Ganz C. - ukryci w paryzu

Plik jest zabezpieczony znakiem wodnym

Copyright © 2011 by Corine Gantz Co​py​ri​ght for the Po​lish edi​tion © Wy​daw​nic​two Pas​cal Wszel​kie pra​wa za​strze​żo​ne. Żad​na część tej książ​ki nie może być po​wie​la​na lub prze​ka​zy​wa​na w ja​kiej​kol​wiek for​mie bez pi​sem​nej zgo​dy wy​daw​cy, za wy​jąt​kiem re​cen​zen​tów, któ​rzy mogą przy​to​czyć krót​kie frag​men​ty tek​stu. Ta książ​ka jest fik​cją li​te​rac​ką. Ja​kie​kol​wiek po​do​bień​stwo do rze​czy​wi​stych osób, ży​wych lub zmar​łych, au​ten​tycz​nych miejsc, wy​da​rzeń lub zja​wisk jest czy​sto przy​pad​ko​we. Bo​ha​te​ro​wie i wy​da​rze​nia opi​sa​ne w tej książ​ce są two​rem wy​obraź​ni au​tor​ki bądź zo​sta​ły zna​czą​co prze​two​rzo​ne pod ką​tem wy​ko​rzy​sta​nia w po​wie​ści. Ty​tuł ory​gi​nal​ny: Hid​den in Pa​ris, Hid​den in Pa​ris the Co​ok​bo​ok Tłu​ma​cze​nie: Anna Be​re​ta-Jan​kow​ska Re​dak​cja: Fer​ra​gus Ko​rek​ta: Ju​sty​na To​mas Opra​co​wa​nie tech​nicz​ne okład​ki: An​drzej Naj​der Re​dak​tor pro​wa​dzą​ca: Bar​ba​ra Fi​li​pek Re​dak​tor na​czel​na: Agniesz​ka Het​nał Zdję​cie na okład​ce: Co​ri​ne Gantz Zdję​cia: Co​ri​ne Gantz Zdję​cie na wy​klej​ce: Ma​rio Sa​vo​ia/Dre​am​sti​me.com Wy​daw​nic​two Pas​cal sp. z o.o. ul. Za​po​ra 25 43-382 Biel​sko-Bia​ła www.pascal.pl Biel​sko-Bia​ła 2015 ISBN 978-83-7642-509-2 eBo​ok ma​îtri​sé par Atelier Du Châteaux

Moim trzem męż​czy​znom

Prolog

A

Pa​ryż, dwa lata wcze​śniej nnie za​uwa​ży​ła, że John​ny za​czął się ubie​rać jak Fran​cuz. Miał na so​bie szpa​ner​ską spor​to​wą kurt​kę, ja​kiej na pew​no nie za​ło​żył​by w Sta​nach. Na​to​miast bor​do​wa suk​nia od Chan​ta​la Tho​mas​sa, jaką mia​ła na so​bie An​nie, nie ukry​wa​ła jej ob​fi​tych kształ​tów – i w ku​szą​cych miej​scach, i w mniej po​żą​da​nych. To zde​cy​do​wa​nie nie był fran​cu​ski styl. Po​ca​ło​wa​li syn​ków na do​bra​noc i po​pro​si​li opie​kun​kę, żeby za​go​ni​ła ich do łó​‐ żek przed dzie​sią​tą. Po​tem John​ny ru​szył do wyj​ścia, a po jego syl​wet​ce, a przede wszyst​kim sile, jaką wło​żył w pchnię​cie ma​syw​nych drzwi ich pa​ry​skie​go domu, An​nie po​zna​ła, że mąż kipi ze zło​ści. Nie wie​dzia​ła tyl​ko, na co lub na kogo jest wście​kły. Mia​ła na​dzie​ję, że nie na nią. Otu​li​ło ją wie​czor​ne po​wie​trze, cie​płe i wil​got​ne, gdy w mil​cze​niu prze​mie​rza​li rue Ni​co​lo, za​la​ną świa​tłem sta​ro​mod​nych la​tar​ni. Wzię​ła John​ny’ego za rękę, lecz uwol​nił się po chwi​li. – Pro​wadź – po​wie​dział, za​trzy​mu​jąc się przed jej mi​ni​va​nem. – Masz moc​niej​‐ szą gło​wę. Sia​dła za kie​row​ni​cą, a on w fo​te​lu pa​sa​że​ra. Opu​ści​ła szy​bę i wy​sta​wi​ła gołą rękę na do​tyk po​wie​trza. Je​cha​li rue de Pas​sy w stro​nę Tro​ca​déro. Był dwu​dzie​sty pierw​szy czerw​ca, prze​si​le​nie let​nie i Świę​to Mu​zy​ki, czy​li noc tań​ca na uli​cy, noc ivres​se i amo​ur, i An​nie mia​ła wiel​ką na​dzie​ję, że za​kosz​tu​je obu – upo​je​nia i mi​ło​‐ ści. John​ny spo​glą​dał na stan​dar​do​wy ba​ła​gan pa​nu​ją​cy w sa​mo​cho​dzie – masa pa​‐ pier​ków po cu​kier​kach i frag​men​ty ze​psu​tych za​ba​wek. – Wszyst​ko w po​rząd​ku? – spy​ta​ła ostroż​nie. Wzru​szył tyl​ko ra​mio​na​mi. Rue de Bo​ula​invil​liers i Ave​nue Mo​zart ro​iły się od pie​szych. Wo​kół pa​no​wa​ła elek​try​zu​ją​ca at​mos​fe​ra. Ja​kaś ko​bie​ta krę​ci​ła bio​dra​mi w rytm dźwię​ków bon​go, na któ​rym grał blon​dyn z pod​ska​ku​ją​cy​mi w rytm ude​rzeń dre​da​mi. – Pójdź​my gdzieś po​tań​czyć po ko​la​cji – za​pro​po​no​wa​ła. – W taką noc nie moż​‐ na się nie ru​szać. Nie do​cze​ka​ła się re​ak​cji. Z Pla​ce Ro​din pły​nę​ły me​lo​die jaz​zo​we. Na Pla​ce Co​sta Rica dziw​ny fa​cet w wy​‐ świech​ta​nym smo​kin​gu, ten sam, któ​re​go spo​tka​ła, kie​dy gwiz​dał kla​sy​kę na sta​cji

me​tra Ra​ne​lagh, ry​czał na całe gar​dło arię „Nes​sun Do​rma”, sto​jąc po​środ​ku chod​‐ ni​ka. – Chy​ba jed​nak coś ci jest – za​gad​nę​ła zno​wu. – An​nie, mu​si​my po​roz​ma​wiać. Kie​dy roz​mo​wa się skoń​czy​ła, An​nie była cał​kiem roz​trzę​sio​na. John​ny mil​czał, sie​dząc z rę​ka​mi na ko​la​nach i po​chy​lo​ną gło​wą – jak uda​ją​ce skru​chę dziec​ko. Nie była w sta​nie do​je​chać do Pól Eli​zej​skich. Za​par​ko​wa​ła sa​mo​chód naj​le​piej, jak umia​ła, na Ave​nue Vic​tor Hugo, po czym opar​ła łok​cie i czo​ło o kie​row​ni​cę. Ser​ce biło jej jak sza​lo​ne. Ze​bra​nie my​śli wy​ma​ga​ło ol​brzy​mie​go wy​sił​ku, z tru​dem od​dy​‐ cha​ła. Chwi​lę póź​niej owład​nął nią gniew. Chwy​ta​ła co po​pad​nie – za​baw​ki, ko​‐ mór​kę, sta​rą mapę, co​kol​wiek, na co tra​fi​ła ręką – i ci​ska​ła tym w John​ny’ego. Uniósł dło​nie w ge​ście pod​da​nia, po​nad stu​ki​lo​wy go​ryl, ofia​ra prze​mo​cy do​mo​wej. – An​nie… – Wy​sia​daj! Już! – wrza​snę​ła. – Po​słu​chaj… – Spie​przaj z mo​je​go auta! – An​nie, le​piej się uspo​kój – po​wie​dział tym swo​im cie​płym, roz​sąd​nym gło​sem, gło​sem jak wy​kwint​ne czer​wo​ne wino. Jed​nak rękę na wszel​ki wy​pa​dek trzy​mał już na klam​ce. Wy​chy​li​ła się z fo​te​la i za​czę​ła okła​dać go pię​ścia​mi. – Wy​noś się, do cho​le​ry! John​ny wy​siadł, za​trza​snął drzwicz​ki i za​czął od​cho​dzić, nie od​wra​ca​jąc cho​‐ ciaż​by raz gło​wy. – Du​pek! – krzyk​nę​ła za nim, gdy za​czął roz​my​wać się w mro​ku. Je​cha​ła przed sie​bie bez celu. Zmy​sły jak​by prze​sta​ły jej funk​cjo​no​wać – nie roz​‐ po​zna​wa​ła ulic, nie sły​sza​ła mu​zy​ki z ra​dia. Pro​wa​dzi​ła sa​mo​chód przez go​dzi​nę, może dłu​żej, za​le​wa​jąc się łza​mi jak dziec​ko. Wie​ki całe ob​jeż​dża​ła osie​dle, bo łzy utrud​nia​ły zna​le​zie​nie miej​sca do za​par​ko​‐ wa​nia. Dom. Po​trze​bo​wa​ła być w domu. Zsu​nę​ła z nóg dzie​się​cio​cen​ty​me​tro​we szpil​ki od Ma​no​lo Blah​ni​ka, ku​pio​ne spe​cjal​nie na tę noc, i po​szła boso, czu​jąc chłód as​fal​tu pod sto​pa​mi. Po​tem usia​dła na ka​mien​nym stop​niu, po​pła​ka​ła jesz​‐ cze chwi​lę, a wresz​cie wy​tar​ła oczy i we​szła po scho​dach. Po dru​giej stro​nie Pa​ry​ża John​ny i Ste​ve opusz​cza​li bar przy rue des Py​rénées. Za​no​si​li się śmie​chem. Ste​ve le​d​wo trzy​mał się na no​gach. John​ny siadł za kie​row​‐ ni​cą jego ja​gu​ara i z pi​skiem opon ru​szył w stro​nę ob​wod​ni​cy. W tej wła​śnie chwi​li, gdy An​nie prze​kra​cza​ła próg domu, John​ny i Ste​ve już nie

żyli.

D

Styczeń 1

zie​sięć lat wcze​śniej jesz​cze w kra​ju che​ese​bur​ge​rów i do​nu​tów An​nie nie przy​wią​zy​wa​ła wagi do tego, co ma na ta​le​rzu. Te​raz je​dze​nie zaś zaj​mo​‐ wa​ło nie​zwy​kle waż​ne miej​sce w jej ży​ciu. Roz​mo​wy o je​dze​niu, jego przy​rzą​dza​‐ nie, w koń​cu spo​ży​wa​nie – wszyst​ko to sta​ło się wręcz ob​se​sją. Oku​pi​ła to od​po​‐ wied​nią tu​szą, a ra​czej sta​now​czo nie​od​po​wied​nią – przy​naj​mniej we​dle pa​ry​skich stan​dar​dów. Parę dni wcze​śniej za​fun​do​wa​ła so​bie Bi​ble du Beur​re, czy​li książ​kę ku​‐ char​ską po​świę​co​ną wy​łącz​nie ma​słu. To nie tyle bi​blia, co oda na cześć ma​sła. Ze​‐ szłe​go wie​czo​ra, po​ło​żyw​szy chłop​ców spać, ze​bra​ła się na od​wa​gę, żeby zer​k​nąć do prze​pi​su na cro​is​san​ty. Czy prze​ra​zi​ło ją od​kry​cie, że nie​win​nie wy​glą​da​ją​cy wy​piek, któ​rym ob​ja​da​ła się bez umia​ru przez ostat​nią de​ka​dę, skła​dał się w dzie​‐ więć​dzie​się​ciu dzie​wię​ciu pro​cen​tach z ma​sła? Skąd​że. Czy po​wstrzy​ma​ło ją to przed rzu​ce​niem się w wir przy​go​to​wań do zro​bie​nia wła​snych cro​is​san​tów? Ab​so​‐ lut​nie nie. Więc może na tym po​le​ga​ła jej te​ra​pia? Ma​sło. Po​trze​bo​wa​ła go, jak so​bie tłu​‐ ma​czy​ła, i to w nie​ma​łych ilo​ściach. Było jej nie​zbęd​ne do ży​cia, bo była w ża​ło​bie. Jed​nak nie była pew​na, czy od​czu​wa żal, czy może ra​czej wście​kłość. Wo​la​ła my​śleć, że to nie złość, a smu​tek spo​wo​do​wał, że od tam​tej nocy przy​by​ło jej pięt​‐ na​ście kilo i wszyst​ko wska​zy​wa​ło na to, iż uty​je jesz​cze bar​dziej. Wo​la​ła bó​lem, a nie gnie​wem tłu​ma​czyć to, że od lat nie pa​mię​ta​ła o po​ma​lo​wa​niu ust czy wi​zy​‐ cie u fry​zje​ra. Usil​nie wpa​try​wa​ła się w okno, ale Pa​ryż upar​cie nie chciał się obu​dzić. Była szó​sta rano, a świt nie mógł się prze​bić przez sza​rów​kę. Dziś po raz ko​lej​ny zbu​‐ dzi​ła się o czwar​tej, nie​spo​koj​na, sama. Uczu​cie osa​mot​nie​nia było tak moc​ne, że po​waż​nie roz​wa​ża​ła po​ko​na​nie scho​dów, by zbu​dzić sy​nów na bar​dzo, bar​dzo wcze​sne śnia​da​nie. Była na​dal w szla​fro​ku, nie​ucze​sa​na i nie​umy​ta, ale prysz​nic mu​siał po​cze​kać. Rury w domu po od​krę​ce​niu wody wyły jak kot​ka w rui, a dzie​ci po​trze​bo​wa​ły snu. Przyj​rza​ła się kuch​ni, żeby zna​leźć so​bie ja​kieś za​ję​cie, choć​by i wy​czer​pu​ją​ce, któ​‐ re po​chło​nę​ło​by ją przez naj​bliż​szą go​dzi​nę. Jed​nak sta​ra, wy​ło​żo​na płyt​ka​mi pod​‐ ło​ga była nie​ska​zi​tel​nie czy​sta. Ko​lek​cja zdo​by​czy z pchlich tar​gów była pe​dan​tycz​‐ nie uło​żo​na na pół​kach. Obok, usze​re​go​wa​ne od naj​ja​śniej​sze​go po naj​ciem​niej​szy, sta​ły szkla​ne sło​je z orze​cha​mi, ziar​na​mi i strącz​ka​mi. Zde​cy​do​wa​nie nie na​le​ża​ło

nic zmie​niać. Na sta​ro​mod​nej ku​chen​ce pyr​ko​tał ro​sół, a na mar​mu​ro​wym bla​cie pysz​ni​ło się dwa​na​ście uro​czych mi​nia​tu​ro​wych cro​is​san​tów, przy​szy​ko​wa​nych mi​nio​ne​go wie​czo​ra, jesz​cze su​ro​wych, ale nie​mo​gą​cych się do​cze​kać, by wsko​czyć do pie​kar​ni​ka, a stam​tąd pro​sto do ust. Ra​nek mi​jał przy akom​pa​nia​men​cie bul​go​czą​cej zupy, a w kuch​ni uno​sił się aro​mat droż​dży, go​to​wa​nej włosz​czy​zny i świe​żo za​pa​rzo​nej kawy. An​nie nie​mal au​to​ma​tycz​nie się​gnę​ła na pół​kę po książ​kę ku​char​ską i wy​słu​żo​ny słow​nik fran​cu​‐ sko-an​giel​ski, usia​dła przy usta​wio​nym cen​tral​nie ma​syw​nym sto​le i za​czę​ła z nie​‐ cier​pli​wo​ścią kart​ko​wać tom. Wresz​cie jej uwa​gę przy​cią​gnę​ło zdję​cie ryby po​la​nej czymś bia​łym. Bar de mer dans sa cro​ûte de sel – tak brzmia​ła na​zwa po​tra​wy. Dla pew​no​ści spraw​dzi​ła w słow​ni​ku sło​wo cro​ûte. Skór​ka, sko​rup​ka. Okoń mor​ski za​‐ pie​ka​ny w soli. Po​trzeb​ny był ki​lo​gram gru​bo​ziar​ni​stej soli mor​skiej z re​gio​nu Gu​‐ éran​de – naj​wy​raź​niej uży​cie nędz​nej zwy​kłej soli ku​chen​nej było we​dle fran​cu​‐ skich au​to​rów ksią​żek ku​char​skich nie​wska​za​ne, a wręcz ka​ral​ne. Prze​pis sta​no​wił nie lada wy​zwa​nie. Był pra​co​chłon​ny, po​trzeb​ne były też spe​cjal​ne skład​ni​ki. Czy​li w sam raz. Chwy​ci​ła kal​ku​la​tor z po​ke​mo​na​mi i za​czę​ła prze​li​czać. Miesz​ka​ła we Fran​cji od dzie​się​ciu lat, a na​dal prze​kła​da​ła mia​ry z prze​pi​sów na an​glo​sa​skie – gram​mes na un​cje, cen​ti​li​tres na fi​li​żan​ki. Nie cho​dzi​ło o to, że nie po​tra​fi​ła przy​swo​ić so​bie pew​nych rze​czy. Po pro​stu taki mia​ła sys​tem i nie za​mie​rza​ła go zmie​niać. Kal​ku​la​tor był nie​ustan​nie w ku​‐ chen​nym uży​ciu, więc kie​dy wci​ska​ła kla​wi​sze, od​pry​ski​wa​ły z nich okru​chy za​‐ schnię​te​go je​dze​nia. An​nie z uśmie​chem po​my​śla​ła, że jej li​czy​dło też jest en cro​ûte. De​cy​zja o pod​ję​ciu ko​lej​ne​go ku​li​nar​ne​go wy​zwa​nia wpra​wi​ła ją w do​bry na​‐ strój. Może i spę​dzi cały dzień na pla​no​wa​niu, ku​po​wa​niu skład​ni​ków i przy​rzą​‐ dza​niu pie​czo​ne​go oko​nia mor​skie​go, któ​re​go nikt nie zje, ale przy​naj​mniej bę​dzie mia​ła za​ję​cie, któ​re za​prząt​nie jej umysł. Nie bę​dzie mia​ła cza​su mar​twić się o pie​‐ nią​dze, albo ra​czej o ich brak. A może na​wet uda się za​po​mnieć o me​czu pingpon​ga, któ​ry nie​prze​rwa​nie jest roz​gry​wa​ny w jej gło​wie – pi​łecz​ka ni​g​dy nie prze​‐ sta​je się od​bi​jać i nikt nie zdo​by​wa punk​tów. Te​raz, po śmier​ci John​ny’ego, już za​‐ wsze bę​dzie to jego od​po​wie​dzial​ność, jej od​po​wie​dzial​ność, jego wina, jej wina, jego zdra​da, jej zdra​da, tam i z po​wro​tem, na wie​ki wie​ków. Wy​pa​dek był w pew​nym sen​sie wy​ni​kiem pro​ste​go ra​chun​ku: al​ko​hol plus pręd​kość rów​na się śmierć. Nikt o zdro​wych zmy​słach nie mie​szał​by w to przy​pad​‐ ku. Jed​nak tych wszyst​kich słów, któ​re pa​dły tej nocy, nie dało się cof​nąć… I to moż​na okre​ślić jako pe​cho​wy zbieg oko​licz​no​ści. To prze​ko​na​nie zże​ra​ło jej ser​ce, psu​ło krew i po​wo​do​wa​ło sen​ne kosz​ma​ry.

• Od stro​ny drzwi wej​ścio​wych do​biegł lek​ki ha​łas. Lu​cas! W tej chwi​li przy​po​mnia​ło jej się, że po​przed​nie​go wie​czo​ra nie za​mknę​ła domu na klucz – zno​wu. Oh mon Dieu, mój Boże, za​raz Lu​cas wej​dzie i bę​dzie się uża​lał z po​wo​du tego jej za​trwa​ża​‐ ją​ce​go nie​dbal​stwa, po ich​nie​mu négli​gen​ce alar​man​te. Mógł oczy​wi​ście sko​rzy​stać z tyl​ne​go wej​ścia, ku​chen​ne​go, jak wła​ści​wie wszy​scy, ale nie, mu​siał spraw​dzić drzwi od fron​tu, żeby mieć się do cze​go przy​cze​pić. Cho​le​ra wie, kto na​ło​żył na nie​go ten świę​ty obo​wią​zek, szcze​gól​nie że to nie było byle ja​kie miej​sce, tyl​ko szes​na​sta dziel​ni​ca Pa​ry​ża, a uli​ca w do​dat​ku za​mknię​ta dla ru​chu. Sły​sza​ła, jak wal​czy z drzwia​mi, jak krę​ci gał​ką, a po​tem na​pie​ra ca​łym cię​ża​‐ rem na wy​pa​czo​ne drew​no, by ustą​pi​ło. Nie​ste​ty więk​szość sprzę​tów u niej trze​ba było siłą zmu​szać do po​słu​szeń​stwa. Lu​cas uwiel​biał wy​ty​kać jej, że dom po​pa​da w ru​inę, a ona od​bie​ra​ła to jako kry​ty​kę spo​so​bu pro​wa​dze​nia nie go​spo​dar​stwa, a wła​sne​go ży​cia. An​nie po​pra​wi​ła bla​do​ró​żo​wy, ozdo​bio​ny ser​dusz​ka​mi szla​frok frot​té – pre​zent od chłop​ców na Dzień Mat​ki. Był strasz​ny i wła​ści​ciel​ka wy​glą​da​ła w nim jak trzy​‐ drzwio​wa sza​fa, ale co mo​gła zro​bić jako mama? Wy​da​li prze​cież na to szka​radz​‐ two całe kie​szon​ko​we. Przy​gła​dzi​ła wło​sy, żeby Lu​cas nie zo​ba​czył „ma​mi​ro​ke​za”, jak okre​śla​li ten typ fry​zu​ry sy​no​wie, po czym przy​go​to​wa​ła się na atak świę​te​go obu​rze​nia fran​cu​skie​go przy​ja​cie​la. Nie​chyb​nie po​ja​wi się w pro​gu odzia​ny w kasz​mir, gład​ko ogo​lo​ny i w do​dat​ku pysz​nie wy​pach​nio​ny wodą Gu​er​la​in Ha​bit Ro​uge. Ona na​to​miast cuch​nę​ła zupą i przy​po​mi​na​ła jed​ną z bez​dom​nych, ja​kie błą​ka​ją się po uli​cach Pa​ry​ża i ga​da​ją do sie​bie. Lu​cas wpu​ścił po​wiew stycz​nio​we​go wia​tru i przez chwi​lę si​ło​wał się z drzwia​‐ mi, za​nim uda​ło mu się je za​mknąć. Chuch​nął w dło​nie, po czym wci​snął je w kie​‐ sze​nie czar​ne​go płasz​cza i po​drep​tał w stro​nę ku​chen​ki. Miał te​raz wy​gląd zzięb​‐ nię​te​go pin​gwi​na. – Och, daj spo​kój! – prych​nę​ła An​nie. Gość sta​nął przy pie​cu, z wy​raź​ną po​dejrz​li​wo​ścią po​wą​chał go​tu​ją​cy się ro​sół i przez kil​ka se​kund grzał ręce nad garn​kiem. Po​tem zdjął okry​cie i usa​do​wił tycz​‐ ko​wa​te cia​ło na krze​śle. – Masz tro​chę tej nie​do​brej ame​ry​kań​skiej kawy? – spy​tał wresz​cie. Lu​cas na​praw​dę nie​źle wła​dał an​giel​skim, ale jego ak​cent trud​no było stra​wić. An​nie wsta​ła, od​wra​ca​jąc się do męż​czy​zny ple​ca​mi, głów​nie po to, by ukryć uśmiech – w koń​cu ofi​cjal​nie była na nie​go ob​ra​żo​na, on na nią też. Wy​ję​ła z szaf​‐

ki ku​bek z Mysz​ką Miki i po​sta​wi​ła go na sto​le ra​zem z dzban​kiem kawy, cały czas mar​twiąc się roz​mia​rem swo​je​go tył​ka, spo​tę​go​wa​nym fe​ral​nym szla​fro​kiem. Nie trza​snę​ła kub​kiem o blat, ale trud​no by​ło​by do​szu​kać się de​li​kat​no​ści w spo​so​bie, w jaki na​le​wa​ła go​ścio​wi kawy. Po​wta​rza​ła so​bie w gło​wie, że prze​cież Lu​cas ma tyl​ko na wzglę​dzie jej do​bro. Przy​szedł, bo wie​dział o jej bez​sen​no​ści i wszyst​kim in​nym. No, pra​wie wszyst​kim. Wpadł przed pra​cą na​pić się kawy i spraw​dzić, jak po​dej​rze​wa​ła, w ja​kim jest sta​‐ nie, oraz upew​nić się, że za​ło​ży nor​mal​ne ubra​nie, a może na​wet ucze​sze wło​sy. Na ogół uda​wa​ło mu się zre​ali​zo​wać plan – nie ma sku​tecz​niej​sze​go spo​so​bu, by po​sta​wić ko​goś na nogi i za​go​nić pod prysz​nic niż ele​ganc​ki Fran​cuz uno​szą​cy brew w wy​ra​zie dez​apro​ba​ty. Nie​raz za​sta​na​wia​ła się, dla​cze​go Lu​cas w ogó​le za​wra​ca so​bie nią gło​wę, ale jesz​cze czę​ściej, a szcze​gól​nie dziś roz​wa​ża​ła, dla​cze​go sama nie da so​bie spo​ko​ju z nim. Od śmier​ci John​ny’ego wy​rzu​ci​ła z ży​cia mnó​stwo osób o jak naj​lep​szych in​ten​cjach. Tłu​ma​czy​ła chłop​com, że le​piej żyć w po​je​dyn​kę niż z nie​wła​ści​wym czło​wie​kiem. Ale tak, zda​wa​ła so​bie spra​wę, że to ją moż​na by uznać za nie​wła​ści​‐ wą. Lu​cas uważ​nie przy​glą​dał się ku​becz​ko​wi, szu​ka​jąc śla​dów bak​te​rii bądź też słów za​ga​je​nia. – Ce​lu​jesz do po​słań​ca – po​wie​dział. – Strze​lasz! Mówi się: strze​lasz do po​słań​ca! – No i zno​wu. Czu​ła, jak roz​pie​ra ją gniew ni​czym para ten​der pa​ro​wo​zu. Lu​cas ma wy​bit​ny ta​lent do wku​rza​nia jej. Nie cho​dzi​ło o ja​kąś gro​ma​dzą​cą się złość, o nie – za każ​dym ra​zem była no​wiut​ka i świe​ża. I była pew​na, że nie mia​ło to nic wspól​ne​go z fak​tem, że Lu​cas unik​nął tam​te​go wy​pad​ku, a John​ny w nim zgi​nął. Mąż An​nie pró​bo​wał na​mó​wić przy​ja​cie​la na wspól​ny wy​pad tam​te​go wie​czo​ra, ale Lu​cas wo​lał oglą​dać Fête de la Mu​si​que w te​le​wi​zji w do​mo​wych pie​le​szach. Naj​‐ lep​szym spo​so​bem na opar​cie się John​ny’emu było uda​wa​nie mar​twe​go, więc Lu​‐ cas nie od​bie​rał te​le​fo​nu. „Je​dzie​my po cie​bie ze Ste​ve’em” – brzmia​ła na​gra​na przez John​ny’ego wia​do​mość. – „Nie mo​żesz prze​żyć ży​cia z no​sem w ekra​nie, zła​‐ ma​sie”. Za​pew​ne nie do​szło​by do wy​pad​ku, gdy​by po nie​go nie po​je​cha​li, ale nie moż​na obar​czać winą Lu​ca​sa. Ga​ze​ty okre​śli​ły zde​rze​nie dzie​się​ciu sa​mo​cho​dów mia​nem krwa​wej ma​sa​kry. Spo​ra daw​ka al​ko​ho​lu we krwi spo​wol​ni​ła re​ak​cje John​ny’ego. Tak więc za​wi​ni​ły pro​mi​le, ale może i ner​wy spo​wo​do​wa​ne kłót​nią z żoną. Nie, nie za​rzu​ca​ła ni​cze​go Lu​ca​so​wi, to by​ło​by bez sen​su.

Po​wód, dla któ​re​go była zła na Lu​ca​sa – a w za​sa​dzie ki​pia​ła z wście​kło​ści – nie miał żad​ne​go związ​ku z wy​pad​kiem. Męż​czy​zna był w stu pro​cen​tach win​ny wsa​‐ dza​nia nosa w spra​wy na​le​żą​ce bez​sprzecz​nie tyl​ko do niej oraz pró​by kon​tro​lo​wa​‐ nia jej ży​cia. Lu​cas wrzu​cił do kawy kost​kę cu​kru, za​mie​szał, uniósł ku​bek do ust i ro​zej​rzał się wo​kół, jak​by sam się dzi​wił, że wy​lą​do​wał znów w kuch​ni An​nie. – Naj​le​piej by było, gdy​byś wy​sta​wi​ła dom na sprze​daż w lu​tym – ode​zwał się, nie pa​trząc na nią. An​nie po​czu​ła w no​sie de​li​kat​ne dra​pa​nie, za​po​wia​da​ją​ce u niej łzy. Wska​za​ła pal​cem usta​wio​ne na bla​cie tace, na któ​rych znaj​do​wa​ły się trzy rów​niut​kie rząd​ki ma​leń​kich do​ni​czek, wy​grze​wa​ją​cych się w bio​świe​tle. – A moje sa​dzon​ki po​mi​do​rów? – spy​ta​ła, wca​le nie chcąc pod​no​sić gło​su, ale trud​no, sta​ło się – to był wrzask. – Co mam z nimi zro​bić?! Nic dla cie​bie nie zna​‐ czą?! – Nie masz… – za​czął Lu​cas i za​wie​sił głos. – Nie masz ma​szyn​ki do pie​nię​dzy, któ​rych po​trze​ba na wy​cho​wy​wa​nie troj​ga dzie​ci w pre​sti​żo​wej pa​ry​skiej dziel​ni​cy. – Znaj​dę pra​cę – wy​ce​dzi​ła. Lu​cas przyj​rzał się swo​im za​dba​nym pa​znok​ciom. – Może się oka​zać, że nie masz po​żą​da​nych na ryn​ku umie​jęt​no​ści. – Umie​jęt​no​ści, sru​mie​jęt​no​ści – prze​drzeź​nia​ła, si​ląc się na imi​ta​cję fran​cu​‐ skie​go ak​cen​tu ko​mi​ka Pe​te​ra Sel​ler​sa. – Je​stem mat​ką trzech chłop​ców po​ni​żej dzie​wią​te​go roku ży​cia. Mam umie​jęt​no​ści po​cho​dzą​ce pro​sto z jin i jang. Na za​‐ koń​cze​nie szko​ły wy​gła​sza​łam mowę jako naj​lep​sza uczen​ni​ca. To nic nie zna​czy? – Nie – od​parł szcze​rze. Ja​sne, że nie. Sama zda​wa​ła so​bie z tego spra​wę. Jej do​sko​na​łe stop​nie nie li​‐ czy​ły się tu wca​le, a bio​rąc pod uwa​gę, że otrzy​ma​ła je de​ka​dę temu i nie po​szły za nimi ja​kie​kol​wiek do​świad​cze​nia w pra​cy, w Sta​nach też były bez war​to​ści. – Dom to wszyst​ko, co zo​sta​ło nam po tra​ge​dii. – Od tra​ge​dii upły​nę​ły trzy lata, An​nie. Wszyst​ko, co de​ner​wo​wa​ło ją w Lu​ca​sie, sta​nę​ło jej na​gle przed ocza​mi jak trój​‐ wy​mia​ro​wa, ko​lo​ro​wa wer​sja sta​re​go fil​mu – po​cząw​szy od jego ary​sto​kra​tycz​nej po​sta​wy po​przez po​waż​ną twarz, skoń​czyw​szy na dło​niach, któ​ry​mi ge​sty​ku​lo​wał pod​czas roz​mo​wy. Tak iry​tu​ją​co, wy​nio​śle, bez​na​dziej​nie fran​cu​sko! Za​trzy​ma​ła wzrok na jego szyi. – Dwa i pół roku! Dzie​ci są nie​mal tak samo nie​doj​rza​łe i de​li​kat​ne jak wte​dy, kie​dy zgi​nął ich oj​ciec.

Lu​cas przyj​rzał jej się uważ​nie. – Ty taka je​steś. Może ty. Ale chłop​cy świet​nie so​bie ra​dzą. – Nikt so​bie nie ra​dzi! Mamy nie​za​go​jo​ne rany! Do koń​ca ży​cia bę​dzie​my no​sić bli​zny! – Tu głos jej się za​ła​mał i za​nim zdo​ła​ła się po​wstrzy​mać, zgię​ła się nad sto​łem i za​łka​ła ci​cho. Lu​cas wy​pro​sto​wał się, wstał po chu​s​tecz​kę i po​dał ją ko​bie​‐ cie. Wzgar​dzi​ła nią, ale się​gnę​ła po le​żą​cy na sto​le pa​pie​ro​wy ręcz​nik wąt​pli​wej czy​sto​ści, by wy​dmu​chać w nie​go nos. Przy​ja​ciel sta​nął przy niej i nie​zręcz​nie po​‐ kle​pał ją po ło​pat​ce. Jej łzy nie na dłu​go zbi​ły go z tro​pu, już kładł jej rękę na ra​‐ mie​niu, mó​wiąc: – An​nie, mu​sisz sprze​dać dom, bo ina​czej ci go od​bio​rą i zo​sta​niesz z ni​czym. Nie je​steś w sta​nie spła​cić za​dłu​że​nia. Przy​kro mi, ale bio​rąc pod uwa​gę fi​nan​se – nie masz wy​bo​ru. Ko​bie​ta otar​ła oczy ręcz​ni​kiem i wy​pro​sto​wa​ła się gwał​tow​nie. – Jak to nie mam, do cho​le​ry?! – krzyk​nę​ła. Lu​ca​so​wi ulży​ło, że jed​nak prze​sta​ła pła​kać, więc usiadł z po​wro​tem i pa​trzył, jak An​nie rzu​ca się do dzia​ła​nia: otwie​ra szaf​ki, z im​pe​tem trza​ska​jąc drzwicz​ka​‐ mi, wyj​mu​je mąkę, ma​sło i jaj​ka, a po​tem ci​ska te wszyst​kie skład​ni​ki na stół. Męż​czy​zna uniósł brwi. – A co to ma być? Co te​raz ro​bisz? Cia​sto? Za​ci​snę​ła zęby tak moc​no, że omal nie po​ła​ma​ła trzo​now​ców, i za​ję​ła się od​‐ mie​rza​niem trzech szkla​nek mąki. Zro​bi​ła na bla​cie górę z bia​łe​go prosz​ku, z sa​‐ tys​fak​cją pa​trząc, jak chmur​ka mąki na​ru​sza dy​stans in​tym​ny Lu​ca​sa. Ode​gnał ob​‐ ło​czek ręką. An​nie zro​bi​ła otwór w bia​łej gó​rze skład​ni​ków i za​czę​ła pa​ko​wać do nie​go łyż​ką mięk​kie ma​sło. – C’est be​au​co​up de beur​re, non? To bar​dzo dużo ma​sła, praw​da? – sko​men​to​wał Lu​cas. – Mam ty​sią​ce moż​li​wo​ści, całe mi​lio​ny, do wy​bo​ru do ko​lo​ru – po​wie​dzia​ła, roz​bi​ja​jąc jaj​ko po jaj​ku i wy​le​wa​jąc je z wy​so​ko​ści w śro​dek two​rzą​cej się masy. Plum, plum – wo​kół ro​bił się ba​ła​gan, wy​nik jej de​ter​mi​na​cji. – Usiądź na chwi​lę, bła​gam cię. Zo​staw te jaj​ka – pro​sił. – Dasz so​bie radę z ja​ja​mi za​miast mnie? Pora za​pła​cić po​dat​ki! I ra​chu​nek za prąd! – pra​wie krzy​cza​ła. – A ja utrzy​mu​ję cały pie​przo​ny dom! – Two​je mie​sięcz​ne wy​dat​ki na je​dze​nie – za​czął Lu​cas – któ​re, na​wia​sem mó​‐ wiąc, są nie​ba​ga​tel​ne… Czy on jesz​cze coś mówi? Na​gle do​zna​ła olśnie​nia, wła​śnie wte​dy, o szó​stej trzy​dzie​ści rano. Wszyst​ko zło​ży​ło się w ca​łość – po​zo​sta​wio​ne na bla​cie ide​al​ne

pół​księ​ży​ce z cia​sta, ubra​ny w mar​ko​wy gar​ni​tur Lu​cas po​ru​sza​ją​cy usta​mi, śpią​ce na gó​rze dzie​ci, ku​bek z Mysz​ką Miki, otwar​ta książ​ka ku​char​ska, lep​ka masa po​‐ środ​ku drew​nia​ne​go sto​łu. Na​gle za​mar​ła z unie​sio​ny​mi, ob​le​pio​ny​mi cia​stem rę​‐ ka​mi. Mia​ła przy​pró​szo​ne mąką wło​sy i za​cię​ty wy​raz twa​rzy. Lu​cas spoj​rzał na nią z nie​po​ko​jem. – Co zno​wu? – Olśni​ło mnie, wiesz? – od​par​ła An​nie. Mia​ła sze​ro​ko otwar​te oczy, ale jed​no​‐ cze​śnie po​bla​dła i wy​glą​da​ła na cho​rą. Wła​śnie w tej se​kun​dzie pod​ję​ła de​cy​zję.

W

2

gór​nym od​cin​ku rue de Cam​bron​ne cię​ża​rów​ka za​blo​ko​wa​ła oba pasy ru​chu. Do​staw​cy me​to​dycz​nie roz​ła​do​wy​wa​li to​war, obo​jęt​ni na trą​‐ bie​nie wście​kłych kie​row​ców. Ja​red ob​ser​wo​wał tę sce​nę z okna swo​je​go miesz​ka​‐ nia, przy​kle​ja​jąc czo​ło do chłod​nej szy​by, pró​bu​jąc otrzą​snąć się ze snu i po​szu​ku​‐ jąc w pa​mię​ci źró​dła mi​gre​ny i kaca. Dał​by gło​wę, że nie spę​dził nocy sam, ale ni​g​‐ dzie nie było śla​du żad​nej ko​bie​ty. Mógł​by być w kło​po​cie, je​śli kie​dyś znów by ją spo​tkał. Mer​de, prze​klął w my​ślach. Ze​skro​bał z ręki dro​bin​ki czer​wo​nej far​by olej​nej. Naj​wy​raź​niej w nocy ma​lo​‐ wał. Była dru​ga po po​łu​dniu, więc nie miał więk​szych szans na cie​płą wodę, naj​wy​‐ żej let​ni stru​my​czek, któ​ry bę​dzie sta​no​wił po​ku​tę za noc​ne eks​ce​sy. Pa​mię​tał, że ostat​nia ma​szyn​ka roz​pa​dła się mu w rę​kach w po​ło​wie go​le​nia i że skoń​czy​ły mu się pa​pie​ro​sy. Jed​nak prysz​nic i go​le​nie będą mu​sia​ły za​cze​kać. Czer​wo​ną far​bę miał we wło​sach, na twa​rzy, a na​wet na pier​si, jak​by grał w pa​int​ball na go​la​sa. Pró​bo​wał ją zmyć, ale woda była zbyt zim​na. Ubra​nie, któ​re za​ło​żył po​przed​nie​go wie​czo​ra, zna​lazł po​roz​rzu​ca​ne po sy​pial​ni, co po​twier​dza​ło, że jed​nak była ja​kaś ko​bie​ta. Prze​cze​sał wło​sy mo​kry​mi pal​ca​mi i wy​szedł z miesz​ka​nia. Do​zor​czy​ni, w po​dom​ce i kap​ciach, już na nie​go dy​ba​ła, za​sta​wia​jąc wą​tłym cia​łem drzwi win​dy. – Bon​jo​ur Ma​da​me Du​mont! – za​wo​łał we​so​ło, bły​ska​wicz​nie za​wra​ca​jąc na pię​‐ cie i kie​ru​jąc się ku scho​dom. Za sobą sły​szał pe​łen zło​ści stu​kot kla​pek star​szej pani o drew​nia​ną pod​ło​gę. – Mais c’est l’aprés midi, już po​po​łu​dnie! Wy​da​je ci się, że jest ra​nek? Nie jest! I może so​bie wy​obra​żasz, że jest gru​dzień, ale nie, jest sty​czeń i wła​ści​ciel​ka chce do​stać czynsz za nowy mie​siąc! – Po​waż​nie, nie jest rano? Fak​tycz​nie tak my​śla​łem, sko​ro jest pani w kap​‐ ciach… – rzu​cił z szel​mow​skim uśmie​chem. – Ład​nie pani w tym ko​lo​rze, po​do​ba mi się. Do​zor​czy​ni omal się nie za​ru​mie​ni​ła, za​chi​cho​ta​ła, ale za​raz się zmiar​ko​wa​ła. – Czynsz! La pro​pri​éta​ire żąda za​pła​ty! – Bien sûr, oczy​wi​ście, Ma​da​me Du​mont. De​ma​in, ju​tro – obie​cał, pę​dem po​ko​‐ nu​jąc trzy scho​dy. Zwol​nił, gdy tyl​ko wy​padł na uli​cę. Wstą​pił za​raz do Café des Ar​ti​stes, gdzie sta​nął przy kon​tu​arze, wy​wra​ca​jąc kie​sze​nie w po​szu​ki​wa​niu go​tów​ki. – Sa​lut, Ja​red – mruk​nął Mau​ri​ce. Za​uwa​żył czer​wo​ną far​bę na twa​rzy chło​pa​‐

ka. – Po​de​rżną​łeś ko​muś gar​dło z sa​me​go rana? – Sa​lut, Mau​ri​ce. To co zwy​kle. – Ja​red prze​li​czył drob​ne. – Tyl​ko dziś bez cro​is​‐ san​ta – po​wie​dział. – Za to do​rzuć pacz​kę gi​ta​nów. – Pas de cro​is​sant, bez cro​is​san​ta? – Nie je​stem głod​ny – skła​mał. Mau​ri​ce wy​glą​dał​by cał​kiem do​stoj​nie, gdy​by nie bli​zny po trą​dzi​ku szpe​cą​ce mu po​licz​ki. Nie​spiesz​nie wy​cie​rał z ku​rzu bu​tel​ki al​ko​ho​lu i od​sta​wiał je, jed​ną po dru​giej, na wi​szą​ce za ba​rem pół​ki: al​co​hol de fram​bo​ise, z ma​lin, po​ma​rań​czo​wy grand mar​nier, ko​niak co​urvo​isier. Było coś szla​chet​ne​go w po​wta​rzal​no​ści tej czyn​no​ści i Mau​ri​ce’owi wca​le się nie spie​szy​ło do ob​słu​gi​wa​nia Ja​re​da czy ko​go​‐ kol​wiek in​ne​go. W koń​cu ła​ska​wie pchnął gi​ta​ny po la​dzie, jak​by wy​da​wał na​gro​dę za do​bre spra​wo​wa​nie. Ja​red otwo​rzył pacz​kę, wsu​nął pa​pie​ro​sa w usta i pstryk​nął za​pal​nicz​ką zip​po, z któ​rej za​la​ty​wa​ło pa​li​wem lot​ni​czym. Mau​ri​ce po​sta​wił przed nim café au lait i do​rzu​cił trzy kost​ki cu​kru w pa​pier​kach. Dym z pa​pie​ro​sa snuł się po​ma​łu po​nad pal​ca​mi Ja​re​da, a on po​pi​jał kawę po​śród szu​mu eks​pre​su, ryku wy​‐ ci​skar​ki soku z po​ma​rań​czy i wście​kłych klak​so​nów z uli​cy. Aż pod​sko​czył, kie​dy zdał so​bie spra​wę, że Mau​ri​ce coś do nie​go mówi. – Roz​mo​wa o pra​cę! – po​wie​dział ba​ri​sta z nie​wy​ja​śnio​ną zło​ścią. – Jak po​szło? – Nie po​szło. – To zna​czy ty nie po​sze​dłeś? Prze​cież mia​łeś tę ro​bo​tę w gar​ści! – Jesz​cze nie przy​ci​snę​ło mnie na tyle, że​bym od sa​me​go po​łu​dnia po​da​wał ape​ri​ti​fy w smo​kin​gu – po​wie​dział i jego wzrok na​tych​miast padł na do​pa​so​wa​ną bia​łą ko​szu​lę i musz​kę Mau​ri​ce’a. Męż​czy​zna po​słał mu mor​der​cze spoj​rze​nie. – Może trze​ba było się trzy​mać tej na​dzia​nej pa​nien​ki, tej, któ​ra cią​gle coś ku​‐ po​wa​ła. – Nie była bo​ga​ta, tyl​ko do​brze ubra​na. – Gdy​by na​dal była two​ją dziew​czy​ną, za​mó​wił​byś so​bie cro​is​san​ta – rzu​cił Mau​ri​ce, wzru​sza​jąc ra​mio​na​mi. – Pół​głów​ki w smo​kin​gach wie​dzą swo​je na te te​‐ ma​ty. Ja​red rzu​cił kil​ka wy​mię​tych euro na ladę, za​cią​gnął się ostat​ni raz, po czym ci​‐ snął pa​pie​ro​sa na zie​mię i roz​gniótł go po​de​szwą. Po​tem opu​ścił lo​kal. Mau​ri​ce wy​szedł zza baru z mio​tłą i za​czął sprzą​tać tu​zin pe​tów za​le​ga​ją​cych na pod​ło​dze ka​wiar​ni. – Con​nard, du​pek! – gwizd​nął przez zęby. – Crétin! – Ja​red wy​mam​ro​tał pod no​sem, kie​ru​jąc się w stro​nę sta​cji me​tra.

Lu​dzie na uli​cy ze zdu​mie​niem pa​trzy​li na szkar​łat​ną far​bę na dło​niach, wło​‐ sach i nie​ogo​lo​nej twa​rzy Ja​re​da. Dziew​czyn​ki w szkol​nych mun​dur​kach chi​cho​ta​‐ ły, a ko​bie​ty przy​pa​try​wa​ły się z za​cie​ka​wie​niem. Chło​pak szedł dłu​go. Zo​sta​wił za sobą za​pa​chy ku​chen​ne i wy​zie​wy z rur wy​de​cho​wych cha​rak​te​ry​stycz​ne dla jego osie​dla i szedł w kie​run​ku bul​wa​rów i alei. Pół go​dzi​ny póź​niej prze​mie​rzał już ele​‐ ganc​kie uli​ce sie​dem​na​stej dziel​ni​cy, oto​czo​ny im​po​nu​ją​cą ar​chi​tek​tu​rą. Wresz​cie za​trzy​mał się na rue Mont​so​uri przed oka​za​łym trzy​pię​tro​wym bu​dyn​kiem. Przy​ci​‐ snął je​den z trzech gu​zi​ków na do​mo​fo​nie. Lu​cas D’Ar​ba​nvil​le. Dzwo​nił tak dłu​go, aż z gło​śnicz​ka ode​zwał się po​iry​to​wa​ny głos go​spo​da​rza: – Pali się? Kto tam, do cho​le​ry? – To ja. – Mo​żesz prze​stać dzwo​nić? Wpusz​czę cię! Lu​cas otwo​rzył drzwi miesz​ka​nia. Miał na so​bie wy​pra​so​wa​ne dżin​sy i ko​szul​kę La​co​ste w rzad​ko spo​ty​ka​nym od​cie​niu man​go. Mi​nę​ło już parę lat, od​kąd stuk​nę​ła mu czter​dziest​ka, ale w po​rów​na​niu z Ja​re​dem wy​glą​dał jak okaz zdro​wia i dba​ło​‐ ści o sie​bie. Wy​buch​nął śmie​chem na wi​dok chło​pa​ka. – Wy​glą​dasz kosz​mar​nie! I… coś tu chy​ba śmier​dzi? Ja​red za​wró​cił na pię​cie i ru​szył z po​wro​tem po scho​dach w dół. – Daj spo​kój, sta​ry, wejdź. Tyl​ko żar​to​wa​łem. – Nie je​stem w na​stro​ju. – A, to wi​dać! – po​twier​dził Lu​cas, nie prze​sta​jąc się śmiać. Chło​pak po​now​nie się od​wró​cił. – Do​brze, już do​brze – Lu​cas chwy​cił Ja​re​da za ra​mię i wcią​gnął go do miesz​ka​‐ nia. Po​ca​ło​wa​li się na po​wi​ta​nie w oba po​licz​ki. – Zro​bię kawę. Ja​red ro​zej​rzał się po wnę​trzu. Lu​cas ko​lek​cjo​no​wał em​pi​ro​we me​ble, pa​so​wał mu ten dzie​więt​na​sto​wiecz​ny styl. Więk​szość do​stał w spad​ku, lecz te, któ​re ku​pił sam, były tak​że kunsz​tow​nej ro​bo​ty. Na ścia​nie na​prze​ciw​ko ka​na​py wi​sia​ła akwa​‐ re​la Hen​ry’ego Mil​le​ra, co było sza​leń​stwem jak na Lu​ca​sa, ale może to znak, że An​nie ma na nie​go do​bry wpływ. Po​zo​sta​łe ścia​ny zdo​bi​ło ma​lar​stwo daw​ne oraz, rzecz ja​sna, trzy spo​re płót​na, któ​re Lu​cas ku​pił od nie​go jesz​cze w cza​sach, kie​dy abs​trak​cyj​ne dzie​ła olej​ne Ja​re​da sprze​da​wa​ły się, za​nim wy​schła na nich far​ba. Na ma​ho​nio​wym biur​ku z ko​ron​ką zło​tych in​kru​sta​cji stał włą​czo​ny lap​top, obok le​ża​‐ ło kil​ka kar​tek ele​ganc​kiej pa​pe​te​rii i pió​ro Mont Blanc – je​dy​ne śla​dy ludz​kiej byt​‐ no​ści w tym miej​scu. Ja​red po​szedł usiąść w kuch​ni z sza​cun​ku dla cen​nych me​bli Lu​ca​sa. Wło​żył rękę do kie​sze​ni po swo​je gi​ta​ny, ale się roz​my​ślił. – Mu​szę za​pa​lić – po​wie​dział, opa​da​jąc na krze​sło.

Lu​cas wszedł za nim do kuch​ni. – Sta​ram się rzu​cić. Nie mam pa​pie​ro​sów. Ja​red rzu​cił mu zroz​pa​czo​ne spoj​rze​nie. – No do​bra, mam kil​ka pa​czek scho​wa​nych tyl​ko i wy​łącz​nie na czar​ną go​dzi​‐ nę – wes​tchnął Lu​cas. – Ale to jest sy​tu​acja kry​zy​so​wa, praw​da? – Mer​de, i to jak. Go​spo​darz włą​czył eks​pres do kawy i po​grze​bał w jed​nej z ku​chen​nych szu​flad. Po chwi​li wy​jął z jej głę​bin nie​otwar​tą pacz​kę pa​pie​ro​sów i po​dał ją Ja​re​do​wi. – Marl​bo​ro? Li​gh​ty? Ku​pu​jesz ame​ry​kań​skie ma​rze​nia i całą tę ście​mę w jed​‐ nym pa​kie​cie. Chy​ba zro​bi​ła ci pra​nie mó​zgu. Lu​cas pu​ścił ko​men​tarz mimo uszu. Po​wal​czył chwi​lę ze skom​pli​ko​wa​nym urzą​dze​niem, po czym wy​do​był skądś drew​nia​ne pu​deł​ko peł​ne sa​sze​tek de​li​kat​ne​‐ go espres​so, wy​glą​da​ją​cych jak wy​kwint​ne cze​ko​lad​ki. – Dmu​chaj gdzie in​dziej, nie na mnie – upo​mniał Lu​cas. – Je​śli An​nie wy​czu​je ode mnie pa​pie​ro​sy, ni​g​dy nie uwie​rzy, że na​praw​dę rzu​cam. Sie​dzie​li na​prze​ciw sie​bie przy sto​le, bez sło​wa pi​jąc espres​so z ma​leń​kich fi​li​‐ ża​nek. Ja​red uda​wał, że nie wi​dzi uśmie​chu i peł​ne​go sym​pa​tii spoj​rze​nia Lu​ca​sa, któ​ry​mi ob​da​rzał go, ile​kroć chło​pak za​cho​wy​wał się na​praw​dę nie​zno​śnie. Przez chwi​lę sły​chać było tyl​ko stu​ka​nie spodecz​ków, na któ​re od​sta​wia​li kawę. Po​tem Ja​‐ red wy​si​lił się na uprzej​mość. – Jak tam two​je ży​cie mi​ło​sne? Wla​złeś już An​nie do łóż​ka? – Wiesz co? Ko​cham cię, ale za​czy​nasz mi dzia​łać na ner​wy. Ła​du​jesz mi się do miesz​ka​nia, śmier​dzisz jak nie​bo​skie stwo​rze​nie, de​mo​lu​jesz mi do​mo​fon, pod​pro​‐ wa​dzasz ostat​nią pacz​kę pa​pie​ro​sów, a te​raz ob​ra​żasz An​nie i mnie. – Mam zły dzień – skar​co​ny wzru​szył ra​mio​na​mi. – Naj​wy​raź​niej. – Je​stem głod​ny. Po​trze​bu​ję kasy. Po​trze​bu​ję wy​sta​wy. Po​trze​bu​ję miesz​ka​nia. I do​brze dzia​ła​ją​ce​go prysz​ni​ca. I dziew​czy​ny. – Dla cie​bie, trzy​dzie​sto​let​nie​go ła​ma​cza serc, to ostat​nie nie sta​no​wi chy​ba wy​‐ zwa​nia. – Ale ja chcę praw​dzi​wej dziew​czy​ny. Ta​kiej, któ​ra by coś zna​czy​ła. – Ja​red mu​‐ siał sta​wić czo​ła roz​ba​wie​niu, z któ​rym Lu​cas by​naj​mniej się nie krył. – Wiem, wiem, to no​wość – po​wie​dział, uprze​dza​jąc ko​men​tarz przy​ja​cie​la. Star​szy z męż​czyzn wstał, wy​jął z lo​dów​ki ma​sło, kom​pot tru​skaw​ko​wy i or​ga​‐ nicz​ny sok po​ma​rań​czo​wy, przy​niósł pro​duk​ty do sto​łu, do​rzu​cił jesz​cze pół ba​‐ giet​ki i nóż o ząb​ko​wa​nym ostrzu.

– Czy ja do​brze sły​szę, że mój chrze​śniak pro​si mnie o radę w kwe​stiach ser​co​‐ wych? – Da​ruj so​bie. – To przy​naj​mniej po​zwól, że cię na​kar​mię, do​brze? Ja​red wy​ra​ził apro​ba​tę dla śnia​da​nia, po raz ko​lej​ny za​sta​na​wia​jąc się, dla​cze​go Lu​cas, czło​wiek róż​nią​cy się od nie​go w każ​dym calu, tak inny od ko​go​kol​wiek w jego ży​ciu, upar​cie nie sta​wia na nim krzy​ży​ka. • An​nie sie​dzia​ła przy trzy​me​tro​wym sto​le po​środ​ku swo​jej pa​ry​skiej kuch​ni i czu​ła mdło​ści na myśl o tym, co za​mie​rza zro​bić. Spę​dzi​ła tak całe przed​po​łu​dnie, gdy dzie​ci były w szko​le. Zbli​ża​ła się pora, kie​dy na​le​ża​ło je ode​brać i przy​wieźć na lunch, tyl​ko że ona nie przy​go​to​wa​ła nic do je​dze​nia. Zim​na zupa na ku​chen​ce wy​‐ glą​da​ła na​der nie​ape​tycz​nie, a pie​czo​ny okoń mor​ski od​pły​nął w ot​chłań nie​speł​‐ nio​nych ma​rzeń. De​cy​zja zo​sta​ła pod​ję​ta, klam​ka za​pa​dła. Za​krę​ci​ło jej się w gło​‐ wie jak czło​wie​ko​wi na skra​ju prze​pa​ści, któ​ry spoj​rzy w dół. Wsta​ła i włą​czy​ła grza​nie pod zupą. Za​go​tu​je ją po​now​nie, może to do​brze jej zro​bi. Czu​ła roz​pacz​li​wą po​trze​bę spo​ży​cia cze​goś płyn​ne​go, gę​ste​go, cie​płe​go i sło​ne​go jak płyn owod​nio​wy, za​nim po​zwo​li na​ro​dzić się po​trze​bie dzia​ła​nia. Jej pod​świa​do​mość naj​wy​raź​niej już wcze​śniej wie​dzia​ła, że po​win​na przy​rzą​dzić ro​‐ sół dla przy​szłej, ze​mdlo​nej świa​do​mo​ści. Kuch​nię ko​cha​ła naj​bar​dziej ze wszyst​kich po​miesz​czeń. Zbu​do​wa​no ją ja​kieś dwie​ście lat temu, kie​dy ary​sto​kra​tom rzad​ko zda​rza​ło się za​pusz​czać do po​miesz​‐ czeń służ​by. Miej​sce to było w związ​ku z tym mniej ofi​cjal​ne niż po​zo​sta​ła część domu. Szkla​ne drzwi pro​wa​dzi​ły do nie​wiel​kie​go ogro​du, po​środ​ku któ​re​go sta​ła pięk​na ka​mien​na fon​tan​na. Były na sta​łe otwar​te przez całą wio​snę i lato, dzię​ki cze​mu zie​leń sta​no​wi​ła na​tu​ral​ne prze​dłu​że​nie kuch​ni. W se​zo​nie An​nie upra​wia​ła mnó​stwo róż​nych ziół, a tak​że naj​lep​sze po​mi​do​ry po tej stro​nie Se​kwa​ny. Po po​‐ łu​dnio​wej ścia​nie bu​dyn​ku pię​ły się ma​li​ny, a pod​par​ta w wie​lu miej​scach pra​sta​ra ja​błon​ka ro​dzi​ła sło​dziut​kie owo​ce nie​spo​ty​ka​nej na ryn​ku od​mia​ny. Wy​star​czy​ło przejść przez próg i już moż​na się było czę​sto​wać. Jej wła​sny raj. Na​wet te​raz, w stycz​niu, kie​dy ro​śli​ny były uśpio​ne, a drzwi do ogro​du za​mknię​te, przez szy​by wle​wa​ło się słoń​ce, spra​wia​jąc, że kuch​nia sta​wa​ła się naj​ja​śniej​szym i naj​przy​tul​‐ niej​szym po​miesz​cze​niem w ca​łym domu. Pod​ję​ta de​cy​zja zu​peł​nie do niej nie pa​so​wa​ła. Choć może? Cho​dzi​ło o to, że ist​nia​ły dwie An​nie – prze​szła i te​raź​niej​sza – i sama nie była pew​na, od któ​rej

z nich po​cho​dzi ten po​mysł. Oso​ba, któ​rą była przed śmier​cią John​ny’ego, po​ra​dzi​‐ ła​by so​bie z pro​ble​mem, ale co z tą nową, któ​ra za​gnieź​dzi​ła się w niej ostat​ni​mi cza​sy i do któ​rej nie pa​ła​ła sym​pa​tią? Do cze​go była zdol​na nowa An​nie? Czy to obec​ne „ja” – mrocz​niej​sze, bar​dziej sko​re do zło​ści, mniej ufne – nie było przy​pad​‐ kiem praw​dziw​sze i bliż​sze temu, kim lub czym się sta​ła? Mia​ła na kon​cie róż​ne strasz​li​we de​cy​zje. Na przy​kład ostat​nich dwa​na​ście lat jej ży​cia było kon​se​kwen​cją jed​ne​go sło​wa, wy​po​wie​dzia​ne​go pod ko​niec pew​ne​go po​sił​ku. Mia​ła wte​dy dwa​dzie​ścia trzy lata, a John​ny dwa​dzie​ścia osiem. Koń​czył stu​dia, jej zo​sta​ły jesz​cze trzy lata. Je​dli obiad w dość ob​skur​nej wło​skiej knajp​ce przy kam​pu​sie. Pod osło​ną ce​ra​ty w bia​ło-czer​wo​ną kra​tę de​li​kat​nie ma​so​wa​ła sto​‐ pą jego kro​cze. Wy​glą​dał zu​peł​nie jak Ro​bert Red​ford w we​ster​nach Butch Cas​si​dy i Sun​dan​ce Kid – wspa​nia​ły i ło​bu​zer​ski. Nie​sa​mo​wi​ty, o nie​od​par​tym uro​ku. Na ze​‐ wnątrz ki​pia​ło lato. Po​zna​li się na im​pre​zie. Spra​wia​ła, że się śmiał. Daw​na An​nie była ra​do​sna i wol​na. Przez kil​ka mie​się​cy ko​cha​li się na​mięt​nie i czę​sto, a uczy​li rzad​ko. Fi​zycz​nie byli do​bra​ni jak mało kto. Po dwóch dniach zna​jo​mo​ści, nie​bę​dą​‐ cej jesz​cze związ​kiem, An​nie wie​dzia​ła, że jest bez​na​dziej​nie za​ko​cha​na, ale ro​bi​ła, co mo​gła, żeby nie dać nic po so​bie po​znać. Nie była głu​pia – John​ny był gwiaz​dą uczel​ni, ka​pi​ta​nem dru​ży​ny la​cros​se. Na jego wi​dok dziew​czy​nom ugi​na​ły się ko​la​‐ na. Zda​wa​ła so​bie spra​wę, że ma tego chło​pa​ka je​dy​nie w tym​cza​so​wym po​sia​da​‐ niu. Upły​nę​ło sześć mie​się​cy ran​dek, a oni ani razu nie po​ru​szy​li spra​wy przy​szło​‐ ści. An​nie nie za​jąk​nę​ła się na ten te​mat i sta​ra​ła się o tym na​wet nie my​śleć. Wie​czór, kie​dy jej ży​cie zmie​ni​ło się bez​pow​rot​nie, był w jej prze​ko​na​niu jed​‐ nym z ostat​nich spę​dza​nych wspól​nie. Ty​dzień póź​niej John​ny miał się prze​nieść do Fran​cji, by zo​stać part​ne​rem w pa​ry​skiej fir​mie im​por​to​wej na​le​żą​cej do jego star​sze​go bra​ta. Sie​dzia​ła na​prze​ciw nie​go nad ba​kła​ża​na​mi za​pie​ka​ny​mi z par​me​‐ za​nem. An​nie ukry​wa​ła zła​ma​ne ser​ce pod ma​ską non​sza​lan​cji. John​ny na​lał wina i po​dał jej kie​li​szek. Po​cze​kał, aż upi​je łyk. – No to co? – za​gad​nął z błą​ka​ją​cym się na ustach uśmiesz​kiem. – Chcesz wziąć ślub? Prze​łknę​ła wino i od​kaszl​nę​ła. – Cho​dzi ci o to, czy w ogó​le? Pew​nie tak, kie​dyś, jak przyj​dzie czas, z wła​ści​‐ wym fa​ce​tem. – Nie py​tam ogól​nie. Mam na my​śli nas dwo​je. W tym ty​go​dniu. Tak, żo​łą​dek ści​snął jej się w cia​śniut​ki wę​zeł i opadł gdzieś do ko​stek. Po​czu​ła, że po​licz​ki jej pło​ną, a ze wszyst​kich po​rów skó​ry wy​stą​pił pot. Drżą​ca od​po​wiedź

po​pły​nę​ła wprost z ser​ca: – Ja? John​ny ro​ze​śmiał się szcze​rze. Czas w re​stau​ra​cji na​gle zwol​nił. Chło​pak ujął jej dłoń, coś do niej wło​żył i za​‐ mknął jej pal​ce wo​kół ma​łe​go przed​mio​tu. Co mia​ła na​dzie​ję zo​ba​czyć po otwar​ciu dło​ni? – Czy to ja​kiś żart? – spy​ta​ła, wal​cząc z drże​niem, któ​re opa​no​wa​ło jej cia​ło od stóp do głów. Roz​war​ła pal​ce. Na roz​po​star​tej dło​ni le​żał pier​ścio​nek. Znad sto​łu, któ​ry sta​no​wił w tej chwi​li ją​dro jej wszech​świa​ta, John​ny przy​glą​‐ dał jej się spe​szo​ny. – No to jak? – na​ci​skał, prze​krzy​wia​jąc gło​wę jak coc​ker spa​niel. – Chcesz się hajt​nąć i je​chać ze mną do Pa​ry​ża? – Ja… mu​szę się za​sta​no​wić – wy​du​si​ła An​nie przez ści​śnię​te gar​dło. – No do​bra, myśl – od​parł. Dał jej se​kun​dę. – No i? Za​śmia​ła się, jed​no​cze​śnie sta​ra​jąc się z ca​łej siły po​ha​mo​wać łzy. Je​śli to był głu​pi dow​cip, wo​la​ła​by za​paść się pod zie​mię i ni​g​dy wię​cej nie wyjść na świa​tło dzien​ne. Łzy wy​pły​nę​ły jej jed​nak spod po​wiek. – Nie mó​wisz po​waż​nie. On tym​cza​sem wziął ją za rękę i po​wo​li wsu​nął jej na pa​lec pier​ścio​nek. – Bar​dzo po​waż​nie. No da​lej, zgódź się, nie znę​caj się tak nade mną. To wte​dy pa​dło to jed​no sło​wo, któ​re zmie​ni​ło bieg jej ży​cia. – Tak – za​łka​ła. W cią​gu ty​go​dnia wzię​li ślub, tak żeby po​je​chać do Fran​cji już jako pań​stwo Ro​lan​do​wie. Nie było hucz​ne​go we​se​la, ale zu​peł​nie jej go nie bra​ko​wa​ło. John​ny mu​siał chwy​tać szan​sę pra​cy u boku bra​ta za​raz po obro​nie pra​cy dy​plo​mo​wej, nie mo​gło być mowy o zwło​ce. Od lat uczył się fran​cu​skie​go, przy​go​to​wu​jąc się do tego wy​zwa​nia. An​nie nie zna​ła jed​nak ani sło​wa po fran​cu​sku, może z wy​jąt​kiem bon​‐ bon, cu​kie​rek, i „wu​le​wu​par​le”. Jej ro​dzi​com po​mysł z Fran​cją nie po​do​bał się w rów​nym stop​niu co po​mysł z John​nym. Szcze​gól​nie mama wpa​dła w fu​rię. – Pra​wie go nie znasz! – Może tak, ale czy moż​na po​wie​dzieć „nie” wy​gra​ne​mu lo​so​wi na lo​te​rii? – Nie prze​my​śla​łaś tego. Na wła​sne ży​cze​nie pa​ku​jesz rękę w ma​szyn​kę do mie​‐ le​nia mię​sa! Za​sta​nów się! – Daj spo​kój, mamo, Fran​cu​zi nie mogą być aż tacy strasz​ni. – Nie mó​wi​łam o Fran​cu​zach, do ja​snej cho​le​ry! Ten… awan​tur​nik! A two​je wy​‐ kształ​ce​nie!?

Po raz pierw​szy w ży​ciu usły​sza​ła z ust mat​ki prze​kleń​stwo. Oka​za​ło się, że jej ro​dzi​ce, któ​rzy więk​szość ży​cio​wej ener​gii zu​ży​wa​li na kłót​‐ nie i zwa​dy, tym ra​zem przy​ję​li wspól​ny front prze​ciw​ko John​ny’emu. Upar​cie twier​dzi​li, że chło​pak jest wpa​trzo​ny w sie​bie, nie​doj​rza​ły i nie moż​na na nim po​‐ le​gać. An​nie za​sta​na​wia​ła się, czy ich za​rzu​ty mają zwią​zek z tym, że na​rze​czo​ny jest po pro​stu zbyt przy​stoj​ny, a wia​do​mo, że męż​czy​zna, któ​ry prze​wyż​sza żonę uro​dą, na​tych​miast sta​je się po​dej​rza​ny. Nie była pew​na, czy sama tak nie my​śli. Wszyst​ko dzia​ło się w za​wrot​nym tem​pie i An​nie nie za​cho​wa​ła wie​lu wspo​‐ mnień z tam​tych dni. Obie​cu​ją​ce (i kosz​tow​ne!) stu​dia zo​sta​ły na​gle prze​rwa​ne. Ro​dzi​ców John​ny’ego zo​ba​czy​ła po raz pierw​szy w dniu ślu​bu. I już się że​gna​li w stru​mie​niach łez na lot​ni​sku. Na​gle jak za do​tknię​ciem cza​ro​dziej​skiej różdż​ki, obu​dzi​ła się w Pa​ry​żu jako mę​żat​ka. Ze stu​denc​kie​go luź​ne​go ży​cia prze​nio​sła się na​gle w cha​os, za​mie​sza​nie i bar​dzo cięż​ką pra​cę. Mu​sia​ła przy​swo​ić so​bie zu​peł​nie obcy ję​zyk i po​znać wy​jąt​‐ ko​wo obcą kul​tu​rę. Roz​pra​co​wy​wa​ła wszyst​ko sama, ucząc się roz​róż​niać ba​gu​et​te od fi​cel​le i Ro​qu​efor​ta od Re​blo​cho​na. Mu​sia​ła na​uczyć się żyć bez bli​skiej ro​dzi​ny. Ależ za nią tę​sk​ni​ła! I bez przy​ja​ciół. Jak bar​dzo tę​sk​ni​ła za przy​ja​ciół​mi! Z ja​kim tru​dem przy​cho​dzi​ło jej na​wią​zy​wa​nie no​wych zna​jo​mo​ści, kie​dy ko​mu​ni​ka​cja spro​wa​dza​ła się do zdol​no​ści pre​zen​to​wa​nych przez tre​so​wa​ne​go szym​pan​sa. Trze​ba się było przy​zwy​cza​ić do dba​nia o męża, któ​ry bez prze​rwy pra​co​wał. I na​‐ gle, zu​peł​nie nie​po​strze​że​nie, mu​sia​ła wy​kom​bi​no​wać, jak wy​cho​wać jed​no, dwo​je, a wresz​cie tro​je dzie​ci. Do tego wy​pa​da​ło jesz​cze za​dbać o samą sie​bie. Przy​szło jej się na​uczyć ście​le​nia łó​żek, pra​nia, ro​bie​nia za​ku​pów, go​to​wa​nia, za​wo​że​nia cho​‐ rych ma​lu​chów do le​ka​rza, jeż​dże​nia po Pa​ry​żu sa​mo​cho​dem z ręcz​ną skrzy​nią bie​gów. I wszę​dzie mu​sia​ła mó​wić po fran​cu​sku! Na szczę​ście ro​dzi​ce nie mie​li ra​cji. Wszy​scy byli w błę​dzie, cze​go do​wo​dem było ich dzie​się​cio​let​nie mał​żeń​stwo. To praw​da, John​ny był nie​doj​rza​ły i nie​za​leż​‐ ny, ale tyl​ko w taki spo​sób, któ​ry z każ​de​go dnia czy​nił przy​go​dę. Nie był nie​od​po​‐ wie​dzial​ny. Ufa​ła mu. Przez całą de​ka​dę przy​zwy​cza​ja​ła się do no​we​go ży​cia, ale wciąż nie czu​ła się cał​kiem u sie​bie. A wte​dy śmierć ode​bra​ła jej John​ny’ego. Zgi​nął tak na​gle. Ma​ka​‐ brycz​nie. Szo​ku​jąc wszyst​kich. Jego odej​ście wy​da​wa​ło się nie​moż​li​we, nie​re​al​ne. Ból, któ​ry czu​ła, był pa​ra​li​żu​ją​cy, roz​pacz dzie​ci – nie do znie​sie​nia. W do​dat​ku, i to w prze​cią​gu kil​ku dni od na​głe​go wy​rwa​nia męża z jej ży​cia, oka​za​ło się, że wła​ści​wie ni​g​dy nie prze​isto​czy​ła się z dziew​czy​ny w ko​bie​tę. Od przy​jaz​du do Fran​cji po​le​ga​ła na John​nym we wszyst​kich kwe​stiach nie​zwią​za​nych z do​mem.

W jego na​tu​rze le​ża​ła do​mi​na​cja i ła​twiej jej było, kie​dy trzy​mał ste​ry. Po​zwo​li​ła, by zwa​lił ją z nóg, prze​niósł do Pa​ry​ża, a tam za​płod​nił. Była wspa​nia​łą mat​ką – być może w tym jed​nym była do​bra. Wszyst​kim in​nym zaj​mo​wał się John​ny. Wraz z bra​tem rzu​cił się w wir pra​cy, roz​krę​ca​jąc in​te​res, mno​żąc pie​nią​dze. Dużo po​‐ dró​żo​wał za​rów​no po Fran​cji, jak i za gra​ni​cę. Mimo to skru​pu​lat​nie nad​zo​ro​wał ich do​mo​we fi​nan​se, cze​go mia​ła gorz​ko ża​ło​wać po jego śmier​ci. Ku​po​wał i pro​‐ wa​dził szyb​kie sa​mo​cho​dy, ubie​rał się w sty​lu bar​dziej fran​cu​skim niż Fran​cu​zi, stał się eks​per​tem od win, a po​nie​waż pra​ca wy​ma​ga​ła od nie​go za​ba​wia​nia spo​‐ rych grup lu​dzi, spę​dzał całe wie​czo​ry w naj​lep​szych pa​ry​skich re​stau​ra​cjach. Ni​g​dy nie była zwo​len​nicz​ką utrwa​la​nia wię​zów biz​ne​so​wych przez or​ga​ni​zo​‐ wa​nie spo​tkań to​wa​rzy​skich, ale pew​ne​go dnia przy​szło jej na myśl, że mo​gła​by za​pra​szać lu​dzi do domu. W ten spo​sób przy​naj​mniej ona i dzie​ci wi​dy​wa​li​by czę​‐ ściej John​ny’ego. Z cza​sem na​by​ła spo​rej prak​ty​ki, a po​nie​waż od​na​la​zła w go​to​wa​‐ niu rów​nież przy​jem​ność, sta​ła się wkrót​ce zna​ko​mi​tą ku​char​ką. Do śmier​ci męża jej do​świad​cze​nia we Fran​cji ogra​ni​cza​ły się do ro​dze​nia dzie​‐ ci, kar​mie​nia pier​sią, pcha​nia wóz​ków i przy​rzą​dza​nia je​dze​nia. Gdy John​ny’ego za​bra​kło, po​czu​ła się za​gu​bio​na. Zno​wu mu​sia​ła do wszyst​kie​go dojść sama. Nie​‐ któ​re spra​wy nie do​cze​ka​ły się sen​sow​ne​go roz​wią​za​nia, na przy​kład utrzy​ma​nie in​te​re​su. Fir​ma zo​sta​ła zli​kwi​do​wa​na, a wraz z nią znik​nę​ły ja​kie​kol​wiek do​cho​dy. Inne pro​ble​my, na któ​re nie mia​ła jesz​cze po​my​słu, do​ty​czy​ły doj​ścia do sie​bie po sub​tel​niej​szych stra​tach: Nie było już miej​sca na bez​tro​skę, we​so​łość, a tak​że bez​‐ wa​run​ko​wą wia​rę w lu​dzi i świat. Te​raz An​nie była twar​da – nie tyl​ko sil​na, ale i mniej wraż​li​wa. Była twar​dą jak ska​ła mat​ką i twar​dą jak ska​ła fem​me au foy​er, czy​li kimś, kogo Ame​ry​ka​nie na​zy​wa​‐ ją „ho​me​ma​ker” – oso​bą two​rzą​cą dom. To mia​no ide​al​nie do niej pa​so​wa​ło, bo rze​czy​wi​ście stwo​rzy​ła ten dom i nie za​mie​rza​ła się pod​da​wać, choć​by mia​ła za​ha​‐ ro​wać się na śmierć. Dwa i pół roku póź​niej nie była już tą samą de​li​kat​ną ma​mu​‐ sią o krą​głych bio​drach i mlecz​nej pier​si, chro​nio​ną przez opie​kuń​cze​go męż​czy​‐ znę. Sta​ła się smo​czy​cą, któ​rej wszy​scy z wy​jąt​kiem jej dzie​ci (w każ​dym ra​zie mia​ła na​dzie​ję, że nie do​ty​czy​ło to syn​ków!) oraz nie​zmor​do​wa​ne​go Lu​ca​sa bali się i uni​ka​li. Prze​obra​zi​ła się w Sarę Con​nor re​mon​tów, szorst​ką jak skó​ra na dło​‐ niach, cięż​ką jak wor​ki gip​su, któ​re wła​sno​ręcz​nie tasz​czy​ła po scho​dach, i twar​dą jak de​ski, któ​re pod​su​wa​ła pod zęby piły tar​czo​wej. Po​świę​ci​ła się cała bu​do​wa​niu dla sie​bie i dzie​ci domu z cze​goś trwal​sze​go niż ce​gła; z cze​goś na tyle moc​ne​go, żeby już ni​g​dy nie wdarł się do środ​ka ból. I ogni​sko do​mo​we, i dom jako bu​dy​‐ nek – to był jej Wiel​ki Mur Chiń​ski, jej li​nia Ma​gi​no​ta. Te ścia​ny da​wa​ły jej schro​‐

nie​nie i jed​no​cze​śnie ogra​ni​cza​ły jak wię​zie​nie, były za​ra​zem jej pa​sją i wro​giem, zba​wie​niem i upad​kiem. Wtar​ła krem w dło​nie, bo na nich skó​ra była naj​bar​dziej spierzch​nię​ta. Wszyst​‐ ko w domu ro​bi​ła sama. Choć​by ten stół, przy któ​rym sie​dzia​ła. Wła​sno​ręcz​nie po​‐ kry​ła go czer​wo​ną far​bą o cie​płym od​cie​niu i skru​pu​lat​nie po​la​kie​ro​wa​ła, pra​wie mdle​jąc od opa​rów. Ko​lej​nym jej dzie​łem były scho​dy, zre​kon​stru​owa​ne de​ska po de​sce, a tak​że każ​de krze​sło, ka​na​pa i sofa – me​ble skądś wy​grze​ba​ne, od nowa po​‐ kry​te ta​pi​cer​ką i od​re​stau​ro​wa​ne wła​sno​ręcz​nie przez szczę​śli​wą wła​ści​ciel​kę. Bla​de stycz​nio​we świa​tło pie​ści​ło każ​dy za​ką​tek uko​cha​nej kuch​ni, pod​kre​śla​jąc jej atu​ty: blat z mar​mu​ru car​ra​ra, o któ​ry sta​ran​nie dba​ła; sta​rą, wy​ło​żo​ną płyt​ka​mi pod​ło​gę, w któ​rej sama po​pra​wia​ła fugi, sto​su​jąc spo​iwo wy​ko​na​ne we​dług stu​let​‐ niej re​cep​tu​ry (zmie​szać pia​sek, klej i barw​nik). Na​wet wspa​nia​łą ośmio​pal​ni​ko​wą ku​chen​kę z trze​ma pie​kar​ni​ka​mi od​no​wi​ła sama. Świa​tło i ci​sza spra​wia​ły, że w po​miesz​cze​niu pa​no​wał no​stal​gicz​ny na​strój jak na ja​kimś sta​rym ob​ra​zie. Go​dzi​ny przed po​wro​tem chłop​ców z lek​cji były cza​sem sa​mot​no​ści. Ma​xen​ce miał już dzie​więć lat, Lau​rent sie​dem, a Paul pięć. Uczęsz​‐ cza​li do Ly​cée In​ter​na​tio​nal kil​ka prze​cznic od domu, więc cho​dzi​li do szko​ły pie​‐ cho​tą. Fran​cu​ski sys​tem kształ​ce​nia za​kła​dał co​dzien​ne spo​ży​wa​nie lun​chu w domu, w ten spo​sób mo​gła ro​bić to, w czym była eks​per​tem – kar​mi​ła syn​ków i za​piesz​cza​ła ich nie​mal na śmierć – a oni w za​mian nada​wa​li sens jej ist​nie​niu, sta​no​wi​li cel jej ży​cia. Wro​giem było My​śle​nie. Cho​ciaż nie, naj​gor​szy był Czas, przy​naj​mniej wte​dy, gdy było go za dużo, czy​li kie​dy chłop​cy byli w szko​le, a Paul w przed​szko​lu. Nad​‐ miar cza​su pro​wo​ko​wał do my​śle​nia, a na to zde​cy​do​wa​nie nie za​mie​rza​ła so​bie po​zwa​lać. Już po​sta​no​wi​ła, że jej na​stęp​na te​ra​pia bę​dzie za​rów​no ta​nia, jak i bru​‐ tal​na. Chcia​ła wy​koń​czyć pod​ło​gę z klo​no​wych de​sek w przed​sion​ku, któ​re to za​da​‐ nie wią​za​ło się ze szli​fo​wa​niem, kle​je​niem, od​na​wia​niem, far​bo​wa​niem, la​kie​ro​wa​‐ niem; z kasz​lem i pła​czem. Jed​nak tego typu pro​jek​ty nie sta​no​wi​ły roz​wią​za​nia pro​ble​mów – pra​ca ma​nu​al​na nie ogra​ni​cza​ła funk​cjo​no​wa​nia mó​zgu, w do​dat​ku my​śli wi​ro​wa​ły w cia​snym krę​gu. Poza tym koń​czy​ły się jej po​my​sły. Kie​dy już skoń​czy pod​ło​gę – co da​lej? A te​raz, gdy nie mia​ła już gro​sza przy du​szy, było CO DA​LEJ? Wiel​ki​mi li​te​ra​mi. Pie​nią​dze do​sta​li po ślu​bie od ro​dzi​ny John​ny’ego. W tym cza​sie do​lar stał moc​‐ no na ryn​ku wa​lu​to​wym. Obej​rze​li we dwo​je dzie​siąt​ki miesz​kań, pen​tho​use'y z ba​se​na​mi i apar​ta​men​ty z wi​do​kiem na Tro​ca​déro i wie​żę Eif​fla. Agent​ka nie​ru​‐ cho​mo​ści cho​dzi​ła w pie​kiel​nie opię​tych ko​stiu​mi​kach i w szpil​kach, sta​wia​jąc sto​‐

py rów​niut​ko jed​na przed dru​gą, jak​by po obu stro​nach gra​ni mia​ła stro​me prze​‐ pa​ście. An​nie wy​bor​nie na​śla​do​wa​ła ją za jej ple​ca​mi, do​pro​wa​dza​jąc John​ny’ego do śmie​chu. Oglą​da​li dom w pro​mie​niach wio​sen​ne​go słoń​ca. Pani w szpil​kach spon​ta​nicz​‐ nie zde​cy​do​wa​ła, że ich tam za​wie​zie. – Wy​sta​wi​li go na sprze​daż dziś rano. Jesz​cze go nie wi​dzia​łam, ale pro​szę spoj​rzeć na opis – ka​mie​ni​ca, osiem sy​pial​ni, wła​sny ogród, i to w sa​mym ser​cu szes​na​stej dziel​ni​cy. Jest na​pi​sa​ne, że wy​ma​ga nie​wiel​kie​go re​mon​tu, ale już sama lo​ka​li​za​cja to skarb – za​pew​nia​ła ich szep​tem, któ​ry su​ge​ro​wał, że po​dziw i sza​cu​‐ nek są w tym przy​pad​ku de ri​geur, obo​wiąz​ko​we. – Nie ma tam​tę​dy prze​jaz​du, uli​ca jest za​mknię​ta bra​mą. – Pa​ry​ża​nie i ich od​gra​dza​ne bra​ma​mi świa​ty – sko​men​to​wał John​ny. – Z za​ło​że​nia je​stem temu prze​ciw​na – do​da​ła An​nie. Jed​nak kie​dy zna​leź​li się na miej​scu, śpiew pta​ków i za​pach ja​śmi​nu za​stą​pi​ły ha​łas i smród kor​ków. Wzdłuż uli​cy ro​sły po​sa​dzo​ne przed wie​ka​mi po​krzy​wio​ne sy​ko​mo​ry. Przez ich de​li​kat​ne, wio​sen​ne list​ki prze​świe​ca​ło słoń​ce. Spra​wia​ło to, że oko​li​ca na​bie​ra​ła świe​żo​ści zie​lo​nej łąki. Sto​py agent​ki nie​ru​cho​mo​ści wy​krę​ca​ły się pod mro​żą​cy​mi krew w ży​łach ką​ta​mi, kie​dy w szpi​lach po​ko​ny​wa​ła bru​ko​wa​ną jezd​nię. An​nie po raz ko​lej​ny nie mo​gła wyjść z po​dzi​wu nad za​cię​to​ścią, z jaką Fran​cuz​ki pod​da​wa​ły się nie​wo​li ele​gan​cji. Wszyst​kie bu​dyn​ki przy alei były hôtels par​ti​cu​liers, ka​mie​ni​ca​mi, któ​re w oczach An​nie były mi​nia​tu​ro​wy​mi zam​ka​mi. Mia​ły prze​ślicz​ne fa​sa​dy i gzym​sy, oka​za​łe da​chy i wy​so​kie okna z drew​nia​ny​mi okien​ni​ca​mi, a tak​że im​po​nu​ją​ce drzwi fron​‐ to​we. Każ​dy na​stęp​ny hôtel par​ti​cu​lier był pięk​niej​szy od po​przed​nie​go. Zo​sta​ły wy​‐ bu​do​wa​ne w epo​ce ba​ro​na Haus​sman​na, czy​li w XIX wie​ku. Wszyst​kie były do​sko​‐ na​le utrzy​ma​ne, po​nie​waż te​raz mia​ły sta​tus za​byt​ków. Wszyst​kie – z wy​jąt​kiem tego, przed któ​rym za​trzy​ma​ła się agent​ka. Wska​za​ła pal​cem bu​dy​nek, jed​no​cze​śnie wbi​ja​jąc w nie​go oskar​ży​ciel​skie spoj​rze​nie. – Jaka szko​da! Qu​el​le hon​te, hań​ba, non? – wy​ra​zi​ła po​tę​pie​nie i od​wró​ci​ła się do nich. John​ny zro​bił kwa​śną minę i po​pa​trzył na żonę. An​nie sta​ła za​uro​czo​na. Wła​śnie tra​ci​ła ser​ce i gło​wę. Wy​bra​ny hôtel par​ti​cu​lier mógł sta​no​wić pod​ręcz​ni​ko​wy przy​kład ru​iny. Miał po​wy​bi​ja​ne szy​by, bra​ko​wa​ło okien​nic, a dach wy​glą​dał, jak​by w kil​ku miej​scach po pro​stu się za​padł. Ścia​ny opla​tał bluszcz ja​poń​ski i wi​ste​ria albo, jak kto woli – gli​cy​nia, co nada​wa​ło bu​dyn​‐ ko​wi dzi​kie​go, ro​man​tycz​ne​go cha​rak​te​ru. Wła​ści​ciel​ce, une fol​le avec ses chats wa​‐ riat​ce z ko​ta​mi, jak okre​śli​ła ją agent​ka, bra​ko​wa​ło fun​du​szy, ale upar​cie od​ma​wia​‐

ła sprze​da​ży. Nie​daw​no zmar​ła w tym domu, a jej cia​ło od​na​le​zio​no kil​ka dni po fak​cie, oto​czo​ne przez miau​czą​cych to​wa​rzy​szy. Ma​ka​brycz​ność tej wi​zji oraz opła​‐ ka​ny stan bu​dyn​ku czy​ni​ły go nie​mal nie​zby​wal​nym. – Bie​rze​my go – po​wie​dzia​ła An​nie. John​ny przyj​rzał jej się z roz​ba​wie​niem. – A czy ten dom ma coś w środ​ku? Wi​dząc minę An​nie, pani w szpil​kach za​czę​ła na​tych​miast ura​biać John​ny’ego. Prze​ko​ny​wa​ła, że wy​star​czy tro​chę pie​nię​dzy i cza​su, a to miej​sce zy​ska kla​sę i naj​‐ wyż​szy po​ziom luk​su​su, na​wet jak na pa​ry​skie stan​dar​dy. John​ny wraz z ko​bie​tą po​dej​rza​nie dłu​go wal​czy​li z drzwia​mi, ale kie​dy wresz​cie uda​ło się je otwo​rzyć, An​nie mia​ła wra​że​nie, że wkro​czy​ła do ja​ski​ni Ali Baby. W środ​ku były bar​dzo wy​so​kie su​fi​ty, ory​gi​nal​na sztu​ka​te​ria i pod​nisz​czo​ne ży​‐ ran​do​le, któ​re od bar​dzo daw​na nie były czysz​czo​ne. Sta​re łusz​czą​ce się ta​pe​ty zwi​sa​ły pła​ta​mi, a smród ko​cich si​ków ści​skał za gar​dło. Były tyl​ko dwie ła​zien​ki, obie z nie​prak​tycz​ny​mi wan​na​mi na nóż​kach w kształ​cie łap, po​tłu​czo​ny​mi bi​de​ta​‐ mi i po​ob​tłu​ki​wa​ny​mi kra​na​mi. Ścia​ny były wy​ło​żo​ne nie​wia​ry​god​nie pięk​ną mo​‐ zai​ką, któ​rej An​nie po​sta​no​wi​ła ni​g​dy nie ze​drzeć. Trans​ak​cja zo​sta​ła sfi​na​li​zo​wa​na. „Tro​chę pie​nię​dzy i cza​su” sta​ło się mot​tem no​wych wła​ści​cie​li. Tro​chę pie​nię​dzy i cza​su, a od​two​rzy się spę​ka​ne stiu​ki. Tro​chę pie​nię​dzy i cza​su, a drew​nia​nym pod​ło​gom przy​wró​ci się daw​ną świet​ność. Jesz​cze tro​chę wię​cej, a pię​tra uda się po​łą​czyć na​da​ją​cy​mi się do użyt​ku scho​da​mi. Wy​‐ czer​pa​nie za​pa​sów cza​su i pie​nię​dzy nie było prze​wi​dy​wa​ne. Te​raz do​strze​ga​ła wy​raź​nie, że John​ny był ca​łym jej świa​tem, a te​raz dom i chłop​cy sta​li się jej ko​smo​sem. Ukry​ta po​śród tych ścian mimo trud​no​ści i ogra​‐ ni​czeń czu​ła się bez​piecz​na. Tyl​ko tu była pa​nią swo​je​go ży​cia. Go​tu​jąc i re​mon​tu​‐ jąc, przy szo​ro​wa​niu i szli​fo​wa​niu, mia​ła po​czu​cie, że po​sia​da ja​kieś umie​jęt​no​ści i cel. Gdy sku​pia​ła się na tym, co w jej ży​ciu było nie​zmien​ne – na domu i syn​‐ kach – uni​ka​ła za​da​wa​nia so​bie py​tań o John​ny’ego, o to, jak po​to​czy​ły​by się jej losy, gdy​by nie zgi​nął. Nie do​pusz​cza​ła też roz​wa​żań na te​mat wła​snej war​to​ści, ry​zy​ka zwią​za​ne​go z mi​ło​ścią i za​ufa​niem do dru​gie​go czło​wie​ka, a tak​że sen​su ży​cia peł​ne​go mi​ło​ści oraz mi​ło​ści po​zba​wio​ne​go. Od cza​su fe​ral​nej nocy sprzed dwóch i pół roku żyła jak czło​wiek ska​za​ny na miesz​ka​nie na da​chu, choć cier​pi na lęk wy​so​ko​ści. Jak na ko​goś, kto sta​ran​nie uni​ka kon​tak​tu ze świa​tem ze​wnętrz​nym, jej de​cy​‐ zja była za​ska​ku​ją​ca. Jed​nak tak na​praw​dę mia​ła po​zwo​lić jej na za​cho​wa​nie sta​tus quo po​przez sto​sun​ko​wo drob​ną, jej zda​niem, mo​dy​fi​ka​cję do​tych​cza​so​we​go ży​cia.

Przede wszyst​kim zo​sta​nie w domu. Tyl​ko tego pra​gnę​ła – nie opusz​czać swo​jej ostoi. Jak sta​rusz​ka, któ​ra zmar​ła po​śród swo​ich ko​tów.

L

3

ola otwo​rzy​ła na oścież okno głów​nej sy​pial​ni, tak jak za​le​ca​ją mi​strzo​wie feng shui, ale rap​tem przy​po​mnia​ła so​bie ar​ty​kuł, w któ​rym czy​ta​ła, że po​‐ wie​trze w po​łu​dnio​wej Ka​li​for​nii jest naj​bar​dziej za​nie​czysz​czo​ne w kra​ju, więc z po​wro​tem szyb​ko okno za​mknę​ła. Na pew​no mylą się co do Bel Air, prze​cież tyle tu drzew. Pew​nie cho​dzi​ło im o oko​li​cę por​tu albo do​li​nę San Fer​nan​do. Roz​wi​nę​ła matę i usia​dła na niej, żeby przez kil​ka mi​nut po​me​dy​to​wać. Przy​gry​zła dol​ną war​‐ gę, wciąż spuch​nię​tą i obo​la​łą po za​strzy​ku sprzed dwóch dni. Z kuch​ni na dole do​bie​gał od​głos mie​le​nia kawy i stu​ka​nie pa​tel​ni. Po​moc do​mo​wa, Se​re​na, szy​ko​‐ wa​ła śnia​da​nie. Lola wy​pro​sto​wa​ła ple​cy, przy​mknę​ła oczy. Te​raz wdech. A te​raz wy​dech. Sły​sząc, jak Mark sza​mo​cze się w gar​de​ro​bie, wie​dzia​ła, że jest zły i co​raz bar​‐ dziej się na​krę​ca. – Dla​cze​go, do cho​le​ry, nie da się nic zna​leźć w tym domu? – wark​nął. Roz​luź​ni​ła mię​śnie ra​mion i po​ło​ży​ła dło​nie na ko​la​nach spodem do góry. Te​‐ raz wdech. A te​raz wy​dech. Co​kol​wiek było po​trzeb​ne, na pew​no było gdzie in​‐ dziej, gdzieś da​le​ko i z pew​no​ścią nie w spo​dzie​wa​nym miej​scu. Go​spo​sia i nia​nia ry​wa​li​zo​wa​ły ze sobą w kwe​stii pro​wa​dze​nia go​spo​dar​stwa do​mo​we​go i każ​da mia​ła wła​sny sys​tem ko​rzy​sta​nia z gar​de​ro​by i szaf, wie​dzio​na so​bie tyl​ko zna​ną lo​gi​ką, sprzecz​ną z wi​zją kon​ku​rent​ki. Cha​rak​ter Loli nie po​zwa​lał jej dy​ry​go​wać i za​rzą​dzać, aby przed​mio​ty były od​kła​da​ne w kon​kret​ne miej​sca, a pra​ce wy​ko​ny​‐ wa​ne w sko​or​dy​no​wa​ny spo​sób. Za​miast tego wiecz​nie przy​sto​so​wy​wa​ła i pro​wa​‐ dzi​ła za rękę swój „per​so​nel”. Nie spraw​dza​ła się w roli go​spo​dy​ni, pani domu, a na​wet „pre​ze​sa go​spo​dar​stwa do​mo​we​go” czy „żony na służ​bie”, jak żar​to​bli​wie na​zy​wał ją Mark. – Lola! – wrza​snął te​raz. Wsta​ła i ucie​kła do swo​jej ła​zien​ki. Sta​nę​ła przed lu​‐ strem i po​kle​pa​ła war​gi ko​niusz​kiem pal​ca. Były jak z drew​na. Wy​glą​da​ła le​piej czy idio​tycz​nie? Na roz​wie​szo​nych wo​kół okład​kach „Co​smo​po​li​tan”, „Elle” i „Ma​rie Cla​ire” wid​nia​ła jej wła​sna twarz. Dwa​dzie​ścia lat ży​cia za​mknię​te w czte​rech ścia​‐ nach jej ła​zien​ki. Przez ostat​ni rok po​sta​rza​ła się jak przez trzy z po​wo​du tych wszyst​kich pro​‐ ble​mów z Si​mo​nem, ale na szczę​ście mia​ła na​tu​ral​ne, pięk​ne rysy. Czar​ne jak atra​‐ ment wło​sy no​si​ła krót​ko ob​cię​te we​dług naj​now​szej mody. Była wy​so​ka i szczu​pła i mia​ła im​po​nu​ją​cy biust – opła​co​ny go​tów​ką, jak lu​bił po​wta​rzać Mark. Pra​wie już czter​dzie​sto​let​nia na​dal przy​cią​ga​ła spoj​rze​nia.

Po​zo​sta​wia​jąc Mar​ka sa​me​go na polu bi​twy, wy​szła na pa​lusz​kach z ła​zien​ki i ubra​na na jogę skie​ro​wa​ła kro​ki na dół. Stu​ka​nie pa​tel​ni roz​brzmie​wa​ło echem po klat​ce scho​do​wej. Może to z po​wo​du wy​so​kich su​fi​tów, ale żad​ne dy​wa​ny i ma​‐ ka​ty nie były w sta​nie wy​ci​szyć dziw​ne​go po​gło​su. Poza tym Mark lu​bił, żeby cała wil​la, każ​dy z jej sze​ściu​set osiem​dzie​się​ciu ośmiu me​trów kwa​dra​to​wych był nie​‐ ska​zi​tel​nie czy​sty. Obie​cał kie​dyś, że ni​g​dy ni​cze​go nie bę​dzie Loli bra​ko​wa​ło. Rzecz ja​sna, mó​wił o rze​czach ma​te​rial​nych. W kuch​ni Ta​ma​ra, dwu​dzie​sto​pię​cio​let​nia nia​nia z Re​pu​bli​ki Po​łu​dnio​wej Afry​‐ ki, kar​mi​ła unie​ru​cho​mio​ne​go w dzie​cię​cym krze​seł​ku Si​mo​na. Lia była do​pie​ro do po​ło​wy ubra​na do szko​ły i mia​ła nie​roz​cze​sa​ne wło​sy. Lola po​mo​gła dzie​wię​cio​lat​‐ ce wy​brać dwa róż​ne stro​je na ten dzień, żeby unik​nąć po​ran​ne​go cha​osu, ale mała mia​ła na so​bie jesz​cze inny ze​staw ubrań. W tej chwi​li dłu​ba​ła łyż​ką w mi​sce płat​‐ ków śnia​da​nio​wych, uni​ka​jąc kon​tak​tu wzro​ko​we​go. Czy złość dzie​dzi​czy się, czy na​by​wa? Lola po​ca​ło​wa​ła Si​mo​na, jed​no​cze​śnie zli​zu​jąc z jego po​licz​ka odro​bi​nę bu​dy​niu. – Pysz​niut​ki dziś je​steś – po​wie​dzia​ła. – Mamo, to obrzy​dli​we! – wy​ra​zi​ła po​tę​pie​nie Lia. Lola uca​ło​wa​ła cór​kę w czu​bek gło​wy. Na​gle z góry do​biegł ryk Mar​ka. – Gdzie jest ta pie​przo​na ko​szu​la od Don​ny Ka​ran? Wszy​scy ze​bra​ni w kuch​ni – Lola, dzie​ci, Se​re​na i Ta​ma​ra – na uła​mek se​kun​dy za​mar​li. – Jest na wierz​chu, w gar​de​ro​bie – od​krzyk​nę​ła Lola. – Nie ta, do cho​le​ry! Ta bia​ła! Gdzie ona jest, bo za​raz szlag mnie tra​fi! – wrzesz​czał pan domu ze szczy​tu scho​dów. Lola po​sła​ła bla​dy uśmiech Se​re​nie, uni​‐ ka​ją​cej jej wzro​ku. Si​mon za​ma​chał rącz​ka​mi do mat​ki. – Na rąc​ki. – Nie będę cię te​raz no​sić, ko​cha​nie. Mu​sisz do​koń​czyć śnia​dan​ko. W jed​nej chwi​li chłop​czyk wy​swo​bo​dził się z za​bez​pie​czeń krze​seł​ka, co gro​zi​ło, że za​raz ru​nie wraz z me​blem. – Na rąc​ki! Na rąc​ki! Wresz​cie Ta​ma​ra wy​ję​ła go z fo​te​la i po​sta​wi​ła na zie​mi. Pe​dia​tra nie po​tra​fił stwier​dzić, czy Si​mon cier​pi na noc​ne kosz​ma​ry, czy lęki. Zresz​tą co za róż​ni​ca? W trak​cie po​przed​niej wi​zy​ty u le​ka​rza Lola przed​sta​wi​ła dłu​gą li​stę nie​po​ko​ją​cych ją u syna ob​ja​wów i zro​bi​ła z sie​bie idiot​kę. Spe​cja​li​sta przyj​rzał jej się dłu​go i uważ​nie, po czym za​le​cił dużo mi​ło​ści i uni​ka​nie stre​su. Lola po​czu​ła się jak tok​sycz​na mat​ka, któ​rą w do​dat​ku ktoś wła​śnie roz​pra​co​wał.

Za​sto​so​wa​ła się do po​le​ceń i przez więk​szą część dnia trzy​ma​ła Si​mo​na w domu ra​zem z nia​nią. Ogra​ni​czy​ła wyj​ścia do po​bli​skie​go par​ku i zre​zy​gno​wa​ła z za​jęć „mama i ja”. Żło​bek naj​wy​raź​niej nie wcho​dził w ra​chu​bę. Rącz​ki ma​lu​cha były całe w bu​dy​niu cze​ko​la​do​wym, więc prze​chwy​ci​ła go, za​‐ nim do​padł bia​łe​go obi​cia ku​chen​nych krze​seł. Jesz​cze tego bra​ko​wa​ło, żeby Se​re​‐ na z Ta​ma​rą za​czę​ły się kłó​cić, do któ​rej na​le​ży czysz​cze​nie plam. Unie​sio​ny pod pa​chy Si​mon wił się wście​kle, kie​dy mama nio​sła go w stro​nę zle​wu. Głos Mar​ka grzmiał z sy​pial​ni na pię​trze. Lola opar​ła so​bie syn​ka na ko​la​nie. Kie​dy myła rącz​‐ kę dziec​ka cie​płą wodą, na​gle za​świ​ta​ła jej myśl, że po​szu​ki​wa​na ko​szu​la jest w pral​ni. Po​czu​ła gro​zę. Wy​tar​ła Si​mo​no​wi dło​nie po​da​ną przez Ta​ma​rę ście​recz​ką i głów​ko​wa​ła go​rącz​ko​wo. – A ta od Ar​ma​nie​go, skar​bie? – za​wo​ła​ła z płacz​li​wą nut​ką w gło​sie. – Albo ta dru​ga, któ​rą sta​le no​sisz? Są czy​ste, wy​pra​so​wa​ne, mo​żesz wło​żyć. Scho​dy za​dud​ni​ły pod cięż​ki​mi kro​ka​mi zbie​ga​ją​ce​go na dół Mar​ka. Zja​wił się w kuch​ni czer​wo​ny na twa​rzy i z pół tu​zi​nem wie​sza​ków z bia​ły​mi ko​szu​la​mi w dło​niach. Ta​ma​ra i Se​re​na roz​stą​pi​ły się przed nim. Za​trzy​mał się gwał​tow​nie przed żoną, od​gro​dzo​ny od niej ku​chen​ną wy​spą. – Chcesz po​wie​dzieć, że moja bia​ła ko​szu​la jest nie​upra​na? Lola po​sta​wi​ła Si​mo​na na pod​ło​dze i ode​pchnę​ła go le​ciut​ko, ale on oplótł się moc​no wo​kół jej nogi. – A te dwie no​wiut​kie, wiesz, te… – Jadę wła​śnie na cho​ler​nie waż​ne spo​tka​nie – ryk​nął mąż. – Je​dy​ne, o co pro​‐ szę, to od​po​wied​nie ubra​nie! Lola po​sła​ła bła​gal​ne spoj​rze​nie Ta​ma​rze. Cho​dzi​ło o to, żeby wy​pro​wa​dzi​ła Si​‐ mo​na do in​ne​go po​ko​ju. Dzia​ła​jąc in​stynk​tow​nie, opie​kun​ka już od kil​ku chwil przy​zy​wa​ła chłop​ca ge​stem, ale Si​mon za​cie​śnił tyl​ko uścisk na no​dze mat​ki. Ta​‐ ma​ra bez​sku​tecz​nie pró​bo​wa​ła od​cze​pić go od niej, a tym​cza​sem Mark zbli​żył się do żony na cen​ty​me​try, tak że czu​ła jego pach​ną​cy pa​stą do zę​bów od​dech i wi​‐ dzia​ła wy​raź​nie pory jego skó​ry. Mia​ła przed sobą zbli​że​nie jego przy​stoj​nej, opa​lo​‐ nej, gład​ko ogo​lo​nej twa​rzy, wi​dzia​ła do​kład​nie wy​bie​lo​ne zęby – oto ob​li​cze zwy​‐ cięz​cy. – Czy je​steś upo​śle​dzo​na w ja​kiś szcze​gól​ny spo​sób, o któ​rym po​wi​nie​nem wie​‐ dzieć? – szy​dził. Lola zer​k​nę​ła na ze​gar, ob​ję​ła wzro​kiem Si​mo​na wy​ją​ce​go w ob​ję​ciach Ta​ma​ry i Lię, któ​ra nie​śmia​ło prze​kra​cza​ła próg, żeby po​pro​sić o za​wią​za​nie bu​tów, po czym znów spoj​rza​ła na ze​gar. Mark też po​pa​trzył na cór​kę.

– A ty cze​go chcesz? – Lia spu​ści​ła wzrok na plą​czą​ce się sznu​ro​wa​dła. – Dzie​‐ więć lat i nie umiesz za​wią​zać sznu​ró​wek? Czy cała ta ro​dzi​na jest nie​nor​mal​na? – Lia schy​li​ła się i w mgnie​niu oka po​ra​dzi​ła so​bie z bu​ta​mi. – Po​trzeb​na mi ta ko​‐ szu​la! – wrza​snął. – Znajdź mi ją na​tych​miast! – Jest w pral​ni – po​wie​dzia​ła Lola. – Za mo​men​cik ją przy​wio​zę. Na​wet się prze​ze mnie nie spóź​nisz. Wi​dzia​ła, że Mark kipi ze zło​ści. – Już się przez cie​bie spóź​ni​łem! Mam zero wspar​cia w tym domu! Wszyst​ko na mo​ich bar​kach, z two​ją nie​udol​no​ścią na cze​le! Gdy​by znę​cał się nad nią fi​zycz​nie, chy​ba by​ło​by ła​twiej. Ta obec​na sy​tu​acja była sza​le​nie nie​ja​sna. Po po​łu​dniu na​zwą po​ran​ne zaj​ście „wy​ła​do​wa​niem”. Może na​wet będą się z tego śmiać. Ona bę​dzie się śmiać. Jed​nak w tej chwi​li czu​ła strach. Tyl​ko przed czym? Może przed tym, że pa​trzą na to wszyst​ko Si​mon i Lia? Lub przed tym, co jesz​cze może po​wie​dzieć lub zro​bić Mark? A może bała się, że ma co do niej ra​cję? Z ja​kie​goś po​wo​du jej mil​cze​nie jesz​cze wzma​ga​ło jego gniew, ale nie wie​dzia​‐ ła, co od​po​wie​dzieć, szcze​gól​nie przy dzie​ciach. Im więk​sza była jego wście​kłość, tym bar​dziej ją pa​ra​li​żo​wa​ła. – Uspo​kój się, bła​gam – po​pro​si​ła wresz​cie. – Bo co? – nie ha​mo​wał się. Szu​ka​ła słów, ja​kiejś od​po​wie​dzi. – Bo ja… ja… so​bie z tym nie ra​dzę? – wy​du​ka​ła w koń​cu. Tak, wy​po​wie​dzia​ła to jako py​ta​nie i do​cze​ka​ła się ri​po​sty. – Z czym so​bie nie ra​dzisz? Może ze swo​ją pod​sta​wo​wą funk​cją mo​jej żony? – zni​żył głos i mó​wił jej te​raz wprost do ucha przez za​ci​śnię​te zęby, po​ka​zu​jąc, że pa​nu​je nad sobą wy​star​cza​ją​co, żeby oszczę​dzić dzie​ci. – Je​śli nie da​jesz so​bie rady, to weź pie​przo​ny roz​wód. Tak ro​bią wszyst​kie two​je kum​pel​ki, du​szą z mę​‐ żul​ków ostat​ni grosz, te pi​jaw​ki! Nie wiem na​wet, na co, kur​wa, cze​kasz. Roz​wód to strasz​ne sło​wo. Znów pa​da​ło, rzu​co​ne bez po​wo​du. Wresz​cie zda​ła so​bie spra​wę, że Mar​ko​wi nie cho​dzi już o ko​szu​lę, ale o to, że po raz ko​lej​ny od​‐ mó​wi​ła mu rano sek​su. A to pod​sta​wo​wa funk​cja żony. Lia sta​ła przy drzwiach wyj​ścio​wych, na​gle go​to​wa do szko​ły. Cud. Uda​ło jej się ucze​sać wło​sy z przo​du gło​wy, choć tył na​dal sta​no​wił splą​ta​ny gąszcz. Od​na​la​zła ple​cak, a na​wet kurt​kę. Twa​rzycz​kę mia​ła bla​dą, spię​tą. Si​mon wył w tle jak sy​re​na. Wciąż wal​czył, by wy​do​stać się z ob​jęć Ta​ma​ry. Se​re​na z za​pa​łem wy​cie​ra​ła gra​ni​‐ to​wy blat.

– Jadę po ko​szu​lę – oznaj​mi​ła Lola i parę se​kund póź​niej wraz z Lią rzu​ci​ły się do drzwi. Si​mo​no​wi uda​ło się wy​swo​bo​dzić i uchwy​cić nogę mamy, więc wzię​ła go na ręce, przy​tu​li​ła moc​no i chwy​ci​ła to​reb​kę. We tro​je po​pę​dzi​li do jej auta, po​zo​‐ sta​wia​jąc Mar​ka ci​ska​ją​ce​go ko​szu​le, wie​sza​ki i prze​kleń​stwa po ca​łej kuch​ni. Gdy tyl​ko usia​dła za kie​row​ni​cą i za​trza​snę​ła drzwicz​ki, ogar​nę​ła ją ulga. Mu​‐ sia​ła tyl​ko ode​brać ko​szu​lę, pod​rzu​cić ją do domu, a po​tem za​wieźć cór​kę do szko​‐ ły. Nie zaj​mie to wię​cej niż dzie​sięć mi​nut. Lia do​sta​nie uwa​gę za spóź​nie​nie, ale to już trud​no. Po​wo​li wy​co​fa​ła z pod​jaz​du. Te​raz wdech. A te​raz wy​dech. Oczysz​cza​ją​cy od​‐ dech, od​dech z jogi. Naj​gor​sze chwi​le po​ran​ka już za nią. Wie​czo​rem Mark bę​dzie się za​cho​wy​wał, jak​by nic się nie sta​ło, albo ja​koś na ten te​mat za​żar​tu​je. Fru​stra​‐ cja ro​dzą​ca się z uni​ka​nia przez Lolę sek​su ni​g​dy nie zo​sta​nie wspo​mnia​na. Mark ze spo​ko​jem wy​ja​śni, dla​cze​go na​praw​dę był zły. Przed​sta​wi li​stę jej nie​do​cią​gnięć, a ona we wszyst​ko uwie​rzy. Te​raz wdech. A te​raz wy​dech. Tej nocy będą się ko​‐ chać. Prze​łknę​ła łzy. Spo​kój. Wy​szep​ta​ła to sło​wo. Do mnie na​le​ży de​cy​zja o tym, co czu​ję. To ja do​bie​ram swo​je sło​wa, je​stem pa​nią swo​ich my​śli. Zer​k​nę​ła przez wstecz​ne lu​ster​ko na dzie​ci. Lia sie​dzia​ła sztyw​no wy​pro​sto​wa​na, z bla​dą bu​zią i za​ci​śnię​ty​mi w li​nij​kę usta​mi. Si​mon żuł rę​kaw bluz​ki, któ​ry już ocie​kał śli​ną. Lola skrę​ci​ła w Sun​set Bo​ule​vard, wio​ząc ze sobą bu​dzą​ce dreszcz uczu​cie, któ​re ostat​nio nie od​stę​po​wa​ło jej na krok, lecz któ​re na próż​no usi​ło​wa​ła zde​fi​nio​wać. • Al​thea po​zwo​li​ła so​bie wresz​cie na jabł​ko, wo​kół któ​re​go my​śli krą​ży​ły przez cały ra​nek. Uda​ła się do kuch​ni, gdzie ni​g​dy nie ugo​to​wa​ła nic poza wodą na her​ba​tę, i otwo​rzy​ła lo​dów​kę. Cy​try​ny, jabł​ka, pro​szek do pie​cze​nia. Za​nio​sła owoc do sto​li​‐ ka ka​wo​we​go, je​dy​ne​go sto​łu w ca​łym miesz​ka​niu. Po​ło​ży​ła go na ta​le​rzu. Włą​czy​‐ ła te​le​wi​zor i wpa​trzo​na w ekran po​kro​iła owoc na ćwiart​ki, a po​tem na jesz​cze mniej​sze ka​wał​ki, ob​ra​ca​jąc je w dłu​gich, zręcz​nych pal​cach, któ​re wy​da​wa​ły jej się ja​kieś obce. Przez na​stęp​ne pół go​dzi​ny po​wo​li żuła prze​ką​skę, świa​do​ma naj​drob​‐ niej​szych do​znań i wra​żeń. Póź​niej, w dro​dze do ro​dzi​ców, nie spo​tka​ła ży​wej du​szy. Po​ło​wa Ohio zo​sta​ła spa​cy​fi​ko​wa​na przez nio​są​cą go​ło​ledź bu​rzę, a te​raz wiał bez​li​to​sny wiatr. Szła bli​‐ sko ścian bu​dyn​ków, chro​niąc się przed wi​chu​rą, ale i tak dłu​gie, rude wło​sy chło​‐ sta​ły ją po twa​rzy. Była tak lek​ka, że ja​kiś moc​ny po​dmuch mógł​by ją po​rwać. Le​‐ ciut​ka i nie​wy​so​ka, ale ni​g​dy wy​star​cza​ją​co chu​da. Nie mia​ła jesz​cze dwu​dzie​stu

pię​ciu lat, ale wy​czer​pa​nie i stres spra​wia​ły, że każ​dy krok był jak pod​nie​sie​nie bry​ły oło​wiu, a ona czu​ła się, jak​by mia​ła osiem​dzie​siąt​kę na kar​ku. Przez kil​ka se​kund sta​ła pod drzwia​mi, po​tem wresz​cie so​bie otwo​rzy​ła i we​‐ szła. Oj​ciec spał w prze​krzy​wio​nych oku​la​rach przed ry​czą​cym na cały re​gu​la​tor te​‐ le​wi​zo​rem. Al​thea za​sta​no​wi​ła się, od kie​dy tata uci​na so​bie drzem​ki przed lun​‐ chem. Z kuch​ni do​bie​ga​ły ja​kieś dźwię​ki. To Pa​me​la, jej mat​ka. Pew​nie go​to​wa​ła. Al​thea ze​bra​ła się w so​bie i na​ci​snę​ła klam​kę. Mama po​ru​sza​ła się jak za​wsze sztyw​no, stą​pa​jąc cięż​ko po kuch​ni w sta​nie tłu​mio​nej zło​ści. Cór​ka sta​ra​ła się omi​jać wzro​kiem jej uda i wy​dat​ny brzuch. Ca​łus, któ​ry zło​ży​ła na mat​czy​nym po​‐ licz​ku, nie do​cze​kał się żad​nej re​ak​cji. – Co ci, do cho​le​ry, tak dłu​go ze​szło? Te​raz nie sią​dzie​my do sto​łu przed trzy​‐ na​stą! Cały dzień zmar​no​wa​ny! Nie bę​dzie​my głod​ni, jak przyj​dzie pora obia​du! Al​thea nie wni​ka​ła w po​wo​dy, dla któ​rych pory po​da​nia po​sił​ków były tak istot​‐ ne. Prze​cież mię​dzy lun​chem a wie​czor​nym obia​dem i tak nie mia​ło się wy​da​rzyć nic waż​ne​go. Były to jed​nak roz​wa​ża​nia nie​do​zwo​lo​ne, nie wol​no jej było tak my​‐ śleć. – W su​mie nie je​stem taka głod​na. Może zje​my te​raz tyl​ko ja​kąś sa​łat​kę, wte​dy mo​gli​by​śmy za​cząć obiad od razu? – za​su​ge​ro​wa​ła. – Przy​rzą​dzam kacz​kę à l’oran​ge, w po​ma​rań​czach! Fran​cu​skie da​nie. Do mię​sa jest słod​ki sos po​ma​rań​czo​wy. Ro​bię jesz​cze pud​ding z ma​ka​ro​nu. – Prze​szy​ła cór​‐ kę wzro​kiem z ostrze​że​niem wy​ma​lo​wa​nym na twa​rzy. – Twój ulu​bio​ny. Al​thea przy​cho​dzi​ła tyl​ko raz w ty​go​dniu, za​tem po​zba​wia​ła mat​kę jej je​dy​nej ra​do​ści – do​kar​mia​nia cór​ki. – Dzię​ki, ma​muś – po​wie​dzia​ła, za​sta​na​wia​jąc się, jak prze​łknie to coś. – Obierz po​ma​rań​cze, do​brze? Al​thea umo​ści​ła się z pod​wi​nię​ty​mi no​ga​mi na krze​śle, wzię​ła od Pa​me​li ostry no​żyk i za​czę​ła prze​kra​wać skór​ki owo​ców. Po​tem kciu​ka​mi ścią​ga​ła łup​ki i od​kła​‐ da​ła je na sto​le. Go​rącz​ko​wo prze​szu​ki​wa​ła pa​mięć, żeby wy​na​leźć coś cie​ka​we​go do po​wie​dze​nia. – San​dra mi po​wie​dzia​ła, że pod​słu​cha​ła, że w tym roku nie do​sta​nę pre​mii. Wy​my​śli wszyst​ko, żeby mi do​piec. – San​dra? To ta z ide​al​ną cerą? – sko​ja​rzy​ła mat​ka. – To ta dziew​czy​na, któ​ra jest o mnie za​zdro​sna, wiesz, bo sama jest taka oty​ła. Pa​me​la szyb​kim ru​chem ze​bra​ła skór​ki po​ma​rań​czy ze sto​łu i wrzu​ci​ła je do ko​sza na śmie​ci. Al​thea in​ten​syw​nie my​śla​ła, sta​ra​jąc się zgad​nąć, co w tym, co po​‐ wie​dzia​ła, nie spodo​ba​ło się ma​mie. Po​da​ła Pa​me​li ostat​ni ob​ra​ny owoc i po​ło​ży​ła

obie dło​nie pła​sko na bla​cie. Tak na​praw​dę cy​to​wa​na wy​mia​na zdań z San​drą ni​g​‐ dy nie mia​ła miej​sca; przez pięć lat wspól​nej pra​cy w fir​mie nie za​mie​ni​ła z dziew​‐ czy​ną ani sło​wa. Dzie​li​ły po pro​stu je​den boks. Al​thea przy​jeż​dża​ła do mat​ki, żeby prze​łknąć parę kę​sów przy​rzą​dzo​ne​go przez nią po​sił​ku i przy​nieść garść wie​ści z ze​wnętrz​ne​go świa​ta, czy​li nadać sens jej ży​ciu. Nie​ste​ty sama czu​ła się tak bar​‐ dzo wy​alie​no​wa​na ze świa​ta, o któ​rym mia​ła opo​wia​dać, że po dro​dze wy​my​śla​ła róż​ne hi​sto​rie, bo ina​czej na​praw​dę nie mia​ła​by po co mel​do​wać się u ro​dzi​ców co ty​dzień. – San​dra w ogó​le nie pa​nu​je nad tym, co je. Tra​ge​dia! – cią​gnę​ła. – Ale ma taką ślicz​ną bu​zię! – Mama za​wsze bra​ła w obro​nę zu​peł​nie ob​cych lu​‐ dzi. – Po​tra​fi wbić nóż w ple​cy – Al​thea pro​te​sto​wa​ła sła​bo. – To​bie każ​dy może to zro​bić. Pa​me​la uło​ży​ła su​ro​wą kacz​kę w na​czy​niu ża​ro​od​por​nym, w któ​rym roz​pu​ści​ła wcze​śniej ma​sło i pod​grza​ła oli​wę. Tłuszcz miał zło​ci​sto​brą​zo​wą bar​wę, jed​nak oko​li​ca ku​chen​ki była nim spry​ska​na. Al​thea wzdry​gnę​ła się na swo​im krze​śle. – Jak się ostat​nio spra​wu​je ten twój eks? – chcia​ła wie​dzieć mat​ka. – Może roz​‐ sie​wać pa​skud​ne plot​ki na twój te​mat. – Tom był ze​rem. Mia​łaś co do nie​go ra​cję. – Od razu mó​wi​łam, że to nie prze​trwa – roz​ch​mu​rzy​ła się Pa​me​la. Zmy​ślo​ne​go Toma rze​czy​wi​ście trze​ba było rzu​cić. Zwią​zek ze świa​ta fan​ta​zji zro​bił się zbyt po​waż​ny i Al​thei za​czy​na​ło bra​ko​wać po​my​słów na po​stać uko​cha​‐ ne​go. Roz​sta​nie sta​no​wi​ło świet​ną wy​mów​kę, by opu​ścić kil​ka wi​zyt w ro​dzin​nym domu, bo była prze​cież po​grą​żo​na w roz​pa​czy po ze​rwa​niu. Okres bez wi​szą​cej nad nią gro​zy od​wie​dzin u ro​dzi​ców był cza​sem ulgi. Z po​cząt​ku czu​ła nie​spo​ty​ka​‐ ną wręcz lek​kość du​cha, jed​nak po​tem spadł na nią rów​nie nie​spo​ty​ka​ny cię​żar świa​do​mo​ści, że mat​ka i oj​ciec nie od​czu​wa​li po​trze​by zo​ba​cze​nia się z nią lub choć​by roz​mo​wy przez te​le​fon. Byli w zbyt du​żej de​pre​sji, zbyt otę​pia​li czy za bar​‐ dzo sa​mo​lub​ni, żeby za​wra​cać so​bie gło​wę jej sa​mo​po​czu​ciem? Od​kąd się​ga​ła pa​‐ mię​cią, to do niej na​le​ża​ło dba​nie o nich. Gdy mat​ka po​da​ła lunch, Al​thea po​chło​nę​ła wszyst​ko i ob​sy​pa​ła au​tor​kę po​traw ocze​ki​wa​ny​mi kom​ple​men​ta​mi na te​mat jej ta​len​tu ku​li​nar​ne​go. Dwa razy pod​‐ czas po​sił​ku od​cho​dzi​ła od sto​łu i szła do ła​zien​ki, żeby zwy​mio​to​wać. Kie​dy wra​‐ ca​ła na miej​sce, cała za​czer​wie​nio​na, żad​ne z ro​dzi​ców nie ode​rwa​ło na​wet wzro​‐ ku od te​le​wi​zo​ra.

G

4

dyby wy​na​ję​ła trzy po​ko​je, An​nie by​ła​by w sta​nie po​kryć wszyst​kie wy​dat​‐ ki. Lo​ka​tor w czwar​tym to już by​ła​by roz​pu​sta. Ta​kie roz​wią​za​nie było do​‐ sko​na​łe. Nie trze​ba by sprze​da​wać domu, prze​pro​wa​dzać się, iść do pra​cy czy wra​‐ cać na stu​dia. I jak za​pew​ne po​wie Lu​cas – już sły​sza​ła jego zrzę​dze​nie! – już ni​g​‐ dy nie bę​dzie ko​niecz​no​ści wy​cho​dze​nia z domu. Plan za​pew​ni jej płyn​ność fi​nan​‐ so​wą i do​star​czy za​ję​cia, czy​li jest do​kład​nie tym, o co jej cho​dzi​ło. Do​dat​ko​wym bo​nu​sem było wku​rze​nie Lu​ca​sa. Po pro​stu baj​ka. Jed​nak krył się w tym pla​nie pe​‐ wien ha​czyk – bę​dzie zmu​szo​na uże​rać się z ludź​mi. Praw​dzi​wy​mi ludź​mi, któ​rzy wkro​czą w jej prze​strzeń. Ta myśl upar​cie brzę​cza​ła jej w gło​wie, ale od​ga​nia​ła ją jak iry​tu​ją​ce​go ko​ma​ra. W kuch​ni usta​wi​ła spe​cjal​ne bio​lamp​ki pod od​po​wied​nim ką​tem, żeby sa​dzon​‐ ki po​mi​do​rów mia​ły jak naj​ko​rzyst​niej​sze świa​tło. Od​dy​cha​ła szyb​ko z prze​ję​cia, mózg pra​co​wał na po​trój​nych ob​ro​tach. Czy to się uda? Mu​sia​ło się udać, po pro​‐ stu nie było in​nej moż​li​wo​ści. Ob​my​śla​ła, co po​wie Lu​ca​so​wi. Wy​ima​gi​no​wa​ne pró​by prze​ko​na​nia go po​ma​ga​ły jej upew​nić samą sie​bie. Przy​ja​ciel na pew​no sprze​ci​wi się jej po​my​sło​wi, ale to tyl​ko wzmac​nia​ło jej de​ter​mi​na​cję. Będą lu​dzie, tak, lu​dzie. Obcy w jej domu. Ale prze​cież kie​dyś była to​wa​rzy​ska! Co się z nią sta​‐ ło? Czy to jej nowe ob​li​cze? Czy taka już bę​dzie za​wsze? Nie​zna​jo​mi to ża​den pro​‐ blem, wszyst​ko bę​dzie do​brze. W jak naj​lep​szym po​rząd​ku. Mi​nia​tu​ro​we ro​ślin​ki roz​wi​ja​ły pierw​sze li​ście. Już za ży​cia John​ny’ego upra​‐ wia​ła wa​rzy​wa. Lu​bi​ła za​nu​rzać dło​nie w zie​mi, wie​dzio​na ja​kimś pier​wot​nym in​‐ stynk​tem, któ​ry od​kry​ła w so​bie do​pie​ro w do​ro​słym ży​ciu. Mąż śmiał się z niej, kie​dy w środ​ku zimy za​ma​wia​ła rzad​kie na​sio​na albo tasz​czy​ła ze skle​pu ogrod​ni​‐ cze​go zie​mię i na​wóz. Póź​niej, w le​cie, mó​wił przy sto​le: „Po​pro​szę po​mi​do​ra za pięć​dzie​siąt euro”. Dba​nie o sa​dzon​ki było jej spo​so​bem na zi​mo​wą chan​drę. Szcze​gól​nie po​mi​do​‐ ry przy​no​si​ły pro​myk na​dziei – sym​bo​li​zo​wa​ły lato, słoń​ce, cie​pło, dzie​ci w domu przez pra​wie trzy mie​sią​ce. Obe​rwa​ła kil​ka list​ków. Za​pach ro​ślin na chwi​lę prze​‐ niósł ją o kil​ka lat wstecz… Klę​cza​ła w ogro​dzie, zbie​ra​jąc po​mi​do​ry. Była zmę​czo​‐ na, zgrza​na i ubru​dzo​na, ale szczę​śli​wa, w peł​ni szczę​śli​wa: była w ósmym mie​sią​‐ cu cią​ży, dwój​ka ma​lu​chów bie​ga​ła do​ko​ła, mia​ła uło​żo​ne ży​cie we Fran​cji, w pięk​‐ nym domu. Ki​pia​ła też ze zło​ści na John​ny’ego za to, że ni​g​dy go nie ma i że nie po​ma​ga wię​cej. Jed​nak z John​nym nie dało się wal​czyć. Miał w so​bie tyle uro​ku, że po​tra​fił sku​tecz​nie od​wieść żonę od za​mia​ru za​mor​do​wa​nia go. Ale tym ra​zem

miar​ka się prze​bra​ła. Wy​je​chał na ja​kieś week​en​do​we sym​po​zjum – zno​wu. No i wszyst​kie te jego po​wro​ty do domu póź​no, nie​mal nocą. Mia​ła dość roli sa​mot​nej mat​ki i po uszy jego wy​mó​wek. Te​raz przy​po​mnia​ła so​bie, jak gniew prze​ro​dził się w ra​dość, kie​dy za​sko​czył ją, po​ja​wia​jąc się w ogro​dzie, ubra​ny w bia​łą ba​weł​nia​ną ko​szu​lę i kre​mo​we lnia​ne spodnie. – Pa​mię​tam cię – przy​wi​ta​ła go. – Je​steś moim mę​żem, tym, któ​ry miał spę​dzić so​bo​tę i nie​dzie​lę na ja​kimś zjeź​dzie. – Wa​ga​ru​ję. – Jak to? – Wolę po​być z tobą. Ach, te czu​łe sło​wa! Ale nie uda mu się ta sztucz​ka. O nie, tym ra​zem była na​‐ praw​dę wście​kła. – Dla​cze​go się tak wy​stro​iłeś? Wy​glą​dasz po​dej​rza​nie bo​sko. John​ny pod​niósł ją, od​chy​lił do tyłu i po​ca​ło​wał w usta. – To ty je​steś bo​ska. Od​gię​ła gło​wę, wy​sta​wia​jąc szy​ję do po​ca​łun​ków. – Je​stem gru​ba – jęk​nę​ła. John​ny wtu​lił twarz w jej szy​ję i szep​nął: – Je​steś w cią​ży. Jak to? Nikt ci nie mó​wił? – W cią​ży? A my​śla​łam, że to przez to prze​klę​te fran​cu​skie je​dze​nie – ma​ru​dzi​‐ ła. – Nie zno​szę Fran​cu​zów. Prze​su​nął dło​nią po ca​łym jej cie​le. – Uwiel​biam mieć pod ręką ta​kie pysz​no​ści. An​nie za​drża​ła w świe​tle bio​lam​pek. Sprząt​nę​ła roz​sy​pa​ną wo​kół do​ni​czek zie​‐ mię, do​da​ła na​wo​zu z mącz​ki ryb​nej i kra​sno​ro​stów i wy​tar​ła ręce o dżin​sy. Cią​żo​‐ we dżin​sy, ale te​raz z pew​no​ścią nie była w cią​ży. Nie była może cho​ro​bli​wie oty​‐ ła – ja​kieś pięt​na​ście kilo po​wy​żej ide​al​nej wagi – ale na​wet to nie mie​ści​ło się w pa​ry​skich stan​dar​dach. Szan​se zna​le​zie​nia męż​czy​zny, któ​ry by się nią za​in​te​re​‐ so​wał, były rów​nie mar​ne jak per​spek​ty​wa schud​nię​cia. Nie, żeby się za kimś roz​‐ glą​da​ła. Poza tym to był Pa​ryż. Każ​da ko​bie​ta na uli​cy była od niej bar​dziej po​ukła​‐ da​na, sub​tel​niej​sza i pew​niej​sza sie​bie. Przyj​rza​ła się rów​niut​kim rzę​dom sa​dzo​nek. Przy​naj​mniej je​den or​ga​nizm w tej kuch​ni rósł wzwyż, a nie wszerz. Ostat​nio An​nie czu​ła nową więź z do​mem – iden​ty​fi​ko​wa​ła się z nim. Tak jak on po​trze​bo​wa​ła ener​gii. Oboj​gu przy​da​ła​by się oso​ba, któ​ra po​tra​fi​ła​by do​strzec ukry​te w nich pięk​no. I po​dob​nie jak dom, An​nie zda​wa​ła się stać moc​no na zie​mi, a jed​nak wszę​dzie po​ja​wia​ły się pęk​nię​cia. Mia​ła

wra​że​nie, że za​rów​no w jej ostoi, jak i w niej sa​mej mógł pod po​wierzch​nią wy​stą​‐ pić na​gły wy​buch albo wszyst​ko mo​gło się roz​sy​pać bez ostrze​że​nia. Od re​mon​tu mi​nę​ło dzie​sięć lat, dom był w nie​po​rów​ny​wal​nie lep​szym sta​nie niż na po​cząt​ku, przy​sto​so​wa​ny do miesz​ka​nia, uro​kli​wy i przy​tul​ny, a jed​nak w wie​lu miej​scach wciąż roz​cho​dził się w szwach. Na​wet in​sta​la​cja wod​no-ka​na​li​‐ za​cyj​na była an​tycz​na, i to nie w szla​chet​nym tego sło​wa zna​cze​niu. An​nie nie zwa​ża​ła jed​nak na man​ka​men​ty. Dom był jak wy​ma​ga​ją​ce dziec​ko i mia​ła za​miar to dziec​ko ko​chać, opie​ko​wać się nim i przede wszyst​kim ak​cep​to​wać je ta​kim, ja​‐ kim jest, nie​za​leż​nie od tego, czy z rur ciek​nie, czy nie. Py​ta​nie brzmia​ło: czy lo​ka​to​rzy rów​nież będą bar​dziej mi​ło​wać ka​pry​śny wdzięk niż no​wo​cze​sny kom​fort? Zde​cy​do​wa​ła, że nie wy​naj​mie po​koi Fran​cu​zom. Mia​ła dość ich pa​pie​ro​sów i uty​ski​wa​nia. Na​rze​ka​nie we Fran​cji, jak na​uczy​ła się przez lata, nie mia​ło nic wspól​ne​go ze zgorzk​nie​niem. Au con​tra​ire, wręcz prze​ciw​‐ nie, było ob​ja​wem by​stro​ści umy​słu. Ża​le​nie się na co po​pad​nie było tu for​mą sztu​‐ ki. Dom sta​no​wił jej te​ry​to​rium i nie za​mie​rza​ła ni​ko​mu od​dać roli Na​rze​ka​cza En Chef. Po​nad​to Fran​cuz, a na​wet inny Eu​ro​pej​czyk, był​by chro​nio​ny wszyst​ki​mi tymi iry​tu​ją​cy​mi pra​wa​mi, tym​cza​sem gdy​by coś po​szło nie po jej my​śli, z wy​rzu​‐ ce​niem na bruk Ame​ry​ka​ni​na nie po​win​na mieć pro​ble​mu, przy​naj​mniej for​mal​‐ nie. Rów​nież ze wzglę​du na ła​twość po​ro​zu​mie​nia się wy​na​ję​cie po​koi oso​bom an​‐ glo​ję​zycz​nym zda​wa​ło się lo​gicz​nym wy​bo​rem. Cały ra​nek go​rącz​ko​wo li​czy​ła na kal​ku​la​to​rze. Tro​je lo​ka​to​rów za​ła​twia​ło​by spra​wę. Dys​po​no​wa​ła czte​re​ma po​miesz​cze​nia​mi, w któ​rych ktoś mógł​by za​miesz​‐ kać, ale już tro​je by wy​star​czy​ło. Była też pew​na, że wpro​wa​dzą się ko​bie​ty. Nie była prze​ko​na​na, czy lo​ka​tor​ki da​rzy więk​szą sym​pa​tią niż lo​ka​to​rów, ale jed​nak wpusz​cze​nie pod wła​sny dach pań wy​da​wa​ło jej się bez​piecz​niej​sze, szcze​gól​nie że mia​ły mieć stycz​ność z jej syn​ka​mi. Po​chwa​li​ła się kie​dyś John​ny’emu: – Po​tra​fię stłuc na kwa​śne jabł​ko każ​dą babę, je​śli zaj​dzie taka po​trze​ba. – Albo nada​rzy się oka​zja – wy​su​nął przy​pusz​cze​nie. Może fo​bia spo​łecz​na kieł​ko​wa​ła w niej już za ży​cia męża? Czy było w niej wów​czas mniej zło​ści? Wy​obraź​nia pod​su​wa​ła jej wi​zje lo​ka​to​rek do​sko​na​łych. Tyl​‐ ko dla​cze​go wszyst​kie wy​glą​da​ły jak ona – pulch​ne, pod czter​dziest​kę, ubra​ne bez gu​stu i z fry​zu​rą na trol​la? Ide​al​na kan​dy​dat​ka była oczy​wi​ście sin​giel​ką. Żad​nych po​szu​ki​wa​czek przy​gód. Mo​gła​by być mat​ką. Myśl o do​dat​ko​wych dzie​ciach w domu po​dzia​ła​ła na nią ko​ją​co. Bie​ga​ją​ce po domu dzie​ci – oto sól zie​mi. Ukła​‐ da​ła w gło​wie treść ogło​sze​nia – ta​kie​go, któ​re tra​fi do wła​ści​wych osób. Mia​ła przed ocza​mi ko​bie​tę w po​trze​bie; nie ja​kąś de​spe​rat​kę, ale ko​bie​tę bez​bron​ną. De​‐

li​kat​ną. Gdzieś po świe​cie mu​sia​ły cho​dzić dziew​czy​ny szu​ka​ją​ce szan​sy, by za​cząć wszyst​ko od nowa, a nie wszyst​kie mo​gły być tak wa​lecz​ne jak ona. Otwo​rzy drzwi na oścież, po​mo​że tym ko​bie​tom. Do​star​czy jej to za​ję​cia, a je​śli wszyst​ko się uda, tej wio​sny jej sa​dzon​ki będą znów doj​rze​wa​ły w ogród​ku za do​‐ mem. Naj​pierw jed​nak musi sta​nąć twa​rzą w twarz z Lu​ca​sem. • – Cóż, na​tu​ral​nie, że uwa​żam to za naj​gor​szy plan, o ja​kim sły​sza​łem – wy​ra​ził dez​apro​ba​tę Lu​cas. – Une très mau​va​ise idée, fa​tal​ny po​mysł. – Od​kaszl​nął, wy​jął chu​‐ s​tecz​kę i prze​tarł oczy. Praw​dzi​wą płó​cien​ną chu​s​tecz​kę – An​nie za​uwa​ży​ła z nie​‐ do​wie​rza​niem. Po chwi​li wziął się w garść, wło​żył oku​la​ry do czy​ta​nia i z na​masz​‐ cze​niem otwo​rzył menu. – Sły​sza​łem, że mają tu ab​so​lut​nie bo​skie foie gras. Sie​dzie​li przy jed​nym z naj​bar​dziej po​żą​da​nych sto​li​ków w Gou​r​met des Ter​‐ nes, re​stau​ra​cji rów​nie dro​giej co eks​klu​zyw​nej. Wi​zy​ty tu były jed​ną z ko​rzy​ści pły​ną​cych ze zna​jo​mo​ści z Lu​ca​sem. Przy sto​li​ku obok ja​dły i roz​ma​wia​ły ele​ganc​‐ kie pa​ry​żan​ki – kwin​te​sen​cja szy​ku. An​nie zer​k​nę​ła na swo​ją bia​łą bluz​kę, by upew​nić się, że nie ma na niej plam, i zo​rien​to​wa​ła się, że przy ostat​nim pra​niu mu​sia​ła się tro​chę skur​czyć – ma​te​riał był tak wy​pcha​ny przez biust, że pier​si gro​‐ zi​ły wy​pad​nię​ciem. Mo​gło do tego dojść jesz​cze przed ukoń​cze​niem po​sił​ku. Kel​‐ ner przy​jął za​mó​wie​nie z miną kie​row​ni​ka domu po​grze​bo​we​go. Lu​cas prze​ma​‐ wiał rów​nie gro​bo​wym to​nem, więc An​nie za​tka​ła so​bie usta pie​czy​wem. Kie​dy kel​ner się od​da​lił, ode​zwa​ła się z peł​ną bu​zią. – Od mie​się​cy na​ci​skasz, że​bym zro​bi​ła coś w spra​wie fi​nan​sów, a kie​dy wresz​‐ cie się za to za​bra​łam, wku​rzasz się. Lu​cas sie​dział zgar​bio​ny, jak​by dźwi​gał na wła​snych bar​kach cały dług na​ro​do​‐ wy Fran​cji. – Pro​si​łem, że​byś zro​bi​ła coś, ale nie co​kol​wiek. Ja​cyś obcy lu​dzie wkro​czą w two​je ży​cie, a jak już w nie wdep​ną, jak u cie​bie za​miesz​ka​ją, nie bę​dziesz mia​ła moż​li​wo​ści, żeby się ich po​zbyć. An​nie prze​łknę​ła chleb i unio​sła pod​bró​dek. – Sta​ran​nie ich so​bie do​bio​rę. – Przez te​le​fon? Sta​ran​nie przez te​le​fon? – Umiem bar​dzo dużo wy​wnio​sko​wać z ta​kiej roz​mo​wy. Je​stem bar​dzo spo​‐ strze​gaw​cza. Lu​cas wzru​szył ra​mio​na​mi po raz dzie​sią​ty tego wie​czo​ra. Był to ty​po​wo fran​‐ cu​ski spo​sób wy​ra​ża​nia dez​apro​ba​ty po​łą​czo​nej z iry​ta​cją; do ge​stu do​cho​dzi​ło

jesz​cze mruk​nię​cie i wy​wró​ce​nie ocza​mi, aby pod​kre​ślić efekt. – Mo​żesz mi wie​rzyć, że je​stem. I nie bądź pro​tek​cjo​nal​ny. – C’est une très mau​va​ise idée – Lu​cas po​wtó​rzył z roz​pa​czą w gło​sie. Po​da​no przy​staw​ki – cru​di​tés, su​ro​we wa​rzy​wa, dla nie​go, a dla niej foie gras, czy​li znów po ćwierć kilo na każ​de udo. Ob​ser​wo​wa​ła, jak jej to​wa​rzysz je, i mu​sia​‐ ła ukryć uśmiech. Lu​cas był nie​co sta​ro​świec​ki, ale w po​zy​tyw​nym zna​cze​niu. Trze​‐ ba przy​znać, że był przy​stoj​ny. Zde​cy​do​wa​nie miał też styl. Był wy​so​ki, chu​dy i okrop​nie po​praw​ny. W teo​rii był świet​ną par​tią, ale miał w so​bie sub​tel​ne coś, po​łą​cze​nie ko​bie​cia​rza z kryp​to​ge​jem, czy​li ce​chę, na któ​rą w Pa​ry​żu tra​fia​ła nie​‐ mal na każ​dym kro​ku. Lu​cas był bli​skim przy​ja​cie​lem John​ny’ego, zna​ła go już od dwu​na​stu lat, jed​‐ nak do​pie​ro po śmier​ci jej męża za​przy​jaź​nił się rów​nież z nią. An​nie nie ufa​ła mu, gdy był kum​plem John​ny’ego – za do​brze ubra​ny, zbyt błę​kit​na krew w ży​łach, play​boy, któ​ry ni​g​dy nie sta​nął na ślub​nym ko​bier​cu i nie był ni​ko​mu spe​cjal​nie od​da​ny. No i cała ta ele​gan​cja, nie​ska​zi​tel​na dyk​cja, wiecz​ne ca​ło​wa​nie jej dło​ni, jak​by była cho​ler​ną kró​lo​wą An​glii, i wszyst​kie te wy​szu​ka​ne sło​wa, któ​re – jak zda​ła już so​bie spra​wę – nie były wca​le ozna​ką sym​pa​tii. Lecz w za​sa​dzie cóż on wi​nien, że otrzy​mał na poły ary​sto​kra​tycz​ne wy​cho​wa​nie? Te​raz, kie​dy zo​sta​li przy​ja​ciół​mi, do​strze​gła inne ce​chy Lu​ca​sa: po​czu​cie hu​mo​ru, ko​micz​ną na​iw​ność, cier​pli​wość, stu​pro​cen​to​wą nie​za​wod​ność i to, co ce​ni​ła po​nad wszyst​ko – szcze​‐ rość, szcze​rość do bólu. Lu​cas miesz​kał sam w skan​da​licz​nie dro​gim miesz​ka​niu w sie​dem​na​stej dziel​‐ ni​cy. Od dwu​dzie​stu lat go​to​wa​nie i pra​so​wa​nie na​le​ża​ło do sta​rej Ma​da​me Du​bo​‐ is. Miał na kon​cie epi​zo​dy mi​ło​sne, ale pro​blem po​le​gał na tym, że było ich zbyt wie​le. Tłu​ma​czył się, że bez ustan​ku po​szu​ku​je ko​bie​ty do​sko​na​łej. Te jego związ​ki były pre​tek​stem do snu​cia opo​wie​ści, w któ​rych po​ja​wia​ły się ta​kie mi​stycz​ne wąt​‐ ki jak jego po​pęd płcio​wy i roz​miar pe​ni​sa, rze​ko​mo im​po​nu​ją​cy. – A jak za​mie​rzasz zna​leźć lo​ka​to​rów? – Za​mie​ści​łam ogło​sze​nie w ga​ze​tach w Chi​ca​go, Los An​ge​les i Cin​cin​na​ti. – Ame​ry​ka​nie! – jęk​nął. – Po​urqu​oi, dla​cze​go? – Chi​ca​go ma świet​ną dru​ży​nę ko​szy​kar​ską, Bul​l​sów. Los An​ge​les ma La​ker​sów, a w Cin​cin​na​ti kró​lu​je ba​se​ball, mają Red​sów. Od cze​goś mu​sia​łam za​cząć. – Ma​sa​kra, po pro​stu ko​niec świa​ta. An​nie przy​po​mnia​ła so​bie, że to mia​ła być kłót​nia, więc zde​cy​do​wa​ła się na sta​‐ now​czość. Byli jed​nak w ele​ganc​kim lo​ka​lu, za​tem mó​wi​ła ci​cho, choć do​bit​nie. – Za​wsze bar​dzo mnie wspie​ra​łeś. Po​trze​bu​ję, że​byś jesz​cze tym ra​zem mi po​‐

mógł. Już pod​ję​łam de​cy​zję. W bla​do​nie​bie​skich oczach Lu​ca​sa po​ja​wił się smu​tek. Pod​niósł wi​de​lec do ust i żuł po​wo​li, aż wresz​cie po​wie​dział: – Mo​gła​byś ra​zem z syn​ka​mi za​miesz​kać ze mną. Wy​naj​miesz dom, za​nim znaj​dzie się ku​piec. Ci​cho, ale do​bit​nie – zdą​ży​ła po​my​śleć, za​nim krzyk​nę​ła: – Trzech roz​bry​ka​nych chłop​ców i ja, two​ja naj​bar​dziej nie​chluj​na zna​jo​ma, jed​‐ no na dru​gim w two​jej do​bu​dów​ce do Luw​ru? – Jak​by na do​wód swo​je​go nie​zgul​‐ stwa An​nie za​ma​szy​stym ge​stem po​trą​ci​ła kie​li​szek dro​go​cen​ne​go châte​au mar​‐ gaux. Czer​wień wina le​d​wo zdą​ży​ła li​znąć biel ob​ru​su, a już zma​te​ria​li​zo​wa​ło się przy sto​li​ku trzech kel​ne​rów, z któ​rych je​den do​lał An​nie trun​ku, dru​gi za​krył pla​‐ mę ser​wet​ką, a trze​ci miał chy​ba za za​da​nie za​sło​nić ak​cję przed ocza​mi po​zo​sta​‐ łych go​ści. Chwi​lę póź​niej znik​nę​li jak za do​tknię​ciem cza​ro​dziej​skiej różdż​ki. Lu​cas za​marł na mo​ment, przy​pusz​czal​nie wy​obra​ża​jąc so​bie, jak An​nie i jej sy​‐ no​wie de​mo​lu​ją mu miesz​ka​nie. – Je​śli dom sprze​da się za do​brą cenę, mo​gła​byś wy​na​jąć coś z dwie​ma sy​pial​‐ nia​mi pod Pa​ry​żem i żyć zu​peł​nie nie​źle na​wet przy nie​wiel​kich do​cho​dach. – Pod Pa​ry​żem? La ban​lieue, przed​mie​ście? – Moja dro​ga, czyż​byś do​łą​czy​ła do gro​na pa​ry​skich sno​bów? – Fran​cuz z wpra​‐ wą na​brał por​cję wa​rzyw na srebr​ny wi​de​lec i do​dał: – Mój plan bie​rze oczy​wi​ście pod uwa​gę po​trze​bę spła​ty wszyst​kich two​ich kart kre​dy​to​wych, a tak​że za​le​głych ra​chun​ków za prąd i te​le​fon. My​śla​łem na przy​kład o tłu​ma​cze​niu – to umoż​li​wia ela​stycz​ne go​dzi​ny pra​cy. – Tłu​ma​cze​nie? Na przed​mie​ściu? – Za bar​dzo pod​nio​sła głos. Ko​bie​ty przy są​‐ sied​nim sto​li​ku zer​k​nę​ły na nią dys​kret​nie, po czym od​wró​ci​ły wzrok. – No pa​trz​cie, snob​ka – skwi​to​wał Lu​cas. An​nie po​czu​ła cza​ją​ce się pod po​wie​ka​mi łzy. Nie cier​pia​ła tego w so​bie. Ro​bi​ła się taka cho​ler​nie płacz​li​wa. – Dom to moje ży​cie, do​brze o tym wiesz. – Wiem, wiem – ła​go​dził przy​ja​ciel. – Ale spójrz na sie​bie. Mo​gła​byś wyjść do lu​dzi, pro​wa​dzić praw​dzi​we ży​cie. Je​steś wciąż mło​da. I atrak​cyj​na. – An​nie lek​ce​‐ wa​żą​co wzru​szy​ła ra​mio​na​mi, ale Lu​cas parł da​lej. – Tak, tak, je​steś. Mo​gła​byś uło​‐ żyć so​bie ży​cie, może zna​leźć so​bie ja​kieś to​wa​rzy​stwo? Ko​bie​ta unio​sła brew. – To​wa​rzy​stwo? – Spró​buj do​strzec ja​kieś plu​sy swo​je​go kry​zy​su fi​nan​so​we​go. Może zmu​si cię,

że​byś za​czę​ła znów pro​wa​dzić auto, za​pi​sa​ła się na ja​kieś za​ję​cia, sku​si​ła się na po​‐ dróż. – Co cię opę​ta​ło, że po​dej​rze​wasz, że mo​gła​bym pra​gnąć tego wszyst​kie​go? Je​‐ stem w peł​ni za​do​wo​lo​na z prze​by​wa​nia w domu. – Za​do​wo​lo​na – może i tak. Ale czy szczę​śli​wa? Je​steś szczę​śli​wa? – Zde​fi​niuj po​ję​cie szczę​ścia. Mam dom i dzie​ci, wię​cej mi nie trze​ba. – No a to​wa​rzy​stwo? Po​krę​ci​ła gło​wą. – Co ty z tym to​wa​rzy​stwem? Mam so​bie ku​pić psa? Lu​cas za​wa​hał się, jak​by wy​po​wie​dze​nie tego sło​wa wy​ma​ga​ło od nie​go ogrom​‐ ne​go wy​sił​ku: – Un hom​me, męż​czy​zna? – Fa​ce​ci pro​pa​gu​ją mit, że ko​bie​ta nie speł​nia się bez męż​czy​zny. Ja się obej​dę. Mam… – urwa​ła. – Mia​łam męża. Nie wie​rzę, żeby ide​al​ny męż​czy​zna miał po raz dru​gi za​pu​kać do mo​ich drzwi. Taki sce​na​riusz to baj​ka. A poza tym – po​wie​dzia​ła, bio​rąc Lu​ca​sa za rękę – mam cie​bie. Po co mi inny fa​cet? – Tak, masz mnie – po​twier​dził, od​wra​ca​jąc wzrok. – To świet​ny po​mysł i do​brze o tym wiesz – An​nie ob​sta​wa​ła przy swo​im. – Nie rób tego. Do​pi​ła wino. – Już za​czę​łam dzia​łać. Skoń​czy​li lunch, a Lu​cas zo​stał nie​prze​ko​na​ny. Mimo to czu​ła się nie​złom​na. Na​tu​ral​nie nie po​dej​mie żad​nych ra​dy​kal​nych kro​ków bez po​ro​zu​mie​nia z chłop​‐ ca​mi, szcze​gól​nie z Ma​xen​ce’em. Nie, nie cho​dzi​ło o uzy​ska​nie jego apro​ba​ty. Jed​‐ nak praw​da o pro​ble​mach fi​nan​so​wych prę​dzej czy póź​niej wyj​dzie na jaw, a jej plan był al​ter​na​ty​wą dla prze​pro​wadz​ki. Zro​zu​mie​ją. Ma​xen​ce rzu​ci pew​nie „jot pe”, w do​myś​le: „ja pie​przę”. Było to jego nowe ulu​bio​ne wy​ra​że​nie. Gdzie on się tego na​uczył? Iry​to​wa​ło ją, że zna​lazł lukę w za​ka​zie prze​kli​na​nia. Nie mo​gła mu prze​cież za​ka​zać wy​po​wia​da​nia nazw li​ter. No i w re​zul​ta​cie cała trój​ka na okrą​gło po​wta​rza​ła to swo​je „jot pe”. Gdy nad​szedł czas ode​bra​nia chłop​ców ze szko​ły, sta​nę​ła po dru​giej stro​nie uli​‐ cy, żeby unik​nąć tłu​mu ma​tek i roz​mów z nimi. Ob​ser​wo​wa​ła ślicz​ne fran​cu​skie ma​mu​sie, wiecz​nie w pa​rach lub ma​łych grup​kach, ro​ze​śmia​ne i szyb​ko traj​ko​czą​‐ ce, za​wsze sty​lo​we i ele​ganc​kie. Pa​trzy​ła na nie, bez​piecz​nie od​dzie​lo​na jezd​nią, i za​sta​na​wia​ła się, o czym tak ga​da​ją. Co może być tak pa​sjo​nu​ją​ce? Pew​nie za​bio​‐ rą te​raz dzie​ci do par​ku albo pój​dą ra​zem do domu któ​rejś z nich. Przy​ja​ciół​ki An​‐

nie zo​sta​ły w Sta​nach. Cza​sem się do nich od​zy​wa​ła, ale nie​zbyt czę​sto. Od przy​‐ jaz​du do Fran​cji nie czu​ła po​trze​by kon​tak​tu z dziew​czy​na​mi. John​ny był wszyst​‐ kim, cze​go po​trze​bo​wa​ła do szczę​ścia, a ko​lej​no po​ja​wia​ją​ce się na świe​cie dzie​ci za​peł​ni​ły pust​kę. Te​raz, kie​dy wresz​cie ją do​strze​gła, było za póź​no. Zdą​ży​ła za​po​‐ mnieć, jak moż​na za​wie​rać zna​jo​mo​ści. Praw​dę mó​wiąc, myśl o tym bu​dzi​ła w niej gro​zę. W do​dat​ku Fran​cuz​ki wciąż sta​no​wi​ły dla niej za​gad​kę – ich in​te​rak​cje tak bar​dzo róż​ni​ły się od spo​so​bu po​ro​zu​mie​wa​nia się, do któ​re​go przy​wy​kła w Sta​‐ nach. Zresz​tą nie cho​dzi​ło tyl​ko o ich fran​cu​ską men​tal​ność. An​nie zda​ła so​bie spra​wę, że nie ufa przed​sta​wi​ciel​kom płci pięk​nej, że nie ma ocho​ty na uszczy​pli​‐ wo​ści i ry​wa​li​za​cję – zo​sta​ło jej to z cza​sów, kie​dy od​ga​nia​ła ko​bie​ty od John​ny’ego. Roz​legł się dzwo​nek i nie​mal w tej sa​mej chwi​li duże drew​nia​ne drzwi otwo​‐ rzy​ły się na oścież, a rze​ka dzie​ci wy​la​ła się na dzie​dzi​niec. Ko​lo​ro​we kurt​ki, cza​‐ pecz​ki, ple​ca​ki, buty, wóz​ki i pa​ra​so​le, a nad tym wszyst​kim szum gło​sów. Wresz​‐ cie wy​pa​trzy​ła syn​ków i ser​ce za​bi​ło jej moc​niej. Jak za​wsze od​na​leź​li się, za​nim do​szli do uli​cy. Po​ma​cha​ła do nich, żeby zo​sta​li na miej​scu, i prze​szła przez jezd​‐ nię. Naj​star​szy, Ma​xen​ce, jej dzie​wię​cio​let​ni mały męż​czy​zna, taki mło​dy, a tak nie​sa​mo​wi​cie doj​rza​ły, trzy​mał za ręce obu bra​ci. Wra​ca​li do domu pie​cho​tą. Słu​cha​ła, jak mi​nął im dzień, aż za​trzy​ma​li się przed cu​kier​nią. Tru​skaw​ko​we tar​te​let​tes, tar​ta​let​ki, były dia​bel​nie dro​gie, bo se​zon na tru​skaw​ki daw​no mi​nął, ale zgo​dzi​ła się. – Wczo​raj mó​wi​łaś, że to za dużo kasy – za​uwa​żył Ma​xen​ce. – Dziś są tań​sze. – Ta sama cena, patrz. Dwa i pół euro za sztu​kę. An​nie wes​tchnę​ła cięż​ko. – Dla mnie też, pro​szę – po​wie​dzia​ła do bo​ulan​gère, pie​ka​rza. Gdy do​tar​li do domu, roz​ło​ży​ła tar​ta​let​ki przed chłop​ca​mi, od​chrząk​nę​ła i przed​sta​wi​ła im swój plan. Paul i Lau​rent nie wy​ra​ża​li naj​mniej​sze​go za​in​te​re​so​‐ wa​nia, po​chło​nię​ci li​cze​niem, ile tru​ska​wek zo​sta​ło na ciast​ku tego dru​gie​go. Spy​‐ ta​ła: – Co my​śli​cie? Chce​cie o coś spy​tać? Bra​cisz​ko​wie wbi​li spoj​rze​nie w Ma​xen​ce’a. Chło​pak zro​bił minę, jak​by ugryzł coś strasz​nie gorz​kie​go. – Jak dłu​go by to mia​ło trwać? – Nie wiem, skar​bie. Będą pła​cić z mie​sią​ca na mie​siąc. Mam na​dzie​ję, że zo​‐ sta​ną na ja​kieś sześć mie​się​cy, może dłu​żej. – Pół roku! – jęk​nął. Paul i Lau​rent prze​żu​wa​li w mil​cze​niu, ob​ser​wu​jąc star​sze​‐

go bra​ta. To jego mu​sia​ła prze​ko​nać, on był sam​cem alfa sta​da. – Nie ro​bi​my tego dla za​ba​wy – po​wie​dzia​ła. – Bo to wca​le nie bę​dzie za​baw​ne – oznaj​mił Ma​xen​ce. Jego ton spra​wił, że przez chwi​lę bar​dzo przy​po​mi​nał Lu​ca​sa. Prze​szło jej przez myśl, że może roz​ma​‐ wia​li na ten te​mat. – Do​bra. De​cy​du​je​my się na to, bo nie mamy wy​bo​ru. – Zda​je mi się, że mó​wi​łaś, że za​wsze jest ja​kiś wy​bór. Wes​tchnę​ła. Jej pier​wo​rod​ny i se​man​ty​ka! Zmien​ne na​stro​je i po​chop​ne dzia​ła​‐ nie mat​ki do​pro​wa​dza​ły go do sza​łu. Ma​xen​ce był zbyt prag​ma​tycz​ny i po​waż​ny jak na swój wiek. Może dla​te​go sta​ra​ła się nie dys​ku​to​wać z nim jak z do​ro​słym, któ​re​go upar​cie uda​wał. Zwra​ca​ła się do nie​go per „dzie​cin​ko” o wie​le czę​ściej niż do młod​szych syn​ków. Zbie​ra​ła siły przed każ​dą uprzej​mą, zdro​wo​roz​sąd​ko​wą i bar​dzo doj​rza​łą roz​mo​wą, któ​ra za​wsze po​zba​wia​ła ją wszel​kiej ener​gii. – Mie​li​śmy wy​bór – mó​wi​ła te​raz – po​mię​dzy sprze​da​żą domu a przy​ję​ciem lo​‐ ka​to​rów. Po​sta​wi​li​śmy na wy​na​jem. – Kto to „my”? – My… to zna​czy, no… ja i Lu​cas. Tak po​sta​no​wi​li​śmy. Ma​xen​ce ki​wał się na krze​śle z rę​ka​mi w kie​sze​niach. Jego tar​ta​let​ka, nie​tknię​‐ ta jesz​cze, spo​czy​wa​ła przed nim na bla​cie. An​nie uwiel​bia​ła jego nie​sfor​ne wło​sy, pie​gi i upór. – Po pierw​sze Lu​cas jest prze​ciw – syn oznaj​mił nie​dba​le. – Skąd wiesz? – krzyk​nę​ła. – To ja! – trium​fal​nie wy​ja​wił Paul. – Ja sły​sza​łem! I im po​wie​dzia​łem! – Wie​dzie​li​ście? Wie​dzie​li​ście, co za​mie​rzam, i nie pi​snę​li​ście ani słów​ka? – Po dru​gie – nie​zmą​ce​nie cią​gnął Ma​xen​ce – to nie Lu​cas po​dej​mu​je de​cy​zje, tyl​ko ty. To​uché, tra​fio​ny za​to​pio​ny. Wzię​ła głę​bo​ki od​dech. – A za​tem uzgod​ni​ły​śmy to ze sobą ja i ja. Je​ste​śmy jed​no​myśl​ne. Ma​xen​ce ugryzł ze spo​ko​jem ciast​ko. – A co, je​śli two​ja jed​no​myśl​na de​cy​zja nisz​czy ży​cie sy​nom? – Chłop​cy, wy​na​gro​dzę wam to – obie​ca​ła łza​wo. – Znaj​dę spo​sób, przy​się​gam, i wam to wy​na​gro​dzę. – Za​mó​wisz In​ter​net? – spy​tał Lau​rent. Przyj​rza​ła się dzie​ciom. Czy to, że na​wet na sie​bie nie zer​k​ną, jest zna​kiem ja​‐ kie​goś spi​sku? Wspól​ne​go fron​tu? Co tu się dzie​je? – I na​praw​dę za​le​ży nam na ka​blów​ce, mamo – do​rzu​cił Lau​rent. – Jest nam

bar​dzo, bar​dzo po​trzeb​na.

