Girl Online solo

Zoe Sugg, czyli Zoella, jest vloggerką z Brighton w Wielkiej Brytanii. Dzięki filmikom o modzie, urodzie i stylu życia zdobyła miliony subskrybentów na portalu YouTube. Jeszcze więcej osób ogląda jej kanał każdego miesiąca. W roku 2011 zdobyła nagrodę „Cosmopolitan” za najlepszy blog urodowy, a rok później – wyróżnienie za najlepszy vlog urodowy. Zoe dwukrotnie otrzymała tytuł najlepszej brytyjskiej vlogerki podczas Radio 1 Teen Awards 2013 i 2014. W 2014 i 2015 roku zdobyła nagrodę Nickelodeon Kids’ Choice dla ulubionej brytyjskiej vlogerki, a podczas Teen Choice Awards 2014 wyróżniono ją tytułem Web Star w kategorii moda i uroda. Latem 2016 roku Zoe zaczęła nowy ekscytujący projekt – prowadzi klub książki we współpracy z księgarnią WHSmith.

Książki Zoe Sugg GIRL ONLINE GIRL ONLINE W TRASIE GIRL ONLINE SOLO

Kochani widzowie, czytelnicy i fani, dziękuję za Wasze nieustające wsparcie i za to, że pokochaliście Penny i jej przygody tak samo jak ja. Mam nadzieję, że będziecie dążyć do spełnienia Waszych marzeń, dopóki nie staną się rzeczywistością. Skoro mi się udało, to i Wam się uda!

15 września Gdzie jest Noah Flynn?

Krótka przerwa w regularnym blogowaniu! Jeśli często zaglądacie na Girl Online, to wiecie, że uwielbiam odpowiadać na pytania czytelników w komentarzach albo mailowo. Wprawdzie większość z Was jest superwyluzowana i pyta o zwykłe rzeczy, na przykład o mój nowy rok szkolny albo jak się przygotowuję do nadchodzących prac zaliczeniowych i egzaminów… ale moją skrzynkę elektroniczną zalewają też pytania o Noah Flynna. A dokładniej: „Gdzie on jest?”, „Co teraz robi?”, „Dlaczego przerwał trasę z zespołem The Sketch?”. A nie zdarza się to tylko tu, na moim blogu, ale na wszystkich moich profilach w mediach społecznościowych, a nawet w realu! Więc uznałam, że pora wyłożyć kawę na ławę i napisać, co o tym wiem. Jeśli jesteś nowym czytelnikiem mojego bloga, możesz nawet nie mieć pojęcia, że Noah i ja kiedyś ze sobą chodziliśmy (z naciskiem na „kiedyś” i czas przeszły). Stali bywalcy Girl Online pewnie znają go też pod pseudonimem Chłopak z Brooklynu i chociaż od dawna nie pisałam nic o nim – ani o nas, jeśli już o tym mowa – to jego niedawne zniknięcie zastanawia wiele osób. Dlatego – głęboki oddech… – powiem Wam prawdę: ja też nic nie wiem. Jestem w takiej samej sytuacji jak Wy i mogę tylko mieć nadzieję, że cokolwiek teraz robi, czuje się szczęśliwy i wszystko u niego w porządku. Jego agencja wydała następujące oświadczenie: „Z przyczyn osobistych oraz ze względu na duże obciążenia zawodowe Noah podjął decyzję o opuszczeniu światowej trasy koncertowej The Sketch miesiąc wcześniej, niż było to zaplanowane. Noah chciałby przeprosić wszystkich fanów, którzy mogli się poczuć rozczarowani, i podziękować im za ich nieustające wsparcie”. To wszystko, co wiem na ten temat. Niestety, przyjaźń z Noah nie oznacza, że mogę go śledzić przez GPS – nie mam w telefonie żadnej aplikacji, do której mogłabym się zalogować, żeby sprawdzić, gdzie teraz przebywa (chociaż mam nieodparte wrażenie, że moja mama robi tak ze mną i z moim bratem). Mogę Wam powiedzieć tylko tyle: znam Noah i wiem, że taka decyzja nie mogła mu przyjść z łatwością. Ale to bardzo silny facet i jestem pewna, że wróci, zanim się obejrzymy. Mam nadzieję, że udało mi się odpowiedzieć na Wasze pytania i teraz możemy wrócić do normalności na blogu. A tych, którzy zupełnie się nie orientują, o czym mówię, bardzo

przepraszam, ha, ha! I jeszcze jedno: Noah, jeśli to czytasz, odpisz mi na SMS-a, bo inaczej będę musiała wynająć prywatnego detektywa, żeby Cię namierzył. Girl Online jest teraz offline xxx

Kończę pisać notkę i natychmiast wręczam laptopa Elliotowi. – Myślisz, że to wystarczy? Jego wzrok prześlizguje się po ekranie, a ja szarpię skórkę przy paznokciu małego palca. – Według mnie jest w porządku – odpowiada po kilku sekundach pełnych napięcia. Uzyskałam jego aprobatę, więc szybko przejmuję laptopa i klikam „publikuj”, zanim zdążę zmienić zdanie. Od razu robi mi się lżej na duszy. Co się stało, to się nie odstanie. Nie mogę cofnąć tych słów. Wydałam oficjalne „oświadczenie”, chociaż to idiotyczne, że w ogóle muszę to robić. Zaczyna mnie palić twarz i uświadamiam sobie, jaka jestem wściekła z powodu tej całej sytuacji… W tok moich myśli wdziera się głośne chrząknięcie Elliota. Ma zaciśnięte i ściągnięte w bok usta, a mi serce zamiera w piersi, bo wiem, że czymś się martwi. – Noah naprawdę nie kontaktował się z tobą od sierpnia? Wzruszam ramionami. – No nie. – Nie spodziewałem się po nim czegoś takiego. Chłopak z Brooklynu nas zawiódł. Znów wzruszam ramionami. To jedyna reakcja, jaką jestem w stanie z siebie wykrzesać. Jeśli zacznę się nad tym zastanawiać, wszystkie emocje, które staram się w sobie stłumić, trysną ze mnie jak fontanna. – Mam tylko tego jednego SMS-a. – Wyciągam telefon i wyszukuję odpowiednią wiadomość. – Widzisz?

Nie wiem, jak Noah rozumie słowo „niedługo”, ale minął ponad miesiąc, a on nie dał znaku życia. Wysłałam mu mnóstwo SMS-ów, prywatnych wiadomości na Twitterze i maili – ani razu nie odpowiedział. A nie chciałam wyjść na jakąś zdesperowaną byłą dziewczynę, która usiłuje za wszelką cenę go odnaleźć, więc z czasem dałam sobie spokój, ale nadal skręca mnie w żołądku ze wściekłości na myśl o tym, że mi nie odpisuje. – No cóż, dobrze zrobiłaś, że przedstawiłaś swoją wersję wydarzeń, żeby ludzie się od ciebie odczepili – podejmuje temat Elliot. – Komu potrzebne takie jazdy, prawda? – Dokładnie. – Przesuwam się na koniec łóżka i biorę z biurka szczotkę do włosów. Rozczesując plątaninę kasztanowych, lekko spłowiałych od słońca włosów, błądzę wzrokiem po zdjęciach przyczepionych do lustra – są tam moje zdjęcia z Leah Brown, fotki Elliota i Alexa, a nawet jedno selfie z Megan. Większość przesłaniają jednak wycinki z magazynów z moimi ulubionymi fotografiami, inspiracje do pracy nad portfolio oraz harmonogram powtórek przed egzaminami A-level, który pozaznaczałam kolorowymi zakreślaczami moim autorskim systemem. Mama zażartowała, że wypełnianie tego harmonogramu zajmuje mi więcej czasu niż sama nauka, ale dzięki niemu czuję, że mam nad czymś kontrolę. Cała reszta wymyka mi się z rąk – Noah, kariera fotograficzna, nawet przyjaciele… Każdy przygotowuje się do życia po liceum. A chociaż staż u François-Pierre’a Nouveau, jednego z najbardziej rozchwytywanych fotografów na świecie, daje mi wielką przewagę, to i tak wydaje mi się, że wszyscy wokół mnie gdzieś pędzą, a ja tkwię w miejscu. Jaki powinien być mój następny krok? – Myślisz, że znalazł sobie nową dziewczynę? – Elliot zerka na mnie znad ramki okularów, a na jego twarzy maluje się wyraz, który znam aż za dobrze. To mina pod tytułem „Penny na pewno się to nie spodoba”, którą lubi mnie od czasu do czasu zaskoczyć. – Elliot! – Rzucam w niego szczotką, która odbija się od ściany za nim i ląduje w stosie prania. – No co? On jest singlem, ty jesteś singielką. Już czas, żebyś wyszła do

ludzi, Pen. Świat nie kończy się na Brooklynie. – Posyła mi jedno z typowych dla siebie przerysowanych mrugnięć, a ja przewracam oczami. Bardziej od milczenia Noah wyprowadza mnie z równowagi tylko myśl, że jest z kimś innym. Wolę zmienić temat, więc pytam Elliota: – A w ogóle, jak się sprawuje Alex? Elliot unosi ręce ku niebu. – Idealnie jak zawsze. Uśmiecham się szeroko. – Takie z was słodziaki, że aż mnie trochę mdli. – Mówiłem ci, że odszedł z second handu? Teraz pracuje w restauracji. – Twarz Elliota promienieje dumą. – Nie mogę się doczekać, aż skończę liceum i będziemy mogli razem zamieszkać. W końcu i tak spędzam u niego większość czasu. Oczywiście kiedy nie jestem tutaj. Rozciąga usta w uśmiechu, ale oczy ma smutne. Wychylam się w jego stronę i łapię go za rękę. – Twoim rodzicom przejdzie… W domu Wentworthów od tygodni trwają nieustanne awantury. Czasem przez cienkie ściany mojej sypialni na strychu słychać krzyki; czuję się wtedy trochę dziwnie. Teraz przychodzi kolej na Elliota, żeby wzruszyć ramionami. – Moim zdaniem powinni po prostu skrócić swoje cierpienia. Gdyby rozstali się na dobre, wszyscy bylibyśmy szczęśliwsi. – Penny! – z dołu dobiega głos mojej mamy. Odwracam telefon i sprawdzam godzinę. – A niech to. Chodź, Elliot, bo się spóźnimy! Nie mogę przegapić pierwszej lekcji. Zrywam się z łóżka i zaczynam wrzucać książki do torby. Zerkam w przelocie w lustro i dopiero wtedy uświadamiam sobie, że zanim rzuciłam szczotką w Elliota, rozczesałam tylko jedną stronę głowy. Łapię z biurka gumkę i zgarniam splątane kołtuny w luźny kok. To będzie musiało wystarczyć. Zawsze mnie zdumiewa, jak szybko Elliot potrafi się przeobrazić z burzowej chmury w promyk słońca – kiedy się odwracam, znów jest radosny i pełen energii. Chwyta mnie pod ramię i uśmiecha się wesoło. – Ścigamy się po czekoladowego croissanta? – Kto pierwszy, ten lepszy. Zbiegamy ze schodów po dwa stopnie naraz, śmiejąc się i przepychając po drodze. – Wariaci, co wyście znowu wymyślili? – cmoka mama, kiedy lądujemy na dole i wyrywamy z jej wyciągniętych rąk ciepłe czekoladowe croissanty. –

Pamiętaj, Penny, wróć najpóźniej o siódmej na urodziny Toma. – Nie ma sprawy! – wołam już niemal zza drzwi z pełną świadomością, że mam czekoladę w miejscach, w których poukładana szesnastolatka na pewno nie powinna jej mieć. Nie zapomniałabym o urodzinach mojego starszego brata, ale rozumiem, dlaczego mama to powiedziała. Ostatnio po lekcjach szwendamy się z Elliotem po Brighton, a ja pstrykam mu fotki do mojego portfolio. Taki model to spełnienie marzeń fotografa: jest tak pewny siebie, że nie boi się pozować na środku ulicy, nawet jeśli mijają go inni przechodnie. „Może powinienem założyć bloga – stwierdził któregoś dnia. – Wtedy mógłbym się chwalić tymi wszystkimi zdjęciami! Nawet te, które tobie się nie podobają, są niesamowite”. – Powinieneś – potwierdziłam. – Przydałby ci się, skoro planujesz karierę w branży modowej. – Zastanowię się nad tym – rzucił w odpowiedzi, ale jeszcze się do tego nie zabrał. Podejrzewam, że wizja posiadania bloga ekscytuje Elliota bardziej niż ciężka praca, która się z tym wiąże. Zawsze przewraca oczami, kiedy zastaje mnie ślęczącą przy laptopie, ale rozumie, że tak wygląda prowadzenie Girl Online. W zeszłym roku zrobiłam sobie długą przerwę od bloga, a teraz jeszcze bardziej zależy mi na tym, żeby odniósł sukces. Na dworze w powietrzu czuć chłód, który przypomina mi o nadchodzącej jesieni, chociaż jest dopiero wrzesień. To moja absolutnie ukochana pora roku; liście zaczynają się złocić, a potem spadają z drzew po wytężonej pracy latem, a słońce bije znacznie wyraźniejszym blaskiem, kiedy rozwiewają się opary wakacyjnych upałów. Wszystko wydaje się odrobinę jaśniejsze i świeższe – można zacząć nowy rok szkolny z czystym kontem. Czyste konto. Właśnie tego mi trzeba. Przytulam się do Elliota i wsuwam mu rękę pod ramię. – Musimy skrócić naszą dzisiejszą sesję – uprzedzam. – Odejście Alexa z second handu ma jedną złą stronę: nie możemy już wypożyczać stamtąd różnych fajnych kostiumów! Przypominam sobie moje ulubione zdjęcie Elliota: jest na nim ubrany we własne ciuchy (wąskie dżinsy i burgundowy T-shirt z narzuconym na wierzch swetrem o grubym splocie), a na głowie ma piracki kapelusz z ogromnym sterczącym piórem, w dodatku balansuje na jednej nodze na odwróconym do góry nogami wiadrze, które znaleźliśmy na skalistej plaży. Wygląda jak król piratów z Brighton. Tyle że z wyjątkowym wyczuciem mody. – A to oznacza powrót do szafy twojej mamy! – woła Elliot z dramatycznym westchnieniem. Parskam śmiechem. Fakt – mama zachowała mnóstwo dziwnych i zarazem fantastycznych akcesoriów z czasów swojej kariery aktorskiej. Rozstaję się z nim na przystanku autobusowym, a on składa mi na

policzkach dwa ekstrawaganckie całusy – to zwyczaj, który podpatrzył w Paryżu, a potem szlifował na stażu w magazynie „CHIC”. – Do zobaczenia, moja dhoga – mówi. A potem dodaje ściszonym głosem: – I już nie zamartwiaj się Noah. Obiecujesz? Rumienię się. – Obiecuję. Z przystanku jest niedaleko do szkoły, ale zaraz po rozstaniu z Elliotem zaczynam za nim tęsknić. Jego nieobecność sprawia mi ból, czuję się bez niego jak bez ręki albo nogi. Jest częścią mnie – cierpię, kiedy go nie ma. Nie wiem, co zrobię, jeśli w przyszłym roku wyprowadzi się z Alexem do Londynu. Ta myśl sprawia, że czekoladowy croissant podchodzi mi do gardła, więc przełykam ślinę, żeby nie zwymiotować. Mój telefon brzęczy, a ja natychmiast zapominam o złożonej obietnicy, bo ogarnia mnie nadzieja, że to Noah. Ale to nie on, tylko Kira. „Gdzie jesteś?”, pyta w SMS-ie. I wtedy patrzę na zegarek. Zostało tylko pięć minut do mojej pierwszej lekcji – historii, na której mamy z Kirą prezentację. Ups. Zaczynam biec, pędzę po schodach i wpadam do szkoły przez dwuskrzydłowe drzwi. Tuż za nimi dwie świeżo upieczone gimnazjalistki pochylają się nad swoimi telefonami i chichoczą, oglądając coś w plotkarskiej aplikacji Celeb Watch. Od razu czuję przypływ paniki, że obgadują właśnie mnie – ale tym razem tak nie jest. Okazuje się, że Hayden z The Sketch zerwał ze swoją ukochaną, Kendrą. Jedna z dziewczyn podnosi na mnie wzrok i marszczy brwi, ale w jej oczach nie ma błysku rozpoznania – po prostu gapię się na nie i dziwnie wyglądam. Mijam je pospiesznie, a serce wali mi jak oszalałe. Już nikt nawet się za mną nie ogląda. Oddycham z ulgą, pozwalając sobie odzyskać spokój. To już oficjalne – Noah i ja obchodzimy ludzi tyle co zeszłoroczny śnieg. Jestem tylko zwyczajną dziewczyną, która wiedzie zwyczajne życie w zwyczajnej szkole. Marzyłam o tym, odkąd wróciłam do domu z trasy koncertowej. Prawda? – Penny! Rany, tu jesteś. – Kira podbiega do mnie i przerywa mi ostatnią myśl, zanim zdążę ją rozwinąć. Zaczyna omawiać plan naszej prezentacji, a ja daję się jej zaprowadzić szkolnym korytarzem z powrotem ku normalności.

– Poczekaj, jeszcze tylko jedno. – Penny, już za pięć siódma… – Wiem, ale teraz jest idealne światło… Pstrykam ostatnią fotkę Elliotowi na tle ciemniejącego nieba. Tym razem nie jesteśmy na plaży, tylko w Blakers Park, który rozciąga się przed naszymi domami niedaleko rzędu uroczych chatek w pastelowych kolorach. Mieszkamy na wzgórzu, więc z naszych sąsiadujących ze sobą sypialni mamy wspaniały widok na park, za którym majaczy morze. W parku stoi wieża zegarowa, pod którą spędziliśmy z Elliotem wiele wieczorów, czytając i pracując nad zdjęciami. Mój najlepszy przyjaciel przybiera fantazyjne pozy, podskakuje aż do gwiazd, a potem odchyla się, robiąc mostek ze stania. Ja leżę na trawie na brzuchu i robię mu zdjęcia od dołu. Gdybyście nie wiedzieli, że to Elliot, moglibyście go nie rozpoznać na tych fotografiach. Udaje mi się uchwycić zachodzące słońce pod łukiem jego wygiętych pleców. Skąpany w promieniach obraz jest nieostry, ale Elliot wygląda eterycznie, jakby światło tryskało wprost z jego wnętrza. – Okej, skończyłam – oznajmiam, odkładając aparat. Siadam i sprawdzam telefon – nie dostałam żadnych pełnych niepokoju SMS-ów od mamy, więc zakładam, że Tom się spóźnia. – Poka – prosi Elliot, wychodząc z mostka i opadając plecami na trawę. Przechylam się w jego stronę, żeby pokazać mu efekt. – Och, Penny, są niesamowite! Najlepsze jak dotąd. Lepiej, żeby trafiły do galerii. – Och, to na sto procent zawiśnie w najbardziej wyeksponowanym miejscu! Nazwę je „Słoneczne wygibasy Elliota”. – Może powinnaś trochę popracować nad tytułami, P. – Rozumiem aluzję. Elliot wymyślił, że kiedyś otworzę własną galerię i urządzę w niej wystawę indywidualną. To będzie coś zupełnie innego niż pokaz w szkole, gdy moje zdjęcia wisiały wśród prac zaliczeniowych innych uczniów z zajęć fotograficznych. W jego marzeniach moja galeria zawsze znajduje się w jakimś bajecznym miejscu: Londynie, Nowym Jorku albo jeszcze dalej, w Szanghaju albo Sydney. Kiedy roztacza przede mną swoje wizje, zawsze kwituję to śmiechem, ale ogarnia mnie też niepokój. Na zakończenie mojego cudownego stażu François-Pierre Nouveau powiedział, że będę mogła powiesić w jego galerii kilka swoich zdjęć – o ile

spełnią jego wysokie oczekiwania. Przesłałam niektóre fotki Elliota Melissie, kierowniczce biura François-Pierre’a, z którą bardzo się zbliżyłam w czasie stażu. Jej zdaniem moje prace są dobre, ale czegoś w nich brakuje. „Po prostu nie widzę w nich ciebie – podsumowała Melissa. – Jesteś na dobrym tropie. Postaraj się znaleźć temat, który cię naprawdę porusza – coś, co kochasz. Wtedy trafisz w dziesiątkę. Twoje fotografie muszą mówić własnym głosem. Tak, żeby była w nich… prawdziwa Penny”. Nie chcę jej zawieść, więc postawiłam sobie za cel ćwiczyć, ćwiczyć i jeszcze raz ćwiczyć, dopóki nie odkryję, jak zawrzeć w moich zdjęciach „prawdziwą Penny”. Bo sama marzę z takim samym rozmachem jak Elliot. Chcę zajmować się fotografią przez całe życie. I jeszcze nigdy nie czułam takiej determinacji, żeby spełnić to marzenie. Kątem oka dostrzegam coś, co zwraca moją uwagę, i zadzieram gwałtownie głowę. – Noah…? – wyrywa mi się szeptem. – Co? Gdzie? – Elliot podąża za moim wzrokiem, ale nic tam nie widać. Ktokolwiek to był, zdążył już zniknąć na zboczu wzgórza. – Mogłabym przysiąc, że… – Ale co ja właściwie widziałam? Czapeczkę beanie wciśniętą na długie ciemne włosy. Chód rozkołysany w znajomy sposób. To mógł być każdy. – Nieważne – odpowiadam szybko. Elliot nie daje się zwieść. – Penny, to normalne. Ja też żałuję, że go tu nie ma. Ale skupmy się na tym, kto tu jest: na Tomie. Wracajmy, co? – Jasne. Wiem, że głupio się zachowuję. Noah pewnie jest w Nowym Jorku albo w Los Angeles – każde miejsce byłoby bardziej prawdopodobne niż Brighton. Po prostu chciałabym się dowiedzieć, gdzie się podziewa i co robi. Wtedy przynajmniej bym się nie zamartwiała. – Szybciej, guzdrało! – woła do mnie Elliot. Wchodzimy wzgórzem w stronę naszych domów, a ja zostałam w tyle. Na tym polega problem z Brighton – składa się niemal wyłącznie z wysokich wzgórz, a my mieszkamy w połowie jednego z najwyższych. – Podobno tata przyrządza właśnie jedną ze swoich słynnych lasagne – mówię, doganiając przyjaciela. Elliot jęczy. – O Boże, z czym będzie tym razem? – Nie mam pojęcia. Pamiętasz, jak zrobił jedną warstwę z ananasem, żeby stworzyć lasagne po hawajsku? – Ta mi nawet smakowała! Myślałem raczej o tym, jak usłyszał, że w Meksyku dodają do sosów czekolady, więc stopił czekoladowy batonik

i wmieszał go do bolognese! – To było dość obrzydliwe – przyznaję. – Może powinnam mu powiedzieć, żeby poprzestał na śniadaniach. – Coś ty, wiesz, że uwielbiam eksperymenty kulinarne twojego taty, nawet jeśli nie zawsze mu wychodzą. W końcu kto by pomyślał, że lasagne posypane solonymi chipsami będą takie pyszne i chrupiące? Powinien opatentować ten przepis. Jamie Oliver może się schować! Gdy rozmawiamy o jedzeniu, czas płynie niezauważenie i wkrótce stoimy już przed moim domem. Elliot nawet nie zerka w stronę swoich drzwi, tylko od razu wchodzi za mną. Wita nas intensywny zapach przypraw i smażonego mięsa. – Coś tu cudownie pachnie! – woła Elliot zza moich pleców. W przedpokoju pojawia się tata w przekrzywionej czapce kucharskiej na głowie. – Dziś serwuję lasagne w stylu greckim. Feta! Oregano! Jagnięcina! Bakłażan! – Czyli to musaka? – O nie. – Tata grozi mi łopatką. – To wciąż będzie lasagne. Poczekajcie tylko, aż zobaczycie, co ma na wierzchu… – Błagam, błagam, błagam, tylko nie oliwki! – marszczę nos. – Coś jeszcze lepszego… anchois! Elliot i ja uśmiechamy się szeroko. – Cześć wszystkim! – Tom! – odwracam się i wydaję z siebie radosny pisk, bo w drzwiach pojawia się mój brat, a za nim Melanie, jego długoletnia dziewczyna. – Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin! – Dzięki, Pen-Pen! – Brat obejmuje mnie i mierzwi mi włosy. – Hej, przestań! – Strząsam z siebie jego rękę, mijam go i podbiegam do Melanie. Obejmuję ją mocno. – Cześć, Mel, co słychać? – Wszystko dobrze, Penny, dzięki. Umieram z ciekawości, co upichcił wasz tata. Parskam śmiechem. – Powinno być ciekawie. Jak zwykle! Następnych kilka godzin mija nie wiadomo kiedy wśród śmiechu i jedzenia. Z bliskimi czuję się tak, jakby otulał mnie ciepły koc – działają na mnie równie kojąco jak stary wełniany sweter mamy, który towarzyszy mi w każdej podróży samolotem. Grecka lasagne wyszła idealnie (chociaż zdjęłam ze swojej porcji te malutkie rybki i oddałam je Tomowi), a teraz wszyscy siedzą odprężeni przy stole: mama opowiada Melanie o następnym ślubie, jaki organizuje (impreza w stylu filmu Kabaret w Soho), a Tom i Elliot zaśmiewają się z jakiegoś żartu taty. Nagle coś mi przychodzi do głowy. Zsuwam się ze swojego krzesła i po

cichu wymykam do przedpokoju po aparat, który zostawiłam obok plecaka. Wracam do kuchni i kieruję obiektyw w stronę mojej rodziny, żeby uchwycić jej śmiech i radość. W tym jest „prawdziwa Penny”. Wszyscy, których kocham, zebrali się w jednym pokoju. Spoglądam na podgląd zdjęcia. No… prawie wszyscy.

