George R. R. Martin - Wichry zimy (The Winds of Winter)

Arianne W poranek gdy opuściła Wodne Ogrody, jej ojciec wstał ze swego krzesła by pocałować ją w oba policzki. - Los Dorne podąża wraz z tobą, córko - powiedział, gdy wcisnął pergamin w jej dłoń. - Idź szybko, idź bezpiecznie, bądź mymi oczami, uszami i głosem... ale przede wszystkim, uważaj na siebie. - Będę, ojcze. - Nie uroniła nawet łzy. Arianne Martell była księżniczką Dorne, miejsca, gdzie nie marnuje się wody. Była jednak temu bliska. To nie pocałunki jej ojca, ani jego chrapliwe słowa sprawiły, że jej oczy zaczęły lśnić, a wysiłek, z którym podniósł się na nogi, które drżały pod nim, gdy jego spuchnięte stawy płonęły przez podagrę. Jego wstanie było aktem miłości. Było aktem wiary. Wierzy we mnie. Nie zawiodę go. Siedmiu z nich wyruszyło na siedmiu Dornijskich piaskowych rumakach. Mała grupa podróżuje szybciej niż duża, jednakże spadkobierczyni Dorne nie powinna jeździć sama. Z Bożejłaski przybył Ser Daemon Sand, bękart; niegdyś giermek Księcia Oberyna, teraz zaprzysiężony obrońca Arianne. Ze Słonecznej Włóczni dwóch śmiałych młodych rycerzy, Joss Hood i Garibald Shells, dorzucili swe miecze do jego. Z Wodnych Ogrodów siedem kruków i wysoki chłopak do opieki nad nimi. Nazywał się Nate, jednakże pracował z ptakami tak długo, że nikt nie nazywał go inaczej niż Piórko. Księżniczka musi mieć również jakąś kobietę do towarzyszenia jej, więc jej kompania liczyła również piękną Jayne Ladybright, jak również dziką Elia Sand, czternastoletnią dziewczynę. Zmierzali z północy na północny wschód, przez suche ziemie i spieczone słońcem równiny i blade piaski w kierunku Wzgórza Duchów, warowni Rodu Tolandów, gdzie oczekiwał na nich statek, który mógłby przeprawić ich przez Dornijskie Morze. - Wyślij kruka jeśli tylko będziesz miała jakieś wieści. - Powiedział Książe Doran. - Jednakże pisz tylko o tym, o czym wiesz, że jest prawdą. Jesteśmy tutaj zagubieni we mgle, oblężeni przez plotki, fałsze i bajania podróżnych. Nie zamierzam działać, dopóki nie będę miał pewności, co się dzieje. Wojna, pomyślała Arianne, i tym razem Dorne nie będzie przez nią oszczędzone. - Zagłada i śmierć nadchodzą. - Ostrzegła ją Ellaria Sand, nim odeszła od Księcia Dorana. - Czas, aby moje małe żmije rozproszyły się i dzięki temu mogły przetrwać tę rzeź. - Ellaria wracała do siedziby jej ojca w Hellholt. Poszła z nią jej córka Loreza, która niedawno miała swój siódmy dzień imienia. Dorea pozostała w Wodnych Ogrodach, jako jedno dziecko pośrodku setki. Obella miała być wysłana do Słonecznej Włóczni, by służyć jak podczaszy żony kasztelana, Manfreya Martella. A Elia Sand, najstarsza spośród czterech dziewcząt, które Książe Oberyn spłodził z Ellarią, przekroczy Morze Dorne z Arianne. - Jako dama, nie kopia. - Powiedziała jej matka stanowczo, lecz jak wszystkie Żmijowe Bękarcice, Elia miała swój własny sposób bycia. Przekroczyli pustynię w dwa długie dni i większą część dwóch nocy, trzy razy zatrzymując się, by wymienić ich konie. Był to samotny czas dla Arianne, otoczonej przez tylu nieznajomych. Elia była jej kuzynką, jednakże w połowie dzieckiem, a Daemon Sand… sprawy nigdy nie szły zbyt dobrze pomiędzy nią a Bękartem z Bożejłaski po tym, gdy jej ojciec odmówił jego prośby o jej rękę. Był wtedy chłopcem, w dodatku z nieprawego łoża, nie pasował do roli małżonka księżniczki Dorne. Powinien o tym wiedzieć. Ale odmowa była z woli mego ojca, nie mojej. Reszty jej kompanii praktycznie w ogóle nie znała. Arianne tęskniła za jej przyjaciółmi. Drey i Garin oraz jej słodka Cętkowana Sylva byli jej częścią odkąd była mała, zaufanymi powiernikami, z którymi dzieliła się swymi snami i sekretami, dodający jej otuchy gdy była przygnębiona, pomagający stawiać czoła jej lękom. Jeden z nich ją zdradził, mimo wszystko tęskniła za

wszystkimi tak samo. To była moja wina. Arianne uczyniła z nich część jej spisku związanego z wykradzeniem Myrcelli Baratheon i koronowaniem jej na królową. Był to akt rebelii, mający na celu zmuszenie jej ojca do działania, jednakże czyjś za długi język zniszczył wszystko. Niezgrabny spisek nie osiągnął niczego, za wyjątkiem tego, że kosztował biedną Myrcellę część jej twarzy, a Ser Arysa Oakhearta – życie. Arianne tęskniła również za Ser Arysem, bardziej niż mogłaby kiedykolwiek przypuszczać. Kochał mnie do szaleństwa, powiedziała sobie, jednak ja nie czułam do niego niczego więcej ponad lubienie go. Wykorzystałam go w moim łóżku i w moim spisku, odebrałam mu jego miłość i jego honor, nie dając w zamian nic więcej niż moje ciało. Na końcu nie mógł żyć z tym, co zrobiliśmy. Dlaczego jeszcze jej biały rycerz miałby szarżować prosto na halabardę Areo Hotaha, w sposób, w jaki on to uczynił? Byłam głupią, przekorną dziewczyną, bawiącą się w grę o tron jak pijaczyna rzucający kośćmi i liczący na łut szczęścia. Koszt jej głupoty był wysoki. Drey został wysłany za wąskie morze do Norvos, Garin zesłany do Tyrosh na dwa lata, jej słodka, głupawo uśmiechająca się Sylva wyszła za Eldona Estermonta, mężczyzny wystarczająco starego, by być jej dziadkiem. Ser Arys zapłacił swoją krwią i życiem, a Myrcella - uchem. Tylko ser Gerold Dayne zdołał uciec bez szwanku. Ciemna gwiazda. Gdyby koń Myrcelli nie spłoszyłby się w ostatniej chwili, jego długi miecz mógłby przeciąć ją od klatki piersiowej do pasa, zamiast jedynie odciąć jej ucho. Dayne był jej najcięższym grzechem, którego Arianne najbardziej żałowała. Jednym cięciem jego miecza zmienił jej nieudany spisek w coś podłego i krwawego. Jeśli bogowie byli dobrzy, Obara Sand właśnie dopadła go w jego górskiej fortecy i położyła mu kres. Powiedziała to samo Daemonowi Sand pierwszej nocy, gdy rozstawili obóz. - Uważaj o co się modlisz, księżniczko. - Odpowiedział. - Ciemna Gwiazda może położyć kres Lady Obary równie łatwo. - Jest z nią Areo Hotah. - Kapitan Straży Księcia Dorana posłał Ser Arysa Oakhearta do grobu jednym uderzeniem, a członek Gwardii Królewskiej powinien był jednym z najlepszych rycerzy w królestwie. Żaden człowiek nie jest w stanie stanąć przeciwko Hotahowi. - Tym jest więc Ciemna Gwiazda? Człowiekiem? - Ser Daemon skrzywił się. - Człowiek nie zrobiłby czegoś takiego jak on Księżniczce Myrcelli. Ser Gerold jest żmiją bardziej niż twój wuj kiedykolwiek był. Książe Oberyn wiedział, że on był niczym trucizna, mówił to nieraz. Tylko szkoda, że nigdy nie wpadł na to, by go zabić. Trucizna, pomyślała Arianne. Tak. I to przystojna trucizna. Tak mógłby ją oszukać. Gerold Dayne był twardy i okrutny, ale gdyby uczciwie na to spojrzeć, księżniczka nie wierzyła w połowę opowieści, jakie o nim słyszała. Piękni chłopcy od zawsze byli jej słabością, szczególnie ci, którzy byli mroczni i niebezpieczni. To było kiedyś, gdy byłam dziewczynką, powiedziała sobie. Teraz jestem kobietą, córką mego ojca. Nauczyłam się tej lekcji. O świcie byli znowu w drodze. Elia Sand prowadziła, jej czarny warkocz latał za nią podczas jazdy przez suche, popękane równiny i wzgórza. Dziewczyna szalała za końmi, być może dzięki temu często pachniała jak jeden z nich, ku rozpaczy matki. Czasem Arianne żałowała Ellarii. Cztery córki, i wszystkie z nich wdały się w ojca. Reszta drużyny utrzymywała bardziej stateczne tempo. Księżniczka jechała obok ser Daemona, przypominając sobie inne przejażdżki, kiedy byli młodzi, które często kończyły się w jego objęciach. Kiedy zauważyła, że wysyła ukradkowe spojrzenia do niego, wysokiego i szarmanckiego jadącego w siodle, Arianne musiała jednak przypomnieć sobie, że była spadkobierczynią Dorne, a on jest nie więcej niż jej obrońcą. - Powiedz mi, co wiesz o tym Jonie Conningtonie - rozkazała. - Nie żyje - powiedział Daemon Sand. - Zginął na ziemiach spornych. Z przepicia, jak słyszałem. - Więc martwy pijak przewodzi tej armii? - Być może ten Jon Connington jest synem tamtego. Albo jakimś sprytnym najemnikiem, który przybrał imię zmarłego.

