzystwie i to że czułam się przy nim atrakcyjna; ale nie czułam żadnej romantycznej iskry. Gdy mnie przytulał, było miło; kiedy mnie całował, również było to całkiem przyjemne. Nie było żadnego niewidzialnego przyciągania, jak żyłka zawijająca się na wędce. Kiedy nie byliśmy razem, nie myślałam o nim za dużo. Zainteresowanie Josha moją osobą, nie było powierzchowne i jeśli nadal bym się z nim umawiała, dałabym mu nadzieję na przyszłość, która nie nadejdzie. Nawet jeśli Hunter nie byłby moim rozproszeniem, Josh nie był tym na zawsze. Biedny Josh. Pewnie jedzie i myśli, że zgodnie z regułą trzeciej randki w rzeczywistości, dzisiaj mu się poszczęści. Zamiast tego, byłam przygotowana na zadanie mu ciosu maczugą typu: ‘to nie ty, to ja’ zerwania. Musiałam zacisnąć zęby i to zakończyć. Byłam pełna żalu, mając świadomość, że złapałam faceta takiego jak Josh. Mógł zostać wspaniałym mężem i ojcem pewnego dnia; tylko że on po prostu nie będzie moim mężem ani ojcem moich dzieci. Kusiło mnie by opóźnić trochę to co nie uniknione, ale w takich przypadkach metoda szybkiego oderwania plastra, była najlepsza. Po czterech latach studiów, poznałam korzyści płynące z aktywnej postawy w stosunku do zwlekania. Cholera by wzięła dojrzałość i osobisty rozwój. Dużo łatwiej postępować nieodpowiedzialnie. Zaparkowałam samochód, na parkingu miejscowej włoskiej knajpki i powoli ruszyłam do wejścia. Josh czekał na mnie z przodu, ciesząc się na mój widok. Kiedy zbliżył się do mnie, przytulił mnie i pocałował w usta. Czułam, że to było złe. - Tęskniłem za tobą. - Powiedział z przekonaniem - Dzięki, ja za tobą też. - Odpowiedziałam cicho. Odsunął się i spojrzał na mnie, badając moja twarz. Szukał odpowiedzi na pytanie, którego żadne z nas nie chciało zadać. - Zachowujesz się dzisiaj jakoś inaczej. Wyglądasz wspaniale jak zawsze, ale coś jest nie tak, wydajesz się smutniejsza. Zaprowadził nas do naszego 203

stolika w ogródku w restauracji. – Co cię trapi? - Josh był bardziej przebiegły, niż zdawał sobie z tego sprawę. - Josh, zdecydowanie jesteś za dobry dla mnie. - Uśmiechnął się na mój komplement. – Lubię twoje towarzystwo, jednak nigdy nie będę w stanie oddać ci mojego serca. Zasługujesz na to, by o tym wiedzieć. Mogłabym dalej cieszyć się twoim towarzystwem i przypochlebiać się tobie – to aż korci, wierz mi, ale byłoby to egoistyczne z mojej strony, gdy wiem, że nigdy nie będę twoją dziewczyną na zawsze. Gdy na niego spojrzałam, zobaczyłam zaskoczenie; najwyraźniej nie spodziewał się, że nasza rozmowa będzie zmierzała w takim kierunku. - Czy jest ktoś inny? - Zapytał obojętnie. - Nie. - Zatrzymałam się, chciałam być uczciwa. – Nie do końca. - Nie do końca? - Uniósł brwi. - Jest taki facet Hunter, on jest moim najlepszym przyjacielem, ale to nigdy nie przerodzi się w cos więcej. Nie kończę rzeczy z tobą z jego powodu. Przysięgam.

Wiem,

że

nigdy

nie

będę

mogła

go

mieć,

więc

to

zaakceptowałam. Ale zbyt proste byłoby pozwolić sobie przylgnąć do ciebie, by wypełnić pustkę, jaką po sobie zostawił. Zasługujesz na coś więcej niż ja, a ja nie mogę zaoferować ci nic więcej, niż tymczasowe rozproszenie. Jesteś zbyt dobry, by nosić źle dopasowany garnitur. Musisz trzymać się szytych na miarę garniturów Armaniego. Josh uśmiechnął się na moją analogię i odniesienie do jego stroju na naszej pierwszej randce. Wziął mnie za rękę. Był zbyt dobry, każda kobieta przy zdrowych zmysłach, chciałoby mnie pobić, za to że pozwalam mu odejść. - Myślałem, że zbudowaliśmy coś specjalnego, coś co bardzo nam pasowało. Jestem zaskoczony, że nie czujesz tego samego. Westchnęłam, niepewna jak to wytłumaczyć. – Jesteś, wszystkim o co kiedykolwiek mogłabym prosić, Josh. Inteligentny, miły, przystojny z sukcesami. Jesteś wszystkim, czego mogłabym chcieć. Problem jest w tym, że nieświadomie oddałam serce komuś innemu, teraz nie mogę go oddać tobie. Nie sądzę, że kiedykolwiek, będę w stanie je odzyskać, jeśli mam być z tobą szczera. 204

- Możesz sprawić, ze będę szczęśliwa, jestem tego pewna, ale nigdy nie będziesz miał całej mnie. Teraz pewnie powiesz mi, że czas wszystko zmieni, ale ja mówię ci, że tak się nie stanie. Zasługujesz na więcej niż część mnie, zasługujesz na wszystko. Położyłam swoja dłoń na jego, zmuszając go do przyjęcia moich słów, nawet jeśli nie potrafił tego zrozumieć. – Niektórzy nie potrafią dostrzec różnicy, niektórym ta część może wystarczyć, ale ty zauważyłbyś i pożałowałbyś tego. Kiwnął głową w zrozumieniu, być może nie w pełni się ze mną zgadzając, ale słuchając każdego mojego słowa. Siedzieliśmy przez krótki czas w milczeniu. - On jest głupi, że pozwolił ci odejść. - Nie, ja byłam głupia, nie słuchając go, gdy powiedział mi bez ogródek, że nie może zaoferować mi nic więcej niż przyjaźń. Słuchałam, ale tak naprawdę nic nie słyszałam. Powinnam pozwolić mu odejść na samym początku, kiedy byłam na tyle silna, że potrafiłabym to zrobić.

-

Odetchnęłam, ze smutkiem. – Niektórzy ludzie uważają, że najsilniej jest przez

burze

z

niezachwianą

determinacją,

ale

czasami

siła

jest

w

odpuszczaniu. Josh podniósł moją dłoń i pocałował jej wierzch. – Nie mogę powiedzieć, że jestem zachwycony twoją decyzją, ale szanuję twoje życzenie. Czy po tym wszystkim, mam jakiś wybór? Zaśmiałam się sucho. - Jesteś niesamowitą kobietą, pełną piękna i witalności. Przede wszystkim zasługujesz na kogoś, kto będzie cię szanował, kogoś kto będzie w stanie poświęcić wszystko dla ciebie. Chciałbym mieć szansę być tym facetem, ale jeśli nie, to zapamiętaj swoje zasady i trzymaj się ich, we wszystkim, Ev, to najmniej na co zasługujesz. - Dziękuję ci za wszystko Josh - Daj spokój. Chodźmy zjeść dobry posiłek. Żadnych więcej rozmów o złamanym sercu i niespełnionych życzeniach. Nie znalazłem w tobie mojej przyszłej żony, ale mam nadzieję, że znalazłem w tobie przyjaciela.

205

- To zdecydowanie mogę ci dać i to będzie dla mnie zaszczyt nazywać cię moim przyjacielem. Zjedliśmy wspaniały posiłek. Josh robił co w jego mocy, by przejść od konkurenta do przyjaciela. Było trochę niezręcznych momentów, ale i tak spędziłam czas naprawdę przyjemnie. Byłam optymistką co do budowania przyjaźni z resztkami naszej krótkiej romantycznej próbie. Po kolacji, znowu mu podziękowałam, obficie, i pozwoliłam się prawdziwie przytulić. - Jeśli kiedykolwiek, będę mógł coś dla ciebie zrobić, proszę daj mi znać. Chciałbym mieć możliwość odwdzięczyć się za twoją życzliwość do mnie. - Nie bądź głupi. Wystarczy, że będziesz miał oczy szeroko otwarte panie Right i skieruj ją do mnie, gdy znajdziesz tę jedyną. Do zobaczenia w poniedziałek. Czy wciąż będziesz moim parterem, nie? - Oczywiście. Jadąc do domu objawienie. Musiałam być podejrzliwa już teraz, by zadbać o moje bezpieczeństwo, ale po tym jak te oblężenie się skończy, chciałabym pozbyć się trochę tego sceptycyzmu. Josh, Hanshi Rosati, Griffin i tak wiele innych osób udowodnili, że oprócz tej wstrętnej, obrzydliwej, złej osoby na świecie, jest wiele innych osób, bezinteresownych i pełnych współczucia. Nie mogę pozwolić, by strach który odczuwam, przez zdarzenia z ostatnich tygodni, zmienił mnie na stałe. Chciałbym utrzymać moją świadomość, że złośliwość istniała, ale nie chciałabym żyć swoim życiem, ciągle spodziewając się czegoś najgorszego. Ludzkość na ogół jest dobra. Chciałam utrzymać tę odrobinę niewinności, jaką posiadałam, przed tym jak zaczęły się te wszystkie ataki.

Nasz ostatni tydzień zajęć przyniósł lawinę aktywności – wypełnianie końcowych papierków, sesje studyjne w których musieli uczestniczyć wszyscy a także zaczęło się wkuwanko do pierwszych egzaminów końcowych. Stale krążyłam, miedzy zajęciami, pracą w Higher Yearninga powtarzaniem do sesji. Podczas środowego obiadu nasz team postanowił uczcić koniec zajęć tańcami w The Stop w sobotnią noc. Wszyscy wiedzieliśmy, że będzie to

206

nasze ostatnie wspólne wyjście przed otrzymaniem stopnia i cieszeniem się dalszym życiem. Byłam szczęśliwa z tej wiązanki. Ostatni egzamin mam w czwartek, miejsce egzaminu z strategii biznesowych. Wprowadzenie do aktorstwa nie było

zakańczane

egzaminem,

zajęcia

były

oceniane

na

podstawie

uczestnictwa i krótkich scenek, które będą przedstawiane w środę. Do piątku, ostatnim egzaminem który mi został to etyka biznesu, na który byłam bardzo dobrze przygotowana. Pracowałam cały dzień, dostarczając strumienie kofeiny zestresowanym i uzależnionym studentom, którzy zakuwali na końcówkę. Regan i ja miałyśmy świetną zabawę z odróżniania studentów. Byli tacy, co tylko odświeżali swoja wiedzę, którą zdobyli w ciągu semestru, oraz ci którzy zaczynali mocno, by w połowie osłabnąć, a pracowali bo chcieli nadrobić zaległości. Mój ulubiony typ do obserwowania – tacy, którzy nie uczestniczyli w ani jednych zajęciach od początku semestru lub przeczytali tylko jedno zdanie, a teraz próbują to wszystko w siebie wepchnąć na dwudniowej sesji studyjnej. Ostatni byli naszymi najlepszymi klientami, bo nieuchronnie stosowali tę samą praktykę na wszystkich zajęciach, pozostając przez osiem dni, bez snu, non stop i z nadzieję, że nie obleją. Pod koniec mojej zmiany, napisałam do Sam, że zmierzam do domu. Kiedy wróciłam mieszkanie okazało się puste. Sprawdziłam swój telefon, i zobaczyłam, że Sam miała zjeść szybki lunch z Robbiem na kampusie, przed jej ostatecznym egzaminem z badania rachunku. Nigdy nie zrozumiem dlaczego

Sam

zostawiła

sobie

wymóg

–najtrudniejszy

matematyczny

przedmiot, na jej ostatni semestr studiów. Sam obiecała mi, że napisze, jak będzie wracała do domu i wtedy wybierzemy nasze kreacje na jutrzejszy wieczór, przed pójściem do lóżka. Wszyscy byliśmy podekscytowani, pójściem potańczyć, a ja byłam pewna, że to będzie pamiętna noc. Nawet rozważałam przekroczenie mojego zwykłego szczęśliwego szumu alkoholowego, na rzecz lądowania na tyłku w miarę podchmielenia. Spędziłam czas na powtórce notatek z Etyki Biznesu, by przygotować się do ostatniego egzaminu w przyszłym tygodniu. Gdy byłam zadowolona, że posiadam już wystarczającą wiedzę, poszłam pod prysznic, by zakończyć ten 207

dzień. Sam napisała do mnie, że wyjeżdża z grupy studyjnej, pouczając mnie że mam mieć otwartą butelkę wina i być gotowa, na wybranie najbardziej spektakularnych dróg naszych karier. Śmiejąc się, otworzyłam butelkę Shiraz, pozwalając jej oddychać. Wiedząc, że Sam zajmie kilka minut powrót do domu, weszłam do mojej sypialni i zaczęłam wybierać wszystkie kreacje na jutro. Kiedy wybrałam wszystkie możliwe połączenia, postanowiłam wlać sobie kieliszek wina. Gdzie jest Sam? Sprawdziłam, czy napisała mi coś o jakimś postoju. Pewnie zatrzymała się w całodobowej aptece, by odebrać Tylenol na jej ból głowy. Mogłam teraz chodzić po skalistej lodowej drodze, więc strzeliłam jej wiadomość jak bardzo. Trzydzieści minut później, Sam jeszcze nie było, a ja nie otrzymałam wiadomości zwrotnej. Zadzwoniłam na jej komórkę, by ją pogonić. Były cztery sygnały, zanim

zostałam przekierowana na pocztę głosową.

Postanowiłam dać jej pięć minut, zanim wyślę za nią ekipę poszukiwawczą. Gdy czas minął zadzwoniłam ponownie. To samo co ostatnim razem. Złe przeczucie chwyciło mnie, ściskając mój żołądek. Wiedziałam że przesadzam, ale postanowiłam zadzwonić do Robbiego. On odpowiedział po pierwszym sygnale. - Hej Ev. Co słychać? - Czy jest z Toba Sam? - Nie, wcześniej zjedliśmy obiad, a potem musiała dołączyć do grupy analitycznej, dzisiaj wieczorem. - Robbie wyjaśnił. - Wiem, ponad godzinę temu wysłała mi wiadomość, że jest w drodze do domu, ale jej wciąż nie ma. Myślałam że przez waszą dwójkę jest roztargniona. - Nie ma jej ze mną Ev, jestem pewny, że z nią wszystko w porządku. Pewnie po prostu zatrzymała się w sklepie15. - Robbie odrzucił moje obawy. - Nie Robbie, dzwoniłam na jej telefon dwa razy, ale ona nie odpowiada. - Może zostawiła telefon w samochodzie. Staraj się nie zamartwiać, ona niedługo na pewno wróci do domu. Zadzwoń lub napisz do mnie gdy wróci. Dzięki. 15

Mówiłam, że to dupa wołowa a nie facet

208

Chciałam być taka beztroska, jak Robbie, ale moja intuicja krzyczała do mnie, że Sam była w tarapatach. Minęło pięć minut, gdy próbowałam się ponownie do niej dodzwonić. Gdy ponownie usłyszałam jej pocztę głosową, odłączyłam się, zaczynając czuć się bardzo źle. Coś było nie tak, wiedziałam to. Musiałam coś zrobić. Chwyciłam ponownie telefon i zadzwoniłam do Huntera. - Witaj aniele, zrobiłaś sobie przerwę od etyki? - Hunter. - Sama słyszałam panikę w moim głosie. – Coś jest nie tak. - Co się dzieje? Brzmisz na przerażoną. - Spytał opanowanym głosem. - Chodzi o Sam. Napisała mi ponad godzinę temu i powiedziała, że jest w drodze do domu. Ale wciąż jej tutaj nie ma. Dzwoniłam do niej kilka razy, ale nie odbiera. Zadzwoniłam też do Robbiego, ale nie ma jej z nim, a on sprawił, że czuję się jak paranoidalna idiotka, przez mój niepokój. Zatrzymałam się by złapać oddech. – Hunter wiem, że brzmię na szaloną, ale coś jest nie tak. Wiem to, Sam jest w tarapatach. Proszę uwierz mi. - Byłam gotowa, na to że Hunter, nie przejmie się moimi obawami, tak jak zrobił to Robbie. -Dobrze, nie możemy popadać w panikę, ale nie będziemy ignorować twojej intuicji. Zadzwonię do policjanta którego znam z wolontariatu w Hensley, a ty zadzwoń do ochrony kampusu. Czy wiesz gdzie była po raz ostatni? - Wiem, że skończyła zajęcia grupy studyjnej z kalkulacji. Nie jestem pewna, gdzie to jest na kampusie. - Jestem pewien, że będą mieli numer sali gdzie mieli zajęcia. Ochrona kampusu powinna mieć dostęp do takich informacji. Zadzwoń do nich a ja oddzwonię, gdy dowiem się czegoś od detektywa Norse’a. Odłożyłam słuchawkę i natychmiast zadzwoniłam do ochrony kampusu. - Ochrona kampusu, w czym mogę pomóc? - Witam, nazywam się Everleigh Carsen, jestem studentką Hensley. Moja

współlokatorka,

Samantha

Whitney

mieszkamy

razem

poza

kampusem. Ponad godzinę temu wysłała mi wiadomość, że jest w drodze do domu, ale wciąż nie wróciła. Mieszkamy dosłownie pięć minut od kampusu,

209

dlatego myślę że coś jest nie tak. Wracała z zajęć rachunkowych z jej grupy badawczej. Czy możecie spróbować ją znaleźć? - Mogę wysłać patrol, jeżeli jesteś tym zainteresowana i to sprawdzić. Jakim typem samochodu jeździ? - Srebrny mercedes coupe. - Dobrze, dam pani znać. Jestem pewna, że wszystko z nią w porządku. Dostajemy kilka takich zgłoszeń dziennie i brakuje nam ludzi by to sprawdzać. Podaj mi swój numer i czekaj na informacje. Podałam jej więc swój numer i podziękowałam jej. Usiadłam na naszym ukochanym siedzisku, z telefonem w dłoni, czekając na odpowiedź Huntera i dzwoniąc do Sam, co pięć minut. Dwadzieścia minut później zadzwonił mój telefon. - Hunter? - Hej przepraszam, że tak długo, ale starałem się przekazać im jak najwięcej informacji, które posiadam. Obiecali wysłać samochody patrolujące i szukać jej po całym kampusie. Jak poszło z ochrona kampus? - Tak samo, choć oni mówią, że mają coraz więcej takich zgłoszeń codziennie, a poszukiwana osoba zazwyczaj się odnajduje. - Może spróbuj sprawdzić lub namierzyć kogoś kto był z nią w tej grupie badawczej. Masz dostęp do Facebook’a Sam? - Oczywiście. - Może zorganizowali imprezę po sesji i możesz sprawdzić czy jakiś kolega o tym nie wspomniał. Sprawdź też jej maile, jeżeli możesz. Jeśli znajdziesz kogoś kto był z nią, spróbuj dowiedzieć się gdzie te zajęcia były, kiedy ostatnio ją widziano i w jakim kierunku zmierzała. Tak czy inaczej, za godzinę będę u ciebie i pojedziemy do kampusu, jeśli się do tego czasu nie odnajdzie. Czy to brzmi jak plan? - Tak. Dzięki bogu za Huntera. Miałam coś do zrobienia, co może okazać się przydatne, a on przyjedzie po mnie, by szukać Sam. On nie zmniejszył moich obaw, ale dał mi to czego potrzebowałam. – Dziękuję.

210

- Oby to była tylko twoja nadmierna reakcja, a jutro będziesz się czuła głupio. To jest wszystko, co możemy zrobić by jej pomóc. Zobaczymy się za godzinę. Próbowałam ponownie dodzwonić się do Sam. Tak jak poprzednio – cztery sygnały i poczta głosowa. Sprawdziłam

jej

Facebooka,

ale

bez

powodzenia.

Sfrustrowana,

zalogowałam się na jej uczelnianego maila, by sprawdzić wszelkie informacje, które mogły by pomoc. Znajduje wiadomość od TA która potwierdza sesje przeglądową

od

dziewiętnastej

do

dwudziestej

drugiej

w

Gmachu

Matematyki. Starałam się znaleźć dane kontaktowe do innych studentów z jej grupy, ale bezskutecznie. Przynajmniej coś miałam. Zadzwoniła ponownie do ochrony kampusu i poinformowałam ich że ostatnio Sam była o dwudziestej drugie trzydzieści pięć w budynku matematyki, zgodnie z wiadomością jaką mi wysłała. Oni potwierdzili swoja poprzednia obietnicę, o sprawdzeniu terenu i informowaniu mnie. Piętnaście minut później, ktoś zapukał do drzwi. Spojrzałam przez wizjer, by sprawdzić, czy to Hunter, przed otwarciem drzwi. Rozmawiał przez telefon, kończąc powoli połączenie. … - rozumiem. Czy karetka jest już w drodze? - Pauza. – Dobra, przygotuję

ją

na

to.

Będziemy

tam

za

pięć

minut.

Dziękuję,

za

poinformowanie mnie detektywie, jestem ci winien przysługę. Wkroczyłam do akcji, chwytając kurtkę i torebkę, gotowa do wyjazdu. - Ev, kochanie, potrzebujesz butów. - Powiedział łagodnie. Spojrzałam, na moje stopy, faktycznie byłam boso. Wsunęłam je w parę baletek stojących przy drzwiach. Od razu zrozumiałam, że były Sam, ponieważ były o dwa numery za małe, ale nie miałam zamiaru tracić czasu na powrót do mojego pokoju. Wystarczyło podsłuchanie rozmowy Hunter, by wiedzieć, że znaleźli Sam. Hunter wziął mnie za rękę, zaprowadził do drzwi i odblokowując zamek. Po chwili dołączył do mnie w Yukonie. - Powiedz mi. - Poprosiłam. - Policyjny samochód znalazł mercedesa Sam na parkingu koło budynku matematyki. Wszystko wyglądało w porządku, ale w oparciu o 211

twoje obawy postanowili się rozejrzeć. Przeszukali część lasku oficer zauważył ślady przeciągania czegoś po piasku prowadzące, od parkingu do linii drzew. Znaleźli torebkę na obrzeżach lasku, co nakłoniło ich do przeszukania lasku. Znaleźli napadniętą kobietę. Na podstawie opisu, przypuszczam, jest duże prawdopodobieństwo, że to Sam. Hunter przerwał. – Przykro mi Everleigh. Rozmawiałem z detektywem zaraz jak ja znaleźli. Jest nieprzytomna i ma trwałe poważne obrażenia. Nie przekazał mi szczegółów, ale powiedział, że musimy przygotować się na najgorsze. Dyszałam, koncentrując się na moim oddechu, próbując oczyścić przy tym swój umysł. Musiałam się trzymać, nie mogłam rozpaść się teraz. Z Sam będzie dobrze. Ona żyje. Tylko to się liczy, resztą będziemy się martwić później. Hunter zatrzymała się obok katedry matematyki, gdzie zatrzymała nas policja - Jestem Hunter Charles. Detektyw Norse oczekuje nas. - Oficer skinął głową,

sprawdzając

tożsamość

Huntera,

przed

przepuszczeniem

nas.

Minęliśmy kilka samochodów policji i tych innych, nie zablokowanych przez policję. Wybiegłam z samochodu, widząc stojącą w pobliżu karetkę Gdy zbliżyliśmy się, widziałam nosze wynoszone z lasku. To była Sam; czułam to z daleka, bez wątpienia. Moje westchnienie musiało zaalarmować Huntera, ponieważ zaraz pojawił się przy mnie, wspierając mnie i podtrzymując. Byliśmy około dziesięć stóp od noszy, gdy zbliżył się do nas mężczyzna. - Detektywie, jeszcze raz dziękuję za powiadomienie nas. To Everleigh Carsen, współlokatorka panny Whitney. - Przykro mi, że spotykamy się w takich okolicznościach, panno Carsen. Będziemy musieli uzyskać od ciebie oświadczenie, ale to może poczekać do jutra. Czy możesz potwierdzić, że ofiara to Samantha Whitney? - Tak. - Odpowiedziałam usiłując dostać się do Sam.- Czy mogę z nią jechać? - Tak. - Odpowiedział detektyw uprzejmie. Gdy nosze zostały załadowane do karetki, podeszliśmy razem z Hunterem. - Ona pojedzie z panną Whitney. 212

Sanitariusz spojrzał na nas - Czy jesteś pewien że to dobry pomysł? - Tak. - Hunter odpowiedział władczo. - Ok. Ale musisz już wsiadać. Wejdź i usiądź z przodu. Skinęłam głową, gdy Hunter skierował mnie do siedzenia pasażera, pomagając mi wsiąść. - Spotkamy się w szpitalnej poczekalni. Odwróciłam się próbując zobaczyć Sam, ale skutecznie utrudniał mi to sanitariusz. Kiedy kierowca ruszył, włączając syreny, rzeczywistość uderzyła we mnie. Sam została zaatakowana i poważnie ranna. Bóg jeden wie, co jeszcze

jej

się

stało.

Moja

najlepsza

przyjaciółka

została

brutalnie

zaatakowana Gdybym zgodziła się na zmianę szkoły. Gdybyśmy spotkały się po jej zajęciach. Gdybym poprosiła o pomoc wcześniej. Tysiące kawałeczków puzzli i może gdybym dopasowała tylko jeden, mogłabym temu zapobiec? Niezliczona ilość pytań, krążyła w mojej głowie. Czy ona była świadoma? Czy ona wie, że jest już bezpieczna? Ile bólu musi teraz odczuwać? Czy ona obwinia mnie, jak ja obwiniam siebie? - Jak długo jeszcze będziemy jechać Jimmy? - Sanitariusz z tyłu zapytał. - Jeszcze pięć minut. - Cholera. - Słyszałam jak mruczy pod nosem. – Po prostu jedź tak szybko jak to tylko możliwe. Będę musiał ją zaintubować w drodze. Powiadomcie szpital, że stan jest krytyczny ‘plan niebieski’ przybywający, przygotować neurochirurgię na TB, obrażenia wielonarządowe i możliwe ogólne – niech będą w stanie gotowości do przyjazdu. Ledwo rozumiała co mówi, ale nie wróżyło to nic dobrego. Słyszałam strach w jego głosie, że tego nie przeżyje. - Zrozumiałem. -Słyszałam jak para medyk powiedział to do siebie z ulgą. - Minuta. - Ogłosił kierowca. Odwrócił się do mnie. – Upewnij się, że zabierzesz jej torebkę panienko. Nie będziesz mogła z nią pójść, kiedy dojedziemy, trzymaj się dalej od noszy. Idź do poczekalni, tam będą was 213

informować.- Skinęłam głową nie ufając swojemu głosowi. Jak weszliśmy do awaryjnego wyjścia, spojrzałam jeszcze raz i wreszcie miałam pełny obraz Sam. Moje serce zatrzymało się. Była nie do poznania. Jej twarz była tak poobijana i spuchnięta, zniekształcona, pokryta krwią, że wyglądała tak nie ludzko. Była całkowicie naga, ale zdawałam sobie sprawę, że musieli jej je ściągnąć by ją leczyć. Jej lewa ręka i ramie były pod nienaturalnym kątem a kilka jej palców było dziwnie wykrzywionych. Zauważyłam ślady krwi na prześcieradle położonym na jej dolnej części ciała, co świadczyło o jednym. Moja dłoń od razu powędrowała do ust, próbując powstrzymać wymioty. O słodki Jezu. Jak to wszystko mogło się stać? Jak ona dała radę to przetrwać? Moje drzwi nagle się otworzyły i pojawił się w nich Hunter, wyciągając mnie z karetki. Hunter szybko poprowadził mnie na bok budynku, gdzie mogłam zwymiotować. Tym razem nie przez wirus lub żywność, które mogły być przyczyną. Dyszałam, nie byłam w stanie oddychać, gdy Hunter podniósł mnie i zaniósł do środka. Zabrał mnie do poczekalni i znalazł miejsce w odosobnionym

kącie.

Przez

moja

panikę,

zdałam

sobie

sprawę

że

hiperwentyluję. Musiałam się pozbierać, wciągając powoli powietrze do ust, a później wypuszczając. Powtarzałam cykl w kółko, dopóki nie pozbierałam mojego ciała i umysłu do kupy, by usiąść i rozmawiać. - Widziałeś ją? - Nie - Czy detektyw coś ci powiedział? - Powiedział, że muszę, jak najszybciej dostać się do szpitala, bo będziesz mnie potrzebowała gdy ją zobaczysz. - Hunter zatrzymał się. – Powiedział, że to był najgorszy z ataków jak do tej pory. Czy ona odzyskała w ogóle świadomość? -Nie, a to co widziałam dotychczas byłoby dla niej błogosławieństwem. Hunter, nie rozpoznałbyś jej. On obciął jej włosy, kto tak robi. Krew był na prześcieradle pokrywającym jej… pokrywającym jej…. Myślę że została zgwałcona. - Wyszeptałam. Hunter objął mnie i trzymał mocno. Po raz pierwszy odkąd moja mam zmarła płakałam. Hunter wciągnął mnie na swoje kolana, przytulając do 214

swojej piersi, tuliłam się do niego jak dziecko, gdy szloch wstrząsał moim ciałem. Hunter stale przypominał mi o oddychaniu, gdy do mnie mówił. Bolało mnie w tak głębokich miejscach, że miałam wrażenie, że moja dusza została rozerwana i nie jest możliwe by została złożona. Moje cierpienie było wszechobecne, w każdej cząsteczce mojego ciała, w istocie mojego ducha. Zarejestrowałam ból w moich rękach i uświadomiłam sobie, ze biję w pierś Huntera, szarpiąc przy tym jego koszulę. W mojej histerii, byłam blisko do zranienia go moimi krótkimi paznokciami. Zmusiłam się do rozluźnienia moich palców, jeden po drugim. Gdy mój szloch ucichł, pozostały tylko ciche łzy. Hunter dalej kontynuował masowanie na mojej głowie i plecach. Składał miękkie pocałunki wszędzie gdzie tylko mógł i szeptał pocieszające mnie słowa. Nie wiem ile czasu minęło, ale w końcu wróciłam do siebie. Wyprostowałam moje kolana i łokcie, próbując odzyskać krążenie. Hunter przeniósł mnie, tak by mój tyłek i nogi spoczywały na siedzeniu. Ale górna część mojego ciała spoczywała w poprzek niego, z głową w zgięciu jego łokcia. - Śpij. Już chciałam zaprotestować, ale kontynuował. – Musisz odpocząć. Nie dostaniemy informacji przez kilka godzin. Po prostu śpij, musisz być silna, kiedy będzie cię potrzebowała. Będę cię trzymać, obiecuję, że obudzę cię, gdy pojawi się lekarz. Nie byłam w stanie mówić, więc przytuliłam się do jego piersi i płakałam, aż nie pochłonął mnie sen.