17 września Spotkania z duchami

Dziękuję wszystkim za słowa otuchy po mojej ostatniej notce. Przepraszam, że musiałam wyłączyć komentarze – sprawy zaczynały wymykać się spod kontroli. Ale może razem uda się nam jakoś przez to przejść? Zawsze najlepiej mi radzicie. Aktualnie najtrudniej mi uporać się z duchami. Nie chodzi o prawdziwe duchy (taką mam przynajmniej nadzieję), tylko o cienie, ślady tego, kogo mi brakuje, na które natykam się wszędzie w codziennym życiu. Tylko czekają, żeby wyskoczyć na mnie znienacka i na nowo złamać mi serce. Za każdym rogiem czai się coś, co mi o nim przypomina. Chociaż wiem, że pewnie jest gdzieś daleko ode mnie, ciągle mi się wydaje, że widzę go w tłumie ludzi tuż przed sobą. Raz nawet śledziłam jakiegoś biednego chłopaka na ulicy, a kiedy się odwrócił, oczywiście okazało się, że to nie ten, o kogo mi chodziło, tylko ktoś inny z ciemnymi włosami. Myślicie, że zwariowałam? Mówi się, że coś robi na nas piorunujące wrażenie. Ja właśnie tak się czuję w takich momentach, roztrzęsiona i niespokojna, niczym jak rażona piorunem – i trochę żałosna. Co mogę zrobić, żeby przegnać duchy przeszłości i wrócić do normalnego życia? Girl Online jest teraz offline xxx

Opublikowałam tę notkę dwa dni temu, a trzy główne rady, jakie pojawiały się w komentarzach, to: Otaczaj się przyjaciółmi i rodziną. (Załatwione). Zajmij czymś uwagę: częściej wychodź z domu i znajduj sobie różne ciekawe zajęcia, dopóki wspomnienia nie zaczną blednąć. (Do tego pewnie mogłabym się bardziej przyłożyć). Otwórz się na coś nowego. (Tak, tę samą radę usłyszałam od Elliota. A jednak mam wątpliwości, czy mi się uda ją zrealizować). Więc postanowiłam wypróbować metodę numer dwa. A w ramach zajmowania czymś uwagi przyjęłam zaproszenie, które już parę tygodni czekało na odpowiedź w skrzynce odbiorczej mojego telefonu. Megan proponowała, żebym odwiedziła ją w Londynie w Akademii Artystycznej Madame Laplage, w której się teraz uczy. To bardzo prestiżowa szkoła i jestem z niej bardzo dumna, że się tam dostała. W naszej lokalnej gazecie ukazał się nawet artykuł o jej osiągnięciu – nagłówek brzmiał „Uczennica zdobywa miejsce w akademii dla gwiazd”. Ukończyło ją mnóstwo słynnych aktorów i aktorek („O czym Megan nie pozwala nikomu zapomnieć”, drwi Elliot), ale nie tylko z tego jest znana. Uczęszczają tam również muzycy, tancerze, artyści – pewnie znalazłoby się nawet kilku fotografów. Megan mieszka w kampusie, więc żyje trochę tak, jakby już wyjechała na studia. Bywa dziwaczna i arogancka, ale mimo to naprawdę za nią tęsknię. „PRZYJEDŹ MNIE ODWIEDZIĆ – krzyczała do mnie w jednym z ostatnich SMS-ów. – Będziesz zachwycona”. Elliot przewrócił oczami, kiedy go zobaczył. – Pewnie chce się po prostu komuś pochwalić, że jest „gwiazdą” obsady Nędzników czy co tam teraz wystawiają. – West Side Story – poprawiłam go. Wcześniej tego samego dnia Megan opublikowała na Facebooku, że w Halloween wystąpi jako Maria w pierwszym dużym przedstawieniu swojego rocznika. „Próby są intensywne – napisała mi – ale jeśli przyjedziesz w sobotę po jedenastej, będziemy już odpoczywać na świetlicy i wszystkim cię przedstawię”.

Elliot cmoknął z dezaprobatą, ale widziałam, że podoba mu się mój pomysł, żeby wyjść z domu i zrobić coś innego niż zwykle; wykroczyć odrobinę poza swoją strefę komfortu.

Teraz jest sobota – jeden z tych pięknych, słonecznych dni we wrześniu, gdy cały London lśni, jakby ktoś porządnie wyszorował wszystkie budynki. Wysiadając z pociągu, mimowolnie zaczynam myśleć o tym, jak daleko zaszłam w ciągu minionych kilku miesięcy. Gdyby nie ostatnie lato, nie byłoby mowy, żebym sama pojechała pociągiem do Londynu, nie mówiąc już o podróży metrem w stolicy, ale teraz mam w zanadrzu różne sposoby i sposobiki, które pomagają mi opanować strach. Nie znika on do końca – wiem, że nigdy się go całkiem nie pozbędę i że w każdej chwili może dać o sobie znać bez uprzedzenia. Ale wiem też, że poradzę sobie, jeśli nie oddam mu nad sobą władzy. To ja decyduję, czy będę walczyć z moim lękiem, czy go zaakceptuję. Akademia Madame Laplage znajduje się nad Tamizą, a Megan czeka na mnie przy stacji metra Embankment, żebyśmy mogły pójść tam razem. – Penny! – Macha do mnie sprzed Starbucksa, ściskając w drugiej dłoni kawę. Nigdy nie widziałam, żeby piła cokolwiek poza koktajlami mlecznymi i colą, ale to przecież „dorosła” wersja Megan. – Już sobie coś kupiłam, mam nadzieję, że się nie gniewasz – mówi. – Nie lubisz kawy, prawda? Kręcę głową. – Ja nic nie potrzebuję. – Super. – Bierze mnie pod ramię i prowadzi przez most obok stacji. Zza zakola rzeki zauważam katedrę Świętego Piotra, więc przystaję, żeby zrobić zdjęcie. Megan wchodzi w kadr i wyciąga się na barierce. – Czekaj, zrób mi zdjęcie na tle National Theatre! – woła, pokazując duży betonowy budynek niedaleko jej szkoły. – Może kiedyś zagram tam główną rolę w jakiejś niesamowitej sztuce i sprzedasz je za grube miliony. – Jej chichot

wprawia mnie w lekkie zażenowanie, ale i tak pstrykam tę fotkę. – I co, jak wyszło? Odwracam aparat, żeby mogła zobaczyć zdjęcie na ekraniku z tyłu. Megan piszczy z zachwytu. – Bosz, ale super, Penny! Może powinnaś zrobić mi portrety do portfolio. Odwzajemniam jej szeroki uśmiech, ale coś mi tu nie pasuje. Nawet Megan nie jest zazwyczaj aż tak radosna i podekscytowana. Mogłabym uznać, że po prostu opiła się kawą, ale chyba kryje się za tym coś więcej. – Jak ci idzie w szkole? – pytam, kiedy jesteśmy już po drugiej stronie rzeki. – Och, to naprawdę niesamowite miejsce. Wiesz, że pewna znana hollywoodzka para chce tam posłać swoje dzieci? Według Celeb Watch trzymają to wciąż w tajemnicy, ale Akademia Madame Laplage to jedyne miejsce, które kształci prawdziwych aktorów szekspirowskich. A wykładowcy są wprost niewiarygodni. Mają tu nawet specjalistę od monologów, wyobrażasz sobie? A tancerze… to trzeba zobaczyć. Nigdy nie widziałam tylu atrakcyjnych chłopaków w jednym miejscu. – Mruga do mnie. Idziemy dalej, a Megan nie zamykają się usta, ale zauważam, że nadal nie odpowiedziała na moje pytanie. Wiem już wszystko o jej szkole. Nie mam za to pojęcia, jak ona sobie w niej radzi. Akademia Madame Laplage mieści się w ogromnym starym budynku szeregowym w stylu edwardiańskim, który kiedyś prawdopodobnie składał się z kilku wysokich, wąskich domów, ale później ściany między nimi zostały przebite. Teraz szkołę zdobią z zewnątrz krzykliwe, kolorowe murale uczniów akademii sztuk pięknych. Zaglądam do środka przez szybę jednych z drzwi i widzę salę taneczną z wypolerowanym drewnianym parkietem i ścianami luster. Wchodzimy po schodach, a Megan wciąż wyrzuca z siebie milion słów na minutę. W końcu zatrzymujemy się na trzecim piętrze przed drzwiami z napisem „Świetlica wydziału teatralnego”. – Teraz tak, Penny, nie panikuj, ale część tych dziewczyn wie o tobie i o Noah, więc wszystkie ci totalnie zazdroszczą, rozumiesz? Nie martw się, dopilnuję, żeby były wobec ciebie w porządku, tylko, jakby, nie rób z tej historii wielkiego halo. – Yh… pewnie – mówię, marszcząc brwi. – Uwierz mi, nie mam najmniejszej ochoty rozmawiać o Noah. – To dobrze. Okej… – Megan bierze głęboki oddech, jakby chciała się na coś przygotować. A potem otwiera drzwi. Na pierwszy rzut oka świetlica kojarzy mi się z pomieszczeniami dla artystów za kulisami sal koncertowych, które widziałam w czasie trasy. Na pewno jest dużo fajniejsza niż nasza świetlica szkolna. Panuje tu równie wyluzowana atmosfera jak przed koncertami: chłopcy wylegują się na starych kanapach,

a dziewczyny siedzą w niedbałych pozach z nogami przewieszonymi przez poręcze krzeseł. Jeden chłopak w rogu stroi nawet gitarę. I wszyscy są bardzo atrakcyjni. Zastanawiam się, czy nie trafiłam przypadkiem na plan serialu Glee. Właściwie wszystko wygląda prawie dokładnie tak, jak opisywała Megan – po powrocie będę musiała powiedzieć Elliotowi, że wcale się nie przechwalała. To równie artystyczne, szalone i wyluzowane miejsce jak w jej opowieściach. Megan daje mi chwilę, żebym się rozejrzała, a potem łapie mnie za rękę. Podchodzimy do grupy dziewczyn, które uczą się razem kwestii przy stole. Chwilę trwa, zanim rejestrują, że stoimy obok. Patrzę pytająco na Megan, zastanawiając się, czemu po prostu się nie przywita, ale ona wpatruje się w jedną z koleżanek. – O, cześć, Megan – mówi wysoka ruda dziewczyna z włosami zebranymi w wysoki kucyk. Prawie nie patrzy na Megan, a usta ma zaciśnięte w cienką kreskę. – Cześć, Salena – odpowiada Megan tak cienkim głosem, że brzmi niemal jak pisk. Nigdy wcześniej nie widziałam jej w takim stanie. – To ta przyjaciółka, o której ci wspominałam. No wiesz… Penny Porter. Salena przenosi wzrok na mnie i posyła mi uśmiech, który całkowicie zmienia jej twarz. Teraz wydaje się wesoła i życzliwa. – Penny! – woła. Sięga w tył, chwyta oparcie wolnego krzesła i obraca je tak, żeby stało obok niej. – Chcesz usiąść? – Yy, ja… – zerkam na Megan, ale ona wpycha mnie na siedzenie. – Okej, to chyba znaczy, że tak! – rzucam, śmiejąc się z zakłopotaniem. Megan biegnie na drugą stronę świetlicy po jedyne niezajęte krzesło, jakie jeszcze w niej zostało, i przysuwa je do naszego stołu. Salena nadal nie spuszcza ze mnie wzroku. – To Lisa i Kayla. Są, tak jak ja, na pierwszym roku szkoły teatralnej. – Razem z Megan! – dopowiadam promiennym tonem. Kiwa głową. – Okej, muszę zacząć od tego, że uwielbiam twojego bloga. Rumienię się i czuję, że płoną mi policzki. Wciąż jeszcze nie przyzwyczaiłam się do myśli, że ktoś naprawdę czyta Girl Online, chociaż statystyki na mojej stronie nie mogą kłamać. – Dzięki… Piszę go już od jakiegoś czasu. – Wiem! No, jesteś w tym po prostu taka autentyczna. Megan, która siedzi obok mnie, entuzjastycznie przytakuje słowom Saleny. – I oczywiście jesteśmy załamane, że… no wiesz – odzywa się Kayla z drugiej strony stołu. Ma ogromne okrągłe oczy i krótko przystrzyżone włosy. – Dzięki – powtarzam, nie wiedząc, co mogłabym dodać. – Cieszycie się na West Side Story? – pytam w nadziei, że uda mi się zmienić temat. – Megan tak niesamowicie śpiewa. Mówiła wam o naszej szkolnej inscenizacji Romea i Julii?

Salena otwiera usta, ale Megan podrywa się gwałtownie z krzesła. – Wiecie co, lepiej pokażę Penny resztę szkoły. Do zobaczenia, dziewczyny. Macham im na pożegnanie. – Miło było was poznać. Pa. – Ciebie też, Penny. Możesz tu wpadać, kiedy chcesz. Chętnie poradziłabym się ciebie w sprawie mojego bloga. – No jasne – odpowiadam. – Au! – Megan mocnym szarpnięciem stawia mnie na nogi, tak że zahaczam kolanem o stół, a potem zaciąga na środek świetlicy. – Hej, o co chodzi? – pytam. – Miałam już dość gadania z tymi dziewczynami, były trochę nudne. Mówiłam ci, że tak będzie, ciągle tylko ględzą o Noah i twoim blogu. – Nie były takie złe… – Nieważne, chcę ci przedstawić jeszcze mnóstwo osób i pokazać różne rzeczy w szkole. Musisz zobaczyć scenę główną, garderoby i mój pokój. Już mamy wyjść, kiedy czyjaś dłoń ląduje na moim ramieniu, a ja podskakuję ze strachu. Odwracam się i widzę wpatrzonego we mnie przystojniaka. W pierwszym momencie myślę, że chodzi mu o Megan, ale kiedy się odsuwam, wyciąga rękę i powstrzymuje mnie przed odejściem dotykiem dłoni. – Przepraszam, ale… czy nazywasz się Penny Porter?

Mrugam z zaskoczeniem, patrząc na ciacho, które mam przed sobą – ponad metr osiemdziesiąt wzrostu, błyszczące migdałowe oczy koloru morza, lekko kręcone ciemnoblond włosy, zaczesane na bok tak, by tworzyły idealną falę. Uśmiecha się, odsłaniając lśniąco białe zęby, i czeka na moją odpowiedź, a gdy mina zaczyna mu rzednąć, uświadamiam sobie, że gapię się na niego w milczeniu. A dokładniej: na jego luźną koszulkę bez rękawów, która odsłania znacznie więcej niż zwykły T-shirt. – Jnaszulka – wyrywa mi się z ust, bo mój mózg nie rejestruje pytania chłopaka, tylko produkuje zlepek dźwięków, które miały chyba złożyć się w słowa „fajna koszulka”. W głowie słyszę wściekły wrzask: „Skleć jakieś zdanie, Penny, WYSŁÓW SIĘ PO LUDZKU!”. – To znaczy, nie jest ci zimno? – Nie, ale brzmisz jak moja babcia. – Chłopak parska cichym śmiechem i wyciąga rękę, żeby uścisnąć mi dłoń. Ma lekki szkocki akcent, który brzmi tak bajecznie, że mam ochotę się otrząsnąć, żeby wrócić do rzeczywistości. – Nazywam się Callum. Miło cię poznać. A ty jesteś Penny… tak? Ujmuję jego dłoń i zauważam, że ma niewiarygodnie miękką skórę i wypielęgnowane paznokcie. W końcu udaje mi się zdobyć na normalny uśmiech. – Masz rację, jestem Penny. Czy my się znamy? – Marszczę brwi, usiłując sobie przypomnieć, gdzie mogliśmy się spotkać. Jestem pewna, że pamiętałabym kogoś, kto wygląda, jakby anioły wyrzeźbiły go ze szkockich wzgórz. – Nie spotkaliśmy się wcześniej, ale ja cię znam. To znaczy… znam twoje zdjęcia. Dostałaś mój wymarzony staż u F-PN-a i musiałem obejrzeć twoje prace, żeby sprawdzić, kto mnie pobił. Byłem pod wrażeniem. – Słuchając jego pochwał, czuję, jak oblewa mnie rumieniec. Zna mnie z moich zdjęć? Nie sądziłam, że to możliwe. – A w ogóle, to co cię tu sprowadza? – ciągnie. – Uczysz się u nas? Nie pamiętam, żebym cię widział na jakimś seminarium. W tym momencie Megan zaczyna się irytować. Przestępuje z nogi na nogę; najwyraźniej jej plan zwiedzania szkoły nie przewidywał mojej rozmowy z Callumem. – Nie, Penny się tu nie uczy. Za to ja tak. Miło cię poznać, jestem Megan. – Wpycha się między nas i wyciąga rękę do Calluma, odrzucając w tył lśniące brązowe włosy.

Chłopak ściska jej dłoń i uśmiecha się do niej uprzejmie. Zanim mam szansę się odezwać, Megan dorzuca: – Tylko oprowadzam ją po szkole. Mam nadzieję, że będzie mnie często odwiedzać. Oczywiście, kiedy nie będę zbyt zajęta próbami. – Jasne! – Uśmiecham się do Megan, ale Callum przyciąga mój wzrok jak magnes. – Czyli co, studiujesz tu fotografię? – wtrącam, żeby Megan znów mnie nie ubiegła. – Drugi rok. To fajne miejsce – odpowiada, opierając się o jedną z kanap. Przez chwilę cały świat mieści się w jego akwamarynowych oczach. Mam wrażenie, że istniejemy tylko my, zapatrzeni w siebie nawzajem, a wszystko wokół nas dzieje się w zwolnionym tempie. Chyba trwa to jedynie ułamek sekundy, bo nagle świat znów nabiera kolorów, gdy jeden ze uczniów wydziału muzycznego zaczyna brzdąkać na gitarze melodię, którą rozpoznaję: Żywioły, piosenka prosto z ostatniego albumu Noah. I wtedy coś sobie uświadamiam. Przez cały ten czas (okej, przez całą jedną minutę), kiedy rozmawiałam z tym chłopakiem, w ogóle nie myślałam o Noah. Czuję się jak rażona prądem – a myślałam, że po rozstaniu z nim mogę zapomnieć o tym uczuciu. Zauważam też, że Callum ma aparat przewieszony przez ramię na skórzanym pasku ozdobionym nalepkami i napisami. Kiedy dostrzega, że oglądam jego sprzęt, uśmiecha się szeroko. – Fajny aparat, co? To klasyk. – Odwraca go na ramieniu, żebym mogła przyjrzeć się mu dokładnie, a ja wydaję okrzyki zachwytu. – Musisz się naprawdę znać na sprzęcie! – wołam. – Uwielbiam fotografię, ale cóż, tylko najlepsi z nas mają szansę poznać François-Pierre’a Nouveau, prawda? – Dźga mnie lekko w ramię, a ja znów robię się czerwona. Callum się śmieje, a mnie wyrywa się z ust nerwowy chichot. Dlaczego Callum McCiacho tak na mnie działa? Jest tak, jakbym znów miała trzynaście lat. Przywołuję się w duchu do porządku i postanawiam trzymać fason. Poza tym czuję, jak stopa Megan napiera mocno na moją, i wiem, że na nas już czas. – W każdym razie miło było cię poznać – mówię. – Na pewno jeszcze kiedyś na siebie wpadniemy. Pozdrowię od ciebie François-Pierre’a Nouveau. – Odwracam się na pięcie i ruszam przed siebie, ciągnąc za sobą Megan. Callum parska śmiechem i salutuje nam na pożegnanie. Czy to normalne, że po spotkaniu z Callumem mam nogi jak z waty? Może to znak, że w głębi duszy zaczynam zapominać o Noah? Może moje serce jest gotowe, żebym otarła z niego kurz i wróciła do przerażającego świata chłopców? W moich myślach wciąż przewija się wyraz „może”, ale to i tak postęp, bo zastąpiło słowa „już nigdy”. Megan prowadzi mnie korytarzami, przy których znajdują się sale taneczne,

artystyczne i baletowe. Szczęka mi opada na widok wszystkiego, co mają tu do dyspozycji. Pomieszczenia na próby, magazyny instrumentów, studia muzyczne, biblioteki. Megan lubi się przechwalać, ale naprawdę znalazła się wśród zawodowców. Przechodzimy przez kampus do jej akademika. Spodziewałam się trochę czegoś innego: budynek jest mały, a wnętrza – niskie, więc dociera do nich niewiele światła. Kiepskie miejsce na zdjęcia. Megan dzieli łazienkę i kuchnię z dwiema uczennicami. Jedna z nich jest tancerką i pochodzi z Włoch, a druga przyjechała z San Francisco i studiuje sztukę nowoczesną. Idziemy do sypialni Megan, która jest w jeszcze gorszym stanie niż moja – wszędzie walają się ubrania, a wszystkie ściany obwieszone są plakatami teatralnymi. – Fajne masz współlokatorki? Dogadujesz się z nimi? – Przysiadam na skraju łóżka, które stoi wciśnięte obok biurka. Megan przyciąga bliżej krzesło biurowe i sadowi się na nim. – Pewnie. To znaczy, Mariella kiepsko zna angielski, więc rozmawia się z nią trochę trudniej. Ale studiuje taniec interpretacyjny, więc często po prostu tańczę, żeby przekazać to, co chcę powiedzieć, i to chyba pomaga. Biedna Mariella. Wyobrażam sobie, jak sfrustrowana Megan pląsa, wyginając ręce i nogi, żeby zaproponować Marielli filiżankę herbaty, i tłumię chichot. Megan wyciąga laptopa i zaczyna przeglądać Facebooka. – Tę drugą dziewczynę rzadko widuję. Jest wielką indywidualistką, często bywa w Shoreditch, a wszyscy jej znajomi faceci mają brody i koczki. A ja wcale nie jestem pewna, co myślę o tych ich koczkach. Co oni tam chowają? – Wszystkie swoje sekrety? – odpowiadam, zerkając na ekran laptopa Megan. Trzyma kursor na ikonie wiadomości, chociaż nie ma żadnych nowych powiadomień z czata. Dziwne. Normalnie wszystkie jej urządzenia bez przerwy bzyczały. Megan zauważa moje spojrzenie i zatrzaskuje laptopa. – Wiesz co? Wracajmy do świetlicy, zjemy coś i odpoczniemy. Tu nie ma za wiele do roboty, jest zbyt spokojnie. – Łapie torebkę i przewiesza ją przez ramię, a potem poprawia włosy i nakłada więcej szminki na usta. – Okej – odpowiadam. Z zaskoczeniem zdaję sobie sprawę, że mam motyle w brzuchu, bo myślę: „Może Callum jeszcze tam będzie”. Świetlica tętni życiem – ale nigdzie nie widać postawnego Szkota. Piękni młodzi ludzie tłoczą się wokół stołu do piłkarzyków. Nieźle im idzie jak na takie rzadkie hobby. Są też dwie grupy, które śpiewają piosenki a capella na głosy jak w scenie z filmu Pitch Perfect. Wyszłam poza strefę komfortu, bez dwóch zdań.