- Albo wcale nie umarł. - Czy Connington mógł udawać zmarłego przez te wszystkie lata? To wymagałoby cierpliwości godnej jej ojca. Ta myśl brzmiała dla Arianne nieswojo. Traktowanie mężczyzny tak subtelnie mogło być niebezpieczne. - Jaki on był zanim… zanim umarł? - Byłem chłopcem w Bożejłasce, gdy został zesłany na wygnanie. Nigdy go nie znałem. - W takim razie powiedz mi, co o nim słyszałeś od innych. - Jak moja księżniczka każe. Connington był Lordem w Gryfim Gnieździe, gdy to miejsce było jeszcze tego warte. Giermek Księcia Rhaegara, lub jeden z nich. Później przyjaciel Księcia Rhaegara i jego kompanii. Szalony Król tytułował go namiestnikiem w trakcie Rebelii Roberta, ale został pokonany na Kamiennych Stepach w Bitwie Dzwonów, a Robert zdołał się mu wymknąć. Król Aerys rozgniewał się i zesłał Conningtona na wygnanie. Tam umarł. - Albo nie. – Książe Doran powiedział jej to wszystko. Musi być coś więcej. – To są jedynie rzeczy, które zrobił. Wiedziałam to wszystko. Jakim człowiekiem był? Uczciwym i honorowym, przekupnym i zaborczym, dumnym? - Dumnym, z pewnością. Nawet aroganckim. Wierny przyjaciel dla Rhaegara, lecz drażliwy wobec innych. Robert był jego wasalem, ale słyszałem jak mówili, że Connington był niechętny by służyć takiemu lordowi. Nawet wtedy, Robert był znany z umiłowania do wina i dziwek. - Zatem żadnych dziwek dla Lorda Jona? - Nie mogę powiedzieć. Niektórzy mężczyźni nie przyznają się do korzystania z ich usług. - Czy on miał żonę? Kochankę? - Ser Daemon wzruszył ramionami. – Nie taką, o której bym słyszał. To było również kłopotliwe. Ser Arys Oakheart złamał swe przysięgi dla niej, ale nie brzmiało to tak, jakby Jon Connington mógł się podobnie zawahać. Czy można przedstawić człowieka jedynie słowami? Księżniczka zamilkła, cały czas zastanawiając się, co znajdzie na końcu podróży. Tej nocy, gdy rozłożyli obóz, wkradła się do namiotu, który dzieliła z Jayne Ladybright oraz Elią Sand i wysunęła kawałek pergaminu z jej rękawa by przeczytać ponownie list. Do Księcia Dorana z Rodu Martellów, Mam nadzieję, że będziesz mnie pamiętać. Znałem twą siostrę dobrze, Byłem lojalnym sługą jej męża. Czuję za nich żal, tak samo jak ty. Nie zginąłem, podobnie jak twój siostrzeniec. By uratować jego życie, Trzymaliśmy go w ukryciu, jednakże nadszedł temu kres. Smok powrócił do Westeros by żądać praw do jego dziedzictwa I szukać zemsty za jego ojca, jak również za księżniczkę Elię, jego matkę. W jej imieniu wracam do Dorne. Nie zawiedź nas. Jon Connington Lord Gniazda Gryfów Namiestnik Prawdziwego Króla Arianne przeczytała list trzykrotnie, po czym zwinęła go i schowała z powrotem do jej rękawa. Smok powrócił do Westeros, jednakże nie ten, którego oczekiwał mój ojciec. Nigdzie w tych słowach nie wspomniano o Daenerys Zrodzonej w Burzy… ani o Księciu Quentynie, jej bracie, który został wysłany by odszukać smoczą królową. Księżniczka pamiętała jak jej ojciec wcisnął onyksowego pionka w jej dłoń. Jego głos był ochrypły i niski gdy wyznawał swój plan. Podjął długą i ryzykowną wyprawę, z niepewnym przyjęciem na jej końcu, powiedział. Odszedł by przynieść nam z powrotem potrzeby naszego serca. Zemstę. Sprawiedliwość. Ogień i krew. Ogień i krew były z pewnością tym, co oferował Jon Connnington (jeśli to naprawdę był on). Ale czy na pewno? – Przybył z najemnikami, nie smokami – powiedział jej Książe Doran w noc, gdy przybył kruk. –

Złota Kompania jest najlepszą i największą z wolnych kompanii, ale dziesięć tysięcy najemników nie może obiecać zdobycia Siedmiu Królestw. Syn Elii… Płakałbym z radości, gdyby jakaś część mojej siostry przetrwała, jednakże jaki mamy dowód na tego Aegona? – Jego głos załamał się gdy to powiedział. – Gdzie są smoki? – zapytał – Gdzie jest Daenerys? – Arianne wiedziała co miał naprawdę na myśli. – Gdzie jest mój syn? Na Szlaku Kości i Książęcej Przełęczy, dwóch Dornijskich gospodarzy zbierali swe siły, ostrzyli włócznie, polerowali zbroje, grali w kości, pili, kłócili się, ale ich liczba malała z dnia na dzień. Czekają na Księcia Dorne, by nasłał ich naprzeciw wrogom Rodu Martellów. Czekają na smoki. Na ogień i krew. Na mnie. Jedno słowo od Arianne, a te armie pomaszerują… tak długo, jak długo tym słowem był smok. Gdyby w zamian tym słowem, które wysłała była wojna, Lord Yronwood i Lord Fowler i ich armie pozostałyby w miejscu. Książe Dorne był nikim, jeśli nie człowiekiem subtelnym. Tutaj wojna oznaczało czekać. W poranek trzeciego dnia Wzgórze Duchów zamajaczyło się przed nimi, jego kredowo-białe ściany połyskiwały naprzeciw głębokiego błękitu Morza Dornijskiego. Z kwadratowymi wieżami w narożnikach zamku łopotał sztandar Rodu Tolandów, zielony smok gryzący własny ogon na złotym tle. Przebite włócznią słońce Rodu Martellów sterczało na szczycie centralnej warowni, złote, czerwone i pomarańczowe, wyzywające. Kruki poleciały na przód by oznajmić Lady Toland o ich przybyciu, więc bramy zamku były otwarte, a najstarsza córka Nymelli wyjechała z jej służącym na ich spotkanie niedaleko stóp wzgórza. Wysoka i zawzięta, z blaskiem czerwonych włosów uderzających o jej ramiona, Valena Toland przywitała Arianne z krzykiem. - No, wreszcie przybyłaś. Jak powolne są te konie? - Wystarczająco szybkie, by prześcignąć twoje do bram zamku. - To się jeszcze zobaczy. - Valena wskoczyła na swojego rumaka i wraziła pięty w jego boki, zmuszając go do galopu. Rozpoczął się wyścig wśród zakurzonych uliczek wioski u stóp wzgórza, w którym kury i wieśniacy jednakowo uciekali im z drogi. Arianne była trzy długości konia za nią, do czasu gdy przyspieszyła swą klacz do galopu, ale zbliżyła się do jednej połowy w górę stoku. Oba konie były tuż obok siebie, gdy zaszarżowały w kierunku warowni, jednak pięć jardów od bram Elia Sand wyleciała z chmury pyłu za nimi by przemknąć obok obu na jej czarnej klaczy. - Czy jesteś w połowie koniem, dziecko? – Zapytała Valena, śmiejąc się na dziedzińcu. – Księżniczko, czy wzięłaś ze sobą stajenną? - Jestem Elia – ogłosiła dziewczyna. – Zwą mnie Lady Kopią. – Ktokolwiek dał jej ten przydomek, ma za co odpowiadać. Gdyby chociaż nie był to Książę Oberyn… Czerwona Żmija nigdy nie odpowiadał nikomu prócz sobie. - Turniejowa dziewczyna – powiedziała Valena. – Tak, słyszałam o tobie. Dzięki temu, że byłaś pierwsza na dziedzińcu, wygrałaś zaszczyt napojenia i okiełznania koni. - Gdy tylko znajdzie łaźnię – dodała Księżniczka Arianne. Elia była cała w kredzie i pyle, od obcasów po włosy. Tej nocy Arianne i jej rycerze posilali się z Lady Nymellą i jej córkami w wielkim hallu zamku. Teora, młodsza z dziewcząt, miała identyczne rude włosy jak jej siostra, lecz po za tym nie mogłyby być bardziej od siebie różne. Niska, pulchna i tak nieśmiała, że mogła uchodzić za niemą, okazywała większe zainteresowanie w przyprawionej wołowinie i kaczce w miodzie niż w przystojnych rycerzach przy stole i wydawała się zadowolona z tego, że to jej pani matka i jej siostra przemawiają w imieniu Rodu Tolandów. - Słyszeliśmy tutaj takie same opowieści jak wy w Słonecznej Włóczni – powiedziała im Lady Nymella, gdy jej poddany nalewał wino. – Najemnicy wylądowali na Przylądku Gniewu, Tamtejsze zamki są pod oblężeniem lub już zostały zdobyte, pola zajęto lub spalono. Skąd ci ludzie pochodzą i kim są, tego nikt nie jest pewien. - Piraci i awanturnicy, jak z początku słyszeliśmy – powiedziała Valena. – Wtedy okazali się być Złotą Kompanią. Teraz mówi się, że Jon Connington, namiestnik Szalonego Króla, powrócił z grobu by odebrać swe dziedzictwo. Kimkolwiek jest, Gniazdo Gryfów upadło. Jak również Deszczowy Dwór, Wronie Gniazdo, Mistwood, a nawet Zielony Kamień na tej wyspie. Wszystko zostało zajęte.

Arianne natychmiast pomyślała o jej słodkiej Cętkowanej Sylvie. – Kto by chciał Zielony Kamień? Czy była tam bitwa? - Nie, jak słyszeliśmy, ale wszystkie opowieści są zniekształcone. - Tarth również upadł, co niektórzy rybacy mogą potwierdzić – powiedziała Valena. – Ci najemnicy mają teraz większość Przylądka Gniewu i połowę Kamiennych Stopni. Słyszeliśmy pogłoski o słoniach w Deszczowym Lesie. - Słoniach? – Arianne nie wiedziała co o tym myśleć. – Jesteście pewni? Nie smokach? - Słoniach – potwierdziła Lady Nymelle. - Oraz krakenach ze Złamanego Ramienia, ciągnących pod wodę galery. – Powiedziała Valena. – Krew przyciąga je na powierzchnię, jak mówi nasz maester. W wodzie pływają ciała. Kilka nawet wyrzuciło na naszych brzegach. A to nie jest nawet połowa wieści. Nowy piracki król powołał się w Torturer's Deep. Pan Wód, jak siebie każe wołać. Ten ma prawdziwe okręty wojenne, trójmasztowce, potwornie duże. Okazaliście mądrość nie udając się drogą morską. Ponieważ flota Redwynów przepłynęła przez Kamienne Stopnie, na tych wodach wręcz roi się od obcych żagli, aż na północ do Cieśniny Tarthu i Zatoki Rozbitków. Myrijskie, Volantyjskie, Lyseńskie, nawet drakarry z Żelaznych Wysp. Niektóre z nich wpłynęły do Morza Dornijskiego by wysadzić ludzi na południowym brzegu Przylądka Gniewu. Znaleźliśmy dla was dobry, szybki statek, jak rozkazał twój ojciec, ale i tak… bądźcie ostrożni. Więc to prawda. Arianne chciała zapytać o brata, ale jej ojciec ostrzegł ją by zważać na każde słowo. Jeśli te statki nie przyniosły ze sobą z powrotem Quentyna do domu z jego smoczą królową, lepiej o nim nie wspominać. Tylko jej ojciec i kilku z jego najbardziej zaufanych ludzi wiedziało o misji jej brata w Zatoce Niewolniczej. Lady Toland i jej córki nie znajdowały się pośród nich. Jeśli to był Quentyn, z pewnością przywiózłby Daenerys do Dorne. Dlaczego miałby ryzykować lądowanie na Przylądku Gniewu, pośród lordów burzy? - Czy Dorne jest zagrożone? – Zapytała Lady Nymella. – Muszę przyznać, że za każdym razem gdy widzę obcy żagiel, serce podchodzi mi do gardła. Co jeśli te statki zwrócą się ku południu? Największa część sił Tolandów jest z Lordem Yronwoodem na Szlaku Kości. Kto obroni Ghost Hill, gdy ci obcy wylądują na naszych brzegach? Czy powinnam zwołać mych ludzi do domu? - Twoi ludzie są potrzebni dokładnie tam, gdzie są teraz, moja pani. - Zapewnił ją Daemon Sand. Arianne prędko skinęła głową. Każdy inny doradca mógł równie dobrze poprowadzić do tego, by gospodarz Lorda Yronwooda strzępił nerwy jak stary gobelin, jak każdy człowiek, który ruszył do domu by bronić swych ziem przed rzekomymi wrogami, którzy mogą, ale nie muszą nawet nadejść. –Gdy będziemy pewni, czy są to przyjaciele czy wrogowie, mój ojciec będzie wiedział co robić. – Powiedziała księżniczka. A wtedy ta niska, pulchna Teora podniosła swój wzrok z nad kremowych ciastek na jej talerza. – To smoki. -Smoki? – Powiedziała jej matka. – Teora, nie bądź szalona. - Nie jestem. One nadchodzą. - Skąd niby mogłabyś o tym wiedzieć? – Zapytała jej siostra, z nutą pogardy w głosie. – Czyżby jeden z twoich małych snów? Teora skinęła niepewnie, jej podbródek drżał. – One tańczyły. W moim śnie. A gdziekolwiek tańczyły, ginęli ludzie. - Siedmiu zbawcie nas. – Lady Nymella westchnęła z irytacją – Gdybyś nie jadła tak wielu kremowych ciastek, nie miałabyś takich snów. Taki pokarm nie jest odpowiedni dla dziewczyn w twoim wieku, kiedy twoje humory są tak zrównoważone. Maester Toman mówi… - Nienawidzę Maestera Tomana - burknęła Teora, po czym odeszła od stołu, zostawiając pani matce odpowiedzialność za przeproszenie jej. - Bądź dla niej miła, moja pani – powiedziała Arianne. – Pamiętam, że kiedy byłam w jej wieku mój ojciec z pewnością nieraz rozpaczał z mego powodu.

