Gardner Lisa - Pierce Quincy 05 - Zaginiona - K

Gardner Lisa Zaginiona

Dla psychologa kryminalnego, byłego pracownika FBI Pierce'a Quincy'ego zaczyna się niewyobrażalna tragedia. Wszystko wskazuje, że jego żona, Raine Conner, zaginęła, nie pozostawiwszy żadnych wskazówek mogących naprowadzić na jej ślad, Na pustej drodze, nieopodal autostrady w stanie Oregon, policja odnajduje otwarty samochód Raine z włączonym silnikiem i jej torebkę porzuconą na siedzeniu kierowcy. Czy dopadł ją któryś z duchów jej niespokojnej przeszłości? A może jej zniknięcie spowodowała sprawa,nad którą pracowała wspólnie z mężem - wyjątkowo brutalne podwójne morderstwo? Wraz z córką, agentką FBI Kimberly Quincy, Pierce walczy z miejscowymi władzami, ściga się z czasem i gorączkowo poszukuje odpowiedzi na pytania, których ze strachu nie potrafi sobie zadać. Tylko jeden człowiek wie, co stało się tej nocy. Przyjmując tożsamość zabójcy schwytanego przed osiemdziesięcioma laty, kontaktuje się z prasą. Stawia jasno określone warunki: chce pieniędzy, chce władzy i chce sławy. A jeśli tego nie dostanie, Raine zginie. Czasu jest coraz mniej, ostateczny termin zbliza się nieubłaganie, a Pierce wyrusza na najbardziej nerwowe i rozpaczliwe łowy w swoim życiu, aby miłość jego życia nie zaginęła na zawsze.

1 WTOREK, GODZINA 00.24 CZASU PACYFICZNEGO Znowu ten sen. Nie chce, żeby jej się śnił. Szarpie pościel, rzuca głową, za wszelką cenę stara się powstrzymać wyobrażenie samej siebie przed wejściem na te schody, otwarciem tych drzwi, wkroczeniem w mrok. Budzi się, tłumiąc cisnący się na usta krzyk. Oczy ma szeroko otwarte z przerażenia i wciąż widzi rzeczy, których nie chce oglądać. Z wolna odzyskuje poczucie rzeczywistości, zaczyna rozróżniać pomalowane na szaro ściany, ciemne zarysy okien, pustą drugą połowę łóżka. Idzie do łazienki, wkłada głowę pod kran i łapczywie pije haustami letnią wodę. Wciąż słyszy dudniący na zewnątrz deszcz. Ma wrażenie, że odkąd zaczął się listopad, leje bez przerwy, ale może tylko tak jej się wydaje. Wchodzi do kuchni. List wciąż leży na stole. Upłynęło juz siedem dni i w końcu przestała go czytać, ale nie ma siły go wyrzucić. Przegląd zawartości lodówki: jogurt, tuńczyk, ananas, jajka. Bierze jajka, jednak zaraz się orientuje, że ich termin przydatności do spożycia minął dwa tygodnie temu. Chrzanić to, wraca z powrotem do łóżka. Ten sam sen, te same obrazy, ten sam dobywający się z głębi wnętrzności krzyk. Zegar wybija pierwszą w nocy. Wstaje na dobre. Bierze prysznic, wygrzebuje czyste ubranie, spogląda na swoje umęczone odbicie w lustrze. - Jak się pisze „spieprzyłaś"? R-A-I-N-I-E. Wychodzi, żeby pojeździć samochodem. 2

WTOREK, GODZINA 2.47 CZASU PACYFICZNEGO - Dziecko płacze - wymamrotał. - Obudź się. - Mmmm, kochanie, twoja kolej zająć się dzieckiem. - Carl, na miłość boską! To telefon, nie dziecko, w dodatku do ciebie. Odbierz. Zona Carltona Kincaida, Tina, trąciła go łokciem w żebra. Rzuciła mu telefon i otuliła się z powrotem kołdrą, naciągając ją na swoją głowę w kolorze mokki. Środek nocy nigdy nie był jej ulubioną porą. Kincaid również nie przepadał za tą częścią doby. Jako detektyw sierżant z wydziału kryminalnego policji stanowej Oregonu w Portlandzie powinien być przygotowany na tego typu sytuacje. I rozmawiać inteligentnie. Najlepiej zdecydowanym głosem. Jednakże niemal od ośmiu miesięcy nie udało mu się porządnie przespać ani jednej nocy Spojrzał ponuro na telefon, życząc sobie, żeby było to coś ważnego. Usiadł prosto i wysilił się, aby jego głos zabrzmiał rześko. - Słucham. Z drugiej strony zgłosił się policjant z wozu patrolowego. Został wezwany przez miejscowego szeryfa na boczną, wiejską drogę w hrabstwie Tillamook, gdzie stał porzucony samochód. Jak dotąd nie udało się odnaleźć jego właściciela. Kincaid miał jedno pytanie: - Czy samochód jest na terenie publicznym, czy prywatnym? - Nie wiem. - Dowiedz się więc, bo jeśli na prywatnym, potrzebna będzie zgoda na przeszukanie. Będziesz się także musiał skontaktować z miejscowym biurem prokuratora w sprawie nakazu przeszukania samochodu. Dzwoń do prokuratora, zabezpiecz miejsce, a ja przyjadę za... - Kincaid rzucił okiem na zegarek - pięćdziesiąt pięć minut. 3

- Tak jest. Policjant rozłączył się. Kincaid wstał z łóżka. Pracował w policji stanowej od dwunastu lat. Zaczął jako zwykły posterunkowy, jakiś czas spędził w oddziale zwalczania przestępczości zorganizowanej, wreszcie przeniósł się do wydziału kryminalnego. W tym czasie zdążył się dorobić pięknej żony, wielkiego czarnego kundla, a osiem miesięcy temu urodził mu się zdrowy i pełen werwy synek. Zycie toczyło się tak, jak sobie zaplanował, pod warunkiem, że częścią tego planu był fakt, iż od ponad pół roku ani on, ani jego żona nie zdołali się porządnie wyspać czy normalnie zjeść. Dzieci nie dają chwili wytchnienia. Podobnie jak wydział kryminalny. Słyszał deszcz spływający falami po dachu. Wyjątkowo paskudna noc na eskapady. W bagażniku samochodu stale trzymał dwie zmiany ubrania. W taką noc jak ta wystarczą mu na pierwsze pół godziny. Cholera. Popatrzył tęsknie na łóżko i pożałował, że to jednak nie płacz dziecka go obudził. Działając jak na włączonym autopilocie, przekopał szafę i zaczął się ubierać. Zapinał właśnie koszulę, kiedy jego żona westchnęła i usiadła. - Złe wieści? - spytała cicho. - Nie wiem. Porzucony samochód w Bakersville. - Kochanie, co ty masz z tym wspólnego? - Drzwi od strony kierowcy są otwarte, silnik wciąż na chodzie, a na siedzeniu pasażera leży torebka. Zmarszczyła brwi. - Dziwne. - Właśnie. - Kochanie, nie znoszę dziwnych spraw. Kincaid włożył kurtkę, podszedł do żony i pocałował ją mocno w policzek. - Idź spać, dziecinko. Kocham cię. 7

WTOREK, GODZINA 1.14 CZASU PACYFICZNEGO Kompletnie nic nie widzi. Wycieraczki pracują pełną mocą, omiatając gwałtownie przedmą szybę, co i tak niczego nie zmienia. Deszcz pada i pada, i pada. Zakręt na drodze. Wchodzi w niego nieco za późno i natychmiast wylatuje na pobocze. Ciężko dyszy. Dostała czkawki. Czyżby płakała? Trudno powiedzieć, ale cieszy się, że jest sama w ciemnościach. Naciskając wolno pedał gazu, ostrożnie wycofuje się na drogę. Jazda późną nocą ma swoje dobre strony. Przynajmniej nikt inny nie ucierpi z powodu jej błędów. Nawet się nad tym nie zastanawiając, wie dobrze, dokąd zmierza. Gdyby o tym myślała, byłaby to świadoma decyzja, co stanowiłoby tylko potwierdzenie faktu, że ma problem. Znacznie prościej jest stwierdzić, że oto zatrzymuje się na parkingu przy Toasted Lab Tavern. Na żwirowym podjeździe stoi kilka innych samochodów, głównie szerokie furgonetki. Zagorzali pijacy, przemyka jej przez myśl. Tylko tacy decydują się na opuszczenie domu w taką noc. Co ona tu robi? Siedzi w samochodzie z rękami zaciśniętymi na kierownicy. Czuje, że zaczyna dygotać na całym ciele. Do ust napływa jej ślina. Nie może się już doczekać, kiedy pociągnie pierwszy potężny łyk zimnego piwa. Przez chwilę wisi nad przepaścią. Wracaj do domu, Rainie. Połóż się do łóżka, pooglądaj telewizję, poczytaj książkę. Zrób coś cokolwiek, byle nie to. Dygocze coraz bardziej, jej pochylonym nad kierownicą ciałem wstrząsają konwulsje. Jeżeli pojedzie do domu, zaśnie. A jeżeli zaśnie... NIE wchodź po tych schodach. NIE otwieraj tych drzwi. NIE zaglądaj w mrok. Wypełniają taka ciemność. Pragnie być prawdziwym człowiekiem. Chce być silna, rezolutna i przy zdrowych zmysłach. Przeważnie jednak czuje, jak ciemność wpełza jej do głowy. To się zaczęło przed 8

czterema miesiącami, kiedy pierwsze macki wślizgnęły się do zakamarków jej umysłu. Teraz zawładnęły nią całą. Wpadła w otchłań, do której nie dociera światło. Rainie słyszy jakiś hałas. Unosi głowę. W strugach ulewnego deszczu dostrzega rysującą się niewyraźnie wielką sylwetkę. Nie krzyczy. Chwyta za broń. Pijany kowboj, zataczając się, mija jej samochód, nieświadomy, jak niewiele brakowało, żeby mu odstrzeliła tyłek. Rainie odkłada swojegoglocka na siedzenie pasażera. Już nie dygocze. Oczy ma szeroko otwarte. Twarz ponurą. Dopadło ją zimne szaleństwo, które jest o wiele, wiele gorsze. Wrzuca bieg i rusza w noc. WTOREK, GODZINA 3.35 CZASU PACYFICZNEGO Bakersville w stanie Oregon, małe przybrzeżne miasteczko w samym środku hrabstwa Tillamook, przycupnęło w cieniu wysokiego nadbrzeżnego pasma górskiego biegnącego przez hrabstwo. Okolica charakteryzowała się głównie bezkresnymi, porośniętymi bujną zielenią mlecznymi farmami, ciągnącymi się na wiele mil kamienistymi plażami i, przynajmniej z punktu widzenia policji, stale rosnącymi problemem nadużywania metamfetaminy. Całkiem niezłe miejsce dla amatorów knajp i sera. Dla kogoś, kto za tym nie przepadał, niewiele było tu do roboty, o czym najlepiej wiedziały miejscowe dzieciaki. Dojazd do Bakersville powinien był zająć Kincaidowi pięćdziesiąt minut. Jednak w taką noc jak ta, gdy przy zerowej widoczności musiał pokonywać śliskie górskie przełęcze i przedzierać się przez zasłonę deszczu, pokonał trasę w godzinę i piętnaście minut. Zatrzymał się przy oświetlonym miejscu, już wykończony. Ucieszyło go, że ci, którzy się zjawili przy porzuconym samochodzie jako pierwsi, wywiązali się z zadania. Nocne ciem6

ności rozjaśniały trzy ustawione w strategicznych punktach reflektory - potężne strumienie światła przebijały się przez strugi deszczu. Żółta policyjna taśma ogradzała całkiem pokaźny teren; wokół już się zaczynały gromadzić pojazdy. Kincaid zauważył wozy zastępcy szeryfa oraz samego szeryfa. Obok zatrzymał się potężny czarny SUV - jak można było przypuszczać, należący do biura prokuratora okręgowego hrabstwa Tillamook. Jeżeli uznają, że trzeba przeprowadzić dochodzenie na szeroką skalę, będą potrzebowali więcej ludzi, kryminalistyków i specjalistów od daktyloskopii, ale to on zadecyduje, czy ich ściągnąć. Od pierwszego wezwania minęła godzina i czterdzieści minut, a oni wciąż jeszcze nie wiedzieli podstawowej rzeczy: została popełniona zbrodnia, czy też nie? Większość podatników sądziła zapewne, że w takich sytuacjach policja od razu działa z rozmachem. Zawiadamia się laboratorium kryminalistyki, wzywa Gwardię Narodową i helikoptery. I właśnie ci sami podatnicy bez przerwy obcinali budżet policji stanu Oregon - w rezultacie Kincaid miał w tej chwili na etacie trzech i pół detektywa, zamiast czternastu, jak było na początku. W prawdziwym świecie policyjna robota zaczynała się od liczenia każdego dolara. Trudno powiedzieć, czy to lepiej, czy też raczej gorzej, w każdym razie dzisiaj musiał oszczędzać na każdym kroku. Kincaid stanął za monstrualnie wielkim czarnym chevy tahoe i wyłączył silnik. Nie dało się go ominąć. Otworzył drzwi, aby wysiąść, i znalazł się w świecie dotkniętym klęską potopu. Deszcz runął na niego z ogromną siłą. Musiał więc na chwilę przystanąć, aby odzyskać równowagę i stawić czoło jego naporowi. Włosy zdążyły mu całkowicie zmoknąć, strugi wody ściekały za kołnierz przeciwdeszczowego płaszcza, najgorsze więc miał już za sobą. Nie musiał się martwić, że zmoknie czy pobrudzi się błotem - to już się stało. 10

Podbiegł truchtem do bagażnika swojego chevy impa-la, wyjął wielki plastikowy pojemnik ze wszystkim, z czego korzfstał podczas badania miejsca zbrodni, i zanurkował pod żółtą taśmą. Zbliżył się funkcjonariusz Blaney, wielkimi czarnymi buciorami rozpryskując błoto. Porządny gość; miał na sobie pełny, zgodny z regulaminem strój przeciwdeszczowy: czarno-niebieską kurtkę policyjną, która wyglądała jak zniszczona kurtka motocyklisty. Nikt za nią nie przepadał. Kincaid trzymał swoją upchniętą w bagażniku samochodu i rzadko ją zakładał - tylko wówczas, gdy w pobliżu kręciła się prasa albo przełożony Blaney musiał przebywać na deszczu od jakiegoś czasu: w świetle reflektorów jego kurtka zdawała się gładka jak szkło, a pod szerokim rondem kapelusza woda spływała strumyczkami po jego zakończonej kwadratową szczęką twarzy i skapywała z czubka nosa. Wyciągnął rękę i Kincaid odwzajemnił gest. - Witam. - Dzień dobry, sierżancie. W ślad za Blaneyem nadeszli szeryf i jego zastępca. Blaney dokonał prezentacji i cała czwórka zbiła się jak najciaśniej, tworząc szczękającą zębami, przemokniętą do suchej nitki grupkę. Stali z rękami przyciśniętymi do boków, aby zatrzymać jak najwięcej ciepła. Na miejscu jako pierwszy pojawił się zastępca szeryfa, Dan Mitchell. Był młody, wychowany na farmie, ale starał się jak mógł. Nie spodobało mu się to, co zobaczył - otwarte drzwi, włączone światła, silnik na chodzie. Uznał, że trochę to za bardzo w stylu Hollywoodu, dlatego też wezwał szeryf Atkins. Chociaż nie była zbyt zadowolona, że musi w taką noc wstać z łóżka, mimo wszystko przyjechała. Kincaid się zdziwił, że szeryfem okazała się kobieta o zdecydowanym uścisku dłoni i twardym spojrzeniu. Shelly, bo 8

tak miała na imię, najwyraźniej nie miała ochoty niczego owijać w bawełnę. - Słuchajcie - nie patyczkując się, przerwała energiczną tyradę swojego zastępcy - Tom czeka. Kiwnęła głową w stronę prokuratora, który, jak Kincaid zauważył, siedział skulony w swoim SUV-ie. - Mamy nakaz przeszukania pojazdu i zgodnie z poleceniem pańskiego człowieka sprawdziliśmy, czy to jest teren publiczny Nie mam, do cholery, zielonego pojęcia, co się tutaj stało, ale ktoś w pośpiechu opuścił samochód, co mi się wcale nie podoba. Bierzmy się więc do roboty, bo za chwilę zostanie nam tylko kupa przemoczonych policyjnych raportów. Trudno było się z nią spierać, wobec czego cała grupka przeszła w stronę porzuconego samochodu, ostrożnie zbliżając się do otwartych drzwi. Była to nowa toyota camry, biała z niebieską tapicerką. Ładna, ale nic wyjątkowego. Kierowca zaparkował ją starannie, świadomie starając się nie blokować drogi. Na lewo od drzwi kierowcy biegła kręta leśna ścieżka. Na prawo rozciągała się stroma skarpa, po której można było się wspiąć do gęstego lasu. Zgodnie z raportem telefonicznym policjanta, drzwi kierowcy były szeroko otwarte, ich koniec wspierał się o skarpę. Kincaid pomyślał od razu, że zazwyczaj ludzie nie otwierają drzwi aż tak szeroko. Chyba że mają wyjątkowo długie nogi lub gdy coś wkładają czy wyjmują. Trzeba się nad tym zastanowić. Z miejsca, w którym stał, widział brązową skórzaną torebkę leżącą na siedzeniu pasażera. - Sprawdziliście torebkę? - spytał, nie zwracając się do nikogo w szczególności. - Podniosłem ją - odparł zastępca Mitchell obronnym tonem. - Zeby sprawdzić tożsamość. Zdziwiłem się, kiedy znalazłem samochód na chodzie, z włączonymi świat12

łami i szeroko otwartymi drzwiami. Musiałem od czegoś zacząć. - Znalazłeś portfel? - Nie. Ale otworzyłem schowek i znalazłem dowód rejestracyjny. Odczytałem z niego nazwisko. - Torebka była pusta? - Nie. Było w niej pełno różnych rzeczy: kosmetyki, pióra, palmtop i takie tam. Ale nie znalazłem portfela. Odłożyłem torebkę dokładnie w to miejsce, gdzie ją znalazłem. Przysięgam na Boga, że niczego poza tym nie ruszałem. - Z wyjątkiem schowka - powiedział Kincaid. Zastępca miał rację - od czegoś trzeba było zacząć. Należało wyłączyć silnik; zrobił to funkcjonariusz, żeby oszczędzić paliwo. Zawsze dobrze jest sprawdzić, ile go zostało w porzuconym samochodzie. Silnik pracował bez zakłóceń, kiedy zjawił się zastępca Mitchell, i na pierwszy rzut oka nic nie wskazywało, aby opony były uszkodzone. Należało więc wykluczyć, że kierowca zatrzymał się z powodu jakichś kłopotów technicznych. Kincaid przeszedł na tył toyoty, żeby się przyjrzeć zderzakowi. Żadnych wgnieceń czy zadrapań, chociaż z powodu deszczu nie mógł tego stwierdzić z całą pewnością. Spróbował znaleźć ślady innych opon lub odciski butów. Padający bez ustanku deszcz zniszczył wszystkie ewentualne ślady, pozostawiając jedynie płytkie kałuże błotnistej wody. Ostrzeżenie szeryf Atkins było uzasadnione; niestety, nie na wiele się zdało. Zajrzał do wnętrza samochodu, uważając, aby niczego nie dotknąć. - Samochód należy do kobiety? - spytał. - Według dowodu rejestracyjnego - pospieszył z odpowiedzią funkcjonariusz Blaney - to Lorraine Conner z Bakersville. Szeryf Atkins posłała tam zastępcę. W domu nikogo nie było. 10

- Mamy rysopis? - Z danych wydziału komunikacji wynika, że mierzy metr sześćdziesiąt pięć, waży sześćdziesiąt kilogramów, ma brązowe włosy i niebieskie oczy. Kincaid spojrzał na szeryf Atkins. - Metr sześćdziesiąt - poprawiła Blaneya. - Nie chciałam niczego dotykać, ale na pierwszy rzut oka z ustawienia fotela wynika, że tak właśnie jest. Kincaid sądził podobnie. Siedzenie było stosunkowo blisko kierownicy, mniej więcej tak, jak się spodziewał. Naturalnie musiał jeszcze sprawdzić lusterka i kolumnę kierownicy, ale z tym trzeba było poczekać, aż kryminalistycy uporają się ze swoją robotą. Według Blaneya bak był w połowie pełny, kiedy wyłączał silnik. Będą musieli sprawdzić okoliczne stacje benzynowe, ale wszystko wskazywało na to, że Lorraine nie tankowała w ostatnich dniach. Kincaid wyprostował się, mrużąc oczy przed padającym deszczem, gdy tymczasem jego umysł zaczynał pracować na pełnych obrotach. Przez pierwsze trzy lata pełnił służbę na wybrzeżu. Zawsze go dziwiło, jak wiele jego spraw zaczynało się od znalezienia porzuconych samochodów. Ocean zdawał się przyciągać ludzi, przemawiać do nich po raz ostatni. Jechali więc na wybrzeże, aby jeszcze raz obejrzeć piękny zachód słońca. Potem zamykali samochód, szli do lasu i strzelali sobie w łeb. Jednak przez te wszystkie lata nie zdarzyło mu się nic podobnego - nigdy nie znalazł samochodu porzuconego w ten sposób, z silnikiem na chodzie, pracującymi wycieraczkami i włączonymi światłami. Zastępca szeryfa Mitchell miał słuszność. To wszystko było za bardzo w hollywoodzkim stylu. Coś tu nie grało. - W porządku - powiedział Kincaid. - Przeszukajmy bagażnik. 14

WTOREK, GODZINA 1.45 CZASU PACYFICZNEGO Przesłała uważać. Wie, że nie należy tego robić. Swego czasu, kiedy pracowała w biurze szeryfa w małym miasteczku, Bóg jej świadkiem, że nieraz miała okazję przekonać się na własne oczy, co się dzieje, kiedy kierowca odwróci wzrok od drogi choćby na jedną sekundę. Była jednak taka zmęczona. Od jak dawna nie spała? Minęły godziny, dni czy całe miesiące? Zmęczenie upośledziło jej zdolności mo-toryczne. Pamięć krótkotrwała przestała funkcjonować. Próbuje sobie przypomnieć, co robiła wczoraj, ale rzeczy, jakie stają jej przed oczami, równie dobrze mogły się wydarzyć przed tygodniem. Straciła poczucie czasu. Jej życie zawisło w próżni. Wycieraczki pracują rytmicznie. Deszcz wali o dach samochodu. Światło reflektorów przecina ciemności. Kiedy była młodsza, miała czternaście, może piętnaście lat, zanim jej matka została zastrzelona, chodziła z chłopakiem, który uwielbiał włóczyć się w takie noce jak dzisiejsza. Znajdowali jakąś boczną drogę, wyłączali światła i mknęli w ciemność. - Juuu-huuu! - darł się, po czym pociągał łyk Wild Turkey. Później pieprzyli się jak króliki na tylnym siedzeniu, w oparach whiskey, spoceni, pośród zużytych kondomów. Na wspomnienie tamtych dni Palnie odczuwa ból. Ma wrażenie, że upłynęły całe wieki, odkąd się czuła młoda, dzika i wolna. Od dawna już nie miała odwagi jeździć na oślep w całkowitych ciemnościach. Nagle jej myśli wracają do miejsca, w którym nie chce się znaleźć. Przed oczami staje jej Ouincy Przypomina sobie, kiedy pierwszy raz byli razem. Jak delikatnie jej wtedy dotykał. Ijak tulił ją po wszystkim. - Rainie - zapewniał ją cichym głosem - radość życia to nic złego. A teraz cierpi. Cierpi niewyobrażalnie, nie potrafi złapać tchu. Minęło siedem dni, a ona wciąż się czuje, jakby ktoś ją uderzył w splot słoneczny. Jej usta się poruszają, ale nie wnika do nich powietrze. Droga skręca. Kobieta jest zbyt rozkojarzona, aby w porę zareagować. Koła buksują, hamulce zgrzytają. Samochód zaczyna się 12

obracać i Rainie wypuszcza kierownicę z rąk. Zdejmuje nogę z pedału gazu. Poddaje się rozwojowi wypadków, w pojedynkę odgrywając rolę z filmu „Thelma i Louise", nie mogąc się doczekać, kiedy zanurkuje w Wielkim Kanionie, z ulgą przyjmując nieuchronny koniec. Samochód zjeżdża na bok, po chwili wraca na środek. Górę biorą stare instynkty - z czasów, gdy była doświadczoną, zdolną policjantką. Chwyta kierownicę. Wychodzi z poślizgu. Ostrożnie naciska hamulec i wolno zjeżdża na pobocze. I wtedy dopadają załamanie nerwowe. Opiera czoło o kierownicę i zaczyna chlipać jak dziecko, kuli ramiona, krztusi się, cieknie jej z nosa. Płacze i płacze, i płacze, jej myśli wracają do Ouincyego, przypomina sobie, jak przytulona policzkiem do jego piersi słyszała bicie jego serca i znowu zaczyna szlochać. Tym razem jednak nie smutek wywołuje jej łzy, lecz przemożna, wszechogarniająca wściekłość. Czemu to dla niej takie trudne? Czemu nie może po prostu ustąpić? I znowu powraca tamten widok. Schody wiodące na ganek, otwierające się drzwi, wabiący mrok... Rainie instynktownie sięga po broń. Będzie walczyć, atakować, strzelać... ale z kim, do kogo? Spotkała już wroga -jest nim ona sama. Świadomość tego w szalony sposób od nowa wzbudza w niej nienawiść do Ouincyego. Bo gdyby jej nigdy nie kochał, nie dowiedziałaby się, co utraciła. Jej palce pieszczą glocka. Przez ułamek sekundy kusi ją... Pukanie w okno. Gwałtownie podnosi głowę. I cały świat wybucha oślepiającym, białym światłem. WTOREK, GODZINA 3.49 CZASU PACYFICZNEGO Do zastępcy Mitchella w pierwszej chwili nie dotarło, co oznacza zawartość bagażnika. Kincaid widział, jak tamten z wolna zaczynał pojmować, a jego twarz przybierała wszystkie odcienie zieleni. 13

- Co do diabła... - Zastępca, potykając się, cofnął się i uniósł rękę, jakby chciał się odgrodzić od tego, co widzi. Kincaid ostrożnie sięgnął po pierwsze zdjęcie. Jego spojrzenie pobiegło ku szeryf Atkins. - Nie znasz nazwiska? - Nie, jestem tu dopiero od miesiąca. To naprawdę to, co myślę? - O tak. - Słodki Jezu. - Wpatrywała się w porzucony samochód. - To się nie może dobrze skończyć, prawda? - Mało prawdopodobne. Kincaid wyjął telefon i zadzwonił.

2 WTOREK, GODZINA 4.05 CZASU PACYFICZNEGO Na zewnątrz rozległ się grzmot. Quincy obudził się za szybko. Zaparło mu dech, kurczowo chwycił rękami materac, szykując się do przyjęcia ciosu. W następnej chwili przetoczył się gładko na bok i wstał z łóżka. Dyszał ciężko. Musiał się zmusić, aby spojrzeć na tapetę w gęsty kwiecisty wzór, przypomnieć sobie, gdzie jest i skąd się tu wziął. Wnioski, jakie wyciągnął, odebrały mu resztki woli walki. Ramiona mu opadły. Pochylił głowę. Oparł się ciężko o okno i wpatrywał w strugi deszczu spływające ukośnie po szybie. Minęło siedem dni, odkąd zamieszkał w tym miłym pensjonacie; o siedem dni za dużo. Przynajmniej właścicielka była miła. Ani słowem nie skomentowała, że samotny mężczyzna wynajął pokój w pensjonacie przeznaczonym dla kochanków. O nic nie pytała, gdy co rano prosił cicho, aby przedłużyła rezerwację o kolejny dzień. Dokąd to wszystko prowadzi? Jak się skończy? Naprawdę nie miał pojęcia. Ta świadomość go męczyła. Po raz pierwszy w życiu poczuł się bardzo, bardzo stary Miał pięćdziesiąt trzy lata i znajdował się na tym etapie życia, w którym jego włosy zaczynały być bardziej siwe niż ciemnobrązowe, kurze łapki w kącikach oczu coraz głębsze, a on sam stawał się raczej dystyngowany niż przystojny Nadal cztery razy w tygodniu przebiegał dystans dwudziestu kilometrów. Wciąż co miesiąc odbywał trening na strzel18

nicy Dwukrotnie w życiu miał bliski kontakt z prawdziwymi drapieżnikami i wcale nie miał zamiaru stać się mięczakiem wyłączniedlatego, że stuknął mu piąty krzyżyk. Nie należał do łatwych ludzi, z czego doskonale zdawał sobie sprawę. Był zbyt inteligentny i za dużo czasu spędzał na zgłębianiu tajników swojego umysłu. Jego matka zmarła młodo, a ojciec nigdy nie należał do specjalnie rozmownych. Były okresy w jego życiu, kiedy całe lata mijały mu w milczeniu. Chłopiec wychowujący się w takich warunkach musiał wyrosnąć na szczególnego człowieka. W szeregi stróżów prawa wstąpił pod wpływem impulsu, zaczynając pracę w chicagowskiej policji. Gdy się okazało, że posiada wrodzony talent do zgłębiania chorych umysłów, przeszedł do FBI jako psycholog kryminalny. Pokonywał tysiące kilometrów, pracując nad setką spraw rocznie, wędrując od motelu do motelu i zawsze stykając się ze śmiercią. Wówczas opuściła go pierwsza żona - jego dwie córki dorastały bez ojca. Pewnego dnia rozejrzał się wokół siebie i dostrzegł, że poświęcając tyle z.siebie zmarłym, sobie nie zostawił nic. Zdecydował się na przeniesienie i zaczął zajmować wewnętrznymi sprawami biura, starając się więcej czasu spędzać w domu z dziewczynkami. Próbował nawet choć w części uratować związek z byłą żoną, Bethie. Może coś mu się udało. Trudno powiedzieć. Miał wrażenie, że zdążył zaledwie mrugnąć oczami, gdy zadzwoniła do niego Bethie. Zdarzył się wypadek samochodowy. Mandy jest w szpitalu. Proszę, przyjedź jak najszybciej... Jego starsza córka nigdy nie odzyskała przytomności. Pochowali ją niedługo po jej dwudziestych czwartych urodzinach, po czym Quincy wrócił do swojego pozbawionego okien gabinetu w Quantico i zdjęć ofiar morderstw. To był najcięższy rok w jego życiu. Jeszcze gorsza stała się świadomość, że Mandy ktoś zamordował i że teraz ta sama osoba prześladuje Bethie oraz młodszą córkę, Kimberly 16

Szybko przystąpił do działania, jednak jak się okazało, nie dość szybko. Morderca dopadł najpierw Bethie i być może udałoby mu się zabić również Kimberly, gdyby nie Rainie. Tego dnia Rainie walczyła. Walczyła o Kimberly, walczyła o siebie i walczyła dla samej walki, ponieważ tak robiła zawsze, takim była człowiekiem, a Quincy nigdy wcześniej nikogo takiego nie spotkał. Taką Rainie pokochał. Kochał jej duże usta, jej przemądrzałość, wybuchowy charakter. Kochał sposób, w jaki stawiała mu wyzwania, prowokowała go, doprowadzała do czystej furii. Była twarda, niezależna, cyniczna i bystra. Ale była też jedyną kobietą w jego życiu, która go rozumiała. Która wiedziała, że w głębi serca był optymistą, za wszelką cenę starając się doszukać dobra w świecie przynoszącym tyle zła. Która wiedziała, że Quincy tak naprawdę nie jest w stanie zrezygnować ze swojej pracy, bo jeżeli ludzie tacy jak on nie będą robili tego, co robią, kto zajmie ich miejsce? Która wiedziała, że szczerze ją kocha, nawet gdy wydawał się zamknięty w sobie i odległy; po prostu nie potrafił wyrazić słowami uczuć, które najmocniej nim targały. Kiedy wreszcie dwa lata temu się pobrali, uznał, że rozpoczął się nowy, szczęśliwszy rozdział w jego życiu. Kimberly skończyła Akademię FBI i świetnie sobie radziła jako agentka w biurze w Atlancie. Rozmawiali ze sobą, może nie tyle, ile inni ojcowie z córkami, ale przynajmniej tak często i szczerze, aby nawzajem zaspokoić swoje potrzeby. Quincy zrobił również rzecz, zdawałoby się nie do pomyślenia - przeszedł na emeryturę. No, przynajmniej częściowo. Na tyle, na ile było stać takiego człowieka jak on. Teraz pracowali z Rainie tylko nad kilkoma sprawami, świadcząc usługi policji i FBI jako prywatni konsultanci. Przeprowadzili się do Oregonu, ponieważ Rainie tak bardzo tęskniła za górami, że tylko tam czuła się jak w domu. A nawet zaczęli myśleć o adopcji dziecka. 20

Trudno sobie wyobrazić, aby mężczyzna w jego wieku znowu został ojcem. Mimo wszystko zdecydował się na ten krok. Przez trzy tygodnie, zanim pocztą przyszło zdjęcie, cieszył się na myśl o tym. I wtedy zadzwonił telefon. Wówczas po raz drugi życie Quincy'ego rozpadło się na kawałki. Chyba powinien zacząć szukać mieszkania. Może jutro, pomyślał, choć wiedział, że tego nie zrobi. Nawet mędrzec staje się głupcem w obliczu miłości. Rozległo się ciche pukanie do drzwi. Na progu stała właścicielka pensjonatu, wyraźnie zdenerwowana. Powiedziała, że na dole czeka policjant. Pyta o Quincy'ego. Twierdzi, że to pilne. Musi z nim natychmiast porozmawiać. Quincy nie był zaskoczony. Dawno temu się przekonał, że sprawy zawsze mogą przybrać zły obrót. WTOREK, GODZINA 4.20 CZASU PACYFICZNEGO Kincaid znalazł względne schronienie wewnątrz swojego samochodu, włączył ogrzewanie i zaczął dzwonić z komórki. Najpierw do dowodzącego w biurze FBI w Portlandzie agenta specjalnego. W zasadzie nie należało budzić federalnego w środku nocy, ale sierżant nie miał wyboru. W bagażniku porzuconego samochodu znaleziono nadzwyczaj niepokojące rzeczy - zdjęcia wypatroszonego ciała kobiety, wszystkie opatrzone napisem: .Własność FBI". Udało mu się dodzwonić do Jacka Hughesa za pierwszym razem. Agent potwierdził, że Lorraine Conner była prywatnym śledczym, a w przeszłości pracowała dla terenowego biura w Portlandzie jako konsultant. O ile się orientował, obecnie nie zajmowała się żadną sprawą, ale może współpracowała 18

z innym biurem. Hughes podał nazwisko partnera Conner, poprosił, aby na bieżąco go informować, ziewnął kilka razu i z ulgą wrócił do miłego, ciepłego łóżka. Podczas następnych dwóch rozmów Kincaidowi nadal sprzyjało szczęście. Udało mu się dodzwonić do kierowniczki laboratorium kryminalistyki, Mary Senate. Opowiedział jej o tym, co znaleźli. Oświadczyła, że przy tak fatalnej pogodzie, gdy wszystko tonie w deszczu, nie warto wysyłać technika. Porozmawiają znowu, kiedy samochód się znajdzie w suchym, bezpiecznym miejscu. Po czym wróciła do łóżka. Kincaid dodzwonił się też do pracowni daktyloskopii, gdzie otrzymał podobną odpowiedź - nie da się zdjąć odcisków z mokrego samochodu, więc odezwijcie się, kiedy wyschnie. Dobranoc. Przemoczony do suchej nitki Kincaid został sam, rozmyślając, czemu nie został księgowym, jak jego ojciec. Wysiadł z samochodu i natknął się na szeryf Atkins, która skierowała ludzi do przeszukiwania zarośli. Na nieszczęście deszcz wciąż lał jak z cebra, a widoczność była bliska zeru. Z drugiej strony, chociaż był listopad, temperatura nie spadła poniżej dziesięciu stopni. Było zimno, zwłaszcza jeżeli się kompletnie przemokło, ale przynajmniej nie zagrażało to niczyjemu życiu. Zakładając, że Lorraine Conner błąkała się gdzieś po lesie. Co w taką noc skłoniło kobietę do opuszczenia samochodu? Zwłaszcza doświadczoną policjantkę, na ciemnej, bezludnej i bez wątpienia niebezpiecznej drodze? Kincaidowi przychodziły na myśl różne odpowiedzi, ale żadna nie była zadowalająca. Zadzwonił do firmy holowniczej. Skoro naukowcy życzyli sobie, aby samochód znalazł się w suchym i bezpiecznym miejscu, należało w miarę szybko spełnić ich żądanie. Przyjechała laweta. Kierowca wysiadł i na widok rozmokłego błocka wokół porzuconego auta pokręcił tylko głową. 19

Pojazd kompletnie ugrzązł. Gdyby próbowali go wyciągnąć, błoto rozbryzgłoby się na wszystkie strony, niszcząc te nieliczne ślady, które być może jeszcze się zachowały. Samochodu nie można było ruszyć przez co najmniej kilka następnych godzin. Kincaid zaklął, wściekły potrząsnął głową i nagle wpadł na genialny pomysł. Znalazł miejscowego szeryfa i kazał mu natychmiast przywieźć z domu namiot. Pół godziny później nad i wokół samochodu wznosiło się prowizoryczne zadaszenie. Wszystkie widoczne dowody i tak już dawno zdążyły ulec zniszczeniu, ale do licha, warto było przynajmniej spróbować. Poza tym, pod osłoną mógł w końcu zacząć pracować. Zaczął robić zdjęcia aparatem cyfrowym. Właśnie się uporał z połową pojazdu, kiedy wrócił funkcjonariusz Blaney, a za nim przyjechał kolejny samochód. Sierżant przyglądał się, jak mężczyzna parkuje za wozem patrolowym Blaneya i wysiada. Płaszcz marki London Fog, który miał na sobie, zapewne kosztował połowę pensji Kincaida. Drogie buty. Spodnie idealnie zaprasowane w kant. A więc to był Pierce Quincy. Dawny psycholog kryminalny FBI. Mąż Lorraine Conner. Człowiek, którym niewątpliwie należy się zainteresować. Kincaid przyglądał mu się długo i dokładnie. Quincy, nie tracąc czasu, podszedł do niego. - Sierżancie Kincaid. - Mężczyzna wyciągnął rękę. Kompletnie mokre włosy kleiły mu się do czaszki. - Zapewne pan Quincy. Przywitali się. Kincaid pomyślał, że psycholog ma zdecydowany uścisk dłoni, szczupłą twarz i niemal krystalicznie błękitne oczy. Twardy facet. Przyzwyczajony do panowania nad sytuacją. - Co się stało? Gdzie jest moja żona? Chciałbym zobaczyć Rainie. 23

Kincaid tylko skinął głową i kołysząc się na piętach, nie przerywał obserwacji. To było jego przyjęcie. Lepiej ustalić to od razu i obu im zaoszczędzić niepotrzebnej ner-wówki. - Ładny płaszcz - odezwał się w końcu. - Sierżancie... - Buty też niezłe. Trochę dużo tu błota, nie sądzi pan? - Błoto można zmyć. Gdzie jest moja żona? - Coś panu powiem. Pan odpowie na moje pytania, potem ja odpowiem na pańskie. Może być? - Mam jakiś wybór? - Prawdę mówiąc, ponieważ ja tu rządzę, nie ma pan. Quincy zacisnął usta, ale nie protestował. Kincaid pozwolił sobie na krótki moment triumfu. Punkt dla stanowego policjanta. - Kiedy widział pan żonę po raz ostatni? - Siedem dni temu. - Wyjeżdżał pan z miasta? -Nie. - Nie pracujecie razem? - W tej chwili nie. - Mieszkacie razem? Na szczęce Quincy'ego drgnął mięsień. - Nie w tej chwili. Kincaid przekrzywił głowę. - Nie układa wam się? - Nie w tej chwili. - Cóż, okay, skoro chce pan pogrywać w ten sposób, ale słuchaj no pan... - Sierżancie, proszę. - Quincy uniósł rękę. - Jeżeli chce pan, żebym tańczył, jak mi pan zagra, możemy się tak bawić przez kilka następnych godzin. Ale w tej chwili pytam pana jak śledczy śledczego: gdzie jest moja żona?

- Nie wie pan? - Słowo daję, sierżancie, nie wiem. 24

Kincaid mierzył go wzrokiem przez długą chwilę, w końcu wzruszył tylko lekko ramionami. - Miejśćowy szeryf znalazł jej samochód tuż po drugiej nad ranem. Nigdzie jej nie ma, ani tutaj, ani w miejscu zamieszkania. Będę z panem szczery - martwi mnie to. Kincaid zauważył, że psycholog przełknął ślinę, a potem prawie niezauważalnie się zachwiał. - Potrzebuje pan czasu? - zapytał Kincaid ostro. - Podać panu coś? - Nie. Ja tylko... Nie. Quincy zrobił krok. Potem jeszcze jeden. W blasku reflektorów jego twarz wydawała się blada. Kincaid zaczął dostrzegać szczegóły, które wcześniej mu umknęły. Sposób, w jaki elegancki płaszcz wisiał na wychudłej sylwetce psychologa. Sposób, w jaki facet się poruszał - gwałtowny, spięty. Jak ktoś, kto od wielu dni nie wysypiał się porządnie. Były federalny całkiem nieźle odgrywał rolę zrozpaczonego męża. - Może kawy? - zaproponował Kincaid. - Nie. Wolałbym... Czy mogę obejrzeć samochód? Mogę pomóc stwierdzić... czy coś zginęło. Kincaid zastanowił się nad tą prośbą. - Może pan popatrzeć, ale niczego nie dotykać. Kryminalistycy jeszcze się nie zjawili. Zaprowadził go do porzuconej toyoty. Kiedy skończył robić zdjęcia, na których utrwalił położenie otwartych drzwi, zamknął je. Teraz otworzył je ponownie. - Sprawdziliście otoczenie? - spytał Quincy Był już bardziej opanowany; natura śledczego wzięła górę nad zdenerwowaniem. - Za bardzo nie ma tu czego sprawdzać. - A las? - W tej chwili przeszukuje go kilku funkcjonariuszy. - No tak, te wszystkie samochody - mruknął Quincy. Wskazał ręką schowek. - Mogę? 23

Kincaid przeszedł na drugą stronę samochodu i dłonią w rękawiczce otworzył schowek. Już wcześniej sprawdził jego zawartość, wiedział więc, co się w nim znajduje: kilka serwetek z McDonaldsa, cztery mapy i instrukcja obsługi samochodu z wetkniętą rejestracją. Teraz przyglądał się, jak Quincy dokładnie wszystko przegląda. - Torebka? - spytał psycholog. Kincaid posłusznie ją otworzył. Quincy zajrzał do środka. - Jej broń - odezwał się w końcu. - Glock, kaliber czterdzieści, półautomat. Rainie na ogół trzymała go w schowku, jeżeli nie miała go przy sobie. - Zawsze podróżowała uzbrojona? - Zawsze. - Gdzie pan spędził dzisiejszą noc? - Wróciłem tuż po dziesiątej. Może pan spytać panią Thompson, właścicielkę pensjonatu. Była na dole, kiedy przyszedłem. - Pilnuje drzwi wejściowych? -Nie. - Mógł więc pan wyjść później, a ona by o niczym nie wiedziała? - Nie mam alibi, sierżancie. Mogę tylko dać moje słowo. Kincaid zmienił taktykę. - Czy pańska żona często się wybierała na przejażdżkę w środku nocy? - Czasami, kiedy nie mogła spać. - Jeździła tą drogą? - Prowadzi na plażę. Rainie lubi słuchać w nocy szumu oceanu. - Czy to właśnie robiła dziesiątego września, kiedy została zatrzymana za jazdę po pijanemu? Quincy nie wyglądał na zaskoczonego tym, że Kincaid wie o jej aresztowaniu. - Sprawdziłbym miejscowe bary - odparł po prostu. - Czy pańska żona ma problem z piciem? 24

- Ją musi pan o to zapytać. - Wygląda na to, że sprawy nie mają się za dobrze. Nie byio to pytanie i Quincy nic nie odpowiedział. - Co znajdziemy w lesie, panie Quincy? - Nie wiem. - Co według pana zaszło na tej drodze, w środku nocy? - Nie wiem. - Nie wie pan? Dajże pan spokój. Czy nie jest pan wybitnym psychologiem, znawcą ludzkiej natury? Quincy wreszcie się uśmiechnął. Pod wpływem tego uśmiechu jego twarz przybrała bardziej ponury wyraz, niż Kincaid mógłby się spodziewać. - Najwyraźniej, sierżancie - rzekł psycholog cicho - nigdy nie spotkał pan mojej żony.

3 WTOREK, GODZINA 4.45 CZASU PACYFICZNEGO Quincy chciał działać. Instynkt podpowiadał mu, że powinien się rzucić w ciemną gęstwinę krzaków, gorączkowo nawoływać zaginioną żonę. Potem chciał zaatakować samochód Rainie, rozerwać go na strzępy, szukać... czegokolwiek. Listu. Siadów walki. Magicznej wskazówki mówiącej: Rainie jest tutaj, lub: twoja żona wciąż cię kocha. Powstrzymywał go przed tym sierżant Kincaid. Z zawodową grzecznością dawał mu jedynie do zrozumienia, że traktuje go jak męża, który odszedł od żony, która ż kolei zaginęła. Zmusił go, żeby opuścił ogrodzony policyjną taśmą teren. Quincy przez jakiś czas się przechadzał tam i z powrotem, z każdą chwilą przemakając coraz bardziej. W końcu schronił się w swoim samochodzie. Usiadł na skórzanym siedzeniu i zaczął się bezmyślnie gapić na supernowoczesną deskę rozdzielczą z pięknymi, wykonanymi w drewnie detalami, jednocześnie brzydząc się całym pojazdem. Rainie zaginęła. Jak on może siedzieć w luksusowej limuzynie? Spróbował przez przednią szybę śledzić poczynania policji, ale deszcz padał zbyt mocno i wszystko było zamazane. Od czasu do czasu udawało mu się jedynie zauważyć błysk latarki, gdy funkcjonariusze przeczesywali pobliski las. Czterej policjanci. Tylko tylu. Miejscowi, według Kincaida doświadczeni w poszukiwaniu zaginionych myśliwych. Zważywszy na panujące warunki, nic więcej nie dało się zrobić. 28

Gdy nastanie dzień, wezwą ochotników, poszukiwawczo-ra-townicza maszyna ruszy pełna parą. Zainstalują stanowisko dowodzenia/sprowadzą psy, podzielą las na sektory. Pod warunkiem, że do tej pory nie odnajdą Rainie. Zakładając, że czterech policjantów, po omacku przeczesujących las w środku nocy, jakimś cudem nie odnajdzie igły w stogu siana. Rainie zaginęła. Jej broń także. Powinien myśleć. To była jego mocna strona. Nikt nie umiał zgłębić zawiłości ludzkiego umysłu lepiej niż Pierce Quincy. Inni potrafią na przykład żonglować, on znał się na tym. Spróbował przywołać do porządku bezładne myśli. Zaczął sobie przypominać przypadki uprowadzeń, którymi kiedyś się zajmował. Przeróżne sposoby, jakimi złoczyńcy wabili niepodejrzewające niczego kobiety, sprowadzając na nie śmierć. Ted Bundy lubował się w udawaniu, że jest ranny, i z gipsem na ręce prosił młode studentki, aby mu pomogły nieść książki. „Ekologiczny zabójca", z Wirginii wybierał kobiety w barach, podkładał gwoździe pod tylne opony ich samochodów. Potem jechał za nimi, póki z kół nie uszło całe powietrze. Hej, może pani pomóc? Inni załatwiali sprawę szybko. Zastawiali pułapkę na ofiarę, zaskakiwali ją w nieoczekiwanym momencie. Tyle metod, tyle sposobów, na jakie można to zrobić. W środku nocy, na pustej, biegnącej przez gęsty las drodze. Nic trudnego. Ale Rainie była uzbrojona. Rainie znała się na rzeczy. Ona także widziała zdjęcia z miejsc zbrodni. Jego myśli znowu pobłądziły. Próbował wypracować jakąś teorię, wyobrazić sobie, co się tutaj wydarzyło kilka minut po drugiej nad ranem. Nie udało mu się jednak zmusić umysłu do działania. Na razie zapomniał, co to znaczy być doświadczonym i wyszkolonym śledczym. Póki co był zdruzgotanym, zszokowanym mężem. Rainie zaginęła. Jej broń także. 27

Te dwa zdania uświadomiły Quincy'emu, że prawdziwie, namacalnie się boi. Przeszywał go strach, którego nie potrafił jeszcze ubrać w słowa. I któremu nie potrafił stawić czoła. Rainie zaginęła. Jej broń także. Quincy zamknął oczy. Wsparł czoło o kierownicę. I żałował, nie po raz pierwszy w życiu, że wie to wszystko aż za dobrze. CZWARTEK, TRZY TYGODNIE WCZEŚNIEJ, GODZINA 17.45 CZASU PACYFICZNEGO - Jesteś dzisiaj wyjątkowo cicha. Zauważył, że jego głos ją wystraszył. Gwałtownie podniosła głowę, wyrwana z zadumy zamrugała oczami. W końcu jego słowa do niej dotarły; uśmiechnęła się słabo. - Na ogół ja to mówię. Odwzajemnił uśmiech, wchodząc do pokoju, jednocześnie uważając, aby nie naruszyć jej terytorium. Kiedyś bez zastanowienia podszedłby i usiadł obok niej na kanapie. Pocałowałby ją w policzek, może wsunął za ucho niesforny kasztanowy kosmyk włosów. Być może też zachowałby większy dystans i tylko usiadł w swoim ulubionym fotelu z wysokim oparciem przy gazowym kominku i otworzywszy książkę, dzielił wraz z nią ciszę. Lecz nie tym razem. - O czym myślisz? - Głos mu zadrżał, co go zdenerwowało. - O pracy - odpańa. Strząsnęła włosy z ramienia i wstała z kanapy. W Oregonie październik był zazwyczaj ciepły i łagodny. W tym roku jednak odnotowano rekordowe opady deszczu, a ciągnące się bez końca szare deszczowe dni przyniosły chłód, który przenikał do szpiku kości. Rainie wyjęła już zimowe ubrania. Miała na sobie za duży, robiony na drutach, gruby kremowy sweter i swoje ukochane znoszone dżinsy, uwydatniające jej szczupłe, długie nogi. Kolor swetra podkreślał rude pasemka w jej wijących się kasztanowych włosach. 28

Quincy pomyślał, że Rainie wygląda pięknie. - Powinnam się zbierać - powiedziała. - Wychodzisz? - Mam spotkanie z Dougiem. Zdawało mi się, że wczoraj ci o tym mówiłam. - Dopiero co się z nim widziałaś. - To było we wtorek, dzisiaj jest czwartek. Daj spokój, Quince, kiedy to się zaczęło, powiedziałam ci, że zabierze mi mnóstwo czasu. - Rainie... - Nie wiedział, jak to powiedzieć. - Co?- W końcu do niego podeszła, z rękami wspartymi na biodrach i niecierpliwością w głosie. Teraz widział jej stopy. Bose, bez skarpetek. Rząd dziesięciu palców o niepomalowanych paznokciach. Jestem stracony, pomyślał Quincy. Kocham nawet palce u stóp mojej żony. - Uważam, że nie powinnaś wychodzić. Jej niebieskie oczy rozszerzyły się. Patrzyła na niego z niedowierzaniem. - Uważasz, że nie powinnam w y c h o d z i ć ? Cóż to, do cholery, ma znaczyć? Chyba nie jesteś zazdrosny o Dougiego? - Prawdę mówiąc, mam do niego wiele zastrzeżeń. Już chciała zaprotestować, ale Quincy uciszył ją, podnosząc rękę. - Wiem jednak, że nie Dougie jest tu problemem. To jedno zdanie podziałało jak zapalona zapałka. Rainie odsunęła się od niego, poruszając się gwałtownie, wyraźnie zdenerwowana. Obok sofy znalazła swoje skarpetki i sznurowane buty; demonstracyjnie usiadła i zaczęła je wkładać. - Odpuść sobie -powiedziała stanowczo. - Nie mogę. -Jasne, że możesz. To proste. Wystarczy, żebyś raz na zawsze przyznał, że nie możesz mnie zmienić. - Kocham cię, Rainie. - Gówno prawda! Miłość to akceptacja, Quincy. A ty mnie nigdy nie zaakceptowałeś. - Powinniśmy porozmawiać. 31

Założyła już skarpetki i chwyciła buty. Była jednak tak wściekła - a może tak smutna, sama już tego nie wiedziała, co stanowiło część problemu - że nie umiała sobie poradzić ze sznurowadłami. - Nie ma o czym. Poszliśmy tam, widzieliśmy, co widzieliśmy, i teraz będziemy pracować nad tym jak zawsze. Na miłość boską, to były tylko dwa kolejne morderstwa. Widywaliśmy już gorsze rzeczy. Nie umiała założyć buta. Palce miała niezdarne, roztrzęsione. W końcu jakoś jej się udało wepchnąć lewą stopę, zostawiła nieza-wiązane sznurowadłai sięgnęła poprawy but. - Kainie, proszę cię; nie zamierzam udawać, że rozumiem, co czujesz... - Znowu zaczynasz! Kolejny tekst żywcem wyjęty z podręcznika psychologii. Jesteś moim mężem czy terapeutą? Pora, żebyś to sobie uświadomił, Ouincy - dla ciebie to żadna różnica. - Wiem, że musisz porozmawiać o tym, co się stało. - Wcale nie muszę! - Owszem, Rainie, musisz. - Po raz ostatni proszę: odpuść sobie! Wyminęła go wściekła, klapiąc sznurowadłami o dywan. Chwycił ją za ramię. Na ułamek sekundy oczy jej pociemniały. Wiedział, że ma ochotę go uderzyć. Zapędzona w kozi róg, potrafiła tylko walczyć. Z jednej strony widok jej zarumienionych policzków dodał mu otuchy. Z drugiej wiedział, że musi zagrać ostatnią kartą, jaka mu została. - Rainie, wiem, że piłaś. - To kłamstwo... - Lukę mi powiedział o mandacie. - Lukę jest idiotą. Ouincy nie odrywał od niej wzroku. - Okay, niech ci będzie: wypiłam jednego drinka. -Jesteś alkoholiczką. Nigdy nie pijesz jednego drinka.

- Wybacz, że jestem tylko człowiekiem. Miałam chwilę słabości, ale pozbierałam się. Chyba mi nie powiesz, że z powodu dwóch piw trzeba od razu wzywać policję. - Dokąd się dzisiaj wybierasz, Rainie? - Do Dougiego. Już ci mówiłam. 31

- Rozmawiałem z nim dzisiaj po południu. Nic nie wiedział o spotkaniu. - To tytko mały chłopiec, mogło mu się pomieszać... - Nie wiedział też o wtorku. Znieruchomiała. Przyłapana, w pułapce. Wyraz jej twarzy rozdzierał mu sera. - Rainie - wyszeptał. - Od kiedy kłamstwo przychodzi ci tak łatwo? Rumieniec znikł z jej policzków. Wpatrywała się w niego przez długą chwilę z takim natężeniem, że zbudziła się w nim nadzieja. Po chwili jednak jej oczy zrobiły się chłodne i przybrały szarą barwę, którą znał tak dobrze. Zacisnęła szczęki. - Nie uda ci się mnie naprawić, Ouincy-powiedziała cicho, wyzwoliła się z jego uchwytu i wyszła. WTOREK, GODZINA 5.01 CZASU PACYFICZNEGO Quincy siedział w swoim samochodzie, wpatrując się w mrok. - Och, Rainie - mruknął. - Coś ty zrobiła?

4 WTOREK, GODZINA 5.10 CZASU PACYFICZNEGO Agentka specjalna Kimberly Quincy lubiła biegać. O piątej rano zerwała się z łóżka; od lat przywykła budzić się tuż przed dzwonkiem budzika. O piątej czterdzieści pięć skończyła swój codzienny dziesięciokilometrowy bieg. O szóstej wyszła spod prysznica, założyła proste czarne spodnie i obcisłą kremową bluzkę z jedwabiu. Poszła do kuchni, zjadła tost i wypiła kawę, po czym, chwyciszy żakiet, wyszła z domu. O szóstej trzydzieści ruch na drogach zaczynał robić się coraz większy Trzeba było jechać wolno,'chociaż nie tworzyły się jeszcze korki. Kimberly lubiła trwający czterdzieści pięć minut dojazd do pracy - miała wówczas czas, aby sobie ułożyć w myślach plan dnia. Dzisiejszego ranka zamierzała przeprowadzić pewne badania, a to oznaczało, że będzie musiała wypełnić formularze dla analityka. Biuro zapewniało swoim agentom najpotężniejszą broń, ale Boże uchowaj, kiedy ktoś chciał skorzystać z komputera. Po wypełnieniu papierów musiała posortować kilka pudeł z dokumentami dotyczącymi ostatniej sprawy: najwyższej klasy fałszerstw dzieł sztuki, które się pojawiły na rynku w Atlancie. Zespół Kimberly próbował ustalić, czy coś je ze sobą łączy, śledząc drogę, jaką pokonały, aż trafiły do galerii sztuki i handlarzy Ponieważ zdobyła już doświadczenie przy dwóch sprawach seryjnych zabójców, wcześniej wyobrażała sobie, że będzie pracować w wydziale kryminalnym biura, albo jeszcze lepiej: w jednostce kontrwywiadu i antyterrorystycznej. 34

Była jednak kobietą, a wszystkie agentki zaczynały od przestępstw lżejszego kalibru. Ale była też dobra wiadomość: prawdopodobnie dzisiaj po południu jedna z grup operacyjnych aresztuje groźnego przestępcę i Kimberly poproszono o wzięcie udziału w operacji. W takich przypadkach dodatkowi ludzie zawsze się przydawali, poza tym, o czym jej przełożony uwielbiał jej przypominać, w ten sposób młodzi agenci zdobywali doświadczenie. Będzie to miłe urozmaicenie dnia. Po dwóch latach pracy w biurze Kimberly czuła, że w końcu wszystko w jej życiu zaczyna się układać. Lubiła Atlantę; nie sądziła, że miasto okaże się tak młode i podążające z duchem czasu, jednocześnie pełne starodawnego południowego uroku. Uwielbiała ciepły klimat i zapał ludzi do uprawiania na wolnym powietrzu przeróżnych sportów: spacerów, joggingu, pływania. Wiele też wskazywało na to, że była do szaleństwa zakochana w Macu. Byli ze sobą od dwóch lat. Kto by pomyślał? Młoda, ambitna agentka federalna i nieco arogancki, lecz przy tym wyjątkowo uroczy stanowy detektyw Łączył ich nietypowy związek. Nie potrafiłaby zliczyć odwołanych spotkań w piątkowe wieczory czy weekendowych wyjazdów, z których nic nie wyszło. Jej komórka, jego komórka. Bez przerwy któreś z nich było wzywane. Jednak w ich przypadku taki układ się sprawdzał. Oboje uwielbiali swoją pracę, doceniali te krótkie chwile, które mogli spędzić razem. Właśnie planowali wspólny weekend w Savannah, a to oznaczało, że z całą pewnością jedno zostanie wezwane do jakiejś pilnej sprawy. Kimberly była ciekawa, co przyniesie pozostała część tygodnia. W końcu zaparkowała, weszła do biura, nalała sobie drugą filiżankę kawy i podeszła do biurka. Wolnym krokiem ominęła liczne pudła stojące wokół krzesła i znalazła się w swoim małym prywatnym raju, popijając paskudną kawę 34

i bawiąc się najczęściej używaną przez agentów FBI bronią - długopisem. Do ósmej ani razu nie zadzwoniła jej komórka. Kiedy w końcu się odezwała, widok znajomego numeru na wyświetlaczu nie zaniepokoił Kimberly. - Cześć, tato. Połączenie było fatalne. Najpierw usłyszała głośny szum, potem trzask, wreszcie swoje imię. - ... Kimberly. - Tato, nie słyszę cię. - Rainie... o drugiej, dzisiaj nad ranem... Policja stanowa... - Tato? - Kimberly? - Musisz zmienić miejsce. Uciekasz mi. - Znowu szumy i trzaski. Potem dwa dwukrotne kliknięcia. Rozmowa została przerwana. Kimberly siedziała, z irytacją wpatrując się w telefon. Zadzwonił ponownie. Odebrała natychmiast. - Hej, tato. Żadnego dźwięku. Nic. Jednak nie do końca. Słyszała jakieś odgłosy w tle. Przytłumione i rytmiczne. Skrzypienie. Warkot. Jakby samochodu. - Tato? - zapytała, marszcząc brwi. Dyszenie. Jęk. Stukot. I znowu usłyszała ten sam ciężki oddech. Bliższy. Szybszy. Zupełnie jakby... zrozpaczony. - Halo! - spróbowała ponownie. Znowu jakieś dźwięki. Kimberly wytężyła słuch, ale żadnego z nich nie rozpoznała. W końcu postanowiła raz jeszcze sprawdzić, kto dzwoni. Tym razem jednak nie był to numer jej ojca. - Rainie? - spytała zdumiona. Połączenie znowu zaczęło się rwać. Usłyszała szum, po nim nastąpiła chwila ciszy i ponownie rozległ się ciężki oddech. 35

- Rainie, musisz mówić głośniej - powiedziała Kimberly donośnie. - Uciekasz mi. Trzaski, szum, cisza. - Rainie? Rainie? Jesteś tam? Kimberly zmartwiona wpatrywała się w telefon - nic nie wskazywało na to, żeby dzwoniący się rozłączył. W ostatniej chwili powróciły szumy Po nim dziwny metaliczny stukot. Puk, puk, puk. Przerwa. Puk, puk, puk. Przerwa. Puk, puk, puk. W końcu połączenie zostało przerwane na dobre. Kimberly zamknęła klapkę telefonu. Natychmiast znowu rozległ się dzwonek. Tym razem to był jej ojciec. - Gdzie wy jesteście? - spytała Quincy'ego. - Połączenie jest koszmarne. - Na bocznej drodze - odparł jej ojciec. - Niedaleko Ba-kersville. - Tak czy owak, musisz zacząć od początku. Nie zrozumiałam ani słowy z tego, co mówiłeś, nie wspominając już o Rainie. Po drugiej stronie nastąpiła przedłużająca się chwila ciszy. - Rainie do ciebie dzwoniła? - Głos ojca brzmiał dziwnie, było w nim słychać napięcie. - Przed sekundą; dzwoniła ze swojej komórki... - Swojej komórki - przerwał jej ostro Quincy. - Dlaczego nie pomyśleliśmy o cholernym telefonie? Kimberly słyszała teraz mnóstwo różnych dźwięków. Najpierw ktoś otworzył drzwi do samochodu, po chwili je zatrzasnął. Jej ojciec wołał sierżanta o nazwisku Kincaid. - Tato, przerażasz mnie. - Ona zaginęła. - Kto zaginął? - Rainie. - Mówił szybko, rwącym się głosem, najwyraźniej nie stał w miejscu. - Znaleźli jej samochód. O drugiej nad ranem. Silnik był wciąż na chodzie, światła włączone. Na siedzeniu pasażera leżała torebka. Ale nigdzie nie ma 37

śladu jej broni. Jasne, jej komórka. Teraz mów, Kimberly Powtórz mi każde słowo, które powiedziała. I wtedy Kimberly w końcu pojęła. Odgłos jadącego samochodu, dyszenie, metaliczny stukot. - Nic nie powiedziała, tato. Ale dawała sygnały Wydaje mi się... wydaje mi się, że nadała SOS. Ojuincy nic nie odpowiedział. Nie musiał. W zapadłej ciszy Kimberly niemal słyszała myśli przelatujące przez głowę ojca. Pogrzeb swojej siostry Pogrzeb matki. Wszystkich ludzi, których kochał, a którzy opuścili go zbyt wcześnie. - Wsiadamy z Makiem do najbliższego samolotu - powiedziała zwięźle. - Nie musisz... - Przylecimy pierwszym samolotem. Kimberly zerwała się z krzesła i pobiegła do gabinetu przełożonego.

5 WTOREK, GODZINA 6.45 CZASU PACYFICZNEGO - Wyjaśnijmy to sobie: do pańskiej córki dzwonił ktoś z komórki Lorraine. - Tak jest. - Ale to nie była Rainie. Ktoś użył jej telefonu. - Nie słyszała głosu Rainie - powtórzył Quincy. - Ale słyszała, jak ktoś ciężko dyszy i wydawało jej się, że ten ktoś jest w jadącym samochodzie. Potem usłyszała słaby metaliczny stukot, który według niej był próbą wystukania sygnału SOS. Sierżant Kincaid westchnął. Stał pod białym zadaszeniem osłaniającym toyotę Rainie. Od dwudziestu minut robił zdjęcia. Teraz szkicował ustawienie siedzenia i lusterek oraz spisywał dane ze wszystkich wskaźników - liczbę kilometrów na liczniku, stan baku. Jego włosy były kompletnie mokre, podobnie jak gładka czarna twarz; wyglądał dokładnie tak, jak się czuł: jak wyciągnięty z wygodnego łóżka człowiek, który teraz musi moknąć w strugach ulewnego deszczu. - Panie Ojuincy... - Moja córka jest agentką FBI. Pracuje w biurze w Atlancie od dwóch lat. Sierżancie, chyba nie zamierza pan kwestionować instynktu koleżanki po fachu. - Proszę pana, „kwestionowałbym instynkt" mojego kapitana, gdyby wyskoczył z podobną historyjką. Wie pan tylko, że do pańskiej córki dzwonił ktoś z konkretnego telefonu, ale nie jest pan w stanie dowieść, kim był dzwoniący. - To był telefon Rainie! 38

- To telefon komórkowy! Ludzie je gubią, zostawiają byle gdzie, pożyczają znajomym. Na miłość boską, mój ośmiomiesięczny synek dał radę zadzwonić, przyciskając klawisz szybkiego wybierania. To żadna filozofia. - Proszę sprawdzić biling - powiedział Quincy z uporem. - Zrobię to z całą pewnością, bo to należy do dochodzenia. Podobne jak sprawdzę jej domowy telefon, wyciągi z kart kredytowych, odtworzę ze szczegółami wszystko, co robiła w ciągu ostatnich dwudziestu czterech godzin. Coś panu powiem: już takie rzeczy robiłem. Kincaid chyba zdał sobie sprawę, jak ostry stał się jego głos. Wziął głęboki oddech, po czym wolno wypuścił powietrze z płuc. - Panie Quincy... - Ja też już robiłem takie rzeczy - rzekł psycholog. - Tak, wiem, że jest pan ekspertem... - Moją starszą córkę zabił szaleniec, sierżancie. Zabił też moją byłą żonę, niemal udało mu się dopaść moją młodszą córkę. Może w pańskim świecie tego rodzaju zbrodnie się nie zdarzają, ale w moim i owszem, jak najbardziej. Kincaid znowu głęboko odetchnął. Quincy wyraźnie widział, że sierżant po prostu nie chce mu uwierzyć. W pewnym sensie go rozumiał. Praca detektywa z natury polegała na braniu pod uwagę tego, co najbardziej prawdopodobne. Według statystyk z dwustu tysięcy dorosłych, których zaginięcie zgłaszano każdego roku, tylko jedenastu tysięcy nie udawało się odnaleźć. Z tych jedenastu tysięcy zaledwie trzy tysiące czterystu padało ofiarą porwania wbrew ich woli. Gdyby Rainie była małym dzieckiem albo studentką collegeu, sprawa przedstawiałaby się zupełnie inaczej. Ale Rainie była kobietą w średnim wieku, na dodatek uzbrojoną policjantką. Kincaid znalazł się tutaj, gdyż w grę wchodziły dwie możliwości: albo kierowca porzuconego pojazdu, prawdo40

podobnie pod wpływem alkoholu, zgubił się w lesie, lub też poszedł do lasu i popełnił samobójstwo. Podcfas śledztwa sierżant weźmie pod uwagę oba warianty Policyjne dochodzenia zawsze się zaczynały od teorii. Kincaid miał swoją, Quincy także już wypracował swoją. - W porządku - rzekł gwałtownie sierżant, czym zaskoczył psychologa. - Na chwilę spójrzmy na to z pańskiej strony. Pan uważa, że pańska żona została uprowadzona ze swojego samochodu? - Chciałbym, aby brano pod uwagę taką możliwość. - Jak? Według pana, zawsze nosiła przy sobie broń. Poza tym zna się na samoobronie. Według mnie, taka kobieta nie znika bez walki. Niech się pan rozejrzy. Widzi pan tu jakieś ślady stoczonej walki? - Po pierwsze: nie jestem pewny, że miała przy sobie glocka. Z reguły się z nim nie rozstawała, ale żeby potwierdzić, że miała go przy sobie, musimy dokładnie przeszukać jej dom. Po drugie: na tym etapie nie możemy wykluczyć, że piła, co w znacznym stopniu zmniejszyłoby jej zdolność do obrony. Po trzecie: proszę się rozejrzeć, sierżancie. To jedno wielkie morze błocka - jakie tu można znaleźć ślady? Kincaid zmarszczył brwi, popatrzył na wszechobecne błoto, po czym spojrzał na Quincy'ego w zamyśleniu. Przynajmniej podjął grę. - Dobrze. Kto mógł to zrobić? Kto miałby motyw, żeby porwać Larraine Conner? - To znaczy: kto poza porzuconym mężem? - spytał sucho Quincy. - Właśnie. - Rainie prowadziła różne sprawy, najpierw pracując w biurze szeryfa w Bakersville, później jako prywatny detektyw, wreszcie jako moja partnerka. Tym samym miała do czynienia z określoną grupą miejscowej ludności. - Czy może mi pan dostarczyć listę nazwisk? 40

- Mogę spróbować. Skontaktuję się również z Lukiem Hayesem, poprzednim szeryfem Bakers ville... - Poprzednikiem szeryf Atkins? - ton Kincaida sugerował, że chodzi mu o coś innego. - Luke zdecydował się zrezygnować z funkcji z powodów osobistych - wyjaśnił Quincy. - Jak dotąd nie poznałem szeryf Atkins, ale słyszałem o niej dużo dobrego. - Okay, załóżmy, że pan Hayes będzie miał ochotę powspominać stare dobre czasy. Co z bieżącymi sprawami? Czy w tej chwili pańska żona zajmowała się czymś wyjątkowo drażliwym? Quincy potrząsnął głową. - Pomagaliśmy przy podwójnym morderstwie w Asto-rii, ale działaliśmy nieoficjalnie. Gdyby podejrzany zrobił się nerwowy, być może wziąłby na cel dowodzącego oficera, ale nie nas. - Chwileczkę - mówi pan o t y m podwójnym morderstwie w Astorii? - Niewiele się tu zdarza podobnych. - To się zaczęło w sierpniu, prawda? - I wtedy sierżant Kincaid dowiódł, że naprawdę jest bystry Dziesiątego września została zatrzymana za jazdę po pijanemu - mruknął. - Tak jest - potwierdził Quincy. Wzrok Kincaida pobiegł ku lasowi: gęstej czarnej masie rozciągającej się tuż za zasięgiem potężnych reflektorów. Quincy znowu wiedział, co sierżant myśli, ale w dalszym ciągu nie mógł się z nim zgodzić. Poza tym wciąż nie chciał przyjąć do wiadomości, że Rainie ponownie zaczęła pić, może więc rzeczywiście to prawda, że mąż zawsze dowiaduje się ostatni. - Nie wiedziałem, że w tej sprawie jest już jakiś podejrzany - powiedział Kincaid. - Nasza analiza doprowadziła do konkretnego człowieka. Jednak z tego, co słyszałem, nie ma przeciwko niemu żadnych 42

dowodów. Rzecz jasna, detektywi w dalszym ciągu pracują nad sprawą. Ale na razie jestem daleki od optymizmu. - Ch6lera - mruknął Kincaid. - Cholera - zgodził się z nim cicho Quincy - A te zdjęcia w bagażniku? - spytał sierżant. - Ta sprawa wygląda na paskudną. Jeszcze trochę, a biedny Mitchell wyrzyga sobie wszystkie flaki. - Tysiąc dziewięćset osiemdziesiąty piąty. W tej chwili głównie zajmujemy się próbą rozwiązania starych zbrodni. Czasami coś z tego wychodzi, czasami nie. - Stare zbrodnie prowadzą do nowych - mruknął Kincaid. - Każdy morderca wciąż na wolności zrobi wszystko, żeby nie dać się złapać. - Fakt, ale skąd mogą wiedzieć, nad czym pracujemy? Rainie i ja jesteśmy konsultantami. Rzadko nasz udział wychodzi na jaw. Quincy otworzył swój telefon. Raz jeszcze spróbował się dodzwonić do Rainie. Wciąż bez powodzenia. Ale telefon przynajmniej dzwonił, co oznaczało, że jest włączony. Może więc znajdował się w miejscu, w którym nie mogła po niego sięgnąć. Może sama znajdowała się w stanie, który jej to uniemożliwiał. Quincy nie chciał dopuścić do siebie tej myśli. Rainie nigdy mu nie wierzyła, ale sprawa w Astorii jego także głęboko poruszyła. - Co to dla nas oznacza? - zapytał Kincaid. - Sam pan przyznał, że nie ma nikogo, kto mógłby czyhać na pańską żonę. - Być może. Chociaż, chwileczkę. - Psycholog zmarszczył czoło i uniósł rękę. - Po pierwsze, nie możemy wykluczyć, że zaatakował ją ktoś zupełnie obcy. Ale po drugie, możemy sprawdzić pewien trop. Ostatnio Rainie zgłosiła się do pracy na ochotnika... - Na ochotnika? 42

- Chciała zajmować się dziećmi przebywającymi w rodzinach zastępczych. Reprezentować je w sądzie; jest taka organizacja, do której można wstąpić... Kincaid machnięciem ręki przerwał tłumaczenie Quin-cyego. - Tak, tak, słyszałem o tym. To znaczy, że chciała pomagać dzieciom. - Sierżant skinął głową, po raz kolejny udowadniając, że potrafi czytać między wierszami. - To nawet ma sens. - Miała już pierwszą sprawę. Mały chłopiec, Douglas Jones. Douglas - w zasadzie Dougie - twierdzi, że jego zastępczy ojciec go bije, jednak według zastępczych rodziców wszystko zmyślił, bo wreszcie natrafił na godnych siebie przeciwników w „trudnej miłości". Powinienem dodać, że Dougie ma na swoim koncie kradzieże, okrucieństwo wobec zwierząt i drobne podpalenia. - Ile ma lat? - Siedem. - Siedem? - Kincaid uniósł brwi, - Chce pan, żebym zaczął podejrzewać siedmiolatka? - Nie, nie - powiedział Quincy. - Chociaż bardzo szybko może pan zacząć rozważać taką możliwość dodał sucho. -Rainie została przydzielona do sprawy Dougiego, żeby stwierdzić, czy chłopiec mówi prawdę. Gdyby się okazało, że tak, wówczas reprezentowałaby go w sądzie. Gdyby ustaliła, że mały kłamie, wtedy podjęłaby się negocjacji, aby jakoś rozwiązać konflikt pomiędzy nim a rodzicami. Zastępczym ojcem jest Stanley Carpenter. Ma trzydzieści sześć lat, pracuje w dziale załadunku w fabryce serów i jest znany z tego, że bez trudu potrafi sam podnieść pół palety sera. - Duży facet. - Nawet bardzo duży. Z drugiej strony, może to przemawiać na jego korzyść. Gość jego postury bijący małego chłopca, jakim jest Dougie... Wiadomo, jak to by się skończyło. Lekarz sądowy oceniałby obrażenia w kostnicy. 43

Kincaid roześmiał się. - To najbardziej zwariowana linia obrony, o jakiej słyszałem. Minto to... - Ma sens. - Owszem, ma. - Sierżant zamyślił się i odwrócił do samochodu. Ojuincy po raz kolejny wyjął komórkę. Z uporem naciskał guzik ponownego wybierania. Rainie wciąż nie odbierała, ale też nigdzie z lasu nie dochodził odgłos dzwoniącego telefonu, co dawało mu cień nadziei. - Myśli, że on to robi? - zapytał Kincaid. - Że ten cały Stanley bije dzieciaka? - Miała pewne wątpliwości. A one mogły sprawić, że złożyłaby doniesienie, co dla Stanleya... - Byłoby mało korzystne. - Otóż to. - A facet jego postury - dokończył sierżant - mógłby bez problemu porwać kobietę wbrew jej woli, nawet wyszkoloną. Zakładając, rzecz jasna, że nie miała przy sobie broni. - Zakładając, że nie miała przy sobie broni. - W porządku - rzekł gwałtownie Kincaid. - To by było na tyle. Tutaj zresztą i tak gówno zdziałamy, przynajmniej dopóki nie przestanie padać. Zwijamy się. - Mogę iść z wami? - Pod warunkiem że będzie pan w zasięgu mojego wzroku i nie będzie pan niczego dotykał. - Będę grzeczny - zapewnił go Quincy. - Dokąd idziemy? - Poszukać broni, to chyba jasne. Z pańskim pozwoleniem, chcielibyśmy przeszukać pana dom.

6 WTOREK, GODZINA 7.32 CZASU PACYFICZNEGO Gdy Quincy i Kincaid wsiadali do samochodu tego drugiego, słońce próbowało się przebić przez warstwę chmur. Była tak gruba, że dzień wydawał się jedynie bledszą wersją nocy. Można by pomyśleć, że cały listopad był jednym takim niekończącym się, wypełnionym mżawką dniem, od czasu do czasu przerywanym wręcz tropikalną ulewą. Quincy wciąż jeszcze nie do końca zdołał się przyzwyczaić do panującego w Oregonie klimatu. Sam pochodził z Nowej Anglii i potrafił bez trudu znosić przenikliwe zimno, pod warunkiem jednak, że towarzyszyło mu jasne zimowe słońce. Szczerze mówiąc, nie pojmował, jak mieszkańcy Oregonu wytrzymują ciągnące się bez końca okresy, podczas których deszczowe chmury dosłownie opierają im się o głowy. Rai-nie zawsze mówiła, że lubi szare dni, kiedy może się schronić w ich ciepłym i bezpiecznym domu. On jednak ostatnio czuł, że nieustępująca szarość jest grubą ścianą, w którą bezskutecznie wali głową. - Kiedy się rozstaliście z Rainie? - spytał siedzący za kierownicą Kincaid. Najwyraźniej nie był zwolennikiem poga-duszek o niczym. - Wyprowadziłem się tydzień temu - odparł Quincy głosem, w którym słychać było napięcie. - Pan odszedł od niej? - Oficjalnie ja odszedłem. - Wystąpił pan o rozwód? - Mam nadzieję, że nie dojdzie do tego. 46

Kincaid chrząknął, nie kryjąc sceptycyzmu. - Chodzicie na terapię? - Na razie nie. - Mmm-hmm. Dostaje pan państwową emeryturę, prawda? - Owszem, tak. Psycholog wiedział, co tamten sobie myśli. Jako agent FBI, który odsłużył wymagane dwadzieścia lat, Quincy przeszedł na pełną emeryturę. Już niewiele programów emerytalnych działało na tej zasadzie. Zwłaszcza odkąd większość emerytowanych agentów FBI wciąż była wystarczająco młoda, aby przejść do pracy w sektorze prywatnym, zapewniając sobie dodatkowe źródło dochodów i jednocześnie wypracowując kolejną emeryturę. Nazywało się to podwójnym czerpaniem zysków. I w przypadku Quincy'ego doskonale się sprawdziło. Stąd samochód, ubrania, dom. - Rozwód byłby kosztowny - przyznał psycholog. - Mmm-hmmm - powtórzył Kincaid. - Wciąż nie zadaje pan właściwego pytania, sierżancie. - A mianowicie? - Czy ją kocham. - Czy ją pan kocha? Pan od niej odszedł. - Oczywiście, że od niej odszedłem, sierżancie. Sądziłem, że tylko w ten sposób uda mi się ją powstrzymać od picia. Dotarli do żwirowej drogi dojazdowej. Kincaid gwałtownie skręcił w prawo, opony zabuksowały na żwirze, szukając przyczepności. Droga była wyjątkowo podła, zwłaszcza przy takiej pogodzie. Ubiegłej zimy przyrzekali sobie z Rainie, że coś z nią zrobią, jak tylko się ociepli. Wyrównają, wyłożą kostką. Nie udało im się. Kochali swój mały drewniany zamek przycupnięty na końcu drogi. I choć nigdy o tym nie wspominali, cieszyli się, że droga stanowi swoisty szaniec. Nie każdy pojazd mógł się tu dostać. I absolutnie nikomu nie udałoby się podjechać niezauważenie. 46

Kincaid zredukował bieg i zwiększył obroty silnika. Chevrolet wspiął się na wzgórze, swoim pojawieniem się odstraszając sarnę ucztującą przy solnej lizawce, którą Rai-nie ustawiła w ogrodzie. Zwierzę umknęło do lasu. Sierżant zaparkował obok kępy uschniętych paproci. Wysiadł z samochodu, mierząc psychologa wymownym spojrzeniem. Quincy i Rainie znaleźli ten dom rok temu. Nieduży, ale zbudowany według projektu na zamówienie, był po prostu idealny Wielkie panoramiczne okno zapewniało wspaniały widok na góry. Grzebieniasty dach miejscami wznosił się ostro, gdzie indziej jego linia się załamywała. Na frontowej werandzie stały odpowiednio dobrane bujane fotele. Rainie uwielbiała otwartą przestrzeń wnętrza i ogromny kamienny kominek. Quincy lubił wielkie okna i mnóstwo świetlików, dzięki którym nawet w ponure dni pomieszczenia były pełne światła. Dom był drogi, prawdopodobnie sporo przepłacili, ale wystarczyło im jedno' spojrzenie, aby ujrzeli w nim swoją przyszłość. Rainie z książką zwinięta przed kominkiem. Quincy w zaciszu gabinetu spisujący wspomnienia. I dziecko, o nieznanej na razie narodowości, siedzące na środku wielkiego pokoju, otoczone porozrzucanymi zabawkami. Kupowali ten dom z nadzieją w sercach. Quincy nie miał pojęcia, o czym myśli Rainie, spoglądając na ich dom dzisiaj. Pierwszy wspiął się na schody, po czym przystanął przed drzwiami wejściowymi. Pozwolił, aby Kincaid poruszył klamką. Drzwi były zamknięte. Rainie nigdy nie wyszłaby z domu, zostawiając je otwarte. Quincy bez słowa wyjął klucz. Kincaid wsunął go do zamka. Ciężkie drzwi ustąpiły, ukazując zacieniony przedpokój, ze światłem łagodnie zalewającym kamienną podłogę. Na prawo znajdował się ogromny sklepiony pokój dzienny 48

z dużym, masywnym kominkiem; w głębi było widać część jadalną i kuchnię. Quincy zarejestrował wszystko naraz: kraciasty pled niedbale rzucony na podłogę przed kominkiem; przeczytaną do połowy książkę, leżącą okładką do góry na kanapie. Zobaczył pustą szklankę, buty do biegania Rainie, szary sweter przewieszony przez oparcie zielonej sofy. W pokoju panował nieład, nie było jednak śladów przemocy Wszystko wyglądało raczej tak, jakby zjawili się w trakcie czegoś - Quincy niemal się spodziewał, że zaraz dostrzeże Rainie wychodzącą z kuchni z filiżanką kawy w ręce i wyrazem zdumienia na twarzy. - Co ty tutaj robisz? - zapytałaby. - Tęsknię za tobą - brzmiałby odpowiedź. Z tą różnicą, że zamiast filiżanki kawy Rainie mogłaby trzymać butelkę piwa. Kincaid wszedł wreszcie do pokoju. Quincy podążał za nim, zadowolony, że uwaga sierżanta skupiona jest na pokoju, dzięki czemu nie dostrzegł ponurego wyrazu malującego się na twarzy pana domu. Kincaid szybko się uporał z salonem. Wyglądało na to, że zauważył książkę, szklankę, buty do biegania. Przeszedł do wnęki śniadaniowej. List wciąż leżał na stole. Przeczytał go, popatrzył na Quincy'ego, po czym odłożył kartkę. Nie odezwał się ani słowem, tylko skierował do kuchni. Quincy nie potrafił stwierdzić, czy dzięki temu było mu łatwiej znieść naruszenie prywatności, czy też wręcz przeciwnie. Sierżant otworzył lodówkę. Uchwycił spojrzenie Quin-cyego i szerzej otworzył drzwiczki, żeby tamten mógł zobaczyć sześciopak piw. Psycholog kiwnął głową. W lodówce nie było wiele jedzenia. W kuchni panował porządek. Kubek i miska w zlewie. Czyste blaty. Rainie nigdy nie należała do wzorowych gospodyń, ale najwyraźniej jakoś sobie radziła. Kuchnia nie wyglądała na 48

miejsce, w którym urzędowała kobieta kompletnie przybita. Z drugiej strony, Quincy pracował kiedyś nad sprawą, w której czterdziestoletnia matka wysprzątała cały dom od piwnicy po dach, po czym powiesiła się w łazience. W liście pożegnalnym zostawiła między innymi instrukcję dla męża, w jaki sposób ma podgrzać posiłek, który zostawiła jemu i trójce ich dzieci. Wcześniej odstawiła środki antydepresyjne - nie chciała nikomu sprawić kłopotu, po prostu miała dość życia. Kincaid powędrował korytarzem do gabinetu. Był to jeden z nielicznych pokoi, w których podłogę wyścielał dywan, miękki i puszysty. Quincy lubił się po nim przechadzać, gdy szukał w myślach odpowiedniego zwrotu. Tutaj on rządził. Wchodząc do pokoju po tygodniu nieobecności, wyczuł wciąż unoszącą się w powietrzu woń swojej wody po goleniu. Zastanawiał się, czy Rainie choć raz zajrzała tu podczas minionego tygodnia. Czy także wyczuła zapach i pomyślała o mężu. Biurko było wysprzątane, a krzesło z ćzarnej skóry porządnie do niego dosunięte. W pokoju panowała atmosfera porzucenia, jednak nie związana z przeszłością, lecz raczej z tym, co miało nadejść. Kincaid wyszedł z gabinetu i skierował się do ostatniego pomieszczenia na parterze: małżeńskiej sypialni. Tutaj panował większy nieład. Koc i pokrywająca go narzuta w kolorach zieleni, złota i burgunda leżały zmięte w nogach łóżka. Kremowe prześcieradła były skotłowane, w kącie pokoju piętrzył się stos rzuconych byle jak ubrań. Ponieważ Quincy dobrze znał Rainie, patrząc na każdą rzecz mógł sobie wyobrazić, co się tu rozegrało w środku nocy. Rozrzucona bezładnie pościel wskazywała na kolejny senny koszmar. Abażur lampy przekrzywił się, kiedy Rainie gorączkowo usiłowała zapalić światło. Powędrowała do łazienki, po drodze kopiąc skarpetki i dżinsy. Panujący wokół umywalki bałagan pozwolił Ouincyemu 50

się domyślić, że próbowała przegnać resztki koszmaru, ochlapując twarz wodą. Nie nawiele się to jednak zdało, podobnie jak ostatnim razem, gdy Quincy przy tym był. Rainie myła twarz, podczas gdy on przyglądał się jej, stojąc w drzwiach. - Chcesz porozmawiać? -Nie. - Musiaio ci się przyśnić coś naprawdę strasznego. - Wszystkie senne koszmary są straszne, Ouincy. Przynajmniej dla nas, zwykłych śmiertelników. - Mnie też się śniły po śmierci Mandy. - A teraz? - Teraz jest lepiej. Teraz się budzę i mam cię koło siebie. Zastanawiał się, czy właśnie wtedy zaczęła go nienawidzić. Ponieważ jej miłość dawała mu wsparcie, a jego miłość jej najwyraźniej nie dawała nic. Kincaid skończył przeszukiwać łazienkę. Teraz przeglądał zawartość komody, otwierał każdą szufladę, sprawdzał nocne stoliki. - Gdzie Rainie trzymała broń, kiedy była w domu? - Mamy sejf na broń. - Gdzie? - W gabinecie. Quincy poprowadził Kincaida z powrotem do wyłożonego drewnem pokoju. Wskazał na obraz na ścianie, czarno-biały portret dziewczynki zerkającej zza prysznicowej zasłony. Większość ludzi sądziła, że to zwykłe dzieło sztuki, kupione z powodu figlarnego uśmiechu i szczerby między ząbkami dziecka. Ale było to zdjęcie Mandy, zrobione, gdy miała sześć lat. Kiedyś nosił je w portfelu. Lata temu Rainie kazała je powiększyć i oprawić. Czasami, gdy pracował nad wyjątkowo paskudną sprawą, jak na przykład podwójnym morderstwem w Astorii, po prostu siadał tutaj i patrzył na zdjęcie swojej córki. Myślał 50

0 weselu, którego nie dane jej było mieć, dzieciach, których nigdy nie urodziła. Myślał o życiu, którego nie przeżyła, i czuł, jak go przygniata smutek. Niektórzy wierzyli, że dzieci mają w niebie specjalny dom. Miejsce, w którym nie ma chorób, bólu czy głodu. Quincy nie wiedział, co o tym myśleć: jego ściśle analityczny umysł nie radził sobie zbyt dobrze z kwestiami wiary. Czy dzieci, które miały kochających rodziców lub dziadków łączyły się z nimi po śmierci? A nowo narodzone maleństwa, które umarły z głodu, bo matka wybrała się na tygodniową popijawę? A pięciolatek zrzucony ze schodów przez ojca? Czy w niebie byli rodzice zastępczy? A może te dzieci spędzały całą wieczność w samotności? Quincy nie znał odpowiedzi na te pytania. Po prostu każdego dnia wstawał rano i szedł do pracy. Kincaid zdjął zdjęcie Mandy ze ściany. Za obrazem był ukryty sejf. Quincy podał sierżantowi szyfr. Kncaid przekręcił zamek. Drzwi się otworzyły, ukazując im obu zawartość wnętrza. - Są trzy pistolety - oznajmił detektyw z wyrazem triumfu na twarzy. - Nie ma go tutaj - powiedział Quincy. - Ale przecież... - To jest dwudziestka dwójka, to dziewiątka, a to mój stary służbowy Jej glocka nie widzę. - Mogła go zostawić gdzie indziej? - Nie. Przestrzegaliśmy zasady, że kiedy jesteśmy w domu, broń leży zamknięta w sejfie. Pilnowaliśmy, aby nam to weszło w nawyk. Rozumie pan. - Po raz pierwszy głos Quincy'ego się załamał. Natychmiast się opanował. - Kiedy zaadoptujemy nasze dziecko... - Adoptujecie dziecko? - Kincaid był szczerze zaskoczony. - Mieliśmy zamiar. To już przeszłość. Nic z tego nie wyszło. 51

- Dlaczego? - Z powodu zatrzymania za jazdę po pijanemu. To i kilka innych wydarzeń z przeszłości Rainie uczyniło z niej osobę niezrównoważoną emocjonalnie. - A niech mnie - mruknął sierżant. - W tym systemie nie chodzi o to, żeby ułatwiać ludziom życie. - Ale mieliście już adoptować dziecko? We wrześniu? - Przez chwilę, sierżancie, mieliśmy nawet jego zdjęcie. - Niech to szlag - powiedział Kincaid. Popatrzył na sejf. Umysł sierżanta pracował na pełnych obrotach. Wypalona pani detektyw, załamana nieudanym małżeństwem, niedoszłą adopcją, odbiera sobie życie. W policyjnej robocie trzeba brać pod uwagę fakty. - Cóż - stwierdził filozoficznie Kincaid. - Jest już rano, warunki się poprawiły. Myślę, że powinniśmy posłać do lasu psy. Ma pan jakąś rodzinę? - Przyjeżdża moja córka. - Świetnie, świetnie. Tak chyba będzie najlepiej. - Proszę nie rezygnować - rzekł Quincy napiętym głosem. - Moja żona jest byłą policjantką. Nie zasłużyła sobie na to, żeby stać się jeszcze jedną nierozwiązaną sprawą na biurku przepracowanego detektywa... -Hola... - Ja też mam swoje źródła, sierżancie. Jeszcze to do pana nie dotarło? Wystarczy jedno pana słowo i mogę poprosić starych kumpli o przysługę. Są w tym mieście ludzie, którzy znają i kochają Rainie. Wierzą w nią. Przeczeszą te lasy, przeorają błoto... - Hej, ja nie rezygnuję z tej sprawy! - Ale wyciąga pan przedwczesne wnioski! - Jako człowiek z zewnątrz, myślący obiektywnie... - Pan nie znał mojej żony! - Otóż to! 53

Kincaid ciężko dyszał. Ojaincy także. Przez długą chwilę obaj mężczyźni mierzyli się wzrokiem, czekając, który pierwszy ustąpi. Wtedy zadzwoniła komórka Quincy'ego. Spojrzał na wyświetlacz i natychmiast uniósł rękę, dając sierżantowi znak, żeby był cicho. - Czy to...? - Ciii. To Rainie.