Nagle mam wrażenie, że kanapa, na której siedzę, próbuje mnie wessać w czeluść swoich poduszek. Zastanawiam się, czy jest już za późno, żeby się stąd wymknąć. Ale wtedy przychodzi Callum z jakimś kolegą, który też jest wysoki i atrakcyjny. Ma gęste kręcone włosy, ale nie wywiera na mnie tak magnetyzującego wrażenia jak Callum. Prostuję lekko plecy, a mój nowy szkocki znajomy rozsiada się na sofie tuż przy mnie. Jego kolega zajmuje miejsce naprzeciwko nas, obok Megan. – Nie sądziłem, że tak szybko znów cię zobaczę. Callum zsuwa torbę z ramienia i kładzie ją na stoliku przed nami, a potem opada na poduchy kanapy. Boże, jaki niesamowity akcent. Mam ochotę wyciągnąć telefon i nagrać go dla Elliota, bo wiem, że też oszalałby na jego punkcie. Uśmiecham się szeroko. – Megan uznała, że powinnyśmy się nacieszyć waszą stołówką, zanim wrócę do domu. Słyszałam, że tosty z serem i pastą Marmite są bezkonkurencyjne. Podnoszę swoją kanapkę, a potem uświadamiam sobie, że machanie komuś przed nosem napoczętą grzanką z serem nie zalicza się raczej do normalnych zachowań. Callum zaciska wargi, żeby nie wybuchnąć śmiechem, a ja usiłuję rozładować krępującą sytuację, wciskając resztę tosta do ust. Niestety, w ten sposób osiągam tylko tyle, że wypycham sobie policzki jak żarłoczny chomik i teraz muszę spróbować dokończyć tosta bez otwierania buzi, żeby nie pokazać mu przeżutej marmitowo-serowej papki. Grunt to wypaść atrakcyjnie. Jestem bardzo wdzięczna, kiedy Callum się odwraca, bo dzięki temu mam czas przywrócić się do stanu przyzwoitości. Przeżuwam najszybciej, jak potrafię, i przełykam resztę kanapki. Zanim znów na mnie patrzy, udaje mi się też trochę opanować rumieńce. Callum ma na kolanach swoje portfolio fotograficzne i teczkę A4 z czarno-białymi zdjęciami, które wyglądają, jakby przed chwilą wyszły z ciemni. Wydaje mi się nawet, że czuję zapach odczynników chemicznych użytych do ich wywołania. Hałas na świetlicy jeszcze się nasila, gdy Callum zagląda mi w oczy. Biorę głęboki oddech. „Nie pozwól, żeby napad lękowy wszystko zepsuł. Proszę”, myślę w kółko. – Oj, przepraszam, nie przeszkadza ci to? – pyta Callum, biorąc mój narastający niepokój za irytację. – Musimy oddać duży projekt i chcę, żeby był idealny. – Nie, jasne, pokaż – mówię, ciesząc się ze zmiany tematu. To przynajmniej odwróci na chwilę uwagę Calluma ode mnie i będę mogła się uspokoić. Skupiam się na zdjęciach, które rozkłada na kolanach. To portrety – tak

ponure, że po plecach przebiega mi dreszcz. Nigdy nie widziałam takiej szczegółowości obrazu. – Co o nich myślisz? – zagaduje Callum. – Jak dla mnie czegoś im jeszcze brakuje. – Od niektórych z tych fotek można dostać koszmarów! – wołam ze śmiechem. Teraz to Callum się rumieni. – Wiem, są trochę gotyckie, ale faktem jest, że chodzi o wystawę halloweenową. Jakiego obiektywu używasz do portretów? – Uśmiecha się, a jego zęby są tak proste i białe, że ich blask prawie mnie oślepia. Na środku górnej wargi tuż przy krawędzi ust ma mały pieprzyk, który rozczula mnie jeszcze bardziej. Muszę się powstrzymywać ze wszystkich sił, żeby nie wrzasnąć: „Kim jest ten chłopak i skąd się tu wziął? Nie może być zwykłym człowiekiem! TO NIEMOŻLIWE!”. „Skup się, Penny”. Fotografia. Znam się na tym. – Do portretów używam obiektywu o stałej ogniskowej. Według mnie daje rewelacyjną szczegółowość, a efekt nie jest tak nieprzyjemny jak przy obiektywie makro, szczególnie jeśli masz aparat analogowy. Robisz zdjęcia na kliszy czy cyfrowo? – I tak, i tak; myślę, że oba sposoby pozwalają uzyskać świetne rezultaty. – Callum wysuwa lekko język, pochylając się nad portfolio z klejem w jednej dłoni i zdjęciami w drugiej. – Tak naprawdę wszystko zależy chyba od tego, w którą stronę chcesz pójść. Niektóre z moich ulubionych zdjęć zrobiłem kompaktem za siedem funtów i wywołałem w centrum handlowym. Najbardziej chodzi mi o to, żeby uchwycić wyjątkową chwilę. – Och, zgadzam się w stu procentach. – Przytakuję mu entuzjastycznie, ale nagle czuję w brzuchu bolesne ukłucie. To poczucie winy. Tak się zagadaliśmy o fotografii, że kompletnie zapomniałam o Megan. Będzie wściekła. Podnoszę wzrok i z ulgą zauważam, że jest pochłonięta rozmową z przyjacielem Calluma o imprezie w budynku 4B. Mama Megan wpadłaby w panikę, gdyby się dowiedziała, że jej córka zamierza chadzać na imprezki z siedemnastoletnimi ciachami, ale mnie to zupełnie nie zaskakuje. Uspokajam się i z czystym sumieniem wracam do rozmowy z Callumem. – Jak byś opisała to zdjęcie? – pyta, wręczając mi czarno-biały portret starszej kobiety, przyciskającej dłoń do twarzy. Zwracam uwagę na osiem misternie zdobionych pierścionków tkwiących na jej palcach. Ma smutne oczy, ale kąciki jej ust unoszą się do góry. Połowę jej twarzy skrywa cień, a drugą zalewa światło.

– Myślę, że… ona chce powiedzieć: „Mam za sobą długie życie i nie żałuję ani sekundy”. Patrzę jeszcze przez chwilę na ten poruszający portret, a potem przenoszę wzrok na Calluma. Nasze spojrzenia się spotykają, a wokół jego oczu pojawiają się zmarszczki od uśmiechu. – Panie, panowie, prosimy o oklaski za najbardziej kiczowaty tekst w historii świata! – woła, a potem wybucha śmiechem i zaczyna klaskać. – Hej, sam mnie zapytałeś! – Wzruszam ramionami i odwzajemniam jego uśmiech. – Moja droga, twoja głęboka i błyskotliwa analiza pokazuje, dlaczego to ja się tu uczę, a nie ty. – Callum mruga do mnie żartobliwie, a ja rozdziawiam usta, udając oburzenie. – Może nie wymyślam najlepszych podpisów, ale mam talent, a z tym trzeba się urodzić – odpalam i sama jestem zaskoczona własnymi słowami. Zwykle nie przychodzą mi do głowy cięte riposty. Kim jest ta nowa Penny? – Trafiony, zatopiony, Penny Porter – przyznaje Callum. Przesuwa się odrobinę, a jego noga opiera się o moją. Chociaż mamy na sobie dżinsy, to drobne dotknięcie jest dla mnie jak trzęsienie ziemi. Nie wiem, czy on też to czuje, ale na jego policzkach pojawiają się różowe plamki, chociaż nadal patrzy na zdjęcia. Może nie tylko na mnie tak to działa… Ale po tym trzęsieniu ziemi przychodzi tsunami, a mnie zalewa fala paniki. Dzieje się to tak szybko, że nie mam nawet czasu nabrać powietrza. Wszystko, co dotąd było przyjemne i ekscytujące, zaczyna mnie przerażać. Słyszę każde uderzenie piłki na stole do piłkarzyków. Śpiew a capella zamienia się w moich uszach w piskliwy zgrzyt. Powietrze robi się gęste i ciepłe, jakbym oddychała miodem. Spanikowanym wzrokiem szukam jakiejś drogi ucieczki – a kiedy zauważam drzwi, łapię torbę i zaczynam biec. Nie myślę o Callumie, jego przyjacielu ani o Megan. Po prostu pędzę korytarzem, ścinając zakręty, znajduję wyjście ewakuacyjne i w końcu zatrzymuję się na zewnątrz, a moje płuca wypełnia świeże powietrze. Po kilku sekundach Megan staje obok, otaczając mnie ramieniem. Widziała mnie już w takim stanie i chociaż ma wiele wad, nigdy nie robi z tego wielkiej sprawy, za co jestem jej ogromnie wdzięczna. Po prostu jest ze mną w tym momencie. Dopiero kiedy mój oddech wraca do normy, Megan odważa się zadać pytanie. – Co się stało? Czy Callum coś ci powiedział? – Marszczy brwi. – Nie, to nie to. Chyba… sama nie wiem. Może trochę mnie to wszystko oszołomiło. Nic mi nie będzie. – Zmuszam się do uśmiechu, a Megan ściska mnie

za rękę. – To nic złego, wiesz? Polubić kogoś innego – mówi cicho. Serce zamiera mi na chwilę w piersi – Megan udało się ująć w słowa powód mojej paniki. Bo w głębi duszy słyszę inny głos, który odpowiada: „Nie jestem tego taka pewna”.

Megan opiera się o ścianę budynku i stuka w klawiaturę telefonu, a ja przysiadam na murku i skupiam się na oddechu. Kiedy czuję się odrobinę spokojniejsza, przenoszę spojrzenie na przechodniów, którzy nas mijają. „Jakie macie plany? – zastanawiam się, śledząc ich wzrokiem. – Dokąd się wybierasz z tym gigantycznym plecakiem, chcesz zwiedzić cały świat? A ta para, która trzyma się za ręce: czy to ich pierwsza randka? A może trzecia?” Skupienie na świecie zewnętrznym i rozmyślanie o tym, co się może dziać w życiu innych ludzi, to sposób na opanowanie paniki, który poleciła mi moja terapeutka. Zaczęłam terapię dopiero po powrocie z trasy, ale już czuję się dużo bardziej pewna siebie. Terapeutka pomogła mi zrozumieć, że chociaż stany lękowe są częścią mojego życia, nie muszą wywierać na nie decydującego wpływu. Różne małe sztuczki takie jak obserwowanie ludzi odwracają moją uwagę od natłoku myśli i reakcji mojego organizmu, gdy wpadam w panikę. Już czuję, jak uspokaja mi się tętno, a dłonie przestają być lepkie od potu. Oglądam się przez ramię. – Megan, chyba już sobie poradzę. Jeśli nie masz nic przeciwko temu, wolałabym posiedzieć kilka minut sama, żeby całkiem ochłonąć, zanim wrócę do środka. Wyraźnie ją zaskoczyłam. Uśmiechała się właśnie pod nosem, któryś raz z rzędu oglądając filmik ze szczeniakiem ślizgającym się po lodzie, ale po mojej prośbie wyłącza telefon i kiwa głową. – Jasne, Penny. Będę w świetlicy. Trafisz tam z powrotem? – Tak – odpowiadam. – Spoko. To do zobaczenia niedługo. – Wraca do budynku, zostawiając mnie na murku. Dalej patrzę przed siebie, a mój wzrok przyciąga młoda dziewczyna na ławce naprzeciwko, która rozwścieczona kończy rozmowę telefoniczną i ociera łzę z oka. Zastanawiam się, z kim się przed chwilą pokłóciła. Z rodzicem? Z przyjaciółką? Ze swoim chłopakiem? Takie drobiazgi przypominają mi, że absolutnie każdy ma coś, z czym musi się regularnie mierzyć albo borykać. Ku mojemu przerażeniu pojedyncza łza dziewczyny przeradza się w szloch z twarzą ukrytą w dłoniach. Między jej czarnymi balerinkami na trawie przy ławce leży znoszony plecak, a jej lśniące czarne włosy są upięte w dwa schludne koczki

po obu stronach głowy. Nagle dziewczyna podnosi głowę i spogląda mi prosto w oczy. Prawie spadam z murka. Teraz wie, że siedzę i się na nią gapię. W gardle rośnie mi gula z zakłopotania. Dziewczyna odwraca wzrok i ociera łzy, najwyraźniej świadoma, że nadal ją obserwuję. Zauważam na jej plecaku naszywkę Akademii Madame Laplage i zdaję sobie sprawę, że się tu uczy. Zsuwam się z murka. Nie mogę jej po prostu zignorować, skoro wie, że na nią patrzyłam. Istnieje niewielka szansa, że każe mi się wynosić i nawrzeszczy na mnie za moje wścibstwo, ale jestem gotowa podjąć to ryzyko. Jeśli potrzebuje się przed kimś wygadać, to równie dobrze może to zrobić przed życzliwą nieznajomą. Słysząc chrzęst żwiru pod moimi converse’ami, dziewczyna podnosi wzrok. Chociaż od płaczu ma twarz w czerwonych plamach, jest uderzająco piękna. Spogląda na mnie nieśmiało migdałowymi oczami w uroczym ciemnobrązowym kolorze, a na usta wkrada jej się blady uśmiech, od którego na jednym z policzków pojawia się dołeczek. Biorę ten uśmiech za sygnał, że nie przeszkadza jej moja obecność. – Przepraszam, że przeszkadzam, ale… dobrze się czujesz? – Siadam na ławce obok niej. Dziewczyna drży lekko, przez co sprawia wrażenie delikatnej jak motyl. Jakby w każdej chwili mogła odlecieć. – Tak mi wstyd! – mówi. Wyciera nos zmiętą chusteczką, którą trzyma w dłoni. – Nie znoszę płakać w miejscach publicznych. A szczególnie w szkole. Jestem pewna, że wszyscy się o tym dowiedzą. – Chcesz się przejść na spacer? Wyrwać się stąd na chwilę? – pytam, a ona kiwa głową. W milczeniu odchodzimy od szkoły w stronę rzeki. Według mnie woda ma w sobie coś kojącego. Wolę widok morza na plaży w Brighton, ale wystarczy nawet Tamiza. Dziewczyna pociąga głośno nosem. – Nie… nie kojarzę cię z żadnych moich zajęć, ale proszę, nie mów o tym nikomu w szkole. – Och, nie chodzę do Madame Laplage – wyprowadzam ją z błędu. – Nie chodzisz? – Nie, przyjechałam tylko odwiedzić przyjaciółkę. Słuchaj, mam na imię Penny. Przepraszam, że się na ciebie gapiłam, ale wyglądasz na bardzo zdenerwowaną. Pokłóciłaś się z kimś? Zerka na mnie, szukając spojrzeniem moich oczu. Najwyraźniej przechodzę ten test pomyślnie, bo znów wolno kiwa głową. – Nazywam się Posey – odpowiada. – Posey Chang. I tak, pokłóciłam się z kimś… Można to tak określić! Mama jest moją najlepszą przyjaciółką, ale nie ma pojęcia, pod jaką jestem presją. Po prostu tego nie rozumie. Próbowałam jej wytłumaczyć, że nie chcę grać pewnej roli w sztuce, bo nie mogę znieść myśli, że

byłabym w centrum zainteresowania. – Dmucha głośno nos i wrzuca chusteczkę do kosza. Kiedy znów się odzywa, mówi tak cicho, że z trudem ją słyszę przez ćwierkanie ptaków i rozmowy turystów za naszymi plecami. – Wiem, że to zaszczyt dostać taką ważną rolę. W końcu uczę się na wydziale teatralnym i muzycznym. Kocham to, ale bardzo mi ciężko występować przed publicznością, a nikt tego nie rozumie! Mama stwierdziła, że zachowuję się idiotycznie, i kazała mi wziąć się w garść, bo nie ma mowy, żebym zamieniła się na inną rolę. Jestem wściekła, bo ma rację. Jeśli tego nie zrobię… mogą mi nie przedłużyć stypendium. A wtedy cała ciężka praca, żeby się tu dostać, pójdzie na marne. – Znów pociąga nosem, a po jej policzku toczy się kolejna łza. – Jaką grasz rolę? Moja przyjaciółka Megan też występuje w tym przedstawieniu; mówisz o West Side Story, prawda? – Tak, zgadza się! Gram Marię, czyli główną rolę. – Wzdryga się lekko. – Wszyscy musieli wziąć udział w przesłuchaniach i liczyłam na jakąś małą rólkę, ale nie spodziewałam się, że wybiorą mnie na Marię. Teraz robię wszystko, żeby zagrać jakąś mniej ważną postać. – Zaczyna nerwowo obgryzać nieistniejące już paznokcie. – Musisz być naprawdę dobra, skoro przyznali ci główną rolę – mówię, usiłując ukryć dezorientację. Wersja Posey nie pokrywa się z tym, co wiem od Megan, ale nie chcę podważać słów nowej znajomej w chwili, gdy jest taka zdenerwowana. – Chociaż totalnie rozumiem, że się boisz. (Najbliżej tremy scenicznej byłam w sytuacji, kiedy cała szkoła zobaczyła moje majtki, ale wiem, że to nie to samo. Po prostu byłam stremowana i akurat znajdowałam się na scenie. A tremowały mnie okrzyki zdumienia z widowni i wstyd, że mam na sobie najstarszą parę znoszonych majtek). Odnoszę wrażenie, że trema Posey jest oznaką dużo głębszego problemu. Wie, że musi wystąpić przed publicznością, i boi się, chociaż teoretycznie uwielbia to robić. – Wyszłam na zewnątrz właśnie dlatego, że cierpię na ostre ataki paniki i napady lękowe – zwierzam się jej. – Naprawdę? I co ci pomaga? – pyta, otwierając szeroko duże brązowe oczy. – Na przykład jeśli denerwuję się w czasie podróży, wkładam stary rozpinany sweter mojej mamy. W nim czuję się bezpieczniej. Pewnie ty nie mogłabyś wyjść w czymś takim na scenę! Ku mojej uldze Posey chichocze. – Nie, to raczej odpada. Chyba że zmienilibyśmy sztukę na Nędzników i udawałabym, że to mój obdarty kostium. Zaskakuje mnie, bo zamyka oczy i zaczyna nucić piosenkę Sama wciąż z Nędzników. Jej przejmujący śpiew niesie się po wodzie. Nie myli się ani razu, a lekkie drżenie w jej głosie sprawia, że emocje zawarte w piosence chwytają mnie za serce. Czuję, jak do oczu napływają mi łzy.

Śpiewa coraz głośniej i głośniej, aż w końcu dociera do finału, niemal nie robiąc przerw na zaczerpnięcie powietrza. Sama z trudem łapię oddech, zdumiona, że tak potężny głos wydobywa się z tak drobnej postaci. Kiedy kończy śpiewać, a ostatnia nuta pobrzmiewa jeszcze w powietrzu, zaczynam klaskać. I nie jestem jedyna – za nami zebrała się grupka ludzi, którzy entuzjastycznie biją jej brawo. Posey odwraca się do nich. Jest czerwona jak burak, ale dyga i posyła słuchaczom lekki uśmiech. Widownia stopniowo się rozchodzi i znów zostajemy same. – Posey, to było niesamowite! Wiem, że nie jesteś z tego zadowolona, ale… rozumiem, dlaczego dostałaś główną rolę. Uśmiech zamiera jej na twarzy. – Dzięki, Penny. Dawniej uwielbiałam śpiewać dla innych: kiedy na scenie byłam tylko ja, mikrofon i może jeszcze pianino. Gdybym wtedy nawaliła, najwyżej narobiłabym problemów samej sobie. Ale jeśli źle mi pójdzie w tym przedstawieniu, to nie tylko ja na tym ucierpię. Są jeszcze przecież ludzie z wydziału muzycznego w kanale orkiestrowym, ludzie z wydziału tanecznego w chórze, ci z inżynierii teatralnej, którzy odpowiadają za oświetlenie i dźwięk – nie wspominając nawet o pozostałych aktorach na scenie. Pogrążyłabym ich wszystkich. Dlatego nie mogę wystąpić. A to oznacza powrót do Manchesteru. – Wiem, co masz na myśli – mówię. – Chyba dlatego lubię fotografię. Jestem sam na sam z aparatem. Posey patrzy na mnie z uśmiechem. – Dzięki, że mnie rozumiesz. Dobrze jest porozmawiać z kimś, kto nie uważa, że powinnam przestać się nad sobą użalać i przyjąć tę rolę. Mówiłaś, że tylko odwiedzasz koleżankę. Jest na wydziale teatralnym? Kiwam głową. – Tak… nazywa się Megan. – Megan Barker? Znów przytakuję. Posey przygryza dolną wargę. – Właściwie to nie znam jej zbyt blisko, ale dobrze wypadła na przesłuchaniu. Znasz ją z domu? – Tak, pochodzę z Brighton. Oczy Posey się rozjaśniają. – Oooch, dużo słyszałam o Brighton i zawsze chciałam je odwiedzić, ale nigdy nie miałam okazji. – To dość daleko od Manchesteru! – wołam ze śmiechem. – Fakt! – Posey zerka na zegarek. – Chyba… chyba muszę już wracać. Pewnie powinnam oddzwonić do mamy. Jest dla mnie surowa, ale na pewno się martwi. – Podnosi swój plecak i się odwraca.

– Zaraz, poczekaj chwilę – wołam. – Może się wymienimy adresami mailowymi? A jeśli będziesz znów potrzebowała z kimś pogadać… Kiwa głową i wyciąga z kieszeni telefon. – Byłoby super. Wpisuję jej do telefonu mój mail i numer, żeby mogła wysłać mi wiadomość przez WhatsAppa. – Pisz o każdej porze dnia i nocy, dobrze? – proszę. Posey rzuca się w moją stronę i zamyka mnie w uścisku. Odwzajemniam go i razem ruszamy do budynku Akademii Madame Laplage.

