Gen Atlantydzki - A.G. Riddle

Tytuł oryginału: The Atlantis Gene. Redakcja: Anna Pawłowicz, Ewa Holewińska Skład i łamanie: EKART Projekt okładki: KS Agency Copyright © 2013 by A.G. Riddle. All rights reserved. Jacket design © KS Agency Polish language translation copyright © 2016 by Wydawnictwo Jaguar Sp. Jawna ISBN 978-83-7686-473-0

Wydanie pierwsze, Wydawnictwo Jaguar, Warszawa 2016 Adres do korespondencji: Wydawnictwo Jaguar Sp. Jawna ul. Kazimierzowska 52 lok. 104 02-546 Warszawa www.wydawnictwo-jaguar.pl youtube.com/wydawnictwojaguar instagram.com/wydawnictwojaguar

facebook.com/wydawnictwojaguar Wydanie pierwsze w wersji e-book Wydawnictwo Jaguar, Warszawa 2016 Skład wersji elektronicznej: Michał Latusek

konwersja.virtualo.pl

Spis treści Dedykacja Prolog Część I. Dżakarta w ogniu Rozdział 1 Rozdział 2 Rozdział 3 Rozdział 4 Rozdział 5 Rozdział 6 Rozdział 7 Rozdział 8 Rozdział 9 Rozdział 10 Rozdział 11 Rozdział 12 Rozdział 13 Rozdział 14

Rozdział 15 Rozdział 16 Rozdział 17 Rozdział 18 Rozdział 19 Rozdział 20 Rozdział 21 Rozdział 22 Rozdział 23 Rozdział 24 Rozdział 25 Rozdział 26 Rozdział 27 Rozdział 28 Rozdział 29 Rozdział 30 Rozdział 31

Rozdział 32 Rozdział 33 Rozdział 34 Rozdział 35 Rozdział 36 Rozdział 37 Rozdział 38 Rozdział 39 Część II. Tybetański gobelin Rozdział 40 Rozdział 41 Rozdział 42 Rozdział 43 Rozdział 44 Rozdział 45 Rozdział 46 Rozdział 47 Rozdział 48

Rozdział 49 Rozdział 50 Rozdział 51 Rozdział 52 Rozdział 53 Rozdział 54 Rozdział 55 Rozdział 56 Rozdział 57 Rozdział 58 Rozdział 59 Rozdział 60 Rozdział 61 Rozdział 62 Rozdział 63 Rozdział 64 Rozdział 65

Rozdział 66 Rozdział 67 Rozdział 68 Rozdział 69 Rozdział 70 Rozdział 71 Rozdział 72 Rozdział 73 Rozdział 74 Rozdział 75 Rozdział 76 Rozdział 77 Rozdział 78 Rozdział 79 Rozdział 80 Rozdział 81 Rozdział 82 Rozdział 83

Rozdział 84 Rozdział 85 Rozdział 86 Rozdział 87 Rozdział 88 Rozdział 89 Rozdział 90 Rozdział 91 Rozdział 92 Rozdział 93 Rozdział 94 Część III. Grobowce Atlantydy Rozdział 95 Rozdział 96 Rozdział 97 Rozdział 98 Rozdział 99

Rozdział 100 Rozdział 101 Rozdział 102 Rozdział 103 Rozdział 104 Rozdział 105 Rozdział 106 Rozdział 107 Rozdział 108 Rozdział 109 Rozdział 110 Rozdział 111 Rozdział 112 Rozdział 113 Rozdział 114 Rozdział 115 Rozdział 116 Rozdział 117

Rozdział 118 Rozdział 119 Rozdział 120 Rozdział 121 Rozdział 122 Rozdział 123 Rozdział 124 Rozdział 125 Rozdział 126 Rozdział 127 Rozdział 128 Rozdział 129 Rozdział 130 Rozdział 131 Rozdział 132 Rozdział 133 Rozdział 134

Rozdział 135 Rozdział 136 Rozdział 137 Rozdział 138 Rozdział 139 Rozdział 140 Rozdział 141 Rozdział 142 Rozdział 143 Rozdział 144 Epilog Nota od autora Podziękowania Przypisy

Dla Anny

Prolog Statek badawczy „Icefall”, Ocean Atlantycki 140 kilometrów od wybrzeża Antarktydy Karl Selig stanął przy relingu i skierował lornetkę na ogromną górę lodową. Kolejny kawał lodu oderwał się i spadł do wody, odsłaniając większy fragment podłużnego czarnego obiektu. Wyglądał jak… okręt podwodny. Ale to przecież niemożliwe. – Hej, Steve, spójrz na to. Steve Cooper, przyjaciel Karla z czasów studenckich, odwiązał boję i zajął miejsce przy relingu. Przyłożył do oczu lornetkę, omiótł wzrokiem górę lodową. – O rany. Co to jest? Okręt podwodny? – Może. – A pod spodem? Karl chwycił lornetkę. – Pod spodem… – Skierował lornetkę poniżej tajemniczego obiektu. Rzeczywiście, coś tam było. Okręt, o ile był to okręt, wystawał z innej metalowej konstrukcji, znacznie większej, koloru szarego. Powierzchnia tego obiektu, w odróżnieniu od łodzi, nie odbijała światła. Przypominała raczej migotliwe falujące powietrze, takie jak widuje się w upalne dni nad rozgrzaną autostradą czy pustynią. Jednakże obiekt ten z pewnością nie miał wysokiej temperatury, ponieważ otaczający go lód nie topniał. Tuż powyżej dziwnej konstrukcji Karl zauważył fragment napisu na kadłubie łodzi: U-977 i Kriegsmarine. Niemiecki okręt podwodny z czasów drugiej wojny. Wystający z jakiejś dziwnej konstrukcji… Karl opuścił lornetkę. – Obudź Naomi, podpłyniemy bliżej i sprawdzimy, co to takiego. Steve zszedł pod pokład, gdzie znajdowały się dwie niewielkie kabiny. Po chwili dało się słyszeć jego głos. Sponsor postawił warunek,

że Naomi ma wziąć udział w wyprawie. Karl zgodził się z nadzieją, że kobieta nie będzie za bardzo wchodzić im w drogę. Nie rozczarował się. Pięć tygodni wcześniej, kiedy wyruszali z Kapsztadu, Naomi zjawiła się na pokładzie z dwoma zmianami ubrań, trzema powieściami i zapasem wódki zdolnym wykończyć rosyjską armię. Od tej pory właściwie jej nie widywali. Karl przypuszczał, że dziewczyna musi się straszliwie nudzić. Dla niego zaś ta wyprawa była życiową szansą. Karl znów przyłożył lornetkę do oczu i skierował ją na ogromny kawał lodu, który niecały miesiąc wcześniej oderwał się od Antarktydy. Niemal dziewięćdziesiąt procent bryły znajdowało się pod wodą, widoczna część zajmowała obszar stu dwudziestu kilometrów kwadratowych – półtora raza tyle co powierzchnia Manhattanu. W swojej pracy doktorskiej Karl zajmował się wpływem topnienia nowo powstałych gór lodowych na prądy morskie. W ciągu ostatnich czterech tygodni wraz ze Steve’em umieścili wokół góry nowoczesne boje, które mierzyły temperaturę wody i stosunek wody słonej do słodkiej, a w regularnych odstępach czasu zapisywały sonarowy obraz zmieniającego się kształtu góry lodowej. Badania te miały pomóc w uzyskaniu wiedzy na temat rozpadu gór po opuszczeniu obszaru Antarktydy. Jak wiadomo, na Antarktydzie znajduje się dziewięćdziesiąt procent globalnych zasobów lodu. Jego topnienie w ciągu kolejnych stuleci w dramatyczny sposób zmieni warunki panujące na Ziemi. Karl miał nadzieję, że jego badania pozwolą poznać szczegóły tego procesu. Kiedy tylko Karl dowiedział się, że uzyskał fundusze na przeprowadzenie badań, natychmiast zatelefonował do Steve’a. – Musisz ze mną popłynąć… Zaufaj mi. W końcu Steve zgodził się, acz niechętnie, a po kilku dniach regularnych pomiarów i kilku wieczorach wypełnionych dyskusjami na temat wyników – ku wielkiej radości Karla – nabrał wielkiego entuzjazmu dla całego przedsięwzięcia. Przed tą wyprawą kariera naukowa Steve’a przypominała właśnie górę lodową – podobnie jak góra lodowa po powierzchni oceanu dryfowała ospale i niezbornie od jednego zagadnienia do drugiego. Karl i pozostali koledzy poważnie się obawiali, że Steve w końcu wypadnie z programu doktorskiego. Analiza odczytów okazała się niezwykle zajmująca – teraz zaś

znaleźli coś jeszcze, coś bardzo intrygującego. Odkrycie z pewnością trafi na pierwsze strony gazet. Tylko co będzie krzyczało z nagłówków? „Nazistowski okręt podwodny znaleziony w rejonie Antarktydy”? Hm, całkiem prawdopodobne. Karl wiedział, że naziści bardzo interesowali się tym obszarem. Wysłali tam ekspedycje w 1938 i 1939 roku, ogłosili nawet, że część kontynentu, nazwana przez nich Nową Szwabią, należy do Niemiec. Kilka okrętów nigdy nie wróciło – a nic nie wiadomo, by zostały zatopione. Teorie spiskowe głosiły, że tuż przed upadkiem Trzeciej Rzeszy jeden z takich okrętów wypłynął z niemieckiego portu, unosząc na pokładzie najwyższych rangą nazistów i najcenniejsze przedmioty, w tym bezcenne, zagrabione w czasie wojny łupy i supertajną technologię. Gdzieś w tyle głowy Karlowi zaświtała kolejna myśl: pieniądze z nagrody. Jeśli na pokładzie okrętu rzeczywiście znajduje się nazistowski skarb, to będzie on wart mnóstwo pieniędzy. Karl do końca życia nie musiałby się martwić o fundusze na badania. Ale teraz stało przed nimi najważniejsze wyzwanie: jak podpłynąć do góry lodowej. Morze było niespokojne. Próbowali trzy razy. W końcu udało im się doprowadzić statek na odległość kilku kilometrów od wraku łodzi podwodnej i znajdującej się poniżej dziwnej konstrukcji. Karl i Steve zebrali sprzęt wspinaczkowy. Karl wydał Naomi podstawowe instrukcje w gruncie rzeczy sprowadzające się do „niczego nie dotykaj”. A potem opuścili się na lód i ruszyli przed siebie. Przez kolejne czterdzieści pięć minut brnęli w milczeniu po białej jałowej powierzchni. Lód robił się coraz bardziej szorstki i nierówny. Zwolnili, a po chwili Steve zaczął zostawać w tyle. – Musimy się pospieszyć. Steve próbował zwiększyć tempo. – Przepraszam. Miesiąc na statku i straciłem formę. Karl spojrzał na słońce. Wiedział, że kiedy zajdzie, temperatura gwałtownie spadnie. A to grozi niebezpiecznym wychłodzeniem. Dni były długie, słońce wstawało o 14.30 i zachodziło po 22.00, ale tak naprawdę mieli zaledwie kilka godzin zapasu. Karl jeszcze trochę przyspieszył kroku. Słyszał za plecami desperackie szuranie rakiet Steve’a. I dziwne

dźwięki dochodzące z wnętrza góry: najpierw stłumione buczenie, potem szybki rytmiczny stukot, jakby lód zaatakowało gigantyczne stado dzięciołów. Karl przystanął. Nasłuchiwał przez chwilę. Odwrócił się i spojrzał na przyjaciela. Dokładnie w tym samym momencie spod stóp Steve’a rozbiegła się drobna siateczka pęknięć. Steve spojrzał w dół, przerażony, po czym rzucił się biegiem w stronę Karla, tam gdzie lód był cały i nietknięty. Karlowi cała ta scena wydała się nierzeczywista, jakby oglądał ją na ekranie w zwolnionym tempie. Widział samego siebie, jak rzuca się na pomoc przyjacielowi, ciska przymocowaną do pasa linę, a Steve chwyta ją i dosłownie ułamek sekundy później rozlega się głośny trzask, a lód pod jego nogami załamuje się, tworząc ogromną szczelinę. Lina momentalnie się napięła, Karl stracił równowagę i padł brzuchem na lód. Jeszcze chwila i podzieli los Steve’a, również wyląduje w lodowym kanionie. Próbował się podnieść, ale lina ciągnęła go z wielką siłą. Poluzował uścisk, lina przesunęła się w jego dłoniach, ciało wytraciło prędkość. Zaparł się stopami, wbijając raki w lód, aż fontanna lodowych odłamków poleciała na jego twarz. Ścisnął linę, która napięła się na skraju przepaści, wydając przy tym dziwną wibrującą melodię, niemal jak dźwięk skrzypiec. – Steve! Trzymaj się! Zaraz cię wyciągnę! – Nie! – zawołał Steve w odpowiedzi. – Co? Odbiło ci? – Tu na dole coś jest. Opuść mnie jeszcze trochę. Po namyśle Karl zapytał: – Ale co? – Wygląda jak tunel czy grota. W środku widać szary metal. – Dobra, trzymaj się. Teraz poluzuję linę. – Karl wypuścił jakieś trzy metry liny, a ponieważ Steve nie odpowiadał, kolejne trzy. – Starczy! – zawołał Steve. Karl poczuł, że lina się napięła. Co ten Steve robi? Zawisł w powietrzu czy jak? Nagle lina zwiotczała. – Jestem w środku – powiedział Steve. – Co to jest? – Na razie nie wiem. – Głos Steve’a był stłumiony.

Karl podczołgał się na samą krawędź i spojrzał w dół. Steve wytknął głowę z otworu groty. – Wygląda jak świątynia, czy coś w tym rodzaju. Ogromna. Na ścianach widnieją różne napisy czy symbole, nigdy takich nie widziałem. Wchodzę dalej. – Steve, nie… Steve znowu zniknął. Minęło kilka minut. Czyżby kolejna wibracja? Karl nasłuchiwał. Nie słyszał żadnych dźwięków, ale czuł pulsowanie lodu, szybsze niż wcześniej. Wstał i zrobił krok w tył. Za jego plecami pokazała się szczelina. Po chwili pęknięcia były wszędzie dokoła, rosły w szybkim tempie. Rzucił się biegiem w kierunku rozszerzającego się pęknięcia. Skoczył – i prawie mu się udało. Prawie. Zaczepił dłońmi o skraj szczeliny i zawisł, dyndając nogami w powietrzu. Z każdą sekundą wibrowanie lodu przybierało na sile. Karl zobaczył, jak lód dookoła kruszy się i rozpada w pył. W następnej chwili również fragment pod jego dłońmi oderwał się i spadł, pociągając go prosto w przepaść. Naomi obserwowała, jak słońce chowa się za górą lodową. Wyjęła telefon satelitarny i wybrała numer, który dostała od tamtego mężczyzny. – Mówiłeś, że mam dać znać, jeśli znajdziemy coś interesującego. – Nic nie mów. Nie rozłączaj się. Za parę minut ustalimy twoją lokalizację. Położyła telefon na blacie, podeszła do kuchenki i zamieszała gotującą się fasolkę. Wreszcie na ekranie pokazały się współrzędne. Mężczyzna na drugim końcu linii skopiował lokalizację i zaczął przeszukiwać bazę satelitarną. Jeden sygnał. Otworzył mapę i nakierował widok na środek góry, gdzie widniały ciemne plamy. Kilka razy powiększył interesujący go obszar. Kiedy obraz się wyostrzył, kubek z kawą wysunął mu się z ręki i uderzył o podłogę. Mężczyzna wypadł z biura i co sił w nogach pobiegł do gabinetu dyrektora. Bezceremonialnie wparował do środka i,

przerywając w połowie zdania siwowłosemu mężczyźnie, oznajmił: – Jest.

Część I DŻAKARTA W OGNIU

Rozdział 1

Ośrodek Badań nad Autyzmem Dżakarta, Indonezja Doktor Kate Warner ocknęła się z okropnym uczuciem: ktoś był w pokoju. Próbowała otworzyć oczy, lecz na próżno. Czuła się oszołomiona, jak pod wpływem narkotyków. Powietrze pachniało stęchlizną… jak w piwnicy. Próbowała przekręcić się na bok. Przeszył ją ból. Posłanie było twarde, może sofa? Z pewnością nie było to jej łóżko w mieszkaniu na dwudziestym piętrze w centrum Dżakarty. Gdzie ja jestem? Znów usłyszała czyjeś ciche kroki. Sportowe buty na dywanie. – Kate – szepnął męski głos. Zdołała nieco rozewrzeć powieki. Słabe promienie słońca sączyły się przez metalowe żaluzje zasłaniające niskie szerokie okna. Co kilka sekund przecinało pokój pasmo światła, jakby co chwila ktoś strzelał zdjęcia z fleszem. Wzięła głęboki wdech, prędko usiadła i spojrzała na mężczyznę. Cofnął się gwałtownie, coś spadło na podłogę, rozlał się ciemny płyn. To był Ben Adelson, jej asystent. – Jezu, Kate. Przepraszam. Pomyślałem… pomyślałem, że jak się obudzisz, pewnie chętnie napijesz się kawy. – Pochylił się i zaczął zbierać skorupy. Spojrzał na Kate i stwierdził: – Bez urazy, ale wyglądasz koszmarnie. – Po chwili dodał: – Powiedz, proszę, co tu się dzieje. Kate potarła oczy. Powoli rozjaśniało się jej w głowie. Już wiedziała, gdzie jest. Od pięciu dni harowała w laboratorium, praktycznie bez chwili przerwy. Zaczęło się od rozmowy telefonicznej ze sponsorem: wyniki, natychmiast, albo cofają pieniądze. Żadnych wykrętów. Nikomu z zespołu nie wspominała o swoich badaniach nad autyzmem. Nie chciała niepotrzebnie ich martwić. Albo coś znajdzie i wszystko pójdzie w dobrym kierunku, albo nie i wszyscy pójdą do

domu. – Kawa to dobry pomysł. Dzięki, Ben. Mężczyzna wyskoczył z vana i naciągnął maskę na twarz. – Użyj noża. Strzały niepotrzebnie przyciągną uwagę. Jego pomocnica kiwnęła głową i również zasłoniła twarz maską. Mężczyzna uniósł dłoń w rękawicy i już miał pchnąć drzwi, ale nagle się zawahał. – Jesteś pewna, że alarm jest wyłączony? – Tak. To znaczy, odcięłam linię na zewnątrz, ale ten w środku pewnie się włączył. – Co takiego? – Potrząsnął głową. – Jezu, zaraz tu będą. Szybko. – Gwałtownym ruchem otworzył drzwi i wpadł do środka. Tabliczka nad wejściem głosiła: Ośrodek Badań nad Autyzmem Wejście dla pracowników. Ben wrócił z nowym kubkiem kawy; Kate przyjęła ją z wdzięcznością. Ben klapnął na krzesło naprzeciw jej biurka. – Zaharujesz się w końcu na śmierć. Wiem, że nocujesz tutaj od czterech dni. Wiem o konspiracji, zakazie wstępu do laboratorium, skrywaniu notatek, milczeniu wokół ARC-247. Nie tylko ja się martwię. Kate upiła łyk kawy. Dżakarta była niewdzięcznym miejscem do prowadzenia badań klinicznych, ale praca na Jawie miała również swoje jasne strony. Jak na przykład kawa. Nie mogła powiedzieć Benowi, czym się zajmuje w laboratorium, w każdym razie jeszcze nie teraz. Nic dobrego by z tego nie wynikło, poza tym prawdopodobnie i tak już stracili pracę. Nie chciała robić z niego wspólnika w prawdopodobnej zbrodni. Kate wskazała ruchem głowy światło pulsujące w rogu pomieszczenia. – Co to jest? Ben zerknął przez ramię. – Nie wiem. Chyba alarm.

– Pożar? – Nie. Zrobiłem obchód, nigdzie się nie pali. Właśnie miałem sprawdzić, o co chodzi, kiedy zobaczyłem, że drzwi do twojego gabinetu są uchylone. – Ben sięgnął do jednego z licznych kartonów, przejrzał oprawione w ramki dyplomy. – Czemu ich nie powiesisz? – Nie widzę sensu. – Wieszanie dyplomów na ścianach stanowczo nie było w stylu Kate. A nawet gdyby było, komu niby miałaby zaimponować? Była jedyną badaczką i lekarką w zespole, a reszta znała jej cv. Nikt ich tu nie odwiedzał, do gabinetu zaglądało tylko tych dwudziestu kilku pracowników, opiekujących się autystycznymi dziećmi. Pomyśleliby, że Stanford i Johns Hopkins to osoby, może dawno zmarli krewni, a dyplomy to ich świadectwa urodzenia. – Gdybym ja miał dyplom ukończenia studiów medycznych na uniwersytecie Johnsa Hopkinsa, to na pewno bym powiesił. – Ben ostrożnie włożył dyplom z powrotem do pudła, potem pogrzebał w nim jeszcze przez chwilę. Kate dopiła kawę i uniosła pustą filiżankę. – Serio? Zamienię się na jeszcze jedną kawę. – To znaczy, że teraz mogę ci wydawać polecenia? – Nie zapędzaj się – rzuciła Kate za wychodzącym Benem. Wstała i przekręciła twardy plastikowy uchwyt przy żaluzjach. Ujrzała siatkę otaczającą budynek, a na drugim planie zatłoczone ulice Dżakarty. Poranny ruch właśnie osiągał apogeum. Autobusy i samochody czołgały się w korkach, motocykle śmigały w ciasnych szczelinach między nimi. Masa rowerzystów i pieszych ściśle wypełniała chodniki, nie zostawiając nawet najmniejszego wolnego fragmentu. A jej się wydawało, że San Francisco jest takie tłoczne. Nie chodziło tylko o ruch na ulicach. Dżakarta nadal wydawała się jej obca i Kate nie czuła się tutaj u siebie. Może nigdy się nie poczuje. Cztery lata wstecz była gotowa wynieść się gdziekolwiek, do każdego miejsca na świecie, byle dalej od San Francisco. Martin Grey, jej przybrany ojciec, powiedział: „Dżakarta to doskonałe miejsce do prowadzenia badań… i… dobry punkt, by zacząć wszystko od nowa”. Wspomniał też coś o czasie, który leczy rany. A teraz czas się kończył.

Odwróciła się z powrotem do biurka i zaczęła chować zdjęcia, które wyjął Ben. Zatrzymała się przy wyblakłej fotografii wielkiej sali balowej wyłożonej parkietem. Jakim sposobem znalazła się między rzeczami służbowymi? To było jedyne zdjęcie z domu rodzinnego w Berlinie Zachodnim, niedaleko Tiergartenstrasse. Kate pamiętała ogromny dwupiętrowy budynek jak przez mgłę. W jej wspomnieniach przypominał bardziej ambasadę czy posiadłość z innej epoki. Zamek. Pusty zamek. Matka Kate zmarła przy porodzie, ojciec, choć kochający, był prawie zawsze nieobecny. Kate próbowała przywołać go w pamięci, lecz nie potrafiła. Pamiętała niewyraźnie zimny grudniowy dzień, kiedy poszli razem na spacer. Jej dłoń w jego dłoni, taka mała. I poczucie bezpieczeństwa. Przeszli przez całą Tierngartenstrasse, aż do Muru. Ponury widok: całe rodziny kładące wieńce i zdjęcia, modlące się, by Mur wreszcie runął, a ich bliscy wrócili. Inne migawki z pamięci: wyjazdy i powroty, zawsze z pamiątką z jakiegoś odległego zakątka świata. Służba starała się, najlepiej jak potrafiła. Byli opiekuńczy, ale chyba nieco chłodni. Jak się nazywała gospodyni? A ta prywatna nauczycielka, mieszkająca na ostatnim piętrze, tam gdzie Kate i reszta pracowników? Kate nauczyła się od niej niemieckiego. Nadal umiała mówić w tym języku, ale imienia tamtej kobiety nie potrafiła sobie przypomnieć. Chyba jedyne naprawdę wyraźne wspomnienie z pierwszych sześciu lat życia dotyczyło tamtego wieczoru, kiedy Martin wszedł w trakcie lekcji tańca, wyłączył muzykę i oznajmił, że ojciec więcej nie wróci – i że od tej pory Kate będzie mieszkać razem z nim. Najchętniej wymazałaby to wspomnienie z pamięci, podobnie jak kolejnych trzynaście lat. Przeniosła się wraz z Martinem do Ameryki, ale wszystkie miasta zlewały jej się w jedno, Martin pędził z jednej wyprawy na drugą, a ona zaliczała kolejne szkoły z internatem. W żadnej nie czuła się jak w domu. W jej życiu miejscem najbliższym domowi było laboratorium. Spędzała w nim praktycznie każdą chwilę. Po wyjeździe z San Francisco rzuciła się w wir pracy i to, co z początku służyło za mechanizm obronny, strategia przetrwania, stało się rutyną i stylem życia. Zespół – jej rodziną, a uczestnicy badań jej dziećmi.

I to wszystko miała wkrótce stracić. Powtarzała sobie, że musi się skupić. I wypić więcej kawy. Zepchnęła stos zdjęć z biurka do stojącego pod spodem pudła. Gdzie ten Ben? Wyszła na korytarz i ruszyła w stronę kuchni. Pusto. Zajrzała do dzbanka na kawę. Pusto. Tutaj również pulsowały światła stroboskopowe. Coś było nie tak. – Ben? – zawołała. Pozostali pracownicy mieli zjawić się dopiero za kilka godzin. Trzymali się bardzo dziwnego grafiku, ale wykonywali rzetelną pracę. A dla Kate najważniejsze były rezultaty. Ruszyła do części badawczej, złożonej z szeregu magazynów i gabinetów rozmieszczonych dokoła obszernego laboratorium, tak zwanego pomieszczenia czystego, w którym Kate i jej współpracownicy modyfikowali retrowirusy z nadzieją, że znajdą one zastosowanie w terapii genowej autyzmu. Spojrzała przez szybę. Tam Bena też nie było. O tej porze budynek sprawiał nieprzyjemne wrażenie. Pusty, cichy, może nie całkiem ciemny, ale jeszcze nie całkiem jasny. Korytarz przecinały wiązki światła słonecznego, wpadające przez okna w pomieszczeniach, ciągnących się po obu stronach niczym reflektory szukające oznak życia. Kate wytrwale penetrowała przepastne korytarze, zaglądała do wszystkich pomieszczeń po kolei, mrużąc oczy w ostrym tropikalnym świetle. Głośne echo powtarzało jej kroki. Wszędzie pusto. Została jeszcze część mieszkalna – pokoje, kuchnie i inne pomieszczenia przeznaczone dla około setki dzieci z autyzmem biorących udział w badaniach. Z oddali dobiegły kroki innej osoby – szybsze od kroków Kate. Ktoś biegł. Przyspieszyła, kierując się w ich stronę. W chwili, kiedy skręciła za róg, Ben chwycił ją za ramię. – Kate! Za mną, szybko!

Rozdział 2

Dworzec kolejowy Manggarai Dżakarta, Indonezja David Vale schronił się w cieniu przy okienku kasowym i obserwował mężczyznę kupującego „New York Times”. Mężczyzna zapłacił sprzedawcy i ruszył dalej. Minął kosz na śmieci, nie wyrzucił gazety. A więc to nie kontakt. Na stację wtoczył się lokalny pociąg, napakowany do granic wytrzymałości indonezyjskimi pracownikami zjeżdżającymi do stolicy z pobliskich miasteczek. Pasażerowie zwisali jak grona w podwójnych drzwiach, głównie mężczyźni w średnim wieku. Na dachu podróżowała młodzież, chłopcy siedzieli, kucali bądź leżeli, czytając gazety, bawiąc się smartfonami, gawędząc. Zatłoczone lokalne pociągi były symbolem Dżakarty, miasta pękającego w szwach od stale rosnącej, goniącej za nowoczesnością populacji. Transport publiczny stanowił jedynie naoczny dowód tego procesu, próby upchania dwudziestu ośmiu milionów na obszarze, do którego da się dotrzeć metrem. Pasażerowie kłębili się na peronie jak tłum kupujących w Czarny Piątek. Totalny chaos. Ludzie popychali się, krzyczeli, tłoczyli w drzwiach, jedni próbowali wydostać się ze stacji, inni dostać do środka. Takie sceny działy się w tym mieście każdego dnia, na wszystkich stacjach. Idealne miejsce na spotkanie. David nie odrywał wzroku od stoiska z gazetami. Słuchawka w jego uchu ożyła. – Kolekcjoner, tu sklep. Jest dwadzieścia minut po godzinie zero. Kontakt się spóźniał. Zespół zaczynał się denerwować. Milczące pytanie: przerywamy akcję? David zbliżył telefon do twarzy. – Sklep, odbiór. Kupiec, pośrednik, zgłoście się. Ze swojego miejsca David widział dwóch pozostałych agentów. Jeden siedział na ławce pośród kłębiącego się tłumu. Drugi naprawiał

latarnię w pobliżu wejścia do poczekalni. Żaden jak dotąd nie doniósł o pojawieniu się anonimowego informatora, człowieka, który, jak twierdził, zna szczegóły dotyczące planowanego ataku terrorystycznego zwanego Protokołem Toba. To byli świetni agenci, jedni z najlepszych pracowników Stacji Dżakarta. David z trudem odróżniał ich w tłumie. Kiedy tak wodził wzrokiem dokoła, poczuł lekkie podenerwowanie. W słuchawce znów zatrzeszczało. Tym razem był to Howard Keegan, dyrektor Clocktower, organizacji antyterrorystycznej, dla której pracował David. – Kolekcjoner, tu rzeczoznawca. Zdaje się, że sprzedający nie dotrze dzisiaj na targ. David był szefem Stacji Dżakarta, Keegan zaś jego przełożonym i mentorem. Najwyraźniej nie miał ochoty wchodzić Davidowi w paradę i przerywać operacji, ale przekaz był jasny. Keegan przyleciał aż z Londynu w nadzieji na przełom. Bardzo ryzykował, biorąc pod uwagę, że w tym samym czasie Clocktower przeprowadzała jeszcze jedną operację. – Dobrze – odparł David. – Przerywamy akcję. Dwaj agenci, jak gdyby nigdy nic, opuścili stanowiska i wmieszali się w rozpędzoną ciżbę. David jeszcze raz spojrzał na stoisko z gazetami. Jakiś wysoki mężczyzna w czerwonej wiatrówce właśnie płacił za gazetę „New York Times”. – Kupiec, pośrednik, bądźcie w gotowości. Jakiś klient ogląda towar – powiedział David. Mężczyzna odszedł na bok, uniósł gazetę do oczu, zatrzymał się i przesunął wzrokiem po pierwszej stronie. Potem, nie rozglądając się, złożył gazetę, wrzucił ją do kubła na śmieci i szybkim krokiem ruszył przed siebie. – Wchodzę. – David ruszył za nim. Jego mózg pracował gorączkowo. Dlaczego informator się spóźnił? I wygląd – nie pasował. Ta ostentacyjnie czerwona kurtka, postawa (żołnierza bądź operacyjnego), sposób poruszania się. Mężczyzna wszedł do pociągu i zaczął przeciskać się przez gęsty

tłum stojących mężczyzn i siedzących kobiet. Górował wzrostem nad niemal wszystkimi pasażerami. David nadal widział jego głowę. Dlaczego kontakt biegnie? Czy zauważył coś podejrzanego? Coś go wystraszyło? W tym momencie odwrócił się i spojrzał prosto na Davida. Jego wzrok wystarczył za odpowiedź. David obrócił się na pięcie, wypadł na peron, pociągając za sobą czterech stojących w przejściu mężczyzn. Inni pasażerowie szybko wypełnili powstałą lukę. David już miał ostrzegawczo krzyknąć, lecz w tej samej sekundzie pociągiem wstrząsnął wybuch. Na peron poleciały odłamki szkła i metalu. Podmuch rzucił Davida na beton, wciskając między inne ciała, niektóre martwe, inne skręcone w bólu. Rozległy się krzyki. Płaty popiołu i odłamki dryfowały w kłębach dymu niczym wielkie płatki śniegu. David nie mógł poruszyć ręką ani nogą. Jego głowa odchyliła się do tyłu, niemal stracił przytomność. Na chwilę znów znalazł się w Nowym Jorku, uciekał z walącego się budynku, potem leżał pod gruzami, w pułapce, skazany na czekanie. W końcu wyciągnęły go czyjeś ręce. – Mamy cię, stary – usłyszał. Słońce uderzyło go po twarzy, zawyły syreny wozów oznaczonych literami FDNY i NYPD. Ale tym razem nie zabrała go karetka. Pod stację podjechał czarny samochód dostawczy. I nie było w nim strażaków, tylko dwaj agenci, kupiec i pośrednik. Wciągnęli Davida do środka i odjechali na pełnym gazie.

Rozdział 3

Ośrodek Badań nad Autyzmem Dżakarta, Indonezja Świetlica tętniła życiem. Rozgrywała się tam typowa scena: wszędzie porozrzucane zabawki, kilkanaścioro dzieci, każde bawiące się osobno. W kącie ośmioletni Adi sprawnie układał puzzle, kołysząc się w przód i w tył. Włożył na miejsce ostatni element i spojrzał na Bena z dumnym uśmiechem. Kate nie mogła uwierzyć własnym oczom. Chłopiec właśnie poradził sobie z układanką, która służyła zespołowi do wynajdywania tak zwanych sawantów – osób z autyzmem obdarzonych wybitnymi zdolnościami. Rozpracowanie układanki wymagało ilorazu inteligencji między 140 a 180. Kate nie potrafiła jej ułożyć, do tej pory dokonało tego tylko jedno z grupy badanych dzieci – Satya. Kate przyglądała się, jak chłopiec wkłada puzzle na miejsce, po czym wszystko niszczy i zaczyna od nowa. Adi wstał i usiadł na ławce obok siedmioletniego Suryi. Młodszy chłopiec zaczął układać puzzle z taką samą łatwością jak jego poprzednik. Ben spojrzał na Kate. – Niewiarygodne, co? Myślisz, że robią to z pamięci? Że nauczyli się, obserwując Satyę? – Nie. A może. Nie sądzę. – Kate myślała gorączkowo. Potrzebowała czasu na zastanowienie. Musiała zdobyć pewność. – Tego szukasz, prawda? – zapytał Ben. – Tak – odparła z roztargnieniem. To niemożliwe. Stało się o wiele za szybko. Jeszcze poprzedniego dnia te dzieci przejawiały typowe oznaki autyzmu – jeśli coś takiego w ogóle istnieje. Badacze i lekarze coraz częściej opisywali autyzm jako całe spektrum zaburzeń o bardzo szerokim wachlarzu symptomów. Podstawowy problem stanowią zaburzenia komunikacji i związków społecznych. Dzieci najmocniej

dotknięte autyzmem unikają kontaktu wzrokowego i wszelkich interakcji z otoczeniem, niektóre nie reagują na swoje imię, a w najpoważniejszych przypadkach w ogóle nie nawiązują kontaktu. Jeszcze wczoraj ani Adi, ani Surya nie potrafili dokończyć układanki, siedzieli ze wzrokiem w bitym w ziemię. Musi powiadomić Martina. On dopilnuje, by nie odcięto funduszy. – Co zamierzasz? – spytał Ben podekscytowanym głosem. – Zabiorę ich na obserwację numer dwa. A teraz muszę zadzwonić. – Niedowierzanie, zmęczenie i radość toczyły ze sobą bitwę w umyśle Kate. – A, i trzeba przeprowadzić wywiad kliniczny. ADI-R. Nie, ADOS 2, będzie szybciej. Zapiszemy to na filmie. – Kate uśmiechnęła się i chwyciła Bena za ramię. Chciała powiedzieć coś głębokiego, co podkreśliłoby wagę tej chwili, słowa, jakie wedle jej wyobrażenia niezwykle zdolni i wkrótce sławni naukowcy wygłaszają w przełomowym momencie, ale nic nie przychodziło jej do głowy. Ograniczyła się do znużonego uśmiechu. Ben kiwnął głową i wziął dzieci za ręce, Kate otworzyła drzwi i całą czwórką wymaszerowali na korytarz. A tam czekało dwoje ludzi – nie, nie ludzi, raczej dwa potwory, od stóp do głów w czarnym wojskowym rynsztunku. Hełmy, maski na twarzy, ciemne gogle, podobne do narciarskich, kamizelki kuloodporne i czarne gumowe rękawice. Kate i Ben zatrzymali się, spojrzeli na siebie z niedowierzaniem i zasłonili sobą dzieci. Kate odchrząknęła i powiedziała: – To jest laboratorium badawcze, nie mamy pieniędzy. Możecie zabrać wyposażenie, co tylko chcecie. Nie będziemy… – Zamknij się. – Mężczyzna miał schrypnięty głos, jak ktoś, kto nigdy nie szczędził sobie papierosów i alkoholu. Zwrócił się do niższej postaci: – Wyprowadź je. Kobieta zrobiła krok w stronę dzieci. Kate bez namysłu zastąpiła jej drogę. – Nie. Zabierz wszystko, co chcesz. Zabierz mnie, tylko… Mężczyzna wyjął pistolet i wymierzył. – Doktor Warner. Radzę się cofnąć. Nie chcę nikogo zranić, ale zrobię to, jeśli będę musiał. Zna moje nazwisko.

Adi rzucił się do ucieczki, ale kobieta chwyciła go za koszulkę. Ben stanął obok Kate, potem zasłonił ją własnym ciałem i oboje rzucili się na mężczyznę. W tym samym momencie broń wystrzeliła. Ben osunął się na podłogę. Wszędzie była krew. Kate próbowała się podnieść, ale mężczyzna trzymał ją mocno. Był bardzo silny, przyciskał ją do ziemi tak, że nie mogła się ruszyć. Usłyszała głośny trzask i…

Rozdział 4

Kryjówka Clocktower Dżakarta, Indonezja Trzydzieści minut później David siedział przy tanim rozkładanym stoliku w bezpiecznym domu należącym do organizacji Clocktower, poddając się zabiegom pielęgniarskim i próbując wywnioskować, co się właściwie zdarzyło na dworcu. – Au. – David skrzywił się i odruchowo cofnął przed dotykiem wacika nasączonego spirytusem, który jeden z pracowników przykładał mu do twarzy. – Dziękuję, później się tym zajmiemy. Nic mi nie jest. Powierzchowne skaleczenie. Na drugim końcu pomieszczenia, gdzie ciągnął się rząd ekranów komputerowych, Howard Keegan wstał z miejsca i podszedł do Davida. – To była pułapka. – Ale dlaczego? To nie ma sensu… – A i owszem. Spójrz. Dostałem to tuż przed wybuchem. – Keegan podał mu kartkę. «Poufne» «Clocktower» «CENTCOM» Clocktower w niebezpieczeństwie. Stacje w Kapsztadzie i Mar del Plata zniszczone. Karaczi, Delhi, Dhaka, Lahaur zaatakowane. Zalecane: zastosować firewall. «Koniec» Keegan wsadził kartkę do kieszeni płaszcza. – Skłamał w kwestii ochrony.

David potarł skronie. To był scenariusz najgorszy z możliwych. Głowa wciąż pulsowała od huku bomby. Próbował zebrać myśli. – Nie skłamał… – No, może źle oszacował. A najprawdopodobniej celowo przemilczał prawdę, by nas osłabić i odwrócić uwagę od poważniejszego ataku na Clocktower. – Atak na Clocktower nie oznacza, że zagrożenie terrorystycznie nie istnieje. To może być preludium… – Może. Jedno, co wiemy na pewno, to, że Clocktower zostało przyparte do muru. Przede wszystkim masz zapewnić bezpieczeństwo swojej stacji. To największa komórka w Azji północnowschodniej. Całkiem możliwe, że już rozpoczął się atak na siedzibę główną. – Keegan wziął torbę do ręki i dodał: – Lecę do Londynu, spróbuję stamtąd zapanować nad sytuacją. Powiedzenia, Davidzie. Uścisnęli sobie ręce, a potem David odprowadził Keegana do wyjścia. Na ulicy do Davida podbiegł jakiś dzieciak z naręczem gazet. Machał nimi w powietrzu i wykrzykiwał: – Słyszeliście? Atak na Dżakartę! David odepchnął chłopaka, lecz ten zdążył wcisnąć mu do ręki zrolowaną gazetę, po czym zniknął za rogiem. David już miał wyrzucić gazetę, ale nagle poczuł, że jest dziwnie ciężka. Coś było w środku. Rozwinął ją. Na ziemię wypadła okrągła czarna rurka, długości około trzydziestu centymetrów. Rurobomba.

Rozdział 5

Ośrodek Badań nad Autyzmem Dżakarta, Indonezja Naczelnik policji na rejon Dżakarty zachodniej, Eddi Kusnadi, otarł brwi z potu i wkroczył na miejsce zbrodni – do jakiegoś laboratorium badawczego na zachodnim krańcu miasta. Strzelaninę zgłosił sąsiad. Była to lepsza dzielnica, z tych, gdzie mieszkańcy mogą mieć powiązania z władzami, musiał więc sprawdzić, o co chodzi. Tak, budynek zdecydowanie wyglądał jak jakiś zakład medyczny, chociaż niektóre pomieszczenia przypominały raczej przedszkole. Paku, jeden z jego najlepszych oficerów nieumundurowanych, przywołał go machaniem ręki do pomieszczenia w tylnej części budynku. Na podłodze leżała nieprzytomna kobieta, obok martwy mężczyzna w kałuży własnej krwi, dokoła stało kilku policjantów. – Kłótnia kochanków? – Nie sądzę – odparł Paku. Z oddali dochodził płacz dzieci. Do pomieszczenia weszła jakaś Indonezyjka, na widok ciał zaczęła krzyczeć. – Zabierzcie ją stąd – polecił naczelnik. Funkcjonariusze natychmiast wyprowadzili kobietę. Zwrócił się do Paku, jedynego policjanta, który został w pomieszczeniu: – Kto to jest? – Kobieta to doktor Katharine Warner. – Doktor? To jest przychodnia? – Nie. Ośrodek badawczy. Warner nim kieruje. Kobieta, która weszła tu przed chwilą, to jedna z opiekunek. Prowadzą badania nad upośledzonymi dziećmi. – Chyba niezbyt dochodowy interes. A facet? – Jeden z techników laboratoryjnych. Opiekunka powiedziała, że inny technik zaproponował, że zajmie się dziećmi, więc poszła do domu. Twierdzi też, że zaginęło dwoje dzieci. – Uciekły?

– Raczej wykluczone. Kobieta mówi, że budynku pilnuje ochrona. – Monitoring na zewnątrz budynku? – Nie. Tylko w pomieszczeniach, w których przebywają dzieci. Sprawdzamy nagrania. Naczelnik pochylił się i zmierzył wzrokiem leżącą kobietę. Była szczupła, ale nie nadmiernie. Lubił takie. Sprawdził puls, przekręcił jej głowę w prawo i w lewo, by sprawdzić, czy nie doznała urazu. Zauważył tylko otarcia na nadgarstkach, poza tym żadnych obrażeń. – Niezły burdel. Sprawdź, czy ma pieniądze. Jeśli tak, zabierz ją na posterunek. Jeśli nie, podrzuć do szpitala.

Rozdział 6

Ośrodek Badawczy Immari Corp. Chiny, okolice Burangu Tybetański Region Autonomiczny Kierownik projektu wszedł do gabinetu doktora Shen Changa i rzucił teczkę na biurko. – Mamy nową terapię. Doktor Chang chwycił teczkę i zaczął przerzucać kartki. Kierownik przechadzał się po pokoju. – Wygląda bardzo obiecująco. Zamierzamy wypróbować ją jak najszybciej. Chcę, żeby w ciągu czterech godzin maszyna była gotowa, a pacjenci poddani terapii. Chang wypuścił teczkę z rąk i podniósł wzrok. Otworzył usta, lecz nie zdążył nic powiedzieć. Kierownik pomachał ręką. – Nie chcę żadnych protestów. Szczególny przypadek może pojawić się w każdym momencie: dzisiaj, jutro, a może nawet już się pojawił. Nie ma co tracić czasu na środki ostrożności. Chang zaczął protestować, ale kierownik znów mu przerwał. – I nie mów mi, że potrzebujesz więcej czasu. Miałeś go wystarczająco dużo. Musimy mieć wyniki. Chang odchylił się na oparcie krzesła. – Ostatni test poważnie naruszył lokalne układy. Przekroczyliśmy nasze uprawnienia. Chyba udało nam się zapanować nad sytuacją, ale miejscowe władze mogą nabrać podejrzeń. Najgorsze, że brakuje nam przedstawicieli naczelnych… – Nie interesują nas przedstawiciele naczelnych. Chcę grupy pięćdziesięciu ludzi. Chang wyprostował się i odparł, nadając głosowi bardziej stanowcze brzmienie: – Nawet jeśli odłożymy na bok kwestie moralne, czego nie

zalecam, potrzebujemy więcej danych, by rozpocząć testy na ludziach. Potrzebujemy… – Wszystko jest w teczce. I wciąż zdobywamy nowe dane. To nie wszystko. Mamy dwóch osobników z aktywnym genem atlantydzkim. Oczy Changa zrobiły się wielkie i okrągłe. – Dwóch… jak… co… Kierownik wskazał teczkę szybkim gestem, podobnym do ruchu kobry. – Teczka, doktorze. Tam jest wszystko. Wkrótce tu będą. Proszę się przygotować. Pana zadaniem jest jedynie wdrożyć terapię genową. Chang przez chwilę przerzucał strony, mrucząc do siebie pod nosem. – Osoby badane to dzieci? – Tak. Jakiś problem? – Yy, nie. Może. Może jednak nie. – „Może jednak nie” to prawidłowa odpowiedź. W razie potrzeby proszę się ze mną skontaktować. Cztery godziny. Chyba nie muszę tłumaczyć, jaka jest stawka. Ale doktor Chang nie słuchał. Całkowicie pochłonęła go lektura notatek autorstwa doktor Katherine Warner.

Rozdział 7

Siedziba główna Stacji Dżakarta Dżakarta, Indonezja David przyglądał się czarnej rurce przez wąski otwór w osłonie przeciwwybuchowej. Odkręcenie górnej części za pomocą wysięgnika trwało całą wieczność. Ale musiał zajrzeć do środka. Zaintrygował go ciężar rury – stanowczo za mały jak na bombę. Gwoździe, śrut i kulki BB ważyłyby znacznie więcej. Wreszcie górna część odpadła. David przechylił rurę. Ze środka wysunęła się zwinięta w rulon kartka. Gruby lśniący papier. Fotografia. David rozwinął ją. Było to zdjęcie satelitarne góry lodowej na ciemnoniebieskim oceanie. Pośrodku góry widniał jakiś czarny podłużny obiekt. Okręt podwodny. Na odwrocie zdjęcia napisano: Protokoł Toba istnieje. 4+12+47 = 6/4; Abby 7+22+47 = 3/8; Anderson 10+4+47 = 5/4; Ames David wsunął zdjęcie do grubej teczki z papieru manilowego i przeszedł do centrum monitoringu. Jeden z techników oderwał wzrok od rzędu ekranów. – Na razie nic. – Lotniska? – spytał David. Mężczyzna wstukał coś na klawiaturze. Spojrzał na Davida. – Tak. Kilka minut temu wylądował na Soekarno-Hatta. Mamy go tam zatrzymać? – Nie. Potrzebuję go tutaj. Tylko zróbcie tak, żeby nie było go widać na piętrze.

Rozdział 8 BBC ze świata – najnowsze informacje Ataki na dzielnice mieszkaniowe w Mar del Plata (Argentyna) i Kapsztadzie (Republika Południowej Afryki) Z ostatniej chwili: Kolejne wybuchy w Karaczi (Pakistan) i Dżakarcie (Indonezja). Kapsztad, RPA. Wcześnie rano wystrzały z broni automatycznej i wybuchy granatów zburzyły ciszę na ulicach Kapsztadu. Grupa około dwudziestu uzbrojonych napastników wtargnęła do budynku mieszkalnego i zabiła czternaście osób. Policja nie zdradziła żadnych szczegółów na temat ataku. Świadkowie wydarzenia twierdzą, że wydarzenie przypominało akcję służb specjalnych. Oto nagranie, które zarejestrował nasz reporter: „No i wtedy zobaczyłem ten pojazd, wyglądał jak transporter opancerzony. Wjechał na chodnik i zaraz wyskoczyli z niego ci goście, jak jacyś ninja czy żołnierze-roboty, ruszali się normalnie jak maszyny. I nagle cały budynek wywaliło w powietrze, wszędzie poleciały odłamki szkła. Uciekłem. – To dość niebezpieczna dzielnica, ale rany, czegoś podobnego w życiu nie widziałem. Najpierw pomyślałem, że to, ten no, nalot antynarkotykowy. Nieważne, w każdym razie wyglądało to naprawdę nieciekawie”. Kolejny świadek, który również pragnął zachować anonimowość, potwierdził, że nie zauważył żadnych emblematów ani na ubraniach, ani na pojeździe napastników. Reporter z agencji Reuters, któremu na chwilę udało się dostać na miejsce zdarzenia, nim usunęła go stamtąd policja, tak opisał to, co zobaczył: „Budynek wyglądał jak tak zwany bezpieczny dom, siedziba CIA czy MI6. Trzeba sporych funduszy na tak zaawansowaną technologię: pokój dowodzenia ze ścianą ekranów komputerowych i ogromną serwerownię. Wszędzie leżały ciała. Mniej więcej połowa

zabitych miała na sobie cywilne ubrania, pozostali czarne kamizelki kuloodporne, podobne do tych, które według świadków nosili napastnicy”. Na razie nie wiadomo, czy któreś z tych ciał należą do napastników czy wyłącznie do osób wcześniej przebywających w budynku. Nasi dziennikarze poprosili o komentarz zarówno CIA, jak i MI6. Obie organizacje odmówiły. Nie wiadomo też, czy ten incydent jest powiązany z podobnym zdarzeniem, które miało miejsce w Mar del Plata, gdzie potężny wybuch w ubogiej dzielnicy zabił dwanaście osób około drugiej nad ranem lokalnego czasu. Świadkowie twierdzą, że wybuch poprzedził atak grupy ciężko uzbrojonych osobników o niezidentyfikowanej tożsamości. Podobnie jak w przypadku zdarzenia w Kapsztadzie nikt nie przyznał się do ataku. „Bardzo nas niepokoi, że nie wiemy, kto może stać za tymi atakami”, powiedział Richard Bookmeyer, profesor z American University w Waszyngtonie. „Wnioskując z dotychczasowych relacji, jeśli ofiary bądź napastnicy są częścią siatki terrorystycznej, mamy do czynienia z działaniami o wysokim stopniu zaawansowania, który trudno przypisać jakiejkolwiek znanej organizacji. Albo jest to jakaś nowa grupa, albo któraś z wcześniej istniejących, która przeszła znaczącą przemianę. Oba scenariusze wymagają przemyślenia naszej dotychczasowej wiedzy na temat struktury globalnego terroryzmu”. Będziemy informować na bieżąco, kiedy pojawią się kolejne szczegóły.

Rozdział 9

Siedziba główna Stacji Dżakarta Dżakarta, Indonezja David właśnie studiował mapę Dżakarty i rozsianych po mieście kryjówek organizacji Clocktower, kiedy do środka wszedł jeden z pracowników. – Przyszedł. David złożył mapę. – Świetnie. Josh Cohen zmierzał w stronę niczym niewyróżniającego się budynku mieszkalnego, w którym mieściła się główna siedziba Clocktower. Okoliczne budynki były w większości niezamieszkane – mieszanka niedokończonych budów z mieszkaniami dla najuboższych i walących się magazynów. Na tabliczce przy drzwiach widniał napis „Clocktower Security, SA”. W oczach osób postronnych Clocktower Security była po prostu jedną z wielu firm ochroniarskich. Oferowała ochronę osobistą szefom korporacji i ważnym gościom zagranicznym odwiedzającym Dżakartę, a także usługi detektywistyczne w przypadku, kiedy władze lokalne okazywały się „niechętne do współpracy”. Idealna przykrywka. Josh wszedł do środka, pokonał długi korytarz, otworzył ciężkie stalowe drzwi i podszedł do lśniącej srebrzyście windy. Panel obok drzwi przesunął się i Josh położył rękę na odbijającej światło powierzchni. – Josh Cohen. Zweryfikuj mój głos. Otworzył się kolejny panel, tym razem na poziomie jego twarzy. Josh zamknął oczy i stał nieruchomo, czekając, aż wiązka czerwonego światła zeskanuje jego twarz. Winda zadzwoniła, drzwi się rozsunęły i Josh wszedł do środka. Winda bezgłośnie ruszyła do góry, na środkowy poziom. Josh wiedział,

że gdzieś tam technicy właśnie wykonują pełen skan jego ciała, szukając pluskiew, bomb i innych niebezpiecznych przedmiotów. W razie gdyby coś znaleźli, windę wypełniłby bezbarwny i bezwonny gaz, a Josh po jakimś czasie obudziłby się w celi. To byłby ostatni przystanek na drodze jego życia. Jeśli przejdzie test, winda zabierze go na trzecie piętro – od trzech lat będące jego domem i główną siedzibą Clocktower w Dżakarcie. Clocktower stanowiła tajną odpowiedź na ponadpaństwowy terroryzm: była ponadpaństwową organizacją antyterrorystyczną. Żadnych zbędnych przepisów. Żadnej biurokracji. Dobrzy goście zabijają złych gości. Może nie było to do końca takie proste, ale Clocktower z pewnością odbiegała niewiele od ideału. Była to organizacja niezależna, apolityczna, antydogmatyczna i, co najważniejsze, niezwykle skuteczna. Z tych powodów wspierały ją służby wywiadowcze z całego świata, choć tak niewiele o niej wiedziano – ani kiedy się narodziła, ani kto nią kieruje, kto ją finansuje i gdzie znajduje się jej siedziba główna. Kiedy Josh wstąpił do Clocktower trzy lata wcześniej, sądził, że wkrótce pozna odpowiedzi na wszystkie pytania. Mylił się. Szybko awansował, po krótkim czasie został kierownikiem działu analitycznego Stacji Dżakarta, ale nadal wiedział o Clocktower równie mało, co w dniu, kiedy rekrutowano go spośród pracowników Biura Analiz d/s Terroryzmu w CIA. Najwyraźniej tak już miało pozostać. W Clocktower poszczególne komórki działały w izolacji od pozostałych. Każda z jednostek otrzymywała informacje z Centrali, każda jednostka dzieliła się informacjami z Centralą, żadna jednak nie mogła zdobyć całościowego obrazu i wzglądu w szerszą działalność organizacji. Dlatego Josh doznał prawdziwego wstrząsu, kiedy sześć dni temu otrzymał zaproszenie na coś w rodzaju „spotkania na szczycie” dla głównych analityków poszczególnych komórek Clocktower. Skontaktował się z Davidem Vale’em, szefem stacji w Dżakarcie, i zapytał, czy to jakiś dowcip. David zapewnił, że nie i że wszyscy dyrektorzy zostali powiadomieni o spotkaniu. Wstrząs z powodu zaproszenia szybko ustąpił znacznie silniejszym wrażeniom, wywołanym przez odkrycia, których dokonał podczas

konferencji. Pierwszą niespodzianką była już sama liczba uczestników: dwustu trzydziestu ośmiu. Josh przypuszczał, że Clocktower jest stosunkowo niedużą organizacją, liczącą może koło pięćdziesięciu komórek, rozmieszczonych w najgorętszych miejscach naszego globu, okazało się jednak, że na konferencję zjechały osoby dosłownie ze wszystkich zakątków świata. Zakładając, że każda z komórek była wielkości tej w Dżakarcie – około pięćdziesięciu agentów – dla Clock-work musiało pracować ponad dziesięć tysięcy osób. Do tego dochodził dział centralny – co najmniej tysiąc osób, zajmujących się analizą i łączeniem informacji oraz rzecz jasna koordynacją pracy poszczególnych komórek. Rozmiary organizacji były naprawdę szokujące – mogła niemal dorównywać wielkością CIA, która za czasów Josha zatrudniała około dwudziestu tysięcy osób. A wiele z nich pracowało w dziale analiz w Langley, nie w terenie. Przy czym Clocktower nie posiadała całej tej biurokratycznej i organizacyjnej otoczki. Możliwości jednostek specjalnych Clocktower prawdopodobnie znacznie przerastały możliwości jakiegokolwiek rządu na świecie. Każda z komórek składała się z trzech zespołów. Jedną trzecią pracowników stanowili oficerowie prowadzący, którzy działali na podobieństwo NCS, Państwowej Służby Niejawnej, będącej częścią struktury CIA; pracowali pod przykrywką w organizacjach terrorystycznych, kartelach i innych grupach przestępczych oraz w przeróżnych innych miejscach, w których można pozyskać źródła: władzach lokalnych, bankach, oddziałach policji. Celem ich działań było rozpoznanie osobowe – HUMINT – stworzenie sieci tak zwanych osobowych źródeł informacji. Kolejna jedna trzecia agentów w każdej komórce zajmowała się analizą. Analitycy większość czasu poświęcali dwóm sprawom: hakowaniu i rozwiązywaniu zagadek. Hakowali dosłownie wszystkich i wszystko: rozmowy telefoniczne, mejle, esemesy. Łączyli ten rodzaj wywiadu, zwany SIGNIT, z HUMINT-em oraz wszelkimi uzyskanymi lokalnie informacjami i przesyłali wszystko do Centrali. Główne zadanie Josha polegało na pilnowaniu, by Stacja Dżakarta zbierała informacje w sposób jak najskuteczniejszy oraz na wyciąganiu wniosków z uzyskanych informacji – co brzmiało znacznie lepiej niż „rozwiązywanie

zagadek”, ale w gruncie rzeczy do tego się sprowadzało. Josh przesyłał pewne sugestie szefowi stacji, ten zaś, po konsultacji z Centralą, zatwierdzał miejscowe akcje, które wykonywała grupa od tajnych operacji – stanowiąca ostatnią trzecią część pracowników. Tajna jednostka szybko zdobyła reputację jednej z najlepszych grup uderzeniowych w całej Clocktower. Ta opinia zapewniła Joshowi rolę swego rodzaju celebryty podczas konferencji. Komórka Josha była najlepsza w regionie Azji i Pacyfiku i każdy chciał poznać jego sekrety zawodowe. Nie wszyscy na szczęście traktowali go jak gwiazdę. Z radością odnalazł w tłumie twarze wielu dawnych znajomych, ludzi, z którymi kiedyś pracował dla CIA, bądź których poznał podczas wspólnych akcji ze służbami wywiadowczymi innych państw. Niesamowite: przez cały czas kontaktował się z osobami, które dobrze znał od wielu lat. W Clocktower obowiązywały surowe przepisy: każdy nowy członek organizacji dostawał nowe nazwisko, musiał zniszczyć własną przeszłość i nie miał prawa wyjawiać tożsamości poza własną komórką. Podczas wszystkich rozmów telefonicznych głos zmieniano komputerowo. Kontakty osobiste były surowo zabronione. Spotkanie twarzą w twarz – wszystkich szefów wszystkich komórek – niszczyło otoczkę tajemnicy. I kłóciło się z obowiązującymi w Clocktower regułami postępowania. Josh wiedział, że za tak ryzykowną akcją musi się kryć naprawdę poważny powód – coś bardzo istotnego i bardzo pilnego – ale nigdy by się nie domyślił, jakie rewelacje wyjawi Centrala podczas konferencji. Nadal nie mógł w to uwierzyć. Chciał natychmiast podzielić się tą informacją z Davidem Vale’em. Stanął tuż przy drzwiach windy, gotów ruszyć prosto do gabinetu szefa. Była dziewiąta rano, praca zapewne szła pełną parą. Widział to wszystko w wyobraźni: kanciapa analityków świeci jak nowojorska giełda, pracownicy kłębią się przy monitorach, pokazują coś na ekranach, dyskutują. Drzwi po drugiej stronie korytarza prowadzące do szatni oficerów pracujących w terenie są otwarte na oścież, widać, jak przygotowują się oni na kolejny dzień. Spóźnialscy stoją przy szafkach,

szybko zakładają kamizelki kuloodporne, napychają kieszenie dodatkowymi magazynkami. Ranne ptaszki już siedzą na drewnianych ławkach, czekając na poranną odprawę, rozmawiają o sporcie i broni. Spokojną atmosferę od czasu do czasu zakłócają psikusy ubierających się kolegów. Josh czuł się tutaj jak w domu i musiał przyznać, że tęsknił za tym miejscem, chociaż konferencja okazała się niezwykle owocna. Świadomość, że należy do grupy podobnych sobie osób, że dzieli z nimi te same doświadczenia, te same problemy i lęki, podziałała na niego bardzo krzepiąco. W Dżakarcie stał na czele grupy analityków, miał pod sobą zespół, odpowiadał jedynie przed szefem stacji – nie było tam ani jednej osoby równej mu rangą, nikogo, z kim mógłby porozmawiać. Praca w wywiadzie wiąże się z samotnością – szczególnie w przypadku osób zajmujących odpowiedzialne stanowiska. Bez wątpienia wielu jego przyjaciół nie umiało sobie poradzić z negatywnymi skutkami tej profesji. Niektórzy postarzeli się przedwcześnie. Inni obrośli twardą skorupą, stali się nieprzystępni. Josh zastanawiał się, czy jego też to czeka. Wszystko ma swoją cenę. Wierzył jednak, że ich praca ma sens. A żadna praca nie jest idealna. Nagle uświadomił sobie, że winda jakoś dziwnie długo się nie otwiera. Powiódł wzrokiem dokoła. Światełka rozmazały się w powietrzu jak obraz odtwarzany w zwolnionym tempie. Ciało zrobiło się dziwnie ciężkie. Nie mógł oddychać. Wyciągnął rękę, by chwycić się poręczy, ale dłoń nie chciała się zacisnąć, ześliznęła się bezwładnie, a metalowa podłoga zaczęła się zbliżać w błyskawicznym tempie.

Rozdział 10

Pokój przesłuchań C Komisariat policji, wydział dla Dżakarty Zachodniej Dżakarta, Indonezja. Jej głowę rozsadzał potworny ból. Bolało ją wszystko. A policjanci bynajmniej nie okazali się pomocni. Kate obudziła się na tylnym siedzeniu policyjnego wozu. Kierowca nie chciał odpowiadać na żadne pytania, a kiedy dotarli na komisariat, sytuacja tylko się pogorszyła. – Dlaczego mnie nie słuchacie? Dlaczego nie próbujecie znaleźć tych chłopców? – Kate Warner oparła się o metalowe biurko, wbijając wzrok w śledczego o bardzo zadowolonej z siebie minie, który zmarnował już dwadzieścia minut jej cennego czasu. – Ależ próbujemy. Dlatego właśnie zadajemy pani te wszystkie pytania. – Już mówiłam, ja nic nie wiem. – Może tak, może nie. – Przy tych słowach policjant przekrzywił głowę na jedną, potem na drugą stronę. – Może. Do licha ciężkiego. Sama ich znajdę. – Zrobiła krok w stronę stalowych drzwi. – Są zamknięte na klucz, pani Warner. – To proszę je otworzyć. – Niemożliwe. Podczas przesłuchania podejrzanego drzwi są zamknięte. – Podejrzanego? Żądam adwokata, natychmiast. – To jest Dżakarta. Żadnych prawników, żadnych telefonów do ambasady Stanów Zjednoczonych. – Mężczyzna, nie podnosząc głowy, czyścił zabłocone buty. – Mamy tutaj wielu obcokrajowców, wielu przyjezdnych. Wiele osób spoza Indonezji nie szanuje naszego kraju, naszych obywateli. Wcześniej baliśmy się amerykańskiego konsulatu, dawaliśmy zatrzymanym adwokatów, a oni zawsze się wymykali. Z

czasem się nauczyliśmy. Indonezyjczycy nie są tak głupi, jak się pani wydaje. Bo dlatego przyjechała tu pani pracować, prawda? Myśli pani, że jesteśmy głupi i nie zorientujemy się, co pani wyczynia? – Niczego nie wyczyniam. Próbuję leczyć chorych na autyzm. – Dlaczego nie we własnym kraju? Kate nie zamierzała zwierzać się temu człowiekowi, dlaczego wyjechała z Ameryki. Odparła: – W Ameryce prowadzenie badań klinicznych jest najdroższe na świecie. – A, więc chodzi o koszty, tak? A tu, w Indonezji, można tanio kupić dzieci i robić na nich eksperymenty? – Nie kupuję dzieci! – Ale pani ośrodek posiada dzieci na własność, prawda? – Odwrócił teczkę i wskazał odpowiednie miejsce w dokumentach. Kate pobiegła wzrokiem za jego palcem. – Pani Warner, ośrodek jest opiekunem prawnym tych dwóch chłopców oraz pozostałych dzieci, w sumie stu trojga. Czyż nie? – Opiekun prawny to nie właściciel. – Po prostu używa pani innego słowa. Tak jak Holenderska Kompania Wschodnioindyjska. Słyszała pani? Na pewno. Oni posługiwali się słowem „kolonia”, w rzeczywistości zaś posiadali Indonezję na własność, przez ponad dwieście lat. Kompania handlowa była właścicielem mojego kraju i całego narodu. Traktowali nas jak swoją własność i brali, co im się żywnie podobało. W 1947 wreszcie odzyskaliśmy niepodległość. Ale pamięć o przeszłości jest nadal bardzo żywa. Sąd będzie widział tę sprawę dokładnie tak samo. Wzięła pani sobie te dzieci, tak po prostu, może nie? Sama pani to przyznała. Nie zapłaciła pani za nie. I nie widzę tu danych rodziców, żadnej zgody na adopcję. Czy oni w ogóle wiedzą, że pani przetrzymuje ich dzieci? Kate rzuciła mu harde spojrzenie. – Tak myślałem. Wreszcie mamy coś konkretnego. Najlepiej mówić uczciwie. Jeszcze jedna sprawa, pani Warner. Widzę, że pani badania finansuje firma Immari Dżakarta – oddział badawczy. To zapewne zwykły zbieg okoliczności… lecz bardzo niefortunny. Spółka Immari Holdings kupiła sporo aktywów od Holendrów, kiedy ci

sześćdziesiąt pięć lat temu wycofywali się z Indonezji… Tak więc pieniądze na pani badania pochodzą z… Mężczyzna wcisnął kartki do teczki i wstał, robiąc taką minę, jakby był co najmniej indonezyjskim Perry’m Masonem, przedstawiającym argument nie do zbicia. – Chyba domyśla się pani, jak sąd może to odebrać. Wasi ludzie wyjeżdżają, ale wracają pod inną nazwą i nadal nas eksploatują. Z tym że teraz już nie potrzebujecie kawy i trzciny cukrowej, tylko nowych leków, szukacie królików doświadczalnych. Zabieracie nasze dzieci i robicie na nich eksperymenty, których nie moglibyście zrobić we własnym kraju, bo nie chcecie krzywdzić własnych dzieci. A jeśli coś pójdzie nie tak, jakieś dziecko zachoruje, czy nagle ogarnie was strach, że władze mogą się dowiedzieć, pozbywacie się tego dziecka bez skrupułów. Ale znowu coś idzie nie tak. Może któryś z waszych pracowników nie jest w stanie zabić dziecka. Wie, że to złe. Walczy i ginie. Wiecie, że zaraz zjawi się policja, więc wymyślacie bajeczkę o porwaniu. Tak. Może się pani przyznać, tak będzie lepiej. W Indonezji wiemy, co to miłosierdzie i wyrozumiałość. – To wszystko nieprawda. – To jedyne logiczne wytłumaczenie, pani Warner. Nie pozostawia nam pani wyboru. Prosi pani o adwokata. Nalega, by ją wypuścić. Proszę tylko pomyśleć, jak to wszystko wygląda. Kate patrzyła na niego w milczeniu. Mężczyzna ruszył w stronę drzwi. – No dobrze, pani Warner. Muszę panią ostrzec, że może się zrobić naprawdę nieprzyjemnie. Lepiej zacząć z nami współpracować, ale oczywiście wy, Amerykanie, zawsze wiecie najlepiej.

Rozdział 11

Ośrodek Badawczy Immari Corp. Chiny, okolice Burangu Tybetański Region Autonomiczny – Obudź się, Jin, wołają cię. Jin próbował otworzyć oczy, ale raziło go oślepiające światło. Chłopak, z którym dzielił pokój, pochylał się i coś mu szeptał do ucha, lecz Jin nie rozpoznawał słów. W tle grzmiał głośnik: „204 394, zgłoś się natychmiast. 204 394, zgłoś się natychmiast. 204 394. 204 394, zgłoś się”. Jin wyskoczył z łóżka. Jak długo już go wołają? Spojrzał w prawo i w lewo, omiatając wzrokiem celę wielkości trzy metry na trzy, którą dzielił z Weiem. Gdzie jego spodnie i koszulka? O nie, jeśli już jest spóźniony i w dodatku zapodział gdzieś ubranie, wywalą go jak nic. Gdzie te ciuchy? Gdzie…? Siedzący na pryczy kolega podniósł wysoko białe płócienne spodnie i bluzę. Jin chwycił je i prędko wciągnął na siebie, o mało nie rozrywając tkaniny. Wei wbił wzrok w ziemię. – Przepraszam, Jin. Ja też zaspałem. Nic nie słyszałem. Jin chciał coś powiedzieć, ale nie było czasu. Wypadł z pokoju i pobiegł długim korytarzem, mijając szereg cel. Wiele było pustych. W większości zajmowały je pojedyncze osoby. Pielęgniarz stojący w drzwiach prowadzących do odpowiedniego skrzydła, powiedział: – Ramię. Jin posłusznie wyciągnął ramię. – 204 394. – Cisza – odparł pielęgniarz i przesunął czytnikiem z niewielkim ekranem nad ramieniem Jina. Czytnik zapikał, mężczyzna podniósł głowę i krzyknął: – Zgadza się. – Otworzył drzwi przed Jinem. – Ruszaj. Jin dołączył do grupy około pięćdziesięciu „rezydentów”. Trzech

pielęgniarzy zaprowadziło ich do obszernego pomieszczenia, w którym ciągnęły się długie rzędy krzeseł, oddzielone od siebie wysokimi ściankami. Krzesła przypominały trochę plażowe leżaki. Obok każdego z nich stał metalowy słupek, na którym wisiały trzy worki z przezroczystym płynem, z których odchodziły rurki. Po drugiej stronie krzesła znajdowała się maszyna; wyposażona w przeróżne ekrany i wyświetlacze przypominała skomplikowaną deskę rozdzielczą. Pod spodem zwisały niezliczone kabelki i druciki, podłączone do prawej poręczy krzesła. Jin nie widział dotąd czegoś podobnego. Badania nigdy tak nie wyglądały. Od dnia jego przybycia do ośrodka, sześć miesięcy temu, rozkład dnia rzadko się zmieniał: śniadanie, obiad i kolacja zawsze o tej samej porze, zawsze to samo jedzenie, a po każdym posiłku pobranie krwi z przypominającego wentyl urządzenia, które zamocowano na stałe na prawym ramieniu; po południu czasem gimnastyka, monitorowana przez elektrody umieszczone na klatce piersiowej. Resztę czasu uczestnicy badań spędzali w celach trzy na trzy metry, wyposażonych w dwa łóżka i toaletę. Co kilka dni wielka maszyna wydająca niski mrukliwy głos robiła każdemu zdjęcie. Zawsze powtarzali, że trzeba leżeć bez ruchu. Prysznic brało się raz w tygodniu, w wielkiej koedukacyjnej łazience. Nawiasem mówiąc, panowanie nad potrzebami okazało się najtrudniejsze ze wszystkiego. W czasie pierwszego miesiąca przyłapano jakąś parę. Więcej ich nie zobaczyli. W poprzednim miesiącu Jin chciał zostać w celi, ale nic z tego. Przełożony wpadł do środka z krzykiem: „Jak nie będziesz się słuchał, wylatujesz!”. Jin przeraził się nie na żarty. Płacili mu majątek, dosłownie majątek. Poza tym nie miał wyboru. Rok wcześniej jego rodzina straciła wszystko. Właścicieli małych gospodarstw nie było stać na płacenie podatków. Ceny ziemi gwałtownie poszły w górę, liczba ludności rosła. Rodzice Jina postąpili tak jak wiele innych rodzin: najstarsze dziecko wysłali do miasta do pracy, a sami wraz z młodszym potomstwem próbowali jakoś przetrwać. Starszy brat Jina znalazł zatrudnienie w fabryce produkującej sprzęt elektroniczny. Po miesiącu go odwiedzili. Panujące tam warunki

były znacznie gorsze niż tutaj. Ciężka praca już zdążyła zebrać żniwo – silny energiczny dwudziestolatek wyglądał, jakby postarzał się o dwadzieścia lat. Był blady, włosy mu się przerzedziły, chodził przygarbiony. I ciągle kaszlał. Powiedział, że w fabryce zapanował wirus i wszyscy się pozarażali, ale Jin mu nie wierzył. Brat dał rodzicom skromną sumę zaoszczędzoną z wypłaty. „Pomyślcie tylko, za jakieś pięć-dziesięć lat zbiorę tyle, że kupię nowe gospodarstwo. Wrócę do domu i zaczniemy wszystko od nowa”. Wszyscy zareagowali entuzjastycznie. Rodzice powiedzieli, że są z niego bardzo dumni. W drodze powrotnej ojciec oznajmił, że następnego dnia brat poszuka lepszej pracy. Że z jego umiejętnościami na pewno zostanie kierownikiem. Zarobi dużo pieniędzy. Jin i matka pokiwali głowami. Tej nocy Jin słyszał przez ścianę, jak matka płacze. Potem ojciec coś krzyczał. Nigdy dotąd się nie kłócili. Kolejnej nocy Jin wymknął się z pokoju, napisał list pożegnalny i wyruszył do Chongqing, najbliższego dużego miasta. Zjeżdżało tam mnóstwo ludzi w poszukiwaniu pracy. W siedmiu pierwszych miejscach odprawiono go z kwitkiem. W ósmym było zupełnie inaczej. Nie zadawali żadnych pytań. Włożyli mu do ust patyczek higieniczny i kazali czekać przez godzinę w wielkiej sali. Większość kandydatów odrzucono. Upłynęła kolejna godzina i wreszcie wywołano jego numer – 204 394. Powiedzieli, że zatrudnią go w ośrodku badań medycznych. A potem wymienili sumę. Błyskawicznie podpisał wszystkie formularze. Nie mógł uwierzyć we własne szczęście. Sądził, że w ośrodku będą panowały nędzne warunki, ale bardzo się pomylił – było tu niemalże jak w domu wczasowym. A teraz wszystko zepsuł. Na pewno go wyrzucą. Wzywali go przez głośniki. Ale może już zdążył zebrać sumę wystarczającą na zakup gospodarstwa? A może uda mu się znaleźć inny, podobny, ośrodek. Słyszał jednak, że wielkie fabryki wymieniają się listami kiepskich pracowników. Potem tacy ludzie nigdzie nie znajdą pracy. To byłoby dla niego jak wyrok. – Na co czekacie?! – krzyknął mężczyzna. – Zająć miejsca. Jin i pozostali rezydenci, wszyscy bosi i odziani w identyczne białe

stroje, ruszyli w stronę krzeseł. Pchali się, rozpychali łokciami, kilku się przewróciło. W końcu chyba wszyscy dopadli swoich miejsc – za wyjątkiem Jina. Za każdym razem, kiedy już, już miał usiąść, ktoś w ostatniej sekundzie zajmował krzesło. A jeśli nie zdoła żadnego znaleźć? Jeśli to jakiś test? Może powinien… – Ludzie. Spokojnie. Uważajcie na sprzęt. Po prostu niech każdy podejdzie do najbliższego krzesła. Jin odetchnął i ruszył do kolejnego rzędu. Komplet. Dopiero w ostatnim znalazł wolne miejsce. Weszła kolejna grupa pielęgniarzy. Mieli na sobie długie fartuchy i nieśli tablety. Do Jina podeszła jakaś młoda kobieta, przyłączyła torebki do „wentyla” na jego ramieniu i przyczepiła okrągłe czujniki do ciała. Popukała w ekran i ruszyła do kolejnej osoby. Może to po prostu jeszcze jedno badanie, pomyślał Jin. Nagle poczuł się bardzo śpiący. Odchylił głowę do tyłu i… Kiedy się obudził, nadal siedział na krześle, torebki zabrano, zostawiono czujniki. Czuł się zamroczony i odrętwiały, jak podczas grypy. Próbował unieść głowę, ale była za ciężka. Zjawił się biały fartuch, mignął światłem przed oczami, odczepił czujniki i nakazał stanąć przy drzwiach wraz z pozostałymi uczestnikami badania. Kiedy wstał, kolana się pod nim ugięły. Chwycił się oparcia krzesła i powlókł się w stronę grupy. Wszyscy wyglądali na mocno oszołomionych. Było tam dwadzieścia kilka osób, mniej więcej połowa początkowej grupy. A gdzie reszta? Czyżby znowu zaspał? Czy teraz czeka go kara? Czy powiedzą dlaczego? Po kilku minutach dołączył do nich jeszcze jeden mężczyzna, chyba w jeszcze gorszym stanie niż Jin i pozostali. Pielęgniarze pognali ich przez kolejny długi korytarz do wielkiego pomieszczenia, w którym Jin nigdy dotąd nie był. Pomieszczenie było całkowicie puste i miało bardzo gładkie ściany. Jin pomyślał, że wygląda jak krypta, czy coś w tym rodzaju. Minęło kilka minut. Jin miał wielką chęć usiąść na podłodze. Ale nikt nie wydał takiego polecenia. Stał więc w miejscu, głowa zwisała mu ciężko na piersi.

Drzwi się otworzyły i strażnicy wprowadzili do środka dwoje dzieci, w wieku może siedmiu-ośmiu lat, po czym wyszli, drzwi zamknęły się za nimi z głośnym hukiem. Dzieciom nie podano żadnych leków, przynajmniej nic na to nie wskazywało. Były czujne i całkowicie przytomne. Szybko wmieszały się w tłum. Miały brązową skórę, na pewno nie pochodziły z Chin. Krążyły od jednej osoby do drugiej, zapewne szukając znajomej twarzy. Jin pomyślał, że zaraz pewnie się rozpłaczą. Z krańca pomieszczenia doszedł mechaniczny dźwięk, przypominający trzeszczenie obracającego się kołowrotu. Do środka opuszczano jakąś maszynerię. Jin próbował podnieść głowę, ale nadal była ciężka. Widział wszystko jak przez mgłę. Maszyneria przypominała wielki żelazny pionek do gry z płaską głową. A może raczej dzwon o gładkich prostych ścianach. Miała jakieś cztery metry i musiała być bardzo ciężka, ponieważ kable, na których wisiała, liczyły pewnie ze ćwierć metra w obwodzie. Maszyneria zatrzymała się jakieś sześć metrów nad podłogą. Dwa kable przesunęły się w dół, wzdłuż szyny, której Jin wcześniej nie zauważył. Zatrzymały się mniej więcej na poziomie dolnej krawędzi maszynerii i napięły się, unieruchamiając ją z obu stron. Jin z trudem uniósł głowę. Z górnej części wystawał kolejny kabel, jeszcze grubszy niż te po bokach, ale w odróżnieniu od nich nie był zrobiony z metalu; składał się z wiązki skręconych drutów czy przewodów, przypominających kable komputerowe. Dzieci zatrzymały się pośrodku grupy. Wszyscy dorośli próbowali unieść głowy. Jin odzyskał ostrość widzenia. Zauważył, że na urządzeniu widnieje jakiś znak. Wyglądał jak ten nazistowski symbol, jak… nie, nie potrafił przypomnieć sobie nazwy. Czuł się taki śpiący. Maszyneria miała ciemne ściany, a ze środka dochodził słaby dźwięk, jakby ktoś rytmicznie stukał w metalowe drzwi – bum bum bum. Podobny do tej maszyny robiącej zdjęcia. Może ta pełni podobne funkcje? Może używają jej przy zdjęciach grupowych? Dźwięk z każdą sekundą narastał, a w górnej części pionka pojawiło się żółtopomarańczowe światło. Widocznie umieszczono tam wąskie otwory czy okna. Światło pulsowało przy każdym bum. Prawie jak latarnia

morska. Jin, zahipnotyzowany rytmicznym dźwiękiem i pulsującym światłem, dopiero po chwili zauważył, że stojący dokoła niego ludzie osuwają się na podłogę. Tak, działo się coś niepokojącego. Z nim też. Nogi wydawały się teraz bardzo ciężkie. Usłyszał dźwięk jakby wyginanego metalu – maszyneria ciągnęła za kable po obu stronach, próbowała się wznieść. Z każdą sekundą Jin czuł coraz mocniejsze przyciąganie podłogi. Powiódł wzrokiem dokoła, nigdzie nie widział dzieci. Ktoś chwycił go za ramię. Odwrócił się i zobaczył mężczyznę o mocno pomarszczonej twarzy. Z nosa ciekła mu krew. Nagle zobaczył, że skóra dłoni leżącej na jego ramieniu zaczyna odłazić. I nie tylko skóra. Biały materiał bluzki Jina zabarwił się czerwienią. Mężczyzna upadł na niego i obaj osunęli się na podłogę. Rytmiczne postukiwanie maszyny przeszło w jednostajny szum, a światło świeciło teraz jednostajnym mocnym blaskiem. Jin poczuł, że z nosa cieknie mu krew. A potem dźwięk i światło nagle zniknęły. W sterowni doktor Chang i jego współpracownicy przyglądali się pomarszczonym zakrwawionym ciałom na podłodze. Chang opadł na krzesło. – To już wszystko. Wyłączcie. – Zdjął okulary i rzucił je na biurko. Ścisnął palcami nos, po czym odetchnął głęboko. – Muszę złożyć raport dyrektorowi. – Chang wiedział, że szef nie będzie zachwycony. Chang wstał i ruszył w stronę drzwi. – I zacznijcie sprzątać. Autopsja niepotrzebna. – Wynik był dokładnie taki sam jak w przypadku poprzednich dwudziestu pięciu testów. Sprzątacze podnieśli jedno z ciał, zakołysali nim i wrzucili do dużego plastikowego kontenera. Każdy z kontenerów mógł pomieścić około dziesięciu zwłok. Dzisiaj pewnie czekają ich trzy wycieczki do spalarni, no, może dwie, gdyby tak załadować kontener z górką. Bywało gorzej, tym razem zwłoki przynajmniej nie rozpadły się na kawałki. W takich przypadkach sprzątanie trwało całą wieczność.

Kombinezony hazmat utrudniały ruchy, ale alternatywa nie wydawała się zbyt kusząca. Podnieśli kolejne ciało, rozkołysali… Nagle dostrzegli jakiś ruch. Spod ciał próbowało się wydostać dwoje zakrwawionych dzieci. Jeden ze sprzątaczy zaczął odsuwać martwych ludzi. Drugi odwrócił się twarzą do kamer, zamachał ramionami. – Hej! Mamy dwóch żywych!

Rozdział 12

Areszt w głównej siedzibie Stacji Dżakarta Dżakarta, Indonezja – Josh, słyszysz mnie? Josh Cohen próbował rozewrzeć powieki, ale uniemożliwiało mu to ostre światło. Głowa pulsowała bólem. – Daj mi jeszcze jeden. Josh dojrzał zamazaną postać siedzącą na brzegu twardego łóżka. Gdzie on jest? Pomieszczenie wyglądało jak jedna z cel. Mężczyzna przysunął do nosa Josha niewielką kulkę, otworzył ją i Josh poczuł najgorszy smród, z jakim kiedykolwiek miał styczność – ostra, obezwładniająca woń amoniaku wypełniła jego gardło, zaatakowała płuca i rzuciła nim do tyłu, aż walnął głową w ścianę. Pulsowanie zmieniło się w ostry przenikliwy ból. Zacisnął powieki i potarł czubek głowy. – Spokojnie, spokojnie. – To był głos szefa stacji, Davida Vale’a. – Co się dzieje? – spytał Josh. Wreszcie zdołał ponownie otworzyć oczy. David był w pełnym rynsztunku, łącznie z kamizelką kuloodporną. Przy drzwiach stali dwaj pracownicy. Josh usiadł na posłaniu. – Ktoś musiał założyć mi pluskwę… – Spokojnie, tym razem nie chodzi o pluskwę. Możesz wstać? – Chyba tak. – Josh z trudem zwlókł się z łóżka, wciąż oszołomiony od gazu, który zwalił go z nóg w windzie. – Dobrze. Za mną. Josh ruszył za mężczyznami długim korytarzem, wiodącym do serwerowni. Przy wejściu David odwrócił się i powiedział do żołnierzy: – Zaczekajcie tutaj. Powiadomcie mnie, jeśli zobaczycie kogoś na korytarzu. W serwerowni David przyspieszył kroku w typowy dla siebie

sposób. Josh musiał niemal biec, by nie zostać w tyle. Szef stacji miał ponad metr osiemdziesiąt wzrostu i był mocno umięśniony, z pewnością nie taki potężny, jak niektórzy operacyjni, przypominający posturą zawodników futbolu, ale wystarczająco, by wystraszyć potencjalnych awanturników w barze. Torowali sobie drogę w ciasnej serwerowni, przemykając się między kolejnymi metalowymi wieżami, które migały zielonymi, czerwonymi i żółtymi światełkami. W pomieszczeniu było dość chłodno. Nieustanny szum maszyn działał nieco oszałamiająco. Trójosobowy zespół pracował bez przerwy – dodając, usuwając i wymieniając oprzyrządowanie. Miejsce przypominało chlew. Josh potknął się o kabel, ale nim zdążył polecieć na ziemię, David odwrócił się, chwycił go i postawił z powrotem na nogi. – W porządku? Josh przytaknął. – Ta. Niezły burdel. David nic nie powiedział, ale nieco zwolnił kroku. Zatrzymał się przy metalowym regale na samym końcu pomieszczenia. Kiedy przesunął regał, ukazały się srebrne drzwi i panel na ścianie. Czerwone światło zeskanowało dłoń Davida, potem otworzył się kolejny panel, laserowe wiązki światła zeskanowały jego twarz i czaszkę. Drzwi się rozsunęły, ukazując następne, tym razem z ciemnego metalu. Wyglądały jak żywcem przeniesione z okrętu wojennego. David otworzył je również za pomocą skanu dłoni. Znaleźli się w pomieszczeniu wielkości mniej więcej połowy szkolnej sali gimnastycznej. Ich kroki odbijały się głośnym echem od betonowych ścian. Pośrodku pomieszczenia zwisał z sufitu szklany sześcian o boku długości jakichś trzech i pół metra, podtrzymywany grubymi skręconymi kablami z metalu. Sześcian był lekko podświetlony. Josh nie mógł zobaczyć, co jest w środku, ale się domyślił. Podejrzewał, że gdzieś w siedzibie organizacji znajduje się takie pomieszczenie, ale nigdy wcześniej go nie widział. Było to tak zwane pomieszczenie ciche. Cała główna siedziba zresztą przypominała coś w rodzaju takiego pomieszczenia, chronionego przed wszelkimi urządzeniami podsłuchowymi. Dodatkowe środki ostrożności były

zbędne – chyba że ktoś nie chciał, by usłyszał go inny pracownik komórki. Z pewnością istniały przepisy, które wymagały tego w pewnych sytuacjach. Josh przypuszczał, że szef z tego właśnie pomieszczenia prowadzi rozmowy telefoniczne z szefami innych stacji. A może nawet z Centralą. Kiedy podeszli bliżej, ze środka sześcianu wysunęły się szklane schodki – by się schować, ledwo zdążyli wejść do środka. Szklane drzwi zamknęły się za ich plecami. Na ścianie wisiał rząd monitorów. Poza tym pomieszczenie było urządzone po spartańsku: prosty rozkładany stół i cztery krzesła, dwa telefony i głośnik konferencyjny, stara szafa biurowa z metalu. Meble wyglądały na tanie i trochę nie z tej bajki, jak wyposażenie przyczepy kempingowej na placu budowy. – Siadaj – powiedział David, po czym podszedł do szafy i wyjął kilka teczek. – Muszę złożyć raport. Bardzo znaczące… – Lepiej ja zacznę – przerwał mu David. Zajął drugie krzesło i położył teczki na stole. – Z całym szacunkiem, mój raport może zmienić twoją perspektywę. Może będziesz musiał dokonać ponownej oceny sytuacji. Oceny każdej operacji wykonywanej w stacji Dżakarta oraz sposobu analizy… David uniósł dłoń. – Wiem, co chcesz mi powiedzieć. – Doprawdy? – Tak. – Że większość zagrożeń, które śledzimy, w tym operacje w krajach rozwiniętych, których znaczenia do tej pory nie odnaleźliśmy, nie są, jak podejrzewaliśmy, dziełem iluś tam organizacji o charakterze terrorystycznym i grup fundamentalistów. Ponieważ Josh się nie odzywał, David mówił dalej: – Powiesz mi, że według ustaleń Clocktower te wszystkie grupy to jedynie różne oblicza jednej globalnej supergrupy, organizacji działającej na skalę, przekraczającą wszelkie nasze dotychczasowe wyobrażenia.

– Już ci powiedzieli? – Tak. Ale nie ostatnio. Podejrzewałem coś, jeszcze zanim wstąpiłem do Clocktower. Powiedzieli mi, kiedy zostałem szefem stacji. Josh odwrócił wzrok. Nie mógł nazwać tego zdradą, ale świadomość, że sprawę o tak wielkiej wadze trzymano przed nim w tajemnicy – przed nim, szefem działu analiz – była jak cios prosto w splot słoneczny. Jednocześnie zastanawiał się, czy nie powinien był sam się wszystkiego domyślić, czy przypadkiem nie stracił w oczach Davida tym brakiem przenikliwości. David chyba się domyślił, co go gryzie. – Na pocieszenie chciałem powiedzieć ci o wszystkim od dłuższego czasu, ale była to ściśle tajna informacja. Powinieneś wiedzieć o czymś jeszcze. Z dwustu czterdziestu kilkorga uczestników konferencji sto czterdzieści dwoje nie dotarło do domu. – Co? Nie rozumiem. Oni… – Nie przeszli testu. – Testu? – Konferencja była testem. Od pierwszej minuty do ostatniej znajdowaliście się pod obserwacją kamer i mikrofonów. W podobny sposób, jak sprawdzamy podejrzanych podczas przesłuchania, organizatorzy konferencji mierzyli wasz poziom stresu, stopień powiększenia źrenic, ruchy gałek ocznych i wiele innych symptomów. W skrócie: obserwowali reakcje analityków przez cały czas trwania konferencji. – Sprawdzali, czy potrafimy dotrzymać tajemnicy? – To też, ale przede wszystkim sprawdzali, kto wcześniej wiedział o faktach, które ogłoszono na konferencji. Kto wiedział o supergrupie. Konferencja miała na celu wyłuskanie kretów. Josh miał wrażenie, że szklane ściany odpłynęły gdzieś daleko. Słyszał głos Josha na drugim planie, ale nie rozumiał słów. Pogrążył się we własnych myślach. Konferencja była doskonałą okazją do przeprowadzenia prowokacji. Wszyscy agenci Clocktower, również analitycy, przeszli szkolenie w zakresie standardowych metod prowadzenia kontrwywiadu. Na przykład, jak oszukać wykrywacz kłamstw. Ale powiedzieć kłamstwo z takim przekonaniem, jakby było

prawdą, jest znacznie prostsze niż zafałszować emocjonalną reakcję na niespodziewaną wiadomość. A powstrzymywać się od takiej reakcji przez całe trzy dni jest po prostu niemożliwe. Ale żeby sprawdzić każdego… Warunkiem było… – Josh, słyszysz mnie? Josh podniósł wzrok. – Przepraszam, jestem nieco oszołomiony. Clocktower jest zagrożona? – Tak. Chcę, żebyś się teraz skupił. Wszystko dzieje się bardzo szybko, potrzebuję twojej pomocy. Test na analitykach to dopiero pierwszy krok w strategii przeciwdziałania atakowi na Clocktower. W tym momencie na całym świecie każdy z głównych analityków, którzy wrócili z konferencji, spotyka się z szefem swojej stacji w takim pokoju jak ten, by zastanowić się, w jaki sposób zabezpieczyć daną komórkę. – Sądzisz, że Stacji Dżakarta grozi niebezpieczeństwo? – Byłbym mocno zdziwiony, gdyby było inaczej. Jest coś więcej. Czystka wśród analityków przyspieszyła rozwój wydarzeń. Założeniem Protokołu Firewall było oddzielenie kretów oraz współpraca pozostałych analityków i szefów komórek przy identyfikacji podwójnych agentów. – Brzmi sensownie. – Owszem, ale nie doceniłem skali zjawiska. Najpierw wyjaśnię ci, w jaki sposób jest zorganizowana Clocktower. Jak wiesz, istnieje dwieście pięćdziesiąt komórek. Musisz też wiedzieć, że jeszcze przed spotkaniem udało nam się odsiać część głównych, analityków działających jako krety, około sześćdziesięciu osób. Oni w ogóle nie pojawili się na konferencji. – To kim… – Aktorzy. Głównie pracujący w terenie, którzy wcześniej pracowali jako analitycy. Każdy, kto umiał zagrać rolę. Musieliśmy uciec się do takiego rozwiązania. Niektórzy analitycy znali przybliżoną liczbę komórek. Poza tym aktorzy mogli dodatkowo przysłużyć się akcji, ułatwić wykrycie podejrzanych, zadawać odpowiednie pytania, prowokować do odpowiedzi, wywoływać reakcje. – Niesamowite… Jak to możliwe, że doszło do takiej sytuacji? Na tak wielką skalę?

– Oto jedno z pytań, na które szukamy odpowiedzi. To nie koniec. Nie wszystkie komórki przypominają Stację Dżakarta. Większość to bardzo małe jednostki, które głównie zajmują się podsłuchem, zatrudniają niewielką grupę oficerów prowadzących i przesyłają do Centrali wszystkie zebrane dane, HUMINT i SIGINT. Bardzo źle, że takie jednostki okazały się zagrożone, znaczy to bowiem, że wroga globalna organizacja, ktokolwiek za nią stoi, wykorzystywała je do gromadzenia informacji, może nawet przesyłała nam fałszywe dane. – Możliwe, że tak naprawdę nie wiemy nic – zauważył Josh. – Właśnie. Najbardziej optymistyczny scenariusz głosił: wróg zastosował informacje, zebrane przez nasz wywiad w celu przygotowaniu zmasowanego ataku. Ale teraz wiemy, że to dopiero pół prawdy. Niektóre większe komórki również są zagrożone. Komórki podobne do Stacji Dżakarta, które prowadzą działania wywiadowcze i posiadają znaczące grupy tajnych agentów. Jesteśmy jedną z takich dwudziestu komórek. To ostatnia linia obrony, cienka czerwona linia, która oddziela cały świat od realizacji planów wroga. – Ile zostało…? – Nie wiemy. Ale trzy największe już padły: Karaczi, Kapsztad i Mar del Plata doniosły, że ich własne siły specjalne zaatakowały siedzibę główną, zabiły większość analityków i szefów stacji. Od wielu godzin nie dają znaku życia. Satelity rozpoznawcze nad Argentyną potwierdzają informacje o zniszczeniu kwatery głównej w Mar del Plata. W rebelii w Kapsztadzie brały udział siły zewnętrze. W tym momencie trwa wymiana ognia w Seulu, Delhi, Dhace i Lahaurze. Być może te stacje przetrwają, ale musimy założyć, że nie. Być może nasze siły również szykują się do przejęcia Stacji Dżakarta, może akcja już trwa, w tej sekundzie, za drzwiami tego pokoju. Ale to mało prawdopodobne. – Dlaczego? – Sądzę, że zamierzają poczekać na twój powrót. Za dużo wiesz, stanowisz przeszkodę. Kiedy zaatakują, będziesz na samej górze listy osób, których trzeba się pozbyć. Poranna odprawa to idealny moment na rozpoczęcie akcji. Przypuszczam, że tak to zaplanowali. Joshowi zaschło w ustach. – To dlatego zabrałeś mnie z windy. – Po namyśle dodał: – To co

teraz, mam powiadomić pracowników o zagrożeniu przed odprawą? Uprzedzić atak? – Nie – odparł David, kręcąc głową. – Taki był początkowy plan, ale z niego zrezygnowaliśmy. Musimy założyć, że Stacja Dżakarta upadnie. Jeśli jesteśmy zagrożeni w takim stopniu jak inne większe komórki, jest to tylko kwestią czasu. Musimy patrzeć w szerszej perspektywie i odgadnąć najważniejszy cel wroga. Musimy założyć, że jedna czy kilka komórek przetrwają, i że te komórki wykorzystają wszystkie zdobyte przez nas informacje. A jeśli nie, to może któraś z agencji krajowych. Ale jest jedno pytanie, którego do tej pory nie zadałeś. Bardzo ważne pytanie. – Dlaczego teraz? I dlaczego zaczęli od analityków? Dlaczego nie zrobili czystki najpierw wśród operacyjnych? – Bardzo dobrze. – David otworzył jedną z teczek. – Dwanaście dni temu skontaktował się ze mną anonimowy informator. Powiedział mi dwie rzeczy. Pierwsza: wkrótce nastąpi atak terrorystyczny na niespotykaną wcześniej skalę. Druga: Clocktower jest zagrożona. – David wyjął kilka kartek. – Załączył listę sześćdziesięciu podejrzanych analityków. Śledziliśmy ich przez kilka dni. Rzeczywiście, przekazywali wiadomości za pomocą skrzynek i odbywali nieautoryzowane rozmowy. Wszystko się zgadzało. Informator powiedział, że być może jest tego więcej. Resztę znasz: szefowie stacji zorganizowali konferencję analityków. Przesłuchaliśmy i poddaliśmy kwarantannie podejrzanych, zamiast nich na konferencję wysłaliśmy aktorów. Kimkolwiek jest ten informator, albo nie wiedział nic na temat operacyjnych, albo nie ujawnił takich informacji z sobie tylko znanych powodów. Nie chciał się ze mną spotkać i więcej się ze mną nie kontaktował. Zorganizowaliśmy konferencję i… zrobiliśmy czystkę. Informator milczał. I nagle ostatniej nocy znów się ze mną skontaktował. Powiedział, że chce dostarczyć mi obiecaną drugą część informacji: szczegóły dotyczące zmasowanego ataku o kryptonimie Protokół Toba. Dzisiaj rano mieliśmy się spotkać na dworcu Manggarai, ale się nie pojawił. Za to był tam ktoś z bombą. Wydaje mi się jednak, że informator chciał się stawić na miejscu. Zaraz po ataku dostałem od jakiegoś dzieciaka gazetę z tą oto wiadomością. – David przesunął kartkę w stronę Josha.

Protokół Toba istnieje naprawdę. 4+12+47 = 6/4; Abby 7+22+47 = 3/8; Anderson 10+4+47 = 5/4; Ames – To jakiś szyfr – stwierdził Josh. – Tak. Zastanawiające. Poprzednie wiadomości nie były zaszyfrowane. Ale teraz nabrało to sensu. – Nie rozumiem. – Cokolwiek oznacza ten szyfr, jest to prawdziwa wiadomość. Wszystkie poprzednie działania informatora prowadziły jedynie do jej przekazania. Chciał, żebyśmy zrobili czystkę wśród analityków, by następnie wysłać wiadomość w odpowiednim momencie. Chciał, by odczytał ją ktoś, kto na pewno nie jest podwójnym agentem, a mianowicie ty. Chciał, żebyśmy skupili się na czystce i tym samym opóźnili akcję, do chwili, kiedy on będzie w stanie przesłać wiadomość. Gdybyśmy wcześniej znali skalę zagrożenia, poddalibyśmy kwarantannie operacyjnych i wstrzymalibyśmy działalność Clocktower. Do naszej obecnej rozmowy nigdy by nie doszło. – Tak, ale po co w ogóle zawracał sobie głowę jakimś szyfrem? Dlaczego nie przesłał wiadomości w taki sam sposób jak poprzednie? – Dobre pytanie. Przypuszczam, że jest obserwowany. Gdyby przesłał nieszyfrowaną wiadomość, mogłoby to pociągnąć za sobą poważne skutki, może nawet oznaczałoby jego śmierć, może przyspieszyłoby atak. Ci, którzy go obserwują, zakładają, że jeszcze nie wiemy, co ta wiadomość oznacza. Może dlatego do tej pory nie zniszczyli większej liczby komórek, może sądzą, że potrafią opanować Clocktower. – Brzmi prawdopodobnie. – Owszem. Ale zastanawia mnie jeszcze jedno: dlaczego ja? Po namyśle Josh odparł: – Właśnie, dlaczego nie dyrektor Clocktower czy szefowie

wszystkich pozostałych stacji? Albo dlaczego po prostu nie ostrzegł światowych agencji wywiadowczych? Mogłyby znacznie skuteczniej powstrzymać atak niż my. Ale może przekazanie im takiej wiadomości, podobnie jak wysłanie wiadomości niezaszyfrowanej, również przyspieszyłoby atak. A może… tylko ty jesteś w stanie go powstrzymać. – Josh spojrzał Davidowi prosto w oczy. – Albo coś wiesz. – Bardzo dobrze. Wspominałem wcześniej, że przed wstąpieniem do Clocktower badałem sprawę grupy terrorystycznej, prowadzącej działalność na ogromną skalę. – David wstał, podszedł do szafy na dokumenty i wyciągnął kolejne dwie teczki. – Pokażę ci, nad czym pracuję od ponad dziesięciu lat. Do tej pory nie pokazywałem tego nikomu. Łącznie z ludźmi z Clocktower.

Rozdział 13

Pokój przesłuchań C Komisariat policji, wydział dla Dżakarty Zachodniej Dżakarta, Indonezja Kate odchyliła się na krześle. Zastanawiała się, jakie ma opcje. W końcu uznała, że musi powiedzieć policjantowi, w jaki sposób zaczęły się badania. Nawet jeśli jej nie uwierzy, zeznanie przynajmniej znajdzie się w aktach – w razie gdyby postawili ją przed sądem. – Proszę zaczekać – powiedziała. Mężczyzna zatrzymał się w drzwiach. Kate postawiła przednie nogi krzesła z powrotem na podłodze, położyła ręce na stole. – Istnieje bardzo dobry powód, dla którego mój ośrodek adoptował te dzieci. Musi pan zrozumieć jedną rzecz. Przyjeżdżając do Dżakarty, miałam nadzieję, że poprowadzę te badania w taki sam sposób, jak to się robi w Ameryce. To był mój pierwszy błąd. Nie udało nam się, więc… zmieniliśmy podejście. Niewysoki człowieczek odwrócił się, usiadł i słuchał uważnie opowieści Kate o tym, jak przez kilka tygodni próbowała znaleźć pacjentów do eksperymentalnych badań nad autyzmem. Organizacja Kate najęła do prowadzenia badań firmę prywatną typu CRO, tak jak to się robi w Stanach. Kiedy firma farmaceutyczna pracuje nad nowym obiecującym lekiem czy terapią, często zleca zadania takim właśnie firmom zewnętrznym. CRO wyszukuje kliniki i lekarzy zainteresowanych badaniami. Kliniki czy inne ośrodki medyczne znajdują pacjentów chętnych do udziału w badaniach, zapisują im dany lek bądź terapię i regularnie badają, szukając ewentualnych skutków ubocznych. CRO skrupulatnie monitoruje wszystkie strony biorące udział w projekcie i przekazuje informacje organizacji badawczej, sponsorującej badania, która z kolei przesyła własny raport do Urzędu

Kontroli Leków i Żywności bądź do odpowiednich urzędów w poszczególnych krajach. Celem tych wszystkich działań jest przeprowadzenie badań o pożądanych skutkach terapeutycznych bez negatywnych czy szkodliwych działań ubocznych. To bardzo długa droga, zaledwie jeden procent leków opracowanych w laboratoriach w ogóle trafia na apteczne półki. Był tylko jeden problem: w Dżakarcie, w ogóle w Indonezji, nie istniała ani jedna klinika leczenia autyzmu. Działała jedynie garstka ośrodków specjalizujących się ogólnie w zaburzeniach rozwoju. Ośrodki te nie prowadziły badań klinicznych – a to mogłoby stworzyć zagrożenie dla zdrowia pacjentów. Przemysł farmaceutyczny w Indonezji był bardzo ograniczony, głównie z powodu niewielkich rozmiarów rodzimego rynku (większość leków generycznych Indonezja importowała) i dosłownie tylko kilku lekarzy spełniało warunki potrzebne, by wziąć udział w badaniach. CRO zaproponowała inne rozwiązanie: zatrudnić pacjentów bezpośrednio i otworzyć klinikę, która będzie czuwać nad badaniami. Kate i główny inwestor, doktor John Helms, długo prowadzili rozmowy z CRO, szukając alternatywy. Bez skutku. Kate zaczęła pospieszać doktora Helma i ten w końcu wyraził zgodę. Stworzyli listę rodzin, mieszkających w promieniu około dwustu pięćdziesięciu kilometrów od Dżakarty, w których żyło co najmniej jedno dziecko dotknięte autyzmem. Kate wynajęła audytorium w jednym z najlepszych hoteli i rozesłała zaproszenia. Przez kilka dni intensywnie pracowała nad broszurą informacyjną, przepisywała i zmieniała ją setki razy. W końcu Ben wkroczył do jej gabinetu i zagroził, że jeśli Kate nie odpuści, on rezygnuje z projektu. Kate odpuściła, broszura powędrowała do komisji etycznej, a w końcu trafiła do druku. Gdy nadszedł ten wielki dzień, Kate stanęła przy drzwiach, by osobiście przywitać się z każdą z rodzin. Ręce strasznie jej się pociły, co kilka minut wycierała je w spodnie. Pierwsze wrażenie decyduje o wszystkim. Pewność, zaufanie, profesjonalizm. Czekała, zadręczając się myślami. Czy aby na pewno starczy broszur? Wydrukowali tysiąc sztuk, wprawdzie wysłali tylko sześćset

zaproszeń, ale musiała się liczyć z tym, że przybędą oboje rodzice. A także inne rodziny – nie istniał przecież w Indonezji żaden wiarygodny rejestr czy baza rodzin z dziećmi dotkniętymi autyzmem. Co wtedy zrobią? Powiedziała Benowi, by w razie czego, kiedy ona będzie przemawiać, był gotów dodrukować broszury na hotelowej drukarce. Minęło piętnaście minut. Pokazały się dwie kobiety. Kate jeszcze raz wytarła ręce i przywitała się z pierwszymi gośćmi, serdecznie i z wielkim ożywieniem. Mówiła tylko trochę za głośno. – Wspaniale, że przyjęły panie zaproszenie… bardzo dziękuję za przybycie… Proszę zająć miejsca, za chwilę zaczynamy… Trzydzieści minut. Godzina. Sześć kobiet. Kate krążyła wokół nich, zagadując. – Naprawdę nie wiem, co się stało. Kiedy dotarły do pań zaproszenia? Nie, nie, zaprosiliśmy znacznie więcej osób… Na pewno jakiś problem z pocztą… W końcu Kate zabrała sześć uczestniczek konferencji do niewielkiej salki, by sytuacja nie wydawała się aż tak żenująca. Dokonała krótkiej prezentacji, po czym kobiety jedna po drugiej wyszły, tłumacząc się, że muszą odebrać dzieci ze szkoły, wracać do pracy i tak dalej. Doktor Helms poszedł do hotelowego baru i schlał się prawie do nieprzytomności. Kiedy Kate usiadła obok niego, pochylił się i powiedział: – Mówiłem, że się nie uda. W tym mieście nigdy nie znajdziemy pacjentów. Dlaczego… hej, barman, tutaj, proszę, ee, to samo, dobry człowieku… O czym to ja? A, tak, powiem wprost. Dostałem propozycję z Oxfordu. Jezu, jak ja tęsknię za Oxfordem, tu jest wilgoć jak cholera, sauna non stop. I muszę przyznać, że w Oxfordzie miałem największe osiągnięcia. À propos… – Tu przysunął się do Kate jeszcze bliżej. – Nie chciałbym zapeszyć, wypowiadając słowo No. Bel. Ale… Słyszałem, że zgłoszono moje nazwisko. Kate, to może być mój rok. Chcę tylko zapomnieć o tej klęsce. Kiedy ja się wreszcie nauczę? Chyba mam za miękkie serce, kiedy walka toczy się w słusznej sprawie. Kate chciała zauważyć, że jego miękkie serce postawiło całkiem

twarde warunki: potrójna wysokość jej pensji i nazwisko na pierwszym miejscu w przypadku wszelkich publikacji i patentów, mimo że cały projekt badawczy był oparty na jej pracy podoktoranckiej – ale ugryzła się w język i połknęła resztę chardonnay. Wieczorem zadzwoniła do Martina. – Nie mogę… – Stop, Kate. Możesz wszystko, co sobie tylko zamierzysz. Zawsze tak było. W Indonezji mieszka dwieście milionów ludzi, a na całym świecie prawie siedem miliardów. I pół procent spośród nich cierpi na jakieś zaburzenia ze spektrum autyzmu. Co daje trzydzieści pięć milionów. Tyle co cała ludność Teksasu. Wysłałaś listy do sześciuset rodzin. Nie poddawaj się. Nie pozwalam ci. Jutro zadzwonię do przewodniczącego Immari Research. Nie cofną funduszy, niezależnie od tego, czy ten pajac John Helms zostaje czy nie. Kate przypomniała sobie, jak zadzwoniła do niego z San Francisco, a Martin zapewniał, że Dżakarta to wspaniałe miejsce, by zacząć wszystko od nowa i kontynuować badania. Może jednak okaże się, że miał rację. Rano poszła do laboratorium i poleciła Benowi, żeby zamówił więcej broszur. I znalazł tłumaczy. Wyjaśniła, że będą jeździć po wioskach, rozszerzą sieć – i nie będą czekać, aż ktoś raczy sam się do nich zgłosić. Zerwała umowę z CRO. Zignorowała protesty Helmsa. Dwa tygodnie później załadowali do trzech vanów czterech badaczy, ośmiu tłumaczy oraz skrzynki pełne broszur wydrukowanych w pięciu językach: indonezyjskim, jawajskim, sundajskim, madurskim i betawi. Wybór okazał się dla Kate kolejną torturą: ludność Indonezji posługuje się ponad siedmiuset lokalnymi językami. W końcu postawiła na pięć najpopularniejszych wśród mieszkańców Dżakarty i wyspy Jawa. Nie zamierzała dopuścić do tego, by badania nad autyzmem nie doszły do skutku z powodu problemów z komunikacją – jak ironicznie by to nie brzmiało. Podobnie jak w przypadku konferencji, te działania również okazały się całkowicie daremne. Podczas wizyty w pierwszej wsi badaczy spotkała spora niespodzianka: nie było tam ani jednego dziecka z autyzmem. Mieszkańcy nie wykazali zainteresowania broszurami.

Tłumacze wyjaśnili, że nikt tutaj nigdy nie widział dziecka z takimi zaburzeniami. To wydawało się całkowicie pozbawione sensu. W każdej wsi powinno się znaleźć co najmniej dwoje, troje takich dzieci, prawdopodobnie nawet więcej. W następnej wsi Kate zauważyła w pewnym momencie, że jeden z tłumaczy, starszy mężczyzna, stoi oparty wygodnie o van, podczas gdy reszta pilnie chodzi od drzwi do drzwi i rozmawia z mieszkańcami. – Hej, dlaczego nie pracujesz? – zapytała Kate. Mężczyzna wzruszył ramionami. – Bo to nic nie da. – Jasne. A teraz radzę ci… Mężczyzna uniósł ręce. – Nie miałem na myśli niczego obraźliwego. Po prostu uważam, że zadajecie nieodpowiednie pytania. Nieodpowiednim osobom. Kate przypatrzyła się mężczyźnie. – Okej. A ty kogo byś pytał? I o co? Mężczyzna oderwał się od samochodu, dał Kate znak, by szła za nim, i ruszył w głąb wsi, mijając wszystkie lepsze zabudowania. Dopiero na obrzeżach zapukał do pierwszych drzwi. Otworzyła niewysoka kobieta. Zaczął mówić coś w szybkim tempie, ostrym tonem, od czasu do czasu wskazując na Kate. Czuła się trochę nieswojo. Mimowolnie ściągnęła poły lekkiego białego płaszcza. Nad wyborem garderoby też bardzo długo się zastanawiała, by w końcu dojść do wniosku, że powinna sprawiać wrażenie wiarygodnej i profesjonalnej pracownicy służby zdrowia. Mogła się tylko domyślać, jak wygląda w oczach wieśniaków, przeważnie noszących ubrania uszyte własnoręcznie z jakichś skrawków wyniesionych z zakładów szyjących ubrania bądź z rozpadających się ze starości rzeczy po innych członkach rodziny. Nagle Kate uświadomiła sobie, że kobieta zniknęła. Podeszła do tłumacza, lecz ten uniósł rękę na znak, by milczała. Po chwili kobieta wróciła, prowadząc przed sobą trójkę dzieci, które stanęły nieruchomo niczym posążki ze wzrokiem wbitym w ziemię. Tłumacz chodził od jednego dziecka do drugiego i dokładnie je oglądał. Kate przestąpiła z nogi na nogę. Nie wiedziała, co robić dalej. Dzieci były zdrowe, żadne z

nich nawet w najmniejszym stopniu nie wykazywało objawów autyzmu. Przy ostatnim dziecku tłumacz pochylił się i znów coś krzyknął. Matka odpowiedziała pospiesznie, on jednak krzyknął jeszcze raz i kobieta umilkła. Dziecko, wyraźnie zdenerwowane, powiedziało kilka słów. Tłumacz znów o coś zapytał, a dziecko powtórzyło te same słowa. Kate zastanawiała się, czy to mogą być imiona. A może miejsca? Tłumacz wyprostował się i zaczął ponownie gestykulować i krzyczeć na kobietę, która energicznie potrząsała głową, raz po raz powtarzając jakieś zdanie. Po kilku minutach zwiesiła głowę i powiedziała coś bardzo cichym głosem. Potem wskazała na sąsiednią chatę. Tłumacz odpowiedział, po raz pierwszy łagodnym spokojnym tonem. Kobiecie wyraźnie ulżyło. Zagoniła dzieci z powrotem do środka i tak szybko zamknęła za nimi drzwi, że ostatniego o mało nie przecięła na pół. Przed drzwiami kolejnej chaty rozegrała się niemal identyczna scena: tłumacz krzyczał i gestykulował. Kate stała z boku. Zakłopotana, zdenerwowana kobieta wyprowadziła czwórkę dzieci i czekała z lękiem w oczach. Tłumacz znów zapytał o coś jedno z dzieci, ono zaś powiedziało pięć słów – imion, jak domyśliła się Kate. Kobieta zaczęła protestować, ale tłumacz zignorował ją i dalej wypytywał dziecko. Nagle poderwał się, odepchnął kobietę oraz dzieci i wbiegł do chaty. Kate nie bardzo wiedziała, co robić, ale kiedy kobieta i dzieci weszli do środka, podążyła ich śladem. Dom był nędzną ciasną trzyizbową budą. Kate potknęła się o coś, o mało nie upadła. Znalazła tłumacza i kobietę w tylnej części budynku. Kłócili się jeszcze zacieklej niż przedtem. Na podłodze siedział wymizerowany chłopiec. Był przywiązany do drewnianego słupa podtrzymującego dach, w ustach miał knebel i kołysał się w tył i w przód, uderzając głową w słup i wydając przy tym rytmiczne stłumione przez knebel jęki. Kate chwyciła tłumacza za ramię. – Co to jest? Powiedz mi, co tu się dzieje. Tłumacz powiódł wzrokiem od Kate do matki chłopca, potem spojrzał na dziecko, którego histeryczne krzyki z każdą sekundą przybierały na sile. Kate ścisnęła jego ramię, pociągnęła w swoją stronę.