215

Rozdział 15 To prawda, w swoim życiu przeżyłam wiele bólu tragedii. To są rzeczy, których nikt z nas nie unika. Cierpienie jest ceną za bycie żywym. JudyCollins Obudziłam się zdezorientowana, z moim ciałem owiniętym wokół Huntera. Wciąż mnie trzymał, co musiało być niezwykle bolesne dla niego, z mojego punktu widzenia. Następnie podłe obrazy zaczęły zalewać mój umysł niczym kwas, wypalający mnie od wewnątrz. Syknęłam w tej agonii wspomnień. Czułam jak ciało Huntera lekko się przesuwa i odwróciłam głowę na tyle, by na niego spojrzeć. Wyglądał na wykończonego. - Cześć. - Udało mi się powiedzieć. - Aniele. - Wyszeptał, głosem pełnym smutku i cierpienia. - Czy ona…? - Nie mogłam dokończyć. - Nie. - Zrozumiał, że pytałam czy Sam już z nami nie było. – Jest jeszcze operowana. Lekarz jeszcze nie wyszedł. Pielęgniarka po prostu zatrzymała się przy nas i powiedziała że da nam znać. - Jak długo spałam? - Zaledwie dwie godziny, niezbyt długo. Możesz dalej spać, jeśli musisz.

216

- Nie mogę być taka samolubna, spędzając zbyt dużo czasu na tarzanie się w moim smutku. Muszę zadzwonić do Whitneys’ow i Robbiego. Będę musiała porozmawiać z policją. Myślisz że spotkają się z nami tutaj, ten twój znajomy detektyw? - Jestem pewny, że będzie gotów spotkać się z nami tutaj, albo mogę go poprosić, by opóźnił to o kilka dni. - Nie, Sam będzie mnie potrzebowała, kiedy się obudzi, więc najlepiej jeśli załatwię to dzisiaj. - Everleigh, nie chcę tego mówić, naprawdę nie chcę tego mówić, ale musimy być przygotowani, bo istnieje duże prawdopodobieństwo… przerwałam mu, nie pozwalając na dokończenie tej myśli. - Nawet tego nie mów. - Nalegałam. - Sam, przetrwa, ona jest silna. Nie będę nawet rozważała innej możliwości. Wiem, że starasz się mnie ochronić. Kocham cię za to, ale nie mogę pozwolić by rzeczywistość opanowała mój umysł, bo znowu będę miała załamanie nerwowe. Muszę się trzymać. Już miałam czas, by móc się rozpaść, ale teraz nadszedł czas by być silną i twardo stąpającą po ziemi. Jest wiele do zrobienia zanim Sam się obudzi. - To jest moja dziewczynka. - Pomógł mi usiąść. – Może zaczniesz od telefonów co? Ja pójdę po kawę i coś do jedzenia. Zadzwonię też do detektywa Norse’a i poproszę go by pojawił się tu jak najszybciej. Wstąpię do pokoju pielęgniarek, spytać, czy już coś wiadomo. - Brzmi jak dobry plan. - Przeciągnęłam się i wstałam, nieco chwiejnie, dzięki dziwnej pozycji, w jakiej spędziłam ostatnie dwie godziny. – Hunter, nie będę w stanie ci podziękować, tak jak na to zasługujesz. Za to, że uwierzyłeś mi, kiedy mówiłam, że coś jest nie tak, za zabranie mnie i pomoc w znalezieniu Sam, za to że jesteś ze mną tutaj w szpitalu, za to że trzymałeś mnie, kiedy się rozpadłam, za to że mi teraz pomagasz. Nie ma słów, którymi mogłabym wyrazić swoją wdzięczność. Trzymasz mnie w całości. - Everleigh, nie musisz mi dziękować. Zrobiłbym dla ciebie wszystko, bez żadnego wahania czy żalu. Nigdy nie pozwoliłbym ci przejść przez to samej. - Pocałował mnie w czoło i mocno przytulił. –Cieszę się, że pozbierałaś wszystkie swoje kawałeczki tak szybko. Przez chwile mnie przestraszyłaś. Myślałem, że będę potrzebował pomocy by cię uspokoić. 217

- Wszystko ze mną w porządku, już się nie złamię, obiecuję. Idź popracuj nad swoją listą a ja popracuje nad moją. Spotkamy się tutaj, o ile będziesz trzymał kawy w ręku. - Próbowałam żartować To była żałosna próba, ale wiedziałam, że Hunter, doceni mój wysiłek. Kiedy wyszedł, zadzwoniłam do rezydencji państwa Whitney. Ich gospodyni poinformowała mnie, że pan i pani Whitney przebywają w ten weekend w Londynie. Poprosiłam ją, by się z nimi skontaktowała i powiedziała, że to pilna sprawa i że proszę o jak najszybszy telefon. Bałam się następnego telefonu – Robbie. Wybrałam jego numer i zadzwoniłam cztery razy, zanim złapała mnie poczta głosowa. - Robbie, to Ev. Sam została zaatakowana. Ona jest teraz w szpitalu, jest bardzo źle. Hunter i ja tu jesteśmy. Oddzwoń do mnie. Zadzwoniłam jeszcze do Marty, mimo wczesnej godziny i poprosiłam o tydzień wolnego. Gdy wszystko jej wyjaśniłam, Marty kazała mi wziąć tyle wolnego ile będę potrzebowała. Niech ją Bóg błogosławi. Czekałam na powrót Huntera, tworząc w tym czasie listę rzeczy do zrobienia. Musiałam znaleźć dane kontaktowe do centrum kryzysowego do spraw gwałtu, by Sam mogła uzyskać poradę, kiedy się obudzi. Musiałam przynieść jej wygodne ciuchy; Sam nie zniesie noszenia tych strasznych szpitalnych fartuchów, gdy się obudzi. Muszę powiadomić profesorów Sam, by odroczyli jej termin egzaminów końcowych. Musiałabym zadzwonić jeszcze do pracy Sam, niech wiedzą, że została ranna i będzie potrzebowała sporo czasu wolnego. Trzeba było zająć się również jej samochodem, podprowadzić z powrotem do jej mieszkania. Musiałam jeszcze umówić ją do fryzjera, który zająłby się zminimalizowaniem jej obrażeń. O Jezu, musiałam znaleźć parę butów, które będą na mnie pasowały, bo w pewnym momencie te stopy mnie zabiją. Teraz wiedziałam, jak czuły się te Chińskie kobiety, kiedy ich stopy były tak owinięte. Hunter wrócił, przerywając mi w tworzeniu listy działań. Usiadł obok mnie, podał mi kawę i objął moje ramiona. -

Pielęgniarka

powiedziała

mi,

że

Sam

jest

nadal

operowana.

Poprosiłem, by doktor poinformował nas o stanie jej zdrowia, najwcześniej

218

jak będzie to możliwe. Rozmawiałem też z detektywem Norse; będzie tu w ciągu godziny. Kiwnęłam głową akceptująco. – Jak się trzymasz? Wzięłam łyk kawy i prawie to wyplułam. Widząc moją twarz, Hunter roześmiał się. - Wszystko jest pozamykane o 2:30 w nocy, więc wszystkie możliwości zostały zredukowane do zdobycia kawy z automatu dla ciebie. Na jedzenie musimy poczekać jeszcze kilka godzin. - Jest w porządku, nie jestem głodna. Co do kawy, doceniam twój gest, ale nie nazywaj tego osadu kawą. Jak może być gorzka i słaba jednocześnie? - Oni nie robią po prostu takich automatów do kawy, z których by sami skorzystali, huh? Zamierzam postawić tutaj całodobowy wózek z kawą, z którym ustawie się tutaj w poczekalni. Osoby wciągnięte w tą otchłań, czekający na wieści, nie śpią, są zmęczeniu. Oni potrzebują prawdziwej kofeiny, by się wspomóc. Moglibyśmy zarobić miliony, gdyby tylko nie był to taki nikczemny napar. Dobrze było prowadzić z kimś bezsensowny dialog. Oparłam głowę na ramieniu Huntera, niepewna jakbym sobie bez niego poradziła – bez jego siły, uspokajającej obecności. Robił wszystko co w jego mocy, by mi pomóc, o nic nie pytając. Był to dar, na który nie zasłużyłam. Ściągnęłam buty Sam i w nieelegancki sposób pomasowałam palcami bolące stopy, wzdychając z ulgą. Hunter odsunął moje dłonie na bok, wciągnął moje stopy na swoje kolana i zaczął delikatnie pocierać. Jęknęłam w swoim uznaniu - Buty cię obtarły? - Zabrałam buty Sam, gdy wspomniałeś o obuwiu. - Jestem prawdziwym tyranem. - Powoli przyzwyczajam się do twojego autokratycznego zachowania. O tak, właśnie tam. - Czułam się tak dobrze. Miałam wrażenie, że wszystkie moje mięśnie i ścięgna w nogach, są związane niezgrabnymi węzłami. Jak Hunter masował moje nogi, węzły powoli się rozluźniały, zmniejszając moje cierpienie. Pozostawaliśmy w ciszy przez dłuższy czas, Hunter masował mi stopy i oboje zatraciliśmy się w tej kontemplacji. Kiedy w końcu uwolnił moje nogi, ponownie oparłam głowę na jego ramieniu i odpłynęłam w sen.

219

Hunter obudził mnie, kiedy pojawił się detektyw Norse. Zabrał moje oświadczenie i zadał kilka pytań dotyczących życia codziennego Sam. Zapytał czy ktoś chciałby ją skrzywdzić. Czyżby była zagrożona? Czy ktoś pomyślał, że to ja byłam zdolna do takiej przemocy? Moją odpowiedzią na wszystkie te pytania było zdecydowane „nie”. Niedługo po tym, jak detektyw Norse wyszedł, zadzwonił mój telefon. Mogłam

powiedzieć,

że

to

pani

Whitney,

bo

było

to

połączenie

międzynarodowe. Poczekałam chwilę, by się pokrzepić, zanim odbiorę. W pierwszej kolejności rozmawiałam z panią Whitney, ale pan Whitney zabrał słuchawkę, gdy emocje zawładnęły jego żoną. Wyjaśniłam wszystko co się stało i starałam się odpowiedzieć mu na wszystkie pytania. Obiecałam, że będę informowała ich na bieżąco. Obiecali, że wrócą pierwszym możliwym lotem powrotnym do USA i przyjadą bezpośrednio do szpitala. Przekazałam im, że nie skontaktowałam się z braćmi Sam, ale pan Whitney powiedział, że zajmie się tym. Gdy skończyłam z nim rozmawiać, mogłam zrozumieć ale tylko w niewielkim stopniu, co lekarze i stróże prawa, muszą znosić za każdym razem, gdy przekazują najbliższym przerażające wieści. Nadal nie miałam żadnych wieści od Robbiego, więc spróbowałam ponownie. Poczta głosowa. Chyba najwyraźniej cieszył się spokojnym snem. To może być jego ostatni, przez dugi czas. Pięć i pół godziny później od naszego przyjazdu, znajduje nas pielęgniarka. Poprosiła byśmy udali się do prywatnej poczekalni by porozmawiać z lekarzem. Chwyciłam rękę Huntera obawiając się najgorszego. Dlaczego proszą nas do osobnej poczekalni, czyżby lekarz zamierzał dostarczyć nam najgorsze wieści? Czując moje napięcie i niepokój, Hunter owinął rękę wokół mojej talii, by mnie wesprzeć. - Nie twórz żadnych założeń. Prawdopodobnie chcą porozmawiać na osobności. Nie potrwa długo zanim telewizja dowie się o ataku, dlatego muszą chronić Sam i wszystkie szczegóły napaści. Wszystko będzie dobrze, trzymam cię. Możesz to zrobić. Kiedy weszliśmy do pomieszczenia, pielęgniarka zapewniła nas, że wkrótce pojawią się lekarze. Na szczęście nie musieliśmy czekać więcej niż trzy minuty, gdy do pokoju weszło dwóch mężczyzn i jedna kobieta, wszyscy ubrani w stroje chirurgów. 220

- Czy jesteś rodziną Samanthy Whitney? - Zapytała kobieta - Jestem jej najlepszą przyjaciółką; jej rodzice aktualnie są w podróży po Europie, ale już są w drodze powrotnej. Jestem upoważniona do otrzymania wiadomości o stanie zdrowia Sam w razie nagłych wypadków. Proszę, powiedzcie jak ona się czuję. Wymienili

spojrzenia,

oceniając

mądrość

udostępnienia

poufnych

informacji, biorąc pod uwagę charakterystykę jej urazów i to, że nie jestem członkiem rodziny. - Mam nadzieję, że przedstawiciele szpitala zostali poinformowani o okolicznościach napaści i trwającym śledztwie. Detektyw Norse, zapewnił mnie, że porozmawia z administratorami szpitala, by zezwolić pannie Carsen na otrzymanie wiedzy o pełnym stanie zdrowia panny Whitney. Ponieważ panna

Carsen

jest

osobą

kontaktową

w

wyjątkowych

sytuacjach,

przypuszczam, że nie powinno być żadnych naruszeń prywatności pacjenta HIPAA16. Proszę panna Carsen i panna Whitney, są niezwykle blisko ze sobą, zupełnie jak siostry, dorastały razem. - Hunter bronił mojej sprawy. - Dobrze. Jeden z mężczyzn powiedział.- Nazywam się dr Halthum i jestem kierownikiem Katedry Neurochirurgi. Pani Whitney wyniku ataku doznała

poważnego

krwawienia

śródczaszkowego.

Chirurgicznie

zmniejszyliśmy ciśnienie, ale będzie ona musiała pozostać w śpiączce farmakologicznej aż sytuacja się ustabilizuje. Będziemy uważnie śledzić wyniki tomografii komputerowej, aby nie zebrało się tam zbyt dużo krwi, która utworzyła by dodatkowy nacisk. Dostała serię leków moczopędnych w celu zmniejszenia obrzęku oraz leki przeciwdrgawkowe, by zapobiec dalszym drgawkom. Wierzę, że nasze działania, ostatecznie zapobiegną trwałym uszkodzeniom. Jednak pewność co do tego, będziemy mieć gdy się obudzi, ale miejmy nadzieję, że jej funkcje poznawcze i motoryczne, będą w stanie nienaruszonym. - Dziękuję doktorze Halthum. Czy mogłabym być informowana na bieżąco? - Poprosiłam.

16

HIPAA (Health Insurance Portability and Accountability Act) to ustawa obowiązująca w Stanach Zjednoczonych, która dotyczy gabinetów lekarskich, szpitali, ubezpieczycieli i innych instytucji ochrony zdrowia mających dostęp do chronionych informacji o zdrowiu pacjentów — PHI, Protected Health Information.

221

- Oczywiście. Doktor przeprosił i wyszedł. Kolejny mężczyzna zwrócił moją uwagę. - Jestem dr Khan z Katedry Ortopedii. Wspólnie z dr Spinel przeprowadziliśmy operację Sam, po doktorze Halthum - wskazał na lekarkę. - Urazy panny Whitey były poważne. Lewy obojczyk uległ złamaniu, którego leczenie wymagało użycia płytek, śrub i prętów. Trzecie i czwarte śródręcze zostały złamane i zespolone szpilkami. Jej lewe ramię zostało przemieszczone, a kości łokciowe lewej ręki zostały złamane i zespolone za pomocą szpilek. Kilka palców lewej dłoni, zostało złamanych, które również zostały nastawione. Doznała również złamania kilku żeber, które zostały owinięte, by zmniejszyć ból. Zidentyfikowaliśmy pięć złamanych palców, które zostały odpowiednio zabezpieczone, by umożliwić prawidłowe gojenie. Przerwał, gdy jego lista obrażeń była pełna. – Ona będzie wymagała terapii fizycznej, ale powinna wrócić niemal do pełni zdrowia z małymi wyjątkami, fizycznie. Dr Kahn skończył, przepraszając nas. - Jak już wspomniał dr Kahn jestem dr Spinel. Zajmuje się chirurgią plastyczną.

Pani

Whitney

doznała

również

wielu

urazów

twarzy.

Zrekonstruowaliśmy jej lewą kość jarzmową i szczękową jak również jej kość nosową. Miała rozległe rany szarpane i stłuczenia twarzy, które zostały oczyszczone i zszyte. Przypuszczam, że pozostanie kilka blizn, którymi będzie pragnęła się zająć po zakończeniu gojenia. Istnieje jedno cięcie na lewym policzku, które będzie wymagało chirurgicznego usunięcia blizny.Jest jeszcze jedno cięcie biegnące przez jej czoło, co będzie wymagało kriochirurgii 17 . Wszelkie pozostałe blizny powinny zostać łatwo skorygowane za pomocą dermabrazji 18 . Dobrą wiadomością jest to, że panna Whitney powróci do swojego wyglądu ponownie, kiedy rany się zagoją i zejdzie opuchlizna.

17

Zabiegi metodą kriochirurgii polegają na zastosowaniu zimna, którego źródłem może byd ciekły azot lub inny gaz w stanie ciekłym, na określoną tkankę lub okolicę ciała. 18 Dermabrazja to zabieg polegający na mechanicznym ścieraniu naskórka i górnych warstw skóry właściwej, co ma na celu wygładzenie skóry. Pierwotnie stosowano ją głównie po to, by poprawid wygląd skóry z bliznami potrądzikowymi, po ospie i bliznami pozostałymi po wypadku lub innej chorobie. Obecnie dermabrazja jest przydatna w leczeniu innych chorób skóry, takich jak blizny po tatuażach, plamy wątrobowe, zmarszczki i uszkodzenia skóry.

222

Gdy skończył mówić zauważyłam, że inne lekarka wsunęła się do pokoju. Dr Spinel przeprosił i życzył wszystkiego dobrego dla Sam. - Witam, jestem dr Bilatus. Przepraszam za spóźnienie, ale ja po prostu sprawdzałam stan Sam. Już ją polubiłam. Była pierwszym lekarzem, która nazwała Sam jej imieniem. - Ona ma się dobrze. Podczas gdy jest nieprzytomna, odzyskuje siły, podajemy jej wystarczająco dużo leków przeciwbólowych, by zapewnić jej komfort. Będziemy utrzymywali ją w stanie śpiączki farmakologicznej, aż nie wyzdrowieje na tyle, by być w stanie samodzielnie oddychać. To da czas jej organizmowi na regenerację. - Dziękuję dr Bilatus. - Nie mogłam pomóc, ale wtrącić tak. - Proszę mów do mnie Lauren. Jestem szefem oddziału ginekologii i położnictwa w tym szpitalu. musiałam przeprowadzić na sam zestaw badań potwierdzających gwałt SOEC. Istnieją dowody na to, by wskazać, że Sam została wykorzystana seksualnie. Miała rozległe uraz pochwy, wymagające szwów wewnętrznych i zewnętrznych tak jak i rany szarpane odbytu. Nie sadzę by te obrażenia uniemożliwiły jej zajście w ciążę czy donoszenie ciąży do terminu rozwiązania, ale dodatkowe badania po jej wyzdrowieniu dadzą nam ostateczne ustalenia. Na tę chwile naszym głównym celem jest ginekologiczne zapobiegnięcie przed infekcjami. Dr Bilatus przerwała, zbierając się – Mogę mówić otwarcie? - Proszę. - Odpowiedziałam. - Sam wyzdrowieje fizycznie, jestem ostrożną optymistką po konsultacji z kolegami, co do tego że w pełni dojdzie do siebie po tych wszystkich urazach. Jednak siła ataku, pozostawi po sobie niewidoczne blizny. Na zewnątrz może wydawać się, że wszystko z nią w porządku, ale tak nie będzie. Nie jest możliwe, bycie w porządku po tym wszystkim co przeszła, chyba, że Sam zdecyduje się na profesjonalną pomoc. Wiem, że ją kochasz i prawdopodobnie zrobisz dla niej wszystko. To jest coś, gdzie miłość i wsparcie bliskiej osoby nie wystarczą. Musisz upewnić się, że otrzyma fachową pomoc by poradzić sobie z tym co się jej przytrafiło i by pomóc się jej uleczyć, nawet jeśli będzie z tobą walczyć. Przykro mi to mówić, ale na 223

przestrzeni lat, spotkałam się z tak wieloma przypadkami nadużyć seksualnych. Nie chcę by Sam, cierpiała bardziej niż to konieczne. - Dziękuję dr Bilatus… Lauren. Rozumiem i zrobię wszystko co w mojej mocy, by Sam doszła do siebie, w tym ciągnąc ja kopiącą i krzyczącą do psychologa, lekarzy i wszędzie tam, gdzie będzie to konieczne. - Dobrze. - Wydawało mi się, że debatowała sama ze sobą, czy mówić dalej. – Moja siostra została zgwałcona, gdy była w szkole. Widziałam cienie w jej oczach, gdy o tym mówiła. – Ona mi się zwierzyła i kazała obiecać, że nikomu o tym nie powiem. Cały czas mówiła że z nią wszystko w porządku, za każdym razem gdy ją o to pytałam. Cały czas ją obserwowałam, starając się jej pomóc. Zaczęła się zmieniać, wpadła w depresję. Dwa lata później popełniła samobójstwo. Wiem, że tonie moja wina, bo nie byłam w stanie jej pomóc, ale zastanawiam się, jeśli otrzymała by pomoc jakiej potrzebowała, czy jej historia miałaby inne zakończenie. Nie chcę tego samego dla Sam, albo dla ciebie. Pod wpływem impulsu przytuliłam Lauren. Rozumiała jaki ból czułam i czego obawiałam się w związku z Sam. Mogłam jedynie wyobrazić sobie jaki ból bym czuła, gdybym straciła Sam przez ten atak, bezpośrednio lub pośrednio, teraz czy później. Odwzajemniła mój uścisk i usłyszałam ciche pociąganie nosem, zanim się odsunęła. - Będę co jakiś czas sprawdzać co z nią, podczas jej pobytu tutaj, ale cały czas będę się modlić za nią. Powodzenia. Wyszła z pokoju, zostawiając mnie i Huntera samych i w szoku. Żadne z nas, nie potrafiło znaleźć słów, przez kilka minut. - Co do diabła ona musiała przeżyć? - Zapytałam Huntera. - Najważniejsze w tym momencie jest to że żyje, Aniele, ona żyje. Kiwnęłam głową akceptując jego słowa na zewnątrz, ale w środku byłam niepocieszona. Wierzyłam, że Sam się obudzi, że żyje, ale czy będzie tą sama dziewczyną, którą kocham jak własną siostrę? Czy ona mogła zmienić się przez to straszne doświadczenie, stając się osobą, którą nie będę potrafiła poznać?

224

Pielęgniarka weszła i poinformowała nas, że Sam jest przenoszona na oddział intensywnej opieki medycznej (OIOM). Hunterod razu poprowadził nas do windy. Pielęgniarka na OIOM-ie podała nam numer pokoju Sam i szukaliśmy odpowiednich drzwi zanim je znaleźliśmy. Przy wejściu uderzyła we mnie potworność tego ataku. Wyglądała nieco lepiej, w porównaniu w jakim stanie widziałam ją w karetce. Krew została zmyta, rany leczone, okryte bandażami. Usłyszałam jęk Huntera, przypominający mi, że on dopiero teraz zobaczył pełny rozmiar szkód. Podeszłam do łóżka i delikatnie pocałowałam ją w czoło, w maleńkie miejsce, które było nienaruszone. Chciałam złapać jej dłoń i dać jej poczucie komfortu, nawet w jej stanie nieświadomości, ale nie wiedziałam, w którym miejscu mogę ją dotknąć, by nie zadać jej bólu. Hunter wysunął krzesło spod łóżka i usiadł ciągnąc mnie na swoje kolana. Razem siedzieliśmy w milczeniu słuchając sztucznego oddechu Sam, w akompaniamencie

całej

tej

aparatury.

Jej

nienaturalna

cisza,

była

przerażająca. Zaczęłam się modlić do każdego bóstwa, o którym kiedykolwiek słyszałam, o to by wydobrzała i była zdrowa. Modliłam się również by złapano tego drania, który to zrobił i by dostał to na co zasłużył. Modliłam się by go złapano, skazano i zamknięto w więzieniu. Wreszcie modliłam się by został mimowolną, więzienną kurwą każdego dnia do końca swych dni w więzieniu. Nie jest to najświętsza modlitwa, ale płynąca prosto z serca. - Może mógłbym zabrać cię do domu? Będziesz mogła pospać kilka godzin, wziąć prysznic i zabrać wszystko, co Sam będzie potrzebowała, gdy się obudzi. Wrócę później z tobą do szpitala, więc twoje auto pozostanie tutaj, jeśli byłoby potrzebne. Nawet kupie dla ciebie ten nie - automat do kawy. Hunter zaproponował słodko. - Nie chcę jej opuszczać. Co jeśli się obudzi, a mnie tutaj nie będzie? Ona

nie

powinna

obudzić

się

samotna.

Będzie

przestraszona

i

zdezorientowana. Nie chce by znów była przerażona. - Przyznałam. - Jest w śpiączce farmakologicznej, nie obudzi się, gdy cię tu nie będzie. Możemy znaleźć przed wyjściem pielęgniarkę i zostawić jej numer telefonu, by nas powiadomiła, jeśli cokolwiek w stanie Sam się zmieni.

225

- Ok. Przyda mi się trochę odpoczynku i prysznic, niekoniecznie w tej kolejności. Muszę zabrać kosmetyki i ubrania dla Sam, ale musze też być wstanie zrobić resztę zadań z mojej listy rzeczy do zrobienia. Zatrzymaliśmy się w pokoju pielęgniarek, która potwierdziła że Sam pozostanie w śpiączce farmakologicznej przez co najmniej 72 godziny, w najlepszym wypadku. Z jej zapewnieniem, że zadzwoni gdy cokolwiek w stanie Sam się zmieni, udaliśmy się z powrotem do naszego mieszkania. Po drodze wysłałam wiadomość do pana Whitneya, dostarczając mu informacji o urazach Sam i rokowaniach. Nie przekazałam mu dalszych szczegółów. Czułam się źle, ujawniając takie osobiste informacje, nawet jej ojcu. To będzie wybór Sam, komu powie i kiedy. Być może obudzi się i nawet nie będzie pamiętała ataku lub gwałtu, przez pewien typ amnezji wywołanej traumatycznymi przeżyciami, by ochronić swój umysł i ducha. Czy tak byłoby dla niej lepiej? Czy ona będzie szybciej powracać do zdrowia, zdając sobie sprawę co się stało, czy tylko sobie to wyobrażając? Byłam zmęczona by rozważać tak skomplikowane pytania. Hunter zaparkował koło mojego budynku i weszliśmy do środka razem. Po tym jak otworzył drzwi, Hunter sprawdził każdy pokój i szafę, sprawdzając czy nie ma nieproszonych intruzów w domu. Kiedy skończył, pokazał mi do góry uniesiony kciuk, ruszając do drzwi. - Zobaczymy się niedługo. Spróbuj odpocząć. - Proszę zostań. Nie chcę być sama. - Błagałam. - Zamierzam wpaść do domu po ubrania na zmianę i za chwile wrócę. Weź prysznic i spróbuj coś zjeść. Może dasz mi swój klucz na wypadek, gdybyś zasnęła zanim wrócę? Podałam mu zapasowy klucz z szuflady. Nie chciałam by mnie zostawił, ale rozumiałam jego potrzebę czystych ubrań. Nie był nierozsądny ale to nie przyniesie mi żadnej pociechy, kiedy będę przerażona. - Wiem, że się boisz, co jest zrozumiałe. Twoje mieszkanie jest bezpieczne, zamknij za mną drzwi. Mam przy sobie przez cały czas komórkę. - Hunter próbował mnie uspokoić. - W porządku. - Uspokoiłam się ale tylko trochę.

226

Pocałował czubek mojego nosa i wyszedł, zamykając za sobą drzwi. Zablokował je i sprawdził trzy razy czy są zamknięte, z czego byłam bardzo zadowolona. Postanowiłam wziąć prysznic. W pierwszej kolejność zablokowałam drzwi do łazienki. Po włączeniu prysznica, rozebrałam się do naga. Dzięki bogu miałyśmy szklane drzwi od prysznicy, zamiast zasłonki prysznicowej, z której na pewno bym nie korzystała, przez co woda byłaby wszędzie. Moje oczy były niemal cały czas przyklejone do szklanych drzwi, przez co znalazł sięw nich szampon, co zainicjowało nową falę łez. Zaczęło się płaczem z powodu szamponu, a skończyło na płaczu z powodu Sam. Zsunęłam się po ścianie prysznica na płytki, przyciskając do siebie kolana i owijając wokół nich swoje ramiona, jakbym musiała trzymać je razem. Powtarzałam jak mantrę „dlaczego”. Po ilości czasu, którego nie mogłam określić, otarłam łzy i skończyłam prysznic. Wracając do pełni swych zmysłów, następnym razem kiedy zdecyduję się na załamanie pod prysznicem, w pierwszej kolejności będę musiała zastosować moją głęboko – odżywiającą kurację. Wtedy mogłabym krzyczeć do treści swojego serca, naprawiając w tym samym czasie swoje włosy. Jeśli nie mogłam nic zrobić, by naprawić moje serce, dlaczego nie mogę naprawić swoich włosów, co nie? Golenie wymagało zbyt wiele wysiłku, więc umyłam twarz i wyszłam spod prysznica. Po tym jak owinęłam się ręcznikiem, wysuszyłam moje ciało i je nawilżyłam. Czułam, że mam brudne zęby więc je wyszczotkowałam. Zastanawiałam się nad ukryciem się w łazience, aż do powrotu Huntera, ale zdecydowałam się na włożenie majtek dużej dziewczynki i przezwyciężyć mój strach. Odblokowałam zamek, otwierając drzwi łazienki i wychyliłam swoją głowę poza nie. Moje oczy spotkały Huntera i krzyczałam, by go znaleźć dziesięć stóp ode mnie w korytarzu. Wiedziałam, że go zaskoczyłam, po tym jak się napiął. Musiałam wyglądać jak wściekły pies preriowy. - Przepraszam, przestraszyłeś mnie. - Właśnie chciałem zapukać w drzwi łazienki, by dać ci znać, że wróciłem, byś się dłużej nie bała. Nic ci nie jest?