7 WTOREK, GODZINA 8.04 CZASU PACYFICZNEGO - Halo! Trzaski. Pipanie. I kliknięcie, jakby połączenie zostało przerwane. - Halo! - Quincy spróbował raz jeszcze, głos miał naglący, knykcie pobielałe od ściskania telefonu. Połączenie zostało zerwane. Zaklął tak wściekły, że najchętniej cisnąłby aparatem na drugi koniec pokoju. I wtedy telefon zadzwonił ponownie. Quincy otworzył klapkę, zanim pierwszy fragment melodyjki zdążył przebrzmieć. - ... poranną gazetę. - Rainie? Gdzie jesteś? - W tej chwili nie może podejść do telefonu. - Głos był mechanicznie zniekształcony - Kto mówi? - Musicie przeczytać poranną gazetę - powtórzył głos. - Mówi detektyw Pierce Quincy Szukam Rainie Conner. Czy może mi pan powiedzieć, gdzie ona jest? - Musicie przeczytać poranną gazetę. - Masz ją? Czego chcesz? - Tego, co wszyscy: sławy, bogactwa i dobrze upieczonej szarlotki. Do usłyszenia. - Halo? Kto mówi? Gdzie jesteś? Ale połączenie zostało przerwane. Quincy wiedział o tym, zanim wypowiedział pierwszą sylabę. Natychmiast wybrał numer, lecz telefon Rainie tylko dzwonił i dzwonił, i dzwonił. 54

- Kto to był? Co powiedziała? - Kincaid pochylał się nad nim, równie podniecony i zniecierpliwiony jak Quincy. - To był mężczyzna, tak sądzę. Używał jakiegoś urządzenia do zniekształcania głosu. Powtarzał, że musimy przeczytać poranną gazetę. Za każdym razem używał tych samych słów. „Musicie przeczytać poranną gazetę". Szybko - długopis, papier! Musimy to zapisać, natychmiast, na świeżo. Quincy zaczął przeszukiwać biurko, gwałtownie odsuwał szuflady, przewrócił pojemnik z długopisami. Kincaid był tuż za nim, szarpiąc drugą szufladę w poszukiwaniu notesu. - Czemu mamy czytać gazetę? - Nie wiem. - Którą gazetę? - Nie wiem. „Przeczytajcie poranną gazetę". Tak powiedział: „Przeczytajcie poranną gazetę". Quincy wreszcie znalazł długopis. Ręka trzęsła mu się tak bardzo, że z trudem utrzymał go międży palcami. Zbyt wiele myśli kotłowało mu się w głowie. Rainie porwana. Rainie ranna. Rainie... Tyle możliwości, o wiele, wiele gorszych. Dziewięć lat temu głos Bethie w słuchawce telefonu: „Pierce, coś się stało Mandy Przyjedź jak najszybciej". Kincaid znalazł notes. Pchnął go przez biurko. Notes przemknął po blacie, zatrzymując się przed Quincym. Ale psycholog nie mógł pisać. Jego palce nie potrafiły utrzymać długopisu, dłoń nie chciała przesuwać się po papierze. Quincy dygotał na całym ciele. Nigdy nie widział, żeby jego ręka trzęsła się tak mocno, ani razu przez te wszystkie lata. Nagle doznał surrealistycznego uczucia: wydawało mu się, że opuścił swoje ciało i z boku przygląda się całej scenie. Widział dłoń, starą, o zgrubiałych palcach, którą lada chwila pokryją starcze plamy, a która teraz bezskutecznie stara się zapanować nad długopisem. 56

Czuł się bezsilny. Jego żona została porwana, a on przez jedną, rozdzierającą serce chwilę nie miał pojęcia, co robić. Kincaid wziął od niego notes. W oczach sierżanta czaiło się więcej współczucia, niż Quincy potrafił znieść. - Niech pan mówi - rzekł Kincaid. - Ja będę pisał. Psycholog zaczął od początku. W sumie niewiele było do zapisania. Zmieniony głos dzwoniący z telefonu Rainie, każący Quincy'emu przeczytać poranną gazetę i twierdzący, że pragnie sławy, bogactwa i szarlotki. Raptem cztery linijki, w sumie dwadzieścia trzy słowa. Zaczęli od pierwszego polecenia: „Musicie przeczytać poranną gazetę". - Miejscowa - zdecydował Kincaid. - Co? Rozmowa? Połączenie nie było najlepsze, co oznacza, że mógł dzwonić z dowolnego miejsca na wybrzeżu. Biling też nie na wiele się zda - będzie na nim odnotowane tylko połączenie"z moim numerem. - Nie, nie; chodziło mi o gazetę. Inaczej powiedziałby: „poranne g a z e t y", w liczbie mnogiej. On powtarzał: „gazetę". To ważne. Zgaduję, że miał na myśli „Bakersville Daily Sun". - Ach, „Daily Oxymoron". - mruknął Quincy. - Nie dostarczają nam jej. Ale... - Zastanowił się. Powinniśmy coś znaleźć w internecie. - Chrzanić to; idziemy prosto do źródła. - Ma pan tam jakieś kontakty? - Lepiej. Mam oficjalnego rzecznika. Dotrze prosto do samego właściciela, jeśli zajdzie taka potrzeba. Kincaid wyjął swój telefon i nacisnął dwa guziki. Chwilę później rozmawiał z porucznikiem Mosleyem, a w następnej gorączkowo machał, żeby mu podać notes. - Jest adres zwrotny? Gdzie nadany? Nie, nie, nie, nie dostarczajcie go! Słuchaj: natychmiast posyłam dwóch kryminalistyków z laboratorium w Portlandzie. Trzeba wziąć od56

ciski wszystkich, którzy dotykali listu; nie obchodzi mnie, czy ta gazeta należy do nich. Już jedziemy Kincaid zatrzasnął klapkę telefonu i bez zastanowienia ruszył w stronę drzwi. Niemal biegł. Quincy błyskawicznie się z nim zrównał. - Co się dzieje? Co powiedział? - List z żądaniem okupu. Redaktor wydania dwadzieścia minut temu powiadomił naszego rzecznika. List przyszedł z poranną pocztą. Jest w nim napisane, że została porwana kobieta i jeżeli ktoś chce ją jeszcze zobaczyć żywą, musi zapłacić dziesięć tysięcy dolarów gotówką. - Kto go przysłał? - Nie wiadomo. -Kiedy? - Został nadany wczoraj. - Ale to niemożliwe. Byli już przy samochodzie. Kincaid wskoczył za kierownicę, Quincy obszedł pojazd z przodu. - Możliwe i niemożliwe - powiedział Kincaid, zapalając silnik. - Niemożliwe, żeby facet porwał pańską żonę wczoraj po południu. Ale w liście nie wymieniono żadnego nazwiska, nie ma też rysopisu. - Przypadkowa ofiara - stwierdził Quincy - Facet nie wiedział, kogo porwie. Po prostu wiedział, że to zrobi. - Otóż to. Szukał okazji i ją znalazł. - Porwał wyszkoloną policjantkę? - Może miał szczęście. A może... Na razie nie wiemy, jak namierzył swoją ofiarę. Może - Kincaid mówił cichym głosem - zaczął już w barze. Psycholog milczał. Kincaid z przerażającą prędkością zaczął zjeżdżać stromą drogą. Quincy oparł się o deskę rozdzielczą. - Niech pan posłucha - mówił sierżant - List to dobry znak. Facet nawiązał kontakt, a to zawsze daje jakieś możliwości. Zaczęło się od telefonu do pana. Teraz mamy ko57

pertę, list i znaczek, i wszystko to warto zbadać. Wystarczy odrobina śliny, której użył do zaklejenia koperty i mamy jego DNA. Jeśli nadał list niedaleko domu, będziemy wiedzieć, gdzie mniej więcej mieszka. Dodajmy do tego próbkę pisma i facet jest nasz. To naprawdę dobrze. - Chcę wysłać list do laboratorium FBI. - Nie wkurzaj mnie pan. - Sierżancie, z całym należnym szacunkiem... - Nasi ludzie od badania dokumentów są bardzo dobrzy. - Ludzie z biura są lepsi. - Laboratorium biura jest na drugim końcu kraju. Transport zajmie cały dzień. Moi ludzie poradzą sobie z listem równie dobrze i mogą zacząć dzisiaj po południu. Chyba pan rozumie, że musimy się spieszyć. - W grę zawsze wchodzą minuty - zauważył szorstko Quincy Skierował wzrok na przesuwający się za oknem krajobraz. - Zawsze. - Nigdy się panu nie zdarzyło pracować z miejscowymi, którzy nie okazali się głupkami? - Tylko z jednym, a raczej z jedną. Ożeniłem się z nią. Kincaid uniósł brew. W dalszym ciągu jechał zbyt szybko, ścinając zakręty i lawirując pomiędzy innymi pojazdami. Quincy nie miał wątpliwości, że sierżant był swego czasu miłośnikiem „Starskiego i Hutcha". - Proszę mi dać pół godziny - odezwał się Kincaid gwałtownie - a założę się, że zmieni pan śpiewkę. - Znajdziecie moją żonę w pół godziny? - Nie, ale dowiem się, czy autor listu rzeczywiście ją porwał. -Jak? - W liście jest mapa. Dzięki niej znajdziemy dowód życia. Facet się wystawia, panie wielki psychologu, a my go przygwoździmy. - Jadę z wami - oznajmił Quincy bez namysłu. Kincaid w końcu się uśmiechnął. - Jakoś ani przez chwilę w to nie wątpiłem.

8 WTOREK, GODZINA 8.33 CZASU PACYFICZNEGO Centrum Bakersville nie przedstawiało się zbyt imponująco: przy Main Street, od której odchodziły cztery przecznice, skupiły się prowadzone przez miejscowych sklepy, walczące o przetrwanie, odkąd na obrzeżach miasta powstał Wal-Mart. Wciąż działał pomalowany na jaskrawoniebie-ski kolor hotel „The Elks", urządzony w dawnej kręgielni. Na rogu była kwiaciarnia, trzy domy dalej knajpa „Ham 'n Eggs", sklep z materiałami biurowymi i niewielki dom handlowy JC Penney's. Wszystkie obiekty służyły" głównie mieszkańcom Bakersville; większość turystów nawet się tu nie zatrzymywała w drodze z plaż na południu do Wytwórni Serów w Tillamook na północy. Quincy nie pamiętał, kiedy ostatnio był w mieście, Kincaid jednak zdawał się znać je bardzo dobrze. Pewnie skręcił w jedną z ulic, po chwili wziął ostry zakręt w prawo. Ani na moment nie przestał rozmawiać przez telefon. Jednemu z detektywów kazał udać się prosto do redakcji „Daily Sun" i zabezpieczyć list. Porucznikowi polecił wezwać posiłki. Ludzi z laboratorium skierował na wybrzeże. Wreszcie zadzwonił do szeryf Atkins, wciąż prowadzącej poszukiwania. Po czym ponownie się połączył z rzecznikiem, żądając informacji o pracownikach „Daily Sun". Policyjna robota polegała na kierowaniu. Była jak wyrzucenie w powietrze miliona piłeczek i utrzymywanie ich w locie, przy jednoczesnym nieprzekraczaniu wyznaczonych ram działania i trzymaniu się przepisów. Wiele czasu upły60

nęło, odkąd Quincy znajdował się w samym centrum tego wszystkiego, pracując nad trudną i wymagającą błyskawicznego działania sprawą. W żyłach zaczęła mu krążyć adrenalina, ciało przebiegł dreszczyk emocji i ukłuło go poczucie winy Jego żonę porwano. W tej sytuacji raczej nie powinien się czuć jak za starych dobrych czasów. Kincaid zamknął telefon. Po lewej stronie pojawił się dwupiętrowy betonowy budynek: biurowiec z lat siedemdziesiątych, o płaskim dachu i kanciastych kształtach. Sierżant wjechał na parking i zaparkował pomiędzy dwoma SUV-ami. Witamy w „Daily Sun". - Ja będę mówił - powiedział Kincaid, wysiadając z auta. - Pan słucha. - Nad iloma porwaniami pracował pan do tej pory? - zapytał Quincy. - Och, zamknij się pan. - Sierżant ruszył w stronę budynku. Wewnątrz od razu wyczuwało się atmosferę poruszenia. Reporterzy, redaktorzy i gońcy, którzy powinni przemieszczać się bez ustanku, załatwiając niekończące się sprawy związane z wydaniem kolejnego numeru, na palcach kręcili się po holu. Niektórzy przyciskali do piersi teczki z jakimiś papierami. Jednak większość nie siliła się na zachowanie nawet takich pozorów. Wszyscy wiedzieli, że wydarzyło się coś ważnego i czekali niecierpliwie na rozwój wypadków. Kincaid nie sprawił im zawodu. Wyprostowany podszedł do recepcjonistki i z obojętną miną oraz wprawą gliniarza z telewizyjnego serialu machnął jej przed oczami odznaką. - Detektyw sierżant Carlton Kincaid. Chcę się widzieć z Owenem Van Wie, n a t y c h m i a s t . Van Wie był wydawcą szmatławca. Policja skontaktowała się z nim z samego rana i ku nieskrywanemu niezadowoleniu rzecznika, wydawca już wezwał swojego adwokata, choć z drugiej strony zgodził się przynajmniej na pełną współpracę ze strony gazety. 60

Recepcjonistka poprosiła, aby Kincaid i Quincy poszli za nią. Przechodząc przez hol, sierżant skinął głową zgromadzonym tłumom. - Carlton? - mruknął Quincy za jego plecami. - Och, zamknij się pan. „Daily Sun" było małomiasteczkową gazetą - gabinet wydawcy nie pozostawiał co do tego wątpliwości. Był ciasny, pozbawiony okien, mieścił się w nim rząd szarych metalowych szafek na dokumenty i jedno całkowicie zawalone papierami biurko, za którym siedział Van Wie. Naprzeciwko siedział drugi mężczyzna, w garniturze i krawacie. Quincy domyślił się, że to prawnik. Obaj mężczyźni zajmowali jedyne znajdujące się w pomieszczeniu krzesła, zmuszając tym samym przybyszów, by stali obok siebie w wąskich drzwiach. Kincaid ponownie machnął swoją odznaką i dokonał szybkiej, zdawkowej prezentacji. Quincy uścisnął dłoń Van Wiego, następnie przedstawił się jego doradcy prawnemu, Hankowi Obrestowi. Garnitur mecenasa okazał się szyty nie na miarę, a krawat tani, z poliestru. Małomiasteczkowy prawnik małomiasteczkowej gazety, pomyślał Quincy. Obaj, wydawca i jego doradca, zapewne chodzili razem do szkoły i nigdy nie przestali się kumplować. - Macie list? - zapytał Kincaid. Sierżant najwyraźniej nie uznawał towarzyskich pogawędek o niczym. - Tutaj. - Van Wie ręką wskazał dwa arkusiki papieru leżące na środku biurka. Obaj mężczyźni wpatrywali się w nie niepewnie, jak gdyby mieli przed sobą bombę, mogącą w każdej chwili wybuchnąć. - Zachowaliście kopertę? - Leży obok. Pierwsza otworzyła ją Cynthia. Zajmuje się u nas pocztą. Zwykle używa otwieracza do listów, dlatego koperta jest porządnie rozcięta od góry. Nie wiem, czy wam to w jakiś sposób pomoże. 62

Kincaid wyjął chusteczkę i za jej pomocą przysunął kopertę i list bliżej siebie. Quincy próbował rzucić okiem na papier, ale plecy sierżanta zasłaniały mu widok. - Kto jeszcze tego dotykał? - zapytał Kincaid. - Ludzie zajmujący się pocztą - odpowiedział Van Wie i zaczął wyliczać na palcach. - Jessica, sortuje listy. I zapewne Gary, asystent Cynthii. - Musimy wziąć ich odciski palców do porównania. - Na pewno nie będą mieli nic przeciwko temu - rzekł wydawca. - Na pewno - zgodził się Kincaid. Quincy pochylił się w lewo i pomagając piórem wyjętym z kieszonki na piersi, przesunął list tak, aby móc go przeczytać. Był napisany na maszynie, na białym tanim papierze do drukarki o standardowym wymiarze. Żadnego nagłówka ani podpisu. Na kopercie widniał adres gazety. Szanowna Redakcjo! Nie wiecie, kim jestem. Nie mieszkam tutaj. Ale znam to miasto. Minionej nocy porwałem kobietę, która tu mieszka. Nie obawiajcie się. Nie jestem zboczeńcem. Chcę pieniędzy. Dziesięć tysięcy dolarów w gotówce. Kobieta wróci żywa. Ja nie żartuję. Jestem zawodowcem. Róbcie, co mówię, a nic jej nie będzie. Jak mnie zignorujecie, kobieta umrze. Załączam mapę, która was zaprowadzi do dowodu życia. Musicie znaleźć X do południa albo kobieta umrze. Jeśli zignorujecie ten list, kobieta umrze. Pamiętajcie, ja dotrzymuję słowa. Zpoważaniem, Lis 62

Quincy przeczytał list trzy razy. Następnie delikatnie go odsunął. Druga kartka, identyczna jak pierwsza, zawierała szkicowy rysunek wykonany grubym czarnym długopisem. Zgodnie z tym, co było napisane w liście, znak X wskazywał miejsce, którego mieli szukać. Quincy wcześniej się zastanawiał, jak list będzie wyglądał. Instynkt podpowiadał mu, że zawarte w nim instrukcje i mapa będą skomplikowane - przynajmniej na tyle, aby jasno dać do zrozumienia, że nieznany sprawca panuje nad sytuacją i policja musi wypełniać wszystkie jego polecenia. Jednak plan wyglądał niemal jak komiks. Należało wyjść z budynku „Daily Sun", udać się na wschód ulicą 101, skręcić w prawo i dojść do cmentarza w pobliżu Muzeum Lotnictwa Tillamook. Amatorskie. Niedojrzałe. A mimo to genialne. Miejsce było na tyle odludne, że szansa, iż ktoś zauważy tam kręcącego się w środku nocy człowieka, była znikoma, i na tyle charakterystyczne, aby policja bez trudu mogła znaleźć „wskazówkę". Psycholog jeszcze raz przeczytał list. Zrobił to ponownie. Nie spodobało mu się uczucie przejmującego chłodu, jakie go nagle ogarnęło. Tymczasem Kincaid przyglądał się kopercie. - Adres zwrotny - mruknął sierżant do Quincy'ego - podaje inicjały WE.H. i ulicę w Los Angeles. Próbuje nas przekonać, że rzeczywiście nie jest stąd? - Być może. - Pieczątka jest jednak z Bakersville, więc nadał list w mieście. Rozległo się pukanie do drzwi. Przybył Ron Spector, detektyw z policji hrabstwa Tillamook. Kincaid wyszedł z pokoju i na korytarzu wdał się z nim w rozmowę. Prowadzili ją przyciszonymi głosami. Quincy ponownie przyjrzał się mapie. Instynkt nakazywał mu wybiec z budynku, pognać w stronę Muzeum Lotnictwa i na cmentarzu szukać dowodu życia - cóż za ironia! 64

Jednak chłodna, analityczna część jego natury przypominała, że detektyw nigdy nie powinien się spieszyć. List z żądaniem okupu sam w sobie stanowił kopalnię informacji i nie należało go ignorować. Bardzo wiele można wywnioskować z subtelnej gry słów. Poza tym należy zbadać papier, atrament, odciski palców, ślinę. Trzeba posłać kogoś, aby sprawdził podany adres zwrotny. Quincy osobiście chciał zająć się rozszyfrowaniem inicjałów, które wydawały mu się dziwnie znajome. Gdzieś już je widział? Znał kogoś, kto się takimi posługiwał? Było tak wiele części układanki, których nawet nie zaczęli jeszcze dopasowywać. Musieli przeczesać miejscowe hotele i motele, aby przesłuchać wszystkich samotnie podróżujących mężczyzn w wieku od dwudziestu do czterdziestu lat. Musieli się dowiedzieć, gdzie była i co robiła Rainie w ciągu ostatnich godzin przed porwaniem, znaleźć osoby, które mogły ją widzieć. Czy poszła gdzieś się napić? Czy wciąż miała przy sobie broń? Quincy zastanowił się przez chwilę nad ostatnią myślą. Jeżeli porwanie było przypadkowe, może sprawca w dalszym ciągu nie zdawał sobie sprawy, że przetrzymuje policjantkę... W którymś momencie Rainie udało się sięgnąć po telefon. A co z bronią? Zrobiło mu się niedobrze. Jeżeli Rainie stawiła napastnikowi opór, być może udało jej się uciec, jednak z drugiej strony Quincy sam nie potrafił zliczyć, ilu przesłuchiwanych przez niego morderców twierdziło, że zabiło, bo kobieta się opierała. .Walczyła ze mną, więc ją zabiłem". Dla niektórych mężczyzn było to proste i oczywiste. Wrócił Kincaid. Poinformował Van Wiego, że śledztwo w „Daily Sun" prowadzi odtąd detektyw Spector. Następnie delikatnie, wciąż posługując się chusteczką, podniósł obie kartki z żądaniem okupu. Detektyw Spector zabezpieczy oryginał i dołączy do dowodów. Póki co jednak, Kincaid 64

i Quincy będą potrzebowali kopii i mapy, aby prowadzić dalsze dochodzenie. Sierżant skinął na psychologa, aby poszedł z nim. - I co pan o tym myśli? - zapytał, gdy podeszli do kserokopiarki. - Proste - odparł Quincy. - Ale sprytne. - Proste, ale sprytne? Dajże pan spokój, panie wielki psychologu. Za tę kasę, którą pan zarabia, chyba stać pana na coś więcej? - Chcę, żeby zrobili analizę zabrudzeń listu - odezwał się niespodziewanie Quincy. - I niech zbadają wszystkie ślady wgnieceń. Czy pańscy ludzie potrafią to zrobić? - O ile wiem, są kompetentni. - Zleci pan badanie? - O ile wiem, ja też jestem kompetentny - W porządku. - Quincy zignorował sarkazm w głosie sierżanta. - Uważam, że autor listu kłamie. Myślę, że mówi nam to, w co chce, żebyśmy uwierzyli, ale niekoniecznie prawdę. - Ach, więc intuicja podpowiada panu, że to paranoik. Słucham. - Facet twierdzi, że jest zawodowcem. Twierdzi też, że chodzi mu o pieniądze. Spotkał się pan z porwaniem dla okupu, w którym ofiara była przypadkowa? Biorąc pod uwagę demografię tego terenu, istnieje duża szansa, że porwie się kogoś, kogo nie będzie stać na zapłacenie żądanego okupu. - Dziesięć kawałków to nie tak dużo - zauważył Kincaid. - No właśnie - powiedział Quincy. - Czemu akurat tyle? Według mnie to za mało, żeby się opłacało trzymać zakładnika. - Musiał podać sumę, która będzie do przyjęcia. Sam pan powiedział, że nie ma tu zbyt wielu bogaczy. Poza tym, proszę mnie źle nie zrozumieć, ale dla niektórych z nas dziesięć tysięcy zarobione na szybko to całkiem niezła sumka. 66

Quincy tylko wzruszył ramionami. - Dlaczego wmieszał w to policję? Przecież większość żądających ofcupu wyraźnie zaznacza, żeby n i e zawiadamiać policji. W ten sposób ściągnął na siebie o wiele większe kłopoty. - No tak, ale zważywszy na sposób jego działania, facet nie miał wyboru. Policja musi potwierdzić, że to list z żądaniem okupu, i odnaleźć dowód życia, aby rodzina zaginionej osoby wiedziała, że powinna traktować sprawę poważnie. A jeżeli rodzina nie potraktuje tego poważnie, nasz pan Lis nie dostanie swojej forsy. - Kincaid skończył kopiować obie strony listu i położył na szkło kserokopiarki kopertę. - Powiem panu, co ja myślę. Po pierwsze - w zasadzie się z panem zgadzam. Uważam, że list to jeden wielki stek kłamstw. Ale tu zaczynamy się różnić. Pan twierdzi, że skoro facet kłamie, musi być przebiegły. A według mnie kłamie, bo jest zwykłym amatorem. - Ach, czyli p a ń s k a intuicja podpowiada panu zwykłą głupotę. - Quincy rozłożył ręce. - Słucham. - Dobra, ja to widzę tak. Nasz facet... - Nieznany sprawca - NS. - No tak, jasne. Wy, federalni macie określenie na wszystko. Dobra, więc nasz n i e z n a n y s p r a w c a musi zarobić trochę grosza. Zakładam, że nie jest specjalnie bystry i niezbyt dobrze sobie radzi w naszym świecie. Dla takiego matoła dziesięć kawałków to kupa szmalu. Może to hazar-dzista i ma długi. - Uwaga Kincaida nie była bezpodstawna; wzdłuż wybrzeża było usytuowanych mnóstwo kasyn, a ich obecność pociągała za sobą wszystkie normalne związane z nimi problemy, to znaczy hazard, alkoholizm i bandyckie procenty na zaciągnięte pożyczki. - A może chce spłacić nową antenę satelitarną. Nie wiem. Chodzi o to, że dla tego faceta dziesięć kawałków to naprawdę dużo, zwłaszcza jak na jeden dzień pracy. - Dzień pracy? 66

- Tak, i tu dochodzę do punktu drugiego: nasz nieznany sprawca nie jest na tyle inteligentny, żeby zaplanować dużą operację. To musi być coś szybkiego i łatwego. Zamiast więc wybrać cel, śledzić go przez kilka dni, obmyślić, jak dokonać porwania, zdaje się na okazję. Coś prostego. Powiedzmy: pijana kobieta wyciągnięta z samochodu w środku nocy. Naturalnie nie ma pojęcia, kim ona jest, skąd pochodzi. Jak więc ma się skontaktować? Proste: za pośrednictwem miejscowej gazety. Może w tym przypadku nie działaliśmy wystarczająco szybko sam nie wiem - postanawia więc zwrócić się również bezpośrednio do nas. To w dalszym ciągu nie jest trudne. Ma komórkę ofiary, urządzenie do zniekształcania głosu, które każdy idiota może kupić w Radio Shack. Bum, załatwione. Dalej: jeśli w ogóle oglądał kiedyś jakieś filmy, wie, że pierwsza rzecz, która jest potrzebna w takich sprawach, to dowód życia. Wymyśla wszystko na poczekaniu, więc znowu ma problem: jak go przekazać? Ha, już wiem, zakopać go na środku cmentarza. Sprawa załatwiona, a przy tym można się zdrowo ubawić, kiedy ładniutki detektyw desperacko próbuje nie wykopać przy okazji czyichś kości. Bóg mi świadkiem, sam miałbym ubaw po pachy. Wreszcie nasz nieznany sprawca ustala kilka ostatecznych terminów, bo ten łajdak nie może sobie pozwolić, żeby sprawa przeszła niezauważona. Wobec tego wysyła swój list przed piątą po południu poprzedniego dnia, bo w ten sposób ma pewność, że zostaniemy wezwani z samego rana. Daje wskazówki, jak znaleźć dowód życia, żebyśmy zaczęli działać. Mogę się założyć, że na cmentarzu znajdziemy wskazówki, gdzie i jak zostawić pieniądze, razem z kolejnym ostatecznym terminem podejrzewam, że za godzinę, góra dwie. Do licha, pewnie będzie też kolejna mapa. Włóż pieniądze pod nagrobek A, poszukaj mapy do drzewa B, gdzie znajdziesz dziewczynę. 67

Szybki, czysty i prosty sposób na zarobienie dziesięciu kawałków. - Kincaid wyjął kopertę, wziął kopie i zamknął kserokopiarkę. - Zadam panu jeszcze jedno pytanie. Ma pan dziesięć kawałków? - Mam. - Zapłaci pan okup za żonę, od której pan odszedł? - Tak - odpowiedział Quincy bez mrugnięcia okiem. - Sam pan widzi. To będzie udany dzień. Chodźmy zapolować na lisa. - Nie sądzę, żeby mu chodziło o pieniądze - rzekł Quincy cichym głosem. - Woli pan swoją teorię o paranoiku? - Być może. Ale ja wiem coś, czego pan nie wie. - A mianowicie, panie psychologu? - Wiem, kim jest Lis.

9 WTOREK, GODZINA 9.45 CZASU PACYFICZNEGO Dougie był w lesie. Dougie zawsze był w lesie. Nie przeszkadzał mu deszcz, wiatr ani zimno. Na dworze czuł się dobrze. Na dworze były drzewa i szpilki jodły, i zielony mech, taki miły w dotyku, choć niezbyt dobry w smaku. Dzisiaj rano Dougie spróbował mchów w różnych kolorach. Jeden smakował jak ziemia. Inny jak kora drzewa. Przy trzecim poczuł dziwne szczypanie w ustach. Trzeciego nie mógł zjeść więcej. Teraz Dougie odkopywał szczątki uschniętego drzewa. Gruby pień prawdopodobnie runął wieki temu, a przynajmniej na pewno, zanim Dougie przyszedł na świat. Teraz był wielką przegniłą kłodą, pokrytą interesująco wyglądającymi grzybami, w której się gnieździło mnóstwo robali. Dougie miał kij. Kopał i kopał, i kopał. Im głębiej kopał, tym więcej się pojawiało nadzwyczaj interesujących robaków. Dougie miał siedem lat. Przynajmniej tak mówili ludzie. Nie pamiętał swoich narodzin. To było chyba w lutym. Jego pierwsza druga rodzina wymyśliła datę jego urodzin: dzień, w którym „zjawił się w domu". To było w lutym - dali mu tort i lody. Jego pierwsza druga rodzina była w porządku. Przynajmniej on nie przypominał sobie nic złego. Ale któregoś dnia przyjechała ubrana na czerwono pani i kazała mu się spakować. Dougie pojedzie do nowej drugiej rodziny, ale niech się nie martwi, oni także będą go bardzo kochali. 70

- Dougie - powiedziała cichym głosem pani w czerwonym kostiumie, kiedy wyszli z domu. - Nie wolno ci się w ten sposób bawić zapałkami; ludzie się wtedy denerwują. Obiecaj mi: nigdy więcej zapałek. Dougie wzruszył ramionami. Dougie obiecał. A tymczasem za ich plecami garaż pierwszej drugiej rodziny był już tylko dymiącą ruiną. Druga druga rodzina nie obchodziła urodzin ani dni, w których „się zjawił w domu". W zasadzie niczego nie obchodziła. Jego nowa mama miała chudą, surową twarz. - Leniwe ręce to przyjaciele diabła - mówiła Dougiemu, po czym kazała mu szorować podłogę albo myć naczynia. Dougie nie lubił prac domowych. Musiał wtedy siedzieć w domu, a Dougie nie lubił siedzieć w domu. Chciał być na dworze. Między drzewami, gdzie czuł zapach ziemi i liści, gdzie nikt na niego dziwnie nie patrzył ani nie szeptał o nim za jego plecami. Z drugą drugą rodziną wytrzymał trzy tygodnie. Potem po prostu zaczekał, aż wszyscy posnęli, poszedł do kominka i urządził sobie prawdziwy bal z wielkimi, długimi zapałkami. Niech się dranie spalą. Wciąż pamiętał zszokowany wyraz twarzy nowej mamy, gdy wybiegła z sypialni. - Czy to dym? O mój Boże, pali się! Dougie! Coś ty zrobił, ty wredne diabelskie nasienie! Jego druga druga mama sypiała nago. Podobnie jak drugi drugi tato. Kiedy się zjawili strażacy, podśmiewali się z nich. A potem zobaczyli Dougiego, siedzącego na gałęzi wielkiego dębu, skąd przyglądał się, jak dom trzeszczy i skwierczy. Strażacy stali, pokazywali go sobie palcami i gapili się na niego. Potem znalazł się w domu dla chłopców. Powiedzieli mu, że to ośrodek dla „nieletnich z problemami". Ale znowu się pojawiła pani w czerwonym kostiumie. Usłyszał, jak mówi, 70

że Dougie jest za mały, aby przebywać w takim miejscu. Wciąż jeszcze ma szansę. Dougie nie wiedział, co to znaczy. Po prostu spakował swoją torbę i podreptał do następnego domu. Ten dom stał w pobliżu miasta. Nie było lasu, parku, nawet porządnego podwórka. Było za to pełno różnych braci i sióstr, którzy nie byli żadnymi braćmi ani siostrami, tylko nienawidzącymi się nawzajem dziećmi. Dom miał tylko jedną zaletę - bardzo blisko znajdował się sklep. Dougie nauczył się kraść. Skoro postanowili schować przed nim wszystkie zapałki, nie pozostawało mu nic innego. Zaczął od drobnych rzeczy. Chrupki, pączki, małe cukierki, leżące na półkach tuż nad podłogą. Nikt nie zauważał ich braku. Za pierwszym razem przyniósł zdobycz do domu i jedna z „sióstr" mu ją zabrała. Kiedy zaprotestował, podbiła mu oko. A potem siedziała i spokojnie jadła jego cukierki, podczas gdy jemu puchło oko, aż nie mógł go otworzyć. Nauczka nie poszła na marne. Na tyłach stacji benzynowej znalazł poluzowaną cegłę i odtąd tam chował swoje łupy. Wiadomo, zawsze dobrze jest mieć zapas jedzenia. Czasami na sam widok ukradzionych rzeczy zaczynało mu burczeć w brzuchu. Był głód i był g ł ó d ; Dougie już zrozumiał, że był bardziej głodny od większości ludzi. Właściciel sklepu raz go przyłapał z kieszeniami pełnymi batonów i ciastek. Wykręcił mu boleśnie ucho. Dougie rozpłakał się i oddał wszystko. - Nigdy więcej tego nie zrobię - przyrzekł, wycierając nos wierzchem dłoni. Z rękawa kurtki wypadły mu kolejne słodycze. W ten sposób pożegnał się z domem numer trzy Pani w czerwonym kostiumie doszła do wniosku, że Dougiemu należy poświęcić więcej uwagi. Dom, w którym przebywało dużo dzieci, nie był dla niego właściwym miejscem. Potrzebował mocnej ręki i domu, gdzie będzie miał pozytywny wzór mężczyzny 72

Udał się więc do domu numer cztery. Z radością przedstawiono mu dziesięcioletniego „starszego brata", Dereka. Derek należał-do skautów, Derek grał w piłkę, Derek był „wspaniałym dzieciakiem" i na pewno będzie miał zbawienny wpływ na Dougiego. Derek zaczekał, póki nie pogasły światła, po czym oprowadził Dougiego po całym domu. - Widzisz to krzesło, mały? To jest moje krzesło. - powiedział i walnął go w brzuch. - Widzisz tę piłkę, mały? To moja piłka. - Cios trzema palcami w nerkę. - Widzisz tego Xboksa? To mój Xbox. - Cios karate w szyję. W tym domu Dougie wytrwał znacznie dłużej. Głównie dlatego, że bał się nocą opuszczać łóżko. Ale któregoś dnia Derek pojechał na weekend do babci. Dougie wstał punktualnie o pierwszej w nocy. Zaczął od sypialni. Zerwał pościel z łóżka Dereka, wyciągnął wszystkie jego ubrania z szuflad i zabawki z szafy. Wziął krzesło. Piłkę. I Xboksa. Usypał z tego wielki stos na środku podwórka. A potem, ponieważ miał już znacznie większe doświadczenie, znalazł kanister z benzyną i polał nią stos. Jedna mała zapałka i puf. Spalił sobie jedną brew i prawie całą grzywkę. Został tez natychmiast zabrany przez panią w czerwonym kostiumie, której trudno było krzyczeć na wyraźnie zdumione dziecko ze spalonymi włosami na twarzy. Dougie miał WIELKIE KŁOPOTY. To się znajduje w jego AKTACH. Odtąd nikt go nie zechce wziąć. Czy nie chciał mieć RODZINY? Nie chciał SZANSY? Jak MÓGŁ? Mógł, ponieważ to zrobił i zrobi znowu. Wiedział o tym. Ubrana na czerwono pani też wiedziała. Dougie lubił ogień. Lubił gwałtowny trzask zapałki. Lubił sposób, w jaki płomień wędrował po zwiniętym kawałku papieru i docierał do 72

jego palców To bolało. Wiele razy poparzył sobie palce, miał nawet pęcherze na dłoni. Ogień sprawiał ból. Ale to nie był zły rodzaj bólu. Był prawdziwy. I szczery To był ogień. Dougie go lubił. I tak znalazł się tutaj. Mieszkał z Carpenterami. To dobrzy ludzie, powiedziała mu pani w czerwonym kostiumie. Uczciwi, ciężko pracujący Wyraźnie prosili o dziecko z problemami („Panie Boże, miej ich w opiece", mruknęła pani w czerwonym kostiumie), może więc będą umieli sobie z nim poradzić. O jego nowym drugim ojcu, Stanleyu, mówiło się, że świetnie sobie radzi z chłopcami. Był asystentem trenera piłki nożnej w liceum. W domu dorastał z czterema braćmi. Może jemu w końcu się uda okiełznać Dougiego. W swoim pokoju w piątym drugim domu Dougie miał tylko materac. Poinformowano go, że jeżeli chce pościel, musi sobie na nią zasłużyć. Podobnie rzecz się miała z zabawkami. Na ścianie w kuchni wisiał skomplikowany wykres. Za każdą zrobioną rzecz przyznawano jeden punkt. Za wyrażoną grzecznie prośbę, punkt. Za wykonanie polecenia, punkt. Przekleństwo, jeden punkt mniej. Pyskowanie, utrata punktu. Złamanie zasady, utrata punktu. I tak dalej, w tym stylu. Jego nowi rodzice nie chcieli ryzykować. Na terenie całej posesji nie było zapałek, benzyny, płynu do zapalniczek. Przynajmniej Dougie nie mógł ich nigdzie znaleźć. Ale też nie miał zbyt wiele czasu na szukanie. Co wieczór, punktualnie o siódmej, prowadzono go do jego pokoju i zamykano drzwi na klucz. Pierwszej nocy wstał o trzeciej i nasikał do szafy. Rano Stanley wręczył mu gąbkę i poszedł z nim do pokoju. - Możesz to posprzątać gąbką albo wylizać. Wszystko jedno, po prostu ma być posprzątane, Dougie. Bierz się do roboty. Stanley stał nad nim przed cały czas, wielki, z potężnymi ramionami skrzyżowanymi na potężnej, umięśnionej piersi. Dougie posprzątał. Następnej nocy dostał do pokoju wiadro. 74

Zaczekał do północy, po czym odwrócił wiadro do góry nogami i wspiął się po nim do okna. Lecz jego nowy „wzór zabił je gwoździami. Stanley umiał myśleć. Ale Dougie także. Na następny projekt Dougie poświęcił całe trzy dni. Tak jest, pozmywam naczynia. Tak jest, zjem marchewkę. Tak jest, umyję zęby. W zamian dostał prześcieradło i mały zestaw do rysowania, o który wyraźnie poprosił. Piątej nocy stał na wiadrze i za pomocą zakrętki do długopisu, który był w zestawie do rysowania, wolno i metodycznie wydłubywał każdy gwóźdź po kolei. Zajęło mu to czas do czwartej rano, ale się udało. Odtąd przez następne dwa tygodnie mógł wychodzić i wracać do pokoju wedle uznania. Zamykali go, a on w mgnieniu oka znowu był na zewnątrz, wędrował do lasu lub do miasta w poszukiwaniu zapałek. Jednak w trzecim tygodniu Stanley go przyłapał. Okazało się, że jego nowy drugi tato znał się na stosowaniu kar o wiele lepiej od Dougiego. Wkrótce po tym incydencie ponownie zjawiła się pani w czerwonym kostiumie, - Dougie - zwróciła się do niego. - Czy nie zdajesz sobie sprawy, że to twoja ostatnia szansa? Wyglądała, jak gdyby miała się rozpłakać. Jej oczy zaszły łzami. Dolna warga zaczęła drżeć. Ten widok mgliście coś Dougiemu przypominał. Coś, co się działo w czasie i miejscu, których tak naprawdę nie pamiętał. Wrażenie czające się w zakamarkach jego umysłu jak zapach lub powiew wiatru na twarzy. Chciał podejść do pani. Chciał się w nią wtulić, ukryć twarz w zagłębieniu jej szyi, tak samo jak robią to inne dzieci. Chciał, żeby go objęła, zapewniła, że wszystko będzie dobrze. Chciał, żeby go kochała. Pod wpływem tych myśli wpatrywał się w czerwony kostium i zastanawiał, jakby się palił. - Stanley mnie bije - powiedział Dougie. 74

Te słowa wszystko zmieniły Pani w czerwonym kostiumie przyprowadziła inną panią, która nosiła dżinsy. Miała na imię Rainie i była jego adwokatem. Jak mu wytłumaczyła, znaczyło to, że dla niego pracuje. Miała za zadanie zbadać, co się dzieje, stwierdzić, czy w domu rzeczywiście są problemy. A jeśli tak, pomoże mu bronić jego praw. Jeśli nie, wówczas spróbuje rozwiązać konflikt między nim a jego zastępczymi rodzicami. Według niej, nie chcieli się go jeszcze pozbyć, Stanley twierdził jedynie, że Dougie musi „całkowicie zmienić swoją postawę". Rainie przynajmniej nie była najgorsza. Także lubiła przebywać na dworze, nie zmuszała go do mówienia, zwłaszcza o tym, co czuje i co lubi. Poza upodobaniem do ognia Dougie niewiele odczuwał, i nawet on w głębi duszy rozumiał, że to nie jest normalne. Oderwał kolejny kawałek kory. Pojawił się wielki włochaty żuk i Dougie spróbował dopaść go patykiem. Żuk był szybki, ale Dougie szybszy. - Dougie. Głos dobiegł z tyłu. Dougie obrócił się. Za nim w pewnej odległości stała jego druga mama. Miała na sobie wyblakłą szarą bluzę i z zimna obejmowała się ramionami. Wyglądała na smutną i zmęczoną. Zawsze tak wyglądała. - Chodź na śniadanie, Dougie. - Już jadłem. Otworzył usta i pokazał jej trzy chrząszcze. - Dougie... Patrzyła na niego, a on na nią. Nóżka jednego z chrząszczy poruszyła się między jego zębami. Palcem wepchnął go głębiej. - Widziałeś dzisiaj Rainie? - spytała niespodziewanie jego druga mama. -Co? W jego głosie pojawiło się zniecierpliwienie. Odchodziła już od niego i jego wypchanych chrząszczami policzków. 75

- Czy widziałeś dzisiaj swoją panią adwokat, Rainie? Była tu, a może dzwoniła? -Nie. - Dobrze. Tylko tyle chciałam wiedzieć. - Szukają jej? Jego druga mama zatrzymała się. - Co to znaczy, Dougie? - Szukają jej? Zaginęła? - Dougie, czy ty coś wiesz? Chcesz mi coś powiedzieć? - Mam nadzieję, że ona nie żyje - odparł po prostu, po czym odwrócił się z powrotem do kłody, żeby wydłubać kolejnego chrząszcza z jej przegniłego wnętrza. - Okłamała mnie. A kłamcy dostają to, na co zasługują.

10 WTOREK, GODZINA 10.42 CZASU PACYFICZNEGO Deszcz nareszcie przestał padać. Jechali drogą 101 i Quincy się przyglądał, jak mgliste chmury z wolna odpływają znad gór, a gdzieniegdzie w mroku prześwitują zielone szczyty. Rainie kochała te góry. Tu się wychowała, w cieniu strzelistych świerków, przy wtórze odległego szmeru fal oceanu rozbijających się o skaliste wybrzeże. Wierzyła, że otwarta przestrzeń powinna budzić szacunek i respekt, swą wspaniałością wprawiając w drżenie zwykłych śmiertelników. Gdy była szczęśliwa, wychodziła na dwór. Kiedy była zdenerwowana, wychodziła na dwór. Kiedy była podekscytowana, przestraszona, przygnębiona albo zadowolona, zawsze wychodziła na dwór. Tylko kiedy dopadała ją depresja, o czym Quincy nieraz boleśnie się przekonał, zaszywała się skulona w zaciemnionej sypialni. Kincaid włączył prawy kierunkowskaz. W końcu przestał gnać z szybkością światła, pogrążony we własnych myślach. Wraz z nadejściem listu sprawa nabrała wreszcie konkretnego kształtu i detektyw trochę się uspokoił. Teraz miał przeciwnika. Mógł stwierdzić, że została popełniona zbrodnia. Miał też list, wraz z którym pojawił się szereg tropów i logicznych zadań. Odtąd za pośrednictwem telefonu będzie dyrygował ludźmi niczym generał posyłający oddziały na wojnę. Quincy czuł się zupełnie inaczej - czuł, że zaczyna się rozpadać. Był detektywem aż nadto dobrze znającym się na 78

zbrodni, człowiekiem, który lepiej niż większość ludzi wie, jak okropny los może czekać ofiarę. A mimo to, nocą wszystko wydawałorsię surrealistyczne. Rainie była twarda. Rainie umiała sobie radzić. Martwiło go, że pije i martwił go stan jej umysłu. Ale nigdy tak naprawdę się nie martwił, że komuś obcemu może się udać ją skrzywdzić fizycznie. Teraz nadeszła jedna z tych chwil, gdy Quincy żałował, że został psychologiem kryminalnym. Wolałby być inżynierem albo nauczycielem matematyki w liceum, nawet farmerem. Ponieważ wtedy byłby zwykłym człowiekiem, przerażonym mężem. Czerpałby pociechę z faktu, że dysponuje dziesięcioma tysiącami dolarów i z radością zapłaciłby dziesięć razy więcej, byleby Rainie znalazła się bezpieczna w jego ramionach. Mógłby sobie powtarzać, że wszystko będzie dobrze. Mógłby sam siebie zapewniać, że to tylko chwilowy problem i że za kilka godzin znowu ujrzy swoją żonę. Nie znałby statystyk, mówiących na przykład, że w przypadku większości porwań z żądaniem okupu ofiara odnajduje się martwa. Kincaid skręcił. Przed nimi pojawiło się w końcu Muzeum Lotnictwa Tillamook. W normalnych okolicznościach trudno by było je przeoczyć. Mieściło się w hangarze sterowców z II wojny światowej i było znane jako największa drewniana konstrukcja na całym świecie. Wznosiło się na piętnaście pięter na obszarze siedmiu akrów. Zgromadzona w nim kolekcja trzydziestu samolotów bojowych zajmowała zaledwie część ciemnej, ogromnej przestrzeni. Kiedyś Quincy i Rainie zwiedzili to muzeum. W pewnej chwili obróciła się ku niemu i chwilę patrzyła na niego w zamyśleniu. - Wiesz co, to świetne miejsce, żeby tu ukryć ciało - rzekła. Hangar stanowił część jednostki lotnictwa marynarki. I choć w 1948 roku jednostka została zdemilitaryzowana, 78

w dalszym ciągu wyglądała jak obiekt wojskowy Niskie, długie baraki, w których byli skoszarowani oficerowie i żołnierze. Ogromne puste tereny ćwiczebne. Plątanina dróg okalających i przecinających cały teren. Oprócz muzeum mieściła się tu firma czarterująca samoloty. Nieopodal było więzienie z wieżami strażniczymi i zwojami drutu kolczastego na murach. Teren nie był wyludniony, ale nie panował tu duży ruch. Ktoś obcy bez trudu wmieszałby się w grupę zmierzających do muzeum turystów. Quincy mógł się założyć, że nawet po godzinach otwarcia każdy mógł się tu pojawić i nie wzbudzić niczyich podejrzeń, pod warunkiem, że wyglądałby jak ktoś, kto wie, po co tu przyszedł. Innymi słowy, idealne miejsce na potajemne spotkanie. Zgodnie ze wskazaniami mapy, skręcili ostro w prawo tuż przed wjazdem do muzeum. Droga doprowadziła ich wprost na otoczony rozległymi pastwiskami niewielki cmentarz. - To katolicki cmentarz - wyjaśnił Kincdid, gdy zaparkował samochód i obaj wysiedli. - Może pański nieznany sprawca ma jakieś problemy. - Jak my wszyscy - mruknął Quincy i zaczął studiować mapę. Zorientowanie mapy w terenie zajęło im chwilę. Droga była zaznaczona po lewej stronie planu, obok niej widniał niewielki krzak. Sprawa nie przedstawiała się prosto. Skala się nie zgadzała, a zważywszy na brak drzew czy zarośli, trudno było znaleźć punkt odniesienia. - Coś panu powiem - odezwał się Kincaid po chwili. -Nieznany sprawca na pewno nie zaliczył zajęć z rysunku. - Uważam, że nie możemy się za bardzo przejmować. Przyjmijmy, że zaznaczone miejsca wskazują kierunki świata. Krzaki musimy mieć od południa, drzewa na lewo. Jeżeli staniemy w ten sposób... - X nie oznacza miejsca - dodał Kincaid. - Za to krzyż jak najbardziej. 79

- Idziemy. Brzegi wysokiego na półtora metra krzyża zniszczonego przez czas i pozieleniałego od zalewającego go latami deszczu pokrywał mech. Wzdłuż podstawy rosły paprocie. Nagrobek zachował jednak swego rodzaju ponadczasową godność. Ostatni strażnik rodziny strzegł jej od czterech pokoleń. Z prochu powstałeś, w proch się obrócisz, pomyślał Quincy. - Nic nie widzę - powiedział Kincaid. - A panf Quincy potrząsnął głową, nie przestając krążyć wokół krzyża. Grób wyglądał na nieodwiedzany od dawna. Żadnych świeżych kwiatów, przekopanej ziemi. Quincy zmarszczył brwi, cofnął się, znowu zmarszczył brwi. Cmentarz wciąż był czynny. Ciemne kopce świeżo usypanej ziemi świadczyły o nowych pochówkach. Wiele mogił ozdabiały kolorowe chorągiewki, bez wątpienia pozostałość po Dniu Weterana. Tu i ówdzie stały wazony z bukietami ze świeżych margerytek i róż. Quincy wziął mapę od sierżanta, przyjrzał się jej i doszedł do wniosku, że ma dosc te) zabawy. - Która jest? - spytał Kincaid. - Dziesiąta pięćdziesiąt osiem. - Została nam więc godzina. - Sierżant rozejrzał się po cmentarzu. - Skoro mamy jeszcze całą godzinę, myśli pan, że to będzie trudne? . - Chcę pana o coś zapytać - odezwał się niespodziewanie Quincy. - Ten ostateczny termin... Skąd on będzie wiedział, że go n i e dotrzymaliśmy? Kincaid miał na tyle przytomności umysłu, aby nie zacząć się rozglądać. Zachował całkowity spokój, prawie w ogolę się nie poruszając. - Chce pan powiedzieć, że nas obserwuje? - wyszeptał. - Albo komuś to zlecił. Może też... zainstalował elektroniczny podgląd? - Tutaj to byłoby raczej trudne. 81

- Gdyby zastosował system bezprzewodowy, musielibyśmy zakwalifikować go nieco wyżej od „tępego matoła" - przyznał Quincy. - Psiakrew. Tylko tego nam trzeba: MacGyvera przestępcy - Mnie także niezbyt by się to podobało. Quincy zwiększył zakres swoich poszukiwań. Poruszał się teraz z większą uwagą, starając się dokładniej przyjrzeć otoczeniu. W okolicznych budynkach ktoś bez trudu mógł się ukrywać. Podobnie w rosnącej wokół wysokiej trawie. Co do kamer... mogły być wszędzie: za chorągiewkami, koszami kwiatów, w paprociach. Możliwości było bez liku. Żeby przeszukać tak wielki teren, potrzebowaliby całego zespołu wyszkolonych detektywów. Nie ma szans, aby dwóch mężczyzn zdołało tego dokonać w ciągu godziny - Niech mi pan opowie o tym gościu, Lisie - poprosił Kincaid, wpatrując się z napięciem w okoliczne budynki, zarośnięte drogi i nagrobki wyższe niż półtora metra. - Porwał dwunastoletnią córkę znanego bankiera w Los Angeles - rzekł Quincy. Ruszył w stronę samotnego krzewu, wciąż zachowując swobodną postawę. Zauważył, że sierżant trzyma rękę w kieszeni kurtki, w pobliżu miejsca, w którym każdy policjant nosi kaburę z bronią. - Jej ojciec otrzymał kilka listów z żądaniem okupu, we wszystkich podana była ta sama kwota: tysiąc pięćset dolarów. - Tysiąc pięćset dolarów to raczej mało. - W tysiąc dziewięćset dwudziestym siódmym roku było to całkiem sporo. - Słucham? - Perry Parker, ojciec dziewczynki, zebrał pieniądze. Zgodnie z instrukcją, przekazał torbę młodemu człowiekowi, który czekał na niego w samochodzie. Na siedzeniu pasażera była porwana dziewczynka. Jak tylko bankier wręczył pieniądze, podejrzany odjechał wraz z Marion Parker. Na końcu ulicy wyrzucił jej ciało na chodnik. 81

Quincy doszedł już do krzewu rododendrona. Właśnie miał zrobić kolejny krok, gdy krzak nagle się poruszył. - Padnij - wrzasnął Kincaid. Quincy przywarł do ziemi. Z krzaka wzbił się w powietrze czarny kruk. Kincaid nieomal odstrzelił mu łeb. -Jasna cholera... - To ptak, to tylko ptak; niech pan nie strzela, na miłość boską! Kincaid znieruchomiał, wciąż jeszcze roztrzęsiony, z wytrzeszczonymi oczami, których białka połyskiwały upiornie w jego czarnej twarzy. Zdjął palec ze spustu, ale dalej stał w pozycji do strzału, spięty, w każdej chwili gotów do działania. Quincy czuł się identycznie. Omiótł wzrokiem cały cmentarz. Starał się dostrzec wszystko, nie skupiając spojrzenia na niczym konkretnym. Tracił kontrolę, podobnie jak Kincaid. Obaj zaczęli jak profesjonaliści, a teraz przypominali uczniaków, umierających ze strachu na miejscowym cmentarzu. - Nic nie widzę - powiedział sierżant szorstko. - Ja też nie. - Ale jestem więcej niż pewny, że jeżeli nas obserwuje, wie, że korzystaliśmy z tej jego głupiej mapy. - Na sto procent. Kincaid wciągnął powietrze. Wypuścił je. W końcu rozluźnił się i schował swojego glocka kaliber czterdzieści z powrotem do kabury. Postąpił kilka kroków i zamachał rękami. - Przez to cholerne ptaszysko będę musiał złożyć raport, że użyłem broni - mruknął, wciąż potężnie wkurzony, ale teraz przynajmniej miał ku temu konkretny powód. - Ptaszysko, które uciekło - zauważył Quincy. - Ach, do diabła. Powinienem był zostać księgowym. Myślał pan o tym kiedyś? Mój ojciec jest księgowym. Może nie jest to najciekawsza praca pod słońcem, ale przynajmniej ma wolne przez prawie całe lato, a co najważniejsze, nigdy 83

nie musiał się uganiać po cmentarzu, polując na zamaskowanych facetów. Siedzi sobie za biurkiem i dodaje liczby Też bym tak mógł. - Zawsze chciałem być nauczycielem. W ten sposób także przez większość czasu zadawałbym się z groźnymi przestępcami, ale przynajmniej byliby na początku kariery, a nie mieli na koncie morderstwa kilku osób. Kincaid patrzył na niego. - Ciekawe spojrzenie na świat, panie psychologu. - Zawsze byłem duszą towarzystwa na wszystkich przyjęciach. Kincaid westchnął i wrócił do badania terenu w poszukiwaniu znaku X. - To co pan mówił? O tym całym Lisie? - Och, pan Parker zapłacił okup, a w zamian Lis wyrzucił ciało jego dwunastoletniej córki. Marion miała odrąbane nogi, wyrżnięte wszystkie wnętrzności, a powieki przydrutowane, żeby wyglądało, jakby miała otwarte oczy. Po jakimś czasie jej wewnętrzne organy zostały znalezione w różnych częściach Los Angeles. Kincaid wyglądał, jakby mu się zbierało na mdłości. - Jezu. To się wydarzyło naprawdę? - Sprawa jest dosyć znana. - W tysiąc dziewięćset dwudziestym siódmym roku? Cóż, w tym przypadku nie można chyba zwalać winy na gry wideo? Jednego nie rozumiem. To się działo prawie osiemdziesiąt lat temu. Wątpię, żebyśmy teraz mieli do czynienia z tym samym ptaszkiem. - Och, to z całą pewnością zupełnie inny ptaszek. Lis nie żyje. Pan Parker rozpoznał go jako swojego dawnego pracownika, policja go złapała i został powieszony w tysiąc dziewięćset dwudziestym ósmym. - Czyli to nie ma nic wspólnego z nami - rzekł Kincaid, marszcząc brwi. - Nasz gość podpisał się jako Lis. Pewnie uznał, że to fajnie brzmi. 83

- Naprawdę - powiedział Quincy cicho - Lis nazywał się William Edward Hickman. Kincaidrzamarł, a jego twarz znowu wyglądała, jakby zrobiło mu się niedobrze. - WE.H. - Adres zwrotny: Los Angeles. - Rany... Czy nie ma już n o r m a l n y c h przestępców? Słowo daję, nawet kryminaliści oglądają zdecydowanie za dużo telewizji. - Pseudonim, mapa, cmentarz - Quincy gestem ręki wskazał ponurą, szarą okolicę. - Z czymkolwiek mamy tutaj do czynienia, szczerze wątpię, żeby chodziło wyłącznie o pieniądze. Prawdę mówiąc, jeśli ludzie o kryminalnych skłonnościach chcą pieniędzy, zwykle rabują sklep. W sprawach o okup zawsze chodzi o coś więcej. Kincaid zmrużył oczy. - W porządku. Nad iloma takimi sprawami pan p r a c o w a ł ? - Sześcioma. - Ile było szczęśliwych zakończeń? - Trzydzieści trzy procent. Dwoje z sześciu porwanych powróciło żywych. - Czy pozostałe cztery rodziny zapłaciły okup? - Tak. Ale to i tak nie miało znaczenia. W pozostałych czterech wypadkach ofiary ginęły w ciągu godziny od porwania. Porywacze nigdy nie zamierzali zostawić ich przy życiu. Trzymanie zakładnika jest uciążliwe. Po pierwsze, jeżeli widział twarz porywacza, może go później rozpoznać. Po drugie, w grę wchodzi zwykła logistyka: zakładnika trzeba gdzieś trzymać, karmić go, zajmować się nim. O wiele prościej jest go od razu zabić. Troje z nich to były dzieci - dodał Quincy. - Jedna dziewczynka miała dwa latka. Później złapaliśmy faceta. Jak się okazało, był dawnym wspólnikiem jej rodziców i doszedł do wniosku, że należało mu się więcej, niż dostał, kiedy odkupili od niego udziały. Zabił więc ich dziecko, żeby wydę85

bić jeszcze pięćdziesiąt tysięcy Te bestie... Nigdy nie chodzi o pieniądze, panie sierżancie. Zawsze są to sprawy w pewnym sensie osobiste. - Nie podoba mi się to, co pan wie. - Mnie na ogół także nie. Kincaid spojrzał na zegarek. - Zostało czterdzieści minut. - Myślę, że wystarczy nam dziesięć. Zakładając, oczywiście, że ma pan łopatę. Quincy wskazał na ziemię. Usta Kincaida ułożyły się w małe „o", po czym sierżant poszedł do samochodu po łopatę.

11 WTOREK, GODZINA 11.19 CZASU PACYFICZNEGO W pierwszym momencie obaj tego nie zauważyli. Dopiero kiedy Quincy przyjrzał się dokładniej, zobaczył, że nie wszystkie rosnące wokół podstawy krzyża paprocie wyglądają tak samo. Cztery z nich to były pospolite, dzikie rośliny, krótkie, pożółkłe od nadmiaru słońca, z plamkami na końcach liści, piąta natomiast była znacznie bardziej zielona, bujna, bez skaz. Quincy obejrzał ją bacznie i stwierdził, że to paproć domowa. Prawdopodobnie kupiona w kwiaciarni i zasadzona obok grobu, aby zamaskować ślady niedawnego przekopywania. Obmacał palcami krawędzie, ale nie wyczuł żadnego plastikowego pojemnika. Ziemia była jednak wyraźnie miękka, piaszczystoilasta: typowa mieszanka, jaką się sprzedaje do doniczek. Zaczął grzebać gołymi rękami. Usunął paproć bez trudu, jej korzenie wciąż jeszcze były ułożone w kształcie doniczki. Jak się spodziewał, luźna, błotnista ziemia natychmiast się osunęła w dołek powstały po wyrwaniu rośliny, zasłaniając widok. Kincaid wrócił, niosąc średniej wielkości łopatkę, odpowiednią do zabawy dla dziecka. Zauważył pytające spojrzenie Ojuincyego i wzruszył ramionami. - Musimy czymś kopać, a taka łopatka idealnie się mieści w bagażniku. 86

- Będzie nam potrzebna plastikowa płachta - powiedział psycholog - Właściwie dwie. Ma pan w samochodzie zestaw do zbierania dowodów? - Hej, jestem policjantem stanowym. W s z y s t k o mam w samochodzie. Sierżant znowu odszedł. Quincy skorzystał z okazji i wsadził rękę do dziury Dręczony lekkim poczuciem winy, szybko zaczął obmacywać ziemię w dołku. W zasadzie nie był pewny, czego szuka, a Kincaid, jako detektyw prowadzący sprawę, miał prawo do znalezionego dowodu. Lecz Quincy potrzebował go znacznie bardziej. Tylko on łączył go z Rainie. Jego palce w końcu na coś trafiły, twardego i zimnego jak kamień. Przesunęły się wzdłuż obrzeży, aż kształt stał się oczywisty. Przysiadł na piętach, po chwili osunął się na mokrą trawę. Na dłoniach miał błoto, na spodniach smugi mchu. Po raz pierwszy poczuł to wszystko - wilgotne ubranie, mokre włosy, niezliczone bezsenne noce. Oczy go piekły Zaczął je trzeć, próbując się pozbierać przed powrotem Kincaida, ale tylko pobrudził sobie twarz. Sierżant wrócił. Niósł skrzynkę i wpatrywał się w niego wzrokiem trudnym do określenia. Quincy chrząknął. Oczy bolały go w dalszym ciągu; gdy się odezwał, jego głos brzmiał ponuro i sucho: - Wykopywał pan już kiedyś dowody? -Tak. - Chodzi o to, żeby wykopywać całą jedną stronę dziury, łopata za łopatą. Ziemię należy wysypywać na plastik, cały bok dziury wierzchem do góry. Przykrywa się ją plastikową płachtą, żeby umożliwić technikom dokładne zbadanie. Nigdy nie wiadomo, co NS może zostawić. Próbki ziemi z jego własnej łopaty, włosy, włókna z wykładziny w bagażniku... - Wiem. - Koniecznie trzeba to zrobić, jak należy - wyszeptał psycholog. 87

- Wiem, stary. Wiem. Kincaid wziął się do pracy. Quincy siedział skulony. Powinien wstać. Ale nie miał dość energii. Wsłuchiwał się tylko w rytmiczny zgrzyt łopaty i obserwował chmury gromadzące się na północy Widział groźną szarą linię powstającą na horyzoncie i ścianę deszczu, która wyglądała jak gęsta mgła, mająca lada chwila spowić dolinę. Deszczowy dzień po deszczowej nocy. Czuł spływającą mu po twarzy wilgoć i wmawiał sobie, że to tylko łzy spadające z chmur. - Mam - powiedział Kincaid. Quincy się odwrócił. Sierżant stał przed ułożonymi w łuk plastikowymi płachtami, na których piętrzyły się kupki ziemi. Na wprost niego leżały dwa przedmioty Plastikowy pojemnik i pistolet. Zakładał lateksowe rękawiczki. Najpierw wskazał na broń. -Jej? -Tak. - Jest pan pewny? - Musiałbym sprawdzić numer seryjny, żeby się upewnić, ale to glock kaliber czterdzieści, nieco starszy model... - Dobra, w porządku. - Kincaid zajął się pojemnikiem. - Marki „GladWare" - stwierdził. Wodoszczelny, ale jednorazowego użytku, tani. Bystrzak z niego. Quincy tylko skinął głową. Nie zdawał sobie sprawy, jak wielką żywi nadzieję, że Rainie wciąż ma przy sobie broń. Gdyby to było przypadkowe porwanie, a porywacz był faktycznie zwykłym amatorem, nieświadomym, kogo porwał... Może była podchmielona, myślał niejasno. Ale kiedy się zorientowała, o co chodzi, oprzytomniała... Kurczowo trzymał się wspomnienia o swojej żonie jako wojowniczce, która potrafiła wyjść cało z każdej opresji. Niestety, od czasu sprawy w Astorii nie był już taki pewny, czy ta kobieta w ogóle jeszcze istnieje. - Kolejny list - powiedział Kincaid. - Gnojek. 89

Quincy wstał. Strzepnął krople deszczu z płaszcza i zmusił się, aby podejść do sierżanta. - Co w nim jest? - Kolejne spotkanie, o czwartej po południu. Mamy się trzymać wskazówek, w jaki sposób przekazać okup. - W ten sposób ma pewność, że potraktowaliśmy pierwszy list poważnie - rzekł Quincy cicho. - Bez niego nie wiedzielibyśmy, dokąd mamy iść. - Bierzmy się do roboty - Trochę tego dużo, jak na dziesięć tysięcy dolarów. - Ale zaczynamy mieć przewagę. - Kincaid uniósł list triumfalnie. - Niech pan patrzy - ten jest napisany ręcznie. Zdobyliśmy właśnie więcej dowodów. Ale Quincy pokręcił głową. - Niech się pan nie podnieca. Już mogę powiedzieć, kto napisał ten list. W końcu to jego dowód życia: pismo jest Rainie.

12 WTOREK, GODZINA 11.58 CZASU PACYFICZNEGO Śni. Wchodzi po schodach i przez drzwi wkracza w mrok. Woda kapie z jej kaptura na zniszczony dywan. - Proszę się zatrzymać - poleca jej umundurowany policjant o młodej twarzy. - Żadnych butów, żadnych włosów; takie mamy rozkazy. Policjantka wskazuje na kąt niewielkiej wiaty. Stoi tam długa, niska półka, prawdopodobnie miejsce, w którym właściciel domu przechowuje buty, sandały i inne brudne rzeczy noszone na dworze. Teraz wszystko to jest przykryte płachtą. Na niej widnieją ułożone w stos ochronne kombinezony, jednorazowe ochraniacze na buty i siatki na włosy, jakie się zakłada podczas badania miejsca zbrodni. Ouincy i Rainie wymieniają spojrzenia. Tego rodzaju zabezpieczenia stosuje się na ogół wtedy, gdy istnieje wysokie ryzyko zabrudzenia i wymieszania płynów ustrojowych. To dla nich pierwsza wskazówka, że tutaj mogą się spodziewać czegoś naprawdę paskudnego. Bez słowa składają parasol, zdejmują płaszcze przeciwdeszczowe i buty. Zakładają kombinezony, ochraniacze i siatki na włosy. Ouincy jest gotowy pierwszy; chwilę trwa, zanim Rainie upycha swoje długie, bujne włosy pod siatką. Na zewnątrz wciąż leje deszcz. Jest jedenasta rano, ale z powodu letniej burzy we wnętrzu starego bliźniaka panują prawie całkowite ciemności. Ouincy przytrzymuje drzwi dla Rainie. Tak mu to weszło w nawyk, że nie zapomina o tym nawet na miejscu zbrodni. Rainie uważa, że to urocze i jednocześnie bolesne. Ouincy zdaje się nie pasować do takich miejsc. 90

Przechodzi przez drzwi i w nozdrza uderza ją odór. Metaliczny zapach krwi, wymieszany z obrzydliwą wonią wypatroszonego dala, rozprutych jelit. Rainie była tak wiele razy na miejscu zbrodni, że jej nos potrafi powiedzieć niemal tyle samo co oczy. Natychmiast zdaje sobie sprawę, stojąc zaledwie krok za progiem, że doszło tu do jatki. Nóż o wielkim ostrzu, rozległe pośmiertne okaleczenia. Stąd ochraniacze na buty, domyśla się. NS zrobił porządny bałagan, po czym wszędzie zostawił krwawe odciski swoich stóp. Nawet miejscowa policja wie, że tego rodzaju śladów nie wolno zniszczyć. Wchodzą do większego pomieszczenia; z prawej strony mieści się kuchnia, z lewej pokój dzienny. Wciąż nie widać ciała, ale teraz krew jest już dosłownie wszędzie. Ciemne smugi, wyglądające niemal jak farba, pokrywają ściany i spływają na podłogę. Są ślady na kanapie, odciski dłoni na krzesłach. Rainie widziała coś podobnego tylko raz w życiu i na samo wspomnienie sięga do tyłu i chwyta dłoń Ouincyego w lateksowej rękawiczce. Jego uścisk jest chłodny i pewny. Nic mu nie jest. Kierują się do kuchni, gdzie dostrzegają dwóch detektywów skulonych przed kuchenką. - Zaczyna się tutaj - mówi jeden do drugiego. - Sięga po coś do lodówki i łupi - Ale jak wszedł? - Wyłamał zasuwkę. To tani model, więc zbytnio się nie natrudził. - Włamuje się i atakuje kobietę. - Włamuje się, czeka -prostujepierwszy detektyw. - Niemożliwe, żeby nie usłyszała, jak wyłamuje zasuwkę. Myślę, że zrobił to kilka godzin wcześniej. Kiedy - rzecz jasna, to pytanie za milion dolarów. Alefacet sprawdził, że dom jest pusty i skorzystał z okazji. Może zjawiła się, kiedy wciąż jeszcze był w środku i musiał się ukryć. A może zawczasu zaplanował zasadzkę. Tego na razie nie wiemy. Ale włamał się, potem ukrył. Tylko w ten sposób można wyjaśnić, że miała czas położyć dziecko? Dziecko? Rainie zatrzymuje się wpół kroku, nawet nie zdając sobie z tego sprawy. Teraz ona czuje, jak Ouincy ujmuje jej rękę. - Dobra, kryje się, czeka, aż dziecko będzie w łóżku i wtedy... 92

- Dopada ją w kuchni. - Wciska jej głowę do lodówki. -1 zaczyna się rzeź. - Prawdopodobnie nawet nie wiedziała, co się dzieje - stwierdza pierwszy detektyw. - Czego, niestety, nie da się powiedzieć o dziecku - dodaje drugi. WTOREK, GODZINA 12.08 CZASU PACYFICZNEGO Szarpnięcie. Przeszywający ból w biodrze. Rainie otworzyła oczy, ujrzała tylko ciemność i pomyślała, że umarła. W końcu. Kolejne szarpnięcie. Mocniejsze. Poczuła, jak cały pojazd się kołysze, koła buksują w poszukiwaniu przyczepności. Coraz więcej zaczęło do niej docierać, odbierała różne bodźce, choć wciąż niczego nie widziała. Policzkiem dotykała twardego, chłodnego metalu. Czuła ostry zapach benzyny. W ustach miała kłąb waty. Próbowała poruszyć rękami - na próżno. Więzy były zbyt ciasne. Przez palce po raz ostatni przebiegło mrowienie, po czym całkowicie straciła czucie w dłoniach. Poruszyła stopami, z tym samym rezultatem. Pojazd znowu podskoczył, ciskając jej skrępowanym ciałem o klapę. Głowa opadła jej pierwsza i uderzyła o coś wyjątkowo twardego. Lewarek do kół, może skrzynię z narzędziami. Mogło to być cokolwiek. Już nawet nie jęczała. Zacisnęła mocno powieki, walcząc z bólem. Była zagubiona, o wiele bardziej, niż powinna w takiej sytuacji. Ta część umysłu, która zachowała jeszcze resztki przytomności, podejrzewała, że jest pod wpływem narkotyków, ale nawet na tej myśli trudno było jej się skupić. Była w swoim samochodzie. Białe światło. Potem czerń. Czuła, że się porusza. Chciała kopać, walczyć. Pistolet, pomyślała. Pistolet. Miała zbyt ciężkie ręce. Nie była w stanie nimi poruszyć. Potem przez chwilę nie myślała w ogóle o niczym. 92

Teraz jej umysł walczył o odzyskanie świadomości, oczy gorączkowo pragnęły coś zobaczyć, ale absolutna ciemność doprowadzała ją na skraj paniki. Nad twarzą wyczuwała zamkniętą klapę bagażnika, słyszała dudniący o nią deszcz. Była w samochodzie, jechała Bóg wie dokąd, związana, zakneblowana, bezsilna. Znowu spróbowała poruszyć rękami. I stopami. I nagle, w jednej chwili straciła nad sobą panowanie. Miotała się w swoim metalowym grobie, waliła głową, rozbiła sobie nos. Była wściekła. Złodzieje samochodów nie krępowali ludzi jak indyki na Święto Dziękczynienia. Zwyczajni złodzieje torebek nie tracili czasu na faszerowanie kobiet narkotykami. Wiedziała jednak, kto tak robi. Gwałciciele, mordercy, mężczyźni czerpiący przyjemność z przerażenia i bólu kobiety. Zbyt wiele myśli kłębiło jej się w głowie. Zdjęcia kobiet z odrąbanymi kończynami. Nagrania nieszczęśnic, które się zgodziły wsiąść do samochodu z niewłaściwym mężczyzną, błagających o litość, podczas gdy on w niewyobrażalny sposób kaleczył je kleszczami. Musiała odzyskać swój pistolet. Wyswobodzić ręce. Nie chciała czuć się taka bezsilna. Znowu zaczęła się miotać, ciskać na wszystkie strony, wierzgać nogami. Myśli napływały coraz szybciej, z każdą chwilą bardziej klarowne. Znaleźć tylne światła, zepsuć je i być może zwrócić w ten sposób uwagę drogowego patrolu. Albo odszukać zamek bagażnika, wyważyć go, co bez wątpienia przeraziłoby kierowcę. Musiało być jakieś rozwiązanie, zawsze było, trzeba je tylko znaleźć. Czuła, że po brodzie coś jej ścieka. Krew z rozbitego nosa. Od smrodu spalin kręciło jej się w głowie, ciemność sprawiała, że znowu zaczynała tracić panowanie nad sobą. Gdyby tylko znalazła zamek, uwolniła palce. Coś ją gniotło w okolicy pasa. Jej komórka. Miała swoją komórkę! 94

Jeden szybki obrót i komórka wypadła, uderzając o dno bagażnika.. Rzuciła się za nią, w miarę możności obmacując palcami ograniczoną przestrzeń. Poczuła, że samochód zwalnia, usłyszała zgrzyt hamulców i nastąpił gwałtowny skręt w lewo. Jej palce odnalazły przycisk. Nacisnęła go i w końcu, po chwili ciągnącej się jak wieczność, z ulgą usłyszała głos. Kimberly. „Pomocy", próbowała powiedzieć. „Pomocy", próbowała krzyknąć. Lecz żaden dźwięk nie dobył się z jej gardła. Nawet kiedy wygrała, ostatecznie przegrała. Połączenie zostało przerwane. A Rainie ponownie pogrążyła się w otchłani. SOBOTA, CZTERY MIESIĄCE WCZEŚNIEJ, GODZINA 9.58 CZASU PACYFICZNEGO Byli na pogrzebie. Starali się nie wyróżniać spośród innych żałobników, a jednocześnie cały czas obserwowali zgromadzony tłum. Szanse były niewielkie, ale jako doświadczeni detektywi nie mogli nie spróbować. Niektórzy zabójcy uciekali, inni lubili wracać na miejsce zbrodni. Wysłano więc na pogrzeb detektywów, a na noc zainstalowano podgląd. W przypadku tak głośnej i wstrząsającej sprawy nie obowiązywały żadne ograniczenia budżetowe. Z przodu płakała starsza kobieta. Babcia, przyleciała z Idaho. Obok stał jej mąż o twarzy bez wyrazu i ze skrzyżowanymi przed sobą rękami. Musiał być silny, ze względu na żonę. A może wciąż nie mógł pojąć, jak to możliwe, że są tak małe trumny. Rainie miała obserwować tłum. Przyglądać się setkom twarzy, ogarnąć wzrokiem całą społeczność zgromadzoną na cmentarzu, zjednoczoną i zmrożoną przerażeniem. Wciąż słyszała rozdzierający szloch babci. Wciąż widziała małe różowe majteczki, rzucone na podłogę. 94

- Zmoczyła się - stwierdził Ouincy cicho, badając bieliznę. Ponieważ to właśnie zrobiła czteroletnia dziewczynka, kiedy się obudziła w nocy i ujrzała stojącego w drzwiach mężczyznę. To zrobiła czteroletnia dziewczynka, zobaczywszy, że mężczyzna wchodzi do jej pokoju. Zawołała: „Mamusiu? A może nic nie powiedziała? Dziadkowie wybrali nagrobek z wyrzeźbionym małym aniołkiem, pogrążonym w wiecznym śnie. Rainie stała przy nim jeszcze długo po zakończonej ceremonii, gdy wszyscy już się rozeszli. - Wierzysz w niebo? - zapytała cicho Ouincy ego. - Czasami. - Chyba się nad tym zastanawiałeś? Pochowałeś połowę swojej rodziny. Jeżeli nie ma nieba, to na co mamy czekać? - Przykro mi, że tak cierpisz - odparł równie cicho. Na nic więcej nie potrafił się zdobyć. - Bóg jest draniem. Wrednym, kapryśnym draniem, skoro pozwala, żeby coś takiego spotkało dziecko... - Rainie... - Dziadkowie mówili, że chodziła do kościoła. Przecież to powinno pomóc. Nie była niewierząca. Była czteroletnią dziewczynką, która kochała swoją mamę i wierzyła w Chrystusa. Czemu to nie pomogło? -Rainie... - Mówię poważnie, Ouincy. Wymyśliliśmy sobie niebo, nadaremnie próbując dowieść, że nie jesteśmy zwykłymi zwierzętami. Ale to nieprawda. Przychodzimy na świat jak zwierzęta i jak zwierzęta umieramy. Niektórzy muszą na to długo czekać, inni giną zarżnięci jak barany we śnie. To głupie i bez sensu, a ta biedna mała dziewczynka... Och, Ouincy! Jej matka walczyła o nią jak lwica, a mimo to... Boże, Ouincy. O Boże... - Znajdziemy tego, kto to zrobił. Dopilnujemy, żeby coś takiego się już nigdy nie wydarzyło... - Ouincy, ona miała cztery latka! Nie szukała sprawiedliwości. Chciała żyć. Spróbował ująć ją za rękę, ale się odsunęła. 96

WTOREK, GODZINA 12.17 CZASU PACYFICZNEGO Drzwi się otworzyły i zamknęły. Hałas ją obudził, wyrwał z jednej ciemności, aby pchnąć w drugą. Kolejny zgrzyt metalu - ktoś musiał otworzyć bagażnik, bo na twarzy poczuła krople deszczu. Walcz, pomyślała mgliście, starając się odzyskać wcześniejszą przytomność umysłu. Kop, zadawaj ciosy. Nie była w stanie zebrać się w sobie. Mózg miała przesiąknięty spalinami i tkwiła w gęstej mgle, marząc wyłącznie o tym, aby zwymiotować. Leżała skulona w bagażniku, bierna i bezwładna. - Poluzuję ci więzy - dobiegł ją spokojny męski głos. -Rób, co ci każę, a wszystko będzie dobrze. Ale jak zaczniesz walczyć, zabiję cię. Rozumiesz? Z góry założył, że się zgadza. Była przecież zakneblowana, więc oboje wiedzieli, że nie może odpowiedzieć. Poczuła jego ręce. Palce miał szorstkie i niezbyt zręczne; z trudem radził sobie z wykonanymi przez siebie węzłami. Kopnij go, pomyślała. Lecz jej ciało nadal nie reagowało na wydawane przez mózg polecenia. Uderzył ją po rękach. Ostry ból przeszył ją aż do ramion, pozbawione krwi końcówki nerwów protestowały przeciwko gwałtownemu powrotowi do życia. Potrząsnął jej palcami, które niechętnie zareagowały. Posiadał nad jej ciałem większą kontrolę niż ona sama. - To jest pióro. Weź je. - Zagiął jej palce wokół cylindrycznego kształtu z chłodnego metalu. - Tu jest notes. Weź go. -Wepchnął blok do jej lewej ręki, palce znowu uległy jego woli. - Teraz pisz. Dokładnie to, co ci mówię. Słowo w słowo. Posłuchasz, dostaniesz trochę wody. Nie posłuchasz, zabiję cię. Rozumiesz? Tym razem skinęła głową. Ten ruch w pewnym sensie sprawił jej przyjemność; był pierwszym, który udało jej się zrobić samodzielnie. 96

Dyktował. Ona pisała. W sumie niezbyt wiele słów. Data. Godzina. Dokąd iść, jakie warunki spełnić. Została porwana. Porywacz żądał okupu. Z jakiegoś powodu rozśmieszyło ją to; jej chichot go rozwścieczył. - Co cię tak bawi? - zapytał. - Co się z tobą dzieje? Kiedy się złościł, jego głos brzmiał wyżej, młodziej. - Śmiejesz się ze mnie? To ją rozbawiło jeszcze bardziej. Śmiech pod postacią łez wylewał jej się z oczu i wsiąkał w opaskę. Zaczęły do niej docierać inne rzeczy Na przykład padający deszcz, a także fakt, że gdy wytęża słuch, dobiega do niej huk oceanicznych fal rozbijających się o brzeg. Wyrwał jej pióro i notes. Chwycił jej ręce i związał w nadgarstkach, tym razem żyłką. - Ty głupia suko, twoje życie jest w moich rękach! Śmiej się ze mnie dalej, a wyciągnę cię z tego bagażnika i zrzucę prosto z tej skały. I co ty na to? Pomyślała, że to bez znaczenia. Udało mu się porwać jedyną kobietę na świecie, której nie obchodzi, czy będzie żyła, czy też umrze. I co on teraz zrobi? Będzie żądał okupu od jedynej rodziny, jaką ona ma - męża, który od niej odszedł? Kiedy dzielili szczęściem, ten facet chyba akurat wyszedł na lunch. - Biedny, głupi drań - wymamrotała w zatykający jej usta kłąb waty. Zachowanie mężczyzny uległo nagłej zmianie. Nachylił się i jego twarz znalazła się kilka centymetrów od niej. Niemal czuła jego uśmiech przy swoim uchu. - Och, o mnie się nie martw, Rainie Connor. Myślisz, że jestem młody i głupi? Myślisz, że nie mam pojęcia, kto trafił w moje ręce? To dopiero początek naszej znajomości. Zrobisz wszystko, o co cię poproszę. Albo ktoś bardzo ci bliski umrze. Wepchnął ją z powrotem do bagażnika. Metalowa klapa opadła z hukiem, odór benzyny wypełnił nozdrza Rainie. 97

Leżała w ciemnościach. Już nie myślała o Astorii. Nie myślała o sytuacji, w jakiej się znalazła. Nie myślała nawet o Quincym. Po prostu marzyła o łyku piwa.