W końcu tłumacz odpowiedział: – Ona mówi, że to nie jej wina. Chłopiec jest niegrzeczny, nie chce jeść, nie słucha, nie bawi się z innymi dziećmi. Nawet nie reaguje na swoje imię. To były klasyczne objawy autyzmu. Poważny przypadek. Kate spojrzała na dziecko. Tłumacz dodał: – Ona mówi, że naprawdę nie jest winna. I tak trzymała go dłużej niż pozostali, ale nie może… – Jacy pozostali? Tłumacz spytał o coś kobietę, już normalnym tonem, potem zwrócił się do Kate: – Za wioską jest miejsce, do którego zabierają dzieci, które nie szanują rodziców, które są ciągle niegrzeczne. Nie chcą takich dzieci w rodzinie. – Zaprowadź mnie tam. Tłumacz zadał jeszcze kilka pytań, w końcu dał Kate znak, że wychodzą. Kobieta zawołała coś za nimi. Tłumacz powiedział do Kate: – Chce wiedzieć, czy go zabierzemy. – Powiedz, że tak. I żeby go odwiązała. Wrócimy po niego. Tłumacz zaprowadził Kate do lasu na południe od wsi. Minęła godzina, nic nie znaleźli, ale szukali dalej. Od czasu do czasu rozlegał się szum liści, gdy jakieś zwierzę przemykało miedzy drzewami. Słońce chyliło się ku zachodowi. Kate zastanawiała się, jak ten las wygląda po zmroku. Indonezja leży w strefie tropikalnej, temperatura utrzymuje się właściwie na tym samym poziomie, niezależnie od pory dnia i roku. A indonezyjskie dżungle są bardzo niebezpieczne, pełne węży, dzikich kotów i przeróżnych owadów. Z pewnością nie jest to miejsce odpowiednie dla dziecka. Nagle z oddali dobiegł krzyk. – Doktor Warner, szybko! – zawołał tłumacz. Rzuciła się przez gęste zarośla, potknęła się, ale brnęła dalej. W końcu odnalazła tłumacza. Trzymał dziecko, jeszcze bardziej zabiedzone niż tamten pierwszy chłopiec. Na brązowej skórze widać było zaschnięte błoto i brud. Dzieciak walczył jak schwytane dzikie zwierzątko.

– Jest ich więcej? – spytała Kate. Nagle jej wzrok padł na szopę stojącą jakieś pięćdziesiąt metrów dalej. Czy tam też są jakieś dzieci? Ruszyła zdecydowanym krokiem. – Proszę tam nie wchodzić. – Tłumacz mocniej ścisnął ramię chłopca. – Nie ma innych. Proszę mi pomóc. Wzięła chłopca za drugą rękę i razem zaprowadzili go do samochodu. Zabrali zespół, a potem poszli po pierwszego chłopca, który jak się okazało, nosił imię Ali. Ten z lasu nie miał imienia. Kate wiedziała, że nie odnajdzie jego rodziców ani nikogo innego, kto mógłby odpowiedzieć za to, jak go potraktowano. Kate nazwała go Surya. Kiedy członkowie zespołu już siedzieli w vanie, Kate zwróciła się do tłumacza: – A teraz wyjaśnij mi, co zrobiłeś. Co dokładnie powiedziałeś. – Może wcale nie chcesz wiedzieć. – Z pewnością chcę wiedzieć. Mów. Mężczyzna westchnął. – Powiedziałem, że jesteście z organizacji humanitarnej, zajmującej się pomocą dzieciom… – Co takiego? Tłumacz wyprostował plecy. – I tak by tak pomyśleli, więc co za różnica. Nie mają pojęcia, co to badania kliniczne. Nigdy o czymś takim nie słyszeli. Rozejrzyj się, ci ludzie żyją tak jak tysiąc lat temu. Powiedziałem, że chcesz zobaczyć ich dzieci, że zajmiecie się tymi, które wymagają największej pomocy. Ale i tak nie chcieli nam zaufać. Nie chcą kłopotów, boją się, by wieści się nie rozniosły. Tutaj bardzo źle jest mieć dziecko, które sprawia problemy. Ludzie trzymają je w ukryciu. Gdyby inni się dowiedzieli, rodzeństwo takiego dziecka mogłoby nie znaleźć męża czy żony. Ludzie by mówili: „może jego dzieci będą podobne do jego brata”. „To jest w jego krwi”, tak by mówili. Ale kiedy proszę dzieci, by wymieniły imiona rodzeństwa, zawsze mówią prawdę. Jeszcze nie wiedzą, że powinny kłamać. Kate przez chwilę zastanawiała się nad słowami tłumacza. Cóż, sposób okazał się skuteczny. Zwróciła się do reszty zespołu: – Okej. Od dzisiaj stosujemy taką metodę.

Doktor Helms zrobił krok w stronę Kate i tłumacza. – Nie zgadzam się. Okłamywanie rodziców w celu zwerbowania dziecka do badań klinicznych łamie podstawowe zasady etyki lekarskiej i jest po prostu złe i niemoralne. – Dla efektu zawiesił głos. – Niezależnie od norm panujących w lokalnych społecznościach. – Popatrzył na Kate, potem na pozostałych członków zespołu. Kate nie czekała na dalszą część wywodu. – Jak sobie chcesz. Możesz zaczekać w vanie, podobnie jak każdy, kto chce zostawić tu te dzieci i tym samym skazać je na pewną śmierć. Doktor już miał wystrzelić kolejny pocisk, ale Ben go ubiegł. – Ja w to wchodzę. Nienawidzę siedzieć w vanie. Jak również zabijać dzieci. – Odwrócił się i zaczął pakować sprzęt. W pewnym momencie przerwał i poprosił kolegów o pomoc. Pozostali trzej asystenci z ociąganiem spełnili polecenie. Dopiero teraz Kate uświadomiła sobie, że równie dobrze mogli przecież nie poprzeć jej pomysłu. Zapisała sobie w pamięci, by podziękować Benowi, ale tego dnia wszystko działo się w takim tempie, że zupełnie o tym zapomniała. W następnej wsi chcieli wyrzucić broszury, ale kiedy mieszkańcy zaczęli je zbierać, postanowili im je ofiarować – jako materiał izolacyjny do budowy domów. Ten gest w jakiś sposób pomógł uwiarygodnić historyjkę o organizacji humanitarnej. Kate ucieszyła się, że broszury, którym poświęciła tyle czasu i wysiłku, jednak na coś się przydadzą. Doktor Helms nie przestawał protestować, ale wszyscy go ignorowali. A kiedy vany zapełniły się dziećmi, w końcu zamilkł, a jego mina pod koniec dnia wyraźnie świadczyła o tym, że pożałował początkowej reakcji. Po powrocie do Dżakarty, kiedy wszyscy rozeszli się do domów, zajrzał do gabinetu Kate. – Posłuchaj, chciałbym z tobą porozmawiać. Po, hmm, namyśle… i, mówiąc szczerze, po tym, jak zobaczyłem, że twoja praca przynosi wymierne efekty… muszę przyznać, że nasze działania w żaden sposób nie kłócą się z normami etycznymi ani z moim osobistym poczuciem przyzwoitości. Z przyjemnością poprowadzę te badania. – Już chciał usiąść, ale Kate, nie podnosząc głowy znad papierów, rzuciła:

– Nie musisz siadać, John. Ja też chciałam ci coś powiedzieć. Dzisiaj postawiłeś własne interesy, własną reputację ponad życie tych dzieci. To nie do przyjęcia. Oboje wiemy, że nie mogę cię wyrzucić. Ale nie mogę współpracować z tobą przy badaniach, w których chodzi o życie i bezpieczeństwo dzieci. Gdyby coś się stało, gdybyś naraził któreś z nich na niebezpieczeństwo, nigdy bym sobie nie darowała. Poinformowałam firmę sponsorującą nasze badania, Immari Research, że odchodzę, i wiesz, stało się coś bardzo zabawnego. – Uniosła wzrok znad papierów. – Powiedzieli, że w takim razie cofają fundusze. Tak więc są dwa rozwiązania: ty zrezygnujesz albo ja zrezygnuję, a wtedy stracisz pieniądze. Ja zaś rozpocznę te same badania pod inną nazwą. A, przy okazji, jutro w twoim gabinecie zjawi się firma przeprowadzkowa, więc tak czy inaczej musisz poszukać sobie innego miejsca. A potem wyszła z biura. Następnego dnia Helms wyjechał z Dżakarty, a Kate stała się jedyną osobą odpowiedzialną za projekt. Poprosiła Martina, by wykonał kilka telefonów, złożył kilka obietnic i w rezultacie ośrodek badawczy Kate został prawnym opiekunem grupy indonezyjskich dzieci. Kiedy Kate skończyła, przesłuchujący ją policjant wstał i powiedział: – I ja mam w to niby uwierzyć? Nie jesteśmy dzikusami, pani Warner. Może pani powtórzyć tę bajeczkę przed sądem w Dżakarcie. Powodzenia. – I zanim Kate zdążyła odpowiedzieć, wyszedł z pomieszczenia. Na korytarzu podszedł do krągłego naczelnika policji, który objął go spoconym ramieniem i zapytał: – Jak poszło, Paku? – Chyba jest gotowa.

Rozdział 14

Siedziba główna Stacji Dżakarta Dżakarta, Indonezja Josh spojrzał na betonowe ściany za szklaną taflą. Próbował przetrawić to, co właśnie usłyszał od Davida. Clocktower zagrożone. Kilka większych komórek walczy o przetrwanie. Stacja Dżakarta również zostanie wkrótce zaatakowana, w dodatku należy się spodziewać ataku terrorystycznego na skalę globalną. A on ma odczytać szyfr, by to wszystko powstrzymać. Jaka komfortowa sytuacja. David schował teczki i znów usiadł na krześle. – Pracuję nad pewną teorią, którą stworzyłem dziesięć lat temu, tuż po jedenastym września. – Myślisz, że to, co się dzieje teraz, jest z tym powiązane? – Tak. – Myślisz, że to operacja Al Kaidy? – Niekoniecznie. Sądzę, że Al Kaida była tylko wykonawcą tamtych zamachów. Sądzę, że zaplanowała je, sfinansowała i czerpała z nich korzyści inna grupa, korporacja o nazwie Immari International. Przypuszczam, że była to zwykła przykrywka dla wykopalisk archeologicznych, które Immari prowadziła w licznych miejscach w Iraku i Afganistanie. Oraz bardzo wyrafinowany napad rabunkowy. Josh wbił wzrok w blat. Czy David postradał zmysły? Takie teorie spiskowe to pożywka dla dyskusji na forach internetowych, a nie obiekt zainteresowania poważnych organizacji antyterrorystycznych. David chyba odgadł jego obawy. – Posłuchaj, Josh – powiedział – wiem, że to brzmi strasznie naciąganie, ale pozwól, że skończę. Po jedenastym września spędziłem prawie rok w szpitalu i ośrodku rehabilitacyjnym. Miałem mnóstwo czasu na przemyślenia. Wiele aspektów tego zamachu wydaje mi się zupełnie pozbawionych sensu. Dlaczego najpierw Nowy Jork? Dlaczego

nie Biały Dom, Kongres, siedziby CIA i NSA? Cztery ataki na te punkty załatwiłyby cały kraj, szczególnie jeśli chodzi o potencjał obronny. Wywołałyby niesamowity chaos. I dlaczego tylko cztery samoloty? Na pewno mogli wytrenować większą liczbę pilotów. Mogli porwać choćby trzydzieści samolotów, po prostu wziąć je sobie z lotnisk w Waszyngtonie, Dulles i National, z Baltimore, może Richmond. Atlanta też leży niedaleko, Hartsfield-Jackson to najbardziej ruchliwe lotnisko na świecie. Kto wie, mogli rozwalić nawet sto samolotów. I musieli wiedzieć, że taką taktykę można zastosować tylko raz, więc powinni zmaksymalizować zasięg ataku. Josh kiwnął głową, nadal bez przekonania. – Ciekawe. – To nie jedyne pytanie. Po co uderzać w dniu, kiedy prezydent wizytuje jakąś szkołę na Florydzie? Najwyraźniej ich celem nie była likwidacja naszych możliwości obronnych. Jasne, uderzyli w Pentagon, zginęło wielu dzielnych obywateli. Ale prawdziwym celem było wkurzyć Pentagon i siły obronne. I cały kraj przy okazji. Po jedenastym września Ameryka nabrała apetytu na wojnę, jakiej wcześniej nie widziano. Zamachy wywołały jeszcze jeden zastanawiający efekt: krach giełdy. Załamanie się o znaczeniu historycznym. Nowy Jork jest finansową stolicą świata. Atak na taki cel ma sens tylko wówczas, jeśli ktoś chce osiągnąć określony skutek: wywołać krach na giełdzie. Te zamachy doprowadziły do dwóch rzeczy, bardzo skutecznie: sprowokowały wojnę i rozwaliły giełdę. – Nigdy nie patrzyłem na to w ten sposób. – Kiedy spędzasz niemal rok w szpitalu, w dzień ucząc się chodzić, a w nocy leżąc bezsennie i zadając sobie różne pytania, zaczynasz widzieć rzeczy w innym świetle. Nie mogłem prowadzić badań na temat terroryzmu ze szpitalnego łóżka, więc skupiłem się na finansach. Szukałem podmiotów, które zyskały dzięki załamaniu gospodarki. Kto obstawiał przeciwko akcjom amerykańskim. Które spółki grały na zniżkę, kto posiadał opcje sprzedaży, kto zbił fortunę. Lista była długa. Potem zacząłem sprawdzać, kto zyskał na wojnach, szczególnie w sektorze firm zajmujących się ochroną oraz przemysłem naftowym. Lista się skróciła. Zastanawiało mnie coś jeszcze: zamachy praktycznie

gwarantowały wybuch wojny w Afganistanie. Może coś, czego szukała stojąca za nimi grupa, znajdowało się na terenie Afganistanu, może potrzebowali przykrywki, żeby spokojnie prowadzić poszukiwania. Może to coś znajdowało się w Iraku. A może w obu tych krajach. Wiedziałem, że jeśli chcę znaleźć konkretne odpowiedzi, muszę pracować w terenie. David zaczerpnął powietrza i podjął: – W 2004 stanąłem na nogi. Zgłosiłem się do CIA, ale mnie nie przyjęli. Przez kolejny rok dalej trenowałem, w 2005 sytuacja się powtórzyła, więc trenowałem jeszcze intensywniej. Myślałem o wstąpieniu do armii, ale wiedziałem, że tylko uczestnicząc w tajnych operacjach, dowiem się czegoś konkretnego. Josh spuścił wzrok. Powoli przetrawiał słowa Davida. Widział go teraz w zupełnie innym świetle. Zawsze miał go za niezwyciężonego superżołnierza, zawsze sądził, że David był taki od samego początku. Łagodnie mówiąc, nieco zaskoczyła go wizja Davida przez rok przykutego do szpitalnego łóżka. I dwa razy próbującego bezskutecznie dostać się do służb specjalnych. – No co? – spytał David. – Nic… Tylko… myślałem, że jesteś agentem zawodowym. Że już przed jedenastym września pracowałeś dla sił specjalnych. Po twarzy Davida przemknął rozbawiony uśmieszek. – Ani trochę. W tym czasie studiowałem. Na Uniwersytecie Columbia, wierz lub nie. Może dlatego nie chcieli mnie przyjąć do CIA, uznali, że za dużo kombinuję. Ale do trzech razy sztuka. Przyjęli mnie w 2006. Może stracili zbyt wielu agentów, może zbyt wielu odeszło do prywatnych firm, tak czy inaczej, ku mojej wielkiej radości wysłali mnie do Afganistanu. I znalazłem odpowiedzi. Wszystkie trzy firmy z mojej skróconej listy podlegały jednej spółce: Immari International. Odłam o nazwie Immari Security koordynował działania. Fundusze uzyskane dzięki zamachom z jedenastego września trafiły do kilku firm robiących za fasadę. Znalazłem coś jeszcze: plan kolejnego ataku o kryptonimie Protokół Toba. – David wskazał na jedną z teczek. – Tu jest wszystko, co wiem na ten temat. Niewiele. Josh otworzył teczkę.

– Wstąpiłeś do Clocktower, żeby prowadzić dochodzenie w sprawie Immari i Protokołu Toba? – Po części. Clocktower była idealną platformą dla mojej działalności. Wiedziałem już, że za zamachami z jedenastego września stoi organizacja Immari, że zbiła dzięki nim fortunę i że intensywnie poszukuje czegoś, co kryje się w górach na wschodzie Afganistanu i Pakistanu. Ale dopadli mnie w północnym Pakistanie, zanim zdążyłem dowiedzieć się więcej. O mało mnie nie zabili. Ogłoszono, że zginąłem podczas akcji. To była doskonała okazja. Potrzebowałem nowej tożsamości i miejsca, gdzie mógłbym kontynuować poszukiwania. O Clocktower dowiedziałem się dopiero tam, w Afganistanie. Okazała się idealną kryjówką. Każdy z nas wstąpił do Clocktower z własnych, precyzyjnie określonych pobudek. Dla mnie było to jedyne wyjście, jedyna możliwość, by przeżyć. Stacja stała się też narzędziem, dzięki któremu mogłem poznać prawdę na temat Immari i Toby. Nigdy nikomu nie wspominałem, co mną kierowało. We wszystko wtajemniczyłem wyłącznie dyrektora. Przyjął mnie i pomógł założyć Stację Dżakarta cztery lata temu. Przez ten czas właściwie nie posunąłem się w temacie Immari, aż do zeszłego tygodnia, kiedy skontaktował się ze mną tamten informator. – A więc dlatego wybrał właśnie ciebie. – Na to wygląda. Wie o moich poszukiwaniach. Wiedział, że mam tę teczkę. Być może znajduje się w niej klucz do odczytania szyfru. Do tej pory udało mi się ustalić tyle: Immari Corporation w jakiś sposób jest powiązana z zamachami z jedenastego września, może również z innymi akcjami terrorystycznymi, wcześniejszymi i późniejszymi. A teraz pracuje nad czymś o znacznie, znacznie większym zasięgu o nazwie Protokół Toba. Dlatego wybrałem Dżakartę. Duże miasto położone najbliżej Góry Toba. Sądzę, że właśnie tam rozpocznie się atak. – Logiczne założenie. Co wiemy o Protokole Toba? – Niewiele. Poza kilkoma odnośnikami znalazłem tylko jedną notkę. Była w niej mowa o urbanizacji, infrastrukturze transportowej i możliwościach zredukowania liczby światowej populacji. Czymkolwiek jest ta cała Toba, przypuszczam, że taki właśnie jest jej cel: drastycznie zmniejszyć liczbę ludności.

– To zawęża możliwe rozwiązania. Aby zredukować światową populację, terroryści musieliby zastosować broń biologiczną, wywołać gwałtowne zmiany klimatyczne czy rozpocząć nową wojnę światową. Nie mówimy o atakach samobójczych, ale o działaniach na większą skalę. David kiwnął głową. – Nieporównywalnie większą. I zapewne w formie, jakiej nikt się nie spodziewa. Dżakarta to idealne miejsce, by rozpocząć atak: jest tu wysoka gęstość zaludnienia, mieszka mnóstwo obcokrajowców. Rozpoczyna się atak, zamożni przybysze ze wszystkich zakątków świata czym prędzej wsiadają do samolotów i odlatują do domu. David podszedł do rzędu ekranów za plecami Josha. – Te komputery są połączone z Centralą, z naszymi serwerami i pozostałymi komórkami. Zawierają całą naszą wiedzę na temat aktualnych wydarzeń na całym świecie, rozpoznają różne grupy terrorystyczne i organizacje, które jak już wiemy, stanowią przykrywkę dla Immari International. Nie ma tego wiele. Zabierz się za to, szybko przejrzyj całość i przejdź do ostatniej wiadomości lokalnej. Jeśli coś się dzieje w Dżakarcie, musimy zbadać to w pierwszej kolejności. Jeśli Stacja Dżakarta upadnie, musimy przekazać dalej wszystko, co wiemy. Myśl niestereotypowo. Szukaj rzeczy, które nie pasują do zwykłych schematów. Szukaj rzeczy, których się nie spodziewamy, mało podejrzanych: paru Saudyjczyków robi kurs pilota w Niemczech, po czym przenosi się do Stanów, ktoś w Oklahomie kupuje kilka ton nawozów, chociaż nie ma gospodarstwa rolnego. – Co znajduje się w pozostałych teczkach? – spytał Josh. David popchnął teczkę w jego stronę. – Reszta informacji na temat Immari, które zebrałem przed wstąpieniem do Clocktower. – Nie ma ich w komputerze? – Nie. I nigdy nie przekazałem ich do Clocktower. Sam się przekonasz dlaczego. W drugiej kopercie jest list ode mnie do ciebie. Otworzysz go, jeśli zginę. Znajdziesz w nim dalsze instrukcje. Josh chciał coś powiedzieć, ale David go uprzedził. – Jest coś jeszcze.

David wstał, przeszedł w kąt pomieszczenia i przyniósł stamtąd niewielką skrzynkę. Postawił ją na stole. – Ten pokój i pomieszczenie, w którym się znajduje, do pewnego stopnia zapewni ci ochronę i mam nadzieję dosyć czasu, byś zdążył znaleźć potrzebne informacje i odczytać zaszyfrowaną wiadomość – wyjaśnił. – Główna siedziba Clocktower to ostatnie miejsce, w którym będą cię szukać. Ale i tak sądzę, że czasu mamy niewiele. Wszystko, co znajdziesz, przesyłaj na moją komórkę. Ekran na samej górze po prawej stronie pokazuje obraz z kamery, która znajduje się nad drzwiami i jest skierowana na serwerownię, więc będziesz wiedział, gdyby ktoś próbował dostać się do środka. Jak wiesz, w głównej części nie ma kamer ze względów bezpieczeństwa, więc musisz liczyć się z tym, że zostaniesz ostrzeżony w ostatniej chwili. – David otworzył skrzynkę i wyjął pistolet. Wsunął magazynek do rękojeści i położył broń na stole. – Potrafisz się tym posługiwać? Josh spojrzał na pistolet i odchylił się na oparcie. – Tak. Wstępując do Agencji dwanaście lat temu, przeszedłem podstawowe szkolenie, ale od tego czasu nie posługiwałem się bronią. Więc… chyba jednak nie. – Chciał dodać: „Jeśli wpadnie tu grupa agentów, to, szczerze, jakie są moje szanse?”. Ale nie powiedział tego. Wiedział, że David pokazał mu broń, by zwiększyć jego poczucie bezpieczeństwa. Strach tylko zaciemniłby mu umysł i przeszkadzał w pracy. Josh czuł jednak, że szefem kieruje coś jeszcze. – Jeśli będziesz musiał tego użyć, odciągasz suwadło do tyłu. Zamek wypycha nabój z magazynku i wciska go do komory. Kiedy naboje się skończą, naciskasz tutaj, magazynek się wysunie. Wkładasz nowy magazynek, naciskasz tutaj, suwadło wraca na miejsce i wypycha pierwszy nabój z nowego magazynku. Ale jeśli wyłamią drzwi, musisz zrobić coś jeszcze, zanim użyjesz broni. – Wykasować komputery? – Tak jest. Oraz spalić tę teczkę i list. – David wskazał na metalowy kosz na śmieci i wyjął z pudełka palnik butanowy. – Co jeszcze jest w tym pudełku? – Josh chyba się domyślał, ale i tak zadał to pytanie. Szef Stacji Dżakarta zawahał się. W końcu sięgnął do środka i

wyjął niewielką kapsułkę. – Mam to połknąć? – Nie. Przegryźć. Cyjanek działa bardzo szybko, w ciągu trzech--czterech sekund. – David podał kapsułkę Joshowi. – Trzymaj ją przy sobie. Mam nadzieję, że nie będzie ci potrzebna. Do tego pomieszczenia naprawdę nie jest łatwo się dostać. David schował pistolet i zaniósł pudło na miejsce. – Daj znać, jak tylko coś znajdziesz. – Odwrócił się i ruszył do wyjścia. Josh wstał i zapytał: – A ty co będziesz robił? – Spróbuję wydłużyć czas.

Rozdział 15

Pokój przesłuchań C Komisariat policji, wydział dla Dżakarty Zachodniej Dżakarta, Indonezja Kate podniosła głowę. W drzwiach stanął jakiś tłusty spocony facet. W jednej ręce trzymał teczkę, drugą wyciągnął na powitanie. – Doktor Warner. Komisarz policji Eddi Kusnadi. Mam… – Czekam tu całą wieczność. Pana ludzie wypytują mnie o nieistotne szczegóły moich badań, grożą więzieniem. Chcę wiedzieć, co pan zrobił do tej pory, żeby znaleźć porwane dzieci. – Pani chyba nie zrozumiała sytuacji. To mały komisariat. – To proszę zawiadomić policję państwową. Albo… – Oni mają własne problemy. I nie zajmują się szukaniem niedorozwiniętych dzieci. – Nie nazywam ich w ten sposób. – Nie są niedorozwinięte? – Otworzył teczkę. – Z naszych notatek wynika, że pani ośrodek testuje nowy lek dla niedo… – Nie są niedorozwinięte. Po prostu ich mózgi pracują inaczej niż u pozostałych ludzi. Tak jak mój metabolizm różni się od pańskiego. Korpulentny policjant spojrzał po sobie, jakby próbował odnaleźć swój metabolizm i porównać go z metabolizmem przesłuchiwanej. – Zacznijcie szukać tych dzieci albo mnie wypuśćcie, żebym sama się tym zajęła. – Nie możemy pani wypuścić. – Dlaczego? – Nie wykluczyliśmy pani udziału w porwaniu. – To jakiś absurd… – Wiem, wiem, proszę mi wierzyć. Ale jak niby miałbym postąpić? Nie mogę mówić moim ludziom, kto jest podejrzany, a kto nie. To by było wysoce niestosowne. Przekonałem ich jednak, by pozwolili pani

zostać tutaj. A bardzo nalegali, by przenieść panią do wspólnej celi. Są to cele koedukacyjne i obawiam się, że niezbyt dobrze monitorowane. – Urwał, znów otworzył teczkę. – Chyba mogę na jakiś czas opóźnić tę decyzję. A teraz mam do pani kilka pytań. Z naszych danych wynika, że kupiła pani w Dżakarcie budynek mieszkalny. Zapłaciła pani gotówką. Suma wyniosła odpowiednik siedmiuset tysięcy dolarów amerykańskich. – Spojrzał na Kate, ale ponieważ milczała, podjął: – Nasz informator z sektora bankowości twierdzi, że posiada pani rachunek, którego stan wynosi około trzysta tysięcy dolarów amerykańskich. Na rachunek ten wpływają regularnie przelewy z banku na Kajmanach. – Stan mojego rachunku nie ma tu nic do rzeczy. – Z pewnością. Ale rozumie pani, jak to wygląda w oczach moich oficerów śledczych. W jaki sposób weszła pani w posiadanie tak znacznej sumy? – Odziedziczyłam ją. Komisarz uniósł brwi, rozpromienił się. – A, po dziadkach. – Nie, po ojcu. Tracimy cenny czas. – Czym on się zajmował? – Kto? – Pani ojciec. – Bankowością, jak sądzę. Może inwestycjami. Nie wiem. Kiedy zmarł, byłam małą dziewczynką. – Rozumiem. – Komisarz pokiwał głową. – Wierzę, że możemy sobie wzajemnie pomóc. Możemy przekonać śledczych, że nie miała pani nic wspólnego z porwaniem dzieci oraz przekazać mojemu wydziałowi środki, których tak bardzo nam brakuje, do znalezienia tych nie…, tych bezbronnych dzieci. Kate wbiła wzrok w komisarza. Wszystko jasne. – Zamieniam się w słuch. – Wierzę pani, doktor Warner. Ale jak już wspominałem, moi śledczy patrzą na dowody i wiedzą, co pomyśli sąd. W dodatku, tak między nami, nie darzą wielką sympatią obcokrajowców, a szczególnie Amerykanów. Myślę, że jedyny sposób, by zapewnić pani bezpieczeństwo i osiągnąć nasze cele, to znaleźć porwane dzieci. W ten

sposób oczyścimy panią z zarzutów. – A więc na co czekacie? – Jak wspominałem, to bardzo mały wydział. Szukanie tych dzieci… Potrzebuję więcej środków, ludzi z zewnątrz. Ale, z przykrością muszę nadmienić, takie dochodzenie będzie bardzo dużo kosztowało. Prawdopodobnie dwa miliony dolarów. A, dolarów amerykańskich. No, gdybym popytał tu i tam, pewnie mógłbym zamknąć się w sumie półtora miliona. Ale najważniejszy jest czas, droga pani doktor. Te dzieci mogą już być dosłownie wszędzie. Mam tylko nadzieję, że nadal żyją. – Półtora miliona dolarów. Komisarz przytaknął. – Dostanie je pan. Ale najpierw proszę mnie wypuścić. – Niczego bardziej nie pragnę, proszę mi wierzyć. Ale obietnice składane przez podejrzanych w pokoju przesłuchań… – Uniósł ręce. – Dobrze, proszę przynieść mi telefon i podać numer swojego… numer konta bankowego. I sprowadzić samochód. – Już się robi, pani doktor. – Uśmiechnął się, wstał i wyszedł. Kate została sama. Przysunęła się do stołu, podciągnęła nogę, stawiając stopę na krześle i przeczesała dłonią jasne włosy. Kobieta w lustrze ani trochę nie przypominała pełnej nadziei badaczki, która cztery lata wcześniej przybyła do Dżakarty. Komisarz zatrzasnął za sobą drzwi. Półtora miliona dolarów! Mógłby odejść na emeryturę. Cała jego rodzina mogłaby rzucić pracę. Półtora miliona… Może dałoby się wyciągnąć większą sumę, dwa, dwa i pół? Trzy miliony? Ona może mieć jeszcze więcej. Znacznie więcej. Od razu zgodziła się na półtora. Może wrócić i powiedzieć, że będą musieli zatrudnić więcej osób? Że to będzie kosztowało cztery miliony. Wziąłby z tego dwieście pięćdziesiąt tysięcy. Spodziewał się dostać mniej. Stał pod drzwiami pokoju przesłuchań, gorączkowo zastanawiając się, co robić. Nie wróci tam od razu. Mógłby zmiękczyć ją jeszcze trochę. Kilka godzin w izbie wytrzeźwień, przy wyłączonych kamerach. Tylko trzeba zachować ostrożność – nie chciałby, żeby zaraz po wyjściu pobiegła do ambasady amerykańskiej. Ale postępując w odpowiedni sposób, zarobi

dzisiaj niezłą sumkę.

Rozdział 16

Siedziba główna Stacji Dżakarta Dżakarta, Indonezja Josh spojrzał na czerwone punkty znaczące ekran. W ciągu godziny, która minęła od wyjścia Davida, wszystkie dwadzieścia cztery kropki – przedstawiające oficerów operacyjnych ze Stacji Dżakarta – przemieściły się na sporą odległość od siedziby głównej i rozproszyły po całym mieście. Teraz mapa pokazywała cztery grupy po sześć. Trzy lokalizacje Josh dobrze znał: kryjówki Stacji Dżakarta. Tych osiemnastu agentów zapewne znajdowało się na liście podejrzanych. Kropki przesuwały się powoli, odskakiwały do tyłu, kiedy napotkały ścianę, jak oskarżony przemierzający celę w tę i z powrotem w oczekiwaniu na ogłoszenie wyroku. Strategia wydawała się rozsądna: David podzielił potencjalne siły wroga i tym samym zapewnił sobie margines czasu. Zdąży ich zobaczyć, jeśli zaatakują. Kiedy zaatakują. Widok kropek na ekranie napełnił Josha lękiem, uczynił zagrożenie bardziej realnym. Bitwa o Stację Dżakarta była tylko kwestią czasu. W którymś momencie te trzy skupiska kropek zmienią położenie: zaatakują grupę Davida, a potem wrócą do siedziby głównej, by zająć się Joshem. David po prostu kupił trochę czasu, nic więcej. Czasu, którego potrzebował Josh, by przejrzeć informacje z ostatniego dnia i popracować nad kodem – coś znaleźć. Sam nie był pewien, czy zdołał cokolwiek osiągnąć. Jeszcze raz obejrzał nagranie. To było wszystko, co miał. A jeśli się myli? Przesunął ręką po włosach. Tak, nagranie bez wątpienia było nietypowe. Ale jeśli jednak nic nie znaczy? Praca w wywiadzie często opiera się na intuicji. Ten van, cała akcja, coś tu się nie zgadzało. Wybrał numer Davida i powiedział:

– Chyba coś mam. – Dawaj. – Porwano dwoje dzieci z ośrodka medycznego. Zgłoszono to na policję kilka godzin temu. Clocktower oznaczyło wiadomość jako wydarzenie lokalne niewielkiej wagi. Ale van jest zarejestrowany na fikcyjną firmę z siedzibą w Hongkongu, jedną z przykrywek, którymi posługuje się Immari. I szczerze mówiąc, nie wygląda mi to na robotę lokalnych. To było profesjonalne porwanie. Tego typu rzeczy kwalifikuje się jako porwanie dla okupu, ale Immari przecież nie zawracałoby sobie głowy takimi drobiazgami. Nadal szukam, ale jestem pewien na dziewięćdziesiąt dziewięć procent, że ta akcja jest dziełem Immari. Sądzę, że należałoby uznać ją za wysoce priorytetową, zważywszy na sposób, w jaki ją przeprowadzono: porwali dzieci w biały dzień i użyli samochodu, który łatwo wyśledzić. Uważam, że się spieszyli. – I co to oznacza? – Jeszcze nie wiem. Dziwna sprawa, wygląda na to, że klinikę sponsoruje kolejna spółka Immari o nazwie Immari Research. Pieniądze na wynajem budynku i wszelkie opłaty przesyła spółka holdingowa z siedzibą w Dżakarcie, Immari Jakarta. W twoich notatkach ta nazwa pada kilka razy. Spółka liczy niemal dwieście lat, powstała w epoce kolonializmu jako filia Holenderskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej. Prawdopodobnie jest najważniejszą komórką operacyjną organizacji Immari na obszarze Azji Południowo-Wschodniej. – Bez sensu. Niby czemu jeden oddział miałby porywać dzieci z innego oddziału tej samej organizacji? Może to jakiś rozłam wewnętrzny? Co wiemy o pracownikach tego ośrodka? – Prawie nic. Zespół liczy niewiele osób, kilku techników laboratoryjnych, jeden zginął podczas porwania. Zmieniające się opiekunki do dzieci. Głównie miejscowe, żadnych powiązań ze sprawą. No i kierowniczka badań. – Wyciągnął kartkę z danymi na temat doktor Katherine Warner. – Była na miejscu podczas napadu, prawdopodobnie została unieszkodliwiona. W ciągu ostatniej godziny nikt nie opuszczał budynku. Warner jest na komisariacie. – Czy policja rozpoczęła poszukiwania porwanych dzieci?

– Nie. – Listy gończe? – Nie. Mam pewną teorię. Nasz informator w zachodnim wydziale policji piętnaście minut temu złożył raport: komisarz trzyma w areszcie obywatelkę amerykańską, próbuje wyłudzić od niej pieniądze. Przypuszczam, że chodzi o doktor Warner. – Hmmm. A czym zajmuje się ta klinika? – Ściśle rzecz biorąc, jest to ośrodek badawczy. Badania genetyczne. Nowe terapie dla dzieci dotkniętych autyzmem i innymi formami zaburzeń rozwojowych. – Nie kojarzy się z międzynarodowym terroryzmem. – Nie. – To jaka jest teoria robocza? Z czym mamy do czynienia? – Szczerze, nie ma pojęcia. Jeszcze nie zdążyłem zagłębić się w szczegóły, ale jedno rzuca się w oczy: ośrodek nie zgłosił żadnych patentów. – Czemu to według ciebie takie znaczące? Myślisz, że nie prowadzą badań? – Nie, na pewno prowadzą, sądząc po wyposażeniu i strukturze organizacyjnej. Ale nie robią tego dla pieniędzy. Gdyby nastawiali się na działalność komercyjną, najpierw opatentowaliby terapię. To standardowa procedura w przypadku badań klinicznych. Znajdujesz nową substancję w laboratorium, zgłaszasz patent, robisz testy. Patent chroni przed konkurencją ze strony innej firmy, która mogłaby ukraść próbkę leku i opatentować go jako pierwsza, tym samym odcinając cię od rynku. Nie zgłasza się patentu tylko w przypadku, kiedy chce się zachować badania w tajemnicy. Dżakarta to odpowiednie miejsce do przeprowadzania takich testów. Organizacja badań na terenie Stanów z udziałem pacjentów wymagałyby zgłoszenia projektu do Urzędu Kontroli Leków i Żywności i pełnego ujawnienia przebiegu terapii. – A więc pracują nad bronią biologiczną? – Może. Ale aż do dzisiaj w ośrodku nie zdarzały się żadne incydenty. Nie odnotowano ofiar śmiertelnych, więc skoro testują środek na dzieciach, byłaby to najsłabsza broń biologiczna wszech czasów. Z tego, co widzę, badania są czyste i legalne. I prowadzone w dobrej

wierze. Prawdę mówiąc, gdyby zakończyły się sukcesem, oznaczałoby to wielki przełom w medycynie. – A zatem może być to równie dobrze idealna przykrywka. Jedno pytanie: dlaczego okradają samych siebie? Skoro spółka Immari finansuje klinikę, po co wysłała własnych ludzi, by porwali te dzieci? Może tę kobietę obleciał strach, kiedy pomyślała o konsekwencjach badań nad bronią biologiczną? – Może. – Czy nasz informator z policji posiada odpowiednie uprawienia, by ją uwolnić? – Nie, jest raczej nisko w hierarchii. – Nie rozłączaj się. – Josh zaczął przeszukiwać bazę Clocktower. Kiedy pokazały się akta komisarza, odchylił się na oparcie krzesła i powiedział: – Mamy tu ciekawe informacje. No, no. – Prześlij plik na moje mobilne centrum dowodzenia. Przejrzałeś wszystkie lokalne wiadomości? – Tak. Właściwie znalazłem tylko tę jedną sprawę. Ale jest coś jeszcze. – Josh długo się zastanawiał, czy o tym wspominać, ale podobnie jak nagranie z porwania, to też wzbudziło jego podejrzenia. – Żadna z komórek nie zgłosiła ataku, Centrala nie wydała żadnych wytycznych. W wiadomościach też nic, od czasu informacji o atakach w Karaczi, Kapsztadzie i Mar del Plata. Wszystkie komórki siedzą cicho, wysyłają jedynie rutynowe raporty jak gdyby nigdy nic. – Jakieś pomysły? – Są dwie możliwości: albo na coś czekają, może na twój kolejny krok, albo… – Pozostałe komórki padły bez walki. – Właśnie. Możliwe, że jesteśmy ostatnią większą komórką – powiedział Josh. – Popracuj nad kodem. Pospiesz się.

Rozdział 17

Ośrodek Badawczy Immari Corp. Chiny, okolice Burangu Tybetański Region Autonomiczny Doktor Shen Chang próbował się zrelaksować przed czekającą go wideokonferencją. Kiedy na ekranie pokazała się twarz mężczyzny, z trudem przełknął ślinę i powiedział: – Kierownik projektu kazał mi się z panem skontaktować, doktorze Grey. Trzymaliśmy się ściśle protokołu i dostarczonych wyników badań w najdrobniejszych szczegółach. Naprawdę nie wiem, co się… – Nie wątpię, doktorze Chang. Ale rezultat był bardzo zaskakujący. Dlaczego dzieci przeżyły, a dorośli nie? – Jeszcze nie wiemy. Poddajemy dzieci testom. Wygląda na to, że występuje u nich uruchomiony gen atlantydzki. – Czy jest możliwe, że terapia nie zadziała w przypadku dorosłych? – Tak, to prawdopodobne. Terapia polega na wprowadzeniu do kodu genetycznego retrowirusa, który umieszcza w nim nowy gen. Zmiana niby niewielka, lecz wywołuje efekt kaskady na poziomie epigenetycznym, prowadzi do uruchomienia bądź wyłączenia całej serii innych genów, obecnych wcześniej w kodzie danego osobnika. Brak efektów fizjologicznych, przynajmniej niczego takiego nie zaobserwowaliśmy, za to w pracy mózgu następuje ogromna zmiana. Gen dosłownie przeprogramowuje mózg osobnika. Neuroplastyczność mózgu, czyli zdolność do zmian i adaptacji, zmniejsza się wraz z wiekiem. Dlatego na przykład z większym trudem przychodzi nam uczenie się nowych rzeczy. Bierzemy pod uwagę, że osobniki dorosłe nie odpowiedzą na terapię, ponieważ uruchomienie genu nie wywoła żadnych zmian w mózgu. W terapii genowej wirus usiłuje przeprogramować mózg, ale u dorosłego wszystkie obwody są

wbudowane na stałe. Proces ten następuje krótko po okresie dzieciństwa. – A czy możliwe, że osobniki dorosłe nie posiadały odpowiednich genów i dlatego nie nastąpiły żadne zmiany? – Nie, wszystkie osobniki dorosłe posiadają takie geny. Jak panu wiadomo, odkryliśmy je jakiś czas temu i sprawdzamy każdego osobnika w naszym ośrodku w Chinach. Dorośli powinni byli przeżyć. – A czy jest możliwe, że terapia działa jedynie w przypadku mózgu dotkniętego autyzmem? Tej możliwości Chang nie wziął pod uwagę. Doktor Grey był biologiem ewolucyjnym, żywo zainteresowanym paleobiologią, i szefem szefa Changa – znajdował się na samym szczycie łańcucha pokarmowego organizacji Immari. Chang nie przypuszczał, że ta rozmowa będzie dotyczyć nauki. Spodziewał się reprymendy za nieudane wyniki. Przez chwilę zastanawiał się nad hipotezą Greya. – Tak, to prawdopodobne. Autyzm to podstawowe zaburzenie w funkcjonowaniu mózgu, zwłaszcza w obszarach odpowiedzialnych za komunikację i relacje społeczne. Inne obszary również są zmienione. Niektóre osoby wykazują bardzo wysoki iloraz inteligencji i wyjątkowe zdolności, inne zaś znajdują się na drugim końcu spektrum: nie są w stanie nawet samodzielnie funkcjonować. Autyzm to w gruncie rzeczy słowo-wytrych, bardzo pojemna kategoria, w której mieszczą się przeróżne zmiany w obszarze pracy mózgu. Musimy się temu przyjrzeć, badania mogą trochę potrwać. Zapewne będziemy potrzebowali większej liczby osób do badań. – Czasu nie mamy, ale możemy zdobyć więcej dzieci. Chociaż tylko o tej dwójce wiemy na pewno, że posiada aktywny gen atlantydzki. Chciałbym się temu przyjrzeć. Czy jest coś, czego mi pan nie powiedział? Jakieś inne teorie? Na tym etapie nie ma złych pomysłów, doktorze Chang. Owszem, Chang miał jeszcze jeden pomysł. Do tej pory nie podzielił się nim z resztą zespołu. – Zastanawiam się, czy dorosłych i dzieci na pewno poddano tej samej terapii. – Problem z odtworzeniem badań doktor Warner?

– Nie. Jak wspomniałem, ściśle trzymaliśmy się protokołu. Co do joty. Zastanawiam się, czy przypadkiem doktor Warner… nie zastosowała wobec tych dzieci jakieś innej terapii, o której nie wspomniała w oficjalnych notatkach ani w raporcie z badań. Przez chwilę Grey przetrawiał słowa Changa. – Bardzo interesujące. – Czy można porozmawiać z doktor Warner? – Nie jestem pewien… Powiadomię pana. Czy inni członkowie zespołu mają podobne podejrzenia, co pan? – Nic mi o tym nie wiadomo. – Chciałbym, aby na razie zachował pan te przemyślenia dla siebie. Jeśli pojawi się coś nowego, proszę kontaktować się bezpośrednio ze mną. Musimy trzymać tę sprawę w tajemnicy. Powiadomię kierownika projektu, że pan i ja pracujemy razem. Na pewno wesprze nasze starania, nie mam co do tego wątpliwości. – Rozumiem – odparł doktor Chang, chociaż nic nie rozumiał. Ta rozmowa wywołała jedynie kolejne pytania. Był pewien tylko jednego: zastosowali niewłaściwą terapię.

Rozdział 18

Komisariat policji, wydział dla Dżakarty Zachodniej Dżakarta, Indonezja Komisarz Kusnadi już miał otworzyć drzwi do pokoju przesłuchań, kiedy drogę zastąpił mu jakiś mężczyzna. Był Amerykaninem, może Europejczykiem, na pewno wojskowym lub kimś w tym rodzaju. Wskazywały na to jego sylwetka… i spojrzenie. – Kim pan jest? – zapytał Kusnadi. – To nieistotne. Przyszedłem po doktor Katherine Warner. – A, jaki dowcipny. Gadaj, kim jesteś, bo cię przymknę. Mężczyzna wręczył mu kopertę z papieru manilowego i powiedział: – Proszę zajrzeć do środka. Śmiało, już to wcześniej widziałeś. Komisarz otworzył kopertę, obejrzał kilka zdjęć. Nie mógł uwierzyć własnym oczom. Jak? Jakim sposobem…? – Jeśli jej natychmiast nie wypuścisz, nie będziesz ostatnią osobą, która ogląda te fotki. – Chcę oryginały. – Sądzisz, że to są negocjacje? Wypuść ją, albo moja organizacja puści w świat zawartość tej koperty. Kusnadi wbił wzrok w ziemię, pobiegł nim w prawo i w lewo, jak przestraszone zwierzę, niepotrafiące się zdecydować, w którą uciec stronę. – A w razie gdybyś miał ochotę mnie przymknąć, moi ludzie, jeśli za trzy minuty nie dostaną ode mnie sygnału, tak czy inaczej opublikują te zdjęcia. Teraz pracujesz dla mnie. Chcesz zatrzymać stanowisko czy nie? Kusnadi myślał gorączkowo. Powiódł wzrokiem dokoła. Kto mógł to zrobić? – Czas się kończy. – Mężczyzna odwrócił się do wyjścia. – Zaczekaj. – Komisarz otworzył drzwi do pokoju przesłuchań i dał

znak siedzącej tam kobiecie. – Wychodzi pani. Ten pan panią wyprowadzi. Kobieta zatrzymała się w drzwiach, spojrzała na komisarza, potem zmierzyła wzrokiem żołnierza. – Wszystko w porządku. Niech pani z nim idzie. Mężczyzna otoczył jej plecy ramieniem i powiedział: – Proszę za mną, doktor Warner. Wynosimy się stąd. Kusnadi odprowadził ich wzrokiem. Kiedy znaleźli się na zewnątrz, Kate przystanęła i spojrzała na mężczyznę. Miał na sobie czarne ubranie wojskowe i kamizelkę kuloodporną – strój bardzo podobny do stroju tamtego porywacza. Tak samo wyglądali jego ludzie – było ich pięciu, stali obok wielkiej czarnej furgonetki, przypominającej samochód dostawczy jakiejś firmy kurierskiej, i czarnego SUVa o przyciemnianych szybach. – Kim jesteście? – Sekunda – odparł mężczyzna. Podszedł do niewysokiego śledczego, który oskarżał Kate o kupowanie indonezyjskich dzieci. – Słyszałem, że czekasz na awans. Śledczy wzruszył ramionami. – Robię, co mi każą – odparł z zakłopotaniem. – Twój oficer prowadzący mówi, że jesteś dobrym źródłem. A jeśli wiesz, co z tym zrobić, może będziesz lepszym komisarzem. Śledczy kiwnął głową. – Jak pan sobie życzy. Żołnierz wrócił do Kate i wskazał na większy z samochodów. – Proszę wsiadać. – Nigdzie nie pójdę, póki mi pan nie powie, kim jesteście i o co chodzi. – Wszystko wyjaśnię, ale przede wszystkim musimy zabrać panią w bezpieczne miejsce. – Nie…. – Drobna podpowiedź. Dobrzy goście proszą kobietę, żeby wsiadła do samochodu. Źli goście zakładają jej czarny worek na głowę i sami ją

wrzucają. Ja proszę. Może pani zostać albo pojechać ze mną. Decyzja należy do pani. Podszedł do furgonetki i otworzył podwójne drzwi z tyłu. – Proszę zaczekać.

Rozdział 19

Siedziba główna Stacji Dżakarta Dżakarta, Indonezja Vincent Tarea, dowódca sił operacyjnych czekał, aż pracownicy stacji zajmą miejsca w sali konferencyjnej. Pomasował ramię. Mięśnie nadal go bolały po spotkaniu z tymi kretynami w klinice i dwójką zdziczałych bachorów. A potem było jeszcze gorzej. Ale nadal miał szansę uratować ten dzień. Musiał tylko przekonać kilka osób, by wzięły udział w ataku. Reszta już znajdowała się na liście płac spółki Immari. Tarea uniósł ręce, by uciszyć zebranych. Byli tam wszyscy: analitycy, oficerowie operacyjni i prowadzący – wszyscy za wyjątkiem Davida Vale’a i pięciu operacyjnych. Josh Cohen, główny analityk, również gdzieś się zapodział. Ale wkrótce go znajdą. Ekrany na ścianie pokazywały obraz trzech zatłoczonych sal, zapełnionych agentami w kryjówkach rozsianych w różnych punktach miasta. – Dobra, proszę o uwagę. Czy wszyscy mnie słyszą? Zebrani pokiwali głowami, mrucząc „tak”, „słychać cię”. – Nie jest mi łatwo o tym mówić, więc powiem wprost: Clocktower znalazła się w stanie zagrożenia. Zapadła całkowita cisza. – I zostaliśmy zaatakowani. Dostałem dzisiaj wiadomość, że kilka komórek, w tym Kapsztad, Mar del Plata i Karaczi jest kompletnie zniszczonych. Kilka innych właśnie w tym momencie walczy o przetrwanie. Ludzie zaczęli rozmawiać, jedni półgłosem, niektórzy głośno wykrzykiwali pytania. – Spokój. Jest jeszcze gorzej. Obawiam się, że wróg pochodzi z naszych szeregów. Na razie wiemy tyle: kilka dni temu David Vale wraz z grupą kierowników innych stacji zorganizował spotkanie dla wszystkich głównych analityków, co, rzecz jasna, stanowi jawne naruszenie protokołu. Przypuszczalnie powiedzieli im, że istnieje jakieś

nowe zagrożenie. Już wiemy, że ponad połowa analityków nie wróciła z konferencji. Przypuszczamy, że cała ta farsa była zwykłą masową egzekucją, mającą na celu osłabienie naszego wywiadu przed poważniejszym atakiem. Analitycy, którzy wrócili, działają teraz na szkodę Clocktower. Tarea powiódł wzrokiem po sceptycznych twarzach. – Wiem, że trudno w to uwierzyć. I podobnie jak wy, ja też wcale nie chcę w to wierzyć. I początkowo nie wierzyłem, aż do dzisiejszego ranka, kiedy to David rozproszył nasze siły operacyjne po całym mieście. Zastanówcie się tylko: rozproszył siły, byśmy nie mogli się bronić przed atakiem. Planuje przejąć Stację Dżakarta. To tylko kwestia czasu. – Ale po co? – zapytał ktoś. – David by tego nie zrobił – dodał ktoś inny. – Powtarzałem te same słowa – odparł Tarea. – To on przyjął mnie do organizacji, razem służyliśmy, znam go. Ale jeśli chodzi o Davida Vale’a, o wielu rzeczach nie wiemy. Każdy z nas wstąpił do Clocktower z jakiegoś powodu. Z tego, co się dowiedzieliśmy, David został poważnie ranny podczas zamachów jedenastego września. Nie miałem o tym pojęcia, aż do dzisiaj. Od tego czasu David tworzył teorię spiskową, jakieś niesamowite bajdy o grupie militarnej, która zorganizowała ataki dla własnych korzyści. Możliwe, że sam padł ofiarą kłamstwa. Możliwe, że ktoś się nim posłużył. Albo jest obłąkany. Nieważne. W każdym razie zwerbował wielu współpracowników. Przypuszczamy, że Josh Cohen wrócił z konferencji i też dla niego pracuje. Wszyscy w milczeniu trawili zaskakujące wieści. Żołnierz na jednym z ekranów zapytał: – Co to za operacja? Mamy go sprowadzić? – To może się okazać niemożliwe. Będzie walczył do końca. Nasz priorytet to zminimalizować straty wśród ludności cywilnej. Ale nie zostajemy bez pomocy. Immari Security obiecała przysłać kilku swoich ludzi. Są świadomi zagrożenia i równie mocno jak nam zależy im, by je powstrzymać. Wszystko wskazuje na to, że właśnie Immari jest celem tej wendety. Wiemy, że David pojmał badaczkę, pracującą nad projektem, który finansuje Immari. Może spiskuje ona razem z Davidem, może jest

tylko ofiarą, tego jeszcze nie wiemy. Musimy odnaleźć tę kobietę, doktor Katherine Warner, i unieszkodliwić Davida.

Rozdział 20

Główna siedziba Stacji Dżakarta Dżakarta, Indonezja Josh niecierpliwie czekał, czy jego teoria na temat zaszyfrowanej wiadomości od Davida okaże się prawdziwa. Nic lepszego nie wymyślił. W ogóle nic innego nie wymyślił. Próbował nie patrzeć na ekran głównego komputera. Od trzydziestu minut widniał na nim ten sam komunikat: Trwa wyszukiwanie. Zerknął na dwa boczne ekrany: obraz z kamery nad drzwiami i mapę miasta z dwudziestoma czterema czerwonymi kropkami reprezentującymi oficerów operacyjnych. Sam nie wiedział, który z ekranów budzi w nim większe zdenerwowanie. Równie dobrze mógłby widnieć na nich wielki zegar, odliczający sekundy do jego śmierci i jakiejś koszmarnej niewiadomej katastrofy… Główny ekran nadal informował: Trwa wyszukiwanie. Dlaczego to trwa tak długo? A jeśli tylko traci czas? Jeszcze jedna rzecz budziła jego niepokój. Spojrzał na pudełko, które David zostawił na stole. Wstał, chwycił je i w tym momencie dno pudła się otworzyło. Pistolet i kapsułki cyjanku potoczyły się po stole, jednocześnie przenikliwy dźwięk brutalnie przeciął ciszę i odezwał się echem, które trwało chyba całą wieczność. Josh sięgnął po broń i dwie kapsułki. Ręce mu się trzęsły. Sygnał wyrwał go z zamyślenia. Na ekranie widniał napis: 5 wyników. Pięć wyników! Josh usiadł przy stole, położył ręce na myszce i klawiaturze. Trzy wyniki z „New York Times”, jeden z „Daily Mail” w Londynie, jeden z „Boston Globe”.

Może jednak się nie mylił. Już w momencie, kiedy zobaczył te cyfry i nazwiska, od razu pomyślał: nekrologi. Nekrologi i ogłoszenia drobne to klasyczne szpiegowskie narzędzie. Agenci po drugiej wojnie światowej wykorzystywali je do przekazywania informacji na całym świecie. Raczej staromodna metoda, lecz jeśli wiadomość nadano w 1947, było to bardzo możliwe. Co z kolei znaczyłoby, że ta organizacja ma ponad sześćdziesiąt pięć lat. Na razie wolał nie zagłębiać się w ten aspekt sprawy. Spojrzał na zakodowaną wiadomość. Protokół Toba istnieje naprawdę. 4+12+47 = 6/4; Abby 7+22+47 = 3/8; Anderson 10+4+47 = 5/4; Ames Potem wrócił do wyników wyszukiwania. Przypuszczał, że terroryści posługiwali się tylko jednym tytułem gazety – gazety dostępnej w każdym większym mieście na całym świecie. Najbardziej prawdopodobny wydał mu się „New York Times”. Nawet w 1947 można było podejść do stoiska z gazetami w Paryżu, Lodynie, Szanghaju, Bostonie czy Barcelonie i kupić aktualne wydanie „New York Timesa”, wraz z nekrologami. Jeśli nekrologi były zaszyfrowanymi wiadomościami, to powinny się w jakiś sposób wyróżniać. Josh od razu to zauważył: w każdym występowały słowa „clock” – „zegar” i „tower” – „wieża”. Odchylił się na oparcie krzesła. Czy to możliwe, że Clocktower istnieje od tak dawna? CIA utworzono dopiero w 1947 Aktem Bezpieczeństwa Narodowego, chociaż jej poprzedniczka, OSS – Biuro Służb Strategicznych – powstała podczas drugiej wojny światowej, w czerwcu 1942. Po co terroryści wymieniali w wiadomościach nazwę organizacji? Może już wtedy, sześćdziesiąt pięć lat temu, walczyli z Clocktower? Musi skupić się na nekrologach. Na pewno można je jakoś

odczytać. Idealny system szyfrowania wykorzystuje zmienne układy cyfr: nie istnieje jeden klucz do odczytania wszystkich wiadomości. Każda zawiera własny klucz – coś prostego. Josh otworzył pierwszy z nekrologów z datą 04.12.1947: „George Abby, słynny zegarmistrz, zmarł w wieku 77 lat podczas pracy nad dziełem życia. George Abby, sławny na cały Gibraltar zegarmistrz, nie żyje. Anglicy pożegnają rodaka w poniedziałek. Ciało znaleźli służący w sobotę. Szczątki zmarłego spoczną w rodzinnym grobie obok ciała żony. Według stanowiska krewnych uroczystość będzie skromna”. Gdzieś tu była ukryta wiadomość. Jaki jest klucz? Josh otworzył pozostałe nekrologi, przeczytał je prędko w nadziei, że natrafi na jakąś wskazówkę. W każdym z nekrologów, w początkowej części tekstu, wymieniono jakąś nazwę geograficzną. Josh przerabiał w myślach różne możliwości, przestawiał słowa. W końcu odchylił się na krześle. Myślał intensywnie. Wszystkie nekrologi napisano dziwnym nieporadnym stylem, jakby autor nie potrafił dopasować niektórych słów. Albo raczej wpasował je na siłę, ponieważ musiał ich użyć. Rytm, odstępy. Tak. Teraz to widział. Nazwiska stanowiły klucz do odczytania szyfru. Liczba liter. To była druga część szyfru. 4+12+47 = 6/4; Abby Nekrolog z czwartego grudnia. George Abby. 6/4. Imię składało się z sześciu liter, nazwisko z czterech. Trzeba wziąć szóste słowo z nekrologu, potem czwarte w kolejności po nim i dalej tak samo, słowa złożą się w zdanie. Jeszcze raz przeczytał nekrolog: „George Abby, sławny na cały Gibraltar zegarmistrz, nie żyje. Anglicy pożegnają rodaka w poniedziałek. Ciało znaleźli służący w sobotę. Szczątki zmarłego spoczną w rodzinnym grobie obok ciała żony. Według stanowiska krewnych uroczystość będzie skromna”. Wiadomość brzmiała następująco: Gibraltar, Anglicy znaleźli szczątki obok stanowiska.

Josh wpatrywał się w zdanie. Tego naprawdę się nie spodziewał. I nie miał pojęcia, co to ma znaczyć. Przeszukał Internet. Zaledwie kilka wyników. W latach czterdziestych Anglicy rzeczywiście znaleźli jakieś szczątki na Gibraltarze, w nadmorskiej jaskini Gorham. Ale nie były to szczątki ludzkie. Należały do neandertalczyków – znalezisko radykalnie zmieniło stan wiedzy na temat naszych prehistorycznych kuzynów, którzy okazali się znacznie bardziej zaawansowani w rozwoju niż prymitywni jaskiniowcy, za jakich ich wcześniej uważano. Budowali domy i kamienne paleniska, gotowali warzywa, posługiwali się językiem, tworzyli sztukę, grzebali zmarłych i ozdabiali groby kwiatami, wytwarzali także zaawansowane narzędzia kamienne i ceramiczne naczynia. Odkrycie zmieniło również przekonania naukowców co do czasu, w jakim żyli neandertalczycy. Wcześniej uważano, że wyginęli jakieś czterdzieści tysięcy lat temu. Ale ci z Gibraltaru żyli mniej więcej dwadzieścia trzy tysiące lat temu – czyli znacznie później. Gibraltar był prawdopodobnie ostatnim miejscem, w którym występowali. Co neandertalska forteca może mieć wspólnego z atakiem terrorystycznym? Może inne wiadomości coś wyjaśnią. Josh otworzył drugi z kolei nekrolog i odszyfrował wiadomość. Antarktyda, okrętu nie odnaleziono, poinformujcie, czy kontynuować poszukiwania. Interesujące. Josh wrzucił kilka haseł w wyszukiwarkę. W 1947 na Antarktydzie sporo się działo. Dwunastego grudnia 1946 siły marynarki wojennej Stanów Zjednoczonych posłały tam flotę złożoną z trzynastu okrętów, z blisko pięciusetosobową załogą. Misja o kryptonimie Operacja Hihgjump miała na celu stworzenie bazy badawczej, nazwanej Little America IV. Długo krążyły teorie spiskowe, jakoby Stany szukały na Antarktydzie baz nazistowskich i technologii. Czy ta wiadomość znaczyła, że coś znaleźli? Josh odwrócił kartkę grubego błyszczącego papieru, na którym widniał szyfr i przyjrzał się fotografii. Przedstawiała wielki fragment lodu dryfujący na powierzchni błękitnego morza. Ze środka wystawał czarny kadłub. Napis był za mały, nie dało się go odczytać, ale zapewne był to niemiecki okręt podwodny. Biorąc pod uwagę średnie rozmiary

takiego okrętu, góra lodowa musiała liczyć jakieś dwadzieścia pięć kilometrów kwadratowych. Była wystarczająco duża, by pochodzić z Antarktydy. Czy to znaczy, że znaleźli ten okręt niedawno? Czy właśnie to odkrycie sprowokowało ostatnie wydarzenia? Josh odczytał ostatnią wiadomość. Miał wielką nadzieję, że dostarczy ona klucz do rozwiązania zagadki. Roswell, balon meteorologiczny zgodny z technologią z Gibraltaru, musimy się spotkać. Wszystkie trzy wiadomości brzmiały następująco: Gibraltar, Anglicy znaleźli szczątki obok stanowiska. Antarktyda, okrętu nie kontynuować poszukiwania.

odnaleziono,

poinformujcie,

czy

Roswell, balon meteorologiczny zgodny z technologią z Gibraltaru, musimy się spotkać. Co to znaczy? Jakieś miejsce na Gibraltarze, łódź podwodna na Antarktydzie i balon meteorologiczny w Roswell? Było też szersze pytanie: Dlaczego? Dlaczego ujawniono te wiadomości? Liczyły przecież sześćdziesiąt pięć lat. W jaki sposób były powiązane z obecnymi wydarzeniami: bitwą o Clocktower i nadchodzącym atakiem? Josh wstał i zaczął chodzić w tę i z powrotem. Musiał pomyśleć. Gdybym był kretem w organizacji terrorystycznej i chciał uzyskać pomoc, to co bym zrobił? Uzyskać pomoc… Informator zostawiłby jakiś kontakt. Inny kod? Nie, może jednak podał też sposób, w jaki można się z nim skontaktować. Nekrologi. Mało skuteczne, to potrwałoby co najmniej jeden dzień, nawet w przypadku wydania online. Online. Współczesny odpowiednik. Gdzie umieściłbyś taką wiadomość? Josh przeglądał w myślach kolejne możliwości. Nekrologi w gazecie – to by było proste, trzeba by sprawdzić zaledwie kilka tytułów. Szukanie w starych wydaniach zajęło sporo czasu, ale miał jeden pomocny trop: wiedział, w których tytułach szukać. A ta wiadomość

mogła być gdziekolwiek w sieci. Musi istnieć jakaś wskazówka. Jaki element łączył te trzy wiadomości? Podanie lokalizacji. A co różniło te trzy miejsca? Na Antarktydzie nie ma ludzi, nie ma ogłoszeń, nie ma… czego? A co różni Roswell i Gibraltar? W obu miejscach wydaje się gazety. A czym różni się jedna z tych gazet od drugiej? Ogłoszenia… Informator musiał mieć na myśli sposób zamieszczania ogłoszeń tak powszechny i ogólnodostępny w dzisiejszych czasach jak ogłoszenia w „New York Timesie” w 1947. Craigslist. Internetowy serwis ogłoszeń drobnych. Josh sprawdził w sieci. Na Gibraltarze się nim nie posługiwano. Za to w Roswell tak. Roswell/Carlsbad, Nowy Meksyk. Josh wszedł na stronę i zaczął przeglądać ogłoszenia. Było ich tysiące, w różnych kategoriach: na sprzedaż, nieruchomości, lokalne, praca. Każdego dnia z pewnością ukazywały się setki nowych. Jak znaleźć wśród nich wiadomość od informatora – jeśli rzeczywiście tam jest? Mógłby posłużyć się funkcją agregującą i za jej pomocą zebrać zawartość danej strony – serwer w Clocktower „przebiegłby” stronę – w podobny sposób jak Google czy Bing indeksują strony, wydobywają z nich treść i umożliwiają skuteczne wyszukiwanie. A potem mógłby uruchomić program szyfrujący. To zajęłoby tylko kilka godzin. Ale on nie miał kilku godzin. Potrzebował jakiegoś punktu zaczepienia. Nekrologi wydawały się logicznym wyborem, ale na Craigslist nie publikuje się nekrologów. Najbliższa kategoria? Może… ogłoszenia towarzyskie? Przejrzał nagłówki: wyłącznie platoniczne

kobieta szuka kobiety

kobieta szuka mężczyzny

mężczyzna szuka kobiety

mężczyzna szuka mężczyzny

inne

niezobowiązujące spotkania

zerwane połączenia

skargi i zażalenia

Od czego zacząć? Czy to aby nie jest szukanie igły w stogu siana? Może jeszcze kilka minut, może jakiś inny dział… Ale kategoria „zerwane połączenia” wydała mu się całkiem interesująca. Chodziło o to, że jeśli zobaczyłeś kogoś ciekawego, ale nie zdołałeś nawiązać znajomości, umówić się z tą osobą, mogłeś zamieścić ogłoszenie w takim właśnie dziale. Często korzystali z tej metody faceci, którzy w decydującym momencie nie zdołali zebrać się na odwagę. Josh też kilka razy zamieszczał takie ogłoszenia. Czasami adresatka wiadomości odpowiadała na nią i coś zaczynało się dziać. Czasami nie… Co znaczyło, że nie jesteście sobie przeznaczeni. Zaczął czytać ogłoszenia. temat> zielona sukienka w aptece CVS wiadomość> Jezu, wyglądałaś porażająco! Jesteś idealna, odjęło mi mowę. Chciałbym pogadać. Napisz. temat> Hampton Hotel wiadomość> Staliśmy obok siebie przy recepcji, a potem wsiedliśmy razem do windy. Może miałabyś ochotę na odrobinę

gimnastyki? Podaj piętro. Zauważyłem obrączkę. Możemy zachować dyskrecję. Przeczytał jeszcze kilka. Jeśli wiadomość ułożono w ten sam sposób co poprzednie i również zaszyfrowano według kodu kryjącego się w nazwisku, ogłoszenie powinno być dłuższe. Ale ogłoszenia na Craigslist były anonimowe. A więc nazwisko wystąpi w adresie mejlowym. Pierwsze ogłoszenie na kolejnej stronie brzmiało następująco: temat> Widziałem cię w sklepie Tower Records, rozmawiałaś o nowym singlu Clock Opery. Wyglądało obiecująco… Słowa „clock” i „tower” w linijce dotyczącej odbiorcy. Josh prędko odczytał ogłoszenie. Tak, było dłuższe od pozostałych. Adres brzmiał: [email protected]. John wypisał co czwarte i kolejne piąte słowo z ogłoszenia. Wiadomość wyglądała tak: Sytuacja się zmieniła. Clocktower upadnie. Odpowiedz, jeśli żyjesz. Nie ufaj nikomu. Josh zamarł. Odpowiedz, jeśli żyjesz. Musi odpowiedzieć. David musi odpowiedzieć. Josh wziął do ręki telefon satelitarny i wybrał numer Davida. Nie uzyskał połączenia. A wcześniej do niego dzwonił. To na pewno nie jest wina telefonu ani pomieszczenia. Co… Nagle jego wzrok padł na ekran. Obraz z kamery nad drzwiami. Nie zmieniał się. Josh patrzył uważnie. Światełka były nieruchome. Nigdy tak się nie zdarzało: zawsze migały od czasu do czasu, kiedy pracował napęd twardego dysku, kiedy karty sieciowe przesyłają i odbierają pakiety. To nie był normalny obraz z kamery. To był zatrzymany obraz. Umieścił go ktoś, kto właśnie próbował dostać się do tego pomieszczenia.

Rozdział 21

Główny pokój dowodzenia Siedziba główna Stacji Dżakarta Dżakarta, Indonezja W pokoju dowodzenia panowało duże ożywienie. Technicy operacyjni walili w klawiatury, analitycy wysyłali i odbierali kolejne raporty, a Vincent Tarea chodził w tę i z powrotem, nie spuszczając wzroku z rzędu ekranów. – Czy Vale na pewno dostał fałszywą mapę? – Tak jest – odparł jeden z techników. – Przekażcie kryjówkom, że mają się wynieść. Tarea patrzył na obrazy z kamer umieszczonych w kryjówkach. Żołnierze właśnie otwierali drzwi. Nagle głośno huknęło – wszyscy skierowali wzrok na monitory. Prószył na nich czarno-biały pył. Jeden z techników uderzył w klawiaturę. – Zmieniam na obraz z zewnątrz. Mamy potężny wybuch w… – Wiem! Kryjówki, utrzymajcie pozycje! – krzyknął Tarea. Głośniki milczały. Mapa zrobiła się czarna, zniknęły wszystkie czerwone punkty, które do tej pory poruszały się w miejscach odpowiadających położeniu kryjówek. Zostały tylko te oznaczające konwój Davida i niewielką grupkę w siedzibie głównej. Technik obrócił się na krześle. – Podłożył ładunki w kryjówkach. Tarea potarł grzbiet nosa. – Dziękuję, kapitanie Oczywisty. Jesteśmy już w tym pomieszczeniu cichym? Znaleźli Josha? – Nie, właśnie zaczynają szukać. Tarea wyszedł z pokoju dowodzenia, przeszedł do swojego biura i wybrał numer do człowieka odpowiadającego mu stanowiskiem w

Immari Security. – Mamy problem. Zabrał moich ludzi. Przez chwilę słuchał. – Nie, przekonałem ich, ale on… Nieważne, nie żyją. To wszystko. Kolejna pauza. – Nie. Cóż, na twoim miejscu postarałbym się trafić go pierwszym strzałem, nieważne ilu masz ludzi. W terenie będzie trudno go złapać. Już miał się rozłączyć, ale w ostatniej chwili niecierpliwie przyłożył telefon do ucha. – Że co? Nie, szukamy. Sądzimy, że tam jest. Będę cię informował na bieżąco. Co? Dobrze, zjawię się, ale mogę zabrać tylko dwóch ludzi. I trzymamy się z tyłu, na wszelki wypadek.

Rozdział 22

Ruchome centrum operacyjne Clocktower Dżakarta, Indonezja Kate wsiadła za żołnierzem do czarnej furgonetki. W środku pojazd w niczym nie przypominał samochodu dostawczego. Był częściowo szatnią, pełną sprzętu i broni, jakich Kate nigdy wcześniej nie widziała, częściowo biurem, wyposażonym w ekrany i komputery, a częściowo autobusem – wzdłuż obu boków ciągnęły się rzędy obniżonych foteli. Jeden z trzech ekranów pokazywał poznaczoną punktami mapę. Kate domyśliła się, że jest to plan Dżakarty. Na drugim ekranie widniały obrazy z kamer umieszczonych z przodu, z tyłu i po bokach furgonetki. Na górnym prawym widać było czarny SUV, wiodący ich pojazd przez zatłoczone ulice Dżakarty. Ostatni ekran był pusty, nie licząc jednego słowa: łączy… – Jestem David Vale. – Chcę wiedzieć, dokąd mnie zabieracie – powiedziała Kate. – Do kryjówki. – David majstrował coś przy tablecie, chyba połączonym z jednym z ekranów na ścianie. Spojrzał na ekran, jakby na coś czekał. Nic się nie działo. Znowu wcisnął kilka klawiszy. – A więc pracujecie dla rządu amerykańskiego? – zapytała Kate. – Niezupełnie – odparł, nie podnosząc wzroku znad tabletu. – Ale jest pan Amerykaninem? – Tak jakby. – A mógłby pan normalnie ze mną rozmawiać? – Próbuję dotrzeć do kolegi. – Mężczyzna miał wyraźnie zatroskaną minę. Powiódł wzrokiem dokoła, jakby się nad czymś zastanawiał. – Jakieś problemy? – Taa. Możliwe. – Odłożył tablet. – Muszę zadać pani kilka pytań w sprawie porwania dzieci.

– Szukacie ich? – Próbujemy się dowiedzieć, o co w tym wszystkim chodzi. – Jacy „my”? – I tak pani nie słyszała. Kate przeczesała włosy dłonią. – Mam za sobą ciężki dzień. W gruncie rzeczy nie obchodzi mnie, kim jesteście i skąd jesteście. Ktoś porwał dzisiaj dwoje dzieci z mojej kliniki i jak na razie jakoś nikomu się nie spieszy, żeby je odnaleźć. Łącznie z wami. – Nie mówiłem, że pani nie pomogę. – Nie powiedział pan, że pomoże. – To prawda. Ale w tym momencie mam własne problemy, i to bardzo duże. Mogą się skończyć śmiercią wielu niewinnych ludzi. Wielu już zginęło i podejrzewam, że pani badania w jakiś sposób wiążą się z tą sprawą. Jeszcze nie wiem w jaki. Proszę posłuchać, jeśli odpowie pani na kilka moich pytań, obiecuję, że zrobię wszystko, by pani pomóc. – Dobrze. To uczciwy układ. – Kate pochyliła się do przodu. – Co pani wie na temat Immari Jakarta? – Właściwie nic. Finansują część prowadzonych przeze mnie badań. Mój przybrany ojciec, Martin Grey, stoi na czele odłamu tej spółki, Immari Research, która inwestuje w rozwój nauki i technologii. – Czy tworzy pani dla nich broń biologiczną? Pytanie było jak cios prosto w twarz. Odsunęła się od swego rozmówcy. – Co takiego? Boże, nie! Pan oszalał? Próbuję leczyć autyzm. – Kim są te porwane dzieci? – Nie mam pojęcia. – Nie wierzę pani. Czym one się różnią od reszty? W klinice przebywa ponad setka dzieci. Gdyby porywacze byli handlarzami ludzkim towarem, porwaliby je wszystkie. Wybrali tych dwoje z określonego powodu. I przeprowadzili porwanie w bardzo ryzykowny sposób. A więc pytam raz jeszcze: kim są te dzieci? Kate wbiła wzrok w ziemię, zamyśliła się. Nagle coś jej przyszło do głowy. – Moje dzieci porwało Immari Research?

Pytanie chyba zaskoczyło mężczyznę. – Nie. Immari Security. To inny oddział tej samej firmy. Ale ogólnie rzecz biorąc, też banda złych gości. – To niemożliwe. – Proszę się przekonać. – Podał jej teczkę. Przejrzała ja prędko: zdjęcia satelitarne vana i kliniki, dwoje ubranych na czarno porywaczy wciągających dzieci do samochodu, dokumenty rejestracyjne vana, prowadzące do Immari International, oddział Immari Security w Hongkongu. Kate myślała intensywnie. Po co niby mieliby porwać te dzieci? Mogli przecież zwrócić się do niej. Zastanawiało ją coś jeszcze. – Dlaczego pan spytał, czy pracuję nad bronią biologiczną? – Tylko taka hipoteza wydaje się sensowna, biorąc pod uwagę zebrane informacje. – Jakie informacje? – Słyszała pani o Protokole Toba? – Nie. Podał jej kolejną teczkę. – To mniej więcej wszystko, co wiemy na ten temat. Niewiele. Najważniejsze: Immari International zamierza drastycznie zredukować ziemską populację. Kate przeczytała notatkę. – Chodzi o wybuch wulkanu Toba, czy coś w tym stylu? – Co takiego? Nie wiem, o czym mowa. Zamknęła teczkę. – Nic dziwnego. Wielu naukowców nie uznaje tej teorii, ale jest dość popularna wśród biologów ewolucyjnych. – Z jakiego powodu? – Wielki skok naprzód. – Na widok zdezorientowanej miny Davida wyjaśniła: – To jeden z najbardziej spornych aspektów genetyki ewolucyjnej. Prawdziwa zagadka. Wiemy, że jakieś pięćdziesiąt-sześćdziesiąt tysięcy lat temu w rozwoju ludzkiej inteligencji nastąpiło coś w rodzaju Wielkiego Wybuchu. W bardzo krótkim czasie bardzo zmądrzeliśmy. Nie wiadomo, jak to się dokładnie stało. Przypuszczamy, że pojawiła się jakaś zmiana w oprogramowaniu

mózgu. Ludzie zaczęli nagle używać złożonego języka, tworzyć sztukę, robić zaawansowane narzędzia, rozwiązywać problemy… David trawił jej słowa, wpatrzony w ścianę. – Nie rozumiem… Kate odgarnęła włosy z twarzy. – Dobrze, zacznę od nowa. Nasza rasa liczy jakieś dwieście tysięcy lat, ale dopiero około pięćdziesięciu tysięcy lat temu ludzie stali się, jak to określamy, behawioralnie współcześni, czyli zmienili się w bardzo, bardzo bystre istoty, które zapanowały nad całym globem. Wiemy, że pięćdziesiąt tysięcy lat temu istniały co najmniej trzy inne gatunki hominidów: neandertalczycy, homo floresiensis… – Homo flor… – Nie jest to bardzo znana nazwa. Znaleziono ich całkiem niedawno. Byli bardzo niscy – tacy jakby hobbici. Tym mianem często się ich określa, więc dla ułatwienia przy niej zostańmy. Tak więc pięćdziesiąt tysięcy lat temu istniejemy my, neandertalczycy, hobbici i denisowianie, i prawdopodobnie jeszcze parę innych. Najistotniejszy jest fakt, że istniało aż pięć-sześć podgatunków. I nagle nasza gałąź tego ludzkiego drzewa zaczęła się gwałtownie rozwijać, podczas gdy pozostałe wymarły. W przeciągu tych pięćdziesięciu tysięcy lat z kilku tysięcy robi się nas siedem miliardów, a inne podgatunki po prostu giną. My opanowujemy planetę, a oni umierają w jaskiniach. To największa zagadka wszech czasów, naukowcy próbują ją rozwikłać od bardzo dawna. Religie również szukają odpowiedzi. Najważniejsze pytanie: jak udało nam się przetrwać? Co zapewniło nam tak wielką ewolucyjną przewagę? Nazywamy tę zmianę wielkim skokiem naprzód, a teoria dotycząca wybuchu wulkanu Toba proponuje wyjaśnienie, w jakich okolicznościach ten skok nastąpił – jak to się stało, że nagle zrobiliśmy się tacy mądrzy, podczas gdy nasi kuzyni: neandertalczycy, hobbici i tak dalej pozostali na poziomie człowieka jaskiniowego. Teoria ta głosi, że jakieś siedemdziesiąt tysięcy lat temu na wyspie Toba, tutaj, w Indonezji, wybuchł ogromny wulkan. Popioły zasłoniły słońce nad rozległymi obszarami Ziemi, wywołując zimę wulkaniczną, która trwała przez długie, długie lata. Gwałtowna zmiana klimatu drastycznie zredukowała liczbę ludzi, może nawet do dziesięciu tysięcy lub mniej.

– Zaraz, zaraz, ludzka rasa liczyła zaledwie dziesięć tysięcy? – Tak sądzimy. Oczywiście, nie umiemy dokładnie określić tej liczby, ale wiemy, że była to bardzo drastyczna redukcja, o znaczących konsekwencjach dla wszystkich podgatunków. Przypuszczamy, że w mniejszym stopniu ucierpiały one z powodu skutków katastrofy niż my. Hobbici żyli na obszarach po nawietrznej wulkanu, neandertalczycy zaś głównie w Europie. Nasi przodkowie zajmowali tereny Afryki, Środkowego Wschodu i Azji Południowej, a to właśnie te tereny najmocniej odczuły skutki erupcji. Poza tym neandertalczycy byli od nas silniejsi i mieli większe mózgi, a to mogło dawać im znaczną przewagę. Nadal prowadzimy badania na ten temat. Wiemy z pewnością, że nasi przodkowie mocno ucierpieli z powodu wybuchu Toby. Znaleźliśmy się na granicy wyginięcia. To z kolei wywołało zjawisko zwane przez genetyków populacyjnych efektem wąskiego gardła. Niektórzy badacze twierdzą, że wskutek tego zjawiska niewielka grupa zdołała przetrwać poprzez mutacje genetyczne. Te mutacje być może zaowocowały gwałtownym rozwojem inteligencji. Istnieją na to konkretne dowody. Wiemy, że wszyscy żyjący obecnie ludzie pochodzą od jednego osobnika, który mieszkał na terenie Afryki jakieś sześćdziesiąt tysięcy lat temu, zwanego Y-chromosomalnym Adamem. Wszyscy ludzie na Ziemi są potomkami niewielkiej grupy, liczącej być może tylko stu osobników, która opuściła Afrykę jakieś pięćdziesiąt tysięcy lat temu. Pochodzimy od niewielkiego plemienia, które po wybuchu wulkanu wyemigrowało z Afryki i zapanowało nad całą planetą. Plemię to znacznie przewyższało inteligencją pozostałe hominidy. Oto, co się wydarzyło. Nie wiemy jednak, jak ten proces przebiegał. Nie wiemy nawet, w jaki sposób naszemu podgatunkowi udało się przetrwać Tobę, ani w jaki sposób inteligencja naszych przodków osiągnęła tak wysoki poziom. Musiała nastąpić jakaś gwałtowna zmiana w oprogramowaniu mózgu. Nikt jednak nie wie, jak dokładnie doszło do wielkiego skoku naprzód. Być może był on wynikiem zmian w sposobie odżywiania bądź spontanicznej mutacji. A może jednak przebiegał powoli, stopniowo. Teoria wybuchu wulkanu Toba i efektu wąskiego gardła to tylko jedna z możliwości, ale zdobywa coraz więcej zwolenników. David spuścił wzrok, zamyślił się.

– Dziwne, że nie natknął się pan na te informacje. – Ponieważ się nie odzywał, dodała: – A więc… jak pan sądzi, co oznacza „Toba” w przypadku tej organizacji? Oczywiście, mogę się mylić… – Nie, nie myli się pani. Ale nazwa protokołu jest tylko odwołaniem do skutków katastrofy z przeszłości. Zmian, które nastąpiły w populacji. To jest ich cel: stworzyć kolejny efekt wąskiego gardła, wywołać nowy wielki skok naprzód. Chcą sprowokować kolejny etap ewolucji człowieka. Wcześniej nie wiedziałem, o co im chodzi. Sądziliśmy, że Toba oznacza miejsce, w którym rozpoczną operację. Południowo-Wschodnia Azja, szczególnie Indonezja, to bardzo prawdopodobna lokalizacja. Między innymi dlatego stworzyłem komórki w Dżakarcie, niecałe sto kilometrów od góry Toba. – No tak. Znajomość historii czasem się przydaje. Podobnie jak czytanie książek. Może nie mniej niż umiejętność strzelania z broni. – Tak gwoli informacji, sporo czytam. I interesuję się historią. Ale pani mówi o zdarzeniach sprzed siedemdziesięciu tysięcy lat. To nie historia, tylko prehistoria. Poza tym broń również bywa przydatna. Świat nie jest takim cywilizowanym miejscem, jakby się wydawało. Kate uniosła ręce, po czym odchyliła się na oparcie. – Hej, próbuję pomóc. À propos, obiecał pan, że pomoże mi odnaleźć porwane dzieci. – A pani powiedziała, że odpowie na moje pytania. – Odpowiedziałam. – Nie. Pani wie, dokąd zabrano te dzieci lub przynajmniej pani przypuszcza. Proszę mi powiedzieć. Kate milczała. Czy może mu zaufać? – Potrzebuję gwarancji. – Czekała, lecz mężczyzna całą uwagę skupił na ekranie z kropkami. – Słucha mnie pan? – Wyglądał na zaniepokojonego. – Co się dzieje? – Kropki się nie ruszają. – A powinny? – Tak. Przecież się przemieszczamy. Radzę zapiąć pas. Poczuła strach. Powiedział to takim tonem jak ojciec, który nagle uświadomił sobie, że jego dziecko znalazło się w niebezpieczeństwie. Był maksymalnie skupiony. Szybkimi ruchami zabezpieczył wszystkie

luźne przedmioty, chwycił radio. – Mobile One tu Dowódca. Zmieńcie kurs. Nowy kierunek: siedziba główna. Odbiór. – Zrozumiano. Mobile One zmienia kurs. Kate poczuła, że furgonetka wykonuje zwrot. Mężczyzna opuścił odbiornik. Nagle zobaczyła błysk na ekranie, a sekundę później usłyszała – i poczuła – eksplozję. SUV na ekranie uniósł się nad ziemią i zaraz opadł, zmieniając się w stos płomieni i płonącego metalu. Rozległa się seria wystrzałów. Furgonetka wykonała gwałtowny skręt – jakby nikt nie panował nad kierownicą. Kolejny pocisk trafił w asfalt tuż obok furgonetki, chybiając dosłownie o włos. Siła odrzutu niemal przewróciła pojazd i wyssała z niego całe powietrze. Kate poczuła dzwonienie w uszach. Pas boleśnie wbijał się w talię. To przypominało deprywację sensoryczną. Cały świat poruszał się w zwolnionym tempie. Poczuła, jak furgonetka opada z powrotem na ziemię, podskakuje. Podniosła wzrok. Żołnierz leżał na podłodze, nie dawał znaku życia.

Rozdział 23

Siedziba główna Stacji Dżakarta Dżakarta, Indonezja Josh intensywnie myślał. Ktokolwiek zastąpił zdjęciem obraz z kamery nad drzwiami, bez wątpienia właśnie próbował się dostać do środka. Szklany pokój wydawał się teraz taki delikatny. Wisiał pośrodku ogromnego betonowego grobowca, za chwilę pewnie się roztrzaska na kawałki, jak wielka szklana piniata. A on był nagrodą. Wydawało mu się, czy też zobaczył coś dziwnego na drzwiach? Plamkę w kolorze pomarańczy? Josh podszedł do szklanej ściany, przyjrzał się uważniej. Tak, rzeczywiście była to maleńka pomarańczowa plamka, jarzyła się coraz jaśniej i jaśniej, niczym grzałka. Metal wyglądał jak mokry… tak, spływał po powierzchni drzwi. Nagle w prawym górnym rogu poleciały iskry. Powoli popełzły w dół, zostawiając ślad w postaci wąskiego ciemnego wyżłobienia. A więc tak, próbują dostać się do środka – za pomocą palnika. Oczywiście. Gdyby wysadzili drzwi, gdyby posłużyli się materiałami wybuchowymi, cała serwerownia wyleciałaby w powietrze. Kolejne zabezpieczenie, dzięki któremu przebywająca w środku osoba mogła zyskać nieco na czasie. Josh wrócił biegiem do stołu. Co najpierw? Źródło, wiadomość z Craigslist. Musi odpowiedzieć. Adres mejlowy, [email protected], był fałszywy, zapewne działał przez jakieś dwie sekundy po uruchomieniu strony. Źródło wiedziało, że Josh o tym wie, wiedziało, że potraktuje adres jak kolejne nazwisko, którego liczba liter jest kluczem do odcyfrowania wiadomości. Szyfr… Musi stworzyć wiadomość według tego samego szyfru. Obejrzał się przez ramię. Palnik zdążył dotrzeć do połowy wysokości drzwi. Iskrząca się linia wyglądała jak płonący lont. A niech to, nie ma czasu. Kliknął na „odpowiedz” i napisał: temat> do mężczyzny z Tower Records

wiadomość> Żałuję, że nie nawiązaliśmy kontaktu, ale nie było czasu. Obawiam się, że czas znów się kończy. Twoją wiadomość przesłał mi przyjaciel. Nadal nie rozumiem. Przepraszam za bezpośredniość, ale nie mam czasu na gry. Nie udało mi się dodzwonić do przyjaciela, może tobie się uda na tej platformie. Proszę, przyślij pomocne informacje. Dzięki, powodzenia. Josh wcisnął „wyślij”. Dlaczego nie może skontaktować się z Davidem? Przecież szef ma dostęp do Internetu. Na pewno chodzi o inne połączenie, połączenie, o którym nie wiedzą agenci z Clocktower i z którego korzysta się podczas tajnych rozmów telefonicznych czy wideokonferencji. Sprawa z kamerą nad drzwiami była bardzo prosta: przecięli kabel i podłączyli ją do innego źródła, bądź nie wyłączali kamery, tylko umieścili naprzeciw niej zdjęcie korytarza. Kątem oka Josh zauważył, że na ekranie przedstawiającym mapę z kropkami coś się dzieje: kropki skupione w kryjówkach w szybkim tempie zbierały się przy drzwiach. Szykowały następny krok. A potem zniknęły. Josh znowu spojrzał na drzwi. Palnik pracował coraz szybciej. Josh odświeżył stronę Craigslist. Wciąż liczył na to, że kontakt odpowie.

Rozdział 24

Mobilne centrum dowodzenia Clocktower Dżakarta, Indonezja David otworzył oczy. Stała nad nim jakaś kobieta. Doktor Warner. – Jest pan ranny? Odepchnął ją na bok i podniósł się. Ekrany pokazywały scenerię na zewnątrz: spalone szczątki SUVa, w którym jechało trzech oficerów, leżały porozrzucane na wyludnionej ulicy. Nigdzie nie widział dwóch mężczyzn, którzy prowadzili furgonetkę. Pewnie zmiótł ich drugi wybuch. Lub dosięgły kule snajpera. David potrząsnął głową, by oprzytomnieć. Podszedł do szafki z bronią. Wyjął dwa granaty dymne, zerwał zawleczki i stanął przy podwójnych drzwiach z tyłu pojazdu. Powoli pchnął jedno skrzydło, szybkim ruchem wyrzucił pierwszy granat, potem drugi, trochę dalej. Granaty potoczyły się po jezdni. Rozległ się cichy syk, pokazała się chmura szarobiałego dymu. David starannie zamknął drzwi. Spodziewał się, że w chwili, kiedy je otworzy, padnie jeden strzał. Na pewno chcą ją żywą. Znowu podszedł do szafki, przerzucił przez ramię karabin automatyczny, wsunął do kieszeni naboje, również naboje do pistoletu. Włożył twardy czarny hełm i zapiął kamizelkę kuloodporną. – Hej, co pan wyprawia? Co się dzieje? – Zostań tu, nie otwieraj drzwi. Wrócę, kiedy się zrobi bezpiecznie – rzucił David, ruszając do wyjścia. – Co?! Zamierzasz teraz wyjść? – Tak. – Jesteś nienormalny? – Tutaj stanowimy doskonały cel. Za chwilę nas dopadną. Muszę poszukać drogi ucieczki. Zaraz wrócę. – Czy… oni… Mogę też dostać broń?

Spojrzał na Kate. Miała przerażoną minę, ale musiał przyznać, że nie brakowało jej odwagi. – Nie, nie możesz. – Dlaczego? – Bo najprędzej zrobiłabyś krzywdę samej sobie. A teraz zamknij za mną. – Opuścił gogle na nos, po czym płynnym ruchem otworzył drzwi i wyskoczył prosto w chmurę dymu. Rzucił się biegiem przed siebie. Po trzech sekundach zasypał go deszcz pocisków. I dostarczył bardzo istotnej informacji: snajperzy znajdowali się na dachu budynku po lewej stronie. Rzucił się w boczną uliczkę, wymierzył i posłał serię z karabinu. Pierwszy snajper spadł z dachu. David przesunął broń w stronę dwóch pozostałych. Schowali się za ceglaną konstrukcją. Kula świsnęła mu koło ucha. Następna uderzyła w ścianę budynku, odłamki cegły i betonu poleciały na hełm i kamizelkę. Obrócił się prędko: w jego stronę biegło czterech ludzi. Immari Security. Oddał trzy szybkie strzały, rozbijając grupę jak kręgle. Dwóch padło. W tym samym momencie usłyszał charakterystyczny świst. Skoczył na przeciwną stronę uliczki. Pocisk z granatnika przeciwpancernego eksplodował trzydzieści metrów od miejsca, w którym David stał sekundę wcześniej. Trzeba było najpierw załatwić snajperów. Albo przynajmniej znaleźć się poza ich zasięgiem. Posypał się gruz, dym wypełnił powietrze. David próbował złapać oddech. Na ulicy panowała cisza. Przetoczył się. Zbliżający się odgłos kroków. Zerwał się i pobiegł w głąb ulicy, karabin zostawił na ziemi. Najważniejsze: znaleźć dobrą pozycję obronną. Kule odbijały się od murów po obu stronach ulicy. W biegu odwrócił się, wyciągnął pistolet i oddał kilka strzałów. Ścigający go mężczyźni wpadli do najbliższej bramy. Zobaczył wylot alejki wychodzący na starą zakurzoną drogę, biegnącą wzdłuż jednej z trzydziestu siedmiu rzek przepływających

przez Dżakartę. Akurat trwał targ, wzdłuż brzegu stały stragany z jedzeniem i przeróżnymi towarami. Sprzedawcy, krzycząc i gestykulując, w pośpiechu zbierali dzienny zarobek i uciekali przed strzelaniną. David wybiegł na drogę. Zasypał go deszcz pocisków. Jeden, który trafił prosto w pierś, rzucił nim o ziemię i odebrał oddech. Kolejne pociski trafiały tuż obok jego głowy – mężczyźni byli coraz bliżej. Przetoczył się pod mur, uciekając przed kulami. Spazmatycznie próbował zaczerpnąć tchu. Znalazł się w zasadzce. Był otoczony. Wyjął dwa granaty, odciągnął zawleczki, odczekał, cisnął jeden za siebie, w głąb alejki, a drugi za róg. A potem rzucił się biegiem w kierunku rzeki, strzelając w stronę ścigających go mężczyzn. Usłyszał stłumiony odgłos wybuchu w alejce i zaraz potem kolejny, głośniejszy. A potem jeszcze jeden, znacznie bliżej, może jakieś dwa-trzy metry za jego plecami. Siła wybuchu zwaliła go z nóg i cisnęła do wody. Kate usiadła. Potem znowu wstała. Odgłosy na zewnątrz przypominały trzecią wojnę światową: wybuchy, serie z karabinu, strzały, uderzenia gruzu, czy nie wiadomo czego, o ścianki furgonetki. Podeszła do szafki z bronią i kamizelkami. Kolejne strzały. Może powinna włożyć na siebie coś takiego? Wyjęła jedną z kamizelek. Okazała się bardzo ciężka, wręcz zaskakująco. Kate popatrzyła po sobie, na pogniecione ubranie, w którym spała tej nocy w gabinecie. Co za dziwny dzień. Ktoś zapukał do drzwi. – Doktor Warner? Kamizelka wypadła jej z rąk. To nie był głos mężczyzny, który zabrał ją z komisariatu. Nie, to nie był David. Potrzebowała broni. – Doktor Warner, wchodzimy.

Drzwi się otworzyły. Trzech mężczyzn z wojskowych strojach, podobnych do tych, które mieli na sobie porywacze. Ruszyli w jej kierunku. – Dobrze, że nic się pani nie stało. Przyszliśmy pani na ratunek. – Kim jesteście? Gdzie jest ten człowiek, który był tutaj przed chwilą? – Zrobiła krok w tył. Strzelanina ucichła. Nagle z oddali dobiegły odgłosy wybuchów. Dwóch, nie, trzech. Byli coraz bliżej. Zrobiła jeszcze jeden krok w tył. Mogłaby sięgnąć po broń. Tylko czy potrafi ją obsługiwać? – Wszystko w porządku, doktor Warner. Proszę wyjść. Zabieramy panią do Martina. To on nas przysłał. – Co takiego? Chcę z nim rozmawiać. Inaczej nigdzie nie pójdę. – Nie ma potrzeby… – Nie. Wyjdźcie stąd. Mężczyzna stojący na samym końcu odepchnął pozostałych dwóch. – Mówiłem, Lars, wisisz mi pięćdziesiąt dolców. – Kate znała ten głos: szorstki chrapliwy głos człowieka, który uprowadził dzieci. To był on. Kate zamarła, zdjęta paraliżującym strachem. Mężczyzna podszedł bliżej i chwycił ją za ramię, mocno, obrócił nią dokoła, jednocześnie przesuwając rękę na jej nadgarstek. Chwycił jej drugą dłoń, przytrzymał je razem i okręcił taśmą. Próbowała się wyrwać, ale wąski plastik wbijał się w skórę, wywołując ostry ból. Mężczyzna chwycił Kate za długie jasne włosy, odciągnął jej głowę do tyłu i narzucił na nią czarny worek. Zapadła ciemność.

Rozdział 25

Siedziba główna Stacji Dżakarta Dżakarta, Indonezja Josh patrzył, jak kolejne czerwone kropki znikają z ekranu. Ludzie w kryjówkach – najpierw przemieścili się w stronę wyjścia, potem zaś zniknęli. Zginęli. Kilka minut później zobaczył, jak konwój Davida zatrzymuje się na ulicy. Zniknęły kolejne kropki – za wyjątkiem tej, która oznaczała Davida. Poruszała się w szybkim tempie. Ostatni bieg. A w końcu również zgasła. Josh wypuścił powietrze i ciężko opadł na krzesło. Patrzył przez szklaną ścianę na drzwi betonowego pomieszczenia. Palnik świecił teraz po lewej stronie, wypalone nacięcie tworzyło literę J. Wkrótce zmieni się w U, wreszcie w O. Tamci dostaną się do środka, jego czas dobiegnie końca. Miał dwie, może trzy minuty. List. Odwrócił się, nerwowo przerzucił plik papierów. Wreszcie znalazł. „Otwórz w razie mojej śmierci”. Jeszcze kilka godzin wcześniej Josh nie przypuszczał, że to będzie konieczne. Tego dnia umarło tyle fałszywych przekonań: Clocktower nigdy nie będzie zagrożone, Clocktower nigdy nie upadnie, David nie może zginąć, dobrzy goście zawsze zwyciężają. Rozerwał kopertę. „Drogi Joshu. Nie miej wyrzutów sumienia. Już na początku byliśmy spóźnieni. Przypuszczam, że Stacja Dżakarta upadła lub stanie się to za chwilę. Pamiętaj, jaki jest nasz cel: powstrzymać Immari. Prześlij wszystko, co znalazłeś, dyrektorowi Clocktower. Nazywa się Howard Keegan. Możesz mu zaufać. Na ClockServer1-ClockConnect.exe jest program, który otworzy prywatny kanał do Centrali. Możesz bezpiecznie przesłać nim dane. Jeszcze jedno. Przez lata uzbierałem niewielką sumę, głównie od złych gości, którzy dzięki nam musieli zwinąć interes. Program na

ClockServer1-distribute.bat wypłaci pieniądze z moich rachunków. Mam nadzieję, że nie znajdą tego pokoju, i że nic ci nie grozi. To był zaszczyt pełnić z Tobą służbę. David”. Josh odłożył list na stół. Prędko wciskał klawisze klawiatury. Najpierw przesłał dane do Centrali, następnie wykonał transakcje bankowe. „Niewielka suma” to był co najmniej eufemizm. Josh patrzył, jak kolejne przelewy, razem pięć, po pięć milionów każda, idą na konta Czerwonego Krzyża, UNICEF-u i trzech innych organizacji humanitarnych. Josh nie był zdziwiony. Ale szóstej transakcji nie rozumiał. Pięć mionów dolarów na konto w banku JP Morgan, w Ameryce – oddział nowojorski. Josh skopiował nazwisko właściciela rachunku, wrzucił w wyszukiwarkę. Mężczyzna, sześćdziesiąt dwa lata i jego żona, pięćdziesiąt dziewięć. Rodzice Davida? Był też artykuł z gazety na Long Island. Para straciła jedyną córkę w zamachach z jedenastego września. Kobieta pracowała jako doradca inwestycyjny w firmie Cantor Fitzgerald, dopiero co ukończyła studia na Uniwersytecie Yale i miała poślubić niejakiego Andrew Reeda, absolwenta Uniwersytetu Columbia. Nagle Josh uświadomił sobie, że zapadła cisza. Palnik już nie pracował. Krąg się zamknął. Za chwilę metalowe drzwi ustąpią pod ciosami. Zebrał papiery, podbiegł do kosza na śmieci, podpalił. Wrócił do stołu, otworzył program kasujący dane. To zajmie ponad pięć minut. Może tego nie znajdą. A może uda mu się choć odrobinę zyskać na czasie. Spojrzał na pudełko z bronią. Nagle coś się pojawiło na ekranie, tym z planem Dżakarty. Josh przez chwilę miał wrażenie, że zobaczył mignięcie czerwonej kropki. Ale już jej nie było. Spojrzał raz jeszcze. W tym samym momencie rozległo się głośne walenie w metal. Josh zerwał się na równe nogi. Brzmiało to jak bęben wojenny. Głuche uderzenia miały ten sam rytm co pulsowanie w piersi Josha. Jego serce dudniło jak szalone. Na ekranie pokazał się pasek postępu: dwanaście procent.

Znów pojawiła się czerwona kropka podpisana D. Vale. I tym razem nie zniknęła. Płynęła powoli na falach rzeki. David żył. Widocznie czujniki w kamizelce kuloodpornej zostały uszkodzone. Musi przesłać mu wszystko, co znalazł. I informację, jak ma się skontaktować ze źródłem. Opcje? W normalnych warunkach utworzyliby skrzynkę kontaktową online: zostawiliby zakodowaną wiadomość na ogólnodostępnej stronie. Clocktower przeważnie korzystała z aukcji na eBayu – zdjęcia towarów zawierały informacje czy adresy, które deszyfrował algorytm używany w Clocktower. Na pierwszy rzut oka zdjęcia wyglądały zupełnie zwyczajnie, ale drobne zmiany tworzyły złożony plik, zaszyfrowaną informację. Tylko że on i David nie ustalili żadnego systemu. Nie mógł zatelefonować. Wysłanie mejla byłoby jak wyrok śmierci: Clocktower z pewnością monitorowała wszystkie adresy; w chwili, kiedy David otworzyłby nową wiadomość, Clocktower wyśledziłaby IP jego komputera. Mogliby określić jego fizyczne położenie, choćby w przybliżeniu. Obraz z pobliskich kamer dopełniłby reszty, dopadliby go w ciągu kilku minut. IP… Przyszedł mu do głowy pewien pomysł. Tylko czy zadziała? Kasowanie… Ukończono 37% Musi pracować szybko, póki działa komputer. Josh otworzył połączenie VPN z prywatnym serwerem, którego używał głównie do operacji online, kiedy chciał przekazać bądź odesłać do nadawcy szyfrowane raporty przed przesłaniem ich do Centrali. Było to dodatkowe zabezpieczenie, uniemożliwiające przechwycenie danych przekazywanych do Centrali. Nikt nie miał do niego dostępu i nikt o nim nie wiedział. I pracowało na nim kilka napisanych przez niego wcześniej bezpiecznych protokołów. Idealnie. Serwer nie posiadał adresu internetowego – nie potrzebował go – jedynie IP: 50.31.14.76. Każdy adres, na przykład www.google.com czy www.apple.com, jest tłumaczony na adres IP. Kiedy wpisuje się adres w wyszukiwarkę, grupa serwerów zwanych DNS (system nazw domenowych) przypasowuje adres do IP w swojej bazie i odsyła użytkownika we właściwe miejsce. Jeśli wpisać w pasek wyszukiwarki

IP zamiast adresu, trafi się dokładnie w to samo miejsce: 74 125 139 100 otworzy google.com, 17 149 160.49 otworzy apple.com i tak dalej. Josh ukończył przesyłanie danych na serwer. Komputer zaczynał zwalniać. Pokazywały się informacje o błędzie. Kasowanie… Ukończono 48% Łomot ucichł. Teraz znów używali palnika. Pośrodku drzwi odkształcony metal utworzył okrągłe wybrzuszenie. Zastanawiał się, jak wysłać Davidowi IP. Nie mógł zadzwonić ani wysłać esemesa. Clocktower monitorowała wszystkie źródła i wszystkich oficerów prowadzących. Poza tym nie miał przecież pojęcia, dokąd trafi David. Musi zostawić wiadomość w jakimś miejscu, które David na pewno sprawdzi. Miejscu, o którym wiedział tylko on, Josh… Konto bankowe Davida. Chyba powinno się udać. Josh również posiadał prywatne konto, przypuszczał, że podobnie jak każdy, kto wykonuje taką pracę. Dźwięk wyginanego metalu wypełnił pomieszczenie niczym umierający wieloryb. Byli blisko. Josh otworzył wyszukiwarkę, zalogował się na konto. Prędko wpisał numer wyróżniający banku i numer konta. Następnie wykonał serię przelewów: 9.11 50.00 31.00 14.00 76.00 9.11 Transakcja potrwa co najmniej dobę. No i David musi jeszcze zajrzeć na konto. A jeśli nawet zajrzy, czy domyśli się, że to jest adres

IP? Agenci operacyjni nie są szczególnie zaawansowani w kwestiach technologii. Był to dość ryzykowny krok. Drzwi ustąpiły. Do środka wpadli żołnierze. Kasowanie… Ukończono 65% Za mało. Coś mogą znaleźć. Pudełko, kapsułka. Trzy-cztery sekundy. Za mało czasu. Josh sięgnął po pudełko. Spadło na podłogę. Rzucił się na kolana, trzęsącymi się rękami sięgnął po pistolet. Jak to było? Odciągnąć, strzelić, nacisnąć? Dobra. Tamci byli już przy drzwiach do szklanego pokoju. Trzech mężczyzn. Uniósł broń. Ręka nadal się trzęsła. Podparł ją drugą ręką, nacisnął na spust. Pocisk trafił w komputer. Musi trafić w twardy dysk. Oddał kolejny strzał. Rozległ się ogłuszający dźwięk. Dźwięk otoczył go ze wszystkich stron. Powietrze wypełniły drobne kawałki szkła. Josh rzucił się pod ścianę. Odłamki sypały się dokoła niego, na niego, cięły jego skórę. Spojrzał w dół i zobaczył dwie dziury po kulach na piersi. Poczuł, że z ust bucha mu krew, spływa po brodzie, by po chwili połączyć się ze szkarłatną plamą poniżej. Odwrócił głowę, spojrzał na komputery. Ostatnie światełko właśnie gasło.

Rozdział 26

Rzeka Pesanggrahan Dżakarta, Indonezja Rybak wiosłował w dół rzeki wpadającej do Morza Jawajskiego. Od kilku dni połów był całkiem udany, dzisiaj zabrali nawet dodatkowe sieci – ściśle mówiąc, wszystkie, jakie mieli. Łódź uginała się pod ciężarem, zanurzona głębiej niż zwykle. Jeśli wszystko dobrze pójdzie, wrócą o zachodzie słońca, ciągnąc za sobą sieci pełne ryb. Starczy i do jedzenia dla ich niewielkiej rodziny, i na sprzedaż. Harto przyglądał się Ekowi, synowi, siedzącemu bliżej dziobu. Poczuł dumę. Niedługo on uda się na zasłużony odpoczynek, a Eko przejmie interes. A kiedyś i on z kolei zabierze swego syna na ryby i nauczy go wszystkiego, tak jak kiedyś jego uczył Harto, a Harto – jego ojciec. Harto miał przynajmniej taką nadzieję. Ostatnio bowiem zaczął się martwić, że może wcale nie tak to się ułoży. Każdego roku przybywało łodzi rybackich – ryb zaś ubywało. Każdego dnia pracowali coraz dłużej i dłużej, a łowili coraz mniej. Harto odsunął od siebie ponure rozmyślania. Szczęście czasem sprzyja człowiekowi, czasem nie, powraca falami, zupełnie jak morze, tak to już jest. Nie należy zadręczać się sprawami, na które nie ma się wpływu. Syn przestał wiosłować. Łódź skręciła. Harto krzyknął: – Eko, machaj wiosłami, bo zaczniemy halsować. Uważaj! – Tato, w wodzie coś jest. Harto pobiegł za wzrokiem chłopca. Rzeczywiście… jakiś czarny kształt unosił się na powierzchni. Człowiek. – Eko, wiosłuj z całych sił. Podpłynęli do topielca. Harto chwycił go i przyciągnął do łodzi. Mężczyzna był bardzo ciężki. Miał na sobie jakiś dziwny strój, coś w rodzaju kamizelki, która pozwalała mu unosić się na powierzchni.

Widocznie zrobiono ją z jakiegoś specjalnego materiału. Harto odwrócił mężczyznę na plecy. Hełm i gogle – zasłaniały jego nos, zapewne uratowały go przed utonięciem. – To nurek, tato? – Nie, raczej… policjant. Tak myślę. – Harto jeszcze raz spróbował wciągnąć nieznajomego do łodzi, o mało jej przy tym nie wywracając. – Eko, pomóż mi. Wreszcie wspólnymi siłami poradzili sobie, ale łódź natychmiast zaczęła nabierać wody. – Toniemy! – Eko powiódł dokoła przestraszonym wzrokiem. Co by tu wyrzucić? Człowieka? Ujście rzeki do morza było niedaleko, to by oznaczało jego pewną śmierć. Ale nie mogli go za sobą ciągnąć, na pewno nie przez dłuższy czas. Łódź szybko napełniała się wodą. Harto spojrzał na sieci. Sporo ważyły. Ale były jedyną cenną rzeczą, jaką posiadała ich rodzina, jedynym majątkiem, który kiedyś miał odziedziczyć Eko. – Eko, wyrzuć sieci. Chłopiec bez pytania wykonał polecenie ojca. Wrzucał sieci jedną po drugiej, ofiarowując sennie płynącej rzece swoje dziedzictwo. Po chwili łódź przestała napełniać się wodą. Harto usiadł na ławce, spojrzał na mężczyznę nieobecnym wzrokiem. – Tato, co się stało? – Ojciec nie odpowiadał. Eko przysunął się bliżej. – Czy on nie żyje? Czy… – Musimy zabrać go do domu. Siadaj do wioseł, synu. Możliwe, że ten człowiek ma jakieś kłopoty. Zawrócili łódź i ruszyli w górę rzeki, pod prąd. Żona i córka Harto na pewno czekały, aż mężczyźni wrócą z połowu, by oczyścić i przygotować ryby. Ale tego dnia ryb nie będzie.

Rozdział 27

Associated Press Wybuchy i strzelanina wstrząsają stolicą Indonezji – oświadczenie prasowe – wiadomość z ostatniej chwili Dżakarta, Indonezja (AP) // Agencja Associated Press otrzymała szereg zgłoszeń na temat wybuchów i strzelaniny, które miały miejsce dzisiaj w Dżakarcie. Choć żadna grupa terrorystyczna nie przyznała się do odpowiedzialności za te wydarzenia, występujące anonimowo osoby, które mają dostęp do kręgów rządowych, twierdzą, że za atakami stoi ta sama grupa. Na razie nie wiadomo, kto lub co było ich celem. Bomby wybuchły około pierwszej po południu miejscowego czasu, w kilku miejscach naraz, w wysokich budynkach znajdujących się na terenie ubogich dzielnic mieszkalnych. Świadkowie mówią, że co najmniej dwa z tych budynków wyglądały na dawno opuszczone. Kilka minut później na ulicach dzielnicy targowej również nastąpiły wybuchy i strzelanina. Nie znamy liczby zabitych i rannych, policja odmówiła komentarza. Będziemy informować na bieżąco. „The Jakarta Post” Aresztowano komisarza policji wydziału dla Dżakarty Zachodniej. Policja państwowa potwierdziła doniesienia o aresztowaniu komisarza Eddiego Kusnadi na podstawie oskarżenia o posiadanie pornografii dziecięcej. Nowy komisarz, Paku Kurnia, skomentował sprawę następująco: „To smutny i haniebny dzień dla dżakartyjskiej policji, ale jesteśmy gotowi stawić czoło złu, które wkradło się w nasze szeregi. Jestem przekonany, że nasza determinacja jedynie uczyni nas silniejszymi i przywróci nam zaufanie społeczne”.

Rozdział 28

Siedziba główna Immari Jakarta Dżakarta, Indonezja Kate siedziała na krześle, ręce miała związane z tyłu, na głowie czarny worek. Podróż była ciężka i długa. Żołnierze przez trzydzieści minut przerzucali ją niczym szmacianą lalkę z jednego samochodu do następnego, prowadzili jakimiś korytarzami, by wreszcie cisnąć na to krzesło i zatrzasnąć drzwi. Miała zawroty głowy od poruszania się w ciemnościach. Ciasno spętane ręce bolały. Przez ten czarny worek nie widziała kompletnie nic. Gęsta czerń przed oczami i cisza działały na nią dezorientująco, jak deprywacja sensoryczna. Od jak dawna już tu jest? Nagle coś usłyszała: kroki na korytarzu czy w jakimś dużym pomieszczeniu. Z każdą sekundą echo przybierało na sile. – Zdejmijcie jej ten worek! Głos Martina Greya. Martin. Od razu poczuła ulgę. Ciemność już nie wydawała się taka ciemna, ból rąk jakby trochę zelżał. Była bezpieczna. Martin pomoże jej odnaleźć dzieci. Ktoś zdjął worek. Oślepiło ją światło. Zmrużyła oczy, krzywiąc się, odwróciła głowę w drugą stronę. – I rozwiążcie jej ręce! Kto to zrobił? – Ja. Stawiała opór. Nadal ich nie widziała, lecz ten głos również był znajomy – należał do mężczyzny, który wyciągnął ją z furgonetki, który porwał dzieci. I zabił Bena Adelsona. – Oj, to musiała cię bardzo wystraszyć. – Głos Martina był zimny i władczy. Nigdy nie słyszała, by przemawiał do kogoś w taki sposób. Dwaj inni mężczyźni zaśmiali się, potem porywacz odparł: – Możesz złożyć skargę, Grey. Nie podlegam ci. Poza tym wcześniej nie miałeś zastrzeżeń co do naszej pracy. Co on miał na myśli? Ton głosu Martina zmienił się odrobinę, teraz pobrzmiewała w nim

nuta rozbawienia. – Drogi panie Tarea, to zabrzmiało niemal jak bunt. Zaraz się przekonasz, że takie zachowanie pociąga za sobą określone skutki. Kate wreszcie dojrzała twarz Martina. Była kamienna i nieporuszona. Popatrzył na mężczyznę, po czym zwrócił się do dwóch pozostałych – zapewne towarzyszących mu żołnierzy: – Zabierzcie go do celi. Wsadźcie worek na głowę i skrępujcie ręce. Im ciaśniej, tym lepiej. Żołnierze chwycili porywacza, włożyli mu na głowę ten sam worek, który wcześniej znajdował się na głowie Kate, po czym wyprowadzili mężczyznę z pokoju. Martin pochylił się nad Kate i spytał: – Wszystko w porządku? Kate potarła ręce, pochyliła się do przodu. – Martin, z mojego ośrodka porwano dwoje dzieci. Wśród porywaczy był ten człowiek. Musimy odnaleźć… Martin uniósł rękę. – Wiem, wszystko ci wyjaśnię. Ale najpierw musisz mi powiedzieć, jaką terapię zastosowałaś u tych dzieci. Kate, to bardzo ważne. Kate otworzyła usta, nie wiedziała jednak, od czego zacząć. Tysiące pytań kłębiło się w jej głowie. Nagle do pokoju weszli jacyś inni mężczyźni. – Dyrektor Sloane chce z panem rozmawiać. Martin uniósł głowę, wyraźnie poirytowany. – Oddzwonię do niego, to nie… – Sir, on jest tu, na miejscu. – W Dżakarcie? – W tym budynku. Mamy pana do niego zaprowadzić. Przykro nam. Martin podniósł się powoli. Miał zaniepokojoną minę. – Zabierzcie ją na dół, na taras widokowy koło wykopaliska. I… pilnujcie drzwi. Niedługo wrócę. Żołnierze Martina wyprowadzili Kate z pokoju. Trzymali się na odpowiednią odległość, ale obserwowali ją bacznie jak jastrząb. Zdążyła

zauważyć, że w ten sam sposób zachowywali się żołnierze, którzy przyszli po Martina.