227

- Tak, wszystko ze mną w porządku, jestem tylko trochę nerwowa. Szok jest dla mnie dobry – gdy adrenalina przestała krążyć w moich żyłach, rozpadłam się i chyba się prześpię. - No teraz wygląda jakbyś wróciła na jasna stronę mocy. Jadłaś coś? - Nie, najpierw wzięłam prysznic. Skinął głową i był na tyle uprzejmy i nie mówił już nic o moim niebotycznie długim prysznicu. - Przygotuję coś, a ty idź się ubierz. Przyniosłem ze sobą bezkofeinową kawę i nie będziesz musiałam jej zaparzać. Idź zarzucić na siebie jakąś piżamę i spotkajmy się przy stole. Po ubraniu się, poszłam do kuchni, jednak Hunter zawrócił mnie z mojej drogi, poczęstował mnie kawą i kazał mi usiąść. Cokolwiek to było pachniało wyśmienicie. Nie byłam głodna, ale mój organizm potrzebował pożywienia. Minęło ponad dwadzieścia godzin odkąd coś zjadłam. Usiadłam i popijałam

kawę,

gdy

Hunter

sprawnie

pracował,

szybko

lokalizując

przedmioty i sprzęt, jakie potrzebował. Wyczyścił wszystko gdy gotował, pozostawiając kuchnię nieskazitelną. Mógł być dobrym współlokatorem, ale miałam już współlokatorkę, którą pragnęłam odzyskać. Hunter postawił na stole dwa talerze, przed powrotem z dwiema szklankami wody. Studiowałam mój talerz. Omlet z szynką, cebulą, pomidorami i serem, w towarzystwie dwóch kawałków pełnoziarnistych tostów z masłem i dżemem. Doskonałość. - To wygląda fantastycznie. Nie wiedziałam, że potrafisz tak gotować. - Nie wiesz o mnie wszystkiego. - A czego jeszcze nie wiem? - Pytaj mnie o co chcesz. - Wiem to. Szukałam losowych faktoidów, wybranych przez ciebie. Ugryzłam mojego omleta. Psiakrew, było pyszne! - Przypadkowych? Hmmm… brakowało mi moich górnych mleczaków bocznych siekaczy. Obojga. - Mleczaków - bocznych siekaczy? Co ty do cholery mówisz? - Brakowało mi zęba dziecka na górze, które powinny znajdować się między kłem a przednim zębem. 228

- To dziwne. Wreszcie, udowodniłeś że nie jesteś doskonały. Jesteś uszkodzony, a to jest zachęcające. Mimo to, mlecznych? - Drugi factoid: zapisuje kilka słów z całego dnia w moim kalendarzu. Śmiałam się. Był śmieszny. Kocham to! Było to idealne odwrócenie uwagi od mojej melancholii, co jak zakładam było jego zamiarem. - Potrzebuję więcej. Dawaj dalej. - Jesteś chciwa. - Zatrzymał się, pogrążony w swych myślach. – Mam podwójne stawy. - To było dość nudne. - Jeśli myślisz, że potrafisz lepiej, spróbuj. - Nie. Chcę słuchać i uczyć się ciebie. Kontynuuj. - Wskazałam dłonią, w królewskim geście. - Mogę złamać 2’x4’ płytę drewna moja dłonią, głową lub stopą. - Przewidywalne. - Przynajmniej jeżeli chodzi o Huntera. Uniósł brwi. Ciężko było mi zaimponować. - Mówię w czterech językach: angielskim, hiszpańskim, rosyjskim i japońskim. - Jak już tak mówisz, ale potrafisz coś więcej, niż tylko przekleństwa? - Yes… si…da… hai…. - Odpowiedział. - Imponujące. - Powtórzyłam mój królewski gest, dając mu znak by kontynuował. - Potrafię wstać, wziąć prysznic, ubrać się i wyjść z mojego domu w mniej niż pięć minut. - Jesteś facetem. To nie jest imponujące. Imponujące było to, jak on wyglądał po tych pięciu minutach. Teraz to było niesprawiedliwe. - Ty panienko, jesteś wymagającą publicznością. Wzruszyłam ramionami, bynajmniej się nie obrażając. - Mam doskonały wzrok. Mam 20/5 w obu oczach19. - Ciekawe. - Ściszam muzykę w samochodzie, kiedy nie znam okolicy i muszę czytać znaki drogowe. 19

Przyznam się, że wiedziałam o co chodzi z tymi oczami

229

- Ściszanie muzyki wpływa na twój wzrok? Wzruszył ramionami, świadomy tego, jak głupie to było. - Mam tatuaż. - Naprawdę? Gdzie? Co? - Nie powiem. Muszę zachować jakaś tajemnicę. - Właśnie jesteś niedobry. Wiesz, ta niewiedza będzie doprowadzała mnie do szału. - Będzie. - Zachichotał. - Proszę. - Jęknęłam. - Nigdy nie słyszałem jak jęczysz. To jest niezwykle piękne i przekonujące. Tatuaż mam na klatce piersiowej i jest to japońskie słowo „eien”, co oznacza zawsze lub wiecznie. - Czy mogę zobaczyć? Nigdy nie widziałam klaty Huntera wcześniej. Pieprzyć tatuaż; chciałam tylko zobaczyć jego nagą skórę. - Oczywiście. - Westchnął, brzmiał na nieznacznie pokonanego, ale udobruchanego niemniej. Ściągnął koszulę odsłaniając swoja pierś. Na lewej piersi była skomplikowany znak, narysowany czarnym atramentem.

Tatuaż był ciekawy. Ale jego klata była fascynująca. Miał doskonale wyrzeźbione mięśnie piersiowe. Mogłam dostrzec górę jego absa, bo resztę widoku blokował stół. Był rozerwany. Mogłam prać swoje ubrania na jego brzuchu, jeśli kiedykolwiek świat zostałby pozbawiony elektryczności przez wybuch jądrowy i musielibyśmy powrócić do pierwotnego życia. Dzięki ci panie, mogę dostać innego? Odchrząknęłam. – Bardzo pouczające. Więcej. - Bardzo chciałam zobaczyć więcej jego ciała, ale zdecydowałam się na więcej szczegółów o Hunterze. - Mam trzy jądra. - Co? - Niemal wyplułam swoją wodę. - Tylko sprawdzam, czy zwracasz na mnie uwagę. 230

- Zawsze komiczny, panie Hunterze. - Nigdy nie powiedziałem „kocham cię” żadnej kobiecie, no z wyjątkiem rodziny. - Dlaczego nie? Może to nie chodziło o mnie, może był niezdolny do miłości i zaangażowania. To było mało pocieszające. Nadal do dupy, ale przynajmniej wiedziałam, że to nie ja. - Ponieważ nigdy nie skłamałem i nie zamierzam kłamać. - To przyzwoite. - Ostatnie na dzisiaj. - Kiwnęłam akceptująco. – Lubię pić sok po ogórkach ze słoika, gdy ich już tam nie ma. - To obrzydliwe, jesteś świrem. Czy wiesz jak dużo sodu jest w tym soku? Czy to w ogóle można uznać za sok? Czy to nie jest bardziej płynem konserwującym? - Zastanawiałam się z obrzydzeniem. - Nie oceniaj mnie. - Powtórzył polecenie, które nie raz mu dawałam. – Nadszedł czas byś odpoczęła. Położę cię do łóżka. Odwrócił mnie w swych ramionach i skierował do mojej sypialni. - Hunter, będziesz spać ze mną ? Nie chciałam być sama. Widziałam bitwę w jego oczach i zrozumiałam mój nietaktowny dobór słów. - Pozwól mi zapytać jeszcze raz – czy położysz się ze mną do łóżka, w ubraniu, by ze mną spać? Nie chcę być sama. - Pewnie, prowadź do celu. Hunter szedł za mną do mojej sypialni a ja spojrzałam na moje niepościelone łóżko. Nie było nic seksualnego, w tym czego potrzebowałam od Huntera, ale to wciąż było dziwne. Byłam bezbronna, narażona. Panując nad swoimi nerwami, poruszałam się po lewej stronie łóżka i położyłam się na plecach. Hunter ściągnął swoje buty i wspiął się na prawą stronę. Przewrócił się na bok i używając swojej wolnej ręki, kładąc ją na mojej piersi i przyciągając plecami do swojej klatki. Jego głowa spoczywała na jego ramieniu, a drugą ręką gładził moje włosy. Jego lewie ramię owinęło się wokół mnie i wziął moją dłoń. Byłam owinięta Hunterem. Jego zapach był ciepły i korzenny, z nutą czystego piżma. Ciepło jego ciała, sączyło się na 231

mnie, relaksując mnie. Byłam zamknięta w jego ramionach, w jego sile. Czułam się tak chroniona i cenna. Pocałował mnie w szyję przed zatopieniem nosa w moich włosach. Ułożył swoje kolana na moich nogach, skutecznie mnie otaczając. Byliśmy w pełnej zgodzie. W każdym calu stykając się klatką z moimi plecami. Westchnęłam cicho na moją przyjemność. W tej chwili gdy reszta świata nie istniała, byłam zadowolona. Nie chciałam zasypiać by chłonąć każdą sekundę, ale moje wyczerpanie zatriumfowało i zasnęłam w ramionach Huntera.

232

Rozdział 16 Między kobietami a mężczyznami, przyjaźń nie jest możliwa. Jest tam pasja, wrogość, uwielbienie, miłość, ale nie przyjaźń. Oscar Wilde Po kilku godzinach snu, obudziłam się owinięta ramionami Huntera, nie chcąc nigdy opuszczać jego uścisku. Ten azyl, który mi zaoferował, nie mógł trwać wiecznie i nadszedł czas, by wrócić do realnego świata pełnego cierpień, obciążeń i trosk. Spojrzałam przez ramię i znalazłam obudzonego Huntera. - Czy ty w ogóle spałeś? - Zapytałam oszołomiona. - Kilka godzin, nie spałem trochę. - Mogłeś mnie obudzić. Twoje ramiona muszą być zmęczone. - Potrzebowałaś odpoczynku i czuję się z tym bardzo wygodnie. Delikatnie przesunął mnie na łóżku i wstał. – Pójdę zrobić kawę, a ty się ubierz w tym czasie. Zakładam, że masz kubek na wynos? Dałam mu spojrzenie, które wskazywało dokładnie, jak śmieszne było jego pytanie. – Głupie pytanie, wiem. - Odpowiedział i wyszedł z pokoju.

233

Hunter nigdy nie przygotowywał dla mnie kawy wcześniej – zapowiada się niezła potencjalna katastrofa. Musiały minąć dwa lata mieszkania z Sam, zanim odpowiednio ją wyszkoliłam. Szybko się ubrałam, po czym weszłam do pokoju Sam. Zebrałam się w sobie na ten prąd rosnących emocji i spakowałam do jej torby kilka wygodnych ubrań, piżamę, skarpety i kapcie. Wróciłam do łazienki i dodałam trochę

kosmetyków

i

akcesoriów

do

włosów.

Zadanie

zakończone,

postawiłam torbę obok drzwi, by o niej nie zapomnieć. Wypełniła mnie obawa, gdy weszłam do kuchni. Było wiele fałszywych rzeczy, na które byłam gotowa w swoim życiu. Zainteresowanie prozaiczną rozmową – nie ma problemu. Kosztowanie mdłego jedzenia – wykonalne. Orgazm – częściej, niż się do tego przyznawałam. Jednak jest jedna fałszywa rzecz której nie mogłam znieść – jakość filiżanki kawy. Hunter uśmiechnął się i wręczył mi mój podróżny kubek, z pewnością dobrze wykonanej roboty. „Proszę niech to będzie zdatne do picia”, wyśpiewywałam w mojej głowie, gdy podnosiłam kubek do moich ust, zaciągnęłam się jej aromatem. Zapach był przyjemny, a to już jeden krok w dobrym kierunku. Wstępnie, wzięłam pierwszy łyk, próbowałam smaku i konsystencji na moim języku. To było dobre. Nie była to może najlepsza filiżanka kawy, jaką kiedykolwiek piłam, ale na pewno nadawała się do picia. -

Przeszedł

pan

test.

Jeśli

kiedykolwiek

będziesz

potrzebował

popracować nad swoimi umiejętnościami, wiesz gdzie mnie szukać. Przy odrobinie treningu możesz być dobry. - Mógłbym być dobry? To jest kubek wspaniałej kawy. - Hunter powiedział z pewnością siebie. - Cenię go sobie bardziej, niż możesz to sobie wyobrazić, ale genialny to on nie jest. Prawdziwe brylanty serwuje tylko Higher Yearning. Nie czuj się źle, poradziłeś sobie tak dobrze jak niektórzy bariści po wykonaniu kolejnej serii. - Elitarna - Wole konesera. -Chodźmy pani koneserko, udajmy się do szpitala, zanim poczujesz potrzebę edukowania mnie w tych niuansach wiszących nad kubkiem kawy. 234

Kiedy wróciliśmy do sali Sam, wyglądała dokładnie tak samo jak, gdy ją zostawiliśmy. Spytaliśmy pielęgniarkę, czy coś się zmieniło, ale ona zapewniła nas, że wszystko jest tak samo. Lekarze sprawdzali jej stan zdrowia i byli zadowoleni z postępów. Dr Halthum z neurologii sprawdza stan Sam co godzinę. Byłam rozczarowana, brakiem postępu, ale czułam ulgę, że się nie pogorszyło. Zostawiła kolejną wiadomość dla państwa Whitneyów, dostarczając im nowych informacji na temat stanu zdrowia Sam. Byłam w szoku brakiem reakcji ze strony Robbiego, ale nie zamierzałam go szukać; jeśli nie był wystarczającym mężczyzną by zmierzyć się z tym sprawdzianem, niech odpoczywa sobie w spokoju. Hunter i ja spędzaliśmy czas ciągle mówiąc do Sam.

Opowiadaliśmy

wspólnie

zabawne

historie

i

anegdoty,

a

ja

przypomniałam jej o wszystkich planach i uchwałach jakie musiałyśmy zrealizować. Staraliśmy się utrzymać w pokoju pozytywny i zachęcający klimat. Nie chciałam by Sam obudziła się wśród posępnych i płaczących osób. Sam by również tego nie chciała. Kiedy przybył dr Halthum, poprosił nas o opuszczenie pokoju, gdy będzie badał Sam, co zrobiliśmy. Spędził kilka kolejnych minut na robieniu notatek z wykresów aparatury Sam. - Jest postęp, dobrze zareagowała na zastosowane leki i leczenie a także nie miała żadnych dodatkowych napadów. Doszło do zmniejszenia ciśnienia śródczaszkowego, co wskazuje na pozytywny i skuteczny przebieg leczenia. Jutro oraz w poniedziałek zrobimy jej badanie tomografem komputerowym. W zależności od otrzymanych wyników, zastosujemy odpowiednie leczenie. Planujemy utrzymać ją w stanie śpiączki oraz pod respiratorem przez kolejny tydzień, jeśli wszystko będzie przebiegało zgodnie z planem. To jest tylko projekcja, więc proszę nie być rozczarowanym, gdy będziemy musieli dokonać określonych zmian. - Dziękuję doktorze. - Hunter i ja podziękowaliśmy jednocześnie. Po odejściu doktora kontynuowaliśmy naszą rozmowę z Sam, zajmując tym nasze umysły i zaniepokojenie ukryte. Po kolacji otrzymała telefon od

235

pana Whitneya z prośbą o podanie numeru pokoju Sam. Hunter wyszedł z sali dając mi i Sam trochę prywatności. Kilka minut później usłyszałam niosący się echem po korytarzu głos pani Whitney, szykowałam się na jej reakcję. Gdy weszli i zobaczyli Sam, obydwoje zbledli. Zbliżając się do łóżka matka Sam, przegrała walkę o trzymanie się całej i rozpadła się na moich oczach. Pan Whitney złapał swoją bezwładną żonę i zabrał na kanapę, stojącą po drugiej stronie pokoju. - Posiedzę z nią. - Zaoferowałam. Pan Whitney skinął głową, przed powrotem do łóżka Sam, zostawiając mnie z katatonią pani Whitney. Spędził kilka minut, sprawdzając co z jego córką. Był wyraźnie zrozpaczony, ale w stanie kontrolować swoją reakcję lepiej niż żona. - Myślę, że najlepiej będzie jak zabiorę Beverly do domu, to dla niej zbyt wiele. Rozumiem że Samantha będzie w śpiączce przez tydzień, co zapewni jej czas na wyraźną poprawę. Kiedy ona się obudzi, przyprowadzę Beverly by ponownie ją odwiedziła. Samanthcie nie zrobi to różnicy, póki jest nieprzytomna, a ja nie chcę przeciążać mojej żony. Czy będziesz tak miła by informować nas jeżeli stan jej zdrowia się poprawi i powiadom mnie, gdy się obudzi?20 - Oczywiście, zgodziłam się. Byłam zbyt wstrząśnięta, by wyrazić swoje prawdziwe myśli. - Dziękuję Everleigh, za wszystko, co zrobiłaś dla Samanthy. Jestem twoim dłużnikiem. Z tymi słowami, opuścił jego jedyną córkę, która leży poobijana i połamana w szpitalnym łóżku, pod moja opieką. Państwo Whitney nie byli złymi ludźmi, przypominałam to sobie, ale byli apatycznymi rodzicami. Byli zaabsorbowaniu a słowo ofiara, było im obce. Wierzyli że możliwość dobrego wyposażenia

i

posiadanie

materialistycznych

posiadłości

było

odpowiednikiem miłości. Kochali Sam jak mogli, ale ich miłość była płytka i skończona.

20

Że co k..wa?? Co to za rodzice. Oni powinni tam dzieo i noc siedzied. Całe szczęście że Sam ma Ev i Huntera.

236

Hunter otworzył drzwi będąc przygotowany na zastanie pełnej sali, głupi facet. On przeszukał pokój, jakby jego oczy oszukały go podczas pierwszej oceny. - Oni wyszli; około dziesięć minut po tym jak się tutaj pojawili. Pan Whitney poprosił by na bieżąco go informować o rozwoju sytuacji. Oni chcą tu wrócić dopiero jak Sam się ocknie. Hunter, w swojej mądrości, nie zadawał żadnych pytań ani osądów, co pozwoliło mi na utrzymanie swojego wewnętrznego monolog dla siebie. Wznowiliśmy naszą bezsensowną rozmowę o niczym ani o czymkolwiek. Opowiadałam Hunterowi o moich wakacjach z Sam, jak wspaniale spędziłyśmy ze sobą czas, o naszych wybrykach. Hunter podzielił się swoimi historiami o swoich podróżach i pracy w Japonii. Wykorzystaliśmy ten czas najlepiej

jak

potrafiliśmy,

kończąc

tym

samym

odwidziny

u

Sam,

pozytywnym akcentem. Kiedy wyszliśmy w nocy, Hunter zaprowadził mnie do swego Yukona. Poprosiłam go ponownie by został na noc a on się zgodził. Nie chciałam stawać twarzą w twarz z samotnością. Przez to ustawiałam się do o wiele trudniejszego, późniejszego upadku, ale mnie to nie obchodziło. Byłam w trybie przetrwania, a Hunter był niezbędny by to wszystko przetrwać. Chciałabym mu się odwdzięczyć, gdy przyjdzie na to czas. Ale na razie, wykorzystuję moją emocjonalną kartę i kontynuuję zadłużanie się. Modliłam się, by pocieszenie jakie mi teraz dostarcza, było warte późniejszego cierpienia.

Odwiedzałam Sam codzienne, rozmawiając i czytając jej godzinami. Nie wiedziałam, czy mnie słyszy, ale w tym przypadku starałam się jak mogłam, by dostarczyć jej choć trochę rozrywki. Zajęłam miejsce na moim końcowym egzaminem z Etyki Biznesy, do którego na szczęście przygotowałam się przed napadem, przynajmniej wiedziałam, że zdam. Moja studencka kariera była już oficjalnie zakończona i nie musiałam się już tym dłużej martwić. Trywialne rzeczy które wcześniej zmonopolizowały moją uwagę, teraz były całkowicie przeze mnie pomijane. Poznałam swoje najważniejsze priorytety w 237

najtrudniejszy z możliwych sposobów, ale to była lekcja, której nigdy nie zapomnę. Hunter przez większość dni pracował, ale przychodził każdej wieczora, by posiedzieć z Sam. Nie spał już u mnie, ale zawsze odprowadzał mnie do domu i tulił na kanapie, aż byłam gotowa do spania. Był moim schronieniem przed burzą, boją, której się trzymałam, by utrzymać się na powierzchni. Nigdy się nie skarżył i rzadko pytał, czy czegoś mi potrzeba, ale zawsze tam był, przewidując i pomagając mi. Lekarze byli zadowoleni z postępów Sam i optymistycznych rokowań. Minął tydzień od ataku, gdy dr Halthum poinformował, że zakańczają podawanie leku wywołującego śpiączkę, a następnego dnia maja ją odłączyć od respiratora. Byłam szczęśliwa, że jej rekonwalescencja posuwa się tak szybko ale obawiałam się nowych wyzwań, gdy powitamy Sam, kiedy odzyska przytomność. Jej fizyczne urazy i ból były tylko częścią jej leczenia. Ona również będzie musiała zmierzyć się z bagażem emocjonalnym, który się na niej zbiera, gdy ona tak spokojnie śpi. Gdy nadszedł piątek, kiedy rozpoczęły się godziny odwiedzin, byłam pierwszą osobą w kolejce do otrzymania przepustek dla gości. Przepustka otrzymana, więc udałam się do pokoju Sam. Dzisiaj był wielki dzień – otrzymam z powrotem moją najlepszą przyjaciółkę, bo lekarze zamierzali ją obudzić. To było lepsze niż Boże Narodzenie czy urodziny jakie kiedykolwiek miałam. Wróciłam do pokoju Sam, pocałowałam ją w czoło i położyłam z boku moje rzeczy. Nic się nie zmieniło od poprzedniej nocy, ale dało się wyczuć nową energię w tej sali. Spędziłam godzinę opowiadając jej każdy szczegół tego, jak spędziłam noc po opuszczeniu szpitala. Te szczegółowo opisane minuty dokumentujące moje życie w ciągu ostatniego tygodnia, powinny wystarczyć by obudzić Sam, i lepiej dla niej, kiedy w końcu powie mi, że mam zamknąć te swoje cholerne usta. Kiedy dr Halthum weszła do pokoju, zaczęłam drżeć z oczekiwania i uważałam, że niszczenie książki, którą czytałam dostarczy pochodu z

238

serpentynami i konfetti. Po szybkiej ocenie parametrów życiowych Sam, lekarz odczepił jedną torebkę kroplówki, która była jej dożylnym pokarmem. - Powoli zmniejsza się dawka leku, który utrzyma w śpiączce pannę Whitney jeszcze w nocy. Do czasu aż zniknie z organizmu całkowicie. Czy mogłabyś opuścić salę, bo chciałam odłączyć ją od respiratora również. Wyszłam natychmiast, zadowolona z pozbycia się tej całej aparatury do oddychania. Sam była nadal nieprzytomna. Wyobrażałam sobie jak mogło to być stresujące doświadczenie, gdyby tylko była świadoma. Nie potrzebuje więcej stresu, niż ten z którym będzie miała do czynienia. Kiedy ponownie weszłam do pokoju, byłam szczęśliwsza widząc Sam, bez tych wszystkich rur na jej twarzy. - Jak długo będzie trwało, zanim się obudzi? - Spytałam dr Halthum zniecierpliwiona. Minął tylko tydzień, wszystko było jeszcze świeże po tym wszystkim. - To zależy. Ludzki mózg nadal pozostaje tajemnicą, na wiele sposobów. Opuchlizna wewnątrzczaszkowa zmniejszyła się niemal całkowicie, co jest bardzo dobrym sygnałem. Ona może wybudzić się natychmiast, ale może to potrwać też kilka dni. Staraj się nie martwić. Nadal mów do niej, tak jak robiłaś to do tej pory, a ja wrócę wieczorem by sprawdzić co z panną Whitney.

Pielęgniarki

poinformują

mnie,

jeśli

zaczęłaby

odzyskiwać

przytomność, przed moim powrotem. Po tym jak dr Halthum wyszedł, przeszukiwałam torebkę, by znaleźć mój miodowy błyszczyk, musiałam posmarować nim spierzchnięte i popękane usta Sam. Zadowolona, że mogłam wspomóc jej fizyczny komfort, w jedyny sposób jaki mogłam, usiadłam na krzesło i wróciłam do czytania Sam. Wybierałam elektryzujący i uwodzicielski romans, typ książek jaki Sam uwielbia, pełen tajemnic i niegrzecznych chłopców. Od czasu do czasu zatrzymywałam się w kulminacyjnym momencie, by Sam dała mi znać, czy mam przerwać czy kontynuować. Nie zrobiła tego. Jak mijał dzień, tak moja frustracja rosła. Do czasu jak wrócił Hunter, byłam już zniechęcona i rozdrażniona. - Dlaczego ona się nie budzi? - Zapytałam Huntera, jakby mógł wiedzieć lepiej niż neurochirurg z wieloletnim stażem. 239

- Nie wiem, Everleigh. Ona się wkrótce wybudzi. Nie trać wiary. - Więc bardzo za to dziękuję. - Sarkazm kapał z mych ust. - Chodź tu. - Wyciągnął do mnie ręce, gdy widział moje rozdrażnienie. Weszłam w jego otwarte ramiona, żarłocznie pochłaniając ten spokój, jaki tylko on potrafił mi zapewnić. - Czy chcesz pomóc mi, przeczytać Sam pewną seksowną powieść? - Tą rozpalającą laski, huh? Nie wiem, czy będę potrafił to zrobić sprawiedliwie. - Będziemy czytać według scenariusza. Wystarczy, że przeczytasz męski dialog; ja zajmę się narracją i żeńską częścią. - Tylko dla ciebie. Nigdy nie zgodzę się na robienie czegoś tak absurdalnego, dla kogoś innego. Lepiej dla ciebie, jeśli docenisz moje poświęcenie. - No weź drama queen, masz szlachetną pracę jeszcze do zrobienia. Kiedy kilka godzin później opuściliśmy szpital. Sam jeszcze spała. Ten czas byłby nie do zniesienie, gdyby nie dramatyczne czytanie Huntera. Musiałam oddać temu facetowi, że gdy podejmował wyzwanie, był w nie w pełni zaangażowany. Mimo, że nie sprzedał siebie w tej historii, to wygłosił swoje kwestie niczym wytrawny aktor. Zasnęłam na kanapie w ramionach Huntera tej nocy. Rozczarowana, co najważniejsze, niepokonana. Sam wróci do mnie jutro, byłam tego pewna, a potem wspólnie rozpoczniemy pracę nad odzyskaniem tego, co zostało jej skradzione.

Po trzech dniach, dalej nie było żadnych zmian, co mnie załamało, pokonało. Lekarze nie potrafili tego sensownie wyjaśnić, ale cały czas zachęcali mnie bym uzbroiła się w cierpliwość. Cierpliwość – nie zdawałam sobie sprawy, że to niecenzuralne słowo. Gdyby jeszcze jedna osoba, kazała by mi uzbroić się w cierpliwość, wpadłabym w szał. Byłam niepocieszona i nawet obecność Huntera, nie przynosiła mi wytchnienia. 240

Pielęgniarki i lekarze unikali mnie jak ognia. Dumałam, broniłam, targowałam się, zaprzeczałam, dyskutowałam, groziłam i przepraszałam. Upadłam już tak nisko, że krzyczałam na Sam, jaka to z niej egoistka i uparta osoba. Zdecydowanie nie był to jeden z moich najlepszych momentów. Pod koniec trzeciego dnia, Hunter najwyraźniej dostrzegł, ze wystarczy tego wszystkiego. - Zbieraj swoje rzeczy, zabieram cię do domu. - Do diabła, zwariowałeś! - Przez trzy dni byłaś tu non-stop. Nie jadłaś, prawie nie spałaś i przykro mi to przyznać, ale rozpaczliwie potrzebujesz prysznica. Wystarczy tego. Nie mogę patrzeć, jak coraz gorzej wyglądasz. Sam mnie zabije, jeśli zobaczy jak daleko to się posunęło. Pojedziesz do domu, weźmiesz prysznic, zjesz i wyśpisz się. Potem będziesz mogła wrócić i kontynuować swoje czuwanie przy jej łóżku. Jeśli będę musiał, jestem skłonny wywlec cię z tego szpitala siłą, przerzuconą przez moje ramię. Oceniając jego determinację, był stanowczy. Zastanawiałam się nad zaletą walki z nim, jednak szybko ustaliłam, że nie mam do tego wystarczającej siły i woli w moim obecnym stanie. Zrezygnowana, zabrałam swoje rzeczy. Zatrzymaliśmy się przy pokoju pielęgniarek, które patrzyły na mnie z dużą powściągliwością. Stałam w milczeniu, gdy Hunter prosił o kontakt, na wypadek zmiany stanu zdrowia Sam. Zapewniła go w tak słodki sposób – jasne, do niego to była słodziutka – suka. Wyszliśmy ze szpitala, idąc z Hunterem do jego samochodu. Nie byłam w stanie prowadzić pojazdu mechanicznego. - Przykro mi. - Przerwałam tę ciszę. - Wiem. Zostałaś sama z tym całym ciężarem, w ciągu ostatnich tych dziesięciu dni. Przetrwałaś więcej, niż ktokolwiek mógłby od ciebie oczekiwać. To wszystko dotknęło cię tak mocno, że nieuchronne było stracenie przez ciebie panowania nad sobą. Przerwał na chwilę, bym mogła docenić jego zrozumienie. – Pozwól, że zajmę się dzisiaj tobą. Naładujesz akumulatory i wrócisz tam jutro, gotowa na wszystko, co może w ciebie uderzyć, nawet jeśli byłoby to gorsze niż to z czym mierzyłaś się dotychczas.