13 WTOREK, GODZINA 13.43 CZASU PACYFICZNEGO Z chwilą, gdy koła samolotu dotknęły ziemi na międzynarodowym lotnisku w Portlandzie, Kimberly sięgnęła po telefon. Widząc to, stewardesa ruszyła w jej stronę, jednak widząc minę kobiety, zatrzymała się w pół kroku. Mac zachichotał. Kimberly wybrała numer ojca. Quincy odebrał po pierwszym sygnale. - Jesteśmy na lotnisku w Portlandzie - poinformowała go. - A ty? - W Departamencie Rybołówstwa i Dzikiej Zwierzyny Stanu Oregon. - Wybierasz się na ryby? - Zakładamy punkt dowodzenia w ich sali konferencyjnej. Najwyraźniej u nich jest najwięcej miejsca. Kimberly zrozumiała, że sytuacja wymagała utworzenia centralnego punktu dowodzenia siłami operacyjnymi. - Rainie? - zapytała ciszej. - Chyba mamy porwanie z żądaniem okupu; możliwe, że została popełniona zbrodnia. - Głos ojca brzmiał niepokojąco spokojnie. - Dzisiaj rano przyszedł list do redakcji miejscowej gazety. Dzięki zawartym w nim wskazówkom odnaleźliśmy dowód życia, mamy też instrukcje co do przekazania okupu. - Dowód życia? - Kimberly nie była pewna, czy chce usłyszeć resztę. Samolot podkołował do terminalu. Mac zerwał się na nogi i wyjął ich bagaże z szafek nad głowami. Zaczął sobie torować drogę do wyjścia, a Kimberly dreptała za nim. 100

- Jej pistolet - padło wyjaśnienie. - To dobrze. - Nie palce ani żadne kończyny, czego się obawiała Kimberly. Jej ojciec zapewne myślał o tym samym. - Jak sobie radzisz? - Mam mnóstwo pracy. - Kto dowodzi? - Detektyw sierżant Carlton Kincaid z policji stanowej w Oregonie. Wygląda na kompetentnego. - Rany. - Kimberly zwróciła się do Maca. - Ojciec właśnie przyznał, że członek stanowej policji jest kompetentny. - Musi być zrozpaczony - stwierdził Mac. - Albo ten detektyw to fizyk kwantowy. Drzwi samolotu w końcu stanęły otworem. Oboje wyszli na pas startowy. - Gdzie jest ten Departament Rybołówstwa? - zapytała Kimberly. - Trzecia Ulica, tuż koło terenów targowych. - Będziemy za godzinę. - W porządku. Następny kontakt o czternastej dwadzieścia. WTOREK, GODZINA 13.52 CZASU PACYFICZNEGO Budynek Departamentu Rybołówstwa Stanu Oregon w Bakersville wyglądał na stosunkowo nowy. Cała ściana dużego otwartego holu z wyeksponowanymi ogromnymi le-garami była przeszklona. Z pomieszczenia otwierał się widok na rozległe, porośnięte bujną zielenią pastwiska, ciągnące się aż do nadbrzeżnych gór. Pierwszą myślą Quincy'ego było, że budynek spodobałby się Rainie. Po chwili jednak doszedł do wniosku, że pracowałoby mu się o niebo lepiej, gdyby ogromna głowa łosia nie śledziła każdego jego ruchu. Była też wydra, przycupnięta na kłodzie drewna, wpatrująca się w niego ciemnymi ślepiami z kamyków. 100

- Przejechane przez samochody - oświadczył z dumą jeden z pracowników departamentu. Prawdziwie piękne okazy Rzadko się spotyka tak wspaniałą wydrę. Psycholog nawet nie chciał myśleć, co facet może ukrywać w zamrażarce, zważywszy zaś, czym Ojaincy zajmował się zawodowo, nie było to zbyt przyjemne. Drzwi otworzyły się z impetem. Weszła przez nie starsza, mocno zbudowana kobieta w brązowym mundurze szeryfa Bakersville. Miała głęboko nasunięty na oczy kapelusz z szerokim rondem i czarny pas luźno zwisający w talii. Bez wahania podeszła do Quincy'ego i przywitała się z nim zdumiewająco zdecydowanym uściskiem dłoni. - Szeryf Shelly Atkins. Miło mi pana poznać. Szkoda, że w tak przykrych okolicznościach. Shelly Atkins miała ciemnobrązowe oczy osadzone w rezolutnej twarzy Quincy ocenił ją na mniej więcej swoją rówieśnicę, co zdradzały zmarszczki wokół oczu. Chyba nikt nie uznałby jej za piękność, mimo to rysy miała ujmujące. Silne. Szczere. Bezpośrednie. Takiej kobiecie każdy mężczyzna postawiłby bez wahania piwo. - Pierce - mruknął Quincy, odwzajemniając uścisk dłoni. Prezentacja została dokona i szeryf cofnęła rękę, po czym przeszła do dębowego stołu konferencyjnego. Psycholog nadal jej się przyglądał. Nie mógł pojąć, dlaczego przedstawił się jako Pierce, skoro wszyscy zawsze zwracali się do niego per Quincy - Jak wygląda sytuacja? - zapytała Atkins. Stojący u szczytu stołu Kincaid podniósł w końcu głowę znad stosu papierów, które sortował. W pomieszczeniu znajdowało się już sporo miejscowych i stanowych funkcjonariuszy Najwyraźniej jednak dopiero wraz z pojawieniem się pani szeryf można było wziąć się poważnie do pracy Sierżant wziął pierwszy stos papierów i zaczął je rozdawać. - W porządku. - Jego głos zadudnił w pomieszczeniu. -Proszę zająć miejsca. Ponieważ nikt mu tego nie zabronił, Quincy zajął puste krzesło najbliżej Kincaida, starając się za wszelką cenę nie rzucać w oczy. 102

Wśród rozdanych papierów były kopie dwóch pierwszych listów od NS, jak również zapis jego rozmowy z Quincym. Poza tym Kincaid wstępnie opracował przypuszczalny przebieg wydarzeń i żałośnie skromną listę informacji, jakie aktualnie posiadali na temat „NS WE.H.". Quincy nie znalazł tu nic nowego. Szybko przejrzał cztery strony, po czym skupił uwagę na członkach grupy operacyjnej. Kincaid, nie tracąc czasu, wzywał swoich ludzi. Zjawił się detektyw Ron Spector z komendy stanowej policji w Portlandzie. Przybył w towarzystwie młodej kobiety, Alanę Grove, działającej na terenie hrabstwa Tillamook. Według Quincy'ego, nie mogła mieć wiele ponad osiemnaście lat -prawdopodobnie on wydawał jej się stary jak świat, więc uprzedzenie było obustronne. Przy stole zasiadł również porucznik Allen Mosley, rzecznik policji. Starszy, postawny, z krótkimi, przyprószonymi siwizną włosami, miał być głównym rzecznikiem śledztwa. Quincy zdążył się już przekonać, że porwania zdarzały się na tyle rzadko i były na tyle ekscytujące, by wzbudzać powszechne zainteresowanie. Ponadto w tym wypadku ofiarą była żona eksagenta FBI, co czyniło sprawę wręcz sensacyjną. Do diabła ze śledztwem; powinien wynająć menadżera i zacząć negocjować umowę na książkę i film. Żałował, że jest tak wściekły. Nie chciał tu siedzieć, omawiać nieistotnych szczegółów śledztwa, od początku prowadzonego nieporadnie. Chciał po prostu grzmotnąć pięściami w drewniany stół i wrzasnąć do Kincaida: „Przestań pieprzyć i z n a j d ź m o j ą żonę!". Potasował kartki i skoncentrował się na głębokich oddechach. Kincaid stanął przed białą tablicą. Z każdą chwilą przybywało mundurowych - funkcjonariuszy policji stanowej, 102

policjantów z hrabstwa, zastępców szeryfa z Bakersville -i sierżant zdawał się być w swoim żywiole. - Oto, co mamy - wyjaśniał. - Mniej więcej o drugiej nad ranem... Czy Rainie poszła do baru? Tego właśnie Ojaincy nie pojmował. Była burza, fatalne warunki. Czy aż tak marzyła, żeby się napić? Miał nadzieję, że jego odejście będzie dla niej wystarczającym szokiem, aby wytrwała w trzeźwości. Nie uświadamiał sobie, że może wywołać wręcz odwrotny skutek. Może to nie była zasadzka. Może wcale nie musiała walczyć. Może była po prostu kobietą siedzącą samotnie w barze, która spotkała właściwego lub niewłaściwego mężczyznę. Chwycił nasadę nosa kciukiem i palcem wskazującym. Nie chciał o tym myśleć. Nie chciał widzieć tego oczami wyobraźni. - Podczas szukania dowodu życia - kontynuował tymczasem Kincaid - znaleźliśmy również kolejny list zamknięty w plastikowym pojemniku. Zawiera instrukcje dotyczące przekazania pieniędzy Bądźcie tak uprzejmi i przeczytajcie go. Quincy posłusznie wydobył na wierzch dowód B. List brzmiał następująco: Szanowna Policjo! Jeżeli Wam się udało dotrzeć aż tutaj, to znaczy, że wiecie, jak postępować według instrukcji. To dobrze. Róbcie tak dalej, a odnajdziecie kobietę żywą. Nie jestem potworem. Róbcie, co mówię, a wszystko będzie dobrze. Kontaktującą się osobą musi być kobieta. Przyniesie dziesięć tysięcy dolarów na tereny targowe. W gotówce. Najwyższy nominał to dwadzieścia dolarów. Musi miecze sobą telefon Piercea Ouincyego. Skontaktuję się. Z chwilą, kiedy dostanę pieniądze, wy odzyskacie zakład104

niczkę. 16.00. Nie spóźnijcie się. Skutki niedotrzymania warunków będą fatalne. Pamiętajcie, ja dotrzymuję słowa. Zpoważaniem, Bruno Richard Hauptmann Detektyw Grove skończyła czytać jako pierwsza. Podniosła głowę i zmarszczyła brwi. - Podpisał się? Quincy już miał otworzyć usta, lecz szeryf Atkins go ubiegła, zaskakując go znajomością rzeczy. - Pod warunkiem że wierzysz w reinkarnację. Hauptmann został stracony w tysiąc dziewięćset trzydziestym szóstym roku. Po tym, jak mu udowodniono porwanie i zabicie syna Charlesa Lindbergha. - Hauptmann porwał dziecko Lindbergha? - odezwał się porucznik Mosley, równie zdumiony. Szeryf Atkins skinęła głową, najpierw spoglądając na list, następnie wbijając wzrok w Quincy'ego. - W pierwszym liście podpisał się jako Lis. Także nieprzypadkowo? - Tak. William E. Hickman. Też porywacz, cieszący się równie złą sławą. - Z lat trzydziestych? - wtrąciła się detektyw Grove. - Dwudziestych. W latach dwudziestych i trzydziestych doszło do serii porwań z żądaniem okupu. Wszystkie dotyczyły bogatych rodzin. I wszystkie skończyły się tragicznie. Zebrani słuchali w skupieniu. - Może myśli, że posługiwanie się tymi nazwiskami nas zmyli - podsunęła Grove, choć w głosie młodej pani detektyw słychać było wahanie. - Będziemy tracić czas, uganiając się za duchami. 104

- A może ma obsesję na punkcie przeszłości - rzekł Mo-sley. - Tęskni za starymi dobrymi czasami. - Chce nas zmylić - powiedział ostro Quincy Wciąż czuł na sobie szczere spojrzenie szeryf Atkins. Szydzi z nas, próbując się popisać swoją wiedzą. Z jednej strony robi rzeczy, które świadczą o tym, że jest amatorem - ręcznie napisane listy, szkicowe mapy. Z drugiej chce, żebyśmy wiedzieli, że odrobił lekcje. - Zna pana nazwisko - zauważyła szeryf Atkins. - Sam mu je podałem. Przedstawiłem się, kiedy zadzwonił po raz pierwszy. - Quincy zawahał się, zbyt późno uświadamiając sobie, ile informacji niepotrzebnie zdradził porywaczowi. Podstawowy błąd wstydził się. - Ma doświadczenie? - zapytała Atkins spokojnie. - Nie wiem. - Ręcznie napisany list to niezbyt mądre posunięcie. Mamy ślad. - To nie jego pismo, tylko ofiary. - Głos Quincy'ego załamał się na ostatnim słowie. - Pismo Rainie dodał ciszej. Kincaid chrząknął. Uwaga zebranych skupiła się na nim, za co Quincy był wdzięczny. Sierżant przeszedł do ostatniej strony, dowodu D. Uniósł ją, żeby wszyscy mogli zobaczyć. - Zaczęliśmy już gromadzić dane na temat sprawcy. Jak sami widzicie, niewiele o nim wiadomo. Mówimy o mężczyźnie między dwudziestym a trzydziestym rokiem życia. Twierdzi, że nie pochodzi stąd, ale list został nadany tutaj, chyba więc nie możemy jeszcze niczego zakładać. Biorąc pod uwagę jego grubiaństwo, należałoby przypuszczać, że nie jest specjalnie wykształcony, co najwyżej ukończył szkołę średnią. Ponieważ zaś okup, którego zażądał, jest stosunkowo niewysoki, można się spodziewać, że to ktoś, kto ma dochody poniżej średnich. Mając to wszystko na względzie, nasi ludzie muszą obserwować samotnych mężczyzn, zwłaszcza obcych, jeżdżących starszym modelem furgonetki... - Przerwał i spojrzał na Quincy’ego. 105

- Czymś w rodzaju samochodu dostawczego - uściślił psycholog. - Naszemu sprawcy potrzebny jest tani środek transporrś, w którym można przewieźć ofiarę i który może służyć jako tymczasowe lokum, gdy NS wyrusza na łowy. W tego rodzaju sprawach najczęściej używanym pojazdem jest samochód dostawczy Nic specjalnego. Coś, co można kupić za tysiąc, góra dwa. - Przeniósł wzrok na szeryf Atkins. -Pani ludzie powinni sprawdzić tereny biwakowe. O tej porze roku to względnie tanie i zapewniające dyskrecję miejsca. - Da się zrobić - stwierdziła szeryf. - Zapomniał pan o tym, co nasuwa się samo. Quincy uniósł brew. - A mianowicie? Atkins wzruszyła ramionami. - Standardowi podejrzani. Znani nam miejscowi kanciarze, którzy bez mrugnięcia okiem sprzedaliby własną matkę, a co dopiero obcą, porwaną z ulicy kobietę. Sam pan powiedział, że nie możemy mieć pewności, że nasz chłopak nie pochodzi stąd. Według mnie powinniśmy potrząsnąć kilka okolicznych drzew i zobaczyć, co spadnie. - i co zrobicie? - zapytał sucho Kincaid. - Będziecie chodzić od drzwi do drzwi i pytać porządnych obywateli, czy ostatnio kogoś nie porwali? Szeryf Atkins nawet nie mrugnęła okiem. - Osobiście się do nich przejdę i sprawdzę, czy ktoś nie ma na przykład jakiejś nowiutkiej furgonetki albo anteny satelitarnej, wartych dziesięć kawałków Potem może się przedstawię i spytam, czy mogę się rozejrzeć po domu. Sprawdzę pokoje, budynki gospodarcze i zobaczę, czy nie zaczynają się denerwować. Kto wie, może natrafię na kilka nowych wytwórni me-tamfetaminy, którymi wy, mądrale, będziecie mogli się zająć. Ostatnia uwaga była przytykiem do niedawnych wysiłków policji stanowej - czy też może raczej ich braku - mających na celu rozwiązanie rosnącego problemu z nadużywaniem metamfetaminy w hrabstwie. Kincaid zareagował 107

na zaczepkę z pozornie taką samą obojętnością, z jaką została wypowiedziana. - Całkiem niezły plan - rzekł tylko. - Ale radziłbym, żeby pani ludzie pracowali parami i zachowali niezbędne środki ostrożności. Gdyby zaskoczyli kogoś z zakładniczką, sprawa bardzo szybko mogłaby się wymknąć spod kontroli. - Wielkie dzięki, sierżancie. Postaramy się zapamiętać, jak wykonywać naszą robotę. - Świetnie. - Kincaid ponownie chrząknął, przełożył papiery. - Pozostają jeszcze miejscowe hotele i motele; musimy też odtworzyć, co robiła ofiara przed porwaniem. Chcę mieć dokładny profil wszystkich, z którymi Lorraine Conner kontaktowała się w ciągu ostatniej doby, chcę też znać wszystkie miejsca, w których była. Detektyw Grove, pani się tym zajmie. Proszę określić, ilu funkcjonariuszy pani potrzebuje, a ja dopilnuję, aby ich pani przydzielono. - Tak jest - Alanę Grove wyprostowała się służbiście. Przydzielono jej ważne zadanie i cała wręcz promieniała. - Detektyw Spector będzie koordynował prace naukowców. Kryminalistycy i specjaliści od daktyloskopii z laboratorium w Portlandzie powinni się zjawić lada chwila. Musimy zbadać samochód oraz dwa listy, kopertę, plastikowy pojemnik i broń. Powinniśmy uzyskać mnóstwo danych. W ten sposób doszliśmy do ostatniego zadania - trzeba się zająć „Daily Sun". Na szczęście właściciel gazety, Owen Van Wie, przyrzekł nam pełną współpracę. Wyznaczył też swojego najlepszego reportera, Adama Danicica, do relacjonowania przebiegu śledztwa, w pełnym porozumieniu z nami. Porucznik Mosley skinął głową, biorąc do ręki pióro. - Musimy jak najszybciej zorganizować konferencję prasową. Media powinny się dowiedzieć o wszystkim od nas, a nie opierać się na szalonych domysłach. Rzecz jasna, przede wszystkim padnie pytanie: „Czy wezwiecie FBI?". Kincaid nie zawahał się nawet przez sekundę. 107

- Nie. Nic nie wskazuje na to, aby ofiara przekroczyła granicę stanu, a nasze laboratorium poradzi sobie ze wszystkim. Oczywiście będziemy wdzięczni za wszelką pomoc, jakiej udzielą nam miejscowi detektywi. - O rany - powiedziała szeryf Atkins. Sierżant odwdzięczył się jej czarującym uśmiechem. Jednak cierpliwość Quincy'ego zdążyła się wyczerpać. - A co z najbliższym zadaniem? - zapytał, nie kryjąc oburzenia. - Co z zabezpieczeniem terenów targowych? Założeniem podsłuchu policjantce? To, o czym tu mówiliście, potrwa kilka dobrych dni. A my mamy dwie godziny. Kincaid nie odważył się na niego spojrzeć. Podobnie jak Mosley. W pomieszczeniu zapadła nagła, pełna wyczekiwania cisza. Quincy nareszcie zrozumiał. Grzmotnął pięścią w stół. - Zapłacę okup - powiedział szorstko. - Psiakrew, nie możecie mi tego zakazać. - Proszę pana... - Tu chodzi o moją żonę! To policjantka, jak śmiecie... - Zrobimy wszystko, co w naszej mocy, żeby odnaleźć pańską żonę. - Wszystko, z wyjątkiem stosowania się do instrukcji porywacza! - Ich także nie zamierzamy lekceważyć. Omówiliśmy to już z porucznikiem Mosleyem. Uważam, że najlepszym wyjściem będzie dwustronny dialog... - Nie! To zbyt duże ryzyko. Za mało wiemy. Nie dopuszczę do tego. Kincaid znowu umilkł. Mosley także nic nie mówił. I wtedy Quincy'emu otworzyły się oczy. Tak się cieszył, że Kincaid zgodził się na jego udział w śledztwie. Przez cały czas zastanawiał się, dlaczego to robi. Czy rzeczywiście doceniał jego pomoc, czy po prostu chciał go tylko czymś zająć? Gdy ponownie się odezwał, w jego głosie nie było już złości. Był zwodniczo spokojny. 109

- Kiedy? Kincaid spojrzał na zegarek. - Prawdopodobnie właśnie w tej chwili specjalne wydanie „Daily Sun" wychodzi spod prasy - Kto ułożył wiadomość? - Ja - odparł Kincaid bez mrugnięcia okiem. - Nie ma pan kwalifikacji. Proszę wezwać FBI. Psychologa kryminalnego. Zrobić to jak należy. - Nigdy nie narażałbym życia zakładnika - zdecydowanie stwierdził Kincaid. - Nasza wiadomość jest prosta i przejrzysta. Bezwzględnie zapłacimy okup, potrzebujemy tylko więcej czasu. To działa na naszą korzyść, proszę pana; również na korzyść Rainie. - Wciąż pan niczego nie rozumie, panie detektywie sierżancie Kincaid. Tu chodzi o władzę: on jej pragnie i chce nas trzymać w szachu... - Dziękujemy panu. - Wystarczy wasze jedno niewłaściwe słowo i z miejsca ją zabije. - Dziękujemy panu. - Musicie wezwać profesjonalistę... - Z r o b i l i ś m y to, proszę pana. Zrobiliśmy. W ciszy, jaka nastąpiła, Quincy odebrał te słowa jak cios w pierś. Zabrakło mu tchu. Czuł dudnienie własnego serca, przypływ adrenaliny, złości, bólu. Trzydzieści lat. Trzydzieści lat zdobywania wiedzy, ćwiczenia instynktu, walki o reputację najlepszego z najlepszych. I właśnie teraz, gdy było to najważniejsze, kiedy była gdzieś tam, bezradna, narażona na cierpienie, kiedy go potrzebowała... Zebrał swoje rzeczy. Wyszedł z budynku dokładnie w chwili, gdy niebo się rozstąpiło i znowu lunął deszcz.

14 WTOREK, GODZINA 14.38 CZASU PACYFICZNEGO Shelly Atkins dogoniła go na parkingu. Biegła za nim. Quincy odwrócił się w ostatniej chwili, zgarbiony, ze ściągniętymi ustami. Był w podłym nastroju i nie miał ochoty tego ukrywać. Zatrzymała się kilka kroków od niego. Nie odezwała się od razu. Rozdzielał ich deszcz. Spływając strużkami z ronda jej kapelusza, tworzył u ich stóp kałuże. - To była długa noc - rzekła w końcu. Quincy wzruszył ramionami. Wszyscy byli na nogach od wczesnych godzin rannych i uważał, że nie warto o tym mówić. - Stanowa policja lubi robić wszystko po swojemu. - Nie zamierzała się poddać. - Jak zawsze. - Dzisiaj rano rozmawiałam z Lukiem Hayesem. Bardzo dobrze wyrażał się o pana żonie. Jako o człowieku i detektywie. Był autentycznie zaskoczony, kiedy się dowiedział, że zaginęła. Powiedział, że popyta tu i tam. - Będę wdzięczny. - Wspomniał też, że pan pracował dla biura i jest naprawdę dobry w te klocki. Quincy ponownie skwitował tę uwagę wzruszeniem ramion. - Uważa pan, że to ktoś z miejscowych? - spytała. Nie było sensu precyzować, kogo ma na myśli. - Myślę, że NS zna tutejszy teren - stwierdził ostrożnie Quincy. - Według mnie, albo kiedyś tu mieszkał, albo przy110

najmniej bywał tu na tyle często, żeby znać okolicę. Porwanie wymaga skomplikowanej logistyki; NS woli działać tam, gdzie się czuje pewnie. - Czytałam gdzieś - powiedziała Shelly - że w większości spraw z żądaniem okupu występują powiązania osobiste. Porywaczami są wspólnicy, członkowie rodziny, do diabła, nawet ludzie, którym ktoś jest winien pieniądze i szukają sposobu, żeby je odzyskać. - Rainie nie uprawiała hazardu, ja jestem jej wspólnikiem, a jedyny dług, jaki mamy, to hipoteka. Chociaż banki w dzisiejszych czasach... może trzeba wszystko brać pod uwagę. Deszcz się wzmagał, przechodząc w prawdziwą ulewę. Szeryf zdawała się tego nie zauważać. Quincy od tak wielu godzin był przemoczony i wykończony, że także przestał już na to zwracać uwagę. Naszła go myśl, że może nigdy nie powinni się byli przeprowadzać do Oregonu. Może gdyby nalegał, aby zostali w Nowym Jorku, Rainie byłaby teraz bezpieczna. - Kincaid nie jest taki zły - powiedziała w końcu Shelly. - Ma przebłyski. - Każdy z nas da z siebie wszystko. - Doceniam to. - Oczywiście, gdybym to ja była na pana miejscu, nikomu nie wierzyłabym na słowo. Quincy przechylił głowę na bok, po raz pierwszy spoglądając na szeryf Atkins z zainteresowaniem. - Sama chcę trochę popytać - rzekła. - Znaleźć coś, od czego można by zacząć. - Tak - przyznał cicho Quincy. - To dobry pomysł. - Jeden z moich ludzi dzisiaj rano podzwonił trochę; takie rutynowe sprawdzenie miejsc, w których Rainie bywała. Na wypadek, gdyby jakimś cudem gdzieś się pojawiła. Między innymi zadzwonił do zastępczej matki Dougiego Jonesa, Laury Carpenter. Według niej, kiedy tylko wymieniła imię Rainie, Dougie spytał, czy zaginęła. Najwyraźniej 111

uważa, że Rainie to kłamczucha, a kłamcy dostają to, na co sobie zasłużyli. - Co jeszcze powiedział? - Pani Carpenter nic więcej nie dodała. Rzecz jasna, trzeba sprawdzić, czemu Dougie tak powiedział. Problem w tym, że Dougie nie przepada zbytnio za mundurowymi, zwłaszcza mężczyznami. - W takim razie dobrze się składa, że przyjeżdża moja córka - powiedział Quincy. - Cóż, to by było na tyle. - Szeryf Atkins wreszcie się zdobyła na uśmiech. Odjął jej co najmniej z dziesięć lat i po raz kolejny uwagę Quincy'ego przykuły jej oczy. Miała dobre, brązowe oczy. Trudno sobie wyobrazić, aby kobieta o takich oczach była zdolna do kłamstwa. - Co panią sprowadziło do Bakersville? - zapytał nieoczekiwanie dla samego siebie. - Praca. Przedtem pracowałam w La Grandę. W porównaniu z tamtym, to wielki krok naprzód. - Tęskni pani za dawnym spokojem? Uśmiechnęła się do niego szeroko. - Nigdy w życiu. Pobiegła z powrotem do budynku departamentu. Dokładnie w tej samej chwili na parking wjechał samochód. Za kierownicą siedziała Kimberly, Mac zajmował siedzenie pasażera. Quincy miał plan. Teraz miał swój zespół. Miał też coś, czego Kincaid nie zdołał zatrzymać, gdy wybiegał z sali -swój telefon komórkowy Porywacz raz już na niego zadzwonił. Quincy gotów był się założyć o każdą sumę, że wkrótce znowu się odezwie. WTOREK, GODZINA 15.01 CZASU PACYFICZNEGO - Cóż, trzeba oddać sprawiedliwość policji: oświadczenie nie jest najgorsze - powiedziała Kimberly piętnaście mi113

nut później. Siedzieli w Marthas Diner na obrzeżach miasta, ulubionym lokalu Rainie, uzależnionej od robionego przez Marthę placka z jagodami. Quincy zamówił sobie kawałek -ciasto stało nietknięte na stole, niczym pomnik. Kimberly pchnęła w jego stronę „Daily Sun". Wiadomość o porwaniu Rainie - bez podania nazwiska i zawodu -zamieszczono na pierwszej stronie. Nie podano kluczowych faktów, aby nie informować porywacza o rzeczach, których mógł być nieświadomy. Z drugiej strony w artykule zawarto inne ważne dane - ofiara mogła być ostatnio widziana w barze - w nadziei, że zgłosi się ktoś, kto coś wie lub widział. Tekst kończyło oficjalne oświadczenie rzecznika policji, porucznika Mosleya: „Jesteśmy gotowi podjąć współpracę z porywaczem i zrobić wszystko, co w naszej mocy, aby ofiara została przez niego zwolniona - cała i zdrowa. Niestety, nowe federalne przepisy bankowe nie pozwalają na spełnienie finansowych żądań porywacza w czasie przez niego wyznaczonym. Prosimy, żeby porywacz natychmiast się z nami skontaktował pod specjalnym numerem, abyśmy mogli wspólnie z nim omówić powstały problem i opracować dogodny dla obu stron plan przekazania okupu. Rozumiemy żądania porywacza i chcemy być pomocni, jednak potrzebujemy nieco więcej czasu". Numer podany był na końcu artykułu - gorąca linia, prawdopodobnie podłączona bezpośrednio do centrum dowodzenia, gdzie czekały wszystkie siły operacyjne z gotowym do włączenia magnetofonem. Quincy uważał, że to aż nadto oczywiste. Przypuszczał, pod jaki numer zadzwoni NS, i był niemal pewny, że nie będzie to żaden z numerów kontrolowanych przez policę. - Jak rozumiem - powiedziała Kimberly - kiedy porywacz zadzwoni, będzie na niego czekał gotowy do negocjacji ekspert. - Jestem przekonany, że do negocjacji szykuje się Kincaid, wątpię jednak, czy to czyni z niego eksperta. 113

- Ale nie uważasz go za tępaka. - Nie, jego inteligencja stoi o stopień wyżej. - Jak widać, pierwszy zachwyt minął - mruknął Mac. Z nieskrywanym apetytem pałaszował ogromny kawałek smażonego kurczaka. Z kolei Kimberly podobnie jak Quincy'emu apetyt nie dopisywał. Jej zapomniana sałatka z tuńczyka była nietknięta; taki sam los spotkał zupę. - Co zamierza policja stanowa? - zwróciła się do ojca. - Kincaid nie uznał za stosowne zdradzić mi szczegółów, zakładam jednak, że zastosują klasyczne podejście: spróbują zyskać na czasie, aby policja mogła przeprowadzić śledztwo. Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, znajdą Rainie, zanim w ogóle dojdzie do przekazania okupu. - Nowe federalne przepisy bankowe. - Mac przełknął ostatni kawałek kurczaka i odsunął talerz. Sprytne, pod warunkiem że nasz gość nie odrobił lekcji jak trzeba. - Kincaid na razie zakłada, że porywacz jest kiepsko wykształcony. Miejscowy matoł, jeśli wolisz. Mac się uśmiechnął. - A według ciebie? - Znalazł prosty, ale sprytny sposób na nawiązanie kontaktu. Listy, choć krótkie, są gramatycznie i ortograficznie poprawne. Jego zachowanie było momentami szorstkie, ale na pewno skuteczne. - Proste niekoniecznie znaczy tępe - mruknęła Kimberly. - Otóż to. - Facetowi na pewno o coś chodzi, skoro porwał kogoś takiego jak Rainie. Nie wyobrażam sobie, żeby dała się byle komu podejść albo żeby się poddała bez walki. Quincy milczał. W przedłużającej się ciszy słyszał toczące się miesiącami kłótnie, sprzeczki i udręki. Nigdy nie wspomniał o tym Kimberly. Nie chciał naruszać prywatności Rainie. A może po prostu nie chciał się przyznać, nawet przed własną córką, że jego małżeństwo się rozpada. 115

Kimberly i Mac wymienili spojrzenia. Nie uszło to uwagi Quincy'ego, mimo to wciąż nie mógł wydobyć z siebie głosu. - Naprawdę pojechała do baru? - spytała w końcu łagodnie Kimberly. - Nie wiem. Musimy odtworzyć jej ostatnie kroki. - Tato, powinieneś wiedzieć, co robiła ostatnio. - Zakładasz, że wciąż mieszkaliśmy razem. - Och, tato. Kimberly nachyliła się przez stół i uścisnęła jego rękę. Wymienili z Makiem kolejne spojrzenie. - Chyba muszę iść do toalety - powiedział Mac. - Nie, nie. - Quincy cofnął rękę, dając do zrozumienia, że niepotrzebna mu troska córki ani wybiegi Maca. Zmusił się, aby jego głos zabrzmiał zdecydowanie i spokojnie. Dla kogoś, kto niemal przez całe życie ukrywał swoje uczucia, nie było to specjalnie trudne. - To żadna tajemnica, zresztą policja stanu Oregon wie już o wszystkim. Rainie i ja rozstaliśmy się. W zeszłym tygodniu. Miałem nadzieję, że to chwilowe rozwiązanie. Sądziłem, że jeżeli odejdę, będzie to dla niej takim szokiem, że przestanie pić. - Och, tato. - Kimberly znowu się zaniepokoiła. Mac natomiast od razu przeszedł do rzeczy. - Kiedy? - Zaczęło się kilka miesięcy temu. Przynajmniej tak mi się wydaje. W sierpniu zostaliśmy wezwani do podwójnego morderstwa. Matki i jej małej córeczki. Od tamtej chwili Rainie nie mogła dojść do siebie. - Oboje nieraz mieliście już do czynienia z paskudnymi sprawami. - Zależy, co się rozumie przez paskudne - skwitował Quin-cy, wzruszając ramionami. - Jako zawodowiec mam gotową teorię. Po prostu zbyt wiele się nawarstwiło, a to przelało czarę goryczy. Ponieważ zdecydowaliśmy się zaadoptować dziecko, ta konkretna sprawa dotknęła ją bardziej niż zwykle, nie 115

umiała sobie tego poukładać. Ale to wszystko jest bez znaczenia. Na ogół każdy ze stróżów prawa prędzej czy później ma do czynienia ze sprawą, która dotyka go niemal osobiście. Tobie też się coś podobnego przytrafiło kilka lat temu, Mac. W sierpniu przytrafiło się Rainie. Mac odwrócił wzrok. Nie chciał komentować tego, o czym cała trójka doskonale wiedziała. - A co z tą adopcją? - spytała Kimberly. - Rainie na pewno się na nią cieszyła. - Nic z tego nie wyszło. - Och, tato - po raz kolejny szepnęła Kimberly. - Rzecz jasna, fakt, że odszedłem, stawia mnie w zupełnie innym świetle, przynajmniej z punktu widzenia policji - powiedział Quincy. - Sierżant Kincaid zdradził mi niektóre szczegóły śledztwa, ale większość bez wątpienia zachował dla siebie. - Cudownie - mruknął Mac. - Jakbyś miał mało kłopotów. - Ale mam też dobrą wiadomość - ciągnął Quincy. - Chyba znalazłem sojusznika w osobie pani szeryf Shelly Atkins, następczyni Lukea Hayesa. Podsunęła mi trop: Dougie Jones, chłopczyk, z którym Rainie pracowała, dzisiaj z samego rana powiedział, że Rainie mogła zaginąć. Nazwał ją kłamczuchą i powiedział, że kłamcy dostają to, na co zasługują. - Myślisz, że to zrobiło dziecko? - zapytała Kimberly, marszcząc brwi. - Dougie ma siedem lat, więc to raczej wątpliwe. Z drugiej strony... - Quincy wzruszył ramionami. - To trudne dziecko, dziwny chłopak, który ma za sobą trudne, zwariowane życie. Wysoce prawdopodobne, że może coś na ten temat wiedzieć. - Kiedy z nim porozmawiamy? - zainteresował się Mac, odsuwając się od stołu i gestem ręki dając znać, że prosi o rachunek. - Pomyślałem sobie, że Kimberly mogłaby go przesłuchać. Jak najszybciej. 117

- Ja? - Kimberly rozejrzała się wokół. - Dougie nie lubi glin ani mężczyzn. Kimberly zmrużyła oczy. - A co wy będziecie robić, kiedy ja będę się zajmowała naszym czarującym malcem? - To chyba jasne: pojedziemy na tereny targowe. Kin-caid poświęcił mnóstwo czasu i energii na napisanie artykułu, biorąc jednocześnie za pewnik, że NS przeczyta go przed czwartą po południu. - Ale fajnie - mruknął Mac. - Też tak uważam - powiedział Quincy.

15 WTOREK, GODZINA 15.09 CZASU PACYFICZNEGO - Wierzysz w prawdziwą miłość? Głos dochodził z bardzo daleka i towarzyszył mu grzechot garnków i patelni. Znowu mi się śni, pomyślała Rainie. Śni mi się ciemna próżnia, w której rozbrzmiewa dudniący głos. Może jestem w niebie. Uświadomiła sobie, że niebo pachniało boczkiem. Wtedy głos znowu zadudnił. - Moja mama wierzyła w prawdziwą miłość. Wierzyła w nią, kiedy wylądowała w łóżku z moim ojcem. Wierzyła, kiedy prała jego ubrania, kupowała dla niego whiskey i jej skóra pokrywała się siniakami po ciosach, które jej wymierzał pięścią. O tak, moja mama była prawdziwą romantycz-ką. Myślę, że kochała mojego ojca do chwili, kiedy w końcu zatłukł ją na śmierć. Matka nazywała to miłością, ojciec posłuszeństwem. Osobiście uważam, że oboje byli do niczego. Dłoń dotknęła jej ramienia. Rainie podskoczyła i zorientowała się, że się chwieje, przycupnięta na krawędzi twardego drewnianego krzesła, z którego niemal spadła. - Spokojnie. - W głosie słychać było zniecierpliwienie. - Czas, żebyś się pozbierała. Musisz coś zrobić. Nowe dźwięki; ktoś - samotny mężczyzna, sądząc po głosie prawdopodobnie między dwudziestką a trzydziestką - kręcił się po pomieszczeniu. Usłyszała otwierane drzwi lodówki, po chwili się zamknęły. Delikatny trzask, skwiercze118

nie i nowy zapach unoszący się w powietrzu. Smażone jajka. Jajka na bekonie. Śniadanie. Musi być rano, pomyślała, ale wydało się jej to mało prawdopodobne. Wciąż miała zasłonięte oczy, związane ręce i trudności z orientacją. Była pod działaniem narkotyków, na przemian traciła i odzyskiwała świadomość. Pamiętała białe światło, ruch, pisanie listu. Wszystko to musiało zająć trochę czasu. Ale ile? Powinna usiąść, odzyskać przytomność umysłu. Łatwiej było jej tkwić w odciętym od światła, związanym kokonie, skulonej Bóg jeden wie, gdzie. Wzięci w niewolę nie muszą myśleć. Wzięci w niewolę nie muszą nic odczuwać. Niejasno zdała sobie sprawę, że nie jest już zakneblowana, ale tak jej zaschło w ustach, że mimo braku knebla nie mogła wydobyć z siebie słowa. Po chwili się zorientowała, że może poruszać stopami. Usunął knebel i zdjął więzy z jej nóg. Dlaczego? Bo musiała coś zrobić? Doszła do wniosku, że to nie mogło być rano. Wyszła z domu parę minut po pierwszej w nocy. Miała wrażenie, że od tamtej pory minęło co najmniej dwanaście godzin. Porywacz musiał się przespać. To było logiczne. Po nocnej eskapadzie położył się i teraz szykował sobie późne śniadanie lub wczesny lunch. Musiało być południe. Wydało się jej to o wiele bardziej prawdopodobne. Skrobał patelnię. Powietrze było przesiąknięte dymem i swądem tłuszczu. Wyobraziła sobie niewielki pokój, chociaż nie wiedziała, czemu. Mała kuchnia w zamkniętym domu. Poprzez odór tłuszczu wyczuwała woń zapleśniałej bielizny i stęchłego, nieruchomego powietrza. Coś zaskrzypiało - może krzesło ciągnięte po linoleum. Mężczyzna usiadł ciężko i Rainie nagle poczuła przy ustach widelec z porcją jajek. - Jedz, tylko powoli. Po narkotykach możesz mieć mdłości. Jak się wyrzygasz, nie pomogę ci. Nie mam zamiaru tego sprzątać. 119

Wystarczył sam zapach jajek, aby żołądek podszedł jej do gardła. Oblizała wargi, spróbowała wypowiedzieć słowo, ale nie udało się jej, spróbowała więc ponownie. - Wody - wychrypiała. - Wody - powtórzyła nieco głośniej. Jej głos zabrzmiał obco w jej uszach. Ochryple, gardłowo, szorstko. Jak głos ofiary. Krzesło znowu zaskrzypiało. Mężczyzna wstał, odszedł. Wyczuła jego zniecierpliwienie, kiedy grzmotnął plastikowym kubkiem o ladę i gwałtownie odkręcił kran z wodą. Chwilę później kubek dotknął jej ust. - Cztery łyki, potem trochę jajek i znowu się napijesz. No, zacznij pić. Nie będę się z tobą cackał przez cały dzień. Zrobiła, jak jej kazał. W pewnym sensie zdumiało ją to. A może jednak nie. Od jak dawna czuła się zupełnie bezsilna? To się zaczęło jeszcze zanim porywacz A znalazł ją w punkcie B. Czuła się pokonana i niezdolna do niczego od chwili, gdy weszła do tamtego domu w Astorii i spojrzała na małe, nieruchome ciałko bez życia. Od chwili, gdy wyczuła koszmar przenikający tamten pokój i zrozumiała, przez co musiała przejść malutka dziewczynka. Nikt już nie mógł jej pomóc. Nikt nie był w stanie jej uratować. Ten mężczyzna, taki wielki i silny, kiedy zdzierał z niej piżamkę, szykując się do zrobienia tego, co miał zamiar uczynić. Tutaj nie było miejsca na szczęśliwe zakończenie. Mężczyzna zrobił, co chciał, a potem przykrył poduszką buzię czteroletniej Aurory Johnson i udusił ją. Gdzie tu była sprawiedliwość? Gdzie był Bóg? Od tamtej chwili Rainie czuła, jak się ześlizguje. Czas spędzony na poszukiwaniach w internecie historii, których nie powinna była czytać. O dwunastoletnim chłopcu, który zgwałcił i zamordował trzylatkę. O matce i trójce dzieci, którzy zginęli pod błotną lawiną, kiedy ojciec wyszedł na chwilę po lody dla wszystkich. Potem było tsunami. Ponad dwieście tysięcy ludzi straciło życie w ułamku sekundy - co trzecie 121

było dziecko. Wszyscy byli bez szans. Tych, co przeżyli, także trudno nazwać szczęściarzami. Według doniesień handlarze niewolników, wykorzystując powstały chaos, porywali osierocone dzieci i sprzedawali je do domów publicznych. Wszystkie te dzieci przyszły na świat wyłącznie po to, by wieść życie przepełnione strachem, nieszczęściem i cierpieniem. Czy jeden człowiek mógł temu jakoś zaradzić? Na każde jedno morderstwo, które pomagała rozwiązać, przypadały miliony innych. A sprawcami już nie byli zatwardziali kryminaliści o pożółkłych krzywych zębach i oczkach małych jak paciorki. Byli nimi czarujący ojcowie rodzin z przedmieść. Troskliwe mamusie. Same dzieci, dziesięcio-, jedenasto-, dwunastoletnie. Umysł Rainie wypełniało zbyt wiele rzeczy, o istnieniu których nie chciała wiedzieć. Dręczące ją obrazy. Niedające spokoju pytania. Czy mała Aurora umierała świadoma wielkiej miłości, jaką darzyła ją matka, cży wiedziała, jak zażarcie matka walczyła o nią aż do samej śmierci? Czy też umarła, nienawidząc własnej mamy za to, że tak całkowicie ją zawiodła? - Następny kęs - ponaglił człowiek, który ją porwał. Otworzyła usta, posłusznie przełknęła, po czym, ku zdumieniu obojga, zwymiotowała wszystko na stół. - Och! Jezu Chryste! - Mężczyzna odskoczył, przewracając krzesło na podłogę. - Obrzydliwość. O rany... Najwyraźniej nie wiedział, co robić. Rainie siedziała dalej bierna, pozwalając mu działać. W ustach czuła smak żółci. Chętnie napiłaby się wody. Albo soku pomarańczowego. Czegokolwiek, byle przynieść ulgę obolałemu gardłu. Nagle pomyślała o Quincym. Ujrzała go stojącego przed nią tak wyraźnie, że spróbowała wyciągnąć ku niemu związane ręce. Znajdowała się gabinecie. Była późna noc. On stał w drzwiach, w swoim zielonym szlafroku przewiązanym w pasie. 122

- Chodź do łóżka - powiedział. Ale ona nie mogła. Czytała kolejną koszmarną historię i nie mogła oderwać od niej oczu. Była niczym chłonąca potworności świata gąbka, czująca jak z wolna, po cichu koroduje od środka. - Rainie, czego szukasz? - zapytał ją półgłosem. Nie mogła mu odpowiedzieć, a kiedy ponownie podniosła wzrok, jego już nie było. Sięgnęła więc do szafki na akta i wyjęła butelkę piwa. - Kurwa, kurwa, kurwa - narzekał tymczasem jej oprawca. - Słowo daję. Jezu, ohyda. Szum wody puszczonej do zlewu. Odgłos wyciskanej gąbki. Więc jednak zamierzał posprzątać. Jedyną alternatywą było uwolnienie jej z więzów, ale na to nie mógł sobie pozwolić. Ta myśl ją rozbawiła. Wynikało z niej bowiem, że porywacz także był bezsilny: ofiara swoich własnych poczynań. Na ustach Rainie pojawił się uśmiech. Niemal w tej samej chwili mężczyzna uderzył ją w twarz i zepchnął na podłogę. - Przestań się, do cholery, tak głupio uśmiechać! - wrzasnął. - Słyszałaś? Przestań się uśmiechać! Czuła go nad sobą, wściekłość niemal namacalnie wypełniającą pokój. Widziała go wyraźnie oczami wyobraźni. Zaciśnięte pięści. Chodzące wściekle szczęki. Chciał to zrobić: uderzyć ją, bić raz za razem. Tłuc tak samo, jak jego ojciec tłukł matkę. Okładać, tak samo, jak jej własna matka była katowana przez niezliczonych „narzeczonych", których twarzy nawet nie pamiętała. Oddajemy wszystko, co dostajemy Dzieci cierpiące dzisiaj, jutro same się staną potworami zadającymi ból i cierpienie. I nagle, mimo opaski na oczach, Rainie wiedziała dokładnie, kim jest jej porywacz. Znała go niemal przez całe życie. Był cząstką jej samej, przeszłością, która teraz ją dopadła. 122

Z chwilą, gdy przed trzema miesiącami otworzyła pierwszą butelkę piwa, stoczyła się w otchłań, on zaś był szatanem, który przez całe jej życie czekał, aby w końcu ją odnaleźć. Mężczyzna chwycił Rainie za kołnierz koszuli. Szarpnięciem postawił ją na nogi, wepchnął jej rękę w wymiociny, po czym wtarł obrzydliwie cuchnącą maź w jej ubranie. Szarpnęła się, tracąc równowagę. Pchnął ją znowu i jej nogi oparły się o coś niskiego i twardego. Stolik do kawy, może krzesło. Nieważne. Nie miała dokąd pójść. Nie mogła nigdzie się schronić. Stała więc, dysząc ciężko i czując jego przewagę. - Twój mąż odszedł od ciebie, Lorraine - powiedział mężczyzna szyderczo. Milczała, nie rozumiejąc do końca. Skąd o tym wie? - Co zrobiłaś? Kurwiłaś się? Przespałaś się z jego najlepszym przyjacielem? - N-n-nie - wyszeptała w końcu. Serce jej waliło. Zabawne, ale nie bała się jego fizycznej przewagi, przeraziły ją natomiast jego pytania. - Jesteś dziwką, Lorraine? Podniosła brodę. Nie odpowiedziała. - Tak, wyobrażam to sobie. Puszczałaś się ze wszystkimi w mieście. Nie zostawiłaś swojemu mężowi wyboru, musiał uciec z podkulonym ogonem. Rainie zdumiała samą siebie. Zebrała te nędzne resztki śliny, jakie jeszcze pozostały jej w ustach i splunęła w stronę mężczyzny W odpowiedzi chwycił ją za włosy i szarpnął. Nie zdołała powstrzymać okrzyku, który wyrwał jej się z gardła. - Nienawidzi cię? - N-n-nie. Przynajmniej tak nie myślała. Jeszcze nie. - Napisałaś list, więc wiesz, czego chcę. Zapłaci, Lorraine? Czy twój mąż odżałuje dziesięć tysięcy za swoją obrzydliwą, puszczalską żonę? - Tak. - Wypowiedziała to z większym przekonaniem. 123

Quincy zapłaci. Zapłaciłby dziesięć, sto razy tyle. I me dlatego, że był przyzwoitym człowiekiem czy byłym agentem FBI, ale dlatego, że ją kochał, kochał ją zawsze. Tak napisał w swoim liście. Nie „żegnaj" czy „idź do diabła" ani „przestań pić, ty głupio suko". Jej małomówny mężczyzna napisał: „Kocham cię". Nic ponadto. - Ze względu na ciebie mam nadzieję, że mówisz prawdę - odezwał się porywacz. - Ze względu na ciebie mam nadzieję, że twój stary wyskoczy z dziesięciu kawałków. Ponieważ nie szukam współlokatorki, Lorraine. Za godzinę albo dostanę forsę, albo wylądujesz przedwcześnie w grobie. Więc żadnych gierek. Nie próbuj ze mną zadzierać. Ręka mężczyzny wciąż była zaciśnięta na jej włosach. Posłużył się nimi jak liną, ciągnąc ją w stronę drzwi. - Coś takiego jak prawdziwa miłość nie istnieje - powtórzył. - Jest tylko piękno twardej, żywej gotówki. I nadeszła pora, żeby Quincy ją zapłacił.

16 WTOREK, GODZINA 15.32 CZASU PACYFICZNEGO Kimberly zaparkowała samochód, rozejrzała się i ciężko westchnęła. Deszcz nareszcie przeszedł w lekką mżawkę, ale to niczego nie zmieniało; tak czy owak zniszczy swoje ulubione buty. Czarne obcisłe spodnie i jedwabna bluzka idealnie nadawały się do Atlanty, gdzie temperatura przekraczała dwadzieścia stopni. Niestety, gnając na lotnisko, nie zdążyła wstąpić do domu. Zabrała tylko torbę z zapasowymi ubraniami, którą zawsze woziła w bagażniku swojego samochodu. Miała w niej granatową wiatrówkę z napisem FBI, jedną zmianę bielizny, szczoteczkę i pastę do zębów, szczotkę do włosów i dezodorant. Nic więcej. Innymi słowy, nie miała butów, w których mogłaby przebrnąć szeroką na dwadzieścia metrów połać rozmokłego błota. Podobnie jak swobodnego stroju, odpowiedniejszego na spotkanie z małym dzieckiem. Ani swetra do ochrony przed przenikliwym zimnem. Mogła założyć wiatrówkę, ale zważywszy na niechęć dzieciaka do stróżów prawa, pojawienie się przed nim w kurtce z wielkim napisem FBI nie było najlepszym pomysłem. Wystrojona w eleganckie spodnie, bluzkę i kosztowne szpilki, będzie musiała odcierpieć swoje. Boże, człowiek musi naprawdę kochać tę pracę. Otworzyła drzwiczki wypożyczonego samochodu i wysiadła na błotnisty podjazd. Obcasy natychmiast zapadły się 126

kilka centymetrów w maź. Wyciągnęła je, czemu towarzyszyło głośne mlaśnięcie. Zaryzykowała następny krok, skupiona i zdeterminowana. Przeraziła się, gdy z lasu dobiegł ją głos: - Bardzo ładne buty. Obróciła się w stronę, z której dochodziły słowa, balansując niebezpiecznie z jedną nogą wysuniętą w przód i drugą daleko za sobą. Dostrzegła małego chłopca, przyglądającego się jej spod wielkiego świerku. Miał ogromne brązowe oczy, niemal za duże do jego dziecięcej twarzy. Był chudy i wymizerowany; niebieska bluza i pobrudzone błotem dżinsy dosłownie na nim wisiały. Speszony jej spojrzeniem, wsunął ręce do kieszeni i skulił ramiona. Musiał przebywać na zewnątrz od jakiegoś czasu. Bluza wyglądała na kompletnie przemoczoną, kosmyki grzywki oblepiały czoło. Na policzku miał rozmazane błoto, ubranie pokryte igłami pinii. Zdawał się tego nie zauważać, po prostu siedział i wpatrywał się w kobietę. - To s ą bardzo ładne buty - odezwała się w końcu Kimberly. - I nic nie warte. Skrzywiła się, po raz drugi wyszarpnęła nogę z błota, które zaprotestowało z głośnym mlaśnięciem. Chrzanić to. Zdjęła buty i trzymając je w jednej ręce, boso ruszyła w stronę chłopca. Błoto przeciskało jej się pomiędzy palcami, zupełnie jak wtedy w Wirginii... Lepiej o tym nie myśleć. Dobrnęła do chłopca, który zaczął się śmiać. - Ty nigdy nie chodziłeś boso po błocie? - spytała Kimberly. - Nie taplałeś się w kałużach? Och, nie wiesz, co to znaczy żyć, dopóki nie przejdziesz się boso w deszczu. Dougie Jones - przypuszczała, że to on - złapał przynętę. Uklęknął i z zapałem zaczął rozwiązywać sznurówki brudnych tenisówek. Miał szczupłe, zwinne palce, jednak niełatwo było sobie poradzić z nasiąkniętymi wodą sznurówkami, dzięki czemu Kimberly zdążyła do niego podejść. 126

- Pomóc ci? - zapytała. Dougie bez słowa wysunął w jej kierunku stopę. Ponieważ ubranie i tak miała już kompletnie zniszczone, usiadła na ziemi i rozwiązała oporne sznurówki. - Druga noga. Posłuchał. Zdjęła mu obydwa buty, po czym Dougie pospiesznie zrzucił skarpetki, tanie, białe, z kolorowym paskiem na górze. Pięty były przetarte, okolice palców zabarwione na kolor nikotyny. Na ich widok Kimberly zrobiło się smutno. Czy to tak wiele kupić małemu nowe skarpetki? - Jesteś Dougie Jones, prawda? Chłopiec skinął głową z roztargnieniem. - Cześć - powiedziała krótko. - Mam na imię Kimberly. Dougie nie zareagował. Wsadził nogi w grzęzawisko. Poruszył pałacami i patrzał, jak przeciska się przez nie błoto. - Lubię chrząszcze - powiedział. - Pokazać ci jednego? Sięgnął do kieszeni. Jako wyszkolony agent FBI Kimberly powstrzymała się od krzyku na widok wielkiego czarnego żuka, którego chłopiec wydobył z kieszeni spodni i położył jej na ramieniu. Zuk był naprawdę olbrzymi. I szybki. Pognał po jej ramieniu ku mokrym, ociekającym wodą włosom. - Bardzo ładny żuk - powiedziała Kimberly słabo, nawet nie drgnąwszy. Dougie wpatrywał się w nią, obserwując, czekając, sprawdzając ją. Zuk dotarł do jej szyi. Złapała go lewą ręką. Czuła, jak jego sztywne łapki uderzają rozpaczliwie o skórę jej zaciśniętej dłoni. Upuściła żuka na ziemię. - To bardzo piękny chrząszcz, Dougie - powiedziała. -Ale jego miejsce nie jest w twojej kieszeni. Żuki powinny być wolne i mieszkać sobie w lesie. Umrze w niewoli. Dougie popatrzył jej w oczy. Następnie uniósł bosą stopę i wgniótł swojego ulubieńca w błoto. Stał na swoim żuku przez długą chwilę, wpatrując się w Kimberly wielkimi oczami niewyrażającymi żadnych emocji. 127

Kimberly nagle zrozumiała, z jakiego powodu Rainie mogła zacząć pić. - Dlaczego stoisz na żuku, Dougie? - zapytała cicho. - Bo chcę. - Żuk może umrzeć. Chłopiec wzruszył ramionami. - Jeżeli ty się nie zatroszczysz o żuka, Dougie, kto to zrobi? Dougie zmarszczył czoło, najwyraźniej zaskoczony pytaniem. Uniósł nogę, niemal z zaciekawieniem. Zuk miotał się w zagłębieniu w kształcie stopy chłopca, wciąż szukając możliwości ucieczki. Dougie bardzo długo przyglądał się żukowi. Kimberly kucała obok niego, w błocie. - Przysłała cię agencja - powiedział chłopiec. -Nie. Dougie zmarszczył brwi. - Przysłała cię agencja - powtórzył, tym razem bardziej zdecydowanie. - Zabierzesz mnie? Nie szkodzi. Możemy iść. Chodźmy. Gdzie jest pani w czerwonym kostiumie? - Dougie, jestem przyjaciółką Rainie. Przyszłam tu, bo chcę ją odnaleźć. Na twarzy chłopca odmalowała się złość. Zgarbił się i odwrócił od Kimberly. - Nie chcę już z tobą rozmawiać. - Przykro mi, że tak mówisz. - Ona pije. - Rainie pije? -Tak. - Widziałeś, jak piła? - Nie. - Jego głos brzmiał obojętnie. - Ale wiem. Mówiła, że chce mi pomóc. Mówiła, że jest moją przyjaciółką. Ale to pijaczka. Znam się na tym. - Rozumiem. Dougie, wiedziałeś, że Rainie zaginęła? Wzruszył ramionami. 128

- Dla mnie to bardzo smutne. Rainie jest moją przyjaciółką i chcę ją odnaleźć. Dougie popatrzył na nią. - Jesteś głupia! Gwałtowność, z jaką to powiedział, wytrąciła ją z równowagi. Odchyliła się do tyłu, niemal straciła równowagę i musiała się podeprzeć, wsadzając rękę w błoto. - Dlaczego tak mówisz? Ale Dougie nie odpowiedział. Dolna warga mu opadła i zaczęła drżeć. Złapał żuka, ale tym razem wsadził go sobie do ust. Najpierw wybrzuszył mu się prawy policzek, po chwili lewy - wymowny znak, że żuk wciąż rozpaczliwie walczył o życie. Kimberly nie była pewna, co ma dalej robić. Szkoleniowcy z akademii, którzy ją uczyli, jak prowadzić przesłuchanie, z całą pewnością nigdy nie mieli do czynienia z kimś pokroju Dougiego Jonesa. Podniosła patyk. Zaczęła rysować nim linie w błocie, co było zdecydowanie lepszym zajęciem niż przyglądanie się wybrzuszającym się i poruszającym policzkom chłopca. - Kiedy byłam młodsza - odezwała się cicho - trochę starsza od ciebie, ale wciąż jeszcze byłam małą dziewczynką, umarła moja siostra. Potem, rok później, umarła moja mama. W zasadzie została zamordowana we własnym domu, przez tego samego człowieka, który zabił moją siostrę. Gonił moją matkę po wszystkich pokojach z nożem w ręce. Widziałam to w wiadomościach. I widziałam zdjęcia z miejsca zbrodni. Kimberly narysowała kolejny obrazek. Nie była szczególnie utalentowana. Najpierw narysowała kwadrat, z którego powstał nieco koślawy dom. Drzwi wejściowe były za małe, okna za duże. Przed domem próbowała narysować drzewo, ale szybko przesłoniło cały dom, nadając rysunkowi złowrogi wyraz. Wiedziała, że dzieci, które zostały skrzywdzone, często rysują ciemne, przerażające obrazki. To była jej przeszłość. Może także przeszłość Dougiego. 129

- Ten sam człowiek, morderca, później próbował dopaść także i mnie. Uciekłam. Przyleciałam z Nowego Jorku do Portlandu w sfariie Oregon, mając nadzieję, że mu się wymknę. Ale ten człowiek wciąż mnie ścigał, Dougie. Znalazł mnie. Przyłożył mi pistolet do głowy Dokładnie mi opowiedział, jak mnie zabije i oczami wyobraźni już widziałam siebie martwą. Kimberly podniosła w końcu wzrok. Dougie wpatrywał się w nią, zafascynowany. - To okropne, kiedy straci się mamę - wyszeptała. - Zostajesz całkiem sam na świecie. Samotność jest przerażająca. Kiedy jesteś samotny, nie wiesz, co cię czeka. Nie ma nikogo, kto by ci pomógł. Czy wiesz, dlaczego wciąż jeszcze żyję, Dougie? Czy wiesz, dlaczego ten człowiek mnie nie zabił? Chłopiec powoli pokręcił przecząco głową. - Rainie - powiedziała Kimberly po prostu. - Pojawiła się, zaczęła z nim rozmawiać, odwróciła jego uwagę. Dzięki temu zyskałyśmy na czasie. I w końcu to jego zastrzelili, nie mnie. Rainie ocaliła mi życie, Dougie. Dlatego jest moją przyjaciółką. Chłopiec wziął od niej patyk. Zamazywał nieporadny rysunek Kimberly tak długo, aż nie został po nim ślad, tylko rozmiękła, mokra ziemia. Potem otworzył usta i wyjął żuka, trzymając go palcem wskazującym i kciukiem. Łapki owada wciąż się poruszały. Dougie przyglądał się, jak robak usiłuje się wyzwolić. - Przyjaciele nie są doskonali - powiedziała Kimberly. - Przyjaciele popełniają błędy. Założę się, że znasz mnóstwo ludzi, którzy zrobili coś nie tak, Dougie. Założę się, że znasz też mnóstwo takich, którzy cię zawiedli. Chciałabym ci powiedzieć, że to się już nigdy nie powtórzy, ale błędy są częścią życia. - Stanley mnie bije - powiedział niespodziewanie Dougie. - A Stanley to...? - Mój zastępczy tata. On mnie bije. Powiedziałem o tym pani w czerwonym kostiumie, a ona powiedziała Rainie. Rainie miała powstrzymać Stanleya, ale nie zrobiła tego. 131

- Bardzo mi przykro, Dougie. Czy Stanley uderzył cię ostatnio? -Tak. - Masz siniaki? Dougie potrząsnął głową. - Można zbić małego chłopca i nie zrobić mu siniaków. Stanley o tym wie. Na przekór sobie Kimberly poczuła, że robi jej się zimno. Popatrzyła na oddalony o trzydzieści metrów dom. Zadaszona weranda przysłaniała okna. Przez ogromne, rozłożyste świerki cały dom był pogrążony w głębokim mroku. Był mały i ciemny, w stylu amerykańskiego gotyku. Kimberly za nic nie chciałaby tu mieszkać. - Dougie, czy Stanley wspominał o Rainie? Czy to on ci powiedział, że zaginęła? - Nie rozmawiam ze Stanleyem. - Czy widziałeś kiedyś, żeby on i Rainie się kłócili? Dougie zacisnął usta. W końcu wypuścił żuka. Owad jak szalony pognał, kryjąc się za najbliższym głazem. - Może ostatnio się kłócili? - naciskała Kimberly - Czy Stanley kiedyś groził, że uderzy Rainie? - Rainie miała przyjść do mnie w czwartek - powiedział Dougie. - Nie przyszła. Poszła do baru. - Kto ci o tym powiedział, Dougie? Skąd wiesz, że Rainie poszła do baru? Chłopiec milczał. Zacisnął mocno usta i wyzywająco zadarł brodę do góry. Jednak Kimberly sądziła, że tym razem znał odpowiedź. Dougie miał rację; Stanley rzeczywiście wiedział, jak uderzyć, żeby nie pozostawić śladów. - Dougie - przemówiła Kimberly cichym głosem. - Pytam po raz ostami: czy chcesz mi coś powiedzieć? - Mam nadzieję, że Rainie umrze - odpowiedział, po czym podbiegł do głazu, złapał żuka i uciekł w głąb lasu.

17 WTOREK, GODZINA 15.53 CZASU PACYFICZNEGO Quincy i Mac zaparkowali w odległości jednej przecznicy od terenów targowych, obok starego różowego domu aukcyjnego. Niegdyś w każdy wtorkowy poranek odbywały się w nim aukcje bydła, ale teraz od lat stał porzucony. Quincy obrzucił wzrokiem horyzont. Teoretycznie do końca dnia pozostało jeszcze kilka godzin, lecz gęste, czarne chmury deszczowe przysłaniały słońce, nadając popołudniu głębokie szare odcienie zmroku. Otworzył drzwiczki, wszedł w padającą równomiernie mżawkę i skierował się do bagażnika. Mac podążał tuż za nim. Przez całe życie Quincy był wzywany na ogół w ostatniej chwili i trudno było mu się wyzbyć starych nawyków. W bagażniku swojego luksusowego samochodu nadal woził podstawowe narzędzia doświadczonego kryminalnego psychologa: torbę z zapasowymi ubraniami, parę starych butów trekkingowych do pracy w głębokich rozpadlinach, które były ulubionym miejscem porzucania zwłok przez wielu morderców, dwa aparaty fotograficzne, pudełko lateksowych rękawiczek, apteczkę, cienki biały kombinezon, race, latarki i, rzecz jasna, metalową zamykaną skrzynkę z bronią śrutówką, strzelbą i pistoletem kaliber dwadzieścia dwa, wraz z kilkoma pudełkami amunicji. Obaj mężczyźni bez słowa zaczęli się przygotowywać. Quincy wziął strzelbę, Mac śrutówkę. Każdy z nich zaopatrzył się w latarkę. Mac wyjął ze swojej torby wiatrówkę z napisem GBI i służbową czapeczkę baseballową. Quincy 132

natomiast w swoim prochowcu od Brooks Brothers, bez żadnych napisów, nadal wyglądał jak żywcem wyjęty z okładki magazynu. - Chyba byłoby lepiej, gdybyś sobie przyczepił identyfikator, żebyś był dobrze widoczny - poradził Quincy Macowi. - Żeby mnie nie ustrzelili, biorąc mnie za porywacza? - Kimberly obdarłaby mnie ze skóry. - Wiesz co, powinniście sobie w końcu urządzić jakąś rodzinną imprezę. Wybrać się razem na wycieczkę, piknik, pojechać gdzieś. Spotkać się nie tylko dlatego, że ktoś tam postanowił zabić jedno z was. - Nic by z tego nie wyszło. Na wypadek, gdybyś jeszcze tego nie zauważył, żadne z nas nie jest specjalnie rozmowne. - Quincy ukrył swoją strzelbę pod prochowcem. Mógł sięgnąć po nią z łatwością, a jednocześnie nie rzucała się w oczy. Zapasową amunicję schował do kieszeni. Latarkę trzymał w ręce. Mac był wyraźnie zdegustowany cywilnym ubiorem Quincyego. - Nie masz niczego z napisem FBI? Nawet starej bluzy? - Biuro uznałoby to za kryptoreklamę. Poza tym większość tych policjantów już mnie widziała. Nie pomylą mnie z porywaczem. Bardziej prawdopodobne, że mnie zastrzelą, bo uznają moją obecność za dowód, że jednak to zrobiłem. - Rany, naprawdę wiesz, jak poprawić człowiekowi humor. Quincy uśmiechnął się przez strugi deszczu, który przybrawszy na sile, siekł go po twarzy. - Wszyscy tak mówią. Tereny targowe w hrabstwie Bakersville były po prostu wielkie. Quincy o tym wiedział, ponieważ był tutaj już wcześniej, pewnego upalnego dnia w sierpniu, aby podziwiać uroczy wiejski targ z wesołym miasteczkiem, wyścigami koni, pokazami żywego inwentarza i niezliczonymi straganami ze świeżymi, smacznymi lodami. Teraz, kucając obok wielkiej rzeźby sera z Tillamook, spoglądał na rozciągający się przed nim rozległy teren i czuł, jak jego ogrom go przytłacza. 134

Wszystko otaczały pola: niekończące się, płaskie połacie ziemi, na których odbywały się festyny, handlarze wystawiali towary, można było kupić watę cukrową. Były też zabudowania: główny, dwupiętrowy budynek zwieńczony kopułą, a po jego bokach kolejne dwa, ogromne, każdy podzielony na dwie oddzielne części. W obiekcie z lewej strony mieściła się aula i centrum konferencyjne, ten z prawej przeznaczony był na pokazy zakładów mleczarskich. Wszystko tuż przy wejściu głównym. Dalej znajdowały się trybuny, tor wyścigowy i padoki, obora, stajnia. O tej porze roku w jednym z budynków mieścił się kort tenisowy, w drugim urządzano tor do jazdy na wrotkach, a aulę wynajmowały na bankiety różne organizacje. Jednakże wysiłki zmierzające do ożywienia terenów targowych poza sezonem nie przynosiły imponujących rezultatów, co rzucało się w oczy: było wczesne wtorkowe popołudnie, a na ogromnym parkingu nie stał ani jeden samochód. Do zabezpieczenia tych rozległych i pustych połaci byłby potrzebny cały oddział SWAT-u - może nawet dwa albo trzy Porywacz nie mógł wybrać lepszego miejsca i po raz pierwszy Quincy poczuł, jak go ogarniają wątpliwości. Czy człowiek się starzeje wraz z upływem lat? Czy też objawem starości jest rosnąca świadomość, że nie da się nad wszystkim panować? Ze wykrycie przestępcy nie zawsze się kończy zadośćuczynieniem sprawiedliwości. Że nawet skazanie winnego nie przywróci życia zamordowanemu dziecku ani nie położy kresu bezsennym nocom jego rodziców. Quincy pragnął jedynie odzyskać żonę. Chciał znaleźć się wraz z nią w ich salonie, przed płonącym na kominku ogniem. Rainie wsparta o niego czyta książkę, on gładzi ją po ramieniu, przyglądając się, jak płomienie rozświetlają jej kasztanowe włosy. Marzy, aby siedzieli w milczeniu, ciesząc się sobą nawzajem, jak jeszcze pół roku temu. 134

Wydawało się, że tak niewiele pragnie od życia, a jednak nie był pewny, czy jeszcze kiedykolwiek będzie mu dane to zaznać. W świecie Quincyego szczęście zawsze było luksusem, którego nigdy nie można być pewnym. Mac przyglądał mu się, czekając na instrukcje, plan ataku. - Nigdzie nie widzę żadnych policjantów - odezwał się w końcu. - Co po prostu znaczy, że wykonują swoją robotę. - Jesteś pewny, że ten cały Kincaid jest gdzieś tutaj? - Nie dopełniłby obowiązków, gdyby nie wysłał przynajmniej kilku ludzi. Kincaid postępuje nieco agresywnie w prowadzeniu tej sprawy, ale na pewno nie jest głupi. - To znaczy, że tak po prostu wkroczymy? - Nie. Nawet jeżeli porywacz by nas nie zastrzelił, prawdopodobnie zrobią to ludzie Kincaida. Wykonują swoją robotę, nie możemy tego teraz spaprać. - Quincy odetchnął głęboko, po raz kolejny badając wzrokiem ogromny teren. -Budynek przy głównym wejściu jest zbyt widoczny - mruknął. - Z górnego poziomu widać cały parter, wobec tego jest bezużyteczny W stodołach nie ma się gdzie ukryć, za dużo tam otwartej przestrzeni. To samo dotyczy auli i centrum konferencyjnego. Zostały tak zaprojektowane, aby zapewnić ogromną liczbę powierzchni wystawowych, a nie dawać schronienie porywaczowi. Dokąd więc pójdzie? Sam wybrał to miejsce. Dlaczego? Co mu to daje? - Obszar jest wielki, trudno mieć wszystko pod kontrolą. - Ale to działa w obie strony Im teren jest większy, tym więcej czasu potrzebuje porywacz, żeby wejść i wyjść. Mac kiwał głową, podążając tokiem myślenia Quincy'ego. - Podobnie jak my, musi gdzieś ukryć samochód. To znaczy, że będzie szedł na piechotę, ale ma przecież zakładniczkę. Możliwe, że ona jest w stanie iść o własnych siłach, ale też... - Mac się zawahał, nie chcąc na głos wypowiadać tego, co miał na myśli. Quincy zrobił to za niego. 135

- Może musi nieść jej ciało. - Właśnie - przytaknął Mac cicho. - W tej sytuacji powinien wybrać jakieś miejsce niezbyt daleko od wyjścia, ale takie, w którym może się ukryć. - Jak główne wejście, ale to nie najlepszy wybór. - Zbyt widoczne - zgodził się Mac. - Jest tuż przy Trzeciej Ulicy. - Za tymi budynkami, bliżej torów wyścigowych, są dodatkowe parkingi. - Tory wyścigowe - rzekł Mac z namysłem. Quincy wiedział, że młody detektyw wpadł na to w tej samej chwili co on. - Trybuny - oznajmił Mac. - Mnóstwo miejsca, żeby się ukryć... -1 jednocześnie doskonały punkt obserwacyjny, z widokiem na cały teren... -1 zbliżającą się policję. - Tuż obok tylnego wyjścia - podsumował Mac. I wtedy, w jednej chwili Quincy zrozumiał wszystko. - On nie ma zamiaru opuścić targów - powiedział z ożywieniem. - Nawet gdyby wszedł w pobliżu trybun, wciąż musiałby obserwować setki metrów otwartej przestrzeni. Ktoś musiałby zauważyć, jak wchodzi albo wychodzi. To znaczy, że musi przyjechać, ale popatrz na ziemię. Z miejsca zakopałby się po osie w błocie. Podobnie jak policyjne wozy, jeśli tylko spróbują go ścigać. Oczy Maca zrobiły się wielkie. - Quad. - Zaparkowany na padoku, gdzie go nikt nie zauważy Łatwo wjechać, łatwo wyjechać. - Założy kask... -1 jedyne, co zobaczymy, to plecy zachlapanego błotem człowieka, który właśnie odjeżdża. - Chrzanić tory wyścigowe - oświadczył Mac. - Idziemy prosto do padoków. Znajdziemy tego quada i nasz pan NS może zapomnieć o swoich dziesięciu kawałkach. 137

- Naprawdę wiesz, jak poprawić człowiekowi humor -stwierdził Quincy. - Och - tym razem Mac uśmiechnął się skromnie. - Wszyscy tak mówią. WTOREK, GODZINA 15.58 CZASU PACYFICZNEGO Znowu jechali. Ponieważ tym razem jej nie wlókł i pozwolił siedzieć na tylnym siedzeniu, zamiast zamknąć w bagażniku, Rainie próbowała się bardziej skoncentrować. Droga była wyboista. Gdy samochód, szarpiąc i podskakując, pokonywał milę za milą, zgadywała, że jadą nieutwardzonymi, zniszczonymi przez deszcz duktami. Jej żołądek buntował się na każdym wyboju i dziurze; wciąż czuła smak żółci w gardle i walczyła z nawrotami mdłości. Nie mogła zwymiotować. Jej oprawca zastąpił bawełniany knebel taśmą izolacyjną. Gdyby dostała torsji, mogłaby zassać wymiociny do płuc i w konsekwencji się udusić. Zadławiłaby się własnymi rzygami na śmierć. Niezbyt pocieszająca myśl. Wnętrze pojazdu wypełniała delikatna woń odświeżacza powietrza o zapachu świerku. Rainie spodziewałaby się raczej smrodu papierosów; wyobrażała sobie, że porywacz był palaczem. Kiedy jednak teraz się nad tym zastanowiła, nie przypominała sobie, aby jego ubranie czy oddech cuchnęły nikotyną. Palenie trudno było ukryć. Podobnie jak picie. Nikt nie wiedział tego lepiej niż ona. Poprzednio założyła, że jedzie uwięziona w bagażniku. Jednak po zastanowieniu doszła do wniosku, że była wyżej niż w zwykłym samochodzie, poza tym osobowe auto nie poradziłoby sobie na takich drogach. Może więc NS jeździł półciężarówką albo nawet terenówką. Może zamknął ją w jakimś schowku umieszczonym na pace. Wiele takich widziała w furgonetkach w mieście. Chłopcy musieli w czymś przewozić swoje zabawki. 137

Samochód wpadł na wybój, podskoczył, po czym gwałtownie opadł, a jej żołądek podszedł niebezpiecznie do gardła. Nie rriyśleć o jedzeniu, nie myśleć o zapachu. Rainie, skup się. Porośnięte żółtymi kwiatami pola. Spokojnie płynący strumień. Powtarzana przed wieloma laty mantra powróciła z taką łatwością, jak gdyby jej nigdy nie zapomniała. Znowu miała szesnaście lat, była samotna i bezradna, gdy tymczasem chłopak jej matki znęcał się nad jej ciałem. Miała dwadzieścia pięć lat, była pijana i obmacywał ją jakiś facet na tyłach baru. Miała trzydzieści lat i Quincy dotykał jej po raz pierwszy, a do niej docierało, jak śmiertelnie ją przeraża obietnica miłości. Porośnięte żółtymi kwiatami pola. Spokojnie płynący strumień. Porośnięte żółtymi kwiatami pola. Spokojnie płynący strumień. Samochodem rzuciło ostro w lewo. Przewróciła się na bok, nie mogąc się podnieść bez pomocy rąk związanych w nadgarstkach. Łup, łup, łup. Rytmicznie, szybko. Wysypana żużlem droga, może zniszczony asfalt. Pojazd zatrzymał się gwałtownie i jej stopy ześlizgnęły się z siedzenia. Grzmotnęła całym ciężarem o podłogę. Spróbowała wrócić do poprzedniej siedzącej pozycji, unosząc najpierw biodra, później stopy. Usłyszała, że drzwi kierowcy się otworzyły i zaraz zamknęły z powrotem. Teraz obejdzie samochód i przyjdzie po nią, odebrać swoją nagrodę. Kopnę go, pomyślała niespodziewanie. Leżąc na boku, ze stopami wspartymi o drzwi, musiała tylko zgiąć kolana, żeby móc kopnąć z większą siłą i trafić go z całej siły w brzuch. Przewróci się, a ona... co zrobi? Wyskoczy z auta jak królik, ze związanymi kostkami i nadgarstkami, ustami zaklejonymi taśmą? Zapewne od razu przewróci się twarzą w błoto i utopi w płytkiej kałuży wody. Nadal chciała to zrobić. Chciała poczuć satysfakcję, kiedy jej stopy zetkną się z jego miękkim podbrzuszem i roz139

legnie się jego zdumione stęknięcie. Nienawidziła go za to, że uczynił ją taką małą i bezradną. Drzwi się otworzyły. Poniewczasie rzuciła się do ataku. Chwycił jej stopy i odepchnął na bok. - Och, na miłość boską, nie mam czasu na te bzdury. Wstawaj. Rusz się. Za pomocą liny uwiązanej do jej kostek wywlókł Rainie z samochodu jak kawał mięsa. Grzmotnęła głową o próg. Upadła na błotnistą ziemię z taką siłą, że zaparło jej dech. Próbowała wciągnąć powietrze nosem, wyginając plecy w łuk. Desperacko walczyła o odrobinę tlenu, napierając ustami na zaklejającą je taśmę. Nie mogła oddychać, czuła, że umiera. W panice i przerażeniu miotała się po ziemi. Porywacz kopnął ją, czubkiem buta trafiając w nasadę pleców. - Wstawaj! Słyszysz, rusz się! Przed oczami tańczyły jej ciemne plamy. W końcu jej oprawca chyba zrozumiał, w jakim Rainie jest stanie. Nachylił się, szarpnięciem postawił ją na nogi i zerwał z ust taśmę. - Tylko krzyknij, a cię zabiję. Nie krzyknęła; nawet gdyby chciała, nie była w stanie. Łapczywie wciągała wielkie hausty cudownego, wilgotnego, przesiąkniętego deszczem powietrza, dotleniając każdą komórkę ciała. Rozkoszowała się morską bryzą, zapachem sosen i krowich odchodów. Smakowała woń polnej trawy i ziemi. W tej chwili, choć to może żałosne, była wdzięczna, że żyje. Usłyszała odgłos, jakby ktoś wyciągał nóż ze skórzanej pochwy. Odwróciła się w stronę dźwięku, wciąż jeszcze oszołomiona i ogłupiała. - Lorraine - odezwał się porywacz tonem, którego dotąd u niego nie słyszała. - Obawiam się, że mam dla ciebie złe wieści. Rainie spróbowała rzucić się do ucieczki, ale było już za późno.

18 WTOREK, GODZINA 16.03 CZASU PACYFICZNEGO Dużo łatwiej było mówić o podejściu do padoków na terenach wystawowych, niż to zrobić. Mac i Quincy posuwali się naprzód, przywierając plecami do ścian stodół i nieustannie omiatając wzrokiem szare, porośnięte krzewami pola w poszukiwaniu choćby najmniejszego śladu ruchu. Nad ich głowami deszcz bębnił głośno o metalowe dachy, od czasu do czasu zalewając ich istną ścianą wody i nieustannie zagłuszając wszelkie inne dźwięki. Quincy poślizgnął się i Mac go podtrzymał. Posunęli się o kilka następnych kroków, po czym Mac wpadł do głębokiego po kostki błota i ochlapał ich obu. Szybko się pozbierali, przemoknięci do suchej nitki i zdyszani. - Cały lewy bok masz w błocie - poinformował Mac Quincy'ego. - Zakładasz, że to błoto - odparł tamten. Mac pojął w lot, co Quincy miał na myśli - w końcu znajdowali się obok obory dla krów - i skrzywił się z obrzydzeniem. Dotarli na skraj drugiej obory i sprawa się skomplikowała. Jedyna droga do końskich padoków wiodła przez długi na pięćdziesiąt metrów, całkowicie odkryty teren. Ojaincy omiótł wzrokiem szczyt trybun w poszukiwaniu snajpera. Nie zauważył niczego niepokojącego. Rzucili się biegiem, pędząc przez odkrytą przestrzeń, najpierw wokół ogrodzenia z łańcucha, potem przez labirynt odkrytych trybun, aż w końcu szczęśliwie dotarli do padoków. 140

Quincy przywarł do drewnianego budynku; sekundę później Mac zrobił to samo. Schronieni pod okapem dachu, mogli przez chwilę odetchnąć. Mac widział, jak po twarzy Quincy'ego spływa woda i znika pod kołnierzykiem koszuli. Ponadpięćdziesięcioletni mężczyzna cały był pokryty cętkami błota, a ponieważ miał zupełnie mokre włosy, ich siwizna stała się tym bardziej widoczna. Przez chwilę Maca ogarnął lęk - praca w terenie była zabawą dla młodych. Jednak w tym momencie Quincy się uśmiechnął i Mac zrozumiał, że mimo napięcia i strachu, facet był w swoim żywiole. Można było odejść z pracy w policji, ale stróżem prawa pozostawało się na zawsze. - Gotów? - szepnął Quincy - Ruszajmy. Wkroczyli pochyleni, poruszając się szybko. Mac szedł pierwszy ze swoją śrutówką, Quincy podążał za nim, trzymając strzelbę w zagięciu łokcia. Zmiana otoczenia była natychmiastowa i zwodnicza: zamiast po śliskiej mazi, kroczyli teraz po twardo ubitej ziemi, szare światło pochmurnego dnia zastąpił głęboki, wszechogarniający mrok, a zapach mokrych pinii i ściętej trawy zmienił się w duszną woń strużyn, siana i zeschniętych końskich odchodów. Mac błyskawicznie omiótł wzrokiem długie centralne przejście, po czym wskoczył do pierwszego boksu. Adrenalina pulsowała mu w żyłach, zaciśnięte na śrutówce ręce lekko drżały. W ciemnej, ciągnącej się na wiele metrów budowli trudno było cokolwiek dojrzeć. Jeszcze trudniej było coś usłyszeć: wszystko zagłuszał deszcz dudniący o dach. Uniósł lewą rękę w stronę Ojaincyego i w milczeniu policzył do trzech. Zerwał się, raz jeszcze błyskawicznie otaksował wzrokiem ciemne wnętrze, po czym ponownie skrył się za ścianą boksu. Potrząsnął głową, zdając Quincy'emu relację ze swojej obserwacji: nic. W przejściu nie ma nikogo, nie widać też quada 142

zaparkowanego na środku stajni. Teraz będą musieli podjąć metodyczne przeszukiwanie, krok po kroku, boks za boksem. Mac porńownie objął prowadzenie, ostrożnie wypełzając na biegnące środkiem przejście. Szedł skulony, stawiając drobne, ostrożne kroki. W dłoniach trzymał gotową do strzału śrutówkę. Skupił się na płytkim, równomiernym oddychaniu i poczuł, że zaczyna działać jak w transie. Spojrzenie w prawo, spojrzenie w lewo. Centymetr po centymetrze, boks za boksem, i wtedy... Ruch. Mac dostrzegł go kątem oka. Jakiś człowiek, wybiegający z ostatniego boksu i gnający do tylnych drzwi. - Stój! Policja! - wrzasnął Mac. Wyprostował się, wycelował śrutówkę, opierając palec na spuście. Z mroku za nim rozległ się nowy głos: - Jeszcze krok, a twój przyjaciel zginie. Mac obrócił się na pięcie i spostrzegł ubranego na czarno mężczyznę z dziewiątką wycelowaną w głowę Quincy'ego. Mac gorączkowo rozważał opcje, gdy Quincy odezwał się ze znużeniem: - Kincaid. Mężczyzna w czerni odpowiedział takim samym tonem: - O cholera. WTOREK, GODZINA 16.38 CZASU PACYFICZNEGO - Chyba czuje się lekko dotknięty - powiedział Mac piętnaście minut później. Razem z Quincym zostali odprowadzeni do budynku przy głównym wejściu, teraz służącego jako tor do jazdy na wrotkach. Pomieszczenie było ogromne, zimne i odbijało się w nim echo. - Powiedziałbym raczej, że poirytowany Kilkanaście metrów dalej Kincaid, który rozmawiał z detektywem Ronem Spectorem, podniósł wzrok i zmierzył ich 142

wściekłym spojrzeniem. Dla Quincy'ego i Maca nie było to nic nowego. Macowi było zimno. Siedział na metalowym składanym krześle, w przemoczonym ubraniu i z włosami pobrudzonymi błotem, i szczękał zębami. Quincy przedstawiał sobą podobny widok. Nikt nie podał im ręcznika, o kubku gorącej kawy nawet nie wspominając. Maca to nie dziwiło. Raz już przekroczył granice jurysdykcji, prowadząc śledztwo w Wirginii. Dziwna sprawa, ale policja stanu Wirginia również nie była tym zachwycona. Drzwi frontowe stanęły otworem. Pojawił się w nich umundurowany policjant, ciągnąc za sobą potarganego i rozczochranego mężczyznę. Mac i Quincy zerwali się na nogi, gdy funkcjonariusz popchnął zatrzymanego na tor do jazdy na wrotkach. Pobrudzony błotem mężczyzna ubrany był w zielony trencz. Mac natychmiast go rozpoznał - to był ten, którego widział wcześniej na padoku. W zasadzie wyglądał dokładnie tak samo, jak Mac i Quincy, co oznaczało, że podobnie jak oni, kręcił się przez jakiś czas po okolicy. Teraz zatoczył się, zamrugał kilka razy oczami, po czym wychrypiał, z rękami uniesionymi nad głową: - P-p-prasa! - O cholera - powtórzył Kincaid. Podszedł do intruza i zmierzył go spojrzeniem. - Kim pan jest? - Adam Danicic. „Bakersville Daily Sun". - Dokumenty. - Kincaid wyciągnął rękę. Bardzo zdenerwowany Danicic sięgnął do kieszeni swego przemoczonego płaszcza i skwapliwie wyciągnął portfel. Podał go Kincaidowi. Ten natychmiast zajrzał do środka. - A więc, Adamie Dan-i-cic - Kincaid z naciskiem wypowiedział nazwisko reportera - co, do cholery, robił pan w stajniach? Reporter wysilił się na uśmiech: - Zdobywałem materiał. 143

- O Jezu Chryste! Czy ktoś w tym budynku jest porywaczem? Ktokolwiek, na ochotnika? Ponieważ mamy tu mnóstwo niefunkcjonariuszy policji stanu Oregon, chociaż tę sprawę prowadzi właśnie policja stanu Oregon! Niezbyt to było grzeczne ze strony Kincaida, z czego zdał sobie chyba sprawę w tej samej chwili, w której wypowiedział te słowa. Szeryf z Bakersville posłała mu wymowne spojrzenie, sierżant zaś westchnął ciężko, odszedł kilka kroków i znowu westchnął. Na koniec ponownie zwrócił się do reportera. - Jak rozumiem, ma pan z nami współpracować. Głównie dlatego, że chyba nie chcecie przeczytać w konkurencyjnej gazecie, że „zaufane źródła" w policji stanu Oregon poinformowały, jak to niedoświadczony, samolubny i agresywny reporter z „Daily Sun" bezmyślnie naraził życie kobiety. Danicic nic na to nie odpowiedział. Miał przynajmniej na tyle rozsądku, żeby milczeć i po męsku przyjąć reprymendę. - Wobec czego uważam, że w ramach współpracy z naszym biurem musi je pan informować o swoich poczynaniach - ciągnął Kincaid. - Sam prowadzę dochodzenie i sam piszę - oświadczył Danicic spokojnie. - Na tym polega praca reportera. Od redaktora wydania zależy natomiast, co zdecyduje się opublikować. - Pan mówi poważnie? - Tak, proszę pana. Kincaid ponownie przyjrzał się reporterowi - gładko wygolone policzki, krótko obcięte ciemne włosy, konserwatywny trencz. - Nie wygląda pan na lewicującego liberała. - „Fox News" - odparł cwanie reporter. - Chcę, żeby mnie u siebie zatrudnili, zanim skończę trzydzieści lat. Spójrzmy prawdzie w oczy: w ich zespole przyda się taki młody by-strzak jak ja. - Pan chyba sobie żartuje. Pracuje pan w prowincjonalnej gazecie... - Od czegoś trzeba zacząć. 145

- Właśnie pan schrzanił poważne policyjne dochodzenie. - Bez przesady. Powiedzmy sobie szczerze: wszyscy wiemy, że jesteście tu tylko na wszelki wypadek, a ponieważ wszystko wskazuje na to, że porywacz się nie pojawił, nic złego się nie stało. Teraz chciałbym zapytać, co ma oznaczać obecność tych dwóch panów. Dlaczego na jego kurtce jest napis „GBI"? Czy to przypadkiem nie jest skrót od „Georgia Bureau of Investigation"? I czy to oznacza, że w sprawę zaangażowanych jest więcej policyjnych agencji, współpracujących ze sobą w ramach połączonych jurysdykcji... - Wynocha - powiedział Kincaid zdecydowanie. - Czy mogę pana zacytować? - W y n o c h a ! Kręcący się koło drzwi zastępca szeryfa z Bakersville, najwyraźniej ubawiony zdenerwowaniem Kincaida, w końcu się ruszył i wyprowadził dziennikarza na zewnątrz. - Dalej będę zadawał pytania! - krzyknął Danicic przez ramię. - Zawsze ktoś zechce rozmawiać z prasą. Hej, może nawet zdobędę wywiad na wyłączność z porywaczem! Przyszło wam to do głowy? - Matko Boska, Józefie święty Podwójne drzwi wreszcie się zatrzasnęły. Kincaid ruszył w stronę Quincy'ego i Maca. Sierżant niewiele mógł zrobić agresywnemu przedstawicielowi czwartej władzy. Co do nich natomiast... - Ty! - Kincaid zaczął od Maca. - Kim jesteś i co, do ciężkiej cholery, tutaj robisz? - Mac McCormack, detektyw, Biuro Śledcze w Georgii. - Biuro Śledcze w Georgii? Co jest, wstałeś rano i skręciłeś nie tam, gdzie trzeba? - Jestem z nim - wyjaśnił swobodnie Mac, skinieniem głowy wskazując na Quincy'ego. - Technicznie rzecz biorąc, spotykam się z jego córką. - Agentką FBI - dopowiedział Kincaid. - Tą samą. 145

Oczy sierżanta zwęziły się podejrzanie. - A gdzie o n a się znajduje w tej chwili? Mac wzruszył ramionami. - Nie jestem zbyt dociekliwy. Nieźle radzi sobie z bronią. Kincaid wyglądał, jak gdyby miał ochotę kogoś udusić. Mac zdążył się już do tego przyzwyczaić. Ilekroć miał do czynienia z Kimberly i jej ojcem jednocześnie, zawsze ktoś próbował go zabić. - Wygląda pan gównianie - zwrócił się sierżant do Quincy'ego. - Bo też mam na sobie sporo gówna. - Cokolwiek wam chodzi po głowie, nie pomagacie nam. - To prawda. Poczulibyśmy się lepiej, gdybyśmy zastrzelili tego dziennikarza. - Wiem, panie Quincy, że uważa się pan za eksperta w tych sprawach, ale teraz jest pan także r o d z i n ą . Facet z pańską inteligencją chyba zdaje sobie sprawę, że w tej sytuacji nie może myśleć jasno i obiektywie. - Ona jest dla was kolejną sprawą - rzekł Quincy cicho. -Kolejną pozycją w statystykach, jakie lądują na pańskim biurku. Rozwiążesz sprawę i twoje życie będzie się toczyło dalej. Nie rozwiążesz i dalej będzie tak samo. Żadna różnica. Kincaid nachylił się. Mac spodziewał się kolejnej tyrady, lecz głos sierżanta zabrzmiał zaskakująco poważnie: - Wszystkie sprawy, nad którymi pan pracował, też były dla pana statystyką. Czy w związku z tym wysypiał się pan do późna, nie pracował w weekendy, co wieczór wracał do domu na kolację? Tak myślałem. Mam żonę. Mam cudownego synka i marzę tylko o tym, żeby zamknąć tę sprawę i wrócić do nich do domu. Hej, przekażmy forsę, odzyskajmy pańską żonę i miejmy to z głowy. Będę mógł wziąć prysznic, przebrać się w suche ubranie, wyciągnąć na kanapie z synkiem. To mi pasuje. Chodźmy. - To pan nie chciał zapłacić - rzekł spokojnie Quincy. -Pan wszystko utrudnia. 147

- Bo staram się to zrobić jak należy, do cholery! Ponieważ wysłuchałem pana, eksperta, i tego, co miał pan do powiedzenia. Jak brzmiała pańska profesjonalna opinia, co mi pan powiedział, kiedy tak świetnie się bawiliśmy, przekopując cmentarz? - Kincaid nie czekał na odpowiedź, ale zaczął wyliczać na palcach. - Po pierwsze, tego rodzaju sprawy prawie zawsze mają podłoże osobiste. Po drugie, w większości przypadków ofiary giną. Wie pan, panie Quincy, czemu tak to przeciągam? Czemu się wysilam, pisząc wiadomości do jakiegoś porywacza, kiedy nawet ja wiem, że mnie to przerasta? Ponieważ się boję, że z chwilą, kiedy zgodzimy się zapłacić okup, Lorraine zginie. Nie próbuję wrócić do domu, do swojej żony; próbuję uratować pańską. Quincy nie odpowiedział; siedział z upartą miną i wargami ściągniętymi w wąską linię. - Jeżeli będziemy to przeciągać - rzekł Kincaid spokojniejszym tonem - porywacz będzie musiał ją zachować żywą, żeby móc nam dostarczyć dowód życia. Może nawet uda nam się znaleźć coś, co ją z nim łączy. Kryminalistycy badają samochód i listy Moi najlepsi ludzie starają się odtworzyć ostatnie kroki pańskiej żony Szeryf Atkins przeszukuje miejscowe środowisko przestępcze. Ta sprawa wciąż jest w powijakach. Wkrótce trafimy na jakiś trop. - Ktoś dzwonił na gorącą linię? - Nie. - Biorąc pod uwagę, że się nie ujawnił, zakłada pan, że czytał gazetę? - Może potrzebuje czasu, żeby sobie wszystko przemyśleć. Opracować plan B. - A pan ma plan B? - Owszem, proszę pana, mam. Kiedy porywacz zadzwoni, będziemy tak grzeczni i uprzejmi, jak to możliwe. To jego gra, my chcemy tylko stosować się do instrukcji. Z radością dalibyśmy mu pieniądze; po prostu potrzebujemy więcej czasu. I wtedy - Kincaid wziął głęboki oddech zaproponuje147

my gest dobrej woli z naszej strony. On dostarczy nam kolejny dowód życia, a my zaproponujemy mu zaliczkę. Nie cały okup, ponieważ bank potrzebuje więcej czasu - na początek kilka tysięcy, żeby pokazać, że z nim współpracujemy. Mac zamknął oczy Natychmiast wszystkiego się domyślił, podobnie jak Quincy. Dawny psycholog kryminalny zerwał się na nogi. - N i e zapłacicie okupu? - To zaliczka... - Chcecie go o s z u k a ć . My to rozumiemy, on także zrozumie. - Nie, jeżeli załatwimy to jak trzeba... - Kto ma to załatwić jak trzeba? Przepracowany stanowy detektyw, który w życiu niczego nie negocjował? Kincaid poczerwieniał na twarzy, ale się nie poddał. - Prawdę mówiąc, kazałem już sprowadzić zawodowego negocjatora z naszej jednostki taktycznej. Niejaka Candi, przez „i". Podobno jest rewelacyjna. - O mój Boże - jęknął Quincy. Chwycił się dłońmi za skronie, najwyraźniej niezdolny pogodzić się z tym, co właśnie usłyszał. - Tego rodzaju strategia już się kiedyś sprawdziła. Na przykład w Anglii... - O mój Boże - powtórzył Quincy. Kincaid nie zwracał na niego uwagi. - Przestępca zagroził, że zatruje jedzenie dla psów, jeżeli pewni producenci nie zapłacą mu fury pieniędzy. Policja, zamiast wypłacić wszystko od razu, wzięła faceta na przetrzymanie, płacąc niewielkie zaliczki w gotówce. Rzecz jasna, w ten sposób wzrosła liczba kontaktów, jaką szantażysta musiał nawiązać z firmami, poza tym musiał wychodzić z ukrycia, żeby odbierać zaliczki. Schwytanie go było więc tylko kwestią czasu. - Teraz nie mamy do czynienia z próbą wymuszenia skierowaną przeciwko bezimiennym ofiarom. 149

- Tym lepiej. Im częściej porywacz musi z nami rozmawiać, tym więcej uzyskamy informacji. Nie będę tego ciągnął w nieskończoność. Zakładamy, że w geście dobrej woli wypłacimy mu zaliczkę w wysokości dwóch tysięcy dolarów, pod warunkiem że dostarczy nam dowód życia. Możemy to nawet potraktować jako premię, w zależności od tego, jak cierpliwy się okaże. Umówimy się dzisiaj późnym wieczorem, jutro po południu dostanie pełne dziesięć tysięcy W ten sposób zamiast dziesięciu dostanie dwanaście. - Zdamy się na jego chciwość - zauważył Mac. Kincaid spojrzał na niego przelotnie. - Właśnie. Mac popatrzył na Quincy'ego. Psycholog był popielaty na twarzy Ze znużeniem usiadł na metalowym krześle. Widząc to, Mac po raz kolejny pomyślał, że te wydarzenia muszą go kosztować wiele wysiłku. - Wszystko zależy od tego, jak mu to przedstawimy -rzekł spokojnie Kincaid. - Musimy dać mu odczuć, że to on panuje nad sytuacją, skoro nagradzamy go za jego wysiłki. I zmusić, żeby się skupił na wypłacie całego okupu, a nie na zmianie planu. - Jest tylko jeden problem - powiedział Quincy. - Mianowicie? - spytał Kincaid ze znużeniem. Z kieszeni psychologa dobiegła przytłumiona melodyjka. - Wątpię, żeby nasz NS był na tyle głupi, żeby dzwonić na waszą gorącą linię. Quincy wyjął telefon, sprawdził numer, po czym pokazał obu mężczyznom ekranik. Wyświedił się na nim numer Rainie. - Po co dzwonić do pana, sierżancie, skoro o wiele łatwiej jest zadzwonić do mnie? - O kurwa. Kincaid z wściekłością skinął na drugiego detektywa, podczas gdy Quincy otworzył klapkę telefonu i przygotował się do rozmowy

19 WTOREK, GODZINA 17.05 CZASU PACYFICZNEGO Szeryf Shelly Atkins była zmęczona. Marzyła o filiżance gorącej czekolady, gorącym prysznicu i swoim łóżku, chociaż niekoniecznie w tej kolejności. Miała na swoim koncie niejedną nieprzespaną noc; jej rodzice prowadzili krowią farmę we wschodnim Oregonie. Nie da się prowadzić takiej farmy, przesypiając spokojnie wszystkie noce. Ale ostatnich szesnaście godzin dało jej się we znaki. Buty miała przemoczone, skarpety także. Podobnie jak pierwszą koszulę, i zapasową. Ilekroć włączała ogrzewanie w samochodzie, szyby zaparo-wywały od wilgoci. Zaczynały też ją boleć ręce; głęboko w kościach odczuwała to pulsowanie, jakie dręczy stare, od dawna przeciążane stawy. Starała się zbytnio nie masować obolałych palców. Wcale nie dlatego, że mógłby to zauważyć jej zastępca, Dan Mitchell. Dan pełnił służbę od dziewiątej wieczorem poprzedniego dnia. Siedział skulony obok niej na miejscu dla pasażera, z na wpół przymkniętymi oczami. Jak pojeżdżą jeszcze przez jakiś czas, zaśnie na dobre. W tych stronach pensja szeryfa nie była najwyższa. Jak wielu innych podwładnych Atkins, Dan pracował na pół etatu w miejscowej mleczarni. Przed stawieniem się na służbę zajmował się udojem. Czasami się zastanawiała, jak mu się udaje zachować w nocy przytomność, pracując tyle godzin. Nie chciała go o to pytać. Bakersville było w zasadzie spokojnym miejscem. Nawet jeżeli jej zastępcom zdarzało 150

się zdrzemnąć od czasu do czasu nad ranem, nikomu to nie przeszkadzało, bo i tak nikt tego nie zauważał. Musiała się zastanowić, jak ustawić godziny pracy swoim ludziom. Wszyscy byli na służbie od trzeciej nad ranem, co nie było niczym niezwykłym w sytuacjach, kiedy w grę wchodziło czyjeś życie. Na razie wszystko wskazywało na to, że zapanował chwilowy zastój. Kincaid przesunął termin złożenia okupu. Przeczuwała, że wieczorem zrobi to ponownie. Jeżeli sprawa się nie zakończy do jutra, a co gorsza, przeciągnie o kolejny dzień, nie może kazać swoim ludziom pracować na okrągło. Trwający zbyt długo brak snu może ich przemienić w bandę uzbrojonych zombie. Postanowiła, że podzieli ich na dwie dwunastogodzinne zmiany Odeśle do domu Dana, Marshalla i prawdopodobnie siebie - byli na nogach jako pierwsi. Oczywiście nie wyobrażała sobie, że mogłaby się wyłączyć ze sprawy na całe dwanaście godzin. Ale trzy, cztery godziny nie zaszkodzą. Wystarczy, żeby się zdrzemnąć, naładować szare komórki i znowu wziąć do roboty. Powstrzymała ziewnięcie i skręciła w lewo, w długą, krętą drogę. Miejscowi lubili powtarzać, że hrabstwo Tillamook istnieje dzięki trzem rzeczom: serowi, drzewom i bryzie znad oceanu. Dzięki fabryce sera farmy mleczne mogły prosperować, okoliczne lasy dawały zatrudnienie drwalom, a piękne plaże przyciągały coraz to nowych turystów. Ludzie dbali o ziemię, a ziemia o nich, jak mawiał jej ojciec. Jednak także i ta okolica, słynąca ze spokojnych, zielonych pastwisk i łąk, miała swoje ciemne strony. Atkins i Dan zostawili za sobą czyste, nowoczesne farmy ze świeżo odmalowanymi oborami, lśniącymi zielonymi traktorami i znakami .Wyróżniona mleczarnia", i jechali wąskimi bocznymi drogami, mijając osiedla przyczep kempingowych, zniszczonych pakamer i gospodarstw zupełnie innych od wcześniejszych - małych, nędznie wyposażonych, z oborami, które wyglądały, jakby miały runąć podczas najbliższej burzy 151