Idę na świetlicę, a tuż przed jej drzwiami zastaję Megan, która wpatruje się w swój telefon roziskrzonym wzrokiem. Jeśli zauważyła, jak długo mnie nie było, to nie daje tego po sobie poznać. – Wszystko okej? – pytam, podchodząc do niej. – Chyba żartujesz! Nigdy nie czułam się lepiej. Ten przystojniak Luke wziął mój numer i w dodatku właśnie mnie zaprosił do siebie na domówkę w przyszły weekend! – Odwraca telefon, żeby pokazać mi snapa z Lukiem bez koszulki. W poprzek zdjęcia napisany jest jego adres i data imprezy. – Wow – mówię, chociaż nie jestem do końca pewna, jak powinnam zareagować. – Co nie? Jest taki wysportowany. Wszystkie dziewczyny z moich zajęć padną z zazdrości. Megan Barker wraca na szczyt! – Ruszamy z powrotem do jej pokoju, a ona bierze mnie pod rękę i kładzie mi głowę na ramieniu. – Penny, to był cudowny dzień. Dziękuję. – Yyy… nie ma za co… Nie jestem pewna, co ja takiego zrobiłam! Biegnie mi palcami w górę ramienia. – Nie tylko jemu się dziś poszczęściło. – Jak to? – Callum poprosił o twój numer! A ja mu go dałam, mam nadzieję, że nie jesteś na mnie zła. – Co? Megan! Odrzuca głowę w tył i zanosi się śmiechem. W jej oczach znów pojawia się złośliwy błysk. Teraz bardziej przypomina Megan, którą znam. – Hej, podobasz mu się, a ty wyraźnie lubisz spędzać z nim czas. Słyszałam, jak trajkoczecie o fotografii: obiektyw to, ujęcia tamto. Co w tym złego? Jeśli zadzwoni, żeby się z tobą spotkać, zawsze możesz odmówić. Zagryzam wargę, a potem wzruszam ramionami. – Chyba tak. – Pewnie, że tak! Ale na twoim miejscu bym mu nie odmawiała. Słyszałam, że Callum McCrae to więcej niż zwykłe ciacho. To superbogate ciacho. Jego rodzina ma jakąś ogromną posiadłość w Szkocji. Pewnie jest lairdem albo kimś w tym rodzaju. Krzywię się do niej. – Aha, jasne. A nawet jeśli masz rację, to tylko kolejny powód, żeby się

z nim nie umawiać. Pewnie jest bardzo arogancki. – I zaręczony z jakąś hrabiną – dodaje Megan, trzepocząc przed sobą dłonią jak staroświeckim wachlarzem. – Ooch, może zna rodzinę królewską? Przykro mi, Penny. Raczej do ciebie nie zadzwoni. Za wysokie progi na twoje nogi. – Dźga mnie w ramię, ale jej słowa ranią mnie dużo głębiej. W sypialni Megan rzuca się na łóżko, nadal zapatrzona w snapa Luke’a. Ja przysiadam na jej krześle biurowym i rozglądam się po pokoju. Przypomina mi się Posey. Nie tylko jej piękny, zapadający w pamięć głos, ale też to, co powiedziała o swojej roli. – Mogę cię o coś zapytać, Megan? – Jasne! – Moja przyjaciółka wzdycha z rozmarzeniem. – Dlaczego ten dzień był taki udany? To znaczy, nie licząc zaproszenia od superciachowatego Luke’a? Megan przekręca się na brzuch, żeby być twarzą do mnie. Majtając nogami w powietrzu, opiera brodę na dłoniach i wbija we mnie wzrok. – Nie wiem. Chyba dlatego, że… twoja obecność bardzo mi pomogła. Nie było mi dotąd zbyt łatwo. – Jak to? – pytam łagodnym tonem. Megan trudno jest się otworzyć – zwykle wije się jak piskorz, żeby uniknąć rozmowy o problemach. – Och, no wiesz, dziewczyny w szkole to straszne krowy… – Megan… Przełyka ślinę, a potem odwraca się na plecy. Opiera stopy o ścianę i zaciska powieki. – Z nikim się jeszcze nie zaprzyjaźniłam. Inaczej niż w domu, gdzie miałam tony znajomych. A tu każdy ma taki niesamowity talent. Czasem… czasem wydaje mi się, że jestem najmniej zdolna ze wszystkich. Biorę głęboki oddech. – Mimo że dostałaś dużą rolę w West Side Story? Kręci głową. – Tak naprawdę nie dostałam dużej roli. – Wypowiada te słowa ledwo słyszalnym szeptem, więc wstaję z krzesła i siadam obok niej na łóżku. – Jestem tylko w chórze. – Dlaczego skłamałaś? Przecież nie musisz nam niczego udowadniać. Już dostałaś się do tej megaprestiżowej szkoły. Wszyscy cię podziwiają. – Wiem. Po prostu nie chciałam, żeby ludzie w domu uznali mnie za totalnego nieudacznika, skoro już sama się tak czuję. – Rozchyla powieki i patrzy mi w oczy. – A poza tym jestem dublerką głównej bohaterki, Marii. Dziewczyna, która ma ją grać, jest kompletnym cykorem, więc na bank się wycofa i uznałam, że takie niewinne kłamstewko nikomu nie zaszkodzi.

– Cykorem? – powtarzam. Kiedy rozmawiałam z Posey, nie wydawała mi się szczególnie tchórzliwa, tylko trochę zagubiona. – Ma ostrą tremę czy coś takiego, a jest tu na stypendium, więc madame Laplage pewnie każe jej wracać do domu, jeśli wycofa się ze sztuki. Ale skoro ktoś nie wytrzymuje presji w szkole, to niby jak miałby sobie poradzić w prawdziwym świecie? Na tym polega aktorstwo, prawda? – Przecież jeszcze się uczycie… Może ktoś powinien jej pomóc jakoś sobie z tym poradzić? Megan marszczy brwi. – Chcesz, żebym dostała tę rolę, czy nie? – Myślę, że to nie fair karać kogoś za jego słabości. Słysząc to, Megan łagodnieje. – Nie to miałam na myśli. Przepraszam, Penny. – Więc madame Laplage istnieje naprawdę? – pytam. – To nie tylko nazwa szkoły? – O tak, jest w stu procentach prawdziwa. I przerażająca. Rzadko ją widujemy, a kiedy już się pojawia, to znak, że ktoś wpadł w poważne tarapaty albo zaraz zostanie gwiazdą. Jest najsłynniejszą łowczynią młodych talentów dla wielu branż. – Wow! Spotkałaś ją już? Megan kręci głową. – Uczniowie pierwszego roku prawie nigdy nie mają takiej szansy. Poza tym nie chodzi tylko o to, kto dostanie jaką rolę w sztuce czy przedstawieniu. Pamiętasz te dziewczyny, które poznałaś wcześniej? Każda z nich prowadzi popularnego bloga, wszyscy w szkole je czytają. Są takie kreatywne. Więc ja też założyłam bloga, ale mojego prawie nikt nie czyta. Nie wiem, na czym polega mój błąd. – Może mi go pokażesz? – proponuję. Megan nie wyrażała się zbyt miło o Posey, ale wiem, że przechodzi ciężki okres i potrzebuje wsparcia. – Okej. Włącza komputer i ładuje swojego bloga. Tak jak się spodziewałam, jest bardzo ładnie zaprojektowany. Podobają mi się nawet zdjęcia i stylizacje, które wybrała na tematy notek. – Wygląda naprawdę fajnie! – mówię szczerze. – Dzięki… ale prawie nikt na niego nie wchodzi. – A ty wchodzisz na blogi tamtych dziewczyn? – Tak… – A zostawiasz jakieś komentarze czy coś takiego? Megan rozdziawia szeroko usta.

– Jasne, że nie! Nie chcę, żeby wiedziały, że po kryjomu czytam ich blogi, skoro im nie chce się zajrzeć do mnie. – No właśnie, Megan. Na tym polega cały twój problem. Jeśli trochę się przed nimi otworzysz i pokażesz, że ci na nich zależy, to może wpuszczą cię do swojego grona. W blogowaniu chodzi o tworzenie społeczności, a wydaje mi się, że wasza szkoła też jest czymś w rodzaju małej społeczności. Musicie troszczyć się o siebie nawzajem. A czasem trzeba samemu zrobić pierwszy krok. Jeśli podoba ci się jakaś ich notka, powiedz im o tym. Może wtedy zajrzą na twojego bloga, żeby sprawdzić, o czym piszesz. Żeby dostać, trzeba dać, rozumiesz? – Pewnie ty nigdy nie komentujesz postów na innych blogach, odkąd zostałaś słynną Girl Online. Teraz to ja robię zszokowaną minę. – Chyba żartujesz! Komentowanie na blogach przyjaciół to jedno z moich ulubionych zajęć! W ten sposób pokazuję na przykład, że doceniam, ile wysiłku włożyli w swoje posty: bo ja poświęciłam czas, żeby coś o nich napisać. – Hmm, to chyba ma sens – przyznaje Megan. – Spróbuj. Założę się, że ruch na twoim blogu się zwiększy. A przy okazji może się z kimś zaprzyjaźnisz. Megan uśmiecha się do mnie. – Dzięki, że przyjechałaś, Penny. Poważnie. – Do usług.

22 września Jak przebić się ze swoim blogiem To trochę zniechęcające, kiedy spędzamy wiele godzin przy laptopie, żeby doprowadzić notkę do perfekcji, a potem nikt jej nie komentuje. Każdy z nas to przeżył: nie zaczynamy prowadzić bloga, mając grono niecierpliwych czytelników – zabawa polega po części na tym, żeby ich znaleźć. Niedawno moja przyjaciółka postanowiła założyć bloga i poprosiła mnie o kilka wskazówek, więc uznałam, że spiszę rady, których jej udzieliłam, w nadziei, że może przydadzą się też komuś z Was. Więc jeśli szukacie odrobiny pomocy albo otuchy, to moje pomysły są takie: Zacznijcie dyskusję. Zakończcie notkę pytaniem związanym z tematem, o którym pisaliście – to zachęci czytelników do zostawiania komentarzy. Zaangażujcie się. Załóżcie konto na Twitterze i włączcie się w dyskusje blogerskie, używając odpowiednich hasztagów. Promujcie swojego bloga wśród innych blogerów i zaprzyjaźnijcie się z nimi. Odkryjecie, że macie ze sobą wiele wspólnego, więc zawsze znajdziecie temat do rozmowy. Komentujcie notki na innych blogach, które się Wam podobają. Inni komentujący zobaczą Wasz wpis i dowiedzą się, że też prowadzicie bloga. A poza tym miło jest być częścią społeczności. Promujcie swojego bloga w mediach społecznościowych. Używajcie Instagrama i linkujcie zdjęcia do bloga. Na Instagramie jest duży ruch, a jeśli dodacie do zdjęć hasztagi, po których można je wyszukiwać, istnieje duża szansa, że ludzie trafią na Waszego bloga. Świetnym portalem jest też Pinterest! Zachowujcie się naturalnie. Nie spamujcie innych i nie wrzucajcie na Twittera linków przez dwadzieścia cztery godziny na dobę. Nadgorliwość nie budzi sympatii – i czasem zraża ludzi. Lepiej róbcie to, co przychodzi Wam naturalnie. Bawcie się pisaniem i nie skupiajcie się na statystykach! Trzeba na to poświęcić trochę czasu, ale jeśli będziecie cierpliwi i aktywni w mediach społecznościowych, to zanim się obejrzycie, zdobędziecie czytelników! Mam nadzieję, że moje wskazówki Wam pomogą. Tak naprawdę statystyki odwiedzin to tylko cyferki, a liczy się to, żebyście lubili pisać dla siebie. Nawet gdyby liczba obserwujących mojego bloga spadła z dnia na dzień do pięciu, nadal bym go pisała, bo kocham to z całego serca. Blog pozwala mi na chwilę oderwać się od zwykłego życia i przynosi mnóstwo radości! A to jest najważniejsze. A może Wy też zaczęliście niedawno pisać bloga? Zamierzacie zastosować się do którejś z moich rad? (Widzicie, co robię? Przypomnijcie sobie wskazówkę numer jeden – ha, ha!).

Girl Online jest teraz offline xxx

Następnego ranka w drodze do metra jest tak, jakby nasza rozmowa się nie odbyła. Megan znów zachowuje się jak zwykle, odrzuca włosy i gada jak nakręcona o nadchodzącej randce z Lukiem. Wraca do tematu, dopiero kiedy stajemy przed wejściem do metra. – Proszę cię, nie mów nikomu w Brighton, że jest mi tu… no wiesz… ciężko. Nie chcę stracić reputacji! – Nie powiem, ale nie masz się czego wstydzić, Megan. Świetnie ci idzie. I na pewno znajdziesz mnóstwo przyjaciół, jeśli tylko będziesz sobą. – Milknę na chwilę, a potem dodaję: – To znaczy najmilszą wersją siebie. Megan nie daje po sobie poznać, czy uraziłam ją tym uzupełnieniem. – Ty też super sobie radzisz. A jeśli Callum zaprosi cię na randkę, to powinnaś się zgodzić. – Zastanowię się nad tym. – To lepsze niż zamartwiać się cały czas, że zaraz ukaże ci się duch Noah Flynna. – Trzepocze tajemniczo palcami, a potem mruga do mnie. – Widzisz, ja też czytam Girl Online. I zamierzam zastosować się do twoich rad dla blogerów. Kiedy się przytulamy, czuję, że mocno ściska mnie za ramiona. Chyba nigdy nie okazała mi tyle czułości, a to musi znaczyć, że bardzo za mną tęskni. – Mnie też ciebie brakuje – mówię. – Przyjedziesz w listopadzie na przedstawienie, prawda? – pyta. – Oczywiście! Za nic w świecie bym go nie przegapiła. – A jeśli przyjdą ci do głowy jeszcze jakieś sposoby, jak mogę odzyskać tytuł Królowej Popularności, to daj znać! Idź już, bo pociąg ci ucieknie. Sprawdzam na telefonie, która jest godzina. Megan ma rację. Jeszcze jeden szybki uścisk, a potem pędzę przez bramkę na stację i wpadam do metra w ostatnim momencie przed zamknięciem drzwi. Kiedy już siedzę wygodnie w pociągu do Brighton, a za oknami śmigają południowe przedmieścia Londynu, rozmyślam o Megan i Posey – dwóch zupełnie innych dziewczynach z podobnymi marzeniami. Jedna jest niesamowicie pewna siebie, ale musi popracować nad umiejętnościami technicznymi. Druga ma talent i technikę, za to brakuje jej wiary we własne siły. Gdy pojechałam w światową trasę koncertową z Noah, widziałam występy wielu gwiazd – zespołu The Sketch, Leah Brown i, oczywiście, samego Noah.

Mają różny styl, ale wszystkich łączy to coś – jakaś magia, charyzma, która przyciąga wzrok i nie pozwala oderwać od nich oczu. Gen sukcesu? Nieodparty urok…? Nie wiem, jak nazwać tę cechę, ale widziałam ją też przez obiektyw aparatu. I nie musi ona mieć nic wspólnego ze sławą – Elliot aż nią tryska, za to ani Megan, ani Posey jeszcze jej w sobie nie wyrobiły. Telefon brzęczy mi na znak, że dostałam nowego maila. Ku mojemu zaskoczeniu jest od Posey. Otwieram wiadomość. Droga Penny, chciałam do Ciebie napisać, żeby Ci podziękować za Twoje wczorajsze wsparcie. Czasem czuję się tu taka samotna, a Ty bardzo podniosłaś mnie na duchu. Rozumiesz, że moja trema nie jest czymś, co mogę zwyczajnie zamieść pod dywan, udając, że nie istnieje. Jesteś pierwszą osobą, która nie powiedziała mi, żebym „po prostu wzięła się w garść”, a to wiele dla mnie znaczy. Wiem, że pewnie już się nie spotkamy, bo wrócę do domu, ale i tak postanowiłam Ci podziękować. Posey xx Po tym mailu jeszcze bardziej chcę jej pomóc. Moja mama jest jedyną bliską mi osobą, która kiedykolwiek występowała na scenie. Pamiętam, jak opowiadała o swojej tremie (w okresie, który nazywa „straconymi latami w Paryżu”), i jestem pewna, że zna różne sposoby, jak sobie z nią poradzić. Wygląda na to, że uczniowie Akademii Madame Laplage bywają bezlitośni dla tych, którzy się boją albo denerwują. Wiem, że mama przynajmniej wysłucha mojej nowej koleżanki ze zrozumieniem. Klikam na ikonkę „odpowiedz” i szybko piszę maila do Posey. Posey! Jak miło, że się odzywasz. Masz czas w przyszły weekend? W latach osiemdziesiątych moja mama była aktorką w Paryżu. Może wsiądziesz w pociąg do Brighton, żeby się z nią spotkać? Poza tym fajnie byłoby spędzić razem trochę czasu. Mogłabym oprowadzić Cię po mieście – poszłybyśmy na molo, a potem na zakupy w Lanes. Penny x Teraz mogę już tylko czekać i trzymać kciuki, żeby dała radę przyjechać. Wiem, że mama by jej pomogła – albo chociaż pokazała, że inni też mieli ten problem. Wysyłam maila i opieram głowę o szybę. Ulice Londynu zniknęły, zastąpione zielonym pagórkowatym pejzażem angielskiej wsi. Przynajmniej ten jeden raz nie pada. Wracam myślami do niedawnego ataku paniki – i przypominam sobie Calluma, świetlicę i nowy styl życia Megan. Czy to zainteresowanie Calluma tak wytrąciło mnie z równowagi? Chyba chodziło o to, że spodobało mi się, że zwrócił

na mnie uwagę. To było coś nowego i ekscytującego. Może nawet trochę z nim flirtowałam, a potem poczułam się przytłoczona tą sytuacją. Czy to oznacza, że naprawdę istnieje życie po Noah? To znaczy, o ile Calluma nie zniechęciło, że wyjechałam do domu bez żadnego wyjaśnienia. „I tak poprosił o twój numer” – przypomina mi cichy głosik w głębi duszy. W tym momencie rozlega się sygnał SMS-a, a ja podskakuję z zaskoczenia. Może to… ale nie, to nie Callum, tylko mama.

Wielka niespodzianka… czyżby chodziło o Noah? Krzywię się z niesmakiem, bo moje zdradzieckie serce przerzuca się z chłopaka na chłopaka. Zamiast o nich rozmyślać, wyciągam aparat i przez resztę podróży przeglądam zdjęcia, które zrobiłam. W życiu nie chodzi tylko o chłopców – fotografia pomoże mi to wszystko przetrwać.

W drodze do drzwi staję jak wryta i wlepiam wzrok we frontowe okno wykuszowe. Za szybą siedzi mała lalka, która wygląda na ulicę, jakby na kogoś czekała. Jej ogniście rude włosy są rozczochrane i ma na sobie inne ubranie niż to, w którym widziałam ją po raz ostatni – teraz jest w różowej spódniczce baletnicy i jaskrawożółtym swetrze. Ten strój w niczym nie przypomina staroświeckiej edwardiańskiej sukni, w której przywiozłam ją do domu. Ale tutu i sweterek pewnie bardziej się podobają jej obecnej pięcioletniej właścicielce. Ale skoro jest tu Księżniczka Jesień… Marszczę brwi. To może oznaczać tylko jedno… Drzwi otwierają się na oścież, a na szczycie kamiennych stopni pojawia się znajoma postać. – Penny! – piszczy z zachwytem. – Bella! Filigranowa siostrzyczka Noah pędem zbiega do mnie po schodach i rzuca mi się w ramiona. Oplata mnie nogami w talii, a ja przytulam ją mocno. – Jak miło cię widzieć! Wow, minęło tylko kilka miesięcy, a ty tak urosłaś! – Tęskniłam za tobą, Księżniczko Penny! – A ja za tobą. – Całuję ją w czubek głowy, stawiając ją z powrotem na ziemi. Bella chwyta moją dłoń i ciągnie mnie w kierunku drzwi. – Pospiesz się! Twój tata robi dla mnie naleśniki z uśmiechniętymi buziami! – Ooch, to jego specjalność! – wołam. Nie umiem powstrzymać szerokiego uśmiechu, chociaż czuję się bardzo zdezorientowana. Wchodzę za Bellą po schodach do domu. W drzwiach naszego salonu dostrzegam elegancką sylwetkę Sadie Lee, babci Noah. Na dźwięk moich kroków odwraca się i posyła mi promienny uśmiech. – Penny! Jak miło cię widzieć, kochanie. Ładnie wyglądasz. – Ściska mnie i całuje w oba policzki. Jej siwe włosy, które dawniej nosiła długie, teraz są obcięte w szykownego boba. Ta fryzura w połączeniu z jej wysokimi kośćmi policzkowymi i błyszczącymi oczami sprawia, że jest najbardziej wytworną babcią, jaką kiedykolwiek spotkałam. – Panią też miło widzieć! Wow! A czy… – Słowa grzęzną mi w gardle. Chcę zapytać: „Czy Noah też tu jest?”, ale boję się, że wyjdzie na to, że nie cieszę się

z przyjazdu jej i Belli. – Niestety, nie – wtrąca Sadie Lee, odgadując moje niewypowiedziane pytanie, i przechyla przepraszająco głowę. – Aha – odpowiadam, nie mogąc powstrzymać rozczarowania. – Rozumiem, że z tobą też się nie kontaktował. Kręcę głową. Sadie Lee wzdycha. – Co za chłopak… Odezwie się, kiedy będzie gotowy. Uświadamiam sobie, że one też nie wiedzą, co się z nim dzieje, i strach ściska mi serce. – Nic mu nie jest? – pytam. – Zostawił wiadomość swojej nowej agencji i podał awaryjny numer kontaktowy na wypadek, gdyby wydarzyło się coś naprawdę strasznego – mówi Sadie Lee. – Wyjaśnił, że musi zrobić przerwę w karierze, i poprosił, żeby to uszanować. Noah zawsze był niezależny. Potrafi sam rozwiązywać swoje problemy i zależy mu na prywatności. Za dobrze go znam: jeśli zaczniemy go szukać albo bombardować wiadomościami i mailami, ucieknie gdzie pieprz rośnie niezależnie od sytuacji. Potrzebuje przestrzeni wokół siebie, więc musimy mu ją zapewnić. Mimo wszystko… cieszę się, że nam udało się zobaczyć. – Ja też. Mama wychodzi z kuchni tanecznym krokiem, wołając: – O, świetnie, już wróciłaś! Niespodzianka, kochanie! – Najlepsza niespodzianka na świecie! Potem mama zwraca się do Sadie Lee: – Zdążyłaś jej już powiedzieć? – O czym? – pytam zaintrygowana. Sadie Lee parska śmiechem. – Jeszcze nie! Najlepiej zrobię to od razu. Nie przyjechałyśmy tylko po to, żeby odwiedzić ciebie i twoją rodzinę, chociaż to byłoby cudowne. Twoja mama i ja postanowiłyśmy urządzić wspólnie następną imprezę. – Naprawdę? – klaszczę w dłonie z radości. – Tu, w Brighton? Mama kręci przecząco głową. – Nie tym razem. W jeszcze lepszym miejscu. Pamiętasz o tym ślubie w Szkocji? – Tym w czasie ferii? – pytam. Jak dotąd to zlecenie o najwyższym budżecie w tym roku – będzie miało prawie taki sam rozmach jak ślub last minute w Nowym Jorku w czasie tamtego Bożego Narodzenia, kiedy poznałam Noah. Impreza odbywa się w przerwie semestralnej, więc Elliot, Alex i ja jedziemy pomóc przy jej organizacji. Pierwszy raz będę w Szkocji, a Elliot już wybiera dla nas idealne stylizacje na wieczorny

bal – naturalnie ze wstawkami w szkocką kratę. – Właśnie. Sadie Lee zgodziła się zająć cateringiem, więc ona i Bella jadą z nami! Przenoszę wzrok z mamy na Sadie Lee. – To cudowna wiadomość! – wołam. Sadie Lee wspaniale gotuje, słynie zwłaszcza z niesamowitych ciast. (Ale nawet jej tosty z serem są najlepsze na świecie – nie ma takiej rzeczy, która w jej wykonaniu nie byłaby przepyszna). Razem z mamą, która ma talent do urządzania fantastycznych imprez, stanowią duet nie do zastąpienia. – Ale przed nami mnóstwo przygotowań, więc zaraz po śniadaniu porywam Sadie Lee do sklepu. Zajmiesz się dziś po południu Bellą? – Hurra! Hurra! Hurra! – Bella podskakuje w miejscu, za każdym razem szarpiąc mnie za ogrodniczki. – Jasne! – odpowiadam z szerokim uśmiechem. – Będziemy się świetnie bawić, prawda, Bells? Zanim Bella ma szansę odpowiedzieć, rozlega się głos taty. – Kto ma ochotę na naleśniki? – Ja! – piszczy dziewczynka i rusza do kuchni. Dopiero po jej wyjściu dociera do mnie, co się dzieje. One naprawdę tu są! Mam wrażenie, że serce mi pęknie z nadmiaru emocji. Zerwanie z Noah było bolesne, ale rozstać się z jego rodziną też było mi ciężko. Ją także pokochałam. Bella ma takie same ciepłe brązowe oczy jak jej brat, a obecność tej małej dziewczynki w moim domu przypomina mi dobitnie o tym, że jego tu nie ma. I chociaż sprawia mi to ból, cieszę się, że rodzina Noah czuje się na tyle swobodnie, żeby nadal się z nami przyjaźnić. Na myśl o przyjaźni przed oczami staje mi mój najlepszy przyjaciel. – Mamo, mogę wpaść do Elliota? W czasie mojego wyjazdu pewnie był skazany na towarzystwo rodziców, bo Alexa nie ma w mieście… Poza tym muszę mu opowiedzieć o mojej szalonej sobocie. Padnie z wrażenia, kiedy usłyszy o Callumie. Mam nadzieję, że będzie ze mnie dumny – w końcu zrobiłam krok, który oddala mnie od Chłopaka z Brooklynu. – Jadłaś już? – Tak! Zjadłam kanapkę w pociągu. – W takim razie idź! Tylko wróć przed jedenastą. Do tej pory Bellą zaopiekuje się tata. Całuję mamę w policzek, a potem mocno przytulam się do Sadie Lee. Wychodzę z domu i przeskakuję z naszych schodów na ganek Elliota. – Może gdybyś mnie trochę częściej słuchał! – Ja? Słuchał? To ty nie dajesz mi nigdy dojść do słowa! Zatrzymuję palec przed dzwonkiem, słuchając gniewnych okrzyków, które

padają zza drzwi. Kulę się z zażenowania. Mama i tata Elliota znów się kłócą. Robię krok w tył i patrzę w najwyższe okno, żeby sprawdzić, czy uda mi się dać jakiś sygnał Elliotowi, nie przeszkadzając jego rodzicom. Okazuje się, że to niepotrzebne. Drzwi otwierają się z rozmachem, a mój przyjaciel wybiega na zewnątrz, prawie zbijając mnie z nóg. – Elliot! – wołam. Podnosi głowę, a kiedy widzi, że to ja, zarzuca mi ręce na szyję. – Zabierzesz mnie stąd? – szepcze mi do ucha. Łapię go za rękę i razem zbiegamy pędem po schodach. Dobrze wiem, dokąd pójdziemy.