Z

5

ło​ży​ła pod​pis w ban​ku: Al​thea Hoyt. Ka​sjer wrę​czył jej wy​pi​sa​ny ręcz​nie kwit. Wid​nia​ła tam licz​ba: rów​niut​kie pięć​dzie​siąt ty​się​cy do​la​rów. To jej oszczęd​no​ści. Wy​ję​ła wła​śnie z kon​ta trzy​sta pięć​dzie​siąt je​den do​la​rów i dwa​dzie​‐ ścia trzy cen​ty, żeby po​zo​sta​ła kwo​ta była okrą​gła. Al​thea mia​ła skłon​ność do pe​‐ dan​te​rii. Za​mie​rza​ła wy​dać wy​ję​te trzy​sta pięć​dzie​siąt je​den do​la​rów i dwa​dzie​ścia trzy cen​ty na ja​kiś pre​zent dla sie​bie. Scho​wa​ła bank​no​ty i mo​ne​ty do port​fe​la i po​dzię​ko​wa​ła ka​sje​ro​wi, któ​ry się na nią ga​pił. Odło​że​nie tylu pie​nię​dzy było du​żym wy​zwa​niem. Była sin​giel​ką, ale mia​ła cał​‐ kiem spo​ro wy​dat​ków: czynsz, jabł​ka, her​ba​ta, ka​blów​ka, te​le​fon. Od dziec​ka nie mia​ła wy​gó​ro​wa​nych wy​ma​gań. Sprze​da​ła sa​mo​chód i wpła​ci​ła go​tów​kę na kon​to oszczęd​no​ścio​we, do​da​jąc jesz​cze pie​nią​dze, któ​re wy​da​ła​by na ubez​pie​cze​nie i pa​‐ li​wo. Te​raz wszę​dzie cho​dzi​ła na pie​cho​tę, oszczę​dza​jąc co​raz wię​cej, a jako że była zima, spa​la​ła przy tym mnó​stwo ka​lo​rii. Al​thea nie mia​ła ja​kie​goś szcze​gól​ne​go po​‐ my​słu na wy​da​nie zgro​ma​dzo​nych pie​nię​dzy. Oszczę​dza​nie było ce​lem sa​mym w so​bie. Nikt poza nią nie miał sko​rzy​stać z tych oszczęd​no​ści. Była sama i z tego po​wo​du bar​dziej nie​za​leż​na. Nie​przy​wią​za​na. Zdy​stan​so​wa​na. Lek​ka. Nie​wi​dzial​‐ na. Ni​ko​mu nie wa​dzi​ła, nie wcho​dzi​ła w pa​ra​dę. Zna​la​zła się na uli​cy, gdzie lo​do​wa​ty wiatr wlókł po chod​ni​ku śmie​ci, za​bło​co​ne li​ście wi​ro​wa​ły wko​ło. Usia​dła na ław​ce, po​wo​li zdję​ła skó​rza​ne rę​ka​wicz​ki i przez chwi​lę przy​glą​da​ła się dłu​gim, bia​łym pal​com. Ru​chli​wa na ogół oko​li​ca była opu​‐ sto​sza​ła. Nie​licz​ni prze​chod​nie, idą​cy pod wiatr i otu​la​ją​cy się moc​niej płasz​cza​mi, po​ja​wia​li się i zni​ka​li. Po​tar​ła twarz zmar​z​nię​ty​mi dłoń​mi, pró​bu​jąc co​kol​wiek po​‐ czuć. Osią​gnę​ła cel. Mia​ła na kon​cie pięć​dzie​siąt ty​się​cy do​la​rów i tro​chę po​nad trzy​‐ sta do wy​da​nia od ręki na samą sie​bie. Nie wie​dzia​ła tyl​ko, co ro​bić da​lej. Co lu​‐ dzie za​zwy​czaj ro​bią z pięć​dzie​się​cio​ma ty​sią​ca​mi albo cho​ciaż z trzy​sto​ma pięć​‐ dzie​się​cio​ma? Pod​nio​sła wy​chu​dzo​ne cia​ło z ław​ki i ru​szy​ła przed sie​bie, wal​cząc z sil​ny​mi po​dmu​cha​mi. Tyl​ko po co gdzieś iść? Żeby do​trzeć – do​kąd? Pro​blem po​le​gał na tym, że na rze​czach nie​ma​te​rial​nych też jej chwi​lo​wo nie za​le​ża​ło. Ani na mi​ło​ści, szczę​ściu czy na ro​dzi​nie. Chcia​ła tyl​ko być chu​da, a to nic nie kosz​to​wa​ło. Nie po​‐ trze​bo​wa​ła ni​cze​go, co moż​na ku​pić ani cze​go ku​pić się nie da. Nie pra​gnę​ła na​‐ wet śmier​ci. Bo już czu​ła, że nie żyje. •

Mark nie wró​cił jesz​cze z pra​cy, a Si​mon i Lia oglą​da​li kre​sków​ki – Boże dro​gi, ile kre​skó​wek chło​nę​ły te dzie​ci? Go​dzi​ny dzien​nie! – Lola wy​krę​ci​ła nu​mer ich wspól​‐ ne​go przy​ja​cie​la, Lou Dri​ve​ra, któ​ry był jed​no​cze​śnie ich ad​wo​ka​tem. Lou był jed​‐ nym z naj​lep​szych, naj​bar​dziej bez​względ​nych przed​sta​wi​cie​li swo​je​go fa​chu w Los An​ge​les. Lou, jak ma​wiał Mark, był je​dy​ny. Pró​bo​wa​ła opa​no​wać drże​nie gło​su, kie​‐ dy se​kre​tar​ka prze​ry​wa​ła sze​fo​wi spo​tka​nie, żeby po​łą​czyć Lolę. – Strasz​nie prze​pra​szam, że za​wra​cam ci gło​wę, Lou, ale już na​praw​dę nie wiem, co ro​bić. Mark zno​wu wspo​mniał dziś rano o roz​wo​dzie. Wiesz, za​sta​na​‐ wiam się, ja​kie mam w ra​zie cze​go pra​wa. Ze słu​chaw​ki do​biegł krze​pią​cy śmiech. – Pra​wa? Och, Lola, ko​cha​nie, nie ma co dra​ma​ty​zo​wać. – Ale… – Opa​nuj się, ma​leń​ka. Mark to cho​le​ryk, to wszyst​ko. Poza tą jed​ną wadą jest ge​nial​ny. Ge​nial​ny! Wiem z całą pew​no​ścią, że po​trze​bu​je cię o wie​le bar​dziej, niż chciał​by się przy​znać. Znam go od dwu​dzie​stu lat. Sza​le​je za tobą. Za​wa​ha​ła się. Ile może wy​ja​wić, nie bę​dąc nie​lo​jal​ną wo​bec męża? – Ma wzlo​ty i upad​ki… – pró​bo​wa​ła wy​ja​śnić. Lou prze​rwał jej w pół zda​nia. – Każ​da para ma lep​sze i gor​sze dni. Je​steś ko​bie​tą jego ży​cia, do​brze o tym wiesz. – Ale on wpa​da w taką okrop​ną złość, cza​sem bez po​wo​du. I cią​gle mi po​wta​‐ rza, że je​śli coś mi się nie po​do​ba, to mogę się roz​wieść. – Ma dużo na gło​wie, żyje w stre​sie. Znam tego upar​te​go osła dość dłu​go, żeby cię za​pew​nić, że nie po​win​naś so​bie brać do ser​ca tego typu słów. Oso​bi​ście nie za​‐ mie​rzam trak​to​wać po​waż​nie żad​nych sce​na​riu​szy z roz​wo​dem, za​nim Mark sam do mnie nie za​dzwo​ni. Lola odło​ży​ła słu​chaw​kę. Wie​dzia​ła, po czy​jej stro​nie sta​nął​by Lou, gdy​by do​‐ szło do roz​sta​nia. A Lou był „je​dy​ny”. Zde​ner​wo​wa​ła się tak, że nie​mal ugię​ły się pod nią ko​la​na. Sta​ła przy zle​wie w kuch​ni, odrę​twia​ła, zbie​ra​jąc siły na po​wrót męża. Nie​uważ​nie prze​glą​da​ła „Los An​ge​les Ti​mes”. Stro​ny po​świę​co​ne po​dró​żom. Może to by im po​mo​gło – wspa​nia​‐ łe wa​ka​cje! Uda​ło​by się może wziąć nia​nię. Ha​wa​je, Ta​hi​ti, Pa​ryż… Na​gle w oko wpa​dły jej trzy drob​ne li​nij​ki, to​ną​ce w po​wo​dzi ogło​szeń o rej​sach i zdjęć wa​ka​cyj​‐ nych ofert Club​Med. Za​cznij wszst​ko od nowa w Pa​ry​żu! Uro​cze po​ko​je w pięk​nym domu. Wspa​nia​ła oko​li​ca. Dzie​‐ ci mile wi​dzia​ne. Na two​ją kie​szeń. Po​sił​ki wli​czo​ne w cenę. Naj​lep​sza dziel​ni​ca mia​sta. Jęzk

an​giel​ski. Za​dzwoń*** Usły​sza​ła hum​me​ra Mar​ka na pod​jeź​dzie. Wrzu​ci​ła ga​ze​tę do śmie​ci i sko​czy​ła do okna. Pa​trzy​ła, jak jej mąż wy​ła​nia się z ga​ra​żu. Ser​ce omal nie wy​sko​czy​ło jej z pier​si na wi​dok bu​kie​tu. Wy​ba​czył jej! Jed​nak za​nim po​ło​żył rękę na klam​ce, choć nie mi​nę​ła na​wet mi​nu​ta, zdą​ży​ło jej za​schnąć w ustach, a ser​ce wa​li​ło jak mło​tem. Mark wkro​czył do środ​ka, ci​snął ma​ry​nar​kę i tecz​kę w ręce Se​re​ny i wrę​czył żo​‐ nie kwia​ty. Był przy​stoj​ny i wy​so​ki, na​wet w po​rów​na​niu z Lolą, któ​ra mia​ła sto osiem​dzie​siąt cen​ty​me​trów wzro​stu. Po​słał jej swój naj​bar​dziej osza​ła​mia​ją​cy uśmiech i spy​tał: – No i jak, ogar​nę​łaś w koń​cu swo​je obo​wiąz​ki? – Żar​to​wał. Lola wbi​ła w nie​go spoj​rze​nie. Ze​sztyw​nia​ła, kie​dy mał​żo​nek ob​jął ją i mi​ło​śnie ści​snął jej pupę. – Oj, nie je​steś już chy​ba zła za dziś rano? – Więc… więc… od​wo​łu​jesz… ten… roz​wód? – wy​ją​ka​ła. – Kot​ku, jaki zno​wu roz​wód? To ja je​stem w tym domu od prze​sa​dzo​nych re​ak​‐ cji, pa​mię​tasz? Głup​ta​sie! – De​li​kat​nie po​stu​kał ją w czo​ło. – Do​brze wiesz, że je​‐ stem ska​za​ny na cie​bie. Mam dużo na gło​wie, żyję w stre​sie – do​rzu​cił wy​ja​śnie​nie. Po​tem od​wró​cił się i za​wo​łał: – Czy cięż​ko pra​cu​ją​cy czło​wiek do​sta​nie tu coś do je​dze​nia? Dużo na gło​wie. Żyje w stre​sie. Do​kład​nie to samo po​wie​dział Lou. Czy kwia​ty były po​my​słem praw​ni​ka? Otwo​rzy​ła lo​dów​kę. Od​dy​cha​ła płyt​ko. Wy​ję​ła pla​sti​ko​wy po​jem​nik, po​sta​wi​ła go na bla​cie. Przez dłuż​szą chwi​lę wpa​try​wa​ła się w trzy​ma​ną w dło​niach po​kryw​kę. W koń​cu ją odło​ży​ła, po​szła do ko​sza na śmie​ci, wy​ję​ła z nie​go ga​ze​tę i wy​rwa​ła stro​nę z ofer​ta​mi po​dró​ży. Zło​ży​ła ją w kost​kę i scho​wa​ła w jed​nej z szu​flad. Gdy obiad był go​tów, Lola błą​dzi​ła my​śla​mi da​le​ko. Była ty​sią​ce mil od domu. • Ja​red sie​dział na so​fie i roz​glą​dał się wo​kół, pró​bu​jąc wy​pa​trzyć dro​gę dys​kret​nej uciecz​ki przez mur ciał fa​lu​ją​cych w rytm mu​zy​ki. Pięk​ni pa​ry​ża​nie oboj​ga płci sie​‐ dzie​li stło​cze​ni przy ma​leń​kich sto​licz​kach albo roz​pie​ra​li się na wi​śnio​wych ak​sa​‐ mit​nych so​fach, przy​po​mi​na​ją​cych ogrom​ne, po​ły​ka​ją​ce lu​dzi usta. Przy​szedł tu z za​mia​rem prze​ko​na​nia pew​nej dziew​czy​ny, żeby po​szła z nim do domu i się z nim prze​spa​ła, ale za dłu​go to trwa​ło. La​secz​ki mia​ły ocho​tę ba​lo​wać do za​mknię​cia lo​ka​lu, być obiek​tem flir​tów, wcią​gnąć kil​ka kre​sek koki, ale jemu

ja​koś się ode​chcia​ło. W tej chwi​li chciał się stam​tąd wy​do​stać na​tych​miast i w po​‐ je​dyn​kę. Wy​swo​bo​dził się z czer​wo​ne​go plu​szu i w wy​grza​ne miej​sce, gdzie przed se​kun​dą spo​czy​wa​ło jego cia​ło, wsko​czy​ły dwie dziew​czy​ny. Usta z sofy wy​peł​ni​ły się plą​ta​ni​ną na​gich ra​mion, sek​sow​nych nóg, pod​chmie​lo​nych chi​cho​tów i rąk, wy​cią​ga​ją​cych się po nie​go i pró​bu​ją​cych ni​czym mac​ki ośmior​ni​cy wcią​gnąć go z po​wro​tem. Prze​pchnął się przez tłum. Pro​gno​zy po​go​dy prze​wi​dy​wa​ły opa​dy śnie​gu. Kie​dy wresz​cie do​tarł do szkla​nych drzwi wyj​ścio​wych wi​niar​ni, prze​tarł pal​cem za​pa​ro​‐ wa​ną szy​bę i przez utwo​rzo​ny w ten spo​sób wą​ski wi​zjer wyj​rzał na uli​cę. Nie pa​‐ da​ło. Wy​grze​bał swój płaszcz spod trzech in​nych na wie​sza​ku przy drzwiach i ubrał się. Bez​sku​tecz​nie ma​cał w kie​sze​ni w po​szu​ki​wa​niu sza​li​ka. Ten po​strzę​‐ pio​ny już, po​ma​rań​czo​wy sza​lik zo​stał zro​bio​ny przez jego mamę, kie​dy syn miał dwa​na​ście lat, i nie był przed​mio​tem, któ​ry świa​do​mie by gdzieś zo​sta​wił. Szu​kał na pod​ło​dze i na wie​sza​kach, przy oka​zji tra​fia​jąc na swo​ją czap​kę. Nie ma śnie​gu, a te​raz i sza​li​ka. Na​gle do​strzegł go po dru​giej stro​nie wi​niar​ni – otu​lał szy​ję dziew​czy​ny, któ​rej imie​nia nie pa​mię​tał. Przez pół wie​czo​ra do​trzy​my​wa​ła mu to​‐ wa​rzy​stwa, ale po​tem prze​nio​sła wzglę​dy na ko​goś wraż​liw​sze​go na jej wdzię​ki. Szczel​nie oku​ta​ny i ki​pią​cy ze zło​ści Ja​red skie​ro​wał kro​ki ku ko​bie​cie. – Au re​vo​ir, be​au​té, że​gnaj, pięk​na – po​wie​dział, po​wo​li od​wi​ja​jąc sza​lik i skła​da​‐ jąc na jej szyi de​li​kat​ny po​ca​łu​nek. Wy​gię​ła ple​cy w łuk jak pan​te​ra, od​wró​ci​ła się i moc​no chwy​ci​ła go za ra​mię. – Ja​red, où vas tu, do​kąd idziesz? Uwol​nił się z jej uści​sku. – Za​raz wra​cam – skła​mał. – Nie ru​szę się stąd – szep​nę​ła. W koń​cu Ja​red otwo​rzył szkla​ne drzwi i za​chłan​nie wcią​gnął w płu​ca rześ​kie po​wie​trze, jak​by wła​śnie wy​ra​to​wa​no go z to​pie​li. Na uli​cy było wciąż tłocz​no o tej póź​nej go​dzi​nie – w za​sa​dzie wciąż dość wcze​snej jak na pa​ry​skie stan​dar​dy. Aro​‐ ma​ty są​czą​ce się z mi​ja​nych re​stau​ra​cji nie po​zwa​la​ły mu za​po​mnieć, jaki jest głod​ny. Grec​ka, wiet​nam​ska, wło​ska – nie mu​siał na​wet pod​no​sić wzro​ku, żeby wie​dzieć, obok ja​kiej knaj​py prze​cho​dzi. Za​trzy​mał się przy grec​kiej bud​ce i za​mó​‐ wił ba​giet​kę z ja​gnię​ci​ną. Sprze​daw​ca ob​ci​nał skraw​ki mię​sa z wi​szą​ce​go pio​no​wo pie​czo​ne​go ja​gnię​cia, a one opa​da​ły na prze​kro​jo​ną buł​kę. Ja​red za​pła​cił i jadł cie​‐ płą ka​nap​kę, ma​sze​ru​jąc dziar​sko. Po pół go​dzi​nie do​szedł do rue de Cam​bron​ne, o tej noc​nej po​rze po​zba​wio​nej świa​teł skle​pów i war​ko​tu po​jaz​dów. Sły​szał bi​cie wła​sne​go ser​ca, ob​ser​wo​wał ob​łocz​ki pary wy​do​by​wa​ją​ce się z ust z każ​dym od​de​‐

chem. Za​trzy​mał się przed bu​dyn​kiem, w któ​rym miesz​kał, osiem​na​sto​wiecz​ną eklek​tycz​ną pa​ry​ską ka​mie​ni​cą. Wło​żył sta​ro​mod​ny klucz do zam​ka, prze​krę​cił go i pchnął sze​ro​kie drew​nia​ne drzwi. Po​wi​tał go zna​jo​my za​pach klat​ki scho​do​wej – kom​bi​na​cja wo​sku do pod​łóg i pa​ty​ny, do​mo​wych po​sił​ków i tchnie​nia wie​ków. Pięć pię​ter i bę​dzie w domu. Wszedł do miesz​ka​nia i za​pa​lił świa​tło. Roz​ja​rzy​ła się goła ża​rów​ka. W dro​dze do po​ko​ju zdej​mo​wał z sie​bie ubra​nie – płaszcz, czap​kę, sza​lik, po​tem swe​ter i pod​ko​szu​lek. Wszyst​ko rzu​cał na pod​ło​gę, byle gdzie. Omi​jał ską​pe ume​blo​wa​nie i po​roz​kła​da​ne wo​kół książ​ki, pu​dła, po​roz​rzu​ca​ne śmie​ci. Zdjął buty i skar​pet​ki i ci​snął je przed sie​bie – wy​lą​du​ją, gdzie im się spodo​ba. Sta​nął przed sto​łem po​kry​tym gru​bą war​stwą bru​du, resz​tek je​dze​nia, po​chla​‐ pa​nym far​ba​mi i wpa​try​wał się w le​żą​ce na nim tub​ki. Po chwi​li otwo​rzył parę z nich, pac​nął far​ba​mi olej​ny​mi na pla​sti​ko​wy ta​lerz i przyj​rzał się płót​nu, naj​więk​‐ sze​mu, na ja​kie było go stać: metr na pół​to​ra. Oce​nił, że jest za małe. Mimo to od​‐ krę​cił bu​tel​kę z ter​pen​ty​ną i wy​sy​pał za​war​tość pu​deł​ka po bu​tach w po​szu​ki​wa​niu przy​zwo​ite​go pędz​la. Było ich tam chy​ba z pięć​dzie​siąt, ale mało któ​ry nada​wał się do użyt​ku – wszyst​kie ob​le​pia​ła za​schnię​ta far​ba. Były po pro​stu znisz​czo​ne. Ja​red ma​lo​wał do pią​tej nad ra​nem. Kie​dy już le​d​wo trzy​mał się na no​gach, wy​czy​ścił ręce brud​ną, na​są​czo​ną ter​pen​ty​ną szmat​ką. Po​tem od​na​lazł rzu​co​ny na pod​ło​gę płaszcz, owi​nął się nim i opadł na ka​na​pę. Sie​dział i ga​pił się na swo​je dzie​ło, do​‐ pó​ki ob​raz nie za​ma​zał mu się przed ocza​mi. Za​snął na sie​dzą​co. Pędz​le le​ża​ły w far​bie na pla​sti​ko​wym ta​le​rzu. • W po​ko​ju śmier​dzia​ło de​ter​gen​tem i wy​mio​ci​na​mi z ze​szło​noc​nych chwil cier​pie​‐ nia. Al​thea była zmar​z​nię​ta na kość mimo licz​nych swe​trów na so​bie i ko​ców, któ​‐ ry​mi była ob​wi​nię​ta. Le​ża​ła na łóż​ku ze​sztyw​nia​ła, czy​ta​jąc w kół​ko te same wy​ra​‐ zy. Po raz enty ob​li​za​ła spierzch​nię​te war​gi. Usta wy​glą​da​ły co​raz go​rzej, ale prze​‐ sta​ła uży​wać szty​ftu ze wzglę​du na za​war​te w nim tłu​ste sub​stan​cje. W nocy była taka nie​do​bra. Po raz ko​lej​ny przyj​rza​ła się kil​ku li​nij​kom tek​stu i po​trzą​snę​ła gło​wą, żeby od​‐ go​nić gro​ma​dzą​ce się my​śli. Prze​czy​ta​ła ogło​sze​nie z tu​zin razy i pró​bo​wa​ła nie zwra​cać na nie uwa​gi, ale jej wzrok upar​cie się na nie ze​śli​zgi​wał, aż wresz​cie mu​‐ sia​ła spo​glą​dać na nie na tyle dłu​go, aż po​czu​ła „to coś”. Pro​ste sło​wa krót​kiej ofer​‐ ty były jak obiet​ni​ca cze​goś. Sku​pie​nie się na tre​ści przy​cho​dzi​ło jej z co​raz więk​‐ szym tru​dem. Czy​ta​nie w ogó​le wy​ma​ga​ło nie​ziem​skie​go wy​sił​ku, ale tego ran​ka

było jej strasz​nie zim​no, a na pierw​szej stro​nie wkład​ki o po​dró​żach wid​nia​ło zdję​‐ cie la​gu​ny gdzieś na Oce​anie Spo​koj​nym. Ty​tuł to​wa​rzy​szą​ce​go fo​to​gra​fii ar​ty​ku​łu, „Sam na słoń​cu. Wy​rusz, by od​kryć w so​bie rybę”, wy​nu​rzał się z błę​kit​nej wody. Zdję​cia raj​skiej wy​spy oglą​da​ne w sa​mym środ​ku nie​koń​czą​cej się zimy wy​da​wa​ły się idio​tycz​ne. Cie​pło, pięk​no oraz płyt​kie, przej​rzy​ste mo​rze. I wszę​dzie pu​sto. Al​‐ thea uświa​do​mi​ła so​bie, że nie​mal każ​dy ma​rzył​by o wy​jeź​dzie w ta​kie miej​sce, ale nie ona. Fo​to​gra​fia nie ro​bi​ła na niej wra​że​nia, sło​wa nie zna​czy​ły nic. Wy​ru​szyć? Bra​ko​wa​ło jej siły. Od​kryć? Nie była cie​ka​wa. Sama? I tak na ni​kim jej nie za​le​ża​ło. Na słoń​cu? Nie była za​in​te​re​so​wa​na. Tro​pi​kal​ny eden nie za​pew​ni jej do​bre​go sa​‐ mo​po​czu​cia. Ale znów zmę​czo​ny wzrok prze​niósł się z la​gu​ny ku drob​ne​mu drucz​ko​wi, gi​‐ ną​ce​mu w gąsz​czu po​zo​sta​łych ogło​szeń. Za​cznij wszst​ko od nowa w Pa​ry​żu! Uro​cze po​ko​je w pięk​nym domu. Wspa​nia​ła oko​li​ca. Dzie​‐ ci mile wi​dzia​ne. Na two​ją kie​szeń. Po​sił​ki wli​czo​ne w cenę. Naj​lep​sza dziel​ni​ca mia​sta. Jęzk an​giel​ski. Za​dzwoń*** Al​thea nie mo​gła ode​rwać oczu od li​ter. „Za​cznij od nowa w Pa​ry​żu”. O co tu cho​‐ dzi? Zresz​tą, ja​ki​kol​wiek krył​by się w tym sens, od​wo​ły​wa​ło się to do ja​kie​goś pra​‐ gnie​nia, z któ​re​go ist​nie​nia nie zda​wa​ła so​bie do​tąd spra​wy. Każ​de sło​wo tego ogło​sze​nia było jak piesz​czo​ta, bu​dzą​ca nie​zro​zu​mia​łą żą​dzę. Fran​cu​skie​go uczy​ła się przez wie​le lat. Rów​nież hisz​pań​skie​go, nie​miec​kie​go, ła​ci​ny i wło​skie​go. Al​thea mia​ła szcze​gól​ny dar do ję​zy​ków. Poza tym była uzdol​‐ nio​na pla​stycz​nie, była więc ob​da​rzo​na dwo​ma nie​przy​dat​ny​mi ta​len​ta​mi. Kie​dyś, lata wcze​śniej, snu​ła ja​kieś mało spre​cy​zo​wa​ne pla​ny wy​jaz​du do Fran​cji, ale prak​‐ tycz​niej​sze i roz​sąd​niej​sze sce​na​riu​sze wzię​ły górę. Te​raz Al​thea ni​g​dzie się nie wy​bie​ra​ła. Po​trzeb​na była mat​ce. Jak się​ga​ła pa​mię​cią, sły​sza​ła po​wta​rza​ją​cy się re​‐ fren mat​ki: „Gdy​by nie Al​thea, już daw​no bym ze sobą skoń​czy​ła”. Dziew​czy​na ci​‐ snę​ła ga​ze​tą do ko​sza na śmie​ci. Jed​nak coś się z nią dzia​ło zu​peł​nie wbrew niej sa​mej. Coś nie​zwy​kłe​go. Ma​leń​kie, mięk​kie skrzy​dło pra​gnie​nia za​trze​po​ta​ło w jej ser​cu. Wy​da​ła so​bie zgo​dę na śnia​da​nie. Dwa li​try moc​nej czar​nej her​ba​ty, nie​sło​dzo​‐ nej. Dwa jabł​ka po​kro​jo​ne w ćwiart​ki. Bę​dzie ja​dła po​wo​li, me​to​dycz​nie, przez po​‐ nad go​dzi​nę, oglą​da​jąc przy po​sił​ku pro​gram te​le​wi​zyj​ny po​świę​co​ny je​dze​niu. Gdy od tej uczty upły​nie spo​ro cza​su, zaj​rzy do śmiet​ni​ka, wy​grze​bie z nie​go ogryz​ki i je zje, wy​wo​łu​jąc w so​bie pa​ni​kę i po​czu​cie wsty​du. Jed​nak kie​dy pro​‐ gram do​biegł koń​ca, nie ru​szy​ła się, żeby po​sprzą​tać. Za​dzwo​ni​ła na​to​miast do in​‐

for​ma​cji, żeby się do​wie​dzieć, któ​ra jest obec​nie go​dzi​na w Pa​ry​żu. Po​tem po​de​‐ szła do ko​sza, jed​nak za​miast resz​tek jabł​ka wy​do​by​ła z nie​go ga​ze​to​wą wkład​kę o po​dró​żach. Wy​bra​ła nu​mer i przy​sia​dła na skra​ju sto​łu, przy​trzy​mu​jąc słu​chaw​kę przy uchu bar​kiem, z ra​mio​na​mi za​ło​żo​ny​mi na pier​si w ge​ście obro​ny przed nie​‐ zna​jo​my​mi wro​ga​mi. Po ja​kichś dwu​na​stu sy​gna​łach Al​thea za​mie​rza​ła się roz​łą​‐ czyć, ale na​gle jak​by tuż obok za​brzmiał ko​bie​cy głos. – Allo? – Halo? Czy… czy… pani mówi po an​giel​sku? – wy​du​ka​ła Al​thea. – No ja​sne! Pro​szę nie zwra​cać uwa​gi na moje sa​pa​nie. By​łam na sa​mej gó​rze i mu​sia​łam zbiec do te​le​fo​nu. Po​tknę​łam się o ten cho​ler​ny dy​wan! A prze​pra​szam, kto mówi? – Przy​kro mi, że pani bie​gła… to zna​czy… prze​wró​ci​ła się – mę​czy​ła się dziew​‐ czy​na. – E tam, lu​bię ży​cie peł​ne ry​zy​ka. Jak się pani na​zy​wa? – Al​thea Hoyt. – Od​cze​ka​ła se​kun​dę. – Bar​dzo prze​pra​szam. – Nie ma spra​wy! Wszyst​ko, byle tyl​ko ode​rwać się od za​dań do​mo​wych mo​ich chło​pa​ków. Cze​go chcia​ła się pani do​wie​dzieć, Al​theo? Al​thea. Ta​kie no​si​ła imię. Dla​cze​go brzmia​ło ina​czej w ustach tej ko​bie​ty? – Więc… – Al​thea na po​cze​ka​niu wy​my​śla​ła py​ta​nia – czy to jest pen​sjo​nat? Ile kosz​tu​je po​kój? Czy ma pani coś jesz​cze wol​ne​go? Czy pła​ci​ła​bym co mie​siąc? Sy​‐ pial​nia jest ume​blo​wa​na? Roz​wa​żam… wzię​cie urlo​pu dzie​kań​skie​go.

O

6

pa​tu​lo​na czer​wo​nym pon​cho An​nie sie​dzia​ła na zim​nej tra​wie bo​iska, pa​‐ trząc, jak Lu​cas bie​ga z jej sy​na​mi za pił​ką. Zbie​ra​ła przy oka​zji drob​ne ka​my​ki. Gdy się tak przyj​rzeć do​kład​niej, to za​ska​ku​ją​co dużo z nich mia​ło kształt ser​ca. Za​uwa​ży​ła, że Ma​xen​ce męż​nie​je. Po​tra​fił już do​go​nić Lu​ca​sa. Sce​na, któ​rą ob​ser​wo​wa​ła – ich czte​rech gra​ją​cych w pił​kę w par​ku – mia​ła słod​ko-gorz​ki smak. John​ny był za​wsze zbyt za​ję​ty, by w ten spo​sób spę​dzać czas z chłop​ca​mi. Miał za​‐ miar to ro​bić, ale póź​niej. Wszyst​ko za​wsze od​kła​dał na póź​niej. John​ny miał ga​da​‐ ne, czło​wiek ty​sią​ca obiet​nic, czę​sto nie​do​trzy​ma​nych. Jed​nak kie​dy o czymś za​‐ pew​niał, ro​bił to z kla​są; opo​wia​dał z ta​kim en​tu​zja​zmem i tak szcze​gó​ło​wo, że ła​‐ two było dać się zwieść i uwie​rzyć, że plan może jed​nak się uda wy​ko​nać. Przy​szłe peł​ne przy​gód po​dró​że w ta​jem​ni​cze miej​sca, przy​szłe wy​śmie​ni​te pik​ni​ki przy bla​sku księ​ży​ca, przy​szłe za​pie​ra​ją​ce dech w pier​siach me​cze pił​kar​skie. Po​win​na była do​pil​no​wać, żeby nie za​nie​dby​wał dzie​ci. Ale kim była, żeby go po​uczać, sko​ro sama za​le​gła wła​śnie na zie​mi, zbie​ra​jąc ka​my​ki, za​to​pio​na w prze​szło​ści i kom​‐ plet​nie nie​zdol​na do ru​sze​nia się i włą​cze​nia do za​ba​wy z wła​sny​mi dzieć​mi? Lu​cas, w fir​mo​wych spoden​kach i ge​trach na chu​dych, za​ska​ku​ją​co owło​sio​‐ nych no​gach, spryt​nie ra​dził so​bie z trud​nym za​da​niem prze​ko​na​nia każ​de​go z trzech chłop​ców, że ogry​wa​ją do​ro​słe​go. Wresz​cie wy​rzu​cił ręce w górę w ge​ście pod​da​nia. – Prze​rwa! Jo​uez sans moi, graj​cie beze mnie – rzu​cił, truch​ta​jąc w kie​run​ku An​‐ nie i sia​da​jąc obok. Nie miał na​wet za​dysz​ki, zu​peł​nie jak​by so​bie tyl​ko spa​ce​ro​‐ wał. Dzie​ci pod​bie​gły za nim, dłu​gie skar​pe​ty i ko​la​na całe w bło​cie, od​de​chy bu​‐ cha​ją​ce jak para z lo​ko​mo​ty​wy. – Bo​isz się, że zło​imy ci ty​łek – krzyk​nął Ma​xen​ce. – Pupę – za​su​ge​ro​wa​ła An​nie. – Daj​cie mi zła​pać tchu. Je suis cre​vé, je​stem zmę​czo​ny – po​wie​dział Lu​cas. Chło​piec od​wró​cił się, kop​nął pił​kę z ca​łych sił i po​biegł za nią. Paul i Lau​rent rzu​ci​li się za nim. – Ma na imię Lola i miesz​ka w Bel Air! – po​in​for​mo​wa​ła An​nie. – Qu’est-ce que c’est, a co to ta​kie​go? – Jak to, nie wiesz? Ba​jer z Bel Air? Lu​cas po​krę​cił prze​czą​co gło​wą. – Jaki zno​wu ba​jer? – Se​rial z Wil​lem Smi​them. Tym z Fa​ce​tów w czer​ni.

Mina Fran​cu​za wy​ra​ża​ła tak cał​ko​wi​ty brak zro​zu​mie​nia, że An​nie się pod​da​ła. – To w Be​ver​ly Hills albo przy​naj​mniej bar​dzo bli​sko. Lu​cas wresz​cie wy​dał dźwięk su​ge​ru​ją​cy zro​zu​mie​nie: – Aha​aa. – Brzmi bar​dzo miło. Zu​peł​nie nor​mal​nie. Po pro​stu mama z dzieć​mi, wiesz, jak ja. Za​chwy​ci​ła mnie ta myśl, ro​zu​miesz, za​gu​bio​na mat​ka z cór​ką i ma​lusz​‐ kiem, a ja im po​ma​gam. – A ta​tuś? An​nie wbi​ła wzrok w trzy​ma​ne w dło​ni ka​my​ki i od​go​ni​ła wi​zję, w któ​rej ci​ska nimi w roz​mów​cę. – Nie na​le​ży do ukła​dan​ki. Znę​ca​ją​cy się po​twór. Kosz​mar. – To też cię za​chwy​ca? – To, czy​li co? – Po​stać męża ty​ra​na. Prze​nio​sła spoj​rze​nie na nie​co więk​sze ka​mie​nie. – Co to ma zna​czyć? Ja​sne, że nie! Udzie​li​łam jej tyl​ko kil​ku rad. – Na przy​kład? – Po​wie​dzia​łam, żeby po​słu​cha​ła gło​su ser​ca i od​da​li​ła się od fa​ce​ta o parę ty​‐ się​cy mil. – Czy to głos jej ser​ca, czy two​je​go? An​nie ze​rwa​ła się na rów​ne nogi. – Nie po​do​ba mi się już ta roz​mo​wa, więc uci​nam ją tu i te​raz. Będę w domu. Ode​szła, go​tu​jąc się ze zło​ści; pon​cho pod​ska​ki​wa​ło przy każ​dym kro​ku. Ze​szła z bo​iska, nie od​wra​ca​jąc się ani razu. Fran​cu​ski du​pek! Ru​szy​ła w stro​nę domu truch​tem, prze​cię​ła ale​ję Su​chet i skrę​ci​ła za Mu​sée Mar​mot​tan, a po​tem już po​‐ wlo​kła się noga za nogą aż do La Mu​et​te. I tak le​piej im na tym bo​isku bez niej. Praw​da była taka, że po​zo​sta​łe od​po​wie​dzi na ogło​sze​nie były do bani. Od​zew w ogó​le nie był zbyt duży. Zgło​si​ło się eme​ry​to​wa​ne mał​żeń​stwo z San Fran​ci​sco, któ​re chcia​ło zo​stać przez rok, bo prze​czy​ta​li Rok w Pro​wan​sji i po​prze​sta​wia​ły im się w gło​wach klep​ki. Dzwo​ni​ły agen​cje nie​ru​cho​mo​ści, czy​ha​ją​ce na jej pie​nią​dze, a tak​że, dys​kwa​li​fi​ko​wa​ni przez nią z za​ło​że​nia, sa​mot​ni męż​czyź​ni, przy​by​li do Fran​cji na kil​ku​mie​sięcz​ne kon​trak​ty. Była też za​moż​na para, pra​gną​ca do​świad​‐ czyć praw​dzi​wej Fran​cji, byle w po​ko​ju był faks, ka​blów​ka i szyb​ki In​ter​net. Spy​ta​li też o wan​nę i go​rą​cą wodę. Od​burk​nę​ła, że to Pa​ryż, Fran​cja, nie Pa​ryż, Ve​gas. Tak na​praw​dę prze​ra​ża​ła ją myśl, że przy​jezd​ni będą się skar​żyć na jej dom. No​wo​cze​‐ sne roz​wią​za​nia tech​no​lo​gicz​ne były ogra​ni​czo​ne tu do mi​ni​mum i chcia​ła, żeby tak po​zo​sta​ło. Może kie​dyś kupi kom​pu​ter. Na​ci​ska​li na nią na​uczy​cie​le, nie wspo​‐ mi​na​jąc o chłop​cach, któ​rzy mie​li na tym punk​cie ob​se​sję. Na​to​miast zde​cy​do​wa​‐

nie prze​ciw​sta​wia​ła się te​le​wi​zji ka​blo​wej. Te​le​wi​zja sama w so​bie była już wy​star​‐ cza​ją​co zła; komu po​trze​ba jesz​cze wię​cej? Więc kie​dy wresz​cie za​dzwo​ni​ła Lola i nie py​ta​ła o skom​pli​ko​wa​ne rze​czy, ta​kie jak DSL, HBO czy DVD, An​nie po pro​stu mu​sia​ła ścią​gnąć ją do sie​bie. – Sama nie wiem, cze​go tak na​praw​dę szu​kam – mó​wi​ła Lola. Od cza​su do cza​‐ su po​cią​ga​ła no​sem i An​nie nie po​tra​fi​ła stwier​dzić, czy roz​mów​czy​ni pła​cze, czy ma ka​tar. – Nie je​stem pew​na, czy w ogó​le po​win​nam przy​jeż​dżać do Fran​cji. Je​śli tak, to na krót​ko, tak na chwi​lę. – Ale już w na​stęp​nym zda​niu Lola wy​zna​ła: – Być może bę​dzie mi po​trzeb​na szko​ła dla cór​ki. Czy w oko​li​cy są ja​kieś mię​dzy​na​ro​do​‐ we pla​ców​ki? – Lola do​da​ła, że ko​cha Fran​cję, ale ję​zyk zna le​d​wo le​d​wo, swój fran​‐ cu​ski okre​śli​ła mia​nem że​na​dy. – Sko​ro tak, to le​piej, że​byś go tu nie wy​pró​bo​wy​wa​ła. Zlin​czu​ją cię! – ostrze​gła An​nie. Kie​dy Lola w od​po​wie​dzi ro​ze​śmia​ła się gar​dło​wo w szcze​ry dzie​cin​ny spo​‐ sób, An​nie ogrom​nie się uspo​ko​iła. Lola wy​da​wa​ła się nie​zde​cy​do​wa​na, jak​by mia​ła zu​peł​ny mę​tlik w gło​wie, więc kie​dy wy​pły​nę​ła kwe​stia ła​zie​nek – o wie​le za wcze​śnie! – An​nie była pew​na, że to ko​niec na​dziei. – Czy w po​ko​jach są ła​zien​ki? – Cóż, nie cał​kiem. To sta​ry dom i tak jak​by… brak w nim… udo​god​nień. – An​‐ nie wzię​ła się w garść. – Jest osiem sy​pial​ni, ale tyl​ko dwie ła​zien​ki. Może się zda​‐ rzyć, że trze​ba bę​dzie dzie​lić ła​zien​kę z in​ny​mi lo​ka​to​ra​mi. – Dzie​lić? – No tak, czy​li ko​rzy​stać po ko​lei. Tak w za​sa​dzie to chy​ba hi​gie​na jest sta​now​‐ czo prze​re​kla​mo​wa​na w Sta​nach, nie​praw​daż? – za​żar​to​wa​ła. – Cóż, to praw​da – od​par​ła Lola, jak​by na​gle wszyst​ko uło​ży​ło się w sen​sow​ną ukła​dan​kę. An​nie cią​gnę​ła roz​mo​wę w żar​to​bli​wym to​nie: – W naj​gor​szym ra​zie zlew w kuch​ni jest ol​brzy​mi. Lola wy​buch​nę​ła śmie​chem. – Ką​piel w zle​wie? Ale mnie po​cie​szy​łaś! Tyle tyl​ko, że to nie do koń​ca był dow​cip. W le​cie chłop​cy wy​ko​rzy​sty​wa​li ku​‐ chen​ny zlew do róż​nych ce​lów. Wspi​na​li się do środ​ka, a po​tem wy​ska​ki​wa​li i tak w kół​ko; prze​cho​dzi​li do ogro​du i wra​ca​li tam i z po​wro​tem, zo​sta​wia​jąc wszę​dzie ka​łu​że i bło​to. Kuch​nia była też miej​scem ogrod​ni​czych eks​pe​ry​men​tów. Pew​ne​go dnia zna​la​zła wy​sta​ją​cą z od​pły​wu tycz​kę do wa​rzyw. Wo​la​ła nie wni​kać, co tam ro​bi​ła. – To taka dziw​na rzecz – tłu​ma​czy​ła Lola. – Na​pi​sa​łaś: „Za​cznij od nowa” i już

nie mo​głam sku​pić my​śli na czym​kol​wiek in​nym. Dzia​łam in​tu​icyj​nie. Taką je​stem oso​bą, wiesz, kie​ru​ję się in​tu​icją. Su​per – po​my​śla​ła An​nie. Tra​fi​ła się – po​rą​ba​na wy​znaw​czy​ni fi​lo​zo​fii New Age z mia​sta anio​łów. Wzię​ła głę​bo​ki wdech i wy​rzu​ci​ła z sie​bie z szyb​ko​ścią ka​ra​bi​nu ma​szy​no​we​go: – Nie myśl za dużo, ko​cha​na. Zbie​raj dzie​cia​ki, pa​kuj tor​by. Nie bierz za wie​le rze​czy – two​je ubra​nia i tak wy​da​dzą ci się nie​od​po​wied​nie, gdy zo​ba​czysz, co lu​‐ dzie tu​taj no​szą. Mam za​baw​ki, ręcz​ni​ki, bi​le​ty do me​tra, poza tym nie​źle go​tu​ję. Naj​lep​sza ła​zien​ka ma obłęd​nie wiel​ką wan​nę, a ja je​stem dum​ną po​sia​dacz​ką ko​‐ lek​cji pły​nów do ką​pie​li. – Mó​wi​ła szyb​ko, wy​so​kim to​nem i zła​pa​ła się na​gle na tym, że przy​po​mi​na agen​ta ubez​pie​cze​nio​we​go. Za​wsty​dzi​ła się i za​mil​kła. Lola wes​tchnę​ła cięż​ko. – To wszyst​ko wy​da​je się ta​kie, no jak​by to po​wie​dzieć… ko​ją​ce. A Pa​ryż jest taki pięk​ny zimą. An​nie wca​le nie uwa​ża​ła, żeby Pa​ryż był spe​cjal​nie pięk​ny zimą. – No ja​sne – przy​tak​nę​ła. – Nie mogę so​bie po​zwo​lić na nowy po​czą​tek w Los An​ge​les. Mąż by mi to wy​‐ per​swa​do​wał – po​wie​dzia​ła Lola, dmu​cha​jąc w chu​s​tecz​kę. Tym ra​zem An​nie była pew​na, że ko​bie​ta pła​cze. – Po​tra​fi być bar​dzo prze​ko​nu​ją​cy. Nie umiem mu się prze​ciw​sta​wić. An​nie mu​sia​ła za​py​tać: – A ja​kie jest jego sta​no​wi​sko w spra​wie wa​szej se​pa​ra​‐ cji? – Cóż – Lola naj​wy​raź​niej za​sta​na​wia​ła się nad od​po​wie​dzią – za​no​si​ło się na to od lat. Mark już się z tym po​go​dził. Na pew​no. – I nie ma nic prze​ciw​ko two​je​mu wy​jaz​do​wi za gra​ni​cę? – To tyl​ko na ja​kiś czas, oczy​wi​ście. – Ja​sne – od​par​ła An​nie. – Kie​dy ko​bie​ta de​cy​du​je się odejść, to za​wsze wła​ści​‐ wa de​cy​zja – pod​su​mo​wa​ła, za​po​mi​na​jąc, że nie ma o tym zie​lo​ne​go po​ję​cia. Po​‐ sta​no​wi​ła od​wo​łać się do in​tu​icji Loli. – My, ko​bie​ty, mamy in​stynkt, a coś mi mówi, że ty od ja​kie​goś cza​su nie po​stę​pu​jesz zgod​nie ze swo​im. Zdą​ży​ła już prze​ko​nać samą sie​bie, że nie​sie po​moc. • – Ro​bię pie​czeń na lunch. Była pro​mo​cja na wo​ło​wi​nę, więc po​my​śla​łam cze​mu nie? – szcze​bio​ta​ła Pa​me​la. Al​thea prze​ana​li​zo​wa​ła sy​tu​ację. Czer​wo​ne mię​so. Mię​so z pro​mo​cji. Gni​ją​ce

mię​so. – Świet​nie! – po​wie​dzia​ła bez emo​cji, zdej​mu​jąc płaszcz. Na bla​cie roz​ma​rza​ła wo​ło​wi​na. Za​sta​na​wia​ła się, od jak daw​na tam leży. Jako dziew​czyn​ka nie​raz sie​‐ dzia​ła przed zim​nym ta​le​rzem całe wie​ki, nie​zdol​na unieść wi​de​lec do ust, aż mat​‐ ka w gwał​tow​nej fu​rii ude​rza​ła ją w twarz i od​sy​ła​ła do ła​zien​ki, żeby tam do​koń​‐ czy​ła po​si​łek. To była kara osta​tecz​na, a tak​że je​dy​ne wyj​ście dla wszyst​kich. Tam Al​thea pła​ka​ła z roz​pa​czy i z ulgi i wy​rzu​ca​ła je​dze​nie do se​de​su, spę​dziw​szy w za​‐ mknię​ciu od​po​wied​nią ilość cza​su, by nie wzbu​dzać po​dej​rzeń. Po​tem wstrzą​sa​na jesz​cze ci​chym szlo​chem cze​ka​ła na mat​kę, któ​ra przy​cho​dzi​ła ją uwol​nić i za​lać oce​anem mi​ło​ści. Tak się koń​czy​ły te bu​rze. W efek​cie ostat​nie sło​wo na​le​ża​ło do Pa​me​li, bo wy​da​wa​ło się, że Al​thea zja​da​ła cały obiad. Ostat​nie sło​wo, ale nie zwy​‐ cię​stwo. Pod​czas lun​chu, gdzieś po​mię​dzy pie​cze​nią i pud​din​giem ry​żo​wym a wyj​ściem Al​thei do to​a​le​ty, by zwy​mio​to​wać, Pa​me​la zdra​dzi​ła mę​żo​wi za​lą​żek po​my​słu, któ​‐ re​go po​dzie​le​nia się z mat​ką dziew​czy​na na​tych​miast po​ża​ło​wa​ła. – Niech so​bie wy​ku​pi wy​ciecz​kę. Przy​naj​mniej nie za​ra​zi się ja​kimś świń​stwem, któ​re tam mają za oce​anem. – Wy​ciecz​ki są dla sta​rych pry​ków ta​kich jak my – nie​śmia​ło za​opo​no​wał tata. Pa​me​la wy​wró​ci​ła ocza​mi. – Twój oj​ciec nie ma bla​de​go po​ję​cia, o czym mó​wię. Spę​dza się dwa czy trzy dni w jed​nym mie​ście, na przy​kład w Wied​niu… – Wie​deń nie jest we Fran​cji, tyl​ko w Niem​czech – po​pra​wił ją Hen​ry. – Nie​waż​ne, na​wet le​piej. Czy​ściej. Fran​cu​zom się wy​da​je, że są lep​si od nas, i to po wszyst​kim, co dla nich zro​bi​li​śmy! – W za​sa​dzie, tato – prze​rwa​ła Al​thea – czy Wie​deń nie jest w Au​strii? Oj​ciec pod​niósł wzrok znad ta​le​rza. – Co, ko​cha​nie? – Wie​deń jest w Au​strii. – Daj so​bie spo​kój z Wied​niem, Al​theo – ucię​ła mat​ka ostrym to​nem. – Twój oj​‐ ciec nie zna się na geo​gra​fii, ni​g​dy się nie znał. Dzień wlókł się nie​mi​ło​sier​nie. Po je​dze​niu oj​ciec uciął so​bie drzem​kę, a ona to​wa​rzy​szy​ła ma​mie na spa​ce​rze – co​ty​go​dnio​wej prze​chadz​ce po par​ku, do któ​re​‐ go nie za​glą​da​li nie tyl​ko lu​dzie, ale na​wet go​łę​bie. Nie wra​ca​ły do te​ma​tu Fran​cji. Póź​niej, kie​dy Al​thea sa​mot​nie skła​da​ła swo​je upra​ne ubra​nia, wą​cha​jąc każ​dą sztu​kę odzie​ży, ku jej za​sko​cze​niu w kuch​ni zja​wił się oj​ciec. – Two​ja mat​ka roz​ma​wia z te​le​wi​zo​rem – tak, gada do ekra​nu! – Sto​jąc przy

niej, Hen​ry wy​glą​dał mi​zer​nie. Ostat​nio drża​ły mu ręce – le​ciut​ko, ale wi​docz​nie. Trzy​mał w pal​cach rów​niut​ko zło​żo​ny ka​wa​łek pa​pie​ru. Pa​trząc na nie​go, po​czu​ła na​gle, jak od​pły​wa z niej cała ener​gia. – Po​mysł z Pa​ry​żem jest na​praw​dę do​bry – ode​zwał się na​gle. – Mu​sisz się tro​‐ chę za​ba​wić, prze​żyć ja​kąś przy​go​dę, sama wiesz… – Ja chy​ba nie… – Zda​je się, że by​łaś naj​lep​sza w gru​pie z fran​cu​skie​go. Ta​lent do ję​zy​ków to dar. – To głu​pi po​mysł – po​wie​dzia​ła sła​bo. Oj​ciec za​ma​chał rę​ka​mi w znie​cier​pli​wie​niu, nie wy​pusz​cza​jąc z pal​ców pa​pier​‐ ka. – Nie mo​żesz da​lej tu przy​jeż​dżać ty​dzień po ty​go​dniu i pa​trzeć, jak sie​dzi​my przed te​le​wi​zo​rem. Mu​sisz prze​stać spę​dzać week​en​dy, opro​wa​dza​jąc mat​kę po osie​dlu. Na​sze ży​cie jest, ja​kie jest… – za​śmiał się ze smut​kiem. – Zba​bra​li​śmy je so​bie. Ale two​je… – Nie, tato, nie mów tak. Po​pa​trzył na nią su​ro​wo i wrę​czył jej kar​tecz​kę. Al​thea roz​kła​da​ła ją z tru​dem, któ​ry nie wy​ni​kał z dys​funk​cji jej rąk czy mó​zgu, ale wią​zał się z ry​zy​kiem, że nie bę​dzie w sta​nie ukryć zwąt​pie​nia. Przed ocza​mi mia​ła czek na sto pięć​dzie​siąt do​‐ la​rów. – To po​win​no po​kryć kosz​ty lotu, praw​da? – spy​tał z oba​wą. Nie po​tra​fi​ła na nie​go spoj​rzeć. Kie​dy wresz​cie pod​nio​sła wzrok, zo​ba​czy​ła, że tak jak i ona ma łzy w oczach. Przy​tu​li​ła go i po​wie​dzia​ła tyl​ko: – Dzię​ki, tato. Chy​ba to zro​bię. – No to idź, pa​kuj się. Nie oglą​daj się za sie​bie, bo jesz​cze cię mat​ka za​trzy​‐ ma! – Hen​ry do​rzu​cił, chi​cho​cząc ner​wo​wo. Al​thea scho​wa​ła czek do port​fe​la, uło​ży​ła w tor​bie czy​ste ubra​nia i po​że​gna​ła się. Szła do domu przez mroź​ną noc, ale chłód jej nie do​ku​czał – ogrze​wa​ły ją my​‐ śli o Pa​ry​żu. • Ser​ce Loli biło jak sza​lo​ne. Prze​krę​ci​ła klucz w drzwiach, choć przez kil​ka na​stęp​‐ nych dni Mark miał być w Atlan​cie. Wsu​nę​ła rękę głę​bo​ko w cze​luść szu​fla​dy, od​‐ rzu​ca​jąc na bok bie​li​znę, i wy​ję​ła dużą brą​zo​wą ko​per​tę. Usia​dła na łóż​ku, sta​ra​jąc się opa​no​wać drże​nie rąk. Te​raz wdech. Roz​ło​ży​ła za​war​tość pa​kun​ku na bia​łej, je​‐ dwab​nej koł​drze. Dud​nie​nie ser​ca zda​wa​ło się roz​brzmie​wać echem w wy​so​kim

jak ka​te​dra, utrzy​ma​nym w bie​li wnę​trzu sy​pial​ni. Dłu​go oglą​da​ła le​żą​ce przed nią skar​by, pró​bu​jąc po​jąć ich zna​cze​nie, nie do​wie​rza​jąc, że za​szła tak da​le​ko. Gdy​by te​raz wsta​ła, nogi od​mó​wi​ły​by jej po​słu​szeń​stwa. Trzy bi​le​ty. Trzy pasz​por​ty. Dała nia​ni i go​spo​si wol​ny dzień, żeby mieć czas na pa​ko​wa​nie. Ju​tro o szó​stej rano pod​je​dzie tak​sów​ka. Kie​dy będą już w au​cie, po​wie Lii i Si​mo​no​wi, że wy​bie​‐ ra​ją się na wa​ka​cje nie​spo​dzian​kę. Bę​dzie mu​sia​ła skła​mać, ale nie może ry​zy​ko​‐ wać. Za​cho​wy​wa​ła się ob​łud​nie, mó​wiąc nie​praw​dę wła​snej cór​ce, wy​kra​da​jąc ją. Ale czy bra​nie tego, co wła​sne, to kra​dzież? Trzy ty​go​dnie wcze​śniej Lola nie ana​li​zo​wa​ła swo​je​go ży​cia, tak jak ro​bak nie za​da​je py​tań, gdy jest na​wle​ka​ny na ha​czyk węd​ki. Nie mia​ła też wąt​pli​wo​ści, że Mark słusz​nie kry​ty​ku​je nie​mal wszyst​ko, co ro​bi​ła. Mie​siąc temu pra​gnę​ła tyl​ko spro​stać ocze​ki​wa​niom męża. Ale na​gle, w cią​gu doby, jej cier​pli​wość się wy​czer​‐ pa​ła. Mu​sia​ła pil​no​wać, żeby się nie pod​dać, bo mia​ła ten​den​cję do prze​ba​cza​nia, do​‐ strze​ga​nia do​brej stro​ny lu​dzi, a igno​ro​wa​nia tej złej. Przez ostat​nich kil​ka dni całą ener​gię wkła​da​ła w uda​wa​nie, że wszyst​ko jest po sta​re​mu. A jed​no​cze​śnie pla​no​‐ wa​ła wy​jazd. Gwiaz​dy jej sprzy​ja​ły. Ko​niec stycz​nia był ide​al​ny na za​gra​nicz​ną po​‐ dróż. Astro​log za​pew​nił ją, że tak ko​rzyst​ny układ pla​net nie po​wtó​rzy się aż do 2022 roku. Wszyst​kie zna​ki wska​zy​wa​ły je​den kie​ru​nek. W za​sa​dzie nie czu​ła na​‐ wet, że sama po​dej​mu​je de​cy​zje. Zresz​tą cała sy​tu​acja wy​da​wa​ła się jej zu​peł​nie nie​re​al​na. Jed​nak wy​trwa​le par​ła do przo​du, co​dzien​nie ro​biąc krok w stro​nę ob​ra​‐ ne​go celu. Pasz​por​ty były waż​ne od cza​su po​dró​ży do Mek​sy​ku. Mek​syk. To było w sierp​‐ niu, pięć mie​się​cy temu. Ona i dzie​ci po​cho​ro​wa​li się strasz​li​wie po​śród palm ko​‐ ko​so​wych i cie​płej bry​zy znad oce​anu. Mie​li okrop​ne pro​ble​my żo​łąd​ko​we, wszy​scy z wy​jąt​kiem Mar​ka, któ​re​mu ni​g​dy nic nie do​le​ga​ło i któ​ry wspa​nia​le się ba​wił, wy​pły​wa​jąc na ryby każ​de​go ran​ka. Ona opie​ko​wa​ła się dzieć​mi, cho​ciaż jej wła​sna cho​ro​ba zmu​sza​ła ją do czę​stych wi​zyt w to​a​le​cie. Stra​ci​ła na wa​dze, była wy​czer​‐ pa​na. Mark wró​cił z urlo​pu pięk​nie opa​lo​ny. Po​dróż do Fran​cji nie mo​gła być trud​niej​sza. Praw​dę mó​wiąc, bez Mar​ka, wpro​wa​dza​ją​ce​go ro​dzi​nę w pa​ni​kę przy​go​to​wań, wszyst​ko szło nad​spo​dzie​wa​nie gład​ko. Nie cał​kiem ro​zu​mia​ła im​puls, któ​ry zo​stał wy​wo​ła​ny przez drob​ne ogło​‐ sze​nie w ga​ze​cie. Gdy tyl​ko jej de​ter​mi​na​cja sła​bła, się​ga​ła z po​wro​tem po ko​per​tę, wy​cią​ga​ła wy​ci​nek z „Los An​ge​les Ti​mes” i po​now​nie go czy​ta​ła. Za każ​dym ra​zem za​le​wa​ła ją ra​dość, jak​by była dziec​kiem. Za​wsze uwiel​bia​ła nie​spo​dzian​ki i se​kre​‐ ty! Zda​wa​ła so​bie spra​wę, że nie prze​ana​li​zo​wa​ła do​kład​nie sy​tu​acji, że trze​ba bę​‐

dzie sta​wić czo​ła kon​se​kwen​cjom i że w pew​nym sen​sie jej dzia​ła​nia są nie​wła​ści​‐ we. Nie za​mie​rza​ła się jed​nak wy​co​fać. Lola zło​ży​ła ga​ze​tę i po​now​nie umie​ści​ła plik euro, trzy pasz​por​ty i trzy bi​le​ty na sa​mo​lot w ko​per​cie. Kie​dy pra​co​wa​ła jako mo​del​ka, Pa​ryż był za​wsze jej ulu​bio​‐ nym mia​stem. Dla Mar​ka świat poza Sta​na​mi Zjed​no​czo​ny​mi ogra​ni​czał się do Mek​sy​ku i Ba​ha​mów. Ni​g​dy jej nie znaj​dzie.

S

Luty 7

kur​cze żo​łąd​ka nie prze​cho​dzi​ły An​nie od dwóch dni. Jaz​da z pręd​ko​ścią trzech mil na go​dzi​nę na péri​phéri​que, ob​wod​ni​cy, przy akom​pa​nia​men​cie na​rze​kań Lu​ca​sa na jej mi​ni​va​na przy​pra​wia​ła ją o mdło​ści. Nie mia​ła ocho​ty roz​‐ ma​wiać i była wdzięcz​na to​wa​rzy​szo​wi, że tego od niej nie ocze​ku​je. Przez za​la​ną desz​czem szy​bę pa​trzy​ła na​gle trzeź​wo na Fran​cję, tak jak wi​dzia​ła​by ją miesz​kan​‐ ka Bel Air. Znik​nę​ły cza​ru​ją​ce ka​fej​ki, kwia​ciar​nie, po​mni​ki, par​ki, ar​chi​tek​tu​ra. Wszyst​ko przy​sła​nia​ła na​gle kosz​mar​na po​go​da, za​nie​czysz​czo​ne po​wie​trze i nie​‐ prze​rwa​ny sznur psu​ją​cych się sa​mo​cho​dów, wy​peł​nio​nych pa​sa​że​ra​mi o psu​ją​‐ cych się zę​bach. Pa​ryż był jed​nym wiel​kim śmiet​ni​skiem, co mia​ło wkrót​ce bo​le​‐ śnie wyjść na jaw. Nie​spo​dzie​wa​nie ude​rzy​ło ją, jak nie​wie​le się dzia​ło w jej ży​ciu przez ostat​nie dwa lata. Od​kąd John​ny zgi​nął, nie sia​da​ła za kie​row​ni​cą. Nie była to świa​do​ma de​cy​zja, ale głę​bo​ka, in​tu​icyj​na awer​sja. Po raz pierw​szy od nocy wy​pad​ku wy​pro​‐ wa​dzi​ła vana z ga​ra​żu. Tłu​ma​czy​ła so​bie, że trau​ma w tej sy​tu​acji jest na​tu​ral​na, ale dla​cze​go nie chcia​ła na​wet pa​trzeć na sa​mo​chód? Je​śli po​trze​bo​wa​ła cze​goś z ga​ra​żu, po​sy​ła​ła Ma​xen​ce’a albo Lu​ca​sa. Co ja​kiś czas przy​ja​ciel na​le​gał, żeby się nad tym za​sta​no​wi​ła, ale ona od​pę​dza​ła wszel​kie my​śli na ten te​mat. W rzad​kich sy​tu​acjach, kie​dy mu​sia​ła po​je​chać gdzieś da​lej, wsia​da​ła do au​to​bu​su. Ale wczo​raj za​sko​czy​ła samą sie​bie, na​ma​wia​jąc Lu​ca​sa, żeby po​je​chał z nią va​nem na lot​ni​sko po Lolę. Fran​cuz uniósł brew. – Po co? – Prze​cież nie każę jej wziąć tak​sów​ki, praw​da? – Dla​cze​go nie? – Chcę, żeby wszyst​ko po​szło gład​ko. Chcia​ła​bym, żeby od razu po​czu​li się kom​for​to​wo i jak w domu. – A co z moim kom​for​tem? Pchnę​ła Lu​ca​sa obie​ma dłoń​mi ku drzwiom ga​ra​żu i pa​trzy​ła, jak otwie​ra me​ta​‐ lo​wą ża​lu​zję. – Prze​wie​trz​my po​two​ra. Zo​ba​czy​my, czy po​tra​fi jesz​cze za​ry​czeć. Lu​cas od​wró​cił się do niej z ob​ra​żo​ną miną. – Mam na​dzie​ję, że nie mnie masz na my​śli. Za kil​ka mi​nut do​trą na miej​sce, do ter​mi​na​la lo​tów mię​dzy​na​ro​do​wych, w któ​‐

rym An​nie zna​la​zła się kie​dyś jako świe​żo po​ślu​bio​na żona. Czy na​praw​dę była daw​niej oso​bą, któ​ra po​ko​ny​wa​ła oce​an, pro​wa​dzi​ła sa​mo​chód w ob​cych mia​stach, prze​pro​wa​dza​ła się do nie​zna​ne​go kra​ju? – Przy​po​mnisz mi, po co zwal​nia​łem się z pra​cy? – uty​ski​wał Lu​cas. – Nie ro​zu​‐ miem, dla​cze​go nie mo​głaś przy​je​chać sama. – Nie czu​ję się na si​łach, żeby kie​ro​wać. Mó​wi​łam ci mi​lion razy, że nie je​stem jesz​cze go​to​wa. – Masz siłę – po​wie​dział. – I je​steś go​to​wa. – Jak już będę, to do​wiesz się pierw​szy. Póź​niej, gdy sta​ła w gę​stym tłu​mie przed wyj​ściem dla pa​sa​że​rów na lot​ni​sku imie​nia Char​les’a de Gaul​le’a i wy​pa​try​wa​ła Loli z dzie​cia​ka​mi, któ​rzy po​win​ni byli się wy​ło​nić już daw​no temu, znów czu​ła wię​cej pod​nie​ce​nia niż lęku. Wszę​dzie wo​kół byli lu​dzie. Lu​dzie za​ję​ci róż​ny​mi spra​wa​mi, uda​ją​cy się w prze​róż​ne miej​‐ sca, a ona tkwi​ła w sa​mym środ​ku ak​cji. Cze​ka​ła na nie​zna​jo​mą ko​bie​tę, któ​ra mia​ła stać się czę​ścią jej ży​cia. Była bar​dzo dum​na z sie​bie, że po​ko​na​ła oba​wy zwią​za​ne z va​nem i zro​bi​ła ten ogrom​ny krok ku nie​zna​ne​mu. Mi​nę​ła go​dzi​na od wy​lą​do​wa​nia sa​mo​lo​tu, tym​cza​sem Loli – ani śla​du. Barw​ny ko​ro​wód przy​by​szów z wszyst​kich stron świa​ta, wszel​kich na​ro​do​wo​ści, ras i o róż​nym sta​tu​sie spo​łecz​‐ nym już daw​no prze​stał ją in​te​re​so​wać. Znów ob​lał ją zim​ny pot, w żo​łąd​ku czu​ła ka​mień. Świ​dro​wa​ła tłum wzro​kiem, aż roz​bo​la​ły ją oczy. Jak oni wy​glą​da​ją? Czyż​‐ by ich prze​ga​pi​ła? Były tam dzie​siąt​ki po​dró​żu​ją​cych z dzieć​mi ma​tek. Może Lola nie za​uwa​ży​ła na​pi​su? An​nie nie mia​ła już od​wa​gi trzy​mać w gó​rze uro​czej ta​‐ blicz​ki ręcz​nej ro​bo​ty, do któ​rej wy​ko​na​nia za​go​ni​ła Pau​la i Lau​ren​ta. Dzie​cię​ce li​‐ te​ry, lan​dryn​ko​we ko​lo​ry i na​pis mia​ły za​pew​nić cie​plej​sze, przy​jaź​niej​sze po​wi​ta​‐ nie. Od​wró​ci​ła się do Lu​ca​sa. – My​ślisz, że mo​gli się spóź​nić na lot? – Lu​cas, wciąż zbyt za​ję​ty uża​la​niem się nad sobą, wzru​szył tyl​ko ra​mio​na​mi. – Cho​le​ra, to nie jest nor​mal​ne. Może to nie to lot​ni​sko! Lu​ca​sie, bła​gam cię, upew​nij się, że cze​ka​my we wła​ści​wym miej​scu. To może być ka​ta​stro​fa. I bła​gam, prze​stań ro​bić tę ob​ra​żo​ną minę! I bez tego je​‐ stem ze​stre​so​wa​na. – Lu​cas żół​wim tem​pem po​wlókł się do in​for​ma​cji. Mia​ła ocho​‐ tę skrę​cić mu kark. Była te​raz zmu​szo​na roz​py​chać się łok​cia​mi, żeby po​zo​stać w pierw​szym rzę​‐ dzie ocze​ku​ją​cych, po​nie​waż tłum gęst​niał wraz z po​ja​wia​niem się co​raz to no​‐ wych po​dróż​nych. Za​czy​na​ła od​czu​wać klau​stro​fo​bię, otu​ma​nio​na przez cięż​ką woń per​fum, potu i pa​pie​ro​sów ota​cza​ją​cą cały ten wie​lo​barw​ny tłum.

Twa​rze – set​ki ob​cych twa​rzy – roz​świe​tla​ły się, kie​dy lu​dzie roz​po​zna​wa​li swo​‐ ich bli​skich. Sari, gar​ni​tu​ry, tur​ba​ny, krót​kie spoden​ki i klap​ki. Tu​ry​ści pcha​ją​cy przed sobą wóz​ki wy​ła​do​wa​ne prze​róż​ny​mi pa​kun​ka​mi. Wszy​scy wy​glą​da​li ja​koś dziw​nie. Jed​na ko​bie​ta wpa​dła An​nie w oko. Zu​peł​nie nie pa​so​wa​ła to tego roz​gar​‐ dia​szu. Była olśnie​wa​ją​ca, mia​ła bla​dą twarz z wy​so​ko za​ry​so​wa​ny​mi ko​ść​mi po​‐ licz​ko​wy​mi, za​kry​tą czę​ścio​wo przez ciem​ne oku​la​ry. Na oko mie​rzy​ła ja​kieś sto dzie​więć​dzie​siąt pięć cen​ty​me​trów, a przy​naj​mniej tak się wy​da​wa​ło, gdy kro​czy​ła po​śród dość ni​skich Fran​cu​zów, Azja​tów i Ara​bów. Mia​ła krót​ko przy​strzy​żo​ne czar​ne wło​sy, rysy jak wy​rzeź​bio​ne w mar​mu​rze, usta bar​dzo peł​ne i ala​ba​stro​wą cerę, któ​ra zda​wa​ła się ja​śnieć od środ​ka. Nie An​nie jed​na ga​pi​ła się na to zja​wi​sko z otwar​tą bu​zią. Ogrom​ne oku​la​ry prze​ciw​sło​necz​ne, się​ga​ją​cy zie​mi ka​wo​wy płaszcz z kasz​mi​ru, kasz​mi​ro​wy golf w tym sa​mym od​cie​niu i do​pa​so​wa​ne ko​lo​‐ rem ko​za​ki spra​wia​ły, że ko​bie​ta wy​glą​da​ła jak mo​del​ka w trak​cie se​sji zdję​cio​wej. An​nie cał​kiem za​po​mnia​ła, po co w ogó​le tu przy​je​cha​ła. Pró​bo​wa​ła so​bie przy​po​‐ mnieć, kim jest ta ko​bie​ta, bo na pew​no kimś zna​nym, może fran​cu​ską ac​tri​ce. Nie Chia​ra Ma​stro​ian​ni, Car​la Bru​ni też nie… Tym​cza​sem pięk​ność szła przed sie​bie, pcha​jąc wó​zek wy​pcha​ny sto​sem wa​li​zek od Lo​uisa Vu​it​to​na. Do​pie​ro kie​dy prze​szła tuż obok, An​nie za​uwa​ży​ła, że ko​bie​ta ma u boku oko​ło dzie​wię​cio​let​nią dziew​czyn​kę i ma​lut​kie​go chłop​ca. Obo​je byli ślicz​ni jak z ob​raz​‐ ka, a ich ja​sne wło​ski kon​tra​sto​wa​ły z ciem​ną fry​zu​rą mat​ki. I na​gle An​nie do​zna​ła olśnie​nia. Lola? Jej zdu​mie​nie było rów​nie duże jak prze​ra​że​nie. Pręd​ko! Ci​snąć ta​‐ blicz​kę po​wi​tal​ną na pod​ło​gę. Uciec z lot​ni​ska i biec, biec jak naj​szyb​ciej do domu. Jesz​cze zdą​ży! „Twar​do stą​pa​ją​ca po zie​mi” – tego wy​ra​że​nia uży​ła, żeby opi​sać Lolę Lu​ca​so​wi. Trze​ba było ra​czej po​wie​dzieć „nie z tej zie​mi”. Ale prze​cież Lola brzmia​ła tak nor​mal​nie przez te​le​fon. Nie było w niej nic nor​mal​ne​go. To było tak, jak​by su​per​bo​ha​ter​ka Won​der Wo​‐ man wy​lą​do​wa​ła na lot​ni​sku w swo​im ob​ci​słym wdzian​ku ze wzo​rem ame​ry​kań​‐ skiej fla​gi i zło​tym las​sem. To nie mo​gło się dziać na​praw​dę. Nie​moż​li​we! Ta ko​‐ bie​ta, ta isto​ta znaj​dzie so​bie ho​tel, ja​kiś inny dom, ja​kieś miej​sce, w któ​rym za​‐ cznie so​bie wszyst​ko od nowa, albo zaj​mie się czym​kol​wiek, co ją tu spro​wa​dzi​ło. Niech za​wró​ci i wstą​pi z po​wro​tem na stro​ny „Vo​gue’a”, z któ​rych się wła​śnie wy​‐ ło​ni​ła. Świet​nie so​bie po​ra​dzi. Tak, tak bę​dzie dla niej le​piej. Ta ko​bie​ta nie pa​su​je do świa​ta An​nie, do jej ży​cia, a już z cał​ko​wi​tą pew​no​ścią nie od​naj​dzie się w jej domu. Jed​nak mimo wszyst​ko An​nie od​ru​cho​wo ru​szy​ła przed sie​bie, roz​py​cha​jąc się łok​cia​mi, od​su​wa​jąc lu​dzi z dro​gi, prąc do przo​du, by do​stać się do Loli. Gdy była

już bli​sko, unio​sła w górę ra​chi​tycz​ny, od​ręcz​ny na​pi​sik i wy​ma​chu​jąc nim ża​ło​‐ śnie, wo​ła​ła: „Prze​pra​szam, prze​pra​szam!”. Na​stą​pi​ła sce​na okrut​ne​go upo​ko​rze​‐ nia. Lola spo​glą​da​ła po​wy​żej! An​nie, pulch​na, mie​rzą​ca za​le​d​wie sto sześć​dzie​siąt pięć cen​ty​me​trów, sta​ła na pal​cach nie​mal pod no​sem bo​gi​ni, któ​ra jej nie do​strze​‐ ga​ła! Wresz​cie An​nie prak​tycz​nie we​pchnę​ła ko​bie​cie kart​kę przed oczy, od​chrząk​‐ nę​ła i krzyk​nę​ła pi​skli​wie, jak​by na​wdy​cha​ła się helu. – Lola? Lola spoj​rza​ła w dół, ga​ze​la pa​trzą​ca na guź​ca, i roz​po​zna​ła swo​je imię na ta​‐ blicz​ce. Po​pa​trzy​ła na ro​dacz​kę przez ciem​ne oku​la​ry. – An​nie? Tłum zda​wał się prze​su​wać w zwol​nio​nym tem​pie. – Wi​taj we Fran​cji! – wy​rzu​ci​ła z sie​bie An​nie hi​ste​rycz​nym to​nem, po czym świat wró​cił do nor​mal​no​ści. – Już się za​mar​twia​łam! Co się sta​ło? Lola zdję​ła oku​la​ry. Mia​ła pięk​ne, bla​do​zie​lo​ne oczy, któ​re wy​glą​da​ły, jak​by nie​‐ daw​no pła​ka​ła. Na​chy​li​ła się nie​co i wy​ja​śni​ła An​nie na ucho: – Za​trzy​ma​li nas ci od imi​gra​cji – szep​nę​ła. – Naj​wi​docz​niej by​li​śmy po​dej​rza​‐ ni, sa​mot​na mat​ka z dwoj​giem dzie​ci. Byli nie​grzecz​ni i… W tej chwi​li sy​nek za​wył: – Na rąc​ki, mama, na rąc​ki! Cią​gnął ją za ra​mię. Po​pa​trzy​ła na An​nie, oczy znów wy​peł​ni​ły się łza​mi. – Przez chwi​lę my​śla​łam, że chcą nas ode​słać z po​wro​tem. A po​tem, na​gle, bez po​wo​du, po pro​stu nas pu​ści​li. Nie ro​zu​miem. An​nie była zu​peł​nie zbi​ta z tro​pu na​iw​no​ścią Loli. – Tu nie ma nic do ro​zu​mie​nia, ko​cha​na – po​wie​dzia​ła, gła​dząc Ame​ry​kan​kę po rę​ka​wie mięk​kie​go okry​cia. – Wi​taj we Fran​cji, któ​ra ma wie​le do za​ofe​ro​wa​nia – na do​bry po​czą​tek nad​uży​cie wła​dzy i ar​bi​tral​ne de​cy​zje. Bę​dziesz za​chwy​co​na! – Na ra​zie je​stem prze​ra​żo​na – Lola wy​zna​ła jesz​cze ci​szej. – Tak się cie​szę, że wi​dzę przy​ja​zną twarz. – Czy​li mnie? – nie do​wie​rza​ła An​nie. Spo​wi​te w kasz​mir, dwu​me​tro​we pięk​no​ści z re​gu​ły nie mają po​wo​dów, aby oba​wiać się ota​cza​ją​ce​go je świa​ta. Jed​nak Lola wy​raź​nie się bała. – Ko​niec two​ich trosk – oznaj​mi​ła An​nie, prze​ko​na​na, że mówi praw​dę. – Za​‐ opie​ku​ję się tobą i two​imi uro​czy​mi dzieć​mi – za​po​wie​dzia​ła. Zwró​ci​ła się do chłop​ca i dziew​czyn​ki z sze​ro​kim uśmie​chem, ma​ją​cym na celu prze​ka​za​nie cie​pła i mat​czy​nej pew​no​ści sie​bie. Dzie​wię​cio​lat​ka mia​ła wro​gi gry​mas na twa​rzy i uni​‐ ka​ła kon​tak​tu wzro​ko​we​go. Chłop​czyk za​wisł obie​ma rącz​ka​mi na płasz​czu mat​ki

i chy​ba przy​mie​rzał się, by wspiąć się po nim jak małp​ka. Lola wzię​ła go na ręce, a on na​tych​miast wtu​lił bu​zię w jej szy​ję. – Na pew​no nie mo​że​cie się do​cze​kać, kie​dy zo​ba​czy​cie swój nowy dom! – po​wie​dzia​ła An​nie, na​da​jąc to​no​wi tyle bez​tro​‐ ski, na ile tyl​ko umia​ła się zdo​być. – Nasz wa​ka​cyj​ny dom – szep​nę​ła Lola, rzu​ca​jąc An​nie ner​wo​we spoj​rze​nie. – Wasz ślicz​ny wa​ka​cyj​ny dom, oczy​wi​ście! – pod​chwy​ci​ła An​nie. – A wiesz, że mam syn​ka w two​im wie​ku? Tak w ogó​le to mam trzech chłop​ców. – Nie​na​wi​dzę chło​pa​ków – Lia wzru​szy​ła ra​mio​na​mi. – Są głu​pi. – Nie moi. To ka​wa​le​ro​wie na szóst​kę, daję sło​wo. An​nie od​no​to​wa​ła w pa​mię​ci, żeby ostrzec sy​nów przed ewen​tu​al​nym pie​kłem, któ​re mo​gło​by się roz​pę​tać, gdy​by się przy​pad​kiem czymś na​ra​zi​li. Na​gle jak boja spo​mię​dzy mor​skich fal z tłu​mu wy​nu​rzył się Lu​cas, prze​py​cha​‐ ją​cy się w ich stro​nę przez ludz​ki gąszcz. Gdy jego wzrok spo​czął na Loli, otwo​rzył sze​rzej oczy i żeby zro​bić An​nie przy​jem​ność, udał lek​ki atak ser​ca, kła​dąc dło​nie na klat​ce pier​sio​wej w bar​dzo fran​cu​skim ge​ście, któ​ry ozna​cza, że wła​śnie zo​stał ra​żo​ny strza​łą Amo​ra. Uści​snął Loli dłoń, przed​sta​wił się, a po​tem za​czął roz​ma​‐ wiać z nią i z dzieć​mi po an​giel​sku bez za​jąk​nie​nia i gbu​ro​wa​to​ści. An​nie wy​da​ła wes​tchnie​nie naj​głęb​szej ulgi. Lu​cas uchro​ni jej ty​łek i w ogó​le ura​tu​je dzień. W sa​mo​cho​dzie An​nie po​sta​no​wi​ła uda​wać, że wszyst​ko jest w naj​lep​szym po​‐ rząd​ku. Nie da nic po so​bie po​znać, na​wet Lu​ca​so​wi, choć po​dej​rze​wa​ła, że sta​ry drań już do​brze wie, co cho​dzi jej po gło​wie. Nie mo​gła na ra​zie wy​my​ślić żad​nej błys​ko​tli​wej opo​wie​ści, więc za​pa​dła nie​zręcz​na ci​sza. An​nie sły​sza​ła tyl​ko tę​tent wła​snych, wście​kle ga​lo​pu​ją​cych my​śli. Van był w strasz​nym sta​nie. Wstyd. Wszę​‐ dzie było peł​no za​ba​wek i okrusz​ków. Jak mo​gła tego wcze​śniej nie za​uwa​żyć? Dla​‐ cze​go nie po​słu​cha​ła Lu​ca​sa i nie za​mó​wi​ła cho​ler​nej tak​sów​ki? W ten spo​sób unik​nę​ła​by za​że​no​wa​nia. I wte​dy van utknął w okrop​nym kor​ku. Sta​nę​li aku​rat na wy​so​ko​ści za​py​zia​łe​go prze​my​sło​we​go przed​mie​ścia. Lia i Si​mon za​snę​li na tyl​nym sie​dze​niu. Lola znów mia​ła na no​sie ciem​ne oku​la​ry i w mil​cze​niu wpa​try​wa​ła się w oko​li​cę, bar​dziej zło​wro​gą niż kie​dy​kol​wiek. W ota​cza​ją​cych ich sa​mo​cho​dach or​ga​ni​zmy na niż​‐ szym po​zio​mie roz​wo​ju ewo​lu​cyj​ne​go pa​li​ły pa​pie​ro​sa za pa​pie​ro​sem i trą​bi​ły za​‐ wzię​cie. An​nie po​czu​ła, jak za​le​wa ją fala nie​na​wi​ści do pa​ry​żan i wszyst​kie​go, co fran​cu​skie. Jak na złość deszcz moc​niej za​dud​nił o dach auta. Lu​cas włą​czył wy​cie​‐ racz​ki, któ​re ru​szy​ły ze skrzy​pie​niem, po czym za​czę​ły się prze​su​wać w górę i w dół, roz​ma​zu​jąc na szy​bie za​gad​ko​wą czar​ną sub​stan​cję. – A to cie​ka​we – Lu​cas za​uwa​żył bez​na​mięt​nie. – Zda​je się, że guma z wy​cie​ra​‐

czek się roz​pa​da. – Nic po​dob​ne​go. – A jed​nak. Są​dzę, że stra​ci​ła ela​stycz​ność. Rze​czy​wi​ście, wy​cie​racz​ki roz​pro​wa​dza​ły przy​po​mi​na​ją​cą smo​łę maź, któ​ra mie​sza​jąc się z desz​czem, two​rzy​ła na szy​bie obrzy​dli​we za​cie​ki. Lu​cas ob​ni​żył się w fo​te​lu, żeby wi​dzieć dro​gę przez dwu​dzie​sto​cen​ty​me​tro​wy dol​ny frag​ment szy​‐ by, któ​ry po​zo​stał nie​za​ma​za​ny. Pro​wa​dził da​lej w tej dziw​nej po​zy​cji. Czy on musi się tak za​cho​wy​wać? Za​czę​ła czy​ścić pa​znok​cie, wy​do​by​wa​jąc spod nich reszt​ki za​schnię​te​go cia​sta. Z ca​łych sił pró​bo​wa​ła wy​kom​bi​no​wać, co by tu po​wie​dzieć, jed​no​cze​śnie sta​ran​nie uni​ka​jąc ci​ska​nych jej przez Lu​ca​sa zna​czą​cych spoj​rzeń. O, do​brze wie​dzia​ła, co so​bie my​śli. Lola była naj​pięk​niej​szą ko​bie​tą, jaką któ​re​kol​wiek z nich wi​dzia​ło poza ekra​nem te​le​wi​zo​ra. I ni​g​dy prze​nig​dy nie bę​dzie pa​so​wa​ła do jej domu. Lu​cas wresz​cie usiadł nor​mal​nie i spoj​rzał na Lolę przez wstecz​ne lu​ster​ko. Jego głos prze​rwał ci​szę jak pusz​czo​ny gło​śno bąk. – To two​ja pierw​sza wi​zy​ta we Fran​cji? – spy​tał. Za​mknij się! – An​nie krzyk​nę​ła w my​ślach. – Za​mknij się! Lola ode​rwa​ła wzrok od okna. – Przy​jeż​dża​łam tu w spra​wach za​wo​do​wych, ale ni​g​dy na dłu​żej niż na kil​ka dni. – Jaka to pra​ca? – An​nie od​wa​ży​ła się od​wró​cić i spoj​rzeć na ko​bie​tę. – By​łam mo​del​ką – od​po​wie​dzia​ła Lola. An​nie po​czu​ła, że ser​ce opa​da jej gdzieś w oko​li​cę ko​stek. No ja​sne, że mo​del​ka, cóż by in​ne​go? – By​łam znacz​nie młod​‐ sza – do​rzu​ci​ła Lola. – Uwiel​biam Pa​ryż – po​wie​dzia​ła i zdję​ła oku​la​ry. Oczy mia​ła za​czer​wie​nio​ne, pod​puch​nię​te. – Prze​pra​szam za te oku​la​ry – chlip​nę​ła. – Nie chcia​łam, żeby dzie​ci wi​dzia​ły, że nie pa​nu​ję nad emo​cja​mi. Trzy​ma​łam się w sa​‐ mo​lo​cie, ale te​raz, po tym in​cy​den​cie z imi​gra​cją, z tym wszyst​kim… An​nie ni​g​dy nie zwra​ca​ła uwa​gi na to, czy sy​no​wie wi​dzą, jak kon​tro​lu​je swo​je uczu​cia lub ich nie kon​tro​lu​je. Boże, gdy​by mie​li ją oglą​dać tyl​ko opa​no​wa​ną, nie wi​dy​wa​li​by jej pra​wie wca​le. Wresz​cie wy​my​śli​ła, co mó​wić. – Pro​szę, nie roz​glą​daj się po tej oko​li​cy! Je​dzie​my ob​wod​ni​cą przez przed​mie​‐ ścia. Po​pad​niesz w jesz​cze więk​szą de​pre​sję. Po​cze​kaj, aż do​je​dzie​my do domu. Wszy​scy ko​cha​ją mój dom! – Zro​bię ma​low​ni​czy wy​ciecz​ko​wy ob​jazd – oznaj​mił Lu​cas. – Daj spo​kój, są wy​koń​cze​ni – An​nie za​pro​te​sto​wa​ła sła​bo. W chwi​li, gdy có​recz​ka Loli otwie​ra​ła za​spa​ne po​wie​ki, Lu​cas mi​jał plac Zgo​dy,

po​tem rue de Ri​vo​li, Ogród Luk​sem​bur​ski, wresz​cie Luwr i An​nie nie mia​ła sił go po​wstrzy​my​wać. Lola za​wo​ła​ła: – Och, Lia, spójrz na te pięk​ne sta​re bu​dyn​ki! O, wie​ża Eif​fla! Lia, je​ste​śmy w Pa​ry​żu! Twarz Lii wy​ra​ża​ła kom​plet​ny brak za​in​te​re​so​wa​nia, ale na ob​li​czu Loli ma​lo​‐ wa​ła się na​dzie​ja. Ja​ką​kol​wiek ko​bie​tą była nie​zna​jo​ma, An​nie po​ję​ła, że przede wszyst​kim jest mat​ką. Pod tym jed​nym wzglę​dem były z Lolą ta​kie same. • Lola czu​ła się tak, jak​by ktoś wy​pom​po​wał z niej reszt​ki ener​gii. Co ona naj​lep​sze​‐ go zro​bi​ła? Mu​sia​ła jed​nak być sil​na. An​nie przed​sta​wia​ła ją swo​im syn​kom, któ​rzy ko​lej​no roz​pro​sto​wy​wa​li za​ło​żo​ne na pier​siach ręce i po​da​wa​li dło​nie go​ścio​wi. Si​‐ mon nie wy​ka​zy​wał chę​ci obu​dze​nia się, więc no​si​ła go, opar​te​go na swo​im ra​mie​‐ niu, od po​ko​ju do po​ko​ju, świa​do​ma trzech par oczu śle​dzą​cych każ​dy jej ruch. Na​‐ tu​ral​nie zda​wa​ła so​bie rów​nież spra​wę z gnie​wu Lii. Chłop​cy za​rzu​ca​li ją py​ta​nia​‐ mi, co przy​po​mi​na​ło jej prze​słu​cha​nie na lot​ni​sku. Nie była pew​na, czy uda się jej zro​bić do​bre wra​że​nie. – Pani dzi​dziuś – zwró​cił jej uwa​gę Lau​rent – śli​ni się pani na ra​mię. – Bra​wo, Ein​ste​inie – od​po​wie​dział za nią Ma​xen​ce. – To dzi​dziuś, co ma ro​bić? Rany! – Ile pani ma wzro​stu? – chciał wie​dzieć pię​cio​let​ni Paul. – Nie​grzecz​nie tak wy​py​ty​wać – upo​mniał go Ma​xen​ce. – Sam je​steś nie​grzecz​ny – od​pa​ro​wał bra​ci​szek. – Ej, spo​kój mi tu, chło​pa​ki! – wkro​czy​ła An​nie i ku zdzi​wie​niu Loli na​tych​‐ miast się uspo​ko​ili. An​nie za​pro​wa​dzi​ła Lolę i Lię na górę po skrzy​pią​cych scho​dach i z ręką na klam​ce za​mar​ła te​atral​nie przed jed​ną z sy​pial​ni. – Lolu, daję ci ró​żo​wy po​kój, ale mu​szę cię ostrzec, że nie na​da​je się dla osób o sła​bych ner​wach. We​szły do prze​stron​ne​go wnę​trza ską​pa​ne​go w cie​płym świe​tle. Lola prze​ży​ła drob​ny szok na wi​dok do​mi​nu​ją​ce​go różu. Po​środ​ku usta​wio​no nie​wiel​kie łóż​ko z bal​da​chi​mem i ró​żo​wą za​słon​ką z gazy. Uka​zu​ją​ce cza​ru​ją​cą pa​no​ra​mę da​chów okno było hoj​nie przy​stro​jo​ne je​dwa​biem w ró​żo​we pasy. Skrom​ne ume​blo​wa​nie ogra​ni​cza​ło się do ma​leń​kie​go biu​recz​ka po​ma​lo​wa​ne​go na lśnią​cą czer​wień, po​la​‐ kie​ro​wa​nej na czar​no an​tycz​nej sza​fy i ma​li​no​we​go fo​te​la. – Zmie​ni​łam obi​cie – wy​ja​śni​ła An​nie jak​by prze​pra​sza​ją​co – na ma​te​riał w sty​‐

lu vin​ta​ge. Jak się tu wcho​dzi, to moż​na się po​czuć jak w wa​len​tyn​ko​wej bom​bo​‐ nier​ce, co nie? Ale do​brze się ba​wi​łam, urzą​dza​jąc ten po​kój. To moja dziew​czyń​‐ ska sy​pia​len​ka. – Cud​na! – Lola wy​krzyk​nę​ła z nie​kła​ma​nym za​chwy​tem. – Ścia​ny kosz​to​wa​ły masę pra​cy. Całe wie​ki za​ję​ło mi kła​dze​nie gła​dzi, żeby było rów​no, a po​tem była wal​ka, żeby od​cień far​by był w sam raz. – Sama to pani zro​bi​ła? – spy​ta​ła Lia, wska​zu​jąc na krop​ki o nie​co ciem​niej​szej bar​wie, na​ma​lo​wa​ne na chy​bił tra​fił na ścia​nach. – Jesz​cze nie skoń​czy​łam. – A tam​to? – pa​lec Lii skie​ro​wa​ny był na spły​wa​ją​cy z bal​da​chi​mu we​lon z gazy, ozdo​bio​ny drob​niut​ki​mi sto​krot​ka​mi. – Uży​wa​łam kle​ju na go​rą​co, to nie było mą​dre, bo ciąg​le to​pił mi gazę. Ma​sa​‐ kra, na​praw​dę. Oczy​wi​ście jak to ja, za​miast zmie​nić klej, cią​gnę​łam mękę da​lej. Jak naj​dzie mnie wena, je​stem jak opę​ta​na. – Ład​nie wy​szło – po​chwa​li​ła Lia. Lola za​no​to​wa​ła ten wy​raz apro​ba​ty. – Uro​cze, ślicz​ne! – do​da​ła z na​ci​skiem. – Cóż… Cała ja – rzu​ci​ła An​nie. – Na pew​no je​ste​ście przy​zwy​cza​je​ni do więk​‐ szej ele​gan​cji. Po​kój dzie​cię​cy nie spo​tkał się z po​dob​nym uzna​niem. Była to klit​ka, w któ​rej z tru​dem mie​ści​ły się dwa łó​żecz​ka i od​dzie​la​ją​ca je spo​ra skrzy​nia. Nie​wiel​ka po​‐ wierzch​nia i sko​sy pod su​fi​tem nada​wa​ły sy​pial​ni cha​rak​ter dom​ku na drze​wie. To wra​że​nie było spo​tę​go​wa​ne przez ta​pe​tę o bar​wie mchu, na któ​rej wid​nia​ły dość ma​ka​brycz​ne sce​ny z po​lo​wań: ustrze​lo​ne kacz​ki, broń i roz​sy​pa​ne pió​ra. – Ja tu nie śpię – oznaj​mi​ła Lia. Jak na za​wo​ła​nie Si​mon za​czął kwi​lić. – Przy​zna​ję, po​ko​ik jest dość brzyd​ki – An​nie stwier​dzi​ła rze​czo​wo. – Jest urzą​‐ dzo​ny w gu​ście daw​nej wła​ści​ciel​ki domu, a ja ja​koś ni​g​dy nie ze​bra​łam się w so​‐ bie, żeby go wy​re​mon​to​wać. Lola spró​bo​wa​ła po​sta​wić Si​mo​na, ale na​tych​miast wspiął się po niej jak mały tor​bacz i przy​jął pier​wot​ną po​zy​cję na ra​mie​niu. – Spo​koj​nie, po​ra​dzi​my so​bie. – Nie po​do​ba mi się. Nie będę tu spać – po​wtó​rzy​ła dziew​czyn​ka. – To zmę​cze​nie po​dró​żą, ta zmia​na cza​su… – prze​pra​sza​ła Lola. An​nie spoj​rza​ła na Lię. – Po​myśl o tym po​ko​ju jak o czy​stej kart​ce. Mo​że​my z nim zro​bić, co nam się

żyw​nie spodo​ba. Nie ma ogra​ni​czeń. Lia roz​wa​ży​ła po​mysł. – Może być ró​żo​wy jak ten, któ​ry wi​dzie​li​śmy wcze​śniej? – Je​śli prze​ko​nasz mo​ich chłop​ców. Nie zno​szą różu. Oso​bi​ście jed​nak uwa​żam, że sta​nie się tak mod​ny jak czerń. – Fio​le​to​wy też lu​bię. – Do​bra, ale bę​dziesz mu​sia​ła mi po​móc. Sama nie dam rady – od​par​ła An​nie. Lola ob​ser​wo​wa​ła wy​mia​nę zdań mię​dzy cór​ką a tą cał​kiem obcą ko​bie​tą z bra​‐ kiem zro​zu​mie​nia i być może odro​bi​ną za​zdro​ści. • – A skąd to się wzię​ło? – Lu​cas wy​krzyk​nął z za​chwy​tem, kie​dy An​nie sta​wia​ła na sto​le w ja​dal​ni pa​ru​ją​cą la​sa​gne z kur​cza​kiem i wiel​ką mi​skę sa​la​de ni​ço​ise, sa​łat​ki ni​cej​skiej. – Dro​ga do ser​ca męż​czy​zny wie​dzie przez żo​łą​dek – po​wie​dzia​ła An​nie, żeby po​pi​sać się przed Lolą. Była dum​na ze swo​ich zdol​no​ści or​ga​ni​za​cyj​nych. Już po​‐ przed​nie​go dnia przy​rzą​dzi​ła da​nie i umy​ła wa​rzy​wa do sa​łat​ki, a te​raz tyl​ko pod​‐ grza​ła jed​no i wy​mie​sza​ła dru​gie z do​mo​wym so​sem wi​ne​gret i vo​ilá – po​si​łek go​‐ to​wy w tro​chę wię​cej niż pół go​dzi​ny od przy​jaz​du z lot​ni​ska. Przy sto​le na​dal mia​ła pro​ble​my z wy​szu​ka​niem te​ma​tu do roz​mo​wy. Dzię​ki Bogu był z nimi Lu​cas, któ​ry z prze​ję​ciem roz​pra​wiał o róż​nych ame​ry​kań​skich pre​zy​den​tach, po​li​ty​ce za​gra​nicz​nej, ostat​nio otwar​tych wy​sta​wach sztu​ki, któ​rych nie wol​no prze​ga​pić, po​go​dzie i co mu tam jesz​cze śli​na na ję​zyk przy​nio​sła. Lola od​po​wia​da​ła naj​le​piej, jak umia​ła. Mu​sia​ła w do​dat​ku wy​ko​ny​wać akro​ba​cje, bo jed​ną ręką ja​dła, a na dru​giej trzy​ma​ła Si​mo​na, któ​ry znów za​snął. Kon​wer​so​wa​ła jed​nak uro​czo, z ca​łych sił sta​ra​jąc się zro​bić wra​że​nie przy​stęp​nej i bez​po​śred​niej. Pró​bo​wa​ła też włą​czyć do roz​mo​wy cór​kę, jed​nak nie od​nio​sła na tym polu suk​ce​‐ su. Tym​cza​sem Paul i Lau​rent wy​głu​pia​li się, za​miast jeść, a Ma​xen​ce mil​czał i uni​kał wzro​ku mat​ki. Cóż, An​nie sama mia​ła pro​blem z pa​trze​niem mu pro​sto w oczy, więc czy mo​gła wi​nić syna? Ma​xen​ce ga​pił się na Lolę, co było nie​grzecz​ne, ale czy ona za​cho​wy​wa​ła się ina​czej? Nie tyle pa​trzy​ła na Lolę, co ba​da​ła ją szcze​‐ gó​ło​wo wzro​kiem. Mo​gła na​wet chy​ba po​li​czyć pory na jej no​sie. Nie zna​la​zła ani jed​nej ska​zy, ale nie da​wa​ły jej spo​ko​ju te usta. Skąd ona je wy​trza​snę​ła – z ka​ta​lo​‐ gu czę​ści cia​ła we​dług An​ge​li​ny Jo​lie? Kto miał ta​kie war​gi? Do tego ten jej ol​brzy​‐ mi biust. Im​po​nu​ją​cy! Kie​dy zje​dli, Lola za​pro​wa​dzi​ła Lię i Si​mo​na do łó​żek, a An​nie to​wa​rzy​szy​ła Lu​‐

ca​so​wi do drzwi. – Two​ja mi​sja za​koń​czo​na – szep​nę​ła. – Świet​nie się spi​sa​łeś. Pro​szę się zgło​sić ju​tro rano, punkt szó​sta, po przy​dział dal​szych za​dań. – A czy o czwar​tej by​ło​by za wcze​śnie? – od​szep​nął. – W za​sa​dzie nie chcę opusz​czać tego domu. – Aż tak ci się po​do​ba, hę? – Ale ma​ki​jaż ma ja​kiś taki zbyt do​sko​na​ły – przy​znał, jesz​cze bar​dziej ści​sza​jąc głos. – I ma dziw​ne pa​znok​cie. – Jak to dziw​ne? – Spra​wia​ją wra​że​nie sztucz​nych. Ro​ze​śmia​ła się. – Bo są sztucz​ne. Lu​cas otwo​rzył oczy sze​rzej ze zdu​mie​nia. – Lu​dzie mogą mieć sztucz​ne pa​znok​cie? – Nie​waż​ne, to ame​ry​kań​ski wy​mysł. – A usta – do​dał z roz​ma​rzo​nym wy​ra​zem twa​rzy – ma ta​kie jak w por​no​sach. A cyc​ki… – Uro​dzo​ny po​eta – An​nie ze śmie​chem wy​pchnę​ła go za próg. Ze​bra​ła sy​nów ra​zem i za​czę​li na pal​cach wspi​nać się po scho​dach. Szep​ta​li i chi​cho​ta​li, bo nie byli pew​ni, jak się po​ru​szać po domu, któ​ry już nie był taki sam jak wczo​raj. Kie​dy le​że​li w łóż​kach, Ma​xen​ce spy​tał: – Czy oni nie są dzi​wacz​ni? We​dług mnie są dzi​wacz​ni. Mama po​pra​wi​ła mu koł​drę i zgar​nę​ła grzyw​kę z oczu dzie​wię​cio​lat​ka. – Co w nich ta​kie​go dziw​ne​go? – Skąd mam wie​dzieć? – Ma​xen​ce wzru​szył ra​mio​na​mi. – Jacy oni są wy​so​cy – wy​mam​ro​tał Paul, któ​re​mu kle​iły się już po​wie​ki. – Czas spać – oznaj​mi​ła An​nie. Po ko​lei pod​cho​dzi​ła do każ​de​go z syn​ków i ca​‐ ło​wa​ła na do​bra​noc. – Ko​cham cię naj​bar​dziej na świe​cie – Paul wy​dy​szał jej w szy​ję. – A ja cie​bie naj​bar​dziej w ca​łym ko​smo​sie – od​szep​nę​ła An​nie. • An​nie ze​szła z po​wro​tem na dół, żeby po​zmy​wać. Z ulgą my​śla​ła o chwi​li sa​mot​no​‐ ści. Na​la​ła wody do jed​ne​go z że​liw​nych ja​poń​skich czaj​nicz​ków. Z każ​dej po​dró​ży do Ja​po​nii John​ny przy​wo​ził jej czaj​nik do pa​rze​nia her​ba​ty i było to za​wsze małe dzie​ło sztu​ki. – Do two​jej ko​lek​cji – ma​wiał.

– Dla​cze​go na​zy​wasz to moją ko​lek​cją? To two​ja ko​lek​cja – pro​te​sto​wa​ła. – To jest moja ko​lek​cja dla cie​bie. – Chy​ba na​stęp​nym ra​zem po​win​nam ra​zem z tobą od​wie​dzić Kraj Kwit​ną​cej Wi​śni. Sama so​bie wy​bio​rę, co będę ko​lek​cjo​no​wać. – Na​stęp​nym ra​zem? Po co ten po​śpiech? Po​sta​wi​ła czaj​ni​czek na ku​chen​ce i za​bra​ła się za zmy​wa​nie. Oczy​wi​ście ni​g​dy nie wy​bra​ła się do Ja​po​nii, ale nie to sta​no​wi​ło pro​blem. Mar​twi​ła się, że prze​szła jej ocho​ta na po​dró​że. Pro​szę bar​dzo, oto na​ma​wia ob​cych lu​dzi, żeby za​czę​li od nowa, tym​cza​sem sama tkwi w swo​jej sa​mot​no​ści, za​mknię​ta w krę​gu my​śli błą​‐ dzą​cych wo​kół jed​ne​go je​dy​ne​go dnia sprzed nie​mal trzech lat. Spłu​ka​ła pa​tel​nię i odło​ży​ła ją na usta​wio​ną na pra​wo od zle​wu su​szar​kę. – Woda się go​tu​je – roz​legł się na​gle głos Loli. An​nie aż pod​sko​czy​ła. – O Boże, nie sły​sza​łam, jak we​szłaś. Lola prze​bra​ła się w dżin​sy, zmy​ła też ma​ki​jaż. Jej twarz no​si​ła śla​dy zmę​cze​nia dłu​gą dro​gą, lecz była nie​za​prze​czal​nie pięk​na. – Nie chcia​łam cię prze​stra​szyć – po​wie​dzia​ła, zdej​mu​jąc pa​tel​nię z su​szar​ki i wy​cie​ra​jąc ście​recz​ką. An​nie prze​szedł dreszcz. Te​raz, w jej po​rze pi​cia her​ba​ty? Na​ru​sze​nie jej oso​bi​ste​go cza​su? – Nie mu​sisz tego ro​bić! – Za​brzmia​ło to nie​co apo​dyk​tycz​nie. – Pew​nie je​steś wy​koń​czo​na. Idź się po​ło​żyć! Loli nie spe​szył ten roz​ka​zu​ją​cy ton. – Mam ocho​tę ci po​móc – od​par​ła non​sza​lanc​ko. – Na​pi​ła​bym się też her​ba​ty zio​ło​wej. – Wy​ję​ła z rąk An​nie mo​kry ta​lerz i wzię​ła się za wy​cie​ra​nie. – Zda​je się, że to mnie przy​pad​nie dziś po​kój z za​strze​lo​ny​mi kacz​ka​mi. Lia i Si​mon smacz​nie śpią w ró​żo​wym łóż​ku. Więc – cią​gnę​ła – Lu​cas tu nie miesz​ka? An​nie była zbul​wer​so​wa​na. Dla​cze​go ze​bra​ło się jej na po​ga​dusz​ki wła​śnie te​‐ raz? – Broń Boże, nie! – od​po​wie​dzia​ła. – By​łaś za​męż​na? – py​ta​ła Lola. – Tak, raz – brzmia​ła oschła od​po​wiedź go​spo​dy​ni. – Roz​wio​dłaś się? Wy​ja​śnie​nie An​nie brzmia​ło jak wy​ćwi​czo​na for​muł​ka. – Mój mąż, mi​łość mo​je​go ży​cia, zgi​nął w wy​pad​ku sa​mo​cho​do​wym po​nad dwa i pół roku temu. Zmarł w dro​dze do szpi​ta​la. Lola pod​nio​sła na nią wzrok, trzy​ma​ją​ca ście​recz​kę dłoń za​mar​ła.

– Strasz​nie, strasz​nie mi przy​kro – po​wie​dzia​ła. – Mnie też, mo​żesz mi wie​rzyć – rzu​ci​ła An​nie, zdej​mu​jąc gu​mo​we rę​ka​wi​ce. Po​go​dzi​ła się już z tym​cza​so​wą utra​tą sa​mot​no​ści. Czy znaj​dzie jesz​cze w domu bez​piecz​ne miej​sce? Po​da​ła Loli ku​bek her​ba​ty i we dwie sta​ły przy zle​wie. An​nie nie pro​po​no​wa​ła, żeby usia​dły, ma​jąc na​dzie​ję, że ko​bie​ta za​raz so​bie pój​dzie, ale może po​win​na ją była za​pro​sić do sto​łu. Lola była tak wy​so​ka, że spra​wia​ła, iż cała kuch​nia wraz z wła​ści​ciel​ką zda​wa​ła się o wie​le mniej​sza. Czy nie po​win​na przy​‐ pad​kiem być wy​cień​czo​na wie​lo​go​dzin​ną po​dró​żą? A ona stoi tu, ubra​na w dżin​sy i bia​łą ko​szul​kę, spo​koj​na i za​dba​na. Ema​no​wa​ła na​tu​ral​no​ścią i nie​wy​mu​szo​nym wdzię​kiem. Kieł​ku​ją​ce w An​nie po​czu​cie niż​szo​ści na​tych​miast uro​sło do nie​bo​‐ tycz​nych roz​mia​rów. Lola od​su​nę​ła krze​sło od sto​łu i usia​dła bez za​pro​sze​nia. Ja​‐ sne. Prze​cież te​raz był to tak​że jej dom. An​nie przy​łą​czy​ła się do niej po​ko​na​na. – Je​śli chcesz za​dzwo​nić do męża czy eks​mę​ża, czy ko​go​kol​wiek, to te​raz jest naj​lep​sza pora – po​ra​dzi​ła Loli. – Tam te​raz jest rano. Lola łyk​nę​ła her​ba​ty. – Szcze​rze mó​wiąc, wo​la​ła​bym to jesz​cze tro​chę odło​żyć. An​nie bły​snę​ło w gło​wie ja​kieś złe prze​czu​cie. – Co ro​zu​miesz przez „jesz​cze tro​chę”? Lola wy​glą​da​ła jak za​pę​dzo​na w kozi róg. – Nie ro​zu​miem, o co py​tasz. An​nie spoj​rza​ła na nią zna​czą​co. – Mark przy​la​tu​je do domu z Atlan​ty za dwa dni – po chwi​li mil​cze​nia ode​zwa​‐ ła się Lola. – Na​pi​sa​łam do nie​go kart​kę i wy​sła​łam ją z No​we​go Jor​ku, kie​dy cze​‐ ka​li​śmy na prze​siad​kę. Więc… – Więc? – Więc przy odro​bi​nie szczę​ście da się na chwi​lę zmy​lić. – Co ty zro​bi​łaś? – An​nie gło​śno na​bra​ła po​wie​trza. – Wy​sła​łam mu pocz​tów​kę z… – Chy​ba nie spa​ko​wa​łaś dzie​ci i nie po​le​cia​łaś za gra​ni​cę bez jego zgo​dy? Po​‐ wiedz, że to nie​praw​da! Lola wbi​ła wzrok w ku​bek. – Cóż, to bar​dzo skom​pli​ko​wa​ne – za​czę​ła, a głos za​drżał jej nie​co. Ser​ce An​nie wa​li​ło jak mło​tem. Czyż​by ukry​wa​ła zbie​gów? – Nie po​peł​niasz żad​ne​go prze​stęp​stwa, praw​da? – Za​brzmia​ło to bar​dzo oskar​‐ ży​ciel​sko i wro​go. Nie​mal na​tych​miast po​ża​ło​wa​ła groź​ne​go tonu. Lola otwo​rzy​ła usta, żeby od​po​wie​dzieć, ale An​nie ją uprze​dzi​ła, pró​bu​jąc zła​go​dzić swo​je sta​no​‐

wi​sko. – Przez te​le​fon mó​wi​łaś, że się nad tobą znę​ca. – Cią​gle za​da​ję so​bie py​ta​nie – mó​wi​ła Lola – jak zde​fi​nio​wać znę​ca​nie. – Jest fi​zycz​nie agre​syw​ny? – spy​ta​ła An​nie. W tej chwi​li po​trze​bo​wa​ła, żeby Lola po​wie​dzia​ła „tak”. Ko​bie​ta za​wa​ha​ła się, od​wró​ci​ła wzrok. – On… tak, jest agre​syw​ny. Po​tra​fi być agre​syw​ny, tak – stwier​dzi​ła. – Ale za​‐ wsze po​tem jest bar​dzo skru​szo​ny. W tym sęk, wiesz, za każ​dym ra​zem przy​cho​‐ dzi i prze​pra​sza, to mu​szę przy​znać. Ale po​tem znów się to po​wta​rza. Sy​tu​acja w domu zro​bi​ła się nie do wy​trzy​ma​nia. Jest zu​peł​nie nie​obli​czal​ny. A w po​łą​cze​‐ niu z na​pię​ciem zwią​za​nym z wy​cho​wy​wa​niem dzie​ci zro​bi​ło się jesz​cze go​rzej. – Unio​sła gło​wę. – Wiesz, o czym mó​wię. Męż​czyź​ni ro​bią się tacy za​zdro​śni, spra​‐ gnie​ni uwa​gi. – Znam to do​sko​na​le – skła​ma​ła An​nie. Syn​ko​wie sta​no​wi​li cu​dow​ną, sil​ną więź po​mię​dzy nią a John​nym, ni​g​dy nie byli prze​szko​dą. – Bie​dac​two! I dzie​ci, bi​du​le! Czy strasz​nie cię bije? To zna​czy koń​czy się szpi​ta​lem? Oczy Loli wy​peł​ni​ły się łza​mi, więc znów spoj​rza​ła w inną stro​nę. An​nie zro​zu​‐ mia​ła, że za​cho​wa​ła się bar​dzo nie​tak​tow​nie – za​mę​cza go​ścia jak ja​kiś in​kwi​zy​tor. – Szcze​rze mó​wiąc, przy​je​cha​łam tu, żeby spró​bo​wać przez ja​kiś czas nie my​‐ śleć o Mar​ku, za​cząć od nowa i… Ale An​nie mu​sia​ła jesz​cze coś po​wie​dzieć. Nie mia​ła wy​bo​ru. – Przy​rzek​nij mi tyl​ko, że twój przy​jazd nie jest nie​le​gal​ny. Lola za​sta​na​wia​ła się przez chwi​lę. – Ja… no… po​wie​dzia​łam mu, że prze​pro​wa​dzam się do No​we​go Jor​ku. To chy​‐ ba nie prze​stęp​stwo, że za​miast tego prze​nio​słam się do Fran​cji? – Czy sąd kie​dy​kol​wiek wy​dał na nie​go na​kaz? Lola zwró​ci​ła spoj​rze​nie na An​nie. – Och, jak naj​bar​dziej. Mogę ro​bić wszyst​ko, żeby chro​nić dzie​ci. Wol​no mi. Sie​dzia​ły w mil​cze​niu. An​nie czu​ła, jak ka​mień spa​da jej z ser​ca. Był na​kaz są​‐ do​wy. Fa​cet jest ja​kimś zwy​rod​nial​cem. Nikt tu nie ła​mie pra​wa. Ona sama do​ko​‐ nu​je chwa​leb​ne​go czy​nu, po​ma​ga​jąc ko​bie​cie za​cząć wszyst​ko od po​cząt​ku. – Wiesz, ja go ko​cham – wy​zna​ła Lola. Tym ra​zem An​nie na​praw​dę ją ro​zu​mia​ła, zna​ła ten ból. Czu​ła, jak ści​ska ją za gar​dło, więc ura​to​wa​ła sy​tu​ację żar​tem. – Nie chcę być nie​grzecz​na, ale któ​ra z jego czę​ści jest taka ko​cha​na? – Cóż, jest za​bój​czo przy​stoj​ny! – po​wie​dzia​ła Lola, wy​bu​cha​jąc tak za​raź​li​wym śmie​chem, że An​nie po pro​stu mu​sia​ła się przy​łą​czyć. To wła​śnie w chwi​li tej

spon​ta​nicz​nej we​so​ło​ści nie​wi​dzial​na ba​rie​ra pę​kła i An​nie wy​rzu​ci​ła wszyst​kie uprze​dze​nia wo​bec Loli przez okno. Tej nocy le​ża​ła w łóż​ku z otwar​ty​mi ocza​mi, ale tym ra​zem to nie oba​wy nie da​wa​ły jej spać. Może to jed​nak wy​pa​li? Może wszyst​ko się uda?

W

8

anna po​wo​li wy​peł​nia​ła się cie​płą wodą. Al​thea sta​ła nago przed lu​‐ strem, wpa​trzo​na w swo​je ko​ści​ste ra​mio​na, wklę​sły brzuch, ster​czą​ce bio​dra, nogi jak pa​ty​ki, ko​la​na ni​czym wiel​kie knyk​cie. Co się z nią sta​ło? Chcia​ła tyl​ko być szczu​pła. Kie​dy że​gna​ła się z Pa​me​lą, znów usły​sza​ła, że wy​glą​da jak wię​‐ zień obo​zu kon​cen​tra​cyj​ne​go. Ale sko​ro spra​wia​ła wra​że​nie cho​rej, to dla​cze​go mat​ka ją ob​ra​ża​ła, za​miast ja​koś za​dzia​łać? Oczy​wi​ście obar​cza​nie mat​ki winą za to, co za​mie​rza zro​bić, by​ło​by nie​spra​wie​dli​we. Tata wrę​czył jej czek na wy​jazd do Fran​cji i był to naj​bliż​szy kon​takt, jaki kie​dy​‐ kol​wiek na​stą​pił mię​dzy nimi. Za​chę​cał ją do po​dró​ży, ale czy nie mó​wił me​ta​fo​‐ rycz​nie? Czy jest moż​li​we, żeby od​sy​łał ją dla wła​sne​go do​bra, nie jej? Ro​dzi​ce nie byli w sta​nie ura​to​wać jej przed samą sobą. Przyj​rza​ła się swo​jej ka​wa​ler​ce przez otwar​te drzwi ła​zien​ki: za​sło​nom, lo​dów​‐ ce, lu​stru, kom​pu​te​ro​wi, sta​ran​nym sto​som pa​pie​rów i te​czek, mi​sce ja​błek, któ​re wo​ła​ły: „Zjedz mnie, zjedz mnie!”, ale ni​g​dy prze​nig​dy nie da​wa​ły sy​to​ści. Poza gło​dem nie od​czu​wa​ła fi​zycz​ne​go bólu. Bę​dzie tak, jak​by za​snę​ła. Na​dal nie bę​dzie praw​dzi​we​go bólu. W za​sa​dzie po​‐ tra​fi​ła so​bie wy​obra​zić tyl​ko ulgę. Po​ma​łu opad​nie z sił, a po​tem za​pad​nie w sen. Kil​ka mi​nut i ży​cie wy​pły​nie z niej słod​kim stru​mycz​kiem. Na kra​wę​dzi wan​ny le​‐ żał nóż, któ​rym zwy​kle obie​ra​ła jabł​ka, na tyle ostry, żeby oby​ło się bez wy​sił​ku. Przy​glą​da​ła mu się przez mi​nu​tę, de​li​kat​nie do​tknę​ła ostrza, po​czu​ła jego moc. Za​‐ krę​ci​ła kran, bo wan​na była już peł​na, i za​nu​rzy​ła się w cie​płej wo​dzie. Le​żąc, pa​‐ trzy​ła na nad​garst​ki. Gdy​by tyl​ko był ktoś, komu mo​gła​by za​dać jesz​cze jed​no ostat​nie py​ta​nie. Gdy​by tyl​ko gdzieś zna​lazł się ktoś, kto był​by w sta​nie jej pod​po​‐ wie​dzieć, jak wy​do​stać się z tego cia​ła. Ktoś, kto za​pew​nił​by, że jesz​cze bę​dzie ina​‐ czej. Wy​pu​ści​ła z ręki nóż, wy​sko​czy​ła z wan​ny, owi​nę​ła się ręcz​ni​kiem i ucie​kła z ła​zien​ki. Trzę​sła się cała z chło​du i stra​chu. Go​rącz​ko​wo prze​rzu​ca​ła stro​ny ga​ze​‐ ty, szu​ka​jąc ogło​sze​nia. Wresz​cie je zna​la​zła. Roz​trzę​sio​ny​mi pal​ca​mi wy​bra​ła nu​‐ mer do Fran​cji. • An​nie czu​ła, jak​by ktoś wy​ry​wał ją ze snu ob​cę​ga​mi. Dla oso​by cier​pią​cej na bez​‐ sen​ność jak ona obu​dze​nie w środ​ku nocy było, de​li​kat​nie mó​wiąc, nie​mi​łe. Nie​po​‐ rad​nie błą​dzi​ła dło​nią w ciem​no​ści, żeby tra​fić na dzwo​nią​cy te​le​fon usta​wio​ny na

szaf​ce przy łóż​ku. Ze słu​chaw​ki do​biegł szept. – Mówi Al​thea – usły​sza​ła An​nie. Al​thea? Ta dziew​czy​na z Cin​cin​na​ti, któ​ra trzy dni temu za​da​wa​ła całą masę py​tań zwią​za​nych z ofer​tą w ga​ze​cie? An​nie opa​dła z po​wro​tem na po​dusz​kę, roz​‐ luź​ni​ła ści​ska​ją​cą słu​chaw​kę dłoń i pra​wie po​zwo​li​ła Mor​fe​uszo​wi po​rwać się znów w ob​ję​cia. – Mamy tu cho​ler​ny śro​dek nocy, ko​cha​na. – Ja… nie czu​ję się… zbyt do​brze. W ogó​le – mó​wi​ła płacz​li​wym gło​sem jak małe dziec​ko, któ​re zbu​dzi się cho​re. Co, u li​cha – mię​dzy​kon​ty​nen​tal​na te​ra​pia noc​na? An​nie wy​mam​ro​ta​ła jed​nak: – Skar​bie, co ci jest? – Chy​ba chcę umrzeć – za​mru​czał głos zza oce​anu. Lo​do​wa​ty dreszcz prze​biegł An​nie po krzy​żu, aż usia​dła jak po​ra​żo​na prą​dem. – Non, non, non, non, non – po​wie​dzia​ła po fran​cu​sku. – Nikt się tu nie bę​dzie że​‐ gnał z ży​ciem! – Dla​cze​go, na li​tość bo​ską, dzwo​ni wła​śnie do niej? – Gdzie te​raz je​steś? – W domu. Tyl​ko gdzie to jest? Ni​g​dy nie sprze​czaj się z kimś, kto za​mie​rza po​peł​nić sa​‐ mo​bój​stwo. Czy może za​dzwo​nić na 911 z Fran​cji? Pew​nie, że nie. – Czy w tej chwi​li nic ci nie do​le​ga? – wy​rzu​ci​ła z sie​bie An​nie. – Czy te​raz, do​‐ kład​nie w tej se​kun​dzie, nie krwa​wisz? Po​łknę​łaś coś? Czy ktoś jest z tobą? – Słod​ki Jezu, dla​cze​go wy​bra​ła aku​rat jej​nu​mer? – Nie mogę tak dłu​żej żyć. Na​praw​dę nie mogę – wy​ja​śni​ła Al​thea bez emo​cji. – O nie, nie na mo​jej wach​cie! Nic z tego – neu​ro​ny An​nie wa​rio​wa​ły, iskrząc, ro​dząc my​śli, kom​bi​nu​jąc, co moż​na by​ło​by po​wie​dzieć. – Przy​la​tu​jesz do Fran​cji, ko​cha​nie? – Chy​ba… chy​ba nie. – A wła​śnie, że tak! Po​słu​chaj mnie. Po pro​stu spa​kuj rze​czy, jedź na lot​ni​sko i siedź tam, do​pó​ki nie bę​dzie lotu do Pa​ry​ża. Masz pasz​port, tak? Do​brze? OK? – Tak, ale ra​czej nie… – Oj, nie ma​rudź, daj so​bie szan​sę! Za​dzwoń do biu​ra po​dró​ży i… Cho​ciaż nie, głu​pia myśl. Zły po​mysł. Nie, po pro​stu jedź na lot​ni​sko i cze​kaj na lot. O tej po​rze roku nie bę​dziesz mia​ła naj​mniej​szych pro​ble​mów z miej​scem. Weź bez​po​śred​ni lot, sły​szysz? Na lot​ni​sko Char​les’a de Gaul​le’a. Pi​sze się C, H… – Wiem, jak się pi​sze.

– I dzwoń do mnie o każ​dej po​rze na koszt roz​mów​cy, nie​waż​ne. I daj znać, kie​dy masz być na miej​scu. Przy​ja​dę po cie​bie. – Spró​bu​ję. – Li​czę na cie​bie, Al​theo! Nie za​wiedź mnie, sio​stro! – krzyk​nę​ła pi​skli​wie do słu​chaw​ki. Po dru​giej stro​nie za​pa​dła dłu​ga ci​sza, a po​tem ode​zwał się bez​na​mięt​ny głos: – Do​brze. – Su​per, świet​nie, a te​raz po​daj mi swój ad​res i nu​mer te​le​fo​nu. – Ale w tym mo​men​cie Al​thea się roz​łą​czy​ła. An​nie wbi​ła wzrok w nie​prze​nik​nio​ny mrok sy​pial​ni. Jot pe! Jot pe! Za​kry​ła twarz dłoń​mi. Kto wie, ta ko​bie​ta mo​gła no​sić w so​bie śmier​tel​ne​go wi​ru​sa. Albo, co bar​dziej praw​do​po​dob​ne, była kom​plet​nie nie​sta​bil​na emo​cjo​nal​nie. O, nie​do​‐ brze. Bar​dzo źle. Tego już Lu​cas nie od​pu​ści. Spoj​rza​ła na bu​dzik. Czwar​ta nad ra​‐ nem. Czy ona nie mo​gła po​dej​mo​wać prób sa​mo​bój​czych o do​god​niej​szej po​rze? Wsta​ła, owi​nę​ła się szla​fro​kiem, za​pa​li​ła świa​tło i za​czę​ła szu​kać w sza​fie po​ście​li dla Al​thei. Da jej po​ma​rań​czo​wy po​kój, żeby ją roz​we​se​lić. • Pew​ne​go dnia – my​ślał Lu​cas – przy​zna się An​nie, że opo​wie​ści o tym, jak to lubi wcze​śnie wsta​wać, są wy​ssa​ne z pal​ca. Sta​wie​nie czo​ła bu​dzi​ko​wi każ​de​go ran​ka było wal​ką, tak jak wy​jazd na ciem​ne, za​lo​dzo​ne uli​ce Pa​ry​ża i pro​wa​dze​nie w sta​‐ nie pół​snu tyl​ko po to, żeby spę​dzić z nią sam na sam może trzy​dzie​ści mi​nut. Tyl​‐ ko że tych trzy​dzie​stu mi​nut nie od​pu​ścił​by za nic. – Jak ci po​wiem, to nie uwie​rzysz! – An​nie przy​wi​ta​ła go tym okrzy​kiem w pro​‐ gu. Lu​cas zdjął płaszcz i prze​wie​sił go przez opar​cie krze​sła. Ku​bek już na nie​go cze​kał. Kawa w kub​ku. Jak w Ame​ry​ce – po​my​ślał nie pierw​szy i nie ostat​ni raz. Za​cho​wu​jąc sto​ic​ki spo​kój, łyk​nął pie​kiel​nie gorz​kie​go na​pa​ru. Czer​pał przy​jem​‐ ność z ob​ser​wo​wa​nia krzą​ta​ją​cej się po kuch​ni ko​bie​ty. Wło​ży​ła dziś dżin​sy, w któ​‐ rych tak mu się po​do​ba​ła. Mia​ła taką ślicz​ną, ko​bie​cą fi​gu​rę, nie jak te kru​che pa​‐ ry​żan​ki, do któ​rych przy​wykł. Go​dzi​na przed po​bud​ką chłop​ców była ich wy​jąt​ko​wym wspól​nym cza​sem. Rzecz ja​sna, An​nie nie mia​ła po​ję​cia, jak bar​dzo szcze​gól​na była to chwi​la, ale za to Lu​cas mógł wi​nić tyl​ko sie​bie. Tego ran​ka An​nie była w wy​bor​nym hu​mo​rze, od razu to wy​czuł. – Lola wy​je​cha​ła ze Sta​nów w po​śpie​chu i ukry​wa się przed mę​żem! – opo​wia​‐ da​ła z wy​pie​ka​mi na po​licz​kach. – Ten fa​cet to po​twór! Całe lata peł​ne​go prze​mo​cy

związ​ku. Lola jest roz​trzę​sio​na. To​tal​nie roz​trzę​sio​na! – Nie wy​da​wa​ła się zmar​‐ twio​na tym fak​tem. Praw​dę mó​wiąc, daw​no nie wi​dział jej tak pod​eks​cy​to​wa​nej. – Co ro​bisz? – Briosz​kę. – Aha, briosz​kę – po​wtó​rzył. Wstał, dys​kret​nie wy​lał za​war​tość kub​ka do zle​wu i zbli​żył się do An​nie. Pa​trzył jej przez ra​mię, jak roz​cią​ga zło​ci​ste, gład​kie cia​sto, a po​tem skła​da je zgrab​ny​mi, oszczęd​ny​mi ru​cha​mi. Ko​smy​ki wło​sów jak zwy​kle wpa​da​ły jej do oczu i miał ocho​tę za​tknąć jej je za ucho. Czuł bi​ją​ce od niej cie​pło, aro​mat droż​dży draż​nił nos. Oba te do​zna​nia dzia​ła​ły na nie​go jak afro​dy​zjak – droż​dże i jej wła​sny za​pach – za​wsze ten sam za​pach my​dła, któ​ry był mu mil​szy niż ja​kie​kol​wiek per​fu​my. Po​czuł erek​cję. Za​sło​nił kro​cze ręką i da​lej wpa​try​wał się w jej dło​nie, za​ję​te ugnia​ta​niem cia​sta. – Lola twier​dzi, że na​dal go ko​cha, ale to wie​rut​na bzdu​ra! – W oczach An​nie bły​ska​ły iskier​ki. – No to​tal​na ma​sa​kra, mó​wię ci! Lu​cas od​su​nął się o krok. – Dla​cze​go mam prze​czu​cie, że nad​jeż​dża cyrk? Po​pa​trzy​ła na nie​go krzy​wo. – Co? – Bę​dzie się tu roz​gry​wał dra​mat Loli, a ty bę​dziesz dra​ma​ty​zo​wa​ła ten dra​mat. An​nie wzru​szy​ła lek​ce​wa​żą​co ra​mio​na​mi. – Ile lat byś jej dał? – spy​ta​ła, na zmia​nę za​gnia​ta​jąc cia​sto i rzu​ca​jąc nim o blat. Pod​ło​ga za​sy​pa​na była mąką, bia​ły pył po​krył na​wet wło​sy go​spo​dy​ni. Nad gór​ną war​gą mia​ła kro​pel​ki potu. Lu​cas usiadł. – No? – na​le​ga​ła. – Zgad​nij! Jak my​‐ ślisz, ile ma lat? – Cóż, hmm. Ja​kieś… dwa​dzie​ścia pięć? Może trzy​dzie​ści? – Wiesz co? – po​wie​dzia​ła An​nie, ukła​da​jąc droż​dżów​kę w for​mie do briosz​ki i przy​kry​wa​jąc ją ście​recz​ką. – Zo​sta​ło mi cia​sto, mogę jesz​cze zro​bić bu​łecz​ki cy​‐ na​mo​no​we. – Bu​łecz​ki cy​na​mo​no​we – po​wtó​rzył. – Może to za​brzmi ostro, ale trud​no mi mieć sza​cu​nek do ko​goś, kto tak dłu​go po​zwa​lał sobą po​mia​tać. Z dru​giej stro​ny zo​sta​wie​nie wszyst​kie​go za sobą wy​ma​‐ ga​ło od niej ol​brzy​miej od​wa​gi. – Ty, ostra? Skąd​że – po​wie​dział Lu​cas, si​ląc się na uszczyp​li​wość. – Jak to ma​‐ wia​cie w Ame​ry​ce? Nie skrzyw​dzi​ła​byś prze​cież na​wet in​sek​ta. – Mu​chy, mówi się: mu​chy. – Nie za​uwa​ży​ła sar​ka​zmu i przy​ję​ła jego sło​wa jako kom​ple​ment. – W su​mie nie wy​cią​gnę​łam z niej szcze​gó​ło​wych in​for​ma​cji, ale

mogę się za​ło​żyć, że jest star​sza, niż się wy​da​je. Opo​wia​da​ła mi tro​chę o swo​im ży​‐ ciu i do​da​wa​łam so​bie w gło​wie. Na pew​no ma wię​cej lat niż ja. – An​nie wy​łą​czy​ła eks​pres za​bru​dzo​ną dło​nią, na​la​ła kawy do fi​li​żan​ki i po​sta​wi​ła przed Lu​ca​sem. Po​tem od​wró​ci​ła się na pię​cie, wra​ca​jąc do swo​ich wy​pie​ków. Sie​dząc przy sto​le, Lu​cas ob​ser​wo​wał pro​fil An​nie, sku​pio​nej na for​mo​wa​niu cia​sta, do któ​re​go te​raz do​da​ła cy​na​mon i ro​dzyn​ki. Nie słu​chał, co mó​wi​ła na te​‐ mat Loli i jej męża. Wo​dził za nią wzro​kiem i po​zwa​lał my​ślom błą​dzić. Wy​glą​da​ła dziś wy​jąt​ko​wo po​cią​ga​ją​co. Uniósł​by jej wło​sy z kar​ku i ca​ło​wał jej szy​ję, pie​ścił​by jej po​ślad​ki le​ciut​ko, po​tem moc​niej. Za​czę​ła​by ję​czeć… – Dał​by radę? – na​gle do​tar​ło do nie​go, że An​nie o coś pyta. Pod​sko​czył w miej​scu. – Dał​by radę co? – Czy jej mąż dał​by radę do​wie​dzieć się, gdzie jest Lola, je​śli spy​tał​by w li​niach lot​ni​czych? Roz​mo​wa o Loli za​czy​na​ła go nu​żyć. Lu​cas od​pły​nął i znów się roz​ma​rzył. – Być może. – Więc ta Al​thea, wiesz, nie​do​szła sa​mo​bój​czy​ni, wresz​cie do mnie za​dzwo​ni​ła. Lą​du​je ju​tro o ósmej rano, co ozna​cza, że zno​wu bę​dzie mi po​trzeb​na two​ja po​‐ moc, żeby ją przy​wieźć. Dam jej po​ma​rań​czo​wy po​kój na sa​mej gó​rze. Jest taki ra​‐ do​sny! Le​piej we​zmę się już za sprzą​ta​nie. – Nie jadę wię​cej na żad​ne lot​ni​sko. – Przy​wo​łał w pa​mię​ci wi​dok po​ko​ju na strysz​ku. Za​niósł​by tam An​nie na rę​kach, roz​piął​by jej spodnie… – Nie będę w sta​nie cho​dzić przez ty​dzień – do​bie​gło go na​gle, przez co omal nie spadł z krze​sła. – Słu​cham?! An​nie po​de​szła do nie​go, trzy​ma​jąc ob​le​pio​ne ręce w gó​rze jak chi​rurg po wy​‐ szo​ro​wa​niu dło​ni przed ope​ra​cją. – Ha​aalo? Zie​mia do Lu​ca​sa! Pro​si​łam, że​byś wniósł mi na górę od​ku​rzacz. Strasz​nie bolą mnie ple​cy, kie​dy tasz​czę go sama. Lu​cas wstał i po​szedł do schow​ka, w któ​rym trzy​ma​ny był sprzęt. – Tak się za​sta​na​wiam – po​wie​dział. – Wspo​mi​na​łaś, że chcia​łaś mieć czwo​ro lo​ka​to​rów? – Tro​je, bo Lola wy​na​ję​ła dwa po​ko​je. Cze​mu py​tasz? Ktoś cho​dzi ci po gło​wie? • Dla​cze​go on musi za​wsze wszyst​ko utrud​niać? – za​sta​na​wia​ła się An​nie na​stęp​ne​‐ go ran​ka, wy​pa​tru​jąc w lot​ni​sko​wym tłu​mie swo​jej no​wej lo​ka​tor​ki. Obo​je wie​dzie​‐

li, że Lu​cas jej po​mo​że, więc po co te fo​chy? Te roz​wa​ża​nia prze​rwał jej wi​dok idą​‐ cej po​wo​li ko​bie​ty, w któ​rej na​tych​miast roz​po​zna​ła Al​theę. Rude wło​sy – po​wie​‐ dzia​ła jej tam​ta. Fak​tycz​nie, to pa​so​wa​ło do opi​su. Ale ten oso​bli​wy wy​gląd? An​nie spo​dzie​wa​ła się czło​wie​ka cier​pią​ce​go na de​pre​sję. Tyl​ko jak w za​sa​dzie wy​glą​da​ją tacy lu​dzie? Pew​nie tak jak An​nie – nor​mal​nie. To było coś zu​peł​nie in​ne​go. Coś, cze​go nie po​tra​fi​ła na​zwać. Lu​dzie wo​kół ga​pi​li się, jak to Fran​cu​zi mają w zwy​cza​ju, na ru​do​wło​są dziew​‐ czy​nę. Kie​dy An​nie po raz pierw​szy przy​by​ła do Fran​cji, wle​pio​ne w nią spoj​rze​nia do​pro​wa​dza​ły ją do fu​rii. Ga​pie nie ogra​ni​cza​li się do zer​k​nięć, ale tak​so​wa​li całą po​stać od stóp do głów i z po​wro​tem, chło​nąc każ​dy szcze​gół, ko​men​tu​jąc szep​tem lub ge​stem. Męż​czyź​ni pa​trzy​li na ko​bie​ty po​żą​dli​wie, pa​nie ob​da​rza​ły się na​wza​‐ jem kry​tycz​ny​mi spoj​rze​nia​mi. Tak za​wsze było i bę​dzie, tyl​ko że tu nikt nie sta​rał się o dys​kre​cję, nie dbał o to, że to nie​grzecz​nie tak pa​trzeć. Sama An​nie zdą​ży​ła się już od​uczyć do​brych ma​nier w tym wzglę​dzie; do​brą chwi​lę za​ję​ło jej przy​zwy​‐ cza​je​nie się do ga​piów, ko​lej​ną nie​zbyt dłu​gą, by stać się jed​nym z nich. – Wi​dzisz ten okaz? – rzu​cił Lu​cas ze swo​im do​sko​na​łym wy​czu​ciem chwi​li. – Przy​mknij się. – O co ci cho​dzi? – To prze​cież ona, o to mi cho​dzi. – Cze​kaj, jak to było? Sta​ran​nie wy​bra​na przez te​le​fon? Co za okaz! – Lu​cas drwił, za​do​wo​lo​ny z sie​bie, a An​nie bra​kło sił, żeby kop​nąć go w kost​kę. Pierw​sze, co rzu​ca​ło się w oczy i co po​zwo​li​ło jej roz​po​znać ko​bie​tę, były wło​sy. „Rude wło​sy” – za​zna​czy​ła Al​thea – „mam gę​ste rude wło​sy”. Jed​nak sło​wo „wło​sy” zde​cy​do​wa​nie nie od​da​wa​ło tego, co mia​ła na gło​wie. To była grzy​wa, żywa, buj​na, ob​fi​ta, spły​wa​ją​ca ka​ska​dą do po​ło​wy ple​ców i po​ru​sza​ją​ca się jak jed​na krę​co​na, błysz​czą​ca, po​ma​rań​czo​wa masa. Poza wło​sa​mi nie było w dziew​czy​nie nic ży​we​‐ go. Kie​dy szła przed sie​bie, ubra​na w czar​ny swe​ter i czar​ne dżin​sy, wy​da​wa​ła się kru​cha. To​nę​ła w ubra​niach i w ota​cza​ją​cym ją świe​cie. Po​ru​sza​ła się po​wo​li, z wa​‐ ha​niem, jak​by cza​iła się, żeby za​raz od​wró​cić się na pię​cie i uciec. Było w niej coś z pre​ra​fa​elic​kie​go ma​lo​wi​dła. Wy​so​kie ko​ści po​licz​ko​we pod​kre​śla​ły trój​kąt​ny kształt po​zba​wio​nej ma​ki​ja​żu twa​rzy. Mia​ła pod​krą​żo​ne sza​re oczy, a usta były tak bla​de, że zle​wa​ły się z cerą. Jed​nak na​wet moc​ny tusz, szmin​ka i róż nie nada​ły​by jej od​po​wied​nie​go wy​glą​du. Al​thea trzy​ma​ła wa​liz​kę w znisz​czo​nej dło​ni o prze​‐ zro​czy​stej skó​rze. Rękę mia​ła dłu​gą i cien​ką. Ta ręka za​nie​po​ko​iła An​nie, było z nią coś bar​dzo nie w po​rząd​ku. Wzbu​dzi​ła w niej nie​ja​sne zde​ner​wo​wa​nie, któ​re​go nie umia​ła​by zde​fi​nio​wać.

An​nie po​win​na była po​ma​chać, zwró​cić na sie​bie uwa​gę dziew​czy​ny, ale po​‐ trze​bo​wa​ła chwi​li, żeby oswo​ić się z sy​tu​acją i wziąć się w garść. Ści​snę​ła kciu​ki jak uczen​ni​ca przed spraw​dzia​nem i ru​szy​ła ku swo​je​mu go​ścio​wi, ma​jąc na​dzie​ję, że to nie ona, a jed​no​cze​śnie pew​ność, że to ona. – Al​thea? – za​wo​ła​ła. – An​nie? – dziew​czy​na uśmiech​nę​ła się, ale oczy po​zo​sta​ły smut​ne. An​nie była spię​ta. Sama czu​ła za​że​no​wa​nie z po​wo​du wła​snej swo​bo​dy, nad któ​rą nie pa​no​wa​ła. – Wi​taj we Fran​cji! – mó​wi​ła gło​śno. – Bar​dzo się cie​szy​my, że do​tar​łaś! Jak mi​‐ nę​ła po​dróż? To jest Lu​cas. Mówi z okrop​nym fran​cu​skim ak​cen​tem, brzmi jak Pe​‐ ter Sel​lers w Ró​żo​wej pan​te​rze – pa​pla​ła, śmie​jąc się sztucz​nie. – Tak na​praw​dę jego an​giel​ski jest cał​kiem zno​śny, ale trud​no to do​ce​nić, bo na ogół nie da się zro​zu​‐ mieć, co mówi! Al​thea uści​snę​ła dłoń Lu​ca​sa i ob​la​ła się ciem​nym ru​mień​cem. An​nie ni​g​dy nie wi​dzia​ła, żeby ktoś tak moc​no i tak szyb​ko po​czer​wie​niał. Na​tych​miast mia​ła ocho​‐ tę spła​wić Lu​ca​sa, ale w ten spo​sób po​zby​ła​by się kie​row​cy. Al​thea kuc​nę​ła na​gle, otwo​rzy​ła na pod​ło​dze wa​liz​kę i za​czę​ła w niej cze​goś szu​kać. An​nie szep​nę​ła do Lu​ca​sa: – Elle est très ti​mi​de, jest bar​dzo nie​śmia​ła. Lu​cas jęk​nął i wy​wró​cił ocza​mi. – La pan​thère rose, hmm? Al​thea wy​do​by​ła wresz​cie z ba​ga​żu mały przed​miot, za​mknę​ła wa​liz​kę, wsta​ła i po​da​ła pa​czusz​kę An​nie. – To dla cie​bie – po​wie​dzia​ła. – Och, ko​cha​na, nie chcia​łaś… to zna​czy nie mu​sia​łaś! – An​nie plą​tał się ję​zyk, kie​dy wal​czy​ła z opa​ko​wa​niem. Czy ta dziew​czy​na mia​ła ro​dzi​ców, krew​nych, któ​‐ rzy za​bio​rą ją z po​wro​tem? Pre​zen​tem był fla​ko​nik dro​gich per​fum Air Du Temps od Niny Ric​ci. – Och, skar​bie! – wy​krzyk​nę​ła An​nie. – Zwa​rio​wa​łaś? To zna​czy… osza​la​łaś? Stra​ci​łaś ro​zum. No… na​praw​dę nie mu​sia​łaś! – Ale chcia​łam – od​par​ła Al​thea z en​tu​zja​zmem, któ​ry wy​da​wał się nie​co wy​mu​‐ szo​ny. – To ta​kie miłe, że przy​je​cha​li​ście po mnie wcze​śnie rano, choć na pew​no są kor​ki. Mo​głam prze​cież wziąć tak​sów​kę. To pew​nie duży kło​pot. Cze​ka​li na Al​theę przed wej​ściem do to​a​let i An​nie prze​szło przez myśl, że gdy​‐ by te​raz ucie​kli, dziew​czy​na nie mia​ła​by szans ich od​na​leźć. Nie zna​ła na​wet ad​re​‐ su. Zroz​pa​czo​ne spoj​rze​nie Lu​ca​sa spra​wi​ło, że nie wy​ja​wi​ła, jak bar​dzo się mar​‐

twi. – Skó​ra i ko​ści – po​wie​dzia​ła. – Mó​wisz do niej, jak​by była dziec​kiem, i to upo​śle​dzo​nym umy​sło​wo – upo​‐ mniał ją Lu​cas. – Wca​le nie – wark​nę​ła An​nie. – Ko​cha​na to, skar​bie tam​to… – Ame​ry​kan​ki tak się do sie​bie zwra​ca​ją. Je​steś po pro​stu nie​przy​zwy​cza​jo​ny. – Ja bym tak nie ro​bił. • Opu​ści​li bu​dy​nek lot​ni​ska, kie​ru​jąc się na par​king. An​nie nie prze​sta​wa​ła my​śleć o kry​tycz​nym ko​men​ta​rzu Lu​ca​sa. Co za pa​lant. Zde​cy​do​wa​ła się na nim ode​grać. Usia​dła z Al​theą z tyłu, skąd wy​krzy​cza​ła ad​res: – Onze rue Ni​co​lo, dans le se​izi​ème, s’il vous pla​ît, pa​nie szo​fer! Lu​cas wy​sta​wił ję​zyk, pa​trząc na An​nie w lu​ster​ku wstecz​nym. – Quel ga​min, co za ga​moń! – za​chi​cho​ta​ła. – Tous les hom​mes sont des en​fants, wszy​scy męż​czyź​ni są dzieć​mi – ode​zwa​ła się Al​thea. An​nie za​wy​ła: – Haaa! Mówi po fran​cu​sku! Lu​cas, wpa​dli​śmy! Zdą​ży​li​śmy po​wie​dzieć coś ab​‐ so​lut​nie kom​pro​mi​tu​ją​ce​go? – Non, rien, Ma​da​me, nic, pro​szę pani – od​po​wie​dzia​ła dziew​czy​na jak grzecz​na uczen​ni​ca. – A więc to jest Pa​ryż! – spoj​rza​ła przez szy​bę na pod​ziem​ny par​king lot​ni​sko​wy, uda​jąc za​chwyt. Na​uczo​na do​świad​cze​niem na​by​tym przy od​bie​ra​niu Loli An​nie uwa​ża​ła, że na​‐ le​ży się wy​ja​śnie​nie. – Naj​pierw prze​je​dzie​my przez przed​mie​ścia. Naj​lep​sze przyj​dzie póź​niej. Je​śli nie je​steś zbyt zmę​czo​na, zro​bi​my mały ob​jazd tra​są wi​do​ko​wą. Praw​da, chauf​feur? – Twój mąż spe​cjal​nie zwol​nił się z pra​cy, żeby po mnie przy​je​chać. To bar​dzo miłe. – Nie jest moim mę​żem. Boże broń! Mój mąż zgi​nął parę lat temu. Wy​pa​dek dro​go​wy. Od tam​tej pory nie sia​dam za kie​row​ni​cą. Ale Lu​cas rze​czy​wi​ście jest ko​‐ cha​ny, że po​świę​ca nam swój czas. – Och…. prze​pra​szam. Dzię​ku​ję. Wy​bacz – du​ka​ła Al​thea, pa​trząc na Lu​ca​sa i znów się ru​mie​niąc. Ca​lu​sień​ką dro​gę, rów​nych czter​dzie​ści pięć mi​nut, nowo przy​by​łej nie za​my​‐

ka​ła się bu​zia. Zda​wa​ło się, że na​wet nie na​bie​ra po​wie​trza, że na jed​nym tchu opo​wia​da o spon​ta​nicz​nej de​cy​zji przy​jaz​du do Fran​cji, urlo​pie na​uko​wym od eks​‐ cy​tu​ją​cej pra​cy, po​że​gna​niu z uko​cha​ną ro​dzi​ną. Mó​wi​ła szyb​ko peł​nym pod​nie​ce​‐ nia i en​tu​zja​zmu gło​sem. An​nie za​uwa​ży​ła, że opo​wieść Al​thei jest tak skon​stru​‐ owa​na, jak​by na​praw​dę jej za​le​ża​ło, żeby ją po​lu​bi​li, lub jak​by chcia​ła ukryć praw​‐ dzi​wy po​wód przy​jaz​du do Pa​ry​ża. Czy wy​ma​za​ła z pa​mię​ci ich noc​ną roz​mo​wę? Nie​speł​na trzy​dzie​ści sześć go​dzin wcze​śniej jej ży​cie nie wy​da​wa​ło się ta​kie ró​żo​‐ we. Może to się zmie​ni, kie​dy Lu​cas się od​da​li. Zo​sta​wi​li za sobą przed​mie​ścia i po​je​cha​li tą samą tra​są, jaką Lu​cas wy​brał dla Loli. Jed​nak w od​róż​nie​niu od niej Al​thea pra​wie nie wy​glą​da​ła przez okno i ani sło​wem nie wspo​mi​na​ła o nie​zna​nym jej mie​ście. Co gor​sza, nie pa​trzy​ła też na An​nie. Za​miast tego sie​dzia​ła ze wzro​kiem wbi​tym przed sie​bie, mó​wiąc bez ustan​ku, jak​by re​cy​to​wa​ła wy​uczo​ną lek​cję. • An​nie opro​wa​dzi​ła Al​theę po domu i po​ka​za​ła jej po​kój, po czym zbie​gła na dół do kuch​ni, żeby przy​szy​ko​wać lunch. Chłop​cy po raz pierw​szy sami wró​ci​li ze szko​ły. An​nie do​strze​ga​ła ol​brzy​mie zmia​ny w ich co​dzien​nym funk​cjo​no​wa​niu. Na​tu​ral​‐ nie Ma​xen​ce był na tyle duży, żeby przy​pro​wa​dzić bra​ci do od​da​lo​ne​go za​le​d​wie o kil​ka prze​cznic domu. Tyl​ko że dom opa​no​wa​ny był przez Lolę i jej dzie​ci! An​nie za​drża​ła. Nie, spo​koj​nie, to i tak lep​sze dla chłop​ców niż prze​pro​wadz​ka na przed​‐ mie​ście i zmia​na szko​ły. A dla niej re​gu​lar​na pra​ca. Wte​dy chłop​cy też mu​sie​li​by cho​dzić sami do szko​ły. W ży​ciu nie ma lek​ko. Ocze​ki​wa​nie, że za​wsze bę​dzie gład​ko, było pro​sze​niem się o roz​cza​ro​wa​nie. Naj​wyż​szy czas po​wie​rzyć Ma​xen​‐ ce’owi wię​cej od​po​wie​dzial​no​ści. Tyl​ko dla​cze​go mia​ła po​czu​cie nie​od​wra​cal​nej stra​ty? Dla​cze​go jej się zda​wa​ło, że nie​po​wta​rzal​ne chwi​le z dzieć​mi wy​my​ka​ją jej się bez​pow​rot​nie? Lu​cas sta​nął w pro​gu kuch​ni. Naj​wy​raź​niej czuł się też za​pro​szo​ny na lunch. – Ta two​ja sa​mo​bój​czy​ni jest ra​czej w świet​nym hu​mo​rze – po​wie​dział z tym prze​mą​drza​łym uśmiesz​kiem na ustach. – I jak cie​ka​wie opo​wia​da! An​nie wzię​ła głę​bo​ki wdech, otwo​rzy​ła lo​dów​kę i wpa​try​wa​ła się w jej wnę​trze nie​wi​dzą​cy​mi ocza​mi. – Jest dziw​na. – Chcia​łaś po​wie​dzieć, że wszyst​kich nas po​pchnie na kra​wędź? – Nie je​stem w naj​lep​szym na​stro​ju i wo​la​ła​bym nie słu​chać przy​ty​ków. – Och, nie ma spra​wy, ko​cha​niut​ka, skar​beń​ku! – za​ćwier​kał. Od​wró​ci​ła się do nie​go, z hu​kiem za​my​ka​jąc lo​dów​kę.

– Lu​cas, od​czep się! Czy ja mam „wkurz mnie” wy​pi​sa​ne na czo​le? – Cóż, na​stęp​nym ra​zem, kie​dy będę ci po​trzeb​ny, nie krę​puj się! Ja mam, zda​je się, na czo​le na​pis „szo​fer”! Paul wszedł do kuch​ni, pod​szedł do mat​ki, ści​snął ją moc​no w pa​sie, a po​tem wy​szedł rów​nie na​gle, jak się po​ja​wił, śpie​wa​jąc: „Naj-pierw mi-łość, a po troszecz-ku ślub i już dzi-dziuś w wó-zecz-ku!”. • Al​thea zna​la​zła się po​środ​ku ma​leń​kiej sy​pial​ni. Bia​ły su​fit biegł uko​śnie ku okien​‐ ku, przez któ​re wi​dzia​ła tyl​ko czub​ki ce​gla​nych ko​mi​nów i gołe ga​łę​zie drze​wa, na któ​rym urzę​do​wa​ły ha​ła​śli​we wró​ble. Ścia​ny po​ko​ju po​kry​te były zło​ci​sto​żół​tą far​‐ bą, a łóż​ko za​rzu​co​ne było ko​lo​ro​wy​mi po​dusz​ka​mi. Na ni​skiej szaf​ce pysz​nił się bu​kiet je​dwab​nych ger​ber. Przez chwi​lę sta​ła jak ska​mie​nia​ła, po​tem po​de​szła do usta​wio​ne​go pod oknem biur​ka. Wzię​ła do ręki świecz​kę za​pa​cho​wą, po​wą​cha​ła, pod​nio​sła na​stęp​ną. Na ha​czy​ku przy drzwiach wi​siał pu​szy​sty bia​ły szla​frok frot​té. Od​sta​wi​ła świecz​kę, wzię​ła do rąk szla​frok i przy​tu​li​ła go jak plu​szo​we​go mi​sia. Usia​dła na łóż​ku. Było mięk​kie. Po​wio​dła pal​ca​mi po ka​pie. Trze​ba zdjąć płaszcz. Trze​ba roz​pa​ko​wać wa​‐ liz​kę. Na​gle spi​ra​la pa​nicz​nych my​śli za​czę​ła wi​ro​wać jej w gło​wie i dziew​czy​na za​‐ mar​ła spa​ra​li​żo​wa​na. Wtem na scho​dach za​dud​ni​ły kro​ki, roz​le​gło się po​krzy​ki​wa​‐ nie, śmiech, a po​tem gło​śne pu​ka​nie do jej drzwi. Za​nim zdą​ży​ła za​re​ago​wać, w sy​pial​ni zna​la​zło się pię​cio​ro dzie​ci, wy​peł​nia​jąc ca​lut​ką prze​strzeń. Dwaj mali chłop​cy przy​sie​dli na łóż​ku. Dziew​czyn​ka z nie​za​do​wo​lo​ną miną trzy​ma​ła za rękę chwie​ją​ce​go się na nóż​kach ma​lu​cha. Naj​star​szy chło​pak przyj​rzał się Al​thei po​‐ dejrz​li​wie: – Je​steś we​ge​ta​rian​ką? – Je​steś re​pu​bli​kan​ką? – spy​tał inny chłop​czyk. – Mamy ci po​wie​dzieć, że obiad na sto​le – za​ko​mu​ni​ko​wa​ła dziew​czyn​ka. – Na jak dłu​go przy​je​cha​łaś? – usły​sza​ła jesz​cze Al​thea, ale za​nim otwo​rzy​ła usta, żeby od​po​wie​dzieć, dzie​ci pę​dzi​ły już po scho​dach, zo​sta​wia​jąc za sobą dwa pla​sti​ko​we mie​cze, mo​kry, choć pu​sty pi​sto​let na wodę i pła​czą​ce​go ma​lusz​ka. Al​‐ thea zrzu​ci​ła płaszcz, ze​bra​ła za​baw​ki, wzię​ła dziec​ko za rącz​kę, przy​wo​ła​ła uśmiech na twarz i ze​szła na dół. • Mark był o krok o zde​mo​lo​wa​nia te​le​fo​nu w sa​mo​lo​cie.

– Jak to: nie ma ich w domu? – Nie, pro​szę pana. Pani Loli i dzie​ci nie ma w domu. Mark ski​nął gło​wą w stro​nę sie​dzą​ce​go obok biz​nes​me​na, któ​ry, po​dob​nie jak on sam, po​dró​żo​wał pierw​szą kla​są, po​pi​jał szam​pa​na i ba​wił się naj​wyż​szej kla​sy lap​to​pem. Mark zni​żył głos. – A kie​dy byli w domu? Dzwo​nię od dwu​dzie​stu czte​rech go​dzin! – Nie wiem, pro​szę pana. Wczo​raj też ich nie było. Pani Ta​ma​ra i ja by​ły​śmy cały dzień wczo​raj. Ja sprzą​ta​łam. Pani Ta​ma​ra cze​ka​ła cały dzień. I… hmm… pro​‐ szę pana, auto pani Loli jest. I jest też… list. – Jaki list? – Mam otwo​rzyć ko​per​tę, pro​szę pana? Mark za​zgrzy​tał zę​ba​mi. – Nie, nie ru​szaj ko​per​ty. Daj mi Ta​ma​rę do te​le​fo​nu. – Za​sta​no​wił się. Ta​ma​ra plot​ko​wa​ła ze wszyst​ki​mi nia​nia​mi w mie​ście. Nie​dłu​go lą​do​wa​nie, za parę go​dzin bę​dzie na miej​scu. – Albo nie, po​wiedz jej, żeby po​szła do domu. Pew​nie Lola za​po​‐ mnia​ła wam po​wie​dzieć, że leci z dzieć​mi do… Ve​gas na kil​ka dni. – W szkol​ny dzień? A cze​mu nie w pie​przo​ny szkol​ny dzień? – Za​dzwo​ni​my do was. Nie mar​tw​cie się, wy​pła​cę wam pen​sję. A, i zrób​cie mi obiad. Będę za dwie go​dzi​ny. – Mark się roz​łą​czył i za​uwa​żył, że drżą mu ręce.

Z

9

aw​sze lu​bi​ła ob​ser​wo​wać swo​je dzie​ci z per​spek​ty​wy mu​chy na ścia​nie. Cho​dzi​ło o to, żeby nie in​ter​we​nio​wać, uda​wać głu​chą i śle​pą. An​nie po​le​ro​‐ wa​ła po​ręcz przy scho​dach – ci​che za​ję​cie, któ​re po​zwa​la​ło jej pod​glą​dać, co dzie​je się na dole. Mimo że mia​ła aniel​ską bu​zię i dłu​gie zło​te wło​sy księż​nicz​ki, z Lii biła groź​na moc. Jej oczy pa​ła​ły gnie​wem, kie​dy sta​ła po​środ​ku sa​lo​nu wy​pro​sto​wa​na, żeby zro​bić wra​że​nie wyż​szej, z za​ło​żo​ny​mi rę​ka​mi i wy​so​ko unie​sio​nym pod​bród​‐ kiem. – Mój tata jest strasz​nie bo​ga​ty – mó​wi​ła. – Mamy ol​brzy​mi dom, dużo więk​szy niż wasz. I zna​my masę sław​nych lu​dzi. – Ja​kich na przy​kład? – spy​tał Ma​xen​ce. – Ta​kich jak Ro​sie O’Don​nel. Jej dzie​ci cho​dzą ze mną do szko​ły. Ma​xen​ce, za​le​d​wie o mie​siąc star​szy od Lii, prze​wyż​szał ją o gło​wę i wy​ko​rzy​‐ sty​wał tę prze​wa​gę. Po​pa​trzył na nią z góry. – Jaka Ro-zy? – po​wie​dział, roz​dzie​la​jąc sy​la​by. – Ni​g​dy nie sły​sza​łem o tej two​‐ jej Rozy-O-Jozy. Lia już mia​ła się ode​zwać, ale Lau​rent nie do​pu​ścił jej do gło​su, ry​cząc: – Rozy-O-Jozy, Rozy-O-Jozy… Paul do​łą​czył do bra​ta jak echo: – Rozy-Oooo-Jozy! – Nie mo​gli​ście o niej sły​szeć – prze​krzy​cza​ła ich Lia trium​fal​nym to​nem – bo na​wet nie ma​cie te​le​wi​zo​ra! Wszy​scy trzej chłop​cy za​mar​li, tra​fie​ni cel​nym cio​sem. Jak na ko​men​dę od​wró​‐ ci​li gło​wy w stro​nę szaf​ki, w któ​rej stał pod klu​czem ma​lut​ki te​le​wi​zor. – Wła​śnie, że mamy te​le​wi​zor! – wy​rwał się Paul. – Kłam​czu​cha! Lau​rent za​śpie​wał: – Kła​mie, kła​mie, w du​pie cię ła​mie! Lia wy​krzy​wi​ła usta. – Ja mam czte​ry te​le​wi​zo​ry, wszyst​kie pla​zmo​we. Je​den mamy na​wet w kuch​ni, spe​cjal​nie dla go​spo​si. I mamy ja​kieś pięć ty​się​cy pro​gra​mów. Wy je​ste​ście bie​da​‐ ka​mi. To sło​wo ubo​dło An​nie. Syn​ko​wie nie zna​li bie​dy. Nie byli bied​ni. Mała zoł​za nie mia​ła pra​wa ich ob​ra​żać. To był przej​ścio​wy kry​zys fi​nan​so​wy. John​ny za​pew​‐ niał im wszyst​ko, cze​go było im trze​ba. To jej wina. Nie po​win​na była się upie​rać, żeby za​trzy​mać ten cho​ler​ny dom. Jest fa​tal​ną mat​ką. Lau​rent wrza​snął:

– Kła​miesz! Za to Ma​xen​ce zda​wał się nie​po​ru​szo​ny. – Na​wet gdy​by​śmy mie​li try​liard pro​gra​mów, i tak by​śmy ich nie oglą​da​li. Nie je​ste​śmy zom​bi jak wy, Ame​ry​ka​nie. Lia mia​ła na​pię​tą twarz, za​ci​snę​ła pię​ści i ewi​dent​nie zbie​ra​ło jej się na płacz. – Jak przy​je​dzie mój tata, to tak wam wle​je, że po​wy​pa​da​ją wam zęby. Wy, fran​cu​skie pie​ski, bę​dzie​cie pisz​czeć „pi pi pi”, po​si​ka​cie się w majt​ki i na​pcha​cie gęby zde​chły​mi ża​ba​mi! Ma​xen​ce ogra​ni​czył się do unie​sie​nia brwi, ale Lau​rent nie był w sta​nie znieść obe​lgi. Jego brat i oso​bi​sty bo​ha​ter do​sta​wał słow​ne baty, i to od dziew​czy​ny! – Za​mknij się! – ryk​nął ile sił w płu​cach. Po​win​na wkro​czyć? Jej wła​sna krew wrza​ła. Zbyt bied​ni? Za​raz jej po​ka​że! Tym​cza​sem Ma​xen​ce wzru​szył ra​mio​na​mi. Czy to ko​pia ge​stu Lu​ca​sa, czy tyl​ko jej się zda​wa​ło? – Na ra​zie wy​glą​da na to, że utknę​łaś u nas bez opcji bo​ga​ty ta​tuś to, ta​tuś tam​to. A dziś w nocy… – urwał, aby wzmoc​nić efekt i po​słał bra​ciom zna​czą​ce spoj​‐ rze​nie. – Dziś w nocy zo​ba​czy​my, kto bę​dzie si​kał w majt​ki, co nie, chło​pa​ki? – Paul, Lau​rent, i co gor​sza, na​wet mały Si​mon, któ​ry w mil​cze​niu ob​ser​wo​wał całą sce​nę, jed​no​myśl​nie po​ki​wa​li gło​wa​mi. – A tym​cza​sem żyj w stra​chu – rzu​cił na za​‐ koń​cze​nie i od​szedł z Lau​ren​tem, Pau​lem i Si​mo​nem pa​łę​ta​ją​cym się pod no​ga​mi. An​nie wdra​pa​ła się na czwo​ra​kach na górę, mo​dląc się, żeby nikt jej nie za​uwa​‐ żył. Chwi​lę póź​niej po scho​dach wcho​dzi​ła już Lia, wlo​kąc za sobą od​zy​ska​ne​go bra​ta. Prze​bie​gła koło An​nie jak bu​rza, wpa​dła do sy​pial​ni mat​ki i z hu​kiem za​trza​‐ snę​ła drzwi. • Lola już od po​nad go​dzi​ny gar​bi​ła się nad ma​lut​kim biu​recz​kiem, wpa​trzo​na w kart​kę pa​pie​ru do po​ło​wy za​gry​zmo​lo​ną po​kre​ślo​ny​mi zda​nia​mi. To była pró​ba ro​dzą​ce​go się w bó​lach li​stu do Mar​ka. W tym li​ście wy​ło​ży mu wszyst​ko, cze​go pa​ra​li​żu​ją​cy strach nie po​zwo​lił jej po​wie​dzieć. Zo​sta​wi​ła go i za​bra​ła dzie​ci. Zro​bi​‐ ła coś mo​ral​nie na​gan​ne​go i za​pew​ne ka​ral​ne​go, ale i tak przy​szło jej to ła​twiej niż pi​sa​nie do męża. Ten list prze​rwie tamę. Wy​po​wie​dzia​ne zo​sta​ną rze​czy, któ​re mogą go znisz​czyć. Na przy​kład co zro​bi, kie​dy się do​wie, że uda​wa​ła or​ga​zmy? Co bę​dzie, kie​dy wyj​dzie na jaw, że jego gniew – a może to jej gniew? – spra​wia, że jego do​tyk jest dla niej nie​zno​śny? Jak za​re​agu​je na wieść, że od tego, w jaki spo​‐ sób trak​tu​je żonę i cały świat wo​kół, robi jej się nie​do​brze? Czy znik​nię​cie nie było

mniej bez​li​to​sne niż praw​da? W ich mał​żeń​stwie ist​nia​ła rów​no​wa​ga, ale opie​ra​ła się na kłam​stwie. Je​śli Lola te​raz wy​ja​wi praw​dę, oka​że się oszust​ką. I kie​dy tama zo​sta​nie prze​rwa​na, ona sama może się do​wie​dzieć paru prawd o so​bie. O tym, jak Mark ją po​strze​ga. Może usły​szeć coś, po czym już ni​g​dy się nie po​zbie​ra. On może jej po​wie​dzieć, że wy​glą​da sta​ro. Że jej nie po​żą​da. Że jest głu​pia. Że ma dwie lewe ręce. Że nie ma ta​len​tów ani za​let. Że mu się nie prze​ciw​sta​wia i dla​te​go on nie ma dla niej sza​cun​ku. W chwi​li, gdy przy​ło​ży​ła dłu​go​pis do pa​pie​ru, peł​ne lęku my​śli za​czę​ły wrzesz​‐ czeć jak ska​zań​cy na wi​dok mi​to​lo​gicz​nych fu​rii. Go​rą​co pra​gnę​ła odło​żyć dłu​go​pis i za​ła​twić spra​wę tak, jak umia​ła naj​le​piej – wy​py​cha​jąc ją jak naj​da​lej ze świa​do​‐ mo​ści. Po​win​na przejść się po domu, może uda jej się zna​leźć An​nie, za​ję​tą ja​kąś pra​cą. Po​mo​że jej, po​roz​ma​wia o wszyst​kim i o ni​czym. Może któ​re​goś dnia opo​‐ wie jej o so​bie, ale jesz​cze nie te​raz. Drzwi sy​pial​ni otwo​rzy​ły się na​gle i do środ​ka wpa​dła Lia, cią​gnąc za rękę Si​‐ mo​na. Lola szyb​ko ze​bra​ła kart​ki. Cór​ka pła​ka​ła, sy​nek też. – Co się dzie​je, ko​teń​ki? – Chcę do domu! Już! Na​tych​miast! – wy​krzy​cza​ła dziew​czyn​ka. Lola wy​cią​gnę​‐ ła do niej rękę, ale mała od​sko​czy​ła. – Nie cier​pię tego miej​sca! Chcę je​chać do domu! – Anioł​ku, je​ste​śmy tu rap​tem pół dnia. Mu​si​my wyjść na mia​sto, po​zwie​dzać. Wła​śnie mia​łam… – Nie​na​wi​dzę cię! – wrza​snę​ła Lia i moc​no ude​rzy​ła Lolę w ra​mię. Jej wście​‐ kłość była nie do okieł​zna​nia. W chwi​li gnie​wu wy​glą​da​ła do​kład​nie jak Mark. Tak samo czer​wo​na twarz, tak samo za​ci​śnię​te pię​ści. – Nie chcę ni​g​dzie iść! Chcę na lot​ni​sko w tej chwi​li! – Lot​ni​sko to też ja​kieś miej​sce, więc jest jesz​cze na​dzie​ja – Lola uśmiech​nę​ła się, pró​bu​jąc za​żar​to​wać. – Za​mknij się! Lola aż się sku​li​ła, pa​trząc z prze​ra​że​niem na wy​krzy​wio​ną zło​ścią twarz cór​ki. Ser​ce jej za​mar​ło i bała się, że za​raz wy​buch​nie pła​czem. Lia spoj​rza​ła na nią, prze​stra​szo​na tym, co po​wie​dzia​ła, i to ona za​czę​ła pła​kać. – Chcę do taty na​tych​miast! – chli​pa​ła, za​le​wa​jąc się łza​mi. Lola po​wstrzy​ma​ła się od otar​cia po​licz​ków cór​ki. A co, je​śli Lia znów ją ode​‐ pchnie? Co mia​ła​by wte​dy zro​bić? – Nie bę​dzie​my się wi​dzieć z tatą… przez ja​kiś czas, ko​cha​nie – po​wie​dzia​ła. Lia nie prze​sta​wa​ła pła​kać, ale przy​naj​mniej nie za​da​wa​ła py​tań. Czy ist​nia​ła moż​li​‐

wość, że ro​zu​mie? Czy moż​li​we, że nie chcia​ła sły​szeć wy​ja​śnień mat​ki? – Chcę z nim tyl​ko po​roz​ma​wiać! – łka​ła. – W Sta​nach jest te​raz śro​dek nocy. Pew​nie śpi. Za​dzwo​ni​my do nie​go nie​dłu​‐ go. Lia rzu​ci​ła się na mamę, a może w jej ob​ję​cia. Róż​ni​ca po​le​ga​ła na tym, że kie​‐ dy dziew​czyn​ka sko​czy​ła na nią, Lola otwo​rzy​ła ra​mio​na i przy​tu​li​ła có​recz​kę. Lia cała się trzę​sła i za​no​si​ła spa​zma​tycz​nym pła​czem. Na dy​wa​nie przy łóż​ku tur​lał się Si​mon tam i z po​wro​tem, de​li​kat​nie pu​ka​jąc gło​wą w drew​no me​bla i mru​cząc do sie​bie. – W tej chwi​li wszy​scy je​ste​śmy zmę​cze​ni. To ta zmia​na cza​su. Wszyst​ko bę​‐ dzie do​brze – uspo​ka​ja​ła Lola. Nie wy​pusz​cza​jąc z ob​jęć Lii, wy​cią​gnę​ła rękę do Si​‐ mo​na, po​sa​dzi​ła go so​bie na ko​la​nach i ca​ło​wa​ła po głów​ce. Może cór​ka po​trze​bo​‐ wa​ła mat​czy​ne​go po​cie​sze​nia i wszyst​ko na​praw​dę ja​koś się uło​ży. – Nie​na​wi​dzę cię – dziew​czyn​ka po​wie​dzia​ła ci​cho, ale po​zwo​li​ła mat​ce, by ta przy​tu​li​ła ją moc​no i ko​ły​sa​ła w ra​mio​nach dłu​gi, dłu​gi czas, gdy cór​ka wy​pła​ki​wa​‐ ła żal i gniew. • Po​chy​lo​na nad de​ską do kro​je​nia An​nie sie​ka​ła pie​trusz​kę i wy​ci​ska​ła sok z cy​try​‐ ny, przy​rzą​dza​jąc na​dzie​nie do ło​so​sia, jed​no​cze​śnie ćwi​cząc w gło​wie kon​wer​sa​cje z Lolą i Al​theą. O czym bę​dzie z nimi roz​ma​wiać dzień po dniu, ty​dzień po ty​go​‐ dniu? O po​go​dzie – je​den te​mat jest. Dzie​ci i szko​ła – te​mat nu​mer dwa. Pa​ry​skie oso​bli​wo​ści – trzy. Sta​ła przy​gar​bio​na, mia​ła za​ci​śnię​te usta, a na​wet spo​sób, w jaki trak​to​wa​ła wa​rzy​wa na de​sce, zdra​dzał stres. Je​śli tro​chę nie zwol​ni, utnie so​bie pa​lec. Na​dzie​wa​ny pal​ca​mi ło​soś – te​mat nu​mer czte​ry. Ma​xen​ce wszedł do kuch​ni i sta​nął przy niej, spię​ty i po​waż​ny. Do​kład​nie taki, jaki nie po​wi​nien być dzie​wię​cio​la​tek. – Ci wszy​scy lu​dzie to świ​ry – oświad​czył, da​ru​jąc so​bie wstęp. Od kłót​ni dzie​ci mi​nę​ły trzy go​dzi​ny. Ty​po​we dla Ma​xen​ce’a za​cho​wa​nie – prze​tra​wić wszyst​ko w mil​cze​niu. Nie to, co Lia, któ​ra naj​wy​raź​niej do​nio​sła na nie​go w se​kun​dę po zaj​ściu. An​nie opłu​ka​ła ręce, usia​dła na krze​śle i przy​cią​gnę​ła syna do sie​bie. Nie wy​ry​wał się, ale nie od​wza​jem​nił uści​sku. – Nie mo​że​cie się po​sta​rać dla bied​nej, sta​rej ma​mu​si? – spy​ta​ła ze świa​do​mo​‐ ścią, że ma to zna​mio​na ma​ni​pu​la​cji. Ma​xen​ce uniósł brew i skon​ster​no​wa​ny cze​‐ kał na dal​szy ciąg tej ście​my. W tej chwi​li był tak po​dob​ny do taty, że chcia​ła go za​‐ sy​pać po​ca​łun​ka​mi, choć wspo​mnie​nie kłót​ni z John​nym by​naj​mniej nie było przy​‐

jem​ne. – Chcesz, że​bym zno​sił tę wred​ną dziew​czy​nę i wrzesz​czą​ce nie​mow​lę przez pół roku? W do​dat​ku ja​kaś obca baba do​sta​je mój po​kój na stry​chu! Obie​ca​łaś go mnie! – O ja​kiej obiet​ni​cy mó​wisz? Po​wie​dzia​łam, że po​my​ślę o two​ich prze​no​si​nach na pod​da​sze. – I mu​si​my oglą​dać ich głu​pie gęby przy śnia​da​niu, lun​chu i obie​dzie. Tak jak​‐ by nie dość było ob​cych w domu, prze​cież Lu​cas co chwi​lę tu przy​cho​dzi. Ra​cja, ra​cja, świę​ta ra​cja – przy​zna​ła w my​ślach. – Nie masz ra​cji, Ma​xen​ce! Prze​cież lu​bisz Lu​ca​sa, sam mó​wi​łeś, że jest faj​ny! – za​wo​ła​ła za​do​wo​lo​na, że może skie​ro​wać roz​mo​wę na inne tory. – Jak by​łem mały – tak. Ale te​raz ciar​ki mnie prze​cho​dzą na jego wi​dok, szcze​‐ gól​nie kie​dy wę​szy koło cie​bie i w ogó​le. – Lu​cas ni​g​dzie nie wę​szy – od​pa​ro​wa​ła An​nie z naj​więk​szym obu​rze​niem, na ja​kie po​tra​fi​ła się zdo​być. – Poza tym zna​łam go, kie​dy cie​bie jesz​cze nie było na świe​cie, więc z pew​no​ścią nie jest obcy. – A ta ko​bie​ta, któ​ra do​sta​ła mój po​kój? Od tego też mnie prze​cho​dzą cia​ry! Po​my​śla​ła o Al​thei i jej po​cią​głej twa​rzy, czar​nym ubra​niu i mil​cze​niu, za​stę​po​‐ wa​nym co ja​kiś czas słow​ną bie​gun​ką. – Wy​mień jed​ną rzecz, od któ​rej cię nie prze​cho​dzą, Ma​xen​ce. – Na przy​kład na​sze by​cie ra​zem w domu, we czwo​ro – od​parł, spusz​cza​jąc wzrok i od​wra​ca​jąc nie​co gło​wę. An​nie omal nie roz​pła​ka​ła się ze wzru​sze​nia na myśl, że jej pra​wie na​sto​let​ni syn lubi spę​dzać czas w domu z nią i bra​cisz​ka​mi. – Syn​ku, to na​sza wspól​na spra​wa, ro​zu​miesz? Po​trze​bu​je​my pie​nię​dzy, a to jest je​dy​ne roz​wią​za​nie, któ​re na krót​ką metę nas ra​tu​je. Roz​wa​żam po​wrót na uczel​nię, może zdam tu eg​za​mi​ny ad​wo​kac​kie. – Mó​wiąc to, sły​sza​ła w gło​wie dzie​cię​ce po​wie​dzon​ko: „Mó​wi​łem te sło​wa, mó​wi​łem, mó​wi​łem. Ale kie​dy mó​wi​‐ łem, to kła​ma​łem, kła​ma​łem”. – Wy​naj​mu​jąc po​ko​je, zy​ska​my tro​chę cza​su, to wszyst​ko. Mam na​dzie​ję, że do​ga​da​cie się ja​koś z Lią. Chwi​lo​wo zo​sta​ła bez taty, a kto jak kto, ale ty naj​le​piej wiesz, ja​kie to uczu​cie. – No chy​ba tak – przy​znał Ma​xen​ce. Ła​mał się w ob​li​czu nie​ugię​tej mat​czy​nej lo​gi​ki, jej nie​zbi​tych ar​gu​men​tów. – Ale jest jed​na rzecz… – za​ga​ił. – Słu​cham, ko​cha​nie. – Mo​gli​by​śmy przy​naj​mniej do​stać praw​dzi​wy te​le​wi​zor? – Te​le​wi​zor? – po​wtó​rzy​ła. – Je​ste​śmy an​ty​tech​no​lo​gicz​ni. Bar​dzo anty – po​wie​‐

dzia​ła, ale na​gle po​czu​ła, że sama nie wie​rzy w to, co mówi. Sło​wa Lii roz​brzmia​ły jej w uszach: „Je​ste​ście zbyt bied​ni”. – Taki z du​żym ekra​nem, mamo. Pro​ooszę cię. – Ale gdzie by​śmy go wsta​wi​li? – I jesz​cze ka​blów​kę. – Po co wam ka​blów​ka? Ma​xen​ce nie da​wał się zbić z tro​pu. – Bez ka​blów​ki nie ma sen​su ku​po​wać te​le​wi​zo​ra. Je​śli zgo​dzi się na za​kup, chłop​cy jej od​pusz​czą. Z dru​giej stro​ny ma​ni​pu​lu​je wła​sny​mi dzieć​mi. – No do​brze – po​wie​dzia​ła. Ma​xen​ce za​czął ska​kać do góry, po czym rzu​cił jej się na szy​ję. – Je​steś naj​lep​szą mamą na świe​cie! – oświad​czył. Pró​bo​wa​ła przy​tu​lać go chwi​‐ lę dłu​żej, ale już się wy​rwał. Wy​bie​ga​jąc z kuch​ni, wo​łał do bra​ci: – Ej, chło​pa​ki! Bę​dzie ka​blów​ka! Do​pie​ro po upły​wie kil​ku go​dzin za​świ​ta​ła jej w gło​wie myśl, że może oto sama pa​dła ofia​rą ma​ni​pu​la​cji.