241

Pozbawiłaś siebie snu i jesteś wyczerpana. Potrzebujesz tej przerwy, aniele; nie dasz rady dłużej stąpać na krawędzi bez przewrócenia się. Kiwnęłam głową w akceptacji, uznając prawdziwość jego słów. Kiedy dotarliśmy z powrotem do naszego mieszkania, pierwszym punktem opieki Huntera, było dostarczenie mnie pod prysznic. Czując się odświeżona i ożywiona, udałam się do stołu na którym były już, zrobione przez Huntera kanapki. Jedzenie przywracało mnie jeszcze bardziej do życia, czułam się bardziej spójna i niewzruszona. - Miałeś rację, dziękuję. Potrzebowałam przerwy by się ożywić. Czuje się jak nowo narodzona. - To świetnie, aniele. Teraz możesz działać jak Supergirl, tylko pamiętaj, że wciąż jesteś człowiekiem. Musisz zadbać o swoje podstawowe potrzeby ciała i umysłu. - Zdecydowanie. Wstałam, by zanieść nasze talerze do kuchni, Hunter zabrał je z moich rąk by je opłukać. Wróciłam więc do stołu, aby zabrać torebkę i klucze. - Co myślisz, że robisz? - Zapytał zdumiony. - Wracam do szpitala. - Nie, nie wracasz. Idziesz spać. - Hunter, czuję się wiele lepiej. Przyznaje ci rację, potrzebowałam przerwy. Teraz, gdy miałam już jedną, muszę wrócić do szpitala. - Everleigh, masz urojenia, jeśli myślisz, że pozwolę ci wyjść z tego mieszkania, zanim porządnie nie odpoczniesz. Zaczynał mnie wkurzać. On nie był moim ojcem, cholera, nawet nie był moim chłopakiem. Był nie-chłopakiem, który mnie nie chciał, ale czuł się uprawniony do wydawania mi poleceń. Dobrze pieprzyć to! - Jestem dorosłą kobietą. Nie możesz dyktować mi, co mam robić z moim życiem. - Zachowujesz się tak, bo jesteś rozdrażniona. Musisz spać, odłóż torebkę i klucze i idź do łóżka. Bawiłam się kluczami w ręku. Byłam bliżej drzwi, a Hunter musiałby przejść wokół stołu, by mnie zatrzymać. Gdybym tylko miała moje buty Rozejrzałam się po mieszkaniu i dostrzegłam parę klapek, stojącą obok 242

kanapy. Szłam tam z nadzieją, przechodząc po drugiej stronie pokoju, obok Hunter, by je zdobyć. Położyłam dłoń na oparciu kanapy, by utrzymać równowagę, gdy wsunęłam miedzy palce u stóp paseczek. Następnie byłam już w powietrzu. Wylądowałam brzuchem na ramieniu Huntera. Ruszył w kierunku mojego pokoju. Gdy pierwszy szok minął, zaczęłam walczyć, moja torebka, klucze oraz buty były stracone w walce. - Co ty kurwa robisz? - Krzyczałam do tyłka Huntera, używając rąk by się podnieść. - Kładę cię do łóżka. Nie będę tracił kolejnej godziny na walkę z tobą, kiedy możesz spać. - Nie. Zaczęłam się szamotać na całego. Uniosłam się na tyle, by sięgnąć jego ramion. Teraz byłam w pozycji pionowej i prostą deską, usztywniając całe moje ciało, zaczynając od bioder a kończąc Na ramionach. Odchyliłam się lekko do tyłu, zmuszając Huntera do przerwy i dostosowania jego uścisku, do powstrzymania mnie przed upadkiem. Jeśli da mi to szansę na pewną kombinacje, by zablokować swoje nogi wokół jego klatki piersiowej. Zacisnął chwyt na mnie, gdy ja nadal kołysałam się, ześlizgując się w dół jego ciała, aż zatrzymałam się na jego pasie. Wylądowaliśmy w odwrotnej kombinacji. Próbowałam odepchnąć jego ramiona, chcąc odrzucić swe ciało i sięgnąć ziemi swoimi dłońmi. Gdy zwolnię blokadę nóg, wtedy będę mogła rzucić się do pozycji stojącej. Mój plan był dobry, ale Hunter był na to przygotowany. Tak szybko jak owinęłam ręce wokół jego szyi, przygotował swoje ramiona na moje odepchnięcie. Przewidując moją ucieczkę, obrócił się i przyparł mnie do ściany. Cholera, byłam uwięziona. Po przeszkoleniu, jak wykorzystać każdą okazje ucieczki, wiłam się przed nim, starając się wypracować wystarczająco dużo miejsca, do wykonania jakiegoś manewru. Hunter przycisnął mnie mocniej do ściany, wykorzystując swoje ciało, by w pełni mnie zabezpieczyć, uwalniając przy tym moje ręce. Trzymał w dłoniach moją głowę, by uniknąć zranienia mnie lub jego. - Nie ruszaj się do cholery, bo zrobisz sobie krzywdę. - Nie! Nie masz mnie i nie dostaniesz, by mówić mi, co mam robić. Robiłam wszystko co mogłam, by próbować uciec. – Dlaczego cię to w ogóle 243

obchodzi? Nie jesteś moim ojcem. Nie jesteś moim chłopakiem. Nie jesteś nawet moim kochankiem. Nie masz prawa mi rozkazywać – Puść. Mnie. W dół. - Nie będę bezczynnie patrzył jak bezsensownie niszczysz siebie. Cholera, przestań się wiercić! - Nie! - I jeszcze jedno, po prostu dlatego, że jesteś tak bardzo zła…. Jego usta uderzyły w moje. Przypuszczam, że jego intencją było uciszenie mnie, ale to szybko przekształciło się w wzajemne pożeranie się. Jego język zanurzył się w mych ustach, pojedynkując się z moim ze złością. Oddawaliśmy sobie wzajemnie i blokowaliśmy z agresywnym pożądaniem. Wywalczyłam sobie drogę do jego ust, badając je, podbijając. Powoli, pocałunek zmienił się z strategicznego ataku do choreografii tańca. Nasze usta sunęły wzdłuż siebie, liżąc i gryząc zmysłowo. Z finezją powrócił, splatając uwodzicielsko nasze języki, aż odkrył każdy cal kuszących dotknięć, które stawiały mnie w ogniu. Przerwałam nasz pocałunek, patrzyłam mu w czy, błagając go, prosząc. - Proszę. - Wyszeptałam. – Potrzebuję cię. - Aniele. - Jęknął stęskniony, ale jego oczy ujawniały jego wewnętrzny konflikt. Pewna, że zamierza mnie znowu odrzucić, przygotowałam się by go uwolnić. Bez ostrzeżenia, odwrócił nas od ściany, maszerując celowo do mojego pokoju. Rozluźniłam moje kostki i powoli zsunęłam się wzdłuż jego ciała, aż moje bose stopy znalazły się na podłodze. Wznowiliśmy leniwie nasz pocałunek z gorliwą troską, delektując się każdym ruchem. Dłonie spoczywały na mojej talii, poszukiwał nagiej skóry pod moją koszulą, pieszcząc przy tym moje boki i brzuch, przed tym jak przeszedł do góry, dotykając moich piersi przed tym jak pozbywał się mojej koszuli. Zniżył głowę, całował mój obojczyk, podczas gdy rozpinał ograniczający mnie zameczek. Umieściłam swe dłonie na jego plecach, rysując wzory koniuszkami swych palców co wywołało u niego zachłanny dreszcz. Podążając planem jego ciała, sunęłam swymi palcami wzdłuż jego klatki piersiowej aż do brzucha, niczym 244

niewidoma kobieta ucząca się alfabetu Braille’a. Chwycił moją głowę, wplątał swe place w me włosy i przechylił tak by mógł posiąść głębiej moje usta. Chłonął mnie, topił mnie w żądzy, spowalniając sytuację, zwiększając napięcie, gdy położył mnie na łóżku. Wszystko stało się czystym doznaniem i budową; nie mogłam dłużej odróżnić pojedynczego dotyku czy pocałunku gdy pilne poszukiwaliśmy intymności, jakiej daje czucie skóry przy skórze. Wykorzystując usta i dłonie, badaliśmy wzajemnie reakcje swoich ciał. Wdychałam go, tę intensywność jego zapachu, wzmacnianego podwyższoną temperaturę ciała, przez co moje usta rozpaczliwie potrzebowały jego. Zawisł nade mną, patrząc mi w oczy. – Nie byłem przygotowany na to. Nigdy nie spodziewałem się, że…. Zrozumiałam, więc sięgnęłam do stolika przy łóżku, by dostarczyć mu rozwiązanie.. Wrócił do mnie, splótł swe palce z moimi, gdy oparł swój ciężar na przedramionach, umieścił nasze splecone dłonie po obu stronach mej głowy. Jego uspokajająca masa, przycisnęła mnie do materaca, otaczając mnie. Pochylił się, pocałował mnie w czoło, co zrobił później niezliczoną ilość razy. Podróżując w dół, pocałował mój nos, policzki i wreszcie moje usta. Pocałunek, który początkowo był powolny i pełen szacunku, zamieniając się w duszny i gorący, przeobraził się w erotyczny i porywczy. Wielbił moje ciało swymi dłońmi i ustami, poświęcając każdej części mojego ciała, należytą uwagę, pobudzając tym każde zakończenie nerwowe w moim ciele, aż poczułam przepływający przeze mnie dreszcz. Drażnił mnie bezlitośnie, wstrzymywał robienie tego czego pragnęłam, przygotowując mnie. Rozkoszowałam się każdym kontaktem z jego ciałem, ale obawiałam się, że umrę przez to pragnienie, jeśli nie zaspokoi potrzeb mojego organizmu. Poczułam jak ustawia się przy mnie sekundę przed tym, jak wszedł we mnie łagodnie; moje ciało przyjęło go z wielka akceptacją. Jego naruszenie spowodowało, że skręcałam się z przyjemności, posiadając w pełni

moje

ciało

i

umysł,

czego

pragnęłam.

Nigdy

wcześniej

nie

doświadczyłam takiego zakończenia, poczucia przynależności, zupełnie jakbyśmy stanowili całość. 245

Przeturlaliśmy się na bok, rozkoszując się bliskością, jaką dało nam to zjednoczenie. Chwyciłam jego głowę, z powrotem przyciągając jego usta do moich, potrzebując dodatkowego połączenia, by osiągnąć swoje maksimum. Smakowanie czystego Huntera, było lepsze niż najlepsza Kona, wszystkie moje mięśnie skurczyły się. Dyszałam, gdy pierwsze przebłyski docierały do moich powiek - Otwórz oczy, aniele. Moje usta ciągle były otwarte, wydając ciche westchnienie, gdy patrzył tak na mnie tym intensywnym spojrzeniem Huntera, przeżywając niczym nie skrępowaną rozkosz. Całe jego ciało stało się sztywne, gdy upadł z krawędzi urwiska a moje imię wyszło z jego ust. Płonęłam, gdy cienkie ściany chroniące me serce znikły, pływając w morzu oksytocyny. Nasze połączenie było takie głębokie, zniszczyło mnie dla innych. Znalazłam w końcu to, na szukaniu czego spędziłam swoje życie, z niezliczonymi partnerami i relacjami. Był tym brakującym ogniwem, uzupełniając mnie i tworzącym ze mną całość. Moja miłość do niego była nieograniczona i nieskończona – po prostu wieczna. Pragnęłam go na zawsze. Wziął mnie w swoje ramiona, moja głowa spoczęła na jego klatce piersiowej. Owinęłam się wokół niego, trzymając kurczowo. Chciałam powiedzieć mu, że go kocham, że zawsze będzie tylko on, ale słowa utknęły mi w gardle. Nie chciałam ryzykować skażenia tego perfekcyjnego momentu, moją uczciwością. -Dziękuję. - Powiedziałam cicho. - Za co? - To było. Cóż… to było wszystkim. Nigdy nie czułam się… - Nie mogłam znaleźć właściwych słów. - Wstrząsające – ziemią. - Zasugerował - To też. - Uśmiechnęłam się z nietypowa dla mnie nieśmiałością. -

Wiem.

Nigdy

nie

miałem…

-

Teraz

nadeszła

jego

kolej

na

niedokończenie zdania. - Nigdy nie miałeś? - Przypomniałam mu, nie pozwalając mu na zmianę tematu. - Nigdy nie czułem się tak bardzo, tak bardzo połączony z kimś. 246

Kiwnęłam głową - Wykonałem straszną pracę, by pozwolić ci odpocząć. Teraz śpij, aniele. Będę tu gdy się obudzisz. Obiecuję. Ziewnęłam i zamknęłam oczy. Czułam, że całuje mnie w głowę i szepta coś, czego nie potrafiłam zrozumieć. Chciałam go zapytać, co powiedział, ale zasnęłam po raz kolejny w ramionach Huntera.

247

Rozdział 17 Aż do tego momentu, nigdy nie wiedziałam, jak bardzo może boleć strata czegoś, czego tak naprawdę się nigdy nie miało. The Wonder Years Następnego ranka, obudziłam się wciąż będąc wtulona w ramion Huntera. Chciałam tak pozostać w tym łóżku na zawsze, z dala od świata. Chciałabym jeszcze więcej tego, co dzieliliśmy ze sobą zeszłej nocy, ale świat czekał tuż za drzwiami, a ja uciekałam przed rzeczywistością wystarczająco długo. - Dzień dobry. - Przywitał mnie Hunter. - Dobry dla ciebie również. - Jesteś gotowa by iść zobaczyć się z Sam. -Absolutnie. Troska o nią jest jedyną rzeczą, która może wyciągnąć mnie z tego łóżka. - Słyszę cię. Przyciągnął mnie do siebie jeszcze bliżej i pocałował moje usta, przed puszczeniem mnie. Czy to nasza nowa normalność? Nie byłam pewna. Byliśmy przyjaciółmi z korzyściami czy coś więcej? Powiedział mi wyraźnie, że związek nie wchodzi w grę, ale ostatnia noc była czymś więcej niż zwykłe 248

pieprzenie, więcej niż fizyczne odreagowanie. Czułam to wszystko -pasję, ogień, pożądanie, komfort, swobodę i… miłość. Niestety nie miałam czasu, by rozmyślać nad konsekwencjami tej nocy. To musiało poczekać. Hunter miał swój ostatni egzamin tego dnia, więc pojechałam do szpitala moim samochodem a on jechał za mną. Kiedy przyjechaliśmy do szpitala, udaliśmy się na OIOM, gdzie pielęgniarka, poinformowała nas o tym, że Sam zaczęła odpowiadać na bodźce zewnętrze, zarówno fizycznie jak i werbalnie. Oznaczało to, że Sam obudzi się w ciągu następnych dwóch dni. Ogarnęła mnie czysta radość, byłam bliska płaczu przez te wiadomości. Nagle moje nogi osłabły, ale Hunter przyciągnął mnie do siebie, by pomóc mi utrzymać równowagę. Podziękowaliśmy pielęgniarce, za wspaniałe wieści i weszliśmy do pokoju. Sam wyglądała lepiej niż prawie dwa tygodnie temu. Jej kolory były zdecydowanie lepsze, a ona zdawała się wykonywać niewielkie ruchy, ogromny postęp w porównaniu do jej śmiertelnego bezruchu. Hunter przyciągnął amortyzowany fotel do brzegu łóżka, usiadł i pociągnął mnie na swoje kolana. Sięgnęłam do bocznej kieszeni w fotelu i wyciągnęłam erotyk, który tam schowałam. - Nie znowu. Jeśli się obudzi przy nas czytających te brudne książki może udawać że dalej śpi. - Hunter pochylił się do mnie. – Poza tym, mogę nie być w stanie pomieścić swojej odpowiedzi na te błyskotliwe tematy, z tobą w tym samym pokoju – na moich kolanach. - Niezły ruch, kolego. Nie jesteś w stanie tego powstrzymać. Czytam Sam, jeszcze przez kilka godzin. Hunter zdołał zapanować nad sobą, ale gdy miał czytać szczególnie brudną prozę, spojrzał mi w oczy, recytując do mnie kusząco. Byłam w środku opowiadania niegodziwego rozdziału, gdzie bohaterka jest związana i ma zasłonięte oczy, kiedy w końcu się to stało. - Ev? Czy ty czytasz mi te świństwa? Prawie wypadłam z objęć Huntera. Łzy radości spływały mi po policzkach, lądując na ramieniu Huntera. Walczyłam, by zdobyć się na spokojną odpowiedź. - W rzeczywistości to ja. Mam kontynuować?

249

- To kuszące. Uwielbiam brudną literaturę, ale zazwyczaj czytam ją sama. Plus, czuję się gównianą przyjaciółką, słuchając głosu Huntera, mówiącego do mnie te brudne rzeczy. Otworzyła oczy. – Jestem w szpitalu? To wyjaśnia, dlaczego czuję się jakbym została przejechana przez ciężarówkę. - Tak, ale jesteś na dobrej drodze do wyzdrowienia. Chcesz wody? - Tak, to byłoby świetne. - Obróciła głowę ku nam. – Jak długo tutaj jestem? - Jakieś dziesięć dni. Pochyliłam się, by pomóc jej się napić wody. - Cieszę się, że wróciłaś do nas Sam. Ona doprowadzała mnie do szaleństwa bez ciebie. Nie uwierzysz, co ona mówiła że mi zrobi. - Hunter pochylił się i pocałował ją w czoło. – Mam zamiar zdobyć kawę dla Everleigh i przekazać pielęgniarkom, że postanowiłaś dołączyć do przyjęcia. Wrócę za chwilę. Z tymi słowami Hunter zostawił nas same. - Jak źle jest? Wahałam się przez chwilę przed podjęciem decyzji, czy bycie uczciwą będzie najlepszym rozwiązaniem. Próbowała dowiedzieć się jak najwięcej, przed tym jak pojawią się tutaj lekarze. Przynajmniej mogłam jej to wypunktować w prostym języku angielskim. Przebiegłam przez jej listę obrażeń, jej aktualnego postępu i długoterminowych rokowań. Słuchała uważnie. - Żyję to dobra wiadomość. Nie mam trwałych uszkodzeń, z którymi chirurg nie mógł by sobie poradzić. Wiem, że nie będę miała z tym problemu; moja mama ma numer do jej chirurga na szybkim wybieraniu. Trochę fizjoterapii. - Urwała ponownie, przetwarzając wszystko. – Mogło być gorzej. - Przyjmujesz to wyjątkowo dobrze. To trochę mnie przeraża. Pamiętasz cokolwiek? Nie chcę na ciebie naciskać; chcę po prostu… nie wiem. - Nie wiem, co jeszcze mogę zrobić niż to przetrwać. Aby to zrobić, muszę skupić się na tym, co ważne. Żyję i nie mam żadnych stałych niepełnosprawności lub odkształceń. Poradziłam sobie lepiej niż wiele innych dziewczyn. Nie mogę narzekać.

250

- To wspaniała perspektywa. Dalej przerażająca, ale pocieszająca. Więc pamiętasz? - Tak. Powiedziała cicho. – Pamiętam wszystko. - Ok. Jeśli będziesz chciała o tym porozmawiać, to wiesz, że jestem tu dla ciebie. To nie musi być teraz. - Wiem, że jesteś Ev. Nie jestem gotowa by tam już pójść, ale będę. Potrzebuję tylko trochę czasu. - Słusznie. - Dziękuję. - Sam powiedziała stanowczo. - Za co? - Jestem pewna, że byłaś tutaj codziennie. Przypuszczam, że prawie się tutaj wprowadziłaś. Dziękuję, za dbanie o mnie. Za danie mi czasu na przetworzenie tego wszystkiego, zanim zacznę dzielić się z tobą szczegółami. Za to, że jesteś. Dziękuję. - Jej oczy zaszły mgłą. - Ty zrobiłabyś to samo dla mnie. - Wiesz to. Spojrzała na mnie miło i zastanawiałam się, co chodzi jej po głowie. Ona miała tak dużo do przetworzenia. - Możesz mi powiedzieć, o co chodzi z Hunterem, zanim wróci? Zaśmiałam się, na to niespodziewane pytanie. - Był niesamowity przez cały ten czas. Wspierał mnie, abym mogła ci pomóc. Był tu codziennie, prawie tak samo jak ja. - I? - Sam zapytała, wiedząc, że nie mówię wszystkiego. - Spaliśmy ze sobą w nocy. - Powiedziałam, ledwo słyszalnie. - I jak było? - Sam zapytała niecierpliwie. Nigdy nie pozwala mi uciec od szczegółów. - To było niesamowite. Wstrząsające ziemią, niewiarygodne, to było kompletne. Jestem w nim beznadziejnie zakochana i skazana na zniszczenie w najbliższym czasie. - Jechał jak rasowy koń? Tym razem jej nieodpowiednie pytanie było do przyjęcia, bo był to znak, że wciąż pozostała sobą.

251

-O tak. Uratowałam konia i ujeżdżałam kowboja. - Powiedziałam to bardziej dramatycznie, przez jej stan zdrowia. - Być może czuł to samo. Może zmienił zdanie na temat uchwały dotyczącej zobowiązań. - Wątpię. - On jest też w tobie zakochany, Ev. - Nie sądzę. On mnie kocha, zdecydowanie. Nasza seksualna chemia jest poza skalą gorąca. Bez wątpienia jesteśmy najlepszymi przyjaciółmi. Ale czy jest we mnie zakochany – wątpliwe. - Wzięłam głęboki oddech. – Będę trzymać go tak długo, jak będę mogła i cieszyć się każdą nanosekundą z nim spędzoną. Wtedy z gracją i uśmiechem pozwolę mu odejść. Nawet jeśli będę umierała w środku, nie nadając się już do naprawy, dam mu ten prezent w podziękowaniu za wszystko, co mi dał. - I twierdzisz, że ja wszystko zbyt dobrze przyjmuję, ale ty mnie przerażasz. No cóż, czas pokaże. Tak czy inaczej będę tutaj by dzielić się twoja radością lub zbierać kawałki posklejać cię z powrotem klejem Krazy Glue. - Kocham cię i tak się cieszę, że do nas wróciłaś. - Wróciłam, siostro. Hunter wrócił chwilę później, po paradzie pielęgniarek i lekarzy. Wszyscy byli zadowoleni z powrotu Sam. Zadzwoniłam do pana Whitneya, który poinformował mnie, że razem z żoną są w podróży biznesowej w Tokio i wrócą w przyszłym tygodniu21. Prosili bym przekazała Sam pozdrowienia – pozdrowienia od nich i poinformowała ją, że zostawili jej kartę kredytową, jeżeli potrzebowałaby pieniędzy na wydatki. Sam nie była zaskoczona tą wiadomością i wydawało mi się, że poczuła ulgę, bo nie będzie miała na razie do czynienia z rodzicami. Pierwszy naprawdę niewygodny moment nastąpił, gdy Sam spytała gdzie Robbie. Powiedziałam jej, że to dla niego zbyt bolesne, zobaczyć ją w takim stanie jakim była gdy przebywała w śpiączce, zapewniłam ją, że na pewno pojawi się w szpitalu w najbliższym czasie. Hunter posłał mi ‘co do cholery’ spojrzenie na moje wyjaśnienie, ale czułam, że postąpiłam właściwie.. To 21

Normalnie brak słów. Tak nie postępują rodzice !!!

252

była jedna wersja prawdy, być może w rzeczywistości okaże się całkowicie prawdziwa. Ja po prostu z nim nie rozmawiałam, by wiedzieć. Chwilę później potajemnie zostawiłam wiadomość dla Robbiego, dając mu znać, że Sam jest przytomna i jeśli nie dostarczy tutaj swoje tyłka i nie będzie nawet udawał, że wszystko jest w porządku, wykastruję go i nakarmię go jego kulkami w stylu saskimi. Hunter wyszedł na swój egzamin, przed obiadem. Sam cieszyła się z rosołu, niewiadomego pochodzenia, z kuchni szpitalnej, a ja poczęstowałam siebie hamburgerem i frytkami. Prawdopodobnie to okrutne, jeść prawdziwe jedzenie przy Sam, ale to był nasz święty obiad i to nie była moja wina, że Sam była ograniczona dietą. Byłam w szpitalu do późnej nocy, nie chcąc zostawić Sam samej. Zrozumiałe było, że unikała snu i dlatego nad nią cały czas wisiałam. Około godziny 1:00 w noc, pielęgniarka podała jej lekarstwa, po których Sam zasnęła. Zapewniła mnie, że będzie po nich spała do rana. Poprosiła mnie, bym przyniosła jej kilka rzeczy z domu, więc i tak będę musiała udać się do mieszkania, tak czy inaczej, równie dobrze mogę się wyspać w domu. Napisałam do Huntera, że zmierzałam do domu na noc i na pewno wrócę do szpitala rano. Byłam zmęczona a to było tylko dwadzieścia minut jazdy. Bez innej alternatywy, uległam i poszłam do automatu z kawą. Nacisnęłam przycisk przy dużej czarnej i czekałam aż kawa się zaparzy. Gdy alert ogłosił zakończenie, otworzyłam plastikowe drzwiczki i chwyciłam kiepski zamiennik prawdziwej

kawy.

Zahaczyłam

kubkiem

podczas

jego

wyjmowania,

powodując rozlanie się gorącej cieczy z ustnika, bezpośrednio na moją dłoń. Cholera była gorąca! Najprawdopodobniej doznałam poparzenia drugiego stopnia przez ten osad. Kolejny dowód, że automaty do kawy są złem. Była zdecydowanie zbyt gorąca, bym mogła ją wypić, ale nie mogłam jej wyrzucić, nawet jeśli była kawą tylko z nazwy. Zatrzymałam się by znaleźć klucze w torebce, przed opuszczeniem szpitala. Było tylko kilka samochodów zaparkowanych na przyszpitalnym parkingu. Właściciele tych samochodów byli tacy jak ja, czuwając przy łóżkach swych ukochanych osób, modląc się o cud. Uderzyło we mnie, jak bardzo zostałam pobłogosławiona, że dostałam Sam z powrotem, że żyje i trzyma się 253

zaskakująco dobrze, biorąc pod uwagę, przez jaką gehennę musiała przejść. To był cud, za który będę zawsze wdzięczna. Zatrzymałam się w połowie parkingu, próbując sobie przypomnieć, gdzie rano zaparkowałam. Byłam tak zmęczona, że ledwo pamiętałam. Przyjrzałam się dokładnie i dostrzegłam swój samochód w najdalszym kącie. Racja! Przyjechałam tu późnym rankiem, zmęczona po trudach wczorajszej nocy. Będę musiała poruszyć ten temat w naszej relacji z Hunterem, potrzebuję wyjaśnień, co to dla nas oznacza, ale to może poczekać kilka tygodni. Chciałam nacieszyć się jak największą ilością oszałamiających orgazmów przed odcięciem potencjalnego ich dostawcy. I podeszłam do mojego samochodu z myślą o jak najszybszym pojawieniu się w domu i zatopieniu w moim łóżku. Postawiłam kawę na dachu, gdy otwierałam drzwi. Zabrałam ja, sięgnęłam do klamki i wtedy usłyszałam kroki za mną. Instynktownie odwróciłam się i stanęłam twarzą w twarz z Heathem. Zaskoczona wypuściłam klucze. Miałam złe przeczucie, moje wnętrzności

krzyczały

UCIEKAJ!

Szybko

oceniłam

swoją

sytuację

-

zaparkowałam idealnie przy ścianie, która skutecznie ograniczała moje możliwości. Nie byłabym w stanie uciec, bez przechodzenia obok niego. Nie chciałam oderwać oczu od Heatha, ale musiałam zlokalizować moje klucze, dlatego stanęłam i czekałam, by zobaczyć, jaki będzie jego następny krok. - Everleigh, co sprowadza cię tutaj wieczorem? - Heath zadał pytanie w sympatyczny sposób. - Odwiedzałam przyjaciółkę. Spojrzałam mu prosto w oczy, mając nadzieję, że zobaczy w nich zaufanie, czego nie czułam. - Czy tą przyjaciółką jest Samantha? - Wolałabym tego nie zdradzać. Skąd wiedział, że to Sam? To było rozsądne założenie rozkładając wszystko na części, ale bałam się, że wiedział, że to Sam z bardziej przerażającego powodu. - Nie musisz tego mówić, wiem, że to ona. To było to, całe potwierdzenie jakiego potrzebowałam. Heath, był tym, który zaatakował Sam. Musiałam stworzyć sobie szanse na ucieczkę. 254

Wiedziałam, że Heath było o wiele silniejszy ode mnie, więc musiałam zrobić wszystko by uniknąć fizycznej konfrontacji. Musiałam grać na zwłokę, zanim coś wymyślę. - To ty ją zaatakowałeś. - To było stwierdzenie, nie pytanie. - To miałaś być ty, ale twój stróżujący pies był zawsze w pobliżu. Kiedy Robbie ostrzegł Sam, nie byłem zadowolony, więc kiedy nadarzyła się okazja, skorzystałem z niej. - Uśmiech Heath’a był złowieszczy – Była wyjątkowo soczystym kawałkiem dupy i nie mam na myśli tego w przenośni. - Zaśmiał się na własny zdeprawowany żart. – Od kiedy się obudziła, już nie jestem nękany,

przez

moich

przyjaciół

w

niebieskich

mundurkach,

więc

przypuszczam, że mnie nie poznała. - Nie, ona nie ma pojęcia, kto ją zaatakował. - Odpowiedziałam, nie chcąc narażać Sam, gdybymnie wyszła z tego żywa. - Żadna z nich mnie nie rozpoznała, używałem kominiarki więc żadna mnie nie widziała, uważałem by się w ogóle nie odzywać. To było genialne naprawdę. - Myślał. – Nikt nic nie widział, nikt nic nie słyszał. Używałem rękawiczek i kaptura, i za każdym razem ubierałem różnego rozmiaru buty. Nawet nosiłem pas balastowy, by zmieniać głębokość śladów. Szczególnie uważałem, by nie zostawić żadnych śladów DNA. Wiesz ogoliłem całe moje ciało, nawet zgoliłem moje włosy łonowe. To dopiero zaangażowanie co, nie sądzisz? Zatrzymał się na chwilę. – W przyszłości, będę wybierał kobiety, na podstawie określonych cech, a nie moich aktualnych podbojów. Kilka z tych dziewczyn było prawdziwymi psami. Zasługuję na coś lepszego. - Dlaczego zabiłeś te trzy dziewczyny, ale pozwoliłeś Sam przeżyć? Zaczęłam odsuwać się od mojego samochodu, próbując przygotować się do ucieczki. Pozwoliłam mej torebce ześlizgnąć się z mojego ramienia, wisząc na nadgarstku. - Pierwsza dziewczyna była wypadkiem, trochę mnie poniosło. Zdałem sobie sprawę, że zminimalizuję ryzyko, jeśli nie pozostawię świadków, i to była rozsądna decyzja, jeżeli chodzi o kolejne dwie. Plus, jeśli mam być szczery, to było

zabawne – dodatkowa adrenalina. Uśmiechnął się na te

wspomnienie. Co do Sam, to nie miała przeżyć. Suka była bardzo twarda, 255

skoro jeszcze żyła, gdy ją zostawiłem. Gdyby ta cholerna policja nie natknęła się na nią, pewnie byłaby już dawno w ziemi. Nie popełnię znowu tego błędu. On był obłąkany. Kompletny psychopata. Seryjny morderca, już planuje swe kolejne morderstwa, bez wyrzutów sumienia i poczucia winy. - Dlaczego mi to mówisz? Dlaczego pozwoliłeś mi się zobaczyć? Mogłabym cię zidentyfikować. Znałam odpowiedź, ale musiałam sprawić by cały czas mówił. Delikatnie upuściłam torebkę na ziemię. Nie byłam w stanie znaleźć mojego telefonu komórkowego w tym pogmatwanym bałaganie i to tylko mnie spowolniło i utrudniało, gdybym była zmuszona do walki. - No weź, Everleigh, jesteś inteligentną dziewczynką. Nie będziesz w stanie nikomu powiedzieć, bo będziesz martwa. Nie planuje już tak ryzykować w przyszłości, ale jeżeli chodzi o ciebie, chciałem byś wiedziała, że to ja. Jesteś wyjątkowa, zasługujesz na moją niepodzielną uwagę. Nie mogłem podzielić się tobą. - Jakie to miłe. - Powiedziałam pociesznie - To jest ten ogień, który kocham. Chciałabyś wiedzieć, co chcę zrobić z tobą? Co zrobiłem innym dziewczynom? Musimy się pośpieszyć; nie chce ryzykować, ociągając się tutaj znacznie dłużej. Może dam ci mały podgląd, by zaostrzyć twój apetyt. Zamierzam cię obezwładnić i związać ręce gumowymi ograniczeniami. Zabiorę cię do lasu, po drugiej stronie tej ściany, przywiąże twe ręce i nogi do drzew, by cię na mnie otworzyć, a potem będę cię pieprzył do nieprzytomności. Kiedy skończę, a potem zgwałcę twój tyłek gałęziami drzewa, by mieć pewność, że się wykrwawisz i by nie zostawić żadnych dowodów DNA. Ostrożności nigdy za wiele. A na końcu zatłukę cię na śmierć. Inspiracja dopiero przyjdzie i wypełni szczegóły, ale rozumiesz istotę. - Zdajesz sobie sprawę, że jesteś obłąkanym przestępcą? - Musiałam spytać. On po prostu dokładnie opisał co mi zrobi i jak mnie zamorduje, zupełnie jakby recytował przepis na Lasagne. - To jest z pewnością to, co będą o mnie mówić, gdy nie będą w stanie mnie złapać. - Uśmiechnął się maniakalnie. Zrobił krok w moim kierunku a ja zamarkowałam krok w lewo zanim zrobiłam go w prawo. Jednak on szybko dostosował się do mnie i podszedł 256

bliżej. Był zaledwie cztery stopy ode mnie, niemal w zasięgu mojej ręki. Złapał mnie a ja szarpnęłam się. Zarejestrowałam ból w mojej dłoni i przypomniałam sobie, że wciąż mam w niej kawę, gorącą kawę. Oderwałam paznokciami pokrywkę, zrobiłam krok w jego stronę i wylałam mu kawę na twarz. Heath wrzasnął z bólu. Nie wystarczyło to by wyrządzić mu jakieś trwałe uszkodzenia, wymagało to tylko lekkiego schłodzenia, ale było to na tyle gorące, by poparzyć. To wszystko zapoczątkowało to co musiałam teraz zrobić – uciekałam. Włożyłam w to wszystkie siły, wykorzystując każdą uncję energii, by rozpędzić moje ciało do przodu. Skoncentrowałam się tylko na szpitalu przede mną, wyobrażając sobie, że nie ma za mną ścigającego mnie Heatha. Pewnie miałam nad nim tylko pięć sekund przewagi, ale musiały mi one wystarczyć. To musiało wystarczyć. Moje płuca płonęły, ale biegłam dalej, gdy od drzwi szpitala dzieliło mnie dwadzieścia stóp. Zarejestrowałam, że Heath zbliżał się do mnie, ale starałam się nie dać mu się dopaść. Jeszcze tylko dziesięć stóp. Miałam zamiar to zrobić. Jeszcze tylko pięć stóp. Prawie na miejscu. Byłam przy drzwiach. Głupie mechanicznie otwierane drzwi, pozbawiły mnie kilku cennych sekund, co dało okazję Heathowi do złapania mnie za rękę, gdy przekroczyłam próg. Krzyczałam, gdy starałam się wyrwać z jego uścisku. Cały czas wzywałam pomocy i krzyczałam ‘gwałt’, jak gdyby od tego zależało moje życie, bo tak się niestety stało. Słyszałam zamieszanie przede mną, spojrzałam w górę, by zobaczyć zbliżającego się strażnika. Heath odwrócił się i uciekł. Wpadłam przez drzwi wprost do holu i krzyknęłam do oficera ochrony by zadzwonił na policję i zawiadomił ich, że morderca z Hensley, właśnie próbował dokonać kolejnego ataku. Natychmiast wykonał wszystkie moje instrukcje. Drugi strażnik, starał się mnie wspierać na pobliskiej kanapie, gdzie

w

dalszym

ciągu

walczyłam

o

oddech.