Rozdział 29

Rzeka Pasanggrahan Dżakarta, Indonezja Harto przyglądał się tajemniczemu mężczyźnie, który uniósł się na łokciach, ściągnął hełm oraz gogle i mocno zdezorientowany rozglądał się dokoła. Rzucił hełm do wody, poleżał jeszcze przez chwilę i zaczął siłować się z paskami przy kamizelce. W końcu je oderwał i kamizelka podzieliła los hełmu. Harto zauważył, że pośrodku w tkaninie widnieje wielka dziura. Może kamizelka została zniszczona? Nieznajomy potarł pierś, oddychał z trudem. Był Amerykaninem lub Europejczykiem. To odkrycie bardzo zdziwiło Harta. Wiedział, że mężczyzna ma jasną skórę – częściowo widział jego twarz, kiedy wciągali go do łodzi – ale sądził, że to Chińczyk bądź Japończyk. Co tu robi uzbrojony Europejczyk? Może to wcale nie jest policjant. Może jakiś przestępca, terrorysta czy żołnierz kartelu narkotykowego? Czy pomagając temu człowiekowi, przypadkiem nie wpakuje się w jakieś tarapaty? Zwiększył tempo. Eko zauważył, że łódź skręca i również zaczął szybciej machać wiosłami. Chłopak szybko się uczył. Kiedy mężczyzna wyrównał oddech, usiadł i powiedział coś po angielsku. Eko spojrzał przez ramię na ojca. Harto nie wiedział, co robić. Żołnierz mówił powoli. Harto odpowiedział jedynym angielskim zdaniem, jakie znał: – Moja żona mówi angielski. Ona pomoże. Mężczyzna opadł na plecy. Utkwił wzrok w niebie, znów pomasował pierś. Harto i Eko wiosłowali nieprzerwanie, by jak najszybciej dotrzeć do domu. David przypuszczał, że kula zniszczyła umieszczony w kamizelce biomonitor. Z pewnością trochę go poturbowała. Tracker w hełmie

powinien nadal działać, ale znajdował się na dnie rzeki. Co za szczęście, że trafił na tych rybaków. Uratowali mu życie. Tylko dokąd go teraz zabierają? Może Immari wyznaczyło nagrodę za jego głowę – a ci dwaj wygrali los na loterii. Jeśli zamierzają go wydać, musi się stąd jakoś wydostać. Tylko jak? Nawet oddychanie sprawiało mu trudność. Postanowił nie martwić się na zapas. Przede wszystkim potrzebował odpoczynku. Przez chwilę wpatrywał się w rzekę, w końcu zamknął oczy. Poczuł pod sobą miękkie łóżko. Jakaś kobieta, Indonezyjka w średnim wieku, przykładała mu do czoła mokry kompres. – Słyszysz mnie? – Kiedy zobaczyła, że otworzył oczy, odwróciła się i zawołała coś w swoim języku. David chwycił jej ramię. Zrobiła przestraszoną minę. – Nie zrobię ci krzywdy. Gdzie ja jestem? – Nagle uświadomił sobie, że czuje się znacznie lepiej. Mógł znowu normalnie oddychać, ale nadal czuł ból w piersi. Usiadł i puścił ramię kobiety. Wymieniła jakąś nazwę, ale nic Davidowi nie powiedziała. Nim zdążył zadać kolejne pytanie, kobieta wstała i zaczęła cofać się do drzwi, patrząc na niego czujnie z lekko przekrzywioną głową. David potarł bolącą pierś. Myśl. Skoro zaryzykowali atak na jego konwój na otwartym terenie, to znaczy, że wcześniej opanowali główną siedzibę Stacji Dżakarta. Josh. Kolejny poległy żołnierz. Jeśli nie powstrzymam Protokołu Toba, będzie znacznie więcej ofiar. Również wśród cywilów, tak jak wcześniej… Skup się. Aktualne zagrożenie. Co to oznacza? Zabrali Warner. Potrzebują jej. W jakiś sposób jest w to wplątana. Nie wierzył w to. Kate Warner zrobiła na nim wrażenie szczerej, uczciwej osoby. Wierzyła w swoje badania. Nie wzięłaby udziału w czymś takim. Potrzebują jej badań, zamierzają je wykorzystać. Wymuszą informacje siłą. Będzie kolejną niewinną ofiarą. Postanowił, że za wszelką cenę musi odbić lekarkę. Była jego najlepszym tropem.

Wstał i przeszedł się po domu. Kilka pomieszczeń oddzielały od siebie cienkie jak papier ścianki ozdobione amatorskimi malunkami, przedstawiającymi rybaków przy pracy. Otworzył chwiejne siatkowe drzwi, wyszedł na taras. Mieszkanie znajdowało się na trzecim czy czwartym poziomie „budynku”, mieszczącego podobne domostwa, sklecone z białych gipsowych ścian i brudnych siatkowych drzwi. Tarasy niczym stopnie wspinały się wzdłuż brzegów rzeki. David zapatrzył się w dal. Identyczne domki ciągnęły się jak okiem sięgnąć, tekturowe pudełka poustawiane jedno na drugim. Przed każdym z domostw wisiały sznury z bielizną, tu i tam kobiety trzepały chodniki, kurz kłębił się na tle zachodzącego słońca niczym demony przemykające tuż nad ziemią. David skierował wzrok na rzekę. Łodzie rybackie przybijały i wypływały na połów. Niektóre były wyposażone w motor, ale większość napędzała siła wioseł. Omiótł spojrzeniem najbliższe budynki. Czy już tu są? I wtedy ich zobaczył. Dwóch ludzi z Immari Security, właśnie wchodziło do mieszkania dwie kondygnacje niżej. David cofnął się w cień. Ile ma czasu? Pięć, dziesięć minut? Wrócił do środka. Znalazł mieszkańców w pokoju dziennym, skulonych, wtulonych w siebie, chociaż obok stały dwa łóżka. Rodzice osłaniali chłopca i dziewczynkę własnymi ciałami, jakby obawiali się, że David może im zrobić krzywdę. David miał metr dziewięćdziesiąt dwa wzrostu, był znacznie od nich wyższy. Muskularna sylwetka niemal całkowicie wypełniała wąskie przejście, blokując dostęp ostatnim promieniom słońca. Uświadomił sobie, że w oczach tych ludzi pewnie wygląda jak potwór, przybysz z obcej planety, przedstawiciel innego gatunku. David zwrócił się do kobiety: – Nie zrobię wam krzywdy. Znasz angielski? – Tak. Trochę. Sprzedaję ryby na targu. – Dobrze. Potrzebuję pomocy. To bardzo ważne. Kobieta i dwoje dzieci są w niebezpieczeństwie. Zapytaj męża, czy mi pomoże.

Rozdział 30

Siedziba główna Immari Jakarta Dżakarta, Indonezja Martin Grey wszedł do pokoju, spięty i czujny, wpatrzony w Doriana Sloane’a jak w ducha. Dyrektor Immari Security stał na końcu gabinetu Martina, znajdującego się na sześćdziesiątym piątym piętrze siedziby Immari Jakarta. Patrzył na Morze Jawajskie i krążące po nim łodzie. Martin myślał, że Sloane go nie zauważył i aż podskoczył, słysząc jego głos. – Zaskoczony? Martin uświadomił sobie, że Sloane widzi go w odbiciu w szybie. Teraz zobaczył oczy Sloana, zimne, wyrachowane, intensywne… jak oczy drapieżnika, wpatrzonego w ofiarę, czekającego na odpowiedni moment. Nie widział wyraźnie reszty twarzy. Sloane trzymał ręce splecione za plecami. Nosił długi czarny trencz, który wydawał się zupełnie nie na miejscu. Gorący wilgotny klimat Dżakarty nawet bankierów zmuszał do noszenia mniej formalnych strojów. Tylko ochroniarze i ci, którzy mieli coś do ukrycia, wkładali takie zakrywające ciała ubrania. Martin próbował przybrać swobodną minę. Podszedł do dębowego biurka stojącego pośrodku ogromnego gabinetu. – Muszę przyznać, że tak. Obawiam się, że wybrałeś zły moment… – Stop. Ja to wszystko wiem, Martinie. – Sloane odwrócił się powoli. Mówił wyraźnie i niespiesznie. Ruszył w stronę biurka, nawet na sekundę nie spuszczając wzroku z Martina. – Wiem o twojej wycieczce na Antarktydę. O Tybecie. O dzieciach. O porwaniu. Martin przestąpił z nogi na nogę, przesunął się nieco, by schować się za biurkiem, stworzyć jakąś barierę, ale Sloane lekko skręcił i podszedł do niego z boku. Martin stał nieruchomo. Nie zamierzał uciekać, nawet gdyby ten sadysta miał za chwilę poderżnąć mu gardło. Odwzajemnił jego spojrzenie. Twarz Sloana była szczupła i

muskularna, lecz szorstka i surowa. Lata trudnych doświadczeń odcisnęły na niej ślad. Ta twarz poznała ból. Sloane zatrzymał się w odległości jakiegoś metra od Martina. Uśmiechnął się lekko, jakby wiedział o czymś, o czym Martin nie wie. Jakby wnyki już się zatrzasnęły, a on tylko czekał na odpowiedni moment. – Dowiedziałbym się wcześniej, gdybym nie był tak zajęty w związku z Clocktower. Ale pewnie o tym z kolei już wiesz. – Widziałem raporty. Cóż, bardzo pechowo i bardzo nie w porę. Ja też zresztą byłem mocno zajęty. – Nagle poczuł, że ręce lekko mu drżą. Wetknął je w kieszenie. – Zamierzałem ujawnić ostatnie badania: Antarktyda, Chiny… – Uważaj, Martin. Kolejne kłamstwo może być twoim ostatnim. Martin wbił wzrok w podłogę, myślał intensywnie. – Mam tylko jedno pytanie, staruszku. Dlaczego? Zebrałem wszystkie nitki, ale nadal nie rozumiem, jaki cel ci przyświeca. – Nie złamałem przysięgi. Mój cel jest naszym celem: zapobiec wojnie, której, jak obaj wiemy, nie zdołamy wygrać. – W takim razie jesteśmy tego samego zdania. Nadszedł czas. Protokół Toba jest w trakcie realizacji. – Nie. Posłuchaj, Dorianie, istnieje inny sposób. To prawda, trzymałem te… prace w tajemnicy, ale miałem ważny powód. Nie chciałem ujawniać ich przedwcześnie, nie byłem pewien, czy to się uda. – I się nie udało. Czytałem raport z Chin. Wszyscy dorośli zginęli. Nasz czas się kończy. – To prawda, testy wypadły negatywnie, ale to dlatego, że zastosowaliśmy nieodpowiednią terapię. Kate posłużyła się innym środkiem. Wtedy o tym nie wiedzieliśmy. Ale teraz wszystkiego się od niej dowiem. Jutro o tej porze możemy wejść do katakumb. Możemy wreszcie poznać prawdę. Martin wiedział, że ma niewielkie szanse na wygraną i poczuł się niemal zaskoczony, kiedy Sloane oderwał od niego nieruchome spojrzenie i uciekł wzrokiem w bok, potem w dół. Po chwili odwrócił się, podszedł do okna, stanął dokładnie w tym samym miejscu, gdzie zastał go Martin.

– My już znamy prawdę. A co do Kate i nowej terapii… Porwałeś dzieci. Nic nie powie. – Mnie powie. – Chyba znam ją lepiej od ciebie. Martin poczuł, że ciśnienie mu się podnosi. – Byłeś we wnętrzu okrętu? – zapytał Sloane cichym tonem. Pytanie zaskoczyło Martina. Czy Sloane go sprawdza? A może myśli… – Nie – odparł. – Działamy według przepisów, tak na wszelki wypadek. Powiedziano mi, że wkrótce będzie bezpiecznie. – Chcę być przy tym, kiedy go otworzą. – Jest zaplombowany od ponad siedemdziesięciu lat, nic nie… – Chcę tam być. – Oczywiście. Przekażę. – Martin sięgnął po telefon. Nie mógł uwierzyć własnemu szczęściu. Nadzieja była jak łyk świeżego powietrza po zbyt długim nurkowaniu. Prędko wybrał numer. – Możesz zadzwonić, kiedy dotrzemy na miejsce. – Nie chciałbym… Sloane odwrócił się od okna. Drapieżne spojrzenie powróciło. Jego oczy przepalały na wylot. – To nie jest prośba. Otworzymy okręt razem. Dopóki to się nie skończy, nie zamierzam nawet na chwilę stracić cię z pola widzenia. Martin odłożył telefon. – Doskonale, najpierw jednak muszę pomówić z Kate. – Martin odetchnął głęboko, wyprostował plecy. – To też nie jest prośba. Potrzebujesz mnie, obaj o tym wiemy. Sloane spojrzał na odbicie Martina w szybie. Po jego twarzy przemknął cień uśmiechu. – Daję ci dziesięć minut. Kiedy już je zmarnujesz, ruszamy na Antarktydę, a Kate oddam w ręce ludzi, którzy potrafią przekonać ją do mówienia.

Rozdział 31

Slumsy nad rzeką Dżakarta, Indonezja David patrzył, jak oficerowie Immari Security odwracają się i wbiegają do mieszkania na rogu. David wybrał je ze względu na specyficzny rozkład pomieszczeń. Zaczęli przeszukiwać dom, poruszając się w szybki mechaniczny sposób. Wchodząc do kolejnego pomieszczenia, za każdym razem prędkim ruchem omiatali bronią przestrzeń przed sobą, w lewo i w prawo. David słyszał w swojej kryjówce, jak powtarzają: – Czysto. Czysto. Czysto. Czysto. Czysto. W końcu, już wolniejszym krokiem, skierowali się do wyjścia. Kiedy minął go drugi z mężczyzn, David bezszelestnie wśliznął się za niego, przycisnął mu do ust kawałek wilgotnej tkaniny i czekał, aż chloroform wypełni usta i nos. Pojmany miotał się w jego ramionach, rozpaczliwie próbując chwycić go za rękę, ale z każdą sekundą jego ciało robiło się coraz słabsze. David nie puszczał. Z ust mężczyzny nie wymknął się nawet najcichszy dźwięk. W końcu osunął się na ziemię. David już miał się zająć jego kolegą, kiedy w pokoju obok odezwało się radio. – Drużyna numer pięć. Clocktower donosi, że skrytka na waszym obszarze została otwarta. Cel prawdopodobnie jest w pobliżu, może posiadać broń i materiały wybuchowe ze skrytki. Zachowajcie ostrożność. Wysyłamy posiłki. – Cole? Słyszałeś? David przykucnął obok nieprzytomnego oficera. – Cole? – zawołał tamten z sąsiedniego pokoju. David słyszał chrzęst jego butów. Poruszał się powoli, jakby chodził po polu minowym, gdzie każdy krok może okazać się ostatnim. W tym samym momencie, kiedy David wstał, mężczyzna wpadł do środka, mierząc

prosto w jego pierś. David skoczył, padli na ziemię, zaciekle walcząc o pistolet. David uderzył jego ręką o podłogę, pistolet potoczył się pod ścianę. Mężczyzna odepchnął Davida, zaczął się czołgać, ale daleko nie dotarł, bo David zakleszczył jego kark w zagłębieniu łokcia. Nasadę dłoni wcisnął w górną część pleców przeciwnika, by nadać chwytowi jeszcze większą moc. Czuł, jak zamykają się drogi oddechowe ofiary. Jeszcze trochę. Mężczyzna rzucał się w tył i w przód, zaciskając palce na ramieniu oplatającym jego szyję. Sięgnął w dół, próbował chwycić… co? Kieszeń? Nie. Nóż, ukryty w wysokim bucie. Zadał cios, ostrze trafiło Davida w bok. Poczuł trzask rozerwanego materiału, zobaczył krew na ostrzu, które ponownie zamierzyło się na niego. Przesunął się, ledwo unikając drugiego ciosu. Przesunął rękę z pleców napastnika na głowę, zamknął jego kark w mocnym uchwycie, pociągnął. Rozległ się głośny trzask, a potem mężczyzna osunął się na ziemię. David przetoczył się na bok, odchylił głowę i zapatrzył się na sufit. Przez chwilę leżał tak, obserwując dwie ścigające się muchy.

Rozdział 32

Główna siedziba Immari Jakarta Dżakarta, Indonezja Najpierw zjechali głęboko pod ziemię, potem szli długim korytarzem, na którego końcu znajdowało się coś w rodzaju wielkiego akwarium. Szyba miała co najmniej cztery i pół metra wysokości i jakieś dwa szerokości. Kate patrzyła na scenę rozgrywającą się za szybą, nic z tego nie rozumiejąc. Domyślała się, że jest to dno Zatoki Dżakarta, reszta jednak była zagadką. Najpierw myślała, że to jakieś świecące stworzenia morskie, może meduzy. Monotonnym ruchem opadały na dno, by po chwili znów unieść się ku powierzchni. Ale coś jej tu nie pasowało. Podeszła bliżej do szyby. Aha. To były roboty. Wyglądały niemal jak kraby, obracające się światełka przypominały krabie oczy, po bokach sterczały cztery ramiona, każde zakończone trzema metalowymi palcami. Maszyny raz po raz zanurzały je w morskim dnie i wyciągały jakieś przedmioty. Kate zmrużyła oczy. Co to może być? – Metody i sprzęt do prowadzenia wykopalisk bardzo poszły do przodu. Odwróciła się i zobaczyła Martina. Wyraz jego twarzy – zmęczony, przybity, zrezygnowany – niemile ją zaskoczył. – Martinie, powiedz mi, co się dzieje. Gdzie są uprowadzone z ośrodka dzieci? – W bezpiecznym miejscu. Na razie. Mamy mało czasu, Kate. Muszę ci zadać kilka pytań. Powiedz mi, jaką zastosowałaś terapię. To bardzo ważne. Wiemy, że nie było to ARC-247. Skąd on może o tym wiedzieć? I czemu go to interesuje? Kate myślała intensywnie. Coś tu się nie zgadza. Co będzie, jeśli mu powie? Czy David miał rację? Przez cztery ostatnie lata Martin był jedyną osobą, której Kate w pełni wierzyła i której ufała. Zawsze zdystansowany, pochłonięty pracą,

bardziej opiekun prawny niż przybrany ojciec, ale kiedy go potrzebowała, zawsze przychodził z pomocą. Niemożliwe, by był wmieszany w porwanie. Ale… coś tu jednak nie pasowało… – Powiem ci o terapii, ale najpierw chcę odzyskać dzieci. Martin podszedł bliżej, stanął obok niej przy szklanej ścianie. – Obawiam się, że to niemożliwe, ale masz moje słowo: będę chronić te dzieci. Musisz mi zaufać, Kate. Zależy od tego wiele istnień ludzkich. Chronić? Przed czym? – Chcę wiedzieć, o co w tym wszystkim, do licha, chodzi. Martin odwrócił się, zrobił kilka kroków. Po namyśle odparł: – A gdybym ci powiedział, że istnieje broń o wprost niewyobrażalnej mocy? Broń, zdolna zmieść z powierzchni Ziemi całą ludzką populację? A terapia, której poddałaś te dzieci, to nasza jedyna szansa przeżycia, jedyna metoda przeciwstawienia się sile owej broni? – Powiedziałabym, że to mocno wydumane. – Czyżby? Masz wystarczająco dużą wiedzę na temat ewolucji, by zdawać sobie sprawę, że jest to możliwe. Ludzka rasa nie jest tak bezpieczna, jak się wszystkim wydaje. – Wskazał na jeden z robotów poruszających się za szklaną taflą. – Jak myślisz, co tam się dzieje? – Ktoś szuka skarbów? Może zatopionego statku handlowego. – To wygląda według ciebie na poszukiwanie skarbów? – Ponieważ Kate milczała, mówił dalej: – A jeśli bym ci powiedział, że kiedyś w tym miejscu istniało nadmorskie miasto? Jedno z wielu zaginionych miast rozsianych po całym świecie. Około trzynastu tysięcy lat temu większa część Europy znajdowała się pod pokrywą lodu o grubości trzech kilometrów. Nowy Jork – półtora kilometra. W ciągu kolejnych kilkuset lat lodowce stopniały i poziom mórz podniósł się o ponad sto dwadzieścia metrów. Wszelkie ludzkie osiedla rozmieszczone w rejonach nadmorskich zostały zmiecione z powierzchni ziemi. Nawet w obecnych czasach niemal połowa ziemskiej populacji żyje w zasięgu jakichś stu pięćdziesięciu kilometrów od wybrzeży. Pomyśl tylko, jaki procent ludności mieszkał w pobliżu wód w tamtych czasach, kiedy ryby stanowiły najpewniejsze źródło pożywienia, a morza – najlepszy środek

transportu. Pomyśl, ile osad i miast zniknęło bez śladu. Nigdy nie poznamy historii tych wszystkich miejsc. Jedyny przekaz na temat tamtych wydarzeń to podania o potopie. Ludzie, którzy przetrwali katastrofę, chcieli ostrzec za ich pomocą kolejne pokolenia. Potop jest faktem historycznym, potwierdzonym przez badania geologiczne, przekaz na ten temat występuje w Biblii i wszystkich innych tekstach starożytnych, wcześniejszych i późniejszych. Akadyjskie inskrypcje klinowe, tablice sumeryjskie, opowieści Indian obu Ameryk – wszystkie mówią o potopie. Ale nikt nie wie, co wydarzyło się wcześniej. – A więc o to chodzi? Szukanie zaginionych miast? Atlantydy? – Atlantyda była czymś innym, niż ci się wydaje. Uważam, że jeszcze mnóstwo rzeczy czeka na odkrycie. Nie znamy ogromnej części naszej historii. Pomyśl, ile rzeczy przepadło na zawsze podczas potopu. Znasz genetyczną historię ludzkości. Wiadomo, że potop przetrwały przynajmniej dwa gatunki hominidów, może trzy. A może więcej. Ostatnio znaleziono na Gibraltarze kości neandertalczyków liczące dwadzieścia trzy tysiące lat. Zapewne możliwe jest znalezienie kości jeszcze młodszych. Znaleziono też pozostałości pochodzące sprzed zaledwie dwunastu tysięcy lat – czyli mniej więcej z czasów potopu – niecałe sto pięćdziesiąt kilometrów od miejsca, w którym teraz stoimy, na Wyspie Flores. Sądzimy, że te podobne do hobbitów istoty żyły na Ziemi przez niemal trzysta tysięcy lat. I nagle, dwanaście tysięcy lat temu, wymarły. Neandertalczycy pojawili się sześćset tysięcy lat temu. Czas ich życia na naszej planecie trzykrotnie przekracza okres naszego na niej istnienia. Wiesz przecież o tym wszystkim. – A ty wiesz, że wiem. Nie rozumiem, co to wszystko ma wspólnego z porwaniem dzieci. – Jak myślisz, dlaczego neandertalczycy i hobbici wymarli? Istnieli na długo przed pojawieniem się homo sapiens. – Wybiliśmy ich. – Właśnie. Ludzka rasa to największy morderca wszech czasów. Pomyśl tylko: jesteśmy zaprogramowani na przetrwanie. Nawet nasi pradawni przodkowie kierowali się tym impulsem, w neandertalczykach i hobbitach widzieli śmiertelnych wrogów. Zapewne wymordowali ogromną liczbę swoich kuzynów. I to dziedzictwo nadal w nas tkwi.

Atakujemy wszystko, co inne, wszystko, czego nie rozumiemy, co może zmienić nasz świat, nasze otoczenie, zmniejszyć nasze szanse na przetrwanie. Rasizm, walka klas, seksizm, wschód kontra zachód, północ kontra południe, kapitalizm i komunizm, demokracja i dyktatura, islam i chrześcijaństwo, Izrael i Palestyna, to wszystko różne aspekty tej samej wojny: wojny o homogeniczną ludzką rasę, zniszczenie wszelkich różnic. Zaczęliśmy ją dawno temu i nadal prowadzimy. Istnieje w umyśle każdej istoty ludzkiej, na poziomie podświadomym, jak program komputerowy, stale pracujący w tle, prowadzący nas do ostatecznego rozwiązania. Kate nie wiedziała, jak zareagować. Nie dostrzegała związku z badaniami i porwanymi dziećmi. – Chcesz powiedzieć, że tych dwóch chłopców jest w jakiś sposób wplątanych w odwieczną walkę o czystość ludzkiej rasy? – Tak. Pomyśl o walce neandertalczyków z homo sapiens. I hobbitów z homo sapiens. Dlaczego wygraliśmy? Neandertalczycy mieli większe mózgi od naszych, byli silniejsi i potężniejszej budowy. Tylko że nasze mózgi były inaczej zaprogramowane. Były zaprogramowane na tworzenie zaawansowanych narzędzi, na rozwiązywanie problemów, przewidywanie przyszłości. Nasze oprogramowanie dało nam przewagę, nadal jednak nie wiemy, w jaki sposób je otrzymaliśmy. Pięćdziesiąt tysięcy lat temu byliśmy zwierzętami, tak jak oni. Ale wielki skok naprzód spowodował zmianę, której nadal nie rozumiemy. Wiemy na pewno tylko jedno: że była to zmiana w oprogramowaniu mózgu, zapewne dotycząca sposobu posługiwania się językiem i komunikacji. Zmiana, która nastąpiła w gwałtowny sposób. To wszystko jest ci doskonale znane. Ale… jeśli właśnie następuje kolejna zmiana? Mózgi tych dzieci pracują inaczej. Wiesz, jak działa ewolucja. To nie jest prosta linia, tylko proces, pełen prób i błędów. Może mózgi tych dzieci to kolejna wersja systemu operacyjnego, jak nowy Windows czy Mac OS, nowa, szybsza wersja… Mająca znaczną przewagę w stosunku do wersji wcześniejszej. Czyli nas. Może te dzieci i inne podobne im istoty, to pierwsi przedstawiciele nowej gałęzi właśnie wyrastającej z drzewa genealogicznego ludzkości? Nowy podgatunek. Może jacyś ludzie, jakaś grupa, już posiada nową wersję oprogramowania? Jak myślisz, jak

potraktują nas, starą rasę? Może w taki sam sposób, jak my potraktowaliśmy te podgatunki, które nie były takie bystre jak my – neandertalczyków i hobbitów? – To jakiś absurd. Te dzieci niczym nam nie zagrażają. – Kate wpatrywała się w Martina. Wyglądał jakoś inaczej… chodziło o wyraz jego oczu. Nie potrafiła go określić. I ten cały wykład o genetyce i historii ewolucji – już wcześniej przecież o tym wszystkim wiedziała. Po co jej o tym mówił? – W tej chwili może tak się wydawać, ale skąd możemy mieć pewność? – podjął Martin. – Z tego, co mówi nam historia, każda zaawansowana rasa ludzka pozbywała się wszystkich stojących niżej w rozwoju, ponieważ widziała w nich zagrożenie. Poprzednim razem występowaliśmy w roli drapieżnika, teraz wystąpimy w roli ofiary. – Będziemy się martwić, jeśli rzeczywiście do tego dojdzie. – Już doszło, tylko jeszcze o tym nie wiemy. Na tym polega problem: w złożonym środowisku nie jesteśmy w stanie poznać skutków naszego postępowania, nawet jeśli początkowo wydają się nam one dobre. Ford sądził, że stworzył środek masowego transportu. Jednocześnie wypuścił w świat środek niszczący środowisko naturalne. Kate potrząsnęła głową. – Czy ty słyszysz samego siebie, Martinie? Mówisz jak szaleniec, opętany jakąś chorą wizją. Martin odpowiedział uśmiechem. – To samo powiedziałem twojemu ojcu, kiedy zrobił mi taki wykład. Kate rozważała słowa Martina. Z pewnością były kłamstwem. A nawet jeśli nie, to grały na jej emocjach, miały na celu przypomnieć, że wziął ją pod opiekę. Zmierzyła go wzrokiem. – Chcesz powiedzieć, że porwałeś te dzieci, by powstrzymać dalszy rozwój ewolucji? – Niezupełnie… Wszystkiego nie mogę ci wyjawić, Kate. Choć bardzo bym chciał. Powiem tyle: te dzieci trzymają w ręku klucz, który zapobiegnie wojnie, oznaczającej koniec istnienia ludzkiej rasy. Wojnie, której wybuch wisiał w powietrzu, odkąd sześćdziesiąt czy siedemdziesiąt tysięcy lat temu nasi przodkowie wyemigrowali z Afryki.

Musisz mi uwierzyć. Musisz mi powiedzieć, jaką zastosowałaś terapię. – Co to jest Protokół Toba? Martin zrobił zmieszaną minę. A może przerażoną? – Skąd… o nim wiesz? – Od żołnierza, który zabrał mnie z komisariatu. Czy bierzesz w tym udział? – Toba to… plan awaryjny. – Czy bierzesz w tym udział? – Mówiła spokojnym głosem, ale bała się poznać odpowiedź. – Tak, ale… Toba może okazać się niepotrzebna. Jeśli o wszystkim mi powiesz, Kate. Bocznymi drzwiami, których wcześniej nie zauważyła, weszło do pomieszczenia czterech uzbrojonych mężczyzn. Martin odwrócił się. – Jeszcze nie skończyłem! Dwaj żołnierze chwycili Kate za ramiona, siłą wywlekli z sali i poprowadzili tym samym długim korytarzem, którym wcześniej szła na spotkanie z Martinem. Słyszała, jak Martin kłóci się z pozostałymi żołnierzami. – Dyrektor Sloane kazał panu powiedzieć, że czas się skończył. Ona nic nie zdradzi, poza tym i tak wie za dużo. Pan Sloane czeka na lądowisku.

Rozdział 33

Slumsy nad rzeką Dżakarta, Indonezja David jeszcze raz uderzył Cole’a po twarzy. Mężczyzna – był bardzo młody, David nie dałby mu więcej niż dwadzieścia pięć lat – wreszcie się ocknął. Spojrzał na Davida i jego oczy rozszerzyły się jak spodki. Zrobił ruch, jakby chciał się odsunąć, ale David mocno go trzymał. – Jak się nazywasz? Żołnierz rozejrzał się dokoła, jakby szukał pomocy czy może drogi ucieczki. – William Anders. – Zaczął szukać broni, lecz niczego nie znalazł. – Spójrz na mnie. Widzisz ten strój? Poznajesz go? – David wstał, by mężczyzna mógł dokładnie obejrzeć mundur Immari, który na siebie włożył. – Chodź za mną. Mężczyzna, wciąż oszołomiony, ruszył za Davidem do sąsiedniego pomieszczenia, gdzie leżało martwe ciało jego towarzysza, z głową wykręconą pod dziwnie nienaturalnym kątem. – On też mnie okłamał. Zapytam jeszcze tylko raz: jak się nazywasz? Mężczyzna przełknął ślinę, wsparł się o framugę. – Cole. Cole Bryant. – Już lepiej. Skąd jesteś? – Oddział Dżakarta, siły specjalne Immari Security. – Nie. Skąd pochodzisz? – Że co? – Pytanie najwyraźniej zdezorientowało najemnika. – Gdzie się urodziłeś? – Colorado. Fort Collins. David zauważył, że Cole zaczyna wychodzić z oszołomienia. Za chwilę zrobi się niebezpieczny. Trzeba szybko sprawdzić, czy się nadaje. – Masz tam rodzinę?

Cole zrobił kilka kroków w tył. – Nie. Kłamał. Obiecujące. Teraz trzeba go skutecznie przekonać. – Lubią tam u was robić psikusy? – Co? – Cole zaczął cofać się w stronę drzwi. – Stój – rzucił David ostrym tonem. – Czujesz coś na swoich plecach? Mężczyzna dotknął dolnej części pleców. Próbował wsunąć rękę pod ubranie. Zrobił zdezorientowaną minę. David przeszedł do kąta, gdzie leżał worek żeglarski, otworzył klapę. Ukazało się kilka kwadratowych i prostokątnych klocków, z wyglądu podobnych do kawałków plasteliny owiniętych folią spożywczą. – Wiesz, co to jest? Cole kiwnął głową. – Umieściłem kilka takich ładunków wzdłuż twojego kręgosłupa. Kontroluje się je tym oto bezprzewodowym urządzeniem. – Uniósł dłoń, w której trzymał niewielki walcowaty przedmiot wielkości mniej więcej dwóch baterii AA ułożonych jedna na drugiej. Na końcu znajdował się okrągły czerwony guzik, który David przyciskał kciukiem. – Wiesz, co to jest? Cole zamarł. – Czuwak. – Bardzo dobrze, Cole. Tak, to jest czuwak. – David wstał i zarzucił worek na plecy. – Jeśli mój kciuk ześliźnie się z tego przycisku, ładunki wybuchną, zmieniając twoje wnętrzności w galaretowatą maź. Dodam, że ładunki są zbyt słabe, by zranić również mnie czy choćby przebić się przez kamizelkę kuloodporną. Nawet gdybym stał tuż obok, wybuch jedynie stopi twoje wnętrzności, pozostawi twardą skorupkę z nadzieniem. Jajko Cadbury. Lubisz jajka Cadbury, Cole? – David widział, że żołnierz naprawdę się boi. Cole lekko potrząsnął głową. – Serio? Kiedy byłem mały, lubiłem je najbardziej ze wszystkich słodyczy. Uwielbiałem dostawać je na Wielkanoc. Mama zawsze chowała kilka na Halloween. Nie mogłem się doczekać, kiedy wrócę do

domu. Gruba czekoladowa skorupka i żółte słodkie nadzienie. – David zapatrzył się przed siebie, jakby wracał pamięcią do tamtych rozkosznych chwil. Potem znów spojrzał na Cole’a. – Ale ty chyba nie chcesz zostać takim jajkiem, co, Cole?

Rozdział 34

Siedziba główna Immari Jakarta Dżakarta, Indonezja Martin wyszedł z windy na płytę lądowiska. Na szczycie osiemdziesięciopiętrowego budynku zachodzące słońce barwiło niebo na czerwono, wiatr niósł słony zapach morza. Dorian Sloane czekał w towarzystwie trzech ludzi. Na widok Martina dał znak pilotowi, by szykował się do startu. Silnik zawarczał, wirniki śmigła zaczęły się obracać. – Mówiłem ci, że nic nie powie. – Potrzebuje czasu. – To nic nie da. Martin wyprostował się jak struna. – Znam ją znacznie lepiej niż ty. – Można by dyskutować. – Jeszcze jedno słowo, a pożałujesz. – Martin podszedł do Sloane’a, przekrzykując ryk helikoptera. – Ona potrzebuje czasu. Będzie mówić. Nalegam, byś tego nie robił. – Ty doprowadziłeś do tej sytuacji, Martinie. Ja tylko sprzątam. – Mamy czas. – Obaj wiemy, że nie. Sam to powiedziałeś. A inne rzeczy, które usłyszałem z twoich ust, bardzo mnie rozbawiły. Przypuszczałem, że nienawidzisz mnie, ponieważ nienawidzisz moich zamiarów i metod działania. – Nienawidzę cię za to, co jej zrobiłeś… – To nawet w jednej dziesiątej nie może równać się z tym, co ona zrobiła mojej rodzinie. – Ona nie miała z tym nic wspólnego… – Pozostańmy przy tej drobnej różnicy zdań i skupmy się na czekającym nas zadaniu. Sloane chwycił Martina za ramię i odciągnął na bok, by nie musieli

przekrzykiwać hałasującego helikoptera. I, jak dodał w myślach Martin, by nie usłyszeli ich ludzie Sloane’a. – Posłuchaj, mam dla ciebie propozycję. Odłożę wykonanie Protokołu Toba do czasu, aż dowiemy się czegoś więcej. Pozwolisz nam popracować nad dziewczyną, to potrwa godzinę, góra dwie. Jeśli wyruszymy teraz, w chwili lądowania będziemy mieć wszystkie potrzebne informacje. W ciągu ośmiu godzin możemy przetestować retrowirusa z prawdziwym atlantyckim genem. I tak, wiem, że szukasz wejścia. – Martin otworzył usta, lecz Dorian machnął ręką. – Nie próbuj zaprzeczać. Mam wtykę w zespole. Przed upływem doby ty i ja możemy razem przekroczyć bramy katakumb. Zapominamy o Protokole Toba. Nie masz wyjścia. Obaj dobrze o tym wiemy. – Chcę, byś dał mi słowo, że nie dozna… trwałych uszkodzeń. – Martinie. Przecież nie jestem potworem. Chcemy od niej tylko informacji. Nigdy nie skrzywdziłbym jej… trwale. – Pozostańmy przy tej drobnej różnicy zdań. – Martin spuścił wzrok. – Lepiej się pospieszmy. Nie tak łatwo się tam dostać. Ruszyli w stronę helikoptera. Sloane wziął na bok jednego ze swoich ludzi. – Wypuść Tareę. Niech się dowie, co Warner dała tym dzieciakom.

Rozdział 35

W pobliżu głównej siedziby Immari Jakarta Dżakarta Indonezja Jechali w milczeniu od prawie dziesięciu minut. W końcu David zapytał: – Powiedz mi, Cole, jak to się stało, że chłopak z Fort Collins wylądował w Immari Security? Cole patrzył prosto przed siebie, skupiony na drodze. – Pytasz w taki sposób, jakby to było coś złego. – Nawet nie masz pojęcia. – Powiedział gość, który zabił mojego partnera i przywiązał mi bombę do kręgosłupa. Cole miał rację. Ale David nie zamierzał się tłumaczyć. To odebrałoby mu przewagę. Czasami trzeba być złym gościem, żeby uratować tych dobrych. Jechali dalej w milczeniu. Wreszcie dotarli do kampusu Immari Jakarta, na który składało się sześć budynków otoczonych wysoką siatką zwieńczoną drutem kolczastym. Przy każdym wjeździe stali strażnicy. David włożył hełm i gogle, podał Cole’owi identyfikator zabitego kolegi. Kiedy znaleźli się przy bramie, strażnik wyszedł z budki i powolnym krokiem zbliżył się do samochodu. Cole podał mu dwa identyfikatory. – Bryant i Stevens. – Dzięki, dupku – powiedział strażnik, biorąc identyfikatory do ręki. – Nauczyłem się czytać zaledwie czterdzieści lat temu. Cole uniósł rękę obronnym gestem. – Chciałem tylko pomóc. Strażnik pochylił się i zajrzał do środka. – Zdejmij hełm – polecił Davidowi. David zdjął hełm, popatrzył prosto przed siebie, potem w bok, z

nadzieją, że profil jakoś przejdzie, a te dokładne oględziny są jedynie wyrazem lekkiego zawodowego sadyzmu bądź braku pewności siebie. Strażnik obejrzał identyfikator, potem bacznie popatrzył na Davida. I tak kilka razy. – Chwileczkę – powiedział i wrócił do budki. – To standardowa procedura? – spytał David Cole’a. – Nigdy dotąd się z czymś takim nie spotkałem. Strażnik wziął telefon do ręki, wybrał numer, nie odrywając od nich spojrzenia. David jednym płynnym ruchem wyciągnął pistolet i wymierzył. Strażnik rzucił telefon, sięgnął po broń. David oddał jeden strzał, trafił strażnika w lewe ramię, tuż powyżej brzegu kamizelki. Strażnik padł na ziemię. Przeżyje, ale jego postawa raczej się nie poprawi. Cole spojrzał na Davida i skierował samochód w stronę głównego budynku. – Zaparkuj koło tylnego wejścia, blisko przystani. – David sięgnął na tylne siedzenie, chwycił niewielką paczkę wypełnioną ładunkami wybuchowymi. Worek z pozostałymi ładunkami zepchnął na podłogę. Z oddali dobiegło wycie syren. Weszli do budynku przez niestrzeżoną bramę przy doku przeładunkowym. David umieścił jeden z ładunków na ścianie tuż przy drzwiach. Wklepał kod w detonator, którzy zaczął pikać. Nie było łatwo dokonać tego jedną ręką, ale nie mógł oderwać kciuka od czerwonego przycisku czuwaka. Ruszyli korytarzem. David rozmieszczał kolejne ładunki mniej więcej co pięć metrów. David nie wspominał wcześniej Cole’owi, o co mu chodzi, w razie gdyby jego jeniec w jakiś sposób zdołał powiadomić Immari. Albo gdyby zatrzymano ich po drodze. Teraz nadszedł odpowiedni moment. – Posłuchaj, Cole. Gdzieś w tym budynku przetrzymują kobietę, doktor Kate Warner. Musimy ją znaleźć. Cole zawahał się, potem powiedział: – Cele i pokoje przesłuchań znajdują się na czterdziestym szóstym piętrze… Ale nawet jeśli ona tam jest, nawet jeśli ją stamtąd wydostaniesz, to nie uda ci się wydostać z budynku. Żołnierze zaraz tu będą, poza tym stale przebywa tutaj kilkudziesięciu strażników. Plus

agenci, którzy wrócili z akcji. – Cole ruchem głowy wskazał na detonator w dłoni Davida. – Co się stanie, jeśli… David po namyśle zapytał: – Jest w tym budynku jakiś sprzęt operacyjny? – Tak, główne wyposażenie znajduje się na drugim, ale niewiele zostało. Wysłali cały pułk, żeby cię załatwić. – To nie ma znaczenia. Nie wzięli tego, co jest mi potrzebne. Kiedy uwolnimy dziewczynę, dam ci ten czuwak. Masz moje słowo, Cole. A potem sam stąd wyjdę. Cole kiwnął głową i powiedział: – Jest jedna służbowa klatka schodowa bez monitoringu. – Chwileczkę. – David otworzył szafkę i podpalił. W ciągu kilku sekund płomienie ogarnęły drewniane półki. Po chwili dym dosięgnął czujników na suficie. Zawył alarm, lampki ledowe zaczęły migotać i rozpętało się pandemonium. Pootwierały się drzwi, wszyscy wybiegli na korytarz, włączyły się zraszacze, woda zalała spanikowanych ludzi. – Teraz możemy ruszać.

Rozdział 36

Siedziba główna Immari Jakarta Dżakarta, Indonezja Kate walczyła z żelaznym chwytem strażników, którzy bezlitośnie przyciskali ją do ściany. Kiedy drzwi windy się rozsunęły, zaciągnęli ją do jakiegoś pomieszczenia, cisnęli na fotel z odchylonym oparciem, przypominający fotel dentystyczny, przypięli pasami i rzucili ze złowrogim uśmiechem: – Pan doktor zaraz przyjdzie. – Wyszli, głośno rechocząc. Czekała. Miała wrażenie, że od chwili, kiedy zobaczyła Martina, minęły całe wieki. Nic nie zostało z uczucia ulgi, które wywołał jego widok. Teraz powoli ogarniał ją strach. Szerokie pasy wbijały się w ramiona, tuż nad nadgarstkami, gdzie nadal widniały ślady po taśmie. Ściany pomieszczenia były oślepiająco białe. Prócz fotela stał tam tylko wysoki stalowy stół, na blacie leżało okrągłe zawiniątko. Widziała je kątem oka z odchylonego oparcia fotela, które zmuszało ją, by patrzeć prosto w buczące świetlówki na suficie. Drzwi się otworzyły. Uniosła głowę. Tak, to był on – człowiek, który uprowadził dzieci. I który wyciągnął ją z furgonetki. Na jego twarzy rozlał się szeroki uśmiech. Zły uśmiech, mówiący „mam cię”. Zatrzymał się o jakiś metr od jej twarzy. – Przysporzyłaś mi dzisiaj mnóstwa kłopotów, dziewczynko. Ale życie często daje drugą szansę. – Podszedł do stołu i rozwinął tkaninę. Kątem oka Kate dojrzała błysk stalowych narzędzi, długich i ostrych. Mężczyzna łypnął na nią przez ramię. – Och, kogo ja próbuję nabrać? Z mojego doświadczenia wynika, że w życiu zawsze chodzi o wyrównanie rachunków. – Wziął do ręki jedno z narzędzi tortur, przypominające miniaturowy rożen. – Powiesz mi wszystko, co chcę wiedzieć, i mam nadzieję, że potrwa to tak długo, jak to tylko możliwe. Wszedł kolejny mężczyzna. Miał na sobie biały fartuch, również trzymał coś w ręku, czego Kate nie mogła dostrzec. Strzykawkę?

– Co ty wyprawiasz? – zapytał pierwszego oprawcę. – Zaczynam. A co ty wyprawiasz? – Plan tego nie przewiduje. Najpierw stosujemy środek. Takie są rozkazy. – Nie moje. Kate czekała bezradnie, a mężczyźni mierzyli się wzrokiem, jeden ściskał w dłoni szpikulec, drugi strzykawkę. W końcu ten ze strzykawką powiedział: – Nieważne. Podam jej to, a ty możesz sobie robić, co ci się żywnie podoba. – Co to? – Coś nowego. Stosujemy ostatnio w Pakistanie. Zmienia mózg w papkę, wyśpiewają wszystko. – Na stałe? – Czasami. Ma różne efekty uboczne. Nadal nad nim pracujemy. – Wbił wielką strzykawę w ramię Kate, nacisnął tłok. Kate czuła, jak zimny płyn wypełnia jej żyły. Walczyła z pasami, ale trzymały mocno. – Ile to potrwa? – Dziesięć-piętnaście minut. – Będzie pamiętała? – Raczej nie. Sadysta odłożył szpikulec i podszedł do Kate. Przesunął ręką po jej piersiach i nogach. – Jaka śliczna. I temperamentna. Może mi cię oddadzą, jak już zdobędą te swoje odpowiedzi.

Rozdział 37

Kate nie miała pojęcia, ile czasu minęło. Nie wiedziała, czy znajduje się w stanie snu czy jawy. Nic jej nie bolało. Nie czuła wpijających się pasów, w ogóle nie czuła nic. Tylko bardzo chciało jej się pić. Odwróciła głowę, uciekając przed oślepiającym światłem lamp. Oblizała wargi. Pić. Nagle zobaczyła tego odrażającego człowieka. Chwycił ją za podbródek, odwrócił jej głowę z powrotem. Zmrużyła oczy. Jego twarz. Straszna. Wściekła. – Zdaje się, że jesteśmy gotowi na pierwszą randkę, księżniczko. Wyjął coś z kieszeni. Kartkę papieru? – Ale najpierw musimy załatwić parę formalności. Tylko kilka pytań. Pytanie numer jeden: Co podałaś tym dzieciom? – Wskazał na kartkę i dodał: – Mam tu dopisek: „Wiemy, że nie A-R-C 2-4-7”, cokolwiek to jest. Wiedzą, że tego im nie podałaś, więc możesz sobie darować. No, co to było? Poproszę ostateczną odpowiedź. Kate próbowała walczyć z nieodpartą chęcią udzielenia odpowiedzi. Kręciła głową na boki, ale w pamięci widziała samą siebie, jak pracuje w laboratorium, przygotowuje lek, martwi się, że nie zadziała, że uszkodzi im mózgi, zmieni w… papkę… lek, który jej podali… Musi… – Co to było? Powiedz nam. – Podałam… moim dzieciom… Pochylił się nad nią. – Głośniej, księżniczko. Nie słychać cię. Panowie chcą nagrać twoje słowa. – Podałam… nie mogłam… dzieci… – Tak, właśnie, co podałaś dzieciom? – Podałam dzieciom… Wyprostował się. – Jezu, słyszycie? Totalnie naćpana. – Zamknął drzwi. – Czas na plan B. – Przeszedł w kąt pomieszczenia. Nie mogła skupić wzroku.

Nagle alarm – i woda spadająca z sufitu. Migające światła, jeszcze bardziej jaskrawe. Kate zacisnęła powieki. Ile czasu minęło? Głośny dźwięk. Dużo dźwięków. Strzały. Drzwi wylatują w powietrze. Oblech padł, cały we krwi. Odwiązali pasy, ale nie mogła utrzymać się na nogach. Spłynęła z fotela na podłogę jak dziecko na wodnej ślizgawce. Był tam ten człowiek – żołnierz z furgonetki. Miał plecak. Podał drugiemu mężczyźnie jakiś przedmiot. Ten drugi, z przerażoną miną, przycisnął kciukiem górną część urządzenia. Ich głosy były stłumione, jakby Kate znajdowała się pod wodą. Żołnierz wziął jej twarz w dłonie. Kate spojrzała w brązowe oczy. – Gate? Złyżysz mje? Gate? – Jego ręce były ciepłe. Woda zimna. Kate oblizała wargi. Ciągle chciało jej się pić. Kolejne strzały. Mężczyzna poderwał się, wybiegł, wrócił po chwili. – Owejmij mje. – Podniósł jej ręce, lecz nie była w stanie nimi poruszyć. Bezwładnie opadły na ziemię, jakby zrobiono je z betonu. Mężczyzna znów pobiegł do drzwi, coś rzucił. Wziął ją w ramiona. Bardzo silne ramiona. Zaczął biec. Ściana szkła i stali eksplodowała za ich plecami. Na Kate spadł deszcz odłamków. Nic nie czuła. Lecieli. Nie, spadali. Trzymał ją mocno, teraz tylko jednym ramieniem. Sięgnął po coś za plecy. Potem coś rzuciło nimi do tyłu, szarpnęło. Leciała, wysunęła się z jego objęć, ale wciąż trzymał jej rękę. Unosił się nad nią, zawieszony na sznurkach przyczepionych do białej chmury. Czuła, że jej ręka wysuwa się z uścisku, cała mokra. Ubranie też było mokre. Spadała. Chwycił ją stopami, obejmując jej plecy i żebra. Złapał jej ramię i oplótł ją obiema nogami. Teraz leciała głową w dół. Uzbrojeni ludzie biegali między budynkami, kłębili się na nabrzeżu. Z budynków wybiegli kolejni ludzie, zaczęli strzelać. Pikanie w górze. Jeden z budynków wybuchł, gruz i ludzkie szczątki rozsypały się po parkingu. Dźwięk z góry – jakby coś się pruło. Opadali coraz szybciej. Mężczyzna rozkołysał ciało i polecieli dalej, aż nad zatokę.

Kolejne dźwięki w dole: silniki, strzały. Zrobili obrót i oczom Kate ukazała się marina. Szybkie pikanie w górze. Jeden z samochodów na parkingu zmienił się w ogromną chmurę dymu i płomieni, która pochłonęła wszystko i wszystkich, którzy znaleźli się w pobliżu. Strzelanina ustała. Zrobiło się cicho i spokojnie. Ostatnie promienie słońca liznęły powierzchnię morza przed nadejściem ciemności. Wisieli w powietrzu, Kate nie wiedziała, ile to już trwa. W górze znów rozległ się ten dźwięk, jakby coś pękło, i zaczęli w błyskawicznym tempie spadać prosto do morza. Kate czuła, jak mężczyzna walczy, próbuje czegoś dosięgnąć. Poczuła, że uścisk nóg słabnie. Po chwili ją puścił, zaczęła opadać. Sekundy mijały jak film w zwolnionym tempie. Obróciła się w powietrzu. Mężczyzna unosił się nad nią, coraz dalej i dalej. Uderzyła w powierzchnię wody. Usłyszała donośne łupnięcie, ale nic nie poczuła. Toń spychała ją dalej i dalej, nie, teraz ją wciągała. Słony smak wypełnił usta i nos. Kate nie mogła oddychać, mogła tylko zasysać wodę. Palenie w gardle. Otaczała ją niemal całkowita ciemność, nie licząc srebrnej poświaty w miejscu, gdzie księżyc całował morze. Dryfowała z rozłożonymi ramionami, oczy miała otwarte. Czekała. Próbowała nie wciągać wody w płuca. W głowie miała pustkę. Żadnych myśli. Tylko zimne morze, płonące w płucach. Płomień spadł na wodę, zbyt daleko od niej. Flara. Coś płynęło na powierzchni, mały robaczek. Zbyt daleko. Jeszcze jedna flara, bliżej, ale wciąż za daleko. Stworzenie zanurzyło głowę, przez chwilę płynęło pod wodą, wynurzyło się, by zaczerpnąć powietrza. Trzecia flara. Stworzenie zanurkowało. Chwyciło ją i pociągnęło za sobą, energicznymi ruchami płynęło ku powierzchni. Nie, to się nie uda. Kate znów zachłysnęła się wodą, tak bardzo potrzebowała powietrza. Woda wtargnęła w jej wnętrze jak płynny zimny beton. Ciągnęła ją w dół, hamowała ruchy, a w górze wisiał księżyc, a potem zapadła ciemność. Poczuła na skórze dotyk powietrza, wiatr i kropelki deszczu. Słyszała monotonne pluskanie. Bez końca. Ramię znowu podtrzymywało jej ciało, jej głowę na powierzchni. Rozległ się donośny dźwięk. Wielka łódź, światła. Płynęła prosto

na nich. Mężczyzna zamachał rękami, potem odciągnął Kate na bok. Inny mężczyzna wyciągnął do niej ramiona. Teraz leżała na plecach. Wybawca naciskał jej pierś, ściskał nos, a potem… ją pocałował. Jego oddech był zbyt gorący, wypełnił usta i płuca. Początkowo się broniła, potem jednak odpowiedziała na pocałunek. Nie robiła tego od tak dawna. Próbowała unieść ramiona, lecz nie mogła, jeszcze raz, tak, udało się. Chciała go objąć. Odepchnął je i przytrzymał. Przez chwilę leżała tak bez ruchu. Nagle jej klatka piersiowa eksplodowała. Z ust i nosa buchnęła woda. Mężczyzna przewrócił ją na bok. Woda nie przestawała płynąć, żołądek zaciskał się raz po raz. Kate krztusiła się i kasłała, desperacko łapiąc powietrze. Każdy oddech palił i był bardzo płytki. Płuca nie chciały wypełnić się powietrzem. Mężczyzna trzymał ją, aż zaczęła oddychać normalnie. Zawołał do drugiego mężczyzny: – Źwiadła. – Przesunął dłonią poziomo wzdłuż szyi. Nic się nie wydarzyło. Podniósł się i oddalił. Sekundę później wyłączyły się światła. Łódź ruszyła w szybkim tempie. Kate czuła na twarzy krople deszczu, ale nie była w stanie się poruszyć, po prostu leżała. Znów po nią przyszedł, wziął ją na ręce tak jak w tamtej wysokiej wieży, zaniósł na dół i ułożył na wąskim łóżku w jakimś ciasnym pomieszczeniu. Usłyszała głosy. Wskazywał na jakiegoś człowieka. – Arto, stop, stop! – Znów wyciągnął rękę. Potem znów przyszedł i wziął ją w ramiona, i znaleźli się na lądzie. Szli wzdłuż plaży, w stronę okropnie zniszczonego miasta. Wyglądało jak ruiny na zdjęciach z czasów drugiej wojny światowej. Weszli do chaty czy czegoś w tym rodzaju, włączyły się światła. Była taka zmęczona, czuła, że jeszcze sekunda i zaśnie. Posadził ją na grządce – nie, to była narzuta w kwiaty. Kate zamknęła oczy, już prawie zasypiała, ale poczuła, jak mężczyzna zdejmuje z niej mokre spodnie. Uśmiechnęła się. Potem sięgnął po koszulkę. Przestraszyła się, że zobaczy bliznę. Przytrzymała jego ręce, próbowała go powstrzymać. – Gate, buzisz włożyś zuche umranie. – Nie. – Potrząsnęła głową, odwróciła się.

– Buzisz… Głos zanikał. Mężczyzna pociągnął za koszulkę. – Proszę, nie – wymamrotała. – Nie… W końcu ją zostawił. Wstał i zniknął. Odezwał się silnik. Otoczyło ją ciepłe powietrze. Obróciła się, poczuła je na brzuchu, we włosach. Na całym ciele.

Rozdział 38

Siedziba główna Immari Jakarta Dżakarta, Indonezja Cole leżał na brzuchu, czekał. Technik już od godziny grzebał przy bombie na jego plecach. Próbował leżeć całkiem nieruchomo, nie tracić kontroli nad pęcherzem, nie krzyczeć. Jedna myśl raz po raz przemykała mu przez głowę: Już nigdy nie zobaczę bliskich. Nie powinien był brać tej pracy, niezależnie od wysokości wynagrodzenia. Zebrali przecież sto pięćdziesiąt tysięcy dolarów z dwustu pięćdziesięciu, sporą część sumy potrzebnej, by otworzyć warsztat samochodowy. Wraz z wypłatą z marines na pewno by wystarczyło. Ale nie, on koniecznie chciał więcej, na wypadek, gdyby przez kilka pierwszych lat interes kiepsko szedł. Facet przyjmujący go do Immari powiedział: „Będziesz głównie dla ozdoby, żeby nasi klienci czuli się bezpiecznie. Zgodnie z twoją prośbą, wyślemy cię w bezpieczny rejon, na pewno nie na Bliski Wschód czy do Ameryki Południowej. Do Europy trafiają starsi stażem. W Azji Południowo-Wschodniej właściwie nic się nie dzieje. Spodoba ci się klimat w Dżakarcie”. A teraz jakiś inny facet z Immari powie do jego żony: „Pani mąż zginął podczas nieszczęsnego incydentu zwanego Jajo Cadbury. Najszczersze wyrazy współczucia. Co takiego? Nie, proszę pani, nigdy wcześniej nic takiego nie miało miejsca. Proszę, oto szczątki pani męża. Nie da się ukryć, przypominają nadzienie z tych pysznych jajeczek”. Cole parsknął chrapliwym niemal obłąkańczym śmiechem. Chyba zaczyna mu odbijać. – Trzymaj się, Cole. Zaraz kończymy – powiedział technik zza grubego ekranu przeciwwybuchowego. Na głowie miał wielki hełm, a jego ramiona sterczały z dwóch podobnych do akordeonu metalowych osłon, które wyglądały jak ramiona robota z serialu z lat sześćdziesiątych „Zagubieni w kosmosie”. Technik ostrożnie przeciął pasy przy kamizelce Cole’a. Uniósł ją nieco i przysunął się do okienka w ekranie.

Pot skroplił i tak już spoconą twarz Cole’a. – To nie jest bomba-pułapka – powiedział technik. Bardzo powoli oderwał kamizelkę od pleców. – Spójrzmy, co my tu mamy. Cole mało nie zemdlał, kiedy technik zerwał resztę kamizelki. Co tam jest? Zegar? Drugi ładunek? Potem poczuł na kręgosłupie dłonie technika, wykonujące prędkie sprawne ruchy. Nagle dłonie opadły. Metal zgrzytnął o metal. Technik odsunął ekran. Teraz pracował gołymi rękami. Cole poczuł, jak odczepia ładunki od jego pleców. – Możesz wstać, Cole. Cole odwrócił się, wstrzymując oddech. Mężczyzna rzucił mu pełne politowania spojrzenie. – Oto twoja bomba. Tylko uważaj, możesz mieć alergię na poliester. – Podał Cole’owi zwinięty T-shirt. Cole nie mógł uwierzyć własnym oczom. Czuł zażenowanie – ale przede wszystkim ulgę. Rozwinął T-shirt. Widniał na nim napis czarnym markerem: BUM! A pod spodem, mniejszymi literami: „sorry…”

Rozdział 39

Marina Batavia Dżakarta, Indonezja Harto jednym ramieniem objął żonę, drugim przytulił syna i córkę. Stali na drewnianym molo. Przyszli po łódź, tak jak kazał im ten żołnierz. Wpatrywali się w nią bez słowa. Dosłownie lśniła. Harto miał wrażenie, że to sen. Czegoś tak pięknego nie widział od dnia, kiedy urodziła mu się córka. – Jest nasza – powiedział. – Ale jak to? – Żołnierz nam ją dał. Kobieta przesunęła dłonią po kadłubie, może chciała się upewnić, że łódź istnieje naprawdę. – Niemal zbyt piękna, żeby brać ją na połów. Był to mini jacht, długości około osiemnastu metrów, idealny na wąskie przesmyki między wysepkami rozsianymi u wybrzeży Jawy. Na pokładzie mieściło się nawet trzydzieści osób, a w trzech kabinach: prywatnej głównej i gościnnych, dziobowej i rufowej, mogło nocować łącznie aż osiem. Górny pokład i mostek nawigacyjny zapewniały doskonałe miejsca widokowe. – Nie będziemy wypływać nią na połów – odparł Harto. – Będziemy wozić nią innych na ryby. Turystów i mieszkających tu obcokrajowców. Płacą spore sumy za wycieczki na pełne morze. Łowienie ryb, nurkowanie i wycieczki po wyspach. Kobieta powiodła wzrokiem od Harta do łodzi i z powrotem, jakby próbowała ocenić, czy ten plan ma szansę powodzenia. I co konkretnie oznacza dla niej. – Nauczysz się wreszcie angielskiego, Harto? – Będę musiał. W tym morzu wkrótce nie starczy ryb dla wszystkich rybaków z Dżakarty. Przyszłość to rozrywka.

Część II TYBETAŃSKI GOBELIN

Rozdział 40

Gdzieś na Morzu Jawajskim Po przebudzeniu Kate przywitał najgorszy ból głowy w całym jej życiu. Najdrobniejszy ruch jeszcze go potęgował. Leżała, raz po raz przełykając ślinę. Rozwarcie powiek bolało. Blask słońca bolał. Odwróciła twarz od okna. Okno. Łóżko. Co to za miejsce? Podciągnęła się i ból rozlał się po całym ciele. Bolało ją dosłownie wszystko, ale nie był to taki ból jak po treningu – czuła się tak, jakby ktoś ją stłukł drewnianymi łyżeczkami, od stóp do głów, centymetr po centymetrze. Czuła się chora. Co mi się stało? Świat nabrał ostrości. Domek letni, może chata nad morzem. W niewielkim pomieszczeniu stało jedno podwójne łóżko i trochę prostych drewnianych mebli. Przez okno widziała szeroką werandę, wychodzącą na pustą plażę. Nie była to jedna z tych nieskazitelnie zadbanych plaż, które widuje się przy ośrodkach wypoczynkowych, lecz taka, jaką można spotkać na prawdziwej bezludnej wyspie: nieuładzona, dzika, na której leżą orzechy kokosowe, konary drzew, rośliny tropikalne, tu i tam śnięta ryba, przyniesiona wysoką falą podczas gwałtownej ulewy, szalejącej poprzedniego wieczoru. Kate odrzuciła koc i podniosła się, bardzo powoli. Pojawiła się kolejna atrakcja: mdłości. Czekała, aż przejdą, ale nic z tego. Poczuła ślinę wzbierającą w tylnej części gardła i popędziła do łazienki. Zdążyła dosłownie w ostatniej sekundzie. Osunęła się na kolana i pochyliła nad muszlą. Ale nie miała czym wymiotować. Konwulsje szarpnęły wnętrznościami, potem jeszcze raz, i jeszcze, potęgując cierpienia wymęczonego ciała. W końcu torsje minęły. Usiadła na podłodze, oparła łokieć na muszli, położyła rękę na czole. – Przynajmniej nie musisz zamawiać taksówki. Podniosła wzrok i zobaczyła mężczyznę z furgonetki, żołnierza. Davida. – Kim jesteś i gdzie… – Później ci wszystko opowiem. Najpierw to wypij.

– Nie. Zwymiotuję. Pochylił się i zbliżył szklankę z pomarańczowym płynem do jej twarzy. – Spróbuj. Podparł jej głowę od tyłu i zanim się zorientowała i zdążyła jeszcze raz zaprotestować, płyn znalazł się w jej ustach. Był słodki i koił podrażnione gardło. Kiedy wypiła wszystko do dna, mężczyzna pomógł jej wstać i zaprowadził ją do łóżka. Wiedziała, że koniecznie miała coś załatwić. Tylko co? W głowie nadal czuła bolesne łupanie. – Zaczekaj, muszę coś zrobić. – Wszystko w swoim czasie. Na razie odpoczywaj. Ułożył ją posłaniu, nic więcej nie mówiąc. Strasznie chciało jej się spać, jakby wzięła tabletkę nasenną. Słodki pomarańczowy napój.

Rozdział 41

Samolot Immari Corporate Gdzieś nad Oceanem Atlantyckim Martin Grey zbliżył twarz do szyby i spojrzał na gigantyczną górę lodową. Jej powierzchnia mierzyła niemal sto dwadzieścia kilometrów kwadratowych – mniej więcej tyle co obszar Disneylandu. Wokół wystającego mniej więcej pośrodku kadłuba okrętu podwodnego pracowali ludzie i ciężkie maszyny do robót ziemnych. Szukali wejścia. Przecięcie kadłuba byłoby rozwiązaniem ostatecznym, choć zapewne koniecznym, jeśli poszukiwania potrwają dłużej. Konstrukcja, na której spoczywał okręt, stanowiła jeszcze większą zagadkę – zespoły badawcze nadal rozważały przeróżne teorie. Martin też miał swoją – i zamierzał w razie konieczności zabrać ją do grobu. – Kiedy to znalazłeś? Martin drgnął. Odwrócił się. Dorian Sloane stał nad nim, spoglądając za okno samolotu. Martin otworzył usta. Sloane dodał: – Żadnych kłamstw. Martin odchylił głowę na oparcie, znów skierował wzrok na górę. – Dwanaście dni temu. – To ta jego? – Oznaczenia się zgadzają. Datowanie radiowęglowe potwierdziło wiek znaleziska. – Chcę tam wejść. Martin spojrzał na Doriana. – Nie radziłbym. Wrak zapewne jest niestabilny. Nie wiadomo, co znajdziemy w środku. Możliwe… – A ty pójdziesz ze mną. – Wykluczone. – Ależ Martinie, gdzie jest ten nieustraszony odkrywca, którego znałem w czasach młodości?

– To jest praca dla robotów. Dotrą tam, gdzie my nie możemy. Potrafią znosić zimno, a tam jest bardzo zimno, nawet nie wyobrażasz sobie, jak bardzo. I łatwiej je zastąpić nowymi egzemplarzami. – Wiem, że to niebezpieczne. Nawet bardziej niż niebezpieczne, jeśli wejdę tam sam, a ty zostaniesz na zewnątrz. – Sądzisz, że jestem równie zepsuty moralnie jak ty? – To nie ja porywam dzieci. Nie ja mam mroczne tajemnice. – Sloane odchylił się na fotelu, gotów na konfrontację. W tym momencie do środka wszedł steward. – Sir, telefon do pana. To pilne – zwrócił się do Sloana. Dorian zdjął telefon ze ściany. – Sloane. Przez chwilę słuchał w milczeniu, potem spojrzał na Martina, wyraźnie zaskoczony. – Jak? – Cisza. – Chyba nie mówisz poważnie? – Kilka razy kiwnął głową. – Musiał uciec łodzią. Przeszukajcie wyspy. Na pewno nie odpłynęli daleko. Poślijcie wszystkie siły, oddziały z Immari Security i zabezpieczone komórki Clocktower. – Przez chwilę znów słuchał w milczeniu. – Dobra, nieważne, wykorzystajcie media. Ją złapcie, jego zabijcie. Zadzwońcie do mnie, kiedy będzie po wszystkim. Sloane odwiesił słuchawkę. Spojrzał na Martina. – Dziewczyna uciekła. Pomógł jej agent Clocktower. Martin nie odrywał wzroku od okna. Sloane wbił łokcie w blat i pochylił się w stronę Martina. – Pięćdziesięciu moich ludzi nie żyje, trzy piętra siedziby Immari Jakarta wyleciały w powietrze, nie wspominając o kei. Nie wyglądasz na zaskoczonego, Martinie. – Właśnie patrzę na wystający z góry lodowej u wybrzeży Antarktydy niemiecki okręt podwodny z czasów drugiej wojny światowej i coś, co być może jest statkiem, na którym przybyli na Ziemię mieszkańcy obcej planety. Ciężko mnie w tym momencie czymkolwiek zaskoczyć. Sloane odchylił się na oparcie. – Obaj wiemy, że to nie jest statek kosmiczny. – Czyżby?

– Wkrótce będziemy wiedzieć na pewno.

Rozdział 42

Gdzieś na Morzu Jawajskim David oparł się o framugę, patrząc na śpiącą Kate, w oczekiwaniu, aż się obudzi. Zbiry z Immari nieźle ją wymaglowały, akcja ratownicza w jego wykonaniu też nie przypominała miłej wycieczki po okolicy. Widok śpiącej Kate, szum fal i lekki powiew wiatru działały na niego dziwnie kojąco. Nie rozumiał swojej reakcji. Upadek Stacji Dżakarta w obliczu zagrożenia terrorystycznego – w dodatku ze strony ludzi, z którymi walczył zaciekle przez całe życie – to był naprawdę koszmarny scenariusz. Ale fakt, że zdołał uratować Kate, coś w nim zmienił. Świat wydawał się teraz mniej przerażający, prostszy w obsłudze. Po raz pierwszy, odkąd sięgał pamięcią, czuł się pełen nadziei, niemal szczęśliwy. I bezpieczny. Nie, to nie było prawdą. Może… ludzie wokół niego byli bezpieczniejsi, a może jemu po prostu przybyło wiary we własne siły. Wiary, że potrafi ochronić tych, których… Autoanaliza musiała poczekać. Miał kilka zadań do wykonania. Stwierdziwszy, że Kate raczej nieprędko się obudzi, zszedł do podziemnej kryjówki. Powiedział wykonawcom, że jest mu potrzebny schron przeciwbombowy. Nie skomentowali, ale ich spojrzenia mówiły wszystko. To jakiś świr, ale nie kłóci się o cenę, więc zabierajmy się do roboty. Nadali pomieszczeniu wygląd mocno apokaliptyczny: betonowe ściany, proste metalowe biurko, niewielka przestrzeń, akurat, żeby zmieściło się wąskie łóżko i trochę zapasów. Biorąc pod uwagę jego sytuację – wystarczająco komfortowe miejsce. Od samego rana zastanawiał się, co teraz powinien zrobić. Kolejny krok będzie decydujący. W pierwszym odruchu chciał skontaktować się z Centralą. Dyrektor, Howard Keegan, był jego mentorem i przyjacielem. David mu ufał. Howard z pewnością zrobiłby wszystko, by uratować Clocktower i z pewnością potrzebowałby w tym celu pomocy Davida. Ale był pewien problem: jak się z nim skontaktować. Clocktower

nie posiadała żadnych dodatkowych kanałów komunikacji, tylko oficjalny VPN i protokoły. A te z pewnością są monitorowane – w chwili połączenia zdradziłby swoją lokalizację. David zabębnił palcami o metalowy blat, odchylił się na oparcie krzesła i zapatrzył w zwisającą z sufitu żarówkę. Otworzył wyszukiwarkę i przejrzał wszystkie wiadomości lokalne i krajowe. Niepotrzebnie tracił czas. Nie znalazł nic, co mogłoby mu pomóc. Znalazł za to informację na temat mężczyzny i kobiety poszukiwanych w związku z planowanym atakiem terrorystycznym i prawdopodobnie związanych z siatką handlarzy dziećmi. To może opóźnić jego działania. Do artykułu nie dołączono żadnych ilustracji, ale zapewne szybko zostaną dodane i za chwilę będą ich ścigać wszyscy pogranicznicy z całej Azji Południowo-Wschodniej. David miał w kryjówce kilka dowodów tożsamości, ale nie za wiele gotówki. Wszedł na swoje konto bankowe. Stan bliski zeru. Josh wykonał przelewy. Czy żyje? David przypuszczał, że Stacja Dżakarta została zaatakowana. Było coś jeszcze. Kilka wpłat, niewielkich, poniżej tysiąca dolarów. Same okrągłe sumy. Kod, ale o co chodzi? GPS? 9.11 50.00 31.00 14.00 76.00 9.11 9.11 powtarzało się na początku i na końcu. Reszta: 50.31.14.76. Adres IP. Josh zostawił wiadomość. David otworzył wyszukiwarkę i wpisał ciąg cyfr. Strona okazała się listem od Josha.

„Davidzie. Są tuż za drzwiami. Za chwilę wejdą do środka. Rozszyfrowałem wiadomości. Kliknij tutaj. Nie wiem jednak, co znaczą. Przykro mi. Znalazłem kontakt, online. Zostawia wiadomości na platformie Craigslist dla Roswell. Kliknij tutaj. Mam nadzieję, że jeszcze się odezwie, a ty zdołasz powstrzymać atak. Przykro mi, że nie mogłem nic więcej zrobić. Josh. PS: Przeczytałem twój list i wykonałem transakcje (o czym już wiesz). Myślałem, że nie żyjesz – sensor w twojej kamizelce nie dawał oznak życia. Mam nadzieję, że nie sprawiłem kłopotu”. David wypuścił powietrze z płuc i na chwilę odwrócił wzrok. Otworzył plik z wiadomościami: nekrologi z „New York Times’a”. 1947. Josh świetnie się spisał. I zginął, sądząc, że poniósł porażkę. David wszedł na stronę Craigslist dla Roswell. Od razu rzuciła mu się w oczy nowa wiadomość od kontaktu. „temat: wyścig z zegarem na wieży kłamstw wiadomość: do tajemniczego wielbiciela: Obawiam się, że nasz związek za bardzo się skomplikował. Nie mogę się z tobą spotkać, w ogóle nie mogę utrzymywać z tobą kontaktu. Przykro mi. To nie moja wina, lecz twoja. Jesteś zbyt niebezpieczny. Istnieje 30 powodów i 88 wymówek, by się z tobą nie spotykać. Mogę wymienić 81 kłamstw i 86 historii. Chcę się z tobą spotkać. Mogę nawet podać datę. 03.12.2013. I godzinę 10:45:00 Ale prawda jest taka, że jesteś #44 na mojej liście priorytetów. A to

za mało. Może gdybyś był 33. Lub 23. Lub 15. To za mało. Muszę się odciąć, tak jak odcina się prąd, ratować moje dzieci. To jedyna odpowiedzialna decyzja”. David podrapał się po głowie. Co to ma znaczyć? To musi być jakiś kod. Przydałby się Josh. David wziął notes do ręki. Próbował się skupić. Jego mózg nie nadawał się do takich rzeczy. Od czego zacząć? Pierwsza część wydawała się oczywista: kontakt jest w trudnej sytuacji, nie może się spotykać ani wysyłać wiadomości. Wspaniale. Na resztę składały się liczby i mnóstwo bezsensownych słów. Słowa te pełniły funkcję wyłącznie jako treść ogłoszenia, lecz nic nie znaczyły, niczego nie wnosiły do wiadomości. Liczby. To one muszą coś znaczyć. David wypisał na kartce wszystkie liczby, w takiej kolejności, w jakiej wystąpiły w tekście. 30,88. 81,86 03.12.2013 10:45:00 #44 33-23-15 Dwie pierwsze: 30,88. 81,86 – współrzędne GPS. David sprawdził. Zachodnie Chiny, tuż przy granicy z Nepalem i Indiami. Na obrazie z satelity nie było widać niczego zastanawiającego… prócz… Co to jest? Porzucony budynek. Stara stacja kolejowa. Kolejne: 03.12.2013 i 10:45:00 – dzień i godzina. Kontakt twierdził, że nie może się spotkać, więc co tam może być? Pułapka? Kolejna wskazówka? Jeśli Josh przeczytał ten list – i postąpił zgodnie z instrukcją – to wysłał wszystkie informacje do Centrali. Jeśli Centrala

jest zagrożona, w Immari wiedzą o nekrologach i ogłoszeniach na Craigslist. To może być wiadomość od Immari. Może w Chinach już czeka jednostka specjalna. David odsunął tę myśl od siebie, skoncentrował uwagę na ostatnich liczbach: #44 i 33-23-15. Schowek na dworcu. A może numer pociągu czy przedziału? David potarł grzbiet nosa i jeszcze raz przeczytał wiadomość. Zdania następujące po tych liczbach… To była kolejna wiadomość. Instrukcja? „Muszę się odciąć, tak jak odcina się prąd, ratować moje dzieci. To jedyna odpowiedzialna decyzja”. David obracał zdania w myślach. Tak jak odcina się prąd… W końcu podjął decyzję: będzie tam, w określonym dniu i o określonej godzinie. Kate zostanie, tutaj jest bezpieczna. Coś wie, ale nie wie, do czego ta informacja może posłużyć. Będzie bezpieczna. To było dla niego bardzo ważne. Nagle usłyszał kroki nad swoją głową. Ktoś chodził wokół chaty.

Rozdział 43

Oświadczenie prasowe Al Dżaziry Policja indonezyjska zidentyfikowała dwoje Amerykanów powiązanych z atakami terrorystycznymi i siatką handlarzy dziećmi Dżakarta, Indonezja // Wskutek serii ataków terrorystycznych, które wstrząsnęły wczoraj stolicą Indonezji, Dżakartą, zorganizowano obławę na lądzie, morzu i w powietrzu. Policja wysłała na Morze Jawajskie połowę liczącej dwanaście tysięcy osób jednostki morskiej oraz wezwała oddziały z całego kraju w celu przeszukania Dżakarty i okolicznych wysp. Sąsiednie kraje włączyły się do poszukiwań, stawiając w stan pogotowia siły obrony granic i jednostki odpowiedzialne za bezpieczeństwo na lotniskach. Władze nadal nie zdradziły, co mogło być przyczyną ataków. Policja opublikowała portret pamięciowy podejrzanych. Kobieta, doktor Katharine Warner, jest badaczką wykonującą nielegalne eksperymenty na dzieciach z ubogich wiosek, położonych w okolicach Dżakarty. „Nadal badamy tę sprawę”, powiedział generalny inspektor policji Nakula Pang. „Wiemy, że klinika doktor Warner była opiekunem prawnym ponad setki indonezyjskich dzieci, odebranych rodzicom bez ich zgody. Wiemy też, że doktor Warner przesyłała duże sumy pieniędzy poprzez rachunki bankowe na Kajmanach – raj podatkowy popularny wśród handlarzy narkotykami, handlarzy żywym towarem i innych grup przestępczych. Przypuszczamy, że klinika była przykrywką dla handlu dziećmi, a zyski prawdopodobnie posłużyły do sfinansowania wczorajszych zamachów”. Seria ataków objęła wybuchy w trzech różnych miejscach w dzielnicach mieszkalnych, gwałtowną strzelaninę na targowisku oraz kilka eksplozji w porcie, które kosztowały życie pięćdziesięciu pracowników Immari Jakarta. Adam Lynch, rzecznik firmy, wydał następujące oświadczenie: „Opłakujemy utraconych wczoraj kolegów i szukamy odpowiedzi na pytania. Policja potwierdziła nasze przypuszczenia, że ataków dokonał niejaki David Vale, były agent CIA,

przez pewien czas związany z Immari Security, jednym z oddziałów Immari International. Przypuszczamy, że zamach jest częścią osobistej zemsty i należy oczekiwać, że pan Vale planuje kolejne ataki na firmę Immari i jej pracowników. To bardzo niebezpieczny człowiek. Można przypuszczać, że cierpi on z powodu PTSD bądź innych zaburzeń psychicznych. To dla nas wszystkich bardzo trudna sytuacja. Immari Security zaoferowała pomoc władzom Indonezji i krajów ościennych. Pragniemy zakończyć ten koszmar. Chcemy najszybciej, jak to możliwe, zapewnić naszych ludzi, że są bezpieczni”.

Rozdział 44

Gdzieś na Morzu Jawajskim Kiedy Kate obudziła się po raz drugi, czuła się już znacznie lepiej. Właściwie nic ją nie bolało, w głowie odzywało się jeszcze lekkie pulsowanie. I wreszcie odzyskała zdolność jasnego myślenia. Rozejrzała się dokoła. Było prawie ciemno. Jak długo spała? Spojrzała za okno. Słońce wisiało nisko nad powierzchnią morza. Piękny widok na chwilę przykuł jej uwagę. Wiał lekki, pachnący solą wiatr. Stary zniszczony hamak kołysał się na werandzie, przy każdym podmuchu poskrzypując zardzewiałymi łańcuchami. Miejsce wydawało się opuszczone. Kate wstała, wyszła z sypialni i znalazła się w obszernym salonie, połączonym z kuchnią i otwartym na werandę. Czyżby była sama? A ten mężczyzna… – O, śpiąca królewna wreszcie się obudziła. – Zjawił się dosłownie znikąd. Jak on ma na imię? A, David. Kate zawahała się, niepewna, jak powinna zareagować. – Podałeś mi jakiś środek. – Tak, ale powiem na swoją obronę, że nie zamierzałem cię przesłuchiwać ani zrobić krzywdy twoim podopiecznym. Nagle pamięć wróciła gwałtowną falą. Martin, leki, przesłuchanie. Ale co się wydarzyło potem? Jak się tu znalazła? Zresztą nie miało to znaczenia. – Musimy ich znaleźć. – My nic nie musimy. Ty masz odpoczywać, a ja pracować. – Posłuchaj… – A wcześniej musisz coś zjeść. – Podał jej pojemnik z czymś, co wyglądało jak paczkowany dietetyczny obiad, z tym że bardziej treściwy – może bardziej jak żołnierska racja żywnościowa. Kate pochyliła się nad pojemnikiem. Gulasz wołowo-warzywny z krakersami. Lub raczej coś mgliście przypominającego gulasz wołowo-warzywny. Kate miała ochotę wzgardliwie odwrócić wzrok, ale

widok i zapach gorącego jedzenia sprawił, że zaczęło jej burczeć w brzuchu. Poczuła, że jest głodna jak wilk. Poprzedniego dnia nic nie jadła. Wzięła pojemnik, usiadła przy stole i zdjęła folię z kartonowego pudełka. Ze środka uniosła się smużka pary. Kate wzięła do ust kawałek wołowiny i o mało natychmiast go nie wypluła. – Jezu, to jest koszmarne. – Aha. Przykro mi. Trochę przekroczyło datę przydatności do spożycia. Zresztą wcześniej też nie było szczególnie smaczne. I nie, nie mam niczego innego. Sorry. Kate wzięła kolejny kęs, przeżuła pobieżnie i jak najszybciej połknęła. – Gdzie jesteśmy? David usiadł naprzeciw Kate. – Domek w niedokończonym kompleksie niedaleko Dżakarty. Kupiłem go krótko po tym, jak deweloper splajtował, stwierdziłem, że to będzie doskonała kryjówka w razie, gdybym musiał szybko wynosić się z miasta. – Niewiele pamiętam. – Kate spróbowała warzyw. Nie zrobiły na niej aż tak wielkiego wrażenia: albo smakowały lepiej niż mięso, albo zaczynała przyzwyczajać się do ohydnego smaku potrawy. – Musimy iść na policję. – Też bym chciał. – David przesunął w jej stronę wydruk artykułu o zarządzonym przez policję pościgu. Kate zakrztusiła się i wykrzyknęła: – To jakiś absurd. To… Zabrał kartkę. – Wkrótce nie będzie to miało najmniejszego znaczenia. Cokolwiek zaplanowali, to już się dzieje. Szukają nas i mają powiązania z władzami. Pozostało nam niewiele możliwości. Dostałem pewną wskazówkę i muszę ją sprawdzić. Tutaj będziesz bezpieczna. Tylko musisz mi powiedzieć… – Za nic tu sama nie zostanę – zaprotestowała Kate, potrząsając głową. – Nie ma mowy. – Wiem, że nic nie pamiętasz, ale nie tak łatwo było cię wyrwać z łapsk Immari. To są bardzo źli ludzie. A to nie jest film, w którym

bohater i dziewczyna wyprawiają się na spotkanie wielkiej przygody. Plan wygląda tak: powiesz mi wszystko, co wiesz, daję słowo, że postaram się uratować te dzieci. A ty zostaniesz tutaj i będziesz sprawdzać, czy nie pojawiły się nowe informacje w sieci. – Nie. – Posłuchaj, to nie jest propozycja, tylko rozkaz. – Nie ma mowy. Potrzebujesz mnie. A ja nie zamierzam tu zostawać. – Włożyła do ust ostatni kęs i wrzuciła plastikowy łyżkowidelec do pustego kartonu. – Poza tym uważam, że najbezpieczniejsza będę przy tobie. – Miło mi. Te pochlebne słowa niewątpliwie przemawiają do mego ego, ale niestety, jestem odrobinę, podkreślam, odrobinę zbyt inteligentny, by się na nie nabrać. – Chcesz mnie tu zostawić, bo uważasz, że będę ci wchodzić w drogę. – Próbuję ci zapewnić bezpieczeństwo. – To nie jest moje największe zmartwienie. Otworzył usta, nic jednak nie powiedział. Gwałtownym ruchem odwrócił głowę w bok. – Co… – Cisza – nakazał, unosząc rękę. Kate poruszyła się niespokojnie na krześle. Spojrzała za okno. Plażę omiatała wiązka światła. Z góry dobiegał stłumiony warkot helikoptera. Jakim sposobem on zdołał go usłyszeć? Kate przeniosła wzrok na Davida. – Co to… – Wracaj do środka. Zaraz przyjdę. – Co ty robisz? – spytała Kate, ale nie odpowiedział. Zebrał jedzenie, chwycił kurtkę. Wbiegła do sypialni, wygładziła pościel, prędko wytarła wodę w łazience. Dźwięk helikoptera nadal był stłumiony, ale z każdą chwilą narastał. Zapadła ciemność, nic nie było widać. Tylko plażę rozjaśniał słaby blask reflektora. David wpadł do pokoju, spojrzał na Kate. – Dobra robota. A teraz chodź ze mną.

Otworzył drzwi szafy, potem właz i znaleźli się w niewielkim pomieszczeniu, wyglądającym jak schron przeciwbombowy. Stało tam biurko, na nim komputer, z sufitu zwisała pojedyncza żarówka. Żołnierz posadził Kate na wąskim łóżku, z pewnością przeznaczonym dla jednej osoby, przyłożył palec do ust. Pociągnął za sznurek i żarówka zgasła. Pomieszczenie pogrążyło się w gęstych ciemnościach. Jakiś czas później Kate usłyszała kroki na górze.

Rozdział 45

Stacja badawcza Immari, Snow Island 150 km od wybrzeży Antarktydy Martin Grey przyglądał się, jak roboty otwierają właz okrętu podwodnego. Ledwo mógł poruszać się w swoim stroju – skafandrze astronauty, który tydzień wcześniej w pośpiechu zakupili od Chińskiej Narodowej Agencji Kosmicznej. Tylko taki strój potrafił ochronić przed temperaturami panującymi na Antarktydzie oraz ewentualnym promieniowaniem, a także zapewnić dopływ tlenu, w razie gdyby przewód się rozłączył. Mimo to perspektywa wejścia do wnętrza okrętu nadal napełniała go przerażeniem. A stojący obok człowiek, okutany w podobny strój – Dorian Sloane – bynajmniej tych lęków nie pomniejszał. Sloane miał wybuchowy temperament, trudno było przewidzieć, jak zareaguje na to, co znajdą w środku. A w okręcie podwodnym gwałtowne reakcje mogą się okazać bardzo niebezpieczne. Pokrywa włazu wydała donośny dźwięk, metal otarł się o metal. Ale wciąż nie chciała się poruszyć. Ramiona robota oderwały się na chwilę, potem wróciły do pracy i nagle BUM! Pokrywa odskoczyła raptownie niczym wieczko dziecięcej zabawki, przygniatając robota do kadłuba. Ze środka dmuchnęło powietrze, odłamki plastiku i metalu zasypały śnieg dokoła. Przez radio wmontowane w skafander Martin usłyszał odcieleśniony głos Doriana, mechaniczny i głuchy. Brzmiał jeszcze bardziej złowieszczo niż zwykle. – Proszę, Martinie. Martin spojrzał w zimne oczy Sloane’a. – Macie obraz z kamery? – Odbiór. Dla obu skafandrów. – Dobra. Wchodzimy. Martin ruszył w górę niewielkiego lodowego wzniesienia. Dotarłszy do okrągłego włazu, mierzącego jakiś metr średnicy, odwrócił

się, pochylił i postawił nogę na pierwszym stopniu. Wziął do ręki pałeczkę ledową i rzucił ją do środka. Spadła jakieś pięć-sześć metrów niżej. Uderzenie twardego plastiku o metal odezwało się echem w lodowym grobowcu, światło rozproszyło ciemności, ukazując korytarz po prawej stronie. Martin zrobił kolejny krok. Metalowe szczeble pokrywał lód. Jeszcze jeden krok. Chwycił drabinę obiema rękami, ale poczuł, że stopa ześlizguje się ze szczebla. Próbował mocniej złapać drabinę, ale na próżno. Uderzył w ścianę włazu i zaczął spadać – znalazł się w kręgu światła, potem nastała ciemność – wylądował na podłodze. Uratował go gruby strój. Ale… gdyby się rozerwał, Martin zamarzłby w ciągu kilku sekund. Dotknął hełmu, gorączkowo macał dokoła dłońmi. Nagle zobaczył spadające światło. Latarka wylądowała na jego brzuchu, rozświetliła ciemności. Obejrzał skafander. Chyba cały. W górze pokazał się Sloane, całkowicie zasłaniając dzienne światło. – Chyba za dużo siedzisz za biurkiem, staruszku. – Mówiłem ci, że nie powinienem tu wchodzić. – Przesuń się. Martin obrócił się i zrobił miejsce Sloane’owi, który zjechał po drabinie, obejmując ją z obu stron stopami i dłońmi i w ogóle nie dotykając szczebli. – Widziałem plan. Musimy iść prosto przed siebie. Pomost nawigacyjny jest tam. Włączyli latarki na hełmach i ruszyli w głąb korytarza. Okręt podwodny, a ściślej mówiąc, U-boot, był w doskonałym stanie. Przetrwał osiemdziesiąt lat, szczelnie zamknięty i zamrożony. Prawdopodobnie wyglądał tak samo jak w dniu, kiedy wypływał z portu w północnych Niemczech. Mógłby robić za obiekt muzealny. Z trudem przeciskali się wąskim korytarzem, obszerne skafandry hamowały ich ruchy. Co jakiś czas pociągali za przewody doprowadzające tlen. Coraz dalej zagłębiali się we wnętrze okrętu. W pewnym momencie korytarz się rozszerzył. Sloane i Martin przystanęli, kierując strumienie światła na wszystkie strony, jak latarnia morska śląca reflektory w ciemność nocy. Pomieszczenie – pomost nawigacyjny lub

centrum dowodzenia – ukazywało się w rozbłyskach. Co kilka sekund przed oczami Martina migał kadr jak z horroru: człowiek przewieszony przez oparcie krzesła, zniekształcone ciało, stopiona skóra na twarzy; drugi, wsparty plecami o gródź, wszędzie na ubraniu ciemne plamy; kilku leżących twarzą w dół w zamarzniętej kałuży krwi. Ci ludzie wyglądali, jakby ktoś włożył ich do gigantycznej mikrofalówki, i poddał natychmiastowej obróbce. Martin usłyszał piknięcie w słuchawce. – Wygląda jak promieniowanie Dzwonu. – Trudno stwierdzić na pewno, ale tak, prawdopodobnie tak – odparł. Przez kilka minut pracowali w milczeniu, dokładnie oglądając pomieszczenie i każdego z mężczyzn z osobna. – Powinniśmy się rozdzielić – powiedział Martin. – Wiem, gdzie jest jego kabina – odparł Sloane, po czym ruszył w głąb korytarza na końcu pomieszczenia. Martin poszedł za nim. Miał nadzieję, że zdoła odwrócić jego uwagę, dotrzeć do kabin załogi przed Sloane’em. Martin poruszał się z coraz większym trudem. Sloane’owi szło znacznie lepiej. Dogonił go w chwili, kiedy Sloane przekręcił pokrywę włazu i wrzucił do środka kilka pałeczek ledowych. Pomieszczenie rozbłysło światłem. Martin wstrzymał oddech. Pusto. Wypuścił powietrze. Czy poczułby ulgę, gdyby znaleźli ciało? Może. Sloane podszedł do biurka, odsunął wyładowane po brzeg szuflady, zaczął przeglądać papiery. W świetle latarki ukazała się fotografia mężczyzny w niemieckim mundurze, ale nie pochodzącym z czasów drugiej wojny. Zdawał się znacznie wcześniejszy, nawet sprzed pierwszej wojny. Po prawej stronie mężczyzny stała jego żona, po lewej dwaj synowie, bardzo do niego podobni. Sloane długo przyglądał się fotografii, w końcu wsunął ją do kieszeni. Martinowi niemal zrobiło się go żal. – Dorianie, on nie mógł przeżyć… – Co spodziewałeś się tu znaleźć?

– Mógłbym zadać ci to samo pytanie. – Ja zadałem je pierwszy – odparł Sloane, nie przerywając przeglądania biurka. – Mapy. A przy odrobinie szczęścia, również gobelin. – Gobelin? – Sloane odwrócił się w stronę Martina, oślepiając go światłem latarki. Martin przysłonił twarz ręką. – Tak, taki kobierzec, na którym…. – Wiem, co to jest gobelin, Martinie. – Sloane wrócił do swych poszukiwań. Zaczął przeglądać jakieś książki. – Wiesz, może pomyliłem się co do ciebie. Ty nie jesteś groźny. Jesteś obłąkany. Chyba pijesz za dużo Kool-Aid. Co się stało z tym człowiekiem? Szuka gobelinów i zajmuje się legendami i przesądami. – Sloane rzucił stos papierów i książek na biurko. – Tu nic nie ma, tylko jakieś dzienniki. Dzienniki! Może jest wśród nich ten dziennik. – Mogę je zabrać. Może znajdziemy w nich coś przydatnego – rzucił Martin, starając się nadać głosowi swobodny ton. Sloane wyprostował plecy, spojrzał mu prosto w oczy, potem jeszcze raz popatrzył na stos cienkich zeszytów. – Nie, może najpierw sam rzucę okiem. Przekażę ci wszystkie… cenne naukowo informacje. Dorian miał serdecznie dosyć skafandra. Tkwił w nim już od sześciu godzin: trzy w środku okrętu i trzy w pomieszczeniu odkażającym. Martin i jego zespół jajogłowych byli bardzo skrupulatni. Ostrożni. Pedantyczni. Lubili tracić czas. Teraz siedział naprzeciwko Martina w pomieszczeniu czystym, czekając na wyniki badania krwi. Czemu to tak długo trwa? Od czasu do czasu Martin zerkał na dzienniki. Najwyraźniej coś w nich było, coś, co bardzo chciał znaleźć. I nie chciał, żeby Dorian znalazł to pierwszy. Sloane przesunął stos w swoją stronę. Okręt podwodny okazał się największym rozczarowaniem w całym jego życiu. Sloane miał czterdzieści dwa lata, w wieku siedmiu zaczął marzyć, by odszukać ten okręt, myślał o tym każdego dnia. I ta chwila wreszcie nadeszła. I nie znalazł nic. No, nie licząc sześciu usmażonych

ciał i samego U-boota zachowanego w idealnym stanie. – Co teraz, Martinie? – To co zwykle. Pracujemy dalej. – Szczegóły. Wiem, że kopiesz pod okrętem, tuż obok tej drugiej konstrukcji. – Jak przypuszczamy, kolejnego okrętu – wtrącił pospiesznie Martin. – Niech ci będzie. Co znaleźliście do tej pory? – Kości. – Ile? – Dorian oparł plecy o ścianę. Poczuł pustkę w żołądku, jak tuż przed zjazdem na roller-coasterze. Bał się tego, co zaraz usłyszy. – Co najmniej dwunastu ludzi. Ale przypuszczamy, że jest ich więcej – odparł Martin zmęczonym głosem. Ten skafander naprawdę go wykończył. – Tam jest Dzwon, prawda? – Tak przypuszczam. Kiedy dwaj badacze podeszli do okrętu, lód dokoła się załamał. Jeden z mężczyzn się rozpuścił, tak jak ci, których widzieliśmy we wnętrzu okrętu. Drugi zginął pod lodem. Spodziewam się, że znajdę tam resztę załogi. Dorian był zbyt zmęczony, żeby dyskutować, ale ta wizja, jej ostateczny charakter, budziła w nim śmiertelne przerażenie. – Co wiesz na temat konstrukcji? – Na razie niewiele. Jest stara. Co najmniej tak stara jak ruiny na Gibraltarze. Sto tysięcy lat, może nawet starsza. Jedna rzecz zastanawiała Doriana od chwili przyjazdu: brak postępów w pracach wykopaliskowych. Owszem, miejsce odkryto zaledwie dwanaście dni wcześniej, ale przy takim sprzęcie i liczbie pracowników powinni do tej pory wydrążyć górę jak indyka na Święto Dziękczynienia. A tymczasem ekipa była bardzo mała, jakby prawdziwa akcja rozgrywała się gdzie indziej. – To nie jest główne stanowisko, prawda? – Przerzuciliśmy siły… w inne miejsce… W inne miejsce. Dorian myślał intensywnie. Co może być ważniejsze niż budowla, której szukają od wieków i dla której ponieśli tyle wyrzeczeń. Co może być ważniejszego od niej?

Większa budowla. Lub… główna. Dorian pochylił się do przodu. – To tylko fragment, prawda? Szukasz większej konstrukcji. Ta część odpadła od czegoś większego. – Dorian nadal nie był pewny, czy ma rację, ale jeśli tak… Martin przytaknął, nie patrząc na niego. – Martin, na Boga. – Dorian zerwał się z miejsca i zaczął chodzić niespokojnie w tę i z powrotem. – To może się zdarzyć w każdej chwili. Mogą nas dopaść w ciągu kilku dni, nawet godzin. Naraziłeś nas wszystkich na wielkie ryzyko. I wiesz o tym od dwunastu dni! Całkiem ci odbiło? – Sądziliśmy, że to jest główna… – Sądziliśmy, liczyliśmy, mieliśmy nadzieję. Zapomnij. Musimy działać! Jak tylko wypuszczą nas z tej klatki, zamykam operację w Chinach i rozpoczynam Protokół Toba. Nie próbuj protestować, wiesz, że nadszedł czas. Masz mnie powiadomić, kiedy znajdziesz większą konstrukcję. A, leci tutaj kilka oddziałów agentów. Pomogą ci, gdybyś miał jakiś problem z telefonem satelitarnym. Martin wsparł łokcie na kolanach, wbił wzrok w podłogę. Drzwi otworzyły się z sykiem, wpuszczając do środka powiew świeżego powietrza i kobietę w wieku dwudziestu kilku lat. Miała na sobie bardzo obcisły strój, z pewnością ze trzy rozmiary za mały. W ręku trzymała notatnik. – Panowie, jesteście czyści. – Zwróciła się do Doriana: – Czy mogę coś jeszcze dla pana zrobić? – Odłożyła notatnik, a ręce splotła z tyłu, lekko wyginając plecy w łuk. – Jak masz na imię? – zapytał Dorian. – Naomi. Ale może mnie pan nazywać, jak tylko się panu podoba.

Rozdział 46

Gdzieś na Morzu Jawajskim Kate nie wiedziała, czy czuwa, czy śpi. Przez chwilę dryfowała w całkowitej ciemności i ciszy. Jedynym wrażeniem zmysłowym był dotyk materiału na plecach. Przechyliła się w bok i usłyszała trzeszczenie taniego materaca. Musiała jednak zasnąć na tym wąskim łóżku. Straciła poczucie czasu, tak długo tkwili w schronie, czekając, aż umilkną kroki prześladowców, którzy maszerowali nad ich głowami w tę i z powrotem, przeszukując chatę. Trwało to całą wieczność. Czy już może wstać? Pojawiło się kolejne uczucie: głód. Jak długo spała? Przerzuciła nogi nad brzegiem łóżka i postawiła… – Au, Jezu! – rozległ się głos Davida. Poczuła jego ciało tuż przy swoich nogach. Usiadł, a potem zwinął się na podłodze. Kate cofnęła się na łóżko i zaczęła macać ręką dokoła. Wreszcie znalazła kawałek podłogi, postawiła na niej lewą stopę i wstała. Odszukała w ciemnościach sznurek i pociągnęła. Niewielkie pomieszczenie zalało się żółtym blaskiem. Kate zmrużyła oczy, czekała jak bocian na jednej nodze, aż jej oczy przywykną do ostrego światła. W końcu zrobiła kilka kroków, stanęła w kącie pomieszczenia. David nadal leżał zwinięty w pozycji embrionalnej. O Jezu, trafiła go tam. I dlaczego on leży na podłodze? – Nie jesteśmy w gimnazjum. Mogłeś położyć się obok mnie. David prychnął i podniósł się na czworaka. – Widać rycerskie gesty nie popłacają. – Wcale nie… – Zapomnij. Spadamy stąd. – A tamci? – Odeszli półtorej godziny temu. Ale mogą czekać na zewnątrz. – Tu nie jest bezpiecznie. Idę z… – Wiem, wiem. – David uniósł rękę obronnym gestem. Powoli odzyskiwał oddech. – Ale pod jednym warunkiem. I bez dyskusji.

Kate popatrzyła na niego. – Będziesz wykonywała wszystkie moje polecenia. Żadnych pytań, żadnych protestów. Kate wyprostowała plecy. – Nie mam problemów z wykonywaniem rozkazów. – Aha, uwierzę, jak zobaczę. Kiedy stąd wyjdziemy, o wszystkim mogą zdecydować sekundy. Jeśli ci powiem, że masz mnie zostawić czy uciekać, masz to zrobić. Może będziesz wystraszona czy zdezorientowana, ale musisz skupić się na moich poleceniach. – Nie boję się – skłamała. – Przynajmniej ty. – David otworzył podwójne stalowe drzwi i dodał: – Jest coś jeszcze. – Zamieniam się w słuch – powiedziała Kate nieco zaczepnie. David zmierzył ją wzrokiem. – Nie możesz zostać w tych ciuchach. Wyglądasz jak bezdomna. – Rzucił jej jakieś rzeczy. – Pewnie będą trochę za duże. Kate przyjrzała się swemu nowemu strojowi: starym niebieskim dżinsom i czarnej koszulce w serek. David dodał jeszcze szary sweter. – I to. Na miejscu będzie zimno. – Na miejscu? – Wyjaśnię po drodze. Kate zaczęła ściągać T-shirt, ale zatrzymała się w połowie. – Mógłbyś… ehem. David uśmiechnął się. – Nie jesteśmy w gimnazjum. Kate odwróciła głowę, nie miała pomysłu, jak zripostować. David nagle jakby coś sobie przypomniał. – A, jasne. Blizna. – Obrócił się na pięcie, ukląkł, zaczął przerzucać jakieś pudełka na dnie szafy. – Jak…? David wyjął pistolet i kilka pudełek amunicji. – Środek nasenny. Kate oblała się rumieńcem. Co mówiła? Co robiła? Z jakiegoś powodu ta myśl ją przerażała. Tak bardzo chciała sobie przypomnieć.

– Czy ja… czy my…? – Spokojnie. Jeśli nie liczyć nieuzasadnionej przemocy, to był bardzo cenzuralny wieczór. Czy wstydliwe dzieci już mogą czuć się bezpiecznie? Kate wciągnęła na siebie T-shirt. – Niedojrzali żołnierze również. David zignorował szpilę. Wstał i podał jej pojemnik – kolejny gotowy posiłek. Kate przeczytała: racje żywnościowe MRE. – Głodna? Kate zmierzyła pojemnik wzrokiem: pieczony kurczak z czarną fasolą i kartoflami. – Nie aż tak. – Jak sobie życzysz. – Ściągnął folię, usiadł na biurku i zaczął pochłaniać zimne jedzenie załączonym łyżkowidelcem. Widocznie poprzedniego dnia podgrzał potrawę tylko ze względu na nią. Kate siadła na łóżku i włożyła tenisówki. – Hej, nie wiem, czy już mówiłam, ale chciałam… chciałam ci podziękować. David przerwał przeglądanie papierów, przełknął kęs i nie patrząc na Kate, powiedział: – Nie ma za co. Wykonuję swoją pracę. Kate zawiązała sznurówki. Wykonuję swoją pracę. Dlaczego te słowa wydawały się takie… niewystarczające? David wsunął papiery do teczki i podał ją Kate. – To wszystko, co mam na ludzi, którzy porwali twoich podopiecznych. Poczytasz sobie po drodze. Kate otworzyła teczkę. Jakieś pięćdziesiąt stron. – Po drodze dokąd? David połknął jeszcze kilka kęsów. – Zerknij na pierwszą kartkę. To ostatnia zaszyfrowana wiadomość od naszego źródła w Immari. Komunikuję się z nim od prawie dwóch tygodni. 30,88. 81,86. 03.12.2013. 10:45:00

#44. 33-23-15 Odciąć prąd. Ocalić dzieci. Kate włożyła kartkę do teczki. – Nie rozumiem. – Pierwsze liczby to współrzędne GPS. Zdaje się, że jest to opuszczona stacja kolejowa w zachodnich Chinach. Te w drugiej linijce to data i godzina, prawdopodobnie godzina odjazdu pociągu. Nie jestem pewien co do kolejnych, ale przypuszczam, że to numer schowka na stacji i szyfr do zamka. Prawdopodobnie kontakt coś tam dla nas zostawił, może kolejną wiadomość. Nie wiem, czy znajdziemy tam dzieci, może tylko następną wskazówkę. A może się mylę. Może to kolejny kod, może liczby znaczą coś jeszcze innego. Wszystkie wcześniejsze wiadomości zdeszyfrował mój współpracownik. – Nie możesz się z nim skontaktować? David przeżuł ostatni kęs, wrzucił łyżkowidelec do pojemnika, zebrał broń i naboje. – Niestety nie. Kate zamknęła teczkę. – Zachodnie Chiny? Jak się tam dostaniemy? – Dojdziemy do tego. Wszystko po kolei. Najpierw musimy sprawdzić, czy sobie poszli. Gotowa? Kate przytaknęła. Ruszyli na górę. David kazał jej zaczekać i zaczął przeszukiwać domek. – Czysto. Mam nadzieję, że się wynieśli. Trzymaj się blisko mnie. Przebiegli truchtem odcinek od chaty do rzadkich zarośli piaszczystą drogą, chyba nigdy nieużywaną. Kończyła się ślepo między czterema wielkimi niebieskimi budynkami magazynowymi, które również wyglądały na opuszczone od wielu lat. David skierował się do drugiego z kolei, odsunął przerdzewiałą metalową płytę. Pokazał się trójkątny otwór, akurat takiej wielkości, by mógł się przezeń przecisnąć szczupłej budowy człowiek. – Właź.

Kate już miała zaprotestować, ale przypomniała sobie o warunkach umowy i bez słowa wykonała polecenie. Z jakiegoś niewytłumaczalnego powodu nie chciała pobrudzić sobie spodni, ale wtedy się nie mieściła. David chyba domyślił się dręczącego ją dylematu, bo mocniej pociągnął metalową płytę i powiększył otwór. Teraz Kate bez trudu wśliznęła się do środka. David podszedł do drzwi i je otworzył. Ukazał się ukryty „skarb”. Samolot – ale jakiś dziwny. Właściwie hydroplan, Kate wyobrażała sobie, że takich używano, by dotrzeć w odległe regiony Alaski…. w latach pięćdziesiątych. Ten prawdopodobnie nie był aż tak stary. Ale wystarczająco stary. W środku znajdowały się cztery fotele. Kate spojrzała na dwa duże śmigła i pomyślała, że pewnie będzie musiała obracać je ręcznie, jak Amelia Earhart. O ile silnik w ogóle zapali. Oraz o ile David umie prowadzić tę maszynerię. Przyglądała się, jak ściąga brezent z tylnej części i kopniakiem pozbywa się klocków spod kół. Ostrzegał wprawdzie, że ma nie zadawać pytań, ale nie mogła się powstrzymać. – Potrafisz tym latać, prawda? Powoli wzruszył ramionami i popatrzył na nią takim wzrokiem, jakby przyłapała go na gorącym uczynku. – No, mniej więcej. – Mniej więcej?

Rozdział 47

Samolot Immari Corporate Gdzieś nad Oceanem Atlantyckim Dorian przyglądał się Naomi, która dopiła martini i wyciągnęła się na sofie. Biały szlafrok frotte opadł, ukazując jej pierś, która wznosiła się i opadała w coraz wolniejszym rytmie, w miarę jak jej oddech się uspokajał – niczym u zadowolonego kota, który właśnie pożarł jakąś ofiarę. Naomi zlizała z palców krople martini, wsparła się na łokciu. – Jesteś gotowy na powtórkę? Była nienasycona. A jeśli on tak twierdził, to naprawdę o czymś świadczyło. Dorian wziął telefon do ręki. – Nie całkiem. Naomi wydęła wargi i opadła na sofę. Dorian usłyszał głos oficera łączności. – Tak, sir? – Połącz mnie z ośrodkiem w Chinach. – Immari Szanghai? – Nie, z tym nowym. W Tybecie. Chcę rozmawiać z doktorem Chase’em. W tle rozległo się klikanie myszki. – Doktorem Changiem? – Nie, Chase’em. Sekcja nuklearna. – Chwileczkę. Naomi drapała paznokciami szlafrok. Dorian zastanawiał się, jaka jest jej wytrzymałość. W telefonie piknęło. Roztargniony głos powiedział: – Chase. – Tu Sloane. Jak stoimy z głowicami jądrowymi? Mężczyzna odchrząknął i odparł, powoli i wyraźnie: – Czterdzieści dziewięć, może pięćdziesiąt nadających się do użytku.

– A ile ogółem? – To wszystko, sir. Próbujemy zdobyć więcej, ale Hindusi i Pakistańczycy nie chcą więcej sprzedać. – Pieniądze nie grają roli, nieważne, ile za… – Próbowaliśmy, sir, ale nie chcą sprzedać za żadne pieniądze. Chcą wiedzieć, po co są nam potrzebne. Jedyne sensowne wyjaśnienie, jakiego możemy udzielić, jest takie że potrzebujemy części zapasowych do reaktora. – Możesz pracować na broni z byłego Bloku Wschodniego? – Tak, ale to potrwa. Starsze egzemplarze trzeba sprawdzić i przystosować. À propos i tak pewnie nie będą zbyt wydajne. – Dobrze. Zobaczę, co da się zrobić. Przygotuj się na nowe zamówienie. À propos przeróbek. Potrzebne mi dwie bomby walizkowe… takie, by mogła bez trudu unieść je drobna osoba… lub ktoś… zmęczony. – To też trochę potrwa. – Jak długo? – westchnął Dorian. Z tymi świrami zawsze były jakieś problemy. – Zależy. Górna waga? – Waga? Nie wiem. Trzynaście-osiemnaście kilo. Nie, czekaj, to za dużo. Może… sześć kilo. Powiedzmy, że około sześciu. Da się to zrobić? – Niska waga zmniejszy wydajność reakcji. – Czy da się to zrobić? – warknął Dorian niecierpliwie. – Tak. – Ile czasu? Naukowiec westchnął. – Dzień, może dwa. – Mają być za dwanaście godzin. Żadnych wykrętów, doktorze Chase. Długie milczenie. W końcu: – Tak jest, sir. Dorian odwiesił telefon. Naomi w końcu pękła. Nalała sobie kolejne martini, zachęcająco skierowała butelkę w jego stronę.

– Nie w tej chwili. – Dorian nigdy nie pił w pracy. Po namyśle znów wziął telefon do ręki. – Połącz mnie jeszcze raz z Tybetem. Doktor Chang. – Chase? – Chang, rymuje się z „gang”. Klikanie szybsze niż poprzednio. – Chang przy telefonie. – Doktorze, jestem w drodze do waszego ośrodka. Musimy poczynić pewne przygotowania. Ilu jest uczestników eksperymentu? – Chyba… – Chang urwał. Słychać było szelest papierów, uderzenia klawiszy. W końcu doktor wrócił na linię. – Trzysta osiemdziesiąt dwa naczelne, sto dziewiętnaścioro ludzi. – Tylko sto dziewiętnaścioro? Myślałem, że zwerbowaliście znacznie więcej. Projekt jest zaplanowany na kilka tysięcy. – Dorian spojrzał za okno. Sto dziewiętnaście ciał może nie wystarczyć. – Owszem, ale, hm, z powodu braku wyników przerwaliśmy nabór. Skupiliśmy się na gryzoniach i człekokształtnych. Mamy to zmienić? Pojawiła się nowa terapia…? – Nie. Nowy plan. Musi nam wystarczyć to, co macie. Chcę, byście wobec wszystkich ludzi zastosowali najnowszą terapię, terapię doktor Warner. – Sir, ta terapia była nieskuteczna… – Była, doktorze. Wiem coś, o czym wy jeszcze nie wiecie. Proszę mi zaufać. – Dobrze. Są gotowi. Proszę dać nam trzy dni… – Dzisiaj, doktorze Chang. Nie mamy czasu. – Ale brakuje nam personelu i wyposażenia… – To trzeba zdobyć. – Zapadła cisza. – Halo? – Jestem, jestem. Oczywiście. – Jeszcze jedno. Tym razem nie palcie ciał. – Ale ryzyko… – Na pewno znajdzie pan jakiś sposób, by zachować względy bezpieczeństwa. Macie tam chyba jakieś izolatki, prawda? – Dorian czekał, ale naukowiec nie odpowiedział. – Świetnie. A, zapomniałbym. Jak pan myśli, jaki ciężar jest w stanie unieść dwoje dzieci? To znaczy,

każde z osobna? Chang, chyba zdziwiony pytaniem, a może zamyślony czy zmartwiony z powodu ostatniego polecenia, odparł: – Ech, to znaczy, ciężar… – Na przykład w plecaku. – Nie jestem pewien… Naukowcy, największe utrapienie Doriana. Niechętni ryzyku, wystraszeni, powolni. – Proszę zgadnąć. Nie musi być dokładnie. – Jakieś cztery i pół do sześciu kilo. Zależy od tego, przez jak długi czas muszą nieść ciężar i… – Dobrze, dobrze. Niedługo będę na miejscu. Radzę zacząć się szykować. – Dorian odwiesił telefon. Nawet gdyby chciał znów go użyć, Naomi nie dałaby mu szans. Dopiła martini, podeszła do niego wolnym krokiem, postawiła kieliszek na stole i dosiadła Doriana, jednocześnie pozbywając się szlafroka, który spadł na podłogę. Sięgnęła do rozporka, lecz Dorian chwycił jej dłonie, odepchnął ją i przewrócił na kanapę. Potem nacisnął guzik. Pięć sekund później w drzwiach stanęła stewardessa. Na ich widok natychmiast się cofnęła, lecz Dorian rozkazał: – Stop. Zostań. Przyłącz się do nas. Kobieta ostrożnie zamknęła drzwi, z miną nastolatki wymykającej się po nocy z sypialni. Naomi podniosła się, wzięła twarz kobiety w dłonie i zaczęła ją całować. Ściągnęła z niej apaszkę i rozpięła guziki przy niebieskim uniformie. Nim pocałunek dobiegł końca, biała bluzka również zniknęła, a spódnica znalazła się na podłodze.