Shelly wiedziała, jacy ludzie tu mieszkali. Mężczyźni mieli na twarzach kilkudniowy zarost, byli szczupli, o pociągłych twarzach, za to z wystającymi brzuchami z powodu spożywania dużej ilości piwa. Kobiety były równie chude i przygarbione, miały włosy w strąkach i siniaki. Dzieci włóczyły się stadami, najczęściej w towarzystwie jednego albo dwóch parszywych psów. Nikt z nich nie ufał obcym i wszyscy zgodnie twierdzili, że nie oni ponoszą winę za upadek ich farm. Zarówno ceny mleka, jak i bydła spadały Chciwe banki zbyt chętnie udzielały zbyt wysokich kredytów, nie mogąc się doczekać, kiedy wykończą biednego klienta. Pomoc rządowa nie była wystarczająca społeczeństwo wolało udawać, że nie istnieją. Atkins wszystko to znała. Podobne historie słyszała w La Grandę. Jej ojciec z upodobaniem powtarzał, że farmerzy, którym się udało, więcej pracowali, a mniej gadali, podczas gdy pozostali zdawali się nigdy nie mieć nic do roboty, za to aż nadto do powiedzenia. Podobne wizyty stanowiły najtrudniejszy element pracy Shelly Wchodzenie do znajdujących się w opłakanym stanie kuchni z odłażącym linoleum i zaciekami na suficie. Próby tłumaczenia wyglądającym na czterdzieści lat dwudziestolatkom z trzecim dzieckiem uwieszonym na biodrze, że mają inny wybór, niż mieszkanie w takich warunkach. Zawsze wiedziała, że prędzej czy później tu wróci. Tak samo jak jej poprzednik odwiedzał matki tych dziewczyn przed laty. Życie bez przerwy zataczało koła i wraz z przybywającymi latami Atkins coraz rzadziej wierzyła, że ma na wszystko gotowe odpowiedzi. Jej rodzice nigdy nie byli bogaci i Bóg jej świadkiem, że nieraz przez wiele długich dni jadali na obiad więcej ziemniaków niż mięsa, ale nigdy nie musiała patrzeć na znękanego i załamanego ojca. Nigdy nie widziała, żeby matka musiała mocniejszym makijażem zakrywać sińce. Nigdy nie słyszała, żeby jej rodzice obwiniali innych za własne niepowodzenia. Musimy ciężej pra153

cować, mawiał jej ojciec, i tego właśnie Shelly i jej bracia się nauczyli. Skręciła na nieutwardzony podjazd. Wjechała w dziurę, prawe koło zabuksowało i przez moment sądziła, że utknęła. Po chwili jednak terenówka szarpnęła, budząc Dana z drzemki. - Co do jasnej... Dan oprzytomniał w porę, aby zauważyć, że siedzi obok szefowej, i zdążył się ugryźć w język. Atkins uśmiechnęła się do niego. - Dobrze się spało? - Przepraszam. - Nie ma za co. Odpoczynek wszystkim nam dobrze by zrobił. Jesteśmy na miejscu. Zatrzymała samochód przed niewielkim domem z ogromną dziurą w ganku. Na terenie posiadłości stały cztery półciężarówki, trzy zżarte przez rdzę chevrolety i coś, co wyglądało jak kombi. Innych rupieci wcale nie było mniej - stare kuchenki, piekarniki, części zamrażarek tylko czekały aż nadejdzie lato i będą mogły pożreć jakieś biedne, niczego nie podejrzewające dziecko. Właścicielem tego wszystkiego był niejaki Hal Jenkins Za czasów jego ojca była to farma. Z tego, co Shelly słyszała całkiem przyzwoita - niezbyt duża, ale sprawnie prowadzona i nieźle wyposażona. Hal nie chciał być farmerem. Uznał, ze jego powołaniem jest mechanika samochodowa, co tłumaczyło ilość zdezelowanych pojazdów Trzeba przyznać, że był w tym całkiem dobry. Ale przejechał się na tym, że wymon-towywał części z samochodów właścicieli, którzy nie mieli o niczym pojęcia, i instalował je w innych pojazdach, naturalnie każąc sobie płacić pełną cenę. Kilku miejscowych chłopaków, również mających jako takie pojęcie o silnikach, w końcu wszystkiego się domyśliło. W tych stronach ludzie niezbyt lubili uciekać się do pomocy policji, sami więc stłukli Hala na kwaśne jabłko, po czym uzbrojeni w baseballowe kije ruszyli na jego dom. Więk153

szość szyb na pierwszym piętrze nigdy nie została ponownie wstawiona: okna po prostu zabito płytami pilśniowymi. Po czterech miesiącach spędzonych w szpitalu Hal doszedł do wniosku, że może jednak mechanika samochodowa to nie najlepszy pomysł. Postanowił się zająć naprawą piekarników. Niestety, trudno się na tym dorobić. W dzisiejszych czasach ludzie woleli kupić nowy sprzęt niż naprawiać stary. Skąd Hal bierze na życie, stało się tematem wielu spekulacji. Atkins skłaniała się ku poglądowi, że w końcu docenił prawdziwą wartość swojej praktycznie pozbawionej sąsiadów małej, ukrytej w lesie farmy z mnóstwem budynków gospodarczych i postanowił ją zmienić w wytwórnię metamfeta-miny. Stanowy helikopter przeleciał nad nią kilka razy, ale jak na razie nie udało się wykryć niczego, co by uzasadniało wydanie nakazu przeszukania. Sam Hal wolał nie wpuszczać na swój teren ani Shelly, ani jej zastępców. Nigdy nie miał zadatków na fizyka kwantowego, ale potrafił się o siebie zatroszczyć. Atkins wysiadła z samochodu pierwsza. Jej buty natychmiast ugrzęzły w głębokim błocku. Psiakrew! Będzie miała szczęście, jak jej się uda wyjechać. Jej zastępca zwlekał, zerkając na zegarek. Widząc to, Shelly posłała mu ostre spojrzenie. - Nie pora martwić się teraz o wieczorny udój, Dan. - Przepraszam - powiedział skruszony. Z domu dobiegł ich głos. Hal Jenkins witał ich oficjalnie. Nie pofatygował się, żeby otworzyć drzwi czy choćby wyjrzeć przez stłuczone okno. - Czego? - ryknął z głębi domu. - Hej, Hal. Tu szeryf Atkins i zastępca Mitchell. Czy moglibyśmy ci zająć minutkę? -Nie. - Po co mamy się tak wydzierać, Hal? Leje deszcz i jesteśmy cali w błocie. Przynajmniej mógłbyś nam zaproponować filiżankę kawy. 155

-Nie. - Cóż, w takim razie mam niezbyt dobre wieści. Nasz samochód utknął... - Dan spojrzał na nią zaskoczony Uciszyła go gestem ręki. - Wygląda na to, że będziemy musieli pogrzebać w tej stercie złomu, żeby znaleźć coś, czym moglibyśmy go wyciągnąć. Ale to nam zajmie dosłownie chwilkę. Drzwi otworzyły się gwałtownie. Hal w końcu się pojawił, prezentując co najmniej trzydniowy zarost. Był ubrany w ciemnozieloną flanelową bluzę i najnędzniejsze dżinsy, jakie Shelly kiedykolwiek widziała. - Niczego nie ważcie się dotykać. - Cóż, Hal, nie mamy ochoty sterczeć tu przez cały dzień. Przyjechaliśmy z oficjalną policyjną sprawą. Jenkins miał wściekłą minę. Jak na ironię, wciąż był młodym mężczyzną i wyglądałby całkiem nieźle, gdyby od czasu do czasu porządnie się umył. Był wysoki, miał ciemne falujące włosy i atletyczne ciało człowieka, który większość czasu spędza na świeżym powietrzu. Cieszył się reputacją dobrego tropiciela, myśliwego. Sam skórował i patroszył upolowaną zwierzynę, niejednokrotnie ciągnąc padlinę przez wiele mil lasem. I chociaż miejscowi chłopcy porządnie mu przyłożyli, nie było wątpliwości, że stoczył z nimi zażartą walkę. Wszyscy trzej napastnicy zostali aresztowani na pogotowiu; dwóm trzeba było założyć szwy, trzeci miał połamane kości. Shelly nie wątpiła, że Jenkins bez trudu poradziłby sobie z mierzącą metr sześćdziesiąt kobietą. Z drugiej strony, kiedy chciał i nie był pijany, potrafił być naprawdę uroczy Weszła po schodkach na ganek. Usiłowała dostrzec coś w mroku domu. Chciała się dowiedzieć, czy Hal miał ostatnie wydanie „Daily Sun". Trudno powiedzieć. Światło było kiepskie, a gospodarz nie dbał specjalnie o porządek; niczego nie dało się zobaczyć w piętrzących się stertach śmieci. - Macie nakaz? - zapytał Hal. - Czyżbyś miał coś do ukrycia? - zapytała spokojnie Shelly 155

- Jasne. Najwspanialsze na świecie chińskie żarcie. Nie chcę, żeby to się rozniosło. Za pozwoleniem, pani szeryf, chciałbym ślcończyć obiad. -1 pomyśleć, że zawsze uważałam cię za zwolennika pizzy. - Atkins oparła się o framugę drzwi, zmuszając Hala, żeby się cofnął o krok. Jeszcze chwila, a przekroczy próg. Najważniejsze, że zasłoniła mu widok, dzięki czemu Dan mógł nieco się rozejrzeć. Jenkins zakaszlał trzy razy, nie wysilając się nawet, żeby przysłonić usta. To taki wybieg z jego strony, żeby odzyskać straconą pozycję. Shelly nawet nie drgnęła, choć będzie musiała poważnie się zastanowić, czy jeszcze dzisiaj nie spalić ubrania, które ma na sobie. - Chyba przydałby ci się syrop na kaszel - rzuciła swobodnie. - Założę się, że masz w domu jakiś. - A jakże. Przez ten cały deszcz nietrudno się przeziębić. - Dlatego kupujesz syrop hurtowo? Hal tylko się uśmiechnął. Niektóre syropy na kaszel sprzedawane bez recepty zawierały chemiczny składnik - pseudoefedrynę, potrzebną do wytwarzania metamfetaminy. Pierwszą oznaką wzmożonej produkcji narkotyku był nagły brak syropu w miejscowych aptekach, które w ten sposób stawały się nowym i interesującym obszarem walki ze środkami odurzającymi. Przede wszystkim zwracano się do aptekarzy, aby donosili o wszelkich masowych zamówieniach. Nielegalni chemicy zaczynali swoją działalność od penetrowania miejscowych rynków, jedną butelkę kupując tutaj, kolejną gdzie indziej, i tak dalej. Pod naciskiem policji sklepy zaprzestały sprzedaży leków bez recepty, przynajmniej oficjalnie. Jeżeli ktoś w Oregonie potrzebował, dajmy na to, syropu Sudafed dla dziecka, musiał się zwrócić bezpośrednio do aptekarza. Mimo to nawet te środki zapobiegawcze nie przynosiły efektów, aby więc walka okazała się bardziej skuteczna, wielkie firmy farmaceutyczne obiecały dostarczać na rynek syrop na kaszel 157

wolny od pseudoefedryny Będzie nadal skutecznie zwalczał przeziębienie, nie stanowiąc jednocześnie zagrożenia dla połowy populacji nastolatków. Oczywiście pozostawały jeszcze apteki internetowe, leki sprowadzane z Kanady i tak dalej, i tak dalej. Przestępcy byli głupi, niestety nigdy na tyle, jakby sobie tego życzyła policja. - Słyszałam, że jesteś ludziom winny pieniądze - powiedziała Atkins, próbując nieco przyspieszyć sprawę, zarzucając drobną przynętę. - Ja? Nic z tego. Nigdy od nikogo ani nikomu nie pożyczam. - Proszę, proszę, Hal, cytujesz Szekspira. - Shelly zatrzepotała powiekami. Jenkins się uśmiechnął. Nie powinien tego robić, zważywszy, co całe lata żucia tytoniu uczyniły z jego zębami. - Szekspira. Do licha, mój stary powiedział mi, że sam to napisał. Skurczybyk; powinienem był się domyślić, że łgał. - Raczej popełnił plagiat. Doprowadzisz kiedyś do porządku to miejsce? - Niby po co? Zawsze znajdą się goście, którzy uznają, że zalazłem im za skórę. Nowe okna to nowy cel. - A zalazłeś komuś za skórę? - Jezu, pani szeryf, ja tylko chcę zjeść swoją chińszczy-znę i naprawić kolejny piekarnik. Czy człowiek nie może już spokojnie zarabiać na chleb? Shelly kiwnęła głową, przygryzając wewnętrzna stronę wargi. Hal zasłaniał jej widok na wnętrze domu, skutecznie też ucinał rozmowę. Z całą pewnością miał coś do ukrycia, ale z drugiej strony przecież właśnie dlatego go odwiedzili. Ten facet zawsze będzie miał coś na sumieniu i słusznie nie zawracał sobie głowy wstawianiem nowych okien. - A co z tymi, którzy być może zaleźli za skórę tobie? To była nowa taktyka. Hal zmarszczył czoło, uniósł jedną brew, próbując się domyślić, o co jej chodzi. 157

- Co pani słyszała? - Że są tacy, co potrzebują na szybko kasy. I robią różne głupstwa. Takie, które sprowadziły do miasta policję stanową, a niedługo zjawi się też FBI. Tego rodzaju rzeczy wszystkim utrudniają życie, nie sądzisz? Jenkins w końcu dodał dwa do dwóch - i dowiódł, że czytał ostatnie wydanie „Daily Sun". - Chodzi o to porwanie - mruknął. - Tak jest. Dla odmiany tym razem Hal odpowiedział natychmiast i bez zahamowań: - Ach, nic z tego. Ja się w coś takiego nie bawię. Żeby porywać jakąś babkę, żądać okupu, dla jakichś głupich dziesięciu kawałków. To wariactwo. Ledwo wytrzymuję z jakąś gadatliwą babą, żeby uprawiać z nią seks. Myśli pani, że chciałoby mi się trzymać taką w domu? - Masz jeszcze stodołę. - O rany. - Pozwól nam się rozejrzeć. A potem usuniemy cię z listy podejrzanych i tym samym zaoszczędzimy ci wizyty FBI. - Jeśli FBI ma taki sam nakaz jak wy, nie mam się czym martwić. Pora na obiad... Jenkins cofnął się, zamierzając zamknąć drzwi. Shelly wsunęła stopę za próg. - Ja nie żartuję - powiedziała cicho. - Teraz to co innego, Hal. Wystarczy jedno słowo, jeden szept, że ona gdzieś tu jest, i sędzia wyda nam zgodę na rozebranie tego miejsca na części pierwsze. Będziesz mógł zapomnieć o oknach, bo jak z tobą skończymy, nie będziesz miał już nawet domu. - Ciała mnie nie interesują. - A znasz kogoś, kogo interesują? Hal patrzył na nią. Atkins odwzajemniła spojrzenie. - Wystarczy jedno słówko... - W porządku - rzekł gwałtownie. - Macie coś do pisania? Zrobię wam cholerną listę. 159

Dziesięć minut później Shelly i Dan wsiadali do służbowego wozu. Samochód się zapadł, koła ugrzęzły. Hal klął na czym świat stoi, ponownie wychodząc z domu. Chwycił młotek, zerwał płyty z jednego z okien i podłożył je pod tylne koła. Złapały przyczepność. Jenkins był ochlapany błotem od stóp do głów. Kiedy Shelly spojrzała na niego po raz ostatni, ujrzała wysokiego, ponurego mężczyznę, który wyszarpywał z błota deski, szykując się, by ponownie zabić nimi okno. -1 co myślisz? - zapytała Dana. - Wygląda na to, że trzecia stodoła z tyłu była niedawno odnawiana. - Mógłby tam przetrzymywać Rainie Conner? - Mógłby, ale biorąc pod uwagę wielkość i lokalizację, dużo więcej zarobi, mając tam laboratorium. - Też tak sądzę. Z całą pewnością jest przestępcą, ale nie naszym. Zastępca ponownie spojrzał na zegarek. - Praca bardziej się opłaca niż dojenie, Dan. - To prawda, ale w takie dni jak dzisiaj tęsknię za krowami.

20 WTOREK, GODZINA 17.08 CZASU PACYFICZNEGO Głos po drugiej stronie znowu brzmiał płasko, niesamowicie mechanicznie. - Nie lubię tłumów. - Ja także wolę mniej liczne przyjęcia - powiedział Quincy Jego umysł pracował na pełnych obrotach. Żałował, że nie ma przed sobą notatek, dokładnej analizy sprawy. Miał być niezaangażowanym obserwatorem, włączanym w tok śledztwa w takich właśnie sytuacjach. Wręczano mu akta zawierające nazwiska i zdjęcia osób, które nic mu nie mówiły. Potem mógł tylko na zimno odseparować fakty i wyznaczyć najważniejsze punkty, po czym się wycofać i z oddali obserwować, jak inni wprowadzają w życie jego strategię. Psycholog kryminalny zazwyczaj przystępował do pracy już po fakcie, gdy zbrodnia się dokonała. Czytał zapiski innych ludzi i określał ich postępowanie. Sam się nie angażował - nie prowadził na przykład telefonicznych rozmów z NS, który porwał jego żonę. Quincy siedział na brzegu metalowego krzesła. W jego głosie słychać było drżenie, na które nie mógł sobie pozwolić. - Nie postąpiliście zgodnie z moimi instrukcjami - oznajmił porywacz. - Ja chcę zapłacić okup - odparł spokojnie Quincy. Udobruchać, nie drażnić. Najpierw ugłaskać, potem przymusić. - Robię, co w mojej mocy, żeby wypełnić twoje polecenia. Ale bank nie chce wypłacić mi takiej kwoty za jednym razem. Przepisy bankowe... 160

- Kłamiesz. -Byłem w banku... - K ł a m i e s z ! - mechaniczny głos zabrzmiał ostro. Quincy przerwał w pół zdania, ciężko dysząc. Popełnił błąd. Porywacz coś wiedział; musiał mieć znacznie większy dostęp do informacji, niż sądzili. - Wcale nie byłeś w banku - padło oskarżenie. Kincaid zaczął wymachiwać wściekle ręką, udając, że trzyma słuchawkę przy uchu. Chciał, aby Quincy powiedział, że dzwonił do banku? Psycholog potrząsnął głową. Zbyt wiele niewiadomych. Może porywacz obserwował bank Quincy'ego. Może miał w nim swojego człowieka albo, co gorsza, sam w nim pracował. Nie przygotowali się jak należy i teraz ponosili tego konsekwencje. - Mam gotówkę - odezwał się gwałtownie Quincy - W domu. Dostałem te pieniądze za... za coś, o czym wolałbym nie rozmawiać. Wybieg się udał. Głos roześmiał się skrzekliwie. - Myślałem, że to wystarczy - kontynuował Quincy pospiesznie. - Zapłaciłbym ci, nikt by mi tego nie zabronił. Ale kiedy przeliczyłem pieniądze, okazało się, że jest ich za mało. Przestraszyłem się, że jak przyjdę z połową kwoty, wściekniesz się. A ja nie chcę, żebyś się wściekał. - Powiadomiłeś policję. - Nie ja. Powiadomił ich „Bakersville Daily Sun", kiedy twój list przyszedł do redakcji. Wtedy policja zgłosiła się do mnie. Ja chcę zrobić tak, jak sobie życzysz. - Dlaczego? Pytanie zaskoczyło Quincy'ego, zburzyło jego koncentrację. - Chodzi o moją żonę - usłyszał swoje słowa. - Odszedłeś od niej. Nie mógł wydusić z siebie żadnej odpowiedzi. Skąd NS o tym wiedział? Rainie mu powiedziała, próbując się z nim targować? „Nie opłaca ci się mnie porywać; nie mam żad161

nej rodziny oprócz męża, który ode mnie odszedł i który na pewno nie zapłaci nawet centa, żeby mnie odzyskać"? Być może porywacz nie był obcym człowiekiem. Może to ktoś, kogo oboje znali, współpracownik albo nawet przyjaciel. W Quincym obudziło się nieprzyjemne podejrzenie. Od razu tego pożałował. - Kochasz swoją żonę? - zapytał mechaniczny głos. Quincy zamknął oczy To nie było dobre pytanie. Wyczuwał czającą się za nim groźbę, obietnicę przyszłego bólu. - Rainie zawsze była wspaniałą żoną - rzekł cicho. -Chcieliśmy wspólnie adoptować dziecko. Bardzo aktywnie działa w społeczności. Prawdę mówiąc, działa na rzecz upamiętnienia małej dziewczynki, którą zamordowano latem. Słyszałeś o tym? NS nie złapał przynęty. - Przepełnia ją troska - zadrwił głos. - Jest pełna współczucia. Jest prawdziwą chlubą swoich kolegów po fachu. - Twierdzisz, że nie jesteś potworem. Przypuszczam, że to dla ciebie ważne. Czy mogę porozmawiać z Rainie? Poproś ją do telefonu. Wykaż odrobinę dobrej woli. - Nie zapłaciłeś. - Mam pieniądze... - To nie wystarczy - Zdobędę całe dziesięć tysięcy... - To za mało. Byłeś nieposłuszny. Zostaniesz ukarany. Ja zawsze dotrzymuję słowa. Porywacz wyraźnie zamierzał się rozłączyć. - Zaczekaj - powiedział gorączkowo Quincy. - Daj Rainie do telefonu. Pozwól mi z nią porozmawiać. Kiedy się przekonam, że nic jej nie jest, zapłacę ci więcej. Mam akcje, które mogę sprzedać; mam pieniądze w banku. Kocham moją żonę. Chcę ci zapłacić! - Coś takiego jak miłość nie istnieje - oświadczył głos. - Żegnam. Głos umilkł. Gra się skończyła. 163

- KURWA! Quincy cisnął telefonem przez pokój. Nie wystarczyło mu to. Chwycił metalowe składane krzesło i uniósł je wysoko nad głową. Mac chwycił go za lewą rękę, Kincaid sięgnął do prawej. Wyrwał się im obu. Był zmęczony i zziębnięty, utytłany w błocie i krowich odchodach. Wciąż słyszał ten okropny głos dźwięczący mu w uszach. Poczuł, jak po twarzy płyną mu łzy Zawiódł. Nie zadał tylu pytań, ile powinien, nie odrobił lekcji jak należy Trzeba było podjąć pieniądze, albo przynajmniej ich część, skoro przyjęli taką wersję. To był zwykły środek ostrożności, na wypadek, gdyby ktoś ich obserwował, ale on wolał tracić czas na kłótnie z Kincaidem, na udowadnianie, jakim jest ekspertem, wmawianie sobie, że jest zbyt wybitny, aby podejmować najprostsze kroki. Okazał się głupcem i teraz Rainie będzie cierpieć, wiedząc, że to on ją zawiódł. Któż lepiej od niej zrozumie, co oznacza widok idącego ku niej porywacza z nożem? Powalili go na podłogę. Jak przez mgłę wyczuwał chłód drewnianych desek pod plecami, ciężar dwóch mężczyzn starających się nad nim zapanować. - Wezwijcie pogotowie - krzyczał Kincaid. - Lekarza, szybko! Głupi dupek, pomyślał Quincy. To Rainie potrzebowała pomocy. I wtedy ze zdumieniem stwierdził, że spowiła go ciemność. WTOREK, GODZINA 17.43 CZASU PACYFICZNEGO Kimberly zmierzała w stronę centrum dowodzenia w budynku Departamentu Rybołówstwa, gdy ujrzała karetkę wyjeżdżającą z parkingu targów. Nacisnęła pedał hamulca, z poślizgiem wjechała na okrągły podjazd i wyskoczyła z samochodu, zanim ten na dobre się zatrzymał. Przed wielkimi metalowymi drzwiami po lewej stronie wałęsał się tłum 163

umundurowanych policjantów. Przecisnęła się między nimi, gorączkowo szukając wzrokiem Maca, ojca albo Rainie. - Co się 'stało, co się stało? Mac zauważył ją pierwszy. Podszedł szybko i zanim się odezwał, objął ją w pasie ramieniem. -Tato? Tato? T a t o ? - Hej, hej, powoli. Weź głęboki oddech. Musisz wziąć się w garść. Spokojnie. Nie była spokojna. Jej ojciec leżał na podłodze. Był przykryty kocami, twarz miał trupio bladą, palce stóp zadarte, a starszy mężczyzna w pogrzebowym garniturze i ze stetoskopem na szyi spoglądał na niego z góry. To nie tak miało być. Wielki Boże, zostawiła go tylko na chwilę! - Co się, do diabła, stało? - Pełen napięcia głos Kimberly odbił się echem w wielkim, pustym pomieszczeniu. Mac zasłonił jej usta dłonią, z całej siły przyciskając ją do piersi, jak gdyby sama jego obecność mogła sprawić, że ten okropny widok zniknie. - Dziecinko, dziecinko, nie jest tak źle, jak się wydaje. Twój tato miał atak. Kincaid wezwał karetkę, szeryf Atkins zawiadomiła lekarza, który właśnie go bada. - Ale karetka przed chwilą odjechała. Jeżeli miał „atak", to chyba powinien w niej być? Nie powinien pojechać do szpitala? Tak się chyba robi, kiedy ktoś ma „atak"? - Nie zgodził się na szpital. - Skurczy... Zabiję go. - Spokojnie. - Mac masował jej ramiona jedną ręką, drugą wciąż obejmując ją mocno w pasie. Dopiero teraz zdała sobie sprawę, że cała dygocze, trzęsie się jak liść. Gdyby Mac jej nie podtrzymywał, chyba by upadła. - Zadzwonił do niego - mruknął Mac tak cicho, że tylko ona mogła go usłyszeć. - Porywacz. Nie poszło najlepiej. NS dał do zrozumienia, że skoro nie zapłaciliśmy okupu zgodnie z jego żądaniem, ukarze Rainie. - Och, nie. 165

- Twój tato trochę się... zdenerwował. Kiedy próbowaliśmy go uspokoić, coś w nim pękło. Słowo daję, zupełnie jakby puścił zawór. - To serce? - zapytała zbolała. - Nie wiem, dziecinko. Nie jestem lekarzem, ale wydaje mi się, że twój tato jest psychicznie wyczerpany i byłoby dobrze, gdyby trochę odpoczął. Kiwnęła głową, którą wciąż trzymała wspartą na jego piersi. Ściskała go równie mocno, jak on ją, wciąż nie mogąc zapomnieć widoku ojca leżącego bez ruchu na podłodze. - Nigdy wcześniej nie wyglądał tak staro - wyszeptała. - Wiem. - On i Rainie mieli sobie odpuścić, adoptować dziecko. Zawsze myślałam, że ma przed sobą jeszcze jedno, całkiem nowe życie. - Wiem, dziecinko. - Och, Mac - westchnęła. - Biedny tata. I biedna Rainie - dodała po dłuższej chwili. WTOREK, GODZINA 18.04 CZASU PACYFICZNEGO Doktor wreszcie skończył. Na jego prośbę Mac przyprowadził samochód Quincy'ego. Wspólnie z Kincaidem pomogli psychologowi wsiąść na tylne siedzenie, gdzie było mu wygodniej. Kimberly dwukrotnie próbowała się do niego zbliżyć. Za każdym razem Mac odciągał ją na bok. - Najpierw musisz porozmawiać z lekarzem - polecił jej. - Boisz się, że na niego nawrzeszczę. - W i e m, że na niego nawrzeszczysz. Ale najpierw porozmawiasz z doktorem. Lekarz mógł już z nią porozmawiać, a ona rzeczywiście miała ochotę wrzeszczeć. - Czy to był atak serca? - zapytała bez wahania. - Ma podwyższone ciśnienie krwi, puls nierówny i jest zdecydowanie zbyt blady - odparł lekarz. - Na tej podstawie 165

uważam, że istnieje prawdopodobieństwo kłopotów z sercem. Żeby jednak mieć pewność, musiałbym zrobić badania. - Więc proszę je zrobić. - Pani ojciec musiałby iść do szpitala. Kimberly zmrużyła oczy. - Odmawia? - Pani ojciec twierdzi, że to było zwykłe zdenerwowanie - co, zważywszy na okoliczności, jest również niewykluczone. - Od kiedy to mój ojciec zna się na medycynie? - Pani ojciec jest człowiekiem bardzo zdecydowanym. - Czy ktoś odebrał mu broń? Bo jeśli tak, to jako jedyny uzbrojony członek rodziny mogę go bez trudu przekonać. Lekarz dyskretnie cofnął się o krok. - Należy też wziąć pod uwagę historię rodziny. Czy ktoś z pani dziadków ze strony ojca chorował na serce? - Matka mojego ojca umarła młodo. Chyba na raka. Natomiast mój dziadek... - zawahała się. Na alzheimera - powiedziała w końcu. Było to stosunkowo bliskie prawdy. - A ich rodzice, pani pradziadkowie? - Nie wiem. Doktor zastanawiał się przez chwilę. - Jako profesjonalista zalecałbym natychmiastową hospitalizację i przeprowadzenie niezbędnych badań. Jednakże, jeżeli pacjent zdecydowanie się temu sprzeciwia - doktor przewrócił oczami radziłbym, żeby przynajmniej dużo odpoczywał, wziął gorący prysznic, przebrał się w suche ubranie i nie nadwerężał przez kolejne dwie doby. - No, tak. - Kimberly rozejrzała się wokół siebie i westchnęła ciężko. - Może pan wie, czemu jest tu tylu policjantów? - Z tego, co mi wiadomo, sytuacja jest kryzysowa. - Wątpię, żeby mi się udało zmusić go do odpoczynku w domu, dopóki jego żona nie zostanie odnaleziona. - W takim razie proszę przynajmniej zadbać o jego wygodę. Suche ubranie, gorąca zupa, kilka godzin spokoju. Gdyby 167

zaczął się uskarżać na niestrawność, proszę natychmiast wezwać pogotowie. I niech go pani nie spuszcza z oka. Lekarz spakował swoje rzeczy. Kimberly podeszła do samochodu. Ojciec miał zamknięte oczy, ale nawet przez moment nie podejrzewała, że śpi. Wślizgnęła się na tylne siedzenie, ułożyła sobie jego stopy na kolanach i zaczęła masować mu kostki. Przyglądała się jego twarzy, z ulgą stwierdzając, że poprzez szarą bladość zaczyna się przebijać odrobina koloru. - Nie przestaniemy jej szukać - powiedziała cicho. I dodała: - Rainie wie, że ją kochasz, tato. Quincy w końcu otworzył oczy - Nie, kochanie, na tym zawsze polegał problem. Ona nigdy mi nie wierzyła. Kimberly nachyliła się i przytuliła ojca. Chyba po raz pierwszy w życiu nie odsunął się. WTOREK, GODZINA 19.04 CZASU PACYFICZNEGO Godzinę później nadszedł list. Dziennikarz z „Daily Sun" Adam Danicic twierdził, że kiedy dotarł wreszcie do swojego zaparkowanego kilometr dalej samochodu, znalazł na przedniej szybie zaklejony plastikowy worek. Paląc się do współpracy, zapewnił Kincaida przez telefon, że natychmiast dostarczy przesyłkę. Jak sierżant się domyślał, nie musiał nawet dodawać, że najpierw list skopiuje. Przesyłka składała się z dwóch części: cienkiego, owiniętego folią listu i większej koperty, zawierającej coś ciemnego i złowrogiego, co podejrzanie się wiło. Obie rzeczy były pokryte kroplami deszczu, co utrudniało rozpoznanie zawartości. - Najpierw zajmiemy się listem - zadecydował w końcu Kincaid. Stał u szczytu konferencyjnego stołu w centrum dowodzenia, obok miał szeryf Atkins, a Quincy, Kimberly i Mac zajęli miejsce w rogu. Od czasu swojego „ataku" psycholog zachowywał się bardzo spokojnie. Kincaid miał świadomość, 168

że w ten sposób ułatwia mu pracę, mimo to miał wobec mego wyrzuty sumienia. Może nie wysłałby mu od razu kartki z życzeniami ale zaczynał szczerze lubić byłego agenta FBI. I naprawdę cholernie się martwił losem jego żony. Założył lateksowe rękawiczki i ostrożnie wyjął list z folii. Papier był złożony dwukrotnie, tworząc kwadrat. Mimo zabezpieczającej osłony, przesiąkł wilgocią i atrament się rozmazywał. Kincaid musiał bardzo ostrożnie rozwinąć papier, aby go nie podrzeć. Rozłożywszy list, zaczął czytać: Szanowni Przedstawiciele Prasy i Oficerowie Policji! Przekazałem wam dwa proste polecenia. Obiecałem, że jeżeli się do nich zastosujecie, nikomu nie stanie się krzywda. Postanowiliście postąpić wbrew moim rozkazom. Postanowiliście wystawić mnie na próbę. Postanowiliście spuścić z uwięzi potwora i teraz poznacie konsekwencje swoich czynów. W tej chwili okup wynosi dwadzieścia tysięcy dolarów. W gotówce. Wkrótce zrozumiecie, dlaczego, jutro, o dziesiątej rano. Ma go dostarczyć policjantka. Dajcie jej telefon Ouincyego. Odtąd jej będę przekazywał instrukcje. Jeszcze raz nie będziecie mi posłuszni i sprawy przybiorą gorszy obrót. Jak zdążyliście się już przekonać, ja dotrzymuję słowa. Z poważaniem, Nathan Leopold - Leopold? - zapytał Kincaid. Szeryf Atkins potrząsnęła głową, Quincy też. 168

- Sprawdzę w internecie - powiedziała Kimberly, ale nawet nie dotknęła komputera. Wpatrywała się w drugą kopertę, która przesuwała się z boku na bok, jakby żyła własnym życiem. Kincaid zmierzył ostrym wzrokiem dziennikarza, wciąż kręcącego się w pobliżu. - Dotykał pan tego? Wskazał na ruszającą się kopertę. - Nie - odparł Danicic. - Ja nie żartuję. Otwierał ją pan, zaglądał do środka? Reporter poczerwieniał na twarzy. Zadarł brodę, starając się przybrać urażony wyraz twarzy, jednak jego słowa zniszczyły wrażenie, jakie próbował wywrzeć. - Cóż, myślałem, czy tego nie zrobić. Ale koperta, hm, poruszyła się w moich rękach... - Poruszyła się? - Tak, poruszyła. Przysięgam na Boga. Wtedy doszedłem do wniosku, że lepiej to zostawić profesjonalistom. Kincaid uniósł brew. Dopiero teraz spostrzegł, że Danicic stoi możliwie najbliżej drzwi. Cóż, dziennikarz „Daily Sun" wyraźnie nie zamierzał ryzykować. Sierżant westchnął ciężko i sięgnął po kopertę. Za jego plecami rozległ się charakterystyczny dźwięk szeryf Atkins odpięła kaburę. Kincaid znieruchomiał. - Wiecie, co tam jest? - zapytała pani szeryf. - Nie, ale wolałbym zachować oba kciuki. - Dobrze, postaram się w nie nie trafić. Natomiast jeśli chodzi o małe palce... Kincaid podniósł poplamioną przez deszcz kopertę. Przesunął ją kilkakrotnie między palcami. Jej zawartość była gruba i poskręcana. Nie umiał powiedzieć, co to może być. - Jeżeli to zasyczy - mruknął do Shelly - mam gdzieś kciuki. Masz temu czemuś odstrzelić łeb. - Zrozumiałam. - Powinienem był zostać księgowym. 169

Otworzył kopertę i wysypał jej zawartość na stół. Na blacie wylądowała gruba, mokra lina, na jednym końcu związana, na drugim luźna. Kincaid nerwowo czekał, co się teraz stanie. Syk, ukąszenie, uderzenie. Nic. Ciemny zwój leżał bez ruchu. - To są włosy - stwierdziła szeryf Atkins, zaglądając mu przez ramię. - Ludzkie włosy. Cmincy zerwał się z krzesła i podszedł bliżej. Wystarczyło mu jedno spojrzenie na ciemny, kasztanowy kolor. Z wyrazu jego twarzy Kincaid wyczytał potwierdzenie tego, co sam podejrzewał. - Włosy Rainie - odezwał się Quincy cichym głosem. -Obciął je. Spójrzcie na końcówki. Obciął je nożem. Dźgnął palcem związany koniec mokrych włosów, gdy wtem coś spod nich wyskoczyło. Kincaid odskoczył, Atkins pisnęła. Mały czarny żuk przebiegł po stole i błyskawicznie schował się w stosie papierów. - Co to, do cholery, było? - zażądał wyjaśnień sierżant. Z kąta pokoju rozległ się jęk Kimberly: - Och, Dougie!

21 WTOREK, GODZINA 19.32 CZASU PACYFICZNEGO Odgłos kapiącej wody obudził Rainie. Głowa opadła jej do tyłu, a ona sama drgnęła, jak wyrwana z głębokiego snu i natychmiast uderzyła o drewnianą belkę. Skrzywiła się, czując, jak ją przeszywa ból ze wszystkich poranionych części ciała... Znajdowała się w nowym miejscu. Ciemna, zdająca się nie mieć końca pustka była ta sama, lecz unoszący się w niej stęchły zapach wydawał się inny Mokrej ziemi, grzybni, rozkładu. Zapach niezapowiadający szczęśliwego zakończenia. W dalszym ciągu ręce miała skrępowane z przodu, kostki u nóg związane i oczy przesłonięte ciasno zawiązaną opaską. Przynajmniej w ustach nie miała knebla, nie były też zaklejone taśmą. Mogła przełykać, poruszać językiem. Drobne luksusy, których w normalnych okolicznościach ludzie nie doceniali. Przez chwilę kusiło ją, żeby unieść głowę i wrzasnąć, czuła jednak, że nie ma na to dość siły. Wtedy naszła ją nowa myśl - dlaczego jej nie zakneblował? Może już nie miało znaczenia, czy zacznie krzyczeć. Może była zupełnie sama. Ziemia, na której leżała, była wilgotna. Rainie zaczęła dygotać i po raz pierwszy zrozumiała, jak potwornie jest zmarznięta. Wilgoć przesiąkła jej ubranie na wylot, docierając do skóry. Leżała skulona, w podświadomej próbie zatrzymania ciepła. Ale to nie wystarczało. Zęby jej szczękały, potęgując łupanie, jakie odczuwała w głowie. Ramiona jej dygotały, od czego szczypały ją wszystkie rany i potłuczenia. 172

Piwnica, pomyślała. Zimna i wilgotna, w której padające miesiącami deszcze przenikały przez ściany, tworząc na podłodze kałuże. Przesiąknięta zapachem gnijących roślin i wilgotnej pościeli. Opuszczona i zapomniana, gdzie pająki tworzyły wielkie arcydzieła z lepkiej koronki, a małe zwierzęta przychodziły, aby tu dokonać żywota. Rainie spróbowała usiąść, ale nie zdołała. Była pewna, że pod opaską jedno oko tak jej napuchło, że nie mogła go otworzyć. Stwierdziła, że ma rozciętą wargę, opuchniętą głowę i całą serię ran ciętych, sięgających od szyi w dół - niektóre płytkie i powierzchowne, inne niebezpiecznie głębokie, a wszystkie zbyt liczne, aby zdołała je policzyć. Kręciło jej się w głowie, być z może z powodu utraty krwi, a może z głodu, co zresztą było bez różnicy. Na pewno była potłuczona i pobita, a klatka piersiowa pulsowała jej niebezpiecznie, ilekroć próbowała głębiej odetchnąć. I umierała z zimna, dosłownie. Brzydziła się dotykiem własnej skóry, zimnej i lepkiej, jak u trupa wyciągniętego z lodówki w kostnicy. Musiała się znaleźć w suchym miejscu. Potrzebowała świeżych ubrań, niezliczonej liczby koców i gorącego, trzaskającego wesoło ognia w kominku. W cieple jego płomieni ogrzałaby sobie dłonie. Oparłaby się wygodnie i wspominała te dni, kiedy mogła przytulić się do piersi Quincy'ego i czuć dotyk jego dłoni, gładzącej ją po włosach. Wspomnienie włosów ją załamało. Zaczęła szlochać, zalały ją ogromne fale smutku, które wzmagały ból w klatce piersiowej i uczucie pustki w żołądku. Płacz uświadomił jej to, co oczywiste: nie było dobrze. Prawdę mówiąc, jeżeli szybko coś się nie zmieni, prawdopodobnie umrze. Zabawne, jak czasem drobne zdarzenia pozwalają ujrzeć wszystko w szerszej perspektywie. Zabawne, że dopiero utrata włosów sprawiła, że w końcu zaczęła się bać. Z początku nie zdawała sobie sprawy, co jej oprawca zamierza. Usłyszała odgłos wyciąganego z pochwy noża. Poczuła, jak mężczyzna chwyta ją za włosy. Szarpnął jej głowę do 172

tyłu i w pierwszym odruchu chciała osłonić gardło. Przerażona uniosła związane ręce ku szyi, podczas gdy przed oczami stanęły jej zdjęcia z miejsc zbrodni, na których w bladych gardłach ziały otwory układające się w potworny uśmiech. Zaczął obcinać jej włosy i stało się coś dziwnego: Rai-nie oszalała. Mogła znieść unieruchomione stopy, opaskę, która czyniła ją ślepą, knebel, który sprawiał, że usta miała wysuszone na wiór. Ale nie mogła znieść myśli o utracie włosów. One były jej jedyną próżnością, uważała, że tylko one czynią ją piękną. Jak Quincy ma ją jeszcze kiedykolwiek kochać, jeżeli nie będzie miała włosów? Zamachnęła się łokciem. Mężczyzna nie spodziewał się tego; miała szczęście i trafiła go mocno w żebra. Wydał dziwny, stłumiony dźwięk, jak człowiek krztuszący się własnym oddechem. A potem z wściekłością oderżnął jej włosy do końca. - Do ciężkiej cholery, co ty wyprawiasz? - wrzasnął. - Na miłość boską, trzymam w ręku myśliwski nóż. Stój spokojnie! Rainie nie stała spokojnie. Zaatakowała z całą siłą, trafiając porywacza w sam środek tułowia. Przewrócił się. Ona też. Po chwili tarzali się w błocie: ona ze związanymi kończynami, wijąc się jak robak, on ciskając się na wszystkie strony jak powalony nosorożec. Niejasno docierały do niej krzyki, głębokie, pierwotne odgłosy wściekłości, żalu i nienawiści. Z jej gardła jednak nie dobył się żaden dźwięk. Nawet bez taśmy zaklejającej usta jej wściekłość tkwiła zamknięta szczelnie w piersiach. Mówił prawdę o nożu. Najpierw zranił ją nim w ramię, być może przypadkowo. Oboje wiedzieli, że drugi raz był zamierzony, ale mimo to nie była w stanie przestać. Nienawidziła go. Nienawidziła go z furią, która tliła się w niej od dziesięcioleci. Nienawidziła go za ojca, którego nigdy nie znała. Nienawidziła go za te wszystkie razy, kiedy narzeczeni jej matki wymierzali jej policzki. Nienawidzi173

ła go za Lucasa, który ją zniewolił, gdy była za młoda, aby móc się obronić, i cieszyła się zbyt złą opinią, aby ktokolwiek jej uwierzył. Nienawidziła go za Aurorę Johnson, ponieważ żadne dziecko nie powinno nigdy poznać tak wielkiego strachu i bólu. I nienawidziła go za Quincy'ego, zwłaszcza za niego, ponieważ Quincy powinien był ją uratować. W głębi serca zawsze wierzyła, że jakoś, w cudowny sposób mimo wszystko ją uratuje. Na tym to polegało. Ona była ta spięta, zła, dążąca do samozniszczenia. Ale on był jej opoką. Czekał, nie pozwalał zboczyć z drogi. Kochał ją. Nawet kiedy była wredna, nawet kiedy sama siebie nie mogła znieść, on ją kochał. Był jedyną dobrą rzeczą, jaka jej się w życiu przytrafiła. Nagle porywacz znalazł się pod nią. Leżał na plecach, nie mogąc znaleźć oparcia dla stóp na śliskiej ziemi. Gdyby Rainie udało się go utrzymać w tej pozycji, unurzanego w błocie, unieruchomionego, uciekłaby... Znowu zranił ją nożem w ramię. Na ślepo podążyła za bólem, bezsilnie okładając napastnika związanymi pięściami. Nagle jej palce natrafiły na jego nadgarstek. Wbiła kciuki w miękki splot nerwów i ścięgien u podstawy jego dłoni, na co odpowiedział wściekłym sykiem. - Kurwa, zabiję cię! - zaryczał. - Więc zrób to! - odpowiedziała krzykiem. Wygiął biodra w łuk, zrzucając ją w błoto. Wciąż kurczowo trzymała jego nadgarstek, zaciskając kciuki niczym pitbull szczęki. - Dziwka! Poczuła, że tamten za wszelką cenę próbuje stanąć na nogi. Rzuciła się, trafiła go w kostki, znowu go przewracając. Bił ją lewą ręką, okładał pięścią jej głowę i ramiona. Nie zwracała uwagi. Znalazła się zbyt blisko niego, wewnątrz morderczej strefy, nie mógł więc nadać swoim ciosom odpowiedniej siły. Ona w dalszym ciągu ściskała jego nadgarstek, wyobrażając sobie, jak rozwierają się jego palce, nóż wypada... 175

Jego pięść trafiła ją w żebra. Zaparło jej dech. Chyba się zorientował, że zyskał przewagę, i wbił jej dwa palce w nerkę. Nowy ból przeszył dół jej pleców i poczuła wilgotne ciepło między nogami. Zmoczyła się. Sprowadził ją do poziomu zwierzęcia, które obsikuje sobie nogi w panicznym pragnieniu ucieczki. Pieprzyć to. Puściła jego nadgarstek i wbiła mu zęby w przedramię. - Aaaaaaa! - jęknął jej oprawca. Szarpała głową na boki, wyobrażając sobie wszystkie zdziczałe psy, jakie w życiu widziała. Pragnęła wgryźć się w kość, chciała poczuć smak krwi. Poruszając zębami, wgryzała się w jego ciało. - Kurwa ma... Wciąż nie mógł użyć trzymanego w prawej ręce noża, lewą zaś nie mógł uderzyć jej na tyle mocno, aby uwolnić się od jej zębów. Wygrywam, pomyślała i w stanie uniesienia oczami wyobraźni ujrzała, jak odgryza mu ramię i wypluwa jego rękę. Kiedy ją zapytają, w jaki sposób udało się jej uwolnić, skoro była związana i miała zasłonięte oczy, odpowie: „Po prostu wyobraziłam go sobie jako wspaniały soczysty stek". Znowu dźgnął ją w nerkę, usiłując trafić w śledzionę. Teraz miał nogi owinięte wokół jej nóg i obracał się, usiłując przygwoździć ją w błocie. Odpychała go rękami, walcząc o utrzymanie bezcennej pozycji, przygniatając go połową ciała, z zębami zatopionymi w jego przedramieniu. Walczyła, nienawidziła, była wściekła. Jej oprawca w końcu zmądrzał. Palcami zatkał jej nos i tym sposobem błyskawicznie wszystko zakończył. Jeśli nie przestanie gryźć, udusi się. Przestanie gryźć i dostanie cios nożem. Zabawne, ale aż do tej chwili Rainie nie zdawała sobie sprawy, jak bardzo pragnie żyć. Znowu pomyślała o Aurorze Johnson. Pomyślała o tych wszystkich małych dziewczynkach, które nie miały cienia 175

szansy. I po raz pierwszy od bardzo dawna, pomyślała o córce Quincy'ego, Mandy. Przepraszam, pomyślała Rainie, ale tym razem nie przepraszała już ofiar. Przepraszała Quincy'ego. On tyle w życiu utracił, że pragnęłaby oszczędzić mu już bólu. Siła ciosu odrzuciła ją w tył. Spadła z mężczyzny i wylądowała w błocie. Miała wrażenie, że oczodół jej eksplodował. Mimo opaski, ujrzała feerię białych, błyszczących świateł. Usłyszała, jak porywacz wstaje w strugach deszczu, wydobywa się z błotnistej mazi. Ruszył w jej stronę. Wyobraziła sobie ogromną, górującą nad nią bestię, na przykład potwora z Czarnej Laguny. Kocham cię, Quincy - pomyślała. Porywacz uniósł nóż i rękojeścią zdzielił ją w głowę. Rainie zmusiła się, żeby wstać z wilgotnej podłogi. Jej obolałe mięśnie gwałtownie zaprotestowały. Nie mogła ustać prosto; zbyt mocno bolały ją żebra. Zgięła się w pół i jak staruszka, powłócząc związanymi nogami, zaczęła się przemieszczać. Jej palce dotknęły ściany. Cofnęła je z obrzydzeniem. Zimny, oślizgły, z całą pewnością mokry beton. Ruszyła w innym kierunku, drobnymi posuwistymi kroczkami badając swoje więzienie. Raz uderzyła o coś z twardego drewna, krzywiąc się z bólu, jaki poczuła w goleniach. Nie poddając się, natrafiła na stół warsztatowy, oczyszczony ze wszystkich narzędzi. Po chwili zaplątała się w pajęczynę, aby po sekundzie skulić się cała. Coś wielkiego i włochatego otarło się o jej policzek i tylko ogromnym wysiłkiem woli powstrzymała się od krzyku. Na drugim końcu pomieszczenia natrafiła na drewniane schody Macając dłońmi, doliczyła się dziesięciu stopni, potem nie mogła już dalej sięgnąć. Prawdopodobnie prowadziły do drzwi. W stanie, w jakim się znajdowała, nie zdecydowała się na wspinaczkę do nich; poza tym ani przez chwilę nie wątpiła, że są szczelnie zamknięte i zaryglowane. Wró177

ciła do stołu. Zakurzona drewniana powierzchnia wydawała się ciepła w porównaniu z podłogą. Uniosła nogi, zwinęła się w kłębek i zaczęła sobie wmawiać, że znajduje się w ośrodku wypoczynkowym Club Med. Bolało ją gardło. Zakaszlała i jej żebra przeszył ból. Zastanawiała się, co Quincy teraz robi. Zapewne doprowadza do szału detektywów - na tę myśl uśmiechnęła się do siebie. Jej ręce poruszały się po stole. Palcem napisała jedyne słowa, które pragnęła usłyszeć: „Ja ciebie też kocham". Z góry dobiegł ją dźwięk. Ktoś otwierał drzwi. Czyjeś kroki na schodach. Zesztywniała, próbując ześlizgnąć się ze stołu, gotując się do obrony. Rozległ się głuchy, niezbyt głośny stuk; zaraz po nim jęk. - Coś ci przyniosłem - powiedział mężczyzna, wspinając się z powrotem po schodach. Drzwi się zatrzasnęły, zazgrzytał przekręcany zamek. Potem cisza. - Halo? - spróbowała Rainie. Powoli doszła do schodów, z rękami wyciągniętymi przed siebie, palcami badając ciemność. U stóp schodów znalazła ciało, skulone tak samo, jak ona niedawno. Mniejsze, niż się spodziewała, w mokrych dżinsach i jeszcze bardziej mokrej bluzie. Jej palce natrafiły na wybrzuszenie z tyłu głowy, potem odnalazły twarz. - Och, nie. Nie. Ułożyła sobie chłopca na kolanach. Przytuliła do siebie, gładząc go po zimnym policzku, pragnąc choć trochę ogrzać dziecko swoim także wyziębniętym ciałem. - Wszystko będzie dobrze, wszystko będzie dobrze - powtarzała cicho. Nie potrafiła jednak powiedzieć, kogo starała się bardziej przekonać: siebie czy Dougiego Jonesa.

22 WTOREK, GODZINA 20.20 CZASU PACYFICZNEGO Quincy siedział samotnie w kącie w centrum dowodzenia. Kolana miał okryte kocem, w dłoniach trzymał kubek z czarną kawą. Policjanci przed nim uwijali się wokół stołu konferencyjnego, poruszając w sposób typowy dla ludzi, którzy mają mnóstwo rzeczy do zrobienia i nie dość czasu, aby się ze wszystkim uporać. Kincaid i szeryf Atkins prowadzili ożywioną dyskusję; oboje byli zmęczeni i spięci. Mac rozmawiał przez telefon komórkowy, od czasu do czasu zerkając na Quincy'ego, jak obowiązkowa opiekunka, którą przyrzekł zostać. Na osobistą prośbę Quincy'ego Kimberly dostała do wykonania zadanie; zgodziła się wyjść dopiero, kiedy Mac solennie jej przyrzekł, że ani na chwilę nie spuści jej ojca z oka. Gdy Mac spojrzał na niego po raz trzeci, Quincy nie mógł się powstrzymać i podniósł rękę, dając znać, że rozumie. Jeszcze nie wy kitowałem. Róbcie swoje, proszę. Oto jak, pomyślał, będę się czuł pewnego dnia, kiedy moja córka pracoholiczka odda mnie do domu starców. Pociągnął kolejny długi łyk kawy i próbował ukryć drżenie rąk. W przeciwieństwie do tego, co myślała jego córka, nie sądził, że lada chwila padnie trupem. Nie ściskało go w klatce piersiowej, nie drętwiały mu kończyny, nie gniotło w żołądku. Był po prostu zmęczony. Potwornie znużony, dochodził do stanu, który przekraczał zwykły stres. W tej chwili nie dręczyła go już tęsknota za Rainie. Nie odczuwał już tylko strachu i bólu. Miał świadomość, że z wolna godzi się z jej odejściem. Przestawał myśleć o szczegó178

łach - szarym kolorze jej oczu, szybkim, gibkim kroku, jakim przechodziła przez pokój, o tym, jak nigdy nie starała się być seksowna, a mimo to przykuwała uwagę każdego mężczyzny w pobliżu. Po raz pierwszy spotkał Rainie na gruncie zawodowym. Była zastępcą szeryfa w Bakersville i prowadziła właśnie swoją pierwszą poważną sprawę dotyczącą strzelaniny w miejscowej szkole. Podejrzanym numer jeden był syn szeryfa, co, jak należało się spodziewać, stawiało cały wydział w wyjątkowo delikatnej sytuacji. Pojawił się Quincy - agent federalny, ekspert od masowych morderstw, aktualnie badający przypadki strzelanin w szkołach - spodziewając się, że zostanie przyjęty z otwartymi ramionami. Bardzo prawdopodobne, że miał prze-rośnięte ego. Rainie drwiła z jego tytułu, pomniejszała jego osiągnięcia, w końcu w niepochlebny sposób wyraziła się o jego krawacie. I to urzekło superspecjalnego agenta Quincy'ego. Ludzie zakochują się podczas kolacji przy świecach albo w czasie spaceru po plaży Quincy zakochał się, siedząc przy biurku naprzeciwko małomiasteczkowej zastępczyni szeryfa, która lubiła łamać ołówki, kiedy się złościła. Wciąż dawał jej pudełko ołówków z okazji walentynek. A ona, śmiejąc się radośnie jak dziecko, wysypywała je na stół. - Już nie muszę łamać ołówków - droczyła się z nim. -Wyszłam za idealnego faceta. Ołówki wędrowały na jej biurko. Prędzej czy później znajdował je połamane i porozrzucane po całym pokoju. Ponieważ na tym właśnie polegało małżeństwo: składały się na nie drobiazgi niezrozumiałe dla obcych. Ołówki dla niej, dla niego republikańskie krawaty Ona wciąż miała słabość do Bon Jovi, on zdecydowanie wolał jazz. Mieli swój własny system. Nie odpowiadałby każdemu, ale w ich przypadku znakomicie się sprawdzał. 179

Czy kiedy nadejdzie koniec, będzie go nienawidziła? Czy będzie miała pretensje, że zawiódł w tej właśnie sprawie? Czy też raczej zrozumie? Czasem każdy musi przegrać, nawet najlepszy z najlepszych były pracownik Quantico. To nie przeszłość mnie dobiła, pomyślał Ojaincy Uczyniła to pusta przyszłość, niekończący się ciąg dni pozbawionych obecności ludzi, którzy najwięcej dla mnie znaczyli. Podszedł Mac. Przykucnął przy Quincym z dłońmi wspartymi na kolanach. - Opowiedz mi o Astorii - poprosił. Ku swemu zdumieniu, Quincy zrobił to. WTOREK, GODZINA 20.41 CZASU PACYFICZNEGO Dwadzieścia minut później zjawiła się negocjatorka. Drzwi do sali konferencyjnej otworzyły się z impetem i weszła uderzająco atrakcyjna kobieta. Kincaid podniósł wzrok. Mac się odwrócił, podobnie jak większość znajdujących się w pomieszczeniu mężczyzn. Candi przez „i" okazała się wysoką na metr osiemdziesiąt Latynoską z bujną grzywą kręconych, kruczoczarnych włosów, dzięki którym zyskiwała co najmniej pięć centymetrów wzrostu. Miała na sobie obcisłe dżinsy, dopasowaną czerwoną koszulę i krótką czarną kurtkę ze skóry. W niczym nie przypominała policjantki - wyglądała, jakby przed chwilą zeszła z wybiegu dla modelek w Paryżu. - Candi Rodriguez - oznajmiła w ramach prezentacji i nie czekając na odpowiedź, spytała: - Czy to jest telefon? Sprawdźcie system, bo, możecie mi wierzyć, te magnetofony nigdy nie działają jak należy. Ktoś musi mnie zapoznać ze wszystkim, czego do tej pory dowiedzieliście się o podejrzanym. Wiek, zawód, zainteresowania, pochodzenie etniczne. Jeśli to wiemy albo podejrzewamy, chcę to mieć przed sobą, wypunktowane. Będę też potrzebowała dużej ilości wody 181

i przestrzeni, żebym mogła się poruszać. Lubię chodzić, kiedy mówię. W ten sposób lepiej mi się myśli. Już teraz chodziła. Wszyscy pozostali znieruchomieli i stali z otwartymi ustami. Quincy znowu napił się kawy Zastanawiał się, co zrobiłaby Kimberly, gdyby tu była. Najpierw by strzeliła, dopiero potem zadawała pytania? A może po prostu powaliłaby na ziemię większą, bardziej egzotyczną samicę alfa? Mężczyźni mogą zorganizować szybką rozgrywkę w rzuty do kosza albo przeprowadzić konkurs picia w miejscowym barze. Z kobietami sprawy zawsze były bardziej skomplikowane. - Co? - spytała Candi przez „i", wyraźnie zirytowana. -Kazali mi się spieszyć, zegar tyka nieubłaganie, ple, ple, ple. Jak myślicie: czemu, do ciężkiej cholery, gnałam przez te góry dziewięćdziesiąt mil na godzinę? Jestem. Do roboty. Kincaid wreszcie chrząknął. - Sierżant detektyw Kincaid - przedstawił się. - Ustaliliśmy pewne nowe fakty - Macie je na piśmie? - Nie zdążyliśmy jeszcze napisać raportu. - W takim razie, panie sierżancie, proszę zacząć mówić, bo chyba pan nie przypuszcza, że umiem czytać w pańskich myślach? Quincy po raz kolejny napił się kawy, głównie po to, aby ukryć uśmiech. Kincaid zrelacjonował sprawę przesyłki. Opowiedział o zamieszczonym w gazecie artykule, który miał doprowadzić do przesunięcia terminu złożenia okupu, co zresztą się nie udało. I o będącym tego konsekwencją liście pozostawionym na przedniej szybie samochodu miejscowego reportera. Następnie policjanci opowiedzieli o Laurze i Stanleyu Carpenterach, rodzicach Dougiego. Laura widziała chłopca po raz ostatni o czwartej trzydzieści, gdy wrócił do domu, żeby się czegoś napić. Od tamtej pory nikt go nie widział. Miejscowi zastępcy szeryfa przeczesywali właśnie las. To była ich 182

druga tego rodzaju operacja w ciągu minionych piętnastu godzin i w zasadzie byli pewni, że jej wynik okaże się podobny. - To znaczy, że przetrzymuje kobietę i dziecko? - podsumowała Candi. - W tej chwili tak właśnie zakładamy. - Co łączy Lorraine Conner i Douglasa Jonesa? - Rainie - odezwał się Quincy. - Rainie i Dougie. Jeżeli będzie pani używała ich pełnych imion, domyśli się, że jest pani kimś z zewnątrz. Candi zmierzyła go spojrzeniem. - A pan kim jest? - Mężem porwanej. Kincaid odwrócił się i napotkał uniesioną brew. - Pozwalacie mu przebywać w centrum dowodzenia? -spytała negocjatorka. - Do diabła, w dużej mierze pozwalam mu prowadzić tę sprawę. To psycholog kryminalny, emerytowany agent FBI. - Jasna cholera, to dopiero impreza. Czego jeszcze nie wiem? - Rainie była adwokatem Dougiego - przemówił Quincy. - Pracowała z chłopcem od dwóch miesięcy; odwiedzała go przynajmniej raz, dwa razy w tygodniu. - Kto o tym wiedział? - Candi przez „i" nie była tępą idiotką. - Wszyscy zainteresowani - miejscowi pracownicy sądu, opieka społeczna, przyjaciele i rodzina Carpenterów. Biorąc pod uwagę, jak ludzie kochają plotkować, zapewne prawie całe miasto. - To znaczy, że to ktoś stąd. Kincaid ze zmarszczonym czołem otwierał już usta, ale w ostatniej chwili najwyraźniej zmienił zdanie. W dalszym ciągu w tej kwestii nie zgadzał się z Quincym, ale może zaczynał dochodzić do innego wniosku. - Tak - powiedział psycholog zdecydowanie. - Uważam, że to ktoś miejscowy. 182

- Wobec tego to sprawa osobista? - Porywacza łączy coś z Rainie lub Dougiem, albo z obojgiem. - odparł Quincy - Istnieje jednakże możliwość, że jest to związek jednostronny. Candi zmarszczyła brwi. - Prześladowca? - Tak sądzę. Rainie jest osobą raczej zamkniętą. Ma niewielkie i lojalne grono przyjaciół. Wątpię, aby któreś z nich zwróciło się przeciwko niej. Możliwe jednak, że to jakiś dalszy znajomy; ktoś, kogo zna tylko z widzenia. Kincaid wydał stłumiony pomruk. Sierżant w dalszym ciągu nie mógł się zdecydować, aby całkowicie zarzucić swoją teorię o zbrodni popełnionej przez zupełnie obcą osobę na przypadkowej ofierze. Quincy natomiast nie miał żadnych wątpliwości. Porywacz zabrał broń Rainie. Potem obciął jej włosy Wreszcie uprowadził Dougiego Jonesa. Ktoś zupełnie obcy nigdy nie znałby naraz aż trzech sposobów, w jakie może jej zadać cierpienie. Dyskretnie rzucił okiem na zegarek. Kimberly powinna już dotrzeć na miejsce. Dobrze. - To znaczy, że rozmawiamy o kimś, kto zna ofiary -stwierdziła Candi. - To sprowadza nas do, powiedzmy, trzech, czterech tysięcy podejrzanych? W końcu głos zabrała szeryf Atkins. - Hej, mogę pani w tym pomóc. Mam listę. - Serio? - Przygotowaną przez pewnego ambitnego przestępcę, gotowego wystawić kumpli - wyjaśniła pani szeryf. - Uważam jednak, że możemy ją wykorzystać. - Zdecydowanie. Muszę wiedzieć coś wyjątkowego na temat każdego, kto się na tej liście znajduje. Coś osobistego, co nie jest powszechnie wiadome. W oficjalnym żargonie negocjatorów nazywamy to przynętą. - Jeżeli zareaguje... 183

- Wtedy pani lista może się okazać lepsza, niż pani sądzi, pani szeryf. Na Shelly zrobiło to autentyczne wrażenie. Chrząknęła cicho z uznaniem; może ta cała Candi przez „i" prezentowała sobą coś więcej niż tylko imponującą fryzurę. - Przy założeniu, że uda się pani porozmawiać z porywaczem - rzekł łagodnie Quincy. - Ma zadzwonić dopiero jutro rano o dziesiątej i trzeba będzie podjąć natychmiastową akcję - światła, kamera, kręcimy. Zadzwoni na ten telefon i wskaże policjantce miejsce złożenia okupu. Wątpię, żeby dało się wtedy cokolwiek renegocjować. - Według pana nie ja powinnam przekazać okup? - Według mnie zrobi to moja córka. - Pańska córka? Kolejne spojrzenie na Kincaida. Sierżant wzruszył ramionami. - Pracuje w FBI. - Szybko biega - dodał Quincy. - Jest negocjatorem? - Miała zajęcia z negocjacji. Candi przez „i" przewróciła oczami. - Coś ci powiem, dumny tatuśku. Pańska córka może jest sprawna, ale ja jestem wygadana. Przez cały dzień robiliście sobie wszystko po swojemu, ale może dopiero ja pierwsza wam powiem: „Rany, ale to schrzaniliście". Kincaid zaczął protestować, Quincy gorliwie mu wtórował. Candi uniosła tylko rękę i obu uciszyła. - W niecałą dobę nie tylko nie udało się wam uwolnić pierwszego zakładnika, ale sprowokowaliście porwanie kolejnego. Może nie ukończyliście tej samej akademii policyjnej co ja, ale na pewno nie możemy uznać tego dnia za udany. Chociaż przynajmniej jedno udało się wam zrobić dobrze. - Wezwaliśmy panią? - spytał Kincaid oschle. Posłała mu przepiękny uśmiech. 185

- Trafił pan w sedno, sierżancie. A teraz wybaczcie, ale muszę się napić wody. Candi przez „i" wolnym krokiem opuściła pomieszczenie, pozostawiając za sobą pełną zdumienia ciszę. Mac otrząsnął się pierwszy. - Stawiam dwadzieścia dolców, że najpóźniej do piątej po południu jutro Kimberly skopie jej tyłek. Policjanci zgromadzili się wokół niego. Żaden nie mógłby przepuścić takiej okazji.

23 WTOREK, GODZINA 19.53 CZASU PACYFICZNEGO Kiedy wjeżdżała na podjazd, mężczyzna stał już na ganku. Musiał słyszeć wściekłe wycie silnika jej wynajętego samochodu, gdy wspinała się drogą prowadzącą do domu. Deszcz ściekał ze stromego dachu osłaniającego ganek, żłobiąc głęboki rowek w namokniętej ziemi. Lukę Hayes nie zwracał na to uwagi. Stał u szczytu schodów w koszulce polo z krótkimi rękawkami, z opalonymi ramionami skrzyżowanymi na piersi, nieczuły na szalejące żywioły. Chociaż minęło już tyle lat, pomyślała Kimberly, dawny szeryf Bakersville wciąż wiedział, jak zrobić wrażenie. Nie spieszyła się, wysiadając z auta. I tak była już przemarznięta, mokra i ubłocona. Pokonanie kolejnych kilku metrów zalanego deszczem podjazdu nie robiło żadnej różnicy. Nie miała jednak pojęcia, jak poprowadzić czekającą ją rozmowę, i ostrożnie stawiając kroki na rozmiękłej ziemi, zyskiwała cenne minuty, aby zebrać myśli. Buty miała już kompletnie zniszczone. Spodnie zapewne także. Będzie musiała się wybrać do Wal-Martu po nowe ubrania. Biorąc pod uwagę jej uwielbienie dla Ann Taylor, Mac umrze ze śmiechu. Nie obchodziło jej to. W tej chwili liczyło się dla niej tylko to, aby jej strój był suchy i ciepły. Boże, żeby znaleźć coś ciepłego i suchego. - Hej! - zawołał Lukę na powitanie. -Hej. Kimberly znała Hayesa od prawie dziesięciu lat. Był starym przyjacielem Rainie i raz pomógł uratować życie Quincy'ego. 186

Jedną z rzeczy, z których Kimberly nigdy nie zwierzyła się ojcu, było jej szczeniackie zadurzenie się w Lukeu. Była w nim szaleńczo zakochana. Och, te noce, podczas których śniła o jego zimnych niebieskich oczach, muskularnym ciele, szorstkich, pokrytych odciskami dłoniach! Lukę Hayes działał na kobiety jak magnes. Naprawdę nie miała ochoty na tę rozmowę. Oderwał się od balustrady. - Wejdź, kochanie. Właśnie zaparzyłem świeżą kawą. - Naprawdę nie masz nic przeciwko temu? Jestem przemoczona na wylot, ubłocona... - A ja myślałem, że aż się palisz, żeby zobaczyć, jak mieszkam. - Lukę otworzył przed nią drzwi. Wejdź do środka, Kimberly. Napij się kawy - dodał z poważnym wyrazem twarzy. Zarumieniła się. Weszła za Hayesem do środka. Dom był nieduży, z dwiema sypialniami, wielkim salonem i malutką kuchnią. W sam raz dla samotnego mężczyzny. Zdumiewająco czysty, ale także niepozostawiający wątpliwości, że jego właściciel niedawno się rozwiódł - świadczyły o tym choćby rozklekotane meble, wyciągnięte z garażu kumpla. W kuchni przeważały papierowe naczynia. Żadnych obrazów na ścianach, bezosobowe wnętrze. To nie był dom, tylko przystanek po drodze; miejsce, w którym można złapać oddech i zastanowić się, co dalej. Lukę nalał Kimberly kawy. Papierowy kubek był gorący, włożył go więc do innego i dopiero wtedy jej podał. - Śmietanka i cukier, czy też pijasz kawę jak twój stary? - Wolę czarną - przyznała z uśmiechem. Hayes odwzajemnił uśmiech. Zbliżał się do pięćdziesiątki i wciąż był przystojnym mężczyzną. Uderzająco błękitne oczy okolone kurzymi łapkami. Wytrenowane muskularne ciało. Zdecydowana twarz o rzeźbionych rysach. Rainie swego czasu nazwała Lukea ostoją biura szeryfa w Bakersville. Ona bywała zasadnicza i humorzasta, często 187

zdarzały jej się napady złości, Hayes natomiast nie przestraszyłby się samego diabła. Coś było w sposobie jego poruszania się, w spokojnym spojrzeniu. Zawsze zdawał się w pełni nad sobą panować, nawet wtedy, gdy - jak się w końcu mieli przekonać - było wręcz przeciwnie. - Ładnie tu - powiedziała wreszcie Kimberly. - Nienawidzę tego miejsca. - Cóż, może rzeczywiście przydałaby się odrobina farby. - Ja lubię chaty z bali. Cztery lata budowałem nasz dom. Ona zawsze twierdziła, że jest za bardzo męski. Ale po rozwodzie oczywiście go zatrzymała. Mówiąc „ona", miał na myśli Deannę Winters, dawną dyspozytorkę z biura szeryfa. Pobrali się przed dwoma laty i Hayes przestał być najbardziej pożądanym kawalerem w mieście. Dziesięć miesięcy temu przyłapał żonę in flagrante delicto z jednym ze swoich zastępców. Wyrzucił oboje z domu. Dosłownie. Nagich, jak ich Pan Bóg stworzył, wywalił za drzwi. Potem było już tylko gorzej. Lukę wystąpił o rozwód. Deanna oskarżyła go o znęcanie się. On twierdził, że zdradzała go od samego początku. Zrewanżowała się zarzutem, że „świadomie i celowo" zataił przed nią informację, że jest bezpłodny, tym samym z rozmysłem odmawiając jej prawa do posiadania dzieci. Ponieważ ich rozwód przykuwał uwagę opinii publicznej, Hayes zrezygnował z pełnienia funkcji szeryfa. Deanna natychmiast pognała z płaczem do sędziego, że w ten sposób chce obniżyć swoje dochody, żeby pozbawić jej godnych alimentów. Kimberly nie znała wszystkich szczegółów, ale w tej podjazdowej wojnie Lukę załamał się pierwszy. Dostał rozwód, a Deanna wszystko, czego się dorobił. Ludzie szeptali za ich plecami, że dobrze, iż nie mieli dzieci. - Przejdźmy do salonu - zaproponował Hayes. - Ale muszę cię ostrzec, że w kanapie nie ma sprężyn, a siadając na fotelach, można się nabawić kalectwa. 189

- To gdzie siedzisz, na podłodze? - Chodzę. Odkryłem, że póki jestem w ruchu, przynajmniej niczego nie rozwalam. Kimberly uniosła brew. Lukę wzruszył ramionami, wziął swoją kawę i przeszedł do salonu. - Przyszłaś w sprawie Rainie - powiedział, stojąc udwró-cony do niej plecami. -Tak. - Quincy chce wiedzieć, czy mam z tym coś wspólnego. - Chciał się dowiedzieć, czy coś ci się nie obiło o uszy... - Akurat. Quincy to podejrzliwy drań. Zawsze był i będzie. Biorąc pod uwagę, czym się zajmuje, trudno go winić. - Hayes przysiadł na skraju stolika do kawy - Ale myli się co do Rainie i mnie. - Dlaczego, Lukę? - Nigdy nic między nami nie było; nigdy nic podobnego nawet nie przyszło nam do głowy Byliśmy sobie, rzecz jasna, bliscy, ale nie w ten sposób. Rainie jest dla mnie jak siostra, której nigdy nie miałem. - Rozwód nie był dla ciebie łatwy - mruknęła Kimberly. - Jakbym o tym nie wiedział. - Deanna cię oskubała. - O, jak widzę, plotkarze nie próżnują. Co chcesz powiedzieć? Ze wpadłem w finansowe tarapaty i porwałem koleżankę po fachu? Powiedz swojemu ojcu, że to istna paranoja, nawet jak na niego. Ożeniłem się ze złą kobietą, ale to nie znaczy, że jestem złym człowiekiem. Kimberly wreszcie się do niego zbliżyła. Przykucnęła przed Lukiem, żeby widzieć jego oczy. Z bliska dostrzegła świeże zmarszczki, niezdrowy kolor cery po zbyt wielu nieprzespanych nocach. Miała przed sobą człowieka, który cierpi. Ale głowę trzymał wysoko, ramiona wyprostowane. - Bardzo mi przykro - powiedziała cicho. - Jak nam wszystkim - odparł, wzruszając ramionami. - Lukę, wiedziałeś, że Rainie pije? 189

- Tak; jasne, że wiedziałem. - Westchnął i napił się kawy. - To ja dzwoniłem do Quincy'ego, kiedy ją zatrzymali za jazdę po pifanemu. Nie powiedziałem mu tylko, że to był już drugi raz. Pierwszy zatuszowałem, miałem nadzieję, że się z tego otrząśnie. Kiedy udowodniła, że się myliłem... Zrobiłem to, co powinienem był zrobić od razu. Od tamtej pory przestała się do mnie odzywać. - Och, Luke. - Rainie jest silna. Pozbiera się. Przynajmniej chcę tak myśleć. - Masz jakiś pomysł, co mogło się wydarzyć zeszłej nocy? Kto mógł ją dorwać? Potrząsnął głową. - Myślę o tym, odkąd szeryf Atkins do mnie zadzwoniła. Jasne, mamy tu gości, którzy nie pogardzą żadnym nielegalnie zarobionym dolarem. Ale porwanie dla okupu... To poważne przestępstwo. Trzeba je zaplanować, zająć się logistyką, spojrzeć w twarz ofierze. Szczerze mówiąc, większość miejscowych jest na to za leniwa. Prędzej posialiby w lesie „lecznicze zioła" albo założyli laboratorium na farmie. Jeśli chodzi o tych ze skłonnościami do przemocy, to chociaż to brzmi okropnie, po to właśnie mają żony. - Luke się skrzywił. Kimberly czytała w jego myślach. Świat był pełen skurwysynów, ale to on, zasadniczo dobry człowiek, został porzucony przez żonę. - Wiesz, gdzie ją widziano po raz ostatni? - zapytał. - Jeszcze nie. Ale, rzecz jasna, pracujemy nad tym. - Jeżeli to było w barze... - Mogła się natknąć na każdego, nawet na kogoś spoza miasta - dokończyła za niego Kimberly. - Właśnie. Rainie lubiła też jeździć samochodem, zwłaszcza kiedy była zła albo smutna. Może nigdzie się nie zatrzymała. Ale w takim wypadku... - Wracamy do punktu wyjścia - to mógł być każdy. -Kimberly wstała, żeby rozprostować nogi. - Będę z tobą 191

szczera, Luke. To nie była zbrodnia popełniona przez obcego na nieznanej ofierze. Hayes zmarszczył czoło i wstając ze stolika, spoglądał na nią z zaciekawieniem. - Ale myślałem, kiedy Shelly zadzwoniła... Powiedziała, że list został nadany przed porwaniem, że facet zasadniczo chciał porwać kobietę, zanim w ogóle dopadł Rainie. - Z początku tak to właśnie wyglądało. Ale od tego czasu pojawiły się nowe fakty. NS porwał kolejną osobę... - Kogo? - Dougiego Jonesa. - D o u g i e g o J o n e s a ? - Sam widzisz, ilu ludzi spoza miasta potrafiłoby powiązać tych dwoje. A z kolejnym listem przysłał wyjątkowo osobisty dowód. Kimberly patrzyła, jak Luke sztywnieje, napinają mu się mięśnie brzucha, zaciskają szczęki, jakby szykował się na przyjęcie ciosu. Jeżeli udawał, był w tym bardzo dobry. - NS obciął Rainie włosy - powiedziała. -Nie! Kimberly kiwnęła głową z namysłem. - Gdyby facet obejrzał za dużo filmów, wybrałby raczej palec albo ucho. Obcięcie włosów to w zasadzie nic groźnego. Tylko że... - Rainie miała przepiękne włosy - dokończył za nią Luke cichym głosem. - Niczym poza tym się nie szczyciła. To, co zrobił, było bardzo osobiste, wręcz intymne. - O Jezu. - Hayes z powrotem usiadł ciężko na stoliku. Kawa wylała się z kubka, ochlapując mu dżinsy. Nawet tego nie zauważył. - To znaczy że szukacie mężczyzny, prawdopodobnie kogoś z miejscowych. Kogoś, kto chce szybko zarobić parę groszy... - Niekoniecznie. Quincy przypuszcza, że okup to sprawa drugorzędna. Celem NS nie jest rozwiązanie - otrzyma191

nie pieniędzy - ale sam proces i poczucie władzy nad Rainie i policją. Luke zamknął oczy. Westchnął ciężko, a kiedy ponownie uniósł powieki, Kimberly odniosła wrażenie, że postarzał się o wiele lat. - W takim razie Quincy przeoczył to, co oczywiste. - Oczywiste? - Szukacie mężczyzny, który zna Rainie. Kogoś, kto ma osobisty powód, żeby skrzywdzić ją i biuro szeryfa w Bakersville. - Biuro szeryfa? - O tak, jestem tego pewny. Sprawdzaliście, co ostatnio się zmieniło w życiu Rainie, i od razu dostrzegliście, że wróciła do picia. To odwróciło waszą uwagę, przeszukiwaliście miejscowe bary i obcych pijaków. Ale jaka jest główna zmiana? Quincy i Rainie wrócili do Bakersville. Rainie wróciła do domu i ma kłopoty Kimberly potrząsnęła głową. - Nadal nie rozumiem. - Mówiła ci, że raz zabiła człowieka? - Ton Luke'a był obojętny - O nie... - Lucas Bensen był na liście zaginionych od piętnastu lat. Osiem lat temu Rainie wyznała, że go zabiła, kiedy miała szesnaście lat, i zakopała jego ciało. Sprawa oficjalnie trafiła do sądu. Rainie została uniewinniona dzięki okolicznościom łagodzącym - Lucas ją zgwałcił, po czym zastrzelił jej matkę, kiedy ta próbowała interweniować. To zrozumiałe, że kiedy następnym razem zobaczyła go w drzwiach, najpierw zaczęła strzelać, a dopiero potem zadawać pytania. - Słyszałam tę historię. W dalszym ciągu ciężko jej o tym mówić. - Chodzi o to, że Rainie się przyznała, wskazała ciało, potem wyjechała z miasta. 193

- Myślisz, że kiedy wróciła, Lucas powstał z grobu? Lukę spojrzał na nią zdumiony - Jasne, że nie Lucas. Rainie nigdy ci nie mówiła? Facet miał syna.

24 WTOREK, GODZINA 20.26 CZASU PACYFICZNEGO Shelly Atkins nie znosiła kawy. Nikt, kto pracuje w policji, nie może się do takiej niechęci przyznać. Podczas obserwacji, nocnej służby, wczesnym rankiem, zawsze należało pić gorzką, obrzydliwą kawę. Kiedy człowiek wyciągał własne opakowanie ziołowej herbaty, wyglądało to dość dziwnie. Shelly nie mogła sobie pozwolić na to, żeby się wyróżniać. Była kobietą, która dowodziła w świecie zdominowanym przez mężczyzn. Na jej korzyść, ale i niekorzyść przemawiał przynajmniej brak urody. Była szeroka w barach, miała umięśnione ramiona i klockowate nogi. Umiała zaorać pole, ubić masło, podnieść cielaka. W tych stronach takie umiejętności cieszyły się męskim uznaniem. Mimo to nie była materiałem na żonę. A może po prostu nie spotkała dotąd odpowiedniego mężczyzny Kto wie? Ale Shelly poświęciła swoją młodość farmie. Dorosłe życie postanowiła zachować dla siebie. Wyszła z centrum dowodzenia w sali konferencyjnej i poszła do głównego holu. O tej porze, późnym wieczorem, budynek świecił pustkami, drzwi wejściowe były zamknięte, pracownicy departamentu zakończyli pracę. Schroniła się w kącie z pniem drzewa i piękną kompozycją z poroża jeleni. Dopiero tutaj sięgnęła do kieszeni na piersi po torebkę z herbatą rumiankową i zanurzyła ją w kubku z gorącą wodą. Przykryła go pokrywką i oderwała wiszący na sznureczku kartonik, żeby nikt się nie domyślił. 194

Każdy ma swoje małe tajemnice, pomyślała Shelly drwiąco, i nagle ze smutkiem uświadomiła sobie, że poza tą jedną nie ma innych. Na miłość boską, zbliżała się już do pięćdziesiątki. Lada dzień będzie musiała uciec do Paryża i przespać się z jakimś malarzem, byle tylko się uchronić przed czekającą ją na starość nudą. Może w Paryżu ktoś uzna ją za egzotyczną. Tamtejsze kobiety były blade i chude jak patyk. Na Lewym Brzegu musi być jakiś malarz, który z radością uwieczni ostatnią z ginącego gatunku - kwintesencję żony amerykańskiego farmera. Shelly przyczepi sobie pług do pleców. Pozować będzie nago. Dzięki temu będzie miała o czym myśleć w długie bezsenne noce, które bez wątpienia nadejdą. Ja, Shelly Atkins, piłam kiedyś z kielicha życia. Ja, Shelly Atkins, przynajmniej raz czułam się piękna. - Chętnie bym poznał pani myśli. Głos Quincy'ego pojawił się nie wiadomo skąd. - Rany boskie! - krzyknęła Atkins. Gwałtownie odsunęła od siebie kubek z gorącą herbatą, wylewając ją przynajmniej na podłogę, a nie na siebie. Serce waliło jej w piersi jak młot. Musiała kilka razy głęboko odetchnąć, zanim ręce przestały jej dygotać. - Przepraszam - rzekł Quincy ze skruchą. Stanął tak, żeby go widziała i zrozumiała, że szedł za nią od sali konferencyjnej. Wyglądał dużo lepiej niż przed godziną. Znowu był opanowany, z twarzy ustąpiła mu bladość, trzymał się prosto. Do diabła, ależ był przystojny Była wściekła na siebie, że akurat teraz nachodzą ją podobne myśli. Wiedziała o Ojuincym więcej, niż on by sobie tego życzył. Zawsze fascynowały ją prawdziwe zbrodnie i kiedy pocztą pantoflową dowiedziała się, że na jej terenie zamieszkał emerytowany prawdziwy psycholog kryminalny, jak należało się spodziewać, przestudiowała wszystko, co udało jej się znaleźć na jego temat. Ponure sprawy, fascynujące historie. Przez kilka ostatnich tygodni zbierała się na odwagę, aby zawrzeć 195

z nim znajomość. Byłaby szczęśliwa, mogąc posłuchać o jego pracy, dowiedzieć się, co myślał, prowadząc trudne sprawy. Niestety, ńle miała pojęcia, jak mu się przedstawić, nie wychodząc na jakąś głupią wielbicielkę FBI. Tak naprawdę wcale nie chciała jechać do Paryża. Ale zaprzedałaby duszę diabłu za szansę studiowania w Narodowej Akademii dla policjantów w Quantico. Gdyby tylko biuro szeryfa w Bakersville miało takie możliwości... Westchnęła ciężko. Była beznadziejna. I tak nie będzie miała co opowiadać, kiedy zamieszka w domu starców. - Jak się pan czuje? - zapytała szorstko. Quincy stał obok niej. Wysoki, smukły, elegancki, z ciemnymi włosami przyprószonymi siwizną. Pachniał deszczem, błotem, świerkami - chodząca reklama życia spędzanego na otwartych przestrzeniach. Denerwowało ją, że zwracała uwagę na takie rzeczy. - Najwyraźniej nie na tyle dobrze, żeby przestali mnie o to pytać - odparł mężczyzna sucho. - Napędził nam pan porządnego strachu. Nigdy nie widziałam, żeby ktoś tak zareagował. - Kiedy pani przyjechała? - Akurat w chwili, kiedy złapał pan metalowe składane krzesło i chciał rozerwać Kincaida na strzępy. - To było podświadome. W skrytości ducha marzyłem, żeby okaleczyć sierżanta od chwili, kiedy postanowił, że jednak nie zapłacimy okupu. Kiedy oszalałem z powodu zaginięcia żony, nadarzyła się ku temu świetna okazja. - Ten młody ma niezły refleks. - Mac? To dobry człowiek. - Od dawna spotyka się z pańską córką? - Od kilku lat. - Myśli pan, że to coś poważnego? - Nie wiem. Kimberly rzadko mówi o swoich sprawach sercowych. - Quincy pokiwał głową w zamyśleniu. - Ale nie miałbym nic przeciwko temu. Co prawda, według ojca ża197

den mężczyzna nie jest dość dobry dla jego córki, ale w tym przypadku... - Wygląda na to, że nieźle sobie z nią radzi - Shelly dopowiedziała za niego. - Coś w tym rodzaju. - Jest piękna - powiedziała Atkins. - Na pewno jest pan z niej dumny. - Jest piękna, inteligentna i uparta do przesady. Jestem bardzo dumny A pani? - Nic z tych rzeczy Nie mam męża, dzieci. - Shelly skinęła głową w stronę sali konferencyjnej. Muszę pilnować tych łobuzów. Wystarczy mi matkowania. - Dobrze powiedziane. Atkins pociągnęła łyk swojej herbaty. Para popłynęła w stronę Quincy'ego, który rozpoznał zapach. - Rumianek - zauważył. - Zapłacę panu pięćdziesiąt dolców, jeżeli nikomu pan nie powie. - Pani zastępcy mają moralne zastrzeżenia do herbaty ziołowej? Skrzywiła się. - Mężczyźni. Wie pan, jak to jest. Quincy uśmiechnął się. Twarz mu się rozjaśniła, znikła surowość w oczach. Atkins poczuła jego uśmiech w sercu i pomyślała, że jest skończoną idiotką. - Faktycznie, wiem - powiedział. Kobieta odwróciła się od niego. Zapatrzyła się na jelenie rogi, kłodę drewna, kurz zbierający się w zakamarkach dekoracji. Do diabła, nie była dobra w tych sprawach, nigdy nie radziła sobie w podobnych sytuacjach. Oto prawdziwy powód samotności Shelly: Bóg jej świadkiem, umiała tylko gadać. - Sprawdziłam tego Nathana Leopolda - powiedziała - I ? - To samo, co przedtem. Słynne porwanie w latach dwudziestych. Leopold był bogatym dzieciakiem, który się uwa197

żał za mistrza zbrodni. Przekonał swojego przyjaciela, Richarda Locha, równie bogatego i zepsutego, do porwania i zabicia czternastoletniego chłopca, żeby „zobaczyć, jak to jest". Napisali list z żądaniem okupu, ale podobnie jak w tamtych przypadkach, nigdy nie mieli zamiaru zwrócić chłopaka żywego. Kiedy policja znalazła ciało, Leopold aktywnie uczestniczył w dochodzeniu. Ale gliny szybko się połapały. Po pierwsze, genialny Nathan zostawił przy zwłokach swoje okulary Okazało się, że w całych Stanach Zjednoczonych były tylko trzy pary takich oprawek. Ach, stare dobre czasy, kiedy jeszcze LensCrafters nie produkowały wszystkiego masowo. - Przestępstwo popełnione ze wspólnikiem - powiedział Quincy w zadumie. - Plus dreszczyk emocji wywołany zabójstwem. - Otóż to, ale Leopold był bez wątpienia pomysłodawcą, wspólnikiem alfa. Wszystkie nazwiska podane przez naszego faceta są związane z głośnymi w swoim czasie sprawami, w których żaden z porywaczy nie zamierzał zachować ofiary przy życiu. - Atkins w ostatniej chwili zorientowała się, jak okrutnie to zabrzmiało. - Przepraszam - burknęła niezręcznie i szybko napiła się herbaty. - Nie musi pani przepraszać. - Chodzi o to... To pana żona. Nawet nie próbuję sobie wyobrazić, jak panu musi być ciężko. - Nigdy nie jest łatwo. - Może powinien pan wrócić do domu, przespać się trochę. Damy tu sobie radę. - Gdyby wróciła pani do domu, pani szeryf... - Shelly. Proszę mówić do mnie Shelly. - Gdybyś wróciła do domu, Shelly, mogłabyś zasnąć? - Chyba nie. - Łatwiej jest być tutaj. Łatwiej jest dyskutować, jakiego rodzaju psychopata porwał moją żonę. Przynajmniej coś się dzieje. Poza tym, jak będę miał zajęcie, może nie oszaleję, zastanawiając się, czego nie zrobiłem. Jakie oznaki zignoro199

wałem, jakich rozmów nie odbyłem, jakich symptomów nie rozpoznałem. Rozumiesz, mówię o tym wszystkim, w czym zawiodłem swoją żonę. - Mogłem, powinienem był, nie zrobiłem - mruknęła Shelly. - Rainie jest alkoholiczką - powiedział gwałtownie Quincy. - A mimo to, odkąd ją poznałem, ani razu nie poszła na spotkanie AA. Gdyby ktoś ją zapytał, odpowiedziałaby: „Byłam alkoholiczką". To takie bezpośrednie, szczere, a mimo to... - Używa czasu przeszłego. - Jakby cudownie ozdrawiała, jakby nie stanowiło to już problemu. Oczywiście... - To swego rodzaju zaprzeczenie. - Nigdy jej nie naciskałem. Nigdy o to nie zapytałem. Rainie zawsze mi zarzucała, że próbuję ją naprawić. Naturalnie nie zgadzałem się z nią, ale może to była moja forma zaprzeczenia. Bo jak inaczej wytłumaczyć, że tak ochoczo przyjąłem jej zapewnienie, zupełnie jakby kiedyś była zepsuta, ale teraz wszystko wróciło do normy? Atkins nie wiedziała, co powiedzieć. Napiła się herbaty - Przepraszam - powiedział niespodziewanie Quincy. - Za co? - Shelly rozejrzała się, prawdziwie zaskoczona. - Ze tyle gadam. Nie miałem zamiaru się użalać. Przepraszam. Potrafisz... potrafisz świetnie słuchać. Atkins wzruszyła ramionami, znowu napiła się herbaty. To prawda. Taki już jej los. Potrafiła świetnie słuchać. - Miałem cię poinformować, że sierżant Kincaid zarządził odprawę na dziewiątą - powiedział Quincy. - Przygotuj się. - Odprawę? Po co? - prychnęła Shelly. - Żeby potwierdzić, że moi ludzie nie znaleźli Dougiego Jonesa? Że w dalszym ciągu nie wiemy, kto porwał twoją żonę? Do diabła, chciałabym mieć się do czego przygotować. - Sierżantowi chyba nie chodzi o to, żeby podsumować to, czego nie zrobiliśmy 199

- Bogu niech będą dzięki. - Myślę, że chce omówić to, co się wydarzy. - A mianowicie? - Złożenie okupu o dziesiątej rano. Koniec z wygłupami. Spróbowaliśmy to rozegrać, jak chciał Kincaid. Teraz przekażemy pałeczkę NS. - Niech to szlag - powiedziała Shelly ze znużeniem. - Motto dzisiejszego dnia. Shelly wzięła się w garść, poniewczasie przypominając sobie, że rozmawia z mężem ofiary i że mogłaby się zdobyć na coś więcej niż wyświechtane przekleństwo. - Robimy wszystko, co się da - zmobilizowała się. - Znajdziemy ją. Na pewno. Quincy tylko się uśmiechnął. - Pierwsza zasada w tej profesji, Shelly - mruknął cicho. -Nigdy nie składaj obietnic, których nie możesz dotrzymać.