Nie

mogłam

nabrać

wystarczającej ilości tlenu, aby zaspokoić potrzeby mojego organizmu, a moja panika rosła. Zaczynałam

czuć się

bardzo

źle.

Zdałam

sobie

sprawę,

że

będę

wymiotować i rzuciłam się w kierunku pobliskiego kosza na śmieci, 257

wymiotując do niego gwałtownie. Po kilku minutach mój żołądek był pusty i suche

torsje

przestały

mnie

męczyć.

Poczułam

rękę

na

plecach

i

podskoczyłam, układając swoje ręce do pozycji obronnej. Moje pięści prawie połączyły się z dr Bilatus. - Panno Carsen, to ja dr Bilatus, Laura. - Była bezpieczna, wiedziałam, że była. - Wszystko w porządku? Pokręciłam głową. Wzięła mnie za rękę i poprowadziła z portem do kanapy. - Tom, podaj mi koc i mój fartuch. Laura zwróciła się do pracownika obok. - Gdzie zostałaś zaatakowana, panno Carsen? - Ev, proszę mów do mnie, Ev? Skinęła głową. – Gdzie zostałaś zaatakowana, Ev? - Na parkingu. To był Heath. Heath zaatakował mnie i on jest tym, który skrzywdził Sam. Słowa wylewały się ze mnie przerywanym rytmem. - Dobrze, policja jest w drodze. Będą go szukać i wyślą kogoś do pilnowania bezpieczeństwa Sam - Ian, czy możesz wysłać ochronę do pilnowania sali Samanthy Whitney na OIOM’ie? To bardzo pilne. - Tak pani doktor. - Odsunął się i przez radio, przekazał polecenie. - Czy skrzywdził cię, Ev? - Lauren zwróciła się do mnie. - Nie, uciekłam. Nie dopadł mnie. - Jesteś tego pewna? -Tak, miałam trudność z oddychaniem i wymiotowałam tutaj raz, ale nic mi nie jest. - Hiperwentylowałaś i wymiotowałaś w wyniku gwałtownego wzrostu adrenaliny, jakiego doświadczyłaś. Tego należało się spodziewać. Wystarczy, że skupisz się na nabieraniu powolnego, głębokiego wdechu, policz do trzech a następnie wypuść powietrze. Zróbmy to razem. Odetchnęła ze mną kilka razy, dopóki nie była zadowolona z mojego występu. Sanitariusz wrócił z kocem i fartuchem kilka dni później. Wręczył je Lauren wraz z plastikowym workiem.

258

-Ian, mógłbyś wejść do damskiej toalety i upewnić się, że jest pusta, a następnie popilnować drzwi kiedy tam będziemy. - Oczywiście. - Odpowiedział Ian - Chodź Ev, umyjemy cię. Lauren pomogła mi wstać i udałyśmy się do łazienki za rogiem. Gdy Ian zapewnił nas, że jest tam bezpiecznie, razem z Lauren weszłyśmy - Dobrze, w pierwszej kolejności umyj twarz i przepłukaj usta. Poinstruowała mnie. Wypełniałam jej polecenia, bez najmniejszego sprzeciwu. Wracałam powoli do siebie, ale miło było po prostu nie myśleć przez kilka minut i być pod kierunkiem kogoś innego. - Doskonale. Teraz zdejmij swe ubrania i włóż je do tej torby. Załóż fartuch na siebie. Czekaj. Złapała kilka papierowych ręczników, które zwilżyła, zanim mi je podała. – Możesz z nich również skorzystać. Spojrzałam na nią jakby się myliła. Spojrzała na moje spodni, a ja zaglądnęłam w dół by zobaczyć, że były one mokre. Czy wylałam kawę na siebie? Nie, czułam że zaraz spalę się ze wstydu. Och, nie, och. Spodnie były mokre. Ja, dorosła kobieta, zlałam się w majtki. Łzy wstydu wypełniły me oczy. - Nie, nie denerwuj się. - Laura objęła mnie swymi ramionami. – To kolejny efekt uboczny, gwałtownego wzrostu adrenaliny, zwłaszcza w przypadku skrajnego stresu. Nie jest to efekt, o którym głośno się mówi, ale jest on powszechny. Nie mogłam spojrzeć jej w oczy. – Mogło być gorzej. Czy wiesz, że odpowiednikiem tego zachowania u mężczyzn jest erekcja? Wyobraź sobie, jak wyglądałyby pokazy tych mieszanych sztuk walk gdyby wojownicy, nie mieli ochraniaczy na pachwinę, gdy ich adrenalina wzrasta. Żeńska widownia, zwiększyłaby się czterokrotnie. Przez ten drobny szczegół, roześmiałam się. Śmiałam się, aż moje boki zaczęły mnie boleć a z oczu płynąć łzy. - Dziękuję, bardzo dziękuję. Byłaś dla mnie niezwykła.

259

Uśmiechnęła się w zamian, a ja zostałam w łazience, by posprzątać po sobie i się przebrać. Kiedy w końcu opuściłam łazienkę, detektyw Norse już rozmawiał z Ianem. - Czy chcesz bym była przy tobie? - Zaoferowała Lauren - Nie, już spotkałam wcześniej detektywa Norse’a, nic mi nie będzie. Nie potrafię wystarczająco ci podziękować, za twoją pomoc. - Wyciągnęłam rękę i przytuliłam Lauren. - To była dla mnie przyjemność. - Odpowiedziała Lauren machając mi na pożegnanie. - Panno Carsen, przykro mi, że spotykamy się w takich okolicznościach. Obawiam się, że to wlicza się w ryzyko zawodowe. Czy mogłabyś mi powiedzieć co się stało, bym mógł sporządzić raport? - Proszę do mnie mówić Ev. Tak opowiem wszystko. Myślę, że będzie pan chciał wysłać kogoś, by śledził Heath’a Varbecka. - Usiądźmy. - Moje klucze i portfel zostały na parkingu. - Powiedziałam zmartwiona. - Jednostka policji sprawdzi ten obszar i odzyska je dla ciebie. Przyniosą je, zanim tutaj skończymy. Jeśli jesteś gotowa, proszę powiedz mi, co się stało. Opowiedziałam detektywowi Norse, ze szczegółami wszystko co zaszło na parkingu, wszystko co pamiętałam. Powtórzyłam, każde słowo jakie padło z ust Heatha. Jedyne co pominęłam, to, że miałam zabrudzone ubranie. Podejrzewam, że zorientował się, na podstawie mojego aktualnego stroju, ale był na tyle profesjonalny i udawał niewiedzę. - Zachowałaś się wyjątkowo dobrze, Ev. Zachowałaś zimną krew i pozwoliłaś mu mówić, dopóki nie udało ci się uciec. Wykorzystanie kawy, było bardzo zaradne. Wszystko wykonałaś genialnie. Ale to nie zawsze kończy się szczęśliwie, cieszę się, że skończyło się tym razem inaczej. - Dziękuję detektywie. - Daj mi jeszcze chwilkę, proszę. Zrobił kilka kroków dalej i mówił do umundurowanego funkcjonariusza. Słyszałam nazwę Heatha i rozkaz ‘Przyprowadź go’. Kiedy detektyw Norse, skończył rozmawiać z oficerem, wrócił do mnie. 260

- Oni zamierzają złapać Heatha. Jeden z funkcjonariuszy stacjonuje przed pokojem Sam, a dodatkowy radiowóz będzie stał koło waszego mieszkania. Będziemy cię ochraniać, do czasu, aż nie złapiemy go. - Dziękuję, zdecydowanie mi ulżyło. - Twoje rzeczy powinny być dostarczone lada chwila. Czy jest ktoś do kogo chcesz zadzwonić by cię stąd zabrał? Nie sądzę, by to był dobry pomysł, abyś sama wracała do domu. Przeszłaś przez mękę dzisiejszego wieczora. - Zadzwonię do Huntera, kiedy dostanę telefon, był w torebce. Zupełnie jakby go sobie wyczarowałam, usłyszałam jak Hunter wypowiada moje imię. - Everleigh. - Podszedł do mnie. – Czy wszystko z tobą porządku? Co się do cholery stało? - Heath mnie zaatakował. On jest szalony! On jest tym, który zaatakował Sam i te wszystkie dziewczyny z uczelni. To cały czas był on. Oczy Huntera rzuciły się w stronę detektywa Norse’a, który skinął głową. Hunter owinął ręce wokół moich ramion i pocałował czubek mojej głowy. - Daj mi chwilkę, bym mógł porozmawiać z detektywem Norsem, chcę się dowiedzieć, czy zamierzają chronić ciebie i Sam, a potem zabiorę cię do domu. Odszedł, zanim zdążyłam go zapewnić, że detektyw Norse już się tym zajął. Kilka minut później Hunter wrócił do mnie, z torebką i kluczami w dłoni. - Jesteś gotowa by ruszać? - Tak,

proszę. - Zanim zaczęliśmy wychodzić, zatrzymałam się. –

Czekaj. Muszę prosić o przysługę detektywa Norse’a. - Detektywie Norse. - Zawołałam. - Tak, panno Carsen? - Czy możesz upewnić się, że nikt nie powie nic Sam, zanim ja z nią porozmawiam? Ona nie ma pojęcia, kto ją zaatakował, a najlepiej by było, gdyby dowiedziała się tego ode mnie. Detektyw Norse skinął potwierdzająco głową. – Dziękuję. - Dobra, nadszedł czas by zabrać cię do domu. - Hunter pociągnął mnie w kierunku drzwi. - To głupie opuszczać teraz szpital; Sam obudzi się za kilka godzin. 261

- Zadzwonię do pielęgniarek i poproszę, by przekazały jej, że bardzo późno opuściliśmy szpital. Musisz trochę odpocząć przed powrotem. Kiedy adrenalina całkowicie cię opuści, będziesz czuła się skrzywdzona. Nie miałam sił by się z nim kłócić, co by potwierdziło punkt widzenia Huntera. Poszliśmy do jego samochodu, zaparkowanego przy drzwiach szpitala. Przyglądał mi się przez chwilę zanim odpalił swego Yukona. - Chcesz usłyszeć co się stało, ale starasz się mnie nie naciskać, co? Uśmiechnął się z poczuciem winy. – Nie potrzebujesz przeżywać tego jeszcze raz. - Powiedział współczująco. - W porządku, jeśli stoły zostałyby odwrócone, też zżerałaby mnie ta niewiedza, dlaczego. Może jeśli powiem ci wszystko, będę potrafiła spać normalnie dzisiejszej nocy. Zaproponowałam. – Czekaj, zostajesz u mnie na noc? - Tak. - Odpowiedział stanowczo. - Dziękuję. Opowiedziałam Hunterowi dokładnie wszystko to, co wydarzyło się od chwili gdy opuściłam pokój Sam, do momentu gdy dotarłam do szpitala. Ponownie, ominęłam mój upokarzający wypadek, spowodowany wzrostem adrenaliny. W kilku momentach, Hunter chwycił kierownice, aż zbielały mu kostki, zaciskał zęby, szczękę lub syknął. Nie przerwał mi ani razu, pozwalając na wypłynięcie moich myśli, bez żadnych przeszkód. Kiedy skończyłam, czekałam aż coś powie. Jednak, przez kilka minut milczał. - Więc, nie dotknął cię? - Wziął głęboki oddech. - Po prostu chwycił mnie za rękę, gdy wbiegałam do szpitala. - Przykro mi, że to cię spotkało, aniele, ale jestem też niezwykle dumny z ciebie. Obroniłaś się lepiej, niż niektórzy wykwalifikowani specjaliści. Nawet udało ci się go wyspowiadać. - Nie mogę sobie przypisać żadnych zasług co do jego spowiedzi. Ja tylko próbowałam uspokoić go na jakiś czas a on czuł się jakby się chwalił. Żałuję, że nie udało mi się go przytrzymać do przyjazdu policji, ale byłam zbyt przerażona. - Kochanie, oszalałaś? Musiałaś trzymać się z dala od niego by być bezpieczną, bez żadnych ran. To było twoim jedynym celem. Chyba bym cię 262

rozszarpał,

gdybyś

próbowała

go

aresztować.

Moja

dzielna,

szalona,

dziewczyna. Wjechaliśmy na mój kompleks mieszkaniowy a Hunter zaparkował przed moim budynkiem. Kiedy wysiedliśmy z Yukona i podeszliśmy do mojego mieszkania, Hunter skinął głową do osób siedzących w samochodzie. - Kto to? - To twoja nieoznakowana policyjna eskorta. - Dobrze ujęte. - Szukałem ich. Detektyw Norse zagwarantował mi, że tutaj będą. Skierowaliśmy się do mojego mieszkania i weszliśmy do środka. Hunter odłożył swoją torbę, a ja nawet nie zdawałam sobie sprawy, że ją niósł. Musiał już zaplanować swój pobyt tutaj, zanim go o to poprosiłam. - Mam zamiar wziąć prysznic. - Będę tutaj. Jesteś głodna? - Nie, nie ma szans bym potrafiła coś przełknąć. Zaraz wracam. Wyszczotkowałam zęby i wzięła prysznic w rekordowym czasie. Kiedy wyszłam z łazienki, Hunter wstał z kanapy i podszedł do mnie. Wziął mnie w ramiona, przytulając mnie mocno. Tego mi było potrzeba; potrzebowałam jego, by mnie trzymał, żeby mnie kochał. Chciałam go znowu poczuć na sobie, by wiedzieć, że wszystko jest w porządku, że życie pójdzie dalej. Pocałowałam go w pierś, torując sobie drogę wzdłuż jego szyi, docierając do jego ust. Przycisnęłam swoje wargi do jego, w delikatnym pocałunku. Przy drugim moim podejściu, zaczęłam lizać jego wargi, prosząc o wejście. Nie dał mi go, a zamiast tego odchylił się do tyłu, by spojrzeć mi w oczy. - Musisz odpocząć. - Potrzebuję cię. - To był przerażający wieczór, i ciągle buzują w tobie emocje. Musisz iść do łóżka a dzięki temu poczujesz się lepiej. - Jestem w pełni świadoma, jak trudna była ta noc, i jak surowo się czuję. Wiem czego potrzebuję, i jak się czuję. Właśnie teraz, muszę być w twych ramionach, czuć twoje ciało dociskające się do mojego. Chcę byś przypomniał mi, że żyję i że jest o wiele więcej dobrych chwil, niż tych złych.

263

- Everleigh, nie możemy. Proszę idź po prostu do łóżka i odpocznij. Będę tu całą noc, by cię chronić. - Właśnie tutaj? - Zapytałam zdezorientowana. - Będę spał na kanapie. - Dlaczego będziesz spał na kanapie? Nie chcesz spać ze mną? Nie mogłam pojąć tego co mówi. Zupełnie jakbyśmy nie spali razem w moim łóżku wczorajszej nocy i nie mieliśmy najbardziej intymnego, nieziemskiego seksu? - Nie, nie będę spał z tobą tej nocy. To co zaszło między nami zeszłej nocy było zdumiewające. To było naprawdę wyjątkowe, ale nie może się powtórzyć. Cofnęłam się, jakby mnie ktoś uderzył. Czy on po prostu stwierdził, że to się nigdy nie powtórzy? Wiedziałam, że nie jest to odpowiedni czas na rozmowę. Krążyła we mnie gama emocji i byłam jeszcze taka krucha. Jeszcze nie opowiedziałam, że będę musiała odpowiedzieć Sam, jak to cieszyłam się czasem spędzonym z Hunterem, a już nadeszła ta chwila, kiedy musiałam mu pozwolić odejść z uśmiechem na twarzy? Ale tak było przedtem. Ale dzisiaj byłam przerażona, bo przekonałam się jak cenne i ulotne jest życie. - O czym ty mówisz Hunter? Co zmieniło się od wczoraj? - Zapytałam z pogardą. - Nic się nie zmieniło. To wczoraj, nie powinno się zdarzyć. Cały czas powtarzałem ci, że nie mogę być z tobą i nigdy nie powinienem zmienić zdania. Jesteś moja najlepszą przyjaciółką i nie powinienem przespać się z tobą. Sprawy wymknęły się spod kontroli zeszłej nocy, nam obu. Tak jak bardzo spektakularne to było miedzy nami, najlepsi przyjaciele nie mogą sypiać ze sobą, jeżeli chcą dalej pozostać przyjaciółmi. Nie będę sypiał z moją najlepszą przyjaciółką i nie jestem zainteresowany przypadkowym seksem z tobą. Mam nadzieje, że możemy to zostawić za sobą i nie stracić tego co mamy. Nie wiem ile razy mam ci to jeszcze powtarzać. Jestem w takim miejscu w moim życiu, gdzie związek z tobą nie jest możliwy. - Ciągle powtarzasz, że nie możesz w tej chwili, że nie jest to możliwe teraz. Co to znaczy? Sugerujesz, że chcesz coś kontynuować w przyszłości? Mówiłam dalej, zanim zdążył odpowiedzieć. – Pozwól, niech się upewnię, 264

chciałbyś być w związku ze mną, może widzisz naszą przyszłość, razem, ale jesteś zbyt młody, by zobowiązać się do czegoś na poważnie? Czy to są bzdury, którymi próbujesz mnie karmić? Hunter jęknął z frustracji. – Dlaczego ciągniesz teraz tę rozmowę? Czy nie możemy zostawić rzeczy jakimi są? Wszystko układało się tak dobrze, przed wczorajszą nocą. Wiem, że cię dekoncentruję. Nie powinienem spać z tobą. Jak już przyznałem mój błąd. Czy nie możesz mi wybaczyć, byśmy mogli przejść po prostu obok tego? - Dlaczego to ciągnę? Bo ja cię kurwa kocham ty idioto22 i nie mogę już dłużej ukrywać swoich uczuć. - Krzyczałam na niego. – Zakochałam się w tobie. Kocham cię tak bardzo, że to uczucie przyćmiewa wszystko wokół mnie. Jesteś gwiazdą, której nigdy nie mogłam zdobyć. Mogę śnić i marzyć, starać się i wysilać, ale zawsze wymykasz się z moich ramion. Muszę mieć coś, czego mogę się trzymać, na co mogę liczyć. Potrzebuje czegoś namacalnego. Hunter spojrzał na mnie zdumiony, nieprzygotowany na moje sentymenty i gniew. - Nie ma mężczyzny bardziej idealnego dla mnie, nikogo z kim bardziej pragnęłabym spędzić całe moje życie, nikogo nie będę pragnęła bardziej. Ale ja potrzebuję kogoś, kto będzie mnie pragnął również w zamian. Kocham cię każdą uncją, każdą najmniejszą cząsteczka mojej istoty, ale to nie wystarczy, jeśli nie jest to odwzajemnione. Zatrzymałam się, by wziąć głęboki oddech, modląc się by się wtrącił, powiedział, że moje uczucia są odwzajemnione. Zamiast tego nie powiedział nic. - Zrobiłabym wszystko dla ciebie… wszystko. Jedyna rzeczą jakiej nie potrafię, jest udawanie, że nie jestem w tobie zakochana. Dałam ci wszystko, co możesz zaakceptować, ale nie mogę sprawić, że mnie pokochasz. Nie mogę stworzyć uczucia w tobie, którego tam nie ma. Czy możesz sobie wyobrazić, jak to jest pragnąć czegoś tak desperacko i wiedzieć, że nigdy tego nie będziesz mieć? Ciągle nic nie powiedział. 22

Najlepsze wyznanie miłości z jakim się spotkałam ;)

265

- Są chwile, gdy myślę że to jest prawdziwe, kiedy oszukuję się, myśląc, że czujesz to co ja. Ale tak nie jest, czyż nie? Potrząsnął głową, odmawiając mi odpowiedzi. To była odpowiedź sama w sobie, zupełnie tak jak myślałam. - Teraz albo nigdy Hunter. To jest czas, byś dokonał decyzji. To wszystko albo nic dla mnie. Ja już jestem cała w tym, byłam już od kilku miesięcy, ale to bez znaczenia, chyba że razem ze mną jesteś gotów podjąć ryzyko. Był czas, gdy pragnęłam tego połowicznego życia, jakim żyliśmy, ale mi już to nie wystarczy. Nasz nie – związek, nie jest dla mnie wystarczający. Mam

chłopaka

w

każdym

możliwym

aspekcie,

poza

rzeczywistym

zaangażowaniem. Wiesz co… chcę tego cholernego tytułu, chcę kurwa tego zaangażowania. - Proszę, nie rób tego, Ev, nie teraz. Nie poganiaj mnie, nie chcę cię stracić. - Brzmiał na takiego pustego. - Musisz pozwolić mi odejść. Pozwolić mi wyjść, jeśli nie chcesz mnie – jeśli nie chcesz nas. Teraz jestem twoją zakładniczką. Ciągle trzymasz mnie przywiązaną do ciebie, bo nie chcesz mnie stracić, naszej przyjaźni, ale jesteś samolubny. - Walczyłam ze łzami, grożącymi wypłynięciem. – Hunter rozrywasz mnie na strzępy, gdy chcesz zatrzymać część kawałeczków dla siebie a resztę wyrzucić, niszczysz mnie. Nie dostaniesz mojego serca, jeśli odmówisz mi oddania siebie w zamian. Nadszedł czas, byś skończył trzymać mnie w tym zawieszeniu. Nadszedł czas, byś podjął decyzję. - Prosisz mnie o coś czego nie mogę ci dać. Chciałbym, nie masz pojęcia jak bardzo, ale jeśli jest to jedyna opcja jaką mi stawiasz; wszystko albo nic, nie pozostawiasz mi wyboru. - Jego oczy były wilgotne, gdy walczył z wypowiedzeniem kolejnych słów. – Nie mogę tego zrobić, aniele. Nie mogę dać ci wszystkiego. Skinęłam głową, nie będąc pewna swoich słów. Łzy płynęły po twarzy niczym rzeka, ale mnie to nie obchodziło. Zrobił krok w moją stronę, wyciągając dłoń. Wspomagając się ręką, zatrzymałam go potrząsając głową. - Chcę, żebyś wyszedł Hunter, musisz mnie zostawić. Może kiedyś znajdę sposób, by ponownie być twoim przyjacielem, ale dzisiejszy dzień nie jest tym dniem. Przykro mi ja po prostu nie jestem wystarczająco silna. 266

Zaczęłam szlochać, dławiąc się nieznacznie. - Dbaj o siebie i nie żałuj tego co się wydarzyło, niezależnie od zakończenia, ja nigdy nie będę żałowała, że miałam cię w swoim życiu, nawet jeśli tylko na chwilkę. Byłeś dla mnie dobrym przyjacielem, za co ci dziękuję. - Everleigh, nie zostawię cię teraz samej. Heath jest na wolności, Sam jest w szpitalu, czuję, że -. - Wyjdź. Dokonałeś wyboru, a nie możesz mieć wszystkiego. Pozwól mi odejść, a ja spróbuję znaleźć sposób by zrobić to samo. - Powiedziałam bardzo stanowczo. - Odejdę jutro, ale dzisiaj po prostu pozwól mi się zatrzymać, aby upewnić się, że jesteś bez-. - Wyjdź! - Krzyknęłam. Szloch wstrząsnął moim ciałem, jednak ciągle stałam. Podeszłam do drzwi i otworzyłam je dla niego. Niechętnie podniósł swą torbę. Gdy mijał mnie, pozostawił pocałunek na moim czole, ostatni z wielu. Zamknęłam drzwi i oparłam się o nie plecami, powoli przesuwając się w dół ku podłodze. Płakałam tak długo, aż zasnęłam.

267

Rozdział 18 Siedziałeś cicho…kiedy te ofiary potrzebowały twojej pomocy, by przetrwać, Ty siedziałeś cicho. Paul Kagame

Obudziłam się kilka godzin później, na podłodze, leżąc u stóp moich drzwi. A propos złego początku dnia, bolał mnie każdy mięsień w moim ciele. Przypominając sobie ostatnią noc, wzięłam drżący oddech i przycisnęłam kolana do piersi, jak gdyby miało to pomóc w ograniczeniu bólu, jaki we mnie rozkwitł. Chciałam doczołgać się do łóżka i schować przed całym tym życiem. Pozwoliłam Hunterowi odejść; dokładniej – wyrzuciłam go z domu i mojego życia. Zażądałam od niego, z tego co wiedziałam, że nie może mi dać, i dlatego w końcu go straciłam. Wiedziałam, że to w końcu nadejdzie, ale to było za wcześnie, zupełnie nie byłam na to gotowa. Może trochę prawdziwej miłości było tym, czego potrzebował. Może jak przez pewien czas odpoczniemy od siebie, on zda sobie sprawę, że mnie kocha. Może wróci do mnie. Leżałam tak łudząc się, jednak musiałam trzymać się tej fałszywej nadziei, że jeszcze nie skończyliśmy ze sobą, 268

zwłaszcza jeśli miałam kiedykolwiek pozbierać się z tej podłogi. Pozwoliłam sobie mieć nadzieję, udawać że to tylko zły sen, tylko dzisiejszego dnia. Pobiegłam się ubrać i udałam się do szpitala. Musiałam dostać się do Sam, zanim ktoś powie jej co się wczoraj wydarzyło. Nie wiedziałam, jak taka informacja może na nią wpłynąć i byłabym cholernie zła, gdyby mnie w takiej chwili przy niej nie było, gdyby mnie potrzebowała. Pamiętając, że nie mam samochodu i nie mogę zadzwonić po Huntera, wezwałam taksówkę, aby dostać się do szpitala. Gdy jechałam tak do szpitala, zastanawiałam się nad postępami Sam. Fizycznie, ciało Sam radziło sobie bardzo dobrze, lekarze byli zadowoleni i będzie mogła wrócić do domu już w ten weekend. Zastanawiałam się, czy nie powinnam zatrudnić pielęgniarkę, która opiekowała by się Sam w domu, gdy ja będę w pracy przez następnych kilka tygodni. Mogłabym pomóc Sam przy kąpieli czy ubraniu się, ale ona może potrzebować dodatkowej pomocy, kiedy nie będę mogła przy niej być. Będę musiała ściągnąć jak najwięcej e-booków, ile to tylko możliwe na swoim iPadzie, by utrzymać jej umysł zajęty przez następne miesiące. Ona musiała odpoczywać, by jej kości mgły wyleczyć się prawidłowo. Psychicznie, Sam była zdecydowanie w lepszym stanie, niż mogłam to sobie wyobrazić. Zaczęła myśleć o tym, co zaszło, ale była zdecydowana przeżyć, walczyć by się nie zagubić. To musiał być dobry znak. Chciałam owinąć ją bąbelkowa emocjonalną folią, by nie pozwolić na wypełznięcie jej emocji, by nie miała czasu na przetwarzanie i mogła spokojnie goić swoje rany. Wciąż musiałam znaleźć dobrych psychologów dla niej, bo potrzebuje porozmawiać o tym co się stało i to bardzo szybko. Dam jej czas, dopóki nie wyjdzie ze szpitala a wtedy zacznę moje naciskanie. Lekarze ostrzegali mnie, że mogą pojawić się psychiczne skutki uboczne, po tym jak przebywała w stanie śpiączki na OIOM-ie, przez dłuższy okres czasu, dodając do tego intensywność obrażeń po ataku. Lekarz kazał dokładnie obserwować jej niepokój, lęk, koszmary, paranoję, dezorientację, pobudzenie, urojenia a także zaburzenia zachowania. Miałam również poinformować lekarzy, gdy Sam będzie miała wahania poziomów świadomości, które mogą

269

być agresywna lub bierna. Minął tylko jeden dzień, ale Sam nie miała żadnych z wymienionych objawów, co było dla mnie wielka ulgą. Taksówka zatrzymała się dla mnie pod samymi drzwiami szpitala. Dopadły mnie migawki poprzedniej nocy, Heatha, gdy tu uciekałam. Skupiłam się na moim oddechu, starając się uspokoić. Byłam bezpieczna; wszystko było w porządku. Starałam się, zrelaksować swe mięśnie, czekając na windę. Powoli moja panika zaczęła ustępować. Podejrzewałam, że będę musiała poradzić sobie z pojawiającymi się niepokojącymi chwilami w dającej się przewidzieć przyszłości. Skoro ja tak przeżywam emocjonalnie to co się mi przydarzyło, to co dopiero musi doświadczać Sam? Gdy podeszłam do pokoju Sam skinęłam do policjanta stojącego przy drzwiach. - Witam oficerze. Jestem Everleigh Carsen. Czy wszystko w porządku? - Witam panno Carsen. Tak, wszystko jest w porządku, Jest tam młody mężczyzna, przyjechał jakiś czas temu odwiedzić pannę Whitney, twierdził, że jest jej chłopakiem. Wpuściłem go, ale nakazałem mieć otwarte drzwi. - Dziękuję. Już miałam wejść gdy usłyszałam płacz, jednak nie była to Sam. Zerkając do środka, zauważyłam Robbiego, siedzącego na krześle, obok łóżka Sam. Trzymał ją za rękę, a głowę położył na ich połączonych dłoniach. Słuchałam, chcąc dać im trochę prywatności, ale nie ufałam nikomu oprócz siebie, jeżeli chodziło o samopoczucie Sam. - Przykro mi Sam. Powinienem pojawić się wcześniej, ale był bałagan. Kiedy usłyszałem, że zostałaś zaatakowana, byłem chory ze zmartwienia, fizycznie chory. Mogę sobie tylko wyobrazić, co on ci zrobił, powinienem chronić ciebie. Czułem się winny, że bardziej się o ciebie nie zatroszczyłem. Sam zaczęła gładzić włosy Robbiego w kojącym geście. Co za samolubny dupek; on powinien ją pocieszać, koić i uspokajać. Robbie był czasami takim durniem. 270

- Robbie, jest w porządku, wiem, że musiałeś być przerażony. Nie byłam nawet świadoma. To bez znaczenia, najważniejsze, że jesteś tutaj. Kocham cię. Czy ty nadal mnie kochasz? Czy możesz być ze mną, mimo tego, co… Sam przerwała. – Czy jesteś nadal w stanie być ze mną, po tym co się stało? Czy to zmienia coś w tym, co do mnie czujesz? - Sam zapytała go cicho. - Oczywiście, że wciąż cię kocham. Nic nie jest w stanie tego zmienić. Cokolwiek ci zrobili, nie zmienia tego kim jesteś. Jest mi po prostu przykro. Wszystko będzie z nami w porządku; przejdziemy przez to. Czy możesz mi wybaczyć? Kocham cię Sam; chce się z tobą ożenić, zamierzałem zapytać cię o to po zakończeniu studiów. Powiedz, że mi wybaczasz, proszę. - Robbie prosił rozpaczliwie. - Nie ma tutaj nic do wybaczania, kochanie. Nie zrobiłeś nic złego. Nie mogłeś zrobić nic, by uniknąć tego co się stało. To był kolejny atak. Nienawidzę tego, że to mi się stało, ale jeśli miało to się wydarzyć, lepiej że byłam to ja niż inna dziewczyna, która nie ma obok siebie tak kochających osób jak ty i Ev. Kocham cię tak długo jak ty mnie. Ja również chcę się z Toba ożenić. I nie zamierzam ci wybaczać, bo nie ma niczego do wybaczania. - Musisz mi wybaczyć Sam. To nie zadziała, jeśli mi nie wybaczysz. Robbie był już irracjonalnie zdenerwowany. – Proszę powiedz, że mi wybaczasz, muszę usłyszeć jak to mówisz, a następnie możemy przejść i spróbować zapomnieć o tym wszystkim, co cię spotkało. - Robbie uspokój się. Twój tylko męski instynkt do chronienia mnie, sprawia że szalejesz. Jeśli to tak wiele dla ciebie znaczy, to oczywiście wybaczam ci. - Pochyliła się i delikatnie pocałowała jego głowę. - Och dzięki Bogu. Byłem chory ze zmartwienia, że nigdy mi nie wybaczysz, za to, że cię nie ochroniłem. Powiedziałem mu, że ma trzymać się od ciebie z daleka, albo go zabiję23. Próbowałem cię ochronić, ale nie udało mi się Sam. Tak mi przykro. Nie mogę żyć bez ciebie. - Robbie bąkał coś bezmyślnie. 23

No żesz kurwa, mówiłam że to niezła dupa wołowa!!!!