- Mogę to potwierdzić – ser Daemon wziął łyk wina i dodał: – Ród Tolandów ma smoka na swych chorągwiach. - Smok pożerający własny ogon, tak – powiedziała Valena. – Z czasów Podboju Aegona. Nie podbijał jednak tutaj. Gdziekolwiek indziej palił swych wrogów, on i jego siostry, jednak tutaj rozpłynęliśmy się przed nimi, zostawiając dla nich do spalenia jedynie kamień i piasek. A smoki latały w koło i w koło, łapiąc się za ogony z braku innego pożywienia, póki nie powiązały się w węzły. - Nasi przodkowie brali w tym udział – powiedziała z dumą Lady Nymella. – Mężni ludzie ginęli, a ich odważne czyny zostały zapisane w dziejach przez maestrów, którzy nam służyli. Mamy księgi, jeśli moja księżniczka zechciałaby wiedzieć więcej. - Może innym razem – odparła Arianne. Gdy Wzgórze Duchów spało tej nocy, księżniczka przywdziała płaszcz z kapturem by ochronić się przed chłodem i chodziła po zamkowych blankach by oczyścić swe myśli. Daemon Sand znalazł ją opierającą się o parapet i spoglądającą w stronę morza, gdzie księżyc tańczył na wodzie. – Księżniczko – oznajmił. – Powinnaś być teraz w łóżku. - To samo mogłabym powiedzieć o tobie – Arianne zwróciła się w jego stronę by spojrzeć na jego twarz. Piękną twarz, pomyślała. Chłopiec, którego znałam stał się przystojnym mężczyzną. Jego oczy były niebieskie jak pustynne niebo, jego jasnobrązowe włosy przypominały piaski, które dopiero przekroczyli. Krótko przycięta broda porastała jego wąską, silną szczękę, ale nie mogła całkowicie ukryć dołeczków, kiedy się uśmiechał. Zawsze lubiłam jego uśmiech. Bękart z Bożejłaski był jednym z najlepiej władających mieczem ludzi w Dorne, czego wymagałoby się od tego, który był giermkiem Księcia Oberyna i od niego samego był pasowany na rycerza. Niektórzy powiadają, że był również kochankiem jej stryja, jednakże rzadko w jego obecności. Arianne nie wiedziała, czy to była prawda. Był w końcu również jej kochankiem. W wieku czternastu lat oddała mu swoje dziewictwo. Daemon nie był od niej wiele starszy, więc ich stosunek był tak samo niezdarny, jak żarliwy. Mimo tego, było to słodkie. Arianne rzuciła mu swój najbardziej uwodzicielski uśmiech. – Możesz dzielić łóżko razem ze mną. Twarz Ser Daemona była jak z kamienia. – Czy nie zapomniałaś księżniczko? Jestem nisko urodzony. – Wziął ją za rękę. – Jeśli nie jestem godzien twojej ręki, jak mogę być godzien twojej cipki? Odsunęła gwałtownie rękę. – Zasługujesz za to na klapsa. - Ma twarz należy do ciebie. Rób co uważasz. - Co ja uważam, ty najwyraźniej masz za nic. Niech tak będzie. Zamiast tego po prostu porozmawiaj ze mną. Czy to naprawdę może być Książę Aegon? - Gregor Clegane wyciągnął Aegona z rąk Elii i rozbił jego głowę o ścianę – odparł Daemon. –Jeśli książę Lorda Conningtona ma rozbitą czaszkę, wtedy uwierzę, że Aegon Targaryen powrócił z grobu. W innym przypadku, nie. To jakiś podstawiony chłopiec, nic więcej. Sztuczka opracowana jedynie po to, by zdobyć wsparcie. Mój ojciec obawia się tego samego. – A jeśli nie? Jeśli rzeczywiście to jest Jon Connington, a chłopak jest synem Rhaegara… - Masz nadzieję, że nim jest, czy nie? - Ja… to dałoby wielką radość memu ojcu, gdyby syn Elii był nadal żywy. Bardzo kochał swoją siostrę. - To o twoje zdanie pytałem, nie twego ojca. I tak było. - Miałam siedem lat, gdy zmarła Elia. Mówili, że raz trzymałam jej córkę Rhaenys, byłam jednak za mała by to pamiętać. Aegon będzie dla mnie kimś obcym, nie ważne czy jest prawdziwy czy fałszywy. – Przerwała na chwilę. – Wypatrywaliśmy siostry Rhaegara, nie jego syna – Jej ojciec był pewny Ser Daemona, gdy wybierał go na obrońcę jego córki. Przynajmniej z nim mogła mówić swobodnie. – Wolałabym, by to Quentyn powrócił.

- Skoro tak mówisz – odpowiedział tylko. – Dobranoc, księżniczko – ukłonił się jej i zostawił ją samą. Co przez to Miał na myśli? Arianne patrzyła jak odchodził. Jaką siostrą byłabym, gdybym nie chciała powrotu mego brata? Było prawdą, że miała pretensje do Quentyna przez te wszystkie lata, gdy myślała, że ich ojciec chciał nazwać go jego spadkobiercą zamiast niej, ale okazało się to być tylko nieporozumieniem. To ona była spadkobierczynią Dorne, jej ojciec dał jej na to słowo. Quentyn będzie miał swoją smoczą królową, Daenerys. W Słonecznej Włóczni wisiał portret księżniczki Daenerys, która przybyła do Dorne poślubić jednego z przodków Arianne. Gdy była dużo młodsza, spędzała godziny wpatrując się w niego, kiedy była zaledwie pucołowatą, płaską jak deska dziewczyną u progu panieństwa, która modliła się co noc bogów, by stała się piękna. Sto lat temu, Daenerys Targaryen przybyła do Dorne, by zawrzeć pokój. Teraz inna przybywa na wojnę, a mój brat będzie jej królem i małżonkiem. Król Quentyn. Dlaczego brzmi to tak głupio? Prawie tak głupio jak Quentyn dosiadający smoka. Jej brat był chłopakiem szczerym, dobrze wychowanym i posłusznym, ale nudnym. I przeciętnym, bardzo przeciętnym. Bogowie dali Arianne piękno, o które prosiła, ale Quentyn musiał modlić się o coś innego. Jego głowa była duża i nieco kwadratowa, a włosy były koloru błota. Jego ramiona były opadłe oraz był dość gruby. Zbyt mocno przypomina Ojca. - Kocham mojego brata. - Powiedziała Arianne, jednak jedynie księżyc mógł ją usłyszeć. Mimo, że dobrze było to powiedzieć, to ledwie go znała. Quentyn był oddany pod opiekę Lordowi Andersowi z Rodu Yronwoodów, Królewskiej Krwi, syna Lorda Ormonda Yronwooda i wnuka Lorda Edgara. W latach młodzieńczych jej stryj Oberyn pojedynkował się z Edgarem, zadając mu śmiertelną ranę. Po tym wydarzeniu ludzie zaczęli go nazywać ‘Czerwoną Żmiją’ i mówić o truciźnie na jego mieczu. Yronwoodowie byli starożytnym rodem, dumnym i potężnym. Przed przybyciem Rhoynarów byli królami ponad połowy Dorne, z domenami przy których te należące do Rodu Martellów wyglądały jak skarłowaciałe. Krwawa zemsta i rebelia z pewnością mogłyby wyniknąć ze śmierci Lorda Edgara, gdyby jej ojciec natychmiast nie zareagował. Czerwona Żmija wyjechała do Starego Miasta, po czym przez wąskie morze do Lys, nikt jednak nie śmiał nazywać tego wygnaniem. W tym samym czasie Quentyn został oddany Lordowi Andersowi pod opiekę jako symbol zaufania. Pomogło to naprawić stosunki pomiędzy Słoneczną Włócznią a Yronwoodami, lecz poskutkowało to odwrotnie pomiędzy Quentynem a Żmijowymi Bękarcicami, a Arianne zawsze była bliższa kuzynkom niż bratu. - Mimo to, nadal jesteśmy tej samej krwi - wyszeptała. – Oczywiście, że chcę powrotu brata. Naprawdę chcę. – Wiatr znad morza wywołał u niej gęsią skórkę na jej ramionach. Arianne skryła się pod swoim płaszczem i poszła szukać jej łóżka. Ich statek nosił nazwę Pielgrzym. Pożeglowali z porannym przypływem. Bogowie byli dla nich łaskawi, morze spokojne. Nawet z przychylnymi wiatrami, rejs trwał cały dzień i całą noc. Jayne Ladybright nabawiła się choroby morskiej i spędziła większość podróży wymiotując, co Elia Sand najwidoczniej uważała za zabawne. – Ktoś musi dać klapsa temu dziecku. – Usłyszano, jak narzeka na nią Joss Hood… a Elia była pośród tych, którzy to usłyszeli. - Jestem prawie dorosłą kobietą, ser – odpowiedziała wyniośle. – Dam ci mnie uderzyć… ale napierw musisz stanąć ze mną w szranki i wybić mnie z konia. - Jesteśmy na statku, w dodatku bez koni – odpowiedział Joss - A damy nie pojedynkują się na kopie – nalegał Ser Garibald Shells, znacznie bardziej poważny i przyzwoity młody człowiek niż jego kompania. - Ja tak. Zwą mnie w końcu Lady Kopią. Arianne usłyszała wystarczająco wiele. - Możesz być kopią, ale żadna z ciebie Lady. Idź pod pokład i zostań tam, dopóki nie osiągniemy lądu. Po za tym podczas rejsu nic się nie wydarzyło. O zmierzchu zauważyli w oddali galerę, jej wiosła podnosiły się i opadały w świetle gwiazd wieczornych, ale dystans pomiędzy nimi wzrastał, aż wkrótce statek oddalił się i zniknął. Arianne zagrała partię cyvasse z Ser Daemonem, i jeszcze jedną z Garibaldem Shellsem i w jakiś sposób przegrała obie. Ser Garibald był wystarczająco miły by powiedzieć, że rozegrali