25 WTOREK, GODZINA 20.33 CZASU PACYFICZNEGO Przed powrotem do centrum dowodzenia Kimberly musiała się udać w jeszcze jedno miejsce. Lukę zrobił jej grzeczność i sprawdził nazwisko oraz adres. Pojechała tam prosto od niego. W Bakersville nie było zbyt wielu osiedli, a istniejące nie prezentowały się najlepiej. Fundamenty budynku, do którego Kimberly się wybierała, wyglądały, jakby miały się zapaść, a drugie piętro pochylało się niebezpiecznie nad pierwszym. Całość przypominała tani motel, którym być może niegdyś była - wylany popękanym asfaltem parking, ponury plac zabaw z huśtawkami, niestety, pozbawionymi siedzeń, basen w pośpiechu zasypany ziemią. Podjeżdżając, dostrzegła w świetle reflektorów obłażącą białą farbę i poprzekrzy-wiane czerwone okiennice. Trudno było nazwać to miejsce domem. Sprawdziła numery na drzwiach, wreszcie znalazła 16. Zapukała lekko. Zasłona w oknie obok drzwi drgnęła i wyjrzała zza niej młoda kobieta. Kimberly pokazała jej odznakę. - Nazywam się Kimberly Quincy, FBI. Chciałam pani zadać kilka pytań na temat Dougiego Jonesa. Podziałało. Zasłona wróciła na miejsce. Drzwi się otworzyły. Peggy Ann Boyd była mniej więcej w wieku Kimberly. Długie ciemne włosy nosiła spięte w koński ogon. O tej porze zdążyła już zmyć makijaż z twarzy. Kostium zastąpiła 202

szarymi spodniami od dresu i czarno-pomarańczową bluzą z dumnym napisem: „Naprzód, Beavs!". Mogło to oznaczać, że albo studiowała na uniwersytecie stanu Oregon, albo była miłośniczką ich drużyny piłkarskiej. Z braku własnej, większość mieszkańców Oregonu z zapałem kibicowała zawodnikom uniwersyteckim. - Przepraszam, że nachodzę panią o tak późnej porze -powiedziała Kimberly, gdy weszła do mieszkania. Jednopokojowa kawalerka potwierdzała jej wcześniejsze przypuszczenie, że to dawny motel przerobiony na blok mieszkalny Typowy dla moteli brązowy, ponury dywan i złote kwieciste zasłony. Na tylnej ścianie był skromny aneks kuchenny, obok łazienka. Kimberly nie mogła się oprzeć myśli, że Peggy Ann Boyd na pewno potrzebowałaby dziesięciu kawałków. - Co Dougie zrobił tym razem? - zapytała pracownica opieki społecznej znużonym głosem. - Nie chodzi o to, co zrobił. Chodzi o to, gdzie może się znajdować. - Uciekł? - Zaginął. Peggy Ann usiadła ciężko na skraju podwójnego łóżka. Poza tym można było jeszcze usiąść na jedynym w pokoju krześle. Młoda kobieta gestem zaprosiła Kimberly, aby z niego skorzystała. - Przynajmniej tym razem niczego nie podpalił - rzekła Peggy Ann sucho. - Na swój sposób to pewien postęp. - Jak dobrze zna pani Dougiego? Peggy Ann uśmiechnęła się, co jednak nie usunęło napięcia malującego się na jej twarzy. - Nie wiem, czy w ogóle ktoś go zna. Próbowałam go poznać. Inni także. Ale chyba trudno sobie wyobrazić bardziej opornego podopiecznego. Och, biedny chłopiec. Naprawdę nie wiem, co z nim zrobić. - Z tego, co wiem, mieszkał w kilku różnych domach, trafił nawet do poprawczaka. Przyznam, że znając jego skłonności 202

do kradzieży i podpaleń, dziwię się, iż udało się pani znaleźć mu kolejną rodzinę. Dziwię się, że pani próbowała. Peggy Ann nie odpowiedziała od razu. Na wszystkie strony wykręcała dłonie wsparte na kolanach, jak gdyby badając rozmiar własnych palców. - Jako agentka federalna, musiała pani pracować nad wieloma sprawami - powiedziała niespodziewanie. - Owszem. - Na ogół to po prostu praca. Musi pani robić, co do niej należy, rozwiązywać wszystko po kolei. - Oczywiście. - Dla mnie Dougie nie był tylko pracą. Nie był kolejną teczką z aktami. Chciałam... C i ą g l e chcę załatwić to jak należy. To prawda, ma problemy. To i owo na sumieniu. Ale... Ale gdyby zobaczyła pani Dougiego przed czterema laty. Cztery lata temu Dougie Jones był naprawdę wspaniałym, bardzo kochanym małym chłopczykiem. Kimberly zmarszczyła brwi, czując mętlik w głowie. Nie widziała oficjalnych akt Dougiego; będzie musiała poczekać do rana, kiedy zdobędzie nakaz na ich udostępnienie. Jednak z tego, co zdołała się dowiedzieć, Dougie trafił do systemu dopiero trzy lata temu. - Kiedy pani poznała Dougiego? - zapytała ostrożnie. - Znam go od dnia jego narodzin. Kimberly otworzyła szerzej oczy. - Chyba nie jest pani... To byłoby wysoce nieodpowiednie. .. Peggy Ann zaśmiała się. - Nie jestem jego matką; nie jesteśmy nawet spokrewnieni. Jestem jego sąsiadką. Dougie urodził się tutaj, na tym osiedlu. Pod numerem dwadzieścia dwa. Tutaj zaczęło się jego życie. - Znała pani jego rodziców? - Tak i nie. - Peggy Ann wzruszyła ramionami. - Od czasu do czasu zdarzało mi się spotkać jego matkę. Razem od203

bierałyśmy pocztę albo ja właśnie przyjechałam, kiedy ona wypakowywała zakupy, tego rodzaju rzeczy. Najpierw człowiek się uśmiecha, potem mówi „dzień dobry", za trzecim, czwartym razem wdaje się w pogawędkę. Była młoda, typowy materiał na samotną, niezamężną matkę. Oszalała na punkcie ojca Dougiego. Na nieszczęście on nie odwzajemniał jej uczuć, jak to zwykle bywa. Wiedziałam, że nie ma tu żadnej rodziny. Państwo przyznało jej zapomogę, a ona przystąpiła do programu prowadzonego przez Kościół episkopalny, dzięki któremu mogła zrobić maturę. Kobiety opiekują się dziećmi i pomagają mamom w nauce. Państwo przyznaje niewielkie dotacje za każdy dzień uczestnictwa. Niewiele, ale program odnosi sukcesy Wyglądało na to, że Gaby - mama Dougiego - będzie jedną z tych, którym się udało. - Żadnych narkotyków, alkoholu, innych mężczyzn? - Nie, nic z tych rzeczy. Z tego, co wiem, prowadziła bardzo spokojne życie. Zaglądałam do niej od czasu do czasu, nie w ramach pracy, tak po sąsiedzku. Mnie także wychowała samotna matka, więc wiem, jakie to trudne. Czasem nawet pilnowałam Dougiego, kiedy Gaby musiała iść na zakupy czy coś w tym stylu. Dougie był nad wiek rozwinięty. Życie w mieszkaniu nie jest łatwe dla takiego malucha, zwłaszcza tak małym. Na pewno nie można powiedzieć, że póki jego matka żyła, był aniołkiem. Odkąd skończył dwa latka, stał się mistrzem ucieczek. Chyba każdy z sąsiadów przynajmniej raz znalazł go na zewnątrz i odprowadził do domu. Ale matka go kochała i troszczyła się o niego. Zawsze był czysto ubrany, nakarmiony. Na garażowych wyprzedażach bez przerwy kupowała mu przeróżne zabawki. Kiedy skończył trzy latka, znalazła dla niego trzykołowy rowerek. Gaby naprawdę robiła wszystko dla synka. Chciała, żeby obojgu żyło się lepiej. - Co się stało? - Umarła. Potrącił ją samochód, kiedy wieczorem wracała ze sklepu. Dougie poszedł spać, a ona wyszła po mle205

ko. Żaden krewny się po niego nie zgłosił. Trafił pod opiekę państwa, a ja miałam jego akta. - Nie myślała pani, żeby go adoptować? - Ja? - Peggy Ann uniosła brew. - Jestem samotna, mam państwową posadę, dzięki której ledwo mogę opłacić czynsz i na której zapewne się wypalę, zanim skończę trzydzieści pięć lat. Co mogłabym zaoferować Dougiemu Jonesowi? Zasługuje na rodzinę. I znalazłam mu ją. - Pierwszych zastępczych rodziców. - Donaldsonowie to dobrzy ludzie. W żargonie opieki społecznej nazywamy takich mercedesami wśród rodzin zastępczych. Zgodne małżeństwo, ładny dom, wygodne życie klasy średniej. Opowiedziałam im historię Dougiego i pani Donaldson nie mogła się doczekać, kiedy z nimi zamieszka. Naprawdę zaczął doskonale. Był kochany, zadbany, miał większe szanse niż dziewięćdziesiąt procent dzieci, których dokumenty trafiają na moje biurko. Na dodatek zamieszkał z ludźmi gotowymi się nim zająć od momentu, w którym zabrakło jego matki. Wszystko powinno się skończyć szczęśliwie. Proszę pani... - Kimberly Proszę mówić do mnie Kimberly. - Naprawdę powinno się szczęśliwie ułożyć. Do dzisiaj nie umiem powiedzieć, czemu tak się nie stało. - Podpalił ich garaż. - Ale najpierw zniszczył prawie wszystkie meble, podarł swoją pościel i w swoim pokoju porobił dziury wielkości piłki do koszykówki. Garaż był ostatnią kroplą, która przelała czarę goryczy. Zrozumieli, że nie są w stanie sobie z nim poradzić. Pani Donaldson przyznała mi się, że naprawdę się boi. - Dougiego? - Dougiego. - Ale pani znalazła mu kolejny dom. Peggy Ann uśmiechnęła się blado. 205

- Przybrane dzieci to pieniądze, Kimberly. A póki są pieniądze, jakiś dom zawsze się znajdzie. -Och. - Właśnie. To smutne, a skutki łatwo przewidzieć. Kiedy Dougie spalił swój drugi dom, pociągnęłam za pewne sznurki i udało mi się załatwić dla niego pomoc psychologiczną. Państwo dało pieniądze, a ja znalazłam psychologa, specjalistę od dzieci. Niestety, trzecia zastępcza matka Dougiego ani razu go do niego nie zaprowadziła. Miała pod opieką pięcioro innych dzieci; nie dała rady chodzić z Dou-giem do psychologa trzy razy w tygodniu. Dougie nie wytrzymał, ona go wyrzuciła i cały cyrk zaczął się od początku. I tak w kółko. Dougie jest rozgniewanym małym chłopcem. Chciałabym móc powiedzieć, dlaczego. Chciałabym wiedzieć, jak mu pomóc uporać się z tym. Wiem tylko, że Dougie jest niesamowicie wściekły Na cały świat, na system zastępczych rodzin, nawet na mnie. A w tej chwili, według opinii ekspertów, woli być zły niż przez kogoś kochany. - Poznałam go dzisiaj po południu - powiedziała Kimberly. Peggy Ann uniosła brew. - Cóż, przynajmniej wyszłaś z tego bez szwanku. - Bawił się żukiem, na deszczu, nawet błoto mu nie przeszkadzało. Myślałam, że uda mi się z nim porozmawiać o Rainie Conner. Jednak kiedy tylko o niej wspomniałam, wściekł się. - Naprawdę? Z tego, co słyszałam, była jedyną osobą, którą tolerował. Kimberly przechyliła głowę na bok. - O niczym nie wiesz? - O czym? - Rainie została porwana. - O nie. 207

- Baliśmy się, że Dougie może coś na ten temat wiedzieć. - Na temat p o r w a n i a? On ma dopiero siedem lat. Zrozumiałabym, gdyby spalił jej dom. Ale porwanie? - Według Laury Carpenter, Dougie wiedział, że Rainie zaginęła, zanim ktokolwiek zdążył mu o tym powiedzieć. - To nie ma sensu. - Dlatego poszłam się z nim zobaczyć. -1 podał ci jakieś wyjaśnienie? - Nie. Ale odniosłam wrażenie... To, co mówił, brzmiało zbyt dorośle jak na siedmiolatka. Raczej jak powtarzane słowa, które usłyszał od dorosłej osoby Tym razem Peggy Ann zmarszczyła czoło. - Myślisz, że może znać osobę, która porwała Rainie? - Jeszcze nie mam pewności. Ale sądzę, że coś wie. Czy Dougie ma jeszcze jakichś przyjaciół? Kogoś, komu mógłby się zwierzyć? - Nie mam z nim kontaktu na co dzień. Musisz spytać Laurę... - Nie wydaje mi się, żeby Laura była na tyle blisko związana z Dougiem. - Może Stanley? - Jeszcze go nie poznałam. - Kimberly milczała przez chwilę. - A co z zarzutami znęcania się, które Dougie postawił? Peggy Ann westchnęła. - Mogę mówić nieoficjalnie? - Oczywiście. - Gdybym podejrzewała, że Dougiemu cokolwiek grozi, natychmiast zabrałabym go stamtąd. Oczywiście nie mam go gdzie umieścić, ale coś bym wymyśliła. Sprawdziłam Stanleya i Laurę - nie znalazłam nikogo, kto powiedziałby o nich coś złego. Rozmawiałam też z kilkoma chłopcami ze szkolnej drużyny piłki nożnej i wszyscy zgodnie przysięgali, że pan Carpenter pomógł im wyjść na prostą. Wiele razy odwiedzałam Dougiego; nigdy nie widziałam żadnych sinia208

ków, nic, co wskazywałoby na przemoc. Biorąc pod uwagę jego przeszłość... - Uważasz, że kłamie. - Według mnie, „twardą miłość" - sposób, w jaki Stanley postanowił go traktować - Dougie uważa za wojnę. Z drugiej strony może to być dla niego ostatnia szansa. - Czy Rainie doszła do jakichś wniosków? - Nie widziałam żadnego raportu. - Plotki? Peggy Ann ściągnęła brwi, po chwili pokręciła głową. - Nie, nie słyszałam też żadnych plotek. Z tego, co wiem, wciąż jeszcze badała sprawę. Kimberly pokiwała głową i się wyprostowała. Quincy wspominał, że Rainie zaczynała podejrzewać, iż coś się kryje za oskarżeniami Dougiego. Ale kiedy rozmawiała z Laurą Carpenter, nic nie sugerowało, że cokolwiek na ten temat wie, podobnie jak Peggy Ann. Pytanie, które zrodziło się w głowie Kimberly, dotyczyło nie tego, co Rainie wywnioskowała, ale tego, co inni m y ś 1 e 1 i, że wywnioskowała. Wszystko jednak wskazywało na to, że Rainie swoje wnioski zatrzymała dla siebie. Kimberly westchnęła, zastanawiając się, o co zapytać w następnej kolejności. - Czy Dougie chodził do szkoły? - Tak. Do pierwszej klasy. - Jak się nazywa jego nauczyciel? Może coś wie. Peggy Ann wstała i podeszła do stołu, który według Kimberly pełnił również rolę biurka. - Nazywa się Karen Gibbons. Myślę, że spokojnie możesz do niej zadzwonić. Muszę cię jednak uprzedzić, że Dougie nie należy do jej ulubieńców. - Domyślam się. A co z psychologiem? Czy Dougie się z nim spotyka, odkąd zamieszkał u Carpenterów? - Nic o tym nie wiem, ale o to powinnaś także zapytać Laurę. 208

Z krótkiej rozmowy, którą Kimberly przeprowadziła z Laurą po spotkaniu z Dougiem, można było wywnioskować, że pani Carpenter nic nie wie. Prawdziwie i szczerze nie wiedziała nic, co Kimberly wydało się dość dziwne u zastępczej matki. Zupełnie jak gdyby to Stanley chciał przyjąć pod swój dach dziecko i wszystko zaplanował, a ona tylko przy tym była. Kimberly nie zauważyła żadnych siniaków czy jakichkolwiek innych śladów przemocy, ale według niej Laura idealnie pasowała do modelu żony, nad którą mąż się znęca. Była ciekawa, czy Rainie uważała podobnie. Peggy Ann skończyła zapisywać nazwisko i numer telefonu na kartce wyrwanej z notesu. Podała ją Kimberly - Wciąż pada? - zapytała. - Tak, siąpi. - Zauważyłaś coś? Może wziął płaszcz, parasol, czapkę i rękawiczki. - Mówiła smutnym głosem. Znowu martwiła się o Dougiego i Kimberly się domyśliła, że kobieta tej nocy nie zmruży oka. - Ostatnio widziano go w dżinsach i bluzie - odparła cicho. - Szukają go ludzie z biura szeryfa. - Rozumiem - odparła Peggy Ann, ale czoło miała zmarszczone. - Chwileczkę. Skoro szukają go ludzie szeryfa... Ty zdaje się jesteś z FBI? - Jeszcze nie wiemy, czy na pewno zaginął - powiedziała Kimberly najłagodniej, jak umiała. Sądzimy, że został porwany. Peggy Ann uniosła dłoń do ust. - Och, nie. Kimberly wstała z krzesła. - Gdyby przyszedł ci do głowy ktoś, z kim jeszcze mogłabym porozmawiać... - Natychmiast cię zawiadomię. - Gdybyś też przez przypadek miała jakieś wieści od Dougiego... - Natychmiast cię zawiadomię. 209

Kimberly podeszła do drzwi. Peggy Ann w dalszym ciągu stała na środku pokoju. Wyglądała żałośnie, z przygarbionymi plecaiini, w za dużej bluzie i kilkoma kosmykami włosów luźno opadającymi na bladą twarz. - Peggy Ann, gdybyśmy znaleźli Dougiego... - odezwała się Kimberly niespodziewanie. - Czy jest coś, co moglibyśmy mu powiedzieć, o czymś albo o kimś, co zwróciłoby jego uwagę? Może ma ulubioną zabawkę albo niewidzialnego przyjaciela? Może coś związanego z jego matką? Peggy Ann posłała jej smutny uśmiech. - Jak myślisz, w jaki sposób wywołał pożar w garażu Do-naldsonów? Zebrał wszystko, co posiadał ubrania, zabawki, zdjęcia mamy - i podpalił je. Każdą jedną rzecz. Nie zostało mu ani jedno zdjęcie matki. Kimberly naprawdę nie wiedziała, co na to powiedzieć. Peggy Ann uśmiechnęła się żałośnie. - Mam nadzieję, przez wzgląd na niego, że Dougie ma dzisiaj przy sobie zapałki. - Dlaczego? - Sprawdzałaś termometr? Temperatura spadła poniżej dziesięciu stopni. Jeżeli już jest przemoczony i zmarznięty... Nie musiała kończyć. - Robimy wszystko, co w naszej mocy - zapewniła ją Kimberly. Peggy Ann nie dała się zwieść. - Gdy chodzi o Dougiego Jonesa, to, co możemy zrobić, nigdy nie jest wystarczające.

26 WTOREK, GODZINA 21.01 CZASU PACYFICZNEGO Kincaid rozpoczął odprawę grupy operacyjnej, prosząc, by Atkins zabrała głos jako pierwsza. Tym sposobem subtelnie, aczkolwiek skutecznie postawił biuro szeryfa w Bakers-ville w niezbyt zręcznej sytuacji, jako że Shelly już wcześniej przyznała, że nie ma nic do zakomunikowania. - Zaczniemy po kolei - oznajmił Kincaid punktualnie 0 dziewiątej wieczorem. - Każdy indywidualnie zda raport ze swoich poczynań. Następnie omówimy procedurę jutrzejszego przekazania okupu. Shelly, co masz dla nas? Atkins, zajmująca miejsce po drugiej stronie stołu, naprzeciwko Kincaida, zamrugała zaskoczona. Spojrzała na detektywa Spectora, siedzącego po prawej stronie sierżanta, a następnie na Candi Rodriguez, która siedziała na lewo od niego. W końcu westchnęła, i świadoma, że zastawiono na nią pułapkę, podjęła wyzwanie. Kimberly weszła do pokoju w chwili, gdy Shelly wstała, aby zdać raport. Szybko zajęła krzesło, które Quincy zarezerwował dla niej pomiędzy sobą a Makiem, ręką ocierając mokrą od deszczu twarz. Tylko jedno krzesło pozostało wolne: dla detektyw Alanę Grove z policji stanu Oregon. Najwyraźniej Kincaid nie miał zamiaru czekać nawet na swoich ludzi. Skinął ręką i Atkins zaczęła mówić. Możliwie najdyskretniej Kimberly trąciła ojca w łokieć 1 szybko poinformowała go o swoich ustaleniach, pisząc na leżącym przed nim żółtym notatniku: Luke Hayes = nie. Syn Lucasa Bensena??? 212

Quincy wpatrywał się w notatkę przez długą chwilę. - Zgodnie z ustaleniami podjętymi na ostatniej odprawie - mówiłtftymczasem Shelly szorstko - biuro szeryfa miało dwa zadania. Po pierwsze, sprawdziliśmy alibi miejscowych przestępców, poza tym poszperaliśmy tu i ówdzie. Po drugie, bierzemy udział w poszukiwaniach siedmioletniego Douglasa Jonesa. Jeśli chodzi o pierwszą kwestię, sporządziliśmy listę dwudziestu siedmiu osób, które ewentualnie mogą nas interesować. Jak dotąd, osobiście odwiedziliśmy dwanaście. Osiem z nich zostało definitywnie wykluczonych, jako że mają niepodważalne alibi. Trzy zakwalifikowaliśmy jako „mało prawdopodobne". Jedna osoba pozostaje w sferze naszych zainteresowań, pozostałych trzynaście mamy nadzieję wkrótce odwiedzić. Podczas jednej z tych wizyt rzeczony osobnik zgodził się sporządzić listę osób, które byłyby skłonne porwać kobietę dla okupu. Kilka z nich było już na liście sporządzonej przez nas wcześniej. Pojawiły się jednak trzy nowe, które dopisałam do osób mogących nas interesować, co w sumie daje dziewiętnastu miejscowych mężczyzn. Spojrzała przez stół na Kincaida i chrząknęła. - Będę szczera. Biorąc pod uwagę późną porę i wszystko, czym moi ludzie muszą się zajmować, wątpię, aby udało nam się sprawdzić ich wszystkich do dziesiątej rano. Będziemy pracować do północy, ale potem zacznę co pięć godzin posyłać swoich ludzi do domów, żeby do rana zdążyli się choć trochę przespać. Nazwiska potencjalnych podejrzanych - około dwunastu - podam pani Candi razem ze wstępnym opisem. Oczywiście, wszystko będzie wypunktowane. Shelly spojrzała na panią negocjator. - Teraz jeżeli chodzi o Dougiego. Trzech moich zastępców koordynuje działania ekipy poszukiwawczej, straży pożarnej i dwunastu ochotników. Akcja potrwa jeszcze przez kilka godzin, ale lasy wokół posiadłości Carpenterów zostały bardzo dokładnie przeszukane. Albo Dougie się schował 212

i nie chce, aby go odnaleziono, albo zaginął - jak podejrzewamy, został porwany. - Rozmawialiście z rodzicami zastępczymi? - zapytał Kincaid. - Ja nie, ale zrobił to jeden z moich zastępców - I ? Shelly wzruszyła ramionami. - Stanley Carpenter osobiście uważa, że Dougie uciekł -według niego, Dougie to wcielony diabeł, który zrobi wszystko, byle uniknąć odpowiedzialności za swoje postępki. Ostatnio się dowiedzieliśmy, że chłopiec oskarżył Stanleya o znęcanie się. Sprawą zajmowała się Rainie Conner, nasza pierwsza ofiara porwania. W związku z tym nie możemy jej poprosić o wyrażenie opinii. Czy według mnie Stanley mówi prawdę? Nie mam pojęcia. Czy według mnie Dougie został porwany, czy też po prostu uciekł? Nie mam zielonego pojęcia. W ciągu ostatnich czterdziestu godzin udało mi się przespać tylko kilka. Cieszę się, że jeszcze potrafię ustać na nogach. Kincaid zamrugał oczami. - Przynajmniej szczerze - powiedział. - Była pani w domu Carpenterów? - Nie. Zastępca Mitchell pojechał do nich. Oboje chętnie współpracowali. Stanley ma potwierdzone alibi - pracował przez cały dzień, wieczorem prowadził trening piłki nożnej. Laura spędziła cały dzień sama w domu, w związku z czym trudniej powiedzieć, co kiedy robiła. Wpuścili Mitchella do domu i zaprowadzili go do pokoju chłopca. Prawie nie ma w nim mebli - tylko materac i prześcieradło. Okno jest zabite gwoździami, drzwi mają zamek od zewnątrz, co trochę zaniepokoiło Mitchella. Ale według Stanleya, chłopiec uciekał ze wszystkich domów zastępczych i wywoływał pożary, co się zgadza z tym, czego się dowiedzieliśmy. - Chciałbym tam posłać kryminalistyków, może coś znajdą. Shelly wzruszyła ramionami. 213

- Można spróbować. Sądzę, że Mitchell powie, że w pokoju Dougiego nie ma czego szukać. Nie ma biurka, żadnych książek, komody, półki na zabawki. Sama nie wiem. Może Carpenterowie nie mieli innego wyjścia, jak tylko zamienić dziecinny pokój w celę. Dlatego właśnie wolę konie. - Czy zastępca Mitchell rozmawiał z Laurą Carpenter? - odezwała się Kimberly. Shelly zwróciła się w jej stronę. - Była obecna, kiedy wszedł do domu, ale głównie mówił Stanley. - Czy zastępcy Mitchellowi nie wydało się to dziwne? - Pyta pani, czy Stanley rządzi w domu żelazną ręką? - Rozmawiałam dzisiaj z Laurą. Zaniepokoił mnie... brak zainteresowania przybranym dzieckiem. Atkins zastanowiła się. - Mitchell nic nie mówił, ale mogę go zapytać. - Czy ma pani zastępcę, który jest ekspertem w kwestii przemocy w rodzinie? Albo funkcjonariusza, który potrafi rozmawiać z prześladowanymi kobietami? - Mam. - Uważam, że należy go posłać do Carpenterów, może uda mu się porozmawiać z Laurą sam na sam. Stanley nic wam nie powie, ale może gdyby udało się jakoś dotrzeć do Laury... Shelly kiwała głową. - To ma sens. Tak zrobimy. Kincaid chrząknął i potasował leżące przed nim papiery. W końcu to on prowadził odprawę. - Cóż, Kimberly. Jak widzę, nie marnowałaś czasu. Czy jest coś, czym chciałabyś się podzielić z grupą operacyjną? - Po prostu popytałam trochę o Dougiego Jonesa - odparła Kimberly. Nie miała zamiaru wspominać o wizycie u Lukea Hayesa. Wiedziała, że jej ojciec nie życzyłby sobie tego. - Odwiedziłam jego opiekunkę społeczną, Peggy Ann Boyd. Była sąsiadką matki Dougiego, kiedy chłopiec 215

się urodził. Według niej, Dougie zawsze był nad wiek rozwinięty i przynajmniej przez pierwsze cztery lata otoczony prawdziwą miłością. Niestety, jego matka zginęła potrącona przez samochód. Kiedy nie zgłosił się po niego nikt z rodziny, trafił pod opiekę państwa i tak się zaczęły jego perypetie z rodzinami zastępczymi. Peggy Ann twierdzi, że w głębi duszy Dougie to w dalszym ciągu bardzo dobre dziecko. Jednak w tej chwili przepełnia go złość i, jak to ujęła, woli być nienawidzony niż kochany. - Innymi słowy, nie dowiedziałaś się niczego, czego już byśmy nie wiedzieli. - Zapytałam ją, czy można w jakiś sposób dotrzeć do Dougiego. Może ma jakąś ukochaną pamiątkę, pluszową zabawkę, kocyk, cokolwiek. Według niej, kiedy podpalił garaż pierwszej zastępczej rodziny, zniszczył wszystko, co do niego należało, nawet fotografie mamy. - O Jezu - mruknęła Shelly ze swojego miejsca. Pozostali poruszyli się niespokojnie. - Myślę, że Dougie w dalszym ciągu bardzo kocha swoją mamę - powiedziała cicho Kimberly. Gdyby komuś się udało porozmawiać z nim o tym we właściwy sposób, byłby w stanie wpłynąć nawet na tak twardego, podejrzliwego chłopca, jakim jest Dougie. Mógłby na przykład zwabić go w pobliże samochodu albo nawet namówić na przejażdżkę. - To znaczy, że według ciebie został porwany - stwierdził Kincaid bez ogródek. - To prawda, że Dougie ma dopiero siedem lat, ale to bez wątpienia szybki, silny i nieufny wobec obcych chłopiec, który na pewno nie poddałby się bez walki. Jak wobec tego udało się porywaczowi schwytać go tak, że nikt tego nie zauważył? Na początku ta myśl nie dawała mi spokoju. Ale teraz... chyba wiem, jak to się mogło stać. - Uważasz, że Dougie jest drugą ofiarą porwania - rzekł Sierżant spokojnie - czy też bierzesz pod uwagę możliwość, że jest współsprawcą? 215

- To chyba przesada uważać siedmiolatka za współsprawcę? - WiesżYo co mi chodzi. Kimberly zawahała się. Rzeczywiście wiedziała, o co mu chodzi, i nie była to przyjemna myśl, aczkolwiek warta rozważenia. - Możliwe, że Dougie pomagał temu, kto porwał Rainie - powiedziała po chwili. - Jest zły, wyobcowany, młody. Nietrudno byłoby go skłonić do współpracy. - Chciałbym, żebyśmy wszyscy o tym pamiętali - oznajmił Kincaid zdecydowanie. - Dwa elementy tej układanki w dalszym ciągu nie dają mi spokoju. Po pierwsze, Dougie Jones najwyraźniej wiedział o zniknięciu Rainie wcześniej niż inni. Może to tylko przypadek, może zapytał, czy zaginęła, bo chciał, żeby tak było. Jak to ładnie ujęła pani szeryf Atkins, z dziećmi nigdy nic nie wiadomo. I tu przejdę do drugiej sprawy: wydaje się coraz bardziej oczywiste, że Rainie została porwana celowo. Ponadto ten, kto to zrobił, wie bardzo dużo o niej samej i o jej życiu. Według pana Quincy'ego, Rainie była osobą skrytą, o niewielkim kręgu znajomych. Kto w tej sytuacji mógł się aż tyle o niej dowiedzieć, nie zwracając przy tym jej uwagi? Zaczynam się zastanawiać, czy te dwa elementy do siebie pasują. Ktoś wszystko wiedział o Rainie, ponieważ powiedział mu o tym Dougie Jones. A Dougie Jones wiedział, że Rainie zniknęła, ponieważ... - Pomógł ją porwać - dokończył Quincy cichym głosem. Sierżant przytaknął skinieniem głowy. - Na tym etapie to oczywiście tylko teoria, której jednak nie możemy odrzucić. Dlatego chcę, żeby pokój Dougiego został przeszukany. - Nie jego pokój - zaprotestowała gwałtownie Kimberly. - W świecie Dougiego cały dom jest ściśle kontrolowany przez Stanleya; to terytorium wroga. Dougie najlepiej się czuje na zewnątrz, w lesie. Gdyby miał jakąś kryjówkę na swoje skarby, tam jej należy szukać. Jakiś wyjątkowy kamień albo 217

kolekcję chrząszczy trzymałby w puszce, która się zmieści w dziupli albo którą można zakopać pod głazem. To musi być miejsce, które się nie rzuca w oczy, ale do którego siedmiolatek dostanie się bez trudu. - Znowu zabawy na powietrzu - rzekła Shelly ze śmiertelną powagą. - Może pani zastępcy, skoro już i tak są na miejscu... -podsunął Kincaid. - Przemoczeni do suchej nitki. - Atkins wzniosła oczy do nieba. - Załatwię nakaz. Mała szansa, że taka kryjówka będzie na widoku. Westchnęła, zanotowała coś w leżącym przed nią notesie i odprawa potoczyła się dalej. Detektyw Ron Spector z policji stanu Oregon miał najświeższe informacje od dwóch kryminalistyków z laboratorium w Portlandzie, które, o dziwo, mieściło się w Clackamas. - Mam złe i dobre wiadomości - powiedział. - Samochód jest właśnie holowany do laboratorium, w nocy będą go badać. Na miejscu zrobili tylko pobieżną ekspertyzę w intensywnym świetle. Dobra wiadomość to taka, że nie znaleziono śladów krwi, poza tym jest odcisk podeszwy na pedale hamulca, plus włókna i inne ślady Spodziewają się więc, że będą mieli mnóstwo dowodów do przeanalizowania. Chociaż trudno powiedzieć, co z tego wyniknie - ten deszcz jest po prostu zabójczy. Nie da się nic powiedzieć, dopóki wnętrze samochodu nie będzie suche, ale kryminalistycy i tak są sceptyczni; wątpią, czy uda im się znaleźć jakieś ślady wokół samochodu. Daktyloskopia także zamierza popracować dzisiaj nad samochodem. Żeby zaoszczędzić na czasie, zdjęli odciski z lusterka wstecznego, wewnętrznych klamek i dźwigni zmiany biegów, bo jeżeli będą jakieś ślady, to najprawdopodobniej właśnie tam. Na lusterku znaleźli pełny odcisk kciuka. Sprawdzają teraz, czy pasuje do ofiary albo członków rodziny. -Detektyw spojrzał przelotnie na Ojuincyego, chrząknął, po 218

czym kontynuował. - Pierwszy list trafił już do laboratorium. Sprawdzają odciski i DNA, potem zajmą się nim grafolodzy. Niestety, zła wiadomość: zbadanie DNA trochę potrwa, poza tym mają mnóstwo innej pracy. W tej sytuacji zajmie to w najlepszym razie kilka tygodni, może nawet miesięcy, ale na pewno nie będziemy niczego mieli do dziesiątej jutro rano. Spector popatrzył na Kincaida. Główny detektyw wzruszył ramionami. Nie było przecież sensu wykłócać się, twierdząc, że to sprawa priorytetowa. Wszystkie były takie. - Na koniec zdjęto odciski palców z broni ofiary i wysłano do laboratorium. Beth, najlepsza specjalistka, już tam jedzie. Dzisiaj wieczorem sprawdzi wszystkie ślady, potem broń trafi do balistyki. Muszą wypełnić specjalny raport -tu Spector skinął głową w stronę Quincy'ego - na temat sposobu, w jaki pana żona używała broni. Na przykład, czy zawsze ją czyściła po użyciu itd. To im pomoże stwierdzić, czy ostatnio ktoś strzelał z jej pistoletu. - Zawsze ją czyści - odparł Quincy. - i ostatnio z niej nie strzelała. Powinniśmy to stwierdzić po zapachu. Spector wzruszył ramionami. Laboratorium musiało zrobić swoje i żaden detektyw nie zamierzał z tym dyskutować. - Reasumując, trzeba zbadać mnóstwo rzeczy. Niestety, większość z nich to dowody drugorzędne. Główne miejsce zbrodni - leśna droga, na której prawdopodobnie doszło do porwania - zostało zniszczone przez działanie żywiołów. Oczywiście, możemy wysłać specjalistów do lasu w pobliżu domu Dougiego Jonesa, obawiam się jednak, że stwierdzą to samo. Najzwyczajniej w świecie, w tych warunkach dowody nie mogą przetrwać. Takie są niezaprzeczalne fakty. Kincaid ponuro skinął głową. Raport detektywa nie wniósł niczego nowego poza tym, co i tak było już wiadome. W takich sprawach, bez żadnego konkretnego podejrzanego i w sytuacji, gdy porywacz miał się z nimi skontaktować już za trzynaście godzin, zawsze się zakładało, że wszelkie dane na temat dowodów dotrą zbyt późno, aby można je było wykorzystać. 218

Informacje będą mogły pomóc później, kiedy prokurator będzie się przygotowywał do rozprawy. Do Kincaida i jego ludzi należy jedynie ustalenie, czy będzie to sprawa o porwanie, czy też o morderstwo. Chrząknął i właśnie miał poprosić Maca, aby poinformował zebranych, na jakim etapie znajduje się zbieranie pieniędzy na okup, gdy drzwi otworzyły się z hukiem. Do sali wpadła wyraźnie podminowana Alanę Grove, otrzepując parasol z deszczu. - Przepraszam za spóźnienie - oznajmiła bez tchu - ale mam wieści. Kincaid, patrząc na swoją młodą podwładną, uniósł brew. - Ależ naturalnie, proszę się nie krępować. Dziewczyna zdawała się nie czekać na zachętę z jego strony. Odrzuciła parasol i gwałtownie zdejmowała płaszcz przeciwdeszczowy - Sprawdzałam, co Rainie Conner robiła w ciągu ostatniej doby. Z tego, co się dowiedziałam, nie była w żadnym barze - to chyba dobrze - ale odkryłam coś innego: wczoraj o trzeciej po południu była umówiona na wizytę u lekarza. Popatrzyła wprost na Quincy'ego. Kimberly także. On jednak wolno pokręcił głową. Najwyraźniej nie miał pojęcia, o co chodzi. - To była wizyta kontrolna. Oczywiście, lekarz nie chciał o tym rozmawiać - tajemnica zawodowa i tak dalej. Kiedy jednak mu powiedziałam, że zaginęła, bardzo się zmartwił. Z tego, co powiedział, wynika, że trzy miesiące temu przepisał Rainie lekarstwo. Podczas wczorajszej wizyty miał ustalić nową dawkę. To lek uspokajający... - Och, nie - wyszeptał Quincy. - Paxil - wyjaśniła detektyw Grove nieponaglana. - Wie pan, co to za lek? - Och, nie. - Otóż to. Według lekarza, nie jest to lek, który można sobie ot tak, odstawić - należy stopniowo zmniejszać daw219

kę. Do wczoraj Rainie zażywała sześćdziesiąt miligramów dziennie, co stanowi najwyższą dopuszczalną dawkę. Według lekarza, musi go brać w dalszym ciągu, bo przy gwałtownym odstawieniu objawy mogą być okropne - dezorientacja, bóle głowy, nudności, łagodne stany maniakalne, zaburzenia sensoryczne. Niektórzy nie potrafią wstać i mają wrażenie, że ich mózgi są poddane stałym wstrząsom elektrycznym. Naprawdę wygląda to fatalnie. Kimberly znowu patrzyła na ojca. Quincy w dalszym ciągu potrząsał głową, wstrząśnięty i przerażony. Mimo wszystko Rainie znalazła kolejny sposób, aby zranić męża. Szukała pomocy - ale nie zwróciła się po nią do niego. - Mam spis rzeczy znalezionych w torebce ofiary - kontynuowała tymczasem detektyw Grove. - Nie ma tam żadnego leku na receptę. Potem jednak zaczęłam się zastanawiać. A jeżeli ofiara nie chciała, żeby ktokolwiek wiedział, że zażywa lek antydepresyjny? Ludzie bywają na tym punkcie przeczuleni. Gdzie wobec tego schowałaby pigułki, aby w każdej chwili mieć do nich dostęp, ale jednocześnie tak, żeby nikt niczego nie podejrzewał? I znalazłam je. W opakowaniu po środkach przeciwbólowych, które miała w torebce. W głosie młodej kobiety brzmiał triumf. - Policzyłam tabletki. Liczba jest taka, jaką lekarz przepisał na recepcie. Uważam więc, że ofiara zażyła dawkę wczoraj rano, ale od tamtej pory już tego nie zrobiła. A to znaczy... - Że musimy ją znaleźć - odezwał się Quincy z napięciem w głosie. - Właśnie. Inaczej zwariuje.

27 WTOREK, GODZINA 21.38 CZASU PACYFICZNEGO Nie powinna zasnąć. Nie zaśnie. Absolutnie, bezapelacyjnie nie powinna zasnąć. Rainie zmusiła się, aby zachować czujność, pełną świadomość. Skupiła się na dźwięku ściekającej po ścianach piwnicy wody, dotyku przytulonego do jej boku drobnego ciałka Dougiego, zapachu stęchlizny bijącego ją w nozdrza. Była skostniała z zimna, od czasu do czasu wstrząsały nią gwałtowne dreszcze, przeszywając jej umęczone ciało i przyprawiając o szczękanie zębami. Jednak dzięki tym cierpieniom pozostawała przytomna. Przynajmniej coś czuła, pogrążona w czarnym świecie, pozbawiona możliwości widzenia. Chciała zabrać Dougiego z wilgotnej podłogi, ale mając ręce i nogi związane, nie była w stanie przenieść jego bezwładnego ciała na suchy stół. Wobec tego zrobiła, co w jej mocy, aby umieścić siebie i jego na pierwszych stopniach schodów. Twarde drewniane krawędzie wrzynały jej się w poobijane żebra, odcinając dopływ krwi do różnych części ciała. Opracowała więc system: najpierw poruszała lewą nogą, później prawą, na koniec tupała obydwiema stopami naraz. Ruch dawał ciepło, ciepło przynosiło nadzieję - więc się ruszała. Swego czasu brała udział w sprawie dotyczącej młodej dziewczyny porzuconej w podziemnej jaskini. Wiedziała z doświadczenia, że człowiek może umrzeć, przebywając zbyt długo w temperaturze dwunastu stopni. Wystarczą mokre ubrania i nieprzerwany chłód. 222

Oboje z Dougiem byli przemoczeni do suchej nitki. Była przekonana, że temperatura w piwnicy jest znacznie niższa. Zabawne, ile bezsennych nocy spędziła w ciągu ostatnich czterech miesięcy, borykając się z myślami, nad którymi nie potrafiła zapanować. Kiedy zasypiała, nawiedzały ją potworne koszmary. Budziła się ogarnięta trudnym do nazwania lękiem, co niejednokrotnie było gorsze od jej snów. Widziała, jak się rozpada. W miarę szczęśliwa mężatka, z ciekawą pracą, zamieniała się w napięty, zgarbiony kłębek nerwów. Nie potrafiła się skoncentrować, nie mogła spać, straciła nadzieję. Stała się wybuchowa, co nawet ją samą przerażało. Ilekroć myślała o Astorii, o potwornościach, jakich doznała Aurora Johnson w ostatnich chwilach swojego życia, niemal traciła zmysły z wściekłości, miała wrażenie, że złość szarpie jej mózg z siłą dzikiej bestii, desperacko próbującej się uwolnić. Nawet kiedy opracowali już profil, a prowadzący śledztwo po jego przeczytaniu oznajmił: „Hej, znam tego faceta", nic się nie zmieniło. Konserwator miał niepodważalne alibi. Oczywiście, że jego odciski były w mieszkaniu - przecież zajmował się nim. Oczywiście, że na jego butach była krew - przecież to on znalazł ciała. Quincy opracował strategię przesłuchać. Dwudziestojednolatek o tłustych włosach, który porzucił szkołę, całymi godzinami wzruszał ramionami i powtarzał: „Nic mi o tym nie wiadomo". I tak się to ciągnęło. Harowali, kręcili się w miejscu, jak szaleni szukali szczegółów, punktów zaczepienia. A Aurora Johnson wciąż wołała o pomoc, która nie nadchodziła. Zawodowcy powinni sobie radzić w tego rodzaju sytuacjach. Powinni podchodzić do nich obojętnie i szukać do skutku, co zdawało się świetnie wychodzić Quincy'emu. .Wszystkich nie pokonasz. Podejrzany wpadnie, prędzej czy później". 222

To oznaczało kolejną zakatowaną matkę i, rzecz jasna, kolejną przerażoną małą dziewczynkę. Rainie nie potrafiła znaleźć w sobie takiego poziomu akceptacji. Noc w noc śniło jej się skąpane we krwi mieszkanie. Czasem nawet sobie wyobrażała, że osobiście odwiedza konserwatora. Wiedziała, na czym polega dochodzenie. Jak każdy funkcjonariusz policji, nieraz się zastanawiała nad zbrodnią idealną. Podchodziła do spraw bardzo osobiście. Przyrzekła sobie, że zrobi wszystko, aby to, co spotkało małą Aurorę Johnson, już nigdy się nie zdarzyło. Problem w tym, że konserwator był tylko czubkiem góry lodowej. Obsesyjnie zaczęła śledzić doniesienia o innych przypadkach: porwaniach dzieci, znęcaniu się, opowieściach o wojnie w Iraku. Czekała, aż Quincy wyjdzie z domu, i niczym złodziej przemykała się do komputera. Wyszukiwarka Google: troje dzieci zagłodzonych na śmierć. Google: straszny dom. Google: zgwałcone niemowlę. Nie mogła się nadziwić, ile potworności pojawiało się na jej ekranie. Nieraz całymi godzinami siedziała i czytała, czytała, czytała, a łzy strumieniami płynęły jej po twarzy. Tyle bólu i cierpienia. Tyle niesprawiedliwości. Świat był ponurym, okrutnym miejscem i jedna kobieta w żaden sposób nie mogła temu zaradzić. Jak to możliwe, że na rozpaczliwy krzyk tylu dzieci nikt nie reaguje? Gdy słyszała chrzęst opon samochodu Quincy'ego na podjeździe, szybko wyłączała komputer i wycierała łzy z twarzy. - Sprawdzałam maile - informowała męża, gdy przesiąknięty zapachem deszczu i sosen stawał w holu. A on tylko kiwał głową i szedł do sypialni, podczas gdy ona siedziała, ze ściśniętymi dłońmi i pochyloną głową, nie rozumiejąc, czemu okłamuje kogoś, kogo naprawdę kocha. Czuła narastającą w niej ciemność, żywą, dyszącą bestię, odcinającą ją od cywilizowanego świata, izolującą od męża. 224

Nie zaprzestała swoich koszmarnych poszukiwań i nawet słowem nie wspomniała o nich Quincy'emu. Nie zrozumiałby. Nikt by nie^zrozumiał. Poczuła ulgę, kiedy wreszcie po raz pierwszy sięgnęła po drinka. Była idiotką, wiedziała o tym. Taka już jej dola, że musi żyć wewnątrz i poza swoim ciałem. Poruszała się, funkcjonowała, czuła. Potrafiła spojrzeć na siebie obiektywnie, krytykować własne postępowanie. Aurora Johnson nie żyła. Czy Rainie, która się upija, kłamie, zapada w sobie, coś na to poradzi? W lepsze dni, kiedy rozstępowała się mgła spowijająca jej mózg, ręce mniej się trzęsły i pojawiały się jaśniejsze myśli, rozumiała, że źle robi. Jednego z takich właśnie dni, kiedy Quincy zamknięty w swoim gabinecie pracował nad wspomnieniami, zadzwoniła nawet do lekarza, żeby się umówić na wizytę. Zdumiała samą siebie, gdy dwa tygodnie później poszła na umówioną wizytę, mimo że przespała poprzednią noc, a rano udało jej się zjeść na śniadanie trochę jajecznicy. Może więc najgorsze miała już za sobą i mimo wszystko zachowa zdrowe zmysły. Stany depresyjne pojawiały się i znikały, prawda? Dawniej była silna i znowu taka będzie. Hej, w końcu to ona, Rainie. Nic jej nie pokona. Poszła do lekarza, miłego starszego pana, który wyglądał jak żywcem wyjęty z telewizyjnej reklamy. Powiedział jej, że cierpi na nerwicę lękową i przepisał lekarstwo. Przez dwa kolejne tygodnie nosiła receptę w torebce, w końcu któregoś dnia ją zrealizowała. Potem poszła do damskiej toalety i samej sobie nie potrafiąc wytłumaczyć, dlaczego to robi, prze-sypała tabletki do opakowania po środkach przeciwbólowych. Jedną zostawiła w dłoni i długą chwilę się w nią wpatrywała. Chyba powinna była powiedzieć lekarzowi o liczbie wypijanych przez nią codziennie piw. To, że pije, prawdopodobnie zmieniało postać rzeczy. 224

Zażyła tabletkę. Myślała, że będzie spać jak niemowlę. Jednak obudziła się nagle o trzeciej nad ranem, słysząc w głowie milczący krzyk Aurory Johnson. Poszła prosto pod prysznic, nie chciała bowiem, żeby Quincy zobaczył, jak leży zwinięta w kłębek i szlocha z rozpaczy. Dalej zażywała tabletki. I piła piwo. Pozwoliła, aby przepełniająca ją ciemność rosła w niej; poddała się, zrezygnowana i pogodzona z losem. Tymczasem jej najlepszy przyjaciel zatrzymał ją za jazdę pod wpływem alkoholu. Mąż w kółko pytał, czy dobrze się czuje. A młody podopieczny zorientował się, że go okłamuje, i uciekł, aby ukryć się przed nią w lesie. Zdumiewające, co człowiek może sam sobie zrobić. Jak potrafi sam siebie okłamywać. Jak potwornie skrzywdzić. Można mieć wszystko, czego się pragnie - kochającego męża, dobrą pracę, piękny dom i wciąż być nieszczęśliwym. Rainie zamęczyła samą siebie. A potem stanęła z boku i przyglądała się swojemu upadkowi. Aż w końcu znalazła się tutaj, związana i zakneblowana w piwnicy, z oderżniętymi włosami i nieprzytomnym siedmioletnim chłopcem obok. Mieszkający w niej demon powinien ryczeć z zachwytu. Widzisz, świat to obrzydliwe miejsce, i nic nie możesz na to poradzić. Jednak po raz pierwszy od miesięcy jej umysł był spokojny. Owszem, czuła mdłości. Dudniło jej w głowie. Lewą nogę przebiegało dziwne mrowienie. Ale poza tym była skupiona i zdeterminowana. Gdzieś nad nią, w ciemnościach czaił się mężczyzna. Porwał ją i skrzywdził Dougiego. I za to Rainie każe mu zapłacić. W ciemnościach na ustach Rainie pojawił się uśmiech. Stara Rainie wróciła i w końcu, choć z żalem, zrozumiała. Quincy dał jej siebie, aby go kochała. Ona jednak najwyraźniej bardziej potrzebowała kogoś, żeby go nienawidzić. 225

WTOREK, GODZINA 22.15 CZASU PACYFICZNEGO - Dotykasz mnie. Głos Dougiego wyrwał Rainie z zadumy. Dałaby sobie głowę uciąć, że nie usnęła. No, może na chwilkę. - Jesteś zboczona. Poskarżę się. Rainie wyprostowała się w ciemnościach. Jej lewe biodro przeszył zimny, ostry ból, jakby ją poraził prąd. Odsunęła się od Dougiego, krzywiąc się i próbując rozprostować nogi. - Jak się czujesz? Boli cię głowa? - zapytała. - Gdzie my jesteśmy? Nic nie widzę. Nie podoba mi się ta zabawa! - To nie zabawa, Dougie. Ktoś mnie porwał. Ten sam człowiek porwał też ciebie. - Jesteś kłamczuchą - powiedział chłopiec ze złością. -Kłamczucha, kłamczucha, kłamczucha. Wszystko powiem pani Boyd! Jesteś zwykłą pijaczką. Chcę do domu! - Tak, Dougie. Ja też. Wraz ze świadomością powróciło uczucie zimna. Rainie instynktownie chciała sobie pomasować ramiona, co po raz kolejny udaremniły jej związane ręce. Dużo by dała, żeby coś widzieć. Chciałaby odzyskać czucie w palcach. Dotarło do niej, że głos Dougiego brzmiał normalnie, nie był stłumiony, co oznaczało, że porywacz nie zakneblował chłopca. Pozwoliła sobie na odrobinę optymizmu. - Dougie, mam zawiązane oczy. Ty też? - Tak. - Jego głos brzmiał ponuro. - A ręce i nogi? Jesteś związany? - T-tak. - Jakby miał czkawkę. Dougie zaczynał sobie zdawać sprawę z sytuacji, za tym pojawił się strach. Rainie zmusiła się, aby zachować spokój w głosie. - Dougie, czy widziałeś tego człowieka, który cię porwał? Wiesz, kto to zrobił? Chłopiec milczał przez chwilę. 227

- Białe światło - odezwał się w końcu. - Tak, ja też je widziałam. Chyba czymś nas oślepił, a potem podał jakiś narkotyk, może chloroform. Nie jest ci niedobrze? Nie przejmuj się, gdyby chciało ci się wymiotować. Tylko mi powiedz i jakoś pomogę ci zejść ze schodów. - Nie lubię cię - powiedział Dougie. Rainie nawet nie siliła się na odpowiedź; Dougie powtarzał to od kilku tygodni, odkąd miała się z nim spotkać w wtorek, ale zamiast tego wylądowała w barze. Wiele miesięcy zdobywała zaufanie chłopca. Straciła je w niecałe cztery godziny. Takie jest twoje życie, pomyślała nie po raz pierwszy, i takie jest twoje życie z alkoholem. - Dougie - odezwała się ostrożnie. - Spróbuję teraz rozwiązać ci ręce. Nic nie widzę, więc nie ruszaj się przez chwilę, a ja zobaczę, co mogę zrobić. Chłopiec nie odpowiedział, ale też nie odsunął się. Postęp, pomyślała. Nachyliwszy się nad nim wyczuła, że zadygotał, po chwili zesztywniał. Jego bluza w dalszym ciągu była wilgotna, pozbawiając go bezcennego ciepła. Rainie przysięgła sobie w duchu, że jeżeli kiedykolwiek opuści tę piwnicę żywa, już nigdy nie wyjdzie na deszcz. Jej palce w końcu odnalazły jego związane nadgarstki. Sprawdziła więzy i zaklęła cicho. Mężczyzna użył twardych plastikowych żyłek. Można je było przeciąć tylko czymś ostrym, na przykład nożyczkami. Skurwiel. - Nie dam rady - powiedziała w końcu. - Przepraszam, Dougie. Potrzebne jest jakieś narzędzie. Dougie tylko prychnął. - Daj, sprawdzę, co masz na oczach. Może z tym sobie poradzę. Dougie odwrócił głowę, Rainie natrafiła na węzeł. Opaska okazała się mniej skomplikowana; była ze zwykłego kawałka materiału. Ale węzeł był ciasny, a Rainie miała zesztywniałe palce. Mocowała się z nim, co chwilę szarpiąc Dougiego za włosy, który za każdym razem krzyczał z bólu. 228

Nie poradziła sobie z węzłem. Ale udało jej się rozciągnąć trochę materiał. Dougie zsunął opaskę z głowy, co ich oboje jednaKowo zdumiało. - Wciąż jest ciemno! - powiedział zaskoczony. - Chyba jesteśmy w piwnicy. Widzisz jakieś okna? Chłopiec przez chwilę nic nie mówił. - Na górze - rzekł w końcu. - Dwa. Ale jestem za mały. Rainie chyba wiedziała, o co mu chodzi. Dwa okna, umieszczone wysoko pod sufitem. Przynajmniej dawały odrobinę naturalnego światła. Wszystko było lepsze od ciągłej ciemności. - Dougie, myślisz, że teraz mógłbyś mi odsłonić oczy? Chłopiec nie odpowiedział od razu. Żywił urazę, był zły? Wciąż pamiętał, jak Rainie go zawiodła? Nie mogła cofnąć czasu. Tyle wiedziała na pewno. W końcu poczuła jego palce. Przesunęły się w górę po jej szyi, nagle znieruchomiały. - Gdzie masz włosy? Rainie nie chciała straszyć chłopca, ale też musiała zdobyć sojusznika, a to oznaczało, że jego nienawiść do porywacza musiała być większa od złości, którą odczuwał wobec niej. Odpowiedziała zgodnie z prawdą: - Obciął mi je. W zasadzie oderżnął, nożem. Chłopiec się zawahał. Zastanawiała się, czy przetrawia resztę informacji, dostarczanych mu przez palce - lepką skórę w miejscu ran zadanych nożem, z których wciąż jeszcze sączyła się krew, i opuchliznę w okolicy łokcia, gdzie coś jej przeskoczyło, albo może nawet pękło. - Dougie, spróbuj zdjąć mi opaskę - poleciła cichym głosem. - Zaczniemy od oczu, potem zobaczymy, czy da się coś zrobić z nogami. Zajął się opaską. Miał mniejsze palce, bardziej zwinne. Mimo związanych nadgarstków poradził sobie z węzłem w jednej chwili. Natychmiast oboje sprawdzili kostki u nóg. Dzięki Bogu nie były związane żyłką, tylko zwykłymi kawał228

kami materiału. Dougie, jako bardziej wprawny, czego przed chwilą dowiódł, pierwszy wziął się do pracy. Jak tylko więzy opadły i Rainie mogła rozsunąć nogi, poczuła w nich istną eksplozję elektrycznych impulsów. Palce u stóp się trzęsły, lewa noga dygotała. Przez czterdzieści sekund zaciskała zęby z potwornego bólu, gdy do końcówek nerwów napływała stopniowo krew, budząc je do życia. Chciało jej się krzyczeć, walić pięścią. Przede wszystkim, chciała zabić tego skurwiela na górze. Gdy najgorsze minęło, pozostawiając ją roztrzęsioną i bezwładną, czuła się, jak gdyby dopiero co zdobyła Mount Everest, a nie przeżyła całej serii skurczów mięśni. Starała się równo i głęboko oddychać, po raz pierwszy zdając sobie sprawę z bólu rozsadzającego jej czaszkę i niskiego dzwonienia w uszach. Ominęła ją przynajmniej jedna dawka leku. Nie miała złudzeń, co nastąpi dalej. Przesunęła się na najniższy stopień i zajęła więzami Dou-giego. Jej oczy wciąż jeszcze przyzwyczajały się do panującego mroku; z dwóch umieszczonych wysoko okien docierała odrobina światła, zapewne z lampy nad tarasem. Wystarczyło, aby krajobraz ich więzienia z głębokiej czerni przemienił się w różne odcienie szarości. Buty Dougiego rysowały się ciemnym kształtem na jaśniejszym tle. Jej niezdarne palce natrafiły w końcu na węzeł, który zaczęła szarpać i ciągnąć. - Nie najlepiej ci idzie - zauważył Dougie. - Wiem. - Jestem głodny. - Masz coś do jedzenia? - zapytała. Mimo ciemności wyczuła, że się naburmuszył -Nie. - W takim razie nic nie zjemy - Zabrał mi mojego chrząszcza - powiedział Dougie i po raz pierwszy w jego głosie pojawiła się złość. - Ukradł mi moje zwierzątko! 229

- Dougie, dorośli zawsze ci mówią, że nie wolno nikogo bić, prawda? Nie wolno gryźć, drapać, tylko ładnie się bawić. - Tak. - Ten człowiek jest wyjątkiem. Jak tylko nadarzy ci się okazja, masz go zaatakować, obojętnie czym. Węzeł w końcu się poluzował. Materiał opadł i Dougie triumfalnie za-wierzgał nogami. Mogli używać nóg, oczu i ust. Nieźle, jak na jeden dzień pracy. Rainie podniosła kawałki materiału. Nie wiedziała jeszcze, czy i jak je wykorzysta, ale nie zamierzała się ich pozbywać. W ciemnościach zauważyła, że Dougie podnosi do ust swoje związane nadgarstki i zaczyna gryźć żyłkę. Teoretycznie, przegryzienie twardej, plastikowej żyłki powinno być trudne, ale nie chciała dusić entuzjazmu chłopca. Wstała, próbując rozchodzić dziwne pulsowanie, jakie odczuwała w boku. Miło było móc normalnie chodzić. Poczuła się silna, niemal jak człowiek. Bolała ją głowa, żebra i ramiona, ale nie przejmowała się tym. Nagle zaczęła znowu szczękać zębami, co przypomniało jej o panującym przenikliwym zimnie. Popatrzyła na schody. Spod drzwi sączyła się smużka światła. To oznaczało, że on wciąż nie spał, poruszał się, coś robił, choć nie miała pojęcia, czym porywacze zwykle się zajmują. - Hej, kolego - zwróciła się do Dougiego. - Mam plan.

28 WTOREK, GODZINA 22.03 CZASU PACYFICZNEGO Krótko po dziesiątej grupa operacyjna się rozeszła. Shelly Atkins z każdym ze swoich zastępców omówiła grafik nocnej służby. Detektywi z policji stanu Oregon wyruszyli na poszukiwanie hotelu dla siebie. Wszyscy byli zmęczeni i zdenerwowani, wyczerpani, ale spięci. Każdy zamierzał złapać przynajmniej kilka godzin snu. Może połowie się uda. Quincy był rozdygotany; popadł w ten dziwny euforyczny stan, poprzedzający zwykle całkowite załamanie fizyczne. Na szczęście nie odczuwał ucisku w klatce piersiowej, nie miał też dolegliwości żołądkowych. Jego myśli galopowały jak szalone, w jednej sekundzie koncentrując się na ciężkim dzieciństwie Dougiego Jonesa, aby po chwili przejść do podejrzeń Lukea Hayesa i rozważań, czy wysłanie własnej córki z okupem było mądrym posunięciem. Myślał o Astorii i o tym, jak wszyscy ciężko i w skupieniu pracowali, a mimo to nie udało się osiągnąć żadnych rezultatów. Przypomniał sobie, jak miesiąc temu wrócił do domu i ujrzawszy Rainie przed kominkiem, pogrążoną w lekturze, stanął, aby nasycić się widokiem łagodnej linii jej szyi, gdy pochylała się nad książką. Były takie chwile, kiedy pragnął, aby czas się zatrzymał. Chciałby wyciągnąć rękę niczym jakiś wielki kosmiczny dyrygent i powiedzieć: „Stop. Niechaj ta chwila trwa. Proszę, przez krótki moment, niech ta chwila trwa". W ten sposób pragnąłby zatrzymać pierwsze chwile poranka, kiedy patrzył na śpiącą żonę z włosami rozrzuconymi 232

na poduszce i rzucającymi cień na policzki długimi rzęsami. Po przebudzeniu Rainie była szorstka, chodziła szybkim krokiem i miała ostre, gwałtowne ruchy. Poruszała się, kiedy mówiła, poruszała się, kiedy jadła, była w ciągłym, nieustającym ruchu. Oczywiście, był pełen podziwu dla jej energii, postawy, sprężystego, kociego wdzięku. Ale wolał ją rano. Lubił wiedzieć, że jest jedyną osobą, która widziała taką Rainie: miękką, spokojną, delikatną. Odczuwał wstyd. Sypiał z tą kobietą od tak dawna, a jednocześnie nigdy tak naprawdę jej nie widział. Jak cierpiała, w jak wielkiej była potrzebie, jak straszliwie ich praca ją wyniszczała, aż nadeszła chwila, w której musiała zażyć tabletkę, aby przeżyć dzień, i napić się, aby przetrwać noc. Oprócz wstydu narastała w nim wściekłość. Rainie się załamała, a on nie mógł jej pomóc, co sprawiało, że czuł się cholernie słaby i bezsilny, a to z kolei budziło w nim złość wobec żony. Czemu nie mogła być silniejsza, zadawał sobie pytanie - on, świetnie wyszkolony profesjonalista. Dlaczego sama nie potrafiła się pozbierać, przemóc słabości? On także widział tamto miejsce zbrodni. Także patrzył na ciało małej dziewczynki. Widział Amandę i Kimberly i czuł to, co czuje każdy ojciec, kiedy sobie zdaje sprawę, że już jest za późno, że nie ustrzegł swojej małej dziewczynki, że żaden rodzic nie jest tak wszechmocny, jak wierzą jego dzieci. Świat jest pełen gówna. Quincy znał tylko jeden sposób, aby z nim sobie radzić - nie przestawać kopać. To właśnie robił i kiedyś robiła to też Rainie. Stanowili zespół. I mieli się nawzajem wspierać, dodawać sobie sił. Lecz jego siła jej nie wystarczyła. Nie wystarczyła też jego miłość. Tulił Rainie każdej nocy, a ona mimo to się załamała. Czuł narastające w skroniach nieznośne ciśnienie. I nagle, przez jedną krótka chwilę zapragnął otworzyć usta i zacząć krzyczeć. 232

Zauważył jednak, że z drugiego końca stołu przypatruje mu się Kincaid. Wyjął więc notes, poprawił krawat i zaczął się przygotowywać do tego, co mieli zrobić. WTOREK, GODZINA 22.32 CZASU PACYFICZNEGO - Zacznę od tego - odezwał się Kincaid - że to zupełnie niezgodne z regulaminem. Jednak biorąc pod uwagę, że goni nas czas, razem z panem Quincym uzgodniliśmy, że najlepiej będzie, jeżeli właśnie on będzie pełnił funkcję psychologa kryminalnego w tej sprawie. Naturalnie, każdy dobry obrońca zakwestionuje dokumentację sporządzoną przez męża ofiary, nie zmienia to jednak faktu, że musimy mieć doświadczonego psychologa, aby przygotować strategię jutrzejszej rozmowy. Pan Quincy ma odpowiednie kwalifikacje, a co ważniejsze, jest na miejscu. Kincaid skinął w stronę Ojiincyego, który skwitował niezbyt zachęcającą przemowę detektywa lekkim skinieniem głowy. - Jestem wzruszony. -1 słusznie. Lada moment prokurator hrabstwa Tillamook dowie się o tym spotkaniu i zjawi tutaj, żądając mojej głowy. Cieszmy się więc chwilą, póki trwa. Quincy ponownie skinął głową i ujął swój żółty notes. Naprzeciwko niego siedzieli Kincaid, Candi i Kimberly. Mac wyszedł do holu, gdzie posługując się laptopem Kimberly, szukał informacji na temat rodziny Lucasa Bensena - o czym Quincy nie zamierzał jeszcze powiadomić kolegów. Poza nimi w sali nie było żadnych innych przedstawicieli policji stanu Oregon ani nikogo z biura szeryfa w Bakersville.W spotkaniu uczestniczyli wyłącznie ci, których obecność była niezbędna Kincaid jako kierujący dochodzeniem, Quincy jako psycholog, Candi Rodriguez jako negocjator i Kimberly jako funkcjonariuszka, która przekaże 234

okup. Kincaid i Kimberly wyglądali na jednakowo skupionych, Candi sprawiała natomiast wrażenie, jakby lada chwila miała zacźąć ziewać. - Ustalanie profilu w sprawach z żądaniem okupu jest nieco inne - zaczął Quincy tytułem wstępu - niż w klasycznych sprawach o morderstwo, gdzie większość psychologicznych danych pochodzi od samego mordercy - w jaki sposób ofiara została zamordowana, stan ciała, miejsce jego porzucenia, prawdopodobny sposób ataku, profil ofiary, itd., itd. Z reguły, gdy ktoś taki jak ja zostaje wezwany, jest już kilka miejsc zbrodni, które trzeba zbadać, a tym samym w grę wchodzi mnóstwo danych. W tej sprawie mamy z kolei bardzo niewiele informacji. Znamy ofiarę, ale nie wiemy, w jaki sposób została zaatakowana. Wiemy, gdzie doszło do porwania, nie mamy jednak pojęcia, gdzie ofiara jest przetrzymywana ani w jakim znajduje się stanie. Nie mamy nawet żadnych śladów, które mogłyby nam powiedzieć coś więcej o samym ataku na ofiarę, a to z kolei z powodu panujących warunków atmosferycznych. Napastnik pięciokrotnie się z nami skontaktował i na tym oparłem swoją analizę. Quincy wyjął fotokopie trzech listów z żądaniem okupu i zapis dwóch telefonicznych rozmów. Wszystkie kartki rozłożył przed sobą w kształcie wachlarza. Były oznaczone jako kontakt od 1 do 5 i uporządkowane w kolejności występowania. Po tylu latach w dalszym ciągu był pracownikiem FBI z krwi i kości. - Podczas analizy tego rodzaju kontaktów należy wziąć pod uwagę kilka ważnych rzeczy. Po pierwsze sposób, w jaki zostały nawiązane. W naszym przypadku do nawiązania kontaktu sprawca wykorzystuje korespondencję i rozmowy telefoniczne. Fakt, że stara się z nami porozumieć, oznacza, iż chce być wysłuchany. I rzeczywiście, kiedy dwukrotnie nie odpowiedzieliśmy na jego listy wystarczająco szybko, dzwonił do nas. Dialog jest dla tego człowieka niezwykle istotny. Chce uczestniczyć w śledztwie, co więcej, chce je kontrolo234

wać. Kontrola jest dla niego główną motywacją, o czym przekonuje nas na każdym kroku. Następna ważna sprawa to fakt, że sprawca nawiązał kontakt za pośrednictwem prasy. Swój pierwszy list zaczyna od słów: „Szanowna Redakcjo", natomiast trzeci, przekazany bezpośrednio dziennikarzowi kieruje zarówno do „przedstawicieli prasy", jak i „oficerów policji", co niezbicie dowodzi, że chce skupić na sobie uwagę. W pierwszej rozmowie ze mną wprost powiedział, że zdobycie sławy jest jednym z jego celów. - Sława, pieniądze i dobrze upieczona szarlotka - mruknął Kincaid. - Otóż to. Według mnie szarlotka nawiązuje do „amerykańskiego snu", a całe zdanie - „Tego, czego każdy pragnie: sławy, pieniędzy i dobrze upieczonej szarlotki" - jest swoistą kpiną z amerykańskiej obsesji na punkcie sławy i uwielbienia tłumów. Wiemy więc dwie rzeczy o tym osobniku: chce sprawować kontrolę i marzy o uznaniu. Obie cechy jego charakteru potwierdza również treść listów. Wielokrotnie wspomina o regułach. My, policja, musimy postępować według jego reguł. Będziemy mu posłuszni, ofierze nic się nie stanie. Sprzeciwimy się, ofiarę spotka kara. I rzeczywiście, kiedy nie zastosowaliśmy się do jego poleceń zawartych w drugim liście, zemścił się, uprowadzając drugą ofiarę i podnosząc kwotę okupu. Proszę zauważyć, że „ukarał" policję, uprowadzając drugą ofiarę, a nie zabijając pierwszą. Dlaczego? Ponieważ zabijając pierwszą, straciłby kontrolę. Bez zakładnika nie ma karty przetargowej. Nie twierdzę, że podejrzany nie zabije - prawdę mówiąc, uważam, że istnieje wysokie prawdopodobieństwo, że do tego się posunie, o czym zaraz powiem - na krótką metę jednakże jego pragnienie manipulowania policją jest silniejsze od żądzy krwi. Ale kiedy poczuje, że traci kontrolę tu Quincy zmierzył twardym spojrzeniem Candi - ten układ może ulec gwałtownej zmianie. 236

Psycholog mówił dalej: - Potrzebę kontrolowania sytuacji potwierdza jego żądanie, aby okufTprzekazała policjantka - dla większości mężczyzn kobieta stanowi mniejsze zagrożenie. Na koniec, wybór samych ofiar. Nasz sprawca nie porwał wpływowego biznesmena - co byłoby logiczne, gdyby chodziło mu tylko o pieniądze. Porwał samotną kobietę, a następnie siedmioletnie dziecko. Nasz podejrzany musi przewodzić w tej grze, logiczne więc, że wybrał ofiary w jego mniemaniu słabsze od niego. Kolejne kluczowe informacje, jakie uzyskujemy na podstawie skierowanej do nas korespondencji, to sposób, w jaki podpisuje swoje listy Jak ustaliliśmy, za każdym razem podpisywał się nazwiskiem porywacza, którego zbrodnia wzbudzała natychmiastowe i powszechne zainteresowanie. Krótko mówiąc, wybrał te osoby dlatego, że zdobyły sławę, o której on marzy. Po trzecie, sposób, w jaki zostały napisane listy: są klarowne, poprawne pod względem gramatycznym, mają formę listu biznesowego. Zwroty grzecznościowe również świadczą o znajomości rzeczy Pierwszy list został skierowany wyłącznie do redakcji, drugi już tylko do policji; podejrzany najwyraźniej był przekonany, że policja zostanie wezwana. Adresatami trzeciego była zarówno prasa, jak i cała grupa dochodzeniowa, a to dowodzi, że dobrze się przygotował. Wiedział, że zostanie powołany zespół dochodzeniowy i że prasa będzie z nim współpracować. Na koniec - teraz moje rozważania są już bardziej teoretyczne - uważam, że bardzo dużo przemawia za tym, iż podejrzany dysponuje przynajmniej podstawową wiedzą na temat pracy kryminalistyków. Jedyne ręczne pismo pochodzi od pierwszej ofiary. Listy zostały wydrukowane na zwykłym białym papierze. Pierwszy, jedyny nadany pocztą, został włożony do koperty z samoprzylepnym zamknięciem, znaczek również był samoprzylepny, co tym samym elimi236

nuje konieczność użycia śliny i uniemożliwia zbadanie DNA. Uważam też, że nie przypadkiem do porwania doszło podczas ulewnego deszczu. Według mnie, sprawca świadomie wykorzystuje warunki atmosferyczne do zatarcia śladów. Spodziewa się złej pogody, dlatego chroni swoje listy, owijając je plastikiem. I ostatnia ważna rzecz: dzwoniąc do mnie, za każdym razem używa urządzenia zniekształcającego głos. Co znowu dowodzi, że odpowiednio się przygotował. - Przygotował się? - zapytała Kimberly. - Czy też wie to wszystko z doświadczenia? - Przygotował się - odparł Quincy. - Gdyby ta wiedza pochodziła z doświadczenia, mielibyśmy więcej dowodów na to, zarówno w listach, jak i rozmowach telefonicznych. Jest jeszcze trochę nieporadny, co świadczy, że dopiero zaczyna swoją karierę przestępczą. Nie należy jednak mylić braku doświadczenia z głupotą. Podejrzany przygotował się nad wyraz starannie. I jako ktoś, kto uważa siebie za mistrza ceremonii, robi wszystko, co w jego mocy, aby zawsze wyprzedzać policję o krok. Quincy wziął głęboki oddech. - Na tej podstawie opracowałem następujący profil. Szukamy białego mężczyzny pomiędzy dwudziestym a trzydziestym rokiem życia - średnia wieku, w którym drapieżniki zaczynają swoją działalność przestępczą. O inteligencji powyżej przeciętnej, chodził do collegeu, ale nie zrobił dyplomu. Jest bardzo elokwentny, możliwe, że pozostaje w stałym związku z kobietą piękną, ale uległą - nie należy do ludzi, którym partner może się sprzeciwić. Nie jest zbyt dobrze sytuowany, ale uważa się za kogoś lepszego od sąsiadów; być może mieszka na osiedlu przyczep, ale stawia się wyżej od typowej dla tego otoczenia hołoty. Poza tym podejrzanego łączy coś z Rainie Conner, byłbym jednak ostrożny w podążaniu tym śladem, jako że ten związek może istnieć wyłącznie w jego głowie. - Prześladowca - podsunęła Kimberly. 237

- Tak jest. Podejrzany jest bardzo porządny i zadbany. Wygląd ma dla niego ogromne znaczenie. Na pierwszy rzut oka jest postrzegany jako bystry, przystojny i pnący się po drabinie społecznej. Jednak przy bliższym poznaniu okazuje się, że „nigdy nie udaje mu się dokończyć tego, co zaczął". Na przykład studiował w collegeu, ale coś się stało - powiedzmy: zmarło jedno z rodziców - więc musiał przerwać naukę. Miał świetną pracę, ale coś się stało - dajmy na to, firma ogłosiła upadłość - i został zwolniony. Nasz wspaniały podejrzany wspaniale sobie radził, ale zawsze coś, nad czym nie miał kontroli, doprowadzało do porażki. W przeszłości nigdy nie był niczemu winien, za to przyszłość niesie ze sobą wspaniałe możliwości. Ostatnio w jego życiu właśnie zaszła jedna z tych znaczących zmian. Biorąc pod uwagę żądanie okupu, powiedziałbym, że stracił pracę. Jednak ze statystycznego punktu widzenia do przestępstwa mogła go również pchnąć ciąża, urodzenie dziecka albo koniec długotrwałego związku. - W pewnym sensie pasuje do Stanleya Carpentera - powiedział Kincaid. - Wykształcenie średnie, pracownik fizyczny, uległa żona. Ma fizyczną przewagę; może wystąpił stres spowodowany przyjęciem do rodziny zastępczego dziecka. - Uważam, że należy dokładniej sprawdzić alibi Stanleya - zgodził się Quincy. - Z drugiej strony jednak, prowadzi bardziej ustabilizowany tryb życia - od dłuższego czasu ma tę samą pracę, tę samą żonę i mieszka w tym samym domu. Człowiek, którego szukamy, jest mniej dojrzały emocjonalnie. Marzy mu się życie znacznie bardziej ekscytujące od tego, które prowadzi Stanley Carpenter, brak mu tylko środków na spełnienie tego marzenia. Ludzie prawdopodobnie go lubią, ale niezbyt mu ufają. Cwaniaczki od razu wyczują w nim kanciarza. Przypuszczam, że już ma na sumieniu kilka nieczystych spraw, może nawet prawdziwych oszustw. Ale jemu chodzi nie tyle o wyłudzenie pieniędzy, ile o sprzedanie samego siebie, swojego 239

wizerunku. Bardzo się stara, żeby nikt nie rozpoznał drzemiącego w nim potwora. - Listy - rzekł Kincaid. - Wciąż w nich powtarza, że nie jest potworem. - Właśnie. To najważniejsza wskazówka w jego listach. Od samego początku podkreśla, że nie jest zboczeńcem ani potworem. Twierdzi, że chodzi mu o pieniądze. Ale gdzie tu mowa o pieniądzach? Większość porywaczy dostarcza długich, szczegółowych instrukcji dotyczących przekazania okupu. W jakich nominałach, jak mają być spakowane banknoty. Marzyli o wypłacie i oczekiwanie na nią przekłada się na wszystko, co robią. Ale nie nasz podejrzany Jego listy i telefony skupiają się na dwóch rzeczach - nie jestem potworem, ale musicie mi być posłuszni, bo inaczej stanę się potworem. Zrobię coś okropnego. I to będzie wasza wina. - Szuka kozła ofiarnego - szepnęła Kimberly. - To psychopata - stwierdził spokojnie Quincy. - I on o tym wie. Pociągają go mordercy, jak Lis i Nathan Leopold. Chyba jeszcze nikogo nie zabił - jeżeli nawet, to był to przypadek. Ale fantazjuje na temat morderstwa. Chce mieć poczucie władzy, chce być potężny, a kiedy człowiek czuje się wszechpotężny? Odbierając życie drugiemu człowiekowi. - Darując innemu człowiekowi życie - mruknęła Candi. - Czarujące. - Quincy uśmiechnął się słabo. - Ale nie to kieruje naszym podejrzanym. Jego odruchy już są mroczne i przepełnione przemocą. Pierwszym krokiem do realizacji jego fantazji jest porwanie kobiety, zakneblowanie jej i związanie. Może sobie wmawia, że chodzi mu o pieniądze. Może sam siebie przekonał, że rzeczywiście zależy mu na okupie. Ale pieniądze można zdobyć na wiele różnych sposobów. Należy na niego spojrzeć z perspektywy psychologicznej: czemu porwał człowieka? Czemu konkretnie kobietę? O coś mu chodzi, nawet jeżeli sam jeszcze sobie nie zdaje z tego sprawy. 240

- Uważasz, że ona nie żyje! - powiedziała osłupiała Kimberly. - Nie. Jeszcze żyje. - Quincy'emu załamał się głos. Odetchnął głęboko, aby się uspokoić. Jeżeli w dalszym ciągu będzie potrafił mówić, jak gdyby chodziło o nieznaną ofiarę, poradzi sobie, ale jeśli dopuści do siebie świadomość, że to jego żona, załamie się. - Podejrzany chce, żebyśmy mu to ułatwili - powiedział cicho. - Chce, abyśmy mu dali wymówkę, jakąkolwiek, żeby mógł zrobić to, czego naprawdę pragnie, jednocześnie obarczając winą kogoś innego. W ten sposób funkcjonuje. Zawsze nad wszystkim panuje, ale za nic nie bierze odpowiedzialności. Kiedy jutro zadzwoni - Quincy spojrzał na Kimberly -poda ci długą listę instrukcji. Będą logistycznie skomplikowane, stosowanie się do nich będzie prawie niemożliwe. - Pani - jego wzrok powędrował ku Candi - będzie w niezręcznej sytuacji, bo domagając się, aby jasno precyzował swoje żądanie, musi pani zyskać na czasie. Szybko wpadnie w złość. Będzie nam zarzucał, że łamiemy zasady, nie stosując się do jego poleceń. Przestanie ukrywać swoją wrogość i zagrozi, że zabije obie ofiary: nie dajemy mu wyboru. Z twarzy Candi znikł wyraz znudzenia. - Cholera. - Cokolwiek się wydarzy, musi go pani przekonać, że Kimberly stosuje się ściśle do jego instrukcji. Ani przez moment nie może mu pani dać do zrozumienia, że jego polecenia są zbyt trudne do wykonania, że daje za mało czasu albo że mamy jakieś trudności. Z drugiej strony musi go pani zmusić, żeby w kółko wszystko powtarzał, ponieważ Kimberly się zgubiła i nie wie, co robić. - Czy mogę mu zaproponować trochę pieniędzy? Rozumie pan, w nagrodę za jego cierpliwość? Quincy się zastanowił. - Nie, on nie chce pieniędzy Chodzi mu o sławę, uznanie. Potrzebujemy nagłówków w prasie. 240

- Adam Danicic? - zapytała Kimberly, marszcząc czoło. - Nie, podejrzany już do niego dotarł - nie dalibyśmy mu niczego, czego sam nie może zdobyć. Potrzebujemy czegoś większego, jakiegoś dziennikarza śledczego, znanego felietonisty z „The Oregonian". Kogoś o natychmiast rozpoznawalnym nazwisku, pod kogo porucznik Mosley może się bez trudu podszyć. - To znaczy, nie zależy nam na prawdziwym dziennikarzu? - zapytał Kincaid z kamienną twarzą. - To będzie nasza przynęta. Jest z nami bardzo ważny dziennikarz, który przyjechał aż do Bakersville, żeby osobiście porozmawiać z podejrzanym. To wielka szansa dla NS, żeby trafić na pierwsze strony. Opowiedzieć wszystkim swoją historię. I, rzecz jasna, udowodnić, że nie może być potworem, skoro pozwala dziennikarzowi rozmawiać bezpośrednie z obiema ofiarami. Kimberly zaczęła kiwać głową. - To może się udać. Wartość Rainie i Dougiego jako zakładników wzrośnie. Podejrzany będzie manipulował policją, a jednocześnie zwróci na siebie większą uwagę. - Oczywiście, to nic pewnego. Pamiętajcie, nasz sprawca pragnie się znaleźć w centrum uwagi. Nie zależy mu, czy jako bohater pozytywny, czy negatywny. - Myśli pan, że skrzywdziłby ofiary, rozmawiając z dziennikarzem? - spytał ostro Kincaid. Quincy mógł jedynie wzruszyć ramionami. - Są seryjni zabójcy, którzy do lokalnych gazet przysyłają trofea, jakie zdobywają na swoich ofiarach. Witamy w erze mediów. Tu naprawdę chodzi o sławę, bogactwo i dobrze upieczoną szarlotkę. - Jak w reality show - mruknął sierżant. - Może nie podsuwajmy telewizyjnym szefom takich pomysłów. 241

Quincy zebrał swoje notatki i schował do teczki. Przy okazji wpadło mu w oko nazwisko Lucasa Bensona, ale nie odezwał sfę ani słowem. - Co teraz? - zapytała Candi. Kincaid z trzaskiem zamknął swój notes. - Teraz - odparł prowadzący detektyw - musimy się trochę przespać.

29 WTOREK, GODZINA 22.43 CZASU PACYFICZNEGO Mac i Kimberly udali się do miejscowego Wal-Martu w poszukiwaniu suchych ubrań. Niestety, supermarket był już zamknięty. Raz jeszcze przejechali ulicami Bakersville, wreszcie, zrezygnowani, ruszyli do pensjonatu, w którym Quincy zarezerwował dla nich pokój. Kimberly chciała, aby ojciec zamieszkał tam z nimi. Jak zwykle, odmówił. Po spotkaniu z Kincaidem w wynajętym samochodzie przeprowadzili własne zebranie grupy dochodzeniowej. Deszcz zelżał, przechodząc w gęstą mżawkę, na którą żadne już nie zwracało uwagi. Mac poczynił pewne postępy w poszukiwaniu informacji na temat Lucasa Bensena. Znalazł artykuły opisujące proces Rainie, z których wynikało, że zamordowany miał syna, Andrew Bensena, którego wychowywała babka ze strony matki, Eleanor Chastain. Nie natrafił na wzmianki o matce Andrew, wszystko wskazywało jednak na to, że zmarła jeszcze przed zniknięciem Lucasa. Należało więc zakładać, że Andrew większość życia spędził z babką. Co znamienne, ani Eleanor, ani jej wnuk nie przybyli na rozprawę Rainie. Po wpisaniu „Eleanor Chastain" w okno wyszukiwarki Google, pojawiło się kilka numerów telefonów w różnych stanach, a dzięki MapQuest Mac się dowiedział, gdzie mieszkali ich właściciele. Internet jak zwykle okazał się najlepszym przyjacielem detektywa. Mac wybrał dwa numery: jeden w Eugene, w stanie Oregon, drugi w Seattle, w stanie Waszyngton. Trafił za pierw244

szym razem, dzwoniąc pod numer w Eugene. Eleanor wyraźnie się ucieszyła, słysząc, że dzwoni dawny przyjaciel jej wnuka, pragnący się z nim skontaktować. Niestety, nie mogła mu pomóc. Ostatni raz widziała Andrew, gdy uciekał sprzed jej domu, skąd wcześniej ukradł wieżę stereo. Doszły ją słuchy, że się zaciągnął do wojska, i mogła mieć jedynie nadzieję, że przebywa w Bagdadzie. Może służba w armii wyjdzie w końcu chłopakowi na dobre. Poprosiła Maca, aby był tak miły, gdy znajdzie Andrew, i przypomniał mu, że wciąż jest winien swojej babci pięćset dolców. Podziękowała za uprzejmość i to było wszystko, czego się dowiedzieli od Eleanor Chastain. Z wyliczeń Maca wynikało, że Andrew ma w tej chwili jakieś dwadzieścia osiem lat, co, podobnie jak drobne kradzieże, idealnie pasowało do profilu. Nic jednak nie wskazywało na to, aby zawracał sobie głowę studiami. Przede wszystkim należało ustalić, czy facet w ogóle przebywa w kraju. Mac zostawił kilka wiadomości w miejscowej komisji poborowej w Portlandzie. Jednak odpowiedzi mogli się spodziewać najwcześniej rano. Rodzinne zebranie dobiegło końca. Pora była późna, równie dobrze mogli więc pomyśleć o kilku godzinach snu. Wszyscy musieli być na nogach o świcie, a jutro czekał ich ciężki dzień. Kimberly raz jeszcze spróbowała namówić ojca, aby pojechał z nimi do pensjonatu. Quincy po raz kolejny odmówił. Jak powiedział, był wykończony i chciał pobyć trochę sam. Miał zamiar wrócić prosto do domu i natychmiast się położyć do łóżka. Nie wierzyła mu ani przez chwilę. Spać? Jej ojciec? Zapewne krąży po domu, zamęczając się bezsensownym „co by było, gdyby". Ona prawdopodobnie robiłaby to samo, gdyby nie było Maca obejmującego ją ramieniem, gdy w przyjaznym milczeniu jechali do pensjonatu. 244

Kiedy tylko znaleźli się w pokoju - z pięknymi meblami z drzewa czereśniowego i obrzydliwą tapetą w kwiaty -Kimberly natychmiast rozwiesiła wszystkie mokre ubrania na wieszakach na ręczniki. Mac wyjął ze swej torby stary podkoszulek i chociaż był za duży, Kimberly z radością go włożyła, jednocześnie susząc suszarką do włosów swoją garderobę, nadającą się wyłącznie do czyszczenia na sucho. Nastawiła urządzenie na najwyższą moc, zamknęła drzwi do łazienki i ogrzała pomieszczenie do mniej więcej trzydziestu stopni. Czuła się wspaniale. Na górnej wardze wystąpiły jej kropelki potu, ramiona się rozluźniły. Kiedy wyszła z łazienki, Mac leżał rozwalony na podwójnym łóżku w samych bokserkach, z przymkniętymi powiekami i wyrazem twarzy, który znała aż za dobrze. Mimo późnej pory i wydarzeń minionego dnia, poczuła znajome mrowienie w dole brzucha. Oto dobra strona związku, w którym partnerzy nie widują się wystarczająco często. Wystarczyło, żeby Mac wszedł do pokoju, a ona była gotowa kochać się z nim tu i teraz. Raczej nie miał powodów do narzekania. Podeszła do łóżka, świadoma jego podążającego za nią wzroku, pieszczącego jej bladą szyję, szerokie ramiona, drobne piersi. - Ładny pokój - powiedziała. - Jak ktoś lubi perkal. - O ile mnie pamięć nie myli, perkal nigdy nam nie przeszkadzał. - To prawda. Wpełzła na łóżko. Luźny dekolt za dużego T-shirtu opadł na tyle nisko, by było widać, że pod spodem jest zupełnie naga. - To był długi dzień - mruknął Mac. - O tak. - Ciężki. - Owszem. - Zrozumiem, jeżeli chcesz pogadać. 246

- Pogadać? Zapomniałeś już? Jestem nieodrodną córką mojego ojca. - Mówiąc to, Kimberly już wspinała się na Maca. Pierś miał ciepłą i szeroką. Lubiła dotyk jego skóry, lubiła muskać ją policzkiem. Wtuliła się w jego szyję, wdychając jego zapach. Mydła, potu, płynu po goleniu. Powinna wziąć prysznic; on też. Nigdy o tym nie zapominali, wykazując wzajemną troskę o siebie - w końcu weekendowi kochankowie mogli sobie pozwolić, aby się pokazywać tylko z najlepszej strony. Dzisiaj jednak nie chciała go puścić. Musiała czuć dotyk jego twardego, umięśnionego ciała. Chciała słyszeć bicie jego serca. Chciała poczuć słony smak jego skóry, usłyszeć, jak gwałtownie wciąga powietrze. Była zmęczona. Gdzieś głęboko, w najciemniejszych, trudnych do określenia zakamarkach duszy odczuwała smutek. Tak często w swoim życiu miała do czynienia ze śmiercią. Najpierw musiała dzielić się ojcem ze sprawami, które zdawały się potrzebować go bardziej niż własne dzieci. Potem były pierwsze wycieczki do jego gabinetu, gdzie po kryjomu przeglądała książki o zabójstwach, wpatrywała się w fotografie. W wieku trzynastu lat, kiedy jej ciało zaczynało się zaokrąglać i dojrzewać, zrozumiała, co kleszcze mogą zrobić z kobiecymi piersiami. Jako piętnastolatka przeczytała o wszelkiego rodzaju seksualnych dewiacjach, tak łatwo przeobrażających się w przemoc, sadyzm i okrucieństwo. Czytała niezliczone analizy spraw, opowieści o deprawacji, streszczenia niewyobrażalnych zbrodni popełnionych na kobietach i dzieciach. Nie potrafiła wciągnąć ojca do swojego świata, więc sama postanowiła znaleźć drogę do jego. Jeżeli te ofiary stawiają jej ojcu takie wymagania, ona również nauczy się o nie walczyć. Aż nadszedł czas, kiedy zmarła jej siostra, matka została zamordowana, a ona sama znalazła się w pokoju hotelowym, w którym broń szaleńca muskała jej skroń. Gdy była dzieckiem, przemoc odebrała jej ojca. W dorosłym życiu dzięki tej samej przemocy go odzyskała. 246

Podążała w jego ślady, jako agentka FBI odliczała dni do chwili, w której niezbędne kwalifikacje pozwolą jej zostać psychologiem kryminalnym. Co to oznacza? Że zmarnuje swoje małżeństwo, porzuci własne dzieci, stanie się samotną wyspą na morzu własnego ja? Pocałowała Maca mocniej. Czuła jego ręce we włosach, jego erekcję na udach. Przywarła do niego z większą siłą. Chwycił ją dłońmi za biodra. - Ciii - wyszeptał prosto w jej usta. - Ciii. Dopiero po długiej chwili zdała sobie sprawę, że płacze, że ciepło na jej policzkach to jej własne łzy, spływające na jego pierś. Je także całowała, podążając za ich strumieniem od obojczyka, smakując językiem ich słony smak. Po chwili leżała na plecach, a Mac klęczał nad nią, swymi wielkimi dłońmi zdejmując jej przez głowę za duży T-shirt z niewiarygodną delikatnością. - Teraz - ponagliła go. - Teraz. On jednak jej nie słuchał. Nie zwracał uwagi, jak gwałtownie starała się złapać go za ramiona, objąć nogami w pasie. Był wzorem opanowania, ssał małżowinę jej ucha, szeptał w zagłębienie szyi, aż całe jej ciało pokryło się najcudowniejszą gęsią skórką - była tak świadoma własnej skóry, że krzyczałaby, gdyby jej znowu nie dotknął. Głowę wtulił w jej piersi, jego szorstkie policzki drażniły jej sutki, które po chwili zaczął pieścić ustami. Miała ciało atletki, szczupłe, z szerokim, płaskim biustem i wąskimi biodrami. Przy nim jednak czuła się krągła, o bujnych kształtach, gdy swymi wielkimi dłońmi pieścił jej blade, płaskie piersi, a jego jedwabiste włosy łaskotały ją w brzuch. W końcu się nad nią zlitował, wślizgując się pomiędzy jej nogi i rytmicznie napierając na nią swym potężnym ciałem. W ostatniej chwili otworzyła oczy. Patrzyła na swojego kochanka, jego odrzuconą w tył głowę, zęby zaciśnięte z rozkoszy, jaką dawało mu jej ciało. I odczuła, jak poprzez jej własną ekstazę, smutek, zalewa ją przeogromna fala tkliwości. 248

Ujęła w dłonie jego twarz. Chciała, żeby już doszedł, chciała uchwycić ów moment odbity w jego rysach. Potrzebowała go, by się^ uwolnić. Musiała wiedzieć, że jest choć jeden człowiek, którego potrafi uszczęśliwić. Tama pękła. Trudne do zniesienia, rosnące w Kimber-ly napięcie osiągnęło szczyt i rozprysło się. Spadała, spadała, spadała, z ramionami i nogami owiniętymi wokół Maca, i przynajmniej przez chwilę czuła się spełniona. WTOREK, GODZINA 23.28 CZASU PACYFICZNEGO - Związałbym cię, gdybym wiedział, że to coś da - powiedział Mac jakiś czas potem. - Biłbym się w piersi, udawał prawdziwego samca i łudził się, że ty, jako słabsza, uległa samica, będziesz mi posłuszna. Kimberly grzmotnęła go w ramię. -Au! - To za „słabszą". Zastanawiam się, jak cię ukarać za tę „uległą". Przetoczył się na nią i przygwoździł do materaca, zdumiewając ją tą nagłą gwałtownością. - Jestem większy - powiedział cicho. - I silniejszy. Ale wiem, że spotkałem właściwą kobietę, Kimberly. Szanuję to, że chcesz pomóc swojemu ojcu. Rozumiem, że musisz zrobić to, co musisz, nawet jeżeli w ten sposób narażasz się na niebezpieczeństwo. Nie wiedziała, jak powinna zareagować. W pokoju było ciemno, dzięki czemu nie mógł jej widzieć, ale ona także nie widziała jego. Dostrzegała jedynie błysk jego oczu. Przede wszystkim czuła wagę słów, których nie wypowiedział, ciężar lęków, o których żadne z nich nigdy nie wspominało -na przykład o tym, co mogło się nie udać jutro, pojutrze lub każdego innego dnia. Żadne z nich nie bało się o siebie, ale nie potrafili nie obawiać się jedno o drugie. 248

Mac wstał z łóżka. Patrzyła na jego sylwetkę, gdy szukał czegoś w swojej torbie. Po chwili wrócił. - Druga runda? - zapytała, lekko zdumiona. On jednak nie trzymał w dłoni prezerwatywy, ale niewielkie pudełeczko. Od jubilera. W pierwszej chwili nie zrozumiała. - Wszystko sobie zaplanowałem - powiedział szorstko. - Zarezerwowałem stolik w specjalnej restauracji w Savannah. Kupiłem ci nawet sukienkę na tę okazję. Kelner przyniósłby szampana, a ja na oczach wszystkich, orkiestry, obsługi, innych gości, padłbym przed tobą na kolana i zrobił to jak trzeba. Nie mogę tego zrobić w Savannah. Prawdę mówiąc, im dłużej się z tobą zadaję, tym częściej uważam się za szczęściarza, kiedy udaje nam się znaleźć pokój w pensjonacie w jakiejś zapyziałej dziurze. Jeśli są gdzieś szczęśliwe gwiazdy, nikt z twojej rodziny na pewno się pod nimi nie urodził. Przeczesał palcami włosy. Nigdy dotąd nie widziała, żeby tak się denerwował. - Próbuję ci powiedzieć, chodzi mi o to... Do diabła. -Znowu zszedł z łóżka, ukląkł na jedno kolano i ujął ją za rękę. - Kimberly Quincy, czy wyjdziesz za mnie? - Ale jestem naga - odpowiedziała głupkowato. - Wiem. To część mojej strategii. Ponieważ jesteś naga, nie możesz mi uciec. - Jakoś mi się zawsze wydawało, że kiedy nadejdzie ta chwila, będę ubrana. - Jeżeli cię to pocieszy, mnie to osobiście nie przeszkadza. - Jestem też zmęczona i roztrzęsiona. - To mi też nie przeszkadza. - Naprawdę? - Och, kochanie, kocham cię roztrzęsioną, złą, uzbrojoną, niebezpieczną, bylebym tylko cię miał. Zacząłem już przyj249

mować zakłady, ile czasu minie, zanim skopiesz tyłek Candi Rodriguez. - Auteńtycznie jej nie lubię - powiedziała Kimberly natychmiast. - Moja dziewczynka. Mac nachylił się i zapalił lampkę przy łóżku, po czym rękami, które trzęsły mu się niemal tak samo jak jej, powoli otworzył pudełeczko, które wciąż trzymał w dłoni. Pierścionek był złoty i stary, ozdobiony małymi brylancikami i platyną. Kimberly pomyślała, że to najpiękniejszy pierścionek, jaki w życiu widziała. - Należał do mojej babci - powiedział cicho Mac. - Jeżeli ci się nie podoba, możemy dać go przerobić... -Nie! - Nie, nie zostaniesz moją żoną? - W jego głosie wyraźnie było słychać przerażenie. - Nie! To znaczy tak. Tak, zostanę twoją żoną; nie, nawet się nie waż tykać tego pierścionka! To znaczy, tak, możesz go dotknąć. Po prostu włóż mi go na palec, głuptasie. No, wkładaj. Zrobił to, a potem oboje siedzieli nagusieńcy, podziwiając pierścionek przez długą chwilę. - Jest piękny - wyszeptała Kimberly - Dla mnie ty jesteś najpiękniejsza na świecie, Kimberly. Do licha, tak cię kocham, że aż się boję. - Ja też się boję. - W takim razie nie będziemy się spieszyć. Tylko... tylko chciałem ci dać ten pierścionek dzisiaj. - Kocham cię, Mac - powiedziała z powagą i przytuliła go tak mocno, że aż bolało. Potem znowu patrzyli na pierścionek, wciąż połyskujący na jej palcu, aż naraz oboje zrozumieli. - Nie mogę go jutro nosić - szepnęła. - Wiem. 251

Popatrzyła na niego, znowu w lot pojmując słowa, które nie padły. - Przytul mnie, Mac. Wziął ją w ramiona. Po chwili Kimberly zsunęła z palca pierścionek i bez słowa włożyła go z powrotem do pudełeczka.