T

10

ydzień póź​niej do An​nie do​tar​ła wresz​cie świa​do​mość, że świat się zmie​nił. Obu​dzi​ło to w bie​dacz​ce go​to​wość wy​pro​wadz​ki na przed​mie​ście, byle tyl​ko sku​tecz​nie uwol​nić się od kosz​ma​ru po​sia​da​nia lo​ka​to​rów. Po​go​da nie była sprzy​ja​ją​ca. Pa​dał na zmia​nę mar​z​ną​cy deszcz i deszcz ze śnie​‐ giem, od cza​su do cza​su dla uroz​ma​ice​nia – grad. Wszy​scy sie​dzie​li za​tem uwię​‐ zie​ni w domu. Bi​twy to​czy​ły się na wszyst​kich fron​tach. An​nie wal​czy​ła z pra​ca​mi do​mo​wy​mi, ale była na prze​gra​nej po​zy​cji. Och, było tyle sprzą​ta​nia, o tyle wię​cej niż do​tąd, w do​dat​ku do​cho​dzi​ło go​to​wa​nie – o tyle wię​cej niż do tej pory! Co gor​‐ sza, strach i zwąt​pie​nie we wła​sne siły nie po​zwa​la​ły jej zmru​żyć oka. Po jej twa​rzy było wi​dać, że jest wy​czer​pa​na. Była rów​nież wściek​ła, co też trud​no było ukryć. Ja​‐ sne, fi​nan​so​wo sta​nę​ła na nogi. I ow​szem, w pew​nym sen​sie za​ra​bia​ła na sprzą​ta​‐ niu i go​to​wa​niu, któ​re do​tych​czas wy​ko​ny​wa​ła bez​płat​nie. Jed​nak te​raz czu​ła się jak nie​wol​ni​ca we wła​snym domu, przez co na​gle obrzy​dły jej obo​wiąz​ki, nie​gdyś wy​ko​ny​wa​ne z uśmie​chem na ustach. Pro​wa​dzi​ła też woj​nę z sy​na​mi, któ​rzy wy​‐ czu​wa​li jej sła​bość i sta​ra​li się wy​cią​gnąć z sy​tu​acji mak​si​mum ko​rzy​ści dla sie​bie. Chłop​cy zgry​wa​li się, mał​pu​jąc za​cho​wa​nia i ton Lii. Kłó​ci​li się mię​dzy sobą, ale jed​no​czy​li się prze​ciw​ko dziew​czyn​ce, któ​ra z ko​lei w każ​dy moż​li​wy spo​sób pro​‐ wo​ko​wa​ła ich i swo​ją mat​kę. Al​thea oka​za​ła się w po​rząd​ku. Tak, Al​thea była do​bra. Na swój nie​obec​ny spo​‐ sób była lo​ka​tor​ką nie​mal do​sko​na​łą. Z jej po​ko​ju nie do​bie​gał naj​cich​szy dźwięk, żad​na mu​zy​ka, szu​ra​nie krze​seł. Była tak ci​cha, że An​nie mia​ła cza​sem ocho​tę spraw​dzić, czy dziew​czy​na nie dyn​da na ja​kiejś kro​kwi. Na​to​miast przy obie​dzie Al​thea zda​wa​ła się zu​peł​nie nor​mal​na, a na​wet nadak​tyw​na. Punk​tu​al​nie sta​wia​ła się w ja​dal​ni, sia​da​ła w wy​bra​nym przez sie​bie miej​scu przy koń​cu sto​łu i mil​cza​ła jak za​klę​ta albo dla od​mia​ny wy​bu​cha​ła ży​wio​ło​wym sło​wo​to​kiem. Po​tra​fi​ła dużo mó​wić, ale nie umia​ła pro​wa​dzić roz​mo​wy. Cierp​ko od​po​wia​da​ła na py​ta​nia, ni​g​dy sama ich nie za​da​wa​ła. Nie wy​ka​zy​wa​ła za​in​te​re​so​wa​nia in​ny​mi ludź​mi. Przy obie​‐ dzie ser​wo​wa​ła mo​no​log, dłu​biąc w je​dze​niu na ta​le​rzu. Od cen lo​tów po po​go​dę i zgub​ny wpływ wy​so​kich ob​ca​sów na krę​go​słup – ża​den moż​li​wy te​mat nie po​zo​‐ stał nie​po​ru​szo​ny. Nie mó​wi​ła je​dy​nie o sa​mej so​bie. Czy była ty​pem sa​mo​bój​czy​‐ ni? An​nie są​dzi​ła, że nie. Tyl​ko jak wy​glą​da sa​mo​bój​ca? Czy chęć ode​bra​nia so​bie ży​cia nie kry​je się w pew​nym stop​niu w każ​dym czło​wie​ku? O ile Al​thea nie za​wra​ca​ła jej gło​wy, rzad​ko kie​dy opusz​cza​jąc sy​pial​nię, nie​ste​‐

ty nie moż​na było tego sa​me​go po​wie​dzieć o Loli, któ​ra wy​raź​nie nie po​tra​fi​ła usie​dzieć w swo​jej. Je​że​li An​nie wy​obra​ża​ła so​bie, że lo​ka​to​rzy będą pła​cić czynsz i tyl​ko od cza​su do cza​su mi​jać ją na scho​dach, kła​nia​jąc się z uprzej​mym „dzień do​bry”, była na​iw​na. Było zu​peł​nie ina​czej. Lola, jej dzie​ci, ich za​pach, rze​czy, po​‐ trze​by – jed​nym sło​wem: ich obec​ność – była wszę​dzie. Mia​ła do czy​nie​nia z in​wa​‐ zją w naj​groź​niej​szej i naj​bar​dziej oczy​wi​stej po​sta​ci. Każ​dy cen​ty​metr domu był za​gro​żo​ny z wy​jąt​kiem sy​pial​ni An​nie, któ​rą za​czę​ła za​my​kać na klucz i gdzie bie​‐ gła szu​kać schro​nie​nia i rwać wło​sy z gło​wy przy​naj​mniej kil​ka razy dzien​nie. An​‐ nie nie była w sta​nie zro​bić kro​ku, by nie wpaść na dwu​me​tro​wą su​per​mo​del​kę. Na​wet kuch​nia prze​sta​ła być osto​ją, bo Lola na​le​ga​ła, żeby po​ma​gać, choć mia​ła dwie lewe ręce i usil​nie chcia​ła kon​wer​so​wać. W od​róż​nie​niu od Al​thei Lola ro​bi​ła wszyst​ko, żeby wta​jem​ni​czyć An​nie w swo​je ży​cie, i naj​wy​raź​niej nie od​czy​ty​wa​ła wy​sy​ła​nych jej przez pa​nią domu sy​gna​łów, że ta ma​rzy o odro​bi​nie świę​te​go spo​‐ ko​ju. Gwoź​dziem do trum​ny tego czar​ne​go ty​go​dnia były noc​ne krzy​ki Si​mo​na, sta​‐ wia​ją​ce na rów​ne nogi wszyst​kich miesz​kań​ców. Po sied​miu dniach kosz​ma​ru każ​‐ dy miał ocho​tę od​gryźć gło​wę któ​re​goś ze współ​miesz​kań​ców z wy​jąt​kiem, rzecz ja​sna, Loli, któ​rą ce​cho​wa​ło iry​tu​ją​co pro​mien​ne uspo​so​bie​nie. Z po​cząt​ku An​nie za​sta​na​wia​ła się, jak dłu​go Lola wy​trzy​ma w roli uoso​bie​nia nie​skoń​czo​nej sło​dy​‐ czy, za​nim spad​nie ma​ska z jej twa​rzy. Ale ma​ska nie spa​da​ła. Czy to moż​li​we, że wca​le jej nie było? Kim była Lola? Na pew​no nie pri​ma​don​ną, za jaką wzię​ła ją An​‐ nie, kie​dy po raz pierw​szy uj​rza​ła ją na lot​ni​sku. Nie była też roz​piesz​czo​ną smar​‐ ku​lą, o nie. Nie dą​ży​ła do zna​le​zie​nia się w cen​trum uwa​gi. Nie była bo​ga​tą suką. Po ty​go​dniu ob​ser​wo​wa​nia, jak ko​bie​ta zno​si od​trą​ce​nie ze stro​ny go​spo​dy​ni, zde​‐ ner​wo​wa​nie wszyst​kich po​zo​sta​łych oraz peł​ny wa​chlarz ata​ków po​cho​dzą​cych od wła​snych dzie​ci, An​nie stwier​dzi​ła, że Lola musi być ja​kąś świę​tą. Świę​tą, któ​ra z nie​zro​zu​mia​łych przy​czyn sta​ra się z nią za​przy​jaź​nić. An​nie już nie​mal wi​dzia​ła au​re​olę nad gło​wą Loli, kie​dy zda​rzy​ło się coś, co zmą​ci​ło ob​raz świę​to​ści eks​mo​del​ki. Był bez​chmur​ny dzień – pierw​szy taki od ty​‐ go​dni. Lola za​pro​po​no​wa​ła, żeby pójść na wspól​ny spa​cer. Świet​ny po​mysł, bo dzie​ci do​sta​wa​ły w domu bzi​ka. Zresz​tą wszy​scy już wa​rio​wa​li. Za​nim An​nie zdo​‐ ła​ła ją po​wstrzy​mać, Lola pę​dzi​ła na górę po Al​theę, żeby się do nich przy​łą​czy​ła. Ra​zem scho​dzi​li z ka​mien​nych schod​ków: An​nie z trze​ma syn​ka​mi, Lola, Lia, Si​mon i Al​thea. Było rześ​ko i mroź​no. Fa​sa​dy bu​dyn​ków, głów​nie z po​ło​wy dzie​‐ więt​na​ste​go wie​ku, błysz​cza​ły jak nowe. An​nie wzię​ła głę​bo​ki wdech. Le​d​wo ode​‐ szła kil​ka kro​ków od domu, a już czu​ła się lżej​sza. Znio​sła z Lolą wó​zek, stą​pa​jąc

ostroż​nie po ob​lo​dzo​nych stop​niach. Al​thea ani drgnę​ła, żeby im po​móc, tak jak ni​g​dy nie kiw​nę​ła pal​cem przy go​to​wa​niu i rzad​ko kie​dy przy sprzą​ta​niu, choć swój po​kój utrzy​my​wa​ła w nie​ska​zi​tel​nej czy​sto​ści, a ła​zien​kę za​wsze zo​sta​wia​ła w lep​szym sta​nie, niż ją za​sta​ła. – Nie wi​du​ję ostat​nio Lu​ca​sa – za​uwa​ży​ła Lola, pcha​jąc wó​zek. – Jest na nar​tach w Co​ur​che​vel. – A więc żyje wła​snym ży​ciem? – do​cie​ka​ła Lola. An​nie py​ta​nie wy​da​ło się dziw​ne. – Wiem, wiem, to obu​rza​ją​ce. – To taki fran​cu​ski styl – żar​to​wa​ła Lola. – Z pew​no​ścią zdrow​szy. Zdrow​szy od cze​go? – za​sta​na​wia​ła się An​nie. – Chodź​my do Jar​dins du Ra​ne​‐ lagh, to bar​dzo bli​sko. Szły za​tło​czo​nym chod​ni​kiem wzdłuż rue de Pas​sy. Ele​ganc​kie ma​mu​sie pro​‐ wa​dzi​ły za ręce ubra​ne jak la​lecz​ki dzie​ci, opa​tu​lo​ne w wy​myśl​ne płasz​czy​ki, sza​‐ licz​ki i cza​pecz​ki. An​nie ni​g​dy nie uda​ło się tego osią​gnąć – ślicz​nie wy​stro​jo​nych dzie​ci. Ślicz​nie wy​stro​jo​nej sie​bie też nie. John​ny pod​chwy​cił pa​ry​ską kla​sę, jak​by uro​dził się w tej świa​to​wej sto​li​cy mody. Jego gar​de​ro​ba mia​ła olśnie​wać. Wło​skie gar​ni​tu​ry, szy​te na mia​rę ko​szu​le, buty za ty​siąc do​la​rów. Dum​nie kro​czył po swo​‐ im osie​dlu, gdzie ob​wie​szo​ne kosz​tow​ną bi​żu​te​rią star​sze pa​nie wy​pro​wa​dza​ły ob​‐ sy​py​wa​ne na​gro​da​mi pie​ski, a wy​per​fu​mo​wa​ni męż​czyź​ni w dłu​gich płasz​czach ma​sze​ro​wa​li ni​czym prze​nie​sie​ni wprost z okład​ki Vo​gue Hom​me. – Jak to się dzie​je, że Fran​cu​zi są tacy ele​ganc​cy? – spy​ta​ła Lola, chy​ba czy​ta​jąc w jej my​ślach. – Do​da​ją cze​goś do czer​wo​ne​go wina. – We Fran​cji na​wet psy są szy​kow​niej​sze niż w Sta​nach, za​uwa​ży​ły​ście? – nie wy​cho​dzi​ła z po​dzi​wu Lola. – Tak, mają na​wet spe​cjal​ne pro​ce​du​ry do​ty​czą​ce wą​cha​nia się pod ogo​nem. Spa​ce​ro​wa​ły Chau​sée de la Mu​et​te i wkrót​ce do​tar​ły do Jar​dins du Ra​ne​lagh. Sta​no​wi​ły oso​bli​wy wi​dok, każ​da z nich z in​nej pla​ne​ty ko​bie​co​ści – Lola była ama​‐ zon​ką, Al​thea wy​mocz​kiem, a idą​ca po​mię​dzy nimi An​nie, któ​ra w swo​im nie​fo​‐ rem​nym, ale jak​że cie​plut​kim czer​wo​nym pon​cho czu​ła się rów​nie sze​ro​ka co wy​‐ so​ka, prze​bie​ra​ła no​ga​mi jak kłu​su​ją​cy mi​nia​tu​ro​wy ku​cyk. W pew​nym mo​men​cie zo​rien​to​wa​ła się, że prze​ję​ła wó​zek. Pcha​nie go spra​wia​ło jej przy​jem​ność, choć w środ​ku sie​dzia​ło cu​dze dziec​ko. Kół​ka wy​da​wa​ły ko​ją​cy dźwięk na mo​krej piasz​‐ czy​stej ścież​ce. An​nie no​si​ła tro​je dzie​ci naj​pierw w so​bie, po​tem w no​si​deł​kach. Pcha​ła je w wóz​kach, dźwi​ga​ła, trzy​ma​ła, cią​gnę​ła, pod​no​si​ła i obej​mo​wa​ła. Te​raz

bra​ko​wa​ło jej tego kon​tak​tu fi​zycz​ne​go, któ​ry kie​dyś był dla niej chle​bem po​wsze​‐ dnim. Fi​zycz​ność była dla niej istot​na. Obec​nie mu​sia​ła usza​no​wać u chłop​ców chęć i po​trze​bę więk​szej od​ręb​no​ści, ale w efek​cie nie mia​ła zbyt wie​lu oka​zji, by do​tknąć któ​re​goś z nich lub być do​ty​ka​ną. Czu​ła się fi​zycz​nie od​se​pa​ro​wa​na od istot ludz​kich, a to tyl​ko krok od alie​na​cji emo​cjo​nal​nej. Roz​ło​ży​ste je​sio​ny i buki sta​ły na​gie i ma​je​sta​tycz​ne, po​wie​trze było przej​rzy​ste i rześ​kie. Na​pię​cie w An​nie po​wo​li opa​da​ło, kie​dy tak szły przez park, a dzie​ci bie​‐ gły przo​dem. Mi​ja​ły rów​no przy​strzy​żo​ne ży​wo​pło​ty i rzeź​by nimf; przez bez​list​ne ga​łę​zie drzew po​dzi​wia​ły bo​ga​tą w de​ta​le oko​licz​ną ar​chi​tek​tu​rę. Bez war​czą​cych wo​kół sa​mo​cho​dów moż​na so​bie było wy​obra​zić, że prze​nio​sły się w cza​sie do po​‐ cząt​ków mi​nio​ne​go stu​le​cia. An​nie wska​za​ła na Mu​sée Mar​mot​tan, mu​zeum im​‐ pre​sjo​ni​zmu, w któ​re​go mu​rach kry​ła się im​po​nu​ją​ca ko​lek​cja dzieł Mo​ne​ta, a tak​‐ że na zie​lo​ny drew​nia​ny ba​rak, w któ​rym tra​dy​cyj​na ku​kieł​ka Gu​ignol do​star​cza​ła atrak​cji ca​łym po​ko​le​niom pa​ry​skich dzie​ci. Po​czu​ła nie​zna​ną do​tąd dumę. To było jej mia​sto. Czy to moż​li​we, żeby Al​thea nie zwra​ca​ła naj​mniej​szej uwa​gi na jej mia​sto? Na jej park? Dziew​czy​na szła z po​chy​lo​ną gło​wą, ze wzro​kiem wbi​tym we wła​sne buty i z rę​ka​mi przy bro​dzie, bo przy​trzy​my​wa​ła koł​nierz cien​kie​go płasz​cza. Opo​wia​‐ da​ła wła​śnie na ucho bied​nej Loli, że ob​gry​za​ła kie​dyś pa​znok​cie, ale wy​czy​ta​ła, że to szko​dzi szkli​wu na zę​bach, więc prze​sta​ła. Co? An​nie chcia​ła krzyk​nąć: „Je​steś w Pa-ry-żu! Za​po​mnij na chwi​lę o prze​klę​tym szkli​wie!”. Jak Lola mo​gła to zno​sić? Przez ostat​nich kil​ka dni An​nie pró​bo​wa​ła wy​mie​niać z Lolą zna​czą​ce spoj​rze​nia, ile​kroć Al​thea wpa​da​ła w je​den ze swo​ich mo​no​lo​gów. Te spoj​rze​nia były bar​dzo wy​mow​ne, po​łą​czo​ne z wy​wra​ca​niem ocza​mi i od​chy​la​niem gło​wy w tył, żeby za​‐ pre​zen​to​wać naj​wyż​sze znu​dze​nie, ale ad​re​sat​ka zda​wa​ła się stu​pro​cen​to​wo od​‐ por​na na tę pan​to​mi​mę. Te​raz też nie wy​ka​zy​wa​ła ani śla​du po​iry​to​wa​nia, słu​cha​‐ jąc Al​thei i ki​wa​jąc w sku​pie​niu gło​wą. Lola wy​glą​da​ła na wy​po​czę​tą, o wie​le bar​‐ dziej zre​lak​so​wa​ną i po​go​dzo​ną ze świa​tem niż przed ty​go​dniem. To cie​ka​we, że w cią​gu kil​ku dni eks​mo​del​ka prze​sta​ła się ma​lo​wać, a po domu cho​dzi​ła w leg​gin​‐ sach i skar​pe​tach. Te​raz mia​ła na so​bie dżin​sy i pu​cho​wą kurt​kę, któ​ra kie​dyś na​le​‐ ża​ła do John​ny’ego. Na krót​ko ostrzy​żo​ną gło​wą wci​snę​ła weł​nia​ną czap​kę i szła jak chło​pak z rę​ka​mi w kie​sze​niach, roz​glą​da​jąc się wo​kół i uśmie​cha​jąc w prze​‐ strzeń. Nie​obec​ność męża do​brze jej ro​bi​ła i An​nie ża​ło​wa​ła, że nie może tego sa​‐ me​go po​wie​dzieć o so​bie. Do​tar​li do pla​cu za​baw, peł​ne​go dzie​ci, ma​tek, opie​ku​nek i fran​cu​skich roz​‐ mów. Prze​szli do spo​koj​niej​sze​go kąta, gdzie sta​ła ka​mien​na ław​ka, na​grza​na pro​‐

mie​nia​mi zi​mo​we​go słoń​ca. Na ław​ce obok sie​dzia​ła star​sza pani z nie​na​gan​nym ma​ki​ja​żem. Jej dło​nie zdo​bi​ła masa cięż​kich pier​ścion​ków. Do​ko​ła niej krę​ci​ło się oko​ło dwu​dzie​stu go​łę​bi, któ​re kar​mi​ła reszt​ką droż​dżów​ki. Star​sze dzie​ci po​bie​gły na dra​bin​ki, a Si​mon przy​glą​dał się pta​kom jak za​klę​ty. Naj​pierw dłu​go nad czymś my​ślał, a po​tem po​drep​tał w stro​nę stad​ka i mach​nął nogą w po​wie​trzu. Go​łę​bie ze​rwa​ły się z gło​śnym fur​ko​tem, wy​lą​do​wa​ły kil​ka me​trów da​lej, a po chwi​li przy​‐ drep​ta​ły z po​wro​tem do nóg swo​jej ży​wi​ciel​ki. – Méchant ga​rçon, nie​grzecz​ny chło​piec! – wark​nę​ła ko​bie​ta na Si​mo​na. Ma​luch zbladł, od​wró​cił się w miej​scu i rzu​cił się w ra​mio​na mamy. – La fer​me, vie​il​le peau! – nie po​wstrzy​ma​ła się An​nie. Wła​śnie po​wie​dzia​ła tej ba​bie, żeby się za​mknę​ła, i na​zwa​ła ją „sta​rą skó​rą”, co było strasz​ną obe​lgą dla Fran​cuz​ki w do​wol​nym wie​ku. Sta​rusz​ka po​ma​cha​ła pię​ścią w jej stro​nę, wsta​ła i od​da​li​ła się po​spiesz​nie, krzy​cząc jesz​cze: – Re​to​ur​nez dans vo​tre pays! Wra​caj​cie do swo​je​go kra​ju? An​nie była zde​gu​sto​wa​na. By​cie wred​nym w sto​‐ sun​ku do bez​bron​nych dzie​ci to jed​no, ale otwar​ta kse​no​fo​bia? – Tes pi​ge​ons ont chié sur ta tête! – od​wrza​snę​ła za od​cho​dzą​cą. Po​tem od​wró​ci​ła się do Loli i Al​thei z wy​ja​śnie​niem: – Po​wie​dzia​łam jej, że go​łę​bie na​sra​ły jej na gło​wę! – Wy​buch​nę​ła śmie​chem i zdzi​wi​ła się szcze​rze, że to​wa​rzysz​ki jej nie wtó​‐ ru​ją. Na ich twa​rzach ma​lo​wa​ło się peł​ne wsty​du nie​do​wie​rza​nie. – No co? – spy​ta​‐ ła. Ko​bie​ty nie pod​no​si​ły na nią wzro​ku. – Oj, wiem, co so​bie my​śli​cie. Też się tak kie​dyś czu​łam. Skąd tyle nie​po​trzeb​nej wro​go​ści, tak? To jest Fran​cja, ko​niec krop​‐ ka. Fran​cu​zi żyją spo​ra​mi i kłót​nia​mi. Tu le​piej mieć wro​gie na​sta​wie​nie, niż nie mieć żad​ne​go. – Bo to jest cie​ka​we! – do​da​ła w du​chu – w od​róż​nie​niu od roz​wa​‐ żań Al​thei na te​mat szkli​wa na zę​bach. Si​mon za​jął się za​ba​wą w pia​sku, a Lia, Ma​xen​ce, Paul i Lau​rent zwi​sa​li z dra​‐ bi​nek jak ro​dzi​na mał​pek. Lola była wy​ci​szo​na, w peł​ni za​do​wo​lo​na z trwa​ją​cej chwi​li po​mi​mo tru​ją​cej jej wciąż za usza​mi Al​thei. An​nie po​dzi​wia​ła gład​ką cerę mo​del​ki, na​wet w świe​tle dnia i bez ma​ki​ja​żu. Wresz​cie po​sta​no​wi​ła prze​rwać sło​‐ wo​tok Al​thei. – Za​sta​na​wiam się nad wy​na​ję​ciem ko​muś jesz​cze jed​ne​go po​ko​ju. Cho​dzi o pew​ne​go ma​la​rza, krew​nia​ka Lu​ca​sa, któ​ry prze​cho​dzi obec​nie kry​zys fi​nan​so​wy i ar​ty​stycz​ny. – Za​milk​ła na chwi​lę. – Ale się wa​ham. – Dla​cze​go? – spy​ta​ła Lola. – Bo to męż​czy​zna. – To źle? Może masz za mało ła​zie​nek?

– Znam Ja​re​da od lat. Chcia​ła​byś go mieć w swo​jej ła​zien​ce i na tym po​le​ga pro​blem – wy​ja​śni​ła. – Jest bo​ski, trzy​dzie​sto​let​ni, stu​pro​cen​to​wo fran​cu​ski i… Wspo​mi​na​łam już, że jest bo​ski? Daję gło​wę, że ma na kon​cie masę zła​ma​nych serc. Po​trze​ba nam tego? – Moje ser​ce już daw​no zo​sta​ło zła​ma​ne. Nic mi nie gro​zi – za​śmia​ła się Lola. An​nie zer​k​nę​ła na sie​dzą​cą sztyw​no Al​theę. – A ty, Al​theo? Jak my​ślisz? – Cóż… ja… nie… – za​py​ta​na krztu​si​ła się wła​sny​mi sło​wa​mi. Za​la​ła się ru​mień​‐ cem. – To zna​czy… ja nic nie czu​ję. An​nie za​ci​snę​ła zęby, przy​go​to​wu​jąc się na ko​lej​ną hi​sto​rię z re​per​tu​aru Al​thei. Ale się nie do​cze​ka​ła. Ra​mio​na dziew​czy​ny za​czę​ły się trząść, a twarz zmie​ni​ła się z bu​ra​cza​nej na bla​dą jak ścia​na. Była prze​ra​żo​na. Pod​nio​sła na nie wzrok i oświad​czy​ła znie​nac​ka: – Je​stem… cho​ra. Po​trze​bu​ję… po​mo​cy. Wy​rzu​ciw​szy to z sie​bie, gło​śno na​bra​ła po​wie​trza, po​chy​li​ła się do przo​du i za​‐ kry​ła twarz dłoń​mi. Po​tęż​ny szloch szar​pał ca​łym jej cia​łem. An​nie spoj​rza​ła na Lolę w po​szu​ki​wa​niu po​mo​cy, ale jej re​ak​cja zdzi​wi​ła ją jesz​‐ cze bar​dziej niż wy​buch Al​thei. Lola sie​dzia​ła sztyw​no jak po​sąg, a po​tem za​czę​ła od​su​wać się na ław​ce od pła​czą​cej. Łka​nie przy​bie​ra​ło na sile, na co ku nie​do​wie​‐ rza​niu An​nie Lola wsta​ła i po​szła ba​wić się w pia​skow​ni​cy z Si​mo​nem! Ola​ła ją! Ład​na mi świę​ta! Co ro​bić? Co się dzie​je? An​nie bły​ska​wicz​nie zna​la​zła się przy Al​‐ thei i zro​bi​ła je​dy​ną rzecz, jaka przy​szła jej do gło​wy. Ob​ję​ła ra​mie​niem chu​de bar​‐ ki dziew​czy​ny, do​pie​ro te​raz zda​jąc so​bie spra​wę, jak bar​dzo jest kru​cha – nie​wie​le więk​sza od dwu​na​sto​lat​ki – i gła​ska​ła ją po ple​cach, szep​cząc: „Nic ci nie jest, nic ci nie jest”. – Wła​śnie, że jest – wy​mam​ro​ta​ła Al​thea. – Ale po to wła​śnie przy​je​cha​łaś – po​wie​dzia​ła de​li​kat​nie An​nie. – Po to wszyst​‐ kie tu je​ste​śmy! Po to prze​le​cia​łaś taki ka​wał dro​gi do Pa​ry​ża – żeby było le​piej! – Ze mną już nie bę​dzie le​piej – wy​chli​pa​ła dziew​czy​na. – Ale czy je​steś…. wiesz… na​praw​dę cho​ra? Co ci do​le​ga? Jaki jest pro​blem? – py​ta​ła An​nie, nie wy​pusz​cza​jąc Al​thei z uści​sku, a jed​no​cze​śnie ma​cha​jąc nie​cier​‐ pli​wie na Lolę, żeby po​de​szła. De​zer​ter​ka zbli​ży​ła się z wy​raź​nym ocią​ga​niem. Al​thea pod​nio​sła twarz, spoj​rza​ła im w oczy. – Nie wi​dzi​cie mnie? Przyj​rzyj​cie się! Ja je​stem pro​ble​mem! – ryk​nę​ła. W jed​nej chwi​li wszy​scy – Lola, dzie​ci na pla​cu za​baw, prze​chod​nie i ich pie​ski, a na​wet go​łę​bie – zmie​ni​li się w po​są​gi zwró​co​ne gło​wa​mi w stro​nę ław​ki.

– No w koń​cu – syk​nę​ła An​nie. – Ja nie wi​dzę żad​ne​go pro​ble​mu – Lola po​spie​szy​ła z za​pew​nie​niem. – Wy​ga​sła we mnie… na​dzie​ja – szlo​cha​ła Al​thea. – Ale te​raz je​steś w Pa​ry​żu! Nowe ży​cie! Nowa ty! – pod​su​wa​ła An​nie. – Nie są​dzę. – Je​steś w de​pre​sji, to wszyst​ko! – An​nie po​sta​wi​ła dia​gno​zę. – Może pro​zac? Xa​nax? Na mnie nie dzia​ła​ją, mu​sie​li​by mi chy​ba po​dać ja​kiś śro​dek dla koni, ale ty mo​gła​byś spró​bo​wać. – Nie chcę żyć – Al​thea stwier​dzi​ła po​zba​wio​nym emo​cji gło​sem. O cho​le​ra. Nie ma chę​ci, żeby żyć? Co ona gada? – To mi​nie – An​nie po​cie​sza​ła, jak umia​ła naj​le​piej. – Ja po​cho​wa​łam męża, a po​patrz, mam się świet​nie. – Wbi​ła w Lolę spoj​rze​nie, któ​re wo​ła​ło: „Po​wiedz coś!”. Ale ta ukry​ła twarz z gol​fie i od​wró​ci​ła wzrok. Al​thea znów na nie po​pa​trzy​ła. – Mnie się już nie po​lep​szy – do​da​ła wciąż bez emo​cji, tak że An​nie do​sta​ła gę​‐ siej skór​ki. W dro​dze do domu Si​mon od​mó​wił jaz​dy wóz​kiem i we​pchnął rącz​kę w dłoń An​nie. Cie​pło ma​łej łap​ki spra​wia​ło jej przy​jem​ność, było jej po​trzeb​ne, kie​dy Al​‐ thea mó​wi​ła o spra​wach, któ​re na szczę​ście nie mie​ści​ły się jesz​cze w dzie​cię​cej głów​ce. Te​mat zę​bów zo​stał po​rzu​co​ny na rzecz de​pre​sji i bez​na​dziei. Może to le​‐ piej. Przy​naj​mniej to było praw​dzi​we. I Al​thea nie zwra​ca​ła się już do Loli. Mó​wi​ła do An​nie. Od​ga​dła, że Lola jest ide​al​ną słu​chacz​ką, kie​dy chcia​ło się mó​wić o ni​‐ czym. Tym ra​zem An​nie nie by​ło​by przy​kro, gdy​by po​mi​nię​to ją jako ad​re​sat​kę zwie​rzeń. Pa​nicz​nie prze​grze​by​wa​ła umysł w po​szu​ki​wa​niu po​cie​sze​nia dla Al​thei, któ​ra mia​ła go​to​wą kontrę na każ​dy wy​su​nię​ty po​zy​tyw​ny ar​gu​ment. Wszel​kie sło​‐ wa były ja​ło​we w ob​li​czu jej de​fe​ty​zmu. Da​le​ko za nimi, pu​ściw​szy dzie​ci przo​dem, szła Lola, pcha​jąc pu​sty wó​zek. Nie uda​wa​ła na​wet chę​ci nie​sie​nia ja​kiej​kol​wiek po​mo​cy. An​nie mia​ła ocho​tę ją udu​sić. Wresz​cie zza za​krę​tu wy​ło​nił się jej dom, jej pięk​ny dom. Ka​mien​ne schod​ki, ma​‐ syw​ne drzwi wej​ścio​we i po​są​go​we sy​ko​mo​ry do​da​ły ko​bie​cie sił, po​zwo​li​ły znów zła​pać od​dech. Czy to moż​li​we, żeby urok tego domu, uli​cy, ca​łe​go Pa​ry​ża spły​wał po Al​thei jak woda po kacz​ce? Ależ się my​li​ła. To mia​sto nie było cho​ler​nym le​kar​‐ stwem na żad​ne przy​pa​dło​ści; sama była na to cho​dzą​cym do​wo​dem. Dzie​ci po​ko​na​ły scho​dy z ra​do​snym en​tu​zja​zmem. Wy​glą​da​ło na to, że w sto​‐ sun​kach mię​dzy nimi na​stą​pił ja​kiś prze​łom, i za​czę​ły ba​wić się ra​zem. Co umknę​‐ ło uwa​dze An​nie? Naj​szczę​śliw​szy ze wszyst​kich był Si​mon, któ​ry wspi​nał się za​‐

ma​szy​sty​mi kro​ka​mi po stop​niach, wciąż nie pusz​cza​jąc jej dło​ni. Gdy zna​leź​li się w środ​ku, zdję​to kurt​ki, rę​ka​wicz​ki oraz sza​li​ki i dzie​ciar​nia uda​ła się na górę. To wła​śnie wte​dy Lola zwró​ci​ła się do Al​thei z pro​mien​ną miną: – Już wiem, cze​go ci trze​ba! – Do​praw​dy? – rzu​ci​ła An​nie, nie kry​jąc sar​ka​zmu. – Mu​sisz zmie​nić wy​gląd! – za​ćwier​ka​ła Lola. An​nie przy​mknę​ła oczy z nie​do​wie​rza​niem i po​pę​dzi​ła na górę, żeby szu​kać schro​nie​nia w sy​pial​ni. • Na za​ję​ciach o bez​sen​no​ści An​nie do​wie​dzia​ła się, że im póź​niej po​ło​ży się spać, tym mniej go​dzin sa​mot​no​ści bę​dzie mu​sia​ła prze​trwać o świ​cie. Mi​nę​ła pół​noc. An​nie była fi​zycz​nie wy​koń​czo​na, ale jej umysł ni​g​dy jesz​cze nie pra​co​wał na ta​‐ kich ob​ro​tach. Nie mo​gła ma​rzyć o spo​ko​ju. Włą​czył jej się tryb „pa​ni​ka”. Sie​dzia​ła przy ku​chen​nym sto​le w pi​ża​mie i szla​fro​ku i w świe​tle ma​łej lamp​ki prze​glą​da​ła le​żą​ce pod ręką książ​ki ku​char​skie: no​to​wa​ła prze​pi​sy, wy​pi​sy​wa​ła skład​ni​ki, ilo​‐ ści – non​sens. Pla​no​wa​nie po​sił​ku sta​no​wi​ło jej spo​sób na ra​dze​nie so​bie ze zwąt​‐ pie​niem i po​zwa​la​ło roz​pi​sać ko​lej​ny dzień, rok, resz​tę ży​cia. Trze​ba tych lu​dzi stąd ode​słać. Trze​ba ich ode​słać tam, skąd przy​by​li. Ide​al​ną Lolę do Ide​al​nej Lo​lan​dii, niech da​lej tań​czy jako che​er​le​ader​ka czy co tam ona robi. A Al​theę z po​wro​tem do jej pie​cza​ry. Wy​ja​dą, za​bie​ra​jąc ze sobą dzie​ci, pra​‐ gnie​nie śmier​ci, po​pa​pra​ne ży​cia. Może sama po​win​na wró​cić do Sta​nów? Sprze​‐ dać dom, splu​nąć na Pa​ryż, niech się za​tka tym swo​im hu​ile de truf​fe i pâté de la​pin, ole​jem tru​flo​wym i pasz​te​tem z kró​li​ka. Mo​gła​by pod​jąć ży​cie tam, gdzie prze​rwa​ła dzie​sięć lat temu. Za​miesz​ka​ła​by u ro​dzi​ców, pra​co​wa​ła w Star​buck​sie i wró​ci​ła na stu​dia praw​ni​cze. Zda​ła​by eg​za​min ad​wo​kac​ki. Nie jest za sta​ra, żeby od​na​leźć bez​piecz​ną ni​szę. Do​szła do wnio​sku, że je​śli w ogó​le chce my​śleć o śnie, po​win​na łyk​nąć coś moc​niej​sze​go. Za​mknę​ła książ​kę, zga​si​ła świa​tło i opu​ści​ła kuch​nię, kie​ru​jąc się do sa​lo​nu, gdzie mia​ła ba​rek. Ja​kie to ża​ło​sne – pić do lu​stra w środ​ku nocy. Żyła w ta​kiej har​mo​nii z do​mem, że na​wet w egip​skich ciem​no​ściach po​tra​fi​ła bez pro​‐ ble​mu po​ru​szać się po nim bez obi​ja​nia się o sprzę​ty. Może to ten dom jest wła​‐ śnie ni​szą? Szła na​przód po ciem​ku, sły​sząc tyl​ko szu​ra​nie wła​snych skar​pet po drew​nia​nej pod​ło​dze. Ze zdzi​wie​niem od​no​to​wa​ła, że drzwi do sa​lo​nu są otwar​te – pa​mię​ta​ła, że przed go​dzi​ną je za​mknę​ła. Za​mar​ła, na​słu​chu​jąc czuj​nie. Coś tu nie gra. Na​gle pod​ło​ga skrzyp​nę​ła gdzieś w głę​bi po​ko​ju. Ktoś tam był. Ser​ce za​czę​ło

bić jej jak osza​la​łe. Po omac​ku od​na​la​zła na sto​le cięż​ki wa​zon i cze​ka​ła, wy​tę​ża​jąc zmy​sły, go​to​wa roz​trza​skać szkło na gło​wie in​tru​za. Ale na​gle do​biegł ją dźwięk od​kor​ko​wy​wa​nia bu​tel​ki. Drżą​cą ręką wy​ma​ca​ła na ścia​nie włącz​nik i na​bu​zo​wa​na ad​re​na​li​ną za​pa​li​ła świa​tło. Uj​rza​ła Lolę, dzier​żą​cą w gó​rze bu​tel​kę rumu. Otwo​rzy​ła sze​ro​ko oczy, za​sko​‐ czo​na naj​ściem, ale nie od​ję​ła bu​tel​ki od ust, pi​jąc za​chłan​nie – jak dziec​ko, któ​re pró​bu​je we​pchnąć do buzi jak naj​wię​cej cze​ko​la​dek, za​nim mama od​bie​rze mu pu​‐ deł​ko. An​nie zła​pa​ła się za ko​ła​czą​ce w pier​si ser​ce. – Wy​stra​szy​łaś mnie na śmierć! Lola prze​sta​ła pić i za​czę​ła się śmiać, śmiać i krztu​sić, aż świecz​ki sta​nę​ły jej w oczach. – Nie je​stem al​ko​ho​licz​ką, przy​się​gam! – po​wie​dzia​ła po​mię​dzy ko​lej​ny​mi wy​‐ bu​cha​mi we​so​ło​ści. An​nie się​gnę​ła po bu​tel​kę i zde​cy​do​wa​nie wy​ję​ła ją z ręki Loli, co jesz​cze bar​dziej roz​ba​wi​ło wi​no​waj​czy​nię. – Pew​nie wy​glą​dam jak przy​ła​pa​na na go​rą​cym uczyn​ku! – ry​cza​ła. An​nie pa​‐ trzy​ła na nią w mil​cze​niu, marsz​cząc brwi, a tam​ta po​kła​da​ła się ze śmie​chu. Lola wska​za​ła na bu​tel​kę. – Jesz​cze się cał​kiem nie ubz​dryn​go​li​łam – po​wie​dzia​ła. An​nie przyj​rza​ła się trzy​ma​nej w ręce flasz​ce, prze​tar​ła szyj​kę rę​ka​wem pi​ża​my, łyk​nę​ła po​rząd​nie i za​krztu​si​ła się, po czym po​da​ła tru​nek Loli. – Zrób​my to, jak na​le​ży, co? An​nie za​pa​li​ła w ko​min​ku, do​ło​ży​ła drew​na. Po​szła do kuch​ni, skąd wró​ci​ła z ta​le​rzem fran​cu​skich cia​ste​czek, bisz​kop​tów i lan​gu​es de chat, ko​cich ję​zycz​ków. Po​tem opa​dła na ka​na​pę. Lola zwi​nę​ła się na po​dusz​kach przy sto​li​ku ka​wo​wym i na​la​ła rumu do szkla​ne​czek. Za​nu​rza​ły cia​stecz​ka w ru​mie, po​zwa​la​jąc, aby al​ko​‐ hol i trza​ska​ją​cy ogień prze​obra​zi​ły prze​strzeń wo​kół nich. Ścia​ny, ob​ra​zy w ra​‐ mach, zdję​cia dzie​ci i an​tycz​ne me​ble były oświe​tlo​ne cie​płym, po​ma​rań​czo​wym bla​skiem. – Kie​dy wra​ca Lu​cas? – spy​ta​ła Lola. An​nie wzru​szy​ła ra​mio​na​mi. – Nie wiem. – Wi​dzisz, to ta​kie fran​cu​skie, ta​kie no​wo​cze​sne – za​chwy​ci​ła się. – Co jest ta​kie fran​cu​skie? – An​nie unio​sła brew. – No wiesz, że nie jest się ta​kim to​tal​nie za​leż​nym. Nie ma​cie się na​wza​jem na wła​sność. – Rzu​ci​ła An​nie fi​glar​ne spoj​rze​nie. – Czy to praw​da, że Fran​cu​zi są tak do​brzy w łóż​ku? – John​ny był Ame​ry​ka​ni​nem. Lola wy​glą​da​ła na zbi​tą z tro​pu.

– A Lu​cas? Nie je​ste​ście ra​zem? – Chy​ba żar​tu​jesz! – Prze​cież przy​je​chał ra​zem z tobą na lot​ni​sko. An​nie ro​ze​śmia​ła się wbrew so​bie. – Na lot​ni​sko, no tak, to rze​czy​wi​ście zna​‐ czą​ce. – Ale my​śla​łam… – Czy po​win​nam z góry za​prze​czać wszyst​kie​mu, co lu​dzie so​bie mogą wy​obra​‐ zić? – Zda​ła so​bie jed​nak spra​wę, że nie​po​trzeb​nie za​cho​wu​je się na​pa​stli​wie, i zła​‐ go​dzi​ła ton. – Jest po pro​stu przy​ja​cie​lem domu. Mię​dzy nami nic nie ma. – A ja da​ła​bym so​bie gło​wę ob​ciąć. – Zro​zum, Lu​cas jest ko​bie​cia​rzem, a ja – ko​bie​tą jed​ne​go męż​czy​zny. – Urwa​ła zna​czą​co. – Ko​bie​tą jed​ne​go nie​ży​ją​ce​go męż​czy​zny. Poza tym i tak nie mia​ła​bym u Lu​ca​sa szans, nie są​dzisz? – Lola roz​wa​ża​ła przez chwi​lę tę myśl i… nie za​prze​‐ czy​ła. An​nie wku​rzy​ła się nie na żar​ty. Przy tych dziew​czy​nach, któ​re zdo​by​ły po​‐ pu​lar​ność, trze​ba bez prze​rwy mieć się na bacz​no​ści, bo one tę po​pu​lar​ność zy​sku​‐ ją bez​względ​ną wal​ką i przez eli​mi​na​cję ry​wa​lek. A czy ist​nie​je lep​szy spo​sób na po​zby​cie się kon​ku​rent​ki, niż spra​wić, by czu​ła, że ma pięć cen​ty​me​trów wzro​‐ stu? – Lolu – po​wie​dzia​ła te​raz An​nie. – Chcia​łam ci za​dać oso​bi​ste py​ta​nie. Jak ci się uda​je za​cho​wać taki chłód i spo​kój, kie​dy two​je mał​żeń​stwo prze​ży​wa kry​zys? – Zim​na i opa​no​wa​na. An​nie przede wszyst​kim chcia​ła zro​zu​mieć za​cho​wa​nie Loli w par​ku. Je​śli ta zro​zu​mia​ła alu​zję, nie dała tego po so​bie po​znać. – Nie czu​ję się sto​no​wa​na czy spo​koj​na. Nie je​stem taka – od​par​ła, a głos za​‐ drżał jej lek​ko. Trud​no było stwier​dzić, czy to z po​wo​du smut​ku, czy wy​pi​te​go rumu. – Dziś rano przy Al​thei wy​da​wa​łaś się bar​dzo… zdy​stan​so​wa​na – na​pie​ra​ła An​‐ nie. – No coś ty, tak na​praw​dę by​łam prze​ra​żo​na! Je​stem naj​mniej od​po​wied​nią oso​bą, żeby ko​mu​kol​wiek po​ma​gać. Sama ze sobą nie umiem dojść do ładu. Nie pa​nu​ję nad swo​im ży​ciem, nie mam kon​tro​li nad ni​czym, se​rio. Niby wszyst​ko w po​rząd​ku, ale to nie​praw​da. Całe moje ży​cie to kłam​stwo! – wy​rzu​ci​ła z sie​bie i za​gry​zła war​gi, jak​by sta​ra​ła się nie roz​pła​kać. An​nie pró​bo​wa​ła od​czy​tać z twa​‐ rzy Loli, czy mówi po​waż​nie. – Ile wy​pi​łaś? Lola otwo​rzy​ła ra​mio​na. – Du​uużo! – Po czym cią​gnę​ła nie​zmą​co​na: – A wiesz co? – z po​zor​ną bez​tro​ską wspar​ła się na sto​li​ku i szep​nę​ła: – Na​wet nie je​stem praw​dzi​wą bru​net​ką – Fak​‐

tycz​nie, kru​czo​czar​ne wło​sy były za​ska​ku​ją​ce u ko​goś o tak ja​snej kar​na​cji. – To ma być two​je wiel​kie kłam​stwo? Je​stem prze​ko​na​na, że nie bę​dziesz się za to sma​żyć w pie​kle. – Nie, nie, nie ro​zu​miesz – pi​snę​ła Lola. – Je​stem dur​na. Je​stem taką praw​dzi​‐ wą głu​pią blon​dyn​ką! Po​patrz na moje od​ro​sty! – Od​chy​li​ła krót​kie wło​sy, uka​zu​jąc bar​dzo ja​sne na​sa​dy i za​ska​ku​ją​co ró​żo​wą skó​rę gło​wy. – Dzie​sięć lat temu, kie​dy pra​co​wa​łam jesz​cze jako mo​del​ka, prze​far​bo​wa​łam się na czar​no na ja​kąś se​sję zdję​cio​wą. Jesz​cze nie zna​łam Mar​ka. W mgnie​niu oka na​bra​łam cha​rak​te​ru. – Pstryk​nę​ła pal​ca​mi. – Pstryk, o tak! I już zo​sta​łam bru​net​ką. To wy​ja​śnia​ło​by zie​lo​ne oczy, bla​dą cerę i blond dzie​ci. – Za​ło​żę się, że wy​glą​dasz olśnie​wa​ją​co nie​za​leż​nie od ko​lo​ru wło​sów – wiel​ko​‐ dusz​nie za​pew​ni​ła An​nie. – Tak, olśnie​wa​ją​co, tyl​ko co mi z tego? Roz​wa​żam po​wrót do na​tu​ral​ne​go od​‐ cie​nia. Na se​rio, se​rio chcę za​cząć wszyst​ko od nowa. Pra​gnę cał​kiem no​we​go ży​‐ cia. To​tal​nie no​we​go, od pod​staw, od zera. Ko​niec z by​ciem ma​skot​ką Mar​ka. Na​‐ wet nie chcę być w jego ty​pie! – Wy​pro​sto​wa​ła ple​cy i spo​waż​niaw​szy na​gle, wy​‐ szep​ta​ła z mocą: – Nie​któ​rych szkód nie da się na​pra​wić. – Na przy​kład ja​kich? – O, ta​kich! – od​par​ła z po​zor​ną ra​do​ścią. Roz​pię​ła gu​zi​ki góry od pi​ża​my, bły​‐ snę​ła na​gim biu​stem – parą okrop​nie sztucz​nych pier​si! – za​pię​ła z po​wro​tem bluz​kę i za​śmia​ła się jak hie​na. An​nie nie wie​dzia​ła, co po​wie​dzieć. – Nie​zbyt na​tu​‐ ral​ne, co? Wy​obra​żasz so​bie te ba​lo​ny w fi​gu​rze pies z gło​wą w dół? Pra​wie ocie​ra​‐ ją mi się o po​licz​ki! – Na pie​ska? – An​nie wy​si​la​ła wy​obraź​nię. Lola ryk​nę​ła śmie​chem. – Nie na pie​ska! – sko​czy​ła z miej​sca, po​ło​ży​ła dło​nie i sto​py pła​sko na pod​ło​‐ dze, wy​pro​sto​wa​ła nogi i ple​cy, wy​pię​ła do góry pupę. – Pies z gło​wą w dół, wiesz, w jo​dze! To było nie​sa​mo​wi​te. Lola mia​ła sztucz​ne pier​si! A to się Lu​cas zdzi​wi! – Wiem, po co wy​my​ślo​no jogę – oznaj​mi​ła An​nie. – To wy​mów​ka hi​po​kry​tów, żeby bez​kar​nie przyj​mo​wać nie​przy​zwo​ite po​zy​cje – po​wie​dzia​ła, my​śląc przy oka​‐ zji, że biust mo​del​ki rze​czy​wi​ście za​wa​dza, ale za​cho​wa​ła spo​strze​że​nie dla sie​‐ bie. – Ćwi​czy​łam jogę – cią​gnę​ła. – Strasz​nie to nud​ne, a w moim przy​pad​ku rów​‐ nież że​nu​ją​ce. – Nud​na? Joga? – po​de​rwa​ła się Lola. – Joga to moje ży​cie. Mu​sisz ćwi​czyć! –

I na​gle wy​glą​da​ła tak, jak​by zbie​ra​ło jej się na płacz. – Nie zno​szę tych sztucz​nych cyc​ków, po pro​stu nie​na​wi​dzę! – ża​ło​śnie ści​szy​ła głos. – W do​dat​ku po co mi one? Bo wiesz, seks zro​bił się już taki… bla bla bla cały czas. Bra​ku​je mi sło​wa. – Zdaw​ko​wy? – Ten biust to jego po​mysł. Kie​dyś zwra​cał uwa​gę na moją… no… – Wa​gi​nę? – Ale te​raz… jest tak, jak​by w ogó​le nie ist​nia​ła. Cały wpa​trzo​ny w te cyc​ki. Ale one nie są czę​ścią mnie. Mar​ko​wi naj​bar​dziej po​do​ba się ten frag​ment mnie, któ​ry nie ma ze mną nic wspól​ne​go. Ostat​nio na​sze sto​sun​ki są ta​kie zdaw​ko​we, że wo​‐ la​ła​bym w ogó​le ich nie od​by​wać. Ostat​nio? Sło​wa nie od razu do​tar​ły do świa​do​mo​ści An​nie, nie​co za​mro​czo​nej al​ko​ho​lem. To Lola i Mark nie byli w se​pa​ra​cji? Już mia​ła to wy​tknąć, ale zmie​ni​ła zda​nie. – Może po​win​naś mu była zwró​cić uwa​gę? – Że co? Że jest mar​nym ko​chan​kiem? – Trze​ba go było na​uczyć, co spra​wia ci przy​jem​ność. – To nie tak… To zna​czy kie​dyś było ina​czej. Wy​da​je mi się, że prze​zna​cza te​‐ sto​ste​ron na ja​kąś dwu​dzie​sto​pię​cio​lat​kę w biu​rze. – Przy​ła​pa​łaś go na zdra​dzie? – spy​ta​ła An​nie. – Czy ko​niecz​nie mu​szę go zła​pać na go​rą​cym uczyn​ku, żeby wie​dzieć, co krę​‐ ci? Ma wy​gląd, wła​dzę i pie​nią​dze. To ja​sne, że mnie zdra​dza. – W gło​sie Loli nie było gnie​wu ani żalu. Czy te uczu​cia były już za nią, czy też była do nich nie​zdol​‐ na? – Mój mąż też miał wy​gląd, wła​dzę i pie​nią​dze – za​uwa​ży​ła An​nie. – My​ślą ku​ta​sa​mi, to na​uko​wo udo​wod​nio​ne. An​nie po​krę​ci​ła gło​wą. – O nie, nie John​ny. – Czu​ła się wy​mę​czo​na przez al​ko​‐ hol i póź​ną porę. Gdy​by zwi​nę​ła się w kłę​bek na ka​na​pie, na​tych​miast zmo​rzył​by ją sen. – Po​dob​no we Fran​cji cu​dzo​łó​stwo jest de ri​geur, w do​brym to​nie – nie pod​da​‐ wa​ła się Lola. – John​ny był Ame​ry​ka​ni​nem. – Słyn​ne ostat​nie sło​wa – za​chi​cho​ta​ła Lola. To po​ra​zi​ło An​nie jak pio​run i bły​ska​wicz​nie ode​gna​ło wszel​ką sen​ność. Co za brak wraż​li​wo​ści! John​ny nie żył, ofia​ra tra​gicz​ne​go wy​pad​ku, na li​tość bo​ską. Trze​ba za​mknąć usta tej zoł​zie. – To zdradź mi, Lola, co jesz​cze jest w to​bie nie​praw​dzi​we?

– Moje imię – wy​zna​ła za​py​ta​na, pa​trząc na An​nie bez​bron​nie, bła​ga​jąc wzro​‐ kiem o ak​cep​ta​cję. – Tak na​praw​dę mam na imię Lau​ra, ale w agen​cji mo​de​lek była już jed​na Lau​ra. Mia​łam rap​tem szes​na​ście lat, kie​dy przy​go​da z wy​bie​giem zmie​‐ ni​ła się w pra​cę na peł​ny etat. Nie pro​te​sto​wa​łam, kie​dy na​zwa​li mnie, jak chcie​li. Po​że​gna​łam się z wła​snym imie​niem i per​spek​ty​wą wy​kształ​ce​nia. Pie​nią​dze były tak do​bre, że nie moż​na było prze​pu​ścić oka​zji. Nie skoń​czy​łam na​wet li​ceum. – Te​raz An​nie czu​ła się jak szu​ja. Mia​ła na​dzie​ję, że Lola nie wy​czu​ła, że py​ta​nie mia​ło spra​wić jej przy​krość. – Więc Lolą je​steś od… – Mam już pra​wie czter​dziest​kę na kar​ku. – Nie wy​glą​dasz na​wet na trzy​dzie​ści! – wy​krzyk​nę​ła An​nie. Lola wska​za​ła na swo​ją twarz. – Tu i tu – ko​la​gen. Tu​taj, tu i tu​taj – bo​toks. Na do​da​tek efekt nie jest wiecz​‐ ny – za​śmia​ła się krót​ko. – Je​śli nie będę po​na​wia​ła za​bie​gów, przez na​stęp​nych sześć mie​się​cy po​sta​rze​ję się o dzie​sięć lat! – Chrza​nisz! – Mam na​dzie​ję, że tak się nie sta​nie, ale bar​dzo się tego boję. An​nie po raz pierw​szy uj​rza​ła Lolę nie jako oso​bę, któ​rą wy​da​wa​ło się, że jest, ale tę, któ​rą mu​sia​ła się czuć. Błysz​czą​ca gwiazd​ka z Be​ver​ly Hills ukry​wa​ła we wnę​trzu Lau​rę o pła​skiej pier​si, ofia​rę prze​mo​cy do​mo​wej, mat​kę dwoj​ga po​pa​pra​‐ nych dzie​cia​ków. Lola była ko​bie​tą w fa​zie prze​mia​ny, ko​bie​tą, któ​ra zbyt wie​le razy po​sta​wi​ła na nie​wła​ści​we​go ko​nia, ko​bie​tą o am​bi​wa​lent​nym sto​sun​ku do sta​‐ rze​nia się. Ko​bie​tą wca​le nie tak róż​ną od An​nie. • Na​stęp​ne​go dnia An​nie w stru​gach desz​czu po​ko​na​ła dro​gę do bi​stro w szes​na​stej dziel​ni​cy, gdzie Lu​cas nie​mal co​dzien​nie ja​dał lunch. Wy​pa​trzy​ła go przy sto​li​ku pod oknem, więc prze​szła sla​lo​mem przez salę. Pa​dła na krze​sło i plą​cząc się w rę​‐ ka​wach, za​czę​ła zdej​mo​wać kurt​kę. – Ja​kie dziś plat du jour, da​nie dnia? – Con​fit de ca​nard, du​szo​na kacz​ka, i za​pie​ka​ne ziem​nia​ki w so​sie. Po​zwo​li​łem so​bie za​mó​wić dla cie​bie. An​nie wpa​dła w oko nar​ciar​ska opa​le​ni​zna przy​ja​cie​la. – Jak było w Co​ur​che​vel? – Une bo​ute​il​le de Per​rier – za​mó​wił Lu​cas u pod​cho​dzą​ce​go kel​ne​ra. Zło​żył ele​‐ ganc​ko menu. – Co​ur​che​vel było wspa​nia​łe. Śnie​żek – wprost bo​ski. A co prze​ga​pi​‐

łem na miej​scu? – Wszyst​ko! – An​nie przy​stą​pi​ła do re​la​cji zda​rzeń ty​go​dnia, cały czas za​sta​na​‐ wia​jąc się, lecz nie wa​żąc się spy​tać, kto to​wa​rzy​szył Lu​ca​so​wi na wy​jeź​dzie. – Ser​‐ cem je​stem z Lolą – za​zna​czy​ła wresz​cie. – Jest na​praw​dę miłą oso​bą i jest praw​‐ dzi​wa, choć twier​dzi, że kłam​stwo ma we krwi. No i – po​wie​dzia​ła, nie​umie​jęt​nie sta​ra​jąc się ukryć sa​tys​fak​cję – wy​glą​da świet​nie jak na ko​bie​tę pod czter​dziest​kę. Na stół wje​cha​ły pa​ru​ją​ce ta​le​rze. Lu​cas roz​ło​żył so​bie ser​wet​kę na ko​la​nach. – Zda​je się, że co​raz bar​dziej ją lu​bisz. – Nie jest taka zła. – Blon​dyn​ka czy nie, z biu​stem ta​kim, a nie in​nym, nie bę​dzie mia​ła naj​mniej​‐ sze​go pro​ble​mu ze zna​le​zie​niem męż​czy​zny, któ​ry bę​dzie ją wiel​bił. – Wspo​mnia​łam, że ma pra​wie czter​dzie​ści lat? – Pod​kre​śli​łaś to aż na​zbyt sta​ran​nie. – To dla​te​go, że spo​łe​czeń​stwo nie daje ko​bie​tom szans. Trzy​dzie​ści pięć lat to dla nas po​czą​tek koń​ca. – Jej ko​niec ra​czej się jesz​cze nie zbli​ża. – Hm – mruk​nę​ła An​nie, pa​trząc na nie​go z lek​kim zdzi​wie​niem. – Czyż​bym się my​li​ła, twier​dząc, że sam chęt​nie zło​żył​byś hołd jej pla​sti​ko​wym cyc​kom? – Tyl​ko w ra​mach pra​cy spo​łecz​nej, żeby po​móc jej od​zy​skać pew​ność sie​bie, któ​rej te​raz tak po​trze​bu​je. An​nie gniew​nie strzep​nę​ła ser​wet​kę i po​ło​ży​ła ją so​bie na ko​la​nach. – Rób, jak chcesz. – Je​steś na mnie zła? – Niby dla​cze​go mia​ła​bym się zło​ścić? Uwa​żam po pro​stu, że ostat​nią rze​czą, ja​kiej po​trze​ba Loli, to zo​stać po​trak​to​wa​ną jak obiekt sek​su​al​ny, szcze​gól​nie przez fran​cu​skie​go ma​cho, któ​ry nie umie za​trzy​mać przy so​bie dziew​czy​ny na dłu​żej niż ty​dzień. Lu​cas po​ło​żył rękę na ser​cu. – Uro​czy​ście przy​rze​kam, że w tym przy​pad​ku bę​dzie dłu​żej niż ty​dzień! – Masz tu​pet! Skąd wiesz, że w ogó​le bę​dzie cię chcia​ła? Lu​cas przy​brał skrom​ny wy​raz twa​rzy i po​wie​dział: – Jak wiesz, moja re​pu​ta​cja mnie wy​prze​dza. An​nie bacz​nie mu się przyj​rza​ła. Żar​tu​je czy nie? Prze​mknę​ło jej przez myśl, żeby wlać mu wodę za pa​sek, ale chcia​ło jej się pić, więc za​miast tego pod​nio​sła szklan​kę do ust. – Ach, ro​zu​miem, mó​wi​my o Mon​sieur le Pe​nis. Oświe​cę cię jed​‐ nak, sko​ro za​trzy​ma​łeś się w cza​sie i nie na​dą​żasz za rze​czy​wi​sto​ścią: roz​miar nie

ma dla ko​biet naj​mniej​sze​go zna​cze​nia! Zresz​tą je​stem nie​mal pew​na, że nie je​steś w jej ty​pie. – Ale je​stem le Fran​cu​zem. Je​ste​śmy zna​ni na ca​łym świe​cie. – Wi​dzę, że le fran​cu​skie ego dzia​ła nie​za​wod​nie. – L’ego i le pénis dzia​ła​ją jak w ze​gar​ku, i to bez ustan​ku. An​nie mi​mo​wol​nie się uśmiech​nę​ła. – A więc? Kto z tobą był? – nie wy​trzy​ma​ła. – Ale gdzie? – W cho​ler​nym Co​ur​che​vel, a gdzież by? – Nikt waż​ny – od​parł Lu​cas. An​nie żuła je​dze​nie, pa​trząc na nie​go prze​ni​kli​‐ wie, a on w mil​cze​niu od​wza​jem​niał spoj​rze​nie.

T

11

ak​sów​ka za​trzy​ma​ła się przed do​mem An​nie. W tej chwi​li Ja​red czuł je​dy​nie ura​zę. Ale kie​dy pod​niósł oczy na dom i na​brał po​wie​trza, zła​pał się na tym, że wy​da​je wes​tchnie​nie ulgi. To miej​sce mia​ło coś w so​bie – la​bi​rynt po​koi i ko​ry​‐ ta​rzy, po​roz​rzu​ca​ne wszę​dzie za​baw​ki, gło​śne dzie​cia​ki i rzad​ko spo​ty​ka​ny w cen​‐ trum mia​sta ogród, któ​ry chło​pak od po​cząt​ku po​lu​bił. Był to dom i ro​dzi​na, w któ​rej chciał​by do​ra​stać, za​miast bo​ry​kać się z bie​dą i smut​kiem, da​ny​mi mu przez los. Za ży​cia John​ny’ego zbie​ra​li się w cie​płe, let​nie wie​czo​ry – on i wie​lu in​nych – żeby wy​ja​dać An​nie z lo​dów​ki, spi​jać mo​rze bor​de​aux, roz​pra​wiać o po​li​ty​ce i śmiać się do roz​pu​ku. Wszyst​ko skoń​czy​ło się oczy​wi​ście po wy​pad​ku John​ny’ego. An​nie była w szo​ku i ży​czy​ła so​bie, żeby zo​sta​wić ją w spo​ko​ju. Ja​red prze​stał ją od​wie​dzać – zresz​tą nie on je​den. Nie wie​dząc, jak po​stę​po​wać w ob​li​czu tra​ge​dii, wo​lał się za​cho​wy​wać tchórz​li​wie niż nie​na​tu​ral​nie. Wie​ści o An​nie tra​fia​ły do nie​‐ go przez Lu​ca​sa, a sko​ro sam był po​in​for​mo​wa​ny, od​no​sił myl​ne wra​że​nie, że nie stra​cił kon​tak​tu. Do​pie​ro kie​dy pła​cił tak​sów​ka​rzo​wi, uświa​do​mił so​bie swo​ją de​‐ zer​cję. Te​raz, po trzech la​tach jego mil​cze​nia, An​nie ra​to​wa​ła mu skó​rę. Sta​ran​nie od​‐ su​nął od sie​bie mie​szan​kę po​czu​cia winy i po​iry​to​wa​nia. Moż​li​wość za​miesz​ka​nia pod tym da​chem za bar​dzo nie​wiel​ką opła​tą była praw​dzi​wym prze​ło​mem. Para ho​mo​sek​su​ali​stów z Włoch pod​naj​mo​wa​ła od nie​go miesz​ka​nie za nie​złą sum​kę aż do czerw​ca. Odło​żo​ne z czyn​szu pie​nią​dze mia​ły go utrzy​mać jesz​cze przez ja​kiś czas. Kie​row​ca po​mógł Ja​re​do​wi wy​pa​ko​wać wa​liz​ki, ar​ty​sta przy​go​to​wy​wał się we​‐ wnętrz​nie na spo​tka​nie z An​nie. Ale oto i ona, stoi na schod​kach przed do​mem, ma​cha do nie​go. Ja​red miał na​dzie​ję, że nie bę​dzie w niej roz​pa​czy po utra​cie męża, że wszyst​ko bę​dzie już kla​row​ne. Lu​cas ostrzegł go, że ko​bie​ta się zmie​ni​ła i że prze​cho​dzi trud​ny okres. Ja​red nie wy​obra​żał jej so​bie ina​czej niż to​wa​rzy​‐ skiej, bły​sko​tli​wej i ko​cha​ją​cej do​brą za​ba​wę ko​bie​ty sprzed trzech lat. Jed​nak on sam też się zmie​nił. Kil​ka lat wcze​śniej był zu​peł​nie in​nym czło​wie​kiem niż te​raz. An​nie wzię​ła go w ra​mio​na i uści​ska​ła moc​no zgod​nie z ame​ry​kań​skim zwy​‐ cza​jem, któ​re​go ja​koś ni​g​dy nie po​rzu​ci​ła na rzecz bar​dziej fran​cu​skie​go po​wi​tal​‐ ne​go po​ca​łun​ku w po​li​czek. Ame​ry​kań​skie przy​tu​la​nie, zbyt in​tym​ne, by czuł się kom​for​to​wo, spra​wi​ło jed​nak, że omal nie trzep​nął się w czo​ło za za​po​mi​nal​stwo – zja​wiał się z pu​sty​mi rę​ka​mi. An​nie uję​ła się pod boki, prze​krzy​wi​ła gło​wę i oglą​‐

da​ła go od stóp do głów. Na ko​niec sprze​da​ła mu żar​to​bli​we​go kuk​sań​ca. – Nie​odmien​nie przy​stoj​ny! Ale hej, kie​dy ostat​ni raz by​łeś u fry​zje​ra? Lu​cas ma ra​cję, wy​glą​dasz tro​chę jak lump. Ja​red nie wie​dział, jak na to od​po​wie​dzieć. Rze​czy​wi​ście, to już nie była ta sama An​nie. Była kom​plet​nie od​mie​nio​na, choć na pierw​szy rzut oka nie po​tra​fił stwier​dzić, na czym po​le​ga róż​ni​ca. Jej twarz wy​glą​da​ła na zmę​czo​ną, cia​ło – na za​nie​dba​ne. Mia​ła na so​bie po​pla​mio​ne ma​lar​skie ogrod​nicz​ki, a wło​sy spię​ła w byle jaki ku​cyk. Nie ma​lo​wa​ła się, ale – jak opo​wia​dał Lu​cas – no​si​ła na pal​cu ob​‐ rącz​kę. Lu​cas twier​dził, że An​nie nie do​pusz​cza do świa​do​mo​ści praw​dy o tra​gicz​‐ nym wy​pad​ku. Wy​glą​da​ło na to, że ja​kaś jej część ode​szła wraz z mę​żem. Plą​tał mu się ję​zyk, kie​dy pró​bo​wał po​wie​dzieć jej coś mi​łe​go, ale wtem Ma​xen​ce, Lau​‐ rent i Paul wy​pa​dli z domu na po​wi​ta​nie. – Na​resz​cie fa​cet! – po​wie​dział z za​do​wo​le​niem naj​star​szy chło​piec i Ja​red po​‐ czuł, jak roz​luź​nia​ją się spię​te mię​śnie. Chłop​cy byli pra​wie nie do po​zna​nia po po​‐ nad dwóch la​tach, szcze​gól​nie Paul, któ​ry ostat​nio le​d​wo sam trzy​mał się na nóż​‐ kach. – Mamy nowe taj​ne po​wi​ta​nie i nowe ha​sło – wy​ja​wił Lau​rent. Rzu​ci​li do Ja​re​da pił​kę i jed​no​cze​śnie wpy​cha​li i wcią​ga​li go do domu. Ma​xen​ce zdą​żył jesz​cze ostrzec go szep​tem przed no​wy​mi lo​ka​to​ra​mi. – Same dzi​wa​dła! We wnę​trzu domu nie było oznak ża​ło​by. Ścia​na przy wej​ściu, ja​sno​żół​ta z na​‐ ma​lo​wa​ny​mi za po​mo​cą sza​blo​nu du​ży​mi, po​ma​rań​czo​wy​mi słoń​ca​mi, ja​rzy​ła się w pro​mie​niach wpa​da​ją​cych przez otwar​te na oścież drzwi. Na​prze​ciw drzwi fron​‐ to​wych ciem​na klat​ka scho​do​wa pro​wa​dzi​ła na górę, a po le​wej był sa​lon z ko​min​‐ kiem, gdzie co roku prze​sia​dy​wa​li z Lu​ca​sem i ak​tu​al​ny​mi dziew​czy​na​mi. Słu​cha​li płyt z ko​lek​cji John​ny’ego i po​pi​ja​li te​qu​ilę, aż le​d​wo sta​li na no​gach. An​nie rzu​ci​ła sy​nom ko​men​dę: – Po​móż​cie Ja​re​do​wi z rze​cza​mi. Ma​xen​ce i Lau​rent chwy​ci​li wa​liz​ki, by wtasz​czyć je po scho​dach. Mach​nę​li na go​ścia, żeby szedł za nimi. – Weź​miesz mnie na ba​ra​na? – spy​tał Paul. – Pa​mię​tasz to jesz​cze? – Ja​red po​sa​dził so​bie chłop​ca na bar​kach. – Mam dla cie​bie małą nie​spo​dzian​kę, ale to póź​niej – nie​win​nie rzu​ci​ła An​nie, kie​dy ru​szał na górę. – Na ra​zie nic wię​cej nie zdra​dzę. – Ale się cie​szy​my, że je​steś! – po​wie​dział Ma​xen​ce po fran​cu​sku. Wcią​gał wa​li​‐ zę w górę, sto​pień po stop​niu. – Zro​bi​ło się tu o wie​le za dużo bab – nie da się żyć! – W do​dat​ku są głu​pie – do​rzu​cił z uczu​ciem Paul, ści​ska​jąc moc​no Ja​re​da ko​la​‐

na​mi. – Ciii! – syk​nął Ma​xen​ce. Na ciem​nych scho​dach po​ja​wi​ła się czy​jaś syl​wet​ka. Ta oso​ba za​wa​ha​ła się. Wal​cząc o od​dech i sta​ra​jąc się usu​nąć rącz​ki Pau​la ze swo​je​go jabł​ka Ada​ma, Ja​‐ red spoj​rzał wprost na nią, ale jej wło​sy do​kład​nie przy​sła​nia​ły twarz. Jed​nak na​‐ wią​zał kon​takt wzro​ko​wy. Spo​strzegł sza​re oczy. Po chwi​li w dole scho​dów nik​nął cień. Ser​ce po​de​szło Ja​re​do​wi do gar​dła. • Ja​red zna​lazł się w nie​wiel​kiej sy​pial​ni na pod​da​szu ze sko​sa​mi. Ścia​ny, na​rzu​ta na łóż​ku, me​ble, ma​lo​wa​na pod​ło​ga – wszyst​ko utrzy​ma​ne w bie​li i beżu, co w nie​‐ unik​nio​ny spo​sób przy​po​mi​na​ło mu o tym, o czym usil​nie sta​rał się za​po​mnieć – o bia​łych płót​nach. Chwi​lę póź​niej do po​ko​iku wtar​gnę​ła An​nie. Bę​dzie trze​ba za​‐ my​kać drzwi od środ​ka. – Go​to​wy na nie​spo​dzian​kę? – spy​ta​ła, roz​glą​da​jąc się po wnę​trzu, za​rzu​co​nym rze​cza​mi wy​ję​ty​mi z wa​liz​ki Ja​re​da, głów​nie czar​ny​mi ubra​nia​mi, wa​la​ją​cy​mi się wszę​dzie. – Poza two​im są na tym pię​trze jesz​cze dwa po​ko​je. Z jed​ne​go nie da się ko​rzy​stać – ni​g​dy nie do​cze​kał się re​mon​tu i peł​no w nim gra​tów. Po​my​śla​łam, że może był​byś za​in​te​re​so​wa​ny pew​nym ukła​dem. Ja​red rzu​cił jej po​dejrz​li​we spoj​rze​nie. – To za​le​ży. – Po​zbę​dziesz się ba​ła​ga​nu, wy​sprzą​tasz po​ko​ik, po​ło​żysz tyn​ki i gła​dzie, co tyl​‐ ko bę​dzie trze​ba, a w za​mian za to bę​dziesz mógł tam so​bie zro​bić ate​lier. Ja​red wyj​rzał przez okno. Ko​bie​ta, któ​rą mi​jał na scho​dach, miesz​ka​ła na jego pię​trze. – Chy​ba spa​su​ję – po​wie​dział. – Ale dzię​ki. – Jaki po​ży​tek z miesz​ka​nia pod jed​nym da​chem z ar​ty​stą, któ​ry nie ma na​wet gdzie ma​lo​wać? – Roz​ma​wia​łaś o mnie z Lu​ca​sem? – I co z tego, że nie ma kup​ców na two​je ob​ra​zy? Van Gogh też się nie sprze​da​‐ wał. – Sta​ry Vin​cent się nie pod​da​wał i wresz​cie ktoś go do​ce​nił. – Ja​red wsa​dził do ust pa​pie​ro​sa i przy​ło​żył do skro​ni pa​lec ni​czym pi​sto​let. – Pro​szę, nie pal w domu – po​wie​dzia​ła. Ja​red nie scho​wał pa​pie​ro​sa, ale nie się​gnął po za​pal​nicz​kę. An​nie po​ło​ży​ła rękę na klam​ce. – Ota​cza​ją mnie lu​dzie mło​dzi, pięk​ni, in​te​li​gent​ni i uta​len​to​wa​ni, któ​rzy nie mają cza​su, aby do​ce​nić to,

co mają, bo są zbyt za​ję​ci uża​la​niem się nad sobą. Patrz na mnie – trzy​dzie​ści pięć lat, czy​li krok do czter​dziest​ki, zmar​ły mąż, tro​je dzie​ci, żad​nych po​żą​da​nych na ryn​ku umie​jęt​no​ści i dom, któ​ry spy​cha mnie na kra​wędź ban​kruc​twa, ale czy sły​‐ sza​łeś, że​bym ja na​rze​ka​ła? – Za​trza​snę​ła drzwi ze zło​ścią i jesz​cze ze scho​dów do​‐ bie​ga​ło go jej zrzę​dze​nie. Po​ło​żył się na łóż​ku i za​pa​lił pa​pie​ro​sa. • Kie​dy Ja​red scho​dził na obiad, w mro​ku klat​ki scho​do​wej sły​chać było chi​cho​ty i szep​ty, ale usta​ły, gdy tyl​ko dzie​ci go do​strze​gły. Chłop​cy sie​dzie​li na stop​niach z dziew​czyn​ką i ja​kimś ma​lu​chem. Wszy​scy pa​trzy​li na nie​go w mil​cze​niu, ro​biąc mu miej​sce, żeby mógł przejść. – Bon​so​ir, do​bry wie​czór – przy​wi​tał ich. – Bon​so​ir – od​po​wie​dział Ma​xen​ce. Resz​ta dzie​ci mil​cza​ła, przez co męż​czy​zna po​czuł się dziw​nie wy​klu​czo​ny. Gdy zni​kał w głę​bi ko​ry​ta​rza, od​da​la​jąc się od scho​dów, grup​ka wró​ci​ła do swo​ich szep​tów i chi​cho​tów. Ja​red skie​ro​wał kro​ki ku kuch​ni i kie​dy otwo​rzył drzwi, buch​nął na nie​go gwar roz​mów, ja​sne świa​tło, wil​got​ne cie​pło i na​ra​sta​ją​cy za​pach coq au vin, ko​gu​ta w wi​‐ nie. Na ku​chen​ce pa​li​ło się wszyst​kie sześć pal​ni​ków, a sto​ją​ca nad nimi An​nie wy​‐ glą​da​ła jak per​ku​sist​ka – ha​ła​śli​wie pod​no​si​ła i od​kła​da​ła po​kryw​ki, mie​sza​ła, do​‐ da​wa​ła skład​ni​ków, pod​krę​ca​ła lub zmniej​sza​ła ogień pod garn​ka​mi róż​nych kształ​tów i roz​mia​rów, w któ​rych bul​go​ta​ły ele​men​ty dzi​siej​sze​go obia​du. Tuż przy niej stał Lu​cas, wy​raź​nie za​wa​dza​jąc, bo An​nie wpa​da​ła na nie​go, ile​kroć chcia​ła się do​stać do de​ski do kro​je​nia. Dziew​czy​na, któ​rą Ja​red wi​dział na scho​dach, obie​‐ ra​ła ja​rzy​ny i zer​k​nę​ła na nie​go prze​lot​nie, po czym od​da​ła się bez resz​ty swo​je​mu za​ję​ciu. Obok sta​ła pięk​na ko​bie​ta z krót​ko przy​cię​ty​mi, kru​czo​czar​ny​mi wło​sa​mi; ta po​sła​ła Ja​re​do​wi za​lot​ny uśmiech. – Ja​red na​resz​cie za​szczy​cił nas swo​ją obec​no​ścią! – wy​krzyk​nę​ła na jego wi​dok An​nie. – Lolu, Al​theo, oto Ja​red, Don Juan extra​or​di​na​ire, nad​zwy​czaj​ny, i słyn​ny ma​larz na idio​tycz​nym urlo​pie. Nie wy​chwy​ciw​szy, któ​ra to któ​ra, Ja​red rzu​cił w kie​run​ku ko​biet nie​zo​bo​wią​‐ zu​ją​ce sa​lut. Lu​cas na​lał wina i po​dał mu kie​li​szek. Ja​red usiadł przy sto​le. Ru​do​‐ wło​sa dziew​czy​na od​wró​ci​ła twarz i na​gle poza jej wło​sa​mi nie wi​dział nic. Lu​cas na​chy​lił się An​nie przez ra​mię, zer​ka​jąc do garn​ka. – Zo​sta​wi​łaś w środ​ku ko​ści z ko​gu​ta? – spy​tał za​nie​po​ko​jo​ny. – To kur​czak – od​par​ła, sie​ka​jąc pie​trusz​kę w za​stra​sza​ją​cym tem​pie. – Coq au vin sans coq? – Du​szo​ny w wi​nie ko​gut bez ko​gu​ta? Lu​cas nie mógł tego

po​jąć. – Ale w ta​kim ra​zie – drą​żył – trze​ba bę​dzie ogry​zać ko​ści, żeby się na​jeść. Nie le​piej by​ło​by użyć bez​kost​ne​go ko​gu​ta? – Ko​ści do​da​ją po​tra​wie sma​ku. Ale broń Boże, że​byś miał u mnie ogry​zać ko​‐ ści! – An​nie zwró​ci​ła się do ciem​no​wło​sej ko​bie​ty. – Lu​cas już przy​szedł na świat ze srebr​ną łyż​ką za​ła​do​wa​ną bez​kost​nym ko​gu​tem w ustach. – O co ci cho​dzi? – py​tał Fran​cuz. – To ta​kie ame​ry​kań​skie po​wie​dzon​ko. O, a może przed​sta​wisz Al​thei i Loli swo​ją teo​rię na te​mat zmarsz​czek? Wiesz, tę o bo​ga​tych i bied​nych zmarszcz​kach. Lu​cas zwró​cił się do ciem​no​wło​sej. – To nie moja oso​bi​sta teo​ria, tyl​ko do​brze zna​ny fakt. – Opo​wiedz! – na​gli​ła An​nie. – Zmarszcz​ki bo​ga​czy są po​zio​me od uśmie​cha​nia się na słoń​cu, na jach​cie czy na polu gol​fo​wym – wy​ja​śniał Lu​cas. – Z ko​lei lu​dzie ubo​dzy mają pio​no​we zmarszcz​ki. Bruz​dy mię​dzy ocza​mi, li​nie wo​kół ust i na po​licz​kach – to zmarszcz​‐ ki na​by​te pod​czas ży​cia na​zna​czo​ne​go trud​no​ścia​mi fi​nan​so​wy​mi. – Cie​ka​we, że mó​wisz to przy wdo​wie sto​ją​cej na kra​wę​dzi ban​kruc​twa – sko​‐ men​to​wa​ła An​nie, kie​ru​jąc tę uwa​gę ra​czej do pań, jak​by mia​ły peł​nić rolę świad​‐ ków. – Czyż to nie jest eli​ta​ry​stycz​ne po​dej​ście, w do​dat​ku w sty​lu ma​cho? – Może rze​czy​wi​ście eli​ta​ry​stycz​ne, ale dla​cze​go ma​cho? – nie ro​zu​miał Lu​cas. – Bo zbli​żam się do wie​ku śred​nie​go albo zbli​żę się za dzie​sięć lat – An​nie spoj​‐ rza​ła na czar​no​wło​są pięk​ność, za​no​szą​cą się te​raz śmie​chem. – To chy​ba dla​te​go nasz Lu​cas wy​da​je się ko​bie​tom cza​ru​ją​cy. – Chwy​ci​ła le​żą​cy za nim spo​ry nóż. – Ale ja je​stem od​por​na na te uro​ki. Lu​ca​sie, sia​daj, pro​szę, bo jesz​cze zo​sta​niesz ran​ny, jak bę​dziesz tak stał. Ślicz​na bru​net​ka wy​cią​gnę​ła do Ja​re​da rękę peł​nym wdzię​ku ru​chem, więc uści​‐ snął jej dłoń. – Wi​taj, wspa​nia​le, że je​steś z nami – po​wie​dzia​ła po​wo​li. Flir​to​wa​ła z nim, tego jed​ne​go był pe​wien. – Przy​kro mi, nie mó​wię za do​brze po an​giel​sku – wy​znał, zer​ka​jąc na ru​do​wło​‐ są. – W ta​kim ra​zie mu​szę się po​spie​szyć z na​uką fran​cu​skie​go – uśmiech​nę​ła się ciem​na. Lu​cas pod​szedł bli​żej i szep​nął jej na ucho coś, co spra​wi​ło, że za​chi​cho​ta​‐ ła. Lu​cas w swo​im ży​wio​le. Jego dzia​ła​nie wy​da​wa​ło się jed​nak sa​mo​bój​cze, je​śli jego ce​lem było zdo​by​cie An​nie. Pani domu sie​ka​ła pie​czar​ki no​żem dłu​gim jak kin​dżał i nie zwra​ca​ła na to​wa​rzy​stwo naj​mniej​szej uwa​gi. Ruda wsta​ła i po​da​ła jej ob​ra​ne wa​rzy​wa. Wrzu​ci​ła obier​ki do ko​sza i bez sło​wa wy​szła z kuch​ni. Ja​red już

zbie​rał się, żeby za nią po​dą​żyć, kie​dy An​nie chwy​ci​ła go za ra​mię. – Le​piej, żeby się nie oka​za​ło, że prze​sze​dłeś na we​ge​ta​ria​nizm albo coś w tym gu​ście – ostrze​gła. – Do obia​du bę​dzie sa​łat​ka z cy​ko​rii i bu​ra​ków, a na de​ser mo​us​‐ se au cho​co​lat. – Po czym rzu​ci​ła w prze​strzeń: – Ja​red jest zbyt nie​za​leż​ny, żeby ja​‐ dać z nami co wie​czór, jed​nak dzi​siaj przy​padł nam w udzia​le za​szczyt spo​ży​cia po​sił​ku w jego to​wa​rzy​stwie. Lu​cas udzie​lał ko​bie​cie o krót​kich wło​sach lek​cji de​gu​sta​cji wina – po​ło​żył dło​‐ nie na jej ręce i tak obo​je krę​ci​li kie​lisz​kiem. Żad​ne z nich nie zwra​ca​ło uwa​gi na An​nie i jej do​cin​ki. – Jak ona ma na imię? – Ja​red spy​tał An​nie pół​gło​sem, żeby po​zo​sta​ła dwój​ka ich nie sły​sza​ła. – No, pro​szę, Ca​sa​no​va się bu​dzi? Lola jest mę​żat​ką z dwoj​giem dzie​ci, poza tym wy​raź​nie wi​dać, że Lu​cas za​re​zer​wo​wał ją dla sie​bie. Po​że​ra ją wzro​kiem, od​‐ kąd tu wy​lą​do​wa​ła. – Zro​bi​ła krok w stro​nę lo​dów​ki. To chy​ba ja​sne, że nie o tę ko​bie​tę py​tał. – Prze​stań na​zy​wać mnie Ca​sa​no​vą albo Don Ju​anem, d’ac​cord, w po​rząd​ku? – po​pro​sił. – Jak so​bie ży​czysz… Ro​meo! • John​ny uwiel​biał przy​ję​cia i An​nie nie​mal co week​end go​to​wa​ła po​sił​ki na​wet dla dwu​dzie​stu pię​ciu osób. Chro​niąc się w kuch​ni, mo​gła uni​kać bły​sko​tli​wych fran​‐ cu​skich kon​wer​sa​cji przy sto​le. Je​śli cho​dzi​ło o bu​do​wa​nie at​mos​fe​ry za​stra​sze​nia, re​kla​mo​wy świat Pa​ry​ża był na dru​gim miej​scu na świe​cie w hi​sto​rii, tuż za Trze​‐ cią Rze​szą. Go​ście byli sno​bi​stycz​ni, żąd​ni wła​dzy i po​zba​wie​ni skru​pu​łów. An​nie lą​do​wa​ła gdzieś w ku​rzu i pyle po​mię​dzy ich we​wnętrz​ny​mi roz​gryw​ka​mi i sous-en​‐ ten​dus, pół​słów​ka​mi. Jed​nak tego wie​czo​ra obiad – naj​więk​szy, jaki zor​ga​ni​zo​wa​ła od śmier​ci męża – był inny. Nie cho​wa​ła się w kuch​ni. Dzie​ci nie zo​sta​ły na​kar​mio​ne wcze​śniej i ode​‐ sła​ne do swo​ich po​ko​jów, tyl​ko wy​głu​pia​ły się przy sto​le. Opróż​ni​li kil​ka bu​te​lek z ro​do​wej piw​nicz​ki Lu​ca​sa, na​ru​sza​jąc ko​lek​cję win, któ​rej na ogół nikt nie prze​‐ szka​dzał le​ża​ko​wać w nor​mandz​kiej re​zy​den​cji. Tru​nek po​pra​wił wszyst​kim na​‐ stro​je, tak jak tyl​ko fan​ta​stycz​ny bur​gund po​tra​fi. Roz​mo​wa – plą​ta​ni​na fran​cu​‐ skie​go z an​giel​skim – ze​szła na te​mat Sta​nów Zjed​no​czo​nych, któ​re ostro kry​ty​ko​‐ wa​li wszy​scy z wy​jąt​kiem za​cie​kłej ich obroń​czy​ni, An​nie – wła​śnie jej, choć sama nie szczę​dzi​ła cierp​kich uwag kra​jo​wi, kie​dy jesz​cze tam miesz​ka​ła. Lola wkrót​ce

śmia​ła się ze wszyst​kie​go, co się po​wie​dzia​ło. Na przy​ję​ciach John​ny’ego za​wsze ro​iło się od cud​nych ko​biet, któ​rym po​dziw męż​czyzn był po​trzeb​ny do ży​cia w rów​nym stop​niu co po​wie​trze i woda. An​nie ich nie cier​pia​ła, więc dla​cze​go nie mo​gła się zdo​być na nie​chęć w sto​sun​ku do Loli? Czy dla​te​go, że nie było John​‐ ny’ego? A może dla​te​go, że Lola uważ​nie słu​cha​ła An​nie i re​cho​ta​ła gło​śno z jej dow​ci​pów? Tyl​ko Al​thea się nie od​zy​wa​ła. Ma​nia​kal​ne mo​no​lo​gi nie po​ja​wia​ły się od tam​te​‐ go spa​ce​ru w par​ku. Było tak, jak​by wresz​cie po​zwo​li​ła so​bie na mil​cze​nie. Nie bra​‐ ła udzia​łu w dys​ku​sjach i nie była cie​ka​wa, co inni mają do po​wie​dze​nia; nie​‐ zmien​nie prze​sia​dy​wa​ła w swo​im po​ko​ju. Ukry​wa​ła się w tej swo​jej ci​szy, co An​nie jak naj​bar​dziej od​po​wia​da​ło. Te​raz, kie​dy nie sta​ra​ła się na siłę, jej twarz roz​luź​ni​‐ ła się i było w niej wię​cej bez​bron​no​ści niż na​pię​cia. Do​strze​ga​ło się w niej rów​‐ nież ja​kieś ro​man​tycz​ne pięk​no, nie​zau​wa​żal​ny do​tąd urok. Urok jest czymś tak nie​uchwyt​nym! Moż​na mieć cud​ną uro​dę, ale nie być cza​ru​ją​cym, albo być okrop​‐ nie brzyd​kim, a po​sia​dać urok. Wszy​scy tu ze​bra​ni mie​li go pod do​stat​kiem. Ja​red oczy​wi​ście ema​no​wał masą zło​wro​gie​go cza​ru. Na​wet Lu​cas, sta​ry drań, miał w so​‐ bie mnó​stwo uro​ku fran​cu​skich wyż​szych sfer. Wszy​scy byli tacy cho​ler​nie cza​ru​ją​‐ cy z wy​jąt​kiem, rzecz ja​sna, jej sa​mej. Po de​se​rze dzie​ci po​bie​gły oglą​dać kre​sków​ki w no​wiut​kim te​le​wi​zo​rze, do​star​‐ czo​nym i za​in​sta​lo​wa​nym tego ran​ka. Gdy zna​la​zły się poza za​się​giem gło​su, Lu​‐ cas, dba​ły o dzie​cię​cą nie​win​ność, za​czął za​ba​wiać do​ro​słych od​świe​żo​nym re​pert​‐ uarem spro​śnych żar​tów i so​czy​stych opo​wia​stek o wy​pra​wach na ryby i po​lo​wa​‐ niach ze zi​dio​cia​ły​mi krew​ny​mi, jed​no​cze​śnie wy​chwa​la​jąc pod nie​bio​sa za​le​ty Fran​cji. Ba​lan​so​wał na gra​ni​cy po​mię​dzy pa​trio​ty​zmem a bi​go​te​rią, któ​ra tak czę​‐ sto była prze​kra​cza​na w jej wła​snej oj​czyź​nie. Dzia​ła​ło to na An​nie jak płach​ta na byka. – Zło​ta era Fran​cji umar​ła wraz z two​imi olśnie​wa​ją​cy​mi przod​ka​mi – przy​po​‐ mnia​ła Lu​ca​so​wi tyl​ko po to, żeby pod​grzać at​mos​fe​rę. – Fran​cja jest skoń​czo​na. W dzi​siej​szych cza​sach jest zna​na świa​tu je​dy​nie z ne​ga​ty​wi​zmu i sno​bi​zmu. Przy​ja​ciel pod​niósł wzrok znad kie​lisz​ka. – An​nie – rzekł spo​koj​nie – je​steś kró​lo​wą wer​bal​nej po​wścią​gli​wo​ści. An​nie uśmiech​nę​ła się. Bur​gund po​zwa​lał jej spoj​rzeć na pa​ry​ża​ni​na ocza​mi Loli lub w za​sa​dzie do​wol​nej ko​bie​ty. Lu​cas wy​glą​dał na​praw​dę nie​źle w sza​rych spodniach i czar​nej ko​szul​ce polo. Miał przy​stoj​ną twarz, a uśmiech pie​kiel​nie cza​‐ ru​ją​cy. – Słu​chaj – od​par​ła. – Ko​cham moje fran​cu​skie dzie​ci i sma​ku​je mi fran​cu​ski

ser na fran​cu​skiej ba​giet​ce, ale ogól​nie rzecz bio​rąc, Fran​cu​zi są en​do​ga​micz​ni i spo​łe​czeń​stwo od wie​ków po​grą​ża się w ma​ra​zmie. Lola za​chi​cho​ta​ła w kie​li​szek. – Ja uwa​żam, że re​pu​ta​cja Fran​cu​zów, że niby są tacy atrak​cyj​ni, cza​ru​ją​cy i peł​ni po​ezji, spraw​dza się co do joty. – Po​sła​ła Lu​ca​so​wi pro​mien​ny uśmiech. – Poza tym do​ce​nia​ją ra​dość ży​cia, co jest ce​chą, któ​rej Ame​ry​ka​nom brak. Tak bar​‐ dzo się spie​szy​my! Gro​ma​dzi​my, wy​da​je​my, kon​su​mu​je​my. Ży​je​my w ob​fi​to​ści i bo​gac​twie, ale w na​szej co​dzien​no​ści nie ma miej​sca na czer​pa​nie przy​jem​no​ści z chwi​li. Fra​ze​sy Loli spra​wi​ły An​nie sa​tys​fak​cję. – Fran​cu​zi nie są przy​zwo​ity​mi ludź​mi, bo bio​rą so​bie do ser​ca swo​ją joie de vi​‐ vre, ra​dość ży​cia. Ale tak na​praw​dę, czy ona nie robi z nich sa​mo​lu​bów? Ja​red ba​wił się no​żem i okrusz​ka​mi na bia​łym ob​ru​sie. – Je​steś pew​na, że nie chcesz spa​ko​wać ma​nat​ków i wra​cać do swo​je​go wspa​‐ nia​łe​go kra​ju? A może nie po​wi​ta​ją cię tam z otwar​ty​mi ra​mio​na​mi? W koń​cu je​‐ steś już taka fran​cu​ska, taka ni​hi​li​stycz​na – po​wie​dział. – Dla​te​go tak świet​nie po​tra​fię się wmie​szać we fran​cu​ski tłum. Trwa​nie w do​‐ brym na​stro​ju jest tu nie do przy​ję​cia. Bądź opty​mi​stą, a lu​dzie będą na cie​bie pa​‐ trzeć jak na pro​sta​ka. – To nie brzmi zbyt do​brze – przy​zna​ła Lola, ro​biąc na​dą​sa​ną minę. – Jest też da​le​kie od praw​dy – za​pew​nił Lu​cas z nie​zmą​co​nym spo​ko​jem. Ja​re​da roz​ju​szy​ła jed​nak pro​wo​ka​cja An​nie. – Jak mo​żesz być taka nie​do​in​for​mo​wa​na? Gdzieś ty ode​bra​ła wy​kształ​ce​nie? Ach tak, w Ame​ry​ce! – Wy​kształ​ce​nie, no pew​nie, wa​sza dzi​ka kar​ta! Ależ z was, Fran​cu​zów, in​te​lek​‐ tu​al​ne sno​by! Lola unio​sła kie​li​szek. – Ja tam za​mie​rzam na​uczyć się od Fran​cu​zów jak naj​wię​cej. Ja​red wy​jął pa​pie​ro​sa i wy​cią​gnął otwar​tą pacz​kę ku po​zo​sta​łym. – Nie od​po​wie​dzia​łaś na moje py​ta​nie, An​nie. – Pal na ze​wnątrz, pro​szę. Czer​pię ra​dość z ży​cia w Pa​ry​żu na mar​gi​ne​sie tego wszyst​kie​go jako widz i je​stem świad​kiem upad​ku Fran​cji. Ja​red zło​żył ser​wet​kę, po​ło​żył ją na sto​le i bez sło​wa opu​ścił ja​dal​nię. Lu​cas i Lola szep​ta​li coś do sie​bie, Al​thea wsa​dzi​ła nos w ta​lerz. An​nie za​sta​na​wia​ła się, czy nie prze​cią​gnę​ła stru​ny. Wi​dzia​ła Ja​re​da na schod​kach przed do​mem – naj​‐ pierw sze​ro​kie bar​ki, po​tem pro​fil, gdy za​pa​lał pa​pie​ro​sa. Za​cią​gnął się moc​no

i od​chy​lił gło​wę, pa​trząc w ciem​ne nie​bo. Kie​dy An​nie od​wró​ci​ła się od okna, za​‐ uwa​ży​ła, że Al​thea też przez nie wy​glą​da. Po ko​la​cji An​nie wzię​ła pod ra​mię Lu​ca​sa i od​pro​wa​dzi​ła go do drzwi w spo​sób, któ​ry ona jed​na po​strze​ga​ła jako sio​strza​ny. Kie​dy tro​chę wy​pi​ła, ro​bi​ła się odro​bi​‐ nę uwo​dzi​ciel​ska, Lu​cas już kie​dyś to za​uwa​żył. Trzy​mał jed​nak żą​dzę na wo​dzy. An​nie z dło​nią na klam​ce opar​ła się w pół​mro​ku o fra​mu​gę drzwi wej​ścio​wych. – I co, miły był wie​czór, praw​da? – po​wie​dzia​ła i trą​ci​ła go ra​mie​niem, nie opusz​cza​jąc swo​jej po​zy​cji. – Faj​nie oglą​dać cię w roli du​szy to​wa​rzy​stwa. Coś mi mówi, że nie je​steś od​por​ny na urok Loli. An​nie była tak ni​ska, że kie​dy sta​li obok sie​bie, mu​sia​ła pod​no​sić pod​bró​dek, żeby pa​trzeć na przy​ja​cie​la. Z tru​dem po​wstrzy​mał się, żeby nie po​rwać jej w ra​‐ mio​na, nie unieść do góry. – Cu​dow​na ko​la​cja – od​parł. – A przy​cho​dzę tu tyl​ko dla cie​bie, do​brze o tym wiesz. – Och, daj spo​kój. Wi​dać jak na dło​ni, że zwa​li​ła cię z nóg. – Pa​trzy​ła na nie​go wy​cze​ku​ją​co z szy​ją wy​cią​gnię​tą, żeby do​strzec wy​raz jego twa​rzy. – No da​lej – na​‐ ci​ska​ła przy​mil​nie – przy​znaj się. Lu​cas za​marł, za​sta​na​wia​jąc się po raz set​ny, skąd bie​rze się jego nie​udol​ność w sto​sun​ku do An​nie, sko​ro z za​sa​dy ko​bie​ty tak ła​two da​wa​ły mu się za​cią​gnąć do łóż​ka. – Za​cho​wu​ję się przy​jaź​nie, to wszyst​ko – za​pew​nił. – Nie mu​sisz prze​pra​szać za flir​to​wa​nie z nią. Świet​nie się bawi – An​nie wie​‐ dzia​ła swo​je. Zro​bi​ła krok w jego stro​nę, sta​jąc tak bli​sko, że za​pach jej per​fum po​‐ łech​tał go w nos; były to ta​nie per​fu​my, ku​po​wa​ne w gran​des sur​fa​ces, hi​per​mar​ke​‐ tach – piż​mo​we, cud​ne i peł​ne obiet​nic. – Na jej miej​scu ule​gła​bym two​je​mu uro​‐ ko​wi tu i te​raz – do​da​ła. W mro​ku ko​ry​ta​rza, roz​rze​dzo​nym je​dy​nie są​czą​cym się przez okno świa​tłem la​tar​ni, przez uła​mek se​kun​dy wszyst​ko wy​da​ło się moż​li​‐ we. – Nie​ste​ty – ode​zwa​ła się jed​nak, od​su​wa​jąc się na​gle i otwie​ra​jąc drzwi – bę​‐ dziesz się mu​siał bar​dziej po​sta​rać. Lola jest prze​ko​na​na, że ko​cha męża kre​ty​na. Jest tak za​trza​śnię​ta w swo​im nędz​nym mał​żeń​stwie, że nie za​uwa​ży​ła​by po​rząd​‐ ne​go fa​ce​ta, choć​by spadł jej z nie​ba pro​sto na gło​wę. Zu​peł​nie tak jak ty – po​my​ślał Lu​cas i w porę ugryzł się w ję​zyk. – Może tro​chę za wie​le ener​gii wkła​dasz w roz​trzą​sa​nie ży​cia lo​ka​to​rów – po​wie​dział. Wy​glą​da​ła na po​iry​to​wa​ną. – Mar​twię się i tyle – oznaj​mi​ła. – Mar​twię się o Lolę i mar​twię się o Al​theę. Na​‐ zy​wa​my to współ​czu​ciem.

Przy​szło mu na myśl, żeby po​pro​sić, żeby po​mar​twi​ła się tro​chę o sie​bie i o nie​‐ go, ale źle by się to skoń​czy​ło. – Ma​xen​ce prze​zy​wa Al​theę Ma​da​me de Mrok – cią​gnę​ła słod​ko An​nie. – Za​‐ uwa​ży​łeś, że ona dziw​nie je? – Nie. – Cza​sa​mi nie może ode​rwać się od ta​le​rza, a in​nym ra​zem w ogó​le nie scho​dzi na obiad. Twier​dzi, że fran​cu​skie je​dze​nie jej nie słu​ży. Ale żeby nic nie jeść? Nie są​dzisz, że i tak wy​glą​da jak szkie​let? Lu​cas prze​kro​czył próg. – Daj znać, je​śli bę​dziesz po​trze​bo​wa​ła po​mo​cy z Ma​da​me de Mrok albo Ma​da​‐ me… – szu​kał sło​wa – La​lu​nią. – Je​steś okrop​ny – po​wie​dzia​ła, wy​raź​nie ucie​szo​na. – Lola moc​no stą​pa po zie​‐ mi. Nie jest na​dę​ta, a moż​na by się tego spo​dzie​wać po kimś tak… – urwa​ła, a po chwi​li do​koń​czy​ła z kom​plet​nie nie​szcze​rą miną – …do​sko​na​łym. I znów roz​mo​wa wró​ci​ła do nich – cał​kiem ob​cych lu​dzi. Pra​gnął, żeby An​nie zna​la​zła się znów przy nim bli​sko, żeby z nim flir​to​wa​ła, choć może tyl​ko to so​bie wy​obra​ził? – Jest za​chwy​ca​ją​ca i rze​czy​wi​ście dość wy​lu​zo​wa​na. An​nie po​waż​nie ski​nę​ła gło​wą, ale Lu​cas wi​dział, że go​tu​je się ze zło​ści. – Po​wie​dzia​ła​bym, że za bar​dzo. Wiesz, co robi swo​je​mu eks? Wiem, że są na​‐ ka​zy są​do​we i tak da​lej, ale ona wy​sy​ła mu pocz​tów​ki przez ko​le​żan​kę, któ​ra miesz​ka w No​wym Jor​ku, żeby się nie zo​rien​to​wał, że żona jest we Fran​cji. Uwa​‐ żam, że im póź​niej mę​żu​lek do​wie się praw​dy, tym więk​sze praw​do​po​do​bień​stwo, że Lola bę​dzie mu​sia​ła sta​wić czo​ła zra​nio​ne​mu no​so​roż​co​wi. Ja na pew​no czu​ła​‐ bym się po​krzyw​dzo​na. – Poza tym – za​uwa​żył Lu​cas – czy on za​słu​żył na to, żeby od​ci​nać go od wła​‐ snych dzie​ci? Czy ja je​den bio​rę pod uwa​gę tę kwe​stię? – Za każ​dym ra​zem, kie​dy wspo​mi​nam o tym – a mo​żesz mi wie​rzyć, nie zda​‐ rza się to rzad​ko – Lola obie​cu​je, że na​pi​sze do nie​go, i wresz​cie wyj​dzie szy​dło z wor​ka. – Co wyj​dzie? – No, Lola prze​sta​nie ba​wić się z nim w ciu​ciu​bab​kę. – Ach tak, w ciu​ciu​bab​kę – przy​tak​nął, nie ma​jąc za bar​dzo po​ję​cia, o czym ona mówi. Było już póź​no. Al​ko​hol wy​pa​ro​wał; świa​teł​ko na​dziei zga​sło, je​śli kie​dy​kol​‐ wiek rze​czy​wi​ście za​bły​sło. – Na two​im miej​scu – po​wie​dział – przyj​rzał​bym się bli​żej ba​jecz​ce Loli z szy​‐

dłem, wor​kiem i całą resz​tą. – Moim za​da​niem jest trzy​mać ję​zyk za zę​ba​mi, co zresz​tą przy​cho​dzi mi z wiel​kim tru​dem. – Ty to po​wie​dzia​łaś, nie ja. An​nie znów po​de​szła bli​sko, trą​ci​ła go lek​ko i wy​szep​ta​ła z usta​mi przy jego szyi: – Kot​ku, umiem mil​czeć, kie​dy jest taka po​trze​ba. Mam swo​je małe ta​jem​ni​ce, wiesz? Niech ci się nie wy​da​je, że już mnie cał​kiem roz​pra​co​wa​łeś. Wy​trą​co​ny z rów​no​wa​gi zmie​nił te​mat. – Mam, hm, na​dzie​ję, że przy​pro​wa​dze​nie tu Ja​re​da było do​brym po​my​słem. – Bo​isz się, że sprząt​nie ci Lolę sprzed nosa? Lu​cas do​znał ob​ja​wie​nia. – Jest ci przy​kro, że wszy​scy zwra​ca​ją na nią uwa​gę? – Nie. Ale czu​ję mnó​stwo skie​ro​wa​nej w moją stro​nę wro​go​ści. – Wro​go​ści? Ode mnie? – Tak. Za​ra​biam na ży​cie. Nie sprze​da​łam domu. My​li​łeś się i to cię wku​rza jak dia​bli. Nie​złe jaja, co? – O czym ty mó​wisz? Ja​kie znów jaja? – spy​tał zmie​sza​ny. Ale An​nie po​pchnę​ła go na ze​wnątrz i za​mknę​ła drzwi. • Po ko​la​cji Al​thea zdję​ła ubra​nie i po​ukła​da​ła je w nie​wiel​kiej szaf​ce. Wszyst​ko mie​‐ ści​ło się w sam raz. Owi​nę​ła się szla​fro​kiem frot​té i po​ło​ży​ła na łóż​ku. Cze​ka​ła, aż dom ucich​nie, żeby w spo​ko​ju za​jąć ła​zien​kę. Dziś znów za dłu​go zwle​ka​ła z te​le​fo​‐ nem do mat​ki, aż zro​bi​ło się za póź​no, żeby dzwo​nić. Je​śli Pa​me​la była zła albo smut​na, że cór​ka prze​by​wa w Pa​ry​żu, nie mó​wi​ła tego wprost, jed​nak nu​mer do domu Al​thea wy​bie​ra​ła za​wsze drżą​cą ręką. Le​żąc na łóż​ku, Al​thea wpa​try​wa​ła się w noc za oknem. W cią​gu dnia zo​sta​wa​ła w domu, prze​waż​nie w swo​jej sy​pial​ni. Scho​dzi​ła na dół tyl​ko po to, żeby zro​bić so​bie her​ba​tę. Nie chcia​ła zwie​dzać Pa​ry​ża, jesz​cze nie te​raz. Co bę​dzie, je​śli ją za​‐ wie​dzie? Jak mia​ła​by so​bie z tym po​ra​dzić? Za​miast tego sta​wa​ła przy oknie i ob​‐ ser​wo​wa​ła wró​ble, ha​ła​śli​we i we​so​łe, ska​czą​ce z ga​łę​zi na ga​łąź, a po​tem zni​ka​ją​ce na​gle w sza​lo​nym ob​ło​ku pió​rek. Rano po domu bie​ga​ły dzie​ci, wo​ła​jąc coś i tu​piąc na scho​dach aż na​gle w jed​nej chwi​li, wszy​scy wy​cho​dzi​li i dom za​mie​rał. Póź​niej dzie​cia​ki wra​ca​ły, zu​peł​nie jak wró​ble, i zno​wu ro​bi​ło się gwar​no. Czu​ła się bez​‐ piecz​na tu, w tym po​ko​ju, w tym domu. W tym ob​cym miej​scu, w bu​dyn​ku peł​nym

nie​zna​jo​mych, mia​ła wra​że​nie, że nie do​się​gnie jej żad​ne zło. Poza tym ota​cza​ją​cy ją lu​dzie nie ob​cią​ża​li jej swo​ją mi​ło​ścią, a i ona nie mu​sia​ła dźwi​gać cię​ża​ru ko​‐ cha​nia ich. – Nie martw się o mnie, czu​ję się świet​nie! – za​pew​nia​ła mat​kę przez te​le​fon, kie​dy ostat​nio roz​ma​wia​ły. – Je​steś już duża, ro​bisz, na co masz ocho​tę. – Spa​ce​ro​wa​łam dziś po Po​lach Eli​zej​skich. Na​praw​dę… nie​po​wta​rzal​ne do​‐ świad​cze​nie. Szko​da, że ich ni​g​dy nie wi​dzia​łaś. – Obiad sam mi się nie ugo​tu​je. – Ja​sne, mamo. Idź, za​dzwo​nię ju​tro. Al​thea do​sko​na​le wie​dzia​ła, że nie wy​ko​na te​le​fo​nu tego wie​czo​ra. Za​miast tego le​ża​ła na łóż​ku z gło​wą peł​ną my​śli o Ja​re​dzie, no​wym lo​ka​to​rze zza ścia​ny.

D

12

rogi Mar​ku! Prze​pra​szam, że Ci to ro​bię. Wy​je​cha​łam z dzieć​mi do No​we​go Jor​ku. Po​trze​bu​ję cza​su, żeby wszyst​ko so​bie prze​my​śleć. W tej chwi​li mam mę​tlik w gło​‐ wie, nie je​stem pew​na co do nas i na​sze​go wspól​ne​go ży​cia. Wy​bacz mi. Pro​szę, bądź cier​pli​wy. Ko​cham, L. Mark odło​żył przy​sła​ną przez Lolę pocz​tów​kę, któ​rej treść znał na pa​mięć. Na​‐ lał so​bie whi​skey i po​szedł do lo​dów​ki, któ​ra nie​ste​ty oka​za​ła się pu​sta. Jego wście​‐ kłość nie zmniej​szy​ła się przez ty​dzień od znik​nię​cia żony. Le​piej by było, żeby ru​‐ szy​ła ty​łek i wra​ca​ła do domu, i to szyb​ko! Praw​da o Loli była na​stę​pu​ją​ca: mia​ła słod​kie ży​cie i do​brze o tym wie​dzia​ła. Mia​ła dom, wszel​ką po​moc: całe za​stę​py sprzą​ta​czek, nia​niek, ku​cha​rek, spe​ców od czysz​cze​nia ba​se​nu, ogrod​ni​ków, hy​‐ drau​li​ków i co tam jesz​cze po​trzeb​ne. Mo​gli za​trud​nić osob​ną opie​kun​kę dla każ​‐ de​go z dzie​ci, stać ich na to. Po​wta​rzał jej to mi​lio​ny razy, ale upar​ła się, żeby więk​szość ro​bo​ty przy ma​lu​chach wziąć na sie​bie. Jak tam so​bie chce. Ale sko​ro taki był jej wy​bór, Mark nie za​mie​rzał wy​słu​chi​wać joj​cze​nia o pro​ble​mach zwią​za​‐ nych z cór​ką i sy​nem. Nie bę​dzie sta​rał się zmie​niać. Lola nie bę​dzie mu dyk​to​wać wa​run​ków. W su​‐ mie w ogó​le nie jest mu po​trzeb​na, szcze​gól​nie je​śli ma wy​ci​nać ta​kie nu​me​ry. Nie ru​szy się z miej​sca ani o cen​ty​metr, a już na pew​no nie bę​dzie się za nią uga​niał. Było mu z tą de​cy​zją zu​peł​nie wy​god​nie. Nie​dłu​go obu​dzi się w No​wym Jor​ku za​‐ gu​bio​na i sa​mot​na. Z dzieć​mi? Niby gdzie? W po​ko​ju ho​te​lo​wym? Trud​no to so​bie wy​obra​zić. Lada dzień przej​rzy na oczy, zo​rien​tu​je się, że po​peł​ni​ła głup​stwo, i wró​ci. Jed​nak to, co zro​bi​ła, było szo​ku​ją​ce, mu​siał to przy​znać. W do​dat​ku za​‐ sko​cze​niem był nie tyl​ko jej nie​spo​dzie​wa​ny wy​jazd, ale rów​nież za​ty​ka​ją​ce dech w pier​siach po​czu​cie stra​ty, któ​re​go do​świad​czał na myśl o tym, że Lola może go nie​na​wi​dzić. • Lola za​pi​sa​ła Lię do Ly​cée In​ter​na​tio​nal rue de Pas​sy, gdzie cho​dzi​li też Paul, Lau​rent i Ma​xen​ce. Po​sła​nie cór​ki do szko​ły mo​gło się oka​zać naj​mniej​szym z jej pro​ble​‐ mów, je​śli tra​fi do sądu za po​rwa​nie dzie​ci, ale An​nie mę​czy​ła ją i na​le​ga​ła. Lola prze​stra​szy​ła się, że An​nie może na​brać po​dej​rzeń, je​śli lo​ka​tor​ka nie bę​dzie po​‐ dej​mo​wa​ła nor​mal​nych dzia​łań, ta​kich wła​śnie jak za​pi​sa​nie Lii do szko​ły. W pe​‐ wien spo​sób znów ule​gła woli sil​niej​sze​go. I w koń​cu unik​nę​ła sa​mo​dziel​ne​go po​‐ dej​mo​wa​nia de​cy​zji – zno​wu.

Pierw​sze​go dnia Lia ko​pa​ła i wrzesz​cza​ła jak opę​ta​na przez całą dro​gę do szko​‐ ły. Każ​dy krok do​kła​dał Loli cię​ża​ru winy i gdy​by nie obec​ność An​nie, na pew​no za​wró​ci​ła​by do domu. „Nie będę ja​dła! Do ni​ko​go się wię​cej nie ode​zwę!” – Lia dar​‐ ła się wnie​bo​gło​sy. Jed​nak gdy zna​la​zła się w szkol​nym ko​ry​ta​rzu, oto​czo​na przez nie​zna​jo​me dzie​ci, uci​chła. Kie​dy za​brzmiał dzwo​nek, Ma​xen​ce dał jej znak, by po​‐ szła za nim, i tak też zro​bi​ła. Chwi​lę póź​niej po​tęż​na drew​nia​na bra​ma zo​sta​ła za​‐ mknię​ta i Lia znik​nę​ła mat​ce z oczu. Lola spoj​rza​ła w dół na sie​dzą​ce​go w wóz​ku Si​mo​na, po​tem na An​nie, a na​stęp​nie wy​buch​nę​ła pła​czem. An​nie od​cią​gnę​ła ją od bra​my. – Nic jej nie bę​dzie. – Ale two​je dzie​ci są inne niż moje. Ro​bią to, o co je po​pro​sisz. Nie wpa​da​ją w hi​ste​rię. – To nie dzie​ci się róż​nią, tyl​ko mat​ki. Je​stem o wie​le groź​niej​sza od cie​bie. Chodź​my – za​rzą​dzi​ła An​nie, chwy​ta​jąc Lolę za ło​kieć. – Za​bie​ram cię na targ. Za​pro​sze​nie za​sko​czy​ło Lolę. Co rano pa​trzy​ła, jak pani domu wy​ma​sze​ro​wu​je z domu z miną my​śli​we​go i wi​kli​no​wy​mi ko​szy​ka​mi w rę​kach, ale kie​dy pro​po​no​‐ wa​ła An​nie, że jej po​to​wa​rzy​szy, spo​ty​ka​ła się ze sta​now​czą od​mo​wą, więc nie na​‐ le​ga​ła. Po​dej​rze​wa​ła, że An​nie woli iść sama. – Nie chcia​ła​bym ci prze​szka​dzać, je​śli masz ja​kieś spra​wy do za​ła​twie​nia. – Ja​kie spra​wy? – za​pro​te​sto​wa​ła An​nie. – To, moja dro​ga, na​zy​wa się fa​ire les co​‐ ur​ses, ro​bić za​ku​py. To się zu​peł​nie czym in​nym je. Przy​go​tuj się na przy​go​dę dla zmy​słów. – An​nie za​czę​ła pchać wó​zek, a Lola po​dą​ży​ła za nią, my​śląc o Lii, któ​ra sie​dzi pew​nie sama i prze​ra​żo​na w ja​kiejś ob​cej sali. Gdy​by An​nie nie na​ci​ska​ła, a Lola nie była taka sła​ba, Lia by te​raz nie cier​pia​ła. Więk​szość mod​nych bu​ti​ków przy rue de Pas​sy była jesz​cze za​mknię​ta. Otwie​‐ ra​no je do​pie​ro o je​de​na​stej. Tyl​ko w ka​wiar​niach i w bo​ulan​ge​ries, pie​kar​niach, było tłocz​no, ko​bie​ty i męż​czyź​ni po​spiesz​nie wcho​dzi​li do środ​ka lub wy​bie​ga​li. Po​wie​trze prze​sy​co​ne było za​pa​chem desz​czu, świe​żo wy​ję​te​go z pie​ca chle​ba i spa​lin. Lola po raz ko​lej​ny z za​chwy​tem krę​ci​ła gło​wą nad wy​twor​no​ścią prze​‐ chod​niów – sty​lo​wych ma​tek, pa​nów w nie​na​gan​nych gar​ni​tu​rach. Ona sama no​si​‐ ła ostat​nio spodnie od dre​su i zi​mo​wą kurt​kę, a tak​że prze​sta​ła się ma​lo​wać. Czu​ła się ab​so​lut​nie wspa​nia​le, nie mu​sząc na ni​kim ro​bić wra​że​nia i nie oba​wia​jąc się, że za ro​giem wpad​nie na są​sia​da, któ​ry bę​dzie do​sko​na​le wie​dział, ile też Lola przy​ty​ła w krót​kim cza​sie sto​ło​wa​nia się u An​nie. Co cie​ka​we, po​mi​mo bra​ku sta​‐ rań, by wy​glą​dać sza​ło​wo, męż​czyź​ni przy​glą​da​li jej się uważ​niej niż kie​dy​kol​wiek od​wa​ży​li​by się w Sta​nach. Po​żą​da​nie, chuć, za​zdrość, po​dziw, za​pro​sze​nie, flirt –

wszyst​ko to moż​na było wy​czy​tać w oczach pa​ry​żan. Było to bez​po​śred​nie i nie​jed​‐ no​krot​nie nie​zbyt dys​kret​ne, ale jed​no​cze​śnie bar​dzo eks​cy​tu​ją​ce. Emo​cje, któ​re od​czu​wa​ła, nie wy​ni​ka​ły je​dy​nie z na​wią​zy​wa​ne​go kon​tak​tu wzro​ko​we​go. Mia​ły zwią​zek z bo​gat​szym cha​rak​te​rem, głęb​szym wy​mia​rem związ​‐ ków mię​dzy​ludz​kich i ży​cia w ogó​le. Naj​ja​skraw​szym ob​ja​wem peł​niej​sze​go ży​cia były roz​mo​wy pro​wa​dzo​ne w ka​wiar​niach i re​stau​ra​cjach – nie te​ma​ty, ale sam fakt, że były to​czo​ne. Kawy nie piło się w po​śpie​chu ze sty​ro​pia​no​wych kub​ków, pącz​ków nie po​chła​nia​ło się w bie​gu. To nie było spo​łe​czeń​stwo na wy​nos. Ko​bie​ty i męż​czyź​ni kon​wer​so​wa​li w ma​łych grup​kach, za​ab​sor​bo​wa​ni sobą na​wza​jem, za​‐ ję​ci ży​ciem. To chy​ba sta​no​wi​ło pod​sta​wę ro​man​tycz​ne​go Pa​ry​ża – po​czu​cie, choć może tyl​ko ilu​zja, że w każ​dej chwi​li moż​na ko​goś po​znać, a to spo​tka​nie da po​‐ czą​tek cze​muś nie​zwy​kłe​mu, upa​ja​ją​ce​mu i ry​zy​kow​ne​mu. Gdy tak szły, od​da​la​jąc się od szko​ły, wy​rzu​ty su​mie​nia w sto​sun​ku do Lii ustę​po​wa​ły. Po​więk​sza​ją​cy się dy​stans spra​wiał, że pro​ble​my zda​wa​ły się mniej rze​czy​wi​ste. Po​dą​ża​ła za An​nie, któ​ra wciąż pcha​ła wó​zek. Prze​cię​ły rue de Pas​sy i skrę​ci​ły w rue de l’An​non​cia​tion. W mgnie​niu oka uległ zmia​nie cha​rak​ter uli​cy. Lola spa​‐ ce​ro​wa​ła tędy za​le​d​wie wczo​raj. Roz​po​zna​wa​ła skle​py, cu​kier​nie i ka​wiar​nie, ale o tej po​rze dnia wy​kwitł tu targ na świe​żym po​wie​trzu, dzi​ki, tłocz​ny i zu​peł​nie nie​miej​ski. Smród spa​lin zo​stał wy​par​ty przez woń kwia​tów i owo​ców, za​pach su​‐ ro​wych ryb, kur​cza​ka z roż​na i przej​rza​łe​go sera. Stra​ga​ny ugi​na​ły się pod cię​ża​‐ rem owo​ców i wa​rzyw. Kup​cy prze​krzy​ki​wa​li się, za​chwa​la​jąc swo​je to​wa​ry. Były tam ko​bie​ty z ma​ły​mi dzieć​mi i sta​rusz​ki w wiej​skich chust​kach, prze​ci​ska​ją​ce się obok pań na ob​ca​sach i w ta​il​leurs, ko​stiu​mach, od Cha​nel. Ku​pu​ją​cy mie​li ko​szy​ki, ta​kie jak An​nie. Na ka​wiar​nia​nych ta​ra​sach sie​dzie​li męż​czyź​ni, mło​dzi i sta​rzy, pa​ląc i po​pi​ja​jąc ca​fés ser​rés, roz​ma​wia​jąc i ob​ser​wu​jąc. An​nie za​trzy​ma​ła się przy sto​isku z wa​rzy​wa​mi. Wska​za​ła na bu​ra​ki, py​ta​jąc Lolę: – Lu​bisz bet​te​ra​ves? O nie! Co ty wy​pra​wiasz? Lola trzy​ma​ła w ręce jabł​ko. – Nie lu​bisz tej od​mia​ny? – Nie wol​no ci sa​mej się​gać po to​war, na li​tość bo​ską! Ofuk​nię​ta na​tych​miast odło​ży​ła owoc. An​nie dys​kret​nym ru​chem pod​bród​ka wska​za​ła na bar​czy​ste​go męż​czy​znę z brzusz​kiem, kła​dą​ce​go ziem​nia​ki na wa​dze z szal​ka​mi. – Je​steś na jego ter​ri​to​ire. – Jego te​ry​to​rium?

– Cze​kaj i módl się, żeby cię ob​słu​żył. I niech ci się nie wy​da​je, że two​je nu​me​ry z jabł​kiem uszły jego uwa​dze. Jego wąsy dzia​ła​ją jak an​te​na. Już za​ro​bi​łaś punk​ty kar​ne. Je​śli bę​dziesz grzecz​na, to cię ob​słu​ży. Je​śli mu się spodo​basz, bę​dzie hoj​ny, da ci naj​lep​sze pro​duk​ty, a może na​wet do​rzu​ci coś gra​tis. – Sko​ro jest taki, to czy na pew​no chcesz wła​śnie u nie​go ro​bić za​ku​py? – Ha! To po​tul​ny ko​ciak w po​rów​na​niu z resz​tą. Tu obo​wią​zu​ją że​la​zne za​sa​‐ dy – wy​chyl się z sze​re​gu, a bę​dziesz cho​dzić głod​na. – Co jesz​cze jest za​ka​za​ne? An​nie wzru​szy​ła ra​mio​na​mi. – Po pro​stu nie na​dep​nij ni​ko​mu na od​cisk. Kie​dy na​de​szła ich ko​lej, An​nie nie spie​szy​ła się z wy​bo​rem, py​ta​jąc pro​pri​éta​ire, wła​ści​cie​la, co tego dnia po​le​ca. Jak na ko​goś o tak trud​nym cha​rak​te​rze męż​czy​‐ zna był bar​dzo miły. Wy​mie​nia​li się z An​nie po​glą​da​mi na te​mat po​go​dy i pana prési​dent, co nie prze​szka​dza​ło sprze​daw​cy z uwa​gą wy​bie​rać owo​ce i wa​rzy​wa ze sto​sów. Lolę ba​wi​ły po​waż​ne miny, któ​re lu​dzie tu przy​bie​ra​li. Każ​dy wo​kół był con​na​is​seur, znaw​cą. Na stra​ga​nie ryb​nym An​nie prze​pro​wa​dza​ła taką se​lek​cję ryb na obiad, jak​by de​cy​do​wa​ła, któ​re dziec​ko z sie​ro​ciń​ca ad​op​to​wać. Oto​czo​na ma​to​‐ wy​mi ocza​mi se​tek mor​skich istot po​roz​kła​da​nych na po​kru​szo​nym lo​dzie Lola pró​bo​wa​ła spoj​rzeć na le​żą​cą przed nią górę kre​we​tek z in​nej per​spek​ty​wy. Sta​ra​ła się zo​ba​czyć to miej​sce ocza​mi Fran​cuz​ki. Na pew​no tu​byl​cy wi​dzą to wszyst​ko ja​‐ koś ina​czej. Tu​tej​sze ko​bie​ty bez wa​ha​nia wska​zy​wa​ły na ten czy inny stos stwo​‐ rzeń z an​ten​ka​mi. Wo​kół mie​ni​ły się musz​le róż​nych ko​lo​rów, roz​mia​rów, szorst​‐ kie i gład​kie, ale jaki mia​ła smak ich za​war​tość? Czy małż nie jest po pro​stu mał​‐ żem? Nie​któ​re kre​wet​ki były ró​żo​we, inne sza​re, róż​ni​ły się wiel​ko​ścią i ceną, ale dla​cze​go? Po​słusz​nie drep​ta​ła za An​nie od sto​iska do sto​iska. W bo​uche​rie, mię​snym, sta​ły wśród za​wie​szo​nych do góry no​ga​mi na ha​kach per​li​czek – ta​kich w ca​ło​ści, z gło​‐ wą, no​ga​mi i pió​ra​mi, pa​trząc na wy​staw​kę z ra​tek i ozor​ków uło​żo​nych ar​ty​stycz​‐ nie wo​kół ró​żo​we​go świń​skie​go łba. Lola ża​ło​wa​ła, że Lia nie może obej​rzeć tego dziw​ne​go, wręcz ma​ka​brycz​ne​go ob​ra​zu i po​czu​ła ukłu​cie smut​ku na myśl o cór​ce, a po​tem cień stra​chu. Nie po​win​na się oba​wiać o wła​sną dzie​wię​cio​lat​kę. An​nie nie drży o swo​ich sy​nów. Kie​dy na​de​szła ich ko​lej, sprze​daw​ca po​świę​cił An​nie wie​le uwa​gi, mie​ląc wo​ło​‐ wi​nę prze​zna​czo​ną na lunch dla dzie​ci. Po​si​łek miał się skła​dać z pro​ste​go bi​ftek ha​ché et co​qu​ilet​tes, ko​tle​ta mie​lo​ne​go z ma​ka​ro​nem ko​lan​ka. Rzeź​nik zmie​lo​ne mię​‐ so za​pa​ko​wał w ró​żo​wy pa​pier. Mó​wi​li coś o agneu, ja​gnię​ciu, ale Lola nie była

pew​na, czy cho​dzi im o żywe zwie​rzę, czy o por​cję mię​sa. An​nie i sprze​daw​ca dużo się śmia​li, igno​ru​jąc ro​sną​cą ko​lej​kę. Po chwi​li cze​ka​ją​cy lu​dzie, któ​rzy po​win​ni za​‐ cząć się wście​kać, po pro​stu włą​czy​li się do dys​ku​sji na te​mat – zno​wu! – le prési​‐ dent, któ​ry naj​wy​raź​niej wpa​ko​wał się w ja​kieś ta​ra​pa​ty; na​bro​ił coś ze swo​ją ma​‐ îtres​se, ko​chan​ką. Wresz​cie po​szły da​lej i Lola za​uwa​ży​ła: – Ten z mię​sne​go na cie​bie leci. An​nie za​la​ła się ru​mień​cem. – Zda​je ci się. – Nie mogę uwie​rzyć, że co​dzien​nie ro​bisz ta​kie za​ku​py. To za​bie​ra mnó​stwo cza​su. – Na tym po​le​ga baj​ko​wość Fran​cji. Go​to​wa​nie i je​dze​nie sta​no​wią ide​al​ny cel dnia. Ko​szy​ki An​nie były za​peł​nio​ne. Lola nie mo​gła się na​dzi​wić, że w dro​dze do domu mi​nę​ły pół tu​zi​na pie​kar​ni, ale żad​na z nich nie ofe​ro​wa​ła od​po​wied​nich ba​‐ gie​tek. Wska​za​ła pal​cem pięk​ny lo​kal. – Co jest nie tak w tej? – Dia​beł tkwi w szcze​gó​łach. W pew​nym mo​men​cie za​kra​wa to na ob​se​sję, wy​‐ bie​ra​nie wła​ści​wej sa​ła​ty, od​po​wied​nie​go chle​ba i ide​al​ne​go sera. Wiesz, vi​vre pour man​ger, żyć, aby jeść, ten sys​tem wy​ma​ga pre​cy​zji, spe​cjal​nych umie​jęt​no​ści. Ba​giet​ka, któ​rą wresz​cie ku​pi​ły, była jesz​cze cie​pła i Lola zja​dła po​ło​wę w dro​‐ dze do domu, ani razu nie wra​ca​jąc my​ślą do Lii. Bę​dzie so​bie mu​sia​ła po​ra​dzić. Nie jest ze szkła. Nie ona jed​na za​czy​na w no​wej szko​le. Dzie​ci się przy​sto​so​wu​ją. Za​le​d​wie ty​dzień za​ję​ła jej ad​ap​ta​cja w no​wym domu, praw​da? Na​wet prze​sta​ła py​‐ tać o tatę. Przed po​wro​tem do domu wstą​pi​ły jesz​cze do dro​ge​rii, któ​ra przy​po​mi​na​ła ap​‐ te​kę. Uj​rzaw​szy An​nie, sprze​daw​ca, ma​leń​ki czło​wie​czek bez jed​ne​go choć​by wło​sa na gło​wie, po​biegł na za​ple​cze. Wró​cił po chwi​li, dzier​żąc owi​nię​tą w brą​zo​wy pa​‐ pier pa​czusz​kę. – Zna​lazł pan! – ucie​szy​ła się An​nie. – C’est de la bon​ne, ten bę​dzie do​bry! – za​pew​nił. Gdy do​tar​ły do domu, An​nie po​ka​za​ła Loli, jak zro​bić ma​ry​na​tę do za​pla​no​wa​‐ nej na obiad ryby, i na​uczy​ła ją, jak ukła​dać świe​że zio​ła w wiąz​ki, któ​re po​tem wie​sza​ło się na ha​czy​kach na ścia​nie, a po ja​kimś cza​sie uży​wa​ło jako przy​pra​wy bo​uqu​et gar​ni, mie​szan​ki ziół. Lola po raz pierw​szy się z tym spo​tka​ła. Kie​dy za​ku​py spo​żyw​cze były roz​pa​ko​wa​ne, An​nie od​wi​nę​ła z pa​pie​ru ta​jem​ni​czą pa​czusz​kę.

Oka​za​ło się, że to wosk w sło​iku. Pod​su​nę​ła go Loli do po​wą​cha​nia, jak​by to były naj​droż​sze per​fu​my. Na​stęp​nie na​bra​ła go tro​chę na szmat​kę i za​czę​ła wcie​rać w blat ku​chen​ne​go sto​łu, jed​no​cze​śnie tłu​ma​cząc, jaki ruch wy​ko​ny​wać, jak moc​no przy​ci​skać. I na​gle wszyst​ko na​bra​ło sen​su. Wszech​świat, w któ​rym Lola spę​dzi​ła ostat​nich dzie​sięć lat ży​cia, i ten tu​taj – to były al​ter​na​tyw​ne rze​czy​wi​sto​ści. Nic do​dać, nic ująć. W świe​cie, w któ​rym obec​nie się znaj​do​wa​ła, obo​wiąz​ki prze​ra​dza​‐ ły się w sztu​kę, pra​ce do​mo​we sta​no​wi​ły przy​jem​ność, a to, co było nie​gdyś stra​tą cza​su, oka​zy​wa​ło się naj​istot​niej​sze. To tu czu​ła się sobą, a nie w sta​rym ży​ciu! – Chcę się tego na​uczyć – oznaj​mi​ła Lola. – Wo​sko​wa​nia sto​łu? Lola za​to​czy​ła ręką sze​ro​ki łuk. – Wszyst​kie​go. Chcę po​znać to wszyst​ko. • Wy​pra​co​wa​li so​bie pew​ną ru​ty​nę. Wie​czo​ra​mi, po od​ro​bie​niu lek​cji, dzie​ciom wol​‐ no było włą​czyć te​le​wi​zor. An​nie i Lola pod​kra​dły się na pal​cach i z pro​gu sa​lo​nu pa​trzy​ły na stad​ko bło​go wga​pio​ne w czter​dzie​sto​dwu​ca​lo​wy pła​ski ekran, któ​ry Lu​cas dla nich wy​brał i za​mon​to​wał. Ma​xen​ce i Lau​rent sie​dzie​li zwi​nię​ci na jed​nej so​fie w jaw​nym bło​go​sta​nie, a Paul, rów​nie roz​anie​lo​ny, le​żał na dy​wa​nie. Dru​gą ka​na​pę zaj​mo​wa​li Lia z Si​mo​nem – ona spo​koj​na, on wtu​lo​ny w nią z za​pa​łem ssał kciuk. Nie było już śla​du po ostat​nim na​pa​dzie zło​ści, któ​ry pa​nien​ka za​ser​wo​wa​ła im przed nie​speł​na go​dzi​ną. Zgod​nie z prze​wi​dy​wa​nia​mi An​nie Lia bły​ska​wicz​nie od​na​la​zła się w no​wej szko​le. Swo​ją bez​czel​ność od​kła​da​ła na chwi​le, kie​dy po​ja​‐ wia​ła się Lola, żeby mat​ka mo​gła so​bie tro​chę po​cier​pieć, jak​by na​le​ża​ła jej się kara za ja​kieś nie​okre​ślo​ne prze​stęp​stwo. Lia za​cho​wy​wa​ła się bez za​rzu​tu, do​pó​ki na ho​ry​zon​cie nie po​ja​wia​ła się Lola. Wte​dy mała za​le​wa​ła się gniew​ny​mi łza​mi, a po​‐ wód ta​kie​go wy​bu​chu nie był zu​peł​nie istot​ny. Wszy​scy z wy​jąt​kiem Loli po​tra​fi​li przej​rzeć te za​gryw​ki na wy​lot. An​nie nie mo​gła tego zro​zu​mieć. Lola była uoso​bie​‐ niem cier​pli​wo​ści, nie pusz​cza​ły jej ner​wy jak An​nie; była słod​ka i ab​so​lut​nie bez ska​zy. Tłu​ma​czy​ła so​bie, że może ta​kie po pro​stu są cór​ki. Jej sy​no​wie byli zu​peł​nie inni. Ja​sne, że pro​si​li o pew​ne rze​czy, ale ni​g​dy nie sta​wia​li żą​dań. Umie​li się sprę​‐ żyć, gdy choć odro​bi​nę pod​nio​sła głos. Roz​śmie​sza​li ją, kie​dy zda​wa​ła się smut​na, omi​ja​li cich​cem jej złe na​stro​je. Czy byli tacy, bo ona wzo​ro​wo spi​sy​wa​ła się jako mat​ka? A może łą​czy​ła ich wszyst​kich więź wspól​nie po​nie​sio​nej stra​ty? Może przy​czy​ną była jej groź​na po​sta​wa, jak wcze​śniej mó​wi​ła Loli? A je​śli tak, to czy ta jej su​ro​wość była na pew​no wła​ści​wym po​dej​ściem?

– Uwiel​biam to urzą​dze​nie – An​nie wy​zna​ła Loli, wska​zu​jąc pal​cem te​le​wi​zor. – Wiel​ki roz​jem​ca. Dla​cze​go nikt nie do​ra​dził mi tego wcze​śniej? – Od​wró​ci​ła się na pię​cie i po​szła do kuch​ni za​jąć się ko​la​cją, mo​dląc się w du​chu, żeby Lola zo​sta​ła w sa​lo​nie. Ostat​nie, na co mia​ła ocho​tę, to „lek​cja go​to​wa​nia”, jak na​zy​wa​ła to Lola, lub „po​raż​ka”, bo tak okre​śla​ła to An​nie. Mo​del​ce bra​ko​wa​ło in​stynk​tu i wy​‐ czu​cia w sztu​ce ku​li​nar​nej. Tym​cza​sem już po​dą​ża​ła za An​nie. – Może usiądź so​bie na ka​na​pie z dzieć​mi, od​pocz​nij. Ja zro​bię ko​la​cję – za​su​ge​ro​wa​ła. Nie​ste​ty od​po​wiedź brzmia​ła nie. W kuch​ni An​nie za​bra​ła się za przy​rzą​dza​nie en​di​ves au jam​bon, cy​ko​rii za​pie​ka​nej z szyn​ką. Płu​ka​ła wa​rzy​wa, ukła​da​ła pla​stry szyn​ki, tar​ła ser gruy​ère i do​pra​wia​ła sos be​sza​me​lo​wy. Loli po​wie​rzy​ła za​da​nie przy​go​to​wa​nia sosu wi​ne​gret; wy​zwa​nie le​ża​ło w gra​ni​cach jej moż​li​wo​ści, szcze​‐ gól​nie że An​nie kil​ka razy udzie​la​ła jej in​struk​cji. Po​cząt​ku​ją​ca ku​char​ka po​dra​pa​ła się w gło​wę, wpa​tru​jąc się w sol​nicz​kę, mły​nek do pie​przu oraz opa​ko​wa​nia z octem, oli​wą z oli​wek i musz​tar​dą. Wresz​cie spy​ta​ła: – Co mia​ło iść pierw​sze? – A kie​dy za​mie​rzasz za​dzwo​nić do Mar​ka? – od​po​wie​dzia​ła py​ta​niem An​nie, bo roz​mo​wa na ten te​mat czę​sto wy​ku​rza​ła Lolę z kuch​ni, da​jąc tym sa​mym pani domu odro​bi​nę wol​no​ści. – Cóż, chy​ba nie za​mie​rzam, to zna​czy… jesz​cze nie te​raz. Ocet naj​pierw, tak? Bar​dziej niż kwe​stia te​le​fo​nu An​nie gnę​bi​ła inna za​gad​ka: dla​cze​go Lola uda​je, że jest w Sta​nach Zjed​no​czo​nych? Po co te gier​ki? Sta​ra​ła się ubrać py​ta​nie w sło​‐ wa, kie​dy do kuch​ni wpa​ro​wa​ła Lia. – Nie będę oglą​dać głu​pich fran​cu​skich kre​skó​wek. Tyl​ko Ma​xen​ce wy​bie​ra pro​‐ gra​my. Mamo! Po​wiedz mu coś! – Lola skie​ro​wa​ła na cór​kę nie​wi​dzą​ce spoj​rze​‐ nie. – Mamo! Obudź się! – Jej mat​ka, nie mo​gąc zna​leźć ri​po​sty, po​pa​trzy​ła prze​‐ pra​sza​ją​co na An​nie. – Mamo, no zrób coś! Ma​xen​ce za​cho​wu​je się jak du​pek! An​nie prze​szy​ła Lię wzro​kiem. – Ej, mło​da pan​no, uwa​żaj na ję​zyk! Lia nie ugię​ła się pod kar​cą​cym spoj​rze​niem. – Ale to praw​da! An​nie zer​k​nę​ła na mat​kę dziew​czyn​ki, ale Lola spu​ści​ła wzrok, co mo​gło ozna​‐ czać: „Radź so​bie, Lia”. Mała po​bla​dła z wście​kło​ści. An​nie wi​dzia​ła, jak jej gniew wzbie​ra, a oczy błą​‐ dzą po kuch​ni, jak​by szu​ka​ła cze​goś, co mo​gła​by po​tłuc. Se​kun​dę póź​niej z peł​nym im​pe​tem ru​szy​ła na mat​kę, po​py​cha​jąc ją moc​no obie​ma rę​ka​mi. – Nie​na​wi​dzę cię! – wrza​snę​ła. – Lia, pro​szę na​tych​miast wyjść z kuch​ni – za​re​ago​wa​ła An​nie. Bun​tow​nicz​ka

po​pa​trzy​ła na nią wy​zy​wa​ją​co, po czym prze​nio​sła spoj​rze​nie na Lolę, ocze​ku​jąc, że ta sta​nie w jej obro​nie. An​nie uśmiech​nę​ła się do sie​bie. Je​śli Lola nie po​tra​fi po​sta​wić się cór​ce, na pew​no bę​dzie ule​gła i wo​bec niej, An​nie. Lia ob​rzu​ci​ła ją mor​der​czym spoj​rze​niem, po czym wy​pa​dła z kuch​ni, trza​ska​jąc drzwia​mi. – Co to było? – par​sk​nę​ła Lola. Gdy​by ktoś skar​cił któ​reś z jej dzie​ci, An​nie wpa​‐ dła​by w szał, ale mo​del​ka wy​glą​da​ła na skru​szo​ną. – Te wszyst​kie zmia​ny w koń​cu wyj​dą na do​bre. Czy mia​ła na my​śli po​rzu​ce​nie Mar​ka, prze​pro​wadz​kę do Fran​cji, czy gra​ni​ce wy​zna​cza​ne jej dzie​ciom przez ob​cych lu​dzi? Tak czy ina​czej, zbli​ży​ła się do swo​je​‐ go naj​mniej ulu​bio​ne​go te​ma​tu. – Czy Lia pyta o ojca? Co jej mó​wisz? Ja​kie są za​le​ce​nia sądu w spra​wie wi​dzeń z dzieć​mi? – Z całą pew​no​ścią do nie​go za​dzwo​nię. – Do sę​dzie​go czy do Mar​ka? – Hm… no… do obu. – Lola wska​za​ła na mi​skę. – Ile musz​tar​dy? An​nie przy​szła ocho​ta tro​chę po​mę​czyć ama​tor​kę go​to​wa​nia. – Na oko. Lola przyj​rza​ła się za​war​to​ści mi​ski, do​da​ła mi​kro​sko​pij​ną por​cję musz​tar​dy i pod​su​nę​ła na​czy​nie pod nos An​nie. – Tyle? – An​nie po​ka​za​ła, że wię​cej, więc mo​‐ del​ka do​ło​ży​ła jesz​cze odro​bin​kę. – Jesz​cze wię​cej? – spy​ta​ła. – Do​ło​żyć? Jesz​cze tro​chę? Je​śli Lola po​tra​fi​ła być iry​tu​ją​co na​tar​czy​wa, to An​nie rów​nież. – Za​sta​na​wiam się tyl​ko, wiesz, mar​twię się, że twój mąż… – Ja z ko​lei mar​twię się o Al​theę – prze​rwa​ła jej Lola, mi​strzy​ni dy​wer​sji. – Jest strasz​nie ci​cha. – Wiem. To wspa​nia​łe, praw​da? – od​par​ła An​nie, ale roz​mów​czy​ni spoj​rza​ła na nią z na​ga​ną. – Przy​naj​mniej zno​wu sia​da z nami do po​sił​ków. Przez kil​ka dni ja​‐ dła w swo​im po​ko​ju. Może to​wa​rzy​stwo Lu​ca​sa to dla bie​dacz​ki zbyt wie​le. Wiesz, jaki jest – pod​tek​sty sek​su​al​ne, żar​ci​ki, flir​ty. Lola roz​pro​mie​ni​ła się na wzmian​kę o Lu​ca​sie. – Jest prze​za​baw​ny! I słod​ki. I taki wpa​trzo​ny w cie​bie! – Lu​cas jest do​brym przy​ja​cie​lem – stwier​dzi​ła An​nie. – Przy​ja​cie​lem, któ​ry prak​tycz​nie miesz​ka u cie​bie i nie może od cie​bie ode​‐ rwać wzro​ku – za​chi​cho​ta​ła Lola. – A mnie się zda​je, że wzrok zjeż​dża mu ra​czej w oko​li​cę two​je​go biu​stu. – No wiem… zno​wu te cyc​ki… – wes​tchnę​ła pięk​ność. Roz​mo​wę prze​rwał Ma​xen​ce, któ​ry wtar​gnął do kuch​ni zu​peł​nie jak wcze​śniej

Lia, i za​wo​łał: – Lia cią​gle zmie​nia ka​na​ły i wy​łą​cza mój ulu​bio​ny pro​gram! Naj​wy​raź​niej mała wzię​ła spra​wy w swo​je ręce. – Za​ła​tw​cie to mię​dzy sobą. Albo wy​cią​gnę wtycz​kę i tyle. – To nie jest fair! An​nie chwy​ci​ła pu​deł​ko ma​ka​ro​nu ze sto​łu i wy​ce​lo​wa​ła w chłop​ca jak pi​lo​tem. – Cie​bie też wy​łą​czam. Sio! Ma​xen​ce wy​szedł, mam​ro​cząc coś pod no​sem. Od​wró​ci​ła się do Loli: – Wy​da​je mi się, że Al​thea nie uni​ka Lu​ca​sa, tyl​ko mo​je​go je​dze​nia. – Jak to? – Wczo​raj po​wie​dzia​ła, że bę​dzie sia​da​ła z nami do sto​łu pod wa​run​kiem, że bę​dzie mo​gła jeść swo​je je​dze​nie. Twier​dzi, że moje po​sił​ki jej nie słu​żą. Dziw​ne, ale trud​no. Wolę to, niż żeby za​no​si​ła na górę por​cję lin​gu​ine à la car​bo​na​ra, ma​ka​‐ ro​nu z wę​dzo​nym bocz​kiem i jaj​ka​mi, a po​tem spusz​cza​ła ją w ki​blu jak zro​bi​ła to dwa dni temu. – Tak zro​bi​ła? – Lola zda​wa​ła się zszo​ko​wa​na. – Ka​wał​ki bocz​ku nie uto​nę​ły. Pew​nie tłuszcz spra​wił, że wy​pły​nę​ły z po​wro​‐ tem. Taka mała cie​ka​wost​ka. Po​wie​dzia​łam Al​thei, że za​uwa​ży​łam, że wy​rzu​ca je​‐ dze​nie, że nie je​stem taka tępa. Lola za​my​śli​ła się na chwi​lę. – Wy​rzu​ca przed spo​ży​ciem czy po nim? An​nie zmro​zi​ło. Po​ja​wi​ła się jej przed ocza​mi Al​thea pcha​ją​ca pal​ce do gar​dła. – Boże. Jed​nak je​stem tępa! To okrop​ne! Mu​si​my z nią po​roz​ma​wiać. – Uwa​żam, że nie po​win​ny​śmy w ogó​le o tym wspo​mi​nać – za​opo​no​wa​ła Lola, po​ma​łu mie​sza​jąc skład​ni​ki w mi​sce i co ja​kiś czas przy​glą​da​jąc się efek​tom. – Za​‐ bu​rze​nia ży​wie​nia to pro​ble​my z sa​mo​kon​tro​lą. – To co, mamy dać jej peł​ną kon​tro​lę nad za​gło​dze​niem się na śmierć? – To samo mija. Prze​cho​dzi​łam taką fazę. Wszyst​kie mo​del​ki to zna​ją. Te​raz An​nie mia​ła przed ocza​mi Lolę po​chy​lo​ną nad musz​lą klo​ze​to​wą. – Po​ga​daj​my z nią. Lola od​wró​ci​ła twarz i po​wie​dzia​ła po​wo​li: – Wał​ko​wa​nie przy​krych te​ma​tów źle wpły​nie na pa​nu​ją​cą at​mos​fe​rę. Czy Lola ro​bi​ła alu​zję do wła​snych nie​przy​jem​nych spraw, któ​rych wo​la​ła​by nie po​ru​szać? – Och, ostat​nią rze​czą, ja​kiej nam trze​ba, to nie​mi​ła at​mos​fe​ra, więc chy​ba się za​mknę.

– To dla niej na pew​no trud​ny te​mat. – A je​śli ja wresz​cie wy​po​wiem się w kwe​stii tego, co mi się nie po​do​ba, zro​bi się na​praw​dę pa​skud​nie – przy​zna​ła An​nie.

M

13

oc pierw​sze​go ude​rze​nia wstrzą​snę​ła ca​łym jego cia​łem. Kłam​li​wa zdzi​ra i tyle. Roz​legł się głos Lar​ry’ego: – Spo​koj​nie, sta​ry, wy​lu​zuj. Mark zlek​ce​wa​żył uwa​gę tre​ne​ra i grzmot​nął pra​wym, po​tem le​wym sier​po​‐ wym. Lar​ry przy​trzy​my​wał wór owło​sio​ny​mi ra​mio​na​mi. Zresz​tą na​wet ple​cy miał za​ro​śnię​te. Pie​przo​na kom​pro​mi​ta​cja. Mark ude​rzał na prze​mian – szyb​ki lewy, szyb​ki pra​wy. Go​spo​sia i niań​ka, pod​czas gdy on ha​ro​wał jak wół, żeby utrzy​mać ro​dzi​nę. Twarz, ra​mio​na, cały spły​wał po​tem, ale nie prze​sta​wał bok​so​wać. Czuł siłę ude​rzeń w brzu​chu, w szczę​ce. Kro​ple potu zbie​ra​ły mu się na bro​dzie. Rę​ka​‐ wi​ce były czer​wo​ne i lśnią​ce. W hali cuch​nę​ło jak w pie​przo​nej obo​rze. Cios. Cios. Pot try​skał z nie​go jak woda z psa otrze​pu​ją​ce​go się po ką​pie​li. A ten jej wy​raz twa​rzy? Pro​fe​sjo​nal​na ofia​ra. Cios. Cios. Lar​ry moc​niej chwy​cił wór. – Daj so​bie na wstrzy​ma​nie, chło​pie, po​ła​miesz ręce. Nie pił. Nie pie​przył na pra​wo i lewo, choć oka​zji nie bra​ko​wa​ło. Mark okła​dał wo​rek pię​ścia​mi. Raz, dwa. Raz, dwa. Był szczę​śli​wym fa​ce​tem. Tak, do cho​le​ry, wła​śnie taki był. Wy​dał z sie​bie ryk i Lar​ry od​su​nął się na bok. Mark ude​rzał, wa​lił na oślep, stra​ciw​szy pa​no​wa​nie nad sobą. – Co ty wy​pra​wiasz, po​gię​ło cię? – uspo​ka​jał bok​ser. Był szczę​śli​wy. Mark był za​do​wo​lo​ny z tego, co miał, a ona wszyst​ko mu psu​ła. • Lia, Ma​xen​ce, Lau​rent i Paul prze​szli przez bra​mę szko​ły, a Lola po​dą​ża​ła za tymi czte​re​ma ple​ca​ka​mi, do​pó​ki dzie​ci nie skrę​ci​ły na szkol​ne po​dwó​rze. Lia od​wró​ci​ła się, po​ma​cha​ła do mat​ki i już jej nie było. Ani śla​du hi​ste​rii, żad​nych scen. Czy to moż​li​we, żeby sztyw​ne re​gu​ły i nie​złom​na kon​se​kwen​cja An​nie dzia​ła​ły na małą le​‐ piej niż swo​bo​da, do któ​rej przy​zwy​cza​ja​no ją w domu? Lola ukuc​nę​ła przy wóz​ku. – A z cie​bie – zwró​ci​ła się do Si​mo​na, po​pra​wia​jąc mu cza​pecz​kę – robi się wzo​ro​wy oby​wa​tel. – Po​ca​ło​wa​ła syn​ka w zim​ny po​li​czek. – Da​łeś ma​mu​si prze​‐ spać całą noc! Pcha​ła wó​zek, czu​jąc się tak lek​ko na du​chu, że mo​gła​by uno​sić się nad chod​ni​‐ kiem. Wy​rzu​ci​ła przez okno wszyst​kie za​sa​dy – wszyst​kie za​sa​dy Mar​ka – i po​zwo​‐ li​ła Si​mo​no​wi spać ze sobą w łóż​ku. An​nie za​pew​nia​ła, że ko​bie​ty ro​bią tak od nie​‐

pa​mięt​nych cza​sów i że w ogó​le nie ro​zu​mie, w czym pro​blem. Ze​szłej nocy ubra​ła Si​mo​na w pi​żam​kę i po​ło​ży​ła się ra​zem z nim w du​żym łóż​ku. Zbu​dzi​ła się z nie​‐ do​wie​rza​niem po ośmiu go​dzi​nach ni​czym nie​za​kłó​co​ne​go snu. Żad​nych krzy​ków, kosz​ma​rów, lę​ków – czy​sty, słod​ki sen. Po​win​na była już daw​no po​słu​chać in​stynk​‐ tu i uko​ić swo​je​go syn​ka. Co z tego, że mogą po​wstać po​ten​cjal​ne „pro​ble​my noc​‐ ne”. Czyż i tak nie tkwi​li w „pro​ble​mach noc​nych” po uszy? Pcha​ła wó​zek w stro​nę pocz​ty przy rue Sin​ger. Na miej​scu wy​cią​gnę​ła z kie​sze​ni ko​per​tę i otwo​rzy​ła ją. Po raz ostat​ni prze​czy​ta​ła wy​ję​tą z niej pocz​tów​kę. Dro​gi Mar​ku! Po​go​da po​pra​wia się tu, w No​wym Jor​ku. Mam na​dzie​ję, że u Cie​bie wszyst​‐ ko do​brze. Dzie​ci spra​wu​ją się świet​nie. Si​mon prze​spał wczo​raj całą noc! Tę​sk​ni​my za Tobą, ale na ra​zie na​praw​dę po​trze​bu​ję cza​su. Będę da​lej co ty​dzień wy​sy​ła​ła Ci wie​ści. Ko​cham, L. Wsu​nę​ła kart​kę do ko​per​ty i do​pi​sa​ła na kar​tecz​ce jesz​cze słów​ko do Alys​sy. Ko​cha​na A., pro​szę, wy​ślij jak zwy​kle. Jak ja Ci się od​wdzię​czę? Ca​łu​ję, L. Za​adre​so​wa​ła list do miesz​ka​ją​cej na Man​hat​ta​nie przy​ja​ciół​ki, wrzu​ci​ła go do skrzyn​ki. Z pocz​ty wy​szła z po​czu​ciem i winy, i sa​tys​fak​cji. Gdy do​cho​dzi​ła do rue Du​ban, pocz​tów​ka do Mar​ka sta​no​wi​ła już tyl​ko nie​ja​sne, nie​mi​łe wspo​mnie​nie, któ​re do​da​ła do po​zo​sta​łych przy​krych my​śli, usil​nie wy​pie​ra​nych ze świa​do​mo​ści. We​szła na kry​ty targ przy rue Du​ban, gdzie spa​ce​ro​wa​ła po za​tło​czo​nych alej​‐ kach, za​chwy​co​na kształ​ta​mi, za​pa​cha​mi, ko​lo​ra​mi, tęt​nią​cym tam ży​ciem. Chcia​ła ku​pić kwia​ty do domu i nie spie​szy​ła się z wy​bo​rem. Wresz​cie zde​cy​do​wa​ła się na na​rę​cze ró​żo​wych pi​wo​nii – nie​któ​re były jesz​cze nie​roz​wi​nię​te, inne otwar​te i pu​‐ szy​ste jak wata cu​kro​wa. Za​pła​ci​ła za nie, jak​by były ze zło​ta. Mark zdę​bie​je, kie​dy się do​wie, że Lola ma pie​nią​dze odło​żo​ne jesz​cze z cza​sów pra​cy. Może była to ozna​ka „syn​dro​mu bie​dacz​ki”, jak dia​gno​zo​wał mąż. Ni​g​dy nie przy​zna​ła mu się do po​sia​da​nia wła​sne​go kon​ta. W su​mie nie było to kłam​stwo, ra​czej po​mi​nię​cie, jej ta​jem​ni​czy ogród. Sprze​daw​ca ryb wy​szcze​rzył się do niej szczer​ba​tym uśmie​chem, kie​dy ku​po​‐ wa​ła pół kilo kre​we​tek na lunch. Umia​ła je już wy​brać. Naj​bar​dziej lu​bi​ła te ma​lut​‐ kie, sza​re, o wy​raź​nym sma​ku oce​anu. Lu​dzie na tar​gu i w pie​kar​ni też już ją zna​‐ li. Pro​wa​dzi​li z nią roz​mo​wy, pod​su​wa​li naj​lep​sze pro​duk​ty. Przy sto​isku z na​bia​‐ łem wy​cią​gnę​ła z tor​by pu​ste, wy​my​te sło​iki. Si​mon za​uwa​żył, jak mat​ka po​da​je je sprze​daw​cy, i po chwi​li od​bie​ra co​dzien​ną por​cję świe​że​go jo​gur​tu. Po​ma​chał do nich rącz​ką: – Yay​out! Yay​out! – Si​mon! Two​je pierw​sze fran​cu​skie słów​ko! – wy​krzyk​nę​ła Lola. Usia​dła na ław​ce przed tar​giem, od​krę​ci​ła sło​ik, wy​szu​ka​ła na dnie tor​by pla​sti​‐

ko​wą ły​żecz​kę i ob​li​za​ła ją do czy​sta. Wło​ży​ła do ust por​cję jo​gur​tu ma​li​no​we​go. – Za​słu​ży​łeś na swój yay​out, skar​beń​ku. Pro​szę, oto ona kar​mi syn​ka jo​gur​tem ma​li​no​wym w zim​ny, lecz sło​necz​ny po​‐ ra​nek, w szes​na​stej dziel​ni​cy Pa​ry​ża. Oto ona, bez ma​ki​ja​żu i tip​sów, sie​dzi na ka​‐ mien​nej ław​ce i pa​trzy na pa​ry​żan, nio​są​cych w ko​szach wa​rzy​wa i pie​czy​wo. Oto ona, cał​kiem lek​ka. Le​ciut​ka jak po​wie​trze. Po​czu​ła pod po​wie​ka​mi łzy, coś ści​snę​‐ ło ją za gar​dło – smu​tek czy ulga? Czy to moż​li​we, żeby od​czu​wa​ła jed​no​cze​śnie i to, i to? Mark ni​g​dy nie za​tę​sk​ni za nią tak, jak bar​dzo jej bra​ko​wa​ło jego. Nie bę​dzie cier​piał tak jak ona, bę​dzie mu do​brze. Och, zna​jo​my był to ból, słod​ki ból ko​cha​‐ nia go, a na​wet słod​ki ból by​cia jego ofia​rą. W swo​im związ​ku z Mar​kiem Lola wi​‐ dzia​ła sie​bie jako tę oso​bę, któ​rej nic się nie uda​je i któ​ra nie ma pra​wa do szczę​‐ ścia. Nie pa​mię​ta​ła swo​je​go „ja”, tyl​ko Mar​ka in​ter​pre​ta​cję tego „ja”, co wią​za​ło się z kon​se​kwen​cja​mi – po​czu​ciem krzyw​dy, za​nie​dba​nia, nie​do​ce​nie​nia. To nie mąż ją ra​nił – ro​bi​ła to so​bie sama. Było to dziw​ne przy​zwy​cza​je​nie, wręcz przy​mus. Każ​da de​cy​zja, każ​de uczu​cie, wszyst​ko roz​po​czy​na​ło się od wy​obra​że​nia so​bie, co Mark na to po​wie lub po​my​śli. Ale czy moż​na obar​czać go za to winą? Te​raz, miesz​ka​jąc z An​nie, za​czę​ła się nad tym za​sta​na​wiać, bo po​ja​wi​ła się nowa wer​sja przy​mu​su: jak za​re​agu​je An​nie? Co po​wie An​nie? Mu​sia​ła osią​gnąć stan, w któ​rym istot​ne bę​dzie: „Co ja sama my​ślę na dany te​mat? Co ja sama po​win​nam zro​bić?”. Osta​tecz​ne py​ta​nie zaś brzmia​ło: „Kim je​stem?”. Ode​gna​ła te my​śli. Wła​śnie w tej chwi​li, w tej se​kun​dzie, była wol​na od pro​ble​‐ mów. Dzień wstał pięk​ny, Si​mon prze​spał całą noc, a pa​ry​ża​nie wę​dro​wa​li po uli​‐ cach z ko​szy​ka​mi po brze​gi wy​peł​nio​ny​mi pro​duk​ta​mi z tar​gu. Jej te​raź​niej​szo​ścią był Pa​ryż. Na jej te​raź​niej​szość skła​da​ła się kieł​ku​ją​ca przy​jaźń z An​nie i nowy spo​‐ sób spę​dza​nia każ​de​go dnia, któ​ry od​po​wia​dał jej o wie​le bar​dziej niż do​tych​cza​so​‐ wa co​dzien​ność. Rzecz ja​sna, obec​ny stan rze​czy był tym​cza​so​wy, przej​ścio​wa była ta lek​kość, prze​rwa w stra​chu przed spra​wie​niem za​wo​du Mar​ko​wi, ta wol​ność po​‐ ru​sza​nia się z dala od opla​ta​ją​ce​go ją mac​ka​mi domu w Bel Air. Szczę​ście było chwi​lo​we, ale na tej wła​śnie chwi​li mu​sia​ła się sku​pić i czer​pać ra​dość z fak​tu, że na​gle od​dy​cha jej się ina​czej. Jej apa​ry​cja też ule​gła zmia​nie. Lola mia​ła te​raz dwu​‐ ko​lo​ro​we wło​sy, czar​ne koń​ce z ja​sny​mi od​ro​sta​mi, co nada​wa​ło jej pun​ko​we​go wy​glą​du, bun​tow​ni​cze​go cha​rak​te​ru, któ​ry bar​dzo jej się po​do​bał. Prze​sta​ła wy​sku​‐ by​wać brwi, re​zy​gnu​jąc z ide​al​nych łu​ków, zdra​dza​ją​cych na​pię​cie i ego​cen​tryzm. Tu​taj nikt nie pod​wa​żał jej mat​czy​ne​go au​to​ry​te​tu. Tu mo​gła po​zwo​lić swo​je​mu

dzi​dziu​sio​wi przy​tu​lić się do niej w łóż​ku w za​mian za całą noc snu. Tu​taj go​to​wa​‐ ła i zmy​wa​ła na​czy​nia i nie czu​ła się przez to gor​sza. Tu sama opie​ko​wa​ła się dzieć​mi, któ​re wy​cho​dzi​ły na tym le​piej, niż gdy​by zaj​mo​wa​ła się nimi nia​nia! Zda​wa​ła so​bie spra​wę, że jest coś głu​pie​go w ma​rze​niu, żeby Mark po pro​stu nie ist​niał, jak rów​nież w dziw​nej sku​tecz​no​ści, z jaką od​pę​dza​ła od sie​bie przy​kre my​śli, ta​kie jak przy​pusz​cze​nia co do kon​se​kwen​cji jej wy​jaz​du i przy​szło​ści w ogó​‐ le. • Al​thea le​ża​ła w łóż​ku, ubra​na w płaszcz, ko​za​ki i sza​lik. Była roz​dar​ta po​mię​dzy obo​wiąz​kiem za​te​le​fo​no​wa​nia do mat​ki, co od​kła​da​ła już któ​ryś dzień z rzę​du i co z ko​lei wy​wo​ły​wa​ło w niej po​czu​cie winy, a ko​niecz​no​ścią wyj​ścia z domu, żeby unik​nąć po​są​dze​nia o to, że jest dzi​wa​dłem. Do​brze wie​dzia​ła, że nie ma ab​so​lut​‐ ne​go przy​mu​su. Mo​gła tak so​bie le​żeć i nie po​dej​mo​wać ani pół de​cy​zji przez cały dzień. Mo​gła zo​stać w łóż​ku i do wie​czo​ra śnić na ja​wie o Ja​re​dzie, je​śli tyl​ko mia​‐ ła​by na to ocho​tę. Nie po​ru​szy​ła się, kie​dy usły​sza​ła ci​che pu​ka​nie do drzwi. – Al​theo? To ja, Lola. Mogę wejść? Apa​tia nie po​zwo​li​ła jej się pod​nieść. – Wejdź – po​wie​dzia​ła. Lola zaj​rza​ła do środ​ka i uj​rza​ła dziew​czy​nę na łóż​ku, ubra​ną do wyj​ścia. – Je​steś za​ję​ta? – A wy​glą​dam, jak​bym była za​ję​ta? – od​par​ła. Wro​gość nie była za​mie​rzo​na, ale Al​thea nie ża​ło​wa​ła, że wkra​dła się w jej od​po​wiedź. – Chcesz po​pra​co​wać nad zmia​ną wy​glą​du? – spy​ta​ła mo​del​ka, wy​su​wa​jąc przed sie​bie wiel​ką ka​se​tę ko​sme​tycz​ną od Vu​it​to​na. Mia​ła ocho​tę od​mó​wić, ale za​miast tego zdję​ła płaszcz i po​szła za Lolą do ła​‐ zien​ki, któ​rą teo​re​tycz​nie dzie​li​ły, ale Al​thea uzna​wa​ła ją za swo​je te​ry​to​rium. Kie​‐ dy pierw​szy raz tam we​szła, sto​pień za​gra​ce​nia po​miesz​cze​nia wy​wo​łał u niej szok. Nie było miej​sca wol​ne​go od mu​sze​lek i wy​po​le​ro​wa​nych ka​mie​ni. Pó​łecz​ki ugi​na​ły się pod wy​peł​nio​ny​mi pia​skiem sło​ja​mi z ety​kie​ta​mi: Biar​ritz, Can​nes, La Bau​le, oraz masą bu​te​le​czek z gę​sty​mi pły​na​mi do ką​pie​li. Na pierw​szy rzut oka ła​‐ zien​ka wy​da​wa​ła się czy​sta, jed​nak Al​thea wkrót​ce do​pa​trzy​ła się ple​śni na płyt​‐ kach i wie​ko​we​go bru​du pod umy​wal​ką, w za​ka​mar​kach sto​ją​cej na lwich ła​pach wan​ny, pod se​de​sem. Spę​dzi​ła wie​le go​dzin na ko​la​nach, szo​ru​jąc po​miesz​cze​nie płyt​ka po płyt​ce za po​mo​cą sta​rej szczo​tecz​ki do zę​bów. Prze​or​ga​ni​zo​wa​ła bia​łonie​bie​skie wnę​trze, wy​po​le​ro​wa​ła sło​je, a na​wet opłu​ka​ła mu​szel​ki i ka​my​ki. Może

to dom An​nie, ale ła​zien​ka zna​la​zła się pod za​bo​rem Al​thei. Lu​bi​ła go​dzi​na​mi wy​‐ le​gi​wać się w po​tęż​nej wan​nie albo cze​sać wło​sy przy an​tycz​nej to​a​let​ce, wy​obra​ża​‐ jąc so​bie, że prze​nio​sła się w ja​kieś od​le​głe cza​sy. Bosa, ubra​na w T-shirt i spodnie do jogi Lola wy​sy​pa​ła za​war​tość ka​se​ty na to​a​‐ let​kę. War​te z ty​siąc do​la​rów ko​sme​ty​ki – pod​kła​dy Dio​ra, cie​nie Max Fac​tor, Crème de la Mer, kre​my prze​ciw​zmarszcz​ko​we Es​tée Lau​der i dwa​dzie​ścia róż​‐ nych szmi​nek – za​dud​ni​ły o drew​no. Al​thea usia​dła przed lu​strem, a Lola za​czę​ła do​ty​kać jej wło​sów, co tak za​sko​czy​ło dziew​czy​nę, że omal się nie wzdry​gnę​ła. – Uwa​żam, że je​steś ślicz​na – ćwier​ka​ła Lola, od​cią​ga​jąc rude pa​sma z twa​rzy Al​thei i spi​na​jąc je klip​sem. – Masz pięk​ne rysy i bar​dzo efek​tow​ne oczy. I te wło​‐ sy! Tyl​ko skó​ra za su​cha. Po​trze​ba ci wię​cej kwa​su tłusz​czo​we​go. Ome​ga, olej ryb​‐ ny, wi​ta​mi​na D. To nowo od​kry​te źró​dło mło​do​ści. Bli​skość cie​pła ludz​kie​go cia​ła wy​wo​ły​wa​ła w Al​thei uczu​cie dys​kom​for​tu. Lola trzy​ma​ła twarz tuż obok jej po​licz​ka. Była to pięk​na twarz po​mi​mo de​li​kat​nych zmarsz​czek, któ​re wraz z nie​co luź​niej​szą skó​rą na szyi zdra​dza​ły wiek ko​bie​ty. Al​‐ thea przy​glą​da​ła się swo​je​mu od​bi​ciu, gdy Lola na​kła​da​ła jej róż, ma​lo​wa​ła usta na czer​wo​no, kła​dła cień na po​wie​ki. – Wiesz, Fran​cuz​ki wca​le nie są lep​sze od nas, ale po​tra​fią wy​ko​rzy​stać swo​je atu​ty. W tym tkwi ich se​kret! U nas pa​nu​je prze​ko​na​nie, że chu​de, biu​ścia​ste i blond musi być atrak​cyj​ne. Tym​cza​sem fran​cu​skie ko​bie​ty to in​dy​wi​du​alist​ki. Wolą być wy​jąt​ko​we, niż pa​so​wać do ka​no​nu. – Lola roz​cze​sy​wa​ła wło​sy Al​thei po​‐ ma​łu, de​li​kat​nie, tak jak dziew​czy​na pa​mię​ta​ła z cza​sów, kie​dy była mała i kie​dy ra​zem z ko​le​żan​ka​mi od​wie​dza​ły się na​wza​jem i ba​wi​ły we fry​zjer​ki. Tyl​ko że kie​‐ dy przy​szła ko​lej Al​thei na za​pro​sze​nie przy​ja​ció​łek do sie​bie, mama się nie zgo​‐ dzi​ła. Nie lu​bi​ła, kie​dy po domu krę​ci​ły się obce dzie​ci. Nie​dłu​go prze​sta​no za​pra​‐ szać Al​theę do​kąd​kol​wiek. – Może mają dużo pew​no​ści sie​bie – za​su​ge​ro​wa​ła. – An​nie twier​dzi, że Fran​cuz​kom za​wsze jed​no w gło​wie – uwo​dze​nie. Że są sta​le otwar​te na flir​ty i ro​man​se. – To chy​ba strasz​nie mę​czą​ce. – Al​thea po​wo​li zmie​nia​ła się w rę​kach Loli w szma​cia​ną ku​kieł​kę. Źle się z tym czu​ła, a jed​no​cze​śnie nie chcia​ła, żeby mo​del​‐ ka za​bra​ła ręce. – To nowy kraj i nowe mia​sto. Mo​żesz wy​my​ślić sie​bie zu​peł​nie od po​cząt​ku. Od​kryj w so​bie pa​ry​żan​kę, za​baw się, bądź fi​glar​na. Prze​nig​dy nie wy​chodź nie​‐ uma​lo​wa​na. Ko​lor cię roz​we​se​li, to dzia​ła au​to​ma​tycz​nie. No i – do​da​ła, uśmie​cha​‐ jąc się do sie​bie w lu​strze – świa​do​mość, że za ścia​ną śpi bo​ski Ja​red po​win​na cię

tro​chę zmo​ty​wo​wać, praw​da? Rany, rany, ależ on jest sek​sow​ny! – za​chwy​ca​ła się, zmy​sło​wo na​kła​da​jąc szmin​kę tak​że na swo​je usta. – Vo​ilà! – po​wie​dzia​ła, za​do​wo​‐ lo​na z efek​tów pra​cy. – Wy​glą​dasz jak lal​ka Bar​bie! – Mach​nę​ła ręką na ster​tę opa​‐ ko​wań le​żą​cą przed Al​theą. – Mo​żesz so​bie za​trzy​mać moje ko​sme​ty​ki. To pre​zent. Gdy zo​sta​ła sama w ła​zien​ce, Al​thea przyj​rza​ła się swo​jej twa​rzy. Wy​glą​da​ła jak zu​peł​nie obca oso​ba. Czy Lola po​cho​dzi​ła z pla​ne​ty, na któ​rej szmin​ka do​star​cza​ła ra​do​ści? Otwo​rzy​ła szu​fla​dy to​a​let​ki i po​ukła​da​ła rów​niut​ko kre​my i cie​nie. Gdy skoń​czy​ła, wy​tar​ła chu​s​tecz​ką po​wierzch​nię me​bla i umy​wal​kę, nie od​ry​wa​jąc wzro​ku od swo​je​go od​bi​cia. Po​tem ze​szła na dół, czu​jąc się jak wy​cię​ta z tek​tu​ry fi​gu​ra. W każ​dym ra​zie na pew​no była tak samo sztyw​na. Cięż​kie od tu​szu rzę​sy wi​sia​ły jej przed ocza​mi jak za​sło​ny. Sa​lon był pu​sty. Je​dy​ny te​le​fon w domu, poza tym w sy​pial​ni An​nie, stał na ma​ho​nio​wym sto​li​ku przy ko​lej​nym lu​strze i Al​thea pa​trzy​ła, jak dziw​na po​stać ma​ją​ca jej fry​zu​rę wy​bie​ra nu​mer i przy​kła​da do ucha słu​chaw​kę.

