Gibson William 1996 - Trylogia Mostu 02. Idoru

William Gibson Trylogia Mostu Tom 2 Idoru Tytuł oryginału Idoru Przełożył Zbigniew A.Krolicki

Dla Claire

Rozdział 1 Sześcian Śmierci K.

Po tej historii ze Slitscanem Laney usłyszał o innej robocie od Rydella, nocnego strażnika w Chateau. Rydell był wielkim spokojnym facetem z Tennessee, ze smutnym nieśmiałym uśmiechem, tanimi okularami przeciwsłonecznymi i wal-kie-talkie na stałe przymocowaną do ucha. — Paragon-Asia Dataflow — rzekł Rydell, około czwartej rano, kiedy obaj siedzieli na ogromnych starych fotelach. Betonowe belki sufitu zostały ręcznie pomalowane na kolor przypominający nieco jasny dąb. Fotele, tak jak pozostałe meble w holu Chateau, były za duże, więc każdy, kto w nich siadał, wydawał się karłem. — Naprawdę? — spytał Laney, podejmując grę, jakby ktoś taki jak Rydell mógł wiedzieć, gdzie on jeszcze może znaleźć pracę. — Tokio, Japonia — powiedział Rydell i pociągnął herbatę z lodem przez plastikową słomkę. — Facet, którego w zeszłym roku spotkałem w San Francisco. Yamazaki. On pracuje dla nich. Mówił, że potrzebują dobrego szperacza sieciowego. Szperacz sieciowy. Laney, który uważał się za researchera, powstrzymał westchnienie. — Na stałe? — Chyba tak. Nie mówił.

— Nie sądzę, żebym chciał mieszkać w Tokio. Rydell zamieszał słomką pianę i lód na dnie wysokiego plastikowego kubka, jakby miał nadzieję znaleźć tam jakąś nagrodę od wytwórcy. — Nie mówił, że musiałbyś. — Podniósł głowę. — Byłeś kiedyś w Tokio? — Nie. — Musi być tam ciekawie, po tym trzęsieniu ziemi i w ogóle. Walkie-talkie pisnęła i zaszeptała. — Muszę iść sprawdzić bramę przy domkach. Chcesz się przejść? — Nie — powiedział Laney. — Dzięki.

3

Rydell wstał, machinalnie wygładzając zmarszczki na mundurowych spodniach khaki. Nosił czarny pas z nylonowej plecionki, obwieszony czarnymi kaburami z różnorakim sprzętem, koszulę z krótkimi rękawami oraz dziwnie nieruchomy czarny krawat. — Zostawię numer w twojej skrzynce — rzekł. Laney patrzył, jak strażnik przechodzi po terakocie i dywanach, a potem znika za ciemnymi, wykończonymi na wysoki połysk panelami kontuaru recepcji. Laney przypominał sobie, że kiedyś widział go w kablówce. Miły facet. Pechowiec. Laney siedział tam długo, aż słońce zaczęło sączyć się przez wysokie, łukowate okna, a z mrocznej jaskini jadalni zaczął dochodzić cichy szczęk tajwańskiej stali. I głosy emigrantów, w jakimś stepowym dialekcie, zrozumiałym jedynie dla Wielkich Chanów. Od wykafelkowanej podłogi, od belek sufitu, poszły echa pochodzące z czasów, które niegdyś pewnie widziały początek gatunku Laneya lub jego przodków, ich ekologię osobistości oraz straszliwy i nienaruszalny porządek tego łańcucha pokarmowego.

***

Rydell zostawił w skrzynce Laneya złożoną kartkę firmowego papieru Chateau. Numer w Tokio. Laney znalazł ją następnego dnia po południu, razem z uak-tualnionym rachunkiem wystawionym przez prawników. Zabrał oba na górę, do swojego pokoju, na który już nie było go stać.

***

Tydzień później był w Tokio, a jego twarz odbijała się w pociętym złotymi żyłkami lustrze windy, wjeżdżającej na trzecie piętro agresywnie niepozornego budynku. Miał spotkanie w Sześcianie Śmierci K., lokalu w stylu Franza Kafki. Wyszedł z windy do długiej sali. Wytrawione kwasem w metalu litery głosiły, że to Metamorfoza. Tutaj urzędnicy w białych koszulach zdejmowali marynarki i rozluźniali krawaty, po czym zasiadali na stołkach z artystycznie skorodowanej stali, pijąc przy barze. Wysokie oparcia krzeseł odlano z jakiejś brązowej i chity-nopodobnej żywicy. Owadzie żuchwy, niczym ostrza kos, wyginały się nad głowami pijących. Wszedł w brązowe światło i cichy pomruk rozmów. Nie znał japońskiego.

4

Ściany, miejscami przezroczyste, pokrywał regularny wzór złożony ze skrzydełek, wydętych odwłoków i kolczastych kończyn. Przyspieszył kroku, zmierzając ku krętym schodom wymodelowanym w kształcie szklistobrązowych skorup grzbietowych. Oczy rosyjskich prostytutek śledziły go zza stolików naprzeciw baru, płaskie i lalkowate w tym mętnym świetle. Natasze były wszędzie, robotnice przysłane z Władywostoku przez Kombinat. Rutynowa chirurgia plastyczna nadawała im mechaniczne piękno rodem z linii montażowej. Słowiańskie Barbie. W trakcie jeszcze mniej skomplikowanej operacji wszczepiano im, na użytek alfonsów, na-dajnik radiolokacyjny. Schody prowadziły do Kolonii Karnej — pustej o tej porze dyskoteki, gdzie pulsujące czerwone błyskawice milcząco towarzyszyły krokom Laneya po parkiecie. Pod sufitem podwieszono jakąś maszynę. Każde z jej wydłużonych ramion, przypominających zabytkową wiertarkę dentystyczną,

miało ostry stalowy koniec. Pióra, pomyślał, niejasno przypominając sobie opowiadanie Kafki. Sentencja wyroku, wyryta w żywym ciele na plecach skazanego. Skrzywił się na wspomnienie wywróconych, niewidzących oczu. Zepchnął je w niebyt. Poszedł dalej. Drugie schody, węższe i bardziej strome, a potem wszedł do Sądu, niskiego i ciemnego. Ściany koloru antracytu. Płomyki drżące za niebieskim szkłem. Zawahał się — kurza ślepota i różnica czasów. — Colin Laney, prawda? Australijczyk. Olbrzymi. Stojący za małym stolikiem, bary jak u niedźwiedzia. Dziwny kształt ogolonej głowy. Obok siedziała druga, o wiele mniejsza postać. Japończyk, w koszuli w kratę, z długimi rękawami i zbyt szerokim kołnierzykiem, zapiętym pod szyją. Mrugający oczami za okrągłymi szkłami okularów. — Niech pan siada, panie Laney — powiedział wielkolud. Laney zauważył, że brakowało mu lewego ucha, odciętego tak, że pozostał tylko skręcony kikut.

***

Kiedy Laney pracował dla Slitscanu, jego zwierzchnikiem była niejaka Kathy Torrance. Najbledsza z bladych blondynek. Prawie przezroczysta skóra, oglądana pod pewnym kątem sugerowała, że płynie pod nią nie krew, lecz jakiś płyn barwy suchej słomy. Na lewym udzie tatuaż barwy indygo, ukazujący jakiś pokręcony i kolczasty, kosztownie barbarzyński wzór. Widoczny w każdy piątek, kiedy miała zwyczaj przychodzić do pracy w szortach. Zawsze narzekała, jak trudno znaleźć prawdziwą osobistość. Laney uznał, że to poza doprowadzona do perfekcji przez pokolenia jej kolegów po fachu.

5

Oparła nogi o krawędź konsoli. Nosiła buty będące dokładną repliką obuwia montera-telefonisty, z

klamrami na podbiciu i mocno sznurowane w kostce. Spojrzał na jej nogi, od brzegów wełnianych skarpet po wytarte papierem ściernym, wystrzępione nogawki uciętych dżinsów. Tatuaż wyglądał jak coś z innej planety, znak lub wiadomość wypalona w otchłani kosmosu, pozostawiona ludzkości do zinterpretowania. Zapytał, co miała na myśli. Odwinęła z opakowania miętową wykałaczkę. Oczami, które zapewne były szare, zmierzyła go zza szkieł kontaktowych koloru mięty. — Nikt już nie jest naprawdę sławny, Laney. Zauważyłeś to? — Nie. — Mam na myśli prawdziwą sławę. Niewiele jej zostało, przynajmniej w dawnym znaczeniu tego słowa. Za mało, żeby wystarczyło. — W dawnym znaczeniu? — Media to my, Laney. My robimy z tych dupków sławy. Stary numer typu ręka rękę myje. Przychodzą do nas, żebyśmy ich wykreowali. Wibramowe podeszwy zdecydowanym ruchem oderwały się od konsoli. Podwinęła nogi, dotykając piętami dżinsowych wypukłości, białymi kolanami zasłaniając usta. Balansowała na piedestale komputerowego fotela. — Cóż — rzekł Laney, znów spoglądając na ekran — zawsze to jakaś sława, no nie? — Tylko czy prawdziwa? Popatrzył na nią. — Nauczyliśmy się robić z tego pieniądze — powiedziała. — Monetę naszego królestwa. Teraz wydrukowaliśmy ich za dużo; nawet publika to wie. Widać to po wskaźnikach popularności. Laney przytaknął, marząc, żeby dała mu spokojnie popracować. — Oprócz przypadków — ciągnęła, rozchylając kolana tak, żeby mógł widzieć jej usta — kiedy postanawiamy kogoś zniszczyć. Za nią, za anodyzowaną siatką Klatki, za ramą tworzoną przez prostokąt szkła odcinającego każdy ślad skażenia, niebo nad Burbank było idealnie gładkie, jak błękitna farbka dostarczona przez wykonawcę wszechświata.

***

Lewe ucho mężczyzny otaczała różowa tkanka, gładka jak wosk. Laney zastanawiał się, dlaczego nie próbowano zrekonstruować małżowiny. — Żebym pamiętał — rzekł mężczyzna, czytając mu z oczu. 6 — Pamiętał o czym? — Nie zapominać. Siadaj pan. Laney usiadł na czymś tylko trochę podobnym do krzesła — skomplikowanej plątaninie prętów z czarnego stopu i laminowanego hekscelu. Stół był okrągły, niewiele większy od kierownicy. Za niebieskim szkłem wotywny płomień liznął powietrze. Japończyk w kraciastej koszuli i okularkach w metalowej oprawie gwałtownie zamrugał. Laney patrzył, jak wielkolud sadowi się na delikatnej, przypominającej krzesło konstrukcji, która niepokojąco zniknęła pod godnym za-paśnika sumo cielskiem, najwidoczniej zbudowanym wyłącznie z mięśni. — Uporaliśmy się z różnicą czasów, co? — Wziąłem pigułki. Wspomnienie ciszy w SST, pozornego bezruchu. — Pigułki — powtórzył tamten. — Hotel odpowiedni? — Tak — rzekł. — Możemy rozmawiać. — No więc — powiedział wielkolud, energicznie masując twarz poznaczonymi bliznami dłońmi. Opuścił ręce i spojrzał na Laneya, jakby dopiero teraz go zobaczył. Laney, unikając spojrzenia tych oczu, ocenił jego strój — nanoporowy dres, który miał być za luźny na mniejszego, choć i tak bardzo dużego mężczyznę. W mroku Sądu nie miał żadnego szczególnego koloru. Rozpięty od szyi do most-

ka. Rozciągnięty na masie cielska. Odsłonięte ciało poznaczone i poprzecinane siatką blizn, zdumiewających różnorodnością kształtów i tekstur. — No więc? Laney oderwał wzrok od blizn. — Przyszedłem tu na rozmowę o pracy. — Tak? — Pan przeprowadza wywiad? — Wywiad? Zagadkowy grymas ukazujący efekty pracy stomatologa protetyka. Laney zwrócił się do Japończyka w okrągłych okularkach. — Colin Laney. — Shinya Yamazaki — rzekł — tamten, wyciągając rękę. — Rozmawialiśmy przez telefon. — Pan ma przeprowadzić rozmowę? Szereg gwałtownych mrugnięć. — Przykro mi, ale nie — odparł mężczyzna i dodał: — Studiuję socjologię egzystencjalną. — Nie rozumiem — powiedział Laney. Ci dwaj naprzeciw niego nie odezwali się. Shinya Yamazaki wyglądał na zmieszanego. Jednouchy przeszywał go wzrokiem. — Jest pan Australijczykiem — rzekł Laney do jednouchego. — Tasmańczykiem — poprawił go tamten. — Sprzymierzyliśmy się z Południem w czasie Niepokojów. 7 — Może zaczniemy od początku — zaproponował Laney. — Paragon-Asia Dataflow. Jest pan od nich?

— Uparty facet. — To kwestia fachu — rzekł Laney. — Cecha zawodowa. — W porządku. — Olbrzym uniósł brwi, jedną z nich przecinała skręcona lina różowej blizny. — Zaczniemy od Reza. Co pan o nim myśli? — O tym gwiazdorze rocka? — zapytał Laney, uporawszy się z podstawowym problemem kontekstu. Skinienie głowy. Mężczyzna mierzył go nadzwyczaj ciężkim wzrokiem. — Ten z Lo/Rez? Tego zespołu? Pół Irlandczyk, pół Chińczyk. Złamany nos, nigdy nie nastawiony. Wąskie zielone oczy. — Co ja o nim myślę? W systemie wartości Kathy Torrance śpiewak zasługiwał na głęboką pogardę. Widziała w nim żywą skamielinę, denerwujący przeżytek wcześniejszej, prymitywniejszej epoki. Utrzymywała, że był kiedyś bardzo i bezsensownie sławny, jak również bardzo i bezsensownie bogaty. Kathy myślała o osobistościach jak o sub-telnych fluidach, jakimś podstawowym składniku, czymś w rodzaju flogistonu starożytnych, co w chwili powstania wszechświata zostało równomiernie rozdzielone, lecz teraz — w pewnych specyficznych warunkach — gromadziło się wokół niektórych osobników i ich karier. Z punktu widzenia Kathy Rez po prostu przetrwał o wiele za długo. Potwornie długo. Zagrażał spoistości jej teorii. Negował właściwy porządek łańcucha pokarmowego. Może nic — nawet Slitscan — nie było dostatecznie duże, żeby go pożreć. I chociaż zespół Lo/Rez denerwująco re-gularnie prezentował swe produkty w rozmaitych mediach, ich lider uparcie nie chciał popełnić samobójstwa, nikogo nie zamordował, nie zajmował się polityką, nie przyznawał do nadużywania substancji powodujących uzależnienie ani do dziwnych upodobań seksualnych — a więc nie robił niczego, co byłoby godne uwagi Slitscanu. Świecił, może trochę słabym, lecz nie gasnącym blaskiem, po-za zasięgiem Kathy Torrance. Laney zawsze podejrzewał, że właśnie dlatego tak bardzo nienawidziła Reza.

— Cóż — rzekł Laney po namyśle, mając dziwną ochotę szczerze odpowiedzieć na pytanie. — Pamiętam, jak kupiłem ich pierwszy album. Kiedy go wypuścili. — Tytuł? — Jednouchy obrzucił go jeszcze cięższym spojrzeniem. — Lo Rez Skyline — odparł Lancy, wdzięczny swoim synapsom za dostarczenie tej informacji. — Jednak nie potrafię powiedzieć, ile ich do tej pory wydali. — Dwadzieścia sześć, nie licząc składanek — podsunął Yamazaki, poprawiając szkła. Laney poczuł, że osłona zażytych przez niego pigułek, mających złagodzić skutki różnicy czasów, rozsypuje się jak zbutwiałe farmakologiczne rusztowanie. 8 Ściany Sądu zdawały się napierać na niego. — Jeśli nie zamierzacie mi powiedzieć, o co tu chodzi — rzekł do jednouchego — to wracam do hotelu. Jestem zmęczony. — Keith Alan Blackwell — rzekł tamten, wyciągając rękę. Laney pozwolił mu uścisnąć i potrząsnąć swoją. Dłoń jednouchego była jak uchwyt sprzętu dla kulturystów. — Keithy. Wypijemy kilka drinków i pogadamy chwilę. — Najpierw powiedzcie mi, czy jesteście z Paragon-Asia czy nie — naciskał Laney. — Firma, o której mowa, to tylko kilka linijek kodu w maszynie stojącej na zapleczu pewnej firmy przy Lygon Street — odparł Blackwell. — Atrapa, ale nie nasza atrapa, jeśli to poprawi ci samopoczucie. — Nie jestem tego pewien — rzekł Laney. — Przylatuję na rozmowę w sprawie pracy, a teraz mówicie mi, że firma, w której miałem pracować, nie istnieje.

— Istnieje — poprawił Keith Alan Blackwell. — W maszynie przy Lygon Street. Przyszła kelnerka. Nosiła workowaty, szary, bawełniany fartuch palacza i miała kosmetyczne sińce. — Duże jasne. Kirin. Zimne. Co dla ciebie, Laney? — Mrożona kawa. — Coke Lite proszę — rzucił ten, który przedstawił się jako Yamazaki. — Świetnie — rzekł ponuro jednouchy Blackwell, gdy kelnerka zniknęła w półmroku. — Byłbym rad, gdybyście wyjaśnili mi, co tu robimy — powiedział Laney. Spostrzegł, że Yamazaki gorączkowo skrobie coś po ekranie małego notebooka. Pióro świetlne słabo błyskało w mroku. — Notuje pan to? — zapytał Laney. — Przykro mi, ale nie. Robię notatki na temat kostiumu kelnerki. — Po co? — Przepraszam — rzekł Yamazaki, zapisując notatki i wyłączając notebooka. Starannie umocował pióro w uchwycie z boku. — Studiuję takie rzeczy. Mam zwyczaj notować efemerydy popularnej kultury. Jej kostium nasuwa pytanie: czy jest tylko odbiciem stylu tego klubu, czy też wyraża jakąś głębszą reakcję na szok wywołany trzęsieniem ziemi i późniejszą odbudową? Rozdział 2

Lo Rez Skyline

Spotkali się na polance w dżungli. Kelsey opracowała roślinność: wielkie jaskrawe liście, orchidee z kreskówek upstrzone plamkami tropikalnych (jej zdaniem) barw, które przypominały Chii sieć supermarketów sprzedających „naturalne” kosmetyki w odcieniach nie znanych przyrodzie. Zona, jedyna uczestniczka telekonferencji, która widziała coś w rodzaju prawdziwej dżungli, zajęła się dźwiękiem, tworząc ptasie głosy, niewidzialne, lecz realistycznie dopplerujące owady oraz dziwne szmery poszycia, zręcznie sugerujące nie węże, ale jakieś nieśmiałe futerkowe zwierzątka, miękkołape i ciekawskie. Światło, chociaż nikłe, sączyło się przez wysoki baldachim zieleni (nazbyt disneyowski zdaniem Chii) — chociaż wcale nie było potrzebne w miejscu, które powstało wyłącznie ze „światła”. Zona, z płonącą trupią czaszką, niebieską jak u Azteków, zamachała bezcielesnymi błękitnymi rękami, migającymi jak stroboskopowe gołębie: — Najwyraźniej ta widmowa kastrowana kurwa zamierza usidlić jego duszę. Nad czaszką pojawiły się celowo emfatyczne, stylizowane zygzaki błyskawic. Chia zastanawiała się, co Zona ma na myśli. Czy „kastrowana kurwa” to produkt tłumaczenia w czasie rzeczywistym, czy też tak mówi się po meksykańsku? — Czekamy na potwierdzenie z Tokio — przypomniała im Kelsey. Jej ojciec był w Houston prawnikiem od podatków i jego córka podczas spotkań sypała czasem takimi specjalistycznymi terminami. Ponadto wykazywała skłonności do zwlekania, szczególnie irytujące Chię u takiej sarniookiej nimfetki ze starej kreskówki. Chia była cholernie pewna, że Kelsey na pewno nie wyglądałaby tak w rzeczywistości, gdyby kiedykolwiek spotkały się w taki sposób. (Sama Chia prezentowała się jako tylko odrobinę podkręcona — jak uważała — wersja tego, co pokazywało jej lustro. Może z trochę mniejszym nosem. I pełniejszymi ustami.

Ale to wszystko. Prawie). — Właśnie — powiedziała Zona, a w jej oczodołach wściekle zamigotały mi10 niaturowe kamienne kalendarze. — Czekamy. Podczas gdy on nieubłaganie podąża na spotkanie z losem. Czekamy. Gdybym czekała tak z moimi dziewczynami, Szczurzyce dawno wykopałyby nas z ulic. Zona twierdziła, że jest przywódczynią dziewczęcego gangu uzbrojonych w noże chilanga. Może nie najgroźniejszego w Mexico City, ale dostatecznie poważnie traktującego sprawy terytorium i haraczu. Chia nie wiedziała, czy jej wierzyć, ale spotkania nabierały przez to interesującego smaczku. — Naprawdę? — Kelsey z gracją elfa wyprostowała swoje ciało nimfy i z niedowierzaniem zamrugała rzęsami sarenki manga. — W takim razie, Zono Roso, dlaczego nie udasz się do Tokio i nie sprawdzisz, co naprawdę się dzieje? To znaczy, czy Rez rzeczywiście mówi, że zamierza ją poślubić, czy nie? A skoro już tam będziesz, to dowiedz się, czy ona w ogóle istnieje, dobrze? Kalendarze zatrzymały się. Niebieskie dłonie zniknęły. Czaszka pozornie oddaliła się na znaczną odległość, lecz pozostała doskonale widoczna, w najdrobniejszym szczególe. Stara sztuczka, pomyślała Chia. Gra na zwłokę. — Wiecie, że nie mogę tego zrobić — powiedziała Zona. — Mam tu obowiązki. Maria Conchita, przywódczyni Szczurzyc, twierdzi. . . — A co nas to obchodzi? — Kelsey uniosła się. Jej nimfie ciało wyglądało jak blada smuga na tle zielonej gęstwiny, aż sięgnęła głową koron drzew i promyk słońca spłaszczył jej wystającą kość policzkową — Zona Rosa to kupa gówna! — ryknęła, wcale nie jak nimfa. — Nie kłóćcie się — powiedziała Chia. — To ważne. Proszę. Kelsey natychmiast opadła na ziemię.

— Zatem ty poleć. — Ja? — Ty — powtórzyła Kelsey. — Nie mogę — protestowała Chia. — Do Tokio? Jak? — Samolotem. — Nie mam tyle forsy co ty, Kelsey. — Masz paszport. Wiemy, że masz. Twoja matka musiała wyrobić ci go, kiedy załatwiała formalności. I wiemy, że masz teraz, delikatnie mówiąc, „przerwę w nauce”. — Tak. . . — No to w czym problem? — Twój ojciec jest ważnym prawnikiem! — Wiem — odparła Kelsey. — I lata tam i z powrotem po całym świecie, robiąc pieniądze. A wiesz, co on jeszcze zbiera, Chia? — Co? 11 — Kupony premiowe dla grubych ryb. Punkty za częste przeloty. Air Magellan. — Ciekawe — powiedziała aztecka czaszka. — Tokio — rzekła groźnie nimfa. O kurwa!, pomyślała Chia.

***

Ścianę naprzeciw łóżka Chii zdobiło czadowe laserowe powiększenie okładki Lo Rez Skyline — ich pierwszego albumu. Nie takie, jakie dostałbyś teraz, ale oryginał, grupowe zdjęcie wykonane do tego pierwszego, przełomowego albumu wydanego przez Dog Soup. Ściągnęła plik z klubu w tym samym tygodniu, kiedy do niego wstąpiła, po czym znalazła w pobliżu Rynku zakład, który mógł wykonać takie duże powiększenie. Nadal było jej ulubionym i wcale nie dlatego — jak aż nazbyt często sugerowała matka — że wszyscy wyglądali na nim tak młodo. Matce nie podobało się, że członkowie Lo/Rez byli prawie tak starzy jak ona. Dlaczego Chia nie interesuje się muzyką tworzoną przez ludzi w jej wieku? — Proszę, mamo, powiedz jaką? — Na przykład Chrome Koran. — Żartujesz, mamo. Chia podejrzewała, że poczucie czasu jej matki jest krańcowo odmienne i zagadkowe. Nie tylko dlatego, że miesiąc był dla matki niezbyt długim okresem, ale ponieważ jej „teraz” miało takie wąskie i dosłowne znaczenie. Chia była przekonana, że to skutek oglądania wiadomości. Kablówki. Teraźniejszość zawężona do ułamka chwili z raportu helikoptera kontroli ruchu. Dla Chii „teraz” było cyfrowym, swobodnym i elastycznym pojęciem, kształtowanym przez globalne systemy informatyczne, których nawet nie usiłowała zrozumieć. Lo Rez Skyline został wypuszczony, jeśli można to tak nazwać, tydzień (dokładnie sześć dni) wcześniej, niż urodziła się Chia. Podejrzewała, że do czasu gdy otrzymała obywatelstwo, album jeszcze nie pojawił się w Seattle, chociaż chciała wierzyć, że już wtedy miał tu słuchaczy — wizjonerów łapiących dźwięki nawet tak toporne, jak tłoczone przez East Taipei Dog Soup. Z pewnością pierwsze akor-dy „Pozytronowego ostrzeżenia” wstrząsały gdzieś molekułami powietrza Seattle, w czyjejś piwnicy, w chwili jej narodzin. Nie wiadomo dlaczego, była tego pewna, tak samo jak tego, że „Nieruchomy piksel”, który ledwie można nazwać piosenką, brzdąkany przez Lo na gitarze z lombardu, musiał być gdzieś grany w chwili, gdy matka — niemal nie mówiąca wtedy po angielsku — wybrała jej imię z jakiejś re-12 klamy nadawanej na Shopping Channel. Fonetyczna pieszczota tych sylab wydała się leżącej na porodówce łagodną kombinacją włoskich i angielskich dźwięków, więc jej — już wtedy rude — dziecko zostało nazwane Chia Pet McKenzie (ku

pewnemu zaskoczeniu, jak później stwierdziła Chia, jej nieobecnego ojca — Ka-nadyjczyka). Takie myśli nawiedzały ją w ciemności, nim zadziałał budzik, zanim jego podczerwony migacz milcząco i jękliwie zagadał do włącznika halogenu, każąc mu podświetlić Lo/Rez w całej ich chwale z okładki Dog Soup. Rez w rozpiętej koszuli (przejaw autoironii), a Lo z uśmiechem i prototypem wąsów, które jeszcze mu nie urosły. Cześć, chłopcy. Poszukać pilota. Wyłączyć obraz. Pstryk: ekspres do kawy. Pstryk: ogrzewanie pomieszczenia. Pod poduszką nieznajomy kształt paszportu, jak stara karta do gry, twardy ciemnogranatowy plastik o skóropodobnej teksturze, z wytłoczonym złotym orłem i pieczęcią. Bilety Air Magellan w beżowej wiotkiej okładce z biura podróży w supermarkecie. Jadę. Odetchnęła głęboko. Dom jej matki chyba także, tylko delikatniej, trzeszcząc drewnianymi kośćmi w chłodzie zimowego poranka.

***

Taksówka przyjechała punktualnie, lecz mimo to niespodziewanie, i nie trąbiła, zgodnie z poleceniem. Kelsey wyjaśniła Chii, jak się to robi. Również Kelsey, wypytawszy ją o wszystko, wymyśliła usprawiedliwienie kilkudniowej nieobecności: dziesięć dni w San Juans z Hester Chen, której zwariowana matka tak obawia się promieniowania elektromagnetycznego, że mieszka bez telefonu w krytej słomą chacie z drewna, bez elektryczności. — Powiedz, że chcesz trochę odpocząć od mediów przed rozpoczęciem nauki w nowej szkole — poradziła Kelsey. — To akurat jej się spodoba. Matce, która uważała, że Chia zbyt wiele czasu spędza w rękawicach i goglach, rzeczywiście spodobał się ten pomysł.

Chia naprawdę lubiła łagodną Hester, łapała bowiem, o co chodzi Lo/Rez, chociaż nie ruszało jej to tak mocno, jak powinno. Chia zakosztowała już kie-dyś przyjemności wyspiarskiej pustelni pani Chen. Matka Hester kazała im obu nosić specjalne czapeczki baseballowe uszyte z jakiegoś materiału odpornego na promieniowanie elektromagnetyczne, żeby ich młode umysły nie pławiły się nieustannie w niewidzialnej zupie szkodliwych fal. 13 Chia poskarżyła się Hester, że w tych czapeczkach obie wyglądają jak topowcy. — Nie bądź rasistką, Chia. — Nie jestem. — No to konserwatystką. — To kwestia estetyki. A teraz w przegrzanej taksówce, trzymając bagaż obok siebie na siedzeniu, miała poczucie winy z powodu oszustwa. Matka spała za tymi przyciemnionymi oknami zmatowiałymi od szronu, pod ciężarem trzydziestu pięciu lat i kwiaciastej kołdry, kupionej przez Chię u Nordstroma. Kiedy Chia była mała, matka nosiła włosy splecione w długi warkocz, spięty na końcu turkusem osadzonym w muszli i kawałkach kości, jak magiczny ogon jakiegoś mitycznego zwierzęcia, rozkoły-sany i zachęcający do tarmoszenia. Dom też wyglądał smutnie, jakby żałował, że wyjeżdżała, opłakując ją płatami białej farby odsłaniającej szarość dziewięćdziesięcioletnich cedrowych desek. Chia zadrżała. A jeśli nigdy nic wróci? — Dokąd? — zapylał kierowca, czarnoskóry mężczyzna w dmuchanej nylonowej kurtce i kraciastym kaszkiecie. — SeaTac — powiedziała Chia i oparła się wygodnie. Przejechali obok starego lexusa, który sąsiedzi trzymali na betonowych płytach podjazdu.

***

Lotniska to niesamowite miejsca, szczególnie rankiem. Jest w nich pustka, która cię ogarnia, jakiś smutek i nicość. Korytarze i odchodzący nimi podróżni. Stała w kolejce między ludźmi, których nigdy wcześniej nie widziała i już nigdy nie zobaczy. Trzymając torbę na ramieniu, a bilet i paszport w ręce, marzyła o drugim kubku kawy. Czekał na nią w jej pokoju, w ekspresie. Powinna była opróżnić go i wymyć, bo zapleśnieje w czasie jej nieobecności. — Tak? — Mężczyzna za kontuarem miał koszulę w paski, krawat z powtarzającym się w pionie logo Air Magellan, a w dolnej wardze ćwiek z zielonego nefrytu. Chia zastanawiała się, jak wyglądają jego usta, kiedy go wyjmie. Doszła do wniosku, że na jego miejscu nie robiłaby tego. Podała mu bilet. Westchnął i wy-jął go z folderu, dając jej do zrozumienia, że powinna sama to zrobić. Patrzyła, jak przesuwa skanerem po bilecie. — Air Magellan jeden zero pięć do Narity, powrotny, klasa ekonomiczna. — Zgadza się — powiedziała Chia, usiłując być pomocna. Nie zwrócił na to uwagi. — Dokumenty. 14 Chia wręczyła mu paszport. Zrobił taką minę, jakby jeszcze nigdy czegoś takiego nie widział, westchnął i wsunął go w szczelinę na blacie biurka. Szczelina miała pogięte aluminiowe wargi, które ktoś oblepił przezroczystą taśmą, odłażącą teraz i brudną. Mężczyzna patrzył w monitor, niewidoczny dla Chii. Może powie jej, że nie może lecieć. Pomyślała o kawie w ekspresie. Powinna być jeszcze ciepła. — Dwadzieścia trzy D — rzeki, gdy z innej szczeliny wysunęła się karta pokładowa. Wyjął paszport i oddał Chii razem z biletem oraz kartą pokładową. — Brama pięćdziesiąt dwa, niebieska linia. Jakieś pytania? — Nie. — Po przejściu odprawy pasażerowie mogą być poddani nieinwazyjnej kontroli DNA — wyrecytował. Słowa zlały się w jedno, ponieważ mówił to tylko dlatego, że tak nakazywały przepisy. Schowała paszport i bilet do specjalnej kieszeni w kurtce. Kartę pokładową

trzymała w ręku. Zaczęła szukać niebieskiej linii. Musiała zejść na dół i usiąść w jednym z tych wagoników przypominających jadącą w bok windę. Pół godziny później przeszła już przez kontrolę i patrzyła na plomby na jej podręcznym ba-gażu. Wyglądały jak pierścienie czerwonej gumy do żucia. Nie spodziewała się tego. W sali odlotów chciała znaleźć płatną budkę, połączyć się i uaktualnić dane klubu. Nigdy nie pieczętowali jej torebki, kiedy latała do wujka do Vancouveru, ale to nie było naprawdę za granicą, nie od czasu Ugody. Jechała na gumowym ruchomym chodniku w kierunku bramy 52, kiedy zauważyła migające nad głową niebieskie światło. Żołnierze i niewielka barykada. Żołnierze formowali kolejkę ze schodzących z ruchomego chodnika ludzi. Mieli polowe mundury i nie byli starsi od chłopaków z jej ostatniej szkoły. — Kurwa — powiedziała stojąca przed nią kobieta z ogromną blond grzywą, z wplecionymi w nią treskami. Grube czerwone usta, kilka warstw makijażu, wy-watowane ramiona, króciutka spódniczka i kowbojskie buty. Jak ta piosenkarka country, którą lubiła matka Ashleigh Modine Carter. Topowa, ale z forsą. Chia zeszła z końca gumowego ruchomego chodnika i zajęła miejsce za kobietą, która wyglądała jak Ashleigh Modine Carter. Żołnierze pobierali próbki włosów i sprawdzali ludziom paszporty. Miało to dowieść, że jesteś tym, za kogo się podajesz, ponieważ paszport zawierał DNA właściciela, zapisany w postaci kodu paskowego. Detektor był małą srebrną różdżką, która wsysała końcówki kilku włosów i odcinała je. Zbiorą największą na świecie kolekcję rozdwojonych włosów, po-myślała Chia. Teraz nadeszła kolej na blondynę. Na bramce stali dwaj żołnierze, jeden trzymał różdżkę, a drugi wyjaśniał czekającym, że stawiając się tutaj, wy-razili na to zgodę i dlatego prosi o przygotowanie paszportów. Chia patrzyła, jak kobieta podała swój paszport, nieoczekiwanie stając się wy-zywająco seksowna, jakby włączyła jakąś wewnętrzną żarówkę. Obdarzyła żoł15 nierza szerokim uśmiechem, aż zamrugał, przełknął ślinę i o mało nie upuścił dokumentu. Z uśmiechem wetknął paszport w szczelinę małej konsoli połączonej z barierką. Drugi żołnierz podniósł różdżkę. Chia zobaczyła, jak kobieta podnosi rękę, chwyta treskę i podsuwa mu ją do kontroli. Wszystko trwało najwyżej osiem sekund, włącznie ze zwrotem paszportu. Pierwszy żołnierz nadal uśmiechał się, gdy przyszła kolej Chii.

Kobieta poszła dalej, popełniwszy — czego Chia była prawie pewna — poważne przestępstwo. Może powiedzieć o tym żołnierzowi? Nie zrobiła tego jednak, a kiedy oddali jej paszport i była w drodze do bramy 53, rozejrzała się za kobietą, ale nigdzie jej nie dostrzegła. Oglądała wyświetlane na ścianach reklamy, aż wezwano pasażerów, aby wchodzili na pokład. Miejsce 23E pozostało puste, gdy Chia czekała na start, ssąc miętówkę, którą dała jej stewardesa. Jedyny pusty fotel w samolocie, pomyślała. Jeśli nikt na nim nie siądzie, może będę mogła podnieść boczne oparcie i się położyć. Spróbowała otoczyć się negatywnym polem myślowym, które powstrzymałoby ewentualnego chętnego przed zajęciem tego miejsca w ostatniej chwili. Zona Rosa wierzyła w takie rzeczy, które miały należeć do arsenału sztuk walki jej dziewczęcego gangu. Chia nie rozumiała, jak ktoś może wierzyć, że to działa. Nie działało, gdyż właśnie nadeszła blondynka. Czyżby w jej oczach pojawił się błysk rozpoznania? Rozdział 3

Prawie cywil

Był środek tygodnia, kiedy Laney ostatni raz widział Kathy Torrance, więc jej tatuaż nie był widoczny. Stała w klatce, wrzeszcząc, gdy opróżniał swoją szafkę. Miała na sobie blezerek od Armaniego z metalicznego barchanu i dopasowaną kolorem spódniczkę, zakrywającą znak z kosmosu. Pojedynczy sznur pereł był widoczny w dekolcie jej białej, ręcznie skrojonej bluzki. Urzędowy strój. Została wezwana na dywanik z powodu dezercji podwładnego. Wiedział, że wrzeszczała, ponieważ miała otwarte usta, lecz gniewne słowa

nie przechodziły przez miarowy przybój generatora szumów, dostarczonego przez jego prawników. Poradzono mu, żeby podczas ostatniej wizyty w biurach Slitscanu przez cały czas nosił ten generator. Poinstruowano go, żeby nie wygłaszał żadnych oświadczeń. Z pewnością żadnych nie mógł usłyszeć. Później zastanawiał się czasem, w jaki sposób mogła wyrazić swoją wściekłość. Ponownie przypominając teorię osobistości oraz jej cenę, rolę odgrywaną przez Slitscan czy niezdolność Laneya do pełnienia obowiązków? A może skupiłaby się na jego zdradzie? Ale nie słyszał tego. Pakował rzeczy, których właściwie już nie potrzebował, do pudełka z marszczonego plastiku słabo pachnącego meksykańskimi pomarańczami. Notebook z popękanym ekranem, zepsuty, który służył mu przez cały college. Izotermiczny kubek z obłażącym logo Nissan Coun-ty. Notatki robione na papierze, wbrew zaleceniom firmy. Poplamiony kawą faks od kobiety, z którą spał w Ixtapa. Zapomniał jej imię, a inicjałów nie dało się już odcyfrować. Bezsensowne kawałki jego ja, których przeznaczeniem był śmietnik na parkingu. Jednak nie chciał niczego tu zostawiać, a Kathy wciąż wrzeszczała. Teraz, w Sześcianie Śmierci K., wyobrażał sobie, że krzyczała, iż już nigdy nie będzie pracował w tym mieście, i rzeczywiście mogła mieć rację. Nielojal-ność względem pracodawcy to bardzo poważna plama w życiorysie, a szczególnie w tym mieście, jeśli motywem postępku było coś, co — jak przypominał sobie Laney — kiedyś nazywano skrupułami. To słowo wydało mu się teraz po prostu zabawne. 17 — Uśmiechnąłeś się. — Blackwell patrzył na niego nad maleńkim stolikiem — Niedobór serotoniny. — Jedz — poradził Blackwell. — Nie jestem głodny. — Trzeba uzupełniać węglowodory — rzekł Blackwell, wstając. Zajmował naprawdę sporo przestrzeni. Laney i Yamazaki podnieśli się i wyszli za Blackwellem z Sześcianu Śmierci

K., a potem z niepozornego budynku. Z mętnego światła w chromowo-neonowy parów Roppongi Dori. Smród zepsutych ryb i owoców niósł się nawet w tę chłod-ną wilgotną noc, chociaż był nieco stłumiony przez piekarnianą słodycz chińskiego benzoholu z warczących na drodze szybkiego ruchu pojazdów. Miarowy szum pojazdów uspokajał i Laney poczuł się lepiej, kiedy zaczął iść. Może idąc, zdoła pojąć rolę Keitha Alana Blackwella i Shinya Yamazakiego. Blackwell prowadził ich estakadą dla pieszych. Laney dotknął dłonią wypukłości na poręczy ze stopu. Zobaczył, że to przypadkowe załamanie lub pęcherz w jaskrawej naklejce: dziewczyna z obnażonym biustem uśmiechała się do niego ze srebrzystego hologramu wielkości dłoni. Kiedy poruszył głową, zmieniając kąt widzenia, gestem wskazała numer telefonu nad głową. Cała poręcz, do samego końca, była oblepiona takimi ogłoszeniami, chociaż w kilku miejscach widniały równe przerwy po zdartych i zabranych jako lektura na później. Cielsko Blackwella przedarło się przez tłum na drugim końcu, jak frachtowiec przez rząd podskakujących żaglówek. — Węglowodory — rzucił przez szerokie ramię. Powiódł ich ulicą, wąskim paskiem kolorowych świateł, obok całonocnej kliniki weterynaryjnej, w której dwaj widoczni przez okno lekarze w białych far-tuchach przeprowadzali operację — Laney miał nadzieję, że był to kot. Opodal przystanęła grupka przechodniów, obserwując to z chodnika. Blackwell wcisnął się do jasno oświetlonej knajpki, gdzie para unosiła się z podgrzewaczy za ladą z rekonstruowanego granitu. Laney i Yamazaki weszli za nim. Kucharz już nalewał pachnący rosół z kluskami, zamówiony przez Austra-lijczyka. Laney zobaczył, że Blackwell podnosi miseczkę do ust i wciąga kluski, odcinając kilka szybkim kłapnięciem białych plastikowych zębów. Potężne mięśnie na grubym karku zadrgały przy przełykaniu. Laney wytrzeszczył oczy. Blackwell otarł usta grzbietem szerokiej i poznaczonej różowymi bliznami dłoni. Beknął. — Daj nam jedną z tych małych puszek Dry — zamówił. Jednym łykiem

wypił całe piwo i machinalnie zgniótł stalową puszkę, jak papierowy kubek. — Jeszcze raz — rzekł, stukając miską na kucharza. Laney nagle zgłodniał, pomimo lub na skutek tego nieapetycznego przedstawienia, więc zajął się swoim talerzem, w którym zabarwione na różowo paski 18 jakiegoś tajemniczego mięsa, cienkie jak papier, osiadły na gronorostach klusek. Jadł w milczeniu, tak samo jak Yamazaki. Blackwell wypił trzy kolejne piwa bez jakiegokolwiek efektu. Kiedy Laney skończył zupę i odstawił miseczkę na ladę, zauważył za kontuarem reklamę czegoś, co nazywano „Apple Shires — prawdziwy sok z naturalnych owoców”. Na pierwszy rzut oka wydało mu się, że reklamują Alison Shires, niegdysiejszy powód jego skrupułów. „Posmakuj słodkiego nektaru życia” — radziła reklama.

***

Alison Shires, którą dostrzegł najpierw jako mówiącą głowę, po pięciu miesiącach pracy w Slitscan, była dziewczyną dość przeciętnej urody, mamroczącą kwestie do wyimaginowanych reżyserów, agentów, do kogokolwiek. Kathy Torrance obserwowała jego minę, gdy patrzył na ekran. — Masz już dość, Laney? Reagujesz alergicznie na ślicznotki? Pierwsze objawy to lekka irytacja, niechęć, niejasne, lecz wyraźne wrażenie, że robią cię w ko-nia, wykorzystują. . . — Ona nie jest nawet taka „śliczna” jak te dwie poprzednie.

— Właśnie. Wygląda niemal normalnie. Prawie cywil. Zaznacz ją. Laney podniósł głowę. — Po co? — Zaznacz. On może udawać, że to kelnerka albo ktoś taki. — Myślisz, że to ona? — Bez trudu nazbierałoby się ich ze trzysta, Laney. Trzeba zacząć od najbardziej prawdopodobnych. — Wybieramy losowo? — My nazywamy to „instynktem”. Zaznacz. Laney kliknął kursor, bladoniebieska strzałka przypadkiem znalazła się w ocienionej orbicie spuszczonego oka dziewczyny. Oznaczając ją do dokładniejszego zbadania jako ewentualną przyszłą partnerkę ostentacyjnie żonatego aktora, sławnego w sposób, jaki Kathy Torrance rozumiała i aprobowała. Takiego, który musi przestrzegać nakazów łańcucha pokarmowego. Nie za dużego do połknięcia przez Slitscan. On lub jego właściciele byli dotychczas bardzo ostrożni. Albo mieli dużo szczęścia. Już nie. Do Kathy doszła plotka przez jeden z tych „własnych kanałów”, na których się opierała, więc teraz zamknie się kolejny cykl łańcucha pokarmowego. — Obudź się — powiedział Blackwell. — Zasypiasz nad talerzem. Czas, żebyś opowiedział nam o poprzedniej pracy, jeżeli mamy zaproponować ci następną. 19 — Kawy — rzekł Laney.

***

Laney nie był, co stanowczo podkreślał, podglądaczem. Miał szczególną umiejętność gromadzenia danych i medycznie udokumentowaną niezdolność skupienia uwagi, którą w pewnych warunkach mógł wykorzystać jako rodzaj patologicznej hiperpercepcji. To czyniło go — mówił przy drinkach w lokalu Amos ’n’ Andes przy Roppongi — niezwykle dobrym researcherem. (Nie wspominał o Stanowym Domu Dziecka w Gainesville ani o próbach, jakie podejmowali tam, żeby podnieść jego zdolność koncentracji. O cyklach 5-SB i tym podobnych rzeczach). Dla jego ewentualnych pracodawców istotne było to, że intuicyjnie wyławiał ciągi informacji: rodzaj podpisu mimowolnie pozostawiany w sieci przez danego osobnika prowadzącego codzienne, a zarazem nie kończące się i skomplikowane sprawy związane z życiem w społeczeństwie informatycznym. Niezdolność koncentracji, zbyt ulotna, aby zarejestrowały ją niektóre badania, czyniła go uro-dzonym surferem, przeskakującym z programu do programu, z bazy danych do bazy, z platformy na platformę — w sposób, powiedzmy. . . intuicyjny. I w tym właśnie tkwił problem, kiedy szukał pracy: Laney był odpowiednikiem różdżkarza, cybernetycznym psychotronikiem. Nie potrafił wytłumaczyć, jak robi to, co robi. Po prostu nie wiedział. Przeszedł do Slitscanu z DatAmerica, gdzie jako asystent uczestniczył w projekcie o kryptonimie TIDAL. O wewnętrznej polityce firmy DatAmerica najlepiej świadczy fakt, że Laney nigdy nie zdołał odkryć, czy TIDAL jest, czy nie jest, akronimem ani (choćby w przybliżeniu) czego dotyczy. Przez cały czas przeglądał ogromne zasoby niezróżnicowanych danych, szukając „punktów węzłowych”, których rozpoznawania nauczył go zespół francuskich uczonych. Wszyscy oni na-miętnie grali w tenisa, a żaden nie miał najmniejszej ochoty wyjaśniać Laneyowi, czym są te punkty węzłowe, więc miał wrażenie, że służy im jako ktoś w rodzaju tubylczego przewodnika. Na cokolwiek polowali Francuzi, miał wystawić im to na strzał. Mimo wszystko było mu lepiej niż w Gainesville, bez porównania.

Aż TIDAL, czymkolwiek był, został skreślony i Laney nie miał już nic do roboty w DatAmerica. Francuzi wyjechali, a kiedy Laney próbował rozmawiać z innymi naukowcami o tym, co robią, patrzyli na niego jak na wariata. Kiedy poszedł na rozmowę do Slitscanu, wywiad przeprowadzała Kathy Torrance. Nie miał pojęcia, że ona kieruje wydziałem i że wkrótce będzie jego szefem. Powiedział jej prawdę o sobie. No, przynajmniej większość. Była najbledszą kobietą, jaką widział w życiu. Prawie przezroczysta. (Później 20 dowiedział się, że ten efekt w znacznym stopniu był wynikiem stosowania kosmetyków, a szczególnie brytyjskiej serii powodującej szczególne załamanie światła). — Czy pan zawsze nosi malajskie imitacje niebieskich koszul od Braci Brooks, zapinane na guziki? Laney spojrzał na swoją koszulę, a przynajmniej próbował. — Malajskie? — Liczba ściegów jest dokładnie taka, jak trzeba, ale wciąż nie nauczyli się należycie naciągać nitek. — Och. — Nie szkodzi. Odrobina takiego szyku żółtodzioba może nawet przysporzyć nam popularności. Ale mógłby pan rozluźnić krawat. Zdecydowanie rozluźnić krawat. I trzymać w kieszeni kilka flamastrów. Nie pogryzionych, proszę. Oraz jeden z tych grubych płaskich mazaków w naprawdę paskudnym, fosforyzującym kolorze. — Żartuje pani? — Zapewne, panie Laney. Mogę mówić ci Colin? — Tak. Nigdy jednak nie mówiła mu po imieniu. — Przekona się pan, że poczucie humoru jest w Slitscanie podstawową cechą, Laney. Właściwością niezbędną do przetrwania. A najbardziej pożądaną tu osobą jest ktoś, kogo trudno zrozumieć.

— Co pani ma na myśli, pani Torrance? — Kathy. Mam na myśli kogoś, kogo trudno dokładnie zacytować we wspomnieniach. Albo przed sądem.

***

Yamazaki był dobrym słuchaczem. Mrugał, przełykał ślinę, kiwał głową, bawił się ostatnim guzikiem swej kraciastej koszuli lub czymkolwiek, przez cały czas sprawiając wrażenie, że łapie wszystko, nadąża za opowieścią Laneya. Keith Alan Blackwell to co innego. Siedział tam nieruchomo jak sterta wołowiny, poruszając się tylko wtedy, kiedy podnosił lewą rękę, żeby nacisnąć i po-kręcić kikut lewego ucha. Robił to bez wahania i zmieszania, więc Laney doszedł do wniosku, że przynosiło mu to ulgę. W wyniku tych zabiegów blizna lekko poczerwieniała. Laney siedział na obitej dermą ławie, plecami do ściany. Yamazaki i Blackwell patrzyli na niego zza wąskiego stołu. Za nimi, nad jednolicie czarnowłosymi głowami nocnych amatorów kawy, holograficzne rysy Amosa unosiły się na tle po21 krytych śniegiem szczytów Andów, oblanych upiornym blaskiem zachodzącego słońca. Wargi tej postaci z kreskówek były wydęte jak parówki z czerwonej gumy — rasistowski humor, za który w rejonie LA wysadziliby taki lokal w powietrze. Trzymał parujący kubek z kawą, biały i ikonicznie gładki, wielką, trójpalczastą, postdisneyowską dłonią w białej rękawiczce. Yamazaki lekko odkaszlnął. — Przepraszam, mówił pan o pracy w Slitscanie?

***

Kathy Torrance zaczęła od tego, że zaproponowała Laneyowi, aby posurfował po sieci, w stylu Slitscanu. Zabrała z Klatki dwa komputery, wygoniła czterech pracowników z SJB, wprowadziła tam Laneya i zamknęła drzwi. Krzesła, okrągły stół, duży wyświetlacz na ścianie. Patrzył, jak podłączyła komputery do portów i wywołała iden-tyczne obrazy długowłosego szatyna po dwudziestce. Kozia bródka i złoty kolczyk w uchu. Twarz nic nie mówiła Laneyowi. Mogła należeć do kogoś, kogo godzinę wcześniej minął na ulicy, twarz drugoplanowego aktora mydlanej opery albo twarz człowieka, w którego lodówce właśnie odkryto kolekcję odciętych palców. — Clinton Hiliman — powiedziała Kathy Torrance. — Fryzjer, kucharz suszi, dziennikarz muzyczny, dodatkowo robi średniobudżetowe pornosy. Ten wizerunek jest oczywiście podkręcony. Postukała w klawisze, odkręcając go. Na ekranie oczy i broda Clinta Hilimana zmniejszyły się kilkakrotnie. — Pewnie zrobił to sam. Przy profesjonalnej robocie nie byłoby punktu zaczepienia. — Występuje w porno? — Laneyowi było dziwnie żal Hilimana, który z cofniętym podbródkiem wyglądał na zagubionego i bezbronnego. — Ich nie interesuje wielkość jego podbródka — powiedziała Kathy. — W porno robi się głównie ujęcia. Duże zbliżenia. Wszyscy mają dublerów. Do-

rabiają im tylko ładniejsze twarze. Ktoś jednak musi wejść do okopów i załatwić brzydali, no nie? Laney zerknął na nią kątem oka. — Skoro pani tak mówi. Wręczyła mu standardowy wirtualny hełm Thomsona. — Załatw go. — Załatwić? 22 — Tak. Znaleźć te punkty węzłowe, o których mi pan mówił. To ujęcie to furtka do wszystkiego, co na niego mamy. Całe gigabajty potwornego nudziar-stwa. Dane jak morze tapioki, Laney. Nie kończąca się, waniliowa równina. On jest nudny jak dzień długi, a ten dzień jest naprawdę długi. Załatw go. Zrób mi przyjemność. Zrobisz to i masz tę pracę. Laney spojrzał na podkręconego Hilimana na ekranie swojego komputera. — Nie powiedziała mi pani, czego mam szukać. — Wszystkiego, co mogłoby zainteresować Slitscan. A ściśle mówiąc, Laney, co mogłoby zainteresować widownię Slitscanu, którą najlepiej wyobrazić sobie jako złośliwy, leniwy, potwornie głupi, wiecznie głodny organizm łaknący ciepłej krwi pomazańców. Osobiście lubię wyobrażać sobie coś wielkości małego hipo-potama, koloru ugotowanego ziemniaka po tygodniu, żyjącego własnym życiem w mroku na przedmieściach Topeki. Ma mnóstwo oczu i nieustannie się poci. Pot zalewa mu te oczy i piecze. To nie ma ust, Lancy, ani genitaliów, a swoją mor-derczą wściekłość oraz infantylne pożądanie potrafi wyrażać, zmieniając jedynie kanały uniwersalnym pilotem. Albo głosując podczas wyborów prezydenckich.

***

— SJB?

Yamazaki wyjął notebooka i przygotował pióro świetlne. Laney stwierdził, że nie ma nic przeciwko temu. Japończyk czuł się z tym znacznie lepiej. — Strategiczna Jednostka Biznesowa — powiedział mu. — Mała sala konferencyjna. Urząd pocztowy Slitscanu. — Urząd pocztowy? — System kalifornijski. Ludzie nie mąją własnych biurek. Kiedy przychodzisz, bierzesz z Klatki komputer i telefon. Jeżeli potrzebujesz urządzeń peryfe-ryjnych, masz do dyspozycji konsolę. SJB służy do konferencji, ale trudno złapać któryś, kiedy go potrzebujesz. Oni tam wierzą w spotkania wirtualne, szczególnie w przypadku kontrowersyjnych tematów. Dostaje się szafkę na rzeczy osobiste. Lepiej, żeby nie zobaczyli, jak drukujesz jakieś dane. I nienawidzą poczty elek-tronicznej. — Dlaczego? — Ponieważ mogłeś zapisać coś z wewnętrznej sieci i wypuścić to w świat. Pańskiego notebooka nigdy nie wypuściliby z klatki. Skoro nie ma papierów, ma-ją zapisy każdej rozmowy, każdego wywoływanego obrazu, każdego uderzenia klawisza. Blackwell kiwnął wygoloną głową, która błysnęła czerwienią wydętych warg 23 Amosa. — Bezpieczeństwo. — I powiodło się panu, panie Laney? — zapytał Yamazaki. — Znalazł pan te. . . punkty węzłowe? Rozdział 4

Zdekompresowana Wenecja

— Teraz zamknij się — powiedziała kobieta z fotela 23E i Chia nie odezwała się słowem. — Siostra opowie ci pewną historię. Chia oderwała wzrok od ekranu w oparciu fotela, na którym pokonywała jedenasty poziom zlobotomizowanej przez linię lotniczą wersji „Wojen czaszek”. Blondyna patrzyła wprost przed siebie, nie na nią. Opuściła swój ekran tak, że wykorzystywała tylną ściankę jako tacę i właśnie skończyła drugą szklankę zimnego soku pomidorowego, za który zapłaciła stewardesie. Z jakiegoś powodu podawa-no je z pływającymi w szklance kostkami selera, lecz blondynka najwyraźniej nie miała na nie ochoty. Pięć takich kostek ułożyła na tacy, jak dziecko budujące ściany domku lub zagrodę dla zwierząt-zabawek. Chia spojrzała na jej kciuki na jednorazowym touchpadzie Air Magellan. I znów na mocno wymalowane oczy, które patrzyły teraz na nią. — Jest takie miejsce, gdzie zawsze jest światło — powiedziała kobieta. — Wszędzie jasno. Nie ma ciemności. Jasno jak we mgle, jakby coś spadało, zawsze, w każdej sekundzie. I te wszystkie kolory. Gmachy, których szczytów nie widzisz, i spadające z nich światło. A w dole piętrzą się bary. Bary, dyskoteki i lokale ze striptizem. Poustawiane jak pudełka od butów, jedne na drugich. I obojętnie, do ilu się wkręcisz, obojętnie, na ile wejdziesz schodów, iloma pojedziesz windami, obojętnie, jak mały znajdziesz sobie pokoik, to światło i tak cię znajdzie. Przeniknie szparą pod drzwiami jak kurz. Drobne, takie maciupkie. Wejdzie ci pod powieki, jeśli jakoś uda ci się zasnąć. Tyle że ty nie chcesz tam spać. Nie w Shinjuku. Chcesz? Chia nagle zdała sobie sprawę, jak ogromny ciężar ma samolot, jak niewiarygodny jest jego lot w powietrzu, jak jego kadłub wibruje wśród mroźnej nocy gdzieś nad oceanem, z daleka od brzegów Alaski. Niewiarygodne, lecz prawdziwe. — Nie — usłyszała swój głos, a „Wojny czaszek”, zauważając jej nieuwagę, strąciły ją na niższy poziom. 25

— Nie — potwierdziła kobieta — nie chcesz. Wiem. Ale zmuszą cię do tego. Zmuszą. W centrum tego świata. Potem odchyliła głowę do tyłu, zamknęła oczy i zaczęła chrapać. Chia wyszła z gry i wepchnęła touchpad w uchwyt na oparciu fotela. Miała ochotę wrzeszczeć. O co chodziło tej babie? Przyszedł steward, zgarnął selerową zagrodę do serwetki, zabrał pustą szklan-kę, wytarł tacę i zatrzasnął ją w oparciu. — Mój bagaż — powiedziała Chia. — W schowku. — Wskazała ręką. Otworzył skrytkę nad nią, wyjął jej torebkę i położył jej na kolanach. — Jak to zdjąć? — Dotknęła pętli z mocnej czerwonej plasteliny, przytrzymującej zatrzask. Z czarnej kabury u pasa wyjął małe czarne narzędzie. Wyglądało jak coś, czym kiedyś weterynarz przycinał psu pazury. Podstawił drugą dłoń i chwycił w nią kuleczki, w które zmieniła się plomba, kiedy ją przeciął. — Mogę tego użyć? — Otworzyła zamek błyskawiczny i pokazała mu Sandbendera, wepchniętego między cztery pary zrolowanych rajstop. — Tutaj nie ma łącza — odparł. — Tylko w pierwszej klasie i w specjalnej. Można jednak korzystać z własnych zasobów. Może pani podłączyć się do monitora w oparciu fotela. — Dzięki — odparła. — Mam gogle. Odszedł. Chrapanie blondyny urwało się w pół taktu, gdy wpadli w turbulencje. Chia wygrzebała okulary i słuchawki z kokonu czystej bielizny, położyła je obok siebie, między biodrem a poręczą. Wyjęła Sandbendera, zamknęła torebkę, po czym wolną ręką i nogą wepchnęła ją pod fotel przed nią. Tak bardzo chciała się stąd wyrwać. Z Sandbenderem na kolanach sprawdziła kciukiem stan baterii. Osiem godzin w trybie oszczędnościowym, jeśli dopisze jej szczęście. W tym momencie nie przejmowała się tym. Odwinęła przewód omotany wokół okularów i podłączyła

go. Nakładane na czubki palców końcówki były poplątane, jak zawsze. Spokojnie, powiedziała sobie. Zerwiesz taśmę sensora i spędzisz całą noc z klonem Ashleigh Modine Carter. Małe srebrne naparstki, giętki szkielet dłoni, powoli. . . Wkładaj jeden po drugim. Raz, dwa. . . Blondynka powiedziała coś przez sen. Jeżeli można to nazwać snem. Chia podniosła okulary, założyła je i wpadła w czerwień. — . . . mnie stąd, do cholery! Tak też się stało. Siedzi na skraju łóżka, spoglądając na plakat Lo Rez Skyline. W końcu Lo zauważa ją. Przygładza rzadki wąsik i uśmiecha się do niej. — Hej, Chia. — Hej. Doświadczenie nauczyło ją odpowiadać bezgłośnie, żeby nie słyszeli inni. 26 — Co się dzieje, dziewczyno? — Jestem w samolocie. Lecę do Japonii. — Japonia? Bombowo. Podoba ci się nasz dysk z Budokanem? — Nie mam ochoty na rozmowy, Lo. A przynajmniej nie z agentem od oprogramowania, choćby nie wiem jak słodkim. — W porządku. Posłał jej ten koci uśmiech, marszcząc kąciki oczu, i znieruchomiał. Chia rozejrzała się wokół, rozczarowana. Wszystko wydawało się trochę nie takie, a może powinna była użyć pakietów fraktalowych. które robiły trochę bałaganu, sypały kurz po kątach i zostawiały brudne smugi na kontaktach. Zona Rosa uwielbiała je. Kiedy była w domu, Chii podobało się to, że taka konstrukcja była czyściejsza niż jej pokój. Teraz poczuła tęsknotę. Brakowało jej prawdziwego domu. Gestem przeszła do stołowego, śmigając obok drzwi do sypialni matki. Ledwie naszkicowała to pomieszczenie, więc nie miało wnętrza. Stołowy również

był jeszcze nie wykończony, stały w nim meble importowane z systemu Playmobil, który poprzedzał Sandbendera. Niedbale zbitmapowane rybki monotonnie pływały w kółko w szklanym stoliku do kawy, który stworzyła, kiedy miała dzie-więć lat. Drzewa za frontowym oknem były jeszcze starsze: idealnie cylindryczne pnie o kredkowobrązowej barwie, a każdy podtrzymywał jadowicie zieloną koronę jednolitego listowia. Gdyby popatrzyła na nie dłużej, wyszedłby z nich Mum-phalumphagus i chciał się z nią bawić, więc tego nie zrobiła. Usadowiła się na kanapie z Playmobilu i spojrzała na programy porozrzucane na blacie stolika do kawy. Oprogramowanie Sandbendera wyglądało jak staromodny brezentowy worek na wodę, rodzaj manierki (musiała skonsultować się z „Co to jest”, podręcznym słownikiem, żeby się tego dowiedzieć). Był wytarty i spektakularnie naturalny, z drobnymi kropelkami wody przesiąkającymi przez gęsty splot tkaniny. Jeśli podeszło się bardzo blisko, można było dostrzec rzeczy odbite w poszczególnych kroplach: obwody podobne do paciorków lub skóry na podgardlu jaszczurki, długą pustą plażę pod szarym niebem, góry w deszczu, strumień płynący po różnobarwnych kamieniach. Kochała Sandbendery — były najlepsze. SANDBENDERS, OREGON — głosił zatarty napis na spoconym brezencie, jakby spłowiałym w pustynnym słońcu. SYSTEM 5.9. (Miała wszystkie uaktualnienia, aż do 6.3. Ludzie mówili, że wersja 6.4 ma błędy). Obok worka z wodą leżał jej zeszyt, w postaci kołonotatnika noszącego ślady sztucznego zużycia, z okładką pokreśloną cyfrowymi gryzmołami. Będę musiała go przeformatować, zanim pójdę do nowej szkoły, przypomniała sobie. Ten jest zbyt dziecinny. Jej kolekcja albumów, składanek i specjalnych wydań Lo/Rez ukazała się w postaci oryginalnie opakowanych płytek. Były poukładane — tak niedbale, jak tylko się dało — obok materiałów archiwalnych, które zdołała zebrać, od kiedy 27 przyjęto ją do grupy dyskusyjnej. Dzięki ożywionej wymianie plików z członki-nią ze Szwecji, miały one postać blaszanej puszki śniadaniowej z litografią Rez i Lo, spoglądających mętnym i oszołomionym wzrokiem z płaskiego, prostokątnego wieczka. Szwedzka fanka zeskanowała obrazek z pięciu wydrukowanych kawałków oryginału, a potem nałożyła je na pudełko. Oryginał był zapewne ne-

palski, zdecydowanie piracki i Chia cieszyła się z certyfikatu autentyczności na odwrocie. Zona Rosa chciała mieć kopię, ale na razie mogła zaproponować tylko kilka rzadkich zdjęć telewizyjnych z piątego koncertu w Mexico Dome. Nie były dostatecznie rzadkie, więc Chia nie chciała się zamienić. Podobno w powszechnie dostępnych zasobach Globo można było znaleźć nieoficjalną kronikę brazylijskiej trasy koncertowej. Chia bardzo chciała ją mieć, a Meksyk leży w tym samym kierunku, co Brazylia. Przesunęła palcem po stosie płytek, wirtualną dłonią, palcem zakończonym drżącą rtęcią. Pomyślała o Plotce. Plotki były, są i będą. Krążyły o Lo i tej duńskiej modelce, że mają się pobrać. Zapewne były prawdziwe, chociaż nigdy do tego nie doszło. I wciąż plotkowano o Rezie i różnych ludziach. Jednak chodziło o ludzi. Ta duńska modelka też była człowiekiem, chociaż Chia uważała ją za snobkę. Ta Plotka to coś zupełnie innego. Właśnie dlatego Chia leciała do Tokio — żeby to sprawdzić. Wybrała Lo Rez Skyline. Wirtualna Wenecja, którą ojciec przysłał jej na trzynaste urodziny, wyglądała jak stara zakurzona księga w skórzanych okładkach — gładka brązowa skóra miejscami starta na zamsz, cyfrowy odpowiednik prania dżinsu w pralce pełnej piłeczek golfowych. Leżała obok bezbarwnej szarej teczki zawierającej odpis roz-wodu i zgody na sprawowanie opieki. Przyciągnęła do siebie Wenecję, otworzyła ją. Rybka zamigotała nierytmicznic, uruchamiając podprogram. Dekompresja Wenecji. Piazza w zimowej czerni-bieli, tekstury jej fasad dokładnie ukazane w marmurze, porfirze, polerowanym granicie, jaspisie, alabastrze (wszystkie nazwy mi-nerałów przewijające się w razie potrzeby w menu widzianym kątem oka). Miasto skrzydlatych lwów i złotych koni. Umowna godzina szarego i wiecznego świtu. Mogła być tu sama albo odwiedzić Mistrza Muzyki. Ojciec, dzwoniąc z Singapuru i składając jej życzenia urodzinowe, powiedział, że Hitler podczas swojej pierwszej i jedynej wizyty, wymknął się, by samotnie krążyć po ulicach o poranku. Zachowywał się jak wściekły pies. Chia, która niezbyt dobrze wiedziała, kim był ten cały Hitler, a jeśli nawet, to głównie z refrenów piosenek, rozumiała to doskonale. Kamienie Piazza przepły-nęły pod nią jak jedwab, gdy uniosła

srebrzysty palec i pomknęła przez labirynt mostków, wody, łuków, ścian. Nie miała pojęcia, czym było to miejsce, jak i dlaczego powstało, ale pasowa-28 ło tak dobrze do siebie i zajmowanej przestrzeni. . . Woda i kamień tworzyły tu idealną, tajemniczą całość. Najbardziej pokręcony software, jaki kiedykolwiek stworzono, i właśnie tu powstały pierwsze takty „Pozytronowego przeczucia”. Rozdział 5 Punkty węzłowe Clinton Emory Hiliman, lat dwadzieścia pięć, fryzjer, kucharz suszi, dziennikarz muzyczny, aktor porno, zaufany dostawca zakazanych kultur tkanek płodowych dla trzech z bardziej endomorficznych członków zdecydowanie topowego zespołu Dukes of Nuke’Em, których Dziecko Wojny w Zatoce było osiemnaste z wykrzyknikiem na listach przebojów i nadal szło w górę, będąc przedmiotem dyplomatycznych protestów kilku islamskich państw. Kathy Torrance wyglądała na zadowoloną. — Te tkanki płodowe, Laney? — Cóż — powiedział Laney, kładąc słuchawki obok komputera. — Myślę, że to może być dobre. — Dlaczego? — Muszą być irackie. Bardzo na to nalegali. Nie chcą żadnych innych. — Jesteś przyjęty. — Tak? — Na pewno połączyłeś rozmowy z Ventura z biletami parkingowymi z garażu w Beverly Center. Chociaż ten numer z „dzieckiem wojny w Zatoce” trudno było przegapić. — Chwileczkę — powiedział Laney. — Wiedzieliście o tym.