30 WTOREK, GODZINA 23.42 CZASU PACYFICZNEGO Quincy nie mógł spać. Tłukł się po całym domu, przechodząc z pokoju do pokoju, jakby poprzez siadanie na konkretnym krześle, picie z konkrentej filiżanki czy korzystanie z biurka mógł odczuć obecność żony. Nie działało. Dom wydawał się zbyt ogromny, mroczny i pusty. Dokądkolwiek się w nim udał, wszystko mu przypominało, że Rainie tu nie ma. Poszedł do swojego gabinetu. Przejrzał notatki Maca dotyczące Andrew Bensena. Skoro mężczyzna miał mniej więcej dwadzieścia osiem lat, w chwili zniknięcia swojego ojca był zaledwie małym brzdącem. Trudno powiedzieć, jaki wpływ miało to wydarzenie na chłopca. Z jednej strony musiał dorastać bez rodziców, z drugiej, z powodu trybu życia Lucasa Bensena, nikt nie zgłosił jego zaginięcia. Chyba nawet jego przyjaciele za nim nie tęsknili. Naturalnie, dwadzieścia kilka lat później Andrew musiał poznać całą historię: o tym, jak Lucas zgwałcił szesnastoletnią córkę swojej przyjaciółki, jak następnie zabił tę przyjaciółkę, gdy go o to oskarżyła, jak wreszcie wrócił do domu - zapewne, aby ponownie zaatakować Rainie - ale ta go zastrzeliła i zakopała jego ciało pod tylną werandą, żeby nikt się nie dowiedział, co zrobiła. Wersja Rainie była wystarczająco przekonująca dla sędziów składających się z ludzi jej pokroju. Jak jednak przyjął to Andrew? Ani on, ani jego babka nie pojawili się na procesie. Może Lucas Bensen właśnie tyle dla nich znaczył. Quincy nie mógł się zdecydować. 252

Zostawił wiadomość dla starej znajomej z Quantico. Oficerowie z komisji poborowej, do których zwrócił się Mac, oddzwonią najwcześniej o dziewiątej rano czasu pacyficznego. Glenda Rodman lubiła natomiast zjawiać się w pracy punktualnie o ósmej czasu wschodniego, co oznaczało, że Quincy mógł liczyć na telefon około piątej. Biorąc pod uwagę sytuację, zyskane cztery godziny mogą się okazać przydatne. Ostatni telefon, jaki wykonał, był miejscowy. Co prawda o godzinie co najmniej nieprzyzwoitej, jednak Quincy się tym nie przejmował. Były funkcjonariusz stanowej policji Oregonu, Abe Sanders, odebrał po pierwszym sygnale. Quincy podejrzewał, że ostatnio nie najlepiej sypiał. Była w tym swoista ironia, zważywszy, że odszedł ze służby w nadziei na spokojniejsze życie. - Cóż takiego, u licha, dzieje się w Astorii? - rzekł Sanders do Rainie i Quincy'ego, gdy przed mniej więcej dwoma laty spotkali się na kolacji, podczas której oznajmił im, że obejmuje stanowisko w urokliwym nadmorskim miasteczku. - Kilka włamań, drobny handel narkotykami i turyści, którzy czasem coś przeskrobią. Nie byłoby mi lepiej, nawet gdybym się przeniósł do Bakersville. Tamtego wieczoru życzyli jemu i jego pięknej żonie wszystkiego najlepszego. W owych czasach życie było dla nich wszystkich łaskawsze. - Co jest? - zapytał teraz Sanders ostrym, w pełni rozbudzonym głosem. - Spisz z telefonem w ręce czy w ogóle się nie kładziesz? - Oglądałem wiadomości. - Słysząc głos Quincy'ego, Sanders wyraźnie się rozluźnił. Quincy nie wspomniał, że wieczorne wiadomości skończyły się piętnaście minut temu. - Chciałem spytać, co słychać u naszego ulubionego konserwatora - powiedział. - Zabawne; jesteś dzisiaj już drugą osobą, która pyta o Duncana. Przedtem zadzwonił koleś z policji w Oregonie, Kincaid. Czyżbyście się znali? 253

- Prawdę mówiąc, pracujemy razem. - Sprawa o porwanie, tak? Wezwał ciebie i Rainie? Rany, biznes z loterią chyba kwitnie, skoro stan może sobie pozwolić na konsultantów. Za moich czasów trzeba się było liczyć z każdym centem. Sanders mówił o pierwszym w historii agencji źródle dochodów policji, czyli Loterii Stanu Oregon, stanowiącym powód do żartów dla ludzi. Wszyscy się śmiali, że policjanci z wozów patrolowych będą każdemu, kto przekroczy dozwoloną prędkość, wręczać kupony ze zdrapką. Dla Quincy'ego istotny był fakt, że Kincaid zwrócił się do Sandersa, ale szczegóły sprawy zatrzymał dla siebie. Jakże typowe dla funkcjonariusza, który się decyduje na przekroczenie granic jurysdykcji. Przez chwilę Quincy szczerze ich wszystkich nienawidził. - Pomyślałem, że zadzwonię do ciebie osobiście - powiedział w końcu. - Cóż, powtórzę ci to, co już powiedziałem jemu: w dalszym ciągu nic nie mamy. Jedyne, co wiem, to to, że stary dobry Duncan większość czasu przesiaduje w domu i skrobie się po jajach, wieczorami chodzi do mamusi na obiadki. Ona wciąż nazywa go swoim małym syneczkiem. Sąsiedzi go nienawidzą. - Jest pod obserwacją? - Formalnie nie, ale mam dość ludzi, żeby go mieć na oku. Nie powiem ci, co robi w każdej minucie, ale w zasadzie wiemy, co porabia. - A dzisiaj? - Kolejny dzień w domu Duncana. - Wieczorem? - Wieczorem go nie obserwowałem. - W głosie Sandersa słychać było zaniepokojenie. - A powinienem? - Mamy tu sytuację kryzysową - powiedział Quincy rzeczowo. - Następny kontakt z podejrzanym jest wyznaczony na dziesiątą rano. Jeżeli Duncan jest faktycznie zamieszany, 255

będzie miał dzisiaj, najpóźniej jutro wcześnie rano coś do załatwienia. A to oznacza, że byłoby dobrze, gdybyśmy znali jego poczynania w ciągu najbliższej doby Nawet gdyby w ten sposób został wykluczony z listy podejrzanych. - Zajmę się tym. - Potraktuję to jako osobistą przysługę. - Hej, hej, nie roztkliwiaj się tak. Ale prawdę mówiąc, Quincy, nie chwytam tego. Uważasz, że Duncan porwał kobietę dla pieniędzy? Dajże spokój, przecież widziałeś miejsce zbrodni. Gdyby dopadł samotną kobietę, nie forsa byłaby mu w głowie. Quincy powinien był to powiedzieć. Nie wiedział, czemu tego nie zrobił. Lecz w tej chwili, siedząc w swoim pogrążonym w ciemności gabinecie, ze wzrokiem utkwionym w zdjęciu córki, nie potrafił wykrztusić: Rainie zaginęła. Po prostu nie miał siły po raz kolejny słyszeć tych słów wypowiedzianych na głos. - Dziękuję ci - rzekł po prostu. Odłożył słuchawkę i siedział w ciemnościach. Później poszedł do sypialni z pościelą na łóżku w nieładzie, kupką porzuconych ubrań Rainie. Zaczął od rogu i metodycznie rzucał wszystko na łóżko. Stare dżinsy, brudną bieliznę, zużyte skarpetki. Po chwili całe było zasłane ubraniami Rainie. Stanął w drzwiach i zaczął się rozbierać. Zdjął wilgotną marynarkę, pogniecioną koszulę, zmięty krawat. Po kolei pozbywał się części umundurowania śledczego, aż został tylko człowiek. Rozbierając się, Quincy zazwyczaj wrzucał rzeczy do kosza na brudy lub od razu wieszał je w szafie. Dzisiaj zostawił wszystko byle jak na kupie, jak zrzuconą starą skórę. Podszedł do łóżka i kompletnie nagi wpełzł pomiędzy ubrania Rainie. Wślizgnął się w miękkość bawełnianej bluzy, flanelowej piżamy, satynowej bielizny. Poszukał ręką kołdry i naciągnął 255

ją na siebie, chroniąc się w kokonie tkanin, rozpaczliwie pragnąc poczuć zapach żony, namiastkę jej dotyku. Była nieobecna. Została porwana, związana, rozbrojona, z oderżniętymi włosami. Bóg jeden wie, co jeszcze ją spotkało. Samotny w ciszy pokoju, który kiedyś z nią dzielił, Quin-cy wreszcie poczuł ogrom straty, jaka go dotknęła. W głowie kłębiły mu się obrazy - pierwszy uśmiech Rainie skierowany do niego, jej pełne zadowolenia kocie mruczenie, kiedy skończyli się kochać. Jej płacz, kiedy na kolanach prosił ją o rękę. Jej miękkie, zauroczone spojrzenie, gdy dostali zdjęcie ich przyszłej adoptowanej córeczki. Rainie szczęśliwa, Rainie smutna, Rainie zaprzeczająca jego oskarżeniom, że znowu zaczęła pić. Rainie stojąca samotnie przy oknie, gdy ze snu wyrwał ją jeden z jej nocnych koszmarów, a on uszanował jej prywatność, udając, że śpi. Jakże teraz tego wszystkiego żałował. Żałował, że pozostawił ją samą, dał jej czas. Powinien był ją zamknąć w tym cholernym pokoju i zmusić, aby mu wyznała z najdrobniejszymi szczegółami wszystko, co ją tak dręczyło. Kochał ją, wielbił i ufał jej. Dopiero teraz z całą wyrazistością dostrzegł, że to było za mało. Sama miłość nie wystarczy, aby uleczyć rany. Miłość nie daje gwarancji, że człowiek nie będzie samotny. Ściskał w dłoni jej bluzę, starą niebieską bluzę z napisem FBI, którą mu zabrała, aby nosić w domu. Przysunął ją do twarzy. Głęboko wciągnął powietrze, starając się poczuć jej zapach. Potem zebrał w sobie wszystkie siły. Skoncentrował się i z całą mocą, na jaką człowiek może się zdobyć, wysłał myśl: „Rainie, błagam, niech ci się nic nie stanie". Kiedy jednak otworzył oczy, w pokoju nadal panowały ciemności, powietrze wciąż było zimne. I nic, co leżało na łóżku, nie mogło mu zwrócić żony.

31 ŚRODA, GODZINA 00.03 CZASU PACYFICZNEGO - Widzisz tę lampę? - powiedziała Rainie do Dougiego. - Musimy ją zbić. - Zbić? - Rozwalić na kawałeczki. - Dobra - zgodził się Dougie. Lampa, o której mówili, składała się z dwóch świetlówek zabezpieczonych metalową siatką. Znajdowała się tuż nad drzwiami do piwnicy, ledwie widoczna w padającej przez szpary w drzwiach poświacie. Poza nią Rainie nie dostrzegała w piwnicy innego źródła światła. Jeżeli ją stłuką, porywacz będzie musiał tak jak oni radzić sobie w ciemności. Rainie spodobał się ten pomysł. Chciała zmusić mężczyznę do zejścia po ciemnych schodach. Chciała zobaczyć, jak po omacku się przesuwa po ich wilgotnym, cuchnącym więzieniu, obija o stół, ślizga na mokrej betonowej podłodze. Chciała, aby odczuł tę samą dziką wściekłość, która jej kazała zapomnieć o łupaniu w skroniach, dziwnych, bolesnych kurczach chwytających ją w lewym boku i gwałtownym głodzie skręcającym jej wnętrzności. Był tylko jeden problem: nie mogli dosięgnąć umieszczonej wysoko lampy. Jedyny sposób to celnie rzucony byle jaki kamień. Swego czasu ona i Dougie mieli do czynienia z niejednym kamieniem. Była przekonana, że im się uda. Zaczęli więc przeszukiwać płytkie kałuże na podłodze. W świecie Dougiego poszukiwanie kamieni zawsze było doskonałym pomysłem. 258

Dougie przestał walczyć z więzami krępującymi mu ręce. Nie udało mu się ich przegryźć, ani też przeciąć plastiku, pocierając nim O TÓg drewnianego stołu. Szukał więc kamieni tak samo jak Rainie, pochylony macał wyciągniętymi przed sobą rękami. Rainie wiedziała, że chłopiec dygocze z zimna; jej ciało także przeszywał dotkliwy chłód, od którego szczękała zębami. Nie czuła już palców u rąk i nóg. Nos jej zdrętwiał i stopniowo to samo działo się z twarzą. Temperatura jej ciała wciąż spadała, podobnie jak Dougiego. Wkrótce nogi zaczną im odmawiać posłuszeństwa, powieki opadać. O wiele łatwiej byłoby siedzieć na schodach albo się skulić na stole. Ich przepracowane serca biły coraz wolniej. Organizm zacznie się po kolei wyłączać, spowalniając obieg krwi, pompując mniej tlenu, i to będzie koniec. Zamkną oczy i już o nic więcej nie będą się musieli martwić. Mieliby spokój, myślała co jakiś czas, co ją napawało obrzydzeniem do samej siebie. Jeżeli ma umrzeć, chciałaby przynajmniej spróbować zabrać ze sobą superświra. Zatupa-ła nogami, poruszała palcami i nagle, pod wpływem impulsu, uniosła dłonie do ust i zatrąbiła jak słoń. Dougie się roześmiał. - Jestem królem słoniem! - krzyknął. Tupiąc, zaczął biegać po piwnicy, rozchlapując wodę i wydając wściekłe słoniowe ryki. Rainie pobiegła za nim. Dobiegli do ściany, zatrąbili znowu, tym razem w duecie, odwrócili się i pobiegli z powrotem. Rainie dyszała ciężko, czując jak rozsadza jej płuca. Serce waliło. Ale tak dobrze nie czuła się już od bardzo dawna. Zwolnili, łapiąc oddech. Bycie słoniem było o wiele trudniejsze, niż można sobie wyobrazić, poza tym nie dostarczyło im amunicji. Wobec tego podjęli przerwane poszukiwania, przeczesując palcami płytką kałużę na podłodze w piwnicy. - Jak twoja głowa? - zapytała Rainie, uznawszy, że nadeszła odpowiednia chwila, a Dougie zdawał się nieco mniej jej nienawidzić. 258

W odpowiedzi chłopiec tylko wzruszył ramionami. Przeważnie odpowiadał w ten sposób. Podczas jednego z ich wspólnych spacerów spadł z wysokości dwóch metrów, kiedy się wspinał na drzewo. Rainie natychmiast do niego podbiegła, spodziewając się łez albo przynajmniej dzielnie wstrzymywanego łkania. A Dougie tylko się otrzepał z błota, liści i krwi, a potem wrócił na drzewo. Nieraz obserwowała u niego podobne zachowanie. Zdawał się być obojętny na fizyczną rzeczywistość. Nie przejmował się bólem, zimnem, gorącem, głodem. Kiedy Rainie wspomniała o tym Quincy'emu, znalazł jakiś artykuł o dzieciach narażonych na nieustanną przemoc, które się uczą oddzielać od własnego ciała. Wyjaśnił jej, że to forma przystosowania: ich prześladowcy je biją, a one w zasadzie nic nie czują. Wtedy po raz pierwszy Rainie zaczęła się zastanawiać nad Stanleyem Carpenterem, rozważać możliwość, że Dougie mówi prawdę. Jednak ewidentny brak śladów fizycznej przemocy dawał do myślenia. Jeżeli Stanley bił swojego zastępczego syna, czemu Dougie nie miał żadnych siniaków? Kilka tygodni temu coś niespodziewanie zaczęło w tej układance do siebie pasować. Wkrótce potem Dougie zapałał do Rainie szczerą nienawiścią. - Nie mogę znaleźć żadnych kamieni - powiedziała teraz. - A ty? -Nie. Dougie zaczął taplać się w wodzie, co odwracało jego uwagę, ale też na pewno było mu przez to cieplej. - To dziwne - mruknęła Rainie. - W piwnicy powinno być mnóstwo różnych rzeczy. Starych narzędzi, zabawek, jakichś rupieci. Coś mi się wydaje, że nasz gospodarz tu posprzątał. Dougie przestał się taplać. W mroku zauważyła, że się naburmuszył. 260

- Dougie - zwróciła się do niego spokojnie. - Przecież wiesz, że byłam kiedyś policjantką, prawda? Dostrzegam takie rzeczy. Wyciągnę nas stąd. - Jesteś ranna. - Włosy nie są ci potrzebne, żeby uciec z piwnicy - odparła swobodnie. Wzrok Dougiego spoczął na jej ramionach. To znaczy, że wyczuł na nich rany i wszystko pojął. - Powiem ci, co zrobimy - powiedziała Rainie z zapałem. - Stłuczemy te żarówki. A potem zaczniemy walić w te drzwi z całej siły i krzyczeć, że chcemy jedzenia i wody, i ciepłych ubrań. Narobimy takiego hałasu, że będzie musiał tu wejść. A wtedy zabawimy się z nim w chowanego. - Nie lubię chowanego. - Ale to fajna zabawa, Dougie. On będzie nas szukać, a my mu będziemy uciekać. Będziemy jak duchy, pojawiać się i znikać w okamgnieniu. Zanim się zorientuje, pobiegniesz na schody, raz, dwa, trzy. A jak już będziesz na górze, masz biec, ile sił w nogach, wybiec z tego domu i znaleźć jakichś sąsiadów. A potem będziesz tylko musiał ich poprosić, żeby zadzwonili na policję, a oni już się wszystkim zajmą. Dougie nie był idiotą. - Na jego miejscu wziąłbym ze sobą broń - powiedział. - Przynajmniej jedną. I może węża. - Mężczyzna, jego broń i wąż to już mój problem, Dougie. Ty masz myśleć tylko o tym, żeby wbiec na schody. - Lubię węże. - OK, umawiamy się tak: jeżeli przyniesie węża, możesz go złapać. Ale jeżeli przyniesie broń, wtedy uciekasz na schody. Zgoda? Dougie zastanowił się nad jej propozycją. Wreszcie skinął głową. Rainie splunęła na dłonie i potarła je. Uścisnęli sobie ręce, co dla Dougiego było równoznaczne ze złożeniem uroczystej przysięgi. Już kiedyś tak zrobili, kiedy chłopiec zapro260

ponował, że pokaże jej swoją kryjówkę na skarby, a ona przysięgła, że nigdy nikomu nie zdradzi, gdzie się znajduje. Wciąż pamiętała tamto popołudnie. Szara mgła otulała porośnięte mchem drzewa. W starym dębie o poskręcanych konarach widniał otwór, w sam raz, aby zmieściło się w nim metalowe pudełko na drugie śniadanie. Dougie z obojętną miną wyjął z niego zwęglone zdjęcie matki i jej pobrudzony sadzą różaniec. - Moja mama nie żyje - powiedział. Był to jedyny raz, kiedy o niej wspomniał w obecności Rainie. Więc mieszkam z innymi rodzinami. Dopóki czegoś nie spalę. Ludzie tego nie lubią. - Dlaczego podpaliłeś zdjęcie mamy, Dougie? Myślę, że było jej bardzo smutno. - Moja mama nie żyje - powtórzył Dougie, jak gdyby Rainie nie zrozumiała. - Martwi ludzie nic nie czują. Martwi ludzie nie są smutni. A potem spojrzał jej prosto w oczy i przedarł zdjęcie matki na pół. Rainie zrozumiała: martwi ludzie to ci, którym się poszczęściło. Mogłaby się jednak założyć, że gdyby jakiś czas później zajrzała do jego tajemnej skrytki, znalazłaby tam posklejaną fotografię. Ponieważ Dougie wciąż należał do świata żywych i wciąż czuł, nawet jeśli tego nienawidził. Wraz z Dougiem Rainie weszła na schody Ponieważ nie mieli czym rzucić w lampę, było tylko jedno rozwiązanie. - Dougie, myślisz, że jak usiądziesz mi na ramionach, uda ci się dosięgnąć lampy? Oczy chłopca rozbłysły w ciemnościach. -Tak! - Weź te kawałki materiału - powiedziała Rainie - i owiń sobie nimi dłonie. Wdrap mi się na ramiona i zobaczymy, czy ci się uda stłuc żarówki, albo przynajmniej je wykręcić. -Tak! Rzecz jasna, bez pomocy rąk, które wciąż mieli związane, posadzenie Dougiego na ramionach Rainie było kar261

kołomnym zadaniem. Chłopiec stanął na ostatnim stopniu i rozstawił szeroko nogi, ona trzy stopnie niżej nachyliła się i wzięła go natamiona. Wolniutko się wyprostowała. Uginając ręce w łokciach, zdołała chwycić go za kostki u nóg. Lecz związane ręce ograniczały jej możliwość złapania równowagi. Wyobraziła sobie, że Dougie odchyla się zbyt mocno do tyłu i oboje spadają w dół. Już miała coś powiedzieć, ale w ostatniej chwili ugryzła się w język. Dougie potrafił być zupełnie nieprzewidywalny; nie chciała podsuwać mu żadnych pomysłów. Chwilę się wiercił, szukając najwygodniejszej pozycji. - OK - zawołał. Bardzo ostrożnie weszła na szczyt schodów. -1 jak? - zapytała, z trudem łapiąc oddech i czując, jak nogi się pod nią uginają. - Mogę ich dotknąć! - oznajmił Dougie z triumfem. - W takim razie do dzieła! Czuła, jak chłopiec się napręża, sięgając w rozciągającą się nad nimi ciemną pustkę. Przez chwilę ciężar na jej ramionach zelżał i zrozumiała, że częściowo zawisł na metalowej kratce osłaniającej lampę. Rozległ się szczęk i z góry posypał się kurz. Rainie zagryzła dolną wargę, aby stłumić chęć kichnięcia. - Nie da się... ruszyć - sapnął Dougie. - W takim razie stłucz żarówki. Rozwal je palcami. Nie musisz robić tego porządnie. Ale, Dougie... pospiesz się. Z lewej strony jej ciała powróciło dziwne, bolesne mrowienie, jakby nogę przeszywały impulsy elektryczne. W kolanie poczuła gwałtowny ból i przez chwilę drżała, że nie wytrzyma i noga się pod nią załamie. Zacisnęła zęby, walcząc z bólem. Ten jeden raz, na miłość boską. Tylko ten jeden raz... Na ramionach poczuła wilgoć. Rany zadane nożem otworzyły się i zaczęły krwawić. I nagle rozległ się dźwięk tłuczonego szkła. 263

- Udało się! - Dougie rozbił jedną żarówkę, po chwili drugą. - Dzięki Bogu. - Powolutku zeszła o jeden stopień niżej, potem drugi, wreszcie nachyliła się i uwolniła się od ciężaru chłopca. - Dobra robota! Teraz musimy tylko... Drzwi do piwnicy gwałtownie się otworzyły. Rainie poraziło oślepiające światło, na którego tle zarysowała się ciemna sylwetka. Instynktownie zmrużyła oczy, próbując je osłonić uniesionymi rękami. - Jasna cholera! - powiedział mężczyzna. Rainie usłyszała swój krzyk. - Dougie, biegnij! Rzuciła się w górę po schodach, uderzając ramionami w drzwi w chwili, gdy mężczyzna oprzytomniał i próbował je zamknąć z powrotem. Przez jedną koszmarną chwilę tkwiła zawieszona na najwyższym stopniu, niebezpiecznie pochylona w przód i oparta o napierające na nią drzwi. Oczy miała zamknięte, czując w nich pieczenie wywołane od tak dawna nie widzianym światłem. Coś poruszyło się koło jej nóg. To Dougie drapał się w kierunku drzwi. Ciężar napierający na drzwi nagle ustąpił. Równie szybko, jak się pojawiło, światło znikło. Mężczyzna je zgasił i ruszył biegiem przez hol. - Dougie! - krzyknęła z niepokojem Rainie. Odpowiedź nie nadeszła. Chwyciła się ściany, próbując dojść do siebie. Kiedy otworzyła oczy, zatańczyły przed nimi białe punkciki. Żadnego światła, pomyślała. Na tym etapie gry światło nie było jej sprzymierzeńcem. Skupiła się na ciemności, zaczęła odróżniać prostokątny kształt okien, dwa kwadratowe urządzenia. Doszła do wniosku, że to pralka i suszarka. Znajdowała się w niewielkiej pralni, z drzwiami wiodącymi do piwnicy A Dougie? Wytężyła słuch, ale nie dobiegł jej żaden dźwięk. Mogła się tylko modlić, że chłopiec zapamiętał, jaki mieli plan, że udało 263

mu się dobiec do drzwi wejściowych. Był młody, bystry i cwany Jeżeli zdoła się wydostać z domu, wszystko będzie dobrze. Obeszła pdkój i znalazła kolejne drzwi. Zamknięte. Poszukała zamka, bez skutku. Nie miała pojęcia, co to może oznaczać. Była tylko jedna droga: przez hol. Osunęła się na kolana i zaczęła pełznąć. Kuchnia, stwierdziła. Wąska, z jednym długim oknem nad zlewem. Nie świecił księżyc. Słyszała natomiast monotonny szum deszczu. Osunęła się przy kuchence i dojrzała cyfrowy zegarek, ze zdumieniem stwierdziła, że wskazuje wpół do pierwszej w nocy. Od jej porwania minął dzień? Czy też już dwa? Musiała zadzwonić do Quincy'ego. Powiedzieć mu, że nic jej nie jest. Że wyjdzie z tego. I wtedy do niej dotarło. Musiała zdobyć nóż. Szarpnięciem otworzyła najbliższą szafkę. Rękami wyczuła szklane naczynia, gdy nagle znieruchomiała, oświetlona strumieniem światła. - Proszę, proszę. Bądź łaskawa spojrzeć na to. Rainie odwróciła się wolno, zaciskając dłoń na jedynej broni, jaką jej się udało znaleźć. Spoglądała prosto w światło latarki. Poza nim dostrzegała ciemną sylwetkę mężczyzny, u którego boku wił się Dougie. - Mówiłem ci, chłopcze - rzekł mężczyzna, wolno przeciągając głoski. - Ta kobieta to zwykła pijaczka. Rainie powiodła wzrokiem za światłem i spostrzegła, że przeszukiwała barek, a w dłoni ściskała butelkę z Jim Beamem. Przełknęła z trudem. Nie wiedziała, co powiedzieć. To był czysty przypadek. Ale w jakimś zakamarku umysłu czaił się lęk, że może jednak nie do końca. Mocniej chwyciła butelkę. - Puść go - powiedziała szorstko. - Nie wydaje mi się, żebyś mogła się ze mną targować. - Jasne, że mogę. 265

Uniosła butelkę i cisnęła nią w niego. Butelka roztrzaskała się o latarkę. Rozległ się wściekły krzyk porywacza. Poczuła na ustach smak rozpryśniętej whiskey, tak słodki, że zapragnęła więcej. Skoczyła naprzód, złapała przestraszonego Dougiego i rzuciła się do drzwi. Udało jej się pokonać dwa stopnie, kiedy stopa mężczyzny trafiła ją w lewe kolano. Ciężko upadła, czując, że coś się wykręca, potem rozdziera. Gorączkowo macała rękami wokół siebie, szukając jakiejś broni, punktu zaczepienia, czegokolwiek. Natrafiła tylko na rozbite szkło. - Dougie, uciekaj! Ale znowu wszystko się skończyło. Mężczyzna chwycił chłopca za ramiona i zatrzymał. Ten gwałtownie protestował, okładając napastnika. Ale ważył zaledwie dwadzieścia parę kilo i nie miał żadnych szans z dorosłym człowiekiem. - Puszczaj! - wrzasnął Dougie. Mężczyzna uderzył go w twarz. Chłopiec się osunął. I został już tylko porywacz, wpatrujący się w Rainie z uśmiechem. Udało jej się stanąć na czworakach. Nie wiedziała, po co. Kolano miała złamane, nie mogła biec. Uniosła głowę i spróbowała go zaatakować. Mężczyzna kopnął ją w brodę. Padła jak kłoda, czując smak krwi i alkoholu. Wstawaj, podnieś się, myślała gorączkowo. Zrób coś. Ale głowa zanadto jej ciążyła. Noga pulsowała bólem. Nic jej nie zostało. Mężczyzna przykląkł na jedno kolano obok niej. - Rainie - szepnął jej prosto do ucha. - To będzie dla mnie prawdziwa przyjemność. Szarpnięciem podniósł ją i zmusił, aby stanęła. Nogę przeszył ból. Przez głowę przemknęła jej ostatnia myśl, wywołując na twarzy uśmiech - to ona będzie się śmiać ostatnia. I straciła przytomność, pozostawiając wściekłego napastnika samego.

32 ŚRODA, GODZINA 4.28 CZASU PACYFICZNEGO Quincy nastawił budzik na piątą, ale obudził się pół godziny wcześniej, założył nylonowe szorty, koszulkę do biegania i lekką kurtkę, po czym wyszedł. Wybrał liczącą pięć kilometrów trasę prowadzącą krętą, boczną drogą w okolicy domu. Deszcz siekł go po twarzy, spływał mu po policzkach, ochlapywał nogi. Kłuło go w boku. W żołądku mu się przewracało. Biegł niestrudzenie pustą drogą, pokonywał ostre zakręty. Wystraszył dwie sarny - na widok jego jaskrawożółtej kurtki z hałasem umknęły w las. Dotarł do znaku wyznaczającego piąty kilometr, zawrócił i pobiegł z powrotem, tym razem pod górę, czując w nogach rozrywający ból. Kwadrans po piątej był już w domu i od razu wszedł pod prysznic. O piątej trzydzieści oddzwoniła agentka specjalna Glenda Rodman. Doświadczona pracownica biura, zamknięta w sobie i przepracowana podobnie jak Quincy, nie traciła czasu na zbędne grzeczności: Andrew Bensen wstąpił do wojska trzy lata temu i odsłużył rok w Iraku. Jego jednostka została odwołana pół roku temu, on jednak się nie stawił i został uznany za dezertera. Już rozmawiała z kimś w Pentagonie: o Bensenie nic nie wiedzieli. Miał metr osiemdziesiąt pięć wzrostu, brązowe włosy i piwne oczy. Na lewym ramieniu wytatuował sobie „Ame266

rican Chopper". Lubił swojego harleya i był częstym bywalcem barów dla motocyklistów Zanim zdezerterował, nie było żadnych zastrzeżeń do jego służby Koledzy z oddziału lubili go, według przełożonych był szybki i chętny do współpracy Wyprawa do Iraku nie okazała się dla niego zbyt udana. Co najmniej jeden oficer stwierdził u niego objawy stresu pourazowego. On jednak nigdy się nie zwrócił o pomoc do lekarza. To było wszystko, co Glenda mogła powiedzieć o szeregowym Andrew Bensenie. Quincy podziękował jej za pomoc, odłożył słuchawkę i ubrał się. Założył granatowy garnitur, nieskazitelnie białą koszulę i czerwono-pomarańczowo-turkusowy krawat od Jerryego Garcii. Był to żartobliwy prezent od Rainie na któreś Boże Narodzenie. Zakładał go zawsze wtedy, kiedy czuł, że będzie mu potrzebne szczęście. Za piętnaście szósta wyruszył do centrum operacyjnego. Kincaid już tam był. Kimberly wstała o piątej. Miała wrażenie, że stoi pod prysznicem co najmniej godzinę, choć prawdopodobnie nie trwało to dłużej niż pięć minut. Już odczuwała napięcie w ramionach, w jej żyłach na zapas krążyła adrenalina. Miała ochotę pobiegać, ale musiała oszczędzać energię na później, kiedy będzie jej najbardziej potrzebować. Dwadzieścia po piątej zepchnęła Maca z łóżka. Z głośnym „ooch!" wylądował na podłodze, wciąż nie otwierając oczu. Zastosowała dawno wypróbowaną metodę - kto by przypuszczał, że dorosły mężczyzna może mieć takie łaskotki pod brodą? Mac oczywiście nie pozostał obojętny i sięgnął po nią łakomie. Odepchnęła jego ręce i wysłała go pod prysznic. Kiedy została sama w pokoju, przysiadła na skraju łóżka i raz jeszcze obejrzała pierścionek zaręczynowy. Wsunęła go na palec i podziwiała w świetle lampy. Pomyślała o mat268

ce, której nie było dane dożyć tego dnia. I o swojej starszej siostrze, Mandy. Potem sćhowała pierścionek do pudełeczka, wsunęła je głęboko do torby i spakowała swoje rzeczy. Za piętnaście szósta wymeldowali się z pensjonatu i wsiedli do samochodu. Prowadziła Kimberly, ponieważ Mac nie był rannym ptaszkiem. Ledwo zatrzasnęli drzwi, gdy zaczął mówić. *** - Myślałem o sprawie w Astorii - powiedział. - Podwójnym morderstwie w sierpniu. - Śledztwo, która tak przybiło Rainie. - Właśnie. Zastanawiałem się, czy to zwykły przypadek, że Rainie została porwana zaraz po tym, jak się zajmowała tak ponurą sprawą. - Być może będąc w złym stanie, stała się łatwiejszym celem. - Bardzo możliwe. Wczoraj popytałem trochę twojego ojca. -I? - Są przekonani, że wiedzą, kto to zrobił. Ofiary mieszkały w bliźniaku, którego konserwacją zajmował się niejaki Charlie Duncan. Ma dwadzieścia jeden lat, porzucił szkołę. Znany jest z tego, że wszystko potrafi naprawić, ale niezbyt dba o higienę osobistą. Mieszka sam w kawalerce, której właścicielem jest ten sam facet, do którego należy bliźniak. Sąsiedzi mówią, że Duncan jest spokojny, chociaż trochę dziwny Lubi zjawiać się niezapowiedziany w domach, w których mieszkają kobiety; drzwi otwiera sobie uniwersalnym kluczem. Właściciel twierdzi, że starał się pracować nad poprawą „zdolności komunikacyjnych" Duncana. Kimberly przewróciła oczami. - Sprawa ma się następująco - mówił dalej Mac. - Odciski Duncana są wszędzie na miejscu zbrodni. Podobnie jak 268

krwawy odcisk buta. On ma jednak murowane alibi - w końcu jest konserwatorem budynku. To jasne, że jego odciski są wszędzie; poza tym to on zgłosił znalezienie ciał - według niego, znalazł je, kiedy przyszedł zmienić żarówkę. - Zmienić żarówkę? Bo młoda, samotna mama jest tak bezradna, że musi wzywać konserwatora do wymiany żarówki? - Facet nie jest specjalnie bystry - przyznał Mac. - Ale robi, co do niego należy. Co każe mi się zastanowić, czy nie posunął się do następnej zbrodni. - Nie pasuje do profilu - powiedziała natychmiast Kimberly. - Pochodzi z niższej klasy społecznej, ma powiązania z Rainie. - Zakładasz, że wiedział o jej udziale w śledztwie. - Przypominam ci, że Duncan lubi wpadać niespodziewanie do domów. Zjawił się tam także wówczas, kiedy Rainie i Quincy badali miejsce zbrodni. Wypytywał ich o śledztwo, chciał także wiedzieć, jaka jest ich rola. - Na pewno mu nic nie powiedzieli. - Nie musieli. Wystarczyła sama ich obecność. Poza tym, Rainie jest piękna, każdy mężczyzna zwraca na nią uwagę. Kimberly popatrzyła na niego przelotnie. - Ty jesteś ładniejsza - dodał szybko. - Nieźle. - Słuchaj, Duncan rzeczywiście nie pasuje idealnie. Według Quincy'ego, szukamy przedstawiciela białej hołoty z różnymi zahamowaniami. Nie wygląda, żeby Duncan miał jakieś zahamowania, ale z drugiej strony nie potrafiłby wyrwać dziewczyny. Mimo to facet jest bystry. Wszystko wskazuje na to, że uszło mu na sucho zamordowanie dwóch osób. Może jednak nie powinniśmy go nie doceniać. - Morderstwo małej dziewczynki nie daje ci spokoju -powiedziała łagodnie Kimberly. - Matka walczyła jak lwica. Wiedziała, co zrobi z córką. - Żyjemy w paskudnym świecie - mruknęła Kimberly. 270

- Quincy opracował strategię przesłuchania. Próbował doprowadzić do tego, żeby Duncan powiedział, co zrobił. Nie udało się. Wokół grobu zainstalowali kamery. Nic. Jedyna nadzieja, że facet się przed kimś wygada. Problem w tym, że zadaje się wyłącznie ze swoją matką, a ta ma go za świętego. - Minęło dopiero kilka miesięcy - zauważyła Kimberly filozoficznie. - Wciąż badają dowody. Nigdy nie wiadomo, do czego mogą dojść. - A co to zmieni? - zdenerwował się Mac. - Co znajdą: jakieś włosy, włókna? Jego praca to tłumaczy Jedyne, co mogłoby pomóc, to złapanie go na gorącym uczynku. Gdyby w domu był monitoring albo chociaż schowana w pluszowym misiu kamera filmująca nianię... - Nic takiego nie było? -Nie. Wjeżdżali właśnie na parking przed Departamentem Rybołówstwa. Kimberly myślała już o czekającym ich dniu. - Chyba że... - rzekł nagle Mac. - Chyba że co? Na parking wjeżdżali także inni funkcjonariusze. Zobaczyli porucznika Mosleya i szeryf Atkins, jak szybkim krokiem zmierzają do sali konferencyjnej. - Przedstawienie się zaczyna - mruknął Mac. Wysiedli z auta i ruszyli na spotkanie dnia. ŚRODA, GODZINA 7.02 CZASU PACYFICZNEGO Kincaid przedstawił sytuację krótko i zwięźle. Sprawdzili dwadzieścia tysięcy dolarów, które załatwił Mac. Spisali numery seryjne banknotów, po czym porządnie spakowali je do torby. Sprawdzili sprzęt elektroniczny, w tym nadajnik GPS, przeznaczony dla Kimberly, jak również urządzenia naprowadzające, dzięki którym będą wiedzieli, dokąd zmierza. Szeryf Atkins i Mac mieli w nieoznakowanym wozie podążać za Kimberly tak, aby ani na chwilę nie stracić jej z oczu. 270

Kincaid, porucznik Mosley i Quincy z centrum operacyjnego mieli współpracować z Candi podczas rozmów telefonicznych z porywaczem, pilnując, aby NS się nie zdenerwował i mówił przez cały czas. Szeryf Atkins potwierdziła, że nie zdarzył się cud i Dou-gie Jones nie odnalazł się w ciągu minionej nocy. Jej zastępcy zredukowali listę osób mogących interesować policję do dwunastu. Candi zapoznała się z portretami psychologicznymi każdego z podejrzanych, podanymi w formie punktów. Porucznik Mosley dopilnował, aby dostała tacę pełną butelek z wodą. Z krótko obciętymi włosami, w nienagannym, odprasowanym mundurze i twarzą, na której była widoczna gotowość pojawienia się przed kamerą, wydawał się najbardziej czujny ze wszystkich. Przywiózł kilkanaście numerów porannego wydania „Bakersville Daily Sun" z wielkim tytułem na pierwszej stronie: „MIEJSCOWY CHŁOPIEC PRAWDOPODOBNIE PORWANY; policja w dalszym ciągu poszukuje zaginionej kobiety". Obok umieszczono dwa zdjęcia: Rainie i szkolną fotografię Dougiego. Quincy poczuł się dziwnie, widząc nieproporcjonalnie wielkie gruboziarniste zdjęcie żony na pierwszej stronie gazety. Miał wrażenie, że jej oczy wpatrują się w niego. Artykuł Adama Danicica zajmował trzy strony. Podawał w nim pełne nazwisko Rainie, jej rysopis i wszystkie szczegóły związane ze znalezieniem jej samochodu. Pisał również o grupie dochodzeniowej, szczerej chęci jej członków do współpracy z porywaczem i obawach o losy miejscowego chłopca, prawdopodobnie również ofiary porwania. Dalej, ku niezadowoleniu Quincy'ego, przedstawił przeszłość Rainie, jej dawną pracę w biurze szeryfa w Bakersville; nie zapomniał też o „niedawnym" uniewinnieniu w sprawie o zabójstwo Lucasa Bensena, którego dokonała w wieku szesnastu lat. - Czy mamy wpływ na cokolwiek w całej tej historii? -zapytał Quincy z przekąsem po przejrzeniu artykułu. 271

- Nie napisał o mapach ani o dowodach życia - odparł z kamienną powagą Mosley, strzelając palcami. - Och, Danicic był też ria tyle uprzejmy, żeby nie wspomnieć, że Dougie Jones został porwany prawdopodobnie z powodu naszej nieudolności. Trzeba mu to przyznać. - Nie miał żadnych zahamowań, kiedy pisał o Rainie. - Nie mogliśmy mu zakazać podać jej nazwiska. A ponieważ użył jej pełnego imienia i nazwiska... -1 tak można się o niej dowiedzieć wszystkiego z internetu - mruknął Quincy. - Danicic nie jest idiotą. Wie, że to świetna historia, kiedy ofiarą porwania pada była policjantka, która na dodatek miała w przeszłości różne kłopoty. Z drugiej strony, nie wspomniał, że Rainie jest adwokatem Dougiego, co możemy potraktować jako ukłon w naszą stronę. - Jedną ręką dajesz, drugą odbierasz. - To gra - rzekł Mosley, wzruszając ramionami. - A media to najwięksi gracze ze wszystkich. A skoro o nich mowa... - Pager uczepiony jego paska rozbrzęczał się po raz szósty w ciągu ostatnich trzydziestu minut. Porucznik rzucił okiem na wyświetlacz i skrzywił się. - Będziemy musieli powiedzieć im o porannej odprawie. Agencje już się o wszystkim dowiedziały i jeśli wierzyć mojemu pagerowi, każdy chce uszczknąć coś dla siebie. - Dopiero po przekazaniu okupu - upomniał go z miejsca Kincaid. - Możemy ich wykorzystać - nie dawał za wygraną Mosley. - Podać im opracowany przez pana Quincy'ego portret psychologiczny. Niech ludzie zaczną go szukać. - Jeśli się przestraszy, że w każdej chwili może zostać złapany, postanowi zabić ofiary, żeby zatrzeć ślady. - Im dłużej będziemy milczeć, tym bardziej prasa będzie węszyć na własną rękę. A im więcej odkryją, tym mniej my będziemy mieć argumentów przetargowych. - Czekamy do przekazania okupu - powtórzył Kincaid. 273

Na tym dyskusja się zakończyła. Wybiła ósma. Nikt nie mógł usiedzieć na miejscu. Wszyscy po raz nie wiadomo który czytali zapis ostatniej rozmowy z NS i przygotowywali się do tego, co ich czekało. O dziewiątej zadzwonił telefon komórkowy Maca. Oficer z komisji poborowej w Portlandzie potwierdził dane na temat szeregowego Andrew Bensena, aktualnie uznanego za dezertera. Quincy podzielił się informacją z Kincaidem, a ten przez dwadzieścia minut się wściekał, że utrudnia oficjalne policyjne dochodzenie, celowo zatajając tak istotny trop, nie wspominając nawet o znaczeniu wzajemnego zaufania w dochodzeniu przekraczającym granice różnych jurysdykcji. Szeryf Atkins natychmiast rozesłała do wszystkich jednostek komunikat nakazujący poszukiwanie mężczyzny odpowiadającego rysopisowi Bensena. Porucznik Mosley mruknął coś o liczbie agentów prasowych prowadzących policyjny nasłuch, i że rozsyłając komunikat, tylko dolali oliwy do ognia. Następnie wszyscy rozeszli się po kątach, żeby tam ponarzekać na siebie nawzajem. Podłączony do głośnika telefon Quincy'ego leżał na środku stołu konferencyjnego. Każda przychodząca rozmowa była nagrywana i namierzana - chociaż nikt się nie łudził, że uda im się zlokalizować dzwoniącego. Sygnały telefonów komórkowych odbijały się od wież przekaźnikowych bez żadnego schematu, co w zasadzie uniemożliwiało namierzenie, skąd pierwotnie pochodzą. Niczego jednak nie zaniedbali, ponieważ tylko to pozostało grupie dochodzeniowej. Dziewiąta pięćdziesiąt pięć. Telefon zadzwonił. Candi nałożyła słuchawki. Porucznik Mosley włączył nagrywanie. Zaczęło się.

33 ŚRODA, GODZINA 10.01 CZASU PACYFICZNEGO - Funkcjonariuszka Candi. Czym mogę służyć? W pomieszczeniu rozległ się mechanicznie zniekształcony śmiech. - Mówi pani jak agent ubezpieczeniowy. Co dalej, zaproponuje mi pani darmową subskrypcję moich dwudziestu kawałków? - Chciał pan rozmawiać z kobietą, i jak pan widzi, stosujemy się do pańskich życzeń. - Candi mówiła swobodnie, jak plotkująca dziewczyna z sąsiedztwa. Uzgodnili wcześniej, że w ten właśnie sposób będzie prowadziła rozmowę, co jednak natychmiast wprawiło Quincy'ego w zdenerwowanie. Wstał i zaczął chodzić w kółko, Candi tymczasem mówiła dalej. -Cóż, osobiście wolę wiedzieć, z kim mam przyjemność. Jak już mówiłam, ja jestem Candi. A pan? - Mów do mnie Bob. - Bob, tak? Według mnie Andy bardziej do pana pasuje. W ten niezbyt zawoalowany sposób dawała do zrozumienia, że według niej jej rozmówcą jest Andrew Bensen. NS nie złapał przynęty. - Chcę dostać swoje pieniądze - powiedział. - Dostanę pieniądze, a wy się trochę rozerwiecie. Zrobimy to tak... - Mamy pieniądze - Candi weszła mu w słowo przyjaźnie, starając się spowolnić rozmowę i przy okazji przejąć kontrolę. - Dwadzieścia tysięcy dolarów. W gotówce. Zgodnie z pana życzeniem. 274

- Nie lubię, kiedy mi się przerywa - powiedział porywacz. - Przerwiesz mi jeszcze raz i zabiję dzieciaka. Chcesz to mieć na sumieniu, panno Candi? Śmierć siedmioletniego chłopca? Candi poszukała wzrokiem Kincaida. - Przepraszam, Bob - rzekła spokojnie. - Nie chciałam pana obrazić. Jak już mówiłam, moim zadaniem jest współpraca z panem. - Na rogu Piątej i Madison jest budka telefoniczna, kolejna koło Wal-Martu przy autostradzie sto jeden, trzecia przy wytwórni serów. Zakładam, że znacie te miejsca. Kincaid zaczął gwałtownie notować. - Cóż, Bob - powiedziała Candi. - Prawdę mówiąc, nie jestem stąd, więc musi mi pan trochę pomóc. Powiedział pan, trzy budki, pierwsza na rogu Piątej i Madison. Na którym rogu? Północnym, południowym, wschodnim, zachodnim? Nie chciałabym się pomylić. - Zobaczysz ją. - OK, Bob. Muszę panu wierzyć. Druga budka jest koło Wal-Martu. Zakładam, że to duży Wal-Mart. Może mi pan powiedzieć, przy którym wejściu? - Z lewej strony - wytłumaczył porywacz - stojąc twarzą do sklepu. - Dobrze. A trzecia budka, ta koło wytwórni serów? - Przy samym wejściu. - Dzięki, Bob. Jestem wdzięczna za wyjaśnienie. Czyli mówimy o trzech budkach: jedna na skrzyżowaniu Piątej z Madison, druga przy wejściu z lewej strony do Wal-Martu, trzecia tuż przed wytwórnią serów. Ma pan na myśli właśnie te budki telefoniczne? - Ruszaj. - Słucham? Chyba nie dosłyszałam? - Macie piętnaście minut. 275

ŚRODA, GODZINA 10.06 CZASU PACYFICZNEGO Candi rozejrzała się wokół. - Chce pan, żebym w ciągu piętnastu minut dotarła w trzy różne miejsca? Proszę wybaczyć, Bob, naprawdę staram się panu pomóc, ale tego nie rozumiem. Poza tym, zanim cokolwiek zrobię, muszę porozmawiać z Rainie i Dougiem... Ale Bob jej nie słuchał. - Macie piętnaście minut - powtórzył. Połączenie zostało przerwane. Candi szarpnięciem zerwała z głowy słuchawki. - Kurde mol! Nie dał nam nawet szansy. Żadnych wyjaśnień, żadnego dowodu życia... - Czas - przerwał jej Quincy zwięźle. - Dziesiąta zero sześć. - Kincaid już zapisywał godzinę, sprawdzając ją na zegarku. - Te budki telefoniczne są w prostej linii, pierwsza, na rogu Madison i Piątej jest o trzy minuty drogi stąd; jazda na północ, do najdalszej, przy wytwórni serów, zajmie jakieś osiem minut. - Co oznacza, że mamy siedem minut na opracowanie strategii. Quincy zwrócił się do Shelly Atkins. - Candi słusznie zauważyła, że nas załatwił. Musimy natychmiast mieć w tych trzech miejscach ludzi po cywilnemu, w nieoznakowanych samochodach. - Nie wystarczy czasu, żeby się przebrać... - Wszyscy pani ludzie są w tej chwili na służbie? - Nie, pięciu jest w domu... - Proszę wyrwać z łóżka trójkę mieszkających najbliżej i kazać im pojechać własnymi samochodami na miejsca. - Co mam powiedzieć... - Natychmiast! Shelly z szeroko otwartymi oczami odpięła od pasa krótkofalówkę i wyszła do holu, żeby się porozumieć z dyspozytorem. 277

- Musimy mieć jakiś nasłuch w tych trzech budkach -Kincaid myślał na głos. - W ciągu piętnastu minut nie zdołamy założyć podsłuchu. Krótkofalówka. Kimberly może ją trzymać przy słuchawce podczas rozmowy z porywaczem. My możemy ją instruować na drugim kanale, na który będzie miała nastawioną słuchawkę. - Potrząsnął głową. - Nie rozumiem tego. Ma biegać od telefonu do telefonu? To nie ma sensu. - Chce, żeby to było niemożliwe - mruknęła Kimberly - Szuka wymówki, żeby zabić. - Poślemy trzech funkcjonariuszy - powiedział Quincy spokojnie. - Po jednym do każdej budki. Ktokolwiek odbierze telefon, rusza. - Mamy tylko jeden GPS - zaprotestował porucznik Mosley - W takim razie mamy trzydzieści trzy procent, że zostanie użyty. W innym przypadku zrobimy to po staremu. Tego, który odbierze telefon, będziemy śledzić tradycyjnie i z powietrza. - Na pewno nie zauważy śmigłowca - stwierdził złośliwie Kincaid. - W takim razie tylko z ziemi. Ale nie możemy nie pilnować telefonów. To zbyt niebezpieczne. Kincaid zdawał się dojść do tego samego wniosku. - Podzielimy pieniądze; w ten sposób każdy funkcjonariusz będzie miał możliwość negocjowania sposobu zapłaty Ale do tego potrzebne są nam dwie dodatkowe torby - Mamy je - odezwał się Mac. - Dajcie mi tylko minutę na wypakowanie naszych rzeczy. Wybiegł na parking. - Ja biorę róg Piątej i Madison - powiedział Kincaid, odliczając kolejne budki na palcach. - Detektyw Spector weźmie Wal-Mart. Kimberly zajmie się Wytwórnią Serów Tillamook. To oznacza, że szeryf Atkins będzie dowodzić ze278

społem, a pan - sierżant skinął głową w stronę Quincy ego - koordynuje wszystko stąd. -Nie. - Nie może się pan zająć przekazaniem okupu... - zaczął Kincaid. - Podobnie jak pan i Spector. - Quincy popatrzył najpierw na detektyw Grove, później przeniósł wzrok na Kimberly -Wciąż musimy się zastosować do pierwszego żądania NS -to muszą być kobiety. Każdy inny po prostu go wkurzy. - Ja pójdę - oświadczyła Candi, wstając. Kincaid zmierzył ją spojrzeniem. - Niech pani nie będzie idiotką. Pani jest negocjatorem... - Chodzi o rozmowę przez telefon... - Po której ma nastąpić przekazanie okupu. W grę wchodzi chodzenie, nie gadanie. Pani ma tu siedzieć, przysłuchiwać się rozmowom i doradzać innym, co mają mówić. - Potrzebujemy trzech kobiet - odpaliła Candi. - A ja widzę tu tylko dwie. - Wiedziałam, że powinnam sobie była zrobić cycki -odezwała się Shelly Atkins od drzwi. - Na pewno nie na nasz rachunek - zgasił ją Kincaid. -Pani bierze róg Piątej i Madison, detektyw Grove Wal-Mart, a Kimberly wytwórnię serów. Popatrzył na zegarek. - Siedem minut minęło. Do roboty, ludzie. ŚRODA, GODZINA 10.13 CZASU PACYFICZNEGO Kimberly miała wrażenie, że przez ostatnie dwie godziny kręciła tylko młynka palcami, a teraz wszystko zaczęło się dziać jednocześnie. Mac wrzucał pieniądze do toreb. Zastępca szeryfa wcisnął jej do ręki krótkofalówkę. Szeryf Atkins krzyczała do Mitchella, żeby wsiadał do furgonetki, z której mieli śledzić przebieg akcji, a Candi biegała od jed278

nego do drugiego, przypominając każdemu, żeby pamiętał o zachowaniu spokoju. Mac pociągnął Kimberly do drzwi; miała do przejechania najdłuższą drogę, więc czas gonił ją najbardziej. Kiedy po raz ostatni popatrzyła na ojca, nachylał się przez ramię Candi, rozkładając mapę hrabstwa Tillamook. Po chwili siedziała już w wynajętym samochodzie, a Mac wciskał jej do ręki telefon komórkowy - Będziemy tuż przed tobą. Zadzwonię za trzydzieści sekund. Już miał zatrzasnąć drzwiczki, kiedy się zatrzymał, nachylił i mocno, gwałtownie ją pocałował. Mitchell krzyknął, żeby wsiadał, i wszyscy ruszyli. Ledwo Kimberly wyjechała z parkingu, zadzwonił jej telefon. - Mamy cię na ekranie. GPS działa bez zarzutu - poinformował ją Mac, jadący białą, nieoznakowaną furgonetką. - Zrozumiałam. - Kimberly zbyt mocno zaciskała dłonie na kierownicy Zmusiła się, żeby je rozluźnić, postanawiając wykorzystać krótką jazdę do wyrównania oddechu i zebrania się w sobie. Quincy ostrzegał ich, że operacja będzie skomplikowana. A to dopiero początek. - Musisz powtarzać wszystko, co NS powie ci przez telefon - mówił tymczasem Mac. - W krótkofalówkach często są zakłócenia, możemy mieć trudności ze zrozumieniem. - Wiem. - Jak zadzwoni, musisz nam dać znak. Schowaj rękę za plecami i pokaż nam dwa palce. Będziemy wiedzieć, że się zaczęło. - Dwa palce. - Nie daj mu się wytrącić z równowagi. Jeśli chce dostać swoje pieniądze, będzie musiał współpracować. - Mac, byłam na tych samych odprawach, co ty. - Jeżeli nie ma dowodu życia, nigdzie nie idziesz, Kimberly, mówię całkiem poważnie. Nie ma gwarancji, że uda nam 280

się ciebie namierzyć, tak jak nie ma gwarancji, że ten facet nie spróbuje ująć kolejnego zakładnika. Jeżeli nie uda ci się porozmawiać bezpośrednio z Rainie i sprawdzić, że nic jej nie jest... - Mac pozwolił, aby resztę dopowiedziała sobie sama. - Nie narażaj się bez potrzeby - dodał, tym razem ciszej. - Chroń to, co zostało twojemu ojcu. Znaleźli się na skrzyżowaniu. W furgonetce zaświecił się kierunkowskaz i skręciła w lewo. Kimberly pojechała prosto. Pojedzie bocznymi drogami, podczas gdy Mac i zastępca Mitchell zrobią pętlę i dotrą od frontu. W ten sposób ona zjawi się pierwsza, bez śladu policyjnej eskorty. Na wypadek, gdyby mężczyzna ich obserwował. Na wypadek, gdyby czekał. - Jak tylko się dowiemy, na który telefon zadzwoni - mówił znowu Mac - spotkamy się na miejscu. Wal-Mart jest tylko pięć minut drogi od wytwórni serów, istnieje więc szansa, że zdążysz włączyć się do gry, może nawet przekazać nadajnik GPS. - W porządku. - Nie znam zbyt dobrze detektyw Grove; nie wiem, jakie ma doświadczenie. Uważam, że byłoby lepiej, gdyby jednak skontaktował się z tobą. Nie tylko dlatego, że ty masz GPS. - Rozumiem. Furgonetka dawno znikła jej z oczu. Mac podążał swoją drogą, ona swoją. - Muszę kończyć. - Kimberly... - Wszystko będzie dobrze, Mac. Wszystko będzie dobrze. Kimberly rozłączyła się. Schowała telefon do kieszeni żakietu. Wzięła ostatni uspokajający oddech... W oddali pojawiła się Wytwórnia Serów Tillamook. Zaczęły się ostatnie dwie minuty. Kimberly zaparkowała, wyskoczyła z samochodu i pobiegła do budki telefonicznej. - Zadzwoń - wysapała nagląco. - Błagam, po prostu zadzwoń. 280

ŚRODA, GODZINA 10.21 CZASU PACYFICZNEGO Shelly nie mogła znaleźć tej cholernej budki. Jechała wokół kwartału, jak wariatka wyciągając szyję. Mieszkała w tym mieście dopiero od kilku miesięcy i wciąż się uczyła, jak się po nim poruszać. Poza tym, do cholery, kto dzisiaj korzysta z budek telefonicznych? Przecież chyba już cały świat ma telefony komórkowe, nawet dziewięcioletnie dzieciaki. Pieprzyć to. Marnuje za dużo czasu, krążąc samochodem po skrzyżowaniu. Skręciła w Madison, zaparkowała w niedozwolonym miejscu, ale była zbyt przejęta, żeby zwracać na to uwagę. Nigdzie nie było samochodu ze wsparciem, przynajmniej ona go nie widziała. Wyglądało na to, że jak na razie jest zdana na siebie. Pobiegła Piątą Ulicą, czując pas obijający jej się na biodrach i ciężar siedmiu tysięcy dolarów w przewieszonej przez ramię torbie. Dłonie miała spocone, oddech ciężki. Nigdy wcześniej nie znalazła się w podobnej sytuacji. Czasem nie miało znaczenia, czy się jest szeryfem, szefową, dowódcą grupy - jak się czegoś nie wiedziało, to się nie wiedziało. Jeżeli Rainie i Dougie przeżyją ten dzień, ona z tym kończy. Pojedzie do Paryża. Dotarła do rogu. Wciąż ani śladu cholernej budki telefonicznej. Czyżby stary dobry Bob pozwolił sobie na sztuczkę, żeby rozdzielić grupę operacyjną? Poprawiła torbę na ramieniu i zastanowiła się. Kiedy tak stała, ciężko dysząc, dotarło do niej. Szklane drzwi wiodące do restauracji. Otworzyła je szarpnięciem i ujrzała telefon. - Boże, błagam - szepnęła pod nosem. - Żebym to nie była ja. 281

ŚRODA, GODZINA 10.23 CZASU PACYFICZNEGO Alane Gróve zachowała spokój. Parking przed Wal-Mar-tem był pełny i jak na tak duży sklep, fatalnie zaprojektowany. Skręciła do wjazdu i natychmiast zablokował ją samochód czekający na miejsce do parkowania. Niecierpliwie policzyła do dwudziestu, samochód w końcu zaparkował, a przed Alane wyrosła udręczona matka z trójką dzieci. Wszystkie się rozbiegły, każde w inną stronę, a matka stała na środku parkingu, wrzaskiem nawołując je do powrotu. One jednak nie przejęły się zbytnio wściekłością matki. Obiegły dwa samochody i monstrualnie wielką półciężarówkę, aż w końcu dały się zapędzić na tylne siedzenie kombi. Upłynęły kolejne, ciągnące się w nieskończoność dwie minuty, i wreszcie Alane udało się znaleźć miejsce. Wysiadła, starając się ukryć podniecenie. Zdawała sobie sprawę, że może być obserwowana. Była świadoma, że jako młoda policjantka nie stoi na najlepszej pozycji. Ale była dobrym detektywem. Pracę w policji zaczęła po odsłużeniu czterech lat w oddziałach rezerwowych armii. Poradzi sobie w sytuacji kryzysowej. Przynajmniej tak sobie wmawiała. Zarzuciła torbę z pieniędzmi na ramię, sprawdziła, czy może swobodnie wyjąć krótkofalówkę z kieszeni kurtki, i ruszyła w stronę sklepu. Przy głównym wejściu znalazła dwie budki telefoniczne. Z jednej korzystał jakiś mężczyzna w potarganej flanelowej koszuli. Stanęła przed wolnym telefonem, skupiona na zadaniu. W ostatniej chwili jej mózg zaskoczył. Przeszła obok drugiego telefonu, przyglądając się mężczyźnie, szczupłej budowie ciała, ubłoconym roboczym butom. Popatrzyła na rozpiętą grubą koszulę, pod którą bez trudu można było ukryć broń. Weszła do sklepu i przez krótkofalówkę przekazała jego rysopis. 283

Kincaid zapewnił ją, że wsparcie jest już w drodze. Ona ma tylko zachować spokój i z niczym się nie zdradzić. Alanę wróciła do szklanych drzwi, udając, że szuka wózka na zakupy Kiedy jednak wyjrzała na zewnątrz, mężczyzna zniknął. Wyszła, rozglądając się po parkingu. Nigdzie go jednak nie zauważyła, co było niezrozumiałe. Przecież nie można tak po prostu zniknąć. Dostała gęsiej skórki. To było to. Coś się działo, zaraz coś się wydarzy. Minęło siedemnaście minut od pierwszego telefonu. Detektyw Alanę Grove stała przed supermarketem, gotowa do działania. Nie zauważyła mężczyzny, dopóki nie było za późno. ŚRODA, GODZINA 10.32 CZASU PACYFICZNEGO Cisza. Cisza. Cisza. Quincy stał na środku sali konferencyjnej, w której oprócz niego zostali jedynie Candi, porucznik Mosley i Kincaid. Ne-gocjatorka chodziła tam i z powrotem. Sierżant wypełniał papiery. Rzecznik wyszedł w końcu do holu, żeby tam się uporać ze swoim niezwykle aktywnym pagerem. Minęło piętnaście minut. Dwadzieścia. Pół godziny W eterze wciąż panowała cisza. - Do cholery, co się dzieje? - nie wytrzymał w końcu Quincy. Nikt jednak nie znał odpowiedzi.

34 ŚRODA, GODZINA 10.12 CZASU PACYFICZNEGO Unosiła się na wodzie. To było dziwne uczucie. Cudowne wrażenie bezgranicznej lekkości połączone z bardziej przejmującym poczuciem przerażenia. Może jednak się nie unosiła. Może spadała, staczała się, leciała w pogrążoną w ciemności otchłań. Poczuła wiatr we włosach, powiew chłodu na twarzy. Rozpostarła ramiona. Ocknęła się. Dougie odezwał się pierwszy. - Rainie? Pokój był ciemny Nie wiedziała, gdzie się znajduje. Coś się zmieniło, nie potrafiła tylko powiedzieć, co. Dobiegł ją szelest materiału. To Dougie zbliżał się do niej. - Nie umarłaś - powiedział. -Nie. Oblizała wargi, szukając wilgoci, która przyniosłaby ulgę jej wyschniętemu gardłu. Język miała opuchnięty z pragnienia, usta popękane i obolałe. Zamrugała oczami, ale nie zamajaczył przed nimi żaden widok, nawet najlżejszy odcień szarości. Może oślepła. - Gdzie? - udało jej się wychrypieć. - To jakiś pokój - wyjaśnił Dougie. - Oddałem ci łóżko. Pomyślałem, że tobie jest bardziej potrzebne. - Ciemno. - Zabił deskami okna. Próbowałem je oderwać, ale muszę mieć jakieś narzędzie. Masz jakieś narzędzie? 284

W głosie Dougiego brzmiała nadzieja. Oczywiście, znał odpowiedź, ale czasem człowiek nie może się powstrzymać, żeby nie zapytać. - Mam jedzenie - odezwał się Dougie odrobinę radośniej. - Krakersy. I ser. Zostawiłem ci trochę. - Wody - wyrzęziła. Radość Dougiego przygasła. - Wypiłem wodę - powiedział cicho. - Och, Dougie... Usta miała zbyt wyschnięte, aby powiedzieć coś jeszcze. Wyciągnęła więc rękę i pogłaskała go po włosach. W odpowiedzi przywarł policzkiem do jej nogi, co natychmiast spowodowało paroksyzm bólu, który przeszył jej ciało, ale nie protestowała. Niezmiernie ją cieszyło, że w panujących ciemnościach czuje obecność chłopca. Przynajmniej wiedziała, że żadne z nich nie jest samo. - Powiedziałem mu, że jest nam zimno - odezwał się Dougie stłumionym głosem. - Powiedziałem mu, że w piwnicy jest za mokro i że nie zostaniemy tam dłużej. - Byłeś... bardzo dzielny. - Wyśmiał mnie. Powiedział, że gówno go to obchodzi, czy zamarzniemy na śmierć... - Dougie... - Tak powiedział! Tylko powtarzam, co powiedział. Ze go to gówno obchodzi. Rainie wzniosła oczy ku niebu. Dougie najwyraźniej wykorzystywał okazję, żeby móc przekląć. Uśmiechnęła się na tę myśl. Zachowywał się jak siedmiolatek. Przynajmniej przez chwilę zachowywał się normalnie. - Nie zamknął nas w piwnicy - mówił Dougie ze zdumieniem. - Poprowadził mnie korytarzem. I zamknął w tym pokoju. Z początku mi się nie podobało. Krzyczałem, żeby mnie wypuścił. Ja... ja się bałem. - Wymamrotał ostatnie słowo, tak że ledwie można je było zrozumieć. - Ale potem wrócił z tobą. I dał mi koce. I krakersy z serem. I wodę... - Kolejne 286

niewyraźnie bąknięte słowo. - Ale tylko troszeczkę. Przysięgam, że nie było jej dużo. Ale zostawiłem ci krakersa. Chcesz? Rainie poczuła, jak Dougie wciska jej do ręki słonego krakersa. Przyjęła dar, nie chcąc go obrazić. Obawiała się jednak, że nie da rady przełknąć. Nie miała dość śliny w ustach. - Jak długo? - zapytała. - Nie wiem. Chyba... myślę, że zasnąłem. Rainie kiwnęła głową i rozejrzała się po pokoju, próbując się zorientować w otoczeniu. Było niewyobrażalnie ciemno, ciemniej niż w piwnicy. Przypuszczała, że mężczyzna nie tylko zabił okna deskami, ale też pomalował wszystko na czarno. Po co? Żeby odciąć dopływ bodźców z zewnątrz? Kolejny sposób kontrolowania zakładników? Dlaczego umieścił ich w tym pokoju, skoro miał piwnicę? A może doszedł do wniosku, że Dougie ma rację. Że piwnica była zbyt zimna i wilgotna, co powodowało ryzyko hipotermii. Może jeszcze nie mógł ryzykować ich śmierci. Ta myśl dodała Rainie sił. Skoro byli mu potrzebni żywi, mieli większą władzę, niż sądzili. Mogą walczyć. I powinni zacząć od razu, póki układ sił nie ulegnie zmianie. Rainie usiadła. Nie wiadomo skąd pojawił się ostry ból, niczym rozżarzony do białości harpun przeszywając całą lewą stronę jej ciała, aż do skroni. Nie zdążyła powstrzymać okrzyku, związanymi rękami chwytając się za głowę. Ból znikł równie szybko, jak się pojawił, ale jednocześnie sprawił, że stała się świadoma zbyt wielu rzeczy. Czuła, jak przez jej kończyny przebiegają tam i z powrotem dziwne, łaskoczące prądy. Lewe kolano pulsowało. W głowie czuła potworny, trudny do zniesienia ucisk. - Rainie? - spytał Dougie ze strachem. - Przepraszam... Źle... się poruszyłam. - Poraził cię prądem. Widziałem. Trzymał coś w ręce, potem przyłożył ci to do szyi i nacisnął spust. Twoje ciało zrobiło b z z z z t, tak jak w telewizji. - Daj mi... chwilę. Dougie... 286

Zanim jednak zdołała dokończyć, drzwi się gwałtownie otworzyły i pokój zalało jaskrawe, białe światło. Rainie poderwała ręce, aby osłonić oczy. Dougie skulił się obok niej. - Usłyszałem, że się obudziłaś - powiedział mężczyzna. - Świetnie. Wstawaj. Mamy mnóstwo roboty. Rainie spróbowała się poruszyć, odsunąć od mężczyzny, odzyskać władzę w nogach, podjąć walkę. Ale jej mięśnie nie reagowały na polecenia płynące z mózgu. Nogi nie chciały się poruszyć, biodra tkwiły w bezruchu, ramiona nie chciały zmienić położenia. Leżała bezradnie, mogąc jedynie patrzeć, jak ciemna sylwetka przechodzi przez pokój i chwyta Dougiego za ramię. - Ty pierwszy Ona i tak nigdzie nie ucieknie. Dougie krzyknął przerażony, zaczął wierzgać nogami, ciskać się na łóżku. Rainie próbowała go złapać za ręce, przyciągnąć do siebie, jakby to miało cokolwiek zmienić. Mężczyzna oderwał od niej chłopca i bez wysiłku przerzucił sobie przez ramię. Dougie znowu krzyknął, a jego krzyk przeszył Rainie do szpiku kości. Psiakrew, zrób coś, rozkazała sobie. Złaź z tego cholernego łóżka. Naparła na materac, błagając swoje ciało, aby się poruszyło. - Nie, nie, nie! - z korytarza dobiegał wrzask Dougiego. Rainie tkwiła przykuta do łóżka, łzy płynęły jej strumieniem po twarzy. Nie, nie. Porusz się, błagam. Och, psiakrew. Psiakrew, cholera jasna, Rainie, ty beznadziejna kupo gówna. Czemu jesteś taka słaba? Usłyszała, że drzwi się otwierają, potem zamykają, po czym zapanowała niczym niezmącona cisza. Upłynął jakiś czas. Nie umiała powiedzieć, ile. Lewa noga drgała jej w niekontrolowany sposób. W skroniach narastał ucisk, napierając na oczy. Porywacz wrócił. Usłyszała jego ciężkie, szybkie kroki. Złapał ją za związane nadgarstki i szarpnięciem zerwał z łóż287

ka. Upadła na ziemię jak martwa ryba i leżała na niej, zbyt oszołomiona, żeby się poruszyć. - Wstawaj - rozkazał. - Ani mi się śni targać cię po schodach. - Wody. - Zabrzmiało to żałośnie, jakby ranne, skatowane zwierzę błagało o litość. Jak to możliwe, że ktoś zmusił ją do takiej pokory? - Och, uwierz mi na słowo, niedługo będziesz miała wody aż nadto. Szarpnięciem postawił ją na nogi. Jej lewe kolano nie wytrzymało tego. Ledwie ją puścił i znowu się przewróciła. Nie był tym zachwycony. Kopnął ją w żebra, po czym stanął nad nią, z rękami wspartymi na biodrach. - Rainie, nie mam czasu na te bzdury. Uderz go, pomyślała. Ugryź go w kolano. Tkwiła zwinięta jak embrion. Nie mogła pojąć, że głowa może aż tak boleć i nie eksplodować. - Och, na litość boską. Znowu ją kopnął. W dalszym ciągu się nie poruszyła. Wściekł się i zaczął ją okładać jak psa. Nic mu z tego nie przyszło. Nie dała rady wstać i żadne katowanie nie mogło tego zmienić. W końcu chyba to zrozumiał. Przestał ją kopać i westchnął ciężko. - Wiesz co, te pieniądze nie są chyba tego wszystkiego warte. Nachylił się i chwycił ją za związane nadgarstki. - Następnym razem będę miał gdzieś dowód życia. Zabiję od razu i z głowy. Żadnego użerania się z ludźmi, karmienia ich, ukrywania, pilnowania, żeby nie uciekli. Naprawdę mnie wkurzyłaś, Rainie. Nic dziwnego, że twój mąż cię zostawił. Do niczego się, kurwa, nie nadajesz. Zaczął ją wlec korytarzem - nie ruszała się, była jak kłoda. W połowie korytarza z trudem łapał oddech. Zatrzymał się, dysząc ciężko i przeklinając ją. Ludzkie ciało jest niepo289

ręczne, niełatwo się je ciągnie. Jeżeli ma ją zabić, niech się trochę pomęczy. Chwycił ją pod pachami, sapnął głośno i znów podjął ciężką wędrówkę. Weszli do kuchni. Skręcili, zmierzając wzdłuż długiego rzędu szafek. W ostatniej chwili udało jej się tak wykręcić nogę, że zahaczyła stopą o narożną szafkę. W odpowiedzi zdzielił ją w bok głowy. Posuwali się dalej. Zrozumiała, dokąd ją wlecze. Z powrotem do piwnicy Do ciemności. Przeszywającego do szpiku kości zimna. Szarpnęła się, zrozpaczona, wygięła plecy w łuk, usiłując wyślizgnąć się z jego uchwytu. Nie chciała wracać do tego lochu. Zepchnie ją ze schodów. Zarygluje drzwi. I nikt już nie ujrzy ani jej, ani Dougiego żywych. - Nie, nie, nie. - Nie miała pojęcia, że zaczęła jęczeć, póki jej własny głos nie zadźwięczał jej w uszach. - Zamknij się! - rzekł mężczyzna ostrzegawczo. Dotarli do ostatniej szafki. Desperacko sięgnęła do uchwytu. - Wkurzasz mnie, Lorraine! Ale nie puszczała, nie mogła. Była osłabiona, pobita i półprzytomna z braku lekarstwa, ale jasno zdawała sobie sprawę z jednego: nie zabił ich wczoraj, co mogło jedynie oznaczać, że wciąż byli mu potrzebni. Musiała więc walczyć, postawić mu się jeszcze raz, zanim ich przydatność się skończy i w ogóle przestanie się nimi zajmować. - Bo użyję paralizatora! - wrzasnął. - Nie zmuszaj mnie do tego, Rainie! - Wody, wody, wody. Chwycił jej palce i siłą oderwał od uchwytu szafki. Kobieta krzyknęła z bólu. W tej samej chwili drzwi do piwnicy otworzyły się i mężczyzna popchną Rainie w stronę schodów. - Na twoim miejscu zacząłbym iść - powiedział. - Bo upadek będzie bolesny. 289

Pchnął ją mocno. Udało jej się na moment złapać drewnianej poręczy, dzięki czemu złagodziła nieco impet, z jakim runęła w dół po schodach, lądując w znajdującej się u ich stóp kałuży - Wypuść mnie! - z ciemności rozległ się krzyk Dougiego. - Już nie chcę się bawić! Jego głos przeszedł w przejmujący, wysoki wrzask. - Hej, Rainie! - mężczyzna krzyknął szyderczo ze szczytu schodów. - Masz swoją wymarzoną wodę. Wybuchnął śmiechem. Potem zatrzasnął drzwi i Rainie usłyszała szczęk zamka. Dougie zaczął znowu krzyczeć, głośno, przeraźliwie, w panice: - Nie, nie, nie, nie, nie! Rainie przyłączyłaby się do niego, gdyby starczyło jej sił. - Nie, nie, nie, nie, nie! Czas płynął. Dougie w końcu umilkł. Oboje usiłowali przyzwyczaić oczy do ciemności. Nagle Rainie uświadomiła sobie, że pojawił się nowy dźwięk. Niski, ciągły, wibrujący. Syczący w ciemnościach. Wreszcie pojęła okrutny żart mężczyzny. I zrozumiała, o co powinna była zapytać Dougiego z chwilą, gdy odzyskała przytomność - dlaczego mężczyzna dał mu krakersy i ser? Co Dougie zrobił, żeby na nie zasłużyć? - Dougie! - zawołała cicho. - Musisz powiedzieć prawdę. Czy on zrobił ci zdjęcie? - Przepraszam - odezwał się natychmiast chłopiec, co było wystarczającą odpowiedzią. Rainie zamknęła oczy. - Dougie, czy kazał ci trzymać gazetę? - Na pierwszej stronie było moje zdjęcie! Twoje także -dodał po chwili. - Dougie, musisz wejść wyżej. Dasz radę znaleźć stół? Wdrap się na niego. 291

- Nie mogę! Jestem przywiązany do rury! Nie mogę się ruszyć! - Och, nie. Rainie spróbowała się podnieść, żeby odnaleźć chłopca w ciemnościach. Ale jej nogi się nie poruszyły, ciało jej nie słuchało. Leżała rozciągnięta na podłodze, czując na policzku coraz wyższy poziom wody. Syk przybrał na sile, teraz towarzyszył mu dodatkowo gulgot. Mężczyzna przedziurawił rurę. Zatapiał piwnicę. Zdobył już swój dowód życia. Teraz porzucił ich na pewną śmierć.

35 ŚRODA, GODZINA 10.41 CZASU PACYFICZNEGO Porucznik Mosley spędził dwadzieścia lat w siłach mundurowych policji stanu Oregon. Przez dwie dekady rozpoczynał każdy dzień, zakładając granatowe spodnie, szarą koszulę z krótkimi rękawami i czarny skórzany pas. Jeździł wozem patrolowym z wymalowaną złotą gwiazdą na granatowym tle. Komisariat, w którym pracował, mieścił się w budynku dawnej poczty, dopiero co przemianowanym na terenowe biuro policji stanowej w Portlandzie, i był usytuowany w samym środku rzędu sklepów i lokali usługowych. Pewnego razu dopiero co zatrzymany przestępca seksualny postanowił dać nogę i musieli go ścigać wzdłuż restauracji Hometown Buffet i sklepu Dollar Tree. Tego rodzaju wypadki są naprawdę przerażające - skazany za przestępstwa na tle seksualnym gna ulicą pełną małych dzieci - kiedy jednak wszystko dobrze się skończyło i bandyta wylądował bezpiecznie za kratkami, całe zdarzenie stało się ciekawą anegdotą. W ciągu zawodowej kariery porucznik Mosley miał do czynienia z setkami wypadków samochodowych i wypisał tysiące mandatów. Naocznie się przekonał, co rozpędzony pojazd może zrobić z szesnastolatkiem, podobnie jak z pięcioosobową rodziną. Kolejne trzy lata przesłużył w wydziale do spraw gangów. Było to mniej więcej w tym samym czasie, kiedy stosowana przez gangi w Los Angeles wyjątkowa przemoc wpłynęła również na przestępców w Portlandzie i spowodowała, że dziewięcioletni chłopcy nauczyli się, jak za pomocą kijów baseballowym nawzajem się zabi292

jać. W końcu przez pięć lat zwalczał handlarzy narkotyków, obserwując, jak epidemia cracku obejmuje całe dzielnice falą uzależnienia i rozkładu. Kiedy przed dwoma laty zwolniło się stanowisko rzecznika, Mosley uznał, że nadeszła pora na zmianę. Być może jego koledzy uważali, że szuka ciepłej posadki, na której wygodnie doczeka emerytury, ale on wiedział, że spłacił swój dług. Patrolował drogi, wycierał krawężniki. Stoczył wiele zwycięskich bitew, niejedną przegrał. Doskonale zdawał sobie sprawę, jak wiele, ale jednocześnie jak mało policja może zdziałać. Jednym słowem, żył w przeświadczeniu, że wszystko już widział. Okazało się jednak, że nigdy w życiu nie spotkał się z czymś, co właśnie się rozgrywało na jego oczach. W końcu odwrócił się od małego telewizora ustawionego w recepcji Departamentu Rybołówstwa i wsunął głowę przez drzwi do sali konferencyjnej. - Hej! - zawołał do Kincaida i Quincy'ego. - Musicie to zobaczyć. Adam Danicic miał konferencję prasową. Nienagannie się prezentując w szarym garniturze, pasteloworóżowej koszuli i satynowym krawacie w ciemniejszym odcieniu różu, stojąc na trawniku przed niedużym białym domem, z rękami złożonymi z przodu i twarzą szczerą do bólu, Danicic wyglądał, jak gdyby nadawał relację dla programu Regisa Philbina1. Przed nim kłębił się tłum reporterów, kamerzystów i oniemiałych z wrażenia sąsiadów. - Rozważyłem wszystko w swoim sumieniu - przemawiał Danicic do zgromadzonego tłumu - i uznałem, że moim obowiązkiem nie jako dziennikarza, lecz obywatela, jest podzielenie się wszystkim, co wiem na temat tragicznego porwania kobiety i dziecka, do którego doszło tutaj, w Baker293

1 Znany w Stanach Zjednoczonych gospodarz talk-show i teleturniejów (przyp. red.).

sville. Jako reporter poczytuję sobie za wyjątkowy zaszczyt możliwość pisania o tych tragicznych wydarzeniach i związanym z nimiriledztwie dla „Bakersville Daily Sun". Ostatniej nocy prawie nie spałem, pracując nad artykułem wiodącym dla dzisiejszego wydania „Sun". Jednakże jestem głęboko przekonany, że jako dziennikarz mam etyczny obowiązek patrzeć obiektywnie na opisywane przez siebie wydarzenia. Im dłużej pracowałem nad artykułem, tym wyraźniej rozumiałem, że już nie jestem obiektywnym obserwatorem z zewnątrz. Prawdę mówiąc, dosłownie przed chwilą otrzymałem nowe informacje, które sprawiły, że znalazłem się w samym centrum dochodzenia. Dlatego też uważam, że w tym wypadku muszę przestać być reporterem i wyjawić w pełni wszystko, co wiem, mając nadzieję, że przyczyni się to do odnalezienia Lorraine Conner i siedmioletniego Douglasa Jonesa. - O czym on, do cholery, mówi? - Kincaid zwrócił się do porucznika Mosleya. - A bo ja wiem - odparł rzecznik beznamiętnie. - Ale ani chybi jesteśmy ugotowani. - Wszystko zaczęło się wczoraj rano - ciągnął Danicic, energicznie wymachując rękami i grając przed swoją publicznością - kiedy do redakcji „Daily Sun" przyszedł przerażający list, zaadresowany do redaktora naczelnego. Znajdowała się w nim informacja, że została porwana kobieta, której nie stanie się żadna krzywda, jeżeli będziemy dokładnie wypełniać żądania porywacza. Danicic, nie pomijając żadnego szczegółu, opisał wszystkie wydarzenia wczorajszego dnia. Zapoznał słuchaczy z umową, zgodnie z którą „Daily Sun" zobowiązał się do współpracy z policją. - Lokalna gazeta z definicji jest częścią społeczności i jako taka musi okazywać współczucie i zaangażowanie, gdy członek tejże społeczności jest narażony na niebezpieczeństwo. Opisał próbę przekazania okupu. 295

- Desperacka próba podjęta przez przedstawicieli prawa, ścigających się z bezlitosnym czasem. Opowiedział o nieoczekiwanym uprowadzeniu Dougie-go Jonesa i liście pozostawionym na przedniej szybie swojego samochodu. - Zacząłem rozumieć, że w obliczu kolejnych wydarzeń być może będę musiał odegrać niezwykłą i niespodziewaną rolę. Jednak dopiero dzisiaj rano, zapewniał Danicic swoich kolegów po fachu, w pełni pojął, na czym owa rola ma polegać. Wysławszy swój artykuł pocztą elektroniczną do Owena Van Wie, właściciela gazety, zdołał w końcu przespać się kilka godzin, czego już bardzo potrzebował. Obudził go dzwonek do drzwi. Po ich otwarciu znalazł na progu zaadresowaną do niego kopertę. - O cholera - jęknął Kincaid. - Powinniśmy go byli przymknąć wczoraj wieczorem -zgodził się z nim porucznik Mosley. Quincy nie odrywał wzroku od ekranu. - List był napisany na maszynie, w treści i tonie podobny do pozostałych, które widziałem oświadczył Danicic. - Nie mam wątpliwości co do jego znaczenia, jak również co do tego, że jego autorem jest sam porywacz. W liście porywacz powtarza swoje żądanie okupu za Lorraine Conner i Douglasa Jonesa w wysokości dwudziestu tysięcy dolarów. Oświadcza jednocześnie, że nie ufa już policji i dłużej nie może z nią współpracować. Dodaje też, że jeżeli ów problem nie zostanie szybko rozwiązany, nie mając wyboru, będzie zmuszony zabić obydwie ofiary Danicic uniósł zdjęcie. Kamera zrobiła zbliżenie. Zdjęcie było ciemne i zamazane. Na jego środku widniała twarz małego chłopca, jednak błysk flesza sprawił, że rysy były trudne do rozróżnienia. Chłopiec coś trzymał. - To bez wątpienia zdjęcie Dougiego Jonesa. Proszę zwrócić uwagę na palce chłopca, wskazujące na datę widniejącą 295

u góry pierwszej strony dzisiejszego wydania „Daily Sun", na której jest jego własne zdjęcie. Zapewne dostrzegacie również twarz kobfóty leżącej za Dougiem. Jestem przekonany, że jest nią Lorraine Conner, lecz to będzie musiała potwierdzić policja. Nie muszę chyba mówić, jak głęboko poruszyło mnie to zdjęcie i list. Oczywiście, w pierwszej chwili chciałem zadzwonić na policję, jak to robiłem za każdym razem, gdy porywacz się ze mną kontaktował. Jednakże ton tego listu kazał mi się zastanowić. Co chyba zrozumiałe, zaniepokoiłem się na wieść, że porywacz uznał, iż nie może dłużej współpracować z policją. Przekonałem się naocznie, do czego taki brak zaufania prowadzi - nie dalej jak wczoraj po południu został porwany mały chłopiec - dlatego martwi mnie, co to oznacza dla Dougiego i Rainie. I podjąłem niełatwą decyzję. Uznałem, że w przypadku tego listu jestem zmuszony postąpić inaczej. Pokazuję go wam. Stoję tutaj w nadziei, że moje przesłanie dotrze do tego, kto siłą przetrzymuje Rainie Conner i Dougiego Jonesa. I proponuję mu swoje usługi w charakterze negocjatora. - Danicic obrócił się lekko, aby spojrzeć prosto w obiektyw kamery. - Panie Lisie - rzekł z powagą. - Podaję panu numer mojego telefonu komórkowego. Proszę do mnie dzwonić o każdej porze. Przyrzekam uczynić wszystko, co w mej mocy, aby otrzymał pan swoje dwadzieścia tysięcy. Proszę jedynie, aby nie wyrządzał pan krzywdy Dougiemu Jonesowi ani Rainie Conner. Niech niewinne ofiary nie cierpią z powodu błędów popełnianych przez siły policji. Danicic podał swój numer telefonu. Kilku z jego sąsiadów nagrodziło go oklaskami. W holu budynku Departamentu Rybołówstwa Kincaid potrząsnął głową, jakby pragnął obudzić się z koszmarnego snu. Mosley pierwszy doszedł do siebie. 297

- Musimy natychmiast zwołać własną konferencję prasową. Wydamy oświadczenie, że pozostajemy w kontakcie z porywaczem i wspólnie z nim pracujemy nad spełnieniem jego żądań. Musimy podkreślić, że każda pomoc ze strony społeczeństwa jest cenna, ale jednocześnie jest niezwykle istotne, abyśmy mogli w spokoju zająć się tą jakże delikatną sprawą. Musimy też nadmienić, że mamy zawodowego negocjatora; to uspokoi opinię publiczną. - Zgarnijcie tego Danicica - zdecydował sierżant. - Chcę mieć jego i list w biurze w Tillamook natychmiast. Sprowadźcie kryminalistyków i grafologów; chcę mieć też jakiegoś specjalistę od zdjęć. Danicic ma nie opuszczać pokoju przesłuchań. Jeżeli NS faktycznie pójdzie na ten niedorzeczny układ, nie chcę się o tym dowiedzieć z CNN. Mosley kiwnął głową. Obaj mężczyźni zwrócili się w stronę Quincy'ego, wciąż wpatrującego się w ekran telewizora. - Nic pan nie mówi - zauważył Kincaid. - Według pana nie powinniśmy z nim współpracować, prawda? - Co? Nie, nie. To nie to. Staram się przewidzieć przyszłość. - Powodzenia. - Zadzwonił o dziesiątej - rzekł szybko Quincy. - NS dotrzymał obietnicy, złożonej we wczorajszym liście. Wszystko wskazywało na to, że zamierza odebrać okup, wysyłając trzy policjantki do trzech różnych budek telefonicznych. Ale jednocześnie zostawia list przed drzwiami pana Danicica, twierdząc, że nie może już współpracować z policją. Dlaczego? Kincaid wzruszył ramionami. - Mąci. Chce nam pomieszać szyki. Po raz kolejny ubawić się naszym kosztem. - To prawda. Ale w ten sposób się nie wzbogaci. Nawet nie zadzwonił. - Sam pan powiedział, że jemu nie chodzi o pieniądze. - Prowadzi jakąś grę. - Skurwiel - przytaknął Kincaid. 297

- Ale każda gra kiedyś się kończy. - Teoretycznie rzecz biorąc. - W takim razie dokąd zmierza jego gra, sierżancie? Czego nie dostrzegamy? Kincaid nie potrafił odpowiedzieć. Wzruszył ramionami. W tej samej chwili w drzwiach stanęła Candi. - Coś się dzieje - oznajmiła. - NS się odezwał? - sierżant już biegł do sali konferencyjnej. - Nie, ale zgłosił się policjant Blaney. Jest w Wal-Marcie. Nigdzie nie może znaleźć detektyw Grove. - Co? - Kincaid stanął jak wryty. - Szukał w sklepie i na zewnątrz - powiedziała Candi. -Jedyne, co może powiedzieć, to że Alanę zniknęła.