wyrównaną grę, ale Daemon wyśmiał ją. – Masz jeszcze inne pionki po za smokiem, księżniczko. Spróbuj czasem nimi ruszyć. - Lubię tego smoka. – Chciała uderzeniem pozbyć się uśmiechu z jego twarzy. Lub może pocałunkiem… Mężczyzna był tak zadowolony z siebie, jak urodziwy. Ze wszystkich rycerzy w Dorne, dlaczego mój ojciec wybrał właśnie tego na mojego obrońcę? Zna przecież naszą historię. – To tylko gra. Powiedz mi coś o Księciu Viserysie. -Żebraczym Królu? – Ser Daemon wyglądał na zaskoczonego. - Wszyscy mówią, że Książe Rhaegar był piękny. Czy Viserys również był przystojny? - Myślę, że tak. Był Targaryenem. Nigdy go jednak nie widziałem. Sekretny pakt, który Książe Doran zawarł lata temu polegał na wydaniu Arianne za Viserysa, nie Quentyna za Daenerys. Wszystko się zmieniło na Morzu Dothraków, gdy został zamordowany. Ukoronowany płynnym złotem. - Został zabity przez Dothrackiego khala – powiedziała Arianne – Męża Smoczej Królowej. - Tak i ja słyszałem. Co z tego? - Tylko… dlaczego Daenerys do tego dopuściła? Viserys był jej bratem. Jedynym, który pozostał z jej krwi. - Dothrakowie to barbarzyński lud. Kto może wiedzieć, dlaczego zabijają? Być może Viserys podcierał się nie tą ręką co trzeba. Być może, pomyślała Arianne, albo możliwe, że Daenerys zdała sobie sprawę, że jej brat miał zostać koronowany i ożeniony ze mną, a ona zostanie skazana na to, by przez resztę życia spać w namiocie i pachnieć jak konie. – Jest córką Szalonego Króla – powiedziała księżniczka. – Jak możemy wiedzieć… - Nie możemy wiedzieć - odparł Ser Daemon. – Możemy tylko mieć nadzieję.

THEON Głos króla dławił gniew. – Jesteś

gorszym piratem niż Salladhor Saan.

Theon Greyjoy otworzył oczy. Jego ramiona płonęły i nie mógł poruszyć rękami. Przez pół uderzenia serca ogarnął go strach, iż jest z powrotem w starej celi pod Dreadfort, zagmatwane wspomnienia w jego głowie były jednak niczym więcej jak pozostałościami jakiejś gorączki. Spałem, zdał sobie sprawę. Spałem albo zemdlałem z bólu. Kiedy spróbował się ruszyć, rozkołysał się z boku na bok, jego plecy obtarły się o kamień. Wisiał ze ściany wewnątrz wieży, jego nadgarstki skute były parą pordzewiałych, żelaznych pierścieni. Powietrze śmierdziało palonym torfem. Podłoga była mocno zabłocona. Drewniane schody, wiły się spiralnie w górę, wzdłuż ściany aż po dach. Nie widział żadnego okna. Wieża była, ciemna, wilgotna, bez żadnych luksusów, jej całe umeblowanie stanowiło jedno krzesło z wysokim oparciem oraz pokryty bruzdami stół spoczywający na trzech nogach. Nie widać było żadnego wychodka, Theon zobaczył jednak nocnik w jednej zacienionej niszy. Jedyne światło pochodziło od świec na stole. Jego stopy dyndały sześć stóp nad podłogą. – Długi mojego brata. - Mamrotał król. - Joffreya również, mimo iż ta ohyda niskiego pochodzenia nie była mi krewnym.

Theon wykręcił się w swych łańcuchach. Znał ten głos. Stannis. Theon Greyjoy zarechotał. Ukłucie bólu przenikło jego ramię, od ramion po nadgarstki. Wszystko czego dokonał, wszystko co wycierpiał, Fosa Cailin, Barrowton i Winterfell, Abel i jego praczki, Wronojad i jego Umberowie, wyprawa przez śniegi, wszystko to miało służyć wymianie od jednego kata do drugiego. – Wasza

Wysokość – odezwał się łagodnie drugi głos – Wybacz, ale twój atrament zamarzł.

Mieszkaniec Braavos, poznał Theon. Jak mu było na imię? Tycho... Tycho cośtam – Może

odrobina gorąca...?

– Znam szybszy sposób. - Stannis wyciągnął swój sztylet. Przez moment Theon pomyślał iż zamierza on dźgnąć bankiera. “Nigdy nie dostaniesz od niego choćby kropli krwi, mój panie”, mógłby mu powiedzieć. Król przystawił ostrze noża do swej dłoni, tuż obok lewego kciuka i przeciął skórę. – Masz. – Jeśli

Podpiszę to moją własną krwią. To powinno ucieszyć twojego pana.

to zadowoli Waszą Wysokość, zadowoli również Żelazny Bank.

Stannis zanurzył pióro we krwi tryskającej z jego kciuka i umieścił swe imię na pergaminie. – Wyjedziesz jeszcze dzisiaj. Lord Bolton może być tu wkrótce. Nie mogę pozwolić, byś trafił w środek walk. – Takie jest też i moje życzenie. - Bankier umieścił pergamin w drewnianej tubie. - Mam nadzieję iż porozmawiamy ponownie, kiedy Wasza Wysokość będzie zasiadał na Żelaznym Tronie. – Masz nadzieję

na swoje złoto, to masz na myśli. Oszczędź sobie te swoje uprzejmości. To monet potrzebuje z Braavos, nie pustej kurtuazji. Powiedz strażnikom na zewnątrz, że chcę tu widzieć Justina Masseya. – Z przyjemnością.

Żelazny Bank jest chętny do współpracy. - Bankier skłonił się.

Kiedy wychodził, pojawiła się kolejna postać; rycerz. Rycerze króla przychodzili i wychodzili przez całą noc, przypominał sobie mgliście Theon. Ten wydawał się być z królem spokrewniony. Cienkie, ciemne

włosy, twarde oczy, jego twarzy towarzyszyły ślady po ospie jak i stare blizny. Nosił wyblakły surkot z wyhaftowanymi na nim trzema ćmami. – Głowa rodu – ogłosił – bez maestera. I Lord Arnolf śle wieści, iż z największą przyjemnością zasiądzie z Tobą do śniadania. – Syn

także?

– I wnuk.

Lord Wull również pragnie audiencji. Chce...

– Wiem czego chce. – Król wskazał na Theona – Jego. Wull chce jego śmierci. Flint, Norrey... wszyscy oni chcą jego śmierci. Za chłopców których zabił. Zemsta za ich cennego Neda. – Czy

zobowiążesz się do tego?

– W tej chwili sprzedawczyk jest dla mnie bardziej użyteczny jako żywy. Posiada wiedzę, którą możemy potrzebować. Przyprowadź tego maestera. - Król pochwycił pergamin ze stołu i przyjrzał mu się. List, poznał Theon. Jego zerwana pieczęć była z czarnego wosku, twarda i błyszcząca.

Wiem co tam mówią, pomyślał chichocząc. Stannis popatrzył w górę. – Sprzedawczyk się – Theon.

wierci.

Nazywam się Theon. - Musiał pamiętać swe imię.

– Znam twoje imię.

Wiem co zrobiłeś.

– Uratowałem ją.

- Zewnętrzny mur Winterfell miał osiemdziesiąt stóp wysokości, lecz poniżej miejsca z którego skakał śnieg piętrzył się na głębokość ponad czterdziestu. Zimna, biała poduszka. Dziewczyna przeżyła gorsze rzeczy. Jeyne, nazywa się Jeyne, ale nigdy im tego nie powie. Theon wylądował na niej, łamiąc jej kilka żeber. - Uratowałem dziewczynę. – Powiedział – Uciekliśmy. Stannis parsknął. – Spadłeś. Umber ją uratował. Jeśli Mors Wronojad i jego ludzie nie byliby przed zamkiem, Bolton miałby was po chwili z powrotem.

Wronojad. Theon pamiętał. Stary człowiek, wielki i potężny, o rumianej twarzy i kudłatej białej brodzie. Siedział na kucu, odziany w futro z olbrzymiego polarnego niedźwiedzia, głowę schował w kapturze. Pod nim nosił barwioną, białą przepaskę na oko, która przypominała Theonowi jego wuja Eurona. Chciał zedrzeć ją z twarzy Umbera, by upewnić się, iż pod nią był tylko pusty oczodół, nie czarne oko lśniące złością. Zamiast tego zapiszczał zza swych połamanych zębów i powiedział... – Jestem... – ...sprzedawczykiem i zabójcą krewnych. - Dokończył Wronojad. - Będziesz trzymał swój kłamliwy jęzor w gębie albo go stracisz.

Umber spojrzał jednak na dziewczynę z bliska, zezując w dół swym jedynym sprawnym okiem. – Jesteś

młodszą córką?

Jeyne skinęła głową. – Arya.

Nazywam się Arya.

– Arya z Winterfell, tak. Kiedy ostatni raz byłem wewnątrz tych murów, wasz kucharz przyrządził nam stek i pasztet z wątróbką. Podane z piwem, myślę że najlepszym jakie piłem. Jak się nazywał ten kucharz?

– odparła natychmiast Jeyne – Był dobrym kucharzem. Robił ciasteczka cytrynowe dla Sansy, kiedy tylko mieliśmy cytryny. – Gage

Wronojad pomacał się po brodzie. – Nie

żyje, jak sądzę. Ten wasz kowal pewnie też. Człowiek który znał swoją stal. Jak on się nazywał?

Jeyne zawahała się. Mikken, pomyślał nerwowo Theon. Nazywał się Mikken. Zamkowy kowal nigdy nie robił cytrynowych ciasteczek dla Sansy, co czyniło go znacznie mniej ważnym od kucharza w tym słodkim, małym świecie który dzieliła ze swą przyjaciółką Jeyne Poole. Pamiętaj, do cholery. Twój ojciec był zarządcą, miał pod sobą to wszystko. Kowal nazywał się Mikken, Mikken, Mikken. Posłałem go na śmierć! – Mikken.

– Powiedziała Jeyne.

Mors Umber chrząknął. – Zgadza się. - Theon nigdy się nie dowiedział, co miał zamiar powiedzieć lub zrobić potem. Przybiegł wówczas chłopak niosący włócznie krzycząc, iż brama przy głównych wrotach Winterfell została podniesiona. Wronojad uśmiechnął się na tą wiadomość.

Theon wyginał się w swych łańcuchach, łypiąc na dół na króla. – Wronojad znalazł nas, tak, przysłał nas tutaj. Ale to ja byłem tym który ją uratował. Zapytaj ją sam. Powiedziała mu. Uratowałeś mnie, wyszeptała Jeyne, kiedy niósł ją przez śnieg. Była blada z bólu, lecz potarła jego policzek swą dłonią i uśmiechnęła się. Uratowałem Lady Aryę, odszeptał jej Theon.

A zaraz potem, jak na komendę otoczyli ich włócznicy Morsa Umbera. – Czy to

moje podziękowanie? - Zapytał Stannisa, kopiąc anemicznie ścianę. Jego ramiona były w agonii. Jego własna waga wypychała je ze swych miejsc. Jak długo tu wisiał? Czy wciąż była noc na zewnątrz? Wieża nie miała okien, nie miał więc jak się dowiedzieć. – Rozkuj

mnie a będę ci służył.