— To najważniejszy punkt środowego spektaklu. — Zamknęła komputer, nie wyłączając odkręconego podbródka Clinta Hilimana. — Miałam okazję zobaczyć, jak pracujesz, Laney. Masz wrodzony talent. Nie mogłam uwierzyć, że w tych bzdurach o punktach węzłowych coś jest. Niektóre z twoich posunięć wydają się bezsensowne, ale widziałam, jak błyskawicznie na-trafiłeś na to, czego trzej doświadczeni researcherzy szukali przez trzy miesiące. Tobie zajęło to niecałe pół godziny. — Część z tego była nielegalna — zauważył Laney. — Korzystacie z niektórych baz danych DatAmerica, do których nie powinniście mieć dostępu. — Wiesz, na czym polega cicha umowa, Laney? 30 *** Yamazaki podniósł głowę znad notebooka. — Bardzo dobrze — rzekł, chyba do Blackwella. — To jest bardzo dobre. Blackwell poruszył się na krześle, aż poliwęglanowe nóżki zaprotestowały cichym jękiem. — Nie popracował tam długo, prawda? — Trochę ponad sześć miesięcy — wyjaśnił Laney.

***

Sześć miesięcy może być długie w Slitscanie. Większość pensji za pierwszy miesiąc wykorzystał na wynajęcie mikroskopij-

nej kawalerki w przebudowanym w stylu retro, piętrowym parkingu przy Broadway Avenue, Santa Monica. Kupił koszule, które bardziej pasowały do Slitscanu, a w tej malajskiej sypiał teraz. Zakupił parę drogich okularów przeciwsłonecznych i starał się nigdy nie mieć w kieszeni na piersi więcej niż jeden flamaster. Życie w Slitscanie miało pewien specyficzny styl. Koledzy Laneya ograniczali się do wąskiego pasma emocji. Pewien rodzaj poczucia humoru, jak mówiła Kathy, był wysoko ceniony, lecz rzadko kwitowany śmiechem. Oczekiwaną reakcją był kontakt wzrokowy, kiwnięcie głową, cień uśmiechu. Tutaj niszczono, a czasem kreowano ludzi, łamano lub tworzono kariery, w surrealistycznych i nieocze-kiwanych objawieniach, ponieważ Slitscan zajmował się rytualnym upuszczaniem krwi, a ta miała alchemiczne właściwości tylko wtedy, jeśli należała do osobistości. Umiejętność wyszukiwania kluczowych danych w zalewie pozornie przypadkowych informacji wzbudziła zazdrość i niechętny podziw bardziej doświadczonych researcherów. Laney stał się ulubieńcem Kathy i był prawie zadowolony, gdy rozeszły się plotki o ich rzekomym romansie. Nic ich nie łączyło — oprócz tego jednego spotkania w jej mieszkaniu w Sherman Oaks, a i to nie był dobry pomysł. Oboje nie mieli ochoty tego powtarzać. Laney wciąż poprawiał, rozwijał i wzmacniał to coś, co objawiało się jako jego talent, jego styl. Kathy to się podobało. W hełmie na głowie, podłączony do specjalizowanej linii Slitscanu, udostępniającej mu nieprzebrane zasoby DatAmerica, czuł się jak w domu. Podążał tam, gdzie kazała mu Kathy. Odnajdował punkty węzłowe. Czasem, zasypiając w Santa Monica, leniwie zastanawiał się, czy mógł istnieć 31 większy system, obejmujący szerszą perspektywę. Może cały DatAmerica posiadał własne punkty węzłowe, informacyjne usterki mogące doprowadzić do jakiejś większej prawdy, wiedzy, ukrytych w głębi szarych warstw informacji. Tylko wtedy, jeśli znajdzie się ktoś, kto zada właściwe pytanie. Nie miał pojęcia, jak ono brzmi, jeśli w ogóle istniało, jednak z jakiegoś powodu wątpił, aby kiedykolwiek padło w SBJ Slitscanu. Slitscan wywodził się z „programowania rzeczywistości” i sieciowych tablo-

idów dwudziestego wieku, ale przypominał je nie bardziej niż wielki, szybki, dwunogi drapieżca przypominał swych mięczakowatych, zamieszkujących płytkie wody przodków. Slitscan był dojrzałym tworem tej ewolucji, dostarczającym swe produkty całemu światu. Z dochodami wystarczającymi na wystrzelenie kilku satelitów i wybudowanie gmachu, w którym Laney pracował w Burbank. Slitscan był tak popularnym programem, że zmienił się w coś podobnego do dawnej sieci telewizyjnej. Oflankowany i otoczony innymi programikami i reklamami, mającymi popchnąć widza w kierunku najważniejszego, znajomego i przyjemnie krwawego ołtarza, który jeden ze współpracowników Laneya nazywał Dymiącym Lustrem. Nie dało się pracować w Slitscanie, nie mając wrażenia uczestnictwa w historii, czy też w tym, co Kathy Torrance nazywała przekształconą historią. Laney podejrzewał, że sam Slitscan mógł być jednym z tych większych punktów węzłowych, jakie czasem usiłował sobie wyobrazić, informacyjnym dziwolągiem prowadzącym do jakiejś niewiarygodnie skomplikowanej struktury. W poszukiwaniu pomniejszych punktów węzłowych, jakie Kathy kazała mu wyszukiwać w zasobach DatAmerica, Laney wpływał na przebieg kampanii wyborczych, rynek gwarantowanych pul genowych, prawo aborcyjne stanu New Jersey oraz rozwój ruchu zagorzałych zwolenników eutanazji (albo, zdaniem innych, samobójczego kultu) zwanego „Koniec o Północy”, nie wspominając o życiory-sach i karierach kilku tuzinów różnego rodzaju osobistości. Nie zawsze zmieniał je na gorsze z punktu widzenia osobników będących tematem programu. Program Kathy o Dukes of Nuke’Em, ujawniający niezwykłe upodobanie zespołu do irackich tkanek płodowych, ogromnie wpłynął na sprzedaż ich najnowszej płyty (oraz spowodował kilka pokazowych procesów i publicznych egzekucji w Bagdadzie, ale Laney przypuszczał, że życie tam i tak było ciężkie). Sam Laney nigdy nie należał do widzów Slitscanu i podejrzewał, że wyszło mu to na dobre, kiedy ubiegał się o posadę researchera. Nie miał ugruntowanej opinii o tym

programie. Akceptował jego istnienie jako życiowy fakt, w takim stopniu, że wcale o nim nie myślał. Slitscan był przykładem tego, w jaki sposób opracowuje się pewne wiadomości. Miejscem, w którym Laney pracował. Slitscan pozwalał mu robić jedyną rzecz, do jakiej miał prawdziwy talent, więc jakoś udawało mu się unikać myślenia w kategoriach przyczyny i skutku. 32 Nawet teraz, próbując wytłumaczyć się przed uważnie słuchającym Yamazakim, z trudem przychodziło mu wzbudzić w sobie poczucie odpowiedzialności. Bogaci i sławni, jak kiedyś powiedziała Kathy, rzadko stawali się takimi przypadkowo. Owszem, dzięki przypadkowi można było, ale rzadko, stać się tylko jednym lub drugim. Zupełnie inaczej było z osobistościami nie należącymi do żadnej z tych dwóch kategorii i Kathy uważała ich za krzyż, który musiała dźwigać: seryjni mordercy, na przykład, lub rodzice ich ostatnich ofiar. Nie mieli w sobie nic z gwiazd (chociaż zawsze liczyła na to w przypadku morderców, uważając, że tkwią w nich potencjalne możliwości). Kathy nie interesowała się nimi, kierując uwagę Laneya i co najmniej trzydziestu innych researcherów na prywatne sprawy z życia tych, którzy byli ostentacyjnie i co najmniej umiarkowanie sławni. Alison Shires wcale nie była sławą, lecz mężczyzna, z którym miała romans — co potwierdził Laney — był dostatecznie znany. A potem Laney powoli coś sobie uświadomił. Alison Shires w jakiś sposób dowiedziała się, że on tam jest i obserwuje ją. Jakby widziała, jak spoglądał na ten zbiór danych odzwierciedlających jej życie, złożony z kawałków będących codziennym zapisem jej egzystencji, rejestrowa-nym przez cyfrową materię świata. Laney patrzył, jak na tym odbiciu Alison Shires zaczyna się tworzyć punkt węzłowy. Zamierzała się zabić. Rozdział 6

DISH

Chia zaprogramowała Mistrza Muzyki tak, by reagował na mosty. Pojawiał się w jej wirtualnej Wenecji, ilekroć przekraczała któryś z umiarkowaną prędkością: szczupły młodzieniec o bladoniebieskich oczach i skłonności do noszenia długich, powiewnych płaszczy. Wersja beta tego programu stała się przedmiotem sporu, kiedy prawnicy reprezentujący pewnego szacownego brytyjskiego śpiewaka oskarżyli projektantów Mistrza Muzyki, że zeskanowali zdjęcia ich klienta jako znacznie młodszego człowieka. Sprawę załatwiono polubownie i wszystkie późniejsze wersje, włącznie z tą Chii, były generowane znacznie ostrożniej. (Kelsey powiedziała jej, że wystarczy zmienić kolor oka, ale dlaczego tylko jednego?) Wprowadziła go do Wenecji podczas drugiej wizyty, aby jej towarzyszył i dostarczał muzycznych wrażeń. Ograniczenie jego obecności do chwil, kiedy przechodziła przez mosty, wydawało się dobrym pomysłem. W Wenecji było mnóstwo mostów, niektóre z nich nie większe od krótkiego łuku kamiennych schodków nad najwęższymi kanałami. Był tam Most Westchnień, którego Chia unikała, bo uważała, że jest smutny i niesamowity, Most Pięści, który lubiła głównie z powodu nazwy, oraz wiele innych. A także Rialto, wielki, przygarbiony i fantastycznie stary, na którym — według jej ojca — ludzie wynaleźli bankowość, a raczej szczególny jej rodzaj. (Jej ojciec pracował dla banku, dlatego musiał mieszkać w Singapurze). Teraz zwolniła bieg przez miasto i w spacerowym tempie wchodziła na stromiznę Rialto. Mistrz Muzyki elegancko kroczył obok niej, w rozwianym na wietrze płaszczu koloru gliny. — DISH — powiedział, czując na sobie jej wzrok. — Diatoniczna Ilustracja Statycznej Harmonii. Znany także jako akord z opadającą linią basów. Aria na strunie G Bacha, 1730.

Bielszy odcień bieli Procol Harum, 1967. Gdyby teraz nawiązała z nim kontakt wzrokowy, usłyszałaby sample, bez wskazówek i w odpowiedniej głośności. Potem więcej o DISH i kolejne sample. Chciała jednak jego towarzystwa, nie wykładu. Raczej nie mogła po nim oczeki-34 wać niczego prócz wykładów, nie licząc obrazu, który był jasnowłosy, drobnokościsty i nosił się piękniej niż jakikolwiek człowiek. Wiedział wszystko o muzyce i nic poza tym. Nie miała pojęcia, jak długo była tym razem w Wenecji. Cały czas pozostawała w tej minucie przed świtem, którą najbardziej lubiła, ponieważ wszystko wyglądało właśnie tak. — Czy wiesz coś o japońskiej muzyce? — zapytała. — Dokładnie jakiej? — Słuchanej przez ludzi. — Popularnej? — Chyba tak. Przystanął, obrócił się i wepchnął ręce do kieszeni, a rozchylony płaszcz uka-zał podszewkę. — Moglibyśmy zacząć od muzyki zwanej enka — powiedział — chociaż wątpię, czyby ci się spodobała. Firmy software’owe zawsze sprawdzały, co ludzie lubią. — Korzeni współczesnej japońskiej muzyki pop należy szukać w czasach powstania czegoś zwanego „grupami”. Zwykła kalka, czysto komercyjna. Mocno rozwodnione wpływy zachodniej muzyki pop. Surowe i monotonne. — A czy mają pieśniarzy, którzy nie istnieją? — Piosenkarzy-idoli — powiedział, wchodząc na stromiznę mostu. — Nazywają ich idoru. Niektórzy z nich są bardzo popularni. — Czy ludzie zabijają się z ich powodu?

— Nie wiem. Podejrzewam, że to możliwe. — A poślubiają ich? — Nic o tym nie wiem. — A co z Rei Toei? Miała wątpliwości, czy tak wymawia się to nazwisko. — Obawiam się, że nie znam jej — odparł z lekkim grymasem, jak zawsze, gdy pytano go o muzykę powstałą od czasu wypuszczenia jego wersji. Chia zawsze wtedy współczuła mu, dobrze wiedząc, że to śmieszne. — Nic nie szkodzi — powiedziała i zamknęła oczy. Zdjęła okulary. Po Wenecji samolot wydawał się jeszcze niższy i węższy — klaustrofobiczna rura zapchana fotelami i ludźmi. Blondyna nie spała i obserwowała ją. Teraz, kiedy usunęła większość makijażu, o wiele mniej przypominała Ashleigh Modine Carter. Jej twarz oddalona tylko o kilka cali. Uśmiechnęła się. Był to powolny uśmiech, modulowany, jakby składał się z kilku faz, powodowanych nieśmiałością lub wahaniem. — Podoba mi się twój komputer — powiedziała. — Wygląda jak zrobiony przez Indian albo co. Chia spojrzała na Sandbendera. Wyłączyła go, przesuwając czerwony suwak. 35 — Koral — wyjaśniła. — To są turkusy. A te, które wyglądają jak kość sło-niowa, to wyściółka jakiegoś orzecha. Wymienialne. — Reszta ze srebra? — Aluminium — odparła Chia. — Przetapiając stare puszki wygrzebywane na brzegu morza, odlewają je w formach z piasku. Te panele to mikarta. Len na-sączony żywicą. — Nie wiedziałam, że Indianie potrafią robić komputery — powiedziała kobieta, wyciągając rękę i dotykając Sandbendera. Mówiła z wahaniem, cicho, jak dziecko. Paznokieć

palca, który oparła na komputerze, był jaskrawo czerwony, lakier popękany i starty. Dłoń zadrżała i cofnęła się. — Za dużo wypiłam. W dodatku z tequilą. Eddie mówi na to „witamina T”. Nie byłam niedobra, co? Chia potrząsnęła głową. — Nie zawsze pamiętam, kiedy jestem niedobra. — Wiesz jak długo będziemy jeszcze lecieć do Tokio? — zapytała Chia, bo nic innego nie przyszło jej do głowy. — Dziewięć godzin jak nic — odparł blondynka i westchnęła. — Poddźwiękowe to koszmar, prawda? Eddie zamówił mi miejsce w superszybkim, komfortowe, ale potem powiedział, że coś się pokręciło z biletem. Dostaje wszystkie bilety z tej firmy w Osace. Kiedyś lecieliśmy Air France, pierwszą klasą, gdzie z fotela robi się łóżko i przykrywają cię kołderką. Mają tam otwarty bar, w którym wystawiają butelki szampana i najlepsze żarcie. To wspomnienie wcale nie poprawiło jej humoru. — I dają ci perfumy oraz kosmetyki w osobnej walizeczce od Hermesa. Z prawdziwej skóry. Po co lecisz do Tokio? — Och — powiedziała Chia. — Och. No tak. Przyjaciółka. Zobaczyć się z przyjaciółką. — Tam jest tak dziwnie, wiesz? Po tym trzęsieniu. — Przecież odbudowali je, prawda? — Pewnie, ale zrobili to tak szybko, głównie z pomocą nanotechu, więc po prostu odrosło. Eddie był tam, zanim opadł kurz. Mówił mi, że można było zobaczyć, jak te wieżowce rosły w nocy. Pokoje na górze jak plastry miodu, a ściany zamykające się wokół nich, piętro po piętrze. Powiedział, że wyglądało to jak top-niejąca świeca, tylko na odwrót. Przerażające. W absolutnej ciszy. Maszyny zbyt małe, żeby je dostrzec. Mogą wniknąć do twojego ciała, wiesz? W jej głosie Chia wyczuła strach. — Eddie? — spytała, mając nadzieję, że zmieni temat.

— Eddie jest kimś w rodzaju biznesmena. Po trzęsieniu ziemi pojechał do Japonii robić pieniądze. Mówił, że infa. . . info. . . że struktura była wtedy otwarta na oścież. Twierdził, że katastrofa pozbawiła ją kręgosłupa, tak jakby, więc można 36 było przyjść i zapuścić korzenie, szybko, zanim się zagoiła i stwardniała. A wy-goiła się wokół niego, jakby był implantem albo czymś w tym rodzaju, więc teraz jest częścią tej infa. . . info. . . — Infrastruktury. — Struktury. Tak. Więc teraz przypiął się do koryta. Jest ziemianinem i właścicielem kilku klubów, zajmuje się muzyką, wideo oraz innymi rzeczami. Chia nachyliła się, wyciągnęła torbę spod przedniego fotela i schowała Sandbendera. — Mieszkasz tam, w Tokio? — Czasami. — Podoba ci się? — Jest. . . no. . . cóż. . . Niesamowite, wiesz? Niepodobne do żadnego innego miejsca. Stała się tam ta okropna rzecz, a oni naprawili ją czymś jeszcze większym. Taka ogromna zmiana, a wszyscy udają, że nigdy nic się nie stało. Ale wiesz co? — Co? — Spojrzyj na mapę. Taką wcześniejszą. Większość tego jest nie tam, gdzie była. Nawet w pobliżu. No, kilka rzeczy pozostało — pałac, autostrada czy ten wielki ratusz w Shinjuku, ale cała reszta wygląda, jakby dopiero co ją zrobili. Zepchnęli cały gruz po trzęsieniu ziemi do wody, jak kruszywo, a teraz budują i na nim. Nowe wyspy. — Wiesz co — powiedziała Chia — jestem śpiąca. Chyba spróbuję zasnąć. — Mam na imię Maryalice. Jedno słowo. — A ja Chia. Chia zamknęła oczy i próbowała jeszcze bardziej odchylić oparcie fotela, ale się nie dało.

— Śliczne imię — powiedziała Maryalice. Chii wydawało się, że w szumie silników, słyszy DISH Mistrza Muzyki, nie jako dźwięk, lecz część jej samej. Bielszy odcień czegoś tam, ale nie zdołała tego uchwycić. Rozdział 7 Słodki nektar życia Alison Shires — Ona spróbuje się zabić — rzekł Laney. — Dlaczego? — Kathy Torrance sączyła kawę z ekspresu. Poniedziałkowe popołudnie w Klatce. — Ponieważ wie. Czuje, że ją obserwuję. — To niemożliwe, Laney. — Ona wie. — Przecież nie obserwujesz jej. Badasz dane, które ona generuje, tak jak my wszyscy. Nie może o tym wiedzieć. — Wie. Biała filiżanka szczęknęła o spodek. — A skąd możesz mieć pewność? Zaglądasz do rejestru jej rozmów telefonicznych, wybieranych przez nią kanałów, wykazu zamawianej muzyki. Skąd możesz wiedzieć, że zdaje sobie sprawę z twojej obecności? Punkt węzłowy, miał ochotę powiedzieć, ale nie zrobił tego. — Myślę, że zbyt ciężko pracujesz, Laney. Pięć dni wolnego. — Nie, wolałbym. . . — Nie mogę pozwolić, żebyś się wypalił. Znam te objawy, Laney. Urlop wypoczynkowy, płatny, pięć dni. Dodała zwrot kosztów podróży. Posłano go do biura podróży mieszczącego

się w tym samym budynku co Slitscan i zamówiono pokój w wydrążonym wzgórzu nad Ixtapa. Hotel z ogromnymi kamiennymi kulami ustawionymi na polerowanym betonie przeszklonego holu. Za szkłem iguany z odwiecznym spokojem obserwowały personel recepcji, ich zielone łuski kontrastowały z zakurzonym brązem gałęzi. Laney spotkał kobietę, która twierdziła, że opracowuje lampy dla firmy wzorniczej z San Francisco. We wtorek wieczorem. Był w Meksyku trzy godziny. Drin-ki w hotelowym barze. 38 Zapytał ją, na czym polega to opracowywanie lamp. Ostatnio zauważył, że ci ludzie, których tytuły jasno precyzowały ich zawody, wykonują pracę, jakiej on by nie chciał. Jeśli ktoś pytał go, co robi, mówił, że jest analitykiem. Nie próbował wyjaśniać punktów węzłowych ani teorii Kathy Torrance dotyczących osobistości. Kobieta odpowiedziała, że jej firma produkuje krótkie serie mebli i akcesoriów, szczególnie lampy. Wytwarzano je w wielu różnych miejscach, głównie w północnej Kalifornii. Manufaktury. Jeden wytwórca podpisywał kontrakt na dwieście granitowych podstawek, inny na wygięcie i pomalowanie dwustu stalowych rurek na specyficzny odcień błękitu. Wyjęła notebooka i pokazała mu animowane szkice. Wszystkie lampy były cienkie i kolczaste, co przywodziło mu na myśl afrykańskie owady, które oglądał na Nature Channel. Czy ona je projektowała? Nie. Były projektowane w Rosji, w Moskwie. Ona była redaktorką. Wybierała dostawców komponentów. Nadzorowała wytwarzanie, transport do San Francisco i montaż w dawnej wytwórni konserw. Jeśli do-kumentacja wymagała czegoś, czego nie dało się zdobyć, znajdowała innego dostawcę lub negocjowała kompromis w kwestiach materiału lub wykonawstwa. Laney zapytał, komu je sprzedawali. Ludzie chcą tego, czego nie mają inni,

powiedziała. Czy raczej tego, czego inni nie lubią? To też, odparła. Czy to ją bawi? Tak. Ponieważ w ogóle lubiła rzeczy zaprojektowane przez Rosjan, a także ludzi wytwarzających komponenty. Jednak najbardziej, powiedziała mu, lubiła świadomość, że daje światu coś nowego, sprawiało jej przyjemność obserwowanie, jak moskiewskie szkice zmieniają się w przedmioty stojące na podłodze dawnej przetwórni. — Pewnego dnia są tam — powiedziała — i możesz na nie popatrzeć, dotknąć, zdecydować, czy to dobre czy nie. Laney zastanowił się nad tym. Wyglądała na bardzo opanowaną. Cienie z niemal dostrzegalną szybkością wydłużały się na podłodze ze szklistego betonu. Położył rękę na jej dłoni. Dotknąć i zdecydować, czy to dobre czy nie.

***

Tuż przed świtem, gdy kobieta od lamp spała jeszcze w jego łóżku, z balkonu apartamentu spoglądał na łuk zatoki i mleczny, przezroczysty, niemal niewidoczny księżyc. Tej nocy, na obszarze Federacji, gdzieś na wschodzie, przeprowadzono ataki rakietowe i rozeszły się pogłoski o broni chemicznej. 39 Ostatni akt ponurych i nieustannych zmagań będących tłem tego świata. W koronach pobliskich drzew budziły się ptaki, dźwięk znany mu z Gainesville, z sierocińca i tamtych poranków.

***

Kathy Torrance oznajmiła, że jest zadowolona z rekonwalescencji Laneya. Powiedziała, że wygląda na wypoczętego. Bez komentarzy wypłynął na morza DatAmerica, podejrzewając, że kolejny urlop byłby ostatnim. Obserwowała go tak, jak doświadczony ślusarz patrzy na cenne narzędzie, które wykazało pierwsze oznaki zmęczenia metalu. Punkt węzłowy wyglądał teraz inaczej, chociaż Laney nie potrafił wyrazić tej zmiany słowami. Przesiał niezliczone fragmenty danych, które spiętrzyły się wokół Alison Shires podczas jego nieobecności, szukając źródła wcześniejszego przeczucia. Sprawdził muzykę, jakiej słuchała, kiedy był w Meksyku, puszczając każdy utwór w wybranej przez nią kolejności. Stwierdził, że jej wybór świadczy o rosnącej afirmacji życia: korzystała z nowego dostawcy, Upful Groupvine, którego niestrudzenie pozytywne produkty były muzycznym odpowiednikiem Kanału Dobrych Wiadomości. Zestawiając jej wydatki z rejestrami kredytodawcy i napływającymi do niego czekami, opracował spis wszystkiego, co kupiła przez miniony tydzień. Sześć ostrzy do otwieracza do kartonów Tokkai. Czy ona posiada otwieracz Tokkai? Zaraz jednak przypomniał sobie przestrogę Kathy, że ta część badań rodzi największe ryzyko, gdyż researcher poznaje badany obiekt w stopniu mogącym szybko prowadzić do utraty perspektywy. — Często najłatwiej identyfikujemy się na poziomie zakupów, Laney. Jesteśmy z natury kupcami. Kiedy stwierdzisz, że kupiłeś mrożony groszek innej firmy niż zwykle, ponieważ woli go twój obiekt — pilnuj się!

***

Podłoga apartamentu Laneya była tarasem opartym o szkielet dawnego budynku parkingu. Spał pod ścianą, na nadmuchiwanym łóżku, nabytym przez Shopping Channel. Pomieszczenie nie miało okien. Przepisy wymagały pompy świetlnej, więc zrekonstruowane światło wpadało czasem przez panel w suficie, ale 40 rzadko bywał tam za dnia. Siedział na śliskim brzegu materaca, wyobrażając sobie Alison Shires w jej apartamencie przy Fountain Avenue. Większym niż jego mieszkanie, ale niewiele. Czynsz opłacał, co w końcu ustalił Slitscan, jej żonaty aktor. Korzystał z szeregu pośredników, ale płacił. Kathy nazywała to „gadzim funduszem”. Mógł zachować w pamięci historię Alison Shires jako osobny obiekt, jako dokładny model czegoś zwyczajnego, lecz wspaniałego, uwidocznionego przez jego zdolności. Nigdy jej nie spotkał ani nie rozmawiał z nią, ale poznał — jak sądził — lepiej niż ktokolwiek. Mężowie nie znali tak swoich żon ani one mężów. Psychopaci mogli twierdzić, że znają tak obiekty swej obsesji, lecz nie mieli racji. Aż pewnej nocy obudził się z głową pękającą z bólu. Za gorąco, znów szwankowała klimatyzacja. Floryda. Niebieska koszula, w której spał, lepiła mu się do pleców i ramion. Co ona mogła teraz robić? Czy patrzyła, bezsennie, na słabe smugi odbitego światła na suficie, słuchając Upful Groupvine? Kathy podejrzewała, że jest bliski załamania. Spojrzał na swoje ręce. Mogły należeć do kogokolwiek. Patrzył na nie, jakby nigdy przedtem ich nie widział. Przypomniał sobie 5-SB w sierocińcu. Czuł jego smak, zanim jeszcze skończyli robić mu zastrzyk. Rdzewiejący metal. Placebo nie miało żadnego smaku.

Wstał. Kuchnia, wyczuwając go, obudziła się. Drzwi lodówki się rozsunęły. Samotny, stary liść sałaty oklapł, czerniejąc, na plastikowych prętach białej półki. Na drugiej leżała w połowie pusta butelka Evian. Położył dłonie na sałacie, usiłując poczuć jakieś promieniowanie, jakąś subtelną siłę życiową, miazmaty, cząsteczki nieznane nauce. Alison Shires zamierzała się zabić. Wiedział, że to widział. W jakiś sposób dostrzegł to w przypadkowych danych, generowanych przez nią podczas spokojnych wędrówek przez świat rzeczy. — Hej tam — powiedziała lodówka. — Zostawiłeś otwarte drzwi. Laney nie odpowiedział. — Chcesz, żeby zostały otwarte, kolego? Wiesz, że to utrudnia automatyczne rozmrażanie. . . — Cicho. Jego dłonie były już w lepszym stanie. Zimniejsze. Stał tam, aż zrobiły się całkiem zimne, a potem cofnął je i ucisnął czubkami palców skronie, a lodówka skorzystała z okazji i bez dalszych komentarzy zamknęła drzwi. Dwadzieścia minut później jechał metrem do Hollywood, narzuciwszy kurtkę na pomiętą malajską koszulę, w której spał. Samotne figurki na peronach stacji, wykrzywione przez perspektywę w podmuchu przejeżdżającego składu. 41 *** — Nie mówimy o świadomej decyzji, prawda? — Blackwell miętosił to, co zostało z jego prawego ucha. — Nie — rzekł Laney. — Sam nie wiem, co zamierzałem zrobić. — Próbowałeś ją uratować. Tę dziewczynę. — Miałem wrażenie, że coś pękło. Jak gumowa opaska. To było jak grawitacja.

— Tak właśnie się czujesz — powiedział Blackwell — kiedy podejmiesz decyzję. Gdzieś między wyjściem z metra a podnóżem pagórka minął człowieka podlewającego trawnik — prostokąt może dwukrotnie większy od stołu bilardowego, oświetlony chirurgicznym blaskiem pobliskiej latarni. Laney zauważył krople wody na idealnie równych źdźbłach jaskrawozielonego plastiku. Ten plastikowy trawnik oddzielał od ulicy stalowy płot, którego pionowe więzienne pręty podtrzymywały jasne, niepordzewiałe zwoje drutu kolczastego. Dom mężczyzny był niewiele większy od tego błyszczącego trawnika; relikt z czasów, gdy stok tego pagórka był usiany domkami i altankami. Stały tu inne, podobne do tego, wciśnięte między starannie zindywidualizowane fasady kompleksów mieszkalnych, maleńkie prywatne posiadłości pamiętające czasy, gdy miasto jeszcze nie wchło-nęło tego obszaru. W powietrzu unosił się słaby zapach pomarańczy, ale Laney nie dostrzegł żadnego drzewa. Ogrodnik podniósł głowę i Laney zobaczył, że jest niewidomy, oczy ma zasłonięte czarnymi rombami kamer wideo, podłączonymi bezpośrednio do nerwu wzrokowego. Nigdy nie wiedziało się, na co patrzą. Laney poszedł dalej, pozwalając temu czemuś, co nim kierowało, prowadzić się przez te uśpione ulice i woń kwitnących drzew. W odległej Santa Monica zapiszczały hamulce. Po piętnastu minutach stał przed jej budynkiem na Fountain Avenue. Patrzył w górę. Piąte piętro. 502. Punkt węzłowy.

***

— Nie chcesz o tym mówić?

Laney oderwał wzrok od pustego kubka, napotykając spojrzenie Blackwella. — Nigdy nikomu o tym nie opowiadałem — powiedział i była to prawda. 42 — Przejdźmy się — rzekł Blackwell i wstał. Jego ciało unosiło się pozornie bez wysiłku, jak napełniony helem balon. Laney zastanawiał się, która jest godzina, tutaj i w LA. Yamazaki zapłacił rachunek. Wyszedł z nimi z Amos ’n’ Andes w opadającą mgłę, która nie całkiem była mżawką, w płynący chodnikiem, falujący potok czarnych parasoli. Yamazaki wyjął jakiś czarny przedmiot, nie większy od karty kredytowej i nieco cieńszy, po czym mocno wygiął go między palcami. Rozkwitł czarny parasol. Yamazaki podał go Laneyowi. Wygięta czarna rączka była sucha, lekka i troszeczkę ciepła. — Jak się go składa? — Nie składa się — odparł Yamazaki — tylko wyrzuca. Drugi otworzył dla siebie. Łysy Blackwell w mikroporowym wdzianku był najwidoczniej nieprzemakalny. — Proszę mówić dalej, panie Laney. W luce między dwoma odległymi wieżowcami Laney dostrzegł inny, wysoki budynek. Ujrzał na nim ogromne twarze, jakby znajome, wykrzywione dziwnym grymasem.

***

Cicha umowa, którą Laney podpisał ze Slitscanem, miała zwalniać Slitscan z wszelkiej odpowiedzialności za wykorzystywanie dostępu do DatAmeri-

ca w sposób, jaki mógł zostać uznany za pogwałcenie prawa. Takie przypadki zdarzały się bardzo często, właściwie stale, przynajmniej w pewnych zaawansowanych fazach poszukiwań. Ponieważ DatAmerica była poprzednim pracodawcą Laneya, specjalnie go to nie dziwiło. DatAmerica była nie tyle potęgą, ile terytorium. Pod wieloma względami sama stanowiła dla siebie prawa.

***

W toku intensywnych badań nad Alison Shires, Laney już popełnił mnóstwo przestępstw, a w wyniku jednego z nich poznał kody otwierające drzwi do foyer jej budynku, uruchamiające windę, otwierające drzwi jej mieszkania na piątym piętrze oraz wyłączające system alarmowy, który automatycznie wzywał uzbrojoną ochronę, jeśli ktoś zrobił to, nie wystukując dwóch dodatkowych cyfr. To ostatnie zabezpieczenie było wymierzone przeciw endemicznemu wtargnięciu — 43 przestępstwu, w trakcie którego lokator zostawał napadnięty na parkingu i zmu-szony do wyjawienia kodów. W przypadku Alison Shires kod składał się z miesiąca, dnia i roku urodzenia, co stanowczo odradzała każda agencja ochrony. Do-datkowe cyfry tworzyły liczbę 23, czyli jej wiek rok wcześniej, kiedy się tu wprowadziła. Laney cicho recytował te cyfry, stojąc przed budynkiem, którego ośmiopiętrowa fasada krzywiła się zgodnie z czyimś wyobrażeniem architektury Tudorów. Pierwsze promienie świtu wyraźnie ukazywały nawet najdrobniejsze szczegóły.

***

— A więc — podsunął Blackwell — po prostu wszedłeś tam. Wystukałeś kody i bach, byłeś w środku. Stali we trzech na skrzyżowaniu, czekając na zmianę świateł. Bach. . .

***

W lustrzanym foyer żadnego dźwięku. Poczucie próżni. Tuzin Laneyów odbitych na ścianach, gdy przechodził po bezmiarze nowego dywanu. Zbliżył się do roztaczającej jakiś kwiatowy zapach windy, gdzie wprowadził kolejną część kodu. Zawiozła go prosto na piąte. Drzwi otworzyły się. Znów nowy dywan. Pod świeżą warstwą kremowej emalii ściany korytarza ukazywały lekkie nieregularności staromodnego tynku. 502. — Co ty wyprawiasz? — zapytał głośno Laney, chociaż nie wiedział i nigdy się nie dowiedział, czy mówił do siebie czy do Alison Shires. Mosiężny pierścień wokół rybiego oka antycznego wizjera spojrzał na niego z drzwi, częściowo przysłonięty kataraktą wyblakłej farby. Zamek szyfrowy był osadzony w stalowej framudze, trochę poniżej judasza. Laney patrzył na swoje palce, jak wybierają cyfry. 23. Alison Shires, naga, otworzyła drzwi, zanim zadziałał kod. Za jej plecami we-soło przygrywał Upful Groupvine, gdy Laney chwycił śliskie od krwi przeguby dziewczyny. I w jej oczach zobaczył coś, co wtedy i na zawsze uznał za błysk rozpoznania, nawet nie oskarżenia.

44 — Nie udało się — powiedziała, jakby narzekała na jakieś urządzenie, i Laney usłyszał swój szloch, dźwięk, jakiego nie wydawał od dzieciństwa. Chciał obejrzeć te nadgarstki, ale trzymając ją, nie mógł tego zrobić. Popychał ją przed sobą w kierunku wiklinowego fotela, którego nawet nie widział. — Siadaj — powiedział jak do niegrzecznego dziecka, a ona usłuchała. Puścił jej przeguby. Pobiegł tam, gdzie spodziewał się znaleźć łazienkę. Ręczniki i jakiś plaster. I odkrył, że klęczy obok niej, tam gdzie siedziała z czerwonymi palcami podkurczonymi ku czerwonym dłoniom, jakby medytowała. Owinął ciemnozielony ręcznik do rąk wokół jej lewego przegubu, a potem owiązał plastrem — podgumowaną taśmą przeznaczoną do zasłaniania wybranych obszarów ciała podczas stosowania kosmetyków w aerozolu. Wiedział o tym z wykazu zakupionych przez nią produktów. Czyżby jej palce siniały pod tą warstwą czerwieni? Podniósł głowę. Ten sam błysk rozpoznania. Smuga krwi na jednej kości policzkowej. — Nie rób tego — powiedział. — Przestaje płynąć. Laney owinął jej prawy przegub, trzymając w zębach rolkę taśmy. — Nie trafiłam w arterię. — Nie ruszaj się — rzekł Laney i zerwał się na równe nogi, potykając się i upadając na coś, w czym rozpoznał — na moment, zanim złamało mu nos — dzieło kobiety od lamp. Chodnik podskoczył i niespodziewanie uderzył go w twarz. — Alison. . . Kostka jej nogi przechodzącej obok, w kierunku kuchni. — Alison, siadaj!

Chyba usłyszał, jak powiedziała „przepraszam” — a potem strzał.

***

Ramiona Blackwella poruszyły się, gdy westchnął, zagłuszając uliczny ruch. W szkłach Yamazakiego odbijały się pastelowe barwy, bo każdą ścianę tutaj zdo-bił neon. Ich blask przyćmiewał Vegas, każda powierzchnia tutaj była oświetlona i pulsująca. Blackwell patrzył na Laneya. — Tędy — powiedział w końcu i wszedł za róg, we względny mrok i słabą woń uryny. Laney poszedł w jego ślady, a Yamazaki za nim. Dotarłszy do odległego końca wąskiego przejścia, znaleźli się w krainie baśni. Żadnych neonów. Nikły blask wieżowców. Surowe prostokąty białego mato45 wego szkła pokryte były czarnymi ideogramami, a każdy z nich oznaczał maleńką strukturę, niczym jakąś antyczną kabinę na zapomnianej plaży. Stłoczone obok siebie wzdłuż jednej strony brukowanego zaułka, ich miniaturowe fasady nasuwały myśl o kurtynie, zapadającej po spektaklu wystawianym podczas jakiegoś tajnego miejskiego karnawału. Wysrebrzony wiekiem cedr, zmatowiały pergamin: nic, co pozwalałoby osadzić to miejsce w czasie, jedynie fakt, że znaki drogowe były elektryczne. Laney wytrzeszczył oczy. Ulica zbudowana przez koboldy. — Golden Street — oznajmił Keith Alan Blackwell. Rozdział 8

Narita

Chia wysiadła za Maryalice, która wypiła kilka tych witaminizowanych drinków, a potem przez dwadzieścia minut okupowała jedną z toalet, przyczesując treski, nakładając szminkę i tusz. Chię nie zachwycił rezultat. Maryalice wyglądała nie tyle jak Ashleigh Modine Carter, ile jak coś, na czym Ashleigh Modine Carter przespała noc. Kiedy Chia wstała, czuła się tak, jakby musiała mówić swemu ciału o każdej czynności, jaką zamierzała wykonać. Nogi: ruszajcie się. W trakcie lotu złapała jeszcze kilka godzin snu. Schowała Sandbendera z powrotem do torby, a teraz stawiała krok za krokiem, podczas gdy idąca przed nią Maryalice kołysała biodrami w wąskim przejściu. Wydawało się, że minęły wieki, zanim wyszły z samolotu, ale w końcu stanęły w korytarzu lotniska, pod wielkimi japońskimi znakami firmowymi, które Chia znała przez całe życie. Wszyscy tłoczyli się i przesuwali w tym samym kierunku. — Deklarujesz coś? — zapytała stojąca obok Maryalice. — Nie — odparła Chia. Maryalice przepuściła ją przodem przez kontrolę paszportową, gdzie Chia podała japońskiemu policjantowi paszport oraz kartę Cashflow, którą Zona Rosa wymusiła na Kelsey, ponieważ to wszystko i tak było pomysłem Kelsey. Teoretycznie na podstawie tej karty mogła podjąć sumę równą całemu funduszowi klubu w Seattle, ale Chia podejrzewała, że w końcu za wszystko zapłaci Kelsey i nawet nie będzie miała nic przeciwko temu. Policjant wyjął jej paszport ze szczeliny w kontuarze i oddał go Chii. Nie fatygował się sprawdzaniem karty. — Dwa tygodnie pobytu — powiedział i przepuścił ją skinieniem głowy.

Drzwi z matowego szkła rozsunęły się przed nią. Było tu tłoczno, o wiele bardziej niż na SeaTac. Widocznie kilka samolotów przyleciało jednocześnie, skoro tylu ludzi czekało na swoje bagaże. Odsunęła się na bok, przepuszczając małe-go robota obładowanego walizkami. Miał brudne różowe opony i wielkie oczy 47 stworzenia z kreskówek, smętnie spoglądające na cisnący się wokół tłum. — No, to było łatwe — powiedziała za nią Maryalice. Chia odwróciła się w samą porę, by zobaczyć, jak bierze głęboki oddech, przytrzymuje i wypuszcza powietrze. Maryalice mrużyła oczy, jakby bolała ją głowa. — Czy wiesz, którędy powinnam iść na stację? — spytała Chia. W Sandbenderze miała mapy, ale nie chciała go teraz wyciągać. — Tędy — odparła Maryalice. Przeciskała się przez tłum, a Chia szła za nią, z torbą pod pachą. Wyszły wprost na karuzelę, na którą z taśmy ześlizgiwały się bagaże, podskakując, wirując, odjeżdżając w dal. — O, jest jedna — powiedziała Maryalice, chwytając czarną walizkę i mówiąc to z tak wymuszonym zadowoleniem, że Chia popatrzyła na nią. — I druga. Druga była podobna do pierwszej, tyle że na boku miała nalepkę z Nissan County, trzeciego pod względem wielkości parku rozrywek w Kalifornii. — Mogłabyś ponieść ją chwilę, kochanie? Zawsze po długiej podróży samolotem boli mnie krzyż. Podała Chii walizkę z naklejką. Nie była zbyt ciężka, jakby tylko do połowy napełniono ją ubraniami. Jednak była dla niej o wiele za duża; Chia musiała odchylić się w przeciwną stronę, aby nie wlec jej po ziemi. — Dzięki — powiedziała Maryalice. — Masz. Podała Chii pomięty prostokąt naklejki z kodem paskowym. — To kwit. Teraz musimy tylko przejść tędy. . .

Z wielkim bagażem jeszcze trudniej było przecisnąć się przez tłum. Chia musiała uważać, żeby nie deptać ludziom po nogach i nie obijać ich za mocno walizką, więc nawet nie zauważyła, kiedy zgubiła Maryalice. Rozejrzała się wokół, spodziewając się, że zobaczy treskę nad głowami podróżnych, raczej niższych od Maryalice, ale nigdzie jej nie dostrzegła. WSZYSCY PRZYLATUJĄCY PASA ŻEROWIE MUSZĄ PRZEJ Ś Ć KONTROL Ę CELNĄ. Chia patrzyła, jak napis przekształca się w japońskie ideogramy, a potem znów zmienia w angielskie litery. No cóż, musi tam iść. Stanęła w kolejce za mężczyzną w czerwonej skórzanej kurtce. Na jego plecach skośny napis szarymi literami głosił „Kolizja koncepcji”. Chia gapiła się nań, wyobrażając sobie zderzające się koncepcje, co zapewne sa-mo w sobie było koncepcją, ale potem doszła do wniosku, że to chyba nazwa firmy naprawiającej samochody lub jedno z tych haseł, które Japończycy układają po angielsku — one prawie coś oznaczają, ale niezupełnie. Skutki różnicy czasów po przelocie przez Pacyfik. — Następny. Wpychali walizkę Kolizji Koncepcji w maszynę wielkości podwójnego łóżka, tylko wyższą. Jakiś funkcjonariusz w wideohełmie odczytywał wskazania skane48 rów, a drugi policjant odbierał paszporty, wsuwał je w szczelinę i odbierał bagaże. Chia pozwoliła mu wziąć walizkę Maryalice i rzucić ją na taśmę podajnika. — Mam tu komputer. Skaner mu nie zaszkodzi? Jakby jej nie słyszał. Patrzyła, jak jej bagaż podręczny wjeżdża do maszyny w ślad za walizką Maryalice. Mężczyzna w hełmie poruszał głową z boku na bok, aktywując spojrzeniem menu. — Kwit bagażowy — powiedział policjant i Chia przypomniała sobie, że trzyma go w ręce. Kiedy go podawała, uderzyła ją myśl, że Maryalice wręczyła jej ten kwit. Policjant przesunął po nim skanerem.

— Sama pani pakowała te bagaże? — zapytał człowiek w hełmie. Nie patrzył na nią, ale zapewne widział zdjęcia w paszporcie, jak również jej obraz przesyłany przez kamerę wideo. Na lotniskach było mnóstwo kamer. — Tak — powiedziała Chia, uznawszy, że to łatwiejsze od wyjaśniania, że to bagaż Maryalice. Próbowała odczytać grymas warg mężczyzny w hełmie, ale trudno było powiedzieć, czy w ogóle miał jakieś usta. — Pani to pakowała? — Tak. . . — odparła Chia, tym razem nieco mniej pewnym tonem. Hełm poruszył się. — Następny. Chia podeszła na koniec maszyny i odebrała swoją torbę oraz czarną walizkę. Przeszła przez kolejną rozsuwaną ścianę z matowego szkła. Znalazła się w większej sali, o wyższym sklepieniu, z większymi reklamami na górze, ale nie mniej zatłoczoną. Może nie był to wcale tłum, lecz tokijska rzeczywistość: mnóstwo ludzi, upchanych na niewielkiej przestrzeni. Znów roboty bagażowe. Zastanawiała się, ile kosztuje wynajęcie jednego. Może mogłaby położyć się na bagażu, powiedzieć, dokąd ma jechać, i zasnąć. Tyle że właściwie nie była pewna, czy chce jej się spać. Przełożyła walizkę Maryalice z lewej ręki do prawej, rozmyślając, co z nią zrobić, jeśli właścicielka nie zjawi się za — powiedzmy — pięć minut. Miała już dość lotnisk i przestrzeni pomiędzy nimi, a ponadto nie wiedziała, gdzie będzie spać tej nocy. Ani tego, czy jeszcze jest noc. Podniosła głowę, usiłując znaleźć jakiś zegar, kiedy ktoś chwycił ją za prawy przegub. Spojrzała na rękę, zobaczyła złote pierścienie i zegarek, grube ogniwa złotej bransolety, pierścionki połączone z zegarkiem cienkimi łańcuszkami. — To moja walizka. Spojrzenie Chii przesunęło się z przegubu na biały mankiet koszuli, a potem po rękawie czarnej marynarki. Wyblakłe oczy w podłużnej twarzy, pionowe bruz-dy na obu policzkach, jakby wykute jakimś narzędziem rzeźbiarskim. Przez mo-

ment wzięła go za Mistrza Muzyki, zagubionego na lotnisku. Tylko że jej Mistrz Muzyki nigdy nie nosiłby takiego zegarka, a ponadto włosy tego mężczyzny były ciemniejsze, długie i wilgotne, zaczesane do góry. Wyglądał na niezadowolonego. 49 — To walizka Maryalice — powiedziała Chia. — Dała ci ją? W Seattle? — Poprosiła, żebym ją poniosła. — W Seattle? — Nie. Tutaj. Siedziała obok mnie w samolocie. — Gdzie ona jest? — Nie wiem — odparła Chia. Nosił czarny, dwurzędowy garnitur, zapięty na wszystkie guziki. Jak ze stare-go filmu, ale nowy i zapewne kosztowny. Nagle zauważył, że trzyma jej przegub, i puścił go. — Teraz ja ją poniosę — powiedział. Znajdziemy Maryalice. Chia nie wiedziała, co robić. — Maryalice chciała, żebym ja ją niosła. — Zrobiłaś to. Teraz ja ją wezmę. Tak też zrobił. — Jesteś chłopakiem Maryalice? Eddie? Uśmiechnął się kącikiem ust. — Można tak powiedzieć — odparł.

***

Eddie jeździł daihatsu gracelandem z kierownicą po niewłaściwej stronie. Chia zauważyła to, ponieważ Rez jechał kiedyś takim na wideoklipie, tyle że tamten miał z tyłu wannę z czarnego marmuru z wielkimi złotymi kurkami w kształcie tropikalnych ryb. Ludzie pisali, że to kpina z pieniędzy i różnych paskudnych rzeczy, jakie można z nimi zrobić, jeśli ma się ich za dużo. Chia opowiedziała o tym matce. Usłyszała, że nie trzeba się przejmować tym, co mogłaby zrobić, mając za dużo, gdyż większość ludzi nie ma nawet dość. I że lepiej zastanowić się nad tym, co naprawdę oznacza „dość”. Tymczasem Eddie miał gracelanda, całego w czerni i chromie. Wyglądał jak skrzyżowanie furgonetki z jedną z tych niskich, klinowatych limuzyn hummera. Chia nie wyobrażała sobie, że może tu być na nie popyt: wszystkie samochody wyglądały jak małe, cukierkowate pudełka. Graceland był po prostu wozem na topie, przeznaczonym dla tych Amerykanów, którzy nie chcieli kupować importowanych produktów. Kiedy przyszło do zakupu samochodu, zdecydowanie zawężało to wybór, (Matka Hester Chen miała jedną z tych naprawdę brzydkich ka-nadyjskich furgonetek, która kosztowała majątek, ale miała gwarancję na osiemdziesiąt pięć lat, co podobno było ekologiczne). 50 W środku graceland był wyłożony wiśniowym aksamitem, nabijanym diamen-tami, z małymi chromowymi guzikami w miejscach, gdzie krzyżowały się ich rzędy. Była to najszykowniejsza rzecz, jaką Chia widziała w życiu, i domyśliła się, że Maryalice też tak uważała, ponieważ siedząc obok niej w samolocie, wyjaśniała, że chodzi o „image”. Eddie miał ten topowy, bardzo modny klub muzyki country pod nazwą „Whiskey Clone”, więc musiał jeździć gracelandem i ubierać się tak, jak ci z Nashville. Maryalice powiedziała, że to do niego pasuje. Chia kiwnęła głową. Eddie prowadził, mówiąc coś po japońsku do zestawu głośno mówiącego. Znaleźli Maryalice w maleńkim barze niedaleko lotniska. Był to już trzeci, do którego zajrzeli. Chia odniosła wrażenie, że Eddie niezbyt cieszył się z tego spotkania, ale Maryalice najwyraźniej nie zwracała na to uwagi. To Maryalice wpadła na pomysł, że podwiozą Chię do Tokio. Oznajmiła, że pociąg jest zbyt zatłoczony, a ponadto drogi. Powiedziała, że chce oddać Chii przysługę, zrewanżować się za przeniesienie walizki. (Chia zauważyła, że Eddie wstawił jedną walizkę do

bagażnika gracelanda, ale tę z nalepką Nissan Count postawił obok siebie na przednim siedzeniu). Teraz Chia właściwie nie słuchała Maryalice. Była późna noc, odczuwała skutki różnicy czasów i jechali po tym wielkim moście, który wyglądał jak zrobiony z neonów. Wokół biegła niezliczona ilość pasów ruchu z samochodzikami. Wyglądało to jak sznury paciorków, błyszczących i nowych. Za oknami rozmazywały się tablice reklamowe, wysokie i wąskie, na jednych wyskakiwały napisy po japońsku, a na innych ludzie, uśmiechnięci, jakby coś sprzedawali. A potem twarz tej kobiety: Rei Toei, idoru, którą zamierzał poślubić Rez. Znikła. Rozdział 9

Brak kontroli

— Rice Daniels, panie Lancy. Z „Braku kontroli”. Przyciskając jakąś wizytówkę z drugiej strony podrapanej plastikowej ściany, oddzielającej pokój zwany „gościnnym” od tych, którzy tak go nazwali, Laney próbował przeczytać wizytówkę, ale próba zogniskowania wzroku wywołała przeszywający ból pod czaszką. Zamiast tego przez łzy spojrzał na Rice’a Danielsa. Krótko ostrzyżone ciemne włosy, dopasowane okulary przeciwsłoneczne z małymi owalnymi szkłami, czarne oprawki obejmujące głowę jak uchwyt chirurgiczny. Rice Daniels wcale nie wyglądał na kogoś, kto stracił kontrolę. — To serial — wyjaśnił. — „Brak kontroli”. To z tego tytułu: „Skutki braku

kontroli nad mediami — czyli przeciw agresywnemu dziennikarstwu”. Laney ostrożnie dotknął plastra na nosie. Błąd. — Agresywnemu? — Jest pan kwantem, panie Laney. Kwalifikowanym analitykiem. Właściwie nie był nim, ale formalnie tak nazywał się wykonywany przez niego zawód. — Pracuje pan dla Slitscanu. Laney nie odpowiedział. — Dziewczyna była obiektem intensywnego dochodzenia. Slitscan interesował się nią. Wie pan dlaczego. Sądzimy, że Slitscan zostanie oskarżony o spowo-dowanie śmierci Alison Shires. Laney spojrzał na swoje sportowe buty, z których strażnicy wyjęli mu sznurówki. — Zabiła się — powiedział. — Wiemy dlaczego. — Nie — odparł Laney, znów patrząc, na te czarne owale. — Ja nie wiem. Wcale. Punkt węzłowy. Protokoły z jakiegoś zupełnie innego świata. 52 — Będzie pan potrzebował pomocy, Laney. Może pan zostać oskarżony o za-bójstwo. Nakłanianie do samobójstwa. Zechcą wiedzieć, dlaczego pan tam był. — Powiem im dlaczego. — Nasi producenci zdołali przysłać mnie tu przed innymi. Laney. Nie było to łatwe. Jest tu już komisja ze Slitscanu, która czeka na rozmowę z panem. Jeśli im pan pozwoli, wszystko przeinaczą. Wyciągną pana, ponieważ muszą, dla dobra programu. Mogą to zrobić — mają dość pieniędzy i dobrych prawników. Tylko

proszę zadać sobie pytanie: czy pan chce im na to pozwolić? Daniels wciąż przyciskał swoją wizytówkę do plastiku. Laney ponownie skupił na niej wzrok i dostrzegł, że ktoś napisał coś po drugiej stronie, małymi, nierównymi literami, odwróconymi jak w lustrze, tak że mógł przeczytać je od lewej do prawej: TO NIE JA, TO TY. — Nigdy nie słyszałem o „Braku kontroli”. — Właśnie kończymy kręcić godzinny odcinek pilotażowy, panie Laney. Wszyscy jesteśmy bardzo podekscytowani — dodał po starannie odmierzonej przerwie. — Dlaczego? — „Brak kontroli” to nie tylko serial. Uważamy go za całkiem nową jakość. Nowe podejście do telewizji. Pańska historia — historia Alison Shires — jest dokładnie tym, czym chcemy się zająć. Nasi producenci to ludzie, którzy chcą coś dać widowni. Powiodło im się, mają nazwiska i wyrobioną pozycję, a teraz chcą dać coś widzom — wskrzesić poczucie uczciwości, spojrzeć na sprawy z nowej perspektywy. Czarne owale przysunęły się nieco do podrapanego plastiku. — Nasi producenci stworzyli także „Gliniarzy w opałach” oraz „Moda — na zimno i z premedytacją”. — Co takiego? — Program dokumentalny o przemocy wśród potentatów światowej mody.

***

— Agresywne dziennikarstwo? — Pióro Yamazakiego zawisło nad notebookiem. — Program o takich programach jak Slitscan — wyjaśnił Laney. — Podejrzanych o przestępcze działania. W barze, który miał najwyżej dziesięć stóp długości, nie było stołków. Trzeba było stać. Poza ubranym w kostium z teatru kabuki barmanem, w lokalu nie było 53 nikogo prócz nich. Chociaż i tak było tłoczno. Bar był chyba najmniejszym wolno stojącym lokalem, jaki Laney widział w życiu. Wydawało się, że stał tu zawsze, jako relikt starożytnego Edo, miasta cieni i ciasnych mrocznych zaułków. Ściany były oblepione wyblakłymi pocztówkami, które przybrały barwę sepii, nasączone nikotyną i dymem z kuchenki. — Ach — rzekł w końcu Yamazaki. — Meta-tabloid. Barman nałożył dwie sardynki na mikroskopijny podgrzewacz. Posiekał je dwoma stalowymi tasakami, przeniósł na maleńki talerz, przybrał jakąś bezbarw-ną, przezroczystą marynatą i pokazał Laneyowi. — Dzięki — powiedział Laney. Kucharz uniósł podgolone brwi. Mimo skromnego wystroju za barem stały tuziny butelek drogiej whisky, każda z ręcznie opisaną nalepką, podającą nazwisko właściciela. Yamazaki wyjaśniał, że goście sami kupują trunki, które są tu dla nich przechowywane. Blackwell kończył drugi kieliszek miejscowej wódki z lodem. Yamazaki poprzestał na Coke Lite. Na wprost Laneya wisiała reklama surrealistycznie drogiego burbona z Kentucky i przez chwilę zastanawiał się, jak jeden kieliszek wpłynąłby na jego samopoczucie po podróży. — A więc — rzekł Blackwell, osuszając kieliszek tak dokładnie, że lód zadzwonił mu o protezę — wydostali cię, żeby dopaść tamtych drani. — W zasadzie tak — potwierdził Laney. — Mieli w pogotowiu swój zespół prawników, który tym się zajął, oraz drugi, pracujący nad cichą umową, którą zawarłem ze Slitscanem. — Ten drugi zespół miał więcej roboty — stwierdził Blackwell, podsuwając pusty kieliszek barmanowi, który wprawnie zgarnął go z lady i równie zręcznym ruchem postawił przed nim pełny.

— To prawda — przyznał Laney. Nie miał pojęcia, w co się pakuje, kiedy przystał na ogólnie nakreślony plan Rice’a Danielsa. W głębi duszy pragnął, aby Slitscan spokojnie zapomniał o huku tego jednego wystrzału w kuchni Alison Shires. (Oddanego, jak stwierdziła policja, z rosyjskiego urządzenia złożonego z naboju, rurki i najprostszego z mechanizmów spustowych. Niewątpliwie wy-produkowano je wyłącznie z myślą o samobójcach — nie dało się wycelować nim w coś położonego dalej jak dwa cale. Laney słyszał o nich, ale jeszcze nigdy żadnego nie widział. Z jakiegoś powodu nazywano je specjałami środowej nocy). A wiedział, że Slitscan wywinie się: jeśli uznają to za konieczne, zostawią w spokoju aktora Alison i cała sprawa utonie w morzu niepamięci, niemal natychmiast przysypana stale napływającymi ze świata wiadomościami. I życie Alison Shires, to, które poznał w całej tej straszliwej, banalnej intym-ności, spocznie tam na zawsze, zapomniane i ostatecznie zagubione. Gdyby jednak skorzystał z propozycji „Braku kontroli”, jej życie nabrałoby zupełnie nowego znaczenia. Siedząc tam, na twardym krześle w sali widzeń, sam nie był pewny jakiego. 54 Pomyślał o koralowcach, o rafach porastających zatopione lotniskowce. Może ona stanie się czymś takim, tajemnicą pogrzebaną pod pokrywającą ją nadbudową domysłów, a nawet mitu. Wydało mu się wtedy, że w ten sposób byłaby mniej martwa. A tego jej życzył. — Zabierz mnie stąd — powiedział do Danielsa, który uśmiechnął się pod chirurgicznym uchwytem, triumfalnie odrywając wizytówkę od plastiku. — Spokojnie — powiedział Blackwell, kładąc na ręce Laneya ogromną łapę ze srebrzystoróżową siateczką blizn. — Jeszcze nie dopiłeś swego drinka.