T

Marzec 14

ego ran​ka, w dro​dze z za​ku​pów do domu, An​nie do​ko​na​ła kil​ku spo​strze​‐ żeń: tem​pe​ra​tu​ra prze​kro​czy​ła dwa​dzie​ścia stop​ni Cel​sju​sza, nie pa​da​ło, otwar​to ta​ra​sy ka​wiar​ni i re​stau​ra​cji. Wszę​dzie wo​kół z biur na uli​ce wy​le​wa​ły się fale pa​ry​żan. Rąb​ki spód​nic pod​je​cha​ły w górę, znik​nę​ły kurt​ki, męż​czyź​ni pa​trzy​li wy​głod​nia​le, ko​bie​ty trys​kały ży​ciem. Wio​sna! – do​tar​ło do niej i spu​ści​ła gło​wę. Nie​dłu​go trze​ba bę​dzie zrzu​cić war​stwy ubrań i ujaw​nić zi​mo​wy tłusz​czyk. Wo​la​ła zimę – swe​try, spodnie, nie trze​ba wcią​gać brzu​cha. Tej wio​sny bę​dzie jesz​cze trud​niej niż zwy​kle przy dwóch chu​dziel​cach w domu. W tym roku wio​sna przy​szła ja​koś znie​nac​ka. An​nie le​d​wo prze​ży​ła ostat​nich sześć ty​go​dni, go​tu​jąc, sprzą​ta​jąc, pio​rąc po​ściel, pro​wa​dząc spo​ry i wy​trzy​mu​jąc dzi​wac​twa Al​thei oraz ta​jem​ni​cze przyj​ścia i wyj​ścia Ja​re​da. Ale do ilu rze​czy uda​ło jej się przy​zwy​cza​ić, i to w jak szyb​kim tem​pie! Za​cis​kała zęby przy noc​nych wrza​‐ skach Si​mo​na, a po​tem za​czę​ła prze​sy​piać całe noce słod​ko jak nie​mow​lę, pierw​szy raz od lat, mniej wię​cej w tym sa​mym cza​sie co ma​lec. Po​nad​to po​cząt​ko​wo nie zno​si​ła Loli w roli swo​je​go dru​gie​go cie​nia, a te​raz od​czu​wa​ła nudę, kie​dy mo​del​ka wy​by​wa​ła z domu. Moż​na było po​rów​nać luty do okre​su in​ku​ba​cji, kie​dy to nie wia​do​mo jesz​cze, że zaj​dą ja​kieś zmia​ny. Sta​wia​ła opór lu​te​mu, ca​łe​mu, co do dnia, ale te​raz z na​dej​ściem mar​ca prze​czu​wa​ła, że coś się zmie​nia. Sama czu​ła się od​mie​nio​na. Mia​ła w do​dat​ku nie​ja​sne wra​że​nie, że od​mia​na oka​że się sta​ła, czy ona sama chce tego, czy nie. We​szła do domu i nad​sta​wi​ła uszu. Żad​nych oznak ży​cia – z wy​jąt​kiem ci​che​go szu​mu pral​ki. Dzie​ci były w szko​le, a Lola, któ​ra wraz z Si​mo​nem spę​dza​ła po​po​łu​‐ dnia w me​trze, mu​ze​ach, ogro​dach i na ulicz​kach, zwie​dza​jąc Pa​ryż dziel​ni​ca po dziel​ni​cy, już daw​no prze​sta​ła py​tać An​nie, czy ze​chce im to​wa​rzy​szyć. Prze​szła do kuch​ni z rę​ka​mi peł​ny​mi za​ku​pów i ze zdzi​wie​niem zo​ba​czy​ła, że urzę​du​je w niej Lola z syn​kiem. – Jaki pięk​ny dzień! Wy​cho​dzi​my – oznaj​mi​ła Lola. – To na ra​zie! – Wy​cho​dzi-my do​ty​czy też cie​bie. – Ra​czej nie – sprze​ci​wi​ła się An​nie, lecz w jej gło​sie bra​ko​wa​ło prze​ko​na​nia. – A to dla​cze​go?

– Nie mam się w co ubrać. Po​szły do jej po​ko​ju. Po raz pierw​szy od dnia ich przy​by​cia wpu​ści​ła tam lo​ka​‐ to​rów. Si​mon na​tych​miast wspiął się na łóż​ko i zro​bił so​bie z nie​go tram​po​li​nę, tym​cza​sem jego mat​ka prze​grze​by​wa​ła gar​de​ro​bę. Po kil​ku mi​nu​tach wy​cią​gnę​ła czar​ne spodnie, skó​rza​ne ko​za​ki i płaszcz Bur​ber​ry. – Pro​szę bar​dzo – po​nad​cza​so​wa kla​sy​ka – po​wie​dzia​ła. An​nie pa​trzy​ła, jak Lola roz​kła​da na łóż​ku spodnie i trencz, do​da​je po​ma​rań​czo​wy swe​ter, a po​tem od​wra​‐ ca się, wy​wi​ja​jąc w po​wie​trzu je​dwab​ną chust​ką. – Her​mès? – za​pia​ła. – Masz w sza​fie apasz​kę z Her​mèsa? – John​ny był fa​nem mar​ko​wych ciu​chów. – Wło​sy sta​nę​ły​by Loli dęba, gdy​by zo​ba​czy​ła, ile jej ku​pił to​re​bek, bu​tów i ubrań. An​nie wszyst​kie sprze​da​ła w ko​mi​‐ sach czę​ścio​wo dla pie​nię​dzy, a czę​ścio​wo dla​te​go, że nie chcia​ła na nie pa​trzeć. Apasz​ka w ręce Loli była jed​nym z oca​la​łych wy​jąt​ków. Ze​szli dłu​gi​mi scho​da​mi w stro​nę sta​cji me​tra Pas​sy. Z pew​no​ści sie​bie, z jaką Lola i Si​mon się po​ru​sza​li, ła​two moż​na było wy​wnio​sko​wać, że zna​ją dro​gę i że to oni będą pro​wa​dzić An​nie. Już byli bar​dziej pa​ry​scy niż ona. Uni​ka​ła ko​mu​ni​ka​cji miej​skiej rów​nie wy​trwa​le co pro​wa​dze​nia sa​mo​cho​du. W za​sa​dzie sta​ra​ła się nie mieć do czy​nie​nia z ni​czym, co od​cią​gnę​ło​by ją da​lej niż pół ki​lo​me​tra od domu. Wci​snę​li się do za​tło​czo​ne​go me​tra. Co za tłum! Wstrzy​my​wa​ła od​dech przez kil​ka sta​cji, do​pó​ki lu​dzie nie za​czę​li wy​sia​dać i nie mu​sia​ła do ni​ko​go przy​le​gać cia​łem. Nie​waż​ne, jak bar​dzo Lola sta​ra​ła się nie rzu​cać w oczy, i tak przy​cią​ga​ła spoj​rze​nia. Ele​ganc​ko ubra​ny męż​czy​zna na​tych​miast ustą​pił jej miej​sca, ale z uśmie​chem po​dzię​ko​wa​ła. – Fran​cu​zi są wspa​nia​li – wy​ra​zi​ła uzna​nie, kie​dy wy​szli ze sta​cji. – Flir​tu​ją, ale jest w tym sza​cu​nek. Jest to po pro​stu miłe, na lu​zie. Nie to co Wło​si, któ​rzy są jak małe dzie​ci nie​nau​czo​ne do​brych ma​nier. Męż​czyź​ni nie​któ​rych kul​tur są wręcz prze​ra​ża​ją​cy. – My​ślisz, że Ame​ry​ka​nie nie pod​cho​dzą do ko​biet z sza​cun​kiem? Lola wzru​szy​ła ra​mio​na​mi. – Fa​ce​ci w Sta​nach to nu​dzia​rze i tyle. Nie mają po​ję​cia, jak po​de​rwać dziew​‐ czy​nę. Na uli​cy nie od​wa​ży​li​by się na​wią​zać kon​tak​tu wzro​ko​we​go z ko​bie​tą, naj​‐ wy​żej w ja​kimś miej​scu typu bar czy klub noc​ny, gdzie przy​cho​dzi się na pod​ryw. Fran​cu​zi flir​tu​ją swo​bod​nie. Nie po to, żeby za​cią​gnąć cię do łóż​ka, tyl​ko żeby wy​‐ ra​zić uzna​nie czy po​dziw. – Tak, kie​dyś tak było. Te​raz brak za​lot​nych spoj​rzeń jest jak po​li​czek, ile​kroć wy​cho​dzę z domu.

– Wła​ści​wie pra​wie ni​g​dy nie wy​cho​dzisz. – Te​raz już wiesz dla​cze​go. – A może war​to by​ło​by wy​słać ja​kieś sy​gna​ły do​stęp​no​ści? – Ale ja nie je​stem do​stęp​na. – I dla​te​go z tobą nie flir​tu​ją. To tyl​ko do​wo​dzi mo​ich ra​cji. Wy​szli na po​wierzch​nię ze sta​cji Pla​ce Sa​int Ger​ma​in Des Prés. An​nie pod​nio​‐ sła wzrok na szyld: Café Les Deux Ma​gots. Naj​lep​sza go​rą​ca cze​ko​la​da w mie​ście. John​ny za​mó​wił​by espres​so, ona – cze​ko​la​dę. Ob​ga​dy​wa​li​by so​bie pa​ry​skich prze​‐ chod​niów, a An​nie nie mo​gła​by wyjść z po​dzi​wu, jak to jest, że ta sama to​reb​ka, któ​rą ma ze sobą, dla tu​tej​szej ko​bie​ty sta​no​wi mod​ny do​da​tek do stro​ju. Spa​ce​ro​wa​li bru​ko​wa​ny​mi ulicz​ka​mi Sa​int Ger​ma​in Des Prés, za​glą​da​li do skle​‐ pów, po​dzi​wia​li bu​dyn​ki. Lola wy​pa​trzy​ła wol​ny sto​lik na ta​ra​sie Café de Flo​re. Tuż obok sie​dzie​li czte​rej męż​czyź​ni, a przy na​stęp​nym sto​li​ku – sześć ko​biet po trzy​‐ dzie​st​ce. Obie grup​ki za​mil​kły, gdyż wszy​scy za​ję​li się ga​pie​niem się na Lolę. Jak zwy​kle. An​nie rzu​ci​ła im gniew​ne spoj​rze​nie i usia​dła. – Kie​dy mia​łam dwa​dzie​ścia lat i pa​trząc z per​spek​ty​wy, by​łam na​praw​dę słod​‐ ka, ko​la​na ugi​na​ły mi się pod tymi spoj​rze​nia​mi pa​ry​żan. Tyle sek​su​al​nej ener​gii! Lola wy​ję​ła Si​mo​na z wóz​ka i po​zwo​li​ła mu cho​dzić po​mię​dzy i pod sto​li​ka​mi. – Je​śli mowa o ener​gii sek​su​al​nej, to po​ziom te​sto​ste​ro​nu zde​cy​do​wa​nie po​‐ szedł w górę, od​kąd wpro​wa​dził się Ja​red. – Nie mu​sisz mi mó​wić – przy​zna​ła An​nie z gro​bo​wą miną. – Ale nie pod​nie​ca​‐ ła​bym się nim zbyt​nio. – Nie pod​nie​cam się, tyl​ko… – Ten fa​cet ozna​cza kło​po​ty. – Na​praw​dę? – Miał dzie​ciń​stwo jak z po​wie​ści Dic​ken​sa. Albo ra​czej z Zoli. Ni​g​dy nie od​na​‐ le​zio​no za​bój​cy jego ojca. Wy​cho​wy​wał się w oko​li​cy Sar​cel​les, a to par​szy​we przed​mie​ście, gdzie na​wet po​li​cja nie​chęt​nie się za​pusz​cza. Po​dob​no jego ojca za​‐ mor​do​wa​no za dłu​gi nar​ko​ty​ko​we. Ja​red był wte​dy mały, to było dłu​go przed tym, jak go po​zna​łam. Mat​ka sama opie​ko​wa​ła się nim i jego sio​strą. No, nie cał​kiem sama. Zna​li Lu​ca​sa i po​pro​si​li go, żeby zo​stał oj​cem chrzest​nym Ja​re​da. To chy​ba je​dy​na oso​ba na świe​cie, któ​ra ten obo​wią​zek bie​rze na po​waż​nie. Lu​cas po​ma​gał im fi​nan​so​wo. Po​dej​rze​wam, że na​dal to robi. – Lu​cas to taki do​bry czło​wiek – po​wie​dzia​ła Lola. – To fakt – przy​zna​ła An​nie i chy​ba po raz pierw​szy zda​ła so​bie spra​wę, że to naj​święt​sza praw​da. – Ja​red miał je​de​na​ście lat, kie​dy u jego pię​cio​let​niej wów​czas

sio​stry stwier​dzo​no bia​łacz​kę. Wal​ka trwa​ła krót​ko. Mat​ka nie mia​ła już chę​ci do ży​cia, a Ja​red, żeby po​ra​dzić so​bie z sy​tu​acją, wziął na sie​bie rolę męż​czy​zny. Zo​‐ stał jej opie​ku​nem i obroń​cą, choć był tyl​ko ma​łym chłop​cem. Rzu​cił szko​łę, za​jął się ma​lar​stwem i ra​dził so​bie na​praw​dę świet​nie. Wy​sta​wy jego prac or​ga​ni​zo​wa​‐ no co rusz. W ze​szłym roku jego mat​ka zmar​ła. – To wte​dy odło​żył pę​dzel? – Tak mówi Lu​cas. Tak jak​by odło​żył wszyst​ko. – A jest do​bry? – Nie okre​śli​ła​bym jego ob​ra​zów jako de​ko​ra​cyj​ne. Dużo w nich cier​pie​nia. Naj​‐ chęt​niej ma​lo​wał umie​ra​ją​cą mat​kę. Pa​trzy​ły, jak Si​mon drep​cze po ta​ra​sie. Cho​dził od sto​li​ka do sto​li​ka, spraw​dza​‐ jąc, czy ktoś nie zo​sta​wił na spodku kost​ki cu​kru. Lu​dzie uśmie​cha​li się i wrę​cza​li mu opa​ko​wa​ne w pa​pier​ki kost​ki, by oglą​dać ra​dość na jego buzi. – Je​steś wspa​nia​ło​myśl​na, że przy​ję​łaś go pod swój dach – po​wie​dzia​ła Lola. An​nie mach​nę​ła ręką. – Po​trze​bu​ję pie​nię​dzy. – Mnie jego obec​ność cie​szy z mo​ich wła​snych, ego​istycz​nych po​wo​dów – jest na czym za​wie​sić oko! Już my​śla​łam, że ży​cie we Fran​cji nie może już być pięk​niej​‐ sze, a tu wpro​wa​dza się Pan Brun Ténébreux. An​nie przyj​rza​ła się Loli, marsz​cząc brwi. – Daj spo​kój, na pew​no wio​dłaś dość słod​kie ży​cie w Bev​erly Hills. For​sy pod do​stat​kiem, słoń​ce trzy​sta dni w roku… – Po​zwól, że ci opo​wiem o ko​bie​tach ta​kich jak ja – spo​waż​nia​ła Lola. – We Fran​cji ocze​ki​wa​nia ogra​ni​cza​ją się do tego, że masz wy​glą​dać jak naj​le​piej. W Los An​ge​les do​cho​dzi przy​mus by​cia wiecz​nie mło​dą i olśnie​wa​ją​cą. Wiesz, jaka to pre​‐ sja? Nie wy​obra​żasz so​bie na​wet, co to zna​czy być oglą​da​ną, osą​dza​ną i nisz​czo​ną przez żony. – Ja​kie żony? – Ko​bie​ty ta​kie jak ja, któ​re wy​szły za ko​goś, kto ma ma​ją​tek lub sła​wę. Moje przy​ja​ciół​ki, zda​je się. Ko​bie​ty, któ​re cze​ka​ją na każ​de two​je po​tknię​cie. – Si​mon przy​truch​tał do nich i Lola wy​ję​ła mu z rącz​ki kost​ki cu​kru. – Nie cho​dzi na​wet o kwe​stie oso​bi​ste. W świe​cie, z któ​re​go po​cho​dzę, wy​pa​try​wa​nie kry​zy​sów fi​nan​‐ so​wych lub uczu​cio​wych to sport. – Jak to? – Z nu​dów. A może to ry​wa​li​za​cja albo nar​cyzm. Po​trze​ba de​ter​mi​na​cji, żeby usi​dlić bo​ga​te​go fa​ce​ta. Kie​dy cel zo​sta​nie osią​gnię​ty, ży​cie tych ko​biet po​le​ga na

ro​bie​niu za​ku​pów. Gro​ma​dze​nie sta​je się dla nich ra​ison d’être, ce​lem ist​nie​nia. Roz​ma​wia​my tyl​ko o die​tach, chi​rur​gii pla​stycz​nej i wy​da​wa​niu pie​nię​dzy. – Na pew​no masz ja​kieś przy​ja​ciół​ki, je​steś taka sym​pa​tycz​na! Lola wzru​szy​ła ra​mio​na​mi. – Je​dy​ne oso​by, przed któ​ry​mi nie boję się otwo​rzyć, to mój oso​bi​sty tre​ner i fry​zjer​ka. Kie​dy two​je koło zna​jo​mych okre​śla​ją pro​gi po​dat​ko​we, wy​gląd i sta​tus spo​łecz​ny, trze​ba nie​ma​ło za​pła​cić za przy​ja​zne ucho. Sprzecz​ne my​śli za​ko​tło​wa​ły się w gło​wie An​nie. Naj​pierw za​świ​ta​ło jej, że sama jest przy​ja​znym uchem, za któ​re Lola pła​ci. Jed​nak z dru​giej stro​ny czu​ła wdzięcz​ność. Zro​zu​mia​ła, że sama też była strasz​nie sa​mot​na i po​zba​wio​na przy​ja​‐ ciół. – By​łam jak w pu​łap​ce – cią​gnę​ła Lola. – Jak​bym była uwię​zio​na za​rów​no w środ​ku domu, jak i poza nim. Chy​ba nie za​wsze je​ste​śmy świa​do​me in​te​li​gen​cji kie​ru​ją​cej na​szym dzia​ła​niem. Z po​cząt​ku zda​wa​ło mi się, że przy​jazd do Pa​ry​ża to spon​ta​nicz​na de​cy​zja, po​dyk​to​wa​ny chwi​lą od​ruch. Jed​nak te​raz są​dzę, że wy​nio​‐ słam ten za​miar, no wiesz, na po​ziom wi​bra​cji. Zwró​ci​łam się do ko​smo​su z proś​‐ bą o radę, a on od​po​wie​dział, pod​su​wa​jąc roz​wią​za​nie. Tego już An​nie nie wy​trzy​ma​ła. Po​krę​ci​ła sta​now​czo gło​wą i wy​wró​ci​ła ocza​mi. – Ja​kieś cza​ry-mary. – Od​da​li​łaś się od swo​je​go du​cho​we​go je​ste​stwa – zdia​gno​zo​wa​ła Lola. – My​ślę, że by​łam już o krok od głę​bo​kiej de​pre​sji. – Cień prze​mknął przez jej spoj​rze​nie. Po​sa​dzi​ła so​bie Si​mo​na na ko​la​nach i przy​tu​li​ła go moc​no. – Ucie​kłam w samą porę. An​nie zdzi​wi​ła samą sie​bie wy​raź​ną pró​bą po​cie​sze​nia Loli. – Cóż, do​kąd​kol​wiek te​raz zmie​rzasz, znaj​dziesz so​bie miej​sce. Męż​czyź​ni leżą ci u stóp. – Po​sta​no​wi​ła ob​ró​cić tro​ski w żart. – A ja? Mam tyl​ko mo​je​go ma​sa​rza w Bo​uche​rie Ro​ger przy rue de l’An​non​cia​tion. – Ha! Wresz​cie się przy​zna​łaś! – ro​ze​śmia​ła się Lola. – Do​pie​ro te​raz zda​łam so​bie z tego spra​wę. – Rzecz ja​sna, nie była to praw​da. Sprze​daw​ca za​le​cał się do An​nie od lat i choć jego po​licz​ki przy​po​mi​na​ły sie​ka​ną wo​ło​wi​nę, zda​rzy​ło jej się kil​ka fan​ta​zji o tym, że bie​rze ją na bla​cie do rą​ba​nia mię​sa, wśród po​roz​rzu​ca​nych wo​kół rôtis de porc, pie​cze​ni wie​przo​wych, i côte​let​tes d’agne​au, ja​gnię​cych ko​tle​tów. – Może to ta wio​sna – wy​su​nę​ła su​ge​stię Lola. – Ro​zej​rzyj się. Na ta​ra​sie czte​rech męż​czyzn przy jed​nym sto​li​ku zdą​ży​ło na​wią​zać peł​ną flir​‐ tu roz​mo​wę ze stad​kiem sie​dzą​cych obok pań. Przy in​nych sto​li​kach pary trzy​ma​ły

się za ręce lub pa​trzy​ły so​bie w oczy. – Zde​cy​do​wa​nie wio​sna – wes​tchnę​ła An​nie. • Lola wy​glą​da​ła ko​micz​nie. An​nie na​uczy​ła ją wbi​jać jaj​ka na pa​tel​nię, tak żeby nie roz​lać żółt​ka. Te​raz pięk​ność, cała spię​ta, sta​ła w ko​szul​ce po​pla​mio​nej wszyst​ki​mi moż​li​wy​mi skład​ni​ka​mi obia​du, ro​biąc minę, jak​by roz​bra​ja​ła bom​bę ze​ga​ro​wą. Pod​nio​sła wzrok na An​nie w po​szu​ki​wa​niu oznak apro​ba​ty, ale An​nie wska​za​ła tyl​‐ ko dys​kret​nie na Al​theę, któ​ra ukła​da​ła pla​ster​ki wa​rzyw w rów​niut​kie słup​ki z jed​‐ nej stro​ny de​ski do kro​je​nia, a łu​pi​ny z dru​giej. Lola kiw​nę​ła gło​wą, co An​nie od​‐ czy​ta​ła jako wy​ra​że​nie zgo​dy. Już od ty​go​dnia An​nie mę​czy​ła Lolę w spra​wie dzi​‐ wac​twa Al​thei i jej chu​do​ści, aż wresz​cie mo​del​ka do​pu​ści​ła do świa​do​mo​ści ist​nie​‐ nie pro​ble​mu, a przy​naj​mniej tak się zda​wa​ło. Tyle po​par​cia wy​star​czy​ło An​nie, żeby otwo​rzyć usta. – Al​theo, jak to jest, że je​steś taka szczu​pła? – spy​ta​ła. Nie zdą​ży​ła jesz​cze do​‐ koń​czyć zda​nia, a Lola już pa​trzy​ła na nią kar​cą​co i krę​ci​ła gło​wą, da​jąc jed​no​‐ znacz​nie do zro​zu​mie​nia, że nie tędy dro​ga. – W za​sa​dzie nie je​stem szczu​pła – od​par​ła za​py​ta​na, obie​ra​jąc ziem​nia​ka, z któ​re​go spły​wa​ła dłu​ga obier​ka. – Są miej​sca, gdzie mam cel​lu​lit – cią​gnę​ła bez​‐ na​mięt​nie. – Na przy​kład po we​wnętrz​nej stro​nie ud. An​nie nie od​ry​wa​ła się od ro​bie​nia pa​el​li, jed​ną ręką na​cie​ra​jąc so​kiem z cy​try​‐ ny mał​że i kre​wet​ki, dru​gą nie​kon​tro​lo​wa​nie sku​biąc ba​giet​kę. – We​wnętrz​nej stro​nie cze​go? Al​thea no​si​ła dżin​sy, któ​re mia​ły pew​nie roz​miar zero, a i tak wi​sia​ły na niej jak wo​rek. Wsta​ła z krze​sła i chwy​ci​ła no​gaw​kę. – Tu​taj. An​nie za​śmia​ła się. – Cóż, je​śli ty nie je​steś chu​da, to ja je​stem oty​ła. Dziew​czy​na prze​tra​wi​ła to oświad​cze​nie. – Po​wie​dzia​ła​bym, że je​steś… za​okrą​glo​na – oce​ni​ła z och-jak​że-sub​tel​nym wy​‐ ra​zem obrzy​dze​nia na twa​rzy. – Pięk​ne dzię​ki! Lu​bię my​śleć, że je​stem za​okrą​glo​na, mniam, mniam, ape​tycz​‐ ne krą​gło​ści – żar​to​wa​ła, ale uwa​ga Al​thei zra​ni​ła jej uczu​cia. – Ile w za​sa​dzie wa​‐ żysz, Al​theo? – spy​ta​ła, po czym, nie po​tra​fiąc się już dłu​żej ha​mo​wać, do​da​ła: – Cier​pisz na za​bu​rze​nia od​ży​wia​nia? Lola spoj​rza​ła na nią z na​ga​ną. Al​thea ze zło​ścią po​rwa​ła mar​chew​kę i za​bra​ła się za obie​ra​nie.

– Nie je​steś moją mat​ką – burk​nę​ła, nie od​ry​wa​jąc wzro​ku od wy​ko​ny​wa​nej czyn​no​ści. An​nie nie za​mie​rza​ła dać się zbyć. – Masz pro​blem czy nie? – Po pro​stu mar​twi​my się, że ży​jesz na jabł​kach i her​ba​cie – po​wie​dzia​ła nie​‐ pew​nie Lola tym sa​mym to​nem, któ​ry nie dzia​łał na Lię i któ​ry miał rów​nie kiep​‐ sko spraw​dzić się w przy​pad​ku Al​thei. – Lu​dziom do zdro​wia po​trzeb​ne są wę​glo​‐ wo​da​ny i biał​ko. – Je​stem zdro​wa. – A nie wy​glą​dasz – ata​ko​wa​ła An​nie. – I do​brze! – rzu​ci​ła gniew​nie Al​thea. – Nie gnie​waj się – ła​go​dzi​ła Lola. – Po pro​stu… – Nie od​czu​wam gnie​wu – po​wie​dzia​ła Al​thea. – To zna​czy gło​du. – Oso​bi​ście zjem ro​bo​ta ku​chen​ne​go, je​śli na​praw​dę nie czu​jesz jed​ne​go i dru​‐ gie​go. – Nie gnie​wam się – dziew​czy​na pod​nio​sła głos, po​sy​ła​jąc An​nie wy​zy​wa​ją​ce spoj​rze​nie. – Nie gnie​wa się – Lola za​wtó​ro​wa​ła ci​cho. – Ależ mo​żesz się zło​ścić, dla​cze​go nie? Tyl​ko cho​dzi o to, Al​theo, że je​śli miesz​‐ kasz pod moim da​chem i ro​bisz coś au​to​de​struk​tyw​ne​go, to mam peł​ne pra​wo o tym wie​dzieć. – Nie je​steś moją mat​ką – po​wtó​rzy​ła Al​thea tym ra​zem chłod​no. Wy​tar​ła dło​‐ nie w ręcz​nik, wsta​ła i wy​szła z kuch​ni, zo​sta​wia​jąc w niej dwie pa​trzą​ce na sie​bie ko​bie​ty. – Gniew jest do​bry – po​wie​dzia​ła An​nie, mie​sza​jąc po​tra​wę na pa​tel​ni drew​nia​‐ ną łyż​ką. – Jest we mnie, w Al​thei, w to​bie też. Je​śli nie dasz mu uj​ścia, ze​żre cię od środ​ka. Spójrz na pa​ry​żan. Pła​wią się w nim i czu​ją się z tym wy​śmie​ni​cie. Ja rów​nież! – Być może – za​szem​ra​ła Lola. – Ale może za dłu​go już miesz​kasz w Pa​ry​żu. • Na ner​wy An​nie do​brze ro​bi​ła par​tyj​ka scrab​ble’a. Lu​cas w koń​cu to po​jął, na​uczo​‐ ny me​to​dą prób i błę​dów. Przy​cho​dził na ko​la​cję, a An​nie py​ta​ła: „Masz ocho​tę za​‐ grać w scrab​ble’a?”, a po​tem roz​gryw​ka koń​czy​ła się kłót​nią, nie​ma​ją​cą nic wspól​‐ ne​go z samą grą, a z tym, że An​nie była roz​draż​nio​na, za​nim na​wet wy​lo​so​wa​ła li​‐ te​ry. Wła​ści​wie tyl​ko szu​ka​ła za​czep​ki. Dla An​nie była to for​ma te​ra​pii. Gra​ło się bez po​sza​no​wa​nia ja​kich​kol​wiek za​sad. An​nie na​zy​wa​ła to dwu​ję​zycz​nym scrab​‐

ble’em i li​czy​ły się wszyst​kie wy​ra​zy – fran​cu​skie, an​giel​skie, z błę​dem, na​zwy wła​‐ sne, na​wet nie​ist​nie​ją​ce. Nie moż​na było do​szu​kać się w tym sen​su. Jak przy​pusz​‐ czał Lu​cas, je​dy​nym ce​lem gry było umoż​li​wie​nie An​nie oszu​ki​wa​nia, a po​tem wpad​nię​cia w złość, kie​dy przy​ja​ciel wy​tknął jej, że kan​tu​je. Le​d​wie uło​ży​li dwa sło​‐ wa, An​nie przy​pu​ści​ła atak: – No i na co cze​kasz? Aż skoń​czy się głód na świe​cie? – Chy​ba te​raz two​ja ko​lej? – Cho​dzi mi o Lolę. Cze​mu tak zwle​kasz z po​de​rwa​niem jej? – Skąd przy​pusz​cze​nie, że w ogó​le mam na to ocho​tę? An​nie po​spiesz​nie prze​su​wa​ła kloc​ki z li​te​ra​mi. – Atut, ba​tut, za​tut. Za​tut. Jest ta​kie sło​wo? – Chy​ba po chiń​sku – po​wie​dział, zer​ka​jąc na nią znad szkieł do czy​ta​nia, wy​‐ pa​tru​jąc oznak nad​cią​ga​ją​ce​go wy​bu​chu. Mia​ła na so​bie bia​łą ko​szul​kę, w któ​rej było jej bar​dzo do twa​rzy. Na​gie ra​mio​na były gład​kie i sil​ne. Gra w scrab​ble’a do​‐ brze jej ro​bi​ła jak le​kar​stwo. Poza tym Lu​cas lu​bił chwi​le, kie​dy sie​dzie​li tyl​ko we dwo​je jak sta​re mał​żeń​stwo. – Co ci leży na ser​cu? – Co? Nic mi ni​g​dzie nie leży. Może w po​rów​na​niu z nią wy​da​ję się nie​spo​koj​‐ na. Lola – po​my​ślał. No tak, Lola. – Nikt was nie po​rów​nu​je – za​pew​nił. Ja po​rów​nu​ję, ja sama. – Nie je​stem taka jak ona. Wiesz, słod​ka, po​zy​tyw​na, pan​na ide​al​na. – An​nie od​gar​nę​ła wpa​da​ją​ce jej do oczu wło​sy. – Prze​cho​dzę fazę… – za​sta​no​wi​ła się. – Chy​ba sło​wo, któ​re​go szu​kam, to nie​za​do​wo​le​nie? Lu​cas przyj​rzał się plan​szy. – To dłu​gi wy​raz. Gdzie go za​mie​rzasz po​ło​żyć? – Nie​za​do​wo​le​nie mnie wy​peł​nia. A to – po​wie​dzia​ła, ukła​da​jąc li​te​ry Z-A-T-UT – moje sło​wo. Lu​cas po​my​ślał przez chwi​lę i do​ło​żył A-N-G pod po​sta​wio​nym przez An​nie „Z”, two​rząc „zang”. – Ej! – obu​rzy​ła się. – To „oszust” po kan​toń​sku. An​nie opar​ła łok​cie o stół, pod​par​ła dłoń​mi twarz i wbi​ła wzrok w swój ze​staw li​ter. – Po pro​stu ina​czej wy​cho​wu​je​my dzie​ci, to wszyst​ko. Choć nie, ona w za​sa​‐ dzie nie wy​cho​wu​je swo​ich, tyl​ko po​zwa​la im ro​snąć dzi​ko jak… chwa​sty. A Ma​xen​‐ ce uczy się od Lii. Mały drań wy​wró​cił wczo​raj ga​ła​mi, kie​dy po​pro​si​łam, żeby po​‐

mógł mi po​zmy​wać. Lu​cas prze​kła​dał swo​je li​te​ry. – Nie je​steś w sta​nie wszyst​kie​go kon​tro​lo​wać. – Ja kon​tro​lu​ję? Ja? – An​nie uło​ży​ła wy​raz „wred​ny”. – Lola zbie​ra od cór​ki baty psy​chicz​ne i fi​zycz​ne i wszy​scy je​ste​śmy tego świad​ka​mi, z chłop​ca​mi włącz​nie, ale ona w ogó​le nie do​pusz​cza tego do świa​do​mo​ści. Może wy​da​je jej się, że do​pó​ki ona tego nie do​strze​ga, to ja też nie za​uwa​żę. Lola pro​wa​dzi taką grę… uni​ków! O, to traf​ne okre​śle​nie. Gra uni​ków. – Co za wni​kli​wa ana​li​za – do​ku​czał jej Lu​cas. – Zwra​caj się do mnie: dok​to​rze Freu​dzie. – Może nie lubi kon​fron​ta​cji. – A to na pew​no! Przy niej wy​cho​dzę pew​nie na ja​kąś wy​bu​cho​wą ma​niacz​kę. Lu​cas po​pa​trzył na nią znad oku​la​rów. – An​nie, ty je​steś wy​bu​cho​wa. Ko​bie​ta za​mar​ła, rzu​ca​jąc mu gniew​ne spoj​rze​nie. – Ja? Wska​zał na nią pal​cem. – Ty. – Niby kie​dy je​stem wy​bu​cho​wa? – Przez więk​szość cza​su – od​wa​żył się Lu​cas, po czym spo​koj​nie uło​żył na plan​‐ szy sło​wo, się​gnął po dłu​go​pis i sta​ran​nie do​pi​sał dwa​dzie​ścia trzy punk​ty w swo​jej ko​lum​nie. An​nie wy​glą​da​ła, jak​by szy​ko​wa​ła się do wy​da​nia z sie​bie strasz​li​we​go okrzy​ku albo rzu​ce​nia plan​szą o ścia​nę. Jed​nak za​miast tego od​su​nę​ła swo​je li​ter​ki na pod​‐ staw​ce i scho​wa​ła twarz w dło​niach. – Je​stem okrop​na, nie da się mnie lu​bić – po​wie​dzia​ła. Lu​cas pa​trzył na nią osłu​pia​ły. Nie chciał jej spra​wić przy​kro​ści, tyl​ko okre​ślić to, co oczy​wi​ste. Ak​cep​to​wał jej wy​bu​cho​wą stro​nę, a na​wet mu się po​do​ba​ła jak zresz​tą każ​da stro​na An​nie. Jej wy​bu​cho​wość go w żad​nym ra​zie nie od​stra​sza​ła. Tyl​ko jak to po​wie​dzieć, a jed​no​cze​śnie nie… Wes​tchnął cięż​ko. – Oczy​wi​ście, że da się cie​bie lu​bić. Wy​bu​cho​wa to nie​wła​ści​we sło​wo. Mia​łem na my​śli… cią​gle w po​śpie​chu, szyb​ka. A może po​wi​nie​nem po​wie​dzieć… nie​prze​‐ wi​dy​wal​na? Z tobą to tro​chę jest tak, jak​by trzy​mać w domu gra​nat. – Więc bo​isz się mnie? – Ja? Skąd​że. Ja​sne, że nie – od​po​wie​dział, choć w tej chwi​li przy​szło mu na myśl, że na wie​le spo​so​bów jed​nak od​czu​wał lęk. – My​śla​łem ra​czej o Loli czy Al​‐

thei, a na​wet dzie​ciach. – Ja​kich dzie​ciach? Chy​ba nie mo​ich? Lu​cas miał so​bie tro​chę za złe szcze​rość, ale po​wie​dział: – Wszy​scy oba​wia​my się nie​co two​ich re​ak​cji. An​nie wy​pu​ści​ła z płuc całe po​wie​trze. Wsta​ła, z po​wro​tem usia​dła, po czym wy​buch​nę​ła pła​czem. – Je​stem ję​dzą. – Nie je​steś, An​nie! – Lu​cas po​rwał pu​deł​ko chu​s​te​czek. – Je​steś tyl​ko tro​chę… nad​po​bu​dli​wa. Skąd w ogó​le cała ta au​to​ana​li​za? – Lola mi po​wie​dzia​ła, że je​stem ję​dzą. – Lola ci po​wie​dzia​ła? – Dała do zro​zu​mie​nia. I ma ra​cję. Przy John​nym wiecz​nie cho​dzi​łam wku​rzo​‐ na. – Lu​cas za​marł jak za​wsze, kie​dy An​nie wspo​mi​na​ła o mężu. Już daw​no so​bie po​przy​siągł, że ni​g​dy nie po​wie na nie​go złe​go sło​wa. – Po pro​stu czu​łam się nie​‐ pew​nie – cią​gnę​ła An​nie. Wy​dmu​cha​ła nos. Wi​dział, jak wal​czy ze łza​mi. – Za​wsze mar​twi​łam się o inne ko​bie​ty, by​łam po​dejrz​li​wa. Chy​ba nie mam zbyt uf​nej na​tu​‐ ry – do​da​ła. Lu​cas ujął jej dłoń. Prze​szy​wał go jej smu​tek. Tyle było spraw, o któ​rych nie wa​‐ żył się po​wie​dzieć, a jed​no​cze​śnie tak wie​le oka​zji, żeby przy​znać, co my​śli o John​‐ nym, o ich mał​żeń​stwie, o jego śmier​ci i o spo​so​bie ży​cia. Czuł, jak nie​wy​po​wie​‐ dzia​ne praw​dy palą go od środ​ka. A jed​nak nie wy​ja​wiał ich ze stra​chu. Z sza​cun​ku dla zmar​łe​go czło​wie​ka. Z po​wo​du gry uni​ków. – Wręcz prze​ciw​nie, uwa​żam, że je​steś bar​dzo ufna – po​wie​dział szcze​rze. – Je​stem jak so​pel lodu, któ​ry ni​g​dy się nie topi. Nie po​zwa​lam so​bie na za​ba​‐ wę, sama nie wiem dla​cze​go – łka​ła. – Nie ma nic złe​go w tym, żeby mieć pra​gnie​nia, cze​goś wy​cze​ki​wać, o czymś śnić – szep​nął Lu​cas, za​dzi​wio​ny, że roz​mo​wa ze​szła do​kład​nie na te tory, na któ​re od daw​na chciał ją ścią​gnąć, ale były to do​tąd te​ma​ty za​ka​za​ne. Łzy spły​wa​ły An​nie po po​licz​kach, a Lu​cas de​li​kat​nie ma​so​wał kciu​kiem wnę​‐ trze jej dło​ni. – Tak bar​dzo boję się prze​żyć za​wód, że nie wiem na​wet, gdzie za​cząć tego szu​kać – ode​zwa​ła się. – Cze​go szu​kać? – spy​tał szep​tem. – Chy​ba… szczę​ścia. – Cza​sem szczę​ście pa​trzy ci pro​sto w twarz – po​wie​dział Lu​cas, spo​glą​da​jąc wprost na nią.

An​nie gniew​nym ru​chem otar​ła łzy. Wra​ca​ła jej zwy​kła moc, wzy​wa​na siłą woli, i An​nie spy​cha​ła na bok praw​dzi​we uczu​cia. Jed​nak Lu​cas nie pusz​czał jej dło​ni. Niech sama ją wy​su​nie. – Nie chcę czczej ga​da​ni​ny – oznaj​mi​ła – tyl​ko dzia​ła​nia. Na​gle zo​rien​to​wa​łam się, że pra​gnę wię​cej z ży​cia… dla sie​bie. – To do​brze – po​chwa​lił. Roz​legł się dźwięk te​le​fo​nu i na​strój prysł. An​nie sko​czy​ła na rów​ne nogi. Po chwi​li wy​cią​ga​ła do Lu​ca​sa rękę ze słu​chaw​ką. – Dzwo​nią z com​mis​sa​riat de po​li​ce. Chy​ba upie​cze ci się dzi​siaj prze​gra​na w scrab​ble’a. • Cmen​tarz był już daw​no za​mknię​ty. Ja​red wie​dział do​sko​na​le, jak to się skoń​czy. Był w peł​ni świa​dom, spo​dzie​wał się kon​se​kwen​cji i miał to gdzieś. Przy​siadł na ka​mien​nej pły​cie gro​bu i po​ło​żył w tra​wie nie​du​ży przed​miot owi​nię​ty w bia​ły pa​‐ pier. Grób mat​ki jesz​cze wciąż wy​glą​dał na nowy. Wi​dać było wy​raź​ną róż​ni​cę mię​dzy tra​wą ro​sną​cą na jej gro​bie i tą na gro​bie obok, jak​by mama nie była do koń​ca prze​ko​na​na, czy rze​czy​wi​ście chce tam zo​stać. Wi​dział ją, peł​ną en​tu​zja​zmu i ener​gii, śmie​ją​cą się gło​śno, gdzie​kol​wiek te​raz była, śmie​ją​cą się tak jak wte​dy, gdy on i So​phie byli mali. Na​wet gdy zgi​nął ich tata, mama nie prze​sta​ła być sil​na. Wy​da​wa​ła mu się nie​po​ko​na​na. Jed​nak utra​ta có​recz​ki ode​bra​ła jej chęć do ży​cia. Czę​sto my​ślał o tym, że umie​ra​jąc, po​zby​ła się wresz​cie bólu, któ​ry dźwi​ga​ła tyle lat. Za​nim So​phie za​cho​ro​wa​ła, mimo że za​bra​kło taty i w oczy zaj​rza​ła bie​da, byli szczę​śli​wi. W nie​dzie​lę był na obiad pie​czo​ny kur​czak, a na de​ser ciast​ka, ekle​ry, za​wsze ta​kie same. Ra​zem z sio​strzycz​ką naj​bar​dziej lu​bi​li ka​wo​we, mama wo​la​ła cze​ko​la​do​we. Wpy​cha​li je so​bie do buzi na wy​ści​gi, a mat​ka ja​dła po​wo​li. Kie​dy dzie​ci już spa​ła​szo​wa​ły swo​je słod​ko​ści, dzie​li​ła się z nimi wła​snym ekler​kiem. Tak bar​dzo za​le​ża​ło jej, żeby być dum​ną z Ja​re​da, i na​praw​dę mo​gła od​czu​wać dumę. Znał jej pra​gnie​nie, więc wal​czył o suk​ces, uzna​nie, pie​nią​dze. Ale chciał tego dla niej, nie dla sie​bie. Sta​rał się o to wszyst​ko, żeby ją uszczę​śli​wić, a tak​że, żeby za​pew​nić, że wszyst​ko u nie​go do​brze, że ma w ży​ciu cel. Cho​ro​bę mat​ki zdia​gno​zo​wa​no jako sta​rość, ale była za mło​da na sta​rość! Nie okre​ślo​no przy​czy​ny zgo​nu, nie zna​le​zio​no uszko​dzo​nych or​ga​nów, nie był to rak, nie od​kry​to gu​zów czy za​ka​że​nia, po pro​stu ser​ce zmę​czy​ło się bi​ciem. Za​czę​ło się lata temu, kie​dy pew​ne​go dnia po​ło​ży​ła się w łóż​ku i tak już zo​sta​ła, za​po​mi​na​jąc

na​wet o je​dze​niu czy my​ciu. Pod​da​ła się i trud​no ją było wi​nić. Wpro​wa​dził się do niej i ma​lo​wał ją, aż sko​na​ła. Do​pie​ro po jej śmier​ci do​tar​ło do nie​go, jak bar​dzo jego pra​ca była z nią zwią​za​na i że to ona, nie jego sztu​ka, była sen​sem jego ist​nie​‐ nia. Ni​g​dy nie był za​ko​cha​ny. Nie do​pusz​czał tego ro​dza​ju przy​wią​za​nia i te​raz za​‐ sta​na​wiał się, czy to dziw​ne uczu​cie, ta fa​scy​na​cja Al​theą to wła​śnie mi​łość. Czy mi​łość po​win​na przy​po​mi​nać ma​ka​brycz​ną ob​se​sję? Czy w ogó​le był zdol​ny do ob​‐ se​sji, któ​ra nie by​ła​by ma​ka​brycz​na? Nie miał żad​nej ścią​gi, z któ​rej mógł​by sko​‐ rzy​stać. Było dla nie​go ja​sne, że dziew​czy​na znę​ca się nad swo​im cia​łem. Bu​dzi​ło w nim to złość, a jed​no​cze​śnie pra​gnie​nie, by ją oca​lić. Nie czuł po​żą​da​nia, bo Al​‐ thea nie po​cią​ga​ła go sek​su​al​nie. Wy​glą​da​ła na cho​rą. Czy wi​dział w niej młod​szą sio​strzycz​kę? Nie, to nie to. Była pięk​na i jed​no zer​k​nię​cie na nią było jak cios obu​‐ chem. Je​śli ist​nia​ła na​mięt​ność bez żą​dzy, to on wła​śnie ją od​czu​wał. Czy brak po​‐ żą​da​nia ozna​czał wyż​szą for​mę mi​ło​ści? Ja​red od​wi​nął bia​ły pa​pier i wy​jął ka​wo​we​go ekler​ka. Sie​dząc na zim​nej pły​cie, jadł w ci​szy. Wdy​chał wil​got​ne po​wie​trze, za​pach od​le​głej jesz​cze wio​sny. Gdzieś w od​da​li bły​snę​ły la​tar​ki, świa​tła zbli​ża​ły się w jego stro​nę. Wy​ło​wił z mro​ku syl​‐ wet​ki dwóch straż​ni​ków, czerń na czer​ni. Chwi​lę póź​niej za​trzy​ma​li się przy nim. – Mon​sieur ni​g​dy nie na​uczy się przy​cho​dzić tu jak wszy​scy, kie​dy bra​ma jest otwar​ta? – spy​tał chud​szy z męż​czyzn. – Nie, on jest po​nad to, wiel​ki pan – do​ciął gru​bas. – Tym ra​zem za​bie​rze​my pana na ko​mi​sa​riat, mon​sieur. Ja​red zmiął pa​pier i wło​żył do kie​sze​ni. – Pa​no​wie, pro​wadź​cie – po​wie​dział.

U

15

nas wszyst​ko w po​rząd​ku – po​wie​dzia​ła mat​ka Al​thei nie​obec​nym gło​‐ sem. – A jak mi​ja​ją wam week​en​dy, kie​dy ja je​stem w Pa​ry​żu? – spy​ta​ła cór​ka. – Week​en​dy są w po​rząd​ku. – Moje week​en​dy są peł​ne atrak​cji i bar​dzo gło​śne głów​nie z po​wo​du bie​ga​ją​‐ cych wo​kół dzie​cia​ków. – Pa​me​la nie wy​ka​za​ła za​cie​ka​wie​nia, czy​je to dzie​ci, więc Al​thea opo​wia​da​ła da​lej. – Wresz​cie wy​bra​łam się na wie​żę Eif​fla – zmy​śla​ła. – Było tak wy​so​ko, że wszyst​ko było wi​dać. – Świet​nie – sko​men​to​wa​ła mat​ka. Świet​nie? Al​thea za​drża​ła. – No do​brze, mu​szę już koń​czyć, ktoś inny chce sko​‐ rzy​stać z te​le​fo​nu – skła​ma​ła. – Mnó​stwo tu za​mie​sza​nia, no i wszy​scy dzie​li​my je​‐ den te​le​fon, ro​zu​miesz. – Do​brze, w ta​kim ra​zie po​roz​ma​wia​my kie​dy in​dziej. Do wi​dze​nia. – Ko​cham cię, mamo! – Tak, tak – po​wie​dzia​ła Pa​me​la. – Tę​sk​nię! Uca​łuj tatę ode mnie. – Do​brze, pa. – I roz​łą​czy​ła się. Al​thei zbie​la​ły kost​ki od za​ci​ska​nia dło​ni na słu​chaw​ce. Mat​ka nie mia​ła nic do po​wie​dze​nia, a co gor​sza, o nic też nie py​ta​ła. Tak za​wsze wy​glą​da​ły ich re​la​cje. Może Pa​me​la cier​pia​ła na zbyt głę​bo​ką de​pre​sję, żeby wy​ka​zać za​in​te​re​so​wa​nie cór​ką czy czym​kol​wiek in​nym, a może była za​ję​ta tyl​ko sobą i tym, co bez​po​śred​‐ nio jej do​ty​czy​ło. Wy​jazd Al​thei do Pa​ry​ża ze​rwał bez​po​śred​ni kon​takt z ży​ciem mat​ki. Dziew​czy​na mia​ła dwa​dzie​ścia pięć lat i po raz pierw​szy do​pu​ści​ła do sie​bie myśl, że chy​ba nie tak po​win​ny za​cho​wy​wać się mat​ki. Miesz​ka​jąc u An​nie od nie​‐ speł​na mie​sią​ca, nie mo​gła nie za​uwa​żyć, co ro​bią mamy. Je​śli aku​rat nie spę​dza​ły cza​su z dzieć​mi, to o nich roz​ma​wia​ły, my​śla​ły i w ogó​le całe ich ży​cie ob​ra​ca​ło się wo​kół ich po​ciech. Pew​nie, dzie​cia​ki w tym domu były małe, a ona sama była już do​ro​słą ko​bie​tą, ale po​sta​wa Pa​me​li była za​wsze taka sama. W naj​lep​szym ra​zie była głu​cha i obo​jęt​na, w naj​gor​szym – kar​cą​ca. To Al​thea, bę​dąc dziec​kiem, dba​ła o do​bre sa​mo​po​czu​cie mat​ki. To ona sta​wa​ła na gło​wie, pró​bu​jąc wy​czy​tać z twa​‐ rzy mat​ki ozna​ki nie​za​do​wo​le​nia i bólu a cza​sem być może, prze​lot​ny prze​błysk ra​do​ści. Jak to moż​li​we? Dla​cze​go te rzad​kie chwi​le za​do​wo​le​nia po​ja​wia​ły się tyl​‐ ko wte​dy, gdy cór​ka przy​no​si​ła wie​ści o wła​snej po​raż​ce lub nie​szczę​ściu? Mimo że

była tego wszyst​kie​go świa​do​ma – choć może tyl​ko to wy​czu​wa​ła? – wciąż mia​ła na​dzie​ję, że mat​ka za​in​te​re​su​je się jej ży​ciem we Fran​cji. Albo że się za​nie​po​koi, choć odro​bi​nę. Nie mo​gła wręcz uwie​rzyć, że Pa​me​la nie spy​ta​ła jej na​wet jesz​cze o pa​ry​ski ad​res czy nu​mer te​le​fo​nu. Smut​ną praw​dą było to, że gdy​by Al​thea prze​‐ sta​ła dzwo​nić, mat​ka nie mia​ła​by żad​ne​go spo​so​bu, by ją od​na​leźć. To był​by ko​‐ niec. – Je​stem zdro​wa – po​wie​dzia​ła wte​dy do An​nie. – A nie wy​glą​dasz – od​pa​ro​wa​ła tam​ta. Na po​cząt​ku wy​da​wa​ło jej się, że ma wszyst​ko pod kon​tro​lą, ale ja​koś jej się to wy​mknę​ło. Nie cho​dzi​ło już o nie​je​dze​nie – te​raz je​dze​nie zże​ra​ło ją. Sza​la​ła w niej woj​na, w któ​rej Al​thea była za​ra​zem na​jeźdź​cą i ob​le​ga​nym. Była stre​fą wo​jen​ną. Wro​giem nie był już tyl​ko tłuszcz; wal​ka to​czy​ła się o prze​trwa​nie. Wsta​nie z łóż​‐ ka, obu​dze​nie w so​bie chę​ci do cze​go​kol​wiek, uga​sze​nie nie​chę​ci wo​bec in​nych lu​‐ dzi, za​ufa​nie ko​muś, za​trzy​ma​nie w żo​łąd​ku ba​na​na, prze​ży​cie choć kil​ku nor​mal​‐ nych chwil w cią​gu dnia. Jak da​le​ko była go​to​wa zajść, żeby do​star​czyć mat​ce por​‐ cji cho​rej ra​do​ści lub oży​wić w niej in​stynkt ma​cie​rzyń​ski, do któ​re​go naj​wy​raź​niej nie była zdol​na? Tyl​ko że te​raz wpa​dła już zbyt głę​bo​ko, żeby wy​do​brzeć lub na​wet po​żą​dać po​pra​wy. Mia​ła wpra​wę wy​łącz​nie w cier​pie​niu i na​wet nie pa​mię​ta​ła, jak to jest – do​brze się czuć. Czy kie​dy​kol​wiek po​zna​ła to uczu​cie? Po​szła na górę. Dom był pu​sty, przy​naj​mniej tak się zda​wa​ło. Dzie​ci w szko​le, An​nie i Lola bu​szu​ją gdzieś po mie​ście. Te dwie już wszyst​ko ro​bi​ły ra​zem. Al​thea z przy​mknię​ty​mi ocza​mi wspi​na​ła się po scho​dach, trzy​ma​jąc się ba​rier​ki. Po​ręcz była gład​ka i cie​pła. Stop​nie były gdzie​nie​gdzie nie​rów​ne, czu​ła to bo​sy​mi sto​pa​mi. Pach​nia​ło wo​skiem i zupą. Na jej pię​trze było tro​je drzwi: do jej sy​pial​ni, do po​ko​ju Ja​re​da i do po​miesz​cze​nia peł​ne​go ru​pie​ci, ale tam nikt nie za​glą​dał. Miesz​ka​li na ci​chym pię​trze. Kie​dy wie​dzia​ła na pew​no, że wszy​scy wy​szli, Al​thea mia​ła w zwy​cza​ju cho​dzić po ca​łym domu, otwie​ra​jąc drzwi, sza​fy, szu​fla​dy. Kosz na śmie​ci w po​ko​ju Loli był pe​łen li​stów do ja​kie​goś Mar​ka, a na pod​ło​dze le​ża​ły po​roz​kła​da​ne pi​sma o zdro​‐ wiu i ma​cie​rzyń​stwie. Sy​pial​nia An​nie była naj​cie​kaw​sza ze wzglę​du na al​bu​my peł​ne ro​bio​nych rok po roku zdjęć chłop​ców i ja​kie​goś przy​stoj​nia​ka. Oto tata z sy​‐ na​mi na pla​ży. Tu ob​cho​dzą Boże Na​ro​dze​nie. Tu​taj oj​ciec z chłop​ca​mi na nar​tach. A gdzie An​nie? Pew​nie to ona trzy​ma​ła apa​rat, sama po​ja​wia​ła się na nie​wie​lu fot​‐ kach. We wcze​śniej​szych cza​sach wy​glą​da​ła zu​peł​nie ina​czej niż te​raz. Pro​mie​nia​ła szczę​ściem, pa​trząc pro​sto w obiek​tyw z miną, ja​kiej Al​thea ni​g​dy nie wi​dzia​ła na jej twa​rzy – fi​glar​ną i od​prę​żo​ną. Jed​nak z bie​giem lat wy​raz szczę​ścia w jej oczach

i jej zdję​cia w ogó​le sta​wa​ły się co​raz rzad​sze. Z ko​lei męż​czy​zna z al​bu​mów mógł​‐ by być sław​nym ak​to​rem, któ​ry wy​glą​dał co​raz mło​dziej i le​piej z każ​dym mi​ja​ją​‐ cym ro​kiem. Po​kój Ja​re​da był za​mknię​ty na klucz. Naj​pierw za​sta​na​wia​ła się, czy on w ogó​le tu miesz​ka, lecz po ja​kimś cza​sie za​uwa​ży​ła pe​wien sche​mat. Dbał o to, żeby być nie​obec​nym pod​czas po​sił​ków, zja​wiał się w domu bez​sze​lest​nie bar​dzo póź​no w nocy, cza​sem na​wet o brza​sku. Po​tem spał, za​wsze pa​no​wa​ła u nie​go ni​czym nie​zmą​co​na ci​sza, tak że Al​thea nie była pew​na, czy on w ogó​le jest w środ​ku. Na​‐ uczy​ła się roz​po​zna​wać jego obec​ność po za​pa​chu pa​pie​ro​sów, traw​ki i roz​pusz​‐ czal​ni​ka do farb. Moż​na było to po​czuć, gdy przy​ło​ży​ło się nos do szpa​ry w drzwiach. Po po​łu​dniu Ja​red brał prysz​nic, zo​sta​wia​jąc po so​bie strasz​li​wy ba​ła​‐ gan. Mu​sia​ła po​tem dłu​go sprzą​tać. Dba​ła o jego rze​czy. Roz​wie​sza​ła jego ręcz​nik do wy​schnię​cia, od​kła​da​ła na miej​sce pian​kę i ma​szyn​kę do go​le​nia, za​krę​ca​ła szam​pon, prze​cie​ra​ła mo​pem płyt​ki pod​ło​gi, szo​ro​wa​ła umy​wal​kę. Któ​re​goś razu nie za​bra​ła z ła​zien​ki swo​jej szczot​ki i na​stęp​ne​go dnia zna​la​zła w niej kil​ka czar​‐ nych wło​sów Ja​re​da. Do​zna​ła szo​ku na myśl, że użył jej szczot​ki, przed​mio​tu tak oso​bi​ste​go. Po​tem już za​wsze zo​sta​wia​ła ją w ła​zien​ce. Raz ce​lo​wo nie oczy​ści​ła szczot​ki ze swo​ich wło​sów. Aż za​krę​ci​ło jej się w gło​wie, kie​dy na​za​jutrz zna​la​zła jego wło​sy splą​ta​ne ze swo​imi. Za​sta​na​wia​ła się, czy on też za​uwa​żył. Al​thei po​do​bał się jej żół​ty po​ko​ik. Prze​sta​ła ście​lić łóż​ko i od​kła​dać na miej​sce ubra​nia. W jej sy​pial​ni pa​no​wał ba​ła​gan od​wrot​nie pro​por​cjo​nal​ny do czy​sto​ści w ła​zien​ce. Każ​de​go dnia przez kil​ka go​dzin wy​glą​da​ła przez okno. Je​śli wy​trwa​ła chwi​lę w zu​peł​nym bez​ru​chu, sta​wa​ła się nie​wi​dzial​na dla pta​ków, któ​re pod​fru​‐ wa​ły cał​kiem bli​sko, przy​sia​da​jąc na me​ta​lo​wej ba​lu​stra​dzie bal​ko​nu, a cza​sem na​‐ wet pu​ka​jąc w szy​bę lub pa​trząc jej w oczy. Uni​ka​ła Ja​re​da i ni​g​dy nie pa​trzy​ła na nie​go, je​śli przy​pad​kiem zna​leź​li się w tym sa​mym po​ko​ju. Od​kąd po​ja​wił się w domu, ich ko​mu​ni​ka​cja ogra​ni​cza​ła się do szyb​kiej wy​mia​ny po​zdro​wień bon​jo​ur, com​ment ça va, dzień do​bry, jak się masz, po któ​rej obo​je po​spiesz​nie się od​da​la​li, nie pa​trząc so​bie w oczy. Tak wła​śnie re​‐ ago​wa​ła na męż​czyzn, szcze​gól​nie je​śli jej się po​do​ba​li, tym sa​mym grze​biąc wszel​‐ kie na​dzie​je na zwią​zek. Wma​wia​ła so​bie, że jej to od​po​wia​da. Zresz​tą zda​wa​ła so​‐ bie spra​wę, że nie ma u Ja​re​da żad​nych szans. Dla ko​goś ta​kie​go za​wsze po​zo​sta​‐ nie nie​wi​dzial​na. Nie​mal wo​la​ła, kie​dy Ja​re​da nie było, bo mo​gła go so​bie wy​obra​‐ żać. Ma​rzy​ła o nim do ko​lej​ne​go spo​tka​nia, zer​k​nię​cia. Śni​ła na ja​wie o spa​ce​rach uli​ca​mi Pa​ry​ża we dwo​je. O tym, że trzy​ma​ją się za ręce. •

To było ostat​nie miej​sce, w ja​kim po​wi​nien się zna​leźć Lu​cas, bio​rąc pod uwa​gę jego na​strój. Przed ka​wiar​nią przy rue de Pas​sy opo​ny śli​zga​ły się po jezd​ni. Mar​z​‐ ną​cy deszcz pa​dał od czte​rech dni. We​wnątrz lo​ka​lu pa​no​wał gwar – eks​pre​sy do kawy szu​mia​ły, kel​ne​rzy wy​krzy​ki​wa​li za​mó​wie​nia, brzę​cza​ły na​czy​nia i sztuć​ce. Przy ba​rze było tak cia​sno, że mu​siał pić kawę z ra​mio​na​mi przy​ci​śnię​ty​mi do bo​‐ ków. Naj​wy​raź​niej nikt nie miał ocho​ty wy​ściu​bić stąd nosa i uznać, że skoń​czy​ła się już dwu​go​dzin​na prze​rwa na lunch. Sie​dze​nie tu spra​wia​ło lu​dziom przy​jem​‐ ność, mimo że po​wie​trze prze​sy​co​ne było za​pa​chem plat du jour, da​nia dnia, i gę​ste od dymu z pa​pie​ro​sów, a szy​by w oknach były za​pa​ro​wa​ne z po​wo​du wil​go​ci i cie​‐ pła bi​ją​ce​go z ludz​kich ciał. Lu​cas był sta​łym by​wal​cem lo​ka​li, miał do​świad​cze​nie w wy​kra​wa​niu dla sie​bie miej​sca w tłocz​nych pa​ry​skich ka​wiar​niach, zwy​kle nie na​rze​kał, ale tego dnia tłum był nie do znie​sie​nia. Hu​mo​ru nie po​pra​wiał mu wi​‐ dok nie​ogo​lo​ne​go i nie​umy​te​go Ja​re​da, któ​ry po​że​rał wła​śnie dru​gą ka​nap​kę cro​‐ que-mon​sieur, przy​kle​jo​ny le​wym ra​mie​niem i bar​kiem do ojca chrzest​ne​go. Lu​cas lu​bił po​rzą​dek i wy​wra​cał mu się żo​łą​dek, gdy pa​trzył, jak sto​pio​ny ser z ka​nap​ki Ja​re​da nie tyl​ko ka​pie na ta​lerz, ale spły​wa po trzy​dnio​wym za​ro​ście chrze​śnia​ka. – Pew​ne​go dnia nie bę​dzie mnie pod ręką, żeby cię wy​ku​pić – rzekł oskar​ży​ciel​‐ sko. – Któ​re​goś razu wy​ja​dę z mia​sta i bę​dziesz gnił na ko​mi​sa​ria​cie. Ja​red wzru​szył ra​mio​na​mi, nie prze​ry​wa​jąc po​sił​ku. Lu​cas od​no​to​wał, że już któ​ryś raz zo​stał po​trą​co​ny łok​ciem przez fa​ce​ta z dru​giej stro​ny, ale nie do​cze​kał się prze​pro​sin. Klien​ci lo​ka​lu byli ubra​ni bez kla​sy i sty​lu, mie​li zbyt ja​skra​we kra​‐ wa​ty, gry​zą​ce się ko​lo​rem z ko​szu​la​mi, i nie​chluj​nie skro​jo​ne gar​ni​tu​ry. Jego zda​‐ niem wy​glą​da​li jak al​fon​si. Do ta​kiej ka​te​go​rii na​le​żał tak​że John​ny. To, co An​nie kie​dy​kol​wiek w nim wi​dzia​ła, po​zo​sta​nie dla nie​go za​gad​ką. Męż​czyź​ni re​cho​ta​li i wle​pia​li spoj​rze​nia w sto​lik wio​sen​nie ubra​nych ko​biet. Pa​nie chi​cho​ta​ły, eks​po​‐ no​wa​ły gołe nogi. I znów ru​sza wio​sen​ny ta​niec. Za​smu​ci​ło go to. Czy nad​cho​dzi ko​lej​na wio​sna, kie​dy z nie​chę​cią bę​dzie go​nił za ko​lej​ny​mi spód​nicz​ka​mi, a ko​bie​‐ ta, na któ​rej na​praw​dę mu za​le​ży, bę​dzie mu da​lej umy​kać? Z tru​dem przy​cho​dzi​ło mu przy​zna​nie, że przy​czy​na jej nie​do​stęp​no​ści jest pro​sta. Moż​na ją za​wrzeć w jed​nym zda​niu: do​pó​ki nic nie przed​się​wziął, do​pó​ty w ogó​le miał ja​kieś szan​se. Tę​czo​wy pa​can znów trą​cił go ko​ści​stym łok​ciem, do resz​ty wy​pro​wa​dza​jąc go z rów​no​wa​gi. – An​nie bez prze​rwy robi alu​zje do fak​tu, że nie po​de​rwa​łem jesz​cze Loli. Dla​‐ cze​go tak na​ci​ska? Za​le​ży jej, że​bym to zro​bił, czy wręcz prze​ciw​nie? – Bądź męż​czy​zną, Lu​cas. Czas ru​szyć do boju. – Jesz​cze… no… Jesz​cze nie je​stem go​to​wy.

– Weź się za Lolę i sprawdź, co się sta​nie – po​ra​dził Ja​red. Lu​cas mach​nął ręką. – Gdy​by krę​cił mnie ro​mans z mo​del​ką, już daw​no by​ła​by moja – oznaj​mił. Ja​red ro​ze​śmiał się, co na chwi​lę roz​ja​śni​ło jego ob​li​cze – rzad​ki wi​dok. – Ja​kiś ty skrom​ny. Co stoi na prze​szko​dzie związ​ko​wi z tą kon​kret​ną mo​del​ką, sko​ro to dla cie​bie buł​ka z ma​słem? – Po​peł​nił​bym strasz​ny błąd, a to z dwóch przy​czyn. Po pierw​sze są te​raz z An​‐ nie no​wy​mi naj​lep​szy​mi przy​ja​ciół​ka​mi. Gdy​by ro​mans się skoń​czył, spra​wy w domu skom​pli​ko​wa​ły​by się nie​po​mier​nie. – Wziął głę​bo​ki od​dech. – A na do​da​‐ tek, mimo iż rzecz do​bie​gła​by koń​ca, wciąż na​ty​kał​bym się na nią u An​nie. – Dwa razy po​da​łeś ten sam po​wód. Lu​cas mach​nął ręką ze zło​ścią. – Nie mogę zmar​no​wać szan​sy zdo​by​cia An​nie, upra​wia​jąc seks z jej przy​ja​ciół​‐ ką su​per​mo​del​ką. W do​dat​ku pod da​chem An​nie. – Bien sûr, oczy​wi​ście – przy​tak​nął Ja​red. Się​gnął do kie​sze​ni po pie​nią​dze, ale ni​cze​go tam nie zna​lazł. – Wiesz, to su​per​mo​del​ka z mę​żem mi​lio​ne​rem. Mo​gło​by się oka​zać, że cię nie ze​chce. – A więc przyj​mij do wia​do​mo​ści, że we​dług An​nie przy​ję​ła​by mnie z otwar​ty​mi ra​mio​na​mi. – Lu​cas wziął ser​wet​kę, z ca​łej siły wbił ło​kieć w bok są​sia​da po le​wej, po czym bły​ska​wicz​nie przy​stą​pił do wy​cie​ra​nia ust. – Czy to cię dzi​wi? Uwa​żasz, że jest dla mnie za do​bra? Pew​nie ci się wy​da​je, że Lola może in​te​re​so​wać się tobą? No chy​ba pęk​nę ze śmie​chu – do​dał i za​re​cho​tał. – Nie jest w moim ty​pie – od​parł Ja​red. – Je​steś za mło​dy, żeby mieć ja​kiś typ. W two​im wie​ku ko​cha​łem się bez pa​mię​‐ ci z każ​dą ko​bie​tą na tyle ła​ska​wą, by po​wie​dzieć „tak”. – Wi​dzisz, tu się wła​śnie róż​ni​my. Ja je​stem wy​bred​ny – po​wie​dział Ja​red. Ku ogrom​nej uldze Lu​ca​sa chło​pak skoń​czył jeść i wy​cie​rał usta. – Tak czy ina​czej – ta dru​ga po​do​ba mi się o wie​le bar​dziej. Lu​cas zdę​biał. – An​nie? Ja​red po​pa​trzył na nie​go jak na wa​ria​ta. – Ja​sne, że nie An​nie. Ta jesz​cze inna. Lu​cas otwo​rzył oczy sze​rzej ze zdzi​wie​nia. – Któ​ra inna? Nie! Chy​ba nie masz na my​śli tej chu​dej? Ja​red wstał, wy​jął z kie​sze​ni ja​kąś po​ma​rań​czo​wą szmat​kę i za​czął ją so​bie owi​‐ jać wo​kół szyi jak sza​lik.

– A cze​mu nie ta chu​da? Lu​cas par​sk​nął śmie​chem. – Wy​bred​ny, ha, ha! – Zwin​nym ru​chem otwo​rzył port​fel z wę​żo​wej skó​ry, wy​‐ jął dwu​dzie​sto​eu​ro​wy bank​not i po​ło​żył go na bla​cie, pła​cąc za ich lunch. – Za​baw​‐ ny dzie​ciak z cie​bie – po​wie​dział, kle​piąc Ja​re​da po ple​cach. Gdy wy​cho​dził z ka​‐ wiar​ni, wciąż śmiał się w głos. • Ja​red sa​dził wiel​kie kro​ki, idąc w kie​run​ku domu An​nie. Mo​kre od desz​czu wło​sy wpa​da​ły mu do oczu. Chro​niąc pod kurt​ką spo​rą pła​ską pacz​kę owi​nię​tą w brą​zo​‐ wy pa​pier, mknął przez osie​dle i wresz​cie skrę​cił w uli​cę, przy któ​rej stał dom. Wo​‐ kół nie było ży​we​go du​cha. Poza męż​czy​zną w sza​rym płasz​czu, któ​ry trzy​mał w jed​nej ręce pa​ra​sol Bur​ber​ry, a smycz doga nie​miec​kie​go w dru​giej. Po chwi​li i on znik​nął, lek​ce​wa​żąc kupę, któ​rą jego pu​pil zo​sta​wił na chod​ni​ku. Dla​cze​go bo​‐ ga​te dziel​ni​ce Pa​ry​ża były tak po​zba​wio​ne ży​cia? Już wsko​czył na pro​wa​dzą​ce do wej​ścia schod​ki, ale po​śliz​nął się na mo​krym stop​niu i omal nie upadł. Prze​klął siar​czy​ście, po czym wło​żył klucz do zam​ka, prze​krę​cił i przez chwi​lę wal​czył z drzwia​mi, pró​bu​jąc otwo​rzyć je jed​ną ręką, bo dru​gą wciąż pod​trzy​my​wał pa​ku​nek. W domu pa​no​wa​ła bło​ga ci​sza, świa​tła były po​ga​szo​ne. An​nie pew​nie bu​szu​je na tar​gu, a dzie​ci sie​dzą w szko​le. Ja​red od​prę​‐ żył się, zdjął mo​krą kurt​kę i od​wie​sił ją na wie​szak. Po​tem na pa​lusz​kach wszedł po scho​dach, przy​zwy​cza​jo​ny do bez​sze​lest​ne​go po​ru​sza​nia się pod​czas noc​nych po​wro​tów do domu. Do​tarł do po​ko​ju, po​ło​żył pacz​kę na łóż​ku, wziął głę​bo​ki od​‐ dech, po czym wy​szedł na ko​ry​tarz trze​cie​go pię​tra – dłu​gi, wą​ski. Z po​wo​du bra​ku choć​by jed​ne​go okna pa​no​wał w nim nie​prze​nik​nio​ny mrok. Sta​nął przed sy​pial​nią Al​thei. Cze​kał, aż oczy przy​zwy​cza​ją się do ciem​no​ści. Przy​ło​żył ucho do drzwi i usły​szał we​wnątrz ja​kiś dźwięk. A więc jest u sie​bie. Za​pu​kał i szme​ry w po​ko​ju na​tych​miast usta​ły. Cze​kał i dzi​wił się, że dziew​czy​‐ na nie otwie​ra, żeby spraw​dzić kto to. Za​stu​kał po​now​nie, tym ra​zem moc​niej. I po raz trze​ci. „Uda​je, że jej nie ma”. Uśmiech​nął się na tę myśl. Czy spo​dzie​wa się, że to on? Pew​nie nie. Po​wi​nien był usza​no​wać jej pra​gnie​nie sa​mot​no​ści, ale za​szedł już tak da​le​ko, za​pu​kał trzy​krot​nie. Już po raz ko​lej​ny przy​kła​dał pal​ce do drzwi, ale po na​my​śle opu​ścił rękę. Stał tyl​ko nie​ru​cho​mo. Po dłuż​szej chwi​li w szpa​rze po​ja​wi​ła się gło​wa Al​thei, owi​nię​ta bia​łym ręcz​ni​‐ kiem. Dziew​czy​na wy​cią​gnę​ła szy​ję, żeby wyj​rzeć da​lej bez prze​kra​cza​nia pro​gu. Jego wzrok zdą​żył się przy​zwy​cza​ić do mro​ku, więc wi​dział ją cał​kiem wy​raź​nie.

Wy​glą​da​ła tak, jak​by wła​śnie wy​szła spod prysz​ni​ca. Mia​ła na so​bie bia​ły szla​frok frot​té za​wią​za​ny w pa​sie. Spoj​rza​ła w pra​wo, po​tem w lewo i na​gle zo​rien​to​wa​ła się, że stoi o kil​ka​na​ście cen​ty​me​trów od Ja​re​da. Za​mar​ła. A po​tem w jed​nej chwi​li cof​nę​ła się do po​ko​ju jak krab pu​stel​nik i nie​mal trza​snę​ła mu drzwia​mi przed no​‐ sem, za​nim zdą​żył się ode​zwać. Stał zu​peł​nie zdę​bia​ły. No, to była na​praw​dę że​nu​ją​ca sce​na, ale nie był pe​wien, czy wy​buch​nąć śmie​chem, czy zło​ścią. Z jed​nej stro​ny ku​si​ło go, żeby za​po​mnieć o ca​łym zaj​ściu, z dru​giej jed​nak dźwię​cza​ła mu w uszach jego wła​sna rada, któ​rej udzie​lił Lu​ca​so​wi: „Bądź męż​czy​zną. Czas ru​szyć do boju”. Zro​bił krok w tył i wró​‐ cił do swo​jej sy​pial​ni. Chwy​cił le​żą​cą na łóż​ku pacz​kę, roz​darł brą​zo​wy pa​pier, wy​‐ jął kry​ją​ce się pod nim bia​łe płót​no, po czym pod​szedł do drzwi Al​thei i za​pu​kał moc​no. – Ouvre la por​te, otwórz drzwi – za​żą​dał. Z po​ko​ju nie do​bie​gał naj​lżej​szy dźwięk, ale Ja​red wy​czu​wał cia​ło dziew​czy​ny na​pie​ra​ją​ce na drzwi. Czy oka​że się roz​cza​ro​wa​niem? Tak było w przy​pad​ku więk​‐ szo​ści ko​biet. Tyl​ko nie​licz​ne z jego snów, prze​ło​żo​ne na płót​no, ro​dzi​ły po​czu​cie sa​tys​fak​cji. – C’est moi, Ja​red – nie pod​da​wał się. – Ouvre, s’il te pla​ît. To ja, Ja​red. Otwórz, pro​‐ szę. Na​gle Al​thea otwo​rzy​ła drzwi na oścież. Za​sko​czy​ła Ja​re​da, któ​ry wie​dział, ile wy​sił​ku wkła​da​ła w uni​ka​nie go. Sta​ła w pro​gu ze spusz​czo​nym wzro​kiem i wi​szą​‐ cy​mi wzdłuż cia​ła rę​ka​mi. Za nią wi​dać było wzo​ro​wy nie​po​rzą​dek – pod​ło​gę za​sła​‐ ną ubra​nia​mi, skłę​bio​ną po​ściel. Ja​red są​dził, że zdą​ży​ła się już ubrać, jed​nak da​lej mia​ła na so​bie szla​frok. Za​sta​na​wiał się, czy dziew​czy​na zda​je so​bie spra​wę, jak jaw​ne za​pro​sze​nie wy​sy​ła oczy​wi​stą na​go​ścią kry​ją​cą się pod bia​łym ma​te​ria​łem. No i to nie​po​ście​lo​ne łóż​ko w pu​stym, ci​chym domu. Jej twarz nie wy​ra​ża​ła nic, choć była za​czer​wie​nio​na. Al​thea sta​ła w ide​al​nym bez​ru​chu i nie wie​dział, czy za​‐ raz wrza​śnie, roz​pad​nie się w proch, czy po​now​nie za​trza​śnie mu drzwi przed no​‐ sem. – Chcę… zro​bić… ma​lo​wać… cie​bie – wy​du​kał nędz​ną an​gielsz​czy​zną. – Dzię​ki, nie chcę, mer​ci, dzię​ku​ję – od​par​ła na​tych​miast. Na to wy​da​wa​ła się za​wsze go​to​wa – na od​mo​wę. Nie​za​leż​nie od tego, jaką przed​sta​wił​by pro​po​zy​cję. Mimo to na​dal ani drgnę​ła, a drzwi sta​ły otwo​rem. – Ja mogę wejść? – spy​tał. – Nie, nie – po​wie​dzia​ła sła​bo i za​ru​mie​ni​ła się jesz​cze moc​niej. Zer​k​nę​ła przez ra​mię na wnę​trze po​ko​ju. Ani razu nie spoj​rza​ła Ja​re​do​wi w oczy. Zro​zu​miał, że

i on cały czas uni​kał pa​trze​nia na nią. Tyl​ko w ten spo​sób mógł po​móc jej się chro​‐ nić. Al​thea, choć zim​na jak lód od szyi w dół, wrza​ła jak lawa od szyi w górę. Nie od​ry​wa​ła wzro​ku od swo​ich stóp, a usta drża​ły jej lek​ko. Roz​szy​fro​wa​nie jej było tak ba​nal​nie pro​ste, że Ja​re​do​wi zro​bi​ło się wstyd i na​tych​miast po​czuł się od​po​‐ wie​dzial​ny za wtar​gnię​cie w jej za​bez​pie​czo​ny przed wszyst​kim świat. Je​śli te​raz wpu​ści go do środ​ka, może za​cząć na nim po​le​gać. Może się na​gle oka​zać, że po​łą​‐ czy ich ja​kaś więź, a to ozna​cza​ło brze​mię, na któ​re nie był chy​ba go​to​wy. Ale je​śli w tej chwi​li ją zo​sta​wi, po​wie „prze​pra​szam” i „do zo​ba​cze​nia in​nym ra​zem”, to może być pe​wien, że in​ne​go razu nie bę​dzie. Więc wszedł do po​ko​ju bez sło​wa i de​li​kat​nie za​mknął za sobą drzwi. • Z po​cząt​ku Al​thea mu​sia​ła spiąć każ​dy mię​sień w swo​im cie​le, żeby po​wstrzy​mać je przed drże​niem. Gdy tyl​ko wkro​czył do po​ko​ju, wy​peł​nił swo​ją oso​bą ca​lu​sień​ką prze​strzeń. Ob​cość i wspa​nia​łość jego za​pa​chu przy​pra​wia​ły ją o za​wrót gło​wy, zmie​ni​ły fak​tu​rę ścian, na​rzu​tę, po​wie​trze. Był wy​so​ki i bar​czy​sty, a kie​dy zdjął swe​ter, uj​rza​ła wy​ta​tu​owa​ne ra​mio​na – umię​śnio​ne, na​gie – i po​czu​ła jesz​cze moc​‐ niej woń jego cia​ła. Szu​mia​ło jej w gło​wie. Nie za​sta​na​wia​ła się, po co przy​szedł. Wy​star​czy​ła jego obec​ność, wpra​wia​ją​ca Al​theę w pa​ni​kę, pa​ni​kę po​mie​sza​ną z przy​jem​no​ścią. – At​tends! – po​wie​dział, pod​no​sząc rękę, jak​by za​trzy​my​wał ruch dro​go​wy. Cze​‐ kaj. Pa​trzy​ła, jak zni​ka w mro​ku ko​ry​ta​rza, sły​sza​ła, jak wcho​dzi do swo​jej sy​pial​ni. Oszo​ło​mio​na opa​dła na łóż​ko, sia​da​jąc tuż obok po​rzu​co​ne​go przez Ja​re​da czar​ne​‐ go swe​tra, i cze​ka​ła. Prze​szło jej przez myśl, że wy​pa​da​ło​by się ubrać, ogar​nąć po​‐ kój. Czy to zwi​dy? Chy​ba wy​obra​ża​ła so​bie kie​dyś tę sce​nę? Może to tyl​ko ciąg dal​‐ szy snu. Ale swe​ter le​żał prze​cież przy niej, pach​nąc ter​pen​ty​ną. Ten za​pach wy​‐ czu​wa​ła wcze​śniej zza drzwi ar​ty​sty. Była zszo​ko​wa​na, zbul​wer​so​wa​na wręcz, że tak bar​dzo jej się ten za​pach po​do​ba. Prze​su​nę​ła dłoń w stro​nę swe​tra i pie​ści​ła szorst​ką weł​nę ko​niusz​kiem pal​ca. Chwi​lę póź​niej wró​cił Ja​red, nio​sąc tek​tu​ro​we pu​dło i spo​re płót​no na blejt​ra​‐ mie. – At​tends – po​no​wił proś​bę. Klęk​nął przy odło​żo​nym na pod​ło​gę kar​to​nie, cen​ty​‐ me​try od Al​thei. Przy​glą​da​ła się nie​ogo​lo​nej żu​chwie, szyi. Wło​sy wpa​da​ły mu do oczu, kie​dy wy​cią​gał pędz​le, brud​ne szmat​ki, tub​ki farb. Czas pły​nął, ale Ja​red się nie spie​szył. Kie​dy skoń​czył, po​ło​żył nie​któ​re z przy​nie​sio​nych przed​mio​tów na biur​ku i wresz​cie spoj​rzał na dziew​czy​nę. Ser​ce wa​li​ło jej jak mło​tem. Na​dal sie​‐

dzia​ła na łóż​ku. Uśmiech​nął się nie​śmia​ło i zbli​żył się do niej. Była na​pię​ta jak stru​na i tak na​ła​do​wa​na sku​mu​lo​wa​ną ener​gią, że bała się, iż je​śli on cze​goś wresz​cie nie po​wie, to wy​buch​nie. Jed​nak Ja​red naj​wy​raź​niej nie od​czu​wał żad​nej pre​sji i ko​niecz​no​ści prze​rwa​nia ci​szy. Kie​dy w koń​cu do​tar​ło do niej, kie​dy po​ję​‐ ła – nie ro​zu​mem, lecz ser​cem – że nikt nie ocze​ku​je od niej roz​mo​wy i że żad​nych wy​ja​śnień nie trze​ba, po​czu​ła, jak opa​da z niej strasz​li​wy cię​żar, a cia​ło się od​prę​‐ ża. Chciał ją na​ma​lo​wać! De​li​kat​ny​mi dłoń​mi po​mógł jej się po​ło​żyć. Jej cia​ło nie było tak spię​te, jak się tego spo​dzie​wał; było nie​zde​cy​do​wa​ne. Ja​red pod​ło​żył jej pod gło​wę po​dusz​kę, a ona le​ża​ła na boku, zga​dza​jąc się na wszyst​ko. Wska​zał na ręcz​nik, któ​rym mia​ła owi​nię​tą gło​wę. – Tu peux re​ti​rer ça? Mo​żesz to zdjąć? Zsu​nę​ła ręcz​nik z wło​sów i pięk​ne pu​kle wy​sy​pa​ły jej się na ra​mio​na; bar​dziej rude, ciem​niej​sze, bo mo​kre. Oparł blej​tram na je​dy​nym krze​śle i za​czął otwie​rać tuby, wy​ci​ska​jąc na ga​ze​tę wiel​kie klek​sy. Klęk​nął przed płót​nem i spoj​rzał na nią. – Tu ne bo​uges pas. Nie ru​szaj się, d’ac​cord? Al​thea ski​nę​ła gło​wą. Ja​red mie​szał ko​lo​ry i z miej​sca za​brał się za ma​lo​wa​nie, mil​czą​cy, sku​pio​ny wy​łącz​nie na swo​im za​da​niu. Był tak skon​cen​tro​wa​ny, że Al​‐ thea po kil​ku mi​nu​tach skrę​po​wa​nia za​czę​ła się roz​luź​niać i po​zwo​li​ła swo​je​mu wzro​ko​wi błą​dzić po ar​ty​ście. Ja​red miał sil​ne, ży​la​ste ra​mio​na, a po​kry​wa​ją​ce je ta​tu​aże prze​ra​ża​ły dziew​czy​nę. Miał prze​pięk​ne, smu​kłe pal​ce. Jed​no miej​sce na jego szyi, tuż pod jabł​kiem Ada​ma, było wręcz hip​no​ty​zu​ją​ce i mia​ła ocho​tę wtu​lić w nie twarz. Ja​red ma​lo​wał, a je​dy​ną ozna​ką upły​wa​ją​ce​go cza​su były schną​ce wło​sy Al​thei – z wol​na sta​wa​ły się rudą bu​rzą lo​ków, ży​ją​cą wła​snym ży​ciem. Co ja​kiś czas Ja​red pod​cho​dził do dziew​czy​ny i prze​cze​sy​wał jej pu​kle pal​ca​mi, ukła​da​jąc je. Gdy przy​‐ pad​kiem mu​snął jej twarz, Al​theę prze​szedł dreszcz. Ni​g​dy nie wy​obra​ża​ła so​bie, że w jej ży​łach mo​gło pły​nąć tyle ży​cia co w tej chwi​li, w tej nie​ru​cho​mej ci​szy. Była jak za​po​mnia​ne na​sion​ko, na któ​re nie​spo​dzie​wa​nie spa​dła kro​pla wody i któ​‐ re nie​ubła​ga​nie za​czy​na kieł​ko​wać.

P

Kwiecień 16

rze​by​wa​nie na péni​che, stat​ku, było ze wszech miar bo​le​sne. An​nie wal​czy​ła z nad​cią​ga​ją​cym ata​kiem klau​stro​fo​bii, zu​peł​nie nie​zwią​za​nym z ru​chem stat​ku. Już ża​ło​wa​ła, że dała się na​mó​wić na za​ba​wę w tu​ryst​kę na Ba​te​au Mo​uche. Był pierw​szy kwiet​nia i po​go​da była cud​na. Sta​tek pły​nął do​stoj​nie po Se​kwa​‐ nie, a ona sie​dzia​ła na twar​dej drew​nia​nej ła​wie w opu​sto​sza​łej ka​ju​cie, nie wy​glą​‐ da​jąc na ze​wnątrz. Lola i Si​mon byli na po​kła​dzie, ale ona po​trze​bo​wa​ła chwi​li cza​‐ su dla sie​bie, wy​ko​rzy​stu​jąc cho​ro​bę mor​ską jako wy​mów​kę. Nie mę​czy​ły jej nud​‐ no​ści, tyl​ko lęk, ucisk wy​so​ko w klat​ce pier​sio​wej, któ​ry sy​gna​li​zo​wał, że coś jest strasz​nie nie w po​rząd​ku. Coś z nią było strasz​nie nie w po​rząd​ku. Lola na​ci​ska​ła, żeby An​nie wy​bra​ła się z nimi, ale trze​ba było za​ufać in​stynk​to​‐ wi i zo​stać w domu. We​szli na po​kład i za​ję​li miej​sca w prze​stron​nym po​miesz​cze​‐ niu wy​peł​nio​nym rzę​da​mi ław. Si​mon drep​tał od sie​dze​nia do sie​dze​nia, wspi​na​jąc się na jed​ną, po​tem ko​lej​ną ławę. Więk​szość tu​ry​stów po​cho​dzi​ła z Ja​po​nii. Ja​pon​‐ ki były ta​kie ślicz​ne i świe​że, uśmiech​nię​te. Mło​dzi Ja​poń​czy​cy no​si​li fry​zu​ry usztyw​nio​ne że​lem. Resz​tę to​wa​rzy​stwa sta​no​wi​ły pary. Jak po​dej​rze​wa​ła An​nie, wie​le z nich spę​dza​ło we Fran​cji mie​siąc mio​do​wy. Gdzie​kol​wiek się ob​ró​ci​ła, lu​‐ dzie się przy​tu​la​li, ca​ło​wa​li, trzy​ma​li za ręce nie tyl​ko na po​kła​dzie, ale i na brze​gu. Może to na ich wi​dok wy​wra​cał jej się żo​łą​dek. Z John​nym za​czy​na​li mniej wię​cej w ten sam spo​sób. Za​sta​na​wia​ła się, czy wszyst​kie te go​łą​becz​ki, któ​re po​strze​ga​ją Pa​ryż jako uro​cze, ma​gicz​ne miej​sce, za parę lat, kie​dy po po​żą​da​niu i mi​ło​ści zo​‐ sta​nie tyl​ko wspo​mnie​nie, do​strze​gą, że wca​le nie żyją w baj​ce. – Nic ci nie jest? Zro​bi​łaś się zie​lo​na – za​uwa​ży​ła Lola. – De​ner​wu​ję się, kie​dy od​da​lam się od chłop​ców – wy​ja​śni​ła An​nie, bo to rów​‐ nież było praw​dą. – Masz tak od cza​su wy​pad​ku? – Za​wsze le​piej czu​ję się w domu, mo​jej słod​kiej ostoi. – Ja w domu, u sie​bie, czu​ję się jak w wię​zie​niu – wy​zna​ła Lola. Pa​trzy​ła, jak Si​‐ mon truch​ta mię​dzy rzę​da​mi ła​wek. – Jak to jest, że nie umiem stwo​rzyć szczę​śli​‐ we​go domu? – Je​śli mia​ła​bym zga​dy​wać, po​wie​dzia​ła​bym, że twój de​mo​nicz​ny mąż stoi na dro​dze.

– Ocze​ki​wa​nia są ta​kie pro​ste – mó​wi​ła Lola. – Przy​tul​ny dom, ra​do​sne dzie​ci, wspie​ra​ją​cy mąż. – I świet​ny seks! – do​rzu​ci​ła dość nie​spo​dzie​wa​nie An​nie. Lola przyj​rza​ła jej się uważ​nie. – Już daw​no mia​łam cię o coś spy​tać – za​ga​iła. Upew​ni​ła się, że Si​mon nie drep​cze zbyt bli​sko. – Ale mu​sisz być ze mną cał​ko​wi​cie szcze​ra. An​nie wzru​szy​ła ra​mio​na​mi. – Spró​bu​ję. Lola wa​ha​ła się jesz​cze przez chwi​lę. – Czy chcia​ła​byś, żeby mię​dzy tobą a Lu​ca​sem do cze​goś do​szło? An​nie spoj​rza​ła na nią, jak​by spa​dła z księ​ży​ca. – Ja​sne, że nie, wa​riat​ko. Skąd ci to przy​szło do gło​wy? Lola uśmiech​nę​ła się ze znaw​stwem. – Wy​nik ob​ser​wa​cji – wi​du​ję was prze​cież ra​zem. An​nie zmarsz​czy​ła brwi, po​krę​ci​ła gło​wą i spy​ta​ła: – Wy​obra​żasz so​bie mnie u boku sta​re​go, po​czci​we​go Lu​ca​sa? – Szcze​rze mó​wiąc, bez naj​mniej​sze​go tru​du. – Tfu, prze​stań! Lola rzu​ci​ła jej kon​spi​ra​cyj​ne spoj​rze​nie. – Ni​g​dy ci to nie przy​szło do gło​wy? Ni​g​dy nie… no wiesz? Lola po​tra​fi​ła być iry​tu​ją​co do​cie​kli​wa. – Ni​g​dy – od​po​wie​dzia​ła An​nie to​nem, któ​ry nie po​zo​sta​wiał naj​mniej​szych wąt​pli​wo​ści. – A da​ła​bym so​bie gło​wę uciąć! W do​dat​ku Al​thea też tak ob​sta​wia​ła. Ob​ga​du​ją ją za ple​ca​mi? Prze​cież nikt nie był w sta​nie wcią​gnąć Al​thei w roz​‐ mo​wę. – Skąd to prze​słu​cha​nie? Je​steś za​in​te​re​so​wa​na? Lola nie kry​ła swo​ich uczuć. – Uwa​żam, że Lu​cas jest nie​zwy​kle atrak​cyj​ny. An​nie po​zna​ła Lu​ca​sa na po​dwój​nej rand​ce. Ona była z John​nym, on przy​szedł z dziew​czy​ną, z któ​rą w tam​tej chwi​li aku​rat za​czął się spo​ty​kać. Umó​wi​li się w Ro​thon​de de Pas​sy na eks​tra​wa​ganc​ki as​siet​te de fru​its de mer, pół​mi​sek owo​ców mo​rza. Lu​cas był ser​decz​ny i cza​ru​ją​cy. Od pierw​szej chwi​li czu​ła się przy nim swo​bod​nie. Jego to​wa​rzysz​ka była prze​pięk​ną pa​ry​żan​ką w ele​ganc​kiej su​kien​ce, z wy​ra​fi​no​wa​ną fry​zu​rą i ma​nie​ra​mi. An​nie po​my​śla​ła, że olśnie​wa​ją​ca z nich para. Na​stęp​nym ra​zem, kie​dy się spo​tka​li, Lu​cas miał u boku inną pa​ry​żan​kę, ko​‐

lej​nym ra​zem – znów inną. Z bie​giem lat Fran​cuz stał się przy​ja​cie​lem, bez któ​re​go nie mo​gli się z John​nym obejść, i przez okres ich zna​jo​mo​ści przed​sta​wił im dzie​‐ siąt​ki pe​ti​tes amies, przy​ja​ció​łe​czek. Do​pie​ro po śmier​ci John​ny’ego An​nie ze​bra​ła się w so​bie i po​pro​si​ła, żeby nie przed​sta​wiał jej tych dziew​czyn. Niech so​bie Lu​cas zo​sta​nie nie​doj​rza​ły, ale ona mia​ła po dziur​ki w no​sie pa​mię​ta​nia, kto jest kto. Już ni​g​dy nie przy​pro​wa​dził żad​nej ko​bie​ty i za​cho​wy​wał w tej kwe​stii na​le​ży​tą dys​‐ kre​cję. – Mu​szę cię ostrzec – po​wie​dzia​ła Loli – że Lu​cas to na​ło​go​wy uwo​dzi​ciel. To pa​pil​lon, mo​tyl, fru​wa​ją​cy od dziew​czy​ny do dziew​czy​ny. Uwierz mi, wi​dzia​łam go w ak​cji, kie​dy by​li​śmy w jego domu w Sa​int-Tro​pez. – Dom w Sa​int-Tro​pez? – pi​snę​ła Lola. – Wła​śnie do​stał ko​lej​ne​go plu​sa! – Dzie​je ro​dzi​ny Lu​ca​sa się​ga​ją cza​sów sprzed re​wo​lu​cji fran​cu​skiej, pod​czas któ​rej nie​ste​ty więk​szość jego przod​ków ścię​to. Ród stra​cił gło​wy i lwią część ma​‐ jąt​ku, ale Lu​ca​so​wi uda​ło się ja​koś po​zo​stać w świe​cie luk​su​su. Zna lu​dzi na ca​łym świe​cie, lu​dzi z po​sia​dło​ścia​mi w Biar​ritz, Cha​mo​nix i Lon​dy​nie. Sam Lu​cas ma miesz​ka​nie w Pa​ry​żu, dom w Hon​fleur nad sa​mym mo​rzem, na któ​ry piesz​czo​tli​‐ wie mówi ca​ba​ne, chat​ka, i dom jak z baj​ki w Sa​int-Tro​pez, któ​ry wy​naj​mu​je. By​‐ łam tam raz z dzieć​mi. Za​pro​sił nas ze​szłe​go lata. – Wy​ja​śnie​nie Loli, jak wie​le zna​czy​ły te ty​go​dnie w Sa​int-Tro​pez, ja​kim były punk​tem zwrot​nym, by​ło​by zbyt trud​ne. Pa​mię​ta​ła, jaką po​czu​ła ulgę, kie​dy do​tar​li do re​zy​den​cji po sied​miu go​dzi​‐ nach jaz​dy w cia​snym va​nie. Czu​ła się, jak​by ktoś prze​ciął ob​ręcz ści​ska​ją​cą jej pierś. Miej​sce było prze​cud​ne, gra​ły świersz​cze, pach​nia​ły cy​pry​sy, po​wie​trze orzeź​wia​ła śród​ziem​no​mor​ska bry​za. – Pew​ne star​sze mał​żeń​stwo miesz​ka tam przez cały rok – cią​gnę​ła An​nie. – Dba​ją o po​sia​dłość, a w le​cie go​tu​ją i sprzą​ta​ją dla Lu​ca​sa i jego go​ści. Ma​da​me De​nis i ja od razu przy​pa​dły​śmy so​bie do gu​stu. Na​uczy​ła mnie wszyst​kie​go, co wiem o kuch​ni pro​wan​sal​skiej. – Praw​da była taka, że Ma​da​me De​nis bar​dzo przy​po​mi​na​ła An​nie mamę i obie za​le​wa​ły się łza​mi, kie​‐ dy przy​szedł czas po​że​gna​nia. – Cho​dzi​li​śmy na pla​żę, pły​wa​li​śmy łód​ką, zwie​dza​‐ li​śmy oko​li​cę. Je​dli​śmy ko​la​cje na świe​żym po​wie​trzu, w al​ta​nach spo​wi​tych dzi​‐ kim wi​nem. Je​dli​śmy i je​dli​śmy. Kil​ka ty​go​dni na bo​sa​ka! – Brzmi jak baj​ka. – Gdy​by tyl​ko nie te pi​jaw​ki. Lola zdję​ła kurt​kę. – Pi​jaw​ki? – Jest taki typ lu​dzi, któ​rzy krę​cą się wo​kół osób ma​jęt​nych. Pa​so​ży​ty. Sami też by​wa​ją bo​ga​ci, ale ge​ne​ral​nie wy​ko​rzy​stu​ją go​ścin​ność. Trze​ba być na​praw​dę twar​‐ dym i po​go​nić ich, ale Lu​cas po pro​stu taki nie jest.

An​nie zgrzy​ta​ła zę​ba​mi, gdy sły​sza​ła chrzęst opon na żwi​rze pod​jaz​du. Ma​da​‐ me De​nis pod​no​si​ła gło​wę, po czym szła przy​go​to​wać ko​lej​ny ze​staw po​ście​li. An​‐ nie pró​bo​wa​ła wy​wo​łać bunt, ale po​czci​wa Fran​cuz​ka nie ro​zu​mia​ła, o co jej cho​‐ dzi. – Gdy​by to ode mnie za​le​ża​ło, prze​pro​wa​dzi​ła​bym ostry prze​gląd zna​jo​mych. Ale to nie moja spra​wa. Zresz​tą, jak twier​dzi Lu​cas, on sam przez cały rok ob​ska​‐ ku​je po​sia​dło​ści róż​nych tak zwa​nych przy​ja​ciół. Jeź​dzi na nar​tach w Val d’Isère, na pa​ra​lot​nię je​dzie na Ibi​zę. Na czas Wim​ble​do​nu jest w Lon​dy​nie, na fe​sti​wal fil​‐ mo​wy uda​je się do Can​nes. To zu​peł​nie inny świat. – Ide​al​ny ka​wa​ler​ski ży​wot – za​uwa​ży​ła Lola. – Tak czy ina​czej, tam​te wa​ka​cje były dar​mo​we, a to ostat​nio na​sza je​dy​na moż​li​wość. Więc w pew​nym sen​sie i mnie moż​na za​li​czyć do pi​ja​wek. – To zu​peł​nie co in​ne​go. Ty je​steś praw​dzi​wą przy​ja​ciół​ką. – Ale by​łam jak wrzód na tył​ku. Mam na my​śli la​secz​ki. – Ja​kie la​secz​ki? – Za​cho​wy​wał dys​kre​cję w tej kwe​stii, ale jego kum​ple nie. Cią​gle pod​ry​wa​li dziew​czy​ny w oko​licz​nych klu​bach noc​nych i przy​wo​zi​li je do domu. – Opo​wie​‐ dzia​ła Loli o opa​lo​nych na brąz pa​nien​kach, któ​re bu​dzi​ły się koło po​łu​dnia i pół​‐ przy​tom​ne zja​wia​ły się w kuch​ni w na​rzu​co​nej na na​gie cia​ło mę​skiej ko​szu​li i pro​si​ły Ma​da​me De​nis o śnia​da​nie. – Nie naj​lep​szy przy​kład dla mo​ich chłop​ców. Naj​wy​raź​niej jed​nak star​sza pani była za​chwy​co​na wy​sko​ka​mi męż​czyzn, jak​by to byli jej sy​no​wie. Uszczę​śli​wia​ła mnie też hi​sto​ria​mi pod​bo​jów Lu​ca​sa. – Jest Fran​cu​zem sta​nu wol​ne​go i w do​dat​ku jest na​dzia​ny. To chy​ba nor​mal​ne, że ma ja​kieś ży​cie sek​su​al​ne. – Mó​wię tyl​ko, że​byś za bar​dzo się nie an​ga​żo​wa​ła. Mam wra​że​nie, że Lu​cas nie jest w sta​nie przy​wią​zać się do ko​goś na dłu​żej. – Sama je​stem dość przy​wią​za​na. – Jak to? – Ko​cham Mar​ka – wy​zna​ła Lola sła​bo. – Masz cie​ka​wy spo​sób oka​zy​wa​nia mi​ło​ści. – Przyj​rza​ła się pięk​nym ustom Loli, za​ry​so​wi po​licz​ka. – Pew​nie nie da się wiecz​nie być świę​tą. Mark jest za oce​‐ anem, a ty je​steś te​raz w szczy​to​wej for​mie. – Lola zdję​ła swe​ter, ujaw​nia​jąc roz​‐ cią​gnię​ty do gra​nic moż​li​wo​ści T-shirt. An​nie zmarsz​czy​ła brwi na wi​dok biu​stu przy​ja​ciół​ki. – Tak, to chy​ba ten wła​śnie mo​ment. – Ej – rzu​ci​ła Lola ze śmie​chem. – To samo do​ty​czy cie​bie. Ko​chasz nie​do​stęp​‐ ne​go męża, a to​bie też świę​to​ści nie star​czy na za​wsze.

– Uro​cze – skwi​to​wa​ła An​nie bez cie​nia uśmie​chu. Za​uwa​ży​ła, że wszy​scy wy​‐ szli z ka​bi​ny. Sta​tek su​nął gład​ko po rze​ce. – Wszy​scy są na po​kła​dzie, idzie​my? Lola chwy​ci​ła Si​mo​na i ru​szy​ła ku wyj​ściu. – Za​nim na​praw​dę się na​pa​lę na Lu​ca​sa – szep​nę​ła – wy dwo​je mu​sie​li​by​ście so​bie wy​ja​śnić, co jest mię​dzy wami. – O co ci cho​dzi? – Śle​py by do​strzegł, że Lu​cas się w to​bie ko​cha. Ru​mie​niec ob​lał nie tyl​ko twarz, ale i szy​ję An​nie. Spró​bo​wa​ła to ukryć, szyb​ko od​wra​ca​jąc gło​wę. – Ab​so​lut​nie mi się nie wy​da​je. – Na pew​no jest bo​ski w łóż​ku – roz​ma​rzy​ła się Lola. An​nie za​śmia​ła się. – Cóż, w tej dzie​dzi​nie pew​no​ści sie​bie sta​now​czo mu nie bra​ku​je. – Ma w so​bie tę fran​cu​ską na​mięt​ność i z pew​no​ścią nie byle jaką fu​jar​kę… – Jest tyl​ko je​den spo​sób, że​byś się prze​ko​na​ła – wes​tchnę​ła An​nie. – Mu​sia​ła​byś przy​siąc, że to​bie jest zu​peł​nie obo​jęt​ny. – Mnie?! Lola spoj​rza​ła jej w oczy. – To​bie. Na​gle An​nie po​czu​ła się nie​swo​jo. Na po​kła​dzie wia​ło, słoń​ce pra​ży​ło zbyt moc​‐ no, było zbyt ja​sno. – Słu​chaj, nie wiem, jak jesz​cze mam cię prze​ko​ny​wać. – Po​zo​sta​je jesz​cze jed​na kwe​stia – do​da​ła Lola. – Czy Lu​cas ze​chce mnie? An​nie zmru​ży​ła oczy. – Czy jest moż​li​we, żeby ja​kiś fa​cet cię nie pra​gnął? – Wy​obraź so​bie, że się zda​rza – za​pew​ni​ła Lola, pro​mie​nie​jąc. – Lu​cas oso​bi​ście wy​znał mi, że je​steś jed​ną z naj​pięk​niej​szych ko​biet, ja​kie kie​‐ dy​kol​wiek wi​dział. Więc nie trać na​dziei. – No​wi​na nie zro​bi​ła na mo​del​ce więk​‐ sze​go wra​że​nia. An​nie za​ci​snę​ła zęby ze zło​ści, że Lola ma tak ła​two w ży​ciu, tym​‐ cza​sem pięk​na, nie​świa​do​ma Lola wy​sta​wia​ła twarz na wiatr z bło​gim uśmie​chem. Pew​nie wy​obra​ża​ła so​bie, że jest z Lu​ca​sem i de​cy​du​je, na co ma ocho​tę. – Ni​g​dy nie do​pusz​cza​łam my​śli o zdra​dzie. A może po​win​nam – ode​zwa​ła się po chwi​li. – Może po​win​naś – wark​nę​ła An​nie. – Wiesz co, chy​ba robi mi się nie​do​brze. Le​piej zej​dę z po​wro​tem na dół. – Iść z tobą?

– Nie, zo​stań​cie na gó​rze. An​nie ze​szła po me​ta​lo​wych scho​dach i usia​dła na ła​wie w opu​sto​sza​łej ka​bi​nie, w któ​rej poza nią sie​dzia​ła tyl​ko mło​da para, chi​cho​cząc i ob​ści​sku​jąc się za​pa​mię​‐ ta​le. Nie mo​gła na to pa​trzeć. Czy kie​dy​kol​wiek wzbu​dzi jesz​cze w męż​czyź​nie po​‐ żą​da​nie? Czy w ogó​le bę​dzie tego chcia​ła? Dzie​sięć lat temu Ba​te​aux Mo​uches pły​‐ wa​ły tyl​ko dla niej i John​ny’ego. No​ca​mi ko​cha​li się na​mięt​nie, a w cią​gu dnia spa​‐ ce​ro​wa​li po Pa​ry​żu, wdy​cha​jąc ro​man​tycz​ną at​mos​fe​rę tego mia​sta, chło​nąc jego urok. Pa​ryż był wte​dy ja​śniej​szy, le​piej pach​niał i pro​mie​nio​wał ży​cio​wą ener​gią, lśnią​cą, czy​stą mi​ło​ścią. Obec​ny Pa​ryż był bez​barw​ny i ogra​ni​czo​ny. Ba​te​aux Mo​‐ uches były sza​re i małe. Sama An​nie czu​ła się sza​ra i ogra​ni​czo​na. Wsta​ła, bo ca​łu​ją​ca się para tyl​ko po​gar​sza​ła jej sa​mo​po​czu​cie. Wy​szła na po​‐ kład, na sło​necz​ny blask. Przy​sło​ni​ła oczy, bo ośle​pi​ły ją pro​mie​nie kwiet​nio​we​go słoń​ca od​bi​ja​ją​ce się w fa​lach Se​kwa​ny. Prze​szła na rufę. Roz​cią​gał się przed nią wi​dok na brze​gi rze​ki, Hôtel des In​va​li​des, a wkrót​ce Mu​sée D’Or​say. Na​gły po​‐ dmuch zim​ne​go wia​tru zwiał jej wło​sy na twarz. Za​pię​ła się pod szy​ję i zdję​ła dro​‐ go​cen​ną apasz​kę z Her​mèsa, tę, któ​rą John​ny po​da​ro​wał jej na trzy​dzie​ste uro​dzi​‐ ny wraz z su​ge​stią, że mo​gła​by się ubie​rać nie​co bar​dziej po pa​ry​sku. To był ostat​‐ ni pre​zent, jaki od nie​go do​sta​ła. Za​ło​ży​ła chust​kę na wło​sy i przej​rza​ła się w szy​‐ bie. Pa​so​wa​ła bar​dziej do obo​zu dla bo​śniac​kich uchodź​ców niż sto​li​cy mody i szy​‐ ku. Źle, źle i jesz​cze raz źle. Wy​glą​da​ła fa​tal​nie. Prze​pchnę​ła się mię​dzy ja​poń​ski​mi tu​ry​sta​mi i od​na​la​zła Lolę. Jej wy​so​ka syl​wet​ka na tle błę​kit​ne​go nie​ba była do​sko​‐ na​le wi​docz​na. Sta​ła przy ba​rier​ce, trzy​ma​jąc Si​mo​na i po​ka​zu​jąc pal​cem na inne péni​ches. An​nie za​uwa​ży​ła, że obo​je wy​glą​da​ją na szczę​śli​wych. Chłop​czyk już w ogó​le nie bu​dził się w nocy z pła​czem. Może to dzię​ki temu Lola była taka wy​po​‐ czę​ta i bez​tro​ska. An​nie opar​ła się o ba​lu​stra​dę i za​czerp​nę​ła rześ​kie​go, czy​ste​go po​wie​trza. Zdję​‐ ła z gło​wy apasz​kę i roz​po​star​ła ją, żeby przyj​rzeć się wzor​kom na je​dwa​biu, chy​ba po raz pierw​szy. Mu​szel​ki. Dla​cze​go aku​rat mu​szel​ki? Cze​mu nie mor​sy albo ko​li​‐ bry? Chwy​ci​ła chust​kę za je​den ko​niec i po​zwo​li​ła ba​wić się nią wia​tro​wi. Si​mon przy​glą​dał się jej z wy​cze​ki​wa​niem. Uśmiech​nę​ła się do nie​go i wy​pu​ści​ła ma​te​riał z pal​ców. Przez kil​ka mi​nut pa​trzy​li, jak apasz​ka z wdzię​kiem szy​bu​je po nie​bie w górę i w dół. Si​mon wy​cią​gnął pa​lu​szek i w mil​cze​niu wiódł nim w ślad za chust​ką. Wresz​cie apasz​ka opa​dła na fale i sta​ła się nik​ną​cym ma​leń​kim punk​tem. An​nie od​wró​ci​ła się i prze​szła na dziób péni​che. Zdzi​wi​ła się, że jest sama na przo​‐ dzie stat​ku jak Kate Win​slet, tyl​ko bra​ko​wa​ło jej Le​onar​da. Sta​tek su​nął po Se​kwa​‐ nie, mi​nął Pont du Car​ro​usel i za​wró​cił.

I na​gle nie​spo​dzie​wa​nie Pa​ryż buch​nął na nią nie​wy​obra​żal​nym pięk​nem, aż za​par​ło jej dech w pier​si. Bar​wy były wy​ra​zist​sze, a rze​ka wiła się jak je​dwab​na ścież​ka mię​dzy syl​wet​ka​mi ka​te​dry No​tre Dame i ra​tu​sza, Hôtel de Vil​le. W od​da​li Pont Neuf jak most z ko​ron​ki lśnił w bla​sku po​ran​ka i An​nie zu​peł​nie bez po​wo​du po​czu​ła się peł​na ży​cia. Peł​na ży​cia i na​dziei. Wró​ci​ła do Loli i Si​mo​na. Zro​bi​ły so​bie na​wza​jem zdję​cia z chłop​czy​kiem na rę​‐ kach z za​byt​ka​mi w tle. Po​tem usie​dli i Lola wy​ję​ła z ple​ca​ka her​bat​ni​ki, któ​ry​mi po ka​wał​ku kar​mi​ła syn​ka. Kie​dy sta​tek wpły​wał na przy​stań, An​nie ża​ło​wa​ła, że wy​ciecz​ka się koń​czy. Sta​re, ciem​ne pnie kasz​ta​now​ców były co​raz bli​żej. Po​wra​ca​‐ ła do ogra​ni​czeń, któ​re sama wy​zna​czy​ła, do przy​tul​nej nudy ży​cia. Jed​nak kie​dy do​bi​ja​li do brze​gu, An​nie za​uwa​ży​ła, że drze​wa wca​le nie są gołe; że ga​łąz​ki aż ugi​na​ją się pod pą​ka​mi, któ​re lada chwi​la mo​gły wy​buch​nąć zie​le​nią. Wio​sna cza​‐ iła się wszę​dzie. Nie mi​nie kil​ka ty​go​dni, a drze​wa będą szu​mia​ły li​ść​mi. Na​tu​ra po​tra​fi​ła za​cząć wszyst​ko od nowa, star​tu​jąc nie​mal od ni​cze​go. I to nie raz, nie dwa, a co rok, wciąż nie​ustan​nie. Więc dla​cze​go ona, An​nie, mia​ła​by nie dać rady? • Mark za​mknął lap​top, za​mó​wił u ste​war​de​sy szkoc​ką, po czym zdjął ten cho​ler​ny, du​szą​cy golf, któ​ry wy​bra​li z Lolą u Fre​da Se​ga​la przed pa​ro​ma ty​go​dnia​mi, kie​dy wszyst​ko było jesz​cze w po​rząd​ku i nic nie za​po​wia​da​ło póź​niej​szych wy​da​rzeń. Żad​nych wska​zó​wek, nic. Sie​dzą​ca po dru​giej stro​nie przej​ścia ko​bie​ta przy​glą​da​ła się nie​zbyt dys​kret​nie jego na​gim ra​mio​nom w opię​tej ko​szul​ce Die​sla, ale nie był w na​stro​ju. Gdy​by był w lep​szym hu​mo​rze, może po​flir​to​wał​by tro​chę, ale nic poza tym. Szcze​rze mó​‐ wiąc, nie miał so​bie w ogó​le nic do za​rzu​ce​nia. Lola była roz​trze​pa​na, co do​pro​wa​dza​ło go do bia​łej go​rącz​ki. Za​wsze mia​ła ja​‐ kąś wy​mów​kę na nie​zro​bie​nie tego czy owe​go. Tyl​ko kie​dy prze​obra​zi​ła się w taką pro​fe​sjo​nal​ną ofia​rę? No do​bra, miał de​spo​tycz​ny cha​rak​ter, ale co z tego? Ona też po​tra​fi​ła​by się wku​rzać, gdy​by mu​sia​ła nieść na bar​kach taki cię​żar jak on. Ale to on ją ko​chał; za​wsze tak było, za​wsze tak bę​dzie. Mark scho​wał lap​top do tor​by i za​ci​snął pię​ści. Nie ma się za co ob​wi​niać. Po​‐ czy​na​nia Loli były ta​kie przej​rzy​ste. To ja​sne, że ży​czy so​bie, by ją od​na​lazł, sko​ro wy​sy​ła pocz​tów​ki z Man​hat​ta​nu, gdzie miesz​ka jej przy​ja​ciół​ka Alys​sa. To pra​wie tak, jak​by wy​sy​pa​ła dro​gę bia​ły​mi ka​mycz​ka​mi, żeby ła​twiej było do niej tra​fić. I w tej chwi​li Mark wła​śnie tam zmie​rzał. W in​te​re​sach. Gdy​by to było coś po​waż​‐ ne​go, nie wy​sy​ła​ła​by tych cho​ler​nych kar​tek, praw​da?

Swo​ją dro​gą, cie​ka​we, jak dłu​go Lola za​mie​rza prze​żyć na swo​ich oszczęd​no​‐ ściach, ja​kie​kol​wiek by były? Szcze​gól​nie je​śli wziąć pod uwa​gę styl ży​cia, do któ​re​‐ go jest przy​zwy​cza​jo​na? Nie uży​ła do​tąd żad​nej ze swo​ich kart kre​dy​to​wych. Był wła​ści​wie pod wra​że​niem, że do​tąd nie pę​kła. Dał jej czas na prze​my​śle​nie spraw, po​zwo​lił na far​sę z pocz​tów​ka​mi bez kiw​nię​cia pal​cem. Ale te​raz to jej jest głu​pio. Jej kno​wa​nia ob​ró​ci​ły się prze​ciw​ko niej, to oczy​wi​‐ ste. Nie wie tyl​ko, jak zro​bić pierw​szy krok, żeby wró​cić. Le​ciał do No​we​go Jor​ku w in​te​re​sach i po​je​dzie po nią i dzie​ci. Wy​ba​czy jej wy​bryk i za​bie​rze do domu. Ma ko​bie​ta szczę​ście, że mąż przyj​mie ją z po​wro​tem bez za​da​wa​nia py​tań. • Sa​lon wi​ro​wał wo​kół niej, ale ża​den dźwięk nie wy​do​by​wał się z jej ust. Lola opa​dła na ka​na​pę ze słu​chaw​ką przy​kle​jo​ną do czer​wo​ne​go ucha i słu​cha​ła pięk​ne​go ja​‐ maj​skie​go ak​cen​tu Alys​sy, przy​ja​ciół​ki z No​we​go Jor​ku. Co za pech, że An​nie ode​‐ bra​ła te​le​fon i była świad​kiem, jak w oczach Loli za​pa​la się gniew, któ​ry po chwi​li skro​plił się w po​sta​ci łez. Te​raz An​nie stoi przy niej z rę​ka​mi za​ło​żo​ny​mi na pier​si. Nie zdję​ła na​wet rę​ka​wic ku​chen​nych. Za​raz do​wie się praw​dy. – Mark był cał​ko​wi​cie pew​ny, że znaj​dzie cie​bie i dzie​ci tu, w SoHo, ko​cha​na – mó​wi​ła Alys​sa. – Był prze​ko​na​ny, że miesz​kasz u mnie. Oczy​wi​ście szyb​ko się po​ła​‐ pał, wiesz, że pocz​tów​ki wy​sy​ła​łam ja. My​śla​łam, że roz​nie​sie moje pod​da​sze na ka​wał​ki. Ma​sa​kra! W do​dat​ku mia​łam go​ści. Omal nie do​sta​łam za​wa​łu. Strasz​ne upo​ko​rze​nie, wiesz, szcze​gól​nie dla Mar​ka. Szko​da, że nie wi​dzia​łaś jego miny. Alys​sa była młod​sza od Loli i na​dal pra​co​wa​ła w za​wo​dzie mo​del​ki. Nie mia​ła dzie​ci ani ocho​ty na ma​cie​rzyń​stwo. Lola nie ocze​ki​wa​ła z jej stro​ny zro​zu​mie​nia. W do​dat​ku pre​sja sto​ją​cej obok An​nie, cze​ka​ją​cej, by do​wie​dzieć się, dla​cze​go do Loli dzwo​ni ame​ry​kań​ska przy​ja​ciół​ka – tego już było za wie​le! – Z dru​giej stro​ny w pew​nym sen​sie było to słod​kie – do​da​ła Alys​sa. – Ro​man​‐ tycz​ne, ro​zu​miesz, że prze​le​ciał cały kraj, żeby cię zna​leźć. – Po​wie​dzia​łaś mu, gdzie je​stem? – Za​gro​ził, że pój​dzie na po​li​cję. – W gło​sie Alys​sy brzmia​ło ra​czej roz​draż​nie​‐ nie niż tro​ska. – Po​wie​dzia​łam mu, że nie wiem, skar​bie. Na​praw​dę pró​bo​wa​łam cię kryć. Ale nie chcę się w to mie​szać. Wiesz, mó​wił o po​rwa​niu, we​zwa​niach do sądu, świad​kach. Lola rzu​ci​ła An​nie prze​pra​sza​ją​ce spoj​rze​nie. – Alys​so, bła​gam cię, nie mów mu – szep​nę​ła. – Tyl​ko że fa​cet ma tro​chę ra​cji – pa​dła chłod​na od​po​wiedź.

– Wstrzy​maj się jesz​cze. – Słu​chaj – po​wie​dzia​ła ostro Alys​sa – naj​le​piej sama do nie​go za​dzwoń. Jest w ho​te​lu Four Se​asons. Albo na ko​mór​kę. Je​śli tego nie zro​bisz, to przy​kro mi, ma​‐ leń​ka, ale ja to zro​bię. • Lu​cas wszedł do domu An​nie i za​stał Lolę zwi​nię​tą na ka​na​pie w sa​lo​nie. An​nie sta​ła przy niej z taką miną, jak​by Boże Na​ro​dze​nie na​de​szło wcze​śniej tego roku. Na wi​dok przy​ja​cie​la unio​sła tyl​ko brwi, co ozna​cza​ło: „A nie mó​wi​łam?”. – Mark po​ja​wił się na ho​ry​zon​cie – oznaj​mi​ła. – Od​na​lazł żonę. Albo ra​czej tak mu się wy​da​je, kre​ty​no​wi! Lola, któ​rą Lu​cas po raz pierw​szy wi​dział w sta​nie in​nym niż bło​gi spo​kój, sie​‐ dzia​ła na so​fie w po​zy​cji nie​mal em​brio​nal​nej, owi​nię​ta ra​mio​na​mi i drżą​ca lek​ko. – Tra​fił tu​taj? – Go​rzej. Po​le​ciał jej szu​kać do No​we​go Jor​ku. My​ślał, że tam ją znaj​dzie. – An​‐ nie te​atral​nie wy​wró​ci​ła ocza​mi. – I jest na​praw​dę wście​kły. – Co my te​raz zro​bi​my? – pi​snę​ła Lola. – My? – nie do​wie​rza​ła An​nie. – Nie ru​szaj się stąd i za​dzwoń na po​li​cję. Opo​wiedz im wszyst​ko. Oto​czą cię ochro​ną – do​ra​dził Lu​cas, do​strze​ga​jąc na​gle nie​po​ko​ją​co za​do​wo​lo​ny uśmie​szek. – Nie ma ta​kie​go pra​wa, któ​re by mnie chro​ni​ło – po​wie​dzia​ła Lola sła​bo. – Ależ tak! Są​dzę, że od​po​wied​ni na​kaz są​do​wy wy​da​ny jest wła​śnie po to, by ra​to​wać w ta​kich sy​tu​acjach. – No wła​śnie – jęk​nę​ła Lola i za​sło​ni​ła twarz dłoń​mi. – No wła​śnie – po​wtó​rzy​ła An​nie jak echo to​nem nie​mal roz​ra​do​wa​nym. – Bo tak na​praw​dę nie ma żad​ne​go na​ka​zu – z ust Loli pa​dła le​d​wo sły​szal​na in​for​ma​cja. – Tak na​praw​dę nie ma? – spy​tał. – Tak, w ogó​le – do​po​wie​dzia​ła An​nie. Spoj​rzał na An​nie z dez​apro​ba​tą. Po​krę​ci​ła gło​wą, by po​ka​zać, że i dla niej jest to no​wi​na. Pró​bo​wał ja​koś to wszyst​ko zro​zu​mieć. – Ale prze​cież mó​wi​łaś… – To nie cał​kiem była praw​da – przy​zna​ła mo​del​ka. – Wie​dzia​łem! – krzyk​nął. – Ale masz wszel​kie pra​wo bro​nić sie​bie i dzie​ci – za​uwa​ży​ła An​nie. – Po​rzu​ci​‐ łaś go w sa​mo​obro​nie, żeby się ra​to​wać.

– Nie jest agre​syw​ny – wes​tchnę​ła Lola, le​jąc łzy. – W każ​dym ra​zie nie fi​zycz​‐ nie. – Okła​ma​łaś nas? – Lu​cas wy​da​wał się zszo​ko​wa​ny. – A wzię​li​by​ście na po​waż​nie mój strach przed nim, gdy​bym nie mó​wi​ła, że uży​wa siły? – Wska​za​ła pal​cem na An​nie. – Przez cie​bie to po​wie​dzia​łam. An​nie otwo​rzy​ła sze​ro​ko oczy. – A więc to wszyst​ko moja wina? Lu​cas po​dra​pał się w gło​wę. – Czy wy​wie​zie​nie dzie​ci za gra​ni​cę bez zgo​dy ojca nie jest aby nie​le​gal​ne? – Pój​dę do wię​zie​nia! – za​wy​ła Lola. – Od​bio​rą mi dzie​ci! An​nie po​krę​ci​ła gło​wą. – Szko​da, że nie po​my​śla​łaś o tych szcze​gó​łach, za​nim do​szło do upro​wa​dze​nia. Na te sło​wa Lola za​pła​ka​ła jesz​cze do​no​śniej. – Nie po​rwa​łam ich. Jezu, prze​cież nie! Ja… ja… wy​sy​ła​łam pocz​tów​ki! – Za​sta​no​wi​łaś się choć przez chwi​lę, w ja​kim po​ło​że​niu sta​wiasz mnie? – spy​‐ ta​ła An​nie. Lu​cas słu​chał i w my​ślach prze​kła​dał umó​wio​ne na na​stęp​ny dzień spo​tka​nia, żeby móc z sa​me​go rana za​wieźć Lolę wraz z dzieć​mi na lot​ni​sko. A może przy odro​bi​nie szczę​ścia znaj​dzie jesz​cze bi​le​ty na wie​czor​ny lot? – Roz​ma​wia​łaś z nim na ten te​mat, praw​da? Po​sta​wi​łaś ja​kieś ul​ti​ma​tum albo coś w tym ro​dza​ju? – do​cie​ka​ła An​nie. – Po​wie​dzia​łaś mu, że wy​jeż​dżasz, tyl​ko bez po​da​nia celu po​dró​ży, tak? – Nie, spa​ko​wa​łam dzie​ci i wsie​dli​śmy do sa​mo​lo​tu, kie​dy wy​je​chał w in​te​re​‐ sach. Wró​cił do pu​ste​go domu. An​nie zła​pa​ła się za gło​wę. – Mer​de! – Mer​de! – za​wtó​ro​wał Lu​cas. – Na​pi​sa​łaś do nie​go? Żeby mu wy​ja​śnić? – Pró​bo​wa​łam… Przy​się​gam, pod​ję​łam mi​lion prób… Ale nie po​tra​fi​łam… ująć tego wszyst​kie​go w sło​wa. Nie chcia​łam go zde​ner​wo​wać. Nie chcia​łam go zra​nić, więc wy​sy​ła​łam pocz​tów​ki. Wsa​dza​łam je do ko​per​ty z ad​re​sem Alys​sy, a po​tem ona je wyj​mo​wa​ła i od razu nada​wa​ła do Mar​ka z Man​hat​ta​nu. – Za​sło​na dym​na – skwi​to​wał Lu​cas. – Nie chcia​łam, żeby się mar​twił. No i za​le​ża​ło mi, żeby wie​dział, jak świet​nie ra​dzą so​bie dzie​ci, że Si​mon prze​sy​pia całą noc, a Lia za​wie​ra nowe przy​jaź​nie w… No​wym Jor​ku. Ro​zu​mie​cie, utrzy​my​wa​łam sta​ły kon​takt. Lu​cas pa​trzył to na Lolę, to na An​nie, jak​by oglą​dał mecz ping-pon​ga w zwol​‐

nio​nym tem​pie. Wresz​cie do nie​go do​tar​ło: – Więc po pro​stu znik​nę​ła? – By​stry je​steś! – po​chwa​li​ła An​nie, wy​bu​cha​jąc w koń​cu śmie​chem. Jed​nak Lu​cas nie wi​dział w tym wszyst​kim nic za​baw​ne​go, a już z całą pew​no​‐ ścią nie było w nim ani krzty współ​czu​cia dla Loli. Pod pięk​ną fa​sa​dą kry​ło się… no wła​śnie co? Zro​zu​miał, dla​cze​go An​nie trium​fu​je. Po​słał jej zna​czą​ce spoj​rze​nie. – Wszyst​kim się zda​je, że mam tak ła​two w ży​ciu, tak do​brze – pła​ka​ła tym​cza​‐ sem Lola. – Lu​dzie, na​wet wy dwo​je, my​ślą, że wszyst​ko moż​na prze​dys​ku​to​wać, ob​ga​dać. Ale nie zna​cie Mar​ka. Nie zna​cie mnie. On ma taką… wła​dzę nade mną. Nie po​tra​fię z nim dys​ku​to​wać. Nie​waż​ne, co mó​wię, spły​wa to po nim jak woda po kacz​ce. – Ale jak, do cho​le​ry, wy​obra​ża​łaś so​bie szczę​śli​we za​koń​cze​nie tej hi​sto​rii? – spy​ta​ła An​nie. Lu​cas z za​sko​cze​niem do​strzegł zmia​nę w jej gło​sie – na​gle za​‐ brzmia​ła w nim nuta em​pa​tii. Lola nie od​po​wie​dzia​ła. Mam​ro​ta​ła pod no​sem chy​‐ ba sama do sie​bie. – Na​wet je​śli za​pla​nu​ję, co po​wiem, na​wet je​śli wiem, że mam ra​cję, on nie słu​‐ cha. Do​łu​je mnie tyl​ko, miaż​dży psy​chicz​nie. Nie musi mnie bić, żeby bo​la​ło. Nie zro​zu​mie​cie tego. Przez chwi​lę ci​szę prze​ry​wa​ło je​dy​nie chli​pa​nie Loli. W koń​cu głos za​bra​ła An​‐ nie: – Może to nie tyl​ko jego wina. Cie​bie w ogó​le prze​ra​ża​ją kon​flik​ty. O to mi wła​‐ śnie cho​dzi​ło, kie​dy mó​wi​łam, że trze​ba być za pan brat ze swo​im gnie​wem. A ty to po​kpi​łaś! Lu​cas nie mógł już dłu​żej zdzier​żyć tych wy​wo​dów. Od​wró​cił się do Loli, wy​cią​‐ ga​jąc ku niej oskar​ży​ciel​sko pa​lec. – Twier​dzisz, że nie chcia​łaś go skrzyw​dzić? A ja my​ślę, że ra​nisz go ce​lo​wo. W do​dat​ku wy​bra​łaś naj​okrut​niej​szą me​to​dę! I jesz​cze ta mi​sty​fi​ka​cja! – Lola scho​‐ wa​ła twarz w ra​mio​nach i ci​cho pła​ka​ła, a on cią​gnął swo​ją ty​ra​dę. – Nie wie​rzę wam, ko​bie​ty! Ma​cie męż​czyzn za kom​plet​nych idio​tów, w do​dat​ku po​zba​wio​nych wszel​kich uczuć! An​nie prze​rwa​ła mu, cią​gnąc go za rękę i wy​pro​wa​dza​jąc na siłę z sa​lo​nu. Zna​‐ leź​li się w ko​ry​ta​rzu, gdzie Lola nie mo​gła ich usły​szeć. Opar​ła się o ścia​nę i uśmiech​nę​ła do nie​go. – Pew​nie, że wie​my, że prze​ży​wa​cie – szep​nę​ła. – Tyl​ko że my je​ste​śmy waż​‐ niej​sze. – An​nie naj​wy​raź​niej świet​nie się ba​wi​ła. No nie, chy​ba ni​g​dy nie zro​zu​‐ mie tej isto​ty.

– Czu​ję obrzy​dze​nie. Po​win​naś jej da​wać nie lek​cje go​to​wa​nia, tyl​ko… czy ja wiem… wy​ra​bia​nia krę​go​słu​pa mo​ral​ne​go! – E tam – śmia​ła się An​nie. – Komu po​trzeb​ny krę​go​słup mo​ral​ny, jak ma ta​kie ko​ści po​licz​ko​we! – Cóż, oso​bi​ście brak krę​go​słu​pa uwa​żam za wy​so​ce nie​atrak​cyj​ny. An​nie spoj​rza​ła na nie​go tak, jak​by wi​dzia​ła go po raz pierw​szy. – O, więc jed​nak nie sta​wiasz for​my nad tre​ścią? Lu​cas nie​spo​dzie​wa​nie w mro​ku ko​ry​ta​rza oparł się ręką o ścia​nę, zbli​ża​jąc się do An​nie tak bar​dzo, że za​sko​czył sam sie​bie. – Bar​dzo rzad​ko spo​ty​ka się ko​bie​tę, któ​ra dys​po​nu​je peł​nym pa​kie​tem – wy​‐ szep​tał, pa​trząc jej pro​sto w oczy. An​nie szu​ka​ła w wy​ra​zie jego twa​rzy śla​dów iro​‐ nii. Nie zna​la​zła ich. Nie od​ry​wa​ła od nie​go spoj​rze​nia. – Chcesz, że​bym po​szu​kał im bi​le​tów lot​ni​czych? – spy​tał, żeby prze​rwać mil​‐ cze​nie. – Bi​le​tów? Po co? – Żeby po​le​cie​li na dru​gi mie​siąc mio​do​wy na Ba​ha​my, bien sûr, oczy​wi​ście! – Są​dzisz, że po pro​stu ode​ślę ją do domu? Żeby ten pa​lant po​żarł ją żyw​cem? – Do​kład​nie tak. An​nie otwo​rzy​ła drzwi i wy​pro​wa​dzi​ła go za próg. – W ży​ciu. Lola jest moją przy​ja​ciół​ką. • Je​śli An​nie była o czymś ab​so​lut​nie prze​ko​na​na, to na pew​no o ko​niecz​no​ści roz​‐ mo​wy Loli z mę​żem, i to nie o po​go​dzie. Mil​cze​nie w mał​żeń​stwie, An​nie już do​‐ brze o tym wie​dzia​ła, było za​bój​cze. Snu​te przez któ​rąś ze stron przy​pusz​cze​nia, se​kre​ci​ki ucho​dzą​ce do cza​su na su​cho, po​wol​ne wcho​dze​nie w swo​ją rolę, nie​‐ moż​ność po​wro​tu do dia​lo​gu – to wszyst​ko pro​wa​dzi​ło do mil​cze​nia. Jak ła​two było od​gry​wać jed​ną i tę samą rolę przez cały czas trwa​nia związ​ku, na​wet je​śli to​‐ wa​rzy​szy​ła mu mi​łość. Szcze​gól​nie je​śli to​wa​rzy​szy​ła mu mi​łość. Gdy​by mia​ła na​‐ ma​lo​wać ob​raz przed​sta​wia​ją​cy jej wła​sne mał​żeń​stwo, sie​bie umie​ści​ła​by w sa​‐ mym rogu. Tak bar​dzo go ko​cha​ła, że nie chcia​ła, aby wi​dział w niej te ce​chy, dla któ​rych jej nie wy​brał. Wziął ją jako mał​żon​kę, mat​kę swo​ich dzie​ci. Wy​brał ją ze wzglę​du na jej nie​za​leż​ność, brak wy​gó​ro​wa​nych ocze​ki​wań. I rze​czy​wi​ście była naj​bar​dziej sa​mo​dziel​ną, naj​mniej wy​ma​ga​ją​cą z żon. Ale tyl​ko z po​zo​ru. Gdy po​ło​ży​ły już dzie​ci do łó​żek i w mil​cze​niu po​sprzą​ta​ły kuch​nię, po​szły do sa​lo​nu. Było po dzie​sią​tej. An​nie po​grze​ba​ła w ko​min​ku, cze​ka​jąc, aż Lola wy​krę​ci

nu​mer do Mar​ka. Ona jed​nak nie​ru​cho​mo sie​dzia​ła na ka​na​pie. W drżą​cych pal​‐ cach trzy​ma​ła kar​tecz​kę z nu​me​rem do ho​te​lu i wpa​try​wa​ła się w te​le​fon, jak​by za chwi​lę miał sko​czyć i rzu​cić jej się do gar​dła. – Nie dzwo​nisz? – Nie wiem, czy dam radę – po​wie​dzia​ła Lola. Była tak bla​da, że An​nie za​sta​na​‐ wia​ła się, czy za​raz nie zwy​mio​tu​je. – No nie, po​waż​nie? Aż tak źle? – Chy​ba tak – jęk​nę​ła Lola. Opra​co​wa​ły ge​nial​ny plan. Lola nie wspo​mni o Pa​ry​żu, sko​ro Mark za​kła​dał, że prze​by​wa w No​wym Jor​ku. Nie by​ło​by żad​nej ko​rzy​ści z wy​pro​wa​dza​nia go z błę​‐ du. An​nie mia​ła przy​słu​chi​wać się tej roz​mo​wie, aby udzie​lać du​cho​we​go wspar​cia. Mia​ła po​ma​gać Loli być sil​ną, opa​no​wa​ną i sta​now​czą. Był to plan do​sko​na​ły. – Chcesz, że​bym wy​krę​ci​ła za cie​bie? – Tak, wy​kręć. An​nie wy​bra​ła nu​mer, wrę​czy​ła Loli słu​chaw​kę i włą​czy​ła swo​ją słu​chaw​kę bez​‐ prze​wo​do​wą. Była ab​so​lut​nie pew​na po​wo​dze​nia pla​nu. Jej pew​ność za​chwia​ła się jed​nak, gdy usły​sza​ła, jak Lola po​da​je re​cep​cjo​ni​st​ce na​zwi​sko i nu​mer po​ko​ju Mar​ka gło​sem prze​ra​żo​nej sze​ścio​lat​ki. Po wy​peł​nio​nej ra​do​sną me​lo​dyj​ką chwi​li ocze​ki​wa​nia, któ​ra trwa​ła chy​ba całe wie​ki, za​brzmiał mę​ski głos: – Tak? – Mark? – Lola wy​du​si​ła z sie​bie pi​skli​wie. Wy​glą​da​ła tak, jak​by mia​ła ze​mdleć. An​nie cho​dzi​ła tam i z po​wro​tem po sa​lo​nie, kie​dy Mark wresz​cie wy​po​wie​‐ dział pierw​sze od ty​go​dni zda​nie do żony: – Lola, gdzie ty, kur​wa, je​steś? Ja​koś nie było to cał​kiem zgod​ne z prze​wi​dy​wa​nia​mi An​nie. Tyl​ko cze​go się spo​dzie​wa​ła? W jed​nej se​kun​dzie zo​rien​to​wa​ła się, że nie ma naj​mniej​sze​go do​‐ świad​cze​nia w kon​tak​tach z nad​uży​wa​ją​cym prze​mo​cy, choć​by wer​bal​nej, mę​żem. W jej wła​snym mał​żeń​stwie to ona za​wsze wrzesz​cza​ła, John​ny był spo​koj​ny, opa​‐ no​wa​ny. Bły​ska​wicz​nie wró​ci​ła na ka​na​pę, usia​dła tuż przy Loli i wol​ną ręką ści​‐ snę​ła jej dłoń. Oczy Loli roz​war​ły się sze​ro​ko i wy​peł​ni​ły łza​mi. Po​krę​ci​ła gło​wą, jak​by da​wa​ła znać, że się pod​da​je. An​nie po​sła​ła jej jed​no​znacz​ne spoj​rze​nie: „Dasz radę!”. – Wi​taj, ko​cha​nie – po​wie​dzia​ła wresz​cie wciąż bar​dzo ci​chut​ko. – Po​daj swój pie​przo​ny ad​res – wy​ce​dził chłod​no Mark. – Za​ma​wiam za​raz tak​‐ sów​kę. Lola od​po​wie​dzia​ła płacz​li​wie jak mała, wy​stra​szo​na dziew​czyn​ka:

– Nie je​stem… – Ad​res! W ży​łach An​nie po​pły​nę​ła ad​re​na​li​na, po​ja​wi​ła się wraz z na​głą i oczy​wi​stą nie​‐ na​wi​ścią do tego fa​ce​ta. Go​rą​co pra​gnę​ła uko​ić roz​trzę​sio​ną Lolę, ale sama czu​ła się stłam​szo​na. Zda​je się, że Lola mia​ła ra​cję. Mo​gło być tak źle. Lola pró​bo​wa​ła tłu​ma​czyć: – Chcia​łam tyl​ko po​wie​dzieć, że… Głos Mar​ka prze​rwał jej sło​wa, zim​ny i ostry jak nóż. – Nie masz nic do po​wie​dze​nia. Nie masz pra​wa się od​zy​wać. Po​słu​chaj uważ​‐ nie. Wy​czer​pa​ła się moja cier​pli​wość. Da​waj ad​res. Je​stem już na​praw​dę wkur​wio​‐ ny. Wierz mi, nie chcesz wi​dzieć, jak ska​cze mi ci​śnie​nie. – Chcia​łam po​wie​dzieć – Lola cią​gnę​ła wy​trwa​le – że nie je​stem… w No​wym Jor​ku. A co z pla​nem?! Lola nie trzy​ma​ła się pla​nu! An​nie wy​tar​ła spo​co​ne dło​nie o dżin​sy. Byle tyl​ko nie wy​ga​da​ła się o Fran​cji… – To gdzie ty, kur​wa, je​steś? – ryk​nął Mark. – Je​stem… we Fran​cji, ko​cha​nie – wy​ja​wi​ła mał​żon​ka. Za​pa​dła ci​sza, a po​tem Mark wy​krzy​czał to, co An​nie wy​po​wie​dzia​ła bez​gło​śnie: – Co?! – Lii na​praw​dę po​do​ba się nowa szko​ła – za​ćwier​ka​ła Lola. Po dru​giej stro​nie oce​anu pa​no​wa​ło głu​che mil​cze​nie, bar​dzo, bar​dzo dłu​gie. An​nie nie​mal sły​sza​ła, jak koła zę​ba​te zgrzy​ta​ją w pra​cu​ją​cym na peł​nych ob​ro​tach mó​zgu Mar​ka. Tym​‐ cza​sem Lola do​da​ła nie​śmia​ło: – Szyb​ko uczy się fran​cu​skie​go. A gdy​byś usły​szał Si​mo​na! – Słu​chaj – prze​rwał jej Mark, ki​piąc gnie​wem. – Nie mia​łaś pra​wa wy​wo​zić dzie​ci z kra​ju. To po​rwa​nie. Masz ko​goś? O to cho​dzi? Jest ja​kiś fa​cet? Ja​kiś fran​cu​‐ ski fa​gas w pie​przo​nym be​re​cie? – An​nie z tru​dem po​wstrzy​ma​ła chi​chot. Ro​bi​ła się z tego kiep​ska ope​ra my​dla​na. – Nie, oczy​wi​ście, że nie – za​prze​czy​ła Lola. – Gów-no praw-da! – Na​praw​dę, Mark, cho​dzi o to, że… mu​sia​łam… Po​trze​bo​wa​łam tro​chę od​po​‐ czyn​ku. – Od​po​czyn​ku od cze​go? Two​je pie​przo​ne ży​cie po​le​ga na od​po​czyn​ku. Tyl​ko tym się zaj​mu​jesz, od​po​czy​wasz ile wle​zie, za​wa​la​jąc swo​je cho​ler​ne, psie obo​wiąz​‐ ki! An​nie sama nie ha​mo​wa​ła się, na ogół emo​cje wy​ra​ża​ła w bez​po​śred​ni spo​sób,

ale blu​zgi i obe​lgi Mar​ka przy​pra​wia​ły ją o dresz​cze. Lola prze​łknę​ła śli​nę i spoj​rza​‐ ła na nią z roz​pa​czą. Te​raz krew An​nie ki​pia​ła już od ad​re​na​li​ny. Na​gry​zmo​li​ła coś na kart​ce i po​da​ła ją Loli. Ta zer​k​nę​ła, skrzy​wi​ła się, ale od​wa​ży​ła się prze​czy​tać treść Mar​ko​wi sło​wo w sło​wo: – Od​po​cząć od two​jej ty​ra​nii – od​czy​ta​ła pła​skim gło​sem. – Mo​je​go, kur​wa, cze​go? – Ty​ra​nii – po​wtó​rzy​ła wol​no, sma​ku​jąc to sło​wo jak ka​wa​łek cze​ko​la​dy. Uśmiech​nę​ła się do An​nie. To mu​sia​ło być wspa​nia​łe uczu​cie. An​nie od​wza​jem​ni​ła uśmiech i sie​dzia​ły tak ra​zem, szy​ku​jąc się na ko​lej​ny cios. Ale Mark prze​stał wrzesz​czeć. – O czym ty mó​wisz? – spy​tał. Mó​wił spo​koj​nie, lek​ko na​wet zdu​mio​ny. – Cóż – za​czę​ła Lola – trud​no to okre​ślić… – Po​pa​trzy​ła prze​pra​sza​ją​co na przy​‐ ja​ciół​kę i An​nie wy​czu​ła, że je​śli na​tych​miast nie za​re​agu​je, Lola go​to​wa pal​nąć coś strasz​ne​go w sty​lu „nie przy​no​sisz mi kwia​tów”. Nie było cza​su na pi​sa​nie, więc An​nie, ko​rzy​sta​jąc ze swo​jej je​dy​nej prze​wa​gi nad Mar​kiem, czy​li z fak​tu prze​by​‐ wa​nia w tym sa​mym po​miesz​cze​niu co Lola, a tak​że z po​dat​no​ści mo​del​ki na za​‐ stra​sza​nie, spio​ru​no​wa​ła ją spoj​rze​niem. Po​dzia​ła​ło. Lola prze​łknę​ła śli​nę i za​czę​ła szyb​ko mó​wić. – Bo ty… mnie po​ni​żasz. Wy​ży​wasz się na mnie emo​cjo​nal​nie, trak​tu​jesz jak… idiot​kę. Ty… wrzesz​czysz. Po chwi​li ci​szy dał się sły​szeć głos Mar​ka: – Kto ci tam do​ra​dza? Obie bez​gło​śnie za​chi​cho​ta​ły ner​wo​wo. Fa​cet nie był głu​pi. Albo świet​nie znał swo​ją żonę. An​nie mimo wszyst​ko po​czu​ła dla nie​go po​dziw. – Nikt – za​pew​ni​ła go Lola. To, że ści​szył głos, do​da​ło Loli siły. – Mu​sia​łam… po pro​stu mu​sia​łam wy​je​chać, bo nie mog​łam znieść tego mal​tre​to​wa​nia. Mar​ko​wi nie po​zo​sta​ło wie​le do po​wie​dze​nia po ta​kim stwier​dze​niu. – Po​wiedz mi, gdzie do​kład​nie je​steś. Lolę na chwi​lę za​tka​ło, An​nie go​rącz​ko​wo pi​sa​ła w no​te​sie, któ​ry pod​sta​wi​ła Loli pod nos. – Jak naj​bar​dziej za​mie​rzam wró​cić – czy​ta​ła Lola. – Ale je​śli nic się nie zmie​ni, nasz zwią​zek nie ma szans. Prze​myśl to. Za​dzwo​nię ju​tro o tej sa​mej po​rze. – Ju​tro będę już w Los An​ge​les – po​wie​dział Mark rze​czo​wo. – Mam spo​tka​nia. An​nie zro​bi​ła gest, jak​by pod​rzy​na​ła so​bie gar​dło. – Ju​tro o tej sa​mej po​rze – po​wtó​rzy​ła Lola jak ro​bot, nie od​ry​wa​jąc oczu od An​‐ nie. I za​nim coś mo​gło po​psuć uzy​ska​ny efekt, An​nie wy​rwa​ła Loli słu​chaw​kę

i odło​ży​ła ją na apa​rat. Przez uła​mek se​kun​dy trwa​ły jak ska​mie​nia​łe, po czym wspól​nie ode​tchnę​ły z ulgą. An​nie prze​tar​ła dło​nią czo​ło. Było mo​kre od potu. • Na pod​ło​dze w po​ko​ju Al​thei stał tu​zin ob​ra​zów, opar​tych o każ​dy wol​ny skra​wek ścian. Uklę​kła przy płót​nie przed​sta​wia​ją​cym opu​sto​sza​ły kra​jo​braz miej​ski, przy​‐ po​mi​na​ją​cy jej dom. Na dole wi​dać było le​żą​cą na boku kru​chą syl​wet​kę dziew​‐ czyn​ki o blond wło​sach. Co ten ob​raz miał z nią wspól​ne​go? Każ​de​go wie​czo​ra w tym ty​go​dniu, gdy resz​ta do​mow​ni​ków daw​no już po​szła spać, Ja​red pu​kał do jej drzwi. Wpusz​cza​ła go do środ​ka, a on prze​pra​szał za każ​‐ dym ra​zem za spóź​nie​nie, co było zu​peł​nie bez sen​su. Chwi​lę zaj​mo​wa​ła mu de​cy​‐ zja w kwe​stii po​zy​cji. Usta​wiał ją, a ona sta​wa​ła się mięk​ka w jego pięk​nych dło​‐ niach jak pla​ste​li​na. Kie​dy się​gał po far​by i roz​po​czy​nał mie​sza​nie barw, jej za​da​‐ nie po​le​ga​ło na trwa​niu w bez​ru​chu. Je​śli sam nie pod​cho​dził, żeby zmie​nić jej po​‐ zy​cję, po​tra​fi​ła nie drgnąć na​wet przez kil​ka go​dzin. Na po​zór jej cia​ło było po​zba​‐ wio​ne ży​cia, jed​nak w środ​ku wszyst​ko bu​zo​wa​ło. Wy​raz twa​rzy rów​nież po​zo​sta​‐ wał nie​zmien​ny, a w gło​wie sza​la​ła bu​rza eu​fo​rii oraz ko​tło​wa​ły się roz​wa​ża​nia nad przy​czy​ną tego wszyst​kie​go. Ja​red mam​ro​tał pod no​sem po fran​cu​sku albo za​da​wał jej dzie​siąt​ki py​tań swo​‐ ją okrop​ną, ła​ma​ną an​gielsz​czy​zną. Czy jej może nie zim​no? Czy chce pić, jeść, czy jest zmę​czo​na? Czy jej wy​god​nie? Nie wni​kał jed​nak w oso​bi​ste kwe​stie i wma​wia​‐ ła so​bie, że jej to od​po​wia​da. Cza​sem opo​wia​dał o ob​ra​zie po fran​cu​sku, co ja​kiś czas upew​nia​jąc się: „Tu com​prends, ro​zu​miesz?”, a ona ki​wa​ła gło​wą, że tak. Nie py​tał, jak do​brze zna fran​cu​ski, a ona sama nie wy​ja​wia​ła sama z sie​bie tej in​for​‐ ma​cji, bo może wte​dy mu​sia​ła​by roz​ma​wiać, a tego nie chcia​ła, bo oba​wia​ła się, że czar pry​śnie. Cza​sa​mi Ja​red ry​so​wał, za​miast ma​lo​wać: jej kark, dłoń. In​nym ra​zem mie​szał ko​lo​ry i wy​glą​dał, jak​by tar​gał nim gniew; to znów mie​szał bar​wy, ale nie ma​lo​wał nic – może nie mógł. Po go​dzi​nie, a może pię​ciu, Ja​red koń​czył. Dzię​ko​wał jej. Wy​‐ da​wał się wów​czas onie​śmie​lo​ny. Z prze​pro​si​na​mi opusz​czał jej po​kój, a Al​thea zo​‐ sta​wa​ła sama, spło​nio​na i za​wsty​dzo​na. Jed​nak ko​lej​nej nocy cze​ka​ła z na​dzie​ją, że znów się zja​wi. On przy​cho​dził, przy​no​sząc ze sobą moc​ny za​pach ter​pen​ty​ny, od któ​re​go krę​ci​ło jej się w gło​wie. Na szy​bie okna jej po​ko​ju zbie​ra​ła się wil​goć, skro​plo​ny do​wód cie​pła, któ​re wy​‐ twa​rza​ły ich cia​ła.

A

17

nnie i Lola za​mknę​ły drzwi i ze​szły po scho​dach w rześ​ki, pach​ną​cy wio​sną po​ra​nek. Od wczo​raj​szej roz​mo​wy z Mar​kiem Lola wy​pła​ka​ła oczy i ob​gry​zła wszyst​kie pa​znok​cie, lecz rano wsta​ła spo​koj​na jak daw​niej. An​nie za​sta​na​wia​ła się, czy jest świad​kiem sto​so​wa​nia przez mo​del​kę jej ulu​bio​nej me​to​‐ dy wy​par​cia. Lola wło​ży​ła klap​ki na bose sto​py, zde​cy​do​wa​nie prze​ce​nia​jąc moż​li​‐ wo​ści sła​be​go jesz​cze słoń​ca. Wło​ży​ła strój do jogi; czar​ne leg​gin​sy do​dat​ko​wo wy​‐ dłu​ża​ły jej smu​kłe nogi. W ręce mia​ła ba​weł​nia​ną tor​bę ze zro​lo​wa​ną matą. An​nie po​ko​na​ła dzie​sięć pro​wa​dzą​cych na uli​cę stop​ni. Trzy​ma​ła ko​sze na za​ku​py i roz​‐ my​śla​ła, czy aby nie ubra​ła się mimo wszyst​ko za cie​pło, bo pa​ra​do​wa​ła w cięż​kich ko​za​kach, opa​tu​lo​na w czer​wo​ne pon​cho, w któ​rym wy​glą​da jak ubra​na w na​miot. Po​szły ra​zem w dół rue de Pas​sy. Lola zna​la​zła an​glo​ję​zycz​ny żło​bek, do któ​re​‐ go bez pro​ble​mu przy​ję​to Si​mo​na na kil​ka go​dzin dzien​nie, tak aby mat​ka mo​gła uczęsz​czać na kurs tre​ner​ski jogi. Zor​ga​ni​zo​wa​ła wszyst​ko tak, żeby zy​skać czas dla sie​bie. An​nie za​wsze bra​ko​wa​ło umie​jęt​no​ści ce​do​wa​nia obo​wiąz​ków. Poza tym uwiel​bia​ła rolę mamy. Może była to je​dy​na rola, w któ​rej spraw​dza​ła się na szóst​‐ kę. A za​tem Lola po​cho​dzi​ła z in​nej pla​ne​ty. Była ko​smit​ką. I była jej przy​ja​ciół​ką. To sło​wo nie​po​ko​iło ją jed​nak. Przy​ja​ciół​ka. Przy​ja​ciół​ka to oso​ba, któ​rą ob​da​‐ rza się za​ufa​niem, i An​nie ja​koś ufa​ła Loli. Wie​rzy​ła jej w tym sen​sie, że wie​dzia​ła, że Lola ma w sto​sun​ku do niej wy​łącz​nie do​bre za​mia​ry. Jest życz​li​wa i peł​na za​‐ chwy​tu, co nie​zmien​nie bu​dzi​ło nie​do​wie​rza​nie An​nie. Może nie był to ten ro​dzaj przy​jaź​ni, że czło​wiek zwie​rza się ze swo​ich naj​skryt​szych my​śli. Nie, to re​zer​wo​‐ wa​ła dla Lu​ca​sa, bie​dacz​ka. No, jemu też w za​sa​dzie nie mó​wi​ła o wszyst​kim, ale po​zwa​la​ła so​bie przy nim na oka​zy​wa​nie sła​bo​ści. W to​wa​rzy​stwie Loli była oso​bą do​ro​słą. Mamą. Za​wsze mamą. Pew​nie i w sto​sun​ku do Lu​ca​sa we​szła​by w rolę mat​ki, ale on ni​g​dy do tego nie do​pu​ścił. Po​zwa​lał, żeby go kar​mi​ła, ale nie mat​ko​‐ wa​ła mu. Lola była przy​pusz​czal​nie pierw​szą ko​bie​tą od dzie​się​ciu lat, z jaką na​wią​za​ła bliż​szy kon​takt. Zu​peł​nie nie ufa​ła pa​ry​żan​kom. W ogó​le nie mia​ła za​ufa​nia do ko​‐ biet. I do więk​szo​ści męż​czyzn. An​nie pró​bo​wa​ła bez​sku​tecz​nie ścią​gnąć w mar​szu pon​cho, spra​gnio​na po​wie​‐ trza. – Jak mo​żesz iść so​bie tak po pro​stu na jogę, kie​dy wiesz, co się dzie​je z Mar​‐ kiem? – Nie umiem lo​gicz​nie my​śleć, je​śli nie me​dy​tu​ję. Mu​szę się naj​pierw od​stre​so​‐

wać. – Cho​dzi mi o to, że za​pro​wa​dzasz Si​mo​na do żłob​ka, sama idziesz na za​ję​cia. To tak, jak​byś wią​za​ła swo​ją przy​szłość z tym miej​scem. Do​brze wiesz, że nie pój​‐ dzie to tak ła​two, praw​da? Lola za​ci​snę​ła ręce na zro​lo​wa​nej ma​cie. – We​dług cie​bie po​win​nam do nie​go wró​cić? O nie, An​nie zde​cy​do​wa​nie nie ży​czy​ła so​bie szyb​kie​go po​wro​tu Loli do Sta​‐ nów. Chcia​ła, żeby zo​sta​ła. Mu​sia​ła jed​nak roz​wa​żyć mo​ty​wy jej po​stę​po​wa​nia. – Sama nie wiem, co po​wie​dzieć – przy​zna​ła. – Fran​cja nie przy​da​rzy​ła mi się bez po​wo​du – po​wie​dzia​ła Lola, nie za​trzy​mu​‐ jąc się. – Nie mogę wró​cić do domu jak​by ni​g​dy nic. Je​stem bez​na​dziej​na w po​dej​‐ mo​wa​niu de​cy​zji. Lola sta​nę​ła przed wej​ściem do szko​ły jogi i zaj​rza​ła An​nie pro​sto w oczy. Za​‐ wsze świ​dro​wa​ła ją tak spoj​rze​niem, wy​trą​ca​jąc tym z rów​no​wa​gi. – To co po​win​nam zro​bić? – Dzia​łaj le​gal​nie, a nie wbrew pra​wu – stwier​dzi​ła An​nie. – Wy​cią​gnij z tego kre​ty​na ali​men​ty. – Słusz​nie – po​wie​dzia​ła Lola sła​bo. – Aku​rat! Za​wsze przy​zna​jesz mi ra​cję, a po​tem ro​bisz wszyst​ko na opak. Jak wczo​raj, kie​dy zdra​dzi​łaś mu, że je​steś we Fran​cji. Te​raz do​pie​ro zro​bi się chry​ja. Lola prze​stą​pi​ła z nogi na nogę. – Masz ra​cję, że po​win​nam za​żą​dać roz​wo​du. – Po​win​nam, po​win​nam. Ga​da​nie. – Ale ja nie chcę się roz​wieść. Chcę, żeby Mark się zmie​nił, żeby był taki jak daw​niej. Wiem, że jest w nim do​bro. Za​raz po ślu​bie był inny. – To po​staw mu wa​run​ki. – Już mia​ła po​wie​dzieć: „To wy​rób so​bie cha​rak​ter”, ale ugry​zła się w ję​zyk. – Nie po​tra​fię tak na siłę. Ja je​stem inna. Nie po​sta​wię ul​ti​ma​tum, któ​re​go wa​‐ run​ków sama po​tem nie do​trzy​mam – za​wie​si​ła głos. – Poza tym nie chcę stąd wy​‐ jeż​dżać, jesz​cze nie. Je​stem tu szczę​śli​wa, An​nie. Goją mi się rany. Miesz​ka​nie pod two​im da​chem na wszyst​kich dzia​ła ko​ją​co. To jak le​kar​stwo dla mnie, Lii, Si​mo​na. Spójrz tyl​ko na nich. Pierw​szy raz w ży​ciu zo​sta​wiam syn​ka w żłob​ku i ani pi​‐ śnie! – Lola po​ło​ży​ła rękę na klam​ce i do​da​ła: – Na​wet Al​thea nie jest już małą bied​ną Al​theą. – Nie jest? Lola uśmiech​nę​ła się ta​jem​ni​czo.

– Wy​glą​da na to, że się za​ko​cha​ła. – Ja​kie zno​wu za​ko​cha​ła? Co się dzie​je? – Al​thea i Ja​red spę​dza​ją strasz​nie dużo cza​su ra​zem w jej sy​pial​ni. I znów poza głów​nym nur​tem. – Co ta​kie​go? Nie wie​rzę! – Wczo​raj trzy go​dzi​ny. W jej po​ko​ju. – O czym ty mó​wisz? Ja​red leci na cie​bie! – Daj spo​kój – śmia​ła się Lola. – Naj​pierw Lu​cas, te​raz Ja​red? Po​pa​dasz w pa​ra​‐ no​ję! – Do pa​ra​noi mi da​le​ko, bo mu​sia​ło​by mi za​le​żeć. Mar​twię się tyl​ko o Al​theę. – Jest mło​da, ład​na i ma całe ży​cie przed sobą. – Nie mam po​ję​cia, co on w niej wi​dzi – rzu​ci​ła na od​chod​nym An​nie. Szyb​kim kro​kiem ru​szy​ła w dół uli​cy. Prze​szła kil​ka prze​cznic, za​trzy​ma​ła się, zdję​ła pon​cho, zwi​nę​ła je w kłę​bek i upchnę​ła w jed​nym z ko​szy​ków. Wia​te​rek pod​wiał jej fla​ne​lo​wą za​pi​na​ną na gu​zi​ki ko​szu​lę, któ​rą John​ny no​sił tyl​ko w week​‐ en​dy. Nie po​dej​rze​wa​ła, że zro​bi się tak po​god​nie. Na​wet te​raz było jej za cie​pło. Znów przy​sta​nę​ła, od​sta​wi​ła ko​szy​ki, ro​ze​bra​ła się i zwi​nę​ła ko​szu​lę męża w kul​kę. Je​śli i ją wsa​dzi do ko​sza, nie zmiesz​czą się za​ku​py. Może za​wią​zać ją w pa​sie? Taki upał. Sto​jąc z ko​szu​lą w dło​ni, ro​zej​rza​ła się wo​ko​ło. Jej wzrok padł na po​jem​‐ nik na śmie​ci. Po​de​szła, otwo​rzy​ła wie​ko i wrzu​ci​ła ubra​nie do środ​ka. • Lola spę​dzi​ła noc, ćwi​cząc ko​lej​ną roz​mo​wę z Mar​kiem i prze​ra​bia​jąc tę, któ​rą już od​by​li. Była wy​koń​czo​na, kom​plet​nie osła​bio​na i mia​ła mę​tlik w gło​wie. Mimo to zgod​nie z pla​nem przy​szła na pierw​sze za​ję​cia kur​su, po któ​rym mia​ła zo​stać in​‐ struk​to​rem jogi. Był to kurs przy​spie​szo​ny, więc mia​ła ćwi​czyć po pięć, sześć go​‐ dzin dzien​nie. Po kil​ku ty​go​dniach mo​gła uzy​skać dy​plom pro​fe​sjo​nal​ne​go na​uczy​‐ cie​la. Gdzie​kol​wiek rzu​ci ją póź​niej los, tych upraw​nień nikt jej nie od​bie​rze. Chy​‐ ba po raz pierw​szy w ży​ciu sa​mo​dziel​nie po​dej​mo​wa​ła ja​kąś de​cy​zję bez rad od me​ne​dże​ra, męża czy na​wet od An​nie. Po​sta​na​wia​ła o czymś, co mia​ło wpły​nąć na jej dal​sze ży​cie. Już pod ko​niec pierw​szych za​jęć czu​ła się sil​niej​sza, na​ła​do​wa​na ener​gią. Za​‐ czy​na​ła wie​rzyć, że wresz​cie do​ro​śnie do sa​mo​dziel​ne​go dzia​ła​nia. Jed​nak z na​dej​‐ ściem wie​czo​ru przy​szedł też czas te​le​fo​nu do Mar​ka i znów było jej sła​bo. – Wy​tłu​macz mu, cze​go chcesz. Czy ty w ogó​le wiesz, cze​go chcesz? – mę​czy​ła ją An​nie.

Lola wie​dzia​ła, że jej plan ni​g​dy nie się​gnął tak da​le​ko, nie za​kła​dał obec​nej sy​‐ tu​acji. – Nie chcę go ta​kie​go, jaki jest te​raz. – To mu o tym po​wiedz. Ustal za​sa​dy. Nie sto​isz z nim twa​rzą w twarz, więc mo​żesz być tro​chę agre​syw​niej​sza. – Czy bier​na agre​sja nie wy​star​czy? An​nie po​gła​ska​ła ją po ple​cach. – Nie martw się, będę słu​chać i ci po​mo​gę. Jak po​wie​dzieć An​nie, że wo​la​ła​by z tej po​mo​cy nie ko​rzy​stać? Za​wa​ha​ła się. – Wy​da​je mi się, że so​bie po​ra​dzę. – O nie, na​praw​dę, po​zwól – upie​ra​ła się An​nie, wy​raź​nie pod​eks​cy​to​wa​na. – Będę ci do​da​wać otu​chy. Lola nie​śmia​ło pró​bo​wa​ła da​lej: – Nie, se​rio, dam so​bie radę… – Wczo​raj roz​sy​py​wa​łaś się na ka​wał​ki. Nie mo​głaś się do​cze​kać, żeby zmięk​‐ nąć i przy​znać mu się do Fran​cji. Za​ufaj mi. Po​wiem ci do​kład​nie, co masz mó​wić. – Szcze​rze mó​wiąc, nie chcę być drę​czo​na z obu stron – od​wa​ży​ła się Lola. Było to chy​ba naj​bar​dziej bez​dusz​ne stwier​dze​nie, ja​kie kie​dy​kol​wiek sfor​mu​ło​wa​ła w sto​sun​ku do ko​go​kol​wiek, ale An​nie nie wzię​ła so​bie tej uwa​gi do ser​ca. – Jak so​bie chcesz. Sko​czę po ło​pa​tę i za​cznę ci ko​pać grób w ogród​ku. Dło​nie Loli drża​ły jak w fe​brze, kie​dy wy​bie​ra​ła swój wła​sny nu​mer w Bel Air, gdzie miesz​ka​ła wie​ki temu w któ​rymś z po​przed​nich wcie​leń. Mark ode​brał po pierw​szym sy​gna​le. – Co u cie​bie? – spy​ta​ła, gdy tyl​ko usły​sza​ła jego głos. Były to je​dy​ne sło​wa, któ​‐ re prze​szły jej przez ści​śnię​te gar​dło. – Nic u mnie – mruk​nął z któ​re​goś z licz​nych po​koi re​zy​den​cji, może z sy​pial​ni. Czy go​spo​sia przy​cho​dzi co​dzien​nie pod​czas nie​obec​no​ści pani domu? By​ło​by to zbęd​ne. Lola sły​sza​ła te​le​wi​zor w tle. Chy​ba mecz fut​bo​lo​wy. – Jak tam dzie​ci? – spy​tał Mark. Na ra​zie roz​mo​wa nie róż​ni​ła się od tych, któ​‐ re pro​wa​dzi​li mie​siąc temu. Lola nie​mal pod​sko​czy​ła z ra​do​ści, że wszyst​ko idzie tak nor​mal​nie. – Wspa​nia​le! – Cie​ka​we, jak może im być do​brze, sko​ro są bez ojca? – wark​nął. Czy ist​nia​ła od​po​wiedź, któ​ra by go nie zra​ni​ła? Mark ode​zwał się, za​nim zdą​ży​ła na​pra​wić błąd. – Dzie​ci wie​dzą, że ła​two wpa​dam w gniew, wiel​kie rze​czy! – Lola po​czu​ła cię​żar w ser​cu. Mark wie. On wie. – Jak ci się wy​da​je, jak mnie wy​cho​wy​wa​li? – cią​‐

gnął. – Całą dro​gę do do​ro​sło​ści ko​pa​li mnie w ty​łek. Je​śli my​ślisz, że ro​bisz dzie​‐ ciom do​brze, chro​niąc je przed praw​dzi​wym ży​ciem, to się gru​bo my​lisz! Ży​cie – z tym, że mó​wię o praw​dzi​wym ży​ciu, nie mięk​kim ko​ko​nie, w któ​rym ty so​bie sie​‐ dzisz – jest twar​de jak ska​ła. – Ty je utrud​niasz – od​par​ła, oczy​ma wy​obraź​ni wi​dząc, jak An​nie z apro​ba​tą pod​no​si oba kciu​ki w górę na tę ri​po​stę. – To nie zna​czy, że nie ko​cham swo​ich dzie​ci – po​wie​dział Mark. Lola nie była w sta​nie po​wstrzy​mać łez. – Wiem, że je ko​chasz – po​wie​dzia​ła ła​god​nie – i wiem, że mnie też. Ale nie oka​zu​jesz tego. – Lia nie​na​wi​dzi nas, po rów​no, je​śli jesz​cze nie za​uwa​ży​łaś. A Si​mon? Dzie​cia​‐ ko​wi nie brak pią​tej klep​ki, do cho​le​ry. Po​trze​bu​ją ojca, któ​ry jest praw​dzi​wym męż​czy​zną, nie ja​kie​goś fran​cu​skie​go pa​lan​ta, któ​ry… Pie​przysz się z ja​kimś Fran​‐ cu​zem? – pod​niósł głos. – Dla​te​go ode​szłaś? Dla ja​kie​goś Fran​cu​zi​ka? Nie​do​wie​rza​nie na chwi​lę ode​bra​ło Loli głos. – Nie, oczy​wi​ście, że nie. – To o co ci cho​dzi? Cze​go chcesz? – Chcę… po​trze​bu​ję… zmian. – Na przy​kład ja​kich? – Chcia​ła​bym być po​ży​tecz​ną cząst​ką spo​łe​czeń​stwa, zna​leźć wła​sną dro​gę roz​‐ wo​ju. – Do​my​śla​ła się, że tak pro​wa​dzi​ła​by roz​mo​wę An​nie, że te sło​wa by po​chwa​‐ li​ła. – Ale przede wszyst​kim cier​pię z po​wo​du na​sze​go mał​żeń​stwa. – Cze​ka​ła, aż mąż coś po​wie, ale mil​czał. – Tak mi przy​kro, Mark. Po​trze​bu​ję tego cza​su. Tra​ci​‐ łam grunt pod no​ga​mi. By​łam taka… nie​szczę​śli​wa i za​gu​bio​na. – Chcia​ła po​wie​‐ dzieć mu o tym, jak czu​je się we Fran​cji – jak​by zrzu​ci​ła pęta; opo​wie​dzieć mu, jak go​tu​je, je, pije, śmie​je się, flir​tu​je, od​kry​wa Pa​ryż, jaka jest lek​ka, fi​glar​na, we​so​ła przy dzie​ciach. Za​miast tego, za​chę​co​na ci​szą w słu​chaw​ce, po​wie​dzia​ła: – Tu od​‐ kry​wam, kim na​praw​dę je​stem i cze​go chcę, a na​wet w czym je​stem do​bra. Od​po​wiedź po​wia​ła lo​dow​co​wym chło​dem. – Cie​ka​we, co też od​kry​łaś. Cho​dzi​ło mu o to, kim jest, czy w czym się spraw​dza? – Bio​rę udział w szko​le​niu – tłu​ma​czy​ła, nie​co zbi​ta z tro​pu. – Będę dy​plo​mo​‐ wa​nym in​struk​to​rem jogi. – Dy​plom za​kła​da​nia so​bie nóg za gło​wę? Tak, to wła​śnie tego typu ko​men​ta​rze wy​pę​dzi​ły ją z domu, ale nie pod​ję​ła za​‐ czep​ki, na​tych​miast ża​łu​jąc swo​je​go bra​ku wa​lecz​no​ści.