36 ŚRODA, GODZINA 11.13 CZASU PACYFICZNEGO Kimberly przechadzała się przed budką telefoniczną, kiedy zatrzeszczała krótkofalówka. - Coś się dzieje w Wal-Marcie - rozległ się głos Maca. - Musimy się tam natychmiast spotkać. - Porywacz się odezwał? - Kimberly ruszyła w stronę samochodu, czując przypływ adrenaliny. - Nie; wygląda na to, że detektyw Grove zniknęła. - Co takiego? - Właśnie to, co słyszałaś. Kimberly znalazła swój samochód i ruszyła w stronę Wal--Martu. ŚRODA, GODZINA 11.18 CZASU PACYFICZNEGO Przed Wal-Martem zgromadził się już tłumek ciekawskich gapiów, blokując dojście. Zastępca Mitchell trzykrotnie uruchomił ukrytą w furgonetce syrenę i tłum niechętnie się rozstąpił. Jadąc za furgonetką, Kimberly naliczyła sześć wozów patrolowych i trzy nieoznakowane samochody detektywów, tarasujące wjazd na parking. Jak na razie nie pojawił się żaden reporter, kiedy jednak spojrzała w niebo, dostrzegła pierwszy helikopter telewizyjny. Cyrk medialny już się rozpoczął. Zastępca Mitchell zaparkował furgonetkę na środku alejki, Kimberly stanęła za nim. Wysiadając, widziała, jak Mitchell zadziera głowę i wskazuje na helikopter. 300

- Czy to to, co myślę? - zapytał Maca. - Owszem. - Do cholery, to nie fair. Większość z nas nawet nie miała czasu się umyć! Mac i Kimberly wymienili spojrzenia. Chwycili zmęczonego zastępcę szeryfa z obu stron za ramiona i powiedli w stronę sklepu. Była tam już szeryf Atkins, obok stał porucznik Mosley i otyła kobieta w czerwonej kwiecistej sukience. Według informacji na plakietce, miała na imię Dorothy i była kierowniczką. - Tak, kamery są w całym sklepie. Oczywiście, że możecie obejrzeć nagrania. Ale nie mam pojęcia, co się mogło stać. Jeszcze nie minęło południe. Nikt mi nic nie mówił, że ktoś się dziwnie zachowuje Dorothy kiwała się na boki, przez co jej sukienka falowała żałośnie. - Rozumiem - uspokoiła ją Shelly. - Ale na tym właśnie polega urok kamer ochrony One zawsze zwracają uwagę, nawet w zwykły dzień. - Ujrzała nadchodzącą trójkę i skinęła, aby się zbliżyli. Zastępco Mitchell, to jest Dorothy Watson. Zaprowadzi cię do biura i pokaże nagrania z kamer ochrony. Chcę, żebyś obejrzał wszystkie, od dziewiątej pięćdziesiąt do dziesiątej trzydzieści. Szczególnie dokładnie przyjrzyj się temu, co się działo koło budek telefonicznych. Chcę wiedzieć, kiedy pojawiła się tam detektyw Grove i dokąd się stamtąd udała. Rozumiesz? Mitchell skinął głową. Wciąż zerkał na helikopter, nerwowo poprawiając kołnierzyk koszuli. Najwyraźniej nie był przygotowany na debiut w wiadomościach o jedenastej. Czasami ciężko jest być gliną. Gdy Dorothy wraz z Mitchellem weszli do sklepu, Shelly zapoznała Kimberly i Maca z sytuacją. - Niczego nie wiemy na pewno - oznajmiła bez ogródek. - Detektyw Grove zjawiła się o czasie. Przez radio podała Kincaidowi opis mężczyzny rozmawiającego przez jeden z telefonów. Kincaid zapewnił ją, że wsparcie jest w drodze. Detektyw Grove więcej się nie odezwała. 300

- O której zgłosiła się do Kincaida? - zapytała Kimberly. - O dziesiątej dwadzieścia osiem. - A kiedy przyjechało wsparcie? - Cóż, nie będziecie zachwyceni. Kincaid potrzebował dziesięciu minut, żeby znaleźć wolnego funkcjonariusza; upłynęło kolejnych dziesięć, zanim Blaney się tu dotele-pał. Po przyjeździe policjant nie zauważył nigdzie detektyw Grove ani tego dżentelmena, więc wszedł do sklepu. To duży sklep. Chodził po nim przez kwadrans, zanim wreszcie się zdenerwował. Wtedy zgłosił się do Kincaida, a ten mu powiedział, że trzeba zamknąć cały sklep. Blaney wezwał kierowniczkę i kazał jej pozamykać. Wszystkich pracowników i klientów ustawili z przodu, a sami dokładnie przeszukali każdy kąt - pokój pracowników, magazyn, dosłownie wszystko. Nigdzie nie natknęli się na detektyw Grove. - Jej samochód? - Wciąż stoi na parkingu. - Cholera. - To istny medialny koszmar - odezwał się porucznik Mosley - Danicic właśnie przeprowadził konferencję prasową, w której winą za porwanie Dougiego Jonesa obarczył nasze nieudolne działania. Jak się rozniesie, że podejrzany porywa funkcjonariuszy w biały dzień... - Detektyw Grove na pewno także nie jest zachwycona tą sytuacją - warknęła Kimberly. Zachowajmy właściwą perspektywę. - Media kontrolują perspektywę, o nic więcej mi nie chodzi. Nasz NS gra na użytek mediów. Dziennikarz z „Daily Sun" gra na użytek mediów. My nic nie robimy. Ilu jeszcze ludzi zostanie porwanych, zanim pozwolicie mi wykonywać moją robotę? Kimberly otworzyła szerzej oczy. Na jej policzkach pojawiły się niepokojące rumieńce. 302

Porucznik jednak nie dał się zastraszyć. Wyjął swój telefon komórkowy i zaczął wybierać numer. - Poradzicie sobie? - zwrócił się do Shelly. - Myślę, że tak. - Dobra, w takim razie wracam do biura. Spróbuję przemówić do rozsądku temu całemu Danicicowi, a może mi się nawet poszczęści i wydam formalne oświadczenie prasie. Musimy w końcu przejąć kontrolę nad sytuacją. To - Mosley wskazał na kręcący się nad ich głowami helikopter -jest nie do przyjęcia. Odszedł z komórką przyklejoną do ucha. Kimberly za wszelką cenę starała się opanować ciśnienie, które jej gwałtownie skoczyło. - Nie chce mi się wierzyć... - zaczęła. Mac uspokajająco położył dłoń na jej ramieniu. - Robi, co do niego należy Tak jak my. Zacznijmy od początku: czy ktoś dzwonił na któryś z telefonów? - Nic mi o tym nie wiadomo - odparła Atkins. - To znaczy, że jedyną osobą, która cokolwiek zameldowała, była detektyw Grove, która zaginęła. - Tak jest. - To mi się nie podoba. - Mnie też ciarki chodzą po plecach. Przy pasie Shelly rozległo się pipanie. Zmarszczyła czoło, sprawdziła odczyt na wyświetlaczu pagera, po czym odczepiła od pasa policyjną krótkofalówkę. - Szeryf Atkins - powiedziała. Z krótkofalówki dobiegł lekko zakłócony głos policyjnego dyspozytora: - Dzwonił mężczyzna, nie przedstawił się, i zażądał rozmowy z panią. Nie chce podać nazwiska ani powodu, dla którego dzwoni. Upiera się tylko, że musi rozmawiać z panią. Shelly z uniesioną brwią spojrzała na Kimberly i Maca. - W porządku, połącz go. 302

Mac i Kimberly nachylili się ku niej. Przez chwilę panowała cisza, po czym rozległ się głos mężczyzny: - Mam informację o zaginionej kobiecie i dziecku. Chcę wiedzieć, jaką dostanę nagrodę. - Za to, że jest pan praworządnym obywatelem? Mężczyzna mówił dalej, jak gdyby w ogóle jej nie słyszał. - Przeczytałem w gazecie o kobiecie, która dostała siedemdziesiąt tysięcy dolarów za pomoc w złapaniu mordercy gliny. Ja mam informację, która może uratować dwie osoby. Tak sobie myślę, że za to się należy co najmniej sto kawałków. - Halu Jenkinsie, ty nędzna kupo gówno - powiedziała Shelly - Naprawdę myślałeś, że nie rozpoznam twojego głosu tylko dlatego, że rozmawiam z tobą przez policyjne radio? Długa cisza. Nagle oczy Atkins się zwęziły. - Hal, mam nadzieję, że nie byłeś dzisiaj w miejscowym Wal-Marcie? Ubrany we flanelową koszulę? Poważnie się zastanów, zanim odpowiesz; mamy nagrania z kamer ochrony. - O kurwa - powiedział Jenkins. - Tak myślałam. Powiem ci coś o nagrodzie, Hal. Natychmiast posyłam do ciebie zastępcę szeryfa. Masz bez gadania wsiąść z nim do radiowozu. Przyjedziesz tutaj i osobiście powiesz mi wszystko, co wiesz o porwanych. Dosłownie wszystko, Hal, albo cegła po cegle rozbierzemy twój dom na części pierwsze. Mówiłam ci, że my nie żartujemy, i mówiłam to jak najbardziej poważnie. - Chcę dostać pieniądze - upierał się Jenkins. - Inni dostają. Co w tym złego, że ja też chcę? - Wyłaź przed dom, Hal. Zastępca zaraz tam będzie. Shelly skończyła rozmawiać z Jenkinsem. Ponownie połączyła się z dyspozytorem z poleceniem, aby zastępca przywiózł Hala do Wal-Martu. Potem w biurze prokuratora złożyła doniesienia o próbie wymuszenia dokonanej przez Jenkinsa i kazała wystawić nakaz przeszukania jego domu, ze wzglę303

du na jego oczywisty udział w porwaniu znanej funkcjonariuszki policji. Kimberl/była pod wrażeniem. - Myślałam, że zostawi pani jego dom w spokoju - powiedziała do szeryf Atkins. - Skłamałam. Zanim dostaniemy nakaz, Hal zdąży nam powiedzieć wszystko, co wie. Ale miło będzie zrobić panu Jenkinsowi małą niespodziankę. Poza tym od kilku tygodni mam ochotę przeszukać jego farmę. Przywiezienie Hala do Wal-Martu zajęło dziewiętnaście minut. W tym czasie zastępca Mitchell potwierdził, że Hal Jenkins rozmawiał z płatnego telefonu, kiedy się zjawiła detektyw Grove. Na taśmie z kamery ochrony widać, jak Grove wchodzi do marketu. Wkrótce potem Hal pojawia się w zasięgu kamery, kiedy idzie w stronę parkingu. Grove znowu pojawia się na krótką chwilę na taśmie, po czym również odchodzi w stronę parkingu. Później żadna z kamer jej nie uchwyciła. - Żadna kamera nie monitoruje parkingu? - zapytała Shelly zrzędliwie. - Kamery zewnętrzne monitorują tylko front sklepu i wjazd na parking. - odparł Mitchell. - Tak się szczęśliwie składa, że zostały zarejestrowane wszystkie pojazdy wjeżdżające rano na parking, razem z numerami rejestracyjnymi. Niestety, sprawdzenie ich wszystkich zajmie trochę czasu; poza tym to nam nie powie, ilu ludzi przyszło na piechotę. - Cóż, póki co, cieszmy się z tego, co mamy. Niech Kin-caid przekaże nagrania do laboratorium. Ktoś dzisiaj w nocy nie pośpi. Atkins ponownie połączyła się przez radio z dyspozytorem. Kimberly skorzystała z okazji i zadzwoniła do ojca. - Jak się czujesz? - zapytała cicho, odsuwając się od trzasków dobywających się z policyjnego radia, podnieconego, rozgadanego tłumu gapiów i nieustannego łomotu unoszącego się nad nimi telewizyjnego helikoptera. 305

- Mamy kłopoty - odparł Quincy bez ogródek. - Być może nastąpi przełom w śledztwie. Wiemy kto rozmawiał z drugiego telefonu. Na dodatek facet twierdzi, że ma informacje na temat Rainie i Dougiego. - Porywacz powinien zadzwonić z żądaniem okupu - odparł Quincy - On już nawet nie udaje. - Mac twierdzi, że w wiadomościach pokazali zdjęcie. A to znaczy, że Rainie i Dougie rano jeszcze żyli. - To znaczy, że Dougie żyje. Rainie widać w tle. Leży. Ma zamknięte oczy. Wiem, bo mam to zdjęcie przed sobą. Kimberly przycisnęła mocniej telefon do ucha, drugie zasłaniając ręką, żeby zagłuszyć panujący hałas. Ojciec mówił cichym głosem, co było do niego niepodobne. W pozornie spokojnym tonie wyczuwała niepokój, całą głębię jego rozpaczy. Nadjechał policyjny radiowóz, klaksonem torując sobie drogę przez tłum. Kimberly dostrzegła siedzącego z tyłu mężczyznę, ze zgarbionymi ramionami, nieogolonymi policzkami, w niebieskiej flanelowej koszuli. - Przywieźli Hala Jenkinsa - poinformowała Quincy'ego. - Daj mi piętnaście minut. Oddzwonię do ciebie. - Wciąż masz nadajnik GPS? - spytał niespodziewanie jej ojciec. Kimberly zmarszczyła brwi. - Tak. Czemu pytasz? - Chcę, żebyś mi obiecała, że się go nie pozbędziesz. - Przerażasz mnie, tato. - O to mi chodzi. Nie zapłaciliśmy podejrzanemu złamanego centa. Ale jeżeli porwał detektyw Grove... - Zdobył siedem tysięcy... - Warto się nad tym zastanowić - powiedział jej ojciec. Hal Jenkins wysiadał właśnie z radiowozu, Shelly machała ku niej ręką i Kimberly musiała się rozłączyć, czując, że najgorsze dopiero przed nimi. 305

ŚRODA, GODZINA 11.35 CZASU PACYFICZNEGO Hal JenkinSnie był miłym facetem. I najwyraźniej miał na pieńku z szeryf Atkins. - Tknijcie mój dom, a nie powiem wam ani słowa - rzekł na powitanie. - Spokojnie, Hal, przecież dałam słowo. - Nie chrzań, chcę to na piśmie. Shelly ziewnęła, spojrzała na Jenkinsa przeciągle, po czym niedbale wzruszyła ramionami. - Skoro to cię ma uszczęśliwić, Hal... - Skinieniem wezwała do siebie zastępcę Mitchella, który dobył notes i długopis. Shelly demonstracyjnie zaczęła pisać: „Ja, szeryf Shelly Atkins, solennie przyrzekam, że n i e przeszukam posiadłości należącej do niejakiego Hala Jenkinsa, mieszkańca hrabstwa Tillamook, w zamian za jego pełną współpracę i wyjawienie wszystkiego, co jest mu wiadome na temat zaginionych Lorraine Conner, Douglasa Jonesa i detektyw Alanę Grove". Pod oświadczeniem złożyła zamaszysty podpis. Hal popatrzył na nią ze złością. - Kto to jest Alanę Grove? Shelly po raz pierwszy się zawahała. - Może najpierw powiesz mi, co wiesz o Rainie Conner i Dougiem Jonesie? - rzekła. - Chwila moment. Kim była ta dziewczyna przy budce telefonicznej? Ta z torbą? Zachowywała się jak glina! -W jego oczach błysnęła panika. - Hej, cholera jasna, chyba nie chcecie mnie w to wrobić? Nic o niej nie wiem. Widziałem ją, pomyślałem, że to dziwne taszczyć taką torbę do sklepu, potem, bum, gdzieś znikła, a ja się zmyłem. - Czemu dzwoniłeś z budki, Hal? - Lubię zachować prywatność. -1 dlatego dzwonisz z płatnych telefonów? - Hej, w końcu wszyscy mamy swoje małe, jak im tam, fetysze. 307

Atkins przygryzła wewnętrzną stronę policzka i wyglądała, jakby miała ochotę przyłożyć swojemu informatorowi. - Byłeś więc przy telefonie. - Byłem. - Dzwoniłeś gdzieś? - Może. - Pamiętaj, Hal, mamy podstawy do wystawienia oskarżenia. Jenkins ponownie przybrał zdruzgotaną minę. - No właśnie, te zaginione osoby - rzekła Shelly oschle. - Ciągle wpieprzają się w twoje życie. - Nie przeklinaj. Jesteś kobietą. Kobiety nie powinny przeklinać. - Rany, Hal, zadziwiasz mnie. Powiedz mi lepiej, do kogo dzwoniłeś. - To nie ma znaczenia - powiedział Jenkins gwałtownie. - Ważne, że upadła mi ćwierćdolarówka. - Upadła ci ćwierćdolarówka? - No. I kiedy się schyliłem, żeby ją podnieść, zobaczyłem, co jest przyczepione od dołu do telefonu. - Pospiesz się, Hal. Szkoda czasu. Ale Jenkins nie miał już nic do powiedzenia. Sięgnął natomiast do tylnej kieszeni i wyjął sfatygowaną białą kopertę. Zamachał nią, jakby to była jakaś nagroda. - Dam ci to, jak dasz mi oświadczenie. Atkins bez wahania podała mu podpisaną przez siebie obietnicę nieprzeszukiwania jego farmy. Hal wręczył jej kopertę. - To jest to? - zapytała Shelly. - Tak. Słowo daję, nic z tym nie robiłem, niczego nie zmieniałem. Już mówiłem: nie bawię się w żadne porwania.

- Ale przeczytałeś to? - Jasne. Dalej uważam, że mi się należy nagroda. Przysłużyłem się wam. - Skuć go - rozkazała Atkins zastępcy Mitchellowi. 308

- Co? - zdziwił się Hal. - Zamknąć go i zarejestrować - dodała Shelly - Sprawdzimy, ile wlrta jest jego historyjka. - Hej, tak się nie traktuje dobrego samarytanina! - wrzasnął Jenkins. - Będzie jeszcze lepiej, Hal. Kilku miłych facetów zaczyna właśnie przeszukiwać twoją farmę. - Przecież obiecałaś! - Ach, Hal - powiedziała Atkins łagodnie. - To nie j a przeszukuję twoją farmę, tylko prokurator. Hal spróbował dać nogę. Zastępca Mitchell chwycił go za skute kajdankami ręce i wepchnął na tylne siedzenie radiowozu - Ty suko! - wrzasnął Jenkins. -Ciii - powiedział Mitchell, wskazując na niebo. -Uśmiechnij się, Hal. Jesteś w „Ukrytej kamerze".

37 ŚRODA, GODZINA 11.38 CZASU PACYFICZNEGO Woda podchodziła coraz wyżej. Rainie czuła, jak stale jej przybywa, od stóp, poprzez kostki, w końcu groźnie obmywała jej łydki. Z początku powoli podnosiła się centymetr po centymetrze. Było się czym martwić, choć nie należało jeszcze wpadać w panikę. Teraz jednak sytuacja uległa zmianie. Może w rurze powstał nowy przeciek lub napór wylewającej się wody powiększył już istniejący. Hałas przybrał na sile, z łagodnego syku przechodząc w groźny ryk. Rainie znała się na wodzie. Nieraz miała do czynienia z przypadkami utonięć, łowiła piklingi w rwących nurtach świeżo odmarzniętych rzek, może ze dwa razy zdarzyło jej się też wyciągać samochód, który wypadł z bardzo krętej drogi. Widziała poszarpane paznokcie i połamane, wykrzywione palce ludzi, którzy walczyli aż do tragicznego końca. W jednym z samochodów kobieta zdołała przecisnąć ramię przez pięciocentymetrową szczelinę w oknie od strony pasażera. Ten widok prześladował Rainie całymi tygodniami. Blada twarz przyklejona do szyby, zakrwawione ramię desperacko szukające ratunku. Woda była siłą rządzącą się własnymi prawami, zaspokajającą swoje potrzeby. Ubrania Rainie zaczęły nią nasiąkać, stawały się coraz cięższe. Macki zimnej wilgoci przylgnęły do jej kostek, ocierały się o skórę, przenikając swym chłodem do szpiku kości. Wkrótce woda sięgnie jej do piersi, zacznie wypychać powietrze z płuc. Jak na ironię, powietrze będzie się wyda310

wało zimne, a woda zwodniczo ciepła. O ileż łatwiej będzie wtedy zanurzyć się w niej, pozwolić, aby obmyła usta, spłynęła do gardła." Kiedy zaleje płuca, wywołując ostatni atak kaszlu, będzie już za późno. Zamknie się nad jej głową, więżąc ją i Dougiego w swoim ostatnim, lodowatym uścisku. Woda niszczy. Ale także kusząco cuci i ożywia. Rainie czuła jej chłód, łagodzący wściekły, piekący ból w kolanie. Ochlapała sobie nią obolałe ramiona i pulsujące bólem skronie. Napiła się z zimnej, oleistej głębi, przynosząc ulgę zaschniętemu gardłu. Woda ją zabije, co do tego nie miała wątpliwości. Póki co jednak, dzięki niej poczuła się lepiej. Powoli, ale nieustępliwie wciągnęła się na stopnie. Dygocząc, stanęła na nogi. I sięgnęła do kieszeni po ostatnią nadzieję, jaka jej została. - Dougie - zawołała cicho. - T-tak. - Grałeś kiedyś w Marco Polo *? - T-t-tak. - Marco. - Polo. - Marco. - Polo. Znalazła jego skulone ciało, przywiązane do niewidocznej w ciemnościach rury. - Dougie - powiedziała. - Nie ruszaj się. ŚRODA, GODZINA 11.45 CZASU PACYFICZNEGO Podczas nieudanej próby ucieczki schowała w dłoni kawałek szkła. Gorączkowo sięgając palcami, miała nadzieję *Popularna dziecięca zabawa. Jeden z uczestników zamyka oczy i stara się zlokalizować innych graczy, kierując się tylko słuchem - krzyczy: Marco, a pozostali odpowiadają: Polo (przyp. red.). 311

znaleźć coś, co mogłoby jej posłużyć jako broń, na przykład dziesięciocentymetrowy bolec, którym mogłaby poderżnąć gardło ich oprawcy albo wbić mu go w nerkę. Nie poszczęściło się jej. Znalazła tylko wąski odłamek, szerokości co najwyżej półtora centymetra. W jej grubych, obrzmiałych palcach wydawał się niewiarygodnie kruchy Ale też bardzo ostry. Porządnie się namęczyła, zanim zdołała odpowiednio go uchwycić zdrętwiałymi, zziębniętymi palcami. Zaczęła pocierać nim żyłkę krępującą ręce Dougiego i natychmiast go upuściła. Wymacała go w wodzie, ale znowu jej się wyślizgnął. Kiedy w końcu ponownie trzymała odłamek między palcami, woda sięgała już dygoczącemu konwulsyjnie Dougiemu do kolan. - Jesteś pijana - zarzucił jej Dougie. -Nie. - Widziałem cię z tą butelką. - Dougie, ja nie szukałam wódki, tylko jakiejś broni. Wciąż pocierała ostrą krawędzią szkła plastikową żyłkę. Odniosła wrażenie, że żyłka jakby nieco popuściła, ale oczywiście w tej samej chwili szkło znowu jej się wyślizgnęło. - Kłamiesz - powiedział Dougie. Rainie nachyliła się, przeszukując wodę palcami. Odłamek otarł się o jej dłoń i odpłynął. Gorączkowo próbowała go złowić. - Powiedzieć ci prawdę, Dougie? Rzeczywiście kłamię. Ilekroć moja mama mnie zbiła, okłamywałam nauczycieli i mówiłam im, że spadłam z roweru. Ile razy się napiłam, okłamywałam samą siebie, wmawiając sobie, że to już ostatni raz. Okłamywałam mojego męża. Okłamywałam przyjaciół. I tak, ciebie też okłamywałam. Na świecie są miliony kłamstw, Dougie. Kłamiemy, żeby chronić innych, kłamiemy, żeby chronić siebie. Jestem przekonana, że okłamałam wszystkich. I jestem pewna, że ty także. Dougie milczał. Znalazła zgubiony kawałek szkła, chwyciła go mocno palcami. Woda sięgała chłopcu do ud. Bulgotanie przybrało na sile, stara woda szukała nowych ujść. 312

- Kilka miesięcy temu - ciągnęła Rainie spokojnie - zaczęłam brać pigułki. Miałam nadzieję, że dzięki nim nie będę się czuła taka"śmutna przez cały czas. Może nawet straciłabym ochotę na picie. Niestety, tego lekarstwa nie można nagle przestać brać. A kiedy nasz porywacz mnie złapał, nie był uprzejmy zabrać też moich lekarstw. To, co się teraz ze mną dzieje, to nie dlatego, że jestem pijana. To są objawy odstawienia leku. I będą coraz gorsze. - Och - powiedział Dougie cichutko. Po chwili ciekawość zwyciężyła. - Czy to boli? - Bywało, że czułam się lepiej. - Masz ochotę się napić? Rainie wróciła do pracy, piłując dalej więzy. - Dougie, co czujesz do zapałek? - Chciałbym mieć teraz zapałkę! - powiedział chłopiec natychmiast. - No właśnie, ja tak samo myślę o alkoholu. Ale nie muszę pić, Dougie. Tak samo, jak ty nie musisz się bawić zapałkami. Palce jej się poślizgnęły. Odłamek szkła przesunął się jej w dłoni. Skrzywiła się, przynajmniej teraz wdzięczna za brak czucia w pozbawionych dopływu krwi palcach. Wyjęła szkło, które wbiło się jej w kciuk. Znowu drżała na całym ciele. Nie wiedziała, z zimna czy szoku. Była potwornie zmęczona. Jakże byłoby miło wrócić na schody. Usiąść na chwilę. Odpocząć. Wkrótce przecież i tak wróci do Dougiego... - Rainie, wierzysz w niebo? Tak ją zaskoczył, że niemal znowu się skaleczyła. - Chcę wierzyć - odpowiedziała ostrożnie. - W mojej pierwszej drugiej rodzinie powiedzieli mi, że moja mama poszła do nieba. Powiedzieli, że czeka na mnie. Myślisz, że mamusia na mnie patrzy? - To miła myśl - odparła cicho. - Stanley powiedział, że zawiodłem moją mamę. Powiedział, że za każdym razem, jak coś podpalałem, moja mama płakała. Rainie, czy moja mama mnie nienawidzi? 313

- Och, Dougie. - Poczuła się zagubiona, nie umiejąc znaleźć właściwych słów. - Matka nigdy nie przestaje kochać swojego dziecka. - Spaliłem jej zdjęcie. - Zdjęcie to tylko zdjęcie. Jestem pewna, że ona rozumie. - Spaliłem dom moich pierwszych drugich rodziców i dom drugich drugich rodziców. Gdybym miał zapałki, ten dom też bym spalił. Ale tu jest mokro. - Zmarszczył czoło. - Jak coś jest mokre, nie chce się palić. Rainie uniosła brew, wracając do przecinania żyłki. - Wiesz co, Dougie? Mamy z a w s z e kochają swoje dzieci; one tylko nie zawsze kochają to, co ich dzieci r o b i ą . Pomyśl o tym w ten sposób: twoja mama cię kocha, ale na pewno nie podoba się jej, że podpalasz różne rzeczy - Jestem złym chłopcem - stwierdził obojętnie Dougie. - Jestem bardzo niegrzeczny. Nikt nie kocha niegrzecznych chłopców. - Zostawiłeś mi krakersa. Niegrzeczny chłopiec nigdy by nie zostawił krakersa swojemu przyjacielowi. - Wypiłem całą wodę. - Nie wiedziałeś, że chce mi się pić. Poza tym próbowałeś nam pomóc. Uciekłeś, kiedy cię o to poprosiłam. Niegrzeczny chłopiec nie próbowałby tak dzielnie pomóc przyjacielowi. Dziecko milczało. - Tak sobie myślę, Dougie - odezwała się Rainie po chwili - że jesteś taki sam jak wszyscy. Jesteś dobrym chłopcem i jesteś złym chłopcem. Tak jak ja jestem dobrą i złą dziewczynką. Codziennie musimy podejmować decyzję: kim będziemy - tą złą czy tą dobrą osobą? Ty masz wybór. Ja mam wybór. Osobiście staram się ostatnio wybierać dobrze. - Stanley nigdy mnie nie uderzył powiedział chłopiec cichutko. - Wiem, Dougie. Wiem. Usłyszała trzask. Plastikowa żyłka pękła i wpadła do wody A Dougie był nareszcie wolny. 314

ŚRODA, GODZINA 11.53 CZASU PACYFICZNEGO - Teraz ja, Dougie. Rainie podała mu odłamek szkła. Dougie taplał się w wodzie, radośnie ją rozpryskując. Rainie z przerażeniem stwierdziła, że woda sięga mu już do pasa. - Dougie, przetnij moje więzy - zwróciła się do niego ostrzejszym tonem. - Musimy się stąd wydostać. Chłopiec przestał szaleć, lecz nie wziął szkła. Przez chwilę stali oboje bez ruchu. Rainie czuła, że Dougie się jej przygląda, ale z tej odległości nie widziała wyrazu jego twarzy. - Dougie - ponagliła go. Nic. - Dougie, woda bardzo szybko się podnosi. Wejdę na schody. Myślę, że ty też powinieneś. Ale nawet kiedy była już w połowie schodów, chłopiec nie ruszył się z miejsca. - Dougie, co ty wyprawiasz? - Nie mogę - rzekł cicho. - Czego nie możesz? - Nie mogę. Przyrzekłem. Dałem słowo. Nie mogę. Rainie zeszła stopień niżej. - Czy on ci groził, Dougie? Czy powiedział, że zrobi ci krzywdę, jeżeli uciekniemy? Już nie musisz się go bać. Kiedy się stąd wydostaniemy, dopilnuję, żebyś był bezpieczny. - Nie chciałem spalić rzeczy mojej mamy - powiedział Dougie. - Ale spaliłem. A jak pojawi się ogień, już się nie można cofnąć. Ogień jest wieczny. Ogień jest prawdziwy. - Dougie, pomóż mi! - Słyszała, jak w jej głosie narasta panika. Starała się nad nią zapanować, chciała, żeby jej głos brzmiał pewnie. - Przetnij moje więzy. Wydostanę nas stąd! Nic. - Dougie? 315

Nic. -Dougie! Z ciemności rozległy się słowa. - Zabiłem ją - wyszeptał Dougie. - Nie chciałem. Ale ona już odeszła i nie może wrócić. Bo jestem niegrzeczny. Nikt nie kocha niegrzecznego chłopca. Może tylko moja mamusia. Tęsknię za moją mamusią. Chcę ją znowu zobaczyć. Rainie usłyszała plusk. Zbiegła ze schodów. Rzuciła się w ciemną wodę. - Dougie? Dougie? D o u g i e ? Ale powierzchnia wody była gładka jak lustro. Dougie zniknął w ciemnej, lodowatej toni. I nie wypłynął.

38 ŚRODA, GODZINA 11.42 CZASU PACYFICZNEGO - To mapa. - A to niespodzianka. - Kiedy dwadzieścia tysięcy dolarów znajdzie się w miejscu X - mówiła Kimberly przez telefon - NS skontaktuje się z mediami i poda im miejsce, w którym przebywają Rainie i Dougie. - Z mediami? Czy Adamem Danicicem? - chciał się upewnić Quincy - Napisane jest, że z mediami. Może to oznacza Danicica. List przypomina też, że nasz koleś nie jest potworem. PS -Kimberly czytała na głos - Po godzinie trzynastej nie będzie ponosił odpowiedzialności za to, co stanie się z kobietą czy dzieckiem. „Ich los", cytuję, „jest w waszych rękach". - Skurwiel - zaklął Kincaid w tle. - Do cholery, czy ktoś mi powie, która jest godzina? - Jedenasta czterdzieści dwie - odpowiedziała Kimberly, dokładnie w tej samej chwili, kiedy jej ojciec stojący obok sierżanta w centrum dowodzenia również podał mu godzinę. - Możesz odczytać mapę? - zapytał Quincy. - Shelly już ją obejrzała. Według niej to latarnia na wybrzeżu. Budynek jest zamknięty od kilku miesięcy, prawdopodobnie przeznaczony do remontu, ale wydaje jej się, że prace jeszcze się nie rozpoczęły. Dzwoni gdzieś, żeby to sprawdzić. 317

- Ile czasu tam się jedzie? - Trzydzieści pięć, czterdzieści minut. - Sprawdziliście pozostałe dwa telefony? Może zostawił jeszcze jakieś wiadomości? - Mac był już w wytwórni serów. Tam nic nie ma. Funkcjonariusz Blaney właśnie pojechał do miasta. Wkrótce powinniśmy coś wiedzieć. - Jeden list załatwia sprawę - mruknął Quincy. - Trzy budki telefoniczne, piętnaście minut, to wszystko było tylko przykrywką. Chciał się trochę zabawić. A my skakaliśmy, jak nam zagrał. W nagrodę... - Dostaliśmy kolejną głupią mapę - dokończył za niego Kincaid. - Skurwiel - powtórzył. Hałas na zewnątrz był zbyt duży. Kimberly schroniła się w supermarkecie, wciąż opustoszałym personel i klienci nadal byli zgromadzeni przed sklepem. Znalazła Atkins w dziale z książkami. Przez telefon wydzierała się do kogoś. Kincaid odezwał się ponownie. Kimberly przeszła do działu ze środkami higieny dla kobiet w poszukiwaniu spokoju i samotności. - Jeżeli Shelly uważa, że wie, dokąd powinna pojechać, niech jedzie. Możesz się z nią zabrać. Poślemy za wami innych funkcjonariuszy. Wciąż masz GPS? -Tak. - W takim razie namierzymy cię. Tak, trzydzieści pięć minut jazdy, powiedzmy jakieś dziesięć na zlokalizowanie miejsca... Lepiej już jedźcie. - Nie możemy. - Nie możecie? Kimberly westchnęła ciężko. - Czy jeszcze do was nie dotarło? Detektyw Grove zniknęła - nie mamy już dwudziestu tysięcy dolarów. - Skurwiel! - zaklął Kincaid. Jej ojciec milczał. 318

ŚRODA, GODZINA 11.45 CZASU PACYFICZNEGO Po raz dnigi tego samego dnia porucznik Mosley osłupiał. Za jego czasów, kiedy policjant zatrzymał „potencjalnego podejrzanego", odwoził go natychmiast do najbliższego komisariatu. Zatrzymany trafiał do pokoju przesłuchań. Proponowano mu coś do picia. Następnie drzwi do pokoju przesłuchań zamykały się i zatrzymany miał mnóstwo czasu do namysłu, siedząc w małej, pustej klitce, na twardym metalowym krześle, czując, jak mu się wypełnia pęcherz. Rzecz jasna, nie każdy pękał w tej sytuacji. Ale na pewno stawał się zdecydowanie bardziej spolegliwy Po pierwsze, Adam Danicic nie trafił do pokoju przesłuchań. Nie musiał siedzieć na twardym metalowym krześle. Z tego, co zaobserwował Mosley, na pewno nie musiał znosić żadnych szczególnych niewygód. Prawdę mówiąc, reporter z „Daily Sun" siedział przy biurku sierżanta, wygodnie rozparty na jego skórzanym fotelu i pogrążony w swobodnej pogawędce przez telefon. Mosley wszedł, jednym spojrzeniem ocenił sytuację, po czym bez zwłoki udał się do policjanta, który sprowadził Danicica. Funkcjonariusz natychmiast stanął na baczność. - To nie tak, jak pan myśli! - wybuchnął, gdy porucznik przed nim stanął. - A jak? - Chcę powiedzieć, że nie miałem wyboru! - Bo nie miałeś kajdanek ani broni? - Powiedział, że pojedzie z nami tylko pod warunkiem, że będzie mógł zadzwonić. A kiedy tu przyjechaliśmy, powiedział, że jak nie udostępnimy mu telefonu, będzie dzwonił ze swojej komórki, a na to, oczywiście, nie mogliśmy pozwolić. - Bo porywacz nie mógłby się z nim skontaktować? - Tak jest! 319

- Powiedzcie mi, czy według was dziennikarz celowo zrezygnowałby z szansy odbycia bezpośredniej rozmowy z człowiekiem, który porwał dwie osoby? Policjant strzelał oczami na boki, co porucznik przyjął za odpowiedź przeczącą. - Naprawdę sądzicie, że ryzykowałby utratę możliwości wystąpienia w wieczornych wiadomościach albo napisania artykułu na pierwszą stronę? - Powiedziano mi, że mamy z nim współpracować. I nie podano mi żadnych zarzutów, jakie mógłbym mu postawić. - W takim razie sami coś znajdźcie. Utrudnianie pracy policji. Nieważne prawo jazdy. Rozbite tylne światło. Na miłość boską, byliście u niego w domu, staliście przed jego samochodem. Zawsze można coś znaleźć. Nawet papież musiał choć raz popełnić jakieś wykroczenie. Policjant milczał, co samo w sobie było wystarczającą odpowiedzią. Porucznik Mosley wrócił do pokoju w przedniej części niewielkiego komisariatu, w którym Danicic wciąż trajkotał przez telefon. Rzecznik wcisnął wskazującym palcem guzik linii pierwszej i połączenie zostało przerwane. - Hej, to był mój adwokat! - Uważasz, że potrzebny ci adwokat? - spytał obojętnie Mosley. - W przemyśle rozrywkowym? Nie da się inaczej. Dzwonili już do mnie od Lany ego Kinga, nie wspominając o programie „Today". Ale z drugiej strony należy brać pod uwagę możliwość napisania książki. Jak teraz opowiem o wszystkim, kto później kupi książkę? Muszę opracować strategię. - Usiądź porządnie - warknął porucznik. - Zabierz nogi z biurka. Okaż trochę szacunku. Danicic uniósł brew, ale posłuchał. Spuścił nogi na podłogę, wyprostował się na krześle. Poprawił szarą marynarkę, która po przyjrzeniu się z bliska nie była uszyta ani z dobrego materiału, ani na miarę, chociaż tak właśnie wygląda320

ła w telewizji. Koszula miała za luźny kołnierzyk, a krawat był nieco zbyt różowy. W telewizji otaczała go pewna aura tajemniczości, teraz jednak wyglądał dokładnie na tego, kim w rzeczywistości był: małomiasteczkowego reportera, rozpaczliwie walczącego o dostanie się do pierwszej ligi. - Czy kiedykolwiek poznałeś osobiście Rainie Conner? - zapytał Mosley. -Nie. - Dougiego Jonesa? - Jestem podejrzany? Bo jeżeli uważasz, że jestem podejrzany, dzwonię po adwokata. - Staram się uważać cię za człowieka. Uwierz mi, z każdą chwilą przychodzi mi to z większym trudem. Danicic zrobił niezadowoloną minę, ale odwrócił wzrok. - To są żywi ludzie - powiedział Mosley. - Kobieta i dziecko, którzy walczą o życie. Widziałeś kiedyś miejsce zbrodni, Danicic? Nie zza żółtej taśmy, ale z bliska, osobiście, kiedy widać, że to nie są jakieś tam efekty specjalne rodem z Hollywoodu. Byłeś kiedyś przy autopsji? Czytałeś raport lekarza sądowego? Wiesz, co kula albo nóż mogą zrobić z ludzkim ciałem? Wstawaj - rozkazał niespodziewanie. - Coś ci pokażę. Porucznik szarpnięciem postawił Danicica na nogi. Dziennikarz był zbyt zaskoczony, żeby zaprotestować. Mosley poprowadził go na tył komisariatu, posadził w pokoju przesłuchań, w którym dawniej woźny miał swój schowek i który dalej tak wyglądał. Wróciwszy do pokoju od frontu, rzecznik otworzył pierwszą z brzegu szafkę na akta. Wybrał tylko sprawy oznaczone jako zamknięte i osądzone. Przez ostatnie dwa lata przekonał się, że mając do czynienia z prasą, nigdy nie można być zbyt ostrożnym. Wpadł do pokoju przesłuchań i zaczął rzucać zdjęcia na stół. 321

- Nastolatka, powieszona. Kobieta, wypatroszona. Mężczyzna, przejechany przez towarowy pociąg. Ciało, płeć nieokreślona, wydobyte z rzeki. Ręce, przykryte liśćmi marihuany. Półtoraroczny chłopiec, utonął. Wciąż pan myśli o napisaniu książki, panie Danicic? Bo mam tego o wiele więcej. Reporter brał do ręki każde zdjęcie po kolei. Przyglądał się im, po czym ostrożnie odkładał na stół. Popatrzył na Mosleya. Wzruszył ramionami. - Świat jest pełen paskudnych rzeczy, bla, bla, bla. Nie jestem idiotą, poruczniku. I w zasadzie specjalnie się od pana nie różnię. Pana praca polega na dopilnowaniu, aby za to, co spotkało tych ludzi, została wymierzona sprawiedliwość. Moja na tym, żeby opowiedzieć ich historię. Dzisiaj mamy właśnie taką historię. Nie może mi pan zabronić, żebym ją opowiedział. -1 naraził życie ofiar na dodatkowe ryzyko? - Dodatkowe ryzyko? - Danicic prychnął. - A niby w jaki sposób? To wy uprawiacie różne gierki. Ja przynajmniej próbuję uratować bardzo kruchą więź. Spójrzmy prawdzie w oczy: porywacz wam nie ufa. A jak się zdenerwuje, Rainie i Dougie umrą. Proponuję wam realną alternatywę. Porywacz dzwoni do mnie, wszyscy zyskują. I tak, może faktycznie napiszę o tym książkę. Jak odnajdą się żywi, wątpię, żeby Rainie czy Dougie mieli coś przeciwko temu. - Utrudniasz nawiązanie kontaktu w sprawie, w której czas jest najważniejszy On dzwoni do ciebie, a my musimy czekać, aż przekażesz nam wiadomość. Nie możemy czekać. Czasami praca policji jest jak wojna. A na wojnie może być tylko jedna linia, na której utrzymuje się kontakt. - Z drugiej strony, za każdym razem, jak porywacz kontaktuje się ze mną, musi wyjść z ukrycia. Im częściej to robi, tym większa szansa, że go złapiecie. - Ale też trzeba więcej ludzi, żeby wszystko zabezpieczyć - odbił piłeczkę Mosley 322

- W takim razie cieszmy się, że tyle różnych sił jest zaangażowanych, - Danicic nachylił się. - Lorraine Conner pracowała jako psycholog kryminalny w FBI. Powiedz mi, wezwaliście FBI? Czy to jest sprawa prowadzona oficjalnie przez FBI? Chciałbym też wiedzieć, kim jest ten facet, którego widziałem na terenach targowych, ten w kurtce z napisem GBI. Według mnie, wciąż nie informujecie społeczeństwa o wszystkim, co się tu dzieje. Pomyśl, co będzie, jak tych dwoje umrze? - S ł u c h a m? To nie jest pozytywne myślenie. - Aktualne postępy w śledztwie raczej nie napawają optymizmem - Danicic odsunął krzesło i wstał. Aresztujecie mnie? - Na razie nie. Danicic uniósł brew. - To nie jest pozytywne myślenie - rzekł z kamiennym wyrazem twarzy. - Zabieram się stąd. Reporter ruszył ku drzwiom. Mosley chwycił go za ramię. Spojrzenie, jakim zmierzył go Danicic, był twardsze, niż porucznik się spodziewał. Wyrachowane. Najwyraźniej przy odpowiednio wysokiej stawce nawet niedoświadczony dziennikarz szybko się uczył. - Jeśli się okaże, że zdobyłeś informacje i nie podzieliłeś się nimi, staniesz się współwinny powiedział Mosley cicho. - A to będzie znaczyło, że nie wolno ci czerpać żadnych zysków ze zbrodni: żadnych umów na książkę, płatnych występów, nic z tych rzeczy. Pomyśl o tym. - Coś ci powiem - rzekł Danicic z niecierpliwością. -Nie wszyscy dziennikarze są źli. Albo - niech zgadnę - głosowałeś na Nixona. - On cię wykorzystuje, Danicic. Po co wysyłał list do redakcji, czemu zostawił list z żądaniem okupu na przedniej szybie twojego samochodu? Chcesz być obiektywnym reporterem, zacznij sobie zadawać trudne pytania. Ten facet marzy o sławie. Możesz mnie zacytować. Ale to nie my może323

my zapewnić mu wątpliwą sławę, to mogą zrobić tylko media. To też możesz zacytować. Im więcej o nim piszesz, tym bardziej czuje się nagrodzony za swoje wysiłki. A im bardziej będzie mu się to podobało... Danicic szarpnięciem uwolnił ramię. W tym samym momencie na biurku zaskrzeczało policyjne radio. Policjant podniósł krótkofalówkę, ale na tak małej przestrzeni dziennikarz wciąż stał wystarczająco blisko, aby wszystko słyszeć. Mosley wpatrywał się w twarz reportera, czekając na reakcję. Jeżeli facet grał, robił to świetnie. - Jezu - mruknął Danicic. Zgarbił się, zmierzwił rękami włosy. Dyspozytor wzywał posiłki: śledczy znaleźli grób.

39 ŚRODA, GODZINA 11.52 CZASU PACYFICZNEGO Dla Quincy'ego czas się zatrzymał dokładnie w środę rano, o jedenastej pięćdziesiąt dwie. Do tego momentu wydawało mu się, że radzi sobie całkiem nieźle. Przeglądał notatki, sprawdzając, czy czegoś nie przeoczyli. Pracował z Kincaidem, analizując wypisaną na tablicy listę zadań: nie dostali oficjalnego raportu detektyw Grove na temat tego, co Rainie robiła przez ostatnią dobę. Musieli ponaglić szeryf Atkins, aby im dostarczyła kompletną ocenę miejscowych przestępców. Musieli porozmawiać z Laurą Carpenter, odnaleźć Andrew Bensena. W ciągu minionych trzydziestu sześciu godzin rozpoczęli wiele spraw, ale tylko kilka doprowadzili do końca. Tak się działo, gdy śledztwo było prowadzone w wielu kierunkach i w takim tempie. Candi zaoferowała pomoc. Najwyraźniej wolała to, niż siedzieć bezczynnie przy stole i kręcić młynka palcami. Kincaid wysłał ją do domu Laury Carpenter. Dla doświadczonego negocjatora rozmowa z katowaną żoną nie powinna być problemem, a dzięki temu przynajmniej będą mogli odhaczyć jedną rzecz na białej tablicy. Quincy zgodził się wziąć na siebie poszukiwanie Andrew Bensena. Chrzanić armię. Zegar tykał nieubłaganie i nie mieli czasu czekać na oficjalny raport. Włączył laptopa i zaczął dzwonić z komórki. Najpierw do babki Bensena. Podała mu nazwiska dawnych kolegów szkolnych wnuka, kumpli od kieliszka. Jakie miał hobby, zainteresowania? Czy brał jakieś leki? Czy często przyjeżdżał do Bakersville? 325

Jak dobrze znał teren? Czy ktoś kiedyś słyszał, żeby się wyrażał ze złością o śmierci swego ojca, albo czy kiedykolwiek chciał się skontaktować z Lorraine Conner? - Przynajmniej Lucas nie zadawał się z jakąś dziwką, która co roku by mu rodziła bachory - prychnęła Eleanor, kiedy Quincy zapytał ją, co sobie pomyślała na wieść, że Lucas został zastrzelony A Andrew? - Nigdy mu nie powiedziałam. Przez piętnaście lat nie zapytał o ojca. Czemu miałby nagle to zrobić? - Może dowiedział się od kogoś innego? - Skąd, do cholery, mam wiedzieć? Ale coś panu powiem. Ten chłopak to ponury skurwiel. Uważa, że świat jest mu coś winien, tylko dlatego, że dorastał bez rodziców. A ja to niby kto, siekana wątróbka? Quincy wciąż myślał o tej rozmowie, kiedy Kimberly zadzwoniła z wiadomością o liście przyklejonym do telefonu przy Wal-Marcie. I znowu, po raz kolejny Quincy i Kincaid wrzucili wyższy bieg. Już nie musieli się martwić skomplikowanym sposobem przekazania okupu. Teraz chodziło tylko o to, żeby znaleźć oznaczone miejsce, zostawić pieniądze i zastanawiać się, jaki numer porywacz wywinie im tym razem. Brakowało im siedmiu tysięcy. Kincaid rozkazał, aby Shelly i Kimberly natychmiast wyruszyły w drogę. Quincy sięgnął po książkę telefoniczną. Oddział jego banku mieścił się w Garibaldi, na północ od drogi, którą kobiety musiały jechać. Spróbował załatwić pieniądze przez telefon. Kierownik banku odłożył słuchawkę. Wobec tego Kincaid zadzwonił do banku i posługując się prawniczym żargonem, którego nie powstydziłby się żaden adwokat, wymusił obietnicę, że siedem tysięcy dolarów zostanie wypłacone policjantce za mniej więcej osiem minut. Wciąż byli bardzo z siebie zadowoleni, podekscytowani w sposób, którego nie zrozumie nikt, kto choć raz nie miał 326

do czynienia ze sprawą życia lub śmierci, kiedy telefon zadzwonił ponownie. Dla Quincy 'ego świat się zatrzymał. Kincaid coś mówił, ale jego słowa były niezrozumiałe. Quincy wpatrywał się w tablicę, ale nie potrafił odczytać ani jednego słowa. Miejscowa farma należąca do podejrzanego o handel narkotykami. Skierowany do przeszukania farmy detektyw sprawdzał kupę nawozu. Odkrył bladą, białą rękę kobiety. Lekarz sądowy już jechał na miejsce. Prokurator oficjalnie zażądał lekarza z laboratorium w Portlandzie. Wszelkie czynności na farmie ustały Nikt nie chciał popełnić błędu. Znaleźli jedno ciało. Pozostawało pytanie: czy znajdą jeszcze dwa? - Zadzwonię do Kimberly - powiedział Kincaid. -Nie. - Równie dobrze mogą wracać. To Shelly nakazała przeszukanie farmy. Będzie chciała być przy tym, co znajdą. - Nie, dopóki nie będziemy mieć pewności. Sierżant nic nie powiedział. - To może nie być Rainie; nie możemy schrzanić przekazania okupu. Kincaid nic nie powiedział. Quincy w końcu się obrócił. - Nic pan nie rozumie - odezwał się cicho. - To ja powinienem umrzeć pierwszy. Sierżant musiał wyjść. Quincy siedział samotnie w sali konferencyjnej, chyba po raz pierwszy w życiu nie myśląc o niczym. ŚRODA, GODZINA 11.56 CZASU PACYFICZNEGO Na widok domu Carpenterów pierwszą myślą Candi było, że nigdy nie chciałaby mieszkać w takim miejscu. Co prawda sama nie dorastała przy Park Avenue, ale jej babcia Rosa była dumna ze swojego domu. Każdego ranka zamiatała schody, a popołudniami czyściła meble środkiem o zapachu cy327

tryny. Niech Pan Bóg ma w opiece tego, kto by się ośmielił wejść do jej kuchni w zabłoconych butach. Candi i jej kuzyni dostawali wtedy szmaty i całymi godzinami musieli na kolanach szorować podłogę. W domu Rosy w Portlandzie mieszkało dziesięcioro dzieci. Żadne z nich nie miało więcej niż dziesięć lat, ale z tego, co Candi pamiętała, mały domek zawsze lśnił czystością. W oknach wisiały wykrochmalone koronkowe firanki. Okna, kominek, nawet krucyfiks na ścianie ozdabiały girlandy zielonego bluszczu. Wszystkie dzieciaki z sąsiedztwa uwielbiały bawić się w domu Rosy. Piły zimną lemoniadę w jej pachnącej cytrynami kuchni, a potem bawiły się na niewielkim podwórku, porośniętym bujną wisterią, o którą Rosa zawsze bardzo dbała. Dom Carpenterów był całkowitym przeciwieństwem domku babki Rosy Okropnie ciemny, pomyślała Candi. Zbyt wiele wysokich drzew wznoszących się nad niewielkim budynkiem. Ogromne świerki nie dopuszczały słońca, wysysały całą wilgoć z trawy, tylko mech pienił się obficie na zniszczonym dachu. Tutaj nawet nie ma co marzyć o kaskadach bujnego, czerwonego kwiecia. Candi zaparkowała na błotnistym podjeździe. Podążyła nierówną, wykładaną cegłami ścieżką, ostrożnie stawiając kroki na poprzerastanych chwastami kamieniach. Front domu i drzwi wejściowe były pomalowane na błotnisty brąz. Zapukała, ale nikt się nie zjawił. Jednak wydało się jej, że słyszy jakieś głosy. Wytężyła słuch i zrozumiała, że to radio gdzieś na tyłach domu. Poszła w tamtą stronę. Laura Carpenter stała na wylanym cementem tarasie, będącym w mniej więcej takim samym stanie, jak wiodąca do domu ścieżka, i paliła papierosa. Jak tylko ujrzała Candi, upuściła marlboro na ziemię i przydeptała. Zrobiła ruch do przodu, jakby próbując udać, że przypadkiem postąpiła krok naprzód. 328

Candi pomyślała, że dwunastoletnie dzieci potrafią się lepiej maskować. Wyciągnęła rękę. - Candi Rodriguez, policja stanu Oregon. Laura Carpenter nie zdenerwowała się, ale też nie podskoczyła z radości. Zamiast uścisnąć rękę policjantki, tylko wzruszyła ramionami. - Co teraz chcecie przeszukać? - zapytała. Stała z ramionami skrzyżowanymi na piersiach. Nosiła obwisłą fioletową bluzę. Brązowe włosy miała w strąkach. Wpadnięte brązowe oczy. W głosie słychać było dobrze wyćwiczoną obojętność. - Prawdę mówiąc, myślałam, że zastanę Stanleya. - Nie ma go. - Załatwia jakieś sprawy? Laura skinęła głową w stronę pobliskiego lasu. - Jest tam. Wciąż szuka chłopaka. Stanley - dodała szyderczo - myśli, że jest Knutem Rockne2. Ci, co się poddają, przegrywają. Zwycięzcy nigdy się nie poddają. To, że kilku policjantów uznało, że chłopaka ktoś porwał, nie oznacza, że Stanley powiesi kapelusz na kołku. Nie Stanley. Ręce Laury drżały. Candi postanowiła ułatwić im obu rozmowę. Udała, że szuka czegoś w kieszeniach. - Cholera, musiałam je zostawić w samochodzie. Laura popatrzyła na nią. - Moje papierosy - wyjaśniła Candi. - Pani przypadkiem nie ma... Kobieta wreszcie się uśmiechnęła. Nie nabrała się, ale była wdzięczna. - Przypadkiem mam. Wyjęła biało-czerwoną paczkę. Wysunęła jednego papierosa dla siebie, potem podsunęła paczkę Candi. Obok gril329 2Jeden z najlepszych trenerów w historii amerykańskiego futbolu (przyp. red.).

la leżało pudełko zapałek. Obie zapaliły, Laura zaciągała się z wprawą, Candi udało się nie zakaszleć. Od lat nie paliła. O rany, pomyślała, ale to dobre. - Powinnam rzucić - odezwała się w końcu Laura, ręką odganiając dym. - Staramy się o dziecko. W ciąży nie można palić. Nie można palić, pić, jeść ryb. Zabawne, jak się nad tym zastanowić, te wszystkie zakazy, które teraz powymyślali. Mam zdjęcie mojej mamy, jak jest ze mną w siódmym miesiącu ciąży. W jednej ręce trzyma piwo, w drugiej papierosa. Ale z drugiej strony, kiedy czasami spoglądam w lustro, to myślę sobie, że jestem chodzącą reklamą dla naczelnego lekarza kraju. - Jak rozumiem, na razie wam się nie udało - zauważyła Candi neutralnym tonem. - Pięć lat próbujemy in vitro - powiedziała Laura. - Zaczynam kochać związki zawodowe. Z takim ubezpieczeniem, nic dziwnego, że robotnicy nie chcą zrezygnować. - Pięć lat? Okropne. Laura nic nie odpowiedziała, ściągnęła tylko wargi. Candi pomyślała o tym, co wcześniej mówiła o swoim mężu - ci, co się poddają, przegrywają, zwycięzcy nigdy nie rezygnują. Może to się sprawdzało na boisku, ale w sypialni... Nic dziwnego, że Laura wygląda na zmęczoną. Jak gdyby wyciekło z niej całe życie, a ona była tylko ludzką skorupą czekającą na swój koniec. - Dlatego zdecydowaliście się na adopcję? Laura popatrzyła na Candi ostro, niełatwo było ją zwieść. - Powinna pani spytać Stanleya. - To był jego pomysł? - Każdy mężczyzna chce mieć syna. Tak mi powiedział. - A czego chce kobieta? Laura się roześmiała; nie był to przyjemny śmiech. - Z zajściem w ciążę nigdy nie miałam problemu. Po prostu nie mogę donosić. Za pierwszym razem człowiek wini naturę. Za drugim siebie. Za trzecim razem wini się Boga. 330

Za czwartym, piątym, szóstym razem każda mądra kobieta przestaje obwiniać kogokolwiek; po prostu wreszcie do niej dociera. - Bardzo mi przykro. - Myślała pani, żeby mieć dziecko? Może trudno to pogodzić z karierą. Ale z drugiej strony, jest pani młoda i ma jeszcze dużo czasu. - Nie wiem - odparła Candi szczerze. - Byłam najstarsza z siódemki kuzynów. Czasami mi się wydaje, że już dość się na-zmieniałam pieluch. Kiedy indziej nie jestem tego taka pewna. - Ma pani męża? - Jak na razie nie spotkałam nikogo, kto by ze mną wytrzymał. Laura uśmiechnęła się, zgasiła papierosa. - Wejdźmy do środka. Niech pani pyta, o co chce. Pozbierała niedopałki papierosów, wrzuciła do plastikowej torebki, którą wsunęła do kieszeni. Paczkę papierosów schowała wysoko, za rynnę. Zapałki odłożyła na miejsce, koło grilla. Widać było, że od dawna ukrywa swój nałóg. Kiedy weszły do domu, użyła odświeżacza powietrza. Potem przeprosiła Candi. - W tym ubraniu palę - powiedziała gwoli wyjaśnienia i znikła w sypialni. Kiedy Candi została sama, przeszła się po niewielkim domu. Kuchnia z lat siedemdziesiątych, z ciemnymi, poplamionymi szafkami i blatami z laminatu. Wnęka obiadowa z okrągłym stołem i czterema solidnymi krzesłami z drewna. Ogromny telewizor, chyba najcenniejsza rzecz w całym domu, ustawiony na chybotliwym stojaku na kuchenkę mikrofalową. W każdym kącie głośnik z zestawu surround. Candi nie mogła zrozumieć, po co komu takie nagłośnienie w tak małym pomieszczeniu, ale chłopcy zawsze lubili zabawki. Na pokrytych ciemną boazerią ścianach wisiała kolekcja zdjęć szkolnych drużyn piłkarskich z ostatnich dziesięciu 331

lat. Na dwóch półkach dumnie prezentowały się zdobycze ostatniej dekady - liczne puchary w metalicznych odcieniach czerwieni, zieleni i złota. Candi wsunęła głowę do małego pomieszczenia, jak się okazało łazienki. Pchnęła kolejne drzwi, za którymi mieścił się malutki gabinet. Za trzecim razem się jej poszczęściło: zobaczyła goły materac, przykryty jednym białym prześcieradłem. To musiał być pokój Dougiego. Żadnych obrazków na ścianach, za to trzy imponujące dziury W szafie żadnych ubrań, tylko niewielkie wiadro. Żadnych zabawek. Pokój przypominał więzienną celę. - Wszystko sobie pani obejrzała? - rozległ się za jej plecami głos Laury. Przebrała się w inne dżinsy i świeżą, także obwisłą bluzę - tym razem ciemnozieloną. Coś zrobiła z włosami - chyba zmoczyła - a potem zawinęła w turban, żeby ukryć zapach papierosów. Była naprawdę niezła, jeśli się nie zauważało poplamionych nikotyną palców i cuchnącego oddechu. - Gdzie są jego rzeczy? - Dougie nie ma żadnych rzeczy. To należy do programu. Dzieci zaczynają z niczym, a potem po kolei na coś zasługują. - Nie ma nawet ubrań? - Ma ubrania. Są w naszym pokoju. Codziennie przygotowuję mu świeży strój; ja decyduję, w co się ubierze. Jeżeli chce dostać swoje ubrania, musi się odpowiednio zachowywać. Candi uniosła brew. Laura tylko wzruszyła ramionami. - A jak inaczej sobie radzić z kimś takim jak Dougie? - Lubi pani Dougiego? - Nie bardzo. - Uderzyła go pani kiedyś? Laura patrzyła na nią spokojnie. - Przez całe życie moja mama tłukła mnie prawie codziennie. Nie mam ochoty komuś za to odpłacać. - A Stanley? 332

- Nigdy nie widziałam, żeby podniósł na chłopca rękę. - A na panią? Laura uniosła brwi. - Stanley ma swoje wady, ale ta akurat do nich nie należy. - Jakie wady? - Jest mężczyzną. Jakie wady mają mężczyźni? Są uparci, samolubni. Stanley chce tego, czego chce, i nie obchodzi go, co myślą inni. - Tak jak chciał Dougiego. - Tak jak chciał Dougiego. - i pani się na to godzi? Laura przekrzywiła głowę na bok. Długo wpatrywała się w Candi. - Wiem, co pani sobie myśli. Wiem, co wszyscy sobie myślą, kiedy tu przyjdą. Ta biedna kobieta, z twarzą jak sto kilometrów nędznej drogi. Ten paskudny mały domek z brzydkim dywanem i tanimi meblami z Wal-Martu. Jak ona może tak żyć? Jak może uszczęśliwić mężczyznę? Chce pani znać prawdę? Nie zawsze uszczęśliwiam mężczyznę, ale przynajmniej udaje mi się go zatrzymać. Może nie jesteśmy jak Catherine Zeta-Jones i Michael Douglas, ale rozumiemy się nawzajem. Znamy się, odkąd mieliśmy pięć lat. A w porównaniu z osiedlem przyczep, na którym dorastaliśmy, teraz mieszkamy w rezydencji i mamy tu swój kawałek raju. Może nikt inny by go nie chciał, ale nam tu jest dobrze. - Zajmuje się pani dzieckiem, którego nawet pani nie chciała - powiedziała Candi otwarcie. - Robię to, co do mnie należy. - Zaginął. - Uciekł. - Albo ktoś go porwał. Laura prychnęła. - Jak Boga kocham, sam diabeł by go nie zmusił do niczego, na co Dougie nie miałby ochoty. - W takim razie dlaczego go pani wychowuje? 333

- Bo mój mąż mnie o to prosił. - A pani zawsze robi to, czego pani mąż chce? Laura odetchnęła głęboko. Po raz pierwszy od przybycia Candi wyglądała na rozzłoszczoną. - Co z was za ludzie - odezwała się ostro. - Przyłazicie tu, szperacie, grzebiecie, szukacie czegoś. Nigdy nie widziałam, żeby tylu ludzi tak zażarcie szukało czegoś, co mają tuż pod nosem. Niech pani tu przyjdzie! Laura weszła do pokoju dziennego. Candi podążyła za nią. Kobieta wyciągnęła album ze zdjęciami, otworzyła go, po czym puknęła palcem w jedną z fotografii. - Może to pani pomoże. Candi nie wierzyła własnym oczom. - To niemożliwe. - A jednak. -Ale... - Duzi mężczyźni byli kiedyś mali. - Laura wpatrywała się w zdjęcie. Wyglądała, jakby znowu miała ochotę zapalić. - On naprawdę kocha tego chłopca - mruknęła. - Głupi skurwiel.

40 ŚRODA, GODZINA 12.02 CZASU PACYFICZNEGO Pięćdziesiąt osiem minut przed ostatecznym terminem Kimberly i Atkins z piskiem opon wjechały na parking miejscowego banku. Shelly wpadła do środka, machnęła swoją odznaką, podpisała dwa formularze w trzech kopiach, po czym wrzuciła siedem tysięcy dolarów do nowiuteńkiej torby, zakupionej w Wal-Marcie. Kierownik wpatrywał się w nią osłupiały - Dzięki! - krzyknęła Atkins przez ramię i pognała do drzwi. W ostatniej chwili pod wpływem nagłego impulsu złapała dwa lizaki z miski stojącej obok kasjera i pobiegła dalej. Wskoczyła do samochodu, gwałtownie ruszyła i wyjechała na drogę. Kimberly obserwowała wsteczne lusterka. Za nimi jechał jakiś samochód, jeszcze jeden i w końcu biała furgonetka z obserwującymi ich policjantami. Wszyscy byli w komplecie. Shelly podała jej lizaka. Kimberly z wdzięcznością zaczęła uzupełniać poziom cukru, jednocześnie rozwijając mapę hrabstwa Tillamook. - Dobra, musimy przejechać pięć mil, potem będzie droga dojazdowa z lewej strony. Doprowadzi nas do wybrzeża i bum, mamy latarnię. Złożyła mapę i zajęła się pieniędzmi. Mac starannie przygotował pierwsze dwadzieścia tysięcy, dokładnie spisując numery wszystkich banknotów dostarczonych przez bank. Rzecz jasna, ani bank, ani policja nie zdążyli zrobić tego samego z odebranymi przed chwilą siedmioma tysiącami. Kim335

berly wymieszała nowe dwudziestodolarowe banknoty z tymi, których numery zostały spisane. Jeżeli podejrzany sięgnie po którykolwiek plik, istniała szansa, że przynajmniej niektóre ze spisanych banknotów trafią do obiegu, pomagając im w ten sposób go namierzyć. Tak na marginesie, dwadzieścia tysięcy dolarów w banknotach o małych nominałach przedstawiało doprawdy imponujący widok. Tworzyły wysoką, szeroką i ciężką kupkę. Wnętrze samochodu wypełnił zapach drukarskiej farby. Kimberly przejechała kciukiem po pieniądzach. Były chłodne i jedwabiste w dotyku. - Czas? - zapytała Atkins. - Zostało czterdzieści osiem minut. Shelly chrząknęła. - Damy radę. Dziesięć minut jazdy, pięć piechotą i jesteśmy na miejscu. - Dodaj dziesięć minut na znalezienie dokładnego miejsca, w którym mamy złożyć pieniądze... -1 tak zostają nam dwadzieścia trzy minuty. - Chcę to obserwować - rzekła niespodziewanie Kimberly - Ty nie musisz, jeżeli nie chcesz. Może nawet lepiej, kiedy to będzie tylko jedna z nas. Ale chcę znaleźć jakąś kryjówkę. Tam musi być jakieś miejsce, w którym będę mogła zająć pozycję. - Nie ufasz mu? - Ani przez chwilę. - Ale on może nas obserwować - zastanawiała się na głos Shelly - Miał czas, żeby wszystko przygotować. Poza tym jest na swoim terenie i jeśli zobaczy, że zostajesz z tyłu... Kimberly nachmurzyła się, przygryzając wewnętrzną stronę policzka. - Coś wymyślę. Zawsze da się coś zrobić. Zaskrzeczało radio. Zgłosił się dyspozytor, wywołując szeryf Atkins. Ze zmarszczonym czołem Shelly się zgłosiła. 336

Żadna z nich nie była przygotowana na to, co miały właśnie usłyszeć. Na farmie Hala Jenkinsa znaleziono niezidentyfikowane zwfcki kobiety. W jego samochodzie były ślady krwi. Natychmiast został wezwany lekarz sądowy. Kimberly chwyciła się deski rozdzielczej. Nie wiedziała, dlaczego. Żeby móc się na czymś wesprzeć, kiedy świat gwałtownie zawirował? Żeby przygotować się na wieść, której tak bardzo od początku się obawiała? A może żeby po prostu przytrzymać się czegoś, bo to, co się działo, było wręcz niemożliwe? Nie po tym wszystkim, co zrobili. Wielki Boże, czy jej ojciec nie dość się w życiu wycierpiał? Czy choć ten jeden raz nie możesz mu odpuścić? - Musimy wracać - wyszeptała. -Nie. - Ale mój ojciec... - Nie chciałby, żebyśmy wyciągały pochopne wnioski. - Och, na litość boską, w końcu to ty nakazałaś przeszukanie farmy Jenkinsa. To ty podejrzewałaś, że może być w to zamieszany! - Ale to także ja przesłuchiwałam Jenkinsa wczoraj o piątej po południu, kiedy zaginął Dougie Jones. - Może nie działał sam. - Hal? - prychnęła Shelly. - Jest zbyt chciwy, żeby się z kimś dzielić. - Ale jeżeli to nie on jest porywaczem... Przypadkiem zabił jakąś kobietę, w tym samym czasie, kiedy dwie inne osoby zaginęły? Twarz Atkins posmutniała. - Nie sądzę, żeby to była przypadkowa kobieta. W tej chwili Kimberly zrozumiała. - Detektyw Grove - wyszeptała. - Wiedział już o okupie. Wyobraź go sobie, jak pojawia się w Wal-Marcie, widzi policjantkę z torbą na ramieniu. Taka okazja... 337

- O Jezu. - Kimberly odwróciła się do okna. Wpatrywała się w uciekający do tyłu szary asfalt i gęstą mżawkę. -Wiesz, co jest gorsze od myśli, że być może Rainie nie żyje? - zapytała szorstko. -Co? - Myśl, że to ja mogłabym być tą policjantką i związane z nią uczucie wdzięczności. - Cóż, za chwilę będziemy mieć mnóstwo czasu, żeby spojrzeć na to z innej perspektywy - Dlaczego? - Minęłyśmy właśnie naszą drogę dojazdową... jest zamknięta. Atkins zawróciła ostro, aż opony zapiszczały na mokrej nawierzchni. Nadjeżdżający z przeciwka samochód zatrąbił wściekle. Kimberly dostrzegła rozszerzone przerażeniem oczy jego kierowcy. Pojazd minął je, kiedy Shelly skręciła w boczną drogę. Po chwili zatrzymały się przed wąską asfaltową drogą, na którą wjazd zagradzała zamknięta ciężka metalowa brama. Na pomarańczowym znaku widniał napis: „Zamknięte na czas remontu, 1 września-15 grudnia". - Czy Zarząd Parków nie mógł nas o tym poinformować przez telefon? - mruknęła z irytacją Atkins. Wysiadła z auta i potrząsnęła bramą. Zasuwa trzymała mocno, a nie było miejsca, żeby przejechać bokiem. Sto metrów za nimi zatrzymała się biała furgonetka. Mac i zastępca Mitchell przyglądali się z niej ich poczynaniom. - To jakieś pięć kilometrów - powiedziała Kimberly, sprawdzając na mapie. - Nie przejedziemy. -1 nie mamy czasu, żeby iść pieszo. Pozostawało tylko jedno wyjście. Kimberly wysiadła z samochodu i założyła torbę z pieniędzmi jak plecak. Zachwiała się lekko pod ciężarem dwudziestu tysięcy dolarów, ale zaraz odzyskała równowagę. 338

- Biorę pierwsze półtora kilometra - powiedziała. Obeszły metalową bramę i zaczęły biec. ŚRODA, GODZINA 12.15 CZASU PACYFICZNEGO Candi zadzwoniła do centrum dowodzenia. Ponieważ poza nim nie było tam nikogo, Quincy odebrał telefon. - Nigdy pan w to nie uwierzy - powiedziała Candi. - Proszę spróbować. - Stanley Carpenter jest biologicznym ojcem Dougiego. Quincy milczał przez chwilę. - Wygrała pani - odezwał się w końcu. - Jego żona zaczęła mówić. Podobno ze Stanleyem znają się od dziecka i łączy ich prawdziwa miłość. Żadnej przemocy, zwykłe małżeńskie pożycie. On nie lubi, jak ona pali. Trochę się wkurzyła na wieść, że zdradził ją z uczennicą. - Matką Dougiego. - Oczy Quincy'ego rozszerzyły się. Nagle dojrzał związane z tym możliwości. Kto o tym wiedział? - Cóż, bez wątpienia Laura, chociaż dowiedziała się chyba dopiero po śmierci matki Dougiego. Z tego, co mówiła, Stanley przyniósł do domu zdjęcie chłopca, mówiąc, że chciałby go adoptować, i Laura z miejsca wszystkiego się domyśliła. Pokazała mi fotografię Stanleya z drugiej klasy i Bóg mi świadkiem, Dougie wygląda jak jego brat bliźniak. - Z tego wynika, że Stanley zaczął rosnąć dopiero później - zażartował Quincy. - Chyba tak. Laura oczywiście nie oszalała ze szczęścia na wieść, że jej mąż zapłodnił inną. Ale według niej, tak naprawdę wściekła się, że Stanley nie chce wziąć za chłopca odpowiedzialności. Skoro jest jego ojcem, muszą się nim zaopiekować. Według mnie, była zła, że nie powiedział jej wcześniej. - Cóż za szlachetność. 339

- Nie przepada specjalnie za Dougiem. Uważa, że chłopiec to prawdziwe utrapienie, przez duże U. Ale zaklina się, że nigdy ani ona, ani Stanley nie podnieśli na małego ręki. A Stanley czuje się autentycznie winny wszystkiemu, co spotkało Dougiego, i teraz chce to naprawić. - Równie szlachetny jak żona. - Laura przypuszcza, że wspierał Dougiego finansowo. - Sam z siebie czy został zmuszony? - Tego możemy się nigdy nie dowiedzieć. Ale kiedy Laura dowiedziała się o istnieniu Dougiego, przejrzała książeczki czekowe. W roku, w którym chłopiec się urodził, zostało wypłacone sporo gotówki. Zawsze w małych kwotach, więc wtedy się nad tym nie zastanawiała. Ale transakcji było mnóstwo. Obliczyła sobie, że co roku Stanley wypłacał dodatkowo jakieś dwa tysiące, nie tłumacząc się jej z tego. - Robi to dalej? Matka Dougiego zginęła trzy lata temu. - Właśnie, też mnie to zastanowiło. Laura nic nie potrafi na ten temat powiedzieć. Może płacił rodzinom zastępczym albo robił chłopcu prezenty. Może dziwić, czemu żona go o to nie zapytała, ale czasem trudno rozmawiać ze swoją prawdziwą miłością. - Dougie jest w systemie rodzin zastępczych od trzech lat - myślał Quincy na głos. - Skoro Stanley wciąż komuś płaci, ten ktoś musi go informować na bieżąco. A to oznacza... - Ze ktoś jeszcze musiał wiedzieć o tym, iż Stanley interesuje się Dougiem. - Co z kolei oznacza, że ten ktoś wiedział, że Carpenter jest jego ojcem. - Quincy westchnął ciężko. Widział tylko jedno wyjaśnienie. - Jestem przekonany, że Peggy Ann Boyd nie powiedziała nam wszystkiego. - Peggy Ann Boyd? - Opiekunka społeczna Dougiego. Która znała jego matkę, Gaby, i osobiście bardzo się zaangażowała w jego sprawę. Zapadła chwila ciszy - Może jestem cyniczna... - rzekła wolno Candi. 340

- Ale jeżeli pieniądze nie były dla Dougiego? - podsunął Quincy. - Dwa tysiące dolarów może wzbudzić wielkie osobiste zainteresowanie. Poza tym to w sumie niewiele za pewność, że całe miasto nie dowie się, że powszechnie szanowany trener drużyny piłkarskiej zrobił dziecko nieletniej. Quincy podążał jej tokiem myślenia. - System sprawdzał się od siedmiu lat. Ale teraz to i owo się zmieniło. Stanley wziął pod opiekę swojego syna, narażając własne małżeństwo i zdrowie psychiczne. Po drugie, Dougie oskarżył go o znęcanie się, wobec czego pojawił się obserwator z zewnątrz. - Dowiedziała się - powiedziała Candi cicho. - O mój Boże, Rainie się dowiedziała, że Dougie jest biologicznym synem Stanleya. Wspominała coś panu o tym? - Nie, nigdy by tego nie zrobiła. Naruszyłaby zasadę poufności. - Umysł Quincy'ego pracował jak oszalały. - Ale może rozmawiała o tym ze Stanleyem. Albo poszła prosto do Peggy Ann. - Mają problem - ktoś się dowiedział. W grę nie wchodzi tylko jedna kariera, ale dwie. Opinia Stanleya zostanie zszargana, Peggy Ann oskarżona o korupcję. Oboje są zagrożeni. - Z drugiej strony - odezwał się Quincy cicho - gdyby coś się przytrafiło Rainie... - Jej mąż, były psycholog kryminalny FBI, bez wątpienia rozniósłby miasto na strzępy, szukając odpowiedzi - rzekła bez ogródek Candi. Po czym dokończyła: - Podsunęli ją więc panu: obcy, dokonujący porwania dla pieniędzy. I odwrócili kota ogonem. Rainie nie została porwana z powodu Dougiego - Dougie został porwany z powodu Rainie. - Powiązaliśmy luźne końce. Niepoprawny chłopiec, stanowiący dowód zdrady, i przedstawicielka sądu, która się wszystkiego domyśliła. - Ojuincy przymknął oczy. Nie podobały mu się nasuwające się myśli, ale nie mógł się od nich 341

uwolnić. - Znaleźliśmy brakujące części układanki. Wiemy, czemu Rainie została porwana. Skąd podejrzany tyle wie na jej temat. Uporczywie wprowadzają nas w błąd, utrzymując w przekonaniu, że porywacz nie jest stąd, nie zna Rainie i chodzi mu wyłącznie o pieniądze. To wszystko należy do starannie obmyślanego scenariusza, żebym ja - i wszyscy inni - błądził po omacku. Quincy zerknął na zegarek. Za czterdzieści minut będzie pierwsza. - Musimy porozmawiać ze Stanleyem Carpenterem. - Nie ma go w domu. Laura twierdzi, że wciąż szuka Dougiego w lesie. Ale jego samochodu nie ma przed domem. Sprawdziłam, wychodząc. - Wyciągniemy dane Stanleya z urzędu komunikacji, roześlemy jego numery rejestracyjne do wszystkich patroli, niech go szukają. - Jasna cholera! - powiedziała Candi, a Quincy usłyszał, jak uderza dłońmi o kierownicę. - Zaczyna nam się palić grunt pod nogami. Dobra, już jadę. -Nie. -Nie? - Nie namierzymy samochodu w ciągu czterdziestu minut. Skoro nie mamy Stanleya, pojedziemy prosto do Peggy Ann. Chyba że woli pani czekać sobie spokojnie przy telefonie. - Za nic w świecie. Quincy przerzucił swoje notatki w poszukiwaniu adresu. - Dziesięć minut - powiedział. - Spotkamy się na miejscu.

41 ŚRODA, GODZINA 12.03 CZASU PACYFICZNEGO Rainie nie mogła nigdzie znaleźć Dougiego. Gorączkowo brnęła przez ciemną, zimną wodę, wołając go, przeczesując głębię rękami. Dygotała gwałtownie na całym ciele, resztki włosów oklejały jej czaszkę, mokry T-shirt lepił się do ciała. - Dougie! Dougie, Dougie, Dougie! Uderzyła nogą o coś twardego. Zanurkowała i stwierdziła, że to noga stołu. Szła w złym kierunku. Dougie powinien być na lewo od schodów. Przynajmniej tak jej się wydawało. Trudno było stwierdzić cokolwiek w niemal całkowitych ciemnościach. Usłyszała bulgot, konwulsyjny oddech i chłopiec wyskoczył na powierzchnię wody, łapczywie chwytając powietrze. - Nie, nie, nie! - krzyknął i zanurzył się ponownie. - C h o l e r a ! Odepchnęła się od stołu. Woda była już na tyle głęboka, że Rainie łatwiej było płynąć. Poczuła, jak jego ręką musnęła jej biodro. Zanurkowała, związanymi rękami chwyciła chłopca w pasie i wyciągnęła go na powierzchnię. - Puść mnie! Nie chcę żyć! Nie chcę żyć! - Dougie odpychał się od jej ramion, bił ją po głowie, drapał po twarzy. Rainie puściła go. Potem cofnęła ręce, zwinęła je w pięści i grzmotnęła Dougiego w szczękę. Ciało chłopca stało się bezwładne. Nieprzytomnego wciągnęła na schody. Musiała wejść aż na siódmy stopień, żeby uciec przed przybierającą nieustannie wodą 343

Osunęła się na schody obok Dougiego, nie mogąc opanować kaszlu i czując lodowate dreszcze wstrząsające jej ciałem. Skronie rozsadzał jej wściekły ból. Chciała złapać się za głowę, tłuc nią o drewniany stopień. Ale tylko przesunęła się na skraj schodów i gwałtownie zwymiotowała. Jej lewa noga drżała nieustannie. Czuła dźgnięcia potwornego bólu, szarpiącego jej ciało niczym rozżarzony pręt. Uderzała nogą o stopień, dwa razy nawet niechcący kopnęła Dougiego. Chłopiec otworzył oczy. Popatrzył na nią, zorientował się, że wyciągnęła go z wody i rozzłościł się. Rainie wzięła głęboki oddech. - Dougie Jonesie - odezwała się z całą stanowczością, na jaką mogła się zdobyć. - Czasem byłam na ciebie zła, czasem przyprawiałeś mnie o rozpacz, ale nigdy, przenigdy mnie nie zawiodłeś! Ty słaby, tchórzliwy chłopczyku, nie waż się więcej tego robić! Słyszysz mnie? Nigdy! Dougie wciąż się w nią wpatrywał z uparcie zaciśniętymi szczękami. - Wyszedłem z łóżka - powiedział nagle. - Mama mi zakazała. Ale ja wstałem. Otworzyłem drzwi, a to jest Bardzo Zła Rzecz. „Dougie", mama mi mówiła, „nie wolno ci wychodzić z domu. Komuś może się stać krzywda". Ale ja to zrobiłem. I ona umarła. A teraz ty chcesz być jak moja mama i też umrzesz. - Och, Dougie. Nie zabiłeś swojej mamy - Właśnie, że zabiłem. Otworzyłem drzwi. Zrobiłem Bardzo Złą Rzecz. Zabiłem ją. Dolna warga chłopca zaczęła drżeć. Skulił się, spuścił brodę na piersi, jakby samą siłą woli mógł sprawić, że przestanie istnieć. Rainie nie mogła się powstrzymać; wyciągnęła ręce, ale czując jej dotyk, Dougie się cofnął. - Nie zabiłeś swojej mamy, Dougie - powiedziała zdecydowanie. - Poszła kupić mleko, co mamy zwykle robią. A ty 344

się obudziłeś i poszedłeś jej szukać. Czteroletni chłopcy czasem tak robią. Ale tamtej nocy twoją mamę zabił pijany kierowca. Przejechał ją zaraz po tym, jak wyszła z mieszkania, zanim mogła się dowiedzieć, że wstałeś z łóżka. To nie była twoja wina. To była zwykła tragedia. Wiem, kochanie, bo czytałam raport policji. - Wyszedłem z pokoju. - Ona o tym nie wiedziała, kochanie. Dopiero szła do sklepu. - Zrobiłem Bardzo Złą Rzecz. - Ale nie przez to twoja mama zginęła, kochanie. Zabił ją pijany kierowca. Nie ty, Dougie. Ktoś inny. Długa chwila ciszy. - Ktoś inny? - Tak, Dougie. Ktoś inny. - Rainie - odezwał się chłopiec cichutko. - Chcę, żeby mamusia wróciła. Rozpłakał się. Tym razem Rainie objęła go ramionami. Przyciągnęła jego małe, drżące ciałko i posadziła sobie na kolanach. Dougie szlochał gwałtownie z buzią wtuloną w jej ramię. Płakał ze złością. Płakał głośno. Płakał, aż jego płacz przeszedł w serię cichych, żałosnych czknięć, od których serce krajało się bardziej niż na dźwięk normalnego płaczu. - Ciii, Dougie. Ciii, wszystko będzie dobrze. Wszystko będzie dobrze. Jednak gdy wypowiedziała te słowa, wiedziała, że to kłamstwo. Woda sięgała im już do stóp, a do szczytu schodów zostało jeszcze tylko siedem stopni. ŚRODA, GODZINA 12.18 CZASU PACYFICZNEGO Kiedy Dougie nieco się uspokoił, Rainie odsunęła się bardzo ostrożnie. Ręce miała w dalszym ciągu skrępowane; szansa na przecięcie więzów przepadła wraz z kawałkiem 345

szkła, utraconym w odmętach ciemnej wody. Rainie przestała się już tym przejmować. - Dougie - odezwała się zdecydowanym tonem. - Wydostaniemy się stąd. Chłopiec chlipnął, wytarł nos wierzchem dłoni, przez cały czas spoglądając na nią niepewnie. - Pamiętasz tę lampę nad drzwiami? Tę, w której stłukłeś żarówkę? -Tak. - Znowu wezmę cię na barana, ale tym razem musisz wyrwać kratkę, która osłania lampę. - Jest z metalu. - Tak, ale ty jesteś silny i potrafisz to zrobić. A potem tą kratką wyłamiemy okna. - Są za wysoko. - Już nie, Dougie. Dopłyniemy do nich. Chłopiec obrócił się, chyba po raz pierwszy zauważając stały przybór wody, teraz już sięgającej ich stóp. - Bardzo długo trwa, zanim człowiek się utopi - powiedział, marszcząc czoło. - Woda jest trudniejsza od ognia. - Zaufaj mi, kochanie, jeżeli zrobimy to po mojemu, nigdy się o tym nie przekonamy. Rainie pomogła mu wdrapać się jej na ramiona. Było to równie trudne jak ostatnio, ale przynajmniej tym razem, jeśli Dougie spadnie, wyląduje w coraz wyższej wodzie. A mając obie ręce wolne, będzie mógł porządnie złapać kratkę. Niestety, metal trzymał mocno. Dougie kilkakrotnie próbował wyrwać kratkę ze ściany. Nagle noga Rainie odmówiła posłuszeństwa i oboje wpadli do wody. Dougie wypłynął na powierzchnię, chwytając ustami powietrze i potrząsając głową. Rainie złapała się poręczy, żeby nie odpłynąć i przetrzymać serię spazmatycznych skurczów szarpiących jej uda. Czuła się jak marionetka poruszana przez bardzo niezręcznego lalkarza. 346

I wtedy nagle pomyślała o Quincym. Zastanawiała się, co teraz robi. Była ciekawa, co czuje. I czy jeszcze kiedyś w ogóle go zdbaczy. Zrozumiała wreszcie, że nie śmierć była największym okrucieństwem. Dużo gorsze było to wszystko, co umierający zostawiał: wszystkie niedokończone, niepozałatwiane sprawy. Umierała matka, a jej syn do końca życia będzie się zastanawiał, czy to była jego wina. Umierała żona, a mąż już nigdy nie miał się dowiedzieć, jak bardzo go kochała, jak bardzo żałowała, że pozwoliła, aby jej słabość ją skrzywdziła, a jeszcze bardziej, że tak bardzo zraniła jego. Śmierć uświadamia człowiekowi, do jakiego stopnia zmarnował własne życie. Niestety, ta wiedza przychodzi zbyt późno. Rainie dopłynęła do schodów. Woda podniosła się o kolejnych kilkanaście centymetrów. Zostało już tylko sześć stopni. Dougie siedział na najwyższym, przyglądając się jej poważnymi oczami. - Rainie, boję się. Na chwilę straciła panowanie nad sobą. Wbiegła po schodach i wściekle rzuciła się na drzwi. Odbiła się od solidnej drewnianej konstrukcji i wpadła z powrotem do wody, dającej jej obolałemu ciału złudne uczucie ciepła. Spróbowała raz jeszcze, z całej siły uderzając w drzwi barkiem. Zdawało się jej, że coś chrupnęło w chwili, gdy się z nimi zetknęła. Niestety, to nie drzwi chrupnęły, tylko jej żebra. Znowu wylądowała w wodzie, zaciskając zęby, żeby wrzaskiem wściekłości nie przestraszyć Dougiego. Nie chciała umierać w ten sposób. Uwięziona jak zwierzę w ciemnej piwnicy, czekając, aż woda ją pochłonie. Chciała uciekać, chciała walczyć. Chciała zaatakować świat, ponieważ to zawsze wychodziło jej najlepiej. To nie fair, to nie fair, to nie fair! Do ciężkiej cholery, to nie w porządku! 347

Zanurkowała. Popłynęła w prawo, potem w lewo. Poruszała przed sobą związanymi rękami, bezsilnie szukając jakiejś broni, która nagle jakimś cudem by się pojawiła. Ale piwnica była pusta. Mężczyzna dobrze wszystko zaplanował. Wypłynęła na powierzchnię w pobliżu okien. Woda podeszła tak wysoko, że bez trudu mogła do nich dosięgnąć, jednocześnie poruszając nogami. Obejrzała grube szkło, metalowe krawędzie wokół wysokich, wąskich framug. Zabezpieczający je gips był stary i łuszczył się. Jak na ironię, gdy woda podejdzie wystarczająco wysoko, zacznie przeciekać przez framugi, ale im to niewiele pomoże. Zaczęła grzebać przy krawędziach, żeby tylko czymś się zająć. Usłyszała plusk. Dougie podpłynął do niej. - Masz coś w kieszeniach, Dougie? - N-n-nie - odpowiedział chłopiec, szczękając zębami. Szybko sprawdziła swoje kieszenie, chociaż wiedziała, że nic w nich nie znajdzie. Nogi miała coraz bardziej zmęczone. I także zaczęła odczuwać zimno. Jej ruchy stawały się coraz bardziej ospałe, coraz dłużej trwało, zanim polecenie wydane przez mózg docierało do mięśni. Wróciła na schody. Wpełzła na ostatni stopień. Kaszląc, osunęła się z głową wspartą o drzwi. Dougie przycupnął obok niej. Wtulił się w jej plecy i ogrom zaufania, jakim ją darzył, znowu pobudził ją do działania. Metalowa kratka była nie do ruszenia. Wybicie okien nie wchodziło w grę. Podobnie jak wyważenie drzwi. Co więc im zostało? Dougie ubrany był w dżinsy, bluzę i adidasy. Ona miała na sobie niemal to samo - dżinsy, adidasy, T-shirt, stanik i majtki. Czy mogła jakoś wykorzystać sznurowadła? A fiszbiny ze stanika? W końcu coś jej przyszło do głowy. - Dougie, masz pasek? Chłopiec uniósł bluzę i spojrzał w dół. 348

-Tak. - W porządku, kolego. To nasza ostatnia szansa. ŚRODA, GODZINA 12.23 CZASU PACYFICZNEGO Kincaid musiał zaparkować pięćset metrów od farmy Hala Jenkinsa. Przy drodze dojazdowej stał długi sznur samochodów - detektywów z hrabstwa, kryminalistyków, lekarza sądowego, szeryfów zdumiewające, że udało mu się podjechać tak blisko. Wieści już się rozniosły Młody policjant, chyba z hrabstwa, kierował ruchem. Mnóstwo samochodów z dziennikarzami blokowało dostęp pojazdom policji. Kincaid musiał kilka razy włączyć syrenę, w końcu przerzucił się na stary dobry sposób i zaczął używać klaksonu. Miał ochotę pokazać im wszystkim środkowy palec, ale nie chciał, żeby akurat to puścili w wiadomościach o jedenastej. W końcu zaparkował i ruszył pod górę wąską drogą, mijając pamiętającą lepsze czasy pakamerę. Na podwórku stał wysoki, chudy chłopak i paląc papierosa, obserwował rozwój akcji. Omiótł przelotnym spojrzeniem mijającego go Kincaida. Żaden z nich nie odezwał się słowem. Wciąż padała lekka mżawka. Mokra droga wiła się przed sierżantem jak lśniąca, czarna wstęga, znikając za strzelistymi świerkami. Nie widział gór. Świat stał się małą, szarą przestrzenią, w której światła samochodów zdawały się pojawiać znikąd, aby po chwili ponownie zniknąć w mroku. Kincaid tęsknił za żoną. Tęsknił za swoim synkiem. Do diabła, tęsknił nawet za swoim psem. I było mu przykro na myśl o tym, co prawdopodobnie za chwilę będzie musiał zrobić. Kiedy dotarł do farmy Jenkinsa, zarejestrował się u oficera stojącego przed policyjną żółtą taśmą. Ten dopisał jego nazwisko do listy. Spoglądając ponad ramieniem policjanta, 349

Kincaid widział, że lista badających sprawę ludzi była długa i prawdopodobnie jeszcze się wydłuży. - Wiecie już coś? - zapytał. Funkcjonariusz tylko wzruszył ramionami. - Stoję tu od dwudziestu minut. Nic nie słyszałem. Sierżant podziękował mu i przeszedł pod taśmą. Na miejscu zbrodni panował wielki ruch. Ujrzał trzech techników dokładnie przebijających się przez kupę śmieci; sprawdzali każdą porzuconą lodówkę, każdy przerdzewiały piekarnik. Czterech innych śledczych pracowało przy stercie części samochodowych, starych silników i karoserii. Funkcjonariusze kręcili się po domu, wokół niego, we wszystkich zabudowaniach. Sprawdzenie takiego obszaru potrwa wiele dni. Ostateczne odpowiedzi poznają zapewne dopiero za kilka miesięcy. Zza domu wyłonił się prokurator. Zauważył Kincaida i podszedł do niego. - Miałem nadzieję, że to się tak nie skończy - powiedział Tom Perkins na powitanie. Uścisnęli sobie dłonie. - Wiecie już, kto to? - Pracujemy nad tym. Właśnie przyjechał lekarz, więc wzięliśmy się do roboty na serio. Chodź. Oprowadzę cię. Kincaid poszedł za Perkinsem wokół domu, obok odgrodzonego płotem korralu wyglądającego jak morze błocka. Weszli do sporej obory pokrytej zardzewiałym blaszanym dachem, opadającym lekko na prawą stronę. W lepszych czasach w oborze mieszkało zapewne dwadzieścia, może trzydzieści krów. Jednak Jenkins chyba nigdy o nią nie dbał. W pojemnikach na ziarno nie było nic poza pleśnią. Urządzenia dojarskie zwisały bezużyteczne, wydając kwaśny, sfermentowany odór. Kincaid zasłonił nos chusteczką, na długo zanim dotarł na tył obory Tam sześć osób, trzy z nich w strojach ochronnych, klęczało wokół sterty siana i krowich odchodów. Smród niemal odrzucił sierżanta. Smród gnoju, nie rozkładu. 350

- Ciało zostało znalezione w stercie gówna - powiedział prokurator. - Niezły pomysł. Czujniki ciepła by nie zareagowały, psy pewnierteż nie. Ale nie przykrył go dokładnie. Jeden z policjantów, którzy zjawili się tu pierwsi, zauważył coś białego, a kiedy podszedł bliżej, zorientował się, że to ręka. - Wiecie, od kiedy tu leży? - Nie wiemy nic, poza tym, że ręka należy do kobiety. - Jakieś pierścionki? - zapytał Kincaid ostro. - Nie widzieliśmy żadnych. Podeszli do ciasno zbitej grupki. Jeden z techników niezwykle ostrożnie usuwał gnój, małą łopatką przesypując go na niebieską płachtę. Drugi oczyszczał poszczególne, wyłaniające się części ciała. Postępowali nadzwyczaj skrupulatnie, starając się zachować każdy możliwy dowód. Po piętnastu minutach odsłonili twarz. Nawet wiedząc, co prawdopodobnie ujrzy, Kincaid przeżył to gorzej, niż się spodziewał. - Alanę Grove - wyszeptał. - Z policji stanu Oregon. Prokurator spojrzał na niego ostro. - Jesteś pewny? - To moja policjantka! Jasne, że jestem pewny. Perkins nie skomentował jego tonu. Westchnął tylko i potarł dłonią twarz. - W porządku - rzekł w końcu. - Znaleźliście jeszcze jakieś groby? - Sierżant musiał się upewnić. - Na razie nie, ale daj nam trochę czasu. Jenkins ma dwadzieścia akrów. - Jasna cholera. - Kincaid odwrócił się z westchnieniem i potarł sobie czoło. - Muszę zadzwonić. Zawiadomicie mnie, jak tylko coś będziecie wiedzieć? - Jakżeby inaczej. Sierżant wyszedł ze stodoły, starając się znaleźć jakieś spokojniejsze miejsce w całej tej zawierusze, po czym otworzył telefon. Najpierw zadzwonił do centrali, żeby zawiado351

mić swojego porucznika. Potem wywołał rzecznika Mosleya, który będzie musiał przygotować oświadczenie. Następnie zadzwonił do centrum dowodzenia. Przynajmniej ten jeden raz wieści, jakie miał do przekazania, nie będą aż tak złe. Ale Quincy'ego tam nie było.