***

Laney poznał Rydella, kiedy ekipa „Poza kontrolą” zainstalowała go w Chateau, tej starej reprodukcji jeszcze starszego oryginału, ekscentrycznej betonowej budowli brutalnie ściśniętej między dwoma wyjątkowo brzydkimi biurowcami z końca minionego stulecia. Odzwierciedlały one schyłkowy niepokój czasu ich powstania, jednocześnie nasycając go jeszcze tajemniczą, upiornie cichą histerią, która wydawała się bardziej osobista i jeszcze mniej atrakcyjna. Mieszkanie Laneya, znacznie większe niż jego kawalerka w Santa Monica, przypominało odnowiony apartament z lat dwudziestych. Miało długi i wąski betonowy balkon wychodzący na Sunset, zawieszony nad szerszym balkonem piętro niżej i maleńkim okrągłym trawniczkiem, który był jedyną pozostałością po dawnym ogrodzie. Laney uznał, że to nietypowy wybór, zważywszy na jego sytuację. Nie zdziwiłby się, gdyby wybrali jakieś bardziej odosobnione, ufortyfikowane i odrutowane miejsce, ale Rice Daniels wyjaśnił, że Chateau ma swoje zalety. Było dobrym wyborem ze względu na image, ponieważ czyniło Laneya ludzkim. Wyglądało jak zwyczajne mieszkanie, mające ściany, drzwi i okna, za którymi mieszkaniec zapewne prowadzi coś w rodzaju normalnego życia — nie tak, jak w tych geo-metrycznych bryłach renomowanych hoteli. Ponadto miało głęboko zakorzenione związki z hollywoodzkim systemem gwiazd i ludzką tragedią. W latach świetności dawnego Hollywood zamieszkiwały tu gwiazdy, a niektóre z nich tutaj umarły. „Brak kontroli” chciał przedstawić tragedię Alison Shires jako dramat utrzyma-ny w tradycji starego Hollywood, lecz wywołany przez Slitscan — twór jak najbardziej współczesny. Ponadto, wyjaśnił Daniels, w Chateau było znacznie bez-pieczniej, niż można by sądzić. Właśnie wtedy Laney poznał Berry’ego Rydella, nocnego strażnika. Odniósł wrażenie, że Daniels i Rydell znali się, jeszcze zanim Rydell zaczął pracować w Chateau. Rydell nadzwyczaj dobrze orientował się w pracy przemy55 słu inforozrywkowego i w pewnej chwili, kiedy został sam na sam z Laneyem, zapytał, kto go reprezentuje.

— Co masz na myśli? — zdziwił się Laney. — Masz agenta, prawda? Laney odrzekł, że nie. — To lepiej się postaraj o jakiegoś — poradził Rydell. — Niekoniecznie wszystko musi skończyć się po twojej myśli, ale to show-biznes, no nie? Rzeczywiście, to był show-biznes w takim stopniu, że Laney wkrótce zaczął zastanawiać się, czy podjął słuszną decyzję. Szesnaście osób przez cztery godziny tłoczyło się w jego mieszkaniu, chociaż zaledwie przed sześcioma godzinami opuścił areszt. Kiedy w końcu sobie poszli, Laney chwiejnie powlókł się do sypialni, po drodze o mało nie wchodząc do szafy. Znalazłszy łóżko, zwalił się na nie i zasnął w ubraniu, po które wysłali Rydella do Beverly Center.

***

Pomyślał, że równie dobrze mógłby to zrobić teraz, w tym barze przy Golden Street, w ten sposób odpowiadając na pytanie, jak burbon wpływa na chorobę po-dróżną, wywołaną różnicą czasów. Nagle, dokończywszy drinka, poczuł się lepiej, może nie tyle na skutek wypitego drinka, ile mieszaniny zmęczenia i dezorienta-cji. — Czy Rydell był szczęśliwy? — zapytał Yamazaki. To pytanie wydało się Laneyowi dość dziwne, ale zaraz przypomniał sobie, że Rydell wspominał o jakimś Japończyku, którego poznał w San Francisco. Oczywiście, to był Yamazaki. — No — odparł — nie wydał mi się głęboko nieszczęśliwy, ale był trochę smutny. To się dało wyczuć. Chociaż nie znam go zbyt dobrze. — Szkoda — powiedział Yamazaki. — Rydell to odważny człowiek. — A co z tobą, Laney? — zapytał Blackwell. — Uważasz się za odważnego

człowieka? Podobna do dżdżownicy blizna przecinająca jego brew poruszyła się, wskazując na głęboki namysł. — Nie — odparł Laney. — Wcale. — Jednak zwróciłeś się przeciw Slitscanowi, prawda, za to, co zrobili dziewczynie? Miałeś pracę, miałeś co jeść i gdzie spać. Wszystko dzięki Slitscanowi, ale załatwili dziewczynę, więc postanowiłeś im odpłacić. Zgadza się? — To nie jest takie proste — odparł Laney. 56 Kiedy wielkolud odezwał się, Laney niespodziewanie wyczuł w nim żywą, skrzętnie skrywaną inteligencję. — Nie — powiedział prawie delikatnie Blackwell — to cholerna prawda, że nie jest. Jedna wielka, poznaczona różowymi plamkami dłoń, jak jakieś niezdarne zwierzątko obdarzone własnym życiem, zaczęła gmerać w kieszonce mikropo-

rowego dresu. Wyjęła mały, szary, metalowy przedmiot i położyła go na stole. — To jest gwóźdź — rzekł Blackwell — ocynkowany, półtoracalowy papiak. Takimi gwoździami przybijałem ludziom dłonie do barów takich jak ten. Niektórzy z nich byli prawdziwymi skurwielami. W jego głosie nie było cienia groźby. — I niektórzy z nich, jeśli przybijesz im jedną rękę, drugą chwytają za brzytwę albo ostre szczypce. Wskazującym palcem w zadumie dotknął paskudnie wyglądającej szramy pod prawym okiem, jakby ślad po czymś, co wbiło się tam i ześlizgnęło po kości policzkowej. — Nie popuszczą, wiesz? — Szczypcami? — Skurwiele — rzekł Blackwell. — Wtedy trzeba ich zabić. To jeden rodzaj odwagi, Laney. Chodzi mi o to, czym on się różni od tego, co próbowałeś zrobić Slitscanowi? — Ja tylko nie chciałem, żeby zamknęli sprawę. Pozwolili jej. . . opaść na dno. W zapomnienie. Nie obchodziło mnie, jak bardzo ucierpi Slitscan, czy to ich załatwi czy nie. Nie myślałem o tym jak o zemście, ale raczej sposobie. . . utrzymania jej przy życiu. — Są też inni ludzie. Przybijesz im dłoń do stołu, a oni siedzą i patrzą na ciebie. Tacy są naprawdę twardzi, Laney. Myślisz, że jesteś jednym z nich? Laney powiódł spojrzeniem od Blackwella do pustej szklaneczki po burbonie i z powrotem. Barman przysunął się, żeby ją napełnić, ale Laney zakrył ją dłonią. — Jeśli przybijesz mi dłoń do baru, Blackwell — rzekł, kładąc drugą dłoń płasko na ciemnym drewnie, poznaczonym kółkami plam — będę wrzeszczał, rozumiesz? Nie wiem, o co tu chodzi. Może jesteś wariatem. Jednak ja na pewno nie jestem żadnym bohaterem. Nie jestem nim teraz i nie byłem wtedy, w LA.

Blackwell i Yamazaki wymienili spojrzenia. Olbrzym wydął usta i nieznacznie skinął głową. — To i dobrze — mruknął. — Myślę, że możesz nadawać się do tej roboty. — Żadnej roboty — powiedział Laney i teraz pozwolił, żeby barman nalał mu drugiego drinka. — Nic nie chcę słyszeć o żadnej robocie, dopóki nie wiem, kto mnie wynajmuje. — Jestem szefem ochrony Lo/Rez — odparł Blackwell — i zawdzięczam temu głupiemu draniowi życie. Gdyby nie on, ostatnie pięć lat spędziłbym w zakła-57 dach karnych pieprzonego stanu Victoria. Chociaż wykończyłbym się wcześniej, jak nic. — To ten zespół? Ochraniacie ich? — Rydell dobrze o panu mówił, panie Laney. Krtań Yamazakiego nerwowo podskoczyła nad kołnierzykiem kraciastej koszuli. — Nie znam Rydella — powiedział Laney. — Był nocnym strażnikiem w hotelu, na który nie było mnie stać. — Myślę, że Rydell zna się na ludziach — rzekł Yamazaki, a do Blackwella: — Lo/Rez? Mają kłopoty? — Rez — wyjaśnił Blackwell. — Mówi, że ożeni się z tą japońską panienką, która nawet nie istnieje, cholera! On wie, że tak jest, ale powiada, że nie mamy ani odrobiny wyobraźni! Słuchajcie — ciągnął Blackwel i wyjął z zakamarków swego ubrania lśniący jak lustro prostokąt z okrągłą dziurą w jednym rogu. W jego ręku wydawał się nie większy od karty kredytowej. — Coś naszło naszego chłopca, słyszycie? Naszło go. Nie wiem jak, nie wiem kto. Chociaż osobiście stawiałbym na ten pieprzony Kombinat. Tych ruskich drani. Ty, przyjacielu, poszukasz dla nas tych swoich węzłów, sprawdzisz Reza i dowiesz się — do jasnej cholery — kto. Prostokąt opadł z cichym stuknięciem i utkwił w blacie, w poprzek słojów. Dopiero wtedy Laney zauważył, że to mały tasak z okrągłymi stalowymi nitami przytrzymującymi rączkę z różanego drewna.

— A kiedy to zrobisz — dodał Blackwell — załatwimy ich raz na zawsze. Rozdział 10 „Whiskey Clone” Klub Eddiego mieścił się na jednym z górnych pięter czegoś, co wyglądało na biurowiec. Chii wydawało się, że w Seattle nie ma klubów muzycznych na piętrach, ale nie była tego pewna. Zasnęła w gracelandzie i obudziła się dopiero wtedy, gdy Eddie wjeżdżał w bramę garażu, a potem na coś trochę przypominającego karuzelę, a trochę bębenek staromodnego rewolweru, tylko z samochodami zamiast kul. Patrzyła przez okno, kiedy uniesiono ich do góry i w bok, a potem zatrzymali się i Eddie wyjechał na parking, który mógłby znajdować się wszędzie. Wszystkie wozy były duże i czarne, chociaż nie tak wielkie jak graceland. — Chodź z nami na górę i odśwież się, kochanie — zaproponowała Maryalice. — Wyglądasz na wykończoną. — Muszę się połączyć — powiedziała Chia. — Znaleźć przyjaciółkę, u której mam się zatrzymać. . . — Nie ma problemu — odparła Maryalice, przesuwając się po welurowym siedzeniu i otwierając drzwi. Eddie wysiadł po stronie kierowcy, zabierając ze sobą walizkę z nalepką Nissan County. Nadal wyglądał na niezadowolonego. Chia wzięła torbę i poszła za Maryalice. Wszyscy weszli do windy. Eddie nacisnął dłonią zarys ręki na ścianie i mruknął po japońsku. Winda coś mu odpowiedziała, a potem zamknęła drzwi i pojechali w górę. Szybko, ale jechali dość długo. Podróż windą wcale nie poprawiła humoru Eddiemu. Musiał stanąć tuż przy Maryalice i Chia zauważyła, że kiedy na nią patrzył, drgał mu mięsień na policzku. Maryalice odpowiedziała mu spokojnym spojrzeniem. — Rozchmurz się — powiedziała. — Już po wszystkim. Mięsień przyspieszył. — Nie tak miało być — rzekł w końcu Eddie. — Nie taka była umowa.

Maryalice uniosła brew. — Kiedyś lubiłeś małe innowacje. Eddie zerknął na Chię, a potem, szybko, znów na nią. — Nazywasz to innowacją? 59 — I miałeś poczucie humoru — dodała Maryalice, gdy winda stanęła i otworzyły się drzwi. Eddie zmierzył blondynę gniewnym spojrzeniem i wysiadł, a Chia i Maryalice za nim. — Nie przejmuj się nim — powiedziała Maryalice. — Czasem jest nieznośny. Chia sama nie wiedziała, czego oczekiwała, ale zdecydowanie nie tego. Zagracony pokój zapchany kartonami i rząd monitorów wewnętrznej telewizji. Niski sufit z prasowanych płytek zawieszonych na metalowym rusztowaniu. Prawie połowy brakowało, a z zakurzonego wnętrza zwisały druty i kable. Z dwóch małych biurowych lamp jedna była włączona i oświetlała stertę zużytych opakowań po zupach błyskawicznych oraz czarny kubek pełen białych plastikowych łyżeczek. Japończyk w czarnym topowym wdzianku z napisem „Whiskey Clone” z przodu, siedział na obrotowym fotelu przed monitorami, nalewając sobie gorącą kawę z wielkiego termosu w różowe kwiatki. — Cześć, Calvin — powiedziała Maryalice, a przynajmniej tak to zabrzmiało. — Cześć — mruknął mężczyzna. — Calvin jest z Tacomy — wyjaśniła Maryalice, a Chia patrzyła, jak Eddie, nadal niosąc walizkę, maszeruje przez pokój i znika za drzwiami. — Szef wygląda na szczęśliwego — rzekł mężczyzna z równie japońskim akcentem, co Maryalice. Upił łyk z nakrętki termosu. — Taak — przyznała Maryalice. — Tak się ucieszył na mój widok, że po prostu wychodzi z siebie. — Przejdzie mu. — Kolejny łyk. Spojrzał na Chię spod daszka czapki. Napis „Whiskey Clone” wypisany był czcionką, jakiej używają w sklepach, kiedy chcą, żebyś myślał, że to

miejsce z tradycjami. — To jest Chia — przedstawiła ją Maryalice. — Spotkałam ją na SeaTac. Tak naprawdę spotkały się w samolocie. Chia przypomniała sobie tę historię z próbką DNA i treską. — Dobrze wiedzieć, że ono wciąż tam jest — rzekł mężczyzna. — To oznacza, że jest dokąd wrócić z tego szamba. — No, Calvin — powiedziała Maryalice — przecież wiesz, że uwielbiasz Tokio. — Jasne. W Redmond miałem łazienkę wielkości mieszkania, jakie zajmuję tutaj, a to nawet nie była duża łazienka. Z prysznicem. Bez wanny i bajerów. Chia spojrzała na ekrany za jego plecami. Mnóstwo ludzi, ale nie potrafiła stwierdzić, co robili. — Wygląda na dobrą noc — orzekła Maryalice, patrząc na monitory. — Niezła — odparł. — Dobra na mydło. — Nie gadaj tak — skarciła go — bo sama wezmę się do roboty. Calvin uśmiechnął się. — Przecież jesteś grzeczną dużą dziewczynką, prawda, Maryalice? — Przepraszam — wtrąciła Chia — czy mogę skorzystać z łącza? 60 — Jest w pokoju Eddiego — powiedziała Maryalice — ale on pewnie teraz z niego korzysta. Może pójdziesz do łazienki — wskazała jej inne zamknięte drzwi — i umyjesz się. Wyglądasz na rozkojarzoną. — Eddie zaraz skończy i będziesz mogła porozmawiać z przyjaciółką. W łazience był stary stalowy zlew i bardzo nowa, bardzo skomplikowana toaleta z co najmniej tuzinem guzików na pokrywie zbiornika. Były opisane po

japońsku. Polimerowy sedes lekko poruszył się pod jej ciężarem i Chia aż podskoczyła. W porządku, uspokajała się, to tylko zagraniczna technologia. Kiedy skończyła, wybrała na chybił trafił jeden z przycisków, wytwarzając chmurę su-perdrobnych kropelek perfumowanej wody. Zakrztusiła się i odskoczyła. Otarła oczy wierzchem dłoni, a potem stanęła z boku i spróbowała nacisnąć inny guzik. Ten okazał się właściwy — toaleta spłukała się z szumem, który przypominał jej ryk odrzutowych silników. Kiedy umyła ręce, a potem twarz, nad uspokajająco zwyczajną umywalką, wyciskając bladoniebieskie mydło w płynie z dozownika w kształcie jednookiego dinozaura, usłyszała inny dźwięk, który zastąpił szum spuszczanej wody. Obejrzała się i zobaczyła oscylujący pierścień purpurowego światła, gdzieś poniżej sedesu. Ultrafiolet, pomyślała, sterylizuje toaletę. Na ścianie przyklejono plakat Dukes of Nuke’Em, tej obrzydliwej droidogłowej grupy metalowej. Byli spoceni, mieli podkrążone oczy i obleśne uśmiechy — perkusiście brakowało przedniego zęba. Napis był po japońsku. Zastanawiała się, dlaczego ktoś w Japonii ich lubi, ponieważ takie zespoły jak Dukes nienawidziły wszystkiego, co nie zgadzało się z ich pojęciem amerykańskości. Ale Kelsey, która wiele razy była w Japonii z ojcem, mówiła, że trudno zrozumieć, co sobie myślą Japończycy. Nie znalazła niczego, czym można by osuszyć ręce. Wyjęła z torby podkoszulek i użyła go w tym celu, chociaż z kiepskim skutkiem. Kiedy przyklęknęła, wpychając koszulkę do torby, zauważyła róg jakiegoś przedmiotu, którego nie rozpoznała, ale w tym momencie w drzwiach pojawił się Calvin. — Przepraszam. — W porządku — powiedziała Chia, zapinając torbę. — Wcale nie — rzekł, oglądając się przez ramię, a potem znów patrząc na nią. — Naprawdę poznałaś Maryalice na SeaTac? — W samolocie. — Nie bierzesz w tym udziału? Chia wstała i lekko zakręciło się jej w głowie. — W czym?

Spojrzał na nią spod daszka czarnej czapki. — A więc naprawdę powinnaś stąd zniknąć. Natychmiast. — Dlaczego? — spytała Chia, chociaż ten pomysł wydał jej się całkiem niezły. 61 — Lepiej, żebyś nie wiedziała. — Gdzieś zza jego pleców dobiegł głośny trzask. Skrzywił się. — To nic. Ona tylko rzuca różnymi rzeczami. Jeszcze nie zaczęli na serio. Chodź. Chwycił jej torbę za pasek i podniósł. Ruszył szybkim krokiem i musiała truchtać, żeby za nim nadążyć. Minęli zamknięte drzwi pokoju Eddiego i rząd monitorów (na których chyba dostrzegła tańczących ludzi w kowbojskich kapelu-szach, ale nie była pewna). Calvin klepnął dłonią w płytkę sensora na drzwiach windy. — Zwiezie cię do garażu — powiedział, gdy z pokoju Eddiego doleciał odgłos tłuczonego szkła. — Idź w lewo, mniej więcej dwadzieścia stóp dalej znajdziesz następną windę. Omiń hol — mamy tam kamery. Ostatni guzik na dole: zjedziesz na stację metra i wsiądziesz. Podał jej torbę. — W którą stronę? — zapytała. Maryalice wrzasnęła. Jakby coś ją bardzo zabolało. — Nieważne — odparł Calvin i szybko powiedział windzie coś po japońsku. Odpowiedziała mu, ale już go nie było. Drzwi zamknęły się i zaczęła zjeżdżać, bo torba w rękach Chii stała się jakby lżejsza. Kiedy drzwi rozsunęły się, graceland Eddiego wciąż tam stał — masywny czarny klin wśród innych czarnych aut. Znalazła następną windę, którą kazał jej zjechać Calvin. Miała podrapane i pogięte drzwi, normalne przyciski i nie mówiła. Zwiozła Chię do pasażu, gdzie było jasno jak w dzień, do przelewających się tam tłumów, do ruchomych schodów, peronów oraz nieodłącznych znaków firmowych zawieszonych w powietrzu. Wreszcie była w Tokio.

Rozdział 11

Nowe budynki

Pokój Laneya znajdował się wysoko w wąskim wieżowcu o elewacji z białych ceramicznych płytek. Miał trapezoidalny kształt i powstał w czasie boomu lat osiemdziesiątych, w latach prosperity. Fakt, że przetrwał wielkie trzęsienie ziemi, najlepiej świadczył o umiejętnościach jego budowniczych, a to, że wyszedł cało z późniejszej rekonstrukcji, zawdzięczał niezwykle skomplikowanym stosunkom własnościowym i nieustannej walce między dwoma najstarszymi or-ganizacjami przestępczymi w mieście. Yamazaki wyjaśnił to w taksówce, którą odjechali z New Golden Street. — Nie wiedzieliśmy, co sądzisz o nowych budynkach — powiedział. — Mówisz o nanotechowych? — Lancy walczył z sennością. Kierowca nosił nieskazitelnie białe rękawiczki. — Tak. Niektórzy ludzie ich nie lubią. — Nie wiem. Musiałbym taki zobaczyć. — Myślę, że zobaczysz je z okna hotelu. Tak też się stało. Z sieci znał niesamowity ogrom ich skali, ale wirtualna rzeczywistość nie oddawała szczególnej tekstury, wysmukłej organiczności. — Są jak Nowy Jork z obrazów Gigera — powiedział Yamazaki, lecz Laneyowi to nazwisko nic nie mówiło. Teraz siedział na skraju łóżka, patrząc pustym wzrokiem na te cuda nowej technologii, banalne i paskudne. To typowe dla takich wytworów. Budziły tylko złość: największe budowle mieszkalne na świecie. (Kompleks budynków Czerno-byla był większy, ale tam już nigdy

nie zamieszka żaden człowiek). Parasol od Yamazakiego oklapł i skurczył się. Znikł. Zadzwonił telefon. Laney nie mógł go znaleźć. — Telefon — mruknął. — Gdzie on jest? Płaski prostokąt białego cedru, umieszczony na czarnej kwadratowej tacy u wezgłowia łóżka, zaczął rytmicznie pulsować rubinowym światełkiem. Podniósł go. Nacisnął kciukiem maleńki kwadracik z macicy perłowej. 63 — Hej — powiedział ktoś. — Laney? — Kto mówi? — Rydell. Z Chateau. Hans pozwolił mi skorzystać z telefonu. — Hans był kierownikiem nocnej zmiany. — Dobrze obliczyłem czas? Jesz śniadanie? Laney potarł oczy i ponownie spojrzał na nowe budynki. — Zadzwoniłem do Yamazakiego — wyjaśnił Rydell. — Dał mi twój numer. — Dzięki — ziewnął Laney — ale. . . — Yamazaki powiedział, że dostałeś tę robotę. — Tak myślę — rzekł Laney. — Dzięki. Chyba jestem ci winien. . . — Slitscan — powiedział Rydell — kręci się po Chateau. — Nie — zdziwił się Laney — przecież to zamknięta sprawa. — Znasz niejaką Katherine Torrance, Laney? Mieszka w Sherman Oaks. Siedzi w mieszkaniu, które zajmowałeś, i ma ze sobą dwie furgonetki czujników. Hans podejrzewa, że chcą wykryć, co tam robiłeś, czy byłeś zamieszany w narkotyki. Laney popatrzył na jeden z wieżowców. Część jego fasady jakby poruszyła się, ale to na pewno przywidzenie.

— Jednak Hans mówi, że w tych pokojach i tak nie da się posortować pozostałości molekularnych. Ten budynek jest zbyt stary. — Kathy Torrance? Ze Slitscanu? — Nie powiedzieli, że są stamtąd, ale ściągnęli tylu techników, a ci zawsze za dużo mówią, a ponadto Czyngis w garażu widział napisy na kilku skrzyniach, kiedy je rozładowywali. Jest ich prawie dwudziestu, nie licząc dwóch chłopców na posyłki. Wzięli dwa apartamenty i cztery jedynki. Nie dają napiwków. — I co tam robią? — Bawią się sensorami. Próbują ustalić, co robiłeś w tym mieszkaniu. Jeden z boyów widział, jak ustawiali kamerę. Cała fasada jednego z nowych budynków zdawała się rozsuwać i rozchodzić na boki. Laney zamknął oczy i ucisnął nasadę nosa, czując słaby ból po wcześniejszym złamaniu. — Przecież ja nic tam nie robiłem. — Nieważne. — Rydell był lekko urażony. — Ja tylko pomyślałem, że powinieneś o tym wiedzieć, to wszystko. Z tą fasadą zdecydowanie coś się działo. — Wiem. Dzięki. Przepraszam. — Dam ci znać, jeśli czegoś się dowiem — obiecał Rydell. — A przy okazji, jak tam jest? Laney patrzył, jak punkcik odbitego światła przesuwa się po odległej budowli ruchem przypominającym osmozę lub miarowe skurcze macek jakiegoś morskie-go stworzenia. — Dziwnie. 64 — Założę się, że ciekawie — powiedział Rydell. — No, jedz śniadanie. Będziemy w kontakcie.

— Dzięki — powiedział Laney i Rydell się rozłączył. Laney odłożył telefon na lakierowaną tacę i w ubraniu wyciągnął się na łóżku. Zamknął oczy, nie chcąc patrzeć na te nowe budynki. One jednak wciąż tam były, w ciemności i świetle za zamkniętymi powiekami. I kiedy tak leżał, osunęły się, rozpłynęły i rozmyły strużkami w labiryncie starego miasta. Osunął się wraz z nimi. Rozdział 12

Mitsuko

Chia użyła publicznego łącza na najniższym poziomie stacji. Sandbender wybrał numer Mitsuko Mimury, sekretarza tokijskiego oddziału (w tokijskim oddziale chyba każdy miał jakiś oficjalny tytuł). W głośnikach komputera odezwał się zaspany głos. Tłumacz natychmiast przetłumaczył z japońskiego: — Halo? Słucham? W czym mogę pomóc? — Mówi Chia McKenzie z Seattle. — Jesteś jeszcze w Seattle? — Tutaj. W Tokio. — Powiększyła mapę na ekranie Sandbendera. — Na stacji metra Shinjuku. — Bardzo dobrze. Przyjdziesz tu teraz? — Bardzo chętnie. Jestem naprawdę zmęczona. Głos zaczął wyjaśniać, jak ma dotrzeć na miejsce. — W porządku — przerwała Chia — mój komputer poradzi sobie z tym. Podaj

mi tylko nazwę stacji, na której muszę wysiąść. — Znalazła ją na mapie i oznaczyła. — Jak długo się tam jedzie? — Dwadzieścia do trzydziestu minut, zależnie od tego, jak zatłoczone jest metro. Wyjdę ci na spotkanie. — Nie musisz tego robić — powiedziała Chia. — Wystarczy, że podasz mi adres. — Japońskie adresy są trudne do znalezienia. — W porządku — powiedziała Chia. — Mam system geopozycyjny. Sandbender, korzystając z tokijskiej centrali telco, już pokazywał długość i szerokość geograficzną mieszkania Mitsuko Mimury. W Seattle udawało się to tylko z numerami firm. — Nie — odparła Mitsuko. — Muszę cię powitać. Jestem sekretarzem oddziału. — Dzięki. Już jadę. 66 Z torbą na ramieniu, częściowo rozpiętą, aby słyszeć głosowe polecenia Sandbendera, Chia wjechała ruchomymi schodami dwa poziomy wyżej, kupiła bilet, płacąc kartą kredytową i znalazła właściwy peron. Był mocno zatłoczony, prawie tak jak lotnisko, ale kiedy nadjechał skład, Chia pozwoliła, by tłum uniósł ją i wepchnął do wagonu — trudniej byłoby nie wsiąść. Kiedy ruszyli, usłyszała, jak Sandbender oznajmia, że opuszczają stację Shinjuku.

***

Niebo było jak macica perłowa, kiedy Chia opuściła stację. Szare budynki, pastelowy neon, przejście usiane jakimiś nieznanymi przedmiotami. Wszędzie stały tuziny rowerów, tych z filigranowymi ramami z papieru i włókna węglowego. Chia cofnęła się, gdy tuż przed nią przemknęła ogromna turkusowa śmieciarka. Dostrzegła białe rękawiczki na trzymających wielką kierownicę dłoniach kierow-cy. Kiedy pojazd przejechał, zobaczyła Japonkę w krótkiej spódniczce w kratę i czarnej rowerowej kurtce. Dziewczyna uśmiechnęła się. Chia pomachała ręką.

***

Mieszkanie Mitsuko znajdowało się na pierwszym piętrze na tyłach restauracji jej ojca. Chia słyszała dochodzący stamtąd głuchy stukot, a Mitsuko wyjaśniła, że to robot kuchenny kroi i sieka różne rzeczy. Pokój był mniejszy niż sypialnia Chii w Seattle, ale znacznie czyściejszy, bardziej uporządkowany i zorganizowany. Tak samo jak Mitsuko, która miała idealnie równe rude pasemko w czarnej grzywce i nosiła trampki na podwójnych podeszwach. Miała trzynaście lat — o rok mniej niż Chia. Mitsuko przedstawiła Chię ojcu, który nosił białą koszulę z krótkimi rękawami, krawat i pilnował trzech mężczyzn w niebieskich kombinezonach oraz białych rękawiczkach, którzy z ogromną energią i poświęceniem sprzątali restaurację. Ojciec Mitsuko skłonił się, uśmiechnął, powiedział coś po japońsku i wrócił do swojej roboty. Wchodząc po schodach, Mitsuko, która słabo mówiła po angielsku, powiedziała Chii, że przedstawiła ją ojcu jako uczestniczkę szkolnego programu wymiany kulturalnej, mającą na kilka dni zamieszkać w japońskim domu. Mitsuko miała na ścianie ten sam plakat — oryginalną okładkę z albumu Dog 67

Soup. Zeszła na dół i wróciła z dzbankiem herbaty oraz zafoliowanym, segmen-towanym pudełkiem zawierającym kalifornijską roladę oraz kilka mniej znanych rzeczy. Zadowolona ze swojskiego widoku rolady, Chia zjadła wszystko oprócz galaretki z pomarańczowym jeżowcem na wierzchu. Mitsuko pogratulowała jej zręczności w posługiwaniu się pałeczkami. Chia wyjaśniła, że jest ze Seattle, a tam ludzie często jedzą pałeczkami. Teraz obie nosiły słuchawki na podczerwień. Komputer przekładał bez poślizgów, zacinając się tylko wtedy, gdy Mitsuko używała mało znanych wyrażeń slangowych lub wtrącała angielskie słowa, których nie umiała wymówić. Chia chciała zapytać ją o Reza i idoru, ale wciąż rozmawiały o czymś innym. Potem Chia zasnęła, siedząc ze skrzyżowanymi nogami na podłodze, i Mitsuko najwidoczniej jakoś zdołała przetoczyć ją na twardy, wyciągnięty skądś materac, ponieważ Chia obudziła się na nim trzy godziny później.

***

Za oknem pokoju widziała deszcz srebrnego światła. Mitsuko pojawiła się z kolejnym dzbankiem herbaty i powiedziała coś po japońsku. Chia znalazła słuchawkę i włożyła ją do ucha. — Musiałaś być wyczerpana — przełożył tłumacz. Potem Mitsuko oznajmiła, że na jeden dzień zwolniła się ze szkoły, żeby być z Chią. Piły prawie bezbarwną herbatę z ceramicznych filiżaneczek. Mitsuko wyjaśniła, że mieszka tu z ojcem, matką i bratem Masahiko. Matka wyjechała do Kioto odwiedzić krewnych. Mitsuko powiedziała, że Kioto jest bardzo piękne i Chia powinna tam pojechać. — Przysłał mnie tu mój oddział — przypomniała Chia. — Nie przyjechałam jako turystka. Muszę się czegoś dowiedzieć.

— Rozumiem. — A więc to prawda? Rez naprawdę chce poślubić software? Mitsuko miała nieszczęśliwą minę. — Ja jestem sekretarzem — powiedziała. — Musisz omówić to z Hiromi Ogawą. — Kim ona jest? — Hiromi jest prezesem naszego oddziału. — Świetnie. Kiedy z nią porozmawiam? — Tworzymy lokal do tej dyskusji. Wkrótce będzie gotowy. Mitsuko nadal miała niewyraźną minę. Chia postanowiła zmienić temat. — Jaki jest twój brat? Ile ma lat? — Masahiko ma siedemnaście lat — odparła Mitsuko. — Jest „patologicznym 68 fetyszystą nieprzystosowanym społecznie”. Ostatnie słowa program tłumaczący wymówił jak jedno, co wskazywało na przekroczenie jego zdolności pojmowania. Chia przelotnie zastanowiła się, czy nie powinna podłączyć słuchawek do Sandbendera, którego funkcje tłumaczące uaktualniały się automatycznie przy każdym korzystaniu z łącza. — Kim? — Otaku — powiedziała Mitsuko, starannie wymawiając japońskie słowo. Tłumacz ponownie wypalił ten sam ciąg słów. — Och — powiedziała Chia — my też ich mamy. Nawet używamy podobnego określenia. — Myślę, że w Ameryce oni są inni — powiedziała Mitsuko. — No, chłopcy już tacy są, no nie? Na przykład otaku z mojej ostatniej szkoły wciąż zajmowali się

animowanymi lalami, militarnymi symulacjami komputero-wymi i innymi głupstwami. Najczęściej głupstwami. Patrzyła, jak Mitsuko słucha przekładu. — Tak — powiedziała Japonka — ale mówisz, że chodzą do szkoły. Nasi nie chodzą. Uczą się przez sieć i to jest niedobre, bo łatwo mogą oszukiwać. Później przychodzą egzaminy, które oblewają, i wszystko się wydaje, ale oni się nie przejmują. To poważny problem społeczny. — Twój brat jest jednym z nich? — Tak. Żyje w Warownym Mieście. — Gdzie? — W domenie wielu użytkowników. To jego obsesja. Jak narkotyk. Ma tu pokój. Rzadko z niego wychodzi. Na jawie przez cały czas przebywa w Warownym Mieście. Myślę, że we śnie też.

***

Przed nadchodzącym spotkaniem Chia próbowała dowiedzieć się więcej o Hiromi Ogawie, ale z różnym skutkiem. Prezeska była starsza, miała siedemnaście lat (tyle samo co Zona Rosa) i co najmniej od pięciu lat należała do klubu. Mo-gła mieć nadwagę (choć nie była to bezpośrednia informacja, a raczej sugestia) i lubiła skomplikowane ikony. Chia nie zdołała uzyskać żadnych dokładniejszych wiadomości. Uniemożliwiło jej to poczucie lojalności Mitsuko wobec miejscowego oddziału oraz świadomość różnicy między pozycją sekretarza a prezesa. Chia nienawidziła klubowej polityki i zaczęła podejrzewać, że będzie tu z nią miała poważny problem. Mitsuko wyjęła swój komputer. Była to jedna z tych miękkich, przezroczy69 stych koreańskich jednostek, wyglądająca jak płaska torebka białej galaretki z za-wieszonymi w niej

owocami jojoby. Chia rozpięła torbę i wyjęła Sandbendera. — Co to? — zapytała Mitsuko. — Mój komputer. Mitsuko była pod wrażeniem. — Zrobiony przez Harleya-Davidsona? — Nie, przez Sandbenderów — odparła Chia, wyławiając z torby gogle i rękawice. — To komuna na wybrzeżu Oregonu. Produkują sprzęt i oprogramowanie. — Amerykańskie? — Jasne. — Nie wiedziałam, że Amerykanie produkują komputery — powiedziała Mitsuko. Chia wsunęła czubki palców w srebrne naparstki i zapięta paski na przegubach. — Jestem gotowa do spotkania — oznajmiła. Mitsuko nerwowo zachichotała. Rozdział 13

Szum informacyjny

Yamazaki zadzwonił tuż przed południem. Dzień był ponury i pochmurny. Laney zaciągnął zasłony, żeby nie patrzeć w tym świetle na nanotechowe budynki.

Oglądał program NHK o mistrzyniach w kręceniu bąków. Gwiazdą programu była najwidoczniej dziewczynka z kucykami, w niebieskiej sukience ze staromodnym marynarskim kołnierzykiem. Lekko zezowała, może ze skupienia. Bąki były zrobione z drewna. Niektóre miały spore rozmiary i sprawiały wrażenie ciężkich. — Halo, panie Laney — powiedział Yamazaki. — Czy już lepiej się pan czuje? Laney patrzył, jak purpurowo-żółty bąk ożył, gdy dziewczynka wprawnie pociągnęła za starannie nawinięty sznur. Komentator przysunął ręczny mikrofon do górnej krawędzi wirującego bąka, żeby widzowie usłyszeli szum, a potem powiedział coś po japońsku. — Lepiej niż zeszłej nocy — odparł Laney. — Załatwiamy panu dostęp do danych dotyczących. . . naszego przyjaciela. To skomplikowany proces, gdyż informacje zabezpieczano rozmaitymi metodami. Nie korzystano z jednego systemu. Sposoby, jakimi chroniono jego prywatność, są kompleksowo inkrementalne. — Czy „nasz przyjaciel” o tym wie? Cisza. Laney patrzył na wirującego bąka. Wyobraził sobie, jak Yamazaki mruga oczami. — Nie, nie wie. — Nadal nie rozumiem, dla kogo naprawdę będę pracował. Dla niego? Dla Blackwella? — Pańskim pracodawcą jest Paragon-Asia Dataflow z Melbourne. Moim także. — A co z Blackwellem? — Blackwella zatrudnia prywatna korporacja, przez którą przechodzi znaczna część przychodów naszego przyjaciela. W trakcie jego kariery zawodowej stwo71

rzono strukturę mającą zoptymalizować ten przepływ i zminimalizować straty. Ta struktura ma obecnie postać korporacji broniącej swoich praw. — Zarząd — powiedział Laney. — Jego agenci przestraszyli się, ponieważ wygląda na to, że może popełnić jakieś szaleństwo. Tak? Purpurowo-żółty bąk zaczął lekko drgać, co po chwili nieuchronnie miało spowodować jego zatrzymanie. — Wciąż słabo orientuję się w świecie biznesu, panie Laney. Trudno mi oceniać takie sprawy. — Co miał na myśli Blackwell, mówiąc zeszłej nocy, że Rez chce poślubić japońską dziewczynę, która nie istnieje? — Idoru — powiedział Yamazaki. — Co? — Piosenkarka-idol. To Rei Toei. Ona jest sztuczną osobowością, zlepkiem różnych cech, wytworem projektantów oprogramowania. Czymś podobnym do tego, co w Hollywood nazywają „syntetykiem”. Laney zamknął oczy i po chwili otworzył. — To jak może się z nią ożenić? — Nie wiem — odrzekł Yamazaki — ale bardzo stanowczo stwierdził, że zamierza to zrobić. — A może mi pan powiedzieć, po co wynajęto pana? — Początkowo chyba mieli nadzieję, że zdołam wyjaśnić im naturę idoru: co czyni ją tak atrakcyjną dla widowni, a więc i dla niego. Myślę także, że — podobnie jak Blackwell — nie są do końca przekonani, że nie jest to jakiś spisek. Teraz chcą, żebym zapoznał pana z kulturowym tłem sytuacji. — Kim oni są?

— Nie mogę powiedzieć nic więcej. Bąk zaczął się chwiać. Laney dostrzegł cień lęku w oczach dziewczynki. — Pan nie uważa, że to spisek? — Spróbuję odpowiedzieć na pańskie pytania dziś wieczorem. Tymczasem, zanim załatwimy dostęp do danych, proszę przejrzeć to. . . — Hej! — zaprotestował Laney, gdy dziewczynkę zastąpiło nieznajome logo: rysunek szczerzącego kły buldoga w kolczatce, siedzącego po muskularną szyję w wielkiej misce z zupą. — Dwa programy dokumentalne o Lo/Rez — wyjaśnił Yamazaki. — O Dog Soup, niegdyś małej niezależnej wytwórni znajdującej się we wschodnim Taipei. Oni wypuścili pierwsze nagrania zespołu. Lo/Rez wykupili potem Dog Soup i wykorzystywali ją do produkcji mniej komercyjnych prac innych artystów. Laney patrzył ponuro na szczerzącego kły buldoga, tęskniąc za dziewczynką z kucykami. — Robili programy dokumentalne o sobie? 72 — Ten materiał nie jest autoryzowany przez zespół. Nie został przygotowany przez agentów Lo/Rez. — No cóż, chyba należy się z tego cieszyć. — Bardzo proszę — rzekł Yamazaki i rozłączył się. Wirtualny obraz urósł, ukazując jeden z kolców na psiej obroży, który z bliska okazał się piramidą z lśniącej stali. Zwierciadlane obłoki otoczyły ostrosłup, a w polu widzenia przewinęła się informacja o zastrzeżonych prawach autorskich do dzieła. Laney po chwili zorientował się, że program składał się z oderwanych fragmentów różnych wypowiedzi podawanych do wiadomości przez agentów ar-tystycznych zespołu. — Też mi dzieło — mruknął i poszedł do łazienki rozszyfrować przyciski prysznica. Zdołał ominąć sześć pierwszych minut, szorując zęby. Widział już takie pro-

gramy wideo, ale nigdy nie poświęcał im uwagi. Włożył białą hotelową podomkę i powiedział sobie, że powinien spróbować. Yamazaki wyglądał na takiego, który może go potem o to pytać. Po co ludzie robią takie programy? Bez narracji, bez jakiejkolwiek chronologii; niektóre fragmenty powtarzały się po kilka razy, z różną prędkością. . . W Los Angeles był cały, powszechnie dostępny, kanał nadający takie programy i kręcone w domach wywiady, których gospodyniami były nagie wiedźmy Encino, siedzące przed wielkimi obrazami bogini, namalowanymi w garażu. Tyle że tamte dawały się oglądać. Podejrzewał, że powodem tworzenia takich kawałków była potrzeba oddziaływania na media. Może było to coś w rodzaju brodzenia w wodzie, prostej czynności, która dawała chwilowe poczucie jedności z morzem. Jednak Laneyowi, który spędzał wiele godzin, brnąc w odmętach danych, na jakich opiera się świat mediów, wydawało się to beznadziejne. A także nużące, chociaż podejrzewał, że w tym programie nuda została celowo wykorzystana jako środek oddziaływania. W przeciwnym razie po co ktoś miałby zbierać i łączyć wszystkie te kawałki o Lo i Rezie, chińskim gitarzyście i irlandzkim piosenkarzu, plotących głupstwa w tuzinach różnych programów telewizyjnych, przeważnie kręconych z myślą o przekładzie na inny język? Głównym motywem były pozdrowienia. „Jesteśmy szczęśliwi, że jesteśmy we Władywostoku. Słyszeliśmy, że macie nowe wielkie akwarium!”, „Gratulujemy wam wolnych wyborów i skutecznej akcji zwalczania dengi!”, „Zawsze kochaliśmy Londyn!”, „Nowy Jorku, jesteś. . . pragmatyczny!” Laney obejrzał resztki śniadania i pod stalową pokrywką znalazł nie dojedzony kawałek brązowego tosta. W dzbanku została odrobina kawy. Wolał nie zastanawiać się nad telefonem od Rydella, ani nad tym, co mogło go czekać. A już myślał, że skończył ze Slitscanem, skończył z prawnikami. . . — Singapurze, jesteś piękny! — powiedział Rez, a Lo zawtórował mu: — Cześć, Miasto Lwa!

73 Podniósł pilota i spróbował szybkiego podglądu. Nic. Niemy obraz? Też nic. Yamazaki puścił ten program specjalnie dla niego. Zastanawiał się, czy nie wyłączyć konsoli, ale obawiał się, że zauważą. Program nabierał tempa, cięcia następowały częściej, a całość zmieniła się w jałowy, otępiający szum informacyjny. Uśmiech Reza nabrał złowrogiej wymowy — jakby żył własnym życiem i pojawiał się, identyczny, na każdym ujęciu. Nagle wszystko umknęło w cień. Inne ujęcie, odblaski na rokokowych złoceniach. Brzęk szkła. Obraz lekko spłaszczony. Laney znał to ze Slitscanu: tak działały najmniejsze kamery, udające kwiatek w klapie. Restauracja? Klub? Ktoś siedział naprzeciw kamery, za falangą zielonych butelek. Półmrok i słaba rozdzielczość małej kamery uniemożliwiały rozróżnienie rysów. Potem Rez pochylił się nad stołem i objęła go głębia ostrości. Uniósł do kamery kieliszek czerwonego wina. — Gdybyśmy kiedyś przestali mówić o muzyce, przemyśle i tym podobnych rzeczach, pewnie powiedziałbym ci, że łatwiej pożądać i uwodzić dziesiątki milionów obcych ludzi, niż przyjąć miłość i lojalność najbliższych osób. Ktoś, jakaś kobieta, powiedziała coś po francusku. Laney odgadł, że to ona miała kamerę. — Spokojnie, Rozzer. Ona nie rozumie połowy tego, co mówisz. Laney nachylił się do ekranu. Głos należał do Blackwella. — Nie rozumie? — odparł Rez, znów nieostry. — A gdyby rozumiała, pewnie opowiedziałbym jej o samotności wywołanej niezrozumieniem. A może tę samotność wywołuje lęk przed tym, że ktoś nas zrozumie? Obraz zastygł, ukazując rozmazaną twarz piosenkarza. Data i czas. Dwa lata temu. Pojawiło się słowo „niezrozumienie”. Zadzwonił telefon. — Tak?

— Blackwell mówi, że uzyskał dostęp. Zmieniamy termin. Może pan zacząć już teraz — powiedział Yamazaki. — Doskonale — rzekł Laney. — Nie sądzę, abym daleko zaszedł z tym pierwszym filmem. — Rez poszukujący nowego znaczenia artyzmu? Nie ma obawy — streścimy go panu później. — Ulżyło mi — mruknął Laney. — Czy drugi jest choć trochę lepszy? — Ma bardziej konwencjonalny układ. Obszerne wywiady, dane biograficzne, BBC, sprzed trzech lat. — Cudownie. — Blackwell jest już w drodze do hotelu. Do widzenia. Rozdział 14 Tokijski oddział Miejsce spotkania stworzone przez oddział Mitsuko przypominał Chii japońskie obrazy, które widziała podczas szkolnej wycieczki do muzeum w Seattle: spod warstw starego lakieru zdawało się sączyć brązowawe światło. W oddali stały poskręcane drzewa o konarach jak wąskie czarne kleksy. Zmierzała razem z Mitsuko do drewnianego domku z wystającymi okapami, o kształcie znanym z animacji. W takim domu przez mrok przemykali ninja, aby zbudzić śpiącą bohaterkę i powiedzieć jej, że wszystko wygląda inaczej, niż sądziła, a jej wuj sprzy-mierzył się ze złym władcą. W peryferyjnym okienku sprawdziła swój wygląd i odrobinę wypełniła sobie wargi. Zbliżając się do domku, zobaczyła, że wszystko zrobiono z klubowych archiwów, tak że całe otoczenie było z materiałów o Lo/Rez. Najpierw zauważało się to na ścianach z drewna i papieru, na których pojawiały się i znikały fragmenty obrazów, przypadkowo, jak słońce przezierające przez zasłonę liści. Kość policz-kowa Reza i kawałek jego czarnych okularów; dłoń Lo na gryfie gitary. Zmieniały się, zastępowane innymi, migotliwie jak przelatujące ćmy, powiększone

do granic rozdzielczości ekranu, do jądra cyfrowej materii. Chia nie była pewna, czy taki efekt można osiągnąć odpowiednim pakietem do obróbki fraktali, czy też należy posłużyć się specjalnym komputerem. Jej Sandbender potrafił wyciągnąć podobną rozdzielczość, ale głównie w demkach oprogramowania producenta. Ściany rozsunęły się, gdy razem z Mitsuko, siedząc ze skrzyżowanymi nogami, wleciały do środka. Zatrzymały się jednocześnie, nadal siedząc około trzech cali nad tatami (której Chia wolała nie przyglądać się dokładniej, gdyż zauważyła, że matę spleciono z migawek z koncertów — zbyt rozpraszające). Miały ładne wejście. Mitsuko nosiła kimono i szeroki pas — tradycyjny strój, jednak splot materiału ukazywał jakąś dyskretną animację. Chia pojawiła się w tym czarnym komplecie Silke-Marie Kolb, złożonym z bluzki i szortów, chociaż nienawidziła kupowania wirtualnych ciuchów, których nawet nie pozwolą ci zatrzymać ani skopiować. Zapłaciła za nie kartą Kelsey, co trochę poprawiło jej humor. 75 W środku czekało siedem dziewcząt, wszystkie w kimonach i unoszące się nad tatami. Jedyną osobą siedzącą osobno, jakby u szczytu wyimaginowanego stołu, był robot. Nie prawdziwy robot, lecz delikatna i chromowoskóra postać, jak rtęć, której nadano formę dziewczyny. Jej twarz była gładka, o słabo widocznych rysach, bez oczu, z dwoma prostymi rzędami otworów zamiast ust. Miała przedstawiać Hiromi Ogawę i Chia natychmiast doszła do wniosku, że prezeska chyba rzeczywiście ma nadwagę. Po jej kimonie przepływały filmy z wywiadów udzielanych przez zespół. Formalności trwały przez dłuższą chwilę, bo najwidoczniej każdy miał tu jakiś tytuł, ale — poznawszy Hiromi — Chia nie próbowała ich zapamiętać, ogranicza-jąc się do ukłonów w odpowiednich momentach. Nie podobało jej się, że Hiromi na pierwszym spotkaniu pojawiła się w takiej postaci. Uznała takie postępowanie za celową nieuprzejmość, podkreśloną jeszcze przez perfekcyjnie przygotowane miejsce spotkania. — Mamy zaszczyt powitać cię, Chio McKenzie. Nasz oddział niecierpliwie oczekuje okazji, aby służyć ci wszelką pomocą. Jesteśmy dumni, mogąc być częścią światowej rzeszy wielbicieli Lo/Rez, ich muzyki i sztuki. — Dziękuję — powiedziała Chia i pozostała w przedłużającej się ciszy. Mitsuko odchrząknęła. Oho, pomyślała Chia. Czas na przemowę. — Dziękuję wam za gościnność. Jeśli któraś z was przyjedzie kiedyś do Stanów, postaramy się zrewan-

żować. Jednak przede wszystkim dziękujemy wam za pomoc, gdyż mój oddział jest głęboko zaniepokojony tą historią o Rezie twierdzącym, że zamierza poślubić jakiś software, a ponieważ podobno powiedział to, będąc tutaj, uznałyśmy. . . Miała wrażenie, że trochę zbyt szybko zmierza do celu, co potwierdziło kolej-ne chrząknięcie Mitsuko. — Tak — powiedziała Hiromi Ogawa — jesteś mile widziana, a teraz Tomo Oshima, historyk naszego oddziału, zaszczyci nas szczegółową i dokładną relacją z dziejów naszego oddziału, opowie, w jaki sposób — ze skromnej grupki odda-nych fanek — stałyśmy się najaktywniejszym i najbardziej oddanym oddziałem w Japonii. Chia nie wierzyła własnym uszom. Dziewczyna siedząca najbliżej Hiromi, na prawo od Chii, skłoniła się i zaczęła recytować historię oddziału w najdrobniejszych szczegółach, co Chia natychmiast uznała za potworne nudziarstwo. Dwie mieszkanki szkoły z internatem, wierne i lojalne przyjaciółki, znalazły na wyprzedaży w Akihabarze egzemplarz albumu Dog Soup. Wróciły z nim do szkoły, odegrały i natychmiast zostały gorącymi wielbicielkami Lo/Rez. Ich koleżanki drwiły z nich, a kiedyś nawet wykradły im cenną płytę i schowały ją. . . I tak dalej, aż Chia miała ochotę wrzeszczeć, ale nie pozostawało jej nic innego, jak siedzieć i czekać. Wywołała zegar i umieściła go na lustrzanej twarzy robota, tam gdzie powinny być oczy. Nikt poza nią tego nie widział, a ona poczuła się trochę lepiej. 76 Doszła już do pierwszego w Japonii krajowego zlotu miłośników Lo/Rez. Na białych papierowych ścianach pojawiły się zdjęcia dziewczynek w dżinsach i podkoszulkach. Piły coca-colę w jakimś pomieszczeniu hotelowym na lotnisku w Osace, a w tle stało kilka osób, niewątpliwie rodziców. Czterdzieści pięć minut później, według zegara umocowanego na pustej metalowej twarzy Hiromi Ogawy, Tomo Oshima zakończyła: — Doszłyśmy do chwili obecnej i historycznej wizyty Chii McKenzie, przedstawicielki naszego siostrzanego oddziału z Seattle w stanie Waszyngton. A teraz mam nadzieję, że zaszczyci nas opowieścią o swoim oddziale, jego powstaniu

i działaniach podjętych dla uczczenia muzyki Lo/Rez. . . Rozległy się krótkie oklaski. Chia nie przyłączyła się do nich, nie wiedząc, czy są przeznaczone dla niej czy dla Tomo Oshimy. — Przykro mi — powiedziała. — Nasza historyczka zebrała te dane, ale zostały skasowane, kiedy przepuścili mój komputer przez ten wielki skaner na lotnisku. — Wszystkim nam przykro to słyszeć — powiedziała srebrna postać. — To fatalnie. — Taak — powiedziała Chia — ale chyba dzięki temu mamy więcej czasu na rozmowę o tym, co mnie tu sprowadza, prawda? — Chciałyśmy. . . — Pomóc nam zrozumieć tę historię Lo/Rez, tak? Wiemy. Cieszymy się z tego. Ponieważ wszystkie zaniepokoiłyśmy się tą plotką. A wygląda na to, że zrodziła się tutaj, a ta Rei Toei jest miejscowym produktem, więc jeśli ktoś może nam powiedzieć, o co chodzi, to tylko wy. Srebrny robot nic nie powiedział. Jego twarz była nadal pozbawiona wyrazu, ale Chia na wszelki wypadek usunęła z niej zegar. — Dlatego tu jestem. Aby dowiedzieć się, czy naprawdę chce ją poślubić. Wyczuła ogólne zmieszanie. Sześć dziewcząt wpatrywało się w obrazki na tatami, unikając jej spojrzenia. Miała ochotę zerknąć na Mitsuko, lecz byłoby to zbyt ostentacyjne. — Jesteśmy oficjalnym oddziałem — powiedziała Hiromi. — Mamy zaszczyt blisko współpracować z rzeczywistym personelem zespołu. Ich rzecznicy również niepokoją się wspomnianą przez ciebie pogłoską i zażądali, żebyśmy pomogli im zapobiec dalszemu jej rozpowszechnianiu. — Rozpowszechnianiu? Od tygodnia jest w sieci! — To tylko plotka. — Zatem powinni ją zdementować. — Miałoby to wprost przeciwny skutek.

— Korespondentka przekazała wiadomość, że Rez oznajmił, iż zakochał się w Rei Toei i zamierza ją poślubić. Zamieściła długi cytat. Chia nabierała przekonania, że coś tu zdecydowanie jest nie w porządku. Nie po to przeleciała taki kawał drogi: Równie dobrze mogła teraz siedzieć w swojej 77 sypialni w Seattle. — Przypuszczamy, że ta wiadomość to bujda. Nie byłaby pierwszą. — Przypuszczacie? A więc nie macie pewności? — Nasze źródła w organizacji zapewniają, że nie ma powodu do obaw. — Akurat — powiedziała Chia. — Sugerujesz, że personel Lo/Rez nas okłamuje? — Słuchajcie — powiedziała Chia — jestem za tym zespołem tak samo jak wy. Przecież przeleciałam taki kawał świata. Jednak ludzie, którzy dla nich pracują, są tylko ludźmi. Jeśli Rez któregoś wieczoru idzie do klubu, bierze mikrofon i oznajmia, że zakochał się w tej idoru, a potem przysięga, że się z nią ożeni, jego agenci muszą powiedzieć to, co uważają za stosowne. — Przecież nie masz żadnego dowodu, że to się zdarzyło. Tylko anonimową wiadomość, podobno zapis z klubu w Shinjuku. — „Monkey Boxing”. Sprawdziliśmy — jest taki. — Naprawdę? Może powinnaś tam pójść. — Dlaczego? — Nie ma już klubu „Monkey Boxing”. — Nie ma? — Kluby w Shinjuku mają niezwykle krótki żywot. Nie ma tam „Monkey Boxing”. Przekład Sandbendera nie zatarł złośliwej satysfakcji w głosie Hiromi. Chia patrzyła na gładką srebrzystą twarz. Wredna suka. Co robić? Co na miejscu Chii zrobiłaby Zona Rosa? Coś symbolicznie gwałtownego, zdecydowała Chia. Ale to

nie było w jej stylu. — Dziękuję — powiedziała. — Chcieliśmy tylko upewnić się, że to nie miało miejsca. Przepraszam, że tak zwaliłam się wam na głowę, ale musieliśmy mieć pewność. Jeśli twierdzicie, że nic takiego się nie zdarzyło, akceptujemy to. Wszystkim nam leży na sercu dobro Reza i reszty zespołu, a wiemy, że wam też. Chia zakończyła przemowę ukłonem, który zaskoczył Hiromi. Teraz ona zastanawiała się przez chwilę. Nie spodziewała się, że Chia tak łatwo ustąpi. — Naszym przyjaciołom z organizacji Lo/Rez bardzo zależy, żeby ta bezsensowna plotka nie wpłynęła na publiczny wizerunek Reza. Zdajecie sobie sprawę, że zawsze próbowano przedstawiać go jako najbardziej kreatywnego, ale najmniej zrównoważonego członka zespołu. Przynajmniej to ostatnie stwierdzenie było prawdą, chociaż niezrównoważenie Reza było bardzo umiarkowane w porównaniu z większością idoli popkultury poprzedniego pokolenia. Nigdy nie został aresztowany, nie spędził ani jednej no-cy w więzieniu. Mimo wszystko to on mógł napytać sobie jakichś kłopotów. Było to częścią jego uroku. — Jasne — przytaknęła Chia, podejmując grę, ciesząc się niepokojem, jaki obudziła w Hiromi. — I próbują zrobić z Lo nudnego techno, typowego praktyka, 78 ale my wiemy, że to też nieprawda. Dołączyła do tego uśmiech. — Tak, oczywiście. A więc jesteś zadowolona? Wyjaśnisz waszemu oddziałowi, że ktoś zrobił sobie kiepski żart i z Rezem jest wszystko w porządku? — Skoro tak twierdzisz — odparła Chia — oczywiście. A skoro sprawa jest zamknięta, to muszę jeszcze zabić trochę czasu w Japonii. — Zabić? — Idiom — wyjaśniła Chia. — Mam trzy dni wolnego. Mitsuko mówi, że powinnam zobaczyć Kioto.

— Kioto jest bardzo piękne. . . — Zaraz ruszam — powiedziała Chia. — Dzięki za stworzenie tego miejsca na spotkanie. Jest naprawdę świetne i jeśli je zachowacie, chętnie odwiedzimy je z resztą naszego oddziału. Może po moim powrocie do Seattle wszystkie powinniśmy się tu spotkać i zaprezentować nasze oddziały. — Tak. . . Hiromi zdecydowanie nie wiedziała, jak ma rozumieć słowa Chii. Pomartw się trochę, pomyślała Chia.

***

— Wiedziałaś — powiedziała Chia. — Wiedziałaś, że ona tak postąpi. Mitsuko zaczerwieniła się. Wbiła wzrok w podłogę, trzymając na kolanach komputer. — Przepraszam. To była jej decyzja. — Dotarli do niej, prawda? Powiedzieli, żeby się mnie pozbyła, wyciszyła sprawę. — Ona osobiście kontaktuje się w ludźmi Lo/Rez. To jeden z przywilejów jej pozycji. Chia nadal była w rękawicach. — Muszę teraz porozmawiać z moim oddziałem. Możesz na kilka minut zostawić mnie samą? Było jej żal Mitsuko, lecz wciąż nie mogła się uspokoić.

— Nie złoszczę się na ciebie. — Zaparzę herbatę — powiedziała Mitsuko. Kiedy zamknęła za sobą drzwi, Chia sprawdziła, czy Sandbender jest wciąż podłączony, znów założyła gogle i wybrała główną siedzibę oddziału w Seattle. Nie połączyła się. Zona Rosa tylko czekała, żeby ją odciąć. Rozdział 15

Akihabara

Nisko wisząca, szara chmura zasnuwająca brudnoszare miasto. Nowe budynki, widoczne chwilami przez niewielkie, przydymione, zasłonięte firankami okna limuzyny. Minęli ogłoszenie Apple Shires — brukowaną uliczkę wiodącą do holograficznie realistycznego przedszkola, w którym śpiewały i tańczyły uśmiechnięte butelki soku. Laney znów odczuwał skutki różnicy czasów, nieco łagodniejsze, lecz nadal bardzo dokuczliwe. Coś w rodzaju połączenia dotkliwego poczucia wi-ny i wrażenia fizycznego oderwania od własnego ciała, jakby sygnały docierały do sensorów za późno, po zbyt długiej podróży przez jakiś inny kraj, którego nigdy nie odwiedził. — Myślałem, że skończyliśmy z tym, kiedy pozbyliśmy się tych syberyjskich neuropatów — rzekł Blackwell. Był ubrany na czarno, co trochę go wyszczuplało. Nosił miękki, podobny do kitla strój z bardzo czarnego dżinsu, z licznymi kieszeniami wokół szerokiego rąbka. Lancy uznał, że ten wygląda jak jakaś śre-dniowieczna japońska szata. — Porąbani jak wołowina. Załapał to podczas trasy po stanach Kombinatu. — Neuropaci? — Napychali Rezowi głowę śmieciem. Kiedy rusza w trasę, jest podatny na

wpływy. Połączenie stresu i nudy. Wszystkie miasta zaczynają wyglądać tak sa-mo. Jeden hotel po drugim. To syndrom, nic innego. — Dokąd jedziemy? — Akihabara. — Co? — Tam jedziemy. — Blackwell spojrzał na ogromny, skomplikowany chronometr na stalowej bransolecie, który wyglądał tak, jakby mógł dodatkowo służyć za kastet. — Dopiero po miesiącu pozwolili mi spróbować zrobić to, co trzeba. Potem zabraliśmy go do kliniki w Paryżu, a oni powiedzieli nam, że to, czym nakarmili go ci dranie, zupełnie popieprzyło mu układ hormonalny. W końcu wy-80 prostowali go, ale to w ogóle nie powinno się było zdarzyć. — Ale pozbyłeś się ich? Laney nie miał pojęcia, o czym Blackwell mówi, ale starał się podtrzymać rozmowę. — Powiedziałem im, że zamierzam przepchnąć ich głowami naprzód przez małą maszynkę do mielenia gałęzi, którą kupiłem na wszelki wypadek — odparł Blackwell. — Nie musiałem. Wystarczyło, że im ją pokazałem. Pozbyliśmy się drani bez większych kłopotów. Laney spojrzał na tył głowy szofera. Umieszczona po prawej stronie kierownica niepokoiła go. Wciąż miał wrażenie, że nikt nie prowadzi samochodu. — Mówisz, że od jak dawna pracujesz dla zespołu? — Pięć lat. Laney przypomniał sobie wideo. Głos Blackwella w półmroku klubu. Dwa lata temu. — Dokąd jedziemy?