– Mogę pra​co​wać jako tre​ner​ka jogi rów​nież w Los An​ge​les. – I za​ra​biać mar​ne gro​sze? Jak so​bie chcesz. – Mu​sia​łam od​po​cząć od tego ma​te​ria​li​zmu, tego uda​wa​nia, aro​gan​cji. – I dla​te​go wy​bra​łaś wła​śnie Fran​cję? – za​re​cho​tał Mark. – Mia​łam ta​kie ni​skie po​czu​cie wła​snej war​to​ści. – Za to mnie nie ob​wi​niaj – ob​ru​szył się Mark. – Z tym pro​ble​mem bo​ry​ka​łaś się, za​nim mnie po​zna​łaś, la​lecz​ko. Może miał tro​chę ra​cji, ale na pew​no nie był bez winy. Lola za​sko​czy​ła samą sie​bie, mó​wiąc ostro: – To dla​cze​go tyl​ko w two​im to​wa​rzy​stwie spa​da mi samo​oce​na? – Ty mi po​wiedz. Lola wzię​ła głę​bo​ki od​dech, przyj​rza​ła się swo​im sto​pom, ścia​nie, aż wresz​cie od​wa​ży​ła się: – Je​steś kry​ty​kan​tem. – To ty je​steś kry​ty​kant​ką – za​ri​po​sto​wał – cze​go sama wła​śnie do​wio​dłaś. Tyl​ko że do​dat​ko​wo je​steś hi​po​kryt​ką. – Ja je​stem hi​po​kryt​ką? – zde​ner​wo​wa​ła się Lola. – Ni​g​dy nie mó​wi​łaś, żeby było ci źle. – Bo się ba​łam, że prze​sta​niesz mnie ko​chać. I że mnie zo​sta​wisz. – Więc za​miast tego ty zo​sta​wi​łaś mnie? Kiep​ski żart. – Prze​pra​szam. – Pa​su​je ci rola ofia​ry, a ze mnie ro​bisz ty​ra​na. Ale to ty ciąg​le in​sy​nu​ujesz, że je​stem złym oj​cem, złym mę​żem. – Ni​g​dy tak nie mó​wi​łam. – Da​ruj mi. Wi​dzę to w two​ich oczach. Lolę za​szo​ko​wa​ła szcze​rość tego wy​zna​nia. – Ale ja… – A seks? – nie dał jej dojść do sło​wa. Urwał na chwi​lę, po czym do​dał: – Za​wsze masz ja​kąś wy​mów​kę. Coś nie tak z two​im li​bi​do. Na​gle na​pię​cie w ra​mio​nach Loli ustą​pi​ło. Seks, świę​ta broń mał​żeń​skie​go ży​‐ cia. – Może ży​wi​łam do cie​bie ura​zę, było mi przy​kro. – Cóż, cie​szę się, że wresz​cie to przy​zna​jesz. Tak czu​łem, że to wiel​ka ście​ma. – Wiesz, że to nie dla​te​go, że cię nie ko​cham. – Cze​go ode mnie ocze​ku​jesz? Cze​kasz, aż przyj​dę do cie​bie na ko​la​nach? Chy​‐ ba za do​brze mnie znasz, żeby li​czyć na taki sce​na​riusz.

– Mu​si​my roz​ma​wiać. – Od po​ga​du​szek masz ko​le​żan​ki. Lola pod​upa​dła na du​chu. – To co zro​bi​my? – szep​nę​ła. – Nie będę się za tobą uga​niał, je​śli w taką grę masz ocho​tę się ba​wić. I nie za​‐ mie​rzam dłu​go cze​kać. Nie je​steś je​dy​ną sy​ren​ką na pla​ży w Ma​li​bu, chy​ba zda​jesz so​bie z tego spra​wę. – Chcesz po​wie​dzieć, że bę​dziesz… spo​ty​kał się z in​ny​mi? – O, to świet​ny po​mysł! Może spró​bu​ję cze​goś fran​cu​skie​go – za​śmiał się ner​‐ wo​wo. – Nie ma żad​ne​go Fran​cu​za. – Po​ga​daj so​bie z mię​cza​kiem swo​ich ma​rzeń. – Nie tego chcę. – Je​stem, jaki je​stem – po​wie​dział Mark. – Bie​rzesz, co dają… – Albo spa​daj. Wiem. – Mam to w du​pie. Roz​łą​czam się! – Rzu​cił słu​chaw​ką. Lola wbi​ła wzrok w te​le​fon i wy​buch​nę​ła pła​czem. An​nie zna​la​zła się przy niej w oka mgnie​niu, ob​ję​ła ją, po​zwo​li​ła jej się wy​pła​kać. – Sły​sza​łam każ​de sło​wo – przy​zna​ła się. – Na​praw​dę ro​bisz po​stę​py. – My​ślisz, że za​czy​na mnie ro​zu​mieć? – Eee… nie. Ale są​dzę, że nie​dłu​go już cał​kiem sta​niesz na nogi. – Wiesz, co naj​bar​dziej prze​szka​dza mu w na​szym znik​nię​ciu? – łka​ła Lola. – Że nie po​tra​fi go wy​tłu​ma​czyć lu​dziom tak, żeby nie wyjść na dup​ka. W ogó​le nie przej​mu​je się nami… Mną. • Tym​cza​sem w Bel Air Mark sie​dział obok te​le​fo​nu. Za​padł zmrok, ale nie po​fa​ty​go​‐ wał się, żeby za​pa​lić świa​tło w sa​lo​nie. Kie​dy re​flek​to​ry prze​jeż​dża​ją​ce​go sa​mo​cho​‐ du na mo​ment roz​świe​tli​ły po​kój, Mark uniósł gło​wę za​sko​czo​ny. Przez uła​mek se​‐ kun​dy był zdez​o​rien​to​wa​ny i wy​da​wa​ło mu się, że to Lola par​ku​je na pod​jeź​dzie, co było oczy​wi​ście ab​sur​dem. Dom pach​niał ina​czej, brzmiał ina​czej. Le​żąc na ka​‐ na​pie, Mark po​li​czył, ile se​kund upły​wa mię​dzy bły​śnię​cia​mi czer​wo​nej lamp​ki na czuj​ni​ku alar​mo​wym. Po​tem prze​niósł wzrok na zie​lo​ny wy​świe​tlacz au​to​ma​tycz​‐ nej se​kre​tar​ki, któ​ry po​ka​zy​wał trzy​dzie​ści nie​od​słu​cha​nych wia​do​mo​ści. Trze​ba bę​dzie iść do le​ka​rza, spraw​dzić, co to za dziw​ne uczu​cie w splo​cie sło​necz​nym, tro​chę jak re​fluks kwa​su żo​łąd​ko​we​go, ale nie​zu​peł​nie. Gdzieś w od​da​li, w kuch​ni,

brzę​cza​ła lo​dów​ka. Ro​zej​rzał się po ciem​nym sa​lo​nie w po​szu​ki​wa​niu śla​dów ży​‐ cia, ale ni​cze​go nie zna​lazł – żad​nych ru​chów czy gło​sów, je​dy​nie echo jego wła​‐ sne​go od​de​chu od​bi​ja​ją​ce się od ścian. Wstał z ka​na​py, za​pa​lił kil​ka lamp, lecz po chwi​li więk​szość z nich z po​wro​tem zga​sił. Wszedł na górę i błą​kał się po nie​ska​zi​‐ tel​nie czy​stym domu – nie​ska​zi​tel​nie czy​stym, bo taki lu​bił naj​bar​dziej, a przy​naj​‐ mniej tak mu się wy​da​wa​ło. Dy​wan tłu​mił od​głos kro​ków, ale i tak dźwięk po​niósł się echem, kie​dy Mark wcho​dził do ła​zie​nek – jak​by był w mu​zeum. Otwie​rał drzwi do po​ko​ików dzie​ci, wcią​gał w noz​drza po​wie​trze, pró​bu​jąc wy​ło​wić ja​kiś za​pach. Był do​brym czło​wie​kiem. W od​róż​nie​niu od swo​je​go ojca Mark ni​g​dy nie pod​niósł​‐ by ręki na dzie​ci czy żonę. Pod​no​sił tyl​ko głos. Tyl​ko głos.

G

18

dy Lu​cas prze​kra​czał próg kuch​ni, buch​nę​ły na nie​go kłę​by go​rą​cej pary. An​nie prze​le​wa​ła wrzą​tek z gara wiel​ko​ści cię​ża​rów​ki do gi​gan​tycz​ne​go ce​dza​ka. Z miej​sca, z któ​re​go pa​trzył, Lu​ca​so​wi wy​da​ło się, że para uno​szą​ca się nad wstąż​ka​mi ma​ka​ro​nu wy​do​sta​je się wprost z cia​ła An​nie. Mógł​by tę ko​bie​tę schru​pać w ca​ło​ści. An​nie zer​k​nę​ła przez ra​mię i do​strze​gła go​ścia. Chy​ba nie zo​rien​to​wa​ła się, że przy​glą​dał się jej ple​com i pu​pie, ta​kiej ślicz​nej w tych spodniach? – Gdzie Ja​red? – spy​ta​ła. – Skąd mam wie​dzieć? Prze​ło​ży​ła ma​ka​ron do mi​ski i prze​tar​ła mo​kre czo​ło i de​kolt ście​recz​ką. – Od trzech dni za​gi​nio​ny w ak​cji – za​ra​por​to​wa​ła. – I na​gle nie po​tra​fisz bez nie​go żyć? – Nie ja… An​nie za​mil​kła, bo bez ostrze​że​nia zma​te​ria​li​zo​wa​ła się w kuch​ni Al​thea, za​ci​‐ ska​jąc ko​ści​ste dło​nie na ogrom​nym kub​ku z sza​re​go fa​jan​su, jak​by trzy​ma​ła koło ra​tun​ko​we. Lu​cas nie po​tra​fił się od​prę​żyć w to​wa​rzy​stwie tej dziw​nej ko​bie​ty. Może to bia​ły swe​ter i spodnie spra​wia​ły, że wy​glą​da​ła na prze​zro​czy​stą, ale dziś bar​dziej niż zwy​kle przy​po​mi​na​ła zja​wę. – Bon​jo​ur – ryk​nął jo​wial​nie, żeby ukryć kon​ster​na​cję. Po raz ko​lej​ny przyj​rzał się dziew​czy​nie z nie​do​wie​rza​niem. Nie, nie​moż​li​we, żeby przy​cią​gnę​ła oko Ja​re​‐ da. – Cześć – wy​mam​ro​ta​ła Al​thea pod no​sem, nie pod​no​sząc na nie​go wzro​ku. Po​‐ wo​li po​de​szła do ku​chen​ki jak som​nam​bu​licz​ka, owi​nę​ła dłu​gi​mi pal​ca​mi uchwyt czaj​ni​ka, wla​ła wrzą​tek do kub​ka, w któ​rym tkwi​ła już raz uży​ta to​reb​ka her​ba​ty, i ulot​ni​ła się z kuch​ni przez szkla​ne drzwi do ogro​du. An​nie kiw​nę​ła gło​wą w kie​run​ku, w któ​rym znik​nę​ła. – Dla​te​go po​trze​bu​ję Ja​re​da, i to szyb​ko. – My​ślisz, że mię​dzy nimi coś jest? – No pew​nie! Jak mo​głeś nie za​uwa​żyć? – Hm, Ja​red fak​tycz​nie coś wspo​mi​nał. An​nie zmarsz​czy​ła brwi. – A więc to praw​da? Na​wet się o tym nie za​jąk​ną​łeś! Tak czy ina​czej, nie po​ja​‐ wił się przez ostat​nie trzy doby, a Al​thea go wy​pa​tru​je, tyle wiem na pew​no. Tyl​ko nie wol​no o nim wspo​mi​nać, broń Boże! A ta spra​wa z jej je​dze​niem. Za​py​ta​łam ją,

dla​cze​go wy​glą​da jak to​pie​li​ca. Od​po​wie​dzia​ła, że ma się świet​nie i nie ma po​ję​cia, o co mi w ogó​le cho​dzi. Prze​cież to tak, jak​by ukry​wać czte​ro​to​no​we​go sło​nia w sa​lo​nie! – Z tym że w jej przy​pad​ku słoń waży naj​wy​żej czter​dzie​ści kilo. – Od​kąd Ja​re​da dia​bli wzię​li, le​d​wo wy​ściu​bia nos ze swo​je​go po​ko​ju w cią​gu dnia, a no​ca​mi błą​ka się po domu. Prze​sta​ła dzwo​nić do mat​ki. Sły​sza​łam z jej sy​‐ pial​ni płacz o czwar​tej nad ra​nem! Lu​cas zbli​żył się do pie​cy​ka. – Co tak pysz​nie pach​nie? – A z Loli też nie ma wie​le po​żyt​ku, od​kąd trzy dni temu za​dzwo​ni​ła do mę​żul​‐ ka, a ten oznaj​mił jej w żoł​nier​skich sło​wach, że albo wró​ci do mał​żeń​skie​go łoża, albo wy​pad. Łzy leją się ciur​kiem. Chy​ba wpro​wa​dzę do​pła​tę za chu​s​tecz​ki hi​gie​‐ nicz​ne. – To co dziś jemy? – Gu​lasz ryb​ny. Na​gle za nimi roz​legł się głos Ja​re​da. – Ja też po​pro​szę por​cyj​kę! – No pro​szę, a kogo my tu mamy?! – wy​krzyk​nę​ła An​nie. – Dar bo​ski dla ludz​‐ ko​ści. Gdzieś ty się po​dzie​wał? Ja​red zro​bił w od​po​wie​dzi nie​okre​ślo​ny ruch ręką. – Nie bę​dzie ci prze​szka​dza​ło, je​śli zjem u sie​bie? An​nie rzu​ci​ła mu groź​ne spoj​rze​nie, wzru​szy​ła ra​mio​na​mi i wy​ję​ła z szaf​ki duży ta​lerz. Lu​cas pa​trzył, jak na​kła​da ma​ka​ron i gu​lasz ryb​ny, ob​fi​cie po​le​wa wszyst​ko czer​wo​nym so​sem, gę​stym od mał​ży i kre​we​tek, po czym de​ko​ru​je ca​łość list​kiem pie​trusz​ki. Wrę​czy​ła da​nie Ja​re​do​wi. – Dać ci coś jesz​cze? De​ser? Pie​czy​wo? – Non, c’est par​fa​it, jest ide​al​nie – po​chwa​lił. Po​dzię​ko​wał i wy​szedł z kuch​ni jak zło​dziej wy​no​szą​cy łup, a aro​mat owo​ców mo​rza, bia​łe​go wina i po​mi​do​rów uno​sił się za nim po ciem​nych scho​dach. – Do dia​bła z tą zgra​ją – rzu​ci​ła An​nie. Lu​cas od​kor​ko​wał bu​tel​kę po​uil​ly-fu​is​sé, na​lał kie​li​szek i po​dał go An​nie. – Mnie też ode​ślesz do czor​ta? Odło​ży​ła ście​recz​kę i wzię​ła od nie​go kie​li​szek. Opar​ła się o blat i spró​bo​wa​ła trun​ku. – Nie, ty do​sta​jesz piąt​kę z plu​sem za za​ba​wia​nie mnie. Obiad oka​zał się praw​dzi​wym wa​riac​twem. Gdy tyl​ko wino osła​bi​ło czuj​ność

ma​tek, dzie​ci, czu​jąc po​wiew bez​kar​no​ści, za​ję​ły się le​pie​niem ku​lek z chle​ba i ob​‐ rzu​ca​niem się nimi. Si​mon od​naj​do​wał na pod​ło​dze wy​strze​lo​ne po​ci​ski i wpy​chał je so​bie do buzi. Lu​cas z ca​łych sił sta​rał się pod​trzy​my​wać kon​wer​sa​cję, ale jego wy​sił​ki speł​za​ły na ni​czym, bo An​nie i Lola ry​cza​ły ze śmie​chu, ile​kroć ak​cent Fran​cu​za wy​dał im się szcze​gól​nie za​baw​ny. Nikt nie zwra​cał naj​mniej​szej uwa​gi na Al​theę, spo​ży​wa​ją​cą swój po​si​łek w co naj​mniej dziw​ny spo​sób: kro​iła go​to​wa​ne bu​ra​ki na rów​niut​kie ko​stecz​ki, któ​re na​stęp​nie bra​ła w dwa pal​ce i ma​cza​ła w mo​‐ utar​de extra for​te, bar​dzo ostrej musz​tar​dzie. W efek​cie usta i pa​znok​cie mia​ła za​‐ bar​wio​ne na czer​wo​no, za​tem wy​glą​da​ła tak, jak​by wgry​zła się ko​muś w aor​tę, by wy​ssać mu krew. – Mam na​dzie​ję, że od​pa​lisz mi kil​ka skrzy​nek tego wy​bor​ne​go win​ka, Lu​cas. Urzą​dzam im​pre​zę – oznaj​mi​ła An​nie, do​pi​ja​jąc za​war​tość kie​lisz​ka i po​da​jąc go przy​ja​cie​lo​wi do po​now​ne​go na​peł​nie​nia. – Im​pre​zę? – zdzi​wił się. An​nie od trzech lat nie wspo​mnia​ła ani sło​wem o żad​‐ nym przy​ję​ciu. – To zna​czy? – To zna​czy, że wró​ci​łam, dzie​cin​ko! – Wró​ci​ła! – za​wy​ła Lola i wy​buch​nę​ła sza​lo​nym śmie​chem. Czy ta ko​bie​ta nie po​win​na, przy​naj​mniej we​dług słów An​nie, za​le​wać się łza​mi od trzech dni i nocy? Lu​cas po​krę​cił gło​wą nad nie​prze​wi​dy​wal​no​ścią ko​biet. Na​‐ ukow​cy do​wie​dli, że miesz​ka​jąc ra​zem, po​tra​fią się hor​mo​nal​nie zsyn​chro​ni​zo​wać. Czy wła​śnie był świad​kiem tego fe​no​me​nu? Obie na​raz prze​cho​dzą za​bu​rze​nia emo​cjo​nal​ne? An​nie za​czę​ła opo​wia​dać Loli, co do​kład​nie ma na my​śli, da​jąc wy​raź​nie do zro​zu​mie​nia, że nie ma tu mowy o spon​ta​nicz​nej de​cy​zji – rzecz pla​no​wa​na była już od daw​na. Może to rze​czy​wi​ście nie była kwe​stia upo​je​nia al​ko​ho​lo​we​go czy hor​mo​nów, a od​ro​dze​nie en​tu​zja​zmu wo​bec uciech, któ​re An​nie za​rzu​ci​ła po śmier​ci John​ny’ego. Może fak​tycz​nie w pe​wien spo​sób wy​su​wa​ła nos ze swo​jej sko​‐ rup​ki. – Wszyst​ko roz​pocz​nie się od kin​der​ba​lu, a póź​niej wie​czo​rem prze​kształ​ci się w za​ba​wę dla do​ro​słych. Im​pre​za bę​dzie trwać całą dobę, dzień i noc. To bę​dzie coś wy​strza​ło​we​go – roz​ta​cza​ła wi​zję An​nie. – Pa​mię​tasz moje daw​ne przy​ję​cia, Lu​ca​sie? Lu​cas jęk​nął. – Są​dzi​łem, że wy​da​no praw​ny za​kaz ich or​ga​ni​zo​wa​nia. – Sta​ry zrzę​da z cie​bie! – upo​mnia​ła go. – A więc po​zwól, że przed​sta​wię Loli w skró​cie prze​bieg po​dob​nej im​pre​zy – za​‐

pro​po​no​wał Fran​cuz. – Przy​by​wa tu oko​ło trzy​dzie​ścior​ga do​brze wy​cho​wa​nych dzie​ci w wie​ku po​ni​żej lat dzie​się​ciu i już po chwi​li prze​obra​ża​ją się one w sza​le​ją​‐ cych chu​li​ga​nów. Rze​czy​wi​ście god​ne za​pi​sa​nia w pa​mię​ci. Będą wspo​mi​nać na sta​rość: „Ech, pa​mię​tasz tę za​ba​wę u An​nie, pod​czas któ​rej stra​ci​łem lewe oko?”. – Moje przy​ję​cia to czy​sta fan​ta​zja – po​chwa​li​ła się An​nie. – Ra​czej nie​złe za​miesz​ki – do​po​wie​dział Lu​cas. An​nie zi​gno​ro​wa​ła ten ko​men​tarz. – Póź​niej, wie​czo​rem, zjeż​dża​ją się do​ro​śli. Przy​wo​żą ze sobą coś do pi​cia, ale Fran​cu​zi nie ba​wią się w zrzut​ki – na​wet nie mają na to na​zwy. Tak więc całe je​‐ dze​nie na mo​jej gło​wie! Prze​wi​du​ję, że zro​bię me​cho​ui, ja​gnię pie​czo​ne w ca​ło​ści, po ma​ro​kań​sku. Po​dam je w roz​sta​wio​nym w ogro​dzie na​mio​cie, któ​ry wy​ło​żę po​‐ dusz​ka​mi. Mam to wszyst​ko prze​my​śla​ne. Ostat​nie zda​nie po​twier​dzi​ło, że po​sta​no​wie​nie An​nie jest prze​my​śla​ne i nie​‐ przy​pad​ko​we. Lu​cas czuł, że po​wi​nien się z tego cie​szyć, ale nie po​tra​fił po​zbyć się my​śli, że jego przy​jaźń z An​nie wy​kieł​ko​wa​ła – że w ogó​le była moż​li​wa! – przez to, że ko​bie​ta od​izo​lo​wa​ła się od świa​ta i sta​ła się aspo​łecz​na. – Wi​dzisz, Lolu – cią​gnę​ła te​raz – nie wiesz, co to jest za​ba​wa, do​pó​ki nie za​ba​‐ wisz się z Fran​cu​za​mi. Bę​dzie​my tań​czyć, pić i jeść ca​lu​sień​ką noc. Im​pre​za po​‐ trwa do bia​łe​go rana, a wte​dy po​ja​wią się jesz​cze cie​płe cro​is​san​ty pro​sto z pie​kar​‐ ni, do tego espres​so, któ​re wszy​scy bę​dzie​my po​pi​jać już z roz​ma​za​nym ma​ki​ja​‐ żem i na po​tęż​nym kacu. – Ale ubaw! – pi​snę​ła Lola. – Wie​le par po​łą​czy​ło się i wie​le roz​pa​dło pod​czas two​ich przy​jęć, An​nie. – Ach, to ist​ne tar​go​wi​sko! Jed​ni lu​dzie przy​pro​wa​dza​ją na​stęp​nych i na ogół zy​sku​ję paru no​wych zna​jo​mych. – A kil​ku in​nych tra​cisz. – Za​ba​luj​my! – ryk​nę​ła Lola. W tej chwi​li drzwi do ja​dal​ni uchy​li​ły się. W pro​gu stał Ja​red, roz​czo​chra​ny, w czar​nej ko​szul​ce z dziu​ra​mi wy​gry​zio​ny​mi przez mole czy może kwas. – Sma​ko​wa​ło ci? Dla​cze​go nie… – za​czę​ła An​nie, ale nie dane jej było do​koń​‐ czyć, bo Ja​red okrą​żył stół, za​trzy​mał się przy Al​thei, ujął jej po​pla​mio​ną bu​ra​ka​mi dłoń, po​rwał kil​ka kro​mek pie​czy​wa z ko​szy​ka i po​wiódł dziew​czy​nę do​oko​ła sto​łu, w koń​cu wy​pro​wa​dza​jąc ją z po​ko​ju, a to wszyst​ko w ab​so​lut​nym mil​cze​niu. Al​thea wy​da​wa​ła się strasz​li​wie za​sko​czo​na lub za​wsty​dzo​na. W każ​dym ra​zie przy​bra​ła od​cień szkar​ła​tu, któ​re​go bu​ra​ki mo​gły jej tyl​ko po​zaz​dro​ścić. Kie​dy stuk​nę​ły za​‐ my​ka​ne za nimi drzwi, dzie​ci do​sta​ły ata​ku hi​ste​rycz​ne​go re​cho​tu. Lu​cas wo​dził

wzro​kiem od Loli do An​nie, któ​ra po​sła​ła mu spoj​rze​nie peł​ne zdu​mie​nia. – Nikt mnie nie ostrzegł, że spro​wa​dzi​li się tu Fran​ken​ste​in i jego dziew​czy​‐ na! – po​wie​dział do dzie​ci, wy​wo​łu​jąc ko​lej​ne sal​wy śmie​chu. Na​wet Si​mon kwi​czał z ra​do​ści, otwie​ra​jąc sze​ro​ko wy​peł​nio​ną chle​bem bu​zię. – Co jest, do cho​le​ry? – szep​nę​ła do Loli An​nie. • Al​thea była zbyt wstrzą​śnię​ta po​rwa​niem z ja​dal​ni, żeby po​jąć, na co pa​trzy. W po​‐ ko​ju Ja​re​da, na so​sno​wym biu​recz​ku, na​kry​to dla dwoj​ga. Było czer​wo​ne wino w kub​kach do kawy, dwa ta​le​rze, obok każ​de​go wi​de​lec, łyż​ka i nóż, a po​środ​ku mi​ska przy​kry​ta trze​cim ta​le​rzem. Z wy​so​kiej szklan​ki wy​cią​ga​ły głów​ki dwie dłu​‐ gie, bia​łe róże, gro​żąc prze​wró​ce​niem pro​wi​zo​rycz​ne​go wa​zo​nu. Ja​red po​ło​żył pie​‐ czy​wo przy​nie​sio​ne wła​śnie z ja​dal​ni obok prze​peł​nio​nej po​piel​nicz​ki, po czym, zo​‐ rien​to​waw​szy się, że nie pa​su​je ona do kom​po​zy​cji na sto​le, opróż​nił ją i od​sta​wił z po​wro​tem. Wy​jął pa​pie​ro​sa, za​pa​lił, wsu​nął w ką​cik ust i zdjął przy​kry​cie z misy za​wie​ra​ją​cej tę samą po​tra​wę, któ​rą An​nie ser​wo​wa​ła na dole. Rzu​cił trium​fal​ne „ta-daa”, któ​re jed​nak wy​pa​dło dość prze​pra​sza​ją​co. Pa​trzy​ła na nie​go, na​dal nic nie ro​zu​mie​jąc. Żo​łą​dek wy​wró​cił jej się na wi​dok je​dze​nia. Nie tknę​ła po​tra​wy w cza​sie wspól​ne​go po​sił​ku w ja​dal​ni, na​wet na nią nie spoj​rza​ła, a te​raz je​dze​nie sta​ło przed nią jak wy​rzut. Kre​wet​ki, mał​że i ma​ka​‐ ron wy​glą​da​ły jak za​sty​głe, jak jed​no z tych pla​sti​ko​wych dań, któ​re wi​dy​wa​ła za szy​bą ja​poń​skich re​stau​ra​cji. Czy on się spo​dzie​wa, że ona weź​mie to do ust? Jed​‐ nak naj​więk​szą pa​ni​kę wy​wo​ły​wa​ło u niej to, od cze​go nie mo​gła ode​rwać wzro​‐ ku – sto​ją​ca na sto​le imi​ta​cja bu​kie​tu. Czy te dwie róże na​praw​dę ku​pił z my​ślą o niej? Ja​red od​dał Al​thei je​dy​ne krze​sło, a sam ulo​ko​wał się na​prze​ciw niej, sia​da​jąc po tu​rec​ku na łóż​ku. Wy​stę​pu​ją​ce w roli sto​łu biur​ko sta​ło po​mię​dzy nimi. Był bli​‐ sko, o wie​le bli​żej niż pod​czas se​sji ma​lar​skiej, i za​glą​dał jej w oczy. Nie było się gdzie scho​wać. Ja​red po​sta​wił mi​skę z je​dze​niem przed sobą, na​ło​żył na ta​lerz i za​‐ czął jeść. Ode​tchnę​ła z ulgą. Ob​ser​wo​wa​ła, jak spraw​nie na​wi​ja ma​ka​ron na wi​de​‐ lec. Czy​nił to z ele​ganc​ką swo​bo​dą ty​po​wą dla Fran​cu​zów przy sto​le. Wo​dzi​ła wzro​kiem za wi​del​cem od ta​le​rza w górę. Nie uszło jej uwa​dze, że w pew​nej chwi​li wi​de​lec za​wisł w po​wie​trzu, po czym ru​szył w kie​run​ku jej ust. Roz​war​ła sze​rzej oczy, kie​dy Ja​red pod​su​nął je​dze​nie na cen​ty​metr od jej warg. – Nie, dzię​ki, mer​ci, non – po​krę​ci​ła gło​wą. Ja​red wbił w nią spoj​rze​nie i ła​god​nie wy​szep​tał po​le​ce​nie:

– Man​ge. C’est bon. Jedz, to do​bre. Al​thea za​la​ła się ru​mień​cem. Za​pę​dzo​no ją w kozi róg. Roz​chy​li​ła usta. – Plus grand, sze​rzej – per​swa​do​wał de​li​kat​nie, ale z nie​sa​mo​wi​tą po​wa​gą. Wie​dzia​ła, że nie ma wyj​ścia, więc otwo​rzy​ła bu​zię i po​zwo​li​ła mu wsu​nąć ma​‐ ka​ron do środ​ka. Osza​la​łe kub​ki sma​ko​we wy​sła​ły do mó​zgu sprzecz​ne in​for​ma​cje na te​mat soli, po​mi​do​rów, nie​bez​pie​czeń​stwa. War​gi od​no​to​wa​ły, że je​dze​nie jest na​dal cie​płe. Pod​nie​bie​nie i ję​zyk przy​po​mnia​ły so​bie o ra​do​ści spo​ży​wa​nia za​ka​‐ za​nych pro​duk​tów. Prze​żu​wa​ła po​wo​li, nie wie​dząc, gdzie po​dziać wzrok, bo Ja​red bez skru​pu​łów stu​dio​wał jej twarz. Prze​żu​wa​ła i pa​trzy​ła na drzwi, pla​nu​jąc uciecz​kę. Ale Fran​cuz już na​ło​żył ko​lej​ną por​cję ma​ka​ro​nu i wi​de​lec wę​dro​wał ku ustom dziew​czy​ny. Twarz Ja​re​da wy​ra​ża​ła mak​si​mum kon​cen​tra​cji. Ko​lej​na por​cja. I jesz​cze jed​na. Al​thea żuła i prze​ły​ka​ła bez​wol​nie, choć jej cia​ło się bun​to​wa​ło, pię​‐ ści za​ci​ska​ły się pod sto​łem, a mię​śnie spi​na​ły się w no​gach. Była go​to​wa, by sko​‐ czyć i wy​biec z po​ko​ju. Jed​nak mimo ki​pią​cej w niej fu​rii ser​ce Al​thei top​nia​ło na wi​dok spo​so​bu, w jaki męż​czy​zna na​kła​dał je​dze​nie. Na wi​dok tego, jak sam lek​ko roz​chy​lał usta ni​czym mat​ka kar​mią​ca dziec​ko i uśmie​chał się z apro​ba​tą, kie​dy Al​‐ thea prze​ły​ka​ła. Na dźwięk szep​ta​nych słów za​chę​ty. Przy pią​tym wi​del​cu mia​ła od​ruch wy​miot​ny, oczy za​szły jej łza​mi. – Na dziś wy​star​czy. Très bien, bar​dzo do​brze – wy​da​wał się za​do​wo​lo​ny. – De​‐ ma​in aus​si, d’ac​cord? Ju​tro też, zgo​da? Al​thea ski​nę​ła gło​wą. Tego wie​czo​ra nie pro​po​no​wał, że ją na​ma​lu​je. Za​miast tego po​mógł jej wstać od sto​łu, wy​pro​wa​dził na ko​ry​tarz, a po​tem do jej sy​pial​ni. W pro​gu we​pchnął jej jesz​cze w ręce chleb jak dzia​dek wci​ska​ją​cy w łap​ki dziec​ka garść cu​kier​ków. Na​gle coś mu się przy​po​mnia​ło. „At​tends, za​cze​kaj!” – rzu​cił. Sta​ła w holu i pa​trzy​ła, jak wra​ca do sie​bie, a po​tem po​ja​wia się z po​wro​tem z dwie​ma ró​ża​mi. „Bel​les com​me toi, pięk​ne jak ty” – po​wie​dział, wrę​cza​jąc jej kwia​ty. Przy​ję​ła je, drżąc od stóp do głów. Al​thea od​cze​ka​ła pięć mi​nut od wyj​ścia Ja​re​da i po​pę​dzi​ła do ła​zien​ki. Pa​dła na ko​la​na przed musz​lą klo​ze​to​wą i wsu​nę​ła dwa pal​ce do gar​dła. • Na​stęp​ne​go dnia w kuch​ni go​to​wa​no i od​ra​bia​no za​da​nia do​mo​we. A więc to moje nowe ży​cie – my​śla​ła so​bie An​nie, sia​da​jąc przy sto​le i sku​biąc ba​giet​kę. Z przy​jem​‐ no​ścią oglą​da​ła spek​takl, w któ​rym głów​ną rolę gra​ła Lola, pró​bu​ją​ca upiec su​flet. Na szczę​ście jej kur​czak w es​tra​go​nie roz​kosz​nie bul​go​tał na ku​chen​ce. Jacy bli​scy

sta​li się jej ci obcy lu​dzie i ja​kie to dziw​ne, że tak bar​dzo od​po​wia​da​ła jej nowa wer​sja co​dzien​no​ści. Nie​spo​dzie​wa​nie czer​pa​ła ra​dość z pa​trze​nia, jak mo​del​ka w ner​wach ze​zu​je na prze​pis na su​flet se​ro​wy. Wszyst​kie skład​ni​ki mia​ła przy​go​to​‐ wa​ne na sto​le. Mu​sia​ła tyl​ko prze​czy​tać, od​mie​rzyć i wy​mie​szać, ale minę mia​ła taką, jak​by brnę​ła przez mo​cza​ry peł​ne kro​ko​dy​li. Przy sto​le sie​dzie​li też Ma​xen​ce i Lia, bez więk​sze​go en​tu​zja​zmu po​świę​ca​jąc się lek​cjom, oraz Al​thea, za​ję​ta obie​‐ ra​niem mar​che​wek po​trzeb​nych do ca​rot​tes ra​pées, su​rów​ki. An​nie po raz ko​lej​ny za​sta​no​wi​ła się, dla​cze​go dziew​czy​na upie​ra się, żeby po​ma​gać przy przy​go​to​wy​‐ wa​niu po​sił​ków, sko​ro po​tem na​wet ich nie kosz​tu​je. Paul, Lau​rent i Si​mon go​ni​li się po kuch​ni, rzu​ca​jąc ko​śla​wy​mi pa​pie​ro​wy​mi sa​mo​lo​ta​mi. Choć ce​lo​wa​li w sie​‐ bie na​wza​jem, one wciąż lą​do​wa​ły na Al​thei, któ​ra co ja​kiś czas ro​bi​ła unik bez cie​‐ nia uśmie​chu. Na​gle Lola ener​gicz​nie pod​nio​sła gło​wę. – Nie wyj​dzie mi to! Par​me​zan się skoń​czył. – Mu​sisz go czymś za​stą​pić – po​ra​dzi​ła An​nie. – Za​stą​pić? Czym? – Spró​buj ce​men​tu. Je​śli su​flet ci wy​ro​śnie, bę​dzie​my mieć bar​dzo prak​tycz​ny scho​dek. Na​gle w kuch​ni za​pa​no​wa​ło mil​cze​nie. – No co? Co zno​wu po​wie​dzia​łam nie tak? – od​wró​ci​ła się i zo​ba​czy​ła, że do środ​ka wszedł Ja​red. Mruk​nął coś na po​wi​ta​nie i za​czął się krzą​tać, zbie​ra​jąc ta​le​rze, sztuć​ce, pie​czy​‐ wo, owo​ce. An​nie wy​mie​ni​ła zna​czą​ce spoj​rze​nie z Lolą, stłu​mi​ła w za​rod​ku chi​‐ chot Pau​la za po​mo​cą mor​der​cze​go spoj​rze​nia i wsta​ła. Nie zwle​ka​ła ani chwi​li. Się​gnę​ła po cho​chlę i śred​niej wiel​ko​ści mi​skę, na​ło​ży​ła spo​rą por​cję kur​cza​ka w es​tra​go​nie i po​da​ła ją Ja​re​do​wi w naj​bar​dziej na​tu​ral​ny spo​sób. Może i umie​ra​ła z cie​ka​wo​ści, ale niech ją li​cho, je​śli co​kol​wiek da po so​bie po​znać. – Wpad​nij jesz​cze po​tem – po​wie​dzia​ła. – Lola robi be​ton na de​ser. Ja​red wy​szedł, le​d​wo do​sły​szal​nie mam​ro​cząc pod no​sem i wy​no​sząc na tacy na​kry​cia dla dwoj​ga. Nikt nie sko​men​to​wał tego, co wła​śnie za​szło. Kil​ka mi​nut póź​niej Al​thea skoń​‐ czy​ła obie​ra​nie wa​rzyw, uprząt​nę​ła miej​sce pra​cy i znik​nę​ła. Lola po​de​szła do ku​chen​ki i szep​nę​ła, żeby dzie​ci nie sły​sza​ły: – My​ślisz, że może po​ma​ga Al​thei prze​zwy​cię​żyć ano​rek​sję? – Jaką zno​wu ano​rek​sję? – burk​nę​ła An​nie z bu​zią peł​ną pie​czy​wa. – Ma dziw​ny sto​su​nek do je​dze​nia i jest za chu​da, ale jest do​ro​sła. Je​śli bia​do​le​nie na te​mat gru​‐

bych ud ozna​cza ano​rek​sję, to ja pierw​sza na nią cier​pię. Po chwi​li na​my​słu Lola od​par​ła: – Po​dej​rze​wa​ła​bym cię ra​czej o bu​li​mię. An​nie prze​sta​ła prze​żu​wać ze zdu​mie​nia. – Ta​aak ci się zda​aaje? – Kim ja je​stem, żeby ko​go​kol​wiek osą​dzać – wes​tchnę​ła Lola. – Uwa​żasz, że jem bez opa​mię​ta​nia, tak? Lola spoj​rza​ła na nią prze​pra​sza​ją​co. – Cza​sa​mi. An​nie przyj​rza​ła się le​żą​cej przed nią ba​giet​ce. Co naj​mniej po​ło​wy już nie było, a nie wy​bi​ła jesz​cze na​wet go​dzi​na obia​du. Mia​ła żo​łą​dek bez dna. Je​dze​nie – po​lo​‐ wa​nie na nie, przy​rzą​dza​nie i po​ły​ka​nie – było jej le​kar​stwem na całe zło. – Cie​szę się, że Ja​red za​jął się Al​theą – po​wie​dzia​ła – bo mnie z pew​no​ścią nie star​czy​ło​by cier​pli​wo​ści. Od​wró​ci​ła się do dzie​ci: – Je​śli skoń​czy​li​ście ro​bić lek​cje, spa​kuj​cie ze​szy​ty i idź​cie po​oglą​dać te​le​wi​zję. Nie​dłu​go obiad. Dzie​ci wy​bie​gły, za​nim zdą​ży​ła do​koń​czyć zda​nie. – Co będę ro​bić, kie​dy wró​cę do Los An​ge​les? – Lola spy​ta​ła skład​ni​ków w swo​‐ jej mi​sce. – Ży​cie wy​mknę​ło mi się spod kon​tro​li. Wła​sny mąż na​ma​wia mnie do zdra​dy. – W jej oczach za​lśni​ły łzy. – By​łam mu wier​na przez te wszyst​kie lata i tak mi się od​wdzię​cza? Ma ra​cję, po​win​nam so​bie zna​leźć ko​chan​ka. Mark so​bie na to za​słu​żył! – Nikt na to nie za​słu​gu​je – ła​go​dzi​ła An​nie. W tej chwi​li zda​ła so​bie spra​wę, że wcze​śniej czy póź​niej Lola wró​ci do kre​ty​na, za któ​re​go wy​szła. Ewi​dent​nie tego wła​śnie pra​gnę​ła. An​nie zdję​ła far​tuch z na​pi​sem „Nie pro​wo​kuj sze​fa” i rzu​ci​ła go na ku​chen​ny blat. – Cóż, ja też nie wiem, co zro​bię ze swo​im ży​ciem. – Ty? Prze​cież je​steś szczę​śli​wa! – wy​krzyk​nę​ła Lola. – Kto tak twier​dzi? – Masz swój dom, ta​lent de​ko​ra​tor​ski… – Po​wiedz szcze​rze, ile razy moż​na zmie​niać obi​cie jed​nej i tej sa​mej sofy? Ile razy prze​ma​lo​wy​wać ścia​ny? Czym się będę zaj​mo​wać przez na​stęp​ne czter​dzie​ści, pięć​dzie​siąt lat ży​cia? I czy ktoś jesz​cze się ze mną prze​śpi? Lola przy​glą​da​ła jej się z lek​kim zdzi​wie​niem. – O to się mar​twisz? O mi​łość? – Je​stem nie​szczę​sną, tłu​stą beką! – jęk​nę​ła An​nie, wciąż ści​ska​jąc w ręce to, co

ucho​wa​ło się jesz​cze z ba​giet​ki. Lola wy​rwa​ła jej ten ka​wa​łek pie​czy​wa. – Przy​kro mi, ko​niec z tym! Ani okru​szyn​ki chle​ba dla Ma​da​me do od​wo​ła​nia!

P

Maj 19

atrząc w ko​bal​to​wo​nie​bie​skie nie​bo i roz​pły​wa​jąc w nie​ocze​ki​wa​nym upa​‐ le, An​nie za​da​wa​ła so​bie py​ta​nie, jak ci wszy​scy lu​dzie w biu​row​cach prze​‐ trwa​ją do po​po​łu​dnia. Z niej sa​mej pot spły​wał stru​mie​nia​mi, choć po​ko​na​ła do​‐ pie​ro trzy prze​czni​ce. Co praw​da szła dość szyb​ko. No do​brze, ćwi​czy​ła. Parę dni wcze​śniej wy​grze​ba​ła z sza​fy daw​no za​po​mnia​ne adi​da​sy i za​czę​ła cho​dzić dziar​‐ skim kro​kiem po oko​li​cy. Nie zwie​rza​ła się z tego ni​ko​mu. Wy​cho​dzi​ła, kie​dy Lola była na jo​dze, a dzie​ci w szko​le. Nie ma co roz​dmu​chi​wać spra​wy, sko​ro nie wia​‐ do​mo, czy spor​t​smen​ka wy​trwa. Po​nad​to zde​cy​do​wa​nie wy​kre​śli​ła z die​ty pie​czy​‐ wo i ma​ka​ron, co w po​łą​cze​niu z daw​ką ru​chu spra​wia​ło, że czu​ła się wy​bor​nie. Był pierw​szy dzień maja i nad rue de Pas​sy uno​sił się słod​ki za​pach kon​wa​lii. Ulicz​ni sprze​daw​cy wy​sta​wi​li ko​sze peł​ne drob​nych, bia​łych kwiat​ków, a po​nie​waż An​nie szła z pu​sty​mi rę​ka​mi, co krok ktoś pod​su​wał jej bu​kie​cik pod nos. Wy​sta​wy mi​ja​nych skle​pów epa​to​wa​ły wio​sną. Se​zon roz​kwi​tał, jak jej się zda​‐ wa​ło, w ma​ry​nar​skim sty​lu. Moda sza​la​ła na uli​cach. „Fran​cuz​ki ni​g​dy nie wy​cho​‐ dzą z domu bez szmin​ki na ustach” – cho​dzi​ło jej w kół​ko po gło​wie. W tej chwi​li nie wy​glą​da​ła zbyt fran​cu​sko. Wło​sy – po​raż​ka, zero uło​że​nia czy ko​lo​ru. Zwol​ni​ła tro​chę, by przyj​rzeć się ma​ne​ki​nom na wi​try​nie jed​ne​go z bu​ti​ków. Ten T-shirt w bia​ło-gra​na​to​we pasy był taki mło​dzień​czy. Od trzech lat nie ku​pi​ła so​bie nic no​‐ we​go do ubra​nia. Przy​gła​dzi​ła wło​sy dło​nią i we​szła do skle​pu. Jaki w ogó​le nosi te​raz roz​miar? Spoj​rza​ła na sto​sy dżin​sów, całe góry spodni. Od cze​go za​cząć? Zza za​sło​ny wy​ło​ni​ła się mło​da ko​bie​ta w kwie​ci​stej su​kien​ce i z lek​ką dez​apro​ba​tą zlu​stro​wa​ła klient​kę od stóp do głów. An​nie od​wró​ci​ła się na pię​cie i ru​szy​ła do wyj​ścia. – Je peux vous aider? W czym mogę po​móc? – spy​ta​ła. – Je re​gar​da​is, c’est tout, tyl​ko oglą​dam. Tak czy ina​czej, ciao i say​ona​ra, jak ma​wia​‐ ją w Ban​gla​de​szu. – Mó​wię po an​giel​sku – po​wie​dzia​ła eks​pe​dient​ka, uśmie​cha​jąc się ser​decz​nie. Nie była ty​po​wą pa​ry​ską na​dę​tą kró​lew​ną. An​nie zwol​ni​ła. – Bar​dzo chęt​nie pani po​mo​gę – na​le​ga​ła ko​bie​ta. – Po​mo​że mi pani? – na​bra​ła po​wie​trza An​nie. – A prze​pro​wa​dza pani lo​bo​to​‐ mie?

Fran​cuz​ka przyj​rza​ła się An​nie uważ​niej. – Umiem o wie​le wię​cej. Och, po​tęż​na mocy do​brej sprze​daw​czy​ni! Go​dzi​nę póź​niej An​nie opusz​cza​ła sklep, w jed​nej ręce nio​sąc tor​bę wy​pcha​ną po brze​gi ślicz​ny​mi ubra​nia​mi, w dru​‐ giej – kart​kę z ad​re​sem do​bre​go fry​zje​ra. • Al​thea za​pa​li​ła wszyst​kie świecz​ki w po​ko​ju i roz​sta​wi​ła je wo​kół biur​ka. Spod jej pal​ców wy​ła​niał się bia​ło-czar​ny kraj​ob​raz Pa​ry​ża. Ry​so​wa​ła na zna​le​zio​nej gdzieś w domu kart​ce za​bra​nym z kuch​ni cien​ko​pi​sem. Ka​wiar​nia, prze​chod​nie z pa​ra​‐ sol​ka​mi w dło​niach, deszcz, syl​wet​ki trzy​ma​ją​cej się za ręce pary – ko​bie​ty i męż​‐ czy​zny w ciem​nych płasz​czach. Była już pra​wie je​de​na​sta w nocy i Al​thea była ubra​na do wyj​ścia. Ostat​nią go​dzi​nę spę​dzi​ła na wy​ko​ny​wa​niu per​fek​cyj​ne​go ma​‐ ki​ja​żu, udo​sko​na​la​jąc kre​skę nad rzę​sa​mi. Płaszcz le​żał przy​go​to​wa​ny na łóż​ku. Cze​ka​ła z nie​cier​pli​wo​ścią, mo​dląc się, żeby już za chwi​lę Ja​red za​pu​kał do drzwi i za​brał ją gdzieś. Dwie go​dzi​ny wcze​śniej przy​niósł dla nich po​si​łek zgod​nie z dziw​nym ry​tu​ałem, do któ​re​go zdą​ży​ła już przy​wyk​nąć. Po​tem wy​szedł, ale obie​‐ cał, że wró​ci. Te​raz, kie​dy Ja​red kar​mił ją, ma​lo​wał i ja​kimś cu​dem miał jesz​cze ocho​tę opro​‐ wa​dzać ją nocą po mie​ście, każ​da wol​na chwi​la wy​peł​nio​na była ocze​ki​wa​niem na nie​go. Od​li​cza​ła go​dzi​ny, mi​nu​ty, a na​wet od​de​chy. W cią​gu mie​sią​ca, od​kąd Ja​red za​czął ją ma​lo​wać, ży​cie Al​thei sta​nę​ło na gło​‐ wie. Nie mo​gła so​bie przy​po​mnieć, czym za​przą​ta​ła my​śli, za​nim go po​zna​ła. Uwiel​bia​ła każ​dą se​kun​dę wspól​nych wyjść, na​wet je​śli była zmar​z​nię​ta na kość i zmę​czo​na. Mimo to Ja​red ni​g​dy nie zro​bił tego, cze​go naj​bar​dziej pra​gnę​ła: nie po​ca​ło​wał jej. W nie​któ​re noce lo​do​wa​te po​dmu​chy wia​tru ude​rza​ły w nich bez li​to​ści. Kie​dy in​dziej po​wie​trze było ła​god​ne i pach​nia​ło bzem. W swo​im dłu​gim czar​nym płasz​‐ czu, ło​po​czą​cym jak ża​giel pod​czas noc​ne​go rej​su, Ja​red drwił so​bie z ży​wio​łów. Z ręką za​mknię​tą w jego dło​ni Al​thea pły​nę​ła, le​d​wo mu​ska​jąc sto​pa​mi as​falt. Pa​‐ ryż i Ja​red sple​tli się w jej umy​śle w nie​ja​sną ca​łość, jed​no nie​wy​obra​żal​ne bez dru​‐ gie​go. W trak​cie tych noc​nych spa​ce​rów przez sta​no​wią​cy pla​mę świa​tła Pa​ryż Al​thea za​czę​ła po​wo​li od​kry​wać swój głos. Ja​red ni​g​dy nie na​ci​skał, żeby coś mó​wi​ła. Po​‐ tra​fił mil​czeć przez go​dzi​nę, a przez ko​lej​ną roz​pra​wiał po fran​cu​sku jak na​ję​ty o po​li​ty​ce, sztu​ce, re​li​gii. Ona z po​cząt​ku mó​wi​ła nie​wie​le. Wo​la​ła słu​chać, co on

ma do po​wie​dze​nia, wdy​chać jego za​pach, pa​trzeć, jak z upły​wem nocy za​rost za​‐ kra​da mu się na twarz. Wresz​cie od​wa​ży​ła się od​po​wia​dać na jego py​ta​nia – naj​‐ pierw było kil​ka fran​cu​skich słó​wek, po​tem za​czę​ła je łą​czyć po kil​ka, a w koń​cu ukła​da​ła peł​ne zda​nia, brzmią​ce w jej uszach me​lo​dyj​niej niż naj​pięk​niej​sza mu​zy​‐ ka. Mó​wiąc po fran​cu​sku w Pa​ry​żu, czu​ła się tak, jak​by na​ro​dzi​ła się na nowo. Jej głos brzmiał ina​czej, jej my​śli po fran​cu​sku bie​gły in​ny​mi ścież​ka​mi. Już ni​g​dy nie chcia​ła wy​po​wia​dać się w oj​czy​stej an​gielsz​czyź​nie. Z Ja​re​dem uwiel​bia​ła prze​by​‐ wać rów​nież w mil​cze​niu; od​czu​wa​ła nie​ogra​ni​czo​ną wol​ność po​przez samą obec​‐ ność. Ja​red nie błą​kał się po uli​cach Pa​ry​ża, tyl​ko je prze​mie​rzał. Nie wy​ja​śniał, do​kąd idą i po co, a ona nie wni​ka​ła. Cza​sem za​miast iść pie​cho​tą, wsia​da​li do pu​sta​wych o tak póź​nej po​rze wa​go​nów me​an​dru​ją​ce​go pod mia​stem me​tra, pisz​czą​ce​go i zgrzy​ta​ją​ce​go przed każ​dą sta​cją. Sie​dzie​li ra​mię przy ra​mie​niu, ze sple​cio​ny​mi dłoń​mi, czę​sto nie od​zy​wa​jąc się ani sło​wem. Jed​nak na​wet nic nie ro​biąc i nic nie mó​wiąc, w to​wa​rzy​stwie Ja​re​da była in​ten​syw​nie świa​do​ma, wy​bu​dzo​na ze śpiącz​‐ ki, w któ​rej trwa​ła przez całe do​tych​cza​so​we ży​cie. Kie​dy do​cie​ra​li do ja​kie​goś celu – na im​pre​zę, do re​stau​ra​cji, w któ​rej sie​dzie​li przy ko​la​cji jego zna​jo​mi, czy do domu przy​ja​cie​la – Ja​red ni​g​dy nie za​grze​wał tam miej​sca. Zda​rza​ło się, że do​kądś je​cha​li me​trem lub szli przez go​dzi​nę, a po​tem wy​by​wa​li stam​tąd po upły​wie za​le​d​wie kil​ku mi​nut. Wszy​scy na​po​tka​ni pa​ry​ża​nie – w ka​wiar​niach, na sta​cjach, na uli​cach – zda​wa​‐ li się znać Ja​re​da. W naj​mrocz​niej​szych za​ka​mar​kach mia​sta za​ga​dy​wa​li go bez​‐ dom​ni, pro​sty​tut​ki czy ćpu​ni, żąd​ni jego uwa​gi choć na kil​ka chwil. To samo po​‐ wta​rza​ło się w ele​ganc​kich pa​ry​skich krę​gach, gdzie pięk​ni i in​te​li​gent​ni lu​dzie sta​ra​li się spra​wić, by do nich do​łą​czył, by za​ba​wił dłu​żej. Wszy​scy bez​ce​re​mo​nial​‐ nie mie​rzy​li ją wzro​kiem, nie​któ​rzy oka​zy​wa​li się na tyle śmia​li, że py​ta​li, kim jest. Ja​red do​pie​ro wte​dy zdra​dzał jej imię, ale ni​g​dy nie do​da​wał sam z sie​bie dal​szych in​for​ma​cji i ni​g​dy jej nie przed​sta​wiał bar​dziej szcze​gó​ło​wo. Był kie​dyś jed​nym, a te​raz – dwoj​giem. Wy​ja​śnie​nia były zbęd​ne. Po kil​ku po​dob​nych no​cach Al​thea do​szła do wnio​sku, że Ja​red bar​dziej lubi miej​sca niż lu​dzi. Zwra​cał uwa​gę dziew​czy​ny na ar​chi​tek​tu​rę, opo​wia​dał wią​żą​ce się z nią hi​sto​rie. Z każ​dym za​kąt​kiem, do któ​re​go ją za​brał, wią​za​ła się ja​kaś opo​‐ wieść. Al​thea była tego pew​na, choć nie​jed​no​krot​nie sama mu​sia​ła so​bie słu​żyć za ba​jar​kę. Pew​nej nocy spa​ce​ru​ją​ce nad brze​giem Se​kwa​ny pary za​stą​pił po​dej​rza​ny tłum. Ja​red po​pro​sił Al​theę, żeby po​cze​ka​ła w ciem​nym za​uł​ku pod mo​stem, a sam roz​‐

ma​wiał z ja​kimś męż​czy​zną. Nie sły​sza​ła ani sło​wa, ale i tak prze​szedł ją dreszcz. Po krót​kiej chwi​li Ja​red zna​lazł się znów przy niej, ale Al​thei wy​da​wa​ło się, że nie było go przez całą wiecz​ność. Po​wie​dzia​ła mu póź​niej, że się wte​dy bała, a on uśmiech​nął się tyl​ko i moc​niej ści​snął jej dłoń. Któ​re​goś razu ma​sze​ro​wa​li szyb​kim kro​kiem wzdłuż rue Bot​za​ris, kie​dy na​gle Ja​red się za​trzy​mał. W ogro​dze​niu z siat​ki była wy​rwa​na dziu​ra i Ja​red po​mógł Al​‐ thei prze​ci​snąć się na dru​gą stro​nę. Księ​życ świe​cił ja​sno na nie​bie i w jego bla​sku roz​po​zna​ła park But​tes Chau​mont, po któ​rym spa​ce​ro​wa​li po​przed​nie​go wie​czo​ra tuż przed za​mknię​ciem. Po zmierz​chu miej​sce na​bie​ra​ło zu​peł​nie in​ne​go cha​rak​te​‐ ru. Nie było wo​ła​nia dzie​ci i psów na traw​ni​kach. Za​miast nich cie​nie ukła​da​ły się war​stwa​mi jak tusz na ja​poń​skich ry​sun​kach. Drze​wa, tra​wa, gła​zy i sta​wy – wszyst​ko w od​cie​niach sza​ro​ści. Po​mi​mo chrzę​stu żwi​ru pod sto​pa​mi Al​thei zda​wa​ło się, że sły​szy ja​kieś jęki. Ści​snę​ła moc​niej dłoń Ja​re​da. Za ni​ską kępą krza​ków dwaj męż​czyź​ni, le​d​wo osło​‐ nię​ci, upra​wia​li seks. Byli na tyle bli​sko, że prze​cho​dzą​cym mi​gnął księ​życ od​bi​ty w oczach jed​ne​go z ko​chan​ków. Ja​red nie przy​spie​szył ani nie zwol​nił kro​ku, zu​‐ peł​nie jak​by mi​jał mat​kę pcha​ją​cą wó​zek z dziec​kiem w ja​sny dzień. –To było strasz​ne – szep​nę​ła Al​thea. – Dla​cze​go? Ze wzglę​du na seks czy na to, że obaj byli tej sa​mej płci? Mia​ła so​bie za złe swo​je sło​wa, ale od​po​wie​dzia​ła: – Strasz​ny jest seks bez mi​ło​ści. – Zda​ła so​bie spra​wę, że wkro​czy​ła na te​ren, na któ​rym wca​le nie chcia​ła się zna​leźć, więc od razu się wy​co​fa​ła. – Pa​ryż jest smut​ny. – To za​le​ży od na​stro​ju, w ja​kim się znaj​du​jesz – od​parł Ja​red. Wy​su​nął rękę z jej dło​ni, aż dziew​czy​na za​mar​ła na uła​mek se​kun​dy, ale za​raz zwol​nił kro​ku i oto​czył jej bar​ki ra​mie​niem. Znów in​nym ra​zem, spę​dziw​szy ka​wał nocy na włó​czę​dze po Pa​ry​żu, teo​re​tycz​‐ nie po to, by ko​goś od​szu​kać, tra​fi​li do Run​gis. – Tu jest naj​więk​szy hur​to​wy ry​nek spo​żyw​czy na świe​cie – wy​ja​śnił. – Cze​go​‐ kol​wiek po​trze​bu​jesz, tu na pew​no ktoś ci to sprze​da. Al​thea sza​co​wa​ła, że jest koło pół​no​cy, ale wo​kół tęt​ni​ło ży​cie. Za​par​ło jej dech z wra​że​nia na wi​dok ska​li tego, co roz​cią​ga​ło się przed jej ocza​mi. Na ha​kach wi​‐ sia​ły w ca​ło​ści zwie​rzę​ta, z kla​tek wy​glą​da​ły żywe gęsi, gdzieś le​ża​ły sto​sy mar​‐ twych kró​li​ków, re​cho​ta​ły żaby, pię​trzy​ły się śli​ma​ki i ryby z gło​wa​mi i ogo​na​mi. Śmier​dzia​ło. Nie po​win​na się dzi​wić. Wie​dzia​ła, że we Fran​cji wszyst​ko, jak​kol​‐ wiek by​ło​by obrzy​dli​we, mo​gło zna​leźć się na ta​le​rzu. Zie​mia za​sła​na była nad​gni​‐

ły​mi wa​rzy​wa​mi, pió​ra​mi, kru​szo​nym lo​dem, sło​mą, pe​ta​mi. Ogar​nę​ły ją mdło​ści, gdy prze​cho​dzi​li po​mię​dzy krę​ga​mi sera uło​żo​ny​mi w sto​sy jak opo​ny u wul​ka​ni​‐ za​to​ra, a nie​opo​dal ja​kieś czar​ne grzy​by cuch​nę​ły zgni​li​zną. – Fran​cu​zi mają bzi​ka na punk​cie je​dze​nia. – Co​kol​wiek daje ra​dość i jest pro​my​kiem w co​dzien​nej sza​rów​ce, ma we​dług mnie sens – po​wie​dział Ja​red. Al​thei wciąż to​wa​rzy​szył strach, że Ja​red na​gle spoj​rzy na nią i zro​zu​mie swój błąd. Nie było ani jed​nej przy​czy​ny, dla któ​rej miał​by po​świę​cać jej czas, a przy​naj​‐ mniej nie spie​szył się z wy​ja​wie​niem ja​kie​goś po​wo​du. A jed​no​cze​śnie na każ​dym rogu, w każ​dej krót​kiej prze​rwie w sza​leń​czej po​go​ni za ni​czym Al​thea ma​rzy​ła, mia​ła na​dzie​ję, bła​ga​ła współ​cze​snych i sta​ro​żyt​nych bo​gów, żeby Ja​red ją po​ca​ło​‐ wał. Mimo że trzy​mał ją moc​no za rękę i sia​dał bli​sko w me​trze, do po​ca​łun​ku nie do​cho​dzi​ło. Noce z Ja​re​dem wy​da​wa​ły jej się snem na ja​wie. Koń​czy​ły się za​wsze tak samo: od​pro​wa​dzał ją do domu An​nie, otwie​rał przed nią drzwi, pro​wa​dził na górę, od​sta​wiał do jej sy​pial​ni, do jej świa​ta, i od​cho​dził. Kie​dy wy​szedł z nią po raz pierw​szy, my​śla​ła, że to ja​kiś żart. Jed​nak na​stęp​ne​go wie​czo​ra wró​cił po nią. Co noc za​sta​na​wia​ła się, czy to ostat​ni raz, ale każ​de​go ko​lej​ne​go dnia sta​wiał się pod jej drzwia​mi. Te​raz w sy​pial​ni Al​thea skoń​czy​ła ry​su​nek. Wrzu​ci​ła go do ko​sza na śmie​ci. Nie mia​ła wię​cej pa​pie​ru. Spoj​rza​ła na ze​gar. Do​cho​dzi​ła je​de​na​sta. Mia​ła na​dzie​ję, że Ja​red nie​dłu​go się zja​wi, żeby uwol​nić ją od jej głów​ne​go zmar​twie​nia, opa​trzo​ne​‐ go w jej umy​śle ety​kie​tą „Nie za​dzwo​ni​łam do mamy”. Z tego po​wo​du czę​sto mia​ła nie​spo​koj​ny sen, nie mo​gła się od​prę​żyć. Na myśl o mat​ce na zmia​nę ści​ska​ło jej się ser​ce i ogar​nia​ła ją wście​kłość. Wkrót​ce uczu​cia te prze​ro​dzi​ły się we wstręt do sa​mej sie​bie i mę​tlik w gło​wie, mę​czą​cy ją aż do zmro​ku. Od​li​cza​ła mi​nu​ty do mo​‐ men​tu, w któ​rym Ja​red znów za​pu​ka do jej ży​cia. • An​nie nie przy​zna​ła się do za​ku​pu no​wych ubrań. Ani słów​kiem nie wspo​mnia​ła Loli o uro​czej ko​szul​ce w pa​ski i san​da​łach ani też o pe​di​kiu​rze i za​mia​rze wpro​‐ wa​dze​nia die​ty, gdyż mia​ła wra​że​nie, że mo​del​ka była nie​co zbyt wpa​trzo​na w sie​‐ bie, żeby za​uwa​żać zmia​ny u in​nych. An​nie rzu​ca​ła na stół ko​lej​ne książ​ki ku​char​‐ skie. Jak to moż​li​we, żeby ża​den z to​mów nie za​wie​rał ani jed​ne​go prze​pi​su na po​‐ tra​wę z małą za​war​to​ścią ma​sła, śmie​ta​ny, skro​bi czy wę​glo​wo​da​nów? Ko​niec z ku​po​wa​niem ksią​żek ku​char​skich na głod​nia​ka. Do​biegł ją dźwięk otwie​ra​nych drzwi fron​to​wych, a za nim ci​che prze​kleń​stwo

en fra​nça​is, oznaj​mia​ją​ce, że Lu​cas wszedł do domu, z cze​go wy​ni​ka​ło, że znów za​‐ po​mnia​ła prze​krę​cić klucz. Jak​że prze​wi​dy​wal​ny męż​czy​zna, ja​każ prze​wi​dy​wal​na ko​bie​ta, jaka prze​wi​dy​wal​na cała sy​tu​acja. Pal sześć je​dze​nie, nad​cią​ga​ła bi​twa in​‐ ne​go ro​dza​ju. An​nie przy​go​to​wa​ła się, uda​jąc, że jest za​czy​ta​na w któ​rymś z prze​‐ pi​sów. Lu​cas wszedł do kuch​ni, fu​ka​jąc gniew​nie. – Drzwi wej​ścio​we były otwar​te. – To​bie też ży​czę do​bre​go dnia – za​gru​cha​ła. – Nie za​mknę​łaś na klucz. Zno​wu! – I co w związ​ku z tym? Kie​dy Lu​cas się zło​ścił, jego ak​cent ro​bił się jesz​cze słod​szy niż za​zwy​czaj. – Nie​bez​piecz-nie zo​sta-wiać otwar​te drzwi! – ga​nił, kła​dąc na​cisk na koń​co​we sy​la​by. Nie pod​nio​sła wzro​ku znad tek​stu. – To mój dom i będę robi-ła, co mi się podo-ba – od​par​ła, prze​drzeź​nia​jąc jego spo​sób mó​wie​nia. Lu​cas wner​wio​ny cho​dził po kuch​ni. – To nowe? – spy​tał. – Co nowe? – Two​je ubra​nie! Po​krę​ci​ła prze​czą​co gło​wą, czu​jąc okrop​ne za​że​no​wa​nie, jak​by ktoś za​rzu​cił jej próż​ność. – E, nie – wy​par​ła się. Lu​cas z wie​kiem odro​bi​nę się przy​gar​bił, ale pa​trząc obiek​tyw​nie – był na​dal cał​kiem przy​stoj​nym fa​ce​tem. Na​tu​ra nie była spra​wie​dli​‐ wa. An​nie na​zy​wa​ła to syn​dro​mem Se​ana Con​ne​ry’ego. Po​lep​sza​nie kon​tra po​gar​‐ sza​nie – nie​uza​sad​nio​na prze​wa​ga męż​czy​zny nad ko​bie​tą, gdy z la​ta​mi on roz​‐ kwi​tał, a ona wię​dła. – Mo​żesz być w błę​dzie co do tych drzwi, wiesz? Mo​żesz się my​lić! I co wte​dy? – W tym domu nie ma nic cen​ne​go z wy​jąt​kiem two​je​go pa​skud​ne​go te​le​wi​zo​‐ ra. – Mo​je​go te​le​wi​zo​ra? – Lu​cas aż się za​krztu​sił. Za​krę​cił w po​wie​trzu rę​ka​mi, pró​bu​jąc wy​ra​zić obu​rze​nie ge​stem. – Nie dbam o ra​bu​nek, ale boję się, że ja​kiś wa​riat – któ​re​go za​ak​cen​to​wał wary-JAT – wpad​nie tu i… no nie wiem… – Gwał​ci​ciel? – roz​wa​ży​ła An​nie. – Cóż, wresz​cie mia​ła​bym szan​sę na seks. – Nie mów tak! – Lu​cas prze​ra​ził się nie na żar​ty. Znad prze​pi​su po​sła​ła mu spoj​rze​nie bez​brzeż​nej nie​win​no​ści.

– Co znów mó​wię nie tak? Lu​cas sta​nął w miej​scu i za​ło​żył ręce. – Chcesz mi wmó​wić, że nie prze​krę​casz klu​cza, bo masz ocho​tę na seks? Wzru​szy​ła ra​mio​na​mi. – Ja​koś nikt nie wali w moje drzwi, żeby… wa​lić mnie, więc cze​mu nie? – Roz​‐ mo​wa scho​dzi​ła na te​mat dość od​le​gły od zam​ka w drzwiach. Lu​cas skro​bał się pal​ca​mi w po​li​czek, jak​by po​grą​żył się w my​ślach. – Czy​li uwa​żasz, że nie za​my​kasz, bo ocze​ku​jesz sek​su? An​nie spoj​rza​ła na nie​go wy​zy​wa​ją​co, unio​sła pod​bró​dek i wes​tchnę​ła z wy​raź​‐ ną ulgą. – Czy w koń​cu ofe​ru​jesz swo​je usłu​gi w tym za​kre​sie? No, na​resz​cie! My​śla​łam, że ni​g​dy się nie do​cze​kam. Wio​sen​ny wie​trzyk de​li​kat​nie po​ru​szył mu​śli​no​wy​mi fi​ran​ka​mi w ku​chen​nym oknie i do uszu An​nie do​tarł świer​got pta​ków, obej​mu​ją​cych we wła​da​nie jej kwit​‐ ną​cy ogród. Co ona, do cho​le​ry, mówi? W oczach Lu​ca​sa za​pło​nął ra​do​sny ognik. Tyl​ko Fran​cuz może so​bie na coś ta​‐ kie​go po​zwo​lić, nie ry​zy​ku​jąc spo​licz​ko​wa​nia. – Cała przy​jem​ność le​ża​ła​by po mo​jej stro​nie – za​pew​nił. Spo​sób, w jaki to po​wie​dział… Ten ton, ten uśmie​szek. An​nie zo​rien​to​wa​ła się, że wrze cała od stóp do głów. Za​lał ją ru​mie​niec o od​cie​niu, któ​re​go nie po​wsty​dzi​‐ ła​by się na​wet Al​thea. Sko​czy​ła na rów​ne nogi i rzu​ci​ła się do zle​wu, żeby ukryć twarz i ten idio​tycz​ny pąs. – Ja​sne, ja​sne, w każ​dej chwi​li – mruk​nę​ła. Lu​cas wy​co​fy​wał się tym​cza​sem z kuch​ni. – Eee… ja… mu​szę le​cieć. Za​mknę za sobą drzwi, d’ac​cord? – D’ac​cord, rób, jak chcesz – od​krzyk​nę​ła. Wró​ci​ła do sto​łu i prze​czy​ta​ła tę samą li​nij​kę tek​stu dwa​dzie​ścia razy, cały czas uśmie​cha​jąc się głup​ko​wa​to.

A

20

lthea in​stynk​tow​nie prze​ję​ła rytm ży​cia Ja​re​da jak mat​ka, któ​ra siłą rze​‐ czy ma czas na sen tyl​ko wte​dy, kie​dy za​sy​pia jej nie​mow​lę. Z po​cząt​ku sta​ra​ła się utrzy​mać dys​cy​pli​nę, któ​ra od za​wsze na​ka​zy​wa​ła jej wsta​wać o brza​sku i wcze​śnie kłaść się spać, ale po kil​ku no​cach spę​dzo​nych na mie​ście pod​da​ła się no​wej ru​ty​nie: za​sy​pia​ła o świ​cie i wsta​wa​ła do​pie​ro wcze​snym po​po​łu​dniem. Po po​wro​cie z noc​nych eska​pad Ja​red od​pro​wa​dzał ją do jej sy​pial​ni, po czym uda​wał się do swo​jej. Nie wie​dzia​ła, czy za​sy​piał od razu, czy nie. Ona spa​ła czuj​nie, go​to​‐ wa zbu​dzić się na pierw​szy od​głos za ścia​ną, by nie prze​ga​pić chwi​li, kie​dy wsta​‐ wał gdzieś koło czter​na​stej. Przez opa​ry mę​czą​cych snów, w któ​rych wal​czy​ła sama jed​na prze​ciw​ko ca​łe​mu świa​tu, sły​sza​ła, jak wcho​dzi pod prysz​nic, ubie​ra się, scho​dzi na dół, wy​cho​dzi z domu. Ona zo​sta​wa​ła, by na nie​go cze​kać. Dla za​bi​cia cza​su bra​ła nie​skoń​czo​ne ką​pie​le. Eks​pe​ry​men​to​wa​ła też z ko​sme​ty​ka​mi Loli, pro​‐ wa​dząc kre​skę nad okiem z mi​strzow​ską pre​cy​zją. Ry​so​wa​ła na wszyst​kim, co wpa​dło jej w ręce. Z nie​cier​pli​wo​ścią wy​glą​da​ła chwil, kie​dy mia​ła dom tyl​ko dla sie​bie. Mo​gła wte​dy śmia​ło od​wie​dzać wszyst​kie sy​pial​nie, gar​de​ro​by, za​glą​dać do lo​dów​ki, ko​szy na śmie​ci, sza​fek, po​jem​ni​ków na brud​ną bie​li​znę. Za​ba​wia​ła się wy​obra​ża​niem so​bie, ja​kie wpro​wa​dzi​ła​by zmia​ny, gdzie by po​sprzą​ta​ła, co by za​‐ trzy​ma​ła, a co wy​rzu​ci​ła, gdy​by dom na​le​żał do niej i Ja​re​da. W ko​szu Loli nie po​‐ ja​wia​ły się już żad​ne li​sty, za to w śmie​ciach An​nie moż​na było tra​fić na za​ska​ku​‐ ją​ce zna​le​zi​ska. Jed​ne​go dnia była to para mę​skich bu​tów, na​stęp​ne​go ka​pe​lusz, zdję​cia, któ​re​goś razu na​wet ze​ga​rek. W Al​thei bu​dzi​ło to nie​po​kój. Sza​no​wa​ła do​‐ tych​cza​so​we przy​wią​za​nie An​nie do rze​czy zmar​łe​go męża. Sama ze​bra​ła tro​chę przed​mio​tów, któ​re Ja​red zo​sta​wił u niej: T-shirt, sta​rą kar​tę do me​tra ze zdję​ciem, pu​stą za​pal​nicz​kę, któ​rą Al​thea scho​wa​ła pod łóż​kiem, w naj​ciem​niej​szym ką​cie, przy sa​mej ścia​nie. Naj​więk​szą przy​jem​ność spra​wia​ło jej sa​mot​ne prze​by​wa​nie w kuch​ni, pod​‐ grze​wa​nie wody, pa​rze​nie i po​pi​ja​nie her​ba​ty. Lu​bi​ła, gdy skrę​cał ją głód, prze​szy​‐ wa​jąc całe jej cia​ło. Za​nim woda za​wrza​ła w czaj​ni​ku, prze​su​wa​ła pal​ca​mi po pół​‐ kach lep​kich od mio​du, oli​wy i okrusz​ków. Pó​łecz​ki były za​sta​wio​ne bu​tel​ka​mi – ole​jek z orze​cha wło​skie​go, ole​jek tru​flo​wy – a tak​że sło​icz​ka​mi z musz​tar​dą czy sy​ro​pem klo​no​wym. Były tam też ze​psu​te młyn​ki do pie​przu, to​reb​ki mąki, azja​tyc​‐ kie przy​pra​wy i ma​ro​kań​skie mie​szan​ki ziół. Wła​zi​ła na krze​sła, żeby spraw​dzić, co kry​je się głę​biej, i znaj​do​wa​ła pacz​ki ska​wa​lo​ne​go brą​zo​we​go cu​kru, pusz​ki prze​ter​mi​no​wa​nej fa​sol​ki i ku​ku​ry​dzy, dwie​ście euro w me​ta​lo​wej pusz​ce i małe fla​szecz​ki, któ​re otwie​ra​ła ko​lej​no. Mia​ły ład​ne na​zwy: va​nil​le, wa​ni​lia; es​sen​ce

d’aman​de, ole​jek mig​da​ło​wy; eau de rose, woda ró​ża​na; eau de vio​let​te, woda fioł​ko​wa. Nie​któ​re z nich były peł​ne, inne tak sta​re, że za​war​tość daw​no wy​pa​ro​wa​ła, po​zo​‐ sta​wia​jąc na dnie bu​te​lecz​ki lep​ką, moc​no pach​ną​cą sub​stan​cję. Al​theę fa​scy​no​wał każ​dy za​ka​ma​rek domu, za​pach ple​śni i je​dze​nia, kurz, ba​ła​gan, po​roz​rzu​ca​ne przed​mio​ty, nad​miar bez​u​ży​tecz​nych rze​czy, cia​sto ro​sną​ce na bla​cie w kuch​ni, skraw​ki tka​nin przy ma​szy​nie do szy​cia, sa​dzon​ki w do​nicz​kach na pa​ra​pe​cie – wszyst​ko w trak​cie, nic ukoń​czo​ne​go. Bar​dzo chcia​ła po​od​kła​dać rze​czy na miej​‐ sce, po​wy​rzu​cać, oczy​ścić, udo​sko​na​lić, za​koń​czyć czyn​no​ści za An​nie. Ale to nie jest dom Al​thei. Nie wol​no jej. Ja​red nie po​trze​bu​je domu – my​śla​ła. Przy​da​je mu się miej​sce, gdzie może się prze​spać i wy​ką​pać, ale resz​tę cza​su spę​dza w ru​chu. Czym się zaj​mo​wał od po​‐ bud​ki wcze​snym po​po​łu​dniem do zmierz​chu, kie​dy wra​cał do domu, żeby zjeść z Al​theą ko​la​cję, czy​li „na kar​mie​nie”, jak na​zy​wa​ła ten czas. Bar​dzo chcia​ła go o to spy​tać, ale nie mie​ści​ło się to w ra​mach łą​czą​cych ich sto​sun​ków. W za​sa​dzie na czym po​le​gał ich zwią​zek? Czy w ogó​le moż​na było okre​ślić to mia​nem związ​ku? W każ​dym ra​zie pod​czas ocze​ki​wa​nia na Ja​re​da po​win​na wy​ko​nać te​le​fon do mat​ki. Jed​nak ta pro​sta czyn​ność prze​kra​cza​ła jej moż​li​wo​ści. Po​tra​fi​ła je​dy​nie roz​my​ślać o roz​mo​wie z Pa​me​lą, do​świad​cza​jąc jed​no​cze​śnie z nie​do​wie​rza​niem ulgi wy​ni​ka​ją​cej z fak​tu, że nie za​dzwo​ni​ła. Kie​dy do domu z po​wro​tem wra​cał gwar, cho​wa​ła się w swo​jej sy​pial​ni, sia​da​ła przy biur​ku i ry​so​wa​ła co po​pad​nie na kar​tecz​kach sa​mo​przy​lep​nych, kart​kach z blo​ku po​zo​sta​wio​nych przez dzie​ci po od​ro​bie​niu lek​cji, a na​wet na bi​buł​kach pa​pie​ro​so​wych i na od​wro​cie bi​le​tów na me​tro. Kil​ka wie​czo​rów wcze​śniej sie​dzie​li z Ja​re​dem przy ba​rze. On roz​ma​wiał ze zna​jo​mym po fran​cu​sku w tem​pie unie​moż​li​wia​ją​cym jej na​dą​że​nie za wąt​kiem, więc ona gry​zmo​li​ła so​bie na pod​staw​ce pod ku​fel. Na​gle po​czu​ła wzrok Ja​re​da na swo​jej dło​ni. – Tu des​si​nes bien – za​opi​nio​wał. Do​brze ry​su​jesz. To było stwier​dze​nie – nie​ko​‐ niecz​nie kom​ple​ment, ale nie dało się w nim wy​czuć tak​że zdzi​wie​nia. Nie wi​dzia​‐ ła, żeby cho​wał jej ob​ra​zek – gąszcz ga​łą​zek i pta​ków – więc na​stęp​ne​go dnia prze​‐ ży​ła szok, gdy do​strze​gła ry​su​nek przy​pię​ty nad jej wła​snym biur​kiem. – Tu ne jet​tes rien, d’ac​cord? Ni​cze​go nie wy​rzu​caj, do​brze? – po​le​cił jej. – Rób u sie​bie wy​staw​kę. Tak więc za​trzy​my​wa​ła te​raz każ​dy ob​ra​zek i przy​kle​ja​ła go ta​śmą obok pierw​‐ sze​go dzieł​ka, ob​ser​wu​jąc, jak ścia​na na​bie​ra ży​cia. Moż​na po​wie​dzieć, że na​pa​wa​‐ ło ją to dumą.

Mie​li swój ko​la​cyj​ny ry​tu​ał. Ona cze​ka​ła, aż on za​pu​ka do jej drzwi. Wcho​dził do po​ko​ju za​do​wo​lo​ny, pach​ną​cy pa​pie​ro​sa​mi i kawą z tacą z po​sił​kiem w rę​kach. I w tej kwe​stii po​zwa​la​ła mu się pro​wa​dzić. Była to je​dy​na por​cja, jaką zja​da​ła w cią​gu dnia. Sia​da​li po tu​rec​ku na łóż​ku z na​czy​nia​mi usta​wio​ny​mi po​środ​ku. Ja​‐ red się po​si​lał, ale przede wszyst​kim ob​ser​wo​wał Al​theę. Je​śli nie sa​tys​fak​cjo​no​wa​‐ ło go, jak je, na przy​kład kie​dy bra​ła za małe kęsy albo zbyt​nio zwal​nia​ła tem​po, pod​su​wał jej do ust wła​sny wi​de​lec z po​rząd​ną por​cją. Cier​pia​ła męki przy każ​dym kę​sie i mar​twi​ła się ilo​ścią ka​lo​rii, któ​re zdą​ży przy​swo​ić, za​nim po​zbę​dzie się po​‐ sił​ku w to​a​le​cie. Nie była pew​na, jak in​ter​pre​to​wać ob​se​sję Ja​re​da na punk​cie wspól​ne​go je​dze​‐ nia, i za​czę​ła mieć na​dzie​ję, że to ozna​ka mi​ło​ści. Za​sta​na​wia​ła się, co by było, gdy​by któ​re​goś dnia się nie zja​wił. Czy wsty​dzi​ła​by się zejść na dół i po​pro​sić o coś na ko​la​cję? • Lola przy​sia​dła obok Lii na skra​ju łóż​ka w ró​żo​wym dziew​czę​cym po​ko​iku, pod bal​da​chi​mem ob​sy​pa​nym je​dwab​ny​mi sto​krot​ka​mi. Lia była nie​po​cie​szo​na. Ukry​ła twarz w dło​niach, a jej chu​de ra​mio​na drga​ły od ci​che​go szlo​chu. Si​mon, tyl​ko po​‐ zor​nie nie​za​in​te​re​so​wa​ny pła​czem sio​stry, wci​skał drob​ne mo​ne​ty w szpa​ry sta​rej drew​nia​nej pod​ło​gi i pod dy​wan. Lola mia​ła ocho​tę po​gła​dzić Lię po wło​sach, ale po​wstrzy​ma​ła się. Cór​ce, po​‐ dob​nie jak Mar​ko​wi, z tru​dem przy​cho​dzi​ło wy​ra​ża​nie uczuć in​nych niż gniew, więc mat​ka cze​ka​ła. Mia​ła na​dzie​ję, że mała po​kłó​ci​ła się z chłop​ca​mi. Że cho​dzi o szko​łę. Mo​dli​ła się w du​chu, żeby przy​czy​ną roz​pa​czy było co​kol​wiek, byle nie Mark, któ​ry sta​no​wił te​mat uni​ka​ny w ra​mach nie​me​go po​ro​zu​mie​nia. Dla​cze​go Lia prze​sta​ła py​tać o tatę? Może tak na​praw​dę wszyst​ko ro​zu​mia​ła, ale nie chcia​ła wni​kać głę​biej, by nie po​twier​dzi​ły się jej naj​gor​sze, naj​skryt​sze oba​wy. Czyż​by Lola się oszu​ki​wa​ła, wma​wia​jąc so​bie, że nie na​ra​ża Lii i Si​mo​na na trau​mę? Cór​ka wresz​cie pod​nio​sła na nią oczy – mo​kre od łez, ale ci​ska​ją​ce gro​my. – Je​steś taka wred​na! – za​wo​ła​ła. Do​pó​ki nie po​zna​ła An​nie, Lola wie​rzy​ła, że do​bra mat​ka po​win​na słu​żyć dziec​‐ ku za emo​cjo​nal​ny wo​rek tre​nin​go​wy. Je​śli nie mama, to kto? Te​raz nie była pew​‐ na, jak re​ago​wać na złość Lii. – Co tym ra​zem prze​skro​ba​łam? – spy​ta​ła. Sar​kazm za​po​ży​czy​ła tak na​praw​dę od An​nie i w jej ustach brzmia​ło to fa​tal​nie. Dziew​czyn​ka po​pa​trzy​ła na nią z nie​do​wie​rza​niem. Z oczu znów try​snę​ły łzy.

– Dla​cze​go nie wra​ca​my do domu? Cze​mu nie mo​że​my zo​ba​czyć się z tatą? Dla​cze​go ta​tuś nie dzwo​ni? Dla​cze​go my nie za​dzwo​ni​my do nie​go? Oho, no i pro​szę – po​my​śla​ła Lola. No i pro​szę. Le​d​wo się po​wstrzy​my​wa​ła, żeby nie za​sy​pać jej wy​ja​śnie​nia​mi. Prze​cież Lia po​win​na wie​dzieć, że to Lola jest ofia​rą! Po​win​na znać praw​dę: to Mark ich po​rzu​cił po​przez nie​umie​jęt​ność ob​da​‐ rze​nia ich mi​ło​ścią, któ​rej po​trze​bo​wa​li. Tyl​ko że to wszyst​ko było ta​kie po​gma​twa​‐ ne. Kto był ofia​rą, a kto prze​śla​dow​cą? Cały za​pas sil​nej woli wło​ży​ła w to, by nie paść na ko​la​na i nie bła​gać Lii i Si​mo​na o prze​ba​cze​nie. Od​na​la​zła w so​bie tę moc, bo po​my​śla​ła o An​nie, któ​ra była na tyle mą​dra, żeby nie prze​ra​żać wła​snych dzie​ci swo​ją sła​bo​ścią. Si​mon pod​szedł do drzwi. – Do​kąd idziesz, skar​bie? – chcia​ła wie​dzieć. – Ba​wię się z chło​pa​ka​mi – od​parł chłop​czyk jak​by ni​g​dy nic i wy​szedł z po​ko​ju. Lola uj​rza​ła w tym pa​ra​bo​lę losu ko​bie​ty. Chłop​cy ru​sza​li w świat, a ko​bie​ty zo​sta​‐ wa​ły, za​ła​mu​jąc ręce. – Lia, to są bar​dzo do​bre py​ta​nia – po​wie​dzia​ła, choć sło​wa dła​wi​ły ją jak kłę​by waty cu​kro​wej. – Wiesz, że spra​wy mię​dzy do​ro​sły​mi cza​sa​mi bar​dzo się kom​pli​‐ ku​ją. Twój ta​tuś ko​cha cie​bie i two​je​go bra​ta naj​bar​dziej na świe​cie, ale w tej chwi​‐ li ja i on mu​si​my spę​dzić tro​chę cza​su osob​no, trosz​kę od sie​bie od​po​cząć. – Gdy​by sy​tu​acja nie zmu​si​ła jej do wy​ga​dy​wa​nia tych ba​na​łów, uzna​ła​by je za ob​ra​zę in​te​‐ li​gen​cji Lii. – To tym​cza​so​we roz​wią​za​nie – do​da​ła nie​pew​na, czy mówi praw​dę. – Chcę do domu. Dla​cze​go nie wra​ca​my? Chy​ba nie zo​sta​nie​my tu na za​wsze, praw​da? – pła​ka​ła Lia, jesz​cze bar​dziej się na​krę​ca​jąc. Dziew​czyn​ki. Lola ni​g​dy taka nie była i może w tym le​żał pro​blem. Co praw​da obec​nie mia​ła na​strój dość hi​ste​rycz​ny i za​czy​na​ła wpa​dać w lek​ką pa​ni​kę, bo choć nie dała Mar​ko​wi wska​zó​‐ wek co do miej​sca swo​je​go po​by​tu we Fran​cji, to jed​nak gdy​by na​praw​dę mu na nich za​le​ża​ło, gdy​by na​praw​dę pra​gnął ją od​zy​skać… Dla czło​wie​ka za​rad​ne​go i dys​po​nu​ją​ce​go od​po​wied​ni​mi środ​ka​mi z pew​no​ścią ist​niał ja​kiś spo​sób… – Nie po​do​ba ci się tu? – spy​ta​ła re​to​rycz​nie. – Mamy no​wych przy​ja​ciół, do​brze nam tu​taj, praw​da? – Co było, rzecz ja​sna, zu​peł​nie nie na te​mat. – To nie jest nasz praw​dzi​wy dom – Lia wy​rzu​ci​ła ze zło​ścią. – I to nie są moi przy​ja​cie​le. Nie​na​wi​dzę Fran​cu​zów. Chcę do taty. – Nie mi​nę​ła chwi​la, a do​da​ła spo​koj​niej​szym to​nem: – My​ślisz, że ta​tuś mógł​by przy​je​chać i za​miesz​kać z nami we Fran​cji? Lii po​do​ba​ło się w Pa​ry​żu! Lola od​ru​cho​wo za​czę​ła za​pla​tać wło​sy cór​ki. Jed​nak mała nie chcia​ła fi​zycz​ne​go kon​tak​tu. Pew​nie gdzieś w głę​bi po​trze​bo​wa​ła go rów​‐

nie moc​no jak Lola, ale nie w tym mo​men​cie i nie ze stro​ny mamy. Wzdry​gnę​ła się i od​su​nę​ła, a Lola przez uła​mek se​kun​dy nie​na​wi​dzi​ła wła​snej cór​ki. Uświa​do​mi​ła so​bie, że po​wo​dze​nie wy​jaz​du opie​ra​ło się na na​dziei, że Mark pęk​nie. Że pęk​nie i za​cznie jej szu​kać. Chy​ba czy​ta​ła zbyt wie​le ro​man​sów. Od re​‐ zer​wy męża bo​la​ło ją ser​ce. Jego na​pa​dy zło​ści były o tyle lep​sze, że da​wa​ły jej przy​naj​mniej złu​dze​nie kon​tak​tu. Pod nie​jed​nym wzglę​dem to ona pę​ka​ła. – Cho​dzi o tatę i o mnie, ko​cha​nie. Nie do​ga​du​je​my się. Ale obo​je ko​cha​my was z ca​łych sił. – Lolę prze​szedł dreszcz, gdy wy​po​wie​dzia​ła ten fra​zes. – W domu było za dużo krzy​ku i kłót​ni. – Ta​tuś cią​gle na cie​bie wrzesz​czy – przy​zna​ła Lia. Już nie pła​ka​ła. – Roz​wie​‐ dzie​cie się? Lola prze​łknę​ła śli​nę. – To sło​wo nie pa​dło – skła​ma​ła. – Wzię​li​śmy so​bie tyl​ko wol​ne od sie​bie, żeby wszyst​ko spo​koj​nie prze​my​śleć. – Łgar​stwa i ba​na​ły. – Re​bec​ca z mo​jej szko​ły ma ro​dzi​ców po roz​wo​dzie – stwier​dzi​ła Lia rze​czo​‐ wym to​nem. – Tak… to praw​da. – Ale wi​du​je mamę w week​en​dy. – Tata się nią opie​ku​je? – Nie chcę, żeby ta​tuś się mną opie​ko​wał. Wolę, że​byś ty się nami zaj​mo​wa​ła, mną i Si​mo​nem. Nie chcę wra​cać do domu w Bel Air i ni​g​dy cię już nie zo​ba​czyć. – Od nowa po​la​ły się łzy. – Czy tak się może stać? Lia wła​śnie wy​po​wie​dzia​ła to, co mo​gło się stać naj​strasz​niej​szym kosz​ma​rem Loli. Przez ści​śnię​te ze zgro​zy gar​dło wy​do​by​ło się tyl​ko ci​chut​kie: – Bę​dziesz… bę​dziesz mnie wi​dy​wa​ła co​dzien​nie. – Ale tatę też chcę co​dzien​nie wi​dzieć. – Oczy​wi​ście, skar​bie, ja​sne, że tak. On też chce cię mieć bli​sko. – A mnie się zda​je, że nie​spe​cjal​nie mu na mnie za​le​ży – chlip​nę​ła Lia. – Co ty mó​wisz? Sza​le​je za tobą! – Ale za tobą nie, praw​da? Sło​wa cór​ki ugo​dzi​ły Lolę jak ostrze noża. Tak dłu​go wie​rzy​ła, że ona i Mark nie mogą bez sie​bie żyć, że się ko​cha​ją i po​trze​bu​ją po​mi​mo upo​ko​rzeń i afron​tów, że ro​dzi​na dla oboj​ga sta​no​wi prio​ry​tet. – Ja… sama nie wiem, co on my​śli. Ob​da​rza​nie ko​goś mi​ło​ścią jest do​bre, ale cza​sa​mi nie wy​star​czy. Lu​dzi, któ​rych się ko​cha, trze​ba od​po​wied​nio trak​to​wać. O to mi wła​śnie cho​dzi. Chcę, żeby tata był dla mnie miły.

– Nie zno​szę, kie​dy krzy​czy. – To prze​ra​ża​ją​ce – przy​zna​ła Lola. – Po​wie​dzia​łaś mu to? – Lia wy​pro​sto​wa​ła ple​cy i wy​krzy​wi​ła usta w gry​ma​sie lek​ce​wa​że​nia, któ​ry nadał jej wy​gląd na​sto​lat​ki, na któ​rą mia​ła nie​dłu​go wy​ro​‐ snąć. – Tyl​ko po co, sko​ro on ni​g​dy nie słu​cha. Lola po​czu​ła się ma​leń​ka. – Nie tyle, ile bym chcia​ła – szep​nę​ła. – No to ja mu po​wiem! – Lia sko​czy​ła na nogi i sta​nę​ła przed mat​ką z wy​ra​zem de​ter​mi​na​cji na twa​rzy. – Tak wła​śnie zro​bię. Po​wiem mu, że wró​ci​my, ale jak prze​sta​nie cały czas wrzesz​czeć. O, to po​wi​nien usły​szeć. – Lola czu​ła się tak obez​‐ wład​nio​na, że nie była zdol​na nic od​po​wie​dzieć. Tym​cza​sem Lia snu​ła dal​sze pla​‐ ny: – Wiem! Na​pi​szę do nie​go list – wte​dy nie bę​dzie mógł mi prze​ry​wać! Mimo ogar​nia​ją​ce​go ją smut​ku Lola uśmiech​nę​ła się. – Wi​dzę, że znasz ojca aż za do​brze! – I je​stem zna​ko​mi​tą ne​go​cja​tor​ką! Pa​mię​tasz, jak tata nie chciał, że​bym po​szła do ko​le​gi na za​ba​wę z no​co​wa​niem, a ja go w koń​cu prze​ko​na​łam i po​chwa​lił, że je​stem zna​ko​mi​tą ne​go​cja​tor​ką? – Pa​mię​tam. Lia usia​dła przy biur​ku Loli, się​gnę​ła po pa​pier i dłu​go​pis i wzię​ła się za pi​sa​‐ nie. Pa​trząc na nią, Lola czu​ła unie​sie​nie. Roz​ma​wia​ły! Tak na​praw​dę! Gdy dziew​‐ czyn​ka gry​zmo​li​ła swój list, ko​bie​ta zro​zu​mia​ła, jaki musi być jej na​stęp​ny krok. Trze​ba wziąć przy​kład z dziec​ka i sta​nąć twa​rzą w twarz z Mar​kiem. • Ru​chli​wa au​to​stra​da mró​wek pro​wa​dzi​ła od drzwi ga​ra​żu do kuch​ni, wprost do zle​wu i na blat, gdzie pra​co​wi​te owa​dy ob​la​zły wszyst​kie brud​ne na​czy​nia. Mark ob​ser​wo​wał ich po​czy​na​nia ze swo​je​go miej​sca przy ku​chen​nej wy​spie, prze​żu​wa​‐ jąc kęs mro​żo​nej piz​zy. Se​le​na zre​zy​gno​wa​ła z pra​cy przed dwo​ma ty​go​dnia​mi i dom scho​dził na psy, ale wła​ści​cie​lo​wi było wszyst​ko jed​no. Prze​łknął ostat​ni kęs, się​gnął po śro​dek prze​ciw​ko owa​dom i psik​nął w kie​run​ku zle​wu. Pa​trzył, jak mrów​ki pa​da​ją, i za​sta​na​wiał się, czy to wy​star​czy, żeby tra​fił do pie​kła. Z po​cząt​ku my​ślał, że ma gry​pę, ale oka​za​ło się, że nie. Prze​stał cho​dzić do pra​‐ cy i kie​dy dzwo​ni​li z biu​ra, ode​bra​nie te​le​fo​nu przy​cho​dzi​ło mu z tru​dem. Po​sta​‐ no​wił po​sie​dzieć tro​chę w domu, jesz​cze przez kil​ka dni nie ką​pać się i nie go​lić. Zno​wu te​le​fon. Jak zwy​kle miał na​dzie​ję, że to od Loli, a nie z biu​ra. Ale to ni​g​dy nie była ona, a za​wsze pra​ca. Pod​niósł słu​chaw​kę.

– Chy​ba ją zna​la​złem – ode​zwał się mę​ski głos. Mark ze​rwał się na rów​ne nogi. – Jak? Gdzie te​raz jest? – Zde​cy​do​wa​nie w Pa​ry​żu – pa​dła od​po​wiedź. – Mam ad​res. Chce pan, że​bym tam po​le​ciał? Po​ro​bił zdję​cia? – Nie, nie… jesz​cze nie. Mu​szę to prze​my​śleć. Od​dzwo​nię. Mark się roz​łą​czył. Czuł, że spa​da z jego bar​ków przy​gnia​ta​ją​cy go od ty​go​dni głaz. Wy​obra​ził so​bie, jak sta​je przed ja​kimś fran​cu​skim ho​te​lem, ona pada mu w ra​mio​na, dzie​ci… Ale na​gle za​brzmia​ła mu w gło​wie ostat​nia roz​mo​wa z żoną, bo​le​sna jak cierń. Miał za​miar wszyst​ko ro​ze​grać spo​koj​nie, a wy​szło na opak. Za​‐ czę​ło się od tego, że Lola spy​ta​ła go, czy „wszyst​ko do​brze”. Wku​rzy​ła go, bo naj​‐ pierw za​cho​wu​je się tak okrut​nie i sa​mo​lub​nie, a po​tem ocze​ku​je za​pew​nie​nia, że wca​le go to nie rani. Sta​rał się być za​baw​ny. – Wszyst​ko bo​sko – po​wie​dział. – Wiesz, za​ra​biam kasę, gram w roz​bie​ra​ne​go po​ke​ra z dziew​czy​na​mi. Przez chwi​lę roz​ma​wia​li o wszyst​kim i o ni​czym, aż wresz​cie Lola prze​szła do rze​czy. – My​śla​łam o przy​czy​nach mo​je​go odej​ścia. Chy​ba jest ono też zwią​za​ne z po​‐ trze​bą ro​bie​nia cze​goś war​to​ścio​we​go w ży​ciu. – Bez sen​su – od​pa​ro​wał. – Prze​cież zaj​mu​jesz się masą war​to​ścio​wych spraw. – Na​wet nie wy​cho​wu​ję wła​snych dzie​ci. – Co to za bzdu​ry? – Nia​nie. Uwa​żasz, że opie​kun​ki ra​dzą so​bie le​piej ode mnie. Nie po​zwa​lasz mi na​wet być mat​ką dla Lii i Si​mo​na. Mark wy​wró​cił ocza​mi. – To z całą pew​no​ścią naj​bar​dziej idio​tycz​ne oskar​że​nie, ja​kie w ży​ciu sły​sza​‐ łem. Niań​ki są dla cie​bie, Lolu, nie dla mnie. Wszy​scy je za​trud​nia​ją. Dzię​ki nim masz wol​ny czas, żeby… – Żeby la​tać z tobą w po​dró​że służ​bo​we, tak? – prze​rwa​ła mu w pół zda​nia. – Nie wiesz na​wet, ile go​dzin prze​pła​ka​łam w po​ko​jach ho​te​lo​wych, kie​dy ty za​ła​‐ twia​łeś in​te​re​sy! – Nic nie mó​wi​łaś! – Bo li​czy się tyl​ko to, co ty chcesz i co ty my​ślisz. Ba​łam się, że cię za​wio​dę. – Wy​glą​da na to, że świet​nie po​ra​dzi​łaś so​bie z oba​wa​mi. Ale mam dla cie​bie do​bre wie​ści – nia​nia ode​szła, go​spo​sia też. Jak wró​cisz do domu, nie bę​dziesz już

mia​ła na kogo zwa​lać winy za nie​do​cią​gnię​cia! – Chcesz wie​dzieć, dla​cze​go cię zo​sta​wi​łam? Wła​śnie za to! Do​kład​nie za ta​kie ko​men​ta​rze! – Co? Co ja ta​kie​go po​wie​dzia​łem? – Czy ty w ogó​le sie​bie sły​szysz? – huk​nę​ła Lola w gnie​wie. – Cały czas na​zy​‐ wasz mnie pa​so​ży​tem! – Nie na​zwa​łem cię… – Wy​dzie​rasz się na mnie i do​łu​jesz! Nie po​zna​wał jej. Nie wie​dział, jak za​re​ago​wać na jej agre​syw​ny ton. – To wszyst​ko? – spy​tał. – Nie zmie​nisz się – stwier​dzi​ła Lola. – Je​stem za głu​pi, tak? – Żeby co​kol​wiek zmie​nić, mu​siał​byś do​strzec, że two​je po​stę​po​wa​nie pro​wa​dzi do​ni​kąd. – Och, da​ruj so​bie psy​cho​ana​li​zę. – Za​wsze tyl​ko kry​ty​ku​jesz in​nych. Po​trze​bu​jesz ko​złów ofiar​nych. – Sko​ro tak ci było źle, to cze​mu nic nie mó​wi​łaś? – By​łam prze​ra​żo​na! Ba​łam się z tobą roz​ma​wiać. – Bo co? Co niby sta​ło na prze​szko​dzie? Lola par​sk​nę​ła z nie​do​wie​rza​niem. – Co sta​ło na prze​szko​dzie? – Wzię​ła głę​bo​ki wdech. – Na​praw​dę za​da​jesz to py​ta​nie? Może więc twój nie​opa​no​wa​ny gniew i agre​sja? Może wy​zwi​ska, któ​ry​mi mnie ob​rzu​casz? Czy w ogó​le zda​jesz so​bie spra​wę, jak nie​wy​ba​czal​nych rze​czy do​‐ pusz​cza​łeś się wo​bec mnie i jak wie​le już ci wy​ba​czy​łam? – Och! – wy​krzyk​nął, go​tu​jąc się ze zło​ści. – Są​dzisz, że twój żal do mnie nie są​‐ czy się z cie​bie bez​u​stan​nie? – Nie pa​nu​jesz nad gnie​wem. To chy​ba ja​sne, że czu​ję żal – za​wo​ła​ła. – Zni​kasz bez sło​wa, a te​raz pie​przysz, że się bo​isz i nie chcesz nia​niek! Zde​cy​‐ duj się na coś! – Nie kon​tro​lu​jesz się. Dłu​żej tego nie wy​trzy​mam! – od​par​ła. Zdzi​ra! Czuł, jak wście​kłość wy​ła​zi z nie​go jak cho​ler​na Go​dzil​la z oce​anu. Te​‐ raz już na​praw​dę wrzesz​czał. – Chcesz roz​wo​du? Wy​duś to z sie​bie, do cho​le​ry! – Nie chcę roz​wo​du! – prze​krzy​cza​ła go. – Chcę do​bre​go mał​żeń​stwa! Ale on nie słu​chał. Ry​czał da​lej. – Mamy do​bre mał​żeń​stwo! Mamy pie​przo​ną wil​lę, mamy… – szu​kał do​wo​dów

na szczę​ście w związ​ku. – Masz ży​cie usła​ne ró​ża​mi! – Mark, ży​jesz w za​kła​ma​niu – do​tarł do nie​go chłod​ny głos żony. – Masz tu wró​cić, Lolu, pra​wo tak sta​no​wi! Zo​ba​czysz, po​zwę cię do sądu! – Nic lep​sze​go nie przy​szło mu do gło​wy. Lola pła​ka​ła do słu​chaw​ki. – Nie… nie je​stem go​to​wa. A je​śli masz ta​kie po​dej​ście, nie wiem, czy kie​dy​kol​‐ wiek będę go​to​wa! – A ja pie​przę two​je po​dej​ście! – krzy​czał. – Goń się! Kie​dy zdał so​bie spra​wę, że Lola się roz​łą​czy​ła, ci​snął słu​chaw​ką o ścia​nę. Roz​‐ trza​ska​ła się na ka​wał​ki, któ​re po​to​czy​ły się z ha​ła​sem po ca​łej kuch​ni. Mi​nę​ło kil​‐ ka dni, a odłam​ki wciąż le​ża​ły na pod​ło​dze, mó​wiąc mu wię​cej o nim sa​mym, niż chciał​by wie​dzieć. Mógł je po​zbie​rać, ale ja​kaś cząst​ka jego oso​by pra​gnę​ła usły​‐ szeć, co po​ła​ma​ne frag​men​ty mają do za​ko​mu​ni​ko​wa​nia. Mniej​sza o mrów​ki – za to tra​fi to pie​kła. I za ten roz​trza​ska​ny te​le​fon. I za fu​rię, któ​ra go opa​no​wa​ła i po​‐ nio​sła da​le​ko poza gra​ni​ce pa​no​wa​nia nad sobą. Do tej chwi​li kon​cen​tro​wał się na pra​cy pry​wat​ne​go de​tek​ty​wa i wy​tro​pie​niu Loli. Te​raz, kie​dy ją wy​śle​dził, Mark zdał so​bie spra​wę, że może być za póź​no. Tak na​praw​dę wca​le jej nie zna​lazł. Praw​dę mó​wiąc, może już ni​g​dy nie od​na​leźć dro​gi do niej. Mark otwo​rzył port​fel i wy​jął wi​zy​tów​kę. Dał mu ją Lar​ry, tak, wła​śnie on – tre​‐ ner bok​ser​ski. Trud​no było nie za​uwa​żyć iro​nii. Je​śli tre​ner bok​ser​ski wrę​cza ci nu​‐ mer spe​cja​li​sty od pa​no​wa​nia nad gnie​wem, wiesz, że masz pro​blem. Mark prze​‐ tarł oczy, po​dra​pał się po kar​ku i wy​brał nu​mer psy​cho​te​ra​peu​ty.

A

21

nnie bez tru​du za​pię​ła szor​ty i było to cu​dow​ne uczu​cie. Za​mek za​su​nął się bez naj​mniej​sze​go pro​ble​mu – nie mu​sia​ła na​wet wcią​gać brzu​cha! Od​wró​ci​ła się do lu​stra, przyj​rza​ła się pu​pie. Nie​źle! Czu​jąc się jak mo​del​ka na wy​‐ bie​gu, ze​szła na dół do ogro​du w krót​kich spoden​kach i ko​szul​ce bez rę​ka​wów. Nie​spo​ty​ka​na w maju fala upa​łów w kil​ka dni do​ko​na​ła me​ta​mor​fo​zy ogro​du. Po​‐ woj​nik buch​nął bla​dym ró​żem kwia​tów, po​wie​trze było cięż​kie od za​pa​chu wi​ste​‐ rii, pąki drzew i krze​wów otwie​ra​ły się nie​mal w oczach. Dzie​ci bie​ga​ły tam i z po​‐ wro​tem w ko​stiu​mach ką​pie​lo​wych, a Lola w bi​ki​ni, lśniąc od olej​ku do opa​la​nia, wy​sta​wia​ła się do słoń​ca. Nad​szedł czas sa​dze​nia. An​nie uklę​kła na pach​ną​cej zie​mi i znów ogar​nę​ło ją to uczu​cie – nie​cier​pli​wość, po​czu​cie, że za​raz wy​buch​nie… tyl​ko czym? Przez pół go​‐ dzi​ny roz​gar​nia​ła zie​mię pal​ca​mi, ro​biąc nie​wiel​kie otwo​ry po​mię​dzy ka​mie​nia​mi, któ​re zno​si​ła do ogro​du zimą. Od​dzie​la​ła ma​cie​rzan​kę od so​lej​ro​lii i wsa​dza​ła w zie​mię mło​de ro​ślin​ki. Wo​kół niej go​ni​ły się dzie​ci, uzbro​jo​ne w pi​sto​le​ty na wodę. Lola pod​nio​sła wzrok znad fran​cu​skie​go pi​sma, któ​re prze​glą​da​ła. – Nie zno​szę bia​łych pa​sków od ra​mią​czek. Nie bę​dzie ci prze​szka​dza​ło, jak po​‐ opa​lam się po fran​cu​sku, to​pless? – A czy prze​szka​dza mi, że je​steś taka pięk​na? Pew​nie, że nie. Dla​cze​go mia​ła​‐ bym się przej​mo​wać? – od​po​wie​dzia​ła An​nie. Sama była za​sko​czo​na, że po​wie​dzia​‐ ła szcze​rze, co my​śli, ale zda​ła so​bie spra​wę, że zdo​by​ła się na to, bo uro​da Loli prze​sta​ła ją uwie​rać. Róż​ni​ły się od sie​bie jak noc i dzień, ale An​nie zrzu​ci​ła co naj​‐ mniej sześć kilo i już daw​no nie czu​ła się tak wspa​nia​le. Była lek​ka, le​ciut​ka, pra​‐ wie jak mo​tyl. I nie cho​dzi​ło tyl​ko o wagę. Mia​ło to zwią​zek z Lu​ca​sem, któ​ry po​‐ wie​dział jej, że ma cha​rak​ter i po​sia​da peł​ny pa​kiet, czy co za głu​po​ty tam opo​wia​‐ dał. Tak czy ina​czej, z ja​kie​goś po​wo​du na​gle po​czu​ła się atrak​cyj​na. Spoj​rza​ła w górę, w okno Al​thei, i zo​ba​czy​ła dziew​czy​nę ob​ser​wu​ją​cą ich z góry. Czy cze​ka​ła na za​pro​sze​nie, żeby się do nich przy​łą​czyć? An​nie po​ma​cha​ła do niej, żeby ze​szła na dół. Dziew​czy​na znik​nę​ła z okna. Jed​nak ku zdzi​wie​niu An​nie kil​ka mi​nut póź​niej zja​wi​ła się w ogro​dzie. Mia​ła na so​bie zi​mo​we ubra​nie – czar​ne spodnie, czar​ny golf – i moc​no uma​lo​wa​ne oczy. Ni​g​dy nie poj​mie, jak ta pan​na funk​cjo​nu​je. Ma​xen​ce miał teo​rię, że Al​thea za​czy​na być emo, co ozna​cza​ło nowe wy​da​nie sty​lu go​tyc​kie​go – przy​naj​mniej tak ten ter​min ro​zu​mia​ła An​nie. Dziew​‐ czy​na opa​dła na pla​sti​ko​we krze​sło jak zbun​to​wa​na na​sto​lat​ka, któ​ra czu​je jed​no​‐

cze​śnie i chęć, i od​ra​zę do prze​by​wa​nia z ludź​mi. – Zdej​mij coś – za​su​ge​ro​wa​ła An​nie. – Lola się ro​ze​bra​ła i czu​je się o wie​le le​‐ piej. Sama zo​bacz. Al​thea rzu​ci​ła okiem na na​gie pier​si mo​del​ki i szyb​ko od​wró​ci​ła wzrok. – Lola jest za​ję​ta od​gry​wa​niem Fran​cuz​ki, więc nie moż​na jej prze​szka​dzać. Pięk​ność zer​k​nę​ła na nie znad ty​go​dni​ka. – Do​kład​nie tak! – rzu​ci​ła i wró​ci​ła do lek​tu​ry. Z domu wy​pa​dli chłop​cy, a za nimi Lia cała we łzach. Al​thea od​ru​cho​wo po​de​‐ rwa​ła się na rów​ne nogi. – Co się dzie​je? – spy​ta​ła Ma​xen​ce’a. Lia ocie​ka​ła wodą. – Za​cza​ili się na mnie! – wyła. – Ob​la​li mnie wodą! – Chy​ba o to cho​dzi w tej za​ba​wie? – zwró​ci​ła się An​nie do Loli, któ​ra wzru​szy​‐ ła ra​mio​na​mi, nie wy​ty​ka​jąc nosa zza cza​so​pi​sma. Lia za​uwa​ży​ła mat​kę. – Fuj, mamo! – Ma​xen​ce, nie chcę wi​dzieć pi​sto​le​tów z wodą w domu – bez więk​sze​go prze​‐ ko​na​nia za​wo​ła​ła do syna. Paul, Lau​rent i Si​mon bie​ga​li za nim ślad w ślad po ogro​dzie. Chłop​cy nie zwra​ca​li na Lolę uwa​gi. Od ma​łe​go wi​dy​wa​li na pla​ży gołe pier​si. – To tyl​ko parę kro​pel. Nie umrze od tego. – Siedź​cie spo​koj​nie i bądź​cie ci​cho. Wszy​scy! – za​rzą​dzi​ła An​nie. – Nie po​tra​fi​cie so​bie zna​leźć za​ję​cia, któ​re nie gro​zi śmier​cią lub ka​lec​twem? – spy​ta​ła Lola. – Nie. Jest nud​no – po​wie​dział Si​mon. Al​thea wsta​ła z krze​sła i ru​szy​ła w stro​nę kuch​ni. Już sta​ła w pro​gu, kie​dy na​gle od​wró​ci​ła się i po​wie​dzia​ła w prze​strzeń: – Mo​gli​by​śmy coś zro​bić, je​śli ma​cie zmy​wal​ne pi​sa​ki. An​nie aż opar​ła się na ry​dlu, żeby się nie prze​wró​cić. Zer​k​nę​ła na Lolę, któ​ra od​wza​jem​ni​ła bły​ska​wicz​nie spoj​rze​nie. – Dziś jest wol​ne od szko​ły. Nie będę ry​so​wał szlacz​ków – zbun​to​wał się Ma​‐ xen​ce. – Nie o to mi cho​dzi​ło – po​wie​dzia​ła nie​śmia​ło Al​thea. – Tyl​ko, gdy​by​ście mie​li ocho​tę, mo​gła​bym na​ma​lo​wać wam ta​tu​aże. Ma​xen​ce na​tych​miast się oży​wił. – O, eks​tra! Lia po​krę​ci​ła gło​wą.

– Ja nie chcę. – Nie na twa​rzy, bez scen krwa​wych, ob​le​śnych i wo​jen​nych – za​strze​gła An​nie. Lola za​mknę​ła cza​so​pi​smo i wsta​ła. Jej na​gie pier​si lśni​ły od olej​ku i wy​glą​da​ły zu​peł​nie jak dwie tor​pe​dy. – Idę na jogę – oznaj​mi​ła. An​nie skrzy​wi​ła usta. – Nie w tym stro​ju, mam na​dzie​ję! – An​nie za​bra​ła się znów do sa​dze​nia, ale ką​tem oka pod​pa​try​wa​ła sce​nę, w któ​rą na​dal trud​no jej było uwie​rzyć. Sama nie wie​dzia​ła, co ją bar​dziej dzi​wi – współ​pra​ca dzie​ci, pod​ję​cie ini​cja​ty​wy przez Al​‐ theę czy ukry​ty do​tąd ta​lent dziew​czy​ny. W za​la​nym słoń​cem ogro​dzie za​czę​ła cien​kim czar​nym pi​sa​kiem ma​lo​wać Ma​xen​ce’owi na klat​ce pier​sio​wej i ra​mio​nach wzo​ry ze sple​cio​nych z sobą zwie​rząt, smo​ków, jasz​czu​rek, psz​czół i jed​no​roż​ców. Pro​wa​dzi​ła li​nie pre​cy​zyj​nie i bez wa​ha​nia, jak​by wio​dła pi​sa​kiem po ist​nie​ją​cych już fi​gu​rach. Pra​co​wa​ła nie​zmor​do​wa​nie, cho​ciaż chłop​cy prze​py​cha​li się w ko​lej​‐ ce, prze​krzy​ku​jąc się na​zwa​mi zwie​rząt i imio​na​mi su​per​bo​ha​te​rów, któ​rych chcie​‐ li​by no​sić na cie​le. Ry​so​wa​ła bez sło​wa, nie si​ląc się na uda​wa​nie, że trak​tu​je za​ję​‐ cie jak wspól​ną za​ba​wę. Wy​raz jej twa​rzy świad​czył o tym, że to ar​tyst​ka przy pra​‐ cy, cał​ko​wi​cie za​ab​sor​bo​wa​na swo​im za​ję​ciem. Kie​dy Lia za​pro​po​no​wa​ła, że wy​peł​‐ ni kon​tu​ry ko​lo​ra​mi, żeby wy​glą​da​ły jak praw​dzi​we ta​tu​aże, Al​thea nie wy​ra​zi​ła naj​mniej​sze​go sprze​ci​wu, nie wy​ka​zu​jąc nad​mia​ru sza​cun​ku wo​bec tej swo​jej twór​czo​ści. Po chwi​li An​nie prze​sta​ła uda​wać, że ko​pie, i usia​dła bli​żej, by ob​ser​wo​wać, jak po​wsta​je sztu​ka. Gdy dwie go​dzi​ny póź​niej Lola wró​ci​ła z pierw​szych pro​wa​dzo​‐ nych sa​mo​dziel​nie za​jęć jogi, uj​rza​ła chłop​ców wy​ma​lo​wa​nych po uszy, a Al​thea wła​śnie koń​czy​ła kre​ślić kwie​ci​ste gir​lan​dy opla​ta​ją​ce ra​mio​na Lii. An​nie, spie​czo​‐ na przez słoń​ce i brud​na od zie​mi, pstry​ka​ła zdję​cia. – Do​bra jest – szep​nę​ła Lola. – Jest cho​ler​nie do​bra – pod​kre​śli​ła An​nie. Obie spoj​rza​ły na Al​theę, nie ma​jąc po​ję​cia, co o tym wszyst​kim są​dzić. • Lu​cas pa​trzył znad oku​la​rów prze​ciw​sło​necz​nych od Ar​ma​nie​go. Od pół​noc​nej stro​ny od​kry​tej try​bu​ny zbli​żał się Ja​red, mi​ja​jąc pa​ste​lo​we ko​szul​ki La​co​ste i ja​sne ka​pe​lu​sze o sze​ro​kich ron​dach. Na​gle za​czął się wy​co​fy​wać za​pew​ne pod wpły​wem od​kry​cia, że jest nie po tej stro​nie wi​dow​ni, co trze​ba. Miej​sca w dru​gim rzę​dzie na kor​tach Ro​lan​da Gar​ro​sa, a ten spóź​nia się czter​dzie​ści pięć mi​nut!

Ja​red wresz​cie tra​fił i usiadł obok Lu​ca​sa. Wo​dzi​li wzro​kiem za żół​tą pi​łecz​ką – jed​na ra​kie​ta, ce​gla​sta na​wierzch​nia, dru​ga ra​kie​ta. Set się za​koń​czył, sły​chać było po​mru​ki nie​za​do​wo​le​nia ze stro​ny wi​dzów. Lu​cas miał na so​bie bia​łą ko​szul​kę polo i prze​wiew​ne lnia​ne spodnie, od​po​wied​nie do cza​su, miej​sca i tem​pe​ra​tu​ry. – Nie za cie​pło ci? – spy​tał. Ja​red na​gle zdał so​bie spra​wę, że rze​czy​wi​ście jest cie​pło, i zdjął kurt​kę. Był bar​dzo bla​dy i wy​glą​dał na cho​re​go. Lu​cas łyk​nął wody evian i po​dał bu​tel​kę chrze​‐ śnia​ko​wi. – Po​trze​ba ci tro​chę słoń​ca – za​uwa​żył. – Pro​wa​dzisz noc​ne ży​cie… – prze​rwał mu aplauz tłu​mu. Je​den z gra​czy w prze​rwie zdjął ko​szul​kę. – Ame​ry​kań​scy spor​‐ tow​cy nie mają za grosz kla​sy. Wi​dzia​łeś kie​dyś, żeby Eu​ro​pej​czyk się tak za​cho​‐ wał? W ży​ciu. Jak tam spra​wy z two​ją damą w opa​łach? Ja​red spoj​rzał na nie​go spod zmarsz​czo​nych brwi. – Z kim? – No, z tą… isto​tą. Al​theą. Uro​cza, do​praw​dy, tyl​ko… – A jak ci idzie z An​nie? – Ja​red wszedł mu w sło​wo. Lu​cas po​krę​cił gło​wą. – Ach, An​nie. Parę dni temu u niej w kuch​ni da​łem się po​nieść – wes​tchnął cięż​ko. – Nie wiem, co mnie opę​ta​ło. To było okrop​ne, zu​peł​nie nie​za​mie​rzo​ne. Zro​bi​łem z sie​bie kom​plet​ne​go idio​tę. Tak mało cza​su spę​dza​my te​raz we dwo​je. W do​dat​ku cią​gle krę​ci się tam Lola, z któ​rą moż​na tyl​ko śmiać się i flir​to​wać. Je​‐ stem zda​ny na ła​skę i nie​ła​skę dwóch ko​biet, któ​rym trud​no się oprzeć. Ostat​nia rzecz, ja​kiej mi trze​ba, to, żeby An​nie uj​rza​ła we mnie ki​pią​ce​go te​sto​ste​ro​nem bu​‐ fo​na. Ja​red wzru​szył ra​mio​na​mi. – Nie są​dzisz, że może czas na nie​co więk​szą ak​tyw​ność? Nie zmar​no​wa​łeś już dość cza​su? Two​ją opie​sza​łość li​czy się już w la​tach, praw​da? Lu​cas cią​gnął da​lej myśl. – An​nie jest bar​dziej sa​mo​wy​star​czal​na niż kie​dy​kol​wiek. To oczy​wi​ście tyl​ko po​twier​dza, że słusz​nie mam o niej tak wy​so​kie mnie​ma​nie. Nie po​trze​bu​je ni​czy​‐ jej po​mo​cy, nie wisi na ni​kim. Chy​ba nie znam in​nej ko​bie​ty, któ​ra w ja​kiś spo​sób na mnie nie wi​sia​ła. – Lu​cas od​wró​cił się do Ja​re​da. – Chcę cię przed tym prze​‐ strzec. – Przed czym? – Przed ko​bie​ta​mi, któ​re wi​szą na męż​czy​znach. – Dzię​ku​ję za prze​stro​gi.

– Mło​dość i uro​da po​tra​fią słu​żyć jako wy​bor​ne na​rzę​dzia ma​ni​pu​la​cji. An​nie jest zu​peł​nie inną ko​bie​tą – sil​na, mą​dra, nie​za​leż​na. – An​nie jest jak wrzód na tył​ku. – Nie do​ce​niasz jej! Przy​naj​mniej z An​nie wiem, na czym sto​ję. – Ach, do​praw​dy? – Przy​naj​mniej nie je​stem ofia​rą ma​ni​pu​la​cji. – Nie je​steś? – Ja​red wstał. – Je​steś te​sto​ste​ro​no​wym bu​fo​nem. – Ach, mer​de! – za​klął Lu​cas. Te​ni​si​ści wra​ca​li na kort. – Jak temu za​ra​dzić? – spy​tał, ale Ja​re​da już nie było. • Od pew​ne​go cza​su Al​thea wy​peł​nia​ła so​bie czas ocze​ki​wa​nia na Ja​re​da spa​ce​ra​mi po nie​od​le​głych od domu uli​cach. Dni były nie​zwy​kle upal​ne, a u An​nie nie było kli​ma​ty​za​cji, więc sy​pial​nia na pod​da​szu zmie​nia​ła się w roz​ża​rzo​ny piec. Któ​re​goś razu za​trzy​ma​ła się przed ma​łym skle​pi​kiem, któ​ry już kie​dyś wpadł jej w oko. Szyld nad wej​ściem gło​sił Li​bra​ire tra​di​tio​nel​le, czy​li była to sta​ro​mod​na księ​gar​nia, gdzie sprze​da​wa​no rów​nież ar​ty​ku​ły pa​pier​ni​cze. Gdy otwo​rzy​ła drzwi, za​dźwię​‐ czał za​wie​szo​ny nad nimi dzwo​nek. Wnę​trze skle​pu było ci​che i chłod​ne – cał​ko​wi​‐ cie róż​ne od par​nej, tłocz​nej uli​cy. Pach​nia​ło kre​dą, książ​ka​mi i atra​men​tem. Po​ru​‐ sza​ła się po cia​snych przej​ściach mię​dzy ugi​na​ją​cy​mi się pod cię​ża​rem to​wa​ru pół​‐ ka​mi i po​zwa​la​ła pal​com błą​dzić po róż​nych po​wierzch​niach. Nie wie​dzia​ła, dla​‐ cze​go tu wstą​pi​ła ani cze​go szu​ka. Jej opusz​ki dały od​po​wiedź. Po​czu​ła fak​tu​rę pa​‐ pie​ru can​son, jed​ne​go z naj​do​sko​nal​szych ro​dza​jów pa​pie​ru na świe​cie. Pierw​szy blok ry​sun​ko​wy do​sta​ła od taty na ósme uro​dzi​ny. Miał czar​ną okład​‐ kę, a kart​ki w środ​ku były gru​be i gład​kie. Co roku w dniu uro​dzin szła do skle​pu i wy​bie​ra​ła so​bie nowy blok. Ry​so​wa​ła co po​pad​nie, wszyst​ko i wszę​dzie. Ry​so​wa​ła w szko​le i w domu, kie​dy ro​dzi​ce oglą​da​li te​le​wi​zję. Sia​da​ła na ław​ce na pla​cu za​‐ baw i ry​so​wa​ła. Lu​bi​ła, kie​dy dzie​ci, a na​wet do​ro​śli za​glą​da​li jej przez ra​mię, nie​‐ jed​no​krot​nie pra​wiąc kom​ple​men​ty. Za​mie​rza​ła brać lek​cje, żeby kie​dyś zo​stać ar​‐ tyst​ką. Kie​dy koń​czy​ła czter​na​ście lat, wszyst​kie kart​ki sze​ściu gru​bych szki​cow​ni​‐ ków były za​peł​nio​ne. Gdy mia​ła pięt​na​ście lat, prze​pro​wa​dzi​li się. Al​thea uło​ży​ła wszyst​kie swo​je rze​czy w no​wej sy​pial​ni i na​gle zo​rien​to​wa​ła się, że bra​ku​je blo​‐ ków. – Mamo, nie mogę cze​goś zna​leźć. Mat​ka była wy​koń​czo​na prze​pro​wadz​ką, cier​pli​wość mia​ła na wy​czer​pa​niu od ład​nych paru mie​się​cy i pa​li​ła wię​cej niż kie​dy​kol​wiek. Wście​kle wy​dmu​cha​ła na

cór​kę kłąb dymu. – Co ci zgi​nę​ło? – Szki​cow​ni​ki. – Nie mogę prze​cho​wy​wać wszyst​kich pa​pie​rów, któ​re ta ro​dzi​na wy​pro​du​ku​je. Nie bądź śmiesz​na. Al​thea krzy​cza​ła, pła​ka​ła i wrzesz​cza​ła na mat​kę. W efek​cie do​sta​ła w twarz i zo​sta​ła uzie​mio​na. Prze​sta​ła ry​so​wać. Al​thea jak urze​czo​na przy​glą​da​ła się pół​kom ze sta​re​go drew​na, rzę​dom sło​‐ ików z tu​sza​mi, tu​bom far​by i pig​men​tu po​se​gre​go​wa​nym od​cie​nia​mi. Po chwi​li wró​ci​ła tam, gdzie był pa​pier ry​sun​ko​wy i szki​cow​ni​ki. Otwo​rzy​ła kil​ka blo​ków, po​‐ wą​cha​ła, spraw​dzi​ła fak​tu​rę. Czy​sty bia​ły pa​pier miał w so​bie coś szla​chet​ne​go, coś, od cze​go drża​ło jej ser​ce. Ja​red wi​dział świat ocza​mi ar​ty​sty, tak jak ona kie​dyś. Kie​dy ją ma​lo​wał, do​‐ strze​gał każ​dy naj​mniej​szy ele​ment jej twa​rzy, jej cia​ła. Przy​glą​dał się temu, co je i w jaki spo​sób to robi. Zwra​cał uwa​gę na jej chód. Ob​ser​wo​wał, jak trzy​ma łyż​kę, jak wkła​da buty. By​cie obiek​tem tak wni​kli​we​go za​in​te​re​so​wa​nia do​da​wa​ło jej skrzy​deł, a jed​no​cze​śnie prze​ra​ża​ło. Jej mat​ka była zu​peł​nie inna – cał​ko​wi​cie wpa​trzo​na w samą sie​bie. Nie dba​ła o po​trze​by cór​ki ani nie in​te​re​so​wa​ły jej zdol​no​ści Al​thei. Mat​ka ją za​nie​dby​wa​ła i od​rzu​ca​ła wszyst​ko, co nie było wy​ra​zem ule​gło​ści wo​bec mat​ki. Dziew​czy​nie ści​‐ snę​ło się gar​dło. Ku​pi​ła blok pa​pie​ru we​li​no​we​go i pu​deł​ko dro​gich pa​ste​li. Nie zwa​ża​jąc na upał, po​pę​dzi​ła nie​mal do domu, przy​ci​ska​jąc pa​pie​ro​wą tor​bę do pier​si jak tar​czę. Na​tych​miast wy​krę​ci​ła nu​mer. W Cin​cin​na​ti był śro​dek nocy. W słu​chaw​ce za​‐ brzmiał zdez​o​rien​to​wa​ny, lek​ko za​nie​po​ko​jo​ny głos Pa​me​li. – Halo? – To ja. Nie​po​kój w gło​sie mat​ki ustą​pił miej​sca zło​ści. – Dla​cze​go dzwo​nisz o trze​ciej nad ra​nem? Al​thea za​ci​snę​ła pię​ści. – Cześć. – Mam na​dzie​ję, że nie bu​dzisz nas w środ​ku nocy, żeby po​wie​dzieć „dzień do​‐ bry”. – Cześć. Po​wie​dzia​łam. Cześć. – Al​thea po​wtó​rzy​ła przez za​ci​śnię​te zęby. Ton mat​ki stał się zim​niej​szy niż lód. – Jaki masz zno​wu pro​blem?

– Ty nie umie​rasz. To jest mój pro​blem! – wy​krzy​cza​ła dziew​czy​na. – Co z tobą nie tak? Al​thea spoj​rza​ła na swo​je od​bi​cie w lu​strze i wrza​snę​ła na mat​kę: – Wszyst​ko ze mną nie tak, ale ty masz mnie gdzieś! – O trze​ciej w nocy… – Ja przej​mo​wa​łam się tobą przez całe ży​cie. Od dziec​ka żyję w prze​ko​na​niu, że je​śli gdzieś się od​da​lę, to umrzesz. Je​stem w Pa​ry​żu, a ty ja​koś wciąż masz się do​‐ brze. Świet​nie so​bie ra​dzisz beze mnie. Na​wet nie spy​ta​łaś o mój tu​tej​szy nu​mer. My​ślisz tyl​ko o so​bie. – Nie za​mie​rzam tego słu​chać. Al​thea nie była pew​na źró​dła swo​ich łez: żal, ulga, fu​ria? – To ja, mamo. Ja! Ist​nie​ję na tym świe​cie, wiesz!? – Nie mam po​ję​cia, o czym mó​wisz. – Może o tym, jak mi smut​no? O tym, że je​stem w de​pre​sji? Jaka je​stem sa​mot​‐ na? Je​stem dla cie​bie nie​wi​dzial​na. Dla taty też. Do po​ko​ju we​szła An​nie ze sto​sem ta​le​rzy. Al​thei było wszyst​ko jed​no. An​nie scho​wa​ła na​czy​nia w szaf​ce, spoj​rza​ła na Al​theę, unio​sła oba kciu​ki w górę i wy​‐ szła. – Fran​cu​zi na​kła​dli ci ja​kichś głu​pot do gło​wy!? – od​po​wie​dzia​ła wrza​skiem mat​ka. – Na​gle nie​na​wi​dzisz Ame​ry​ki i swo​ich ro​dzi​ców, tak? Dla​cze​go mnie to nie dzi​wi? – Przy​naj​mniej tu nie je​stem nie​wi​dzial​na. – I na​gle dziew​czy​na po​ję​ła róż​ni​cę. Nie cho​dzi​ło tyl​ko o Ja​re​da. Tu ją ak​cep​to​wa​no, bar​dziej niż kie​dy​kol​wiek to​le​ro​‐ wa​ła ją mat​ka. Tu​taj była sobą. Nie mu​sia​ła ni​ko​go za​do​wa​lać. Mo​gła wpaść w hi​‐ ste​rię. Każ​dy miał ta​kie pra​wo i to było w po​rząd​ku. – Świet​nie, bra​wo. Zo​stań tam so​bie. Nie po​trze​bu​je​my ta​kich hu​mo​rów w Sta​‐ nach. – Tu cały dzień mogę so​bie cho​dzić w pi​ża​mie i mieć ba​ła​gan w po​ko​ju. Mogę być le​ni​wa. Mogę być bez​u​ży​tecz​na! – Al​thea zda​wa​ła so​bie spra​wę, że brzmi to idio​tycz​nie, ale to szcze​ra praw​da. Mat​ka za​re​ago​wa​ła te​raz już opa​no​wa​nym gło​sem: – Bez​u​ży​tecz​na? Prze​cież za​wsze wła​śnie taka by​łaś, nie​praw​daż? Do cór​ki do​tar​ło, że to nie bę​dzie zwy​kłe ru​ga​nie. Od​by​wa​ła wła​śnie pierw​szą praw​dzi​wą wal​kę z mat​ką, wal​kę, w któ​rej mo​gła od​da​wać cio​sy. – Cie​szę się, że to mó​wisz, mamo. Tak, bar​dzo się cie​szę. Bo wy​cho​dzi na jaw, że je​steś pod​łą zoł​zą. I gów​nia​ną mat​ką.

– Ty… ty… Spójrz le​piej w lu​stro! – A wiesz, wła​śnie to ro​bię. Pa​trzę na sie​bie i trzy​mam gło​wę wy​so​ko. Pa​trzę so​bie w oczy i po​dej​mu​ję de​cy​zję, żeby wię​cej się do cie​bie nie ode​zwać. Al​thea rzu​ci​ła słu​chaw​ką. • Lola za​pro​wa​dzi​ła Si​mo​na do żłob​ka, po czym ru​szy​ła szyb​kim kro​kiem rue de la Pom​pe. Jej nie​gdyś za​stra​szo​ne, lę​kli​we dziec​ko naj​zwy​czaj​niej po​ma​cha​ło jej na po​że​gna​nie. Pa-pa. Ona i Lia zmie​ni​ły się w krót​kim cza​sie spę​dzo​nym w Pa​ry​żu, ale Si​mon uległ cał​ko​wi​tej trans​for​ma​cji. Ostat​ni​mi cza​sy Lola była zu​peł​nie nie​po​dob​na do daw​nej sie​bie, jed​no​cze​śnie co​raz bar​dziej upo​dab​nia​jąc się do sa​mej sie​bie. We​dle wszel​kich stan​dar​dów wy​‐ glą​da​ła okrop​nie. Mia​ła dwu​ko​lo​ro​we wło​sy – przy skó​rze trzy cen​ty​me​try blond, trzy​cen​ty​me​tro​wa koń​ców​ka kru​czo​czar​na. Po​ży​cza​ła spin​ki od Lii, żeby od​ra​sta​ją​‐ ce wło​sy nie za​sła​nia​ły twa​rzy. Zre​zy​gno​wa​ła z ma​ki​ja​żu i nie roz​sta​wa​ła się z klap​ka​mi. Na strój do jogi na​rzu​ci​ła wy​ra​to​wa​ny z ko​sza na śmie​ci swe​ter John​‐ ny’ego. Jak to moż​li​we, że czu​ła się tak wspa​nia​le, sko​ro wy​glą​da​ła kom​plet​nie nie​szy​‐ kow​nie w mie​ście, gdzie od​po​wied​nia apa​ry​cja była wy​zna​cza​na przez ści​słe re​gu​‐ ły? Dla​cze​go w Los An​ge​les za​wsze do​strze​ga​ła ja​kieś man​ka​men​ty w swo​im wy​‐ glą​dzie, a w Pa​ry​żu kro​czy​ła dum​nie, za​rzu​ciw​szy na grzbiet byle szma​tę? Fakt, że jej uro​dę po​twier​dza​li tu bez​u​stan​nie nie​zna​jo​mi męż​czyź​ni, któ​rzy po​tra​fi​li za​‐ trzy​mać ją na uli​cy tyl​ko po to, by jej po​wie​dzieć, jaka jest pięk​na. Lata też zda​wa​ły się tu nie od​gry​wać roli, bo Fran​cu​zi wiel​bi​li ko​bie​ty w każ​dym wie​ku i flir​to​wa​li z nimi, tak jak​by brak za​lo​tów mógł oka​zać się nie​grzecz​ny. Ko​bie​ty od​wdzię​cza​ły się wza​jem​no​ścią. Wi​dzia​ła to wszę​dzie do​ko​ła. Ży​cie we Fran​cji po​le​ga​ło w za​sa​‐ dzie na za​ba​wie, na czer​pa​niu ra​do​ści. Były też inne po​wo​dy, że czu​ła się pięk​na. Była o wie​le lżej​sza w sfe​rze uczuć. W pew​nym sen​sie Mark uwol​nił ją pod​czas ich ostat​niej roz​mo​wy. Pod​ły. Zero pa​‐ no​wa​nia nad sobą. Był ab​so​lut​nie nie​zdol​ny do tego, by się na nią otwo​rzyć. Po​tę​‐ piał wszyst​ko, co sobą re​pre​zen​to​wa​ła, a jego kom​plet​ny brak za​an​ga​żo​wa​nia w pró​bę od​zy​ska​nia żony po​dzia​łał na nią trzeź​wią​co. Po kłót​ni na​sta​ła noc pła​czu, ra​zem z łza​mi po​zby​wa​ła się jed​nak swo​je​go we​wnętrz​ne​go bólu. Ran​kiem była jak nowo na​ro​dzo​na. Lata lęku już jej nie cią​ży​ły. Sko​ro Mark już jej nie chce, sko​ro nie za​mie​rza ścią​gnąć jej do domu, to po​win​na za​cząć ży​cie od po​cząt​ku. Tak jak An​nie po utra​cie John​ny’ego. To pra​wie to samo, praw​da? W za​sa​dzie Mark był dla

niej jak mar​twy, a i ona prze​sta​ła dla nie​go ist​nieć. We​szła do bu​dyn​ku przez łu​ko​wa​te drzwi, po​czu​ła na skó​rze chłód ka​mien​nych ścian i ru​szy​ła po scho​dach w górę, do stu​dia jogi. Przy​wi​ta​ła dwie ko​bie​ty, któ​re przy​szły przed cza​sem, żeby za​jąć lep​sze miej​sca w sali. Za​sta​na​wia​ła się, czy on się dziś zja​wi. Wła​snym klu​czem otwo​rzy​ła drzwi stu​dia. Zro​bi​ła to po raz pierw​‐ szy i gar​dło ści​snę​ło jej się z emo​cji. Kie​dy ostat​nio czu​ła się pa​nią swo​je​go ży​cia? Kie​dy pa​trzy​ła na ży​cie wła​sny​mi ocza​mi bez przyj​mo​wa​nia per​spek​ty​wy Mar​ka? Po​sia​da​nie klu​cza do sali czy​ni​ło z niej ofi​cjal​ną in​struk​tor​kę. Pra​cu​ją​cą aku​rat w za​stęp​stwie, ale jed​nak in​struk​tor​kę. Była na swo​im miej​scu. Na​wet jako mo​del​‐ ka była tyl​ko na​rzę​dziem w czy​ichś rę​kach. W przy​pad​ku jogi nie tyl​ko czu​ła przy​‐ na​leż​ność do gru​py, ale rów​nież po​tra​fi​ła coś wnieść. Po raz pierw​szy od wie​lu lat była do cze​goś zdol​na, li​czy​ła się. Do sali we​szli za nią inni jo​gi​ni. Roz​wi​ja​li maty do ćwi​czeń, sta​ra​jąc się umie​‐ ścić je jak naj​bli​żej miej​sca, w któ​rym ona roz​ło​ży swo​ją. Wi​ta​li się ca​łu​sa​mi w po​‐ li​czek, szep​tem wy​mie​nia​li ja​kieś uwa​gi. Lola za​pa​li​ła świa​tło. Po​środ​ku su​fi​tu, gdzie mi​ster​ne stiu​ki przy​po​mi​na​ły cza​‐ sy, gdy zby​tek był obo​wiąz​ko​wy, roz​bły​snął ol​brzy​mi krysz​ta​ło​wy ży​ran​dol. Otwo​‐ rzy​ła okno, by ulot​nił się z sali lek​ko gry​zą​cy za​pach – mie​szan​ka wo​sku do pod​łóg, ka​dzi​deł i wil​go​ci. Ta woń ko​ja​rzy​ła jej się z jogą i Pa​ry​żem. Po​miesz​cze​nie za​peł​nia​ło się ma​ta​mi i ucznia​mi. Lola dys​kret​nie szu​ka​ła wśród nich pew​nej twa​rzy i chy​ba zbyt czę​sto zer​ka​ła w stro​nę drzwi. Wsu​nę​ła do od​twa​‐ rza​cza pły​tę z hin​du​ską mu​zy​ką i na​gle prze​szedł ją dreszcz – jest! Był Niem​cem i do​wie​dzia​ła się, że ma na imię Gün​ter. Miał pew​nie ja​kieś dzie​sięć lat mniej niż ona. Jego mię​śnie były spraw​ne jak u kota. Pierw​szy szcze​gół, któ​ry u nie​go za​uwa​‐ ży​ła, to ja​sne wło​sy na przed​ra​mio​nach. Wy​glą​dał prze​pysz​nie. Tyle razy ich wzrok się spo​ty​kał, iż mia​ła pra​wo przy​pusz​czać, że i ona go po​cią​ga. Ile​kroć zło​wi​ła spoj​rze​nie jego prze​ni​kli​wie błę​kit​nych oczu, uśmie​chał się odro​bin​kę iro​nicz​nie, a pod nią ugi​na​ły się ko​la​na. Któ​re​goś razu za​pro​sił ją po za​ję​ciach na kawę. Od​mó​wi​ła grzecz​nie. „Może in​‐ nym ra​zem” – po​wie​dział na to, a ona rzu​ci​ła za​lot​ne: „Może…” i ucie​kła. Od tam​tej pory za​wsze wy​cho​dził z lek​cji, za​nim zdą​ży​ła po​uda​wać trud​ną do zdo​by​cia. Roz​po​czę​ła za​ję​cia od za​de​mon​stro​wa​nia po​zy​cji, po czym prze​szła mię​dzy ma​‐ ta​mi, po​pra​wia​jąc usta​wie​nie ciał. Przy​sta​nę​ła na mo​ment przy ma​cie Gün​te​ra, za​‐ fa​scy​no​wa​na pe​reł​ka​mi potu na jego kar​ku. Prze​szła do ko​lej​nej asa​ny. Kie​dy za​ję​cia do​bie​gły koń​ca i maty zo​sta​ły zwi​nię​te, a kur​san​ci po​ma​cha​li jej na po​że​gna​nie, Lola po​zbie​ra​ła swo​je pły​ty i za​mknę​ła okno. Od​wró​ci​ła się do

drzwi i ser​ce pod​sko​czy​ło jej do gar​dła. W pro​gu stu​dia stał Gün​ter, przy​glą​da​jąc jej się z iskier​ka​mi uśmie​chu w oczach. Ser​ce biło jej w za​wrot​nym tem​pie. Wy​cią​gnął rękę i za​mknął drzwi. Byli sami, we dwo​je, w prze​pięk​nej sali. Prze​krę​cił klucz w zam​ku i pod​szedł do niej, pa​trząc jej pro​sto w oczy, do​pó​ki nie sta​nął tuż przy niej. Po​do​ba​ło jej się, że jest od niej wyż​szy. Ani drgnę​ła. Te​raz wdech, a te​raz wy​‐ dech – po​wta​rza​ła w my​ślach, ale z tru​dem na​bie​ra​ła po​wie​trze. Sta​li po​środ​ku drew​nia​nej pod​ło​gi, oto​cze​ni bie​lą ścian, ską​pa​ni w cie​płym świe​tle za​le​wa​ją​cym salę, któ​ra na​gle wy​da​ła się ogrom​na. Po​ca​ło​wał ją w szy​ję. Prze​sta​ła od​dy​chać. Po​‐ ca​ło​wał ją w usta, a ona roz​chy​li​ła war​gi. Po​wo​li za​czął ją roz​bie​rać tam, po​środ​ku stu​dia, a ona ni​g​dy nie czu​ła się tak roz​kosz​nie naga. Pie​ścił jej cia​ło opusz​ka​mi pal​ców z wy​czu​ciem i nie​spiesz​nie. • Na uli​cy na​raz bły​snę​ło, za​grzmia​ło i deszcz lu​nął z mocą wo​do​spa​du. Wil​goć z po​wie​trza szyb​ko prze​kształ​ci​ła wnę​trze Bi​stro de l’Aval w sau​nę, bo Fran​cu​zi tłum​nie szu​ka​li tu​taj schro​nie​nia przed desz​czem. Ze swo​je​go miej​sca pod za​pa​ro​‐ wa​nym oknem An​nie ob​ser​wo​wa​ła, jak kel​ne​rzy, kie​row​nik, a na​wet wła​ści​ciel wraz z żoną, wszy​scy zna​ni jej z imie​nia, pra​cu​ją na peł​nych ob​ro​tach. W prze​cią​‐ gu kil​ku mi​nut sto​li​ki na​kry​te dla czwor​ga mie​ści​ły sze​ścio​ro, pod​ło​ga sta​wa​ła się nie​bez​piecz​nie śli​ska, a za​pach prze​mo​czo​nych płasz​czy i mo​krych wło​sów prze​bił aro​mat plat du jour. Lola wi​del​cem wy​ła​wia​ła ka​wał​ki oli​wek i an​cho​is, bo szef kuch​ni nie zgo​dził się po​dać bez nich sa​łat​ki ni​cej​skiej. Jed​no​cze​śnie re​la​cjo​no​wa​ła szep​tem, co za​szło w stu​diu z Gün​te​rem. An​nie dźga​ła gril​lo​wa​ne mię​so, li​cząc, że przy​nie​sie jej to ulgę, ale da​rem​ne były jej na​dzie​je. Po​rzu​ci​ła je​dze​nie, prze​sta​ła prze​żu​wać, wresz​‐ cie odło​ży​ła nóż i wi​de​lec na ta​lerz, a Lola cią​gnę​ła da​lej, chi​cho​cząc w naj​lep​sze i na​wet nie pró​bu​jąc ukryć ra​do​sne​go pod​nie​ce​nia. – Nie są​dzę, żeby twój mąż mó​wił se​rio, kie​dy ka​zał ci zna​leźć so​bie ko​chan​ka – po​wie​dzia​ła An​nie. Lola pro​mie​nia​ła. – My​ślisz, że to za​pla​no​wa​łam? – Zdję​łaś ob​rącz​kę! – za​uwa​ży​ła An​nie oskar​ży​ciel​skim to​nem. – Pew​nie wy​sy​ła​łam sy​gna​ły, że je​stem do wzię​cia. Zu​peł​nie pod​świa​do​mie. An​nie prze​my​śla​ła spra​wę. Je​śli to wy​star​czy​ło, jej wła​sne sy​gna​ły były naj​wy​‐ raź​niej sła​biut​kie.

– A co z Lu​ca​sem? Mó​wi​łaś, że ci się po​do​ba! – po​wie​dzia​ła, wstrzy​mu​jąc dech. – Gün​ter po​do​ba mi się bar​dziej. – Prze​cież na​wet go nie znasz! – wy​rwa​ło jej się z obu​rze​niem. Lola za​śmia​ła się. – Uwierz mi, znam go od pod​szew​ki! A naj​lep​sza w tym wszyst​kim jest jego pro​sto​ta, bez​po​śred​niość. – Lola za​kry​ła twarz dłoń​mi. – O Boże, że​byś wie​dzia​ła, co… co on mi ro​bił! – Opo​wiedz ze szcze​gó​ła​mi – po​wie​dzia​ła po​nu​ro An​nie, kro​jąc mię​so i wkła​da​‐ jąc ka​wa​łek do ust. Gril​la​de mia​ło te​raz smak dyk​ty. – Nie wiem, czy po​win​nam, w koń​cu je​stem mę​żat​ką! – Lola uda​wa​ła wsty​dli​‐ wą. – Te​raz ci się przy​po​mnia​ło? Po​tok lu​dzi wle​wa​ją​cy się z uli​cy nie usta​wał. Czy nie wi​dzie​li, że się tu wszy​scy nie po​miesz​czą? Nie ist​niał ja​kiś re​stau​ra​cyj​ny re​gu​la​min, któ​ry za​ka​zy​wał tło​cze​‐ nia się bez umia​ru? An​nie ro​zej​rza​ła się w po​szu​ki​wa​niu ta​blicz​ki z in​for​ma​cją o ogra​ni​cze​niu licz​by osób w lo​ka​lu. Weł​nia​ny swe​ter kłuł ją w szy​ję. Za oknem roz​legł się grzmot. Lola po​chy​li​ła się ku niej nad sto​li​kiem. – To była naj​sek​sow​niej​sza, naj​dziw​niej​sza rzecz, jaka przy​tra​fi​ła mi się w calu-sień-kim ży​ciu! W tym mo​men​cie wy​da​wa​ło się, że An​nie ugry​zła się w ję​zyk: – Au. Lola otwo​rzy​ła sze​rzej oczy. Czy wresz​cie zda​ła so​bie spra​wę ze swo​jej nie​wraż​‐ li​wo​ści? – Coś ci się sta​ło? – spy​ta​ła. Na​praw​dę nie mia​ła po​ję​cia. – Ależ skąd, nie prze​szka​dzaj so​bie. W za​sa​dzie wy​świad​czasz mi przy​słu​gę, bo prze​cież ja mogę prze​ży​wać seks je​dy​nie z dru​giej ręki, słu​cha​jąc o cu​dzych do​zna​‐ niach. Lola zmarsz​czy​ła brwi. – An​nie, mo​żesz upra​wiać tyle sek​su, ile tyl​ko ze​chcesz. – Wdo​wa z troj​giem dzie​ci, kre​dy​tem i za​dem wiel​kim jak Łuk Trium​fal​ny nie ma zbyt wie​lu oka​zji, Lolu. – Ależ je​ste​śmy w Pa​ry​żu, mie​ście mi​ło​ści. Ko​bie​ty sta​wia się tu na pie​de​sta​le jak bo​gi​nie. Mo​żesz mieć każ​de​go fa​ce​ta, któ​re​go za​pra​gniesz! – Po​zwól, że po​pra​wię tro​chę two​ją wy​po​wiedź: ty mo​żesz mieć każ​de​go fa​ce​ta, któ​re​go za​pra​gniesz. An​nie czu​ła, że się roz​pła​cze. I to o ta​kie głup​stwo. Wła​ści​ciel bi​stra, Mon​sieur

Fra​nço​is, jo​wial​ny pan z wy​dat​nym brzusz​kiem i krza​cza​stym wą​sem, chy​ba roz​‐ wią​zał pro​blem prze​lud​nie​nia. Go​ście do​sta​li kie​lisz​ki wina i mi​secz​ki z oliw​ka​mi. Te​raz wszy​scy pili na sto​ją​co, ga​wę​dząc we​so​ło. An​nie ze zło​ścią kro​iła mię​so i mi​‐ mo​wol​nie pod​nio​sła głos. – Spa​łam w ży​ciu z czte​re​ma fa​ce​ta​mi. Czte​re​ma! Je​den, dru​gi, trze​ci, czwar​ty. Za ostat​nie​go z nich wy​szłam za mąż, po​przed​ni byli okrop​ny​mi wy​sko​ka​mi na jed​ną noc, kie​dy mia​łam dwa​dzie​ścia kil​ka lat. Sta​rze​ję się i marsz​czę. – Ko​niec jej wy​po​wie​dzi wy​padł na​praw​dę gło​śno: – I nikt na​wet na mnie nie spoj​rzy! Lola sku​li​ła się na krze​śle, zer​ka​jąc ner​wo​wo na po​zo​sta​łych klien​tów. Z oczu An​nie po​la​ły się łzy, rów​nie rzę​si​ste co deszcz na ze​wnątrz. Lola scho​wa​ła się na​gle pod sto​łem, ale po chwi​li oka​za​ło się, że schy​li​ła się tyl​ko po to​reb​kę, w któ​rej na​‐ stęp​nie ukry​ła twarz, szu​ka​jąc za​pew​ne chu​s​tecz​ki. – Ciii. Po​wie​dzia​ła​bym, że cała knaj​pa wła​śnie na cie​bie spo​glą​da – szep​nę​ła roz​pacz​li​wie. – Nie ro​zu​mie​ją w ząb an​giel​skie​go – szlo​cha​ła An​nie. Lola po​pa​trzy​ła na nią bła​gal​nie. – Pro​szę… Nie zno​szę przed​sta​wień. An​nie wy​cią​gnę​ła ku niej oskar​ży​ciel​sko pa​lec i mó​wi​ła jesz​cze gło​śniej: – Da​jesz się prze​le​cieć w środ​ku lek​cji jogi, ale to ja ro​bię przed​sta​wie​nie?! Lola zer​k​nę​ła przez ra​mię i prze​ko​na​ła się, że co naj​mniej po​ło​wa obec​nych wle​pia w nie wzrok. – Ci​cho… An​nie, prze​cież by​li​śmy sami, tyl​ko we dwo​je! An​nie prze​sta​ła się już cał​kiem kon​tro​lo​wać. Ma​zga​iła się na oczach ca​łej re​‐ stau​ra​cji. – A ja cooo? Lola roz​wa​ża​ła uciecz​kę od sto​li​ka, ale wy​bra​ła inne wyj​ście. – Słu​chaj, za​ło​żę się z tobą o ki​lo​gram foie gras, gę​sich wą​tró​bek, że wła​ści​ciel lo​ka​lu uwa​ża cię za po​cią​ga​ją​cą. – Mam do​pie​ro trzy​dzie​ści pięć lat! – An​nie wciąż szlo​cha​ła. – Mo​gła​bym mieć jesz​cze wię​cej dzi​dziu​siów. – A ja daję gło​wę, że on ma​rzy o tym, żeby się do cie​bie do​brać. An​nie wy​dmu​cha​ła nos, ale łzy na​dal spły​wa​ły jej ciur​kiem po po​licz​kach. – Nie umar​łam tam, wiesz, w dole. Lola w roz​pa​czy za​wo​ła​ła: – Mon​sieur Fra​nço​is! – Prze​stań – za​żą​da​ła An​nie, szyb​ko ocie​ra​jąc oczy. – Po​dob​no nie lu​bisz ro​bić

z sie​bie wi​do​wi​ska. – Cóż, mamy sy​tu​ację kry​zy​so​wą. – To rze​kł​szy, za​czę​ła wy​ma​chi​wać rę​ka​mi. – Mon​sieur Fra​nço​is! – Lolu, za​mknij się! Nie! Nie rób tego! Za​bra​niam ci! – An​nie wy​tar​ła łzy i przy​‐ gła​dzi​ła dło​nią wło​sy, pod​czas gdy Mon​sieur Fra​nço​is zbli​żał się do ich sto​li​ka, po​‐ pra​wia​jąc kra​wat. – Po​trzeb​na nam pana pro​fe​sjo​nal​na eks​per​ty​za – oznaj​mi​ła Lola. – Moja przy​‐ ja​ciół​ka, ta oto, są​dzi, że nie znaj​dzie się męż​czy​zna, któ​ry uznał​by ją za atrak​cyj​‐ ną. An​nie, z czer​wo​ny​mi, za​puch​nię​ty​mi ocza​mi, uświa​do​mi​ła so​bie ab​surd sy​tu​‐ acji, więc spoj​rza​ła na Fran​cu​za jak na świa​to​wy au​to​ry​tet w dzie​dzi​nie. Mon​sieur Fra​nço​is wy​piął pierś i ro​zej​rzał się wo​kół, jak​by spo​dzie​wał się gdzieś ukry​tej ka​me​ry. – C’est une bla​gue? To ja​kiś żart? – Co​dzien​nie wi​dzi pan mnó​stwo osób – wy​ja​śnia​ła Lola swo​ją naj​sta​ran​niej​szą fran​cusz​czy​zną. – Ja​kie jest pana zda​nie jako męż​czy​zny? Mon​sieur Fra​nço​is po​pra​wił spor​to​wą kurt​kę. – Nie mogę wy​po​wia​dać się w imie​niu wszyst​kich przed​sta​wi​cie​li mo​jej płci, bien sûr… Lola uśmiech​nę​ła się krze​pią​co. – To oczy​wi​ste… Na​chy​lił się, żeby twa​rze wszyst​kich troj​ga były na jed​nym po​zio​mie, i rzekł uwo​dzi​ciel​skim szep​tem, roz​sie​wa​jąc za​pach wina i ty​to​niu: – Nie mogę mó​wić za wszyst​kich, ale oso​bi​ście był​bym za​szczy​co​ny, gdy​bym mógł udo​wod​nić, że Ma​da​me l’Améri​ca​ine… – An​nie – pod​su​nę​ła Lola. – Ma​da​me An​nie może na mnie li​czyć. Z przy​jem​no​ścią zo​stał​bym jej… che​va​lier se​rvant, uni​żo​nym słu​gą. Oczy​wi​ście moja fem​me, żona, nie mo​gła​by o ni​czym wie​‐ dzieć. Wy​pro​sto​wał się, pod​krę​cił wąsa, po czym od​szedł, wo​ła​jąc do​no​śnie: – Gérard, dwa razy mo​el​leux au cho​co​lat, ciast​ko cze​ko​la​do​we, na koszt fir​my! An​nie i Lola jed​no​cze​śnie za​nur​ko​wa​ły pod sto​li​kiem, żeby ukryć wy​buch śmie​‐ chu.

A

22

lthea sta​ła tuż przy Ja​re​dzie na sta​cji me​tra Be​au​me​snil, wci​ska​jąc lo​do​‐ wa​tą dłoń w jego cie​płą rękę. Wła​śnie wsta​wał nowy dzień, a oni szwen​da​li się całą noc, a przy​naj​mniej tak jej się zda​wa​ło. Bez​sen​ne noce za​czy​na​‐ ły da​wać jej się we zna​ki. Czu​ła się wy​plu​ta, wy​cień​czo​na i prze​mar​z​nię​ta do szpi​‐ ku ko​ści. Ja​red, nie przej​mu​jąc się chło​dem i wcze​sną porą, błą​dził gdzieś my​śla​mi. Co mu cho​dzi​ło po gło​wie? Na sta​cji nie było pra​wie ni​ko​go, rap​tem garst​ka ko​biet i męż​czyzn zdą​ża​ją​cych do pra​cy. Pach​nia​ło kawą i per​fu​ma​mi, cie​płą po​ście​lą i go​rą​cym prysz​ni​cem, sna​mi, któ​re skła​da​ją się w ca​łość jak ka​wał​ki ukła​dan​ki. Po​mi​mo wy​czer​pa​nia nie po​tra​fi​ła wy​łą​czyć nowo od​kry​tej zdol​no​ści, bę​dą​cej po​‐ nie​kąd prze​kleń​stwem: za​czę​ła czuć. Mia​ła pra​gnie​nia i za​chcian​ki, mimo że do​tąd w do​ro​słym ży​ciu na ni​czym jej nie za​le​ża​ło. Kie​dy tak sta​li w mil​cze​niu zmę​cze​ni, po​czu​ła po​trze​bę do​wie​dze​nia się, dla​cze​go Ja​red spę​dza z nią czas. Kim lub czym jest dla nie​go? Oczy​wi​ście nie od​wa​ży​ła się spy​tać. Tak moc​no pra​gnę​ła, żeby Ja​red ją po​ca​ło​wał. Dla​cze​go tego nie robi? Nie ma ocho​ty? Sko​ro tak, to cze​mu nie wy​‐ pusz​cza z uści​sku jej dło​ni? Lo​do​wa​ty po​dmuch wia​tru wdarł się w tu​nel me​tra i prze​szył Al​theę na wskroś, aż za​dy​go​ta​ła z zim​na. – Tu as fro​id? Zim​no ci? – za​tro​skał się Ja​red, zwra​ca​jąc ku niej twarz. Kiw​nę​ła gło​wą, że tak. Re​ak​cja Ja​re​da była wspa​nia​ła, fan​ta​stycz​na! Roz​piął płaszcz i za​ofe​‐ ro​wał schro​nie​nie przy swo​jej pier​si. Po​tem na​cią​gnął na​kry​cie na dziew​czy​nę i przy​tu​lił ją moc​no. W jed​nej chwi​li za​nu​rzy​ła się w nie​wy​obra​żal​nej roz​ko​szy jego za​pa​chu, do​ty​ku mię​śni, bi​ją​ce​go od nie​go cie​pła. Nie mo​gła już dłu​żej wy​‐ trzy​mać. Pod​nio​sła twarz, od​wa​ży​ła się przy​wrzeć do jego cia​ła, ośmie​li​ła się spoj​‐ rzeć mu w oczy. – Je​steś bar​dzo pięk​na – po​wie​dział. Przy​mknę​ła oczy, wy​su​nę​ła pod​bró​dek i szep​nę​ła: – Em​bras​ses moi, po​ca​łuj mnie. Kie​dy po​czu​ła jego usta na swo​ich, ser​ce w niej unio​sło się, za​wi​ro​wa​ło. Nad​je​‐ chał po​ciąg i po​zwo​li​ła, by Ja​red po​cią​gnął ją jak ku​kieł​kę do wa​go​nu, gdzie ca​ło​‐ wa​li się całą dro​gę do szes​na​stej dziel​ni​cy. Na​stęp​ne​go ty​go​dnia nic już nie sma​ko​wa​ło ani nie pach​nia​ło tak samo – espres​so, któ​re piła w ma​łych ka​wia​ren​kach, spo​wi​ta w dym wie​lu pa​pie​ro​sów to​‐ wa​rzy​sza wy​praw, mo​kry za​pach opu​sto​sza​łych ogro​dów miej​skich, cie​pły chleb, któ​ry ja​dła Ja​re​do​wi z ręki o świ​cie, kie​dy otwie​ra​no pie​kar​nie. Na​gle po​czu​ła świat, wi​dzia​ła go nowy, za​chwy​ca​ją​cy spo​sób. Kie​dy Ja​red wska​zy​wał ja​kąś obcą

oso​bę, pla​kat, na​głó​wek w ga​ze​cie, re​kla​mę, bu​dy​nek, drze​wo, Al​thea do​strze​ga​ła je po raz pierw​szy. Ist​nia​ło dla niej to, co Ja​red ro​bił, oglą​dał, my​ślał, jadł i pił. Do tego po​ja​wi​ła się ra​dość. Cza​sa​mi za​ska​ki​wał ją wła​sny śmiech i była za​szo​ko​wa​na, że i ją los ob​da​rzył szczę​ściem. Ona, Al​thea, mia​ła chło​pa​ka, któ​ry uwa​żał ją za pięk​ną, ma​lo​wał ją go​dzi​na​mi, ca​ło​wał, kar​mił. Od​pły​wa​ła w ni​cość na jego wi​dok. Uwiel​bia​ła spo​sób, w jaki dra​pał się po za​ro​śnię​tej po nocy bro​dzie, jego chód, to, jak trzy​mał w dło​niach szklan​kę, wi​de​lec, pę​dzel. Gi​nę​ła w tej ni​co​ści, gdy czu​ła bli​skość jego cia​ła, jego za​pa​chu, a te​raz też po​ca​łun​ki. Jed​nak wkrót​ce prze​sta​ło jej to wy​star​czać. Za​pra​gnę​ła, by ją do​ty​kał, ale nie ro​bił tego. Dla​cze​go? Nie miał ocho​ty? Coś z nią było nie w po​rząd​ku? I pew​ne​go razu tak po pro​stu po raz pierw​szy się po​kłó​ci​li. Było póź​no, nad cmen​ta​rzem Père-La​cha​ise po​wo​li za​pa​dał zmierzch. Ja​red przy​sta​nął przy na​grob​‐ kach Je​ana-Pau​la Sar​tre’a i Ser​ge’a Ga​ins​bo​ur​ga i opo​wia​dał bez koń​ca o ich ge​niu​‐ szu, a Al​thea wpa​try​wa​ła się w ruch jego ust. Kie​dy mi​ja​li grób Jima Mor​ri​so​na, oto​czo​ny tu​zi​nem pstry​ka​ją​cych zdję​cia fa​nów, spy​ta​ła, czy Mor​ri​son był Fran​cu​‐ zem. Ja​red się za​śmiał. – Fra​nça​is? Nie wiesz, kto to był? Prze​cież je​steś Ame​ry​kan​ką. – Nie by​łam pew​na – od​burk​nę​ła po​iry​to​wa​na. Ja​red po​wi​nien pa​mię​tać, że Al​‐ thea nie ma za sobą nor​mal​ne​go ży​cia, w któ​rym lu​dzie mają przy​ja​ciół, słu​cha​ją mu​zy​ki, trosz​czą się o sie​bie, czer​pią przy​jem​ność z by​cia ra​zem. Opo​wie​dzia​ła mu o so​bie w pros​tych zda​niach, a on jej wy​słu​chał. Był świa​dom lat spę​dzo​nych w za​‐ wie​sze​niu i wie​dział o straż​ni​kach, któ​rzy trzy​ma​li ją w nie​wo​li – mat​ce, któ​rej ni​‐ g​dy wię​cej nie chcia​ła wi​dzieć na oczy, a tak​że o ojcu, zbyt od​izo​lo​wa​nym od ży​cia, żeby prze​jąć się czym​kol​wiek. Wy​ja​wi​ła mu wszyst​ko. Pra​wie. Nie wie​dział o ist​‐ nie​niu trze​cie​go straż​ni​ka wię​zien​ne​go. Kie​dy była z Ja​re​dem, nie​mal za​po​mi​na​ła, że sama też jest po​two​rem. Zbli​żał się czas za​mknię​cia cmen​ta​rza i Ja​red za​pro​wa​dził ją w ciem​ny za​ką​tek, gdzie mo​gli się scho​wać. Cze​ka​li w mil​cze​niu, aż lu​dzie wyj​dą, do​zor​cy zro​bią ob​‐ chód i prze​krę​cą klucz w bra​mie. – W za​sa​dzie dla​cze​go lu​bisz cmen​ta​rze nocą? – spy​ta​ła, kie​dy zo​sta​li wresz​cie sami i mo​gli wyjść z ukry​cia i usiąść na ław​ce. – Ze wzglę​du na ci​szę – od​parł. – I koty. – Pu​ścił do niej oko. – C’est plus ro​man​ti​‐ que, non? Jest ro​man​tyczn​niej​sze, praw​da? Pa​trzy​ła, jak Ja​red wy​do​by​wa z kie​sze​ni pu​de​łecz​ko z bo​ulan​ge​rie. – On man​ge, jemy – po​wie​dział, otwie​ra​jąc pa​ku​nek i sta​‐ wia​jąc go po​mię​dzy nimi na ław​ce. Krót​ki rzut oka po​zwo​lił jej stwier​dzić, że pacz​‐

ka za​wie​ra dwa ka​wo​we ekler​ki z lśnią​cą ja​sno​brą​zo​wą po​le​wą. Za​go​to​wa​ło się w niej. – Nie chcę tego jeść – oznaj​mi​ła. Ja​red jak​by nie sły​szał. Wy​jął jed​no z cia​stek i przy​su​nął jej do ust. – To moje ulu​bio​ne – za​chwa​lał. Skrę​ci​ła gło​wę w bok, co on uznał za za​baw​‐ ne. – Skosz​tuj tyl​ko, ugryź. Al​thea po​czu​ła zna​jo​me obrzy​dze​nie, dło​nie ści​snę​ły się w pię​ści. – Co bę​dzie, je​śli od​mó​wię? – spy​ta​ła, krztu​sząc się ze zło​ści. – Ja zjem dwie – wzru​szył ra​mio​na​mi. Przez chwi​lę wal​czy​ła z pła​czem. – Chcę po​wie​dzieć, że chy​ba po​wi​nie​neś prze​stać mnie kar​mić. Ja​red odło​żył ciast​ko, ob​li​zał pal​ce. – Nie lu​bisz, kie​dy to ro​bię? Mu​sia​ła mu wy​znać praw​dę. – Boję się, że przy​ty​ję. Po​pa​trzył na nią spod zmarsz​czo​nych brwi. – Tu es trop ma​igre, je​steś za chu​da – oce​nił, krę​cąc gło​wą. – O wie​le za chu​da – do​dał z na​ci​skiem. – C’est pas bon ça, to nie​do​brze. – Cza​sa​mi czu​ję, że nie mam na świe​cie nic poza moją szczu​pło​ścią – szep​nę​ła Al​thea. Ja​red od​wró​cił wzrok. – To bar​dzo dziw​ne. Oczy Al​thei wy​peł​ni​ły się łza​mi. – Nie​na​wi​dzisz mnie te​raz? Męż​czy​zna po​dra​pał się po za​ro​ście z nie​pew​nym wy​ra​zem twa​rzy. – Nie, dla​cze​go? – Za​sta​na​wiał się przez chwi​lę, wresz​cie po​wie​dział: – Nie są​‐ dzisz, że może je​steś cho​ra? To było jak wstrząs. Już to sły​sza​ła. – Po pro​stu chcę być szczu​pła. Co w tym nie​nor​mal​ne​go? Wszy​scy wo​kół się od​chu​dza​ją, ale je​śli ja sta​ram się nie przy​tyć, to na​gle ozna​cza to cho​ro​bę? – Po​ca​łu​ję cię, je​śli dasz sło​wo, że zjesz ka​wa​łek ekler​ka, może nie dziś, ale kie​‐ dyś. – Ja​red przy​su​nął się do niej i ujął w dło​nie jej twarz. – Nie ro​zu​miesz? Ja się na​praw​dę boję, że będę gru​ba. Tak zu​peł​nie, zu​peł​nie se​rio – wy​szep​ta​ła, kie​dy ich usta dzie​lił za​le​d​wie cen​ty​metr. Wresz​cie zrzu​ci​ła z bar​ków cię​żar ta​jem​ni​cy i łzy stru​mie​nia​mi po​to​czy​ły się po jej po​licz​kach. – Obie​caj, że kie​dyś spró​bu​jesz – na​ci​skał. – Bo nie bę​dzie ca​łu​sa.