271

Heath powiedział mi, że zainteresował się Sam, bo Robbie go przed tym ostrzegł. Robbie właśnie przez przypadek wyznał, że Heath zaatakował Sam. Ale skąd on to wiedział? Musiałam uzyskać odpowiedź, teraz. Weszłam do pokoju. - Skąd wiesz Robbie? Skąd wiedziałeś, że to Heath? Oboje na mnie spojrzeli – Robbie przerażony a Sam zdekoncentrowana. - Co masz na myśli, Ev? Czy to Heath był tym, który mnie zaatakował? - Tak. - Spokojnie odpowiedziałam, - Nie możesz tego wiedzieć. - Robbie powiedział w desperacji, zdając sobie sprawę, że popełnił błąd. - Tak mogę. Próbował mnie zaatakować, kiedy wyszłam ze szpitala wczoraj w nocy. Udało mi się uciec, ale najpierw wszystko mi wyznał. - Dlaczego miałby zrobić coś takiego? Czy to z powodu tego incydentu w barze? - Sam zapytała zdezorientowana. - Heath był tym, który atakował i mordował wszystkie, te dziewczyny, Sam on jest psychopatą. To ja byłam jego celem, ale trudno było mnie mu dorwać. Robbie zagroził mu, że ma się trzymać od ciebie z daleka, co w chorej wyobraźni Heatha stało się wyzwaniem. Kiedy znalazł cię samą, w pobliżu katedry matematyki, skorzystał z okazji. - O mój Boże. - Sam mruknęła do siebie. – Czy on cię skrzywdził? - Nie Sam, nie dopadł mnie. Chlusnęłam mu w twarz gorącą kawą i uciekłam. Było blisko, ale miałam szczęście. -Dzięki Bogu. - Powiedziała Sam z przekonaniem. – Ale co to ma wspólnego z Robbiem? Przecież nie wiedział, że to Heath zabijał te wszystkie kobiety. On po prostu chciał nas chronić, bo wiedział, że Heath jest przerażający.

272

- Czy to prawda Robbie? - Spytałam widząc, jak bardzo wpływa to na Sam. Nie chciałam jej łamać, ale musiała poznać prawdę. - Starałem się chronić Sam, bo ją kocham. Nigdy nie chciałem krzywdy jej ani nikogo innego. - Robbie skomentował defensywnie. - Ale skąd wiedziałeś, że Sam potrzebuje ochrony? Czemu byłeś pewny, że jest niebezpieczny? Wiedziałeś prawda? - Nie. - Sam zadyszała. - Nie ma mowy, Ev. Robbie nie mógł tego wiedzieć. Nie każ mu myśleć, że mógł uratować te wszystkie skrzywdzone dziewczyny. - Robbie? - Naciskałam, gdy on wciąż milczał. - Sam, kochanie, to nie tak, jak to brzmi. Wszystko zaczęło się głupim wybrykiem w bractwie. Heath ustanowił konkurs wśród braci, by sprawdzić jak wiele dziewczyn zgodzi się na skrępowanie i lanie podczas seksu. Z tymi wszystkimi perwersyjnymi romansami jakie czytasz. Myślał że to będzie zabawny dodatek do tych wszystkich nacięć na ramach łóżka w naszym bractwie. Cała wspólnota musiała w tym uczestniczyć, każdy brat musiał zdobyć co najmniej jedną. Ja nawet tego nie zrobiłem; Skłamałem i powiedziałem, że to zrobiłem. Nie zrobiłem nic złego. - Ale Heath zrobił. - Stwierdziłam spokojnie. - Spójrz, Heath od zawsze miał nie po kolei w głowie. Nie wiem ile skarg dyrekcja Hensley otrzymała na niego od wykorzystanych dziewczyn, ale musiało ich być mnóstwo. On nigdy nie był dobry w słuchaniu ‘nie’. Po tym jak konkurs się kończył, Heath się nie zatrzymał. Zawsze chwalił się swoimi wyczynami, rzeczami jakie kobiety były zmuszone dla niego zrobić. Tryskał obłędem,

gdy

mówił

o

kobietach,

które

chcą

być

zdominowane

i

kontrolowane. Mówił, że kobiety pragną bólu – jak wszystkie. Wiem, że niektóre dziewczyny zgadzały się na to i to byłoby w porządku, ale Heath był nieugięty, chciał każdej. Powiedział, że mówienie ‘nie’ jest częścią gry, więc gdy kobiety to mówiły, nakręcał się jeszcze bardziej. Kiedy zaczęły się ataki,

273

podejrzewałem coś. Mógł chwalić się spotkaniami z kobietami, które były ‘entuzjastkami’ tego typu seksu, ale wtedy nie było wiadomości o brutalnych atakach. Kilku z braci rzeczywiście kupiło jego tok myślenia i na to patrzyli. Nigdy nie byłem świadkiem żadnego z ataków, ale słyszałem o nich. Nigdy, nawet za milion lat, nie myślałem, że cię skrzywdzi. Chciałem coś zrobić. Dlatego ostrzegłem go tylko przed tobą, bo wiedziałem, że wariuje na punkcie Ev, a ja nie chciałem by zwrócił na ciebie swoja uwagę. - Wiedziałeś, że krzywdzi te dziewczyny? - Sam zapytała przerażona. - Nie wiedziałem, podejrzewałem. - Robbie bronił się. - I wiedziałeś, że chce skrzywdzić Ev, i dalej nic z tym nie zrobiłeś? Nie powiedziałeś nikomu? Nawet władzą uczelni? Nawet policji? - Pokręciła głową z niesmakiem. – Nawet jeśli nie chciałeś zrobić tego osobiście, mogłeś zgłosić to anonimowo. A ty po prostu usiadłeś i czekałeś na to co się wydarzy. - On by się zorientował, że to ja. Nigdy mi nie ufał; zabiłby mnie i uciekł. Jego ojciec wyciąga go ze wszystkiego. - Robbie bronił się żałośnie. - I tylko tyle masz na usprawiedliwienie, pozwalając mu krzywdzić innych ludzi? Na to by je zabijał? - Sam wrzasnęła. – Mogłeś to zatrzymać. Zapobiec atakom i tym wszystkim morderstwom. Mogłeś ochronić te dziewczyny, mogłeś ochronić mnie. - Sam skończyła cicho. - Nie, kochanie, nigdy nie pozwoliłbym mu cię skrzywdzić, gdybym wiedział. Kocham cię. Zabija mnie to, że nie było mnie tam, by cię chronić. Robbie kwestionował. - Nie musiałeś tam być, by mnie ochronić, po prostu wystarczyłoby gdybyś wszystko powiedział. Powiedzieć ci prawdę? - Zadrżała. – Czy wiesz co mi zrobił? Modliłam się o śmierć, Robbie. Modliłam się, by wszystko było w porządku z tobą i Ev, gdy odejdę. Zabrał mi wszystko, czego nie byłam gotowa dać. Jestem przerażona tym wszystkim teraz, roztrzaskana – w kawałkach. Złamała mnie, a ty mu na to pozwoliłeś.

274

- Sam, proszę, proszę, kochanie. Koch… Robbie błagał, ale Sam już skończyła. - Nie kończ, nie waż się tego robić. Nie kochasz mnie nie jesteś zdolny do miłości. Miłość jest bezinteresowna, ofiarna – a ty jesteś egoistą i myślisz tylko o sobie. Jesteś tchórzem, a twoja bezczynność, czyni cię takim samym złem jak on. Jesteś w takim samym stopniu odpowiedzialny, za to co zrobił nam wszystkim, zupełnie jakbyś sam to zrobił. - Sam starała się uspokoić i chwyciła poręcz łóżka. -Sam. - Robbie próbował ponownie -

Powiedziałam

byś

wypierdalał

z

mojego

pokoju,

ty

bękarcie

pozbawiony sumienia. Wyjdź. Wyjdź! Wyjdź. Kurwa. W końcu! - Sam wrzasnęła jak wariatka, przed tym jak jej całe ciało zaczęło drżeć i zaszlochała. Policjant wbiegł do pokoju gotów interweniować. Przyjrzał się temu dramatowi, oceniając czy istnieje jakieś zagrożenie. - Oficerze, ten człowiek posiada informacje o zbrodniach popełnionych przez Heatha Varbecka. Mógłbyś poinformować o tym detektywa Norse’a. – Poprosiłam, nie dbając o to co stanie się z Robbiem w tym momencie. Sam miała racje co do każdego słowa które powiedziała, oskarżając go. Nigdy nie wybaczę mu tego bólu, przez jaki przeszła Sam przez jego zaniedbanie; zdradził ją swoim milczeniem. Na domiar wszystkiego tego co przeszła, obawiałam się, że to była ostatnia kropla, która zmieni ją bezpowrotnie. - Proszę pana, dlaczego pan nie wyjdzie ze mną na zewnątrz, gdzie moglibyśmy porozmawiać? Muszę uzyskać wszystkie pana dane kontaktowe. Oficer zwrócił się do Robbiego z obrzydzeniem. Kiedy wyszedł z pokoju, usiadłam na skraju łóżka Sam i trzymałam ją, tak jak tylko potrafiłam, uważając na jej obrażenia. Godzinami wypłakiwała się na moim ramieniu, mrucząc coś bezsensownie. Jeśli ktoś poza mną, chciał jej

dotknąć,

krzyczała

i

walczyła.

Była

jak

dzikie

zwierzę,

275

ubezwłasnowolniona i przerażona. Kiedy Sam zaczęła krzyczeć, że Heath jest w pokoju, zadzwoniłam po pielęgniarkę. Miałam problemy by ją utrzymać, gdy kopała i walczyła, broniąc się przed swymi demonami. Pielęgniarka, szybko oceniła jej stan i podała środki uspokajające. Niedługo potem, pojawił się lekarz z zespołu psychiatrycznego. - Kiedy się obudzi, będę musiał ocenić stan panny Whitney. Nie wydaje mi

się

byśmy

psychiatrycznym,

musieli pod

zatrzymać

warunkiem,

ją że

na się

obserwacji, uspokoi,

gdy

na się

oddziale obudzi.

Podejrzewam, że przeżywa teraz ICU psychozy, co jest normalne dla pacjentów, zamkniętych na dłużej niż kilka dni. Kombinacja leków, środowiska i stresu podczas leczenia, może być silnym bodźcem. Większość pacjentów w pełni dochodzi do siebie w ciągu dwudziestu czterech godzin, bez kolejnych epizodów. - Wyjaśnił. - Doktorze, miała halucynacje, że napastnik jest z nami, w tym pokoju. Czy to normalne? - Halucynacje są powszechne, tak. Uważam, że dodanie do tego emocji związanych z atakiem i wykorzystaniem seksualnym, są tego przyczyną. Rozumiem, że przeżyła silne emocjonalne wzburzenie, rozmową jaka miała miejsce przed tym epizodem. Ona potrzebuje bezpieczeństwa, spokojnego otoczenia by wyzdrowieć – psychicznie i fizycznie. Przeżyła straszną tragedię i teraz jest krucha. Wrócę wieczorem, by ocenić jej stan. Zostań z nią; niech ma przy sobie znajoma osobę, bliską, przynoszącą jej największą ulgę. Czuwałam przy łóżku Sam, czytając, rozmawiając z nią, dając jej komfort gdy spała. Nie miałam pojęcia, czego mogę się spodziewać, kiedy się obudzi. Modliłam się by była spokojna i spójna. Słowa jakimi opisała atak Robbiemu, wystraszyły mnie. W kółko odtwarzam je w mojej głowie, dręcząc się jej zniszczeniem. Czuła się skażona i opuszczona. Sam w końcu obudziła się kilka godzin później. Kiedy zamrugała oczami, przekazałam jej uśmiech, którego nie odwzajemniła. - Jak się czujesz, dziewczynko? 276

Nic - Czy coś cię boli? Cisza - Czy mnie rozumiesz? Skinęła głową. - Czy chcesz przerwy zdrowiejąc psychicznie od wypowiadania słów? Skinęła głową ponownie - Miałaś już tego wystarczająco, więcej niż w wakacyjny dzień. Co ty na to, bym tobie poczytała? Skinęła głową. Wszystko było dobrze, dopóki nie dotarłam do soczystej części książki, która przedstawiała zobrazowane seksualne sceny, i wtedy Sam wytrąciła książkę z moich rąk. Myślę, że na tym skończyłyśmy czytać. - Mnie również zmęczyła ta książka. Jesteś głodna? Cisza. - Czy chcesz pooglądać telewizję. Załatwiłam ci wcześniej kablówkę. Bez odpowiedzi. - Czy chcesz, bym była cicho? Nic. - A czy chcesz posłuchać o tym jak Hunter wyrwał mi serce i je podeptał, zanim mi je zwrócił, zupełnie jakby nic się nie stało? Próbowałam, wiedząc, że w innych okolicznościach, przyciągnęłoby to uwagę Sam. Ona skinęła głową.

277

Więc, powiedziałam jej. Podzieliłam się z nią każdym słowem, każdą łzą, każdym spojrzeniem i gestem. Słuchała uważnie. Opowiedziałam jej o swoim bólu, poczuciu straty i strachu, że nigdy nie znajdę nikogo, kogo pokocham jak Huntera. W odpowiedzi na moją spowiedź, ścisnęła moją dłoń, oferując mi komfort w jedyny sposób jaki potrafiła mi go dać.

Kiedy wrócił

psychiatra, by zbadać Sam, dalej pozostawał niema. Była płochliwa i wpadała w panikę, gdy lekarz chciał jej dotknąć. Ostatecznie, wydawało mi się jakby odseparowała się od nas, wpatrywała się tępo w przestrzeń, taka oderwana od rzeczywistości. Po badaniu rozmawiałam w korytarzu z lekarzem. Był zaniepokojony jej regresją. Podzieliłam się z nim, tym jak kontaktowała się ze mną w niewerbalny sposób, słuchał, dając mi pewne poczucie komfortu. Lekarz stwierdził, że nasza przyjaźń daje jej poczucie bezpieczeństwa, co pozwala jej na interakcję ze mną. Według jego opinii Sam, wycofała się do swej powłoki niczym żółw, by chronić się przed wszystkim co wycierpiała. Jak żółw wysunęła głowę, gdy poczuła się bezpiecznie, ale chowa ją z powrotem, w każdym

momencie,

gdy

czuje

się

zagrożona.

Zasugerował

mi

kilku

terapeutów do rozważenia, by jej pomóc. Chodź myślał, że to psychologiczna obrona, a nie zaburzenia funkcji poznawczych, poradził mi, że gdyby nie zaczęła komunikować się w werbalny sposób, zasugerował bym poszukała intensywnego programu leczenia. Podejrzewał, że cierpi na zespół stresu pourazowego, ale było za wcześnie, by postawić jakąkolwiek oficjalna diagnozę, zwłaszcza z jej psychozą na OIOM-ie. Podziękowałam mu za jego rady i wróciłam do Sam. To było trzy godziny przed tym, jak moje obawy ponownie się potwierdziły.

Dwa dni później, Sam dalej pozostała poza-językowa. Ona komunikowała się ze mną kiwając głową, tylko gdy byłyśmy same, ukrywała się w obecności innych osób. Ne pozwalała nikomu oprócz mnie się dotknąć, po każdym badaniu lekarzy, konieczne było jej uspokajanie. To było bardzo bolesne, patrzeć jak moja jedyna przyjaciółka, staje się żywym cieniem. Analogia 278

żółwia była idealna – ona wychodziła dla mnie, pozwalając się karmić i głaskać. W obecności obcych ukrywała się, a zmuszona do opuszczenia swej powłoki, szarpała się i gryzła zaciekle. Z trzecim dniem jej milczącej rekonwalescencji, byłam zdesperowana. I w końcu rozszyfrowałam jej plan – jeśli nie mówiła, nie musiała opowiadać o tym co ją spotkało. Jeśli o tym nie mówiła, mogła udawać, że to nie była rzeczywistość.

Nie

musiała

mierzyć

się

z

bólem

i

emocjami,

które

przechodziły przez nią jak tornado, niosąc za sobą straszne zniszczenia. Lekarze mówili mi, że fizycznie Sam będzie mogła opuścić szpital w ciągu dwóch dni, jednak mieli obawy codo jej stabilności psychicznej. Nie chcieli jej wypuścić dopóki nie będę miała planów, co do jej intensywnej opieki psychicznej. Nie zgadzałam się na to. Zrobiłabym wszystko dla Sam, ale nie miałam odpowiednich kwalifikacji, by pomóc jej przez to przejść. Chciałabym wspierać ją, ale nie mam narzędzi, by sprawić, że znowu będzie ze mną rozmawiała. Nie wiedziałam jaki jest właściwy sposób by pomóc jej, przejść przez ten spacer wspomnień, bez ryzyka pożarcia przez nich. Potrzebowała profesjonalnej i doświadczonej pomocy. To było skomplikowane, gdyż musiała zacząć również fizjoterapię. Pozostało mi tylko jedno wyjście, którego nienawidziłam. Kiedy wróciłam wieczorem do domu, skontaktowałam się z centrum kryzysowym do spraw gwałtu i wyjaśniłam wszystko co zaszło. Polecili mi kilku terapeutów. Jednego z nich polecił mi również lekarz ze szpitala. Zadzwoniłam do niej i zostawiłam wiadomość, pokrótce opisując cała sytuację. Pół godziny później oddzwoniła. To było 23:30, przynajmniej wiedziałam, że jest zaangażowana. - Halo? - Witam. Jestem doktor Cynthia Veritus. Czy rozmawiam z Everleigh? - Witam dr Veritus. Tak bardzo dziękuję, że pani oddzwoniła. - To żaden problem. Czy mogłabyś opowiedzieć mi coś więcej o Sam i jej obecnym stanie zdrowia? 279

Powiedziałam jej wszystko, w tym o analogii żółwia, mojej teorii. O tym, że milczała, by nie musieć dzielić się historią o gwałcie. Skończyłam na moim przekonaniu, że potrzebuje intensywnego środowiska terapeutycznego, które byłoby w stanie zaspokoić jej potrzeby psychologiczne, jak i spełnić wymagania co do jej fizjoterapii. Byłam mocno przekonana, że szpital psychiatryczny, byłby szkodliwy w toku jej długotrwałej rekonwalescencji. - Jesteś świetną przyjaciółką zgadzam się z tobą. Sam potrzebuje określonego typu obiektu, w celu zaspokojenia jej potrzeb w okresie leczenia. Kolega i tym samym mój przyjaciel prowadzi spokojny ośrodek dla kobiet, który specjalizuje się zespołem traumy gwałtu RTS, który jest podzbiorem Zespołu Stresu Pourazowego PTSD. Ze względu na charakter działalności, jest on przystosowany do zaspokajania potrzeb medycznych jednocześnie. Współpracują z różnymi lekarzami specjalistami, w celu zapewnienia ciągłości rehabilitacji fizycznej. Jest tam kompletna fizjoterapia dostępna na miejscu i przychodnia, więc wszystkie badania i zabiegi są wykonywane w tamtym miejscu. Pracownicy, wliczając w to lekarzy, to wyłącznie kobiety. W miejscu zamieszkania, ofiary, nie napotkają żadnego mężczyzny, do czasu aż zostaną one psychicznie przygotowane, a przywrócenie męskiej obecności, jest częścią przebiegu leczenia. Obiekt jest spektakularny. Ma lecznicze Spa, ekskluzywne. Jedynym problemem może być koszt, obiekt jest przeznaczony dla bardzo bogatych ludzi, którzy pragną najlepszego leczenia, mając zapewniona przy tym najwyższą prywatność. - To by było idealne, faktycznie. Rodzina Sam, nie będzie chciała ryzykować rozgłosu i koszty są dla nich nieistotne. - Wspaniale. Jestem przekonana, że mogę pociągnąć za kilka sznurków, by zapewnić jej miejsce. Ona wyjdzie ze szpitala za dwa dni tak? -Tak. - Ona będzie musiała bezpośrednio po wyjściu ze szpitala, udaćsię do ośrodka. Wyślą po nią pielęgniarkę i doradcę, którzy przylecą by się z nią spotkać i zabrać do San Diego.

280

- San Diego? Tak daleko? Nie spodobała mi się myśl, Sam będącej tak daleko ode mnie, oddając ją pod opieką nieznajomym, ale jeśli ten ośrodek jest najlepszy i może pomóc jej poradzić sobie z swoimi problemami, niech tak będzie. - Mogę z nią polecieć. Natychmiast zaoferowałam. - Nie, to nie będzie możliwe. Ona musi zbudować zaufanie z zespołem terapeutycznym w ramach jej leczenia. To jest pierwszy krok. Jeśli z jakiegoś powodu nie będzie to możliwe, daj mi znać, a ja postaram się zaproponować alternatywę. Kiedy program się skończy, a ona zdecyduje się na powrót do Nowego Jorku, proszę skontaktuj się ze mną by omówić dalszą opiekę. - Dziękuję bardzo, dr Veritus. Jeśli mogę spytać o coś jeszcze – jak długo będzie przebywała w tym zakładzie? - To zależy od pacjenta, ale myślę że może to trwać około sześćdziesięciu dni. - Wow, to długo. Byłam oszołomiona. Podziękowałam dr Veritus, ponownie życząc jej dobrej nocy. Była prawie 1:30 w nocy i byłam już wyczerpana. Wzięłam prysznic i ubrałam się do łóżka, pragnąc zapomnieć o tym wszystkim we śnie.

281

Rozdział 19 Przyjaciel, który potrafi milczeć z nami w chwili rozpaczy i zamieszania. Który zostaje z nami w godzinie smutku i żałoby, który jest w stanie tolerować niewiedzę… nie uzdrawia, nie leczy…, jest przyjacielem, który się martwi. Henri Nouwen Następnego dnia, mój telefon zadzwonił wcześnie rano. - Halo? - Powiedziałam markotnie, sfrustrowana tym, że ktoś włamał się do mojego rzadko występującego cyklu REM - Panno Carsen, tu detektyw Norse. Przepraszam, że dzwonię tak wcześnie, ale chciałem poinformować, że zatrzymaliśmy Heatha Varbecka. Na jutro zaplanowane jest postawienie go w stan oskarżenia. Przewiduje, że nie będzie mógł zostać zwolniony za kaucją. Chciałem potwierdzić, czy jesteś gotowa by złożyć zeznanie, gdy nadejdzie na to czas.

282

- Dobry ranek detektywie Norse, dziękuję za poinformowanie mnie. Tak, absolutnie jestem gotowa zeznawać. Nie mogę być pewna, ale chciałabym wierzyć, że Sam będzie gotów także, jeśli to konieczne. - Dziękuję. Dbaj o siebie i przekaż moje najlepsze życzenia pannie Whitney. Po zakończeniu rozmowy położyłam się do łóżka, nie mogąc powrócić do snu. Byłam dumna z tego, że policja zatrzymała Heatha – naprawdę ekstatycznie – ten news mógł poczekać jeszcze dwie godziny. Poddając się rozczarowującą rzeczywistość nieuchwytnego snu, wstałam z łóżka, by zrobić sobie kawę. Usiadłam na kanapie z telefonem komórkowym, zagnieżdżonym na moich kolanach, popijałam kawę, i rozpaczliwie chciałam odwlec telefon, który musiał być wykonany. Tęskniłam za osobistym asystentem, któremu mogłabym przekazać do wykonania nieprzyjemne zadania. Przygotowałam się, podniosłam telefon i wybrałam numer. Sygnał pojawił się dwa razy, zanim usłyszałam odpowiedź. – Whitney. Przypominając sobie, o rozpoczęciu rozmowy, zaczęłam. – Dzień dobry panie Whitney, tu Everleigh. Mam nadzieję, że poświęci mi pan trochę swojego czasu. - Czy to pilne, Everleigh? Jestem strasznie zajęty dzisiejszego poranka. - Obawiam się, że tak. Sam wyjdzie ze szpitala jutro i wydaje mi się, że nie jestem odpowiednio przygotowana by się nią zająć, bo ona potrzebuje zaspokojenia całego spektrum potrzeb. Przerwał mi lekceważąco. – Dobrze, dobrze. Przekaż mi tę specyfikę a ja wyślę kierowcę by ja odebrał. Mój asystent zorganizuje opiekę pielęgniarską w naszym domu, dopóki nie będzie w stanie wrócić do swojego mieszkania. -Wydaje mi się, że nie jest to dobry pomysł w tym momencie. Konsultowałam się z kilkoma specjalistami, którzy zalecali umieszczenie jej

283

w ośrodku, który najlepiej zaspokoi jej potrzeby, podczas powrotu do zdrowia. - Aktualnie, to byłoby najlepsze rozwiązanie. Proszę, niech ten ośrodek kieruje rachunki do mojego biura. Dopilnuję by były one regulowane na bieżąco. Proszę nie szczędzić wydatków, koszty nie grają roli gdy chodzi o opiekę i komfort Samanthy. Musiałam przerwać, byłam zszokowana zachowaniem jej rodziców.

– Z

pewnością poinformuję cię, kiedy będziecie mogli odwiedzić Samanthe, dzięki czemu będziecie mogli mieć pewność co do standardów opieki nad nią. Nie było szans by pan Whitney teraz poleciał do San Diego, by sprawdzić warunki w ośrodku, skoro nie potrafił odwiedzić jej w szpitalu. - Everleigh, proszę, zadbaj o spełnienie naszego pragnienia poufności, ponieważ dotyczy ona szczegółów samopoczucie Sam. Nie chcę by jej życie było ponownie przerwane w wyniku tego co się stało. Nie chciał żadnych późniejszych ‘przerw’? Jedyne czego nie chce, to by jego kumple z klubu odkryli, że jego córka została uszkodzonym towarem – brudnym. Pretensjonalny kutas! - Zatroszczę się o to, panie Whitney. Zakończył rozmowę, bez żadnego komentarza. Sprawdziłam mojego maila, i znalazłam pakiet informacyjny z zakładu, poleconego przez dr Veritus. Wydrukowałam załącznik, przeglądnęłam strony, gdy tylko wydaliła je moja drukarka. Było tam kilka formularzy, które musiały zostać wypełnione przez lekarzy prowadzący Sam. Musiałabym załatwić wszystkie formalności dzisiaj zwrócić to – nawet nie znałam nazwy ośrodka, gdzie wysyłałam Sam. Przeskanowałam dokumenty – Phoenix Center: Pokrzepiająca Przystań. Brzmiało strasznie jak na nowoczesny środek. Czując się zaradna, skontaktował się z centrum kryzysowym ds. gwałtu, by zapytać o Phoenix Center. Wolontariusz rozmawiający ze mną z entuzjazmem polecał ten ośrodek, pod dwoma warunkami: A) że mogłam 284

załatwić tam miejsce i B) że mogłam pozwolić sobie na wygórowane koszty. Zdolna do spełnienia obu tych wymagań, podziękowała wolontariuszowi za poświęcony mi czas. Postanowiłam zadzwonić, czując się pewniej, jednak ciągle chciałam porozmawiać z osobą, która będzie odpowiedzialna za opiekę nad Sam. Rozmawiałam z dr Michlle Drake – Shelly, nalegała by tak się do niej zwracać –po prawie godzinnej rozmowie o ogólnej filozofii funkcjonowania ośrodka,

codziennej

rutynie,

programach

terapeutycznych,

opiece

medycznej, fizjoterapii, codziennej rutynie i innych udogodnieniach. Shelly zdobyła moje zaufanie, swoim swobodnym wysiłkiem. - Shelly, powierzam wam pod opiekę moją najlepszą przyjaciółkę, moją siostrę, nie zawiedź mnie. - Musisz wierzyć, Everleigh. Jeśli Sam jest tak silna, jak uważasz, to program da jej takie narzędzia, by mogła wyzdrowieć i odzyskać swoje życie. Droga do tego nie będzie łatwa, ale z czasem, ona będzie zdrowieć. - Dziękuję Shelly. Wyśle lekarzom niezbędne formularze. Czy otrzymałaś wszystkie szczegóły, by zorganizować jej lot na jutro? - Tak. Wyczarterowaliśmy prywatny lot z powodów urazów Sam, jakoby zapobiec dalszej traumie spowodowanej lotem komercyjnym. Pielęgniarka i terapeuta, będą z nią na każdym kroku, aby zapewnić jej zdrowie, komfort i bezpieczeństwo. Będę oceniała jej postaci co tydzień cię o tym informowała. Trzymaj się. Byłam pewna tego, że podjęłam dobrą decyzje, do czasu zakończenia rozmowy. Teraz została najtrudniejsza część, musiałam o tym powiedzieć Sam, i nie miałam bladego pojęcia, jak ona zareaguje.