— Wkrótce będziemy na miejscu. Wjechali w dzielnicę węższych uliczek, bezkształtnych, dziwnie zaniedbanych budynków pokrytych wygaszonymi, nieczynnymi reklamami. Ogromna różnorodność nie znanych Laneyowi mediów. Kilka budynków nosiło ślady uszkodzeń po trzęsieniu ziemi. Z pionowych szczelin w fasadzie jednego gmachu wystawały spore kule jakiejś brązowawej, szklistej substancji, nadając mu wygląd tandetnej zabawki, kiepsko naprawionej przez niezręcznego olbrzyma. Limuzyna zatrzymała się przy krawężniku. — „Elektryczne Miasto” — oznajmił Blackwell. — Wezwę cię — powiedział do kierowcy, który bynajmniej nie po japońsku kiwnął głową. Blackwell otworzył drzwi i wysiadł z taką samą niespodziewaną gracją, jaką Laney zauważył u niego wcześniej. Samochód lekko podskoczył, uwolniony od ciężaru. Laney, przesuwając się po szarym welurze siedzenia, czuł się zmęczony i odrętwiały. — Nie wiem czemu, ale oczekiwałem czegoś elegantszego — powiedział do Blackwella. Mówił prawdę. — To przestań oczekiwać — poradził Blackwell. W budynku ze szczelinami i brązowymi grudami żywicowatego spoiwa weszli w morze białego i pastelowego sprzętu gospodarstwa domowego. Sufit był niski, pokryty prowizorycznie położonymi rurami i przewodami. Laney poszedł za Blackwellem głównym przejściem. W bocznych przejściach stały jakieś postacie, ale nie mógł stwierdzić, czy to sprzedawcy, czy też klienci. Na końcu pomieszczenia zgrzytały staromodne ruchome schody, prostolinijne stalowe zęby na krawędzi każdego unoszącego się stopnia były starte, jasne i ostre. Blackwell szedł dalej. Lewitował przed Laneyem, pnąc się w górę, jakby bez najmniejszego wysiłku. Laney z trudem dotrzymywał mu kroku. 81 Wjechali na pierwsze piętro, na którym znajdował się bardziej zróżnicowany zestaw towarów: ścienne monitory, konsole grzejne, zautomatyzowane fotele z modułami do masażu, sterczącymi z oparć niczym łby olbrzymich mechanicz-nych czerwi.

Szedł wzdłuż przejścia zastawionego pudłami z falistego plastiku, za Blackwellem. który wepchnął poorane bliznami ręce w kieszenie kitla w stylu ninja. W labirynt jaskrawoniebieskich plastikowych płacht, zwisających z rur nad gło-wą. Nieznane przyrządy. Pogięty termos robotnika, stojący na czerwonej skrzyn-ce narzędziowej, rozstawionej na aluminiowych kozłach. Blackwell przytrzymał ostatnią płachtę. Laney schylił głowę i wszedł. — Trzymamy port otwarty już od godziny, Blackwell — powiedział ktoś. — Nie jest to łatwe. Blackwell puścił niebieski plastik, który zasłonił przejście. — Musiałem odebrać go z hotelu. Pomieszczenie, z trzech stron przegrodzone niebieskim plastikiem, było dwukrotnie większe od pokoju Laneya w hotelu, ale znacznie bardziej zagracone. Zgromadzono tu mnóstwo sprzętu: kilka czarnych konsoli połączonych kablami stało wśród białych wydm styropianowych opakowań, porozrywanego plastiku i pomiętych płacht folii. Obok czekali dwaj mężczyźni i kobieta. To ona powi-tała Blackwella. Laney ruszył naprzód, brnąc po kostki w opakowaniach, które piszczały i trzeszczały pod podeszwami jego butów. Blackwell kopnął styropian. — Mogliście to uprzątnąć. — Nie jesteśmy sprzątaczkami — powiedziała kobieta. Po akcencie Laney domyślał się, że pochodziła z północnej Kalifornii. Miała krótkie brązowe włosy przycięte w grzywkę i trochę przypominała mu kwantów pracujących dla Slitscanu. Tak jak dwaj mężczyźni, Japończyk i rudowłosy, nosiła dżinsy i nylonową wiatrówkę. — Cholerna robota w tak krótkim czasie — powiedział rudzielec. — W żadnym czasie — poprawił drugi, zdecydowanie z Kalifornii. Włosy miał ściągnięte do tyłu i zawiązane wysoko w samurajski kucyk. — Za to wam płacą — powiedział Blackwell.

— Płacą nam za trasy — rzekł rudy. — Jeśli chcesz jeszcze kiedyś pojechać w trasę, to lepiej postaraj się, żeby to działało. Blackwell spojrzał na połączone konsole. Pod przeciwległą ścianą Laney dostrzegł składany plastikowy stolik. Stał tam szary komputer, obok leżał hełm. Do najbliższej konsoli biegły dziwne kable: płaskie wielobarwne wstęgi przewodów. Ściana za nimi była oblepiona starymi reklamami. Tuż za różowym stolikiem widniało kobiece oko szerokości jarda, z laserowo wydrukowaną źrenicą wielkości głowy Laneya. Podszedł do stołu, szurając nogami po styropianie jak narciarz na śladówkach. 82 — Do roboty — mruknął. — Zobaczymy, co tu macie. Rozdział 16

Zona

Zona Rosa miała kryjówkę, krainę wyciętą z czegoś, co kiedyś było stroną webową pewnej korporacji. Dolina była usiana zrujnowanymi basenami, porośniętymi kaktusami i czerwonymi kwiatami ciemiernika. Na mozaice potrzaskanych płytek rozsiadły się hieroglify jaszczurek. W tej dolinie nie było żadnych domów, chociaż fragmenty zwalonego muru rzucały cień, podobnie jak rdzewie-jące prostokąty blachy falistej, przybitej do pochylonych drewnianych słupków. Gdzie niegdzie pozostały popioły po ogniskach. Tu zawsze był wieczór. — Zona?

— Ktoś próbuje cię znaleźć. Zona w tej postrzępionej skórzanej kurtce, narzuconej na biały podkoszulek. W tym miejscu ukazywała się jako szybki kolaż z fragmentów różnych filmów, programów, meksykańskich gazet: czarne oczy, azteckie kości policzkowe, trochę śladów po trądziku, czarne włosy snujące się jak dym. Utrzymywała niską rozdzielczość zawsze lekko nieostrego obrazu. — Moja matka? — Nie. Ktoś z możliwościami. Ktoś, kto wie, że jesteś w Tokio. — Wąskie noski czarnych butów były pokryte kurzem doliny. Wzdłuż zewnętrznych szwów jej wyblakłych czarnych dżinsów, od talii do kostek, biegły mosiężne zamki bły-skawiczne. — Dlaczego jesteś tak ubrana? Chia przypomniała sobie, że wciąż prezentuje się w stroju Silke-Marie Kolb. — Byłam na spotkaniu. Bardzo formalnym. Totalne nudziarstwo. Kupiłam ten ciuch na kartę kredytową Kelsey. — Gdzie byłaś podłączona, kiedy za niego płaciłaś? — Tu, gdzie teraz. U Mitsuko. Zona zmarszczyła brwi. — Co jeszcze kupowałaś? — Nic. 84 — Nic? — Bilet metra. Zona pstryknęła palcami i spod kamienia wyskoczyła jaszczurka. Wbiegła po jej nodze i na wyciągniętą dłoń. Kiedy Zona pogłaskała ją palcami drugiej ręki, zwierzę zmieniło kolor ciała. Poklepała ją po łbie i jaszczurka zbiegła z powrotem, znikając za pogiętym płatem blaszanego pokrycia dachu.

— Kelsey przestraszyła się tak bardzo, że przyszła do mnie. — Czego się przestraszyła? — Ktoś skontaktował się z nią w sprawie twojego biletu. Próbowali dotrzeć do jej ojca, ponieważ kod wykorzystany przy zakupie należał do niego. On jest w podróży, więc rozmawiali z Kelsey. Myślę, że jej grozili. — Czym? — Nie wiem. Ale podała im twoje nazwisko i numer karty. Chia pomyślała o Maryalice i Eddiem. Zona Rosa wyjęła z kieszeni kurtki nóż i przysiadła na kawałku różowej skały. W płytkiej głębi plastikowej rękojeści noża tańczyły złote smoki. Nacisnęła stalowy guzik i wyskoczyło ostrze z wygrawerowanym smokiem, zębate i bezlitosne. — Ona nie ma jaj, ta twoja Kelsey. — To nie jest moja Kelsey, Zono. Zona podniosła kawałek zielonej gałęzi i zaczęła strugać je ostrzem sprężynowego noża. — W moim świecie nie przetrwałaby godziny. Podczas poprzedniej wizyty opowiadała Chii historie o wojnie ze Szczurzycami, o zawziętych bitwach toczonych na zaśmieconych placach zabaw i zrujnowanych parkingach ogromnych osiedli. Jak zaczęła się ta wojna? O co? Zona nigdy nie mówiła. — Ja też. — A więc kto cię szuka? — Mogłaby to być moja matka, gdyby wiedziała, gdzie jestem. . . — To nie twoja matka tak nastraszyła Kelsey. — Gdyby ktoś znał numer mojego miejsca w samolocie, mógł sprawdzić numer biletu i dowiedzieć się, kto go kupił, no nie? — Mając pewne możliwości, tak. Ale jest to nielegalne.

— Potem zwrócili się do Kelsey. . . — A zatem mieli dostęp do plików stałych pasażerów Air Magellan, co świadczy o naprawdę dużych możliwościach. — W samolocie spotkałam kobietę. . . usiadła obok mnie. Potem musiałam nieść jej walizkę, a ona i jej chłopak podwieźli mnie do Tokio. . . — Niosłaś jej walizkę? — Tak. 85 — Opowiedz mi o tym. Wszystko. Kiedy po raz pierwszy zobaczyłaś tę kobietę? — Na lotnisku SeaTac. Pobierali nieinwazyjnie próbki DNA i zobaczyłam, że zrobiła coś dziwnego. . . Chia zaczęła opowiadać o Maryalice i wszystkim, a Zona Rosa siedziała i stru-gała gałązkę, marszcząc brwi. — Pieprzyć twoją matkę — powiedziała Zona Rosa, kiedy Chia skończyła opowieść. Przekład nadał tym słowom ton zdumienia lub niesmaku. — Co? — zdziwiła się. Zona spojrzała na nią znad ostruganego patyka. — To idiom. Idioma. Bardzo bogaty znaczeniowo i skomplikowany. Nie ma nic wspólnego z twoją matką. Opuściła gałązkę i zrobiła coś z nożem, który trzykrotnie szczęknął, chowając ostrze. Ta sama jaszczurka przemknęła po wąskiej skalnej półeczce, tak mocno do niej przywierając, że wydawała się dwuwymiarowa. Zona podniosła zwierzątko i pogłaskała je, włączając inny zestaw kolorów. — Co robisz? — Wzmacniam kodowanie — odparła Zona i położyła jaszczurkę na klapie kurtki, gdzie stworzonko przywarło jak broszka, ze ślepkami jak kuleczki onyk-su. — Ktoś cię szuka.

Może już cię znalazł. Musimy mieć pewność, że możemy bezpiecznie rozmawiać. — Ona ci w tym pomoże? Jaszczurka poruszyła łebkiem. — Może. Jest nowa. Jednak te są lepsze. Wskazała coś patykiem. Chia wpatrzyła się w ciemniejące niebo, czarne chmury zabarwione strugami różowego zachodu. Wydało jej się, że wysoko dostrzegła łopoczące skrzydła. Coś leciało. Wielkie. Na pewno nie samoloty. Zaraz zniknęły. — W waszym kraju są nielegalne. Kolumbijskie. Z informatycznego raju. — Zona oparła zaostrzony koniec patyka o ziemię i zaczęła obracać go w prawo i w lewo, pocierając dłońmi. Chia widziała kiedyś, jak królik ze starej kreskówki rozniecał w ten sposób ogień. — Jesteś idiotką. — Dlaczego? — Przeniosłaś ten bagaż przez cło? Obcej osobie? — Tak. . . — Idiotka! — Wcale nie. — To była przemytniczka. Jesteś beznadziejnie naiwna. Przecież sama mnie tam posłałaś, pomyślała Chia i nagle zebrało jej się na płacz. 86 — A dlaczego mnie szukają? Zona wzruszyła ramionami. — U nas ostrożny przemytnik nie puściłby muła. . .

Coś srebrzystego i zimnego poruszyło się w brzuchu Chii, przynosząc ze sobą niechciane wspomnienie toalety w „Whiskey Clone” i rogu jakiegoś nieznanego przedmiotu. W jej torbie. Wepchnięty między podkoszulki. Kiedy jednym z nich wycierała ręce. . . — Muszę kończyć. Mitsuko zaraz wróci z herbatą. . . — powiedziała zbyt szybko, połykając słowa. — Kończyć? Zwariowałaś? Musimy. . . — Przepraszam. Cześć. Zdjęta gogle i odpięła rękawice. Torba stała tam, gdzie ją zostawiła. Rozdział 17 Ściany — Nie mieliśmy czasu zrobić tego, jak należy — powiedziała kobieta, podając Laneyowi hełm. Siedział na małym krzesełku z różowego plastiku, dopasowanym kolorem do stolika. — Jeżeli w ogóle można zrobić to jak należy. — Do niektórych zasobów nie mogliśmy uzyskać dostępu — powiedział Amerykano-Japończyk z kucykiem. — Blackwell mówił, że ma pan doświadczenie z osobistościami. — Z aktorami — odparł Laney. — Muzykami, politykami. . . — Zapewne to będzie nieco inne. Większe. O kilka rzędów wielkości. — Do czego nie możecie dotrzeć? — spytał Laney, nakładając hełm. — Nie wiemy — usłyszał głos kobiety. — Kiedy tam wejdziesz, ocenisz skalę wszystkiego. Te luki mogą dotyczyć księgowości, podatków, kontraktów. . . My jesteśmy tylko technikami. Ma innych ludzi, którym płaci, żeby pilnowali jego spraw. — To dlaczego nie zwrócicie się do nich? — zapytał Laney. Dłoń Blackwella opadła jak worek cementu na jego ramię.

— Porozmawiamy o tym później. Teraz wejdź tam i rozejrzyj się. Za to ci płacimy, no nie?

***

Tydzień po śmierci Alison Shires Laney wykorzystał konto „Braku kontroli” w DatAmerica do ponownego przeszukania jej osobistych danych. Punkt węzłowy zniknął, a pliki uległy pewnej subtelnej redukcji. Nie tyle skurczyły się, ile oczyściły, zwinęły. Jednak największa różnica polegała na tym, że Alison przestała generować 88 dane. Zanikła wszelka aktywność kredytowa. Zamknięto nawet jej konto w Upful Groupvine. Kiedy spisano jej ruchomości i zakończono różne sprawy zawodowe, dane przybrały uporządkowaną postać. Laneyowi przywodziło to na myśl nieboszczyka w nowym pogrzebowym ubraniu, trumny i nagrobki, długie proste aleje cmentarzy z czasów, kiedy zmarłych było stać na własny kawałek ziemi. Punkt węzłowy utworzył się tam, gdzie żyła, kiedy żyła w chaotycznym, nieustannie rozbudowującym się interfejsie ze zwyczajnym, a jednak nieskończenie złożonym światem. Teraz ten interfejs przestał istnieć. Zajrzał, ale tylko przelotnie i bardzo ostrożnie, sprawdzając, czy jej aktor podjął jakieś próby uporządkowania danych. Nie znalazł żadnych widocznych śladów, ale podejrzewał, że „Brak kontroli” obserwuje to znacznie uważniej. Jej dane były zupełnie statyczne. Dostrzegł tylko niewielkie, metodyczne zmiany w ich jądrze, najwidoczniej związane z prawnym mechanizmem rozdysponowania jej ruchomości.

***

Katalog ze spisem mebli w sypialni pensjonatu w Irlandii. Podkatalog produktów znajdujących się w siedemnastowiecznej orzechowej komodzie obok łóżka: szczoteczka i pasta do zębów, proszki przeciwbólowe, tampony, brzytwa, żel do golenia. Ktoś sprawdzał je okresowo, robiąc inwentaryzację. (Ostatni gość zabrał żel, ale zostawił brzytwę). W pierwszym katalogu była dobra austriacka lornetka na trójnogu, służąca również jako cyfrowa kamera. Laney wszedł do jej pamięci i odkrył, że z funkcji zapisu korzystano dokładnie jeden raz, w dniu, gdy aktywowano gwarancję producenta. Gwarancja upłynęła dwa miesiące temu, a jedynym nagraniem był widok z otoczonego białą balustra-dą balkonu na morze, prawdopodobnie na wybrzeżu Irlandii. Ukazywało nieoczekiwaną w tym miejscu palmę, kawałek płotu z siatki, tory z parą matowobłyszczących szyn, rozległą szarawobrązową plażę, a za nią szarosrebrne morze. Bliżej morza, częściowo obcięty przez skraj kadru, wyłaniał się jakby niski kamienny fort, w kształcie uciętej wieży. Jej kamienie miały barwę piasku. Laney próbował wyjść z sypialni i z pensjonatu. Nagle znalazł sporządzony z archeologiczną precyzją opis odrestaurowania pięciu ogromnych pieców kaflowych w jakimś apartamencie w Sztokholmie. Wyglądały jak olbrzymie figurki szachowe, ceglane wieże pokryte starannie glazurowanymi, bogato rzeźbionymi kafelkami. Miały wysokość ponad czterech metrów i na każdym z nich bez trudu stanęłoby kilka osób. Raport opisywał, jak ponumerowano, rozebrano, oczyszczono, odnowiono i ponownie złożono, cegła po cegle, każdy z pieców. 89 Laney nie zdołał wejść do apartamentu, lecz rozmiary pieców pozwalały przypuszczać, że mieszkanie

było bardzo duże. Kliknął na koniec raportu i zauważył ostateczny koszt operacji: po aktualnym kursie dawało to sumę kilkakrotnie prze-kraczającą jego roczne uposażenie w Slitscanie. Kliknął ponownie, przewijając wstecz, usiłując spojrzeć szerzej, dostrzec ogólny sens, lecz napotkał tylko mur drobiazgowych informacji i przypomniał sobie Alison Shires oraz punkt węzłowy zapowiadający jej śmierć.

***

— Palą się światła — rzekł Laney, zdejmując hełm — ale nikogo nie ma w domu. Spojrzał na zegar komputera: spędził tam nieco ponad dwadzieścia minut. Blackwell posłał mu kwaśne spojrzenie, siedząc na wyprodukowanej na wtryskar-ce skrzyni, jak czarno odziany Budda. Blizny na jego czole ułożyły się w nowy wzór, wyrażający troskę. Trojka techników patrzyła z wystudiowaną obojętnością, trzymając ręce w kieszeniach identycznych kurtek. — No i jak? — zapytał Blackwell. — Sam nie wiem — odrzekł Laney. — Nie wygląda, żeby on robił cokolwiek, — To u niego najzupełniej normalne, cholera — stwierdził Blackwell. — Wiedziałbyś o tym, gdybyś zajmował się jego cholerną ochroną! — No dobrze — powiedział Laney — a więc gdzie jadł śniadanie? Blackwell zrobił niewyraźną minę. — W swoim apartamencie. — Gdzie jest ten apartament? — W hotelu „Imperial” — odparł Blackwell i groźnie spojrzał na techników.

— A dokładnie gdzie? — Tutaj. W cholernym Tokio. — Tu? On jest w Tokio? — Wy wszyscy — warknął Blackwell — wyjść! Kobieta o ciemnoblond włosach wzruszyła ramionami okrytymi nylonową kurtką i ze spuszczoną głową ruszyła po styropianie, a pozostali dwaj za nią. Kiedy zniknęli za płachtą, Blackwell podniósł się ze skrzynki. — Nie myśl, że możesz mnie nabierać. . . — Mówię ci, że według mnie to się nie uda. Waszego człowieka tam nie ma. — To jego cholerna sprawa. — Jak zapłacił za śniadanie? — Dopisane do rachunku. 90 — Wynajął pokój na własne nazwisko? — Oczywiście, że nie. — A jeśli zechce coś kupić w ciągu dnia? — Ktoś to za niego zrobi, no nie? — I czym zapłaci? — Kartą. — Nie na jego nazwisko. — Zgadza się. — A więc jeśli ktoś sprawdzi dane transakcji, w żaden sposób nie zdoła jej powiązać z jego osobą, prawda? — Nie. — Ponieważ dobrze wykonujesz swoją robotę, mam rację?

— Tak. — A więc on jest niewidzialny. Przynajmniej dla mnie. Nie ma go tam. Nie mogę zrobić tego, za co mi płacicie. To niemożliwe. — A co z resztą? Laney położył hełm na klawiaturze. — To nie osoba. To korporacja. — Przecież masz wszystko! Jego cholerne domy! Jego mieszkania! Wiesz, gdzie ogrodnicy posadzili kwiaty na cholernym skalniaku! Wiesz wszystko! — Nie wiem, kim on jest. Nie mogę dowiedzieć się tego z tych danych. On nie pozostawia śladów tworzących wzory, jakich potrzebuję. Blackwell wessał górną wargę i trzymał ją tak przez chwilę. Laney słyszał, jak klika sztucznymi zębami. — Muszę wiedzieć, kim on naprawdę jest. Jego warga była teraz czerwona i wilgotna. — Chryste — mruknął Blackwell. — To ci dopiero. — Muszę się z nim spotkać. Blackwell otarł usta wierzchem dłoni. — Może wystarczy jego muzyka? — Z nadzieją podniósł brwi. — Albo to wideo. . . — Oglądałem je, dziękuję. Może pomogłoby, gdybym mógł się z nim spotkać. Blackwell dotknął kikuta ucha. — Myślisz, że jeśli go spotkasz, będziesz mógł znaleźć te jego węzły czy punkty, o których mówił Yama? — Nie wiem — odrzekł Laney. — Mogę spróbować. — Jasna cholera — powiedział Blackwell. Przebrnął przez styropian, odgarnął

ramieniem plastik, warknął coś do czekających techników, a potem znów odwrócił się do Laneya. — Czasem wolałbym siedzieć z kumplami w Jika Jika. Tam przynajmniej sprawy załatwiało się do końca. Kobieta z brązową grzywką wystawiła głowę zza skraju płachty. 91 — Zanieście te graty do furgonetki — powiedział jej Blackwell. — Niech będą na chodzie, kiedy znów będą potrzebne. — Nie mamy furgonetki, Keithy — powiedziała kobieta. — To kupcie — poradził Blackwell. Rozdział 18

Otaku

Jakiś prostokątny przedmiot, miękki w dotyku, ale twardy w środku, gdy wyciągała go z torby. Owinięty w niebiesko-żółtą plastikową reklamówkę ze sklepu wolnocłowego na SeaTac, niedbale zaklejoną kawałkiem pomarszczonej brązowej taśmy. Ciężki. Nieduży. — Cześć. Pochylona nad otwartą torbą Chia o mało nie rozciągnęła się jak długa, kiedy usłyszała ten głos. Odwróciła się i zauważyła chłopca, którego w pierwszej chwili wzięła za młodą kobietę, przez te rozczesane na boki, sięgające ramion włosy. — Jestem Masahiko. Bez tłumacza. Nosił ciemną, za dużą tunikę o wojskowym kroju, zapiętą aż po

kołnierzyk ze stójką, luźno otaczający mu szyję. Stare spodnie od szarego dresu były wypchane na kolanach. Rozdeptane, białe, papierowe kapcie. — Mitsuko zaparzyła herbatę — rzekł, wskazując na tacę, kamionkowy dzbanek i dwie filiżanki. — Kiedy korzystałaś z łącza. — Gdzie jest Mitsuko? — Chia wepchnęła to coś z powrotem do torby. — Wyszła — odparł Masahiko. — Mogę obejrzeć twój komputer? — Komputer? — Chia wstała, zbita z tropu. — To Sandbender, prawda? Nalała sobie trochę gorącej herbaty. — Jasne. Napijesz się herbaty? — Nie — odparł Masahiko. — Piję tylko kawę. Przykucnął na tatami, przy niskim stoliczku i nabożnie przesunął czubkami palców po aluminiowej krawędzi obudowy Sandbendera. — Piękny. Widziałem mały odtwarzacz kompaktowy tego samego producenta. To taki kult, prawda? — Wspólnota. Plemienna. W Oregonie. Czarne włosy chłopca były długie, błyszczące i dobrze wyszczotkowane, ale Chia zauważyła w nich kawałek makaronu — cienki i krótki, jaki dodają do zup 93 błyskawicznych. — Przykro mi, że byłam podłączona, kiedy wróciła Mitsuko. Pomyśli, że jestem nieuprzejma. — Jesteś z Seattle — stwierdził. — A ty jesteś jej bratem? — Tak. Po co tu przyjechałaś? Oczy miał duże i czarne, twarz pociągłą i bladą.

— Twoja siostra i ja interesujemy się Lo/Rez. — Przyjechałaś, ponieważ on chce poślubić Rei Toei? Gorąca herbata pociekła po brodzie Chii. — Powiedziała ci to? — Tak — odparł Masahiko. — W Warownym Mieście kilka osób pracowało nad jej wizerunkiem, Był całkowicie pochłonięty Sandbenderem, obracał go w dłoniach. Palce miał długie i białe, z mocno poogryzanymi paznokciami. — Gdzie to jest? — W sieci — rzekł, odrzucając włosy do tyłu, na jedno ramię. — I co o niej mówią? — Oryginalna koncepcja. Bardzo radykalna. — Pogłaskał klawisze. — To naprawdę piękny. . . — Gdzie nauczyłeś się angielskiego? — W Warownym Mieście. Chia upiła kolejny łyk herbaty, a potem odstawiła filiżankę. — Masz może trochę kawy? — W moim pokoju — odparł.

***

Znajdujący się na tyłach restauracji pokój, do którego schodziło się po kil-

ku cementowych schodkach, kiedyś zapewne pełnił rolę spiżarni. Panował w nim typowo chłopięcy bałagan, jaki Chia często widywała w pokojach braci jej przyjaciółek: podłoga i wąskie, podobne do półki łóżko już dawno zniknęły pod warstwą brudnych ciuchów, foliowych opakowań, japońskich czasopism z pomiętymi okładkami. W jednym rogu piętrzył się stos pustych styropianowych opakowań po zupach, mrugając hologramami etykiet w świetle jarzeniówki. Drugą, wyższą półkę tworzyło biurko lub stół z jakiegoś ekologicznego materiału, który wyglądał jak laminat z prasowanych kartonów po sokach. Tam stał komputer Masahiko — czarny prostopadłościan. Na płytkiej półce z tego samego kartonopodobnego 94 materiału stała kuchenka mikrofalowa, pełne opakowania z zupami i pół tuzina małych stalowych puszek z kawą. Jedną z nich, dopiero co podgrzaną w mikrofalówce, Chia trzymała teraz w ręce. Kawa była mocna, słodka, z dodatkiem śmietanki. Chia siedziała obok chłopaka na zaśmieconym łóżku, opierając się o zwiniętą, watowaną kurtkę. Czuła słaby zapach chłopca, zup i kawy. Teraz, kiedy siedziała tuż przy nim, wydawał się bardzo czysty i przypomniała sobie, że Japończycy w ogóle lubią czystość. Czyż nie uwielbiają się kąpać? Na samą myśl poczuła chęć, by wziąć prysznic. — Bardzo mi się podoba — rzekł, ponownie dotykając Sandbendera, którego przyniósł z góry i postawił na blacie biurka, przed czarnym pudłem swojego komputera, odgarnąwszy najpierw jednorazowe łyżki, długopisy, przeróżne kawałki metalu i plastiku. — A jak działa twój? — Wskazała na jego komputer ręką, w której trzymała miniaturową puszkę kawy. Chłopak powiedział coś po japońsku. Na powierzchni pudła zapaliły się wstęgi i plamki pastelowych świateł, wijąc się i pulsując, po czym zgasły. Ściany, od podłogi po sufit, pokrywała gruba warstwa plakatów, notatek, grafiki. Za czarnym komputerem, nieco w górze, wisiała duża chusta-prostokąt jedwabistego materiału z jakimś schematem lub mapą, nakreśloną czerwonymi, czarnymi i żółtymi liniami. Setki nieregularnych bloków lub klatek stłoczone wo-kół pustego miejsca na środku — długiego pionowego prostokąta czerni. — Warowne Miasto — oznajmił, podchwyciwszy jej spojrzenie. Pochylił się,

odnajdując czubkami palców konkretne miejsce. — To jest moje. Ósmy poziom. Chia wskazała na środek diagramu. — A co to jest? — Czarna dziura. Właściwie coś w rodzaju wywietrznika. — Popatrzył na nią. — W Tokio też jest taka czarna dziura. Widziałaś ją? — Nie. — To pałac. Nie oświetlony. Oglądany w nocy z wysokiego budynku pałac królewski jest jak czarna dziura. Kiedyś widziałem w oknie blask pochodni. — I nic mu się nie stało podczas trzęsienia ziemi? Podniósł brwi. — Nawet jeśli ucierpiał, to — oczywiście — wcale tego nie widać. Teraz wszystko wygląda tak jak przedtem. Tak twierdzą. Uśmiechnął się, ale tylko kącikami ust. — Dokąd poszła Mitsuko? Wzruszył ramionami. — Nie powiedziała, kiedy wróci? — Nie. Chia pomyślała o Hiromi Ogawie, a potem o kimś, kto dzwonił do ojca Kelsey. Hiromi? Jednak teraz to coś było na górze, w jej torbie pozostawionej w pokoju 95 Mitsuko. Przypomniała sobie Maryalice wrzeszczącą za drzwiami gabinetu Eddiego. Zona na pewno miała rację. — Znasz klub „Whiskey Clone”? — Nie. Znów głaskał aluminiowe krawędzie Sandbendera. — A „Monkey Boxing”?

Popatrzył na nią i potrząsnął głową. — Pewnie rzadko wychodzisz, no nie? Wytrzymał jej spojrzenie. — Tylko do Warownego Miasta. — Chcę pojechać do tego klubu, „Monkey Boxing”. Tyle że teraz może nazywać się już inaczej. Znajduje się w dzielnicy Shinjuku. Byłam tam już na stacji metra. — O tej porze kluby są pozamykane. — W porządku. Chcę tylko, żebyś pokazał mi, gdzie to jest. Wtedy sama będę mogła tam trafić. — Nie. Muszę wracać do Warownego Miasta. Wzywają mnie obowiązki. Znajdź adres tego klubu, a ja wyjaśnię twojemu komputerowi, jak tam dojść. Sandbender sam mógł znaleźć drogę, lecz Chia uznała, że nie chce tam iść sama. Lepiej pójść z tym chłopakiem niż z Mitsuko, której lojalność względem miejscowego oddziału mogła stanowić poważny problem. Przede wszystkim chciała po prostu wydostać się stąd. Zaniepokoiły ją wiadomości przekazane przez Zonę. Ktoś wiedział, że ona tu jest. I co znajduje się w jej torbie? — Podoba ci się, prawda? — wskazała na Sandbendera. — Tak — odrzekł. — Oprogramowanie jest jeszcze lepsze. Mam tam emulator, który zainstaluje wirtualny Sandbender w twoim komputerze. Zaprowadź mnie do „Monkey Boxing”, a będzie twój.

***

— Zawsze tu mieszkaliście? — spytała Chia, gdy szli na stację. — W tej okolicy? Masahiko wzruszył ramionami. Chia uznała, że źle się czuł na ulicy. Może rzadko wychodził. Zmienił szary dres na równie wypchane spodnie z czarnej ba-wełny, ściągnięte w kostkach elastycznym czarnym nylonem nad skórzanymi buciorami. Wciąż miał na sobie wojskową kurtkę, tylko na głowę włożył czarną skórzaną czapkę z krótkim daszkiem, która mogła być kiedyś częścią szkolne96 go mundurka. Tunika była na niego za duża, natomiast czapka za mała. Nosił ją przekrzywioną na bok i nasuniętą na czoło. — Mieszkam w Warownym Mieście — powiedział. — Mitsuko mówiła mi o tym. To coś w rodzaju domeny wielu użytkowników. — Warowne Miasto jest jedyne w swoim rodzaju. — Podasz mi adres, kiedy dam ci emulator. Sama sprawdzę. Chodnik piął się nad cementowym kanałem, którym płynęła szarawa woda. Chii przypomniała się Wenecja. Ciekawe, czy tam też kiedyś płynął strumień. — Ono nie ma adresu. — To niemożliwe! — wykrzyknęła Chia. Nic nie powiedział. Myślała o tym, co znalazła, kiedy otworzyła reklamówkę ze sklepu wolnocłowego na SeaTac. Płaski prostokąt, ciemnoszary. Może wykonany z jednego z tych niesamowitych plastików, które zawierają metal. Na jednym końcu rząd niewielkich otworów, a na drugim skomplikowane wypukłości z metalu i innego rodzaju plastiku. Nie było widać żadnego zamka, żadnej szczeliny. Jakichkolwiek oznaczeń. Nic nie grzechotało przy potrząśnięciu. Może rozpoznałby to „Co jest czym?” — podręczny słownik

komputera, ale nie miała czasu, żeby się nim posłużyć. Masahiko przebierał się na dole, kiedy Chia przecięła niebiesko-żółty plastik scyzorykiem Mitsuko, z numerem seryjnym i napisem „Lo/Rez”. Rozejrzała się po pokoju, szukając jakiejś kryjówki. Zbyt czysto i porządnie. W końcu schowała to z powrotem do torby, słysząc, jak chłopak idzie po kuchennych schodach. I teraz niosła ją pod pachą, z tym czymś i Sandbenderem, kiedy weszli na stację. Pewnie nie było to zbyt rozsądne, ale nie widziała innego wyjścia. Skorzystała z karty Kelsey, żeby kupić bilety. Rozdział 19

Arleigh

Kiedy Blackwell odwiózł go do hotelu, na Laneya czekała wiadomość. Była wydrukowana na drogim szarym papierze listowym, który drastycznie kontrastował z treścią faksu, wysłanego z całodobowego sklepu spożywczego „Lucky Dragon”, mieszczącego się przy Sunset. Uśmiechnięty smok, ziejąc dymem z nozdrzy, widniał tuż pod tłoczonym srebrem logo hotelu, przypominającym Laneyowi rozdeptany kapelusz. Cokolwiek to było, dekoratorzy hotelu byli bardzo przywiązani do tego motywu. Powtarzał się na ścianach holu i Laney cieszył się, że jeszcze nie zdążyli go wymalować w pokojach dla gości. Rydell własnoręcznie skreślił wiadomość niezbyt grubym flamastrem, równymi i dużymi literami. Laney przeczytał ją w windzie. Była zaadresowana do C. Laneya, gościa.

***

MY ŚL Ę, ŻE WIEDZĄ, GDZIE JESTE Ś. PIŁA KAW Ę Z KIEROWNIKIEM DZIENNEJ ZMIANY, A ON ZERKAŁ NA MNIE. BEZ TRUDU MÓGŁ SPRAWDZI Ć REJESTR ROZMÓW. SZKODA, ŻE DO CIEBIE DZWONIŁEM. PRZEPRASZAM. TRUDNO. POTEM ONA I POZOSTALI SZYBKO WYNIEŚLI SI Ę, ZOSTALI TYLKO TECHNICY, ŻEBY SPAKOWA Ć SPRZ ĘT. JEDEN Z NICH POWIEDZIAŁ CZYNGISOWI W GARA ŻU, ŻE TAMCI JU Ż LECĄ DO JAPONII, A ON — NA SZCZ Ę ŚCIE — NIE. UWA ŻAJ NA SIEBIE, DOBRZE? RYDELL. 98 *** — Dobrze — mruknął Laney i przypomniał sobie, jak pewnej nocy, wbrew radom Rydella, poszedł do tego sklepu, ponieważ nie mógł zasnąć. Wszędzie stały paskudne bioniczne dziwki, ale poza tym okolica nie wyglądała na niebezpieczną. Obok smoka ktoś namalował podobiznę J.D. Shapely’ego i kierownik sklepu miał dość rozsądku, aby pozostawić ją tam, integrując kulturowo obiekt z życiem codziennym Strip. Można tam było kupić meksykańskie placki, bilety loteryjne, baterie, testy wykrywające rozmaite choroby, a także skorzystać z poczty elektro-nicznej i głosowej, wysłać faks. Laney doszedł do wniosku, że to chyba jedyny sklep w promieniu kilku mil, który sprzedaje wszystko, czego ktoś mógł potrzebować — inne sprzedawały rzeczy, których nigdy by nie kupił. Ponownie przeczytał faks, idąc korytarzem, i za pomocą karty otworzył drzwi pokoju. Na łóżku leżał płaski wiklinowy koszyk, wyścielony białą bibułką, a na niej jakieś przedmioty. Przy bliższych oględzinach okazało się, że to jego skarpetki i bielizna, świeżo wyprane, w papierowych opaskach z emblematem kapelusza.

Otworzył wąskie, lustrzane drzwi szafy, włączając wbudowane światło. Na wieszakach wisiały jego koszule, również ta niebieska, zapinana na guziki, z której żartowała sobie Kathy Torrance. Wyglądały jak nowe. Dotknął jednego z wy-krochmalonych i odprasowanych mankietów. „Liczba ściegów”, mruknął pod nosem. Spojrzał na złożony faks od Rydella. Wyobraził sobie, że Kathy Torrance właśnie leci do niego na pokładzie SST z Los Angeles. Odkrył, że nie wyobraża sobie jej śpiącej. Nigdy nie widział, jak spała, i z jakiegoś powodu nie wydawało mu się, żeby zasnęła. W upiornej, nieruchomej ciszy naddżwiękowego lotu będzie gapiła się w szarą pustkę okna lub ekran jej komputera. Myśląc o nim. Ekran za jego plecami ożył z melodyjnym dźwiękiem i Laney aż podskoczył. Odwrócił się i zobaczył logo BBC. Drugi film Yamazakiego.

***

Obejrzał jedną trzecią, kiedy ktoś zadzwonił do drzwi. Rez kroczył wąską ścieżką przez dżunglę, w wybielonych od słońca spodniach khaki i sznurkowych sandałach. Idąc, śpiewał coś, jakąś cichą melodyjkę bez słów, powtarzając ją raz po raz, próbując różne dźwięki i tonacje. Jego pierś lśniła od potu, a rozchylająca się koszula ukazywała kawałek tatuażu I Ching. W ręce trzymał bambusowy kij, 99 którym machał, tłukąc w zwisające pnącza. Laney podejrzewał, że ta melodia bez słów stała się później sprzedawanym w milionach egzemplarzy przebojem, ale na razie jej nie rozpoznał. Dzwonek przy drzwiach odezwał się ponownie. Laney wstał, podszedł do drzwi i nacisnął przycisk głośnika. — Tak? — Halo? — powiedział kobiecy głos. Laney dotknął osadzonego we framudze ekranu wielkości karty do gry. Zoba-

czył ciemnowłosą kobietę. Grzywka. Techniczka z magazynu ze sprzętem gospodarstwa domowego. Otworzył drzwi. — Yamazaki uważa, że powinniśmy porozmawiać — powiedziała. Laney zauważył, że miała na sobie czarny żakiet, wąską spódnicę i pończochy. — Czy nie powinniście teraz kupować furgonetki? Cofnął się, wpuszczając ją do środka. — Już ją mamy — odparła, zamykając drzwi. — Kiedy organizacja Lo/Rez postanawia rzucić pieniędzmi, problemy znikają. I zazwyczaj pojawiają się nowe. — Spojrzała na ekran, na którym Rez wciąż maszerował, oganiając się od much i komponując. — Praca domowa? — Od Yamazakiego. — Arleigh McCrae — powiedziała, wyjmując z torebki wizytówkę i wręczając mu ją. Jej nazwisko, cztery numery telefonów i dwa adresy — oba w sieci. — Ma pan wizytówkę, panie Laney? — Colin. Nie, nie mam. — Mogą ci je zrobić w recepcji. Tutaj każdy ma wizytówkę. Wsunął wizytówkę do kieszonki koszuli. — Blackwell nie dał mi żadnej. Ani Yamazaki. — Oprócz personelu Lo/Rez. Nie mieć jej to jak chodzić bez skarpetek. — Ja mam skarpetki — odparł Laney, wskazując koszyk na łóżku. — Chcesz obejrzeć film BBC o Lo/Rez? — Nie. — Nie sądzę, żebym mógł go wyłączyć. Zorientuje się. — Spróbuj ściszyć. Ręcznie.

Pokazała mu, jak ma to zrobić. — Widać technika — pochwalił Laney. — Z furgonetką. Pełną sprzętu wartego parę milionów jenów, który na niewiele się przydał. Usiadła na jednym z dwóch fotelików, krzyżując nogi. Laney zajął drugi fotel. — To nie wasza wina. Załatwiliście mi dostęp. Tyle że nie mogę wykorzystać takich danych. — Yamazaki mówił mi, co potrafisz zrobić — powiedziała. — Nie wierzyłam. Laney spojrzał na nią. — Nie potrafię wam pomóc. 100 Na jej lewej łydce dostrzegł trzy uśmiechnięte słoneczka, jak znaki na ściętym drzewie. — To wzór na pończosze. Kataloński. Laney spojrzał jej w oczy. — Mam nadzieję, że nie chcesz, żebym ci wyjaśnił, czego ode mnie chcą — powiedział. — Nie potrafię. Sam nie wiem. — Nie martw się — odparła. — Ja tylko tu pracuję. A w tej chwili płacą mi za to, żebym dowiedziała się, jak pomóc ci zrobić to, co powinieneś. Laney popatrzył na ekran. Migawki z koncertu. Rez tańczył z mikrofonem w ręku. — Widziałaś ten film, prawda? Czy on poważnie traktuje ten „chińsko-celtycki” styl, o którym mówił? — Jeszcze się z nim nie spotkałeś, prawda? — Nie.

— Niełatwo zdecydować, co Rez traktuje poważnie. — Jak można mówić o „chińsko-celtyckim mistycyzmie”, jeśli Chińczycy i Celtowie nie mają żadnej wspólnej historii? — Rez jest w połowie Chińczykiem, a w połowie Irlandczykiem. A jeśli jest coś, co traktuje poważnie. . . — Tak? — To on sam. Laney ponurym wzrokiem obrzucił ekran, na którym piosenkarza zastąpiło zbliżenie rąk Lo, grającego na czarnej gitarze. Wcześniej znany brytyjski gitarzy-sta w pięknym tweedzie mówił o tym, że nikt nie spodziewał się, iż wśród wykonawców tajwańskiej muzyki popularnej pojawi się drugi Hendrix, ale przecież pierwszego też nikt się nie spodziewał. — Yamazaki opowiedział mi wszystko. O tym, co ci się przydarzyło — powiedziała Arleigh McCrae. — Przynajmniej większość. Laney zamknął oczy. — Ten program nigdy nie został wyemitowany. „Brak kontroli” zrezygnował z niego. Co się stało?

***

Przyzwyczaił się jadać śniadania przy owalnym baseniku Chateau, za przytulnymi domkami, które — zdaniem Rydella — stały tam od niedawna. Tylko wtedy miał chwilę dla siebie, przynajmniej do czasu, gdy pojawiał się Rice Daniels, co zazwyczaj następowało, zanim skończył trzecią filiżankę kawy, tuż przed jajecznicą na boczku. 101

Daniels przechodził po terakotowej posadzce krokiem, który można było określić jedynie jako sprężysty. Laney chętnie przypisałby to zażywaniu prochów, lecz nic nie wskazywało, by Daniels oddawał się temu zgubnemu nałogowi. Jedyną jego publicznie okazywaną słabostką była skłonność do wypijania niezliczonych filiżanek bezkofeinowej kawy z dodatkiem skórki z cytryny. Lubił też luźne gar-nitury z beżowej dzianiny i koszule bez kołnierzyków. Tego ranka Daniels nie przyszedł sam i Laney dostrzegł, że jego krok jest nieco mniej sprężysty. Wyglądał dziwnie niepewnie, a okropne okulary jakby mocniej niż zwykle ściskały mu głowę. Obok niego szedł siwowłosy mężczyzna w ciemnobrązowej marynarce zachodniego kroju, o orlich rysach i ogorzałej twarzy, w ogromnych okularach przeciwsłonecznych na wydatnym nosie. Nieznajomy miał na nogach czarne buty z krokodylej skóry i niósł przykurzoną dyplo-matkę z pociemniałej ze starości skóry wołowej, z rączką naprawioną drutem — zdaniem Laneya służącym do wiązania bel siana. — Laney — powiedział Rice Daniels, doszedłszy do stołu — to jest Aaron Pursley. — Nie wstawaj, synu — powiedział Pursley, chociaż Laney wcale nie miał takiego zamiaru. — Właśnie niosą ci śniadanie. Spomiędzy domków wyszedł jeden z mongolskich kelnerów, niosąc tacę. Pursley postawił na ziemi swoją zniszczoną walizeczkę i zajął jedno z pomalowanych na biało krzeseł. Kelner podał Laneyowi jajecznicę. Laney podpisał rachunek, dodając piętnastoprocentowy napiwek. Pursley przeglądał zawartość walizki. Na palcach obu rąk nosił z pół tuzina srebrnych sygnetów nabijanych turkusami. Laney nie pamiętał, kiedy ostatni raz widział tyle papierów. — To pan jest tym prawnikiem — rzekł Laney. — Z telewizji. — We własnej osobie, synu. Pursley robił „Gliniarzy w opałach”, a wcześniej zdobył sławę, broniąc różnych osobistości. Daniels nie usiadł, tylko stał za Pursleyem, dziwnie zgarbiony, z rękami w kieszeniach spodni. — O, jest! — rzekł Pursley. Wyjął kartkę niebieskiego papieru. — Nie pozwól, żeby jajka ci

wystygły. — Siadaj — zachęcił Laney Danielsa. Ten skrzywił się za szkłami okularów. — A więc — zaczął Pursley — tu jest napisane, że między dwunastym a siedemnastym rokiem życia przebywałeś w stanowym sierocińcu w Gainesville. Laney spojrzał na jajecznicę. — Zgadza się. — W tym czasie wypróbowywałeś nowe leki? Byłeś obiektem badań? — Tak — potwierdził Laney. Jajecznica stała teraz nieco dalej, tak że przypominała zdjęcie w gazecie. — Dobrowolnie? — Za wynagrodzeniem. 102 — A więc dobrowolnie. Dostawałeś może 5-SB? — Nie mówili, co nam podają — odparł Laney. — Czasem dostawaliśmy placebo. — Nie można pomylić placebo z 5-SB, synu, ale chyba o tym wiesz. Miał rację, ale Laney nic nie odpowiedział. — I co? Pursley zdjął wielkie okulary. Oczy miał zimne, niebieskie i osadzone w gęstej siateczce zmarszczek. — Pewnie zażywałem i to. Pursley trzepnął niebieskim papierem o udo. — No właśnie. Niemal na pewno zażywałeś ten preparat. Czy wiesz, jak ta substancja podziałała na wielu badanych? Daniels zdjął okulary i zaczął masować nasadę nosa. Miał zamknięte oczy. — To świństwo zmienia mężczyzn w maniakalnych zabójców — rzekł Pur-

sley, znów zakładając okulary i wpychając papiery do teczki. — Czasem dopiero po latach. Atakują osobistości znane z mediów, polityków. . . Dlatego jest to obecnie jedna z najbardziej nielegalnych substancji w każdym przeklętym kraju, o jakim pomyślisz. Narkotyk, pod wpływem którego ludzie zaczynają polować na polityków. . . no, chłopcze, nie może być inaczej. Uśmiechnął się sucho. — Nie ja — odparł Laney. — Ja nie jestem taki. Daniels otworzył oczy. — To nie ma znaczenia — powiedział. — Chodzi o to, że Slitscan może obalić nasz materiał, wskazując na możliwość, choćby nie wiem jak mało prawdopodobną, że możesz nim być. — Widzisz, synu — ciągnął Pursley — zatrudnili cię, ponieważ miałeś predyspozycje do takiej roboty, do szpiegowania sławnych ludzi. Nie mówiłeś im o sierocińcu, prawda? — Nie — przyznał Laney. — Nie mówiłem. — I o to chodzi. Powiedzą, że wynajęli cię, ponieważ byłeś w tym dobry, ale okazałeś się aż za dobry. — Przecież ona nie była sławna. — Ale on jest — odrzekł Rice Daniels — i powiedzą, że chodziło ci o niego. Stwierdzą, że to wszystko był twój pomysł. Całą odpowiedzialność zrzucą na ciebie. Będą opowiadać o nowych sposobach analizy danych. I nikt, Laney, zupełnie nikt nie będzie nas słuchał. — To chyba już wszystko — oznajmił Pursley, wstając. Podniósł walizeczkę. — Czy to prawdziwy boczek, ze świni? — Tak twierdzą — odparł Laney. — Do licha — mruknął Pursley — te hollywoodzkie hotele są naprawdę pierwsza klasa. — Wyciągnął rękę. Laney uścisnął ją. — Miło było cię poznać, 103 synu.

Daniels nawet nie raczył powiedzieć mu do widzenia. A dwa dni później, przeglądając wydruk rachunku, Laney zauważył, że zaczyna się on od dużego dzbanka kawy, jajecznicy na boczku i piętnastoprocentowego napiwku.

***

Arleigh McCrae patrzyła na niego. — Czy oni o tym wiedzą? — zapytała. — Czy Blackwell wie? — Nie — powiedział Laney. — Przynajmniej nie o tym. Spojrzał na faks od Rydella, leżący na stoliku przy łóżku. O tym też nie wiedzieli. — I co dalej? Co zrobiłeś? — Okazało się, że muszę zapłacić co najmniej paru prawnikom, których mi załatwili. Nie wiedziałem, co robić. Przesiadywałem przy basenie. Właściwie było nawet przyjemnie. Nie myślałem o niczym. Wiesz, o czym mówię? — Może — przyznała. — A potem usłyszałem o tej robocie od faceta pracującego w ochronie hotelu. Powoli potrząsnęła głową. — Co jest? — zapytał. — Nieważne — powiedziała. — To równie sensowne jak cała reszta. Doskonale do tego pasujesz. — Do czego? Spojrzała na zegarek o stalowej tarczy, na zwykłym pasku z czarnego nylonu. — Kolacja o ósmej, ale Rez się spóźni. Chodźmy się przejść i czegoś napić.

Spróbuję opowiedzieć ci wszystko, co wiem. — Jeśli chcesz. — Za to mi płacą — stwierdziła, wstając. — To chyba lepsze od taszczenia tego elektronicznego sprzętu. Rozdział 20 „Monkey Boxing” Pomiędzy przystankami okna cichego metra ukazywały szarą galaretę. Nie były to rozmazane płaszczyzny, lecz jakby gwałtownie wibrująca masa, która lada chwila przyjmie inną postać. Chia i Masahiko znaleźli dwa wolne miejsca, między trójką uczennic w kraciastych spódniczkach i biznesmenem czytającym gruby japoński komiks. Ilustracja na okładce przedstawiała kobietę z piersiami oplecionymi sznurem, tak że jej sutki sterczały jak wybałuszone oczy ofiary dusiciela. Chia zauważyła, że artysta poświęcił znacznie więcej czasu na rysowanie sznura, jego węzłów i splotów, niż na ukazanie samych piersi. Kobieta miała pot na czole i cofała się przed kimś lub czymś odciętym przez skraj okładki. Masahiko odpiął dwa górne guziki kurtki i wyjął sześciocalowy prostokąt, czarny i sztywny, nic grubszy od płytki szkła. Potarł go palcami prawej dłoni i pod dotknięciem pojawiły się paciorkowate, kolorowe linie. Chociaż były słabe, rozmyte przez bezcieniowe światło jarzeniówek pociągu, Chia rozpoznała pulpit kontrolny komputera, który widziała w jego pokoju. Masahiko popatrzył na ekran, ponownie potarł go i zmarszczył brwi. — Ktoś szukał mojego adresu — rzekł. — I Mitsuko. . . — Restauracji? — Naszych adresów użytkownika. — Po co? — Nie wiem. Nie mamy wspólnych spraw. (Oprócz mnie). — Opowiedz mi o Sandbenderze — poprosił Masahiko, chowając kontrolkę i zapinając kurtkę.

— Wszystko zaczęło się od kobiety, która projektowała interfejsy — powiedziała Chia, zadowolona ze zmiany tematu. — Jej mąż był jubilerem i umarł na to paskudztwo, co porażało nerwy, zanim nauczyli się je leczyć. Poza tym był zagorzałym Zielonym i nienawidził tego, w jaki sposób robi się elektronikę użytkową, 105 zamykając trochę kości i płytek w plastikowej skorupie. Te obudowy byty jak pa-pierki od cukierków, mówił, które zasypią nas, jeśli nie poddamy ich recyklingowi — a przeważnie nikt tego nie robi. Dlatego, zanim zachorował, rozbierał projek-towany przez żonę sprzęt i umieszczał części w obudowach, które robił w swoim warsztacie. Na przykład stację minidysków pakował do solidnej obudowy z brązu, z hebanowymi okleinami, a pulpit kontrolny robił z kości słoniowej, turkusów, górskich kryształów. Oczywiście, całość ważyła więcej, ale okazało się, że wielu ludzi chce przechowywać w czymś takim swoją muzykę czy wspomnienia. . . Po prostu lubili dotykać metalu, gładkich kamieni. . . I jeśli miało się coś takiego, a producent wypuścił nowy model, powiedzmy z lepszą elektroniką, wyjmowało się starą, a nową pakowało do tej samej obudowy. W ten sposób miało się ten sam sprzęt, tylko o lepszych parametrach. Masahiko miał zamknięte oczy i zdawał się lekko kiwać głową, jakby poddawał się rytmowi lekkiego kiwania wagonu. — Okazało się, że niektórzy ludzie lubili to — nawet bardzo. Zaczął dostawać zlecenia na produkcję takich rzeczy. Jedno z pierwszych było na klawiaturę, którą zrobił z klawiszy starego pianina, ze srebrnymi cyframi i literami. Potem jednak zachorował. . . Masahiko otworzył oczy i przekonała się, że nie tylko słuchał, ale niecierpliwie czekał na dalszy ciąg. — Kiedy umarł, projektantka oprogramowania zaczęła o tym rozmyślać i doszła do wniosku, że też chciałaby robić coś takiego. Sprzedała całe swoje oprogramowanie firmom, dla których pracowała, po czym kupiła trochę ziemi na wybrzeżu, w Oregonie. . . Skład wjechał na Shinjuku i wszyscy wstali, ruszając do drzwi. Biznesmen zamknął swój erotyczny komiks i wsunął go pod pachę.

***

Chia odchyliła głowę do tyłu, patrząc na najdziwniejszy budynek, jaki w życiu widziała. Miał kształt staromodnego robota: przypominał człowieka o rękach i nogach z przezroczystego plastiku, pokrywąjącego metalowy szkielet. Jego tors wyglądał jak mur z czerwonych, żółtych i niebieskich cegieł, ułożonych w proste wzory. W pustej przestrzeni kończyn znajdowały się windy, ruchome schody i pochylnie, a z prostokątnych ust w ogromnej twarzy rytmicznie tryskały kłęby białego dymu. Szare niebo za nim zdawało się napierać na ziemię. — Tetsujin Building — wyjaśnił Masahiko. — Tutaj na pewno nie mieścił się „Monkey Boxing”. 106 — Co tutaj jest? — Instytut Mechaniki w Osace — odparł. — Do „Monkey Boxing” trzeba iść tędy. Sprawdził linie migoczące na panelu kontrolnym. Wskazał budynek stojący nieco dalej, za barem szybkiej obsługi nazywającym się „California Reich”. Logo ukazywało stylizowaną palmę z nierdzewnej stali na tle jednego z tych połama-nych krzyży, jakie topowcy rysowali sobie na rękach podczas lekcji historii eu-ropejskiej. Nauczyciel dostał szału, chociaż Chia nie przypominała sobie, żeby rysowali jakieś palmy. Dwaj pokłócili się o to, w którą stronę mają być zwrócone złamane ramiona krzyża — w lewo czy w prawo — i jeden załatwił drugiego paralizatorem, takim, jakie zawsze robili z jednorazowych aparatów fotograficznych, więc nauczyciel musiał wezwać policję. — Dziewiąte piętro. Wet Leaves Fortune Building — powiedział i ruszył zatłoczonym chodnikiem. Chia poszła za nim, zastanawiając się, jak długo trwają skutki różnicy czasów oraz w jaki sposób odróżnić je od zwykłego zmęczenia. Może to, co odczuwała teraz, było przejawem szoku kulturowego, o którym słyszała na zajęciach z wiedzy o społeczeństwie. Miała wrażenie, iż każdy, nawet najmniejszy szczegół Tokio był dostatecznie odmienny, aby rzucać się w oczy, powodując lekki ból gałek

ocznych, jakby te zmęczyły się notowaniem wszystkich różnic: drzewka na chodniku, otoczonego swego rodzaju wiklinowym koszem, budki telefonicznej koloru awokado, poważnie wyglądającej dziewczyny w okrągłych okularkach i szarym podkoszulku z napisem „Free Vagina”. Chłonęła takie widoki szeroko otwartymi oczami, żeby przetrawić je później, lecz teraz zaczęła odczuwać znużenie i powoli przestawała je rejestrować. Jednocześnie miała wrażenie, że gdyby zmrużyła oczy i spojrzała pod odpowiednim kątem, wszystko to mogłoby zmienić się w jedną z dzielnic Seattle, po której chodziła razem z matką. Tęsknota za domem. Pasek torby przy każdym kroku wpijał się jej w ramię. Masahiko skręcił za róg. W Tokio właściwie nie było zaułków, wąskich bocznych uliczek ze śmietnikami i niewielkimi sklepami. Były tu małe, a niekiedy zupełnie malutkie uliczki, przy których proponował swe usługi szewc, eksklu-zywny fryzjer, cukiernik, gdzie indziej stał stragan z prasą, na którym dostrzegła ten dziwaczny komiks ze związaną kobietą. Kolejny zakręt i znów znaleźli się na jednej z głównych ulic. Przynajmniej tak się domyślała, ponieważ jeździły tu samochody. Chia zobaczyła, jak jeden z nich wjeżdża w bramę garażu i znika. Poczuła ukłucie niepokoju. A jeśli zmierzali do klubu Eddiego, do „Whiskey Clone”? Przecież znajdował się gdzieś tutaj? Jak duża może być dzielnica Shinjuku? A jeżeli tuż obok zatrzyma się graceland? Jeśli Eddie i Maryalice krążą po mieście, szukając jej? Mijali bramę, w której zniknął samochód. Chia spojrzała i zobaczyła, że to stacja paliw. — Dokąd idziemy? 107 — Do „Wet Leaves Fortune” — odparł, wskazując ręką. Zobaczyła wysoki i wąski budynek z prostokątami szyldów sterczących wzdłuż każdego narożnika. Niczym nie różnił się od innych, ale Chia miała wrażenie, że budynek Eddiego był nieco większy. — Jak się tam dostaniemy?

Zaprowadził ją do czegoś w rodzaju holu, pod arkady, wzdłuż których ciągnęły się rzędy sklepików. Za wiele świateł i luster, przeróżnych towarów, wszystko zlewało się w jedno. Ciasna kabina windy cuchnęła dymem. Masahiko powiedział coś po japońsku i drzwi się zamknęły. Winda zaśpiewała im piosenkę do wtóru dźwięków muzyki. Masahiko miał zirytowaną minę. Na dziewiątym piętrze wysiedli prosto na zakurzonego mężczyznę w czarnej opasce, która opadała mu z czoła na oczy. Spojrzał na Chię. — Jeśli jesteś z gazety — powiedział — to przyszłaś trzy dni za wcześnie. Zdjął opaskę i otarł sobie nią twarz. Chia nie wiedziała, czy był Japończykiem czy nie ani ile mógł mieć lat. Spod gęstych brwi mierzyły ją piwne, przekrwione oczy, a czarne włosy, ściągnięte do tyłu i przytrzymywane opaską, były przyprószone siwizną. Za jego plecami trwała nieustanna bieganina i zamieszanie oraz nawoływania po japońsku. Ktoś pchał wysoki plastikowy wózek załadowany zwiniętymi, oproszonymi tynkiem kablami oraz pomalowanymi na złoto i czerwono kawałkami plastiku. Część podwieszonego sufitu opadła z piskiem drutów, rąbnęła o podło-gę. Znów krzyki. — Szukam „Monkey Boxing” — powiedziała Chia. — Kochana — odparł mężczyzna — trochę się spóźniłaś. Nosił czarny papierowy kombinezon z rękawami oddartymi przy łokciach i odsłaniającymi ramiona pokryte niebieskimi kręgami i zawijasami prymitywnego tatuażu. Przetarł oczy i popatrzył na nią. — Nie jesteś z tej londyńskiej gazety? — Nie. — Jasne — przyznał. — Jesteś za młoda, nawet jak na nich. — Czy to jest „Monkey Boxing”? Runął kolejny fragment sufitu. Zakurzony mężczyzna zmierzył Chię spojrze-

niem. — Mówiłaś, że skąd jesteś?

— Z Seattle. — I w Seattle słyszeli o „Monkey Boxing”? — Tak. . . Odpowiedział z nikłym uśmiechem: — To zabawne, że słyszeli o nim w Seattle. Ty też występujesz na scenie, moja droga? — Nazywam się Chia McKenzie. . . 108 — Jun. Nazywają mnie Jun. Właściciel, projektant, DJ. Przykro mi, ale spóźniłaś się. Wszystko, co zostało z „Monkey Boxing”, jest w tych wózkach. Sam gruz. Jak wiele nie spełnionych marzeń. Szło całkiem nieźle przez prawie trzy miesiące. Słyszałaś o naszym numerze ze świątynią Shaolin? O mnichu wojowni-ku? Westchnął. — Niebiański. Bez dwóch zdań. Po pierwszych trzech wieczorach barmani z Okinawy ogolili głowy i zaczęli nosić pomarańczowe szaty. Przeszedłem sam siebie przy mikrofonie. To była wizja, rozumiesz? Jednak taka już jest natura tego świata, prawda? Wszystko płynie, a my próbujemy nie utonąć i zachować filozoficzny spokój ducha. Kim jest twój przyjaciel? Podobają mi się jego wło-sy. . . — Masahiko Mimura — przedstawiła go Chia. — Lubię taki czarny piżamowy styl — ciągnął mężczyzna. — Mishima i Dietrich w jednej osobie, przy dobrym wykonaniu. Masahiko zmarszczył brwi. — Skoro „Monkey Boxing” padł — zapytała Chia — co teraz będziesz robił? Jun ponownie założył opaskę. Skrzywił się. — Następny klub, ale nie ja będę projektował. Mówią, że go sprzedałem. Powiedzmy, że to prawda. Nadal będę kierownikiem z całkiem niezłą pensją i miesz-kaniem, ale koncepcje. . . Wzruszył ramionami.

— Byłeś tu tej nocy, kiedy Rez oznajmił, że zamierza poślubić idoru? Zmarszczył owiązane opaską czoło. — Musiałem podpisać umowę — mruknął. — Nie jesteś z gazety? — Nie. — Gdyby nie przyszedł tu tamtej nocy, pewnie jeszcze ciągnęlibyśmy ten interes. Wcale nie zależało nam na takich klientach jak on. Mieliśmy tu Marię Paz zaraz po tym, jak rozeszła się z chłopakiem, ulubieńcem mediów, i dziennikarze zlecieli się tu jak muchy. Ona jest tu ogromnie popularna, wiesz? Wpadł Niebieski Ahmed z Chrome Koran i dziennikarze ledwie go zauważyli. W przypadku Re-za i jego przyjaciół prasa nie była żadnym problemem. Przysłał tu tego swojego ochroniarza o twarzy wyglądającej jak pniak do rąbania drzewa. Facet przyszedł do mnie i powiedział, że Rez słyszał o tym miejscu i chce tu wpaść z kilkoma przyjaciółmi. Czy mógłbym mu zarezerwować osobny stolik? No cóż, przez moment zastanawiałem się: „Jaki Rez?” Potem zaskoczyłem, oczywiście, i powiedziałem, że jasne, czemu nie. Zestawiliśmy z tyłu trzy stoliki i nawet pożyczyliśmy barierki z purpurowego sznura od chłopaków z firmy piętro wyżej. — I przyszedł? Rez? — Oczywiście. Godzinę później. Uśmiechał się, ściskał ręce, rozdawał autografy, jeśli ktoś go prosił, chociaż nie było na nie zbyt wielkiego popytu. Były z nim cztery kobiety i dwóch mężczyzn, nie licząc olbrzyma z ochrony. W bardzo ładnym czarnym garniturze. Od Yohijego. Trochę źle się to nosi. Mówię o Rezie. 109 Wyglądało na to, że był gdzieś na kolacji. I wypił kilka drinków. Za często się śmiał, jeśli rozumiecie, co mam na myśli. Odwrócił się i powiedział coś do jednego z robotników, który miał na nogach buty podobne do skórzanych rękawic z jednym palcem. Chia, która nie miała pojęcia, jakim klubem był „Monkey Boxing”, wyobraziła sobie Reza siedzącego z kilkoma innymi osobami przy stoliku, za barierką z czerwonego sznura, a na pierwszym planie tłum Japończyków robiących to, co robi się w takich klubach. Tańczących?