– Tak jak służyłeś Roosowi Boltonowi i Robbowi Starkowi? - Stannis parsknął. - Nie wydaje mi się. Mamy dla ciebie ciepły koniec, sprzedawczyku. Ale nie dopóki z tobą nie skończymy.

Zamierza mnie zabić. Ta myśl była dziwnie uspokajająca. Śmierć nie przerażała Theona Greyjoya. Śmierć oznaczała koniec bólu. – Skończ więc ze mną. – Zwrócił się do króla. - Zetnij mi głowę i wbij na włócznię. Zamordowałem synów Lorda Eddarda, zasłużyłem na śmierć. Ale zrób to szybko. On nadchodzi. – Kto

nadchodzi? Bolton?

– Lord Ramsay – Theon syknął. - Syn, nie ojciec. Nie możesz pozwolić by mnie dopadł. Roose... Roose jest bezpieczny za murami Winterfell ze swoją grubą, nową żoną. Ramsay nadchodzi. – Ramsay Snow,

masz na myśli. Bękart.

– Nigdy go tak nie nazywaj! - Z ust Theona trysnęła ślina. - Ramsay Bolton, nigdy Snow, nigdy, musisz pamiętać jego imię, albo on cię skrzywdzi. – Niech

sobie próbuje. Jakiekolwiek nosi imię.

Drzwi otworzyły się z porywem zimnego, czarnego wiatru i wirującym śniegiem. Rycerz od ciem wrócił z maesterem po którego król wysłał. Jego szare szaty skryły się pod ciężkim, niedźwiedzim futrem. Za nimi wkroczyło dwóch kolejnych rycerzy, każdy niosący kruka w klatce. Jednym z nich był człowiek który był z Ashą, kiedy bankier dostarczył go jej, tęgi mężczyzna z latającą świnią na swym wamsie. Drugi był wyższy, barczysty i krzepki. Napierśnik mężczyzny był ze srebrnej, inkrustowanej stali, która pomimo swych zadrapań wciąż lśniła w blasku świec. Do płaszcza, który nosił, przytwierdzone zostało płonące serce. – Maester Tybald.

– Oznajmił rycerz od ciem.

Maester upadł do jego kolan. Miał rude włosy i zgarbione ramiona, blisko osadzone oczy łypały w stronę Theona wiszącego na ścianie. – Wasza

Wysokość. Jak mogę służyć?

Stannis nie odpowiedział od razu. Przypatrywał się człowiekowi przed nim ze zmarszczonym czołem. – Wstań. – Lord

- Maester podniósł się. - Jesteś maesterem z Karholdu. Jak to się stało, że jesteś tu z nami?

Arnolf sprowadził mnie bym miał baczenie na jego rany.

– Jego

rany? Czy jego kruki?

– To i

to, Wasza Wysokość.

– To i to. - Stannis wypluł z siebie te słowa – Kruk maestera lata w jedno miejsce i tylko w to jedno. Czy to prawda?

Maester wytarł rękawem pot ze swego czoła. – N-nie do końca, Wasza Wysokość. Większość tak. Niekiedy kilka można wytresować by latały między dwoma zamkami. Takie ptaki są bardzo kosztowne. A bardzo bardzo rzadko, odnajdujemy kruki które potrafią nauczyć się nazw trzech, czterech lub pięciu zamków i latać pomiędzy nimi na rozkaz. Ptaki tak mądre zdarzają się jedynie raz na sto lat.

Stannis wskazał na czarne ptaki w klatkach. – Te

dwa nie są aż tak sprytne, jak sądzę.

– Nie, Wasza

Wysokość.

– Powiedz mi

więc. Gdzie te dwa były nauczone latać?

Maester Tybald nie odpowiedział. Theon Greyjoy kopnął anemicznie swymi stopami i zaśmiał się pod nosem. Złapany! – Odpowiedz mi. Jeśli byśmy wypuścili te ptaki, czy powrócą do Karholdu? - Król pochylił się do przodu. - A może polecą zamiast tego do Winterfell? Maester Tybald zmoczył swe szaty. Theon, z miejsca w którym wisiał nie mógł dostrzec rozprzestrzeniającej się ciemnej plamy, lecz zapach moczu był silny i ostry. – Maester Tybald

stracił swój język. – Stannis zwrócił się do swych rycerzy. - Godry, ile klatek znalazłeś?

– Trzy,

Wasza Wysokość – odparł wielki rycerz w srenrnym napierśniku – Jedna była pusta.

– Wa...

wasza Wysokość, mój zakon przysiął służyć, my...

– Wiem wszystko o waszych przysięgach. To czego pragnę wiedzieć, to to, co znajdowało się w listach które wysłałeś do Winterfell. Czy ewentualnie nie powiedziałeś Lordowi Boltonowi gdzie nas znaleźć? – Panie – zgarbiony Tybald wyprostował się dumnie. – Zasady mego zakonu zabraniają mi ujawnienia treści listu Lorda Arnolfa. – Twe

przysięgi zdają się być silniejsze niż twój pęcherz.

– Wasza

Wysokość musi zrozumieć...

– Muszę? - Król wzruszył ramionami. - Skoro tak mówisz. Ostatecznie jesteś człowiekiem nauki. Miałem na Smoczej Skale maestera, który był mi prawie jak ojciec. Mam wielki szacunek dla waszego zakonu i jego przysiąg. Ser Clayton nie podziela jednak moich uczuć. Wszystko co wie nauczył się na uliczkach Zapchlonego Tyłka. Gdy zostawię cię na jego łasce, może zadusić cię twym własnym łańcuchem lub wydłubać ci oko za pomocą łyżki. – Tylko

jedno Wasza Wysokość. – Zgłosił się łysiejący rycerz, ten z latającą świnią. – Zostawię drugie.

– Ile oczu potrzebnych jest maesterowi by przeczytać list? - Zapytał Stannis. - Jedno powinno wystarczyć, tak sądzę. Nie chciałbym cię zostawić niezdolnego do służby twemu panu. Ludzie Roosa Boltona mogą w każdej chwili nas zaatakować, więc musisz zrozumieć jeśli skąpie ci tych uprzejmości. Zapytam po raz kolejny. Co było w wiadomościach, które wysłałeś do Winterfell?

Maester zapiszczał. – Ma...

mapa, Wasza Wysokość.

Król odchylił się do tyłu na swym krześle. – Zabierzcie

go stąd – rozkazał. - Kruki zostawcie.

Żyły pulsowały na jego szyi.

– Zabierzcie tego szarego nędznika do jednej z chałup. Niech tam siedzi, dopóki nie zdecyduję, co z nim z robić. – Tak się stanie – zapewnił wielki rycerz. Maester rozpłynął się w kolejnym podmuchu zimna i śniegu. Pozostał jedynie rycerz z trzema ćmami.

Stannis spojrzał ponuro na wiszącego Theona. – Zdaje się że nie jesteś tu jedynym sprzedawczykiem, Gdyby tak wszyscy lordowie w Siedmiu Królestwach mieli jedną szyję... - Odwrócił się do swego rycerza. - Ser Richardzie, podczas gdy będę jadł z Lordem Arnolfem, ty rozbroisz jego ludzi i zamkniesz ich. Większość będzie spała. Nie rób im krzywdy, chyba że będą się bronić. Możliwe że nie wiedzieli o niczym. Wypytaj ich w tej kwestii... lecz z wyczuciem. Jeśli nie posiadali wiedzy o tej zdradzie, będą mieli okazję by dowieść swej lojalności. - machnął ręką na znak że to wszystko. - Wprowadź tu Justina Masseya.

Kolejny rycerz. Theon wiedział o tym, kiedy tylko wszedł Massey. Ten był przystojny, ze starannie przyciętą blond brodą i cienkimi prostymi włosami, tak jasnymi, iż wydawały się jaśniejsze od złota. Jego tunika pokryta była potrójną spiralą, starożytny herb starożytnego rodu. – Powiedziano

mi, iż Wasza Wysokość mnie potrzebuje. – Powiedział klękając na jedno kolano. Stannis

skinął głową. – Odeskortujesz braavoskiego bankiera z powrotem na Mur. Wybierz sześciu dobrych ludzi i weź dwanaście koni. – Do jazdy,

czy do jedzenia?

Król nie wydawał się być rozbawiony. – Chcę, byś

wyruszył przed południem, ser. Lord Bolton może być nad nami w każdej chwili i priorytetem jest, by ten bankier wrócił do Braavos. Będziesz mu towarzyszył w podróży przez Wąskie Morze. – Jeśli

dojdzie do bitwy, moje miejsce jest tu, przy tobie.

– Twoje miejsce jest tam gdzie ci je wskażę. Mam pięćset mieczy, równie dobrych jak ty albo i lepszych, lecz ty posiadasz odpowiednie maniery i wyrafinowany język, a to będzie bardziej użyteczne w Braavos niż tu. Odbierzesz od nich pieniądze oraz wynajmiesz statki i najemników. Kompanie o dobrej reputacji, jeśli znajdziesz taką. Moim pierwszym wyborem byłaby Złota Kompania, jeśli nie są w tej chwili związani jakimś kontraktem. Wyglądaj za nimi nawet na Spornych Ziemiach, jeśli będzie trzeba. Ale wpierw wynajmij tyle mieczy w Braavos ile zdołasz znaleźć i wyślij ich do mnie przez Wschodnią Strażnicę. Także łuczników, potrzebujemy więcej łuków.

Włosy ser Justina opadały na jedno oko. Odrzucił ja na bok. – Dowódcy wolnych kompanii szybciej przyłączą się do lorda, niż do zwykłego rycerza, Wasza Wysokość. Nie posiadam ani ziemi ani tytułów, dlaczego mieliby mnie sprzedawać swe miecze? – Idź do nich z pełnymi garściami złotych smoków w swych dłoniach – Odrzekł król jadowitym tonem. To może okazać się przekonywujące. Dwadzieścia tysięcy ludzi powinno wystarczyć. Nie wracaj z mniejszą ilością. – Panie,

mogę mówić swobodnie?

– Tak długo jak będziesz mówił – To Wasza

szybko.

Miłość powinna wyruszyć do Braavos z bankierem.

– To twoja rada? Że powinienem uciec? - twarz króla pociemniała. - Taka też była twoja rada nad Czarnym Nurtem, jeśli dobrze pamiętam. Kiedy bitwa przybrała dla nas zły obrót, pozwoliłem tobie i Horpe'owi odstawić się na Smoczą Skałę jak zbity kundel. – Tamten

dzień był stracony, Wasza Wysokość.

– Tak, to było to co wówczas powiedziałeś: Dzień jest stracony, mój panie. Wycofajmy się teraz, abyś mógł zawalczyć ponownie. A teraz chciałbyś bym gnał za Wąskie Morze...