Rozdział 48

Snow Camp Alpha Odwiert numer 4 Wschodnia Antarktyda Robert Hunt zamknął drzwi mieszkalnej kapsuły i wziął radio do ręki. – Bounty, tu Snow King. Osiągnęliśmy głębokość dwóch kilometrów dwustu osiemdziesięciu metrów. Powtarzam: jesteśmy na głębokości dwóch kilometrów dwustu osiemdziesięciu metrów. Status niezmieniony. Nic nie znaleźliśmy. – Bounty do Snow King. Słyszymy cię. Głębokość dwa kilometry dwieście osiemdziesiąt metrów. Nie rozłączaj się. Robert położył odbiornik na rozkładanym stole, odchylił plecy na oparcie niewygodnego krzesła. Nie mógł się doczekać, kiedy wreszcie opuści to lodowe piekło. Robił odwierty w najtrudniejszych miejscach na Ziemi: w północnej Kanadzie, na Syberii, Alasce, na Morzu Północnym za Kołem Polarnym. Nic nie mogło się równać z Antarktydą. Powiódł wzrokiem dokoła. Kapsuła służyła mu za dom już od siedmiu dni. Wyglądała dokładnie tak samo jak trzy poprzednie na poprzednich stanowiskach: pomieszczenie trzy na cztery metry, w nim trzy łóżka polowe, wielki głośny grzejnik, cztery kufry ze sprzętem i zapasami żywnościowymi, stół i na nim radio. Lodówki nie uwzględniono w wyposażeniu – utrzymywanie niskiej temperatury raczej nie sprawiało w tym miejscu szczególnych trudności. Radio znów obudziło się do życia. – Snow King, tu Bounty. Polecenia są następujące: wyjąć wiertło, zakryć otwór, przenieść się do nowej lokalizacji. Proszę o potwierdzenie, kiedy będziecie gotowi na nowe współrzędne. Robert potwierdził, zapisał współrzędne i się rozłączył. Przez chwilę siedział bez ruchu, pogrążony w myślach. Trzy odwierty, każdy

na ponad dwa kilometry i za każdym razem ten sam rezultat: nic, tylko lód. Sprzęt był biały i zakryty wielkimi osłonami w kształcie czasz spadochronu. Jakikolwiek cel przyświecał ich pracodawcy, jedno było pewne: nie chciał, by ktoś ich zobaczył z góry. Początkowo Robert sądził, że szukają ropy bądź cennych metali. Potajemne odwierty nie są rzadkością. Firma zjawia się w nowym miejscu, robi odwiert, znajduje złoże i załatwia sobie prawo pierwokupu. Ale na Antarktydzie nikt przecież nie kupi ziemi, poza tym istnieje mnóstwo innych miejsc, tańszych i bardziej dostępnych, gdzie łatwiej znaleźć ropę i surowce. To przedsięwzięcie wydawało się całkowicie nieopłacalne. Na każdym ze stanowisk znajdował się sprzęt wart około trzydziestu milionów dolarów – a potem nikt nawet nie dbał, co się z nim dalej dzieje. Płacili mu dwa miliony za kontrakt, który miał trwać maksymalnie dwa miesiące. Podpisał umowę poufności. I tak się tu znalazł. Dwa miliony dolarów, wierć tam, gdzie ci każemy, trzymaj gębę na kłódkę. Robert zamierzał dopełnić warunków. Ta suma pomoże mu się wydobyć z tarapatów, może nawet zostanie mu jeszcze tyle, że będzie mógł na zawsze zrezygnować z pracy w branży. Może nawet dzięki tym pieniądzom rozwiąże wszystkie swoje problemy. Chociaż to już raczej nierealne mrzonki, tak jak trafienie na złoża ropy na Antarktydzie.

Rozdział 49

Gdzieś nad górami w Chinach Zachodnich Trzy razy podchodzili do lądowania na niewielkim jeziorze. Kate w końcu nie wytrzymała. – Chyba twierdziłeś, że potrafisz tym latać? David, skupiony na urządzeniach sterujących, rzucił: – Lądowanie jest znacznie trudniejsze od latania. Kate nie widziała żadnej różnicy, ale postanowiła odpuścić. Po raz setny sprawdziła, czy zapięcie przy pasie trzyma jak należy. David przetarł zaparowane tarcze w stylu retro. Po raz kolejny podjął próbę wyrównania samolotu. Kate usłyszała dziwny terkot i poczuła, że samolot opada po jej stronie. – To ty zrobiłeś? David postukał w deskę rozdzielczą, lekko, potem mocniej. – Skończyło się paliwo. – Mówiłeś… – Widocznie wskaźnik się zepsuł. Przenieś się na tył. Kate z trudem przecisnęła się do tylnego rzędu foteli, tym razem bez protestów i dyskusji. Zapięła pas. To będzie ostatnia próba lądowania. Drugi silnik zdechł, samolot zawisł w powietrzu, szybując w złowieszczej ciszy. Kate spojrzała w dół, na gęste ciemnozielone lasy, otaczające niewielkie jezioro. Piękny widok, jak z kanadyjskiej głuszy. Domyślała się, że na zewnątrz jest zimno, znajdowali się gdzieś w północnej części Indii bądź w Chinach Zachodnich. Przez większość drogi lecieli nad wodą, by uniknąć radarów. Kierowali się na północ, słońce wisiało wysoko na niebie, po prawej stronie Kate. W pewnym momencie znaleźli się nad wybrzeżem, gdzieś nad nizinami położonymi w strefie monsunowej, pewnie nad Bangladeszem. Kate nie zadawała pytań, zresztą i tak nie zdołałaby

przekrzyczeć huku – teraz martwych – silników. W każdym razie miejsce było odległe i nietknięte ręką człowieka. Jeśli podczas lądowania coś się stanie i odniosą obrażenia – raczej nie mają szans. Jezioro zbliżało się w szybkim tempie. David wyrównał samolot. Albo próbował – nie jest łatwo zapanować nad samolotem pozbawionym mocy silników. Kate przerabiała w myślach kolejne scenariusze katastrofy. A jeśli spadną dziobem do wody? Ze wszystkich stron otaczały ich góry. Jezioro zapewne jest niewyobrażalnie głębokie – i zimne. Od razu znajdą się pod wodą. Nie mają szans w lodowatej otchłani. A nawet jeśli wyrównają? W jaki sposób David zamierza zatrzymać maszynę? Uderzą w drzewa, z pełną prędkością. Wyobrażała sobie, jak konary wbijają się w ich ciała, jak szpilki w laleczki wudu. Inna wersja: jedna iskra, wybuchają opary paliwa. To byłaby przynajmniej szybka śmierć. Pływaki dotknęły powierzchni jeziora, samolot zakołysał się na boki. A jeśli jeden z pływaków się oderwie? Samolot rozpadnie się na kawałki. Kate ciaśniej zapięła pas. Może powinna jednak go odpiąć? A jeśli przetnie ją na pół? Pływaki znów dotknęły wody, oderwały się, zabujały w powietrzu. Kate pochyliła się do przodu i z jakiegoś sobie nieznanego powodu otoczyła ramionami szyję Davida, mocno przyciskając ciało do oparcia. Wtuliła twarz w jego kark. Nie chciała na to patrzeć. Samolot gwałtownie pruł powierzchnię wody. Podłoga drżała, cienkie metalowe ściany trzeszczały. Rzuciło ją do tyłu, odebrało oddech. Otworzyła oczy, wciągnęła powietrze w płuca. Stali w miejscu. Gałęzie w kokpicie. Głowa Davida zwisała bezwładnie. Kate rzuciła się do przodu. Pas boleśnie wżarł się w ciało, ale nie zwracała na to uwagi. Zaczęła obmacywać klatkę piersiową Davida. Czy gałąź przebiła jego ciało? Nic nie czuła. Uniósł głowę znużonym ruchem. – Hej, panienko, może przynajmniej kupiłabyś mi najpierw drinka. Kate opadła na oparcie fotela. Cieszyła się, że żyją, ale nie darowała sobie komentarza:

– Miewałam lepsze lądowania. Odwrócił się i spojrzał na nią. – Na wodzie? – Wygląda na to, że to było moje pierwsze na wodzie, więc nie. – No, moje też. – David rozpiął pas, otworzył drzwi po stronie pasażera. Stanął na stopniu i rozpiął pas przy fotelu Kate. – Poważnie? Nigdy nie lądowałeś na wodzie? Chyba oszalałeś! – Nie, żartuję. Ląduję na wodzie w każdy czwartek po południu. – I zawsze kończy ci się paliwo? David zaczął wyjmować pakunki. – Paliwo? – Uniósł wzrok do góry, jakby próbował o czymś sobie przypomnieć. – Nie skończyło nam się paliwo. Wyłączyłem silniki dla dramatycznego efektu. No wiesz, liczyłem na te przytulanki od tyłu. – Bardzo zabawne. – Kate zaczęła mechanicznie ustawiać pakunki, jakby robiła to od lat. Zerknęła na Davida i dodała: – Jesteś jakby… bardziej ożywiony niż w Dżakarcie. – Zastanawiała się, czy to powiedzieć. – To znaczy, nie zamierzam się skarżyć… – No wiesz, uniknięcie pewnej śmierci zawsze wprawia mnie w dobry nastrój. À propos. – Podał jej jeden koniec wielkiej zielonej brezentowej płachty. – Pomóż mi przykryć samolot. Kate przeszła na drugą stronę i złapała brezent. Potem podeszła do Davida. Spojrzała na zakryty samolot. – Chyba nie będziemy… David uśmiechnął się i odparł: – Nie. Przypuszczam, że to był jego ostatni lot. Zresztą, skończyło się paliwo. – Z jednej z paczek wyjął trzy gotowe dania, rozłożył je jak wachlarz. – Zamierzasz kontynuować strajk głodowy, czy wolisz skosztować któregoś z tych wybitnych osiągnięć sztuki kulinarnej? Kate wydęła wargi i pochyliła się, z udawanym zainteresowaniem przyglądając się brązowym pudełkom. – Hmmm. A co mamy dzisiaj w menu? David odwrócił pudełka w swoją stronę. – Niech no spojrzę. By zaspokoić pani wybredne gusta, do wyboru: pulpet, boeuf Strogonow albo zupa z nudli i kurczaka. Kate jadła poprzedniego dnia, przed zejściem do schronu.

– Właściwie nie jestem bardzo głodna, ale zupie z nudli i kurczaka po prostu nie zdołam się oprzeć… David obrócił pojemnikiem. – Doskonały wybór, droga pani. Proszę zaczekać, za chwilkę danie będzie gorące. Kate zrobiła krok w jego stronę. – Nie trzeba. – Nonsens, to żaden problem. Kate spojrzała na brezent okrywający samolot. – A czy to bezpieczne? Czy ognisko nie zdradzi, że tu jesteśmy? David potrząsnął głową. – Droga pani doktor, przyznaję, że warunki są dość surowe, ale nie żyjemy w epoce kamienia, nie będziemy gotować obiadu nad paleniskiem jak neandertalczycy. – Wyjął coś, co wyglądało jak miniaturowa latarka penlight, uniósł wysoko, po czym odkręcił górą część. Buchnął płomień. David wsunął latarkę pod pojemnik z jedzeniem, przesunął nim kilka razy. Kate przyglądała się, jak zupa zaczyna bulgotać. Zrobiono ją chyba z proteiny sojowej czy innego zastępnika. – Przynajmniej nie ucierpiało żadne zwierzę. David, nie odrywając wzroku skupionego na pojemniku i płomieniu, jakby naprawiał jakieś precyzyjne urządzenie elektroniczne, powiedział: – Nie, wydaje mi się, że to prawdziwe mięso. Przez ostatnie lata zrobili spore postępy. W Afganistanie musiałem jeść rzeczy w żadnym wypadku nienadające się do konsumpcji przez osobników rasy ludzkiej. Ty byś pewnie powiedziała „hominidów”. – Jestem pod wrażeniem. Tak, należymy do hominidów. A ściśle rzecz biorąc, do plemienia hominini. Jedynego, które przetrwało. – Ostatnio odświeżyłem sobie wiedzę z historii ewolucji. – David podał Kate podgrzaną zupę, otworzył drugi pojemnik – z pulpetami – i zaczął jeść, na zimno. Kate zamieszała zupę łyżkowidelcem, spróbowała. Nawet nie smakowało tak strasznie. A może zaczynała przywykać? Nieważne. Jedli w milczeniu. Jezioro tchnęło spokojem, rosnące wokół gęste lasy

kołysały się na wietrze, od czasu do czasu rozlegał się trzask gałęzi, po których przemykały jakieś niewidoczne stworzenia. Gdyby nie dramatyczne wydarzenia ostatnich dni, mogliby się poczuć jak turyści pośród dziewiczej przyrody. Przez krótką chwilę Kate zdołała wywołać w sobie to wrażenie. Kiedy zjadła, David zebrał pojemniki. – Musimy ruszać – oznajmił. – Do umówionej godziny spotkania zostało trzydzieści minut. – I cały nastrój prysł. David włożył ciężki plecak, wrzucił śmieci pod brezent. Ruszyli w stronę lasu. David narzucał szybkie tempo, Kate usiłowała dotrzymać mu kroku i ukryć zadyszkę. Był w znacznie lepszej kondycji. Od czasu do czasu przystawał, ale zawsze oddychał przez nos, podczas gdy Kate łapczywie zasysała powietrze ustami. Za którymś razem oparł się o drzewo i zadał jej pytanie: – Wiem, że nie jesteś gotowa, by rozmawiać o badaniach, ale może odpowiesz mi, dlaczego twoim zdaniem ludzie z Immari porwali te dzieci? – Zastanawiam się nad tym od samego początku. – Kate pochyliła się i oparła dłonie na kolanach. – Pewne rzeczy, które mówił Martin podczas przesłuchania, wydały mi się całkowicie bez sensu. – Na przykład? – Twierdził, że istnieje jakaś broń, super broń, która może położyć kres istnieniu całej ludzkiej rasy. David oderwał plecy od pnia. – Powiedział…? – Nie, nic więcej na ten temat nie dodał. To brzmiało jak majaki szaleńca. Rozprawiał o zagubionych miastach, genetyce i… czym tam jeszcze? – Kate potrząsnęła głową. – Sugerował, że dzieci z autyzmem mogą stanowić zagrożenie, że reprezentują kolejny etap ewolucji. – Czy to możliwe? To ostatnie? – Nie wiem. Może. Wiemy, że ostatni wielki przełom w rozwoju człowieka wiązał się ze zmianą w funkcjonowaniu mózgu. Jeśli spojrzymy na genomy ludzi żyjących sto i pięćdziesiąt tysięcy lat temu, znajdziemy niewielkie różnice, ale wiemy też, że te geny, które się zmieniły, wywarły ogromny wpływ na rozwój człowieka, szczególnie na naszą umysłowość. Ludzie zaczęli używać języka, myśleć krytycznie,

rozwiązywać problemy, podczas gdy wcześniej kierowali się instynktem. Mózg zaczął przypominać bardziej komputer niż ośrodek przetwarzania bodźców. To dyskusyjne, ale istnieją dowody, że obecnie mamy do czynienia z kolejną zmianą. Autyzm to inny sposób zaprogramowania mózgu. Liczba osób dotkniętych spektrum autyzmu, czyli w skrócie ASD, stale wzrasta. W Ameryce o pięćset procent w ciągu ostatnich dwudziestu lat. Jeden Amerykanin na osiemdziesięciu ośmiu znajduje się w jakimś miejscu na skali zaburzeń. Oczywiście, wzrost przypadków po części wynika ze skuteczniejszej diagnostyki, ale bez wątpienia liczba przypadków rośnie, we wszystkich krajach, na całym świecie. A najbardziej w państwach rozwiniętych. – Nie rozumiem. Jaki jest związek ASD z genetyką ewolucyjną? – Wiemy, że niemal wszystkie zaburzenia w spektrum autyzmu posiadają silny komponent genetyczny. Wszystkie są spowodowane odmiennym funkcjonowaniem mózgu, za które odpowiada niewielka grupa genów. Moje badania mają na celu sprawdzić, na czym dokładnie polega oddziaływanie tych genów oraz, co ważniejsze, czy za pomocą terapii genowej można by włączać i wyłączać geny odpowiedzialne za interakcje społeczne, co znacznie podniosłoby jakość życia osób dotkniętych autyzmem. Bardzo wiele z nich prowadzi niezależne spełnione życie. Na przykład osoby z zespołem Aspergera mają po prostu kłopoty z kontaktami społecznymi i zwykle skupiają się na jakiejś interesującej ich dziedzinie, jak komputery, komiksy, ekonomia i tak dalej. Zaburzenie wcale nie musi oznaczać ograniczenia. W dzisiejszych czasach specjalizacja to klucz do sukcesu. Spójrz na listę Forbesa: gdyby przebadać osoby, które dorobiły się fortuny na komputerach, biotechnologii czy finansach, zapewniam cię, że większość wykazałaby takie czy inne objawy zaburzeń. Ale oni mieli szczęście, wygrali w genowej loterii. Ich mózgi działają w sposób, który pozwala rozwiązywać skomplikowane zadania, lecz jednocześnie zapewnia umiejętności społeczne wystarczające, by normalnie funkcjonować. To właśnie próbowałam robić: dać moim dzieciom równe szanse w życiu. – Kate oddychała już normalnie, ale nadal nie podnosiła głowy. – Nie mów w ten sposób. Jakby to należało do przeszłości. Ruszamy. Zostało piętnaście minut.

Pomaszerowali dalej. Tym razem Kate udało się dotrzymać Davidowi kroku. Kiedy do umówionej godziny zostało pięć minut, las zaczął rzednąć i ukazała się ogromna stacja kolejowa. – Z pewnością nie jest opuszczona – stwierdziła Kate. Przed budynkiem kręciło się mnóstwo ludzi, wszyscy ubrani służbowo, w białych fartuchach, mundurach ochrony czy innych uniformach. David i Kate bardzo rzucaliby się w oczy w takim tłumie. – Szybko, zanim nas zauważą.

Rozdział 50

Ośrodek Badawczy Immari Corp. Chiny, okolice Burangu Tybetański Region Autonomiczny Dorian przyglądał się ekranom, na których grupa badaczy właśnie wyprowadzała z pomieszczenia dwudziestu kilku Chińczyków. Niektórzy ledwo trzymali się na nogach. Terapia nieźle dała im się we znaki. Ekrany zajmowały całą wielką ścianę w centrum monitoringu. Kamery śledziły każdy najmniejszy zakątek ośrodka badawczego. Prócz tego w pomieszczeniu znajdowało się kilka rzędów stanowisk komputerowych, siedzący przy nich jajogłowi stukali w klawiatury od rana do nocy. Naomi oparła się o ścianę, wyraźnie znudzona. Bardzo dziwnie wyglądała w ubraniu. Dorian dał jej znak, by podeszła. Nie powinna słyszeć tego, co powie naukowiec. – Chcesz wyjść? – zapytała. – Za chwilę. Rozejrzyj się, zwiedź ośrodek. Ja mam coś do zrobienia. Zaraz do ciebie przyjdę. – Rzucę okiem na tutejsze towary – oznajmiła, po czym wyszła z pomieszczenia. – Nie rób niczego, czego ja bym nie zrobił. Wyszła bez słowa. Dorian odwrócił się w stronę zdenerwowanego naukowca, który deptał mu po piętach od chwili przyjazdu. – Doktorze Chang? Mężczyzna zrobił krok do przodu. – Tak? – Co ja widzę na ekranie? – To trzecia grupa. Pracujemy najszybciej jak tylko się da, panie

Sloane. – Ponieważ Dorian nie odpowiadał, Chang podjął: – Czy… czy doktor Grey również do nas dołączy? – Nie. Od tej chwili w sprawie projektu kontaktuje pan się ze mną. Zrozumiano? – Um, tak, sir. Czy… jest…? – Doktor Grey pracuje nad nowym projektem. Proszę o aktualne informacje. Chang otworzył usta. – Tylko krótko – dodał Dorian, rzucając mu zniecierpliwione spojrzenie. – Oczywiście. – Chang potarł dłonie, takim gestem, jakby siedział przy ognisku i próbował się rozgrzać. – Cóż, jak pan wie, projekt sięga lat trzydziestych ubiegłego wieku, ale wyraźnego postępu dokonaliśmy dopiero w ciągu kilku ostatnich lat, a to dzięki kilku przełomowym odkryciom w genetyce. Mam szczególnie na myśli metodę szybkiego sekwencjonowania genomu ludzkiego. – Myślałem, że dokonano tego już w latach dziewięćdziesiątych. – Um, to po… niewłaściwy termin, że tak powiem. Nie ma jednego ludzkiego genomu. Pierwszy genom zsekwencjonowano w latach dziewięćdziesiątych, wyniki opublikowano w lutym 2001. To był genom doktora Craiga Ventera. Każdy z nas posiada genom i każdy genom jest inny. Na tym właśnie polega trudność. – Nie rozumiem. – No tak, przepraszam, rzadko rozmawiam z kimś na temat projektu. – Odkaszlnął nerwowo. – Um, z oczywistych powodów! A już szczególnie z nikim o pozycji równej pańskiej. Tak, gdzie by tu zacząć? Może najpierw trochę historii. W latach trzydziestych… badania były dość… radykalne, ale niezależnie od metod dostarczyły bardzo ciekawych wyników. – Chang powiódł wzrokiem dokoła, z taką miną, jakby się zastanawiał, czy przypadkiem nie uraził Doriana. – Um, tak, przez kilkadziesiąt lat studiowaliśmy rezultaty działania Dzwonu. Jak pan wie, to specyficzny rodzaj promieniowania, nie w pełni rozumiemy jego mechanizm, a skutki są… – Proszę nie robić mi wykładu na temat skutków, doktorze. Nikt nie wie równie dobrze jak ja, na czym polegają. Proszę powiedzieć,

czego pan się dowiedział. Tylko szybko. Chang spuścił wzrok. Kilka razy zacisnął pięści, wytarł ręce w spodnie. – Oczywiście próbowałem jedynie pokazać różnice między dawnymi badaniami a… Tak, dzisiaj, genetyka… Sekwencjonujemy… Przełomowe odkrycie postawiło dotychczasowe badania na głowie. Zamiast badać skutki działania urządzenia, skupiliśmy się na szukaniu sposobu, który pozwoliłby przetrzymać jego funkcjonowanie. Od lat trzydziestych wiemy, że niektóre osoby badane odczuwają jego działanie w łagodniejszy sposób, ale ponieważ i tak wszystkie przypadki kończą się śmiercią… – Chang podniósł głowę i napotkał piorunujący wzrok Doriana. Znów pochylił głowę i podjął: – Mamy teorię, że gdyby udało nam się wyizolować geny dające odporność na działanie maszyny, moglibyśmy stworzyć terapię genową, dzięki której wszyscy stalibyśmy się odporni na skutki promieniowania Dzwonu. Gen ten, nazywany przez nas „genem atlantydzkim” można by dostarczyć za pomocą retrowirusa. – A dlaczego jeszcze go nie znaleźliście? – Kilka lat temu sądziliśmy, że jesteśmy blisko, ale żadna z osób badanych nie wykazała pełnej odporności. Jak wspomniałem, oparliśmy nasze badania na przekonaniu, że istnieje grupa ludzi zdolnych przeżyć promieniowanie i że ludzie z takim DNA żyją rozsiani w różnych miejscach na Ziemi. Szukanie tych osób przypominało szukanie igły w stogu siana. Szczerze mówiąc, po wielu nieudanych eksperymentach zaczęliśmy skłaniać się do przekonania, że gen atlantydzki nie istnieje. I nigdy nie istniał. Dorian uniósł ręce. Doktor przerwał, zaczerpnął tchu. Dorian pomyślał, że jeśli Chang ma rację, oznacza to konieczność przewartościowania wszystkiego, w co do tej pory wierzyli. I dowodzi słuszności jego metod. Przynajmniej częściowo. Ale czy to pewne? Istniało kilka problemów. – Jakim sposobem te dzieci przeżyły? – Niestety, nie wiemy. Nie wiemy nawet, co im podano… – Tyle to i ja wiem. Chcę usłyszeć, co wy wiecie. – Wiemy, że to musiała być jakaś nowatorska terapia. Prawdopodobnie nawet nie mamy do czego jej porównać. Ale istnieje

kilka teorii. Ostatnio nastąpił kolejny przełom w genetyce, a ściślej rzecz biorąc, w epigenetyce. Teoria głosi, że nasz genom mniej przypomina raz określony wzór, a bardziej fortepian. Klawisze to genom. Każdy z nas dostaje inny zestaw klawiszy. Klawisze nie zmieniają się w ciągu życia jednostki, umieramy z tym samym kompletem, czyli genomem, z którym przyszliśmy na świat. Zmienia się natomiast partytura: zjawiska epigenetyczne. Partytura decyduje, jaką zagramy melodię, czyli warunkuje ekspresję określonych genów, a te geny z kolei decydują o naszych cechach, o wszystkim, od ilorazu inteligencji po kolor włosów. Teoria głosi, że to właśnie skomplikowana interakcja między naszym genomem i mechanizmami epigenetycznymi, które wpływają na ekspresję poszczególnych genów, determinuje cechy danego osobnika. A co ciekawe, sami możemy brać udział w skomponowaniu melodii, możemy kontrolować własne procesy epigenetyczne. Podobnie jak nasi rodzice i nasze otoczenie. Jeśli u twoich rodziców i dziadków występuje ekspresja danego genu, to wzrasta prawdopodobieństwo, że u ciebie również ona wystąpi. W skrócie, nasze zachowanie i zachowanie naszych rodziców, a także środowisko wpływają na aktywację poszczególnych genów. Nasze geny determinują potencjał, ale to mechanizmy epigenetyczne decydują o naszym losie. To niebywały przełom. Już od pewnego czasu przypuszczano, że musi istnieć coś jeszcze ponad statyczny garnitur genów. Dowiodły tego nasze badania na bliźniętach, przeprowadzane w latach trzydziestych i czterdziestych. Zdarzało się, że jedno z bliźniąt przeżyło w Dzwonie dłużej, mimo że genom obu jest przecież właściwie identyczny. Epigenetyka to brakujące ogniwo. – A co ma wspólnego z tą dwójką dzieci? – Osobiście przypuszczam, że zastosowano wobec nich jakąś nową terapię genową, wprowadzono nowe geny do ich DNA, które uruchomiły kaskadę genów, prawdopodobnie działając również na poziomie epigenetycznym. Przypuszczamy, że aby przeżyć działanie Dzwonu, trzeba posiadać odpowiednie geny oraz aktywować ów gen atlantydzki. Oto klucz do rozwiązania zagadki. To zastanawiające. Terapia działałaby niemal jak mutacja. – Mutacja?

– Tak. Mutacja to przypadkowa zmiana w kodzie genetycznym, genetyczny rzut kostką, że tak powiem. Czasami przynosi owocne rezultaty, daje nową przewagę ewolucyjną, a czasami… dostajesz sześć palców! Albo cztery. Ale ta mutacja dała odporność na promieniowanie Dzwonu. Fascynujące! Może mógłbym porozmawiać z doktor Warner. To bardzo by pomo… – Radzę zapomnieć o doktor Warner. – Dorian potarł skroń. Genetyka, epigenetyka, mutacje. Wszystko to dało się podsumować jednym krótkim zdaniem: brak rezultatów badań, brak terapii zapewniającej odporność na Dzwon i brak czasu. – Ilu uczestników eksperymentu może wejść do pomieszczenia z Dzwonem? – Zwykle ograniczamy każdą próbę do pięćdziesięciu, ale może zmieściłoby się sto czy trochę więcej, gdyby ich ścisnąć. Dorian popatrzył na monitory. Jajogłowi w białych fartuchach wprowadzili kolejną grupę do pomieszczenia, kazali im usiąść w fotelach i podłączyli do przezroczystych torebek ze śmiercią. – Ile to potrwa? – Niedługo. Pięć-dziesięć minut. – Pięć-dziesięć minut – powtórzył Dorian głosem niewiele głośniejszym od szeptu. Odchylił się na siedzeniu, przez chwilę obracał te słowa w głowie. Potem wstał i ruszył w stronę drzwi. – Poddajcie działaniu Dzwonu wszystkie osoby badane, które wam zostały. Jak najszybciej. – Doktor Chang chciał zaprotestować, ale Dorian już był za drzwiami. Rzucił jeszcze: – A, i proszę pamiętać, by nie niszczyć ciał. Będą nam potrzebne. Znajdzie mnie pan w sekcji nuklearnej, doktorze.

Rozdział 51

Pociąg Immari Corp. Chiny, okolice Burangu Tybetański Region Autonomiczny Kate patrzyła w milczeniu na zielony krajobraz migający za oknem z szybkością stu trzydziestu kilometrów na godzinę. David poruszył się przez sen. Jak on może spać w takim momencie? W dodatku kark mu ścierpnie. Kate pochyliła się i delikatnie przesunęła jego głowę. Nawet gdyby nie umierała ze zdenerwowania, to i tak obolałe mięśnie nóg nie dałyby jej zasnąć. Szybki marsz od samolotu do stacji mocno nadwerężył jej siły, podobnie jak bieg do wnętrza budynku i skrytki numer czterdzieści cztery, która okazała się ich wybawieniem. W skrytce znaleźli dwa komplety ubrań: uniform ochroniarza dla Davida i biały fartuch dla Kate oraz identyfikatory. Kate występowała jako doktor Emma West, pracownik naukowy w dziale głównym, sekcji genetyki. David nazywał się teraz Conner Anderson. Ani trochę nie przypominali osób na zdjęciach, ale identyfikatory były im potrzebne tylko po to, by przeciągnąć je przez czytnik magnetyczny i wsiąść do ostatniego porannego pociągu, odjeżdżającego o 10:45. Kiedy znaleźli się w pociągu, Kate odwróciła się i spytała: – Co teraz? David zmusił ją, by znów się odwróciła i powiedział: – Nic nie mów, mogą podsłuchiwać. Rób wszystko zgodnie z planem. Chyba „planem”. Jej zadaniem było znaleźć dzieci i wrócić do pociągu, Davida – odciąć dopływ prądu i do nich dołączyć. Raczej nie dało się nazwać tego planem. Na pewno złapią ich, zanim zdążą wysiąść z pociągu. A David śpi w najlepsze. Ale… poprzedniej nocy pewnie prawie w ogóle nie spał. Może czuwał, w razie gdyby ludzie przeszukujący domek na plaży znaleźli

wejście do schronu? Jak długo leżał na betonowej podłodze? A potem ta niekończąca się podróż w trzęsącym się przedpotopowym samolocie. Kate wyjęła ubranie z torby i wcisnęła między ścianę i głowę Davida. Minęło kolejne pół godziny. Kate poczuła, że pociąg zwalnia. W korytarzu pojawił się sznurek pasażerów. David chwycił ją za ramię. Kiedy on się obudził? Kate spojrzała na niego z przerażeniem. – Zachowaj spokój – powiedział. – Pamiętaj, pracujesz tutaj. Zabierasz dzieci na badania. Polecenie kierownika. – Jakiego kierownika? – syknęła. – Jeśli będą pytać, powiedz, że to przekracza ich uprawnienia. Kate chciała o coś jeszcze zapytać, ale David otworzył drzwi przedziału i wypchnął ją na korytarz. Kiedy się obejrzała, był już daleko, zmierzał w przeciwnym kierunku. Została sama. Powiodła wzrokiem dokoła, kilka razy przełknęła ślinę. Da radę. Poruszała się wraz z tłumem, próbowała zachowywać się swobodnie. Pracownicy byli w większości Azjatami, ale było też kilku Europejczyków czy raczej Amerykanów. Należała do mniejszości, ale nie wyróżniała się jakoś szczególnie. Do głównego budynku prowadziło kilka wejść, przed każdym z nich czekały trzy kolejki osób. Skierowała się do tej, gdzie stało najwięcej białych fartuchów. Stanęła na końcu, zerkając ukradkowo na identyfikatory. „Dzwon dział pomocniczy: zakwaterowanie”. Spojrzała na ludzi w kolejce obok. „Dzwon serwis techniczny i dział gospodarczy”. A ona? Jak to było? Też coś z Dzwonem. I genetyką. Bała się potwornie, że jeśli spojrzy w dół na fałszywy identyfikator, ktoś natychmiast wskaże na nią palcem, krzycząc: „Intruz! Łapać ją!”, jak dzieciaki w piaskownicy wytykające kolegę, który zsikał się w majtki. Białe fartuchy maszerowały przed siebie, po kolei przeciągając identyfikatory przez czytnik, jak automaty. Kolejka przesuwała się w szybkim tempie, podobnie jak poprzednio na stacji. Nagle Kate zauważyła coś jeszcze: sześciu uzbrojonych ochroniarzy. Trzech z nich stało przy wejściu, po jednym na każdą kolejkę, uważnie przyglądając się wszystkim twarzom. Pozostali trzej relaksowali się za ogrodzeniem, popijając kawę, rozmawiając i dokazując jak pracownicy biura w czasie

przerwy. Każdy ze strażników trzymał karabin, przerzucony niedbale przez ramię, jak worek kurierski. Próbowała się skupić. Identyfikator. Wyjęła go, zerknęła na napis. „Dzwon dział główny: sekcja genetyki”. W kolejce obok zauważyła identyfikator z nazwą tego samego działu w rękach wysokiego blondyna po czterdziestce. Stał trochę dalej. Musiałaby zaczekać. – Proszę pani… Oni coś do niej mówią! – Proszę pani. – Strażnik wskazał na słupek z czytnikiem. Ludzie w pośpiechu przeciągali karty i pędzili dalej. Kate wsunęła kartę w szczelinę, próbowała opanować drżenie rąk. Dźwięk zabrzmiał inaczej. Czerwone światełko. Kolejne dwie osoby. Zielone światełka, żadnych dziwnych dźwięków. Strażnik przekrzywił głowę i zrobił krok w jej stronę. Ręce trzęsły się coraz mocniej. Zachowuj się normalnie. Wsunęła kartę w szczelinę i przeciągnęła, tym razem wolniej. Czerwone światło, nie ten dźwięk. Trzej zrelaksowani strażnicy przerwali rozmowę. Patrzyli na nią. Ten stojący na początku kolejki spojrzał na kolegów. Chciała przeciągnąć kartę jeszcze raz, ale w tym momencie ktoś chwycił ją za rękę. – Odwrotnie, skarbie. Kate podniosła wzrok. Blondyn. Nie mogła zebrać myśli. Co on powiedział? – Pracuję tutaj – rzuciła, rozglądając się dokoła. Zablokowali dwie z trzech kolejek. Wszyscy na nich patrzyli. – Mam nadzieję. – Mężczyzna wziął od niej kartę. – Pewnie jesteś nowa – dodał, uważnie przyglądając się identyfikatorowi. – Nigdy wcześniej cię nie wi… Hej, ty tak nie wyglądasz. Kate wyrwała mu kartę. – Nie… nie patrz na to zdjęcie. Tak, jestem, ee, jestem nowa. – Przeciągnęła ręką po włosach. Wiedziała, że zaraz ją złapią. Blondyn dalej się gapił. Kate próbowała zebrać myśli. – To stare zdjęcie. Od tego czasu… straciłam parę kilo.

– I ufarbowałaś włosy – rzucił sceptycznie. – No… – Kate wciągnęła powietrze. – Mam nadzieję, że mnie nie wydasz. Blondynki mają w życiu weselej. – Próbowała się uśmiechnąć, ale przypuszczała, że wygląda bardziej na przerażoną. Kiwnął głową z uśmiechem. – Blondyni również. Z tyłu kolejki ktoś krzyknął: – Ej, Casanova, czaruj w czasie wolnym od pracy, co?! – Rozległy się śmiechy. Kate uśmiechnęła się. – To jak to się robi? – Jeszcze raz przeciągnęła kartę. Czerwone, pip. Podniosła wzrok. Blondyn chwycił jej dłoń, odwrócił kartę i przeciągnął. Zielone. Potem przeciągnął własną kartę. Zielone. Przemknął obok strażników, a Kate za nim. – Dziękuję, doktorze… – Prendergast. Barnaby Prendergast. – Skręcili za róg. – Barnaby Prendergast. Mogłam zgadnąć. – Wygadana jesteś. – Popatrzył na nią. – I bystra jak na kogoś, kto nie umie przeciągnąć karty. Czyżby się domyślił? Kate spróbowała zrobić zakłopotaną minę. Nie było to trudne. – Na widok broni robię się nerwowa. – No to raczej ci się tu nie spodoba. Tutaj chyba wszyscy, za wyjątkiem białych fartuchów, noszą spluwy. – Przeciągnął kartę i pchnął szerokie drzwi, takie jak między oddziałami w szpitalu. – Są przygotowani, w razie gdyby pewnego dnia drzewa przypuściły na nas atak. – Prychnął i mruknął: – Cholerni idioci. Na korytarzu pojawiło się kilku potężnych mężczyzn, pchających klatki na kółkach wypełnione szympansami. Kiedy przeszli, Kate uświadomiła sobie, że została sama. Pobiegła dalej. Na szczęście Barnabus, czy jak mu tam, nigdzie nie zniknął. Zatrzymał się przy kolejnym przejściu. Kiedy go dogoniła, zapytał: – Mówiłaś, że czym się zajmujesz? – Ja… nie mówiłam. – Kate usiłowała zatrzepotać rzęsami. Czuła

się jak kretynka. – A… dokąd idziesz? – Em, do laboratorium. Z kim pracujesz? – popatrzył na nią, lekko zdezorientowanym wzrokiem. A może raczej podejrzliwym? Kate spanikowała. To było znacznie bardziej skomplikowane, niż się wydawało w pociągu. Myślała, że tak po prostu wejdzie tam jak do przedszkola i powie: „Przyszłam po te indonezyjskie dzieciaki”? Porada Davida: „Powiedz, że to przekracza ich kompetencje” teraz wydawała się zupełnie nie na miejscu. Oczywiście powiedział tak tylko po to, by dodać jej otuchy i zmusić do działania. Ale w głowie miała pustkę. – To przekracza twoje kompetencje – wypaliła. Barnaby właśnie miał przeciągnąć kartę przez czytnik, ale odwrócił się – karta zawisła w powietrzu – i powiedział: – Przepraszam, że jak? – Spojrzał na nią, a potem powiódł wzrokiem dokoła, jakby sprawdzał, skąd doszły te słowa. Kate miała ochotę rzucić się do ucieczki, ale nie miała pojęcia, w którą skierować się stronę. Najpierw musiała się dowiedzieć, gdzie trzymają dzieci. – Prowadzę badania nad autyzmem. Barnaby znów na nią spojrzał. – Serio? Nie wiedziałem o takich badaniach. – Z doktorem Greyem. – Z doktorem Greyem? – Barnaby zamyślił się. – Nie słyszałem… – Sceptyczna mina powoli zniknęła z twarzy. Sięgnął po białą słuchawkę przy drzwiach. – Może powinienem, hm, wezwać kogoś, żeby pomógł ci odnaleźć drogę? – Nie! Zatrzymał się. – Nie rób tego. Nie zgubiłam się. Pracuję z… dwójką dzieci. Cofnął rękę. – A więc to prawda. Słyszeliśmy jakieś plotki, ale wszyscy są strasznie skryci. To widocznie jakaś straszna tajemnica. Nie wiedział o dzieciach. Co to znaczy? Kate zastanawiała się gorączkowo, jak by tu jeszcze zyskać na czasie. – Ee, owszem. Przykro mi, ja też nic więcej nie mogę powiedzieć. – Cóż, to chyba rzeczywiście przekracza moje kompetencje. –

Mruknął coś jeszcze pod nosem, chyba coś w stylu „ciekawe, skąd niby znasz moje kompetencje”. – Ale szczerze, jakie badania można przeprowadzać na dzieciach w takim miejscu? Mowa o zerowych szansach na przeżycie. Zerowych. Widocznie twoje kompetencje to usprawiedliwiają. Mam rację? Kate obleciał strach. O tym nie pomyślała. Zerowe szanse na przeżycie. A więc dzieci być może już nie żyją. – Słyszysz mnie? Ale Kate nie mogła wydusić słowa. Czuła się jak sparaliżowana. Zauważył strach w jej oczach. Przekrzywił głowę na bok. – Z tobą coś jest nie tak. Coś mi tu nie pasuje. – Sięgnął po słuchawkę. Kate podbiegła do niego i wyrwała mu ją z ręki. Spojrzał na Kate z oburzeniem. Kate powiodła wzrokiem dokoła. Przypomniała sobie słowa Davida: „Mogą podsłuchiwać”. Być może już jest za późno. Odwiesiła słuchawkę, objęła blondyna i szepnęła mu do ucha: – Posłuchaj. Te dzieci są w niebezpieczeństwie. Porwano je, a ja przyszłam je uratować. Odepchnął ją. – Co? Zwariowałaś? Miał dokładnie taką minę jak Kate dwa dni wcześniej, podczas rozmowy z Davidem w furgonetce. Jeszcze raz przysunęła się do niego. – Proszę. Musisz mi uwierzyć. Potrzebuję twojej pomocy. Muszę odnaleźć te dzieci. Bacznym spojrzeniem omiótł jej twarz. Zacisnął wargi, jakby zjadł coś ohydnego, ale nie mógł tego wypluć. – Nie wiem, o co chodzi, czy to jakieś ćwiczenia ochrony czy jakaś głupia gierka. Powiedziałem, że nic nie wiem o dzieciach. Jeśli w ogóle są jakieś dzieci. Słyszałem tylko różne plotki. – Gdzie mogą je trzymać? – Nie mam pojęcia. Nigdy nie widziałem osób badanych. Mam wstęp tylko do laboratorium.

– A jak myślisz? Proszę, potrzebuję twojej pomocy. – Nie wiem… pewnie w skrzydle mieszkalnym. – Zaprowadź mnie tam. Pomachał kartą. – Nie mam wstępu! Mówiłem, że mogę wchodzić tylko do laboratorium. Kate spojrzała na swój identyfikator. – Ale ja pewnie mam. Strażnik patrzył w obraz z kamery. Kobieta podeszła do mężczyzny, odebrała mu słuchawkę, objęła i zaczęła coś szeptać do ucha. Pewnie jakieś groźby. Mężczyzna miał przerażoną minę. Niedawno odbyli seminarium na temat molestowania w pracy, ale mówiono o sytuacjach, kiedy to mężczyzna wymusza seks na kobiecie. A więc raczej nie o to chodziło. Scena wyglądała jednak niepokojąco. Strażnik wziął telefon do ręki. – Tu stanowisko siódme: zdaje się, że mamy problem w części głównej.

Rozdział 52

Ośrodek Badawczy Immari Corp. Chiny, okolice Burangu Tybetański Region Autonomiczny David czekał w kolejce ze strażnikami. Ośrodek był ogromny, czegoś takiego David się nie spodziewał. Trzy gigantyczne chłodnie kominowe w kształcie wazonów górowały ponad zespołem budynków, wyrzucając prosto w chmury kłęby białego dymu. Przypuszczał, że kompleks łączy w sobie funkcje ośrodka badawczo-medycznego i elektrowni atomowej. Po torach, biegnących w różnych kierunkach nadjeżdżały kolejne pociągi. Zapewne wszystkich pracowników dowożono. Wokół ośrodka rozciągał się bardzo rozległy obszar kwarantannowy, zajmujący może nawet ponad sto kilometrów. Dlaczego? To oznaczało przecież ogromne koszty. Budować taki kompleks w środku niczego, codziennie wozić personel, jedzenie i sprzęt? – Proszę pana! David uniósł wzrok. Jego kolej. Przeciągnął kartę. Czerwona lampka, nieprzyjemny dźwięk. Spojrzał uważnie. Trzymał ją odwrotnie. Przeciągnął jeszcze raz. Zielone. Ruszył do środka budynku. Teraz najtrudniejsze: w którą stronę? Kolejna myśl pojawiła się gdzieś z tyłu głowy. Kate. Już od dawna była w środku. Chciał jak najszybciej uporać się ze swoją robotą i do niej dotrzeć. Zobaczył plan na ścianie: schemat drogi ewakuacyjnej. Na parterze reaktora nie było. Zresztą, sądząc po ustawieniu chłodni kominowych, raczej znajdował się w innym budynku. Poszedł w tę samą stronę co większość pracowników. Skręcił z głównego korytarza w bok i znalazł się w pomieszczeniu z rzędami szafek. Niektórzy strażnicy prędko łapali broń i krótkofalówki i

natychmiast wychodzili, inni prowadzili ożywione rozmowy. Usłyszał, że dwaj z nich mówią coś o reaktorze i ruszył za nimi, po drodze chwytając ze stojaka pistolet i krótkofalówkę. Tylne wyjście z budynku straży prowadziło na niewielki dziedziniec. David zdążył dostrzec wznoszące się za nim trzy budynki: ogromną elektrownię, jakiś budynek z nielicznymi oknami, może ośrodek medyczny i mniejszy, z oknami i flagą firmową Immari Corporate powiewającą na dachu – prawdopodobnie centrum administracyjne. Mężczyźni nadal byli zajęci rozmową. David sięgnął do tyłu i dotknął plecaka, zastanawiając się, czy wystarczy mu ładunków. Pewnie nie. Miejsce okazało się znacznie większe, niż przypuszczał. Przy wejściu do elektrowni siedział na stołku barowym otyły strażnik i skrupulatnie sprawdzał identyfikatory, porównując je z wydrukiem na kartce. Bez słowa wyciągnął w stronę Davida kiełbaskowate paluchy. David podał mu identyfikator. Wcześniej tak na wszelki wypadek zamazał fotografię. – Co się stało z twoją kartą? – Pies. Facet prychnął i zaczął szukać nazwiska na liście. Jego twarz stopniowo tężała, jakby nagle odkrył, że listę napisano w jakimś nieznanym mu języku. – Nie ma cię w grafiku. – To samo powiedziałem, kiedy zadzwonili dzisiaj rano. A skoro twierdzisz, że mogę sobie pójść, to już mnie nie ma. Strażnik uniósł do góry tłustą łapkę. – Nie, zaczekaj. – Ponownie zbliżył listę do oczu, wyjął ołówek zza ucha. Spoglądając raz po raz na identyfikator, napisał na dole listy wielkimi dziecinnymi literami „Conner Anderson”. Oddał Davidowi identyfikator i przywołał następnego w kolejce. Kolejne pomieszczenie wyglądało jak hol wejściowy, za biurkiem siedziała recepcjonistka, obok stali dwaj pogrążeni w rozmowie ochroniarze. Zmierzyli Davida wzrokiem i wrócili do pogawędki. David odnalazł kolejną tablicę z drogą ewakuacyjną i ruszył w kierunku

reaktora. Ku jego wielkiej uldze, karta działała przy wszystkich przejściach. Był już niemal u celu, kiedy usłyszał: – Hej, stój. David odwrócił się. To był jeden z ochroniarzy z holu. – Jak się nazywasz? – Conner Anderson. Strażnik zrobił skonsternowaną minę, po czym wyciągnął broń. – Nieprawda. Nie ruszaj się.

Rozdział 53

Barnaby wyglądał na równie przerażonego jak Kate. W pewnym sensie dodało jej to pewności siebie. Ale wrażenie to bardzo szybko zniknęło bez śladu – kiedy zobaczyła chudego strażnika pochodzenia azjatyckiego, który zatopiony w lekturze komiksu siedział przy podwójnych drzwiach do części mieszkalnej. Na widok Kate i Barnaby’ego chłopak rzucił komiks na biurko. Kate podeszła do czytnika i przeciągnęła kartę. Zielone. Pchnęła drzwi i weszła do środka. Barnaby tuż za nią. – Nie! Ty też skan! – Strażnik wymierzył palec w Barnaby’ego, który zrobił wielkie oczy i cofnął się o krok, jakby już widział wymierzoną w niego lufę broni. – Ty skan. – Chłopak pokazał na czytnik na ścianie. Barnaby przycisnął kartę do piersi, następnie przeciągnął. Czerwone. Strażnik wstał i wyciągnął rękę. – Identyfikator. Barnaby cofnął się pod ścianę, wypuszczając kartę z ręki. – Ona mnie zmusiła! Jest nienormalna! Kate wkroczyła między mężczyzn. – W porządku, Barnaby. – Podniosła identyfikator, podała mu. – Chciałam, żeby odprowadził mnie do pracy, ale nic nie szkodzi. – Położyła rękę na jego plecach i pchnęła. – Trudno. Do zobaczenia, Barnaby. – Odwróciła się w stronę strażnika i jeszcze raz przeciągnęła kartę. – Proszę, zielone. – Weszła do środka, zamknęła za sobą drzwi. Odczekała sekundę. Nic się nie działo. Może nic jej nie groziło. Ruszyła dalej. Wzdłuż korytarza, mniej więcej co pięć metrów, ciągnęły się drzwi, zapewne prowadzące do kolejnych sekcji. Jak okiem sięgnąć, to samo: drzwi i symetryczne korytarze. Panowała cisza, niepokojąca cisza. Kate przeciągnęła kartę przy pierwszych z brzegu drzwiach i weszła do środka. Od razu przyszedł jej na myśl internat czy coś w tym

rodzaju. Z obszernego wspólnego pomieszczenia powadziły drzwi do sześciu mniejszych pokoi umeblowanych wąskimi łóżkami. Nie, raczej nie internat… pokoje wyglądały zbyt spartańsko, bardziej jak cele więzienne. Wszystkie były puste. Najwyraźniej mieszkańcy opuścili je w pośpiechu: na podłodze leżały koce i ubrania, na niewielkich umywalkach walały się w nieładzie przedmioty osobiste. Kate wyszła z pomieszczenia i ruszyła dalej korytarzem. Jej tenisówki głośno skrzypiały przy każdym kroku. Z daleka dobiegły odgłosy rozmowy. Wiedziała, że musi iść dalej, czuła jednak opór. Tutaj, w pustym pomieszczeniu, bez ludzi, była bezpieczna. Przełamała się jednak i ruszyła w kierunku głosów. Po chwili jej oczom ukazał się wysoki kontuar, za którym siedziały trzy kobiety, coś jak punkt pielęgniarski w szpitalu. Nagle z innej strony dobiegł kolejny dźwięk – głośny rytmiczny tupot ciężkich butów. Zrobiła jeszcze kilka kroków. Teraz wyraźnie słyszała głosy pielęgniarek: „Chcą wszystkich, natychmiast…”, „Wiem”, „Tak właśnie powiedziałam…”, „Zawsze wydają jakieś bezsensowne polecenia…”, „W ogóle ich nie leczą…” Kate obróciła się na pięcie. Kroki tuż za nią. Sześciu mężczyzn. Strażnicy. Biegli w jej stronę, z bronią w rękach. – Nie ruszaj się! Może mogłaby próbować uciec. Może by zdążyła. Byli już blisko, zaledwie pięć metrów od niej. Zrobiła krok, potem jeszcze jeden, ale było za późno. Już mierzyli do niej z broni. Kate uniosła ręce.

Rozdział 54

David uniósł ręce. Strażnik, wciąż mierząc do niego, podszedł bliżej. – Ty nie jesteś Conner Anderson. – Bez jaj – powiedział David. – A teraz odłóż broń i się zamknij. Mogą podsłuchiwać. Strażnik przystanął, zrobił zagubioną minę. – Co? – Poprosił mnie, żebym przyszedł zamiast niego. – Co? – Posłuchaj, ostro zabalowaliśmy. Powiedział, że go wywalą, jeśli nie przyjdzie do pracy. – Kim jesteś? – Jego przyjacielem. A ty pewnie jego bardzo bystrym kolegą z pracy. – Co? – Nie znasz innych słów? Posłuchaj, odłóż broń i zachowuj się jak gdyby nigdy nic. – Connera nie ma na liście. – Taa, zdążyłem się zorientować, geniuszu. Znowu bredził po pijaku. Zabiję go, obiecuję, chyba że przedtem wy zabijecie mnie. – David wyciągnął ręce do przodu i kiwnął głową, pytając bez słów: To jak? – Strażnik nie odpowiedział. – Stary, strzelaj albo mnie puść. Strażnik z wahaniem schował broń. Nadal miał niezadowoloną minę. – Dokąd idziesz? David zrobił kilka korków w jego stronę. – Spadam stąd. Którędy najbliżej do wyjścia? Strażnik odwrócił się, wskazał kierunek, ale nie zdążył nic powiedzieć, bo David jednym mocnym ciosem w podstawę czaszki pozbawił go przytomności. Wiedział, że musi się pospieszyć. Ruszył biegiem w głąb korytarza. Był jeszcze jeden problem, nad którym do tej pory nie miał

czasu się zastanowić z powodu bardziej naglących spraw: jak odciąć dopływ prądu. Bezpośredni atak na reaktory na pewno nie miał najmniejszego sensu, z pewnością były doskonale izolowane i zabezpieczone. Zresztą pewnie nawet nie zdołałby się do nich dostać. No i były aż trzy. Stawiał na przewody elektryczne. Jeśli je przerwie, prawdopodobnie odetnie prąd w całym ośrodku, w tym również ten zapasowy, bo zapewne mają jakieś rezerwy. Tyle że czuł się stanowczo nie w temacie, działał na ślepo. No bo jeśli przewody biegną pod ziemią czy w jakimś innym niedostępnym miejscu? Albo schowane w pilnie strzeżonym osobnym budynku? Czy w ogóle zdoła je rozpoznać? Miał mnóstwo pytań i wątpliwości. David odnalazł na ścianie kolejny plan. Uważnie przesuwał wzrokiem po zaznaczonych obiektach. Reaktor 1, reaktor 2, reaktor 3, turbina, pomieszczenie kontrolne, główny transformator… Transformator. Powinno się udać. Znajdował się naprzeciwko reaktorów, zbiegały się w nim wszystkie przewody. Nagle zza rogu wychynęło dwóch strażników. Kiwnął głową i ruszył w stronę transformatora. Po chwili usłyszał szum maszyn i bzyczenie prądu pod wysokim napięciem. Zdawało się przenikać ściany i podłogę. Kiedy przeciągnął kartę i wszedł do środka, sam zaczął się trząść na całym ciele pod wpływem pulsowania gigantycznych maszyn. Pomieszczenie było ogromne – i niesamowicie zapchane przeróżnymi rurami i przewodami, które biegły we wszystkie strony i wydawały dziwne dźwięki, buczały i trzaskały. Czuł się tak, jakby ktoś go zmniejszył i wsadził za obwód drukowany w komputerze. Wszedł głębiej. Umieścił ładunki na kilku większych przewodach, w miejscu, gdzie wystawały ze ściany. Były tam też metalowe „szafy”, jak nazwał je w myślach. Na nich również umieścił ładunki. Zostało tylko kilka. Czy wystarczy? Ile to potrwa? Nastawił detonator na pięć minut i schował pod jedną z szaf. Gdzie by tu umieścić pozostałe ładunki? Wychwycił jeszcze jakiś dźwięk. A może mu się zdawało? Wyjął ładunek i wsunął między dwa cieńsze przewody. Przytrzymał, powoli cofnął rękę, pilnując, by ładunek na pewno nie wypadł. Zobaczył ich kątem oka. Trzech strażników. Już byli w środku.

Tym razem nie zdoła się wykręcić.

Rozdział 55

Sześciu strażników otoczyło Kate. Jeden powiedział przez krótkofalówkę: – Mamy ją. Była w korytarzu drugim. – Co wy wyprawiacie? – zaprotestowała Kate. – Chodź z nami – powiedział ten z krótkofalówką. Dwaj inni wzięli ją za ramiona i zaczęli ciągnąć za sobą. – Przestańcie! Kate odwróciła się i zobaczyła jakąś kobietę. Była młoda, mogła mieć jakieś dwadzieścia kilka lat i ubrana była… zupełnie nie na miejscu, prowokująco jak króliczek Playboya. Wyglądała w tym miejscu jak przybysz z innej planety. – Ja się nią zajmę – powiedziała. – Kim pani jest? – Naomi. Pracuję dla pana Sloane’a. – Nigdy o nim nie słyszałem. – Strażnik, który widocznie pełnił funkcję dowódcy, powiedział do drugiego: – Ją też zabieramy. – Gorzko tego pożałujecie – powiedziała Naomi. – Zadzwoń. Poczekam. Poproś szefa, żeby zatelefonował do pana Sloane’a. Strażnicy wymienili spojrzenia. Naomi chwyciła jedną z krótkofalówek. – Sama to zrobię. – Nacisnęła guzik. – Tu Naomi, chciałabym rozmawiać z panem Sloane’em. – Nie rozłączaj się. – Sloane. – Tu Naomi. Mam dziewczynę, ale sześciu strażników stanęło nam na drodze. – Zaczekaj. – Po drugiej stronie Sloane zwrócił się do kogoś: – Powiedz swoim pajacom, żeby przestali nękać moich ludzi. W słuchawce pojawił się nowy głos: – Tu kapitan Zhao. Kto mówi? Naomi podała krótkofalówkę jednemu ze strażników, on jednak cofnął się, jakby to był zadżumiony koc. Naomi rzuciła ją temu, z

którym wcześniej rozmawiała. – Powodzenia. – Potem chwyciła Kate za ramię i szepnęła: – Nic nie mów, chodź ze mną. Ruszyły przed siebie. Za ich plecami strażnicy gęsto tłumaczyli się dowódcy. Skręciły w prawo, potem w lewo, minęły kolejny opustoszały korytarz. Kiedy dotarły do podwójnych drzwi, Naomi poprosiła Kate o identyfikator. – Kim jesteś? – spytała Kate. – Nieważne. Pomogę ci uratować dzieci. – Kto cię przysłał? – Ta sama osoba, która dała wam identyfikatory. – Dziękuję. Kobieta kiwnęła głową. Otworzyła drzwi. Kate usłyszała głosy Adiego i Suryi. Serce na chwilę przestało bić. Drzwi się otworzyły i – tak, byli tam, w białym pokoju, siedzieli przy stoliku. Kate wbiegła do środka, uklękła i wyciągnęła ramiona, a chłopcy podbiegli i rzucili jej się na szyję, przewracając ją przy okazji na podłogę. Żyją. Wszystko będzie dobrze. Uratuje ich. Poczuła na ramieniu mocny uścisk czyjejś dłoni. – Przykro mi, ale nie ma czasu. Musimy się pospieszyć – powiedziała Naomi.

Rozdział 56

Szef ochrony oddał krótkofalówkę Dorianowi. – Więcej nie będą niepokoić pana ludzi. Bardzo przepraszam, panie Sloane. Tyle nowych twarzy, nie… – Daruj sobie. – David zwrócił się do doktora Chase’a, specjalisty od energii jądrowej. – Proszę mówić dalej. – Dostawy z północy. Nie jestem pewien, czy możemy je wykorzystać. – Dlaczego? – Bomby z Białorusi są niepewne. Gdybyśmy mieli więcej czasu, moglibyśmy je rozebrać i wyselekcjonować. – Co zostaje? – Ukraińskie i rosyjskie chyba są w porządku, tyle że stare. Ale te z Chin bez zarzutu, niedawno skonstruowane. Jak pan…? – Nieważne. Liczby? – Chwileczkę. – Przebiegł wzrokiem wydruk. – W sumie sto dwadzieścia sześć głowic bojowych. W większości niezwykle efektywnych. Dobrze byłoby znać cel, inaczej nie umiem… – A bomby walizkowe? – A, tak, są gotowe. – Doktor Chase dał znak asystentowi. Młodzieniec wrócił po chwili z wielkim srebrnym jajem, niewiele mniejszym od wózka w supermarkecie. Jajo było w dodatku śliskie i asystent niósł je w wyciągniętych rękach, jak stos drewna, odchylony do tyłu, by na pewno nie wymknęło mu się z objęć. Podszedł do stołu, położył jajo i cofnął się. Jajo przechyliło się, a potem zaczęło się toczyć. Asystent błyskawicznie dopadł do stołu i zablokował je ręką. Doktor Chase wsunął dłonie w kieszenie i z zachęcającym uśmiechem kiwnął głową. Dorian popatrzył na jajo, potem na Chase’a. – Co to, kurwa, jest? Naukowiec wyjął ręce z kieszeni, zrobił krok w stronę jaja, wskazując na nie palcem. – To jest… bomba walizkowa, o którą pan prosił. Waży siedem

kilo przecinek cztery, inaczej szesnaście funtów. – Potrząsnął głową. – Nie mogliśmy bardziej zredukować wagi, nie w tak krótkim czasie. Dorian odchylił się na oparcie, przeniósł wzrok z jaja na Chase’a, który podszedł bliżej, bacznie przyglądając się swemu dziełu. – Czy coś nie tak? Druga jest… – Walizkowe. Potrzebne mi dwie bomby walizkowe. – I bardzo proszę. Rzeczywiście, może jest trochę duża i nieporęczna… – Bomby, które można przenieść w plecaku, na dużą odległość, a nie magiczne jaja, którymi ciskają ogry w bajkach. Ile czasu zajmie zmniejszenie tego do rozmiaru, hm, powiedzmy, takiego, by zmieściło się w walizce? – Eem, cóż… nie wspominał pan… – Doktor Chase znów popatrzył na jajo. – Ile? – Parę dni, jeżeli… – Mamy problem w elektrowni, panie Sloane. Proszę rzucić okiem. Dorian odwrócił się na krześle w stronę szefa ochrony, który podsunął mu tablet. Usłyszał jeszcze, jak doktor Chase skarży się Harleyowi: – To nie jest jak na filmie, że przecinasz zielony kabelek, wsadzasz bombkę do plecaka i ruszasz na wycieczkę górską. Musimy przecież… – Dorian próbował nie zwracać uwagi na marudzenie naukowca i skupić uwagę na obrazie: jakiś mężczyzna był w pomieszczeniu technicznym. – Gdzie to jest? – Główny transformator. To nie wszystko. – Szef ochrony przewinął nagranie do tyłu. Dorian patrzył, jak mężczyzna rozmieszcza w tranformatorowni ładunki wybuchowe. Nagle coś go tknęło. Zatrzymał nagranie, zrobił zbliżenie twarzy. Niemożliwe. – Zna go pan? Dorian wrócił pamięcią do górskiej wioski w północnym Pakistanie. Płonące chaty, uciekające kobiety i dzieci, leżący na ziemi mężczyźni… Nagle jakiś człowiek strzela w jego kierunku. Oddał strzał, wiele razy. Starannie dokończył robotę.

– Tak, znam go. Nazywa się Andrew Reed. To były agent CIA. Będziecie potrzebowali więcej ludzi, by go zatrzymać. – Mamy go zabić? Dorian z roztargnieniem zapatrzył się przed siebie. Słyszał trzask krótkofalówek, strażnika wykrzykującego rozkazy. Reed tu jest, próbuje odciąć zasilanie. Na pewno nie jest sam. Gdzie się podziewał przez ostatnie cztery lata – skoro jednak nie zginął? I dlaczego próbuje odciąć dopływ prądu? Szef ochrony pochylił się do przodu. – Mamy ładunki i zegar. Wynosimy je z budynku. Przejrzeliśmy nagrania od chwili, kiedy wszedł. Nie ma innego zagrożenia. Jest otoczony. Czy… – Nie zabijajcie go. Gdzie znajduje się w tej chwili? – zapytał Dorian. Strażnik uniósł tablet i wskazał punkt na planie. Dorian stuknął w inny punkt i zapytał: – Co to za miejsce? – Jedna z hal reaktora, korytarz między reaktorem pierwszym i drugim. Dorian wskazał teraz na potężne drzwi po obu stronach. – To jedyne przejścia? – Tak. Ściany pomieszczenia są zbudowane z grubego na trzy metry betonu. – Doskonale. Zapędźcie go tam i zamknijcie drzwi – polecił Dorian. Czy coś mu umknęło? Odczekał, aż szef ochrony wyda polecenia przez krótkofalówkę. Dzieci. – Co z dziećmi? Szef ochrony zrobił lekko zdziwioną minę. – Są w swoim pokoju. – Pokaż. Strażnik stuknął w tablet. I zrobił jeszcze bardziej zdziwioną minę. – Znajdźcie je – powiedział Dorian. Szef zaczął wrzeszczeć przez krótkofalówkę. Po chwili zaskrzeczała kilka razy. Znów postukał w tablet i podał go Dorianowi. Na ekranie widniał nowy obraz: Naomi, Kate Warner i dzieci. Czy to najgorsza z możliwych wiadomości, czy też najlepsza?

Szef znów zaczął wydawać rozkazy przez krótkofalówkę. Dorian myślał intensywnie. Tylko ich dwoje? – Zaraz będziemy ich mieć, sir. Naprawdę nie wiem, jak… Dorian uniósł rękę, nie patrząc na niego. – Przestań gadać. Co teraz? Nastąpiło naruszenie zasad bezpieczeństwa, i to poważne. I było tylko kilku podejrzanych. Dorian zwrócił się do jednego z pracowników, których przywiózł ze sobą z Dżakarty. – Logan, wyślij wiadomość do Zarządu Immari: „Ośrodek w Chinach zaatakowany. Próbujemy powstrzymać skutki, ale prawdopodobnie przeprowadzenie badania nie będzie możliwe. Tym samym rozpocznijcie Protokół Toba, jak najszybciej. Będę informował na bieżąco”. Dołącz nagrania mężczyzny w transformatorze i dwóch kobiet próbujących uprowadzić dzieci. Daj znać natychmiast, jak tylko odpowiedzą. Szef ochrony obrócił się na pięcie i oznajmił: – Mamy ich, sir. – Świetna robota – powiedział Dorian szyderczym tonem. Szef przełknął krytykę i dodał, już z mniejszą pewnością siebie: – Czy mamy… – Dziewczyny zaprowadźcie do Dzwonu razem z całą resztą. I przypilnujcie, żeby na pewno weszły do środka. Chcę, żeby stały na samym przedzie. I włączcie maszynę najszybciej jak tylko się da. Powiedzcie Changowi, że nie ma mowy o żadnych wykrętach. – Dorian przerwał. Kate Warner i Dzwon. Jaka piękna wizja. Istnieje jednak sprawiedliwość na tym świecie. Martin nie miał tu nic do gadania. Wkrótce nikt nie będzie miał nic do gadania. Wszystko szło jeszcze lepiej, niż to zaplanował. Zwrócił się do doktora Chase’a: – Czy wszystkie bomby są już w wagonach? – Tak, za wyjątkiem tych z Białorusi no i… walizkowych. – Dobrze. – Dorian ponownie zwrócił się do szefa ochrony: – Wsadź dzieciaki do pociągu i natychmiast daj sygnał do odjazdu. – I jeszcze raz do Chase’a: – Spodziewam się, że pan również wsiądzie do tego pociągu, a kiedy dotrze on do wybrzeża, jajeczka zmniejszą się do odpowiednich rozmiarów i zmieszczą w szkolnym plecaku. W

przeciwnym wypadku pan się tam znajdzie. Zrozumiano? Doktor Chase kiwnął głową i odwrócił wzrok. Szef ochrony przez chwilę słuchał w milczeniu głosu w krótkofalówce, potem oderwał ją od ucha i powiedział: – Sabotażysta jest w hali drugiej reaktora. – Świetnie. Dopilnuj, by pozostałe pociągi nie odjechały. Będą nam potrzebne do transportu innych rzeczy. – Dorian podszedł do Dmitriego Kozłowa, zastępcy dowódcy oddziału osobistej ochrony Doriana. – Kiedy Dzwon zakończy pracę, załadujcie ciała do wagonów i wywieźcie stąd – polecił. – Wyładujemy je w jakimś miejscu z dobrym dostępem do lotnisk, prawdopodobnie w Indiach Północnych. – A co z resztą pracowników? – Też się nad tym zastanawiam – powiedział Dorian, odchodząc z Dmitrim na bezpieczną odległość. – Stanowią pewien kłopot. Nie możemy nikogo stąd wypuścić, na pewno nie wcześniej niż Protokół Toba wejdzie w życie. Jest jeszcze jeden problem. Mamy tylko sto dziewiętnaścioro przedstawicieli rasy ludzkiej. Dmitri od razu załapał. – Niewystarczająca liczba ciał. – Nawet w przybliżeniu. Chyba można rozwiązać oba te problemy za jednym zamachem, choć nie będzie to proste. Dmitri kiwnął głową, po czym zerknął na naukowców uwijających się w laboratorium. – Poddać pracowników działaniu Dzwonu? Zgadzam się. To oznacza, że ludzie Changa będą pracować na własnych kolegach. Do zrobienia, lecz ryzykowne. Na miejscu jest co najmniej stu strażników. Na pewno będą próbowali się buntować, nawet jeśli ich podzielimy i zaaranżujemy wszystko jako ćwiczenia. – Co ci jest potrzebne? – Pięćdziesięciu-sześćdziesięciu ludzi. Ochroniarze z Immari Security czy agenci z Clocktower nadaliby się idealnie. Immari Security właśnie robi porządki w stacji New Delhi. Zostają operacyjni. – No to do dzieła – powiedział Dorian. – Gdzie będziesz?

– Wszystko wskazuje na to, że Reedowi pomaga ktoś z Immari. Zamierzam się dowiedzieć kto.

Rozdział 57

Strażnicy zabrali dzieci i przygnietli Kate do ziemi. Zaczęła krzyczeć, drapać ich po twarzach, kopać. Wiedziała jedno: nie może znowu stracić dzieci. Musi walczyć. – Do pociągu – powiedział jeden ze strażników. Chłopcy próbowali się wyrywać. Kate wyciągnęła ręce w ich stronę, ale jeden z mężczyzn przytrzymał jej ramiona, drugi zaś wymierzył w nią broń. Spojrzała prosto w wylot lufy. Pomieszczenie było ciemne i zatłoczone. Ze wszystkich stron napierali na nią ludzie. Próbowała odpychać ich łokciami, ale nie reagowali – byli nieprzytomni, ledwo trzymali się na nogach. Gdyby nie stali tak ciasno, z pewnością osunęliby się na ziemię. Z góry dobiegło głośne buczenie. Spod sufitu wysunęła się jakaś metalowa konstrukcja. Na samej górze rytmicznie błyskały światła, zsynchronizowane z dźwiękiem. Czuła pogłos we własnej klatce piersiowej i w ciałach otaczających ją zombie. Czy dzieci też tu są? Powiodła wzrokiem dokoła. Widziała tylko nieruchome półprzytomne twarze. Nagle dostrzegła Naomi. Kobieta wyglądała na przerażoną. Buczenie narastało, światła migały oślepiająco. Kate poczuła, że jej ciało robi się gorące. Uniosła rękę, by otrzeć pot z twarzy, ale jej dłoń była już się wilgotna – pokrywała ją gruba warstwa lepkiej substancji. Krew.

Rozdział 58

Betonowe drzwi reaktora zatrzasnęły się z głuchym hukiem, który jednak zginął pośród dudnienia ogromnych reaktorów. David wszedł dalej w głąb pomieszczenia, uważnie oglądając miejsce. Miał nadzieję, że Kate udało się uciec. Wyjął magazynek. Dwa pociski. Czy powinien zostawić ostatni na wszelki wypadek? Prochy, którymi nafaszerowali Kate, były naprawdę silne. Nie wiadomo do czego są zdolni. A on posiadał cenne informacje. To był obiektywny powód, ale istniały też inne. Odsunął tę myśl od siebie. Będzie się martwił w swoim czasie. Znajdował się w łączniku między dwoma reaktorami. Pomieszczenie przypominało szkolną salę gimnastyczną. Pod wysokim sufitem rozciągało się metalowe rusztowanie. Dłuższe ściany wybrzuszały się pośrodku – tam, gdzie znajdowały się grube betonowe ściany reaktorów – co nadawało pomieszczeniu kształt klepsydry. Były tam dwa wejścia w postaci podwójnych rozsuwanych od góry do dołu drzwi umieszczonych w krótszych bokach. Dokoła, po gładkich ścianach, biegło mnóstwo przewodów: większość ze srebrnego metalu, niektóre niebieskie i czerwone, niczym grube żyły na szarym czole ponad otworem gębowym drzwi. – Witaj, Andrew – dobiegło z głośników, zapewne umieszczonych tam ze względów ewakuacyjnych. David znał ten głos: to był ktoś sprzed Clocktower. Ale nie potrafił skojarzyć, do kogo konkretnie należy. Musi zyskać na czasie. Tylko w ten sposób pomoże Kate. – To już nie jest moje imię. – Nagle oba reaktory zbudziły się z rykiem do życia. Zastanawiał się, czy „głos” go słyszy. Ile minęło czasu? Bomby powinny wkrótce wybuchnąć. Odcięcie prądu przypieczętuje jego los, ale być może ocali Kate. – Mamy dziewczynę. I znaleźliśmy twoje bomby. Nie jesteś zbyt pomysłowy. Spodziewałbym się po tobie czegoś więcej. David powiódł wzrokiem dokoła. Kłamie? Po co mu to mówi? I co można teraz zrobić? Wysadzić reaktory? Przez te potężne betonowe mury? Idiotyczny pomysł. Może wysadzić jeden z przewodów, licząc, że

akurat trafi? Mało prawdopodobne. Sufit? Bez sensu. Głos na pewno coś od niego chce. Inaczej nie mówiłby tego wszystkiego. Może kłamie. Może Kate czeka na stacji. Może wcale nie dostała się w ich szpony. – Czego chcesz?! – krzyknął David. – Kto cię przysłał?! – huknął głos. – Puść ją, to powiem. Głos zaśmiał się. – Jasne, umowa stoi. – Jak dla mnie okej. Przyjdź osobiście, to złożę pisemne oświadczenie. Mogę nawet narysować portret. Mam też jego adres mejlowy. – Jeśli przyjdę, to zapewniam, że szybko wydobędę z ciebie te informacje. Czas goni. Na środki medyczne go nie starczy. Reaktory zaryczały głośniej. Czy ten dźwięk powinien tak brzmieć? Głos ciągnął: – Nie masz wyboru, Andrew. Obaj to wiemy. A ty nadal się upierasz. To jest właśnie twój problem, twoja słabość. Jesteś frajerem walczącym w przegranej sprawie. Możesz podsycać swoje fantazje, poczuć się jak zbawca. Pakistańscy wieśniacy, dzieci w Dżakarcie, zawsze się na to nabierzesz. Litujesz się nad całym światem i wczuwasz w los ofiar. Bo masz mentalność ofiary. Sądzisz, że jeśli wyrównasz rachunki z tymi, którzy cię skrzywdzili, będziesz uzdrowiony. Mylisz się. To koniec. Dobrze o tym wiesz. Posłuchaj mojego głosu. Wiesz, kim jestem. Zawsze dotrzymuję obietnic. Daję słowo, że dziewczyna będzie miała szybką śmierć. To najlepsze, co możesz zrobić. Powiedz mi, kto cię przysłał. To twoja ostatnia rozgrywka. Standardowe przesłuchanie: złamać obiekt, podkreślić własną przewagę, przekonać, że wyznanie prawdy jest jedyną opcją. Rzeczywiście, w tym momencie brzmiało nawet przekonująco. David wiedział, że mogą go zagazować, wrzucić do środka granat, wpuścić kilku strażników. Nie miał wyboru. Ale właśnie sobie uświadomił, do kogo należy ten głos. Dorian Sloane, dowódca wojsk Immari w Pakistanie i Afganistanie. Powinien był się domyślić, że do tego czasu

będzie miał on pod sobą całe Immari Security. Był bezwzględny, zdolny do wszystkiego… i próżny. Czy dałoby się to wykorzystać? Najlepsza opcja to grać na zwłokę, liczyć, że coś się wydarzy. Albo że Sloane kłamał i Kate zdołała uciec. – Muszę powiedzieć, Sloane, że minąłeś się z powołaniem. Ta psychoanaliza… no po prostu wyśmienita. Sprawiłeś, że muszę poddać rewizji całe swoje dotychczasowe życie. Czy mógłbyś dać mi jeszcze trochę czasu, bym mógł w spokoju zastanowić się nad poruszonymi przez ciebie zagadnieniami? Bardzo bym… – Przestań tracić czas, Andrew. Dla ciebie i dla niej nic już nie ma znaczenia. Słyszysz te reaktory? Prąd właśnie zasila maszynę, a to znaczy, że Kate za chwilę zginie. Zostałeś sam. Clocktower padło kilka godzin temu. A teraz powiedz… – W takim razie to ty tracisz czas. Ja nie mam nic do powiedzenia. – David zacisnął szczęki i rzucił pistolet na ziemię, tak mocno, że ten wylądował przy drzwiach na końcu pomieszczenia. – Jeśli chcesz się czegoś dowiedzieć, to chodź, spróbuj. Jestem nieuzbrojony. Masz szansę, nikłą, ale zawsze. – Stał pośrodku pomieszczenia, wodząc wzrokiem od jednego wejścia do drugiego, zastanawiając się, które otworzy się pierwsze… i czy mu się uda. Reaktor zawył jeszcze głośniej. David poczuł falę ciepła. Czyżby coś było nie tak? Betonowe drzwi zatrzęsły się z hukiem i zaczęły unosić do góry. Pistolet leżał przy drugim wejściu. David rzucił się biegiem w stronę powiększającego się otworu. Jeszcze dziesięć metrów. Osiem. To była jedyna szansa: prześliznąć się pod spodem i walczyć wręcz, a potem przerwać obławę. Sześć metrów. Sloane pochylił głowę i wszedł do środka, w prawej dłoni trzymając przed sobą pistolet. Wystrzelił trzy razy. Pierwsza kula trafiła Davida w ramię i momentalnie cisnęła nim o ziemię. Przetoczył się, zostawiając krwawy ślad na betonie, próbował wstać, ale Sloane już był przy nim. Kopniakiem podciął Davidowi nogi. – Kto ci powiedział o tym miejscu? David ledwo słyszał jego głos przez ryk reaktorów. Ramię pulsowało bólem, nawet nie jak rana, raczej jak pustka po odstrzelonej części ciała. W ogóle nie czuł lewego ramienia.

Sloane wymierzył w jego lewą nogę. – Zachowaj się z honorem przynajmniej w chwili śmierci, Andrew. Powiedz mi i kończymy. David próbował zebrać myśli. Muszę zyskać na czasie. – Nie znam nazwiska. Sloane przysunął lufę bliżej do nogi Davida. – Znam adres IP. Tak się z nim kontaktowałem. Sloane odsunął się, przez chwilę analizował słowa Davida. David kilka razy wciągnął powietrze w płuca. – Jest w lewej kieszeni. Sam musisz wyjąć. – Wskazał na swoje ramię. Sloane pochylił się nad nim i nacisnął spust. Kula przebiła nogę Davida. David zwinął się, krzycząc z bólu. Sloane obszedł go dokoła. – Przestań. Kłamać. David milczał. Sloane uniósł nogę w ciężkim bucie i kopnął Davida w czoło, wciskając jego czaszkę w beton. David zobaczył gwiazdy. Czuł, że zaraz zemdleje. Reaktory znów zmieniły ton. Sloane uniósł wzrok. Nagle zawyły syreny, a sekundę później pomieszczeniem wstrząsnął wybuch, w powietrze poleciały kawałki betonu i metalu. Z rur i ścian buchnęły chmury gazu. Otworzyły się drugie drzwi, wlała się przez nie fala uciekających ludzi. David przetoczył się na brzuch i zaczął się czołgać na jednym boku, ciągnąc za sobą bezwładne ramię i nogę. Z bólu niemal tracił przytomność. Zatrzymał się, przełknął ślinę, łapczywie chwytał powietrze ustami. Pokonał jeszcze parę metrów. Starał się nie wdychać pyłu i kurzu. Wiedział, że brud wciska się w rany postrzałowe, ale to nie miało znaczenia, przede wszystkim chciał się stąd jak najszybciej wydostać. Widział, jak Sloane miota się pośród kłębów dymu. Kolejny wybuch. Drugi reaktor? Dym tak zgęstniał, że nic nie było widać. – Sir, musimy się ewakuować, wystąpił problem… – Dobra. Podaj mi pistolet. Strzały, ze wszystkich stron. Ściany, podłoga. David zamarł.

Nasłuchiwał z głową tuż przy ziemi, czekając na jakiś znak. Widział ciała osuwające się bezwładnie tu i tam. Sloane trafiał własnych ludzi, strzelając na oślep do Davida. – Sir, musimy… – Dobra! David słyszał tupot biegnących stóp. Próbował podciągnąć się na zdrowej ręce, ale bez skutku. Brakowało mu sił. Marzł. Patrzył, jak jego oddech zdmuchuje biały pył z podłogi. Z każdym wydechem kilka ziarenek białego proszku. A dalej, wszędzie dokoła, biel zmieniała się w czerwień. Ten widok wydał mu się dziwnie znajomy. Jakaś myśl, wspomnienie. Zupełnie jak przy goleniu. Krew na chusteczce. Krew pełzła pośród bieli w stronę jego twarzy. Syreny wciąż wyły.

Rozdział 59 Kate początkowo sądziła, że ludzie wokół niej osuwają się na ziemię, ale po chwili ku swemu przerażeniu stwierdziła, że oni się topią, rozpadają, od dołu do góry. Wiązki światła błyskały rytmicznie, wraz z każdym buczącym dźwiękiem rozsyłając wokół fale, wzburzone morze, niosące nieuchronną śmierć. Ale dźwięk brzmiał teraz inaczej niż przedtem. A światło stopniowo przygasało, już nie było tak jaskrawe i oślepiające. Kate widziała teraz wyraźnie maszynę wiszącą u sufitu. Miała kształt dzwonu czy ogromnego pionka szachowego z okienkami na samym szczycie. Zmrużyła oczy. Coś… kapało. Żelazne łzy spadały na nieszczęśników, pokrywając ich ciała metalicznym całunem. Większość ludzi spotkał ten sam straszliwy los, ale kilka osób przeżyło. Niektórzy mieli niepewne miny, jakby spodziewali się, że ich też za chwilę dosięgnie ręka śmierci, inni biegli przed siebie, chowali się po kątach, kilku waliło w drzwi. Kate spojrzała po sobie, po raz pierwszy, odkąd odzyskała przytomność. Ociekała krwią, ale nie była to jej krew. Nie licząc pulsującego bólu głowy, nie odniosła żadnych obrażeń. Pomyślała, że musi pomóc tym ludziom. Uklękła obok leżącego u jej stóp mężczyzny – a raczej tego, co z niego zostało. Wyglądało to tak, jakby krew w jego żyłach zwiększyła objętość i rozerwała żyły od środka, powodując rozległy krwotok, który przebił się przez skórę, gałki oczne i paznokcie. Światła znowu rozbłysły, tym razem jaśniej niż poprzednio. Kate przysłoniła oczy dłonią, odwróciła się w drugą stronę. Nagle zobaczyła leżącą nieco dalej Naomi, która widocznie próbowała dostać się do wyjścia. Kate ruszyła na czworakach w jej stronę. Rytmiczne buczenie zmieniło się w jednostajny niski jęk, jakby niekończące się bicie gongu. Dźwięk rozciągającego się żelaza? Kate odchyliła głowę Naomi do tyłu, odgarnęła włosy z jej twarzy. Martwa. I piękna. Bez śladów krwi. Wokół poruszały się ciała tych, którzy przeżyli. Kłębiły się przy drzwiach, waląc w nie i krzycząc. Kate próbowała się podnieść, ale bez

skutku, ocaleni byli wszędzie, tamowali jej ruchy, machali rękami w powietrzu, pchali się. Podmuch ogłuszył Kate i przycisnął ciała do ziemi. Poczuła, jak na nią napierają. Rozpaczliwie chwytała powietrze, lecz na próżno. Przygniatali ją, dusili. Waliła wokół pięściami, walcząc o skrawek miejsca. Odchyliła głowę do tyłu. Padał deszcz. Nie – to spadały jakieś odłamki. A potem woda, wielka fala wdarła się do pomieszczenia, skruszyła ściany grobowca i uniosła Kate prosto ku wolności. Kate zaczerpnęła powietrza głęboko w płuca. Poczuła ból i ulgę. W jej głowie pojawiły się dwie myśli naraz. Żyję. To na pewno David mnie uratował.

Rozdział 60

Dorian Sloane dał znak doktorowi Chang, by włożył słuchawki. W dole kolejny wybuch wstrząsnął kompleksem budynków. Helikopter zadrżał i powoli zaczął się unosić. Kiedy Chang już miał słuchawki na głowie, Dorian zapytał: – Co się, kurwa, stało? – Jakiś problem z Dzwonem. – Sabotaż? – Nie sądzę. Wszystko przebiegało normalnie. Dopływ prądu, promieniowanie, wydajność. Ale… nie zadziałał jak należy. – Niemożliwe. – Nadal nie do końca rozumiemy, w jaki sposób działa to urządzenie, no i jest stare, liczy ponad sto tysięcy lat, a używamy go bez przerwy od osiemdziesięciu… – Nie będziemy składać reklamacji. Musimy wiedzieć, co się stało. Na linii pojawił się jeszcze jeden głos. – Sir, telefon z ośrodka. Szef ochrony, mówi, że to pilne. Dorian zerwał słuchawki i chwycił telefon. – Co znowu? – Panie Sloane, mamy kolejny problem. – Nie dzwoń do mnie z takimi rewelacjami. To chyba oczywiste, że mamy problemy. Gadaj, o co chodzi, i przestań marnować mój czas. – Oczywiście, przepraszam… – O co chodzi?! – Pomieszczenie Dzwonu. Wyleciało w powietrze. Przypuszczamy, że promieniowanie mogło wydostać się na zewnątrz. Dorian myślał gorączkowo. Jeśli ciała – czy nawet samo promieniowanie – wydostały się poza pomieszczenie, nadal można ocalić Protokół Toba. Trzeba tylko umiejętnie to sprzedać. – Sir? – powiedział wyczekująco szef ochrony. – Zaczynam kwarantannę zgodnie ze standardową procedurą, chciałem tylko potwierdzić… – Nie. Żadnej kwarantanny.

– Ale zarządzenia… – Zmieniły się. Podobnie jak cała sytuacja. Musimy ratować naszych pracowników. Proszę zebrać wszystkie siły, wsadzić ludzi do pociągów i jak najszybciej ich stąd zabrać. Ciała też. Ich rodziny mają prawo do godnego pochówku. – Ale czy to aby nie grozi wybuchem? – Proszę się skupić na ewakuacji pracowników. Resztą ja się zajmę. W tej sprawie odgrywa rolę wiele nieznanych panu czynników. Proszę zadzwonić, kiedy odjedzie ostatni transport. Immari to jedna wielka rodzina. Nikogo nie zostawimy. Zrozumiano? – Tak jest, ani jedna osoba nie… Dorian rozłączył się, włożył słuchawki i zwrócił się do siedzącego naprzeciwko Dmitriego Kozłowa, oficera Immari Security. – Chase zdążył zabrać broń i dzieci? – Tak, są w drodze na wybrzeże. – Świetnie. – Dorian zamyślił się. A więc będą mieć ciała poddane działaniu Dzwonu – dobra wiadomość. Gorzej, że wybuch może wywołać niepotrzebne zainteresowanie. Gdyby świat się dowiedział, co mieściło się w tym ośrodku… Pięć tysięcy lat pracy, starannie skrywanych tajemnic, Immari, wszystko na marne. – Wyślijcie drony z Afganistanu. Jak tylko odjedzie ostatni pociąg, zbombardujcie ośrodek.

Rozdział 61 David poczuł, że podnoszą go i niosą jak bezwładną szmacianą lalkę. Świat wyglądał jak po wybuchu wojny: wycie syren, w powietrzu biały pył gęsty jak śnieg, płomienie i czarne kłęby dymu, głosy wykrzykujące coś po chińsku. Patrzył na to wszystko spod półprzymkniętych powiek jak na dziwny sen. Z głośników dobiegł nagrany głos: – Awaria reaktora. Ewakuacja. Evacuate. Evacuer. Evakuieren… – Głos rozpłynął się w powietrzu. David poczuł blask słońca na twarzy. Nieśli go po jakichś wertepach. – Stop! Niech no spojrzę. – Jakiś mężczyzna. Biały fartuch. Blondyn koło czterdziestki. Anglik. Dotknął twarzy Davida, odciągnął powieki, omiótł go wzrokiem, obejrzał rany. – Nie da rady. – Wskazał na ziemię, po czym przejechał dłonią po gardle. – Połóżcie go tutaj. Biegnijcie ratować kogoś innego. – Wskazał na budynek. Chińczycy rzucili Davida na ziemię jak worek zgniłych kartofli i pobiegli z powrotem. David przyglądał się, jak mężczyzna podbiega do kolejnej grupki, niosącej ciało wyciągnięte z ruin. – Tak, ona przeżyje – zawyrokował mężczyzna i wskazał na pociąg. Mężczyźni pokonali brakujące pięć metrów i wrzucili kobietę do wagonu, gdzie zajęli się nią inni pracownicy. Biały fartuch zwrócił się do kolejnej grupy: – Zapasy? Do pociągu. Prędko. Pociąg. Pięć metrów do ocalenia. Lecz David nie był w stanie się ruszyć.

Rozdział 62

Kiedy Kate dotarła na miejsce, pociąg właśnie odjeżdżał. Biegła za nim przez chwilę, jej nogi płonęły z bólu, ale zmuszała się do wysiłku, aż zaczęło jej się kręcić w głowie. Pociąg oddalał się nieubłaganie. Zatrzymała się, pochyliła, opierając dłonie na kolanach i ciężko dysząc, w tym samym rytmie co ciąg wagonów, właśnie znikających w zielonej gęstwinie lasu. W tym pociągu były dzieci. Wiedziała to na pewno, w jakiś niewytłumaczalny sposób. A ona została tutaj i nie wiedziała, co dalej. Sytuacja ją przerosła. To urządzenie, to miejsce. W tym momencie czuła się całkowicie przegrana i bezradna. Rozejrzała się dokoła. Nie było innego pociągu. Podróż w tę stronę trwała niemal godzinę, droga prowadziła przez gęsty las. Kate nie zdołałaby pokonać takiego odcinka na piechotę. Poza tym pojawił się kolejny problem: zaczynała marznąć. Potrzebowała schronienia. Ale nawet, gdyby je znalazła – jak długo potrwa, nim namierzą ją ochroniarze z Immari? Pojawiła się kolejna myśl: David. Czy będzie jej szukał? Jego ładunki poważnie uszkodziły zabudowania ośrodka. Prawdopodobnie odjechał tamtym pociągiem i pewnie sądził, że ona też w nim jest. Może właśnie zagląda do wszystkich przedziałów po kolei, wierząc, że znajdzie ją i dzieci w którymś z nich? Co zrobi, kiedy jej nie znajdzie? Tylko jedno wiedziała z całą pewnością: co zrobią ludzie z Immari, kiedy na nią natrafią. Spojrzała na płonące budynki. Nie miała wyboru. Nagle rozległ się gwizd pociągu. Kate obróciła się na pięcie. Skąd doszedł ten dźwięk? Rozglądała się desperacko. Chyba z drugiej strony kompleksu. Zaczęła znowu biec, zimne powietrze paliło w płuca, już wcześniej nadwerężone działaniem tamtej dziwnej maszyny. W chwili, kiedy dobiegła do budynku ośrodka medycznego, ponownie rozległ się gwizd pociągu. Pochyliła głowę i ruszyła przed siebie. Tylne drzwi wychodziły na niewielki dziedziniec, stamtąd wchodziło się do elektrowni, która najbardziej ucierpiała podczas

eksplozji. Z budynku zostały dosłownie dymiące ruiny. Dwa z trzech wielkich kominów właściwie zniknęły. Pociąg znów zagwizdał – dźwięk dochodził z drugiej strony budynku. Kate zaczęła biec, najszybciej jak mogła. Nagle nastąpił kolejny wybuch, podmuch powietrza omal nie zwalił jej z nóg. Szybko odzyskała równowagę i popędziła dalej. W końcu okrążyła róg budynku. To był pociąg towarowy, przesuwał się bardzo powoli, a pracownicy ośrodka rzucali pakunki i martwe ciała do wnętrza kolejnych otwartych wagonów. Na widok ofiar w jej głowie pojawiła się kolejna myśl: co, jeśli David nie zdołał wydostać się z budynku? Może nadal tam jest? Albo w pociągu. Widziała, że są tam też żywi ludzie. Postanowiła, że przeszuka wszystkie wagony po kolei, a potem budynek elektrowni. Nie odjedzie bez niego. Za plecami usłyszała znajomy głos. Ten angielski doktor. Barnaby Prendergast? Podbiegła do niego. – Barnaby, widziałeś może…? – Ale on nie zwrócił na nią uwagi, zajęty sortowaniem ofiar. Krzyknął coś do stojących opodal chińskich strażników. Kate chwyciła go za poły przemoczonego fartucha, odwróciła w swoją stronę. – Barnaby, szukam pewnego mężczyzny. Strażnik, jasne włosy, po trzydziestce… – To ty! – Barnaby próbował się uwolnić, ale mu nie pozwoliła. Zmierzył wzrokiem jej postać, zakrwawione ubranie, a kiedy stwierdził, że nie odniosła obrażeń, zrobił krok do tyłu, wyrywając się z mocnego uścisku. – To ty zrobiłaś! – Machnął na jednego ze strażników. – Pomocy! To terrorystka, to jej robota! Niech ktoś mi pomoże! Ludzie przerwali swoje zajęcia, popatrzyli w ich stronę. Kilku strażników ruszyło w kierunku Kate. Kate puściła Barnaby’ego, powiodła dokoła wzrokiem. – On kłamie! Ja nie… – Ale strażnicy byli coraz bliżej. Rozglądała się gorączkowo, szukając drogi ucieczki. I nagle zobaczyła Davida. Leżał nieruchomo na zasypanym odłamkami betonowym peronie, w dziwnie skręconej pozycji, oczy miał zamknięte. Sam. Umierający. A może martwy?

Kate rzuciła się biegiem w jego stronę. Prędko obejrzała rany. Dwie, postrzałowe: ramię i łydka. Co mu się stało? Rany wyglądały paskudnie, w dodatku – co martwiło ją jeszcze bardziej – prawie nie krwawiły. Przeszedł ją zimny dreszcz, poczuła nieprzyjemną pustkę w żołądku. Zaczęła uważnie oglądać całe jego ciało. Ubranie miał w strzępach, nogi i pierś znaczyły ślady oparzeń i drobnych ran od odłamków. Ale nie znalazła poważniejszych obrażeń. Potrzebowała… Poczuła dłoń na swoim ramieniu – strażnik, potem jeszcze jeden i kolejny. Na widok Davida zupełnie o nich zapomniała. Chwycili ją za ramiona i podnieśli do pozycji stojącej. Tuż za ich plecami Barnaby wymachiwał rękami i pokrzykiwał: – To ona! Próbowałem ją powstrzymać! Kate usiłowała wyrwać rękę, ale na próżno. Dostrzegła, że jej dłoń znalazła się tuż obok pistoletu strażnika. Chwyciła broń, ale nie zdołała jej wyciągnąć. Pociągnęła z całej siły. Udało się. Trzej strażnicy trzymali ją mocno, próbowali powalić na ziemię. Wymierzyła do góry i nacisnęła spust. Broń omal nie wypadła jej z ręki. Strażnicy odskoczyli, a Barnaby zaczął uciekać; kilka razy obejrzał się nerwowo za siebie, w końcu schował głowę między ramiona i pobiegł dalej. Kate trzymała pistolet przed sobą, wymachując nim w lewo i w prawo. Mężczyźni cofali się z rękami w górze. Dłonie jej się trzęsły, podparła tę z pistoletem drugą ręką. Obejrzała się. Pociąg powoli odjeżdżał ze stacji. Nieliczni pasażerowie wsiadali do trzech ostatnich wagonów. – Zanieście go do pociągu – rozkazała strażnikom, którzy nadal się cofali. Pokazała lufą Davida, potem pociąg. – No dalej! Szybko! – Odsunęła się, robiąc im miejsce. Podnieśli go i ułożyli na samym brzegu wagonu. Kate, nie opuszczając broni, zaczęła prędko zgarniać lekarstwa i opatrunki porozrzucane na ziemi, zapewne zostawione tam przez spanikowanych pracowników. Co jest najważniejsze? Antybiotyki. Coś do oczyszczenia i opatrzenia ran. Wiedziała, że go nie ocali, chciała jednak spróbować, chociażby dla samej siebie. Budynkiem wstrząsnął kolejny wybuch. Zaraz potem z krótkofalówek dobiegł wściekły głos mówiący po chińsku. Strażnicy

widocznie uznali, że są ważniejsze sprawy do załatwienia niż jakaś wariatka kradnąca środki medyczne. I nagle Kate została sama. Pociąg stale przyspieszał. Kate już miała włożyć pistolet za pasek, ale coś ją tknęło. Spojrzała. Czy nadal jest odbezpieczony? Kurek nadal był odciągnięty. Jeszcze strzeli sobie w nogę… Ostrożnie położyła broń na ziemi, zebrała pełne garście lekarstw i rzuciła się w pościg za pociągiem. Kilka fiolek wypadło na ziemię, ale nie zwróciła na to uwagi. Z trudem utrzymywała tempo. Wrzuciła leki do wagonu, kilka odbiło się o brzeg i spadło. Chwyciła za klamkę i wskoczyła do środka. Wylądowała na brzuchu, nogi zostały na zewnątrz. Podciągnęła się. Przez chwilę patrzyła, jak znika peron, a potem zabudowania ośrodka. Podpełzła do Davida. – David? Słyszysz mnie? Wszystko będzie dobrze. Pochyliła się nad skromnym stosikiem medykamentów i zaczęła szukać potrzebnych środków.

Rozdział 63

Budynek runął i Davida pochłonęła fala betonu, pyłu i odłamków metalu. Czuł, jak gruz napiera nań ze wszystkich stron, przygniata, wciska się w rany. Oddychał pyłem i sadzą. Ze wszystkich stron dochodziły krzyki, niektóre bliższe, inne dalsze. Czekał. Nie miał pojęcia jak długo. Nagle zjawili się jacyś ludzie, zaczęli go wyciągać. – Mamy cię. Nie ruszaj się, stary. Strażacy. Rozkopali gruz i dostali się do niego, położyli go na noszach, przypięli. Nieśli po nierównym terenie. Słońce świeciło mu w twarz. Lekarka odciągnęła jego powieki, poświeciła latarką, potem zawiązała coś wokół nogi. – Słyszysz mnie? – Skończyła opatrywać ranę, znów popatrzyła na jego twarz. – Masz zmiażdżoną nogę i głęboką ranę na plecach, ale wyzdrowiejesz. Rozumiesz? Kate założyła opatrunki, ale wiedziała, że nie ma to większego znaczenia. Rany prawie nie krwawiły. David już robił się zimny. Próbowała sobie wmawiać, że to z powodu lodowatego wiatru, który wdzierał się przez otwarte drzwi do wnętrza wagonu. Pociąg nabrał tempa, jechał teraz szybciej niż ten, którym przyjechali. Słońce zachodziło i temperatura gwałtownie spadała. Kate podniosła się i zaczęła szarpać przesuwne metalowe drzwi. Przy tej prędkości nie była w stanie ich zamknąć. Wróciła do Davida, złapała go za ramię i zaciągnęła w róg, jak najdalej od drzwi. Nic więcej nie mogła dla niego zrobić. Dała mu antybiotyki, oczyściła i opatrzyła rany najlepiej, jak potrafiła. Oparła się plecami o ścianę, położyła jego głowę na swoich kolanach i splotła nogi z jego nogami, by zapewnić mu ciepło. Głowa Davida opadła bezwładnie na jej brzuch. Przesunęła dłonią po krótkich włosach. Robił się coraz zimniejszy.

Rozdział 64

Za oknem helikoptera słońce zachodziło nad Wyżyną Tybetańską. Dorian wypatrywał ośrodka pośród gęstych zielonych lasów. Został po nim słup szaro-białego dymu, jak ognisko pośród nietkniętej dzikiej przyrody. – Ostatni pociąg odjechał – powiedział Dmitri. – Drony? – zapytał Dorian, nie odrywając spojrzenia od widoku za szybą. – Wysłane trzydzieści minut temu. – Ponieważ Dorian milczał, Dmitri zapytał: – Co teraz? – Zatrzymaj pociągi. Zapisz dane wszystkich pasażerów, zmarłych również. Dopilnuj, by nasi ludzie mieli kompletny strój ochronny.

Rozdział 65

Kate wbijała wzrok w ciemność. Księżyc sypał blaskiem na czubki migających wzdłuż torów drzew. W pewnym momencie poczuła, że pociąg zwalnia. A wokół nadal rozciągały się lasy, tylko lasy i nic poza tym. Ostrożnie zdjęła głowę Davida z kolan, wstała i podeszła do drzwi. Wychyliła się i popatrzyła w kierunku jazdy, potem do tyłu. Znajdowali się w ostatnim wagonie, za nimi były tylko puste tory. Odwróciła się i nagle, przez szparę w drzwiach po drugiej stronie, dostrzegła, że na sąsiednim torze stoi drugi pociąg, nieruchomy, ledwo widoczny, zlewający się w jedno z ciemnością. Na dachu stali jacyś ludzie. Na co czekali? Pociąg się zatrzymał i w tym samym momencie rozległ się huk ciężkich butów lądujących na dachu. Kate cofnęła się w cień. Żołnierze wskoczyli do środka niczym gimnastycy, wykonujący ćwiczenie na drążku. Rozbiegli się po wagonie, omiatając światłem latarek wszystkie kąty. Zaświecili jej w twarz. Zaczepili tyrolkę między jednym pociągiem a drugim, pociągnęli na próbę. Jeden z nich złapał Kate, przypiął do liny i posłał do sąsiedniego pociągu. Kate obejrzała się przez ramię. David! Ale jego też zabrali. Jeden z żołnierzy trzymał go tuż przy piersi, jakby niósł śpiące dziecko. Ten pierwszy zaprowadził Kate do wagonu restauracyjnego, pchnął w głąb boksu. – Czekaj tu – powiedział po angielsku z wyraźnym chińskim akcentem i wyszedł. Drugi żołnierz wniósł Davida i ułożył go na kanapie. Kate pochyliła się nad Davidem. Chyba nie ucierpiał podczas tej przeprawy – ale i tak nie miało to większego znaczenia. Niewiele czasu mu zostało. Podbiegła do drzwi, chwyciła za nie, nim żołnierz zdążył je zamknąć. – Hej, potrzebujemy pomocy. Spojrzał na nią i zaczął ciągnąć za drzwi. – Stop! Musimy dostać się do szpitala. Leki. Krew. – Czy on

rozumie choćby słowo z jej wywodów? – Apteczka – rzuciła desperacko. Przyłożył płasko dłoń do jej klatki piersiowej, pchnął ją w głąb wagonu i zatrzasnął drzwi. Wróciła do Davida. Obie kule przebiły jego ciało na wylot. Kate opatrzyła rany, najlepiej jak potrafiła. Nie zdołała wyczyścić ich jak należy, ale ryzyko zakażenia nie było w tym momencie największym problemem. Przede wszystkim David potrzebował krwi. Kate mogłaby przetoczyć mu swoją, miała grupę 0 minus. Uniwersalny dawca. Jeśli… jeśli tylko znalazłaby jakiś sposób. Pociąg szarpnął, Kate rzuciło na podłogę. Znowu jechali. Podniosła się. Pociąg nabierał prędkości. Spojrzała za okno. Nie widać było tamtego pociągu towarowego, którym wcześniej jechali. Ten zmierzał w przeciwnym kierunku. Kim są ci ludzie? Kate wolała na razie o tym nie myśleć. W tym momencie liczyło się przede wszystkim życie Davida. Rozejrzała się dokoła. Może znajdzie coś odpowiedniego. Wagon restauracyjny liczył jakieś dwanaście metrów długości. Większość miejsca zajmowały boksy, ale na samym końcu znajdował się bar z automatem do napojów, szklankami i alkoholem. Może jakaś rurka… Drzwi znów się otworzyły, do środka wpadł nowy żołnierz, zachwiał się, z trudem utrzymując równowagę z powodu wciąż rosnącej prędkości. Postawił na podłodze oliwkową skrzynkę z namalowanym z boku czerwonym krzyżem i natychmiast wyszedł, zamykając za sobą drzwi. Kate rzuciła się na apteczkę, otworzyła ją i zaczęła przeszukiwać zawartość. Co za ulga! Piętnaście minut później leżała obok Davida, połączona z nim rurką do transfuzji krwi. Kilka razy zacisnęła pięść, by krew zaczęła płynąć. Była bardzo głodna. I śpiąca. Ale ponad tym wszystkim królowała świadomość, że robi dla Davida coś bardzo ważnego – i było to wspaniałe uczucie.

Rozdział 66

Obudziło ją bicie dzwonów. Dźwięk wpadał przez wielkie panoramiczne okno umieszczone nad wnęką z podwójnym łóżkiem. Świeży powiew chłodnego górskiego powietrza poruszał białymi lnianymi kotarami, które niemal muskały jej twarz. Uniosła rękę, by dotknąć tkaniny, ale powstrzymał ją ostry ból. W zgięciu łokcia widniał rozległy siniak, fioletowe i czarne plamy znaczyły skórę przedramienia i sięgały aż po biceps. David. Powiodła wzrokiem dokoła. Długie i przestronne pomieszczenie o białych ścianach, surowej drewnianej podłodze i suficie wspartym na słupach wyrastających co jakieś trzy metry przypominało wyglądem szkolną salę. Kate ledwo pamiętała moment, kiedy wysiedli z pociągu. Był środek nocy. Mężczyźni nieśli ją niewyobrażalnie długo, po niekończących się schodach prowadzących do górskiej fortecy. Tak, teraz sobie przypominała: do świątyni czy może raczej klasztoru… Już miała postawić nogi na podłodze, gdy nagle coś przyciągnęło jej uwagę. Jakiś ruch. Z podłogi podniosła się niewysoka postać. Chłopiec. Siedział tak cicho, że w ogóle go nie zauważyła. Podszedł bliżej. Był bardzo młody, wyglądał jak nastoletni dalajlama. Nosił grubą szkarłatną szatę spiętą na ramieniu i sięgającą do kostek. Spod jej skraju wystawały skórzane sandały. Głowę miał gładko ogoloną. Uśmiechnął się i powiedział: – Dzień dobry, doktor Warner. Postawiła stopy na podłodze. – Przepraszam, wystraszyłeś mnie. – Poczuła, że kręci jej się w głowie. Ukłonił się przesadnie, jedną rękę opuszczając do ziemi. – Nie chciałem niepokoić. Jestem Milo, do usług. – Wymawiał słowa z wielką starannością. – Em, dziękuję. – Pomasowała czoło, próbując zebrać myśli. – Był ze mną mężczyzna.

– A tak, pan Reed. Reed? – Zaraz panią do niego zaprowadzę. – Milo podszedł do stołu, wziął w obie dłonie ceramiczną misę i podał ją Kate. – Ale najpierw śniadanie! – oznajmił, zachęcająco unosząc brwi. Kate wyciągnęła rękę, by odsunąć naczynie, ale nagle poczuła, że robi jej się słabo. Padła z powrotem na łóżko. – Śniadanie dobrze zrobi, doktor Warner. – Milo uśmiechnął się i ponownie podał jej naczynie. Kate pochyliła się i wciągnęła w nozdrza zapach gęstej owsianki. Z wahaniem wzięła łyżkę do ręki, spróbowała. Wyśmienite. A może po prostu tak wygłodniała? Może te gotowe dania smakowały aż tak koszmarnie? Zjadła wszystko w ciągu kilku sekund i otarła usta wierzchem dłoni. Milo postawił miskę na stole i podał Kate serwetkę. Uśmiechnęła się z zakłopotaniem i wytarła usta. – Teraz chciałabym się zobaczyć… – …z panem Reedem. Oczywiście. Tędy, proszę. – Milo poprowadził ją długą wiatą łączącą kilka budynków. Widok zapierał dech w piersiach. Aż po horyzont rozciągał się zielony płaskowyż, gdzieniegdzie przecięty ośnieżonym łańcuchem górskim, tu i tam zasnuty chmurkami dymu z ludzkich osad. Niewielkie plamy starych klasztornych zabudowań znaczyły górskie zbocza w oddali. Kate zwolniła kroku; miała ochotę zatrzymać się i po prostu chłonąć całe to piękno. Milo czekał cierpliwie, aż go dogoni. Skręcili za róg. Kate zobaczyła wielką drewnianą platformę, z której rozciągał się widok na górski krajobraz. Siedziało na niej jakichś dwudziestu, może trzydziestu mężczyzn, wszyscy z ogolonymi głowami, w szkarłatnych szatach, całkowicie nieruchomi i zapatrzeni gdzieś w dal. – Poranna medytacja – wyjaśnił Milo. – Chciałaby się pani przyłączyć? – Może nie dzisiaj – mruknęła Kate, z trudem odrywając wzrok od niecodziennej sceny. Milo wprowadził ją do kolejnego pomieszczenia. David leżał w

alkowie, podobnej do tej, w której ona sama się obudziła. Kate podbiegła do niego, uklękła przy posłaniu. Był przytomny, ale bardzo osłabiony. Antybiotyki – potrzebował ich więcej. Inaczej zakażenie z pewnością się rozwinie i go zabije. Przydałoby się też porządnie zdezynfekować i zamknąć rany po kulach. Ale po kolei. Antybiotyki zostawiła w pociągu. A właściwie zostały, kiedy ją uprowadzono. A może uratowano? Cała ta historia była pełna tajemnic. – Milo, potrzebne mi leki, antybiotyki… Młodzieniec wyciągnął rękę w kierunku stołu, takiego samego jak ten w jej pokoju. – Przewidzieliśmy to, pani Warner. Przygotowałem dla pani trochę medykamentów. – Przesunął dłonią nad kilkoma kupkami nieoczyszczonych z ziemi korzonków, górką pomarańczowego proszku i garścią grzybów. Przekrzywił głowę z uśmiechem, jakby mówił: Nieźle, co? Kate podparła się pod boki. – Milo, to są bardzo, ehm, pomocne środki, dziękuję, ale… obawiam się, że jego stan jest bardzo poważny i… wymaga użycia leków… Milo cofnął się o krok, wyszczerzył jak Kot z Cheshire i wymierzył w nią palec. – Ha, nabrałem panią! – Otworzył drzwi ogromnej drewnianej szafy, która, jak się okazało, mieściła całą aptekę nowoczesnych środków medycznych. Kate podeszła do szafy, zaczęła przeglądać zawartość wszystkich półek po kolei. Mieli tu wszystkiego po trochu: antybiotyki, środki przeciwbólowe, leki przeciwgrzybiczne, bandaże. Od czego zacząć? Kate potrząsnęła głową i posłała chłopcu ciepły uśmiech. – Owszem, nabrałeś mnie, Milo. – Zaczęła czytać etykiety na antybiotykach. Z pewnością produkcji europejskiej, może kanadyjskiej. Niektóre przekroczyły datę ważności, ale znalazła kilka zdatnych do użytku. – Doskonale mówisz po angielsku. Gdzie się nauczyłeś? – Kamień z Rosetty. Kate rzuciła mu sceptyczne spojrzenie.

Szeroki uśmiech zniknął z twarzy Mila. Popatrzył za okno, na rozciągający się w dole krajobraz. – Znaleźli go w jaskini, u stóp tej góry. Przez trzydzieści dni i trzydzieści nocy stu mnichów drążyło skałę, aż powstało wąskie przejście. Kazali mi tam wejść, tylko ja się zmieściłem. A tam, w głębi jaskini stał kamienny stół, oświetlony złocistym blaskiem. Tam znalazłem tablicę. Tamtej nocy wyniosłem ją z jaskini i tak zasłużyłem na mnisią szatę. – Odetchnął głęboko na zakończenie. Kate nie bardzo wiedziała, jak zareagować. Milo zaczął skakać dokoła. – Znowu panią nabrałem! – Odchylił się do tyłu i wybuchnął śmiechem. Kate pokręciła głową i podeszła do łóżka. – Widzę, że jesteś bardzo z siebie zadowolony – zauważyła, otwierając fiolkę z antybiotykiem. – Milo jest zadowolony, kropka, i lubi zabawiać gości. Gości? Najwyraźniej dla Mila cała ta sytuacja była po prostu doskonałą okazją do nawiązania nowych przyjaźni. Kate posłała mu uśmiech. – Mów mi po imieniu. Kate. – Dobrze, doktor Kate. – No to w końcu jak się nauczyłeś angielskiego? – Kamień z Rosetty… Kate spojrzała na niego z rozbawieniem, on jednak kiwnął głową. – To prawda. Przysłał mi go anonimowy dobroczyńca. Bardzo, bardzo tajemniczy. Wielka szansa dla Mila. Niewiele osób nas odwiedza. A jak mówią po angielsku, to zaraz woła się Mila. Nikt tu nie mówi po angielsku, nie tak dobrze jak Milo. Nauczyłem się dla zabawy, ale patrz, jak się świetnie złożyło! Kate chwyciła kubek z wodą i podała Davidowi do popicia tabletek. Wybrała antybiotyk o szerokim działaniu. Miała nadzieję, że zadziała. Ideałem byłby antybiotyk dożylny podawany w warunkach szpitalnych. Zaaplikowała mu też wielką tabletkę przeciwbólową. Kiedy David obudzi się z maligny, ból stanie się bardzo dotkliwy. Wolała go przytłumić.

Co teraz? Zaświtała jej w głowie pewna myśl. Kamień z Rosetty. – Milo, masz komputer? – Oczywiście. Myślisz, że jak was znaleźliśmy? – Uniósł brwi z konspiracyjną miną. – Zaszyfrowany mejl. Kate zerwała się z miejsca. – Mejl? Mogłabym…? Milo skłonił się i oparł: – Nie, bardzo mi przykro. Qiuan chce się z tobą widzieć. Powiedział, że jak tylko podasz panu Reedowi lekarstwa, mam cię do niego zaprowadzić. To bardzo poważny człowiek, nie taki zabawny jak Milo. Mówi, że coś dla ciebie ma.