W Starbucksie Elliot wylewa z siebie emocje z dłońmi zaciśniętymi na kubku z dyniową latte. Po policzkach ciekną mu łzy, a biedny barista, który nas obsługuje, daje mu za darmo dodatkową porcję syropu, żeby go pocieszyć. – Już po prostu nie mogę tego znieść, Pen. Kłócą się od piątku wieczorem, wczoraj awantura ciągnęła się przez cały dzień, a dziś rano zaczęli od nowa. A wiesz, o co poszło? Nawet nie chcę pytać, ale Elliot i tak mi mówi. – O kolor krawata taty. Podobno poszedł do pracy w jednym krawacie, a wrócił w innym. Mama chciała wiedzieć, jak to się stało. Tata podał jakąś słabą wymówkę, że na lunchu zalał pierwszy krawat zupą czy coś w tym rodzaju. – No… mogło tak być. – Mogło. Ale to nieważne, bo mama mu nie wierzy. Więc wydzierali się na siebie, dopóki nie popełniłem strategicznego błędu i nie zszedłem na dół, żeby zrobić sobie tosta z awokado, zanim umrę z głodu. Mama natychmiast przyparła mnie do muru pytaniem, co ja myślę na ten temat. – Elliot upija wyjątkowo duży łyk kawy. – O rany, i co odpowiedziałeś? – pytam. – Nic nie musiałem mówić. Tata wrzasnął coś w stylu: „Dlaczego pytasz go o zdanie, skoro jego związek nie jest akceptowany w tym domu?”, a mama zaczęła krzyczeć, żeby nie był takim homofobem, a później zmieniła taktykę i zapytała mnie, jakiego koloru krawat miał tata w piątek rano, a ja odpowiedziałem, że nie wiem, bo byłem u Alexa. Wtedy mama wybuchła płaczem i oskarżyła mnie, że bardziej zależy mi na Alexie niż na nich, a potem zakazała mi zostawać u niego na noc. W tym momencie wybiegłem z domu. I tak trafiliśmy tutaj. – Och, Elliot. Strasznie mi przykro. – To takie frustrujące. Kiedyś moi rodzice byli idealnie stoicką, milczącą parą ludzi, którzy tłumią uczucia, dopóki ich one nie rozsadzą, a teraz bez przerwy skaczą sobie do oczu. To tak, jakby zaczęli wyrzucać z siebie złość powstrzymywaną przez dwadzieścia lat. Atmosfera jest tak gęsta, że za każdym razem, kiedy wchodzę do domu, mam ochotę wziąć prysznic. – Elliota przebiega dreszcz. – Mieszkanie Alexa to moja bezpieczna przystań i nie ma mowy, żebym zrezygnował ze spędzania tam nocy, nawet jeśli to oznacza, że nie będę miał dokąd wrócić.

– Nie mówisz poważnie – oponuję. Za ciemnozielonymi okularami w jego oczach znów lśnią łzy. – Może nie. A może tak. Zasilam Konto Wielkiej Ucieczki za każdym razem, kiedy moja matka ma wyrzuty sumienia i płaci mi za to, że cały czas się kłócą. Nie masz pojęcia, jak tam teraz jest. To piekło na ziemi. Wiem, że musi być naprawdę ciężko, bo Elliot wspomina o Wielkiej Ucieczce. Zawsze snuje mnóstwo szalonych planów, które często zaczynają się od słów: „Ucieknijmy do…” , a kończą nazwą jakiegoś wytwornego miejsca, na przykład: „Paryża!” albo „Los Angeles!”. Raz zaproponował nawet cyrk („Ale nie jakiś pierwszy lepszy cyrk – to musiałby być Cirque du Soleil”). Chociaż uświadomiłam mu, że nie umiem zrobić nawet gwiazdy, wcale go to nie zniechęciło. W którymś momencie zdał sobie sprawę, że jeśli zamierza kiedykolwiek zrealizować te plany, będzie potrzebował pieniędzy – i stąd wzięło się konto na oszczędności „na wszelki wypadek”, do którego ma kartę. Zawsze mu tego strasznie zazdrościłam, ale nie umiałam na tyle rozsądnie rozporządzać swoimi pieniędzmi, żeby też sobie takie założyć. Wyciągam rękę, łapię go za dłoń i mocno ściskam. Odwzajemnia mój uścisk, uśmiechając się lekko. – Okej, odwróć jakoś moją uwagę – prosi. – Opowiedz mi o swoim dniu z Mega-nudziarą. – Oj, nie jest taka zła, Wiki. Chodzi do naprawdę fajnej szkoły. Poważnie, nigdy czegoś takiego nie widziałam… Wygląda jak z serialu telewizyjnego. Ale… – Elliot wychyla się do przodu, czując, że nadchodzą plotki. Nie chcę złamać obietnicy danej Megan i opowiedzieć mu, jak źle się tam czuje, ale potrzebuję też rady Elliota w sprawie Posey. Biorę głęboki oddech i mówię dalej: – Miałam lekki atak paniki i musiałam wyjść na zewnątrz, a przed szkołą poznałam dziewczynę z zajęć Megan. Potrafi niesamowicie śpiewać, ale zżera ją trema, a właśnie dostała główną rolę w West Side Story. – Czekaj, myślałam, że to Megan gra główną rolę? Kręcę głową. – Jest dublerką. – Co? Czyli kłamie na Facebooku? – No… jeśli tamta uczennica nie da rady wystąpić, wtedy Megan zajmie jej miejsce. I teraz jestem rozdarta: naprawdę chcę pomóc tej dziewczynie, ale Megan mnie zabije, jeśli się o tym dowie. – No, no, no – mówi Elliot, odchylając się na krześle. – Więc Mega-gwiazda jest Mega-oszustką. – Elliot… Parska śmiechem. – Nie martw się, nikomu nie powiem. – Jest coś jeszcze, co może zmienić twoje zdanie na jej temat. Coś, w czym

się ze sobą zgadzacie. – Wątpię, ale słucham. – Więc tak, na świetlicy był jeden chłopak, któremu dała mój numer. Teraz Elliot znów wychyla się do przodu, kładąc przy tym dłonie na stole. – STOP! Potrzebuję więcej szczegółów. Wzrost? Kolor oczu? Poziom ciachowatości? Imię? Zawód? Powiedz mi wszystko, Penny Porter. Zaczynam się śmiać. – Nazywa się Callum i jest Szkotem. – Już go uwielbiam – oznajmia Elliot, udając, że mdleje. – Studiuje fotografię w Akademii Madame Laplage, jest superwysoki, ma niesamowite zielone oczy i krótkie, falowane blond włosy… W sumie efekt jest trochę zabójczy! – Totalne ciacho, które interesuje się fotografią? Jesteś pewna, że ci się po prostu nie przyśnił? Czuję, że mówiąc o Callumie, zaczynam się rumienić. – Tak, ale dziwnie było spotkać kogoś, z kim mam tyle wspólnego. Przynajmniej na pierwszy rzut oka. – I dlatego musisz iść z nim na randkę, Penny. Żeby się przekonać, czy jest w tym coś więcej. – Mruga do mnie. – Zakładam, że ma seksowny szkocki zaaaaśpieeew. – Co takiego? – Akcent. Auld Lang Syne i tak dalej. Kwituję grymasem jego nieudolne próby naśladowania szkockiej wymowy. – Nie brzmi to tak, ale rzeczywiście, zdarzało się, że musiałam posłuchać czegoś kilka razy, zanim zrozumiałam, o co mu chodzi! Czasem miałam wrażenie, że mówi w innym języku, ale podobało mi się to. – Och, jakie to romantyczne! – Nie uprzedzaj faktów, jeszcze nawet do mnie nie zadzwonił ani nie napisał. – Zrobi to. – Skąd wiesz? – Tak podpowiada mi intuicja. No, Pen, strasznie się cieszę twoim szczęściem. Kiwam głową. – Tylko nie wspominaj o tym, kiedy wrócimy do mnie do domu. – Dlaczego? Założę się, że twoi rodzice też będą zadowoleni, że poznałaś kogoś nowego i przestaniesz snuć się smętnie po domu. – Okej, po pierwsze, to jeszcze żaden związek, on tylko poprosił o mój numer! A po drugie, są u mnie Sadie Lee i Bella. – Co? Dlaczego? A… – On nie przyjechał – przerywam Elliotowi. – Sadie Lee organizuje catering

na to szkockie wesele za kilka tygodni. – I co, cieszysz się? – pyta mój przyjaciel, który zna mnie jak własną kieszeń. – Jasne, że tak! Uwielbiam Sadie Lee i Bellę! – Tylko… Wzdycham. – Tylko… przy nich zaczynam myśleć o nim jeszcze więcej. I martwić się o niego. I zastanawiać, co robi… – Wiem. Ale teraz możesz się skupić na projekcie „Callum” i projekcie „Dziewczyna z wydziału teatralnego”. – Mam nadzieję, że się uda. Kiedy wraca Alex? – Powinien być jeszcze dziś przed południem, dzięki Bogu! – Chcesz go zaprosić? Możecie mi pomóc opiekować się Bellą. – Dobra. Chociaż pewnie będziemy słyszeć przez ścianę wściekłe ryki moich rodziców. Może trzeba będzie włączyć tę kiczowatą płytę z muzyką lat dziewięćdziesiątych, którą trzymasz przy łóżku. – Hej, nikt nie potrafi się oprzeć Spice Girls w ponury jesienny wieczór. Nie przejmuj się, mam pomysł, gdzie możemy później pójść, żeby nie siedzieć w domu. Elliot przytakuje, ale znów robi zrozpaczoną minę. Przygryzam dolną wargę. – Och, Elliot, co teraz z tobą będzie? Wzrusza ramionami. – To nie zależy ode mnie, tylko od nich. Ja już tylko czekam, aż będę mógł się stamtąd zabrać na dobre. Wracamy do domu tuż przed jedenastą, w samą porę, żeby Elliot zdążył przywitać się z Sadie Lee. – Kochanie, będziemy musieli niedługo umówić się na pogaduszki, chcę, żebyś mi opowiedział o swoim stażu. Może kiedyś uda ci się przyjechać do Nowego Jorku? W moim domu zawsze będzie czekał na ciebie pokój. Elliot znów ma mokre oczy – ale tym razem są to łzy radości, a nie smutku. – Naprawdę? Marzę, żeby znów odwiedzić Nowy Jork. Będę mówił jak Heidi Klum w programie Project Runway – „auf Wiedersehen!”. – Cudownie! A teraz musimy już lecieć. Jesteś gotowy, Rob? Wszystko w porządku, Dahlio? – pyta moich rodziców Sadie Lee. – Czeka nas z Dahlią trochę pracy, ale niedługo będziemy mieć dla siebie więcej czasu. Mama i Sadie Lee wychodzą, rozdając całusy i ściskając wszystkich, a zaraz znika i tata objuczony swoimi kijami golfowymi, bo jak co weekend wybiera się pograć. Po ich wyjściu kucam na podłodze. – Słuchaj, Bella, chcesz zobaczyć, gdzie w Brighton mieszkają smoki?

– Nie mogę uwierzyć, że nigdy tu nie byłem, chociaż mieszkam w Brighton całe życie! – woła Elliot, zadzierając głowę, żeby spojrzeć na sufit. Jesteśmy w Royal Pavilion, pięknej – choć dziwacznej – byłej rezydencji królewskiej w sercu Brighton i jednym z najciekawszych budynków w całym mieście. Pamiętam, jak w dzieciństwie zwiedzałam go z rodzicami, więc uznałam, że to świetny pomysł, żeby przyprowadzić tu Bellę. Zapomniałam już, że ten budynek robi tak oszałamiające wrażenie. Kiedyś nazywałam go pałacem Algida, bo jego białe kopuły kojarzyły mi się z lodami. To strasznie dziwne, że można przestać zwracać uwagę na niesamowite miejsca w swojej okolicy. Brighton zawsze było moim domem, więc wiele rzeczy wydaje mi się oczywistością. Obiecuję sobie w duchu, że zacznę bardziej doceniać swoje rodzinne miasto. – Wiedzieliście, że w czasie I wojny światowej znajdował się tu szpital wojskowy dla żołnierzy indyjskich? – pyta Elliot. Alex obejmuje swojego chłopaka za szyję i całuje go w policzek. – Mój mały kujon! Ale z niego mądrala – oznajmia. – Owszem, ale uwielbiasz mnie za to – odparowuje Elliot. – A ty dobrze o tym wiesz – rzuca Alex, puszczając do niego oko. Uśmiecham się do nich. – W końcu ktoś docenia bogatą wiedzę Elliota. – A wiedzieliście, że królowa Wiktoria sprzedała tę rezydencję miastu za marną kwotę około pięćdziesięciu tysięcy funtów, bo nie podobało jej się w Brighton? Nie mam pojęcia, o co jej chodziło… Elliot i Alex idą przodem, trzymając się za ręce. Trasę dla zwiedzających wytyczają aksamitne sznury. Strasznie się cieszę, że Elliot postanowił wybaczyć Alexowi jego niezdecydowanie w zeszłym roku – i że Alex stanął na wysokości zadania. W życiu Elliota panuje teraz taki chaos i zamieszanie, że potrzebuje niezachwianego uczucia Alexa, które dodaje mu otuchy. Całe napięcie, które zbierało mu się w ramionach, zniknęło w chwili, kiedy zobaczył swojego chłopaka. Jeśli istnieją pary na dobre i na złe, to Alexiot na pewno jest jedną z nich. Zwiedzamy różne pomieszczenia, aż trafiamy do kuchni, w której na ścianie wiszą ogromne miedziane garnki. Na ich widok od razu zaczynam się zastanawiać, jakie pyszności umiałaby tu wyczarować Sadie Lee.

Za to w Sali Bankietowej wyobrażam sobie imprezy, które mogłyby w niej urządzić mama i Sadie Lee, gdyby dostały taką szansę. Może powinnam poddać im ten pomysł… – Zobacz, Penny! – Bella chwyta mnie za skraj swetra i mocno szarpie. Podążam wzrokiem za jej pulchnym paluszkiem, którym wskazuje zachwycający złoty żyrandol z chińskim smokiem owiniętym wokół łańcucha. Uśmiecham się szeroko. – Widzisz, mówiłam ci, że w Brighton są smoki! – Wow… – szepcze dziewczynka i przysuwa się bliżej mojej nogi. Ściskam ją mocno. – Nie martw się, to tylko dekoracja. – Świerzbi mnie, żeby sięgnąć po aparat, ale w tym miejscu nie wolno robić zdjęć, więc mój sprzęt zostaje na dnie torby. Alex wpatruje się w pięknie zastawiony stół bankietowy, na którym każdy widelec leży na swoim miejscu. – Okej, ten gość… przypomnij mi, jak on się nazywał? – Książę Jerzy, zanim został Jerzym IV – odpowiada Elliot, nasza skarbnica wiedzy. – Jedno jest pewne, miał interesujący gust – kończy myśl Alex. – To chyba mój idol – mówi Elliot głosem zdławionym od zachwytu. – Co za ekstrawagancja… Gdybym mógł, jutro bym się tu przeprowadził. Po zwiedzaniu pałacu lądujemy w herbaciarni. Bella jest wykończona spacerem i wcześniejszym lotem, więc wypija kartonik soku jabłkowego i zasypia mi na kolanach. Elliot, Alex i ja zamawiamy herbatę i popijamy ją małymi łyczkami, zanosząc się chichotem. Elliot nachyla się nad swoją filiżanką. – Myślę, że jesteśmy jedynymi ludźmi przed dwudziestką w tym pokoju. Rozglądam się szybko po sali i zauważam, że ma rację – większość siedzących tu osób jest znacznie starsza. Ale w herbaciarni serwują niesamowite bułeczki owsiane, więc nie zamierzamy narzekać. – Chcecie obejrzeć wieczorem jakiś film? – proponuje Alex. – Bardzo chętnie! – wołam. – Tylko muszę zapytać mamę, czy Sadie Lee nie zostaje na kolację. Elliot uśmiecha się do nas. – Superpomysł z tym kinem. Właśnie puszczają taki nowy szwedzki film z napisami… – Nie! – protestujemy równocześnie z Alexem. Elliot robi nadąsaną minę, ale wie, że z nami nie wygra. – Ja chcę obejrzeć nową część Avengersów – oświadcza Alex. – Weto! – oponuje Elliot. – Nie zamierzam oglądać kolejnej hollywoodzkiej ekranizacji komiksu z mnóstwem efektów specjalnych i wybuchów, od których

puchną uszy. Filmy to chyba jedyny temat, na który Elliot i Alex mają różne zdanie, chociaż obaj uwielbiają je oglądać. Rozdzielam ich wyciągniętymi rękami, bo widzę, że zanosi się na dyskusję z cyklu „kino ambitne kontra filmy komercyjne”. – Może zanim rozpętamy III wojnę światową, pozwolicie mi sprawdzić, co grają? – pytam. Ostrożnie, żeby nie obudzić Belli, wyławiam z torby telefon. Z przyzwyczajenia zamiast otworzyć przeglądarkę, klikam ikonę skrzynki elektronicznej, która pokazuje, że dostałam dwie wiadomości. Podnoszę dłoń do ust. – Hurra! – wołam, czytając pierwszego maila. – Co się stało? – Elliot przysuwa się do mnie, a Alex unosi brew. – Posey przyjedzie w przyszły weekend! Jednak da radę! – To świetnie! Czyli projekt „Dziewczyna z wydziału teatralnego” może ruszyć! Daję Elliotowi kuksańca w ramię. – Ona nie jest żadnym projektem, tylko moją nową koleżanką. I założę się, że ją bardzo polubisz. Rozłoży cię na łopatki w SingStara i w ogóle. Elliot wydaje się dotknięty. – Nikt nie rozłoży mnie na łopatki w SingStara. Alex parska śmiechem. – To dlatego, że nie mamy odwagi słuchać twojego śpiewu! – Potem odwraca się do mnie. – Powiedz mi: kim jest Posey? Opowiadam Alexowi o mojej wizycie u Megan i o tremie Posey. – Wow, a przypomnijcie mi, która to Megan? – dopytuje Alex. – Ta, która zawsze wykorzystuje przyjaźń Penny – burczy Elliot. Krzywię się. – Nie jest taka zła… trzeba tylko zignorować maskę, za którą się chowa. W głębi duszy to naprawdę miła dziewczyna. – Pewnie… gdzieś na głębokości Wielkiego Kanionu – mamrocze Elliot. Gdyby nie pięciolatka, która drzemie mi na kolanach, kopnęłabym go pod stołem. – A w ogóle, to wiedzieliście, że Kanion Colca w Peru jest ponad dwukrotnie głębszy od Wielkiego Kanionu? – zagaja Alex z przekornym błyskiem w oku. – O, widzisz? – woła Elliot ze śmiechem. – Według mnie nie jest aż tak okropna! Ale proszę, kto tu teraz wyszedł na mądralę! Przekomarzają się, a ja szybko odpisuję Posey. Wspaniała wiadomość! Będę na Ciebie czekać na dworcu o 11.00 w sobotę. Ustawię się przy

darmowym pianinie. (Ale na pewno nie będę grać! Niestety, brakuje mi talentu w tej dziedzinie). x Teraz, gdy zaplanowałam spotkanie z Posey, humor znacznie mi się poprawia. Mąci go tylko drobna wątpliwość: czy nie należy uprzedzić o tym Megan? Ale ona nie powinna mieć wpływu na to, z kim się przyjaźnię. – Idziemy? – pytam. – Och, zapomniałam sprawdzić repertuar kin! – Nie martw się, już się tym zajęliśmy – oznajmia Alex z uśmiechem. – I wybraliśmy najnowszy film Disneya. Wchodzisz w to? – Tak! Tylko uzgodnię to z mamą. Bella zaczyna mi się wiercić na kolanach, a po chwili ziewa szeroko, otwierając oczy. – Możemy już wracać do domu? – pytam, odsuwając z jej twarzy kilka niesfornych kosmyków. Uśmiecha się, a na jej policzku pojawia się dołeczek. Nagle uderza mnie, jak bardzo jest podobna do Noah. Ale pora przestać wypatrywać wszędzie jego duchów i przejść w krąg światła. Mam przyjaciół, którzy mnie kochają, i nowych znajomych, którzy są mi coraz bliżsi. A to jest ważniejsze od każdego faceta.

Następnego dnia w szkole zmywam resztki utrwalacza z czarno-białych odbitek i wieszam je na sznurku w szkolnej ciemni do wyschnięcia. Zrobiłam zdjęcia Belli, kiedy bawiła się Księżniczką Jesienią, ale nie wyszły tak, jak chciałam, i dziękuję podświadomości za to, że kazała mi pstryknąć też kilka ujęć cyfrową lustrzanką. Ciemnia to jedno z miejsc, gdzie zwykle czuję się najszczęśliwsza (chociaż wychodzę z niej z brązowymi paznokciami, jeśli zapomnę włożyć rękawiczki). Ale dziś jakoś nie mogę się odnaleźć. Kiedy zobaczyłam, jak ciężko Callum pracuje nad swoim portfolio, zrozumiałam, że muszę się bardziej postarać. Dręczy mnie przeczucie, że nie wkładam wystarczająco dużo czasu i wysiłku w swoje fotografie, jeśli chcę się tym zajmować zawodowo. Kilka razy mi się poszczęściło, ale nie mogę się zdawać jedynie na szczęście. Poza tym w uszach wciąż dźwięczą mi słowa „prawdziwa Penny”. W tych zdjęciach nie ma tego, o co chodzi. Przez chwilę korci mnie, żeby włączyć iPhone’a i po prostu je wszystkie prześwietlić. Niestety, muszę korzystać z ciemni razem z kolegami z zajęć, więc zaciskam zęby i zostawiam zdjęcia rozwieszone na sznurku. Wychodzę z ciemni, zatrzaskując za sobą drzwi, bo nie jestem w stanie opanować frustracji, a panna Mills, która siedzi w sali na zewnątrz, podnosi z zaskoczeniem wzrok. Jej oczy rozszerzają się ze zdziwienia. – Penny, wszystko w porządku? – Och, przepraszam panią, tak, nic mi nie jest. – Nauczycielka milczy kilka chwil, a we mnie coś pęka. – Ostatnio zupełnie sobie nie radzę z aparatem analogowym. Po prostu nic mi nie wychodzi. Nie wiem, co z tym zrobić ani jak to zmienić. Nie chcę korzystać w tym projekcie tylko ze zdjęć cyfrowych i Photoshopa. Panna Mills wskazuje mi krzesło naprzeciwko siebie, więc osuwam się na nie, rzucając torbę na ziemię przy stopach. – Wywierasz na siebie ogromną presję, Penny. Na zajęciach idzie ci fantastycznie, więc musisz spojrzeć na to z właściwej perspektywy. Nie każde z twoich zdjęć będzie się nadawało na okładkę albumu – wyjaśnia, puszczając do mnie oko. – Wiem o tym, naprawdę… – Ale?