– ...by wznieść swą armię, tak. Tak jak zrobił to Bittersteel po bitwie na Czerwonym Polu, gdzie poległ Daemon Blackfyre. – Nie ględź mi tu o historii, ser. Daemon Blackfyre był rebeliantem i uzurpatorem, Bittersteel bękartem. Kiedy uciekł, przysiągł przywrócić syna Daemona na Żelazny Tron. Nigdy tego nie zrobił. Słowa to wiatr, a wiatr który wywiewa wygnańców za Wąskie Morze rzadko przywiewa ich z powrotem. Ten chłopak Viserys Targaryen również mówił o powrocie. Wyślizgnął mi się z rąk na Smoczej Skale, tylko po to, by przez resztę życia przypochlebiać się najemnikom. Żebraczy Król, tak go nazywano w Wolnych Miastach. No więc ja nie będę błagał ani nie ucieknę ponownie. Jestem dziedzicem Roberta, prawowitym królem Westeros. Moje miejsce jest przy moich ludziach. Twoje w Braavos. Wyruszaj z bankierem i wykonaj to co postanowiłem. – Jak rozkażesz.

– Odparł ser Justin.

– Może być tak, że przegramy tę bitwę. – Powiedział ponuro król. - W Braavos możesz usłyszeć, że nie żyję. Może to nawet być prawdą. Masz odnaleźć mi moich najemników, tak czy inaczej.

Rycerz zawahał się. – Wasza

Wysokość, jeśli zginiesz...

– ...pomścisz mą

śmierć, i umieścisz mą córkę na Żelaznym Tronie. Lub zginiesz próbując.

Ser Justin chwycił jedną dłonią rękojeść miecza. – Na

honor rycerza, masz moje słowo.

– A, i zabierz ze sobą dziewczynę Starków. Dostarcz ją do Lorda Dowódcy Snowa, w swej drodze do Wschodniej Strażnicy. - Stannis postukał o pergamin leżący przed nim. - Prawdziwy król płaci swe długi.

Płaci, o tak, pomyślał Theon. Płaci fałszywą monetą. Jon Snow natychmiast rozpozna to oszustwo. Ponury bękart Lorda Starka znał Jeyne Poole i zawsze był zaślepiony na swoją przyrodnią siostrzyczkę Aryę. – Czarni Braci będą ci towarzyszyć aż do Czarnego Zamku – podjął król. - Żelaźni Ludzie zostaną tutaj, powinni walczyć za nas. Kolejny prezent od Tycho Nestorisa. Tak czy inaczej tylko by cię spowalniali. Żelaźni Ludzie zostali stworzeni dla statków, nie dla koni. Lady Arya powinna mieć też jakąś towarzyszkę. Weź Alysane Mormont.

Ser Justin odrzucił po raz kolejny swe włosy. – I Lady Ashę?

Król zastanawiał się nad tym przez chwilę. – Nie. – Pewnego

dnia Wasza Wysokość będzie musiała zająć Żelazne Wyspy. Byłoby znacznie łatwiejsze z córką Balona Greyjoya jako narzędziem i z jednym z twoich ludzi jako jej panem mężem. – Ty?

- skrzywił się król. - Ta kobieta jest zamężna Justinie.

– To zastępcze małżeństwo, nigdy nie skonsumowane. Łatwo je będzie unieważnić. Poza tym pan młody jest stary. Najpewniej niedługo umrze.

Od miecza w swym brzuchu, jeśli zrobisz to po swojemu, ser gnido. Theon wiedział, jak myśli ten rycerz. Stannis zacisnął usta. – Służ mi dobrze w sprawie tych najemników, a może dostaniesz to czego pragniesz. Do tego czasu ta kobieta musi pozostać w mojej niewoli. – Rozumiem.

- Ser Justin pokłonił się.

To tylko zdawało się zirytować króla. – Twoje

zrozumienie nie jest wymagane, Tylko twoje posłuszeństwo. Ruszaj w swoją drogę, ser.

Tym razem kiedy rycerz ich opuszczał, świat za drzwiami wydawał się być bardziej biały niż czarny. Stannis Baratheon kroczył po podłodze. Wieża była mała, wilgotna i ciasna. Kilka kroków sprowadziło króla w pobliże Theona. – Ilu

ludzi ma Bolton w Winterfell?

– Pięć tysięcy.

Sześć. Więcej. - przekazał królowi upiorny uśmiech, pełen połamanych zębów – Więcej niż

ty. – Ilu

z tych ludzi chce wysłać przeciwko nam?

– Nie więcej niż połowę. – To było tylko zgadywaniem, ale wydawało mu się to słuszne. Roose Bolton nie był człowiekiem błądzącym ślepo po śniegu, z mapą czy bez. Trzymałby swe główne siły w rezerwie, zachowałby swych najlpeszych ludzi przy sobie, ufając masywnym, podwójnym murom Winterfell. - Zamek był zatłoczony. Ludzie rzucali się sobie do gardeł, szczególnie Manderlyowie i Freyowie. To ich lordowie zostali wysłani za tobą, ci, których z chęcią chciał się pozbyć. – Wyman Manderly. – Usta króla skrzywiły się pogardliwie. - Lord-Za-Gruby-By-Wsiąść-Na-Konia. Za gruby by do mnie przybyć, jednak przybył do Winterfell. Za gruby by zgiąć kolano i przysiąc mi swój miecz, jednak teraz dzierży go po stronie Boltona. Wysłałem mojego Cebulowego Rycerza, by z nim negocjował a Lord Za-Gruby zarżnął go i wywiesił jego głowę i ręce na murach Białego Portu, by Freyowie mogli się nad tym pastwić. A co Freyów... czy Krwawe Gody zostały zapomniane? – Północ

pamięta. Krwawe Gody, palce Lady Hornwood, złupienie Winterfell, Deepwood Motte i Torrhen's Square, wszystko to pamiętają – Bran i Rickon. To byli tylko chłopcy młynarza – Frey i Manderly nigdy nie połączą swych sił. Przyjadą po ciebie, lecz rozdzieleni. Lord Ramsay nie będzie daleko za nimi. Chce odzyskać swą pannę młodą. Chce swojego Fetora. - Śmiech Theona był na wpół chichotem, na wpół skowytem. – To lord Ramsay jest tym, którego Wasza Wysokość powinna się bać. Stannis zjeżył się na to. – Pokonałem twego

wuja Victariona i jego Żelazną Flotę, kiedy twój ojciec po raz pierwszy się koronował. Powstrzymałem Koniec Burzy przeciw potędze Reach przez rok i zabrałem Smoczą Skałę Targaryenom. Rozbiłem Mance'a Raydera na murze, a miał on dwadzieścia razy więcej ludzi. Powiedz mi sprzedawczyku, jaką bitwę wygrał kiedykolwiek Bękart Boltona że powinienem czuć przed nim strach? Nie możesz tak go nazywać! Fala bólu przelała się przez Theona Greyjoya. Zamknął oczy w grymasie. Gdy otworzył je ponownie rzekł: – Nie

znasz go.

– Nie bardziej

niż on zna mnie.

– Zna mnie – zaskrzeczał jeden z kruków które zostawił maester. Załopotał wielkimi, czarnymi skrzydłami uderzając w kraty swej klatki. - Zna! - zaskrzeczał ponownie.

Stannis obrócił się. – Uspokój

się.

Tuż za nim otworzyły się drzwi. Przybyli Karstarkowie. Pochylony i powykrzywiany, kasztelan Karholdu oparł się ciężko o swą laskę, kiedy kroczył w stronę stołu. Płaszcz Lorda Arnolfa był z dobrej jakości szarej wełny, na obrzeżach wykonany z czarnych soboli spleciony srebrnymi gwiazdami. Bogata szata, pomyślał Theon, na człowieku z biedną wymówką. Widział już wcześniej ten płaszcz, wiedział o tym, podobnie jak widział mężczyznę który go nosił. W Dreadfort. Pamiętam. Siedział i spożywał posiłek z Lordem Ramsayem i Umberem Kurwistrachem, tej nocy, gdy przyprowadzili Fetora z jego celi. Człowiek obok niego mógł być jedynie jego synem. Pięćdziesiątka, ocenił Theon, z okrągłą miękką twarzą jak jego ojciec, jeśli Lord Arnolf przybrałby na wadze. Za nimi kroczyli trzej młodsi mężczyźni. Wnuki, domyślił się. Jeden nosił kolczugę. Reszta ubrała się jak na śniadanie, nie na bitwę. Głupcy. – Wasza Wysokość – Arnolf Karstark pochylił głowę – To zaszczyt. - Rozejrzał się za krzesłem. Zamiast tego jego oczy znalazły Theona. - A kto to jest?

W ciągu jednego uderzenia serca przyszło przypomnienie. Lord Arnolf zbladł. Jego tępy syn pozostał na to obojętny. – Nie

ma krzeseł – zauważył przygłup. Jeden z kruków zaskrzeczał w swej klatce.

– Tylko

moje. – Król Stannis usiadł na nim. - To nie Żelazny Tron, lecz tu i teraz się nada.

– Tuzin mężczyzn wtoczyło się przez drzwi wieży, prowadzeni przez rycerza od ciem i wielkiego mężczyznę w srebrnym napierśniku. – Jesteście trupami, zrozumcie to. – Podjął król. - Do ustalenia pozostaje jedynie rodzaj waszej śmierci. Postąpilbyście mądrze nie marnując mojego czasu na żadne zaprzeczenia. Przyznajcie się a otrzymacie ten sam szybki koniec jaki Młody Wilk ofiarował Lordowi Rickardowi. Kłamcie, a spłoniecie. Wybierajcie. – Wybieram to. - Jeden z wnuków chwycił rękojeść swego miecza z zamiarem wyciągnięcia go. To potwierdziło, że nie był to dobry wybór. Ostrze wnuka nie zdążyło nawet opuścić jego pochwy gdy dwóch z ludzi króla znajdowało się już na nim. Skończyło się to z jego przedramieniem pluskającym w błocie i krwi tryskającej z kikuta, jeden z jego braci potknął się na schodach, trzymając się za rozpruty brzuch. Zdołał wspiąć się na sześć schodów nim upadł i rozbił się o podłogę.

Ani Arnolf Karstark ani jego syn nie poruszyli się. – Zabrać ich stąd

– rozkazał król. - Ich widok przyprawia mnie o mdłości.

W jednej chwili, pięciu mężczyzn związano i wyprowadzono. Ten który stracił ramię zmarł wykrwawiając się, lecz jego brat z raną brzucha krzyczał wystarczająco głośno za nich obu. – Tak właśnie postępuję – Nazywam się

ze zdradą, sprzedawczyku – Stannis poinformował Theona.

Theon.

– Jak sobie chcesz.

Powiedz mi Theonie, ilu ludzi ma ze sobą Mors Umber w Winterfell?

– Żadnych. Żadnych mężczyzn – Uśmiechnął się nad własnym żartem. - Ma chłopców. Widziałem ich. Oprócz garstki na wpół kalekich sierżantów, wojownicy, których Wronojad sprowadził z Last Hearth byli ledwo dojrzali, by móc się ogolić. - Ich włócznie i topory były starsze niż ręce które je dzierżyły. - To Umber Kurwistrach był tym który posiadał mężczyzn z obrębie zamku. Ich również widziałem. Starzy, każdy z nich – Theon zachichotał. - Mors wziął zielonych chłopców, a Hother siwobrodych starców. Wszyscy prawdziwi mężczyźni udali się wraz z Greatjonem i zginęli na Krwawych Godach. Czy to chciałeś wiedzieć, Wasza Wysokość?

Król Stannis zignorował tę drwinę. – Chłopcy –

to wszystko co rzekł, zdegustowany. – Chłopcy nie utrzymają długo Lorda Boltona.