— Potem nasz chłopak wstaje i idzie do toalety. Wielki ochroniarz zrobił taki ruch, jakby chciał iść z nim, ale Rez powstrzymuje go gestem. Głośny śmiech przy stole, ochroniarz niezadowolony. Dwie kobiety wstają, jakby to one zamierzały z nim pójść, ale on nie chce, macha ręką. Jeszcze głośniejszy śmiech przy stole. Nikt nie zwracał na niego większej uwagi. Ja za pięć minut miałem wejść do budki z zestawem niezwykle surowej afrykańszczyzny. Musiałem ocenić tłum, dopasować się do niego, wybrać odpowiedni moment. Tymczasem on wstał, przeszedł między nimi i zauważyły go najwyżej dwie lub trzy osoby, a i te nie przestały tańczyć. Co to za klub, w którym nikt nie przestał tańczyć na widok Reza? — Rozmyślałem o moim zestawie, układając w głowie kolejność, aż nagle on wyrasta tuż przede mną. Szeroki uśmiech. Dziwne oczy, chociaż nie powiedziałbym, że to przez coś, co robił w toalecie. . . jeżeli wiecie, co mam na myśli. Chia kiwnęła głową. Co miał na myśli? — Czy mam coś przeciwko temu, pyta, kładąc mi rękę na ramieniu, że powie kilka słów do tłumu? Powiedział, że długo się nad tym zastanawiał, a teraz podjął decyzję i chce ogłosić ją ludziom. A ten wielki ochroniarz nagle wyrósł przy nas i pyta, czy jest jakiś problem? Żadnego, mówi Rez, ściskając moje ramię, chcę tylko powiedzieć kilka słów do gości. Chia spojrzała na ramiona Juna, zastanawiając się, które z nich uścisnęła dłoń Reza. — Tak też zrobił — zakończył Jun. — A co dokładnie powiedział? — spytała Chia. — Kupę bzdur, kochana. O ewolucji, technologii i namiętności; ludzkiej potrzebie szukania szczęścia i swojej palącej potrzebie związania się z jakąś software’ową lalą dla onanistów. Pierdoły. Straszliwe. Kciukiem poprawił opaskę, która zaraz znów zaczęła się zsuwać. — A ponieważ to zrobił, otworzył dziób w moim klubie, Lo łamane przez cholernego Reza wykupili mój lokal. Mnie też kupili i podpisałem zobowiązanie, że nie będę rozmawiał z nikim o niczym takim. A teraz, jeśli ty i twój czarujący przyjaciel wybaczycie mi, kochana, muszę zająć się robotą. Rozdział 21 Człowiek na szczudłach

Na skrzyżowaniu przed hotelem zobaczyli człowieka na szczudłach. Nosił białą papierową szatę z kapturem, maskę gazową oraz dwie prostokątne tablice ogłoszeniowe. Przewijały się po nich jakieś japońskie napisy, podczas gdy on przestępowal z nogi na nogę, żeby utrzymać równowagę. Wokół niego przepływał strumień przechodniów. — Kto to? — zapytał Laney, wskazując mężczyznę. — Członek sekty Nowej Logiki — odparła Arleigh McCrae. — Twierdzą, że kiedy łączna masa ludzkiej tkanki nerwowej osiągnie pewną konkretną wielkość, nastąpi koniec świata. Po tablicy przepłynęła wielocyfrowa liczba. — Taką? — spytał Laney. — Nie — odparła. — To aktualna waga według ich ostatnich obliczeń. Wróciła do swojego pokoju po czarny płaszcz, który teraz już miała na sobie, dając Laneyowi czas na zmianę skarpetek, bielizny oraz niebieskiej koszuli. Nie miał krawata, więc zapiął koszulę pod szyją i włożył marynarkę. Zastanawiał się, czy każdy, kto pracował dla Lo/Rez, mieszkał w tym samym hotelu. Kiedy przechodzili obok człowieka na szczudłach, Laney dostrzegł jego oczy za przezroczystym wizjerem. Ponury spokój. Takich szczudeł używali robotnicy montujący sufity. Plastik ze stalowym rdzeniem. — I co ma nastąpić, kiedy będzie już dość tkanki nerwowej? — Nowy porządek. Nie mówią jaki. Zdaje się, że Rez interesował się nimi. Próbował zaaranżować spotkanie z założycielem ruchu. — I co? — Założyciel odmówił. Powiedział, że Rez zarabia na życie, manipulując ludzką tkanką nerwową, co czyni go nietykalnym. — Czy Rez się zmartwił? — Według Blackwella — nie. Podobno nawet poprawiło mu to humor.

— A zazwyczaj jest w kiepskim humorze? 111 Laney odsunął się, przepuszczając jadącego w przeciwnym kierunku rowerzy-stę. — Powiedzmy, że martwią go rzeczy, którymi nie przejmuje się większość ludzi. Laney zauważył ciemnozieloną furgonetkę, która powoli jechała równolegle z nimi. Miała obłe, lustrzane szyby, a neonowe tablice rejestracyjne otoczone mrugającymi mini wyświetlaczami były w stylu Vegas. — Myślę, że jesteśmy śledzeni — powiedział. — Na pewno. Chciałam taką z upiornymi chromowymi błotnikarni, wyglądającą jak ryba, ale musiałam zadowolić się ozdóbkami wokół tablicy rejestracyjnej. Pojedzie wszędzie, gdzie pójdziesz. Bo znalezienie tutaj miejsca do parkowania może okazać się trudniejsze, niż sobie wyobrażasz. No — dodała — to tam. Strome, wąskie schody z jaskraworóżową mozaiką lśniących, migdałkowatych grudek. Laney zawahał się, a potem zobaczył napis, litery ułożone z setek ma-leńkich, pastelowych, podłużnych prostokącików. „Le Chicle”. Schodząc w dół, stracił z oczu furgonetkę. Bar przeżuwaczy gumy, pomyślał. To dla mnie nic nowego. Schodząc za kobietą, starał się jednak nie dotykać ściany przeżutej gumy. Róże i szarości, tym razem przedstawiające niespożyty produkt, całą ścianę obwieszoną archaicznymi etykietami z kraju, gdzie się narodził. Oksydowana stal. Stara pocztówka w ramkach, sprytnie oświetlona. Reklamy gumy. Na środku Bazooka Joe — postać nie znana Laneyowi, ale na pewno pasująca do otoczenia. — Często tu przychodzisz? — zapytał Laney, gdy zajęli stołki z bulwiastymi siedzeniami w szczególnie ponurym odcieniu różu. Bar był wytapelowany tysiącami prostokątnych opakowań po gumie do żucia. — Owszem — odparła — głównie dlatego, że nie jest zbyt popularny. I dla

niepalących, co tutaj nadal rzadko się zdarza. — Co to jest „Black Black”? — zapytał, patrząc na oprawiony w ramki plakat ukazujący automobil z lat czterdziestych, pędzący przez słabo zarysowane ulice miasta. Pod napisem „Black Black” widniał jakiś japoński napis w stylu art deco. — Guma. Nadal jest w sprzedaży — powiedziała. — Żują ją wszyscy taksówkarze. Zawiera mnóstwo kofeiny. — W gumie? — Tutaj sprzedają nawet drinki z nikotyną. — W takim razie napiję się piwa. Kiedy kelnerka w skąpych srebrnych szortach i bluzce z angory przyjęła zamówienie, Arleigh otworzyła torebkę i wyjęła notebooka. — Oto liniowa topografia niektórych struktur, które dziś przeglądałeś. — Wręczyła Laneyowi notebooka. — Są w formacie Realtree 7.2. Laney kliknął serię obrazów: abstrakcyjne wzory geometryczne ustawione w malejącej perspektywie. 112 — Nie wiem, jak je przeczytać. Nalała sobie sake. — Naprawdę szkoliłeś się w DatAmerica? — Szkoliła mnie banda Francuzów, którzy lubili grać w tenisa. — Realtree to robota DatAmerica. Najlepsze oprogramowanie do analizy jakościowej, jakie mają. Zamknęła notebooka i schowała go do torebki. Laney nalał sobie piwa. — Słyszałaś kiedyś o czymś takim, co nazywa się TIDAL? — Tidal?

— Skrót. Prawdopodobnie. — Nie. Podniosła czarkę i dmuchnęła jak dziecko na gorącą herbatę. — To też było narzędzie DatAmerica albo jego prototyp. Nie sądzę, żeby pojawiło się na rynku. Jednak dzięki niemu nauczyłem się wyszukiwać punkty węzłowe. — W porządku — powiedziała. — Co to są punkty węzłowe? Laney spojrzał na banieczki na powierzchni piwa. — To jak oglądanie rzeczy w chmurach — powiedział. — Tyle że one są tam naprawdę. Odstawiła czarkę. — Yamazaki mówił mi, że nie jesteś szalony. — To nie szaleństwo. Chodzi o to, w jaki sposób przetwarzam szeroki zakres danych niskiego poziomu. Ma to coś wspólnego z rozpoznawaniem wzorów. — I dlatego wynajął cię Slitscan? — Wynajęli mnie, kiedy pokazałem im, że to działa. Jednak z takimi danymi, jakie pokazaliście mi dzisiaj, nic nie mogę zdziałać. — Dlaczego? Laney uniósł szklankę z piwem. — Ponieważ to tak, jakby próbować napić się z bankiem. To nie jest osoba. Nie pije. Nigdzie nie może usiąść. Upił łyk. — Rez nie generuje wzorów, które mógłbym odczytać, ponieważ wszystko robi za czyimś pośrednictwem. To tak, jakby w rocznym sprawozdaniu szukać

informacji o nawykach prezesa. Tych danych tam nie ma. Z zewnątrz wygląda to tak jak ten format Realtree. Jeżeli wejdę w specyficzny obszar, nie widzę powiązania szczegółowych danych z pozostałymi, rozumiesz? Potrzebuję wzajemnych relacji. Zabębnił palcami po laminowanych opakowaniach po gumie. — Gdzieś w Irlandii. Pensjonat z widokiem na morze. Nikogo w środku. Spis inwentarza: wyposażenie łazienki, pasta do zębów, krem do golenia. . . 113 — Byłam tam — powiedziała. — Tę posiadłość kupił od starszego muzyka, Irlandczyka. Jest piękna. Jak Włochy, na swój sposób. — Myślisz, że zabierze tam tę idoru, kiedy się pobiorą? — Nikt nie ma pojęcia, co on ma na myśli, mówiąc, że ją poślubi. — Potem apartament w Sztokholmie. Ogromny. W każdym pokoju wielkie piece z glazurowanych cegieł. — O tym nic nie wiem. On wszędzie ma nieruchomości, a niektórymi wcale się nie chwali. Ma dom na południu Francji i w Londynie, apartamenty w Nowym Jorku, Paryżu, Barcelonie. . . Pracowałam w katalońskim oddziale, reformatując ich materiał na Hiszpanię, kiedy wybuchła ta sprawa z idoru. Od tego czasu jestem tutaj. — Ale znałaś go? Znałaś go przedtem? — On jest pępkiem świata, w którym pracuję, Laney. Tacy ludzie nie dają się poznać. — A co z Lo? — Spokojny. Bardzo. I tak samo bystry. — Zmarszczyła brwi, patrząc w sake. — Nie sądzę, aby coś doszło do Lo. On chyba uważa całą ich karierę za jakiś dziwny przypadek, z niczym nie powiązany. — Nawet z decyzją partnera zamierzającego poślubić software?

— Lo opowiedział mi kiedyś o tym, co robił. Pracował w garkuchni w Hongkongu, w takiej budce na chodniku. Powiedział, że ta budka stała tam od pięćdziesięciu lat, a sekret smacznej zupy polegał na tym, że nigdy nie myli garnka. Prawdę mówiąc, nigdy nie przestawali gotować tej zupy. Przez pięćdziesiąt lat sprzedawali zupę z owoców morza, ale nigdy nie była taka sama, ponieważ codziennie dodawali świeże składniki — takie, jakie były dostępne. Powiedział, że jego kariera muzyka przypomina tę zupę, i to mu się podoba. Blackwell mówi, że gdyby Rez był bardziej podobny do Lo, nadal siedziałby w więzieniu. — Dlaczego? — Blackwell odsiadywał dziewięcioletni wyrok w najcięższym australijskim więzieniu, kiedy pojawił się tam Rez. Z koncertem. Tylko Rez. Lo i inni uważa-li, że to zbyt niebezpieczne. Ostrzegano ich, że łatwo mogą stać się zakładnikami. Władze więzienia odżegnały się od wszelkiej odpowiedzialności i zażądały odpowiednich oświadczeń na piśmie. Rez podpisał wszystko, co mu podsunęli. Jego ochroniarze zrezygnowali z pracy. Pojechał z dwoma gitarami, mikrofonem bezprzewodowym i bardzo prostym zestawem nagłaśniającym. Podczas koncertu wybuchły zamieszki. Podobno wszczęła je grupa włoskich więźniów z Melbourne. Pięciu z nich zabrało Reza do pralni, która jako pomieszczenie bez okien była łatwa do obrony. Poinformowali Reza, że zabiją go, jeśli nie wynegocjują zwol-nienia w zamian za jego wypuszczenie. Zastanawiali się, czy nie powinni obciąć mu co najmniej jednego palca, aby pokazać, że nie żartują. Albo bardziej intym-nej części ciała, chociaż chyba mówili tak tylko po to, żeby jeszcze bardziej go 114 zaniepokoić. Udało im się. Skinęła na kelnerkę w różowej angorze, zamawiając następną sake. — Blackwell — najwidoczniej potwornie zirytowany tym, że przerwano koncert, który ogromnie mu się podobał — pojawił się w pralni czterdzieści minut po tym, jak Rez został zakładnikiem. Ani Rez, ani Włosi nie zauważyli jego przyby-cia, a Włosi zdecydowanie się go nie spodziewali. Po krótkiej przerwie zakończyła: — Zabił trzech, tomahawkiem. Rez mówi, że po prostu rozłupał im głowy — raz, dwa, trzy, tak po prostu. Żadnego zamieszania.

— Tomahawkiem? — To rodzaj toporka z wąskim ostrzem i kolcem zamiast obucha. Długa rękojeść zapewnia siłę ciosu i można nim bardzo celnie rzucać. To ulubiona broń Blackwella. Pozostali dwaj Włosi uciekli, ale wkrótce po zamieszkach obaj zgi-nęli. Osobiście jestem przekonana, że zabił ich Blackwell albo jego kolesie, ponieważ nigdy nie oskarżono go o zabójstwo tamtych trzech. Jedynym pozostałym przy życiu świadkiem był Rez, którego Blackwell odprowadził do barykady usta-wionej przez strażników na spacerniaku. Kelnerka przyniosła sake. — Po trzech miesiącach prawnicy Reza doprowadzili do uchylenia wyroku ze względu na uchybienia proceduralne. Od tego czasu Blackwell nie odstępuje go ani na krok. — Za co siedział Blackwell? — Za morderstwo — odparta. — Czy wiesz, kogo nazywają sępem? — Nie. — To taki australijski żart. Podejrzewam, że taki pomysł mógł zrodzić się wyłącznie w społeczeństwie stworzonym przez byłych skazańców, ale moi przyjaciele z Australii nie zgadzają się z tym. Sęp to samotnik, drapieżca żerujący na innych, lepiej prosperujących przestępcach, często bardzo groźnych. Łapie ich i żeruje na nich. Wymusza pieniądze. — W jaki sposób? — Torturuje ich, aż powiedzą, gdzie schowali pieniądze. Często przeprowadza bardzo poważne akcje, ponieważ przestępcy wynajmują obstawę, mającą zapobiegać takim przypadkom. . . — Torturuje? — Obcina im palce. A kiedy powiedzą to, co chciał wiedzieć, zabija ich. Blackwell nagle, bezszelestnie i niespodziewanie, po prostu był tam, w czarnym płaszczu przeciwdeszczowym. Stał na tle wyblakłych amerykańskich ogłoszeń, szarych i różowych gum. Kapelusz z czarnym rondem skrywał jego poharatany skalp.

— Arleigh, moja droga, chyba nie wzywasz mojego imienia nadaremnie? — powiedział z uśmiechem. 115 — Opowiadam panu Laneyowi o twoich wcześniejszych osiągnięciach, Blackwell. Zdążyłam dojść tylko do salonu masażu, a teraz wszystko popsułeś. — Nic nie szkodzi. Przesunięto porę kolacji, na prośbę Rozzera. Przyjechałem was zabrać. I zmieniono lokal. Mam nadzieję, że nie macie nic przeciwko temu. — Gdzie? — zapytała Arleigh, jakby jeszcze nie chciało jej się stąd ruszać. — W „Western Worldzie” — odparł Blackwell. — I po co włożyłam najlepsze buty? Rozdział 22

Gomi Boy

W metrze było teraz tłoczniej i ledwie zdołali wcisnąć się do wagonu. Wszyscy stali blisko siebie i najwyraźniej panowały tu inne zwyczaje, jeśli chodzi o kontakt wzrokowy, ale Chia nie wiedziała jakie. Jej torba z Sandbenderem była przyciśnięta do pleców Masahiko. Znów spoglądał na kontrolkę komputera, trzymając ją tak, jak wprawny podróżny sprytnie złożoną gazetę. Wracali do restauracji ojca Mitsuko. Chia nie wiedziała, co dalej. Zrobiła już to, przed czym usiłowała ją powstrzymać Hiromi. I nie dało jej to nic, oprócz nieprzyjemnej wizji Reza jako kogoś, kto potrafi być nudny. No i co teraz? Wy-chyliła się i użyła karty Kelsey, żeby zapłacić za metro, w dodatku dwukrotnie. A Zona mówiła, że ktoś jej szuka i może ją wytropić przez tę kartę. Może dałoby się podjąć na nią gotówkę, ale Chia miała wątpliwości. Nic nie szło tak, jak wyobrażała to sobie w Seattle, ale przecież nie można

przewidzieć kogoś takiego, jak Maryalice, prawda? Czy Eddiego, a nawet Hiromi. Masahiko zmarszczył brwi. Chia dostrzegła roztańczone plamki i zawijasy na kontrolce. To coś wepchnięte przez Maryalice do jej torby. Pod jej ramieniem. Powinna zostawić to u Mitsuko. Albo wyrzucić, tylko co powiedziałaby, gdyby zjawił się Eddie albo Maryalice? A jeśli w środku były narkotyki? W Singapurze za takie rzeczy wieszali ludzi na rynku. Ojcu nie podobało się to i mówił, że to jeden z powodów, dla których nigdy jej tam nie zaprasza. Potem pokazywali wszystko w telewizji, tak że trudno było tego nie oglądać, a on nie chciał, żeby to widziała. Teraz zastanawiała się, jak daleko jest z Tokio do Singapuru? Najchętniej pojechałaby tam i nie otwierała oczu, dopóki nie znalazłaby się w mieszkaniu ojca. I wcale nie włączałaby telewizora, po prostu była tam z nim, czuła zapach jego wody po goleniu i przyciskała policzek do tej jego szorstkiej bawełnianej koszuli, tylko że w Singapurze pewnie się takich nie nosi, ze względu na klimat. Mimo to nie otwierałaby oczu i słuchała, jak opowiada o swojej pracy, o mechanizmach arbitrażu przelatujących z prędkością światła — jak niewidzialne smoki — tam i z powrotem po światowych rynkach, zapewniających okruchy 117 zysków takim przedsiębiorcom jak jej ojciec. . . Masahiko obrócił się, mimowolnie potrącając jej torbę, gdy skład zatrzymał się — ale jeszcze nie na ich przystanku. Jakaś kobieta z żółtą torbą na zakupy powiedziała coś po japońsku. Masahiko wziął Chię za rękę i pociągnął w kierunku drzwi. — To nie nasz przystanek. . . — Chodź! Chodź! Wyszli na peron. Inny zapach: drażniąca woń chemikaliów. Ściany nie tak czyste. Pęknięta płytka na suficie. — O co chodzi? Dlaczego wysiedliśmy? Pociągnął ją w kąt pod ścianą, za dużym automatem z kanapkami. — Ktoś czeka na ciebie w restauracji. Spojrzał na jej rękę, jakby zaskoczony, że ją trzyma, i natychmiast puścił.

— Skąd wiesz? — Warowne Miasto. Przez ostatnią godzinę pytali o ciebie. — Kto? — Rosjanie. — Rosjanie? — Od czasu trzęsienia ziemi jest ich tu wielu. Z Kombinatu. Mają powiązania z gumi. — Z gumi? — Wy nazywacie to mafią. Yakuza. Mój ojciec ma umowę z miejscowymi gumi. To konieczne, jeśli chce się prowadzić restaurację. Przedstawiciele gumi rozmawiali o tobie z moim ojcem. — Wasza miejscowa mafia jest rosyjska? Za jego plecami, na boku automatu, znajdowało się animowane logo jakiegoś produktu o nazwie Apple Shires. — Nie. Działają jako firma Yamaguchi. Mój ojciec zna tych ludzi. Powiedzieli mu, że pytali o ciebie Rosjanie, a to niedobrze. Nie mogą mu gwarantować bezpieczeństwa. Rosjanie są nieobliczalni. — Nie znam żadnych Rosjan — powiedziała Chia. — Chodźmy już. — Dokąd? Poprowadził ją przez zatłoczony peron, mokry od setek złożonych parasoli. Pewnie pada, pomyślała. Szli w kierunku ruchomych schodów. — Kiedy Warowne Miasto stwierdziło, że ktoś sprawdza nasze adresy, mojej siostry i mój, przyjaciel przyszedł i zabrał mój komputer. . . — Dlaczego?

— Ponieważ mam obowiązki. Wobec Warownego Miasta. Przetwarzanie rozproszone. 118 — Masz w swoim komputerze DWU*? (DWU — skrót od domena wielu użytkowników — przyp.tłum.) — Do Warownego Miasta niełatwo trafić — odparł, gdy stanęli na ruchomych schodach. — Przyjaciel zabrał mój komputer. I zna ludzi, którzy na ciebie czekają.

***

Masahiko powiedział, że na jego przyjaciela wołają Gomi Boy. Był bardzo niski i nosił ogromne, bufiaste spodnie z co najmniej tuzinem kieszeni oraz wystrzępiony wełniany sweter z podwiniętymi rękawami. Spodnie miał na szerokich pomarańczowych szelkach. Buty różowe i wyglądające jak dziecinne, tylko większe. Teraz przysiadł na kanciastym aluminiowym krześle, więc podeszwami bucików nie dotykał podłogi. Jego włosy wyglądały jak wymodelowane łyżką — błyszczące kędziory i loki, do których mogłyby przylepić się palce. W taki sposób przedstawiano włosy J.D. Shapely’ego na ściennych malowidłach przy Pioneer Square. Chia pamiętała ze szkoły, że miało to coś wspólnego z tym całym Elvisem, chociaż nie mogła sobie dokładnie przypomnieć co. Gomi Boy rozmawiał z Masahiko po japońsku, w trzasku i szumie salonu gier. Chia pożałowała, że nie ma włączonego tłumacza, ale musiałaby otworzyć torbę, znaleźć go i włączyć Sandbendera. A Gomi Boy najwyraźniej był zadowolony z tego, że ona go nie rozumie. Pił coś z puszki z napisem Pocari Sweat i palił papierosa. Chia obserwowała osiadające w powietrzu warstwy siwego dymu, podświetlone blaskiem auto-

matów. Powodowały raka i w Seattle aresztowaliby cię za coś takiego. Papieros Gomi Boya wyglądał na zrobiony w fabryce: idealnie prosta rurka z brązowym końcem, który wkładał do ust. Chia widywała czasem takie na starych filmach, na których jeszcze nie wymazano ich cyfrowo. Poza tym jedynymi papierosami, jakie widziała w życiu, były skręty sprzedawane na ulicach Seattle, ewentualnie w postaci małych torebeczek tytoniu z bibułką do zwijania. Kupowali je topowcy ze szkoły. Wciąż padał deszcz. Przez zaparowane okno widziała inny salon po drugiej stronie ulicy, jeden z tych, w których maszyny pluły srebrzystymi kulkami. Neon szyldu, deszcz i te kulki zlewały się w jedno. Chia zastanawiała się, o czym Masahiko rozmawia z Gomi Boyem. Komputer Masahiko był zawinięty w kraciastą, plastikową torbę z wyszytymi na bokach, różowymi symbolami zagrożenia biologicznego. Stał na stoliku obok puszki Pocari Sweat. Co za Pocari? Wyobraziła sobie coś w rodzaju dzika, ze szczeciną i wygiętymi kłami, jak ten oglądany na Naturę Channel. 119 Gomi Boy pociągnął papierosa, rozjarzając jego koniec. Zmrużonymi oczami spojrzał przez dym na Masahiko i coś powiedział. Masahiko wzruszył ramionami. Przed nim stała puszka podgrzanej w mikrofalówce kawy, a Chia piła kolejną Coke Lite. W Tokio nie było gdzie usiąść, jeśli się czegoś nie kupiło, a szybciej kupowało się coś do picia niż do jedzenia. Ponadto picie było tańsze. Chociaż nie płaciła za nie. Zrobił to Gomi Boy, ponieważ on i Masahiko nie chcieli, żeby skorzystała z karty Kelsey. — Chce z tobą porozmawiać — wyjaśnił Masahiko. Chia pochyliła się, rozpięła torbę i wyjęła słuchawki. Miała tylko dwie, więc jedną podała chłopakowi, drugą przypięła sobie do ucha i włączyła. — Jestem z Warownego Miasta — rzekł. — Rozumiesz? — DWU, tak? Domena wielu użytkowników? — Nie tak, jak myślisz, ale mniej więcej się zgadza. Po co przyjechałaś do Tokio? — Zebrać informacje o planach Reza poślubienia idoru, tej Rei Toei.

Gomi Boy kiwnął głową. Jako otaku doceniał wagę informacji, więc rozumiał innych fanów. — Masz coś wspólnego z kombinowaniem? Chia wiedziała, że pytał o Kombinat, tylko tłumacz przekręcił słowo. Chodziło o mafijny rząd Rosji. — Nie. — I trafiłaś do Masahiko, ponieważ. . . — Mitsuko jest sekretarzem tokijskiego oddziału miłośników Lo/Rez, do których i ja należę w Seattle. — Ile razy łączyłaś się z restauracji? — Trzy razy. Strój Silke-Marie Kolb. Spotkanie. Zona Rosa. — Zapłaciłam za oprogramowanie prezentacyjne, odbyłyśmy z Mitsuko spotkanie i rozmawiałam z krajem. — Zapłaciłaś za oprogramowanie kartą? — Tak. Przeniosła wzrok z Gomi Boya na Masahiko. Między nimi i za ich plecami — deszcz. Nie kończąca się, migotliwa kaskada srebrnych kuleczek za szybą po drugiej stronie ulicy. Gracze skuleni na zintegrowanych fotelach, manipulujący strumieniami metalu. Z twarzy Masahiko niczego nie zdołała wyczytać. — Komputer Masahiko zawierał pewne dane Warownego Miasta — wyjaśnił Gomi Boy. — Dlatego w razie niebezpieczeństwa należało go przenieść w bezpieczne miejsce. Kiedy stwierdziliśmy, że adresy Masahiko i jego siostry stały się 120 przedmiotem niezwykłego zainteresowania, wysłano mnie po jego maszynę. Często wymieniamy hardware. Handluję używanym sprzętem komputerowym. Dlatego nazywają mnie Gomi Boy. Mam własne klucze do pokoju Masahiko. Jego

ojciec wie, że mogę tam wchodzić, i nie ma nic przeciwko temu. Poszedłem tam i wziąłem komputer. W pobliżu znajduje się niewielki skwer. Widać z niego restaurację. Zobaczyłem Oakland Overbombers, więc przeszedłem przez ulicę i pogadałem z nimi. — Co zobaczyłeś? — Grupkę deskorolkowców. Przyjęli nazwę ich ulubionego kalifornijskiego klubu piłki nożnej. Spytałem ich, czy widzieli coś podejrzanego. Powiedzieli, że godzinę wcześniej zauważyli bardzo duży samochód. . . . Graceland. — . . . daihatsu gracelanda. Zdaje się, że jest ich tu mniej niż w Ameryce. Chia skinęła głową. Żołądek znów wywinął jej koziołka. Miała wrażenie, że zaraz zwymiotuje. Gomi Boy odchylił się na bok i zdusił niedopałek papierosa w niewielkiej chromowanej miseczce przymocowanej z boku konsoli. Chia zastanawiała się, do czego naprawdę służyła i czemu to zrobił, ale pewnie musiał gdzieś go zgasić, żeby nie poparzyć sobie palców. — Graceland zaparkował opodal restauracji. Wysiedli dwaj mężczyźni. . . — Jak wyglądali? — Jak ludzie gumi. — Japończycy? — Tak. Weszli do restauracji. Graceland czekał. Po piętnastu minutach wrócili, wsiedli do gracelanda i odjechali. Pojawił się ojciec Masahiko. Rozejrzał się na boki, sprawdzając ulicę. Wyjął z kieszeni telefon i porozmawiał z kimś. Potem znów wrócił do restauracji. Gomi Boy spojrzał na torbę. — Nie chciałem siedzieć na tym skwerze z komputerem Masahiko. Powiedziałem przywódcy Overbombersów, że później dam mu lepszy telefon, jeśli posiedzi tu i zadzwoni do mnie, gdyby znów działo się coś ciekawego. Oni i tak nie mają nic do roboty, więc się zgodził. Zadzwonił dwadzieścia minut później i opisał mi szarą furgonetkę hondy. Kierowca jest Japończykiem, ale pozostali trzej to cudzoziemcy. Podejrzewa, że to Rosjanie. — Dlaczego? — Ponieważ są bardzo postawni i ubrani w stylu, jaki łączy

z kombinowaniem. Nadal tam są. — Skąd wiesz? — Jeśli odjadą, ma do mnie zadzwonić. Chce mieć ten nowy telefon. — Mogę się stąd połączyć? Muszę zaraz zadzwonić do AirMagellan i zmienić rezerwację. Chcę wracać do domu. I zostawić paczkę Maryalice w tym koszu na śmieci, który widzę za plecami Gomi Boya. 121 — Nie możesz się połączyć. Nie możesz korzystać z karty. Jeśli to zrobisz, znajdą cię. — A co innego mogę zrobić? — zapytała, zdziwiona brzmieniem własnego głosu, który wydawał się jej obcy. — Chcę wrócić do domu! — Pokaż mi tę kartę — powiedział Gomi Boy. Miała ją w kurtce, razem z paszportem i biletem na samolot. Wyjęła kartę i podała mu. Otworzył jedną z kieszeni spodni i wyjął prostokątny przyrządzik, który chyba tylko niezliczone warstwy postrzępionej, srebrnej taśmy klejącej utrzymywały w całości. Przesunął kartę Chii przez szczelinę aparatu i spojrzał w okienko, podobne jak w biperze. — Jest imienna i nie da się pobrać na nią gotówki. Ponadto bardzo łatwo ją wyśledzić. — Moja przyjaciółka jest pewna, że znają jej numer — powiedziała Chia, myśląc o Zonie. Gomi Boy zaczął postukiwać kantem karty o puszkę Pocari Sweat. — Jest takie miejsce, gdzie mogłabyś z niej skorzystać, tak żeby tego nie wykryli — rzekł. Stuk, stuk. — Skąd Masahiko mógłby połączyć się z Warownym Miastem. — Stuk, stuk. — Skąd mogłabyś zadzwonić do domu. — Skąd?

— Z hotelu miłości. — Stuk. — Wiesz, co to takiego? — Nie. Stuk. Rozdział 23 Tutaj, w Western Worldzie Wynurzywszy się z różowej mozaikowej gardzieli „Le Chicle” w zacinający deszcz, Laney zauważył, że chodzący na szczudłach wyznawca Nowej Logiki wciąż tkwi na posterunku. Podświetlane tablice jarzyły się w półmroku. Gdy Blackwell otworzył przed Arleigh drzwi minilimuzyny, Laney jeszcze raz spojrzał na przewijające się cyfry. Zastanawiał się, o ile wzrosła łączna masa ludzkiej tkanki nerwowej podczas ich pobytu w barze. Wsiadł za kobietą, ponownie zauważając te katalońskie słońca na jej łydce, wszystkie trzy, o malejącej średnicy. Blackwell zatrzasnął drzwi, a potem otworzył te, które powinny być po stronie kierowcy, i jakby wpłynął do samochodu ruchem, który nasuwał porównanie ze ślizgającą się kulą rtęci i osiadaniem kilku-setfuntowej bryły betonu. Samochód zakołysał się i zachwiał, gdy amortyzatory złagodziły wstrząs. Laney zauważył, że rondo czarnego kapelusza nie zakrywa siateczki cienkich czerwonych blizn zdobiących kark Blackwella. Kierowcą — jeśli można to było stwierdzić, widząc tylko tył jego głowy — był ten sam mężczyzna, który wiózł ich do Akihabary. Włączył się w ruch lewostronny. Deszcz padał i zbierał się w kałuże, ściągając z góry światła neonów i rozkładając ich łamane linie na chodnikach i jezdni. Arleigh McCrae używała perfum i Laney wolałby, żeby byli sami i jechali gdzie indziej, w jakimś innym mieście, żeby w ciągu minionych siedmiu miesięcy jego życia nie wydarzyło się to wszystko albo zakończyło się inaczej, może nawet aby nie było DatAmerica i Francuzów, ale im dłużej o tym myślał, w tym większe popadał przygnębienie. — Nie jestem pewna, czy spodoba ci się to miejsce — powiedziała Arleigh. — Dlaczego? — Nie wyglądasz na takiego.

— Nie? — Mogę się mylić. Wielu ludzi dobrze się bawi. Może jeśli uznasz to za wyrafinowany żart. . . 123 — Co to za miejsce? — Klub. Restauracja. Ekskluzywna. Gdybyśmy pojawili się tam bez Blackwella, wątpię, czy by nas wpuścili. A nawet czy przyznaliby, że to tam jest. Laney przypomniał sobie tę japońską restaurację w Brentwood, do której zabrała go kiedyś Kathy. Nie stylizowaną na japońską, ale otwartą i prowadzoną przez Japończyków. Urządzoną w stylu jakiegoś wschodnioeuropejskiego miasta. Ozdobiono ją sztuką ludową tego kraju, a cały personel nosił ubrania robocze albo metalicznie szare więzienne stroje i wielkie czarne buciory. Wszyscy mężczyźni mieli włosy wysoko podgolone na skroniach, a kobiety grube warkocze, zwinięte jak kręgi sera. W menu Laney znalazł wszelkie rodzaje kiełbasek, najmniejszych, jakie kiedykolwiek widział, oraz kiszoną kapustę. Jedzenie miało dość nijaki smak, ale może o to chodziło. A potem pojechali do jej apartamentu, urządzonego jak luksusowa wersja Klatki w Slitscanie. To też nie wypaliło i czasem zastanawiał się, czy nie dlatego tak się wściekała, kiedy skorzystał z propozycji „Braku kontroli”. — Laney? — Przepraszam. To miejsce. . . czy Rez je lubi? Zatrzymali się obok gęstego lasu czarnych parasoli, czekającego, by przejść przez skrzyżowanie. — Myślę, że po prostu lubi tam rozmyślać.

***

„Western World” zajmował dwa najwyższe piętra budynku, który nie całkiem przetrwał trzęsienie ziemi. Yamazaki powiedziałby, że uosabiał reakcję na szok i późniejszą rekonstrukcję. W ciągu kilku dni (niektórzy mówili o godzinach) po katastrofie, w dawnych pomieszczeniach firmy pośredniczącej w uzyskiwaniu członkostwa klubu golfowego, powstał zaimprowizowany bar i dyskoteka. Budynek, uznany za zagrożony, został zamknięty przez ekipę remontową, ale można było do niego wejść przez podziemne kondygnacje. Każdy, kto zechciał pokonać jedenaście pięter lekko popękanych betonowych schodów, znajdował „Western World” — dziwaczną i nietypową (choć, jak mówili niektórzy, zagadkowo zdecydowaną) odpowiedź na ruchy górotwórcze, które tak niedawno zabiły osiemdziesiąt sześć tysięcy z trzydziestu sześciu milionów mieszkańców tego regionu. Belgijski dziennikarz, usiłujący opisać to zjawisko, twierdził, że przypomina połączenie nieustannego masowego odpustu z obchodami tuzina różnych subkultur nieznanych przed trzęsieniem ziemi, czarnorynkowymi kawiarniami okupowanego Paryża i potańcówką namalowaną przez Goyę. (Zakładając, że Goya byłby 124 Japończykiem i palił czystą metamfetaminę, która obok niezliczonych gatunków alkoholi była główną specjalnością lokalu w początkach istnienia „Western Worldu”). Belg twierdził, że wyglądało to tak, jakby miasto, w konwulsjach i bólu, spontanicznie stworzyło ten ukryty mikrowszechświat duszy, którego nieliczne ocalałe okna pomalowano czarną gumowaną farbą do akwarium. Nie było przez nie widać zrujnowanego miasta. Zanim wokół rozpoczęto odbudowę, klub już stał się częścią historii Tokio, tajemnicą poliszynela i legendą. Teraz jednak, wyjaśniała Arleigh, gdy wchodzili na pierwsze z jedenastu pięter schodów, lokal ma zdecydowanie komercyjny charakter, a uszkodzony budynek zawdzięcza swe istnienie obecności nie licencjonowanego klubu, będącego jego jedynym lokatorem. Ten brak licencji budził jej poważne wątpliwości.

— Tutaj rzadko przymyka się oko na takie rzeczy — mówiła. — Wszyscy wiedzą, że „Western World” tu jest. Myślę, że zawarli bardzo cichą umowę, pozwalającą im działać tak, jakby nadal nie mieli licencji. Ponieważ ludzie płacą właśnie za to. — Kto jest właścicielem budynku? — zapytał Laney, patrząc, jak Blackwell unosi się na schodach przed nimi. Jego ramiona w matowoczarnej pelerynie wyglądały jak dwa połcie wołowiny w pogrzebowym stroju. Klatka schodowa była dobrze oświetlona nieregularnymi zwojami słabo świecącego, bioluminescencyjnego kabla. — Wieść niesie, że jedna z dwóch grup, które nie mogą dojść do porozumienia, kto jest właścicielem hotelu. — Mafia? — Jej miejscowy odpowiednik, ale w dużym przybliżeniu. Przed trzęsieniem ziemi tutejsze stosunki własnościowe były bardzo skomplikowane — teraz są po prostu niepojęte. Lancy, zerkając pod nogi, gdy przechodzili pod jedną ze świecących pętli, zauważył na stopniach zastygłe strużki czegoś, co przypominało zielonkawy bursztyn. — Na tych schodach coś jest. . . — zaczął — Uryna — powiedziała Arleigh. — Uryna? — Zestalony, biologicznie obojętny mocz. Laney w milczeniu pokonał kilka następnych stopni. Zaczęły go boleć łydki. Mocz? — Po trzęsieniu ziemi nie działała kanalizacja — wyjaśniła. — Nie można było korzystać z toalet. Ludzie zaczęli załatwiać się na schodach. Okropne czasy, chociaż niektórzy wspominają je z nostalgią. — Zestalony? — Mają tu taki środek w proszku jak zupa błyskawiczna. Jakiś rodzaj enzymu.

Sprzedają go głównie matkom małych dzieci. Jeśli dzieciak chce siusiu, a w po-125 bliżu nie ma toalety, może sikać do papierowego kubka albo pustego kartonu po soku. Potem wsypują do tego zawartość niewielkiej torebki i — bach! — już się zestalił. Ekologicznie, czysto, higienicznie. Wrzucają to do śmietnika i mają gruz pod nową wyspę. Minęli kolejną pętlę przewodu i Laney dostrzegł miniaturowe stalaktyty, zwisające z krawędzi stopnia. — Używali tego. . . — Często. Cały czas. W końcu musieli zacząć odpiłowywać. . . — I nadal?. . . — Jasne, że nie. Chociaż pozostawili tę Grotę. Następny rząd stopni. Kolejna pętla niesamowitego, podwodnego światła. — A co zrobili z odpiłowanymi kawałkami? — zapytał. — Wolę nie wiedzieć.

***

Zdyszany, z obolałymi łydkami, Laney wyszedł z Groty. Zobaczył nieokreślonej wielkości pomieszczenie z czarnymi ścianami, niebieskim światłem i filarami złoconych wsporników. Po freskach chemicznie zamrożonych szczyn „Western World” rozczarowywał. Wybebeszone biuro wyposażone w nie dopasowane kanapy i niepozorny bar. Na samym środku dostrzegł jakiś ogromny kształt. Zamrugał oczami. Czołg. Amerykański, pomyślał. Stary. — Jak oni go tu wciągnęli? — zapytał Arleigh, która oddawała komuś czarny płaszczyk. I dlaczego nie zarwała się podłoga?, zastanowił się.

— Żywica — wyjaśniła. — To rzeźba skorupowa. Stereolitografia. Typowa dla otaku: przynieśli go w kawałkach i skleili na miejscu. Blackwell też zdjął swoją pelerynę, ukazując coś w rodzaju marynarki, ale z materiału przypominającego lekko zaśniedziałe aluminium. Czymkolwiek była ta tkanina, wystarczyłoby jej na nakrycie podwójnego łóżka. Zwinnie i stanowczo parł naprzód przez labirynt kanap i niskich stolików, a Arleigh i Laney szli jego śladem. — To Sherman — powiedział Laney, przypomniawszy sobie CD-ROM z Gainesville, ten o historii pojazdów opancerzonych. Arleigh jakby go nie słyszała. Zapewne nigdy nie korzystała z CD-ROM-u. W stanowym sierocińcu człowiek zaznajamia się z przestarzałymi platformami sprzętowymi. Jeśli Arleigh miała rację i „Western World” utrzymywano jako rodzaj atrakcji turystycznej, to ciekawe, jak wyglądał tłum, który przesiadywał tu dawniej, kiedy 126 chodniki na dole przykrywała sześciostopowa warstwa potłuczonego szkła. Teraz ci ludzie na kanapach, skuleni nad stoliczkami, na których stały ich drinki, nie przypominali żadnego z tych tłumów, które dotychczas widział w Tokio. Wyczuwał w nich pewne napięcie. Dłuższy kontakt wzrokowy mógłby okazać się interesujący w niektórych przypadkach, a niebezpieczny w innych. Odniósł wrażenie, że łączna masa ludzkiej tkanki nerwowej w tym pomieszczeniu zawiera kilka dość niezwykłych składników. A może warunkiem wpuszczenia do klubu była nieruchoma twarz i przenikliwe spojrzenie? — Laney — powiedział Blackwell, kładąc mu dłoń na ramieniu i obracając go w kierunku pary wąskich zielonych oczu — to jest Rez. Rez, to Colin Laney. Pracuje z Arleigh. — Witaj w „Western Worldzie” — rzekł tamten z uśmiechem i przesunął spojrzenie na Arleigh. — . . . bry wieczór, pani McCrae.

Laney doznał czegoś, co znał ze spotkań z osobistościami podczas pracy w Slitscanie: tego binarnego migotania myśli między obrazem i rzeczywistością, twarzą z mediów a widzianą przed sobą. Zauważył, że przeskoki następowały coraz szybciej, aż przestały być dostrzegalne, dając w rezultacie nowy obraz danej osoby. (Ktoś w Slitscanie powiedział mu, że zostało medycznie udowodnione, iż za rozpoznawanie osobistości odpowiada jeden specyficzny obszar mózgu, ale Laney nie był pewny, czy to nie żart). Tamci byli oswojonymi osobistościami, z którymi Kathy robiła, co chciała. W budynku (ale nigdy w Klatce) obnażała przeróżne aspekty ich życia, ujawniała zawarte przez nich umowy. Jednak Rez był nie oswojony i na swój sposób znacznie większy od tamtych, chociaż Laney słyszał o nim tylko dlatego, że Kathy tak bardzo nienawidziła piosenkarza. Rez objął ramieniem Arleigh, drugą ręką machając na kogoś skrytego w cieniu za Shermanem i mówiąc coś, czego Laney nie dosłyszał. — Dobry wieczór, panie Laney. To Yamazaki, w zielonym kraciastym prochowcu, dziwnie leżącym na jego wąskich ramionach. Mrugał oczami. — Yamazaki. — Poznałeś Reza, prawda? Dobrze, bardzo dobrze. Stół jest już przygotowany. Yamazaki wsunął dwa palce za kołnierzyk przydużej, tandetnie wyglądającej białej koszuli i pociągnął, jakby uwierała go w szyję. — O ile rozumiem, pierwsze próby określenia punktów węzłowych nie przyniosły sukcesu. Przełknął ślinę. — Nie mogę wykorzystać danych dostarczanych przez pośredników. Nie wyciągnę z nich danych osobowych. Rez szedł w kierunku czegoś, co znajdowało się za czołgiem.

127 — Chodź — powiedział Yamazaki i ściszył głos. — Coś nadzwyczajnego. Ona tu jest. Je kolację z Rezem. Rei Toei. Idoru. Rozdział 24 Hotel „Di” Znajdowała się w maleńkiej taksówce z Masahiko i Gomi Boyem. Masahiko na przednim siedzeniu, po tej stronie, po której powinien siedzieć kierowca. Gomi Boy z tyłu, obok niej. Mundurowe spodnie Gomi Boya miały mnóstwo kieszeni, w których nosił tyle różnych przedmiotów, że nie mógł wygodnie usiąść. Chia jeszcze nigdy nie jechała tak małym samochodem, a już na pewno nie taką taksówką. Masahiko miał kolana podciągnięte prawie pod brodę. Szofer nosił białe rękawiczki i czapkę podobną do tych, które nosili taksówkarze z lat czterdziestych. Wszystkie zagłówki były nakryte pokrowcami z wykrochmalonej białej koronki i umocowane specjalnymi zatrzaskami. Domyślała się, że taksówka jest taka mała, ponieważ płacił za nią Gomi Boy, który nie ukrywał, że nie ma wiele pieniędzy. Jakoś wyjechali z deszczu na tę ruchliwą, imponującą, lecz staromodną, wielopoziomową estakadę o stalowym szkielecie poowijanym bandażami kewlaru i przemknęli obok środkowych pięter wysokich budynków. Może znów jechali przez Shinjuku, ponieważ chyba dostrzegła Tin Toy Building, jednak z daleka i z innej strony. W jednym z mijanych okien, niczym nie różniącym się od innych, ujrzała nagiego mężczyznę, siedzącego ze skrzyżowanymi nogami na biurku. Usta miał szeroko otwarte w niemym krzyku i zniknął jej z oczu tak szybko, że nie była pewna, czy naprawdę go widziała. Potem przez strugi deszczu zaczęła zauważać inne budynki, rzęsiście oświetlone, nawet jak na miejscowe normy, niczym atrakcje Nissan County w telewizyjnej reklamie — pojedyncze elementy sterczące z chmur mniej zróżnicowanych struktur. Każdy z

tych jasno oświetlonych budynków miał na dachu neon: „Hotel Król Midas”, z migoczącą koroną i berłem, „Freedom Shower Banff” z niebiesko-zieloną górą i wodospadem złotego blasku. Co najmniej sześć innych, jeden po drugim, a potem Gomi powiedział coś po japońsku. Kierowca w odpowiedzi pokiwał czarną, lśniącą kulą głowy. Zwalniając, zjechali z drogi szybkiego ruchu. Z zakrętu estakady, w płaskim 129 i brzydkim blasku lamp sodowych ujrzała smagane deszczem, anonimowe skrzyżowanie. Ani śladu samochodów, strome zbocze porośnięte bladozieloną, krótką i mokrą trawą. To miejsce równie dobrze mogło znajdować się na przedmieściach Seattle, na przedmieściach czegokolwiek. Ścisnęło ją w gardle z tęsknoty za domem. Gomi Boy zerknął na nią kątem oka, zajęty wyciąganiem czegoś z kieszeni — dla odmiany wszytej wewnątrz spodni. Z miejsca znajdującego się gdzieś na wysokości kolan wydobył zwitek banknotów ściągniętych szeroką, czarną gumką. W nikłym blasku kolejnej latarni Chia zobaczyła, jak zdejmuje gumkę i odlicza trzy banknoty. Były większe od amerykańskich i na jednym zauważyła uspokajająco znajome logo firmy, której nazwę znała przez całe życie. Wetknął trzy banknoty do rękawa swetra i zaczął chować pozostałe tam, skąd je wydobył. — Zaraz będziemy — powiedział, wyjąwszy rękę i poprawiwszy szelki. — Gdzie? Skręcili w prawo i stanęli w dziwnej białej poświacie, padającej wraz z deszczem na poplamiony olejem beton, na którym widniały dwie duże, namalowane strzałki, skierowane w przeciwne strony. Ta zwrócona w kierunku, w jakim jechali, wskazywała prostokątny otwór w gładkim, białym murze. Z jego górnej krawędzi zwisały szerokie wstęgi błyszczącego plastiku, sięgające do ziemi i zasłaniające to, co znajdowało się za nimi. Przypominały Chii serpentyny ze szkolnego balu. Gomi Boy wręczył kierowcy trzy banknoty i siedział, cierpliwie czekając na resztę. Chii ścierpły nogi. Sięgnęła do klamki drzwi, lecz Masahiko szybko wyciągnął rękę nad oparciem fotela, powstrzymując ją. — Musi je otworzyć kierowca — powiedział. — Jeśli pociągniesz, uszkodzisz

mechanizm, a to bardzo kosztowne. Taksówkarz wydał Gomi resztę. Chia spodziewała się, że Gomi da mu napiwek, ale nie zrobił tego. Kierowca opuścił rękę i pociągnął jakąś dźwignię, otwierając drzwi. Wysiadła w deszcz, ciągnąc za sobą torbę i rozejrzała się, szukając źródła białej poświaty. Budynek w kształcie weselnego tortu, z neonem „Hotel Di”, białymi literami okolonymi jasnymi, mrugającymi lampkami. Masahiko stanął przy niej i poprowadził w kierunku różowych pasków. Za plecami usłyszała odjeżdżającą taksówkę. — Chodź. Gomi Boy zniknął za mokrymi wstążkami, niosąc torbę. Prawie pusty parking z dwoma małymi samochodami, których tablice rejestracyjne były skryte za czarnymi prostokątami gładkiego plastiku. Szklane drzwi rozsunęły się przed nadchodzącym Gomi Boyem. Bezcielesny głos powiedział coś po japońsku. Gomi Boy odpowiedział w tym samym języku. 130 — Daj mu kartę — polecił Masahiko. Chia wyjęła kartę i podała ją Gomi, który zadał głosowi szereg pytań. Chia rozejrzała się wokół. Bladoniebiesko, różowo, jasnoszare. Bardzo małe pomieszczenie, które wyglądało jak hol hotelu, ale nie oferowało żadnego miejsca, gdzie można by usiąść. Obrazki przesuwające się na ekranach: wnętrza obco wyglądających pokoi. Głos odpowiadający na pytania Gomiego. — Prosi o pokój z dostępem do łącza — wyjaśnił po cichu Masahiko. Gomi Boy i głos najwidoczniej doszli do porozumienia. Chłopiec wsunął kartę Chii do szczeliny nad czymś, co wyglądało jak fontanna z różową wodą. Głos mu podziękował. Otworzyła się niewielka przegródka i do różowej miseczki ześlizgnął się klucz. Gomi Boy wziął go i wręczył Masahiko. Z otworu wysunęła się karta Chii. Gomi Boy wyciągnął ją i oddał dziewczynie. Wręczył Masahiko

torbę, odwrócił się i wyszedł. Szklane drzwi z sykiem zasunęły się za nim. — On nie idzie z nami? — Do pokoju mogą wejść tylko dwie osoby. Wzywają go obowiązki. Chodź — powiedział Masahiko, wskazując na windę, która otworzyła się, kiedy do niej podeszli. — Mówiłeś, że co to za hotel? Chia weszła do windy. Wsiadł za nią i drzwi się zamknęły. Odchrząknął. — Hotel miłości — odparł. — A co to takiego? Jechali w górę. — Pokoje do wynajęcia. Do uprawiania seksu. Na godziny. — Och — mruknęła Chia, jakby to wszystko wyjaśniało. Winda stanęła i drzwi się otworzyły. Wysiadł, a ona poszła za nim, wąskim korytarzem oświetlonym lampkami umieszczonymi na wysokości kostek nóg. Przystanął przed kolejnymi drzwiami i wsunął do zamka otrzymany w recepcji klucz. Kiedy otworzył drzwi, zapaliło się światło. — Byłeś już tu kiedyś? — zapytała i zaczerwieniła się. Nie chciała, żeby tak to zabrzmiało. — Nie — odparł. Zamknął drzwi i obejrzał zamki. Nacisnął dwa przyciski. — Jednak ludzie, którzy tu przychodzą, czasem chcą skorzystać z łącza. Hotel ma własny system łączności, który trudno spenetrować. Również telefonicznej. Chia patrzyła na owalne, różowe i kosmate łóżko. Wyglądało na zrobione z tego, z czego robili wypchane zwierzęta. Wykładzina była włochata i biała jak śnieg: to połączenie przypominało jej szczególnie paskudnie wyglądające ciastko o nazwie Ring-Ding. Trzask odrywanych rzepów. Odwróciła się i zobaczyła, że Masahiko zdejmuje nylonowe getry. Potem zdjął czarne buciory (z jednej szarej skarpetki wystawał mu duży palec) i włożył białe, papierowe sandały. Chia spojrzała na swoje mokre buty na białej wykładzinie i postanowiła pójść za jego przykładem.

131 — Dlaczego ten pokój tak wygląda? — zapytała, klękając, żeby rozwiązać sznurowadła. Masahiko wzruszył ramionami. Chia zauważyła, że naszyty na torbie symbol zagrożenia biologicznego miał niemal taki sam kolor, jak futro na łóżku. Dostrzegłszy za uchylonymi drzwiami coś, co niewątpliwie było łazienką, zaniosła tam swoją torbę i zamknęła się. Ściany były wyłożone czymś czarnym i błyszczącym, a podłogę pokrywała szachownica czarnych i białych płytek. Zapaliło się przemyślnie rozmieszczone oświetlenie i otoczył ją ptasi świergot. Łazienka była prawie tak duża jak pokój, z wanną wielkości miniaturowego czarnego basenu i czymś, w czym Chia dopiero po chwili rozpoznała toaletę. Pamiętając tę w biurze Eddiego, odstawiła torbę i z najwyższą ostrożnością podeszła do urządzenia. Było czarne i chromowane, z poręczami i oparciem, jak fotel u fryzjera. Na małym ekranie obok przewijały się napisy. W gąszczu japońskich znaków dostrzegła angielskie litery. Zobaczyła słowa „A. Przyjemność” i „B. Superprzyjemność”. — Hmm — mruknęła. Obejrzawszy siedzenie i złowrogo wyglądającą, czarną miskę klozetową, spuściła spodnie, ostrożnie usadowiła się nad toaletą i wysikała się, nie siadając. Niech ktoś inny ją spłucze, pomyślała, myjąc ręce nad umywalką, lecz zaraz usłyszała szum spuszczanej wody. Obok umywalki stała torebka z różowego papieru, z napisem „Przybory toaletowe Tin Tin”, wydrukowanym ozdobnymi literami. Torba była zamknięta srebrzystym spinaczem. Chia zdjęła go i zajrzała do środka. Mnóstwo jednorazowych kosmetyków i co najmniej tuzin różnego rodzaju prezerwatyw, wszystko opakowane tak, że wyglądało jak cukierki. Obok lustra nad umywalką wisiała lśniąca czarna szafka — jedyna rzecz w tym pomieszczeniu wyglądająca na japońską i znajomą. Chia otworzyła ją: w środku zapaliło się światło, ukazując trzy szklane półki z opakowanymi w celofan męskimi

członkami różnej wielkości i o różnych kolorach. Innych przedmio-tów nie zdołała rozpoznać: jakieś kulki, coś, co wyglądało jak mały paralizator, miniaturowe rurki z gumowymi wąsami. Na środku stała malutka czarnowłosa la-leczka w pięknym kimonie z kolorowego papieru i złotogłowiu. Kiedy Chia próbowała ją podnieść, peruka i kimono opadły, ukazując kolejną atrapę w celofanie, z namalowanymi oczami i wygiętymi wargami Kupidyna. Próbowała z powrotem nałożyć kimono i perukę, ale atrapa upadła, wywracając wszystko na półce, więc Chia szybko zamknęła szafkę. Potem ponownie umyła ręce. Wróciła do pokoju. Masahiko podłączał swój komputer do czarnej konsoli na półce pełnej różnego sprzętu. Chia położyła torbę na biurku. Coś cicho brzęknęło, dwukrotnie, a potem powierzchnia łóżka zaczęła falować, powolnymi osmotycz-nymi ruchami, koncentrującymi się pod torbą, która zaczęła podnosić się i opa-dać. . . 132 — Och! — powiedziała Chia i zdjęła torbę z łóżka, które znów zabrzęczało i wygładziło się. Masahiko zerknął na nią i ponownie zajął się sprzętem na półce. Chia zauważyła, że pokój ma okno, schowane za zasłoną. Po kolei dotykała uchwytów przytrzymujących zasłonę, aż ta odsunęła się na niewidocznym karniszu. Okno wychodziło na otoczony siatką parking obok niskiego, beżowego budynku z falistego plastiku. Stały tam trzy ciężarówki, pierwsze samochody, jakie widziała w Japonii, które nie były ani nowe, ani czyste. Spod jednej wyszedł zmoknięty bury kot i skoczył w cień pod sąsiednim wozem. Wciąż padało. — Dobrze — usłyszała zadowolony głos Masahiko. — Ruszamy do Warownego Miasta. Rozdział 25

Idoru

— Co to ma znaczyć „ona tu jest”? — zapytał Laney Yamazakiego, gdy przechodzili za Shermana. Do segmentów masywnych gąsienic czołgu przywarły kawały zaschniętego błota. — Jest tu pan Kuwayama — szepnął Yamazaki. — On ją reprezentuje. . . Laney zobaczył, że przy niskim stole siedzi już kilka osób. Dwaj mężczyźni. I kobieta. Tą kobietą musiała być Rei Toei. Jeśli w ogóle jakoś ją sobie wyobrażał, to jako superrozdzielczy konglomerat twarzy trzech tuzinów kobiet najpopularniejszych w japońskich mediach. Zwykle tak robiono w Hollywood, a tej reguły przestrzegano jeszcze ściślej w przypadku software’u — syntetyków o algorytmicznie przetworzonych rysach jakiejś szczególnie popularnej osoby. Tymczasem ona była zupełnie inna. Jej czarne włosy, prosto przycięte i lśniące, przy każdym ruchu głowy omiatały odsłonięte ramiona. Nie miała brwi, a obie powieki i rzęsy były oproszone czymś białym, ostro kontrastującym z czarnymi tęczówkami. A teraz ich spojrzenia się spotkały. Jakby przekroczył niewidzialną linię. Sama struktura jej twarzy, geometrii kości, kryła historię dynastii, przewrotów, przymusowych migracji. Ujrzał kamienne grobowce na stromych górskich halach, nadproża pokryte śniegiem. Rząd kudłatych kucyków, ciągnących ścieżką nad wąwozem. Mróz zamieniał ich oddechy w białą parę. Zakola rzeki w dole, jak ledwie widoczne smugi srebra. Szczęk że-laznych dzwonków w granatowym zmierzchu. Laney zadrżał. W ustach poczuł smak zardzewiałego metalu. Oczy idoru, posłanki jakiegoś wyimaginowanego kraju, napotkały jego spojrzenie. — Siadamy tutaj. — To Arleigh u jego boku wzięła go pod rękę. Wskazała na dwa miejsca przy stole. — Wszystko w porządku? — spytała cicho. — Zdejmij

buty. 134 Laney spojrzał na Blackwella, który ze zbolałą miną popatrzył na idoru, ale ten grymas zaraz zniknął, skryty pod maską blizn. Laney usłuchał: klęknął i zdjął buty, poruszając się jak pijany lub śpiący człowiek, chociaż wiedział, że jest zu-pełnie trzeźwy. Idoru uśmiechnęła się, rozświetliła od wewnątrz. — Laney? Stół rozstawiono w zagłębieniu podłogi. Laney usadowił się, wkładając nogi pod blat i oburącz ściskając poduszkę. — Co? — Dobrze się czujesz? — Czuję? — Wyglądałeś jak. . . oślepiony. Rez zajął miejsce u szczytu stołu, mając idoru po prawej, a kogoś innego — Laney rozpoznał gitarzystę Lo — po lewej ręce. Z drugiej strony idoru siedział dystyngowany starszy pan w okularach bez oprawek, z siwymi włosami zaczesanymi do góry i odsłaniającymi gładkie czoło. Miał na sobie bardzo kosztownie wyglądający garnitur z jakiegoś matowoczarnego materiału i białą koszulę ze stój-kowym kołnierzykiem, zapinaną w bardzo skomplikowany sposób. Kiedy mężczyzna obrócił się, żeby powiedzieć coś do Rei Toei, Laney wyraźnie dostrzegł, jak światło jej twarzy przez moment odbija się w tych lekko eliptycznych szkłach. Arleigh głośno wciągnęła oddech. Ona też to zauważyła. Hologram. Generowany, animowany, zaprezentowany. Laney powoli rozluźnił zaciśnięte na brzegach poduszki palce. Zaraz jednak przypomniał sobie kamienne grobowce, rzekę, kucyki z żelaznymi dzwonkami. Punkty węzłowe.

***

Laney zapytał kiedyś Gerrarda Delouvriera, najcierpliwszego z uwielbiających tenis Francuzów pracujących przy TIDAL, dlaczego to on, Laney, został wybrany na pierwszego (a zarazem, jak się okazało, ostatniego) adepta tej szczególnej sztuki, jakiej usiłowali go nauczyć. Przecież nie starał się o tę pracę — rzekł — i nie ma powodu, by sądzić, iż kandydatów poszukiwano poprzez ogłoszenia w prasie. Delouvrier — z krótkimi, przedwcześnie posiwiałymi włosami i naturalną opalenizną — odchylił się w wygodnym fotelu komputerowym i wyciągnął nogi. Zdawał się oglądać swoje zamszowe buty na miękkich podeszwach. Potem spojrzał za okno, na prostokątne budynki, anonimowy krajobraz, lutowy śnieg. — Nie rozumiesz? Wcale cię nie szkolimy. Tylko obserwujemy. To my chce135 my nauczyć się czegoś od ciebie. Znajdowali się w laboratorium badawczym DatAmerica w stanie Iowa. Był tu ziemny kort dla Delouvriera i jego kolegów, ale Francuzi wciąż narzekali na nawierzchnię. — A dlaczego ja? Delouvrier rzucił mu zmęczone spojrzenie. — Rok dobroci dla sierot? Przejaw nieoczekiwanej filantropii ze strony DatAmerica? — mruknął i przetarł oczy. — Nie, Laney. Coś się z tobą stało. Może w jakiś sposób usiłujemy to podtworzyć. Czy jest takie słowo „podtworzyć”? — Nie.