Uśmiecham się. Panna Mills dobrze mnie zna. Pomaga mi, odkąd zeszłoroczne święta Bożego Narodzenia wywróciły moje życie do góry nogami. Wspierała mnie też w trakcie całej szalonej trasy z Noah – chociaż były wakacje. I jest jedną z niewielu osób, które czytały Girl Online, kiedy blog był prywatny. Ufam jej bezgranicznie. – Ale chcę być coraz lepsza. Chcę mieć własny styl. Chcę, żeby patrząc na moje zdjęcie, ktoś mógł powiedzieć: „Aha! To Penny Porter!”. Nauczycielka pochyla się nad biurkiem i opiera brodę na dłoniach. – Styl jest czymś, co wypracowuje się z czasem, i często trzeba wypróbować mnóstwo różnych sposobów, żeby znaleźć coś swojego. Myślę, że potrzebujesz zmienić otoczenie. Zwykle fotografujesz różne miejsca w Brighton, ale twoje najlepsze prace często powstają wtedy, gdy opuszczasz strefę komfortu. – Hmm, chyba to prawda. – Zaczynam się gorączkowo zastanawiać, gdzie mogę pojechać, żeby robić inne zdjęcia, i nagle wpadam na odpowiedź. – Och! W przerwie semestralnej jadę do Szkocji. Zabiorę tam aparat. – Świetna myśl! Tylko pamiętaj, szukaj tego, co niezwykłe. Jesteś dobra, ale wydaje mi się, że właśnie dlatego czujesz się teraz trochę zagubiona: patrzysz tylko na to, co masz na wyciągnięcie ręki. Wystarczy, że zmienisz punkt widzenia i otworzysz szeroko oczy. – Panna Mills odchyla się na krześle. – Nie martwię się o ciebie, Penny. W końcu zawsze odnajdujesz własną drogę. – Dziękuję. Ma pani jakieś ciekawe plany na ferie? – Niestety, nie! To będą ferie pod hasłem wystawiania ocen… Na szczęście kocham tę pracę. – Aha… ale mam nadzieję, że chociaż trochę pani odpocznie. – Też na to liczę, Penny! Podnoszę torbę z podłogi i wychodzę z sali. W drodze do szafki zauważam, że czekają na mnie Kira i Amara. – Część, dziewczyny! – Macham i podbiegam do nich. – Penny! Jak było w nowej szpanerskiej szkole Megan? – Kirze lśnią oczy z ciekawości. – Szczerze mówiąc, wyglądała jak wyjęta z serialu Glee! Jest bardzo fajna. Megan tam pasuje. – To dobrze. Może my też powinnyśmy ją odwiedzić – proponuje Amara, ożywiając się lekko. – Kiedy? Mam tyle nauki! – jęczy Kira. Jestem pewna, że z nas wszystkich to ona najbardziej przejmuje się ocenami. Kładę jej dłoń na ramieniu i ściskam je lekko. Brzęczy mi telefon, więc sięgam po niego do torby. Otwierając SMS-a, przygryzam dolną wargę… Nie mogę uwierzyć, że to się dzieje naprawdę.

– Penny? Co się stało? Spoglądam na Kirę. – Jak to? – Zrobiłaś się czerwona jak burak! – Och, kiedy byłam u Megan, poznałam takiego chłopaka… Amara i Kira wydają z siebie zsynchronizowany pisk – jestem pewna, że tylko bliźniaczki są zdolne do czegoś takiego. – Co? Opowiadaj! – żąda Kira. – Nazywa się Callum i studiuje fotografię w Akademii Madame Laplage. – Jest ciachem? – dopytuje Amara. – Totalnym – odpowiadam i czuję, że teraz naprawdę się rumienię. – A Megan dała mu mój numer. – I napisał? – upewnia się Kira. – To super! Spotkasz się z nim? – A co z Noah? – pyta Amara. Kira trąca siostrę pięścią w przedramię. – Po co o nim mówisz? Penny nie musi teraz o tym myśleć. – Wiem, ale uwielbiam Pennoah. Zawsze myślałam, że jakoś to wszystko przetrwacie, a potem już zawsze będziecie razem – wyjaśnia Amara, wzruszając przepraszająco ramionami. – Pennoah? Ktoś tak nas nazywał?! – wołam kompletnie zaskoczona. Udaję, że od tej słodkiej nazwy robi mi się niedobrze. Amara parska śmiechem. – Och, kiedyś zobaczyłyśmy to określenie w internecie i strasznie nas rozśmieszyło, więc zaczęłyśmy go używać. – Dzięki Bogu, że się nie przyjęło! – oświadczam, krzywiąc się. – Ale nic się nie stało. Noah i ja zawsze będziemy przyjaciółmi… oczywiście, jeśli jeszcze kiedyś się ze mną skontaktuje. A Callum był bardzo miły, ale tak naprawdę jeszcze go nie znam. – Nie zwracaj uwagi na moją głupią siostrę – prosi Kira. – To świetna wiadomość, poważnie. Musisz się z nim umówić, tylko pamiętaj, żeby później wszystko nam opowiedzieć. – Okej, okej. Dajcie mi odpisać. Czytam jeszcze raz jego wiadomość.

Biorę głęboki oddech, a potem wystukuję na komórce krótką odpowiedź.

Wciskam „wyślij” i sama jestem zaskoczona, jak mało przejmuję się słowami, których użyłam – zwłaszcza w porównaniu z tym, ile się męczyłam, układając pierwszego SMS-a do Noah. Mam nadzieję, że to oznaka dojrzałości, a nie tego, że Callum nie budzi we mnie takiej burzy uczuć jak on. Znów rozlega się sygnał wiadomości. Kira unosi wyregulowaną brew. – Wow, musi mu naprawdę zależeć, skoro od razu odpowiada! Jamesowi zajmuje to całe wieki. – James to przystojny zawodnik drużyny rugby z innej szkoły, którym aktualnie interesuje się Kira. – To dobrze. Czyli nie prowadzi żadnej dziwnej gierki – stwierdza Amara. – Co napisał? Czytam SMS-a na głos:

Kira ściska dłonie. – O rany. Totalnie wkręcił się w waszą randkę. Ciekawe, dokąd cię zabierze. – Nie mam pojęcia – odpowiadam. „Ale cokolwiek by wymyślił, i tak nie przebije mojej pierwszej randki z Noah”, myślę. A potem przeklinam swój zdradziecki umysł. Jeszcze raz brzęczy mi telefon.

Czytając jego ostatnią wiadomość, czuję leciutki trzepot motyli w brzuchu. Callum to nie Noah, ale może coś jednak z tego wyjdzie.

Zauważam na peronie jaskrawozielony beret Posey, który sunie w moją stronę, więc zaczynam szaleńczo machać. Denerwowałam się przed tym weekendem, bo nie byłam pewna, czy jednak mnie nie wystawi. To poważna sprawa przyjechać samemu tak daleko, żeby spotkać się z kimś, kogo widziało się wcześniej tylko raz. Otrząsam się ze stresu. Wszystko będzie dobrze. Wymieniłyśmy jakąś setkę wiadomości na WhatsAppie, gadając tak, jakbyśmy się znały całe życie. Stoję dokładnie w tym miejscu, gdzie się umówiłyśmy – na środku dworca obok pianina, na którym każdy może zagrać za darmo. Posey przechodzi przez bramkę i zbliża się do instrumentu z nieśmiałym uśmiechem na twarzy. Zatrzymuje się kilka kroków ode mnie. – Cześć, Penny – mówi. – Hej! Dobrą miałaś podróż? – W miarę. Rozgląda się rozbieganym wzrokiem po dworcu, zerkając na stoisko z kwiatami, liczne budki z ciastkami i kawiarnie. Mam wrażenie, że stara się patrzeć wszędzie, tylko nie na mnie. Pewnie denerwuje się tak samo jak ja, ale zamierzam zrobić wszystko, żebyśmy czuły się swobodnie. – Jest jakieś miejsce, od którego chcesz zacząć? Molo? A może Lanes? – pytam. Wzrusza lekko ramionami. Wychodzimy z dworca na ulicę biegnącą w stronę miasta, a ja ciągnę: – No tak, nic dziwnego, że nie wiesz, co wolisz, w końcu nigdy tu nie byłaś! Nic nie odpowiada. Zaczynam żałować, że nie zabrałam ze sobą Elliota. On z każdym umie nawiązać kontakt. – Czy to morze? – pyta Posey, wybałuszając oczy. Weszłyśmy na szczyt Queen’s Road, długiego wzgórza, które rozciąga się do samej plaży. Cieszę się, że mamy słoneczny wrześniowy dzień, bo Brighton pokazuje się od najlepszej strony. Trudno nie być oczarowanym naszym miastem, kiedy mieni się w promieniach słońca. – Tak. Chcesz zacząć od niego? Kiwa głową, przygryzając wargę.

– Uwielbiam ocean. – Ja też! – Biorę ją pod ramię, a napięta atmosfera znika. Od tego momentu rozmowa toczy się swobodnie, jakby nasze zakłopotanie było tamą, przez którą udało nam się przebić. – Odezwał się do mnie Callum – mówię. – Zaprosił mnie na randkę. Opowiedziałam Posey wszystko o moich dylematach w kwestii Callum kontra Noah. – Cieszysz się? – pyta. – Szczerze mówiąc, nie wiem… Nadal jest mi z tym dziwnie. – To chyba normalne. Sprawia wrażenie fajnego chłopaka. Powinnaś dać mu szansę. Co się może stać najgorszego? Miło jest dla odmiany rozmawiać z kimś, kto nie zna mnie jako dziewczyny Noah. Przy niej nie czuję się, jakbym go zdradzała, gdy zastanawiam się nad randką z kimś innym. Wdychamy słoną bryzę na nadmorskim bulwarze, a Posey piszczy z radości na widok kamienistej plaży. – Wygodnie tu jest? – pyta. – Zawsze oglądałam zdjęcia zatłoczonych plaż latem, ale nie miałam pojęcia, że jest na nich tyle kamieni! – Człowiek się przyzwyczaja – wyjaśniam. – Szukanie odpowiedniej pozycji do opalania to brightońska odmiana masażu gorącymi kamieniami. Na molo raczymy się dużymi porcjami puchatej waty cukrowej i śmiejemy się, kiedy języki robią nam się od niej niebieskie. Kupujemy kilka żetonów i jeździmy samochodzikami w wesołym miasteczku, a ja przypominam sobie, jak fajnie spędza się czas z przyjaciółką. Po skorzystaniu ze wszystkich atrakcji na molo zaglądamy do mojej ulubionej lodziarni, Boho Gelato, gdzie obie wybieramy najlepszy smak, czyli tort marchewkowy. Lody są tak delikatne i maślane jak prawdziwy kawałek ciasta, który topi się w ustach. Z rożkami w dłoniach dochodzimy do ogrodów przy Royal Pavilion. Brzuchy nas bolą od śmiechu, kiedy patrzymy, jak gołębie zalecają się do siebie, a wiewiórki kradną jedzenie wycieczce niemieckich uczniów, którzy usiłują zjeść w spokoju lunch. Potem spacerujemy po Lanes, a ja pokazuję Posey sklepy jubilerskie ze staroświecką biżuterią. Pożeramy wzrokiem pierścionki w stylu art déco z lat trzydziestych oraz perły i diamentowe naszyjniki z lat pięćdziesiątych. Wybieramy swoje pierścionki zaręczynowe (chociaż mamy na to jeszcze wiele lat), a kiedy nudzi nam się ta zabawa, idziemy do sklepu ze słodyczami i obie kupujemy obrączki z galaretki, które wsuwamy na palce. – Sklep mojej mamy jest tuż za rogiem – mówię. – Nie może się doczekać, aż cię pozna. Z góry przepraszam, jeśli okaże się trochę… żywiołowa.

Posey parska śmiechem. – Uwierz mi, wiem, co to znaczy żywiołowa mama! Kiedy stajemy przed „Na dobre i na złe”, Posey patrzy z zachwytem na wystawę. W tym tygodniu jej temat to plony, więc wszystko jest w odcieniach brązu, czerwieni i złota, zupełnie jak jesienne liście. Sukienka na wystawie jest uszyta ze szkarłatnego jedwabiu i ma długie, spiczasto zakończone rękawy. Wygląda jak średniowieczny strój lady Marion z Robin Hooda. U stóp manekina stoi kosz, z którego wysypują się jabłka, i wiklinowy róg obfitości z innymi darami jesieni: lśniącymi brązowymi kasztanami, szeleszczącymi pomarańczowymi liśćmi dębu i różnymi odmianami dyń oraz kabaczków. – To sklep twojej mamy? Wygląda fantastycznie! – Och, dziękuję! Ty pewnie jesteś Posey! – woła mama, która właśnie otwiera drzwi przed klientką i przy okazji wpuszcza nas do środka. – Do zobaczenia, Chantal! – macha do wychodzącej kobiety. – Wchodźcie, dziewczynki – dodaje, przenosząc znów uwagę na nas. Uwielbiam odwiedzać sklep mamy. Sam przypomina róg obfitości, po brzegi wypełniony pięknymi, błyszczącymi przedmiotami. Najpierw chodzimy po nim z Posey, a mama pokazuje nam różne ciekawe rekwizyty i opowiada, jakie kryją się za nimi historie. – Ach – wzdycha, kiedy natyka się na ogromny czarno-czerwony pióropusz. – Nosiłam go w Paryżu. Przydaje się, kiedy impreza ma być w stylu Moulin Rouge… – Penny mówiła, że w latach osiemdziesiątych grała pani w Paryżu. Jakie to było uczucie? – pyta Posey. – Ach, Montmartre… to były czasy – zaczyna mama rozmarzonym głosem. – Paryż był wtedy innym miastem, a mnie zdawało się, że wiodę bardzo artystyczne życie. Nie mówiliśmy o sobie „aktorzy”; byliśmy trubadurami i równie dobrze czuliśmy się podczas występów ulicznych, jak i na scenie. – To brzmi jak sen – mówi Posey. – Posey uczy się na wydziale muzycznym i teatralnym u madame Laplage, tak jak Megan – wtrącam. – Dostała główną rolę w szkolnej inscenizacji West Side Story. Mama klaszcze w dłonie. – To cudownie! Opowiedz mi o waszym przedstawieniu. Wystawiacie klasyczną wersję sztuki? – To wersja klasyczna, ale, niestety, skrócona. Mama unosi rękę do czoła, jakby zrobiło jej się słabo. – Skrócona wersja! Najgorszy koszmar dramaturga! – Wiem – przyznaje Posey z żalem. – Ale to i tak dobre przedstawienie. A przynajmniej będzie dobre, kiedy Megan przejmie główną rolę.

– Jak to? – pyta mama. Posey spuszcza oczy na ziemię, a ja kładę jej dłoń na ramieniu. – Posey ma okropną tremę – wyjaśniam. – Pomyślałam, że rozmowa z tobą mogłaby jej pomóc, mamo. – Ojej, no pewnie. Sama tak się stresowałam, że wymiotowałam przed występem. Mogę ci pokazać kilka ćwiczeń oddechowych, jeśli chcesz. Ostatecznie rzuciłam aktorstwo – mówi mama tęsknie. Widzę, że te słowa wcale nie pomagają Posey, więc rzucam mamie błagalne spojrzenie. Kiwa głową. – Ale mnóstwo aktorów ma tremę, kochanie, a nie przestają występować! We Francji mówi się na to avoir le trac. Pamiętam, że jedna z moich najlepszych przyjaciółek z tamtych lat, Éloïse, cierpiała na le trac, dopóki nie zaczęła sobie wyobrażać, że widownia jest nago… Posey wzdryga się. – Chyba wolałabym nie wyobrażać sobie wszystkich uczniów z naszego roku nago. Źle bym się z tym czuła. – Hmm, no tak… to nie byłby najlepszy sposób w twojej sytuacji. Wiesz co, naprawdę powinnam się odezwać do Éloïse. Może napiszę do niej i zapytam, czy ma dla ciebie jakieś rady? – Dziękuję, pani Porter – odpowiada uprzejmie Posey. Widzę, że całkiem straciła nadzieję, że moja mama jakoś jej pomoże. Posey musi porozmawiać z kimś, kto przezwyciężył tremę i wciąż występuje. – Tak, dzięki, mamo. To ja już zabiorę Posey do domu. Widzimy się na kolacji, okej? – Jasne – odpowiada mama z uśmiechem. – Mam nadzieję, że lubisz spaghetti bolognese? – Uwielbiam – zapewnia Posey. Wybieramy się na ostatnią przechadzkę po Lanes, a potem wskakujemy do autobusu, który jedzie do mojego domu. – Przykro mi, że rozmowa z moją mamą okazała się niezbyt pomocna – mówię. Posey uśmiecha się do mnie. – Od tak dawna walczę z tremą, że przestałam liczyć na jakieś cudowne lekarstwo. Nie martw się, Penny, nie przyjechałam tu tylko po to. Świetnie się bawię. – Ja też – odpowiadam, odwzajemniając jej uśmiech. Ale nie zamierzam się poddawać. – Wiesz, mam jeszcze jeden pomysł. Prowadzę bloga i mam go już dość długo. Kiedy dręczy mnie jakiś problem, zawsze o nim piszę i zawsze dostaję dobre rady w komentarzach. Nie będzie ci przeszkadzało, jeśli poproszę czytelników o pomoc? Posey wzrusza ramionami.

– Może coś z tego wyjdzie. Chociaż, szczerze mówiąc, wątpię, czy istnieje jakakolwiek sztuczka albo metoda, której nie znalazłabym jeszcze w Googlu. – Wiem, ale chyba warto spróbować, prawda? – W porządku. A co to za blog? – Nazywa się Girl Online. Kiedyś był anonimowy, ale po tym wszystkim, co wydarzyło się z Noah, wyszło na jaw, kim jestem. Ale już się z tego cieszę. Część osób, które poznałam przez bloga, to dziś moi bliscy przyjaciele, chociaż nigdy się nie spotkaliśmy! – Och, jesteś taka odważna, że prowadzisz bloga. W szkole ma je sporo ludzi, ale ja jakoś nie potrafię sobie tego wyobrazić. Chyba nie mam talentu do pisania. – Nie, ty masz talent do śpiewania! – wołam ze śmiechem, a potem wysiadamy z autobusu, idziemy do domu i wchodzimy po schodach do mojej sypialni. – Wow, jaki niesamowity pokój! – woła Posey z zachwytem, rozglądając się po przytulnym strychu. – Dzięki! Uwielbiam go. Jest trochę jak Tardis, ten statek kosmiczny z serialu Doktor Who. – Dlaczego? – No wiesz, są w nim różne wnęki, zakątki i szczeliny za boazerią, a w pokoju po drugiej stronie ściany mieszka mój najlepszy przyjaciel. Więc chociaż pokój wydaje się mały, mieści w sobie większą przestrzeń, niż myślisz. – Ale z ciebie szczęściara. Ja musiałam dzielić pokój z siostrą, dopóki nie dostałam się do Madame Laplage. Naprawdę nie chcę odchodzić z akademii – mówi cicho Posey. Już mam coś odpowiedzieć, gdy nagle wydaje z siebie głośny pisk. – O Boże! Poznałaś Leah Brown? Posey wpatruje się w moje lustro, za którego ramę zatknięta jest okładka albumu Leah z moim zdjęciem. I jej podpisem. Dla Penny, która zobaczyła moje prawdziwe ja. Pozdrowienia, Leah. – Tak – odpowiadam, uśmiechając się z zakłopotaniem. – To zdjęcie, które zrobiłam jej w Rzymie. – Żartujesz! To przecież jej nowy album, prawda? Ty je zrobiłaś? – wyrzuca z siebie Posey jednym tchem. – Wow, ale z ciebie farciara. Leah to, no, jedna z moich idolek. – Fakt, jest niesamowita – przyznaję ze śmiechem. – A co do zdjęcia: wiem, że to dziwne, ale tak właśnie było. Przez resztę wieczoru opowiadamy sobie różne historie i się zaśmiewamy.

Mama wypytuje Posey o współczesną scenę teatralną i bawi nas anegdotami z czasów paryskich występów. W jeden wieczór dowiaduję się więcej o jej przygodach, gdy miała osiemnaście lat, niż wcześniej przez całe życie – choć nie mam pewności, czy jestem na to gotowa. Potem odprowadzamy Posey na stację i machamy jej na pożegnanie, żałując, że nie może zostać dłużej. Kiedy odjeżdża, odwracam się do mamy. – Myślisz, że sobie poradzi? – Naprawdę nie mam pojęcia – odpowiada mama z westchnieniem. – Znam kilka aktorek, które pozwoliły, żeby trema zrujnowała im karierę. Éloïse udało się z nią wygrać, ale nie wiem, jak to zrobiła. Myślę, że trzeba sięgnąć w głąb siebie. Żadne proste rozwiązanie nie istnieje. Kiedy wracam do swojego pokoju, piszę nową notkę na Girl Online.