Rozdział 67

Audytorium główne Biuro spółki Indo-Immari New Delhi, Indie Pogawędki ucichły, dwieście par oczu spoczęło na Dorianie. Wszyscy czekali na wyjaśnienie, z jakiego powodu wyciągnął ich z łóżek o szóstej rano. Dorian stanął pośrodku sceny i powiódł wzrokiem po zebranych. Większość stanowili pracownicy Immari Security, prócz nich było też kilkadziesiąt osób z działu badawczego, logistycznego, komunikacji i finansów. A także agenci Clocktower. Szef stacji New Delhi przysięgał, że wyeliminował wszystkich, którzy mogliby sprawiać kłopoty. Immari Security pomogło wykonać czystkę. Nadal kilku analitycznych i operacyjnych czekało w areszcie na „ostateczną ocenę”. Tylko szef stacji i oficerowie z oddziału Doriana w Immari Security znali szczegóły Protokołu Toba i planowany przebieg wydarzeń. Dorian nie mógł postąpić inaczej. Potrzebował jednak pomocy, pomocy ze strony tych wszystkich ludzi, zgromadzonych teraz w audytorium. Stąd przemowa, mająca na celu nakłonienie ich do współpracy. Dorian nie był przyzwyczajony do takich ceregieli. Wydawał rozkazy, które niezwłocznie wypełniano. Nigdy nie prosił, a jego ludzie nigdy nie zadawali pytań. Ale od tych tutaj nie mógł oczekiwać tego samego. Przywykli do analizowania faktów i niezależnego myślenia. A na to nie było czasu. – Zapewne każdy z was zastanawia się, co tu robi o tak wczesnej godzinie, wśród tylu nowych twarzy – zaczął Dorian. – Jeśli znalazłeś się w tym pomieszczeniu, to znaczy, że zostałeś wybrany. Wybrany na członka grupy specjalnej, wyjątkowej elitarnej jednostki, w której cała Immari Corporation i pokrewne jej organizacje pokładają wielkie nadzieje. To, co wam teraz powiem, nie ma prawa wyjść poza ściany audytorium. Zabierzecie moje słowa do grobu. Zapewne w co najmniej

część tych informacji będzie wam trudno uwierzyć. A jeszcze trudniej będzie uwierzyć w zasadność niektórych poleceń i zadań, które przed wami stoją. Na razie nie jesteście w stanie zrozumieć ich sensu. Od razu uprzedzam, że nie mogę udzielić wszystkich odpowiedzi. Nie mogę ukoić waszego sumienia, przynajmniej nie w tej chwili. Ale kiedy to się skończy, wszystko nabierze sensu. Wtedy zrozumiecie, jak wielką rolę odegraliście w historii, zrozumie to cały świat. Ale na jakieś wyjaśnienie zasługujecie, jakieś uzasadnienie dla potworności, których będziecie musieli dokonać. Dorian urwał, przez chwilę chodził po scenie, obserwując twarze zgromadzonych. – Oto, co mogę wam dzisiaj powiedzieć. Immari Corporation jest potomkiem, współczesnym wcieleniem plemienia, które opuściło ten rejon – według naszych przypuszczeń, jakiś obszar niedaleko od miejsca, w którym się znajdujemy, w Indiach, Pakistanie, może w Tybecie – mniej więcej dwanaście tysięcy lat temu, krótko po ostatnim zlodowaceniu, kiedy wody potopu podniosły poziom mórz o ponad kilometr, co doprowadziło do zniszczenia skupisk ludzkich w rejonach nadmorskich. Wspomniana grupa miała jeden cel: odkryć prawdę o pochodzeniu i historii ludzkiej rasy. Byli to ludzie wielkiej wiary, sądzimy, że w swej pogoni za wiedzą stworzyli religię. Ale czas płynął, społeczeństwo stale się rozwijało, pojawiła się nowa droga poszukiwań – nauka. I to nauka do dzisiaj pozostaje rdzeniem naszych działań. Niektórzy z was mieli okazję widzieć drobne fragmenty tego wielkiego przedsięwzięcia: wykopaliska archeologiczne, projekty badawcze, eksperymenty genetyczne. To nasze dzieło. Ale nigdy nawet nam się nie śniło, dokąd te poszukiwania nas zaprowadzą. Jedynie tyle mogę wam wyjawić. Musicie wiedzieć jeszcze tylko jedno: wiele lat temu odkryliśmy, że ludzkiej rasie grozi wielkie niebezpieczeństwo. Zagrożenie, które trudno objąć wyobraźnią. Od niemal stu lat wiemy, że pewnego dnia będziemy musieli stawić czoło temu wrogowi. Ten dzień właśnie nadszedł. Każdy z was jest żołnierzem armii, która musi powstrzymać nadciągającą apokalipsę. Kolejne dwa dni będą bardzo trudne. Nie mówię o lokalnej wojence w jakimś małym odległym kraju. To jest bitwa o ludzką rasę, o prawo do życia.

Przyświeca nam tylko jeden cel: ocalić ludzkość. Dorian cofnął się nieco, czekając, aż publiczność przetrawi jego słowa. Widział zdezorientowane powątpiewające spojrzenia, lecz również zapał, zgodne kiwanie głowami. – Na pewno zadajecie sobie w tej chwili mnóstwo pytań. Dlaczego nie możemy zwrócić się do władz? Dlaczego nie wzywamy do współpracy rządów państw na całym świecie? Szczerze, bardzo bym chciał. Pozbyłbym się wyrzutów sumienia, związanych z tym, co nieuchronnie musi nastąpić. Tak, pamiętajcie, wasze sumienie to kolejny wróg, z którym będziecie walczyć w nadchodzących dniach. Powiadamiając władze, zrzucilibyśmy z siebie wielki ciężar – ciężar spoczywającego na naszych barkach świata. Jak dobrze byłoby wiedzieć, że nie jesteśmy ostatnią linią obrony, że zaraz nadejdzie pomoc, że przeciwko wrogowi walczą też inne siły, że nasza przegrana nie przesądzi o wszystkim. Ale nie, nie możemy przegrać, tak jak nie możemy nikomu zdradzić informacji o zagrożeniu. Z tego samego powodu nie mogę wtajemniczyć was w szczegóły, z tego powodu nie mogę wyjaśnić wam zasadności moich poleceń i znaleźć dla nich usprawiedliwienia. Chociaż bardzo bym chciał. Gdybyśmy powiadomili władze, wybuchłaby masowa histeria, panika, upadłyby wszelkie struktury społeczne, które szczególnie teraz powinny pozostać mocne i nietknięte. Na tej planecie żyje siedem miliardów ludzi. Pomyślcie, co by się stało, gdyby się dowiedzieli, że stoimy w obliczu zagłady. Naszym celem jest uratowanie tylu istnień, ile tylko się da. Nie będzie to wysoka liczba, lecz jeśli każdy z nas wykona swoje zadanie, mogę zapewnić, że rasa ludzka przetrwa. Takie są koszty. Stajemy do walki nie tylko z samym zagrożeniem. Prócz niego na naszej drodze pojawią się inne mniejsze przeszkody: rządy, media, agencje wywiadowcze. Nie możemy z nimi walczyć, ale możemy utrzymać je na dystans, do chwili, aż nasz plan zacznie działać. A musimy zacząć natychmiast, dosłownie w tej chwili. Moi ludzie rozdadzą teraz koperty, w których znajdują się wszystkie wytyczne: przydział, obowiązki, zadania. Niektóre mogą się wydać bardzo drastyczne, ale taka też jest zaistniała sytuacja. Dorian skrzyżował ramiona na piersi i podjął:

– Jestem żołnierzem. Zostałem do tego stworzony. Poświęciłem całe życie tej właśnie sprawie. A mój ojciec oddał za nią życie. Za naszą sprawę. Ale wiem, że wy nie jesteście żołnierzami. Zostaliście zwerbowani. Nie proszę was jednak o nic, czego nie bylibyście w stanie wykonać. To byłoby okrutne, a ja nie jestem okrutny. Immari w żadnym wypadku nie kierują się okrucieństwem. Jeśli w którymś momencie okaże się, że nie możecie wziąć udziału w danej operacji, po prostu powiadomcie któregoś z agentów, należących do mojej osobistej jednostki Immari Security. To żaden wstyd. Wszyscy jesteśmy ogniwami jednego łańcucha. Jeśli jedno z nich pęknie, rozpadnie się cały łańcuch i nastąpi katastrofa. Naszym celem zaś jest zapobiec katastrofie, choć być może nie wszyscy potrafią to dostrzec. Dziękuję wam i życzę powodzenia. Jeden z agentów rzucił do przechodzącego Doriana: – Świetna mowa, szefie. – Nie spoufalaj się. Miej oko na tych ludzi. Każdy z nich może potencjalnie udaremnić całą operację. Jak wygląda sytuacja w grupie specjalnej? – Właśnie gromadzą się w siedzibie głównej Stacji Clocktower. – Dobrze. Daj im trzydzieści minut na zebranie informacji, a potem zwołaj zebranie. Pociągi? – Za godzinę powinniśmy dostać wykaz żywych i zmarłych. – Przyśpiesz to. Lista ma być gotowa na zebranie.

Rozdział 68

Tybetański Region Autonomiczny Milo zakołysał lampą, oświetlając kamienne stopnie za swoimi plecami. – Już niedługo, doktor Kate. Kate miała wrażenie, że schodzą po tych spiralnie zakręconych stopniach od co najmniej godziny, jak nie dłużej. Przypuszczała, że znajdują się w środku góry, co najmniej kilometr pod zabudowaniami klasztornymi. Milo mknął w dół, trzymając lampę jak dzieciak torbę z cukierkami w Halloween, nigdy się nie męczył i nigdy nie przystawał na odpoczynek. Nogi Kate płonęły. Jeszcze nie wypoczęła po atrakcjach poprzedniego dnia. Z przerażeniem myślała o perspektywie wspinaczki po tych schodach w drodze powrotnej. Milo znów się zatrzymał, by zdążyła go dogonić – ale tym razem stał nie na stopniach, a na dużym okrągłym podeście. Co za ulga. Cofnął się i uniósł lampę. W świetle ukazały się drewniane drzwi, przypominające kształtem płytę nagrobną o zaokrąglonym górnym brzegu. Kate zastanawiała się, czy Milo zamierza jej towarzyszyć, ale chłopak powiedział: – Proszę wejść. On czeka. Kate kiwnęła głową i otworzyła drzwi. Ukazał się niewielki okrągły pokój. Na ścianach wisiały mapy i półki, zastawione szklanymi butelkami, figurkami i przedmiotami z metalu. Pokój przywodził na myśl średniowieczne laboratorium w zamkowej wieży, pracownię tajemniczego osobnika, imieniem Merlin. I rzeczywiście, w pokoju urzędował czarodziej. Albo ktoś o wyglądzie czarodzieja. Siedział przy zniszczonym drewnianym stole, zatopiony w lekturze. Odwrócił głowę, bardzo powoli, jakby sprawiało mu to ból. Był Azjatą, miał zupełnie gładką czaszkę i najbardziej pomarszczoną twarz, jaką Kate kiedykolwiek widziała. Mógł liczyć pewnie ze sto lat albo i więcej. – Doktor Warner – powiedział, a właściwie wyszeptał. Podniósł się

i z trudem ruszył w kierunku Kate, ciężko wsparty na drewnianej lasce. – Pan… – Tu nie ma żadnych panów. – Przystanął. Widocznie mówienie i chodzenie jednocześnie kosztowało go zbyt wiele wysiłku. Przez chwilę stał cierpliwie z pochyloną głową, łapiąc oddech. – Proszę zwracać się do mnie Qian. Mam coś dla ciebie. Czekałem na tę chwilę siedemdziesiąt pięć lat. Ale najpierw muszę ci coś pokazać. Możesz mi pomóc? – Wskazał na niewielkie drewniane drzwi, których Kate wcześniej nie zauważyła, mierzące najwyżej jakiś metr dwadzieścia. Kate otworzyła je i z ulgą stwierdziła, że ciągnący się za nimi korytarz jest znacznie wyższy. Czekała na Qiana, który zatrzymywał się co kilka kroków. Zastanawiała się, ile czasu zajmuje mu schodzenie po tych wszystkich stopniach. Spojrzała w głąb korytarza i ze zdumieniem odkryła, że jest oświetlony światłem elektrycznym. Mierzył jakieś cztery metry i kończył się kamienną ścianą. Na prośbę Qiana Kate nacisnęła widniejący na ścianie guzik i ściana podjechała do góry. Kate poczuła podmuch powietrza z korytarza. Widocznie pomieszczenie było bardzo szczelne. Weszła do środka. Pokój okazał się zaskakująco duży, mierzył jakieś dwanaście na dwanaście metrów. Był pusty, nie licząc leżącego pośrodku ogromnego kwadratowego kobierca, którego bok mierzył pewnie z dziewięć metrów. Kate spojrzała na sufit. Całą jego powierzchnię pokrywała cienka lniana tkanina. Nad nią wisiała kolejna taka sama, wyżej jeszcze jedna i tak dalej, niczym moskitiery rozwieszone jedna nad drugą, być może aż do samego szczytu góry. System odwilgacający? Całkiem możliwe. Przy bliższych oględzinach Kate dostrzegła też złapane w tkaninę cząsteczki skał i ziemi. Qian ruchem głowy wskazał kobierzec. – Oto nasz skarb. Nasze dziedzictwo. Zapłaciliśmy za nie wysoką cenę. – Odchrząknął i podjął, bardzo powoli: – Kiedy byłem małym chłopcem, w mojej wiosce zjawili się jacyś mężczyźni w mundurach. Wtedy nie wiedziałem, ale były to mundury nazistowskie. Szukali grupy mnichów żyjących w górach wokół mojej wioski. Nikt nigdy o nich nie wspominał, więc nie wiedziałem, o co chodzi. Mężczyźni zapłacili mnie i kilkorgu innym dzieciom, żebyśmy ich tam zaprowadzili. Mnisi nie bali

się tych ludzi, a powinni byli. Mężczyźni, wcześniej tacy mili i sympatyczni, na miejscu okazali się bezwzględni i okrutni. Przeszukali klasztor, torturowali mnichów, w końcu podpalili zabudowania. Qian zamilkł, przez chwilę chwytał oddech. – Moi przyjaciele ponieśli śmierć, ja się schowałem, ale mnie szukali. I znaleźli. Jeden z żołnierzy wziął mnie na ręce i zaniósł do tunelu w głębi góry. Czekało tam na mnie trzech mnichów. Mężczyzna powiedział, że tylko ja przeżyłem. Dał mi czyjś dziennik i powiedział, że mam go przechować do czasu, aż nadejdzie odpowiednia chwila. Tamtej nocy trzej mnisi opuścili klasztor, zabrali tylko mnie i ten gobelin. – Qian utkwił spojrzenie w ogromnej tkaninie, która przedstawiała jakieś zapewne mityczne opowieści pełne bogów, bohaterów, potworów, nadziemskich krain, światła, ognia i wody. Kate milczała i zastanawiała się, co ona ma z tym wszystkim wspólnego. Miała ochotę powiedzieć: „Bardzo ładny dywan. A mogę skorzystać z komputera?” – A teraz pewnie się zastanawiasz, co ty masz z tym wszystkim wspólnego. Zaczerwieniła się, potrząsnęła głową. – Nie. To znaczy… to jest bardzo piękne… – I rzeczywiście. Gobelin wykonano w żywych śmiałych kolorach, przypominających freski w kościołach katolickich, a splot włókien dodawał głębi przedstawionym obrazom. – Ale ten mężczyzna i ja, jesteśmy w niebezpieczeństwie. – Ty i Andrew nie jesteście sami. Zanim zdążyła coś powiedzieć, Qian podjął z niespodziewaną siłą w głosie: – Wasz wróg to ci sami ludzie, którzy siedemdziesiąt pięć lat temu spalili klasztor i którzy wkrótce zamierzają wywołać niewyobrażalną katastrofę. To właśnie przedstawia gobelin. Zrozumienie tych obrazów oraz dziennika to klucz, który pomoże ich powstrzymać. Od siedemdziesięciu pięciu lat kurczowo trzymam się życia z nadzieją, że doczekam dnia, w którym dopełnię swego przeznaczenia. Wczoraj, kiedy się dowiedziałem o wydarzeniach w Chinach, zrozumiałem, że ten dzień nadchodzi. – Qian sięgnął za połę szaty i drżącą ręką podał Kate

niewielką oprawioną w skórę książeczkę. Wskazał na gobelin. – Co widzisz, moje dziecko? Kate przez chwilę przyglądała się kolorowym obrazom. Aniołowie, bogowie, ogień, woda, krew, światło, słońce. – To jakiś przekaz religijny? – Religia jest rozpaczliwą próbą zrozumienia tego świata i naszej przeszłości. Żyjemy w ciemnościach, otoczeni przez tajemnice. Skąd przychodzimy? Dokąd zmierzamy? Co dzieje się z nami po śmierci? Religia daje też coś więcej: kodeks postępowania, obraz dobra i zła, wzorce uczciwości. Tak jak w przypadku każdego innego narzędzia, zdarza się, że ktoś używa religii w nieodpowiedni sposób. Ale ten dokument powstał na długo, zanim ludzkość znalazła pociechę w wierze. – W jaki sposób? – Sądzimy, że na podstawie przekazów ustnych. – Legenda? – Może. My jednak wierzymy, że jest to dokument historyczny i przepowiednia zarazem. Opis wydarzeń z czasów sprzed przebudzenia człowieka oraz tragedii, które dopiero nastąpią. Nazywamy ten gobelin eposem czterech potopów. – Qian wskazał na lewy górny róg gobelinu. Kate podążyła wzrokiem za jego palcem. Nagie stworzenia – jeszcze nie istoty ludzkie – pośród rzadkiego lasu afrykańskiej sawanny. Biegną, uciekają przed ciemnością zstępującą z nieba – kurtyną popiołów, które zabierają im powietrze i zabijają wszelką roślinność. Poniżej te same istoty pośrodku dzikiego pustkowia. Potem pojawia się światło, wyprowadza ich z tej jałowej krainy, zbawca rozmawia z ocalonymi, podaje im kielich pełen krwi. Qian odchrząknął i powiedział: – Pierwsza scena przedstawia Potop Ognia. Potop, który mało brakowało, a zniszczyłby całą planetę, pogrzebał ludzi pod popiołami i pozbawił ich wszelkich źródeł pożywienia. – Mit o stworzeniu – wyszeptała Kate. We wszystkich najważniejszych religiach spotyka się opowieść o początkach świata, o tym, jak Bóg stworzył człowieka na swoje podobieństwo. – To nie jest mit. To dokument o znaczeniu historycznym –

powiedział Qian łagodnym cierpliwym tonem, jak nauczyciel czy ojciec do dziecka. – Zauważ, że ludzie przed Potopem Ognia żyli jak zwierzęta w lesie. Potop mógł ich zabić, ale ktoś ich ochronił. Ale zbawca nie zawsze będzie mógł pospieszyć im na ratunek. Ofiarowuje im największy możliwy dar: własną krew. Dar, który zapewni im bezpieczeństwo. W głowie Kate pojawiła się myśl: wybuch wulkanu Toba i wielki skok naprzód. Mutacja genetyczna, zmiana w oprogramowaniu mózgu, która siedemdziesiąt tysięcy lat temu dała ludzkości przewagę i szansę na przetrwanie, pozwoliła poradzić sobie z deszczem wulkanicznych popiołów. Potop Ognia. Czyżby? Kate przesunęła wzrok niżej. Dziwna scena. Ludzie z lasu zmienili się w wojowników ninja – a może duchy. Nosili ubrania i zabijali zwierzęta. Scena stawała się coraz bardziej krwawa, każdy kolejny fragment gobelinu dostarczał coraz bardziej drastycznych obrazów. Niewolnictwo, morderstwa, wojna. – Dar uczynił człowieka mądrym i silnym, ocalił go od zagłady, ale miał również swoją cenę. Po raz pierwszy człowiek zobaczył świat takim, jakim jest naprawdę, uświadomił sobie wszystkie czyhające nań niebezpieczeństwa, ze strony dzikich bestii w lasach – i ze strony innych ludzi. Jako zwierzę żył w błogiej nieświadomości, kierował się instynktem, myślał tylko wtedy, kiedy naprawdę musiał, nie zastanawiał się nad swoją naturą, nad śmiertelnością, nie próbował oszukiwać śmierci. A teraz te wszystkie myśli i lęki zaczęły sterować jego życiem. Po raz pierwszy poznał, co to zło. Wasz Zygmund Freud całkiem trafnie opisał to zjawisko za pomocą pojęć id i ego. Człowiek zmienił się w doktora Jekylla i mister Hyde’a. Walczył z umysłem bestii, zwierzęcymi popędami. Namiętności, gniew – niezależnie od stopnia naszego rozwoju nie uciekniemy przed instynktami, naszym spadkiem po dzikiej bestii. Możemy tylko starać się tę bestię kontrolować. Człowiek zapragnął też zrozumieć swą budzącą się umysłowość, lęki, marzenia i pytania o to, skąd pochodzi i jakie jest jego przeznaczenie. A największym jego marzeniem było przechytrzyć śmierć. Ludzie tworzyli zaawansowane społeczności w rejonach nadmorskich, dokonywali niewyobrażalnie straszliwych czynów, by zapewnić sobie bezpieczeństwo, szukali

nieśmiertelności poprzez własne dzieła i uczynki bądź poprzez magię i alchemię. Wybrzeża to naturalne środowisko dla człowieka. Dzięki nim przetrwaliśmy Potop Ognia. Kiedy ziemia spłonęła, żywiło nas morze. Ale panowanie człowieka nie trwało długo. Kate spojrzała na dolną lewą część gobelinu: ściana wody, a tuż przed nią rydwan, na którym stoi zbawca z kielichem pełnym krwi. – Zbawca powraca i ostrzega ludzi, że nadciąga wielka fala, każe im się przygotować. – Brzmi znajomo – zauważyła Kate. – Tak. Opowieść o potopie występuje we wszystkich religiach, starszych i młodszych. Potop jest faktem. Jakieś dwanaście tysięcy lat temu skończyło się ostatnie zlodowacenie. Stopiły się lodowce. Zmieniła się oś Ziemi. Ogółem poziom wód podniósł się w tym czasie ponad kilometr, czasami proces ten postępował stopniowo, czasami występował w formie niszczycielskich fal i tsunami. Kate przyglądała się obrazom katastrofy: miasta ustępują pod naporem wody, toną ludzie, bogacze i władcy stoją na brzegu z uśmiechem na ustach, a na samym końcu niewielka grupka w łachmanach zmierza w głąb lądu, w stronę górskiego łańcucha, niosąc jakąś tajemniczą skrzynię. Qian dał Kate chwilę czasu na przyjrzenie się obrazom, po czym podjął: – Ludzie zignorowali ostrzeżenie o potopie. Panowali nad światem. Lub raczej tak im się wydawało. Byli aroganccy i zepsuci. W ogóle nie przejęli się nadciągającą katastrofą, woleli oddawać się swoim podłym czynom. Niektórzy twierdzili, że Bóg ukarze człowieka za zbrodnie na braciach i siostrach. Jedno z plemion potraktowało ostrzeżenie poważnie, zbudowało arkę i uciekło w głąb lądu, w góry. Nadeszła wielka powódź, zniszczyła przybrzeżne miasta. Ocalały jedynie prymitywne osady położone z dala od nabrzeża i plemiona nomadów. Rozeszła się wieść, że Bóg umarł i teraz bogiem jest człowiek. Że posiada Ziemię na własność i może z nią robić, co mu się podoba. Ale jedno plemię zachowało wiarę. Trzymało się przekonania, że człowiek jest grzeszny, że nie jest Bogiem i powinien żyć w pokorze. – Tym plemieniem byliście wy.

– Tak. Posłuchaliśmy ostrzeżenia zbawcy i wypełniliśmy jego polecenie. Zanieśliśmy Arkę w góry. – Ten gobelin znajdował się w Arce? – Nie. Nawet ja nie wiem, co w niej było. Ale z pewnością istniała naprawdę, opowieść o niej przetrwała do dzisiejszych czasów. I ma ona wielką moc, działa na każdego, kto ją usłyszy. To jedna z wielu opowieści, wyrastających z ludzkiej psychiki. Traktujemy ją jak prawdziwą historię, tak jak różne wersje mitu o stworzeniu. Te opowieści zawsze istniały i będą istnieć w naszych umysłach. – Co się stało z tym plemieniem? – Ludzie ci postanowili poświęcić się szukaniu prawdy o gobelinie, o świecie sprzed potopu. Pragnęli odkryć, co się wtedy wydarzyło. Jedna z grup uznała, że odpowiedzi znajdują się w głębi ludzkiego umysłu, w zrozumieniu naszej egzystencji poprzez refleksję i samopoznanie. To byli górscy mnisi, Immaru, czyli Światło. Jestem ostatnim z nich. Ale niektórzy mnisi nie umieli odnaleźć spokoju. Szukali odpowiedzi w świecie. Tak jak my, byli grupą wyznaniową, przynajmniej z początku. Ale z czasem powoli tracili wiarę. Zwrócili się ku nowej formie szukania prawdy – ku nauce. Czuli się zmęczeni mitami i alegoriami. Chcieli dowodów. I znajdowali je, owszem, ale płacili za to wysoką cenę. Nauce brak pewnego ważnego elementu, który daje religia: kodeksu moralnego. Przetrwanie najsilniejszych to fakt naukowy, ale jest to etyka okrucieństwa. Tak postępują zwierzęta, a nie cywilizowani ludzie. Przepisy prawne są ograniczone i muszą się na czymś opierać – na wspólnym kodeksie etycznym, który wynika z czegoś większego. Kiedy ten fundament zniknie, znikną również wartości wyznawane w danym społeczeństwie. – Nie uważam, że religia jest warunkiem etycznego postępowania. Jestem naukowcem i nie… nie przywiązuję wagi do religii, ale uważam się za osobę kierującą się zasadami etyki. – Ale jesteś też inteligentniejsza i bardziej empatyczna od większości ludzi. Kiedyś pozostali cię dogonią i na świecie zapanuje pokój, bez potrzeby odwoływania się do metafor czy lekcji uczciwego postępowania. Obawiam się jednak, że ten dzień nieprędko nadejdzie. To, co powiedziałem, odnosi się do stanu obecnego, do mas, nie do

elitarnych mniejszości. Chociaż w ogóle nie powinienem o tym mówić. Ględzę o sprawach, które mnie interesują, jak to często starsi ludzie, szczególnie ci samotni. Na pewno odgadłaś, jak nazywali się mnisi, którzy dawno temu odłączyli się od Immaru. – Immari. Qian przytaknął. – Przypuszczamy, że gdzieś w czasach starożytnych Greków zmienili nazwę na Immari. Może chcieli, by brzmiało to bardziej po grecku, zapewne liczyli, że zaakceptują ich greccy uczeni, którzy dokonali tak wielu przełomów w rodzącej się nauce. Prawdziwa historia o tym, w jakich okolicznościach grupa przeszła tak drastyczną przemianę, znajduje się w dzienniku. Dlatego koniecznie musisz go przeczytać. – A pozostała część gobelinu? Te dwa potopy? – To są wydarzenia, które dopiero nastąpią. Kate przyglądała się drugiej połowie gobelinu. Morze, które wcześniej pochłonęło świat, a teraz zalało dolną część gobelinu po prawej stronie, zmieniło barwę z błękitnej na szkarłatną. Powyżej grupa nadludzi mordowała zwykłych przedstawicieli ludzkiej rasy. Świat był jałową pustynią, wisiała nad nią ciemność. Krew płynęła z ciał mężczyzn, kobiet i dzieci, zbierając się w wielką czerwoną kałużę. Potop Krwi. Ponad polem bitwy heros walczył z potworem, zabijał go, wznosił się do nieba i zalewał świat Potopem Światła, obmywając go z krwi i niosąc mu wyzwolenie. Gobelin tworzył następującą kompozycję: czernie i szarości Potopu Ognia przechodziły w błękity i zielenie Potopu Wody, te z kolei w czerwienie Potopu Krwi i wreszcie biele oraz żółcie Potopu Światła. Był piękny. Urzekający. Qian wyrwał ją z zamyślenia. – A teraz muszę odpocząć. A ty musisz odrobić lekcje.

Rozdział 69

Sala konferencyjna Główna siedziba Clocktower New Delhi, Indie Dorian uniósł rękę, przerywając analitykowi. – Co to jest „Raport Barnaby’ego Prendergasta”? Trzydziestu kilku mężczyzn popatrzyło po sobie. – No, raport autorstwa Barnaby’ego Prendergasta… Dorian powiódł wzrokiem po pracownikach Clocktower i Immari Security, zgromadzonych w sali konferencyjnej. Świeżo połączeni w jedną grupę, próbowali dostroić się do formalnego charakteru zebrania oraz ustalić wszystkie role i kompetencje, co znacznie spowalniało przebieg rozmów. – Czy ktoś może mi wyjaśnić, co to jest Barnaby Prendergast? – To nazwisko – odparł analityk. – Poważnie? To my go tak nazwaliśmy? Nie, nic nie mówcie, nieważne. I co on takiego napisał? Proszę powtórzyć od początku. Analityk przerzucił plik zszytych kartek. – Prendergast to jeden z dwudziestu pracowników, którzy nadal przebywają na miejscu. – Byli na miejscu – poprawił Dorian. Analityk przekrzywił głowę. – Hm, ściśle rzecz biorąc, nadal tam jest. Bądź jest tam jego ciało. – Jezu Chryste! Dawaj ten raport. Analityk przełknął ślinę. – Prendergast twierdzi, że na chwilę przed uderzeniem dronu, jakaś niezidentyfikowana kobieta, jak to ujął: „zaatakowała go przed wejściem do laboratorium i chciała zmusić, by pomógł jej uratować dzieci”. Analityk przerzucił kolejną kartkę. – Twierdzi, że próbował ją powstrzymać, dodaje też, że prawdopodobnie posługiwała się fałszywym

bądź skradzionym identyfikatorem. I tutaj następuje bardzo ciekawa informacja: widział ją również później, po wybuchu, cytuję: „wybiegła z budynku, cała we krwi, ale prawdopodobnie nie odniosła żadnych obrażeń”. Zaatakowała go ponownie i „uniemożliwiła udzielanie pomocy rannym”, „zabrała broń jednemu ze strażników i próbowała go zastrzelić”. Prendergasta, znaczy się. Następnie kobieta wsiadła po pociągu towarowego, zabierając rannego wspólnika, który odniósł kilka ran postrzałowych. Dorian odchylił się na krześle, popatrzył na rząd monitorów. Kate Warner przeżyła Dzwon. Jak to możliwe? Reed zapewne nie żyje. Dorian zrobił z tego idioty praktycznie ser szwajcarski. Analityk odchrząknął. – Sir, czy mamy brać ten raport pod uwagę? Nie sądzi pan, że to bzdury, że ten człowiek po prostu próbuje znaleźć się w świetle reflektorów? – Nie, nie sądzę. – Dorian zagryzł paznokieć. – Jest zbyt staranny i szczegółowy jak na zwykłe wymysły. Czekaj. Dlaczego powiedziałeś „w świetle reflektorów”? – Tuż przed wybuchem Prendergast zadzwonił do BBC. W ten sposób dostaliśmy jego raport. Monitorowaliśmy komunikację w ośrodku, wszelkie połączenia wchodzące i wychodzące od chwili… wypadku. Prendergast znajduje się na naszej liście osób zdyskredytowanych. Jego raport podważa wcześniej wysłane przez Immari oświadczenie dla prasy. Więc… – Okej, starczy. Zatrzymaj się. Po kolei. Skupmy się na jednej rzeczy naraz. – Dorian obrócił się na krześle i powiedział do doktora Changa, który siedział w kącie, wbijając wzrok w dywan. – Dokorze Chang. Proszę o uwagę. Doktor Chang wyprostował się posłusznie jak uczeń skarcony przez nauczyciela. Od wydarzeń w Chinach był osowiały i nieobecny duchem. – Jestem, jestem. – Na razie. Ale jeśli nie dowie się pan, w jaki sposób Kate Warner udało się przeżyć Dzwon, wkrótce pana nie będzie. Chang wzruszył ramionami.

– Nawet… nie potrafię… – To proszę się postarać. W jaki sposób zdołała przeżyć? Chang przysłonił usta dłonią, odchrząknął. – Hm, no cóż. Być może przeszła tę samą terapię, którą zastosowała wobec dzieci. Może najpierw przetestowała ją na sobie. Dorian kiwnął głową. – Interesujące. Inne możliwości? – Nie. No tak, jeszcze jedna, dość oczywista. Być może doktor Warner już wcześniej była odporna, ponieważ posiada gen atlantydzki. Dorian mocniej wgryzł się w paznokieć. Bardzo ciekawe. Bardzo, bardzo ciekawe. – To chyba łatwo sprawdzić… Chang potrząsnął głową. – Moje laboratorium zostało zniszczone, nawet nie wiemy, od czego zacząć… – A więc trzeba stworzyć nowe. – Dorian zwrócił się do jednego z pracowników: – Proszę załatwić doktorowi Chang nowe laboratorium. – Ponownie zwrócił się do Changa: – Nie jestem naukowcem, ale najpierw zsekwencjowałbym jej genom i poszukał wszelkich zjawisk odbiegających od normy. Chang kiwnął głową. – Tak, oczywiście, to proste, ale ośrodek został doszczętnie zniszczony, raczej nie znajdziemy jej DNA… Dorian niecierpliwym ruchem odrzucił głowę do tyłu. – Rany boskie, wystarczy trochę pomyśleć. Ma mieszkanie w Dżakarcie. Z pewnością nawet pan będzie w stanie znaleźć w nim szczotkę do włosów czy zużyty tampon. Chang poczerwieniał. – Tak, to chyba dobry pomysł. Analityczka z Clocktower wtrąciła: – Niektóre kobiety mają zwyczaj spuszczać tampony w toalecie. Dorian zacisnął powieki i uniósł ręce w geście kapitulacji. – Zapomnijcie o tamponie. Tak czy inaczej w Dżakarcie z pewnością można znaleźć kod DNA doktor Kate Warner. Ruszajcie na poszukiwania. A jeszcze lepiej, znajdźcie właścicielkę. Jeśli

rzeczywiście uciekła, musi być w którymś z pociągów. – Dorian spojrzał na Dmitriego Kozłowa, oficera z Immari Security, który razem z nim wrócił z Chin. Żołnierz potrząsnął głową. – Dostałem listę. Porównaliśmy ją z wykazem pracowników. Nie było jej w żadnym z pociągów. Reeda też nie. Jest bardzo dużo rannych i zmarłych, sporo osób z urazami, ale ani jednej z ranami postrzałowymi. – Chyba nie mówisz poważnie. Jeszcze raz przeszukajcie pociągi. – To opóźni Tobę – zaoponował Dmitri. – Trudno. Analityk od raportu Prendergasta wtrącił: – Mogła wyskoczyć. Dorian potarł skronie. – Wykluczone. Analityk potrząsnął głową. – Skąd pan wie? – Ponieważ nie zostawiłaby Reeda. – Mogła go wypchnąć. – Mogła, ale tego nie zrobiła. Analityk zrobił zdezorientowaną minę i znów zapytał: – Skąd pan wie? – Bo nie dorównuje ci głupotą. Doktor Warner ma jakieś metr siedemdziesiąt wzrostu i waży pięćdziesiąt cztery kilo. Reed, ponad metr osiemdziesiąt i osiemdziesiąt kilo. Warner raczej nie miała ochoty na samotną wycieczkę po Tybecie, a już na pewno nie chciałaby przy okazji ciągnąć za sobą takiego ciężaru. A proszę mi uwierzyć, jeśli Reed żyje, na pewno nie jest w stanie poruszać się o własnych siłach. – Może jednak go zostawiła. – Na pewno nie. – Skąd ta pewność? – Ponieważ ją znam. Dobra, kończymy to. Do roboty. – Dorian wstał i zamachał rękami w stronę wyjścia. – A co z raportem Barnaby’ego Prendergasta? – zapytał analityk. – Jak to, co? – Czy mamy przedstawić sprostowanie…

– Skąd. Potwierdź raport. Media i tak go puszczą, jest w nim chwytliwe słowo „terrorysta”. Oto fakty: terroryści zaatakowali nasz ośrodek w Chinach. Lepszy przeciek nie mógł nam się zdarzyć. Na potwierdzenie opublikujcie nagranie, na którym Reed umieszcza ładunki wybuchowe. Powiedzcie prasie, że ten atak jest kontynuacją wcześniejszych zamachów w Dżakarcie, których dokonały te same osoby. Dołączcie też nagranie z doktor Warner. – Dorian zamyślił się. Powinno zadziałać. Zyskają na czasie i załatwią sobie niezłą przykrywkę. – Powiedzmy, że sprawdzamy, czy doktor Warner posłużyła się bronią biologiczną, prosimy o objęcie terenu ośrodka ścisłą kwarantanną. – Dorian popatrzył na pracowników. – Dobra, czas leci. Idziemy. – Potem wskazał na Dmitriego. – Ty zostajesz. Kiedy wszyscy wyszli, Dmitri podszedł do Doriana. – Ktoś ich zabrał z pociągu. – Też tak myślę – odparł Dorian. – Na pewno oni. – Niemożliwe. Przeszukujemy te góry non stop od jedenastego września. Nic. Wszyscy zginęli w trzydziestym ósmym. Albo są legendą. Może Immaru nigdy nie istnieli. – Masz jakiś lepszy pomysł? – zapytał Dorian. Ponieważ Dmitri nie odpowiedział, Dorian podjął: – Wyślij ludzi, niech przeszukają góry. – Przykro mi, ale nie mamy ludzi. Czystka w Clocktower plus działania wojenne w Afganistanie; nasze siły w rejonie już i tak są bardzo małe. Wszyscy zajmują się Protokołem Toba. Jeśli są potrzebne dodatkowe siły, trzeba ich podzielić. – Nie. Toba jest priorytetem. A satelity? Nie możemy wyśledzić ich z kamer? Dmitri potrząsnął głową. – Nie mamy nic nad zachodnimi Chinami. Nikt nie ma. Właśnie między innymi dlatego Immari Research wybrało to miejsce. Nic tam nie ma i nie ma tam czego szukać. Zero miast, nawet wiosek i dróg niewiele. Możemy przemieścić satelity, ale to trochę potrwa. – Zróbcie to. I wyślijcie resztę dronów z Afganistanu. – Ile dro… – Wszystkie. Niech przeszukają każdy milimetr płaskowyżu. Najpierw skupcie się na klasztorach. I wyznacz dwóch ludzi, na tyle

możemy sobie pozwolić. Toba jest ważna, ale schwytanie doktor Warner też. Przeżyła Dzwon. Musimy się dowiedzieć jakim sposobem. Niech ci dwaj prześledzą trasę wszystkich pociągów, niech wypytają wieśniaków, każdego, kto mógł coś widzieć. W razie czego niech zastosują środki przymusu. Musimy ją znaleźć.

Rozdział 70

Klasztor Immaru Tybetański Region Autonomiczny Kiedy Kate wróciła do pokoju, David nadal spał. Usiadła w nogach łóżka i zapatrzyła się na widok za oknem. Atmosfera panująca w tym miejscu była niezwykła, Kate nigdy dotąd czegoś podobnego nie doświadczyła. Spojrzała na Davida. Tchnął podobnym spokojem jak zielona dolina i ośnieżone szczyty za oknem. Kate oparła się plecami o ścianę alkowy i wyciągnęła nogi na łóżku. Otworzyła dziennik. Ze środka wypadł list. Papier był stary, kruchy, zupełnie jak Qian. Grube litery wypisane czarnym atramentem tworzyły wypukłości po drugiej stronie, jak pismo Braille’a. Kate zaczęła czytać na głos, w nadziei, że jej głos dotrze do świadomości Davida i przyniesie mu ukojenie. Do Immaru. Zostałem sługusem grupy znanej pod mianem Immari. Czuję wstyd za wszystko, co zrobiłem, i strach o dalsze losy świata. Znam ich plany. W tym momencie wydaje się, że nic ich nie powstrzyma. Obym się mylił. W razie gdybym jednak miał rację, przesyłam ten dziennik. Mam nadzieję, że z jego pomocą zdołacie powstrzymać Armagedon. Patrick Pierce. 15.11.1938. *** 15 kwietnia 1917 Szpital sił alianckich Gibraltar Kiedy miesiąc temu wyciągnęli mnie z tunelu na froncie zachodnim i przewieźli do szpitala polowego, myślałem, że jestem

bezpieczny. Ale to miejsce zżera mnie jak rak, pochłania od środka. Początkowo po cichu, bez mojej wiedzy, z zaskoczenia pogrążając mnie w ciemnościach choroby, od których nie mogę uciec. O tej porze w szpitalu jest niemal cicho i spokojnie. A zarazem najbardziej przerażająco. Rano i wieczorem przychodzą kapłani, modlą się, spowiadają i czytają przy świecach. Już sobie poszli, podobnie jak większość lekarzy i pielęgniarek. Słyszę głosy za ścianą, dobiegające z otwartej sali, w której stoją rzędy łóżek. Niektórzy pacjenci krzyczą, dręczeni bólem lub koszmarami, inni płaczą, jeszcze inni rozmawiają, grają w karty przy blasku księżyca, śmieją się, tak jakby nie wiedzieli, że przed świtem znów kilku umrze. Umieścili mnie w prywatnej sali. Nie prosiłem o to. Ale drzwi się zamykają, odgradzając mnie od płaczu i śmiechu. Cieszę się. Nie chcę słuchać ani jednego, ani drugiego. Sięgam po butelkę z laudanum, piję łapczywie, aż płyn ścieka mi po policzku, odpływam w noc.

Budzi mnie uderzenie. Widzę rząd krzywych zepsutych zębów, złowrogi uśmiech, brudną nieogoloną twarz. – Obudził się! Zgniły odór alkoholu i choroby wywraca mi wnętrzności. Jacyś dwaj inni mężczyźni wyciągają mnie z łóżka. Krzyczę, kiedy moja noga uderza o podłogę. Wiję się z bólu, próbuję nie zemdleć. A oni się śmieją. Chcę być przytomny, kiedy będą mnie zabijać. Drzwi się otwierają. – Co tu się dzieje… – słyszę głos pielęgniarki. Łapią ją i zatrzaskują drzwi. – Zabawiamy się trochu z synkiem senatora, psze pani. Ale pani to nawet ładniejsza od niego. – Mężczyzna obłapia ją ramieniem, staje z tyłu. – Może jednak zaczniemy od ciebie, ślicznotko. – Rozdziera jej sukienkę i bieliznę do pasa. Kobieta unosi rękę, stara się zakryć piersi, a drugą ręką próbuje się bronić, ale napastnik chwyta jej ramię i blokuje za plecami.

Widok nagiego ciała dodaje pijanej bandzie animuszu. Próbuję się podnieść. Ten stojący najbliżej natychmiast mnie dopada. Przysuwa nóż do mojego gardła i bełkocze: – Tatuś, wielka szycha, posłał synka na wojnę, wszystkich nas posłał, ale synka już nie zobaczy. Czuję, jak ostrze wbija się w moją skórę. Drugi z mężczyzn trzyma pielęgniarkę, odwraca jej głowę w swoją stronę, próbuje pocałować. Trzeci zaczyna się rozbierać. Staję na rannej nodze i przeszywa mnie fala bólu – bólu tak intensywnego, że robi mi się niedobrze, dostaję zawrotów głowy. Zaraz zemdleję. Ból jest nieznośny, mimo laudanum. Laudanum – w takim miejscu cenniejsze od złota. Wskazuję na stolik, na którym stoi butelka. – To laudanum – mówię. Udaje mi się odwrócić uwagę napastnika. Wyrywam mu nóż, przeciągam po jego szyi, odwracam go i odpycham, po czym rzucam się na tego gołego, zatapiam nóż po rękojeść w jego brzuchu. Ląduję na nim, wyrywam ostrze i dźgam w pierś. Jego ramiona opadają, z ust bucha krew. Czuję, że ból za chwilę mnie pokona. Nie zostało mi sił na ostatniego zbira, który nadal trzyma pielęgniarkę. Ale ten robi wielkie oczy, puszcza dziewczynę i wybiega z pokoju. Mdleję. – 2 dni później – Budzę się w innym miejscu. Przywodzi na myśl wiejską chatę – tak mi się kojarzy ten zapach i blask słoneczny, sączący się przez otwarte okno. Sypialnia jest urządzona w jasnych barwach, na pewno przez kobietę, pełno tu różnych drobiazgów i bibelotów, które tak lubią kobiety. I na które mężczyźni zwracają uwagę co najwyżej w takich momentach jak ten. I oto jest. Siedzi w kącie, w fotelu bujanym, zatopiona w lekturze. Jakiś szósty zmysł natychmiast jej podpowiada, że się zbudziłem. Odkłada książkę, delikatnie, jak przedmiot z kruchej porcelany, podchodzi do łóżka. – Witam, majorze. – Zerka na moją lewą nogę, nerwowo. – Musieli ponownie operować.

Spoglądam na nogę. Jest zabandażowana, gruba, prawie dwa razy taka jak normalnie. Od mojego przyjazdu przez dwa tygodnie ciągle słyszałem o amputacji. „Potem nam podziękujesz. Musisz nam zaufać, stary. Wydaje się straszne, ale to dla twojego dobra. Jak wrócisz do kraju, przekonasz się, że nie jesteś sam, gwarantuję. Spotkasz całe gromady chłopaków, skaczących na protezach. To będzie codzienny widok. Mówię ci”. Pochylam się, by przyjrzeć się bliżej, ale łapie mnie gwałtowny ból, rzuca z powrotem na plecy. – Zostawili. Naciskałam, by uszanowali twoją wolę. Ale usunęli sporą część tkanki. Powiedzieli, że wdało się zakażenie, że to nieodwracalne. W szpitalu zawsze jest pełno zarazków, a potem… – Przełyka ślinę. – Powiedzieli, że masz leżeć przez dwa miesiące. – A tamci? – Prawdopodobnie dezerterzy. Będzie śledztwo, raczej czysta formalność. Mój wzrok odnajduje na stole białą butelkę, ten sam widok, co w szpitalu. Zatrzymuję na niej tęskne spojrzenie. Czuję, że wzrok pielęgniarki wędruje w tę samą stronę. – Możesz to zabrać. – Wiem, że jeśli znowu zacznę, nigdy nie przestanę. Wiem, dokąd to prowadzi. Pielęgniarka podchodzi do stolika, chwyta naczynie, prędko, jakby zaraz miało spaść na podłogę. Jak ona się nazywa? Cały ostatni miesiąc jest niewyraźny, zamazany, opiumowo-alkoholowy sen, a raczej koszmar. Barnes? Barrett? Barnett? – Jesteś głodny? – Nadal tam stoi, jedną ręką przyciska butelkę do piersi, drugą przytrzymuje sukienkę. Nie wiem, czy to wina leków, czy długiego postu, w każdym razie w ogóle nie czuję głodu. – Umieram z głodu – mówię. – Zaraz wrócę. – Rusza do drzwi. – Siostro… Przystaje, ogląda się przez ramię, może nieco rozczarowana. – Barton. Helena Barton. Dwadzieścia minut później do moich nozdrzy dociera zapach

chleba kukurydzianego, fasoli pinto i wiejskiej szynki. Czegoś równie smakowitego chyba jeszcze nigdy nie jadłem. I ku swemu zdumieniu pochłaniam trzy porcje. A więc jednak byłem głodny.

Rozdział 71

Sala konferencyjna Siedziba główna Clocktower New Delhi, Indie Dorian skończył czytać wykaz żywych i zmarłych z obu pociągów. – Chcę wysłać więcej ciał do Stanów. Europa wygląda nieźle. – Podrapał się po głowie. – Wysyłka do Japonii chyba też wystarczy. Duże zagęszczenie podniesie skuteczność. – Żałował, że nie może skonsultować się z Changiem czy innym naukowcem, ale musiał ograniczyć dostęp do informacji. Dmitri przez chwilę studiował wykaz. – Możemy wysłać, tylko których? – Chiny i Afryka. Zapewne zareagują jeszcze później niż nam się wydaje. Chiny zwykle ignorują bądź wyciszają wiadomości o zagrożeniu, a w Afryce nie mają odpowiedniej infrastruktury, by poradzić sobie z wybuchem epidemii. – Ani się do niej przyczynić. Między innymi dlatego podpisaliśmy… – Prawdziwą przeszkodę stanowią kraje rozwinięte. Nie lekceważ amerykańskiego Centrum Zwalczania i Zapobiegania Chorobom. Oni zareagują bardzo szybko. Nad Afryką zawsze możemy popracować, kiedy się zacznie.

Rozdział 72

Klasztor Immaru Tybetański Region Autonomiczny Kate podniosła głowę Davida i przytknęła do jego ust czarkę z wodą do popicia antybiotyku. Kilka kropel pociekło mu z ust, otarła je rąbkiem koszulki. Przez cały ranek David to odzyskiwał, to znów tracił przytomność. Ponownie otworzyła dziennik. *** Prowadzę swój oddział przez tunel, trzymam świecę wysoko w górze. Jesteśmy prawie na miejscu, ale zatrzymuję się, ci z tyłu wpadają na mnie, unoszę ręce na znak, by również przystanęli. Czy coś usłyszałem? Wtykam kamerton w ziemię, czekam na werdykt. Jeśli zawibruje, to znaczy, że Niemcy kopią niedaleko nas. Zawracaliśmy już z dwóch korytarzy ze strachu, że możemy ich spotkać. Drugi wysadziliśmy. Miejmy nadzieję, że to ich powstrzymało. Kamerton się nie rusza. Wsadzam go za pas z narzędziami i ruszamy dalej w ciemność. Świeca rzuca słaby blask na ściany z ziemi i kamienia. Pył i kamyki sypią się nam na głowy, w pewnym momencie przestają. Podnoszę głowę, zbliżam świecę do sklepienia, próbuję dostrzec, o co chodzi. – Cofnąć się! – wrzeszczę. W tym momencie sklepienie się załamuje i wybucha piekło. Świeca gaśnie, padam na ziemię. Gruz zasypuje moją lewą nogę, jestem bliski utraty przytomności. Niemcy zeskakują na dół, tuż obok mnie, i zaczynają strzelać. Dwaj moi ludzie giną od razu. Wyloty luf plują ogniem, słychać krzyki umierających, panuje kompletny chaos. Wyciągam pistolet, zabijam dwóch; pewnie sądzili, że nie żyję, albo nie zauważyli mnie w ciemnościach. W tunelu pojawiają się kolejni Niemcy, znowu strzelam. Pięć, sześć, siedem. Ale jest ich więcej,

nieskończenie wielu, cały regiment. Chcą przedostać się przez tunel na tyły sił alianckich. To będzie masakra. Skończyły mi się naboje. Odrzucam pistolet i wyciągam granat. Odciągam zawleczkę zębami i z całej siły ciskam do góry, w głąb niemieckiego tunelu, pod stopy kolejnej grupy żołnierzy. Mijają dwie długie sekundy, żołnierze zeskakują, jednocześnie strzelając w moją stronę, a potem następuje wybuch, niemiecki tunel się zapada. Ze wszystkich stron sypią się kamienie i ziemia. Nie jestem w stanie się podnieść, wiem, że się stąd nie wydostanę, tracę oddech, ale nagle czuję czyjeś ręce… Pielęgniarka ociera mi pot z czoła, podtrzymuje głowę. – Czekali na nas… zrobili podkop do naszego tunelu… w nocy… nie miałem szans… – próbuję tłumaczyć. – Już po wszystkim. To tylko zły sen. Sięgam w dół, tak jakby dotyk mógł ukoić pulsujący ból. Zły sen się nie skończył. Zostanie ze mną na zawsze. Z każdą nocą ból przybiera na sile. Ona z pewnością to widzi. Tak. Trzyma w ręku białą butelkę, a ja mówię: – Tylko trochę. Muszę się odzwyczaić. Biorę łyk i bestia się cofa. Wreszcie mogę normalnie spać. Kiedy się budzę, znów tam jest, siedzi w kącie i robi na drutach. Na stoliku widzę trzy kieliszki do wódki wypełnione ciemnobrązowym płynem – dzienna racja opium, które dostarczy tak bardzo upragnionej morfiny i kodeiny. Dzięki ci, Boże. Poty wracają, ból też. – Będę z powrotem przed wieczorem. Kiwam głową i wypijam pierwszą porcję. Dwa kieliszki dziennie. Czyta mi co wieczór, po kolacji, kiedy skończy pracę. Leżę w łóżku, od czasu do czasu rzucam inteligentne komentarze i dowcipne uwagi. Śmieje się, a kiedy przekraczam granice, strofuje mnie żartobliwym tonem. Ból jest prawie do zniesienia. Jeden kieliszek dziennie. Wolność.

Prawie. Ale ból nie ustępuje. Nadal nie wstaję. Spędziłem całe życie w kopalniach, w ciemnych ciasnych korytarzach. Ale tego znieść nie mogę. Może to wina światła, może świeżego powietrza, może leżenia w łóżku, dzień za dniem, noc za nocą. Minął miesiąc. Każdego dnia, kiedy zbliża się trzecia, liczę minuty do jej powrotu. Mężczyzna czekający na kobietę. Jaka w tym logika? Namawiam ją, by rzuciła pracę w szpitalu. Zarazki. Bomby. Szowiniści. Próbowałem wszystkiego. Nie chce słuchać. Nie wygram z nią. Nie mogę tupnąć nogą. W dodatku zaczynam wariować, opowiadam kulawe dowcipy na własny temat. Sobie samemu. Widzę ją przez okno na ścieżce. Która godzina? Druga trzydzieści. Wcześnie. Jest z nią jakiś mężczyzna. Przez cały ten miesiąc ani razu nie przyprowadziła do domu mężczyzny. Przez myśl mi nie przeszło, że coś takiego może się wydarzyć. Teraz czuję się nieprzyjemnie zaskoczony. Próbuję dojrzeć więcej, ale już ich nie widać. Zdążyli wejść do środka. Gorączkowo prostuję plecy, podciągam się, mimo dotkliwego bólu, chcę usiąść, wtedy będę sprawiał wrażenie silniejszego niż w rzeczywistości. Chwytam książkę, zaczynam czytać, do góry nogami. Odwracam ją i w tej samej sekundzie Helena otwiera drzwi. Fagas ma wąsik, monokl i trzyczęściowy garnitur, depcze jej po piętach jak pies ścigający zwierzynę. – O, widzę, że czytasz. Co wybrałeś? – Lekko przechyla książkę w moją stronę, patrzy na okładkę, przekrzywia głowę. – Hmmm. „Duma i uprzedzenie”? Jedna z moich ulubionych. Zamykam książkę i rzucam ją na stolik, jakbym właśnie się dowiedział, że jest zakażona. – Tak, człowiek powinien czasami sięgnąć po taką lekturę. Docenić… klasyków. Fagas patrzy na nią niecierpliwie. Pewnie chciałby jak najszybciej zakończyć wizytę u kaleki, przejść do drugiej sypialni. – Patricku, to jest Damien Webster. Przyjechał z Ameryki, by się z tobą zobaczyć. Ale nie chce mi powiedzieć, w jakiej sprawie. – Unosi

brwi z konspiracyjną miną. – Miło mi pana poznać, panie Pierce. Znałem pana ojca. On nie przyszedł w konkury. Zaraz, zaraz: „znałem”? Webster chyba dostrzegł moje zdziwienie. – Wysłaliśmy depeszę do szpitala. Nie dostał jej pan? Mój ojciec nie żyje. Ale ten człowiek przyszedł w innej sprawie. W jakiej zatem? Helena wtrąca: – Major Pierce przebywa tutaj od miesiąca. Szpital otrzymuje bardzo wiele wiadomości każdego dnia. Co pana tutaj sprowadza, panie Webster? – pyta z powagą. Webster rzuca jej niechętne spojrzenie. Pewnie nie przywykł, by kobieta zwracała się do niego takim tonem. – Kilka spraw. Po pierwsze, majątek… Za oknem widzę ptaka, który przysiada na fontannie, wierci się przez chwilę, zanurza łepek, otrząsa się z wody. – Jak umarł? – pytam, nie odrywając wzroku od ptaka. Webster mówi szybko, jakby chciał jak najszybciej mieć to za sobą, jakbym uraził go tym pytaniem. – Wypadek samochodowy. On i pańska matka zginęli na miejscu. Niebezpieczne maszyny, zawsze to powtarzam. Śmierć nastąpiła szybko. Nie cierpieli, zapewniam pana. A teraz… Czuję ból nowego rodzaju, przygniatającą samotność, pustkę, jakby w moim wnętrzu powstała dziura, której nie da się niczym zapełnić. Moja matka. Nie żyje. Już nigdy jej nie zobaczę. – Czy akceptuje pan te warunki? – Co takiego? – Konto w Banku Narodowym w Charleston. Pański ojciec był bardzo oszczędnym człowiekiem. Na rachunku znajduje się prawie dwieście tysięcy dolarów. Oszczędnym aż do przesady. Webster desperacko brnie dalej, czekając na odpowiedź. – Konto przechodzi na pańskie nazwisko. Ojciec nie zostawił testamentu, lecz ponieważ nie ma pan rodzeństwa, sprawa jest prosta. – Czeka chwilę, w końcu dodaje: – Możemy przesłać pieniądze do

tutejszego banku. – Spogląda na Helenę. – Lub do Anglii, jeśli pan woli… – Sierociniec w Wirginii Zachodniej. Elkins. Proszę dopilnować, by otrzymali całą sumę. I wiadomość, że pieniądze pochodzą od mojego ojca. – Em, tak, to… oczywiście da się zrobić. Mogę zapytać dlaczego? Szczera odpowiedź brzmiałaby: „Ponieważ i tak nie chciałby, żebym dostał te pieniądze” lub ściślej rzecz ujmując: „Ponieważ nie podobało mu się to, jakim się stałem człowiekiem”. Nie mówię tego jednak, może z powodu Heleny, a może wcale nie uważam, że ten krętacz zasłużył na szczerą odpowiedź. Zamiast tego mamroczę coś w stylu: „Tego by sobie życzył”. Webster patrzy na moją nogę, wyraźnie szuka odpowiednich słów. – Rozumiem, ale żołd wojskowy jest raczej… skromny, nawet w przypadku majora. Uważam, że powinien pan zatrzymać część sumy. Powiedzmy sto tysięcy? Patrzę mu prosto w oczy. – Dlaczego pan wreszcie nie powie, po co przyjechał? Nie sądzę, by chodziło o spadek po moim ojcu. Robi skonsternowaną minę. – Oczywiście, panie Pierce. Próbowałem tylko doradzić… dla pana dobra. A oto przyczyna mojej wizyty. Przysłał mnie Henry Drury Hatfield, gubernator stanu Wirginia Zachodnia. Jego ekscelencja pragnie… tak, przede wszystkim przesyła najszczersze kondolencje. Śmierć pańskiego ojca to wielka strata dla całego stanu, całego narodu. Poza tym pragnie poinformować, że jest gotów przekazać panu krzesło ojca w senacie, jako że otrzymał odpowiednie uprawnienia od władz stanowych. Zaczynam sobie uświadamiać, dlaczego McCoyowie tak bardzo nienawidzili tych padalców. Henry Hatfield jest bratankiem Devila Hatfielda, głowy niesławnego klanu Hatfieldów. Gubernator nie może się ubiegać o reelekcję. Dwa lata temu sam przyznał sobie to miejsce w senacie, ale rok wcześniej ratyfikowano siedemnastą poprawkę, która pozwala wybierać senatorów bezpośrednio i tym samym odbiera władzę skorumpowanym legislaturom stanowym i manipulatorom pokroju

Hatfielda. Mój ojciec znalazł się w pierwszej grupie senatorów wybranych głosami narodu. Jego śmierć i kazanie na temat pieniędzy teraz nabierają sensu. Ale nie nominacja. Webster nie każe długo czekać na rozwiązanie zagadki. Pochyla się i mówi poufnym tonem, jakbyśmy się znali od lat: – Oczywiście pozycja bohatera wojennego z pewnością przysporzy panu popularności. Wkrótce odbędą się wybory uzupełniające. Jak panu wiadomo, teraz senatorów wybiera naród – tu kiwa głową – jak zresztą być powinno. Gubernator jest gotów zapewnić panu miejsce w senacie pod warunkiem, że wesprze go pan podczas wyborów uzupełniających i pomoże podczas kampanii. W zamian może pan liczyć na dalsze wsparcie w rozwoju kariery. Może mógłby pan wystartować jako kandydat do Kongresu? Kongresman Patrick Pierce brzmi wspaniale, prawda? – Odsuwa się nieco i posyła mi uśmiech. – W takim razie chyba mogę przekazać gubernatorowi pomyślne wieści? Rzucam mu mordercze spojrzenie. W całym swoim życiu niczego tak nie pragnąłem, jak móc wstać, podejść do tego demona i wywalić go za drzwi. – Wiem, że zaistniałe okoliczności nie są idealne, ale cóż, trzeba chwytać okazję. – Webster wskazuje ruchem głowy na moją nogę. – A biorąc pod uwagę… pański stan, to może być prawdziwa szansa. Lepszej pracy raczej pan nie znajdzie… – Wynocha. – Panie Pierce, wiem, że… – Słyszał pan. I proszę nie wracać. Na inną odpowiedź niech pan nie liczy. Może pan przekazać tej szui Hatfieldowi, żeby sam zajął się swoimi brudami albo zlecił to któremuś z kuzynów. Słyszałem, że są w tym dobrzy. Robi krok w moją stronę, ale Helena łapie go za ramię i mówi: – Tędy, proszę pana. Po chwili wraca i mówi: – Bardzo mi przykro z powodu twoich rodziców. – Mnie też. Moja matka była przemiłą wspaniałą osobą. – Wiem, że Helena widzi mój smutek, ale nie potrafię dłużej panować nad uczuciami.

– Czegoś ci potrzeba? – Mimowolnie spogląda na puste miejsce po butelce. – Tak. Lekarza.

Rozdział 73

Pokój dowodzenia Siedziba główna Clocktower New Delhi, Indie Dorian zatrzymał się przy drzwiach, omiótł wzrokiem pokój dowodzenia. Pomieszczenie wyglądało niemal jak centrum lotów kosmicznych NASA. Analitycy, których stanowiska zajmowały kilka rzędów, rozmawiali przez mikrofony połączone ze słuchawkami i obsługiwali komputery kontrolujące drony. Na dłuższej ze ścian patchwork ekranów pokazywał obrazy zarejestrowane przez drony: fragmenty lasów i łańcuchów górskich. Cała akcję koordynował Dmitri. Potężny Rosjanin wyglądał tak, jakby od wybuchów w Chinach w ogóle nie spał. Utorował sobie drogę między stanowiskami komputerowymi i podszedł do Doriana. – Na razie nic. Za duży obszar. – Co z satelitami? – Wciąż czekamy. – Dlaczego? Czemu to tak długo trwa? – Przemieszczenie ich w nowe miejsca nie jest takie proste, poza tym, jak już powiedziałem, obszar jest bardzo duży. Dorian przez chwilę wpatrywał się w ekrany. – Trzeba zastosować skuteczniejsze środki. – To znaczy? – Podłożyć ogień – odparł Dorian, po czym odszedł z Dmitrim na bezpieczną odległość, by analitycy nie mogli ich usłyszeć. – Wykurzyć. Zakładam, że Warner jest w jednym z klasztorów. Jak Toba? – Ciała znajdują się w samolotach lecących do Europy, Ameryki Północnej, Chin i Australii. Ci, którzy ocaleli, są w szpitalach na terenie Indii, a – tu spojrzał na zegarek – za godzinę będą również w Bangladeszu.

– Raporty? – Na razie nic. Wreszcie jakieś dobre wieści.

Rozdział 74

Klasztor Immaru Tybetański Region Autonomiczny Następnego ranka Milo znów czekał w pokoju Kate. „Ciekawe, jak długo już tak siedzi?” – zastanawiała się. Miseczka ze śniadaniem już stała na stole, w tym samym miejscu co poprzedniego dnia. Kate wymieniła z Milem kilka porannych żarcików. Potem chłopak znów zaprowadził ją do pokoju Davida. Leżący na stoliku dziennik kusił, ale najpierw musiała zająć się rannym. Podała mu antybiotyk i obejrzała rany. W nocy rumień rozlał się na pierś i górną część ud. Kate zagryzła wargi i popatrzyła za okno niewidzącym wzrokiem. – Milo, musisz mi pomóc. To bardzo ważne. – Jak już mówiłem – tu złożył ukłon – Milo jest do twoich usług. – Brzydzisz się widoku krwi? Kilka godzin później Kate zawiązała ostatni bandaż na ramieniu Davida. W misce na stole piętrzył się stos brudnej gazy unurzanej we krwi i ropie. Milo spisał się wyśmienicie, może nie aż tak jak zawodowa pielęgniarka, ale jego buddyjski spokój bardzo się przydał – nawet pomógł Kate utrzymać nerwy na wodzy. Skończyła opatrywać ranę, przejechała dłonią po klatce piersiowej Davida i wzięła głęboki wdech. Teraz pozostało tylko czekać. Oparła się plecami o ścianę i patrzyła, jak pierś Davida wznosi się i opada, słabym, ledwo dostrzegalnym ruchem. Po chwili otworzyła dziennik i zaczęła czytać. *** 3 czerwca 1917 – A teraz? – pyta doktor Carlisle, wciskając pióro w moją łydkę. – Aha – mówię przez zaciśnięte zęby. Przesuwa pióro niżej, znowu dziabie.

– A tu? – Jak wszyscy diabli! Prostuje plecy i zamyśla się nad rezultatem badania. Zanim obejrzał nogę, długo mnie wypytywał w celu zebrania „historii”. Miła odmiana po chirurgach polowych, którzy zawsze patrzą na obrażenia, nie na człowieka i zwykle robią swoje, nie racząc odezwać się ani słowem. Powiedziałem, że mam dwadzieścia sześć lat, ogólnie cieszę się dobrym zdrowiem, nie mam żadnych uzależnień i że zostałem ranny, kiedy zapadł się tunel podczas działań na froncie zachodnim. Kiwnął głową i zbadał dokładnie ranę, po czym stwierdził, że nie różni się od obrażeń, które niejednokrotnie podczas swej praktyki widywał u górników i sportowców. Czekam na wyrok, zastanawiam się, czy powinienem coś powiedzieć. Doktor drapie się po głowie i siada przy łóżku. – Muszę przyznać, że zgadzam się ze zdaniem chirurgów ze szpitala polowego. Byłoby najlepiej, gdyby od razu dokonano amputacji, prawdopodobnie tuż pod kolanem, w każdym razie ja bym tak zrobił. – A teraz? – Boję się odpowiedzi. – Teraz… nie jestem pewien. Raczej nie będzie pan mógł stawać na tej nodze, w każdym razie na pewno nie będzie pan chodził normalnie. Zależy to przede wszystkim od natężenia bólu. Uszkodzeniu uległa spora część nerwów. Zalecałbym, żeby przez kolejny miesiąc czy dwa próbował pan chodzić, o ile to będzie możliwe. Jeśli ból okaże się nie do wytrzymania, tak jak zresztą przypuszczam, odejmiemy nogę pod kolanem. Czucie znajduje się głównie w stopie, tam jest najwięcej nerwów. Z pewnością operacja przyniosłaby pewną ulgę. – Jakby wyczuwając mój strach, dodaje: – Oczywiście, nie walczymy tylko z bólem. Próżność też jest ważna. Żaden mężczyzna nie chce stracić nogi, ale w wyniku takiej straty nie stanie się pan przecież wybrakowany. Najlepiej kierować się względami praktycznymi. Kiedyś pan to doceni. I ostatni czynnik: jaki zawód zamierza pan wykonywać, kapitanie… nie, majorze, zdaje się? Nigdy nie znałem tak młodego majora. – Łatwo awansować, kiedy wszyscy wokół umierają – mówię, na chwilę odwlekając odpowiedź na drugie pytanie, którego unikam od

chwili, kiedy zawalił się tunel. Górnictwo to jedyne, na czym się znam. – Nie jestem pewien, czym się będę zajmował… kiedy już stanę na nogi. – To pierwsze wyrażenie, które przychodzi mi do głowy. – Praca biurowa z pewnością byłaby, cóż, wskazana w tych okolicznościach. – Kiwa głową i wstaje. – Jeśli to wszystko, proszę za miesiąc powiadomić mnie telefonicznie bądź listownie. – Podaje mi wizytówkę z adresem w Londynie. – Dziękuję, doktorze. Bardzo dziękuję. – Cóż, nie mogłem odmówić prośbie lorda Bartona. Znamy się jeszcze z Eton. Kiedy powiedział, że jest pan bohaterem wojennym, że jego córka bardzo nalega i że jeśli się nie zgodzę, pewnie pęknie jej serce, następnego dnia wskoczyłem do pociągu i przyjechałem. Z korytarza dobiega huk, jakby coś spadło z półki. Obaj patrzymy w tamtą stronę, ale żaden z nas nic nie mówi. – Przekażę Helenie, jak należy opatrywać ranę. Powodzenia, majorze. – Doktor bierze torbę i wychodzi. 5 sierpnia 1917 Minęły dwa miesiące, od miesiąca „chodzę”, a właściwie kuśtykam i podskakuję. W lepsze dni i z pomocą laski tylko utykam. Carlisle przyjechał ponownie tydzień temu, by obejrzeć moje osiągnięcia. Stał obok Heleny, szeroko wyszczerzony jak właściciel rasowego psa na wystawie. Jestem niesprawiedliwy. I nieuprzejmy – a on jest dla mnie taki dobry. Tabletki. Zabijają ból i całą resztę, łącznie z myślami. Czynią mnie odpornym na wszelkie uczucia, lecz kiedy ich działanie mija, wystawiają na najgorsze cierpienia. Prowadzę wojnę w własnej głowie i jest to prawdziwą torturą. Chyba wolałem strzelać do żołnierzy cesarza, przynajmniej miałem jasny ogląd sytuacji i czasem mogłem odpocząć. Tych kilka tygodni wypełnionych próbami chodzenia, łykaniem pigułek, walką, rozbudziły we mnie nowy strach: że już nigdy nie pozbędę się tej bestii, która siedzi mi na plecach i kusi, bym z jej pomocą tłumił ból. Potrzebuję tabletek, nie mogę się bez nich obyć i nie chcę. Zamieniłem diabła, laudanum, na dwie nowe podpory, tę drewnianą u mego boku i tę

w kieszeni. Carlisle mówi, że będzie lepiej, kiedy „nauczę się nogi” i odnajdę odpowiednią minimalną dawkę środków przeciwbólowych. Łatwo powiedzieć. Ale to nie tabletki są moim największym uzależnieniem. Nigdy wcześniej nie znałem nikogo takiego jak ona. Na myśl, że wkrótce będę musiał się wyprowadzić, pożegnać, ogarnia mnie przerażenie. Wiem, co chciałbym zrobić: wziąć ją za rękę, wsiąść na statek i odpłynąć daleko stąd, daleko od Gibraltaru, daleko od wojny i przeszłości i zacząć wszystko od nowa, w jakimś spokojnym miejscu, gdzie nasze dzieci mogłyby dorastać bezpiecznie. Dochodzi trzecia, dzisiaj nie wziąłem ani jednej tabletki. Chcę mieć jasny umysł, kiedy będę z nią rozmawiał. Nie chcę niczego przegapić, nie mogę zważać na ból, czy to w nodze czy w sercu. Nie wiem, czy przyczyną jest jej brytyjskie wychowanie, ten charakterystyczny stoicyzm i cierpki humor, a może dwa lata pracy w szpitalu polowym, gdzie emocje są równie zaraźliwe i niebezpieczne jak infekcje, w każdym razie za nic nie mogę jej rozpracować. Śmieje się, jest pełna życia, nigdy jednak nie traci kontroli, nigdy nie zdradza swych myśli, nie wypowiada nieopatrznych słów. Oddałbym drugą nogę, by się dowiedzieć, co o mnie sądzi. Zastanawiałem się, jakie mam możliwości i skontaktowałem się z kilkoma osobami. Dzień po wizycie tego diabła Damiena Webstera napisałem trzy listy. Jeden do banku w Charleston z prośbą, by przelali wszystkie środki z rachunku ojca na rachunek sierocińca w Elkins. Drugi do sierocińca z informacją, że wkrótce otrzymają darowiznę, a w przypadku, gdyby pieniądze nie dotarły, mają skontaktować się z panem Damianem Websterem, który jako ostatni miał dostęp do konta mojego ojca. Liczę jednak na to, że pieniądze otrzymają. Ostatni list wysłałem do banku w Charleston, gdzie trzymam własne środki. Półtora tygodnia później otrzymałem odpowiedź, że na moim rachunku znajdują się 5752 dolary i 34 centy, a przesłanie tej sumy do Gibraltaru z pomocą czeku bankierskiego wiąże się z określoną opłatą. Przeżyłem miłe zaskoczenie, ponieważ spodziewałem się, że

bank mnie okantuje, jak to przecież nierzadko się zdarza. Odpowiedziałem od razu, podziękowałem i poprosiłem, by przysłali czek najszybciej jak tylko się da. Wczoraj przybył kurier. Otrzymałem również informację o wysokości – jeśli tak to można nazwać – żołdu. Większą część sumy armia wypłaca dopiero, kiedy żołnierz skończy służbę. W zeszłym tygodniu zostałem honorowo zwolniony, więcej pieniędzy nie dostanę. W sumie mam 6382 dolary i 79 centów – suma zdecydowanie za skromna, by się urządzić i utrzymać żonę. Muszę znaleźć pracę, zapewne w bankowości czy inwestycjach, może w dobrze znanych mi działach, górnictwie czy zbrojeniach. Tylko że tego rodzaju prace zwykle dostają osoby posiadające odpowiednie koneksje i wykształcenie. Gdybym dysponował kapitałem, na pewno dałbym sobie radę, może dopisałoby mi szczęście, znalazłbym węgiel, złoto, diamenty, miedź czy srebro. Pieniądze przestałyby stanowić problem. Mój cel to dwadzieścia pięć tysięcy dolarów. Co właściwie nie dopuszcza możliwości popełnienia błędu. Słyszę, jak Helena otwiera drzwi. Wychodzę do przedpokoju, by ją powitać. Jej pielęgniarski strój jest cały we krwi, tworzy dziwaczny kontrast z uśmiechem, który na mój widok pojawia się na jej twarzy. Dałbym wszystko, żeby wiedzieć, czy jest to uśmiech radości czy politowania. – Wstałeś. Nie patrz na mnie, zaraz się przebiorę – mówi, ruszając do swojego pokoju. – Włóż coś ładnego! – wołam. – Zabieram cię na spacer z obiadem. Wystawia głowę zza drzwi sypialni. – Poważnie? – Uśmiech nabrał rozmiarów i jakby wyrazu lekkiego zaskoczenia. – Mam przygotować twój mundur? – Nie. Dziękuję, z mundurami skończyłem. Dzisiaj myślę o przyszłości.

Rozdział 75

Pokój dowodzenia Siedziba główna Clocktower New Delhi, Indie Dorian chodził w tę i z powrotem, czekając na obraz z dronów. W końcu ekrany ożyły, jeden po drugim, ukazując klasztor wtulony w górskie zbocze. Technik odwrócił się w stronę Doriana i zapytał: – Mamy poszukać optymalnego celu? – Nie, nie trzeba. Walnijcie gdzieś u dołu, nie musi być precyzyjnie. Przede wszystkim chodzi o wywołanie pożaru. Poślij drugi dron i nagraj rezultaty. Minutę później rakiety trafiły w górskie zbocze. Dorian czekał, z nadzieją, że za chwilę zobaczy, jak Kate Warner wybiega z płonącego budynku.

Rozdział 76

Klasztor Immaru Tybetański Region Autonomiczny Kate odłożyła dziennik i mrużąc oczy, spojrzała za okno. To brzmiało jak wybuch. Osunięcie skały? Trzęsienie ziemi? Za odległym łańcuchem górskim wzniosła się chmura dymu, najpierw biała, potem czarna. Czyżby Immari zaczęli ich szukać? A jeśli już tu są? Co robić? Dała Davidowi kolejną dawkę antybiotyku i wróciła do lektury. *** 5 sierpnia 1917 Spacerujemy po kamiennym molo, ciesząc się ciepłym wiatrem od morza. Od czasu do czasu rozlega się buczenie syreny, kiedy kolejny statek wchodzi do portu. Drewniane nabrzeże wygląda u stóp ogromnej Skały Gibraltarskiej jak stosik wykałaczek. Wciskam ręce w kieszenie, a Helena bierze mnie pod ramię, przysuwa się, zgrywa krok z moim. Uznaję to za dobry znak. Powoli zapalają się światła, sklepikarze kończą tradycyjną hiszpańską sjestę i zaczynają szykować jedzenie, zanim zacznie się popołudniowy ruch. Każdy krok wbija nóż w moją nogę. A może tak mi się tylko wydaje. Czuję, jak krople potu wywołanego bólem gromadzą się na moich brwiach, ale nie śmiem unieść ręki, boję się, że Helena puści moje ramię. Przystaje. Zauważyła. – Patricku, boli cię? – Nie, ależ skąd. – Ocieram czoło rękawem. – Po prostu nie przywykłem do takich temperatur. Ostatnio spędzałem czas w pomieszczeniu, pod wentylatorem, odzwyczaiłem się. W dodatku dorastałem w Wirginii Zachodniej. Ruchem głowy wskazuje skałę.

– W grotach jest chłodniej. I są tam małpy. Widziałeś? Pytam, czy żartuje, ale zapewnia, że nie. Mówię, że do obiadu zostało trochę czasu, i pozwalam się prowadzić, głównie dlatego, że znów wzięła mnie pod ramię, więc w tym momencie poszedłbym za nią wszędzie. Brytyjski sierżant zabiera nas na wycieczkę do zagrody, w której trzymają małpy, daleko w głębi Jaskini Świętego Michała. Echo powtarza nasze głosy. Małpy nazywają się magoty, są podobne do makaków, za wyjątkiem ogona. Magoty to zdaje się jedyne żyjące w Europie na wolności ssaki naczelne. No, oczywiście nie licząc ludzi, jeśli można wierzyć teorii ewolucji. Osobiście nie do końca jestem do niej przekonany. Kiedy wychodzimy, pytam, skąd wiedziała o małpach. – Leczą chore sztuki w szpitalu Brytyjskiej Marynarki Wojennej. – Chyba żartujesz. – To prawda. – Czy to aby bezpieczne? Leczenie małp i ludzi w jednym budynku? – Sądzę, że tak. Nie potrafię sobie wyobrazić, jaka choroba mogłaby przeskoczyć z małp na ludzi. – Po co tyle zachodu? – Legenda głosi, że brytyjskie panowanie na Gibraltarze będzie trwało, póki żyją tutaj małpy. – Jesteście bardzo przesądni. – A może troszczymy się o istoty, na których nam zależy. Przez chwilę idziemy przed siebie w milczeniu. Zastanawiam się, czy ja też jestem dla niej kimś w rodzaju ulubionego zwierzątka. A może podopiecznym, a może wierzycielem, któremu trzeba spłacić dług za uratowanie z łap dezerterów. Przestaję panować nad bólem. Helena zatrzymuje się bez słowa i nie puszczając mojego ramienia, odwraca się twarzą w stronę Skały. Nad zatoką zachodzi słońce. – Istnieje jeszcze jedna legenda. Grecy powiadali, że ta skała to jeden ze Słupów Heraklesa. A jaskinie i tunele drążące wnętrze góry sięgają daleko w głąb Ziemi i prowadzą do bram Hadesu.

– Bram podziemia. Z rozbawieniem unosi brwi. – Myślisz, że to tutaj? – Nie przypuszczam. Jestem niemal pewien, że piekło znajduje się grubo ponad tysiąc kilometrów stąd, w okopach frontu zachodniego. Poważnieje i spuszcza wzrok. Rzuciła żartobliwą uwagę, a ja znów chciałem zabłysnąć, lecz zamiast tego przypomniałem jej o wojnie. Popsułem nastrój. Chciałbym cofnąć czas. Nieco pogodniejsza, ciągnie mnie za ramię i mówi: – Cóż, cieszę się, że już cię tam nie ma… i że nie wrócisz. – Otwieram usta, lecz uprzedza mnie, pewnie ze strachu, że znów powiem coś ponurego. – Jesteś głodny? Na stole zjawia się wino, wlewam w siebie od razu dwa kieliszki, szybko, zatopiony w myślach. Helena wypija pół kieliszka, zapewne z grzeczności. Wolałbym, żeby wypiła więcej – chciałbym, żeby ta fasada zniknęła choć na chwilę, bym mógł zobaczyć, co ona myśli, co czuje. W tym momencie kelner przynosi jedzenie, wciągamy zapach w nozdrza i chwalimy, że apetycznie wygląda. – Heleno, chciałbym o czymś z tobą pomówić. – Zabrzmiało to strasznie poważnie. A zamierzałem zachowywać się swobodnie, rozbroić ją. Odkłada widelec, przeżuwa drobny kęs, prawie niedostrzegalnie poruszając szczękami. Brnę dalej. – Postąpiłaś bardzo szlachetnie, otaczając mnie opieką. Nie wiem, czy już ci dziękowałem. Wiedz, że bardzo to doceniam. – To żaden kłopot. – A jednak. – Nie dla mnie. – Tak czy inaczej, uważam, że skoro już zakończyłem… rekonwalescencję, czas, bym się wyprowadził. – Rozsądnie byłoby jeszcze zaczekać. Nie mamy pewności, czy noga całkiem się wygoiła. Doktor Carlisle ostrzegał, że kiedy zaczniesz

więcej chodzić, uraz może powrócić. – Przesuwa jedzenie na talerzu. – Nie martwię się o nogę. Ludzie zaczną gadać. Kawaler i niezamężna kobieta w jednym domu. – Ludzie zawsze coś gadają. – Ale nie chcę, żeby gadali o tobie. Znajdę mieszkanie i pracę. Muszę uporządkować swoje sprawy. – Najrozsądniej byłoby zaczekać z przeprowadzką, najpierw znaleźć pracę, wtedy będziesz wiedział, gdzie szukać mieszkania. – To prawda. Rozchmurza się nieco. – À propos, znam ludzi, którzy chcą pomówić z tobą w sprawie pracy. Znajomi ojca. Ku swojej konsternacji nie potrafię ukryć gniewu. – Poprosiłaś go, żeby mi znalazł pracę! – Nie, zapewniam, że nie. Chciałam, ale wiem, jak byś się z tym czuł. Ojciec zadzwonił do mnie tydzień temu. Są bardzo zainteresowani. Nie dałam odpowiedzi, bo nie znałam twoich planów. – Spotkać się na pewno nie zaszkodzi – odpowiadam. To był największy błąd w całym moim życiu. *** David pchnął drzwi do mieszkania. Ze środka dochodził czyjś głos, czytający książkę. Allison spojrzała na niego, podeszła do wieży i wcisnęła pauzę. – Wcześnie wróciłeś. – Uśmiechnęła się i zaczęła myć ręce przy kuchennym zlewie. – Nie miałem siły się uczyć. – Wskazał na sprzęt. – Kolejna książka do słuchania? – Tak… Dzięki temu nie nudzę się przy gotowaniu. – Zakręciła kran. – Znam jeszcze lepsze rozrywki. – Przyciągnął ją do siebie i pocałował w usta. Zaparła się mokrymi dłońmi o jego pierś i zaczęła się wyrywać. – Nie mogę, hej, daj spokój, jutro przenoszą mój gabinet, muszę wcześnie wstać. – Szycha od wielkich inwestycji dostała własny gabinet z wiel-kim

oknem? – Nie ma szans. Jestem na sto trzecim piętrze. Okno dostanę może za jakieś dwadzieścia lat. Na razie pewnie boks tuż obok łazienki. – I właśnie dlatego powinnaś sobie pozwolić na odrobinę szaleństwa. – Podniósł ją i rzucił na łóżko. Pocałował jeszcze raz i przesunął dłońmi wzdłuż jej ciała. Jej oddech przyspieszył. – O której zaczynasz zajęcia? Co jest jutro? Wtorek, jedenasty? – Nie wiem, co za różnica – odparł, ściągając sweter.

Rozdział 77

Centrum Zwalczania i Zapobiegania Chorobom (CDC) 1600 Clifton Rd. Atlanta, GA 30333, USA Oświadczenie prasowe do natychmiastowej publikacji Kontakt: Oddział Wiadomości i Mediów Elektronicznych, Biuro Komunikacji (404) 639-3286 Nowy szczep grypy w Północnych Indiach Indyjskie Ministerstwo Zdrowia i Dobrobytu Rodziny donosi o pojawieniu się nowej odmiany grypy o nazwie NII.4 Burang. Na razie nie wiadomo, czy jest to mutacja wcześniej istniejącego szczepu czy całkowicie nowy wirus. CDC wysłało specjalną grupę, która ma pomóc indyjskim naukowcom w zbadaniu nowej odmiany. Pierwsze przypadki odnotowano w okolicach miasta Dharchula. Na razie nie znamy szczegółów na temat przebiegu choroby ani liczby ofiar. CDC zaleca, by Ministerstwo Spraw Zagranicznych wstrzymało się z wydawaniem ostrzeżeń dla podróżnych. Kolejne oświadczenie pojawi się, kiedy CDC pozna więcej szczegółów na temat grypy NII.4.

Rozdział 78

Klasztor Immaru Tybetański Region Autonomiczny Następnego ranka Milo nie czekał w pokoju Kate, ale owsianka jak zwykle stała na stole. Trochę wystygła, ale i tak smakowała wyśmienicie. Po śniadaniu Kate wyszła na korytarz. – Doktor Kate! – zawołał Milo, biegnąc w jej stronę. Zatrzymał się dosłownie o krok od niej, wsparł dłonie na kolanach i z trudem łapał oddech. – Przepraszam. Byłem… musiałem popracować nad moim specjalnym projektem. – Specjalnym projektem? Milo, nie musisz na mnie czekać każdego rana. – Wiem. Ale chcę – powiedział. Ruszyli razem do pokoju Davida. – Nad czym pracujesz, Milo? Potrząsnął głową. – Nie mogę powiedzieć, doktor Kate. Zastanawiała się, czy to kolejny kawał. Przed drzwiami sypialni Davida Milo ukłonił się i pobiegł z powrotem tam, skąd przyszedł. Stan Davida właściwie się nie zmienił, może skóra zaczęła przybierać normalny odcień. Kate podała mu antybiotyk i środek przeciwbólowy, po czym otworzyła dziennik. *** 7 sierpnia 1917 Wstaję, by powitać dwóch mężczyzn, którzy wchodzą za Heleną na werandę. Mojej twarzy nie mąci nawet najdrobniejszy grymas bólu. Wziąłem dzisiaj trzy wielkie tabletki, chcę być gotowy na każde wyzwanie. Zbliża się południe, słońce wisi wysoko na niebie, zalewa blaskiem

meble z białej wikliny i doniczki z kwiatami. Wyższy z mężczyzn robi krok w moją stronę i mówi, nie czekając, aż Helena dokona prezentacji: – Nareszcie zdecydował się pan z nami spotkać. – Niemiec, żołnierz. Ma zimne baczne spojrzenie. Nim zdążyłem odpowiedzieć, drugi wynurza się zza jego pleców i wyciąga rękę. – Mallory Craig. Miło mi pana poznać. – Irlandczyk, myszate włosy. Niemiec rozpina marynarkę i siada nieproszony. – A ja jestem Konrad Kane. Craig podchodzi do sofy, siada obok Kane’a, który marszczy nos, patrzy na sąsiada i trochę się przesuwa. – Jest pan Niemcem – mówię takim tonem, jakbym oskarżał go o morderstwo, co zresztą według mnie wcale nie mija się z prawdą. Pewnie mógłbym powiedzieć to w inny sposób, gdyby nie leki, ale właściwie cieszę się, że tak wyszło. – Tak. Urodziłem się w Bonn, ale muszę wyznać, że nie interesuję się polityką – mówi Kane od niechcenia, tak jakbym pytał, czy bierze udział w wojnie i jakby jego rodacy nie mordowali milionami żołnierzy alianckich. Przekrzywia głowę i dodaje: – No bo kto by się przejmował takimi tematami, kiedy na świecie jest tyle bardziej fascynujących spraw? Craig kiwa głową. – Istotnie. Helena stawia na stoliku tacę z kawą i herbatą. Kane odzywa się, nie dając mi dojść do głosu, jakby to on tu mieszkał i zabawiał gościa, czyli mnie. – Ach, dziękujemy, lady Barton. Wskazuję krzesło i mówię: – Zostań – chyba tylko po to, by dać Kane’owi do zrozumienia, kto tu jest kim. Robi urażoną minę, a mnie od razu poprawia się humor. Upija kawy i rzuca: – Słyszałem, że szuka pan pracy. – Owszem.

– Mamy do wykonania pewne specyficzne zadanie. I potrzebujemy w tym celu człowieka określonego rodzaju. Takiego, co potrafi trzymać gębę na kłódkę i podejmować szybkie decyzje. Przychodzi mi do głowy: praca dla wywiadu. Niemieckiego wywiadu. Liczę na to. Nadal mam pistolet, leży w szufladzie stolika nocnego, wyobrażam sobie, jak idę po niego i wracam na werandę. – Co to za praca? – pyta Helena, przerywając ciszę. – Archeologiczna. Przy wykopaliskach. – Kane nie odrywa ode mnie wzroku, czeka na odpowiedź. Craig patrzy z kolei na Kane’a. Od czasu „istotnie” ani pisnął i pewnie już tak zostanie. – Szukam czegoś na miejscu – odpowiadam. – Doskonale się składa. Wykopalisko znajduje się pod dnem Zatoki Gibraltarskiej. Dość głęboko. Prace trwają już od jakiegoś czasu. Ściśle mówiąc, od czterdziestu pięciu lat. – Kane patrzy na mnie, czeka na reakcję, ale nic z tego. Upija kawy, nie odrywając spojrzenia nawet na sekundę. – Zaczęliśmy… ostatnio zrobiliśmy wyraźne postępy, ale wojna pomieszała nam szyki. Wierzymy, że wkrótce dobiegnie końca, lecz do tego czasu musimy zmienić plany. Tak więc, oto jesteśmy. – Kane wreszcie odwraca wzrok. – Czy to niebezpieczne? – pyta Helena. – Nie. Na pewno nie bardziej niż, powiedzmy, front zachodni. – Helena ściąga brwi, a Kane pochyla się i klepie ją po udzie. – Och, nie, przecież żartuję, moja droga. – Posyła mi uśmiech. – Nie narazilibyśmy naszego bohatera na niebezpieczeństwo. – A co się stało z poprzednim zespołem? – Mieliśmy ekipę niemieckich górników, bardzo zdolnych, ale cóż, wojna i brytyjska kontrola nad Gibraltarem mocno pokrzyżowały nam plany. Zadaję pytanie, od którego należało zacząć: – Ile osób straciliście? – Straciliśmy? – Ile zginęło? Kane niedbale wzrusza ramionami. – Ani jedna. – Spojrzenie, które rzuca Craigowi, wyraźnie mówi, że to kłamstwo. Ciekawe, czy Helena też je zauważyła.

– Czego teraz szukacie? – Wiem, że znowu skłamie, ale jestem ciekaw, co wymyśli. – Śladów historii. Artefaktów. – Kane wypluwa słowo jak przeżuty tytoń. – Oczywiście. – Moje wnioski: szukają skarbu, pewnie zatopionego okrętu pirackiego czy statku handlowego leżącego na dnie zatoki. To musi być coś sporego, skoro grzebią już od czterdziestu pięciu lat. W dodatku pod wodą. – Wynagrodzenie? – Pięćdziesiąt papiermarek za tydzień. Pięćdziesiąt czegokolwiek brzmiałoby tak czy inaczej jak żart, ale w tym przypadku to jak uderzenie w policzek. Równie dobrze mogliby mi zapłacić tombakiem. Biorąc pod uwagę rozwój wydarzeń wojennych dla strony niemieckiej, za rok czy dwa papiermarki będą się nadawały do palenia w piecu. Niemcy będą je wozić taczkami, żeby kupić bochenek chleba. – Przyjmę wynagrodzenie w dolarach amerykańskich. – Mamy i dolary – odpowiada Kane od niechcenia. – I znacznie wyższą sumę. Na początek chcę pięć tysięcy, za samo obejrzenie wykopaliska. – Spoglądam na Helenę. – Jeśli tunele wykopano w nieprawidłowy sposób bądź źle zabezpieczono, nie podejmę się tej pracy. Zabieram pięć tysięcy i odchodzę. – Tunele są bez zarzutu, panie Pierce. Wykopali je Niemcy. – I chcę tysiąc za tydzień. – Absurd. Prosi pan o królewską daninę za pracę wieśniaka. – Nonsens. Słyszałem, że królowie, cesarze, carowie i tak dalej nie są już tyle warci co niegdyś. Za to jasna hierarchia służbowa zawsze jest w cenie. Może od niej zależeć ludzkie życie, szczególnie w tak niebezpiecznych miejscach jak wykopaliska podwodne. Jeśli podejmę się tej pracy, to ja rządzę, bez wyjątku. Nie zamierzam powierzać życia jakimś durniom. Takie są moje warunki. Przyjmujecie je albo nie. Kane prycha, odstawia filiżankę na stolik. Odchylam się na oparcie i mówię: – Oczywiście, można zawsze zaczekać do końca wojny. Zgadzam się, to nie potrwa długo. Zebrać niemiecką załogę. O ile zostaną jacyś Niemcy. Chociaż… ja bym raczej nie poszedł na takie ryzyko.

– A ja nie zamierzam pójść na pańskie warunki. – Kane wstaje, kiwa Helenie głową i wychodzi. Craig, wyraźnie zbity z pantałyku, podnosi się, z wahaniem patrzy to na mnie, to na oddalającego się Kane’a, po czym rusza za nim. Kiedy drzwi się zamykają, Helena siada wygodniej, przesuwa ręką po włosach i mówi: – Bałam się śmiertelnie, że przyjmiesz tę pracę. – Wbija wzrok w sufit, po chwili dodaje: – Powiedzieli mi, że potrzebują cię przy jakichś badaniach naukowych. Odparłam, że jesteś inteligentny i na pewno dasz radę. Nigdy w życiu nie wpuściłabym tych łotrów do domu, gdybym wiedziała, co knują. Następnego dna, kiedy Helena jest w pracy, do drzwi dzwoni Mallory Craig. Stoi na ganku, przyciskając czapkę do piersi. – Chciałem przeprosić za niemiłe zachowanie pana Kane’a. Ostatnio żyje on pod dużą presją, więc… Cóż, w każdym razie przyszedłem powiedzieć, że jest nam przykro i chciałem przekazać panu to. Podaje mi czek. Pięć tysięcy dolarów amerykańskich z rachunku Immari Gibraltar. – Będziemy zaszczyceni, jeśli zechce pan poprowadzić prace wykopaliskowe, panie Pierce. Na swoich warunkach, rzecz jasna. Mówię, że wczorajsza rozmowa nie wywołała u mnie szczególnego zainteresowania i że będziemy w kontakcie. Przez resztę dnia siedzę bez ruchu i myślę, a są to dwie rzeczy, w których przed wyruszeniem na wojnę nigdy nie byłem dobry i które od pewnego czasu mam okazję często ćwiczyć. Wyobrażam sobie, jak schodzę do tunelu, zamieniając światło dnia na słaby blask świecy, powietrze robi się coraz zimniejsze i wilgotniejsze. Widziałem nieraz mężczyzn, silnych zdrowych mężczyzn, którzy przeżyli tąpnięcie czy inny wypadek i kiedy znikało światło, pękali jak skorupka jajka na brzegu patelni. A ja? Próbuję to sobie wyobrazić, ale nie dowiem się, póki tam nie zejdę. Rozważam inne sposoby zarabiania na życie. Dostępne w mojej sytuacji. Mogę popracować w kopalni, przynajmniej do końca wojny. Potem górników przybędzie, zrobi się ich więcej niż przedtem, wrócą ci,

którzy zdobyli doświadczenie podczas wojny i ci, którzy pracowali już wcześniej. Ale będę musiał opuścić Gibraltar, by poszukać miejsc, gdzie jest potrzebny ktoś taki jak ja. Nie da się tego uniknąć. Kolejny aspekt zagadnienia, nad którym na razie nie zamierzam się rozwodzić: to byłoby naprawdę coś, popłynąć do Ameryki czy Afryki Południowej, uciec. Spoglądam na czek. Pięć tysięcy dolarów otworzyłoby przede mną spore możliwości, a zwiedzanie wykopaliska mogłoby być… całkiem… pouczające. „Rzucę okiem”, postanawiam. Zawsze mogę zrezygnować lub w zależności od reakcji jelit bardzo szybko zwiać. Mówię sobie, że to zapewne wykluczy podjęcie pracy i że nie ma sensu mówić Helenie. Po co ma się denerwować. Praca pielęgniarki w szpitalu polowym jest wystarczająco stresująca. *** W pokoju dowodzenia, w głównej siedzibie Clocktower w New Delhi, Dorian potarł skronie i spojrzał na rząd ekranów. – Dotarł przekaz z satelity, sir – mówi technik. – I? Mężczyzna zbliża twarz do ekranu. – Kilka celów. – Wyślijcie drony. Klasztory były jak igły w gigantycznym stogu siana, lecz wreszcie udało im się je namierzyć. Długo to nie potrwa.

Rozdział 79

Kate obejrzała ranę i zmieniła opatrunek. Rana zaczynała się goić. David wkrótce wróci do zdrowia. Taką Kate przynajmniej miała nadzieję. Ponownie wzięła dziennik do ręki. *** 9 sierpnia 1917 Craig powiedział wczoraj, że Immari Gibraltar to „niewielka lokalna spółka”. I prędko dodał: „chociaż stanowimy część większej organizacji, prowadzącej interesy na kontynencie i w krajach zamorskich”. Mała lokalna firma nie byłaby właścicielem połowy stoczni i nie funkcjonowałaby pod kilkoma przykrywkami. Tak więc szybko się orientuję, że Immari nie jest tym, za co się podaje. Docieram pod adres z wizytówki Mallory’ego, na miejscu znajduję zapuszczony dwupiętrowy budynek, stojący w sercu dzielnicy portowej. Na wszystkich tablicach widnieją napisy w rodzaju „Import/Export”, „Przewozy i transport morski”, „Budowa i modernizacja okrętów”. Z żywym natłokiem tablic i budynków ostro kontrastuje słabo oświetlony i najwyraźniej opuszczony betonowy klocek z napisem „Immari Gibraltar” namazanym nad wejściem dużymi czarnymi literami. Wchodzę do środka. Pojawia się recepcjonistka. – Dzień dobry, panie Pierce. Pan Craig pana oczekuje. Biuro przypomina skleconą naprędce siedzibę sztabu w podbitym mieście, miejsce, które wkrótce porzucą, kiedy tylko zdobędą większy teren bądź będą musieli się wycofać. Miejsce, w którym nie warto się urządzać na dłużej. Craig próbuje czarować, opowiada, jaki jest szczęśliwy, że się zdecydowałem. Zgodnie z moimi przewidywaniami, Kane’a nigdzie nie widać, ale jest tam inny mężczyzna, młodszy, pewnie pod trzydziestkę, czyli w moim wieku, uderzająco podobny do Kane’a – szczególnie w kwestii krzywego wzgardliwego uśmieszku. – Patrick Pierce, Rutger Kane. Poznał pan jego ojca. Poprosiłem,

by nam towarzyszył, będą panowie razem pracować. Podajemy sobie ręce. Ma mocny uścisk, niemal miażdży moją dłoń. Długie miesiące spędzone w łóżku bardzo mnie osłabiły. Cofam rękę. Kane junior wygląda na zadowolonego. – Cieszę się, że pan wreszcie do nas dotarł. Od dawna truję papie głowę, żeby wreszcie znalazł mi nowego specjalistę. Ta przeklęta wojna pokrzyżowała nasze plany. – Siada, zakłada nogę na nogę. – Gertrude! – Spogląda przez ramię na sekretarkę. – Przynieś kawę. Zechce pan napić się kawy? Ignoruję go i zwracam się do Craiga: – Postawiłem jasne warunki. To ja odpowiadam za wykop. O ile przyjmę tę pracę. Craig obronnym gestem unosi obie dłonie, uprzedzając Rutgera, mówi szybko, w nadziei, że udobrucha nas obu naraz: – Nic się nie zmieniło, panie Pierce. Rutger pracuje nad tym projektem od dekady, praktycznie dorastał w tych tunelach! Prawdopodobnie mają panowie wiele wspólnego, z tego, co słyszałem. Będą panowie współpracować. Rutger dostarczy nieocenionych rad. Z jego wiedzą i pana doświadczeniem w górnictwie wkrótce z pewnością osiągniemy nasz cel bądź przynajmniej dokonamy znacznego postępu. – Zwraca się do sekretarki, która nieśmiało przemyka z tacą w rękach: – Gertrude, mogłabyś przelać kawę do termosu? Zabierzemy ją ze sobą. A, jeszcze herbata dla pana Pierce’a. Wejście do tunelu znajduje się w odległości ponad kilometra od biura Immari – we wnętrzu portowego magazynu, u podnóża Skały. A właściwie tworzących jedno pomieszczenie dwóch magazynów, o dwóch fasadach, które z ulicy wyglądają jak osobne budynki. Magazyn o tak dużych rozmiarach bardzo rzucałby się w oczy i mógłby wzbudzać ciekawość. Teraz niczym nie zwraca na siebie uwagi. Wewnątrz czeka na nas czterech ciemnoskórych mężczyzn. Przypuszczam, że pochodzą z Maroka. Na nasz widok w milczeniu ściągają brezent z jakiejś konstrukcji, wznoszącej się pośrodku magazynu. Po chwili stwierdzam, że to nie jest żadna konstrukcja, tylko

wejście do tunelu. Wielka ziejąca paszcza. Spodziewałem się pionowego szybu, ale to nie jedyna niespodzianka, jaka mnie spotyka i wcale nie największa. Jest tam wagon towarowy, elektryczny. I szyny wiodące w głąb tunelu. Widocznie wywożą stamtąd sporo ziemi. Craig wskazuje na wagon, potem na port i morze widoczne przez otwarte drzwi magazynu. – Kopiemy w dzień, wyrzucamy ziemię w nocy. – Wyrzucacie do… – Do zatoki, jeśli to tylko możliwe. Przy pełni księżyca wypływamy w morze – wyjaśnia Craig. Sensownie. To zresztą pewnie jedyna opcja. Podchodzę bliżej i zaglądam do środka. Tunel wzmacniają potężne drewniane bale, podobnie jak w naszych kopalniach w Wirginii Zachodniej. Ale tutaj między belkami biegnie gruby czarny kabel, daleko jak okiem sięgnąć. A właściwie dwa kable, wzdłuż jednej i drugiej ściany. Dostrzegam, że dalej, w głębi pomieszczenia ten lewy jest podłączony do… telefonu. Prawy kończy się w skrzynce zawieszonej na słupie, zaopatrzonej w metalową dźwignię, przypominającej skrzynkę rozdzielczą. Prąd? Na pewno nie. Marokańczycy ściągnęli brezent do końca, Rutger podchodzi do nich i gniewnie tłumaczy coś po niemiecku. Trochę rozumiem, na pewno jedno słowo: „Feuer”. Ogień. Skóra mi cierpnie. Rutger wskazuje na wagonik, potem na szyny. Mężczyźni wyglądają na zdezorientowanych. To zapewne przedstawienie zrobione specjalnie dla mnie. Odwracam się, nie mam ochoty patrzeć, jak ich upokarza. Słyszę jakiś brzęk na szynach. Odwracam się. Rutger zapala knot umieszczony w środku papierowej kuli przymocowanej do maleńkiego wagonika, mniej więcej wielkości talerza. Rutger stawia wagonik na jednej z szyn, Marokańczycy pomagają mu przy użyciu urządzenia w kształcie procy posłać wagonik do wnętrza ciemnego szybu. Dzięki papierowej osłonie płomień nie gaśnie. Minutę później z daleka dobiega odgłos wybuchu. Gaz kopalniany. Zapewne kieszeń metanowa. Rutger daje znak pracownikom, by posłali kolejny wagonik. Powtarzają całą operację. Jestem pod wrażeniem.

Metody stosowane w Wirginii, przyznaję z przykrością, nawet w części nie są tak nowoczesne. Trafić na kieszeń gazową to jak napatoczyć się na granat – wybucha momentalnie i z ogromną siłą. Nawet jeśli ogień cię nie zabije, to zginiesz pod zawałem. To niebezpieczna kopalnia. Słychać kolejny wybuch, głośniejszy. Marokańczycy ładują i wysyłają kolejny wagonik. Czekamy. Nic nie słychać. Rutger odciąga wajchę przymocowaną do pudełka, po czym siada za kierownicą wagonu. Craig klepie mnie po plecach. – Jesteśmy gotowi. Craig zajmuje miejsce pasażera, ja siadam na ławce z tyłu. Rutger rusza w głąb szybu, rozwija szaloną prędkość, mało brakuje, a walnąłby w szyny przy wejściu, ale w ostatniej chwili gwałtownie skręca, odpowiednio ustawia wagon i pędzimy dalej w głąb szybu jak bohaterowie jakiejś powieści Verne’a. Pewnie „Podróży do wnętrza Ziemi”. W tunelu panują gęste ciemności, jedynym źródłem światła są słabe reflektory przy wagonie, które rozpraszają mrok na jakieś trzy metry przed nami. Pędzimy tak chyba z godzinę, nie mogę wydusić słowa – choć i tak nikt by mnie nie usłyszał. Skala tej kopalni jest oszałamiająca, niewyobrażalna. Tunele są wysokie i szerokie, i – ku memu zmartwieniu – bardzo, bardzo rzetelnie wykonane. Żadne tam podkopy poszukiwaczy złota, raczej podziemne drogi, porządne i trwałe. Początkowo ciągle skręcamy, pewnie tunel ma spiralny kształt, jak korkociąg wbity głęboko w ziemię, tak głęboko, by sięgnąć poniżej dna zatoki. Na końcu korkociągu znajduje się punkt etapowy, zapewne służący do sortowania i gromadzenia materiałów i zapasów. Migają mi przed oczami pudła i skrzynie, a potem Rutger znów przyspiesza, pędzimy teraz nawet jeszcze szybciej niż wcześniej. Zjeżdżamy coraz niżej, z każdą sekundą czuję, jak powietrze coraz bardziej wilgotnieje. Mijamy kilka rozwidleń, ale Rutger nie zwalnia nawet na chwilę, prowadzi jak szaleniec, zakręca to w prawo, to w lewo. Kurczowo trzymam się brzegu ławki. Craig pochyla się i dotyka ramienia Rutgera, coś mówi, ale ogłuszający harmider tłumi jego głos. Cokolwiek to było, Rutger ani

trochę się nie przejął. Strąca rękę Craiga i pędzi dalej. Silnik wyje, ściany tunelu migają w przebłyskach. Dzięki tej wariackiej jeździe Rutger pewnie chce udowodnić, jak świetnie zna ten pogrążony w ciemnościach tunel, że to jego terytorium i że moje życie jest w jego rękach. Chce mnie onieśmielić. I jest skuteczny. Nigdy nie byłem w tak ogromnej kopalni. A w górach Wirginii Zachodniej nie brakuje kilku naprawdę imponujących. Wreszcie tunel przechodzi w obszerne pomieszczenie o nieregularnym kształcie, jakby górnicy szukali odpowiedniego miejsca na korytarz i kilka razy się pomylili. Pod sklepieniem wiszą lampy elektryczne, w których świetle wyraźnie widać ściany, dziobate, poznaczone otworami wiertniczymi, w miejscach, gdzie podkładano ładunki wybuchowe, by wykopać kolejny tunel, a potem jednak z tego zrezygnowano. Zwój czarnego kabla leży na ziemi, obok stoi stół, na nim telefon, z pewnością połączony z nadziemnym biurem. Tutaj kończą się szyny, na samym krańcu, w głębi pomieszczenia tkwią na nich rzędem trzy mini wagoniki. Dwa papierowe balony zniknęły. Trzeci ocalał, płomień gwałtownie podskakuje, łapczywie chwytając się kieszeni tlenowych dryfujących w zatęchłym powietrzu. Rutger wyłącza silnik, wyskakuje i zdmuchuje świecę. Craig również wysiada z wagonu i pyta: – Jak wrażenia, Pierce? – Imponujący tunel – mówię, rozglądając się po dziwacznym pomieszczeniu. Rutger podchodzi do nas i rzuca: – Co tak powściągliwie? Założę się, że czegoś podobnego nigdy w życiu pan nie widział. – Nie twierdzę, że widziałem. – Zwracam się do Craiga: – Macie problem z metanem. – Tak, od niedawna. Zaczęło się w zeszłym roku. Chyba nie byliśmy na to przygotowani. Zakładaliśmy, że największe niebezpieczeństwo stanowi woda. – Optymistyczne założenie. Metan występuje bardzo często w kopalniach węgla. Nie spodziewałbym się go tutaj, gdzie najwyraźniej

nie ma złóż węgla, ropy czy innych paliw. Craig wskazuje do góry. – Zapewne zauważył pan, że tunel jest na całej długości nachylony, pod kątem około dziewięciu stopni. Powinien pan wiedzieć, że dno morskie opada pod kątem mniej więcej jedenastu stopni. A znajduje się, jak przypuszczamy, zaledwie jakieś siedemdziesiąt metrów nad naszymi głowami. Pytam z nieskrywanym zaskoczeniem: – Sądzicie, że kieszenie gazowe pochodzą z dna morskiego? – Obawiam się, że tak. Rutger uśmiecha się krzywo, jakby słuchał paplaniny dwóch starych bab. Przesuwam wzrokiem po sklepieniu. Craig podaje mi hełm i niewielki plecak, naciska przełącznik i na hełmie zapala się lampka. Przyglądam się urządzeniu z zaciekawieniem i wkładam je na głowę. Na razie czekają na mnie większe zagadki. Sklepienie jest suche – dobry znak. Niebezpieczeństwo polega na tym, że gdyby nastąpił wybuch kieszeni metanowej i gdyby ta kieszeń miała duże rozmiary, gdyby sięgała aż do dna morskiego, siła wybuchu byłaby naprawdę potężna, w jej wyniku woda natychmiast wdarłaby się do tunelu, całkowicie go zatapiając. A wszystkie przebywające w nim wówczas osoby czekałaby śmierć albo w płomieniach, albo w wyniku utonięcia, albo zmiażdżenia przez skały. Bądź dowolnej kombinacji. Jedna iskra – wywołana uderzeniem kilofa czy spadającego kamienia, tarciem kół wagonika o szynę – i kopalnia wylatuje w powietrze. – Jeśli gaz znajduje się nad nami, między szybem a morzem, widzę tyko jedno wyjście. Zamknąć tę kopalnię i znaleźć jakiś inny sposób, by dostać się do celu – oznajmiam. Rutger prycha. – Mówiłem ci, Mallory. On się nie nadaje. Tylko tracimy czas z tym kulawym tchórzem. Craig unosi rękę. – Jedna minuta, Rutger. Płacimy panu Pierce’owi za wstępną ekspertyzę. Posłuchajmy, co nam powie. – Co by pan zrobił, panie Pierce?

– Nic. Porzuciłbym ten projekt. Jestem przekonany, że cel tego przedsięwzięcia nie zrównoważy kosztów, ludzkich czy wszelkich innych. Rutger wywraca oczami i zaczyna chodzić w tę i z powrotem, nie patrząc na Craiga ani na mnie. – Obawiam się, że tego zrobić nie możemy – mówi Craig. – Szukacie skarbu. Craig splata ręce za plecami i robi kilka kroków w głąb pomieszczenia. – Widzi pan rozmiary tej kopalni. Wie pan doskonale, że nie jesteśmy poszukiwaczami skarbów. W 1861 zatopiliśmy w Zatoce Gibraltarskiej statek handlowy o nazwie „Utopia”. Taki branżowy żarcik. Przez kolejne pięć lat nurkowaliśmy w miejscu katastrofy, by stworzyć przykrywkę dla naszych prawdziwych działań. Bo tak naprawdę szukaliśmy czegoś, co znajduje się poniżej. Pewnej budowli, oddalonej o ponad kilometr od wybrzeży Gibraltaru. Okazało się, że nie możemy dotrzeć do niej od strony dna morskiego, ponieważ jest zakopana zbyt głęboko, a technika nurkowania nie była dostatecznie rozwinięta. Poza tym nie chcieliśmy zwracać na siebie uwagi. I tak za długo prowadziliśmy poszukiwania wraku „Utopii”. – Budowla? – Tak. Świątynia, może nawet całe miasto. Rutger wraca do nas, staje twarzą do Craiga i plecami do mnie. – On nie potrzebuje tych informacji. Zaraz zażąda więcej pieniędzy, bo szukamy czegoś cennego. Amerykanie są prawie tak samo pazerni jak Żydzi. Craid mówi uniesionym głosem: – Zamknij się, Rutger. Nie mam zamiaru zwracać uwagi na tego gbura. Opowieść Craiga bardzo mnie zaintrygowała. – Skąd wiedzieliście, w którym miejscu zatopić statek, gdzie szukać? – pytam. – Mieliśmy… ogólne pojęcie. – Ale skąd? – Z pewnych źródeł historycznych.

– Skąd pewność, że tunel znajduje się w odpowiednim miejscu? – Posłużyliśmy się kompasem, obliczyliśmy odległość, biorąc poprawkę na kąt nachylenia. Z pewnością znajdujemy się dokładnie pod budowlą. I mamy dowód. – Craig podchodzi do ściany i łapie za kamień – nie, za czarną brudną szmatę, którą wziąłem za kamień. Odsuwa ją, rzuca na ziemię i ukazuje się… przejście, przypominające korytarz w jakimś ogromnym statku. Podchodzę bliżej, oświetlając je lampą na hełmie. Ściany są czarne, zrobione z metalu, migoczą w dziwny niespotykany sposób, niemal jak coś żywego, jakby reagowały na światło, niczym gładkie lustro wody. Wzdłuż ścian, na górze i na dole, palą się rzędy świateł. Zaglądam do środka. Przejście zamykają drzwi czy raczej brama. – Co to jest? – pytam szeptem. Craig pochyla się ponad moim ramieniem. – Sądzimy, że to Atlantyda. Miasto, o którym pisał Platon. Lokalizacja się zgadza. Według Platona miasto leżało na wyspie, naprzeciw ujścia cieśniny tworzonej przez Słupy Heraklesa. – Słupy Heraklesa? – Tak. Jednym z nich jest Skała Gibraltarska. Platon pisał, że Atlantyda rządziła całą Europą, Afryką i Azją i że przez nią wiodła droga do pozostałych kontynentów. Ale miasto upadło. Cytując Platona: „Później przyszły straszne trzęsienia ziemi i potopy i nadszedł jeden dzień i jedna noc okropna – wtedy całe wasze wojsko zapadło się pod ziemię, a wyspa Atlantyda tak samo zanurzyła się pod powierzchnią morza i zniknęła”.* Craig odsuwa się od dziwnej konstrukcji. – I oto jest. Znaleźliśmy ją. Teraz pan wie, dlaczego nie możemy przerwać prac. Jesteśmy bardzo, bardzo blisko. Zechce pan do nas dołączyć? Potrzebujemy pana pomocy. Rutger wybucha śmiechem. – Tracisz czas, Mallory. Jest śmiertelnie przerażony, widzę to w jego oczach. Craig patrzy na mnie. – Proszę nie zwracać na niego uwagi. Ja wiem, że to niebezpieczne. Możemy zapłacić więcej niż tysiąc dolarów tygodniowo.

Proszę wymienić sumę. Jeszcze raz zaglądam w głąb tunelu, potem przesuwam wzrokiem po sklepieniu. Suche. – Proszę dać mi czas na zastanowienie.