Kiedy weszłam do pokoju Sam, zastałam ją samą, wpatrującą się tępo w przestrzeń. Zupełnie zagubioną. 285

- Dzień dobry Sam. Mam dla ciebie dobre wieści. Złapali Heatha. Detektyw powiedział mi, że sędzia nie będzie mógł wypuścić go za kaucją. Czy to nie jest ulgą? Nadal patrzyła w ścianę. -Jak się masz? Spojrzała na mnie, ale nie dała mi żadnej odpowiedzi. - Sam, muszę z tobą o czymś porozmawiać. Jutro opuszczasz szpital, ale zakres twoich obrażeń wymaga bardziej specjalistycznej opieki, niż jestem w stanie ci zapewnić. Podejrzewam, że dom rodziców, nie będzie pozytywnie wpływał na twoją rehabilitację. Sam energicznie kiwnęła głową. - Znalazłam dla ciebie niesamowity ośrodek, który zapewni ci opiekę lekarską i rehabilitację jakiej potrzebujesz by wyzdrowieć. Jest on dla kobiet, które doświadczyły tego co ty. Sam potrząsnęła głowa na znak protestu. - Sam, wiem, że chcesz wrócić do domu i ukryć pod swoimi osłonami. Łapię to, pewnie czułabym się tak samo, ale nie mogę ci na to pozwolić. Kocham cię na tyle, by dać ci to czego potrzebujesz, nawet jeśli nie jest to tym, czego chcesz. W odpowiedzi, Sam uderzyła pięścią w łóżko. - Nie dajesz mi wyboru! Nie chcesz rozmawiać, tolerujesz tylko mój dotyk, jesteś złamana – sama to przyznałaś. Musisz poczuć się lepiej, potrzebuję tego byś czuła się lepiej, ale ja nie mam takich umiejętności, by ci w tym pomóc. Proszę, Sam, jesteś jedyną rodziną jaką mam. Mogę cię kochać i wspierać, ale to nie wystarczy. Nie wiem co mogę jeszcze zrobić, oprócz oddania cię w ręce najbardziej wykwalifikowanych specjalistów. Sam odwróciła głowę, nie chcąc patrzeć na mnie.

286

- Jesteś na mnie zła. Dobrze, pogodzę się z twoja złością na mnie i możesz mnie znienawidzić, jeśli tylko chcesz, ale jedziesz do Phoenix Center. Może doświadczyłaś tragedii, ale nie pozwolę tobie stać się tragedią. Przerwałam, chcąc skierować rozmowę na bardziej pozytywny kierunek. - To centrum, znajduje się poza San Diego, na plaży. To prywatny kompleks,

w

którym

będziesz

miała

wszelkie

udogodnienia

jakich

zapragniesz i jakich potrzebujesz - mają nawet salon piękności i Spa. Mają bardzo dobrą reputacji i osobiście rozmawiałam z dyrektorką, pokochasz Shelly. Sam, nadal nie chciała spojrzeć w moim kierunku. - Będę za tobą tęsknić jak szalona, ale przyjadę tam by cię wkrótce odwiedzić a ty wrócisz do nas zanim się zorientujesz. Pływałam w poczuciu winy, czując się jakbym ją zdradzała. – Nie jesteś w stanie podejmować racjonalnych decyzji w tej chwili, więc podejmę je za ciebie, zanim będziesz silniejsza. Proszę zrób to, daj temu realną szansę – dla mnie. Zawsze mówiłaś, że jesteś w stanie zrobić dla mnie wszystko, co tylko możesz i o to cię teraz proszę. Wyjedź i wylecz się, ponieważ cię potrzebuję. Jesteś moją najlepszą przyjaciółką, moją siostrą i nie mogę żyć bez ciebie. Proszę. Skończyłam szepcząc, gdy łzy lśniły na mojej twarzy. Sam w końcu spojrzała na mnie i skinęła głową, zgadzając się. Wysunęła zdrowe ramię, zapraszając mnie bliżej, a ja przysunęłam się bliżej niej, bez wahania i przytuliłam ją delikatnie. - Dziękuję. - Pocałowała czubek jej głowy, jakby była małym dzieckiem. - Tylko dla ciebie. - Wyszeptała w zamian Z tymi trzema słowami, wróciła do mnie cała nadzieja. Sam przejdzie przez to, pozostaną blizny ale znowu zacznie żyć. Tej nocy spałam w szpitalu, bo nie chciałam zostawić Sam samej. Ponownie nie odzywała się, do chwili aż musiała pójść z pracownikami Phoenix Center. Pochyliłam się do jej wózka, przytuliłam a ona wyszeptała mi do ucha. – Kocham cię. - Tak, Sam odnajdzie swoja drogę. Może ma

287

pazury i będzie walczyć, by wrócić, może ona nie będzie już taką samą Sam, ale ta nowe Sam będzie silniejsza niż kiedykolwiek.

Wróciłam do pracy, po dniu gdy Sam wyjechała, Marta bardzo cieszyła się z mojego powrotu. Jej cierpliwość była niezwykła, gdy wychodziłam do Sam, ale byłam gotowa powrócić do mojej rutyny. Rzuciłam się w wir pracy, który dostarczył mi rozproszenia uwagi. To było dziwne, nie spędzałam już całego swojego czasu w szpitalu. Wciąż nieustannie martwię się o Sam, ale miałam pewność, że ma odpowiednia opiekę. Szkoła się skończyła; byłam magistrem. Ale uroczyste zakończenie w piątek nie było dla mnie. Nie miałam ochoty cieszyć się z mojego dyplomu na scenie, gdy nie było obok osób, które się mną opiekują i troszczą o mnie. Moja samotność była zbyt przygnębiająca by pogłębić ją jeszcze wybraniem się na ceremonię. Heath został postawiony w stan oskarżenia, a kaucja została odrzucona, pomimo protestów jego prawników i ojca. Policja w toku śledztwa ujawniła, że Heath miał dwie wspólniczki, jego koleżanki, które zwykle podglądały, ale również przyznały się do udziałów w kilki atakach. Heath sprytnie zaplanował swoją nieobecność w trakcie kilku ataków, zapewniając sobie niezaprzeczalne alibi, dzięki czemu nigdy nie miał być podejrzany. Jednak podczas aresztowania jego najbliżsi przyjaciele, by uzyskać wyrozumiałość wymiaru sprawiedliwości, wyśpiewali wszystko.

Zwiastun wieczornych wiadomości przykuł moja uwagę, tydzień po aresztowaniu Heatha. Było reklamowane expose typu ”‘niezliczone szczegółu dotyczące spisku i uchwycenia Heatha -myśliwego z Hensley„. Heath dostał nowy pseudonim. Jestem pewna, że temu pokręconemu psychopacie się podobało. Nie chciałam tego oglądać, ale nie mogłam się jakoś powstrzymać. Przeżyłam horror, ale jak każdy kierowca prowadzący samochód, nie mogłam 288

oderwać wzroku. Usiadłam na kanapie z kawą w ręku. Program rozpoczął się od podsumowania wydarzeń w Hensley i domniemanych zbrodni Heatha. Na szczęście imiona ofiar zostały utajnione. Dziennikarz zaskoczył mnie, gdy ujawnił, że kierownictwo Hensley otrzymało ponad trzydzieści skarg od studentek z Hensley dotyczących Heatha, w ciągu ostatnich czterech lat, zaczynając od obsesyjnego zachęcania do seksu, bez ich zgody, które Hensley albo zignorowało albo zamiotło pod dywan. Reporter spekulował, że uniwersytet przymykał oko na kłopotliwe i nielegalne działania Heatha, ze względu na wpływy i wkłady pieniężne dokonywane przez pana Varbecka. Kilku dyrektorów w Hensley zostało zdegradowanych na niższe stanowisko lub

nagle

zwolnionych

w

tym

tygodniu,

wliczając

w

to

dyrektora

uniwersytetu. Byłam zszokowana, dowiadując się o współwinie Hensley i liczbie

zarejestrowanych

skarg

przeciwko

Heathowi.

Reporter

chwalił

poświęcenie i determinację departamentu policji, wspominając o tym, iż to detektyw Norse aresztował Heatha. Dziękowano również FBI za ich pomoc w dostarczeniu zasobów i osób w celu znalezienie sprawcy, przez te cztery miesiące, na wniosek policji. - Nasze źródła potwierdzają, że agent specjalny Hunter Charles z biura FBI w Nowy Jorku, walnie przyczynił się do pozytywnego zakończenia dochodzenia jako tajny agent operacyjny 24 . Agent specjalny Charles jest synem William Charles’a – założyciela Higosha Dojo, popularnej i dochodowej sieci szkół sztuk walki. Na pełnym ekranie ukazało się zdjęcie Huntera ubranego w ciemny garnitur, opuszczający siedzibę policji. - Co do – Mruknęłam do siebie, gdy przetwarzałam informację. To kłamliwy skurwysyn – naprawdę nie powinnam obrażać matki Huntera, musiała

być

prawdopodobnie

piękną

kobietą.

Kłamliwy,

dwulicowy,

dwulicowy, kłamca, kłamca rozpalający majtki! Musiał mieć niezły ubaw z mojej naiwności. Nic dziwnego, że nie mógł być w związku ze mną, był bardzo zajęty dochodzeniem, wykorzystując do tego mnie… Czy cokolwiek z tego było prawdziwe? Słyszałam nawet że tajni agenci DEA czasami używają narkotyków, by utrzymać się pod przykrywką – czy seks ze mną, był również 24

No i mamy odpowiedź!!!!

289

częścią tej operacji? Czy nasza przyjaźń była niczym więcej niż droga do uzyskania dostępu do studentów i wtopienia się w środowisko akademickie? Każde słowo z jego ust, każda obietnica, to było kłamstwo. Już absurdalnie wiele razy byłam zła na Huntera, ale to było wisienką na torcie. Rzuciłam się na niego; błagałam go by mnie kochał, pragnął mnie. Kochałam jego charakter – który nie był z resztą prawdziwy, po prostu odgrywał rolę by złapać złoczyńcę. Platon powiedział: Miłość to poważna choroba psychiczna. Cholera, ten facet był mądry. Spędziłam ostatnie cztery miesiące mojego życia, na oddaniu serca człowiekowi, który go nie chciał - który wyznał mi, że go nie chce przyznał, że nie poznaje samego siebie. Graliśmy w gorącego ziemniaka – żonglując moim sercem, rzucając go jemu, a on podrzucał je z powrotem. I za każdym razem, gdy muzyka ucichła, to ja pozostawałam tym ziemniakiem – sercem poza grą. Dlaczego uległam jego pokusie? Przecież miał emblemat czaszki na sobie, ale mimo to wypiłam truciznę i bardzo mi się to podobało; teraz potrzebowałam antidotum. Byłam głupia samotna i zła, przygotowując się do tego co każdy dureń robi w takiej sytuacji, czyli udaje się do baru, wypić za swoją mądrość. Zmieniłam swoje ubrania i pojechałam do The Stop. Na szczęście bar był prawie pusty, dając mi prawie prywatne miejsce do upicia się by wszystko zrozumieć. Wybierając stołek, odliczałam który jest najbliżej mojej upragnionej cieczy, więc usiadłam z zamiarem spędzenia tutaj długiej nocy; Opuszczę stołek dopiero jak z niego zlecę. Griffin zauważył mnie i podszedł. - Witaj piękna, jak się masz? - Potrzebuje podwójnego shota tequili. - A czy to dobrze? Daj mi chwilkę, a ja dostarczę ci twoje znieczulenie.

290

Był fajnym facetem. Patrzyłam, jak rozmawia z drugim barmanem przed nalaniem mojego drinka. Z shotami i butelką w drugiej dłoni, wyszedł zza baru i podszedł. - Chodź dziewczynko, w rogu jest stolik, a na nim nasze nazwiska. Zastanawiałam się, czy podążając za Griffinem, nie łamię ślubu jaki złożyłam

stołkowi

przy

barze.

Przekonana

butelką

tequili

w

ręku,

zeskoczyłam i ruszyłam do boksu. Znalazłam wygodna pozycję i nie ruszałam się z miejsca, do czasu, gdy na stoliku nie pojawiły się shoty. Sięgnęłam po nie. Odchyliłam moją głowę do tyłu pozwalając na to, by płonąca ciecz przepłynęła przeze mnie, witając ogień. Sięgnęłam po butelkę by nalać sobie kolejnego, jednak Griffin mnie wyprzedził. Mruknęłam,

wyrażając

swoje

niezadowolenie

niczym

prostacki

jaskiniowiec. – Więcej. Teraz! - Mówisz mi o co chodzi, polewam. Nie mówisz mi o co chodzi, nie polewam. Wybór należy do ciebie. - Jestem zakochana w Hunterze. Skinęłam głową do butelki w jego ręki, wymagając rekompensaty za moje pięć słów. - Powiedz coś czego nie wiem. - Jestem zakochana w Hunterze, a on tego nie odwzajemnia. To agent FBI, który działał pod przykrywką, by złapać mordercę z Hensley. Każda chwila, jaką z nim spędziłam, była częścią jego wizerunku. Griffin gwizdnął zaskoczony, gdy wlał mi zastrzyk, który podniosłam do ust bez wahania. - Wszyscy moi najlepsi przyjaciele mnie opuścili. Zostałam sama. Griffin odchrząknął, wywołując u mnie wyrzuty sumienia. - Masz rację, dziękuję, Griff. Jesteś dla mnie dobrym przyjacielem i przepraszam za umniejszenie twojej obecności. Tequili? 291

- Nie szkodzi, Ev. Wiem, że czujesz się odrzucona i odizolowana, ale również jestem twoim przyjacielem. - Uśmiechnęłam się do niego w uznaniu, sięgając po kolejną kolejkę. – Twoim przyjacielem, który wyznaczy granice. Dostałaś dzisiaj trzy strzały. Czy może rozważysz możliwość wypicia ostatniego na koniec? Chwyciłam shota i przełknęłam zanim, podzieliłby się ze mną innymi mądrościami. - Łapię się na tym, że ciągle myślę gdzie jest i co robi. Czy ma dziewczynę, żonę, która cieszy się z jego powrotu? Czy dzieli się ze swoimi kumplami z FBI historyjkami o głupich, naiwnych dziewczynach, które lecą na niego w trakcie operacji? - On nie udaje Ev. - Tak udaje. Zaoferowałam mu siebie, prosiłam go, chciałam go a on poklepał mnie po głowie, niczym wiernego psa i odszedł. To wszystko było kłamstwem; udawał mojego przyjaciela. - Skończ pieprzyć te bzdury. On nigdy nie był tylko twoim przyjacielem. - Griffin pokręcił głową. – Ludzie grają, udają swe emocje, gdy jest publiczność jest świadkiem tej gry. Hunter pokazał nieokiełznane uczucia, kiedy wydawało mu się, że nikt nie patrzy. To nie było fałszywe Ev. On nie udawał. Tequila dawała znać o swojej obecności. Ciepło otoczyło moje ramiona i ciało, dając mi towarzystwo, jakiego potrzebowało moje samotne serce. Chciałam więcej tej dobroci, ale Griffin postawił sprawę jasno. - Brakuje mi Sam. - Ubolewałam. - Gdzie jest twoja przepiękna towarzyszka w zbrodni? Nie widziałem żadnej z pań, przez ostatni miesiąc. Bałam się, że mnie unika. - Ona cię nie unika Griff. Ona została… jest niedysponowana, wyjechała na dłuższy urlop. Będzie potrzebowała prawdopodobnie jeszcze kilku miesięcy. Mówiłam z nonszalancją, starając się ukryć moje obawy. 292

- Ona tak po prostu wyjechała i zostawiła cię samą na kilka miesięcy? Był sceptyczny. Wzruszyłam ramionami. – Muszę pracować. - A co słychać u tego kochasia? - Tu zaszły pewne zmiany. Sam nauczyła się kilka rzeczy o Robbiem, z którymi nie mogła żyć. Kopnęła go w zad kilka tygodni temu. - Mieliśmy umowę panienko, obiecałaś mnie powiadomić, kiedy Sam stanie się wolną agentką. - To nie właściwy czas, Griff. Pracuje nad kilkoma sprawami. Wykręcałam się. - Tak więc, wybrała się na długi urlop, by naprawić swoje złamane serce.

To

nie

brzmi

prawdziwie.

Pomiędzy

wami

jest

najbardziej

symbiotyczna przyjaźń, z jaką kiedykolwiek się spotkałem. Jeśli ona cierpiała, to pierwszą osobą, która by za nią poszła i została przy niej, do czasu aż wszystko byłoby w porządku, jesteś ty. Czerpiecie siłę od siebie, wspieracie się wzajemnie. Czego tak naprawdę nie chcesz mi powiedzieć? Miał rację, a każde jego słowo dźgało w moją ranę, która jeszcze do końca nie była zagojona. . Moje oczy wypełniły się łzami, zanim popatrzyłam na niego przez stół. Griffin chwycił moją dłoń, pocieszając mnie. – Ev, kochanie, co się stało? Pokręciłam głową, nie chcąc złamać zaufania Sam. Griffin wziął ostry oddech o zacisnął swe ogromne dłonie na krawędzi stolika. - Nie. mruknął do siebie. – Ev proszę, powiedz mi, że to nie jest ten horror, który sobie wyobrażam. Odwróciłam oczy, nie potrafiąc sprostać jego spojrzeniu. Usłyszałam dźwięk tłuczonego szkła, a gdy podniosłam oczy, znalazłam Griffina trzęsącego się z wściekłości. Dyszał, a furia emanowała z niego. 293

- Czy z nią jest wszystko w porządku? - Spytał, przez zaciśnięte zęby. Wzruszyłam ramionami i pokręciłam głową. - Czy ona dostała odpowiednią pomoc? - Zapytał cicho. Skinęłam głową. Wypuścił urywany oddech, gdy zapytał. – Powiedz tyle ile możesz, proszę. Józef rozluźnił mi język, za co przeklinałam tego w dziewięćdziesięciu procentach drania. Powiedziałam mu, co się stało, ale pominęłam szczegóły ataku na Sam, bo to nie była moja historia do opowiedzenia. Griffin nie przerwał mi ani razu, ale były chwile, gdzie stawał i krążył wokół stolika, zupełnie jakby powstrzymywał się od jakiegokolwiek działania. Kiedy skończyłam, usiadł niespokojny. Gdy minęło kilka minut, wtrąciłam. – Griffin, czy ciebie też straciłam? Rozwinęłam wystarczającą niechęć do katatonicznych zachowań, w ciągu ostatniego miesiąca. - Nie żartuj. Nie jestem gotowy na żarty z tobą, Everleigh. - Griffin skomentował ostro. Nie udźwignął zbyt dobrze informacji, które przekazałam mu z dużym obiektywizmem, tak dla niego znajomym. Jego spekulacje co do brutalności, jaką Sam musiała znieść i te późniejsze jej załamanie, były ciężarem, który starał się unieść. - Ona przetrwa i szybko do nas wróci. - Zapewniłam. Griffin szybko przeszedł na tryb kliniczny. – Czy ona cofnęła się od momentu przybycia do ośrodka? Czy ona wykazuje odpowiednie reakcje emocjonalne? Czy ona prowadzi interakcje z innymi pacjentami i członkami personelu? Czy ona uczestniczy w sesjach grupowych? Wow to było całe mnóstwo pytań, a ja na wiele z nich nie znałam odpowiedzi.

294

- Shelly, dyrektor ośrodka, powiedziała mi, że aklimatyzacja w ośrodku, przebiegła dobrze. Ona buduje więź zaufania w szczególności z jednym z doradców. Ona przyznaje się do tego ataku i dzieli się szczegółami dotyczące faktów, ale nie pokazuje emocji robiąc to. Uczęszcza na sesje grupowe, ale nie uczestniczy w nich aktywnie. - Nienawidziłam mówić o Sam, gdy ona znajdowała się w innym miejscu. – Robi duże postępy, przez ten krótki czas, jaki tam jest, wiec mamy wszelkie powody do optymizmu. Griffin skinął głową. – Heath, musi być niezmiernie szczęśliwy, że jest w więzieniu. Jeśli tylko miałbym okazję … . - Musiałbyś się ustawić w kolejce. A wydaje mi się, że kolejka jest dłuższa niż do damskiej toalety po puknięciu laski. No, zdobyłam jego chichot. - Byłoby lepiej, gdyby Robbie zaczął się ukrywać. Nie będę go szukał, ale jeśli stanę z nim twarzą w twarz… Nie będę się w stanie kontrolować, ma wiele na sumieniu. Siedzieliśmy w milczeniu, zakładam, że każdy z nas próbował poradzić sobie z tą historią na swój sposób. - Chodź piękno damo. Miałem podwieźć jednego z chłopaków do domu po wieczornej zmianie. Pojedziemy twoim samochodem a on pojedzie moim za nami; dzięki temu zaoszczędzisz jutro na taksówce. Kiedy przyjechaliśmy do mojego mieszkania, Griffin chwycił moja dłoń w przyjaznym geście. – Wiem, że bardzo brakuje ci twoich powierników. Chcę, żebyś wiedziała, że masz we mnie przyjaciela. Nie izoluj się, zawsze wiesz, gdzie mnie znaleźć, przez większą część nocy. - Jesteś jednym na milion Griffinie Evensen. Jeśli nie byłbyś dla mnie jak brat, prawdopodobnie czułabym się urażona. - Dobranoc sis.

295

Weszłam do mojego mieszkania, lżejsza na duchu, po wyładowaniu się na Griffinie. Moja podróż do baru okazała się okazją do ponownego nawiązania przyjaźni z Griffinem, w chwili gdy potrzebowałam tego najbardziej.

W ciągu następnych kilku tygodni, większość swojego czasu spędzałam w The Stop, dotrzymując towarzystwa Griffinowi podczas jego zmiany, chciałam uniknąć samotności w domu. Wysłuchiwał moich narzekań na Huntera, moich obaw dotyczących Sam – zawsze był chętny by wysłuchać sprawozdania z jej postępów, moich rosnących obowiązków w Higher Yearning i każdej innej myśli, która akurat wtedy wpadała mi do głowy. Czasami zostawiał mnie w spokoju, ale przeważnie naciskał bym stanęła twarzą w twarz ze swoimi splątanymi uczuciami. Przypuszczałam, że nasza przyjaźń powstała z wzajemnej troski o Sam, ale to rozwinęło się z tego co dzieliliśmy na początku. Gdy Griffin wycierał bar, poruszył temat, którego unikałam. - Ev, czy teraz wyciągniesz dłoń do Huntera, gdy twoje emocje ostygły? Może on czeka, aż zrobisz pierwszy krok? To był właśnie cały Griffin, zawsze rozdrapujący moje strupy – i znowu będę musiała kupić tubkę Neosporin25, by zapobiec zakażeniu i przerażeniu – ale nauczyłam się, że nie lubi być ignorowany. -To byłoby łatwe znowu się łudzić, wierząc ci. Hunter jasno wyraził się co do tego, że mnie nie kocha i nie chce ze mną przyszłości. Nawet jeśli odłożę na bok jego kłamstwa, nie mogłam pojąć czemu on to robił, błagałam go, a on odmawiał mi… wielokrotnie. Jaka jest definicja szaleństwa według

25

296

chłopca –psychiatry? Powtarzanie tych samych zachowań w nadziei na uzyskanie innego wyniku. Mam już dość wystarczająco tego szaleństwa w moim życiu, teraz chcę stabilności. - Myślę, że to, czym się ze mną podzieliłaś jest szczere. Możesz chociaż rozważyć tę możliwość. - Zbeształ mnie. – Tęsknisz za nim. Wszystko co w tobie ciemne – wiele z nich jest skutkiem twojej troski o Sam, ale w równej części przez zniknięcie Huntera z twojego życia. Miał rację, ale rozwiązaniem nie było zaroszenie Huntera z powrotem do mojego życia. - Zupełnie jakbym zeszła z karuzeli, Griffin. To powoduje u mnie zawroty głowy i ciągle kończy w tym samym miejscu. To może być zabawa na krótką przejażdżkę, ale nigdzie nas to nie zaprowadzi. - Twoim największym problemem jest to, że jesteś uparta - możesz zebrać fakty i wyciągać swoje wnioski – ale po dokonaniu ustaleń, jesteś niechętna do ponownego przemyślenia. Uważaj, abyś nie przywiązała się tak mocno do swoich założeń, że ograniczysz sobie tym swoje możliwości. -

Bardzo

dziękuję, mądry

człowieku. Będę

o

tym pamiętać.

-

Odpowiedziałam sarkastycznie.

Co

najmniej

raz

w

tygodniu,

przerabiałam

tę

rozmowę.

Griffin,

nieodpowiedni atak a ja chciałabym pominąć te wszystkie jego wysiłki. To byłoby satysfakcjonujące, gdyby nie przypominał mi mojej rozmowy z Hunterem. - Dla wszystkich jest święty. Jeśli Hunter byłby tu teraz, rozebrałabym go i wskoczyła na niego niczym do pociągu miłości, krzycząc ‘choo – choo’, tylko po to, żebyś się zamknął. Jesteś nieubłagany; nawet nie pamiętam dlaczego cię lubię.

297

- Nie do końca o taki wynik mi chodziło, ale ten też byłby dobry. Przynajmniej zaczynasz etap żalu. - Zaśmiał się. – Tak przy okazji, będę musiał bardzo szybko przypomnieć ci dlaczego mnie lubisz, ponieważ zdaje mi się, że zapominasz. Przewróciłam

oczami

i

zmieniłam

temat,

zanim

Griffin

mógłby

kontynuować swoje nauczanie. Ten facet mógł przekonać wegetarianina do zjedzenie hamburgera z bekonem. Miał rację - nie poradziłabym sobie bez niego.

W następną niedzielę otrzymałam wspaniałą wiadomość; Sam dochodziła szybko do siebie i wreszcie zaczęła się dzielić swoim doświadczeniem i uczuciami ze swym opiekunem. Było to ogromne zwycięstwo, fundament, na którym może odzyskać siebie. Od razu napisałam do Griffina, tak szybko jak włączyłam telefon, a on nalegał byśmy uczcili to następnego wieczora.

298

Rozdział20 Miłość nie zna barier. Pokonuje przeszkody, ogrodzenia, przenika ściany by dotrzeć pełna nadziei do miejsca przeznaczenia. Maya Angelou Przybyłam do The Stop, do mojego drugiego domu, by znaleźć pusty bar; to było niesamowite. Griffin wpadł mi w oko i w tej samej chwili nieznany obiekt popłynął w moim kierunku. Ku mojemu zadowoleniu, złapałam pocisk, zanim dotarł on do mnie. Rozluźniłam dłoń, i znalazłam w niej srebrny gwizdek – taki który używają trenerzy w siłowni – świecił w mojej dłoni. - A gdzie wszyscy. - Szturchnęłam go. – I o co do cholery chodzi z tym gwizdkiem? - W barze jest dzisiaj impreza zamknięta. A ty jesteś jedyną, która powiedziała, że może potrzebować takiego gwizdka. Nie powiedziałam nic takiego; pamiętałabym o takim moim idiotycznym żądaniu, czyż nie?

299

Griffin wyszedł zza baru i skierował się na scenę, która była oświetlona przez punktowe światło. Wspiął się po schodkach, podniósł gitarę i stanął przed mikrofonem. Co do cholery, mieliśmy koncert? Griff zaczął brzdąkać na gitarze początkowe akordy, a ja skoncentrowałam na przypomnieniu sobie tego dźwięku, -„Open Arms” Journey. To był dziwny wybór patrząc na nasze świętowanie. Gdy Griffin grał dłuższy wstęp, obawiałam się przez chwilę, że tą piosenkę, chce wyrazić swoje romantyczne zamiary do mnie, do cholery, to byłoby tragiczne. Szybko otrząsnęłam się z moich myśli. Stałam tak zamrożona, gdy jakaś ręka chwyciła moją, próbując mnie odwrócić. To był on…. - Hunter. - Odetchnęłam. - Aniele. - Powiedział z uśmiechem. – Zatańczysz ze mną? Byłam zbyt oszołomiona, by przetworzyć jego pytanie i dać mu odpowiedź. Wyczuwając mój dylemat, Hunter przejął dowodzenie. Położył dłoń nisko na moich plecach, przysunął mnie bliżej do siebie, aż nasze ciała się spotkały. - Słuchaj. - Hunter delikatnie rozkazał, gdy przytulał mnie do swej piersi. Griffin zaczął śpiewać słowa piosenki, którą znałam całe swe życie, ale słuchałam ich tak naprawdę pierwszy raz. Wchłaniałam każdą sylabę, każde słowo, rejestrując i rozumiejąc to, ze były to słowa Hunter skierowane do mnie. W tej chwili zamknęłam się na każde pytanie i każdą wątpliwość, by delektować się uczuciem jego ramion owiniętych wokół mnie. Gdy piosenka się skończyła, Griffin zszedł

sceny, wychodząc tylnym

wyjściem. - Nadszedł czas by porozmawiać aniele. Jest tak wiele niewyjaśnionych rzeczy.

300

- Masz podsłuch? Czy muszę dzwonić po swojego adwokata? Oczywiście moja radość z ujrzenia go zelżała, zostawiając mnie bezczelną. Westchnął. – Nie mam podsłuchu, czy chcesz przeprowadzić na mnie rewizje osobistą? - Zaproponował złośliwie. Jego odpowiedź była jak zwykle psotnym afrodyzjakiem, ale nie pomoże mu to w zdobyciu dodatkowych punktów dzisiejszego wieczora. - Powstrzymaj tę swoją pretensjonalną bystrą rutynę. Okłamałeś mnie i wykorzystałeś. Poza przeprosinami, nie ma więcej do powiedzenia. - Jeśli chciał zadość uczynić, musi bardziej na to zapracować…. - Pretensjonalny? Nigdy nikt mnie tak nie nazwał. - Powiedział, zanim zrobił się bardzo poważny. - Nigdy cię nie okłamałem, Everleigh. Były chwile, że było to cholernie niemożliwe, ale obiecałem sobie, że nigdy cię nie okłamie i nie zrobiłem tego. Zataiłem kilka istotnych szczegółów co do mojej pracy, skrzywdziłem cię tym, nie ochroniłem cię, gdy tego potrzebowałaś, ale nigdy cię nie okłamałem. - Kłamstwo, przez zaniechanie jest nadal kłamstwem. - Poprawiłam jego teorię. - Nie zrozumieliśmy się. Zataiłem charakter mojej pracy, bo było to konieczne, ale to nie jest istotne. - Nie jest istotne, czy ty postradałeś rozum? Nie było nic bardziej istotnego. Wykorzystałeś mnie, by wkręcić się w Hensley, dla swojej tajnej operacji. Zaprzyjaźniłeś się ze mną, by przypodobać się studentom. To mówi, że jesteś bardzo rezolutnym agentem, ale też sprawia że byłeś gównianym przyjacielem i zasranym kochankiem. A mówiąc dalej – wkręcałeś mnie dalej do tej operacji czy byłam tylko dodatkowym benefitem? A może chciałeś pobujać się z łatwowierną studentką? Hunter zrobił krok do tyłu, zupełnie jakbym go uderzyła.