26 września Girl Online prosi o pomoc: sposoby na tremę Wiecie, jak to jest, kiedy ludzie mówią: „Mój przyjaciel ma pewien problem”, a tak naprawdę chodzi o nich? To będzie zupełnie inna sytuacja. Naprawdę chcę opowiedzieć o problemie mojej przyjaciółki. Poważnie. I to nowej przyjaciółki, która wniosła w mój tydzień dużo radości. Uwielbiam poznawać osoby, z którymi od razu nadaję na tych samych falach, a Wy? Super są te pierwsze tygodnie, kiedy wymieniacie się wiadomościami, dowiadujecie o sobie coraz więcej i budujecie przyjaźń, która okaże się trwała – to już pewne. Po prostu pasujecie do siebie i zastanawiacie się, jak mogliście dotąd żyć bez tej osoby. Jakby zawsze należała do Waszego grona przyjaciół, ale jeszcze o tym nie wiedzieliście. Właśnie tak się czuję, odkąd poznałam Genialną Śpiewaczkę. Sprawa z GŚ wygląda następująco. Dostała główną rolę w szkolnym przedstawieniu (oklaski!), ale ma wielką tremę. Chociaż sama cierpię na stany lękowe, nie umiem się do końca wczuć w jej problem. Oczywiście, nie licząc mojej ostatniej przygody ze sceną, kiedy pokazałam całej widowni swoje znoszone majtki – powiedzmy sobie szczerze, w takiej sytuacji każdy byłby stremowany. Chcę dać GŚ jakąś radę, dzięki której poczuje się trochę lepiej, ale to trudne. Nie wiem, jak to jest, kiedy ktoś uwielbia coś robić, ale czuje, że nigdy nie da z siebie wszystkiego, choćby nie wiem, jak się starał. GŚ opisuje to tak, że stoi na scenie i patrzy na widownię, gotowa zacząć śpiewać, i nagle ma wrażenie, jakby język zniknął jej z gardła. Ogarnia ją panika, bo zdaje sobie sprawę, że nie wydobywa z siebie żadnego dźwięku, i nagle nie może się ruszyć, a publiczność zamienia się w stado lwów, które w zwolnionym tempie obnażają ostre zęby. Dajcie znać, czy ktoś z Was też walczy z tremą. Jeśli tak jest albo jeśli już ją pokonaliście, proszę, zostawcie w komentarzach wskazówki, które mogłabym przekazać mojej przyjaciółce. Myślę, że innym czytelnikom bloga też pomogą Wasze rady. Nie mogę pozwolić, żeby GŚ zrezygnowała ze swojego wielkiego marzenia tylko dlatego, że jej umysł odmawia współpracy w chwili, kiedy potrzebuje go najbardziej. Girl Online jest teraz offline xxx Niemal natychmiast dostaję na Twitterze prywatną wiadomość od Pegasus Girl. Cześć Penny! Właśnie przeczytałam twoją najnowszą notkę na BlogLovin’… Rozmawiałaś z Leah Brown o tym, jak ona przezwyciężyła tremę? Xx

Unoszę brwi z zaskoczeniem. Leah? Nie! Nie miałam pojęcia, że ona miała tremę! Miała! Czytałam o tym w wywiadzie, którego udzieliła Teen Vogue. Nie wchodziła w szczegóły, ale nawet z tej krótkiej wzmianki widać było, że to był dla niej duży problem. Przypominam sobie, jak rozjaśniła się twarz Posey, kiedy zobaczyła okładkę płyty Leah Brown w moim pokoju i dowiedziała się, że ją znam. A skoro dziewczyna, która jest dziś największą gwiazdą muzyki pop, kiedyś też walczyła z tremą, to może jednak mogę jakoś pomóc przyjaciółce. Palce mnie świerzbią z podekscytowania, gdy otwieram nowe okienko, żeby napisać mail do Leah. Od: Penny Porter Do: Leah Brown Leah!!! Mam nadzieję, że u Ciebie wszystko dobrze. Widziałam na Instagramie zdjęcia z Twoich wakacji w Australii – wyglądają fantastycznie. Zazdrość!! U mnie w sumie wszystko po staremu (nadal zero wiadomości od Noah – może Ty miałaś z nim jakiś kontakt?), ale chciałabym Cię prosić o przysługę… Poznałam dziewczynę, która chce zostać aktorką musicalową. Ma niesamowity głos, ale na scenie dopada ją potworna trema. Słyszałam, że przechodziłaś coś podobnego… Może mogłabyś przesłać mi jakieś rady dla niej? Pozdrowienia i gorące uściski, Pen xxx

Rano po przebudzeniu przekręcam się na brzuch i sięgam po telefon, który ładował się na moim stoliku nocnym. Wygląda na to, że miał dużo roboty, kiedy spałam. Dostałam wiadomość od Megan, która napisała tylko: „Zadzwoń”, plus mnóstwo powiadomień o nowych komentarzach na Girl Online i mail od Leah. W Los Angeles jest kilka godzin wcześniej, więc pewnie zdążyła mi wczoraj odpowiedzieć. Zaczynam od jej listu. Od: Leah Brown Do: Penny Porter Cześć!!! Jak super, że się odzywasz! Niestety, nie mam żadnych wieści o N:) Właściwie mogę Ci zaproponować coś lepszego niż moje rady. W sobotę będę w Londynie na nagraniach z jednym z moich ulubionych producentów. Może wpadniesz ze swoją przyjaciółką? Chętnie się z Wami zobaczę i spróbuję jakoś pomóc. L xxx Nawet nie przypuszczałam, że coś takiego będzie możliwe. Przesuwam się na drugą stronę łóżka i pukam pięć razy w ścianę dzielącą mój pokój od sypialni Elliota – to nasz szyfr, kiedy potrzebujemy się ze sobą skontaktować. Działa lepiej niż SMS. Elliot nie odpowiada od razu, więc pukam ponownie, tym razem jeszcze głośniej. W końcu słyszę dwa leniwe stuknięcia z jego strony. Sprawdzam, która godzina. Dziesiąta. Nie jest za wcześnie na budzenie Elliota, ale wiem, że kiedy przyjdzie, może być jeszcze trochę marudny. Narzucam na siebie wygodny szlafrok frotté, upinam rozczochrane włosy, a potem odpisuję Leah. Od: Penny Porter Do: Leah Brown Taaaaaak! Nie mogę się doczekać naszego spotkania. I jestem Ci megamegawdzięczna, że chcesz nam pomóc. I to tak szybko! Mówiłam Ci już, że jesteś najlepsza na świecie? Px Muszę o tym powiedzieć jeszcze jednej osobie. Sprawdzam WhatsAppa i widzę, że jest dostępna, więc wysyłam jej wiadomość. Cześć, Posey! Penny, cześć! Ale to dziwne… właśnie o Tobie myślałam

WOW! Właściwie to muszę Cię o coś zapytać. Masz czas w przyszłą sobotę rano, koło dziesiątej? Yh… zaczynam się martwić! Ale chyba tak! Po południu mam próby,ale wcześniej będę wolna. A co?!? Może uznasz mnie za wariatkę, ale chcę, żeby to była niespodzianka. Chyba udało mi się znaleźć kogoś, kto pomoże Ci z tremą. Spotkajmy się przed Victoria Station o dziesiątej w sobotę, OK? Penny… to bardzo miłe, że chcesz mi pomóc, ale wydaje mi się, że próbowałam już wszystkiego, żeby sobie z tym poradzić. Może lepiej będzie, jeśli zaakceptuję, że tak już mam. Nie pokonam tremy, nigdy mi się to nie uda. Na chwilę zastygam w bezruchu, nie wiedząc, co odpisać. W jej słowach odnajduję emocje, które znam z doświadczenia – też się tak czuję, kiedy mam stany lękowe. To przekonanie, że nic się już nie zmieni i nigdy nie będę mogła normalnie żyć. Wiem, że Posey ma jeszcze gorzej, bo strach wywołuje w niej akurat czynność, którą najbardziej kocha. Ale nauczyłam się od mojej terapeutki jednej rzeczy: nie warto się poddawać. Może masz rację. Ale jeśli chcesz jeszcze czegoś spróbować, to spotkasz się ze mną? Teraz ona długo milczy, a ja wpatruję się w słówko: „pisze…”, które pojawiło się pod jej imieniem, i czekam, aż wyśle odpowiedź. OK, spróbujmy. W końcu gorzej być nie może, prawda? :D Hurra! To do zobaczenia. – Co to za ważna wiadomość? – Elliot stoi w drzwiach mojej sypialni. Też jest w szlafroku i kapciach, ma zapuchnięte oczy, a włosy sterczą mu we wszystkie strony. Rzadko pozwala się komukolwiek zobaczyć w tym stanie, ale wygląda naprawdę uroczo. Siada w nogach mojego łóżka i buja się na materacu. – W przyszłym tygodniu przyjeżdża Leah! Pegasus Girl napisała mi, że Leah też miała kiedyś tremę, więc zabieram do niej Posey. – Tylko tobie światowej sławy gwiazda pop oferuje pomoc na pstryknięcie palców – mówi Elliot, puszczając do mnie oko. – A co myśli o tym wszystkim Megan? Robię zdziwioną minę. – Jak to? – Przecież zabije cię, jeśli się dowie, że zabrałaś kogoś do Leah Brown wcześniej niż ją. Unoszę brwi.

– No tak… – Myślę o jej lakonicznej wiadomości: „Zadzwoń”. Ale to niemożliwe, żeby już wiedziała o spotkaniu z Leah. Musi chodzić o coś innego. – To może ją też zaproszę? Wtedy mnie nie znienawidzi. Elliot marszczy nos. – Fakt. Megan nie jest moją ulubioną osobą na świecie… – Oględnie powiedziane. – …ale nie jest głupia. Wszystko ci wybaczy, taka będzie zachwycona, że pozna LB. Oczywiście, znając ją, zrobi co w jej mocy, żeby całe spotkanie kręciło się wokół niej, ale co tam. – Uff, w porządku. Ulżyło mi. – Tylko lepiej jej o tym powiedz, zanim dowie się od kogoś innego. Idę na dół sprawdzić, czy twój tata usmaży nam niedzielne naleśniki. Jestem jak Linda Evangelista, nie opłaca mi się wstawać z łóżka za mniej niż pięć naleśników polanych syropem klonowym. Poza tym jeszcze się nie uczesałem i czuję się potwornie. Tylko naleśniki mi to wynagrodzą. – Wydaje mi się, że supermodelki w latach dziewięćdziesiątych mówiły raczej o dziesięciu tysiącach dolarów… – Naleśniki twojego taty są warte tyle samo. – Elliot zrywa się z łóżka i schodzi na dół. Wiadomość od Megan budzi we mnie złe przeczucia, ale staram się nie nastawiać negatywnie, zanim z nią nie porozmawiam. Włączam przycisk FaceTime na jej profilu w moim telefonie. Odbiera po kilku dzwonkach. Ma już pełny makijaż, a włosy okalają jej twarz artystycznie wymodelowanymi, lśniącymi falami. W porównaniu ze mną – zero makijażu i potargane włosy – wygląda bardzo szykownie jak na niedzielny poranek. Jedyne, co psuje ten efekt, to jej kwaśna mina. Ściska mi się żołądek. Może intuicja mnie jednak nie myliła. – Penny – mówi, a potem zaciska wargi w cienką kreskę. – Cześć, Megan – odpowiadam, usiłując nadać głosowi pogodne brzmienie. – Co tam? Dostałam twoją wiadomość. – Tak. O co chodziło w ostatniej notce? – Jakiej notce? – No wiesz, tej o tremie. Co się dzieje? – A. – Milknę na sekundę. W zasadzie nie powiedziałam Megan, że poznałam Posey, nie znalazłam na to dobrego momentu. Nie chciałam tego przed nią ukrywać, ale też nie spieszyłam się z przekazaniem jej tej informacji. – Kiedy cię odwiedziłam, poznałam taką dziewczynę, Posey… – Mówisz o Posey Chang, która gra główną rolę. – Tak… Była bardzo zdenerwowana i zbliżyło nas to, że obie mamy stany lękowe, więc pomyślałam, że spróbuję jej pomóc.

– Czyli co, chcesz zniszczyć mi życie? Marszczę brwi. – Nie, tylko… – Tylko starasz się zrobić wszystko, żeby dziewczyna, której jestem dublerką, nie zrezygnowała z roli, która mi się należy? – Wiesz, nie należy się tobie, jeśli… Megan wytacza najcięższe działa. – Co ci strzeliło do głowy? Myślałam, że jesteś moją przyjaciółką! – Jestem twoją przyjaciółką, Megan, ale zaprzyjaźniłam się też z Posey. A poza tym chciałam cię o coś zapytać. – Nic mnie to nie interesuje – rzuca, przewracając oczami. – Chodzi o Leah Brown. W przyszłym tygodniu przyjeżdża do Londynu i chce się ze mną spotkać w swoim studiu nagraniowym. Powiedziała, że mogę przyprowadzić przyjaciół, więc… Uśmiech, który rozjaśnia twarz Megan, jest jak słońce, które wyłania się zza ciemnoszarej chmury. – Mogę przyjść? Naprawdę? Nie mogę powstrzymać śmiechu na widok tej zmiany. – No wiesz, jeśli mnie nie ignorujesz, rzecz jasna. – Bosz, Penny, już ci wszystko wybaczyłam! Obiecuję! – Jeszcze nic nie obiecuj. Zapraszam też Posey. Myślisz, że nie będzie ci to przeszkadzało? Twarz Megan znów się chmurzy, a złość błyska w jej oczach jak piorun, ale później znika. Jedno mrugnięcie i całkiem się rozpogadza. – Jesteś taka kochana – mówi głosem ociekającym słodyczą. – Ale zaraz, nie masz w sobotę randki z Callumem? – Zasadniczo to chyba nie jest randka… ale tak – odpowiadam, czując, jak się rumienię. Właściwie to starałam się o tym nie myśleć. – Ale dopiero po południu. Rano mam czas. Umówiłam się z Posey na dziesiątą. – Penny, to na sto procent jest randka. Może przyślesz mi SMS-em adres studia Leah, a ja przyprowadzę tam Posey i spotkamy się na miejscu? – W porządku – zgadzam się. – Tylko pamiętaj, to ma być dla niej niespodzianka, więc nie mów jej, dokąd idziecie. – Super! Już nie mogę się doczekać soboty. Bosz, co się zakłada na spotkanie ze swoim idolem? Muszę iść na zakupy. Jesteś niesamowita, panno P. – Rozłącza się. Schodzę na dół, wciąż oszołomiona naszą rozmową. – Jak poszło? – pyta Elliot z buzią wypchaną naleśnikiem. Mrugam kilka razy. – Właściwie to nie mam pojęcia. Ale chyba udało mi się załatwić to tak,

żeby wszyscy byli zadowoleni. Elliot posyła mi zza szylkretowych oprawek swoje najbardziej dorosłe spojrzenie. – Penny, wiesz, że to niemożliwe. – Wiem. Ale i tak muszę spróbować. Po prostu nie umiem się powstrzymać.

Zaprzątnięta lekcjami, czatami z Posey i kolacjami z Sadie Lee i Bellą nawet nie zauważam, kiedy mijają kolejne dni. Wydaje mi się, że w tym roku mam dużo więcej nauki – nawet stres przed egzaminami GCSE nie może się równać z napięciem, jakie czuję na myśl o nadchodzących sprawdzianach A-levels. Doceniam jednak, że odwracają moją uwagę od innych spraw. Chociaż odpisując Callumowi, wcale się nie denerwowałam, to świadomość, że idę na prawdziwą randkę, zupełnie wytrąciła mnie z równowagi. Poza tym chcę, żeby wszystko dobrze poszło z Leah Brown, Posey i Megan. Po długich dyskusjach z Elliotem o tym, jak się ubrać na wizytę w Londynie, wybrałam top w czarno-białe paski, czarne ogrodniczki i starą, znoszoną skórzaną kurtkę mamy. Długie kasztanowe włosy opadają mi luźno na ramiona, skręciłam tylko kilka kosmyków grzywki i upięłam je, żeby mnie nie irytowało, że wpadają mi w oczy. Makijaż ograniczyłam do minimum, ale nałożyłam matową czerwoną szminkę, żeby wyglądać odrobinę bardziej efektownie. W końcu „To tylko popołudniowa randka, kochanie, a nie całonocna impreza”, jak powiedział Elliot, zbliżając się do mnie tanecznym krokiem i potrząsając dłońmi w powietrzu. Pomalowałam też paznokcie koralowym lakierem, ale teraz tego żałuję, bo w pociągu prawie cały zdrapałam. W taksówce ciągle sprawdzam telefon i czatuję na WhatsAppie z Posey, która usiłuje odgadnąć, co dla niej szykuję. PENNY! Właśnie wygooglowałam miejsce, do którego jedziemy – to studio nagrań?! Niby co ja mam tam robić? Czekaj, skąd wiesz? Zobaczyłam adres w telefonie Megan. Yh, nie wiem, czy dam radę! Pewnie, że dasz! No tak, w sumie nie mam wyboru – już prawie jesteśmy. Do zobaczenia zaraz? Do zobaczenia! Oddycham z ulgą, że Posey się nie rozmyśliła. – Jesteśmy na miejscu, złotko – mówi kierowca Ubera.

Mama podpięła swoją kartę debetową pod aplikację na moim telefonie, bo nie chciała, żebym się zgubiła w gąszczu londyńskich ulic. Dziękuję kierowcy i wysiadam na alei wysadzanej drzewami. Jest dziwnie cicha i zielona, z dala od głównych arterii Londynu. Jej klimat zakłóca tylko długa czarna limuzyna, zaparkowana trochę dalej. Pewnie przyjechała nią Leah. Kto jeszcze jeździ limuzynami? Zgaduję, że musi to być gwiazda pop. Rozglądam się na wszystkie strony, ale nigdzie nie ma jeszcze ani śladu Megan i Posey. Opieram się o niski kamienny murek, rozkoszując się promieniami ciepłego jesiennego słońca na twarzy. – Penny! Tu jesteś! – zza rogu wyłania się Megan w towarzystwie Posey, która ma ciemne okulary przeciwsłoneczne i uroczą panamę, wciśniętą głęboko na czoło. Za to Megan jest totalnie odstawiona – włożyła krótką i obcisłą sukienkę, a do tego botki na wysokich obcasach. Wygląda, jakby miała zamiar ostro imprezować, a nie siedzieć ze znajomymi w studiu nagraniowym. – Cześć, dziewczyny! – wołam i macham do nich, a kiedy podchodzą bliżej, ściskam mocno każdą z nich. – Gotowe? – pytam. Posey unosi okulary przeciwsłoneczne. – Nie wiem! Zaraz się przekonamy – odpowiada. Wpatruje się w drzwi studia ponad moim ramieniem, więc ja też odwracam się w tamtą stronę. W sumie budynek wygląda jak zwykły londyński dom – a dokładniej, jak londyńska rezydencja: za czarną żeliwną bramą z eleganckimi złotymi kwiatonami stoi wysoka, trzypiętrowa kamienica pomalowana na biało. Jedyny znak, że mieści się tam światowej klasy studio nagrań, to mały szklany szyld z napisem „Octave Studios” nad przyciskiem dzwonka na jednym z filarów bramy. Wciskam guzik i podaję swoje imię i nazwisko komuś, kto odzywa się w trzeszczącym głośniku: – Nazywam się Penny Porter, przyszłam z przyjaciółkami. Jesteśmy umówione. Brama uchyla się, a my wchodzimy po schodach prowadzących do głównego wejścia. Drzwi się otwierają i staje w nich dziewczyna, która nie może mieć dużo więcej lat niż my, za to ma znacznie ciekawszy styl: jest w skórzanej kurtce, czarnym podkoszulku i dżinsach z ćwiekami. Megan obciąga nerwowo sukienkę. – Cześć, ty jesteś Penny? – pyta mnie nieznajoma. Przytakuję. – Świetnie. Ja się nazywam Alice i pracuję w recepcji studia Octave. Czeka na was, ale jest już w studiu i sprawdza ustawienie sprzętu. Możecie do niej dołączyć – wystarczy zejść po schodach i iść dalej korytarzem. Nie da się go przegapić. – Dzięki – odpowiadam i uśmiecham się, żeby sprawiać wrażenie bardziej opanowanej.

– Zaraz, mamy się tu z kimś spotkać? – pyta Posey, a z każdego jej słowa bije podekscytowanie. – Może. – Nie mogę powstrzymać lekkiego rozbawienia. Kiedyś na myśl o spotkaniu z Leah Brown dygotałabym ze strachu, a teraz mam tylko ochotę skakać z radości. Chociaż zawsze jest megazajęta, od czasu trasy koncertowej bardzo się zaprzyjaźniłyśmy. Żyje w innym świecie niż ja, ale nie jest zbyt oderwana od rzeczywistości, żeby czasem wrócić na ziemię. Ściany wzdłuż schodów do głównej części studia są obwieszone zdjęciami gwiazd – jest tam też piękny czarno-biały portret Leah. Staram się nie zatrzymywać na nim wzroku, żeby się z niczym nie zdradzić. Na dole zauważam asystentkę Leah, Talię, która całuje mnie w oba policzki. – Cześć, piękna! – woła. Uprzedziłam ją, że to niespodzianka, więc mruga do mnie porozumiewawczo. – Tędy. Łapię Posey za rękę, żeby zobaczyła wszystko jako pierwsza. Wchodzimy do studia, a tam za szybą stoi Leah Brown i daje z siebie wszystko przy mikrofonie. – Nie-moż-li-we – szepcze Posey obok mnie. Nagle ściska mnie za dłoń tak mocno, że zaczynam tracić czucie w palcach. Leah wygląda wspaniale jak zwykle. Nie włożyła w to niemal żadnego wysiłku (bo kiedy nagrywa, nie musi się troszczyć o wygląd, tylko o muzykę) – po prostu zebrała długie blond włosy w luźny kok, a efekt i tak jest godny uwiecznienia na Instagramie. Gdy Megan ją zauważa, wydaje z siebie przenikliwy pisk i zarzuca mi ręce na szyję. – To niesamowite! Czy to się dzieje naprawdę? Leah Brown! – Tak, to ona! – odpowiadam, chichocząc. Megan i Posey podskakują ze szczęścia, a ja dostaję ataku śmiechu. Robimy takie zamieszanie, że Leah, która kończy właśnie rozgrzewać głos, zauważa nas i macha wesoło. Potem zdejmuje słuchawki i przechodzi przez dźwiękoszczelne drzwi. – Bosz, mogę to wrzucić na Snapchata? – pyta mnie Megan. Zanim mam szansę odpowiedzieć, wtrąca się Talia. – W studiu nie wolno korzystać z mediów społecznościowych. Nie wolno robić żadnych zdjęć ani nagrań. Normalnie zebralibyśmy od was telefony, ale… – Nie ma takiej potrzeby, w końcu jesteśmy w gronie przyjaciół, prawda? – mówi Leah, podchodząc do nas. – Każda przyjaciółka Penny jest też moją przyjaciółką. – Leah! Jak dobrze cię widzieć! – Ciebie też, Penny! – Przytulamy się mocno. – To są Posey i Megan, moje przyjaciółki, które uczą się w Akademii

Artystycznej Madame Laplage. – Miło was obie poznać! – Leah przytula też Megan i Posey, chociaż stoją jak sparaliżowane. Jest przyzwyczajona do tego, że tak działa na ludzi. – Wow, Madame Laplage, znam kilkoro piosenkarzy, którzy tam chodzili. To niesamowita szansa. – Och, akademia jest fantastyczna – odpowiada Megan, która otrząsa się z wrażenia po tym uścisku szybciej niż Posey. Odrzuca brązowe włosy, tak że opadają kaskadą na jej ramiona. – Przechodzimy tam prawdziwy trening wokalny, który przygotowuje nas na resztę kariery. Przez twarz Leah przebiega lekki grymas, a mnie prawie opada szczęka, kiedy słyszę, jak nieuprzejma jest Megan. Czyżby krytykowała śpiew Leah – i to dwie sekundy po tym, jak się poznały? Ale nim Megan ma szansę zauważyć reakcję Leah, na twarz mojej słynnej przyjaciółki znów wraca uśmiech. Teraz posyła go Posey, która trzęsie się jak osika. Leah wyciąga dłoń, bierze Posey za rękę i prowadzi ją na jedną z kanap, po czym wskakuje na poduszki i siada po turecku. Posey idzie za nią posłusznie i widzę, że z jej ramion znika napięcie. Podziwiam Leah za to, jak nie odzywając się ani słowem, umie dodać komuś otuchy. – Posey, słyszałam, że masz trochę problemów z tremą. To prawda? – zaczyna Leah, przechodząc od razu do rzeczy. Posey patrzy na mnie z przerażeniem w oczach. – Powiedziałaś o mojej tremie Leah Brown? Przytakuję. – Chciałam… – Powiedziała mi – wtrąca się Leah, zanim mogę cokolwiek dodać – bo wie, że potrafię ci pomóc. Sama przez to przeszłam. Posey mruga ze zdumieniem. – Naprawdę? Leah kiwa głową. – Naprawdę. Ale zanim się tym zajmiemy, bardzo bym chciała posłuchać, jak śpiewasz. Proszę! – O nie… nie dałabym rady. Nie mogę! Jestem twoją wielką fanką… Leah macha lekceważąco dłonią. – Nie, nie, daj spokój. Masz tremę, kiedy śpiewasz przed małą grupą? Posey wykręca sobie dłonie, a bransoletki na jej nadgarstkach pobrzękują. – Zazwyczaj nie. W sumie chodzi tylko o scenę i dużą publiczność… Leah kiwa głową ze zrozumieniem. – Wiem, jak to jest. Ale w kabinie nagraniowej łatwo zapomnieć, gdzie się człowiek znajduje. Szkło można przyciemnić, żeby od środka nic było nic widać. Zaśpiewasz dla mnie?