Rozdział 80

Snow Camp Alpha Odwiert numer 5 Wschodnia Antarktyda – Na jakiej jesteśmy głębokości? – zapytał Robert Hunt. – Właśnie przekroczyliśmy tysiąc osiemset metrów – odparł pracownik. – Mamy przerwać? – Nie. Wierćcie dalej. Zgłoszę to. Odezwijcie się ponownie na głębokości dwustu metrów. – Na razie niczego nie znaleźli, tylko lód. Tak samo jak w czterech poprzednich miejscach. Robert podciągnął parkę wysoko pod brodę i ruszył w stronę namiotu. Po drodze minął drugiego pracownika, chciał coś powiedzieć, ale nie mógł sobie przypomnieć jego imienia. Obaj mężczyźni byli cisi i skryci, niewiele mówili o sobie, ciężko pracowali i nie pili – a czegóż chcieć więcej w przypadku odwiertów prowadzonych w tak ekstremalnych miejscach. Robert przypuszczał, że jego zleceniodawca wkrótce się wycofa. Odwiert numer pięć niczym się nie różnił od czterech poprzednich. Nic tylko lód. Cały ten kontynent to jedna wielka kostka lodu. Czytał gdzieś, że lądolód antarktyczny skupia dziewięćdziesiąt procent światowych zasobów lodu i siedemdziesiąt procent zasobów słodkiej wody. Gdyby zebrać wszystkie jeziora z całej planety, stawy, strumienie, nawet wodę z chmur, ilość tej wody wyniosłaby mniej niż połowę tego, co w zamarzniętej formie znajduje się na obszarze Antarktydy. A gdyby cały ten lód stopniał, świat zmieniłby się radykalnie. Morza podniosłyby się o ponad pół kilometra, zginęłoby mnóstwo ludzi – po prostu by się potopili. Nisko położone kraje, jak Indonezja, zniknęłyby z mapy. Nowy Jork, Nowy Orlean, Los Angeles, większa część Florydy – podobnie. W każdym razie lodu było tutaj… jak lodu. Czego oni szukają? Ropa wydawała się logiczną odpowiedzią. W końcu Robert właśnie w

tym się specjalizował. Ale sprzęt zupełnie się nie zgadzał. Ani średnica odwiertu. W przypadku ropy potrzebny jest otwór, w którym zmieści się rurociąg. A tymi tutaj dałoby się przepchać całą ciężarówkę. Co tam może być? Minerały? Coś o wartości naukowej, może skamieliny? A może to tylko wybieg, żeby położyć łapę na ziemi? Antarktyda jest ogromna – siedemnaście i pół miliona kilometrów kwadratowych. Gdyby była krajem, zajmowałaby drugie miejsce co do wielkości na świecie. Liczy zaledwie dwadzieścia tysięcy kilometrów kwadratowych mniej niż Rosja. Nawiasem mówiąc, kolejne piekło, w którym kiedyś przyszło mu pracować. Ale przynajmniej z lepszym rezultatem. Około dwóch milionów lat temu Antarktyda była zielonym rajem. Pod pokrywą lodową muszą się więc znajdować ogromne zasoby ropy i kto wie, czego jeszcze… Robert usłyszał donośny huk za plecami. Stalowy słup wystający z lodu obracał się jak szalony – wiertło nie napotykało żadnego oporu. Pewnie trafili w kieszeń. Liczył się z tym – drużyna badawcza niedawno znalazła w głębi lodu groty i dużych rozmiarów szczeliny, zapewne podwodne fiordy… – Wyłączyć to! – wrzasnął Robert. Pracownik nie słyszał. Robert przeciągnął ręką po gardle, ale tamten tylko zrobił głupią minę. Robert chwycił odbiornik radiowy i krzyknął: – Stop! Długa rura wystająca ponad platformą zaczęła dygotać, jakby traciła równowagę. Robert rzucił krótkofalówkę i pobiegł w kierunku platformy. Odepchnął pracownika i wprowadził odpowiednie polecenia, by zatrzymać wiertło. Chwycił pracownika za ramię i pociągnął za sobą. Biegli co sił w nogach, byle dalej od platformy. W chwili, gdy dobiegali do kapsuł mieszkalnych, platforma zatrzęsła się, przechyliła i wywróciła. Kolumna wiertnicza złamała się i zatoczyła krąg w powietrzu. Nawet tu, gdzie stali, sześćdziesiąt metrów dalej, dźwięk był ogłuszający, jak ryk sinika odrzutowego na pełnych obrotach. Platforma osunęła się w śnieg, wiertło przeryło lód, niczym trąba powietrzna na równinach Kansas. Mężczyźni leżeli twarzą do ziemi, pod gradem odłamków lodu, czekając, aż wiertło się zatrzyma.

Wreszcie Robert uniósł głowę. Zleceniodawca nie będzie zachwycony. – Niczego nie dotykaj – powiedział do pracownika. Wszedł do kapsuły i wziął odbiornik do ręki. – Bounty, tu Snow King. Mam nowe informacje. – Zastanawiał się, co tu właściwie powiedzieć. Nie trafili w kieszeń. To musiało być coś innego. Świder przebiłby każdą skałę, nawet zamarzniętą. Cokolwiek to było, musiało odbić świder. Innego wytłumaczenia nie widział. – Odbiór, Snow King. Podaj informacje. Mniej znaczy więcej. Nie zamierzał snuć domysłów i wywodów. – W coś uderzyliśmy – powiedział. Kiedy pracownik wszedł do pokoju, doktor Martin Grey stał przy oknie, zapatrzony na świat po drugiej stronie szyby. Nie odwrócił się. Nieskończona biała przestrzeń napełniała go niezwykłym spokojem. – Sir, dostaliśmy wiadomość od zespołu trzeciego. Chyba trafili. – Wejście? – Nie, sir. Martin podszedł do ściany i wskazał na ogromny ekran przedstawiający mapę Antarktydy. – Pokaż gdzie.

Rozdział 81

Klasztor Immaru Tybetański Region Autonomiczny Następnego ranka Kate zastała Davida przytomnego. I wściekłego. – Musisz opuścić to miejsce jak najszybciej. Chłopak powiedział, że jesteśmy tu już od trzech dni. – Cieszę się, że lepiej się czujesz – odparła wesoło. Przygotowała leki i wodę. Wyglądał jeszcze mizerniej niż poprzedniego dnia. Pomyślała, że powinien coś zjeść. Chciała dotknąć jego twarzy, sterczących kości policzkowych, ale teraz – przytomny – jakoś ją onieśmielał. – Nie ignoruj moich słów – powiedział. – Porozmawiamy, jak weźmiesz leki. – Podała mu pigułki na wyciągniętej dłoni. – Co to? – Antybiotyk. Środek przeciwbólowy – odparła, pokazując po kolei. David wziął antybiotyk, popił wodą. Kate przysunęła rękę z pigułką bliżej jego twarzy. – Powinieneś… – Tego nie wezmę. – Byłeś nieporównywalnie wdzięczniejszym pacjentem, kiedy spałeś. – Już się wyspałem. – David położył się i powtórzył: – Kate, naprawdę musisz uciekać. – Nigdzie nie… – Przestań. Pamiętasz naszą umowę? W domku nad morzem. Obiecałaś, że będziesz słuchać moich poleceń. To był mój jedyny warunek. Teraz mówię ci, że masz uciekać. – To jest… hm… decyzja podyktowana względami medycznymi, a nie rozkaz wojskowy…

– Nie wygłupiaj się. Spójrz na mnie. Wiesz, że nie mogę chodzić. A ja wiem, jaka to jest odległość. Już kiedyś ją pokonałem… – À propos, kto to jest Andrew Reed? David pokręcił głową. – Nieważne. On nie żyje. – Ale oni… – Zginął w górach Pakistanu, niedaleko stąd, walcząc z Immari. Potrafią bardzo skutecznie wyśledzić ludzi w tych górach. Kate, to nie jest zabawa. – Chwycił jej ramię i pociągnął ją na łóżko. – Posłuchaj. Słyszysz ten dźwięk w oddali, jakby bzyczenie pszczoły? Kate przytaknęła. – To są drony. Predatory. Immari nas szukają, a kiedy znajdą, nie będziemy mieli dokąd uciec. Ruszaj. – Wiem. Ale nie dzisiaj. – Ja nie… – Jutro. Obiecuję. – Kate złapała go za rękę i mocno ścisnęła. – Daj mi jeden dzień. – Wyruszasz o świcie albo wstanę i przejdę na drugą stronę tej góry… – Nie groź mi. – Aktualne, tylko jeśli nie posłuchasz. Kate puściła jego rękę. – W takim razie jutro rano wyruszam. – Po tych słowach wstała i wyszła z pokoju. Po jakimś czasie wróciła, niosąc dwie miski z gęstą owsianką. – Pomyślałam, że pewnie jesteś głodny. David tylko kiwnął głową i zaczął jeść, najpierw bardzo szybko, by po chwili trochę zwolnić. – Czytam ci na głos – powiedziała, podnosząc wysoko dziennik. – Masz coś przeciwko? – Co czytasz? – Dziennik. Dostałam go od tego starca… na dole… – A. Od Qiana. – David błyskawicznie wsunął do ust dwie kolejne łyżki. – A co w nim jest?

Kate usiadła na łóżku, wyciągając nogi, tak jak robiła, kiedy David był nieprzytomny. – Dużo o górnictwie. David spojrzał na nią znad miski. – O górnictwie? – I o wojnie. Właściwie to nie wiem. Akcja dzieje się na Gibraltarze… – Na Gibraltarze? – Tak. Czy to istotna wiadomość? – Może. Wiadomość. – David sięgnął do kieszeni, jakby szukał portfela lub kluczy. – Josh… – Kto to jest Josh? – On… Pracowaliśmy razem. Dostaliśmy szyfr od źródła – tej samej osoby, która powiadomiła nas o ośrodku w Chinach. Przy okazji, chciałbym o tym porozmawiać. Kod zapisano na odwrocie zdjęcia przedstawiającego górę lodową, pośrodku której widać sterczący kadłub okrętu podwodnego. Kod odsyłał do nekrologów w numerach „New York Times’a” z roku 1947. Dokładnie trzech. – David spuścił głowę, szukał w pamięci. – Pierwsza wiadomość mówiła o Gibraltarze, o znalezionych przez Brytyjczyków szczątkach obok stanowiska. – Może chodzić właśnie o tę kopalnię. Ten dziennik spisał pewien Amerykanin, górnik i były żołnierz, którego Immari próbowali zatrudnić przy wydobyciu jakiejś budowli znajdującej się w dnie Zatoki Gibraltarskiej. Sądzili, że to Atlantyda. – Interesujące – powiedział z namysłem David. Kate otworzyła dziennik i zaczęła czytać. *** 9 sierpnia 1917 Wracam późnym wieczorem. Helena siedzi przy stole w kuchni, łokcie trzyma na blacie, twarz chowa w dłoniach, jakby bała się, że jeśli puści, jej głowa spadnie na podłogę. Nie płacze, ale oczy ma czerwone, jakby zużyła wszystkie łzy, jakby nic jej nie zostało. Wygląda jak te kobiety, które widywałem wychodzące z budynku szpitala w towarzystwie dwóch mężczyzn niosących nosze przykryte białym prześcieradłem.

Helena ma trzech braci, dwóch jest na froncie, trzeci za młody, ale może właśnie się zaciągnął. To moja pierwsza myśl: ilu braci ma teraz Helena? Na odgłos otwieranych drzwi podrywa się z krzesła. – Co się stało? Rzuca mi się na szyję, obejmuje mnie. – Myślałam, że przyjąłeś tę pracę. Albo że wyjechałeś. Odwzajemniam uścisk. Helena wtula twarz w moją pierś. W końcu przestaje płakać, spogląda na mnie, jej wielkie brązowe oczy zadają pytanie, którego nie mogę odszyfrować. Całuję ją w usta, łapczywie i desperacko, jak zwierzę wgryzające się w ofiarę, którą ścigało przez cały dzień, której potrzebuje, bez której nie może żyć. Jest taka delikatna w moich ramionach, taka drobna. Sięgam do jej bluzki, rozpinam guzik, ale odsuwa moją rękę, robi krok w tył. – Patricku, nie mogę. Jestem dość… tradycyjna pod pewnymi względami. – Zaczekam. – Nie o to chodzi. Chciałabym, żebyś poznał mojego ojca. Moją rodzinę. – Ja również chciałbym ich poznać. – To dobrze. Dostałam tydzień wolnego. Jutro do niego zadzwonię. Moglibyśmy pojechać popołudniowym pociągiem. – Może… pojutrze. Muszę… muszę coś załatwić. – Dobrze. – Jest coś jeszcze. – Szukam właściwych słów. Potrzebuję tej pracy, przynajmniej na kilka tygodni, wystarczy, żeby się ustawić. – Praca. Byłem tam, przyjrzałem się i, szczerze powiedziawszy, nie wygląda to aż tak niebezpiecznie… Jej twarz zmienia się gwałtownie, jakbym ją uderzył. Pojawia się na niej grymas, coś między lękiem i gniewem. – Nie mogę. Nie dam rady. Nie chcę czekać każdego dnia, zastanawiając się, czy wrócisz do domu. Nie chcę tak żyć. – To wszystko, co mam, Heleno. Tylko na tym się znam. Nic innego nie potrafię robić. – Nie wierzę. Wszyscy wciąż zaczynają od nowa.

– Ja też zacznę, obiecuję. Sześć tygodni, tyle mi potrzeba, potem to rzucam. Może do tego czasu wojna się skończy, przyślą innych pracowników, a ty wyjedziesz. Potrzebuję… Potrzebuję pieniędzy na początek. – Można zacząć bez pieniędzy. Mam… – Wykluczone. – Jeśli zginiesz w tej kopalni, nigdy się z tego nie otrząsnę. Potrafisz żyć z taką świadomością? – Grzebanie w ziemi jest znacznie bezpieczniejsze, kiedy nikt nie rzuca w ciebie bombami. – A jak zwali ci się na głowę cały ocean? Cała Zatoka Gibraltarska? Woda nieustannie napiera na te tunele. Jak cię stamtąd wyciągną, jeśli nastąpi zawał? To samobójstwo. – Można to przewidzieć. – Jak? – Wcześniej skały wilgotnieją. – Przykro mi, Patricku, nie mogę. – Wyraz jej oczu potwierdza, że mówi szczerze. Niektóre decyzje przychodzą bardzo łatwo. – No to postanowione. Nie biorę tej pracy. Znów się całujemy, obejmuję ją mocno. *** David położył dłoń na dłoni Kate. – To takie czytasz lektury? „Przeminęło z wiatrem” w wersji z pierwszej wojny światowej? Odsuwa rękę. – Nie! To znaczy, do tej pory nie było takich tematów, ale… zresztą, przyda się trochę romantycznych elementów w twojej literackiej diecie. Może zmiękczą twarde żołnierskie serce. – Zobaczymy. Ale może dałoby się ominąć te ckliwe kawałki i przejść do konkretów. Bomby, tajne laboratoria. – Niczego nie omijamy. Wszystko może się okazać ważne. – Cóż, skoro aż tak ci się podoba, to trudno, jakoś wytrzymam. – Ułożył dłonie płasko na brzuchu i ze stoicką miną popatrzył w sufit. Kate uśmiechnęła się.

– Wieczny męczennik.

Rozdział 82

Siedziba główna Clocktower New Delhi, Indie – Sir? Dorian spojrzał na oficera Immari Security, czekającego w drzwiach gabinetu. – Czego? – Prosił pan, by informować go na bieżąco o przebiegu operacji… – Dawaj. Oficer przełknął ślinę. – Przesyłki dotarły do wyznaczonych miejsc w Europie i Ameryce. – Drony? – Znalazły kolejny cel.

Rozdział 83

Klasztor Immaru Tybetański Region Autonomiczny Buczenie w oddali przybierało na sile, pszczoła była coraz bliżej. Ale Kate wolała się nad tym nie zastanawiać. David nic nie mówił. Dalej siedzieli w alkowie z widokiem na dolinę, Kate czytała na głos, robiąc tylko przerwę na wczesny obiad i kolejną porcję leków. *** 10 sierpnia 1917 Właściciel lombardu przypomina drapieżnego ptaka, który przysiadł na gałęzi i obserwuje, jak oglądam zawartość szklanej gabloty. Wszystkie pierścionki błyszczą, wszystkie są piękne. Pewnie byłoby mi łatwiej, gdybym miał trzy czy cztery do wyboru. Co robić… – Młodzieniec szukający pierścionka zaręczynowego. Nic tak nie raduje mego serca, szczególnie w tych mrocznych czasach. – Właściciel pochyla się nad gablotą, na jego twarzy widnieje dumny sentymentalny uśmiech. Nawet nie zauważyłem, kiedy do mnie podszedł. Porusza się cicho jak złodziej. – Tak… Nie sądziłem, że będę miał taki wybór – mówię, wciąż przesuwając wzrokiem po gablocie z nadzieją, że coś mi się rzuci w oczy. – Mamy dużo pierścionków, ponieważ na Gibraltarze przybyło wdów. Wielka Brytania prowadzi wojnę od niemal czterech lat. Biedne kobiety zostają bez mężów i bez środków do życia. Sprzedają pierścionki, by mieć na chleb. A chleb w żołądku jest wart więcej niż kamyk na palcu czy wspomnienie w sercu. Płacimy poniżej wartości. – Sięga do gabloty i wyciąga obitą aksamitem podstawkę, na której leżą największe egzemplarze. Stawia ją na wierzchu gablotki, zaledwie kilka centymetrów ode mnie i rozkłada ręce ruchem magika. – Ale ich nieszczęście może być pana wygraną, przyjacielu. Proszę spojrzeć na ceny. Spotka pana miła niespodzianka, zapewniam.

Bezwiednie robię krok w tył. Patrzę na pierścionki, potem na sprzedawcę, który wskazuje na nie z chciwym uśmieszkiem. – Ależ proszę, można dotykać… Wypadam za drzwi, na ulicę, wszystko dzieje się jak we śnie. Nawet nie zdążyłem sobie uświadomić, co się właściwie stało. Idę szybko, tak szybko, jak tylko się da na niecałych dwóch nogach. Sam nie wiem jak i dlaczego, ale opuszczam dzielnicę handlową i kieruję się w stronę Skały. W pewnym momencie skręcam, zostawiam za sobą zachodnią nowoczesną część miasta, przylegającą do zatoki, i zapuszczam się w uliczki starego miasta, leżącego po wschodniej części Skały, nad Zatoką Katalońską, zwróconą w stronę Morza Śródziemnego. Idę przed siebie, pogrążony w myślach. Noga boli jak wszyscy diabli. Nie wziąłem tabletek. Nie planowałem takich długich spacerów. Zabrałem tylko pięćset dolarów z tych prawie jedenastu tysięcy, które udało mi się zgromadzić. Długo się zastanawiałem, ile mogę wydać. Najpierw myślałem o większej sumie, może nawet tysiąca dolarów, ale dwie rzeczy odwiodły mnie od tego pomysłu. Pierwsza, że potrzebny mi kapitał, by rozpocząć nowe życie. Jedenaście tysięcy zapewne nie wystarczy, ale coś wymyślę. Na pewno nie przyjmę pracy w Immari, więc ta suma to na obecną chwilę wszystko, co mam. Druga przyczyna, ważniejsza, jest taka, że Helena pewnie wcale by tego nie chciała. Uśmiechnęłaby się i uprzejmie przyjęła pierścionek, ale bez wielkiego przekonania. Dorastała w świecie, w którym droga biżuteria, jedwabie i ogromne wille są czymś tak powszechnym jak szklanka wody. Przypuszczam, że wszystkie te rzeczy straciły w jej oczach swój powab. Helena pragnie czegoś autentycznego, prawdziwych rzeczy i prawdziwych ludzi. Często szukamy w życiu tego, czego brakło nam w dzieciństwie. Dzieci otaczane nadmierną opieką wyrastają na lekkomyślnych i zuchwałych dorosłych, dzieci, które głodowały, kierują się wygórowanymi ambicjami. A te, które jak Helena, dorastały w uprzywilejowanym świecie, którym nigdy niczego nie brakowało, które żyły pośród ludzi nieznających prawdziwego życia, ludzi, którzy co wieczór sączą brandy i plotkują o znajomych… czasami takie osoby pragną właśnie czegoś autentycznego, pragną żyć w zwykłym świecie i poznać różnicę. Nawiązać prawdziwe relacje, poczuć, że ich życie coś

znaczy. Ulice zbiegają się u podnóża Skały. Muszę usiąść, dać nodze odpocząć. Przystaję, rozglądam się. Po prawej stronie w cieniu białej skalnej ściany wznosi się skromny kościół. Zwieńczone łukiem drewniane drzwi nagle się otwierają, ksiądz, mężczyzna w średnim wieku, wychodzi na palące gibraltarskie słońce. Bez słowa wyciąga rękę w kierunku ciemnego wnętrza. Pokonuję stopnie i wchodzę do środka. Stłumione światło sączy się przez witraże. To piękny kościół, wnętrze zdobią ciemne drewniane belki i niezwykłe freski. – Witaj w kościele Matki Bożej Bolesnej, synu – mówi ksiądz, zamykając ciężkie drzwi. – Przyszedłeś się wyspowiadać? Zastanawiam się, czy nie powinienem wyjść, ale zatrzymuje mnie piękno tego wnętrza. Mam ochotę w nim zostać. – Em, nie, ojcze – odpowiadam z roztargnieniem. – Czego szukasz? – Podchodzi do mnie, dłonie trzyma z przodu, splecione. – Czego szukam? Niczego. To znaczy, chciałem kupić pierścionek… – Mądrze postąpiłeś, przychodząc tutaj. Żyjemy w dziwnych czasach. Naszej parafii sprzyja szczęście. Wielu naszych braci i sióstr, zapisuje nam darowizny, odchodząc z tego świata. Gospodarstwa, dzieła sztuki, biżuterię, a w ostatnich latach bardzo często pierścionki. – Prowadzi mnie do ciasnego pomieszczenia, w którym stoi biurko. Od podłogi do sufitu ciągną się półki wypchane oprawnymi w skórę woluminami. – Przechowujemy te wszystkie przedmioty, sprzedajemy w miarę możliwości, a fundusze przeznaczamy na pomoc potrzebującym. Kiwam głową, niepewny, co powiedzieć. – Szukam… czegoś wyjątkowego. Ksiądz marszczy brwi, siada przy biurku. – Obawiam się, że nie mamy takiego wyboru jak w sklepie. – Nie chcę dużego wyboru. Szukam pierścionka… z historią. – Każdy pierścionek opowiada jakąś historię, synu. – W takim razie historię ze szczęśliwym zakończeniem. Ksiądz odchyla się na oparcie.

– Trudno o szczęśliwe zakończenia w tych mrocznych czasach. Ale… może mam coś takiego. Opowiedz o tej młodej damie, dla której jest przeznaczony. – Uratowała mi życie. – Czuję się niezręcznie, wypowiadając te słowa. Nic innego nie przychodzi mi do głowy. – Zostałeś ranny na wojnie. – Tak. – Trudno nie zauważyć mojego utykania. – Ale nie chodzi tylko o to. Ona mnie zmieniła. – Skromne podsumowanie tego wszystkiego, co zawdzięczam Helenie. Kobiecie, która sprawiła, że na nowo zapragnąłem żyć. Ksiądz tylko kiwa głową. – Kilka lat temu zamieszkało tutaj pewne urocze małżeństwo. Ona przez lata pracowała dla organizacji pomocowej w południowej Afryce. Był pan tam? – Nie. – Nic dziwnego. Dopiero od niedawna ludzie zaczęli się interesować tym regionem. Od połowy siedemnastego wieku służył głównie za wodopój zmierzającym na wschód handlarzom. Holenderska Kampania Wschodnioindyjska zbudowała Kapsztad jako przystanek na trasie. Rękami niewolników z Indonezji, Madagaskaru i Indii. I taką właśnie pełnił funkcję, aż do dziewiętnastego wieku, kiedy znaleziono złoto i diamenty. A wówczas zmienił się w prawdziwe piekło na Ziemi. Holendrzy przez wieki mordowali miejscową populację w wielu drobnych wojnach, ale wraz z pojawieniem się Brytyjczyków pojawiła się wojna nowoczesna. Taka, jaką mogą prowadzić tylko biali ludzie, ty też sporo zdążyłeś się o niej dowiedzieć. Masowe ofiary, głód, epidemie, obozy koncentracyjne. Pewien żołnierz, walczący po stronie Brytyjczyków, jako że łupy wojenne trafiają do rąk zwycięzców, zyskał dzięki konfliktowi, który zakończył się kilka lat temu, sporą sumę pieniędzy. Zainwestował kapitał w kopalnie. Znalazł złoża i bardzo się wzbogacił, ale zachorował. Pewna Hiszpanka, która podczas wojny pracowała w tamtejszym szpitalu, pomogła mu w powrocie do zdrowia. I odmieniła jego serce. Powiedziała, że wyjdzie za niego pod jednym warunkiem: zrezygnuje z kopalni, a połowę majątku ofiaruje szpitalowi. Zgodził się. Opuścili Afrykę i osiedlili się na Gibraltarze, w starej

części miasta u wybrzeża Morza Śródziemnego. Ale mężczyzna nie potrafił trwać w bezczynności. Przez całe życie był żołnierzem i górnikiem. Niektórzy powiedzieliby, że znał tylko ciemność, ból i wieczny wysiłek, że słońce Gibraltaru świeciło zbyt jaskrawo dla jego ciemnego serca, że proste tutejsze życie zmuszało go do refleksji nad grzechami, które prześladowały go i dręczyły dzień i noc. Nie wiadomo, czy taka była przyczyna, w każdym razie rok później umarł. A żona dołączyła do niego kilka miesięcy później. Czekam, zastanawiam się, czy to już koniec historii. Wreszcie mówię: – Ojcze, chyba inaczej wyobrażamy sobie szczęśliwe zakończenia. Na twarzy księdza pojawia się uśmiech, jakby rozmawiał z dzieckiem, które powiedziało coś zabawnego. – Ta historia jest szczęśliwsza, niż ci się wydaje. O ile wierzysz w naukę Kościoła. Dla nas śmierć jest jedynie przejściem, dla sprawiedliwych bardzo radosnym przejściem. Początkiem, nie końcem. Widzisz, ten człowiek odkupił swoje winy, porzucił życie wypełnione przemocą i chciwością. Zapłacił za grzechy, w każdy możliwy sposób. Ocaliła go, jak wielu mężczyzn, szlachetna kobieta. Ale niektórzy mają za sobą wyjątkowo ciężkie przeżycia, czasami dawne grzechy prześladują człowieka, niezależnie od tego, ile za nie zapłacił i jak bardzo się od nich oddalił. Może to właśnie przydarzyło się temu człowiekowi, może nie. Może niektóre jednostki nie potrafią znieść bezczynności. Może pracowity i energiczny człowiek nie umie odnaleźć ukojenia w odpoczynku. Jest jeszcze jedna możliwość. Ten człowiek szukał w Afryce wojny i bogactwa. Pożądał władzy, pewności, poczucia, że nic mu nie grozi w świecie pełnym niebezpieczeństw. Ale porzucił to wszystko, kiedy spotkał kobietę. Możliwe, że zawsze pragnął jedynie być kochanym, a bał się tylko odrzucenia. I kiedy wreszcie to dostał, zmarł szczęśliwy. Być może ta kobieta zawsze pragnęła się przekonać, że potrafi zmienić świat, że jeśli zdoła odmienić najmroczniejsze serce, to znaczy, że istnieje nadzieja dla całej ludzkości. Ksiądz przerywa, oddycha głęboko, patrzy na mnie. – A może popełnili błąd, skazując się na życie w bezczynności,

narażając się na powroty wspomnień, nawet jeśli tylko w koszmarnych snach. Niezależnie od przyczyny śmierci, ich przyszłość jest jasna i pewna: bramy Królestwa Niebieskiego są otwarte dla tych, którzy odkupili winy. Wierzę, że ta kobieta i ten mężczyzna tam właśnie trafili. Przez chwilę przetrawiam słowa księdza. – Chciałbyś obejrzeć pierścionek? – pyta, wstając. – Nie muszę. – Odliczam pięćset dolarów i kładę na stole. Oczy księdza robią się wielkie jak spodki. – Z radością przyjmujemy każdy datek, ale ostrzegam, o ile nie chcesz zwrotu pieniędzy, że ta suma znacznie przekracza wartość pierścionka… w obecnej sytuacji rynkowej. – Dla mnie ten pierścionek z pewnością jest tyle wart, ojcze. W drodze powrotnej właściwie nie czuję bólu. Snuję wizje, w których podróżujemy z Heleną po świecie, zatrzymując się w różnych miejscach, nigdy na dłużej niż kilka lat. Helena pracuje jako pielęgniarka. Ja inwestuję pieniądze w przemysł wydobywczy, dzięki swej wiedzy znajduję dobrych wspólników i obiecujące miejsca, kopalnie, w których płaci się robotnikom przyzwoite stawki i zapewnia odpowiednie warunki pracy. Z początku zyski będą niewielkie, ale z czasem zacznę przyciągać najlepszych ludzi, a w górnictwie, jak w każdym innym biznesie, to na nich opiera się tajemnica sukcesu. Prześcigniemy konkurencję i zainwestujemy pieniądze w dalszy rozwój. I nigdy nie skażemy się na bezczynność, nigdy nie dopuścimy do tego, by świat nas dopadł. *** Kate zamknęła dziennik i pochyliła się, by sprawdzić opatrunek na piersi. Pociągnęła za brzegi bandaża, wygładziła je. – Coś się stało? – Nie. Ale nadal trochę krwawisz. Niedługo zmienię opatrunek. David wzdycha teatralnie. – Me serce krwawi. Kate uśmiechnęła się. – Bo jeszcze uwierzę!

Rozdział 84

13 sierpnia 1917 Dom rodzinny Heleny wygląda niesamowicie imponująco. Przerasta wszelkie moje wyobrażenia, pewnie głównie dlatego, że nigdy czegoś podobnego nie widziałem. Wznosi się na brzegu ogromnego jeziora, wtulony między gęste angielskie lasy i łagodne wzgórza. Prawdziwe dzieło sztuki z kamienia i drewna, wygląda jak średniowieczny zamek, przystosowany do czasów współczesnych. Mgła zasnuwa aleję żwirową, mkniemy między szpalerami drzew samochodem, który przyjechał po nas na stację. Ojciec, matka i brat stoją na schodach, jakby czekali na delegację dygnitarzy. Witają nas uprzejmie. Służba wypakowuje nasze bagaże i znika w środku. Ojciec Heleny jest wysoki i mocno zbudowany, nie można go nazwać tęgim, ale szczupłym też nie. Potrząsa moją ręką, patrzy mi prosto w oczy, mruży swoje, jakby dokonywał inspekcji. Może inspekcji mojej duszy. Kolejne godziny mijają jak sen. Obiad, pogawędki w salonie, zwiedzanie domu. Myślę tylko o chwili, kiedy poproszę o rękę jego córki. Zerkam na niego od czasu do czasu, liczę na jakieś wskazówki, coś, co zdradziłoby, jaki jest, jak zareaguje. Po obiedzie Helena wychodzi z matką z pokoju pod pretekstem pytania o jakiś mebel, a młodszy brat, ku mojej wielkiej uldze, pyta, czy może pójść do siebie. Zostajemy sami w wyłożonym boazerią salonie. Zaczynam się porządnie denerwować. Uważałem dzisiaj z tabletkami przeciwbólowymi, wziąłem tylko jedną. Ostatnio ból zaczął ustępować, a może „nauczyłem się nogi”, jak to określa doktor Carlisle. Całkiem jednak nie zniknął, szarpie i gryzie gdzieś pod spodem. Ale oczywiście czekam, aż ojciec Heleny usiądzie pierwszy. – Czego się pan napije? Brandy, szkocka, burbon? – Poproszę burbon. Napełnia szklankę niemal do samego brzegu i podaje mi, nie

dodając lodu. – Wiem, o co chce pan zapytać i odpowiedź brzmi „nie”, więc zapomnijmy jak najszybciej o tej drobnej nieprzyjemności i cieszmy się pięknym wieczorem. Kane wspominał, że odwiedził pan nasz szyb na Gibraltarze. Podobno Craig zabrał pana na wycieczkę. – Posyła mi słaby uśmieszek. – Chciałbym usłyszeć, jakie są pańskie wrażenia, jako profesjonalisty. Czy szyb wytrzyma do końca prac? Zbieram się kilka razy, by coś powiedzieć. Przez głowę przelatują nieprzyjemne myśli. Zbył cię jak domokrążcę. Należy do Immari, jest taką samą podstępną żmiją jak Kane. Biorę spory łyk burbona i mówię tak spokojnym i obojętnym tonem, na jaki tylko potrafię się zdobyć: – Chciałbym wiedzieć dlaczego. – Zachowujmy się jak kulturalni ludzie, panie Pierce. – Helena mnie kocha. – Ależ jestem o tym przekonany. Wojna to czas pełen emocji. Ale kiedyś wojna się skończy, a uczucia zbledną. Świat przybierze swój zwykły kształt, Helena wróci do Anglii, wyjdzie za mężczyznę, który potrafi jej zapewnić życie, jakiego naprawdę pragnie, życie na odpowiednim poziomie. Które człowiek docenia dopiero, kiedy się przekona, jak dzikim i wrogim miejscem jest ten świat. Takie życie jest jej przeznaczone. Już poczyniłem odpowiednie kroki. – Zakłada nogę na nogę, upija brandy. – Kiedy Helena była małą dziewczynką, przygarniała każde zapchlone, brudne, ranne czy półżywe zwierzę, jakie pojawiło się w granicach naszej posiadłości. Nie dawała za wygraną, póki dane stworzenie nie zdechło bądź nie wyzdrowiało. Helena ma dobre serce. Ale dorosła i już nie ratuje biednych zwierzątek. Wszystkie dzieci przechodzą taką fazę, w szczególności dziewczynki. A teraz chciałbym wreszcie poznać pana opinię na temat tunelów pod Gibraltarem. – Nic mnie one nie obchodzą. Ani to, czego szukacie. To bardzo niebezpieczny szyb, nie mam zamiaru w nim pracować. Zamierzam natomiast poślubić pańską córkę, z pana zgodą czy bez niej. Nie jestem rannym zwierzątkiem, a Helena nie jest małą dziewczynką. – Stawiam szklankę na szklanym blacie, o mało go przy tym nie rozbijając, brązowy płyn rozbryzguje się dokoła. – Dziękuję za burbon. – Podnoszę się, ale on też odstawia szklankę i zachodzi mi drogę.

– Chwileczkę. Chyba nie mówi pan poważnie. Widział pan, co tam jest. I tak po prostu się pan od tego odwraca? – Znalazłem coś, co interesuje mnie znacznie bardziej niż zaginione miasta. – Mówiłem panu. Już znalazłem odpowiednią partię dla Heleny. Ta sprawa jest postanowiona. Nie wracajmy do niej więcej. A jeśli chodzi o wykopaliska, możemy sowicie pana wynagrodzić. Tak się składa, że to moja działka. Odpowiadam za finanse Immari. Kane zajmuje się ekspedycjami i jeszcze kilkoma różnymi sprawami, zapewne zdążył się pan zorientować. Mallory kieruje sekcją szpiegowską. Radzę nie lekceważyć Craiga, jest całkiem skuteczny. A więc ile? Możemy podwoić stawkę. Dwa tysiące dolarów tygodniowo. Kilka miesięcy i będzie pan ustawiony. – Nie zamierzam podjąć się tej pracy za żadne pieniądze. – Dlaczego? Względy bezpieczeństwa? Na pewno może pan się tym zająć. W armii powiedziano nam, że jest pan skuteczny. Najlepszy, tak się wyrazili. – Obiecałem Helenie, że nie będę pracował w kopalni. Dałem słowo. Nie zamierzam uczynić jej wdową. – Nadal pan zakłada, że się z nią ożeni. Ale ona nie wyjdzie za pana bez mojego pozwolenia. – Lord Barton bierze głęboki wdech, obserwuje moje reakcje, zadowolony, że przyparł mnie do muru. – Nie docenia pan własnej córki. – A pan ją przecenia. Lecz jeśli takie są pańskie warunki, dobrze, niech będzie. Plus dwa tysiące tygodniowo. Ale musi pan obiecać, w tym momencie, że doprowadzi pan prace do końca. Wówczas bez wahania udzielę panu błogosławieństwa. – Jest pan gotów przehandlować swoją zgodę za to, co znajduje się tam, na dole? – Naturalnie. Jestem człowiekiem praktycznym. I odpowiedzialnym. Może pan również kiedyś takim się stanie. Czym jest przyszłość mojej córki w porównaniu z losem całej ludzkiej rasy? Chce mi się śmiać, ale lord wbija we mnie śmiertelnie poważne spojrzenie. Pocieram twarz, próbuję zebrać myśli. Nie spodziewałem się, że będzie się targował, a już na pewno nie o wykopki na Gibraltarze.

Wiem, że popełniam błąd, ale nie widzę innego wyjścia. – Chcę pana zgody teraz, nie po zakończeniu prac. Barton ucieka wzrokiem. – Ile czasu zajmie dotarcie do budowli? – Nie wiem… – Kilka tygodni, miesięcy, lat? – Miesięcy, jak sądzę. Ale nie można… – Dobrze, dobrze. Ma pan moją zgodę. Ogłosimy to jeszcze dzisiaj wieczorem. I niech pan da z siebie wszystko na Gibraltarze, bo inaczej to ja sprawię, że Helena zostanie wdową.

Rozdział 85 Associated Press – internetowe wydanie wiadomości Epidemia grypy w Stanach Zjednoczonych i Europie Nowy Jork (AP) // Szpitale i ambulatoria w Stanach Zjednoczonych i krajach Europy Zachodniej odnotowują rosnącą liczbę zachorowań na nową odmianę grypy. Istnieje obawa, że chodzi o niezidentyfikowany do tej pory nowy szczep tej choroby.

Rozdział 86

Klasztor Immaru Tybetański Region Autonomiczny Kate oparła głowę o drewnianą ścianę alkowy i zaparzyła się na słońce. Chętnie zatrzymałaby je w miejscu. W tym momencie David otworzył oczy i spojrzał prosto na nią. Zanim zdążył coś powiedzieć, wróciła do lektury dziennika. *** 20 grudnia 1917 Dokoła sypią się kawałki skał, pył wypełnia powietrze. Marokańczycy kulą się, przestraszeni. Wycofujemy się do szybu. Czekamy, nasłuchując, w każdej chwili gotowi uciec do przyczajonego na szynach wagonu, gotowi pomknąć nim w głąb tunelu wraz z pierwszym sygnałem, świadczącym o zagrożeniu – ogniem lub wodą. Krzyk kanarka przerywa ciszę. Wszyscy oddychamy z ulgą i wracamy do hali, by sprawdzić wynik ostatniego rzutu kostką. Jesteśmy blisko. Ale jeszcze nie u celu. – Mówiłem, że trzeba wiercić głębiej – mówi Rutger. Nie przypominam sobie, by coś takiego mówił. Pamiętam za to, że przez cały czas siedział obojętny i znudzony, nawet nie raczył obejrzeć dziury, zanim napchaliśmy w nią ładunków wybuchowych. Podchodzi do wyrobiska, przechodząc, wkłada łapę do klatki z kanarkiem, przyprawiając biednego ptaka o atak paniki. – Nie dotykaj klatek – mówię. – Narażasz te ptaki na uduszenie w oparach metanu, by zyskać kilka minut na ucieczkę, a mnie nie pozwalasz dotknąć klatki? – Te ptaki mogą ocalić nam życie. Nie pozwolę ich torturować dla pustej przyjemności. Rutger odreagowuje gniew adresowany do mnie na jednym z Marokańczyków. Drze się na biedaka po francusku. Grupa złożona z kilkunastu pracowników zaczyna sprzątać gruzowisko.

Minęły cztery miesiące od dnia, kiedy po raz pierwszy odwiedziłem to miejsce, kiedy po raz pierwszy postawiłem stopę w tej dziwnej hali. Szybko okazało się, że odnaleziona część budynku to wejście do tunelu u podnóża całej konstrukcji. Na końcu tunelu znajdują się drzwi, zamknięte na cztery spusty, za pomocą jakiejś nieznanej nam technologii. Próbowaliśmy wszystkiego: ognia, lodu, ładunków wybuchowych, chemikaliów. Berberzy wykonali nawet jakiś dziwny plemienny rytuał, raczej ze względu na siebie niż powodzenie całej akcji. Ale szybko musieliśmy przyznać, że nie otworzymy tych drzwi. Przypuszczamy, że jest to jakiś kanał odpływowy bądź droga ewakuacyjna, zaplombowana pewnie od kilku tysięcy lat. Po długich debatach Rada Immari – w składzie: Kane, Craig i lord Barton, obecnie mój teść – postanowiła, że mamy przenieść się z pracami wykopaliskowymi do górnej części konstrukcji. Występują tam często kieszenie metanowe, co znacznie opóźniło tempo robót, ale od kilku tygodni napotykamy na znaki, wskazujące na to, że zbliżamy się do kolejnego wejścia. Gładkie ściany budowli, zrobione z jakiegoś metalu, twardszego od stali, który przy uderzeniu praktycznie nie wydaje żadnego dźwięku, wznoszą się pod lekkim kątem. A tydzień temu znaleźliśmy schody. Pył rozwiewa się w powietrzu, widzę kolejne stopnie. Rutger wrzeszczy, popędza robotników do szybszej pracy, tak jakby się bał, że budowla może dokądś uciec. Słyszę kroki, po chwili z chmury pyłu wyłania się mój asystent. – Panie Pierce. W biurze czeka pańska żona. Szuka pana. – Rutger! – wołam. Odwraca się. – Muszę na chwilę wrócić na górę. Zaczekaj z detonacjami do mojego powrotu. – Jeszcze czego! Jesteśmy już blisko, Pierce. Łapię detonatory i wskakuję do wagonu. – Zawieź mnie na górę – mówię do asystenta. Słyszę jeszcze, jak Rutger wygłasza tyradę na temat mojego tchórzostwa. Na górze szybko się przebieram, myję ręce. Już mam przejść do biura, ale w tym momencie dzwoni telefon w magazynie, wchodzi kierownik.

– Przykro mi, panie Pierce, pana żona wyszła. – Co jej powiedzieli? – Niestety, sir, nie wiem. – Źle się poczuła? Pojechała do szpitala? Mężczyzna wzrusza ramionami z przepraszającą miną. – Ja… przykro mi. Nie zapytałem… Nie czekając, aż dokończy, wybiegam i wskakuję do samochodu. Jadę do szpitala, tam jej nie ma i nikt jej nie widział. Recepcjonistka łączy mnie z numerem w naszej rezydencji – niedawno zainstalowaliśmy telefon. Dzwoni dziesięć razy. Recepcjonistka przerywa połączenie. – Przykro mi, proszę pana, nikt nie odpowiada… – Proszę próbować dalej. Zaczekam. Pięć kolejnych dzwonków. Trzy. Wreszcie na linii pojawia się Desmond, nasz kamerdyner. – Rezydencja państwa Pierce, Desmond przy telefonie. – Pani Pierce jest w domu? – Tak, proszę pana. Czekam. – W takim razie poproś ją do telefonu – mówię w końcu, starając się ukryć zdenerwowanie. – Ależ oczywiście, proszę pana! – odpowiada Desmond, wyraźnie zakłopotany. Nie zdążył oswoić się z telefonem. Pewnie dlatego tak długo nie odbierał. Mijają trzy minuty. W końcu rozlega się głos Desmonda: – Pani jest w swoim pokoju. Mam powiedzieć Myrtle, żeby… – Nie. Już jadę. – Rozłączam się, wybiegam ze szpitala i znów wskakuję do samochodu. Co chwila poganiam asystenta, by jechał szybciej. Pędzimy ulicami Gibraltaru, zmuszając kilka powozów do zjechania na pobocze i na każdym zakręcie rozpędzając grupy turystów i przechodniów. Wreszcie zajeżdżamy przed dom. Wyskakuję z samochodu, jednym skokiem pokonuję schody, otwieram drzwi, biegnę przez hol. Z każdym korkiem ból kąsa moją nogę, pot spływa ze mnie strumieniami, ale biegnę dalej, gnany strachem. Pokonuję schody na piętro, dopadam drzwi do sypialni i bez pukania wpadam do środka.

Helena odwraca się, wyraźnie zaskoczona. Pot ścieka mi z czoła, ledwo dyszę, moją twarz wykrzywia bolesny grymas. – Patrick? – Wszystko w porządku? – pytam, przysiadając na łóżku. Odgarniam koc, przesuwam dłonią po jej powiększonym brzuchu. Podciąga się do pozycji siedzącej. – Mogłabym ci zadać to samo pytanie. Oczywiście, że wszystko w porządku. Dlaczego pytasz? – Myślałem, że przyjechałaś do kopalni, bo coś… że coś. – Chwytam oddech, odprężam się. Obrzucam Helenę karcącym spojrzeniem. – Lekarz powiedział, że masz leżeć. Helena ciężko opada na poduszki. – Spróbuj tak leżeć przez kilka miesięcy… Uśmiecham się. Nagle dociera do niej, co przed chwilą powiedziała. – Przepraszam. Ale z tego, co pamiętam, ty też nie byłeś w tym najlepszy. – Masz rację. Żałuję, że nie zdążyłem się z tobą zobaczyć. Miałaś jakąś sprawę? – Co takiego? – Przyjechałaś do biura. – Ach, no tak. Chciałam cię zabrać na lunch, ale powiedzieli, że już wyszedłeś. – Tak. Musiałem coś załatwić… w dokach. – Okłamuję ją już chyba setny raz. I z czasem wcale nie staje się to łatwiejsze, lecz alternatywa jest znacznie gorsza. – Ciężki los króla spedycji – rzuca z uśmiechem. – Cóż, może innym razem. – Może za kilka tygodni. Pójdziemy we trójkę. – Albo i w czwórkę. Jestem taka wielka i gruba. – Nie wyglądasz. – Uroczy kłamczuch. Jej słowa nawet w połowie nie oddają moich osiągnięć. Sielankę przerywa stukanie w pokoju obok. Odwracam się. – Robią pomiary w salonie i saloniku na dole – wyjaśnia Helena.

Przeprowadziliśmy remont w bawialni i powiększyliśmy trzy pokoje przeznaczone na sypialnie dla dzieci. Kupiłem ten wielki dom z osobnym domkiem dla służby, nie wiem, czego jeszcze może nam brakować. – Pomyślałam, że moglibyśmy urządzić salę balową, z takim parkietem jak u moich rodziców. Każdy ma swoje granice. Helena może urządzać dom wedle własnego uznania, nie o to chodzi. – Dla naszego syna? – pytam. – Nie martw się. – Klepie moją dłoń. – Nie naraziłabym twojego amerykańskiego syna na takie nudy jak angielskie lekcje tańca. Ale to będzie dziewczynka. Unoszę brwi. – Jesteś pewna? – Czuję. – W takim razie sala balowa rzeczywiście jest nieodzowna – odpowiadam z uśmiechem. – À propos tańców, dostaliśmy dzisiaj zaproszenie. Doroczne świąteczne spotkanie Immari i bal gwiazdkowy. W tym roku na Gibraltarze. Zapowiada się niebywała feta. Dzwoniłam do mamy. Wybierają się z papą. Chciałabym pojechać. Nic mi nie będzie, gwarantuję. – Oczywiście. Jesteśmy umówieni.

Rozdział 87

Kate z trudem czytała dziennik, mrużąc oczy. Słońce zachodziło za górami, strach ściskał jej żołądkiem. Zerknęła na Davida. Jego twarz była niemal pozbawiona wyrazu, nieodgadniona. Może ponura? W tym momencie Milo, jakby odgadł jej myśli, wszedł do pokoju z lampą gazową. Kate lubiła ten zapach, w jakiś dziwny sposób napełniał ją spokojem. Milo postawił lampę na stoliku przy łóżku, tak by jej blask oświetlił kartki. – Dobry wieczór, doktor Kate… – Zauważył, że David nie śpi i z rozpromienioną miną dodał: – O, pan Ree… – Teraz David Vale. Miło cię znowu widzieć, Milo. Wyrosłeś. – To nie wszystko. Milo nauczył się starożytnej sztuki komunikacji znanej pod mianem… języka angielskiego. David zaśmiał się. – W dodatku bardzo skutecznie. Zastanawiałem się, co zrobią z kamieniem z Rosetty, dadzą ci go czy nim w ciebie rzucą. – A, wreszcie się ujawnił mój tajemniczy dobroczyńca! – Milo ukłonił się i dodał: – Dziękuję za dar języka. Teraz chętnie bym się zań odwdzięczył, przynajmniej po części – tu uniósł brwi z konspiracyjną miną – za pomocą kolacji. – Bardzo prosimy – powiedziała Kate ze śmiechem. David popatrzył za okno. Ostatni skrawek tarczy słonecznej właśnie znikał za górami jak wahadło we wnętrzu zegara. – Powinnaś odpocząć, Kate. Czeka cię długi marsz. – Odpocznę, jak skończymy. Czytanie też mnie relaksuje – odparła, otwierając dziennik. *** 23 grudnia 1917 Wytężam wzrok, próbuję coś dojrzeć w opadającym pyle. Mrużę oczy z niedowierzaniem. Odkryliśmy kolejne stopnie, ale i coś jeszcze – po prawej stronie, otwór, wyrwa w metalu. – Udało się! – wrzeszczy Rutger i rusza prosto w ciemność i

wirujący pył. Chwytam go za rękę, ale się wyrywa. Z nogą jest znacznie lepiej, ostatnio biorę tylko jedną tabletkę przeciwbólową dziennie, no, czasem dwie, ale nie mam szans go dogonić. – Mamy iść za nim? – pyta marokański brygadzista. – Nie. – Z pewnością nie poświęcę żadnego z tych ludzi, by ratować Rutgera. – Podaj mi kanarka, proszę. – Biorę klatkę do ręki, włączam lampę na hełmie i zanurzam się w ciemny otwór. Poszarpane wejście bez wątpienia powstało w wyniku wybuchu czy działania ostrych narzędzi, ale nie my je zrobiliśmy. Metalowe ściany mają półtora metra grubości. Zagłębiam się we wnętrze konstrukcji, do której Immari próbują się dostać od niemal sześćdziesięciu lat i ogarnia mnie autentyczny zachwyt. Mijam korytarz szerokości trzech metrów i długości dziewięciu i wchodzę do okrągłego pomieszczenia. Brak mi odpowiednich słów, by je opisać. Pierwszym, co przyciąga mój wzrok, jest wnęka, w której stoją cztery wielkie szklane tuby, coś w rodzaju ogromnych kapsuł czy wydłużonych słoików na przetwory. Sięgają aż do sklepienia. Są puste, na dnie pełga słabe białe światło czy raczej mgła. Dalej widzę dwie kolejne tuby, jedna chyba uległa zniszczeniu. Szkło pękło, w środku nie ma mgły. Ale ta obok… coś w niej jest. Rutger dostrzega to w tym samym momencie, co ja. Przyskakuję do tuby, która jakby wyczuła naszą obecność. Mgła się rozwiewa, niczym zasłona, która za chwilę odkryje przed nami tajemnicę. To człowiek. Nie, małpa. Lub może coś pomiędzy. Rutger patrzy na mnie. Po raz pierwszy jego twarz wyraża coś innego niż arogancję czy wzgardę. Jest zdezorientowany. Może przerażony. A ja – na pewno. Kładę mu rękę na ramieniu, ponownie omiatam pomieszczenie wzrokiem. – Niczego nie dotykaj.

Rozdział 88

24 grudnia 1917 Helena wygląda olśniewająco. Krawiec poświęcił na uszycie sukni cały tydzień i policzył za nią małą fortunę, ale warto było czekać tak długo i tyle zapłacić. Helena promienieje. Tańczymy, ignorując fakt, że powinna uważać. Nie mogłem odmówić. Rzadko zdobywam się na taki wysiłek, ale ból jest do wytrzymania, po raz pierwszy i być może ostatni jesteśmy doskonale zgrani na parkiecie. Muzyka zwalnia, Helena kładzie głowę na moim ramieniu. Zapominam o małpoludzie w podziemiach. Świat znowu wydaje się normalny, po raz pierwszy od wybuchu w tunelu na froncie zachodnim. A potem, jak mgła w szklanej tubie, wszystko znika. Muzyka cichnie, lord Barton zaczyna przemawiać, wznosi toast. Toast na moją cześć – nowego kierownika działu spedycji w firmie Immari, męża jego córki i bohatera wojennego. Goście kiwają głowami. Żarcik o nowym Łazarzu, który powstał z martwych. Śmiechy. Helena przytula mnie mocniej. Barton wreszcie skończył. Goście sączą szampana, znów kiwają głowami, patrząc w moją stronę. Wykonuję głupkowaty ukłon i prowadzę Helenę do naszego stolika. W tym momencie, sam nie wiem dlaczego, ale przypomina mi się moja ostatnia rozmowa z ojcem – wieczór przed wyjazdem na wojnę. Spił się jak szewc i stracił kontrolę. Po raz pierwszy i ostatni widziałem go w takim stanie. Opowiedział o swoim dzieciństwie. Rozumiałem go, a może tak mi się wydawało. Bo w jakim stopniu można zrozumieć drugiego człowieka? Mieszkaliśmy w skromnym domu w centrum Charleston, w Wirginii Zachodniej, sąsiadującym z domami pracowników ojca. Ludzie równi mu stanowiskiem – inni przedsiębiorcy, kupcy i bankierzy – mieszkali po drugiej stronie miasta. Mojemu ojcu bardzo to odpowiadało. Chodził w tę i powrotem po pokoju, rozemocjonowany, plując śliną. A ja siedziałem w milczeniu, ubrany w nieskazitelny jasnobrązowy mundur armii amerykańskiej, z pojedynczą belką podporucznika przy

kołnierzu. – Wyglądasz równie idiotycznie jak inny znany mi młody człowiek, kiedy dostał powołanie. Półprzytomny ze szczęścia wpadł do chaty, w której mieszkaliśmy, machając pismem w powietrzu, jakby dostał list od samego króla. Przeczytał nam je na głos, ale nie wszystko zrozumiałem. Oto mieliśmy się przenieść na południe, do stanu Wirginia. Wojna domowa trwała od dwóch lat. Nie pamiętam dokładnej daty, ale w tym czasie przybrała naprawdę krwawe oblicze. Obie strony potrzebowały ludzi, świeżych ciał, mięsa armatniego. Ale jeśli byłeś wystarczająco bogaty, mogłeś się wykręcić. Mogłeś znaleźć zastępcę. Jakiś plantator z Południa wynajął twojego dziadka. Cóż za pomysł, wynająć człowieka, by zginął za ciebie na wojnie, tylko dlatego, że cię na to stać. Kiedy zaczną rekrutować, dopilnuję, by senat nie pozwolił na podobne praktyki. – Nie będzie takiej potrzeby. Dzielni młodzi mężczyźni sami się zgłaszają, masowo … Zaśmiał się i nalał sobie kolejnego drinka. – Dzielni młodzi mężczyźni. Masowo. Banda dzielnych młodych idiotów, ot co. Pchają się do armii, bo wydaje im się, że znajdą tam chwałę, może przygodę i sławę. Nie mają pojęcia, jakie są koszty wojny. Nie wiedzą, jaką cenę przyjdzie im zapłacić. – Potrząsnął głową, jednym haustem opróżnił szklankę niemal do dna. – Ale niedługo wieści się rozejdą i wtedy trzeba będzie rekrutować, tak jak w czasie wojny secesyjnej. Wówczas z początku też nie było to konieczne, ale po paru latach zaczęła się rekrutacja, a bogacze zaczęli pisać do ubogich ludzi takich jak mój ojciec. Ale poczta nie działa zbyt sprawnie przy granicy z Kanadą, zwłaszcza jeśli mieszka się z dala od miasta. Kiedy dotarliśmy do Wirginii, ten plantator zdążył nająć kogoś innego, tłumaczył się, że nie dostał odpowiedzi i przestraszył się, że sam będzie musiał iść na wojnę, Boże broń! Ale wylądowaliśmy w Wirginii, a mój ojciec był zdeterminowany, by walczyć o swój majątek. Tysiąc dolarów, tyle płacili zastępcom, i był to prawdziwy majątek. Nie udało się z pierwszym plantatorem, ale znalazł innego, włożył nieszczęsny szary mundur i w nim zginął. Południe przegrało, dotychczasowa struktura społeczna rozpadła się w pył, a ziemia, którą obiecano twojemu

dziadkowi, dostała się jednemu z tych przybyszów z Północy, czerpiących korzyści z klęski Południa. Kupił ją za bezcen na schodach gmachu sądu. – Ojciec wreszcie usiadł, ściskając w dłoniach pustą szklankę. – Ale to nie był koniec nieszczęść, które czekały nas w potwornych czasach Rekonstrukcji. Mój brat umierał na tyfus, a żołnierze Unii zabrali nam dom i puścili nas z torbami. Dom! Ruderę w szczerym polu. Właściciel chciał nas wyrzucić, ale moja matka zawarła z nim umowę, zaoferowała, że będzie pracować w polu, jeśli tylko pozwoli nam zostać. I pracowała, zaharowywała się na śmierć. W wieku dwunastu lat wyruszyłem do Wirginii Zachodniej. Pracę w kopalni niełatwo było dostać, ale potrzebowali młodych chłopaków. Im drobniejszy, tym lepiej, żeby mógł się wcisnąć w wąskie korytarze. Taka jest cena wojny. Teraz już wiesz. Przynajmniej nie masz rodziny. Ale oto, co się czeka: śmierć i nędza. Jeśli kiedykolwiek się zastanawiałeś, dlaczego traktowałem cię tak surowo, dlaczego byłem taki skąpy i wymagający, to już wiesz. Życie jest ciężkie, nie oszczędza nikogo. A jeśli jesteś głupi czy słaby, zmienia się w piekło na ziemi. Ale ty taki nie jesteś, już ja o to zadbałem. A teraz tak mi się odwdzięczasz. – Ta wojna jest inna… – Wszystkie wojny są takie same. Zmieniają się tylko nazwiska poległych. Zawsze chodzi o to samo: która grupa uprzywilejowanych bogaczy zgarnie łupy. Nazywają ją „Wielką Wojną”. Sprytny marketing. To wojna domowa Europejczyków. Pytanie, który król czy królowa dzięki niej zyskają. Ameryka nie ma w tym żadnego interesu i dlatego głosowałem przeciwko naszemu w niej udziałowi. Europejczycy rozsądnie nie mieszali się do naszej wojny i my powinniśmy postąpić tak samo. To rodzinna kłótnia, awantura między królewskimi rodami, oni wszyscy są spokrewnieni. – Są spokrewnieni również z nami. Kraj rodzinny naszej matki znalazł się w beznadziejnej sytuacji. Oni z pewnością przyszliby nam z pomocą w obliczu całkowitej zagłady. – Nic nie jesteśmy im winni. Nasz kraj to Ameryka. Oddaliśmy za tę ziemię własną krew, pot i łzy. A to jedyna waluta, która ma prawdziwą wartość. – Potrzebują górników. Dzięki tunelom można by zakończyć wojnę

w krótkim czasie. Chcesz mnie zatrzymać? Mogę ocalić wiele ludzkich istnień. – Nie możesz. – Patrzył na mnie z obrzydzeniem. – Nie zrozumiałeś ani słowa z tego, co powiedziałem, prawda? Wynoś się. A jeśli nawet uda ci się wrócić, nie wracaj do tego domu. I uczyń mi jedną przysługę, w zamian za to wszystko, co ci dałem. Kiedy zorientujesz się, że walczysz na cudzej wojnie, odejdź. I nie zakładaj rodziny, póki nie pozbędziesz się munduru. Nie bierz przykładu z mojego ojca, nie bądź tak chciwy i okrutny. Naraził nas na wędrówkę przez zdewastowaną, ogarniętą wojną Północ aż do dalekiej Wirginii. Wiedział, co to oznacza, lecz nie ustąpił. Kiedy poznasz, co to wojna, zrozumiesz. W przyszłości postaraj się dokonywać rozsądniejszych wyborów. Pogrążony we wspomnieniach, ledwo zauważam przewijające się wokół nas tłumy. Wszyscy podchodzą, przedstawiają się i dotykają brzucha Heleny. Siedzimy niczym para królewska na audiencji. Jest tam cała gromada naukowców, niewątpliwie przyjechali specjalnie, by obejrzeć świeżo odkrytą przez nas podziemną komorę. Poznaję ludzi stojących na czele oddziałów Immari rozsianych po całym świecie. Organizacja jest naprawdę ogromna. Podchodzi do mnie Konrad Kane. Porusza się sztywno, wyprostowany jak kołek, jakby ktoś wpuścił mu sondę do środka. Przedstawia swoją towarzyszkę. Okazuje się, że to żona. Ma ciepły uśmiech, mówi w miły ujmujący sposób. Jestem całkowicie zaskoczony i trochę zawstydzony z powodu początkowej chłodnej reakcji. Zza jej pleców wybiega mały chłopiec, wskakuje Helenie na kolana, przygniata brzuch. Łapię go za ramię i odciągam, minę mam wściekłą, a chłopiec wygląda tak, jakby za chwilę miał się rozpłakać. Konrad rzuca mi ostre spojrzenie, a matka obejmuje chłopca i upomina go: „Uważaj, Dieterze. Helena oczekuje dziecka”. Helena wyciąga ramiona do chłopca. – Nic się nie stało. Podaj mi rękę, Dieterze. – Ujmuje jego dłoń i kładzie ją na brzuchu. – Czujesz? – Chłopiec spogląda na nią i kiwa głową. Helena mówi z uśmiechem: – Pamiętam, kiedy ty byłeś u mamy w brzuchu. Pamiętam, jak się urodziłeś. Lord Barton wkracza miedzy mnie i Konrada. – Już czas. – Spogląda na kobietę i na chłopca, obejmującego

brzuch Heleny. – Panie wybaczą. Prowadzi nas do wielkiej sali konferencyjnej. Czekają już tam na nas pozostali apostołowie apokalipsy: Rutger, Mallory Craig i grupa złożona w większości z naukowców i badaczy. Następuje szybka prezentacja. Ci nie są pod szczególnym wrażeniem mojej osoby. Szybkie gratulacje, przesadne słowa uznania, jakbyśmy właśnie zwalczyli epidemię. A potem przechodzimy do rzeczy. – Kiedy dotrzecie do górnej części schodów? – pyta Konrad. Wiem, co chcę powiedzieć, ale przeważa ciekawość. – Co właściwie znajduje się w tej komorze? Co to za przyrządy? Odpowiada jeden z naukowców: – Nadal je badamy. To chyba coś w rodzaju komory hibernacyjnej. Też tak przypuszczałem, ale moje podejrzenia wydały się znacznie mniej szalone, kiedy usłyszałem je z ust naukowca. – To laboratorium? Mężczyzna przytakuje. – Tak. Przypuszczamy, że cała budowla służyła celom badawczym. – A jeśli to nie jest budowla? Naukowiec robi zdumioną minę. – A cóż innego? – Statek – mówię. Barton śmieje się i wtrąca jowialnym tonem: – To było mocne, Patty. Może jednak skupisz się na wykopkach, a kwestie naukowe pozostawisz tym panom? – Z uznaniem kiwa głową w ich stronę. – Zapewniam cię, że znacznie lepiej od ciebie orientują się w tej dziedzinie. Rutger wspominał, że martwisz się o wodę i gaz nad schodami. Jaki masz plan? Nie poddaję się. – Ściany wewnętrzne wyglądają zupełnie jak grodzie na statku. Główny naukowiec odpowiada po chwili wahania: – Owszem, zgadza się. Ale są bardzo grube, mierzą około półtora metra. Tak grube grodzie nie są potrzebne, poza tym stanowiłyby za duże obciążenie, statek nie mógłby pływać. To jest miasto, jesteśmy tego niemal pewni. No i schody. Schody przy wejściu na statek to rzecz raczej niespotykana.

Barton unosi rękę. – Rozwiążemy te wszystkie zagadki, kiedy dostaniemy się do środka. Pierce, potrafisz określić, kiedy to nastąpi? – Nie potrafię. – Dlaczego? Na chwilę wracam we wspomnieniach do tamtego wieczoru w Wirginii Zachodniej, potem znów do współczesności. Przesuwam wzrokiem po twarzach naukowców i członków zarządu Immari. – Ponieważ uznaję swoją pracę za skończoną. Znajdźcie kogoś innego. – Posłuchaj, chłopcze, to nie jest kółko zainteresowań, klub, do którego możesz sobie wstąpić, a potem się wypisać, kiedy nagle przestaje ci się podobać. Dokończysz pracę i dotrzymasz danego słowa – mówi lord Barton. – Obiecałem, że dokończę tunel i dokończyłem. To nie jest moja wojna. Mam rodzinę. Barton zrywa się z miejsca, lecz Kane chwyta go za ramię i po raz pierwszy zabiera głos: – Wojna. Interesujący dobór słów. Pierce, powiedz mi, proszę, jak myślisz, co znajduje się w ostatniej tubie? – Nie wiem i nie interesuje mnie to. – A powinno – mówi Kane. – To nie jest człowiek i nie pasuje do żadnych dotychczas znalezionych szczątków. – Czeka na moją reakcję. – Połączę za ciebie kropki, bo widzę, że ty nie jesteś w stanie, bądź nie chcesz sam tego zrobić. Ktoś wybudował tę konstrukcję, najbardziej zaawansowaną technologicznie budowlę na całej naszej planecie. Kilka tysięcy lat temu, może nawet setki tysięcy lat temu. Ten zamrożony małpolud tkwi tutaj od nie wiadomo jak dawna. Czeka. – Czeka? Na co? – Tego nie wiemy, ale zapewniam cię, że dzień, w którym on i pozostali konstruktorzy tej budowli się obudzą, będzie ostatnim dniem istnienia ludzkiej rasy. Mówisz, że to nie jest twoja wojna, lecz się mylisz. Nie umkniesz przed nią, nie możesz pozostać z boku ani odejść, ponieważ wróg będzie ścigał nas po całym świecie i w końcu nas znajdzie, i zgładzi.

– Zakładasz, że te istoty są nam wrogie, a to dlatego, że sam jesteś wrogi wobec innych, a zagłada, wojna i żądza władzy zajmują wszystkie twoje myśli. Mierzysz ich własną miarą. – Tylko jedno wiemy na pewno: to coś jest jakąś formą człowieka. Moje założenia są w pełni uzasadnione. I praktyczne. Jeśli ich zabijemy, zagwarantujemy sobie przetrwanie. Jeśli będziemy próbowali się z nimi zaprzyjaźnić, niekoniecznie. Przez chwilę przetrawiam jego słowa i ze wstydem przyznaję w myślach, że brzmią nieodparcie logicznie. Kane chyba wyczuł moje wahanie. – Pierce, wiesz, że to prawda. Przewyższają nas inteligencją, i to we wprost niewyobrażalnym stopniu. Jeśli nawet zostawią nas przy życiu, potraktują nas w najlepszym wypadku jak zwierzątka domowe. Może wykształcą w nas nowe cechy, przekształcą w miły uległy gatunek, będą karmić przy ognisku, osobniki agresywne wyeliminują, w podobny sposób jak my wiele tysięcy lat temu zmieniliśmy wilki w psy. Zrobią z nas istoty przymilne i łagodne, niezdolne do walki, polowania czy samodzielnego zdobywania pożywienia. Może to już się dzieje, tylko jeszcze się nie zorientowaliśmy. A może wcale nie zobaczą w nas miłych domowych zwierzątek. Może zrobią z nas niewolników. Przypuszczam, że nie jest ci obca podobna idea. Grupa brutalnych ludzi obdarzonych wysoką inteligencją i posługujących się zaawansowaną technologią podporządkowuje sobie grupę bardziej zacofaną. Ale tym razem to będzie zmiana ostateczna i nieodwołalna. Już nigdy nie poczynimy postępów, nigdy nie zrobimy kroku w przód. Pomyśl tylko. Ale możemy zapobiec temu losowi. Może pomysł zamordowania ich we śnie wydaje ci brutalny, zastanów się jednak, jak wygląda alternatywa. Kiedy ludzie poznają prawdę, będą czcić nas jak bohaterów, obwołają zbawcami ludzkiej rasy, oswobodzicielami… – Nie. Nie zamierzam brać w tym udziału. – W myślach widzę twarz Heleny, trzymam nasze dziecko w ramionach, wyobrażam sobie, jak starzejemy się razem w domu nad jeziorem, jak latem uczymy nasze wnuki łowić ryby. Moja osoba nie gra większej roli w planach Immari. Znajdą innego pracownika. Może prace opóźnią się o kilka miesięcy, ale to, co jest tam na dole, poczeka.

Przez długą chwilę patrzę na Kane’a i Bartona. – Panowie, musicie mi wybaczyć. Moja żona jest w ciąży, powinienem odwieźć ją do domu. – Zwracam się do Bartona: – Oczekujemy naszego pierwszego dziecka. Życzę wam powodzenia. Jak wiecie, byłem żołnierzem. A żołnierz potrafi dotrzymać tajemnicy. Niemal tak skutecznie, jak walczyć. Choć mam nadzieję, że ja już nigdy więcej nie będę musiał przystąpić do walki. *** David usiadł na posłaniu. – Wiem, co zamierzają. – Kto? – Immari. Protokół Toba. Teraz rozumiem. Oni próbują stworzyć armię. Założę się, że tak. Uważają, że ludzka rasa stanęła w obliczu zagrożenia ze strony silniejszego wroga. Protokół Toba zredukuje liczbę ludności i wywoła kolejny efekt wąskiego gardła, drugi wielki skok naprzód. Ich celem jest stworzenie rasy superżołnierzy, wysoko rozwiniętych ludzkich istot, zdolnych do walki z tymi, którzy stworzyli tę konstrukcję na Gibraltarze. – Może i tak. Ale jest coś jeszcze. W ośrodku w Chinach znajdowała się dziwna maszyneria. Przypuszczam, że ona też ma z tym coś wspólnego. Kate opowiedziała o tym, co przeżyła w Chinach, o tajemniczym obiekcie w kształcie dzwonu, który spowodował śmierć tylu osób, a potem zaczął się topić i wybuchł. Kiedy skończyła, David kiwnął głową. – Chyba wiem, co to jest. – Naprawdę? – Tak. Chyba tak. Czytaj dalej.

Rozdział 89

18 stycznia 1918 Kiedy kamerdyner wbiega do mojego gabinetu, moja pierwsza myśl to Helena: wody odeszły… upadła… – Proszę pana, telefon z pracy. Mówią, że to pilne. Coś o magazynach. Idę do telefonu, podnoszę słuchawkę. Mallory Craig nawet nie daje mi dojść do głosu. – Patrick. Zdarzył się wypadek. Rutger nie pozwolił do ciebie dzwonić, ale uznałem, że powinieneś wiedzieć. Przesadził. Chciał dojść za daleko w zbyt krótkim czasie. Kilku Marokańczyków utknęło, podobno… Nie czekam, aż skończy, wypadam na korytarz, biegnę do samochodu. Po chwili jestem w magazynie, razem z byłym asystentem wskakuję do wagonu. Pędzimy na złamanie karku, zupełnie jak Rutger tamtego pierwszego dnia, kiedy pokazywał mi wykopaliska. Co za idiota, pospieszał robotników i doprowadził do zawału. Z przerażeniem myślę o tym, co zaraz zobaczę, ale ponaglam asystenta, by jechał jeszcze szybciej. Kiedy korytarz otwiera się na ogromne, wykute w kamieniu pomieszczenie, w którym pracowałem przez ostatnie cztery miesiące, dostrzegam, że światła się nie palą, a mimo to jest jasno – pomieszczenie przecinają snopy światła z latarek przy hełmach górników. Brygadzista chwyta mnie za ramię. – Rutger chce z panem rozmawiać. Jest na linii. Zaczynam iść w stronę telefonu. Nagle przystaję. Czuję wilgoć na czole. Czy to pot? Nie. Kolejna kropla. Sufit jest mokry. Chwytam słuchawkę. – Rutger, podobno wydarzył się wypadek. Gdzie jesteś? – W bezpiecznym miejscu. – Nie pogrywaj ze mną. Gdzie to się stało? – Jesteś we właściwym miejscu – odpowiada tonem rozbawionym i pewnym siebie. Tonem pełnym zadowolenia.

Rozglądam się dokoła. Górnicy kręcą się dokoła, zdezorientowani. Dlaczego wyłączono światła? Odkładam słuchawkę, podchodzę do przewodu elektrycznego na ścianie. Jest podłączony do nowego kabla. Przesuwam wzdłuż niego snop światła. Kabel biegnie do góry… po sklepieniu, potem wzdłuż schodów, do… – Uciekajcie! – krzyczę. Rzucam się biegiem na drugi koniec pomieszczenia, próbuję zebrać robotników, którzy potykają się o siebie i błądzą w morzu świateł i cieni. Nagle w górze rozlega się wybuch i skała spada prosto na nasze głowy. Pył zasnuwa pomieszczenie. Zupełnie jak w tunelu na froncie zachodnim. Nie mogę ich ocalić. Nawet ich nie widzę. Robię krok w tył, do tunelu – korytarza prowadzącego do laboratorium. Chmura pyłu ciągnie się za mną. Słyszę, jak skalne odłamki zasypują przejście. Krzyki cichną, tak po prostu, jak gdyby ktoś zamknął drzwi. Znajduję się w ciemnościach, rozświetlonych jedynie słabym białym blaskiem mgły, pełgającej w szklanych tubach. Nie wiem, ile minęło czasu, w każdym razie jestem głodny. Bardzo głodny. Moja latarka wypaliła się dano temu, siedzę w nieprzeniknionych ciemnościach, oparty plecami o ścianę, pogrążony w myślach. Helena pewnie szaleje ze zmartwienia. Czy odkryje mój sekret? Czy mi wybaczy? Zakładając, że w ogóle się stąd wydostanę. Słyszę kroki po drugiej stronie skalnej ściany. I głosy. Stłumione dźwięki docierają do mnie przez szpary w rumowisku. – Heeejjjj! Muszę starannie dobrać słowa. – Zadzwońcie do lorda Bartona. Powiedzcie, że Patrick Pierce utknął w zawalonym tunelu. Słyszę śmiech. Rutger. – Twardy jesteś, Pierce. Trzeba ci to przyznać. I jesteś wspaniałym górnikiem. Ale na ludziach zupełnie się nie znasz. – Barton utnie ci głowę. – Barton? A jak myślisz, kto wydał polecenie? Myślałeś, że mógłbym tak po prostu cię sprzątnąć? W takim przypadku pozbyłbym się ciebie już dawno temu. Nie. Barton i mój ojciec zaplanowali moje

małżeństwo z Heleną jeszcze przed naszymi narodzinami. Jej nie bardzo podobał się ten pomysł, może właśnie dlatego zaraz po wybuchu wojny wskoczyła do pierwszego pociągu jadącego na Gibraltar. Ale nie ucieknie się przed przeznaczeniem. Praca przy wykopaliskach i mnie przywiodła w to miejsce. A potem metan zabił pracowników i wreszcie ty się zjawiłeś. Barton zawarł z tobą umowę, ale obiecał papie, że da się ją anulować. Ciąża o mało nie przesądziła sprawy, ale nie martw się, z tym problemem też sobie poradzę. Tyle dzieci umiera zaraz po urodzeniu, z powodu tylu tajemniczych chorób. Nie przejmuj się, pocieszę Helenę w ciężkich chwilach. Znamy się od tak dawna. – Zamierzam się stąd wydostać, Rutger. Wydostanę się stąd i cię zabiję. Rozumiesz? – Cichutko, Patty. Nie przeszkadzaj ludziom w pracy. – Słyszę, że odsuwa się od skalnej ściany, krzyczy coś po niemiecku, potem słychać kroki. Przez kilka kolejnych godzin, sam nie wiem jak długo, przeszukuję laboratorium. Nie ma tam nic, czym mógłbym się posłużyć. Wszystkie drzwi są zaplombowane. To będzie mój grobowiec. W końcu siadam, wodzę wzrokiem po ścianach, patrzę, jak migocą szkliście, jakby odbijały światło wypełniające tuby, ale bardzo słabo. Takie stłumiony niewyraźny refleks, jak polerowanej stali. Od czasu do czasu nad moją głową słychać wiercenie i uderzenia kilofów. Próbują dokończyć dzieła. Zapewne są już blisko szczytu schodów. Nagle dźwięki cichną, odzywa się krzyk: – Wasser! Wasser! Woda – musieli trafić na… Głośny huk. Nieomylny dźwięk walącej się skały. Podbiegam do wejścia, nasłuchuję. Krzyki, szum napierającej wody. I coś jeszcze. Jakby bicie bębna. Czy raczej rytmiczne pulsowanie. Z każdą sekundą coraz głośniejsze. Krzyki. Biegnące kroki. Odjeżdżający wagon. Wytężam słuch, ale to już wszystko. W nagłej ciszy uświadamiam sobie, że stoję prawie po kolana w wodzie. Prędko przecieka szparami w rumowisku. Rzucam się biegiem w głąb korytarza. Gdzieś tutaj muszą być

drzwi do laboratorium. Macam wzdłuż ścian, ale na próżno. Woda dostała się do wnętrza laboratorium, za kilka minut mnie pochłonie. Jedna z czterech tub jest otwarta. Czy mam jakiś wybór? Brodzę w wodzie, wpadam do środka. Otacza mnie mgła, drzwi się zamykają.

Rozdział 90

Snow Camp Alpha Odwiert numer 6 Wschodnia Antarktyda Robert Hunt siedział w kapsule, grzejąc dłonie na kubku świeżo zaparzonej kawy. Po tym, jak o mało nie doszło do katastrofy na poprzednim miejscu, cieszył się, że tym razem bez najmniejszych problemów dotarli na głębokość dwóch kilometrów i stu trzydziestu metrów. Żadnych kieszeni z powietrzem, wodą czy osadami. Może kolejne miejsce okaże się podobne do czterech pierwszych – nic tylko lód. Upił kawy i zamyślił się. Dlaczego poprzedni odwiert przebiegł w inny sposób? Zza drzwi kapsuły dobiegł przenikliwy dźwięk – niedający się z niczym pomylić jazgot wiertła pracującego przy bardzo niskim napięciu. Robert wybiegł z kapsuły, odszukał wzrok pracownika i przejechał dłonią w poprzek gardła. Mężczyzna szybko wyłączył maszynę. Dzięki Bogu, czegoś się nauczył. Robert podbiegł do platformy. Pracownik zapytał: – Mamy się wycofać? – Nie. – Robert sprawdził głębokość. 2227. – Opuść wiertło. Sprawdzimy, jak daleko sięga kieszeń. Mężczyzna wykonał polecenie. Robert patrzył na rosnące liczby: 2255… 2270… 2286…2300… 2316. Wskaźnik zatrzymał się na 2323. Robert myślał gorączkowo. Grota na głębokości ponad dwóch kilometrów. Może coś na powierzchni ziemi. Tylko co? Grota czy kieszeń, cokolwiek to było, liczyła jakieś dziewięćdziesiąt metrów wysokości, mniej więcej tyle co boisko do gry w piłkę nożną. Zupełnie wbrew prawu ciążenia. Jakie sklepienie utrzyma warstwę lodu grubości ponad dwóch kilometrów? Pracownik zwrócił się do Roberta:

– Mam zacząć znowu wiercić? Robert, nadal zamyślony, przesunął dłonią nad kontrolkami i mruknął: – Nie. Na razie nic nie róbcie. Muszę to zgłosić. Wróciwszy do kapsuły, włączył radio. – Bounty, tu Snow King. Mam nowe informacje. Minęło kilka sekund, radio zatrzeszczało i pojawiła się odpowiedź: – Mów, Snow King. – Trafiliśmy na kieszeń na głębokości dwóch kilometrów dwustu dwudziestu siedmiu metrów. Powtarzam, dwóch kilometrów dwustu dwudziestu siedmiu metrów. Dno kieszeni znajduje się na głębokości dwóch kilometrów trzystu dwudziestu trzech metrów. Podaj instrukcje. Odbiór. – Snow King, nie rozłączaj się. Robert zabrał się za parzenie kolejnej porcji kawy. Pracownicy z pewnością nie pogardzą gorącym napojem. – Snow King, na jakiej głębokości znajduje się wiertło? Odbiór. – Bounty, nadal na maksymalnej, odbiór. – Zrozumiałem, Snow King. Oto instrukcje: wyciągnijcie wiertło, zamknijcie odwiert i przenieście się do lokalizacji numer siedem. Zaczekaj na współrzędne. Tak jak poprzednio zapisał współrzędne i po raz kolejny wysłuchał komunikatu o następnym połączeniu. Złożył kartkę i wsunął ją do kieszeni, wstał, chwycił dwa kubki z kawą i wyszedł z kapsuły. Wyciągnęli wiertło i przystąpili do prac końcowych. Pracowali szybko i efektywnie, prawie mechanicznie, w milczeniu. Robert pomyślał, że z góry wyglądają pewnie jak trzy ołowiane żołnierzyki w wersji eskimoskiej, które gorączkowo biegają dokoła, przenoszą skrzynie, białymi parasolami zasłaniają mniejszy sprzęt i za pomocą białych metalowych prętów mocują ogromny baldachim rozciągnięty nad odwiertem. W końcu obaj pracownicy wsiedli na skutery śnieżne. Czekali, aż Robert ruszy przodem. Położył dłoń na plastikowej skrzyni z aparatami fotograficznymi i powiódł wzrokiem dokoła. Dwa miliony dolarów to spora suma. Pracownicy popatrzyli na Roberta, jeden z nich wyłączył silnik.

Robert starł śnieg z wieka skrzyni, otworzył jeden zatrzask. Nagle odezwało się radio: – Snow King, tu Bounty. Podaj raport sytuacyjny. Robert wcisnął przycisk, zawahał się. – Bounty, tu Snow King. – Zerknął na pracowników. – Właśnie opuszczamy stanowisko. Zamknął wieko i zamyślił się. Coś mu tutaj nie pasowało. Cisza w radiu, te wszystkie tajemnice. Ale cóż on wiedział? Płacili mu za wiercenie, to wszystko. Może nie robili nic złego, może po prostu nie chcieli ogłaszać się ze swoimi działaniami całemu światu. To żadna zbrodnia. Kiepsko byłoby stracić pracę z powodu nadmiernej ciekawości. Nie był taki głupi. Już sobie wyobrażał, jak tłumaczy synowi: „Przykro mi, ale musisz odłożyć studia na później. W tym momencie nie mogę sobie na to pozwolić. Owszem, nie musiało do tego dojść, ale nie potrafiłem udźwignąć ciężaru tajemnicy”. Ale z drugiej strony… Jeśli dzieje się tutaj coś nielegalnego, a on nieświadomie bierze w tym udział… „Synu, nie pójdziesz na studia, twój tata jest przestępcą. PS: w dodatku tak tępym, że nawet się nie zorientował”. Drugi z pracowników również wyłączył silnik. Obaj wyczekująco patrzyli na Roberta. Podszedł do sterty pakunków ze sprzętem maskującym. Wybrał biały mierzący prawie dwa i pół metra parasol i przyczepił go do skutera. Zapalił silnik i ruszył w kierunku kolejnej lokalizacji. Dwaj pracownicy jechali tuż za nim. Po trzydziestu minutach Robert zobaczył wielki występ skalny, sterczący spod śniegu. Nawis mierzył jakiś niecały metr, więc grotą nie dało się tego nazwać, ale dawał wystarczająco głęboki cień. Robert kierował skuter w ten sposób, by przejechać tuż obok skały i w ostatniej sekundzie skręcił i znalazł się pod nawisem. Obaj pracownicy, mimo że jechali tuż za nim, zdążyli powtórzyć jego ruch i również zatrzymali skutery. Robert, nie schodząc z siedzenia, powiedział: – Czegoś zapomniałem. Zaraz wrócę. To nie powinno długo potrwać. Zaczekajcie tu i nie, em, zostańcie pod osłoną skały. – Nie skomentowali polecenia. Robert coraz bardziej się denerwował. Nie

umiał kłamać. Dodał, z nadzieją, że w ten sposób wyda się bardziej wiarygodny: – Prosili, żebyśmy starali się nie rzucać w oczy, w razie gdyby ktoś obserwował nas z powietrza. – Otworzył biały parasol i umieścił go obok siedzenia, pod kątem, niczym średniowieczny rycerz przytraczający lancę do siodła, by za chwilę ruszyć do boju. Wycofał skuter spod nawisu i skierował się w drogę powrotną.

Rozdział 91

Klasztor Immaru Tybetański Region Autonomiczny Kate ziewnęła i przewróciła kolejną kartkę. W pokoju było zimno, oboje z Davidem otulili się grubymi kocami. – Dokończysz w drodze – powiedział David, walcząc z opadającymi powiekami. – Będziesz musiała robić częste przystanki. – Okej, ale chciałabym przerwać w dogodnym miejscu. – W dzieciństwie często czytałaś po nocach, co? – Chyba każdej nocy. A ty? – Gry wideo. – Figurki. – Czasem lego. – David znowu ziewnął. – Ile zostało stron? Kate przerzuciła pozostałe kartki. – Niewiele. Dosłownie kilka. Mogę dokończyć, jeśli chcesz. – Jak już mówiłem, ja się wyspałem. A jutro nigdzie się nie wybieram. *** Budzi mnie cichy syk powietrza, wdzierającego się do otwartej tuby. W pierwszej chwili wydaje się ciężkie, jakby moje płuca wypełniła woda, lecz po kilku łykach zimnej wilgoci oddech wraca do normy. Dokonuję oceny sytuacji. W pomieszczeniu nadal panuje ciemność, ale z korytarza sączy się słaba smuga światła. Wychodzę z tuby i ruszam w tamtą stronę, po drodze uważnie rozglądając się dokoła. Wszystkie tuby są puste, nie licząc tej jednej. Małpolud najwyraźniej przespał powódź, nie odnosząc najmniejszej szkody. Ciekawe, ile podobnych wypadków ma już za sobą. W korytarzu woda nadal sięga mi do łydek. Nie może mnie powstrzymać. Szybko posuwam się w kierunku otworu. Gruzowisko, które więziło mnie w środku, prawie zniknęło, bez wątpienia wypłukała je woda. Padający z góry bursztynowy blask obmywa pozostałości.

Odsuwam je i wchodzę do pomieszczenia. Już wiem, co jest źródłem tego dziwnego światła. Tajemnicze urządzenie wisi jakiś metr nad moją głową, wygląda jak dzwon, czy raczej ogromny pionek szachowy, w górnej części wyposażony w okna. Przyglądam się, próbuję dojść, co to może być. Czuję się tak, jakby urządzenie również na mnie patrzyło, światła pulsują w powolnym rytmie niczym serce lwa chwilę po tym, jak pożarł kolejną ofiarę na równinie Serengeti. Stoję nieruchomo, zastanawiam się, czy mnie zaatakuje, ale nic się nie dzieje. Moje oczy przywykają do półmroku, coraz większe partie pomieszczenia nabierają wyraźniejszych kształtów. Podłogę pokrywa ohydna maź złożona z wody, popiołów, ziemi i krwi. W głębi leżą ciała Marokańczyków, zmiażdżone pod rumowiskiem. Na nich – Europejczycy, nieruchomi, porwani na strzępy, niektórzy spaleni, unicestwieni za sprawą jakieś nieznanej broni, której działania nawet nie umiem sobie wyobrazić. To nie był wybuch ani strzelanina, to nie są rany od noży. I zostały zadane dość dawno temu. Ile czasu spędziłem pod ziemią? Przeszukuję ciała, z myślą o jednym szczególnym. Ale Rutgera tu nie ma. Pocieram twarz. Muszę się skupić. Muszę wrócić do domu. Helena. Elektryczny wagon zniknął. Czuję się słaby, zmęczony i głodny i nie wiem, czy jeszcze kiedykolwiek zobaczę światło dzienne, ale stawiam jeden krok za drugim, zrobię wszystko, by się stąd wydostać. Wysilam mięśnie nóg, przygotowany na ból, ale ból się nie zjawia. Pcha mnie jakaś niezwykła siła, ogień, którego wcześniej nie znałem. Mijam tunele w błyskawicznym tempie, pokonuję ostatni zakręt i oto widzę światło. Wejście do kopalni zasłonili białym namiotem czy brezentem. Odsuwam zasłonę i w tym momencie otacza mnie grupa żołnierzy w maskach gazowych i dziwnych strojach ze sztucznej tkaniny. Łapią mnie i przygniatają do ziemi. Podchodzi jakiś wysoki mężczyzna. Mimo dziwacznego obszernego kombinezonu rozpoznaję w nim Kane’a. Jeden z żołnierzy spogląda na niego i mówi głosem stłumionym przez maskę:

– Właśnie wyszedł. – Zaprowadźcie go – odpowiada Kane, również dziwnym nieswoim głosem. Mężczyźni prowadzą mnie w głąb magazynu, gdzie stoi sześć białych namiotów. Wygląda to jak szpital polowy. W pierwszym namiocie stoi kilka rzędów posłań, przykrytych białymi prześcieradłami. Z drugiego namiotu dochodzą czyjeś krzyki. Helena. Próbuję się wyrwać, ale jestem za słaby: z braku jedzenia, z powodu wyczerpującej wędrówki, może z powodu tego, co stało się ze mną w tej szklanej tubie. Trzymają mnie mocno, ale nie przestaję walczyć. Słyszę ją wyraźnie, zza białej zasłony na końcu namiotu. Rzucam się w tamtą stronę, ale żołnierze pociągają mnie do tyłu, prowadzą wzdłuż rzędu posłań, na których leżą martwe ciała. Ogarnia mnie przerażenie. Lord i lady Barton. Rutger. Żona Kane’a. Wszyscy nie żyją. Są tam inni ludzie, których nie znam. Naukowcy. Żołnierze. Pielęgniarki. Jakiś chłopiec. Syn Kane’a. Dietrich? Dieter? Lekarze mówią coś do Heleny. Wchodzimy za zasłonę. Teraz ich widzę, kłębią się dokoła jej posłania, dają jakieś zastrzyki, przytrzymują. Znów próbuję się wyrwać. Kane mówi do mnie: – Chcę, żebyś to widział. Żebyś patrzył na jej śmierć, tak jak ja patrzyłem na śmierć Rutgera i Marie. – Ciągną mnie w stronę posłania. – Co się stało? – pytam. – Rozpętałeś piekło, Pierce. A miałeś nam pomóc. To, co znajduje się na dole, cokolwiek to jest, zabiło Rutgera i połowę jego ludzi. Ci, którym udało się wydostać, zarazili się jakąś chorobą. Wybuchła epidemia na niewyobrażalną skalę. Zdziesiątkowała ludność Gibraltaru, a teraz szaleje po całej Hiszpanii. – Odsuwa mocniej białą zasłonę. Helena rzuca się na posłaniu, dokoła uwija się grupa złożona z trzech mężczyzn i dwóch kobiet. Odpycham żołnierzy, Kane unosi rękę na znak, że mają dać mi spokój. Podbiegam do posłania, odgarniam włosy z jej czoła, całuję w policzek, potem w usta. Jest rozpalona. Dotyk gorącej skóry budzi we mnie przerażenie. Chyba to zauważyła, bo wyciąga rękę, dotyka mojej twarzy i mówi:

– Wszystko będzie dobrze. To tylko grypa. Hiszpańska grypa. Wkrótce minie. Patrzę na jednego z lekarzy. Ucieka wzrokiem. Łza wzbiera pod powieką, powoli spływa na policzek. Helena ściera ją i dodaje: – Jak dobrze, że nic ci się nie stało. Powiedzieli, że zginąłeś w wypadku w kopalni, ratując Marokańczyków. – Przytrzymuje moją twarz w dłoniach. – Jaki dzielny. Przyciska dłoń do ust, próbuje powstrzymać kaszel, który wstrząsa jej ciałem i posłaniem szpitalnym. Drugą ręką przytrzymuje powiększony brzuch, stara się nie obijać o metalowe pręty przy łóżku. Kaszel trwa chyba całą wieczność. Brzmi tak, jakby miał zaraz rozerwać płuca. – Heleno… – Przytrzymuję jej ramiona. – Wybaczam ci. Że mi nie powiedziałeś. Wiem, że zrobiłeś to dla mnie. – Nie dawaj mi wybaczenia, proszę. Chwyta ją kolejny atak kaszlu, lekarze odpychają mnie od posłania. Podają jej tlen, ale chyba niewiele to pomaga. Patrzę. I płaczę. A Kane patrzy na mnie. Helena kopie, walczy – a kiedy jej ciało słabnie i nieruchomieje, zwracam twarz w stronę Kane’a. Mój głos jest płaski, martwy, niemal jak jego głos stłumiony maską. W tym momencie, w tym prowizorycznym szpitalu, zawieram pakt z diabłem. *** Po twarzy Kate płynęły łzy. Zamknęła oczy. Była teraz nie w Tybecie, obok Davida, lecz w San Francisco. Zimna noc, pięć lat wcześniej. Wyciągają ją z karetki na noszach. Lekarze i pielęgniarki krzyczą coś do siebie, ona też krzyczy, lecz nie chcą słuchać. Chwyta jednego z lekarzy za ramię. – Ratujcie dziecko, jeśli trzeba będzie wybierać, ratujcie… Doktor wyrywa ramię i krzyczy do krzepkiego pielęgniarza pchającego nosze: – Sala operacyjna numer dwa. Prędko! Nosze zaczynają toczyć się szybciej, ktoś przykłada jej maskę do

twarzy. Ze wszystkich sił stara się nie stracić przytomności. Obudziła się w wielkiej pustej sali. Wszystko ją bolało. Z jej ramienia biegły jakieś rurki. Prędko wyciągnęła ręce w stronę brzucha, lecz wiedziała, jeszcze zanim go dotknęły. Podciągnęła koszulę i zobaczyła długą paskudną bliznę. Chwyciła się za skronie i wydała z siebie przeciągły krzyk. – Doktor Warner? Spojrzała w górę. Poczuła przypływ nadziei. – Dziecko? – spytała onieśmieloną pielęgniarkę łamiącym się głosem. Pielęgniarka spuściła wzrok. Kate opadła na posłanie. Łzy strumieniem płynęły po twarzy. – Nie byliśmy pewni, w papierach nie ma nazwiska osoby, którą należy zawiadomić w razie konieczności… Czy mamy do kogoś zadzwonić? Do… ojca dziecka? Przypływ gniewu zatamował łzy. Romans trwający siedem miesięcy, obiadki, słodkie słówka. Przedsiębiorca z branży internetowej, niemal zbyt doskonały, aż nieprawdziwy. Najwyraźniej zawodna antykoncepcja. On znika. Ona decyduje się urodzić. – Nie, nie ma nikogo takiego. David przytulił ją i otarł łzy z jej twarzy. – Zwykle nie reaguję tak emocjonalnie – powiedziała, próbując opanować łkanie. – Tylko… kiedy byłam… – Jakby przełamała się tama, wszystkie uczucia i myśli, których do tej pory nie dopuszczała do siebie, ruszyły spiętrzoną falą. Czuła, jak słowa formują się w jej głowie, gotowe, by je wypowiedzieć – po raz pierwszy wyznać całą historię, temu mężczyźnie, coś, co jeszcze kilka dni temu zdawało się nie do pomyślenia. Czuła się przy nim taka bezpieczna. Więcej. Ufała mu. – Wiem – odparł, ocierając kolejny strumień łez z jej policzków. – Blizna. Nie musisz nic tłumaczyć. – Wyjął dziennik z jej dłoni. – Starczy na dzisiaj. Trzeba odpocząć. – Objął ją i przytulił, i po chwili zasnęli.

Rozdział 92

Pokój dowodzenia Siedziba główna Clocktower New Delhi, Indie – Sir, jesteśmy prawie pewni, że ich mamy – powiedział jeden z techników. – Prawie? – zapytał Dorian. – Lokalni mieszkańcy powiedzieli ludziom z miejscowej ekipy, że niedawno przejeżdżał tamtędy pociąg. – Technik zakreślił laserowym wskaźnikiem obszar na ekranie. – Tory są od dawna nieużywane, więc z pewnością nie był to pociąg towarowy. Drony wykryły klasztor położony niedaleko tego miejsca. – W jakiej odległości się teraz znajdują? Technik wcisnął parę klawiszy na klawiaturze. – Kilka godzin… – Co? Jezu, przecież byliśmy tuż obok! – Przykro mi, sir, musieliśmy uzupełnić zapas paliwa. Drony mogą wrócić za około godzinę. Ale jest już ciemno. Obraz satelitarny pochodzi sprzed kilku godzin. To będzie… – Są wyposażone w kamery na podczerwień? Technik znów coś wpisał. – Nie. Co… – A w ogóle jakieś drony w okolicy? – warknął Dorian. – Chwileczkę. – W okularach technika zamigotały obrazy z komputera. – Tak, znajdują się nieco dalej, ale mogą dotrzeć do celu. – To je tam skierujcie. Do pokoju wbiegł kolejny pracownik. – Poufna wiadomość z Antarktydy. Znaleźli wejście. Dorian odchylił się na oparcie. – Potwierdzone?

– W toku, ale głębokość i współrzędne się zgadzają. – Bomby walizkowe? – spytał Dorian. – Gotowe. Doktor Chase kazał przekazać, że teraz zmieszczą się w plecaku. – Mężczyzna podniósł wysoko plik kartek zbyt gruby, żeby go spiąć. – Przysłał szczegółowy raport… – Zniszczyć. Mężczyzna wcisnął plik pod pachę. – I dzwonił doktor Grey. Chce omówić z panem zasady bezpieczeństwa. – Nie wątpię. Przekaż, że porozmawiamy, kiedy dotrę na miejsce. Wychodzę w tym momencie – powiedział Dorian, wstając. – Jeszcze jedno, sir. Stale rośnie liczba zachorowań w Azji Południowo-Wschodniej, Australii i Ameryce. – Ktoś już nad tym pracuje? – Nie, chyba nie. Sądzą, że to nowa odmiana grypy.

Rozdział 93

Klasztor Immaru Tybetański Region Autonomiczny Kate otworzyła zaspane oczy i popatrzyła na ściany alkowy. To już nie była noc, ale jeszcze nie ranek. Pierwsze promienie słońca zaglądały przez wielkie okno. Odwróciła się w drugą stronę, chciała zapomnieć, że nadszedł nowy dzień. Ułożyła głowę bliżej głowy Davida i znów zamknęła oczy. – Wiem, że nie śpisz – powiedział. – Nieprawda. – Wcisnęła głowę w poduszkę. Zaśmiał się. – Przecież mówisz. – Mówię przez sen. David usiadł na posłaniu, popatrzył na Kate i odgarnął włosy z jej twarzy. Otworzyła oczy, spojrzała prosto na niego. Miała nadzieję, że pochyli się i… – Kate, musisz ruszać. Odwróciła się na drugi bok. Nie miała ochoty na kłótnie, ale nie zamierzała ustąpić. Nie zamierzała go zostawiać. Ale nim zdążyła coś powiedzieć, w pokoju zjawił się Milo – nie wiadomo skąd. Na jego twarzy jak zwykle widniał radosny uśmiech, ale cała sylwetka świadczyła o tym, że jest skrajnie zmęczony. – Dzień dobry. Musicie pójść za Milem. David spojrzał na chłopca. – Daj nam minutę. Chłopiec zrobił krok w ich stronę. – Nie mamy nawet minuty. Qian mówi, że nadszedł czas. – Czas na co? – zapytał David. Kate usiadła. – Czas, by ruszać w drogę. By – tu Milo uniósł brwi – zastosować plan ucieczki. Projekt autorstwa Mila.

David przekrzywił głowę. – Plan ucieczki? Nadarzyła się okazja, by uniknąć dyskusji z Davidem, bądź przynajmniej odłożyć ją na później, i Kate postanowiła z tej okazji skorzystać. Zerwała się z łóżka, podbiegła do szafki, zgarnęła kilka fiolek z antybiotykami i lekami przeciwbólowymi, wrzuciła wszystko do worka, który podał jej Milo, dorzuciła dziennik, ruszyła do wyjścia, lecz jeszcze wróciła, złapała trochę gazy, bandaże i taśmę, tak na wszelki wypadek. – Dziękuję, Milo. David postawił stopy na podłodze, wstał, ale natychmiast się osunął. Kate chwyciła go dosłownie w ostatniej sekundzie. Zanurzyła dłoń w torbie, wyjęła tabletkę przeciwbólową i antybiotyk i wetknęła mu do ust, nim zdążył zaprotestować. Połknął leki bez popicia. Kate objęła go i pociągnęła za sobą na korytarz. Słońce wstawało teraz w szybkim tempie. Tuż nad drewnianą podłogą unosiły się w powietrzu trzy spadochrony. Po chwili Kate stwierdziła, że nie są to spadochrony, lecz balony. Przekrzywiła głowę i przyjrzała się uważnie pierwszemu z nich. Czaszę uszyto z zielono-brązowej tkaniny, czegoś w rodzaju kamuflażu. Motyw przedstawiał… drzewa, las. Intrygujące. Ten dźwięk. Buczenie. Coraz bliżej. David spojrzał na nią i powiedział: – Drony. – Zabrał ramię i pchnął ją do przodu. – Wsiadaj. – Davidzie… – zaczęła protestować. – Nie. Wsiadaj. – Chwycił Mila za ramię. – Mój karabin. Ten, którą miałem przy sobie za pierwszym razem. Jest tu jeszcze? Milo przytaknął. – Mamy wszystkie twoje rzeczy. – Przynieść go, tylko szybko. Spotkajmy się na tarasie obserwacyjnym. Kate pomyślała, że mógłby spojrzeć na nią jeszcze raz i… ale tego nie zrobił, ruszył przed siebie, utykając, po czym z trudem zaczął się wspinać po stopniach wykutych w skale. Kate spojrzała na balony, potem znów na schody – David zniknął.

Biegiem pokonała chodnik i znajdujące się na końcu spiralne drewniane schodki. Teraz widziała balony z bliska. Na dolnym podeście stało pięciu mnichów. Machali do niej. Dwaj wskoczyli do pierwszego balonu, odwiązali linę i odepchnęli się od podestu. Balon oddalił się nieco od skalnej ściany. Zademonstrowali, jak należy poruszać linkami i kontrolować płomień. Jeden z mężczyzn kiwnął głową w stronę Kate, po czym odwiązał przyczepiony do kosza woreczek. Balon szybko uniósł się w powietrze. Wyglądał przepięknie: spokojny kojący ruch, czerwień i żółć czaszy, usiana plamami zieleni i błękitu. Balon popłynął nad płaskowyżem niczym gigantyczny motyl. Pozostali dwaj mnisi, siedzący w drugim balonie, jeszcze nie odwiązali liny, chyba czekali na Kate. Piąty dał jej znak, by wsiadła do trzeciego balonu, tego z motywem lasu. Kate dostrzegła, że spodnia część, niebiesko-biała, przedstawia chmury na niebie. Z odpowiedniej odległości dron lecący poniżej zobaczy tylko niebo. Dron lecący powyżej zaś – tylko las. Bardzo sprytne rozwiązanie. Wdrapała się do kosza. Mnisi z drugiego balonu-motyla odwiązali liny, a mnich stojący na podeście pociągnął za dwie linki przy balonie Kate, do których przyczepiono woreczki. Balon pomknął w górę, wspinał się w ciszy, jak surrealistyczny sen. Kate obróciła się. Nad płaskowyżem unosiły się dziesiątki, a może i setki balonów, we wszelkich możliwych kolorach. Wspinały się do nieba, zanurzone w słonecznym blasku. Chyba musiały wypuścić je wszystkie okoliczne klasztory. Balon Kate nabrał tempa, drewniana platforma i cały klasztor zostały daleko w dole. David. W tym momencie nastąpił wybuch. Kate gorączkowo chwyciła za linki sterujące. W mgnieniu oka część góry po prostu zniknęła. Balonem zatrzęsło. Wokół latały kawałki drewna i skał. Powietrze wypełniło się dymem, ogniem i pyłem. Nic nie było widać. Ale balon chyba nie ucierpiał. Na szczęście pocisk uderzył za daleko. Kate walczyła z linkami sterującymi – balon unosił się teraz bardzo szybko. Zbyt szybko. Znów jakiś dźwięk. Odgłos

strzelaniny, gdzieś wyżej.

Rozdział 94

Pocisk chybił celu. Sekundę po tym, jak dron wystrzelił pierwszy z dwóch pocisków, David pociągnął za spust. Dron, teraz nieco lżejszy, nabrał prędkości i wyminął kulę, którą David wystrzelił z karabinu snajperskiego. Wprowadził kolejny nabój do komory, poszukał dronu wzrokiem. Dym unosił się gęstymi kłębami. Płomienie pochłonęły klasztor niemal w całości, rosnące poniżej drzewa również zajęły się ogniem. David wstał, krzywiąc się z bólu. Na szczęście nogi posłuchały. Tabletka przeciwbólowa działała. Pomyślał, że musi znaleźć lepszy punkt obserwacyjny. Odwrócił się i ku swemu zaskoczeniu zobaczył Mila. Chłopak siedział w rogu ze skrzyżowanymi nogami, powieki miał przymknięte, oddychał płytko, rytmicznie. David chwycił go za ramię. – Co ty wyprawiasz? – Szukam harmonii, proszę… David podciągnął go do góry i pchnął na skalną ścianę. – To poszukaj jej na szczycie – powiedział, wskazując do góry. Kiedy Milo spojrzał przez ramię, David chwycił go, obrócił w swoją stronę i popchnął jeszcze raz. – Ruszaj do góry, Milo, i nie zawracaj, choćby nie wiem co. No już. To nie są żarty. Milo z wahaniem dotknął nierównej skały i zaczął się wspinać. David odwrócił się, przeszedł na sam skraj platformy. Czekał. Jest. Prześwit pośród kłębiącego się dymu. Przykląkł, spojrzał przez celownik i od razu go zobaczył. Drugi dron. Ile ich jest? Ten jeszcze nie wystrzelił żadnego pocisku. David nie wahał się ani sekundy. Wstrzymał oddech i powoli nacisnął spust. Dron eksplodował i spadł na ziemię, zostawiając po sobie cienką smużkę dymu. David powiódł wzrokiem po niebie, ale pierwszego drona nie było widać. Podniósł się i pokuśtykał na drugi koniec platformy. Spośród kłębów czarnego dymu wyłonił się nagle kolorowy kształt, niebo i drzewa. Balon. Kate. Ich oczy się spotkały – i dokładnie w tym samym momencie góra eksplodowała. Połowa platformy przestała istnieć. David

stracił równowagę, karabin wypadł mu z ręki, z brzękiem uderzył o skałę. Klasztor rozpadał się na kawałki. Pierwszy dron wystrzelił kolejny pocisk – śmiertelny cios. Balon zakołysał się gwałtownie, ale nadal wisiał w powietrzu, jakieś dwa-trzy metry poniżej miejsca, w którym stał David. Resztki platformy rozpadały się pod jego stopami. David zerwał się, podbiegł do jej skraju i skoczył. Uderzył piersią o brzeg kosza, stracił oddech. Próbował się chwycić, ale chybił – a potem poczuł palce Kate na swoich przedramionach. Zacisnęły się ze wszystkich sił, trzymały tak mocno, jak tylko potrafiły. Już nie spadał, kołysał się bezradnie w powietrzu. Chciał chwycić za brzeg kosza, lecz ból mu nie pozwolił. Poczuł bijący z dołu żar, który ogarnął jego nogi, a po chwili całe ciało, skradał się, coraz bliżej i bliżej. David zdawał sobie sprawę, że jeszcze chwila i wciągnie balon w środek płonącego piekła. Kate musi puścić. Upadek z takiej wysokości, to będzie szybka śmierć. – Kate, nie dam rady! – Mimo tabletki ból ramienia był obezwładniający. – Musisz mnie… – Nie puszczę cię! – krzyknęła Kate. Zaparła się mocno stopami o ściankę kosza i pociągnęła desperacko. David złapał za brzeg kosza, trzymał kurczowo. Kate puściła jego ręce, zniknęła. Czekał. Ramiona bolały, fala gorąca przybierała na sile. Usłyszał trzy następujące po sobie plaśnięcia – odgłos woreczków piasku spadających na ziemię. Poczuł, że dłonie ściskające brzeg kosza zaczynają się pocić, a uchwyt słabnie. Ale zanim zdążył puścić kosz i spaść prosto w płomienie, Kate znowu chwyciła go za przedramiona i pociągnęła do góry. Do środka. Oboje spływali potem – ona z wysiłku, on z gorąca bijącego od płonących ruin klasztoru. Ich twarze dzieliło zaledwie jakieś dziesięć centymetrów. Spojrzał Kate prosto w oczy. Czuł jej oddech. Zbliżył twarz jeszcze bardziej. Ale nie zdążył dotknął jej warg, bo w tym momencie Kate pchnęła go na plecy. David zamknął oczy. – Przepraszam.

– Nie, nie. Tylko poczułam, że krwawisz. Bandaż jest w strzępach. – Kate podciągnęła jego koszulkę i zaczęła opatrywać ranę. David, z trudem łapiąc oddech, wbił wzrok w chmury wymalowane na czaszy balonu. Miał nadzieję, że gdzieś tam, daleko w dole, Milo siedzi sobie na szczycie góry, cały i zdrowy i że kiedyś, gdzieś, wreszcie odnajdzie upragnioną harmonię.

Część III GROBOWCE ATLANTYDY

Rozdział 95

Tybetański Region Autonomiczny Kate poprawiła opatrunek, po czym usiadła ciężko naprzeciw Davida, opierając się plecami o ściankę kosza. Przez dłuższą chwilę po prostu dryfowali w powietrzu, ciesząc się dotykiem chłodnego powiewu na twarzach, wpatrzeni w ośnieżone szczyty sterczące nad zielonym płaskowyżem, nie mówiąc ani słowa. Mięśnie Kate płonęły. Ratowanie Davida kosztowało ją sporo wysiłku. Wreszcie David przerwał ciszę. – Kate… – Chcę dokończyć dziennik. – Wyciągnęła z worka niewielki oprawiony w skórę zeszyt. – Potem będziemy układać plany. Dobrze? David przytaknął, a potem oparł się wygodnie o ściankę kosza. Kate zaczęła czytać. *** 4 lutego 1919 Rok po tym, jak obudziłem się w szklanej tubie... Świat umiera. To my go zabiliśmy. Siedzę przy stole z Kane’em i Craigiem, który wymienia kolejne dane, a ja słucham uważnie, jakby chodziło co najmniej o zakłady na wyścigach konnych. Hiszpańska grypa (taką nazwę nadaliśmy pandemii, w taki sposób oszukaliśmy świat) dotarła do wszystkich zakątków naszego globu, nie licząc kilku wysp. Zebrała miliony ofiar. W przeciwieństwie do zwykłych odmian grypy zabija silnych, a oszczędza słabych. Craig gada strasznie długo, używa stanowczo więcej słów niż informacja tego wymaga. Podsumowując, do tej pory nie znaleziono szczepionki. Oczywiście, ludzie z Immari wiedzą, że to niemożliwe. Mimo to chcą wmówić światu, że mamy do czynienia z grypą. Wszystko wskazuje na to, że im się uda. Craig stwierdza, że to „dobre wieści”. A to jeszcze nie koniec. Szacunki są bardzo optymistyczne, humory dopisują: ludzka rasa przetrwa, choć straty będą ogromne.