– Niedługo

– zgodził się Theon. – Nie za długo.

– Niedługo

– zaskrzeczał kruk ze swej klatki.

Król posłał ptaku zniecierpliwione spojrzenie. – Ten

braavoski bankier zapewniał, że ser Aenys Frey nie żyje. Czy zrobił to któryś z chłopców?

– Dwudziestu zielonych chłopców, z łopatami – odrzekł mu Theon. - Śnieg padał mocno od wielu dni. Tak mocno iż nie widziało się zamkowych murów z odległości dziesięciu jardów, nie więcej niż ludzie stojący na blankach mogli zobaczyć co się dzieje poza tymi murami. Więc Wronojad wysłał swych chłopców do kopania dołów przed bramami zamku, następnie zadął w swój róg, by wywabić Lorda Boltona na zewnątrz. Zamiast tego dostał Freyów. Śnieg przysypał doły, więc ruszyli prosto na nich. Aenys złamał sobie kark, jak słyszałem, lecz Hosteen stracił jedynie konia, co było sporą szkoda. Będzie teraz wściekły.

Nieoczekiwanie Stannis uśmiechnął się. – Wściekły wróg nie zajmuje mnie. Złość robi z ludzi głupców a Hosteen Frey był dostatecznie głupi i przed tym, jeśli połowa z tego co słyszałem o nim jest prawdą. Niech nadejdzie. – Nadejdzie.

– Bolton popełnił głupotę – oznajmił król. – Wszystko co musiał robić to siedzieć w swym zamku, podczas gdy my głodowaliśmy. Zamiast tego wysłał nam część swych sił naprzód, aby wydać nam bitwę. Jego rycerze będą konno, nasi muszą walczyć na piechotę. Ser Głupek, Lord Za-Gruby, Bękart, niech przyjdą. Będziemy trzymać się gruntu i zamienimy to w naszą przewagę. – Gruntu? - rzekł Theon. - Jakiego gruntu? Tutaj? Tej wstrętnej wieży? Tej żałosnej wioski? Nie masz tu żadnych wzniesień, żadnych murów by skryć się za nimi, żadnej naturalnej obrony. – Jeszcze.

- Oba kruki wykrzyczały zgodnie. Następnie jeden zaskrzeczał a drugi zamruczał: – Drzewo, drzewo, drzewo. – Jeszcze.

Drzwi otworzyły się. Za nimi, cały świat był w bieli. Rycerz od trzech ciem wszedł do środka, jego nogi oblepiony były śniegiem. Zastukał swymi stopami. – Wasza Wysokość, Karstarkowie zostali pojmani. Kilku z nich stawiało opór, co kosztowało ich życie. Większość była zbyt zaskoczona, poddając się w spokoju. Zapędziliśmy ich wszystkich pod jeden dach i tam ich trzymamy. – Bardzo

dobrze.

– Powiedzieli – Mogli

że nic nie wiedzieli. Ci których pytaliśmy.

nie wiedzieć.

– Możemy przepytać

ich ostrzej...

– Nie. Wierzę im. Karstark nigdy nie mógłby liczyć na zachowaniu tej zdrady w tajemnicy jeśli dzieliłby się nią z każdym wolno urodzonym człowiekiem na jego usługach. Jakiś pijany włócznik mógłby za wiele powiedzieć którejś nocy leżąc z dziwką. Nie potrzebowali wiedzieć. Są ludźmi Karholdu. Kiedy nadszedł by odpowiedni moment, byliby posłuszni swemu lordowi, tak jak byli przez całe dotychczasowe życie. – Tak jak mówisz, – Jakie są twoje

mój panie.

własne straty?

– Jeden z ludzi Lorda Peasebury'ego został zabity a dwóch moich rannych. Za pozwoleniem Wasza Wysokość, w ludziach narasta podejrzenie. Setki z nich zgromadziło się wokół wieży, zastanawiając co się stało. Rozmowy o zdradzie są na ustach wszystkich. Nikt nie wie komu ufać lub kto może być w kolejce do aresztowania. W szczególności ludzie z Północy... – Muszę – On

z nimi pomówić. Czy Wull wciąż czeka?

i Artos Flint. Czy zobaczysz się z nimi?

– Niebawem.

Najpierw kraken.

– Jak rozkażesz –

rycerz zabrał się do wyjścia.

Moja siostra, pomyślał Theon, moja słodka siostra. Mimo, iż stracił czucie w swych ramionach, poczuł skurcze w żołądku, te same, gdy pozbawiony krwi braavoski bankier przedstawił go Ashy jako “prezent”. To wspomnienie wciąż napełniało go goryczą. Tęgi, łysiejący rycerz, który był z nią nie tracił czasu na wzywanie pomocy, więc mieli nie więcej niż kilka chwil zanim Theona wywlekli przed oblicze króla. To jednak wystarczyło. Znienawidził ten wyraz twarzy Ashy, gdy zdała sobie sprawę kim on jest; niedowierzanie w jej oczach, żal w jej głosie, to jak wykrzywiła swe usta w niesmaku. Zamiast ruszyć do przodu by go objąć, zrobiła pół kroku do tyłu. – Czy Bękart

ci to zrobił? - Zapytała.

– Nie ośmielaj

się go tak nazywać. - następnie Theon wypluwał w pośpiechu kolejne słowa.

Próbował powiedzieć jej wszystko, O Fetorze, Dreadfort, Kyrze i kluczach, o tym jak Lord Ramsay nie zabierał niczego oprócz skóry, chyba że zaczynało się błagać. Powiedział jej jak uratował dziewczynę, skacząc z zamkowych murów prosto w śnieg.

- Uciekliśmy. Niech Abel zrobi z tego pieśń, jak uciekliśmy. - Następnie musiał powiedzieć kim był Abel, opowiedział też o praczkach, które nie były praczkami. Do tego czasu Theon wiedział jak dziwnie i nieskładnie to wszystko brzmi, jednak w jakiś sposób słowa nie chciały się zatrzymać. Był zmarznięty i chory i zmęczony... i słaby, tak słaby, tak bardzo słaby. Musi zrozumieć. Jest moją siostrą. Nigdy nie chciał zrobić krzywdy Branowi ani Rickonowi. Fetor zmusił go do zabicia tych chłopców, nie on, ale inny Fetor. – Nie jestem zabójcą krewnych. – Nalegał. Powiedział jej, jak sypiał z sukami Ramsaya, ostrzegał ją, że Winterfell jest pełne duchów. - Miecze zniknęły. Cztery albo pięć. Nie pamiętam. Kamienni królowie są źli. - Do tego czasu już drżał, niczym jesienny liść. - Drzewo Serce zna moje imię. Starzy Bogowie. Theon, słyszałem jak szepcze. Nie było wiatru, lecz liście poruszały się. Theon, mówiły. Nazywam się Theon. dobrze było wymawiać to imię. Im częściej to robił, tym zdawało się mniej prawdopodobne, by miał je zapomnieć. – Musisz pamiętać swe imię – powiedział swej siostrze. - Ty... powiedziałaś mi że jesteś Esgred, ale to było kłamstwo. Nazywasz się Asha.

prawda – odrzekła jego siostra, tak delikatnie, że obawiał się że może zacząć płakać. Theon nienawidził tego. Nienawidził kobiecych płaczów. Jeyne Poole płakała całą drogę z Winterfel. Płakała, aż jej twarz zrobiła się fioletowa jak burak, a łzy zamarzły na jej policzkach, a wszystko dlatego iż powiedział jej, że musi być Aryą, w przeciwnym razie wilki mogą ją odesłać z powrotem. – To

- Oddadzą cię do burdelu. – Przypomniał jej, szepcząc jej do ucha tak, by inni nie słyszeli. - Jeyne jest warta tyle co kurwa, musisz stać się Aryą. - Nie chciał jej skrzywdzić. To było dla jej własnego dobra. I jego. Musiała pamiętać swe imię. Kiedy końcówka jej nosa stawała się czarna od mrozu i jeden z jeźdźców z Nocnej Straży powiedział, że może stracić jego kawałek, Jeyne rozpłakała się i nad tym. - Nikogo nie obchodzi jak wygląda Arya, dopóki jest dziedziczką Winterfell. - Zapewniał ją – Setka mężczyzn chciałaby ją poślubić. Tysiąc. Wspomnienia zostawiły Theona wijącego się w swych łańcuchach. – Ściągnij

mnie – wyznał. – Tylko na chwilkę, potem możesz zawiesić mnie z powrotem.

Stannis Baratheon spojrzał w górę na niego lecz nie odpowiedział. – Drzewo

– zaskrzeczał kruk. - Drzewo, drzewo, drzewo.

Wówczas drugi ptak powiedział “Theon”, wyraźnie, kiedy Asha wkroczyła przez drzwi. Był z nią Qarl Panienka i Tristifer Botley. Theon znał Botleya, kiedy jeszcze byli małymi chłopcami na Pyke. Po co przyprowadziła tych swoich pupilków? Czy ma zamiar mnie uwolnić? Skończą w ten sam sposób co Karstarkowie, jeśli spróbują czegokolwiek. Król również zdawał się być niezadowolony z ich obecności. – Twoi gwardziści mogą poczekać na zewnątrz. Jeśli miałbym cię skrzywdzić, dwóch ludzi nie odwiedzie mnie od tego.

Żelaźni skłonili się i wycofali. Asha uklękła na jedno kolano. – Wasza Wysokość. Czy mój brat musi wisieć w ten sposób? To raczej mizerna nagroda za dostarczenie ci dziewczyny Starków.

Usta króla wykrzywiły się. – Masz śmiały język, – Dziękuję,

moja pani. Nie to co twój brat sprzedawczyk.

Wasza Wysokość.

– To nie był komplement. - Stannis posłał Theonowi długie spojrzenie. - W wiosce brakuje lochów, a ja mam więcej więźniów niż przewidywałem, odkąd się tu zatrzymaliśmy.- Machnął ręką w stronę Ashy. – Możesz wstać.

Wstała.

– Człowiek z Braavos wymienił moich siedmiu ludzi od Lady Glover. Chętnie zapłacę okup za mojego brata. – Nie ma tyle złota na całych twoich Żelaznych Wyspach. Ręce twojego brata są przesączone krwią. Farring namawia mnie, bym oddał go R'hllorowi. – Clayton Suggs

również, nie mam wątpliwości.

– On, Corliss Penny, cała reszta. Nawet obecny tu ser Richard, który kocha Pana Światła tylko wtedy gdy mu to jest potrzebne. – Chór czerwonego

boga zna tylko jedną pieśń.

– Tak długo jak pieśń jest miła dla boskiego ucha, niech sobie śpiewają. Ludzie Lorda Boltona będą tu szybciej niż byśmy tego chcieli. Tylko Mors Umber stoi między nami, a twój brat powiedział mi iż jego oddziały są całkowicie stworzone z zielonych chłopców. Ludzie lubią wiedzieć że ich bóg jest z nimi kiedy mają stoczyć bitwę. – Nie

wszyscy twoi ludzie czczą tego samego boga.

– Jestem tego

świadom. Nie jestem takim głupcem jakim był mój brat.