— Nie kwestionuj uśmiechu losu. Jesteś tu z nami i robisz coś ważnego. To prawda, że jest zima, lecz prace nadal trwają. — Popatrzył na Laneya. — Jesteś naszym jedynym dowodem. — Na co? Delouvrier zamknął oczy. — Był pewien człowiek, niewidomy, który opanował sztukę echolokacji. Mlaskał językiem, rozumiesz? Nadal nie otwierając oczu, zademonstrował to Laneyowi. — Jak nietoperz. Niebywałe. Delouvrier otworzył oczy. — Potrafił bardzo dokładnie określić wygląd otoczenia. Jeździć na rowerze. Wciąż robił to klik, klik. Naprawdę posiadł taką umiejętność. I nigdy nie potrafił tego wyjaśnić, przekazać. . . Zaplótł długie palce i strzelił stawami. — Miejmy nadzieję, że z tobą jest inaczej.

***

Nie myśl o czerwonej krowie. A może chodziło o brązową? Laney nie pamiętał. Nie patrz na twarz idoru. To nie ciało — to informacje. Ona jest wierzchołkiem góry lodowej, nie, całą Antarktydą danych. Jeśli spojrzysz na jej twarz, znów się zacznie: ona jest niewyobrażalną ilością informacji. W zupełnie nieoczekiwany sposób indukowała punkty węzłowe, tworząc narrację. Mógł obserwować jej dłonie. Patrzeć, jak je. Kolacja była wystawna, złożona z szeregu dań podawanych na osobnych,

prostokątnych talerzach. Każde stawiano przed Rei Toei, w polu działania jej niewidocznego projektora, który natychmiast przysłaniał je idealną kopią, holograficznym jedzeniem na holograficznym talerzu. Nawet kiedy poruszała pałecz-136 kami, wywoływała lekkie peryferyjne migotanie punktów węzłowych. Pałeczki bowiem też były informacją, chociaż nie tak skondensowaną jak jej rysy i spojrzenie. Kiedy zabierano „pusty” talerz, ponownie pojawiał się nietknięty oryginał. Kiedy zaczęło się to migotanie, Laney skupił uwagę na swoim talerzu, niezgrabnie operujących pałeczkami palcach, na rozmowach wokół stołu. Kuwayama, mężczyzna w okularach bez oprawki, odpowiadał na jakieś zadane przez Reza pytanie, którego Laney nie dosłyszał: — .. .w rezultacie zgromadzenia szeregu złożonych konstrukcji, które nazywamy „maszynami pragnień”. Zielone oczy Reza, bystre i skupione. — Nie w dosłownym znaczeniu — ciągnął Kuwayama — ale proszę sobie wyobrazić koncentrację ukierunkowanych pragnień. Stwierdzono, że struktura modularna jest idealną architekturą do wyrażenia dążeń. . . Mówił pięknie modulowaną angielszczyzną, z akcentem, którego Laney nie zdołał umiejscowić. Rez uśmiechnął się, przenosząc spojrzenie na twarz idoru. Laney odruchowo zrobił to samo. Zapadł w jej oczy. Patrzył na strome klifowe urwisko, które wyglądało na złożone z samych prostokątnych balkonów, każdy na innej wysokości lub głębokości. Pomarańczowy zachód słońca w przydymionych, osadzonych w stalowych ramach oknach. Oleiste barwy nieba. Zamknął oczy, spojrzał w dół, otworzył powieki. Nowy talerz, inne danie. — Naprawdę byłeś głodny — zauważyła Arleigh. Zajął się pałeczkami i jakoś zdołał chwycić, a potem połknąć coś w rodzaju zimnego omletu z warzywami wielkości dwucentymetrowego sześcianika.

— Cudowne. Wolałbym jednak nie kosztować fugu. Najeżka z neurotoksynami. Słyszałaś o niej? — Przed chwilą ją zjadłeś — powiedziała. — Pamiętasz ten wielki półmisek z plasterkami surowej ryby, ułożonymi jak płatki chryzantemy? — Żartujesz. — Czy już lekko zdrętwiały ci wargi i język? To od tego. Laney przesunął językiem po ustach. Żartowała? Siedzący po lewej Yamazaki nachylił się do niego. — Może jest sposób na obejście problemu z danymi Reza. Zdajesz sobie sprawę, jak bardzo aktywny jest światowy ruch jego fanów? — Co takiego? — Ma mnóstwo wielbicielek. Obserwują każdy ruch Reza, Lo, innych muzyków. Rejestrują wiele drobnych szczegółów. Po obejrzeniu materiału wideo Laney wiedział, że Lo/Rez teoretycznie stanowili duet, ale zawsze towarzyszyło im co najmniej dwóch, a przeważnie więcej muzyków. Rez od początku nie krył swej niechęci do instrumentów perkusyj-nych. Obecny perkusista, „ Ślepy” Willy Jude siedzący naprzeciw Yamazakiego, 137 grał z Rezem od lat. Podczas kolacji co chwila kierował swoje ogromne przeciwsłoneczne okulary w stronę idoru, a teraz jakby wyczuł wzrok Laneya. Zwrócił ku niemu czarne szkła, jak ekrany wideo. — Człowieku — powiedział. — Rozzer siedzi tu i robi maślane oczy do wielkiego aluminiowego termosu. — Pan jej nie widzi? — Hologramy to dziwna rzecz, stary — odparł perkusista, czubkiem palca dotykając okularów. — Zabrałem moje dzieciaki do Nissan County. Zadzwoniłem wcześniej i trochę podkręcili holo. Wtedy je widziałem. Ta dama ma chyba inną częstotliwość albo co. Widzę tylko ten projektor i ten, no. . . ektoplastik czy jak mu tam? Taką poświatę. Mężczyzna siedzący między nim a panem Kuwayamą, niejaki Ozaki, przepra-

szająco skłonił się Jude’owi. — Bardzo przepraszamy. Naprawdę bardzo nam przykro. Konieczna jest drobna korekta, ale nie możemy dokonać jej teraz. — Hej — odparł Jude — nie ma problemu. Już ją widziałem. Oglądam wszystkie muzyczne kanały. Na przykład, jak ona jest jakąś mongolską księżniczką czy kimś takim, wysoko w górach. . . Laney upuścił pałeczkę. — Najnowszy singiel — powiedział Ozaki. — Tak — rzekł Jude — bardzo dobry. Nosi na nim tę złotą maskę? Niezłe gówno. Wrzucił do ust kawałek maki i zaczął żuć. Rozdział 26

Hak Nam

Chia i Masahiko siedzieli naprzeciw siebie na białej wykładzinie. Jedyne krze-sło w pokoju było nie budzącym zaufania meblem o cienkich wygiętych nogach i sercowatym oparciu z różowego plastiku imitującego metal. Oboje nie mieli ochoty siadać na łóżku. Chia położyła Sandbendera na kolanach i wsunęła czub-ki palców w naparstki rękawiczek. Masahiko postawił swój komputer na podłodze; umieścił na miejscu panel kontrolny i wyjął spod tylnej ścianki parę bardzo zmyślnych rękawic oraz dwa czarne spodki połączone światłowodem. Inny przewód biegł od komputera do niewielkiej szczeliny z tyłu Sandbendera. — W porządku — powiedziała Chia — zaczynajmy. Muszę znaleźć kogoś. . .

— Tak — zgodził się. Podniósł czarne spodki i zasłonił sobie nimi oczy. Kiedy odjął ręce, okulary pozostały na miejscu. Wyglądało to niesamowicie. Chia wzięła swoje okulary i założyła je. — Co mam?. . . Coś w jądrze spraw poruszało się w absolutnie niewiarygodnych kierunkach. Nie miała wrażenia, jakie zwykle towarzyszyło łączeniu. Konflikt programowy? Jak światło sączące się przez trzepoczące szmaty. A potem to coś przed nią: budynek z biomasy albo stromy urwisty brzeg, niezliczone, bezładne poziomy, bez ładu i składu. Gmatwanina płytkich balkonów, tysiące okienek rzucających mgłę pustych srebrnych prostokątów. Ciągnąca się po bokach aż po krańce pola widzenia i na tej wysokiej, poszarpanej skale nierównej fasady, pokrytej czarnym futrem poskręcanych rur, anten przechylonych pod ciężarem splątanych kabli. I wysoko w górze skraj nieba, po którym barwy rozlały się jak benzyna na wodzie. — Hak Nam — powiedział obok niej. — Co to takiego? — Miasto ciemności. Między ścianami świata. Przypomniała sobie chustę, którą widziała w jego pokoju na zapleczu kuchni, szczegółową mapę planowego chaosu, niesymetryczne segmenciki czerwieni, 139 czerni i żółci. — To DWU, prawda? Większa, trwalsza wersja miejsca, jakie tokijski oddział stworzył na spotkanie, albo dżungli zrobionej przez Zonę i Kelsey. Ludzie wykorzystywali DWU do gier: wymyślali sobie postacie i wcielali się w nie. Robiły tak małe dzieci i samotni. — Nie — zaprzeczył. — To nie gra. Znaleźli się w środku, powoli przyspieszając, aż ruchliwy gąszcz otoczenia stał się nieustannym wyzwaniem dla wzroku, optycznym werblem. „Ulica Tai Chang”. Mury atakujące przewijającymi się wiadomościami, widmowe drzwi śmigające obok, jak karty w tasowanej talii.

I nie byli tu sami: opodal przelatywały jakieś widmowe postacie i to wrażenie wszechobecnych oczu. .. Fraktalowe śmiecie, okruchy bitów, powietrzny korytarz w szalonych zwojach jakichś słabo migoczących linii. „Zaułek Alms House”. Ostry zakręt. Kolejny. A potem pięli się labiryntem spiralnych schodów, coraz szybciej, aż Chia wstrzymała dech i zamknęła oczy. Pod powiekami zawirowały jej czerwone plamki, ale ciśnienie zelżało. Kiedy otworzyła oczy, znajdowali się w znacznie czyściejszej, ale nie większej wersji pokoju Masahiko na tyłach restauracji. Żadnych opakowań po zupach, żadnych ciuchów. Siedział obok niej na łóżku, patrząc na zmieniające się wzory na konsoli komputera. Obok, na półce, jej Sandbender. Tekstura prymitywna, wszystko trochę zbyt gładkie i szkliste. Popatrzyła na niego, ciekawa, jak się za-prezentuje. Standardowy skan, chyba zrobiony rok wcześniej: miał krótsze włosy. I nosił tę samą czarną tunikę. Na ścianie za komputerami wisiała animowana wersja chusty, z lekko pulsującymi czerwonymi, czarnymi i żółtymi prostokącikami. Przez jej środek biegła jasnozielona linia, a z jej zakończenia rozchodziły się zielone, koncentryczne kręgi. Chia spojrzała na Masahiko, ale on wciąż gapił się na pulpit. Jakiś dźwięk. Zerknęła na drzwi, szczególnie kiepsko imitujące słoje drewna. Zobaczyła mały biały prostokąt, wysuwający się spod drzwi. Sunął dalej po podłodze, aż zniknął pod łóżkiem. Spojrzała nań w samą porę, by zobaczyć, jak unosi się — równie powoli — nad pasiastym materacem i zawisa w powietrzu na wysokości jej oczu. Wiadomość była napisana taką samą czcionką, jakiej używali w „Whiskey Clone”, albo bardzo podobną. Głosiła „Ku-Klux-Klan Kollectibles”, a potem kilka liter i cyfr, które nie wyglądały na jakikolwiek znany jej adres. Znów dzwonek. Spojrzała na drzwi i zdążyła dostrzec wypadającą spod nich szarą smugę. Płaską, wirującą. Jak cień jakiegoś kraba lub pająka, dwuwymiaro-wy i wielonogi, dopadła białego prostokąta. Połknęła go i śmignęła do drzwi. — Zakończyłem moje zadanie dla Warownego Miasta — oznajmił Masahiko, odwracając się od konsoli.

140 — Co to było? — zapytała Chia. — Co takiego? — Coś jak wizytówka. Wpełzła pod łóżko. A potem pojawiło się drugie coś, jakby szary krab, i zjadło ją. — Ogłoszenie — wyjaśnił — i podprogram z krytycznym spojrzeniem. — Wcale nie krytykował, tylko zjadł ją. — Może osoba, która napisała ten podprogram, nie lubi reklam. Często tak bywa. Albo nie lubi ogłoszeniodawcy. Z pobudek politycznych, estetycznych, osobistych — wszelkich możliwych. Chia rozejrzała się po replice jego pokoiku. — Dlaczego nie postarałeś się o większy pokój? Natychmiast zaniepokoiła się, że może przywykł do takiego, będąc Japończykiem. Mimo wszystko była to chyba najmniejsza przestrzeń wirtualna, w jakiej przebywała, a przecież większa wcale nie była droższa, chyba że ktoś chciał mieć cały kraj, tak jak Zona. — Warowne Miasto opiera się na koncepcji skali. To bardzo ważne. Wykorzystując skalę, otrzymujemy miejsce, prawda? Oryginał zamieszkiwały trzydzieści trzy tysiące ludzi. Na dwóch i siedmiu dziesiątych hektara. Do wysokości czter-nastego piętra. Chia nie rozumiała, o czym mówił. — Muszę się połączyć. — Oczywiście — odparł i wskazał na Sandbendera. Była pewna, że znów ujrzy tę dwuwymiarową rzecz, ale tak się nie stało. Bitmapowe rybki pływały w kółko w szklanym blacie stolika. Spojrzała przez okno na naszkicowane drzewa i zadała sobie pytanie, gdzie też podział się Mumpha-lumpagus. Nie widziała go od jakiegoś czasu. Zrobił go dla niej ojciec, kiedy była mała — wielki różowy dinozaur z firankami rzęs. Sprawdziła stolik, ale nie było do niej żadnej poczty. Mogła skorzystać z telefonu. Zadzwonić do matki. Pewnie. „Cześć, jestem w Tokio. W hotelu miłości.

Ścigają mnie, bo ktoś podrzucił mi coś do torebki. Jak uważasz, co powinnam zrobić?” Próbowała połączyć się z numerem Kelsey, lecz dostała się tylko do marmurowego przedsionka i czyjś głos, nie Kelsey, oznajmił, że Kelsey van Troyr jest chwilowo nieobecna. Chia wyszła, nie zostawiając wiadomości. Następnie spróbowała się połączyć z Zoną, ale jej dostawca wyłączył się. To zdarzało się często w Meksyku, a szczególnie w Mexico City, gdzie mieszkała Zona. Chia postanowiła spróbować szczęścia z kryjówką, która znajdowała się w Arizonie, gdzie nigdy nie wyłączano sieci. Wiedziała, że Zona nie lubi, kiedy ludzie odwiedzają ją tam, ponieważ nie chciała, aby firma, która stworzyła to miejsce, a następnie zapomniała o nim, odkryła, że Zona dostała się tam i stworzyła swój własny kraj. 141 Zapytała Sandbendera, skąd teraz się łączy, i dowiedziała się, że z Helsinek w Finlandii. Tak więc system łącznościowy hotelu działał bez zarzutu. U Zony jak zwykle zapadał zmierzch. Chia obejrzała dno wyschniętego basenu, szukając jaszczurek, ale nie znalazła ich tam. Zazwyczaj czekały na intruza, ale nie tym razem. — Zona? Chia podniosła głowę, usiłując dostrzec te dziwne, podobne do kondorów stworzenia Zony. Niebo było piękne, ale puste. Niebo było najważniejszą częścią tego miejsca i nie poskąpiono na nie grosza. Solidna robota; głębokie, czyste i w zwariowanym meksykańskim odcieniu bladego turkusu. Ściągali tu ludzi, że-by sprzedawać im samoloty, prywatne odrzutowce, kiedy jeszcze je robiono. Był tu pas startowy z białego betonu, ale Zona zrobiła z niego kanion i przemapowała go. Cały lokalny koloryt był dziełem Zony: ślady po ogniskach, wyschnięte base-ny i popękane mury. Zaimportowała pliki z krajobrazami, może nawet prawdziwe obrazy jakiejś części Meksyku. — Zona? Coś zagrzechotało na najbliższym dachu jak kamyki o blachę. To nic. Tylko jaszczurka. Po prostu nie ma jej tu. Trzask gałązki. Bliżej. Nie rób sobie jaj, Zono.

Wyszła stamtąd. Bitmapowe rybki pływały tam i z powrotem. To naprawdę niesamowite. Nie wiedziała dlaczego, ale tak było. Ta cisza. . . Spojrzała na drzwi swojej sypialni i zaczęła się zastanawiać, co znalazłaby za nimi, gdyby je otworzyła. Łóżko, plakat Lo/Rez Skyline, software’owy Lo po-zdrawiający ją przyjaźnie i bezosobowo. A jeśli znajdzie coś innego? Coś, co na nią czeka. Na przykład wciąż słyszała ten grzechot na zboczu. A gdyby podeszła do siatkowych drzwi, za którymi znajdował się pokój matki? Gdyby otworzyła je i znalazła ten pokój, w którym czekałaby nie matka, lecz ktoś inny? W ten sposób tylko napędzi sobie strachu. Spojrzała na stertę albumów Lo/Rez obok litografii pudełka śniadaniowego i na wirtualną Wenecję. Teraz nawet Mistrz Muzyki wydawał się mile widzianym towarzyszem. Uruchomiła program, patrząc, jak dekompresuje się Piazza, niczym nieskończenie skomplikowana rozkła-danka, tworząca trójwymiarową ilustrację. Wokół niej wyłoniły się fasady i ko-lumnady, na godzinę przed świtem zimowego dnia. Odwróciwszy się plecami do wody, na której dzioby czarnych gondoli podskakiwały jak nuty w jakimś zapomnianym systemie muzycznej notacji, wskazała palcem i pomknęła przez labirynt uliczek, jednocześnie myśląc, że to miejsce jest na swój sposób równie dziwne, jak Warowne Miasto Masahiko, więc o co w tym wszystkim chodzi? Dopiero mijając trzeci most, zorientowała się, że nie ma Mistrza. 142 Hej! Przystanęła. Karnawałowe maski na wystawie, naprawdę stare. Czarne, sterczące prącia nosów, puste oczodoły. Lustro przysłonięte pożółkłą krepą. Sprawdziła Sandbendera, czy przypadkowo nie wyłączyła Mistrza. Nie. Otworzyła oczy i policzyła do trzech. Wyobraziła sobie, że siedzi na miękkiej wykładzinie hotelu „Di”. Otworzyła oczy. Na końcu wąskiej weneckiej uliczki z kocimi łbami, wiodącej na mały placyk, pod wznoszącą się na środku fontanną stała jakaś nieznajoma postać. Chia zdjęła gogle, nie wyłączając Wenecji.

Masahiko siedział naprzeciw niej, ze skrzyżowanymi nogami i czarnymi spodkami na oczach. Powoli i bezgłośnie poruszał wargami, a palcami opartych o uda dłoni kreślił coś w powietrzu. Maryalice siedziała na skraju różowego łóżka. W ustach miała nie zapalony papieros, a w ręku mały kanciasty pistolet. Chia zauważyła, że świeżo pomalowane czerwonym lakierem paznokcie kontrastowały z perłowym plastikiem rękojeści. — Znów to samo — powiedziała Maryalice z papierosem w zębach. Nacisnęła spust i z lufy pistoletu wytrysnął złocisty płomyczek. Zapaliła od niego papierosa. — Tokio. Mówię ci. Zawsze tak samo. Rozdział 27 Nie ma jak rzeczywistość Laney stał przy pisuarze z czarnej gumy w męskiej toalecie, kiedy zauważył tego Rosjanina czeszącego się przed lustrem. Przynajmniej ten materiał wyglądał tak, jak czarna guma z miękkimi krawędziami. Najwidoczniej naprawili kanalizację, ale zastanawiał się, co by powiedzieli, gdyby zechciał wnieść swój udział do wystroju Groty? Po drodze zauważył, że na jednym z barów leżą sztabki czegoś ciemnozielonego i przezroczystego, podświetlone od spodu. Miał nadzieję, że nie zrobili ich z tego, co odpiłowali na klatce schodowej. Kolacja skończyła się i chyba wypił do niej za dużo sake. Razem z Arleigh i Yamazakim obserwowali spotkanie Reza z tą nową wersją idoru, którą Willy Jude widział jako wielki srebrny termos. Blackwell również oswoił się z jej widokiem. Laney podejrzewał, że ochroniarz nie miał pojęcia o jej przybyciu i dowiedział się o tym dopiero wtedy, kiedy przyszedł i usłyszał o tym od Reza. Arleigh przez większość wieczoru rozmawiała z Lo, głównie o nieruchomościach. Miał wiele posiadłości rozsianych po całym świecie. Laney słuchał kolej-nych pomysłów Yamazakiego w sprawie ewentualnego wykorzystania baz klubo-

wych. Może i coś w tym było, ale to się dopiero okaże. Blackwell nie odzywał się do nikogo, pijąc piwo zamiast sake i pochłaniając potrawy w takich ilościach, jakby usiłował zatkać jakąś dziurę w systemie zabezpieczeń, którą można załatać, metodycznie zapychając ją sashimi. Australijczyk po mistrzowsku operował pałeczkami; zapewne mógłby z pięćdziesięciu kroków trafić cię nimi w oko. Głównym punktem programu był jednak Rez i idoru oraz w mniejszym stopniu Kuwayama, który prowadził z obojgiem długie rozmowy. Drugi Japończyk, Ozaki, wyglądał na faceta przyprowadzonego na wypadek, gdyby trzeba było wymienić baterie w srebrnym termosie. Willy Jude był dość przyjacielski, ale w niezwykle bezosobowy sposób. Z reguły technicy byli najlepszym źródłem wszelkich plotek krążących po danej firmie, więc Laney kilkakrotnie próbował pociągnąć za język Ozakiego, 144 lecz ten nie powiedział ani słowa więcej, niż musiał. A ponieważ Laney nie mógł nawet spojrzeć na Rei Toei, nie zaczynając czytać punktów węzłowych, musiał ograniczyć szpiegowanie do wyrywkowych obrazów, rejestrowanych poza polem jej widzenia. Jednym z tych obrazów była Arleigh. Zarys jej szczęki miał w sobie coś, co bardzo mu się spodobało, więc co chwila zerkał na sąsiadkę. Laney zapiął rozporek i poszedł umyć ręce nad umywalką zrobioną z tego samego czarnego tworzywa. Zauważył, że Rosjanin wciąż czesze włosy. Laney nie wiedział, czy ten człowiek rzeczywiście jest Rosjaninem, ale tak nazwał go w myślach ze względu na czarne spodnie spadochroniarza w jasnobiałe łaty, z czarnymi lampasami oraz wieczorową marynarkę z białej skóry. Zdecydowanie Rosjanin lub inny przedstawiciel Kombinatu, komuch zmutowany na mafiosa. Czesał się z głębokim skupieniem, przypominającym Laneyowi muchę, czyszczącą się przednimi łapkami. Był olbrzymi i miał wielką głowę lekko zwężoną na czubku. Pomimo uwagi, jaką poświęcał czesaniu się, mężczyzna nie miał wielu włosów,

przynajmniej na czubku głowy, więc Laney pomyślał, że wszyscy ci faceci kwalifikują się do implantów. Rydell mówił mu, że w Tokio roi się od takich typów. Widział program dokumentalny, z którego wynikało, że są tak bezmyślnie i niepo-trzebnie brutalni, że nikt nie chce mieć z nimi nic wspólnego. Potem Rydell zaczął mu opowiadać o dwóch Rosjanach, gliniarzach z San Francisco, z którymi starł się kiedyś, ale Laney musiał iść na spotkanie z Rice’em Danielsem i specem od makijażu, więc nigdy nie poznał zakończenia. Teraz sprawdził, czy resztki jedzenia nie utkwiły mu między zębami. Kiedy wychodził, Rosjanin nadal się czesał. Laney zobaczył Yamazakiego, mrugającego i zagubionego. — Jest tam — powiedział do Japończyka. — Co? — Kibel. — Kibel? — Męski. Toaleta. — Szukałem ciebie. — No to mnie znalazłeś. — Zauważyłem, że podczas kolacji omijałeś wzrokiem idoru. — Racja. — Podejrzewam, że zagęszczenie informacji jest tak ogromne, że pozwala na ustalenie punktów węzłowych. . . — Słusznie. Yamazaki kiwnął głową. — Aha. Jednak nie w przypadku jednego z jej filmów, ani nawet „koncertów na żywo”. — Dlaczego nie? — Laney ruszył z powrotem do stołu. — Szerokość pasma — wyjaśnił Yamazaki. — Wersja z dzisiejszego wieczoru

jest szerokopasmowa. 145 — Czy zapłacą nam za testowanie wersji beta? — Możesz opisać naturę tych węzłów? Proszę. — Mają postać wspomnień albo migawek z filmu. Ale coś, co powiedział perkusista, każe mi przypuszczać, że widziałem tylko jej ostatni teledysk. Ktoś pchnął go w plecy i Laney poleciał na najbliższy stolik, tłukąc zastawę. Poczuł pękające pod nim talerze i przez ułamek sekundy gapił się na opięte szarym lateksem łono jakiejś kobiety, która wrzasnęła przeraźliwie w tej samej chwili, gdy stolik runął na podłogę. Coś, prawdopodobnie jej kolano, mocno uderzyło Laneya w skroń. Zdołał uklęknąć, trzymając się za głowę, i nagle przypomniał sobie eksperyment naukowy, jaki przeprowadzali na zajęciach w Gainesville. Z napięcia powierzchniowego. Sypało się pieprz na wodę w szklance. Koniec igły przysuwało się tuż nad cienką warstwę pieprzu. Ten, jak żywa istota, umykał przed igłą. To samo zdarzyło się tutaj — dzwoniło mu w głowie — tylko zamiast pieprzu był tłum gości „Western Worldu”, a igła musiała być wycelowana w stolik Reza. Plecy opięte wieczorową marynarką z białej skóry. . . Nagle zobaczył, jak Sherman unosi się na fali pierzchającego tłumu i leci na niego, ogromny i lek-ki, a potem zgasło światło. Tłum i tak wrzeszczał, ale mrok zmienił ten zbiorowy wrzask w przerażający ryk. Laney zakrył rękami uszy, a raczej próbował to zrobić, gdyż ktoś wpadł na niego i przewrócił go na podłogę. Laney instynktownie zwinął się w kłębek, osłaniając rękami kark. — Hej — powiedział mu ktoś do ucha — wstawaj. Stratują cię. Był to Willy Jude. — Ja dobrze widzę — szepnął perkusista, chwytając go za rękę. — W podczerwieni.

Laney pozwolił, by perkusista podniósł go z podłogi. — Co jest? Co się stało? — Nie wiem, ale chodź. Będzie gorzej. . . Jakby w odpowiedzi, wśród oszalałego tłumu, rozległ się przeraźliwy skowyt bólu. — Blackwell dopadł któregoś — rzekł Willy Jude i Laney poczuł, że perkusista chwyta go drugą ręką za pasek spodni. Potykając się, ruszył za Jude’em. Ktoś wpadł na niego i krzyknął coś po japońsku. Osłaniając twarz rękami, Laney szedł za perkusistą. Nagle znaleźli się w jakimś spokojniejszym miejscu. — Gdzie jesteśmy? — szepnął Laney. — Tędy. . . — Coś uderzyło Laneya w piszczel. — Stołek — wyjaśnił Willy Jude. — Przepraszam. Pod podeszwami chrzęściło szkło. Łuk zielonkawego światła, pochyła kursywa zawieszona w mroku. Jeszcze kilka kroków i zobaczył Grotę. Willy Jude puścił jego pasek. 146 — Już widzisz, prawda? Tę bioluminescencję? — Tak — odparł Laney. — Dzięki. — Moje okulary jej nie wychwytują. Podczerwień rejestruje ciepłotę ciał, ale nie widzę schodów. Sprowadź mnie na dół. Jude wziął Laneya za rękę. Razem zaczęli schodzić po schodach. Obok zbiegła trójka Japończyków w wieczorowych strojach, gubiąc na inkrustowanych stopniach but na wysokim obcasie i znikając za zakrętem. Laney kopniakiem usunął but z drogi Jude’a i poszli dalej. Kiedy minęli zakręt, natknęli się na Arleigh, trzymającą na ramieniu zielo-

ną butelkę szampana. Kobieta miała w kąciku ust strużkę krwi, ciemniejszą od szminki. Na widok Laneya opuściła butelkę. — Gdzie byłeś? — zapytała. — W toalecie — odparł Laney. — Ominęła cię zabawa. — Co się stało? — Niech to szlag — mruknęła. — Zostawiłam tam płaszcz. — Chodźcie, chodźcie — popędzał Willy Jude. Kolejne stopnie, następne podesty, pofalowane ściany Groty przeszły w gładki beton. Mijali ich zbiegający na dół ludzie, grupkami i pojedynczo, pospiesznie zbiegając po schodach. Laney pomasował sobie żebra w miejscu, gdzie uderzył nimi o blat. Bolały go, ale jakimś cudem nie odniósł żadnych poważniejszych obrażeń. — Wyglądali na chłopców z Kombinatu — powiedziała Arleigh. — Wielcy i paskudni faceci, nieprzyjemne towarzystwo. Nie wiem, czy chodziło im o Reza czy o idoru. Myśleli, że mogą sobie tak po prostu wejść i zrobić swoje. — Co zrobić? — Nie wiem — odparła. — Kuwayama miał co najmniej tuzin swoich ochroniarzy przy dwóch sąsiednich stolikach. A Blackwell pewnie codziennie przed pójściem do łóżka modli się o taką okazję. Sięgnął do kieszeni i zgasły światła. — Zgasił je — wyjaśnił Willy Jude. — Jakimś pilotem. On lepiej widzi w ciemności niż ja w tych okularach na podczerwień. Nie wiem, jak to robi, ale tak jest. — Jak się stamtąd wydostałaś? — zapytał Laney. — Miałam latarkę. W torebce. — Laney-san. . . Obejrzał się i zobaczył Yamazakiego. Japończyk miał oderwany jeden rękaw

płaszcza w zieloną kratę i tylko jedno szkło w okularach. Arleigh wyjęła z torebki telefon i klnąc pod nosem, usiłowała zadzwonić. Yamazaki dogonił ich na na-stępnym podeście. Dalej schodzili we czwórkę, przy czym Laney nadal prowadził muzyka za rękę. 147 Kiedy dotarli na dół, nigdzie nie dostrzegli ponurych portierów „Western Worldu”. Samotny policjant z plastikową osłoną przeciwdeszczową na czapce go-rączkowo mówił coś do mikrofonu wpiętego w klapę peleryny. Robiąc to, kręcił się w kółko, wymachując białą pałką. Wokół wyły syreny nadjeżdżających wozów i Laneyowi wydawało się, że słyszy helikopter. Willy Jude puścił rękę Laneya i przestawił okulary na jasne oświetlenie ulicy. — Gdzie jest mój samochód? Arleigh odjęła od ust telefon, który wreszcie zaczął działać. — Lepiej chodź z nami, Willy. Już jedzie tu specjalna jednostka policji. . . — Nie ma to jak rzeczywistość — powiedział Rez. Laney odwrócił się, zobaczył piosenkarza wychodzącego z bramy i strzepującego coś białego z czarnej marynarki. — Spędzając za dużo czasu w wirtualnym świecie, zapominamy o tym, no nie? Ty jesteś Leyner? Wyciągnął rękę. — Laney — poprawił go Laney, gdy za ich plecami zatrzymała się ciemnozielona furgonetka Arleigh. Rozdział 28 Sprawa pieniędzy Maryalice otworzyła wygiętą szufladę, wbudowaną w wezgłowie różowego łóżka. Miała na sobie czarną suknię z naszytymi na klapach cekinami, układający-mi się w wielkie czerwone róże w stylu Ashleigh Modine Carter. Wyjęła talerzyk z niebieskiego szkła i ustawiła go sobie na kolanie. — Nienawidzę takich miejsc — powiedziała. — Seks można obrzydzić na

wiele sposobów, ale trudno go aż tak ośmieszyć. Strzepnęła szary popiół do niebieskiego talerzyka. — A przy okazji, ile masz lat? — Czternaście — powiedziała Chia. — Tak też im mówiłam. Masz czternaście, najwyżej piętnaście lat i nie mogłaś mnie podejść. To ja podeszłam ciebie, no nie? To była moja inicjatywa. Ja ci to podrzuciłam. Ale oni mi nie uwierzyli. Powiedzieli, że byłaś podstawiona, a ja głupia, że ten Rez przysłał cię na SeaTac, żebyś to zdobyła. Twierdzili, że jesteś nasłana, a ja oszalałam, skoro uważam, że dzieciak nie może tego zrobić. Zaciągnęła się, mrużąc oczy. — Gdzie to jest? — Spojrzała na otwartą torbę Chii, stojącą na białej wykładzinie. — Tam? — Nie chciałam tego zabierać. Nie wiedziałam, że to tam jest. — Wiem — powiedziała Maryalice. — Tak też im mówiłam. Chciałam zabrać ci to w klubie. — Nic nie rozumiem — powiedziała Chia. — To mnie przeraża. — Czasem przewożę różne rzeczy dla Eddiego. Oddaję przysługę jego klubowi. To nielegalne, ale nie aż tak nielegalne, rozumiesz? Żadnego niebezpiecznego towaru. Tym razem jednak kombinował coś na boku, z Rosjanami. Nie podobało mi się to. Mnie też przeraża ten towar. Jakby żył własnym życiem. — Jaki towar? — Ten. Nazywają go asemblerem. Chia spojrzała na swoją torbę. 149 — Ta rzecz w mojej torbie to nanotechowy asembler? — Raczej to, z czego powstaje. Rodzaj jajka albo małej fabryki. Podłączasz to do innej maszyny, która je programuje, a one zaczynają tworzyć się z tego, co pod ręką. A kiedy jest ich już dostatecznie dużo, zaczynają budować to, co chcesz. Prawo zakazuje sprzedawania ich Kombinatowi, któremu są bardzo potrzebne.

Eddie wymyślił na to sposób. W Hayattcie przy SeaTac spotkałam się tymi dwoma dziwnymi Niemcami. Przylecieli tam chyba z Afryki. Zdusiła papierosa w niebieskim talerzyku, przez co zaczął śmierdzieć jeszcze gorzej. — Nie chcieli mi tego dać, ponieważ spodziewali się Eddiego. Było kilka rozmów przez telefon. W końcu przekazali mi towar. Miałam włożyć go do walizki razem z resztą, ale zdenerwowałam się. Potrzebowałam czegoś na uspokojenie. Rozejrzała się po pokoju. Postawiła talerzyk z niedopałkiem papierosa na stoliku przy łóżku i wykonała pewien ruch, pod wpływem którego szafka się otworzyła. Kryła w sobie lodówkę pełną buteleczek. Maryalice nachyliła się i zajrzała do środka. Zapalniczka w kształcie pistoletu upadła na różowe łóżko. — Nie ma tequili — stwierdziła Maryalice. — Powiedzcie mi, dlaczego ktoś nazywa wódkę „Come Back Salmon”. . . Wyjęła kwadratową buteleczkę z rybą na etykiecie. — To typowe dla Japończyków — stwierdziła i popatrzyła na zapalniczkę. — Tak jak dla Rosjan zrobić zapalniczkę, która wygląda jak pistolet. Chia zauważyła, że Maryalice nie nosi już treski. — Kiedy na SeaTac pobierali próbki DNA — powiedziała Chia — podstawiłaś koniec treski. . . Maryalice odkręciła zakrętkę, otworzyła buteleczkę, opróżniła ją jednym haustem i otrząsnęła się. — Ta treska jest zrobiona z moich własnych włosów — wyjaśniła. — Ścięłam je, kiedy byłam na takiej zdrowej diecie, rozumiesz? Oni biorą próbki włosów, żeby wyłapać ludzi, którzy stosują używki. Niektóre z tych środków przez długi czas pozostają we włosach. — Maryalice odstawiła pustą buteleczkę obok talerzyka. — Co on robi? — Wskazała na Masahiko. — Łączy się — odparła Chia, nie wiedząc, jak zwięźle wyjaśnić jej, czym jest Warowne Miasto. — Widzę. Przyszliście tutaj, ponieważ hotel ma własną sieć łączności, tak? — Znalazłaś nas jednak.

— Mam kontakty w firmie przewozowej. Pomyślałam, że warto spróbować. Jednak Rosjanie też na to wpadną, jeśli jeszcze tego nie zrobili. — A jak tu weszłaś? Pokój był zamknięty. — Znam takie miejsca, kochana. Znam je aż za dobrze. Masahiko zdjął z oczu czarne spodki, zobaczył Maryalice, ponownie spojrzał na gogle i znów na Chię. — To jest Maryalice — powiedziała Chia. 150 *** Gomi Boy zaprezentował się dokładnie tak samo jak w rzeczywistości, z wielkimi oczami i chyba jeszcze dłuższymi włosami. — Kto wypił wódkę? — zapytał. — Maryalice — powiedziała Chia. — Kim jest Maryalice? — Jest w naszym pokoju. — Ta buteleczka kosztowała tyle, ile dwadzieścia minut korzystania z łącza — rzekł Gomi Boy. — Jak ktoś zdołał was znaleźć w hotelu „Di”? — To skomplikowana sprawa — odparła Chia. Znów byli w pokoju Masahiko w Warownym Mieście. Wrócili tam jednym kliknięciem, nie kręcili się po labiryncie, jak za pierwszym razem. Zobaczyła ikonę przypominającą jej, że nie zamknęła Wenecji, ale teraz było na to za późno. Może jeśli już się raz dotarło do Warownego Miasta, wracało się tam szybciej. Masahiko powiedział, że muszą się spieszyć, bo są kłopoty. Maryalice twierdziła, że nie ma nic przeciwko temu, ale Chii nie podobało się, że będzie z nimi w pokoju, kiedy korzystają z łącza. — Karta wystarczy jeszcze na dwadzieścia sześć minut łączności — oznajmił Gomi Boy. — Jeśli twoja przyjaciółka znów nie skorzysta z barku. Czy masz konto w Seattle? — Nie — zaprzeczyła Chia. — Tylko moja matka. . .

— Już to sprawdziliśmy — wtrącił się Masahiko. — Kredyt matki nie wystarczy na wynajęcie pokoju i opłaty za łącze. Twój ojciec. . . — Mój ojciec? — Jego firma otworzyła mu w Singapurze rachunek na wydatki reprezentacyjne, w banku handlowym. . . — Skąd o tym wiecie? Gomi Boy wzruszył ramionami. — Warowne Miasto. Wiemy to i owo. Znamy ludzi, którzy wiedzą różne rzeczy. — Nie możecie wykorzystać rachunku mojego ojca — zaprotestowała Chia. — To pieniądze firmy. — Pozostało dwadzieścia pięć minut — oznajmił Masahiko. Chia zdjęła gogle. Maryalice wyjmowała z lodówki następną buteleczkę. — Nie otwieraj tego! Maryalice z okrzykiem przestrachu wypuściła butelkę. — Może kilka ryżowych krakersów? — zaproponowała. — Nic — ucięła Chia. — To za drogo kosztuje! Kończą nam się pieniądze! — Och! — Maryalice zamrugała oczami. — Racja. Ja też nie mam forsy. 151 Eddie na pewno zablokował moje karty i jeśli spróbuję z nich skorzystać, dowie się, gdzie jestem. Masahiko powiedział do Chii, nie zdejmując gogli: — Mamy na linii rachunek twojego ojca. . . Maryalice uśmiechnęła się. — Właśnie to chcieliśmy usłyszeć, prawda?

Chia zdjęła rękawiczki. — Musisz im to odnieść — powiedziała do Maryalice. — Te nanotechy. Dam ci je teraz, a ty zaniesiesz je im i powiesz, że to była pomyłka. Na czworakach przesunęła się po wykładzinie do otwartej torby. Poszperała w niej, znalazła resztki niebiesko-żółtej reklamówki z SeaTac i podała ją Maryalice. Ciemnoszary plastik i rząd otworków nadawały urządzeniu wygląd zdefor-mowanego młynka do pieprzu. — Weź to. Wyjaśnij im wszystko. Powiedz, że to była pomyłka. Maryalice skuliła się. — Zabierz to, dobrze? — powiedziała i przełknęła ślinę. — Widzisz, problem nie polega na tym, czy to była pomyłka czy nie. Chodzi o to, że teraz i tak nas zabiją, ponieważ o tym wiemy. A Eddie pozwoli im na to. Ponieważ musi. I dlatego, że ma już mnie dość, ten niewdzięczny, mały, oślizły, gówniany popapraniec. . . Maryalice ze smutkiem potrząsnęła głową. — Gdyby mnie ktoś zapytał, to koniec naszego związku. — Mamy dostęp do konta — oznajmił Masahiko. — Teraz dołącz do nas. Masz następnego gościa. Rozdział 29 Ze złej strony Furgonetka Arleigh cuchnęła długołańcuchowymi monomerami i rozgrzaną elektroniką. Tylne siedzenia usunięto, robiąc miejsce dla kilku czarnych konsoli, połączonych ze sobą i unieruchomionych skrzypiącymi zwojami pianogumy. Rez siedział z przodu, obok kierowcy, którym był Japończyk z Kalifornii, który przywiózł ich z Akihabary. Laney przysiadł na konsoli, między Arleigh a Yamazakim, a za nimi Willy Jude i rudowłosy technik. Laneya coraz mocniej bolały potłuczone przy upadku na stół żebra. Odkrył, że jego lewa skarpetka lepi się od krwi, ale nie wiedział, skąd płynęła ani nawet, czy to jego własna. Arleigh przyciskała do ucha telefon. — Wariant ósmy — powiedziała do kierowcy, który dotknął tabliczki obok

ekranu na desce rozdzielczej. Laney dostrzegł przemykające po monitorze kwadraty mapy. — Zabieramy z nami Reza. — Zawieźcie mnie do „Imperialu” — powiedział Rez. — To polecenie Blackwella — mruknęła Arleigh. — Zaraz z nim porozmawiam. — Rez sięgnął po telefon. Skręcili w lewo, w szerszą ulicę. Reflektory oświetliły tłumek zmykający z „Western Worldu”. Wszyscy ludzie usiłowali sprawiać wrażenie, że przechodzą tędy przypadkiem, że są na krótkim spacerze. Znaleźli się w dzielnicy o dość nijakim charakterze i luźnej zabudowie, zupełnie odludnej, nie licząc pospiesznie rejterujących przechodniów. — Keithy — powiedział Rez — chcę wrócić do hotelu. Omiótł ich przeraźliwie jasny snop światła z policyjnego helikoptera, czarne jak węgiel cienie przemknęły po betonie. Rez słuchał głosu w telefonie. Minęli całodobową garkuchnię z upiornie oświetlonym wnętrzem za zasłonami z żółtego plastiku. Na małym ekranie nad kontuarem przesuwały się obrazy. Arleigh trąciła Laneya w kolano i pokazała coś nad ramieniem Reza. Przez pobliskie skrzyżowanie bezgłośnie przemknęły trzy białe transportery, migając niebieskimi lampkami na obrotowych wieżyczkach. Rez odwrócił się i oddał jej telefon. 153 — Keithy jak zawsze ma paranoję. Chce, żebym pojechał do waszego hotelu i zaczekał na niego. Arleigh wzięła od niego aparat. — Czy wie, o co chodziło? — Łowcy autografów? — Rez zaczął odwracać się na fotelu. — Co się stało z idoru? — zapytał Laney. Rez zerknął na niego. — Gdybyś zdobył taką nową platformę programową — a uważam, że jest cudowna — co właściwie miałbyś? — Nie wiem. — Rei jest jedyną rzeczywistością w królestwie nieustannej seryjnej produkcji

— rzekł Rez. — Całkowicie przetworzoną, czymś nieskończenie większym niż sumą wszystkich jej osobowości. Platformy systemowe osiadają pod nią, jedna po drugiej, w miarę jak staje się bogatsza i bardziej złożona. . . W świetle mijanych wystaw podłużne zielone oczy przybrały rozmarzony wyraz, a potem piosenkarz odwrócił się plecami do Laneya. Laney zobaczył, że Arleigh przykłada chusteczkę do kącika ust. — Laney-san. . . — szepnął Yamazaki. Wsunął mu coś w dłoń. Wirtualne okulary. — Mamy bazę globalnej aktywności fanów. . . Bolały go żebra. Czyżby krwawił? — Później, dobrze?

***

Apartament Arleigh był co najmniej dwukrotnie większy od pokoju Laneya. Składał się z miniaturowego saloniku, oddzielnej sypialni i łazienki ze złoconymi, przeszklonymi drzwiami. Cztery krzesła w salonie miały bardzo wysokie i wąskie oparcia, a każde zwieńczone emblematem elfiego kapelusza z piaskowanej stali. Te krzesła były zdumiewająco niewygodne i Laney kulił się teraz na jednym z nich, obolały, masując potłuczone żebra. Krew w skarpetce okazała się jego własną, z obtartej lewej łydki. Zakleił otarcie mikroporowym plastrem z pro-fesjonalnie wyglądającego zestawu pierwszej pomocy, znalezionego w łazience Arleigh. Wątpił, czy było tam coś, co by mu pomogło, chociaż zastanawiał się nad bandażem elastycznym. Yamazaki siedział na krześle po prawej, przymocowując oderwany rękaw kra-

ciastego płaszcza złotymi agrafkami z przybornika dostarczonego przez hotel. Laney po raz pierwszy widział, że ktoś korzysta z takiego hotelowego przybornika. Yamazaki zdjął rozbite okulary i naprawiał okrycie, trzymając je pod samym no-154 sem. Wyglądał przez to na starszego i jakby spokojniejszego. Po jego prawej ręce rudowłosy technik Shannon siedział bardzo prosto na krześle i czytał jakiś kolorowy tygodnik. Rez wyciągnął się na łóżku, podłożywszy pod głowę wszystkie poduszki, a Willy Jude siedział w nogach, przeskakując po kanałach wideo. Wieść o awantu-rze w „Western Worldzie” najwidoczniej jeszcze nie dotarła do mediów, chociaż perkusista twierdził, że wspomniano już o niej na jednym z klubowych kanałów. Arleigh stała pod oknem, przyciskając do napuchniętej wargi kostkę lodu owiniętą w białą ściereczkę. — Czy wiecie, kiedy on może się tu zjawić? — spytał Rez. — Nie — odparła Arleigh — ale wyraźnie chciał, żebyś tu na niego zaczekał. Rez westchnął — Pozwól tym ludziom zaopiekować się tobą, Rez — poradził Willy Jude. — Za to im płacą. Laney założył, że wszyscy mieli zaczekać z Rezem na Blackwella. Teraz postanowił, że spróbuje wrócić do swojego pokoju. Najwyżej go zatrzymają. Blackwell stanął w drzwiach, chowając do kieszeni jakiś czarny przedmiot, zdecydowanie nie będący standardowym kluczem hotelowym. Na prawym policzku miał duże „X” białego mikroporowego plastra, którego najdłuższe ramię sięgało aż po czubek brody. — Cześć, Keithy — powiedział Rez. — Naprawdę nie powinieneś się tak zrywać — warknął ochroniarz. — Ci Rosjanie nie żartują. Bardzo przykładają się do swojej roboty. Nie chciałbyś wpaść w ich ręce, Rozzer. To by ci się nie spodobało. — A Kuwayama i platforma?

— Muszę ci coś powiedzieć, Rez. — Blackwell stanął obok łóżka. — Widziałem, jak kręciłeś z kobietami niewartymi złamanego szeląga, ale przynajmniej były ludźmi. Słyszysz, co mówię? — Tak, Keithy — rzekł piosenkarz. — Wiem, co o niej myślisz. Przyzwyczaisz się. Tak już jest, Keithy. To nowe zwyczaje. Nowy świat. — Nic o tym nie wiem. Mój stary był malarzem i dokerem — stać go było tylko na obrońcę z urzędu. Załamał się, kiedy zostałem kryminalistą. Umarł, zanim wyciągnąłeś mnie z pudła. Żałowałem, że nie zobaczył, jak biorę na siebie odpowiedzialność, Rez. Za ciebie. Za twoje bezpieczeństwo. Jednak teraz sam już nie wiem. Może nie zrobiłoby to na nim takiego wrażenia. Może powiedziałby mi, że ochraniam nadętego głupca. Rez z zadziwiającą szybkością i z gracją artysty zerwał się z łóżka, po czym stanął przed Blackwellem, kładąc ręce na jego ramionach. — Przecież wcale tak nie myślisz, Keithy? W Pentridge tak nie myślałeś. Nie wtedy, kiedy przyszedłeś po mnie. I nie wtedy, kiedy ja wróciłem po ciebie. 155 Blackwell miał błysk w oczach. Już miał coś powiedzieć, kiedy Yamazaki wstał, zamrugał oczami i włożył kraciasty płaszcz. Przechylił głowę, zerkając z bliska na agrafki, którymi przypiął rękaw, po czym nagle uświadomił sobie, że wszyscy obecni w pokoju patrzą na niego. Nerwowo odchrząknął i usiadł. Zapadła cisza. — No dobra, Rozzer, cofam to — powiedział Blackwell, przerywając milczenie. Rez klepnął go w ramię i cofnął się. — Wszystko przez napięcie — uśmiechnął się. — A Kuwayama? Platforma? — Miał tam własnych ludzi. — A nasi przeciwnicy? — To trochę dziwne — rzekł Blackwell. — Kombinat, Rez. Twierdzili, że coś im ukradliśmy. A przynajmniej tylko tyle wiedział ten jeden, którego przesłuchałem.

Rez wyglądał na zdumionego, ale najwyraźniej zaraz o tym zapomniał. — Odwieź mnie do hotelu — powiedział. Blackwell zerknął na swój ogromny stalowy zegarek. — Jeszcze go sprawdzamy. Zadzwonię do nich za dwadzieścia minut. Laney skorzystał z okazji. Wstał i przeszedł obok Blackwella do drzwi. — Idę wziąć gorący prysznic — powiedział. — Obtłukłem sobie tam żebra. — Nikt nie odezwał się słowem. — Zadzwońcie, gdybyście mnie potrzebowali. Potem otworzył drzwi, wyszedł, zamknął je za sobą i pokuśtykał tam, gdzie miał nadzieję znaleźć windę. Była. Wsiadł, oparł się o lustrzaną ścianę i nacisnął przycisk swojego piętra. Winda powiedziała coś po japońsku. Drzwi zasunęły się. Zamknął oczy. Otworzył je, kiedy drzwi się rozsunęły. Wysiadł, najpierw skręcił w niewłaściwą stronę, po chwili się odnalazł. Wyjął z kieszeni portfel, w którym schował klucz. Wciąż go miał. Zanim wszedł do pokoju, łazienka i gorący prysznic stały się już tylko niewykonalnym zamysłem. Spać. Nic więcej. Rozebrać się, położyć i zasnąć. Przesunął kartę przez szczelinę. Nic. Jeszcze raz. Kliknięcie. Kathy Torrance siedziała na skraju jego łóżka. Uśmiechnęła się do niego. Wskazała na postacie poruszające się na ekranie. Jedną z nich był Laney, nagi, z potężniejszą erekcją niż miał kiedykolwiek w życiu. Dziewczyna wyglądała dziwnie znajomo, lecz kimkolwiek była, nie pamiętał, żeby to z nią robił. — Nie stój tak — powiedziała Kathy. — Musisz to zobaczyć. — To nie ja — mruknął Laney. — Wiem — ucieszyła się. — Jest o wiele za duży. I bardzo chciałabym, żebyś spróbował to udowodnić. Rozdział 30

Etrusk

Chia ponownie założyła rękawice i gogle, pozwalając, by Masahiko zabrał ją do swojego pokoju. Ta sama natychmiastowa transmisja, migająca ikona Wenecji. . . Był tam Gomi Boy i ktoś jeszcze, chociaż z początku go nie widziała. Tylko szklany kubek, którego tam przedtem nie było, o większej rozdzielczości niż reszta pokoju: brudny, wyszczerbiony, z czymś przywartym do dna. — Ta kobieta — zaczął Gomi Boy, ale ktoś zakaszlał. Dziwny, suchy kaszel. — Jesteś interesującą młodą kobietą — powiedział głos niepodobny do żadnego znanego Chii: niesamowity, przesadnie sepleniący, jakby skompilowany z bi-blioteki słabych, suchych, przypadkowych dźwięków. Długie samogłoski były jak świst wiatru w drutach, a spółgłoski jak szmer zeschłych liści o szybę. — Młodą kobietą — powtórzył głos, a potem rozległ się jakiś przedziwny dźwięk. Domyśliła się, że miał to być śmiech. — To Etrusk — powiedział Masahiko. — On znalazł dostęp do konta twojego ojca. Jest bardzo utalentowany. Przez moment coś widziała. Jakby czaszkę nad brudnym kubkiem. Wyzywająco zaciśnięte wargi. — To drobiazg. . . Powiedziała sobie, że to tylko prezentacja. Na przykład prezentacji Zony nigdy nie dało się wyostrzyć. To coś podobnego, tylko lepiej wykonane. I sporo pracy włożonej w dźwięk. Ale i tak nie podobał się jej efekt. — Sprowadziłeś mnie tutaj, żebym się z nim spotkała? — zapytała Masahiko. — Och, nie — powiedział Etrusk, przy czym „och” było polifonicznym chór-

kiem. — Chciałem sobie tylko popatrzeć, moja droga. Znów ten śmiech. — Ta kobieta — powtórzył Gomi Boy. — Umówiłaś się z nią w hotelu „Di”? — Nie — zaprzeczyła Chia. — Znalazła nas przez firmę taksówkową, więc nie jesteś taki sprytny, jak myślałeś. — Dobrze powiedziane. 157 Ostatnie słowo jak grzechot kamyka wpadającego do wyschniętej marmuro-wej fontanny. Chia popatrzyła na kubek. Na jego dnie leżała zwinięta stonoga koloru złuszczonego naskórka. Chia dostrzegła maleńkie, różowe rączki. . . Kubek znikł. — Przepraszam — powiedział Masahiko. — Chciał cię tylko poznać. — Kim jest ta kobieta w hotelu „Di”? — wirtualny Gomi Boy miał bystre i niecierpliwe spojrzenie, lecz mówił twardym głosem. — To Maryalice — wyjaśniła Chia. — Jej chłopak kręci z Rosjanami. Chcę odzyskać to, co mam w torbie. — Co to jest? — Maryalice mówi, że to nanoasembler. — Niemożliwe — powiedział Gomi Boy. — Powiedz to Rosjanom. — Masz przemyt? W tym pokoju? — Mam coś, co chcą mieć. Gomi Boy skrzywił się i zniknął. — Dokąd poszedł? — To zmienia sytuację — rzeki Masahiko. — Nie powiedziałaś nam, że masz

przemycony towar. — Nie pytaliście! Wcale nie pytaliście, dlaczego mnie szukają. . . Masahiko wzruszył ramionami, spokojny jak zawsze. — Nie wiedzieliśmy, że to tobą się interesują. Kombinat potrzebuje ludzi o takich zdolnościach, jakie ma — na przykład — Etrusk. Wielu wie o istnieniu Hak Nam, ale niewielu wie, jak tam dotrzeć. Chcieliśmy zachować integralność miasta. — Przecież twój komputer jest w pokoju hotelowym. Mogą tam przyjść i zabrać go. — Teraz nie ma to znaczenia — odparł. — Już nie uczestniczę w przetwarzaniu. Moje obowiązki przejęli inni. Teraz Gomi Boy niepokoi się o swoje bezpieczeństwo na zewnątrz, rozumiesz? Kary za przemyt są bardzo surowe. A on jest szczególnie narażony, ponieważ handluje używanym sprzętem. — Nie sądzę, żebyście musieli teraz przejmować się policją. Myślę, że nawet powinniśmy zadzwonić na policję. Maryalice mówi, że ci Rosjanie nas zabiją, jeśli tylko znajdą. — Policja to nie jest dobry pomysł. Etrusk skorzystał z konta twojego ojca w Singapurze. To przestępstwo. — Chyba wolę być aresztowana niż zabita. Masahiko zastanowił się nad tym. — Chodź ze mną — powiedział. — Twój gość czeka. — Tylko nie stonoga — zaprotestowała Chia. — Zapomnij o tym. — Nie — rzekł — to nie Etrusk. Chodź. 158 I już opuścili jego pokój, pomknęli przez labirynt Hak Nam, po krętych schodach i korytarzach tego obcego, zwartego, migającego wokół nich świata. . . — Co to za miejsce? Domena wielu użytkowników, prawda? Tylko czemu tak się o nie martwicie? Dlaczego to taka tajemnica?

— Warowne Miasto jest siecią, ale nie częścią Infostrady. Tu nie ma praw, tylko umowy. — Nie można jednocześnie być i nie być siecią — zaprotestowała Chia, gdy pokonywali ostatnie schody. — Przetwarzanie rozproszone — rzekł. — Międzykomórkowe. Zaczęło się od wspólnego programu kasującego. . . — Zona! Tam, na blaszanym pokryciu dachu, porośniętego dziwną roślinnością. — Niczego nie dotykaj. Tu są pułapki. Przyjdę do ciebie. Zona, zaprezentowana w ten pospieszny, fragmentaryczny sposób, ruszyła naprzód. Na prawo od Chii jakiś stary samochód leżał wywrócony w gąszczu przypadkowych tekstur, a z jego nietkniętej przedniej szyby wyrastało coś w rodzaju bożonarodzeniowej choinki. Dalej. . . Domyślała się, że dachy Warownego Miasta są śmietnikiem, lecz pozostawione tu przedmioty wyglądały jak ze snu — bitmapowe fantazje porzucone przez twórców, o zapierających dech w piersi kształtach i kolorach, powodujące zawrót głowy u patrzącego. Niektóre się poruszały. Nagle zauważyła jakiś ruch wysoko na benzynowym niebie. Latające stwory Zony? — Byłam u ciebie — powiedziała Chia. — Nie zastałam cię i coś. . . — Wiem. Widziałaś to? Gdy Zona mijała choinkę, na okrągłych srebrnych bombkach pojawiły się czarne oczy, które odprowadzały ją spojrzeniami. — Nie. Tylko słyszałam. . . — Nie wiem, co to takiego. — Prezentacja Zony poruszała się szybciej i bardziej nerwowo niż zwykle. — Zwróciłam się tu po radę. Powiedzieli mi, że od-

wiedziłaś mnie, a teraz jesteś tutaj. . . — Znasz to miejsce? — Ktoś stąd pomógł mi zbudować moją krainę. Tutaj nie można wejść bez zaproszenia, rozumiesz? Moje nazwisko jest na liście. Nie mogę jednak zejść na dół, do miasta, bez asysty. — Zono, mam straszne kłopoty! Ukrywamy się w tym wstrętnym hotelu, a Maryalice przyszła. . . — Ta suka, która zrobiła z ciebie muła? Ona tam jest? — W naszym pokoju hotelowym. Powiedziała, że zerwała ze swoim chłopakiem i ta nano-coś. . . — Co takiego? 159 — Mówi, że to jakiś nanoasembler. Twarz Zony Rosy nagle się powiększyła. Uniosła brwi. — Nanotechnologia? — Masz to w torbie? — zapytał Masahiko. — Owinięte w reklamówkę. — Chwileczkę — powiedział i znikł. — Kto to? — spytała Zona. — Masahiko. Brat Mitsuko. Mieszka tu. — Dokąd poszedł? — Wrócił do hotelu, z którego się łączymy. — To, w co wdepnęłaś, to czyste szaleństwo. — Proszę, Zono, pomóż mi! Chyba nigdy nie wrócę do domu! Masahiko powrócił, trzymając w ręku przedmiot wyjęty z reklamówki ze skle-

pu wolnocłowego. — Przeskanowałem to — oznajmił. — Natychmiast zidentyfikowane jako pierwszorzędowy biomolekularny moduł programujący C łamane przez 7A Rodela van Erpa. Prototyp. Nie jesteśmy w stanie dokładnie określić, jaki ma status prawny, ale obecnie produkowany model, C łamane przez 9E, to nanotechnologia pierwszej klasy, objęta międzynarodowym zakazem eksportu. Zgodnie z japońskim prawem, karą za nielegalne posiadanie takiego urządzenia pierwszej klasy jest dożywocie. — Dożywocie? — powtórzyła Chia. — Tak jak za broń termonuklearną — wyjaśnił przepraszająco — gaz bojowy lub broń biologiczną. Podniósł przeskanowany przedmiot, pokazując go Zonie. Zona popatrzyła na niego. — Kurwa mać — powiedziała z ponurym respektem. Rozdział 31

Sedno sprawy

— I jak tam praca, Laney? „Trzeba brać, co leci”? „Nie uciekniesz przed przeznaczeniem”? Znasz te powiedzonka, Laney? Ciekawe, że pewne stwierdzenia stają się przysłowiami, ponieważ wyrażają jakieś prawdy. Powiedz coś, Laney. Laney opadł na jeden z miniaturowych foteli, masując sobie żebra. — Wyglądasz jak gówno. Gdzie byłeś? — W „Western Worldzie” — odparł. Nie podobało mu się to, co robił na

ekranie, ale nie mógł oderwać od tego oczu. Wiedział już, że to nie on. Wmikso-walijego twarz komuś innemu. Jednak to była jego twarz. Przypomniał sobie, jak ktoś dawno temu powiedział coś o lustrach, że są czymś nienaturalnym i niebez-piecznym. — A więc teraz próbujesz sił w Oriencie? Nie zrozumiała, pomyślał, co oznaczało, że nie wiedziała, gdzie był. A więc nie śledzili go. — To tamten facet — powiedział. — Hiliman. Widziałem go wtedy, kiedy cię poznałem. Podczas rozmowy wstępnej. Dorabiał sobie, występując w pornosach. — Czy nie sądzisz, że ostro sobie z nią poczyna? — A kim jest ona, Kathy? — Pomyśl. Jeśli pamiętasz Clintona Hillmana, Laney. . . Potrząsnął głową. — Myśl o aktorze. Pomyśl o Alison Shires. . . — Jego córka — powiedział Laney, bez cienia wątpliwości. — Zdecydowanie uważam, że to zbyt ostre. Na granicy gwałtu, Laney. Napaści. Myślę, że możemy z tego zrobić napaść. — Dlaczego to zrobiła? Jak zmusiliście ją do tego? — zapytał, przenosząc wzrok na Kathy. — Jeśli to naprawdę nie był gwałt. — Posłuchaj dźwięku, Laney. Posłuchaj, co mówisz. To rzuca pewne światło na motyw. . . — Nie — powiedział. — Nie chcę tego słuchać. 161 — Przez cały czas mówisz o jej ojcu, Laney. No wiesz, obsesja to jedno, ale tak wciąż o nim gadać, podczas wściekłego pieprzenia. . . O mało nie upadł, wstając z fotela. Nie mógł znaleźć ręcznego sterowania. Z tyłu znalazł przewody. Wyrwał pierwsze trzy. Przy trzecim monitor się wyłą-

czył. — Wpiszesz to na rachunek Lo/Rez, Laney? Styl bycia gwiazd rocka? Może raczej powinieneś wyrzucić go przez okno? — O co chodzi, Kathy? Może w końcu powiesz? Uśmiechnęła się do niego. Dokładnie takim samym uśmiechem, jaki zapamiętał z rozmowy wstępnej. — Mogę mówić ci Colin? — Kathy, pieprz się. Roześmiała się. — Chyba zamknęliśmy pętlę, Laney.