– Ale nie dzi​siaj, do​brze? – Nie, dziś ja będę ro​bił się grub​szy – zgo​dził się. • Lola unio​sła je​dwab​ną po​szew​kę do twa​rzy, by ukryć uśmiech. To wszyst​ko – pod​‐ da​sze, sam Gün​ter – było zbyt pięk​ne, żeby mo​gło być praw​dzi​we. Któ​ry męż​czy​‐ zna ma ma​te​rac ide​al​nie po​środ​ku po​ko​ju i śpi w nie​ska​zi​tel​nie bia​łej, je​dwab​nej po​ście​li? Ob​ser​wo​wa​ła, jak nagi ko​cha​nek z ko​cią zwin​no​ścią zmie​rza w stro​nę ła​‐ zien​ki. Ca​lut​ki opa​lo​ny, bez śla​dów po ką​pie​lów​kach. Mia​ła na​dzie​ję, że nie na​le​ży do tych, co prze​sia​du​ją w so​la​rium, co za ohy​da! Miał wspa​nia​łe cia​ło. Nie, to było cia​ło do​sko​na​łe. Po​kój też był ide​al​ny – bia​ły, prze​stron​ny i wid​ny, z wy​so​kim su​fi​‐ tem, sto​sa​mi ksią​żek na pół​kach i pod​ło​dze. Ścia​ny zdo​bi​ły abs​trak​cyj​ne ob​ra​zy. Czy​stość, zen, zmy​sło​wość. Gün​ter był dzien​ni​ka​rzem i po​dróż​ni​kiem. Prze​mie​rzał świat na zle​ce​nie zna​ne​go cza​so​pi​sma. Sy​piał w luk​su​so​wych ho​te​lach, sto​ło​wał się w wy​kwint​nych re​stau​ra​cjach i są​dząc po le​żą​cym na wi​do​ku ze​sta​wie pre​zer​wa​‐ tyw – prąż​ko​wa​nych, sma​ko​wych, a na​wet roz​śmie​sza​ją​cych – upra​wia​nie mi​ło​ści było dla nie​go chle​bem po​wsze​dnim. Prze​cią​gnę​ła się pod koł​drą. Zu​peł​nie nie​skrę​po​wa​ny swo​ją na​go​ścią Gün​ter wró​cił do łóż​ka ze skrę​tem w ustach. Kuc​nął przy Loli, ofe​ru​jąc jej traw​kę wraz z pierw​szo​rzęd​nym wi​do​kiem na swo​je ide​al​ne przy​ro​dze​nie. – Nie, nie, nie – od​mó​wi​ła sta​now​czo. – Nie palę. Ni​g​dy nie pa​li​łam. A zresz​tą mam to gdzieś! – Po​zwo​li​ła so​bie wsu​nąć jo​in​ta w usta, czu​jąc się idio​tycz​nie. Przez ostat​nie ty​go​dnie nie​mal każ​da z pod​ję​tych de​cy​zji wpra​wia​ła ją samą w zdu​mie​nie. Do​pu​ści​ła się już zdra​dy, więc je​śli zo​sta​nie ćpun​ką, to czy sta​nie się coś gor​sze​go? • Lu​cas od pierw​szej chwi​li wie​dział, że An​nie nie jest w naj​lep​szym hu​mo​rze. Kie​dy na​sta​wa​ły upa​ły, je​dy​nym roz​sąd​nym roz​wią​za​niem było opusz​cze​nie Pa​ry​ża. Pół​‐ to​rej go​dzi​ny jaz​dy po​cią​giem i mógł się zna​leźć w swo​im dom​ku w Hon​fleur. Jed​‐ nak za​miast spa​ko​wać tor​bę i ru​szyć na pół​noc w pierw​szej kla​sie TGV, za​miast roz​ko​szo​wać się kil​ko​ma dnia​mi że​glu​gi wzdłuż wy​brze​ża, zaj​rzał do An​nie i za​‐ pro​sił ją na spa​cer po La​sku Bu​loń​skim. An​nie przy​sta​ła na pro​po​zy​cję, ale te​raz po​na​rze​ka​ła na po​go​dę. – Za​raz do​sta​nę uda​ru ciepl​ne​go – oznaj​mi​ła, le​d​wo wy​szli z domu. Lu​cas wziął ją pod rękę.

– Nad je​zio​rem bę​dzie chłod​niej. Po​szli rue de Pas​sy w kie​run​ku La Mu​et​te. – Za​łatw mi cho​ciaż ja​kiś wia​te​rek – bła​ga​ła An​nie. – Obie​ca​łeś rześ​ką bry​zę! Kie​dy zbli​ża​li się do sy​ko​mo​rów i kasz​ta​now​ców two​rzą​cych Bois de Bo​ulo​gne, po​czu​li w po​wie​trzu wil​goć, a na​pię​cie i smród spa​lin zda​wa​ły się słab​nąć. – Te​ma​tem prze​wod​nim przy​ję​cia będą Ba​śnie z ty​sią​ca i jed​nej nocy – opo​wia​da​ła An​nie. Po raz ko​lej​ny za​sta​na​wiał się, ja​kich to go​ści za​mie​rza za​pro​sić, sko​ro sku​‐ tecz​nie ode​pchnę​ła od sie​bie wszyst​kich wspól​nych zna​jo​mych, swo​ich i John​‐ ny’ego. Przy​szło mu na myśl, że może zro​bi​ła to z pre​me​dy​ta​cją, od​ci​na​jąc się od pacz​ki męża. Za​cho​wy​wa​ła się nie​moż​li​wie, była nie​przy​ja​zna i wy​ko​rzy​sty​wa​ła każ​dy pre​tekst, żeby znisz​czyć ko​lej​ne zna​jo​mo​ści. Lu​cas spo​ty​kał się jesz​cze z nie​‐ któ​ry​mi z tych osób, ale ona po​sta​wi​ła spra​wę ja​sno: nie mia​ła ocho​ty wie​dzieć, kto z kim sy​pia czy kto kogo zdra​dza i z kim. Zbyt wie​le wspo​mnień, za dużo zmar​‐ twień. Jak na ko​goś, komu do​skwie​ra upał, An​nie ga​lo​po​wa​ła wy​jąt​ko​wo szyb​ko, zde​‐ cy​do​wa​na prze​mie​rzyć dy​stans z punk​tu A do B, za​miast cie​szyć się prze​chadz​ką. Wi​dział wy​raź​nie, że coś ją gry​zie. Za​uwa​żył też, że ma nowe ubra​nie. Czyż​by schu​dła? Była ubra​na w zwiew​ną bia​łą bluz​kę z lu​do​wym wzor​kiem, chy​ba coś z Ro​sji, i uro​cze szor​ty. San​da​ły ujaw​nia​ły pa​znok​cie u nóg po​ma​lo​wa​ne na ko​lor krwi​stej czer​wie​ni. Par​ła przed sie​bie, nie prze​sta​jąc mó​wić o przy​ję​ciu, ale miał wra​że​nie, że sta​ra się na siłę omi​jać ja​kąś inną spra​wę. W za​sa​dzie zda​wa​ła się wście​kła na nie​go, Lu​ca​sa. – Ku​pi​łam skraw​ki ma​te​ria​łu na Mar​ché Sa​int-Pier​re – cią​gnę​ła. – Od lu​te​go szy​ję po​dusz​ki. Na​praw​dę za​le​ży mi, żeby to była im​pre​za pod go​łym nie​bem, w ogro​dzie, z sie​dze​niem na roz​ło​żo​nych na zie​mi po​dusz​kach i z je​dze​niem rę​ka​‐ mi. – Z po​wo​du upa​łu? – spy​tał z roz​tar​gnie​niem. – Mu​szę wło​żyć w coś ręce, za​jąć się ja​kimś pro​jek​tem. Moja fru​stra​cja sek​su​al​‐ na jest już tak gę​sta, że moż​na by ją cia​chać ma​cze​tą. Lu​cas cie​szył się, że An​nie pa​trzy w inną stro​nę, kie​dy plą​tał się z ko​lej​nym zda​niem. – Z… z po​wo​du go​rą​ca? – wy​brnął. – Tym​cza​sem Lola bez​tro​sko bzy​ka się ze swo​im sło​dziut​kim Niem​cem! Gün​‐ ter! Gün-kur​wa-ter! Że​na​da! Czy moż​na mieć ba​nal​niej​sze imię? Ach, więc zno​wu bę​dzie o Loli. – A co z jej mę​żem?

– Ja​kim mę​żem? Uda​je mar​twe​go. Wszy​scy gra​my śle​pych i głu​chych. Lola za​‐ chły​snę​ła się jogą tan​trycz​ną. Wiesz, pies z gło​wą w dół i wy​pię​tym w górę tył​kiem. I tak od ty​go​dnia. Rżnie głu​pa i uży​wa so​bie ze swo​im pie​przo​nym jo​gi​nem. Lu​cas spró​bo​wał to so​bie wy​obra​zić. – Mam złe prze​czu​cia – po​wie​dział. – Ktoś po​wi​nien po​roz​ma​wiać z tym mę​‐ żem. Wresz​cie we​szli w cień drzew. Tem​pe​ra​tu​ra na​tych​miast spa​dła o parę stop​ni, a po​wie​trze pach​nia​ło li​ść​mi i roz​kła​da​ją​cą się ściół​ką. An​nie prze​kro​czy​ła le​żą​cy na zie​mi pień. – A po co? To pa​lant. – To pech, ale nie prze​stęp​stwo. Czy tyl​ko ja w tym to​wa​rzy​stwie dys​po​nu​ję kom​pa​sem mo​ral​nym? – Pro​ooszę cię – jęk​nę​ła An​nie. Schy​li​ła się, ze​rwa​ła błę​kit​ny kwia​tu​szek i wsu​‐ nę​ła go so​bie za ucho. – Wra​ca​jąc do przy​ję​cia, czy któ​raś ze zna​nych nam par prze​ży​wa może kry​zys? – Po​wi​nie​nem się mar​twić o mo​ral​ność tego py​ta​nia? – Jaką zno​wu mo​ral​ność? – Zwią​za​ną z po​żą​da​niem mę​żów swo​ich go​ści. An​nie od​wró​ci​ła się. W pla​mach świa​tła prze​dzie​ra​ją​ce​go się przez li​ście wi​dać było blask bi​ją​cy z jej twa​rzy. – Czas ogło​sić świa​tu, że pew​na sza​nu​ją​ca się wdo​wa już nie jest w ża​ło​bie. – Na jej ustach błą​kał się lek​ki uśmiech. – My​śla​łam, że bę​dziesz się cie​szył moim szczę​ściem. Wy​szli z lasu i Lu​ca​sa na​tych​miast ośle​pi​ło od​bi​ja​ją​ce się w toni je​zio​ra słoń​ce. Po chwi​li oczy przy​zwy​cza​iły się do ja​sno​ści. Na po​ro​śnię​tych tra​wą brze​gach roz​‐ sia​dły się w pa​rach dzie​siąt​ki ko​biet i męż​czyzn, ubra​nych w gar​son​ki i gar​ni​tu​ry. Gro​ma​da biz​nes​me​nów z po​bli​skich biu​row​ców przy​szła nad wodę w La​sku Bu​loń​‐ skim, szu​ka​jąc schro​nie​nia przed upa​łem. Lu​dzie ci naj​wy​raź​niej nie za​mie​rza​li zmar​no​wać ani mi​nu​ty z dwu​go​dzin​nej prze​rwy na lunch. Je​śli ktoś jesz​cze się nie ca​ło​wał albo nie ob​ma​cy​wał z dru​gą po​łów​ką, to sie​dział na zie​mi, wgry​za​jąc się w ka​nap​kę, i flir​to​wał ile wle​zie. Gdzie​kol​wiek spoj​rzał – w cie​niu drzew, na świe​‐ żo sko​szo​nym traw​ni​ku, na ław​kach – Lu​cas wi​dział ca​łu​ją​ce się pary. Po​czuł się skrę​po​wa​ny. An​nie tym​cza​sem ma​ru​dzi​ła. – Mu​szę prze​stać się za​drę​czać sa​mot​no​ścią. Ko​niec z do​ło​wa​niem się nią, i to w tak trud​nym okre​sie. Tak, smut​ko​wi już po​dzię​ku​je​my!

Lu​cas po​pro​wa​dził ją ku ścież​ce pro​wa​dzą​cej wzdłuż brze​gu je​zio​ra. Czy An​nie zgo​dzi się, żeby na go​dzin​kę wy​po​ży​czył łód​kę? Czy nie uzna tego za prze​sad​nie ro​man​tycz​ne? Pew​nie go wy​śmie​je. Co mia​ła na my​śli, mó​wiąc o wyj​ściu z ża​ło​by? Ale ona jesz​cze przy​spie​szy​ła kro​ku. Mu​siał wy​cią​gać nogi, żeby za nią na​dą​żyć. Mi​nę​li le​żą​cą na tra​wie parę. Ko​bie​ta po czter​dzie​st​ce, ład​na, ale bez prze​sa​dy, mia​ła biu​ro​wą spód​ni​cę za​dar​tą do gra​nic przy​zwo​ito​ści, je​śli wziąć pod uwa​gę, że znaj​do​wa​ła się w pu​blicz​nym par​ku. Le​ża​ła ze wzro​kiem wbi​tym w ob​ło​ki, pod​czas gdy męż​czy​zna w bia​łej ko​szu​li pie​ścił jej uda ko​niusz​ka​mi pal​ców i szep​tał czu​le do ucha. – Fran​cu​zi się grze​ją! – mruk​nę​ła An​nie pod no​sem, gdy od​da​li​li się tro​chę od tych ko​chan​ków. – Ni​g​dy nie poj​mę, jak to jest, że fa​ce​ci nie mają ab​so​lut​nie żad​‐ nych kom​plek​sów. – An​nie prze​cho​dzi​ła od iry​ta​cji do skraj​nej wście​kłość bez wy​‐ raź​ne​go po​wo​du. Zo​rien​to​wa​nie się, że przy​ja​ciół​ka pró​bu​je spro​wo​ko​wać sprzecz​‐ kę, sta​no​wi​ło po​ło​wę suk​ce​su. Po​wstrzy​ma​nie jej było zu​peł​nie inną parą ka​lo​szy. Z na​prze​ciw​ka nad​cią​ga​ła ar​ma​da wóz​ków pcha​nych przez nia​nie o spię​tych twa​rzach. Wie​zio​ne ma​lu​chy pa​trzy​ły przed sie​bie nie​wi​dzą​cym wzro​kiem. An​nie i Lu​cas ze​szli ze ścież​ki, żeby unik​nąć ko​li​zji. – Po​patrz tyl​ko! – za​wo​ła​ła An​nie. – A gdzie ma​mu​sie? Mo​żesz mi po​wie​dzieć, gdzie się po​dzia​ły mat​ki tych bied​nych dzi​dziu​siów? Po​wiem ci! Ba​rasz​ku​ją so​bie w par​ku ta​kim jak ten. Są za​ję​te zdra​dza​niem mę​żul​ków, a w tym cza​sie ich dzie​ci zmie​nia​ją się w zom​bi! Lu​ca​so​wi zda​wa​ło się, że w oczach An​nie bły​snę​ły łzy, ale nie był pe​wien, bo znów po​gna​ła przed sie​bie. Cie​szył się, że jest z nią na spa​ce​rze w ten upal​ny dzień, w ja​kim​kol​wiek była na​stro​ju. Czer​pał ra​dość z jej wzbu​rzo​nej obec​no​ści, chłod​niej​sze​go ze​fir​ku, świe​żej zie​le​ni traw​ni​ków, szu​mią​cych nad ich gło​wa​mi li​‐ ści, sto​kro​tek bie​le​ją​cych w tra​wie, mło​dych ka​czu​szek na je​zio​rze, piasz​czy​stej ścież​ki tłu​mią​cej kro​ki, za​pa​chu szam​po​nu An​nie, kie​dy była wy​star​cza​ją​co bli​sko. Już nie jest w ża​ło​bie. An​nie sta​nę​ła jak wry​ta, ob​ró​ci​ła się o sto osiem​dzie​siąt stop​ni i bru​tal​nie pla​‐ snę​ła dłoń​mi o jego klat​kę pier​sio​wą z taką mocą, że omal się nie prze​wró​cił. – A to​bie co? – rze​kła ze zło​ścią. – Za​po​mnia​łeś ję​zy​ka w gę​bie? Też się zmie​ni​‐ łeś w pie​przo​ne​go zom​bi? Mia​ła łzy w oczach. Na jej po​licz​kach wy​kwitł ru​mie​niec, a nad gór​ną war​gą po​ja​wi​ły się kro​pel​ki potu. Za dłu​ga jak zwy​kle grzyw​ka wpa​da​ła jej do oczu. Była pięk​na. Do​tyk jej dło​ni na jego pier​si spra​wił, że Lu​cas za​czął od​dy​chać szyb​ciej. – Nie je​stem pe​wien, czy wiem, o co ci cho​dzi – wy​du​sił z sie​bie.

– No pew​nie! Ni​g​dy nie słu​chasz, co do cie​bie mó​wię! – Męż​czyź​ni są za​du​fa​ni w so​bie, a dzie​ci, zom​bi i te… mat​ki… są nie​od​po​wie​‐ dzial​ne? – Do​kład​nie! – krzyk​nę​ła. Sta​ła przed nim, wy​pro​sto​wa​na jak stru​na, jed​nak wciąż niż​sza od nie​go o gło​wę. Grzyw​ka kom​plet​nie za​kry​ła jej oczy. Lu​cas wca​le nie za​mie​rzał ru​szać ręką. Po​ru​szy​ła się sama. Po​wę​dro​wa​ła w górę, ku twa​rzy ko​bie​ty, a pal​ce od​gar​nę​ły jej wło​sy z oczu. An​nie sta​ła nie​ru​cho​‐ mo jak za​cza​ro​wa​na. Pa​trzy​ła na nie​go. Jak ona na nie​go pa​trzy​ła… Nie wie​dział, co ozna​cza to spoj​rze​nie. Do​tknął kciu​kiem jej czo​ła, a po​tem prze​su​nął go w dół, ku po​licz​ko​wi. W jej wil​got​nych oczach lśni​ło… Sza​leń​stwo? Gniew? Ocze​ki​wa​nie? Lu​cas miał świa​do​mość, że je​śli te​raz cof​nie rękę, wszyst​ko wró​ci do nor​my, a jego re​la​cje z An​nie po​zo​sta​ną za​sad​ni​czo bez zmian: przy​jem​ne, bez​piecz​ne, lecz nie​‐ do​koń​czo​ne, nie​zde​fi​nio​wa​ne. W tej chwi​li nie miał ocho​ty na ra​cjo​nal​ną ana​li​zę kon​se​kwen​cji. Ujął jej pod​bró​dek. An​nie na​dal trwa​ła w bez​ru​chu, nie od​ry​wa​jąc od Lu​ca​sa oczu peł​nych łez. Dru​gą ręką zła​pał ją za kark i po​czuł, że jej cia​ło się roz​luź​nia. Było to bar​dzo de​li​kat​ne roz​luź​nie​nie, ale był go pe​wien. Zbli​żył się do niej mięk​kim, płyn​nym ru​chem, nie wy​pusz​cza​jąc z rąk jej pod​bród​ka i szyi. Kie​dy ich usta się spo​tka​ły, zda​rzy​ło się coś nie​moż​li​we​go. Za​miast się spiąć i wy​rwać, An​nie sta​ła się lżej​sza, mięk​sza. Pod​da​ła mu się tak, jak zwy​kły to ro​bić inne. Ca​ło​‐ wał ją, a ona top​nia​ła w jego ra​mio​nach. Ser​ce biło mu jak sza​lo​ne. Do​kład​nie tak to so​bie wy​obra​żał, kie​dy śnił o chwi​li, w któ​rej wresz​cie ją po​ca​łu​je. To on prze​stał pierw​szy. Sta​li wciąż po​środ​ku ścież​ki. An​nie wy​da​wa​ła się zdez​o​rien​to​wa​na. Jed​nak Lu​cas wie​dział, że je​śli do​brze ro​ze​gra tę par​tię, ma przed sobą całe ży​cie po​ca​łun​ków z wy​bran​ką. W koń​cu miał za sobą wie​lo​let​nie do​świad​cze​nie w uwo​dze​niu ko​biet. Po​pro​wa​dził bez​wol​ną i otu​ma​nio​ną An​nie z dala od dróż​ki i uło​żył na ob​sy​pa​nej sto​krot​ka​mi tra​wie. Po​tem po​ło​żył się przy niej i po​ca​ło​wał raz jesz​cze, a ona od​wza​jem​ni​ła piesz​czo​tę. Na​gle byli jed​ną z wie​‐ lu par na brze​gu je​zio​ra w La​sku Bu​loń​skim.

N

Czerwiec 23

ic nie mo​gło przy​ga​sić en​tu​zja​zmu Lu​ca​sa na​stęp​ne​go ran​ka – na​wet wi​dok Ja​re​da z kil​ku​dnio​wym za​ro​stem i prze​krwio​ny​mi ocza​mi. Tem​‐ pe​ra​tu​ra na ze​wnątrz przez noc znacz​nie spa​dła. W ka​wiar​ni pa​no​wał po​nu​ry na​‐ strój. Pierw​szy dzień czerw​ca bar​dziej przy​po​mi​nał po​czą​tek stycz​nia. Po​ry​wi​sty wiatr i ulew​ny deszcz zda​wa​ły się szy​dzić z za​mszo​wych trze​wi​ków ob​le​pio​nych bło​tem i lnia​nych gar​ni​tu​rów zmo​czo​nych do ostat​niej nit​ki. Fala upa​łów ode​szła tak na​gle, jak się po​ja​wi​ła, ale nie mia​ło to naj​mniej​sze​go zna​cze​nia. Waż​ne, że wy​trzy​ma​ła do po​ca​łun​ku z An​nie! Ja​red chy​ba jesz​cze nie po​ło​żył się spać. Bez sło​wa po​pi​jał dru​gie espres​so z rzę​du. Lu​ca​so​wi wy​da​ło się nie​praw​do​po​dob​ne, że wszy​scy są tacy przy​bi​ci, kie​‐ dy on go​tów był wejść na kon​tu​ar i wy​krzy​czeć swo​ją mi​łość. Wciąż roz​pro​mie​nio​‐ ny zwró​cił się do Ja​re​da: – Czy mógł​byś roz​wa​żyć wzię​cie prysz​ni​ca w naj​bliż​szych dniach? Ja​red nie pod​niósł wzro​ku znad fi​li​żan​ki. – Mógł​byś roz​wa​żyć zej​ście ze mnie? Lu​cas ci​chut​ko po​gwiz​dy​wał me​lo​dię z Desz​czo​wej pio​sen​ki. – Jesz​cze po jed​nym espres​so, Mon​sieur Jean. Mój przy​ja​ciel może nie do​żyć na​stęp​nej go​dzi​ny bez wspo​ma​ga​nia. Jak idzie in​te​res przy tej po​go​dzie? Mon​sieur Jean sta​nął przy eks​pre​sie, nie za​szczy​ciw​szy klien​ta od​po​wie​dzią. Co z tego, że wszy​scy pa​trzą na nie​go by​kiem? Bo co, bo w tak do​łu​ją​cy in​nych dzień jest uszczęś​li​wio​ny? – Nie spy​tasz, dla​cze​go je​stem dziś taki ra​do​sny? – za​gad​nął Ja​re​da. Ten z gło​śnym brzę​kiem od​sta​wił fi​li​żan​kę. – Mu​szę le​cieć. – Za​py​taj! – na​le​gał pod​eks​cy​to​wa​ny Lu​cas. Ja​red od​wró​cił się do nie​go z roz​draż​nie​niem. – Prze​le​cia​łeś An​nie? Lu​cas zdę​biał. – Cóż, spra​wa jest o wie​le bar​dziej zło​żo​na. – Prze​le​cia​łeś Lolę? Lu​cas przy​gasł.

– Chcesz usły​szeć, co się sta​ło, czy nie? – Ra​czej nie. – Ca​ło​wa​li​śmy się! Wczo​raj! Na​praw​dę! Ca​ło​wa​li​śmy się jak para na​sto​lat​ków! To było nie​wia​ry​god​ne. – I co da​lej? – Zo​rien​to​wa​ła się, że jest spóź​nio​na i musi gnać po dzie​ci, więc zła​pa​ła tak​‐ sów​kę i po​je​cha​ła. Ja​red rzu​cił dwa krót​kie, po​gar​dli​we sło​wa: – Tyl​ko tyle? – Po​śpiech nie pro​wa​dzi do do​sko​na​ło​ści. Ja​red wzru​szył ra​mio​na​mi. – Zmar​no​wa​łeś swo​ją je​dy​ną szan​sę, sta​ry. – T-tak my​ślisz? – wy​ją​kał Lu​cas, zbi​ty z tro​pu. – Ko​bie​ty są na​pa​lo​ne raz w mie​sią​cu, góra dwa. Wczo​raj był jej dzień, a ty spa​‐ pra​łeś spra​wę. – Była szcze​ra. To był naj​lep​szy po​ca​łu​nek, jaki w ży​ciu da​łem… i otrzy​ma​łem. Je​stem za​ko​cha​ny! Po uszy! – Je​steś po pro​stu na​pa​lo​ny. – Po czter​dzie​stym pią​tym roku ży​cia lu​dzie na​by​wa​ją zdol​no​ści do​świad​cza​nia wyż​szych uczuć. – Lu​cas przyj​rzał się wy​mi​ze​ro​wa​nej twa​rzy chrze​śnia​ka, do​‐ strzegł drże​nie dło​ni. – Mam na​dzie​ję, że do​ży​jesz sę​dzi​we​go wie​ku, a nie umrzesz na mar​skość wą​tro​by lub ja​kąś inną przy​pa​dłość zwią​za​ną z nad​mier​nym pi​ciem albo, co naj​gor​sze, z po​wo​du cy​ni​zmu. Ja​red wsu​nął do ust pa​pie​ro​sa. – W tej sy​tu​acji two​ja je​dy​na szan​sa to ro​ze​grać to z ab​so​lut​nym spo​ko​jem. – Za​pa​lił i za​cią​gnął się. – Może szczę​śli​wie zło​ży, że za​po​mni o ca​łym zaj​ściu. – Ja pła​cę – po​wie​dział Lu​cas. Przy​ci​snął bank​not spodkiem i od​szedł. Wy​cho​‐ dząc z ka​wiar​ni, osło​nił gło​wę ga​ze​tą. Wkro​czył w deszcz, wy​ko​nu​jąc kil​ka ta​necz​‐ nych kro​ków, na wy​pa​dek gdy​by Ja​red pa​trzył za nim. • Po​ran​ny gwar ucichł. Gru​be kro​ple dud​ni​ły o okna, rzu​ca​ne na​gły​mi po​ry​wa​mi wia​tru. Dzie​ci po​szły do szko​ły w to​wa​rzy​stwie są​siad​ki i jej po​ciech. An​nie i Lola po​ma​cha​ły ko​ro​wo​do​wi ko​lo​ro​wych pe​le​ryn i pa​ra​so​lek, po czym z chi​cho​tem po​‐ bie​gły do kuch​ni, gdy tyl​ko drzwi wej​ścio​we się za​mknę​ły. Lola po​sa​dzi​ła Si​mo​na na pod​ło​dze, za​opa​tru​jąc go w ster​tę garn​ków i pa​tel​ni do ukła​da​nia oraz cho​che​‐

lek i drew​nia​nych ły​żek do ro​bie​nia ha​ła​su. Przy​ja​ciół​ki na​la​ły so​bie kawy do kub​‐ ków, igno​ru​jąc za​le​ga​ją​ce stół reszt​ki dzie​cię​ce​go śnia​da​nia – okrusz​ki, wy​la​ne mle​ko, na wpół opróż​nio​ne ku​becz​ki z ka​kao. An​nie wrzu​ci​ła kost​kę cu​kru do swo​‐ jej kawy, po czym wło​ży​ła jed​ną Loli, bo za​po​mnia​ła, że mo​del​ka nie sło​dzi. – Prze​pra​szam. Te​ma​tem po​ran​ka był in​cy​dent pod ty​tu​łem „Po​ca​łu​nek”. Lola wy​la​ła słod​ką kawę do zle​wu i na​la​ła so​bie świe​żą por​cję. – Wsa​dził cię do tak​sów​ki po tym ca​łym ca​ło​wa​niu i od tej pory nic? – Tego ca​ło​wa​nia nie było zno​wu aż tak dużo, ze czter​dzie​ści pięć mi​nut góra. – Wy​star​czy, żeby uznać, że to nie był przy​pad​ko​wy ca​łus. Po​wie​dział ci coś? My​ślisz, że to za​aran​żo​wał? – W ogó​le nie roz​ma​wia​li​śmy. To zna​czy wiesz, nie sku​pia​li​śmy się na dys​ku​‐ sjach. Zresz​tą by​łam zbyt skrę​po​wa​na, żeby się od​zy​wać. – Czy Lu​cas nie wpa​da tu zwy​kle o tej po​rze? – za​sta​na​wia​ła się na głos Lola, czy​ta​jąc An​nie w my​ślach. – To nie tak. Są ty​go​dnie, w któ​rych bywa tu co​dzien​nie, ale zda​rza się, że nie przy​cho​dzi przez parę dni pod rząd. Nie je​ste​śmy parą, więc nie musi mi się tłu​‐ ma​czyć i przed​sta​wiać swo​je​go har​mo​no​gra​mu. – Cóż – po​wie​dzia​ła Lola, za​pla​ta​jąc dło​nie na kub​ku – to dość nie​co​dzien​na sy​‐ tu​acja. – Bar​dzo de​li​kat​nie mó​wiąc. – No to jak są​dzisz – co się świę​ci? An​nie od​sta​wi​ła ku​bek na stół i za​czę​ła prze​cha​dzać się po kuch​ni. – Po​wiem ci do​kład​nie: po​peł​nił błąd. Jest śmier​tel​nie prze​ra​żo​ny i nie wie, jak wy​brnąć z ba​gna, w któ​re wdep​nął. Nie ma od​wa​gi po​ja​wić się na moim pro​gu, ale też nie ma mnie jak rzu​cić, bo ofi​cjal​nie do ni​cze​go mię​dzy nami nie do​szło. – Nie wy​cią​gaj po​chop​nych wnio​sków. – Wła​śnie że będę. Taka już je​stem – po​wie​dzia​ła An​nie, szu​ra​jąc po kuch​ni roz​dep​ta​ny​mi kap​cia​mi i po​ty​ka​jąc się o przy​dłu​gie spodnie od pi​ża​my. Do​brze, że Lu​cas nie wi​dzi jej w tym klo​szardz​kim stro​ju. Za​świ​ta​ła jej myśl, że już nie​raz oglą​dał ją w ta​kim wy​da​niu, nie​umy​tą i nie​ucze​sa​ną. Coś bar​dzo zgrzy​ta​ło w tym ca​łym ob​ra​zie. – Chy​ba umrę ze wsty​du – za​wy​ro​ko​wa​ła. Sta​nę​ła przy sto​le, wrzu​‐ ci​ła ko​lej​ną kost​kę do swo​jej kawy, a po​tem za​pro​po​no​wa​ła cu​kier Loli, któ​ra na​‐ tych​miast za​kry​ła ku​bek dło​nią. – Nie mogę ze​brać my​śli. Co ja mam w ogó​le o tym my​śleć? – Masz my​śleć po​zy​tyw​nie.

An​nie wy​wró​ci​ła ocza​mi. – To było od​ru​cho​we. Co za idiot​ka ze mnie! Lu​cas strasz​nie tego ża​łu​je. – A może nie? – Przyj​rzyj mi się. – An​nie wska​za​ła na swo​ją fry​zu​rę à la troll i za dużą pi​ża​‐ mę, wy​stę​pu​ją​ce w roli ma​te​ria​łu do​wo​do​we​go. – Za​ło​żę się, że Lu​cas do​sko​na​le wie​dział, co robi. – Znam go od dzie​się​ciu lat. Nie po​świę​cił mi na​wet spoj​rze​nia! – No to je​steś śle​pa. – Ja? – An​nie opa​dła na krze​sło. – Ostat​ni raz upra​wia​łam seks pra​wie trzy lata temu – wy​zna​ła. – To okrop​nie dłu​gi czas bez or​ga​zmu. – Ciii! – Lola po​ka​za​ła w stro​nę ba​wią​ce​go się garn​ka​mi Si​mo​na. – Tak cał​kiem w ogó​le? – Nie z udzia​łem in​nej isto​ty ludz​kiej. – Przy​naj​mniej mie​wa​łaś sama-wiesz-co z John​nym, a ja nie prze​ży​łam samawiesz-cze​go z Mar​kiem od ład​nych paru lat. – Żad​nych sama-wiesz-co​siów? – Z po​cząt​ku tak, ale on okrop​nie się spie​szy. Mnie nie wol​no po​spie​szać. Nie​‐ spe​cjal​nie mi tego bra​ko​wa​ło, ale te​raz mam po​rów​na​nie. Gün​ter jest mi​strzem w do​pro​wa​dza​niu mnie do sama-wiesz-cze​go. An​nie wes​tchnę​ła cięż​ko. – Nie umia​ła​bym się ro​ze​brać – ru​chem warg wy​mó​wi​ła „do naga” – przed fa​‐ ce​tem, a już wi​zja ro​ze​bra​nia się – po​now​nie ru​chem warg wy​po​wie​dzia​ła „do naga” – przed kimś, kogo tak do​brze znam, jest ab​so​lut​nie prze​ra​ża​ją​ca. Wiesz, jak do​sko​na​le wy​glą​da​ją dziew​czy​ny, z któ​ry​mi Lu​cas się spo​ty​kał? Poza tym czy mogę w ogó​le wpro​wa​dzić do swo​je​go ży​cia męż​czy​znę, wiesz, ze wzglę​du na dzie​ci? – Oj, Lu​cas wy​glą​da mi na eks​per​ta od sama-wiesz-co​siów – Lola nie po​zwa​la​ła zmie​nić te​ma​tu. – A ja lu​bię, żeby było po mo​je​mu. W ogó​le co ze mnie za zdo​bycz. – Prze​stań już z tym sa​mo​umar​twia​niem! – za​żą​da​ła Lola. – Je​steś naj​więk​szą flir​cia​rą. Od lat pro​wa​dzisz z nim gier​ki. W koń​cu mu​sia​ło do tego dojść, do​brze o tym wiesz! An​nie nie po​tra​fi​ła po​wstrzy​mać uśmie​chu. – Wca​le nie flir​tu​ję z Lu​ca​sem! – Nie o Lu​ca​sa mi cho​dzi. Je​steś ogól​nie flir​cia​rą. – Ale nie wo​bec Lu​ca​sa. – Przede wszyst​kim wo​bec nie​go!

An​nie zła​pa​ła się za gło​wę. Co się sta​ło, to się nie od​sta​nie. Nie pla​no​wa​ła tego. Ale jed​nak… – Tyl​ko mi nie mów, że ży​cie musi to​czyć się da​lej. – Ży​cie musi to​czyć się da​lej – pod​chwy​ci​ła Lola. An​nie ba​wi​ła się okru​cha​mi na sto​le. – Ale z Lu​ca​sem? – Jest chy​ba wie​le po​wo​dów, żeby go nie dys​kwa​li​fi​ko​wać – za​du​ma​ła się Lola. – Cóż, jest słod​ki, bar​dzo po​moc​ny i jest świet​nym przy​ja​cie​lem. – An​nie spoj​‐ rza​ła na Lolę. – I jest za​baw​ny, nie są​dzisz? – Sza​le​nie za​baw​ny. – Nie uwa​żasz, że jest uro​czy? – Ow​szem, uro​czy – zgo​dzi​ła się Lola. – A czy nie ubie​ra się ele​ganc​ko? – Ja​sne. – I dzie​ci go lu​bią. – To praw​da. An​nie po​czu​ła, że za​raz się roz​pła​cze, ale sta​ra​ła się po​wstrzy​mać łzy. – Ale on może mieć każ​dą, któ​rej za​pra​gnie. – Kto wie, może i tak. Waż​ne jed​nak, że ca​ło​wał cie​bie. An​nie wy​po​wie​dzia​ła sło​wa, o któ​rych do​tąd bała się na​wet po​my​śleć, i roz​pła​‐ ka​ła się rzew​nie. – Och, Lolu, prze​ra​ża mnie, że mo​gła​bym mieć na​dzie​ję. Lola po​ki​wa​ła gło​wą. Zda​wa​ło się, że do​sko​na​le ro​zu​mie tro​ski An​nie. – Słu​chaj, nie spo​dzie​wam się nie wia​do​mo cze​go. Do​bra, po​ca​ło​wał mnie. Zda so​bie spra​wę, że to znisz​czy na​szą przy​jaźń, a łą​czy nas przy​jaźń zu​peł​nie wy​jąt​ko​‐ wa. – An​nie gło​śno wy​dmu​cha​ła nos. Prze​sta​ła pła​kać tak na​gle, jak za​czę​ła. Lola z nie​do​wie​rza​niem krę​ci​ła gło​wą. – Nie przy​szło ci do gło​wy, że przy​stoj​ny, he​te​ro​sek​su​al​ny ka​wa​ler nie spę​dzał​‐ by z tobą tyle cza​su, gdy​by cię nie po​żą​dał? Po​żą​da​nie? To do​pie​ro wiel​kie sło​wo. Czy moż​li​we, żeby Lola mia​ła ra​cję? – Czy​li my​ślisz, że na​praw​dę mogę mu się po​do​bać? No nie – do​da​ła – taki nu​‐ mer. – Ro​ze​śmia​ła się na głos. – Na pew​no on po​do​ba się to​bie! – wy​krzyk​nę​ła Lola. – Cały czas na nie​go le​cia​‐ łaś! No pew​nie! Na​wet dzie​ci to wi​dzą. Prze​cież na po​cząt​ku po​by​tu u cie​bie by​łam pew​na, że je​ste​ście parą, pa​mię​tasz? – Więc za​kła​dasz, że ja po​do​bam się jemu, a on mnie? – Ta roz​mo​wa jest ja​kaś dzi​wacz​na. Wła​ści​we py​ta​nie brzmi: „Dla​cze​go po​ca​ło​‐

wa​li​ście się do​pie​ro te​raz?”. – Nie, nie, po​waż​ny pro​blem jest na​stę​pu​ją​cy: jak bez wyj​ścia na kom​plet​ną zdzi​rę spra​wić, żeby zno​wu mnie po​ca​ło​wał? Do​kład​nie w chwi​li, gdy wy​brzmie​wa​ło sło​wo „zdzi​ra”, do kuch​ni we​szła Al​thea. An​nie i Lola wy​mie​ni​ły spoj​rze​nia i cze​ka​ły w mil​cze​niu. Dziew​czy​na wy​ję​ła ze zło​‐ żo​nej chu​s​tecz​ki uży​wa​ną to​reb​kę her​ba​ty i za​nu​rza​ła ją w kub​ku z zim​ną wodą. Dziw​ne. Ta ko​bie​ta była dziw​na. Ob​ser​wo​wa​ły, jak Al​thea wkła​da ku​bek do ku​‐ chen​ki mi​kro​fa​lo​wej, po czym trzy pary oczu przez mi​nu​tę śle​dzi​ły od​mie​rza​ny na wy​świe​tla​czu czas. Mi​kro​fa​lów​ka za​pi​ka​ła i An​nie zo​rien​to​wa​ła się, że wstrzy​mu​je od​dech. – Mogę? – spy​ta​ła Al​thea, się​ga​jąc po dwa jabł​ka z misy z owo​ca​mi. An​nie wzru​szy​ła ra​mio​na​mi. Po​cze​ka​ły, aż Al​thea wyj​dzie, po czym Lola po​wie​‐ dzia​ła: – Całe ży​cie spę​dzi​łam na wy​sił​kach, by nie wyjść na zdzi​rę, i co mi z tego przy​‐ szło? – No wła​śnie co? Zdzi​ro​wa​tość nie jest zła! – za​wo​ła​ła An​nie, śmie​jąc się dzi​ko. – Ale nie bę​dziesz szar​żo​wać, co? – Co ty, masz mnie za zdzi​rę? Mam na to całe ży​cie. W tym mo​men​cie nie wie​dzia​ła, jak mało jest cza​su i jak go​rącz​ko​we będą naj​‐ bliż​sze dwa​dzie​ścia czte​ry go​dzi​ny. • Le​żąc na łóż​ku Al​thei z za​ło​żo​ny​mi za gło​wą rę​ka​mi i pa​pie​ro​sem w ustach, Ja​red pa​trzył, jak dziew​czy​na prze​ła​zi nad płót​na​mi, tub​ka​mi far​by, brud​ny​mi szklan​ka​‐ mi, peł​ną po​piel​nicz​ką i zbie​ra z pod​ło​gi swo​je ubra​nia. Na ze​wnątrz lał deszcz, a wiatr sma​gał okno sy​pial​ni ga​łę​zia​mi drze​wa. – Idę po śnia​da​nie – po​in​for​mo​wa​ła, wy​cho​dząc z po​ko​ju. Była ósma rano, a oni jesz​cze nie po​ło​ży​li się spać. Cho​dzi​li po mie​ście do pią​tej, a po​tem jemu za​‐ chcia​ło się ją ma​lo​wać. Zdał so​bie spra​wę, że to nie w po​rząd​ku wo​bec Al​thei z dwóch po​wo​dów: po pierw​sze wie​dział, że mu nie od​mó​wi, po dru​gie nie mia​ła po​ję​cia, że wie​czo​rem wziął amfę. Te​raz nad​szedł ra​nek i Ja​red nie​na​wi​dził sie​bie za na​ru​sza​nie jej prze​strze​ni, wy​ko​rzy​sty​wa​nie jej, od​bie​ra​nie jej snu. Miał za​miar uwiecz​nić jej nie​ziem​ską uro​dę, za​trzy​mać na płót​nie ten ulot​ny uśmiech. Jako chło​piec pró​bo​wał roz​śmie​szać sio​strzycz​kę, po​tem wal​czył o uśmiech na twa​rzy mat​ki. Przez ja​kiś czas mu się uda​wa​ło, do​pó​ki cho​ro​ba na za​wsze nie star​ła we​so​‐ ło​ści z ich ust. Ota​cza​ły go cho​re ko​bie​ty. Zro​zu​miał, że Al​thea rów​nież do nich na​‐

le​ży, a to bu​dzi​ło w nim wście​kłość na nią i sie​bie sa​me​go. Al​thea wró​ci​ła do sy​pial​ni z kub​kiem her​ba​ty i trze​ma jabł​kami na tacy. – To ma być na​sze śnia​da​nie? – za​py​tał, ła​piąc się na tym, że jest wred​ny. – One tam były – po​wie​dzia​ła Al​thea. – Kto? – An​nie i Lola. Śmia​ły się. Cią​gle się śmie​ją. We​szłam do kuch​ni, wy​szłam, a one chy​ba na​wet nie za​uwa​ży​ły. Dziew​czy​na była wy​mi​ze​ro​wa​na. Co za sa​mo​lub​ny du​pek z nie​go, że po​zba​wia ją snu. To ma być mi​łość? Czy ko​chał​by ją, gdy​by była zdro​wa? – Je​stem dla nich cię​ża​rem – cią​gnę​ła Al​thea. Za​czer​wie​ni​ła się, od​wró​ci​ła wzrok. – Cza​sem wy​da​je mi się, że dla cie​bie też je​stem cię​ża​rem. Jak​byś czuł, że mu​sisz się mną opie​ko​wać czy coś w tym sty​lu. Czy był anio​łem śmier​ci, za​bi​ja​ją​cym ko​lej​no wszyst​kie ko​bie​ty, któ​re ko​chał? – Ja​kim zno​wu cię​ża​rem? Usia​dła na łóż​ku i spoj​rza​ła mu w oczy. – Co​dzien​nie wiem, że bę​dziesz mnie kar​mił, i nie chcę ci od​ma​wiać. Nie​raz za​sta​na​wiał się, ile cza​su upły​nie, za​nim będą mu​sie​li spoj​rzeć praw​dzie w oczy. – Po​trze​bu​jesz je​dze​nia. – Zro​bił ruch pod​bród​kiem w kie​run​ku tacy. – Nie tyl​‐ ko ja​błek. W spoj​rze​niu Al​thei cza​ił się bunt. – Kie​dy mnie kar​misz, jem za dużo. Więc po​tem przez cały dzień nie bio​rę już nic do ust albo… – urwa​ła. Ja​red prze​cze​sy​wał umysł w po​szu​ki​wa​niu od​po​wied​nie​go sło​wa po an​giel​sku. – Wy​mio​tu​jesz? – spy​tał. – To się tak jak​by dzie​je samo po tym, jak na​żrę się jak świ​nia. Pod cien​kim swe​ter​kiem wy​raź​nie ry​so​wa​ły się jej że​bra, czę​ścio​wo przy​sło​nię​‐ te przez gąszcz dłu​gich wło​sów. Zro​bi​ło mu się nie​do​brze. To jemu chcia​ło się rzy​‐ gać na myśl o wła​snym tchó​rzo​stwie. Jak mógł do​kar​miać ją tyle cza​su, a nie pró​‐ bo​wać wnik​nąć w źró​dło pro​ble​mu? Jak mógł po​zwo​lić roz​wi​jać się jej sza​leń​stwu? – Al​theo, nie mo​żesz się tak trak​to​wać. Je​steś za chu​da – po​wie​dział. Czuł, że to znów ten sam brak od​wa​gi. Al​thea od​po​wie​dzia​ła bar​dziej so​bie sa​mej niż jemu. – Mo​del​ki są chu​de, ale żyły i ko​ści nie wy​sta​ją im tak jak mnie. Nie czu​ję się chu​da, czu​ję się tłu​sta. – W skie​ro​wa​nym na nie​go wzro​ku ma​lo​wa​ła się bez​sil​‐ ność. – Je​stem jed​no​cze​śnie za tłu​sta i za chu​da.

Ja​red sko​czył na rów​ne nogi i bez na​my​słu usiadł tuż przy niej. Chwy​cił ją za ra​mio​na. – Mu​sisz z tym skoń​czyć, Al​theo! – wark​nął. Otwo​rzy​ła sze​rzej oczy z prze​ra​że​nia. – Nie ro​bię nic złe​go. – Do cho​le​ry, do​brze wiesz, że ro​bisz coś złe​go. Nie okła​muj mnie! Po​trzą​snę​ła gło​wą, a z oczu po​pły​nę​ły jej łzy. – Nie kła​mię. – Nie mogę za​wsze tu być i dbać o to, że​byś się nie za​gło​dzi​ła na śmierć! – krzyk​nął. – To nie dbaj! – od​po​wie​dzia​ła pod​nie​sio​nym gło​sem. – Nie po​trze​bu​ję ni​czy​jej po​mo​cy. Mam już dość je​dze​nia i nie​je​dze​nia, by​cia głod​ną i zwra​ca​nia. An​nie i Loli w ogó​le to nie ob​cho​dzi, opy​cha​ją się to​na​mi ma​sła. Jak moja mat​ka, któ​ra wiecz​nie go​tu​je tłu​ste po​sił​ki. I jest ego​ist​ką. – Po tym wy​bu​chu bun​tu Al​thea pod​‐ nio​sła gło​wę i po​wie​dzia​ła przez łzy: – Wiem, dla​cze​go przy​po​mi​na​ją mi mamę. Mo​gła​bym nie żyć od ty​go​dnia, a one na​wet by tego nie za​uwa​ży​ły. Może do​pie​ro po​nie​wcza​sie zda​ły​by so​bie spra​‐ wę, że trze​ba się było za​in​te​re​so​wać. – Tego wła​śnie chcesz? Za​gło​dzić się na śmierć!? – ryk​nął. Wy​pu​ścił ją z uści​‐ sku. Al​thea pa​dła na łóż​ko, a do nie​go po​wo​li do​cie​ra​ła praw​da. Jego pra​gnie​nie, by ma​lo​wać dziew​czy​nę, nie róż​ni​ło się od po​trze​by kar​mie​nia jej. Cho​dzi​ło o to, by utrzy​mać ją przy ży​ciu. Ja​red już raz szedł tą ścież​ką. Do śmier​ci mat​ki z za​pa​łem uwiecz​niał ją na płót​nach. Ma​lo​wał ją, żeby coś po niej zo​sta​ło, jak​by chciał za​cho​‐ wać ją na wie​ki. Ja​red wstał, chwie​jąc się na no​gach. Nie był z Al​theą z po​wo​du mi​‐ ło​ści. Był z nią, po​nie​waż jego za​da​niem było sie​dzieć przy niej i pa​trzeć, jak po​‐ woli od​bie​ra so​bie ży​cie. – Nie mogę się tobą opie​ko​wać, Al​theo – wy​szep​tał. Szloch wstrzą​sał jej cia​łem. Ja​red po​rwał swo​je ubra​nia. Brak mu było słów i od​wa​gi, żeby coś wy​ja​śniać. Wy​szedł z po​ko​ju, zbiegł po scho​dach i wy​szedł z domu. Czuł, że cią​gnie się za nim chmu​ra smro​du, mro​ku i cho​ro​by, któ​ra była jego nie​od​łącz​nym to​wa​rzy​szem. Od​da​lił się, nio​sąc ze sobą spu​sto​sze​nie.

A

24

nnie na​stęp​ne​go ran​ka otwo​rzy​ła oczy za dzie​sięć pią​ta. Szyb​ko za​‐ mknę​ła je z po​wro​tem. Co, u li​cha? Świa​do​mość wy​da​rzeń z ostat​nich kil​ku go​dzin, jej wła​sna zmy​sło​wość i wy​uz​da​nie wi​dzia​ne w okrop​nej przej​rzy​sto​‐ ści po​ran​ka ude​rzy​ły ją z siłą taj​fu​nu. Kosz​mar! Od​wa​ży​ła się po​now​nie unieść po​‐ wie​ki. Świa​tło są​czą​ce się przez okno świad​czy​ło o tym, że deszcz wy​mył nie​bo do czy​sta i za​po​wia​da się pięk​ny dzień. Po​ma​lut​ku prze​nio​sła wzrok na pra​wą stro​nę łóż​ka i z tru​dem po​wstrzy​ma​ła chi​chot. Był tam! Tuż przy niej le​żał na brzu​chu Lu​cas z twa​rzą wci​śnię​tą w po​dusz​kę – po​dusz​kę John​ny’ego! – i spał jak ła​god​ny zwierz. Sta​ra​jąc się nie po​ru​szyć, An​nie od​da​ła się kon​tem​pla​cji na​gich ple​ców Fran​cu​‐ za, któ​re oka​za​ły się dość owło​sio​ne. Wy​da​ło jej się prze​ko​micz​ne, że przed kil​ko​‐ ma go​dzi​na​mi zu​peł​nie tego nie za​uwa​ży​ła. Wy​su​nę​ła spod koł​dry nogę. Mia​ła ślicz​nie po​ma​lo​wa​ne pa​znok​cie i świe​żo wy​‐ de​pi​lo​wa​ne wo​skiem łyd​ki. Mu​sia​ła przy​znać przed samą sobą, że to, co się sta​ło, nie było zu​peł​nie przy​pad​ko​we. W świe​tle wsta​ją​ce​go dnia bły​snął na jej udzie cel​‐ lu​lit i dzię​ko​wa​ła swo​im szczę​śli​wym gwiaz​dom za czas, jaki mia​ła te​raz na ogar​‐ nię​cie się, za​nim Lu​cas zo​ba​czy ją au na​tu​rel. Czu​ła się ra​do​sna jak na​sto​lat​ka na wi​dok na​gie​go męż​czy​zny w mał​żeń​skim łożu. Sta​ło się! Rany, ależ była wy​głod​‐ nia​ła po tylu la​tach przy​mu​so​wej abs​ty​nen​cji. Ale aku​rat z Lu​ca​sem? Cie​szy​ła się, że zro​bi​ła to wła​śnie z nim. Ja​sne, że to mu​siał być on. Jej wła​sna nie​do​myśl​ność nie prze​sta​wa​ła jej za​dzi​wiać. Nie​mal wy​buch​nę​ła śmie​chem. Pod​cią​gnę​ła koł​drę pod bro​dę, czu​jąc na zmia​nę i za​wsty​dze​nie, i eu​fo​rię. Co bę​dzie, kie​dy Lu​cas się obu​dzi za​rów​no do​słow​nie, jak i w prze​no​śni? Czy bę​dzie ża​ło​wał, że po​szedł za nią po ko​la​cji, po wspól​nym wy​sprzą​ta​niu kuch​ni, po kil​ku drin​kach za dużo? Po​ża​łu​je, że za​cią​gnął ją w ciem​ny kąt klat​ki scho​do​wej? Lu​cas wpro​sił się na ko​la​cję po ca​łym dniu szar​ga​ją​ce​go ner​wy mil​cze​nia. Po​ja​‐ wił się bez za​po​wie​dzi i ce​re​gie​li, jak​by do ni​cze​go mię​dzy nimi nie do​szło. Po​cząt​‐ ko​we po​czu​cie ulgi za​mie​ni​ło się wkrót​ce w gniew. Jak może nic nie mó​wić? Za​la​ła ją go​rą​ca fala upo​ko​rze​nia. Przez całą ko​la​cję Lu​cas za​cho​wy​wał się nie​tak​tow​nie – du​pek je​den, nie po​słał jej na​wet ani jed​ne​go po​ro​zu​mie​waw​cze​go spoj​rze​nia. Choć za​mie​rza​ła za​cho​wać re​zer​wę, ten plan w cią​gu trzy​dzie​stu mi​nut dia​bli wzię​li. Uda​wa​nie, że po​ca​łu​nek w par​ku nic dla niej nie zna​czył, to jed​no, ale spo​‐ glą​da​nie na Lu​ca​sa, na któ​rym zda​rze​nie naj​wy​raź​niej nie zro​bi​ło żad​ne​go wra​że​‐ nia, zi​ry​to​wa​ło ją tak bar​dzo, że za​czę​ła za​cho​wy​wać się w spo​sób nie​ra​cjo​nal​ny.

Wy​pi​ła za dużo wina, mó​wi​ła zbyt gło​śno, wy​po​wia​da​ła dziw​ne opi​nie nie​zno​szą​‐ cym sprze​ci​wu to​nem o wie​le do​no​śniej niż zwy​kle, aż w koń​cu do​cze​ka​ła się po​‐ nu​rej na​ga​ny we wzro​ku Ma​xen​ce’a. Gdy zje​dli, utu​li​ła chłop​ców do snu, po czym ze​szła na dół i za​sta​ła Lu​ca​sa z Lolą sie​dzą​cych ra​zem na ma​łej, dwu​oso​bo​wej ka​nap​ce. Dwu​oso​bo​wej! Byli tak po​grą​że​ni w jed​nej z tych swo​ich kla​sycz​nych, flir​ciar​skich roz​mów, że na​wet nie za​uwa​ży​li jej obec​no​ści. Była o krok o za​mor​do​wa​nia oboj​ga. Może to wła​śnie wy​‐ wo​ła​ło la​wi​nę. Nie mo​gła po​zwo​lić, nie, ab​so​lut​nie nie mo​gła do​pu​ścić, żeby ro​bi​li z niej idiot​kę. Wszy​scy tro​je pili wód​kę, i to o wie​le za dużo. Wte​dy zro​bi​ła się może tyl​ko odro​bin​kę uwo​dzi​ciel​ska. Żad​nej na​chal​no​ści, choć w su​mie trud​no stwier​dzić, czy przy​pad​kiem nie była tro​chę zbyt bez​po​śred​nia. Sce​ny za​tar​ły jej się w pa​mię​ci. Z całą pew​no​ścią jed​nak oko​ło pół​no​cy wy​mknę​ła się do kuch​ni, żeby roz​piąć dwa gór​ne gu​zicz​ki bluz​ki. Kie​dy wró​ci​ła do po​ko​ju, Lola po​sy​ła​ła jej sy​gna​ły, że wy​sta​je jej no​wiut​ki biu​sto​nosz z czar​nej ko​ron​ki. Wy​pi​li jesz​cze tro​chę, po​żar​to​wa​li, po​flir​to​wa​li ob​fi​cie, aż na​gle zu​peł​nie bez ostrze​że​nia Lola wsta​ła, za​chwia​ła się lek​ko, oznaj​mi​ła, że idzie spać, i po pro​stu znik​nę​ła. An​nie po​zo​sta​ło na tyle roz​sąd​ku, żeby wy​czuć za​gro​że​nie. Pod​nio​sła się i ogło​si​ła ko​niec im​pre​zy, ale Lu​cas nie wy​szedł. Wręcz prze​ciw​nie. Po​szedł za nią do przed​po​ko​ju, a za​nim do​tar​li do kuch​ni, chwy​cił ją w pa​sie i za​cią​gnął w ciem​‐ ny kąt scho​dów, gdzie roz​pły​nę​ła się w jego ra​mio​nach. Po​win​na uda​wać, że śpi, żeby spraw​dzić, jak Lu​cas po​ra​dzi so​bie z po​ran​kiem, i za​cho​wy​wać się ade​kwat​nie do wy​sy​ła​nych przez nie​go wska​zó​wek. A może le​piej rzu​cić się na nie​go jak wy​głod​nia​ła wil​czy​ca, któ​rą prze​cież była? Usia​dła wy​god​‐ nie. Na pod​ło​dze le​żał pe​niu​ar, ku​pio​ny dzień wcze​śniej, kie​dy jesz​cze są​dzi​ła, że nic z tych rze​czy jej nie gro​zi. Lu​cas miał przy​jem​ną w do​ty​ku skó​rę. I był cu​dow​‐ nie dba​łym ko​chan​kiem, o nie​bo lep​szym niż John​ny. Po​my​śleć, że oskar​ża​ła Lu​ca​‐ sa, że sam two​rzy wo​kół sie​bie le​gen​dę… Zer​k​nę​ła na ze​gar, któ​re​go wska​zów​ki wła​śnie usta​wi​ły się na pią​tej. W tej chwi​li w po​zor​nie po​grą​żo​nym we śnie domu roz​legł się prze​ni​kli​wy dzwo​nek te​le​fo​nu. • Al​thea nie spa​ła. Sie​dzia​ła sku​lo​na na krań​cu łóż​ka, kie​dy gdzieś w głę​bi uśpio​ne​go domu roz​legł się dźwięk te​le​fo​nu. Była pią​ta rano. Ja​red wy​szedł z jej po​ko​ju o dzie​wią​tej po​przed​nie​go ran​ka, dwa​dzie​ścia go​dzin temu. Po tym, jak na​wrzesz​‐

czał na nią i ją po​rzu​cił, ubra​ła się, owi​nę​ła płasz​czem i ulo​ko​wa​ła w no​gach łóż​ka, po​śród mo​krych od far​by płó​cien i brud​nych skar​pe​tek. Tam na zmia​nę za​pa​da​ła w sen i się wy​bu​dza​ła, od​li​cza​jąc go​dzi​ny do po​wro​tu Ja​re​da. Ale tym ra​zem po raz pierw​szy nie wró​cił. Ma​ki​jaż spły​nął jej z łza​mi, a usta i nos były spuch​nię​te od pła​czu. Na wy​cią​‐ gnię​cie ręki mia​ła her​ba​tę i trzy jabł​ka, któ​re przy​nio​sła na górę nie​mal dobę wcze​‐ śniej, ale była zbyt wy​cień​czo​na, żeby po nie się​gnąć. Nie za​słu​gu​je na je​dze​nie ani wodę. W żo​łąd​ku mia​ła bu​dzą​cą nud​no​ści pust​kę. Przez noc ze sto razy pod​no​si​ła się i sto razy wra​ca​ła do łóż​ka. Mia​ła pu​sty brzuch i czu​ła wście​kłość, któ​rej nie po​‐ tra​fi​ła opa​no​wać ani po​jąć. Wkrót​ce wsta​nie dzień, dom się obu​dzi. Ra​do​sne dźwię​ki ży​cia będą bo​leć jak po​li​czek. Dzie​ci będą ma​ru​dzić i kłó​cić się w ko​lej​ce do ła​zien​ki. Po​czu​je aro​mat kawy i za​pach to​stów, od któ​re​go jej żo​łą​dek wy​wró​ci się na lewą stro​nę. Lola i An​nie będą w nie​skoń​czo​ność wy​krzy​ki​wać po​le​ce​nia do dzie​ci, któ​re i tak będą je pusz​czać mimo uszu. Czy spra​wił to spo​sób, w jaki za​dzwo​nił te​le​fon, a może po pro​stu pora, o któ​‐ rej roz​legł się dzwo​nek, nie​waż​ne, w każ​dym ra​zie w Al​thei za​bły​sła lamp​ka alar​‐ mo​wa: sta​ło się coś złe​go. Kie​dy wresz​cie sy​gnał ustał, za​pa​no​wa​ła głę​bo​ka ci​sza, a po​tem na​gle drzwi za​czę​ły się otwie​rać i za​my​kać w ca​łym domu. W ko​ry​ta​rzu roz​brzmia​ły po​spiesz​ne kro​ki. Al​thea wsta​ła i przy​ło​ży​ła ucho do drzwi. Całe jej cia​ło wpa​dło w drże​nie nie do opa​no​wa​nia. Gwał​tow​ne pu​ka​nie, ło​mot. Mdło​ści. Otwo​rzy​ła i sta​nę​ła twa​rzą w twarz z An​nie, bosą i ubra​ną w ko​ron​ko​wą ko​szul​kę noc​ną. An​nie do​strze​gła strasz​li​wy ba​ła​gan i zmarsz​czy​ła brwi, za​sko​czo​na wi​do​‐ kiem Al​thei w płasz​czu. – Już wiesz? – spy​ta​ła. Dziew​czy​nie zro​bi​ło się sła​bo. – Nie! Co się sta​ło? – Cho​dzi o Ja​re​da. – Po​ło​ży​ła rękę na ra​mie​niu Al​thei. – Jest w szpi​ta​lu. Po​dej​‐ rze​wa​ją przedaw​ko​wa​nie! Al​thea za​kry​ła usta dło​nią. Nogi się pod nią ugię​ły, mu​sia​ła przy​trzy​mać się klam​ki. An​nie przyj​rza​ła jej się po​dejrz​li​wie. – Po​kłó​ci​li​ście się? Al​thea od​po​wie​dzia​ła szcze​rze: – Nie wiem. – Słu​chaj, je​steś już ubra​na. Jedź pierw​sza. Jest w szpi​ta​lu Bi​chat w osiem​na​stej dziel​ni​cy, na od​dzia​le ra​tun​ko​wym. – W ja​kim jest sta​nie?

– Ko​cha​nie, po​wie​dzie​li, że wal​czy o ży​cie. Jest bar​dzo źle. Ta wia​do​mość była dla Al​thei jak cios. – Lola zo​sta​nie tu z dzieć​mi. Ja i Lu​cas… jest tu​taj. Zo​stał na noc, ale już się ubie​ra. Leć ła​pać tak​sów​kę. Spo​tka​my się na miej​scu. Bie​gnij, ko​cha​na, do​brze? Przedaw​ko​wa​nie? Prze​cież Ja​red nie bie​rze nar​ko​ty​ków. Al​thea mu​sia​ła po​wia​‐ do​mić le​ka​rzy. Może po​sta​wi​li nie​pra​wi​dło​wą dia​gno​zę? Po​bie​gła, choć nogi nie chcia​ły jej nieść, my​śla​ła, choć mózg od​ma​wiał po​słu​szeń​stwa. Jej cia​ło zna​la​zło się poza do​mem, wy​pa​dło na uli​cę. Nie​mal rzu​ci​ła się pod koła nad​jeż​dża​ją​cej tak​sów​‐ ki. – Hôpi​tal Bi​chat. Urgen​ces s’il vous pla​ît. Vite! Na od​dział ra​tun​ko​wy, pro​szę, szyb​‐ ko! • Al​thea sta​ła w szpi​tal​nej sali w płasz​czu, z dłoń​mi za​ci​śnię​ty​mi na to​reb​ce, prze​‐ szu​ku​jąc po​miesz​cze​nie wzro​kiem, żeby zna​leźć ja​kiś koc dla Ja​re​da, któ​ry le​żał nie​przy​tom​ny, przy​kry​ty je​dy​nie cien​kim bia​łym prze​ście​ra​dłem. Wy​glą​dał jak wo​‐ sko​wa fi​gu​ra. Był strasz​nie bla​dy. Sil​ne mię​śnie przed​ra​mion sfla​cza​ły. Prze​zro​czy​‐ ste pla​sti​ko​we po​jem​ni​ki z pły​na​mi wi​sia​ły nad nim, do​star​cza​jąc pa​cjen​to​wi nie​‐ zbęd​nych sub​stan​cji przez rur​ki. Je​dy​ny dźwięk roz​le​ga​ją​cy się w po​miesz​cze​niu, ryt​micz​ne bip-bip z urzą​dze​nia mo​ni​to​ru​ją​ce​go puls, nie do​da​wał jej otu​chy. Z ze​wnątrz do​bie​gły ją gło​sy. Przez małą szyb​kę w drzwiach wi​dzia​ła, jak le​karz roz​ma​wia z Lu​ca​sem i An​nie. Ten sam le​karz, któ​ry jej wcze​śniej po​wie​dział: – Nie da się stwier​dzić, czy pa​cjent coś sły​szy, ale i tak moż​na do nie​go mó​wić. Lu​cas i An​nie za​raz tu wej​dą i już nie bę​dzie sam na sam z Ja​re​dem. Od​wa​ży​ła się na krok w stro​nę łóż​ka, wkła​da​jąc całą siłę woli w zmu​sze​nie cia​ła do po​słu​‐ szeń​stwa. Zer​k​nę​ła przez ra​mię w szyb​kę w drzwiach. An​nie i Lu​cas jesz​cze roz​‐ ma​wia​li z dok​to​rem. Na​chy​li​ła się nad le​żą​cym, po​chy​li​ła nad nim twarz. Nie pach​‐ niał jak on. Zbli​ży​ła się na tyle, że czu​ła jego od​dech na swo​im po​licz​ku. Oszu​ki​wa​‐ ła się, że Ja​red ją ko​cha, ale okrut​na praw​da była taka, że nie wie​dzia​ła o nim nic. Ni​g​dy nie za​ufał jej na tyle, żeby się przed nią otwo​rzyć. Nie było mię​dzy nimi żad​ne​go związ​ku. Nie mo​gła czuć do sie​bie więk​szej po​gar​dy. Szep​nę​ła mu na ucho naj​szczer​sze sło​wa, pły​ną​ce pro​sto z ser​ca: – Ko​cham cię i mam na​dzie​ję, że i ty mnie ko​chasz. Po​tem pod​nio​sła się. An​nie i Lu​cas aku​rat wcho​dzi​li do środ​ka. Na ich twa​‐ rzach ma​lo​wał się ten sam lęk, któ​ry i w niej wy​wo​ła​ła dia​gno​za. Ja​red był w śpiącz​ce. Nie było do​wo​dów na to, że co​kol​wiek do nie​go do​cie​ra. Co wię​cej, nie

było wia​do​mo, czy z tego wyj​dzie. Al​thea nie po​zwo​li​ła, by An​nie ją przy​tu​li​ła, wy​‐ mi​nę​ła ją i Lu​ca​sa i szyb​ko wy​bie​gła z sali. • Lu​cas nie był w sta​nie pa​trzeć na nie​ru​cho​mą, wo​sko​wą twarz Ja​re​da. – Dla​cze​go Al​thea ucie​kła? – za​py​tał An​nie. – Nie jest przy​pad​kiem jego dziew​‐ czy​ną? Cze​mu my tu je​ste​śmy, a jej już nie ma? An​nie sie​dzia​ła ze sple​cio​ny​mi dłoń​mi na sza​rym krze​śle obok łóż​ka i wzrok wle​pi​ła w ekran mo​ni​to​ra. – Mo​żesz iść – po​wie​dzia​ła. – Iść? Do​kąd? Dla​cze​go miał​bym so​bie pójść? Nie po​mo​gę Ja​re​do​wi, wy​cho​dząc stąd. – Lu​cas prze​mie​rzał nie​wiel​ką salę od ścia​ny do ścia​ny. Wszyst​ko w wy​peł​‐ nio​nym okrop​ny​mi szpi​tal​ny​mi za​pa​cha​mi po​miesz​cze​niu było sza​re: ścia​ny, krze​‐ sło, twarz Ja​re​da. – Mu​szę iść – ode​zwał się wresz​cie. An​nie spoj​rza​ła na nie​go. – No i? To idź. – Mu​szę zna​leźć od​po​wiedź – wy​ja​śnił. – Ja zo​sta​nę. Od​po​wie​dzi. Wła​śnie, po​trze​bo​wał od​po​wie​dzi. Ja​kich? Tego nie był pe​wien. Per​so​nel szpi​ta​la udzie​lił szcze​gó​ło​wych in​for​ma​cji na te​mat tego, co i w ja​kiej ilo​‐ ści wziął Ja​red, i żad​ne do​dat​ko​we dane nie mo​gły wpły​nąć na zmia​nę jego sta​nu. Lu​cas wy​szedł ze szpi​ta​la i ru​szył jak lu​na​tyk w dół bo​ule​vard Bo​is​si​ère. Nie było cza​su, żeby wziąć prysz​nic, ogo​lić się czy prze​brać; miał na so​bie wczo​raj​szą gra​fi​‐ to​wą kurt​kę spor​to​wą od Dio​ra, szy​tą na mia​rę błę​kit​ną ko​szu​lę wyj​ścio​wą, sza​rą pe​le​ry​nę z ko​lek​cji Kar​la La​ger​fel​da. Kto znał Ja​re​da? Al​thea? On sam z pew​no​ścią nie wie​dział wię​cej, niż Ja​red uznał za słusz​ne po​wie​dzieć lub po​ka​zać, a to było nie​wie​le. Poza tym Ja​red miał awer​sję do od​po​wia​da​nia na py​ta​nia i za​da​wa​nia ich. Po dru​giej stro​nie bul​wa​ru było wej​ście do me​tra, sta​cja Por​te de Sa​int-Ouen. Lu​cas jeź​dził po Pa​ry​żu tak​sów​ka​mi, je​śli aku​rat nie pro​wa​dził swo​je​go mer​ce​de​sa, ale na​gle na​szła go prze​moż​na chęć po​dró​ży ko​lej​ką pod​ziem​ną, któ​rą nie je​chał chy​ba z pięt​na​ście lat. Ja​red za to spę​dzał mnó​stwo cza​su w me​trze. Ta jaz​da bę​‐ dzie jak wej​ście w głąb jego umy​słu. Lu​cas zszedł po scho​dach śmier​dzą​cych od​‐ pad​ka​mi i mo​czem. Sta​nął w ko​lej​ce po bi​let, nie​mi​le za​sko​czy​ła go ak​tu​al​na ta​ry​fa za prze​jazd. Sta​nął na pe​ro​nie. Cze​kał na po​ciąg po​śród czar​no​skó​rych ro​bot​ni​ków, sprzą​ta​‐

czek i sta​rusz​ków. Zo​rien​to​wał się, że jego strój jest sta​now​czo nie​od​po​wied​ni. Wy​brał go, bo chciał olśnić An​nie, a nie spo​dzie​wał się, że wcze​snym ran​kiem bę​‐ dzie po​dró​żo​wał me​trem po nie naj​lep​szych dziel​ni​cach. Dys​kret​nie wy​jął je​dwab​‐ ny kwa​drat z kie​szon​ki ma​ry​nar​ki i wci​snął go głę​bo​ko do kie​sze​ni pe​le​ry​ny. Spo​‐ dzie​wał się, że ktoś na​pad​nie go ze wzglę​du na to ubra​nie, ale spo​tkał się tyl​ko z obo​jęt​no​ścią. Wsiadł do wa​go​nu i przy​trzy​mał się po​rę​czy. Nie chciał sia​dać. Z wiel​kim za​cię​ciem przy​glą​dał się twa​rzom wo​kół, ale sam nie przy​cią​gnął ani jed​ne​go spoj​rze​nia. Ko​bie​ty i męż​czyź​ni w dro​dze do pra​cy, obo​jęt​ni na świat. Lu​‐ dzie tak żyją. Prze​siadł się przy Pla​ce de Cli​chy, kie​ru​jąc się w stro​nę Pla​ce Blan​che i Pi​gal​le, lo​gicz​nie kom​bi​nu​jąc, że sko​ro jest to część Pa​ry​ża, któ​rą sam omi​jał, mu​sia​ło to być te​ry​to​rium Ja​re​da. Je​dy​nie pró​bu​jąc prze​śle​dzić ostat​nie kro​ki Ja​re​da, Lu​cas miał szan​sę od​two​rzyć i zro​zu​mieć to, co się wy​da​rzy​ło. Wy​szedł spod zie​mi przy sta​cji Pi​gal​le, gdzie za​sko​czy​ło go cie​pło po​ran​ka. Dzień wcze​śniej sza​la​ły bu​rze i lał deszcz, a dziś miał być skwar. Za​po​wia​da​no re​‐ kor​do​we tem​pe​ra​tu​ry. Lu​cas zdjął pe​le​ry​nę i prze​rzu​cił ją so​bie przez ra​mię. Wszyst​ko sta​nę​ło na gło​wie: po​go​da, Ja​red, a tak​że on i An​nie. Za​trzy​mał się po​środ​ku bul​wa​ru i ro​zej​rzał po oko​li​cy. Spo​dzie​wał się smro​du i pro​sty​tu​tek ofe​ru​ją​cych usłu​gi w środ​ku dnia, ale za​stał tyl​ko garst​kę tu​ry​stów szu​ka​ją​cych chy​ba miej​sca, gdzie ser​wo​wa​no by śnia​da​nia. Wy​glą​da​li rów​nie nie na miej​scu co on. Grup​ka uzbro​jo​nych w mio​tły Se​ne​gal​czy​ków za​no​si​ła się za​raź​‐ li​wym śmie​chem. Sprzą​ta​li chod​ni​ki przed za​mknię​ty​mi jesz​cze skle​pa​mi, któ​rych wi​try​ny były chro​nio​ne me​ta​lo​wy​mi ro​le​ta​mi. Przedaw​ko​wa​nie było kom​plet​nie bez sen​su. Ja​re​da w dzie​ciń​stwie cha​rak​te​ry​‐ zo​wa​ła cza​ru​ją​ca by​strość umy​słu i obie​cu​ją​cy ta​lent pla​stycz​ny. Jako na​sto​la​tek po za​bój​stwie ojca, śmier​ci sio​strzycz​ki i wy​kry​ciu cho​ro​by u mat​ki chro​nił się, utrzy​‐ mu​jąc świat na dy​stans. Był ta​jem​ni​czy? Tak. Był nar​ko​ma​nem? Nie. Choć Lu​cas nie po​no​sił winy ani od​po​wie​dzial​no​ści za to, co spo​tka​ło Ja​re​da, czuł się win​ny. Obie​cał mat​ce chło​pa​ka, że bę​dzie miał na nie​go oko. Nie obar​cza​ła go tym za​da​niem, ab​so​lut​nie nie. Mimo to dał sło​wo. Naj​sil​niej​szy nie​po​kój bu​dzi​‐ ło w nim to jed​no krót​kie zda​nie, któ​re pa​dło z ust le​ka​rza: „Po​łą​cze​nie nar​ko​ty​‐ ków z al​ko​ho​lem mo​gło być ce​lo​we”. Ta in​sy​nu​acja wy​wo​ła​ła w nim obu​rze​nie. Jed​‐ nak kie​dy do​wie​dział się, że Ja​re​da zna​leź​li straż​ni​cy na cmen​ta​rzu Mont​mar​tre, gdzie le​ża​ły mat​ka i sio​stra, Lu​ca​so​wi ści​snął się żo​łą​dek. Tuż po osiem​na​stych uro​dzi​nach, na dłu​go przed śmier​cią mat​ki, Ja​red po​ja​wił się w drzwiach Lu​ca​sa. Oznaj​mił, że za​ra​bia ma​lo​wa​niem i że nie będą już po​trze​‐

bo​wać fi​nan​so​we​go wspar​cia. Wte​dy zo​sta​li przy​ja​ciół​mi. Ich przy​jaźń opie​ra​ła się na obu​stron​nym zro​zu​mie​niu. Ze stro​ny Lu​ca​sa wy​glą​da​ło to tak, że Ja​red ni​g​dy nie bę​dzie mu​siał speł​niać żad​nych ocze​ki​wań, sta​rać się o apro​ba​tę czy na​wet da​‐ wać zna​ków ży​cia, na​to​miast bę​dzie mógł za​wsze li​czyć na ojca chrzest​ne​go. Nie, Ja​red to do​bry chło​pak. Lu​cas wy​cią​gnął więc je​dy​ny lo​gicz​ny wnio​sek: to Al​thea wpro​wa​dzi​ła Ja​re​da w świat nar​ko​ty​ków. Wszyst​ko pa​so​wa​ło jak ulał – była nie​ko​mu​ni​ka​tyw​na, aspo​łecz​na, mia​ła cho​ro​bli​wy wy​gląd. Nie miał wąt​pli​wo​ści, że dziew​czy​na kry​je w so​bie coś mrocz​ne​go i au​to​de​struk​tyw​ne​go. Oso​bi​ście do​pil​nu​‐ je, żeby ode​sła​no ją do oj​czy​zny, ją i te jej nar​ko​ty​ki. Lu​cas błą​kał się po pu​stych uli​cach, czu​jąc na so​bie cie​pły do​tyk słoń​ca. Al​thea wszyst​ko znisz​czy​ła. Ta strasz​li​wa tra​ge​dia nie mo​gła się zda​rzyć w gor​szej chwi​li. Po​czuł wy​rzu​ty su​mie​nia, gdy po ustach prze​mknął mu uśmiech: An​nie! Po​przed​ni wie​czór był sza​lo​ny, i to nie z jego wy​bo​ru. Od chwi​li po​ca​łun​ku pla​‐ no​wał wiel​kie uwie​dze​nie. Wy​obraź​nia pod​su​wa​ła wi​zje ro​man​tycz​ne​go, nie​spiesz​‐ ne​go roz​wo​ju sy​tua​cji, po​now​ne​go od​kry​cia sie​bie, spo​tkań we dwo​je, ko​la​cji, ran​‐ dek, po​ca​łun​ków. Ide​al​nie by było, gdy​by po ja​kimś cza​sie Lola zgo​dzi​ła się zo​stać w domu z chłop​ca​mi, żeby on i An​nie mo​gli udać się na kil​ka dni i nocy do Nor​‐ man​dii, by po​miesz​kać w jego ma​îson, dom​ku, na pla​ży w Hon​fleur. Je​dli​by pla​te​‐ aux de fru​its de mer – ostry​gi, kre​wet​ki, kra​by. Spa​ce​ro​wa​li​by po pia​sku, trzy​ma​jąc się za ręce. Ostry​gi to afro​dy​zjak. Jed​nak przy ko​bie​tach trze​ba umieć dać się po​nieść chwi​li. De​ner​wo​wał się, sta​jąc po​przed​nie​go wie​czo​ra przed drzwia​mi An​nie. Mu​siał wy​ba​dać, co ona są​dzi o po​ca​łun​ku w par​ku, za​nim mógł przy​stą​pić do uwo​dze​nia. Za​stał An​nie w na​‐ stro​ju bar​dziej bo​jo​wym niż ro​man​tycz​nym. Ale po​tem po​zwo​lił spra​wom po pro​‐ stu się to​czyć, od​czy​ty​wał po​sy​ła​ne przez An​nie zna​ki i było fan​ta​stycz​nie. Za​uwa​żył tak​sów​kę i za​ma​chał. Co da​lej? Ist​nia​ło kil​ka moż​li​wych sce​na​riu​szy. We​dług jed​ne​go z nich Ja​red nie od​zy​ski​wał przy​tom​no​ści, a An​nie od​rzu​ca​ła za​lo​‐ ty sta​re​go przy​ja​cie​la. Inny za​kła​dał obu​dze​nie się Ja​re​da, a ze stro​ny An​nie uda​‐ wa​nie, że do ni​cze​go mię​dzy nią a Lu​ca​sem nie do​szło. Lu​cas znaj​do​wał się w tej chwi​li da​le​ko od szpi​ta​la, da​le​ko od tych dwoj​ga lu​dzi, na któ​rych za​le​ża​ło mu naj​‐ bar​dziej na świe​cie i któ​rych na​stęp​ne kil​ka go​dzin mia​ło za​de​cy​do​wać o jego wła​‐ snym lo​sie. • Lola w kół​ko od​twa​rza​ła w gło​wie ostat​nie dwie go​dzi​ny. Były jak nie​zro​zu​mia​ły film, w któ​rym fa​bu​ła i se​kwen​cja zda​rzeń są bez sen​su, a bo​ha​te​ro​wie dzi​wacz​nie

się za​cho​wu​ją: An​nie tłu​cze się do drzwi ró​żo​wej sy​pial​ni, tłu​ma​cząc w bie​gu coś o Ja​re​dzie, szpi​ta​lu i obu​dze​niu się w łóż​ku z Lu​ca​sem. Al​thea po​ja​wia się w ko​ry​‐ ta​rzu, pę​dzi po scho​dach i wy​pa​da z domu, czar​ny płaszcz po​wie​wa za nią jak pe​‐ le​ry​na Bat​ma​na. Lu​cas i An​nie wy​my​ka​ją się z domu o brza​sku jak wła​my​wa​cze, gna​jąc co tchu do szpi​ta​la. A po​tem ci​sza. Lola zo​sta​ła w domu ze śpią​cy​mi dzieć​mi. Za​ję​ła się więc tym, co było do zro​bie​nia. Po​szła bu​dzić dzie​ci, jed​no po dru​gim, swo​je i An​nie, w su​‐ mie pię​cio​ro. Pięć śnia​dań, pięć ze​sta​wów zę​bów do wy​szo​ro​wa​nia, pięć kom​ple​‐ tów odzie​ży po​roz​rzu​ca​nych po róż​nych sy​pial​niach i po​uty​ka​nych w sza​fach, pięć prze​ja​wów czyn​ne​go lub bier​ne​go opo​ru na ha​sło „szko​ła” lub, to w przy​pad​ku Si​‐ mo​na, „żło​bek”. Wy​ja​śni​ła ma​lu​chom, że Ja​red za​cho​ro​wał i wszy​scy do​ro​śli czu​‐ wa​ją przy jego szpi​tal​nym łóż​ku. Do go​dzi​ny ósmej Loli uda​ło się do​star​czyć do pla​ców​ki oświa​to​wej czwo​ro dzie​ci, wszyst​kie od​po​wied​nio ubra​ne i z peł​ny​mi brzusz​ka​mi. Po​in​for​mo​wa​ła na​‐ uczy​cie​li, że zo​sta​ną w po​rze lun​chu w szko​le, po czym za​pro​wa​dzi​ła Si​mo​na do żłob​ka, żeby mieć czas po​je​chać do szpi​ta​la albo wy​ko​nać ja​kie​kol​wiek za​da​nia, któ​re mo​gły​by zo​stać jej po​wie​rzo​ne. Czu​ła się ab​sur​dal​nie dum​na z sie​bie, kie​dy tak szła, pcha​jąc Si​mo​na w wóz​ku. Był wy​jąt​ko​wo pięk​ny po​ra​nek i po​mi​mo tego, co sta​ło się Ja​re​do​wi, nie po​tra​fi​ła opa​no​wać ra​do​ści. Nie od​czu​wa​ła może szczę​‐ ścia, ale ogrom​ną pew​ność sie​bie – ow​szem. Mark z pew​no​ścią zna​la​zł​by po​wo​dy do kry​ty​ki. Bez jego osą​du wi​dzia​ła, jaka jest zdol​na i po​ży​tecz​na, a to dzia​ła​ło le​‐ piej niż ja​ki​kol​wiek za​strzyk z ko​la​ge​nu, le​piej niż joga bi​kram, pi​la​tes, a na​wet seks z Gün​te​rem! Wró​ci​ła do domu i przez chwi​lę pła​wi​ła się w tym cu​dow​nym uczu​ciu, do​pó​ki nie za​dzwo​ni​ła An​nie z wie​ścia​mi o po​waż​nym sta​nie Ja​re​da. – Jak przy​ję​ła to Al​thea? – Nie wy​trzy​ma​ła na​pię​cia – po​wie​dzia​ła An​nie bar​dzo zde​ner​wo​wa​na. – Ucie​‐ kła ze szpi​ta​la. Wy​glą​da​ła, jak​by jej od​bi​ło. Mia​łam na​dzie​ję, że ty ją wi​dzia​łaś. – Tu jej nie ma. A jak Lu​cas? – Też wy​glą​da, jak​by mu od​bi​ło. Chy​ba nie czu​je się swo​bod​nie, prze​by​wa​jąc ze mną w jed​nym po​miesz​cze​niu. Wszy​scy wa​riu​ją na lewo i pra​wo. – A jak ty się trzy​masz? – Świet​nie, oczy​wi​ście – burk​nę​ła An​nie. – Ktoś musi się trzy​mać. – Ale je​steś zde​ner​wo​wa​na. – Ze mną jest do​sko​na​le. Lola roz​łą​czy​ła się, roz​my​śla​jąc nad do​ko​na​nym przez An​nie do​bo​rem słów. •

Al​thea nie sta​wia​ła opo​ru ob​ro​to​wym drzwiom w po​zba​wio​nym okien holu szpi​ta​‐ la – wy​mio​tły ją ze stre​fy przy​ćmio​ne​go świa​tła i stę​chłe​go po​wie​trza na uli​cę. Pa​‐ nu​ją​cy na ze​wnątrz upał był szo​kiem po szpi​tal​nym chło​dzie. Znów we​szła do ob​‐ ro​to​wych drzwi i zna​la​zła się na po​wrót w szpi​ta​lu. Sta​ła i cięż​ko dy​sza​ła. Ja​red jej nie chciał i nie ko​chał. Zro​bi​ła coś, co spo​wo​do​wa​ło, że uciekł, wziął nar​ko​ty​ki, przedaw​ko​wał. Je​śli umrze, to bę​dzie jej wina, bo nie dała mu po​wo​du do ży​cia. On jej po​da​ro​wał cel. Jed​nak je​że​li ją od​trą​ci lub je​śli nie prze​ży​je, wraz z nim znik​nie sens jej ist​nie​nia. Po​bie​gła do to​a​le​ty. W ka​bi​nie mdło​ści wstrzą​sa​ły jej cia​‐ łem, ale nie mia​ła czym wy​mio​to​wać. Sta​nę​ła przy umy​wal​ce, po​ło​ży​ła obie dło​nie na chłod​nym gład​kim mar​mu​rze i cze​ka​ła, aż nud​no​ści miną. Spoj​rza​ła na swo​je od​bi​cie w lu​strze i przez dłu​gą, bez​li​to​sną chwi​lę nie od​ry​wa​ła od sie​bie wzro​ku, do​świad​cza​jąc ta​kie​go bólu w ser​cu, w żo​łąd​ku, gło​wie i koń​czy​nach, iż są​dzi​ła, że umie​ra. Wpa​dła w pa​ni​kę. Wy​bie​gła z ła​zien​ki i ru​nę​ła na ob​ro​to​we drzwi, któ​re po​now​nie wy​rzu​ci​ły ją na uli​cę. Bie​gła bul​wa​rem w czar​nym płasz​czu, czar​nym sza​li​ku i opi​na​ją​cych nogi czar​‐ nych spodniach. Gna​ła wą​ski​mi ulicz​ka​mi, la​wi​ru​jąc po​mię​dzy sa​mo​cho​da​mi i wy​‐ so​ki​mi, zdob​ny​mi bu​dyn​ka​mi. Kie​dy już nie mo​gła biec, szła. Nie zna​ła dro​gi, któ​‐ rą po​ko​ny​wa​ła, i kie​dy w koń​cu cał​kiem stra​ci​ła orien​ta​cję, nie​mal upa​dła. Nie pod​da​ła się jed​nak i szła da​lej. Tak strasz​nie chcia​ło jej się pić. Jej or​ga​nizm nie mógł dłu​żej funk​cjo​no​wać bez je​dze​nia, wody i na​dziei. Po​trze​bo​wa​ła już tyl​ko ci​‐ che​go kąta, żeby zwi​nąć się w kłę​bek i cze​kać na śmierć. Kie​dy zda​ła so​bie spra​wę, że zu​peł​nie się zgu​bi​ła, po​sta​no​wi​ła iść jed​nym bul​‐ wa​rem w na​dziei, że do​pro​wa​dzi ją do rze​ki lub to​rów ko​le​jo​wych, gdzie jej ży​wot do​bie​gnie koń​ca. Jed​nak uli​ca nie chcia​ła się skoń​czyć, tak jak bez​kre​sne zda​wa​ło się całe mia​sto. Chwiej​nym kro​kiem ści​ga​ła ho​ry​zont, któ​re​go nie było wi​dać. Na​gle do​strze​gła coś w od​da​li. Coś dziw​ne​go. Znaj​do​wa​ło się to na sa​mym koń​‐ cu cią​gną​ce​go się ki​lo​me​tra​mi bul​wa​ru. Z miej​sca, w któ​rym sta​ła, wy​glą​da​ło to jak cyrk, kil​ka bia​łych mar​kiz lub na​mio​tów z ko​lo​ro​wy​mi fla​ga​mi i uno​szą​cy​mi się nad nimi ba​lo​na​mi – czer​wo​ny​mi, żół​ty​mi, ró​żo​wy​mi. Po​su​wa​ła się na​przód w kie​‐ run​ku po​wie​wa​ją​cych na wie​trze flag, choć wy​da​wa​ło się jej, że czym była bli​żej, tym bar​dziej się od​da​la​ły. Po​my​śla​ła o gorz​kiej her​ba​cie, któ​rą zo​sta​wi​ła w domu. Na pew​no była już zim​na. Była jej po​trzeb​na. Musi wró​cić do domu i wy​pić swo​ją gorz​ką her​ba​tę. Ale naj​pierw trze​ba się do​stać do pro​por​ców i na​mio​tów. Były jed​‐ nak wciąż da​le​ko, a jej bra​ko​wa​ło sił, le​d​wo po​su​wa​ła się na​przód. Za​pła​ka​ła, choć z oczu nie po​pły​nę​ły łzy, i wy​cią​gnę​ła rękę w stro​nę mar​kiz. Na​mio​ty i fla​gi na​gle roz​cią​gnę​ły się i się​gnę​ły po nią, aby w na​stęp​nej chwi​li

po​chło​nąć ją całą. Czym​kol​wiek było to miej​sce, było gło​śne, ośle​pia​ją​ce, peł​ne lu​‐ dzi i eg​zo​tycz​nych sto​isk. Moc​ny za​pach śmie​ci i in​ten​syw​na woń przy​praw pły​nę​‐ ły z drzwi bu​dyn​ków, uno​si​ły się nad chod​ni​kiem. Dzie​ci ba​wi​ły się w grup​kach. Tra​fi​ła do Afry​ki? A może to Chi​ny? Egipt? Ze​wsząd tło​czy​li się lu​dzie, prze​py​cha​li się, spie​szy​li. Za​ję​ci, zde​ter​mi​no​wa​ni, nie​po​cho​dzą​cy z żad​ne​go kra​ju, a może po​‐ cho​dzą​cych ze wszyst​kich. Słoń​ce bez​li​to​śnie śle​dzi​ło ją z nie​ba. Sły​sza​ła do​no​śne bi​cie swo​je​go ser​ca, tak gło​śne jak bi​pa​nie ma​szy​ny mo​ni​to​ru​ją​cej Ja​re​da. Jed​nak po chwi​li zda​ła so​bie spra​wę, że ha​łas do​bie​ga spo​za jej cia​ła, jest jak ryt​micz​ne bi​cie od​le​głe​go bęb​na. Tłum gęst​niał i Al​thea na​gle zo​rien​to​wa​ła się, że jest przez ten tłum uno​szo​na. Ru​‐ chy nie przy​cho​dzi​ły jej już z ta​kim tru​dem; z jed​nost​ki zmie​ni​ła się w kro​plę w fali zło​żo​nej z ca​łych ro​dzin. Były tam ko​bie​ty w bur​kach, pcha​ją​ce wóz​ki z nie​‐ mow​lę​ta​mi o czar​nych wło​skach i ce​rze jak zło​ty je​dwab. Wszę​dzie bie​ga​ły pod​eks​‐ cy​to​wa​ne dzie​ci, wo​ła​jąc do sie​bie. Męż​czyź​ni szli w grup​kach, nie​któ​rzy w tur​ba​‐ nach, inni w jar​muł​kach, a wszy​scy ge​sty​ku​lo​wa​li żywo, wy​ma​chi​wa​li rę​ka​mi i roz​‐ ma​wia​li ze sobą gło​śno w dziw​nych ję​zy​kach. Były też ko​bie​ty w sari, spód​nicz​kach mini, mamy z dzieć​mi na rę​kach i pa​nie tasz​czą​ce wiel​kie tor​by na za​ku​py. Nikt nie zwra​cał uwa​gi na Al​theę – jak zwy​kle. Wmie​sza​ła się więc w ciż​bę, pra​gnąc je​dy​nie do​trzeć do wody. Na​raz zna​la​zła się wprost pod fla​ga​mi i ko​lo​ro​‐ wy​mi mar​ki​za​mi, oto​czo​na aro​ma​tem eg​zo​tycz​ne​go je​dze​nia, gril​lo​wa​ne​go mię​sa, przy​praw, mię​ty. Czuć było też per​fu​my, piż​mo, pa​czu​lę. Ja​kiś targ? Bi​cie bęb​na na​si​la​ło się, do​łą​cza​ły się do nich inne in​stru​men​ty i pły​nę​ła ja​kaś ryt​micz​na arab​‐ ska mu​zy​ka. Co​raz gło​śniej​sza i bar​dziej ży​wio​ło​wa. Wo​kół pysz​ni​ły się sto​sy owo​‐ ców, wi​dać było ogrom​ne udźce ja​gnię​ce ob​ra​ca​ją​ce się na wiel​kich jak mie​cze roż​‐ nach, ka​pią​ce tłusz​czem w li​żą​ce je pło​mie​nie. Pach​nia​ły wa​rzy​wa du​szo​ne w ol​‐ brzy​mich ga​rach. Ko​bie​ty i męż​czyź​ni cze​ka​li w ko​lej​kach, by ktoś ich ob​słu​żył. Roz​po​zna​ła ku​skus. An​nie po​da​ła go kie​dyś, ale Al​thea nie od​wa​ży​ła się wów​czas go spró​bo​wać. Dziś jed​nak to zro​bi. Usta​wi się w ogon​ku i skosz​tu​je pa​ru​ją​ce​go ku​sku​su, a może na​wet jed​nej z tych cie​niut​kich, pi​kant​nych pa​ró​wek. Jed​nak za​‐ nim zdo​ła​ła do​trzeć do któ​re​goś ze sto​isk, fala lu​dzi po​nio​sła ją da​lej, w stro​nę plam o ja​skra​wych ko​lo​rach – dy​wa​nów, zło​ta, klej​no​tów, ko​ra​li​ków i in​dyj​skich tka​nin uło​żo​nych w licz​ne sto​sy, ukła​da​ne przez ko​bie​tę w ja​skra​wo​zie​lo​nym sari. Po​marsz​czo​ne dło​nie ko​bie​ty wy​glą​da​ły jak skó​rza​ne rę​ka​wicz​ki po​ło​żo​ne na je​‐ dwa​biu. Wszę​dzie do​ko​ła dzie​ci z watą cu​kro​wą na pa​ty​kach śmi​ga​ły wo​kół swo​ich ma​tek jak bły​ska​wi​ce. Star​szy męż​czy​zna roz​sta​wiał lśnią​ce w słoń​cu mie​dzia​ne garn​ki, pa​tel​nie, dzba​ny. Uśmiech​nął się do niej sze​ro​ko, por​ce​la​no​wo​bia​łe zęby

bły​snę​ły na tle ciem​nej twa​rzy. Ode​zwał się do niej, lecz nie zro​zu​mia​ła, co po​wie​‐ dział. Chcia​ła się za​trzy​mać, ale jej cia​ło było w ru​chu, nie mia​ła nad nim wła​dzy. Jej or​ga​nizm pra​gnął po​kar​mu i wody, ale po​tra​fi​ła je​dy​nie nie jeść i nie pić. Zmy​‐ sły wy​rwa​ły jej się spod kon​tro​li. Po​mi​mo gło​du, pra​gnie​nia i skraj​ne​go wy​czer​pa​‐ nia czu​ła i wi​dzia​ła z do​sko​na​łą i bo​le​sną ostro​ścią. Węch, wzrok, słuch i do​tyk uwraż​li​wi​ły się w niej gwał​tow​nie. Wra​że​nia były bar​dzo in​ten​syw​ne, wy​ol​brzy​‐ mio​ne. Męż​czy​zna o przy​li​za​nych wło​sach trzy​mał zmy​sło​wą ko​bie​tę, tu​lił chu​dy​mi ra​mio​na​mi jej nagą ki​bić. Mia​ła skó​rę z roz​to​pio​nej cze​ko​la​dy. Al​theę to za​chwy​ci​‐ ło, choć w ży​ciu nie zwra​ca​ła uwa​gi na czy​ją​kol​wiek skó​rę, na​wet swo​ją. Para zdą​‐ ży​ła już znik​nąć. Nie​wy​so​ki czło​wie​czek w ciem​nym gar​ni​tu​rze zmie​rzał ku niej z ka​nap​ką w gar​ści. Idąc, wgryzł się w fa​sze​ro​wa​ną ba​giet​kę, soki try​snę​ły na zie​‐ mię – od​ra​ża​ją​cy, a za​ra​zem fa​scy​nu​ją​cy wi​dok. Dziew​czy​na mia​ła ocho​tę wy​rwać mu tę ka​nap​kę z dło​ni. Zno​wu ota​cza​ło ją je​dze​nie. Ke​ba​by w plac​kach pita. Sa​łat​‐ ka owo​co​wa, przy​rzą​dza​na na jej oczach przez ko​bie​tę, trzy​ma​ją​cą w mo​krych rę​‐ kach brzo​skwi​nie i roz​ry​wa​ją​cą je na cząst​ki. Le​mo​nia​da – cy​try​ny tań​czą z kost​ka​‐ mi lodu. Za​krę​ci​ło jej się w gło​wie. Ta​kie za​wrot​ne ży​cie przez cały czas było do​‐ stęp​ne dla resz​ty ludz​ko​ści. Ist​nia​ło. Było praw​dzi​we. Na​wet bez Ja​re​da u boku po​‐ tra​fi​ła go do​świad​czać. Po​do​ba​ło jej się. Tak, pra​gnę​ła go. Chcia​ła go do​ty​kać i być do​ty​ka​ną przez nie. Za​pra​gnę​ła czuć smak i do​tyk. Za​ma​rzy​ła, by pła​wić się w nie​‐ ogar​nio​nej zmy​sło​wo​ści ży​cia. Chcia​ła się do​wie​dzieć, jak spra​wić, żeby chwi​la, któ​ra trwa, trwa​ła przez wszyst​kie dni. Ser​ce biło jej co​raz szyb​ciej, jak​by pró​bo​wa​ło zsyn​chro​ni​zo​wać się z bi​ciem bęb​‐ nów. Pie​ką​ce słoń​ce pa​li​ło jej gło​wę, ra​mio​na, ple​cy. W ustach czu​ła spuch​nię​ty ję​‐ zyk, pa​sma wło​sów ob​le​pia​ły twarz i szy​ję. Pod płasz​czem wy​pa​ca​ła ostat​nie kro​ple wil​go​ci obec​nej jesz​cze w jej cie​le. Tłum gęst​niał, z każ​dą chwi​lą co​raz ra​do​śniej​‐ szy. Mu​sia​ła wra​cać do szpi​ta​la, do Ja​re​da. Tyl​ko gdzie ten szpi​tal? W ośle​pia​ją​cym świe​tle i skwa​rze nie roz​po​zna​wa​ła ni​cze​go wo​kół. I wtem – ciem​ność. Za​trzy​ma​ła się i spoj​rza​ła w górę. Sta​ła w głę​bo​kim cie​niu po​tęż​nych sy​ko​mo​rów. Nie​spo​dzie​wa​nie po​wie​trze drgnę​ło, po​wiał ze​fi​rek. Al​thea za​czę​ła krę​cić się w koło, nie od​ry​wa​jąc wzro​ku od tań​czą​cych na wie​trze li​ści. Cień drzew zda​wał się ist​nieć spe​cjal​nie dla niej, jak​by tra​fi​ła do pry​wat​nej oazy. Wkrót​ce po​da​dzą brzo​skwi​nie, cy​try​ny pły​wa​ją​ce w wo​dzie z lo​dem i mi​łość. Ro​ze​‐ śmia​ła się. Naj​pierw jed​nak trze​ba się po​zbyć du​szą​ce​go ją płasz​cza. Ręce z tru​‐ dem wy​do​sta​ły się z rę​ka​wów, a dziew​czy​na wi​ro​wa​ła, wpa​trzo​na w ko​ro​ny drzew. Gdy wresz​cie cał​kiem uwol​ni​ła się z okry​cia, po​zwo​li​ła płasz​czo​wi opaść na zie​mię. Wo​kół byli przy​glą​da​ją​cy się jej lu​dzie. Nie​któ​rzy mie​li zdzi​wio​ne miny, inni się

śmia​li. Wciąż krę​cąc się w kół​ko, zdję​ła golf, a po​tem prze​po​co​ny T-shirt, kle​ją​cy jej się do ple​ców, aż zo​sta​ła w mi​nia​tu​ro​wym biu​sto​no​szu, ujaw​nia​jąc hor​ror wy​‐ nisz​czo​ne​go cia​ła. Czu​ła orzeź​wia​ją​cy pęd, na skó​rze chłod​ny po​wiew i ogar​nę​ło ją nie​zna​ne do​tych​czas uczu​cie przy​jem​no​ści. Wresz​cie za​trzy​ma​ła się i spoj​rza​ła na zie​mię, na któ​rej le​ża​ły roz​rzu​co​ne czar​ne ubra​nia. Grunt za​fa​lo​wał jej pod no​ga​‐ mi. Tłum za​tań​czył, za​śmiał się. Bia​ły ob​łok jak mu​ślin na​pły​nął jej przed oczy, a po​tem za​pa​dła ciem​ność.

A

25

nnie po​chy​li​ła się ostroż​nie nad łóż​kiem Ja​re​da. Zda​wa​ło jej się, czy na​‐ praw​dę drgnę​ły mu po​wie​ki? Przy​sia​dła na skra​ju krze​sła, wbi​ła wzrok w twarz pa​cjen​ta i wstrzy​ma​ła od​dech. Ja​red za​mru​gał. Ze​rwa​ła się na rów​ne nogi i jak wa​riat​ka za​czę​ła wci​skać gu​zik wzy​wa​ją​cy per​so​nel jesz​cze raz i jesz​cze. W kil​ka se​kund w po​ko​ju za​ro​iło się od pie​lę​gnia​rek i le​ka​rzy, spraw​dza​ją​cych ma​‐ szy​ne​rię, szu​ka​ją​cych oznak ży​cia. Ślicz​na al​gier​ska pie​lę​gniar​ka, z któ​rą An​nie roz​ma​wia​ła wcze​śniej, de​li​kat​nie uję​ła jej ło​kieć i wy​pro​wa​dzi​ła ją z sali. An​nie mu​sia​ła cze​kać w ko​ry​ta​rzu, ob​gry​za​jąc z ner​wów pa​znok​cie. Roz​glą​da​ła się wo​kół, sta​ra​jąc się nie wyjść ze skó​ry od sa​me​go prze​by​wa​nia w tym miej​scu. Nie​na​wi​dzi​‐ ła tego prze​klę​te​go szpi​ta​la, a on od​wza​jem​niał jej uczu​cia. Sam za​pach przy​pra​‐ wiał ją o mdło​ści. Ra​żą​ce ja​rze​niów​ki i mdły róż ścian bu​dzi​ły w niej po​czu​cie gro​‐ zy. Nikt jej tu nie znał, rzecz ja​sna, ale ona i te ścia​ny pa​mię​ta​ły się aż za do​brze. To, że wła​śnie w tym dniu, jak​by nie mógł to być inny, An​nie wła​śnie sta​ła w tym miej​scu, sta​no​wi​ło gorz​ką iro​nię. Pół go​dzi​ny po od​zy​ska​niu przy​tom​no​ści przez Ja​re​da po​zwo​lo​no jej wejść z po​wro​tem do po​ko​ju. – Nie​bu niech będą dzię​ki! Ży​jesz! – za​wo​ła​ła. Ja​red le​d​wo do​strze​gal​nie po​krę​cił gło​wą i wy​szep​tał: – Je suis déso​lé, przy​kro mi. Przy​kro mu? Prze​pra​sza? Po​pa​trzy​ła na nie​go z prze​ra​że​niem i wście​kło​ścią za​‐ ra​zem. Już otwie​ra​ła usta, żeby to sko​men​to​wać, ale ugry​zła się w ję​zyk. – Le​piej za​dzwo​nię do Lu​ca​sa – po​wie​dzia​ła. Od​wró​ci​ła się na pię​cie i wy​szła z sali. Spy​ta​ła o au​to​mat te​le​fo​nicz​ny, zna​la​zła go i wy​bra​ła nu​mer ko​mór​ki przy​‐ ja​cie​la. – Ja​re​do​wi nic nie bę​dzie – po​in​for​mo​wa​ła go. Po dłuż​szej chwi​li ci​szy roz​le​gło się wes​tchnie​nie ulgi. – Dzię​ki Bogu. – Je​dy​ne, na co się zdo​był, to: je suis déso​lé. Wiesz, co to zna​czy, praw​da? – Co ta​kie​go? – Że pró​bo​wał po​peł​nić sa​mo​bój​stwo. Tyle to wła​śnie zna​czy. Kre​tyn chciał się za​bić. – Nie​ko​niecz​nie… – To dla​cze​go nie spy​tał, co się sta​ło albo jak zna​lazł się w szpi​tal​nym łóż​ku? Ta lo​gi​ka po​wo​li do​cie​ra​ła do Lu​ca​sa. – Masz ra​cję.

– Przy​wieź tu z ła​ski swo​jej swój ty​łek, i to jak naj​szyb​ciej, za​nim ja po​dej​mę pró​bę mor​der​stwa. – Je​steś zde​ner​wo​wa​na. – Przy​pro​wa​dzasz mi na próg czło​wie​ka uza​leż​nio​ne​go od pro​chów, któ​ry przy oka​zji ma skłon​no​ści sa​mo​bój​cze. Ja​kiej re​ak​cji się spo​dzie​wa​łeś? – O kim te​raz mowa? – No, o Ja​re​dzie oczy​wi​ście! – Znam Ja​re​da od ma​łe​go i ni​g​dy nie miał pro​ble​mów z nar​ko​ty​ka​mi, to jest, do​pó​ki nie po​ja​wi​ła się w jego ży​ciu ta mło​da dzi​wacz​ka. – Co chcesz przez to po​wie​dzieć? – Że to ona wpa​ko​wa​ła go w ta​ra​pa​ty. To ona jest nar​ko​man​ką. Tym ra​zem do An​nie mu​sia​ły do​trzeć sło​wa przy​ja​cie​la. Nie​kon​se​kwent​ne za​‐ cho​wa​nie Al​thei, zmien​ne na​stro​je, fi​zycz​ne wska​zów​ki, że coś nie jest w po​rząd​‐ ku. Czyż​by Lu​cas miał ra​cję? Je​śli tak, to ona sama wpu​ści​ła za​gro​że​nie pod swój dach. – Już je​stem w tak​sów​ce, jadę do was – po​wie​dział Lu​cas. An​nie ru​szy​ła z po​wro​tem do sali Ja​re​da. Prze​śla​do​wa​ło ją wra​że​nie, że o czymś za​po​mnia​ła. Idąc ko​ry​ta​rzem, wstrzy​my​wa​ła od​dech i sta​ra​ła się nie pa​‐ trzeć na tych okrop​nie cho​rych lu​dzi. Przez cały ra​nek drzwi od​dzia​łu ra​tun​ko​we​‐ go nie​ustan​nie się otwie​ra​ły, wpusz​cza​jąc nie​prze​rwa​ny stru​mień istot ludz​kich na no​szach. Skrę​ci​ła do re​cep​cji po​go​to​wia i za​ży​czy​ła so​bie roz​mo​wy z sio​strą prze​‐ ło​żo​ną. – Obu​dził się, wi​dzi pani? – Tak. – Więc nie musi tu być. Już nie jest przy​pad​kiem dla od​dzia​łu ra​tun​ko​we​go. Pie​lę​gniar​ka unio​sła brew. – To le​ka​rze de​cy​du​ją o tym, kto gdzie leży. – Ale czy nie zaj​mu​je miej​sca, nie zu​ży​wa waż​nych środ​ków? – Dys​po​nu​je​my wy​star​cza​ją​cą prze​strze​nią, per​so​ne​lem, mamy le​kar​stwa. – W moim kra​ju… – Znam się na swo​jej pra​cy, pro​szę pani. A te​raz pro​szę usiąść albo wyjść. An​nie od​da​li​ła się od re​cep​cji, zło​rze​cząc ci​cho, ale po chwi​li wró​ci​ła i za​sta​ła tam pięk​ną al​gier​ską pie​lę​gniar​kę, któ​ra miło się uśmie​cha​ła. – Niech pani po​słu​cha – po​wie​dzia​ła An​nie. – Nie chcę ni​ko​mu utrud​niać ży​cia, ale to jest od​dział ra​tun​ko​wy. Wiem, jak to funk​cjo​nu​je. To tu we​zwa​li​ście mnie w środ​ku nocy trzy lata temu, żeby za​wia​do​mić, że mój mąż nie żyje.

Ja​re​da nie​zwłocz​nie prze​nie​sio​no na od​dział dla re​kon​wa​le​scen​tów. An​nie szła za łóż​kiem na kół​kach do win​dy i wje​cha​ła na czwar​te pię​tro. Wzrok uciekł jej w stro​nę ko​ry​ta​rza, któ​rym pro​wa​dzo​no ją tam​tej nocy. Na sa​mym koń​cu znaj​do​‐ wa​ło się bar​dzo zim​ne po​miesz​cze​nie. Tam, w chłod​ni, zi​den​ty​fi​ko​wa​ła cia​ło John​‐ ny’ego. Trzę​sła się tak bar​dzo i tak gwał​tow​nie, że mu​sie​li ją przy​trzy​mać. Ry​cza​ła i wyła jak zra​nio​ne zwie​rzę. Lała łzy bólu i roz​pa​czy. Przede wszyst​kim pła​ka​ła nad sobą. Ta jed​na sala była świad​kiem pierw​sze​go i ostat​nie​go ta​kie​go jej wy​bu​chu pła​czu. Opu​ści​ła kost​ni​cę opa​no​wa​na i zde​cy​do​wa​na sku​pić się na chłop​cach, na tym, co im po​wie i jak to zro​bi. Nowy po​kój Ja​re​da miał bia​łe ścia​ny i okno. W łóż​ku obok spał nie​du​ży czar​no​‐ skó​ry czło​wie​czek z ban​da​żem na gło​wie. Usia​dła przy Ja​re​dzie. Nie wie​dzia​ła, co mó​wić, a cze​go nie. Lu​cas po​wi​nien za chwi​lę przy​je​chać. Za​sta​na​wia​ła się, gdzie się po​dzia​ła Al​thea. Ja​red miał za​ci​śnię​te po​wie​ki, z cze​go wno​si​ła, że nie ma ocho​‐ ty na jej to​wa​rzy​stwo. Zda​wa​ła so​bie spra​wę, jak cięż​ko przy​cho​dzi​ło jej roz​ma​wia​‐ nie z nie​któ​ry​mi ludź​mi. Po​zwa​la​ła sło​wom z im​pe​tem wy​peł​niać próż​nię, co nie​‐ któ​rych ba​wi​ło, ale nie Ja​re​da. Nie był zresz​tą je​dy​ny. An​nie czę​sto wy​czu​wa​ła u zna​jo​mych John​ny’ego cień obo​jęt​no​ści w sto​sun​ku do sie​bie, a może i go​rzej: nie​chę​ci. Być może bra​ko​wa​ło jej po​lo​tu. Może nie po​tra​fi​ła się od​na​leźć w pa​ry​‐ skiej śmie​tan​ce. Oczy​wi​ście mo​gło to też być złu​dze​nie, wy​ni​ka​ją​ce z jej bra​ku pew​no​ści sie​bie. Te onie​śmie​la​ją​ce przy​ję​cia… John​ny błysz​czał, pu​sząc się dum​nie jak paw, ko​bie​ty nie od​ry​wa​ły od nie​go wzro​ku, a on nie zwra​cał na żonę uwa​gi ani przez se​kun​dę. Dla​cze​go na​gle tyl​ny​mi drzwia​mi wdzie​ra​ła się w jej ser​ce go​‐ rycz – bo Ja​red miał za​mknię​te oczy? – Po​trze​bu​jesz cze​goś? – spy​ta​ła bez​ce​re​mo​nial​nie, lek​ce​wa​żąc fakt, że Ja​red mógł​by spać. – Ko​nam z gło​du – od​parł, nie otwie​ra​jąc oczu. – Po​pro​szę pie​lę​gniar​kę – od​po​wie​dzia​ła. Spy​ta​ła per​so​nel, czy Ja​red może coś zjeść, po czym przy​po​mnia​ła so​bie, że nie za​dzwo​ni​ła do Loli. W dro​dze do au​to​ma​tu mi​ja​ła po​kój pie​lę​gnia​rek i na​gle usły​‐ sza​ła, że ktoś ją woła. – Ma​da​me Ro​land? Po​de​szła do ba​rier​ki. – Słu​cham? – po​wie​dzia​ła, za​kła​da​jąc, że wy​tro​pi​ła ją Lola. Za​żar​to​wa​ła, opie​ra​‐ jąc łok​cie na ba​rier​ce: – Jed​ne​go bur​ge​ra, s’il vous pla​ît. – Pro​szą pa​nią na dół, na od​dział ra​tun​ko​wy – po​in​for​mo​wa​ła sio​stra. – Już tam by​li​śmy – oznaj​mi​ła bez​tro​sko An​nie, któ​ra po​sta​no​wi​ła, że za​przy​‐

jaź​ni się z per​so​ne​lem na tym pię​trze. – Pa​cjen​ta prze​nie​sio​no tu, do sali czte​ry​sta dwa. Pie​lę​gniar​ka mó​wi​ła wol​no, jak​by chcia​ła się upew​nić, że in​for​ma​cja do​trze do ad​re​sat​ki. – Cho​dzi o ko​goś, kogo przy​wieź​li przed chwi​lą. Ko​lej​ny przy​pa​dek – po​wie​‐ dzia​ła. Przed ocza​mi An​nie sta​nął przej​rzy​sty ob​raz, kla​row​niej​szy niż co​kol​wiek, co w ży​ciu wi​dzia​ła. Zo​ba​czy​ła wy​raź​nie jed​ne​go z syn​ków, któ​re​go​kol​wiek, z roz​trza​‐ ska​ną czasz​ką, lewą stro​ną twa​rzy w po​sta​ci krwa​wej mia​zgi z po​kru​szo​nych ko​ści i nad​pa​lo​ne​go cia​ła; zmarł w dro​dze do szpi​ta​la jak John​ny. – Czy cho​dzi o moje dziec​ko!? – wrza​snę​ła. Pie​lę​gniar​ka ze​rwa​ła się na rów​ne nogi, otwo​rzy​ła sze​rzej oczy i od​po​wie​dzia​ła szyb​ko: – Nie mó​wi​li. – Wska​za​ła pal​cem win​dę. – Trzy pię​tra w dół i w lewo. An​nie pu​ści​ła się sprin​tem przez ko​ry​tarz, wci​snę​ła gu​zik win​dy, po czym zmie​ni​ła zda​nie i zbie​gła po scho​dach. Ser​ce cią​ży​ło jej w pier​si jak głaz, cia​łem wstrzą​sa​ły dresz​cze pa​ni​ki. Ści​ga​ły ją wi​zje mar​twe​go Ma​xen​ce’a, Pau​la, Lau​ren​ta. Wszy​scy mar​twi. Do​tar​ła na par​ter, po​pę​dzi​ła ku re​cep​cji i wy​krzy​cza​ła swo​je na​zwi​sko. – Ro​land, An​nie Ro​land! Ktoś mnie wzy​wał! Sio​stra prze​ło​żo​na na​tych​miast ją roz​po​zna​ła i wznio​sła oczy ku nie​bu. – Tyl​ko nie ona! – rzu​ci​ła do pięk​nej pie​lę​gniar​ki. – Chy​ba mamy pra​co​wi​ty po​ra​nek? – za​gad​nę​ła ślicz​na i z jej spo​ko​ju An​nie w lot od​ga​dła, że o co​kol​wiek cho​dzi, jej chłop​com nic nie za​gra​ża. Po​czu​ła wiel​ką ulgę. Po po​licz​kach po​pły​nę​ły łzy, któ​rych na​wet nie chcia​ło jej się wy​cie​rać. Cał​‐ kiem się uspo​ko​iła, kie​dy po​in​for​mo​wa​no ją, że parę mi​nut temu przy​wie​zio​no pew​ną de​mo​isel​le, któ​ra ock​nąw​szy się w szpi​ta​lu, po​pro​si​ła wła​śnie o za​wia​do​mie​‐ nie An​nie. Rze​czo​ną de​mo​isel​le, rzecz ja​sna, była Al​thea. Al​thea, któ​ra stra​ci​ła przy​‐ tom​ność o prze​czni​cę od szpi​ta​la po, jak do​no​sił ra​port, ro​ze​bra​niu się nie​mal do naga po​środ​ku ulicz​ne​go kier​ma​szu. An​nie wkro​czy​ła do sali na​bu​zo​wa​na od ad​re​na​li​ny. Jed​nak na wi​dok dziew​czy​‐ ny sta​nę​ła jak wry​ta. Al​thea na szpi​tal​nym łóż​ku wy​glą​da​ła kru​cho i bez​bron​nie jak świe​żo wy​klu​te pi​skląt​ko. Mia​ła pod​pię​tą kro​plów​kę – z wo​recz​ka ka​pał przej​rzy​sty płyn. An​nie za​sta​na​wia​ła się kie​dyś, dla​cze​go ni​g​dy nie wi​dzia​ła Al​thei bez swe​tra czy kurt​ki, a te​raz od​po​wiedź sta​ła się ja​sna. Kusa szpi​tal​na ko​szu​la bez rę​ka​wów ujaw​nia​ła wszyst​ko i An​nie zro​bi​ło się sła​bo na wi​dok nie​moż​li​wej chu​do​ści ra​‐

mion dziew​czy​ny. Poza nimi w po​ko​ju była jesz​cze pie​lę​gniar​ka, wy​so​ka i tęga jak drwal, za​pi​su​ją​ca coś w kar​cie cho​ro​by. Może An​nie po​win​na była współ​czuć dziew​czy​nie i może na​wet po​ja​wi​ła się w niej iskier​ka em​pa​tii, ale przede wszyst​‐ kim czu​ła się oszu​ka​na i wście​kła. Pew​nie to kwe​stia na​głe​go spad​ku po​zio​mu ad​‐ re​na​li​ny, ale w tej chwi​li była go​to​wa za​tłuc Al​theę na śmierć. Teo​ria Lu​ca​sa, ja​ko​‐ by to ta dziew​czy​na wcią​gnę​ła Ja​re​da w nar​ko​ty​ki, mia​ła ręce i nogi. Obo​je mło​dzi, z prze​szło​ścią peł​ną pro​ble​mów, pro​szą​cy się o uwa​gę jak para za​nie​dba​nych dzie​‐ wię​cio​lat​ków. Wpu​ści​ła ich do swo​je​go ży​cia, pró​bo​wa​ła oto​czyć opie​ką i tak jej się od​wdzię​cza​ją? Obo​je za​cho​wy​wa​li się, jak​by to ona była trud​na, jak​by to ona była wrzo​dem na tył​ku. – Dla​cze​go tu, do cho​le​ry, tra​fi​łaś? – spy​ta​ła lo​do​wa​tym to​nem. Ma​syw​na pie​lę​gniar​ka zro​bi​ła krok w stro​nę An​nie i sta​nę​ła z rę​ka​mi za​ło​żo​ny​‐ mi na po​tęż​nych pier​siach. – Do​uce​ment, spo​koj​nie – ostrze​gła. – To był cięż​ki po​ra​nek – wy​ce​dzi​ła przez zęby upo​mnia​na, ale sio​stra ani my​‐ śla​ła odejść, wy​raź​nie nie​prze​ko​na​na co do do​brych in​ten​cji pani Ro​land. – Będę spo​koj​na – mu​sia​ła za​pew​nić An​nie, za​nim tam​ta wresz​cie się ru​szy​ła. An​nie obe​‐ szła straż​nicz​kę, przy​sia​dła na łóż​ku Al​thei i opa​no​wa​na spy​ta​ła: – Co ci się sta​ło? Al​thea pa​trzy​ła przed sie​bie szkla​nym wzro​kiem. – Ja​red? – Ja​red już na cho​dzie, ma się wspa​nia​le – uspo​ko​iła ją. Oczy Al​thei po​ja​śnia​ły i An​nie na​gle zro​bi​ło się żal dziew​czy​ny. – Oka​zu​je się, że nic mu nie jest – do​da​‐ ła. – Śpiącz​ka nie trwa​ła dłu​go. Miał szczę​ście, su​kin​syn. Ale​śmy się na​je​dli stra​‐ chu. – Zmu​si​ła się do śmie​chu. – Wła​śnie po​że​ra szpi​tal​ny lunch, zda​je się, że ra​‐ zem z tacą. Al​thea nie ode​zwa​ła się, ale jej cia​łem za​czął wstrzą​sać szloch. An​nie z ocią​ga​‐ niem po​gła​ska​ła ją po ko​ści​stej dło​ni. – No już, ze wszyst​ki​mi już do​brze – po​cie​sza​ła, ale z Al​theą wca​le nie było do​‐ brze, to jed​no było oczy​wi​ste. Jej ręce, ra​mio​na, klat​ka pier​sio​wa wy​glą​da​ły strasz​‐ nie. To efekt nar​ko​ty​ków, wszyst​ko sta​ło się ja​sne. Od po​cząt​ku w syl​wet​ce Al​thei było coś, co bu​dzi​ło gro​zę, co róż​ni​ło ją od in​nych lu​dzi, coś nie w po​rząd​ku, ale An​nie nie wie​dzia​ła co to. A może wo​la​ła tego nie do​strze​gać. – Le​ka​rze chcą Ja​re​‐ da tu na tro​chę za​trzy​mać, po​ro​bić ba​da​nia, a po​tem tra​fi na od​wyk, je​śli będę mia​ła co​kol​wiek do po​wie​dze​nia – oznaj​mi​ła. Przyj​rza​ła się rę​kom Al​thei w po​szu​‐ ki​wa​niu śla​dów wkłuć, choć w su​mie po co? Nie wszyst​kie nar​ko​ty​ki się wstrzy​ku​‐

je. Czy gdzieś pod jej da​chem ukry​te były pro​chy, w ja​kiejś szu​fla​dzie poza za​się​‐ giem chłop​ców? W ja​kiejś czę​ści mó​zgu go​rącz​ko​wo ob​my​śla​ła, jak po​zbyć się Al​‐ thei i Ja​re​da spod wła​sne​go da​chu. Była go​to​wa na wszyst​ko. Jed​nak resz​ta jej je​ste​stwa krzy​cza​ła coś zgo​ła od​mien​ne​go. Nie sły​sza​ła do​‐ kład​nie co to, ale w żo​łąd​ku czu​ła ucisk i strasz​li​wą pust​kę. – To ostrze​że​nie dla was oboj​ga – po​wie​dzia​ła. – Obo​je mu​si​cie iść na od​wyk. – Nie bra​łam nar​ko​ty​ków – szep​nę​ła Al​thea. An​nie uśmiech​nę​ła się cy​nicz​nie. – Ja​sne, skąd! – Nie wy​kry​li​śmy obec​no​ści nar​ko​ty​ków – po​twier​dzi​ła pie​lę​gniar​ka sier​żant. Od​czy​ta​ła za​pis z kar​ty: – Od​wod​nie​nie, wy​czer​pa​nie, a przede wszyst​kim za​gło​‐ dze​nie. Wy​glą​da jak ofia​ra obo​zu kon​cen​tra​cyj​ne​go. An​nie po​sła​ła sio​strze spoj​rze​nie ostre jak szty​let i od​wró​ci​ła się do Al​thei. Wzię​ła głę​bo​ki wdech. – Nie wy​kry​to nar​ko​ty​ków… – po​wtó​rzy​ła jak echo, po czym za​jąk​nę​ła się z prze​ra​że​niem: – Mój… mój dom to nie jest… obóz! – Głos jej się za​ła​mał i choć pró​bo​wa​ła po​wstrzy​mać pa​lą​ce łzy, i tak po​cie​kły jej z oczu. – Waga czter​dzie​ści pięć ki​lo​gra​mów – do​rzu​ci​ła pie​lę​gniar​ka. – Jaw​ny przy​pa​‐ dek ano​re​xia ne​rvo​sa. I to po​waż​ny. Bar​dzo cho​ra ta pani dziew​czy​na. Wi​dać, że cią​‐ gnie się to od dłuż​sze​go cza​su. – My​śla​łam, że je​steś na die​cie! – An​nie wrza​snę​ła, bo nie po​tra​fi​ła opa​no​wać gło​su. Al​thea pró​bo​wa​ła ją uspo​ko​ić szep​tem: – To nie two​ja wina. – Ale wie​dzia​łam, że nie jesz. Wie​dzia​łam prze​cież! – To wszyst​ko moja wina. – Wi​dzia​łam to – szlo​cha​ła An​nie. – Wi​dzia​łam i nie zmu​si​łam cię do je​dze​nia. – To tak by nic nie dało. – Ja… Nie ro​zu​miem – ra​mio​na An​nie trzę​sły się od pła​czu. – Ja też nie – po​wie​dzia​ła Al​thea, sła​bo krę​cąc gło​wą. – Też nie. – Ale mia​łaś świa​do​mość tego, co się dzie​je? Dziew​czy​na za​wa​ha​ła się. – Tak jak​by. Za​mil​kły obie. An​nie chwy​ci​ła Al​theę za rękę. – Bar​dzo cię prze​pra​szam. – Ale Ja​red wyj​dzie z tego?

An​nie wy​dmu​cha​ła nos. – Oka​zu​je się, że to tyl​ko nar​ko​ty​ki. Pew​nie z was dwoj​ga to on jest mimo wszyst​ko w lep​szym sta​nie. – Tak so​bie my​śla​łam – po​wie​dzia​ła Al​thea, po czym na chwi​lę urwa​ła, od​wra​‐ ca​jąc wzrok – że może po​win​nam wró​cić do domu. – Ja​sne, bez dwóch zdań! – An​nie po​de​rwa​ła się na nogi. – W tej chwi​li za​bie​‐ ram cię do domu. Wy​no​si​my się z tej nory. – Ho​spi​ta​li​za​cja obo​wiąz​ko​wa – wtrą​ci​ła się pie​lę​gniar​ka, któ​ra naj​wy​raź​niej była sa​dyst​ką i nie prze​ga​pi​ła ani se​kun​dy przed​sta​wie​nia. – Cho​dzi mi o po​wrót do domu, do Sta​nów. An​nie z po​wro​tem usia​dła na łóż​ku. Wie​dzia​ła, co za​raz po​wie, jak rów​nież, że bę​dzie ża​ło​wa​ła swo​ich słów. – Twój dom jest tu​taj – za​pew​ni​ła spo​koj​nym gło​sem z pew​no​ścią w spoj​rze​‐ niu. – My je​ste​śmy two​ją ro​dzi​ną. Tro​chę po​pa​pra​ną, ow​szem, ale jed​nak ro​dzi​ną. – Boję się wró​cić do mat​ki. Chy​ba tam mi się nie po​pra​wi. An​nie si​li​ła się na hu​mor, jed​no​cze​śnie zda​jąc so​bie spra​wę, że ko​pie pod sobą cho​ler​nie głę​bo​ki dół, ale pew​ne rze​czy mu​sia​ły się wy​da​rzyć, in​nych nie dało się od​wró​cić; pew​ne sło​wa mu​sia​ły paść, inne niech na za​wsze zo​sta​ną nie​wy​po​wie​‐ dzia​ne. – Cóż, je​stem o wie​le za mło​da, ale pro​szę, uwa​żaj mnie za swo​ją tym​cza​so​wą, nie​do​sko​na​łą mat​kę. Al​thea spoj​rza​ła na nią czy​sty​mi ocza​mi, ocza​mi peł​ny​mi świa​tła, lśnią​cy​mi pro​my​ka​mi na​dziei, i po​wie​dzia​ła ci​cho: – Dzię​ku​ję. • Dzię​ki se​ria​lo​wi Ostry dy​żur Lola wie​dzia​ła, że każ​da mi​ja​ją​ca mi​nu​ta może ozna​‐ czać nie​od​wra​cal​ne zmia​ny w mó​zgu Ja​re​da. Po​spiesz​nie po​ru​sza​ła się po domu, ście​ląc łóż​ka dzie​ci i zbie​ra​jąc z pod​łóg tyle brud​nych skar​pet, że za​peł​ni​ły nie​mal całą nie​du​żą ma​chi​ne à la​ver, pral​kę. Po​tem uzbro​iła się w bu​tel​kę de​ter​gen​tu Mon​‐ sieur Pro​pre i wy​szo​ro​wa​ła na błysk obie ła​zien​ki. Pra​co​wa​ła, jak​by była wy​na​ję​tą na akord go​spo​sią – po​wie​dział​by Mark. Lu​bi​ła sprzą​tać dom. Lub ra​czej – lu​bi​ła sprzą​tać ten dom. Ten dom miał at​mos​fe​rę i du​cha, ina​czej niż przy​po​mi​na​ją​cy zbyt wy​staw​ny tort we​sel​ny bu​dy​nek, któ​ry Mark pom​pa​tycz​nie okre​ślał mia​nem re​zy​den​cji. Skoń​czy​ła po​rząd​ki, na​la​ła do wan​ny pły​nu do ką​pie​li i bar​dzo go​rą​cej wody.

Przy​nio​sła do ła​zien​ki świecz​ki i za​pa​li​ła je, jed​ną po dru​giej, my​śląc o Ja​re​dzie, od​ma​wia​jąc przy każ​dym pło​my​ku kró​ciut​ką hin​du​ską mo​dli​twę. Usta​wi​ła świe​ce wo​kół wan​ny, na umy​wal​ce po​sta​wi​ła te​le​fon, ro​ze​bra​ła się i za​nu​rzy​ła się w pa​ru​‐ ją​cej wo​dzie. Pła​wiąc się w bą​bel​kach, ćwi​czy​ła pra​nicz​ny od​dech i wy​obra​ża​ła so​‐ bie ozdro​wie​nie Ja​re​da, sku​pia​jąc się na nie​bie​sko​zie​lo​nej ko​lo​ry​sty​ce i wy​sy​ła​jąc chło​pa​ko​wi uzdra​wia​ją​ce my​śli. Wy​ję​ła ręce z wody i przyj​rza​ła się uwol​nio​nym od ty​ra​nii akry​lu pa​znok​ciom. Nędz​ne ki​ku​ty sta​no​wią​ce za​koń​cze​nie pal​ców były już tyl​ko przy​krym wspo​mnie​niem – obec​nie mia​ła pa​znok​cie krót​kie, czy​ste i na​tu​ral​‐ ne. Za​sta​na​wia​ła się, dla​cze​go mu​sia​ła wy​glą​dać per​fek​cyj​nie dla Mar​ka. Czy na​‐ praw​dę tego od niej wy​ma​gał? Prze​sta​ła już pa​so​wać do wła​snej wi​zji Loli do​sko​‐ na​łej. Kil​ka mie​się​cy sto​ło​wa​nia się u An​nie i już przy​ty​ła co naj​mniej o pięć kilo; były to ki​lo​gra​my po​trzeb​ne jej or​ga​ni​zmo​wi, żeby mog​ła po​czuć się nor​mal​nie i praw​dzi​wie. Au​ten​tycz​ność sta​ła się mo​ty​wem prze​wod​nim jej ży​cia. Au​ten​tycz​‐ ność jako prze​ci​wień​stwo per​fek​cji. An​nie po​mo​gła jej ob​ciąć reszt​ki czar​nych koń​‐ có​wek, a nie​far​bo​wa​ne wło​sy od​ra​sta​ły nie​sfor​nie, ster​cząc na wszyst​kie stro​ny jak wie​cheć sło​my. Cie​ka​wie było ob​ser​wo​wać, jak odar​ta ze sztucz​no​ści twarz tra​ci na ko​bie​co​ści, a sta​je się bar​dziej dziew​czę​ca. Sia​tecz​ka wo​kół oczu i ust nie zni​kła co praw​da, ale prze​sta​ła jej prze​szka​dzać. Zmarszcz​ki do​da​ją uro​ku, jak twier​dzi​ła An​nie. Po​nie​waż jej bu​zia się za​okrą​gli​ła, a brwi mia​ły rów​nież na​tu​ral​ny od​cień blond, wy​raz twa​rzy Loli zła​god​niał. Może wy​glą​da​ła prze​cięt​niej, ale też o nie​bo spo​koj​niej. Nie​wie​le było ele​men​tów jej daw​nej uro​dy, do któ​rych chcia​ła​by po​wró​‐ cić. Po​do​bał jej się obec​ny wy​gląd. Ale co po​wie Mark? Nie tyl​ko jej apa​ry​cja ule​gła zmia​nie. Zu​peł​nie ina​czej się czu​ła. W Pa​ry​żu wie​‐ dzia​ła, że coś po​tra​fi, była bar​dziej sku​pio​na, sil​niej​sza, nie​za​leż​na. Przy​pusz​czal​‐ nie mia​ło to zwią​zek z sek​su​al​nym unie​sie​niem do​zna​wa​nym w doj​rza​łym wie​ku trzy​dzie​stu dzie​wię​ciu lat z męż​czy​zną, któ​ry naj​wy​raź​niej zo​stał ze​sła​ny na ten ziem​ski pa​dół wy​łącz​nie w celu da​wa​nia jej roz​ko​szy. To by się Mar​ko​wi ra​czej nie spodo​ba​ło. Po ką​pie​li wy​tar​ła się w za​pa​ro​wa​nej ła​zien​ce i pod​kra​dła An​nie tro​chę crème pour le corps, kre​mu do cia​ła, z do​dat​kiem Cha​nel No 5. An​nie ku​pi​ła ten krem za​le​‐ d​wie dzień wcze​śniej, kie​dy wszyst​ko było do​brze, kie​dy bez​tro​ska była na miej​scu. Wło​ży​ła ulu​bio​ne la​wen​do​we leg​gin​sy i pa​su​ją​cy do nich T-shirt. Ostat​nio ogra​ni​‐ czy​ła gar​de​ro​bę do ciu​chów, w któ​rych dało się wy​ko​nać kwiat lo​to​su. Wła​śnie wkła​da​ła skar​pet​ki, kie​dy za​dźwię​czał te​le​fon. – Ja​red się wy​li​że – po​in​for​mo​wa​ła An​nie szyb​ko. – Prze​pra​szam, że nie za​‐

dzwo​ni​łam wcze​śniej. Wy​bu​dził się ja​kąś go​dzi​nę temu, ale mamy tu czy​ste sza​‐ leń​stwo. Lola po​czu​ła, jak roz​luź​nia​ją jej się spię​te mię​śnie grzbie​tu. – Jak on się czu​je? – Ro​bią jesz​cze ja​kieś ba​da​nia, ale jak na ra​zie wszyst​kie wy​ni​ki są do​bre. – An​‐ nie mó​wi​ła tak, jak​by była wy​cień​czo​na. – Nie uwie​rzysz, ale obec​nie naj​waż​niej​sze py​ta​nie nie brzmi: „Jak on się czu​je?”, ale „Jak się czu​je ona?”. – Kto? – Al​thea – od​po​wie​dzia​ła An​nie sła​bo. – Też jest w szpi​ta​lu, pię​tro wy​żej nad Ja​‐ re​dem. Po​dej​rze​wam, że emo​cje zwią​za​ne ze sta​nem Ja​re​da po​pchnę​ły wszyst​ko na​przód. Słu​chaj – na chwi​lę za​wie​si​ła głos – le​ka​rze twier​dzą, że Al​thea jed​ną nogą jest już na tam​tym świe​cie. Ze​mdla​ła na uli​cy w po​bli​żu szpi​ta​la. Mó​wią, że rzad​ko spo​ty​ka się tak po​waż​ne od​wod​nie​nie. Poza tym jest kom​plet​nie nie​do​ży​‐ wio​na. Lolu, ja… – To ano​rek​sja. Wcze​śniej czy póź​niej mu​sia​ło do tego dojść. Wie​dzia​ły​śmy o tym. – Wca​le nie wie​dzia​ły​śmy! Ja z całą pew​no​ścią nie mia​łam po​ję​cia! – krzyk​nę​ła An​nie. – Nie mia​łam bla​de​go po​ję​cia! – Cóż, ja wi​dzia​łam już wcze​śniej skut​ki ano​rek​sji. Nie​wie​le da się po​ra​dzić. – Mo​gły​śmy zro​bić mnó​stwo – pi​snę​ła An​nie – a po​win​ny​śmy były jesz​cze wię​‐ cej! – Przez dłuż​szą chwi​lę mil​cza​ły obie. – Masz ra​cję – ode​zwa​ła się wresz​cie An​‐ nie. – Wie​dzia​łam, że cier​pi na ja​kieś za​bu​rze​nie po​kar​mo​we. Jak mo​głam świa​do​‐ mie po​zwo​lić, żeby ro​bi​ła so​bie krzyw​dę? Lola szu​ka​ła słów po​cie​sze​nia. To był trud​ny po​ra​nek. An​nie uda​wa​ła twar​dą, ale w środ​ku trzę​sła się jak ga​la​re​ta. Było sły​chać, jak po​cią​ga no​sem. – By​łam tak za​ję​ta swo​imi spra​wa​mi – po​wie​dzia​ła w koń​cu. – Mia​łaś tyle kło​po​tów. A Ja​red i Al​thea są do​ro​śli. Po​mo​że​my jej. Nie wiem jesz​cze jak, ale po​mo​że​my jej i wyj​dzie na pro​stą. Znam masę ano… – Jest też pe​wien pro​my​czek – prze​rwa​ła jej An​nie. – Lu​cas zo​stał na noc! – Wy​glą​da​li​ście bar​dzo po​dej​rza​nie dziś rano. – Usły​sza​ła, że An​nie chi​cho​cze, i po raz ko​lej​ny nie mo​gła wyjść z po​dzi​wu nad da​rem przy​ja​ciół​ki, nad jej umie​‐ jęt​no​ścią od​ry​wa​nia się od ne​ga​tyw​nych emo​cji, ra​dze​nia so​bie z nimi. – Jak to się sta​ło? Jak było? – Mam ci tyle do opo​wie​dze​nia. Chwi​lo​wo at​mos​fe​ra jest dość na​pię​ta. Lu​cas wła​śnie przy​je​chał. Cho​dzi za​kło​po​ta​ny i za​wsty​dzo​ny, a co do​pie​ro ja! Tak czy ina​czej, przez całe przed​po​łu​dnie bie​ga​li​śmy od Ja​re​da do Al​thei i z po​wro​tem,

kry​zys goni kry​zys, więc nie było cza​su za​mie​nić choć słów​ka na ten te​mat. – Ja​kie to ro​man​tycz​ne! – W na​szym przy​pad​ku ra​czej por​no​gra​ficz​ne. – Tym le​piej. – Chcia​ła​bym zo​stać w szpi​ta​lu z Al​theą. Obie​ca​łam jej. – Nie ma spra​wy. Od​bio​rę dzie​ci ze szko​ły o czwar​tej, a do na​szych pa​cjen​tów wpad​nę póź​niej. Tak się cie​szę z po​wo​du cie​bie i Lu​ca​sa. – Prze​rwa​ło jej gło​śne stu​ka​nie do drzwi. – Za​cze​kaj chwi​lę – po​wie​dzia​ła. – Ktoś przy​szedł. Spo​dzie​wasz się pacz​ki? – Lola ze słu​chaw​ką zbie​gła po scho​dach. – Po​mo​że​my Al​thei i Ja​re​do​wi sta​nąć na nogi i wszy​scy będą żyli dłu​go i szczę​śli​wie, zo​ba​czysz. – Uży​ła obu rąk do otwie​ra​nia drzwi wej​ścio​wych, a słu​chaw​kę trzy​ma​ła przy​ci​śnię​tą ra​mie​niem do po​licz​ka. – Te​raz two​ja ko​lej, opo​wia​daj o tej dzi​kiej nocy – za​śmia​ła się, moc​no cią​gnąc za​ci​na​ją​ce się drzwi. – Jak wresz​cie… – Loli w koń​cu uda​ło się otwo​rzyć i jej cia​ło rap​tem zmie​ni​ło się w głaz. An​nie przy​wo​ła​ła ją z nie​po​ko​jem: – Lolu, je​steś? Ale Loli głos uwiązł w gar​dle. Do​bie​ga​ło ją sła​be: „Lolu? Co się dzie​je?”. Uda​ło jej się wy​krztu​sić: „Mu​szę… mu​szę koń​czyć”. Głos w słu​chaw​ce prze​szedł we wrzask. – Co się tam dzie​je!? Kto stoi w tych pie​przo​nych drzwiach? Mów do mnie! Lola zdą​ży​ła za​po​mnieć, jaki jest wy​so​ki i że musi pod​nieść wzrok, żeby spoj​‐ rzeć mu w oczy. – An​nie, to mój mąż – po​wie​dzia​ła. – Mark. Jest tu​taj… Mark… Jak ci się uda​ło? An​nie, mu​szę koń​czyć… – wy​du​si​ła z sie​bie i po​łą​cze​nie zo​sta​ło ze​rwa​ne. • Ja​red usi​ło​wał pod​nieść rękę, ale miał pod​pię​tą kro​plów​kę, więc opu​ścił ją z po​wro​‐ tem. Mó​wił sła​biut​kim gło​sem. Lu​cas mu​siał na​chy​lić się do nie​go, żeby usły​szeć wy​ja​śnie​nia chrze​śnia​ka. – Jed​no po​cią​gnę​ło za sobą dru​gie – tłu​ma​czył Ja​red. Lu​cas nie mógł nie za​py​tać. – Zro​bi​łeś to ce​lo​wo? – Co? – Przedaw​ko​wa​łeś, Ja​red. Chcia​łeś się za​bić? – Mia​łem zły dzień. – Zły dzień?! – wy​rwa​ło się Lu​ca​so​wi, a Ja​red przy​mknął oczy. Lu​cas zła​go​dził

ton, mó​wił te​raz nie​mal szep​tem. – Co do​kład​nie się wy​da​rzy​ło? – No więc… coś tam nie po​szło z Al​theą i wy​pi​łem za dużo po za​ży​ciu koki, a po​tem wzią​łem jesz​cze coś, co ja​kimś tra​fem wpa​dło mi w ręce. Na ogół wiem, kie​dy po​wie​dzieć stop. Spie​przy​łem spra​wę. – Kto cię wcią​gnął w nar​ko​ty​ki? Al​thea? – Uwierz mi, nie po​trze​bu​ję ni​czy​jej po​mo​cy, żeby wpa​ko​wać się w kło​po​ty. – Ale dla​cze​go? – Wiesz, jak to się dzie​je. – Nie, nie mam zie​lo​ne​go po​ję​cia – Lu​cas po​tarł oczy. – Opo​wiedz mi. – Po śmier​ci mamy. Chy​ba cho​dzi​ło mi o nowe do​świad​cze​nia, po​zna​wa​nie cze​goś. Nie je​stem ćpu​nem. Lu​ca​so​wi ści​snę​ło się gar​dło. – Nie tego pra​gnę​ła​by dla cie​bie mat​ka. – Mama nie żyje – Ja​red od​wró​cił wzrok. – I to się nie zmie​ni. To moja spra​wa. Ni​ko​mu nie ro​bi​łem krzyw​dy. Lu​cas chwy​cił chło​pa​ka za ra​mię. – Ale te​raz mnó​stwo osób się o cie​bie mar​twi. Mo​głeś się nie obu​dzić. – Wiesz, może nie chcę się że​gnać ze świa​tem, ale tak szcze​rze – czy ko​mu​kol​‐ wiek zro​bi róż​ni​cę, czy umrę te​raz, czy póź​niej? – Twój oj​ciec zmarł mło​do i są​dzę, że mia​ło to ogrom​ny wpływ na wszyst​kich, któ​rzy go ko​cha​li i na nim po​le​ga​li. Ja​red nie od​po​wie​dział. Przez chwi​lę obaj mil​cze​li. Lu​cas nie po​tra​fił zdo​być się na wy​zna​nie, jak bar​dzo zda​rze​nie do​tknę​ło jego sa​me​go. Z ko​lei nie na miej​scu by​ło​by wy​ty​ka​nie, że Ja​red zna​lazł so​bie fa​tal​ny mo​ment na po​dob​ny wy​skok. Lu​‐ cas się przy​gar​bił. Nie było cza​su, żeby po​ru​szyć z An​nie te​mat ich wspól​nej nocy, a od​no​sił wra​że​nie, że ona go uni​ka. – W do​dat​ku to, co zro​bi​łeś, już spo​wo​do​wa​ło la​wi​nę. Al​thea jest… w nie naj​lep​‐ szym sta​nie. Słu​chaj, nie chcę cię mar​twić, ale ze​mdla​ła na uli​cy. Zaj​mu​ją się nią na dole, na od​dzia​le ra​tun​ko​wym. Ja​red za​ci​snął pię​ści, ale był zbyt sła​by, by zmu​sić do po​słu​szeń​stwa ja​ki​kol​wiek inny mię​sień. – Co się sta​ło? – spy​tał ci​cho. Lu​cas nie miał ocho​ty za​głę​biać się w szcze​gó​ły. – To jesz​cze… nie​ja​sne. Cze​ka​my na dia​gno​zę. – Po​słu​chaj – po​wie​dział Ja​red. – Nie je​stem uza​leż​nio​ny. – Jesz​cze nie.

– Zga​dza się. Jesz​cze nie. Lu​ca​sa ogar​nął smu​tek. – Po​mo​gę ci, Ja​re​dzie. Do​brze o tym wiesz. – Wiem. Dzię​ki. An​nie wsu​nę​ła gło​wę do środ​ka i chrząk​nę​ła. – Lu​ca​sie, mogę cię na chwi​lę pro​sić? – Czy z Al​theą w po​rząd​ku? – do​bie​gło le​d​wo do​sły​szal​ne py​ta​nie Ja​re​da. Był bla​dy jak ścia​na. – Stan sta​bil​ny. Dali jej coś na sen i pom​pu​ją w nią pły​ny i inne rze​czy, któ​rych jej or​ga​nizm bar​dzo po​trze​bu​je. Na ra​zie się trzy​ma. Lu​ca​sie, wyj​dziesz na chwil​‐ kę? Gdy zna​leź​li się na ko​ry​ta​rzu, ode​zwa​ła się hi​ste​rycz​nym szep​tem: – Nie uwie​rzysz, ale chry​ja! No co za dzień! Wła​śnie przy​je​chał mąż Loli! Lu​cas uniósł brwi. – W koń​cu! Cze​mu tak dłu​go to trwa​ło? – O czym ty mó​wisz? To ja​kaś ma​sa​kra! Ona nie może z nim wal​czyć w po​je​‐ dyn​kę. Ma sys​tem obron​ny nowo na​ro​dzo​ne​go ko​ciąt​ka. Mu​szę pę​dzić do domu, i to już! Mo​żesz mieć oko na Ja​re​da i Al​theę? Po​ja​dę do domu spraw​dzić, czy Lola nie po​trze​bu​je mo​jej po​mo​cy i… – An​nie po​pa​trzy​ła na nie​go sze​ro​ko otwar​ty​mi ocza​mi. – Dzie​ci! Ostat​nie, cze​go nam po​trze​ba, to do​rzu​cić do tego wszyst​kie​go dzie​cia​ki! Lu​cas przy​glą​dał się jej, wresz​cie coś mu za​świ​ta​ło. – Cze​go ode mnie ocze​ku​jesz? – spy​tał z re​zy​gna​cją. – Od​bierz dzie​ci ze szko​ły o czwar​tej, po​tem idź​cie do żłob​ka, dzie​cia​ki po​ka​żą ci, gdzie to jest, i od​bierz​cie Si​mo​na. I pod żad​nym po​zo​rem nie przy​pro​wa​dzaj ich do domu! – Vra​iment, do​praw​dy? A niby do​kąd mam je za​brać? – Bo ja wiem. Do sie​bie? – Całą piąt​kę? Je ne peux pas, nie mogę. – Na jego twa​rzy ma​lo​wa​ła się nie​chęć, bo An​nie na​gle wbi​ła wzrok w jego oczy. – Je​steś mi to wi​nien – szep​nę​ła. – Czy ze​szłej nocy nie za​ofe​ro​wa​łam ci naj​cu​‐ dow​niej​sze​go w ży​ciu sek​su? – Pa​trzy​ła na nie​go z pro​mien​nym uśmie​chem. – Chwi​la mo​ment – Lu​cas po​czuł w ser​cu ra​dość, ale na ze​wnątrz przy​brał wiel​‐ ce ura​żo​ny ton: – Są​dzi​łem, że to ja to​bie… Ale ona już bie​gła da​lej.

M

26

ark stał w pro​gu. Może się nie uśmie​chał, ale nie ki​piał też zło​ścią. Był gład​ko ogo​lo​ny i ubra​ny z naj​wyż​szą sta​ran​no​ścią. Czy przy​le​ciał z tą jed​ną nie​wiel​ką tor​bą od Her​mèsa, bez pro​ble​mu miesz​czą​cą się w schow​ku nad jego miej​scem w pierw​szej kla​sie? Czy za​re​zer​wo​wał już bi​le​ty po​wrot​ne dla nich wszyst​kich? A może za​mie​rzał za​brać dzie​ci, a ją zo​sta​wi w Pa​ry​żu? Od​ru​cho​wo szu​ka​ła u nie​go na​pię​cia w mię​śniach żu​chwy, zer​k​nę​ła w oczy, wy​pa​tru​jąc chłod​‐ ne​go bły​sku cza​ją​ce​go się gnie​wu, ale za​miast tego zna​la​zła nie​zna​ne do​tąd znu​że​‐ nie, któ​re przy​pi​sa​ła zmę​cze​niu po​dró​żą i zmia​nie cza​su. Co dziw​ne, ra​czej cie​szył się spo​tka​niem, niż trium​fo​wał. Ser​ce po​de​szło Loli do gar​dła. – Nie wpu​ścisz mnie? – po​wie​dział Mark. To wła​ści​wie nie było py​ta​nie. Lola po​ma​łu od​su​nę​ła się z przej​ścia. Wi​dzia​ła ab​surd sy​tu​acji jak na dło​ni. Wy​obra​ża​ła so​bie z naj​drob​niej​szy​mi szcze​gó​ła​mi, jak mąż jej szu​ka, ale nie przy​go​to​wa​ła się na to, że ją od​naj​dzie. We​szła za nim do domu, czu​jąc w gło​wie pust​kę. Za​trzy​mał się w ko​ry​ta​rzu, przy​glą​da​jąc się ko​lek​cji an​tycz​nych lu​ster wszel​kich roz​mia​rów i kształ​tów i żół​‐ tym ścia​nom wy​ma​lo​wa​nym w na​iw​ne sło​necz​ka. Cze​kał w miej​scu, aż zo​rien​to​‐ wa​ła się, że wy​pa​da po​pro​wa​dzić go do sa​lo​nu. Na​tych​miast za​czę​ła pa​trzeć na dom ocza​mi przy​by​sza. Sa​lon był zbyt mrocz​ny, przy​tła​cza​ją​cy z po​wo​du nad​mia​‐ ru an​tycz​nych me​bli i ak​sa​mit​nych za​słon, za​nad​to fran​cu​ski w cha​rak​te​rze. – Na​pi​jesz się cze​goś? – za​pro​po​no​wa​ła. Czy po​pro​si o coś do pi​cia, ro​dzaj na​‐ po​ju, ton gło​su męża – wszyst​ko to mo​gło sta​no​wić znak. Omio​tła wzro​kiem ścia​‐ ny, sta​ra​jąc się zna​leźć gdzieś siłę i zdro​wy roz​są​dek An​nie. Jej wła​sne ją za​wo​dzi​‐ ły. Mark prze​cha​dzał się po​wo​li po po​ko​ju, oglą​da​jąc przed​mio​ty z dy​stan​sem, jak​‐ by zwie​dzał dru​go​rzęd​ne mu​zeum. Ni​cze​go nie do​ty​kał, z cze​go Lola się cie​szy​ła, bo to był​by za​mach na osto​ję An​nie. Tak bar​dzo ża​ło​wa​ła, że w ogó​le go wpu​ści​ła. Strasz​ne było też to, że już czu​ła się okrop​nie po​bi​ta przez jego mil​czą​cą dez​apro​‐ ba​tę. Od​wró​cił się ku niej, przyj​rzał się, po czym prze​krzy​wił gło​wę z wy​ra​zem roz​‐ ba​wie​nia w oczach. – Wy​glą​dasz ina​czej. – Nie brzmia​ło to ani jak kry​ty​ka, ani jak kom​ple​ment. – Mam na​dzie​ję, że to pe​ru​ka – po​wie​dział, wska​zu​jąc jej fry​zu​rę. Ulga chłod​ną falą za​la​ła jej cia​ło; uśmiech​nę​ła się. Ta​kie miał po​czu​cie hu​mo​ru. Prze​cze​sa​ła pal​ca​mi blond wło​sy. – Po​zwo​li​łam im od​ro​snąć. To mój na​tu​ral​ny ko​lor.

– Kto tu miesz​ka? – chciał wie​dzieć Mark. – Jest An​nie, moja… bli​ska przy​ja​ciół​ka, i jej trzech syn​ków – Ma​xen​ce, Paul i… – Są ja​cyś fa​ce​ci? Już mia​ła udzie​lić ja​kiejś wy​kręt​nej od​po​wie​dzi, kie​dy usły​sza​ła w gło​wie głos An​nie. Nie je​steś mu win​na żad​nych wy​ja​śnień. Pa​mię​taj, że to on jest tym złym, nie ty. Więc Lola za​re​ago​wa​ła zu​peł​nie nie w swo​im sty​lu. – A w two​im domu miesz​ka ja​kaś ko​bie​ta? Zu​peł​nie spon​ta​nicz​nie uży​ła sło​wa „two​im” i po​czu​ła się z tym do​brze. Mark zlek​ce​wa​żył py​ta​nie i wró​cił do do​ko​ny​wa​nia in​spek​cji. Ra​mio​na Loli ze​sztyw​nia​ły i były cięż​kie jak ka​mień, a szczę​ka bo​la​ła ją od za​ci​ska​nia zę​bów. Zdo​ła​ła spoj​rzeć na sy​tu​ację z dy​stan​su, któ​ry umoż​li​wił jej zro​zu​mie​nie, że jej cia​ło spi​na się w ocze​ki​wa​niu na eks​plo​zję. Mark jesz​cze nie wy​buchł, ale to za​raz na​stą​pi, bo taki po pro​stu był. W Loli coś drgnę​ło – obu​rze​nie, a może de​ter​mi​na​cja. O nie, tak się nie da żyć, wiecz​nie stą​pa​jąc po kru​chym lo​dzie, w stra​chu przed ty​ka​ją​cą bom​bą ze​ga​ro​wą. – Z cze​go ży​łaś? – spy​tał ła​god​nie Mark. – Nie wyj​mo​wa​łaś pie​nię​dzy z na​szych kont. Gdy​by An​nie była wciąż na li​nii, Lola krzyk​nę​ła​by, żeby przy​ja​ciół​ka przy​by​wa​ła na ra​tu​nek. Cho​ciaż wła​ści​wie nie mo​gła​by tego zro​bić przy Mar​ku. Wy​obra​ża​ła so​bie więc, że ma An​nie przy so​bie. – Ko​rzy​sta​łam z wła​snych oszczęd​no​ści. Z cza​sów, kie​dy nie by​li​śmy ra​zem. – Spryt​na dziew​czyn​ka – po​wie​dział. – Mia​łaś se​kret​ne kon​to przez cały ten czas? Nie zna​łem cię od tej stro​ny. Był ja​kiś od​mie​nio​ny, ale nie umia​ła spre​cy​zo​wać, na czym po​le​ga​ła róż​ni​ca. Wy​da​wał się… nie, po​kor​ny nie, nie​zu​peł​nie, ale jak​by mniej pew​ny sie​bie i zde​cy​‐ do​wa​nie mniej po​iry​to​wa​ny. Po​my​śla​ła, że może jest cho​ry. – Zda​je się, że by​łem w błę​dzie, są​dząc, że cię roz​gry​złem – do​dał. – Usią​dziesz? – za​pro​po​no​wa​ła i za​sko​czy​ło ją, że na​tych​miast przy​jął za​pro​sze​‐ nie, jak​by tyl​ko na nie cze​kał. Za​ło​żył sto​pę jed​nej nogi na ko​la​no dru​giej i roz​po​‐ starł ra​mio​na na obie stro​ny ka​na​py. Zna​ła jego ję​zyk cia​ła, na​uczy​ła się czy​tać na​‐ wet naj​mniej do​strze​gal​ne zna​ki. Mark sta​rał się wy​glą​dać na zre​lak​so​wa​ne​go, lecz jego po​sta​wa wprost oznaj​mia​ła, że da​le​ko mu do luzu. – Do​brze – po​wie​dział, si​ląc się na uśmiech – to jaki jest plan, sko​ro już tu je​‐ stem? Set​ki razy była świad​kiem tej sztucz​ki: niech prze​ciw​na stro​na po​wie za dużo, za​plą​cze się, wpad​nie w gąszcz uczuć. On sam nie ujaw​ni nic, do​pó​ki nie uzy​ska

peł​nej kon​tro​li nad opo​nen​tem. „Wie​dza to wła​dza” – po​wta​rzał sta​le. Nie mu​sia​ła wpa​dać w jego pu​łap​ki. Wy​star​czy​ło za​cho​wać się ina​czej, niż ro​bi​ła za​zwy​czaj. Żad​nych wy​mó​wek, gład​kich wy​ja​śnień, po​ża​ło​wa​nia god​ne​go wi​do​wi​ska z uczu​‐ cia​mi w roli głów​nej. Za​miast usiąść, skrzy​żo​wa​ła ręce na pier​si i od​par​ła – w mia​‐ rę sta​now​czo i tak bez​na​mięt​nie, jak tyl​ko po​tra​fi​ła: – To ty po​wiedz, jaki jest plan. Mark zlu​stro​wał ją od stóp do głów ze zdu​mie​niem i roz​ba​wie​niem jed​no​cze​‐ śnie. – Co ci się nie po​do​ba​ło w sta​rej fry​zu​rze? Wy​stę​pu​jesz in​co​gni​to? Pró​bu​jesz zmie​nić toż​sa​mość? – ro​ze​śmiał się nie​co za gło​śno. Chcia​ła mu po​wie​dzieć, że te​‐ raz stoi przed nim praw​dzi​wa Lola i że po​przed​nia toż​sa​mość była fał​szy​wa. Do​‐ strze​gła, że śle​dzi spoj​rze​niem jej wzrok, któ​ry po​wę​dro​wał ku ze​ga​ro​wi. Za kil​ka go​dzin trze​ba ode​brać dzie​ci ze szko​ły. Jak​by czy​ta​jąc jej w my​ślach, Mark spy​tał: – Gdzie dzie​ci? Są tu​taj? Za​bie​rze je! W do​dat​ku ma do tego peł​ne pra​wo. Ją od​na​lazł, ale może uda​ło​by się ukryć Lię i Si​mo​na. Pa​ni​ka za​czę​ła się wkra​dać do jej gło​wy i czu​ła, że za​raz roz​pad​nie się na ka​wał​ki. Pierw​sza pu​ści tama, któ​ra za​trzy​my​wa​ła do tej pory łzy. – Chcę się z nimi zo​ba​czyć – na​ci​skał Mark. Już mia​ła wy​buch​nąć pła​czem jak pię​cio​lat​ka, kie​dy usły​sza​ła od​głos szar​pa​nia za klam​kę – nie​omyl​ny znak, że ktoś mo​cu​je się z drzwia​mi wej​ścio​wy​mi. Po chwi​‐ li drew​nia​ne drzwi trza​snę​ły. Nie wsta​jąc z ka​na​py, Mark spoj​rzał na Lolę py​ta​ją​co. To, co na​stą​pi​ło po​tem, nada​wa​ło​by się do ko​me​dii. W sa​lo​nie po​ja​wi​ła się An​nie, z roz​wia​nym wło​sem i za​dy​sza​na, jak​by bie​gła do domu sprin​tem. – Dzień​do​be​rek! – wy​sa​pa​ła. Po​de​szła do Mar​ka, nie pró​bu​jąc na​wet ode​grać za​sko​cze​nia jego obec​no​ścią. – Je​stem An​nie, wła​ści​ciel​ka domu – przed​sta​wi​ła się, wciąż cięż​ko od​dy​cha​jąc. Wy​cią​gnę​ła dłoń ku go​ścio​wi. Mark pod​niósł się po​wo​li i sta​nął tuż przed nią. Gó​‐ ro​wał nad nią przy​naj​mniej o gło​wę, ale w oczach Loli An​nie była ska​łą Gi​bral​ta​ru. Mark przez całą chy​ba wiecz​ność nie wy​su​wał ręki, by uści​snąć dłoń, któ​rą go​spo​‐ dy​ni upar​cie trzy​ma​ła przed sobą. Kie​dy wresz​cie ją ujął, Loli zda​wa​ło się, że An​nie wła​śnie Mar​ka zno​kau​to​wa​ła. Zmu​si​ła go do zro​bie​nia cze​goś, na co nie miał ocho​ty! Jed​nak unie​sie​nie Loli nie trwa​ło dłu​go. Za​miast pa​trzeć w stro​nę An​nie i zwró​cić się do niej, Mark spoj​rzał na Lolę i po​no​wił py​ta​nie: – Gdzie są dzie​ci? – Nie przed​sta​wi​łeś się – za​ata​ko​wa​ła An​nie, któ​ra uję​ła się pod boki i wciąż sta​ła do​kład​nie przed go​ściem.

– An​nie, to mój mąż, Mark… An​nie rzu​ci​ła jej zna​czą​ce spoj​rze​nie: „Co ty po​wiesz!”. – Lolu, chcę się zo​ba​czyć z Lią i Si​mo​nem – na​le​gał Mark. Za​czy​nał się iry​to​‐ wać. – Złe wie​ści – oznaj​mi​ła tym​cza​sem An​nie. – Dzie​ci wy​je​cha​ły za mia​sto. – Lola wie​dzia​ła, że to blef, ale po​czu​ła ulgę. – Jak już wspo​mnia​łam – cią​gnę​ła An​nie – to mój dom. Jak na ra​zie nie wi​dzę przy​czyn, że​byś nie miał być mile wi​dzia​ny, ale sy​tu​acja może się zmie​nić do​słow​nie w każ​dej chwi​li. – Lolu – Mark wy​ce​dził przez zęby – chciał​bym po​roz​ma​wiać z tobą w czte​ry oczy. An​nie na​tych​miast zwró​ci​ła się do ska​mie​nia​łej z prze​ra​że​nia mo​del​ki. – Lolu, czy ży​czysz so​bie zo​stać sam na sam z tym męż​czy​zną? – Nie bar​dzo – od​par​ła szcze​rze py​ta​na. – Do​brze więc – rzą​dzi​ła się An​nie. – W ta​kim ra​zie będę uczest​ni​czyć w wa​szej roz​mo​wie jako me​dia​tor. – Chy​ba śnisz – za​re​cho​tał Mark. An​nie zbli​ży​ła się do nie​go. Czy Loli się zda​wa​ło, czy też Mark na​praw​dę cof​nął się odro​bi​nę? – W ta​kim ra​zie że​gnam – po​wie​dzia​ła. – A może po​win​nam we​zwać po​li​cję? Mark ro​ze​śmiał się ugo​do​wo, uno​sząc w górę obie ręce. – W po​rząd​ku, miłe pa​nie, pod​da​ję się. Nie wchodź​my na wo​jen​ną ścież​kę. Twarz Loli roz​ja​śni​ła się. An​nie mia​ła za​cię​tą minę i sta​now​czo nie było jej do śmie​chu. – A więc zga​dzasz się, że​bym była me​dia​to​rem? Z twa​rzy Mar​ka nie zni​kał sze​ro​ki uśmiech. – Tak, pew​nie, co tam so​bie chce​cie. Lolu, skąd wy​trza​snę​łaś taką przy​ja​ciół​kę? Roz​kła​da​cie mnie na ło​pat​ki, dziew​czy​ny. – Lola zwró​ci​ła uwa​gę na lek​kie na​pię​cie żu​chwy męża, ale ktoś inny dał​by się na​brać. Na szczę​ście An​nie po​zo​sta​wa​ła nie​‐ ugię​ta. Dość na​słu​cha​ła się o Mar​ku, żeby wie​dzieć, do cze​go jest zdol​ny. Lola zła​‐ pa​ła się na pra​gnie​niu, żeby Mar​ko​wi od​bi​ło i żeby za​de​mon​stro​wał swój nor​mal​‐ ny cha​rak​te​rek. Wte​dy zo​sta​ła​by zre​ha​bi​li​to​wa​na w oczach przy​ja​ciół​ki. An​nie zo​‐ ba​czy​ła​by, ja​kim Mark po​tra​fi być po​two​rem, i wte​dy kłam​stwa Loli zo​sta​ły​by jej wy​ba​czo​ne, wszyst​kie ra​zem i każ​de z osob​na. Na ra​zie jed​nak An​nie nie zda​wa​ła się w naj​mniej​szym stop​niu usa​tys​fak​cjo​no​‐ wa​na. Za​pro​wa​dzi​ła go​ścia do kuch​ni i po​sa​dzi​ła mał​żon​ków po prze​ciw​nych stro​‐ nach sto​łu. Mark wy​da​wał się jesz​cze bar​dziej oso​bli​wym zja​wi​skiem. Tu, gdzie

jesz​cze nie​daw​no ro​iło się od dzie​ci, wa​la​ły się pu​deł​ka płat​ków śnia​da​nio​wych i sta​ły kub​ki go​rą​ce​go ka​kao. Lola po​my​śla​ła, że mąż musi być pod wra​że​niem tego po​miesz​cze​nia. Wszy​scy uwiel​bia​li kuch​nię An​nie. Była ab​so​lut​nie fran​cu​ska i taka uro​cza! Jed​nak prze​nie​sie​nie się tu z sa​lo​nu nie mo​gło za​trzy​mać upły​wa​ją​ce​go cza​su. Ze​gar ku​chen​ny ty​kał rów​nie nie​ubła​ga​nie jak ten w po​ko​ju. Lola od​dy​cha​ła z co​raz więk​szym tru​dem. Zmu​si​ła się, żeby nie pa​trzeć na wska​zów​ki, w oba​wie, że Mark się cze​goś do​my​śli. Po​kła​da​jąc całą na​dzie​ję w An​nie, cze​ka​ła na czyjś ruch. Lola i Mark mil​cze​li, a An​nie przy​gła​dzi​ła dło​nią zwi​chrzo​ne wło​sy, z god​no​‐ ścią star​ła ze sto​łu okrusz​ki, po czym włą​czy​ła eks​pres. Otwo​rzy​ła na oścież szkla​‐ ne drzwi do ogro​du. Świer​got pta​ków i upal​ne let​nie po​wie​trze na​tych​miast wtar​‐ gnę​ły do kuch​ni. Gdzieś w od​da​li ktoś grał na for​te​pia​nie ja​kiś miły ka​wa​łek, chy​ba coś z Vi​val​die​go. – Sko​czę tyl​ko po coś do pi​sa​nia – po​wie​dzia​ła An​nie i wy​szła z kuch​ni. Lola wpa​try​wa​ła się w swo​je dło​nie, jed​no​cze​śnie gło​wiąc się nad tym, jaki spo​koj​ny wy​da​je się mąż, kie​dy tak roz​glą​da się po kuch​ni i kiwa na tyl​nych no​gach krze​sła. Po chwi​li wró​ci​ła An​nie z no​te​sem i dłu​go​pi​sem w gar​ści. Usia​dła przy Loli, na​‐ prze​ciw Mar​ka. Była w swo​im ży​wio​le, w swo​jej kuch​ni, we wła​snym domu. Pro​‐ mie​nie słoń​ca i aro​mat kawy mo​gły sta​no​wić obiet​ni​cę lep​szych dni. – No to za​czy​naj​my – za​chę​ci​ła An​nie. – A, Mark, gdy​byś mógł prze​stać huś​tać się na krze​śle. To an​tyk i mo​żesz za​raz wy​lą​do​wać na pod​ło​dze. Mark za​marł. Lola w pa​ni​ce zer​k​nę​ła na ze​gar. Za pięt​na​ście czwar​ta. Dzie​ci! Rzu​ci​ła An​nie zroz​pa​czo​ne spoj​rze​nie, ale ta dys​kret​nie prze​ka​za​ła ru​chem warg wia​do​mość: „Lu-cas”. • Pro​mień słoń​ca wdarł się przez szcze​li​nę mię​dzy za​sło​na​mi w po​ko​ju szpi​tal​nym, w któ​rym le​ża​ła Al​thea. Świa​tło za​ata​ko​wa​ło ją we śnie i obu​dzi​ła się z tru​dem. Unio​sła ra​mię, po​ru​sza​ła pal​ca​mi u nóg i zdzi​wi​ła się, że mię​śnie re​agu​ją. Opu​ści​ła rękę, zmę​czo​na wy​sił​kiem. Gło​wa jej pę​ka​ła, jak​by mózg nie mie​ścił się w czasz​ce, a pod​nie​sie​nie po​wiek wy​da​wa​ło się wręcz nie​moż​li​we. Groź​na pie​lę​gniar​ka, któ​ra do​pro​wa​dzi​ła An​nie do łez, wpa​dła do sali, po​hu​ku​jąc od pro​gu: – Wi​dzę, że Śpią​ca Kró​lew​na się zbu​dzi​ła! Al​thea czu​ła się win​na. – Je​stem go​to​wa, żeby wyjść. Prze​pra​szam. – Słu​cham? – Już mi le​piej. Mu​szę tyl​ko do to​a​le​ty.