42 ŚRODA, GODZINA 12.46 CZASU PACYFICZNEGO Kimberly czuła się jak szarżujący nosorożec. Kiedy biegła zamkniętą dla ruchu drogą dojazdową, natrafiła na dziurę, potknęła się i zatoczyła w lewo, czując, jak pod ciężarem dwudziestu tysięcy dolarów jej ciało przechyla się niebezpiecznie na bok. Wyprostowała się, przebiegła jeszcze sto metrów, po czym poślizgnęła się na mokrej nawierzchni i drobiąc niezgrabnie, walczyła, żeby się nie przewrócić. W końcu spostrzegła wysoką wieżę, majaczącą przed nią w mroku. Wbiegła w las i opadła na kamień, obok Shelly, która biegła przodem, rozpoznając teren. - Muszę... więcej... ćwiczyć - wysapała Kimberly. Atkins spojrzała na poczerwieniałą, zlaną potem twarz agentki FBI, po czym przeniosła wzrok na torbę z pieniędzmi. - Albo przerzucić się na karty kredytowe. - Bardzo... śmieszne. Shelly wskazała ręką przed siebie i poprzez mgłę spowijającą wybrzeże Kimberly spojrzała w stronę celu, do którego zmierzały. Wznosząca się niebezpiecznie blisko krawędzi stromego skalistego urwiska latarnia morska wyglądała, jakby się wyłaniała z morza mgły. Budowla była prosta: na pomalowanej na biało, pozbawionej okien podstawie w formie oś-miokąta wysokiego na jakieś siedem metrów wspierała się wieża ze szkła i metalu, kryjąca we wnętrzu czteroipółme-trowe soczewki. Zgodnie z tym, co twierdził departament do spraw parków, latarnia najlepsze czasy miała za sobą. Far353

ba na niższej części była spękana i miejscami odchodziła, a szklane tafle wieży były potłuczone. Przyjrzawszy się dokładniej, Kimberly spostrzegła, że cała konstrukcja niebezpiecznie się przechyla na lewą stronę. - Przegniłe drewno - mruknęła Shelly. - Cała konstrukcja się na nim wspiera. Dlatego ją zamknęli. - Super. Bardzo malownicza śmiertelna pułapka. Kto powiedział, że porywacze są pozbawieni poczucia humoru? -Kimberly wyjęła z kieszeni krótkofalówkę i nacisnęła przycisk „Wyślij". Słyszysz nas? - wyszeptała do głośniczka. - Głośno i wyraźnie - odparł Mac. - Jesteśmy przy latarni. Nie widać żadnego ruchu. U was? - Mamy odczyt z GPS-u na ekranie. Czekamy cierpliwie, chociaż może nie tak do końca, biorąc pod uwagę okoliczności. - Cóż, zostało nam tylko dziesięć minut, więc wkrótce coś musi się wydarzyć. Schowała radio do kieszeni, zostawiając włączony mikrofon, żeby Mac mógł słyszeć, co się dzieje. Popatrzyła na Atkins, studiującą przysłaną przez NS mapę. - Wygląda na to, że mamy zostawić pieniądze w latarni, u stóp schodów. Tak mi się wydaje. Facet z całą pewnością nie zdobywał nagród w konkursach rysunku. - Shelly kilka razy obróciła mapę, wreszcie opuściła ją z westchnieniem. W zamyśleniu przeniosła wzrok na przekrzywioną budowlę. Chyba musi nas obserwować. Ty byś nie obserwowała, gdyby ktoś miał ci przynieść dwadzieścia tysięcy dolarów? - Pewnie tak. Myślisz, że Rainie i Dougie są gdzieś tutaj? Atkins pomyślała przez chwilę, wreszcie potrząsnęła głową. - Zbyt ryzykowne. Mogliby zacząć krzyczeć, nawet uciec. Trudno upilnować dwie osoby. - No dobra, my zostawiamy pieniądze, on je odbiera, a potem co? Zadzwoni do nas? 354

- Myślę, że zadzwoni do tego dziennikarza - rzekła szyderczo Shelly. - Albo wyśle kolejny list do redakcji. Z mapą. - Która, jak należy przypuszczać, zaprowadzi nas prosto do ich ciał - mruknęła z goryczą Kimberly. To mi się nie podoba. Wypełniamy wszystkie jego polecenia, a sami nie mamy żadnego planu. Nie powinno tak być. - Masz lepszy pomysł? -Nie. - W takim razie... - Atkins machnęła ręką w stronę latarni. Kimberly skrzywiła się, zerknęła na zegarek i zarzuciła sobie torbę na ramię. Nagle, w ostatniej chwili, coś przyszło jej do głowy. Rzuciła torbę na ziemię, otworzyła ją i wsunęła nadajnik GPS pomiędzy pliki banknotów. - Jesteś pewna? - odezwała się ostro Shelly, swoim pytaniem dając wyraz zagrożeniom, jakie to mogło za sobą pociągnąć. Przede wszystkim z chwilą, gdy Kimberly przekroczy próg latarni, sama będzie mogła paść ofiarą porwania, a bez nadajnika nie będzie można jej namierzyć. Po drugie, wciąż nie wiedzieli, do czego tak naprawdę zmierza porywacz, i musieli zakładać, że może mu chodzić o skrzywdzenie kolejnego przedstawiciela prawa. - Chcę go dopaść - oznajmiła zdecydowanie Kimberly. - W takim razie będę cię osłaniać - powiedziała poważnie Atkins. Odpięła kaburę i wyjęła broń. Za pięć pierwsza Kimberly wyszła zza głazu. Spojrzała w lewo, potem w prawo. - Nic nie widzę - mruknęła, nie wiadomo do kogo. Weszła do latarni. ŚRODA, GODZINA 12.52 CZASU PACYFICZNEGO - Wiemy o pieniądzach - powiedział Quincy. Peggy Ann Boyd siedziała na skraju łóżka w swoim małym mieszkanku i patrzyła na niego ze ściągniętymi brwia355

mi. Candi zajęła pozycję przy drzwiach. Ręce skrzyżowała na piersiach, co czyniło jej wysoką na metr osiemdziesiąt sylwetkę jeszcze bardziej imponującą. - Nic nie wiem o żadnych pieniądzach - odrzekła Peggy Ann. - Wiecie coś o Dougiem? - Chciałbym wiedzieć, kiedy domyśliła się pani, że Stanley jest biologicznym ojcem Dougiego ciągnął Quincy -Czy matka chłopca powiedziała pani o tym? Zwierzyła się jak kobieta kobiecie? A może zrobił to sam Stanley, kiedy się dowiedział, że Gaby Jones nie żyje? Peggy Ann otworzyła szeroko oczy. - Nie wiem, o czym pan mówi - oznajmiła sztywno. Jednak młoda pracownica opieki społecznej nie potrafiła kłamać. Wbiła wzrok w dywan, jej złożone na kolanach ręce drżały Quincy przyklęknął, aż jego oczy znalazły się na poziomie oczu kobiety. Wpatrywał się w nią tak długo, że w końcu nie miała wyboru i musiała na niego spojrzeć. - Kiedyś troszczyła się pani o Dougiego. Miał tylko cztery latka, kiedy jego mama umarła. Taki mały, bezbronny chłopczyk. Ktoś musiał się nim zaopiekować, znaleźć mu dom. Potrzebował pani, Peggy Ann. Gaby także. Ktoś musiał chłopca uratować. Panna Boyd zaczęła cichutko płakać. - Kiedy dowiedziała się pani, że Stanley jest ojcem Dougiego? - powtórzył Quincy stanowczo. - Z początku o niczym nie wiedziałam. Gaby wspomniała, że to ktoś ze szkoły. Ale ja myślałam, że to jakiś chłopak. Wie pan, rozgrywający z drużyny piłkarskiej, który zalicza cheerleaderki, ale nie ma zamiaru się wiązać. Dopiero kiedy Stanley przyszedł na pogrzeb, sposób, w jaki patrzył na Dougiego... jak gdyby był umierającym człowiekiem, a mały był jego ostatnią szansą na przeżycie. Zaczęłam się zastanawiać. Ale Stanley nigdy nic nie powiedział, a ja nie miałam dowodów. Poza tym wtedy pojawili się Donaldsonowie. 356

Byli tak wspaniałymi kandydatami, że uznałam, iż najlepiej będzie, jak Dougie do nich trafi. Byłam pewna, że chłopiec znajdzie u nicrrprawdziwy dom. - Dopóki go nie spalił. - Dopóki go nie spalił. Wtedy zwróciłam się do Stanleya. Zapytałam go wprost, czy nie wie, kto jest ojcem Dougiego. Postanowiłam blefować i powiedziałam, że wiem na pewno, że to ktoś z drużyny piłkarskiej. Odparł, że nic mu na ten temat nie wiadomo, ale Gaby często przychodziła na treningi, więc może to prawda. Niestety, nie może mi pomóc. I zatrzasnął mi drzwi przed nosem. Znalazłam więc Dougiemu nowy dom, bo co miałam zrobić? Potem kolejny. Ale zaczęłam też chodzić do szkoły, przyglądałam się treningom. Próbowałam się dowiedzieć czegoś o dawnych graczach, oglądałam zdjęcia chłopaków z drużyny. Szukałam kogoś, do kogo Dougie byłby podobny. Zrozumiałam, że muszę znaleźć jego ojca. Quincy słuchał ze zmarszczonym czołem. Nie taką historię spodziewał się usłyszeć. - I co się stało? - Któregoś dnia poszłam do trenera Carpentera - Stanleya - do jego gabinetu. Powiedziałam mu, że Dougie znowu ma kłopoty i że tym razem prawie na pewno trafi do poprawczaka. Powiedziałam, że nie ma już dla niego żadnej nadziei. Zaczęłam go błagać. Błagałam go, żeby mi powiedział coś o ojcu chłopca; mówiłam mu, jak bardzo Gaby kochała synka, i jaki kiedyś był szczęśliwy... I zaczęłam płakać. Bełkotałam jak wariatka. Niczego nie udawałam, proszę pana. - Peggy Ann popatrzyła na Quincy'ego szczerze. - Były dowody, że Dougie kilkakrotnie się dopuścił podpalenia. W świecie opieki społecznej nad dziećmi to przesądzało sprawę. Był załatwiony w wieku sześciu lat. W następnym tygodniu miał być odesłany do poprawczaka. Tam starsi, bardziej doświadczeni delikwenci nauczyliby go nowych rzeczy, oczywiście pomiędzy jednym laniem a drugim. Mówiłam, że bę357

dzie wykorzystywany seksualnie. Byłam w takich miejscach. Wiem, co się tam dzieje. - Stanley uległ? - Powiedział mi, że to on jest ojcem. Tak po prostu. Potem dodał, bardzo ponuro, że zbyt długo postępował jak tchórz. Dougie był jego. - Co powiedział? - odezwała się Candi spod drzwi. Rozprostowała ramiona. Spoglądała to na pannę Boyd, to na Quincy'ego, jak gdyby czekała, aż któreś z nich powie coś sensownego. Quincy nie miał do niej pretensji. On także chciał doszukać się w tym wszystkim jakiegoś sensu. - W pierwszej chwili nie uwierzyłam Stanleyowi - powiedziała Peggy Ann. - Pomyślałam sobie, że chce spełnić dobry uczynek. Albo się pozbyć rozhisteryzowanej baby. Wymusiłam na nim obietnicę, że zajmie się Dougiem, ale następnego ranka doszłam do wniosku, że to koniec, że o wszystkim zapomniał. On jednak zjawił się w moim biurze z rodzinnym albumem. Pokazał mi stare szkolne zdjęcie, i klnę się na Boga, wyglądał na nim jak żywa kopia Dougiego. Ja... nigdy bym się nie domyśliła. - I wtedy zaproponował pani pieniądze za milczenie? -spróbował Quincy Kobieta wybałuszyła na niego oczy. - Jakie pieniądze? Powiedział, że weźmie Dougiego. O nic więcej mi nie chodziło. On i Laura chcieli dać Dougiemu dom. Candi i Quincy wymienili spojrzenia. - Stanley Carpenter miał dziecko z nieletnią dziewczyną, a pani nic z tym nie zrobiła? - nie dawał za wygraną Quincy. Peggy Ann żałośnie wzruszyła ramionami. - Gaby nie żyła, więc nie można było postawić żadnych zarzutów. A Stanley chciał postąpić wobec syna jak należy. Czego jeszcze mogłabym chcieć? - Och, na miłość boską! - zdenerwowała się Candi. - Nie musi pani przestrzegać żadnych procedur? Niech mi pani nie 358

wmawia, że ktoś, kto w oczach prawa jest gwałcicielem, wywinął się uściskiem ręki. - Oczywiście-, że są procedury. I w normalnej sytuacji zawiadomiłabym policję. Ale jak mówiłam, Gaby nie żyje. Prawdę mówiąc, nie chodzi mi o nią, tylko o Dougiego. Zawiadomię policję i miną trzy lata, a ojciec, którego się starałam znaleźć przez trzy lata, znowu będzie niedostępny. Albo nie wspomnę o wieku Gaby, tylko stwierdzę, że Stanley jest biologicznym ojcem Dougiego. Wykona się test na potwierdzenie ojcostwa, wypełni milion formularzy i miną jakieś trzy lata, aż system zadziała. Ale była też opcja C. Nic nie powiem, Stanley wystąpi o opiekę nad Dougiem jako ojciec zastępczy i chłopiec natychmiast do niego trafi. To mi się wydało najlepszym rozwiązaniem i dla Dougiego, i dla Stanleya. - Stanley na pewno panią zachęcał do tego ostatniego rozwiązania - mruknął Quincy - bo w ten sposób mógł się wymigać od całej odpowiedzialności. - Wątpię, żeby się wymigał przed żoną - rzekła drwiąco Peggy Ann. - Laura jest o wiele twardsza, niż można by na pierwszy rzut oka sądzić. Oczywiście, Stanley nie chciał, żeby wszystkie jego brudy wyszły na jaw, ale prawdę mówiąc, niewiele mnie to obchodzi. Opieka nad dziećmi to system, proszę pana. System wymyślony przez i dla ludzi. Ja staram się go tylko jak najlepiej wykorzystać. - Proszę pani - odezwał się Quincy. - Odkąd Dougie przyszedł na świat, Stanley co roku płacił komuś po dwa tysiące dolarów. Skoro nie pani, to komu? - Nie mam pojęcia. - Nigdy nie proponował pani pieniędzy w zamian za milczenie? - Nie chciałam żadnych pieniędzy! Chciałam znaleźć Dougiemu dom i Stanley pojawił się w samą porę. - A co z oskarżeniami o znęcanie się, które postawił Dougie? - zapytała Candi, marszcząc brwi. 359

- Natychmiast sprowadziłam adwokata. Ale coś państwu powiem: nawet przez chwilę nie podejrzewałam, że Stanley mógłby skrzywdzić Dougiego. Trzeba było go widzieć, kiedy mówił chłopcu, że zabiera go do domu. Płakał, ręce mu się trzęsły. Był taki poruszony, że nareszcie odzyskuje syna. Natomiast Dougie... - Nie był zbyt uszczęśliwiony? - Jak Boga kocham, już szukał zapałek. Stanley nie powiedział małemu, że jest jego biologicznym ojcem - uznał, że to za dużo jak na jeden raz. Chciał, żeby najpierw lepiej się poznali. Wiem, że jego „twarda miłość" może się wydawać szorstka, ale ten sposób postępowania jest najlepszy, żeby sobie poradzić z takim pełnym złości chłopcem jak Dougie. Tak doradzili Stanleyowi eksperci. Z tego, co zaobserwowałam, Stanley jest bardzo oddanym ojcem. To prawda, że niełatwo im się porozumieć, ale bardzo się stara i chce, żeby się udało. Jego żona nie może mieć dzieci, więc Dougie to jedyny syn, jakiego kiedykolwiek będzie miał. - Głowa mnie boli - powiedział Quincy Peggy Ann popatrzyła na niego zdziwiona. - Dać panu aspirynę? - Nie, chcę się tylko dowiedzieć, ile osób wiedziało, że Stanley jest ojcem Dougiego. - Ja wiem. Rainie wiedziała... - Dowiedziała się? - zapytał gwałtownie Quincy - Przyszła z tym do mnie jakiś miesiąc temu. Wydaje mi się, że podejrzewała to już od jakiegoś czasu. Była ciekawa, czy ja wiem. Powiedziałam, że tak. O nic więcej się nie dopytywała. - Czy Stanley wiedział, że ona wie? - Nie mam pojęcia. Jego musi pan o to zapytać. Quincy uniósł brew. Bardzo chętnie by to zrobił. Niestety, wciąż nie było wiadomo, gdzie Stanley przebywa, a właśnie była za dwie pierwsza. Znowu się nachylił do Peggy Ann. 360

- Czy Rainie mówiła coś jeszcze? - zapytał pełnym napięcia tonem. - O znęcaniu się, o Dougiem, Laurze, o czymkolwiek? ^ Panna Boyd wyglądała na oszołomioną. - Nie. Była raczej skryta. Chociaż... cóż, była jeszcze jedna osoba, która wiedziała. - Kto?! - Dougie. Może Stanley mu powiedział, może sam się domyślił. Ale wydaje mi się, że zdał sobie sprawę, że Stanley jest jego ojcem, a to oznaczało, że porzucił jego matkę. Według mnie - dodała Peggy Ann ostrożnie - właśnie dlatego chłopiec oskarżył go o znęcanie. Dougie nienawidzi Stan-leya z całego serca. Zrobiłby wszystko, żeby mu zaszkodzić, nawet posłać do więzienia. - Mógł się też zaprzyjaźnić z niewłaściwym człowiekiem - rzekł Quincy. Odsunął się od Peggy Ann, skubiąc nasadę nosa. Czuł, jak w mózgu kotłują mu się wszystkie uzyskane informacje, fragmenty jednej układanki. Stanley Carpenter miał nieślubne dziecko. Przez siedem lat utrzymywał to w sekrecie, ale kiedy inni zaczęli się domyślać prawdy - jego żona, Peggy Ann, Rainie, sam Dougie - dwoje z tych ludzi zostało porwanych. Dougie, bo sprawiał zbyt dużo kłopotu? Rainie, ponieważ była wyznaczonym przez sąd adwokatem chłopca i miała prawny obowiązek wyjawić prawdę? Ale co z Laurą, co z panną Boyd? Coś tu nie pasowało. Nie chciało mu się wierzyć, że porwanie Rainie i Dougiego nie miało nic wspólnego ze Stanleyem, a mimo to elementy układanki wciąż nie chciały się ułożyć w spójną całość. Coś mu umykało. Dwa tysiące dolarów. Skoro nie Peggy Ann szantażowała Stanleya, to w takim razie kto? - Czy Stanley miał swoje „specjalne miejsce"? - zapytał Quincy. - Nie wiem, domek myśliwski albo jakiś zakątek w lesie, do którego chodził, żeby w spokoju pomyśleć? 361

- A niby skąd ja miałabym to wiedzieć? - obruszyła się Peggy Ann. - Cóż, proszę pani, wie pani więcej o Stanleyu niż ktokolwiek inny. Pracownica opieki społecznej zaczerwieniła się. Znowu spuściła wzrok, zacisnęła nerwowo ręce. - Nie wiem, czy pani z nim sypia... - Nigdy! - Muszę tylko wiedzieć, gdzie on teraz jest. - Ma domek rybacki - powiedziała w końcu. - W Garibaldi. Trudno wytłumaczyć, jak tam dojechać. Może narysuję państwu mapę. - Bardzo proszę - rzekł wolno Quincy. - Rzeczywiście, mapa będzie najlepsza. ŚRODA, GODZINA 12.59 CZASU PACYFICZNEGO Quincy i Candi wsiadali właśnie do samochodu, kiedy zadzwoniła komórka psychologa. - Gdzie się pan, do cholery, podziewa? - zapytał Kincaid. - Szukam Stanleya Carpentera. A pan? - Jestem na farmie Jenkinsa. Zidentyfikowaliśmy zwłoki Alanę Grove. Quincy znieruchomiał, opanował się i włożył kluczyk do stacyjki. - Przykro mi - rzekł w końcu cicho. - Na pewno nie tak jak jej rodzicom. Dlaczego, do diabła, nie siedzi pan w centrum dowodzenia? - Candi znalazła nowy trop: Stanley Carpenter jest ojcem Dougiego. Pojechaliśmy porozmawiać z Peggy Ann Boyd. -Quincy szybko zdał sierżantowi relację ze spotkania, wspomniał też o nakazie poszukiwania Stanleya Carpentera. Spojrzał na zegarek. Pierwsza dwadzieścia. Psiakrew. 362

- Muszę kończyć. Może Kimberly będzie chciała się do mnie dodzwonić. - Quincy... Ale psycholog już się rozłączył i wrzucił bieg. - Tak z ciekawości - rzekła Candi. - Czemu dalej ścigamy Stanleya, skoro nie płacił pieniędzy Peggy Ann Boyd? To chyba wyklucza motyw. - Po pierwsze, ponieważ co roku płaci komuś dwa tysiące. Po drugie, ponieważ chciał całą sprawę zachować w tajemnicy. Po trzecie wreszcie, ponieważ to nasz jedyny trop. - To mi wystarczy - powiedziała Candi. - Jedźmy na ryby. Ruszyli. ŚRODA, GODZINA 13.00 CZASU PACYFICZNEGO Ręce Rainie dygotały. Próbowała użyć klamry paska Dougiego jako wytrycha, ściskając metalowy języczek dwoma palcami i jednocześnie kręcąc klamką. Klamra jej się wyślizgnęła, rysowała drzwi. Upuściła pasek, zaklęła ze złością i zaczęła macać w głębokiej wodzie. Woda sięgała jej już do pasa. Po raz ostatni potrząsnęła chłopcem. - Dougie - powiedziała cicho. - Przygotuj się, zaraz będziesz musiał wziąć głęboki wdech.

43 ŚRODA, GODZINA 13.03 CZASU PACYFICZNEGO Kimberly oglądała za dużo horrorów. Każdym nerwem odczuwała nadnaturalną ciszę panującą w opuszczonej latarni. Podłoga pod jej stopami zdawała się miękka jak porośnięta mchem, w każdym kącie czaiły się cienie, na widok których ciarki przechodziły po plecach. Drzwi wejściowe wypaczyły się ze starości i wilgoci. Musiała je pchnąć ramieniem z całej siły, żeby wreszcie ustąpiły z przeraźliwym zgrzytem. Miała wrażenie, że niemal dotyka głową niskiego sufitu. Dolna część latarni była pozbawiona okien i jedyne światło, jakie tu docierało, pochodziło z biegnącej spiralnie ku szklanej wieży klatki schodowej. Kimberly zorientowała się, że wstrzymuje oddech, nasłuchując skradających się po schodach kroków, a może spodziewając się, że ujrzy sylwetkę wyłaniającą się z jakiegoś ciemnego kąta. Na zewnątrz była Shelly Mac słyszał wszystko przez jej włączoną krótkofalówkę. Nie była sama. Nie była sama. Wyjęła broń i trzymała ją przyciśniętą do prawego uda. Przez lewe ramię miała przewieszoną torbę z pieniędzmi. Zerwał się wiatr. Usłyszała jękliwy zgrzyt latarni, z góry dobiegł ją brzęk stłuczonego szkła. Zatrzymała się i wytężyła słuch. Kolejny podmuch wiatru. Drzwi za jej plecami zatrzasnęły się z hukiem tak głośnym, że niemal wyskoczyła ze skóry. Położyła na podłodze torbę. Ogromnym wysiłkiem woli zapanowała na drżeniem ręki, w której trzymała mapę. Shelly miała rację. Punkt X znajdował się na lewo od schodów. 364

Wtedy zauważyła skrzynkę. Była nieduża, wykonana z drewna. Żeby nie było wątpliwości, NS nanialował na niej wielkie czerwone X. Kimberly ostrożnie zajrzała do środka, ale było zbyt ciemno, aby mogła dostrzec, czy coś tam jest. Zatrzymała się po raz ostatni i rozejrzała po niewielkim, ciemnym pomieszczeniu. Może w kątach były zamontowane kamery? Albo na górze czaił się jakiś człowiek? Poczuła, że coś musnęło jej ramię. Podskoczyła. Niemal krzyknęła. To tylko krawędź klatki schodowej, o która niechcący się oparła. Sama napędza sobie strachu, zachowuje się jak dzieciak, który oglądając horror, dostaje gęsiej skórki. Dość tego. Wróciła do skrzynki. Uniosła pokrywkę. Przeżegnała się; w obliczu zagrożenia każdy zwraca się do jakiegoś boga. Wrzuciła torbę do środka. Stukot. Jakby coś pękło. Oślepiające światło. Kimberly osłoniła twarz dłońmi, cofając się instynktownie. - Co do licha... Poczuła to, zanim zobaczyła. Latarnia stanęła w płomieniach. ŚRODA, GODZINA 13.05 CZASU PACYFICZNEGO Mac usłyszał wszystko przez radio. Najpierw niezbyt głośną eksplozję, zaraz potem charakterystyczny trzask płonącego drewna. - Kimberly? Co się dzieje? Nic ci nie jest? Zanim uzyskał odpowiedź, zastępca Mitchell podekscytowany wskazał na ekran. - Rusza się. Zmierza na zachód. - To niemożliwe - odparł Mac zdezorientowany. - Przecież jesteśmy nad urwiskiem. Na zachodzie... - Jest ocean! Ona jest w łodzi! - wykrzyknął Mac. Mac chwycił krótkofalówkę. 365

- Kimberly... - Jestem, jestem - zgłosiła się niespodziewanie. Musiała przerwać, bo dopadł ją atak kaszlu. - Jestem w latarni. - Ale na monitorze... - Widzisz pieniądze. - Kimberly, coś ty zrobiła? - Nie wiem - odpowiedziała niepewnie. - Mac, mam problem. Musiał zaminować skrzynkę, bo kiedy wrzuciłam pieniądze, nastąpił wybuch. A teraz cała latarnia się pali. Mac... nie mam jak wyjść. - Już jadę. - Nie możesz. Droga jest zamknięta. - Wobec tego przybiegnę. Dzieliło ich pięć kilometrów. Oboje o tym wiedzieli. Kimberly znowu zaczęła kaszleć. - Mac - wyszeptała. - Kocham cię. ŚRODA, GODZINA 13.05 CZASU PACYFICZNEGO Shelly usłyszała dziwne pyknięcie, po którym niemal natychmiast nastąpiła niewielka eksplozja. Przez chwilę nie bardzo rozumiała, co się dzieje, zaraz jednak pomyślała, że trzeba obserwować, czy z latarni nie wybiega jakiś mężczyzna. Nie zobaczyła żadnego człowieka wyłaniającego się z budynku, za to ze szczytu wieży strzeliły płomienie. - Rany boskie! Zerwała się na nogi i popędziła w stronę rozpadającego się budynku. Radio przy jej pasie ożyło. Słyszała Maca, wołającego Kimberly. Słyszała, jak Kimberly mówi, że znalazła się w pułapce. Atkins dobiegła do drzwi i uderzyła w nie z całą siłą. Przez pięćdziesiąt lat miała ramiona potężne jak u pociągowego konia. Na Boga, wreszcie mogły jej się na coś przydać. Drzwi jednak nie ustąpiły. Raz za razem uderzała w wypaczone drewno. 366

Czuła, jak drzwi z każdą chwilą stają się coraz bardziej gorące. Słyszała złowieszczy trzask ognia, który żywiąc się powietrzem napływającym ze szczytu wieży, z ogromną prędkością gnał po ścianach w dół. Nagle usłyszała gwałtowny kaszel potykającej się wśród płomieni Kimberly Na dole nie było okien, a ogień strawił już górną część budynku... Atkins zdarła z siebie koszulę i owinęła nią sobie twarz. Potem cofnęła się i kopnęła w ciężkie drzwi najmocniej, jak potrafiła. Tym razem poczuła, że się poddają. Jeszcze jedno kopnięcie i ustąpiły ze zgrzytem. Płomienie odpowiedziały wściekłym rykiem. Shelly cofnęła się przed kulą ognia. Poczuła, jak jej się przypalają włoski na ramionach, brwi płoną. W tej samej chwili pierwsze wściekłe macki ognia cofnęły się, a on sam wessał ze świstem powietrze, niczym żywa bestia. Latarnia się chwiała, a stare, spróchniałe drewno zaczęło wyginać. Shelly zrobiła jedyne, co mogła w tej chwili. Wbiegła w płomienie. ŚRODA, GODZINA 13.07 CZASU PACYFICZNEGO Komórka Kincaida oszalała. Najpierw zadzwonił rozgorączkowany zastępca Mitchell. Przekazanie okupu nie powiodło się. Latarnia płonie. Agentka FBI Ojuincy jest uwięziona wewnątrz. Potem połączył się z nim uszczęśliwiony policjant Blaney. Samochód o numerach rejestracyjnych należących do Stanleya Carpentera został znaleziony nieopodal kręgielni w Bakersville. Co Blaney ma zrobić? Na koniec zadzwonił porucznik Mosley, przepraszając za swoją nieobecność - musiał „zająć się kilkoma sprawami". Kincaid nie miał pojęcia, jakie to były sprawy, ale w tej chwili niezbyt go to obchodziło. Miał za dużo na głowie, żeby się wściekać. 367

Potrzebna była straż pożarna. Potrzebne było wsparcie. Potrzebny był porucznik Mosley, aby natychmiast się spotkać z dziennikarzami. Poza tym chciał namierzyć Quincy'ego, aby go powiadomić, że jego córka znalazła się w śmiertelnym niebezpieczeństwie. Przede wszystkim jednak musiał dopaść porywacza. Siedem minut po pierwszej. Kincaid patrzył, jak rozpada się jego sprawa. On sam był zbyt daleko, aby w jakikolwiek sposób temu zaradzić. W końcu wrócił do samochodu zaparkowanego przed farmą Jenkinsa i słuchał, jak Kimberly Quincy walczy o życie. ŚRODA, GODZINA 13.08 CZASU PACYFICZNEGO Porucznik Mosley musiał się spieszyć. W ciągu zaledwie dziesięciu minut miał do załatwienia milion spraw. Nie tracił czasu na powiadamianie prasy; po prostu udał się do dziennikarzy osobiście. Znalazł przedstawicieli większości głównych stacji zgromadzonych w pobliżu farmy Jenkinsa. Porzucili dom Danicica na korzyść miejsca zbrodni. Ustawił się przed policyjną żółtą taśmą - zawsze była jego ulubionym tłem - mając nadzieję, że nikt nie zauważy jego spoconej twarzy i przyspieszonego oddechu. Wyjął naprędce przygotowane oświadczenie i zaczął: - Policja stanu Oregon ze smutkiem potwierdza, że jedna z jej funkcjonariuszek poniosła śmierć. Dzisiejszego ranka ciało detektyw Alanę Grove, służącej w szeregach policji od czterech lat, zostało znalezione na farmie w hrabstwie Tillamook. Jesteśmy głęboko przekonani, że oddała życie, wiernie i z poświęceniem wykonując służbowe obowiązki. Właściciel farmy został zatrzymany i spodziewamy się, że wkrótce zostaną mu postawione zarzuty w tej sprawie. Rozbłysły flesze. Kilku dziennikarzy wysunęło ku Mosleyowi swoje mikrofony. 368

- Czy może nam pan powiedzieć, jak została zabita? - Śledztwo jest w toku. - Czy należała do zespołu prowadzącego śledztwo w sprawie porwania z żądaniem okupu? - Detektyw Grove była na służbie. - Czy jej śmierć jest powiązana z tą sprawą? - Oczywiście sprawdzamy tę możliwość. - Czy wiadomo coś o Rainie Conner i Dougiem Jonesie? - W tej chwili nie. - Ale skoro zatrzymaliście podejrzanego... - Śledztwo jest w toku - powtórzył rzecznik. Wśród zgromadzonych dziennikarzy rozległ się jęk. - Dajcie spokój - odezwał się jeden ze stojących z przodu reporterów. - Jest już po pierwszej. Macie faceta w areszcie. Przecież musicie coś wiedzieć o tej kobiecie i dziecku. Mosley spojrzał mężczyźnie prosto w oczy. - W tej chwili nie mam nic do powiedzenia. Kiedy rozległ się kolejny pomruk niezadowolenia, rzecznik wzruszył ramionami. - Co mam wam powiedzieć? Jeden detektyw nie żyje. Co do losu Lorraine Conner i Douglasa Jonesa... pozostaje nam tylko modlitwa. Nic więcej nie mogę powiedzieć. Po prostu wszyscy się za nich módlcie.

44 ŚRODA, GODZINA 13.12 CZASU PACYFICZNEGO Woda zakryła jej ręce i Rainie nagle poczuła, że zamek puścił. Przekręciła klamkę i drzwi się otworzyły, a woda, wylewając się do pomieszczenia mieszczącego pralnię, porwała ją ze sobą. Przez chwilę leżała oparta o przeciwległą ścianę, zbyt oszołomiona, by się poruszyć. Wreszcie się podniosła i wróciła na schody w piwnicy Dougie w dalszym ciągu tkwił owinięty wokół balustrady. Złapała go nieporadnie związanymi rękami. Był nieprzytomny Jego głowa osunęła jej się na ramię, wargi miał sine, powieki trzepotały niepokojąco na tle lodowatych policzków. Przytuliła chłopca do piersi, jak przerośnię-te niemowlę, potykając się i zataczając z zimna i zmęczenia. W pralni było ciemno: żaluzje zamknięte, światło zgaszone. Drzwi prowadzące do kuchni były zamknięte. Nie miała pojęcia, czy porywacz stał już za nimi, czy dopiero biegł korytarzem, zaalarmowany hałasem. Ułożyła Dougiego na pralce, po czym spróbowała otworzyć trzecie drzwi, szarpiąc je gwałtownie i mocując się z zamkiem. Ale tak jak ostatnio - nawet nie drgnęły. Grzmotnęła w nie pięścią, szlochając z rozpaczy. Była już tak blisko, tak blisko. Wypuśćcie mnie z tego domu! Schroniła się kącie, czekając na nieuniknione. Na mężczyznę, który lada chwila tu wpadnie. Rzuci się na nią z rękami, nogami, może nawet paralizatorem. Była przemarznięta, wyczerpana i przerażona. Lewa noga z trudem utrzymywała jej ciężar. Pomyślała, że może stracić Dougiego. 370

Rozpłakała się jeszcze bardziej. Ciepło spływających jej po policzkach łez rozwścieczyło ją. Do ciężkiej cholery, przecież wydostali się z piwnicy. Do diabła, nie może się akurat teraz zachowywać jak schwytane w pułapkę zwierzę. Miała tego dość. Wzięła Dougiego na ręce i zaatakowała drzwi. Kopnęła je prawą nogą, z siłą wywołaną działaniem adrenaliny. Otworzyły się. Znalazła się w pustej kuchni. W domu panowały ciemności. Przystanęła na chwilę, ale nic nie usłyszała. Otrząsnęła się i zaczęła szukać w kuchennych szafkach jakiejś broni. Znalazła nóż do mięsa. Może być. Wody wciąż przybywało, obmywała jej stopy i powodowała, że linoleum stawało się śliskie. Rainie wyszła z kuchni i podążyła wyłożonym chodnikiem korytarzem, cały czas pilnując tyłów. Zajrzała przez pierwsze napotkane drzwi. Sypialnia. Szybko położyła Dougiego na łóżku. Przystanęła. Nasłuchiwała. Żadnych zbliżających się kroków. Chwyciła nóż opuchniętymi, zgrabiałymi palcami i możliwie jak najszybciej zaczęła przecinać więzy krępujące jej nadgarstki. Niestety, miała spuchnięte ręce, ale przynajmniej prawie nic nie czuła. Kalecząc się, przecięła napiętą żyłkę - kiedy więzy puściły, nic nie miało znaczenia. Rainie nareszcie mogła poruszać palcami. Mogła rozetrzeć zdrętwiałe dłonie o uda. Nerwy, od tak dawna pozbawione dopływu krwi, boleśnie budziły się do życia. Tak bardzo ją to cieszyło. Ból oznacza życie. A życie jest cudowne! Miała wiele rzeczy do zrobienia. Najpierw musiała zająć się Dougiem. Podniosła nieprzytomnego chłopca do pozycji siedzącej, zdarła z niego przemoczone ubrania i zawinęła go w grubą kołdrę jak wielkie burrito. - Obudź się, Dougie - szepnęła, energicznie masując mu ramiona, nogi, wilgotne włosy. - Zostań ze mną. Sama szczękała zębami, a ciało wciąż oddawało bezcenne ciepło. Zostawiła Dougiego na chwilę, aby przeszukać ga371

binet, potem szafę. Znalazła starą flanelową męską koszulę, cuchnącą szatnią. Rainie była zbyt zziębnięta, aby zwracać na coś takiego uwagę. Zdjęła swój przemoczony T-shirt i otuliła się flanelą. Poczuła się, jakby piła gorące kakao przed płonącym kominkiem. Nigdy w życiu nie miała na sobie niczego równie cudownego. Znowu się rozpłakała, dając upust mieszaninie uczuć, strachu i zmęczenia. Wróciła do sypialni, aby dalej masować ciało Dougiego, rozpaczliwie próbując go choć trochę ogrzać. W chwili, gdy uniósł niepewnie powieki, woda dotarła do sypialni. Rainie spojrzała na jej podnoszący się z każdą chwilą poziom. Popatrzyła na bladą, wymizerowaną buzię Dougiego. Będzie musiała go nieść. Przerzuci go sobie przez ramię i pobiegnie. Pomysł był dobry, kiedy jednak podniosła chłopca, lewa noga odmówiła posłuszeństwa. Wraz z ciepłem powrócił ból - do rozbitego kolana, potłuczonych żeber, niezliczonych zadrapań, ran ciętych i siniaków. Rainie opuściła Dougiego na materac i osunęła się na łóżko obok niego. Nagle ogarnęło ją potworne zmęczenie. Nie mogła podnieść rąk, poruszyć nogami. Chciała tylko spać. Zwinąć się w kulkę, zamknąć oczy i pozwolić, aby świat odpłynął. Choć na jedną chwilę. Zmusiła się do otwarcia oczu. Poczuła, że znowu płacze. Półprzytomna z bólu, strachu i wycieńczenia, usiłowała się zmusić do jeszcze jednej rzeczy: myśl, Rainie, myśl. I wtedy dostrzegła telefon. ŚRODA, GODZINA 13.13 CZASU PACYFICZNEGO Shelly płonęła. Docierało to do niej w abstrakcyjny sposób. Wiedziała, że to jej ciało wydziela smród palonego mięsa i włosów. Ze parzący jak rozżarzona do białości stal ból, o którym zawsze czytała, jest prawdziwy Że powietrze może być tak gorące, że aż gotuje się ślina w ustach, wysysając całą wilgoć z płuc. 372

Jak tylko weźmie oddech, ogień wedrze się do jej wnętrzności i zabije ją. Nie oddychając, zanurkowała w szalejące we wnętrzu latarni płomienie. Pochyliła się i chwyciła leżącą Kimberly. Zarzuciła sobie drobne ciało na ramiona i ruszyła ku drzwiom. Myślała o swoich marzeniach o paryskiej przygodzie. Och, gdyby artysta z Lewego Brzegu mógł ją teraz zobaczyć, jak kroczy przez płomienie, ze skręconymi włosami, poparzoną skórą, niosąc na ramionach towarzyszkę. Jestem kobietą, usłyszcie mój krzyk. Szkoda, pomyślała, chwiejnie przekraczając próg, padając na mokrą ziemię i tracąc przytomność. Teraz już nikt nigdy nie zechce jej namalować. ŚRODA, GODZINA 13.17 CZASU PACYFICZNEGO Quincy i Candi wjeżdżali właśnie na bitą drogę wiodącą do domku rybackiego Stanleya Carpentera, gdy znowu zadzwoniła komórka psychologa. Abe Sanders z Astorii, zgodnie z obietnicą, posłał dwóch ludzi, aby obserwowali podejrzanego o podwójne morderstwo, Duncana. Chciał, aby Quincy się dowiedział jako pierwszy, że go zgubili. - Zgubili go? - powtórzył psycholog - Jak, do ciężkiej cholery, można zgubić kogoś tak powolnego jak Charlie Duncan? - No wiesz, Quincy... - Abe, minęło piętnaście minut od ostatecznego terminu, a ja wciąż nie wiem, czy moja żona żyje. Mów szybciej. Sanders błyskawicznie przedstawił sytuację: Duncan poszedł do miejscowej knajpy na śniadanie. Nic w tym niezwykłego, często tak robił, bo sam nie potrafił gotować. Wszedł do knajpy, ale z niej nie wyszedł. Gdy dwie godziny później detektywi w końcu poszli go szukać, okazało się, że wyszedł przez kuchnię. Właściciel pomyślał, że to trochę dziwne, ale z Duncana zawsze było dziwadło. 373

- Słowo daję - powiedział Sanders. - Moi ludzie zaklinają się, że nie mógł się zorientować, że go śledzą. - Tak po prostu, ni z tego, ni z owego postanowił wymknąć się tylnym wyjściem? - Być może. - Sanders musiał słyszeć obronną nutę w swoim tonie. - Słuchaj, przeszukujemy miasto centymetr po centymetrze. Mogę tylko powiedzieć, że jego samochód dalej stoi przed knajpą, a to znaczy, że porusza się na piechotę. - Albo zabrał się z jakimś kumplem, a może ukradł samochód - powiedział zrozpaczony Quincy. - Bierzemy pod uwagę wszystkie opcje. Daj mi trochę czasu. - Czasu? O jakim czasie mówisz? Jest piętnaście po pierwszej, Sanders. Porywacz wciąż się nie odezwał. Wiesz, co to oznacza? Ze Rainie prawdopodobnie już nie żyje. Quincy odłożył telefon, przeklinając samego siebie, że nie ścigał Duncana z większą zaciętością, nie zdołał namierzyć Andrew Bensena i nie zrobił miliona innych rzeczy, o których myśleli, ale nigdy się nimi nie zajęli, bo zwyczajnie zabrakło im czasu. Jego telefon znowu zadzwonił. Numer Kincaida. Rzucił okiem na zegarek. Zastanawiał się, o co może chodzić. Może sierżant dzwoni, żeby przekazać mu oficjalną wiadomość od Danicica albo jakiegoś innego dziennikarza. Spóźnili się z przekazaniem okupu i karą za to będzie... Dopiero kiedy się wyprostował i zebrał w sobie, odebrał telefon. Na to, co usłyszał, nie był przygotowany Rzeczywiście dzwonił Kincaid, ale nie w sprawie Rainie. Chodziło o Kimberly. ŚRODA, GODZINA 13.18 CZASU PACYFICZNEGO - Może nie jest tak źle, jak się w tej chwili wydaje - mówił zdenerwowany Kincaid. - Mac staranował samochodem bramę, więc strażacy mogli dojechać. Są w tej chwili na miejscu. 374

- Muszę z nią porozmawiać. - W tej chwili zajmują się nią lekarze. Jak tylko będzie stabilna, na pewno będzie pan mógł do niej zadzwonić. - T o m o j a c ó r k a ! - Quincy... - W telefonie przez chwilę panowała cisza; Kincaid szukał słów, których nie było. - Dobrze się dziś spisała. Quincy spuścił głowę i ścisnął palcami nasadę nosa. - Zawsze dobrze się spisuje - wyszeptał. - Facet zaminował skrzynkę. Chyba nafaszerował szczyt latarni materiałami wybuchowymi, ale tego jeszcze nie wiemy na pewno. Jak tylko pieniądze wylądowały na dnie skrzynki... Nie miała żadnych szans. Gdyby Shelly nie wbiegła w to piekło... -Shelly? Szeryf Atkins? - Tak. Shelly ją wyciągnęła... - O Jezu - powiedział Quincy, lekko zaskoczony. - Przez cały czas zakładałem, że to był Mac. - Nie, on jechał w samochodzie za nimi. Shelly była jej wsparciem. Z tego, co się dowiedziałem, weszła prosto do latarni i wyciągnęła ją z płomieni. Nie lada wyczyn. - Nic jej nie jest? - zapytał Quincy ostro. Cisza. - Kincaid? - Przewożą ją do szpitala w Portlandzie - odpowiedział cicho sierżant. - Ale... ale nie jest z nią najlepiej. Tym razem Quincy milczał. Najpierw detektyw Grove, teraz szeryf Atkins i jego własna córka. I po co? - Danicic się odzywał? - zapytał, chociaż i tak znał już odpowiedź. -Nie. ŚRODA, GODZINA 13.20 CZASU PACYFICZNEGO Mac miał wrażenie, że w ciągu piętnastu minut postarzał się o pięćdziesiąt lat. Spalone gardło Kimberly napuchło 375

i uniemożliwiło jej oddychanie. Lekarze musieli ją zaintubować na miejscu. Widok był tak straszny że Mac nie chciał go już nigdy oglądać. Na szczęście po zaintubowaniu jej stan znacznie się poprawił, przynajmniej tak twierdzili lekarze. Twarz jej się zaróżowiła, pierś podnosiła i opadała w regularnym oddechu. Można by pomyśleć, że śpi, gdyby nie spalone końcówki włosów, czarne, pokryte sadzą ubranie i swąd spalonego mięsa. Wyglądała o wiele lepiej niż szeryf Atkins. Zanim się zjawiła karetka, czerwona skóra Shelly zdążyła się już pokryć pęcherzami; ramiona i nogi miała groteskowo obrzmiałe. Całe szczęście, że owinęła sobie twarz koszulą. Ale jej ramiona... Mac tylko o tym czytał. Nigdy nie widział na własne oczy Od samego zapachu robiło mu się niedobrze, miał ochotę odwrócić się i zwymiotować. Najgorszy był moment, kiedy wyjęli apteczkę i próbowali okryć najbardziej poparzone miejsca żałośnie małą ilością sterylnej gazy, a Shelly wpadła w szok z bólu i stresu dokładnie w tej samej chwili, w której Mac się zorientował, że Kimberly przestała oddychać. Nigdy w życiu tak się nie cieszył, jak na widok nadjeżdżającej karetki. Jego wdzięczność wręcz graniczyła z pokorą. Gdy mówił, co się wydarzyło, rozpacz wycisnęła mu łzy z kącików oczu, gdy tłumaczył, czego potrzebuje Kimberly, czego potrzebuje Shelly. W końcu lekarze odsunęli jego i Mitchella na bok, a sami przystąpili do pracy. Mac i Mitchell przyglądali się oszołomieni i skołowani, pocieszając się nawzajem, że wszystko będzie dobrze. Kimberly znikła we wnętrzu karetki w tej samej chwili, w której nadleciał helikopter po Shelly. Mac i Mitchell pomogli ją przenieść na pokład. Potem Kimberly odjechała, Shelly odleciała, a oni próbowali zdać możliwie jak najbardziej dokładny raport z tego, co się wydarzyło. 376

W sumie wszystko trwało nie dłużej niż dwadzieścia minut. Ale było to najdłuższe dwadzieścia minut w życiu Maca. I nawet nie pozwolili mu pojechać z Kimberly. Nie należał do rodziny. Był tylko mężczyzną, który ją kochał. Dlatego stał teraz obok rozbitego samochodu, myśląc o pierścionku. Żałował, że go nie miała na palcu albo przynajmniej na łańcuszku zawieszonym na szyi. Jeśli nie ze względu na nią, to przynajmniej ze względu na Maca, żeby mógł go widzieć i wiedzieć, że się zgodziła i że go kocha. Że zanim to się wydarzyło, byli razem szczęśliwi. W końcu wsiadł do samochodu. Mitchell poszedł w jego ślady. Nie mając nic lepszego do roboty, Mac przesunął się za kierownicę i włączył silnik. - Rany boskie! - wykrzyknął Mitchell. - Patrz!

45 ŚRODA, GODZINA 13.22 CZASU PACYFICZNEGO Rainie zadzwoniła na komórkę Quincy'ego. Z całej siły przyciskała słuchawkę do policzka. Wstrzymała oddech, gdy rozległ się sygnał; poczuła dziwne łaskotanie w żołądku, jak nastolatka, która chce się umówić na randkę. - Quincy - powiedział. Przez chwilę była zbyt wzruszona, aby wykrztusić z siebie słowo. - Kto mówi? - zapytał ostro. Rainie zaczęła płakać. - Rainie? O mój Boże, Rainie! Usłyszała pisk hamulców i przekleństwa. Dodzwoniła się do niego, kiedy prowadził. Najwyraźniej zjeżdżał pospiesznie na pobocze. - Nie rozłączaj się! - krzyczał. - Nie rozłączaj się, tylko mi powiedz, gdzie jesteś. Już jadę. Już jadę. Już po ciebie jadę. W jego głosie słyszała całą rozpacz, jaką ona sama odczuwała przez ostatnie dni. Płakała coraz bardziej, gwałtowny szloch rozrywał jej obolałe żebra i wzmagał ból w głowie. Miała wrażenie, że siła szarpiących nią uczuć ją rozerwie, pokona ostatecznie jej obolałe, skatowane ciało. Ale nie mogła przestać płakać. Kołysała się w przód i w tył, przyciskając słuchawkę do ust, aby poprzez szloch wypowiedzieć jedyne słowa, które się liczyły: - Kocham... cię. - Ja też cię kocham. I przepraszam, Rainie. Przepraszam za... wszystko. - Po czym dodał gwałtowniej: - Gdzie jesteś? 378

- Nie wiem. - Rainie... - Nie wieńi! W jakimś domu. Z piwnicą. Jest zalany wodą i jest nam zimno, i z Dougiem nie jest najlepiej, i ze mną też nie. Muszę zażyć lekarstwo. Głowa mnie boli potwornie i wiem, że powinnam ci była powiedzieć... - Paxil. Znaleźliśmy go. Przywieziemy ci. Pomóż mi, Rainie. Pomóż mi cię znaleźć. - Jest ciemno - wyszeptała. - Okropnie ciemno. Okna, ściany. Wydaje mi się, że wszystko pomalował na czarno. - Jak długo tam jechałaś? Pamiętasz drogę? - Nie wiem. Chyba dał mi jakiś narkotyk. Wydaje mi się, że to była leśna droga. Ale czułam zapach oceanu. Może gdzieś niedaleko wody? - Wiesz, kto cię porwał, Rainie? - Białe światło. - Oślepił cię? - Tak. A teraz jesteśmy w całkowitych ciemnościach. - Czy wiesz, gdzie on teraz jest? - zapytał Quincy stanowczo. - Nie mam pojęcia. - Dobrze. Nie rozłączaj się, Rainie. Nie wolno ci odłożyć słuchawki. Jakoś cię namierzymy Ale właśnie wtedy Rainie usłyszała hałas. Zgrzyt klucza w zamku. Po chwili odgłos otwieranych drzwi. - Kochanie! - zawołał wesoło mężczyzna. - Wróciłem! I przyniosłem taki wyśmienity boczek! - O-och - szepnęła Rainie. - Danicic? - powiedział Quincy. ŚRODA, GODZINA 13.25 CZASU PACYFICZNEGO - Muszę kończyć - wyszeptała Rainie i nie czekając na odpowiedź, wepchnęła telefon pod łóżko, obok kładąc słuchawkę. Musi zaufać Quincy emu, że uda mu się namierzyć 379

połączenie. Tak jak musi zaufać sobie, że uda jej utrzymać siebie i Dougiego przy życiu, dopóki Quincy się nie zjawi. Usłyszała człapiące kroki, gdy porywacz szedł przez zalewającą salon wodę, zmierzając w stronę kuchni. Wciąż pogwizdywał, nieświadomy, że udało się im uciec. Na korzyść Rainie przemawiał element zaskoczenia i fakt, że miała nóż. On z kolei miał paralizator i był znacznie od niej silniejszy. Dwukrotnie go zaatakowała i za każdym razem przegrywała. Biorąc pod uwagę stan, w jakim się znajdowała, szansa, że to się zmieni, była raczej niewielka. W takim razie, skoro nie może go pokonać siłą, musi go przechytrzyć. Najciszej, jak zdołała, podeszła do Dougiego. Chłopiec dalej był nieprzytomny, ale już tak nie dygotał. Nie wiedziała, czy to dobrze, czy źle. Niezgrabnie złapała jego owinięte w kołdrę ciało. Z trudem podeszła do szafy i schowała go w niej. Wtedy z pralni rozległ się ryk wściekłości. Zostało niewiele czasu. Zamknęła drzwi do szafy i podeszła do okna. Błagam, niech mi się tym razem poszczęści. Panie Boże, ten jeden raz, pomóż mi. Znalazła starą metalową zasuwkę. Odsunęła ją. Złapała za drewnianą framugę okna i pociągnęła z całej siły. Nic. Spróbowała ponownie. Chlupot. Wściekłe kroki biegnące przez kuchnię. - No, puszczaj - błagała w pogrążonym w ciemności pokoju. - Puszczaj! Ale stare okno nie poddawało się. Albo się wypaczyło, albo zostało zamalowane farbą. Kroki w korytarzu. Rainie schowała się za drzwiami. Mocno uchwyciła nóż. Czas dobiegł końca. 380

ŚRODA, GODZINA 13.27 CZASU PACYFICZNEGO Mac wrzucił bieg i gnali na pełnym gazie, po drodze zapinając pasy. Mitchell rozpaczliwie starał się wywołać przez radio Kincaida. - Mamy lokalizację. GPS się zatrzymał. Analizujemy koordynaty i za chwilę powinniśmy znać adres. Kincaid wykrzyknął, zdumiony i uszczęśliwiony jednocześnie. Chciał mieć adres natychmiast, jak go ustalą. Już wzywał SWAT, wzywał wsparcie, na Boga... Na chwilę przerwał, żeby odebrać telefon. Quincy. Miał na linii Rainie. Była uwięziona w jakimś domu, a porywacz właśnie się zjawił. Quincy dałby sobie głowę uciąć, że po głosie rozpoznał Danicica. - Mamy adres - wrzasnął Mitchell. - Dom Danicica? - zapytał Kincaid. Nie, to była chatka rybacka Stanleya w Garibaldi. - Będziemy tam za dziesięć minut. - Mac mocniej docisnął gaz. - Ja już tu jestem - rzekł Quincy, i na pełnej prędkości skręcił w leśną drogę, zmuszając Candi, aby złapała się deski rozdzielczej. ŚRODA, GODZINA 13.29 CZASU PACYFICZNEGO - Wyjdź, wyjdź, gdzie się schowałeś? - wołał niezbyt głośno mężczyzna. - Hop, hop, Dougie. Chodź, przywitaj się ze starym przyjacielem. Rainie wstrzymała oddech, stojąc z plecami wspartymi o ścianę. Widziała fragment korytarza przez szczelinę przy framudze drzwi. Zobaczyła stopę. - Wiem, że wciąż tu jesteś. Drzwi są zamknięte od zewnątrz, okna przyśrubowane. Trzeba się dobrze przygotować, kiedy porywa się policjantkę i jej małego kolegę - opryszka. Kolejny krok. 381

Zobaczyła kawałek czarnych spodni od dresu, teraz nasiąkniętych wodą. - Nie wydostaniesz się stąd, Rainie. Umówiliśmy się z Dougiem, że jeśli uciekniesz, nie będę miał wyboru. Będę musiał spalić żywcem Peggy Ann Boyd. Dougie, chyba nie chcesz, żeby Peggy Ann cierpiała? Nie chcesz jej zabić, tak jak zabiłeś swoją mamę? Pojawił się cały profil mężczyzny Rainie się cofnęła, czując jego wzrok na szczelinie pomiędzy drzwiami a ścianą. - Przestań, Dougie - zniecierpliwił się mężczyzna. -Dość tych wygłupów. Wyjdź, przyznaj się, co zrobiłeś, a ja ci wybaczę. To Rainie cię skrzywdziła, pamiętasz? Okłamała cię. Udawała twoją przyjaciółkę. - Nagle uderzyła go nowa myśl. - Hej, Rainie, załatwmy to inaczej. Wyjdź, a ja ci naleję drinka. Gdy stanął w drzwiach, Rainie pchnęła je tak, że uderzyła go nimi w twarz. Coś trzasnęło i rozległ się ostry krzyk: - Mój nos, mój nos, mój nos! Ty dziwko, złamałaś mi nos! Wiesz, jak to będzie wyglądać w telewizji? Rainie walczyła z klamką, starając się znaleźć jakiś zamek. Nic. Zaparła się piętami, całym ciężarem ciała naciskając na drzwi, jednocześnie wzrokiem przeszukując pokój. Przydałoby się krzesło, którym podparłaby klamkę. Albo jakiś inny ciężki sprzęt. Sprawdziła w gabinecie, znajdował się zbyt daleko. Nagle zadrżała, gdy mężczyzna, rycząc wściekle, rzucił się na drzwi z drugiej strony. - Nie wydostaniesz się z tego domu! Słyszysz? Już nie żyjesz! Rąbnął w drzwi po raz drugi i Rainie się zachwiała, balansując na piętach. Zdążyła się oprzeć z powrotem, gdy rzucił się na nie po raz trzeci. Potem wolno, ale pewnie zaczął kręcić ślizgającą się w jej dłoni klamką. Próbowała uchwycić ją mocniej. Walczyła z nożem, żeby złapać klamkę obiema rękami. 382

Był zbyt silny. Jadł i spał, i nie spędził dwóch dni uwięziony w przerażającej piwnicy. Miał większe mięśnie. Był mniej zmęczony Wygra. Zaczęła odliczać w myślach. Doszła do dziesięciu i odskoczyła od drzwi. Mężczyzna wpadł do pokoju, potknął się i wylądował na łóżku. Rainie wybiegła i zatrzasnęła drzwi. Była świadoma wielu rzeczy naraz. Wody, sięgającej jej już do kostek, gdy biegła korytarzem. Widoku drzwi wejściowych, oddalonych o jakieś piętnaście metrów, gdy wbiegła do kuchni, potem do salonu, coraz bliżej i bliżej. Usłyszała, choć może jej się tylko wydawało, trzask zamykanych drzwi samochodu. A potem głos Quincy'ego, może także będący złudzeniem, mówiący „kocham cię". Wreszcie głośniejszy, znacznie bliższy, pełen wściekłości wrzask ścigającego ją mężczyzny. Odwróciła się w ostatniej chwili. Ujrzała rzucającą się na nią wielką czarną postać. To Lucas Bensen, który się pojawił na tarasie, gdy miała zaledwie szesnaście lat. I Richard Mann, czekający na nią ze strzelbą dziesięć lat później. Korytarzem pędziły wszystkie dręczące ją od lat koszmary. Zbliżały się coraz bardziej. Stanęła. Uniosła nóż. Przygotowała się na ostatnią walkę. Drzwi wejściowe otworzyły się. - Stać, policja! Odłóż broń! Osunęła się na podłogę. Danicic rzucił się w jej stronę. Quincy i Candi jednocześnie otworzyli ogień.

46 PÓŹNIEJ Następne godziny upływały wolniej, wszystko się uspokajało, stopniowo wyjaśniało. Zjawili się lekarze. Stwierdzili zgon Danicica. Dougie wciąż żył, z wolna powracając do przytomności w cieple bawełnianego kokonu. Został przewieziony do szpitala. Rainie także chcieli tam zabrać, ale odmówiła. Siedziała po prostu na tylnym siedzeniu w samochodzie Quincy'ego. Ramiona otuliła jego płaszczem, kolana czterema kocami, w dłoniach trzymała kubek z gorącą kawą. Chciała czuć, jak z powrotem do jej ciała sączy się ciepło. Chciała wdychać zapach wody kolońskiej męża. Powróciwszy do świata żywych, pragnęła centymetr po centymetrze odnajdywać samą siebie. Quincy siedział obok, a tymczasem przybywali kolejni śledczy, aby się zająć miejscem zbrodni. Jak Rainie się dowiedziała, dom należał do Stanleya Carpentera, a wcześniej do jego dziadka. Stanley go zatrzymał, aby od czasu do czasu wynajmować, zyskując dodatkowy dochód. Był mile zaskoczony, kiedy w sierpniu ktoś zwrócił się do niego z prośbą o wynajęcie domu na całą zimę. Podał się za niepochodzącego z tych okolic pisarza, który szuka spokojnego i ustronnego miejsca, aby pracować nad nową powieścią. Stanley dostał czek z czynszem za cały okres z góry i od tej pory nie interesował się tym miejscem. Dom był usytuowany na gęsto zalesionej parceli, półtora kilometra od oceanu. Najbliższy sąsiad mieszkał w odległości 384

ośmiu kilometrów na zachód. Rainie i Dougie mogliby biec przez całą noc i nie natknąć się na nikogo, kto mógłby im pomóc. Pojawił się detektyw sierżant Kincaid. Wpatrywał się w Rainie tak długo i z taką powagą, że nie wiedziała, co powiedzieć. Potem skinął tylko głową Quincy'emu i odszedł. Po nim nadeszła niezwykle atrakcyjna policjantka latynoskiego pochodzenia o imieniu Candi. Przybyła wraz z Quin-cym, więc była jedną z pierwszych funkcjonariuszy na miejscu. Usiadła na żwirze obok otwartych drzwi od strony Rainie i z zaskakującą delikatnością wypytała o przebieg ostatnich dni. Chciała wiedzieć, jak zatrzymała samochód w środku nocy. Zaskoczyło ją białe oślepiające światło. Ocknęła się po jakimś czasie, odurzona i związana z tyłu samochodu. Robiła wszystko, co w jej mocy, żeby uratować siebie i Dougiego. Rainie nie miała pojęcia, kto ją porwał. Gdy Candi wymieniła nazwisko Danicica, była autentycznie zdumiona. - Czy to nie ten dziennikarz z „Sun"? Nikt jej na to nie odpowiedział. Candi zniknęła, jej miejsce zajął porucznik Mosley Chciał się osobiście przekonać, że Rainie jest cała i zdrowa. Potem odszedł, aby złożyć oświadczenie prasie. - Najwyższa pora na jakieś dobre wieści - rzekł na odchodnym, co słysząc, Rainie zwróciła pytające spojrzenie na męża. Kiedy w końcu zostali sami, Quincy zaczął mówić. Opowiedział jej o listach z żądaniem okupu, o grupie operacyjnej, o tym, jak Kimberly i Mac natychmiast przylecieli z Atlanty, aby pomóc w jej poszukiwaniach. Powiedział jej też, spokojnie i bez emocji, gdyż zawsze mówił w ten sposób o sprawach, które znaczyły dla niego najwięcej, o detektyw Alanę Grove zamordowanej w trakcie śledztwa. Z tego, co zdążył się dowiedzieć, jeden z miejscowych zauważył ją z pieniędzmi na okup i nie mogąc się oprzeć pokusie, porwał do samochodu i tam udusił. 385

Potem nadeszła pora przekazania okupu. Danicic nafaszerował całą latarnię środkami wybuchowymi, w wyniku czego szeryf z Bakersville, Shelly Atkins, odniosła bardzo poważne obrażenia, podobnie jak Kimberly. Stan Kimberly był w tej chwili określany jako stabilny, ale prawdopodobnie będzie musiała jeszcze spędzić wiele dni w szpitalu, trzeba bowiem kontrolować jej płuca i wyleczyć poparzenia. - Powinniśmy pojechać do szpitala - stwierdziła natychmiast Rainie. -Nie. Popatrzyła na niego ze ściągniętymi brwiami. - W końcu jest z nią narzeczony Jeżeli im przeszkodzimy, ani chybi nas zabiją. - Zaręczyli się? - Tak mi powiedziano. - Dlaczego mi nie powiedziałeś od razu? Mężczyźni! Quincy ujął jej dłoń. - Właśnie, mężczyźni. Lubimy być ze swoimi kobietami sam na sam. Mac jest ze swoją. Ja wreszcie ze swoją. A ty nigdzie nie pójdziesz. Słysząc to, Rainie zaczęła się śmiać i płakać jednocześnie. Jak się jednak okazało, nie do końca miał rację. Kiedy wysiadła z samochodu, straciła przytomność i Quincy znowu musiał krzykiem wzywać pomoc. Ocknęła się kilka godzin później, krzycząc przeraźliwie w ciemności. Pokój był zupełnie czarny, a woda zakrywała jej głowę. Uderzyła ręką o metalową poręcz szpitalnego łóżka, rozpaczliwie szukając jakiegoś oparcia. Monitory zawyły. Rurki kroplówek poplątały się. Ale Quincy już przy niej był, trzymał ją za rękę i mówił, że nic jej nie jest. Znowu odpłynęła i znowu obudziła się z krzykiem. - Chyba nie jestem całkiem normalna - powiedziała mu. - Nikt z nas nie jest - odparł i położył się na łóżku obok niej. 386

Rano Rainie została wypisana, z zaleceniem, że ma odpoczywać, jeść i pić. Popękane żebra miała lekko zabandażowane, lewe kolaflo, w którym było zerwane wiązadło, usztywnione w metalowej szynie. Będzie musiała przejść operację, ale dopiero jak odzyska siły. Z Quincym u boku, dzielnie pokuśtykała do pokoju Kimberly. Młodą agentkę przeniesiono już z oddziału intensywnej terapii na ogólny. Podawano jej tlen, płyny i antybiotyki, aby zapobiec infekcji poparzonego gardła; lekarze twierdzili, że zostanie w szpitalu jeszcze przez wiele dni. Ale Kimberly była w dobrym nastroju i mocno uścisnęła Rainie, z dumą pokazując pierścionek zaręczynowy Nie mogła mówić i Mac już twierdził, że taką woli ją o wiele bardziej. Na głos rozwodził się o wielkim weselu na czterysta osób w sadzie jego rodziców. Będzie pieczony prosiak, kapela country i rzucanie podkowami. Kimberly na migi pokazała, że zaraz go udusi własnymi rękami. Mac dalej rozwijał swoją wizję, w której panna młoda wystąpi boso, w sukience z halką i bukietem kwiatów brzoskwini. Kimberly zaprzestała prób zamordowania go i zaczęła kiwać głową. To go tak przestraszyło, że umilkł, a Quincy i Rainie wyszli, pozostawiając zakochanych trzymających się czule za ręce. Poszli do pokoju Dougiego. Chłopiec wciąż spał, obok jego łóżka czuwali Stanley i Laura. Stanley wyglądał koszmarnie, jak gdyby nie spał od miesiąca. A Laura dokładnie tak, jak Rainie ją zapamiętała - jak poniewierana przez całe życie kobieta niespodziewająca się, że jej los kiedykolwiek się poprawi. - Nic mu nie będzie - powiedział Stanley ochryple, ledwie Rainie przekroczyła próg pokoju. - Lekarze mówią, że jest w zdumiewająco dobrym stanie. Musi tylko odpocząć. - Obudził się? - Tak, kilka razy. Pytał o panią. Powiedzieliśmy mu, że nic pani nie jest i że wkrótce będzie mógł panią zobaczyć. 387

Oczywiście, jeżeli nie będzie pani miała nic przeciwko temu. Zrozumiem... - Z wielką przyjemnością. - Była tu policjantka - odezwała się Laura. - Ta cała Rodriguez. Zadała Dougiemu kilka pytań. Świetnie sobie poradził. Nawet zbytnio się nie zdenerwował. - Znał Danicica, prawda? - zapytał Quincy łagodnie. -Uważał go za swojego przyjaciela. - To nasza wina - powiedział natychmiast Stanley. - Da-nicic zwrócił się do nas wkrótce po tym, jak zostaliśmy zastępczymi rodzicami Dougiego. Powiedział, że pisze artykuł o dzieciach w systemie rodzin zastępczych. Chciał przedstawić Dougiego jako dziecko, dla którego wszystko szczęśliwie się skończyło. No wiecie, takie, co to znalazło w końcu porządny dom. Przez jakiś czas regularnie nas odwiedzał. Nie zastanawialiśmy się nad tym specjalnie. Artykuł nigdy się nie ukazał, ale ile razy go pytaliśmy, mówił, że redaktor naczelny go wstrzymał, że nie miał się ukazać w jakimś konkretnym czasie, po prostu interesował się tym ogólnie, i takie tam. On też był zastępczym dzieckiem, rozumieją państwo. - Danicic? -Tak nam powiedział. Rodzice umarli młodo, czy coś takiego. - Stanley wzruszył ramionami, wyraźnie speszony. - Nawet mi się podobało, że tak się interesował Dougiem. Uważał, że może być dobrym przykładem. Wydawał śię... Cóż, chyba nie da się wszystkiego przewidzieć. Bóg mi świadkiem, naprawdę mu uwierzyliśmy. - Danicic wykorzystał Dougiego, prawda? - powiedział Quincy. - Dowiedział się wszystkiego o was i o Rainie? Wtedy zaczął mu pan płacić pieniądze? Stanley patrzył na Quincy'ego zdezorientowany. - Nigdy nikomu nie płaciłem żadnych pieniędzy. - Nawet dwóch tysięcy dolarów rocznie? - Ach, o to chodzi. - Stanley się zaczerwienił, spojrzał przelotnie na żonę, która zrobiła rozgniewaną minę. - Kiedy 388

Dougie się urodził... Nie bardzo wiedziałem, jak się zachować w tej sytuacji. Ale byłem z niego dumny. Chciałem coś dla niego zrobić. Założyłem mu więc fundusz na studia. Laura przewróciła oczami. - Chłopak potrzebuje czegoś więcej niż studia, Stanley. Potrzebuje ojca, który czułby się za niego odpowiedzialny. - Jestem odpowiedzialny. - My jesteśmy - poprawiła go. Stanley znowu się zaczerwienił i w tej samej chwili Rainie zrozumiała, dlaczego uczennica ze szkoły tak mu się spodobała. Duży, silny trener drużyny piłkarskiej jej imponował, z zachwytem słuchała wszystkiego, co mówił. - Czy Dougie rozmawiał kiedyś z panem o tej nocy, kiedy zginęła jego matka? - zapytała Stanleya. Mężczyzna potrząsnął głową. - Musi o tym częściej rozmawiać. Wtedy, kiedy on tego zechce, i na jego warunkach. Wierzy, że to on ponosi winę za tę śmierć. Złość, którą kieruje na siebie i na pana, w dużej mierze bierze się właśnie z tego poczucia winy. - Dlaczego myśli, że to przez niego jego mamę przejechał samochód? - zapytała zaskoczona Laura. - Ponieważ właśnie tej nocy wyszedł z mieszkania. Poszedł jej szukać, a potem wmówił sobie, że zginęła, kiedy go goniła. Stanley zrobił wielkie oczy. -Tak było? - Oczywiście, że nie - odparła zniecierpliwiona Rainie. - Zabił ją pijany kierowca, jeszcze zanim Dougie wyszedł z domu. Możecie to sprawdzić w policyjnym raporcie. - Biedny mały - mruknął Stanley, i tym razem jego żona się nie sprzeciwiła. - Jednej rzeczy ciągle nie rozumiem - powiedziała na koniec Laura. - Czemu ten dziennikarz to zrobił? Zaprzyjaźnił się z Dougiem. Potem porwał panią i jego. O co mu chodziło? 389

- O sławę, bogactwo i dobrze upieczoną szarlotkę - odparł Quincy i wraz z Rainie opuścili pokój. Quincy zaczekał, aż wyjdą ze szpitala i znajdą się w samochodzie. - Skąd w policyjnym raporcie taki szczegół, że matka Dougiego zginęła, z a n i m chłopiec wyszedł z domu? Z tego, co mówiłaś, nikt nawet nie wiedział, że w ogóle to zrobił. Rainie wzruszyła ramionami. - Ty to wiesz i ja to wiem. Ale oni nie. Nachylił się i ścisnął ją za rękę. - Jesteś bardzo dobrą kobietą, Rainie Conner. - Nawet jak na kłamczuchę? - zapytała wesoło. Ale usłyszał, że głos jej się załamał. Odwróciła się od niego i zaczęła płakać. W domu było Rainie dużo trudniej, niż się spodziewała. Zażywała lekarstwa, krążyła po pokojach, w których miała się czuć dobrze, i czekała, aż jakimś cudem zacznie sobie radzić z życiem. Na przykład idąc do lodówki, w której nie było ani kropli alkoholu. Albo budząc się w nocy, skąpana we własnym pocie i oszalała z przerażenia. Lub kiedy Quincy patrzył na nią i mówił, że ją kocha, a jej po raz nie wiadomo który przypominało się, jak to jest być tak kochanym, a mimo to czuć się potwornie samotnym. Kimberly w końcu całkowicie wyzdrowiała. Zatrzymali się u ojca na jeden dzień i jeszcze raz przez dwadzieścia cztery godziny dom wypełnił się rozmową i śmiechem. Grali w karty, gadali do upadłego. Kiedy panie poszły się położyć, Mac i Quincy zostali, żeby porozmawiać. Mac miał pewien pomysł w sprawie morderstw w Astorii. Quincy uznał, że jest całkiem niezły. Na koniec, tuż przed pójściem spać, Mac zagadnął Ojuincy ego. 390

- Jak ona sobie radzi? - zapytał, skinieniem głowy wskazując sypialnię. - Okropnie odpowiedział szczerze Ojuincy - Chcesz, żebyśmy zostali? - W jej sytuacji obecność drugiego człowieka niczego nie zmienia. - Musi ci być bardzo ciężko - zauważył cicho Mac. - Dziękuję. - Było to pierwsze słowo, jakie nasunęło się Ojuincy emu. Rano zaczekał, aż Rainie pójdzie pobiegać, i dopiero wtedy zadzwonił do Abea Sandersa. Pokrótce omówili powrót Rainie do zdrowia i przeszli do sedna sprawy. Duncan w cudowny sposób odnalazł się wieczorem, potem zniknął jeszcze dwukrotnie. Obserwowali go ze wzmożona czujnością, ale wciąż brak im było jakichkolwiek dowodów. Nie mieli żadnych podstaw do wydania nakazu czy choćby zatrzymania go w celu przeszukania. Ale Duncan bez wątpienia coś kombinował. Sanders był przekonany, że znalazł sobie nowy cel. Quincy przedstawił mu pomysł Maca. Sanders namyślał się przez chwilę. - Nieraz chwytaliśmy się głupszych sposobów. - Daj mi znać. Sanders rozłączył się, Rainie wróciła do domu, a kiedy poszła pod prysznic, Ojuincy przejrzał jej rzeczy, sprawdzając, czy kupowała ostatnio piwo. Tak wyglądało życie z alkoholiczką. Potem poszedł do swojego gabinetu i przez długi czas wpatrywał się w zdjęcie córki. Kilka razy jeździł do Portlandu, aby odwiedzić przebywającą w szpitalu Shelly. Była ulubienicą oddziału oparzeniowego, zabawiała pielęgniarki oraz pacjentów sprośnymi dowcipami i opowieściami o przestępcach nieudacznikach. Wizyty Quincy'ego zdawały się sprawiać jej autentyczną ra391

dość, tym bardziej że za każdym razem przynosił jej herbatę rumiankową. Chwaliła mu się najnowszymi przeszczepami skóry, a on z powagą kiwał głową, starając się zwalczyć ataki mdłości. Dni Shelly w szeregach policji dobiegły końca. Czekał ją co najmniej rok kolejnych operacji i zabiegów rehabilitacyjnych. Lewą stopę miała skręconą. Biodro beznadziejnie uszkodzone. A mimo to była jedną z najpogodniejszych osób, z jakimi Quincy miał do czynienia. Często sobie myślał, że czuje się o wiele lepiej w jej towarzystwie na oddziale opa-rzeniowym niż z Rainie we własnym domu. Podczas czwartej wizyty podzieliła się z nim radosną nowiną. - Jadę do Paryża! - oznajmiła. - Jedziesz do Paryża? - Tak. Zawsze o tym marzyłam. Wspomniałam o tym kilka tygodni temu, kiedy udzielałam tego głupiego wywiadu. Chyba poruszyłam czyjeś miękkie serce. Jakiś anonimowy dobroczyńca przesłał do biura szeryfa bilet na wycieczkę do Paryża dla mnie. Opłacił wszystkie koszty. Jak tylko pozwolą mi podnieść mój spalony tyłek z tego wózka, natychmiast wsiadam do samolotu. - Lewy Brzeg już nigdy nie będzie taki sam - powiedział Quincy - Na pewno nic nie wiesz na temat tej darowizny? - zapytała. - Ależ skąd. Shelly zawsze była bystra. - Dziękuję - rzekła cicho. - Jestem twoją dłużniczką. Patrząc na ogromną bliznę biegnącą wzdłuż jej ramienia, Quincy pomyślał, że to najsmutniejsza rzecz, jaką w życiu słyszał. Pod koniec dnia zjawił się Kincaid. Kryminalistycy sprawdzali zawartość komputera Danicica. Dziennikarz naprawdę 392

kochał słowo pisane. Poza rozwlekłymi mailami do samego siebie, zaczął również pisać autobiografię pod wiele mówiącym tytułem „Życie bohatera". Z tego, co udało im się ustalić, uknuł swój plan nie dla zdobycia dziesięciu tysięcy, lecz aby zostać samozwańczym bohaterem w prawdziwej tragedii, dzięki czemu zdobyłby natychmiastową sławę. Bezinteresownie, w pojedynkę pomógłby policji w odnalezieniu dwóch niewinnych ofiar. Niestety, okazałoby się, że w chwili zjawienia się policji ofiary już by nie żyły, zamknięte w piwnicy i pozostawione na okrutną śmierć przez utopienie. Sam Danicic zaś, pogrążony w autentycznym żalu, rozpocząłby serię występów w ogólnokrajowych mediach, stając się osobowością w postaci eksperta od szczególnie okrutnych zbrodni, i wkrótce prowadziłby własny program w wybranej przez siebie stacji telewizji kablowej. Zasadniczo nie chodziło mu o pieniądze. Marzył o zupełnie nowym życiu. Na strychu jego domu znaleziono dziesiątki pudeł z książkami. Były wśród nich prace na temat przestępców działających ze szczególnym okrucieństwem, podręczniki dla policji dotyczące procedur śledczych i najnowszych technik stosowanych w kryminalistyce, a także niezliczone teksty o słynnych porywaczach oraz błędach, jakie popełnili. Można by stwierdzić, że porwania były obsesją jego życia. Kincaid nie potrafił powiedzieć, dlaczego Danicic wybrał akurat Rainie i Dougiego. Może rację miał Quincy: kobieta i małe dziecko byli mniej niebezpiecznymi celami. Może skorzystał z okazji, gdy zaprzyjaźniwszy się z Dougiem, przekonał się, jak łatwo takim chłopcem manipulować. A może zrobił to, bo uznał, że mąż Rainie i wykonywany przez nią zawód wzbudzą znacznie większe zainteresowanie mediów. Mogli się jedynie domyślać; martwy Danicic nie mógł im udzielić żadnych wyjaśnień. Tydzień później, ni z tego, ni z owego do Quincy'ego zadzwoniła agentka specjalna Glenda Rodman. Chciała go za393

wiadomić, że Andrew Bensen został odnaleziony w Kanadzie, gdzie starał się o specjalny status, jako świadomy przeciwnik wojny. Pomyślała sobie, że Quincy chciałby o tym wiedzieć. Dwa dni później Quincy odebrał w końcu telefon, na który czekał od jakiegoś czasu. Kiedy skończył rozmawiać, znalazł Rainie przed domem, wpatrzoną w góry, z kubkiem herbaty w dłoniach, które wciąż jeszcze od czasu do czasu drżały. - Chodźmy - powiedział i nie dodając nic więcej, skierował się do samochodu. Znany był z tego, że rzadko i niewiele mówił. Ale po tych wszystkich latach spędzonych z Rainie nauczył się w końcu rozumieć również i jej milczenie. Sposób, w jaki zamykała się głęboko w sobie, ze skulonymi ramionami i nisko spuszczoną brodą. Jak nagle zaczynała unikać jego wzroku, tęsknie spoglądając na ciągnące się za oknem otwarte przestrzenie, być może marząc, aby przepaść pośród ogromnych świerków i przestać istnieć. Kiedy dojechali do Astorii, siedziała skulona, obejmując ramionami kolana podciągnięte pod brodę. W oczach miała ból i strach. Czasami się zastanawiał, czy tak właśnie wyglądała, kiedy jej własna matka ją biła. Bywało, że ten obraz jawił mu się zbyt ostro. Widział młodszą, bardziej bezbronną wersję Rainie, skuloną na podłodze. I starszą, pijaną wersję Rainie, miotającą się wściekle. Dwa oblicza jego żony. Przeszłość, od której pragnęła uciec. Przyszłość, której tak rozpaczliwie starała się uniknąć. Dojechali do cmentarza. Rainie znała to miejsce. Była tu wcześniej z Quincym i, jak się domyślał, wielokrotnie przychodziła sama. Skierowała się wprost do grobu. Popatrzyła na kamiennego anioła, po czym - jakby nie mogąc się powstrzymać - musnęła palcami jego granitowy policzek. 394

- Charles Duncan został dzisiaj aresztowany - powiedział Quincy. - Osobiście chciałem to powiedzieć tobie i im. PrzyznaFśię do zabicia Aurory i Jennifer Johnson. Sanders ma jego pisemne przyznanie się, jak również zeznanie na taśmie. - Przyznał się? - zapytała zaskoczona Rainie. - To był pomysł Maca. Po zbadaniu wszystkich śladów i dowodów, Sanders i eksperci dokładnie wiedzieli, co się stało tamtej nocy. Znali kolejność zdarzeń, wszystkie szczegóły napaści. Sanders zgarnął Duncana. Powiedział mu, że mają nowy dowód. W papierach Jennifer znaleźli rachunek na kamerę filmującą opiekunkę. Okazało się, że kamera była ukryta w misiu w pokoju Aurory. - Naprawdę? - Nie. Mac wymyślił ten podstęp. To się chyba nazywa blef na ślepo. Nie jest to łatwe, ale możliwe, dzięki raportom z badania śladów. Sanders wymienił kilka szczegółów. Duncan się załamał. I jeszcze jedno. Sanders natrafił w aktach na skargę na podglądacza - jak się okazało, Duncan śledził kasjerkę z pobliskiego sklepu Safeway - Och, Bogu niech będą dzięki. - Rainie uniosła dłoń do ust. - To już koniec. Zrobił to. Sprawa załatwiona. - Tak - powiedział Quincy ochrypłym głosem. - To już koniec, Rainie. Sprawa załatwiona. - Nie chcę już mieć nocnych koszmarów. - Rainie zaczęła płakać. - Nie chcę wyciągać rąk do małej dziewczynki, której nie mogę uratować. Świat jest okrutny. Nasza praca jest beznadziejna. A ja już nie potrafię kochać. Chcę tylko nienawidzić. Rzuciła mu się w ramiona, nie przestając szlochać, nie milknąc. Część z tego, co mówiła, miało sens, część była go pozbawiona. Quincy tulił ją, pozwalając, aby wszystko z siebie wyrzuciła. Gładził ją po plecach, po krótkich, jedwabistych kosmykach włosów. Chciał jej przekazać część swojej własnej siły, jak gdyby miłość męża mogła uzdrowić żonę. 395

Nie zdziwił się, kiedy nagle odsunęła się od niego i wytarła oczy. W milczeniu wrócili do samochodu. Jechali do domu, nie zamieniwszy ani słowa. Kiedy wieczorem Rainie postanowiła odwiedzić Dougiego, Quincy się nie sprzeciwiał, ale w duchu zanosił modły, przez wzgląd na siebie i wszystkich innych, żeby w rzeczywistości nie poszła do baru. Pokój Dougiego wyglądał inaczej. Szkolne zdjęcie jego mamy, powiększone i ładnie oprawione, to była zasługa Laury. W zamian zaczął mówić „proszę" i „dziękuję", gdy żona Stanleya znajdowała się w pobliżu. Rainie dziwnie się przez to czuła. Trafiła chyba na jeden z lepszych dni chłopca, bo kiedy przyjechała, bawił się w swoim pokoju nowym samochodzikiem. Na zewnątrz panowały nieprzeniknione ciemności, zwiastujące nadchodzący deszcz. Z tego powodu nawet Dougie nie wychodził z domu. Rainie usiadła po turecku na podłodze, przyglądając się, jak chłopiec jeździ swoim autkiem po materacu. - Bruuuum, bruuum. Brum, bruuum. - Co myślisz o doktorze Brownie? - zapytała. Chłopiec wzruszył ramionami. - Jest w porządku. - Ma fajne zabawki? - Za dużo Spidermanów - odparł Dougie z poważną miną. - Co jest takiego fajnego w Spidermanie? Taki Człowiek-Zuk to byłby prawdziwy bohater. Bruuum. - Może mu to wytłumaczysz. Kiedy masz się z nim znowu spotkać? Dougie przestał bawić się autkiem i spojrzał na nią zaskoczony. - Zobaczyć się z nim znowu? Przecież już tam byłem! Rainie musiała się roześmiać. 396

- To jest terapia, Dougie. Nie wystarczy jedno spotkanie, żeby wszystko naprawić. Na to potrzeba czasu. -Ale to g a d a n i e . - Cóż, może w końcu polubisz Spidermana. Dougie popatrzył na nią sceptycznie i znowu zaczął jeździć autkiem po materacu. W drodze do domu na myśl o Dougiem Rainie się uśmiechnęła. Na swój sposób chłopiec nieźle sobie radził. Wciąż nie lubił Stanleya. I wciąż tęsknie mówił o ogniu. Ale coraz więcej czasu spędzał w domu, bawił się, odpoczywał, stawał się częścią rodziny, nawet jeżeli nie zdawał sobie z tego sprawy. Cieszyła się, że ma zdjęcie mamy i że od czasu do czasu opowiada jakieś historie z okresu, kiedy był małym dzieckiem. Niektóre z nich chyba zmyślał, ale to był jego sposób na odnalezienie własnej przeszłości. Chyba dawało mu to ukojenie i pozwalało patrzeć w przyszłość. Miał szansę, w przeciwieństwie do tylu innych dzieci. Na przykład Aurory Johnson. Wspomnienie dziewczynki znowu ją zabolało, choć upłynęło już tyle miesięcy. Czuła, jak z zakamarków umysłu wypełza ciemność, barki zaczyna przytłaczać ciężar. A jej myśli żywiły się tą właśnie ciemnością. Wszystkie te dzieci, które nie miały żadnej szansy. Ich prześladowcy wciąż wyruszali na łowy, także w tej chwili. Jaka ośmiolatka kładła się teraz do łóżka, aby już nigdy więcej nie zobaczyć poranka? Jaką nastolatkę ktoś wywlekał właśnie z domu, podczas gdy jej nieświadomi niczego rodzice spali w pokoju obok? Rainie mogła tylko cierpieć, uginać się pod całą beznadzieją tego świata. Myśl o czymś przyjemnym, upomniała sama siebie. O polach porośniętych żółtymi kwiatami, spokojnie płynących strumieniach. Rzecz jasna, nie na wiele to się zdało. Pomyślała więc znowu o Dougiem. Przypomniała sobie jego zadowoloną minę, kiedy jeździł autkiem po całym poko397

ju. I pomyślała o wszystkich innych dzieciach, które gdzieś tam były bite, nad którymi ktoś się znęcał, a które - jakoś -znajdowały sposób, aby przeżyć. Gwałtownie, z pasją pragnęła dla nich tak wiele. Żeby dorastały Były wolne. Przerwały zaklęty krąg przemocy, znalazły bezwarunkową miłość, do której każdy człowiek miał prawo. Żeby były szczęśliwe. Zastanawiała się, czemu pragnie dla nich tak wiele, a dla siebie tak mało. Przecież ona też była jednym z tych dzieci. Przetrwała. I wtedy, po raz pierwszy od bardzo długiego czasu, zrozumiała, co musi zrobić. Wjechała na żwirowy podjazd. W strugach ulewnego deszczu doszła do domu. Zastała męża siedzącego przed kominkiem, z napiętą twarzą. - Dougie kazał cię pozdrowić - odezwała się głośno. -Zasłużył sobie na nową zabawkę. W tym momencie ramiona Quincy'ego opadły, znikło napięcie z twarzy. Wiedziała, co sobie myślał, czym się martwił, i do oczu napłynęły jej łzy. Stała przed nim bardzo długo. Całe minuty. Może godziny. Nie miała pojęcia. Patrzyła na swojego męża i wiedziała, że po raz pierwszy widzi go naprawdę. Włosy, bardziej już siwe, niż jak niegdyś, kruczoczarne. Świeże bruzdy wokół ust. Widziała, jak siedzi sztywno naprzeciwko własnej żony, jakby szykował się na to, co miało za chwilę nastąpić. Podeszła do niego i uklękła. Wyciągnęła rękę. Wypowiedziała słowa, które w końcu musiały paść: - Nazywam się Rainie Conner i jestem alkoholiczką. Twarz miał tak smutną, że niemal pękło jej serce. Ujął jej dłoń. - Nazywam się Pierce Quincy i jestem mężczyzną, który wciąż cię kocha. Wstań, Rainie. Nigdy nie musisz przede mną klękać. - Bardzo cię przepraszam... 398

- Ciii. - Chcę odzyskać nasze życie. - Ja też. - Nie wiem, od czego zacząć. - Powiedz mi, że wciąż mnie kochasz. - Och, Quincy, kocham cię. - Powiedz mi, że już nie będziesz pić. - Pójdę do klubu AA. To muszę zrobić. Już nigdy nie będę pić. Posadził ją sobie na kolanach i wtulił twarz w krótkie, miękkie kosmyki jej powoli odrastających włosów. - Gratuluję, Rainie. Właśnie zrobiłaś pierwszy krok. - Mam przed sobą bardzo długą drogę - szepnęła cichutko. - Wiem, kochanie. Dlatego przez cały czas będę cię prowadził za rękę.