— Jak to? — Myśl o tym jako o rozmowie wstępnej. — Mam już pracę. — Proponujemy ci inną. Możesz mieć dwie. Laney wrócił na fotel. Usiadł na nim najwolniej, jak zdołał. Syknął z bólu. — Co się dzieje? — Bolą mnie żebra. Usadowił się tak, że bolało go trochę mniej. — Biłeś się? Czy to krew? — Byłem w klubie. — Jesteś w Tokio, Laney. Tu nie ma walk w klubach. — To naprawdę była jego córka? — Pewnie. I z najwyższą przyjemnością opowie o tym Slitscanowi, Laney. Zmuszana do sadystycznych gier seksualnych przez napastnika z obsesją na tle jej sławnego, kochanego tatusia, który — nawiasem mówiąc — przeszedł na drugą stronę. Teraz pracuje dla nas. — Dlaczego? Dlaczego miałaby to zrobić? Ponieważ on jej kazał? — Ponieważ — odparła Kathy, patrząc na niego tak, jakby podejrzewała, że mógł także doznać lekkiego wstrząsu mózgu — ona również ma aspiracje aktorskie, Laney. Spojrzała na niego z nadzieją, jakby nagle miał zacząć kojarzyć. — Wielka szansa. — To ma być jej wielka szansa? — Szansa — odparła Kathy Torrance — to szansa. I wiesz co? Staram się,

naprawdę się staram, dać ją i tobie. Teraz. Nie po raz pierwszy, prawda? Zadzwonił telefon. — Lepiej odbierz — powiedziała, podając mu biały cedrowy panel. 162 — Tak? — Ta baza danych — powiedział Yamazaki. — Musisz skorzystać z niej teraz. — Gdzie jesteś? — W garażu na dole. W furgonetce. — Słuchaj, jestem w kiepskiej formie. Czy to nie może zaczekać? — Zaczekać? — W głosie Yamazakiego usłyszał przerażenie. Laney spojrzał na Kathy Torrance. Ubrała jakieś czarne wdzianko, nie na tyle krótkie, aby odsłoniło tatuaż. Włosy miała krótsze. — Zejdę, kiedy będę mógł. Trzymajcie otwarty kanał. Rozłączył się, zanim Yamazaki zdążył coś powiedzieć. — O co chodzi? — O Shiatsu. — Kłamiesz. — Czego chcesz, Kathy? Co za umowa? — Jego. Chcę jego. Chcę mieć dojście. Wiedzieć, co robi. Chcę zrozumieć, co zamierza udowodnić, próbując zerżnąć kawałek japońskiego software’u. — Poślubić — poprawił Laney. Jej uśmiech zniknął. — Nie poprawiaj mnie, Laney. — Chcesz, żebym go szpiegował. — Zbadał.

— Bzdury. — Jak chcesz. — Jeśli znajdę coś, co moglibyście wykorzystać, mam go wystawić. Uśmiech powrócił. — Nie uprzedzajmy wypadków. — I co będę z tego miał? — Życie. Życie bez piętna maniakalnego erotomana, który wyżywa się na przystojnej córce obiektu jego obsesji. Życie, w którym do publicznej wiadomości nie podano faktu, że w wyniku szeregu nieudanych testów farmakologicznych w twojej psychice zaszły trwałe i odrażające zmiany. Wystarczy? — A co z nią? Z córką. Ona robi to z tym Hillmanem za darmo? — Twój ruch, Laney. Będziesz dla nas pracował, dasz mi to, czego chcę, to będzie miała pecha. — Tak po prostu? I ona się na to zgodzi? Po tym, co musiała zrobić? — Jeśli zechce mieć choć cień nadziei, że kiedykolwiek zrobi karierę — tak. Laney spojrzał na nią. — To nie ja. To syntetyk. Jeśli udowodnię, że to montaż, zaskarżę was. — Naprawdę? Stać cię na to? To potrwa lata. I możesz nie wygrać. Mamy mnóstwo pieniędzy i talent do sprawiania takich kłopotów, Laney. Robimy to cały czas. 163 Ktoś zadzwonił do drzwi. — To moi — powiedziała. Wstała, podeszła do drzwi, dotknęła ekranu wizjera. Laney dostrzegł twarz mężczyzny. Otworzyła drzwi. To był Rice Daniels, tym razem bez swoich nieodłącznych okularów przeciwsłonecznych.

— Rice jest teraz z nami, Laney — powiedziała. — Bardzo nam pomógł z twoim życiorysem. — „Brak kontroli” nie wypalił? — zapytał Laney Danielsa. Ten pokazał mu mnóstwo białych zębów. — Jestem pewien, że możemy współpracować, Laney. Mam nadzieję, że nie masz pretensji o to, co zaszło. — Pretensji — powtórzył Laney. Kathy wróciła i wręczyła mu biały prostokącik z zapisanym numerem. — Zadzwoń do mnie. Jutro przed dziewiątą. Zostaw wiadomość. Tak lub nie. — Dajesz mi wybór? — Tak jest zabawniej. Chcę, żebyś o tym pomyślał. Sięgnęła ręką i odchyliła kołnierzyk jego koszuli. — Liczba ściegów — powiedziała, po czym odwróciła się i wyszła, Daniels zamknął drzwi. Laney siedział tam, patrząc na zamknięte drzwi, aż zadzwonił telefon. To był Yamazaki. Rozdział 32

Nieproszeni

— Musimy atakować — powiedziała Zona Rosa, podkreślając to szybkimi

zmianami grafiki azteckiej trupiej czaszki. Siedziały z Masahiko i Gomi Boyem w pokoju Masahiko w Warownym Mieście, z dala od hipnotyzującego chaosu zaśmieconego dachu. — Atakować? — Wielkie oczy Gomi Boya były bystre jak zawsze, ale jego głos zdradzał napięcie. — Kogo? — Znajdziemy sposób, żeby przenieść wojnę na terytorium wroga — powiedziała złowieszczo Zona Rosa. — Bierność to śmierć. Coś, co przypominało Chii jasnoróżową tacę na drinki, prześlizgnęło się przez szparę pod drzwiami i po podłodze, ale cień połknął to, zanim zdołała dokładnie się przyjrzeć. — Ty — powiedział Gomi Boy do Zony Rosy — jesteś w Mexico City. Tobie nic nie grozi — fizycznie ani prawnie! — Fizycznie? — powtórzyła Zona Rosa, znów przeskakując we wcześniejszą, wściekłą wersję swej prezentacji. — Chcesz fizycznie, sukinsynu? Załatwię cię fizycznie, pierdoło! Myślisz, że nie mogę? Sądzisz, że mieszkasz na Marsie? Polecę tam z moimi dziewczynami, znajdziemy cię i utniemy ci te japońskie jaja! Myślisz, że nie mogę? Ząbkowane ostrze sprężynowca ze smokiem na rękojeści pojawiło się przed nosem Gomi Boya. — Zono, proszę! — jęknęła Chia. — On tylko chce mi pomóc! Uspokój się! Zona prychnęła. Ostrze schowało się. — Nie denerwuj mnie — powiedziała do Gomi Boya. — Moja kumpela wpadła w paskudne szambo, a po moim terenie łazi jakiś duch. . . — W oprogramowaniu mojego Sandbendera też — powiedziała Chia. — Wdziałam to w Wenecji. — Widziałaś? — Oderwane obrazy zamigotały jeszcze szybciej. — Widziałam coś. . . — Co? Co widziałaś?

165 — Kogoś. Przy fontannie na końcu ulicy. Mogła to być kobieta. Przestraszyłam się i zwiałam. Zostawiłam Wenecję otwartą. . . — Pokaż — zażądała Zona. — Na moim terenie nikogo nie widzę. Moje jaszczurki też nic nie widzą, ale są coraz bardziej zdenerwowane. Ptaki latały nisko, ale niczego nie znalazły. Pokaż mi to! — Słuchaj, Zono. . . — Już! — ucięła Zona. — To część tego gówna, w które wdepnęłaś. Na pewno.

***

— Mój Boże — powiedziała Zona, gapiąc się na plac Świętego Marka. — Kto to napisał? — To miasto we Włoszech — wyjaśniła Chia. — Kiedyś było państwem. To oni wymyślili bankowość. A to jest plac Świętego Marka. Jeden z modułów pokazuje, co robili na Wielkanoc, kiedy patriarcha wystawia na widok publiczny złocone kości świętych. Zona Rosa przeżegnała się. — Zupełnie jak w Meksyku. . . To tam woda podchodzi pod drzwi domów i nie ma ulic, tylko kanały? — Myślę, że spora część miasta jest teraz pod wodą — powiedziała Chia. — A dlaczego jest tak ciemno?

— Bo tak lubię. . . — Chia spojrzała w bok, zaglądając w cień pod arkadami. — To Warowne Miasto, co to takiego? — Mówią, że zaczęło się jako wspólny antyspam. Wiesz, co to jest program antyspamowy? — Nie. — To takie stare wyrażenie. Sposób, żeby nie otrzymywać zbytecznych wiadomości. Program antyspamowy odfiltrowuje je i jakby wcale ich nie było. Nigdy do ciebie nie dotrą. Robiono tak w początkach sieci, rozumiesz? Chia wiedziała, że kiedy urodziła się jej matka, sieć jeszcze nie istniała, albo dopiero powstawała, jednak — jak często powtarzali nauczyciele — trudno było to sobie wyobrazić. — W jaki sposób zmienił się w miasto? I dlaczego jest takie ściśnięte? — Ktoś wpadł na pomysł, żeby odwrócić działanie antyspamu. Rozumiesz, to nie było dokładnie tak, ale powiadają, że Hak Nam stworzyli ludzie, którzy mieli dość. W sieci nie było żadnych ograniczeń, każdy robił to, co chciał, ale potem rządy i firmy zaczęły dyktować wszystkim, co można, a czego nie. Dlatego ci 166 ludzie postanowili zrobić z tym porządek. Stworzyli rodzaj antyspamu na wszystko, co im się nie podobało, a potem wywrócili go na drugą stronę. . . — Zona pomachała rękami jak prestidigitator — . . . i przepchnęli na zewnątrz. — Na drugą stronę czego? — Nie chodzi o to, jak to zrobili — warknęła niecierpliwie Zona. — To tylko opowieść. Nie mam pojęcia jak, ale właśnie tak o tym opowiadają. Schronili się tutaj przed prawem. Żeby nie mieć żadnych ograniczeń, tak jak na początku sieci. — A dlaczego nadali temu taki wygląd? — To mogę ci wyjaśnić. Opowiedziała mi o tym kobieta, która pomogła mi wybudować moją krainę. W pobliżu lotniska było takie miejsce, Koulun, kiedy Hongkong nie należał do Chin, ale ktoś popełnił błąd, dawno temu, więc to miejsce — bardzo małe i bardzo zaludnione — znów należy do Chin. Dlatego nie

obowiązywały tam żadne prawa. Azyl dla banitów. Przyjeżdżało tam coraz więcej ludzi, więc budowano coraz wyższe domy. Żadnych zasad, tylko budowali budynki i zamieszkiwali w nich. Policja tam nie zaglądała. Narkotyki, dziwki i hazard. A także zwykli mieszkańcy. Fabryki, restauracje. Miasto bez praw. — Jest tam jeszcze? — Nie — odparła Zona. — Rozebrali je, zanim ten teren wrócił do Chin. Zrobili tam cementowy parking. Ludzie, którzy podobno stworzyli dziurę w sieci, znaleźli jednak dane. Historię. Mapy. Zdjęcia. I odbudowali je. — Po co? — Nie pytaj mnie. Spytaj ich. To sami wariaci. — Zona spoglądała na plac. — Ten widok budzi we mnie dreszcze. . . Chia zastanawiała się, czy nie wywołać słońca, gdy Zona coś wskazała. — A to kto? Chia patrzyła, jak jej Mistrz Muzyki, albo coś podobnego do niego, maszeruje ku nim przez cień kamiennych łuków, gdzie znajdowały się kawiarenki. Rozwiane poły czarnego płaszcza pokazywały podszewkę barwy lśniącego ołowiu. — Mam software, który wygląda tak jak on — powiedziała Chia — ale nie powinien się pojawiać, jeśli nie przechodzę przez most. A kiedy byłam tu poprzednio, nie mogłam go znaleźć. — To nie ten, którego widziałaś? — Nie. Różowa poświata otoczyła Zonę, która rosła w oczach, gdy świetlisty obłok zwiększał swoją rozdzielczość. Ruchome, nakładające się płaszczyzny, jak tafle spękanego szkła. Wirujące w nim, fosforyzujące owady. Postać w płaszczu zmierzała ku nim po szachownicy bruku, pozostawiając ślady stóp na śniegu. Aura Zony jarzyła się rosnącą groźbą, a nad potrzaskanymi taflami światła

zbierał się grom migotliwej ciemności. Towarzyszył temu dźwięk przypominający Chii odgłos szczególnie tłustego owada skwierczącego na jednej z tych nie-167 bieskich lampek owadobójczych. Opodal w powietrzu załopotały ogromne skrzydła: kolumbijskie kondory Zony, stwory strzegące banku danych. Znikły. Zona bluznęła potokiem soczystych przekleństw, których tłumacz nawet nie próbował przełożyć. Chia zobaczyła, jak za plecami nadchodzącego Mistrza Muzyki wielki plac znika za zasłoną śniegu. Ząbkowane ostrze noża Zony wydawało się wielkie jak piła łańcuchowa, z rozmigotanymi, poruszającymi się zębami. Złote smoki na plastikowej rękojeści go-niły za swymi ogonami wokół jej brązowego przegubu, przez miniaturowe obłoczki chińskich ornamentów. — Dostanę cię — obiecała Zona, wyraźnie oddzielając każde słowo. Chia zobaczyła, jak śnieżny świat, który pochłonął jej Wenecję, nagle kurczy się za śladami butów i Mistrz Muzyki natychmiast zmienił się w Rei Toei, idoru. — Już mnie masz — powiedziała idoru. Rozdział 33

Topologia

Arleigh czekała na niego przy windzie, na piątym, najniższym z hotelowych parkingów. Znów włożyła ubranie robocze, które miała na sobie, kiedy się poznali. Mimo mikroporowego plastra na spuchniętej wardze, w dżinsach i nylonowej wiatrówce wyglądała na trzeźwą i kompetentną, czego Laney nie mógł powiedzieć o sobie.

— Wyglądasz okropnie — powiedziała. Sufit był niski, wyłożony czymś burym i wełnistym, tłumiącym hałas. Biegły po nim bioluminescencyjne kable, a nieruchome powietrze było ciężkie od cukrowego zapachu spalonego benzoholu. Długie szeregi małych japońskich samochodów lśniły jak wilgotne, kolorowe cukierki. — Yamazaki chyba uważa, że to pilne — rzekł Laney. — Jeśli nie zrobisz tego zaraz — powiedziała — nie wiemy, jak długo potrwa ponowne załatwienie wejścia. — Zatem zrobimy to teraz. — Wygląda na to, że z trudem trzymasz się na nogach. Chwiejnie ruszył naprzód, jakby chciał jej udowodnić, że się myliła. — Gdzie Rez? — Blackwell odwiózł go do hotelu. Grupa poszukiwawcza niczego nie znalazła. Tędy. Poprowadziła go wzdłuż rzędu chirurgicznie czystych chłodnic i zderzaków. Zobaczył zaparkowaną przodem do ściany, zieloną furgonetkę z otwartymi drzwiami. Otaczał ją płotek z pomarańczowego plastiku, za którym stały czarne moduły. Rudowłosy Shannon robił coś z czerwono-czarnym sześcianem umieszczonym na środku składanego plastikowego stolika. — Co to? — zapytał Laney. — Ekspres — odparł tamten, gmerając w środku. — Myślę, że puściła uszczelka. 169 — Usiądź tu, Laney — powiedziała Arleigh, wskazując na przednie siedzenie furgonetki. — Można je opuścić. Laney wgramolił się do środka. — Nie rób tego — powiedział. — Mogę się nie obudzić.

Za plecami Arleigh pojawił się Yamazaki, mrugając oczami. — Wejdziesz do danych Lo/Rez tak jak przedtem, Laney-san, ale jednocześnie dotrzesz do bazy fanów zespołu. Głębia pola widzenia. Dodatkowy wymiar. Baza wielbicieli zapewni niezbędny stopień personalizacji. Rodzaj paralaksy, prawda? Arleigh podała Laneyowi gogle. — Popatrz — powiedziała — a jeśli się nie uda, to do diabła z tym. Yamazaki skrzywił się. — Tak czy siak — dokończyła Arleigh — potem znajdziemy ci lekarza hotelowego. Laney oparł kark o zagłówek fotela i założył gogle. Nic. Zamknął oczy. Usłyszał szum uruchamiających się słuchawek. Otworzył oczy i zobaczył te same da-ne, które widział poprzednio, w Akihabarze. Nijakie. Anonimowe w swej regularności. — A teraz baza klubowa — powiedziała Arleigh i puste oblicza danych nagle zmieniły się w przezroczyste głębie faktów i komentarzy, tworzących skomplikowaną strukturę powiązań. — Coś. . . — zaczął Laney, lecz nagle znów znalazł się w tym apartamencie w Sztokholmie, z wielkimi kaflowymi piecami. Tym razem było to konkretne miejsce, a nie miliony starannie zebranych fakcików. Za wąskimi, mosiężnymi, ażurowymi drzwiczkami pieca migotały płomienie. I światło świec. Podłogi z desek, szerokości barków Laneya, nakrytych pastelowym starym dywanem. Coś przyciągnęło jego spojrzenie do następnego pokoju, za skórzaną sofę otoczoną mniejszymi dywanikami, do ciemnego okna za rozchylonymi zasłonami, gdzie płatki śniegu — bardzo duże i ozdobne — ciężko opadały za zamarzniętymi szybami. — Masz coś? Arleigh. Gdzieś daleko.

Nie odpowiedział, patrząc jakby z innej perspektywy. Na główny korytarz, gdzie wysokie owalne lustro nie pokazało jego odbicia. Pomyślał o CD-ROM-ach, które przeglądał w sierocińcu: nawiedzone zamki, potwory grasujące w krążących na orbicie statkach. . . Kliknij tu. Kliknij tam. Nie wiadomo dlaczego, zawsze miał wrażenie, że nie odkrył najważniejszego, czegoś, co czyniłoby takie polowanie sensownym. W końcu doszedł do wniosku, że wcale tam tego nie ma i nigdy nie było, po czym stracił zapał do wszelkich gier. Tymczasem tutaj największym cudem — wywołanym kliknięciem sypialni — była Rei Toei. Oparta na poduszkach w morzu bieli, głową nad bielą koronek i bawełny. 170 — Dziś wieczorem byłeś naszym gościem — powiedziała. — Nie zdążyłam z tobą porozmawiać. Przepraszam. Sprawy skomplikowały się i jesteś ranny. Spojrzał na nią, oczekując górskich dolin i dzwonków, ale ona tylko odpowiedziała mu spojrzeniem i nic się nie stało. Laney przypomniał sobie, co Yamazaki mówił o szerokości pasma. Zakłuło go w boku. — Skąd wiesz, że zostałem ranny? — Wstępny raport ochrony Lo/Rez. Technik Paul Shannon twierdzi, że chyba zostałeś ranny. — Dlaczego tu jesteś? (Laney, powiedział głos Arleigh, dobrze się czujesz?) — Znalazłam to miejsce — powiedziała idoru. — Czy nie jest cudowne? A on nie był tu od czasu, kiedy zakończono remont. Zatem właściwie wcale tu nie był. Jednak ty już tutaj zajrzałeś, prawda? Pewnie w ten sposób i ja tu trafiłam. Uśmiechnęła się. Była bardzo piękna, gdy tak unosiła się w bieli. W „Western Worldzie” nie zdołał dobrze się jej przyjrzeć. — Zajrzałem tu wcześniej — odparł — ale wtedy było tu inaczej. — Ale potem. . . ukazało się, prawda? Tak jest znacznie lepiej. Kobieta, na-

leżąca do ekipy konserwatorskiej naprawiającej piece, wszystko zapisywała podczas pracy. Tylko dla siebie i dla przyjaciółek, ale sam widzisz, jak to się przydało. Znalazło się w bazie danych fanów. Z zadowoleniem popatrzyła na jedyną świecę w kremowo-niebieskie, poziome paski, płonącą na świeczniku z zaśniedziałego mosiądzu. Na nocnym stoliku leżała książka i pomarańcza. — Tutaj czuję, że jestem blisko niego. — Ja byłbym bliżej niego, gdybyś mnie wypuściła. — Na ulicę? Przecież pada śnieg. I nawet nie wiem, czy ulica jeszcze tam jest. — Do ogólnej struktury danych. Proszę. Chcę skończyć pracę. . . — Och — powiedziała z uśmiechem i już patrzył w gąszcz danych. — Laney? — spytała Arleigh, kładąc dłoń na jego ramieniu. — Z kim rozmawiałeś? — Z idoru — odrzekł Laney. — W postaci węzłów? — Nie. Była tam w danych, chociaż nie wiem jak. Widziałem ją w modelu jego mieszkania w Sztokholmie. Powiedziała, że znalazła je, ponieważ już tam byłem. Potem poprosiłem, żeby mnie wpuściła. . . — Gdzie? — spytała Arleigh. — Tam, gdzie mogę widzieć — odparł Laney, patrząc na pokryte gęstymi zaroślami wąwozy, które kojarzyły mu się z Realtree 7.2, tylko organicznymi i upa-kowanymi komentarzami. — Yamazaki miał rację. Materiał fanów zrobił swoje. 171 *** Usłyszał Gerrarda Delouvriera, który w laboratorium TIDAL kazał mu się dekoncentrować. To, co ty robisz, to odwrotność skupienia i musimy nauczyć się nad tym panować.

Dryf. Tłumy dawnych dziewczyn, różne stopnie zażyłości, zdjęcia Reza lub Lo z jakimiś kobietami w publicznych miejscach, każde opatrzone komentarzem wyjaśniającym znaczenie tego faktu dla nadawcy. Lancy zauważył, iż jest to szczególny aspekt tych danych, perspektywa, z jakiej ogląda obu muzyków. Ludz-kich pod każdym względem, ale nie całkiem. Wszystkie informacje były skrupulatnie, fanatycznie dokładne, lecz zawsze skupione wokół pustej formy osobistości. Widział w tym osobistość, nie pierwotną substancję w ujęciu Kathy, lecz pewną paradoksalnie trwałą jakość w substancji świata. Stwierdził, że liczba danych, zebranych przez wielbicieli, znacznie przekracza sumę informacji, jakie kiedykolwiek wygenerował zespół. A przecież tworzona przez nich sztuka — muzyka i filmy — stanowiła tylko nikłą ich część. — Oto mój ulubiony kawałek — usłyszał głos idoru i zobaczył, jak Rez wchodzi na niską scenę jakiegoś klubu, gdzie wszystko było w psychodelicznych różach, wysyconej barwie miąższu tropikalnych melonów z kreskówek. — Mówi, co czujemy. Rez wziął mikrofon i zaczął mówić o nowym stylu życia, o czymś, co nazywał „alchemicznym małżeństwem”. Nagle Laney poczuł dłoń Arleigh na swoim ramieniu, usłyszał jej napięty głos. — Laney? Przepraszam. Potrzebujemy cię tutaj. Jest tu pan Kuwayama. Rozdział 34

Kasyno

Chia wyjrzała przez zakurzoną roletę na ulicę, gdzie wciąż padało. To sprawka idoru. Chia nigdy nie wybierała dżdżystych dni w Wenecji, ale nie miała nic przeciwko temu. Deszcz pasował do tego miejsca. Upodabniał je do Seattle. Idoru powiedziała, że to mieszkanie nazywają kasynem. Chia widziała kasyna w telewizji, wcale tak nie wyglądały. To składało się z kilku niewielkich pokoi z obłażącą ze ścian farbą oraz wielkimi staromodnymi meblami na złotych lwich łapach. Wszystko odrobione w grafice fraktali, tak że niemal czuło się zapach. Pomyślała, że pewnie pachniałby jak kurz, a zarazem perfumy. Chia nie odwiedziła wielu modułów Wenecji, ponieważ czuła się w nich nieswojo. Nie było tam tak przyjemnie jak na ulicach. Głowa Zony zaskwierczała cicho na stole na lwich nogach. Zona sama zmniejszyła się do takich rozmiarów: niebieska neonowa miniaturka azteckiej czaszki, nie większa od małego jabłka. Chia kazała się jej zamknąć i schować sprężyno-wiec. To wkurzyło Zonę i może nawet zraniło jej uczucia, ale Chia nie wiedziała, co innego mogłaby zrobić. Chciała usłyszeć to, co miała do powiedzenia idoru, a Zona z tym swoim „jestem niebezpieczna” wchodziła jej w drogę. I tak było to tylko udawanie, bo ludzie nie mogli zrobić sobie krzywdy podczas połączenia. Przynajmniej nie fizycznej. Pod tym względem z Zoną zawsze były problemy. To nadymanie się, pokrzykiwanie i robienie za macho. Kelsey i inne żartowały sobie z tego, ale Zona była tak wyszczekana, że ośmielały się robić to tylko za jej plecami. Chia nigdy nie wiedziała, co o tym myśleć. Miała wrażenie, że w takich chwilach osobowość Zony ulega jakiemuś rozdwojeniu. Teraz Zona nic nie mówiła, tylko co chwila wydawała dźwięk zbliżony do skwierczenia owada, przypominając Chii, że nadal jest obecna i wkurzona. Tymczasem idoru opowiadała Chii o dawnym weneckim znaczeniu słowa „casino”, nie oznaczającym wcale olbrzymiej hali, w której ludzie zbierali się, żeby grać i oglądać pokazy, ale coś, co według Masahiko było hotelem miłości. Ludzie mieli domy, w których mieszkali, ale chodzili do tych kasyn-małych mieszkań 173 w różnych częściach miasta — żeby spotykać się z innymi. Nie było im tam zbyt wygodnie, sądząc po wyglądzie tego apartamentu, chociaż idoru wciąż zapalała kolejne świece. Powiedziała, że uwielbia świece.

Idoru miała teraz fryzurę Mistrza Muzyki. Wyglądała w niej jak dziewczyna udająca chłopaka. Widocznie podobał się jej jego płaszcz, ponieważ obracała się na pięcie — jego pięcie — łopocząc połami. — Widziałam tyle nowych miejsc — powiedziała, uśmiechając się do Chii — tyle różnych ludzi i rzeczy. — Ja także, ale. . . — Mówił mi, że tak będzie, ale naprawdę nie wyobrażałam sobie tego. — Obrót. — Kiedy to zobaczyłam, jestem teraz bardziej. . . Czy ty też tak się czujesz, kiedy podróżujesz? Trupia czaszka wyemitowała niebieski błysk i wydała dźwięk przypominający donośne pierdnięcie. — Zona! — syknęła Chia i pospiesznie powiedziała do idoru: — Niewiele podróżowałam i na razie niezbyt mi się to podoba, ale przybyłyśmy tu, żeby sprawdzić, czym jesteś, ponieważ nie wiemy. Jesteś w moim oprogramowaniu i może w Zony też, i to ją niepokoi, bo to miejsce powinno być niedostępne. — Ta kraina z pięknym niebem? — Tak. Nie miałaś prawa wejść tam bez zaproszenia. — Nie wiedziałam. Przepraszam. — Idoru wyglądała na zasmuconą. — Myślałam, że mogę chodzić wszędzie — tylko nie tam, skąd przybyłaś. — Seattle? — Rój snów — odparła idoru — stos okien na tle nieba. Widzę obrazy, ale nie ma drogi. Wiem, że stamtąd przybyłaś, ale tego tam nie ma. . . nie ma! — Warowne Miasto? — Na pewno tak, bo właśnie tam były ostatnio z Zoną. — My tylko połączyłyśmy się przez nie. Zona jest w Meksyku, a ja w hotelu, wiesz? I lepiej będzie, jeśli zaraz tam wrócimy, bo nie wiem, co się dzieje. . . Niebieska czaszka powiększyła się, przybierając postać Zony.

— W końcu powiedziałaś coś sensownego. Po co z nią gadasz? Ona jest nikim, kosztowną wersją tej twojej zabawki, którą ci ukradła i wykorzystała. Teraz, kiedy ją zobaczyłam, mogę tylko powiedzieć, że Rez jest szalony, łudząc się. . . — On wcale nie jest szalony — zaprzeczyła idoru. — Po prostu tak to odczuwamy. Powiedział mi, że będziemy nie zrozumiani, przynajmniej na początku, że spotkamy się z oporem, wrogością. Nie robimy przecież nic złego i on wierzy, że nasz związek w końcu przyniesie tylko dobro. — Ty syntetyczna suko — warknęła Zona. — Myślisz, że nie widzimy, co robisz? Nie jesteś prawdziwa! Jesteś równie rzeczywista jak ta imitacja zatopionego miasta! Jesteś zmyślona i chcesz wyssać z niego wszystko, co prawdziwe! Chia zobaczyła, że otaczająca Zonę aura nabiera blasku. 174 — Ta dziewczyna przeleciała ocean, żeby cię zdemaskować, i teraz jej życie jest w niebezpieczeństwie, a ona jest za głupia, żeby zrozumieć, że to twoja sprawka! Idoru spojrzała na Chię. — Twoje życie? Chia przełknęła ślinę. — Może. Nie wiem. Boję się. Idoru zniknęła, opuszczając Mistrza Muzyki, jak jakaś nieuchwytna barwa. Stał tam w świetle dwudziestu świec, z nieprzeniknionym wyrazem twarzy. — Przepraszam — rzekł — ale o czym właściwie rozmawialiśmy ? — Nie rozmawialiśmy — odparła Chia, a potem zdjęto jej gogle, zabierając z nimi Mistrza Muzyki, pokój w Wenecji i Zonę. Na dwóch palcach dłoni trzyma-jącej gogle tkwiły złote sygnety, każdy połączony złotymi łańcuszkami z masyw-ną bransoletą zegarka. Zobaczyła wyblakłe oczy. Eddie uśmiechnął się. Chia wciągnęła powietrze w płuca, żeby wrzasnąć, ale inna dłoń, nie należąca do Eddiego, wielka i biała, cuchnąca metalem, zakryła jej usta i nos. Druga ręka opadła na jej ramię, przyciskając ją do

podłogi, a Eddie cofnął się i pozwolił goglom upaść na białą wykładzinę. Nie spuszczając jej z oka, Eddie podniósł palec do ust, uśmiechnął się i powiedział „ciii”. Potem odsunął się i odwrócił, tak że Chia zobaczyła Masahiko siedzącego na podłodze. Miał czarne spodki na oczach i poruszał palcami w wirtualnych rękawiczkach. Eddie wyjął z kieszeni jakiś niewielki przedmiot i dwoma długimi susami doskoczył do chłopca. Zrobił coś z tą czarną rzeczą i się pochylił. Chia zobaczyła, jak dotknął karku Masahiko. Natychmiast wszystkie mięśnie chłopca napięły się jednocześnie. Masahiko gwałtownie wyprostował nogi i upadł na bok. Leżał na białej wykładzinie, skurczony, z otwartymi ustami. Jeden spodek odpadł. Drugi wciąż zasłaniał mu prawe oko. Eddie odwrócił się do Chii. — Gdzie to jest? — zapytał. Rozdział 35 Podłoże przyszłości Shannon podał Laneyowi wysoki styropianowy kubek z odrobiną bardzo gorącej i bardzo mocnej kawy. Za nim, za pomarańczową barierką, stał długi biały landrover z masywnym zderzakiem i zielonymi szybami. Przy samochodzie czekał Kuwayama, w ciemnym garniturze i okularach bez oprawek, lśniących w zielonym luminescencyjnym świetle. Obok stał ubrany na czarno kierowca. — Czego on chce? — zapytał Laney Arleigh, kosztując kawę Shannona. Płyn pozostawiał osad na języku. — Nie wiemy — odparła. — Najwidoczniej Rez powiedział mu, gdzie nas znajdzie. — Rez. — Tak twierdzi. U boku Laneya pojawił się Yamazaki. Naprawił albo zmienił okulary, lecz

dwie agrafki przytrzymujące oderwany rękaw zielonego płaszcza odpięły się. — Pan Kuwayama jest twórcą Rei Toei — w pewnym sensie. Jest założycielem i głównym dyrektorem „Famous Aspect”, korporacji, która stworzyła idoru. To on był inicjatorem projektu. Prosi o chwilę rozmowy. — Myślałem, że najważniejszy jest dla was dostęp do bazy danych. — Owszem — potwierdził Yamazaki — ale sądzę, że powinieneś teraz porozmawiać z panem Kuwayama. Proszę. Laney poszedł za nim, mijając czarne moduły i barierkę. Patrzył, jak obaj wymieniają ukłony. — To jest pan Colin Laney — przedstawił go Yamazaki — nasz specjalny asystent. A potem rzekł do Laneya: — Michio Kuwayama, główny dyrektor „Famous Aspect”. Nikt nie domyśliłby się, że Kuwayama tak niedawno znalazł się w ciemnościach klubu „Western World”, wśród wrzeszczącego i oszalałego tłumu. Laney zastanawiał się, jak Japończyk stamtąd wyszedł: może idoru rozjarzyła się jak 176 choinka? Krew sączyła się Laneyowi do buta i czuł, jak lepią mu się palce. O ile wzrosła łączna masa ludzkiej tkanki nerwowej na planecie, od kiedy — razem z Arleigh i Blackwellem — wyszedł z baru ozdobionego gumą do żucia? Miał wrażenie, że od tej pory dzieliły go lata przeżyć, wyłącznie niemiłych. — Przykro mi — powiedział. — Nie mam wizytówki. — Nie szkodzi — powiedział Kuwayama staranną, dziwnie akcentowaną angielszczyzną. Uścisnął dłoń Laneya. — Wiem, że jest pan bardzo zajęty. Doceniamy to, że zechciał pan poświęcić chwilę czasu i spotkać się z nami. Liczba mnoga sprawiła, że Laney spojrzał na kierowcę, który nosił buty po-

dobne do tych, jakie miał Rydell w Chateau: czarne, wysoko sznurowane, z kar-bowanymi podeszwami. Jednak nie wyglądało na to, by szofer stanowił część tego „my”. — A teraz — powiedział Kuwayama do Yamazakiego — jeśli pan wybaczy. . . Yamazaki szybko ukłonił się i wrócił do furgonetki, do Arleigh, która obserwowała ich kątem oka, udając, że robi coś przy ekspresie. Kierowca otworzył tylne drzwi landrovera przed Laneyem. Kuwayama wsiadł z drugiej strony. Zamknął drzwi i zostali sami. Między dwoma siedzeniami, w stojaku z miękkimi uchwytami zamocowano coś, co wyglądało jak srebrny termos. — Yamazaki mówił, że podczas kolacji miał pan kłopoty z szerokością pasma — zaczął Kuwayama. — To prawda — odparł Laney. — Właśnie ją przestawiliśmy. . . Nagle między nimi pojawiła się uśmiechnięta idoru. Laney zauważył, że iluzja stworzyła nawet siedzenie dla niej, łącząc te, na których siedział on i Kuwayama. — Czy znalazł pan to, czego szukał, kiedy opuścił mnie pan w Sztokholmie, panie Laney? Spojrzał jej w oczy. Jakiej potrzeba było mocy obliczeniowej, żeby stworzyć coś, co tak patrzy na człowieka? Przypomniał sobie fragmenty rozmowy Kuwayamy i Reza: koncentracja ukierunkowanych pragnień, struktura modularna, archi-tektura artykułowania dążeń. . . — Prawie — powiedział. — A co pan zobaczył podczas kolacji, że nie mógł pan patrzeć mi w oczy? — Śnieg — odparł Laney i ze zdziwieniem poczuł, że się czerwieni. — Góry. . . Sądzę jednak, że to było tylko zrobione przez was wideo.

— My nie „robimy” tych filmów Rei — rzekł Kuwayama — nie w zwykłym znaczeniu tego słowa. Powstają jako bezpośredni wynik jej postrzegania świata. Można powiedzieć, że to jej sny. — Pan też śni, prawda, panie Laney? — powiedziała idoru. — To pański talent. Yamazaki mówi, że to jak widzenie twarzy w chmurach, tyle że te twarze 177 naprawdę tam są. Ja ich nie widzę, ale Kuwayama twierdzi, że pewnego dnia zobaczę je. To kwestia praktyki. Yamazaki mówi? — Sam tego nie rozumiem — rzekł Laney. — To po prostu coś, co umiem robić. — Nadzwyczajny dar — rzekł Kuwayama. — Mieliśmy wielkie szczęście. Dopisało nam również w przypadku pana Yamazakiego, który — chociaż zatrudniony przez pana Blackwella — ma otwarty umysł. — Pan Blackwell nie jest zbyt zadowolony z powodu Reza i. . . — Ruchem głowy wskazał idoru. — Pan Blackwell może mieć mi za złe, że z panem rozmawiam. — Blackwell na swój sposób kocha Reza — powiedziała. — Martwi się o niego. Nie rozumie jednak, że nasz związek jest już faktem. Teraz będzie się stopniowo pogłębiał. Po prostu chcemy razem dorosnąć. Kiedy Blackwell i inni przeko-nają się, że to dla nas najlepsze. Wszystko będzie dobrze. A pan może nam w tym pomóc, panie Laney. — Ja? — Yamazaki wyjaśnił, co próbuje pan zrobić z danymi z archiwów Lo/Rez — powiedział Kuwayama. — Jednak w tych bankach nie ma nic — albo bardzo niewiele — o Rei. Proponujemy dodać trzeci poziom informacji: dołączymy do nich dane Rei, a wtedy uzyskamy wzór będący obrazem ich związku. Przecież ty sama jesteś informacją, pomyślał Laney, patrząc na nią. Mnó-

stwem danych, przetwarzanych przez Bóg wie ile maszyn. Czarne oczy spoglądały na niego, pełne czegoś, co mógł nazwać tylko nadzieją. — Zrobi pan to, panie Laney? Pomoże nam pan? — Słuchajcie — odparł Laney — ja tu tylko pracuję. Zrobię to, jeśli tak poleci mi Yamazaki. Jeśli on weźmie na siebie odpowiedzialność. Chcę jednak, żebyście odpowiedzieli mi na jedno pytanie. — Co chce pan wiedzieć? — zapytał Kuwayama. — O co w tym wszystkim chodzi? Laney zdziwił się, słysząc swój głos, ponieważ sam dobrze nie wiedział, o co zamierza zapytać. Oczy Kuwayamy spokojnie zmierzyły go spojrzeniem zza szkieł okularów. — O przyszłość, panie Laney. — Przyszłość? — Czy pan wie, że pojęcie „natura” funkcjonuje od niedawna? Zaledwie od stu lat. Nigdy nie obawialiśmy się technologii, panie Laney. Ona jest aspektem rzeczywistości, tożsamości. Dzięki naszym wysiłkom doskonalimy tę tożsamość. — Kuwayama uśmiechnął się. — A kultura masowa — dodał — jest idealnym podłożem takich prób. 178 *** Arleigh parzyła lepszą kawę niż Shannon. Laney, siedząc z tyłu w furgonetce, na miękkich płatach pianogumy, znad krawędzi styropianowego kubka spoglądał na Yamazakiego. — Co ty wyprawiasz, Yamazaki? Chcesz, żebyśmy obaj musieli nosić mniejsze buty czy co? Blackwell lubi przybijać ludziom ręce do stołów, a ty sprzymie-rzasz się z idoru i jej szefem? Laney nalegał, żeby porozmawiali tu w cztery oczy. Yamazaki przykucnął naprzeciw niego, mrugając.

— To nie ja zawieram umowy — odparł Yamazaki. — Rez i Rei Toei są w niemal stałym kontakcie, a ostatnie ulepszenia zapewniają jej większą swobodę. Rez zapewnił jej dostęp do tych wszystkich danych, które próbowałeś wykorzystać za pierwszym razem. Zrobił to, nie informując Blackwella. Wzruszył ramionami. — Teraz ma też dostęp do bazy fanów. To, co proponują, może nam pomóc w uzyskaniu konkretnych wyników. Blackwell jest coraz bardziej przekonany, że to spisek. Ten atak w nocnym klubie. . . — O co im chodziło? — Nie mam pojęcia. Próba porwania? Chcieli skrzywdzić Reza? Zdobyć projektor idoru? Zrobili to zdumiewająco nieudolnie, ale Blackwell mówi, że to znaczek szczególny Kombinatu. . . Dobrze mówię — znaczek? — Sam nie wiem. . . — wahał się Laney. — Znak szczególny? — Nie sądzisz, że Blackwell poucina nam palce, jeśli to zrobimy? — Nie. Zatrudnia nas korporacja Lo/Rez. . . — Paragon-Asia? — . . . ale Blackwella zatrudnia Lo/Rez Partnership. Jeśli Rez każe nam coś zrobić, musimy usłuchać. — Nawet jeśli Blackwell twierdzi, że to zagrozi bezpieczeństwu Reza? Yamazaki wzruszył ramionami. Za jego plecami, przez tylną szybę furgonetki, Laney widział Shannona, przetaczającego szary moduł, który wyładowali z bagażnika landrovera Kuwayamy. Był dwukrotnie większy od tych, których używała Arleigh. Patrzył, jak Shannon wtacza to za pomarańczową barierkę. Rozdział 36

Maryalice

— Bez wrzasków, proszę — powiedział ten, który ją trzymał, a potem zabrał dłoń z jej ust. — Gdzie to jest? Wyblakłe oczy Eddiego. — Tam — powiedziała Chia, pokazując palcem. Widziała postrzępiony skraj niebiesko-żółtego plastiku, wystający z otwartej torby. Potem zobaczyła, że Maryalice śpi na różowym łóżku, zwinięta w kłębek, w butach na wysokich obcasach, z twarzą nakrytą poduszką. Na małej lodówce stał rząd pustych buteleczek. Eddie wyjął z kieszeni czarno-złote pióro i podszedł do torby. Pochylił się i odchylił piórem plastik, zaglądając do środka. — Jest — powiedział. — Jest? — Druga dłoń wciąż trzymała ramię siedzącej na podłodze Chii. — Mamy to — potwierdził Eddie. — Nie ruszaj się. — Dłoń puściła jej ramię i klęczący za nią mężczyzna wstał, podszedł do łóżka, po czym zajrzał do torby. Był wyższy od Eddiego, w beżowym garniturze i lśniących kowbojskich butach. Grube rysy twarzy, włosy odrobinę jaśniejsze niż Eddiego, czerwonawe, półksiężycowate znamię na prawym policzku. — Dlaczego jesteś tego taki pewny? — Jezu, Jewgienij. . . Mężczyzna wyprostował się, spojrzał na Maryalice, nachylił się i zdjął jej

z twarzy poduszkę. — Jak to jest, że twoja kobieta śpi sobie w tym pokoju, Eddie? Eddie dopiero wtedy poznał Maryalice. — Kurwa — powiedział. — Mówiłeś nam, że ta kobieta i dziewczyna się nie znały. Mówiłeś, że spotkały się w samolocie, zupełnie przypadkowo. Czy to przypadek, że twoja kobieta jest tutaj? My nie lubimy przypadków. 180 Eddie popatrzył na Maryalice, potem na mężczyznę — najwidoczniej Rosjanina — i w końcu na Chię. — Co ta suka tu robi, do kurwy nędzy? Spoglądał na Chię, jakby była czemuś winna. — Znalazła nas — powiedziała Chia. — Mówiła, że ma kontakty w przedsiębiorstwie taksówkowym. — Nie — warknął Rosjanin — to my mamy kontakty w przedsiębiorstwie taksówkowym. Za dużo tych przypadków. — Przecież mamy to, no nie? — rzekł Eddie. — Dlaczego chcesz wszystko komplikować? Rosjanin potarł policzek, jakby chciał zetrzeć znamię. — Zastanów się — powiedział. — Dajemy ci izotop. Chcesz wiedzieć, czy to izotop, możesz sprawdzić. Ty dajesz nam to. Czubkiem kowbojskiego buta trącił torbę Chii. — Skąd mamy wiedzieć, co to jest? — Jewgienij — powiedział bardzo spokojnie Eddie — chyba wiesz, że takie interesy wymagają odrobiny zaufania.

Rosjanin rozmyślał przez chwilę. — Nie — powiedział. — Odrobina nie wystarczy. Nasi ludzie połączyli tę dziewczynę ze znanym zespołem rockowym. Dla kogo ona pracuje, Eddie? Dziś wieczorem posłaliśmy ludzi, żeby z nimi pogadali, a oni rzucili się na nas jak stado pierdolonych wilków. Wciąż brakuje mi jednego człowieka. — Nie pracuję dla Lo/Rez — powiedziała Chia. — Należę do ich klubu! Maryalice podrzuciła mi to do torby, kiedy spałam w samolocie! Masahiko jęknął, westchnął i chyba odzyskał przytomność. Eddie nadal trzymał w ręku paralizator. — Chcesz jeszcze? — zapytał chłopaka, spięty i wściekły. — Eddie — powiedziała Maryalice z łóżka — ty niewdzięczna kupo gówna. . . Siedziała na skraju łóżka, trzymając oburącz wycelowaną w Eddiego zapalniczkę. Zesztywniał. Było widać, jak traci pewność siebie i zastyga w miejscu. — Zaufanie — powiedział Rosjanin. — Jezu, Maryalice — rzekł Eddie. — Skąd to masz? Czy wiesz, że to tutaj nielegalne? — Od jednego Rosjanina — odparła. — Otwór wylotowy wielkości grejpfruta. . . Głos Maryalice brzmiał zupełnie trzeźwo, lecz widząc jej przekrwione oczy, Chia zrozumiała, że kobieta jest pijana. A na dodatek agresywna. — Myślisz, że możesz wykorzystywać ludzi, Eddie? Wyciskać i wyrzucać? Czubkiem buta zdjęła z nogi jedną szpilkę, a potem drugą. Stała boso na podłodze, chwiejąc się, ale trzymając atrapę w wyprostowanych rękach, jak gliniarz 181 w telewizji.

Eddie nadal trzymał paralizator. — Każ mu to rzucić, Maryalice! — poradziła Chia. — Rzuć to — powiedziała Maryalice z wyraźną przyjemnością. Przez całe życie słyszała, jak mówili to inni, a teraz sama mogła tak powiedzieć. Eddie upuścił paralizator. — Kopnij go do mnie. To druga połowa kwestii, pomyślała Chia. Paralizator wylądował niedaleko jej kolan, obok gogli, które leżały na wykładzinie, wciąż podłączone do Sandbendera. Widziała dwa bliźniacze prostokąty matowych obiektywów, będących prostymi kamerami wideo. Gdyby Zona weszła teraz do systemu Chii i aktywowała gogle, zobaczyłaby — widziane z żabiej perspektywy — stopy Maryalice, buciki Eddiego, kowbojskie buty Rosjanina i może bok głowy Masahiko. — Niewdzięcznik — mówiła Maryalice. — Niewdzięczna kupa gówna. Właź do łazienki. Zmieniła pozycję tak, że celowała lufą w Eddiego i Rosjanina, stojąc naprzeciw otwartych drzwi łazienki. — Wiem, że jesteś zła. . . — Gówno. Miejsce gówna jest w ubikacji, Eddie. Właź do łazienki. Eddie cofnął się o krok, unosząc dłonie gestem, który miał wyrażać rozsądek i zrozumienie. Rosjanin też się cofnął. — Siedem pierdolonych lat — powiedziała Maryalice. — Siedem. Nie byłeś nawet gównem, kiedy cię poznałam. Boże. Ty i te twoje gadki. Niedobrze się robi. A kto płacił czynsz? Kto kupował żarcie? Kto sprawił ci te pieprzone ciuchy, cholerny eleganciku? Ty z tymi twoimi gadkami, fasonem, a przecież powinieneś mieć mniejszy pierdolony telefon niż inni, bo mówię ci, kochasiu, że na pewno nie masz większego kutasa! Maryalice lekko trzęsły się ręce, przez co zapalniczka wyglądała w nich jeszcze groźniej. — Maryalice — zaczął Eddie — wiesz, że doceniam wszystko, co dla mnie

zrobiłaś, by pomóc mi w mojej karierze. Nie zapomniałem o tym nawet na chwilę, mała, wierz mi, nigdy, a to tylko nieporozumienie, mały wybój na autostradzie życia, więc jeśli tylko odłożysz ten pieprzony pistolet napijemy się, jak cywilizo-wani ludzie. . . — Zamknij się, kurwa! — wrzasnęła na całe gardło Maryalice. Usta Eddiego zamknęły się jak u kukiełki. — Siedem pierdolonych lat — powtórzyła Maryalice jak dziecięcą wyliczankę — siedem pierdolonych lat, a dwa z nich tutaj, Eddie, dwa tutaj, latając tam i z powrotem dla ciebie, i zawsze wracając. A tutaj zawsze jest tak jasno. . . Po twarzy Maryalice pociekły łzy, rozmazując makijaż. — Wszędzie. Nie mogę spać, jak jest jasno, jakby miasto spowiła mgła. . . Właź do łazienki. 182 Maryalice zrobiła krok naprzód — Eddie i Rosjanin cofnęli się. Chia wyciągnęła rękę i machinalnie podniosła paralizator. Na jednym końcu miał parę tępych chromowanych kłów, na drugim czerwony, żłobkowany przycisk. Zdziwiła się, że jest taki lekki. Przypomniała sobie te, które chłopcy w jej szkole robili z jednorazowych aparatów fotograficznych. — I ono zawsze mnie znajduje, to światło — mówiła Maryalice. — Zawsze. Niezależnie od tego, co wypiję i co połknę. Znajduje mnie i budzi. Jest jak kurz, który przechodzi pod drzwiami. Nic go nie powstrzyma. Włazi w oczy. I cała ta jasność spada. . . Eddie stał już w progu łazienki, a Rosjanin za nim, w środku. Chii nie podobało się to, ponieważ nie widziała jego rąk. Usłyszała ćwierkanie ptaków, gdy łazienka wyczuła Rosjanina. — To ty mnie w to wpakowałeś, Eddie. Do Shinjuku. Tam, gdzie światło może mnie dopaść i nigdy nic mogę przed nim uciec. I Maryalice nacisnęła spust. Eddie wrzasnął — przeraźliwy krzyk odbił się echem od czarnych i białych kafelków. Ten krzyk zagłuszył trzask zapalniczki, z której nawet nie

wytrysnął płomień. Maryalice nie wpadła w panikę. Wycelowała i spokojnie znów nacisnęła spust. Tym razem trysnął płomień i Eddie, rycząc z wściekłości, odtrącił wyciągnięte ręce Maryalice, złapał ją za gardło i zaczął tłuc pięścią po twarzy, przy każdym uderzeniu wykrzykując: „Suka! Suka! Suka!” W tym momencie Chia spróbowała zerwać się z podłogi. Siedziała jednak tak długo, że nogi jej zdrętwiały i odmówiły posłuszeństwa, więc przetoczyła się po wykładzinie, przytknęła chromowane końce paralizatora do kostki Eddiego i nacisnęła czerwony przycisk. Nie wiedziała, czy to podziała przez kostkę i skarpetkę. Zadziałało. Może dlatego, że Eddie nosił naprawdę cienkie skarpetki. Jednocześnie dostało się Maryalice, tak że oboje zadygotali i upadli, trzymając się w ramionach. Czarną smugą, która przemknęła obok Chii, był Masahiko, który zatrzasnął drzwi przed nosem Rosjanina, złapał oburącz klamkę, podskoczył, zaparł się jedną obutą w papierowy kapeć stopą o ścianę, a drugą o drzwi i trzymał. — Uciekaj — powiedział, napinając mięśnie nóg i ramion. Nagle dłonie ześlizgnęły mu się z okrągłej klamki i wylądował na podłodze. Chia zobaczyła, że klamka zaczyna się obracać. Przyłożyła do niej paralizator i nacisnęła przycisk. Nie puszczała go przez dobrą chwilę. Rozdział 37 Doświadczenie Laney znów siedział na przednim fotelu furgonetki. Położył gogle na kolanach, czekając, aż Arleigh podłączy szary moduł Kuwayamy. Spojrzał przez przednią szybę na betonową ścianę. Bok nie bolał go już tak bardzo, lecz po spotkaniu z Kuwayamą oraz idoru i po późniejszej rozmowie z Yamazakim miał jeszcze większy zamęt w głowie. Jeśli Rez i Rei Toei wspólnie podejmowali decyzje, a Yamazaki postanowił się im podporządkować, co on powinien zrobić? Nie przypuszczał, aby Blackwell nagle odkrył jakiś nieodparty urok związku Reza i Rei.

Zdaniem Blackwella, Rez usiłował poślubić oprogramowanie — cokolwiek miało to oznaczać. Laney wiedział już teraz, że idoru jest czymś znacznie bardziej skomplikowanym i potężniejszym od jakiegokolwiek hollywoodzkiego syntetyku. Szczególnie jeśli Kuwayamą mówił prawdę, twierdząc, że wideo są jej „snami”. Wszystko, co Laney wiedział o sztucznej inteligencji, zawdzięczał pracy nad kręconym przez Slitscan programie dokumentalnym o nieszczęśliwym życiu jednego z czołowych autorytetów w tej dziedzinie. Powszechnie uważano, iż nigdy nie uda się stworzyć prawdziwej AI, a obecne badania nad nią zmierzały w zupełnie innym kierunku niż produkcja oprogramowania udającego piękną młodą kobietę. Zakładano, że gdyby powstała prawdziwa AI, prawdopodobnie byłaby czymś choć trochę podobnym do człowieka. Laney pamiętał wykład, podczas którego obiekt zainteresowania Slitscanu twierdził, że AI może powstać przypadkowo i ludzie początkowo mogą nie rozpoznać, z czym mają do czynienia. Arleigh otworzyła drzwi po stronie kierowcy i wsiadła. — Przepraszam, że to trwa tak długo — powiedziała. — Skąd mogliście wiedzieć. — To nie oprogramowanie, tylko światłowód. Końcówka kabla. Tutaj używają innego systemu, takiego jak Francuzi. Zacisnęła dłonie na kierownicy i oparła na nich brodę. — Bez problemu uporamy się z ogromnymi ilościami informacji, ale nie ma184 my odpowiedniego kabla, żeby je przenieść. — Dacie sobie radę? — Shannon ma taką końcówkę w swoim pokoju. Pewnie do programów porno, chociaż nie chce się do tego przyznać. — Zerknęła na niego z ukosa. — Shannon ma przyjaciela w ochronie. Dowiedział się, że Blackwell przesłuchał jednego z tych mężczyzn, którzy dziś wieczorem próbowali dopaść Reza. — A więc o niego im chodziło? O Reza?

— Na to wygląda. Byli z Kombinatu i twierdzą, że Rez coś im zabrał. — Co zabrał? — Facet nie wiedział. Zamknęła oczy. — Jak myślisz, co się z nim stało? Z tym, którego przesłuchiwał Blackwell. — Nie wiem. — Otworzyła oczy i wyprostowała się. — I nie sądzę, żebyśmy się dowiedzieli. — Czy on może to robić? Torturować ludzi? Zabijać? Spojrzała na Laneya. — No cóż — powiedziała w końcu — najlepiej świadczy o tym fakt, że bierzemy pod uwagę taką możliwość. Nie ulega wątpliwości, że robił to kiedyś. Czy wiesz, co mnie najbardziej przeraża w Blackwellu? — Co? — Czasem czuję, że przyzwyczajam się do niego. Shannon zapukał w drzwiczki po jej stronie. W ręku trzymał zwój kabla. — Zaraz będziemy gotowi — powiedziała do Laneya, otworzyła drzwi i wysiadła. Patrzył przez przydymioną szybę na betonową ścianę i wspominał, jak razem z Shaquille’em i Kennym, dwoma innymi mieszkańcami sierocińca, szorowali schody przed miejskim sądem w Gainesville. Shaquille również brał udział w tych badaniach farmakologicznych, ale Kenny’ego przeniesiono do innego zakładu, w Denver. Laney nie miał pojęcia, co się z nimi stało, ale to Shaquille powiedział mu, że kiedy w strzykawce jest lek, po zastrzyku masz w ustach smak zardzewiałego metalu, aluminium albo czegoś. Placebo, mówił Shaquille, jest bez smaku. Miał rację. Od razu można było poznać. Wszyscy trzej pracowali tam w ramach praktyk, pięć lub sześć razy, zbierając różne rzeczy pozostawione przez ludzi wchodzących do budynku sądu. Uważa-no to za pracę w szkodliwych

warunkach, gdyż te przedmioty zazwyczaj były dobrze schowane, więc często odnajdywali je po zapachu lub bzyczeniu much. Najczęściej różne kawałki kurczaków, związane kolorową tasiemką. Raz coś, co według Shaquille’a było łbem kozła. Shaquille twierdził, że takie rzeczy pozo-stawiali handlarze narkotyków, a robili tak, ponieważ należało to do ich wierzeń. Laney i dwaj pozostali nosili jasnozielone lateksowe rękawice z pomarańczowymi kewlarowymi końcówkami na czubkach palców, w których odparzały się dłonie. 185 Zbierali te ofiary do białego kubła z uchylanym deklem, z obłażącymi nalepkami zagrożenia biologicznego. Shaquille twierdził, że zna imiona niektórych bogów, którym składano te dary, ale Laney nie dał się oszukać. Podawane przez Shaquille’a imiona, takie jak 0’Gunn i Sam Eddy, były w oczywisty sposób zmyślone i nawet Shaquille, wrzucając do wiadra kłębek kurzych piór, powiedział, że lepszą inwestycją byłby dobry prawnik. — Robią to, żeby zabić czas. Albo obstawiają zakłady. Laney wolał to od pracy w barach szybkiej obsługi, chociaż po powrocie rewidowano ich, szukając narkotyków. Powiedział Yamazakiemu i Blackwellowi, że przewidział, iż Alison Shires spróbuje popełnić samobójstwo, więc teraz pewnie mają go za jasnowidza. Wiedział, że nim nie jest. Przypominałoby to próby wpływania na bieg spraw kurzymi łapkami, ukrywanymi przez dealerów pod schodami sądu. To, co miało się zdarzyć, wynikało z tego, co działo się teraz. Laney wiedział, że nie umie przewidy-wać przyszłości, a dotychczasowe doświadczenia z punktami węzłowymi kazały mu podejrzewać, że nikt tego nie potrafi. Punkty węzłowe tworzyły się wówczas, kiedy coś mogło się wkrótce wydarzyć. Wtedy widział miejsce, w którym zmiany były najbardziej prawdopodobne — jeśli coś je zapoczątkuje. Czasem taki drobny fakt, jak zakupienie ostrzy do otwieracza do kartonów. Gdyby jednak tamtej no-cy nastąpiło trzęsienie ziemi i jej apartament przy Fountain Avenue runął. . . lub gdyby zgubiła tę paczkę nożyków. . . Gdyby zapłaciła kartą kredytową za ten specjał środowej nocy (czego nie mogła zrobić, gdyż była to nielegalna broń, którą mogła nabyć wyłącznie za gotówkę), wtedy wszyscy zorientowaliby się, że jest na krawędzi załamania. Arleigh otworzyła drzwi po stronie pasażera. — Dobrze się czujesz? — Jasne — odparł Laney, podnosząc gogle.

— Jasne? — Zróbmy to. Spojrzał na gogle. — Wszystko zależy od ciebie — powiedziała i dotknęła jego ramienia. — Ściągniemy ci potem lekarza, dobrze? — Dziękuję — powiedział Laney, założył okulary i poczuł w ustach ten smak. . . Dane Lo/Rez, przejrzyste i poprzeplatane archiwami z bazy fanów, roiły się od nowych tekstur, map zmieniających się — przy dokładniejszych oględzinach — w. . . Shaquille, w dresie z sierocińca, pokazywał Laneyowi głowę kozła. Łeb odarto ze skóry i powbijano weń gwoździe, a Shaquille rozchylił szczęki zwierzęcia, pokazując przesiąknięty krwią kawałek zapisanego, brązowego papieru, umiesz-186 czony w miejscu brakującego języka. To na pewno nazwisko oskarżyciela, wyjaśnił Shaquille. Laney zamknął oczy, ale obraz pozostał. Otworzył je i ujrzał idoru, jej twarz okoloną futrem. Patrzyła na niego. Nosiła rodzaj haftowanej, podszytej futrem czapki z nausznikami i wokół niej wirował śnieg, lecz zaraz spłaszczyła się, skurczyła do tekstur biegnących złotą żyłą danych, więc ruszył za nią, aż poczuł, że przechodzi przez sam środek i na drugą stronę. — Zaczekaj. . . — powiedział i usłyszał swój głos dopiero po chwili. — Perspektywa — powiedziała idoru. — Paralaksa Yamazakiego. Coś jakby obracało nim, tak że spoglądał bezpośrednio na dane, ale pod innym kątem i ze znacznej odległości. A wszędzie wokół widział. . . kompletną pustkę. Przez dane biegły, niczym nieskończenie bardziej skomplikowana wersja Realtree, dwa prawie równoległe ozdobniki. Rez i idoru. Rzeźbione w czasie, bo na odległym krańcu ukazywały początki kariery piosenkarza. I stopniowo stawały się coraz bogatsze, wielopasmowe. . .

Potem jednak znów zaczęły maleć i cienieć. . . Zapewne wtedy, pomyślał Laney, Kathy zaczęła nienawidzić piosenkarza, który należał do osobistości tylko dlatego, że zaliczono go do nich, jako reprezentującego pewien rząd wielkości. . . Dane idoru pojawiły się dalej, zręcznie i sensownie sformowane, lecz nieskomplikowane. Dostrzegł, że w punktach zbliżonych do danych Reza stawały się trochę bardziej złożone. Przypadek. Typowo ludzka cecha. Idoru uczyła się. I oba te zdobniki, te wzory w czasie, tworzyły punkty węzłowe, i to coraz częściej, w miarę jak zbliżały się do chwili obecnej i splatały w. . . Stał obok idoru na plaży, którą widział zarejestrowaną w lornetce znalezionej w sypialni pensjonatu w Irlandii. Brunatno zielone morze upstrzone białymi grzy-waczami, silny wiatr łopoczący nausznikami jej czapki. Nie czuł tego wiatru, ale słyszał go — dął tak głośno, że Laney z trudem rozróżniał jej słowa. — Widzisz je? — krzyczała. — Kogo? — Twarze w chmurach! Punkty węzłowe! Ja ich nie widzę! Musisz mi je pokazać! I zniknęła, a morze razem z nią. Laney znów gapił się na dane, wśród których mieszały się historie Reza i Rei Toei, na samym krańcu czegoś innego. Czy gdyby wtedy spróbował, w Los Angeles, punkty węzłowe Alison Shires ukazałyby nożyk do otwierania kartonów? Spróbował. Patrzył na zamgloną, rozległą, białą równinę. To nie był śnieg. Para ogromnych, lśniących kowbojskich butów przeszła obok stromego urwiska wściekłego różu. Potem ten obraz zniknął, zastąpiony przez jakiś rolujący, trójwymiarowy 187 obiekt, chociaż Laney nie miał pojęcia, co to takiego. Bez punktu odniesienia ten przedmiot kształtem przypominał miejski autobus bez kół.