– Theon jest ostatnim żyjącym synem mojej matki. Kiedy zginęli jego bracią, całkiem ją to rozbiło. Jego śmierć zmiażdży to wszystko co z niej jeszcze zostało... lecz nie przybyłam błagać o jego życie. – Mądrze. Jest

mi przykro z powodu twej matki, lecz nie oszczędzę życia sprzedawczyka.

Zwłaszcza tego. Zamordował dwóch synów Eddarda Starka. Każdy człowiek z Północy w mojej armii porzuciłby mnie jeśli tylko okażę mu jakąkolwiek łaskę. Twój brat musi umrzeć. – Więc uczyń to osobiście, Wasza Wysokość. - chłód w głosie Ashy, sprawił iż łańcuchy Theona zadrżały. - Zabierz go na jezioro, na wyspę gdzie rosną czardrzewa i zetnij mu głowę tym swoim magicznym mieczem który nosisz. W taki sposób zakończyłby to Eddard Stark. Theon zabił synów Lorda Eddarda. Oddaj go bogom Lorda Eddarda. Starym bogom Północy. Oddaj go drzewom.

I nagle nastał dziki raban, kiedy kruki maestera skakały i wymachiwały skrzydłami w swych klatkach. Ich czarne pióra latały, gdy uderzały o pręty z głośnym i ochrypłym krakaniem. – Drzewom –

skrzeczał jeden. - Drzewom, drzewom, drzewom.

Podczas gdy drugi wykrzykiwał jedynie: – Theon, Theon, Theon.

Theon Greyjoy uśmiechnął się. Znają moje imię, pomyślał.

VICTARION Szlachetna Dama była wielkim statkiem, równie tłusta i pławiąca się w luksusie jak szlachetne damy z zielonych krain. Miała wielkie ładownie, które Victarion wypełnił uzbrojonymi ludźmi. Wraz z nią płynęły inne, stanowiące pomniejsze łupy zagarnięte przez Żelazną Flotę w jej długiej podróży ku Zatoce Niewolniczej: nieciekawy dobór wielkich kog, trójmasztowców i galer handlowych. Osłaniały je tu i ówdzie łodzie rybackie. Była to flota tłusta i słaba zarazem, wielce obiecująca, jeśli szło o wino, wełnę i inne dobra służące handlu, jednak niezbyt niebezpieczna. Victarion przekazał dowództwo nad nią Jednouchemu Wulfowi. - Niewolnicy zadrżą gdy wypatrzą twe statki wynurzające się z morza. – Powiedział mu. - Lecz kiedy zobaczą jak niepokaźną stanowicie flotę, wyśmieją swój strach. Rybacy i kupcy, oto czym jesteście. Każdy człowiek to zauważy. Pozwólcie im zbliżyć się tak blisko jak tego zechcą, lecz swych ludzi trzymajcie pod pokładami dopóki nie będziecie gotowi. Wówczas zamknij ich i dokonaj abordażu. Uwolnijcie niewolników a ich handlarzami nakarm morze, po czym zabierz ich statki. Będzie nam potrzebny każdy kadłub by zabrać nas do domu. - Do domu – Wulfe uśmiechnął się. - Ludziom spodoba się brzmienie tych słów, Lordzie Kapitanie. - Najpierw statki. Potem złamiemy tych Yunkijczyków. - Tak jest. Żelazne Zwycięstwo przymocowane było przy Szlachetnej Damie, oba statki związane były łańcuchami i hakami. Pomiędzy nimi rozciągała się drabina. Wielka koga była znacznie większa niż statek wojenny, siedziała też wyżej na wodzie. Wzdłuż relingu twarze żelaznych ludzi spoglądały w dół, patrząc jak Victarion klepie Jednouchego Wulfa po ramieniu i wysyła po drabinie ku górze. Morze było gładkie i spokojne, niebo jaśniało od gwiazd. Wulf rozkazał zabrać drabiny i odhaczyć łańcuchy. Okręt wojenny i koga rozdzieliły się. W oddali, reszta z ukrytej floty Victariona podniosła żagle. Ochrypłe okrzyki zachęty podniosły się z załogi „Żelaznego Zwycięstwa” i nie pozostały bez odpowiedzi przez ludzi ze „Szlachetnej Damy”. Victarion dał Wulfowi swych najlepszych wojowników. Zazdrościł im. Będą pierwszymi, którzy uderzą. Pierwszymi, którzy ujrzą ten wyraz strachu w oczach wrogów. Gdy tak stał na dziobie Żelaznego Zwycięstwa, obserwując jak kupieckie statki Jednouchego znikają jeden po drugim na zachodzie, twarze pierwszych wrogów których zabił wróciły z powrotem do Victariona Greyjoya. Myślał o swym pierwszym statku, swej pierwszej kobiecie. Była w nim niecierpliwość, pragnienie świtu i rzeczy, których ten dzień ma przynieść. Śmierć lub chwałę, wypiję dziś obie. Tron z Morskiego Kamienia powinien należeć do niego, gdy Balon umarł, jednak jego brat Euron zdołał ukraść go przed nim, tak jak ukradł jego żonę wiele lat wcześniej. Ukradł i zbrukał ją, lecz to mi zostawił, bym ją zabił. Wszystko to jednak wydarzyło się i już odeszło. Victarion miał wreszcie swoją zapłatę. Mam róg a wkrótce będę miał kobietę, kobietę piękniejszą niż żonę, którą niegdyś zmusił mnie, by ją zabić. - Kapitanie? - głos należał do Longwatera Pyke'a – Wioślarze czekają na twe przybycie. Trzech. Silnych. - Przyślij ich do mej kabiny. Chcę też tam widzieć kapłana. Wszyscy wioślarze byli wielcy. Jeden był chłopcem, drugi dużym bydlakiem, trzeci bękartem bękarta. Chłopak wiosłował mniej niż rok, wielki bydlak dwadzieścia. Mieli imiona lecz Victarion nawet nie fatygował się, by je poznać. Jeden był z Lamentu, drugi ze Sparrowhawk, ostatni zaś z Pajęczego Pocałunku. Nikt w końcu nie oczekiwał, że będzie znał imiona wszystkich niewolników machających przy wiosłach Żelaznej Floty.

- Pokażcie im róg - zarządził, kiedy wprowadzono ich do kabiny. Moqorro poprowadził ich naprzód a śniada kobieta podniosła lampę by mogli się przyjrzeć. W chybotliwym świetle lampy róg zdawał się wić i wykręcać w rękach kapłana, niczym wąż walczący o ucieczkę. Moqorro był mężczyzną o gigantycznych rozmiarach, z wielkim brzuchem, szeroki w barach, wysoki, ale nawet i w jego uchwytach róg wyglądał olbrzymio. - Mój brat znalazł to w Valyrii. – Oznajmił Victarion niewolnikom. - Pomyślcie jak wielki musiał być smok, by nosić dwa takie na swym łbie. Większy niż Vhagar czy Meraxes. Większy niż Balerion Czarny Strach. - Wziął róg od Moqorra i przebiegł dłonią wzdłuż jego krzywizn. - Na królewskim wiecu na Starej Wyk, jeden niemowa należący do Eurona zadął w ten róg. Niektórzy z was pamiętają. Był to dźwięk, jaki żaden człowiek po usłyszeniu nie jest w stanie zapomnieć. - Mówią że on nie żyje – powiedział chłopak. – Ten, co zadął w róg. - Tak. Po tym wszystkim róg zaczął dymić. Niemowa miał pęcherze na ustach a wytatuowany ptak na jego klatce piersiowej krwawił. Zmarł następnego dnia. Kiedy go rozcięto, jego płuca były czarne. - Róg jest więc przeklęty – rzekł bękart bękarta. - To smoczy róg z Valyrii – odparł Victarion. - Tak, jest przeklęty. Nigdy nie powiedziałem że nie jest. Przejechał swą dłonią przez jedną z czerwono-złotych obręczy a starożytny znak zdawał się śpiewać pod jego palcami. Przez pół uderzenia serca nie pragnął niczego bardziej jak osobiście zadąć w róg. Euron był głupcem dając mi to. To cenna i potężna rzecz. Dzięki temu zdobędę Tron z Morskiego Kamienia, a potem Żelazny Tron. Dzięki temu zdobędę świat. - Cragon zadął w ten róg trzykrotnie i dlatego zmarł. Był wielki jak wy i silny jak ja. Tak silny, że mógł wykręcić człowiekowi głowę z ramion gołymi rękami. A jednak róg go uśmiercił. - W takim razie zabije i nas – rzekł chłopak. Victarion nieczęsto wybaczał, by niewolnicy odzywali się niepytani, lecz chłopak był młody, miał nie więcej niż dwadzieścia lat, w dodatku wkrótce miał umrzeć. Odpuścił mu. - Niemowa zadął w róg trzy razy. Wasza trójka zrobi to po razie. Być może zginiecie. Być może nie. Wszyscy ludzie umierają. Żelazna Flota płynie ku walce. Wielu na tym statku zginie nim słońce zajdzie, zostanie zasztyletowanych lub zarżniętych, wypatroszonych, utopionych, spalonych żywcem. Tylko bogowie wiedzą, którzy z nas wciąż tu będą gdy nadejdzie jutro. Zadmijcie w róg i żyjcie a ja dam wam wolność, jednemu lub dwóm lub całej trójce. Dam wam żony, skrawek ziemi, statek do żeglugi, własnych niewolników. Ludzie będą znać wasze imiona. - Nawet ty, Lordzie Kapitanie? - zapytał bękart bękarta. - Zgadza się. - Więc to zrobię. - I ja - odparł chłopak. Brutal skrzyżował swe ramiona i przytaknął. Jeśli wierząc, że mają jakiś wybór, staną się odważniejsi, niech się tego trzymają. Victarion niezbyt martwił się w co wierzą. To byli tylko niewolnicy. - Popłyniecie ze mną na Żelaznym Zwycięstwie. - Powiedział im. - Nie przyłączycie się jednak do bitwy. Chłopcze, jesteś najmłodszy, zadmiesz w róg pierwszy. Gdy nadejdzie czas, będziesz dmuchał w niego długo i głośno. Powiadają żeś silny. Dmij w róg aż będziesz zbyt słaby by stać na nogach, dopóki ostatni łyk powietrza nie zostanie z ciebie wyciśnięty, dopóki twe płuca nie będą płonąć. Niech usłyszą cię wolni ludzie w Meereen, niewolnicy w Yunkai, duchy w Astaporze. Niech małpy posrają się na ten dźwięk, kiedy przetoczy się on poprzez Cedrowe Wyspy. Wówczas przekażesz róg dalej, następnemu. Słyszysz mnie? Wiesz co masz robić? Chłopak i bękart bękarta pokiwali swymi czuprynami. Brutal mógłby zrobić to samo, gdyby nie był łysy. - Możecie dotknąć rogu. Potem wyjdźcie. - Opuścili go, jeden po drugim, trójka niewolników, a potem Moqorro. Victarion nie pozwolił mu wziąć rogu.

- Zatrzymam go tutaj ze mną, dopóki nie będzie potrzebny. - Jak rozkażesz. Chcesz bym upuścił ci krwi? Victarion pochwycił smagłą kobietę za nadgarstek i popchnął ją ku niemu. - Ona to zrobi. Idź módl się do swego czerwonego boga. Rozpal swój ogień i powiedz mi, co widzisz. Oczy Moqorra zdawały się błyszczeć. - Widzę smoki.