301

- Czy to jest to, w co wierzysz – że wykorzystałem cię by dostać się do Hensley – że kochałem się z tobą, tylko po to by zgromadzić informacje? Jakim typem mężczyzny myślisz, że jestem? - Taki typ faceta, który udawał kogoś kim nie był, który mnie pieprzył i zostawił. Myślę, że to sprawia, że nie różnisz się od każdego innego knajpowego podrywacza z wyjątkiem tego, że oni zazwyczaj nie dbają o swoje zdobycze. Widocznie są bardziej uczciwi. - Po pierwsze, gdybym musiał zaprzyjaźnić się i uwieść kobietę do aklimatyzacji w Hensley, byłbym żałosnym agentem. Dostałem stanowisko nauczyciela seminarium samoobrony i zostałem studentem. Po drugie, nie pieprzyłem cię i zostawiłem. Chciałem pokazać ci swoją miłość do ciebie, ale ty dałaś mi ultimatum. Wtedy, kiedy nie mogłem dać ci wszystkiego, czego ode mnie chciałaś, wykopałaś mnie ze swojego życia. Po trzecie, nie udawałem kogoś innego. Nie działałem pod przykrywką – gdyby tak było, skorzystałbym z fałszywej tożsamości - pracowałem jako funkcjonariusz cywilny. Zawsze byłem sobą, po prostu nie powiedziałem ci o swoim zawodzie i cywilnej obecności w Hensley. Po czwarte – nigdy cie nie okłamałem. Nie wyzywaj tutaj mojej uczciwości. Wymienił kilka ważnych punktów. Byłam tak bardzo zdezorientowana, że stłumiłam jego powiązania z FBI i urażona jego ciągłym odrzuceniem? To było drugie. Mam zrozumieć jego potrzebę ukrycia celu swego pobytu w Hensley. A to co najbardziej mnie oburzyło, to jego niezdolność do rozpoznawania tego co mieliśmy, czegoś cennego, rzadkiego i epickiego, a on wyrzucił to wszystko jak śmieci. - Masz rację; w większości wykonałeś swoja pracę, honorowe zadanie, chroniąc kobiety w Hensley no i rozwiązałeś sprawę. Przestępcy są za kratkami no i operacja zakończyła się sukcesem. Pochwalam cię, misja zakończona. Reszta to tylko szczegóły nie, cel uświeca środki. Jeśli przyszedłeś tutaj by otrzymać moje wybaczenie, masz je; Życzę ci wszystkiego najlepszego w życiu. Dbaj o siebie Hunter. - Uśmiechnęłam się tak, by mógł zobaczyć w nim moją szczerość. 302

Byłam z siebie dumna. Pozwoliłam mu odejść z godnością i uśmiechem, tym razem. I wreszcie przedłożyłam swoje potrzeby, nad jego pragnienia. Szukał rozgrzeszenia, dostał je. To mój ostatni akt miłości dla człowieka, którego nie mogłam mieć. Okazało się, że Hunter i ja mam rozbieżne punkty widzenia na temat mojego szlachetnego poświęcenia. - Czy ty sobie szalenie ze mnie żartujesz? Chcesz pozbyć się mnie banalnymi życzeniami? Przecież jeszcze nie skończyliśmy o tym rozmawiać, Everleigh. Myśmy nawet nie doszli do porozumienia. Patrzyłam na niego zdezorientowana. - Ja oficjalnie zamknąłem moją część tej sprawy – sprawozdania wysłuchane, raporty złożony, działania rozliczone. Mogę wreszcie opowiedzieć ci, co tak gryzło mnie przez ostatnich kilka miesięcy. W końcu mogę odbyć z tobą niecenzuralną rozmowę, a ty chcesz pogłaskać mnie po głowie mówiąc: ‘Dobry chłopcze Fido, a teraz możesz iść i siusiać w czyimś podwórku”? Myślę, że tak nie będzie. Wysłuchasz mnie i posłuchasz tego co do ciebie mówię, a nie będziesz czytać między wersami, których tam nie ma. - A co jeszcze możesz powiedzieć Hunter? Możesz mi wyjaśnić, dlaczego pominąłeś twój policyjny status, a ja dam ci moje przebaczenie. Nie ma powodu,

by bić martwego konia. - On może i chciał rozmawiać, ale ja

wolałam wyjść teraz, gdy byłam jeszcze w stanie pozwolić mu odejść. - Wszystko! Jest wszystko do powiedzenia. Boże ty naprawdę możesz testować cierpliwość świętego, wiesz to? Teraz masz zamiar usiąść i siedzieć cicho, gdy ja będę mówił, to co muszę ci powiedzieć, bez żadnego przerywania. Łapiesz? - Hunter, lepiej odejdź teraz. Nasze problemy są już rozwiązane. Kiedyś, będziemy

mogli

spojrzeć

wstecz

i

uśmiechnąć

się

z

sentymentem,

wspominając o wspólnie spędzonych chwilach.

303

- To jest to. - Mruknął i nagle znowu znalazłam się na jego ramieniu… ponownie. On naprawdę miał coś z tym sposobem przenoszenia mnie. Posadził mnie bezceremonialnie na krawędzi sceny. - Będziesz siedziała i milczała. Będziesz słuchała – naprawdę słuchała. Nie

podniesiesz

żadnego

pojedynczego

mięśnia,

dopóki

nie

skończę.

Zrozumiałaś mnie? - Już miałam coś powiedzieć, ale podniósł dłoń.- To było pytanie retoryczne. Nie mówisz, nie ruszasz się. Witaj Alfa – Hunterze. Zaczęłam się obawiać, że tak go popchnęłam ku krawędzi, że stracił rozum. Widząc go stojącego krok przede mną, zdecydowałam się postąpić zgodnie z jego dyrektywą, siedząc spokojnie i cicho, czekając na jego monolog. - Mam zamiar opowiedzieć ci pewną historię. To będzie ‘Wybranie Swojej Własnej Przygody’ – czy kiedykolwiek czytałaś tę opowieść jak byłaś dzieckiem? To było moje ulubione – masz kontrolę nad opowieścią i to ty możesz wybrać jak to się skończy. Kiwnęłam głową, zgadzając się. Rzucił mi ostrzegawcze spojrzenie; zdaje się, że był bardzo poważny co do mojego nieruchomego siedzenia. - Był sobie kiedyś facet, który myślał, że jest szczęśliwy. Zgłosił się na ochotnika, by zbadać ciąg odrażających zbrodni, bo chciał chronić ludzi i miał nadzieję uratować czyjeś życie. Zaproponował również, że będzie uczył kobiety jak bronić się przed tymi atakami, bo zdawał sobie sprawę, że nie jest w stanie osobiście ochronić ich wszystkich. Spotkał tam kobietę – sarkastyczną, upartą, wspaniałą kobietę – i był zaintrygowany a także zniewolony przez nią. Nie lubiła go na początku, ale później obrała sobie za cel, zrobienie z niego swego przyjaciela. Śmieszyła go jej determinacja, bo już praktycznie wtedy nim był. Stali się przyjaciółmi, najlepszymi przyjaciółmi, a ich związek coraz bardziej stawał się skomplikowany. Stawali się czymś więcej

niż

przyjaciółmi,

czymś

nienazwanym,

które

dekoncentrowało

dziewczynę i sprawiało, że od czasu do czasu robiła szalone rzeczy. Chciał powiedzieć jej co czuje, ale nie mógł. Musiał zachować swoją pracę w

304

tajemnicy, by mieć pewność, że źli ludzie, nie unikną odpowiedzialności, gdy zostaną złapani. Starał się być tylko jej przyjacielem, ale było to trudne. Chciał ja przytulać, dotykać… chciał więcej. Ale on nie był w stanie dać jej więcej, póki jego praca się jeszcze nie zakończyła. Jednej nocy była smutna, skrzywdzona. Chciał ją pocieszyć, dbać o nią, ale pragnął jej tak bardzo, że stracił nad sobą kontrolę. Kochał się z nią. To zmieniło jego życie, było odkrywczym doświadczeniem, ale wiedział, że to był błąd, bo czas był nie odpowiedni. Otworzył drzwi, przez które nie mógł jeszcze przejść, ale nie mógł ich też zamknąć bo rozwalił zamek. Poprosiła go by dał jej wszystko. Chciał to zrobić, ale nie mógł, dopóki jego misja się nie zakończy. Poprosił ją, by czekała, bez wyjaśnienia dlaczego. Bez żadnego wyjaśnienia, założyła, że ją rzucił i szybko wykopała go z swojego życia; został zdewastowany. Rzucił się w wir pracy by złapać złych ludzi i upewnić się, że dostaną to na co zasłużyli. Chciał wrócić do tej dziewczyny,ale skrzywdził ją tak głęboko, że nie wiedział czy mu przebaczy i da jeszcze jedna szansę. Dlatego spiskował z ich wspólnym znajomym, by ponownie zdobyć jej serce. I nadszedł czas gdy jego współspiskowiec powiedział mu, że nadszedł czas, by udał się do tej dziewczyny – jego dziewczyny. Wciąż była wściekła i próbowała go odrzucić, ale tym razem nie chciał jej odpuścić. Opowiedział jej historię o mężczyźnie, który bardzo lubił siebie i kobiecie bardzo podobnej do niego, a potem czekał by dowiedzieć się, jak ta historia się zakończy. Wpatrywałam się, z otwartymi ustami, chłonąc wszystko co powiedział. On zwięźle opisał historię naszego związku. Byłam w błędzie. Byłam taka głupia, niecierpliwa, uparta, arogancka i – w nim zakochana. Byłam gotowa skoczyć na scenę i stawić temu czoła, ale kazał mi siedzieć na miejscu i być cicho. Postanowiłam, tak dla odmiany, być posłuszna. - Czy pamiętasz mój tatuaż? Zrobiłem go pod koniec marca. Byłam zdezorientowana, jego wyznaniem, ale skinęłam głową. Jakbym mogła zapomnieć ten znak na jego lewej piersi. Dlaczego z całej tej historii przeszliśmy do sztuki na jego ciele, nie wiem. - Czy pamiętasz co oznaczał? 305

Skinęłam głową. Spojrzał na mnie wyczekująco, pozwalając mi mówić. - Na zawsze. Powiedziałeś, że to japońskie słowo, zawsze, wiecznie. - Dokładnie. Na zawsze. Spojrzał na mnie ponownie wyczekująco. Wzruszyłam ramionami, bo wciąż nie rozumiałam o co mu chodzi. Położył swoją dłoń na sercu, powtórzył oddzielając słowa. – Na- zawsze. Zamknij się – co? Czy on właśnie powiedział to, co myślę, że powiedział? - Teraz wiem, że dla mnie liczysz się tylko ty. Bez względu na to, co wydarzy się między nami w przyszłości, to zawsze będziesz tylko ty. Jestem dla ciebie – Tylko dla ciebie. Tak. Faktycznie mówił to o czym myślałam, powiedział. Oniemiałam, kontynuując siedzenie w ciszy. - Jestem w tobie zakochany od miesięcy, Everleigh. Chciałem powtarzać ci to codziennie, ale byłoby to samolubne z mojej strony, gdybym zwerbalizował moją miłość, kiedy nie byłem w stanie dać ci niczego więcej. Miałem nadzieję, że uda mi się utrzymać nas w strefie przyjaciela, do czasu aż złapalibyśmy napastnika, a wtedy mógłbym dać ci wszystko czego pragnęłaś, o ile dalej byś mnie chciała. A wtedy zaczęłaś spotykać się z tym palantem z Krav Magi. Byłem przerażony, że cię stracę, ale miałem związane ręce. A potem jak idiota, spieprzyłem rzeczy po mistrzowsku, śpiąc z Toba. To raczej nie był komplement, musiał odgadnąć moje myśli, bo szybko kontynuował. - Nie zrozum mnie źle, nie było rzeczy, której pragnąłbym bardziej, niż ty owinięta wokół mojego ciała, rozpadająca się w moich ramionach. To było spektakularne i oddałbym wszystko, by móc spędzić ostatni miesiąc, powtarzając w kółko to doświadczenie. Nigdy nie mogłem się tobą nacieszyć. Chciałem cię spróbować i posmakować, na wszystkie sposoby o jakich marzyłem, ale czas był zły. Wciąż nie mogłem być z tobą, by dać ci to, czego 306

oboje potrzebowaliśmy. Tej nocy, desperacko chciałem powiedzieć ci, że cię kocham. Teraz, byłam gorąca i udręczona, co nie sprzyjało głębokim, znaczącym wyznaniom. - To było torturą, patrząc jak twoje serce pęka, rzucone przez mój tyłek, bo nie mogłem dać ci jednej rzeczy, której przede wszystkim sam pragnąłem najbardziej. Gdyby chodziło tylko o pracę, to bym powiedział ‘pieprzyć to’ i rzuciłbym wszystko, by cię nie stracić. Ale tu nie chodziło tylko o pracę. Byliśmy już tak blisko, by go powstrzymać i jeśli wszystko bym ci wyznał, mogłaś być w większym niebezpieczeństwie, a wtedy nie mógłbym, żyć sam ze sobą. Było zbyt wiele kobiet, które zasłużyło na sprawiedliwość, w szczególności Sam. W końcu podszedł do mnie, kładąc dłonie po obu stronach mych bioder, pochylił się i tym samym mnie zamknął. - Złapanie Heatha, było jedyną wystarczająco rzeczą, godną utrzymania mnie z dala od ciebie. Myślałem, że jestem szczęśliwy, przed tym jak cię poznałem, ale ty rozświetliłaś mój świat. Rzuciłaś mi wyzwanie, sprawiałaś że się śmiałem i nie myślałem racjonalnie. Wszystko przed tobą i bez ciebie było słabe i monotonne. Może jestem w stanie żyć bez ciebie, ale nie chcę, to byłoby mdłe i nieciekawe. Egzystowałbym, ale nie kwitł. - Everleigh Rose Carsen, jestem w tobie nieodwołalnie zakochany od pewnego czasu i zawsze będę. To jest to, czego właśnie pragnęłaś. Ten stan jest nieodwracalny. Proszę, aniele, daj mi szanse, bym w końcu mógł dać ci to, o co mnie prosiłaś. Pozwól mi się kochać. Pieprzyć swoje zasady! Chwyciłam głowę Huntera i pociągnęła w dół do moich ust. Wyszeptałam w jego usta. – Kocham cię. - Zanim pocałowałam go z tymi wszystkimi wstrzymywanymi wcześniej emocjami.

307

Jego ręce opuściły scenę, gdy jedną tulił z opieką tył mojej głowy, a drugą delikatnie dotykał mej twarzy. Jego usta i język leniwie tańczyły z moimi. Przejął kontrolę nad pocałunkiem, był wymagający, budujący pasję i zapał. Zmuszona do oddechu przerwałam pocałunek, gdy on ustami wędrował wzdłuż mojej szyi, ostro zasysając moją skórę, aż wrócił. Objęłam Huntera moimi nogami i rękoma, bo potrzebowałam go mieć bliżej siebie. Cofnął się zabierając mnie ze sobą, gdy zmierzaliśmy tak do pokoju gier. Hunetr rozejrzał się, rozważając wszystkie opcje. Posadził mnie na krawędzi stołu do bilarda i umieścił pełen szacunku pocałunek na czole. Wzruszył ramionami.-Kupię Griffinowi nowy stół, jeśli będzie narzekał. Gdy rozważałam kochanie się z mężczyzną moich marzeń, nie brałam pod uwagę stołu bilardowego, ale to była dla nas idealna chwila. Zastanawiałam się, czy powinnam się czuć winna perspektywą zbezczeszczenia stołu bilardowego. Myśl ta została odsunięta ode mnie, gdy wargi Huntera dotykały mojego ucha. - Potrzebuję cię teraz, wiedząc, że jesteś naprawdę moja, nie musząc cenzurować moich słów lub pokazywać tobie tylko migawek moich emocji. Potrzebuję cię teraz by pokazać tobie jak bardzo cię kocham. Czy mogę cię mieć, aniele? Czy mogę zabrać to wszystko od ciebie i zatrzymać to? - Proszę. - Błagałam. Rozebrał mnie powoli z wielką starannością, całując każdy cal, chcąc ustami zapamiętać topografię mego ciała. Szeptał słowa miłości i uwielbienia, znajdując sposób, by kraść moje serce, z każdym pocałunkiem. Kiedy skończył, ja zrewanżowałam mu się tym samym, pokazując i dając mu każdy aspekt mojej nieprzemijającej miłości do niego. Wreszcie gdy oboje byliśmy wyeksponowani dla siebie, obnażeni duchem i ciałem, wspiął się obok mnie i wziął mocno w ramiona, całując mnie dopóki moje myśli nie krążyły tylko wokół niego. Z nieartykułowaną wypowiedzią, wszedł we mnie i oboje

308

dyszeliśmy, gdy połączyliśmy się w jeden byt. Rozumieliśmy się wzajemnie, byliśmy dwiema połówkami tworzącymi całość, poruszające się i oddychające jako jedność. Patrząc mi w oczy, pogłaskał mnie po policzku. – Kocham cię wszystkim czym jestem. Moje serce bije dla ciebie – tylko dla ciebie. Celowo poruszał się powoli, znajdując miejsce, które powodowało, że me oczy uciekły w tył mej głowy, pokazując mi swym ciałem, prawdziwość jego słów, co sprawiło, że topniałam. Pod jego dokładną opieką, urosłam w czasie i przestrzeni, nie było grawitacji trzymającej mnie na ziemi, nie było powstrzymującego mnie prawa fizyki. Każda sekunda była godziną, zupełnie jakby czas stracił znaczenie. Hunter podążył za mną, z wylewającymi się z jego ust słowami miłości, gdy patrzył mi w oczy, trzęsąc się z wysiłku i uwolnienia. Byłam zamknięta w ramionach Huntera, moja głowa spoczywała na jego piersi, gdy odzyskiwałam swój oddech i moje zmysły. O mój boże, jak ja kochałam tego faceta. - Myślę, że krwawię. - Powiedział nieoczekiwanie. - Zraniłam cię? - Nie – cóż, a może i zrobiłaś, tylko było to mile widziane. Uderzyłem kilka razy głową w lampę nad stołem bilardowym26. - Wszystko w porządku? - Z tobą, to jest w pełni kontaktowy sport. Muszę następnym razem zabrać jakiś ochraniacz na głowę. Żartował, gdy w międzyczasie składał pocałunki w strategicznych miejscach na mojej szyi i barku. Śmiałam się. – Dlaczego tego nie zrobisz? To zdecydowanie utrudniło by moją zabawę, jeśli zostałbyś ogłuszony. 26

To kara za zbezczeszczenie stołu ha ha ha.

309

- Nie zarejestrowałem, niczego co się stało, aż do teraz. Byłem zbyt rozproszony piękną kobietą, dając mi spektakularny pokaz pode mną. - Twoje przedstawienie zdobyła kilka entuzjastycznych recenzji, również. - Słyszałem, że krytycy mieli trudne zadanie, cieszę się, że ich uspokoiłem. Pacnęłam żartobliwie jego ramię. - Jak się czujesz? - Tak bardzo się w tobie kocham – nigdy nie wierzyłam, że możemy być razem – boje się że znowu obudzę się sama w swym łóżku w mojej sypialni. - To nie jest sen, aniele – to przekracza moje najbardziej fantastyczne marzenia. Z powrotem mam swoje najlepszego przyjaciela, i mą kochankę w swych ramionach, a moje serce jest tam, gdzie zawsze chciało być. Pocałował mnie ponownie, z szacunkiem. Oddałabym swą dusze za jego pocałunki, z każdym jego dotykiem. Leżeliśmy razem jeszcze przez długi czas, przytulając się i ciesząc wolnością, i z tego że byliśmy w końcu razem. Jakiś czas później, otwierające się tylne drzwi i usłyszałam przez głośnik ‘choo

–choo’.

Hunter

spojrzał

na

mnie,

jakbym

była

szalonym

kapelusznikiem. - Czy na pewno chcę wiedzieć? - Prawdopodobnie, najlepsze będzie, jeśli nie będziesz tego chciał. Położyłam się z powrotem i przytuliłam do niego, jeszcze chwilkę dłużej. Griffin mógł poczekać.

- Jak czuje się Sam? Zapytał Hunter.

310

- Stara się wyczołgać ze skorupy, do której się schowała, by przeżyć, ale będzie z nią wszystko w porządku. Czeka ją trudna podróż w przyszłość, droga czasami będzie zdradliwa, ale ma silną wolę. - Zawdzięczamy Griffinowi wielki czas, wiesz. Był mózgiem naszego spotkania. Myślę, że ma w sobie trochę romantyzmu. Chciałam zmienić komentarz Huntera, by to on był jedynym spiskowcem, no ale wiedziała że był to spisek. - Kochanie, ona nie jest na to gotowa – ona może nigdy nie być na niego gotowa. Jej rany są tak głębokie, że kiedy wyleczy je, mogą pozostać zbyt grube blizny, trudne do przeniknięcia. Kocham Sam z całego serca i chcę, by była szczęśliwa i znalazła miłość, kiedy będzie na to gotowa, o ile w ogóle będzie. Ale również kocham Griffina i nie jestem pewna czy Sam, będzie w stanie w pełni oddać się drugiej osobie, przez to co przeszła – na pewno nie stanie się to w najbliższym czasie. Griffin zasługuję na więcej niż jej cząstka. On zasługuje na całość.

311

Epilog Nadzieja feniksa tkwi w skrzydłach, które pozwalają mu przemierzyć drogę przez pustynne niebo i na przekór wszystkim przeciwnością lecieć; odradzając się z popiołów i rosnąć. Miguel de Cervantes Wreszcie była w domu, cała i zdrowa. Jazda z lotniska była zdradliwa, gdy jechaliśmy autostradą i rozmawiałyśmy z Sam. Starałam się ją utrzymać wesołą – uaktualniłam dane o postępach mojego kwitnącego związku z Hunterem, od naszej ostatniej wizyty w Phoenix Center. Sam wzdychała ohh i ahh w odpowiednich miejscach, śmiała się z moich zabawnych anegdot i broniła przed moim głupim zachowaniem z facetem. Zachowywała się w porządku, ale była zupełnie jakby wyłączona. Była wersja lite Sam, nie tą samą dziewczyną z przed ataku, ale to było do przewidzenia. Jej reakcje wydawały się być komputerowo wygenerowane, mniej ludzkie bardziej jak android – to było niepokojące. Terapeuci ostrzegali mnie, że Sam może początkowo się cofnąć, gdy będzie przyzwyczajała się do bycia w domu.

312

- Wszelkie zmiany w środowisku i rutynie, mogą być drażniące dla osób z PTSD. To normalnie, więc staraj się tym za bardzo nie przejmować. Zdobyła narzędzia, by przetrwać i się rozwijać, tylko trzeba jej to pozwolić zrobić na własnych warunkach i w swoim tempie. Miałam nadzieję, że sesje z dr Veritus, pozwolą jej odzyskać podstawy jakie straciła, wracając do domu. Wspomniałam, że Hunter zobowiązał się do dostarczenia nam kolacji, kiedy wrócimy do domu, ale nie byłam pewna jej reakcji. - Bardzo chciałabym zobaczyć Huntera, proszę

niech przyjdzie.

Brakowało mi go, prawie tak samo jak tęskniłam za tobą. Plus, musze go jeszcze ochrzanić, za cały ten sekret z FBI, który złamał twoje serce. To był pierwszy przebłysk prawdziwej Sam. Prawie się poryczałam. Postanowiłam spróbować szczęścia. – Griffin chciał również przyjść. Powiedział,

że

zrozumie,

jeśli

potrzebujesz

więcej

czasu,

by

się

zaaklimatyzować, ale chciał być częścią powitalnej kolacji na twoją część, jeśli się na to zgodzisz. Sam milczała przez dłuższy czas. - Myślę, że wolałabym tylko naszą trójkę… byśmy mogli nadrobić. Doceniam wsparcie Griffina, ale potrzebuje kilku dni, zanim zajmę się resztą świata. Kiwnęłam rozumiejąc; Griffin tak podejrzewał i powiedział mi to samo. Wiedziałam, że nie powinnam ich popychać ku sobie, ja byłam tą, która powiedziała, że Griff zasługuje na więcej niż kilka połamanych kawałków Sam. I nie mogłam nic zrobić, ale czułam, ze Griff był jedyna osobą, wytrwałą i rozumiejącą, że Sam może pewnego dnia mu zaufa. - Masz rację. Tak naprawdę nie chcę się tobą dzielić – nawet z Hunterem – ale on nie zostanie długo. Powiedziałam, rozumiejąc jej uczucia.

313

- Ev jestem pewna, że ty i Hunter ruchacie się jak króliki w mieszkaniu i wszędzie gdzie macie odrobinę prywatności, on nie musi wracać do domu i spać sam w łóżku, tylko dla mojego dobra. - Dziś jest niedziela – dziewczęcy czas. Hunter otrzymał pozwolenie na uczestnictwo w kolacji, tylko ze względu na jej uroczysty charakter. Plus, to on dostarcza pożywienia. - To twoja decyzja, ale będę zadowolona, gdy będzie w naszym mieszkaniu. Aktualnie, będę czuła się bezpieczniej w mieszkaniu, gdy on w nim będzie. Ulżyło mi; Hunter stał się stałym bywalcem podczas nieobecności Sam. Miał nawet własną szczoteczkę do zębów. Co mnie martwiło to reakcja Sam na moje kontakty

Hunterem i mój szalony Dirty Dancing – nie byliśmy

najcichszymi ludźmi. Nie chciałam wywoływać u niej nieprzyjemnych wspomnień. Jakby czytała w moich myślach, wtrąciła. –A i nie martw się o twoją pracę na ziemi i rozbijania się, kiedy jestem w domu – dziewczyna z sąsiedniego pokoju, naprawdę wzięła do serca część koncepcji terapii, dotyczącej mężczyzn. Ona wypieprzyła sobie drogę do wygodnego samopoczucia w obecności mężczyzny. Myślę, że musiała mieć arkusz z zapiskami na swoich drzwiach. Nie jestem jeszcze gotowa do tańczenia w horyzontalnej pozycji, ale nie pogorszy mi się, jeśli ty będziesz. - Powidz mi, jeśli coś ci będzie przeszkadzało, a ocenimy to ponowne. Nie mogłam pomóc swojej uldze, będąc móc cieszyć się dalej zaletami Huntera. - Poza tym, Shelly zachęcała mnie do masturbacji, aby oddzielić negatywne wspomnienia związane z gwałtem od zdrowego zaspokojenia seksualnego. Mając Huntera obok i słysząc go jak się z Toba zabawia, może być dla mnie inspiracją.

314

Patrzyłam na nią szeroko otwartymi oczami, tak długo, jak było to możliwe, bez roztrzaskania samochodu. – Nie zamierzasz użyć mojego chłopaka, jako pożywienia dla swojego prywatnego czasu. - Och, oczywiście, że zamierzam. Sam uśmiechnęła się -

a ty moja

najlepsza przyjaciółko, nie możesz zrobić nic, by mnie powstrzymać. Drażniła się ze mną, i byłam zachwycona, że wygodnie ze mną żartuje o seksualnych sytuacjach. - Twoje efekty wizualne, jakie chcesz wszczepić w moja głowę, mogą zrujnować moje Zycie seksualne w najbliższej przyszłości. - Częściowo żartowałam. - Tylko żartuję. Hunter jest G.O.R.Ą.C.Y, naprawdę gorący, ale widzę go bardziej w braterskim świetle. Znajdę inną muzę dla mojej terapii. Boże, dzięki ci za to! Może będę w stanie ponownie uprawiać seks - Poza tym nie mogę fantazjować, o moim przyszłym szwagrze. To by złamało wszelkie dziewczęce zasady. Prawie zakrztusiłam się swoją kawą. – Nie jesteśmy zaręczeni. Oficjalnie jesteśmy razem tylko dwa miesiące. Nie ma żadnego pierścionka na horyzoncie, ani zamawiania białej sukni. Zwolnij, szalona panienko. - Cokolwiek powiesz. Założę się że w ciągu sześciu miesięcy, włoży ci na palec pierścionek, a ty zostaniesz panią Everleigh Rose Charles w przyszłym roku. Sam przewidywała z ufnością. - Dziewczyno – ugryź się w język. Właśnie skończyłam studia, przejmuję biznes i cieszę się seksem z moim nowym chłopakiem. Nie poganiaj mnie. - Lepiej naciesz się seksem z swoim nowym chłopakiem, bo wkrótce zostanie zastąpiony na seks z narzeczonym i szybko zamienisz to na seks z mężem; Zapamiętaj moje słowa. Może teraz jestem trochę szurnięta, ale nie ślepa.

315

- Ty przebiegły manipulujący jełopie. Przestań mieszać mi w głowie. Tylko jedna z nas może być szalona w jednym czasie. Sam roześmiała się, prawdziwym śmiechem Sam, po raz pierwszy. Ponownie prawie się popłakałam. Ona wyzdrowieje, miała przed sobą ogromne przeszkody, ale wszystko z nią będzie w porządku. I będę tutaj na każdym jej kroku, by pomóc jej wrócić na właściwy tor, gdy zboczy z kursu. Będzie z nią dobrze, bo nie pozwolę by stało się jej coś jeszcze.

316

No i nadszedł ten dzień, gdy mogę podzielić się z Wami moim drugim tłumaczeniem, a pierwszym pod banderą CandyJourney. W pierwszej kolejności chciałabym podziękować mojej najlepszej i niezastąpionej becie - Ani (AnusiaKL). Dziękuje, że nadal sprawdzasz te moje wypocinki i mam nadzieję, że przed nami jeszcze wiele tłumaczeń. Mam nadzieję, ze mnie nie opuścisz. Duże „DZIĘKUJĘ” należy się również Wam, moje kochane czytelniczki. Wielkie dzięki za te wszystkie komentarze, które niezwykle motywowały mnie do dalszej pracy. Niedługo pojawią się pierwsze rozdziały drugiej części „Pieces for you”. Hasło do tego folderu, otrzymają osoby które skomentują całość tłumaczenia „Only for you”. A więc osoby, które chcą kontynuować podróż z Sam, Griffinem, Everleigh i Hunterem – czytajcie i komentujcie. Ostatnio wyczytałam, że autorka opublikowała również POV Huntera. Jednak będzie on dostępny zimą. Jak tyko go dostanę w swoje rączki, to przetłumaczę  No i oczywiście, dziękuję szalonym i niezwykle pomocnym dziewczynom z CandyJourney, za miłe przyjęcie i silną motywację do szybszej pracy ha ha   No to życzę miłej lektury   EWUŚ 

Natomiast ja w pierwszej kolejności dziękuję Ewie. Dziękuję, za możliwość pracy z tobą i za tak wiele cudownych książek. Nigdzie się nie wybieram, tak szybko się mnie nie pozbędziesz. Oczywiście dziękuję również wam, czytelniczki za to, że jesteście z nami. Ania

317

318