— Pokój 17 — powiedziała idoru. — Hotel „Di”. — „Ty”? Autobus zniknął, razem z butami. — Co to jest „hotel miłości”? — Co takiego? — Hotel. Miłości. — Myślę, że to hotel, w którym ludzie uprawiają miłość. . . — A co oznacza „pierwszorzędowy biomolekularny moduł programujący C łamane przez 7A Rodela van Erpa”? — Nie wiem — odparł Laney. — Przecież dopiero co mi go pokazałeś! Chodzi o nasz związek, nasze połączenie, z którego musi powstać reszta! — Czekaj — powiedział Laney — czekaj, masz tu coś innego i chyba nakłada się. . . Z wysiłku zakłuło go w boku, lecz w oddali dostrzegł wzgórza, karłowate drzewa, dom z niskim dachem. . . Idoru znikła, a dom zamigotał i też zaczął znikać, trawiony od wewnątrz. Potem Laney dostrzegł jakiś wysoki budynek, niesymetryczne okna i poskręcane niebo z wyraźnie widoczna morą. Arleigh ściągnęła mu gogle. — Przestań krzyczeć — powiedziała. Obok niej stał Yamazaki. — Przestań, Laney. Z wysiłkiem zaczerpnął tchu, oparł dłonie na wyściółce deski rozdzielczej i zamknął oczy. Na karku poczuł dłoń Arleigh.

— Musimy tam iść — powiedział. — Dokąd? — Pokój 17. . . Spóźnimy się na ślub. . . Rozdział 38

Gwiazda

Kiedy paralizator przestał brzęczeć, Chia go upuściła. Klamka przestała się obracać. Z łazienki dobiegał jedynie cichy świergot tropikalnych ptaków. Odwróciła się. Masahiko próbował zapakować swój komputer do kraciastej torby. Chia doskoczyła do Sandbendera i chwyciła go, ciągnąc za sobą gogle, po czym obróciła się do różowego łóżka. Jej torba leżała na podłodze, z wystającym zielono-żółtym plastikiem reklamówki z SeaTac. Wyciągnęła reklamówkę z tym czymś i rzuciła ją na łóżko. Nachyliła się, żeby wepchnąć Sandbendera do torby, ale obejrzała się na drzwi łazienki, gdyż wydało jej się, że słyszy jakiś szmer. Klamka obróciła się. Rosjanin otworzył drzwi. Kiedy puścił klamkę, Chia zobaczyła, że miał na ręce coś, co wyglądało jak kukiełka z różowej gumy. Jedna z seks zabawek z czarnej szafki. Użył jej jako izolatora. Ściągnął ją z palców i rzucił za siebie. Ptasi świergot ucichł, gdy Rosjanin wyszedł z łazienki. Masahiko, który zakładał but, też spojrzał na Rosjanina. Na drugiej nodze miał jeszcze papierowy kapeć. — Wychodzicie? — zapytał Rosjanin. — To jest na łóżku — powiedziała Chia. — Nie mieliśmy z tym nic wspólne-

go. Rosjanin zauważył paralizator leżący na dywanie, tuż obok czubka jego buta. Podniósł nogę i zmiażdżył go obcasem. Chia usłyszała trzask pękającego plastiku. — Artemi, mój przyjaciel z Nowokuźniecka, zrobił sobie tym krzywdę — rzekł, trącając nogą resztki paralizatora. — Artemi nosi bardzo ciasne dżinsy, skórzane, bo taka moda. Miał go w kieszeni i przypadkiem nacisnął. To wstrząsnęło jego męskością. — Rosjanin pokazał Chii wielkie, nierówne zęby. — Kupa śmiechu, no nie? — Proszę — powiedziała Chia. — Chcemy iść. Rosjanin ominął Eddiego i Maryalice, którzy leżeli objęci na wykładzinie. — Ty jesteś jak ten wypadek z męskością Artemiego, tak? Przypadkiem napotkałaś tego właściciela nocnego klubu. — Wskazał na nieprzytomnego Eddiego. 189 — Który jest przemytnikiem i nie tylko, ale ty, ty jesteś tylko przypadkiem? — Zgadza się. — Jesteś od Lo/Rez. Wymówił to jak „lo-ress”. Podszedł do łóżka i zajrzał do reklamówki. — Wiesz, co to jest. — Nie — skłamała Chia. — Nie wiem. Rosjanin popatrzył na nią. — My nie lubimy przypadków, żadnych. Nie pozwalamy na nie. Podniósł ręce i zobaczyła, że na każdym palcu ma różową plamkę o średnicy ołówka. Widziała takie w ostatniej szkole i wiedziała, że to ślady po laserowym usuwaniu tatuażu. Spojrzała mu w twarz. Miał minę człowieka, który zaraz zrobi coś, czego nic chce robić, ale musi. Nagle spostrzegła, że Rosjanin spogląda ponad jej plecami i odwróciła się w samą porę, aby ujrzeć otwierające się drzwi. Ledwie mieszczący się w nich

mężczyzna jakby wpłynął do pokoju. Na jednym policzku miał wielkie „X” cielistego plastra i nosił płaszcz koloru zmatowiałego metalu. Chia zobaczyła, że wsuwa do kieszeni jedną ogromną, poznaczoną bliznami dłoń; w drugiej trzymał coś czarnego i zakończonego paskiem karty magnetycznej. — Job twoju mat — powiedział Rosjanin z łagodnym zdziwieniem. Dłoń tamtego wysunęła się z kieszeni. Trzymał coś, co wydało się Chii wielki-mi chromowanymi nożycami, ale zaraz rozłożyło się ze szczękiem, tworząc błysz-czący, metalowy toporek o wąskim i śmiercionośnym ostrzu, z obuchem zaostrzonym jak kolec do lodu. — Moja matka? — powiedział z dziwnym zadowoleniem nieznajomy. — Mówiłeś coś o mojej matce? Jego twarz lśniła od blizn. Inne tworzyły gęstą siateczkę na wygolonej czasz-ce. — Nie, nie — powiedział Rosjanin, podnosząc i pokazując puste ręce. — To tylko takie powiedzenie. Zza pleców człowieka z toporkiem wyszedł inny mężczyzna, ciemnowłosy i w luźnym czarnym garniturze. Na czole miał opaskę z monoklem, który zasłaniał mu prawe oko. Drugie, które widziała, było podłużne i jasnozielone, ale i tak poznała go dopiero po chwili. I usiadła na różowym łóżku. — Gdzie to jest? — zapytał mężczyzna, który wyglądał jak Rez. (Tylko że był jakby trochę grubszy i miał pełniejsze policzki). Ani Rosjanin, ani mężczyzna z toporkiem nie odpowiedzieli. Ten z toporkiem zatrzasnął drzwi pokoju, kopnąwszy w nie piętą. Zielone oko i monokl spojrzały na Chię. — Wiesz, gdzie to jest? — Co? 190 — Ten pierwszorzędowy moduł biomechu czy jak go tam nazywacie. . . —

Zamilkł, dotknął słuchawki w prawym uchu, posłuchał. — Przepraszam: pierwszorzędowy biomolekularny moduł programujący C łamane przez 7A Rodela van Erpa. Kocham cię. Chia wytrzeszczyła oczy. — To do Rei Toei — wyjaśnił, dotykając monokla, i wtedy zrozumiała, że to naprawdę on. — Jest tam. W tej torbie. Sięgnął po niebiesko-żółtą reklamówkę i wyjął ten przedmiot, po czym obrócił go w rękach. — To? To jest nasza przyszłość, warunek naszego małżeństwa? — Bardzo przepraszam — powiedział Rosjanin — ale na pewno wiecie, że to należy do mnie. W jego głosie brzmiał szczery żal. Rez spojrzał na niego, niedbale trzymając nanotech. — To twoje? — Rez z zaciekawieniem przechylił głowę, jak ptak. — Skąd to masz? Rosjanin odkaszlnął. — Wymiana. Ten dżentelmen na podłodze. . . Rez zauważył Eddiego i Maryalice. — Nie żyją? — Zostali porażeni. To rzadko kończy się śmiercią. Przez waszą dziewczynę na łóżku. Rez spojrzał na Chię. — Kim jesteś? — Chia Pet McKenzie — odparła odruchowo. — Jestem z Seattle. Należę. . .

do klubu pańskich fanek. Poczuła, że się czerwieni. Brew nad zielonym okiem uniosła się. Rez nasłuchiwał. — Och — powiedział i zamilkł. — Tak zrobiła? Naprawdę? To cudownie. — Uśmiechnął się do Chii. — Rei mówi, że byłaś kluczem do wszystkiego i bardzo wiele ci zawdzięczamy. Chia przełknęła ślinę. — Tak mówi? Rez obrócił się do Rosjanina. — Musimy to mieć — powiedział, pokazując nanotech. — Będziemy negocjować. Podaj swoją cenę. — Rozzer — mruknął mężczyzna przy drzwiach. — Nie możesz tego robić. Ten drań jest z Kombinatu. Chia zobaczyła, że zielone oko zamknęło się na chwilę, jakby Rez usiłował się uspokoić. Potem otworzył je i rzekł: 191 — Przecież to ich rząd, prawda, Blackwell? Nieraz negocjowaliśmy z rządami. — W legalnych interesach — powiedział olbrzym, ale jego głos zdradzał lekkie zwątpienie. Rosjanin też to usłyszał. Powoli opuścił ręce. — Co zamierzaliście z tym zrobić? — zapytał go Rez. Rosjanin spojrzał na przedmiot w dłoniach Reza, chwilę zastanowił się, a potem podniósł wzrok. Lekko zadrgał mu mięsień na policzku. W końcu podjął decyzję. — Opracowaliśmy ambitny plan robót publicznych — rzekł.

— O Jezu — powiedziała z dywanu Maryalice, tak ochrypłym głosem, że Chia w pierwszej chwili nie zdołała go zidentyfikować. — Musieli czegoś dodać do wódki. Musieli. Przysięgam Bogu. A potem zwymiotowała. Rozdział 39

Trans

Yamazaki stracił równowagę, gdy furgonetka pędziła wąską rampą, wyjeżdżając z hotelu. Laney, przyciskając telefon Arleigh do deski rozdzielczej i wystukując numer hotelu „Di”, usłyszał, jak Japończyk pada w porwaną pianogumę. Wyświetlacz zapiszczał, gdy Laney wybrał numer — po ekraniku przeleciała mapa ulic. — Nic ci się nie stało, Yamazaki? — Dziękuję — odparł Yamazaki. — Nic. Klęknął i oparł się o zagłówek fotela Laneya. — Zlokalizowałeś hotel? — Przy obwodnicy — powiedziała Arleigh, zerknąwszy na wyświetlacz. — Naciśnij klawisz numer trzy. Dzięki. Daj mi go. Wzięła od niego telefon. — McCrae. Tak. Priorytet? Pieprz się, Alex. Połącz mnie z nim. Nasłuchiwała przez chwilę. — „Di”? Jak de, i? Cholera. Dziękuję.

Rozłączyła się. — O co chodzi? — zapytał Laney, gdy skręcili w obwodnicę. Ogromna kabina olbrzymiej ciężarówki wyrosła za nimi i przemknęła obok, migocząc nierdzewną stalą na skraju jego pola widzenia. Furgonetka zachybotała się od podmuchu powietrza. — Próbowałam połączyć się z Rezem. Alex mówi, że razem z Blackwellem opuścili hotel. Udali się tam, gdzie my. — Kiedy? — Wtedy, kiedy siedziałeś z goglami na oczach i wrzeszczałeś — powiedziała Arleigh. Miała ponurą minę. — Przepraszam — powiedziała. Laney musiał namawiać ją przez piętnaście minut, zanim się zgodziła. Wciąż powtarzała, że powinien obejrzeć go lekarz. Mówiła. że jest technikiem, a nie analitykiem czy ochroniarzem, więc powinna pilnować danych i modułów, zanim ktoś pozna prawie cały biznesplan korporacji Lo/Rez, jak również ich księgowość 193 i to, co Kuwayama powierzył im w tym szarym pudle. Ustąpiła dopiero wtedy, kiedy Yamazaki wziął całą odpowiedzialność na siebie, a Shannon i facet z kucykiem obiecali nie odchodzić na krok od sprzętu. Nawet po to, powiedziała Arleigh, żeby się odlać. — Lejcie po ścianie, niech to szlag — powiedziała — i ściągnijcie tu z pół tuzina chłopaków Blackwella, żeby dotrzymali wam towarzystwa. — On wie — rzekł Laney. — Powiedziała mu, że to tam jest. — Co tam jest, Laney-san? — zapytał Yamazaki zza zagłówka. — Nie wiem. Cokolwiek to jest, oni uważają, że umożliwi im zawarcie małżeństwa. — Czy ty też tak uważasz? — spytała Arleigh, mijając sznur barwnych samochodów. — Podejrzewam, że może się tak stać — odparł Laney, gdy coś pod jej fotelem zaczęło głośno brzęczeć. — Ale niekoniecznie. Co to jest, do diabła?

— Przekroczyłam dozwoloną szybkość — powiedziała. — Każdy samochód w Japonii jest obowiązkowo wyposażony w takie urządzenie. Jedziesz za szybko, zaczyna brzęczeć. Laney obrócił się do Yamazakiego. — Czy to prawda? — Oczywiście — odparł Yamazaki, przekrzykując sygnał. — I ludzie ich nie odłączają? — Nie — zdziwił się Yamazaki. — Dlaczego mieliby to robić? Zadzwonił telefon Arleigh. — McCrae. Willy? — powiedziała i słuchała w milczeniu. Laney poczuł, że furgonetka zwalnia. Po chwili sygnał umilkł. Arleigh odłożyła telefon. — Co jest? — zapytał Laney. — Willy Jude mówi, że. . . Właśnie oglądał jeden z kanałów klubowych. Mówią, że Rez nie żyje. Powiedzieli, że umarł. W hotelu miłości. Rozdział 40

Interes

Ponieważ nikt nie zamierzał pomóc Maryalice, Chia wstała z łóżka i przecisnęła się obok Rosjanina do łazienki, uruchamiając ptasi świergot. Czarna szafka była otwarta, światło zapalone, a gumowe penisy porozrzucane na czarno-białej posadzce. Z ogrzewanej chromowej półki wzięła czarny ręcznik i myjkę, zmo-czyła je nad umywalką i wróciła do Maryalice. Zwinęła ręcznik, położyła go na zarzyganej wykładzinie i podała Maryalice myjkę. Nikt nic nie powiedział ani nie próbował jej powstrzymać. Masahiko siedział

na podłodze, trzymając komputer między nogami. Mężczyzna w bliznach, który wydawał się wypełniać większość pokoju, opuścił toporek. Trzymał go wzdłuż uda, szerszego niż biodra Chii, tak że miał ostrze na wysokości kolana. Maryalice, która zdołała już usiąść, otarła usta myjką, ścierając przy tym większość szminki. Kiedy Chia wyprostowała się, zemdliło ją od zapachu wody kolońskiej Rosjanina. — Mówisz, że jesteś przedsiębiorcą budowlanym? — Rez nadal trzymał nanotech. — Zadajesz wiele pytań — powiedział Rosjanin. Eddie jęknął, a Rosjanin kopnął go. — Zaufanie — mruknął. — Roboty publiczne? — Rez podniósł brwi. — Oczyszczalnia ścieków, coś takiego? Rosjanin nie odrywał oczu od toporka wielkoluda. — W Tallinie — powiedział — wkrótce rozpoczniemy budowę ekskluzywnego domu towarowego, wydzielonego osiedla mieszkaniowego oraz światowej klasy wytwórni farmaceutyków. Złośliwie odmawia nam się dostępu do najnowocześniejszych metod produkcji, podczas gdy potrzebujemy najbardziej zaawansowanych technologii. — Rez — powiedział mężczyzna z toporkiem — daj spokój. Ten łobuz i jego kolesie potrzebują tego, żeby wybudować w Estonii wytwórnię narkotyków. Czas, żebym odwiózł cię do hotelu. 195 — A nie byliby bardziej zainteresowani. . . nieruchomościami w Tokio? Wielkolud wytrzeszczył oczy, blizny na jego czole nabiegły krwią. — Co to za bzdury? Przecież nie masz tu żadnych nieruchomości! — „Famous Aspect” — powiedział Rez. — Firma Rei Toei. Oni prowadzą jej

inwestycje. — Mówisz o wymianie nanotechu na nieruchomości w Tokio? — zapytał Rosjanin, spoglądając na Reza. — Właśnie. — A dokładnie jakie? — Sztuczna wyspa w zatoce. Jedna z dwóch. W rejonie zaliczanym dawniej do terenów skażonych, ale oczyszczonym po trzęsieniu ziemi. — Czekaj chwilę — powiedziała Maryalice z podłogi. — Znam cię. Byłeś w zespole z tym chudym Chińczykiem — gitarzystą. Występowaliście w kapeluszach. Znam cię. Byłeś świetny. Rez wytrzeszczył oczy. — Myślę, że to nie miejsce na rozmowę o interesach — powiedział Rosjanin, pocierając znamię. — Jestem Starkow, Jewgienij. Wyciągnął rękę i Chia znów zauważyła blizny po laserze. Rez uścisnął mu dłoń. Chia miała wrażenie, że wielkolud jęknął. — Oglądałam go w Dayton — dodała Maryalice, jakby to czegoś dowodziło. Wielkolud wolną ręką wyjął z kieszeni telefon, spojrzał na wyświetlacz i przyłożył aparat do lewego ucha. A raczej do tego, co z niego zostało. Posłuchał chwilę. — Taa. . . — mruknął i schował aparat. Podszedł do okna, tego, które Chia znalazła za zasłoną, i wyjrzał na zewnątrz. — Lepiej spójrz na to, Rozzer — rzekł. Rez dołączył do niego. Chia zobaczyła, że poprawił monokl. — Co oni robią, Keithy? Co to jest? — Twój pogrzeb — odparł wielkolud.

Rozdział 41 Światło świec i łzy Okna biurowców przelatywały bardzo blisko, za połatanymi bandami obwodnicy. Wysokie budynki ustąpiły miejsca niższym, a potem w oddali rozjarzył się neon: „Hotel Król Midas”. Mapa na desce rozdzielczej zaczęła popiskiwać. — Trzeci zjazd na prawo — powiedział Laney, obserwując kursor. Poczuł, że przyspieszyła, i usłyszał sygnał ostrzegający przed przekroczeniem szybkości. Kolejny migoczący neon: „Freedom Shower Banff”. — Laney-san? — zapytał Yamazaki zza zagłówka. — Czy wyczułeś śmierć Reza albo inne nieszczęście? — Nie, nie mogłem, jeśli dane nie wskazywały na celowe działanie. Przypadek, działania kogoś nie ujętego. . . — Jazgot ucichł, gdy zwolniła, dojeżdżając do bramy wskazanej przez mapę. — Widziałem jednak ich dane jako strumienie, łączące się, a punkt ich połączenia wydaje się miejscem, do którego powinniśmy się udać. Arleigh wjechała w bramę. Znaleźli się na spiralnym podjeździe. Minęli zakręt i Laney zauważył trzy młode dziewczyny, w zabłoconych butach, schodzące po stromym zboczu obsianym jakąś szorstką, jasnozieloną trawą. Jedna z nich była w szkolnym mundurku, kraciastej minispódniczce i podkolanówkach. W ostrym świetle sodowych lamp wyglądały nierealnie. Nagle Arleigh zatrzymała furgonet-kę i Laney zobaczył, że cały podjazd blokuje milczący, nieruchomy tłum. — Jezu — powiedziała Arleigh. — To fani. Jeśli w tłumie byli jacyś chłopcy, to Laney ich nie zauważył. Widział równe morze czarnych głów dziewcząt, zapatrzonych w biały budynek z jasnym napisem otoczonym czymś, co miało być koroną: „Hotel Di”. Arleigh opuściła szybę i Laney usłyszał wycie syren w oddali. — Nie przejedziemy — powiedział. Większość dziewcząt trzymała w rękach zapalone świece, których blask opromieniał zalane łzami twarze. Właściwie były to dziewczynki.

Ten fakt szczególnie denerwował Kathy Torrance — to, że rzeszę fanów Lo/Rez nieustannie zasilali nowi, młodzi rekruci, dziewczyny zakochane 197 w Rezie, zawsze obecnym w sieci, gdzie wciąż był dwudziestolatkiem ze swych pierwszych przebojów. — Podaj mi to czarne pudełko — powiedziała Arleigh i Laney usłyszał, że Yamazaki grzebie w pianogumie. Między fotelami pojawiło się jakieś czarne, prostokątne opakowanie. Laney wziął je. — Otwórz — poleciła. Odpiął zamek, odsłaniając jakiś szary i płaski przedmiot. Logo Lo/Rez na owalnej tarczy. Arleigh wyjęłają z opakowania, postawiła na desce rozdzielczej i przesunęła dłonią, szukając przycisku. Na przedniej szybie pojawiły się wielkie, jaskrawozielone litery, tworzące lustrzany napis: **LO/REZ — OBSŁUGA TRASY**. Gwiazdki zaczęły migotać. Arleigh powoli ruszyła naprzód. Dziewczęta przed nią odwróciły się, zobaczyły napis i się odsunęły. W milczeniu, stopniowo, tłum rozstąpił się, przepuszczając furgonetkę. Laney spojrzał nad głowami pogrążonych w żałobie fanek i zobaczył Rosjanina, tego z „Western Worldu”, nadal w białej skórzanej marynarce, przedzierającego się przez ciżbę. Głowy dziewcząt sięgały mu zaledwie do pasa, więc wyglądał jak człowiek brodzący w czarnych włosach i blasku świec. Miał zmieszaną, prawie przerażoną minę, ale zauważywszy Laneya w otwartym oknie furgonetki, skrzywił się i ruszył w jego kierunku. Rozdział 42 Wyjście Chia wyjrzała przez okno. Deszcz przestał już padać. Za siatką ogrodzenia parking był pełen małych, nieruchomych postaci ze świeczkami w dłoniach. Kil-ka stało na kabinach zaparkowanych ciężarówek, a jeszcze więcej na dachu pobliskiego niskiego budynku. Dziewczęta. Japonki. Wszystkie spoglądały na hotel „Di”.

Wielkolud powiedział Rezowi, że ktoś podał wiadomość, że Rez umarł i został znaleziony w tym hotelu. Ta informacja znalazła się w sieci i została uznana za prawdziwą. Teraz Rosjanin wyjął swój telefon i porozmawiał z kimś po rosyjsku. — Panie Lo-ress — rzekł, chowając aparat — słyszymy, że nadjeżdża policja. Ten nanotech to zakazany towar, więc będą poważne problemy. — Świetnie — rzekł Rez. — W garażu mamy samochód. Ktoś trącił Chię w łokieć. To Masahiko podał jej torbę. Włożył do niej Sandbendera i zapiął — wyczuła to po ciężarze. W ręku trzymał kraciastą torbę ze swoim komputerem. — Załóż buty — powiedział. Swoje miał już na nogach. Eddie leżał zwinięty w kłębek na dywanie; leżał tak od chwili, kiedy Rosjanin go kopnął. Teraz Rosjanin podszedł do niego i Maryalice skuliła się, siedząc na podłodze obok Eddiego. — Masz szczęście — powiedział Rosjanin do Eddiego. — My dotrzymujemy umów. Izotop zostanie dostarczony. Tyle że nie będziemy więcej robić z tobą interesów. Chia usłyszała cichy szczęk, a potem jeszcze jeden i zobaczyła, że jednouchy wielkolud zręcznie składa toporek, nawet na niego nie patrząc. — Za to, co trzymasz w ręku, grożą poważne konsekwencje, Rozzer. A twoje fanki zaraz ściągną tu policję. Lepiej mi to daj. Rez popatrzył na wielkoluda. — Sam to poniosę, Keithy. Chia dostrzegła cień smutku w oczach jednouchego. — No dobrze — rzekł. — Czas ruszać. Wy dwoje. 199 Gestem wskazał Chii i Masahiko drzwi. Rez poszedł za Masahiko, a Rosjanin tuż za nim, ale Chia zauważyła, że klucz do pokoju wciąż leży na drzwiach lodówki. Podbiegła i chwyciła go. Potem zatrzymała się, patrząc na Maryalice. Usta Maryalice, ze startą szminką, wyglądały staro i smutno. Muszą ją boleć

od uderzeń, pomyślała Chia. — Chodź z nami — powiedziała. Maryalice tylko na nią popatrzyła. — Chodź. Już tu jedzie policja. — Nie mogę. Muszę zająć się Eddiem. — Powiedz temu twojemu Eddiemu — poradził Blackwell, podchodząc do niej dwoma długimi krokami — że jeśli piśnie komuś o tym choć słowo, będzie nosił mniejszy numer butów. Maryalice jakby go nie słyszała, a nawet jeśli, to nie podniosła głowy. Wielkolud wyciągnął Chię z pokoju, zamknął drzwi i poszli wąskim korytarzem w ślad za Rosjaninem, patrząc, jak umieszczone na wysokości kostek neonówki oświetlają jego eleganckie kowbojskie buty. Rez wsiadał do windy za Masahiko i Rosjaninem, kiedy wielkolud chwycił go za ramię. — Zostajesz ze mną — powiedział i wepchnął Chię do kabiny. Masahiko nacisnął przycisk. — Macie jakiś pojazd? — zapytał go Rosjanin. — Nie. Rosjanin mruknął coś pod nosem. Od jego wody kolońskiej Chii robiło się niedobrze. Drzwi otworzyły się, ukazując maleńką recepcję. Rosjanin wyszedł pierwszy, rozejrzał się na boki. Chia i Masahiko poszli za nim. Drzwi windy zamknęły się. — Poszukamy jakiegoś pojazdu — powiedział Rosjanin. — Chodźcie. Przeszli za nim przez rozsuwane drzwi na parking, którego większą część wydawał się zajmować graceland Eddiego. Obok stał srebrzystoszary japoński sedan i Chia zastanawiała się, czy to wóz Reza. Ktoś zakrył czarnymi prostokątami tablice rejestracyjne obu wozów. Usłyszała syk otwierających się drzwi i obróciwszy się, zobaczyła wychodzą-

cego z nich Reza, trzymającego pod pachą nanotech. Za nim szedł wielkolud. Nagle jakiś rozwścieczony mężczyzna w nieskazitelnie białym smokingu wypadł zza pasków różowego plastiku, które zasłaniały wejście. Trzymał za kołnierz mniejszego faceta, który próbował się wyrwać. Zobaczył ich, wrzasnął „Blackwell!” i dosłownie wyskoczył ze swojej marynarki, ale mężczyzna w białym smokingu wyciągnął drugą rękę i złapał go za pasek. Rosjanin zawołał coś po rosyjsku i gość w smokingu dopiero wtedy go zauważył. Puścił tamtego. — Mamy furgonetkę — powiedział mniejszy mężczyzna. 200 Bezuchy wielkolud podszedł do faceta w białym smokingu, zmierzył go groźnym spojrzeniem i odebrał mu marynarkę. — Dobra, Rozzer — rzekł, zwracając się do Reza. — Znasz procedurę. Stary numer. Tak samo jak w tym domu w St. Kilda, kiedy czekali na ciebie na zewnątrz. Narzucił mu marynarkę na głowę i ramiona, po czym uspokajająco klepnął w plecy. Podszedł do zasłony z pasków, odsunął jeden na bok i zerknął. — Jasna cholera — mruknął. — No dobra, wy wszyscy. Macie iść szybko do furgonetki, trzymać się blisko siebie, Rez w środku. Kiedy policzę do trzech. Rozdział 43 Śniadanie Blackwella — Nic nie jesz — zauważył Blackwell, opróżniwszy drugi talerz jajecznicy. Zaanektował osobną salkę na jednym z wydzielonych pięter hotelu „Elf Hat” i poprosił Laneya, żeby mu towarzyszył. Widok z szóstego piętra był podobny jak z pokoju Laneya, a od ścian odległych nowych wieżowców odbijało się słońce. — Kto rozpuścił wiadomość, że Rez nie żyje? Idoru? — Ona? Dlaczego tak uważasz?

— Nie wiem, ale ona chyba lubi robić różne rzeczy. Niekoniecznie łatwe do zrozumienia. — To nie ona — stwierdził Blackwell. — Sprawdziliśmy to. Wygląda na to, że jakaś fanka w Meksyku wpadła w szał i zaatakowała centralną siedzibę tokijskiego klubu dość paskudnym rodzajem oprogramowania. Wykorzystała nie używaną stronę webową pewnej korporacji w Stanach i przesłała komunikat do wszystkich wielbicielek Reza w Tokio. Kazała im wstać i natychmiast pójść do tego hotelu miłości. Wrzucił do ust grzankę, połknął i otarł usta białą serwetką. — Przecież Rez tam był — zdziwił się Laney. Blackwell wzruszył ramionami. — Rozpracujemy to. Na razie mamy co innego na głowie. Musimy zdementować pogłoskę o śmierci Reza, uspokoić jego publiczność. Z Londynu i Nowego Jorku lecą prawnicy na rozmowy ze Starkowem i jego ludźmi. A także jej ludźmi — dodał. — Będziemy zajęci. — Kim były te dzieciaki? — zapytał Laney. — Ta mała ruda i japoński hippis? — Rez mówi, że są w porządku. Przenocowali w hotelu. Arleigh zajęła się wszystkim. — A gdzie nanotech? — Nie powiedziałeś tego — mruknął Blackwell. — I nie mów. Właśnie opracowujemy oficjalną wersję wydarzeń minionej nocy, ale to słowo nigdy nie padnie. Rozumiesz? 202 Laney skinął głową. Znów spojrzał na nowe budynki. Albo zmienił się kąt pa-dania światła, albo budynek lekko się przesunął. Laney popatrzył na Blackwella. — Czyżbym cierpiał na nadmiar wyobraźni, czy też twój pogląd na całą tę sprawę uległ pewnej zmianie? Myślałem, że byłeś zdecydowanie przeciwny związkowi Reza z idoru.

Blackwell westchnął. — Byłem. Teraz wydaje mi się, że sprawa jest przesądzona, no nie? Łączący ich związek jest już faktem. Może jestem staromodny, ale miałem nadzieję, że zwiąże się ze zwyczajną kobietą. Taką, która czyściłaby mu broń, prała skarpetki, dała dziecko lub dwoje. Ale tak się nie stanie, prawda? — Chyba nie. — W takim razie — rzekł Blackwell — mam dwie możliwości. Albo zostawię tego głupiego drania na pastwę losu, albo zostanę, żeby robić swoje i naprawić, co się da. A nawet po takim cholernym dniu, Laney, dobrze pamiętam, gdzie byłbym teraz, gdyby nie pojawił się za murami Pentridge, żeby dać tam koncert. Nie będziesz tego jadł? — zapytał, patrząc na stygnącą na talerzu Laneya jajecznicę. — Zrobiłem swoje — rzekł Laney. — Może nie skończyło się tak, jak chciałeś, ale zrobiłem, co do mnie należało. Zgadza się? — Oczywiście. — No to lepiej już pójdę. Odbiorę pieniądze i jeszcze dzisiaj wyjadę. Blackwell spojrzał na niego z na nowo rozbudzonym zainteresowaniem. — Tak szybko? Po co ten pośpiech? Źle ci się z nami pracuje? — Nie o to chodzi — powiedział Laney. — Tak będzie lepiej dla wszystkich. — Yama tak nie uważa. Ani Rez. Nie wspominając o jej dziwacznej mości, która niewątpliwie też wyrazi swoje zdanie na ten temat. Powiedziałbym, że chcą z ciebie zrobić nadwornego prognostyka, Laney. Jeśli, oczywiście, ta cała historia z Kombinatem nie okaże się bujdą na resorach, a te twoje węzły wytworem twojej wyobraźni — co mnie osobiście szczerze by ubawiło. Nie, nie, twoje usługi są bardzo pożądane, można nawet powiedzieć nieodzowne, więc wszyscy byśmy żałowali, gdybyś odszedł. — Muszę — wyznał Laney. — Jestem szantażowany. Brwi Blackwella przesunęły się prawie na środek czoła. Nachylił się nad stołem. Różowa szrama lekko się poruszyła na brwi.

— Naprawdę? — zapytał łagodnie, jakby Laney właśnie przyznał się do jakichś niezwykłych upodobań seksualnych. — A mogę spytać przez kogo? — Przez Slitscan. Kathy Torrance. Ona traktuje to osobiście. — Opowiedz mi o tym. Opowiedz. Już. I Laney opowiedział, nawet o testach 5-SB, zmieniających uczestników w maniakalnych zabójców znanych osobistości. — Wcześniej nie chciałem o tym mówić — powiedział — bo obawiałem się, że uznacie mnie za zagrożenie. Za potencjalnego zabójcę. 203 — Nie powiem, żebym nie miał z takimi do czynienia — mruknął Blackwell. — Mamy w Tokio jednego, który uważa się za autora wszystkich piosenek napisanych przez Lo i Reza, nie mówiąc już o utworach Blue Ahmeda dla Chrome Koran. W dodatku jest ekspertem od materiałów wybuchowych. Trzeba na niego uważać. My jednak mamy takie możliwości, wiesz? Tak więc najlepiej byłoby, Laney, gdybyś pozostał tutaj, w samym sercu naszej czujnej ochrony, która mo-głaby mieć cię na oku. Laney zastanowił się nad tą propozycją. To nawet miało sens. — Tyle że nie zechcecie mnie tutaj, jeśli Slitscan puści ten program. Ja sam nie będę chciał tu zostać. Nie mam żadnej rodziny, nikogo, kto przejąłby się tym, ale będę musiał z tym żyć. — I co zamierzasz z tym zrobić? — Wyjadę gdzieś, gdzie ludzie nie oglądają tego gówna. — No cóż — rzekł Blackwell — kiedy znajdziesz tę baśniową krainę, pojadę tam z tobą. Będziemy żywili się owocami i orzechami, bratali się z tym, co zostało z cholernej przyrody. Na razie jednak, Laney, zamierzam porozmawiać sobie z tą twoją Kathy Torrance. Wyjaśnię jej pewne sprawy. Nic zawiłego. Proste, logiczne zasady przyczyny i skutku. A ona po tym nie pozwoli, żeby Slitscan pokazał ten filmik z twoim sobowtórem. — Blackwell — powiedział Laney — ona mnie nie lubi i chce się zemścić,

ale przede wszystkim chce i musi zniszczyć Reza. To bardzo wpływowa kobieta w bardzo potężnej, ogólnoświatowej organizacji. Nie powstrzyma jej zwyczajna groźba użycia przemocy. To tylko ją rozwścieczy; pójdzie do ludzi z ochrony. . . — Nie — powiedział Blackwell — nie zrobi tego, ponieważ byłoby to pogwałceniem prywatnej umowy, jaką zawrzemy podczas naszej rozmowy. To kluczowe słowo, Lancy — „prywatnej”. Koniec i kropka. Nie spotkamy się, aby omawiać ten niezwykły, doniosły i cholernie niezapomniany epizod, jako repre-zentanci naszych dwóch anonimowych korporacji. Bynajmniej. Porozmawiamy sobie w cztery oczy, twoja Kathy i ja, co może okazać się najbardziej intymną — i mam nadzieję, owocną — chwilą w jej życiu. Ponieważ w jej życiu pojawi się nowy pewnik, a wszyscy lubimy pewniki. Hartują ducha. A ja pozostawię Kathy w naprawdę głębokim przekonaniu, że jeśli wejdzie mi w drogę, to umrze — ale dopiero wtedy, kiedy sama będzie tego chciała, nie wcześniej. I Blackwell obdarzył Laneya szerokim, odrażającym uśmiechem, demonstrującym szeroki zakres przeprowadzonych zabiegów protetycznych. — Gdzie dokładnie miałeś się z nią skontaktować, aby zawiadomić ją o swojej decyzji? Laney wyjął z portfela karteczkę z zapisanym numerem telefonu. Blackwell wziął ją. — Taa. . . — mruknął i wstał. — Szkoda marnować dobre śniadanie. Zadzwoń z pokoju do hotelowego lekarza, niech doprowadzi cię do porządku. Prześpij się. 204 Ja to załatwię. Wsunął karteczkę do kieszonki swej aluminiowej kurtki. Kiedy Blackwell opuścił pokój, Laney zauważył na jego wymiecionym do czysta talerzu stojący na szerokim łebku, półtoracalowy, ocynkowany gwóźdź.

Żebra Laneya, pokryte paskudną tęczą żółtych, czarnych i granatowych plam, opryskano różnymi zimnymi sprejami i mocno owiązano mikroporowym bandażem. Zażył pozostawiony przez lekarza środek przeciwbólowy, wziął długi prysznic i już mówił światłu, żeby się wyłączyło, kiedy przyszedł faks. Była zaadreso-wany do C. Laneya, gościa. KIEROWNIK WR ĘCZYŁ MI WYPOWIEDZENIE. ZA „SPOUFALANIE SI Ę Z GO Ś ĆMI”. TERAZ OCHRANIAM „LUCKY DRAGON”, WI ĘC PO PÓŁNOCY MO ŻESZ SŁA Ć MI FAKSY ALBO E-MAILE. TELEFON TYLKO DO INTERESÓW, ALE LUDZIE SA TU W PORZĄDKU. MAM NADZIEJ Ę, ŻE U CIEBIE WSZYSTKO DOBRZE. CZUJ Ę SI Ę ODPOWIEDZIALNY. MAM NADZIEJ Ę, ŻE DOBRZE SI Ę BAWISZ W JAPONII. NA RAZIE, RYDELL. — Dobranoc — powiedział Laney, kładąc faks na stoliku obok łóżka, a potem natychmiast zapadł w głęboki sen. Spał do czasu, aż Arleigh zadzwoniła do niego z holu i zaproponowała mu drinka. Niebieski zegar w rogu ekranu pokazywał dziewiątą wieczór. Laney włożył świeżo odprasowaną bieliznę i drugą z zapinanych na guziki, malajskich koszul. Odkrył, że Biały Skórzany Smoking naderwał kilka szwów w jego jedynej marynarce, ale potem jego szef, Starkow, nie pozwolił mu wsiąść do furgonetki, co Laney uznał za wyrównanie rachunków. Przechodząc przez hol, spotkał zdenerwowanego Rice’a Danielsa, który byt tak spięty, że znów założył na głowę ten czarny uchwyt z czasów „Braku kontro-li”. — Laney! Jezu! Widziałeś może Kathy? — Nie. Spałem. Daniels podrygiwał nerwowo, unosząc się na czubkach bucików z cielęcej skóry. — Widzisz, to kurewsko dziwne, ale przysięgam. . . myślę, że została porwana.

— Zawiadomiliście policję? — Tak, tak, ale ci pieprzeni Marsjanie z tymi ich notebookami, formularzami do wypełnienia i pytaniami typu: jaką miała grupę krwi. . . Może wiesz, jaką ona ma grupę krwi, Laney? — Rzadką — odparł Laney. — Słomkową. Daniels nie dosłyszał tego. Złapał go za ramię i pokazał wszystkie zęby w spa-stycznym grymasie, mającym wyrażać przyjacielskie uczucia. — Naprawdę cię szanuję, człowieku. Za to, że nie masz pretensji. Laney zobaczył, że Arleigh macha do niego od drzwi restauracji. Miała na sobie coś czarnego 205 i krótkiego. — Uważaj na siebie, Rice — powiedział, ściskając mu zimną dłoń. — Ona się znajdzie. Na pewno. I już szedł w kierunku Arleigh, uśmiechając się. I zobaczył, że odpowiedziała mu uśmiechem. Rozdział 44

La Purissima

Chia leżała na łóżku, oglądając telewizję. W ten sposób czuła się nieco lepiej. To było jak lekarstwo. Przypomniała sobie, że jej matka bez przerwy siedziała przed telewizorem, kiedy odszedł ojciec. To była japońska telewizja, w której dziewczęta podobne do Mitsuko, tylko młodsze i w marynarskich ubrankach, puszczały ogromne drewniane bąki na długim stole. Naprawdę umiały to robić — zabawki kręciły się bez końca. To były zawody. Konsola

mogła tłumaczyć, ale przyjemniej było nie wiedzieć, co mówią. Najbardziej odprężający był widok tych wirujących bąków. Włączyła tłumaczenie, żeby sprawdzić, co mówi NHK o plotce rozpuszczonej poprzez sieć oraz czuwaniu ze świecami przed hotelem „Di”. Zobaczyła zadowalająco grubą Hiromi Ogawę, która twierdziła, że nie ma pojęcia, kto rozwalił stronę jej oddziału, a potem rozesłał ze szczątków wezwanie do zorganizowania demonstracji żałobnej. Hiromi z naciskiem mówiła, że nie był to członek klubu, ani miejscowego, ani zagranicznego. Chia wiedziała, że Hiromi kłamie, ponieważ to na pewno była Zona, ale ludzie Lo/Rez dyktowali prezesce, co ma mówić. Arleigh powiedziała Chii, że atak nastąpił z nie używanej strony webowej, należącej do pewnej firmy lotniczej z Arizony. Oznaczało to, że Zona utraciła swoją krainę, ponieważ teraz już nie mogła tam wrócić. (Chociaż Arleigh wyglądała na miłą osobę, Chia nic jej nie powiedziała o Zonie). Widziała wykonane z helikoptera zdjęcia z czuwania i zdumionych policjantów z brygady antyterrorystycznej, którzy stanęli oko w oko z prawie trzytysięcznym tłumem zapłakanych dziewczynek. Było kilku rannych z lekkimi obrażeniami, a jedna dziewczyna spadła z bandy obwodnicy i złamała sobie obie nogi w kostkach. Prawdziwym problemem było wyprowadzenie ich stamtąd, ponieważ większość przyjechała tam po pięć lub sześć w jednej taksówce i nie miała jak wrócić do domu. Niektóre wzięły samochód rodziców i porzuciły go w pośpiechu, chcąc jak najszybciej przyłączyć się do demonstrujących, a to jeszcze powiększyło bałagan. Kilka tuzinów aresztowano, głównie za wtargnięcie na pry-207 watny teren. Chia widziała wiadomość przesłaną przez Reza, który zapewniał, że żyje i cieszy się dobrym zdrowiem i że jest mu przykro z powodu tego całego zamieszania, z którym — oczywiście — nie miał nic wspólnego. Mówiąc to, nie miał czarnego monokla, ale ubrany był w ten sam ciemny garnitur i podkoszulek. Teraz wydawał się szczuplejszy — ktoś podretuszował obraz. Z początku żartował sobie, mówiąc z uśmiechem, że nigdy nie był w hotelu „Di” ani żadnym innym hotelu miłości, może więc teraz powinien któryś odwiedzić. Potem spoważniał i powiedział, jak mu przykro, że ludzie doznali takich przykrości, a nawet obrażeń w wyniku czy-jegoś bezmyślnego żartu. I zakończył, mówiąc z uśmiechem, że cała ta historia bardzo go poruszyła, bo jak często człowiek ogląda własny pogrzeb? Widziała też właścicieli i przedstawicieli zarządu hotelu „Di”, wyrażających głębokie ubolewanie. Mówili, że nie mają pojęcia, jak mogło do tego dojść. Chia miała wrażenie, iż tutaj wszyscy

doskonale umieją wyrażać ubolewanie, a właściciele hotelu „Di” zdołali jeszcze wyjaśnić, iż w interesie gości ich hotel jest całkowicie zautomatyzowany. Oglądająca to Arleigh powiedziała, że to typowa kryptoreklama, i była gotowa założyć się, że wszystkie miejsca w hotelu zostaną zarezerwowane na dwa miesiące naprzód. Stał się sławny. W ten sposób media potraktowały całą tę sprawę jako głupi żart, mogący mieć poważne następstwa, gdyby nie sprawna i spokojna akcja policji, która sprowadziła z przedmieścia elektryczne autobusy i porozwoziła dziewczęta w różne punkty miasta. Arleigh pochodziła z San Francisco, pracowała dla Lo/Rez, a Reza znała osobiście i to ona przejechała furgonetką przez tłum. A potem zgubiła policyjny helikopter, wykonując jakiś zupełnie zwariowany manewr na obwodnicy — przejechała na przeciwny pas ruchu przez betonową barierkę na środku. Przywiozła Chię i Masahiko do tego hotelu i umieściła ich w sąsiednich pokojach, które miały ściany zbiegające się pod dziwnymi kątami i osobne łazienki. Poprosiła ich, żeby nie ruszali się stąd i nie używali telefonu ani łącza bez porozumienia z nią, chyba że zechcą wezwać obsługę. Potem poszła. Chia od razu wzięła prysznic. Był to najprzyjemniejszy prysznic w życiu i miała wrażenie, że już nigdy nie zechce włożyć na siebie tych ciuchów, które miała na sobie. Nie mogła na nie patrzeć. Znalazła plastikowy worek, do którego wkładało się rzeczy do wyprania, wrzuciła do niego ubranie i wepchnęła wszystko do kosza na śmieci w łazience. Potem wyjęła z torby czyste ubranie, zupełnie wymięte, ale wspaniale świeże, i wysuszyła włosy suszarką wbudowaną w ścianę łazienki. Toaleta nie mówiła i miała tylko trzy przyciski do rozpracowania. Potem Chia położyła się na łóżku i zasnęła, ale nie na długo. Arleigh przychodziła co jakiś czas, aby sprawdzić, czy Chia dobrze się czuje, i przekazać jej najnowsze wiadomości, żeby Chia czuła się częścią tej historii, cokolwiek miało to oznaczać. Powiedziała. że Rez już wrócił do swojego hote-208 lu i później wpadnie na chwilę do Chii, żeby podziękować jej za wszystko, co zrobiła. Słysząc to, Chia poczuła się dziwnie. Teraz, kiedy zobaczyła go naprawdę, jego wcześniejszy wizerunek zupełnie zatarł się w jej pamięci i sama już nie wiedziała, co myśleć.

Była kompletnie zbita z tropu. Jakby to wszystko dopiero teraz ulokowało go w rzeczywistości. Chia raz po raz przypominała sobie, jak matka narzekała, że Lo i Rez mają prawie tyle lat, co ona. I było coś jeszcze, co uświadomiła sobie, kiedy kuliła się w furgonetce pomiędzy tym małym Japończykiem z oderwanym rękawem płaszcza a Masahiko. Wyjrzała przez okno i zobaczyła twarze tych dziewcząt. Żadna z nich nie wiedziała, że Rez jedzie w środku, schowany pod marynarką, chociaż może jakoś to wyczuwały. Wtedy Chia zrozumiała, że już nigdy nie będzie taka jak przedtem. Nigdy nie będzie jedną z twarzy w tym tłumie. Ponieważ wiedziała już, że są pokoje, których nigdy nie widziały, których nawet sobie nie wyobrażały, gdzie dzieją się przedziwne lub nawet nudne rzeczy, ale to w nich mieszkają gwiazdy. I właśnie to niepokoiło ją teraz, kiedy myślała o wizycie Reza. A także fakt, że naprawdę był w wieku jej matki. Wszystko to sprawiło, że zaczęła się zastanawiać, co powie innym fankom po powrocie do Seattle. Czy one potrafią to zrozumieć? Pomyślała, że Zona zrozumiałaby. Naprawdę chciała porozmawiać z Zoną, ale Arleigh powiedziała, że na razie lepiej tego nie próbować. Najdłużej wirujący bąk zaczął się chwiać i kamera przesunęła się z niego na oczy dziewczynki, która go puściła. Masahiko otworzył drzwi łączące ich pokoje. Bąk zakołysał się ostatni raz i upadł. Dziewczynka zasłoniła usta rękami, w jej oczach malowała się rozpacz klęski. — Musisz teraz ruszyć ze mną do Warownego Miasta — powiedział Masahiko. Chia pilotem wyłączyła telewizor. — Arleigh prosiła, żebyśmy nie używali łącza. — Ona wie o tym — odparł Masahiko. — Byłem tam przez cały dzień. Miał na sobie to samo ubranie, ale wyczyszczone i odprasowane. Nogawki spodni wyglądały dziwacznie, zaprasowane w kant.

— I rozmawiałem przez telefon z ojcem. — Czy jest na ciebie wkurzony za wizytę tych gumi? — Arleigh McCrae poprosiła Starkowa, żeby ktoś pogadał z naszym przedstawicielem gumi. Przeprosili ojca. Chodzi o to, że Mitsuko została aresztowana pod hotelem „Di”. To przysporzyło mu zmartwień i kłopotów. — Aresztowana? — Za wtargnięcie na prywatny teren. Brała udział w demonstracji. Wdrapała się na płot i uruchomiła alarm. Nie zdążyła zejść przed przybyciem policji. 209 — Nic się jej nie stało? — Ojciec zapłacił kaucję i wypuścili ją. Nie jest jednak zachwycony. — Czuję się winna — powiedziała Chia. Wzruszył ramionami i podszedł do drzwi. Chia wstała. Sandbender stał obok torby na stojaku na bagaż, na wierzchu leżały gogle i rękawice. Zaniosła wszystko do drugiego pokoju. Panował w nim bałagan, Masahiko zdążył już upodobnić go do swojego pokoju w domu. Pościel na łóżku była skotłowana. Przez otwarte drzwi łazienki zobaczyła zmięte ręczniki na kafelkach podłogi i przewróconą butelkę szamponu na umywalce. Komputer stał na biurku, a obok niego studencka czapka Masahiko. Wszędzie walały się puszki po kawie i zauważyła co najmniej trzy tace z miseczkami po zupie. — Czy ktoś widział Zonę? — zapytała, zdejmując z łóżka poduszkę i otwartą gazetę. Usiadła, położyła Sandbendera na kolanach i zaczęła wkładać rękawiczki. Masahiko rzucił jej dość dziwne spojrzenie. — Nie sądzę — powiedział. — Zabierz mnie tą samą drogą, co za pierwszym razem — powiedziała. —

Chcę zobaczyć to jeszcze raz.

***

Hak Nam. Tai Chang Street. Mury żywe od przelatujących wiadomości we wszystkich znanych językach. Mijane drzwi, każde wiodące do innego świata. Tym razem wyraźniej zdawała sobie sprawę z obecności niezliczonych duchów. Zapewne w taki sposób ludzie prezentowali się tutaj, kiedy nie nawiązywałeś z ni-mi bezpośredniego kontaktu. Miasto duchów i cieni. Jednak tym razem Masahiko wybrał inną drogę i nie pięli się labiryntem spiralnych schodów, lecz przelatywali przez najniższe piętro oryginalnego miasta. Chia przypomniała sobie czarną dziurę, prostokątny otwór, jaki Masahiko pokazał jej na drukowanej chuście na ścianie pokoju. — Teraz muszę cię zostawić — rzekł, gdy wypadli z labiryntu w tę pustą przestrzeń. — Oni chcą porozmawiać bez świadków. Zniknął i z początku Chia miała wrażenie, że niczego tam nie ma, tylko to ni-kłe szarawe światło, sączące się gdzieś z wysoka. Kiedy spojrzała w górę, zmieniło się w ogromne, odległe okno, przysypane kompostem dziwnych i niewyraźnych kształtów. Przypomniała sobie dach miasta i porzucone tam śmieci. — Dziwne, prawda? — Idoru stała przed nią w haftowanych szatach, których maleńkie wzory jarzyły się i poruszały. — Puste i ponure. Ale on nalegał, żebyśmy 210 spotkały się tutaj. — Kto nalegał? Czy wiesz, gdzie jest Zona? Przed idoru stał maleńki stoliczek, bardzo stary, na czterech rzeźbionych w smocze łapy nogach pokrytych grubą warstwą łuszczącej się bladozielonej far-by. Na środku blatu stała zakurzona szklanka, a w niej coś leżało. Ktoś zakasłał.

— Oto serce Hak Nam — rzekł Etrusk tym samym skrzypiącym głosem, zasemblowanym z miliona próbek suchych dźwięków. — Tradycyjne miejsce poważnych rozmów. — Twojej przyjaciółki nie ma — oznajmiła idoru. — Chciałam powiedzieć ci o tym osobiście. On — dodała, wskazując szklankę — poda ci szczegóły, których nie rozumiem. — Przecież oni tylko zamknęli jej stronę webową — powiedziała Chia. — Ona jest w Mexico City, z jej gangiem. — Nie ma jej — zaprzeczył Etrusk. — Kiedy was rozdzielono — powiedziała idoru — w tamtym pokoju w Wenecji, twoja przyjaciółka weszła do twojego systemu i włączyła kamery wideo w twoich goglach. To, co zobaczyła, wskazywało, że grozi ci poważne niebezpieczeństwo. Sądzę, że miała rację. Zapewne wtedy wcieliła w życie ten plan. Wróciła do swej sekretnej krainy i połączyła się z tokijskim oddziałem wielbicielek zespołu Lo/Rez. Rozkazała Ogawie, prezesce klubu, rozesłać wiadomość o śmierci Reza w hotelu „Di”. Zagroziła jej użyciem broni, która rozniesie tokijską stronę webową. . . — Ten nóż — domyśliła się Chia. — On uosabiał tę broń? — Całkowicie nielegalną — wtrącił Etrusk. — Kiedy Ogawa odmówiła — ciągnęła idoru — twoja przyjaciółka spełniła swą groźbę. — To poważne przestępstwo — rzekł Etrusk — w każdym w zamieszanych w to krajów. — Potem, wykorzystując resztki strony webowej Ogawy, rozesłała wiadomość — powiedziała idoru. — Informacja wyglądała na oficjalną i w rezultacie hotel „Di” otoczyło morze potencjalnych świadków. — Jakikolwiek był następny etap jej planu — wtrącił Etrusk — ujawniła swoją obecność w sieci. Właściciele strony webowej wykryli ją. Musiała uciekać.

Zaczęli ją tropić. Musiała porzucić swoje wcielenie. — Jakie wcielenie? — zapytała Chia, czując, że ziemia osuwa się jej spod nóg. — Zona Rosa — odparł Etrusk — była wcieleniem Mercedes Purissimy Vargas-Gutierrez. To dwudziestosześcioletnia ofiara choroby wywołanej zanieczysz-czeniem środowiska, niezwykle często występującej w Meksyku. Jego głos był teraz jak deszcz bębniący o cienki blaszany dach. — Jej ojciec jest niezwykle błyskotliwym adwokatem. 211 — A więc mogę ją znaleźć! — Ona nie chciałaby tego — powiedziała idoru. — Mercedes Purissima jest poważnie zdeformowana i od pięciu lat żyje, całkowicie negując swoją fizyczną postać.

***

Chia siedziała i płakała. Masahiko zdjął z oczu czarne spodki i podszedł do łóżka. — Nie ma Zony — powiedziała. — Wiem — rzekł. Usiadł obok niej. — Nie dokończyłaś mi historii Sandbendera — przypomniał. — To była bardzo interesująca opowieść. Zaczęła mu ją opowiadać. Rozdział 45 Szczęśliwy

— Laney — usłyszał jej rozespany głos. — Co robisz? Oświetlona tarcza cedrowego telefonu. — Dzwonię do „Lucky Dragon” na Sunset. — Gdzie? — Do sklepu. Całodobowego. — Laney, jest trzecia rano. . . — Muszę podziękować Rydellowi, powiedzieć mu, że mam tę pracę. . . Jęknęła i obróciła się na bok, nakrywając głowę poduszką. Za oknem widział tę przejrzystą bursztynową poświatę, wysokie urwiska nowych budynków odbijające światła miasta. Rozdział 46 Baśnie rekonstrukcji Chia śniła o plaży usianej kawałkami elektroniki użytkowej: podobnymi do krabów, ruchliwymi stworkami na pasiastych nóżkach starych rezystorów. Zatoka Tokijska, zasnuta całunem mgły ze starego filmu, bladoszarą zasłoną mającą na krótko skryć dramat pierwszego aktu — morskie potwory lub jakąś obcą armadę. Przeszła kilka kroków i ujrzała wznoszące się przed nią Hak Nam, które z typową dla snów logiką wcale się nie przybliżało. Fale przyboju omywające jej kostki. Warowne Miasto rozbudowuje się. Oni je rozbudowują. Ze szczątków leżących na plaży, resztek świata przed wielką zmianą. Niewiarygodne ilości, przewiezio-ne tu barkami i kontenerowcami podczas wielkiej rekonstrukcji. Maleńkie owady Rodela van Erpa mnożą się tam, wznosząc żelazne klatki balkonów sypialń, niezliczone okna, rzucające srebrzyste prostokąty pustki w mgłę. Niewiarygod-ny ludzki twór, ogromny i wspaniały, powstaje tu jako projekcja wcześniejszego wcielenia, istniejącego w świecie zbiorowej fantazji. Terkot budzika. Słoneczny blask halogenu oświetlającego drukowaną chustę, której środek reprezentuje pustkę, nieznany adres: legendarny program antyspamowy. Włącza pilotem ekspres do kawy i zwija się pod kołdrą, czekając na na-

rastający syk pary. Prawie codziennie rano zagląda do Miasta, słucha ploteczek w ulubionym zakładzie fryzjerskim przy Sai Shing Road. Etrusk zachodzi tam czasem z Klausem, Roosterem i innymi towarzyszącymi mu duchami, które tolerują jej obecność. Jest z tego dumna, ponieważ milkną w obecności Masahiko. Czy są w podeszłym wieku, niewiarygodnie starzy, czy też tylko tak się zachowują? Jakkolwiek jest, wiedzą o wszystkim pierwsi, a ona nauczyła się to cenić. I Etrusk wspomina coś o wolnym miejscu, naprawdę bardzo małym, ale z oknem. Wychodzącym na Lung Chun Road. On ją lubi, ten Etrusk. Dziwne. Powiadają, że on nikogo nie lubi, ale jakoś zlikwidował manko na rachunku ojca, chociaż zapomniała zostawić klucz. (Trzy-ma ten klucz do pokoju 17 w nieprzemakalnej jedwabnej kosmetyczce, którą dali jej na pokładzie samolotu JAL, kiedy wracała do domu. Jest zrobiony z plastiku 214 w kształcie staromodnego klucza, z magnetycznym paskiem na najdłuższej części i piórem w kształcie książęcej korony. Czasem wyjmuje go i ogląda, ale klucz wygląda po prostu jak kawałek taniego plastiku). Etrusk i pozostali przez cały czas obserwują realizację Projektu. Tak go nazwali. Dzięki nim Chia wie, że wyspa idoru jeszcze nie została ukończona. Jest tam, ale jeszcze nie jest stabilna. Muszą coś z nią zrobić, zanim zaczną budować, nawet przy użyciu nanotechów, żeby zabezpieczyć ją na wypadek następnego trzęsienia ziemi. Chia zastanawia się, co Rosjanie zrobią ze swoją częścią, a czasem rozmyśla także o Maryalice, Eddiem i Calvinie, tym facecie z „Whiskey Clone”, który wypuścił ją stamtąd dlatego, że uważał to za słuszne. Wszystko to wydaje się odległą przeszłością, przesłoniętą przez Warowne Miasto i szkołę. Domyśla się, że matka już wie, że nie była u Hester, chociaż nic Chii nie powiedziała, tylko dwukrotnie rozmawiała z nią o środkach antykoncepcyjnych i bezpiecznym seksie. Tak naprawdę nie była tam dłużej jak czterdzieści osiem godzin, nie licząc przelotów, ponieważ Rez nie zdołał znaleźć czasu, żeby jej podziękować, a Arleigh powiedziała, że to nawet lepiej i powinna wracać do domu, zanim ktoś zacznie zadawać pytania, więc odeślą ją do domu pierwszą klasą Japan Air Lines. Arleigh jeszcze tej samej nocy odwiozła ją na lotnisko Narita, tym razem nie zieloną furgonetką, która podobno nadawała się tylko na złom. Chia wciąż żałowała Zony i czuła się głupio, ponieważ miała wrażenie, że umarła jej przyjaciółka, która nigdy nie istniała, natomiast w Mexico City była tamta dziewczyna z okropnymi problemami. W końcu opowiedziała o wszystkim Arleigh i rozpła-kała się.

A Arleigh poradziła jej, że musi zaczekać. Ponieważ tamta dziewczyna w Meksyku przede wszystkim chce być kimś innym. To nieważne, że nie będzie Zoną, ona bowiem tylko ją wymyśliła. Tylko poczekaj, powiedziała Arleigh, a pojawi się ktoś inny, ktoś nowy, i będziesz miała wrażenie, że znacie się od dawna. Chia siedziała obok Arleigh i zastanawiała się nad jej słowami w tym szybkim małym samochodzie. — Ale nie będę mogła się przyznać, że ją poznałam? — To by wszystko zepsuło. Kiedy dotarły na lotnisko, Arleigh poszła z nią do JAL, znalazła kogoś, kto miał zaprowadzić ją do poczekalni (będącej skrzyżowaniem baru i naprawdę szykownie urządzonego biura), po czym dała jej torbę zawierającą wystrzałową kurtkę z emblematem Lo/Rez. Rękawy były z przezroczystego plastiku i ukazywały podszewkę wyglądająca jak płynna rtęć. Arleigh powiedziała, że jest trochę zbyt krzykliwa, ale może Chia ma jakąś przyjaciółkę, która zechce to nosić. Kurtka została jej z trasy po miastach Kombinatu i na plecach miała wyszyte w trzech językach daty wszystkich koncertów. Chia nigdy jej nie włożyła, ani nawet nikomu nie pokazała. Kurtkę powiesiła w szafie, w worku z pralni. Ostatnio rzadko zaglądała do oddziału.

215 A Kelsey w ogóle przestała tam bywać. Chia nie sądziła, aby inne fanki zrozumiały ją, gdyby próbowała wyjaśnić, co zaszło, nie mówiąc już o tym, że o niektórych sprawach nie mogła im opowiedzieć. Dużo czasu spędzała w Mieście, ponieważ widywała tam Reza i Rei jako cienie wśród cieni, ale poznawała ich. Pracowali nad Projektem. Niektórym ludziom nie podobał się ten pomysł, lecz wielu przyjęło go entuzjastycznie. Na przykład Etrusk. Powiedział, że to najbardziej zwariowana rzecz, od kiedy rozszerzyli działanie tamtego programu antyspamowego. Czasem Chia zastanawiała się, czy oni wszyscy nie żartują, gdyż wydawało się po prostu niemożliwe, żeby ktoś zdołał tego dokonać. Wybudować to na wyspie w Zatoce Tokijskiej. Idoru powiedziała, że tam chcą zamieszkać, teraz, kiedy są małżeństwem. I tak się stanie. A jeśli im się uda, pomyślała Chia, słysząc syk ekspresu, pojadę tam.

Podziękowania

Sogho Ishii, japoński reżyser, pokazał mi Warowne Miasto w Koulun na fotografiach Ryujiego Miyamoto. Ishii uważał, że powinniśmy tam nakręcić film science fiction. Nie zrobiliśmy tego, lecz Warowne Miasto utkwiło mi w pamięci, chociaż nie wiedziałem o nim nic ponad to, co zobaczyłem na fascynujących zdjęciach Miyamoto. które w końcu dostarczyły mi tworzywa, z którego powstał Most w powieści Światło wirtualne. Architekt Ken Vineberg zwrócił moją uwagę na artykuł o Warownym Mieście w Koulun, zamieszczony w „Architectural Review”, w którym po raz pierwszy przeczytałem o Mieście ciemności, wspaniałym dziele Grega Girarda i Iana Lam-brota (Watermark, London 1993). John Jarrold uprzejmie przysłał mi je z Londy-nu. Wszystko, co wiem o obcinaniu palców, zawdzięczam wspomnieniom Marka Brandona „Choppera” Reada (Chopper from the Inside, Sly Ink. Australia 1991). Pan Read jest o wiele bardziej przerażający od Blackwella i ma jedno ucho mniej. Speed Tribes Karla Taro Greenfelda (Harper Collins, New York 1994) znacznie wzbogaciło moją wiedzę o następstwach pokonywania stref czasowych. Stephen P.(„Plausibility”) Brown asystował mi przez wiele miesięcy, codziennie — a nawet częściej — z niezmąconym spokojem poprawiając pospiesznie przesyłane faksem fragmenty czegoś, z czego miał powstać spójny tekst. Niniejsza książka powstała głównie dzięki jego nieustannym zachętom i niewyczerpanej cierpliwości. Równie cierpliwi okazali się moi wydawcy po obu stronach Atlantyku, za co jestem im wdzięczny.