Sio​stra krzą​ta​ła się po po​ko​ju. – Wca​le nie mu​sisz. Masz pod​łą​czo​ny cew​nik. Może ci być tro​chę nie​wy​god​nie. Al​thea z prze​ra​że​niem wy​obra​zi​ła so​bie, co to ozna​cza. – Tak czy ina​czej – do​da​ła pie​lę​gniar​ka, nie pa​trząc na pa​cjent​kę – nikt się tu​taj ni​g​dzie nie wy​bie​ra. – Pani nie ro​zu​mie. Ol​brzym​ka wzru​szy​ła ra​mio​na​mi i spoj​rza​ła na nią chłod​no. – Je​śli ktoś cze​goś nie ro​zu​mie, to ra​czej ty. – I wy​szła. Pul​su​ją​cy ból gło​wy nie po​zwa​lał my​śleć, ale Al​thei brak było sił i od​wa​gi, żeby po​pro​sić pie​lę​gniar​kę o śro​dek prze​ciw​bó​lo​wy. Wkrót​ce po​ja​wił się le​karz, wy​so​ki czar​no​skó​ry męż​czy​zna w bia​łym far​tu​chu. Tuż za nim we​szła ele​ganc​ko ubra​na, pulch​na pani po sześć​dzie​siąt​ce. Była tak ni​‐ ska jak on wy​so​ki, jej twarz tak bla​da jak jego ciem​na. Mia​ła na so​bie świet​nie skro​jo​ny, dro​gi ko​stiu​mik, któ​ry nie pa​so​wał do szpi​tal​ne​go oto​cze​nia. Obo​je – ko​‐ bie​ta i le​karz – wy​glą​da​li na spo​koj​nych i ser​decz​nych. Dok​tor zba​dał Al​thei puls i ode​zwał się z afry​kań​skim ak​cen​tem: – Jak się czu​jesz? – Okrop​nie boli mnie gło​wa – Al​thea od​po​wie​dzia​ła płacz​li​wie, a przy​znaw​szy się do cier​pie​nia, omal nie wy​buch​nę​ła pła​czem. Le​karz we​zwał przez in​ter​kom pie​lę​gniar​kę i po​le​cił jej do​dać coś do kro​plów​ki pa​cjent​ki. Sio​stra we​szła po chwi​li ze strzy​kaw​ką w dło​ni i roz​pro​mie​ni​ła się na wi​dok star​szej pani. Gdy dok​tor kon​‐ ty​nu​ował ba​da​nie Al​thei, one za​czę​ły wy​py​ty​wać się o wnu​ki. Ból gło​wy nie usta​‐ wał. Pie​lę​gniar​ka wstrzyk​nę​ła lek do wo​recz​ka kro​plów​ki i wy​szła. Le​karz za​pi​sy​‐ wał coś w do​ku​men​ta​cji, a okrą​glut​ka ko​bie​ta przy​cią​gnę​ła krze​sło do łóż​ka Al​thei. – Wi​taj, moje dziec​ko. Je​stem Ma​da​me De​flo​ret. – Po czym do​da​ła, co oczy​wi​‐ ste: – Mó​wię po an​giel​sku. – To do​brze – szep​nę​ła Al​thea. Cie​szy​ła się, że uwa​ga mi​łej nie​zna​jo​mej sku​pia się te​raz na niej. Wcze​śniej pa​skud​na pie​lę​gniar​ka zda​wa​ła się za​chwy​co​na roz​mo​‐ wą z nią. Star​sza pani uję​ła dłoń dziew​czy​ny. – Wy​tłu​ma​czę ci, co się dzie​je, i przed​sta​wię na​szą pro​po​zy​cję roz​wią​za​nia, a ty mi po​wiesz, czy się na nią zga​dzasz. – Ma​da​me De​flo​ret mó​wi​ła spo​koj​nie i płyn​‐ nie. Al​thea po​czu​ła, jak roz​luź​nia się każ​dy mię​sień w jej cie​le. – Je​stem go​to​wa do wyj​ścia. Czu​ję się świet​nie. Prze​pra​szam za wszyst​ko i… – Roz​po​zna​no u cie​bie ostrą for​mę ano​rek​sji ner​wi​co​wej. Czy wiesz coś na te​‐ mat tej cho​ro​by?

W gło​wie Al​thei roz​brzmiał od​le​gły sy​gnał alar​mo​wy. Zna​la​zła się na nie​bez​‐ piecz​nym grun​cie, ale ból gło​wy ustę​po​wał i do​świad​cza​ła bło​go​sta​nu. Nie od​po​‐ wie​dzia​ła. – To po​waż​ne za​bu​rze​nie, któ​re wy​ma​ga le​cze​nia – tłu​ma​czy​ła Ma​da​me De​flo​‐ ret, nie wy​pusz​cza​jąc z uści​sku dło​ni pa​cjent​ki. – Dla zbyt wie​lu oka​zu​je się cho​ro​‐ bą śmier​tel​ną. Wie​le osób uwa​ża ją za cho​ro​bę umy​sło​wą. Czy ktoś kie​dyś zdia​‐ gno​zo​wał u cie​bie tę przy​pa​dłość? Czy le​czy​łaś się na nią lub może obec​nie się le​‐ czysz? Al​thea od​wró​ci​ła gło​wę. Cho​ro​ba umy​sło​wa? Sło​wa ko​bie​ty nie mia​ły zna​cze​nia, ale ser​decz​ność w jej gło​sie spra​wia​ła, że dziew​czy​nie ści​ska​ło się gar​dło. – Le​czy​łaś się, moja dro​ga? – na​ci​ska​ła Ma​da​me De​flo​ret. – Czy kie​dy​kol​wiek stwier​dzo​no u cie​bie cho​ro​bę i pró​bo​wa​no ja​koś jej za​ra​dzić? Może w Ame​ry​ce? – Nie… nie, ni​g​dy. Na​praw​dę już mi le​piej. Chy​ba mogę iść do domu. – Nie są​dzę, żeby le​ka​rze się na to zgo​dzi​li. To zbyt duże ry​zy​ko, za​nim twój stan się nie po​pra​wi. – Ale czu​ję się do​brze – upie​ra​ła się Al​thea, któ​ra rze​czy​wi​ście czu​ła te​raz ol​‐ brzy​mią ulgę. Ma​da​me De​flo​ret spoj​rza​ła jej pro​sto w oczy. – Mu​sisz mnie wy​słu​chać, Al​theo. To bar​dzo po​waż​na spra​wa. W tej chwi​li two​‐ ja oce​na sy​tu​acji może być za​fał​szo​wa​na. Masz or​ga​nizm cał​ko​wi​cie wy​nisz​czo​ny przez cho​ro​bę, a pew​nie prze​ży​łaś też ja​kiś cios emo​cjo​nal​ny. Z do​świad​cze​nia wiem, że na​wet przy naj​lep​szych in​ten​cjach i ogrom​nym wspar​ciu ze stro​ny ro​dzi​‐ ny nie bę​dziesz w sta​nie po​ko​nać tego sa​mo​dziel​nie. Al​thea za​mru​ga​ła, chcąc za​mknąć oczy. – Sa​mo​dziel​nie – po​wtó​rzy​ła jak echo. – Pra​cu​ję na od​dzia​le za​bu​rzeń ży​wie​nia w szpi​ta​lu Sa​in​te-Anne. Mamy do​sko​‐ na​łe pro​gra​my dla osób z ta​ki​mi przy​pa​dło​ścia​mi jak two​ja. Nie za​wsze są wol​ne miej​sca, ale cie​bie uda mi się przy​jąć. Al​thea pa​trzy​ła na Ma​da​me De​flo​ret z nie​do​wie​rza​niem. Nie przy​cho​dzi​ła jej na myśl żad​na od​po​wiedź. – Czy masz ja​kieś py​ta​nia, ko​cha​nie? Sło​wa i my​śli kłę​bi​ły się w gło​wie Al​thei. – Jak… skąd… Skąd pew​ność, że cier​pię na umy​sło​wą… na ano​rek​sję? – Skar​bie, wa​żysz czter​dzie​ści pięć kilo przy wzro​ście sto sześć​dzie​siąt osiem. Ba​da​nia wska​zu​ją na po​waż​ne nie​do​ży​wie​nie. Kie​dy mia​łaś ostat​nią mie​siącz​kę? – Nie pa​mię​tam.

– Je​stem tu, żeby cię wes​przeć. Chcę ci po​móc. Łzy wez​bra​ły Al​thei w gar​dle, ści​ska​jąc jej krtań. – Chy​ba nie bę​dzie pani w sta​nie mi po​móc. – Oj – uśmiech​nę​ła się Ma​da​me De​flo​ret. – Udzie​li​łam już po​mo​cy wie​lu mło​‐ dym ko​bie​tom ta​kim jak ty, choć ży​cie nie​któ​rych wi​sia​ło na wło​sku. Je​stem prze​‐ ko​na​na, że i nam się uda. Mu​sisz się jed​nak po​zy​tyw​nie na​sta​wić. Przed nami cięż​ka pra​ca, ko​cha​nie, ale jest bez wąt​pie​nia świa​teł​ko w tu​ne​lu. Al​thea nie była w sta​nie dłu​żej my​śleć ani roz​ma​wiać. Od​na​la​zła je​dy​nie tyle siły, by po​wie​dzieć: – Tak, pro​szę. – Oto do​ku​ment, któ​ry mu​sisz pod​pi​sać. – Wsu​nę​ła dłu​go​pis w dłoń Al​thei i dziew​czy​na pa​trzy​ła, jak jej wła​sna ręka skła​da pod​pis nad krop​ko​wa​ną li​nią. Gdzieś z od​da​li do​biegł ją głos: – Za​ła​twio​ne. Od razu prze​wo​zi​my ją do Sa​in​te-Anne. Szczę​ścia​ra. Chwi​lę póź​niej Al​thea za​snę​ła. • Lu​cas oparł się o szkol​ną bra​mę i dra​pał się po bro​dzie, z za​sko​cze​niem czu​jąc pod pal​ca​mi za​rost. Od doby nie wziął prysz​ni​ca, nie mył zę​bów ani się nie go​lił, miał też na so​bie wciąż to samo ubra​nie. Cho​le​ra, wy​glą​dał pra​wie jak ja​kiś lump. Te​‐ raz, kie​dy ży​ciu Ja​re​da nic już nie za​gra​ża​ło, Lu​cas wró​cił my​śla​mi do An​nie. Mar​‐ twił się o to, co ona do nie​go czu​je. Fry​wol​ne sło​wa, któ​ry​mi go po​że​gna​ła, wy​bie​‐ ga​jąc ze szpi​ta​la na od​siecz Loli, tyl​ko na krót​ko do​da​ły mu otu​chy. Od​two​rzył w my​ślach po​przed​ni wie​czór i noc, prze​cho​dząc od za​do​wo​le​nia do przy​gnę​bie​‐ nia. I dla​cze​go, do cho​le​ry, stoi te​raz pod szko​łą, wplą​ta​ny w far​sę roz​gry​wa​ją​cą się po​mię​dzy Lolą a jej mę​żem? Może za​miast tego po​wi​nien być u An​nie w domu, żeby do​pil​no​wać bez​pie​czeń​stwa ko​biet? Na​wet je​śli mąż mo​del​ki do​tąd nie wy​ka​‐ zy​wał agre​sji, to kto wie, ja​kie roz​mia​ry może przy​brać kon​flikt, gdy mie​sza się we wszyst​ko An​nie. Z bu​dyn​ku wy​szły dzie​ci, ubra​ne w uro​cze mun​dur​ki i z tor​ni​stra​mi na ple​‐ cach. Spo​dzie​wał się cie​płe​go przy​ję​cia, ale się go nie do​cze​kał. Mło​dzież nie była za​chwy​co​na jego obec​no​ścią przed szkol​ną bra​mą. Ma​xen​ce rzu​cił mu oskar​ży​ciel​‐ skie spoj​rze​nie: – Co ty tu ro​bisz? – Wa​sze mat​ki – za​czął Lu​cas, po czym od​chrząk​nął – od​wie​dza​ją Ja​re​da i Al​‐ theę w szpi​ta​lu.

Chło​piec wy​raź​nie nie wie​rzył w praw​dzi​wość przed​sta​wia​nej wer​sji. – Są​dzi​łem, że tyl​ko Ja​red za​cho​ro​wał. – Co im jest? – chciał wie​dzieć Paul. – To skom​pli​ko​wa​na spra​wa i… – Za​strze​lił ją? – spy​tał pod​eks​cy​to​wa​ny Lau​rent. Ru​szy​ła la​wi​na py​tań, ale Lu​cas za​uwa​żył, że dzie​ci tak na​praw​dę nie cze​ka​ją na od​po​wiedź. – Oba​wiam się, że nie mia​ło miej​sca nic tak dra​ma​tycz​ne​go. – Ale nie żyją? – upew​niał się Paul. Lau​rent po​pchnął bra​ta. – Gdy​by umar​li, to le​że​li​by na cmen​ta​rzu, a nie w szpi​ta​lu, głą​bie. – No to przy​naj​mniej krwa​wią? – nie da​wał za wy​gra​ną Paul. Lia wlo​kła się za nimi. – Do​kąd idzie​my? – Naj​pierw od​bie​rze​my two​je​go bra​cisz​ka, a po​tem ru​sza​my do… – Kie​dy wró​ci mama? – …par​ku – do​koń​czył Lu​cas, za​sta​na​wia​jąc się, ja​kie ma w tej chwi​li ci​śnie​nie. Ma​xen​ce skrzy​wił się. – Ta​aak? A dla​cze​go nie do domu? Lu​cas już daw​no zo​rien​to​wał się, że dzie​wię​cio​la​tek jest nie​prze​cięt​nie by​stry. – To z po​wo​du… Paul wszedł mu w sło​wo. – A do któ​re​go par​ku? Lau​rent zro​bił kosz​mar​ną minę i wy​sta​wił ję​zyk. – Chce mi się pić. Lu​cas sta​rał się do​peł​nić wy​ja​śnień. – …bo za​po​mnia​ły dać mi klucz. – A gdzie się po​dział twój wła​sny klucz? – do​py​ty​wał Ma​xen​ce. – Cóż… ja… gdzieś go po​sia​łem. – To ci pech! – za​wo​łał chło​pak, ani przez chwi​lę nie ku​pu​jąc tej ba​jecz​ki. Za​‐ nim zdą​żył za​dać ko​lej​ne ze swo​ich upior​nie do​cie​kli​wych py​tań, Lu​cas wziął go na stro​nę. To było naj​lep​sze, a w za​sa​dzie je​dy​ne roz​wią​za​nie. – Zja​wił się tata Lii, oba​wiam się, że dość nie​spo​dzie​wa​nie. Do​ro​śli mu​szą po​‐ roz​ma​wiać we wła​snym gro​nie, za​nim… Ma​xen​ce po​ki​wał gło​wą ze zro​zu​mie​niem. – Czy​li się ukry​wa​my?

– No… my… jak by to po​wie​dzieć… W pew​nym sen​sie… Chło​piec po​kle​pał go po ra​mie​niu. – Spo​ko, będę współ​pra​co​wał. Grup​ka we​so​ło po​dą​ży​ła do żłob​ka Si​mo​na. Za​sta​li ma​lusz​ka na za​ba​wie kloc​‐ ka​mi, któ​rej z po​cząt​ku wca​le nie miał za​mia​ru prze​ry​wać. W koń​cu jed​nak wstał z dy​wa​nu i wy​szedł z Lu​ca​sem i gro​mad​ką jego pod​opiecz​nych. Gdy tyl​ko zna​leź​li się na ze​wnątrz, Si​mon sta​nął jak wry​ty. – Co tam, ma​lut​ki? – spy​tał Lu​cas. Lia wzru​szy​ła ra​mio​na​mi. – Nie zno​si cho​dzić. – Mo​żesz go po​nieść – po​in​stru​ował Lau​rent. Lu​cas po​słusz​nie po​sa​dził so​bie Si​mo​na na ba​ra​na. Dziec​ko nie wa​ży​ło wie​le, ale du​si​ło go sil​ny​mi rącz​ka​mi. Było ich za wie​le na tak​sów​kę. W ta​kim ra​zie po​zo​sta​wa​ło me​tro, z któ​rym prze​cież ostat​nio się za​po​znał. Po​czuł się nie​co ura​żo​ny, kie​dy dzie​ci wy​ję​ły z kie​‐ sze​ni bi​le​ty i we​szły na sta​cję ze swo​bo​dą, z jaką on zwykł wkra​czać do eks​klu​zyw​‐ nej re​stau​ra​cji Fau​chon. Męż​czy​zna prze​stu​dio​wał mapę i opra​co​wał tra​sę. Cze​ka​ły ich trzy prze​siad​ki, ale do​tar​cie do par​ku But​tes Chau​mont wią​za​ło się z tym, że znaj​dą się nie​mal o krok od jego miesz​ka​nia. Po​je​cha​li ko​lej​ką z La Mu​et​te do But​‐ tes Chau​mont. Przy każ​dej prze​siad​ce Lu​cas brał Si​mo​na na ba​ra​na i dy​sząc cięż​‐ ko, niósł go na ko​lej​ny pe​ron. Po​zo​sta​łe dzie​ci dep​ta​ły mu po pię​tach i nie prze​sta​‐ wa​ły na​rze​kać na pra​gnie​nie, upał i głód. Kie​dy wresz​cie wy​ło​ni​li się z pod​zie​mi, Lau​rent za​uwa​żył nie​dba​le: – Dla​cze​go wy​bra​łeś taką tra​sę? Moż​na było je​chać z jed​ną prze​siad​ką. Lu​cas wbił spoj​rze​nie w dziec​ko i za​czął się za​sta​na​wiać, czy jesz​cze dał​by gło​‐ wę, że zie​mia jest okrą​gła. Przy wyj​ściu ze sta​cji Lu​cas po​sta​wił Si​mo​na i le​ciut​ko go pchnął na​przód. – Da​lej, ma​lut​ki, po​tra​fisz iść o wła​snych si​łach. Wi​dzia​łem mi​lion razy! – Ma​aama​aa – za​wył Si​mon w od​po​wie​dzi. – Jak wa​sza mat​ka so​bie ra​dzi? – Lu​cas za​gad​nął Lię. – Ten bo​bas waży z pięt​‐ na​ście kilo! – Mama? Nie nosi go tak – od​po​wie​dzia​ła dziew​czyn​ka. – Bie​rze wó​zek – do​rzu​cił Paul. – Jaki wó​zek? – za​ję​czał Lu​cas. – Gdzie jest ten wó​zek? – W żłob​ku – bez​tro​sko od​parł Lau​rent. Lu​cas za​wył. – Nie mo​gli​ście mi wcze​śniej po​wie​dzieć?

Lia wzru​szy​ła ra​mio​na​mi. Ozna​cza​ło to: „Masz ja​kiś pro​blem?”. Gdy do​tar​li w koń​cu do par​ku, Lu​cas od razu za​czął roz​glą​dać się za ław​ką, ale dzie​ci do​strze​gły bud​kę z lo​da​mi. Od tej pory było już tyl​ko go​rzej. Lu​cas ku​pił pięć lo​dów, ale gdy ostat​ni ma​luch do​sta​wał swo​ją por​cję, po​zo​sta​ła czwór​ka była już w strasz​nym sta​nie. Lody to​pi​ły się szyb​ciej, niż byli w sta​nie je jeść, w związ​ku z czym bu​zie i ubra​nia były wkrót​ce tra​gicz​nie usma​ro​wa​ne. Lu​cas mo​dlił się w du​szy, żeby An​nie jak naj​prę​dzej za​dzwo​ni​ła, aby nie mu​siał wpusz​czać tej trzód​ki do sie​bie. Na pla​cu za​baw pa​no​wał cień i Lu​cas wy​dał wes​tchnie​nie ulgi, zaj​mu​jąc wresz​cie po​zy​cję sie​dzą​cą. – Do​brze. Mo​że​cie się po​ba​wić – oznaj​mił i mach​nął ręką w kie​run​ku dra​bi​nek. Lia sta​nę​ła przed nim. – Mu​szę siku. To​a​le​ty były w za​się​gu wzro​ku. Lu​cas wska​zał pal​cem kie​ru​nek. – Mama za​wsze idzie ze mną do ubi​ka​cji w par​ku – po​wie​dzia​ła dziew​czyn​ka. Rze​czy​wi​ście to​a​le​ty w par​kach na ogół nie pre​zen​to​wa​ły naj​wyż​sze​go po​zio​mu hi​gie​ny, w do​dat​ku kto wie, jacy po​dej​rza​ni osob​ni​cy mogą się krę​cić w po​bli​żu. Ale jak za​pro​wa​dzić jed​no dziec​ko do ki​bel​ka, zo​sta​wia​jąc czte​ry sztu​ki bez nad​zo​‐ ru? Chłop​cy byli za​ję​ci to​cze​niem bi​tew z in​ny​mi użyt​kow​ni​ka​mi pla​cu za​baw. Twier​dzi​li, że to za​ba​wa, ale przy​po​mi​na​ło ra​czej bi​ja​ty​kę. Lu​cas za​uwa​żył, że dzie​‐ ci są zdol​ne do nie​by​wa​łej wręcz agre​sji, ale do​strzegł też z za​do​wo​le​niem i nie bez dumy, że jego pacz​ka two​rzy zwar​ty klan prze​ciw​ko po​zo​sta​łej dzie​ciar​ni. Zwró​cił się do sie​dzą​cej na po​bli​skiej ław​ce ma​mu​si, któ​ra mia​ła Bóg wie ile wła​snych po​ciech. – Mo​gła​by pani mieć na oku tych chłop​ców? – Po​tem wska​zał na Lię. – Mło​da dama musi sko​rzy​stać z ubi​ka​cji. Za​że​no​wa​ny sta​nął pod drzwia​mi dam​skiej to​a​le​ty. – Za​mek jest ze​psu​ty – tłu​ma​czył się przed mat​ką z cór​ką, któ​re sta​nę​ły za nim w ko​lej​ce. Z ka​bi​ny do​biegł gło​sik Lii: – Nie ma pa​pie​ru​uu! Po​daj mi pa​pie​ro​wą chu​s​tecz​kę! – Skar​bie – szep​nął Lu​cas – nie no​szę przy so​bie ta​kich rze​czy. Cze​ka​ją​ca za nim ko​bie​ta ro​ze​śmia​ła się i wy​ję​ła z to​reb​ki pacz​kę chu​s​te​czek. Lu​cas po​dzię​ko​wał jej z wdzię​kiem, choć miał ocho​tę zdzie​lić ją po gło​wie. Ale trze​ba się było spie​szyć, bo na pla​cu za​baw do​szło do za​mie​sza​nia, gdyż dama, któ​ra teo​re​tycz​nie mia​ła pil​no​wać jego pod​opiecz​nych, wrzesz​cza​ła na Pau​la za za​‐ ata​ko​wa​nie jed​ne​go z jej ba​cho​rów pla​sti​ko​wą ło​pat​ką.

Ro​bi​ło się póź​no. An​nie wciąż nie dzwo​ni​ła, a on wie​dział, że nie po​wi​nien pierw​szy wy​ko​nać te​le​fo​nu, choć był jak naj​bar​dziej go​tów od​sta​wić całą gro​mad​kę do domu. Do​syć za​ba​wy w niań​kę! Jed​nak po​now​nej po​dró​ży me​trem chy​ba​by nie prze​żył. Jego wła​sne miesz​ka​nie było nie​da​le​ko, ale na myśl o dzie​cia​kach z bu​ta​mi peł​ny​mi pia​sku i łap​ka​mi lep​ki​mi od lo​dów, sza​le​ją​cych po per​skich dy​wa​nach, prze​szedł go lo​do​wa​ty dreszcz. Dzie​ci, jak​by wy​czu​wa​jąc jego sła​bość, za​czę​ły sta​wiać żą​da​nia. – Je​ste​śmy głod​ni! – Do​pie​ro zje​dli​ście lody. Lau​rent wzru​szył ra​mio​na​mi. – Lo​da​mi nie da się na​jeść. – To sam cu​kier. Pu​ste ka​lo​rie – do​da​ła Lia. – Pu​ste? – Lu​cas po​wtó​rzył jak echo. – Mam po​mysł. Ty idź za​ła​twić je​dze​nie – za​pro​po​no​wał Ma​xen​ce – a my tu zo​‐ sta​nie​my i bę​dzie​my się grzecz​nie ba​wić. – Ża​łu​ję, ale to nie​moż​li​we. Lau​rent wy​sta​wił usma​ro​wa​ny lo​da​mi pa​lu​szek w stro​nę żół​tych łu​ków li​te​ry M, na któ​re Lu​cas ja​koś ni​g​dy nie zwró​cił uwa​gi. – Stąd jest bli​sko do McDo​nald’sa – po​wie​dział. – Mi nug​get​sy z ku​cia​ka – wy​rwał się Si​mon, da​jąc po​czą​tek la​wi​nie za​mó​wień. – Ja chcę whop​pe​ra! – W Macu nie mają whop​pe​rów, głu​po​lu. – Mogę do​stać za​baw​kę z hap​py meal? Lu​cas uniósł w górę obie ręce, żeby uci​chli. – Coś so​bie wy​ja​śnij​my – po​wie​dział. – Moja noga nie po​sta​nie w tym strasz​‐ nym miej​scu. – Ni​g​dy nie ja​dłeś w McDo​nald’sie? – spy​tał osłu​pia​ły Ma​xen​ce. – Prze​nig​dy, i tak już zo​sta​nie. To śmie​cio​we je​dze​nie, a po​nad​to sym​bol ame​‐ ry​kań​skie​go im​pe​ria​li​zmu. – Co?! – Fran​cja to świa​to​wa sto​li​ca sztu​ki ku​li​nar​nej, więc dla​cze​go mamy się truć naj​gor​szym, co świat ma do za​ofe​ro​wa​nia? – Skąd wiesz, że je​dze​nie jest nie​smacz​ne, sko​ro ni​g​dy go nie kosz​to​wa​łeś? – He, he, Ma​xen​ce jest jak ten gość z wier​szy​ka Dra Seus​sa, któ​ry temu dru​gie​‐ mu wci​ska zie​lo​ny gro​szek – śmia​ły się dzie​ci. – Jest na​praw​dę py​y​ysz​ne.

– I je​ste​śmy tacy okrop​nie, okrop​nie głod​ni. Lu​cas nie zdą​żył nad sobą za​pa​no​wać. – Żad​ne​go McDo​nald’sa! Ni​g​dy! – wrza​snął na całe gar​dło. Plac za​baw za​marł. Pta​ki prze​sta​ły ćwier​kać, psy nie śmia​ły za​szcze​kać, mat​ki z dzieć​mi sta​nę​ły jak słu​py soli. Wszy​scy ga​pi​li się na nie​go jak na znę​ca​ją​ce​go się nad dzieć​mi po​two​ra. Lu​cas po​spiesz​nie po​wiódł swo​je stad​ko w dal. Sam zjadł​by ko​nia z ko​py​ta​mi. Przez ten cały cyrk w szpi​ta​lu nie miał cza​su ani oka​zji do zje​‐ dze​nia śnia​da​nia czy lun​chu. Sam od​czu​wał po​trze​bę wi​zy​ty w to​a​le​cie, ale nie śmiał pro​sić wro​go na​sta​wio​nych ma​tek o dal​sze przy​słu​gi. Z re​zy​gna​cją po​sta​no​‐ wił za​pro​wa​dzić całą gro​ma​dę do sie​bie. Ugo​tu​je ma​ka​ron; może na​wet znaj​dzie się coś na sa​łat​kę. Wziął Si​mo​na na ba​ra​na, po czym zo​stał obar​czo​ny jesz​cze ple​‐ ca​ka​mi Lii i Pau​la. Czuł, że za​raz wy​buch​nie. Do dzie​ci do​tar​ło, że nie żar​tu​je, i za​‐ czę​ły współ​pra​co​wać. Jed​nak na wy​so​ko​ści McDo​nald’sa za​trzy​ma​ły się wszyst​kie jak na ko​men​dę i pod​ska​ku​jąc w miej​scu, za​pew​nia​ły, że umie​ra​ją z gło​du. Sam nie miał nic w ustach od nie​mal dwu​dzie​stu czte​rech go​dzin. Po​dwój​ny che​ese​bur​ger z be​ko​nem oka​zał się za​ska​ku​ją​co smacz​ny.

A

27

nnie pod pre​tek​stem po​trze​by sko​rzy​sta​nia z to​a​le​ty na chwi​lę zo​sta​wi​‐ ła Mar​ka i Lolę sa​mych. Mu​sia​ła za​te​le​fo​no​wać do Lu​ca​sa. Nie​wie​le tra​‐ ci​ła, wy​cho​dząc. Mark był w jej obec​no​ści ła​god​ny jak ba​ra​nek i za​da​wał prze​my​‐ śla​ne py​ta​nia na te​mat dzie​ci, na któ​re Lola od​po​wia​da​ła z ra​do​ścią. Co​kol​wiek Mark za​mie​rzał zro​bić w Pa​ry​żu, do​brze to ukry​wał. W ogó​le był jak​by kimś in​nym niż ten du​pek, któ​re​go An​nie sły​sza​ła przez te​le​fon. W swo​jej sy​pial​ni An​nie usia​‐ dła na łóż​ku i wy​bra​ła nu​mer Lu​ca​sa. Było gru​bo po szó​stej po po​łu​dniu. – Ja​kie wie​ści o Al​thei i Ja​re​dzie? – spy​ta​ła bez zbęd​nych wstę​pów. Lu​cas od​po​wie​dział zra​nio​nym gło​sem. – Dzwo​ni​łem tam co go​dzi​nę. Obo​je sta​bil​ni i bez​piecz​nie za​trzy​ma​ni w szpi​ta​‐ lu, przy​naj​mniej na week​end. Al​theę prze​no​szą do tego ośrod​ka, gdzie zaj​mą się jej… pro​ble​mem. – Uff, co za ulga. – Moje miesz​ka​nie jest wła​śnie de​mo​lo​wa​ne, łeb mi pęka i na​wet nie mia​łem oka​zji wejść pod prysz​nic – po​wie​dział. An​nie uśmiech​nę​ła się pod no​sem. – To wiesz, jak wy​glą​da​ło ostat​nie dzie​sięć lat mo​je​go ży​cia – za​żar​to​wa​ła. – Cie​szę się, że dzwo​nisz – zmie​nił te​mat Lu​cas. – Bo wi​dzisz, jest taka spra​wa, no, chcia​łem cię spy​tać… – Mark jest do​syć wy​lu​zo​wa​ny. Moż​na by po​my​śleć, że wpadł so​bie z kur​tu​azyj​‐ ną wi​zy​tą. Gdy​bym nie wie​dzia​ła, ale wiem, bo na wła​sne uszy sły​sza​łam, do cze​go jest zdol​ny, po​my​śla​ła​bym, że Lola wy​ssa​ła z pal​ca całą tę swo​ją hi​sto​rię. Jak na ra​‐ zie trzy​ma emo​cje na wo​dzy i jesz​cze ni​ko​go w ża​den spo​sób nie ob​ra​ził. Ale dam gło​wę, że tyl​ko cze​ka na spo​sob​ność, żeby zna​leźć się z Lolą sam na sam i wte​dy ro​ze​rwać ją na strzę​py. – Są​dzisz, że może być nie​bez​piecz​ny? – Nie wy​obra​żam go so​bie w roli opraw​cy, chy​ba że mar​nie znam się na lu​‐ dziach. Cho​ciaż po​wi​nie​neś zo​ba​czyć, jaką wła​dzę ma nad Lolą. – Wy​mień mi choć jed​ną oso​bę, któ​ra nie ma nad nią wła​dzy – wes​tchnął Lu​‐ cas. – Oso​bi​ście cie​szy mnie sto​ją​ce przede mną wy​zwa​nie. – Je​stem za​chwy​co​ny, że tak świet​nie się ba​wisz – po​wie​dział za​ła​ma​ny przy​ja​‐ ciel. – Oj, daj spo​kój. Jest aż tak źle? Prze​cież to wspa​nia​łe dzie​cia​ki.

– Tak, wspa​nia​łe. I ma​ka​brycz​nie brud​ne. W do​dat​ku ob​sia​dły mój stu​let​ni kur​‐ dyj​ski dy​wan. W tej chwi​li oglą​da​ją te​le​wi​zję. An​nie wzię​ła głę​bo​ki od​dech, zbie​ra​jąc się na od​wa​gę, żeby o coś Lu​ca​sa po​pro​‐ sić. – Na​praw​dę uwa​żam, że po​win​ni​śmy te​raz trzy​mać dzie​ci z dala od domu. Lola i Mark mu​szą po​być we dwo​je, żeby dojść do ja​kie​goś po​ro​zu​mie​nia. Obec​ność dzie​ci znisz​czy szan​se na po​waż​ną roz​mo​wę. – W słu​chaw​ce za​pa​dła ci​sza, wresz​‐ cie roz​legł się roz​dzie​ra​ją​cy ser​ce jęk. An​nie przy​gry​zła war​gę. Lu​cas do​sko​na​le wie​dział, co po​wie. – Mu​sisz za​trzy​mać je na noc – oznaj​mi​ła. – W żad​nym wy​pad​ku nie mogę… – Mu​sisz. – Nie mam miej​sca, nie mam tylu łó​żek. Prze​cież nie po​ło​żę ich na pod​ło​dze, praw​da? Poza tym ten fa​cet ma chy​ba pra​wo spo​tkać się z wła​sny​mi dzieć​mi? – We​dle mo​ich za​sad nie ma żad​nych praw. – W ten spo​sób ro​bi​cie ze mnie współ​win​ne​go prze​stęp​stwa. An​nie wes​tchnę​ła. – Ach, te wiel​kie sło​wa! – An​nie – za​wa​hał się Lu​cas – mu​szę cię o coś za​py​tać. – No prze​cież zo​ba​czy się z nimi, tyle że nie dzi​siaj. Słu​chaj, mu​szę wra​cać do Loli i Mar​ka. – A może sko​rzy​stać z dom​ku w Hon​fleur. Sa​mo​cho​dem do​je​dzie​my tam w ja​‐ kieś dwie go​dzi​ny. Łó​żek wy​star​czy. Ale mój sa​mo​chód jest za mały, po​trzeb​ny by był twój van. – Hon​fleur! Pla​ża! – wy​krzyk​nę​ła An​nie. – Och, Lu​cas, mo​gła​bym cię te​raz uści​‐ skać! – No wła​śnie, à pro​pos, chcia​łem spy​tać… – Za​pa​ku​ję rze​czy do mi​ni​va​na, przy​ja​dę po cie​bie i dzie​ci i da​lej, wio do Hon​‐ fleur! – Ty? Przy​je​dziesz po nas? – do​py​ty​wał. – Co w tym dziw​ne​go? – Prze​cież nie sia​dasz za kie​row​ni​cą, pa​mię​tasz? – Przy​ja​dę tym cho​ler​stwem do cie​bie, a do Hon​fleur bę​dziesz so​bie pro​wa​dził sam. – Lola nie po​je​dzie z nami? – Wła​śnie o to cho​dzi! Musi zo​stać i do​ga​dzać temu tro​glo​dy​cie. A co? – do​ku​‐

cza​ła Lu​ca​so​wi. – Bo​isz się, że zo​sta​niesz ze mną sam na sam? – Sam na sam? Do​bre so​bie! Z pię​cior​giem dzie​ci? – od​po​wie​dział Lu​cas. – Po​‐ zwól, że za​dam ci jed​no py​ta​nie. – Oj, że​bym nie za​po​mnia​ła o ką​pie​lów​kach! – An​nie, ni​g​dzie nie po​je​dzie​my, je​śli nie za​mkniesz się na se​kun​dę i nie po​słu​‐ chasz, co mam do po​wie​dze​nia. Chcia​ła odło​żyć słu​chaw​kę, żeby nie tra​cić nad nim prze​wa​gi, ale po dłuż​szej chwi​li mil​cze​nia ode​zwa​ła się: – Za​mie​niam się w słuch. – Czy ty… – Lu​cas od​chrząk​nął. – Wiesz, czy ze​szła noc mia​ła dla cie​bie ja​kieś zna​cze​nie? – Zna​cze​nie? Oczy​wi​ście, że mia​ła zna​cze​nie – wy​mam​ro​ta​ła. – An​nie, nie znę​caj się nade mną. – Bę​dzie​my mie​li cały week​end, żeby o tym po​ga​dać. – Ale skła​nia​ła​byś się ku po​zy​tyw​ne​mu zna​cze​niu czy ra​czej ne​ga​tyw​ne​mu? – drą​żył Lu​cas. Mia​ła pust​kę w gło​wie. Nie przy​go​to​wa​ła się na to py​ta​nie. W za​sa​dzie nie była go​to​wa na żad​ne. – An​nie? Po​czu​ła dra​pa​nie w no​sie, zwia​stun łez. – Je​steś uro​czy, wiesz? – Uznam to za kom​ple​ment, do​brze? Ro​zej​rza​ła się po po​ko​ju w po​szu​ki​wa​niu chu​s​te​czek hi​gie​nicz​nych. Za żad​ne skar​by świa​ta nie po​zwo​li, żeby usły​szał, jak pła​cze. – Tak, kom​ple​ment, zde​cy​do​wa​nie. – Je​steś prze​ko​na​na co do tej prze​jażdż​ki va​nem? – Słu​chaj, po​ra​dzę so​bie, do​bra? – Pew​nie. Cze​ka​my. Przy​wieź spo​ry za​pas aspi​ry​ny. • Wy​ję​li jej z ręki we​nflon. W miej​scu wkłu​cia zo​sta​ła tyl​ko gaza z pla​ster​kiem. Nie czu​ła już obez​wład​nia​ją​cej sła​bo​ści, ale na​dal była wy​koń​czo​na, choć prze​spa​ła wie​le go​dzin snem tak głę​bo​kim, że na​wet nie za​uwa​ży​ła, kie​dy prze​trans​por​to​wa​‐ no ją ka​ret​ką ze szpi​ta​la do ośrod​ka. Al​thea ubra​ła się, wy​szła na ko​ry​tarz i spy​ta​ła o dro​gę do ga​bi​ne​tu, w któ​rym mia​ła się spo​tkać z Ma​da​me De​flo​ret. Kil​ka razy skrę​ca​ła, idąc przez dłu​gi hol. Uni​ka​ła wszel​kie​go kon​tak​tu wzro​ko​we​go. Było już

po dzie​wią​tej wie​czo​rem, a świa​tło dnia do​pie​ro te​raz za​czy​na​ło ga​snąć. Nie​bo mia​ło fio​le​to​wy od​cień. Na każ​dym oknie w bu​dyn​ku była me​ta​lo​wa siat​ka jak w wię​zie​niu. We​szła do po​miesz​cze​nia przy​po​mi​na​ją​ce​go salę lek​cyj​ną. Po​środ​ku usta​wio​no w krąg dzie​sięć krze​seł. Ma​da​me De​flo​ret zaj​mo​wa​ła jed​no z nich. – Usiądź, Al​theo – uśmiech​nę​ła się. – Resz​ta gru​py zja​wi się za​raz na na​szym wie​czor​nym spo​tka​niu. Al​thea oplo​tła się ra​mio​na​mi. Od​ru​cho​wo ro​zej​rza​ła się za dro​gą uciecz​ki, kie​‐ dy do sali za​czę​ły wkra​czać ko​lej​no dziew​czę​ta i mło​de ko​bie​ty, wszyst​kie chu​de. O wie​le za chu​de. Ob​ser​wo​wa​ła je, kie​dy wcho​dzi​ły do asce​tycz​ne​go po​miesz​cze​nia i z ocią​ga​niem zaj​mo​wa​ły miej​sca, nie zwra​ca​jąc uwa​gi na sie​bie na​wza​jem. Al​thea wpa​try​wa​ła się w oczy i twa​rze to​wa​rzy​szek w po​szu​ki​wa​niu po​ro​zu​mie​nia. Jed​‐ nak nie były tym za​in​te​re​so​wa​ne. Cóż mia​ła wspól​ne​go z pun​kó​wą w po​dar​tych czar​nych raj​sto​pach, z kol​cem w uchu, wbi​ja​ją​cą wzrok we wła​sne sto​py, wy​raź​nie zde​cy​do​wa​ną, by nie mó​wić i nie słu​chać. Czy coś łą​czy​ło ją z tą drob​ną dziew​czy​‐ ną w ró​żo​wych dżin​sach i ko​szul​ce pod ko​lor, pa​trzą​cą przed sie​bie za​bój​czym, pło​mien​nym wzro​kiem? Wi​dać było, że dziew​czy​ny są uwię​zio​ne we wła​snych cia​‐ łach. Nie chcia​ła być do nich po​dob​na, jed​nak wie​dzia​ła, dla​cze​go ją tu przy​wie​zio​‐ no i że wszyst​kie są tu z jed​ne​go po​wo​du. Mia​ły je​den i ten sam cel, jed​ną wspól​ną ob​se​sję: je​dze​nie, a ra​czej uni​ka​nie je​dze​nia. Nie mo​gła się dłu​żej wy​pie​rać. Ko​lej​ne pa​cjent​ki wcho​dzi​ły i zaj​mo​wa​ły miej​sca, a Al​thea zro​zu​mia​ła ze smut​‐ kiem, że zga​dza​jąc się na po​byt w tym miej​scu, zo​sta​wia​jąc Lolę, An​nie, dzie​ci i ich zwy​kłe, co​dzien​ne za​ję​cia, po​zo​sta​wi​ła za sobą cały świat. Zgro​ma​dze​nie ko​biet, do któ​re​go mia​ła na​le​żeć, było po​zba​wio​ne em​pa​tii i bli​sko​ści. Tu każ​da bę​dzie so​bie ra​dzić sama. Lola i An​nie ofe​ro​wa​ły jej przy​jaźń, kie​dy nie była w sta​nie jej przy​jąć. Do​świad​czy​ła też tro​ski i zro​zu​mie​nia ze stro​ny Ja​re​da. Tu tego nie spo​tka. Cie​szy​‐ ła się, że wie, iż związ​ki mię​dzy ludź​mi na​praw​dę ist​nie​ją i że po​tra​fią da​wać uko​‐ je​nie. Tej my​śli trzy​ma​ła się kur​czo​wo, sie​dząc w oto​cze​niu ko​biet, któ​re za wszel​‐ ką cenę uni​ka​ły kon​tak​tu z dru​gim czło​wie​kiem. W pew​nym sen​sie nie na​le​ża​ła do ży​cia An​nie i Loli, ale nie czu​ła też bli​sko​ści z tymi dziew​czy​na​mi. Gdzie w ta​kim ra​zie było jej miej​sce? Mia​ła na​dzie​ję, że od​na​la​zła je u boku Ja​re​da, ale sta​ło się ja​‐ sne, że cały czas mu​siał być na pro​chach, żeby z nią wy​trzy​mać. Ta świa​do​mość nie​spo​dzie​wa​nie wy​wo​ła​ła w niej gniew, a nie smu​tek. Za​czę​ła wy​my​ślać wy​mów​ki, któ​re po​zwo​li​ły​by jej wstać i wyjść. Na​gle po​ję​ła obec​ność sia​tek w oknach. To szpi​tal psy​chia​trycz​ny. Z pew​no​ścią nie mają pra​wa trzy​mać jej tu wbrew jej woli. Jed​nak je​śli uciek​nie, bę​dzie mu​sia​ła sama sta​wić czo​ła prze​śla​du​ją​cym ją zmo​rom. Bez po​mo​cy, wspar​cia i wska​zó​wek – jak za​wsze.

Świat ze​wnętrz​ny nie ist​niał, był me​ta​fo​rą ży​cia, dla Al​thei nie​osią​gal​ną. Znaj​do​‐ wa​ła się w szpi​ta​lu psy​chia​trycz​nym, bo ona, Al​thea, była psy​chicz​nie cho​ra. Wie​‐ dzia​ła, że sama nie da so​bie rady, i po raz pierw​szy w ży​ciu nie chcia​ła wal​czyć w po​je​dyn​kę. Sie​dząc po​śród ko​biet, któ​re tak jak ona cier​pia​ły nie​wy​obra​żal​ne ka​‐ tu​sze, Al​thea pod​ję​ła naj​waż​niej​szą de​cy​zję w swo​im ży​ciu. Po​sta​no​wi​ła uwie​rzyć, że może wy​zdro​wieć. Dla Ja​re​da. Dla sie​bie. Ma​da​me De​flo​ret za​czę​ła mó​wić, Al​thea słu​cha​ła uważ​nie. • Lola zda​wa​ła so​bie spra​wę, że tak zwa​na me​dia​cja mał​żeń​ska, któ​rą wy​my​śli​ła An​‐ nie, była tyl​ko spo​so​bem zy​ska​nia na cza​sie. Żad​na z nich nie mia​ła po​ję​cia, co robi, a je​śli Mark to za​uwa​żył, nie da​wał ni​cze​go po so​bie po​znać. Lola sta​ra​ła się opa​no​wać drże​nie gło​su i za​da​wa​ła ba​nal​ne py​ta​nia o to, jak mu mi​nął lot, o któ​rej wy​lą​do​wał i gdzie się za​trzy​mał, a on od​po​wia​dał w cy​wi​li​zo​wa​ny spo​sób. Gdy​by po​pa​trzeć z boku, mo​gli być dwoj​giem nie​zna​jo​mych pod​czas pierw​sze​go spo​tka​‐ nia. An​nie uda​wa​ła, że no​tu​je, ale naj​wy​raź​niej obce jej były ja​kie​kol​wiek me​dia​cje. Co do Mar​ka, może i zgo​dził się na obec​ność An​nie, ale nie zna​czy​ło to, że za​mie​‐ rza wy​ja​wić przed nią co​kol​wiek na te​mat swo​ich pla​nów. Nie był ty​pem czło​wie​‐ ka, któ​ry pu​blicz​nie pie​rze ro​dzin​ne bru​dy. Emo​cje po​tra​fił wy​ra​żać je​dy​nie przez gniew i krzyk, ale jak na ra​zie sta​ran​nie się kon​tro​lo​wał. Wy​buch z groź​ba​mi i obe​lga​mi na​stą​pi w swo​im cza​sie, ale te da​ro​wa​ne go​dzi​ny i świa​do​mość, że dzie​ci są da​le​ko, a An​nie bli​sko, po​mo​gły się Loli po​zbie​rać. Kie​dy An​nie na chwi​lę wy​szła, sie​dzie​li na​prze​ciw sie​bie w mil​cze​niu. Lola wi​‐ dzia​ła, że Mark chce coś po​wie​dzieć, że ukła​da coś w gło​wie, zma​ga się ze sło​wa​‐ mi. Cze​ka​ła. Kie​dy wresz​cie otwo​rzył usta, pa​dło tyl​ko jed​no zda​nie: – Tak bar​dzo za tobą tę​sk​ni​łem, Lolu. Za​sko​cze​nie ode​bra​ło jej mowę. Chwi​lę póź​niej po​ja​wi​ła się An​nie i dys​kret​nie wsu​nę​ła w dłoń Loli na​gry​zmo​lo​‐ ną kar​tecz​kę: „Jadę va​nem po Lu​ca​sa i dzie​ci, za​bie​ram nad oce​an na week​end (he, he). OK??? Idź​cie do re​stau​ra​cji, mu​szę nas spa​ko​wać”. Lola za​pro​po​no​wa​ła więc, żeby ona i Mark wy​szli po​roz​ma​wiać w czte​ry oczy. An​nie od​sta​wi​ła całą szop​kę z upew​nia​niem się, czy przy​ja​ciół​ka wie, co robi, i czy jest ab​so​lut​nie pew​na, że tego chce. I że może jed​nak ona, An​nie, pój​dzie z nimi. Osta​tecz​nie uzgod​nio​no ko​la​cję we dwo​je w re​stau​ra​cji. Lola wciąż mia​ła na so​bie strój do jogi, w któ​rym jesz​cze kil​ka go​dzin temu czu​ła się świet​nie i bar​dzo ko​bie​co. Uwio​dła w nim Gün​te​ra, ale te​raz wy​dał jej się

zu​peł​nie nie​od​po​wied​ni. Po​pro​si​ła Mar​ka o chwi​lę, żeby mo​gła się prze​brać. Po​‐ pro​si​ła, zda​ła so​bie spra​wę. Mark cze​kał w sa​lo​nie a ona z pa​lą​cy​mi po​licz​ka​mi po​bie​gła na górę prze​szu​ki​‐ wać swo​ją ma​leń​ką sza​fę. Mąż po​ko​nał ty​sią​ce mil tyl​ko dla niej spe​cjal​nie po to, by ją od​na​leźć. Je​dy​ne przy​zwo​ite ubra​nie, któ​re po​sia​da​ła, to spodnie i golf, w któ​rych przy​le​cia​ła do Pa​ry​ża. Trud​no, za​ło​ży​ła je. Mar​ko​wi za​wsze po​do​ba​ły się jej cyc​ki w gol​fach. Pod spód wło​ży​ła krót​ką je​dwab​ną ha​lecz​kę na wszel​ki wy​pa​‐ dek. Nie zno​sił cze​kać, więc po​pę​dzi​ła do ła​zien​ki, gdzie zna​la​zła wszyst​kie swo​je ko​sme​ty​ki usta​wio​ne w ide​al​nym po​rząd​ku na to​a​let​ce. Na​ło​ży​ła tusz, po​ma​lo​wa​ła usta brzo​skwi​nio​wą szmin​ką, wkle​pa​ła odro​bi​nę pod​kła​du w pu​drze. Jej pew​ność sie​bie wzro​sła, kie​dy od​bi​cie w lu​strze za​czę​ło przy​po​mi​nać daw​ną, zna​ną Mar​ko​‐ wi Lolę. Na​gle roz​le​gło się ło​mo​ta​nie do drzwi. – Otwórz, to ja! – za​żą​da​ła An​nie. Lola wpu​ści​ła przy​ja​ciół​kę, zro​bi​ła ob​rót wo​kół wła​snej osi i dla żar​tu bły​snę​ła uśmie​chem gwiaz​dy fil​mo​wej. – Co ty na to? An​nie pa​trzy​ła wzgar​dli​wie. – Ro​bisz się na bó​stwo? Lola zmarsz​czy​ła brwi, sły​sząc gniew​ny ton An​nie. – W czym pro​blem? – To ty mi po​wiedz, w czym tkwi pro​blem! Wła​śnie prze​ży​li​śmy go​dzi​ny dra​‐ ma​tu, uda​wa​nia, wle​cze​nia dzie​ci Bóg wie gdzie, zo​sta​wia​nia Al​thei i Ja​re​da sa​‐ mych na cho​ler​nych ło​żach śmier​ci, a to wszyst​ko po to, że​byś po​szła so​bie na ro​‐ man​tycz​ną ko​la​cyj​kę z tym pa​lan​tem? – A niby co mam zro​bić? An​nie z tru​dem po​wstrzy​my​wa​ła fu​rię. – Na pew​no nie rzu​cać mu się w ra​mio​na w ten spo​sób! – An​nie, przy​kro mi. Nie umiem so​bie z nim ra​dzić. Przy​ja​ciół​ka pod​nio​sła głos. – Nie wi​dzisz, że mu​sisz prze​stać sta​rać się wszyst​kich za​do​wo​lić? – Ciii… – Rzy​gać mi się chce od pa​trze​nia, jak lu​dzie sami ro​bią so​bie krzyw​dę! Lola po​my​śla​ła o dzie​ciach. I o Mar​ku, któ​ry cho​dzi już pew​nie po ścia​nach ze zde​ner​wo​wa​nia, że tyle musi cze​kać. Po​my​śla​ła o ży​ciu, któ​re tu wio​dła i z któ​rym nie chcia​ła się że​gnać. O ży​ciu, któ​re cze​ka​ło na nią w Be​ver​ly Hills. Bez​dusz​na re​‐ zy​den​cja, za​ku​py w sie​cio​wych skle​pach, wła​ści​wa ko​szu​la na czas przy​wie​zio​na

z pral​ni. Pa​trze​nie pod nogi. Oglą​da​nie się za sie​bie. Po​czu​ła, że się dusi. Dziw​ny prąd prze​szył całe jej cia​ło. – Może ty mi po​wiesz, co jest dla mnie naj​lep​sze, sko​ro zja​dłaś wszyst​kie ro​zu​‐ my – wy​ce​dzi​ła przez za​ci​śnię​te zęby. – Nie chcesz wie​dzieć, co my​ślę – wark​nę​ła An​nie. Loli sko​czy​ło ci​śnie​nie. – Ależ słu​cham – rzu​ci​ła chłod​no. An​nie wzię​ła się pod boki i po​wie​dzia​ła: – Może skoń​czysz wresz​cie tę far​sę i wy​znasz mu praw​dę? Za​żą​daj roz​wo​du. Lola po​czu​ła, jak za​le​wa ją fala go​rą​ca. Co An​nie so​bie wy​obra​ża, że bę​dzie jej dyk​to​wać, jak ma żyć? Jak śmie prze​ma​wiać do niej jak do ja​kiejś smar​ku​li? Mi​mo​‐ wol​nie pod​nio​sła głos. Ni​g​dy tego nie ro​bi​ła, a te​raz – tak. – Skąd pew​ność, że tego wła​śnie chcę? – Prze​cież to oczy​wi​ste! – Nie znasz go! Nie je​steś na moim miej​scu! – Jed​no ży​cie! Mamy tyl​ko jed​no ży​cie! A je​śli wró​cisz z nim te​raz, do​brze wiesz, jak bę​dzie wy​glą​dał twój los. Mnie to wisi. Ale to ty ucie​kłaś od męża. Ty znik​nę​łaś. Ty ukry​wasz się od mie​się​cy. Już za​po​mnia​łaś, jak mu​sia​ło być strasz​‐ nie, sko​ro ktoś taki jak ty zde​cy​do​wał się na tak dra​ma​tycz​ny krok? By​łaś w pie​kle! Two​je ży​cie było kosz​ma​rem! Lola, wście​kła, prze​mie​rza​ła ła​zien​kę od wan​ny do drzwi i z po​wro​tem. Ta ła​‐ zien​ko​wa kłót​nia była bez sen​su. – Nie​za​leż​nie od wszyst​kie​go będę mu​sia​ła wró​cić do Sta​nów. W prze​ciw​nym ra​zie wiesz, co Mark zro​bi? Za​bie​rze mi dzie​ci. Po​rwa​łam je! Mogę iść do wię​zie​‐ nia! – Ha! Te​raz się zo​rien​to​wa​łaś? Po tylu mie​sią​cach? – I dzie​ci… I Mark na​dal mnie ko​cha. Po​wie​dział mi to! Po​wie​dział, że tę​sk​nił. – Ha! Pie​przo​ne słów​ka! Ko​cha cię mieć na wła​sność, nie mów, że nie za​uwa​ży​‐ łaś! Lola za​uwa​ży​ła. Z ca​łych sił sta​ra​ła się uga​sić bu​dzą​cy się w niej wul​kan. – Nie, nie za​uwa​ży​łam! Łzy po​pły​nę​ły An​nie z oczu. Nie za​wra​ca​ła so​bie gło​wy ich ocie​ra​niem. – Do​bra, to ja zni​kam. Spra​wi​łaś mi wiel​ki, pie​przo​ny za​wód! Lola jed​nak wy​bu​chła. – Prze​stań po​wta​rzać „pie​przo​ny”! Nie przy​je​cha​łam tu po to, żeby ci spra​wić przy​jem​ność! Chcesz, że​bym prze​sta​ła się pod​po​rząd​ko​wy​wać Mar​ko​wi, bo wte​dy

będę mo​gła pod​po​rząd​ko​wać się to​bie! Mam za​mie​nić ty​ra​na na ty​ran​kę? An​nie otwo​rzy​ła usta sze​ro​ko ze zdu​mie​nia. – Nie po​sta​wię zła​ma​ne​go cen​ta na two​ją de​cy​zję! – Prze​stań się ba​brać w moim ży​ciu, co? Zaj​mij się le​piej swo​im, sko​ro je​steś taka mą​dra, i zo​staw mnie w spo​ko​ju! – Świet​nie! Daj mu sobą po​nie​wie​rać. Uwiel​biasz to! – An​nie otar​ła łzy, a z jej gło​su na​gle wy​pa​ro​wał cały gniew. – Czy na​dal za​bie​ram dzie​ci nad oce​an? – Tak! Za​bierz je so​bie nad pie​przo​ny oce​an! – wrza​snę​ła Lola. Co za wspa​nia​łe uczu​cie tak krzy​czeć. Cu​dow​ne. An​nie unio​sła brwi, jak​by za​sta​na​wia​ła się, o co Lola się zło​ści, wzru​szy​ła ra​‐ mio​na​mi i wy​szła. Lola przy​sia​dła na skra​ju wan​ny, trzę​sąc się jak w fe​brze. Mark wciąż cze​kał na dole. Niech so​bie po​cze​ka. Przej​rza​ła się w lu​strze i zo​ba​czy​ła uoso​bie​nie fu​rii. Z tru​dem się roz​po​zna​wa​ła. Dło​nie mia​ła za​ci​śnię​te w pię​ści. Gdy​by An​nie nie wy​‐ szła, chy​ba​by ją ude​rzy​ła. Tak, na pew​no. Na​gle drzwi się uchy​li​ły i An​nie wsu​nę​ła gło​wę w szpa​rę. – Do​bra, ko​cha​nie, tak trzy​maj. Gniew jest two​im sprzy​mie​rzeń​cem. Świet​nie, do​sko​na​le! A więc tak to dzia​ła? Lola po​bie​gła z po​wro​tem do sy​pial​ni i nie​mal zdar​ła z sie​bie ubra​nie. Za​miast ele​ganc​kie​go stro​ju za​ło​ży​ła wy​tar​te dżin​sy i roz​cią​gnię​ty swe​ter. Star​ła szmin​kę grzbie​tem dło​ni. Pię​ści na​dal mia​ła za​ci​śnię​te. Była go​to​wa sta​wić czo​ła Mar​ko​wi. • Dziw​nie się czu​ła, gdy scho​dzi​ła po scho​dach, a po​tem szła uli​ca​mi szes​na​stej dziel​ni​cy Pa​ry​ża u boku Mar​ka. Ser​ce wa​li​ło jej jak mło​tem. Jak uda​ło jej się na tak dłu​go wy​pchnąć go z my​śli? Te​raz, kie​dy był tuż obok, wy​peł​niał wszyst​kie jej my​‐ śli, nie​ste​ty, rów​nież ser​ce. Pach​niał tą la​wen​do​wą wodą po go​le​niu, któ​rą tak bar​‐ dzo lu​bi​ła, a to wca​le nie po​ma​ga​ło. Wie​dzia​ła, że to ir​ra​cjo​nal​ne, ale prze​peł​nia​ła ją ra​dość. Fakt, że zna​lazł się w Pa​ry​żu, od​czy​ty​wa​ła jako znak, że mąż ją ko​cha. Oczy​wi​ście to mało praw​do​po​dob​ne, ale tak moc​no pra​gnę​ła, żeby ten wie​czór był ro​man​tycz​ny. Gdy​by Mark wziął ją w ra​mio​na, czy wtu​li​ła​by twarz w jego szy​ję, czy też umia​ła​by mu się oprzeć? Ale Mark szedł przed sie​bie, nie pró​bu​jąc na​wet wziąć jej za rękę. Dzię​ki Bogu, że tego nie ro​bił. Słoń​ce po​wo​li chy​li​ło się ku za​cho​do​wi. Szli w mil​cze​niu. Żad​ne z nich nie po​‐ dej​mo​wa​ło wy​sił​ku grzecz​no​ścio​wej kon​wer​sa​cji. Mi​ja​li wszyst​kie zna​jo​me skle​py,

po​za​my​ka​ne już na noc. Nie uda jej się po​ka​zać mu cia​ste​czek wy​ło​żo​nych na wy​‐ sta​wie pie​kar​ni ni​czym bi​żu​te​ria ani sta​ro​mod​ne​go skle​pi​ku z se​ra​mi. Pra​gnę​ła po​dzie​lić się z nim za​chwy​ca​ją​cy​mi wi​do​ka​mi i do​świad​cze​nia​mi Pa​ry​ża. Jed​nak zer​ka​jąc na jego pro​fil, na moc​no za​ry​so​wa​ną szczę​kę, pa​trząc, jak spiesz​nie po​ko​‐ nu​je dro​gę i błą​dzi gdzieś my​śla​mi, mia​ła wąt​pli​wo​ści, czy Mar​ko​wi w ogó​le spodo​bał​by się Pa​ryż. Zła​pa​ła się na tym, że przy​pi​su​je mę​żo​wi ce​chy, któ​re chcia​‐ ła​by w nim wi​dzieć. W rze​czy​wi​sto​ści były prze​ci​wień​stwem tych, któ​re miał na​‐ praw​dę. Zbli​ża​li się do rue de Pas​sy, roz​glą​da​jąc się za re​stau​ra​cją. Mi​ja​li bu​dy​nek, w któ​rym uczy​ła jogi. Oto rue de l’An​non​cia​tion, gdzie ku​po​wa​ła pi​wo​nie i fro​ma​‐ ge de chêvre, kozi ser. O, skrzyn​ka pocz​to​wa, do któ​rej wrzu​ca​ła kart​ki do Sta​nów. Tam, u wy​lo​tu rue de Pas​sy, jest sta​cja me​tra i cią​gną​ce się po ho​ry​zont mia​sto. Po​mię​dzy wie​ko​wy​mi bu​dyn​ka​mi prze​świ​ty​wa​ło ciem​no​nie​bie​skie nie​bo, ozdo​bio​‐ ne smu​ga​mi ró​żo​wych chmur. Mark ma​sze​ro​wał przed sie​bie, jak​by miał klap​ki na oczach, więc szła za nim, nie dzie​ląc się ni​czym, a ser​ce ści​ska​ło jej się moc​niej z każ​dym kro​kiem. Gdy tak prze​mie​rza​li uli​ce, Lola za​czę​ła wy​czu​wać w po​wie​trzu coś no​we​go, ja​‐ kąś zmia​nę, któ​ra nie mia​ła nic wspól​ne​go z obec​no​ścią Mar​ka. Mia​sto było wy​raź​‐ nie bar​dziej oży​wio​ne niż zwy​kle o tej po​rze w piąt​ko​wy wie​czór. Za​miesz​ki​wa​na przez wyż​sze sfe​ry i ste​ryl​na oko​li​ca na ogół nie przy​cią​ga​ła pa​ry​żan sko​rych do noc​nych im​prez. Jed​nak im da​lej szli, tym wię​cej mi​ja​li ko​biet i męż​czyzn – wszę​‐ dzie pary i grup​ki na​sto​lat​ków. Czy słuch jej nie my​lił? Skądś do​bie​ga​ła mu​zy​ka? Wo​kół pa​no​wa​ła nie​co​dzien​na at​mos​fe​ra ocze​ki​wa​nia i pod​eks​cy​to​wa​nia. Przy​po​mnia​ła so​bie do​pie​ro w po​ło​wie rue de Pas​sy. Dziś dwu​dzie​sty pierw​szy czerw​ca, prze​si​le​nie let​nie. Tego dnia przy​pa​da​ła do​rocz​na Fête de la Mu​si​que, co ozna​cza​ło, że tej nocy mi​ja​ły trzy lata od śmier​ci John​ny’ego. Nic dziw​ne​go, że An​‐ nie była kłęb​kiem ner​wów. Mu​zy​cy wyj​mo​wa​li in​stru​men​ty, a pa​ry​ża​nie ma​so​wo wy​le​ga​li na uli​ce. Wo​kół ka​pel zbie​ra​ły się grup​ki lu​dzi, wie​lu już tań​czy​ło. Czy Mark w ogó​le to do​strze​ga? Pa​ryż ru​szał w tany, a jej tra​fił się smu​tas psu​ją​cy za​ba​wę. Zwol​ni​li kro​ku, gdy do​tar​li do oko​li​cy, w któ​rej było gę​sto od lo​ka​li. Na chod​ni​‐ ku sta​ły sto​li​ki z dłu​gi​mi bia​ły​mi ob​ru​sa​mi i mi​go​czą​cy​mi świe​ca​mi. Na ta​ra​sach pary pa​trzy​ły so​bie w oczy nad menu w sztyw​nych opra​wach. Wie​czór był cie​pły, choć dzień wcze​śniej prze​szły bu​rze. Wil​got​ny za​pach po​wie​trza sko​ja​rzył jej się z ha​waj​ską bry​zą, z ich mie​sią​cem mio​do​wym. Ko​cha​li się bez pa​mię​ci na wy​spie La​nai. Cały ty​dzień spę​dzi​li nago, kar​miąc się na​wza​jem man​go i ana​na​sa​mi, upo​‐

je​ni wza​jem​nym do​ty​kiem. Przy​mknę​ła oczy i mia​ła wra​że​nie, że czu​je za​pach oce​‐ anu. Mark za​trzy​mał się na​gle, wska​zu​jąc na neon jed​nej z re​stau​ra​cji. – Może tu? Chińsz​czy​zna? Chiń​ska knaj​pa? W Pa​ry​żu? Wy​bór lo​ka​lu za​wsze na​le​żał do Mar​ka i Lola daw​‐ niej wo​la​ła nie po​dej​mo​wać po​dob​nych de​cy​zji. Mark już wszedł do środ​ka, ale ona ku swo​je​mu za​sko​cze​niu nie po​dą​ży​ła za nim. Sta​ła bez ru​chu przy sto​li​ku wci​‐ śnię​tym po​mię​dzy chod​nik a ścia​nę bu​dyn​ku, sto​li​ku na​kry​tym dla dwoj​ga z bu​‐ kie​ci​kiem or​chi​dei po​środ​ku. Mark roz​ma​wiał z kie​row​ni​kiem sali oczy​wi​ście po an​giel​sku, a w ten spo​sób nie miał szans, żeby coś osią​gnąć. Lola pa​trzy​ła przez szy​bę. Czy w ogó​le za​uwa​żył, że zo​sta​ła na ze​wnątrz? Jej cia​ło bu​zo​wa​ło dziw​ną ener​gią, któ​rej wy​star​czy​ło​by do wy​sła​nia ra​kie​ty w ko​smos. Ener​gią pły​ną​cą wart​kim stru​mie​niem wzdłuż ra​mion i gro​ma​dzą​cą się w za​ci​śnię​tych pię​ściach. Mark w koń​cu od​wró​cił się, żeby coś do niej po​wie​dzieć, a gdy zo​rien​to​wał się, że jest sam, wy​padł z lo​ka​lu jak bu​rza. Zo​‐ ba​czył ją sto​ją​cą przy sto​li​ku na ze​wnątrz. Wy​glą​dał na tak osłu​pia​łe​go, że omal nie wy​buch​nę​ła śmie​chem. – Nie wcho​dzisz? – spy​tał. Mach​nę​ła ręką w kie​run​ku bia​łe​go ob​ru​su. – Chcę usiąść tu​taj. Była w szo​ku, jak ła​two przy​szło jej stwier​dzić ten pro​sty fakt. Mark od​wró​cił się w miej​scu, wszedł z po​wro​tem do środ​ka i za​mie​nił parę słów z tym kie​row​ni​kiem sali, któ​ry za​raz po​spie​szył za nim, trzy​ma​jąc kar​ty z menu. Lola i Mark usie​dli. Mark nie wy​da​wał się ani tro​chę zły, jak gdy​by to, co za​szło, nie mia​ło naj​mniej​sze​go zna​cze​nia. Czy moż​li​we, żeby to było tak pro​ste? Mó​wisz – masz? Mark, ob​szer​nie ge​sty​ku​lu​jąc, pró​bo​wał za​mó​wić szkoc​ką. Kel​ner ewi​dent​nie uda​wał głu​pie​go, mru​żąc oczy i krę​cąc gło​wą, wy​mow​nie od​gry​wa​jąc brak zro​zu​‐ mie​nia. Lolę sza​le​nie ba​wi​ło pa​trze​nie, jak Jego Wy​so​kość Mark Wiel​ki, Wład​ca Wszyst​kie​go, Na Czym Wzrok Jego Spo​cznie, mie​rzy się z przed​sta​wi​cie​lem spo​łe​‐ czeń​stwa, któ​re ame​ry​kań​skie po​ję​cie „usłu​gi” po​strze​ga jako upo​ka​rza​ją​ce słu​żal​‐ stwo. Pa​ryż szyb​ko osła​bi aro​gan​cję Ame​ry​ka​ni​na. Lola nie po​tra​fi​ła ukryć uśmie​‐ chu. – Może ty dasz so​bie z tym radę? – zwró​cił się do niej Mark. – Bon​so​ir, po​ur​ra​is-je avo​ir un whi​sky pour mon​sieur et pour moi un ver​re de rosé, s’il vous pla​ît? Do​bry wie​czór, czy mo​gła​bym pro​sić whi​sky dla pana, a dla mnie kie​li​szek

rosé? – po​wie​dzia​ła. Kel​ner roz​pro​mie​nił się na​tych​miast, po czym od​parł: Bien sûr, Ma​da​me, oczy​wi​ście, pro​szę pani, i znik​nął. – Wi​dzę, że opa​no​wa​łaś tu​tej​szy dia​lekt. Szyb​ko się na​uczy​łaś. – Wie​le lat cho​dzi​łam na fran​cu​ski. – Nie wie​dzia​łem. – Chy​ba nie​wie​le o mnie wiesz, co? – spy​ta​ła, za​sko​czo​na wro​go​ścią w swo​im gło​sie. Mark zdę​biał, sły​sząc pro​wo​ka​cyj​ny ton. – Oszczędź mi ta​kich tek​stów, do​bra? – po​wie​dział. Ja​kiej ri​po​sty udzie​li​ła​by An​nie? Lola spoj​rza​ła mu pro​sto w oczy. – Na two​im miej​scu wło​ży​ła​bym z po​wro​tem rę​ka​wicz​ki dy​plo​ma​ty – rzu​ci​ła. – Ja? Dy​plo​ma​ty? To ty znik​nę​łaś. – Za​milkł na chwi​lę, od​wró​cił wzrok. – Za​bra​‐ łaś dzie​ci. Zo​sta​wi​łaś mnie. To chy​ba ty je​steś mi win​na prze​pro​si​ny – po​now​nie za​wie​sił głos. – I skru​chę. Nie są​dzisz, że może naj​wyż​szy czas na to, sko​ro nie krę​ci się tu już two​ja przy​ja​ciół​ka pit​bul​l​ka? I… – Mark prze​rwał wy​po​wiedź, któ​ra za​po​wia​da​ła się na wstęp do jed​nej z jego ty​rad. Wbił wzrok w menu. Lola się nie od​zy​wa​ła. Gdy​by nie po​moc przy​ja​ciół​ki pit​bul​l​ki, w ogó​le nie mia​ła​by cza​su, żeby wziąć się w garść, i spra​wy przy​ję​ły​by zu​peł​nie inny ob​rót. W tym mo​men​cie czu​ła się sil​na, sil​niej​sza niż kie​dy​kol​wiek. Cze​ka​ła, by Mark do​koń​czył zda​nie, go​to​wa do wal​ki. Ale on mil​czał, a Lolę po raz ko​lej​ny za​sta​no​wi​ła dziw​na roz​bież​ność po​‐ mię​dzy obec​nym Mar​kiem – zga​szo​nym, nie​mal skrom​nym – a tym, któ​re​go do​tąd zna​ła.

G

28

dy tyl​ko za​mknę​ły się drzwi za Lolą i Mar​kiem, An​nie za​czę​ła pa​ko​wa​nie. Bie​ga​ła po ca​łym domu, chwy​ta​jąc tor​by po​dróż​ne, ła​du​jąc ubra​nia, pi​ża​‐ my, my​dło, przy​bo​ry to​a​le​to​we, plu​szo​we mi​sie. Od​na​la​zła pa​ra​sol pla​żo​wy na stry​‐ chu, krem do opa​la​nia w ła​zien​ce, pi​sto​le​ty na wodę w ogro​dzie. W pół go​dzi​ny była go​to​wa do dro​gi. Tro​chę cią​gnąc, a tro​chę po​py​cha​jąc, prze​trans​por​to​wa​ła ba​‐ ga​że po scho​dach i do ga​ra​żu. Wy​pra​wa bę​dzie nie​spo​dzian​ką dla dzie​cia​ków. Po​‐ go​da była ide​al​na. Ale bę​dzie fraj​da! Wy​ko​pią dół w pia​sku i urzą​dzą so​bie gril​la. Ona i Lu​cas będą po​pi​jać zim​ne piwo. Pla​ża i piwo – to jest to. Po​czu​ła się jak dwu​dzie​sto​lat​ka. Co tam, li​ce​alist​ka! Cały ten dzień do​star​czał jej ad​re​na​li​ny i wciąż była na​bu​zo​wa​na. Ro​ze​śmia​ła się na wspo​mnie​nie nocy spę​dzo​nej z Lu​ca​‐ sem. Rzu​ci​ła tor​by i pa​ra​sol na pod​ło​gę w ga​ra​żu i po​pę​dzi​ła z po​wro​tem na górę po go​lar​kę i krem prze​ciw cel​lu​li​to​wi. Zbie​gła z po​wro​tem do sa​mo​cho​du, po​tem do domu po klu​czy​ki i znów do ga​ra​żu. Przez gło​wę prze​bie​ga​ły jej sce​ny z udzia​‐ łem Al​thei i Ja​re​da, Loli i Mar​ka. Do dia​bła z nimi wszyst​ki​mi! Otwo​rzy​ła ba​gaż​‐ nik, upchnę​ła w nim tor​by, ręcz​ni​ki i pił​ki pla​żo​we. Obe​szła sa​mo​chód i po​ło​ży​ła dłoń na klam​ce. Ści​snę​ło ją w doł​ku. Po​cią​gnę​ła drzwicz​ki, wsia​dła, po​czu​ła zim​ną skó​rę fo​te​la kie​row​cy. Van był jak do​bry zna​jo​my, a jed​nak wy​glą​dał obco. Za​pach chłod​ne​go wnę​trza, kurz na de​sce roz​dziel​czej, na​wet ze​psu​te za​baw​ki na pod​ło​dze, ona sama za kie​row​ni​cą – wszyst​ko było tak kosz​mar​nie nie​zmie​nio​ne od cza​su fe​ral​‐ nej nocy sprzed trzech lat. Wło​ży​ła klu​czyk do sta​cyj​ki i za​pa​li​ła sil​nik. Po​ło​ży​ła dło​nie na kie​row​ni​cy i jej cia​ło prze​szył dziw​ny dreszcz. Na​tych​miast zga​si​ła auto, pró​bo​wa​ła zła​pać od​dech. Coś strasz​ne​go zgnia​ta​ło jej klat​kę pier​sio​wą, jej pal​ce. Na​gle nie roz​po​zna​wa​ła wła​snych rąk. Oczy za​szły jej mgłą. Na czo​ło wy​stą​pił zim​ny pot, dło​nie za​czę​ły drżeć. Gry​pa? Za​tru​ła się czymś? Może to atak ser​ca? Czy za​wa​ło​wi to​wa​rzy​szy okrop​ne po​czu​cie prze​ra​że​nia? W jej gar​dle ro​dził się krzyk, ale usta nie chcia​ły się otwo​rzyć. Coś ka​za​ło jej wy​sko​czyć z vana i biec. Ucie​kaj, już! Ale była bez​sil​na, nie mo​gła się ru​szyć. Stra​ci​ła czu​cie w ra​mio​nach, no​gach, ca​łym cie​le. Mia​ła jed​nak dość przy​tom​no​ści umy​słu, żeby roz​po​znać, co się dzie​je. Już kie​dyś to prze​cho​dzi​‐ ła. Wie​dzia​ła, co jej jest. Wy​da​rze​nia ca​łe​go dnia, te​raz ten sa​mo​chód… To był atak pa​ni​ki. Jak on mógł? Jak John​ny mógł jej to zro​bić? Cze​ka​ła. To mi​nie. Albo umrze, albo atak mi​nie. Kie​dyś prze​szło samo. Gdzie

jest Lu​cas? Po​trze​bo​wa​ła go bar​dzo. Zim​ne poty i drże​nie cia​ła, nic nie dało się na to po​ra​dzić. Cze​ka​ła, cze​ka​ła, cze​ka​ła bez koń​ca. Chcia​ła krzyk​nąć, ale i to było nie​moż​li​we. I wszyst​ko wtem mi​nę​ło jak ręką od​jął. Prze​sta​ła się trząść. Wró​cił jej od​dech. Sie​dzia​ła, dy​sząc cięż​ko, z rę​ka​mi na kie​row​ni​cy. Pot spły​wał jej stru​mie​‐ nia​mi po twa​rzy i na​gle try​snę​ły po​to​ki łez, gorz​kich łez. Skro​plo​na fu​ria. John​ny ją ogra​bił. Umarł jak tchórz. Zgi​nął bez udzie​le​nia wy​ja​śnień. Od​szedł, zre​zy​gno​wał. I te​raz już ni​g​dy się nie do​wie. Ni​g​dy jej nie po​zna – ko​bie​ty, dla któ​‐ rej John​ny ją rzu​cił. Za​czę​ła łkać, a każ​dy szloch był jak cię​cie skal​pe​lem przez ser​ce. Śmierć ojca spra​wi​ła, że dzie​ciom praw​da zo​sta​ła oszczę​dzo​na. Ale jej nie omi​nę​ła. W mro​ku ga​ra​żu od​twa​rza​ła w pa​mię​ci tam​te sce​ny. Przy​po​mi​na​ła so​bie kłam​stwo, któ​re wy​my​śli​ła dla sie​bie i sy​nów prak​tycz​nie na po​cze​ka​niu, sto​jąc w chłod​ni nad zwło​ka​mi John​ny’ego. Przy​się​gła so​bie w ży​ciu nie zdra​dzić, że John​ny chciał ich zo​sta​wić. Dzie​ci nie mogą się do​wie​dzieć. Trzy lata temu, co do dnia. Prze​si​le​nie let​nie. Świę​to Mu​zy​ki. Za​no​si​ło się na coś szcze​gól​ne​go. Za​pro​sił ją na ko​la​cję. Po​wie​dział, że chce z nią wyjść, żeby omó​‐ wić ja​kąś waż​ną spra​wę. W dro​dze sa​mo​cho​dem pa​pla​ła bez prze​rwy, nie po​zwo​li​‐ ła mu dojść do sło​wa. Czy na​praw​dę tak sła​bo ją znał? Prze​cież o wie​le prę​dzej zro​‐ bi​ła​by sce​nę w re​stau​ra​cji niż w domu, gdzie dzie​ci mo​gły​by usły​szeć. Tam​tej nocy czu​ła, że jest z nim bli​sko. Tyl​ko że był to nie​wła​ści​wy ro​dzaj bli​‐ sko​ści, zro​dzo​ny z nie​odwza​jem​nia​nej na​mięt​no​ści. Jej ro​dzi​ce wy​tknę​li to już na po​cząt​ku mał​żeń​stwa: „Czy John​ny nie jest zbyt przy​stoj​ny?”. Byli nie​do​bra​ną parą. Nie​do​pa​so​wa​nie, oczy​wi​ste dla wszyst​kich, z An​nie włącz​nie, naj​wy​raź​niej nie prze​szka​dza​ło John​ny’emu. Chciał po​jąć za żonę wła​śnie ją, tak mó​wił. Po​ko​chał ją. Wy​brał ją. A po​tem jak​by ni​g​dy nic dzie​sięć lat i tro​je dzie​ci póź​niej, John​ny rzu​cił wła​śnie ją. W mi​ni​va​nie, w sa​mym ser​cu Pa​ry​ża, tak po pro​stu. Sło​wa, któ​re pa​dły tam​tej nocy, są​czy​ły jej się do mó​zgu, wni​ka​ły w ser​ce, opla​ta​ły du​szę jak tru​ją​cy bluszcz. Te zja​dli​we sło​wa, któ​re wy​po​wia​dał i któ​re tkwi​ły w An​nie, sta​ran​nie prze​cho​wa​‐ ne w jej świa​do​mo​ści. Je​cha​ła przez Pa​ryż, John​ny sie​dział obok w fo​te​lu pa​sa​że​ra, ufa​jąc jej. – An​nie, po​zna​łem ko​goś. – Tak, a kogo? – spy​ta​ła, nie prze​sta​jąc pa​trzeć przed sie​bie. Praw​da ła​two do niej nie do​trze. – Ko​bie​tę. Ogar​nę​ła ją gro​za. To ja​kieś nie​po​ro​zu​mie​nie. Skrę​ci​ła w pra​wo na pierw​szych

lep​szych świa​tłach. Na ja​kiej byli uli​cy, w ja​kim mie​ście, w ja​kim kra​ju – nie umia​‐ ła​by po​wie​dzieć. – Jaką ko​bie​tę? – spy​ta​ła. – Po pro​stu ko​bie​tę. Za​ko​cha​łem się w kimś. – Po czym do​dał: – Przy​kro mi. – Kto to jest? – Wca​le nie chcia​ła usły​szeć od​po​wie​dzi. John​ny wy​ja​wił imię ko​‐ chan​ki, ale An​nie jej nie zna​ła. – Ile ma lat? Wiek miał zna​cze​nie i go nie miał. Oni byli ra​zem od dwóch lat. Za​ko​cha​ni, za jej ple​ca​mi; ra​do​sna, bez​tro​ska zdra​da. I co te​raz? Tyl​ko bez owi​ja​nia w ba​weł​nę. – Pla​nu​je​my ra​zem za​miesz​kać – oznaj​mił on. My? Ja​cyś nowi my, do któ​rych ona się nie za​li​cza​ła? Te sło​wa były jak zło​śli​wy rak, prze​rzu​ty ata​ko​wa​ły w prze​ra​ża​ją​cym tem​pie. Ży​cie An​nie zmie​ni​ło się raz na za​wsze. Ta inna ko​bie​ta była jak po​stać z hor​ro​ru, któ​ra rzu​ci​ła się na nią, ką​sa​ła i wstrzy​ki​wa​ła tru​ci​znę. An​nie pro​wa​dzi​ła jak au​to​mat, a John​ny mó​wił tym swo​im cie​płym, roz​sąd​nym, cza​ru​ją​cym gło​sem. Nie moż​na było się na nie​go zło​ścić. Nikt nie po​tra​fił​by się na nie​go gnie​wać. Wszy​scy ko​cha​li John​ny’ego. Wresz​cie ock​nę​ła się i zo​rien​to​wa​ła, że trze​ba się ra​czej za​trzy​mać. Jed​nak na​‐ dal pra​gnę​ła roz​po​czę​tej rand​ki z mę​żem, choć​by na​wet ze zra​nio​nym ser​cem. Jed​‐ na myśl dźwię​cza​ła jej w gło​wie, od​bi​ja​ła się ty​sięcz​nym echem: mia​ła szan​sę i zro​‐ bi to – od​bi​je John​ny’ego tej suce, kim​kol​wiek ona była. – An​nie, chcę roz​wo​du – usły​sza​ła wresz​cie. Sło​wa nie do​tar​ły do jej świa​do​mo​ści. Cóż, trze​ba bę​dzie po​wal​czyć moc​niej. John​ny za​du​rzył się w ja​kiejś la​secz​ce, ale prze​cież nie roz​bi​je dla niej ro​dzi​ny. Ale wte​dy po​zna​ła strasz​li​wą praw​dę. – Chce​my za​cząć od nowa w Au​stra​lii. Ona stam​tąd po​cho​dzi. Nie może tu zo​‐ stać ze wzglę​dów służ​bo​wych i praw​nych. Oto John​ny je​dzie z nią sa​mo​cho​dem, po​zwa​la jej pro​wa​dzić, ufa​jąc jej bez​gra​‐ nicz​nie. Jej fa​cet. Jej za​baw​ny, uro​czy męż​czy​zna. Jej mi​łość i naj​lep​szy przy​ja​ciel. Naj​wy​raź​niej miał mnó​stwo cza​su, żeby wszyst​ko so​bie prze​my​śleć, bo mówi z cier​pli​wo​ścią i współ​czu​ciem. Sta​wiał się w jej po​ło​że​niu. Ob​ra​cał to w gło​wie wie​lo​krot​nie, aż przy​zwy​cza​ił się do ob​ra​ne​go pla​nu, opra​co​wał lo​gi​sty​kę po​rzu​ce​‐ nia jej i sy​nów. – A chłop​cy? – wrza​snę​ła. – Au​stra​lia? – To nie​moż​li​we. Niech so​bie ła​mie ser​ce żony ile wle​zie, ale ser​dusz​ka jej dzie​ci? Ogień fu​rii, któ​ra nią wte​dy owład​nę​ła, wy​pa​lił zna​mię na każ​dej ko​mór​ce jej or​ga​ni​zmu. Była o włos od wdep​nię​cia ha​mul​ca, tak żeby John​ny wy​le​ciał przez

przed​nią szy​bę. Jak​że chcia​ła zra​nić go, tak jak on zra​nił ją. Wy​obra​zi​ła so​bie ka​‐ wał​ki szkła wbi​te w jego klat​kę pier​sio​wą. To by​ła​by spra​wie​dli​wość. Jak ina​czej miał​by zro​zu​mieć, co to po​rzu​ce​nie, i po​czuć ból, któ​ry sam za​da​wał? Ale za​miast tego za​trzy​ma​ła się przy kra​węż​ni​ku, traf zda​rzył, że przy Ave​nue Vic​tor Hugo. Opar​ła czo​ło o kie​row​ni​cę. Nie ko​chał jej. John​ny po​stą​pił głu​pio i po​ło​żył dłoń na jej ra​mie​niu. – Zda​ję so​bie spra​wę, że ro​bię wam świń​stwo, ale da​cie so​bie radę. Dzie​ci po​‐ trze​bu​ją cie​bie o wie​le bar​dziej niż mnie. – Gów​no praw​da! – ryk​nę​ła, strzą​sa​jąc jego rękę. John​ny uśmiech​nął się nie​‐ pew​nie jak czło​wiek, któ​ry wie, że nad​cią​ga nie​unik​nio​na bu​rza. – Mu​sisz miesz​‐ kać bli​sko nich – krzyk​nę​ła. – Nie mo​żesz so​bie wy​je​chać tak da​le​ko. Oczy​wi​ście wie​dzia​ła, że może. Już raz to zro​bił. Zo​sta​wił ro​dzi​nę, żeby prze​‐ pro​wa​dzić się do Fran​cji. Ni​g​dy nie dzwo​nił do ro​dzi​ców. To oni wy​dzwa​nia​li do Pa​ry​ża, by się po​skar​żyć, a ona nie​zbyt ich po​cie​sza​ła, bo wła​śnie zmie​nia​ła pie​‐ lusz​kę czy go​to​wa​ła obiad. Nie mo​gli wresz​cie prze​bo​leć jego wy​jaz​du? To ona dzwo​ni​ła do jego ro​dzi​ców z no​wi​na​mi. To ona pa​mię​ta​ła o wy​sy​ła​niu pre​zen​tów i li​stów. Pil​no​wa​ła dat uro​dzin, prze​pra​sza​ła w imie​niu męża i kry​ła go, chro​ni​ła uczu​cia kogo tyl​ko mo​gła naj​le​piej, jak po​tra​fi​ła. John​ny’ego nie dało się za​mknąć w klat​ce, czy oni tego nie ro​zu​mie​li? W za​par​ko​wa​nym sa​mo​cho​dzie za​czę​ła się wy​dzie​rać, wy​da​wać dźwię​ki, któ​re trud​no by​ło​by uznać za ludz​kie. Siła, jaka w nią wstą​pi​ła, też była nad​ludz​ka. Ude​‐ rzy​ła John​ny’ego w ra​mię. „Wy​sia​daj! Już! Won z mo​je​go pie​przo​ne​go auta!”. Pa​‐ trzy​ła, jak John​ny za​my​ka drzwi, i od​pro​wa​dza​ła go wzro​kiem, gdy od​da​lał się bul​‐ wa​rem, zmie​rza​jąc tam, gdzie po​kie​ru​je go los. Jego los do​peł​nił się dwie go​dzi​ny póź​niej, gdy sie​dział za kie​row​ni​cą auta bra​‐ ta i pro​wa​dził je wprost w ob​ję​cia śmier​ci. Tej sa​mej nocy, kie​dy jej wy​da​wa​ło się, że umrze, John​ny od​szedł na tam​ten świat. Wie​le, wie​le razy wał​ko​wa​ła w gło​wie wy​da​rze​nia tam​te​go wie​czo​ra. Przez trzy lata wra​ca​ły do niej co noc i pra​wie każ​de​go dnia. Czy to ona była win​na wy​pad​ko​‐ wi, bo wy​rzu​ci​ła John​ny’ego z vana? Czy to on po​no​sił winę? Przy​czy​ni​ła się do jego śmier​ci czy za​bił się sam? Czy gdy​by chłop​cy zna​li praw​dę, obar​czy​li​by ją winą? Znie​na​wi​dzi​li​by? I przez trzy lata upar​cie wra​ca​ło jed​no i to samo: nie ko​‐ chał jej. Atak pa​ni​ki ustą​pił i An​nie ogar​nę​ła nie​zna​na bło​gość. Prze​ży​ła. Cała i zdro​wa sie​dzia​ła w fo​te​lu kie​row​cy swo​je​go sa​mo​cho​du, wciąż za​par​ko​wa​ne​go w jej wła​‐ snym ga​ra​żu. Ode​tchnę​ła z ulgą, wy​grze​ba​ła z to​reb​ki chu​s​tecz​kę i wy​tar​ła oczy

i nos. Czu​ła się dziw​nie, pu​sto w środ​ku. Co zno​wu? Na​gle cze​goś jej bra​ko​wa​ło, ale cze​go? I wtem spły​nę​ło na nią olśnie​nie. Zro​zu​mia​ła, że mimo wszel​kich sta​rań i wkła​da​ne​go wy​sił​ku przez trzy dłu​gie, sa​mot​ne lata tkwi​ła uwię​zio​na w tym va​‐ nie, szlo​cha​jąc od tam​tej nocy do dziś. I była wście​kła, tak bar​dzo wście​kła. Jed​nak na​gle zu​peł​nie zni​kąd przy​szło po​czu​cie lek​ko​ści. Co to? Czy coś z sie​bie zrzu​ci​ła? Upły​nę​ło kil​ka mi​nut, za​nim zro​zu​mia​ła, że po​zby​ła się bólu. Daw​no mi​nę​ła pora, o któ​rej dzie​ci cho​dzi​ły spać. Wy​obra​zi​ła so​bie sy​nów o twa​rzycz​kach bla​dych z wy​czer​pa​nia. Za​czer​wie​nio​ne oczka. To był czas spę​dza​‐ ny za​wsze z ma​mu​sią, tym​cza​sem bie​dac​twa cze​ka​ją na nią, stło​czo​ne w miesz​ka​‐ niu Lu​ca​sa. Na pew​no tę​sk​nią za do​mem. Lu​cas. Przy​ja​ciel John​ny’ego. Wie​dział o ro​man​sie jej męża z inną, ale ni​g​dy nie pi​snął na ten te​mat ani słów​ka. Pró​bo​wał coś mó​wić, ale mu nie po​zwo​li​ła – te​raz zro​zu​mia​ła dla​cze​go. Dzię​ki temu mo​gła za​cho​wać nie​na​ru​szo​ny ob​raz John​ny’ego, nie mu​sia​ła psuć hi​sto​rii ich mi​ło​ści dla do​bra dzie​ci, a może i swo​je​go. Lu​cas po​zwo​lił jej za​cho​wać ta​jem​ni​cę. Se​kret nie​‐ ko​cha​nej, nie​dba​le od​rzu​co​nej ko​bie​ty. Ta​jem​nicę zbyt cięż​ką, by ją unieść w po​je​‐ dyn​kę. Cios do​tknął chłop​ców na​stęp​ne​go ran​ka. Nie​zgłę​bio​ne cier​pie​nie, lecz o in​nym wy​mia​rze. Ból ten był przy​pusz​czal​nie ła​twiej​szy do znie​sie​nia niż trau​ma, ja​kiej do​świad​czy​li​by, gdy​by John​ny’emu uda​ło się wy​ko​nać plan i gdy​by po​rzu​cił ich wszyst​kich. Tak dłu​go, jak za​le​ża​ło to od niej, pa​mięć John​ny’ego jako ko​cha​ją​ce​go męża i ojca mia​ła być za​cho​wa​na. Nie dla nie​go. Nie, nie dla John​ny’ego, ale dla chłop​ców, żeby ni​g​dy nie prze​sta​li czuć się ko​cha​ni przez tatę. Prze​krę​ci​ła klu​czyk w sta​cyj​ce. – Pieprz się, John​ny – wy​krzy​cza​ła. – Pieprz się, dup​ku, obrzy​dli​wy kłam​co, zdraj​co, tchó​rzu, sa​mo​lub​ny su​kin​sy​nie! Mia​łeś ra​cję, łaj​da​ku! Nie je​steś nam po​‐ trzeb​ny! Z pi​skiem opon wy​je​cha​ła z ga​ra​żu. Pro​wa​dzi​ła przy za​cho​dzą​cym słoń​cu, roz​‐ sie​wa​ją​cym czer​wo​ne świa​tło po ścia​nach bu​dyn​ków. Przez otwar​te okno wpa​da​ła mu​zy​ka i cie​płe po​wie​trze, wiatr plą​tał wło​sy An​nie. Mknę​ła przez Pa​ryż, żeby za​‐ brać syn​ków na week​end na pla​ży. Je​cha​ła przez Pa​ryż na spo​tka​nie z ko​chan​kiem. • Ja​red wy​cze​kał, aż pie​lę​gniar​ka wyj​dzie z sali, po czym wy​rwał z ręki igłę kro​plów​‐ ki. Stur​lał się z łóż​ka i przy​trzy​mał ścia​ny, żeby nie upaść, ale za​nim do​tarł do sza​‐ fy, w któ​rej zna​lazł swo​je rów​niut​ko po​skła​da​ne ubra​nie, był już w sta​nie w mia​rę

nor​mal​nie utrzy​mać się na no​gach. Gdy sio​stra po raz ko​lej​ny zaj​rza​ła do jego po​‐ ko​ju, pa​cjen​ta już nie było. Sie​dział w prze​ci​ska​ją​cej się przez kor​ki tak​sów​ce. Ostat​nie pro​mie​nie za​cho​‐ dzą​ce​go słoń​ca od​bi​ja​ły się w Se​kwa​nie, zmie​nia​jąc ją we wstę​gę czy​ste​go sre​bra. Głę​bo​ka zie​leń drzew spra​wia​ła wra​że​nie czer​ni na tle ko​bal​tu nie​ba. Od​dy​cha​nie przy​cho​dzi​ło mu z tru​dem, a oczy miał roz​bie​ga​ne, bo wciąż jesz​cze dzia​ła​ły nar​‐ ko​ty​ki, któ​re za​żył, ale i leki, któ​ry​mi na​szpry​co​wa​li go w szpi​ta​lu. Zdał so​bie spra​wę, że dziś jest Fête de la Mu​si​que. Za​su​nął szy​bę, żeby ochro​nić pę​ka​ją​cą gło​wę przed ka​ko​fo​nią prze​róż​nych me​lo​dii, roz​brzmie​wa​ją​cych w każ​dej ulicz​ce, w każ​dym domu i miesz​ka​niu. Wnę​trze tak​sów​ki sta​ło się osto​ją ci​szy, dry​fu​ją​cą przez mia​sto jak nie​prze​pusz​czal​na bań​ka. Mury bu​dyn​ków lśni​ły w świe​tle la​tar​ni – każ​de świa​tło jak roz​ma​za​na gwiaz​da. Rzeź​by i inne ozdo​by ar​‐ chi​tek​to​nicz​ne zda​wa​ły się bu​dzić do ży​cia, ko​ścio​ły przy​po​mi​na​ły za​ku​tych w zbro​ję ol​brzy​mów w heł​mach, a drew​nia​ne drzwi wie​ko​wych bu​dow​li zia​ły jak wiel​kie roz​dzia​wio​ne pasz​cze. Gdy​by była z nim te​raz Al​thea, po​ka​zał​by jej za​tło​czo​ne re​stau​ra​cje, lu​dzi tań​‐ czą​cych i pi​ją​cych na ka​wiar​nia​nych ta​ra​sach, osłu​pia​łych z wra​że​nia tu​ry​stów, za​‐ sta​na​wia​ją​cych się, na ja​kiej pla​ne​cie wy​lą​do​wa​li. Sza​lo​ne dzie​cia​ki mknę​ły sla​lo​‐ mem na sku​te​rach z roz​wia​ny​mi wia​trem wło​sa​mi, za​ko​cha​ne pary spa​ce​ro​wa​ły pod rękę, cia​ło bli​sko cia​ła, ca​ło​wa​ły się, cze​ka​ły na​sta​nia nocy, cza​su na​mięt​no​ści. Gdy​by Al​thea je​cha​ła z nim tak​sów​ką, po​ło​żył​by jej gło​wę na ko​la​nach i po​zwo​lił, by gła​ska​ła go po wło​sach, aż od​pły​nął​by w sen. Ale nie było jej przy nim i mu​siał ją od​na​leźć. Sa​mo​chód skrę​cił w bo​ule​vard Ri​chard-Le​no​ir i na​gle sto osób na łyż​‐ wo​rol​kach oto​czy​ło wóz jak ła​wi​ca ryb w mrocz​nej głę​bi oce​anu. Ja​kaś dziew​czy​na za​stu​ka​ła w szy​bę i mi​gnę​ła nie​mal od​kry​tym biu​stem. Chwil​kę póź​niej już ich nie było. Czas spę​dzo​ny bez Al​thei uwa​żał za stra​co​ny. Nie​na​wi​dził jej kru​cho​ści, za​leż​‐ no​ści, cho​ro​by. Ale mimo że była kru​cha, po​trze​bu​ją​ca i cho​ra, za​mie​rzał ją od​szu​‐ kać. Mimo wy​krę​tów pie​lę​gnia​rek, któ​re twier​dzi​ły, że nie mogą zdra​dzić, do ja​kie​‐ go szpi​ta​la ją prze​wie​zio​no. • Lola sie​dzia​ła na​prze​ciw nie​go we fran​cu​skiej wer​sji chiń​skiej re​stau​ra​cji, roz​par​ta w krze​śle, za​do​wo​lo​na, spo​koj​na. Mark po​my​ślał, że to za​do​wo​le​nie i spo​kój mogą być po​zor​ne. Prze​cież kie​dy wy​jeż​dża​ła, też nic nie wska​zy​wa​ło na to, że jest nie​‐ szczę​śli​wa. No, pra​wie nic.

Uro​da Loli za​pie​ra​ła dech w pier​siach. Jako blon​dyn​ka była pięk​niej​sza niż kie​‐ dy​kol​wiek. Chciał jej to po​wie​dzieć. Czuł się dziw​nie w tym mie​ście, któ​re trud​no mu było po​jąć. Wy​bi​ła je​de​na​sta wie​czór, a lu​dzie na​dal przy​cho​dzi​li na ko​la​cję, i to w to​wa​rzy​stwie psów. W tym mie​ście he​te​ro​sek​su​al​ni męż​czyź​ni ubie​ra​li się jak geje, po​nęt​ne ko​bie​ty tań​czy​ły na uli​cy, kel​ne​rzy igno​ro​wa​li cie​bie i pu​sty ta​lerz przed two​im no​sem, chiń​skie re​stau​ra​cje mia​ły w kar​cie nie​wie​le chiń​skich dań, a pre​fe​ro​wa​nym środ​kiem lo​ko​mo​cji były rol​ki i sku​te​ry. Pa​ryż roz​brzmie​wał wszech​obec​ną mu​zy​ką. Lola zdję​ła kurt​kę. Ja​śnia​ła jak gwiazd​ka. Był za​chwy​co​ny kar​me​lo​wym od​cie​‐ niem jej skó​ry, kształ​tem ust, ja​sną zie​le​nią po​zba​wio​nych ma​ki​ja​żu oczu. Na jej twa​rzy ma​lo​wał się spo​kój. Lola była za​wsze spo​koj​na. To wła​śnie ten spo​kój po​‐ zwa​lał mu bez​kar​nie wy​le​wać z sie​bie gniew na świat. To też chciał jej po​wie​dzieć. Spo​ro cza​su mi​nę​ło od chwi​li, gdy pry​wat​ny de​tek​tyw do​star​czył Mar​ko​wi pa​ry​‐ ski ad​res Loli. Mark no​sił kar​tecz​kę w port​fe​lu i kil​ka razy dzien​nie pa​trzył na nią, żeby przy​po​mi​na​ła mu, co ro​bił i po co to ro​bił. To był ro​dzaj te​ra​pii, ta​kie za​ję​cia z pa​no​wa​nia nad gnie​wem. Chciał na​uczyć się pa​no​wa​nia nad de​pre​sją i fu​rią. Szcze​gól​nie nad de​pre​sją. Nie był ty​pem czło​wie​ka, któ​ry cofa się przed pro​ble​ma​‐ mi. Brał się z nimi za bary, po​ko​ny​wał me​to​dycz​nie. Za​trud​nił naj​lep​szych spe​cja​li​‐ stów i da​wał z sie​bie wszyst​ko. Ły​kał le​kar​stwa, któ​re mu prze​pi​sa​li, i skoń​czył z okła​my​wa​niem sa​me​go sie​bie. Za​li​czył też le​cze​nie gru​po​we. Wy​star​czy​ła jed​na se​sja, żeby roz​po​znał sie​bie w sie​dzą​cych obok męż​czy​znach – po​zba​wio​nych sa​‐ mo​kon​tro​li de​spo​tach, znę​ca​ją​cych się emo​cjo​nal​nie nad part​ner​ka​mi. W tej chwi​li nie​ko​niecz​nie chciał się chwa​lić po​dob​ny​mi od​kry​cia​mi. Jego ce​lem było zdo​by​cie Loli od nowa. Poza tym nie był prze​ko​na​ny, że wie​le zdzia​ła, je​śli uświa​do​mi żo​‐ nie, że zmie​nił się w pła​czą​ce​go do po​dusz​ki mię​cza​ka. Gdy pa​trzył na Lolę, trud​no mu było ukryć tar​ga​ją​ce nim uczu​cia. Wte​dy przy​‐ po​mnia​ły mu się sło​wa psy​chia​try, któ​ry prze​strze​gał, że Mark po​wi​nien da​wać upust wszel​kim emo​cjom, a nie du​sić ich w so​bie, bo tłu​mie​nie uczuć jest pierw​‐ szym kro​kiem ku kło​po​tom. Jed​nak jak uze​wnętrz​niać emo​cje ina​czej niż przez ma​zga​je​nie się albo bez​myśl​ny krzyk? Do tego Mark jesz​cze nie do​szedł. Lola piła wino ma​ły​mi łycz​ka​mi, ła​god​ne wie​czor​ne po​wie​trze pie​ści​ło jej skó​rę jak bal​sam. – Jak mnie od​na​la​złeś? – prze​rwa​ła wresz​cie mil​cze​nie. – Cóż – za​chi​cho​tał – było to pew​ne wy​zwa​nie, ale wy​star​czy rzu​cić na stół tro​‐ chę for​sy i pro​blem na ogół zni​ka. – Nie wszyst​kie pro​ble​my tak ła​two roz​wią​zać – po​wie​dzia​ła Lola, pa​trząc na

nie​go zna​czą​co. – Nie, nie wszyst​kie – przy​znał. Kel​ner za​brał sprzed Mar​ka ta​lerz z nie​tknię​tą przy​staw​ką i pu​sty ta​lerz Loli i przy​niósł da​nie głów​ne. Mark nie był w sta​nie prze​łknąć ani kęsa, ale ona, pro​szę bar​dzo – ja​dła bez​tro​sko, ki​wa​jąc gło​wą w takt mu​zy​ki. – Kie​dy od​kry​łeś, gdzie je​stem? Mark za​wa​hał się, lecz za​raz wy​znał: – Ja​kiś mie​siąc temu. – Mie​siąc? – Loli naj​wy​raź​niej zro​bi​ło się przy​kro. – To strasz​nie dłu​go – do​da​ła z na​ga​ną. Mark znów za​wa​hał się nad od​po​wie​dzią. – Mu​sia​łem się za​jąć pew​ny​mi spra​wa​mi. – Ja​ki​mi spra​wa​mi? – chcia​ła wie​dzieć. Pa​trzył, jak Lola z wpra​wą chwy​ta pa​łecz​ka​mi je​dze​nie i nie​sie je z wdzię​kiem do ust. – No wiesz… Chy​ba po​win​ni​śmy po​mó​wić o tym, co w tej chwi​li dzie​je się mię​‐ dzy nami, i po​my​śleć o ja​kimś po​ro​zu​mie​niu na przy​szłość. – Nie może być tak jak do tej pory – po​wie​dzia​ła, wy​raź​nie zde​ner​wo​wa​na. – Zmie​ni​łam się. Po pro​stu nie mogę stać się znów taka jak daw​niej. Mark wzru​szył ra​mio​na​mi. – Zmie​ni​łaś się już daw​no temu, tyl​ko z ja​kie​goś po​wo​du nie od​wa​ży​łaś się dać mi znać. Lola odło​ży​ła pa​łecz​ki. – Z ja​kie​goś po​wo​du? Hm, jaka two​im zda​niem mo​gła być przy​czy​na? Mark mil​czał. Obo​je zna​li tę przy​czy​nę. Za​miast tego po​wie​dział: – Mo​głem zgło​sić twój wy​jazd na po​li​cję. Mo​głem ich wy​słać w po​ścig za tobą dzie​siąt​ki razy, ale tego nie zro​bi​łem. To chy​ba ja​sne, że mi na to​bie za​le​ży. Nie je​‐ stem ja​kimś po​two​rem. Da​łem ci czas i prze​strzeń, któ​rych po​trze​bo​wa​łaś. A te​raz je​stem tu​taj, żeby roz​wią​zać na​sze drob​ne pro​ble​my. Głos Loli był zde​cy​do​wa​ny. – Tyl​ko że one nie są drob​ne. Są ol​brzy​mie. Nie je​stem pew​na, czy uda nam się je roz​wią​zać. – Jed​no jest pew​ne. Nie na​pra​wi​my ni​cze​go mię​dzy nami, póki miesz​kasz we Fran​cji. – Wró​cę do Los An​ge​les, na​tu​ral​nie. Je​stem to win​na to​bie i dzie​ciom. Ale mu​‐ szę wpro​wa​dzić zmia​ny w swo​im ży​ciu.

Mark roz​luź​nił się nie​co. – Tak, po​trze​bu​jesz in​ne​go ży​cia. Ro​zu​miem. Chcesz pra​co​wać. Uczyć tej swo​jej jogi, tak? Po​krę​ci​ła gło​wą. – Chy​ba nie będę w sta​nie wró​cić do tego domu. Mark skrzy​wił się. – Chcia​ła​byś, że​by​śmy się prze​pro​wa​dzi​li? – Nie wró​cę do tego mał​żeń​stwa. Mark bał się spoj​rzeć jej w oczy. Bez​sku​tecz​nie pró​bo​wał ukryć lęk i przy​gnę​‐ bie​nie. – Co chcesz przez to po​wie​dzieć? – Za​miesz​kam z po​wro​tem w Ka​li​for​nii, ale… – wbi​ła wzrok w ta​lerz. – Przy​kro mi, ale wy​naj​mę so​bie ja​kieś miesz​ka​nie. – Daj spo​kój, Lolu! Obo​je na​bro​ili​śmy, ale to nie ko​niec świa​ta. – My​lisz się. To wła​śnie jest ko​niec świa​ta – po​wie​dzia​ła Lola z taką siłą, że mąż le​d​wo ją po​zna​wał. Jej oczy ja​rzy​ły się gnie​wem. Ni​g​dy nie wi​dział, żeby tak się zło​ści​ła. – Jak mam to po​wie​dzieć wprost, że​byś wresz​cie zro​zu​miał? Szcze​gól​nie że jak zwy​kle mnie nie słu​chasz. – Jak są​dzisz, po co prze​je​cha​łem taki ka​wał dro​gi, je​śli nie po to, żeby wy​słu​‐ chać tego, co masz do po​wie​dze​nia? Lola spoj​rza​ła na nie​go. – Do​brze więc. Mó​wi​łeś, że wszyst​ko się zmie​ni​ło, kie​dy na świat przy​szły dzie​‐ ci. To dla​te​go, że mia​łeś się świet​nie, do​pó​ki mój świat krę​cił się wo​kół cie​bie. Mark otwo​rzył usta, jak​by szy​ko​wał ri​po​stę, ale po chwi​li je za​mknął. Lola wy​ce​‐ lo​wa​ła w nie​go pa​łecz​ka​mi i prze​mó​wi​ła ci​chym, opa​no​wa​nym gło​sem. – Zda​jesz so​bie spra​wę, jak wie​le po​świę​ci​łam, żeby być z tobą? Ile po​świę​ca​łam każ​de​go dnia, żeby za​słu​żyć na two​ją apro​ba​tę? Wiecz​nie li​czysz się tyl​ko ty – two​‐ je ślicz​ne ko​szu​le, twój głu​pi dom i two​je po​dró​że służ​bo​we, w któ​re mu​sia​łam z tobą jeź​dzić, za​miast być w domu z dzieć​mi. Uzna​jesz tyl​ko swo​je po​my​sły na spę​dza​nie cza​su i urzą​dza​nie domu, choć szcze​rze po​wie​dziaw​szy, za​zwy​czaj są do dupy. – Wy​po​wiedź do​koń​czy​ła szep​tem, ale rów​nie do​brze mo​gła krzy​czeć – efekt był ten sam. – Ro​zu​miem, Lolu. Na​praw​dę ro​zu​miem. Je​stem dup​kiem. – Ostrze​gam tyl​ko, że je​śli się nie zmie​nisz, wy​stą​pię o roz​wód. Mark upił spo​ry łyk drin​ka i spy​tał: – Ja​kich zmian ode mnie ocze​ku​jesz?

Sło​wa za​brzmia​ły tak dziw​nie w jego ustach, że przez do​brą mi​nu​tę obo​je mil​‐ cze​li, a py​ta​nie dry​fo​wa​ło w prze​strze​ni mię​dzy nimi. – Gi​gan​tycz​nych zmian, Mar​ku – ode​zwa​ła się w koń​cu Lola, krę​cąc gło​wą. – Nie wiem, czy po​do​łasz temu za​da​niu. – Po​tra​fię się zmie​nić. Lola znów ostro za​re​ago​wa​ła. – To może za​cznij od razu na przy​kład od prze​pro​sin za swój nie​po​ha​mo​wa​ny gniew? Krzy​ki, wszyst​ko, przez co mu​sia​łam prze​cho​dzić i… – Prze​pra​szam – po​wie​dział Mark. Lola sie​dzia​ła jak ogłu​szo​na. – Prze​pra​szam – po​wtó​rzył. Tym ra​zem wy​trzy​mał jej spoj​rze​nie. – Masz ra​cję, taki by​łem. Ale po​tra​fię się zmie​nić. Wiem, że to ko​niecz​ne. Już za​czą​łem nad sobą pra​co​wać. – Mu​siał​byś sko​rzy​stać z pro​fe​sjo​nal​nej po​mo​cy w ra​dze​niu so​bie z gnie​wem. – Już to ro​bię. To są wła​śnie te spra​wy, o któ​rych mó​wi​łem. Bio​rę udział w pew​‐ nym pro​gra​mie… Przy​się​gam, zro​bię, co tyl​ko bę​dzie trze​ba. Lola otwo​rzy​ła oczy sze​ro​ko ze zdu​mie​nia. – Pro​gra​mie? – Tak, pro​gra​mie. Pa​no​wa​nie nad gnie​wem, uni​ka​nie prze​mo​cy – uśmiech​nął się prze​pra​sza​ją​co. – Cały pa​kiet. – Cały pro​gram – po​wie​dzia​ła Lola, kom​plet​nie za​sko​czo​na nie​zwy​kłą no​wi​ną. Przez dłuż​szą chwi​lę żad​ne z nich się nie ode​zwa​ło. Lola prze​sta​ła jeść. Nie​opo​‐ dal ich sto​li​ka sta​nął mu​zyk, któ​ry grał na gi​ta​rze coś w ro​dza​ju fla​men​co. Pa​trzy​li, jak jego pal​ce tań​czą po stru​nach. Oczy​wi​ście Mark mógł po​wie​dzieć wię​cej, tyl​ko co? Nie da się ni​ko​go zmu​sić do mi​ło​ści. Ko​ści zo​sta​ły rzu​co​ne. Przy​szłość nie le​ża​‐ ła już w jego rę​kach. – Do​brze, w ta​kim ra​zie może… – ode​zwa​ła się wresz​cie. – Może? – Może, je​śli chcesz. I po​tra​fisz. Po​czuł ucisk w gar​dle. – Chcę i z całą pew​no​ścią po​tra​fię. – A więc może – po​wtó​rzy​ła Lola. Spoj​rza​ła na męża z ła​god​nym uśmie​chem, ale jej twarz spo​waż​nia​ła na wi​dok lśnią​cych w jego oczach łez. Nie zdą​żył ich obe​‐ trzeć. – Nic ci nie jest? – spy​ta​ła. Mark wy​cią​gnął ku niej rękę. Po kil​ku se​kun​dach Lola zro​bi​ła to samo. W zwol​‐

nio​nym tem​pie uści​snę​li so​bie dło​nie. Mark nie po​zwo​lił żo​nie się wy​co​fać, splótł jej pal​ce ze swo​imi i… roz​pła​kał się na oczach wszyst​kich go​ści chiń​skiej re​stau​ra​cji w ser​cu Pa​ry​ża.

L

29

ucas wresz​cie po​czuł się jak peł​no​praw​na isto​ta ludz​ka. Dzie​ci były za​ję​te oglą​da​niem fil​mu, więc uda​ło mu się ogo​lić, umyć i prze​brać. Ani na chwi​‐ lę nie za​prze​stał ukła​da​nia na​ga​ny, ja​kiej za​mie​rzał udzie​lić An​nie za zo​sta​wie​nie go sa​me​go z pię​cior​giem dzie​ci. Jed​nak kie​dy ko​bie​ta sta​nę​ła w drzwiach, za​la​na łza​mi, roz​trzę​sio​na, i z miej​sca rzu​ci​ła mu się w ra​mio​na, po​my​ślał, że ktoś ją po​‐ bił lub wy​rzą​dził jesz​cze gor​szą krzyw​dę. Może Mark się na nią rzu​cił, a po​tem za​‐ mor​do​wał Lolę w afek​cie? An​nie tu​li​ła się do pier​si Lu​ca​sa, szlo​cha​jąc przez dłuż​‐ szą chwi​lę. Choć mo​gło to wy​wo​łać wy​rzu​ty su​mie​nia, jed​nak on z tej chwi​li czer​‐ pał ra​dość. Trzy​ma​nie jej w ra​mio​nach było ta​kie cu​dow​ne. Wresz​cie się uspo​ko​iła, osu​szy​ła łzy, a jego py​ta​ją​ce spoj​rze​nie skwi​to​wa​ła krót​ko: – Nie chcę o tym roz​ma​wiać. Po​bie​gła do ła​zien​ki, z któ​rej wy​ło​ni​ła się już z umy​tą twa​rzą i uszmin​ko​wa​ny​‐ mi usta​mi. Była znów sil​na, a przy​naj​mniej taka po​sta​no​wi​ła po​ka​zać się dzie​ciom. Zaj​rza​ła do sa​lo​nu. Nie było aż tak źle. Dzie​ciar​nia sie​dzia​ła stu​lo​na na ka​na​pie, wszyst​kie pary oczu wle​pio​ne były w ekran. Tyl​ko Si​mon już od dwóch go​dzin smacz​nie spał. Ma​xen​ce na wi​dok mat​ki ze​rwał się na rów​ne nogi i wy​łą​czył te​le​‐ wi​zor, co An​nie wy​da​ło się wy​so​ce po​dej​rza​ne. – Co oglą​da​li​ście? – spy​ta​ła w ra​mach po​wi​ta​nia. – Eee, nic – od​po​wie​dzie​li zgod​nie Lia i Lau​rent. – Arach​no​fo​bię! – pi​snął Paul. An​nie zwró​ci​ła peł​ne na​ga​ny spoj​rze​nie na Lu​ca​sa. – Po​zwo​li​łeś im włą​czyć hor​ror? – Mó​wi​li – sta​rał się bro​nić – że ty im po​zwa​lasz, kie​dy tyl​ko przyj​dzie im ocho​‐ ta. – Spo​dzie​wa​łam się po to​bie wię​cej roz​sąd​ku – mat​ka chłod​no upo​mnia​ła Ma​‐ xen​ce’a. Na wieść, że jadą na wy​pra​wę nie​spo​dzian​kę, dzie​ci za​czę​ły ska​kać do góry z ra​do​ści. – Po​zwa​la​my wa​szej ma​mie mieć cu​dow​ny week​end tyl​ko dla sie​bie – An​nie uspo​ko​iła Lię. Chłop​cy usta​wi​li się jesz​cze w ko​lej​ce do ła​zien​ki, po czym świa​tła zo​sta​ły zga​szo​ne. Lu​cas wziął śpią​ce​go Si​mo​na na ręce. Za​mknę​li drzwi i wsie​dli do win​dy. Gdy do​tar​li do sa​mo​cho​du, Lu​cas przy​piął ma​lusz​ka do fo​te​li​ka, a on na​‐ wet się nie prze​bu​dził. Po​zo​sta​łe dzie​ci w szam​pań​skich na​stro​jach zaj​mo​wa​ły miej​sca.

Mia​stem za​wład​nę​ło Świę​to Mu​zy​ki. Dzie​ci z miej​sca wy​czu​ły at​mos​fe​rę za​ba​‐ wy i za​czę​ły pro​sić, bła​gać, żeby po​zwo​lo​no im wy​siąść z auta i „zo​ba​czyć mu​zy​kę”. An​nie rzu​ci​ła krót​kie: „Nie ma szans” i ma​ru​dze​nie usta​ło jak no​żem uciął. Jak ona to robi? Lu​cas pro​wa​dził sa​mo​chód, a An​nie po​zwo​li​ła dzie​cia​kom po​otwie​rać wszyst​kie okna. Wie​le ulic było za​mknię​tych dla ru​chu ko​ło​we​go. Lu​cas był już na​‐ wet bli​ski zwąt​pie​nia, czy kie​dy​kol​wiek uda im się wy​je​chać z mia​sta. Ma​xen​ce i Lau​rent stra​szy​li Lię wy​my​ślo​ny​mi ta​ran​tu​la​mi i pi​ski dziew​czyn​ki szar​ga​ły ner​‐ wy kie​row​cy. Tym​cza​sem An​nie sie​dzia​ła obok nie​go w fo​te​lu pa​sa​że​ra z rę​ka​mi na ko​la​nach, za​gu​bio​na w my​ślach. Ha, jak ona to robi? – Nie za​uwa​ży​łam żad​nej two​jej tor​by – ode​zwa​ła się wresz​cie, prze​krzy​ku​jąc ha​ła​sy z tyl​nych sie​dzeń. Było to jej pierw​sze wy​po​wie​dzia​ne zda​nie, od​kąd przed dwu​dzie​sto​ma mi​nu​ta​mi opu​ści​li miesz​ka​nie. Lu​ca​so​wi za​ję​ło chwil​kę, za​nim zo​rien​to​wał się, o co jej cho​dzi, po czym od​‐ rzekł: – No tak. Chy​ba za​po​mnia​łem się spa​ko​wać na wy​jazd. – Co ta​kie​go? – An​nie zła​pa​ła się za gło​wę. – Za​po​mnia​łeś? Jak to moż​li​we? – To był cięż​ki dzień. – Jak cho​le​ra, ale spójrz na mnie – je​stem ide​al​nie przy​go​to​wa​na. – Gdy się wi​dzi, jaka je​steś przy dzie​ciach, moż​na by po​my​śleć, że masz ner​wy ze sta​li, ale naj​mniej​sze nie​do​cią​gnię​cie z mo​jej stro​ny… An​nie od​wró​ci​ła się przez ra​mię i ryk​nę​ła do dzie​ci: – Za​mknij​cie się! Za​pa​no​wa​ła ci​sza jak ma​kiem za​siał. Je​cha​li wprost ku ol​brzy​mie​mu księ​ży​co​wi. Mia​sto zo​sta​wi​li da​le​ko za sobą, nie​bo było usia​ne mi​lio​nem gwiazd. Jed​no po dru​gim dzie​ci po​za​pa​da​ły w sen. Byli pra​wie sami na au​to​stra​dzie. Tyl​ko kil​ka sa​mo​cho​dów wy​prze​dzi​ło ich z za​‐ wrot​ną pręd​ko​ścią, wpra​wia​jąc vana w drże​nie. – Jak się trzy​masz? – spy​tał nie​pew​nie, kie​dy oczy ma​łych pa​sa​że​rów były za​‐ mknię​te. – Ciii. – Już śpią. – Ma​xen​ce jesz​cze nie. Do​pie​ro jak za​cznie chra​pać – szep​nę​ła An​nie. Wkrót​ce prze​kro​czy​li gra​ni​cę Départ​ment de Nor​man​die. Poza gło​śnym war​ko​‐ tem sil​ni​ka ci​sza i mrok były nie​mal do​sko​na​łe. Lu​cas wy​czuł, że An​nie się roz​luź​‐ nia. Od​dy​cha​ła spo​koj​niej, a z każ​dym jej od​de​chem i z nie​go wy​pa​ro​wy​wał stres. Zdjął jed​ną rękę z kie​row​ni​cy i się​gnął po dłoń ko​bie​ty, wciąż za​ci​śnię​tą w pięść na

ko​la​nach. Ujął ją i przy​su​nął do swo​ich ust. Trzy​mał ją tak, do​pó​ki nie zro​bi​ła się zu​peł​nie mięk​ka, wiot​ka. Lu​cas się ucie​szył, bo spra​wia​ło mu ra​dość prze​by​wa​nie z An​nie w sa​mo​cho​dzie z pię​cior​giem śpią​cych na tyl​nym sie​dze​niu dzie​ci. Jak ro​‐ dzi​na. Jego ro​dzi​na. Nie​waż​ne, jak po​pa​pra​ne było ży​cie ota​cza​ją​cych go lu​dzi, jego wła​sne za​czy​na​ło na​bie​rać sen​su. Prze​je​chał przez uśpio​ne mia​stecz​ko Hon​fleur, po czym zwol​nił i skrę​cił w wą​‐ ską dro​gę, któ​rą znał do​sko​na​le. Za​trzy​mał vana przed że​la​znym ogro​dze​niem po​‐ sia​dło​ści. Nie ga​sząc sil​ni​ka, wy​siadł, pchnął cięż​kie skrzy​dło bra​my, wsiadł z po​‐ wro​tem i w ja​snym świe​tle księ​ży​ca po​ko​nał sto me​trów wy​sy​pa​ne​go żwi​rem pod​‐ jaz​du. Noc była bez​chmur​na i cie​pła. Ju​tro bę​dzie prze​pięk​ny dzień. An​nie otwo​rzy​ła oczy sze​rzej na wi​dok dom​ku, zbu​do​wa​ne​go z ciem​nych bali, tyl​ko czę​ścio​wo otyn​ko​wa​nych na bia​ło. Ścia​ny lśni​ły w księ​ży​co​wym bla​sku. – Lu​ca​sie, to jest zbyt pięk​ne, żeby mo​gło być praw​dzi​we! Spójrz na te róże pną​ce się aż po dach. Zu​peł​nie jak na Nan​tuc​ket! – Co to ta​kie​go? – Mar​tha’s Vi​ney​ard i Nan​tuc​ket – wy​spy przy przy​ląd​ku Cape Cod. – Eee, tu jest o wie​le le​piej. Lu​cas za​par​ko​wał. An​nie wy​sko​czy​ła z sa​mo​cho​du, za​nim zdą​żył zga​sić sil​nik. Dzie​ci spa​ły tak głę​bo​ko, że żad​ne nie za​uwa​ży​ło, iż do​tar​li na miej​sce. An​nie od​‐ da​la​ła się od auta, kie​ru​jąc się w bez​kre​sny mrok. Lu​cas wy​siadł i po​dą​żył za nią. Przy​wi​ta​ła ich świe​ża bry​za, nio​są​ca woń oce​anu, pia​sku i wo​do​ro​stów. An​nie wy​‐ cią​gnę​ła rękę ku fa​lom. – Nie wspo​mi​na​łeś, że dom stoi na pla​ży! Tak do​słow​nie na sa​mej pla​ży! – A gdzie miał​by stać? Mimo że „ide​al​nie przy​go​to​wa​na” An​nie mia​ła na so​bie je​dy​nie ko​szul​kę bez rę​ka​wów i jej ra​mio​na po​kry​ła gę​sia skór​ka. Lu​cas zdjął swe​ter i otu​lił jej ple​cy. – Niech dzie​ci po​śpią jesz​cze przez chwi​lę w au​cie. Nic im nie bę​dzie – po​wie​‐ dzia​ła An​nie. – Je​steś pew​na? – Jak naj​bar​dziej. – Na​gle w jej oczach bły​snę​ła ra​dość. Uśmiech​nę​ła się fi​glar​‐ nie. Była taka pięk​na. Chwy​ci​ła go za rękę i ru​szy​ła szyb​kim kro​kiem w stro​nę szu​mią​cych fal. Po chwi​li obo​je za​czę​li biec. Na​gle sta​nę​ła, zrzu​ci​ła z nóg san​da​ły. Wspię​li się na nie​‐ wiel​ką wy​dmę, to cią​gnąc się na​wza​jem, to po​py​cha​jąc. Ochło​dzi​ło się, ale Lu​ca​so​‐ wi było go​rą​co. An​nie uklę​kła i roz​ło​ży​ła jego kurt​kę na pia​sku – jesz​cze cie​płym, gład​kim i sre​brzy​stym w świe​tle księ​ży​ca. Zła​pa​ła męż​czy​znę za rękę i po​ło​ży​ła się,

przy​cią​ga​jąc go do sie​bie. Ser​ce biło mu co​raz szyb​ciej. Ujął jej twarz w dło​nie i po​‐ ca​ło​wał w usta, a An​nie się​gnę​ła do klam​ry jego pa​ska. • Blask słoń​ca był ośle​pia​ją​cy, więc An​nie wło​ży​ła ciem​ne oku​la​ry. Fale wzbie​ra​ły w od​da​li, po czym ła​god​nie koń​czy​ły bieg u jej stóp. Po​wie​trze znad oce​anu, pach​‐ ną​ce i świe​że, oczysz​cza​ło jej płu​ca i ser​ce. Roz​pie​ra​ła się wy​god​nie w le​ża​ku, mia​‐ ła na so​bie jed​no​czę​ścio​wy czer​wo​ny ko​stium re​tro, w któ​rym wy​glą​da​ła jak dziew​‐ czy​na z roz​kła​dów​ki. Sto​py za​grze​ba​ła w cie​płym pia​sku. Przy niej – choć nie za bli​sko, żeby nie wzbu​dzać po​dej​rzeń dzie​ci – sie​dział na dru​gim le​ża​ku Lu​cas w ubra​niu z po​przed​nie​go dnia. Roz​pię​ta bia​ła ko​szu​la po​wie​wa​ła na wie​trze, pod​‐ wi​nię​te no​gaw​ki spodni były mo​kre, a kie​dy mru​żył oczy przed słoń​cem, wy​glą​dał zu​peł​nie jak Clark Ga​ble. Kil​ka me​trów od nich ba​wi​ły się dzie​ci, lśnią​ce od olej​ku i wody. Ma​xen​ce i Lia tkwi​li po pas w wy​ko​pa​nej przez całą gro​mad​kę dziu​rze w pia​sku. Ró​wie​śni​cy ga​da​li bez ustan​ku, ko​piąc co​raz głę​biej. An​nie nie sły​sza​ła, co było te​ma​tem roz​mo​wy, bo gło​sy za​głu​szał huk fal. Z za​cie​ka​wie​niem ob​ser​wo​‐ wa​ła, jak naj​star​szy syn wy​sy​ła Pau​la, Lau​ren​ta i Si​mo​na po wodę czy mu​szel​ki, ro​‐ biąc to tak spryt​nie, że ma​lu​chy pę​dzi​ły do oce​anu i z po​wro​tem z wia​der​ka​mi, jak​by od tego za​le​ża​ło ich ży​cie. Za​uwa​ży​ła też, że Lia i Ma​xen​ce byli w sie​bie cał​‐ ko​wi​cie za​pa​trze​ni, zu​peł​nie nie​świa​do​mi ota​cza​ją​ce​go ich świa​ta. Lu​cas za​czął za​cze​piać ją sto​pą mniej lub bar​dziej dys​kret​nie. Ten do​tyk wy​wo​‐ łał u niej na​tych​mia​sto​wą re​ak​cję ero​tycz​ną. Po​przed​niej nocy ko​cha​li się na wy​‐ dmach, bo ona wy​szła z ini​cja​ty​wą. Nie mo​gła uwie​rzyć, jaka była po​bu​dzo​na. To była pięk​na chwi​la, naj​pięk​niej​sza, jaka przy​da​rzy​ła się na zie​mi. Lu​cas był cu​dow​‐ nym czło​wie​kiem i wspa​nia​łym męż​czy​zną. Co wię​cej, on jej pra​gnął. Z kimś ta​kim mog​łaby za​cząć od nowa. On po​tra​fił​by ją roz​ba​wić, śmiał​by się z jej ostrych żar​‐ tów. Męż​czy​zna, któ​ry ją ro​zu​miał. Wi​dział ją po​ra​nio​ną, znał jej wszyst​kie wady – i na​dal wy​ka​zy​wał za​in​te​re​so​wa​nie nią. Ale ży​cie było ide​al​ne tyl​ko w kiep​skich hol​ly​wo​odz​kich sce​na​riu​szach. W praw​‐ dzi​wym ży​ciu wa​ka​cje do​bie​ga​ły koń​ca, dzie​ci wra​ca​ły do szko​ły, do​ra​sta​ły i opusz​‐ cza​ły swo​je mat​ki. Naj​lep​sze przy​ja​ciół​ki pa​da​ły z po​wro​tem w ra​mio​na ża​ło​snych mę​żów. Lu​dzie sta​wa​li na kra​wę​dzi śmier​ci, bo na​rzu​ca​li so​bie gło​do​we die​ty albo ćpa​li bez opa​mię​ta​nia. I to wte​dy, kie​dy wy​da​wa​ło ci się, że im po​mo​głaś. Mę​żo​wie że​gna​li się z tobą i z ży​ciem. A nowi ko​chan​ko​wie znaj​do​wa​li spo​sób, żeby zdu​sić w za​rod​ku po​wsta​ją​cy wła​śnie zwią​zek, za​nim prze​ro​dzi się w coś zbyt in​tym​ne​go i za​nim szczę​ście po​wie​dzie ich na po​ku​sze​nie tyl​ko po to, żeby roz​gnieść ich na

proch. – Lu​ca​sie, nic z tego nie bę​dzie – po​wie​dzia​ła ci​cho, śle​dząc wzro​kiem lśnią​ce fale. Lu​cas ze​sztyw​niał. Znał ją do​brze, więc spo​dzie​wał się tej prze​mo​wy. Cze​kał. – Cze​go ty wła​ści​wie ocze​ku​jesz? – cią​gnę​ła co​raz ostrzej​szym to​nem. – To zna​‐ czy to wszyst​ko jest na​praw​dę uro​cze – do​mek, pla​ża, na​mięt​ny seks pod gwiaz​da​‐ mi. Ale obo​je wie​my, że to kłam​stwo. – Któ​re z nas kła​mie? – spy​tał Lu​cas po chwi​li mil​cze​nia. – Ty, ja. Wiesz, było świet​nie, ale zna​my się jak łyse ko​nie. Ten zwią​zek to pra​‐ wie ka​zi​rodz​two! Na​praw​dę uwiel​biam cię… no wiesz. Ale po​do​ba​ło mi się też to, jacy by​li​śmy wcze​śniej. – Kie​dy by​li​śmy tyl​ko przy​ja​ciół​mi? – Wła​śnie. – Chcesz po​wie​dzieć, że wo​lisz, że​by​śmy zo​sta​li przy​ja​ciół​mi? Za​wa​ha​ła się, ale nie​zbyt dłu​go. – Tak, zo​stań​my przy​ja​ciół​mi. – To ty tak chcesz! – rzu​cił, wbi​ja​jąc wzrok w po​ły​sku​ją​cą toń. Za​śmia​ła się lek​ko. – Seks to nie wszyst​ko. Lu​cas wstał. Zro​bił kil​ka kro​ków w stro​nę oce​anu, od​da​la​jąc się od An​nie. My​‐ śla​ła, że odej​dzie, ale nie, na​gle od​wró​cił się, zbli​żył się do niej i opadł na pia​sek. Wło​sy na jego pier​si mia​ły ko​lor pie​przu z solą. Lu​bi​ła zmarszcz​ki, któ​re two​rzy​ły się wo​kół jego oczu, gdy się uśmie​chał. Zmarszcz​ki szczę​śli​we​go czło​wie​ka. Jed​nak te​raz jego twarz była po​waż​na. Się​gnął ręką po jej oku​la​ry, zdjął je i An​nie nie​spo​‐ dzie​wa​nie po​czu​ła się zu​peł​nie bez​bron​na. – An​nie, nie je​stem za​in​te​re​so​wa​ny czymś ta​kim. Nie mam ocho​ty na za​ba​wę w le chat et la so​uris. – Wca​le się nie ba​wię w kot​ka i mysz​kę! – za​prze​czy​ła z obu​rze​niem, ale mia​ła świa​do​mość, że nie mówi praw​dy. – An​nie. To nie jest przy​pa​dek. Może dla cie​bie tak, ale nie dla mnie. Cze​kam na cie​bie i żyję na​dzie​ją od… od lat. Mil​cza​ła. Pro​szę, mów tak jesz​cze. – Za​wsze ma​rzy​łem, że zdo​bę​dę coś wię​cej – do​dał, sta​ra​jąc się od​na​leźć wzro​‐ kiem jej spoj​rze​nie. – Za​wsze? – Pro​szę, mów da​lej, jesz​cze, jesz​cze! – Na​wet kie​dy John​ny żył, by​łem w to​bie za​du​rzo​ny. – Za​du​rzo​ny?

– Bar​dzo za​du​rzo​ny, An​nie. Nie zmu​szaj mnie, że​bym wy​po​wie​dział to sło​wo. – Ja​kie sło​wo? – Szyb​ko wło​ży​ła oku​la​ry, bo jej oczy za​czy​na​ły za​cho​dzić mgieł​‐ ką. Lu​cas był nie​mal pro​fe​sjo​nal​nym uwo​dzi​cie​lem. Tyle dziew​czyn! Z pew​no​ścią jest eks​per​tem w od​gry​wa​niu szcze​ro​ści. Wi​dzia​ła go w ak​cji. Chciał tyl​ko, żeby wszyst​ko po​szło po jego my​śli. – Chcesz tyl​ko, żeby wszyst​ko po​szło po two​jej my​śli! – krzyk​nę​ła. – Bien sûr, oczy​wi​ście, że chcę, żeby było po mo​jej my​śli. A jak ci się wy​da​je, co so​bie my​ślę? I czy mo​gła​byś, bła​gam, zdjąć te oku​la​ry? Są iry​tu​ją​ce. – Jest za ja​sno. Ośle​pia mnie. – Co cię ośle​pia – słoń​ce czy praw​da? Staw temu czo​ła. Staw czo​ła mnie. Daj się ośle​pić, na li​tość bo​ską. Zdej​mij te idio​tycz​ne oku​la​ry. An​nie zdję​ła je po​słusz​nie. – Pła​czesz! – wy​krzyk​nął. – Ulży​ło mi. – Ulży​ło – po​wtó​rzy​ła za nim jak echo, nie​zdol​na, by wy​my​ślić wła​sne sło​wa. – Ty – po​wie​dział Lu​cas, kła​dąc jej na no​sie pa​lec wska​zu​ją​cy – nie je​steś jak głaz. W sto​sun​ku do mnie. – O czym ty mó​wisz? Oczy​wi​ście, że nie je​stem jak głaz. Lu​cas otarł jej łzy grzbie​tem dło​ni i w tym prze​lot​nym do​ty​ku wy​czu​ła te​sto​ste​‐ ron – swój czy jego? – i za​pach olej​ku do opa​la​nia. Pra​gnę​ła, żeby wgryzł jej się w szy​ję i mó​wił, że jest pięk​na jak po​przed​niej nocy na wy​dmach. – Je​steś pięk​na. Za​śmia​ła się. – Je​steś ko​bie​cia​rzem. Mu​sia​ła​bym być sza​lo​na. – Co? Mia​łem żyć w ce​li​ba​cie przez dwa​na​ście lat? – Mam uwie​rzyć, że za​li​cza​łeś pa​nien​ki na pra​wo i lewo, ale to ja by​łam ko​bie​tą two​ich snów? Lu​ca​sie, nie je​stem na​sto​lat​ką. Nie ku​pu​ję tej ba​jecz​ki. – Mu​sisz ku​pić! Bo to praw​da! – Praw​da? – Mer​de! – Za​ci​snął pięść i wbił ją w piach u jej stóp. – Pra​gnę cię, tu com​prends, ro​zu​miesz? Za​wsze o to​bie ma​rzy​łem. Nie mo​głem żyć w ce​li​ba​cie, kie​dy ty by​łaś sza​nu​ją​cą się i od​da​ną mał​żon​ką, a po​tem sza​nu​ją​cą się wdo​wą w ża​ło​bie, w do​‐ dat​ku przez wszyst​kie te lata trzę​sąc przede mną tym swo​im sek​sow​nym ty​łecz​‐ kiem! – Jak śmiesz! Ni​g​dy nie… ni​g​dy ni​czym nie trzę​słam! – O tak, trzę​słaś! – Jak śmiesz! – I wy​buch​nę​ła śmie​chem. Uwa​żał jej wiel​ki zad za „sek​sow​ny ty​‐

łe​czek”! – Ale nie cho​dzi tyl​ko o two​je cia​ło. Po​do​ba mi się w to​bie wszyst​ko, na​wet… na​wet twój dra​ma​tycz​nie nie​zno​śny cha​rak​ter. I nie za​mie​rzam się pod​dać. Nie zo​sta​nę tyl​ko przy​ja​cie​lem. Chcę być two​im ko​chan​kiem. Je​śli się zgo​dzisz. – Do​brze, już do​brze, do li​cha! – po​wie​dzia​ła. Lu​cas zbli​żył rękę do jej szyi, jak​by roz​wa​żał, czy nie udu​sić An​nie tu i te​raz. – Co – już do​brze? – Zga​dzam się. – Na​resz​cie! – Lu​cas ujął w pal​ce jej pod​bró​dek i po​ca​ło​wał ją na​mięt​nie. Z od​da​li An​nie usły​sza​ła pisk Lii: – Ma​xen​ce, patrz! Two​ja mama ca​łu​je się z Lu​ca​sem! Nic jej nie ob​cho​dzi​ło.

P

Lipiec 30

rze​by​wa​ją​ce tu ko​bie​ty były w rów​nym stop​niu cho​re, co zde​spe​ro​wa​ne. Za​le​d​wie sześć mie​się​cy temu Al​thea by​ła​by w nie lep​szym sta​nie. Pół roku temu też okła​my​wa​ła​by per​so​nel i sie​bie samą. Tak jak inne pa​cjent​ki po​ta​jem​nie spa​la​ła​by ka​lo​rie, prze​mie​rza​jąc bez koń​ca szpi​tal​ne ko​ry​ta​rze czy bio​rąc zim​ne prysz​ni​ce. Oszu​ki​wa​ła​by na ilo​ści je​dze​nia, któ​re mia​ła spo​ży​wać, i po​strze​ga​ła​by cały pro​gram za prze​szko​dę na dro​dze do naj​bar​dziej upra​gnio​ne​go, naj​istot​niej​‐ sze​go celu: nie​je​dze​nia. Ale wszyst​ko było te​raz ina​czej. Na​dal z ca​łej siły chcia​ła się oprzeć spo​ży​wa​niu po​kar​mów, ale ro​zu​mia​ła, że to pa​to​lo​gia. Ta cho​ro​ba mo​‐ gła ją za​bić. Wszyst​ko było ina​czej niż przed sze​ścio​ma mie​sią​ca​mi, bo czu​ła na coś ocho​tę. Pra​gnę​ła wię​cej, niż kie​dy​kol​wiek by​ła​by so​bie w sta​nie wy​obra​zić. Nie chcia​ła się z ni​kim wi​dzieć. Z wła​sne​go wy​bo​ru sta​wa​ła do wal​ki sama. An​‐ nie te​le​fo​nicz​nie za​wia​do​mi​ła ro​dzi​ców dziew​czy​ny o jej sta​nie. Al​thea za​sta​na​wia​‐ ła się, gdzie się po​dzie​wa jej mat​ka. Gdzie była całe jej ży​cie? Pró​bo​wa​ła so​bie wy​‐ obra​zić przy​szłość bez Pa​me​li, uwol​nio​na od po​czu​cia tego naj​strasz​niej​sze​go ro​‐ dza​ju od​rzu​ce​nia – od​rzu​ce​nia dziec​ka przez mat​kę. Ten pro​blem le​żał u źró​dła wszyst​kich jej lę​ków i te​raz, kie​dy wresz​cie sta​wi​ła mu czo​ła, czu​ła się bez​piecz​‐ niej​sza, nie była bez​bron​na. Prze​cię​cie tok​sycz​nej pę​po​wi​ny ozna​cza​ło śmierć w wie​lu wy​mia​rach, ale było je​dy​ną szan​są na wol​ność. De​zer​cja otwie​ra​ła dro​gę do cze​goś no​we​go, do stwo​‐ rze​nia cze​goś od nowa. Jed​nak kie​dy pró​bo​wa​ła so​bie wy​obra​zić przy​szłość bez Ja​‐ re​da, ogar​nia​ła ją roz​pacz. Je​śli mia​ła żyć da​lej, mu​sia​ła wie​rzyć, że choć przez chwi​lę na ten swój ostroż​ny, pla​to​nicz​ny spo​sób Ja​red da​rzył ją mi​ło​ścią. Jed​nak co waż​niej​sze, mu​sia​ła wie​rzyć, że ona ko​cha jego – że sama jest zdol​na do mi​ło​ści, tego ulot​ne​go uczu​cia, któ​re za​wsze ją omi​ja​ło. Al​thea wy​szła z po​ko​ju, któ​ry dzie​li​ła z Va​le​rie, czter​dzie​sto​let​nią mat​ką troj​ga dzie​ci, któ​ra nie za​mie​ni​ła z nią ni​g​dy ani sło​wa, bo cały czas spę​dza​ła na ro​bie​niu pom​pek i przy​sia​dów, choć były za​bro​nio​ne. Al​thea i Va​le​rie były naj​star​sze na od​‐ dzia​le. Współ​lo​ka​tor​ka mia​ła zęby po​psu​te od wy​wo​ły​wa​nych przez lata wy​mio​tów. Bu​dzi​ła w Al​thei prze​ra​że​nie i obrzy​dze​nie, bo uosa​bia​ła przy​szłość, któ​ra mo​gła cze​kać i ją, Al​theę. Je​cha​ła win​dą z Ve​ro​ni​que, czter​dzie​sto​ki​lo​wą szes​na​sto​lat​ką,

któ​ra mia​ła gło​wę za dużą w sto​sun​ku do resz​ty cia​ła. Ko​lej​na cho​ra dziew​czy​na. Nie pa​trzy​ły na sie​bie. Al​thea za​pu​ka​ła do drzwi, na​ci​snę​ła klam​kę. Usia​dła w fo​te​‐ lu na​prze​ciw Ma​da​me De​flo​ret przy ma​ho​nio​wym biur​ku, opar​ła bro​dę na ręce i cze​ka​ła, aż star​sza pani skoń​czy roz​ma​wiać przez te​le​fon. Na​wet tu w oknie były kra​ty. Za nimi, pod szu​mią​cy​mi ko​ro​na​mi drzew, spa​ce​ro​wa​li psy​chicz​nie cho​rzy lu​dzie. Ma​da​me De​flo​ret odło​ży​ła słu​chaw​kę i uśmiech​nę​ła się do dziew​czy​ny. – Al​theo, je​steś z nami od dzie​się​ciu dni. Świet​nie się spi​su​jesz. Je​steś dziel​ną i sil​ną mło​dą damą. Al​thea roz​wa​ży​ła te sło​wa. Dziel​na i sil​na. Tak, była dziel​na i nie​spo​dzie​wa​nie sil​na. – Dzię​ku​ję – od​wza​jem​ni​ła uśmiech. – Jak na cho​rą psy​chicz​nie czu​ję się wy​‐ śmie​ni​cie. – Wi​dzę, że masz też po​czu​cie hu​mo​ru. To wspa​nia​le! Pod​ję​cie wal​ki z cho​ro​bą w tak zde​cy​do​wa​ny spo​sób, jak to zro​bi​łaś, wy​ma​ga od czło​wie​ka bar​dzo wie​le. Nie każ​dy po​tra​fi się na to zdo​być. – Dzię​ku​ję. – Al​thea zro​zu​mia​ła, że była go​to​wa na le​cze​nie dzię​ki zmia​nie, któ​‐ ra za​cho​dzi​ła w niej przez ostat​nie sześć mie​się​cy, choć nie była jej świa​do​ma. Gdy​by nie za​miesz​ka​ła w domu An​nie, tym zwa​rio​wa​nym domu, gdzie lu​dzie kłó​‐ ci​li się, po​sił​ki ce​le​bro​wa​no, a dzie​ci się ba​wi​ły; gdy​by nie po​zna​ła Ja​re​da, któ​ry ma​lo​wał ją i ca​ło​wał; gdy​by nie Pa​ryż tęt​nią​cy cha​osem ży​cia – nie da​ła​by so​bie rady. – Roz​ma​wia​ły​śmy o moż​li​wo​ści zmia​ny two​je​go sta​tu​su na pa​cjent​kę do​cho​‐ dzą​cą, kie​dy tyl​ko uzna​my – wspól​nie, ty i ja – że je​steś na to go​to​wa. – Ma​da​me De​flo​ret urwa​ła na chwil​kę, po czym do​da​ła: – We​dług mnie ten czas wła​śnie nad​‐ szedł. – Nie je​stem go​to​wa! – za​wo​ła​ła Al​thea, zdję​ta prze​ra​że​niem. – Nie za​prze​sta​nie​my te​ra​pii, ale nie mu​sisz być ho​spi​ta​li​zo​wa​na. Przed nami jesz​cze wciąż dłu​ga i trud​na dro​ga, co naj​mniej tak cięż​ka jak ta, któ​rą już prze​‐ szłaś, żeby w ogó​le do nas tra​fić. Nie ocze​kuj na​tych​mia​sto​wych skut​ków, ale wie​‐ rzę, że so​bie po​ra​dzisz. – Ale ja… – Al​thea nie mo​gła wy​du​sić z sie​bie słów. – Nie uda mi się sa​mej. Ma​da​me De​flo​ret uśmiech​nę​ła się ser​decz​nie. – Te​raz wszyst​ko bę​dzie ina​czej. Usta​li​li​śmy stwo​rze​nie sys​te​mu wspar​cia, któ​‐ ry… – Moi ro​dzi​ce na​wet nie za​dzwo​ni​li. Nie za​le​ży im.

– Aby le​cze​nie przy​no​si​ło re​zul​ta​ty, trze​ba się sku​pić na oso​bach, któ​rym za​le​‐ ży. Za​dzwo​nił te​le​fon. – Tak – po​wie​dzia​ła Ma​da​me De​flo​ret do słu​chaw​ki. – Pro​szę, niech po​cze​ka. – Roz​łą​czy​ła się i spoj​rza​ła na Al​theę. – No wła​śnie, aku​rat przy​szedł do cie​bie gość. Al​thea omio​tła wzro​kiem swo​je dło​nie, kra​ty w oknie, star​szą pa​nią. – Chy​ba nie je​stem go​to​wa na żad​ne spo​tka​nia. – Bli​scy po​tra​fią dzia​łać jak le​kar​stwo. Mama! Al​thea po​czu​ła mdło​ści. – To jak rzu​ca​nie mnie lwu na po​żar​cie. – Cóż, ten mło​dy czło​wiek nie przyj​mie ra​czej two​jej od​mo​wy – za​sę​pi​ła się Ma​‐ da​me De​flo​ret. – Wpu​ścić go czy nie? Mło​dy czło​wiek? Al​thea sku​li​ła się w fo​te​lu. Po​czu​ła na​dzie​ję. – Tak, pro​szę. Drzwi do ga​bi​ne​tu otwo​rzy​ły się. Ja​red wy​da​wał się wyż​szy, czy może szczu​plej​szy. Był sta​ran​nie ogo​lo​ny. Miał pod​krą​żo​ne oczy. – Zo​sta​wię was sa​mych – po​wie​dzia​ła Ma​da​me De​flo​ret i wy​szła. Al​thea ani drgnę​ła. Mia​ła wra​że​nie, że to​nie. – Nikt nie chciał mi po​wie​dzieć, do​kąd cię za​bra​li – za​czął z nie​pew​nym uśmie​‐ chem. – Dla​cze​go? Dla​cze​go nie? – Mó​wi​li, że ćpun tyl​ko by ci za​szko​dził. – Och, Ja​re​dzie. Tak mi przy​kro. – Nie była pew​na, z ja​kie​go po​wo​du jest jej przy​kro. – Szu​ka​łem cię. Po​tem spę​dzi​łem kil​ka dni na od​wy​ku. Ale te​raz je​stem. – Do​brze, wszyst​ko do​brze – szep​nę​ła. – Ro​zu​miem, oczy​wi​ście. Ja​red uklęk​nął przy jej fo​te​lu, ujął obie jej ręce i przy​ło​żył je so​bie do twa​rzy. – Mam nie​rów​no pod su​fi​tem. Ty też. Ra​zem mie​li​by​śmy może rów​niej, jak my​ślisz? Al​thea wal​czy​ła ze łza​mi: tę​sk​no​ty, roz​pa​czy i szczę​ścia. – Tyl​ko obie​caj, że wy​do​brze​jesz – po​wie​dział. Al​thea pa​trzy​ła na jego pięk​ne, mę​skie dło​nie obej​mu​ją​ce jej tru​pie nad​garst​ki. Wstrzą​snę​ło nią obrzy​dze​nie. To ja​sne, że wy​do​brze​je. Skoń​czy z tym na​tych​miast. Nie po​trze​bo​wa​ła już sta​rych spo​so​bów na ży​cie. Już nie była sama. Chciał ją mieć całą, nie​za​ła​ma​ną. Nie​cho​rą. Zwy​cię​ży dla nie​go, dla sie​bie. Al​thea wsta​ła i po​zwo​‐

li​ła, by Ja​red wziął ją w ra​mio​na. Za​pach jego ko​szu​li był jak po​wrót do domu. Wyj​rza​ła przez okno i świat wy​cią​gnął ku niej ręce – cie​pło słoń​ca było jak piesz​‐ czo​ta, pta​ki śpie​wa​ły, wiatr tań​czył w ko​ro​nach drzew, pach​nia​ła świe​żo sko​szo​na tra​wa. Te​raz. W tej chwi​li. To było ta​kie pro​ste. Czu​ła, czu​ła wszyst​ko. • Spo​co​ne wło​sy kle​iły się Loli do kar​ku. Z mi​lion razy prze​bie​gła scho​dy w górę i w dół, zro​bi​ła kil​ka prań, zro​bi​ła błys​ka​wicz​ne za​ku​py i te​raz ser​ce tłu​kło jej się w pier​si z wy​sił​ku i stra​chu. Coś skła​da​ło się w ca​łość, coś roz​pa​da​ło się na ka​wał​‐ ki. Ja​red i Al​thea opu​ści​li ośrod​ki – każ​de swój – i oznaj​mi​li, że za​miesz​ka​ją ra​zem w miesz​ka​niu Ja​re​da przy rue de Cam​bron​ne. An​nie i Lu​cas sta​ra​li się nie ob​no​sić pu​blicz​nie ze swo​im uczu​ciem, ale ru​mień​ce na po​licz​kach i uśmie​chy od ucha do ucha zdra​dza​ły, jak bar​dzo się cie​szą, że mogą wresz​cie nad​ro​bić dzie​sięć lat skry​‐ wa​nia uczuć. Aż miło było pa​trzeć na szczę​ście An​nie. A czy jej, Loli, wła​sne ży​cie ule​ga​ło wła​śnie na​pra​wie, czy roz​pa​do​wi? Nie była pew​na. Wie​dzia​ła tyle, że ona, Mark i dzie​ci wra​ca​ją do domu. Ju​tro opusz​cza​ją Pa​ryż. To przy​jazd Mar​ka prze​wa​żył sza​lę. Gdy​by jej nie od​szu​kał, mo​gła​by na za​wsze zo​stać we Fran​cji. Ale ją od​na​lazł. Gdy była z dala od nie​go, uda​wa​ło jej się prze​ko​‐ nać samą sie​bie, że uciecz​ka była uza​sad​nio​ną re​ak​cją na jej pro​ble​my. Jed​nak gdy ob​ser​wo​wa​ła spo​tka​nie Mar​ka z Lią i Si​mo​nem, czu​ła nie​mal obrzy​dze​nie do sie​‐ bie sa​mej za okru​cień​stwo, ja​kim wy​ka​za​ła się w sto​sun​ku do męża i dzie​ci. Zda​ła so​bie spra​wę, że to ego​istycz​ne po​stę​po​wa​nie było skut​kiem lęku. Strach do​pro​wa​‐ dził, jak ujął to Lu​cas, do tchó​rzo​stwa. Tak, za​cho​wa​ła się jak tchórz i te​raz pa​lił ją wstyd. Ale spę​dzo​ny we Fran​cji czas ją od​mie​nił. Wie​dzia​ła, że już ni​g​dy nie musi się czuć za​szczu​ta, nie musi być ofia​rą. Może po​dej​mo​wać dzia​ła​nie, sta​wiać żą​da​‐ nia, wy​zna​czać gra​ni​ce. Po​sta​no​wi​ła, że nie bę​dzie wię​cej się bać. Je​śli bała się coś zro​bić, po​win​na to wła​śnie zro​bić. Je​śli bała się coś po​wie​dzieć, po​win​na mó​wić otwar​cie. Ro​zej​rza​ła się po ma​leń​kiej sy​pial​ni, w któ​rej czu​ła się tak bez​piecz​na. Ko​bie​ta, któ​ra sześć mie​się​cy temu wkra​cza​ła do ró​żo​we​go po​ko​iku, znik​nę​ła. O wie​le bar​‐ dziej lu​bi​ła tę nową Lolę. Za​mknę​ła ostat​nią wa​liz​kę i wy​szła z po​ko​ju. Klat​kę scho​‐ do​wą wy​peł​niał za​pach pie​czo​nej ja​gnię​ci​ny, da​nia przy​rzą​dza​ne​go przez An​nie na wiel​kie przy​ję​cie. Lola z cięż​kim ser​cem my​śla​ła o wy​jeź​dzie. Tego ran​ka już trzy razy wy​bu​cha​ła pła​czem. Zmu​sza​ła się jed​nak do po​mo​cy An​nie. Mark nie poj​mo​‐ wał, dla​cze​go nie mogą wy​je​chać przed im​pre​zą. Dla​cze​go musi zwle​kać z za​bra​‐ niem ro​dzi​ny do domu? Lola chcia​ła jed​nak zo​stać na przy​ję​ciu ze wzglę​du na An​‐

nie. Daw​niej ule​gła​by Mar​ko​wi. Daw​niej – za​le​d​wie sześć mie​się​cy temu. Wszy​scy mie​li po​ma​gać i wszy​scy po​słusz​nie ro​bi​li, co im po​le​co​no, choć nikt nie ro​zu​miał, dla​cze​go An​nie tak bar​dzo upie​ra się przy tej za​ba​wie. Ja​kie zna​cze​‐ nie mia​ło dla niej przy​ję​cie? Nikt nie śmiał za​py​tać. Lola po​dej​rze​wa​ła, że An​nie or​ga​ni​zu​je je, by uczcić coś wy​jąt​ko​wo waż​ne​go w jej ży​ciu oso​bi​stym – tak głę​bo​‐ ko oso​bi​stym, że nie chcia​ła o tym mó​wić. Uro​czy​stość była dla An​nie sym​bo​lem po​wro​tu do ży​cia. Na scho​dach Lola nie zdą​ży​ła po​wstrzy​mać Si​mo​na przed rzu​ce​niem pił​ki te​ni​‐ so​wej w gło​wę Lau​ren​ta. – Ty głą​bie, je​steś w mo​jej dru​ży​nie! – krzyk​nął Lau​rent. Si​mon za​śmiał się ra​do​śnie i po​biegł za star​szym chłop​cem, nie za​uwa​ża​jąc na​‐ wet mat​ki. Chłop​cy ga​lo​po​wa​li dzi​ko po domu, wrzesz​cząc i kłó​cąc się. Lola po​my​‐ śla​ła, że jej sy​nek bę​dzie sa​mot​ny bez tego to​wa​rzy​stwa. Pój​dzie oczy​wi​ście do przed​szko​la. Jak się oka​za​ło, był ak​tyw​nym dziec​kiem, nie​ustra​szo​nym, ko​cha​ją​‐ cym pił​ki, pi​sto​le​ty i za​pa​sy. Nie po​trze​bo​wał klo​sza chro​nią​ce​go go przed świa​‐ tem. Wcze​śniej tego dnia dzie​ci zwi​nę​ły wiel​ki dy​wan w sa​lo​nie, po​zbie​ra​ły wszyst​‐ kie po​roz​rzu​ca​ne po​dusz​ki i wy​nio​sły je do ogro​du, gdzie roz​pię​to ol​brzy​mi płó​‐ cien​ny bal​da​chim. Roz​wie​si​li lam​pio​ny i po​roz​kła​da​li ogro​do​we sto​li​ki. Pod da​‐ chem było prze​stron​nie, ale przy​tul​nie. I eg​zo​tycz​nie jak w ba​śni o Ala​dy​nie. Lola za​sta​ła Lię ukła​da​ją​cą kwia​ty. Była ślicz​na w ba​lo​wym ubra​niu – je​dwab​nym pą​so​‐ wym sari z ró​żo​wy​mi wstaw​ka​mi. Wy​glą​da​ła zu​peł​nie jak księż​nicz​ka. Już nie za​‐ dzie​ra​ła nosa, nie gry​ma​si​ła. Lia na​uczy​ła się wresz​cie, że by​cie wred​ną nie opła​ca się w domu peł​nym nie​sfor​nych chłop​ców, co świad​czy​ło o jej umie​jęt​no​ści ad​ap​ta​‐ cji. Może znów zmie​nić się w małą diwę, kie​dy z po​wro​tem oto​czą ją małe diwy. Ale te​raz Lola prze​sta​ła się bać swo​ich dzie​ci. Dzie​ciom po​trzeb​ne były kla​row​ne gra​ni​ce i przy​wód​ca, któ​ry je wy​ty​cza. Mat​ki mię​cza​ki mia​ły za​gu​bio​ne dzie​ci. A ze szko​ły ma​cie​rzyń​stwa u An​nie Lola wy​nio​sła naj​waż​niej​szą na​ukę: nie musi bać się, że z po​wo​du aser​tyw​no​ści mat​ka może stra​cić mi​łość dzie​ci. – Skar​bie, sama przy​bra​łaś te sto​ły? – spy​ta​ła Lię. – Są bo​skie! Lia aż po​ja​śnia​ła. – Jak do​ro​snę, będę de​ko​ra​tor​ką wnętrz. – Masz ta​lent! – My​ślisz, że ta​cie spodo​ba się przy​ję​cie? – Nie​za​leż​nie od tego, czy spodo​ba mu się, czy nie, my bę​dzie​my się świet​nie ba​wi​ły, praw​da?