Prawdopodobnie dwa do pięciu procent ludzkości, czyli jakieś trzydzieści sześć-dziewięćdziesiąt milionów, umrze z powodu wywołanej przez nas plagi. Mniej więcej miliard się zarazi. Obecna liczba ziemskiej populacji wynosi jeden przecinek osiem miliarda, więc, jak to określił Craig, „nie taki zły wynik”. Wyspy zapewniają dobrą ochronę, ale ludzie żyją w ciągłym strachu. Zaszywają się w domach, unikają kontaktów. Z powodu wojny zginęło dziesięć milionów osób. Z powodu plagi – hiszpańskiej grypy – poniesie śmierć cztery, a może nawet dziesięć razy więcej. Nie da się ukryć takich liczb. Wojna plus pandemia i oto znika jakieś pięćdziesiąt–sto milionów. Ale ja myślę tylko o jednej osobie. Zastanawiam się, czemu zmarła, podczas gdy ja wciąż żyję. Została ze mnie skorupa, lecz istnieje powód, jeden jedyny, dla którego czepiam się życia. Kane patrzy na mnie złym, zimnym wzrokiem. Odwzajemniam spojrzenie. Każe mi zdać raport. Mówię powoli, martwym nieobecnym głosem. Opowiadam, że rozkopaliśmy teren wokół znaleziska. – Wokół broni – poprawia. Ignoruję go. Dzielę się swoją opinią: musimy tylko odłączyć urządzenie i będziemy mogli wejść do środka konstrukcji. Zadają kolejne pytania, odpowiadam mechanicznie, jak automat. Mówią o zakończeniu wojny, o zainteresowaniu prasy pandemią, ale oczywiście są przygotowani. Mówią o lekarzach w Ameryce, którzy badają wirusa. A jeśli wkrótce zorientują się, że chodzi o coś innego? Craig jak zwykle próbuje łagodzić sytuację, zapewnia, że ma wszystko pod kontrolą. Twierdzi, że wirus w końcu zniknie, wypali się, jak pożar lasu. A kiedy liczba zachorowań spadnie, uczeni stracą zainteresowanie badaniami. Teoria robocza głosi, że plaga słabnie wraz z każdym kolejnym cyklem zakażenia. Ludzie w tunelu zginęli na miejscu. Ci, którzy ich wyciągali, zachorowali i wkrótce potem również zmarli. W tym momencie najprawdopodobniej wszyscy chorzy zarazili się w piątym czy szóstym cyklu, stąd wzrost liczby osób, które pokonują chorobę. Do tej pory wystąpiły dwie fale zachorowań. Przypuszczamy, że przyczyną obu z nich było przemieszczenie się osób zakażonych w pierwszej fazie

epidemii z Gibraltaru i Hiszpanii w gęsto zaludnione rejony. Wtrącam, że powinniśmy ujawnić tajemnicę, zlokalizować wszystkie osoby, które opuściły Gibraltar. – Każdy musi umrzeć, Pierce. Zresztą chyba nie muszę ci o tym przypominać. Ich śmierć czemuś służy. Przy każdej fali zachorowań dowiadujemy się coraz więcej na temat epidemii. Wrzeszczymy na siebie, aż obaj chrypniemy. Nawet nie pamiętam, co powiedziałem. To bez znaczenia. Kane sprawuje kontrolę nad organizacją. A ja nie mogę wystąpić przeciwko niemu. *** Kate zamknęła zeszyt i spojrzała na Davida. – W Chinach ładowali ciała do wagonów. David popatrzył w dal, po czym powiedział: – Najpierw zbierzmy wszystkie fakty. Ile stron zostało? – Tylko jedna. *** 12 grudnia 1938 Od mojego poprzedniego wpisu minęło prawie dwadzieścia lat. To długa przerwa, nie myślcie jednak, że nic się przez ten czas nie wydarzyło. Spróbujcie mnie zrozumieć. Zacząłem pisać ten dziennik, by zyskać nieco wytchnienia od ciemnej rozpaczy, rozpaczy cierpiącego człowieka, który znalazł się w strasznym miejscu. To był sposób na uporządkowanie myśli i uczuć. A potem zmienił się w swego rodzaju testament, świadectwo, jak sądzę, spisku, zmowy milczenia. Ale kiedy widzisz, jak umiera najważniejsza osoba na świecie, umiera jako niezamierzona ofiara twoich poczynań, w wyniku umowy, którą zawarłeś, by zdobyć jej rękę, kiedy cały świat zmienia się w węgielek dogasający na twojej dłoni… w takich chwilach ciężko chwycić za pióro i pisać o życiu, które straciło sens. O czynach, za które się wstydzisz. O tym, co się rozpoczęło tamtego dnia w szpitalnym namiocie. Ale sprawy zaszły za daleko. To jest koniec mojej drogi. Nie mogę wziąć udziału w ludobójstwie, nie mogę go też powstrzymać. Mam nadzieję, że wam się uda. Od mojego ostatniego wpisu dowiedziałem się kilku ważnych

rzeczy. Oto one. Maszyna: Określamy ją mianem „Dzwonu”, a Kane i jego niemieccy kompani – „die Glocke”. Kane twierdzi, że jest to super broń, która albo spowoduje śmierć całej ludzkiej rasy, albo coś w rodzaju „pochwycenia Kościoła”: ocaleją osobnicy wyposażeni w lepszy materiał genetyczny, a zginą wszyscy, którzy mogliby stanowić zagrożenie dla owych wybrańców. Kane ma prawdziwą obsesję na punkcie teorii o wyższej rasie, która przetrwa nadchodzącą apokalipsę i działanie Dzwonu. I wierzy, że sam do tej rasy należy. Badania skupiają się na znalezieniu kontrolowanej metody stworzenia owej wyższej rasy, zanim nastąpi atak Atlantów. Od czasu, kiedy wydobyto Dzwon, zostałem zepchnięty na margines, ale dociera do mnie to i owo. Kane zawiózł Dzwon do Niemiec i prowadzi eksperymenty gdzieś pod Dachau. Sytuacja w jego kraju wygląda rozpaczliwie, panuje głód i niepokojąco wysokie bezrobocie. Rząd daje sobą łatwo manipulować. A Kane w pełni to wykorzystuje. Immaru: Dowiedziałem się więcej o historii organizacji Immari i jej siostrzanej frakcji, Immaru. Dawno temu, w starożytności, tworzyły one jedną grupę – zapewne w czasach Sumerów, z których pochodzą pierwsze zapiski historyczne. W mitologii sumeryjskiej „Immaru” oznacza „światło”. Kane wierzy, że członkowie tej grupy wiedzieli o maszynie i losach ludzkości od tysięcy lat, jeszcze w czasach przed potopem. Kane głosi teorię, że Immari zbuntowali się i odłączyli od Immaru – wierzyli, że ludzka rasa może ocaleć, lecz nie potrafili przekonać pozostałych członków grupy. Kane twierdzi, że jego poprzednicy porzucili własne bezpieczeństwo i wyemigrowali z aryjskiej ojczyzny, by osiąść w Europie, gdzie, jak wierzyli, odnajdą ruiny Atlantydy, o której pisał Platon – a wraz z nimi klucz do ocalenia ludzkiej rasy. Kiedy ogłosił swoją rewizjonistyczną wersję historii, zapytałem od niechcenia, dlaczego dopiero teraz ujawniono te informacje organizacji

Immari, w końcu były to dość istotne fakty historyczne. W odpowiedzi protekcjonalnym tonem wygłosił długie kazanie, naszpikowane zdaniami w rodzaju „koroną strojne głowy spać nie mogą”** oraz „świadomość, że stoimy samotnie między ludzkością a unicestwieniem, mogłaby nas zniszczyć. Nasi poprzednicy byli bardzo mądrzy. Zaoszczędzili nam tego ciężaru, byśmy mogli skupić wszystkie nasze wysiłki na szukaniu prawdy i działaniach zmierzających do ratowania świata”. Trudno dyskutować z maniakiem, którego choroba pogłębia się z każdym dniem. Ekspedycje Kane’a: Kane wysłał ekspedycje do przeróżnych miejsc położonych w górzystych rejonach Azji: do Tybetu, Nepalu, północnych Indii. Jest przekonany, że Immaru muszą gdzieś tam być, że żyją w ukryciu, chowając sekrety, które mogłyby nas ocalić przed nadchodzącym końcem świata. Upiera się, że muszą mieszkać w górach, w chłodnym klimacie. Argumentuje, że północne ludy Europy przez wiele wieków dominowały nad kontynentem dzięki genetycznemu powiązaniu z Immaru, które pozwala na przetrwanie w trudnych surowych warunkach. Nie chce słuchać, kiedy wspominam o zaawansowanych cywilizacjach Greków i Rzymian, żyjących przecież w łagodnym klimacie południa. Twierdzi, że „Immari podczas swej wędrówki na północ w poszukiwaniu Atlantydy i naturalnych dla nich, preferowanych warunków życia pozostawili po sobie ślady genetyczne”. I że ów gen atlantydzki, dzięki któremu ludzkość wkroczyła na wyższy etap rozwoju, dziedzictwo genetyczne, w największym stopniu objawiające się u Immari, musi wiązać się z zimnym klimatem. Z czego wniosek, że pozostali przedstawiciele rasy Atlantów żyją gdzieś na chłodniejszych obszarach naszego globu, ukryci, zahibernowani, czekają, by kiedyś przejąć władzę nad planetą. Stąd też wynika jego obsesja na punkcie Antarktydy. Tam również posłał ekspedycję, ale na razie nie dostał żadnej odpowiedzi. Wybiera się tam osobiście, na okręcie podwodnym, który buduje w stoczni gdzieś na północy Niemiec. Ze wszystkich sił próbowałem poznać dokładną

lokalizację. Mógłbym podłożyć bombę. Podobno okręt jest na ukończeniu i wkrótce ma wyruszyć w drogę – najpierw na Daleki Wschód, by raz na zawsze pozbyć się Immaru, a następnie na Antarktydę, by odnaleźć stolicę Atlantów. Ambitny plan. Liczyłem na to, że uda mi się wykorzystać jego nieobecność i przejąć kontrolę nad Immari, ale mnie ubiegł. Jeśli się nie mylę, wkrótce zamierza się mnie pozbyć, może na stałe. Poczyniłem więc inne plany. Namówiłem jednego z żołnierzy, biorących udział w ekspedycji, by przekazał wam ten dziennik – przy założeniu, że Kane odnajdzie Immaru, a żołnierz dotrzyma słowa. Jeśli go złapią, oznacza to dla niego wyrok śmierci (dla mnie zresztą też). Gabinet osobliwości: Jest jeszcze jedna rzecz, o której pragnę wam powiedzieć. Coś znalazłem. Komorę, pokój – nazwijmy go gabinetem – ukryty w głębi ruin pod Gibraltarem. Przypuszczam, że w nim znajduje się klucz do zrozumienia całej budowli, a także, zapewne, do zrozumienia Atlantów. Technologia jest bardzo zaawansowana i w nieodpowiednich rękach może wywołać katastrofalne skutki. Dołożyłem wszelkich starań, by ukryć istnienie tego miejsca przed Kane’em. Załączam mapę. Gabinet jest schowany za fałszywą ścianą. Pospieszcie się. *** Kate rozłożyła delikatny pożółkły papier, przyjrzała się mapie i podała ją Davidowi. – W Chinach też była taka maszyna. Dzwon. Poddano mnie jej działaniu, mnie i setki innych osób. Tym się zajmują: szukają genetycznego klucza, który powoduje odporność na działanie tego urządzenia. Wszystkie moje badania, badania Immari dotyczące genetyki miały jeden cel: odnaleźć gen atlantydzki. Wszystkie kłamstwa Martina, całe moje życie… wykorzystali mnie. David oddał Kate mapę i wychylił się z kosza, by spojrzeć na przesuwające się w dole góry i lasy. – Cóż, bardzo się z tego cieszę. Kate popatrzyła na niego ze zdziwieniem. Spojrzał jej prosto w oczy i powiedział:

– Mogło paść na inną osobę. Nie tak silną. Albo nie tak inteligentną. Ty potrafisz przejrzeć ich plany, potrafisz ich powstrzymać. – Nie widzę… – Podsumujmy to, czego się do tej pory dowiedzieliśmy. Rozłóżmy wszystkie elementy układanki i zobaczmy, czy do siebie pasują. Okej? – Kiedy Kate kiwnęła głową, David podjął: – W klasztorze powiedziałem, że wiem, co to jest Dzwon. Legenda sięga czasów drugiej wojny światowej. Zwolennicy teorii spiskowych nadal o nim wspominają. Dzwon, die Glocke. Twierdzą, że była to niezwykle nowoczesna broń zaprojektowana przez nazistów bądź przełomowe źródło energii. Prócz tego istnieją inne, totalnie szalone teorie, wszystko, od antygrawitacji po podróże w czasie. Ale jeśli Dzwon wywołał epidemię hiszpanki w 1918, a ciała z ośrodka w Chinach przetransportowano… – Wybuchnie kolejna pandemia, tym razem znacznie, znacznie poważniejsza w skutkach. – Ale czy to w ogóle prawdopodobne? – zastanawiał się David. – Czy dane, którymi dysponują Immari, są słuszne? Jak to możliwe, że nie istnieje szczepionka przeciwko chorobie, która zabiła kiedyś dwa do pięciu procent światowej populacji? – Uczyliśmy się na studiach o pandemii grypy z 1918 roku, zwanej potocznie hiszpanką. Statystyki nie kłamią. Liczba ofiar wyniosła między pięćdziesiąt a sto milionów, czyli jakieś cztery procent wszystkich mieszkańców naszego globu. – W przełożeniu na dzisiejsze realia to by było… dwieście osiemdziesiąt milionów. Cała populacja Stanów Zjednoczonych. Na pewno istnieje szczepionka. I jak Immari zdołali to ukryć? Bądź sprzedać jako grypę? – Początkowo lekarze nie określili choroby tym mianem. Podejrzewali dengę, cholerę bądź tyfus, głównie z powodu objawów bardzo… nietypowych dla grypy. Pacjenci cierpieli na krwotoki ze śluzówek, szczególnie z nosa, żołądka i jelit. Niektórzy krwawili nawet przez skórę i uszy. – Kate wróciła w myślach do ciemnego pomieszczenia, Dzwonu wiszącego ponad gęstym tłumem, zakrwawionych ciał. Szybko przegoniła te wspomnienia, próbowała się skupić. – Tak czy inaczej, ze wszystkich epidemii grypy ta jedna wciąż

jest najbardziej tajemnicza. I najbardziej śmiertelna. Szczepionka nie istnieje. Organizm zarażonego pacjenta niszczy sam siebie, następuje hipercytokinemia, pacjenta zabija jego własny układ odpornościowy. Większość epidemii grypy jest groźna przede wszystkim dla osób ze słabym układem odpornościowym, dzieci i starszych. Dlatego podaje się szczepionkę – by wzmocnić odporność. Hiszpanka była zupełnie inna. Zabijała chorych z silnym układem. Im silniejszy, tym gwałtowniejsza hipercytokinemia. Umierały głównie osoby między dwudziestym piątym a trzydziestym czwartym rokiem życia. – Można by niemal pomyśleć, że eliminowała osobników, którzy mogliby okazać się zagrożeniem. Nic dziwnego, że Immari uważają Dzwon za rodzaj broni – stwierdził David. – Pytanie, po co w ogóle wywoływać taką epidemię. Współczesny świat nie miałby szans. W 1918, pod koniec pierwszej wojny, granice były ściśle zamknięte, cały świat stanął w miejscu. Pomyśl tylko, jak ściśle wszystkie kraje są dzisiaj powiązane. Wybuch takiej choroby wykończyłby ludzkość w ciągu kilku dni. A jeśli masz rację, zaraza już wydostała się poza granice Chin i w tym momencie szaleje po całym świecie. Po co mieliby to robić? – Może nie mają wyboru. – Zawsze istnieje jakiś wy… – W swoim przekonaniu – przerwała mu Kate. – Opierając się na tym, co przeczytałam w dzienniku, mam parę teorii na ten temat. Sądzę, że szukają genu atlantydzkiego, bo pozwala przeżyć działanie maszyny. Dlatego tak się interesowali moimi badaniami, dlatego porwali dzieci. Pewnie czas się kończy. – Zdjęcie satelitarne. To z szyframi na odwrocie. Widniał na nim okręt podwodny. – Okręt Kane’a. – Zapewne. A pod spodem była jakaś struktura czy budowla. Wiemy, że szukają tego okrętu od 1947. Wiadomość zaszyfrowana w nekrologu z „New York Times’a” brzmiała tak: „Antarktyda, okrętu nie odnaleziono, poinformujcie, czy kontynuować poszukiwania”. A więc wreszcie znaleźli okręt, a pod spodem kolejną Atlantydę. Zagrożenie. – David potrząsnął głową. – Ale nadal nie pojmuję. Po co wywoływać

pandemię? – Sądzę, że ciała poddane działaniu Dzwonu to właśnie Protokół Toba. Wygląda na to, że bezpośredni kontakt z tym urządzeniem jest najgroźniejszy, skutkuje śmiercią, ale istnieje, czy istniał, tylko jeden Dzwon. Może zamierzają rozesłać te ciała po całej planecie. Wybuch epidemii drastycznie zredukuje liczbę populacji, zostaną tylko ludzie zdolni przeżyć działanie Dzwonu. Ci, którzy posiadają gen atlantydzki. – No tak, ale dlaczego? Nie istnieje lepszy sposób? Nie mogli, no nie wiem, zsekwencjonować iluś tam genomów albo wykraść dane i odnaleźć tych ludzi? – Nie. A może tak. Prawdopodobnie dałoby się zidentyfikować ludzi obdarzonych tym genem, ale jest jeden haczyk: epigenetyka i uruchomienie genu. – Epi… – To nieco skomplikowane. W skrócie rzecz ujmując, liczy się nie tylko to, jakie geny posiadasz, ale które geny zostały uruchomione oraz jakie między nimi zachodzą interakcje. Plaga prawdopodobnie spowoduje kolejny wielki skok naprzód poprzez uruchomienie genu atlantydzkiego u wszystkich osobników, którzy zostali nim obdarzeni. A może będzie inaczej, może zredukuje liczbę mieszkańców Ziemi i zmusi nas do mutacji czy rozwoju, tak jak wybuch wulkanu Toba… – Kate potarła skronie. Było coś jeszcze, jakiś kolejny element układanki, nieuchwytny. W myślach powracały fragmenty rozmowy z Qianem: gobelin, ognista powódź, grupka umierających ludzi skulonych pod warstwą popiołów… zbawca… kielich z krwią, dzikie leśne stworzenia, zmieniające się we współczesnego człowieka. – Coś nam chyba umknęło. – Sądzisz… – A jeśli pierwszy wielki skok naprzód nie był zjawiskiem naturalnym? A jeśli w ogóle nie stanowił części procesu ewolucji? A jeśli ludzkość znajdowała się na skraju wymarcia, a Atlanci przybyli nam z pomocą? Dali tym umierającym ludziom coś, co pozwoliło im przetrwać katastrofę, wywołaną przez wulkan Toba? Gen, który zapewnił im przewagę nad pozostałymi, gen, dzięki któremu mogli przetrwać. Zmianę w oprogramowaniu mózgu. Może dali nam gen

atlantydzki?

Rozdział 96

David rozglądał się dokoła, jakby się zastanawiał, co powiedzieć. W końcu otworzył usta, lecz Kate ostrzegawczo uniosła rękę. – Wiem, że to brzmi, jakbym popadła w obłęd, ale wysłuchaj mnie, pozwól dokończyć. I tak nigdzie się nie wybieramy – zauważyła, wskazując na czaszę balonu nad ich głowami. – W porządku, ale ostrzegam: to nie moja działka. Nie wiem, czy potrafię pomóc. – Po prostu powiedz mi, kiedy moje wywody zaczną ci się wydawać zbyt szalone. – Działa wstecz? Bo to, co przed chwilą usłyszałem… – Okej, po prostu słuchaj, a potem wytkniesz mi wszystkie najbardziej obłąkane pomysły. Oto fakty: mniej więcej siedemdziesiąt tysięcy lat temu wybuchł wulkan Toba. Na jakieś sześć do dziesięciu lat nastała wulkaniczna zima, potem zaś mniej więcej tysiącletni okres ochłodzenia klimatu. Południową Azję i Afrykę pokrywała warstwa popiołu. Liczba ludności gwałtownie spadła, raczej nie przekraczała dziesięciu tysięcy, a być może zostało tylko tysiąc par zdolnych do przetrwania i rozrodu. – No dobrze, przyznaję, że akurat to nie brzmi jak wariactwo. – Ponieważ opowiedziałam ci w Dżakarcie o wybuchu wulkanu Toba. David uniósł ręce obronnym gestem. – Hej, chciałem tylko pomóc. Kate przypomniała sobie własną reakcję na to, co powiedział jej David w furgonetce. Miała wrażenie, że od tego dnia minęły całe wieki. – Bardzo zabawne. Tak czy inaczej, redukcja populacji wywołała efekt wąskiego gardła. Wiemy, że wszyscy mieszkańcy naszej planety pochodzą od bardzo niewielkiej grupy osobników, liczącej od tysiąca do dziesięciu tysięcy par, grupy, która istniała mniej więcej siedemdziesiąt tysięcy lat temu. Wszyscy ludzie żyjący poza Afryką są potomkami małego plemienia, które wyemigrowało stamtąd jakieś pięćdziesiąt tysięcy lat temu. Liczyło ono zaledwie kilkuset osobników. Powiem

więcej, każdy człowiek żyjący w naszych czasach pochodzi od jednego człowieka, który żył w Afryce sześćdziesiąt tysięcy lat temu. – Adama? – Naukowcy nazywają go Y-chromosomalnym Adamem. Jest też Ewa, tak zwana mitochondrialna Ewa, ona jednak żyła znacznie wcześniej, przypuszczalnie sto dziewięćdziesiąt może dwieście tysięcy lat temu. – Podróżowali w czasie? Czy to nie jest przypadkiem sza… – Nie, nie podróżowali w czasie. To tylko naukowe określenia dwóch osób, których geny ma w sobie każdy obecnie żyjący przedstawiciel ludzkiej rasy. Może to nieco skomplikowane, ale najistotniejsze jest, że ów Adam miał ogromną przewagę genetyczną: jego potomstwo okazało się znacznie bardziej zaawansowane w rozwoju od wszystkich pozostałych żyjących w tym czasie osobników. – Posiadało gen atlantydzki. – Na razie trzymajmy się faktów. Mieli jakąś przewagę, na czym dokładnie ona polegała, nie wiemy. Mniej więcej pięćdziesiąt tysięcy lat temu ludzka rasa zaczęła zachowywać się inaczej niż do tej pory. Nastąpiła eksplozja bardzo złożonych zjawisk: początki mowy, tworzenie narzędzi, sztuka naskalna. To największy postęp w dziejach ludzkości, znany właśnie pod nazwą wielkiego skoku naprzód. Jeśli spojrzeć na szczątki ludzkie sprzed tego okresu i po nim, nie widać wielkich różnic. Nie ma też wielkich różnic w genomach. Wiemy tylko tyle, że nastąpiła jakaś subtelna zmiana genetyczna, która wywołała przewrót w sposobie myślenia. Prawdopodobnie zmiana w oprogramowaniu mózgu. – Gen atlantydzki. – Cokolwiek to było, ta zmiana okazała się największą wygraną w dziejach świata. Ludzka rasa, właściwie skazana na wymarcie, ta garstka myśliwych i zbieraczy, żyjących pośród dzikiej przyrody, podporządkowuje sobie całą planetę. Jej populacja przekracza siedem miliardów, a to wszystko w ciągu zaledwie pięćdziesięciu tysięcy lat. W skali ewolucji to jak mgnienie oka. Spektakularny przykład nadrobienia strat, dla genetyka niemal nie do uwierzenia. Dwanaście procent spośród osobników, którzy kiedykolwiek żyli na tej planecie, nadal istnieje!

Powstaliśmy tak niedawno, dwieście tysięcy lat temu. Nasze istnienie jest bezpośrednim skutkiem wielkiego skoku naprzód, tymczasem nie mamy pojęcia, czym był ten skok i dokąd nas zaprowadzi. – No dobrze, ale dlaczego właśnie my? Czemu mieliśmy tyle szczęścia? Istniały przecież inne rodziny człowiekowatych, prawda? Neandertalczycy i… nie pamiętam, jak ich nazwałaś. Co z nimi? Skoro Atlanci przybyli nam na pomoc, to dlaczego nie uratowali również pozostałych? – Mam pewną teorię. Wiemy, że pięćdziesiąt tysięcy lat temu istniały co najmniej cztery podgatunki homo: my, czyli ludzie anatomicznie współcześni, neandertalczycy, denisowianie oraz homo floresiensis, inaczej hobbici. Prawdopodobnie istniało ich więcej, ale te cztery podgatunki… – Podgatunki? – powtórzył David. – Tak. Technicznie rzecz biorąc, to podgatunki człowieka. Definiujemy gatunek jako grupę organizmów zdolnych się krzyżować i wydawać na świat zdrowe potomstwo. Wszystkie te cztery grupy mogły się krzyżować. Mamy nawet dowody, że tak było. Kilka lat temu dokonano sekwencji genomu neandertalczyka i odkryto, że wszyscy ludzie żyjący poza Afryką posiadają od jednego do czterech procent jego DNA. Najwyraźniej przejawiają się one w Europie, ojczyźnie neandertalczyków. To samo odkryliśmy, badając genom denisowian. Niektórych mieszkańców Melanezji, w szczególności Papui i Nowej Gwinei, łączy z nimi nawet do sześciu procent genów. – Interesujące. A wiec wszyscy jesteśmy hybrydami? – Technicznie rzecz biorąc, tak. – Wchłonęliśmy pozostałe gatunki i w ten sposób powstała kombinowana ludzka rasa? – Nie. No, może w niewielkim procencie, ale znaleziska archeologiczne sugerują, że te cztery grupy żyły jako osobne podgatunki. Przypuszczam, że trzy pozostałe grupy nie otrzymały genu atlantydzkiego, ponieważ go nie potrzebowały. – One… – Nie znalazły się na skraju wymarcia. Sądzimy, że neandertalczycy żyli w Europie już jakieś czterysta tysięcy lat temu.

Pozostałe podgatunki były od nas znacznie starsze i prawdopodobnie znacznie liczniejsze. I znalazły się poza zasięgiem wybuchu: neandertalczycy mieszkali w Europie, denisowianie na terenie obecnej Rosji, a hobbici w Azji Południowo-Wschodniej, daleko od Toby i po zawietrznej stronie. – Tak więc te trzy grupy nie ucierpiały tak jak my. A my niemal wymarliśmy. Ale potem to my wygraliśmy na genetycznej loterii, a oni wszyscy wyginęli. Z naszej ręki. – Tak. I to w krótkim czasie. Teraz wiemy, że neandertalczycy byli od nas silniejsi, mieli większe mózgi i żyli w Europie kilkaset tysięcy lat wcześniej, nim my się tam pojawiliśmy. A potem nagle zniknęli, maksymalnie w ciągu dwudziestu tysięcy lat. – Może to część wielkiego planu Immari – powiedział David. – Może w Protokole Toba chodzi o coś więcej niż tylko o odnalezienie genu atlantydzkiego. Może Immari wierzą, że ci zaawansowani genetycznie osobnicy, Atlanci, śpią snem zimowym, ale kiedy wrócą, pozbędą się wszystkich, którzy mogliby im zagrozić, tak samo jak my wykończyliśmy konkurencję w przeciągu pięćdziesięciu tysięcy lat po otrzymaniu genu atlantydzkiego? Czytałaś przemowę Kane’a: wierzyli, że wojna z Atlantami jest bliska i nieunikniona. Kate przez chwilę rozważała w myślach teorię Davida. Przypomniała sobie rozmowę z Martinem. Jego słowa, że każda wyższa rasa pozbywa się zagrażających jej i stojących niżej w rozwoju istot ludzkich; jego teoria, że ludzkość jest jak algorytm komputerowy zmierzający do jednego ostatecznego celu: rasy homogenicznej. To był ostatni element układanki. – Masz rację. W Protokole Toba chodzi o coś więcej niż tylko znalezienie genu atlantydzkiego. Chodzi o stworzenie Atlantów, przekształcenie ludzkiej rasy, pchnięcie jej na wyższy szczebel rozwoju. Próbują upodobnić ludzi do Atlantów, by w efekcie stworzyć jedną rasę. Dzięki temu, kiedy Atlanci powrócą, nie zobaczą w nas zagrożenia. Martin powiedział, że Protokół Toba jest „rozwiązaniem awaryjnym”. Sądzą, że jeśli Atlanci się obudzą i zobaczą siedem miliardów dzikusów, wszystkich nas wymordują. Ale jeśli znajdą niewielką grupę istot genetycznie bardzo do nich podobnych, pozwolą im przeżyć. Uznają za

część własnego plemienia. – Tak, ale wydaje mi się, że to tylko fragment planu – odparł David. – To podstawa naukowa, motyw uzasadniony genetyką, plan pomocniczy. Immari sądzą, że trwa wojna. Myślą jak żołnierze. Wspominałem wcześniej, że moim zdaniem tworzą armię i nadal tak sądzę. Wydaje mi się, że sprawdzają odporność ludzi na działanie Dzwonu w pewnym określonym celu. – Chcą przetrwać. – Tak, oczywiście, ale bardziej szczegółowo: chcą bez przeszkód pod nim przejść. Na Gibraltarze musieli wykopać Dzwon i go wydobyć. Przypuszczam, że w każdej budowli Atlantów może się znajdować takie urządzenie, coś w rodzaju wartownika, który nie wpuszcza obcych do środka. W naszym przypadku jego działanie zawiodło, ponieważ jesteśmy hybrydami ludzi i Atlantów. Kiedy Immari dowiedzą się, jak uruchomić gen atlantydzki, poślą armię do wnętrza budowli i zabiją Atlantów. Protokół Toba to rozwiązanie awaryjne, w razie gdyby ten pierwszy plan się nie powiódł, gdyby Atlanci się zbudzili, gdyby na Ziemi mieli pozostać tylko przedstawiciele tej jednej rasy. Kate kiwnęła głową. – Zamierzają zamordować istoty, które uratowały nas przed zagładą, być może jedyne istoty, które mogłyby nam pomóc zwalczyć pandemię wywołaną przez Dzwon. Kate westchnęła. – Ale to tylko teoria, przypuszczenia. Możliwe, że się mylimy. – Trzymajmy się tego, co wiemy na pewno. A wiemy, że z ośrodka w Chinach zabrano ciała oraz że ciała poddane działaniu Dzwonu już kiedyś wywołały pandemię. – Mamy ostrzec agencje zdrowia? David potrząsnął głową. – Czytałaś dziennik. Tamci wiedzą, jak ukryć wybuch epidemii. Teraz są w tym pewnie nawet lepsi. Przygotowują Protokół Toba od bardzo długiego czasu. Jakoś trzeba sprawdzić, czy twoja teoria jest słuszna. Musimy zyskać nad nimi przewagę. Skontaktować się z Atlantami bądź powstrzymać Immari. – Gibraltar.

– To najlepsza opcja. Gabinet, który znalazł Patrick Pierce. Kate spojrzała na czaszę balonu. Tracili wysokość, a zostało im zaledwie kilka woreczków z piaskiem. – Na taką odległość chyba nie zdołamy dolecieć. David uśmiechnął się i powiódł wzrokiem dokoła, jakby szukał czegoś, czym mogliby się posłużyć. Wskazał na tobołek leżący pod ścianką kosza. – Ty to przyniosłaś? Kate dopiero teraz zauważyła zawiniątko. – Nie. David podczołgał się doń i rozwiązał szorstką tkaninę. W środku znalazł garść indyjskich rupii, zmiany ubrań, dla każdego z nich po jednej, i papierową mapę Indii Północnych, nad którymi bez wątpienia właśnie lecieli. Rozłożył ją, a wtedy ze środka wypadła niewielka karteczka. Przeczytał i podał skrawek papieru Kate. Wybaczcie nam bierność. Wojna nie leży w naszej naturze. Qian. Kate odłożyła kartkę i jeszcze raz przyjrzała się balonowi. – Chyba zostało nam niezbyt wiele czasu. – Zgadza się. Mam pomysł. Ale dość ryzykowny.

Rozdział 97

Trzy kilometry od odwiertu numer 6 Wschodnia Antarktyda Robert Hunt musiał zwolnić – ogromny parasol dwa razy omal nie spowodował wywrotki. Wreszcie Robert znalazł optymalną prędkość, ale nawet teraz huk silnika połączony z łopotem parasola niemal go ogłuszał. Nagle poprzez hałas usłyszał jakiś inny dźwięk. Odwrócił się. Czyżby za nim jechali? Zatrzymał skuter. Nie, to nie silnik. To ludzki głos. Rozpiął kurtkę i wyjął odbiornik. Świecił. Wzywali go. Zgasił silnik, ale sygnał zniknął. Robert czekał. W oddali podmuch wiatru zmiótł śnieg z zaokrąglonego wzniesienia. Przycisnął guzik i powiedział: – Tu Snow King. Wziął głęboki wdech. Niespodziewanie usłyszał ostry głos. – Snow King, dlaczego twoje radio milczy? Robert myślał gorączkowo. Wreszcie przycisnął guzik i odparł tak obojętnym tonem, na jaki tylko potrafił się zdobyć: – Przemieszczamy się. Nie słyszałem sygnału. – Przemieszczacie się? Podaj lokalizację. Robert przełknął ślinę. Nigdy nie pytali o lokalizację ani nie kontaktowali się z nim, zanim nie dotarł w nowe miejsce. Co ma powiedzieć? Czy widzą go z powietrza? – Snow King! Odbiór! Poruszył się na siedzeniu, zbliżył nadajnik do twarzy. – Bounty, tu Snow King. Jesteśmy jakieś trzy kilometry od lokalizacji numer siedem. – Puścił przycisk, odsunął nadajnik od twarzy. Znów wziął głęboki wdech. – Napotkaliśmy… Mamy problemy ze skuterem. Naprawiamy uszkodzenie. – Snow King, nie rozłączaj się. Sekundy mijały powoli. Było bardzo zimno, on jednak czuł tylko

uderzenia serca w gardle. – Snow King. Potrzebujecie pomocy? Tym razem odpowiedział natychmiast: – Bounty. Nie. Damy sobie radę. – Odczekał sekundę i dodał: – Mamy zmienić trasę? – Snow King, nie. Jedźcie dalej, jak najszybciej. Zachować zasady maskowania. – Zrozumiałem. Rzucił odbiornik na siedzenie. W tym momencie zdawał się on ciężki jak młot. Poziom adrenaliny stopniowo opadał. Nagle Robert uświadomił sobie, że boli go prawe ramię. Parasol zaczynał się dawać we znaki. Nie mógł zacisnąć dłoni, przy najdrobniejszym ruchu cała ręka pulsowała bólem. Zacisnął zęby i przełożył parasol na drugą stronę. Poprzez zimno i ból przedzierał się głos wewnętrzny: Wracaj. Robert zastanawiał się, dlaczego się z nim kontaktowali. Istniały tylko dwie możliwości: A – przyłapali go, B – chcieli się upewnić, że opuścił poprzednią lokalizację. Jeśli A, to tak czy inaczej już jest ugotowany. A jeśli robią na miejscu coś, czego nie powinien zobaczyć, mogą być kłopoty. Ruszając w drogę, tłumaczył sobie, że jeśli go złapią, po prostu powie, że czegoś zapomniał. Chyba nie ma w tym niczego podejrzanego? Parasol? Zastosowałem się do zasad maskowania. Ale teraz już nie mógł zastosować takiego wykrętu. Jeśli go złapią, w najlepszym przypadku straci pracę. A jeśli to kryminaliści, jeśli chodzi o jakieś nielegalne działania… To może się dla niego naprawdę źle skończyć. Postanowił pójść na kompromis: wjedzie na szczyt najbliższej wydmy, sprawdzi, co się dzieje, i ruszy w drogę powrotną. Musiał jechać bardzo powoli. Przytrzymywał parasol lewym łokciem, przyciskając go do piersi. Na szczyt wydmy dotarł dopiero po godzinie. Wyjął lornetkę i powiódł wzrokiem po horyzoncie. Nie mógł uwierzyć własnym oczom, chociaż niejedno przecież widział. W miejscu odwiertu stały teraz maszyny niebywałych rozmiarów. Całe miejsce wyglądało jak po przejściu tornado. Platforma wiertnicza

leżała do połowy zaryta w śniegu – wyglądała jak dziecięcy mikroskop, walający się w piaskownicy obok innych zabawek. Tylko że to nie była piaskownica, a „zabawki” liczyły co najmniej z piętnaście metrów wysokości. Główny pojazd przypominał wyglądem stonogę. Wydłużone cielsko wygięte w podkowę mierzyło jakieś sto dwadzieścia–sto pięćdziesiąt metrów i składało się z białych segmentów w kształcie balonów. Na końcu znajdowała się mała główka, w której zapewne mieściła się „szoferka”. Obok stonogi wznosił się biały żuraw, dobre dziesięć razy większy od żurawi używanych zwykle na budowach. Ramię unosił wysoko ku niebu. Czyżby właśnie coś wyciągał? A może raczej opuszczał? Robert przybliżył obraz w lornetce. Nagle coś mignęło, jakiś zarys, kształt tuż przed stonogą. Skierował lornetkę na ten punkt, ale powiększenie okazało się zbyt duże. Obraz całkiem się zamazał. Ustawił lornetkę, skierował na intrygujący obiekt, potem znów przybliżył obraz i skierował na środkową część stonogi. To są ludzie czy roboty? Postaci miały na sobie coś w rodzaju kombinezonów ochronnych hazmat, tyle że jakby bardziej nadmuchanych. Poruszały się z trudem, powoli. Wyglądały niemal jak Piankowy Marynarzyk z „Pogromców duchów” albo ludzik Michelin. Wzrost wskazywałby jednak na ludzi. Robert śledził przez lornetkę jedną z białych figur, kierującą się w stronę odwiertu. Żuraw zaczął się obracać w kierunku stonogi. Właśnie wyciągnął coś z otworu w lodzie. Pojawił się drugi Marynarzyk. We dwóch odczepili podobną do czarnej kuli dyskotekowej zdobycz i położyli ją na ziemi. Za plecami mężczyzn w ostatnim segmencie gąsienicy otworzyły się drzwi – podniosły się do góry, ukazując oświetlone na żółto wnętrze i rząd ekranów komputerowych. Dwóch mężczyzn zaczęło spychać po rampie duże białe pudło, a dwóch innych dołączyło na dole. Zaczęli zdejmować boczne panele. Odchodziły z łatwością, widocznie zrobiono je z czegoś elastycznego, może z tkaniny. Robert odpowiednio ustawił lornetkę. Pudło okazało się klatką. W środku siedziały dwie małpy, sądząc po rozmiarze, chyba szympansy. Skakały dokoła, wczepione w siebie nawzajem, unikając kontaktu z kratami. Na pewno bardzo marzły. Jeden z mężczyzn ukląkł i zaczął

uderzać w jakieś przyciski u dołu klatki, zapewne w pulpit sterowniczy. Słaby pomarańczowy blask w górnej części klatki zmienił się w czerwony żar. Małpy nieco się uspokoiły. Inny mężczyzna machnął ręką w stronę żurawia, który przysunął bliżej ramię. Potem mężczyźni przymocowali hak do górnej części klatki, a na końcu przywiązali do niej czarną kulę. Żuraw podniósł klatkę, przeniósł ją nad wywiercony w ziemi otwór i opuścił. Mężczyźni na chwilę zniknęli za żurawiem i po chwili znów się pokazali, prowadząc pojazdy podobne do krabów. Podjechali na skraj otworu i połączyli pojazdy, które zasłoniły cały otwór, nie licząc wąskiej szczeliny, akurat na wielkość kabla. Wszyscy czterej pospiesznie wrócili do wnętrza stonogi. Drzwi się zasunęły. Przez kilka minut nic się nie działo. Robert czuł drętwiejące stopniowo ramię. Zastanawiał się, ile jeszcze przyjdzie mu czekać. Jedno wiedział z pewnością: nie szukali ropy. Ale w takim razie co robili? I dlaczego potrzebowali w tym celu kombinezonów Piankowego Marynarzyka? Dlaczego jemu nie kazali takiego używać? A te małpy? Być może niedługo pozna odpowiedź. Pianki właśnie wyskoczyły ze stonogi i skierowały się w stronę otworu. Wycofały maszyny i w tym samym momencie klatka dosłownie wyskoczyła na powierzchnię. Kabel zakołysał się, klatka podskoczyła kilka razy i w końcu zatrzymała się kilka metrów nad ziemią. Mężczyźni unieruchomili ją i otworzyli drzwiczki. Małpy leżały na dni klatki, nie dając znaku życia, pokryte jakąś szarą lub białą substancją… Śniegiem? Ale kiedy mężczyźni wyciągnęli zwierzęta, biała warstwa nie osypała się: to nie był śnieg. Włożyli małpy do dwóch osobnych worków i przenieśli do drugiego segmentu. W chwili, kiedy drzwi się rozsunęły, Robert zdążył zauważyć dwójkę dzieci, siedzących na ławce we wnętrzu szklanej klatki. Czekały na swoją kolej?

Rozdział 98

New Delhi, India – Zaczekaj tu. Jeśli nie wrócę za piętnaście minut, znajdź policjanta i powiedz, że ktoś właśnie napadł na ten sklep z bronią w ręku – polecił David. Kate przesunęła wzrokiem wzdłuż ulicy, omiotła spojrzeniem wejście do sklepu: „Timepiece Trading Company”. Na ulicy panował spory ruch, tłoczyły się na niej samochody starszego typu, a między nimi przemykali Hindusi na rowerach. David wyjaśnił, że sklep to jedna z kryjówek Clocktower, swego rodzaju zakulisowy kanał wymiany informacji, miejsce, z którego lokalne źródła i agenci mogli wysyłać wiadomości do Centrali. David zakładał, że jeśli Clocktower nadal istnieje, komórka również działa. Jeśli. Ale jeśli Clocktower upadło – całkowicie i nieodwołalnie – Immari z pewnością obserwują lub, co nawet bardziej prawdopodobne, obsadzili tego rodzaju komórki i zaczaili się w nich na niewygodnych agentów. Kate kiwnęła głową i David wyszedł na ulicę. Po chwili znalazł się we wnętrzu sklepu. Kate zagryzła wargi. Mogła tylko czekać. W sklepie kłębił się tłum. Wszędzie stały szklane gabloty, w których umieszczono zegarki, za wyjątkiem największych egzemplarzy. Wyglądały niezwykle misternie, krucho i delikatnie. David czuł się jak przysłowiowy słoń w składzie porcelany. Z trudem przecisnął się między dwiema gablotami, zmuszając zranioną nogę do współpracy. Panujący we wnętrzu półmrok ostro kontrastował z jaskrawym światłem na zewnątrz. Przez chwilę David nic nie widział. Otarł się o gablotę pełną starych zegarków kieszonkowych, takich, jakie nosili panowie z monoklem, ubierający się w lśniące jedwabne kamizelki. Gablota zadrżała, zegarki obiły się z brzękiem o siebie, małe precyzyjne mechanizmy zagrzechotały. David prędko chwycił gablotę, przeniósł ciężar ciała na zdrową nogę. Czuł, że wystarczy jeden fałszywy ruch i wszystko runie.

Z głębi dobiegł czyjś głos: – Witamy. Czym mogę służyć? David powiódł wzrokiem dokoła, potem jeszcze raz i w końcu go dostrzegł: mężczyzna siedział za wysokim biurkiem na samym końcu pomieszczenia. David pokuśtykał w tamtą stronę, ostrożnie wymijając szklane miny. – Szukam czegoś wyjątkowego. – Trafił pan we właściwie miejsce. Co to takiego? – Wieża zegarowa. Sprzedawca przyjrzał mu się, w końcu odparł: – Oryginalne życzenie. Ale ma pan szczęście. Wykonywaliśmy takie zamówienia dla naszych klientów. Może pan podać jakieś szczegóły? Rok, kształt, wielkość? Wszelkie informacje będą bardzo pomocne. David próbował sobie przypomnieć właściwe słowa. Nigdy dotąd nie przypuszczał, że kiedyś ich użyje. – Zegar, który pokazuje coś więcej niż czas. Zrobiony z niezniszczalnej stali. – Chyba mam coś takiego. Muszę zadzwonić. – Potem, zmienionym ściszonym głosem dodał: – Czekaj tu. – Nim David zdążył odpowiedzieć, mężczyzna zniknął za wiszącą w drzwiach kotarą. Próbował coś dojrzeć czy usłyszeć, ale na próżno. Spojrzał na zegar ścienny. Tkwił tu już prawie dziesięć minut. Czy Kate postąpi zgodnie z jego poleceniem? W końcu sprzedawca wrócił. Miał kamienną, nieodgadnioną twarz. – Kontrahent chciałby z panem porozmawiać. David oddałby wszystko, by mieć teraz broń przy sobie. W odpowiedzi kiwnął głową i wszedł za biurko. Mężczyzna odsunął kotarę i pchnął Davida w ciemność. David zauważył ruch ręki sięgającej za plecy. Nim zdążył zareagować, ręka wykonała błyskawiczny ruch w stronę jego piersi.

Rozdział 99

David zrobił obrót, dokładnie w tej samej chwili ręka sprzedawcy opadła. Dokoła rozbłysły światła. W górze kołysała się pojedyncza żarówka. Sprzedawca trzymał sznurek włącznika w ręku. – Telefon jest tam – powiedział, wskazując na stolik w kącie. Ciężki aparat z grubego plastiku przypominał modele, jakie widywało się w budkach w latach osiemdziesiątych. Czymś takim można by zamordować. Telefon chyba rzeczywiście pochodził z innej epoki – miał okrągłą tarczę. David podszedł do stolika i podniósł słuchawkę. Na linii panowała martwa cisza. – Centrala? – odezwał się David. – Podaj swoje dane – usłyszał. – Vale, David Patrick. – Stacja? – Dżakarta. – Nie przypominał sobie dokładnie, ale wydawało mu się, że nie tak to powinno przebiegać. – Nie rozłączaj się. – W słuchawce znów zapadła cisza. – Kod dostępu? Kod dostępu? Nie było żadnego kodu. To nie zabawa w harcerzy. Powinni automatycznie zweryfikować jego głos w chwili, kiedy się odezwał. Chyba że chcieli zyskać na czasie. Może właśnie otaczają budynek? David spojrzał na sprzedawcę. Jak długo już tu jest? Chyba kwadrans? – Ja… nie mam kodu… – Nie rozłączaj się. – Po chwili głos powrócił. Jakby bardziej nerwowy? – Prawdziwe nazwisko? David myślał gorączkowo. Właściwie co ma do stracenia? – Reed. Andrew Michael. Tym razem odpowiedź padła błyskawicznie. – Zaczekaj, zawołam dyrektora. Minęły nie więcej niż dwie sekundy, a potem w słuchawce rozległ

się ojcowski głos Howarda Keegana. – David, na Boga, wszędzie cię szukamy. Jak wygląda twoja sytuacja? – Linia jest bezpieczna? – Nie. Ale szczerze mówiąc, w tym momencie mamy trochę większe problemy. – Clocktower? – Zdobyta. Ale nie całkiem złamana. Organizuję kontratak. Ale jest inny problem. Epidemia na skalę globalną. Ścigamy się z czasem. – Chyba znalazłem element układanki. – Jaki? – Jeszcze nie wiem. Potrzebny mi transport. – Dokąd? – Gibraltar. – Gibraltar? – zdziwił się Keegan. – To jakiś problem? – Nie. To najlepsza wiadomość, jaką mogłem usłyszeć. Właśnie jestem na Gibraltarze. Wraz z garstką ocalałych agentów planujemy przypuścić stąd atak na siedzibę Immari. Sprzedawca zorganizuje ci transport, ale przedtem… muszę ci coś powiedzieć, Davidzie. Chcę, byś o tym wiedział, w razie gdybyś nie dotarł na miejsce, bądź… gdybyś mnie nie zastał. Nie tylko ty badałeś sprawę Immari. Odkrycie ich planów stało się celem mojego życia, ale ponieważ skończył mi się czas, wiedziałem, że tylko ty potrafisz ich powstrzymać. To ja byłem twoim źródłem. Użyłem wszelkich kontaktów wśród Immari, by ci pomóc, ale moje działania okazały się niewystarczające. Popełniłem kilka błędów taktycznych… Są one wyłącznie moją winą… – I należą do przeszłości. Zdobyłem nowe informacje i zapewne możemy z nich zrobić użytek. To jeszcze nie koniec. Do zobaczenia na Gibraltarze.

Rozdział 100

Ośrodek badawczy Immari Wschodnia Antarktyda Dorian musiał przyznać, że Martin Grey wykazał się sporymi kompetencjami. Ośrodek na Antarktydzie zapierał dech w piersiach. Martin od trzydziestu minut oprowadzał Doriana po wszystkich sekcjach mobilnego laboratorium w kształcie gigantycznej stonogi, prezentował kolejno pomieszczenie, w którym trzymano małpy – teraz martwe, centrum kontroli odwiertu, baraki pracowników, pokoje konferencyjne i główne centrum kontroli, w którym właśnie siedzieli. – Znajdujemy się na otwartej przestrzeni, Dorianie. Musimy zachować środki ostrożności. Na Antarktydzie znajduje się szereg stacji badawczych. Jeśli ktoś się na nas natknie… – I co nam zrobią? – wtrącił Dorian. – Kogo zawiadomią? – Swoje kraje… – Te kraje wkrótce strawi epidemia. Niedozwolone badania naukowe na zlodowaciałym krańcu świata z pewnością nie znajdą się na liście priorytetów, uwierz mi. Nie traćmy więcej czasu, przejdźmy do konkretów. Powiedz, co znaleźliście. – To, czego się spodziewaliśmy. – Jego? – Nie. Generała Kane’a… – Martin skrzywił się nieznacznie, wypowiadając to nazwisko. – Nie było go wśród ciał, które zidentyfikowaliśmy… – Jest w środku. – Nadzieja w głosie Doriana przeważyła nad zwykłą stoicką postawą. – Niekoniecznie. Istnieją inne możliwości. – Wątpliwe… Martin nie ustępował. – Mógł zginąć w czasie akcji w Tybecie. Albo po drodze. To była daleka podróż. Albo…

– Jest w środku. Ja to wiem. – Jeśli tak, nasuwa się kilka pytań. Na przykład, dlaczego nie wyszedł. I dlaczego nie dawał znaku życia. No i czas. Kane wyruszył na Antarktydę w 1938 roku. Siedemdziesiąt pięć lat temu. Nawet jeśli jest w środku, ma ponad sto dwadzieścia lat. A więc od dawna nie żyje. – Może próbował się z nami kontaktować. Roswell. Ostrzeżenie. Po namyśle Martin odparł: – Interesujące. Nawet jeśli tak, twoja obsesja na punkcie Kane’a, maniacka chęć odnalezienia go, naraża nas wszystkich na niebezpieczeństwo. Jeśli masz poprowadzić tę operację, musisz zachować jasny umysł… – Mój umysł jest bardzo jasny, Martinie. Przyznaję, że odnalezienie Konrada Kane’a jest moją obsesją. Ale zachowywałbyś się tak samo, gdyby chodziło o twojego ojca. Robert Hunt, nie wyłączając silnika, zsiadł ze skutera i wszedł pod nawis skalny, gdzie zostawił pracowników. Nie było ich. Ale został jeden skuter. Pojechali w nowe miejsce? Donieśli na niego? Śledzili go? Właściwie wyszłoby na to samo. Wybiegł na otwartą przestrzeń, wyjął lornetkę i powiódł wzrokiem po horyzoncie, we wszystkich kierunkach. Nic. Wrócił do groty. W środku było zimno. Śmiertelnie zimno. Próbował włączyć skuter, ale skończyło się paliwo. Z jakiego powodu? Czy pojechali za nim i wrócili dosłownie w ostatniej sekundzie? Raczej nie – ślady wyglądały na stare. Może włączyli silnik tutaj, w grocie. Żeby się ogrzać? Całkiem możliwe. Czekali tak długo, aż silnik zgasł i zrobiło się zimno. Wtedy wsiedli razem na drugi skuter i odjechali. Tylko dokąd?

Rozdział 101 – Dorianie, bardzo cię proszę, byś tego nie robił. – Martin zasłonił ciałem drzwi, rozkładając ramiona. – Bądź rozsądny, Martinie. Wiesz, że nadszedł czas. – Tego nie wiemy… – Ale wiemy, że spory fragment miasta oderwał się od całości. I że prawie siedemdziesiąt pięć lat temu uruchomił się jeden z Dzwonów. Dowodem są ciała z okrętu podwodnego. Chcesz ryzykować? Obaj wiemy, że wkrótce się wybudzą, o ile już to nie nastąpiło. Nie ma czasu na badania i debaty. Jeśli stąd wyjdą, ludzka rasa jest skończona. – Zakładasz… – Ja to wiem. Ty to wiesz. Obaj widzieliśmy, co potrafi Dzwon. A to tylko latarnia nad wejściem, stanowiącym bramę do miasta, jakiego nie bylibyśmy w stanie zbudować jeszcze przez wiele tysięcy lat, zakładając, że w ogóle kiedykolwiek będziemy w stanie stworzyć technologię na podobnym poziomie. Pomyśl tylko, co mogą trzymać w środku, jakiego rodzaju broń. Dzwon to jedynie coś w rodzaju elektrycznego urządzenia do zabijania owadów, zapewniającego spokój mieszkańcom. I na pewno nie bez powodu nie wpuszczają nikogo do środka. Zapewniam nam przetrwanie. To jedyna metoda. – Czyn tych rozmiarów, oparty wyłącznie na przypuszczeniach… – Wielcy przywódcy hartują się w ogniu trudnych decyzji – odparł Dorian. – A teraz się przesuń. Dorian wszedł do celi, ukląkł i popatrzył dzieciom prosto w oczy. Chłopcy siedzieli na białej ławce przed wejściem do laboratorium. Ich stopy bujały się kilkanaście centymetrów nad podłogą. – Pewnie się cieszycie, że mogliście zdjąć te ciężkie skafandry, co? Chłopcy patrzyli na niego w milczeniu. – Nazywam się Dorian Sloane. A wy? Chłopcy powoli przenieśli obojętne spojrzenia z twarzy Doriana i wbili je w podłogę. – Nie szkodzi, w przypadku tej gry nie musimy znać waszych imion. Zresztą ta gra z imionami jest bardzo nudna. Zagramy w coś

znacznie ciekawszego i zabawniejszego. Bawiliście się kiedyś w chowanego? Kiedy byłem mały, najbardziej lubiłem tę zabawę. I naprawdę dobrze sobie radziłem. – Zwrócił się do asystenta: – Przynieś plecaki od doktora Chase’a. – Potem znowu wbił wzrok w chłopców. – Umieścimy was w labiryncie. Gigantycznym labiryncie. Waszym zadaniem jest odnaleźć pewne pomieszczenie. – Dorian pokazał im obrazek. – Widzicie? Są tam takie szklane pojemniki, takie tuby. Bardzo duże, zmieściłby się w nich nawet człowiek! Niesamowite, co? Jeśli znajdziecie to pomieszczenie i schowacie się w nim, czeka was nagroda. – Dorian położył błyszczące wydruki na kolanach chłopców. Były to obrazy komputerowe, oddające przypuszczalny wygląd poszukiwanego pomieszczenia, tak jak wyobrażali je sobie Immari. Chłopcy popatrzyli na obrazki. – Jaka nagroda? – spytał jeden z nich. Dorian rozłożył ręce. – Też mógłbym o to spytać. Ale z was bystre chłopaki. Naprawdę bystre. – Dorian rozejrzał się dokoła. Właśnie, jaka nagroda? Nie przypuszczał, że o to spytają. Nie cierpiał bachorów. Prawie tak mocno, jak ich głupich pytań. – Mamy kilka nagród do wyboru. Co… co byście chcieli? Drugi z chłopców położył obrazek na ławce. – Kate. – Chcecie się spotkać z Kate? Obaj zgodnie pokiwali głowami, do rytmu kołyszących się nóg. – Coś wam powiem. Jeśli odnajdziecie to pomieszczenie i się w nim schowacie, Kate do was przyjdzie. – Chłopcy zrobili wielkie oczy. Dorian podkreślił swoje słowa skinieniem głowy. – Naprawdę. Znam Kate. Jesteśmy przyjaciółmi, i to od bardzo dawna. – Uśmiechnął się do siebie, ale grymas przy okazji wywołał pożądany efekt. Chłopcy podskoczyli na ławce, wyraźnie podekscytowani. Do środka wszedł asystent. – Proszę. – Pomógł Dorianowi umieścić plecaki na ramionach dzieci. – Ten przycisk uruchamia głowice. Staraliśmy się, by były jak najskuteczniejsze. Tak jak pan sobie życzył, kiedy raz się je uruchomi, nie można ich zatrzymać, ani ręcznie, ani zdalnie. Ustawiliśmy czas na

cztery godziny. – Doskonała robota. – Dorian zacisnął paski na piersi chłopców, położył ręce na ich ramionach. – A teraz bardzo ważna część gry. Za nic na świecie nie wolno wam zdjąć tych plecaków. Jeśli to zrobicie, koniec gry. Zero nagród. Nici z Kate. Wiem, że są trochę ciężkie. Możecie przystawać i odpoczywać, ale pamiętajcie, jeśli je zdejmiecie, nie będzie spotkania z Kate. I jeszcze jedna rzecz. – Dorian wyjął kopertę i przypiął ją do piersi wyższego z chłopców. Na kopercie widniał napis dużymi literami: Papa. Dorian wpiął jeszcze kilka szpilek, tak na wszelki wypadek. – Jeśli zobaczycie w tym pomieszczeniu starszego pana w mundurze wojskowym i dacie mu tę kopertę, wygraliście grę. Kiedy go zobaczycie, macie natychmiast do niego podbiec i powiedzieć, że przysłał was Dieter. Zapamiętacie? Chłopcy pokiwali głowami. Piętnaście minut później Dorian obserwował na ekranie, jak chłopcy zmierzają w kierunku Dzwonu, jakieś trzy kilometry poniżej poziomu, na którym znajdowało się laboratorium. Groźne urządzenie nawet nie mrugnęło. Potężne drzwi rozsunęły się niczym powieki gada. Dorian patrzył w monitory, które przekazywały obraz z kamer umieszczonych na kombinezonach chłopców. Nagle skierowały się w górę – chłopcy patrzyli na Dzwon, wiszący wysoko nad ich głowami pod gigantyczną lodową kopułą. Dorian wcisnął guzik. – Nic wam się nie stanie. Idźcie dalej. Pamiętajcie, pomieszczenie ze szklanymi pojemnikami. – Zdjął palec z przycisku i zwrócił się do technika. – Możesz pokazać obraz komputerowy tub na ekranach umieszczonych w ich kombinezonach? Dobrze. – Uruchomił link. – Proszę, tak wyglądają. Znajdźcie je. Dorian rozparł się wygodnie na krześle i patrzył, jak chłopcy przechodzą przez bramę. Kiedy brama się zamknęła, obraz na monitorze zmienił się w szary śnieg. Na drugim monitorze Dorian widział zewnętrzną komorę i Dzwon. Sklepione wejście było ciche i puste.

Cyfrowy zegar na monitorze migotał uciekającymi sekundami: 03:23:57, 03:23:56, 03:23:55.

Rozdział 102

Transkrypcja Informacja dla prasy w sprawie wybuchu „grypy błyskawicznej”. Adam Rice (rzecznik prasowy Białego Domu): Witam wszystkich. Przeczytam krótkie oświadczenie, potem będzie czas na zadanie kilku pytań. „Prezydent i rząd podęli starania w celu oceny niepokojącego zjawiska, określanego przez media mianem grypy błyskawicznej. Dzisiaj prezydent zlecił Centrum Zwalczania Chorób, aby przeznaczono na ten cel wszelkie dostępne środki. W zależności od wyników oceny, Biały Dom podejmie dalsze kroki, by zapewnić bezpieczeństwo wszystkim obywatelom naszego kraju. [Rice kładzie kartki na stole i daje znak pierwszemu dziennikarzowi] Reporter: Czy prezydent wyznaczył termin zamknięcia granic? [Rice oddycha głęboko, ucieka wzrokiem.] Rice: Jak wiele razy podkreślał Prezydent, zamknięcie granic to rozwiązanie ostateczne. Taka decyzja znacząco odbiłaby się na amerykańskiej gospodarce, zarówno w makro, jak i w mikroskali. Rozumiemy, że istnieje poważne zagrożenie zdrowotne. Ale istnieje też ryzyko ekonomiczne. Zamknięcie granic oznaczałoby poważne ryzyko. Owszem, grypa być może wywoła zachorowanie u wielu naszych obywateli, ale zamknięcie granic bez najmniejszych wątpliwości spowoduje natychmiastową recesję i zagrozi znacznie większej liczbie ludzi niż wybuch choroby. Musimy przyjąć wyważoną postawę. Prezydent nie zamierza narażać obywateli – ani na chorobę, ani na kryzys gospodarczy. Reporter: Jaka jest wasza oficjalna odpowiedź na doniesienia z Azji, Europy i Środkowego Wschodu? Rice: Traktujemy je poważnie, lecz ostrożnie. Nadal mamy do czynienia z informacjami niepełnymi i szczerze mówiąc, nie traktujemy ich do końca jako godnych zaufania.

Reporter: Korzystacie ze sprawozdań bezpośrednich świadków, nagrań…? [Rice unosi ręce.] Rice: Jeśli chodzi o nagrania dostępne w Internecie, to przedstawiają one najbardziej pesymistyczną wersję wydarzeń. Nikt nie robi filmów, na których widać, jak siedzi zdrowy w domu, zajada płatki i uprawia aerobik. Filmy kręci się, kiedy dzieje się coś sensacyjnego. Widzieliśmy je, a na pewno będzie ich więcej. Jeśli kierujesz się w życiu tym, co można zobaczyć na YouTube, to bez wątpienia podejmiesz bardzo złe decyzje. A tego próbujemy uniknąć. Nawet nie wiadomo, czy te nagrania są autentyczne. A jeśli tak, mogą przedstawiać jakąkolwiek chorobę o gwałtownym przebiegu. [Rice ponownie unosi ręce.] Rice: To wszystko na dzisiaj, dziękuję państwu.

Rozdział 103

Kryjówka Clocktower Gibraltar Zachód słońca nad Zatoką Gibraltarską zapierał dech w piersiach. Niebo w delikatnych odcieniach czerwieni, pomarańczu i różu spotykało się w oddali z błękitnymi wodami Atlantyku. Płonący blask opływał czerń skały, zamykającej zatokę. Kate rozsunęła szklane drzwi i wyszła na wyłożony płytkami taras, wznoszący się na wysokości trzech pięter ponad portowymi ulicami. Budynku strzegli uzbrojeni strażnicy. Kate czuła na skórze dotyk ciepłego wiatru znad oceanu. Oparła się o balustradę. Dobiegł ją śmiech siedzących wokół stołu kilkunastu ocalałych agentów Clocktower. Napotkała spojrzenie Davida. Wyglądał na szczęśliwego. Agenci tworzyli teraz ruch oporu. Patrząc na nich, można by pomyśleć, że to zjazd szkolnych kolegów, którzy wymieniają opowieści i żarciki, planują jutrzejszy piknik i mecz piłki nożnej. Wiedziała jednak, że tak naprawdę opracowują plan ataku na gibraltarską siedzibę Immari. Właśnie omawiali techniczne szczegóły, taktykę, plan budynku oraz wiarygodność informacji. Kate wyszła więc na taras, niczym nowa dziewczyna faceta z paczki starych kumpli. W samolocie z Indii po raz pierwszy rozmawiała z Davidem szczerze i otwarcie, bez żadnych ograniczeń. Opowiedziała mu o utraconym dziecku i mężczyźnie, który ulotnił się z jej życia, kiedy okazało się, że zaszła w ciążę. Tydzień po poronieniu wyjechała z San Francisco do Dżakarty i rzuciła się w wir pracy oraz badań nad autyzmem. David również opowiedział Kate sporo o swoim życiu. O tym, że jego narzeczona zginęła podczas ataków z 11 września, o tym, że sam odniósł poważne obrażenia i praktycznie był sparaliżowany. O długim procesie rehabilitacji i postanowieniu, by odnaleźć ludzi, odpowiedzialnych za akt terroryzmu. Jeszcze tydzień wcześniej Kate z

pewnością odrzuciłaby jego teorię na temat Immari i spisku światowego, ale teraz tylko kiwała głową. Nie wiedziała, jaką układankę tworzą te wszystkie elementy, ale mu wierzyła. Po tej rozmowie oboje zapadli w sen, jakby te wyznania przyniosły im ulgę i odpoczynek. Ale Kate tylko niespokojnie drzemała, raz po raz wyrywał ją ze snu hałas i niewygodna pozycja. Za każdym razem, kiedy się budziła, David spał. Wyobrażała sobie, że on też budzi się od czasu do czasu i patrzy na nią, pogrążoną we śnie. Nadal było tyle rzeczy, które chciała mu powiedzieć. Ostatnim razem, kiedy się ocknęła, samolot szykował się do lądowania. David wyglądał przez okno, a kiedy zobaczył, że Kate nie śpi, powiedział: „Pamiętaj, nikomu nie wspominaj o dzienniku, Tybecie czy ośrodku w Chinach, póki nie dowiemy się czegoś więcej. Nadal mam wątpliwości”. W momencie, w którym wylądowali, samolot otoczyli agenci Clocktower. Od tego czasu właściwie nie miała okazji rozmawiać z Davidem. Nagle usłyszała dźwięk rozsuwanych drzwi. Odwróciła się z uśmiechem. Ale to był Howard Keegan, dyrektor Clocktower. Uśmiech momentalnie zniknął z jej twarzy. Miała nadzieję, że Keegan niczego nie zauważył. – Mogę do pani dołączyć? – spytał, zasuwając drzwi. – Ależ oczywiście. I proszę mi mówić po imieniu. Keegan stanął obok niej przy balustradzie. Nie patrzył na nią, lecz na ciemniejącą zatokę. Zapewne przekroczył sześćdziesiątkę, ale był w doskonałej formie, wysportowany i mocno zbudowany. Cisza stała się trochę niezręczna. – Jak idą wasze plany? – spytała Kate. – Dobrze. Chociaż nie ma to większego znaczenia – odparł bezbarwnym głosem. Kate poczuła ciarki na plecach. Rzuciła dla rozluźnienia atmosfery: – Jesteś absolutnie przeko… – Jestem. Wynik jutrzejszej akcji został zaplanowany wiele lat temu. – Wskazał na ulicę w dole i pilnujących budynku strażników. – To nie są agenci Clocktower. To Immari Security. Podobnie jak ci w środku. Jutro ostatni agenci Clocktower zginą, łącznie z Davidem.

Kate odsunęła się od barierki i spojrzała na roześmianych agentów. – Nie rozumiem… – Nie oglądaj się. Mam dla ciebie propozycję. – Głos Keegana przeszedł w szept. – Jaką propozycję? – Jego życie w zamian za twoje. Za kilka godzin, kiedy wszyscy zasną, opuścisz to miejsce. Na pewno wcześnie się położą, akcja ma się rozpocząć o świcie. – Kłamiesz. – Czyżby? Nie chcę go zabić. Naprawdę go lubię. Tyle że znaleźliśmy się po przeciwnych stronach barykady. Taki los. Ale ty jesteś nam bardzo potrzebna. – Dlaczego? – Przetrwałaś Dzwon. To klucz do rozwiązania zagadki. Nie zamierzam cię oszukiwać: przesłuchają cię i poddadzą badaniom, ale David ocaleje. Zastanów się, jaki masz wybór. Możemy zabić tych agentów choćby zaraz. Zrobi się bałagan, to dzielnica mieszkaniowa, ale da się zrobić. Prowadzimy tę operację od bardzo dawna, cierpliwie czekaliśmy, obserwowaliśmy wszystkich, wciąż z nadzieją, że David zadzwoni. Jest coś jeszcze. Jeśli odpowiednio poprowadzisz negocjacje, może zdołasz uwolnić dzieci, a może uda ci się za nie wymienić. Są przetrzymywane w tym samym ośrodku, do którego trafisz. – Keegan popatrzył jej prosto w oczy. – To jak brzmi odpowiedź? Przełknęła ślinę i kiwnęła głową. – Zgadzam się. – Jeszcze jedna rzecz. Słyszałem na nagraniu z samolotu, jak wspominaliście o pewnym dzienniku. Chcemy go dostać. Szukamy go od bardzo dawna.

Rozdział 104

Snow Camp Alpha Odwiert numer 7 Wschodnia Antarktyda Na widok skutera zaparkowanego przed niewielkimi białymi barakami przy odwiercie numer siedem Robert Hunt poczuł niewypowiedzianą ulgę. Zaparkował własny skuter i wbiegł do środka. Mężczyźni siedzieli przy grzejniku. Obaj wstali. – Czekaliśmy, ale zaczęło się robić naprawdę zimno. – Wiem, wiem, w porządku – odparł Robert. Omiótł wzrokiem pomieszczenie. Niczym się nie różniło od sześciu poprzednich. Spojrzał na radio. – Czy ktoś… – Trzy razy w ciągu godziny. Pytali o ciebie. Zaczynają się niecierpliwić. Robert zastanawiał się, jaką obrać taktykę. – Co im powiedzieliście? Miał nadzieję, że wywnioskuje z odpowiedzi, co tamci wiedzą. – Pierwszego telefonu nie odebraliśmy. Przy drugim powiadomili nas, że wysyłają posiłki. Powiedzieliśmy, że pracujesz przy odwiercie i że nie potrzebujemy pomocy. Co tam widziałeś? Ostatnie pytanie wywołało gonitwę myśli w głowie Roberta. A jeśli mnie sprawdzają? A jeśli pracodawcy kazali im mnie zabić? Czy mogę im zaufać? – Nie… – Słuchaj, może nie jestem geniuszem, nie skończyłem nawet szkoły średniej, ale przez całe życie pracowałem na platformach wiertniczych i dobrze wiem, że nie szukamy ropy. Możesz spokojnie powiedzieć, co tam widziałeś. Robert usiadł przy stoliku, na którym stało radio. Nagle poczuł się bardzo zmęczony. I głodny. Ściągnął kaptur, potem rękawice. – Nie jestem pewien. Widziałem małpy. Zabili je, nie widziałem, w jaki sposób, ale dziwnie to wyglądało. A potem zobaczyłem dzieci. W szklanej klatce.

Rozdział 105

Kryjówka Clocktower Gibraltar Kate zmierzyła na oko odległość między balkonami. Metr dwadzieścia? Pięćdziesiąt? Czy jej się uda? Nagle usłyszała kroki strażnika na ulicy. Prędko wycofała się do pokoju. Nasłuchiwała przez chwilę. Chrzęst żwiru pod butami strażnika powoli ucichł w oddali. Kate wróciła na balkon. Podeszła do barierki, przełożyła jedną nogę, potem drugą. Stała teraz na wąskim występie, obiema rękami trzymając się barierki za swoimi plecami. Czy jej się uda? Wysunęła nogę, niczym baletnica, jedną ręką wciąż przytrzymując się barierki. Wyciągnęła się tak daleko, jak tylko mogła. Nagle poczuła, że jej dłoń się ześlizguje, cofnęła się dosłownie w ostatnim momencie, uderzając całym ciałem o balustradę. Mało by brakowało, a złamałaby kark. A od drugiego balkonu dzieliło ją tak mało – zaledwie pół metra. Oparła się plecami o barierkę, już miała skoczyć, kiedy drzwi na drugim balkonie się otworzyły i stanął w nich David. Cofnął się odruchowo, ale po sekundzie rozpoznał Kate i z uśmiechem podszedł do balustrady. – Jak romantycznie. – Wyciągnął w jej stronę zdrową rękę. – Skacz. Wciągnę cię. Jestem ci to winien. Kate spojrzała w dół. Czuła, że pocą jej się ręce. Ręka Davida była tak blisko. A Kate tak bardzo chciała znaleźć się na drugim balkonie. Ale czy się uda? Jeśli spadnie, natychmiast złapią ją strażnicy i powiadomią Keegana. Nici z umowy. Czy David zdoła ją złapać? Czy zdoła wyplątać ich z tej kabały? Ufała mu i w niego wierzyła, lecz… Wreszcie skoczyła – i nagle znalazła się w ramionach Davida. A potem wszystko stało się bardzo szybko, jak we śnie. Wciągnął ją do pokoju i rzucił na łóżko, nawet nie zamknął za sobą drzwi. Zdjął koszulę, przeczesał dłońmi jej włosy i przywarł ustami do jej ust, odrywając je tylko na krótką chwilę – by zdjąć jej bluzkę przez głowę. Wiedziała, że musi mu powiedzieć. Musi to przerwać. Ale nie

mogła się oprzeć. Tak bardzo tego pragnęła. Jego dotyk był jak prąd, rozjaśnił miejsca, które tak długo leżały pogrążone w ciemnościach. Budził w niej coś uśpionego, niczym jakaś nadnaturalna siła, która ogarniała ją bez reszty, sprawiała, że wszystko inne stawało się nieważne, odbierała zdolność myślenia. Nagle zorientowała się, że nie ma na sobie stanika, a bokserki Davida właśnie opadają z jej bioder. Cudowne uczucie. Wyzwolenie. Porozmawiają później. Kate patrzyła na unoszoną oddechem pierś Davida. Spał głębokim snem. Już podjęła decyzję. Odwróciła się na plecy i zapatrzyła w biały sufit. Myślała intensywnie, badała, co tak naprawdę czuje. A czuła… czuła, że znowu żyje. I czuła się… bezpiecznie, mimo pogróżek Keegana. Jakaś jej część chciała obudzić Davida, powiedzieć, że znaleźli się w niebezpieczeństwie, że muszą uciekać. Tylko co on niby miałby zrobić? Rany w nodze i ramieniu nie zdążyły się zagoić nawet połowicznie. Naraziłaby go na śmierć. Ubrała się i po cichu wyśliznęła z pokoju. – Wiedziałem. Głos wywołał w niej paniczne przerażenie. Odwróciła się. Keegan stał tuż za nią, jego twarz wyrażała… No właśnie? Smutek rozczarowanie, żal? – Nie powiedziałam mu… – Wątpię. – Naprawdę. – Kate uchyliła drzwi. David nadal spał, z nagą piersią, od pasa w dół przykryty prześcieradłem. Kate delikatnie zamknęła drzwi. – W ogóle nie rozmawialiśmy. – Spuściła wzrok. – Chciałam się pożegnać. Pół godziny później Kate patrzyła na migające za oknem samolotu światła północnej Afryki. Lecieli w stronę Antarktydy.

Rozdział 106 – David, obudź się. Otworzył oczy. Był nagi, leżał w łóżku. Pomacał miejsce obok. Puste. Zimne. Kate musiała wyjść dawno temu. – David. – To był Howard Keegan. David usiadł na posłaniu. – O co chodzi? Która godzina? Keegan wręczył mu kartkę papieru. – Około drugiej w nocy. Znaleźliśmy ten list w pokoju Kate. Odeszła. David rozłożył kartkę. „Drogi Davidzie, nie miej do mnie żalu. Zawarłam pewną umowę, próbuję uratować dzieci. Wiem, że dziś rano macie zaatakować siedzibę Immari. Mam nadzieję, że wam się uda. Wiem, co przez nich straciłeś. Powodzenia. Kate”. David myślał gorączkowo. Czy Kate naprawdę mogła postąpić w ten sposób? Coś mu tutaj nie pasowało. – Przypuszczamy, że odeszła kilka godzin temu. Pomyślałem, że powinieneś wiedzieć. Przykro mi, Davidzie. – Howard ruszył do wyjścia. David próbował myśleć analitycznie, obiektywnie ocenić sytuację. Co mi umknęło? Obrazy z ostatniej nocy pojawiały się w głowie niczym pokaz slajdów, którego nie mógł zatrzymać. Przez chwilę była bezpieczna – a teraz sama wydała się w ręce wroga. Dlaczego? Spełnił się jego najgorszy koszmar. Keegan chwycił za klamkę. – Zaczekaj – powiedział David. Jakie miał opcje? – Wiem, dokąd poszła. Howard odwrócił się i rzucił Davidowi sceptyczne spojrzenie. – W Tybecie ktoś dał nam pewien dziennik – mówił David, ubierając się. – Była tam mapa tuneli pod Skałą. Tam coś jest, coś bardzo im potrzebnego.

– Co? – Nie wiem. Ale sądzę, że Kate po to poszła, że chce wymienić to na dzieci. Jak wygląda sytuacja? – Wszyscy się zbierają. Jesteśmy prawie gotowi. – Muszę z nimi porozmawiać. Pół godziny później David prowadził grupę złożoną z dwudziestu trzech ocalałych agentów Clocktower korytarzami pod Skałą Gibraltarską. Przed wyjściem oznajmił, że musi tam pójść, musi odnaleźć Kate i być może nie będzie mógł wziąć udziału w akcji od samego początku. Jego rola i tak była raczej symboliczna. Rany, szczególnie ta w nodze, wykluczały aktywny udział. Miał siedzieć przy biurku, śledzić ekrany oraz odczyty i koordynować działania agentów. Wszyscy oznajmili jednogłośnie, że działają razem. Najpierw przeszukają tunele, znajdą Kate i dopiero wtedy zrealizują plan ataku. Możliwe, że to, co znajdą pod ziemią, da im taktyczną przewagę podczas głównej operacji. Spodziewali się niewielkiego oporu i nie pomylili się. Magazynów portowych nikt nie pilnował. Nawet nie zamknięto ich jak należy, chociaż wcześniej zawsze tego pilnowano. Na ziemi walał się połamany zamek cyfrowy najprostszego typu, taki, jakich używa się w szkolnych szafkach. Pewnie robota Kate. Immari prawdopodobnie opuścili to miejsce już dawno temu i nie zadbali o odpowiednie środki bezpieczeństwa. Ale ten brak zabezpieczeń jednak wydawał się Davidowi mocno podejrzany. Wejście do tuneli wyglądało dokładnie tak jak w opisie z dziennika – tak jak je zostawiono. Czarny brezent leżał na ziemi, światła wciąż się paliły. W środku jednak coś się zmieniło: zbudowano system elektrycznych wagoników, przypominających tramwaj jeżdżący po pojedynczej szynie i zapewniający bezpieczny transport. W każdym z wagoników mieściło się dwóch pasażerów. Howard i David zasiedli w pierwszym, pozostali agenci również zajęli miejsca. Początkowo tunel biegł spiralnie, potem prosto – i rozwidlał się w wielu miejscach. Tego David nie przewidział, sądził, że Immari pozamykali wszystkie niepotrzebne odnogi. Mapa w dzienniku przedstawiała jedynie wnętrze

budowli Atlantów. David nie miał pojęcia, którędy jechać. Ale nie mógł się wycofać. Howard podzielił agentów na mniejsze grupy. W końcu, przy kolejnym rozwidleniu, okazało się, że Howard i David zostali sami. Pytanie, czy na właściwej trasie. Zgodnie z planem wszyscy agenci mieli się spotkać za godzinę przy wejściu. Nadal zdążą przypuścić przed świtem atak na gibraltarską siedzibę Immari. David patrzył prosto przed siebie. Światła tuneli migały monotonnie po bokach. Co mu umknęło? Howard kontrolował prędkość wagonika. Nagle gdzieś w oddali rozległy się trzy słabe strzały. David zerknął na Howarda. Wymienili porozumiewawcze spojrzenia. Howard zwolnił. Czekali, nasłuchując. – Możemy zawrócić – powiedział Howard. Czekali. W tunelach panowała cisza. Co robić? To były z pewnością strzały. David nie czuł się zdolny do walki, a Howard, owszem, pracował w wywiadzie, ale na stanowisku kierowniczym, a nie jako żołnierz. Żaden z nich nie stawiłby oporu przeciwnikowi. Raczej mogliby co najwyżej przeszkadzać innym agentom. – Ruszamy – zawyrokował David. Pięć minut później usłyszeli kolejne strzały, ale się nie zatrzymali. Po chwili dotarli do pomieszczenia bezpośrednio przylegającego do budowli Atlantów. Pośrodku biegły schody – całkowicie odkryte. Po prawej stronie znajdowało się opisane w dzienniku wejście. Widać było też część struktury z gładkiego ciemnego metalu. Masywne stalowe słupy podtrzymywały wysoki skalny strop oddzielający tunele od morza. David uniósł głowę i uważnie przyjrzał się części budowli nad schodami. Miała kształt kopuły. U góry widniał ślad po odciętym fragmencie. – Co to? – zapytał Howard. – W tym miejscu wisiał Dzwon – odparł David. Howard podszedł do schodów, postawił stopę na pierwszym z nich, spojrzał na Davida. David bez słowa ruszył przodem, ciężko wsparty na lasce, skrzywiony z bólu. Nagle ogarnęło go przemożne wrażenie déjà vu. Budowniczego tunelu, Patricka Pierce’a, również zwabiono w to

miejsce, wmawiając mu, że musi przyjść komuś z pomocą. David przekroczył próg budowli. Przystanął i spojrzał prosto w oczy Howarda, idącego tuż za nim. Czy coś mu umknęło? I co można z tym zrobić? Wnętrze budowli rozjaśniały rzędy świateł ledowych, biegnące wzdłuż ścian i sklepienia. Korytarze miały pewnie ze dwa i pół metra wysokości – może nie były przytłaczająco niskie, ale też nieszczególnie przestrzenne. Kąty u dołu i góry były lekko zaokrąglone, co dawało w przekroju niemal owalny kształt, wyostrzony w najszerszym miejscu. Wyglądało to jak korytarze statku kosmicznego – na przykład tego ze „Star Treka”. David szedł przed siebie, przywołując w pamięci obraz mapy z dziennika. Zapamiętywanie map i szyfrów stanowiło podstawową umiejętność każdego szpiega, a David był w tym całkiem niezły. Budowla wyglądała niesamowicie. Wzdłuż korytarzy ciągnęły się drzwi, niektóre otwarte. Kryły się za nimi prowizoryczne laboratoria, takie, jakie widuje się czasem za szybą w muzeach – gdzie kuratorzy pilnie badają lub odnawiają jakieś stare zabytkowe przedmioty. Widocznie w ciągu tych stu lat Immari dokładnie przejrzeli każdy centymetr starożytnej budowli. Wszystko wydawało się całkowicie surrealistyczne. David nie do końca wierzył w opowieść Pierce’a, myślał, że pewnie nie jest niczym więcej niż tylko opowieścią. A teraz naprawdę znalazł się w tym miejscu. Wiedział, że za kolejnym zakrętem pokaże się fałszywa ściana skrywająca opisany w dzienniku gabinet. David mimowolnie wstrzymał oddech. Przejście… było otwarte. Kate. Czy Kate tam jest? – Kate! – zawołał. Nie miał przecież nic do stracenia. Ktoś tam jest, już z daleka słyszał stukanie jego laski na metalowej podłodze. Trudno mówić o zaskoczeniu. Cisza. Howard zatrzymał się tuż za nim. David ostrożnie zbliżył się do wejścia i zajrzał do środka. Pomieszczenie wyglądało jak centrum dowodzenia. Mostek, krzesła stojące przed jakimiś gładkimi ekranami – monitorami komputerów? A

może jakichś znacznie bardziej zaawansowanych technicznie urządzeń? David wszedł do środka, ostrożnie i niepewnie. Obrócił się dokoła, wsparty na lasce, bacznie omiatając wzrokiem całe pomieszczenie. – Nie ma jej tu – stwierdził. – Ale historia z dziennika jest prawdziwa. Howard również wszedł do środka i nacisnął przełącznik na ścianie. Przesuwne drzwi zamknęły się z sykiem. – O tak, bardzo prawdziwa. David spojrzał na niego. – Czytałeś? – Zacisnął palce na broni przy pasie. Twarz Howarda nagle się zmieniła. Nie zostało śladu po jej zwykle łagodnym wyrazie. Miał minę triumfatora. – Owszem, czytałem. Tak tylko, z ciekawości. Wiedziałem, co znajdę w tym dzienniku, ponieważ przy tym byłem. Widziałem wszystko na własne oczy. To ja zatrudniłem Patricka Pierce’a. Mallory Craig, do usług.

Rozdział 107

Stacja badawcza Immari Wschodnia Antarktyda Kate usiadła na plastikowej ławeczce i wbiła wzrok w białą ścianę. Znajdowała się w laboratorium czy też może w ośrodku badawczym; nie miała jednak pojęcia, w jakim miejscu na Ziemi. Potarła skronie. Strasznie kręciło jej się w głowie. W którymś momencie, kiedy lecieli nad oceanem, do kabiny wszedł mężczyzna i zaproponował jej butelkę wody. Kiedy odmówiła, przytrzymał ją i zakrył jej usta białą szmatką, a potem straciła przytomność. No tak, chyba mogła się tego spodziewać. Wstała i obeszła pokój. W białych drzwiach była wąska szyba, lecz Kate zdołała dojrzeć przez nią jedynie korytarz i szereg podobnych drzwi. Na jednej z dłuższych ścian wisiało prostokątne lustro, umieszczone w płytkiej wnęce. Bez wątpienia znajdowała się w pracowni fokusowej, podobnej do tych w laboratorium w Dżakarcie, tyle że bez porównania bardziej przerażającej. Spojrzała na lustro. Czy ktoś tam jest, czy właśnie ją obserwuje? Utkwiła wzrok w lustrzanej tafli, wpatrywała się w nią bacznie, jakby liczyła na to, że w końcu dojrzy kryjącego się po drugiej stronie tajemniczego człowieka – porywacza. – Zrobiłam, co do mnie należy. Jestem. Chcę zobaczyć dzieci. Z głośnika popłynął głos, stłumiony i zmieniony komputerowo. – Powiedz, co im podałaś. Kate myślała gorączkowo. Kiedy ujawni prawdę, znajdzie się na straconej pozycji. – Najpierw chcę zobaczyć dzieci, potem mnie wypuścicie i wtedy wam powiem. – W twoim położeniu nie ma mowy o negocjacjach, Kate. – Nieprawda. Interesuje was coś, co wiem. Pokażcie mi dzieci albo koniec rozmowy.

Przez minutę nic się nie działo. W końcu na brzegu lustra pojawił się obraz wideo. A więc lustro co najmniej częściowo było ekranem komputera. Obraz pokazywał dwoje dzieci, idących ciemnym korytarzem. Kate podeszła bliżej, wyciągnęła rękę. Przed dziećmi otworzyła się ogromna brama, za którą widać było tylko ciemność. Dzieci weszły do środka, brama zaczęła się zamykać. Obraz się zatrzymał. – Czytałaś dziennik. Wiesz o budowli pod Gibraltarem. Tutaj znajduje się podobna struktura, tyle że dwadzieścia razy większa. Istnieje od tysięcy lat, schowana pod trzykilometrową warstwą lodu. Dzieci są teraz w środku. Na ekranie pokazał się obraz dzieci na sekundę, nim przekroczyły bramę. Zbliżenie pakunków na ich plecach. I szereg cyfr – jak budzik z wyświetlaczem ledowym. – W tych plecakach znajdują się głowice nuklearne. Zostało niecałe trzydzieści minut. Możemy zdalnie dezaktywować bomby, ale musisz odpowiedzieć na nasze pytanie. Kate zrobiła krok w tył. To jakiś obłęd. Co za człowiek postępuje w taki sposób wobec dzieci? Nie można im wierzyć. Nic nie powie. Na pewno wykorzystają te informacje tylko po to, by skrzywdzić kolejne dzieci, była o tym przekonana. – Potrzebuję chwili do namysłu – mruknęła. Po kilku sekundach otworzyły się drzwi i stanął w nich mężczyzna w długim czarnym trenczu. Sztywnym krokiem wszedł do środka i… Nagle dotarło do niej, że go zna. Jak to możliwe? Przez głowę przemknęły fragmenty wspomnień: kolacje w eleganckich restauracjach, czarujące rozmowy, jej śmiech, rozjaśniony setkami świec apartament w San Francisco. I dzień, kiedy powiedziała mu, że jest w ciąży – ostatni dzień, kiedy go widziała… aż do teraz. – To ty… – Więcej nie zdołała wydusić. Cofnęła się, poczuła, że uderzyła plecami w ścianę. – Czas porozmawiać, Kate. Teraz nazywam się Dorian Sloane. Zresztą, darujmy sobie te wszystkie pseudonimy. Dieter. Dieter Kane.

Rozdział 108

Tunele pod Gibraltarem David patrzył na człowieka, którego znał jako Howarda Keegana, dyrektora Clocktower, a który teraz twierdził, że tak naprawdę nazywa się Mallory Craig. – Kłamiesz. Od czasu, kiedy Craig zatrudnił Pierce’a, minęło prawie sto lat. – Zgadza się. I niemal równie długo szukaliśmy też jego dziennika. Pierce był niezwykle bystrym człowiekiem. Wiedzieliśmy, że w trzydziestym ósmym wysłał dziennik do Immaru, nie byliśmy jednak pewni, czy przesyłka dotarła na miejsce. Byłem bardzo ciekaw, co tam zapisał, ile zdradził tajemnic. Nie zastanawiałeś się podczas lektury, na czym polegała umowa, którą z nami zawarł? Dlaczego został, dlaczego pracował dla Immari przez niemal dwadzieścia lat po śmierci żony i nienarodzonego dziecka? Jak on to nazwał? „Pakt z diabłem”? – Zaśmiał się. David wysunął broń zza paska. Wiedział, że musi zająć Keegana rozmową, zyskać na czasie. – Nie rozumiem, co to ma z tobą wspólnego. – Nie? A jak myślisz, dlaczego zgodził się dla nas pracować? – Bo inaczej byście go zabili? – Owszem, ale on nie bał się śmierci. Czytałeś zakończenie. Powitałby śmierć z radością, byłby gotów zabić nas wszystkich w blasku chwały. Odebraliśmy mu wszystko, wszystko, co kochał. Ale miłość do dziecka okazała się silniejsza niż nienawiść do nas. Jak już wspomniałem, Patrick Pierce był bardzo bystry. W momencie, kiedy opuścił szklaną tubę, od razu się zorientował, do czego one służą. To kapsuły hibernacyjne. Wtedy, w szpitalu polowym urządzonym w magazynie, zawarł z nami umowę. Ustaliliśmy, że umieści martwe ciało Heleny w jednym z tych urządzeń, a w drugiej Kane umieści Dietera, swego umierającego syna. Obaj dostali obsesji na punkcie badań klinicznych. Marzyli, że kiedyś nadejdzie dzień, w którym otworzą tuby

i ocalą najukochańsze osoby przed śmiercią. Oczywiście Kane głosił idee bardziej radykalne, obciążone rasizmem. Poświęcił się szukaniu metody na przetrwanie Dzwonu. Zabrał urządzenie do Niemiec i… już wiesz o eksperymentach. Domyślaliśmy się, że Pierce działa przeciwko nam, że coś knuje. W 1938, w dniu poprzedzającym ekspedycję, Kane nakazał żołnierzom schwytać Pierce’a i umieścić go w tubie. – Czemu nie kazał go zabić? – Nie mielibyśmy nic przeciwko, ale jak wspominałem, wiedzieliśmy, że pisał dziennik i snuł plany przeciwko nam. Przypuszczaliśmy, że realizacja tych planów nastąpi w chwili jego śmierci, więc znaleźliśmy się w trudnym położeniu. Nie mogliśmy ryzykować. Śmiałem się, patrząc, jak Pierce próbuje walczyć ze strażnikami, aż ci w końcu go obezwładnili i wsadzili do tuby. A potem, ku memu wielkiemu zaskoczeniu i przerażeniu, Kane kazał im zrobić to samo ze mną. Nie ufał mi, chociaż przez tyle lat dowodziłem lojalności wobec niego. Kane obiecał, że uwolni mnie po powrocie. Nawet przez myśl mu nie przeszło, że może nie wrócić. Ale nie wrócił. Kilka tygodni temu znaleźliśmy na Antarktydzie jego okręt podwodny. Obudziliśmy się w 1978, w kompletnie innym świecie. Nasza organizacja, Immari, praktycznie przestała istnieć, przetrwały dosłownie resztki korporacji i kilka placówek zamorskich. Druga wojna światowa zdziesiątkowała nasze szeregi. Naziści przywłaszczyli sobie sporą część naszych zasobów, w tym Dzwon. Przywódcy Immari byli w desperacji, gotowi przywrócić na stanowiska starą gwardię, ludzi, którzy zbudowali Immari International. Przynajmniej tu wykazali się odrobiną rozsądku. Ale oczywiście nie znali całej historii. Patrick Pierce i ja zbudziliśmy się w tym samym czasie i zaczęliśmy właściwie w tym samym miejscu, gdzie przerwaliśmy. Ja zacząłem odbudowywać Immari, a Patrick próbował krzyżować mi szyki. Zacząłem od wskrzeszenia organizacji, którą sam stworzyłem, od pierwszej agencji wywiadowczej działającej na skalę światową. Znasz ją. Clocktower. Wywiad Immari. – Kłamiesz. – Nie kłamię. Dobrze wiesz, że nie. Widziałeś depesze z czterdziestego siódmego, te zaszyfrowane, w nekrologach w „New York Timesie”. Z jakiego niby powodu wiadomości przesyłane przez Immari

miałyby być oznaczone słowami „zegar” i „wieża”? Musiałeś się domyślić, kiedy zobaczyłeś rozkodowane depesze. A może i wcześniej. Gdzieś z tyłu głowy świtała ci myśl, czym jest Clocktower, od chwili, kiedy usłyszałeś, ilu agentów znajduje się pod kontrolą Immari. Widziałeś, jak szybko upadły komórki. Pomyśl tylko. Immari nie zaatakowała Clocktower. Clocktower stanowiła jej oddział, który miał na celu zdobyć zaufanie światowych agencji wywiadowczych, a następnie infiltrować je i zagwarantować, że kiedy wywołamy Plagę Atlantydzką, będą bezsilne, ślepe. Clocktower służyło jeszcze innemu celowi: wyłapać każdego, kto mógłby przeciwdziałać planom Immari. Czyli takich jak ty. Przez cały czas, kiedy pracowałeś dla Immari, obserwowaliśmy cię, badaliśmy, co wiesz i komu o tym powiedziałeś. To jedyna droga. Takich jak ty nie da się złamać podczas przesłuchania. Wynikła z tego jeszcze jedna korzyść. Zauważyliśmy, że większość ludzi, kiedy pozna całą prawdę, dołącza do nas. Z tobą też tak będzie. Dlatego tu jesteś. – By dać się indoktrynować? Myślisz, że do was dołączę, kiedy wysłucham twojej przemowy? – Nic nie jest takie, jak… – Dosyć już usłyszałem. – David uniósł broń i nacisnął spust.

Rozdział 109

Stacja badawcza Immari Wschodnia Antarktyda Kate potrząsnęła głową. Jak to możliwe? Postanowiła, że nie będzie płakać. Zdołała tylko wydusić „dlaczego”? Głos jej się łamał, zdradzał ją. Wyraz twarzy Doriana zmienił się, jakby właśnie przypomniał mu się jakiś banał z codziennego życia, typu: niepotrzebny drobiazg, którego zapomniał kupić w sklepie. – Ach, to. Po prostu spłacam stary dług. Ale to nic w porównaniu z tym, co z tobą zrobię, jeśli nie powiesz, co podałaś tym dzieciakom. – Podszedł bliżej, zapędzając ją w kąt pomieszczenia. A Kate miała wielką ochotę wreszcie mu powiedzieć, zobaczyć jego minę. – Krew pępowinową. – Co? – Dorian zrobił krok w tył. – Straciłam dziecko. Ale miesiąc wcześniej pobrałam mu krew pępowinową, w razie gdyby kiedyś zapadło na chorobę wymagającą leczenia komórkami macierzystymi. – Kłamiesz. – Nie, to prawda. Zastosowałam eksperymentalną terapię i wykorzystałam w niej komórki macierzyste pochodzące od płodu, od naszego dziecka. Wykorzystałam wszystkie komórki. Nic więcej nie zostało.

Rozdział 110

Tunele pod Gibraltarem David ponownie nacisnął na spust. Rozległ się tylko suchy trzask. – Usunąłem iglicę. Wiedziałem, że byś się zorientował, gdybym tylko wyjął naboje. – Czego ode mnie chcesz? – Już ci mówiłem. Próbuję cię zwerbować. Kiedy skończę mówić, poznasz całą prawdę i wreszcie… – Nigdy. Możesz od razu mnie zabić. – Wolałbym nie. Ciężko o dobrych ludzi. Poza tym wiesz więcej niż inni. Twoja pozycja jest wyjątkowa… – Wiesz, dlaczego wstąpiłem do Clocktower i co straciłem przez Immari. Co straciłem przez ciebie. – Nie przeze mnie. Przez Doriana. Dietera Kane’a. Jasne, to ja wykorzystałem Clocktower, by żadna z agencji wywiadowczych nie zorientowała się w naszych zamiarach, ale to on zaplanował zamach jedenastego września. To było jego dzieło. Miał obsesję na punkcie tych gór, chciał odnaleźć ojca. I rozpaczliwie potrzebował przykrywki. Ale to nie był jedyny powód. Jak już wspominałem, w 1978, kiedy się zbudziliśmy, nasza organizacja była w rozsypce. W 2001 nadal nie wszystko działało jak należy. Potrzebowaliśmy pieniędzy i przykrywki, by dokończyć dzieła. – Dorian Sloane to Dieter Kane? – Tak jest. Kiedy się zbudziłem, kazałem pracownikom otworzyć również tubę, w której zamknięto Dietera. Wyszedł zeń zdrowiuteńki jak ryba. Widocznie są to jakieś urządzenia medyczne, kapsuły o leczniczych właściwościach. Ale działają one jedynie w przypadku żywych ludzi. Widziałem, jak Patrick Pierce, przez dwadzieścia lat zimny i zdystansowany, całkiem się załamał, kiedy wyciągnięto z tuby martwe ciało Heleny. Przeżył jej odejście po raz drugi. Ale udało nam się uratować dziecko. – Jego dziecko?

– Dziewczynkę. Już ją poznałeś. Kate Warner.

Rozdział 111

Stacja badawcza Immari Wschodnia Antarktyda Kate wpatrywała się w twarz Doriana. Dezorientacja? Niedowierzanie? Żal? Wbił wzrok w punkt, w którym ściana stykała się z podłogą – myślał. W końcu skierował wzrok na nią. Na jego twarzy pokazał się złowrogi uśmiech. – Bardzo sprytnie, Kate. Jasne, jesteś bardzo bystra, jeśli chodzi o sprawy naukowe. Ale kompletnie nie znasz się na ludziach. – Odwrócił się i ruszył w stronę wyjścia. – Pod tym względem bardzo przypominasz ojca. Zdolna, ale głupia. O czym on mówił? Jej ojciec zmarł dwadzieścia osiem lat temu. Dorian, czy raczej Dieter, czy jak on tam się nazywał… był zwykłym szaleńcem. – Za to ty jesteś obłąkany – powiedziała. – Czyżby? To wszystko jest winą twojego ojca. To on rozpętał piekło. Zabił moją matkę i brata, zmusił mojego ojca do podjęcia ryzykownej misji, mającej na celu ratowanie świata. Misji, z której nie wrócił. Oto dlaczego, Kate. Poświęciłem całe życie, by dokończyć dzieło ojca i wyrównać niesprawiedliwości, które twój ojciec wyświadczył mojej rodzinie. A dzisiaj dałaś mi potrzebny klucz. Nim Kate zdążyła odpowiedzieć, rozległ się alarm. Do środka wpadł strażnik, a może żołnierz. – Sir, zaatakowano nas.

Rozdział 112

Tunele pod Gibraltarem David myślał gorączkowo. – Kate Warner jest córką Patricka Pierce’a? Jak… – mruknął do siebie. – Uznałem, że powinniśmy przyjąć nowe nazwiska. Gdyby ktoś skojarzył nas z wydarzeniami z czasów pierwszej wojny światowej i tuż po niej, mogłoby to nieco… skomplikować nam życie. Pierce przyjął nazwisko Tom Warner, a nowo narodzonej córce nadał imię Katherine. Powiedział Kate, że jej matka zmarła podczas porodu, co zresztą było prawdą. Dieter zmienił się w Doriana Sloane’a. Dostał obsesji na punkcie przeszłości i dziedzictwa po ojcu. Był przepełniony nienawiścią. Widział zbyt wiele cierpienia i został całkiem sam, w stanowczo zbyt młodym wieku. Wyobraź sobie tylko, chory na grypę siedmiolatek zasypia w 1918, jego rodzice i brat żyją, po czym budzi się sześćdziesiąt lat później, w 1978, zdrowy, ale sam jak palec w obcym i nieznanym świecie. Próbowałem zastąpić mu ojca, lecz był bardzo trudny i zamknięty w sobie. Podobnie jak ty, poświęcił życie, by zemścić się na tych, którzy odebrali mu bliskich, by zabić ludzi, za których sprawą jego życie tak się zmieniło, którzy obrócili je w ruinę. W jego przypadku byli to Atlanci i Tom Warner. Na nieszczęście dla nas wszystkich Dorian jest bardzo inteligentny i utalentowany. Zdobył wielkie poparcie ze strony Immari. Dla nich był dziedzicem i zbawcą, który powrócił praktycznie z zaświatów, żywym dowodem na to, że Dzwon i epidemię można pokonać i że ludzka rasa ma szanse na ocalenie. Wszystko to mocno pomieszało Dorianowi w głowie. Wyrósł na prawdziwego potwora. Zamierza zredukować ludzkość do grupki wybrańców genetycznie górujących nad resztą. Wierzy, że to będzie jego plemię. Na razie zdążył wywołać epidemię. Apokalipsa dzieje się właśnie teraz, w chwili, kiedy rozmawiamy. Ale możemy go powstrzymać. Zabijesz go, a ja stanę na czele organizacji Immari. Z tobą u boku.

Craig wpatrywał się w Davida, licząc na jakiś sygnał, który zdradziłby jego myśli. – Wprowadzę cię do środka, udając, że jesteś naszym więźniem. Znam Doriana. Na pewno zechce nacieszyć się przewagą, przesłuchać cię i torturować osobiście. Dam ci odpowiednie środki i kiedy zostaniecie sami, zabijesz go. David potrząsnął głową. – Tego właśnie chcesz? To jakaś farsa. Mam zabić Sloane’a, by wynieść ciebie na tron? – A ty tego nie chcesz? Sloane odpowiada za jedenasty września. Jest twoim wrogiem. Poza tym w ten sposób możesz ocalić Kate. Ma ją i na pewno nie cofnie się przed niczym. Już kiedyś ją skrzywdził. To on był ojcem jej dziecka. – Co takiego? – To była jego zemsta. Tom Warner odszedł, została jego córka. Nie wahał się ani chwili. Chciał, by Kate poczuła ten sam ból, którego on doświadczył, by tak jak on obudziła się pewnego dnia w świecie, z którego zniknęły najukochańsze osoby. Dorian jest potworem. Nie zabił Kate jedynie dzięki interwencji Martina. A teraz Martin nie może go powstrzymać. Za to ty owszem. Ty możesz ją uratować. Nikt inny nie przyjdzie jej na pomoc. Craig odczekał chwilę, by David przetrawił jego słowa, potem odwrócił się i powolnym krokiem zaczął przemierzać pokój. – Zastanów się, Davidzie. Wiesz, że nie wygrasz. Z nami nie masz szans. Strzały, które słyszałeś w tunelu: to moi ludzie z Immari Security zabili ostatnich agentów lojalnych wobec Clocktower. Wszyscy nie żyją. Zostałeś sam. Nie możesz wygrać z Immari. Nikt nie może. Świat właśnie walczy z pandemią. Nie można zapobiec katastrofie. Ale my, w Immari, możemy zmienić pewne rzeczy. Możemy ukształtować nowy świat. David zastanawiał się nad propozycją. Jego własny pakt z diabłem. Potem rozejrzał się dookoła, szukając czegoś, co mogłoby posłużyć za broń. Jego wzrok padł na wystające ze ściany drewniane drzewce włóczni. Wyglądały dziwnie obco w tym pomieszczeniu zbudowanym ze szkła i tajemniczego metalu, pełnego zaawansowanej technologii,

zapewne przekraczającej ludzką wyobraźnię. Na przeciwległym krańcu pomieszczenia zamigotał hologram, przypominający film w 3D. – Co to… – Nie mamy pewności – odparł Craig. Podszedł bliżej do tworzącego się obrazu. – To jakieś nagrania, pojawiają się co kilka minut. Przypuszczam, że pokazują przeszłość, wydarzenia, które rozegrały się niegdyś w tym miejscu. To również z ich powodu cię tu przyprowadziłem. Zawarte są w nich tajemnice, które kryje to pomieszczenie. Sądzimy, że Patrick Pierce nie widział ich, kiedy w 1938 zakończył pisanie dziennika. Inna możliwość: był w tym pomieszczeniu, ale hologramy jeszcze się wtedy nie pojawiły. Nadal to badamy. W każdym razie wierzymy, że widział je później, w którymś momencie na przestrzeni tych siedmiu lat, kiedy wrócił do swoich badań jako Tom Warner. Jeszcze nie wiemy, co te obrazy oznaczają, ale Pierce robił wszystko, byśmy nie dowiedzieli się o ich istnieniu. Przypuszczamy, że jest to jakaś wiadomość.

Rozdział 113

Stacja badawcza Immari Wschodnia Antarktyda Rozległ się kolejny wybuch. Kate uniosła głowę. Ponownie sprawdziła drzwi. Zamknięte. Miała wrażenie, że czuje zapach dymu. W myślach powracały szalone słowa Doriana i nagranie z kamery, na którym widać dzieci, wkraczające do wnętrza tajemniczej budowli… z ładunkami wybuchowymi przytroczonymi do pleców. Drzwi się otworzyły i do środka wpadł Martin Grey. Chwycił Kate za ramię i pociągnął za sobą na korytarz. – Martin – zaczęła, lecz nie dał jej dojść do słowa. – Nic nie mów. Musimy się pospieszyć. – Martin ruszył w głąb białego korytarza. Minęli zakręt. Korytarz kończył się czymś, co przypominało śluzę powietrzną. Przeszli przez nią. Uderzył ich mocny powiew powietrza i po chwili znaleźli się w ogromnym pomieszczeniu – hangarze czy magazynie o wysokim sklepionym suficie. Martin ścisnął ramię Kate i poprowadził ją w stronę stosu plastikowych skrzynek. Uklękli, chowając się za nimi, czekali w milczeniu. Z końca pomieszczenia dobiegały męskie głosy i dźwięki jakichś urządzeń – może podnośników widłowych. – Nie ruszaj się stąd. – Martin… – Sekunda – szepnął. Podniósł się i szybkim krokiem ruszył przed siebie. Nagle odgłos kroków ucichł. Rozległ się głos Martina, silny i władczy. Kate nigdy wcześniej nie słyszała u niego takiego tonu. – Co wy robicie? – Wypakowuję… – Sloane kazał wszystkim pracownikom zebrać się przy Wejściu Północnym. – Co? Powiedziano nam…

– Stacja została zaatakowana. Jeśli upadnie, naprawdę nie ma znaczenia, co wam powiedziano. Sloane was wzywa. Jeśli chcecie, możecie zostać, ale to będzie oznaczać wasz koniec. Kate usłyszała kolejne kroki, zbliżające się w jej stronę, po chwili ją minęły, przeszły przez śluzę. Teraz było słychać kroki tylko jednej osoby – Martina. Wszedł w głąb pomieszczenia, znowu przemówił. – Wezwał wszystkich… – Kto będzie sprawował kontrolę? – Panowie, a jak myślicie, co ja tu robię? Więcej kroków, biegnących. Śluza otworzyła się i zamknęła. W końcu Martin wrócił. – Kate, prędko. Ruszył wzdłuż rzędów skrzyń, minął coś w rodzaju prowizorycznej stacji sterowniczej, złożonej z kilku komputerów i ściany monitorów. Widniał na nich długi korytarz wykuty w lodzie i brama, przez którą, jak widziała wcześniej, dzieci weszły do środka. – Martinie, powiedz mi, proszę, co się dzieje. Oczy Martina miały łagodny współczujący wyraz. – Wskakuj w kombinezon. Powiem ci, tyle, ile zdążę. – Wskazał na biały pękaty kombinezon, wiszący na ścianie obok zamykanych szafek. Kate zaczęła wkładać go na siebie. Martin, nie patrząc na nią, podjął: – Przykro mi, Kate. To ja skłoniłem cię do robienia badań, do uzyskania szybkich wyników. A kiedy osiągnęłaś cel… kazałem porwać dzieci. Zrobiłem to z konieczności. One są nam bardzo potrzebne… – Dzwon… – Tak, by poznać sposób, jak przejść pod Dzwonem, by dotrzeć do wnętrza grobowców, które ciągną się na głębokości ponad trzech metrów pod pokrywą lodową Antarktydy. W trakcie badań nad Dzwonem odkryliśmy, że niektórzy ludzie znoszą jego działanie lepiej niż inni. Wszyscy w końcu umierają, ale kilka lat temu zidentyfikowaliśmy zespół genów odpowiadających za odporność na działanie Dzwonu. Gen atlantydzki, tak go nazywamy. W zasadniczym stopniu wpływa na działanie mózgu. Przypuszczamy, że odpowiada za wszelkiego rodzaju zaawansowane procesy poznawcze, jak rozwiązywanie problemów, myślenie, język, kreatywność. Gen ten posiadamy tylko my,

przedstawiciele Homo sapiens sapiens – z tego, co wiemy, nie znaleziono go u żadnego z pozostałych podgatunków człowiekowatych. Na tym polega zasadnicza różnica między nami i całą resztą. Mam taką teorię, że Atlanci dali nam ów gen jakieś sześćdziesiąt tysięcy lat temu, mniej więcej w tym samym czasie, kiedy wybuchł wulkan Toba. Dzięki temu genowi przetrwaliśmy. Ale nie byliśmy gotowi na jego przyjęcie. Nadal w bardzo znacznym stopniu przypominaliśmy naszych kuzynów, małpy człekokształtne, kierujące się instynktem i żyjące pośród dzikiej przyrody. Zastanawiająca jest pewna rzecz: przypuszczamy, że gen atlantydzki uruchamia się dzięki mechanizmowi przetrwania, dzięki czemuś w rodzaju instynktu samozachowawczego, ośrodkowi w mózgu odpowiedzialnemu za mechanizm walki lub ucieczki. Mechanizm aktywuje gen, mobilizuje ciało i umysł. Może stąd bierze się zamiłowanie człowieka do niebezpiecznych ekscytujących sytuacji, a także nasza skłonność do agresji. Fascynujące zagadnienie. – Martin potrząsnął głową. – Nieważne. W każdym razie nadal badamy, jak to wszystko dokładnie działa. Każdy z nas ma gen atlantydzki, a przynajmniej pewne genetyczne komponenty, problemem jest tylko uruchomienie tego genu. W przypadku niektórych osobników, genialnych umysłów, zdarza się to częściej. Przypuszczamy, że przebłyski geniuszu, chwile nagłego olśnienia są dosłownie jak żarówka, która włącza się i wyłącza: gen atlantydzki uruchamia się i przez krótką chwilę dany osobnik jest w stanie w pełni wykorzystać potencjał swego umysłu. Tacy ludzie potrafią uruchomić gen atlantydzki z pominięciem mechanizmu walki lub ucieczki. Skupiliśmy badania właśnie na umysłach, które posiadają tego rodzaju zdolność i zaobserwowaliśmy, że zjawisko to występuje u niektórych osobników dotkniętych spektrum autyzmu, a mianowicie u sawantów. Dlatego opłacaliśmy prowadzone przez ciebie badania. I dlatego Rada Immari wybaczyła Dorianowi to, jak wobec ciebie postąpił. To dzięki niemu zainteresowałaś się dziedziną tak ważną dla Immari. A kiedy twoje badania zakończyły się sukcesem, kiedy okazało się, że dzieci posiadają uruchomiony gen atlantydzki, porwałem je, nim Dorian o wszystkim się dowiedział. Zorganizowałem dodatkowe atrakcje z pomocą Clocktower, by zapewnić mu wystarczająco absorbujące zajęcie.

– To ty byłeś źródłem. Ty wysyłałeś wiadomości Davidowi. – Tak. Rozpaczliwa próba powstrzymania Protokołu Toba. Wiedziałem, że David bada sprawę Immari. Wysłałem mu wiadomość z informacją, że podwójni agenci Immari pracują jako analitycy w Clocktower. Próbowałem mu również uświadomić, że Clocktower jest agencją wywiadowczą należącą do Immari, ostrzec go, by nie ufał niepowołanym osobom. Miałem nadzieję, że pozna prawdę w odpowiednim czasie. Ale musiałem zachować ostrożność. Niektóre informacje były znane wyłącznie na najwyższym szczeblu, a mnie i tak już obserwowano. Liczyłem przynajmniej na to, że wojna o Clocktower pochłonie Immari i opóźni wykonanie Protokołu Toba… – A co to jest dokładnie Protokół Toba? – To plan Sloane’a: za pomocą Dzwonu dokończyć genetyczną przemianę ludzkiej rasy. – Po co? – By zsynchronizować nas genetycznie z Atlantami. Tak przynajmniej brzmi wersja, którą sprzedali Sloane i Keegan. Ale to tylko połowa prawdy. Ich prawdziwym celem jest stworzenie armii, która dokona ataku na budowlę znajdującą się pod naszymi stopami i zabije Atlantów. – To jakiś obłęd. – Tak. Ale wtedy, w 1918, wybuch epidemii zabił dziesiątki milionów ludzi na całym świecie, w tym matkę i brata Sloane’a. Są przekonani, że istoty znajdujące się wewnątrz budowli chcą nas skrzywdzić, że kiedy się obudzą, cała ludzka rasa zostanie skazana na zagładę. Sloane i Keegan uważają, że ocalenie grupy wybrańców, mających przewagę genetyczną nad resztą ludzkości, jest lepszym rozwiązaniem. Tysiące myśli przelatywało Kate przez głowę. Próbowała przetrawić usłyszane przed chwilę rewelacje. – Dlaczego mi nic nie powiedziałeś? Dlaczego nie poprosiłeś o pomoc? – spytała. Martin westchnął. – Chciałem cię chronić. I potrzebowałem dzieci, natychmiast. Nie mogłem tracić czasu na wyjaśnienia, nie chciałem też wplątywać cię w

ciemne sprawki Immari. Próbowałem spełnić daną dawno temu obietnicę: trzymać cię od wszystkiego z daleka. Niestety, nie udało się. Agenci mieli zabrać dzieci z laboratorium po cichu, bez użycia przemocy. O tej porze nie powinno cię tam w ogóle być. Przeżyłem szok, kiedy się dowiedziałem, że zabito twojego asystenta. To nie był mój jedyny błąd. Nie przypuszczałem, że Dorian zareaguje tak szybko. Próbowałem naprowadzić cię na właściwy trop, kiedy spotkaliśmy się w Dżakarcie, podczas mojej tyrady w pracowni fokusowej. Nie byłem pewien, czy poskładasz wszystkie elementy w całość. A potem dorwali cię ludzie Doriana… i sytuacja wymknęła się spod kontroli. Po naszym spotkaniu w Dżakarcie przewieziono mnie na Antarktydę. Agenci Doriana stale mnie obserwowali. Niewiele mogłem dla ciebie zrobić. Na szczęście miałem tutaj własną agentkę. Naomi. Zaryzykowałem i wysłałem do Davida kolejną zaszyfrowaną wiadomość, w której poinformowałem go o istnieniu ośrodka w Chinach. A Naomi… zrobiła wszystko, by towarzyszyć Dorianowi na miejsce. – Naomi zorganizowała identyfikatory, które czekały na nas na stacji. – Tak. Miałem nadzieję, że we trójkę uratujecie dzieci i rozbroicie reaktor, w ten sposób zapobiegając wykonaniu Protokołu Toba. To było ryzykowne posunięcie, desperacki ruch. Ale biorąc pod uwagę potencjalną liczbę ofiar, dosłownie miliardy ludzkich istnień, wolałem zaryzykować, niż nic nie robić. Kate dokończyła zakładanie kombinezonu i powiedziała: – Chłopcy… – Próbowałem nawiązać kontakt. Należę do niewielkiej frakcji Immari, która wolałaby pójść inną drogą. Naszym celem jest znalezienie terapii, która uruchamiałaby gen atlantydzki. Dzięki temu moglibyśmy wejść do wnętrza budowli i powitać przebudzonych Atlantów, nie jako mordercy, ale jako ich dzieci, proszące o pomoc w ratowaniu ludzkości. Pomoc przy aktywacji genu atlantydzkiego. Znaleźliśmy… inne interesujące aspekty tego genu, tajemnice, które nadal są dla nas niezrozumiałe. Nie mam czasu dokładnie teraz tego tłumaczyć. Najistotniejsze jest to, że potrzebujemy ich. Oto twoje zadanie, Kate: wiem, że możesz bezpiecznie wejść do wnętrza grobowców. Już znasz

plan Doriana: posłużył się dziećmi, by zabić Atlantów. Musisz się pospieszyć. Twój ojciec oddał życie za tę sprawę. Poświęcił się dla ciebie i desperacko próbował ratować twoją matkę. – Moją matkę… – powtórzyła Kate, nic z tego nie rozumiejąc. Martin potrząsnął głową. – No tak. Nie powiedziałem ci. Dziennik. Napisał go twój ojciec. – To niemożliwe… – Kate wpatrywała się w twarz Martina. Jej matką była Helena Barton? A Patrick Pierce jej ojcem? – To prawda – powiedział Martin. – Twój ojciec należał do Immari, ale wbrew własnej woli. Zrobił to, by cię ocalić. Tamtego dnia w szpitalu polowym na Gibraltarze, kiedy twoja matka zmarła, umieścił jej ciało w jednej ze szklanych tub. Powrócił w 1978 roku i przybrał nazwisko Tom Warner. W tym czasie już pracowałem dla Immari, ale wahałem się… nie podobały mi się metody ich działania, okrucieństwo. Widziałem w nim sprzymierzeńca, członka organizacji, który powstrzyma ten obłęd, który postawi na dialog, nie na ludobójstwo. Ale on nigdy mi nie zaufał, nie do końca. – Martin wbił wzrok w podłogę. – Próbowałem cię chronić, dotrzymać danego mu słowa, lecz niestety, poniosłem porażkę… Kolejny wybuch wstrząsnął budowlą. Martin chwycił hełm przymocowany do kombinezonu Kate. – Musisz się pospieszyć. Pomogę ci się dostać na dół. Kiedy znajdziesz się w środku, musisz najpierw odnaleźć dzieci i je wyprowadzić. To jest najważniejsze. Potem poszukaj Atlantów. Zostało niewiele czasu: bomby, które niosą chłopcy wybuchną za niecałe trzydzieści minut. – Pociągnął ją za sobą w stronę śluzy na końcu magazynu. – Kiedy znajdziesz się na zewnątrz, wejdź do kosza. Mogę sterować nim z tego miejsca. Kiedy kosz dotknie dna szybu wykutego w lodzie, wejdź do środka przez bramę, tak jak dzieci. – Martin umieścił hełm na głowie Kate, zamknął go i pchnął Kate, nim zdążyła zaprotestować. Kiedy śluza się otworzyła, Kate ujrzała stalowy kosz zwisający z żurawia na grubym metalowym kablu. Kosz kołysał się lekko, poruszany podmuchami atlantyckiego wiatru, wdzierającego się do środka przez oczka w metalowej siatce.