– Cie​szę się, że ta​tuś tu jest. – Ja też, ko​cha​nie. I była to praw​da. Mark spał z nią w jej wą​skim łóż​ku i pod ob​sy​pa​nym sto​krot​ka​mi bal​da​chi​mem prze​pro​wa​dzi​li wie​lo​go​dzin​ne roz​mo​wy. Na​wet o tym, co bo​la​ło. Pła​ka​li obo​je i tu​‐ li​li się do sie​bie, ale nie upra​wia​li sek​su, jesz​cze nie. Do​pie​ro kie​dy mi​nie jej złość. Do​pie​ro kie​dy wspól​nie usta​lą, jak po​win​na od​tąd wy​glą​dać ich co​dzien​ność, a jak wy​glą​dać nie może. Za dwa​dzie​ścia czte​ry go​dzi​ny star​tu​je ich sa​mo​lot. Mark wy​szedł z domu pod pre​tek​stem po​trze​by sko​rzy​sta​nia z In​ter​ne​tu, ale Lola po​dej​rze​wa​ła, że po​trze​bo​‐ wał od​po​czyn​ku od pa​nu​ją​ce​go wo​kół cha​osu. Nie​chęć An​nie do Mar​ka, za któ​rą Lola mo​gła oczy​wi​ście wi​nić tyl​ko sie​bie, była wy​czu​wal​na, mimo że Ame​ry​ka​nin był miły i przy​ja​zny w sto​sun​ku do wszyst​kich. Z Lu​ca​sem z miej​sca przy​pa​dli so​‐ bie do gu​stu, co nie zmie​nia​ło fak​tu, że w An​nie go​to​wa​ło się, ile​kroć zna​la​zła się z Mar​kiem w jed​nym po​miesz​cze​niu. Lia po​ca​ło​wa​ła ozdo​bio​ną war​ko​czy​ka​mi gło​‐ wę có​recz​ki i po​szła do kuch​ni, zbie​ra​jąc siły na spo​tka​nie z An​nie. Pa​nu​ją​cy przez ostat​nie dni upał i wy​so​ka wil​got​ność gro​zi​ły za​ła​ma​niem po​go​‐ dy, ale An​nie upar​ła się, żeby przy​ję​cie od​by​ło się na świe​żym po​wie​trzu, na​wet je​‐ śli mia​ła​by przyjść bu​rza z pio​ru​na​mi. Tego wie​czo​ra, w desz​czu czy nie, pod bal​‐ da​chi​mem mia​ła się zna​leźć set​ka go​ści, do​ro​słych i dzie​ci. Bę​dzie je​dze​nie, pi​cie i tań​ce do bia​łe​go rana. Po​tem cro​is​san​ty i kawa dla wszyst​kich, któ​rzy do​trwa​ją. To bę​dzie nie​za​po​mnia​na im​pre​za. An​nie od dwóch dni zaj​mo​wa​ła się przy​go​to​wy​wa​niem je​dze​nia. Mécho​ui, ja​‐ gnię w ca​ło​ści, pie​kło się nad ol​brzy​mim pa​le​ni​skiem w kuch​ni, a fan​ta​stycz​ny aro​‐ mat roz​no​sił się po ca​łej szes​na​stej dziel​ni​cy. An​nie na​go​to​wa​ła też całe góry ku​‐ sku​su i upie​kła masę tu​ne​zyj​skich cia​stek i ma​ro​kań​skich bu​łe​czek z anyż​kiem. Je​‐ dze​nie mia​ło być pysz​ne, słod​kie, cięż​kie do stra​wie​nia, a przede wszyst​kim mia​ło wy​stę​po​wać w nad​mia​rze. Bę​dzie wspa​nia​le. Lola we​szła do kuch​ni, w któ​rej było go​rą​co jak w pie​cu. Po​wie​trze sta​ło, nie​mal lep​kie od za​pa​chu mię​ty i pie​czo​nej ja​gnię​ci​ny. An​nie w wiel​kim ga​rze mie​sza​ła ugo​to​wa​ny ku​skus z wa​rzy​wa​mi – czy​li ro​bi​ła ta​bo​ulé. Przy​po​mi​na​ła cza​row​ni​cę nad ma​gicz​nym ko​tłem. Lu​cas i Ja​red po​ja​wia​li się w kuch​ni i zni​ka​li, no​sząc ba​‐ giet​ki, skrzyn​ki wina, ko​sze owo​ców. Przy sto​le sie​dzia​ła Al​thea, obie​ra​jąc i kro​jąc mar​chew​ki, rze​pę i cu​ki​nie. Jej oczy lśni​ły bla​skiem, któ​ry był u niej czymś no​wym. – Pod​ło​ga, An​nie, spójrz na pod​ło​gę! – krzyk​nął Lu​cas. Pod​ło​ga po​kry​ta była bru​dem z bu​tów krą​żą​cych tam i z po​wro​tem or​ga​ni​za​to​rów i przy​po​mi​na​ła po​‐

sadz​kę na dwor​cu ko​le​jo​wym. – To się ni​g​dy nie do​my​je! – wy​ra​ził prze​ko​na​nie Lu​cas. – By​wa​ło go​rzej – uspo​ka​ja​ła An​nie. – Spójrz le​piej na moje wło​sy. To do​pie​ro prze​ra​ża​ją​ce. – Fry​zu​ra była na​stro​szo​na od bu​cha​ją​cej z garn​ków pary i wło​sy ster​cza​ły na wszyst​kie stro​ny. – Wy​glą​dam jak ja​kaś afro​ma​ma. – Two​ja co​if​fu​re, fry​zu​ra, przed​sta​wia naj​pięk​niej​szy wi​dok, jaki w ży​ciu wi​dzia​‐ łem – wy​sa​pał Lu​cas, ugi​na​jąc się pod cię​ża​rem skrzyn​ki wina. Lola po​de​szła do sto​ją​cej przy ku​chen​ce An​nie. – Pa​ko​wa​nie skoń​czo​ne. Mogę się do cze​goś przy​dać? An​nie mie​sza​ła w garn​ku, nie pod​no​sząc wzro​ku na przy​ja​ciół​kę. – Nie po​trze​bu​ję po​mo​cy – od​par​ła chłod​no. Lu​cas i Ja​red od​sta​wi​li dźwi​ga​ny ła​du​nek i ucie​kli z kuch​ni. – Pro​szę, nie wście​kaj się – po​wie​dzia​ła Lola. – Na pew​no jest coś, w czym mo​‐ gła​bym po​móc. – Chy​ba po​win​nam się za​cząć przy​zwy​cza​jać do ra​dze​nia so​bie bez cie​bie. – An​nie mie​sza​ła co​raz za​ma​szy​ściej. – Na​wet sama so​bie nie umiesz po​móc. Wy​ja​‐ śnij mi, jak w ta​kim ra​zie za​mie​rzasz po​móc mnie? Sie​dzą​ca przy sto​le Al​thea za​mar​ła, po​sła​ła Loli ostrze​gaw​cze spoj​rze​nie, któ​re ozna​cza​ło: „Uwa​żaj, za​raz wy​buch​nie”, po czym odło​ży​ła obie​racz​kę do wa​rzyw, wy​tar​ła ręce i wy​szła z kuch​ni. – Daj spo​kój, An​nie – za​czę​ła Lola słab​ną​cym gło​sem, ale prze​cież nie była tchó​‐ rzem, więc mu​sia​ła so​bie po​ra​dzić. – To nie mo​gło trwać wiecz​nie. Do​brze o tym wiesz. An​nie od​wró​ci​ła się w miej​scu, ko​micz​na i groź​na za​ra​zem, uzbro​jo​na w drew​‐ nia​ne łyż​ki. Wło​sy mia​ła po​sy​pa​ne czymś, co chy​ba było na​tką pie​trusz​ki. – Niby cze​mu nie? Tu je​steś szczę​śli​wa, a tam bę​dziesz cier​pieć. – Może nie po​chwa​lasz… – Po​wrót do domu na chyb​ci​ka ni​cze​go nie roz​wią​zu​je. Co wię​cej, jest idio​ty​‐ zmem. – Nie więk​szym niż to, co sama ro​bisz – od​pa​ro​wa​ła Lola to​nem bar​dziej na​pa​‐ stli​wym, niż za​mie​rza​ła. – Na przy​kład co ta​kie​go? Lola, za​sko​czo​na sama sobą, od​po​wie​dzia​ła: – Na przy​kład wy​naj​mu​jesz po​ko​je ob​cym lu​dziom i spo​dzie​wasz się, że będą żyli we​dle two​ich za​chcia​nek i ka​pry​‐ sów. – To cios po​ni​żej pasa. Ale w po​rząd​ku, Lolu. Leć so​bie do swo​je​go głu​pie​go Be​‐

ver​ly Hills. Wra​caj tam, ma​luj pa​znok​cie od rana do wie​czo​ra i patrz, jak ży​cie prze​la​tu​je ci mię​dzy pal​ca​mi. – An​nie – po​wie​dzia​ła ła​god​nie – na​dal bę​dzie​my przy​ja​ciół​ka​mi. – Te​le​fon od wiel​kie​go dzwo​nu to nie przy​jaźń, tyl​ko ża​ło​sna na​miast​ka! Nie ro​bisz tego, co do​bre dla cie​bie, tyl​ko to, co się po​do​ba Mar​ko​wi. – Co więc po​win​nam zro​bić, bo prze​cież ty znasz wszyst​kie od​po​wie​dzi? – Przy​je​cha​łaś tu, żeby za​cząć wszyst​ko od nowa, pa​mię​tasz? O to cho​dzi​ło! Spójrz na Al​theę, ona za​czy​na wszyst​ko od po​cząt​ku! Praw​da, Al​theo? – Ro​zej​rza​ła się, a wi​dząc, że dziew​czy​na znik​nę​ła, grzmia​ła da​lej: – Ty wpeł​zasz z po​wro​tem do sko​ru​py! Lola po​czu​ła ude​rze​nie go​rą​ca. – O, nie martw się, nie po​zwo​lę, żeby wła​ził mi na gło​wę. Ni​ko​mu na to nie po​‐ zwo​lę. – Na​bra​ła po​wie​trza i spu​en​to​wa​ła: – Po​cząw​szy od cie​bie. – Ode mnie? Ja ci łażę po gło​wie? – Zga​dza się. Nie mo​żesz wpa​dać w hi​ste​rię, ile​kroć ktoś spra​wi ci za​wód. Przez to trud​no z tobą wy​trzy​mać. – Lola na​tych​miast po​ża​ło​wa​ła swo​ich słów. An​nie naj​pierw za​mar​ła, a po​tem odło​ży​ła drew​nia​ny oręż i usia​dła przy sto​le. Scho​wa​ła twarz w dło​niach, a jej ra​mio​na za​czę​ły się trząść. Z po​cząt​ku Lola my​‐ śla​ła, że przy​ja​ciół​ka się śmie​je, ale rap​tem zro​zu​mia​ła z prze​ra​że​niem, że An​nie pła​cze. Usia​dła przy niej. – Nic ci nie jest? – To dla​te​go lu​dzie ode mnie od​cho​dzą? – An​nie spy​ta​ła przez łzy. – Bo je​stem taka strasz​na? Lola nie była pew​na, ja​kich lu​dzi An​nie ma na my​śli, ale na​gle jej wy​buch prze​‐ stał być ir​ra​cjo​nal​ny. Wy​pła​ki​wa​ny żal mu​siał mieć źró​dło gdzieś bar​dzo głę​bo​ko. Lola wa​ha​ła się, czy po​gła​skać An​nie po ple​cach. – Skąd​że. Będę za tobą bar​dzo tę​sk​nić. – Lola szu​ka​ła wła​ści​wych słów. – Je​steś naj​lep​szą przy​ja​ciół​ką, jaką kie​dy​kol​wiek mia​łam. Wca​le nie od​py​chasz lu​dzi od sie​bie. Od​szcze​ku​ję to. Prze​pra​szam. Jest na od​wrót. Przy​cią​gasz lu​dzi. Ko​cha​ją cię. Ja… ja cię ko​cham, wiesz? Cho​le​ra, ża​łu​ję, że mu​si​my przez to prze​cho​dzić. – Prze​pra​szam, że sta​wiam cię w nie​zręcz​nej sy​tu​acji – wy​chli​pa​ła An​nie. Pod​‐ nio​sła za​la​ną łza​mi twarz i spoj​rza​ła na Lolę. – No? Co tak sztyw​no sie​dzisz? Uści​‐ skaj mnie i po​płacz tro​chę. – Nie będę pła​kać. Ale cię przy​tu​lę. Nie zno​szę po​że​gnań. An​nie śmia​ła się i pła​ka​ła jed​no​cze​śnie. – Chodź tu! – Wy​ści​ska​ła przy​ja​ciół​kę moc​no i ser​decz​nie, a Lola jed​nak ukrad​‐

kiem ocie​ra​ła łzy. – Ale z cie​bie wrzód na tył​ku – po​cią​gnę​ła no​sem mo​del​ka. – Nie​wia​ry​god​ne! Przez resz​tę po​po​łu​dnia go​to​wa​ły, po​chli​pu​jąc wspól​nie. • – Nie wy​glą​dam jak klaun w tej su​kien​ce? – spy​ta​ła An​nie Lu​ca​sa, prze​krzy​ku​jąc Lady Gagę. Part​ner wziął ją za rękę i po​pro​wa​dził na par​kiet. Po​szła za nim w szpil​kach god​nych tan​cer​ki na ru​rze, a su​kien​ka w sty​lu fla​men​co, wy​cię​ta ni​‐ sko, marsz​czo​na, czar​na w czer​wo​ne gro​chy, w tań​cu uro​czo wi​ro​wa​ła. – Ni​g​dy jesz​cze nie mia​łem erek​cji na wi​dok klau​na – od​parł z po​wa​gą Lu​cas. At​mos​fe​ra za​czy​na​ła się ro​bić go​rą​ca. Ko​bie​ty ob​na​ża​ły cia​ła, a An​nie była na tyle trzeź​wa, że jej uwa​dze nie uszły wyj​mo​wa​ne z kie​sze​ni skrę​ty. – Le​piej wy​pro​wa​dzę dzie​ci z tego gniaz​da roz​pu​sty – po​wie​dzia​ła Lu​ca​so​wi. Ode​szła, ko​ły​sząc bio​dra​mi w takt mu​zy​ki. Prze​ci​na​jąc par​kiet, roz​glą​da​ła się za Lolą. Po​szła na górę i ostroż​nie otwo​rzy​ła drzwi ró​żo​we​go po​ko​ju. Sze​ścio​ro ma​‐ lusz​ków, w tym Si​mon, spa​ło smacz​nie na łóż​ku i pod​ło​dze. Loli nie było. Wró​ci​ła na dół, wi​ta​jąc się z kil​ko​ma oso​ba​mi, któ​re za​pro​si​ła, mimo że le​d​wo je zna​ła. Ma​xen​ce, Paul, Lau​rent wraz z tu​zi​nem in​nych dzie​cia​ków bie​ga​li sza​leń​czo po domu. Było po pół​no​cy. – Słu​chaj​cie, czas ochło​nąć. Za pięć mi​nut zbiór​ka w sa​lo​nie. Włą​czę wam film. Wy​szła na ze​wnątrz. Pod bal​da​chi​mem ja​kieś pary za​czy​na​ły tań​czyć w rytm reg​gae. Inni go​ście sie​dzie​li na po​dusz​kach wo​kół ni​skich sto​li​ków, pi​jąc, je​dząc i roz​ma​wia​jąc. We​dle oce​ny An​nie przy​ję​cie było re​we​la​cyj​ne. Je​den tyl​ko Mark nie wy​glą​dał na za​do​wo​lo​ne​go. Sie​dział sa​mot​nie w ką​cie, ob​‐ ser​wu​jąc po​dry​gu​ją​ce pary. Przy​glą​da​ła mu się ukrad​kiem i wi​dzia​ła, że męż​czy​‐ zna wo​dził wzro​kiem głów​nie za Lolą, któ​ra oka​za​ła się nie​zmor​do​wa​ną tan​cer​ką. Ale gdzie ona się te​raz po​dzia​ła? W dru​gim krań​cu na​mio​tu Al​thea i Ja​red sie​dzie​li przy​tu​le​ni jak bliź​nię​ta sy​‐ jam​skie. Al​thea mó​wi​ła coś Ja​re​do​wi na ucho, on wsu​wał jej je​dze​nie do ust. Byli szczę​śli​wi. Wresz​cie od​na​la​zła Lolę po​grą​żo​ną w szep​ta​nej kon​wer​sa​cji z bo​skim fa​ce​tem. An​nie po​ma​cha​ła do przy​ja​ciół​ki, któ​ra po​de​szła, zo​sta​wia​jąc męż​czy​znę sa​me​go. Ra​zem wró​ci​ły do na​mio​tu. – Kto to był? – spy​ta​ła An​nie. – Cia​cho! Moż​na by go schru​pać. – To – oznaj​mi​ła Lola nie bez dumy – był Gün​ter! – Sek​sma​szy​na?

– Ci​cho! Od daw​na pró​bo​wa​łam się z nim skon​tak​to​wać. Był w Ne​pa​lu. O mało nie ze​mdla​łam, kie​dy się tu po​ja​wił. Tak czy ina​czej, wy​zna​łam mu praw​dę o mężu. – I co on na to? – Że wca​le nie jest za​zdro​sny! Roz​sta​nie było dla nie​go tak samo cie​ka​we co sam ro​mans. – Lolu, mu​si​my coś zro​bić, ze​brać dzie​ci i po​sa​dzić jej przed te​le​wi​zo​rem. Lu​‐ dzie palą traw​kę, a nie​któ​rzy na par​kie​cie nie​bez​piecz​nie zbli​ża​ją się do fi​gur z por​no​li. Jak​by na po​twier​dze​nie jej słów męż​czy​zna przy​ci​ska​ją​cy part​ner​kę przy wol​‐ nym ka​wał​ku wsu​nął jej rękę pod spód​ni​cę. – No tak, masz ra​cję. Za​go​ni​ły dzie​ci do sa​lo​nu, włą​czy​ły im film i za​mknę​ły do​kład​nie drzwi. – Do​brze się ba​wisz? – An​nie spy​ta​ła Lolę. – Tak, ale by​ło​by o nie​bo le​piej, gdy​by nie było Mar​ka. Nie pije, nie tań​czy. A ja naj​chęt​niej zdar​ła​bym z sie​bie bluz​kę i bły​snę​ła po​nęt​nie biu​stem! – Co cię po​wstrzy​mu​je? – Mark zde​cy​do​wa​nie peł​ni rolę cer​be​ra w tym związ​ku. – Bo mu na to po​zwa​lasz. Nie trzęś się ze stra​chu pod jego peł​nym dez​apro​ba​ty spoj​rze​niem, nie da​waj mu swo​je​go ży​cia do rąk, aby go po​tem o coś wi​nić. – Na​gle go bro​nisz? – Cóż, wy​glą​da na​praw​dę mi​zer​nie. Ura​tuj go przed nim sa​mym. – A je​śli nie bę​dzie chciał… – Zmuś go! An​nie pa​trzy​ła, jak Lola pod​cho​dzi do baru, mie​sza wód​kę z so​kiem po​ma​rań​‐ czo​wym w dwóch szklan​kach, wy​pi​ja spo​ry łyk z jed​nej z nich, krztu​si się, a po​tem zdej​mu​je bluz​kę, ujaw​nia​jąc czar​ną ko​ron​ko​wą ko​szul​kę opi​na​ją​cą jej przy​po​mi​na​‐ ją​ce tor​pe​dy pier​si. Za​chwy​ca​ją​cym, nie​spiesz​nym kro​kiem ru​szy​ła ku mę​żo​wi, któ​ry wy​da​wał się skrę​po​wa​ny na wi​dok jej biu​stu. – Upi​jesz się wresz​cie i po​rwiesz mnie do tań​ca? – spy​ta​ła Lola. – Jed​ną ręką po​da​ła mu drin​ka, dru​gą się​gnę​ła po jego dłoń. – Wiesz, wo​lał​bym za​cho​wać trzeź​wą gło​wę – ju​tro le​ci​my – sztyw​no wy​krę​cał się Mark. Lola nie​mal na siłę wci​snę​ła mu do ręki szklan​kę. – Bę​dzie le​piej dla nas oboj​ga, je​śli trosz​kę wy​lu​zu​jesz. Mark wy​pił łyk.

– Nie​złe. Tyl​ko nie chcę mie​szać al​ko​ho​lu z le​ka​mi, któ​re bio​rę, wiesz. – Kiw​nął bro​dą w stro​nę tan​ce​rzy. – Jak to się tań​czy? – Sal​sę? Chodź, po​ka​żę ci. – Wy​cią​gnę​ła do nie​go rękę, a on wstał. Wte​dy uję​ła jego bio​dra i za​czę​ła go uczyć. An​nie wy​da​wa​ło się, że nie wy​trzy​ma do rana, i to nie tyl​ko z po​wo​du gor​se​tu, któ​ry wło​ży​ła pod tę zwa​rio​wa​ną su​kien​kę. Bo wy​peł​nia​ły ją i ra​dość, i smu​tek. Nie my​li​ła się w kwe​stii przy​ję​cia. To nie był luk​sus, tyl​ko ko​niecz​ność. Wszyst​ko, cze​‐ go do​tąd była pew​na, sta​nę​ło na gło​wie. Jej sta​ry do​bry przy​ja​ciel zo​stał jej no​wym uko​cha​nym. Ko​bie​ta, o któ​rą była wście​kle za​zdro​sna, sta​ła się jej naj​lep​szą przy​ja​‐ ciół​ką. Mo​gła też nie​na​wi​dzić John​ny’ego. I choć na​dal sza​le​nie ko​cha​ła swój dom, na​gle prze​stał być już dla niej taki waż​ny. Jej dom był tam, gdzie aku​rat to​czy​ło się jej ży​cie. Cho​dzi​ła po​mię​dzy go​ść​mi, ko​ły​sząc się w takt mu​zy​ki, wi​ta​jąc się z daw​ny​mi zna​jo​my​mi, któ​rych bar​dzo cie​szył jej po​wrót do daw​nej sie​bie i któ​rzy nie szczę​‐ dzi​li jej kom​ple​men​tów. Zbie​ra​ła pu​ste ta​le​rze i ku​becz​ki. Z gło​śni​ków po​pły​nę​ła go​rą​ca la​ty​no​ska me​lo​dia. Do​strze​gła Gün​te​ra, ob​ra​ca​ją​ce​go w tań​cu ślicz​not​kę, z któ​rą kie​dyś spo​ty​kał się Lu​cas. Gdzie w ogó​le po​dział się Lu​cas? Po​czu​ła lek​kie zde​ner​wo​wa​nie i za​czę​ła szu​kać go wzro​kiem, przy​glą​da​jąc się ko​lej​nym wi​ru​ją​‐ cym pa​rom. Jest, rze​czy​wi​ście tań​czy. Z ko​bie​tą. To była ży​wio​ło​wa sal​sa, a dziew​‐ czy​na była świet​ną tan​cer​ką. Lu​cas, sztyw​ny jak dy​gni​tarz na mi​sji, pró​bo​wał za nią na​dą​żyć. An​nie po​de​szła do nich zde​cy​do​wa​nym kro​kiem i bez wa​ha​nia od​cią​‐ gnę​ła Lu​ca​sa od jego part​ner​ki. – C’est mon hom​me, to mój fa​cet. – Mam dziś wzię​cie, bar​dzo mi się to po​do​ba – Lu​cas zdą​żył za​wo​łać do tan​cer​‐ ki, nim An​nie siłą ścią​gnę​ła go z par​kie​tu. Trzy​ma​jąc go pod rękę, prze​pro​wa​dzi​ła go przez dom. Wy​szli na uli​cę. Po​wie​‐ trze było rześ​kie, od​gło​sy przy​ję​cia stłu​mio​ne. Mrok roz​ja​śnia​ła tyl​ko jed​na sta​ra la​tar​nia. An​nie za​trzy​ma​ła się i spoj​rza​ła Lu​ca​so​wi pro​sto w oczy. W jed​nej chwi​li po jej po​licz​kach po​la​ły się łzy. – Prze​pra​szam – po​wie​dzia​ła, co​fa​jąc się o kil​ka kro​ków i cho​wa​jąc twarz w dło​niach. – Jak to? Za co? – Nie chcia​łam tak wpa​ro​wać. Ta​kie coś już kie​dyś wpę​dzi​ło mnie w kło​po​ty. John​ny mó​wił, że je​stem strasz​ną za​zdro​śni​cą. Lu​cas wziął ją za rękę i przy​cią​gnął do sie​bie. – Pew​nie, że tak mó​wił. John​ny był uga​nia​ją​cym się za spód​nicz​ka​mi dra​niem.

An​nie po​cią​gnę​ła no​sem, otar​ła oczy. – To praw​da, taki był. – Przy mnie nie bę​dziesz mu​sia​ła się mar​twić – za​pew​nił i po​ca​ło​wał ją w nos. – Niby ja​kim cu​dem? – Za​mie​rzam nie opusz​czać cię na dłu​żej niż trzy mi​nu​ty. Może być? – To brzmi strasz​nie! – Ju​tro bę​dzie naj​szczę​śliw​szy dzień mo​je​go ży​cia – wszy​scy wy​jeż​dża​ją i wresz​cie do​cze​kam się odro​bi​ny uwa​gi – po​wie​dział Lu​cas. – Za​bierz​my dzie​ci do Sa​int-Tro​pez na ty​dzień lub dwa. Za​rzu​ci​ła mu ręce na szy​ję i moc​no po​ca​ło​wa​ła. – To wspa​nia​ły po​mysł. – Mil​cza​ła przez chwi​lę, od​dy​cha​jąc głę​bo​ko. – Cie​ka​we, jacy będą – wy​mam​ro​ta​ła mu do ucha. – Kto jaki bę​dzie? – No, moi przy​szli lo​ka​to​rzy. Lu​cas spoj​rzał na nią z prze​ra​że​niem. – O, non!

Wstęp

K

Skąd po​mysł na ku​char​ski do​da​tek do Ukry​tych w Pa​ry​żu? siąż​kę ku​char​ską stwo​rzy​łam na ży​cze​nie osób, któ​re pi​sa​ły do mnie ma​‐ ile, ko​men​ta​rze na blo​gu, a na​wet wspo​mi​na​ły w re​cen​zjach na Ama​zo​nie i in​nych por​ta​lach, że bar​dzo chcia​ły​by wie​dzieć, jak przy​rzą​dzić po​tra​wy ze sto​łu bo​ha​te​rów. Naj​wy​raź​niej książ​ka za​ostrzy​ła im ape​tyt, co dla pi​sa​rza jest nie lada kom​ple​men​tem. Ozna​cza to, że w ja​kiś spo​sób uda​ło mi się prze​nieść czy​tel​ni​ków do Fran​cji, do tej pa​ry​skiej kuch​ni i za​przy​jaź​nić ich z neu​ro​tycz​ną An​nie i ludź​mi, przed któ​ry​mi otwo​rzy​ła drzwi swo​je​go domu, kuch​ni, a wresz​cie i ser​ce. Na​pi​sa​łam tę książ​kę ku​char​ską nie​ja​ko w po​dzię​ce dla tych, któ​rzy ob​da​rzy​li kre​dy​tem za​ufa​nia nie​zna​ną pi​sar​kę, ku​pi​li i po​lu​bi​li Ukry​tych w Pa​ry​żu, po​le​ci​li po​‐ wieść in​nym i spra​wi​li, że od​nio​sła suk​ces. Wspar​cie i ra​dość, któ​re otrzy​ma​łam od czy​tel​ni​ków, spra​wia​ją, że lata gry​zmo​le​nia, za​ła​my​wa​nia rąk i zwąt​pie​nia we wła​sne siły na​bie​ra​ją sen​su. To nie bę​dzie jed​na z tych fi​ku​śnych fran​cu​skich ksią​żek ku​char​skich, praw​da? Choć wi​zja przy​rzą​dze​nia fran​cu​skich dań w domu może onie​śmie​lać, za​war​te w tej książ​ce prze​pi​sy są w więk​szo​ści dość pro​ste w wy​ko​na​niu. Znaj​dzie​cie tu po​tra​wy, któ​re moż​na spo​tkać na sto​łach w zwy​czaj​nych do​mach, po​da​wa​ne na ro​‐ dzin​ny obiad czy w po​wsze​dni wie​czór, a nie ta​kie, ja​kie jada się w re​stau​ra​cji. Tak jak i Wy mam wie​le rze​czy do zro​bie​nia, miejsc do od​wie​dze​nia, dzie​ci do wy​cho​wa​nia, a go​to​wa​niem nie zaj​mu​ję się za​wo​do​wo, więc naj​bar​dziej od​po​wia​‐ da​ją mi po​sił​ki jed​no​da​nio​we, któ​re moż​na przy​go​to​wać w pięt​na​ście mi​nut, któ​re mogę zo​sta​wić, a po​tem wró​cić i za​ser​wo​wać za go​dzi​nę. Za​le​ży mi na wy​go​dzie i zdro​wym na​sy​ce​niu się przy mi​ni​mal​nym na​kła​dzie cza​su i jesz​cze mniej​szym ze​sta​wie brud​nych na​czyń. Całe tomy moż​na by pi​sać o fran​cu​skiej fi​lo​zo​fii je​dze​nia. Dla Fran​cu​zów kon​‐ sump​cja to zmy​sło​we, po​zba​wio​ne wy​rzu​tów su​mie​nia do​świad​cze​nie, nie​zbęd​na do ży​cia przy​jem​ność. Fran​cu​zi od dziec​ka uczą się tej sztu​ki. Je​dze​nie we Fran​cji po​win​no się roz​pa​try​wać w kon​tek​ście spo​łecz​nym. Ku​po​wa​nie skład​ni​ków, przy​‐ rzą​dza​nie i dzie​le​nie się z in​ny​mi po​sił​kiem na​le​żą do fun​da​men​tal​nych czyn​no​‐ ści, na któ​rych wspie​ra​ją się kon​tak​ty mię​dzy​ludz​kie. Swo​im po​dej​ściem do go​to​wa​nia przy​po​mi​nam An​nie. Po​tra​wy, któ​re przy​rzą​‐ dzam, są pro​ste, fran​cu​skie i po​pra​wia​ją hu​mor. Jak więk​szość Fran​cu​zek nie stro​‐

nię od róż​nych ro​dza​jów pysz​no​ści. Jem z umia​rem. Poza sy​tu​acja​mi, kie​dy mój na​strój nie po​zwa​la na umiar. Wszel​ki nad​miar rów​no​wa​żę, je​dząc skrom​nie na​‐ stęp​ne​go dnia: sa​łat​ka, zupa, bez pie​czy​wa. Je​stem Fran​cuz​ką, za​tem fa​tal​nie idzie mi od​ma​wia​nie so​bie cze​go​kol​wiek, a je​śli ktoś mówi mi, że cze​goś mi nie wol​no, to tyl​ko po​gar​sza spra​wę. Miej​sco​we, świe​że, nie​prze​two​rzo​ne… z wy​jąt​kiem mi​ło​ści do bu​lio​nu. Zwró​ci​cie pew​nie uwa​gę, że poza moim god​nym ubo​le​wa​nia przy​wią​za​niem do ko​stek ro​so​ło​wych i od cza​su do cza​su pusz​ki kro​jo​nych po​mi​do​rów, kie​dy trud​no do​stać doj​rza​łe, peł​ne słoń​ca po​mi​do​ry, wszyst​kie skład​ni​ki w po​niż​szych prze​pi​‐ sach są świe​że, nie​prze​two​rzo​ne i ku​pio​ne z naj​da​lej dwu​dnio​wym wy​prze​dze​‐ niem. Kil​ka słów o tym, jak za​czę​łam go​to​wać. Pod​po​wiedź: nie uro​dzi​łam się z drew​nia​‐ ną łyż​ką w gar​ści. Gdy w wie​ku dwu​dzie​stu trzech lat prze​pro​wa​dzi​łam się z Fran​cji do Sta​nów Zjed​no​czo​nych ze świe​żo po​ślu​bio​nym mę​żem, zo​rien​to​wa​łam się, że w ży​ciu nie ugo​to​wa​łam na​wet jed​ne​go oeuf, jaj​ka. Go​to​wa​nie zaj​mo​wa​ło da​le​kie miej​sce na mo​jej li​ście prio​ry​te​tów. Mia​łam przed sobą pa​ra​li​żu​ją​ce prze​szko​dy do po​ko​na​nia, na przy​kład sła​biut​ką zna​jo​mość an​giel​skie​go, co wy​ma​ga​ło zmia​ny, sko​ro po​ślu​bi​‐ łam ame​ry​kań​skie​go chło​pa​ka, któ​ry mar​niut​ko znał fran​cu​ski. Moja mama jest wspa​nia​łą ku​char​ką, ale ni​g​dy nie przy​szło mi na myśl, żeby się od niej uczyć, a jej – żeby prze​ka​zać mi swo​ją wie​dzę. Zresz​tą po co, sko​ro gdy do​pa​dał mnie głód, wy​star​czy​ło za​pu​kać do drzwi Ma​man? W rzad​kich przy​pad​‐ kach, gdy nie sto​ło​wa​łam się w lo​kal​nych re​stau​ra​cjach i ka​fej​kach, przy​rzą​dza​łam w moim ma​leń​kiej cham​bre de bon​ne, ka​wa​ler​ce, je​dy​ne da​nie w moim re​per​tu​arze – po​sma​ro​wa​ne do​brym pasz​te​tem z kró​li​ka kup​ne grzan​ki zwa​ne bi​scot​tes. Więk​szość Fran​cu​zów nie od​la​tu​je da​le​ko od gniaz​da. Na ogół do​ra​sta​ją, idą na stu​dia, a po​tem spę​dza​ją resz​tę ży​cia w tym sa​mym re​gio​nie, a na​wet tym sa​mym mie​ście, w któ​rym się uro​dzi​li. Ja rów​nież nie za​kła​da​łam wy​pro​wadz​ki z Pa​ry​ża, a w za​sa​dzie nie za​mie​rza​łam się od​da​lać da​lej niż o rzut be​re​tem od kuch​ni mo​jej mamy. Do​pó​ki l’amo​ur, mi​łość, nie po​krzy​żo​wa​ła mo​ich pla​nów: za​ko​cha​łam się w Ame​ry​ka​ni​nie. Od tę​sk​no​ty za do​mem po do​mo​we obiad​ki. Po​zna​li​śmy i po​bra​li​śmy się w rok, po czym prze​pro​wa​dzi​li​śmy się do le​d​wo

ume​blo​wa​ne​go domu w Mill Val​ley, cud​ne​go miej​sca w pół​noc​nej Ka​li​for​nii. Jed​‐ nak po​mi​mo nie​za​prze​czal​ne​go uro​ku tego miej​sca, trud​no mi było cie​szyć się no​‐ wym ży​ciem i tę​sk​ni​łam za do​mem. Z cza​sem było tyl​ko go​rzej i wkrót​ce bar​dzo, bar​dzo tę​sk​ni​łam za do​mem. W pół​noc​nej Ka​li​for​nii nic nie wy​glą​da​ło, nie sma​ko​‐ wa​ło i nie pach​nia​ło jak w Pa​ry​żu. Nie mo​głam pra​co​wać, nie po​tra​fi​łam się po​ro​‐ zu​mieć. Nie mia​łam przy​ja​ciół. Szcze​rze mó​wiąc, po​pa​da​łam w de​pre​sję i na​wet nie po​tra​fi​łam wy​ra​zić, co się ze mną dzie​je. Roz​pacz​li​wie po​trze​bo​wa​łam cze​goś zna​jo​me​go, co by mnie po​cie​szy​ło. Naj​bar​dziej pra​gnę​łam i czu​łam, że nie prze​ży​ję bez do​mo​wych sma​ków. Nie cho​dzi​ło mi tyl​ko o je​dze​nie w ogó​le ani na​wet fran​‐ cu​skie je​dze​nie, ale je​dze​nie z kuch​ni mo​jej mamy. Po​pro​si​łam ją o prze​pi​sy, ale żad​nych nie mia​ła. Go​to​wa​ła na wy​czu​cie, co dla mnie sta​no​wi​ło czar​ną ma​gię. Mama prze​sła​ła mi na​to​miast eg​zem​plarz je​dy​nej książ​ki ku​char​skiej, jaką po​sia​da​ła: Les Re​cet​tes fa​ci​les de Fra​nço​ise Ber​nard (Ła​twe prze​‐ pi​sy Fra​nço​ise Ber​nar​da), któ​re moż​na by uznać za fran​cu​ski od​po​wied​nik ame​ry​‐ kań​skie​go hitu, Joy of Co​oking (Ra​dość go​to​wa​nia). Po​słu​gu​jąc się książ​ką, pró​bo​wa​łam skru​pu​lat​nie od​twa​rzać prze​pi​sy z mo​je​go dzie​ciń​stwa, z kal​ku​la​to​rem w jed​nej, słow​ni​kiem w dru​giej ręce, prze​kła​da​jąc (jak An​nie w Ukry​tych w Pa​ry​żu, tyl​ko w dru​gą stro​nę) ki​lo​gra​my na fun​ty, li​try na ga​lo​‐ ny. Przy​rzą​dza​nie je​dze​nia było dla mnie jak koło ra​tun​ko​we. Sta​ło się ce​lem, było re​ali​za​cją pla​nu i da​wa​ło sa​tys​fak​cję. Po​ma​ga​ło umac​niać zwią​zek i wy​ra​żać mi​‐ łość. Gdy​bym od razu za​szła w cią​żę, nie mia​ła​bym cza​su na za​głę​bie​nie się na dwa lata w świat ku​li​nar​nych od​kryć. Go​to​wa​nie pod wpły​wem. Dwa​dzie​ścia kil​ka lat póź​niej go​to​wa​nie sta​ło się dla mnie for​mą re​lak​su. Kro​‐ je​nie i szat​ko​wa​nie oraz po​pi​ja​nie czer​wo​ne​go wina (wy​łącz​nie dla zdro​wia), a tak​‐ że i pil​no​wa​nie za​dań do​mo​wych to sta​łe ele​men​ty mo​ich wie​czo​rów. Zo​ba​czy​cie, że cza​sem tro​chę wy​głu​piam się w opi​sach po​traw i no​tat​kach, bo go​to​wa​nie po​‐ win​no być prze​cież do​brą za​ba​wą. Za​ku​py, przy​rzą​dza​nie i za​ja​da​nie mają być przy​jem​no​ścią. Mo​że​cie za​stę​po​wać wszyst​ko wszyst​kim. Go​to​wa​nie to nie na​uka ścis​ła. Chce​cie za​stą​pić kur​cza​ka wo​ło​wi​ną w prze​pi​sie na coq au vin? Pro​szę bar​dzo – ma​cie przed sobą bo​euf bo​ur​gu​ignon. Je​śli za​miast sera i soli uży​je​cie cze​ko​la​dy i cu​kru w prze​pi​sie na su​flet, bę​dzie​cie mie​li co po​dać na de​ser. Za​stąp​cie sól i pieprz mie​lo​ną kawą i cu​krem, a sos be​sza​me​lo​wy zmie​ni się w ide​al​ne wy​peł​nie​‐ nie ka​wo​wych ekler​ków.

Kto ro​bił za​miesz​czo​ne w książ​ce zdję​cia? Szyb​ko, jak się na​zy​wa ten bo​ski fo​to​‐ graf? Go​to​wa​nie i spi​sa​nie prze​pi​sów do tej książ​ki były ba​nal​nie pro​ste w po​rów​na​‐ niu z wy​sił​kiem, jaki trze​ba było wło​żyć w to, żeby po​tra​wy były fo​to​ge​nicz​ne. Gu​‐ la​sze, du​szo​ne go​dzi​na​mi wa​rzy​wa i brą​zo​we sosy mogą sma​ko​wać wy​bor​nie, ale fa​tal​nie pre​zen​tu​ją się na zdję​ciach, szcze​gól​nie ro​bio​nych apa​ra​tem w te​le​fo​nie ko​mór​ko​wym. Wie​le pra​cy wło​ży​łam w na​ukę nie​zbęd​nych pod​staw fo​to​gra​fi​ki ku​‐ li​nar​nej, a tak​że opa​no​wa​nie apa​ra​tu z praw​dzi​we​go zda​rze​nia na sta​ty​wie. Były chwi​le fru​stra​cji i ta​kie, gdy chcia​łam się pod​dać. Był też nie​za​po​mnia​ny in​cy​dent, kie​dy to nie​chcą​cy wy​la​łam ca​lut​ki kie​li​szek czer​wo​ne​go wina na czy​ściu​sień​ki, cud​nie ude​ko​ro​wa​ny stół, na któ​rym pa​ru​ją​cy cro​que-mon​sieur cze​kał w świe​tle re​‐ flek​to​rów na swój wiel​ki mo​ment. A za​tem skom​ple​to​wa​łam prze​pi​sy, zdo​by​łam wie​dzę na te​mat fo​to​gra​fii, zy​ska​łam nową wenę do go​to​wa​nia i, no cóż, uty​łam. Oka​zu​je się, że Fran​cuz​kom też zda​rza się tyć! Jed​nak przede wszyst​kim po​czu​łam mo​ty​wa​cję do dzie​le​nia się z ludź​mi swo​ją pa​sją ku​li​nar​ną po​przez pi​sa​nie i fo​to​‐ gra​fo​wa​nie. Więc choć pier​wot​nie chcia​łam dać coś moim czy​tel​ni​kom, wy​szło na to, że to ja sko​rzy​sta​łam naj​wię​cej na tym przed​się​wzię​ciu. Dla​cze​go tak nie​ja​sno wy​ra​żam się o soli? Z góry prze​pra​szam, że je​stem taka nie​pre​cy​zyj​na i ta​jem​ni​cza w kwe​stii soli. Nie da się do​brze czy źle po​so​lić po​tra​wy. Od​kry​łam to, gdy ogra​ni​czy​łam spo​ży​cie soli ze wzglę​du na wy​so​kie ci​śnie​nie. Po​sta​no​wi​łam zo​sta​wić to Wam i Wa​szym pre​fe​ren​cjom sma​ko​wym i die​te​tycz​nym, su​ge​ru​jąc do​da​wa​nie soli do sma​ku. W ra​zie po​trze​by każ​dy może do​so​lić po​tra​wę na ta​le​rzu we​dle wła​sne​go uzna​nia. Za​wsze może być jesz​cze le​piej. Mam na​dzie​ję, że spodo​ba​ją Wam się prze​pi​sy. Pro​szę, daj​cie mi znać, co my​‐ śli​cie i je​śli ma​cie ja​kieś uwa​gi. Będę też wdzięcz​na za ma​ile od wszyst​kich spo​‐ strze​gaw​czych wy​szu​ki​wa​czy li​te​ró​wek. Bon ap​pétit à tous, ży​czę wszyst​kim smacz​ne​go! Co​ri​ne Gantz 10 lu​te​go 2012

Spis potraw

Da​nia bez​mię​sne Au​ber​gi​nes au par​me​san, ba​kła​ża​ny za​pie​ka​ne z par​me​za​nem So​uf​flé au fro​ma​ge, su​flet se​ro​wy

Wo​ło​wi​na, drób, ja​gnię​ci​na, wie​przo​wi​na Coq au vin, kur​czak w czer​wo​nym wi​nie Cro​que-mon​sieur, coś wię​cej niż gril​lo​wa​na ka​nap​ka z se​rem i szyn​ką Co​usco​us Ma​ro​ca​in, ku​skus po ma​ro​kań​sku En​di​ves au jam​bon, cy​ko​ria za​pie​ka​na z szyn​ką pod be​sza​me​lem La​sa​gne à la Fra​nça​ise, la​sa​gne po fran​cu​sku Gi​got de sept her​bes, mécho​ui, pie​czo​ne ja​gnię Po​ulet Pro​ve​nçal, kur​czak po pro​wan​sal​sku Po​ulet à l’es​tra​gon, kur​czak w es​tra​go​nie Pâtes à la car​bo​na​ra, pa​sta car​bo​na​ra Po​ta​ge de po​ulet, ro​sół z kury

Ryby i owo​ce mo​rza Pa​ël​la aux fru​its de mer, pa​el​la z owo​ca​mi mo​rza

Po​is​son en cro​ûte de sel, ryba za​pie​ka​na w soli Sa​la​de Ni​ço​ise, sa​łat​ka ni​cej​ska Ra​go​ût de la mer, gu​lasz ryb​ny

De​se​ry Mo​el​leux au cho​co​lat, wil​got​ne cia​sto cze​ko​la​do​we Mo​us​se au cho​co​lat, mus cze​ko​la​do​wy Tar​te​let​tes aux fru​its, tar​ta​let​ki z owo​ca​mi

Sa​int Ger​ma​in des Prés

Coq au vin Kurczak w czerwonym winie Lu​cas na​chy​lił się An​nie przez ra​mię, zer​ka​jąc do garn​ka. – Zo​sta​wi​łaś w środ​ku ko​ści z ko​gu​ta? – wy​tknął. – To kur​czak – od​par​ła, sie​ka​jąc pie​trusz​kę w za​stra​sza​ją​cym tem​pie. – Coq au vin sans coq? – Du​szo​ny w wi​nie ko​gut bez ko​gu​ta. Lu​cas nie mógł tego po​jąć. – Ale w ta​kim ra​zie – drą​żył – trze​ba bę​dzie ogry​zać ko​ści, żeby się na​jeść. Nie le​piej by​ło​by użyć bez​kost​ne​go ko​gu​ta? Uwa​ga: w sam raz dla po​cząt​ku​ją​cych, po​nie​waż wa​lo​ry sma​ko​we są od​wrot​nie

pro​por​cjo​nal​ne do po​zio​mu skom​pli​ko​wa​nia prze​pi​su. Po​trzeb​ne jest ta​nie czer​wo​ne wino. Oczy​wi​ście mo​że​cie też użyć dro​gie​go, ale nie​wie​le osób za​uwa​ży róż​ni​cę. Oso​bi​ście jej nie wi​dzę, więc lep​sze trun​ki zo​sta​wiam do pi​cia.

Coq au vin, kur​czak w czer​wo​nym wi​nie

Składniki na 4–6 porcji • 8 nó​żek kur​cza​ka (pod​udzia i udka) • 1 łyż​ka sto​ło​wa oli​wy • 1/2-1 bu​tel​ka czer​wo​ne​go wina (na przy​kład pi​not noir) • 1 szklan​ka po​kro​jo​ne​go w kost​kę bocz​ku pan​cet​ta. Je​śli nie ma​cie pan​cet​ty, za​stąp​cie go 1/4 szklan​ki do​‐ bre​go ole​ju (na przy​kład ole​ju z kro​ko​sza, uni​kaj​cie pa​skud​ne​go ole​ju ku​ku​ry​dzia​ne​go) • 4 nie​du​że mar​chew​ki, ob​ra​ne i po​sie​ka​ne • 1 do​rod​na ce​bu​la, ob​ra​na i po​sie​ka​na • 2 ob​ra​ne ząb​ki czosn​ku • 2 ob​ra​ne sza​lot​ki

• 230 g kro​jo​nych po​mi​do​rów z pusz​ki lub 2 świe​że doj​rza​łe po​mi​do​ry • 1/4–1/3 szklan​ki mąki uni​wer​sal​nej (do za​gęsz​cze​nia sosu) • 1 ko​szy​czek po​kro​jo​nych w pla​ster​ki grzy​bów • 250 g mło​dych ziem​nia​ków • 1/2 szklan​ki po​sie​ka​nej na​tki pie​trusz​ki • 1 łyż​ka sto​ło​wa su​szo​ne​go lub świe​że​go ty​mian​ku • 1 li​stek lau​ro​wy • pieprz i sól do sma​ku

Sposób przyrządzania 1. Pod​grzej łyż​kę ole​ju w du​żym ron​dlu, do​daj pan​cet​tę i mie​szaj, bo​czek po​wi​nien się sto​pić (albo przejdź do na​stęp​ne​go punk​tu, je​śli przy​rzą​dzasz wer​sję bez bocz​ku). Do​daj po​sie​ka​ną ce​bu​lę i smaż do ze​szkle​‐ nia. Wyj​mij ce​bu​lę z garn​ka. 2. Na po​zo​sta​łym w garn​ku ole​ju lub tłusz​czu wy​to​pio​nym z pan​cet​ty ob​smaż kur​cza​ka, aż za​ru​mie​ni się skór​ka. Je​śli uży​wasz ma​łe​go garn​ka lub pa​tel​ni, być może trze​ba to bę​dzie zro​bić na raty. 3. Po​syp przy​ru​mie​nio​ne​go kur​cza​ka mąką i ob​sma​żaj przez ko​lej​ną mi​nu​tę. 4. Do​daj mar​chew​kę, czo​snek, po​mi​do​ry, zio​ła (z wy​jąt​kiem pie​trusz​ki), sól i pieprz. Po​tem sta​now​czym ru​‐ chem wlej całe wino. W ra​zie po​trze​by do​lej wody, tak żeby całe mię​so było przy​kry​te pły​nem. Do​pro​wadź do wrze​nia, po​tem zmniejsz grza​nie i go​tuj na wol​nym ogniu bez przy​kry​cia przez 1 do 1,5 go​dzi​ny. Ciecz wy​pa​ru​je i sos zgęst​nie​je. Przy​kryj gar​nek, je​śli bę​dziesz mieć wra​że​nie, że płyn zbyt szyb​ko od​pa​ro​wu​je. Po kuch​ni po​wi​nien się już roz​cho​dzić za​pach, za któ​ry moż​na się dać po​sie​kać. 5. Na 20 mi​nut przed po​da​niem do sto​łu wrzuć ziem​nia​ki. Mu​szą być za​nu​rzo​ne w so​sie, żeby rów​no się ugo​to​wa​ły. 6. Na 10 mi​nut przed po​da​niem do​rzuć grzy​by. Dłuż​sze go​to​wa​nie zmie​ni​ło​by je w pap​kę. 7. Skosz​tuj! Wy​daj jęk za​chwy​tu. Je​śli trze​ba, do​daj soli. Włóż coq au vin do ład​ne​go na​czy​nia. Do​oko​ła ułóż ziem​nia​ki. Wlej sos (z grzy​ba​mi i pan​cet​tą) i po​syp świe​żą, drob​no sie​ka​ną pie​trusz​ką. Moż​na po​da​wać!

Pry​wat​ny ogród w Pa​ry​żu

Aubergines au parmesan Bakłażany zapiekane z parmezanem Sie​dzą​ca na​prze​ciw nie​go nad ba​kła​ża​na​mi za​pie​ka​ny​mi z par​me​za​nem An​nie ukry​wa​ła zła​ma​ne ser​ce pod ma​ską non​sza​lan​cji. John​ny na​lał wina i po​dał jej kie​li​szek. Po​cze​kał, aż upi​je łyk. – No to co? – za​gad​nął z błą​ka​ją​cym się na ustach uśmiesz​kiem. – Chcesz wziąć ślub? Prze​łknę​ła wino i od​kaszl​nę​ła. – Cho​dzi ci o to, czy w ogó​le? Pew​nie tak, kie​dyś, jak przyj​dzie czas, z wła​ści​‐ wym fa​ce​tem.

– Nie py​tam ogól​nie. Mam na my​śli nas dwo​je. W tym ty​go​dniu. Gdy​by za​le​ża​ło Wam na nie​co mniej ka​lo​rycz​nej wer​sji prze​pi​su, na​łóż​cie na pla​stry ba​kła​ża​na cien​ką war​stwę oli​wy (po​mi​ja​jąc mąkę) i włóż​cie je do pie​kar​ni​ka, po​łóż​cie na gril​lu, a na​wet do to​stow​ni​cy. Nie otrzy​ma​cie wy​bor​ne​go sma​ku i struk​tu​ry sma​żo​ne​go ba​kła​ża​na, ale jest to god​na po​le​ce​nia al​ter​na​ty​wa z oczy​wi​stych (acz przy​gnę​bia​ją​cych) po​wo​dów.

Au​ber​gi​nes au par​me​san, ba​kła​ża​ny za​pie​ka​ne z par​me​za​nem

Składniki na 4–6 porcji • 2 pusz​ki po 800 g kro​jo​nych po​mi​do​rów • 2 do​rod​ne nie​obra​ne ba​kła​ża​ny po​kro​jo​ne w pla​stry o gru​bo​ści oko​ło 21/2 cen​ty​me​tra. Wy​bie​raj ba​kła​ża​‐ ny o lśnią​cej skór​ce bez wi​docz​nych skaz (ta​kie ska​zy mogą ozna​czać bar​dzo, bar​dzo nie​smacz​ne​go ba​‐ kła​ża​na). • 1 szklan​ka po​sie​ka​nej na​tki pie​trusz​ki • 1/2 szklan​ki świe​żej po​sie​ka​nej ba​zy​lii • 1 łyż​ka sto​ło​wa oli​wy • 1 szklan​ka (lub trosz​kę wię​cej) ole​ju rze​pa​ko​we​go • 1 szklan​ka mąki uni​wer​sal​nej • 2 ząb​ki czosn​ku • 220–280 g świe​że​go sera moz​za​rel​la, w cien​kich pla​ster​kach albo tar​te​go na gru​bej tar​ce • 80 g star​te​go par​me​za​nu • sól i pieprz do sma​ku (uwa​żaj – kro​jo​ne po​mi​do​ry mogą być so​lo​ne)

Sposób przyrządzania 1. Pod​grzej olej w głę​bo​kim na​czy​niu ża​ro​od​por​nym. Kie​dy bę​dzie go​rą​cy, ale jesz​cze nie za​cznie dy​mić, do​daj po​sie​ka​ną pie​trusz​kę i zmiaż​dżo​ne ząb​ki czosn​ku. Za​mie​szaj. Uwa​żaj, żeby nie przy​pa​lić, i do​daj po​mi​do​ry. Za​mie​szaj. Zmniejsz grza​nie i go​tuj na wol​nym ogniu bez przy​kry​cia, aż część sosu od​pa​ru​je. Ce​lem jest osią​gnię​cie sosu, któ​ry bę​dzie wil​got​ny, ale nie wod​ni​sty, gę​sty, ale nie kle​isty. Niech so​bie do​‐ cho​dzi spo​koj​nie, gdy ty bę​dziesz się zaj​mo​wać dal​szą czę​ścią prze​pi​su. 2. Na ta​le​rzu po​syp po​kro​jo​ne ba​kła​ża​ny mąką z obu stron. Są tacy, któ​rzy za​le​ca​ją, by po​sy​pać pla​stry ba​‐ kła​ża​na solą i po​cze​kać, aż pu​ści sok. Mnie za​wsze bra​ko​wa​ło do tego cier​pli​wo​ści. Otrzą​śnij pla​stry ba​‐ kła​ża​na z nad​mia​ru mąki. Pod​grzej olej rze​pa​ko​wy. Kie​dy bę​dzie już bar​dzo go​rą​cy, ale nie za​cznie jesz​‐ cze dy​mić, ułóż na nim war​stwę pla​strów ba​kła​ża​na. Smaż 2–3 mi​nu​ty, od​wróć i smaż z dru​giej stro​ny.

Nie cho​dzi o to, żeby ugo​to​wać pla​stry w ole​ju, ale żeby ob​sma​żyć obie stro​ny. Po​łóż na wpół usma​żo​ne pla​stry ba​kła​ża​na na dwóch pa​pie​ro​wych ręcz​ni​kach i ob​smaż resz​tę. A te​raz chwi​la praw​dy – po​trze​ba bę​dzie o wie​le wię​cej ole​ju, niż mia​łam od​wa​gę przy​znać, ale te​raz za​szli​ście już za da​le​ko, żeby się za​‐ trzy​mać. 3. Przyj​rzyj się, jak wy​glą​da sos. Jest już bo​ski? Ja​kieś ostat​nie po​praw​ki? Je​śli zbyt moc​no od​pa​ro​wał, przy​‐ kryj na​czy​nie, zmniejsz grza​nie i do​lej wody. Je​śli jest za rzad​ki, od​lej tro​chę pły​nu, zdej​mij po​kryw​kę, zwiększ grza​nie (tyl​ko pod żad​nym po​zo​rem nie od​chodź od ku​chen​ki po zwięk​sze​niu grza​nia, bo sos się przy​pa​li, a two​je ży​cie bę​dzie skoń​czo​ne). Na 5 mi​nut przed po​łą​cze​niem skład​ni​ków da​nia do​daj do sosu ba​zy​lię i mie​szaj. Oso​bi​ście naj​bar​dziej lu​bię ba​zy​lię, któ​ra nie go​to​wa​ła się zbyt dłu​go. Do​daj sól i pieprz do sma​ku. 4. Te​raz naj​faj​niej​sza część. Zde​cy​duj, czy wy​bie​rasz styl ro​dzin​ny, czy ele​ganc​ki wy​gląd. Za​leż​nie od de​cy​zji – wy​bierz ład​ne na​czy​nie ża​ro​od​por​ne (oko​ło 20 x 20 cm) lub ko​kil​ki na in​dy​wi​du​al​ne por​cje. Je​śli je​steś ama​to​rem czosn​ko​we​go sma​ku, prze​trzyj ob​ra​nym ząb​kiem czosn​ku dno i ścian​ki na​czy​nia/na​czyń. 5. Na dno na​czy​nia wlej sos. Ułóż jed​ną war​stwę pla​strów ba​kła​ża​na. Ob​fi​cie po​syp je par​me​za​nem, gło​śno śpie​wa​jąc „O sole mio”. Do​kła​daj war​stwy ba​kła​ża​na i syp par​me​za​nem, do​pó​ki nie zu​ży​jesz ca​łych za​pa​‐ sów. Na wierz​chu ułóż war​stwę świe​żej moz​za​rel​li, na niej roz​sma​ruj reszt​kę sosu. 6. Z ostat​nim kro​kiem wstrzy​maj się do przyj​ścia go​ści. Gdy się już zja​wią, włóż na​czy​nie/na​czy​nia do roz​‐ grza​ne​go do 180°C pie​kar​ni​ka na 30–40 mi​nut, żeby sos za​wrzał, a ser się roz​to​pił. Za​nim po​dasz da​nie, ude​ko​ruj je kil​ko​ma list​ka​mi pie​trusz​ki lub ba​zy​lii. 7. Po​da​waj z ma​ka​ro​nem, chle​bem czosn​ko​wym, sa​łat​ką ce​sar​ską lub in​nym wło​skim do​dat​kiem, któ​ry przyj​dzie ci do gło​wy.

Jar​din du Lu​xem​bo​urg, sto​isko ze sło​dy​cza​mi

Couscous Marocain Kuskus po marokańsku Roz​po​zna​ła ku​skus. An​nie po​da​ła go kie​dyś, ale Al​thea nie od​wa​ży​ła się wów​czas go spró​bo​wać. Dziś jed​nak to zro​bi. Usta​wi się w ogon​ku i skosz​tu​je pa​ru​ją​ce​go ku​sku​su, a może na​wet jed​nej z tych cie​niut​kich, pi​kant​nych pa​ró​wek. Jed​nak za​‐ nim zdo​ła​ła do​trzeć do któ​re​goś ze sto​isk, fala lu​dzi po​nio​sła ją da​lej, w stro​nę plam o ja​skra​wych ko​lo​rach – dy​wa​nów, zło​ta, klej​no​tów, ko​ra​li​ków i in​dyj​skich tka​nin uło​żo​nych w licz​ne sto​sy, ukła​da​ne przez ko​bie​tę w ja​skra​wo​zie​lo​nym sari. Po​marsz​czo​ne dło​nie ko​bie​ty wy​glą​da​ły jak skó​rza​ne rę​ka​wicz​ki po​ło​żo​ne na je​‐ dwa​biu. Wszę​dzie do​ko​ła dzie​ci z watą cu​kro​wą na pa​ty​kach śmi​ga​ły wo​kół swo​ich ma​tek jak bły​ska​wi​ce.

Co​usco​us Ma​ro​ca​in, ku​skus po ma​ro​kań​sku

Składniki na 4–6 porcji • 1/4 szklan​ki ole​ju rze​pa​ko​we​go • 1 łyż​ka sto​ło​wa ma​sła • 1 kg kur​cza​ka, ja​gnię​ci​ny albo wo​ło​wi​ny (albo za​sza​lej i użyj kom​bi​na​cji wszyst​kich trzech) • 5 do​rod​nych mar​che​wek, ob​ra​nych i po​kro​jo​nych na ka​wał​ki dłu​go​ści 2–3 cen​ty​me​trów • 4 nie​obra​ne cu​ki​nie, po​kro​jo​ne na ka​wał​ki dłu​go​ści 2–3 cen​ty​me​trów, koń​ców​ki usu​nię​te • 2 ob​ra​ne rze​py (wy​bierz małe i je​śli to moż​li​we, wio​sen​ne; duże sta​re rze​py mogą być gorz​kie i włók​ni​‐ ste, fuj!) • 3 duże po​mi​do​ry, drob​no po​kro​jo​ne albo 1 pusz​ka 400 g kro​jo​nych po​mi​do​rów • 1 duża ce​bu​la, drob​no po​kro​jo​na • 1 szklan​ka świe​żych li​ści ko​len​dry (bez ogon​ków) • 1 ły​żecz​ka soli • 1 łyż​ka sto​ło​wa im​bi​ru w prosz​ku

• 2 łyż​ki sto​ło​we kmi​nu rzym​skie​go w prosz​ku • 1/2 ły​żecz​ki pie​przu • 1/4 ły​żecz​ki czer​wo​nej pa​pry​ki • 5 lub 6 prę​ci​ków sza​fra​nu • 3 szklan​ki su​che​go ku​sku​su (do​da​je​my 1/4 ły​żecz​ki soli pod​czas go​to​wa​nia) • Opcjo​nal​nie: moż​na ugo​to​wać od​dziel​nie pi​kant​ne kieł​ba​ski i uło​żyć na wierz​chu go​to​we​go da​nia.

Sposób przyrządzania 1. W du​żym garn​ku pod​grzej olej i ma​sło, aż ma​sło za​cznie skwier​czeć, po​tem do​daj całe mię​so. Niech zbrą​zo​wie​je ze wszyst​kich stron (moż​li​we, że trze​ba to bę​dzie ro​bić par​tia​mi). 2. Do​daj drob​no po​sie​ka​ną ce​bu​lę i mie​szaj, aż lek​ko się ze​szkli. 3. Do​daj wszyst​kie przy​pra​wy i sól, go​tuj, mie​sza​jąc, przez 3 mi​nu​ty. Hmm… Wy​da​je mi się, że two​ja kuch​‐ nia za​czy​na pach​nieć pół​noc​ną Afry​ką. 4. Do​daj świe​żą ko​len​drę i po​mi​do​ry i go​tuj przez ko​lej​ne 3 mi​nu​ty, mie​sza​jąc. 5. Do​daj mar​chew​kę. 6. Do​lej wody, ale tyl​ko tyle, żeby przy​kry​ła mię​so i ja​rzy​ny; do​pro​wadź do wrze​nia. Zmniejsz grza​nie i przy​kryj gar​nek, niech po​tra​wa dusi się przez go​dzi​nę. 7. Do​rzuć rze​pę i go​tuj przez 15 mi​nut. 8. Do​daj nie​obra​ną cu​ki​nię i go​tuj przez ko​lej​ne 15 mi​nut. 9. Na 15 mi​nut przed po​da​niem za​go​tuj 4 szklan​ki oso​lo​nej wody. Gdy tyl​ko woda za​wrze, wy​łącz grza​nie i wsyp su​chy ku​skus. Po​mie​szaj i przy​kryj na​czy​nie szczel​nie fo​lią spo​żyw​czą, żeby woda nie wy​pa​ro​wy​‐ wa​ła. (Pra​wi​dło​wym spo​so​bem przy​go​to​wy​wa​nia ku​sku​su jest go​to​wa​nie na pa​rze, ale ja nie czu​ję żad​nej róż​ni​cy w sma​ku). Po​win​no to za​jąć 5–7 mi​nut. 10.Roz​bij ugo​to​wa​ny ku​skus wi​del​cem, po czym usyp z nie​go wzgó​rek po​środ​ku du​że​go pół​mi​ska. 11. Od​cedź mię​so i wa​rzy​wa na gę​stym sit​ku. Nie wy​le​waj sosu. Ostroż​nie ułóż ja​rzy​ny i mię​so wo​kół ku​sku​‐ su. Po​daj sos w osob​nym na​czy​niu (na przy​kład w so​sjer​ce). 12.Po​wiedz go​ściom, żeby je​dli gołą ręką, ko​niecz​nie pra​wą (ni​g​dy lewą), „bo tak na​le​ży jeść ku​skus”. Po​‐ śmiej się z ich prze​ra​żo​nych min, a po​tem roz​daj sztuć​ce.

Ko​lej​ki pod wie​żą Eif​fla

Croque-monsieur Coś więcej niż grillowana kanapka z serem i szynką We​wnątrz lo​ka​lu pa​no​wał gwar – eks​pre​sy do kawy szu​mia​ły, kel​ne​rzy wy​krzy​ki​‐ wa​li za​mó​wie​nia, brzę​cza​ły na​czy​nia i sztuć​ce. Przy ba​rze było tak cia​sno, że mu​‐ siał pić kawę z ra​mio​na​mi przy​ci​śnię​ty​mi do bo​ków. Naj​wy​raź​niej nikt nie miał ocho​ty wy​ściu​bić stąd nosa i uznać, że skoń​czy​ła się już dwu​go​dzin​na prze​rwa na lunch. Sie​dze​nie tu spra​wia​ło lu​dziom przy​jem​ność, mimo że po​wie​trze prze​sy​co​‐ ne było za​pa​chem plat du jour, da​nia dnia, i gę​ste od dymu z pa​pie​ro​sów, a szy​by w oknach były za​pa​ro​wa​ne z po​wo​du wil​go​ci i cie​pła bi​ją​ce​go z ludz​kich ciał. Lu​‐ cas był sta​łym by​wal​cem lo​ka​li, miał do​świad​cze​nie w wy​kra​wa​niu dla sie​bie miej​‐ sca w tłocz​nych pa​ry​skich ka​wiar​niach, zwy​kle nie na​rze​kał, ale tego dnia tłum był nie do znie​sie​nia. Hu​mo​ru nie po​pra​wiał mu wi​dok nie​ogo​lo​ne​go i nie​umy​te​go Ja​‐ re​da, któ​ry po​że​rał wła​śnie dru​gą ka​nap​kę cro​que-mon​sieur, przy​kle​jo​ny le​wym ra​‐ mie​niem i bar​kiem do ojca chrzest​ne​go.

Cro​que-mon​sieur to o wie​le, wie​le wię​cej niż gril​lo​wa​na ka​nap​ka z se​rem. We Fran​cji jest on wszech​obec​ny. To kla​sycz​na szyb​ka prze​ką​ska we fran​cu​skich ka​wiar​niach. Cro​que-mon​sieur po​no​si winę za po​więk​sze​nie się nie​jed​nej pa​ry​skiej ta​lii.

Cro​que-mon​sieur, coś wię​cej niż gril​lo​wa​na ka​nap​ka z se​rem i szyn​ką

Składniki na 4 sztuki • 8 kro​mek bia​łe​go pie​czy​wa ukro​jo​nych nie​zbyt cien​ko (tra​dy​cyj​nie w ka​wiar​niach i re​stau​ra​cjach po​da​je się kwa​dra​to​we krom​ki, ale czy to ma ja​kie​kol​wiek zna​cze​nie?) • 4 nie​zbyt cien​kie pla​stry zwy​kłej szyn​ki (czy​li nie wę​dzo​nej) • 20 dag tar​te​go szwaj​car​skie​go sera gruy​ère • 85 g ma​sła • 1/2 szklan​ki mąki • 3 szklan​ki mle​ka • szczyp​ta mie​lo​nej gał​ki musz​ka​to​ło​wej

• pieprz i sól do sma​ku

Sposób przyrządzania Skosz​tuj tro​chę szyn​ki i sera gruy​ère. Od tego, jak bar​dzo są sło​ne, za​le​żeć bę​dzie ilość soli, któ​rą do​dasz do be​sza​me​lu. 1. Roz​puść ma​sło w śred​niej wiel​ko​ści ron​dlu. 2. Do​daj mąkę i mie​szaj, aż skład​ni​ki się po​łą​czą. Nie po​zwól, żeby masa zbrą​zo​wia​ła. 3. Po​ma​lut​ku do​da​waj zim​ne mle​ko, cią​gle mie​sza​jąc. 4. Mie​szaj przez oko​ło 15 mi​nut (je​śli wle​jesz cie​płe mle​ko, czas mie​sza​nia bę​dzie krót​szy). 5. Do​daj sól, pieprz i gał​kę musz​ka​to​ło​wą do sma​ku. 6. De​li​kat​nie opiecz chleb. Po​sma​ruj cien​ko ma​słem. 7. Na czte​rech krom​kach pie​czy​wa po​łóż pla​ster​ki szyn​ki. 8. Na szyn​kę na​łóż nie wię​cej niż łyż​kę sto​ło​wą be​sza​me​lu i roz​sma​ruj go. 9. Roz​dziel star​ty ser gruy​ère na dwie czę​ści. Roz​łóż po​ło​wę rów​no na pla​strach szyn​ki. 10.Przy​kryj ka​nap​ki po​zo​sta​ły​mi opie​czo​ny​mi krom​ka​mi pie​czy​wa. 11. Po​lej każ​dą z nich po​zo​sta​łym so​sem be​sza​me​lo​wym. 12.Roz​łóż na wierz​chu resz​tę tar​te​go sera. 13. Na krót​ką chwi​lę włóż do opie​ka​cza, żeby ser się roz​to​pił i przy​brał zło​ci​sty ko​lor. Uwa​ga! Ser gruy​ère szyb​ko się pali.

Po​da​waj z sa​łat​ką ze świe​żych wa​rzyw – chłod​ną, chru​pią​cą i nie​wy​wo​łu​ją​cą wy​‐ rzu​tów su​mie​nia, któ​ra bę​dzie sta​no​wi​ła prze​ciw​wa​gę dla na​szych su​per​ka​lo​rycz​‐ nych ka​na​pek.

Spa​cer po Mont​par​nas​se

Endives au jambon Cykoria zapiekana z szynką pod beszamelem Ostat​nie, na co mia​ła ocho​tę, to „lek​cja go​to​wa​nia”, jak na​zy​wa​ła to Lola, lub „po​‐ raż​ka”, bo tak okre​śla​ła to An​nie. Mo​del​ce bra​ko​wa​ło in​stynk​tu i wy​czu​cia w sztu​ce ku​li​nar​nej. Tym​cza​sem już po​dą​ża​ła za An​nie.

– Może usiądź so​bie na ka​na​pie z dzieć​mi, od​pocz​nij. Ja zro​bię ko​la​cję – za​su​‐ ge​ro​wa​ła. Nie​ste​ty, od​po​wiedź brzmia​ła nie. W kuch​ni An​nie za​bra​ła się za przy​rzą​dza​nie en​di​ves au jam​bon, cy​ko​rii za​pie​ka​nej z szyn​ką. Płu​ka​ła wa​rzy​wa, ukła​da​ła pla​stry szyn​ki, tar​ła ser gruy​ère i do​pra​wia​ła sos be​sza​me​lo​wy. Loli po​wie​rzy​ła za​da​nie przy​go​to​wa​nia sosu wi​ne​gret; wy​zwa​nie le​ża​ło w gra​ni​cach jej moż​li​wo​ści, szcze​‐ gól​nie że An​nie kil​ka razy udzie​la​ła jej in​struk​cji. Po​cząt​ku​ją​ca ku​char​ka po​dra​pa​ła się w gło​wę, wpa​tru​jąc się w sol​nicz​kę, mły​nek do pie​przu oraz opa​ko​wa​nia z octem, oli​wą z oli​wek i musz​tar​dą. Wresz​cie spy​ta​ła: – Co mia​ło iść pierw​sze? Co je​dzą czte​ry mło​de Fran​cuz​ki, kie​dy spo​ty​ka​ją się w domu jed​nej z nich na pi​ża​ma par​ty? Ja za​wsze pro​szę swo​ją przy​ja​ciół​kę Isa​bel​le, żeby przy​nio​sła prze​pysz​ne en​di​ves au jam​bon. W ży​ciu nie zmu​si​li​by​ście mnie do zje​dze​nie su​ro​wej cy​ko​rii (strasz​nie gorz​ka!), ale w tym da​niu ja​kimś cu​dem prze​obra​ża się w coś cu​dow​ne​go. Tej po​tra​wy nie znaj​dzie​cie w kar​tach fran​cu​skich re​stau​ra​cji, ale na sto​łach w ja​dal​niach w ca​łej Fran​cji – ow​szem! To do​mo​we fran​cu​skie je​dze​nie w pod​sta​wo​wej i bar​dzo przy​jem​nej for​mie!

En​di​ves au jam​bon, cy​ko​ria za​pie​ka​na z szyn​ką pod be​sza​me​lem

Składniki dla 4 osób (8 porcji) • 8 śred​nich/du​żych głó​wek cy​ko​rii bia​łej • 1 spo​ry gar​nek nie​oso​lo​nej wody • 8 nie​zbyt cien​kich pla​strów zwy​kłej szyn​ki (czy​li nie wę​dzo​nej) • 220 g tar​te​go sera szwaj​car​skie​go gruy​ère • 85 g ma​sła • ¾ szklan​ki mąki • 4 szklan​ki mle​ka • szczyp​ta mie​lo​nej gał​ki musz​ka​to​ło​wej • pieprz i sól do sma​ku

Sposób przyrządzania 1. Ode​tnij koń​ców​ki z cy​ko​rii. Je​śli wi​dzisz ja​kieś ska​zy, mo​żesz usu​nąć ze​wnętrz​ne li​ście, je​śli nie – zo​staw tak, jak jest, i opłucz. 2. Za​go​tuj wodę. Włóż cy​ko​rię i go​tuj na śred​nim ogniu, aż bę​dziesz w sta​nie bez tru​du na​kłuć ją no​żem. Od​cedź. 3. Wy​sma​ruj ma​słem na​czy​nie ża​ro​od​por​ne na tyle ład​ne, żeby po​tem bez wsty​du po​sta​wić je na sto​le. 4. Owiń każ​dą z ugo​to​wa​nych głó​wek cy​ko​rii pla​ster​kiem szyn​ki i ułóż po​środ​ku wy​sma​ro​wa​ne​go ma​‐ słem na​czy​nia. 5. Czas na sos be​sza​me​lo​wy. Naj​pierw jed​nak skosz​tuj szyn​kę i ser. Od tego, jak bar​dzo są sło​ne, za​le​żeć bę​‐ dzie ilość soli, któ​rą do​dasz do be​sza​me​lu. 6. Roz​puść ma​sło w śred​niej wiel​ko​ści ron​dlu. 7. Do​daj mąkę i mie​szaj, aż skład​ni​ki się po​łą​czą. Nie po​zwól, żeby masa zbrą​zo​wia​ła. 8. Po​ma​łu do​da​waj zim​ne mle​ko, cią​gle mie​sza​jąc. 9. Mie​szaj przez 15–20 mi​nut (je​śli mle​ko było cie​płe, czas mie​sza​nia bę​dzie krót​szy). 10.Do​daj sól, pieprz i odro​bi​nę gał​ki musz​ka​to​ło​wej do sma​ku. 11. Kie​dy sos be​sza​me​lo​wy osią​gnie kon​sy​sten​cję bu​dy​niu, po​lej nim owi​nię​tą w szyn​kę cy​ko​rię. 12.Po​syp wszyst​ko tar​tym se​rem. 13. Włóż do roz​grza​ne​go pie​kar​ni​ka mak​sy​mal​nie na 30 mi​nut, tak żeby ser przy​brał ład​ną, zło​ci​stą bar​wą. Mo​żesz wło​żyć wszyst​ko do opie​ka​cza na krót​ką chwil​kę, ale uwa​ga – szwaj​car​ski ser szyb​ko się pali.

Słyn​na Co​lon​ne Mo​ris

Gigot de sept herbes Mécho​ui, pie​czo​ne ja​gnię

An​nie od dwóch dni zaj​mo​wa​ła się przy​go​to​wy​wa​niem je​dze​nia. Mécho​ui, ja​gnię w ca​ło​ści, pie​kło się nad ol​brzy​mim pa​le​ni​skiem w kuch​ni, a fan​ta​stycz​ny aro​mat roz​no​sił się po ca​łej szes​na​stej dziel​ni​cy. An​nie na​go​to​wa​ła też całe góry ku​sku​su i upie​kła masę tu​ne​zyj​skich cia​stek i ma​ro​kań​skich bu​łe​czek z anyż​kiem. Co ta​kie​go? Nie dys​po​nu​jesz pie​cem, w któ​rym zmie​ści się w ca​ło​ści ja​gnię? A może nie masz na tyle zim​nej krwi, żeby zna​leźć i zła​pać małą owiecz​kę, a po​tem prze​two​rzyć ją w oso​bi​stą wer​sję ke​ba​ba? Roz​waż po​niż​sze al​ter​na​tyw​ne roz​wią​za​nie. We Fran​cji na​zy​wa​my tę po​tra​wę gi​got de sept heu​res, czy​li sied​mio​go​dzin​ną ja​gnię​ci​ną. To na​praw​dę nie​zwy​kle sma​ko​wi​ty spo​sób przy​rzą​dze​nia udźca ja​gnię​ce​go. Przy​go​to​wa​nie wy​ma​ga nie​wie​le wy​sił​ku, a w do​dat​ku to wy​bor​ne da​nie jest wy​god​ne do po​da​wa​nia, gdy masz wie​lu go​ści, bo moż​na za​po​mnieć, że tkwi w pie​kar​ni​ku. Ono tam so​bie bę​dzie spo​koj​nie do​cho​dzi​ło i z każ​dą mi​nu​tą bę​dzie pysz​niej​sze.

Gi​got de sept her​bes, mécho​ui, pie​czo​ne ja​gnię

Składniki na 6–8 porcji (zależnie od wielkości udźca) • 1 duży udziec ja​gnię​cy z ko​ścią • 5 ob​ra​nych sza​lo​tek • 10 nie​obra​nych ząb​ków czosn​ku • oli​wa z oli​wek

• 1 ły​żecz​ka na​sion ko​len​dry • pieprz, sól • 1 ły​żecz​ka czer​wo​nej pa​pry​ki w płat​kach, żeby do​dać ostro​ści

Opcjo​nal​nie: mie​szan​ka wa​rzyw ko​rze​nio​wych – ob​ra​ne mło​de rze​py, mar​chew​ka, ob​ra​ne mło​de bu​ra​ki (choć ja za​cho​wa​łam je w łu​pi​nie, żeby wy​glą​da​ło bar​dziej ru​‐ sty​kal​nie). Sposób przyrządzania Ma​rzy mi się że​liw​ny piec fran​cu​skiej mar​ki Le Creu​set, ale nie aż tak bar​dzo, że​‐ bym się na jego kup​no zde​cy​do​wa​ła. Po​sia​dam tań​szą wer​sję, któ​ra świet​nie się spraw​dza. Tak na​praw​dę po​trze​bu​jesz tyl​ko ża​ro​od​por​ne​go na​czy​nia z do​brze do​‐ pa​so​wa​ną po​kryw​ką. Jego roz​miar bę​dzie za​le​żał od wiel​ko​ści udźca. Je​śli spo​dzie​‐ wasz się tłu​mu go​ści, mo​żesz użyć na​czy​nia, w któ​rym zwy​kle pie​czesz in​dy​ka, trze​ba je tyl​ko przy​kryć gru​bą fo​lią alu​mi​nio​wą przed wło​że​niem do pie​kar​ni​ka. Ja nie mam bar​dzo szczel​nej po​kryw​ki, więc ra​dzę so​bie tak, że ro​bię zwy​kłe cia​sto z 2 szkla​nek mąki i odro​bi​ny wody i uszczel​niam nim po​kryw​kę. Kie​dy nad​cho​dzi czas ser​wo​wa​nia da​nia, sta​wiam na​czy​nie na sto​le i „roz​pie​czę​to​wu​ję” na oczach wszyst​kich, co robi nie​ma​łe wra​że​nie. Z po​cząt​ku cia​sto bę​dzie przy​po​mi​na​ło chleb, ale po wie​lu go​dzi​nach pie​cze​nia zro​bi się twar​de jak ska​ła i nie​ja​dal​ne. Może przy​dać wam się dziew​czę​cy, ja​kiś nie​wiel​ki mło​te​czek, żeby je od​kuć. 1. Pod​grzej oli​wę z oli​wek, do​daj udziec. Prze​wra​caj go, żeby za​ru​mie​nił się ze wszyst​kich stron. 2. Do​daj ob​ra​ne, po​ćwiar​to​wa​ne sza​lot​ki i ko​len​drę. 3. Do​rzuć nie​obra​ne ząb​ki czosn​ku. 4. Do​daj pieprz i sól do sma​ku. 5. Przy​kryj na​czy​nie, włóż do roz​grza​ne​go do 150°C pie​kar​ni​ka. 6. Piecz przez 3 go​dzi​ny, nie zmie​nia​jąc tem​pe​ra​tu​ry. 7. Zmniejsz tem​pe​ra​tu​rę do 120°C i piecz przez na​stęp​ne 2–4 go​dzi​ny. Je​śli po​kryw​ka jest szczel​na, z garn​ka nie wy​pa​ru​je wil​goć i mię​so nie zro​bi się su​che, a je​dy​nie pysz​niej​sze. Je​śli masz wra​że​nie, że po​kryw​ka nie jest jed​nak szczel​na, do​daj w tym mo​men​cie bu​lion lub wodę. Ja wła​śnie te​raz do​da​ję wa​rzy​wa i uszczel​niam po​kryw​kę cia​stem. Jak za​zna​czy​łam, piecz przez ko​lej​ne 2–4 go​dzi​ny. 8. Po​da​je​my! Ja lu​bię sta​wiać na​czy​nie po​środ​ku sto​łu, tak ro​dzin​nie. Naj​pierw po​pi​so​we od​ku​wa​nie po​‐ kryw​ki z garn​ka. Po​tem na​kła​dam każ​de​mu kil​ka ząb​ków czosn​ku. Za​cho​wa​ły kształt, po​nie​waż pie​kły się w skór​kach. Te​raz w ich wnę​trzach znaj​du​je się jak​by czosn​ko​wy mus. Mniam! 9. Je​śli przy​go​to​wu​jesz wer​sję bez wa​rzyw, mo​żesz po​dać ja​gnię​ci​nę z ku​sku​sem z wa​rzy​wa​mi albo po​krze​‐ pia​ją​cym ta​bo​ulé (ku​sku​sem po arab​sku).

Po​mnik La Fon​ta​ine'a

Lasagne à la Française Lasagne po francusku

– A skąd to się wzię​ło? – Lu​cas wy​krzyk​nął z za​chwy​tem, kie​dy An​nie sta​wia​ła na sto​le w ja​dal​ni pa​ru​ją​ce la​sa​gne z kur​cza​kiem i wiel​ką mi​skę sa​la​de ni​ço​ise, sa​łat​‐ ki ni​cej​skiej. – Dro​ga do ser​ca męż​czy​zny wie​dzie przez żo​łą​dek – po​wie​dzia​ła An​nie, żeby po​pi​sać się przed Lolą. Naj​wię​cej o spo​so​bach przy​rzą​dza​nia la​sa​gne wie​dzą za​pew​ne Wło​si, ale Fran​cu​zi do​da​ją do tej po​tra​wy ser gruy​ère lub kozi ser. Moz​za​rel​lę i ri​cot​tę za​stę​pu​ją be​sza​me​lem. Fran​cu​ska wer​sja jest o wie​le bar​dziej… nie ma co ukry​wać… fran​cu​ska.

La​sa​gne à la Fra​nça​ise, la​sa​gne po fran​cu​sku

Składniki na 4–6 porcji La​sa​gne: • świe​żo przy​go​to​wa​ny płat ma​ka​ro​nu (zo​bacz prze​pis na ma​ka​ron) lub 1 pacz​ka pła​tów la​sa​gne, naj​le​piej tego typu, któ​ry nie wy​ma​ga wcze​śniej​sze​go go​to​wa​nia • 1 do​rod​na ce​bu​la • 1 łyż​ka sto​ło​wa oli​wy z oli​wek • 1 zą​bek czosn​ku • 2 pusz​ki po 800 g kro​jo​nych po​mi​do​rów

• 2 ły​żecz​ki su​szo​ne​go lub świe​że​go ore​ga​no i/lub ba​zy​lii • 500 g mie​lo​nej wo​ło​wi​ny, kur​cza​ka i/lub in​dy​ka • 1 szklan​ka tar​te​go sera o wy​ra​zi​stym sma​ku, na przy​kład szwaj​car​skie​go gruy​ère, ale może ci bar​dziej sma​ko​wać ro​ma​no, par​me​zan albo inny, któ​ry masz pod ręką • pieprz i sól

Sos be​sza​me​lo​wy: • 2 łyż​ki sto​ło​we nie​so​lo​ne​go ma​sła • 2 łyż​ki sto​ło​we mąki • 2 szklan​ki mle​ka o ni​skiej za​war​to​ści tłusz​czu • szczyp​ta mie​lo​nej gał​ki musz​ka​to​ło​wej do sma​ku • pieprz i sól do sma​ku

Sposób przyrządzania 1. Pod​grzej oli​wę w garn​ku. 2. Do​daj po​kro​jo​ną ce​bu​lę i ob​ra​ny czo​snek i smaż przez kil​ka mi​nut, aż na​bio​rą zło​ci​stej bar​wy. Spa​le​nie ich może nadać po​tra​wie gorz​ki smak. 3. Do​daj po​mi​do​ry. Zmniejsz grza​nie i skosz​tuj. Do​daj pieprz i sól do sma​ku. Do​syp ba​zy​lię i ore​ga​no, po​‐ tem duś przez 20 mi​nut na wol​nym ogniu. 4. W od​dziel​nym garn​ku/pa​tel​ni na du​żym ogniu usmaż mię​so na ma​łej ilo​ści tłusz​czu, aż bę​dzie do​brze wy​sma​żo​ne, a cała wil​goć od​pa​ru​je. 5. Do​daj sok z po​mi​do​rów do mię​sa. 6. Go​tuj ra​zem, aż sos zgęst​nie​je i nie bę​dzie wod​ni​sty.

Sos be​sza​me​lo​wy 7. W ma​łym ron​dlu roz​puść 2 łyż​ki ma​sła, ale żeby się nie spa​li​ło i nie zro​bi​ło brą​zo​we. Wy​łącz grza​nie i do​‐ daj 2 łyż​ki mąki. Ubi​jaj, aż zro​bi się pie​ni​ste. Do​daj zim​ne mle​ko, całe za jed​nym za​ma​chem. Po​staw ron​‐ del z po​wro​tem na ku​chen​ce i go​tuj na śred​nim ogniu, cały czas ubi​ja​jąc, aż zgęst​nie​je jak ko​gel-mo​gel. Do​daj pieprz, sól i gał​kę musz​ka​to​ło​wą do sma​ku.

A te​raz czas wszyst​ko po​łą​czyć 8. Nad​cho​dzi chwi​la, w któ​rej za​pro​szo​ne do po​mo​cy dzie​ci mogą za​mie​nić two​ją czy​ściut​ką kuch​nię w stre​fę ska​żo​ną. Do pro​sto​kąt​ne​go na​czy​nia ża​ro​od​por​ne​go o wy​mia​rach oko​ło 23 x 33 cm lub do ko​ki​‐ lek (zob. zdję​cie): • wlej tyle be​sza​me​lu, żeby za​krył dno na​czy​nia (oko​ło 1/3 ca​ło​ści);

• po​łóż jed​ną war​stwę ma​ka​ro​nu la​sa​gne (le​piej przy​ciąć i do​sztu​ko​wać tu i ów​‐ dzie, niż żeby pła​ty na​cho​dzi​ły na sie​bie); • wlej sos po​mi​do​ro​wo-mię​sny, tak żeby za​krył ma​ka​ron; • po​syp 1/3 tar​te​go sera; • i od nowa: war​stwa be​sza​me​lu, war​stwa ma​ka​ro​nu, war​stwa sosu po​mi​do​ro​womię​sne​go, tar​ty ser; • po​łóż ostat​nią war​stwę ma​ka​ro​nu, resz​tę be​sza​me​lu, resz​tę sosu po​mi​do​ro​wo-

mię​sne​go, ostat​nią war​stwę sera. 9. Po​da​waj z pro​stą sa​łat​ką.

Moelleux au chocolat Wilgotne ciasto czekoladowe Mon​sieur Fra​nço​is wy​piął pierś i ro​zej​rzał się wo​kół, jak​by spo​dzie​wał się gdzieś ukry​tej ka​me​ry. – C’est une bla​gue? To ja​kiś żart? – Co​dzien​nie wi​dzi pan mnó​stwo osób – wy​ja​śnia​ła Lola swo​ją naj​sta​ran​niej​szą fran​cusz​czy​zną. – Ja​kie jest pana zda​nie jako męż​czy​zny? Mon​sieur Fra​nço​is po​pra​wił spor​to​wą kurt​kę. – Nie mogę wy​po​wia​dać się w imie​niu wszyst​kich przed​sta​wi​cie​li mo​jej płci, bien sûr… Lola uśmiech​nę​ła się krze​pią​co. – To oczy​wi​ste… Na​chy​lił się, żeby twa​rze wszyst​kich troj​ga były na jed​nym po​zio​mie, i rzekł uwo​dzi​ciel​skim szep​tem, roz​sie​wa​jąc za​pach wina i ty​to​niu: – Nie mogę mó​wić za wszyst​kich, ale oso​bi​ście był​bym za​szczy​co​ny, gdy​bym mógł udo​wod​nić, że Ma​da​me l’Améri​ca​ine… – An​nie – pod​su​nę​ła Lola. – Ma​da​me An​nie może na mnie li​czyć. Z przy​jem​no​ścią zo​stał​bym jej… che​va​lier se​rvant, uni​żo​nym słu​gą. Oczy​wi​ście moja fem​me, żona, nie mo​gła​by o ni​czym wie​‐ dzieć. Wy​pro​sto​wał się, pod​krę​cił wąsa, po czym od​szedł, wo​ła​jąc do​no​śnie: – Gérard, dwa razy mo​el​leux au cho​co​lat, ciast​ko cze​ko​la​do​we, na koszt fir​my! An​nie i Lola jed​no​cze​śnie za​nur​ko​wa​ły pod sto​li​kiem, żeby ukryć wy​buch śmie​‐ chu. Uwa​ga: nie​wie​le re​stau​ra​cji we Fran​cji od​wa​ży​ło​by się mieć kar​tę po​zba​wio​ną crème brûlée lub mo​el​leux au cho​co​lat. „Mo​el​leux” zna​czy wil​got​ny, nie​mal cią​gną​cy się. Po​tra​fię zro​bić ten de​ser z za​wią​za​ny​mi ocza​mi i skrę​po​wa​ny​mi rę​ka​mi. Dzie​sięć mi​nut

przy​go​to​wań, nie​speł​na dwa​dzie​ścia mi​nut pie​cze​nia i moż​na po​da​wać go​rą​ce cia​sto pro​sto z pie​ca. Oso​bi​ście ni​g​dy nie tra​fi​łam na mniej wy​ma​ga​ją​ce cia​sto cze​ko​la​do​we, jak rów​nież ta​kie, któ​re prze​bi​ło​by mo​el​leux po​pu​lar​no​ścią.

Mo​el​leux au cho​co​lat, wil​got​ne cia​sto cze​ko​la​do​we

Składniki na okrągłe ciasto o średnicy około 23 cm • 1 szklan​ka pół​słod​kich wiór​ków cze​ko​la​do​wych • 1 oseł​ka (oko​ło 110 g) nie​so​lo​ne​go ma​sła • 2 duże jaj​ka

• 1 ły​żecz​ka praw​dzi​we​go eks​trak​tu z wa​ni​lii • 1/4 ły​żecz​ki soli • 1/2 szklan​ki cu​kru gra​nu​lo​wa​ne​go • 1/2 szklan​ki ja​sne​go cu​kru trzci​no​we​go • 1/2 szklan​ki mie​lo​nych mig​da​łów

(Pra​żo​ne mig​da​ły cał​ko​wi​cie zmie​ni​ły​by smak. Mig​da​ło​wa nuta jest le​d​wo wy​czu​‐ wal​na w cie​ście, choć mie​lo​ne mig​da​ły za​stę​pu​ją mąkę, na​da​jąc cia​stu nie​zwy​kłej kon​sy​sten​cji). 1/2 szklan​ki skro​bi ku​ku​ry​dzia​nej albo – naj​le​piej – mąki ziem​nia​‐ cza​nej. Sposób przyrządzania 1. Włóż oseł​kę ma​sła i wiór​ki cze​ko​la​do​we do na​da​ją​ce​go się do uży​cia w mi​kro​fa​lów​ce na​czy​nia i włącz ku​‐ chen​kę do​kład​nie na 1 mi​nu​tę. Po​tem mie​szaj, aż masa sta​nie się gład​ka. Je​śli nie chce się zro​bić gład​ka, pod​grzej jesz​cze przez kil​ka se​kund i zno​wu za​mie​szaj. 2. Roz​grzej pie​kar​nik do 180°C. 3. W śred​niej wiel​ko​ści mi​sce ubij jaj​ka, po​tem do​daj cu​kier gra​nu​lo​wa​ny i trzci​no​wy. Wy​mie​szaj po​rząd​‐ nie. Do​daj sól i wa​ni​lię. 4. Do​daj masę ma​śla​no-cze​ko​la​do​wą do masy ja​jecz​no-cu​kro​wej. Ubi​jaj, aż nowa masa bę​dzie jed​no​li​ta. Do​‐ daj mie​lo​ne mig​da​ły i mąkę ziem​nia​cza​ną. Wy​mie​szaj po​rząd​nie. 5. Na​tłuść tor​tow​ni​cę o śred​ni​cy oko​ło 23 cen​ty​me​trów. Wy​łóż spód pa​pie​rem do pie​cze​nia i roz​sma​ruj odro​bi​nę ma​sła na pa​pie​rze. 6. Wlej masę do przy​go​to​wa​nej tor​tow​ni​cy. 7. Włóż tor​tow​ni​cę do pie​kar​ni​ka. Po 25 mi​nu​tach wsuń ostrze noża lub pa​ty​czek w śro​dek cia​sta. Nie po​‐ wi​nien po wy​ję​ciu być ani kom​plet​nie usma​ro​wa​ny ma​zią (cia​sto nie​do​pie​czo​ne i ab​so​lut​nie pysz​ne, ale mój strach przed sal​mo​nel​lą nie​co stu​dzi uwiel​bie​nie dla płyn​ne​go środ​ka), ani czy​sty (cia​sto wy​schnię​te na proch), ale tak ja​koś po​mię​dzy. Po​da​waj cia​sto w tem​pe​ra​tu​rze po​ko​jo​wej lub lek​ko cie​płe, naj​le​piej z gał​ką lo​dów wa​ni​lio​wych, bo wte​dy efekt jest osza​ła​mia​ją​cy.

Mousse au chocolat Mus czekoladowy – Do obia​du bę​dzie sa​łat​ka z cy​ko​rii i bu​ra​ków, a na de​ser mo​us​se au cho​co​lat. – Po czym rzu​ci​ła w prze​strzeń: – Ja​red jest zbyt nie​za​leż​ny, żeby ja​dać z nami co wie​‐ czór, jed​nak dzi​siaj przy​padł nam w udzia​le za​szczyt spo​ży​cia po​sił​ku w jego to​wa​‐ rzy​stwie.

Lu​cas udzie​lał ko​bie​cie o krót​kich wło​sach lek​cji de​gu​sta​cji wina – po​ło​żył dło​‐ nie na jej ręce i tak obo​je krę​ci​li kie​lisz​kiem. Żad​ne z nich nie zwra​ca​ło uwa​gi na An​nie i jej do​cin​ki. – Jak ona ma na imię? – Ja​red spy​tał An​nie pół​gło​sem, żeby po​zo​sta​ła dwój​ka ich nie sły​sza​ła. – No pro​szę, Ca​sa​no​va się bu​dzi? Lola jest mę​żat​ką z dwoj​giem dzie​ci, poza tym wy​raź​nie wi​dać, że Lu​cas za​re​zer​wo​wał ją dla sie​bie. Po​że​ra ją wzro​kiem, od​‐ kąd tu wy​lą​do​wa​ła. – Zro​bi​ła krok w stro​nę lo​dów​ki. To chy​ba ja​sne, że nie o tę ko​bie​tę py​tał. – Prze​stań na​zy​wać mnie Ca​sa​no​vą albo Don Ju​anem, d’ac​cord, w po​rząd​ku? – po​pro​sił. – Jak so​bie ży​czysz… Ro​meo! Uwa​ga: w tym prze​pi​sie nie uży​wa się cu​kru, więc po​ziom słod​ko​ści za​le​ży od cze​ko​la​dy. Po​nad​to, choć ry​zy​ku​jesz oskar​że​nie o to, że psu​jesz za​ba​wę, to je​śli masz osła​bio​ny sys​tem od​por​no​ścio​wy, je​steś w cią​ży, je​steś dziec​kiem lub oso​bą star​szą lub też cier​pisz na ostrą lub na​wet ła​god​ną hi​po​chon​drię, nie jedz su​ro​wych ja​jek!

Mo​us​se au cho​co​lat, mus cze​ko​la​do​wy

Składniki na 4–6 porcji • 3 jaj​ka ab​so​lut​nej świe​żo​ści i wia​do​me​go po​cho​dze​nia • 1 szklan​ka pół​słod​kich wiór​ków cze​ko​la​do​wych • 1 ły​żecz​ka eks​trak​tu z wa​ni​lii • szczyp​ta soli

Sposób przyrządzania 1. Od​dziel żółt​ka od bia​łek. Włóż biał​ka do du​żej mi​ski lub po​jem​ni​ka ro​bo​ta ku​chen​ne​go/mik​se​ra. Wcze​‐ śniej upew​nij się, że mi​ska jest czy​sta i o tem​pe​ra​tu​rze zbli​żo​nej do tem​pe​ra​tu​ry ja​jek. Oso​bi​ście ni​g​dy nie mia​łam pro​ble​mu z ubi​ja​niem jaj i uzy​ska​niem od​po​wied​niej sztyw​no​ści pia​ny, ale naj​wy​raź​niej spo​‐ ro osób ma z tym kło​pot. Waż​ne, by mi​ska mia​ła taką tem​pe​ra​tu​rę jak jaj​ka, żeby ani odro​bi​na żółt​ka nie do​sta​ła się do bia​łek i żeby mi​ska była czy​sta i su​cha. No i po​rząd​nie ma​chaj ręką! 2. Roz​top cze​ko​la​dę z do​dat​kiem 1 łyż​ki wody w szkla​nym na​czy​niu w mi​kro​fa​lów​ce (albo sko​rzy​staj z me​‐ to​dy ką​pie​li wod​nej, je​śli pa​sjo​nu​je cię my​cie garn​ków). 3. Do​daj wa​ni​lię i po jed​nym wrzu​caj żółt​ka do roz​to​pio​nej cze​ko​la​dy, mie​sza​jąc szyb​ko, żeby po​łą​czy​ły się z masą. Do​da​waj żółt​ka po jed​nym, żeby nie ugo​to​wa​ły się w cie​płej cze​ko​la​dzie. 4. Gdy masa cze​ko​la​do​wa sty​gnie, ubij biał​ka tak sztyw​no, żeby wło​żo​na w śro​dek łyż​ka sama sta​ła. Mniej wię​cej w po​ło​wie ubi​ja​nia do​daj sól. 5. Do​daj pia​nę z bia​łek do masy z żół​tek i cze​ko​la​dy. Na​stęp​nie bar​dzo ostroż​nie i de​li​kat​nie prze​kła​daj masę cze​ko​la​do​wą z biał​ka​mi za po​mo​cą ło​pat​ki. Ostroż​ność i brak po​śpie​chu są wska​za​ne, żeby nie znisz​czyć cen​nych pę​che​rzy​ków po​wie​trza, któ​re sta​no​wią kwin​te​sen​cję musu. 6. Kie​dy uzy​skasz już jed​no​li​tą masę, na​łóż ją do 4 ład​nych mi​se​czek i wstaw do lo​dów​ki na 1–2 go​dzi​ny. Po​da​waj z ja​go​da​mi, a może i odro​bi​ną bi​tej śmie​ta​ny.

Paëlla aux fruits de mer Paella z owocami morza – Al​theo, jak to jest, że je​steś taka szczu​pła? – spy​ta​ła. Nie zdą​ży​ła jesz​cze do​koń​‐ czyć zda​nia, a Lola już pa​trzy​ła na nią kar​cą​co i krę​ci​ła gło​wą, da​jąc jed​no​znacz​nie do zro​zu​mie​nia, że nie tędy dro​ga. – W za​sa​dzie nie je​stem szczu​pła – od​par​ła za​py​ta​na, obie​ra​jąc ziem​nia​ka, z któ​re​go spły​wa​ła dłu​ga obier​ka. – Są miej​sca, gdzie mam cel​lu​lit – cią​gnę​ła bez​‐ na​mięt​nie. – Na przy​kład po we​wnętrz​nej stro​nie ud. An​nie nie od​ry​wa​ła się od ro​bie​nia pa​el​li, jed​ną ręką na​cie​ra​jąc so​kiem z cy​try​‐ ny mał​że i kre​wet​ki, dru​gą nie​kon​tro​lo​wa​nie sku​biąc ba​giet​kę. – We​wnętrz​nej stro​nie cze​go? Al​thea no​si​ła dżin​sy, któ​re mia​ły pew​nie roz​miar zero, a i tak wi​sia​ły na niej jak wo​rek. Wsta​ła z krze​sła i chwy​ci​ła no​gaw​kę. – Tu​taj. An​nie za​śmia​ła się. – Cóż, je​śli ty nie je​steś chu​da, to ja je​stem oty​ła.

Dziew​czy​na prze​tra​wi​ła to oświad​cze​nie. – Po​wie​dzia​ła​bym, że je​steś… za​okrą​glo​na – oce​ni​ła z och-jak​że-sub​tel​nym wy​‐ ra​zem obrzy​dze​nia na twa​rzy. – Pięk​ne dzię​ki! Lu​bię my​śleć, że je​stem za​okrą​glo​na, mniam, mniam, ape​tycz​‐ ne krą​gło​ści – żar​to​wa​ła, ale uwa​ga Al​thei zra​ni​ła jej uczu​cia. Fran​cu​zi ubó​stwia​ją hisz​pań​ską pa​el​lę. Zdję​cie tej fan​ta​stycz​nej ogrom​nej pa​el​li i gu​la​szu zro​bi​łam na tar​gu pod go​łym nie​bem w Tro​uvil​le (w Nor​man​dii, na sa​mym na​brze​żu). Wy​obra​ża​cie so​bie za​pach pa​el​li i aro​mat pie​czo​ne​go kur​cza​ka roz​no​szą​ce się po tar​go​wi​sku? Wy​obra​ża​cie so​bie je​dze​nie cie​płej pa​el​li pod​czas pik​ni​ku na pla​ży?

Pa​ël​la aux fru​its de mer, pa​el​la z owo​ca​mi mo​rza

Składniki na 6–8 porcji • 2 łyż​ki sto​ło​we ole​ju rze​pa​ko​we​go lub z kro​ko​sza • 2 l wy​wa​ru ryb​ne​go (mo​żesz zro​bić go sa​mo​dziel​nie z 1 kra​ba w ca​ło​ści, soli, pie​przu) albo bu​lion z kury • 500 g omuł​ków i mał​ży (mu​szą być szczel​nie za​mknię​te) • 6 udek kur​cza​ka • 2 kieł​ba​ski cho​ri​zo (albo mniej pi​kant​ne kieł​ba​ski, je​śli wo​lisz) • 350 g su​ro​wych kre​we​tek • 250 g po​sie​ka​nej ka​ła​mar​ni​cy • 2 łyż​ki sto​ło​we ma​sła • 2 małe ce​bu​le, po​kro​jo​ne • 3 po​kro​jo​ne ząb​ki czosn​ku • 2 słod​kie czer​wo​ne pa​pry​ki, po​kro​jo​ne w kost​kę • 4 małe cu​ki​nie, po​kro​jo​ne w kost​kę • 3 po​mi​do​ry (w se​zo​nie) lub 800 g ca​łych po​mi​do​rów z pusz​ki • 500 g krót​ko​ziar​ni​ste​go ryżu, na przy​kład od​mia​ny ar​bo​rio (uni​kaj azja​tyc​kich od​mian albo typu prze​‐ zna​czo​ne​go na ri​sot​to) • 1 duża szczyp​ta prę​ci​ków sza​fra​nu • 2 szklan​ki świe​że​go lub mro​żo​ne​go grosz​ku • pieprz i sól

Sposób przyrządzania

Będą ci po​trzeb​ne dwa ron​dle – je​den do go​to​wa​nia, dru​gi na już ugo​to​wa​ne skład​ni​ki. Kie​dy ja​kiś skład​nik zo​sta​nie już ugo​to​wa​ny, trzy​maj go w pie​kar​ni​ku roz​grza​nym do 90°C – to wy​star​czy, żeby je​dze​nie nie wy​sty​gło, ale nie wy​sty​gło i się nie spa​li​ło. 1. Po​krój cho​ri​zo w pla​stry o gru​bo​ści 1–1,5 cen​ty​me​tra. Po​krój pa​pry​kę w kost​kę, usu​wa​jąc pest​ki. Po​krój po​mi​do​ry, je​śli masz świe​że. Obierz i drob​no po​krój czo​snek i ce​bu​lę. Po​sie​kaj ka​ła​mar​ni​ce na cen​ty​me​‐ tro​we ka​wał​ki. 2. Pod​grzej olej ro​ślin​ny na sze​ro​kiej pa​tel​ni. Pod​smaż cho​ri​zo ze wszyst​kich stron. Do​daj kur​cza​ka i ob​‐ smaż ze wszyst​kich stron. Do​daj wy​war/bu​lion, tak żeby za​krył mię​so. Go​tuj na śred​nim ogniu przez 20 mi​nut. Do​daj wię​cej wy​wa​ru/bu​lio​nu i/lub zmniejsz grza​nie, tak żeby po​tra​wa się nie przy​pa​li​ła. Od​‐ staw kur​cza​ka i cho​ri​zo i trzy​maj je w cie​ple. Nie wy​le​waj so​ków z pa​tel​ni. 3. Na tej sa​mej pa​tel​ni, w pły​nie, któ​ry się na niej znaj​du​je, pod​smaż kre​wet​ki. Po 2 mi​nu​tach do​lej 1 szklan​kę wy​wa​ru. Przy​kryj i go​tuj przez oko​ło 6 mi​nut. Odłóż kre​wet​ki i trzy​maj je w pie​kar​ni​ku w tem​‐ pe​ra​tu​rze 90°C. Niech z pa​tel​ni wy​pa​ru​ją soki, ale nie po​zwól jej się przy​pa​lić. 4. Na tę samą pa​tel​nię wlej odro​bi​nę ole​ju i pod​smaż ka​ła​mar​ni​cę. Odłóż i trzy​maj w cie​ple. Niech soki znów od​pa​ru​ją z pa​tel​ni. 5. Na tę samą pa​tel​nię wlej odro​bi​nę ole​ju i ze​szklij po​kro​jo​ną w kost​kę ce​bu​lę. Do​daj czer​wo​ną pa​pry​kę i mie​szaj. Do​daj czo​snek i mie​szaj. Te​raz do​daj po​sie​ka​ne świe​że po​mi​do​ry albo te z pusz​ki (nie trze​ba od​ce​dzać). Mie​szaj przez 5 mi​nut. 6. Wrzuć na pa​tel​nię ryż i mie​szaj po​rząd​nie, przy​kry​wa​jąc ryż so​sem po​mi​do​ro​wym. Do​daj wy​war – ilość pły​nu masz po​da​ną na opa​ko​wa​niu ryżu. Do​daj prę​ci​ki sza​fra​nu. Kie​dy wszyst​ko za​wrze, zmniejsz grza​‐ nie na śred​nie i przy​kryj pa​tel​nię na 20 mi​nut lub do​pó​ki ryż nie wchło​nie wy​wa​ru. Gdzieś w po​ło​wie tego pro​ce​su oceń, czy ryż ma od​cień żół​ci, któ​ry ci od​po​wia​da, i je​śli za​ist​nie​je taka po​trze​ba, do​daj sza​‐ fra​nu, aby uzy​skać ślicz​ną zło​ci​stą bar​wę. 7. Za​nim ryż cał​kiem się ugo​tu​je, do​daj po​sie​ka​ną cu​ki​nię i gro​szek i go​tuj tak dłu​go, by ryż był jędr​ny, ale już nie chru​pią​cy. Je​śli ryż wchło​nął cały bu​lion i na​dal jest chrup​ki, do​lej wy​wa​ru, naj​pierw szklan​kę, w ra​zie ko​niecz​no​ści na​stęp​ną, i go​tuj da​lej, aż ryż sta​nie się mięk​ki. Skosz​tuj i w ra​zie po​trze​by do​daj sól. (Je​śli skoń​czy się ci bu​lion – a może już ci się skoń​czył? – nie wpa​daj w pa​ni​kę. Na tym eta​pie smak się już utrwa​lił, więc mo​żesz do​lać wody). 8. Gdy ryż do​cho​dzi, w od​dziel​nym ron​dlu do​pro​wadź do wrze​nia 2 szklan​ki bu​lio​nu z ryby/kury. Wrzuć omuł​ki i mał​że. Go​tuj pod przy​kry​ciem przez 10 mi​nut. Wy​rzuć wszyst​kie mał​że i omuł​ki, któ​rych musz​le się nie otwo​rzy​ły. Wodę z tego garn​ka mo​żesz wlać do go​tu​ją​ce​go się ryżu. 9. Kie​dy ryż wresz​cie się ugo​tu​je, usyp z nie​go górę w sze​ro​kim, pła​skim na​czy​niu. Wy​cią​gnij wszyst​kie pod​grze​wa​ne w pie​kar​ni​ku skład​ni​ki. Ułóż kur​cza​ka, cho​ri​zo i kre​wet​ki wo​kół ryżu. Na szczy​cie ry​żo​wej góry po​łóż omuł​ki i mał​że. 10.Wy​mie​szaj wszyst​ko, po​daj na stół i na​kła​daj już na oczach go​ści.

Po​da​waj z bia​łym wi​nem, zim​nym pi​wem i pro​stą zie​lo​ną sa​łat​ką. Nie za​po​mnij, że wy​mia​na zdań z hisz​pań​skim ak​cen​tem bę​dzie bar​dzo na miej​scu!

Let​ni wie​czór na nad​brze​żu Se​kwa​ny

Pâtes à la carbonara Pasta carbonara – Wy​da​je mi się, że Al​thea nie uni​ka Lu​ca​sa, tyl​ko mo​je​go je​dze​nia. – Jak to? – Wczo​raj po​wie​dzia​ła, że bę​dzie sia​da​ła z nami do sto​łu pod wa​run​kiem, że

bę​dzie mo​gła jeść swo​je je​dze​nie. Twier​dzi, że moje po​sił​ki jej nie słu​żą. Dziw​ne, ale trud​no. Wolę to, niż żeby za​no​si​ła na górę por​cję lin​gu​ini a la car​bo​na​ra, ma​ka​‐ ro​nu z wę​dzo​nym bocz​kiem i jaj​ka​mi, a po​tem spusz​cza​ła ją w ki​blu jak dwa dni temu. – Tak zro​bi​ła? – Lola zda​wa​ła się zszo​ko​wa​na. – Ka​wał​ki bocz​ku nie uto​nę​ły. Pew​nie tłuszcz spra​wił, że wy​pły​nę​ły z po​wro​‐ tem. Taka mała cie​ka​wost​ka. Po​wie​dzia​łam Al​thei, że za​uwa​ży​łam, że wy​rzu​ca je​‐ dze​nie, że nie je​stem taka tępa. Lola za​my​śli​ła się na chwi​lę. – Wy​rzu​ca przed spo​ży​ciem czy po nim? Za​miast do​da​wać ser do i tak już wy​so​ko​ka​lo​rycz​nej po​tra​wy, wolę osob​no po​dać star​ty par​me​zan. To da​nie ła​twe do przy​rzą​dze​nia i sta​no​wi naj​czyst​szą for​mę pro​ste​go, do​mo​we​go po​sił​ku. Na​to​miast zde​cy​do​wa​nie nie jest ko​szer​ne, we​gań​skie, bez​mlecz​ne czy bez​glu​te​no​we. Przy​czy​ni się do zwę​że​nia na​czyń krwio​no​śnych. Nie​któ​rzy nie po​win​ni go jeść ze wzglę​du na obec​ność su​ro​wych jaj. Hmm, jak go nie ko​chać?

Pâtes à la car​bo​na​ra, pa​sta car​bo​na​ra

Składniki na 4 porcje • 1 szklan​ka po​kro​jo​ne​go w kost​kę bocz​ku pan​cet​ta (tra​dy​cyj​ny fran​cu​ski prze​pis za​wie​ra lar​dons, smal​‐ czyk, ale ja uży​wam za​miast nie​go pan​cet​ty). • 1 duża sza​lot​ka, ob​ra​na, drob​no sie​ka​na • 2 jaj​ka ab​so​lut​nej świe​żo​ści (same żółt​ka) • 1/2 szklan​ki gę​stej śmie​ta​ny • 1/2 szklan​ki par​me​za​nu (naj​le​piej tar​te​go) • 1/3 szklan​ki drob​no po​sie​ka​ne​go szczy​pior​ku lub pie​trusz​ki (do wy​bo​ru) • czar​ny pieprz i sól • świe​żo zro​bio​ny lub kup​ny ma​ka​ron: lin​gu​ini albo spa​ghet​ti

Sposób przyrządzania 1. Wrzuć po​kro​jo​ną w kost​kę pan​cet​tę na pa​tel​nię i smaż, aż zro​bi się zło​ci​sta. 2. Zmniejsz grza​nie i do​daj po​sie​ka​ną sza​lot​kę. Mie​szaj i smaż, aż sza​lot​ka się ze​szkli; nie może się ze​zło​‐ cić! 3. Do​daj śmie​ta​nę i czar​ny pieprz, po​rząd​nie wy​mie​szaj i spró​buj. Pan​cet​ta za​wie​ra za​zwy​czaj wy​star​cza​ją​‐ cą ilość soli dla tej po​tra​wy, ale mo​żesz do​so​lić do sma​ku. Po​nie​waż ma​ka​ron go​tu​je się w oso​lo​nej wo​‐ dzie i bę​dziesz też do​da​wać par​me​zan, sos ła​two prze​so​lić, więc uwa​żaj. 4. Trzy​maj sos na naj​mniej​szym grza​niu, żeby śmie​ta​na się nie zwa​rzy​ła, ale nie po​zwól mu wy​sty​gnąć. 5. Ugo​tuj swój ulu​bio​ny ma​ka​ron (a jesz​cze le​piej – zrób go wła​sny​mi rę​ko​ma! – ale o tym w mo​jej na​stęp​‐ nej książ​ce) w du​żym garn​ku oso​lo​nej wody. Niech bę​dzie al den​te – sko​rzy​staj ze wska​zó​wek z opa​ko​wa​‐ nia ma​ka​ro​nu. 6. Tuż przed po​da​niem na​łóż sos car​bo​na​ra na ma​ka​ron. Tuż przed za​mie​sza​niem do​rzuć dwa żółt​ka i zio​‐ ła. Niech każ​dy po​sy​pie swo​ją por​cję par​me​za​nem we​dle uzna​nia. 7. Pa​sta car​bo​na​ra świet​nie kom​po​nu​je się z zie​lo​ną sa​ła​tą z lek​kim so​sem wi​ne​gret i kie​lisz​kiem char​don​‐ nay.

Péni​che o za​cho​dzie słoń​ca

Poisson en croûte de sel Ryba zapiekana w soli Skór​ka, sko​rup​ka. Okoń mor​ski za​pie​ka​ny w soli. Po​trzeb​ny był ki​lo​gram gru​bo​‐ ziar​ni​stej soli mor​skiej z re​gio​nu Gu​éran​de – naj​wy​raź​niej uży​cie nędz​nej zwy​kłej soli ku​chen​nej było we​dle fran​cu​skich au​to​rów ksią​żek ku​char​skich nie​wska​za​ne, a wręcz ka​ral​ne. Prze​pis sta​no​wił nie lada wy​zwa​nie. Był pra​co​chłon​ny, po​trzeb​ne były też spe​cjal​ne skład​ni​ki. Czy​li w sam raz. Chwy​ci​ła kal​ku​la​tor z po​ke​mo​na​mi i za​czę​ła prze​li​czać. Miesz​ka​ła we Fran​cji od dzie​się​ciu lat, a na​dal prze​kła​da​ła

mia​ry z prze​pi​sów na an​glo​sa​skie – gram​mes na un​cje, cen​ti​li​tres na fi​li​żan​ki. Nie cho​dzi​ło o to, że nie po​tra​fi​ła przy​swo​ić so​bie pew​nych rze​czy. Po pro​stu taki mia​ła sys​tem i nie za​mie​rza​ła go zmie​niać. Kal​ku​la​tor był nie​ustan​nie w ku​‐ chen​nym uży​ciu, więc kie​dy wci​ska​ła kla​wi​sze, od​pry​ski​wa​ły z nich okru​chy za​‐ schnię​te​go je​dze​nia. An​nie z uśmie​chem po​my​śla​ła, że jej li​czy​dło też jest en cro​ûte. Uwa​ga: za​nim za​czę​łam pra​co​wać nad tą książ​ką, ni​g​dy nie przy​rzą​dzi​łam po​niż​szej po​tra​wy. Chcia​łam, żeby po​ja​wi​ła się w po​wie​ści – mia​ła świad​czyć, że bo​ha​ter​ka nie boi się po​dej​mo​wać ry​zy​ka w kuch​ni. Jed​nak sama nie zmie​rzy​łam się z ni​czym po​dob​nym wy​zwa​niem. Nie mie​ści​ło mi się w gło​wie, że moż​na użyć tyle soli i nie ze​psuć ryby. Te​raz już wiem, w ja​kim by​łam błę​dzie, trak​tu​jąc to da​nie jako po​pis ku​li​nar​nej eks​tra​wa​gan​cji. To naj​prost​szy prze​pis pod słoń​cem, a ryba jest de​li​kat​na, wil​got​na i w sam raz, ide​al​nie sło​na.

Po​is​son en cro​ûte de sel, ryba za​pie​ka​na w soli

Składniki na 4–6 porcji (w zależności od wielkości ryb) Ryba: • 500 g–1,5 kg ryb w ca​ło​ści, ta​kich jak okoń mor​ski lub inna ryba mor​ska o bia​łym mię​sie albo ło​soś. Ryby mu​szą być wy​pa​tro​szo​ne, ale z gło​wa​mi, skó​rą i łu​ska​mi. • 500 g gru​bo​ziar​ni​stej soli na każ​dy 1 kg ryby. Im grub​sza sól, tym le​piej (dla​te​go naj​lep​sza jest sól z re​‐ gio​nu Gu​éran​de, ale jest pie​kiel​nie dro​ga). Drob​na sól ma ten​den​cję do prze​ni​ka​nia przez skó​rę ryby, dla​te​go nie na​le​ży jej sto​so​wać. • 2 biał​ka • 1/2 szklan​ki wody

• duża bla​cha do pie​cze​nia (na tyle dłu​ga, żeby po​mie​ścić ryby uło​żo​ne na ukos), wy​ło​żo​na pa​pie​rem do pie​cze​nia, żeby ła​twiej ją było po​tem do​czy​ścić.

Sos beur​re blanc: • 1 oseł​ka (oko​ło 110 g) ma​sła po​kro​jo​na w kost​ki i w tem​pe​ra​tu​rze po​ko​jo​wej (czy​li ma​sło mięk​kie, ale nie​roz​pusz​czo​ne) • 1 szklan​ka bia​łe​go wina • 1/2 szklan​ki ob​ra​nych i po​sie​ka​nych sza​lo​tek

Sposób przyrządzania Choć po​da​nie ryby w ca​ło​ści, ze skó​rą, gło​wą i tak da​lej może wy​da​wać się sprzecz​‐ ne ze zdro​wym roz​sąd​kiem, to jed​nak skó​ra za​po​bie​ga wnik​nię​ciu soli w mię​so ryby, a łu​ski uła​twia​ją ścią​gnię​cie skó​ry ra​zem ze sło​ną sko​rup​ką. A gło​wa i ogon… po pro​stu wy​glą​da​ją eks​tra. Je​śli ryba jest oskro​ba​na, trud​no – sko​rup​ka z soli zej​‐ dzie naj​pierw, a skó​rę trze​ba bę​dzie zdjąć osob​no. 1. Jed​nak pod żad​nym po​zo​rem NIE pró​buj ro​bić sol​nej sko​rup​ki na ob​ra​nej ze skó​ry ry​bie. Prze​pro​wa​dzi​‐ łam ten eks​pe​ry​ment – da​nie prze​sta​je być ja​dal​ne. 2. Osusz rybę. Je​śli masz ocho​tę, mo​żesz wsu​nąć w prze​cię​tą rybę kil​ka pla​ster​ków cy​try​ny, ga​łąz​kę lub dwie ko​per​ku albo też inne świe​że zio​ła, ta​kie jak pie​trusz​ka, roz​ma​ryn czy szał​wia. Ja nie do​kła​dam ni​‐ cze​go, bo wolę nie​zmą​co​ny smak ryby. 3. W du​żej mi​sce wy​mie​szaj trze​pacz​ką sól, ubi​te biał​ka jaj i oko​ło 1/3 szklan​ki wody. To wszyst​ko po​win​no przy​po​mi​nać w kon​sy​sten​cji gru​by mo​kry pia​sek, z któ​re​go naj​le​piej bu​du​je się zam​ki. Je​śli chcesz, mo​‐ żesz do​dać tro​chę wię​cej wody, ale nie prze​sadź, żeby nie roz​pu​ścić soli. 4. Wy​łóż bla​chę do pie​cze​nia sol​ną masą, tak aby zmie​ści​ły się na niej ryby bez głów i ogo​nów. Ugnieć ją, war​stwa po​win​na mieć gru​bość oko​ło 5 mm. 5. Ułóż ryby na po​sła​niu z soli. 6. Pod​czas ukła​da​nia ryb uwa​żaj, żeby sól nie do​sta​ła się do ich środ​ka. Przy​kryj ryby po​zo​sta​łą masą sol​ną. Otul ryby po​rząd​nie z wierz​chu i do​oko​ła sol​ną koł​der​ką o gru​bo​ści oko​ło 5 mi​li​me​trów. Nie przy​kry​waj głów i ogo​nów, żeby go​ście wie​dzie​li, jaką po​tra​wę im ser​wu​jesz. 7. Wsuń bla​chę do roz​grza​ne​go do 200°C pie​kar​ni​ka. Czas pie​cze​nia bę​dzie za​leż​ny od wiel​ko​ści ryb. Je​śli nie po​sia​dasz wro​dzo​ne​go pi​fo​me​tre (we fran​cu​skim slan​gu to wy​czu​cie ku​li​nar​ne), naj​le​piej we​tknąć w rybę ter​mo​metr, tam, gdzie jest ona naj​grub​sza (ale nie na​le​ży go wkła​dać w prze​cię​ty otwór). Rybę moż​na uznać za upie​czo​ną, kie​dy ter​mo​metr wska​zu​je po​mię​dzy 60 a 70°C. Na ogół zaj​mu​je to 30–40 mi​‐ nut. 8. Gdy ryba się pie​cze, przy​go​tuj beur​re blanc. Beur​re blanc to wspa​nia​ły wy​na​la​zek, pro​sty ma​śla​ny sos, któ​ry do​sko​na​le uzu​peł​nia da​nia ryb​ne. Moż​na go do​pra​wić star​tą skór​ką cy​try​no​wą, so​kiem z cy​try​ny, ka​pa​ra​‐ mi lub ko​per​kiem. Moż​na go też zo​sta​wić w spo​ko​ju (moja ulu​bio​na wer​sja). 9. Do śred​niej wiel​ko​ści ron​dla wlej wino i do​daj po​kro​jo​ną sza​lot​kę. Go​tuj aż do od​pa​ro​wa​nia więk​szo​ści pły​nu, pod ko​niec mie​sza​jąc, żeby na dnie zo​sta​ła tyl​ko skur​czo​na sza​lot​ka i coś w ro​dza​ju gę​stej po​le​wy. 10.Zdej​mij ron​del z ku​chen​ki i za​cznij do​da​wać mięk​kie ma​sło po ma​łym ka​wa​łecz​ku, cały czas mie​sza​jąc, żeby ma​sło się nie roz​to​pi​ło, tyl​ko po​łą​czy​ło z resz​tą. Kon​ty​nu​uj, aż do​dasz całe ma​sło. Je​śli w pew​nym

mo​men​cie prze​sta​nie się ła​two łą​czyć z resz​tą, po​staw gar​nek na chwil​kę na ma​leń​kim ogniu, a po​tem dzia​łaj da​lej, nie pod​grze​wa​jąc. Nie po​zwól ma​słu się roz​pu​ścić. 11. Do​daj pieprz i sól do sma​ku. 12.Mo​żesz za​bar​wić sos, ale to kwe​stia gu​stu. 13. Kie​dy na​dej​dzie czas ser​wo​wa​nia, pro​po​nu​ję pod​grzać so​sjer​kę po​przez za​nu​rze​nie jej na kil​ka mi​nut w go​rą​cej wo​dzie. 14.Kie​dy ryba bę​dzie go​to​wa, sol​na sko​rup​ka gdzie​nie​gdzie się za​ru​mie​ni. Przy​nieś rybę na bla​sze do sto​łu, gdzie bę​dzie po​dzi​wia​na, a sko​rup​kę mo​żesz po​ła​mać na oczach go​ści – wzo​rem ame​ry​kań​skie​go mi​strza kuch​ni Ma​rio Ba​ta​lie​go. Ryba może cze​kać na​wet dzie​sięć mi​nut, za​nim ją wy​do​sta​niesz. Wy​obraź so​bie ro​sną​ce na​pię​cie! Skrusz sko​rup​kę, kil​ku​krot​nie stu​ka​jąc w nią łyż​ką. Po​tem ją od​chyl. Je​śli skó​ra nie scho​dzi wraz z nią, zdej​mij ją za po​mo​cą dwóch ły​żek (uży​cie wi​del​ca gro​zi pęk​nię​ciem skó​ry). Tą samą łyż​ką od​dziel fi​le​ty od krę​go​słu​pów, ostroż​nie, żeby ości nie od​cze​pi​ły się od krę​go​słu​pa. Po​łóż fi​le​ty na ta​ler​zach – zwróć uwa​gę, żeby nie zo​sta​wić na nich gru​dek soli. 15. Po​lej fi​le​ty pysz​nym beur​re blanc. 16.Po​da​waj z go​to​wa​ny​mi na pa​rze ziem​nia​ka​mi albo ma​ka​ro​nem i czymś zie​lo​nym, na przy​kład fa​sol​ką szpa​ra​go​wą.

Ka​te​dra No​tre Dame o zmierz​chu

Potage de poulet Rosół z kury De​cy​zja zo​sta​ła pod​ję​ta, klam​ka za​pa​dła. Za​krę​ci​ło jej się w gło​wie jak czło​wie​ko​wi na skra​ju prze​pa​ści, któ​ry spoj​rzy w dół. Wsta​ła i włą​czy​ła grza​nie pod zupą. Za​go​tu​je ją po​now​nie, może to do​brze jej zro​bi. Czu​ła roz​pacz​li​wą po​trze​bę spo​ży​cia cze​goś płyn​ne​go, gę​ste​go, cie​płe​go i sło​ne​go jak płyn owo​dnio​wy, za​nim po​zwo​li na​ro​dzić się po​trze​bie dzia​ła​nia. Jej pod​świa​do​mość naj​wy​raź​niej już wcze​śniej wie​dzia​ła, że po​win​na przy​rzą​dzić ro​‐ sół dla przy​szłej, ze​mdlo​nej świa​do​mo​ści. Śmie​ję się w głos, czy​ta​jąc ten frag​ment Ukry​tych w Pa​ry​żu. Nie​zbyt ape​tycz​ny… Ale jak

wszy​scy do​brze wie​dzą, ro​sół z kury to o wie​le wię​cej niż po​tra​wa. To naj​praw​dziw​sze le​kar​stwo na prze​róż​ne do​le​gli​wo​ści. Ra​zem z czer​wo​nym wi​nem, rzecz ja​sna. Składniki na 6–8 porcji • 1 ku​rzy kor​pus lub nie​du​ży kur​czak w ca​ło​ści • 8 szkla​nek wody lub wię​cej – do wy​peł​nie​nia garn​ka • 4 ło​dy​gi se​le​ra na​cio​we​go • 4 duże mar​chew​ki, ob​ra​ne • 4 małe rze​py, ob​ra​ne (naj​le​piej, żeby były to wio​sen​ne rze​py, bo sta​re mogą być gorz​kie) • 1 śred​nia ce​bu​la • 4 małe ziem​nia​ki, ob​ra​ne • 1 dro​bio​wa kost​ka ro​so​ło​wa (do​da​je zu​pie wy​ra​zu) • pieprz i sól do sma​ku • 1/2 ły​żecz​ki su​szo​ne​go ty​mian​ku • 1 mały li​stek lau​ro​wy

Opcjo​nal​nie: kie​dy zupa jest już go​to​wa, moż​na do​dać 1/2 szklan​ki drob​ne​go ma​‐ ka​ro​nu, by po​go​to​wał się kil​ka mi​nut. Mogą to być nit​ki, li​ter​ki, gwiazd​ki itp. Do tej zupy ide​al​nie pa​su​ją też kul​ki macy. Zrób je we​dług prze​pi​su na opa​ko​wa​niu i wrzu​caj po​ma​łu do go​tu​ją​ce​go się na ma​łym ogniu ro​so​łu, po​tem go​tuj pod przy​‐ kry​ciem do​dat​ko​we 20 mi​nut.

Po​ta​ge de po​ulet, ro​sół z kury

Sposób przyrządzania 1. Po​krój ob​ra​ne mar​chew​ki i se​le​ry w bar​dzo cien​kie pla​ster​ki. Po​krój ob​ra​ną rze​pę i ziem​nia​ki w duże ka​‐ wał​ki. Mo​żesz też w ogó​le nie kro​ić wa​rzyw, tyl​ko obrać i go​to​wać w ca​ło​ści, co uczy​ni zupę cie​kaw​szą (zob. zdję​cie). 2. Na​lej wody do du​że​go garn​ka, zo​sta​wia​jąc oko​ło 8 cm prze​strze​ni od gór​ne​go brze​gu. 3. Ra​do​śnie wrzuć kor​pus i WSZYST​KIE po​zo​sta​łe skład​ni​ki (z wy​jąt​kiem soli, pie​przu i ma​ka​ro​nu/ku​lek macy) do garn​ka. 4. Kie​dy woda za​wrze, zmniejsz grza​nie, przy​kryj gar​nek i go​tuj na ma​łym ogniu przez 1–2 go​dzi​ny.

5. Wyj​mij kor​pus. Ostroż​nie, bo bę​dzie się roz​pa​dał, a w garn​ku nie mogą zo​stać żad​ne ko​ści. Gość ze zła​‐ ma​nym zę​bem to gość nie​za​do​wo​lo​ny. Kie​dy kor​pus osty​gnie, obierz go sta​ran​nie z mię​sa, któ​re na​stęp​‐ nie wrzuć z po​wro​tem do garn​ka. Ko​ści wy​rzuć. 6. Do​pro​wadź zupę z po​wro​tem nie​mal do wrze​nia. Skosz​tuj. (Uwa​żaj, żeby się nie po​pa​rzyć, naj​pierw po​‐ dmu​chaj! Ła​two się mówi! – ja od dwu​dzie​stu lat pa​rzę so​bie usta ro​so​łem). Te​raz zde​cy​duj, czy do​so​lić zupę. Ja na ogół, aby wzbo​ga​cić smak, wrzu​cam kost​kę ro​so​ło​wą, któ​ra jed​no​cze​śnie za​stę​pu​je sól. Je​śli też wrzu​cisz kost​kę, upew​nij się, że cał​kiem się roz​pu​ści​ła, za​nim po​now​nie do​ko​nasz de​gu​sta​cji. Do​daj pieprz i sól, je​śli jed​nak uznasz za ko​niecz​ne. 7. Je​śli masz ocho​tę, do​daj ma​ka​ron i go​tuj jesz​cze przez 5 mi​nut (albo naj​pierw wrzuć kul​ki macy, go​tuj pod przy​kry​ciem przez 20 mi​nut i do​pie​ro na ostat​nie 5 mi​nut wrzuć ma​ka​ron). 8. Ro​sół po​da​waj go​rą​cy w wa​zie lub od razu w głę​bo​kich ta​ler​zach. Moż​na też po​da​wać z grzan​ka​mi. Wy​‐ rzuć za okno ta​blet​ki na prze​zię​bie​nie – nie będą ci już po​trzeb​ne!

Bu​dy​nek z epo​ki Haus​sman​na w szes​na​stej dziel​ni​cy Pa​ry​ża

Poulet à l’estragon Kurczak w estragonie

[Ja​red] mruk​nął coś na po​wi​ta​nie i za​czął się krzą​tać, zbie​ra​jąc ta​le​rze, sztuć​ce, pie​czy​wo, owo​ce. An​nie wy​mie​ni​ła zna​czą​ce spoj​rze​nie z Lolą, stłu​mi​ła w za​rod​ku chi​chot Pau​la za po​mo​cą mor​der​cze​go spoj​rze​nia i wsta​ła. Nie zwle​ka​ła ani chwi​li. Się​gnę​ła po cho​chlę i śred​niej wiel​ko​ści mi​skę, na​ło​ży​ła spo​rą por​cję kur​cza​ka w es​tra​go​nie i po​da​ła ją Ja​re​do​wi w naj​bar​dziej na​tu​ral​ny spo​sób. Może i umie​ra​ła z cie​ka​wo​ści, ale niech ją li​cho, je​śli co​kol​wiek da po so​bie po​znać. Es​tra​gon jest zio​łem do​mi​nu​ją​cym w kuch​ni pro​wan​sal​skiej. Cza​sem trud​no do​stać świe​ży es​tra​gon, ale nie ma sen​su za​bie​rać się za ten prze​pis, je​śli dys​po​nu​je​cie wy​łącz​nie su​szo​nym. Po wy​schnię​ciu zio​ło pach​nie i sma​ku​je zu​peł​nie ina​czej i moim skrom​nym zda​niem do ni​cze​go się nie na​da​je. Te​raz, kie​dy miesz​kam w Sta​nach, przy​zwy​cza​iłam się do uży​wa​nia gę​stej tłu​stej śmie​ta​ny (po​nad 36% za​war​to​ści tłusz​czu) za​miast fran​cu​skiej crème fra​îche (oko​ło 35%), bo tę dru​gą trud​niej jest do​stać.

Po​ulet à l’es​tra​gon, kur​czak w es​tra​go​nie

Składniki na 6 porcji • 8 ka​wał​ków kur​cza​ka (peł​ne albo po​zba​wio​ne ko​ści i skó​ry – w tej wer​sji jest mniej ka​lo​rii, ale i mniej sma​ku) • 1 łyż​ka sto​ło​wa ole​ju rze​pa​ko​we​go • 1 ły​żecz​ka nie​so​lo​ne​go ma​sła • 2 śred​nie sza​lot​ki, drob​no po​kro​jo​ne • 2 szklan​ki bu​lio​nu z kury • 3 łyż​ki sto​ło​we octu win​ne​go z bia​łe​go wina lub octu ry​żo​we​go • 1 łyż​ka sto​ło​wa ostrej fran​cu​skiej musz​tar​dy Di​jon

• 2 szklan​ki bia​łe​go wina • 1 ły​żecz​ka czer​wo​nej pa​pry​ki w płat​kach • 2 łyż​ki świe​że​go es​tra​go​nu, po​sie​ka​ne​go bądź nie; od​dziel ogon​ki, ale ich nie wy​rzu​caj • 1/2 szklan​ki gę​stej tłu​stej śmie​ta​ny albo crème fra​îche • świe​ży es​tra​gon do przy​bra​nia • pieprz i sól do sma​ku

Sposób przyrządzania 1. Do du​że​go garn​ka wlej olej, do​daj ma​sło i pod​grze​waj, aż ma​sło za​cznie skwier​czeć, po czym do​daj ka​‐ wał​ki kur​cza​ka i ob​sma​żaj ze wszyst​kich stron, aby na​bra​ły zło​ci​stej bar​wy (moż​li​we, że bę​dzie trze​ba to zro​bić na raty). 2. Kie​dy kur​czak jest już zło​ci​sty, wyj​mij z garn​ka i odłóż. 3. Zmniejsz grza​nie. Do​daj drob​no po​kro​jo​ną sza​lot​kę i mie​szaj przez mi​nu​tę. Nie po​zwól sza​lot​ce się przy​‐ pa​lić. 4. Trzy​ma​jąc gar​nek na​dal na ma​łym grza​niu, oczyść go, do​da​jąc naj​pierw ocet i mie​sza​jąc, a po​tem wle​wa​‐ jąc wino i na​dal mie​sza​jąc. Kie​dy od ścia​nek od​kle​ją się wszyst​kie przy​war​te ka​wa​łecz​ki po​zo​sta​łe ze sma​że​nia i po​łą​czą się z pły​nem, do​daj musz​tar​dę Di​jon i mie​szaj, po czym wlej bu​lion z kury i włóż ka​‐ wał​ki kur​cza​ka z po​wro​tem do garn​ka. 5. Do​daj czar​ny pieprz, czer​wo​ną pa​pry​kę w płat​kach, ogon​ki z li​ści es​tra​go​nu i po​ło​wę li​ści es​tra​go​nu. 6. Go​tuj pod przy​kry​ciem na śred​nim grza​niu przez 20 mi​nut. Po​tem zdej​mij po​kryw​kę, za​mie​szaj i go​tuj jesz​cze przez 10 mi​nut lub wię​cej, aż li​ście zmniej​szą ob​ję​tość o po​ło​wę (je​śli kur​czak po​go​tu​je się tro​chę za dłu​go, nic się nie sta​nie). Skosz​tuj i do​praw solą i pie​przem do sma​ku. Nie​któ​re bu​lio​ny są bar​dziej sło​ne, inne mniej – spró​buj, za​nim do​so​lisz. Go​tuj pod przy​kry​ciem na ma​łym grza​niu. Spraw​dzaj, czy sos nie robi się zbyt gę​sty. Je​śli od​pa​ru​je zbyt dużo wody, do​lej szklan​kę wody lub ro​so​łu. 7. Na kil​ka mi​nut przed po​da​niem wy​łów i wy​rzuć ogon​ki z li​ści es​tra​go​nu. Po​rząd​nie pod​grzej po​tra​wę. Kie​dy bę​dzie go​rą​ca, do​daj śmie​ta​nę i zgaś grza​nie pod garn​kiem, żeby śmie​ta​na się nie zwa​rzy​ła. Dwie łyż​ki sto​ło​we śmie​ta​ny wy​star​czą, żeby uzy​skać przy​jem​nie kre​mo​wą kon​sy​sten​cję sosu. Sama lu​bię du​‐ uużo śmie​ta​ny. 8. Prze​łóż swo​je​go kur​cza​ka w es​tra​go​nie do ład​ne​go na​czy​nia, po​lej so​sem i po​syp odro​bi​ną po​sie​ka​ne​go świe​że​go es​tra​go​nu. 9. Po​da​waj z ry​żem ba​sma​ti lub ma​ka​ro​nem, czer​wo​nym lub bia​łym wi​nem i fa​sol​ką szpa​ra​go​wą, świe​żym grosz​kiem, a w se​zo​nie – z sa​ła​tą.

Ulicz​ka w pią​tej dziel​ni​cy

Poulet Provençal Kurczak po prowansalsku

Miej​sce było prze​cud​ne, gra​ły świersz​cze, pach​nia​ły cy​pry​sy, po​wie​trze orzeź​wia​ła śród​ziem​no​mor​ska bry​za. – Pew​ne star​sze mał​żeń​stwo miesz​ka tam przez cały rok – cią​gnę​ła An​nie. – Dba​ją o po​sia​dłość, a w le​cie go​tu​ją i sprzą​ta​ją dla Lu​ca​sa i jego go​ści. Ma​da​me De​nis i ja od razu przy​pa​dły​śmy so​bie do gu​stu. Na​uczy​ła mnie wszyst​kie​go, co wiem o kuch​ni pro​wan​sal​skiej. – Praw​da była taka, że Ma​da​me De​nis bar​dzo przy​po​mi​na​ła An​nie mamę, i obie za​le​wa​ły się łza​mi, kie​dy przy​szedł czas po​że​gna​nia. Poza bie​ga​niem na wol​no​ści kur​cza​ki naj​bar​dziej lu​bią być przy​rzą​dza​ne po pro​wan​sal​sku. Wiem to z całą pew​no​ścią, bo przez moje ręce prze​szło już wie​le tu​zi​nów kur​cza​ków!

Po​ulet Pro​ve​nçal, kur​czak po pro​wan​sal​sku

Składniki na 6–8 porcji • 800 g kro​jo​nych po​mi​do​rów z pusz​ki albo 4 do​rod​ne, bar​dzo doj​rza​łe po​mi​do​ry po​kro​jo​ne w kost​kę • 10–12 ka​wał​ków kur​cza​ka (wer​sja ze skó​rą i ko​ść​mi ła​god​niej​sza dla port​fe​la i kub​ków sma​ko​wych; wer​‐ sja bez skó​ry i bez ko​ści ła​god​niej​sza dla ta​lii) • 2 duże albo 4 małe czer​wo​ne pa​pry​ki, umy​te, po​zba​wio​ne pe​stek i po​kro​jo​ne w pa​secz​ki • 2 ob​ra​ne i po​kro​jo​ne w cien​kie pla​ster​ki mar​chew​ki • 2 duże ce​bu​le drob​no po​kro​jo​ne • 6 ob​ra​nych i lek​ko zgnie​cio​nych ząb​ków czosn​ku • 1/2 bu​tel​ki ta​nie​go bia​łe​go wina (albo dro​gie​go, je​śli masz na kon​cie mi​lio​ny) • 1/2 szklan​ki po​sie​ka​nej świe​żej na​tki pie​trusz​ki

• 1 li​stek lau​ro​wy • 1/2 ły​żecz​ki su​szo​ne​go ty​mian​ku albo kil​ka ga​łą​zek świe​że​go ty​mian​ku • 1/2 ły​żecz​ki su​szo​ne​go lub świe​że​go roz​ma​ry​nu • 1/4 szklan​ki ole​ju rze​pa​ko​we​go • 1 łyż​ka sto​ło​wa mąki (do za​gęsz​cze​nia sosu) • 1/4 ły​żecz​ki czer​wo​nej pa​pry​ki w płat​kach, je​śli lu​bisz ostrzej​szy smak

Sposób przyrządzania 1. Pod​grzej po​ło​wę ole​ju w du​żym garn​ku. Do​daj ce​bu​lę i czo​snek i mie​szaj do ze​szkle​nia. Uwa​żaj, by nie przy​pa​lić. 2. Wyj​mij ce​bu​lę z garn​ka, odłóż na bok. Wlej do garn​ka resz​tę ole​ju. Ob​smaż kur​cza​ka ze wszyst​kich stron, aż bę​dzie zło​ta​wy. 3. Po​syp kur​cza​ka mąką, za​mie​szaj. 4. Do​daj bia​łe wino, po​mi​do​ry, czer​wo​ną pa​pry​kę w płat​kach, pie​trusz​kę, ty​mia​nek, roz​ma​ryn i liść lau​ro​wy. Wrzuć ze​szklo​ną ce​bu​lę z po​wro​tem do garn​ka. Je​śli trze​ba, do​daj tro​chę wody, by kur​czak był cały przy​‐ kry​ty. Do​pro​wadź do wrze​nia. 5. W tym cza​sie ugo​tuj na pa​rze (lub w mi​kro​fa​lów​ce) pa​secz​ki czer​wo​nej pa​pry​ki i mar​chew​kę. 6. Kie​dy płyn w garn​ku z kur​cza​kiem za​wrze, zmniejsz grza​nie, do​daj pod​go​to​wa​ne wa​rzy​wa i duś ca​łość co naj​mniej przez 1 go​dzi​nę. 7. Skosz​tuj i w ra​zie po​trze​by do​sól. Po​da​waj na bia​łym ryżu. Targ pod go​łym nie​bem w Tro​uvil​le

Ragoût de la mer Gulasz rybny – No pro​szę, a kogo my tu mamy?! – wy​krzyk​nę​ła An​nie. – Dar bo​ski dla ludz​ko​ści. Gdzieś ty się po​dzie​wał? Ja​red zro​bił w od​po​wie​dzi nie​okre​ślo​ny ruch ręką. – Nie bę​dzie ci prze​szka​dza​ło, je​śli zjem u sie​bie? An​nie rzu​ci​ła mu groź​ne spoj​rze​nie, wzru​szy​ła ra​mio​na​mi i wy​ję​ła z szaf​ki duży ta​lerz. Lu​cas pa​trzył, jak na​kła​da ma​ka​ron i gu​lasz ryb​ny, ob​fi​cie po​le​wa wszyst​ko czer​wo​nym so​sem, gę​stym od mał​ży i kre​we​tek, po czym de​ko​ru​je ca​łość list​kiem pie​trusz​ki. Wrę​czy​ła da​nie Ja​re​do​wi. – Dać ci coś jesz​cze? De​ser? Pie​czy​wo? – Non, c’est par​fa​it, jest ide​al​nie – po​chwa​lił. Po​dzię​ko​wał i wy​szedł z kuch​ni jak zło​dziej wy​no​szą​cy łup, a aro​mat owo​ców mo​rza, bia​łe​go wina i po​mi​do​rów uno​sił się za nim po ciem​nych scho​dach. – Do dia​bła z tą zgra​ją – rzu​ci​ła An​nie.

Do tej po​tra​wy mo​żesz do​rzu​cić kra​ba – za​chwy​ty go​ści gwa​ran​to​wa​ne. Mo​żesz ku​pić mię​so kra​ba i pod​grzać je, kła​dąc na go​tu​ją​cych się omuł​kach i mał​żach. Za​wsze pro​szę na sto​isku z owo​ca​mi mo​rza (przez co dziw​nie się na mnie pa​trzą w hi​per​mar​ke​cie) o moż​li​wość po​wą​cha​nia pro​duk​tów. Po​win​ny pach​nieć oce​anem i ni​czym wię​cej. Może za​słu​gu​ję na mia​no dzi​wo​lą​ga, ale wolę nie przy​no​sić do domu śmier​dzą​cych sko​ru​pia​ków.

Ra​go​ût de la mer, gu​lasz ryb​ny

Składniki na 4–6 porcji • 4 fi​le​ty wy​bra​nych przez cie​bie ryb: rasz​pli, soli, ti​la​pii, in​nej ryby mor​skiej o bia​łym mię​sie i/lub ło​so​sia • 250 g szczel​nie za​mknię​tych omuł​ków • 250 g szczel​nie za​mknię​tych mał​ży • 250 g ob​ra​nych świe​żych kre​we​tek • 2 łyż​ki sto​ło​we ma​sła • 3 ob​ra​ne, po​sie​ka​ne sza​lot​ki • 1/4 bu​tel​ki ta​nie​go bia​łe​go wina • 1 mały kie​li​szek ko​nia​ku (nie​obo​wiąz​ko​wo) • 800 g kro​jo​nych po​mi​do​rów z pusz​ki lub 6 świe​żych doj​rza​łych po​mi​do​rów po​kro​jo​nych w kost​kę • 1 ob​ra​ny zą​bek czosn​ku, zgnie​cio​ny lub po​sie​ka​ny • 2 łyż​ki sto​ło​we mąki

• 250 ml gę​stej śmie​ta​ny lub 3 łyż​ki sto​ło​we crème fra​îche • pieprz i sól • 1/4 ły​żecz​ki świe​że​go lub su​szo​ne​go roz​ma​ry​nu • 1/2 ły​żecz​ki świe​że​go lub su​szo​ne​go ty​mian​ku • czer​wo​na pa​pry​ka w płat​kach (dla do​da​nia ostro​ści)

Sposób przyrządzania 1. Roz​top ma​sło na du​żej pa​tel​ni (z po​kryw​ką). Za​nim zbyt​nio się roz​grze​je, wrzuć sza​lot​kę. Mie​szaj, go​tu​‐ jąc na bar​dzo ma​łym ogniu – nie chce​my przy​pa​lić sza​lot​ki, bo zro​bi się gorz​ka. Kie​dy sza​lot​ka się ze​‐ szkli, do​daj mąkę i mie​szaj. Za​nim mąka zdą​ży zmie​nić ko​lor, do​daj ko​niak i/lub wino. Do​pro​wadź do ła​‐ god​ne​go wrze​nia, cią​gle mie​sza​jąc. Wlej pół​to​rej szklan​ki wody. 2. Włóż do garn​ka ob​ra​ne kre​wet​ki i szczel​nie za​mknię​te omuł​ki oraz mał​że i przy​kryj. Go​tuj przez 7 mi​‐ nut. Omuł​ki i mał​że pusz​czą sok do sosu i zbu​du​ją jego smak – to dla​te​go go​tu​je​my je pod przy​kry​ciem. Wyj​mij kre​wet​ki, omuł​ki i mał​że z garn​ka. Je​śli któ​reś się nie otwo​rzy​ły, trze​ba je wy​rzu​cić. Żeby owo​ce mo​rza nie wy​sty​gły, prze​łóż je do na​czy​nia, któ​re przy​kry​jesz fo​lią alu​mi​nio​wą. 3. Do​daj po​mi​do​ry, płat​ki pa​pry​ki i roz​drob​nio​ne ząb​ki czosn​ku do sosu w garn​ku. Go​tuj sos na ma​łym ogniu przez 10 mi​nut. Do​rzuć roz​ma​ryn i ty​mia​nek. 4. Ostroż​nie włóż ka​wał​ki ryby do sosu i duś pod przy​kry​ciem, aż ryba bę​dzie ugo​to​wa​na (spraw​dzaj, wsu​‐ wa​jąc ostrze noża – wnę​trze ryby nie po​win​no się roz​pa​dać ani być przej​rzy​ste). 5. Ostroż​nie wyj​mij rybę i po​łóż ją na wierz​chu omuł​ków i kre​we​tek. Po​cze​kaj kil​ka mi​nut, nie po​zwa​la​jąc jed​nak, by pro​duk​ty wy​sty​gły. 6. Do​daj gę​stą śmie​ta​nę do sosu. Do​praw solą i pie​przem do sma​ku. Mie​szaj przez 2 mi​nu​ty, by nie​co od​pa​‐ ro​wał. 7. Wlej sos do sze​ro​kie​go na​czy​nia o ni​skich ścian​kach. Ułóż rybę na so​sie, wo​kół niej po​łóż kre​wet​ki, omuł​‐ ki i mał​że. Do​daj go​to​wa​ne mię​so kra​ba lub nogi z kra​ba na wierzch, je​śli masz ocho​tę. 8. Po​da​waj bar​dzo go​rą​ce z go​to​wa​ny​mi na pa​rze, ob​ra​ny​mi ziem​nia​ka​mi, ma​ka​ro​nem lub ry​żem.

Do​nicz​ko​wy ogród w pa​ry​skiej ulicz​ce

Salade Niçoise Sałatka nicejska [An​nie] była dum​na ze swo​ich zdol​no​ści or​ga​ni​za​cyj​nych. Już po​przed​nie​go dnia przy​rzą​dzi​ła da​nie i umy​ła wa​rzy​wa do sa​łat​ki, a te​raz tyl​ko pod​grza​ła jed​no i wy​‐

mie​sza​ła dru​gie z do​mo​wym so​sem wi​ne​gret i vo​ilá – po​si​łek go​to​wy, w tro​chę wię​cej niż pół go​dzi​ny od przy​jaz​du z lot​ni​ska. Sa​la​de ni​ço​ise to po fran​cu​sku sy​no​nim sło​wa „lato”. Nad​zwy​czaj po​pu​lar​na oczy​wi​ście w Ni​cei, Can​nes i in​nych nad​mor​skich miej​sco​wo​ściach. Wy​mie​szaj sa​łat​kę z so​sem wi​ne​gret i po​daj w okrą​głych fran​cu​skich buł​kach jako ka​nap​kę (cia​bat​ta też się nada). Pa​ła​szuj na pla​ży w stro​ju to​pless i w słom​ko​wym ka​pe​lu​szu.

Sa​la​de Ni​ço​ise, sa​łat​ka ni​cej​ska

Składniki 4–6 porcji Sa​łat​ka: • 1 duża głów​ka sa​ła​ty rzym​skiej lub ma​śla​nej • 4 śred​nie ziem​nia​ki • 2 duże lub 4 nie​wiel​kie doj​rza​łe po​mi​do​ry • 4 jaj​ka • 250 g zie​lo​nej fa​sol​ki szpa​ra​go​wej • 1 zie​lo​ny ogó​rek (trze​ba usu​nąć pest​ki) • 1 słod​ka czer​wo​na pa​pry​ka • 170 g tuń​czy​ka z pusz​ki (musi być z pusz​ki albo nie bę​dzie ni​cej​sko; nie ma zna​cze​nia, czy pły​wa w so​sie wła​snym, czy w ole​ju) • 10 ma​łych czar​nych oli​wek, wy​dry​lo​wa​nych • 1 pusz​ka fi​le​tów z sar​de​li

Sos wi​ne​gret: • 1/2 szklan​ki ole​ju sa​łat​ko​we​go (rze​pa​ko​we​go, z kro​ko​sza, ale ra​czej nie się​gaj po oli​wę z oli​wek, chy​ba że o wy​jąt​ko​wo ła​god​nym sma​ku) • 3 łyż​ki sto​ło​we octu win​ne​go z czer​wo​ne​go wina • 1 łyż​ka sto​ło​wa moc​nej fran​cu​skiej musz​tar​dy sto​ło​wej • pieprz, sól

Sposób przyrządzania 1. Włóż jaj​ka do garn​ka z zim​ną wodą, po​win​ny być cał​kiem za​nu​rzo​ne. Po​wo​li do​pro​wadź wodę do wrze​‐ nia. Go​tuj we wrząt​ku przez 7 mi​nut. Po​zwól jaj​kom osty​gnąć przez kil​ka mi​nut. Obierz ze sko​ru​pek pod bie​żą​cą wodą. Po​krój ugo​to​wa​ne na twar​do jaja na po​łów​ki lub ćwiart​ki. 2. To samo zrób z ziem​nia​ka​mi, tyl​ko tym ra​zem po​sól wodę. Go​tuj ziem​nia​ki w oso​lo​nej wo​dzie przez oko​‐ ło 20 mi​nut albo aż uda ci się dość ła​two na​kłuć je no​żem. Je​śli je roz​go​tu​jesz, ziem​nia​ki mogą się roz​‐ paść. Zdej​mij skór​kę pod bie​żą​cą wodą po ugo​to​wa​niu lub obierz przed go​to​wa​niem. Po​krój na ka​wał​ki wiel​ko​ści ćwiart​ki jaj​ka. 3. Oczyść fa​sol​kę, po​krój na ka​wał​ki o dłu​go​ści oko​ło 3 cen​ty​me​trów i go​tuj na pa​rze, aż bę​dzie mięk​ka (5 mi​nut). Im kró​cej fa​sol​ka bę​dzie go​to​wa​na, tym jędr​niej​sza, bar​dziej zie​lo​na i ład​niej​sza po​zo​sta​nie (nie chce​my zwiot​cza​łych fa​so​lek w na​szej sa​łat​ce!). Oczy​wi​ście nie może też być su​ro​wa. 4. Po​krój po​mi​do​ry w ćwiart​ki. 5. Wyj​mij gniaz​da z pa​pry​ki i oczyść ją z pe​stek. Po​krój na cien​kie pa​ski o sze​ro​ko​ści oko​ło 5 mi​li​me​trów. 6. Tuń​czy​ka, oliw​ki i sar​de​le od​sącz i odłóż na bok. 7. Obierz i po​krój ogór​ka w pla​ster​ki o gru​bo​ści 1 cen​ty​me​tra lub na ka​wał​ki. 8. Umieść całe li​ście sa​ła​ty w płyt​kim na​czy​niu. Na nich ład​nie ułóż po​zo​sta​łe skład​ni​ki. 9. Tuż przed po​da​niem skrop ca​łość so​sem wi​ne​gret. Wy​mie​szaj przy sto​le na oczach go​ści.

Je​zio​ro w La​sku Bu​loń​skim

Soufflé au fromage Suflet serowy

Na​gle Lola ener​gicz​nie pod​nio​sła gło​wę. – Nie wyj​dzie mi to! Par​me​zan się skoń​czył. – Mu​sisz go czymś za​stą​pić – po​ra​dzi​ła An​nie. – Za​stą​pić? Czym? – Spró​buj ce​men​tu. Je​śli su​flet ci wy​ro​śnie, bę​dzie​my mieć bar​dzo prak​tycz​‐ ny scho​dek. Na​gle w kuch​ni za​pa​no​wa​ło mil​cze​nie. – No co? Co zno​wu po​wie​dzia​łam nie tak? – od​wró​ci​ła się i zo​ba​czy​ła, że do środ​ka wszedł Ja​red. Su​fle​ty mogą się bar​dzo róż​nić w za​leż​no​ści od wy​stro​ju kuch​ni, wy​so​ko​ści nad po​zio​mem mo​rza, two​jej wła​snej oso​bo​wo​ści, na​stro​ju w da​nej chwi​li… Je​śli po raz pierw​szy w ży​ciu przy​rzą​dzasz su​flet, su​ge​ro​wa​ła​bym, żeby wy​ko​nać go naj​pierw dla wła​snej nie​wdzięcz​nej fa​mi​lii, a do​pie​ro po osią​gnię​ciu mi​strzo​stwa w tej sztu​ce spró​bo​wać zro​bić wra​że​nie na ele​ganc​kich go​ściach. Nie​wie​le jest ku​li​nar​nych wpa​dek mo​gą​cych się rów​nać z su​fle​tem, któ​ry nie wy​rósł. Pod​sta​wo​wa za​sa​da brzmi: su​flet nie cze​ka na go​ści – to go​ście cze​ka​ją na su​flet.

So​uf​flé au fro​ma​ge, su​flet se​ro​wy

Składniki na 4 małe suflety albo 1 duży • 3 jaj​ka o tem​pe​ra​tu​rze po​ko​jo​wej • 1 szklan​ka (lub 75 g) tar​te​go sera szwaj​car​skie​go gruy​ère • 2 łyż​ki sto​ło​we nie​so​lo​ne​go ma​sła • 1 łyż​ka sto​ło​wa mąki

• 1 szklan​ka tłu​ste​go mle​ka • pieprz, sól i ewen​tu​al​nie szczyp​ta mie​lo​nej gał​ki musz​ka​to​ło​wej

Sposób przyrządzania 1. W śred​nim ron​dlu pod​grzej po​wo​li ma​sło. Kie​dy się roz​pu​ści, do​daj mąkę i mie​szaj ener​gicz​nie, żeby masa się spie​ni​ła, ale nie zdą​ży​ła zbrą​zo​wieć. Zdej​mij gar​nek z ku​chen​ki i do​lej całe mle​ko. Wy​mie​szaj i po​staw z po​wro​tem na ku​chen​ce. Do​daj odro​bin​kę soli (za​raz bę​dziesz do​da​wać ser) i pie​przu, a na​wet szczyp​tę mie​lo​nej gał​ki musz​ka​to​ło​wej i mie​szaj de​li​kat​nie, aż masa za​cznie kle​ić się do łyż​ki.

Gra​tu​la​cje! Spod two​jej ręki wy​szedł wła​śnie sos be​sza​me​lo​wy, czy​li baza dla wie​lu „kre​mo​wych so​sów” we fran​cu​skiej kuch​ni. Za​uważ: nie było śmie​ta​ny! Be​sza​mel jest w za​sa​dzie ni​sko​ka​lo​rycz​ny. Cho​ciaż kie​dy do​da​my ser i jaj​ka… 2. Roz​grzej pie​kar​nik do 180°C. Ni​niej​szy prze​pis jest od​po​wied​ni dla jed​nej zwy​kłej li​tro​wej for​my na su​flet lub na​czy​nia ża​ro​od​por​ne​go pod wa​run​kiem, że jest głę​bo​kie i okrą​głe (jako że naj​wy​raź​niej ist​nie​je pra​‐ wo, któ​re sta​no​wi, że kwa​dra​to​we su​fle​ty są w złym gu​ście i prze​czą pra​wom fi​zy​ki). Gdy fan​ta​zja po​nie​‐ sie, to mogą to być 4 (oczy​wi​ście okrą​głe!) ko​kil​ki. 3. Od​dziel biał​ka jaj od żół​tek. Do​pil​nuj, żeby ani odro​bi​na żółt​ka nie do​sta​ła się do bia​łek, bo su​flet nie uro​‐ śnie. Za po​mo​cą mik​se​ra elek​trycz​ne​go (lub trze​pacz​ki, ale tyl​ko w przy​pad​ku, gdy je​steś za​wo​do​wym te​‐ ni​si​stą) ubij biał​ka. Do​daj szczyp​tę soli. Ubi​jaj biał​ka da​lej, aż będą na tyle sztyw​ne, że wło​żo​na w śro​dek łyż​ka nie prze​wró​ci się. 4. Sos be​sza​me​lo​wy po​wi​nien być jesz​cze na tyle cie​pły, żeby roz​pu​ścił się w nim ser. Je​śli tak się nie sta​nie, odro​bi​nę pod​grzej gar​nek na ku​chen​ce (1 mi​nu​ta), sta​le mie​sza​jąc. Zdej​mij z ku​chen​ki i do​rzuć 3 żółt​ka (któ​rych do​tąd nie wy​rzu​ci​łeś, bo je​steś mą​dry!). 5. Drew​nia​ną łyż​ką (nie trze​pacz​ką ani wi​del​cem) wmie​szaj pia​nę z bia​łek ostroż​nym, za​gar​nia​ją​cym, okręż​nym ru​chem, tak aby po​zo​sta​ła pu​szy​sta. 6. Wlej masę do po​rząd​nie wy​sma​ro​wa​nej ma​słem for​my. Wstaw cen​tral​nie do pie​kar​ni​ka i piecz przez 20– 30 mi​nut lub do mo​men​tu, gdy su​flet wy​ro​śnie wy​so​ko po​nad brzeg na​czy​nia i na​bie​rze pięk​nej zło​ci​stej bar​wy. Nie spiesz się z wyj​mo​wa​niem go z pie​kar​ni​ka. Le​piej po​trzy​mać tro​chę za dłu​go, niż nie do​piec, bo su​flet na​tych​miast się za​pad​nie. W koń​cu i tak do tego doj​dzie, ale miej​my na​dzie​ję, że do​pie​ro wte​dy, gdy twoi go​ście wbi​ją w nie​go wi​de​lec. 7. Po​da​waj z zie​lo​ną sa​ła​tą i do​mo​wej ro​bo​ty so​sem wi​ne​gret. Nie, na​praw​dę nie trze​ba po​da​wać nic wię​cej. Wiesz, ile ka​lo​rii kry​je się w tym ma​leń​stwie? Nie daj się zwieść lek​kie​mu jak ob​ło​czek wy​glą​do​wi – lek​ko w udach nie bę​dzie!

Ma​lo​wi​dło na su​fi​cie w Luw​rze

Tartelettes aux fruits Tartaletki z owocami

Szli do domu pie​cho​tą. Słu​cha​ła, jak mi​nął im dzień, aż za​trzy​ma​li się przed cu​‐ kier​nią. Tru​ska​wo​we tar​te​let​tes, tar​ta​let​ki, były dia​bel​nie dro​gie, bo se​zon na tru​‐ skaw​ki daw​no mi​nął, ale zgo​dzi​ła się. – Wczo​raj mó​wi​łaś, że to za dużo kasy – za​uwa​żył Ma​xen​ce. – Dziś są tań​sze. – Ta sama cena, patrz. Dwa i pół euro za sztu​kę. An​nie wes​tchnę​ła cięż​ko. – Dla mnie też, pro​szę – po​wie​dzia​ła do bo​ulan​gère, pie​ka​rza. Kru​chość de​li​kat​nej mi​secz​ki, de​ka​den​cja masy, kwa​sko​wy smak owo​ców – nie da się oprzeć kom​bi​na​cji za​war​tej w tym tra​dy​cyj​nym prze​pi​sie. Przy​rzą​dza​nie de​se​ru nie jest trud​ne, ale nie​co cza​so​chłon​ne ze wzglę​du spo​rą licz​bę czyn​no​ści do wy​ko​na​nia oraz ko​niecz​ność wy​stu​dze​nia masy oraz pod​sta​wek, nim złą​czy się je w ca​łość. Owoc two​je​go tru​du bę​dzie sma​ko​wał iden​tycz​nie jak tar​te​let​ki, któ​re znaj​dziesz w każ​dej pa​ry​skiej pie​kar​ni czy cu​kier​ni.

Tar​te​let​tes aux fru​its, tar​ta​let​ki z owo​ca​mi

Składniki na 1 dużą tartę albo 6 malutkich tartaletek Fo​rem​ki na tar​ta​let​ki mu​szą mieć zdej​mo​wa​ne dna. Naj​lep​sze są te z nie​przy​wie​‐ ral​ną po​wło​ką. Je​śli ta​kich nie po​sia​dasz, pa​mię​taj o wy​sma​ro​wa​niu na​czy​nek ma​‐

słem. Owo​ce: • świe​że ja​go​dy (tru​skaw​ki, ma​li​ny, je​ży​ny) lub od​są​czo​ne owo​ce z pusz​ki, ta​kie jak brzo​skwi​nie, grusz​ki, mo​re​le itp. Może być i to, i to.

Cia​sto, pâte à tar​te: • 1 szklan​ka mąki • 1 żółt​ko • 4 łyż​ki sto​ło​we mięk​kie​go nie​so​lo​ne​go ma​sła • 1/3 szklan​ki gra​nu​lo​wa​ne​go cu​kru • 1/4 łyż​ki sto​ło​wej soli

Kre​mo​we wy​peł​nie​nie, crème pa​tîs​si​ère: • 1,5 szklan​ki mle​ka • 1/3 szklan​ki + 1 łyż​ka sto​ło​wa gra​nu​lo​wa​ne​go cu​kru • 1/3 szklan​ki mąki • 2 żółt​ka • 1 ły​żecz​ka eks​trak​tu z wa​ni​lii • szczyp​ta soli

Sposób przyrządzania Cia​sto, pâte à tar​te: 1. Utrzyj ra​zem mięk​kie (ale nie​sto​pio​ne) ma​sło i cu​kier, aby po​wsta​ła kre​mo​wa masa. Do​daj żółt​ko i mie​‐ szaj, aż skład​ni​ki się po​łą​czą. Wsyp całą mąkę i ugnia​taj rę​ka​mi, szyb​ki​mi ru​cha​mi roz​cie​ra​jąc masę. Nie ugnia​taj zbyt dłu​go, tyl​ko do mo​men​tu, aż skład​ni​ki się po​łą​czą. Za​gnieć z cia​sta kul​kę i włóż ją do lo​‐ dów​ki na 30 mi​nut. To utwar​dzi cia​sto i spra​wi, że bę​dzie je ła​twiej uło​żyć na bla​sze. 2. Roz​grzej pie​kar​nik do 180°C. 3. Po​łóż cia​sto na lek​ko opró​szo​nej mąką po​wierzch​ni. Za po​mo​cą wał​ka albo rąk roz​pro​wadź cia​sto, tak by uzy​skać war​stwę o gru​bo​ści oko​ło 5 mi​li​me​trów. Nie je​stem mi​strzy​nią wy​pie​ków, więc oso​bi​ście wał​ku​ję cia​sto po​mię​dzy dwie​ma ar​ku​sza​mi pa​pie​ru do pie​cze​nia. Dzię​ki temu wszyst​ko idzie jak z płat​ka, szcze​‐ gól​nie prze​trans​por​to​wa​nie cia​sta do for​my do pie​cze​nia. Pa​mię​taj: je​śli za bar​dzo się klei, pod​syp mąką. 4. Prze​nieś cia​sto do for​my lub fo​re​mek (ja prze​no​szę je na pa​pie​rze do pie​cze​nia i z nie​go wrzu​cam do for​‐ my). Po​na​kłu​waj cia​sto wi​del​cem, żeby rów​no się pie​kło i się nie wy​brzu​sza​ło. 5. Piecz oko​ło 10–15 mi​nut, aż cia​sto zro​bi się lek​ko zło​ci​ste. Pod ko​niec pil​nuj uważ​nie, bo może się spa​lić, nim się spo​strze​żesz. Wyj​mij z pie​kar​ni​ka i po​zwól cia​stu osty​gnąć bez wyj​mo​wa​nia z for​my/fo​re​mek.

Kre​mo​we wy​peł​nie​nie, crème pa​tîs​si​ère: 1. Za​go​tuj mle​ko w ron​dlu, do​daj szczyp​tę soli i wa​ni​lię. 2. W śred​niej mi​sce utrzyj jaj​ka z cu​krem, aż będą sta​no​wić ja​sną, gład​ką masę. Po​wo​li do​da​waj mąkę (ja lu​bię prze​sie​wać ją przez sit​ko o drob​nych oczkach, żeby nie było gru​dek – i ład​nie to wy​glą​da!). 3. Kie​dy mle​ko za​go​tu​je się, wlej je po​ma​lut​ku do mi​ski za​wie​ra​ją​cej cu​kier i mąkę. Je​śli wle​jesz zbyt szyb​‐

ko, jaj​ka się ze​tną, a tego nie chce​my. 4. Wlej wszyst​ko z po​wro​tem do garn​ka. Ustaw śred​niej mocy grza​nie i go​tuj, nie prze​sta​jąc ubi​jać. Krem za​cznie gęst​nieć. Od chwi​li, gdy po raz pierw​szy za​uwa​żysz, że masa gęst​nie​je, go​tuj jesz​cze 1 mi​nu​tę. Nie po​zwól, żeby masa przy​war​ła do dna ron​dla. 5. Przy​kryj szczel​nie crème pa​tîs​si​ère fo​lią spo​żyw​czą, żeby nie zro​bił się ko​żuch. Włóż do lo​dów​ki i po​zwól cał​ko​wi​cie osty​gnąć. 6. Skła​da​my! Masz cia​sto (na​dal w fo​rem​kach), krem i owo​ce. Włóż kre​mo​we na​dzie​nie do pod​staw​ki z cia​‐ sta. Ułóż ład​nie owo​ce, wyj​mij ca​łość z fo​rem​ki i – go​to​we!

Moż​na też pod​grzać w mi​kro​fa​lów​ce tro​chę kon​fi​tu​ry po​rzecz​ko​wej i mu​snąć nią świe​że owo​ce – to doda im ma​gicz​ne​go bla​sku.

C

O autorce

ori​ne Gantz uro​dzi​ła się we Fran​cji, gdzie spę​dzi​ła pierw​szych dwa​dzie​ścia lat ży​cia. Stu​dio​wa​ła sztu​kę współ​cze​sną na Sor​bo​nie i pra​co​wa​ła w re​kla​‐ mie i mar​ke​tin​gu w Pa​ry​żu, San Fran​ci​sco i Los An​ge​les. W mar​cu 2011 roku wy​da​ła na wła​sny koszt pierw​szą po​wieść, Ukry​ci w Pa​ry​żu, opo​wia​da​ją​cą o przy​jaź​ni, mi​ło​ści, je​dze​niu i praw​dzi​wych ludz​kich pro​ble​mach. Obec​nie au​tor​ka pra​cu​je nad nową po​wie​ścią, któ​rej ak​cja rów​nież roz​gry​wa się w Pa​ry​żu. Co​ri​ne pro​wa​dzi po​pu​lar​ny blog Ukry​ci we Fran​cji (Hid​den in Fran​ce), gdzie z hu​‐ mo​rem snu​je roz​wa​ża​nia na te​mat związ​ków mię​dzy​ludz​kich, je​dze​nia, wy​stro​ju wnętrz i wszyst​kie​go, co fran​cu​skie. Miesz​ka w po​bli​żu Los An​ge​les z mę​żem i dwo​ma sy​na​mi. Na​pisz do niej: [email protected] Od​wiedź jej stro​nę in​ter​ne​to​wą: www.corinegantz.com Od​wiedź jej blog: www.hiddeninfrance.typepad.com

S

Od autorki

ię​gnę​li​ście po tę książ​kę ku​char​ską, bo być może czy​ta​li​ście Ukry​tych w Pa​ry​‐ żu, spodo​ba​ło Wam się i chcie​li​ście do​kład​ki! Dzię​ku​ję za wspa​nia​le wspól​‐ nie spę​dzo​ny czas. Tak się cie​szę, że tu je​ste​ście! Pi​sząc w mo​jej klit​ce (na​praw​dę cia​snej – tyl​ko kil​ka me​trów kwa​dra​to​wych), sama i bez kon​tak​tu i wspar​cia ze stro​ny in​nych pi​sa​rzy, całe lata zma​ga​łam się z drę​czą​cy​mi my​śla​mi, ta​ki​mi jak: „Czy w ogó​le mam pra​wo na​zy​wać się pi​sar​ką?”, „Pi​szę po an​giel​sku czy fran​giel​‐ sku?”, no i „PRZE​STAŃ my​śleć o tej pacz​ce cia​stek, któ​rą wci​snę​łaś w naj​dal​szy kąt szaf​ki”. Jed​nak przede wszyst​kim zma​ga​łam się ze stra​chem. Ba​łam się, że Ukry​ci w Pa​ry​żu oka​żą się kla​pą i znie​chę​cą mnie do pi​sar​stwa. Oba​wia​łam się, że nie będę w sta​nie do​star​czyć czy​tel​ni​kom ta​kiej przy​jem​no​ści, ja​kiej sama do​świad​‐ czam, kie​dy po​wieść prze​no​si mnie w zu​peł​nie inne miej​sce. Czu​łam lęk, że kry​‐ tycz​ne uwa​gi spo​wo​du​ją ubyt​ki w moim peł​nym nie​pew​no​ści ser​cu. W tam​tym cza​sie nie mia​łam jesz​cze gro​na czy​tel​ni​ków, a je​dy​nie garst​kę wier​nych przy​ja​ciół czy​ta​ją​cych mo​je​go blo​ga i z wiel​kim za​pa​łem za​chwa​la​ją​cych po​wieść, kie​dy tyl​ko się uka​za​ła. Co dziw​ne, oby​ło się bez wsty​du. Wręcz prze​ciw​nie – lu​dzie, któ​rym książ​ka się spodo​ba​ła, na​pi​sa​li cud​ne re​cen​zje, nad któ​ry​mi pła​ka​łam całą noc (no do​brze… nad ne​ga​tyw​ny​mi ko​men​ta​rza​mi też pła​ka​łam, ale zu​peł​nie nie​ocze​ki​wa​nie nie za​‐ bi​ły mnie). Blo​ge​rzy za​dzia​ła​li… a Ama​zon, Bar​nes and No​bles, iTu​nes i wie​le in​‐ nych zna​ko​mi​tych nie​za​leż​nych księ​gar​ni zro​bi​ło resz​tę. Ak​cja na​bra​ła roz​pę​du i te​raz sprze​da​je się tak pięk​nie, że uśmiech nie zni​ka mi z twa​rzy. Ukry​ci w Pa​ry​żu nie jest be​st​sel​le​rem, nie re​kla​mu​ją jej w „New York Ti​me​sie” i nie wspo​mni o niej ni​g​dy Oprah Win​frey, ale dzię​ki tej po​wie​ści mogę być peł​no​eta​to​wą, sa​mo​za​trud​‐ nio​ną pi​sar​ką. Pew​nie, że sze​fo​wa jest jak po​ga​niacz nie​wol​ni​ków, ale nie wy​obra​‐ żam so​bie wspa​nial​szej pra​cy. Wol​ność, moi ko​cha​ni, jest słod​ka. Za ten nie​sa​mo​‐ wi​ty prze​łom w moim ży​ciu pra​gnę Wam wszyst​kim, moi czy​tel​ni​cy, po​dzię​ko​wać. Ogrom​nie Wam dzię​ku​ję, ko​cha​ni czy​tel​ni​cy, dzię​ku​ję z głę​bi ser​ca.

D

Podziękowania

zię​ku​ję też mo​je​mu mę​żo​wi, Jo​emu, za to, że z dzi​kim en​tu​zja​zmem przyj​mu​je wszyst​ko, co ugo​tu​ję, na​wet je​śli jest to na​praw​dę okrop​ne. Dzię​ku​ję Da​vi​do​wi, że na stu​diach tę​sk​nił za kuch​nią swo​jej Ma​man, i To​bie, Na​‐ tha​nie, nasz ro​dzin​ny scep​ty​ku w kwe​stiach ku​li​nar​nych, że skosz​to​wa​łeś odro​bi​ny „dzi​wacz​ne​go kur​cza​ka”, któ​re​go przy​rzą​dzi​łam przed​wczo​raj. Tak na mar​gi​ne​sie, skar​bie: to była ryba!

Spis treści Karta tytułowa Karta redakcyjna Dedykacja Prolog Styczeń 1 2 3 4 5 6 Luty 7 8 9 10 11 12 13 Marzec 14 15 Kwiecień 16 17 18

Maj 19 20 21 22 Czerwiec 23 24 25 26 27 28 29 Lipiec 30 Książ​ka ku​char​ska Wstęp Spis potraw Coq au vin Aubergines au parmesan Couscous Marocain Croque-monsieur Endives au jambon Gigot de sept herbes Lasagne à la Française Moelleux au chocolat Mousse au chocolat Paëlla aux fruits de mer Pâtes à la carbonara Poisson en croûte de sel Potage de poulet

Poulet à l’estragon Poulet Provençal Ragoût de la mer Salade Niçoise Soufflé au fromage Tartelettes aux fruits O autorce Od autorki Podziękowania