Kate ruszyła w stronę kosza, walcząc z wiatrem, który o mało nie zwalił jej z nóg. Z trudem nacisnęła klamkę ręką w grubej rękawicy. W końcu zdołała wejść do środka. Ledwo zdążyła zatrzasnąć drzwi, kiedy kosz, głośno poskrzypując, zaczął się opuszczać w głąb okrągłego otworu wywierconego w lodzie. Krąg światła nad głową Kate malał z każdą sekundą. Ten widok skojarzył jej się z zakończeniem niektórych kreskówek: czerń powoli pochłania ekran, zostaje tylko krąg pośrodku, malejący z każdą sekundą, by w końcu osiągnąć rozmiary pinezki i ostatecznie zniknąć. Skrzypienie kosza było niczym irytująca ścieżka dźwiękowa. Po chwili kosz przyspieszył. Światło całkowicie zniknęło. Rosnąca szybkość i ciemności sprawiły, że Kate poczuła nieprzyjemną pustkę w żołądku. Oparła się o ściankę kosza. Powtarzała sobie, że to długo nie potrwa – choć tak naprawdę przecież nie mogła tego wiedzieć. Tunel sięgał ponad trzy kilometry w głąb pokrywy lodowej. I nagle pokazało się światło – rozsypane w dole blade iskry, niczym gwiazdy błyszczące na bezchmurnym nocnym niebie. Kate wpatrywała się w nie, zafascynowana, przez chwilę naprawdę była pewna, że to gwiazdy. Ale zaraz włączył się umysł naukowca, powoli odrzucił najmniej prawdopodobne możliwości i w końcu wybrał jedną: ktoś rozsypał na dole niewielkie pałeczki ledowe. Leżały tam, tworząc nieregularny przypadkowy wzór, żarzyły się w ciemnościach, zapraszając Kate do kosmicznej podróży, na nieznaną planetę. Widok był… hipnotyzujący. Nagle rozległ się wybuch. Kosz przyspieszył. Przyspieszał coraz bardziej. Gruby kabel zwisł luźno, zwoje opadły na kosz. Ktoś go odciął. Spadała.

Rozdział 114

Tunele pod Gibraltarem Craig zrobił kolejny krok w stronę Davida, który nie odrywał wzroku od hologramu, powoli nabierającego coraz wyraźniejszych kształtów. Z fal oceanu wynurzył się ogromny statek. Kolory były bardzo żywe, obraz wypełnił niemal całe pomieszczenie. David miał wrażenie, jakby znalazł się w środku sceny. Pokazała się Skała Gibraltarska – i w tym momencie uświadomił sobie rozmiary statku. Skała wyglądała przy nim dosłownie jak kamyk. Zaskoczyło go również umiejscowienie Skały. Znajdowała się w pewnej odległości od brzegu, po obu jej stronach ciągnął się suchy ląd. Europa i Afryka połączone mostem lądowym. – O mój Boże… – wyszeptał David. Craig podszedł jeszcze bliżej. – Dokładnie tak jak w opisie Platona. Ogromna wyspa wystająca z morza. Nadal próbujemy określić datę hologramu, przypuszczamy, że wykonano go jakieś dwadzieścia, może piętnaście tysięcy lat temu. A z pewnością przed końcem ostatniego zlodowacenia. Dowiemy się więcej, kiedy dokładnie zmierzymy poziom morza. Z pism Platona wynika, że wyspa zapadła się dwanaście i pół tysiąca lat temu, więc wszystko się zgadza. Zauważyłeś rozmiary statku. – Niesamowite. Znaleźliście zaledwie fragment. – Tak, i to nieduży. Przypuszczamy, że cała konstrukcja mierzy ponad sto pięćdziesiąt kilometrów kwadratowych, oczywiście, o ile Skała Gibraltarska od tamtych czasów nie zmieniła rozmiarów. Fragment, w którym się teraz znajdujemy, liczy niecałe trzy kilometry kwadratowe. Struktura znaleziona na Antarktydzie jest znacznie większa, ma niemal sześćset pięćdziesiąt kilometrów kwadratowych. – Craig wskazał hologram ruchem głowy. – Kolejny film pokaże, czym tak naprawdę jest ta maszyna. Tak przynajmniej sądzimy. David patrzył, jak ogromny statek podpływa do brzegu i zatrzymuje się. Hologram zamigotał, jakby w tym momencie ktoś

zmieniał rolkę w starodawnym projektorze. Poziom wody nieco wzrósł. Na wybrzeżu znajdowało się miasto – lub może raczej osada. Prymitywne kamienne posągi, podobne do budowli ze Stonehenge, wznosiły się w półkolach, odchodzących promieniście od linii brzegowej. Pośrodku każdego półkola płonęło potężne ognisko. Krajobraz znaczyły plamki krytych strzechą chat. Nastąpiło zbliżenie. Pokazała się grupa ludzi ubranych w grube futra, ciągnących za sobą innego człowieka – nie, raczej małpę. Lub coś pomiędzy. Istota była wysokiego wzrostu, naga, walczyła zaciekle. Stojący dokoła ludzie skłonili głowy, kiedy grupa podeszła do ogniska. Ze statku wystrzelono dwa dziwne pojazdy, które wyglądały jak rydwany czy segwaye ery kosmicznej. Unosiły się kilka metrów nad ziemią, zmierzały prosto w stronę ogniska. Ludzie cofnęli się na ich widok i zaczęli bić pokłony. Atlanci wysiedli, chwycili nieszczęśnika i zaaplikowali mu zastrzyk. Mieli na sobie zbroje i hełmy, które niemal w całości, nie licząc tylnej części, pokrywało szkło lustrzane. Rzucili małpoluda na jeden z pojazdów i pospiesznie wrócili na statek. Hologram ponownie zamigotał. Teraz pokazało się wnętrze statku. Małpolud leżał na podłodze. Atlanci nadal mieli na sobie zbroje, więc David nie widział dokładnie, co robią, ale odnosił wrażenie, że rozmawiają – wskazywałyby na to gesty, subtelny język ciała. Craig odchrząknął. – Nadal próbujemy się dowiedzieć, co tu się stało. Zobaczyliśmy te hologramy zaledwie kilka godzin temu, kiedy dostaliśmy mapę z dziennika Pierce’a i weszliśmy do tego pomieszczenia. Przypuszczamy, że widać na nim, jak Atlanci przerywają ofiarę rytualną. Ten człowiek to neandertalczyk. Sądzimy, że nasi przodkowie uważali za swój obowiązek polowanie na wszystkie człekokształtne istoty, których Bóg nie stworzył na swoje podobieństwo i zabijanie ich. Taka prehistoryczna czystka rasowa. – Czy to ten sam osobnik, którego Pierce widział w szklanej tubie? – Tak. Zaraz się przekonasz. – Co się z nim stało? Craig prychnął i potrząsnął głową.

– Kane odmroził go na początku lat trzydziestych, w chwili, kiedy uruchomił Dzwon. Drobny problem z dostawą prądu. Przez kilka lat prowadzili różne eksperymenty. Próbowali nawet odtworzyć tego osobnika, krzyżując ludzi z szympansami. Obłąkany projekt o nazwie „człekopans”. W końcu z powodu braku konkretnych wyników Kane stracił zainteresowanie. W trzydziestym czwartym nakarmił Dzwon tą nieszczęsną istotą. – Nie przeżyła? – Nie, pomimo tylu tysięcy lat spędzonych w tubie. Dlatego byliśmy ogromnie zaskoczeni, kiedy Kate Warner przeżyła. Sądzimy, że tuby dają odporność na działanie Dzwonu, ale tylko w przypadku przedstawicieli naszego podgatunku. Zapewne tuby uruchamiają gen atlantydzki. Terapia, którą zastosowano wobec dzieci również musi być w jakiś sposób powiązana z tubami. Sądzimy, że każda ludzka istota posiada taki gen, ale uruchamia się on sporadycznie, tylko u wybranych jednostek. Najwidoczniej neandertalczycy takiego genu nie mieli. Craig ponownie wskazał hologram ruchem głowy. – O, scena kulminacyjna, jak ją niektórzy nazywają. Znów pokazał się świat poza ścianami laboratorium. Oto w powietrze uniosła się potężna fala tsunami. Musiała górować ponad statkiem na jakieś trzydzieści metrów, a sam statek, sądząc po wielkości Skały Gibraltarskiej, miał grubo ponad pięćdziesiąt metrów wysokości. Fala przelała się nad statkiem, uniosła go i w kilka sekund zatopiła prymitywną osadę na brzegu, zmiatając po drodze kamienne posągi i kryte strzechą chaty. Potem się cofnęła, zabierając zanurzony do połowy statek na otwarte morze. Nagle zarył o dno, aż iskry poszły, hologram zamigotał bielą i czerwienią – statkiem wstrząsnęła potężna eksplozja i rozerwała go na dwie części, potem na trzy, w końcu cztery. – Przypuszczamy, że na dnie morza znajdowała się ogromna kieszeń metanowa. Wybuchła z siłą co najmniej dziesięciu głowic nuklearnych. Woda szybko zalała szczątki statku. Znów pokazało się wnętrze laboratorium. Jeden z Atlantów uderzył o ścianę, jego ciało było całkowicie bezwładne. Nie żył? Drugi zarzucił sobie neandertalczyka na ramię niczym szmacianą lalkę, a potem umieścił go w szklanej tubie.

David zastanawiał się, czy ta imponująca siła jest dziełem natury, czy zasługą specjalnych właściwości jego stroju. Atlanta podszedł do swego towarzysza, podniósł go i wyszedł z pomieszczenia. Obraz zamrugał, po chwili znów się pokazał. Atlanta biegł przed siebie, obijając się o ściany – bez wątpienia opadającym bezwładnie na dno morza statkiem mocno rzucało. Wszedł do pomieszczenia, w którym właśnie znajdowali się Craig i David. Przez chwilę coś wystukiwał na pulpicie, właściwie nie dotykając go, a jedynie przesuwając palcami tuż nad powierzchnią, drugą ręką przytrzymując swego towarzysza. Komputery wyłączyły się jeden po drugim. – Podejrzewamy, że włącza Dzwon. System antywłamaniowy, dzięki któremu takie zwierzęta, jak na przykład my, nie mogą się dostać do środka. To miałoby sens. A potem wyłącza komputery. Nadal próbujemy zgadnąć, o co w tym chodzi. Pomieszczenie na hologramie było niemal całkowicie pogrążone w ciemności, nie licząc słabego blasku lampek awaryjnych. Atlanta przeszedł w głąb pokoju, dotknął swojego przedramienia. Rozsunęły się drzwi. David spojrzał na ścianę – drzwi nadal tam były, ale teraz tkwiła w nich włócznia. Atlanta rozejrzał się dokoła, w końcu wszedł do środka. Drzwi zasunęły się za nim. David popatrzył na nie jeszcze raz. – Nie masz co próbować. – Craig potrząsnął głową. – My próbowaliśmy. Przez kilka godzin. – Co to jest? – spytał David, podchodząc bliżej. – Nie mam pojęcia. Niektórzy naukowcy uważają, że jest to tak zwana Włócznia Przeznaczenia, pewności jednak nie mamy. Można przypuszczać, że to Patrick, czy raczej Tom Warner, próbował wyciąć otwór w drzwiach. – Włócznia Przeznaczenia? – powtórzył David. Owszem, wiedział, co to jest, ale chciał w ten sposób zyskać na czasie i odwrócić uwagę Craiga. – Tak. Nigdy o niej nie słyszałeś? David pokręcił głową. – Kane miał na tym punkcie obsesję. A po nim Hitler. Legenda

głosi, że jest to włócznia, którą przebito bok wiszącego na krzyżu Jezusa. Wierzono, że armia, która ją posiada, jest niezwyciężona. Kiedy Hitler dokonał aneksji Austrii, zabrał włócznię ze sobą. Kilka tygodni po tym, jak ją stracił, Niemcy poniosły klęskę. To jeden z wielu przedmiotów, które zbieramy od wielu, wielu lat, z nadzieją, że pomogą nam one rozwiązać zagadkę Atlantów. – Interesujące – powiedział David, po czym chwycił za koniec włóczni i pociągnął. Drzwi lekko się poruszyły. Pociągnął mocniej. Włócznia została w jego ręku, a drzwi się otworzyły. Cisnął laskę na ziemię i rzucił się do środka. W tym samym momencie Craig wyciągnął broń i zaczął strzelać.

Rozdział 115

Stacja badawcza Immari Wschodnia Antarktyda – Nie strzelać! – wrzasnął Dorian w odbiornik radiowy. Za późno. Drugi mężczyzna właśnie dostał dwie kulki w pierś, a trzeci upadł, trafiony w ramię i brzuch. – Wstrzymać ogień! Jeśli jakiś idiota jeszcze raz naciśnie spust, zastrzelę go własnoręcznie! Strzelanina ucichła. Dorian skierował się w stronę ostatniego z mężczyzn, który na jego widok zaczął pełznąć w kierunku leżącego na ziemi pistoletu, zostawiając za sobą smugę gęstej krwi. Dorian uprzedził go i kopnął pistolet daleko pod przeciwległą ścianę. – Nic ci nie zrobię. Zaraz zawołam pomoc. Chcę tylko wiedzieć, kto was przysłał. – Kto nas przysłał? – Mężczyzna zakaszlał, po jego brodzie spłynęła krew. – Tak. – Dorian usłyszał trzask w słuchawce, odwrócił się. Przybiegł jeden z techników. – Sir, mamy ich dane. To nasi. Należą do jednego z zespołów pracujących przy odwiertach. – Przy odwiertach? – Tak. To ten zespół odnalazł wejście. Dorian znów spojrzał na umierającego. – Kto was przysłał? Mężczyzna miał zdezorientowaną minę. – Nikt… nas nie przysłał. – Nie wierzę. – Widziałem… – Szybko tracił krew. Rana brzucha z pewnością była śmiertelna. – Co widziałeś? – naciskał Dorian. – Dzieci.

– Na litość boską – powiedział Dorian. Dokąd ten świat zmierza? W tych czasach nawet twardziele z platformy wiertniczej są wrażliwi i delikatni. Uniósł pistolet i strzelił mężczyźnie prosto w głowę. Potem odwrócił się i podszedł do grupy strażników z Immari Security. – Posprzątać mi to. – Sir, coś się dzieje przy bramie. – Żołnierz podniósł wzrok na Doriana. – Ktoś właśnie spuścił na dół kosz. Dorian na chwilę wbił spojrzenie w podłogę. Po chwili powiedział: – Martin. Wyślijcie tam ludzi. Zabezpieczcie stację sterowniczą. Nikt nie ma prawa opuścić tego pomieszczenia. – Nagle Dorianowi przemknęła przez głowę pewna myśl. Kosz właśnie zjeżdża w dół. Kate? – Ile zostało czasu? – Czasu? – Do wybuchu bomb, które niosą dzieciaki. Agent wyjął tablet, postukał. – Niecały kwadrans. Nadal istnieje ryzyko, że zdąży. – Przeciąć kabel, na którym wisi kosz – rozkazał Dorian. Idealne zakończenie. Kate Warner, córka Patricka Pierce’a, zginie w ciemnym zimnym tunelu, zupełnie tak jak Rutger – brat Doriana.

Rozdział 116

David rzucił się na podłogę. Kule odbiły się od zasuwających się za nim drzwi. Wykonał obrót, przykucnął, trzymając włócznię na ramieniu, skierowaną grotem do przodu, niczym prehistoryczny myśliwy, gotujący się do przebicia zwierzyny. Ale drzwi się nie otworzyły. David odetchnął i usiadł na podłodze. Wreszcie mógł dać nodze odpocząć. Nie miał pojęcia, jak Patrick Pierce zdołał tego dokonać – przebyć taki kawał drogi. Kiedy ból ustąpił, podniósł się i rozejrzał dokoła. Pomieszczenie bardzo przypominało to, w którym przebywał chwilę wcześniej – takie same ściany z szarego metalu, takie same światła biegnące wzdłuż podłogi i sufitu. Sprawiało wrażenie czegoś w rodzaju holu. Znajdowało się w nim siedem par rozmieszczonych półkoliście owalnych drzwi. Wyglądały trochę jak wejścia do wind. Nie licząc płyty umieszczonej na ścianie naprzeciwko drzwi, mniej więcej na wysokości jego piersi, pomieszczenie było puste. Co to mogło być? Panel sterowania? Jego powierzchnię pokrywał ciemny plastik czy szkło, tak jak w przypadku panelu znajdującego się w poprzednim pomieszczeniu. David podszedł do płyty i oparł o nią włócznię, by mieć wolną zdrową rękę. Uniósł ją i potrzymał nad powierzchnią, tak jak to robił Atlanta na filmie. Nagle jego dłoń otoczyły smugi biało-niebieskiego dymu i świetlnych rozbłysków. Poczuł ukłucie elektryczności. Pomachał palcami. Smugi światła i mgły zawirowały. Impulsy przebiegły przez palce Davida. Cofnął rękę. Nie bardzo wiedział, co robić. A spodziewał się, czy raczej miał nadzieję, że pojawi się jakieś menu pomocnicze. Ponownie wziął włócznię do ręki. Trzymaj się tego, w czym jesteś dobry. Na przykład umiejętności myśliwego-zbieracza. Jego wzrok padł na znajdującą się obok jeszcze jedną, osobną parę drzwi. Wyjście? Podszedł bliżej, pchnął. Ukazał się kolejny korytarz jakby żywcem wzięty ze Star Treka, taki jak te, które wiodły do tajemnego gabinetu opisanego przez Pierce’a. Oczy Davida zdążyły się przyzwyczaić do

słabego światła lampek ledowych, biegnących rzędem przy podłodze i suficie. Jeśli dwanaście czy piętnaście tysięcy lat temu, w chwili, kiedy statek eksplodował, Atlanci wbiegli do tego pomieszczenia, z pewnością można wnioskować, że pełniło ono rolę schronu, zapewne dodatkowo wzmocnionego, i bezpiecznego azylu umieszczonego w środkowej części statku. Davidowi przyszło coś jeszcze do głowy: skoro się tu skryli, niektórzy z nich może nadal tu są. Może tkwią zahibernowani w szklanych tubach. Powiódł wzrokiem dokoła. Ani znaku życia. Na końcu holu znajdował się biegnący w obie strony krótki korytarz, z obu stron zamknięty kolejnymi owalnymi drzwiami. David wybrał krótsze rozwidlenie i pokuśtykał w głąb korytarza, wspierając się na włóczni jak na lasce. Okazała się bardzo pomocna. Drzwi na końcu rozsunęły się, David wszedł do środka. – Nie ruszaj się – powiedział męski głos, zachrypnięty, jakby od dawna nieużywany. David usłyszał kroki za plecami. Przypuszczał, wnioskując z ich dźwięku, że mężczyzna (Atlanta?) jest mniej więcej tego wzrostu, co on. David uniósł ramiona, nie wypuszczając włóczni z ręki. – Nie mam złych zamiarów. – Nie ruszaj się, mówię. – Mówiący znajdował się teraz tuż za nim. David zrobił błyskawiczny obrót, sylwetka mężczyzny mignęła mu przed oczami, a potem poczuł uderzenie prądu i padł nieprzytomny na ziemię.

Rozdział 117

Trzy i pół kilometra poniżej stacji badawczej Immari Wschodnia Antarktyda Stalowy kosz pędził w dół lodowego szybu, kołysząc się na wszystkie strony; raz po raz wbijał się w ściany, obsypując Kate gradem lodowych odłamków. Podniosła ramiona, by zakryć hełm. Kosz gwałtownie szarpnął do tyłu. Chyba cudem z niego nie wypadła. Gruby zwinięty kabel dodawał mu sporego ciężaru. Kosz zatrzymał się na sekundę, po czym gwałtownie się przechylił, dolny i górny brzeg zaryły o lodową ścianę po przeciwnych stronach. Kate chwyciła za drążek umieszczony w górnej części i zaparła się stopami o siatkową podłogę, niczym astronauta w symulatorze nieważkości, przygotowana, że kosz w każdej chwili może wykonać kolejny gwałtowny obrót. Zamknęła oczy, zaparła się z całych sił i czekała. Kosz raz po raz obijał się o ściany. Kate znów obsypał deszcz lodowych okruchów. Uderzenia zmniejszały prędkość spadania. Nagle ściany zniknęły, minęły dwie bardzo długie sekundy i… trach. Kosz zarył w lodowy pagórek. Kate walnęła o ziemię, na chwilę tracąc oddech. Z trudem próbowała zassać powietrze we wnętrzu kombinezonu. Przypominało to oddychanie przez cienką słomkę. W końcu odzyskała oddech, przetoczyła się na bok i rozejrzała dokoła. Kosz wrył się na metr w środek lodowego wypiętrzenia, które powstało dokładnie pod miejscem, gdzie musiało znajdować się wiertło. Utworzone zapewne zostało z odłamów lodu, które spadły do szybu, kiedy wyciągano wiertło na powierzchnię i tych, które osypały się przed chwilą. Spiętrzona warstwa lodu ocaliła jej życie. Pagórek przypominał raczej szklaną kulę – w głębi żarzyły się jasne światełka. Patrzyła na nie przez chwilę. Wyglądały jak rój świetlików, ale bez wątpienia były to światła ledowe, które zrzucono na dno odwiertu. Tkwiły teraz głęboko pośród lodowych odłamków, rozjaśniając załamanym światłem wnętrze groty. Kate powiodła

wzrokiem dokoła. Kosz tkwił do połowy zagrzebany w lodowym pagórku, wystająca część była pokryta metalową siatką. Kate pomyślała, że znalazła się w pułapce. Ale potem zauważyła niewielki otwór – za mały, by się przezeń wydostać, ale… na pewno dałaby radę go powiększyć. Zaczęła grzebać w lodzie, niczym pies robiący podkop pod ogrodzeniem. Uderzenie w pewnym stopniu rozbiło warstwę drobnych odłamków, ale i tak przebicie się przez nią trwało całe wieki. Wreszcie Kate uznała, że otwór jest odpowiedniej wielkości. Wsunęła weń głowę i ramiona, owszem, z powodzeniem, ale pękaty kombinezon zaczepił o poszarpane metalowe brzegi i rozerwał się, uniemożliwiając jej jakikolwiek ruch. Zaczęła się szarpać. Lodowate powietrze natychmiast wdarło się przez dziurę do środka. Kate z całych sił przywarła brzuchem do ziemi, odepchnęła się obiema dłońmi. Była z powrotem w klatce. Zimno wprawiało jej ciało w stan odrętwienia, kawałek po kawałku, poczynając od pleców, powoli obejmując całą resztę. Ręce jej się trzęsły. Nie zdawała sobie sprawy, że kombinezon tak dobrze ją chronił. Było przeraźliwie zimno. Wiedziała, że jeśli szybko czegoś nie zrobi, czeka ją pewna śmierć. Zaczęła obiema rękami wygrzebywać lód, szybko, gorączkowo, by jak najprędzej powiększyć otwór. Czuła, jak jej nogi sztywnieją. Próbowała znaleźć odpowiednią pozycję. Wygrzebała kolejną porcję lodu. Była niemal u celu. Zimne powietrze paliło w płuca, oddech pokrył szklany hełm lodową mgłą. Wiedziała, że jeszcze chwila i udusi się – szybciej nim zamarznie. Mgła pokrywała już niemal całą powierzchnię hełmu. Kate próbowała zetrzeć ją ręką. Na próżno. Jeszcze raz. I nadal nic. Dlaczego nie chce zniknąć? Ależ oczywiście – mgła pokrywała wewnętrzną stronę hełmu! Powinna przecież to wiedzieć. Dlaczego w ogóle próbowała ścierać ją po stronie zewnętrznej? Co się z nią dzieje? To mróz. Lodowate zimno odbiera jej wszystkie funkcje życiowe. Nie pozwala myśleć. Co też ona robiła wcześniej, zanim zaczęła wycierać mgłę? Warstwa lodu pokryła hełm w całości – Kate nie widziała już nic, absolutnie nic. Obróciła się, szukając jakiejś wskazówki. Jak pies w klatce, na czterech łapach, nasłuchujący jakiegoś dźwięku pośród

ciemności. Pies. Klatka. Dziura. No tak, próbowała zrobić podkop, wydostać się stąd. Gdzie ta dziura? Kate desperacko macała dokoła rękami. Krążyła po swoim więzieniu. Nic, wszędzie tylko siatka. A dziura? Nagle jej dłonie trafiły na zagłębienie – tak, jest. Ale nie była w stanie kopać. Straciła czucie w palcach. Zanurzyła się w otworze, odepchnęła stopami. Poczuła dotyk ostrej metalowej siatki na plecach, ale zignorowała to, odepchnęła się jeszcze mocniej. Kosz znajdował się teraz w okolicy jej nóg. Posuwała się do przodu. Zaparła się łokciami i podciągała się raz na jednym, raz na drugim, jak żołnierz czołgający się pod tunelem z drutu kolczastego. Jak daleko udało jej się dotrzeć? Wyciągnęła nogę do góry. Była wolna. Przekręciła się i podniosła. Nadal nic nie widziała. Gdzie jest budowla? Próbowała biec, ale nogi były ciężkie jak z ołowiu. Kombinezon, zlodowaciałe nogi – nigdy jej się nie uda. W ten sposób daleko nie zajdzie. Nawet nie wiedziała, w którą stronę się skierować. Wszystko wokół było jednakowe – wszędzie tylko lód, pod spodem rozjaśniony słabym blaskiem ledowych świateł. Nagle poczuła, że ziemia się porusza. Przewróciła się na plecy, uderzenie o lód sprawiło, że kolejna fala zimna ogarnęła jej ciało, wprawiając cały system w stan szoku. Wygięła plecy w łuk, szeroko otworzyła oczy, wciągnęła powietrze w płuca, odwróciła się i uklękła, ciężko oddychając. Myślała gorączkowo. Podniosła się, obróciła na pięcie. Światła. Z jednej strony więcej. Nakryte kopułą pomieszczenie było ogromne. Światła – szklana kula, świetliki… W miejscu, gdzie przeszło wiertło… Światła powinny się znajdować po przeciwnej stronie od wejścia. Kate odwróciła się i powoli ruszyła przed siebie, zostawiając światło za plecami. Potwornie marzła. Nagle usłyszała huk. Jednostajne dudnienie metalu o metal. Gdzieś w górze, trochę na prawo. Kate lekko skręciła i ruszyła dalej. Upadła, lecz szybko się podniosła, opierając obie dłonie na kolanie i podciągając drugą nogę. Nie czuła już nic, najmniejszego skrawka w swoim ciele. Mechanicznie poruszała kończynami, w nadziei, że dokądś w końcu dotrze. Nagle chrupanie lodu pod jej stopami ucichło. Nadal jednak czuła

zimno. Kręciło jej się w głowie. Zrobiła kolejny krok, jeszcze jeden. Uparcie posuwała się do przodu. Metal o metal, tuż za jej plecami. Odgłos zamykanych drzwi? Wciąż potwornie marzła. Osunęła się na kolana, a potem padła twarzą do ziemi.

Rozdział 118

Stacja badawcza Immari Wschodnia Antarktyda Dorian oglądał na monitorze, jak Kate spada w koszu na dno szybu, po czym podnosi się i wchodzi do środka przez ogromną bramę. Wiszący nad nią Dzwon milczał. Dorian zerknął na zegar odliczający czas: 00:01:32. Niecałe dwie minuty. Był pewien, że Kate zginie w spadającym koszu. Ale wybuch bomby atomowej we wnętrzu budowli? Właściwie równie dobrze. Oby skutecznie. – Wypuść mnie. Dorian odwrócił się i spojrzał na Martina Greya, który wyrywał się trzymającym go agentom Immari Security. Dorian z takim zafascynowaniem czekał na scenę śmierci Kate – bo miał nadzieję, że to właśnie zobaczy na ekranie – że całkiem zapomniał o tym starym durniu. Spojrzał na niego, uśmiechnął się. – To wszystko twoja sprawka. To ty wywołałeś awanturę wokół Clocktower, to ty zaprowadziłeś ich do ośrodka w Chinach. Miałeś nadzieję, że uwolnią dzieci i powstrzymają mnie przed wykonaniem Protokołu Toba. – Po chwili namysłu dodał: – I pomogłeś im uciec. To ty. Skontaktowałeś się z Immaru, którzy przyszli im na ratunek po wybuchu w Chinach. Skąd wiedziałeś? – Jesteś obłąkany, Dorianie. Wypuść mnie i przestań opowiadać jakieś niestworzone historie. – Bardzo jesteś sprytny, drogi Martinie, ale jak zamierzasz się wytłumaczyć? Właśnie pomogłeś Kate w ucieczce. – Nie przeczę. Nigdy nie kryłem, że ją kocham. Zapewnienie jej bezpieczeństwa jest moim największym priorytetem. Gdybym musiał, wysadziłbym dla niej ten budynek w powietrze! Dorian uśmiechnął się. – A więc przyznajesz: pracownicy ekipy, którzy nas zaatakowali,

działali z twojego polecenia. Martin potrząsnął głową. – Ależ skąd. Zastanów się tylko, Dorianie. Jak niby miałbym nawiązać z nimi kontakt? Nigdy wcześniej nawet ich nie widziałem. – No, nieważne. W każdym razie już rozwiązałem zagadkę. – Dorian przyglądał się starszemu mężczyźnie, czekając na jakąś reakcję. – A ty? Pewnie też. Dzieci przeżyły Dzwon, ponieważ podano im komórki macierzyste pochodzące od Kate i mojego dziecka. Oboje przebywaliśmy w tubach: Kate jako płód w brzuchu matki, ja jako dziecko cierpiące z powodu Plagi Atlantydzkiej, inaczej zwanej hiszpańską grypą. A to znaczy, że ja również mogę bezpiecznie przejść przez tę bramę. Zaczekam jednak jeszcze kilka minut. – Spojrzał na ogromny ekran. Zegar odliczył ostatnie sekundy i pokazał 00:00:00. Cyfry zamrugały na czerwono. Dorian sądził, że odczują jakieś wstrząsy na powierzchni, ale nic takiego nie nastąpiło. Budowla miała widocznie bardzo grube ściany, a trzykilometrowa warstwa lodu podziałała jak dodatkowa izolacja. Dorian uśmiechnął się i powiedział: – Na dole właśnie wybuchły dwie głowice jądrowe. Kate nie zdążyła dotrzeć do dzieci, zapewniam. Miała tylko dwie minuty, a obawiam się, że nie była w najlepszej kondycji. Sam widziałeś. Sporo przeszła. Możliwe, że zamarzła na śmierć w tym kombinezonie. Albo przynajmniej straciła kilka palców. Tuż przed śmiercią. Dorian czekał, ale Martin się nie odezwał. Dorian ruchem głowy przywołał jednego ze strażników, który podszedł do szafek i zaczął przygotowywać kombinezon kosmiczny. – Jak tylko przygotują dla mnie uprząż, zejdę tam i skontroluję sytuację. Dam ci znać, jeśli znajdziemy jakieś szczątki. Ale wątpię. Wcześniej chciałbym podzielić się z tobą jeszcze jedną sprawą. Rozwiązałem kolejną zagadkę. – Dorian podszedł do Martina. – Chcesz posłuchać? – To twój cyrk… – Nie obrażaj mnie. Twoje życie znajduje się w moich rękach. – Twoje własne też. Żaden członek rady nie może zabić innego… – Zobaczymy. Kilka dni temu Mallory Craig zabronił mi cię zabijać, ale odzyskał rozum. Przysłał do mnie Kate. Tym razem nie

przeciwstawi się twojej egzekucji. Ale do rzeczy. Wspominałem o wybuchu w Chinach. Dzieci przeszły terapię genem atlantydzkim. Promieniowanie Dzwonu im nie zaszkodziło. W przypadku Kate natomiast Dzwon zachował się inaczej. Wyłączył się. Oto, co wydarzyło się w Chinach. Dzwon rozpoznał w niej Atlantkę, jedną ze swoich, i się wyłączył, powodując ogromny skok napięcia w naszej sieci elektrycznej, niszcząc reaktory jądrowe i wszystkie pozostałe urządzenia w całym ośrodku. Czy zdajesz sobie sprawę, co to oznacza, Martinie? Martin wbił wzrok gdzieś w przestrzeń. – Z pewnością zaraz mi wyjaśnisz. – Nie stawiaj się. Na pewno cię to zainteresuje. To znaczy, że nasze dziecko jest pierwszym potomkiem dwojga Atlantów, pierwszym przedstawicielem nowej rasy, ukoronowaniem ewolucji człowieka. Jego genom zawiera klucz do zrozumienia zmian, które zaszły w nas pięćdziesiąt tysięcy lat temu i które nadal mogą w nas zachodzić. – Mogły, Dorianie. Twoje… – Nie potrafiłem tego zrobić. – Dorian odwrócił wzrok w drugą stronę. – Mimo całej nienawiści do Kate za krzywdy, których moja rodzina zaznała za sprawą jej ojca, nie potrafiłem zabić własnego dziecka. Umieściłem je w jednej z tych szklanych tub, w laboratorium w San Francisco. To właśnie chciałem ci powiedzieć, Martinie. Wszystkie twoje wysiłki poszły na marne. Wygrałem. Grupa naukowców właśnie wyjmuje płód w celu wykonania badań. Już wkrótce zdobędziemy atlantydzką szczepionkę, może za kilka miesięcy, nawet tygodni. I użyjemy jej na wybranych osobnikach… W tym momencie przerwał Dorianowi jeden z techników: – Sir, jesteśmy gotowi. – Muszę już iść, Martinie. – Na twoim miejscu bym tego nie robił. – Martin popatrzył Dorianowi prosto w oczy. – Jestem pewien, że… – Wiem, po co chcesz tam zejść. – Wiesz… – Kartka – powiedział Martin. – Kartka, którą przyczepiłeś dzieciom. Wiem, co na niej napisałeś. List po niemiecku, w którym

pełen nadziei chłopiec pisze do swego „papy”, że dzieci mają w plecakach bomby i że musi jak najszybciej dostać się do wyjścia. Jesteś ślepy, Dorianie. Przypatrz się faktom. I zwłokom naczelnych w trzecim laboratorium. Kiedy przybyliśmy na miejsce, Dzwon był uruchomiony. Podobnie jak ten kilka tygodni temu w środku góry lodowej, w której tkwił okręt podwodny. Zabił ludzi z naszego zespołu badawczego. Znaleźliśmy szczątki. Twój ojciec nigdy nie przebywał w jednej z tych tub. Był człowiekiem, ze wszystkimi… – Był bogiem. I żyje. Nie znaleźliśmy jego szczątków – odparł Dorian wyzywającym tonem. – Jeszcze nie. Ale w ko… – On tam jest! – upierał się Dorian. – Nawet jeśli, w co wątpię, ma teraz sto dwadzieścia siedem lat. – W takim razie zobaczę jego kości czy inne szczątki, ale przynajmniej będę miał pewność. Znajdę też inne szczątki. Trzydziestoparoletniej kobiety. Wreszcie dopełnię przeznaczenia. Raz na zawsze usunę zagrożenie ze strony Atlantów. – Dorian zwrócił się do strażników: – Pilnujcie, żeby nie opuszczał tego pomieszczenia. A jeśli się okaże, że nie jest potrzebny przy badaniach nad płodem… – odwrócił się i spojrzał Martinowi prosto w oczy. – …zabijcie go. Stoicka twarz Martina nie zdradzała żadnych emocji. Jeden z techników podszedł do Doriana i wziął go na bok. Zaczął niepewnie: – Sir, w sprawie schodzenia w dół… uważamy, że powinien pan zaczekać. – Dlaczego? Kombinezon ochroni mnie przed promieniowaniem, sam tak mówiłeś. – Tak, zgadza się, ale wybuch mógł poczynić znaczne szkody. Pożar, naruszenie konstrukcji. Nie wiadomo, w każdej chwili wszystko może się zawalić. Dostaliśmy pewne dane na temat budowli pod Gibraltarem. Dyrektor Craig znalazł jakieś archiwalne nagrania. Otóż zniszczył ją wybuch metanu o podobnej sile jak wybuch tych dwóch bomb, no, owszem, o większej sile, ale już wiemy, że te budowle nie są niezniszczalne…. – Co proponujesz?

– Odczekać kilka dni… – Nie ma mowy. Co najwyżej kilka godzin. Technik kiwnął głową. – Jeszcze jedno. Kiedy tam wejdę, spuście w dół szybu trzy głowice. Jeśli prócz mojego ojca wyjdzie stamtąd jakaś inna istota, człowiek, Atlanta, cokolwiek, odpalcie je. Resztę umieśćcie w pozostałych szybach i zdetonujcie jednocześnie. – Wybuchy roztopią lód… – Wybuchy ocalą ludzką rasę. To rozkaz.

Rozdział 119

David otworzył oczy i powiódł wzrokiem dokoła. Leżał na cienkim posłaniu przykrytym materacem z czegoś w rodzaju żelu, który idealnie dostosowywał się do kształtów ciała. Kiedy David zaczął się podnosić, żel zareagował i wypchnął go do góry. W powietrzu unosił się dziwny zapach, jakby czosnku zmieszanego z lukrecją. Nie, właściwie jeszcze gorzej. David uniósł rękę i zakrył nos, ale smród jeszcze przybrał na sile. Nagle uświadomił sobie, że to on tak cuchnie – a ściślej rzecz ujmując, cuchnie czarna maź pokrywająca rany na nodze i ramieniu. Smród był naprawdę porażający, maź przesiąkła przez koszulkę, ale… chyba pomogła. Podniósł się, ale od razu opadł z powrotem na żelowe posłanie. Owszem, pomogła, ale nie w stu procentach. – Spokojnie – powiedział mężczyzna, który wcześniej go obezwładnił. David powiódł wzrokiem dokoła, szukając broni. Włócznia zniknęła. – Nie bój się, nic ci nie zrobię. Najpierw myślałem, że przysłali cię, żebyś mnie zabił, ale potem zauważyłem twoje rany i stwierdziłem, że w takim celu raczej posłużyliby się kimś… nieco sprawniejszym. David przyglądał się mężczyźnie. Wyglądał na jakieś niecałe pięćdziesiąt, może pięćdziesiąt parę lat. Rysy miał wyostrzone, jakby od dawna nie dojadał, czy nie dosypiał. Ale nie tylko to… Jego twarz była twarda i surowa. Żołnierz, najemnik? – Kim jesteś? – David znów poczuł smród i odwrócił głowę, próbując ratować nos przed atakiem. Na próżno. – I co mi zrobiłeś? – Szczerze mówiąc, sam nie wiem. To jakaś maść lecznicza. Zdaje się, że leczy dosłownie wszystko. Nie wiem, w jaki sposób działa, ale działa. Raz się zraniłem i już myślałem, że przyjdzie mi umrzeć. Komputer otworzył panel, ze środka wyjechało naczynie z tą cuchnącą substancją, a potem pokazał się film instruktażowy. Bardzo realistyczny. Zastosowałem się do instrukcji i wydobrzałem. Bardzo szybko. Ty też niedługo będziesz jak nowy. Prawdopodobnie już za kilka godzin. – Naprawdę? – David z niedowierzaniem popatrzył na swoje rany.

– Może nawet szybciej. Zresztą i tak donikąd się nie wybierasz. A teraz powiedz mi, kim jesteś. – David Vale. – Organizacja? – Clocktower, Stacja Dżakarta – odparł David mechanicznie. Mężczyzna zrobił krok w jego stronę, jednocześnie mierząc doń z pistoletu. Nagle David uświadomił sobie, co właśnie powiedział. – Nie, nie, działałem przeciwko Immari. Dosłownie przed chwilą dowiedziałem się, że Clocktower to część Immari. – Nie kłam. Jak mnie znalazłeś? – Nie znalazłem. Nie szukałem cię. Nawet nie wiem, kim jesteś. – A co tutaj robisz? Jak się tutaj dostałeś? – Przez tunele pod Gibraltarem. Znalazłem pomieszczenie, włócznię… – Jak? – Dzięki wskazówkom z dziennika. – David potrząsnął głową, próbował zebrać myśli. Lecznicza maść sprawiała, że czuł się jak podczas przeziębienia. – Dostałem go od pewnego mnicha w Tybecie. Słyszałeś o tym dzienniku? – Ależ oczywiście. Sam go napisałem.

Rozdział 120 Kate usłyszała świst powietrza. Nadal nie odzyskała czucia, lecz powietrze było ciepłe, z każdą sekundą coraz cieplejsze. Próbowała się podnieść, ale natychmiast padła twarzą na podłogę. Była taka zmęczona. Nie walczyła z obezwładnieniem. Powoli ciepło wypełniło lodowaty kombinezon. Stopniowo wracało czucie. Kimkolwiek byli jej zbawcy, skutecznie podnieśli temperaturę jej ciała. Warstwa lodu pokrywająca hełm skropliła się i spłynęła strużkami wody. Pokazała się podłoga, niczym rozbity obraz powoli składający się w całość, pasmo po paśmie. Metalowa kratka. Nie dało się zobaczyć, co jest po drugiej stronie. Nie, raczej jednolita metalowa powierzchnia, pokryta drobnymi wgłębieniami. Kate obróciła się na plecy i popatrzyła w gładki metalowy sufit. Mgła powoli znikała. Nadal było zimno, ale w porównaniu z zabójczym mrozem, panującym w lodowej katedrze na zewnątrz – niemal przyjemnie. Kate zastanawiała się, co to za miejsce. Jakaś komora odkażająca? Usiadła. Odzyskała czucie w palcach, zaczęła siłować się z klamerkami przy nadgarstkach. W końcu udało jej się zdjąć rękawiczki. Teraz zabrała się za hełm. Dziesięć minut później uwolniła się od kombinezonu. Została w swoim zwykłym ubraniu, w którym opuściła Gibraltar. Powiodła wzrokiem dokoła. Pomieszczenie było jasno oświetlone, liczyło jakieś dwanaście metrów szerokości i pewnie dwa razy tyle długości. Za jej plecami znajdowały się ogromne drzwi, którymi dostała się do środka – znacznie potężniejsze od tych na drugim końcu pomieszczenia. Zrobiła kilka kroków i mniejsze drzwi się otworzyły. Kiedy przez nie przeszła, na suficie i podłodze zapaliły się lampki, pojedynczo słabe, ale razem dające wystarczająco mocne światło, by rozjaśnić szary korytarz. Przywodziły na myśl migające światełka w podłodze limuzyny. Dotarła do rozwidlenia. W którą pójść stronę? Nie zdążyła nawet pomyśleć, bo nagle usłyszała jakiś dźwięk, przybierający na sile, coraz bliższy. Czyjeś kroki.

Rozdział 121

David próbował przyswoić sobie sens tego, co powiedział mężczyzna. W głowie miał mętlik i pewnie nie bez wpływu na ten stan była nanomaść, która leczyła jego rany, a zarazem uparcie atakowała nozdrza ohydnym smrodem. Mężczyzna twierdził, że jest Patrickiem Pierce’em / Tomem Warnerem – ojcem Kate i autorem dziennika. Amerykańskim żołnierzem, który wykopał tunele dla organizacji Immari w zamian za pozwolenie na ślub z córką jednego z przywódców. Ale to niemożliwe – czas się nie zgadzał. Chociaż… wiele lat spędził w szklanej tubie. Czy to miało jakieś znaczenie? Czy to możliwe, że mówi prawdę? David próbował zebrać w całość wszystkie informacje. Od 1917 do 1918 Patrick Pierce leczy się z ran odniesionych podczas pierwszej wojny światowej, dociera do budowli Atlantów pod Gibraltarem, odkrywa Dzwon i wywołuje straszliwą epidemię, ochrzczoną mianem hiszpańskiej grypy. Liczba ofiar waha się między pięćdziesięcioma a stoma milionami. Odnotowuje się prawie miliard zachorowań na wszystkich kontynentach. W 1918 Patrick umieszcza swoją ciężarną żonę Helenę w szklanej tubie. Od 1918 do 1938 Pierce wbrew własnej woli działa w zarządzie Immari, by chronić żonę i nienarodzone dziecko. Doprowadza do końca wykopaliska na Gibraltarze. Konrad Kane również jego wsadza do szklanej tuby, po czym odbywa wyprawę do Tybetu, by odnaleźć poszukiwane przedmioty i zniszczyć Immaru, oraz kolejną wyprawę na Antarktydę w poszukiwaniu stolicy Atlantów. Już stamtąd nie wraca. W 1978, po czterdziestu latach, Mallory Craig, Patrick Pierce i Dieter Kane zostają wybudzeni. Żona Patricka nie żyje, ale udaje się uratować dziecko. Pierce nadaje córce imię Katherine. Wszyscy przyjmują nowe nazwiska: Pierce nazywa się teraz Tom Warner, Craig – Howard Keegan, a Kane – Dorian Sloane. W 1985 Tom Warner (Patrick Pierce) znika – prawdopodobnie traci życie podczas badań eksperymentalnych.

Czy to może być prawda? Czy Patrick Pierce / Tom Warner przebywał w tym miejscu od 1985 roku? Skoro podczas pierwszej wojny, jak to wynika z jego zapisków, miał dwadzieścia kilka lat, to w 1938, kiedy trafił do tuby, musiał liczyć lat czterdzieści parę… A więc w 1985 – pięćdziesiąt dwa i… osiemdziesiąt obecnie. A ten mężczyzna wyglądał znacznie młodziej, najwyżej na pięćdziesiąt parę. David poczuł, że maść zaczęła działać. Wstał, na co mężczyzna od razu uniósł broń. – Nie ruszaj się. Nie wierzysz mi, prawda? Ciężko dyskutować, kiedy jesteś ranny, a twój oponent mierzy do ciebie z gnana, pomyślał David. Wzruszył ramionami i odparł pokornie: – Wierzę. – Nie rób takiej słodkiej minki. I nie kłam. – Słuchaj, próbuję poskładać to wszystko do kupy. Dziennik obejmuje lata od 1918 do 1936… – Wiem o tym doskonale. Przypominam, że sam go napisałem. A teraz powiedz mi, jak dokładnie tutaj trafiłeś. David z powrotem usiadł na łóżku. – Zwabiono mnie w pułapkę. Mallory Craig, dyrektor Clock… – Wiem, kim jest Craig. A na czym polegała pułapka? – Mężczyzna mówił szybko, pewnie chciał przyprzeć Davida do muru, liczył na to, że popełni on błąd i sam się zdemaskuje. – Kate Warner. Powiedział, że Kate zeszła do podziemi. Poszedłem jej szukać. Tydzień temu porwano dwoje dzieci z jej laboratorium w Dżakarcie. Kate leczyła je z autyzmu za pomocą nowatorskiej terapii…. – O czym ty, do licha, mówisz? – Nie jestem pewien, dokładnie mi nie powiedziała… – Kate Warner ma sześć lat. Nie prowadzi badań w Dżakarcie. Ani nigdzie indziej. David przypatrywał się mężczyźnie. Chyba mówił szczerze, naprawdę w to wierzył. – Kate Warner jest naukowcem, genetyczką. I z całą pewnością ma więcej niż sześć lat. Mężczyzna opuścił broń, spojrzał w dół, potem w bok.

– Niemożliwe – mruknął. – Dlaczego? – Jestem tutaj zaledwie od miesiąca.

Rozdział 122

Kate nie wierzyła własnym oczom. Adi i Surya wybiegli zza rogu, na jej widok jeszcze przyspieszyli. Kate pochyliła się, by ich objąć, oni jednak, właściwie się nie zatrzymując, chwycili ją za ręce i pociągnęli za sobą. – Szybko, Kate, musimy uciekać. Zaraz tu będą. Dorian odczepił pomarańczową uprząż i skokiem pokonał ostatni metr dzielący go od dna szybu. Latarka przy hełmie ukazała zniszczony kosz, wystający do połowy z lodowego pagórka niczym pułapka na kraby, stercząca z dna morskiego. Obok leżał niedbale zwinięty metalowy kabel. Kosz osłonił Kate przed uderzeniem. Co za szkoda. Dorian wyprostował się i ruszył do wejścia. Zatrzymał się dokładnie pod wiszącym wysoko u sklepienia Dzwonem. Strumień światła z latarki omiótł Dzwon kilka razy. Dorian uśmiechnął się. Dzwon tkwił na swoim miejscu, nieruchomy i martwy. Podstępna maszyneria, która w jednej chwili zabiła jego brata i spowodowała śmierć matki w wyniku epidemii… teraz milczała. Drzwi się rozsunęły, jakby na znak, że jego przeznaczenie właśnie się dopełnia. Dorian wszedł do środka.

Rozdział 123

David myślał gorączkowo. – Nie wiem, co powiedzieć. Mamy rok 2013. – Niemożliwe. – Mężczyzna, mierząc do Davida z pistoletu, podszedł do szafy, sięgnął do środka i wyjął jakiś lśniący złoty przedmiot. Rzucił go Davidowi. Był to zegarek. David odwrócił go w odpowiednią stronę i odczytał datę. 19 września 1985. – Hm. Sam akurat nie posiadam złotego zegarka, który pokazuje błędną datę, ale… – Sięgnął do kieszeni. Mężczyzna uniósł pistolet wyżej. David zamarł. – Spokojnie. Ja też mam kapsułę czasu. Zdjęcie w kieszeni. Wyjmij je i mu się przyjrzyj. Mężczyzna podszedł bliżej i wyciągnął błyszczącą fotografię z kieszeni Davida. Przez chwilę przyglądał się górze lodowej i sterczącemu z niej kadłubowi. – Przypuszczam, że Immari nie robili zdjęć satelitarnych w 1985. Mężczyzna potrząsnął głową, odwrócił wzrok: chyba nadal próbował poskładać wszystkie elementy w logiczną całość. – To okręt podwodny Kane’a? David przytaknął. – Zdaje się, że znaleźli go kilka tygodni temu. Posłuchaj, jestem tak samo zdezorientowany jak ty. Porozmawiajmy, spróbujmy wspólnymi siłami to zrozumieć. Jak się tu dostałeś? – Pracowałem w tajnym gabinecie. Odkryłem, jak należy obsługiwać te maszyny. – To ty nastawiłeś nagrania na ciągłe odtwarzanie? – Nagrania? A, tak, w razie gdybym nie wrócił, a ktoś inny odnalazłby to pomieszczenie. – Usiadł na posłaniu i utkwił wzrok we własnych stopach, przez chwilę zbierał myśli. – To również ja wbiłem włócznię w drzwi. Wypróbowywałem różne przedmioty ze skarbca Immari, szukałem sposobu, jak uruchomić maszyny. Udało mi się

otworzyć drzwi, ale niczego więcej nie osiągnąłem. W gabinecie nie było nic do odkrycia. Stwierdziłem, że w pomieszczeniu obok zapewne znajduje się kolejny panel sterowniczy, więc wszedłem tam i próbowałem zablokować drzwi włócznią. Niestety, nie udało się. Już nie mogłem wrócić. Maszyny w tym pomieszczeniu różnią się od tamtych. Większość jest wyłączona. Istnieje kilka zagadek… ale niewiele osiągnąłem przez ten miesiąc… to znaczy do chwili, kiedy się zjawiłeś. Teraz całe to miejsce jakby budziło się do życia, kolejne maszyny zaczynają działać, otwierają się drzwi, których wcześniej nie dało się za nic ruszyć. Właśnie robiłem obchód, kiedy usłyszałem, że któreś drzwi się otwierają. I tak cię znalazłem. – Wracając do różnicy w czasie. Wiem na pewno, że nie nazywasz się Patrick Pierce ani Tom Warner. Miałbyś osiemdziesiąt lat. Powiedz, kim jesteś naprawdę. – Jestem Patrick Pierce. – Mężczyzna pochylił się do przodu. – Czas tutaj wolniej płynie. Dzień tutaj to jak… rok na zewnątrz. – Jak to możliwe? – Nie wiem. Ale przypuszczamy, że ma to coś wspólnego z Dzwonem. Pełni on prawdopodobnie podwójną funkcję. Służy jako coś w rodzaju strażnika, który nie wpuszcza obcych do środka. Lecz to dopiero część prawdy. Na początku sądziliśmy, że Dzwon to taki wehikuł czasu. Wytworzył wokół siebie pole, taką bańkę, paradoks czasowy. Jak już wspominałem, czas w pobliżu Dzwonu płynie wolniej. Sądziliśmy, że ma to związek z przesunięciem pola grawitacyjnego, że Dzwon wykrzywia czasoprzestrzeń wokół siebie. Przypuszczaliśmy nawet, że jest to generator tunelu czasoprzestrzennego. – Słucham? – Nieważne. To pojęcie związane z teorią względności Einsteina. Przypuszczam, że przez ten czas zmodyfikowano ją lub nawet odrzucono. Tak czy inaczej, zauważyliśmy, że Dzwon spowalnia upływ czasu w przestrzeni wokół siebie. Sądziliśmy, że w ten sposób Dzwon wytwarza energię. Potrafiliśmy odwrócić ten mechanizm, dostarczając mu energię i minimalizując jego oddziaływanie grawitacyjne. – Bardzo interesujące, ale istnieje pewien problem. Dzwon zabrano z Gibraltaru prawie sto lat temu.

– Wiem. Sam to zrobiłem. Mam inną teorię. Sądzę, że w chwili kiedy nastąpił wybuch u wybrzeży Gibraltaru, Atlanci znajdowali się w części, która oderwała się od statku. Sądzę, że drzwi, przez które przeszli, nie wiodły do kolejnego pomieszczenia, tylko do kolejnego statku. Sądzę, że wcale nie znajdujemy się pod Gibraltarem.

Rozdział 124

Na kolejnym zakręcie Kate wreszcie udało się zatrzymać. – Powiedzcie, co się dzieje. – Kate, musimy się ukryć – odparł Adi. – Przed kim? – Nie ma czasu – wtrącił Surya. Czas – słowo odezwało się echem w głowie Kate. Przerażona, obróciła chłopców, szukając wzrokiem elektronicznego zegara. 02:51:37. Zostały prawie trzy godziny. A Martin mówił, że niecałe trzydzieści minut. Jak to możliwe? Nieważne – zegar wciąż tykał. Próbowała zebrać myśli. Chłopcy znów pociągnęli ją za sobą. Za ich plecami nagle otworzyły się podwójne drzwi. Dorian ściągnął kombinezon i powiódł wzrokiem dokoła. Pomieszczenie przywodziło na myśl komorę odkażającą. Podszedł do mniejszych drzwi. Jego kroki odbiły się głośnym echem od wysokich metalowych ścian. Kiedy znalazł się bliżej, drzwi się otworzyły. Wyszedł na korytarz. Zupełnie jak na Gibraltarze. Wszystko się zgadzało. To również było miasto Atlantów. Zapaliły się rzędy światełek biegnących pod sufitem i przy podłodze. Wnętrze nie nosiło najmniejszych śladów zniszczeń. Dlaczego? Może dzieci zdążyły dotrzeć dalej w głąb podziemi? A może Atlanci je złapali? Rozbroili bomby? Dorian usłyszał kroki w oddali – ciężkie buty, uderzające rytmicznie o metalową podłogę. Wyciągnął pistolet i przesunął się, tak by skrył go cień belki podtrzymującej sufit.

Rozdział 125 Kate zajrzała do środka. Zobaczyła kilkanaście ustawionych w pionie szklanych tub, dokładnie takich jak te, które opisał w dzienniku Patrick Pierce. Jej ojciec. I tak jak w jego opisie, w każdej z tub znajdowała się małpa, a może człowiek czy jakaś istota pośrednia. Kate weszła dalej, nie odrywając od nich wzroku. To było niesamowite – całe pomieszczenie pełne zapomnianych przodków człowieka. Wszystkie brakujące ogniwa ludzkiej ewolucji, starannie zebrane i skatalogowane w owalnym pomieszczeniu, trzy kilometry pod lodową pokrywą Antarktydy, niczym dziecięca kolekcja motyli w słoikach po przetworach. Niektórzy osobnicy byli niższego wzrostu od Kate, mogli mieć jakiś metr dwadzieścia; większość – jej wzrostu, a kilku – nieco wyższych. Byli tu przedstawiciele wszystkich ras: czarni, brązowi, biali jak śnieg. Naukowcy mogliby spędzić w tym pomieszczeniu całe życie. Niektórzy poświęcali przecież długie lata, wykopując szczątki, desperacko szukając fragmentów istot, które oto czekały sobie tutaj spokojnie w kilkunastu szklanych tubach. Chłopcy weszli za nią do pokoju, drzwi zatrzasnęły się za nimi. Kate powiodła wzrokiem dokoła. Prócz szklanych tub w pomieszczeniu znajdował się jedynie umieszczony na wysokości piersi pulpit o szklanym blacie. Kate ruszyła w tamtą stronę, ale zaraz się zatrzymała – drzwi znów się otworzyły.

Rozdział 126

Patrick Pierce, trzymając palec na spuście, bacznie obserwował idącego przodem człowieka, który przedstawił się jako David Vale. Historia brzmiała wiarygodnie, ale Patrick nadal mu nie ufał. A może po prostu nie chcę mu uwierzyć. Mijali kolejne korytarze. W pamięci Patricka wrócił tamten dzień siedem lat temu, kiedy z sykiem otworzyła się szklana tuba… Biała mgła rozwiała się po chwili. Patrick dotknął Heleny. Kiedy poczuł pod palcami zimną skórę, myślał, że jego dłoń za chwilę się rozpadnie, skurczy i rozwieje na wietrze jak popiół. Osunął się na kolana, łzy pociekły po jego twarzy. Mallory Craig otoczył jego plecy ramieniem, a wtedy Patrick rzucił go na ziemię i wymierzył mu cios, potem kolejny i jeszcze jeden, i jeszcze, prosto w twarz, nim strażnicy Immari zdążyli przybiec Craigowi na pomoc. Craig – prawa ręka diabła, człowiek, który zwabił go w pułapkę i chciał zabić. Przestraszony chłopiec – Dieter Kane – skulił się w kącie. Craig podniósł się, próbując otrzeć krew cieknącą mu po twarzy, chwycił Dietera i wybiegł z pokoju. Patrick chciał pochować Helenę w grobie rodzinnym, w Anglii, ale Craig się nie zgodził. – Musimy przybrać nowe imiona i nazwiska. Musimy wymazać wszelkie ślady łączące nas z przeszłością. Nowe imiona i nazwiska. Katherine. Kate – tak nazywał ją Vale. Patrick próbował sobie wyobrazić, jak musiało wyglądać jej życie. Ciągle go nie było, a kiedy czasem spędzał trochę czasu w domu, zupełnie nie odnajdywał się w roli ojca. W chwili, kiedy po raz pierwszy wziął Katherine na ręce, postanowił poświęcić życie, by zapobiec planom Immari i rozwiązać zagadkę Dzwonu i Gibraltaru. Dla swojej córki chciał uczynić świat bezpiecznym miejscem – przynajmniej tyle mógł dla niej zrobić. I zawiódł. Jeśli Vale mówił prawdę, Immari stali się silniejsi niż kiedykolwiek wcześniej. A Kate… Stracił ją. Gorzej – skazał na wychowanie przez obcego człowieka. I w dodatku wciągnął ją w organizację. Koszmarny scenariusz. Patrick próbował walczyć z bolesnymi myślami, lecz one wciąż na nowo wypływały na

powierzchnię, wyskakiwały zza kolejnych zakrętów, pokazywały się w kolejnych korytarzach niczym uparte duchy. Patrick popatrzył na idącego przodem mężczyznę. Czy on zna odpowiedzi na wszystkie pytania? I czy są one prawdziwe? Odchrząknął i zapytał: – Jaka ona jest? – Kto? A, Kate? – David spojrzał przez ramię i posłał mu uśmiech. – Jest wspaniała. Niesamowicie inteligentna. I bardzo silna. – W to nie wątpię. – Słowa Vale’a zabrzmiały co najmniej surrealistycznie, ale w jakimś sensie pomogły mu się pogodzić z myślą, że jego córka dorastała bez niego. Czuł, że powinien coś powiedzieć, ale nie bardzo wiedział co. W końcu stwierdził: – Dziwne uczucie. Zaledwie kilka tygodni temu się z nią pożegnałem, w naszym domu w Berlinie Zachodnim. A teraz okazuje się, że moja córka dorastała bez ojca. – Wyrosła na ludzi, uwierz mi. – David urwał i dodał po chwili: – Nie znam nikogo takiego jak ona. Jest piękna… – No dobrze, już chyba, ee, wystarczy. Lepiej się skupmy, Vale. – Patrick przyspieszył. Widać pewnego rodzaju wyznania wiążą się z ograniczeniem prędkości. Wyminął Davida i ruszył przodem. Uznał, że Vale, nieuzbrojony i ranny, raczej nie stanowi zagrożenia. Jego ostatnie słowa zaś przekonały Patricka, że mówi prawdę. David również przyspieszył. – Jasne – powiedział. Szli przed siebie w milczeniu. W końcu Patrick przystanął, by David mógł złapać oddech. – Wybacz. Wiem, że maść osłabia. – Uniósł brwi i dodał: – W ciągu tego miesiąca sam odniosłem sporo obrażeń. – Utrzymuję tempo – wydyszał David z trudem. – Oczywiście. Nie zapominaj, z kim rozmawiasz. Kuśtykałem po tych korytarzach już sto lat temu. Spokojnie. David popatrzył na niego i stwierdził: – À propos, teraz nie utykasz. – Zgadza się. Chociaż oddałbym to za stracony czas. Tuba. Wyszedłem z niej w 1918, zdrowy jak ryba. Wystarczyło kilka dni. Nie

zapisałem tego w dzienniku, działo się tyle ważniejszych rzeczy. Helena… hiszpańska grypa… – Patrick wbił wzrok w ścianę. – Pobyt w tubie miał jeszcze inne skutki. Kiedy wyszedłem w siedemdziesiątym ósmym, potrafiłem obsługiwać maszyny. Chyba dlatego udało mi się przejść przez bramę na Gibraltarze. – Popatrzył na Davida. – Nadal jednak nie rozumiem, jak tobie się to udało. Nie przebywałeś przecież w tubie. – To prawda. Przyznaję, że sam tego nie rozumiem. – Czy Immari coś ci podali? – Nie. To znaczy, nie sądzę. Ale… dostałem krew od osoby, która przebywała w tubie. Od Kate. Zostałem ranny w Tybecie, straciłem dużo krwi. Kate… uratowała mi życie. Patrick kiwnął głową, zrobił kilka kroków w tę i z powrotem. – Interesujące. – Spojrzał na pokryte maścią rany Davida. – Rany wyglądały na postrzałowe. Kto strzelał? – Dorian Sloane. – A więc wstąpił do Immari i kontynuuje rodzinne tradycje. W 1985 mały szatan robił się coraz bardziej szatański. – I nie zwolnił tempa aż do dziś. – David wyprostował plecy. – Dzięki za odpoczynek. Możemy iść dalej. Patrick ruszył przodem, w nieco wolniejszym tempie niż poprzednio. Podwójne drzwi, które nigdy wcześniej się nie otwierały, teraz zaskrzypiały i rozsunęły się przed nimi. – Niesamowite. Jeszcze wczoraj nie miałem wstępu do tych miejsc. Posłuchaj tylko! Gadam jak ci durnie, którzy mnie zatrudnili w czasie wojny. David potrząsnął głową. – W czasie wojny… – Co takiego? – Nic, nic. Po prostu dziwnie pomyśleć, że mówisz o pierwszej wojnie światowej. Dzisiaj, jeśli ktoś używa tego słowa, wiadomo, że chodzi o wojnę w Afganistanie. Patrick przystanął. – Sowieci? Jesteśmy w stanie wojny? – A, nie, Sowieci skończyli się w osiemdziesiątym dziewiątym.

Związek Radziecki nie istnieje. – No to kto? – Al-Kaida. A teraz właściwie talibowie… taka grupa radykalnych islamistów. – Ameryka toczy wojnę z afgańską… – Taa, to, hm, długa historia. Światełka pod sufitem zamrugały, po czym zgasły. Obaj zastygli w bezruchu. – Czy to się już zdarzało? – spytał szeptem David. – Nie. – Patrick wyjął latarkę ledową, włączył ją. Czuł się jak Indiana Jones zapalający pochodnię w jakiejś starożytnej budowli. Już chciał podzielić się tą uwagą z Davidem, ale nagle uświadomił sobie, że ten pewnie nie ma pojęcia, kto to jest Indiana Jones, bo „Poszukiwacze zaginionej Arki” to bardzo stary film, liczący ponad trzydzieści lat. Młodsze pokolenie na pewno nie ogląda takich staroci. David uniósł zdrowe ramię i przysłonił oczy. Patrick znów ruszył przed siebie, ostrożnie stawiając każdy krok. Światła ponownie zamrugały, ale zaraz zgasły. Drzwi na końcu korytarza nie otworzyły się automatycznie. Patrick wyciągnął rękę w stronę szklanego panelu, zauważył smugi pary. Impulsy pod palcami wydawały się słabsze niż zwykle. Co się dzieje? – Zdaje się, że jest problem z zasilaniem – stwierdził. Miał nadzieję, że jednak się powiedzie. Przez chwilę naciskał panel. W końcu drzwi powoli się rozsunęły. Podniósł latarkę wyżej. To pomieszczenie znacznie przekraczało rozmiarami wszystkie, które do tej pory widział, i w tej budowli, i w ogóle, kiedykolwiek i gdziekolwiek indziej. Musiało liczyć kilka kilometrów kwadratowych. Wysoko pod sufitem ciągnęły się rzędy szklanych tub, ginąc gdzieś daleko w ciemnościach. Wyglądały tak samo jak te na Gibraltarze, z dwoma wyjątkami: po pierwsze w tych znajdowały się ciała. Po drugie, biała mgła wypełniająca ich wnętrze rozwiewała się powoli, ukazując zamkniętych w środku ludzi. O ile byli to ludzie. Tak, znacznie bardziej przypominali ludzi niż tamten małpolud z Gibraltaru. Może to Atlanci? A jeśli nie, to kto? I co się z nimi dzieje? Czy właśnie się budzą?

Patricka wyrwał z zamyślenia dźwięk, dochodzący z głębi pomieszczenia: czyjeś kroki.

Rozdział 127 Podwójne drzwi rozsunęły się i do środka wkroczył wysoki mężczyzna w średnim wieku, ubrany w nazistowski mundur. Zatrzymał się, wyprostowany jak struna. Powoli omiótł wzrokiem Kate i chłopców. Kate odruchowo zrobiła krok do przodu, zasłaniając dzieci własnym ciałem. Kąciki ust mężczyzny lekko się uniosły, jakby Kate mimowolnie z czymś się zdradziła. On sam jednak również zdradził się przed nią. Znała ten zimny uśmiech. Wiedziała, kim jest ten człowiek. – Dzień dobry, panie Kane – powiedziała po niemiecku. – Szukamy pana od dawna.

Rozdział 128

Kroki zamilkły gdzieś daleko w ciemności. Patrick i David zastygli w bezruchu, czekali, patrząc na siebie. – Co to za miejsce? – spytał szeptem David. – Nie wiem. – Nigdy tu nie byłeś? – Nie. Ale wydaje mi się… Chyba mam pewien pomysł – odparł Patrick, spoglądając na tuby. W pomieszczeniu było ciemno, nie licząc blasku białej mgły. Tuby wisiały na metalowych stojakach niczym kiście bananów. Czy to możliwe? Czyżby Immari jednak mieli rację? – Wydaje mi się, że to jakaś gigantyczna komora hibernacyjna. Wejście pod Gibraltarem zapewne prowadziło do innego miejsca. Najprawdopodobniej do budowli pod Antarktydą. A ta budowla jest… Ich przypuszczenia chyba były słuszne. – Czyje przypuszczenia? – Kane’a, Immari. Mieli taką teorię, że budowla pod Gibraltarem to niewielka placówka, główna budowla zaś – ojczyzna Atlantów – znajduje się pod Antarktydą. Uważali, że Atlanci to superludzie, którzy czekają pogrążeni w hibernacji, by kiedyś zapanować nad naszą planetą. W tym momencie znów rozległ się odgłos kroków. Patrick zerknął na włócznię w dłoni Davida, służącą mu jako laska. Wyraz twarzy zdradził jego myśli: jeżeli ruszą dalej, tamta osoba, kimkolwiek jest, z pewnością ich usłyszy. – Mogę tu zaczekać – powiedział David. – Albo zawołajmy do niego. – Nie – szepnął Patrick. – Jeśli Immari znaleźli wejście na Antarktydzie, te kroki mogą oznaczać… niezbyt przyjazne zamiary. Albo… – Tu zerknął na szklane tuby. – Tak czy inaczej, lepiej zaczekajmy. Cofnęli się i skryli za najbliższą kiścią, przykucnęli w cieniu. Kroki odbijały się głośnym echem w gigantycznej pustce podziemi.

Rozdział 129 Dorian przyglądał się żołnierzom w nazistowskich mundurach, którzy przemierzali słabo oświetlony korytarz. A więc to prawda. Niektórzy z nich żyją. Może jego ojciec również. Wyszedł z cienia i powiedział władczym tonem: – Ich heisse Dieter Kane. Obaj mężczyźni odwrócili się gwałtownie i wymierzyli w Dietera lufy pistoletów maszynowych. – Halt! – krzyknął jeden z nich. – Jak śmiesz! – warknął Dorian. – Jestem jedynym ocalałym synem Konrada Kane’a. Opuśćcie broń i natychmiast mnie do niego zaprowadźcie. Konrad Kane przysunął się bliżej, niczym gigantyczny kocur, który przygląda się swojej ofierze i rozważa: zaatakować czy nie. – Coś ty za jedna? Kate myślała gorączkowo. Musiała wymyślić jakieś prawdopodobne kłamstwo. – Doktor Carolina Knapp, kierowniczka specjalnego projektu badawczego w ramach organizacji Immari. Przysłano mnie, bym pana znalazła. Kane zmierzył wzrokiem ją, a potem dzieci. – Niemożliwe. Spędziłem tu niecałe trzy miesiące. Wysłanie kolejnej ekspedycji na pewno zajęłoby więcej czasu. Kate zastanawiała się, czy jej akcent przypadkiem nie wydał mu się podejrzany. Od dawna nie mówiła po niemiecku. Lepsza byłaby krótka odpowiedź. – Przebywa pan w tym miejscu znacznie dłużej. Ale czas się kończy, musimy się pospieszyć. Zdjąć z pleców dzieci te ładunki i… Do środka wpadł kolejny żołnierz w nazistowskim mundurze. Prędko powiedział po niemiecku: – Sir, znaleźliśmy coś. I kolejnych ludzi. – Czekał, z trudem łapiąc oddech.

Kane powiódł wzrokiem od mężczyzny do Kate. – Zaraz wrócę. – Ponownie zmierzył ją spojrzeniem. – Pani doktor. – A potem pochylił się, tak że jego twarz znalazła się na wysokości twarzy dzieci, i ku jej zaskoczeniu powiedział po angielsku: – Chłopcy, potrzebuję waszej pomocy. Chodźcie ze mną. – Nim Kate zdążyła zaprotestować, chwycił dzieci i wyszedł.

Rozdział 130

Dorian był wściekły. Piętnastominutowa dysputa z tępymi wojakami nie odniosła skutku. Polecą głowy, kiedy powie ojcu. Trzymali go na celowniku jak włamywacza przyłapanego na gorącym uczynku. Czekał, kołysząc się na piętach. Każda sekunda zdawała się wiecznością. A potem ciszę przeciął odgłos kroków. Serce Doriana biło w tym samym rytmie. Oto zbliżała się chwila, na którą czekał przez całe życie. I oto zza rogu wychynął człowiek, który umieścił jego ciało w szklanej trumnie, który uratował mu życie, który uratuje cały świat – ojciec. Dorian najchętniej od razu by do niego podbiegł, opowiedział o wszystkim, co zrobił, wyjaśnił, że teraz to on jemu uratował życie. Chciał pokazać, że jest silny, tak silny jak on, że warto było ponieść dla niego te wszystkie ofiary. Ale milczał. Częściowo z powodu broni, wciąż w niego wymierzonej. Ale nie tylko. Oczy ojca były zimne, przeszywające. Jakby próbowały go zanalizować, jakby zbierały w całość elementy układanki. – Papa – wyszeptał Dieter. – Witaj, Dieterze – przemówił po niemiecku, tonem pozbawionym emocji, służbowym. – Mam ci tyle do opowiedzenia. Obudzono mnie w 197… – 1978. Czas tutaj płynie wolniej. Masz czterdzieści lat? – Czterdzieści dwa – odparł Dieter, nieco zdumiony jego słowami. – Na zewnątrz jest rok 2013. Tutaj minęło siedemdziesiąt pięć dni. Dzień za każdy rok. Różnica jak jeden do trzystu sześćdziesięciu. Dorian myślał gorączkowo, próbował zrozumieć to, co właśnie usłyszał. Chciał powiedzieć coś błyskotliwego, dać ojcu znak, że jest bystry i potrafi rozwiązać i tę zagadkę, ale zdobył się jedynie na: – Tak. Ale dlaczego? – Znaleźliśmy komorę hibernacyjną. Jest dokładnie tak, jak przypuszczaliśmy. – Ojciec odwrócił się i zaczął przemierzać korytarz w tę i z powrotem. – Być może Dzwon zaburza upływ czasu i wytwarza energię zasilającą tuby. Być może proces hibernacji nie przebiega w

sposób idealny. Może oni również się starzeją, chociaż w znacznie wolniejszym tempie. A może spowalniają czas ze względu na działanie maszyn, które w innym przypadku za szybko by się zużyły. Tak czy inaczej, proces ten pozwala szybko przeskoczyć duże odcinki czasu. Odkryliśmy coś jeszcze. Atlanci są inni, niż nam się wydawało. Prawda przekroczyła granice naszej wyobraźni. To dość skomplikowane. Dorian wskazał ruchem głowy paczki na plecach chłopców. – To są… – Ładunki wybuchowe. Zgadza się. Sprytne posunięcie. Zakładam, że bez problemów przeszły pod Dzwonem? – Tak. A prócz nich pewna kobieta. Kate Warner, córka Patricka Pierce’a. Bałem się, że zdąży odnaleźć dzieci. Ale to już nie ma znaczenia. Czas prawie się skończył. Konrad spojrzał na zegar umieszczony w tylnej części plecaka. – Zostało około dwóch godzin. Owszem, ta kobieta zdążyła odnaleźć dzieci, ale już ją mamy. Zamkniemy ich w podziemiach. Wrócimy, jeśli trzeba będzie dokończyć robotę. – Zaraz potem musimy ruszać w drogę powrotną. Do bramy idzie się stąd około trzydziestu minut. – Dorian pochylił się i powiedział po angielsku do chłopców: – Cześć. No i co, mówiłem, że spotkacie Kate. Podobała wam się pierwsza gra? Chłopcy popatrzyli na niego w milczeniu. Tępi jak but z lewej nogi, pomyślał Dorian. – A teraz zagramy w nową grę. Chcecie? – Czekał, ale chłopcy nadal się nie odzywali. – Okej… Uznaję to za zgodę. Nowa gra to wyścig. Umiecie szybko biegać? Chłopcy pokiwali głowami.

Rozdział 131 David patrzył, jak dwaj żołnierze wchodzą dalej w głąb pomieszczenia, gapiąc się ze zdumieniem na szklane tuby. Mieli na sobie grube swetry, nie nosili hełmów. Należeli do Kriegsmarine, niemieckiej marynarki wojennej. Na pewno doskonale wyszkoleni w walce wręcz. Wiedział, że można ich pokonać jedynie przez zaskoczenie. Uniósł rękę, ale w tym momencie Patrick dał mu znak: zaczekaj, aż przejdą. David próbował przykucnąć niżej, ale noga płonęła z bólu. Chociaż i tak uznał za cud, że w ogóle był w stanie przybrać taką pozycję. Maść niewątpliwie działała. Maść – czy wyczują zapach? Patrick stał obok, schowany między dwiema tubami, wiszącymi najbliżej przechodzących mężczyzn. Dwie sekundy. Jeden z żołnierzy przystanął. Czyżby coś poczuł? W tym momencie z tub nad głowami Davida i Patricka wydobyła się z sykiem chmura białej pary. Żołnierze prędko zdjęli z pleców pistolety maszynowe, wymierzyli. David i Patrick wykorzystali ten moment nieuwagi. David rzucił się na jednego z mężczyzn, powalając go na ziemię, wewnętrzną stroną dłoni walnął go w czoło. Głowa żołnierza z trzaskiem uderzyła o podłogę. Pokazała się kałuża krwi. Patrick walczył z drugim żołnierzem, który usiadł na nim, wyciągnął nóż i zamierzył się. David skoczył w ostatniej chwili, kopniakiem wytrącił napastnikowi nóż z ręki i unieruchomił go, przyciskając do podłogi. Patrick chwycił nóż i zbliżył do szyi żołnierza. Ten zaprzestał walki, ale David wciąż przyciskał jego ramiona do podłogi. Nie znał niemieckiego, lecz nim zdążył cokolwiek powiedzieć, Patrick zapytał: – Wie viele Männer? – Vier. Patrick zabrał nóż z jego szyi i zbliżył do palca wskazującego lewej ręki. – Zwölf! – wrzasnął żołnierz. – Herr Kane? Żołnierz kiwnął głową. Pocił się obficie.

– Töten Sie mich schnell – powiedział. Patrick zadawał kolejne pytania. – Schnell – powtórzył żołnierz błagalnie. Patrick przeciągnął ostrzem po jego szyi. Trysnęła krew i zaraz potem nastąpiła śmierć. Patrick rzucił nóż i osunął się na podłogę. Rana na jego piersi również krwawiła. David przeszedł nad martwym żołnierzem, zebrał resztki maści ze swoich ran i posmarował pierś Patricka. Ten skrzywił się z bólu. – Niedługo będziesz jak nowy. Prawdopodobnie już za kilka godzin – powiedział z szerokim uśmiechem. – Może nawet szybciej. Patrick usiadł. – Jeżeli mamy tyle czasu. – Wskazał na drzwi, przez które weszli żołnierze. – Bez wątpienia znajdujemy się na Antarktydzie. – Kilka razy szybko zaczerpnął powietrza. – Ilu ich jest? Patrick spojrzał na martwych żołnierzy. – Dwunastu. To znaczy, teraz dziesięciu. Kane jest między nimi. Jeśli dostaną się do tego pomieszczenia, rozpęta się rzeź. A to może oznaczać… bardzo złe wieści dla ludzkiej rasy. David zaczął przeszukiwać ciała żołnierzy, zebrał broń i wszelkie inne przydatne przedmioty. – Mówili coś jeszcze? Patrick rzucił mu pytające spojrzenie. – Może kogoś widzieli? – zapytał David z nadzieją w głosie. Patrick domyślił się, o co mu chodzi. – Nie, nikogo. Przebywają tu od trzech miesięcy, co by się zgadzało, jeśli przybyli w 1938. Jeden rok równa się jeden dzień, miesiąc równa się dwie godziny. Powiedzieli, że dopiero co odkryli to pomieszczenie, jeden z nich poszedł powiadomić Kane’a. David podał Patrickowi pistolet, po czym wyciągnął ramię, by pomóc mu wstać. – W takim razie musimy się pospieszyć. Patrick chwycił ramię Davida i z trudem się podciągnął. Spojrzał na martwego żołnierza.

– Posłuchaj, Vale. Ostatnio walczyłem na froncie dwadzieścia pięć lat temu… – Damy radę – odparł David.

Rozdział 132

Dorian prowadził chłopców, trzymając ich za ramiona. Oto, jak los w jednej chwili może się diametralnie odmienić. Ojciec i on idą razem, ręka w rękę, by dokończyć wielkie dzieło – ocalić ludzką rasę. Wszystkie poniesione ofiary, wszystkie decyzje… Przez cały czas miał rację. Nagle rozległy się strzały. David zlikwidował dwóch strażników stojących u wejścia do podziemi. Nie zdążyli nawet wyciągnąć broni. Po lewej stronie zza rogu wychynął następny, oddał serię, ale kule trafiły w metalową ścianę. Patrick oddał trzy strzały prosto w jego pierś. Mężczyzna osunął się na ziemię. David sprawdził prawą stronę. Czysto. Odwrócił się i ruszył biegiem, by dogonić Patricka, który właśnie dotarł do zakrętu, zza którego przed chwilą wybiegł trzeci strażnik. – Pójdę przodem – powiedział David. Wychylił głowę i w tym momencie kula świsnęła mu koło uszu. – Będę cię osłaniał – odparł Patrick, po czym wystawił lufę pistoletu za róg, strzelając na oślep. David minął zakręt i dopadł kolejnego żołnierza, z bliskiej odległości strzelił mu dwa razy w pierś. Czterech mniej. Zostało pięciu plus Kane. Nadal niezbyt wyrównane siły. W dodatku stracili element zaskoczenia. Patrick dołączył do niego i razem ruszyli w stronę podwójnych drzwi, zza których na pewno wcześniej wyszedł żołnierz. Zajęli pozycje po przeciwnych stronach, Patrick wystukał coś na szklanym panelu i drzwi się rozsunęły, ukazując ich oczom pomieszczenie, w którym stało dwanaście szklanych tub z dziwnymi człekokształtnymi istotami w środku. David przecierał oczy ze zdumienia, Partick za to nie był zaskoczony. Zdecydowanym krokiem wszedł do środka, osłaniając się bronią. David ruszył za nim. W pomieszczeniu nie było nikogo.

Nagle David poczuł czyjąś obecność za plecami. Obrócił się błyskawicznie, uniósł broń do strzału… Kate. Schowała się za stacją sterowniczą. Zdjął palec ze spustu, opuścił broń i zrobił krok w stronę Kate, gotów chwycić ją w ramiona. W tym momencie spojrzała na Patricka. – Tata? Na twarzy mężczyzny malowała się skrucha zmieszana z niedowierzaniem. – Katherine… Kate podeszła i objęła go, płacząc. Uściskał ją z głośnym jękiem. Odsunęła się i powiedziała: – Żyjesz. – A potem zmarszczyła nos. – I jesteś ranny. I co to za straszny zapach… – Nic mi nie jest, Katherine. I… O Boże, jesteś do niej taka podobna. – Jego oczy napełniły się łzami. – Tak się martwiłem. Ale wiem, że… to… tylko mnie się wydaje, że minęło kilka tygodni… Kate kiwnęła głową. Chyba zdążyła poskładać wszystkie elementy w całość. David czekał z boku, czuł się trochę niezręcznie i nie mógł oderwać od niej spojrzenia. Wyciągnęła wolne ramię, a wtedy podszedł i objął ją, przyciskając policzek do jej włosów. Żyła. W tym momencie tylko to miało dla niego znaczenie. Zostawiła go na Gibraltarze, ale nie zginęła. Pustka w jego wnętrzu znów się zapełniła. Kate odsunęła się, wypuszczając ich z objęć. – Jak… – Gibraltar – odparł Patrick. – Drzwi w tamtej komorze okazały się przejściem do większej budowli na Antarktydzie. Jest więcej ludzi. Musimy… – Tak – wtrąciła Kate. – Mają dzieci. Dorian umieścił na ich plecach ładunki wybuchowe. David powiódł wzrokiem dokoła. Po chwili namysłu powiedział: – Tam jest pomieszczenie pełne szklanych tub, ciągnie się chyba kilometrami. Założę się, że to ich cel. – W jego umyśle formował się plan. Nie zamierzał ponownie narażać Kate na niebezpieczeństwo. – Zostaniesz… Potrząsnęła głową.

– Nie. – Podeszła do martwego żołnierza i podniosła jego karabin. Spojrzała na Davida. – Idę z wami. I tym razem biorę broń. To nie jest pytanie. David westchnął. Patrick powiódł wzrokiem od Kate do Davida. – Domyślam się, że to powracająca dyskusja? – Tak. To był, ehm, dziwny tydzień – odparł David, po czym zwrócił się do Kate: – Nigdzie stąd nie… – Tutaj nie mogę zostać. Sam wiesz. David szukał skutecznego kontrargumentu. Patrick przyglądał im się z miną, która świadczyła o tym, że domyśla się całej reszty. – Jeśli nie powstrzymamy tego, co nadchodzi, nigdzie nie będę bezpieczna, w tym pomieszczeniu też nie. Potrzebujecie mojej pomocy. Musimy znaleźć dzieci i się stąd wydostać. Tylko ja je znam. Miała rację. David dobrze o tym wiedział. Ale buntował się na myśl, że miałby wystawić ją na takie ryzyko. – Musisz mi pozwolić, Davidzie. Wiem, czego się boisz. – Przesunęła wzrokiem po jego twarzy, czekała na jakąś reakcję. – Musimy to zrobić. Przeszłość to przeszłość. David powoli pokiwał głową. Lęk nadal w nim tkwił, ale jednak był to lęk innego rodzaju. Świadomość, że Kate zna ryzyko, że wierzy w niego i sama chce mu towarzyszyć jako równorzędna partnerka, wszystko zmieniała. Podszedł do niej i podał jej pistolet. – Weź to. Luger jest pewniejszy. Nabity i gotowy do strzału. Musisz tylko wycelować i nacisnąć spust. Ma osiem naboi. Na pewno wystarczy. Trzymaj się z tyłu.

Rozdział 133 Dorian uniósł rękę, dając żołnierzom znak, by się zatrzymali. Wyjrzał za róg. Dwóch martwych żołnierzy. Leżeli po obu stronach drzwi. Wchodzili czy wychodzili? Miał nadzieję, że to drugie. Zajrzał jeszcze raz. Trzeci leżał w rogu – widocznie biegł im na ratunek. A więc wychodzili. – Czysto! – zawołał. Żołnierze podbiegli do martwych towarzyszy. Dorian pochylił się i powiedział do dzieci, odwracając je w drugą stronę: – Nie zwracajcie uwagi, oni tylko udają martwych. To też taka gra. A teraz będzie wyścig. Pamiętajcie, macie biec najszybciej, jak potraficie. Ten, który pierwszy dobiegnie na koniec pokoju, dostanie wspaniałą nagrodę! Kane dotknął szklanego panelu i drzwi otworzyły się bezszelestnie. Dorian pchnął dzieci do środka i w tym samym momencie rozległy się strzały. Dwóch żołnierzy padło na ziemię. Dorian rzucił się, by osłonić ojca. Za późno, stary Kane upadł, trafiony w ramię. Pchnął go za osłonę drzwi, pozostali trzej żołnierze skryli się po drugiej stronie. Dorian rozdarł rękaw koszuli ojca i szybko obejrzał ranę. Kane zdecydowanie odsunął rękę syna. – To powierzchowna rana. Nie histeryzuj. Skup się. – Wyciągnął pistolet i wyjrzał zza framugi. Kule drasnęły metal nad jego głową. Dorian przycisnął go do ściany. – Papo, wróć drogą, którą tutaj wszedłem. Któryś z nas musi się stąd wydostać. Będę cię osłaniał. – Musimy zostać… Dorian pomógł ojcu wstać i dodał: – Skończę z nimi i cię dogonię. – Wypchnął ojca na korytarz i oddał cztery błyskawiczne strzały. Szczęknął pusty magazynek. Ojciec zniknął za zakrętem. Był uratowany. Dorian osunął się na podłogę. Na jego twarzy rozlał się szeroki uśmiech.

Rozdział 134

David spojrzał przez ramię na Patricka. – Musimy pójść naokoło. Nie pokonamy ich bez ładunków wybuchowych. Mają przewagę liczebną. – Ten korytarz musi łączyć się z tamtym, przez który weszliśmy do podziemi. Dzieci biegły. Może zdołamy je dogonić – powiedział Patrick. David rozejrzał się dokoła, jakby sądził, że istnieje jakaś inna droga. – Zgoda. Idźcie, a ja zatrzymam Sloane’a. – Nie – zaprotestowała Kate. – Bez dyskusji, Kate. – Głos Davida był zimny, pozbawiony emocji i stanowczy. Popatrzyła mu prosto w oczy, odwróciła wzrok. – A co z bombami? David ruchem głowy wskazał Patricka. – Twój tata ma pewien plan. Patrick chyba zrozumiał. – Naprawdę? – spytała Kate. – Owszem. A teraz ruszajmy. Kiedy pokonali kolejne przejście, nagle z bocznego korytarza wybiegły dzieci. – Adi! Surya! – krzyknęła Kate. Chłopcy zatrzymali się raptownie, o mało się przy tym nie przewracając. Podbiegła do nich, sprawdziła czas. 00:32:01. 00:32:00. 00:31:59. – Jak zamierzasz rozbroić…? – Zaufaj mi, Katherine. – Ojciec pociągnął ją za ramię. Za ich plecami rozległy się strzały z karabinu. David. Walczył sam. Tak bardzo pragnęła wrócić. Ale dzieci, bomby… Ojciec znów szarpnął jej ramieniem i nagle zorientowała się, że stawia jeden krok za drugim, coraz bardziej oddalając się od dźwięków strzelaniny.

Rozdział 135

David usłyszał, jak Kate woła dzieci. Odważył się wyjrzeć za róg. Czy Niemcy też ją słyszeli? Żołnierze właśnie ruszali w stronę ogromnego pomieszczenia z tubami. Nie może pozwolić, by ją dogonili. Zrobił krok w stronę drzwi i wypalił. Pusto. Rzucił karabin i chwycił ostatni pistolet maszynowy, strzelił do dwóch biegnących żołnierzy. Został tylko jeden. I Dorian. Niemiec wyjrzał zza rogu, David błyskawicznie posłał serię prosto w jego głowę. A więc to była pułapka. Dwaj poprzedni mieli jedynie zająć jego uwagę; mieli nadzieję, że David spanikuje i pobiegnie za nimi – wystawiając się na strzał snajpera. Został tylko jeden – Dorian. Nie słychać było żadnych kroków. Gdzieś daleko trzasnęły drzwi. A więc Kate, Patrick i dzieci są już na zewnątrz. Powinien się wycofać, pobiec za nimi. Zatrzymał się tuż przed drzwiami. Powinien biec. Ale nie ruszał się z miejsca. Jedenasty września wydarzył się bardzo dawno temu. Teraz ma Kate. I musi walczyć z Immari. Gdzie podziewa się Sloane? Gdzieś w głębi grobowców, kryje się, czeka, obserwuje wejście. David mógłby wystawić jego cierpliwość na próbę. Albo… Potrząsnął głową, jakby chciał odgonić tę myśl od siebie. Zrobił kilka kroków w tył, wciąż trzymając pistolet gotowy do strzału. Ale nikt się nie pojawił, więc odwrócił się i pobiegł przed siebie, najszybciej jak potrafił. Pierwsze kule przeorały jego plecy i przebiły pierś na wylot. Rzuciło nim o ścianę, a potem o podłogę, twarzą w dół. Następna seria trafiła w nogi. Kroki. Czyjaś ręka, ktoś odwraca go na plecy. Nacisnął spust dwa razy. Kule sprawiły, że triumfalny uśmieszek na twarzy Doriana zniknął. Mózg i odłamki kości bryznęły na sufit, malując go w szare i czerwone plamy. David wydał ostatnie tchnienie – ze słodko-gorzkim uśmiechem na twarzy.

Rozdział 136

Konrad przyczepił hełm do kombinezonu i czekał, aż drzwi się otworzą. Metalowe podwoje rozwarły się z głuchym hukiem, ukazując ogromną lodową katedrę bardzo podobną do tej, przez którą przechodził niemal trzy miesiące temu – czy raczej siedemdziesiąt pięć lat temu. Jeśli to ta sama, nad wejściem powinien wisieć Dzwon. Ten z drugiej strony budowli nie włączył się, kiedy Kane wraz ze swymi ludźmi przekraczał bramę – nawet nie zamrugał. Ale Kane wiedział, że potem go włączono. Alarm wewnątrz budowli był bardzo skomplikowany. Wraz ze swymi ludźmi próbował rozpracować system, który, jak sądzili, sterował pomieszczeniem hibernacyjnym. Okazał się on jednak powiązany z satelitą pogodowym. Kane zniszczył tego satelitę, który znajdował się gdzieś nad Ameryką, prawdopodobnie nad Nowym Meksykiem, przy okazji niechcący uruchamiając jakiś mechanizm alarmowy, który wyrzucił ich z systemu i włączył Dzwon. Dlatego zginęli ludzie na okręcie podwodnym. Od tamtego czasu żaden z systemów nie działał. Aż do dzisiaj. Zastanawiał się, czy już usunęli Dzwon. A może nie uruchomi się ponownie? Istniała jeszcze jedna możliwość: być może Dzwon atakuje tylko wchodzących, nie wychodzących. Jeśli nadal tam jest, trzeba szybko uciekać. Kane zrobił na próbę jeden krok. Jego oczy powoli przyzwyczajały się do ciemności. Zobaczył skupisko bladych świateł, wyglądały jak gwiazdy jarzące się pod pokrywą lodowego pagórka, z którego sterczała metalowa klatka. I coś jeszcze: metalowy kosz zawieszony na grubym kablu. Tak – jego droga ucieczki, nawet jeśli Dzwon się uruchomi. Zrobił jeszcze jeden krok. Nad jego głową rozległ się głuchy huk, odezwał się echem we wnętrzu kombinezonu, może nawet w środku jego ciała. Dzwon nadal tam był. I budził się do życia.

Rozdział 137

Kate jeszcze raz pociągnęła za pakunek przyczepiony do pleców Adiego. Wreszcie udało jej się go zdjąć. Potem odwróciła się w stronę Suryi. Czarna maź skutecznie przeżarła paski również przy jego plecaku. Jeszcze chwila. Ojciec Katherine pchnął chłopca, by szybciej uwolnić go od plecaka. Wskazując na drugie z sześciu par drzwi, powiedział: – Biegnij, Katherine. Ja się tym zajmę. – Nie! Powiedz mi, jak? – Wpatrywała się w twarz ojca, szukając odpowiedzi. Westchnął i ruchem głowy pokazał na drzwi. – Opuszczając budowlę na Gibraltarze, Atlanci zrobili z bramy prowadzącej do budowli na Antarktydzie coś w rodzaju drogi ewakuacyjnej. Można przez nią tylko wyjść, ale nie wejść. Ale budowla została zamknięta i nie mogłem wrócić. Jednakże, jeśli się nie mylę, uruchomienie systemu pozwala Atlantom przechodzić przez tę bramę w obie strony. Posiadasz czyste atlantydzkie DNA. Jedna z tych tub była twoim inkubatorem. Brama cię przepuści. A teraz bardzo ważna rzecz: kiedy przez nią przejdziesz, znajdziesz się na Gibraltarze, w centrum sterowania. Niczego nie dotykaj. Musisz zostawić bramę otwartą, bym i ja mógł przez nią przejść. A potem zamknę ją… na zawsze. Ta bomba nie może wybuchnąć. Kate patrzyła na ojca. Nic z tego nie rozumiała. – Kiedy znajdziesz się po drugiej stronie, musisz się wydostać na powierzchnię i uciec najdalej, jak tylko zdołasz. Masz około trzystu sześćdziesięciu minut. Sześć godzin. Minuta tutaj równa się trzysta sześćdziesiąt minut na zewnątrz. Rozumiesz? – tłumaczył spokojnie ojciec. Po twarzy Kate stoczyła się łza. Teraz rozumiała. Uściskała ojca, mocno i długo, a kiedy chciała się odsunąć, odkryła, że on nie chce jej puścić. Objęła go jeszcze raz. – Popełniłem wiele błędów. Próbowałem chronić ciebie i matkę… – Głos mu się załamał. Kate pochyliła się i spojrzała mu prosto w oczy.

– Tato, czytałam dziennik. Wiem, dlaczego to wszystko robiłeś. Rozumiem. I kocham cię! – Ja ciebie też, bardzo!

Rozdział 138

Konrad poczuł krople potu na czole. Głuche uderzenia Dzwonu stopniowo przybierały na sile. Na szybie hełmu pokazał się obraz – miniaturowy ludzik zamknięty w słoju. Siwowłosy mężczyzna siedział za wielkim drewnianym biurkiem, z tyłu wisiały flaga Immari i mapa świata, lecz jakaś inna, nic tu się nie zgadzało. A twarz mężczyzny… Konrad od razu go rozpoznał. – Mallory! – krzyknął. – Pomóż mi! – Ależ oczywiście, Konradzie. Na koszu leży strzykawka. Częstuj się. Konrad rzucił się do przodu, w desperackiej nadziei, że zdąży. Upadł, potem jeszcze raz, i jeszcze. Uświadomił sobie, że nie da się biegać w kombinezonie, więc zaczął się posuwać niezgrabnie do przodu, najszybciej jak tylko potrafił. Z każdą sekundą buczenie Dzwonu narastało. – Co jest w środku? – Coś, nad czym pracowałeś. Pospiesz się. Konrad dopadł kosza i chwycił strzykawkę. – Podnieś mnie, Mallory. Zapomnij o eksperymencie. – Nie możemy ryzykować. Zrób zastrzyk. To twoja szansa. Konrad otworzył metalową puszkę, popatrzył na strzykawkę. Dzwon huczał coraz głośniej. Poczuł, że coś spływa po jego twarzy i zobaczył odbicie czerwieni w szklanej ściance hełmu. Ile czasu mu zostało? Wyjął strzykawkę, zdjął plastikową osłonkę igły i wbił się przez kombinezon w ramię. Metalowy pojemnik zapewne miał utrzymywać wyższą temperaturę, ale płyn, który rozlał się w jego żyłach, zdawał się lodowaty. – Zrobione. A teraz mnie podnieś. – Obawiam się, Konradzie, że to niemożliwe. Konrad poczuł, że jego dłonie wilgotnieją. To nie był pot. Huk Dzwonu znów przybrał na sile. Czuł się tak dziwnie, słaby i pusty w środku.

– Co ty mi dałeś? Mallory z zadowoloną miną odchylił się na oparcie krzesła. – Pamiętasz, jak testowałeś Dzwon i zabrałeś mnie na wycieczkę do obozu? Wczesne lata trzydzieste, dokładnie nie pamiętam, ale zapamiętałem twoją przemowę, którą wygłosiłeś do pracowników, by ich przekonać do robienia tych wszystkich okropieństw. Wcześniej byłem bardzo ciekaw, co wymyślisz. Powiedziałeś: „To straszna praca, lecz ci ludzie ofiarują życie w szczytnym celu, byśmy mogli zrozumieć Dzwon, byśmy mogli uratować i oczyścić ludzką rasę. Ta ofiara jest konieczna. I nie zostanie zapomniana. Kilku musi umrzeć, by wielu mogło ocaleć”. Mallory potrząsnął głową. – Byłem pod wielkim wrażeniem, tak bardzo cię wtedy podziwiałem. Ale to było, zanim wsadziłeś mnie na czterdzieści lat do szklanej tuby, zanim odebrałeś mi życie. Byłem lojalny. Długo grałem drugie skrzypce. Spójrz tylko, jak mi się odwdzięczyłeś. Nie dam ci kolejnej szansy. – Nie możesz mnie zabić. Jestem Immari. Oni się nigdy nie zgodzą. – Konrad osunął się na kolana. Czuł, jak Dzwon bije w jego sercu, jak rozrywa jego ciało od środka na strzępy. – Nie jesteś Immari, Konradzie. Jesteś eksperymentem naukowym. Jesteś konieczną ofiarą. – Mallory przesunął jakieś papiery, potem powiedział coś poza ekranem. Słuchał przez chwilę. – Mam dobre wieści, Konradzie. Dostajemy przepływ danych z kombinezonu. To chyba wszystko, czego potrzebujemy. Mamy płód z genem atlantydzkim. Dziecko Dietera i córki Patricka. Co za ironia losu, prawda? Jest tylko jeden haczyk. Potrzebowaliśmy genomu z tą samą pulą genów sprzed uruchomienia genu atlantydzkiego. Najlepiej któregoś z rodziców. Musieliśmy również poddać ten genom działaniu Dzwonu, by zrozumieć, które geny i czynniki epigenetyczne biorą udział w procesie. Jak zapewne pamiętasz, bardzo trudno jest zdemontować Dzwon. No i cały ten cyrk z zasilaniem. – Mallory nonszalancko machnął ręką. – Tak więc uznaliśmy, że nie wyłączymy Dzwonu, przygotujemy zastrzyk ze środkiem śledzącym geny i poczekamy, aż wyjdziesz. Nigdy nie byłem dobry w przemowach, na pewno nie dorównywałem tobie, ale za to potrafiłem skutecznie przewidywać ludzkie reakcje. A ty jesteś bardzo przewidywalny, Konradzie.

Konrad splunął krwią i padł twarzą na lód. – To chyba pożegnanie, stary przyjacielu. Jak już mówiłem, twoja ofiara nie zostanie zapomniana. – W tym momencie do biura wpadł jakiś człowiek. Mallory słuchał przez chwilę w milczeniu, minę miał wyraźnie zdezorientowaną. – Na Gibraltarze? Kiedy?

Rozdział 139

Kate, wstrzymując oddech, czekała, aż drzwi się rozsuną. Było dokładnie tak, jak mówił ojciec: centrum dowodzenia, tysiące szklanych konsol. I coś jeszcze: strażnik, rozparty na krześle, czytający kolorowy magazyn. Na widok Kate i chłopców zrobił zaskoczoną minę i zerwał się z krzesła, przewracając je przy tym na podłogę i wypuszczając z rąk magazyn z nagą kobietą na okładce. Chwycił karabin oparty o ścianę i wymierzył go w Kate. – Nie ruszaj się. – Jego twarz była jak z kamienia. – Tu Mills, pokój numer siedem. Mam ich. Warner i dzieciaki. Przyślijcie ludzi. Po chwili do środka wpadli dwaj strażnicy, przeszukali pobieżnie Kate i chłopców, jeden z żołnierzy z uśmiechem zabrał jej pistolet. – Prosimy za nami – powiedział.

Rozdział 140

Mallory Craig chodził w tę i z powrotem, czekając na wieści. Wreszcie do środka wszedł agent Immari. Mallory uniósł głowę. – Mamy dane biometryczne z kombinezonu Kane’a. Doktor Chang nadal je analizuje, ale twierdzi, że potrzebne mu ciało. – Dobrze, dostarczcie mu je. Jak sytuacja na Gibraltarze? – Mają Warner i dzieci. – Warner czy Warnera? – Warner. Kate Warner. Czy coś mu umknęło? – Czy mamy… – Wyszedł ktoś jeszcze? – Nie. Craig usiadł za biurkiem i zaczął bardzo szybko pisać. Skończył, wstał, włożył kartkę do koperty, wpisał adres. – Oddasz ten list. – A co z doktor Warner? Mallory popatrzył za okno. Czy Vale i ojciec Kate zginęli w podziemiach? – Nie wypuszczajcie jej. Musimy ją przesłuchać. I wzmocnijcie straże. Powiedzcie, że zaraz tam będę.

Rozdział 141

Szli ciągnącymi się bez końca korytarzami. Kate tuliła chłopców do siebie. Nagle usłyszała znajomy głos. – Stop. Odwrócili się. Mężczyźnie również towarzyszyło dwóch strażników w mundurach. Widniała na nich dziwna flaga, pod nią zaś dwie litery zamknięte w nawiasie kwadratowym [II]. – Ja się nią zajmę – powiedział Martin Grey. – To niemożliwe, sir. Rozkaz przewodniczącego Craiga. – Strażnik zrobił krok w stronę Martina i jego ludzi. Kate z trudem zdusiła okrzyk zaskoczenia. Martin miał potargane włosy, nie golił się chyba od miesięcy. I pewnie również od miesięcy nie brał prysznica. Długie włosy i broda, zmęczony dziki wzrok tworzyły ostry kontrast z łagodnym tonem głosu. – Rozumiem. Wypełnia pan rozkazy, kapitanie. Może mógłbym jednak obejrzeć dzieci, zanim je pan zabierze. Ze względu na badania. Pilna sprawa. – Nie czekając na odpowiedź, Martin podszedł bliżej, ukląkł, objął chłopców i przytulił mocno do siebie, zakrywając im uszy i oczy. Korytarz w jednej chwili wypełnił się błyskami i hukiem wystrzałów. Trzej żołnierze, którzy prowadzili Kate, padli na podłogę. Martin chwycił dzieci na ręce i prędko ruszył przed siebie. Kate pobiegła za nim. – Martin, musimy się stąd wydostać, jak najszybciej. Biegli przez ciemne korytarze. Strażnicy Martina zamykali pochód. – Delikatnie powiedziane. – Nagle Martin przystanął. – Czekaj, co właściwie masz na myśli? – Za niecałe dwie godziny pod tym pomieszczeniem wybuchnie bomba atomowa. Martin zerknął na żołnierzy. – Łódź podwodna. Żołnierze poprowadzili ich serią korytarzy, na których końcu znajdował się okrągły pokój. Zbudowano go z metalu, ale innego niż

budowlę Atlantów. To była nowa część konstrukcji. Stworzona przez człowieka. Pośrodku pomieszczenia znajdowała się stalowa drabina, zaczepiona o brzeg wielkiej okrągłej rury, przywodzącej Kate na myśl właz kanalizacyjny. – Martinie, co się dzieje? Co ci się stało? – Chowam się tutaj od dwóch miesięcy, czekając, aż w końcu ty i twój ojciec stamtąd wyjdziecie. Porozmawiamy w łodzi. Wchodźcie. Craig pewnie zaraz tu będzie.

Rozdział 142

Patrick minął bramę i wszedł do centrum sterowania. W pomieszczeniu znajdowało się co najmniej tuzin strażników, a z tyłu za nimi błysnęła znajoma twarz. Raz w życiu Patrick ucieszył się na widok człowieka, który niemal sto lat temu zabrał go na wycieczkę po gibraltarskich tunelach. Człowieka, który zmienił jego los. Który po przebudzeniu w 1978 mógł sprawić, że Immari przestaną istnieć, ale zdecydował się na odbudowę monstrualnej organizacji. Patrick przypominał sobie słowa Mallory’ego Craiga, które usłyszał dawno, dawno temu. Wezwanie. Kłamstwo. Pułapka. „Patricku. Zdarzył się wypadek…” Craig dał znak mężczyźnie w białym kitlu, który trzymał w ręku strzykawkę. – Pobierz próbkę. Patrick uniósł pistolet i wymierzył w asystenta. Na jego twarzy pokazał się nieznaczny uśmiech. – Mallory. A więc to prawda. Błogosławieni cisi, albowiem oni posiądą ziemię. Twarz Craiga zmieniła się gwałtownie. – Nie jestem nawet w połowie tak cichy, jak ci się… – A zniesiesz pokornie wybuch bomby atomowej? Albo dwóch?

Rozdział 143

Kate, dzieci, Martin i jego ludzie wspięli się po drabince do wnętrza łodzi. Trzydzieści minut później łódź – niewielka, złożona tylko z jednego pomieszczenia – popłynęła przez wody Zatoki Gibraltarskiej. Kiedy wynurzyła się na powierzchnię, Martin powiedział do żołnierzy: – Skierujcie się na ocean i pilnujcie prędkości. Cieśnina jest patrolowana. – Dał Kate znak, by weszła po kolejnej stalowej drabince, prowadzącej na pokład widokowy na dachu łodzi. Kate podeszła do niewysokiej metalowej ścianki, stanęła obok Martina. Wiał chłodny wiatr, znacznie chłodniejszy niż jeszcze wczoraj. Jak długo przebywała pod ziemią? Coś jeszcze jej nie pasowało. Gibraltar był pogrążony w ciemnościach. – Czemu nie palą się żadne światła? – zapytała. Martin odwrócił się w jej stronę. Jego nowa aparycja nadal nieco wytrącała ją z równowagi. – Wszystkich mieszkańców ewakuowano. – Dlaczego? – Gibraltar jest protektoratem Immari. – Protektoratem? – Nie było cię przez dwa miesiące, Kate. Świat się zmienił. Bynajmniej nie na lepsze. Kate nie odrywała wzroku od wybrzeża. Gibraltar był ciemny, podobnie jak Północna Afryka. Przypomniała sobie to morze świateł, które widziała tamtej nocy. Tamtej nocy, kiedy przeskoczyła na balkon Davida… Przez chwilę milczała. W końcu pokazały się światła na afrykańskim wybrzeżu. – Te światła… – Tam nie ma żadnych świateł. Kate wyciągnęła rękę w stronę bladych światełek. – Tam… – To łódź z chorymi. Wybuchła epidemia. – Epidemia?

– Plaga Atlantydzka – wyjaśnił Martin. Westchnął, jego twarz wydała się jeszcze bardziej zmęczona. – Wrócimy do tego tematu. – Oparł się o reling i spojrzał w kierunku Gibraltaru. – Miałem nadzieję, że jeszcze zobaczę twojego ojca. Ale to……to jest zakończenie, które na pewno przypadłoby mu do gustu. – Mówił dalej, nie dając Kate dojść do głosu. – Twój ojciec miał wielkie wyrzuty sumienia. Winił się za śmierć twojej matki. I za to, że doprowadził Immari do miasta Atlantów. Z pewnością odpowiada mu, że może poświęcić własne życie, by ocalić ciebie i Atlantów, by nie dopuścić Immari do wejścia, które znalazł, by trzymać ich z daleka od budowli na Antarktydzie. Na pewno chciał umrzeć na Gibraltarze. Tam, gdzie zmarła twoja matka. Nagle w górę strzelił gejzer wody i światła, potężny huk rozdarł powietrze. Kate poczuła go aż w głębi piersi. Martin objął ją i powiedział: – Wracamy na dół. Zaraz podniesie się fala. Musimy się zanurzyć. Kate jeszcze raz spojrzała w stronę wybrzeża. W błysku wybuchu zobaczyła, jak Skała Gibraltarska kruszy się i rozpada. Został tylko jeden ostry fragment, tkwił w miejscu, tuż nad powierzchnią wody.

Rozdział 144

Technik laboratoryjny wszedł do gabinetu doktora Changa i oznajmił: – Sir, nie dostaliśmy żadnych danych z Gibraltaru. – Wybuch przerwał transmisję? – Nie. W ogóle się nie zaczęła. Nie uzyskali próbki od Pierce’a. Ale jest kolejny przełom. Craig zostawił list, w którym pisze, że nie bez przyczyny nie pozwolił Pierce’owi pochować ciała Heleny Barton. Zatrzymał je, w razie gdyby kiedyś okazało się potrzebne. Jest w skrytce w San… – Masz próbkę? Laborant przytaknął. – Poddaliśmy ją symulacji wraz z płodem i danymi uzyskanymi od Kane’a. Nie jesteśmy pewni, czy to coś da… Chang otworzył laptop na biurku. – Kiedy będzie wiadomo? – Możliwe, że… – W tym momencie zadzwonił telefon laboranta. – Wyniki właśnie nadeszły. – Po chwili podniósł wzrok, wyraźnie podekscytowany. – Znaleźliśmy gen atlantydzki.

Epilog

David otworzył oczy. Widział wszystko bardzo niewyraźnie. Biała mgła. Wygięta szklana tafla. Znajdował się wewnątrz tuby. Jego oczy powoli odzyskiwały sprawność, jakby budził się z głębokiego snu. Już widział własne ciało. Był nagi. Jego skóra była niezwykle gładka – nienaturalnie gładka. Rany zniknęły, podobnie jak blizny na piersi i ramieniu, które wiele lat temu zostawiły płonące kawałki metalu i gruzu z walących się budynków. Biała mgła zaczęła się rozwiewać. Podniósł wzrok. Z korytarza po lewej stronie wpadała do środka smuga światła. Z korytarza, w którym strzelił do niego Dorian. Lub raczej, w którym go zastrzelił. David zmrużył oczy. Jego nieruchome ciało nadal leżało na podłodze w kałuży krwi. A na nim, w poprzek, inne ciało. David odwrócił wzrok. Usiłował coś z tego zrozumieć. Po prawej stronie ciągnęły się nieskończone rzędy szklanych tub. Wszyscy spali. Z jednym wyjątkiem. Jeszcze czyjeś oczy były otwarte, w tubie dokładnie naprzeciwko niego. Chciał zbliżyć twarz do tafli, by lepiej się przyjrzeć, ale nie był w stanie się poruszyć. Czekał. Kiedy rozwiał się kłąb mgły, wyraźnie zobaczył oczy i twarz człowieka zamkniętego w drugiej tubie. To był Dorian Sloane.

Nota od autora Hej, czytelnicy, bardzo wam dziękuję. „Gen atlantydzki” to moja pierwsza książka, mam nadzieję, że wam się podobała. Pisanie jej było niezwykle przyjemnym i bardzo ciekawym doświadczeniem. Praca zajęła mi dwa lata, opis podróży, którą odbyłem, by książka trafiła w wasze ręce, zająłby pewnie drugie tyle stron. Podczas tego procesu przede wszystkim dowiedziałem się, jak ważni jesteście wy, moi czytelnicy. Wasze uwagi bardzo mi pomogły; zachęcam, by dzielić się ze mną wszelkimi przemyśleniami. Piszcie na adres [email protected]. Wasza mądrość, bezinteresowność i miłe słowa w decydujący sposób wpłynęły na przebieg mojej kariery pisarskiej. W chwili kiedy to piszę, dziesięć miesięcy od wydania powieści, zdążyła ona zebrać niemal sześć tysięcy recenzji na Amazonie. Dzięki nim moje nazwisko zaistniało na rynku wydawniczym. Gdyby nie one, jako nowy nieznany i niezależny autor być może nigdy nie dotarłbym do tak szerokiego grona czytelników. Nie proszę was o kolejną recenzję – zapewne już ich wystarczy. Oto moja prośba: kiedy następnym razem sięgniesz po książkę nieznanego autora, napisz swoją opinię. Może ona zmienić czyjeś życie. Jeszcze raz serdecznie wszystkim dziękuję Gerry. PS. Na stronie można również znaleźć dział „Fact vs. Fiction behind The Atlantis Gene” – o tym, co w książce jest faktem naukowym, a co fikcją. A jak będą wyglądać dalsze losy Kate Warner, Davida Vale’a i Doriana Sloane’a? „Plaga Atlantydzka” już jest w sprzedaży! Więcej na stronie AtlantisGene.com/Next

Podziękowania

Od czego by tu zacząć? Chyba od domu. Dziękuję Annie – za wszystko. A szczególnie za lekturę pierwszego brudnopisu i bezcenne uwagi. I za to, że w ogóle wytrzymała te dwa lata w towarzystwie człowieka, który nieustannie zastanawiał się, czy to, co robi, ma sens i dlaczego butelka balvenie jest zawsze pusta (a nie ma na niej nawet najmniejszej rysy). Kocham cię. Sądzę, że każdy młody człowiek zajmujący się pisaniem powieści jest winien wielkie podziękowania własnej mamie; w moim przypadku – w szczególności. Miałem wiele szczęścia: moi rodzice zawsze mnie wspierali, a mama przez dwadzieścia lat pracowała jako nauczycielka angielskiego w gimnazjum (Crest Middle School w Shelby, Karolina Północna). Dzięki, mamo, za lekturę i wspaniałą pracę redaktorską. I za to, że zawsze wierzysz w swoje dzieci – te w klasie i nie tylko. Lista osób, którym chciałbym podziękować, jest bardzo długa. Boję się, że mógłbym kogoś pominąć. Nie zamierzam ryzykować, więc z całego serca dziękuję wszystkim, którzy pomogli przy powstaniu mojej pierwszej powieści!

*

Platon, Timaios w przekładzie Władysława Witwickiego. Szekspir Król Henryk IV część druga w tłumaczeniu Leona Ulricha. **