Posey zastanawia się przez chwilę, a potem podejmuje decyzję. – Okej. Leah klaszcze w dłonie. – Super! Byłaś już kiedyś w sali nagrań? Posey kręci głową. – Och, nie martw się, to proste. Po prostu przejdź przez te drzwi, znajdź sobie wygodną pozycję przy mikrofonie, możesz usiąść na stołku albo stać, jak wolisz, a potem włóż słuchawki. Z boku jest guzik, dzięki któremu możesz się porozumieć z nami w reżyserce. Zacznij, kiedy będziesz gotowa. – Okej – mówi Posey, a potem przygryza dolną wargę. Wstaje wolno, a potem nieco chwiejnie idzie do drugiej części studia. Śledzę ją wzrokiem. Sięga po stołek i odsuwa go na bok. Za to na widok mikrofonu jej oczy się rozświetlają. – Wygląda, jakby się tam urodziła – orzeka Leah. – Dziewczyny, przysuńcie sobie krzesła do konsoli mikserskiej. Megan i ja przeciągamy dwa ergonomiczne fotele na kółkach z rogu pokoju do ogromnej konsoli mikserskiej – stołu o lekko nachylonym blacie z milionem różnych przycisków. Nagle zalewa mnie wdzięczność, że mój aparat ma tylko kilka guzików, bo nawet w nich ciężko się połapać. – Robi wrażenie, co? – pyta Leah, widząc, że wpatruję się w niekończące się rzędy przełączników. – No raczej! – Mamy takie trzy w piwnicy Akademii Madame Laplage – wtrąca Megan. – I to z najwyższej półki, podarowane przez byłego ucznia. – To macie prawdziwe szczęście. Ja zaczęłam mieć do czynienia z tym cackiem, dopiero kiedy podpisałam kontrakt z Sony! Wcześniej nagrywałam po prostu w swojej sypialni… Mówię wam, kiedy ma się trzech młodszych braci, żaden pokój w domu nie jest dźwiękoszczelny! Słyszymy krótkie bipnięcie, a z głośników rozlega się ledwo słyszalny głos Posey. – Chyba jestem gotowa. Leah wciska jeden z guzików na konsoli. – Super! Wszystkie patrzymy przez szybę na Posey, ale ona nie odwzajemnia naszych spojrzeń. Ma zamknięte oczy i kiwa głową w takt niesłyszalnej muzyki. Nagle, niemal bez ostrzeżenia, zaczyna śpiewać partię Marii z piosenki Tonight z West Side Story. Gdy jej niesamowity sopran wypełnia pomieszczenie, wszystkie trzy odchylamy się na fotelach, oszołomione jej talentem. Dostajemy gęsiej skórki na całym ciele!

A kiedy piosenka się kończy, Leah Brown zrywa się ze swojego miejsca i bije Posey brawo.

Kiedy Posey wraca do reżyserki, policzki ma zaróżowione z wysiłku po zaśpiewaniu tak trudnego utworu. – Dzięki, dziewczyny – mówi, bo wciąż ją oklaskujemy. Nawet Megan nie umie ukryć zachwytu i przyłącza się do naszych owacji. – To było naprawdę fantastyczne! – woła Leah. – Dziewczyno, ty masz prawdziwy talent! – Dzięki – powtarza Posey. A potem zwiesza głowę. – Ale i tak nic mi po nim. W tamtym pokoju i tylko przy was… wcale się nie boję. Za to kiedy wchodzę na scenę, czuję się zupełnie inaczej. – No to powodzenia w czasie prawdziwego występu – mamrocze pod nosem Megan, ale słyszę to i rzucam jej ostre spojrzenie. Przewraca oczami i zakłada ręce na piersiach – wyraźnie dopadł ją zielonooki potwór zazdrości. – Opowiedz mi, co się wtedy dzieje – prosi Leah uspokajającym tonem. Na szczęście chyba nie słyszała Megan. Posey siada na sofie i krzyżuje nogi w kostkach. Nigdy dotąd nie spotkałam kogoś, kto siedzi i stoi wyprostowany jak struna. Ale to samo opanowanie słychać też w jej śpiewie. Nawet swoim niewprawnym uchem potrafię wychwycić, że każda nuta brzmi czysto, swobodnie i perfekcyjnie. – Jakby… kiedy opuszczam bezpieczną strefę za kulisami, nie wychodzę na scenę przed widownię, tylko idę po wąskim trapie nad morzem z rekinami. Z każdym krokiem moje mięśnie coraz bardziej wiotczeją, aż w końcu ledwo trzymam się na nogach. Mrowią mnie palce, zasycha mi w gardle niezależnie od tego, ile wypiłam wcześniej wody. A najgorsze jest to, że mam w głowie pustkę. Wszystkie próby, godziny, które spędziłam na zapamiętywaniu każdego słowa, dźwięku, rytmu i ruchu… po prostu znikają. W mgnieniu oka. – Pstryka palcami, żeby podkreślić, jak błyskawicznie się to odbywa. – A kiedy do tego dojdzie, nie umiem się z tego otrząsnąć. Przez całą opowieść Posey Leah kiwa potakująco głową. – Tak, tak, tak. Czułam się dokładnie tak samo. – Ale to jeszcze nie wszystko – szepcze Posey tak cicho, że muszę się nachylić, żeby ją słyszeć. – Na początku lata dostałam rolę Sandy w przedstawieniu Grease w mojej szkole. Ale w dniu premiery nie byłam w stanie grać. Po prostu

mnie sparaliżowało, i to na oczach wszystkich. A co gorsza, tak mi ciążyły nogi, że nie mogłam nimi poruszać. Ktoś musiał przyjść i praktycznie ściągnąć mnie ze sceny, żeby zastąpiła mnie dublerka. Która miała już na sobie kostium jednej z Pink Ladies. Zrobiło się koszmarne zamieszanie i wszystko zepsułam. – Gdy nam to opowiada, do oczu napływają jej łzy, a mnie też zbiera się na płacz, nie mogę nic na to poradzić. – Powinnam się była wtedy poddać i nie przyjąć miejsca u madame Laplage. – Wiesz, kiedyś z tego samego powodu wycofałam się ze sztuki wystawianej na Broadwayu, która później dostała nagrodę Tony. To byłoby fantastyczne doświadczenie i codziennie żałuję tamtej decyzji. Więc rozumiem, jak się czujesz, poważnie – mówi Leah. – Przecież ciągle wychodzisz na scenę i śpiewasz przed tysiącami ludzi! Masz własną światową trasę koncertową! Założę się, że już pozbyłaś się tremy. – Niestety, to nieprawda. Przed każdym występem muszę się opanować. Przed każdym występem muszę sobie przypominać, że to ja kontroluję sytuację, nie mój strach. A poza tym wiesz co, Posey? – Co? – Przyszłaś na świat po to, żeby śpiewać. Wiem, że masz w sobie pasję, która płonie równie wielkim płomieniem jak lęk. A może jeszcze większym, inaczej w ogóle nie próbowałabyś się dostać do Akademii Madame Laplage. Potrafisz przezwyciężyć strach. I musisz go przezwyciężyć, żeby nie oszaleć. Może wydaje ci się, że szaleństwem byłoby wyjście na scenę. Ale to nieprawda. Jeśli na nią nie wyjdziesz, jeśli nie będziesz występować, oszalejesz. Znajdź w sobie ziarenko pewności siebie i dbaj o nie ze wszystkich sił, a po jakimś czasie wykiełkuje z niego pęd, który rozwinie się w młode drzewko, a potem przerodzi w potężny dąb z korzeniami sięgającymi każdej części twojego ciała. Nie obiecuję, że twoja trema zniknie bez śladu. Ale pod drzewem pewności siebie zawsze znajdziesz schronienie przed burzą. – Naprawdę tak myślisz? – pyta Posey i wstrzymuje oddech. – Totalnie. – Nie mogę uwierzyć, że nawet niesamowita Leah Brown miewa tremę – mówi Posey i uśmiecha się pierwszy raz, odkąd przestała śpiewać. – Och, zdziwiłabyś się! Kiedy powiedziałam o tym publicznie, dostałam tony wiadomości od artystów, których nigdy nie podejrzewałabyś o tremę. Byli wśród nich najsłynniejsi piosenkarze i aktorzy na świecie. W naszym przypadku rozwiązanie jest tylko jedno: trzeba się przemóc, chociaż wiem, że ten sposób nie musi się sprawdzić przy innych stanach lękowych. Nie da się pozbyć tremy, ale można ją kontrolować. Tylko musisz się z nią pogodzić. I wykorzystać ją do własnych celów. Potrafisz to zrobić. Obiecuję. Posey kiwa głową, chociaż widzę, że nie jest do końca przekonana.

Współczuję jej. Nie chciałabym być na jej miejscu, bo wiem, że nie ma najmniejszych szans na to, żebym pokonała atak paniki samą siłą woli. Kiedy zalewa mnie fala strachu, muszę po prostu się jej poddać – ale (zazwyczaj) mogę się wtedy ukryć przed ludźmi. Posey nie ma takiej możliwości. Za to naprawdę ma talent. Niestety, obawiam się, że zaprzepaści swoją szansę, jeśli prędko nie wyhoduje drzewa pewności siebie. – Chcesz jeszcze trochę pośpiewać? – pyta Leah. W oczach Posey natychmiast pojawia się błysk radości. – Tak, bardzo! – Super! Możemy wybrać jakiś duet. Znasz piosenkę For Good z Wicked? – Jasne! – Posey podrywa się z kanapy. – Uwielbiam ten musical. – Bosko, ja też! A potem bardzo bym chciała zaśpiewać wam kilka kawałków z mojej nowej płyty, jeśli macie ochotę posłuchać. Oczywiście są ściśle tajne. – Leah mruga. – Och, byłoby super! – wołam. – Mogę poszukać jakiegoś miejsca, żeby pstryknąć wam potem kilka zdjęć? – Jasne, nie ma sprawy. Dziewczyny znikają w studiu, a Megan odkręca się na swoim krześle, żeby na mnie spojrzeć. – Naprawdę myślisz, że Posey tak łatwo pójdzie? – Jak to? – Jedna sesja z wielką Leah Brown i nagle się wyleczy? – wypowiadając ostatnie słowo, Megan robi palcami cudzysłów w powietrzu. Kręcę głową. – Wcale tak nie uważam. Ale moim zdaniem Posey ma wyjątkowy dar, którym chce się dzielić ze światem, a trema jej przed tym nie powstrzyma. Nieważne, czy to będzie ta sztuka czy jakieś inne przedstawienie, ona wyjdzie na scenę. Moim zdaniem po prostu nie powinna tracić nadziei. Megan prycha. – Może i tak. – Hej, czemu jesteś taka niemiła? Przecież mówiłaś, że chcesz jej pomóc. Megan wzrusza ramionami. – Niektórym nie da się pomóc. Zgrzytam zębami. – Okej, słuchaj, idę na górę, bo wydaje mi się, że tam będzie lepsze światło do zdjęć. Zawołasz mnie, kiedy Leah zacznie śpiewać nowe piosenki? – Jasne. Po wyjściu z reżyserki oddycham z ulgą. Kiedy Megan ma zły nastrój, bycie z nią sam na sam przypomina czasem tortury. Wracam schodami do jasnego holu, który zobaczyłam, gdy weszłyśmy do budynku. Alice gdzieś zniknęła, ale to nawet

lepiej – mam chwilę, żeby porządnie się rozejrzeć po całym wnętrzu. Najbardziej podobają mi się ogromne świetliki – zalewają pomieszczenie słońcem, przez co robi się w nim niesamowicie widno. Białe ściany, które mogłyby kojarzyć się ze szpitalem, ociepla mnóstwo paproci, których długie, spiczaste liście wychylają się z ogromnych miedzianych donic. Ustawiam statyw na środku holu, kierując aparat w stronę dwóch białych kanap. Plama słońca tworzy na podłodze przed nimi idealny równoległobok. Przygryzam dolną wargę. Nie jestem pewna, czy światło będzie dobre – odbija się od tylu powierzchni, że może okazać się trochę za ostre na skórze Leah i Posey. Potrzebuję modelki do próbnego zdjęcia. – Yy, Alice? – wracam do recepcji, ale nigdzie nie widzę jej ani Talii. Zastanawiam się, czy nie poprosić Megan, żeby mi pozowała, ale wolę od niej chwilę odpocząć. Pozostaje mi tylko jedno: zrobić zdjęcie sobie. Na tę myśl przeszywa mnie dreszcz. Nie lubię być w obiektywie aparatu – lepiej się czuję za nim. „Ale to tylko próbna fotka”, mówię sobie w duchu. Mogę ją od razu skasować. Wciskam kilka guzików, żeby ustawić w lustrzance samowyzwalacz. Potem wyciągam z torby laptopa – nie znoszę robić sobie zdjęć, ale jeszcze bardziej nie cierpię patrzeć wtedy w obiektyw – i sadowię się na kanapie. Otwieram laptopa i udaję, że na nim pracuję, dopóki nie rozlega się bipnięcie, które sygnalizuje, że zdjęcie jest gotowe. Oczywiście udając, że pracuję, otwieram przeglądarkę i sprawdzam komentarze na Girl Online. W głowie mam już pomysł na wieczorną notkę, ale muszę jeszcze zobaczyć, jak pójdzie reszta sesji z Leah. Na razie nie wspominałam na blogu o Callumie – nie chcę niczego zapeszyć, a poza tym trudniej mi o sobie pisać, odkąd moi znajomi (łącznie z samym Callumem) czytają i analizują każde słowo. Przeglądanie komentarzy wciąga mnie błyskawicznie – na szczęście na moim blogu są bardzo miłe i życzliwe. Bardzo ciężko pracuję nad zachowaniem tej atmosfery, żeby Girl Online była dla moich czytelników bezpieczną przestrzenią. Kiedyś blog tak mnie stresował, że chciałam go zamknąć na zawsze. Ale teraz już wiem, że może posłużyć do czegoś dobrego. Mam nadzieję, że Posey nauczy się traktować tak swoją tremę. Kończę odpowiadać na komentarze i zdaję sobie sprawę, że siedziałam nad nimi znacznie dłużej, niż zamierzałam. Pędzę do aparatu, żeby sprawdzić, jak wyszła fotka – i jestem mile zaskoczona. Na zdjęciu powstał dziwny efekt – trzymałam laptopa w taki sposób, że równoległobok na podłodze wygląda jak jego cień, a raczej przeciwieństwo cienia, bo ma się wrażenie, że komputer emituje światło. Tak jak podejrzewałam, moja twarz jest trochę za mocno oświetlona – ale w kontraście z białą ścianą wypada dość interesująco. Oczy mam wlepione

w ekran, a na dużym zbliżeniu w źrenicach widać mi maleńkie odbicie laptopa. Wygląda to… niepowtarzalnie. Prawdziwa Penny. Zdjęcie, na którym robię inną rzecz, którą kocham. Czuję w dłoniach mrowienie, które przebiega mnie aż po samo serce. Myślę, że jestem na dobrym tropie.

– Co robisz? Podnoszę przestraszona głowę i widzę u szczytu schodów Megan. – Och, sprawdzałam właśnie próbne zdjęcie. Wygląda fajnie! – mówię, unosząc kciuki do góry. – Wiesz, gdzie jest łazienka? – pyta. – Chyba tam. – Dzięki. Zostawiam aparat na statywie i schodzę na dół. W studiu z zaskoczeniem orientuję się, że Leah kończy śpiewać piosenkę, której jeszcze nie słyszałam. Jestem rozczarowana, że przegapiłam jej nową muzykę. Chwilę później wraca Megan. – Nie słyszałaś nowego utworu Leah! – wołam. – O rany – rzuca, ale nie wygląda na zbyt przejętą. Siada, bierze telefon i zaczyna grać w Candy Crush Saga. Wzdycham, obracając się na fotelu tak, żeby znów patrzeć na Leah i Posey w sali nagrań. Żałuję, że zaprosiłam Megan. Od pierwszej chwili tylko psuje wszystkim nastrój. – Nie mogę się doczekać, aż sama będę to robić – odzywa się Megan, nieświadoma mojej irytacji. – Możesz poprosić Leah, żeby posłuchała też mojego śpiewu? Może przedstawi mnie swojemu menedżerowi. – Sama ją poproś – odpowiadam, a potem zamykam oczy i wsłuchuję się w następną nową piosenkę Leah. Jest inna od wcześniejszych kompozycji – ma mniej popowy, za to mroczniejszy dźwięk, ale wpada w ucho tak samo jak reszta. Refren rozlega się drugi raz, a ja już czuję, jak jego tekst zapada mi w pamięć. Leah doskonale wie, jak się tworzy dobrą muzykę. Kiedy wraca z Posey do reżyserki, razem z Megan znów witamy je burzą oklasków. – To było fantastyczne! – mówię do Leah. – Ty napisałaś ostatnią piosenkę? Ku mojemu zaskoczeniu Leah krzywi się lekko. – Tak. Może być? Wszystkie są moje. Staram się pisać coraz więcej piosenek na swoje płyty. – Jest świetna – zapewniam z uśmiechem.

– Uf. Jutro przychodzi Carmen Delaware, żeby ze mną zaśpiewać, i zależy mi, żeby jej się spodobały. Megan podnosi gwałtownie głowę, odrywając wzrok od telefonu. – Carmen Delaware? A czy ona nie jest, jakby… twoją największą rywalką? Carmen też jest gwiazdą pop, ale pochodzi z Wielkiej Brytanii, nie z Ameryki; zdobyła sławę mniej więcej w tym samym momencie co Leah. Leah odrzuca głowę w tył i parska śmiechem. – Chyba żartujesz! Carmen i ja znamy się od baaardzo dawna, po prostu media lubią nas podpuszczać przeciwko sobie. Bez niej nie dałabym rady zajść tak daleko. Jestem prawie pewna, że to od Carmen usłyszałam ten motywacyjny tekst o drzewie, który dziś wygłosiłam Posey. – Przecież zdobyła przed tobą nagrodę Billboarda za najlepszą piosenkę, nie byłaś wtedy wściekła? – dopytuje Megan, nawiązując do najnowszych doniesień prasowych o Leah. – I czy to nie o tobie jest jej piosenka Pokonam cię? – Kurczę, mam nadzieję, że nie! Napisała ją o swoim księgowym, który zdefraudował pieniądze ze sprzedaży jej płyt. Ale najwyraźniej fajniej sobie wyobrażać, że tekst mówi o mnie. Zauważam złowieszczą zmarszczkę na nosie Megan – znak, że nie jest do końca przekonana – więc wtrącam się, zanim dyskusja rozgorzeje na dobre: – Dziewczyny, wejdziecie ze mną na górę? Ustawiłam statyw tak, żeby zdjęcia wyszły naprawdę ładnie. – Super! Chodźmy! Ale na schodach Megan wraca do tematu. – Po prostu nie mogę uwierzyć w to, co mówisz o Carmen. Jak możesz ją lubić, skoro ona ma wszystko, o czym marzysz, i zawsze wyprzedza cię o krok? Pierwsza miała samodzielną trasę koncertową, pierwsza zdobyła platynową płytę, pierwsza dostała tamtą nagrodę… – Wow, sporo wiesz o mnie i o Carmen. – Oglądam dużo programów o celebrytach – wyjaśnia Megan, wzruszając ramionami. Leah nie odzywa się, dopóki nie podchodzimy do białych kanap w holu. Zajmuje miejsce przed obiektywem mojego aparatu, a potem wbija stalowe oczy w Megan. Znam to spojrzenie aż za dobrze – lepiej go na sobie nie poczuć. – Słuchaj, wydaje mi się, że masz do przepracowania ważną lekcję. Musisz przestać stale rozglądać się na boki, na Penny, na Posey, i skoncentrować się na sobie. Sukces Carmen nie ma na mnie żadnego wpływu i nie umniejsza moich osiągnięć. Cieszę się, że tak dobrze jej idzie, i mam nadzieję, że będzie się wspinać na kolejne szczeble kariery! Wiem, że mnie też to kiedyś czeka. Carmen nie staje mi na drodze, tylko przeciera mi szlaki. To wciąż trudna branża dla kobiet. Dziewczyny muszą się wspierać nawzajem. Nieważne, czy chodzi o listę

czterdziestu największych hitów, o blogosferę, czy… o szkolne przedstawienie. Prawda, Penny? – Prawda – potwierdzam zdecydowanie. Na szczęście Leah potrafi usadzić Megan. Megan zaciska palce i mogłabym przysiąc, że słyszę, jak trybiki w jej mózgu obracają się z oszałamiającą prędkością. – Wiem o tym! – woła. – Ale to nie moja wina, że ona jest beznadziejnym przypadkiem. – Wydaje mi się, że nie masz o niczym pojęcia – kwituje Leah ze smutnym uśmiechem. – Ale jeszcze się przekonasz. Jeśli nie będziesz mieć wsparcia kolegów i sama nie będziesz ich wspierać, nie zajdziesz daleko w tej branży. Uwierz mi. A skoro nie chcesz pomóc swojej koleżance z roku, to lepiej, żebyś już opuściła moje studio. Megan opada szczęka, a na jej policzkach pojawiają się czerwone plamy. – W porządku. Niektórzy potrafią wspiąć się na szczyt sami, a nie po czyichś plecach. – Wstaje, okręca się na pięcie i wymaszerowuje z recepcji. Chociaż nie zgadzam się z tym, co powiedziała, mam ochotę wybiec za nią, żeby upewnić się, że nic jej nie jest, ale Leah kładzie mi dłoń na ramieniu. – Jest dużą dziewczynką i poradzi sobie sama. Talia wsadzi ją do taksówki, więc dotrze do domu cała i zdrowa, nie martw się. – Odwraca się do Posey. – Gotowa na sesję z najlepszą fotografką w branży, kochana? Świetnie się bawię, robiąc zdjęcia Leah i Posey, a one wyraźnie dobrze się ze sobą dogadują. Gdy zatapiają się w rozmowie, znów wyciągam laptopa. Słowa Leah naprawdę mnie zainspirowały i wiem, że to temat na krótką, ale uroczą notkę. Mam ochotę podzielić się przesłaniem Leah z czytelnikami Girl Online.

3 października Czyjś sukces NIE jest Twoją porażką Czy zdarzyło Wam się kiedyś napisać świetnie egzamin, a potem zobaczyć, że koleżanka siedząca naprzeciwko dostała wyższą ocenę? I pomyśleć, że chociaż bardziej się postaraliście, to wcale Wam się to nie opłaciło? Czy pracowaliście kiedyś bardzo ciężko, urabiając się po same łokcie, a później odkryliście, że ktoś inny otrzymał podwyżkę, na którą Waszym zdaniem zasługiwaliście? A może zarwaliście noc, tworząc coś, z czego byliście bardzo dumni, a potem ktoś inny pokazał coś jeszcze fajniejszego, twierdząc, że zajęło mu to tylko chwilkę? Czasem tak bywa i powiedzmy sobie szczerze – wszyscy zamieniamy się wtedy w zielonookiego potwora i żałujemy, że nie mamy tyle szczęścia, talentu albo motywacji co ludzie z naszego otoczenia. Kiedy pracujemy w tej samej branży, robimy te same rzeczy, mamy te same zainteresowania jak ktoś inny, to jego sukces może nam naprawdę dopiec, jeżeli mamy wrażenie, że nie dorastamy do jego poziomu i nie rozwijamy się równie szybko. Co się stanie, jeśli za każdym razem, kiedy spodoba mi się czyjś blog, zacznę mówić: „Hej, mój nie jest taki fajny! Nie cierpię tego bloga, bo ma więcej odwiedzin niż Girl Online!”? Co w ten sposób osiągnę? Przecież miejsca wystarczy dla wszystkich, którzy chcą robić to, w czym są dobrzy. Zawsze znajdzie się ktoś, komu idzie lepiej niż Wam, ale też zawsze znajdzie się ktoś, kto marzy, żeby być na Waszym poziomie. Wszyscy chcą odnieść sukces, ale dążąc do niego, nie musimy ulegać zazdrości i się izolować. Niedawno przekonałam się, że gasząc czyjś blask, sami nie zaczynamy świecić jaśniej. Jak powiedziałaby moja bardzo mądra przyjaciółka: skupcie się na swojej drodze, rozwijajcie się we własnym tempie i nie rozglądajcie się na boki. Sukces innej osoby nie musi wpływać na Was ani umniejszać tego, co SAMI osiągniecie. To moje sobotnie przemyślenia dla Was. Girl Online jest teraz w trybie offline xxx Po wyjściu ze studia Posey mocno mnie ściska. – Dziękuję. To było naprawdę niesamowite. I… obiecuję, że się nie poddam. Nawet jeśli nie uda mi się w tym przedstawieniu, w tej roli, to będę dalej próbować. Uśmiecham się szeroko. – Chyba nie mogę wymagać nic więcej! – Spoglądam na zegarek.

Jest prawie pierwsza, czyli godzina, o której umówiłam się z Callumem. – Wszystko w porządku, Penny? Wyglądasz, jakbyś zobaczyła ducha! – Nie o to chodzi, po prostu… muszę iść na randkę!

Stoję przed stacją metra St. James Park i bawię się szelkami ogrodniczek. Trochę żałuję, że nie włożyłam czegoś bardziej dopasowanego, w czym nie wyglądałabym na trzy rozmiary większą niż w rzeczywistości. Ciągle oglądam się przez ramię, zastanawiając się, czy Callum bardzo by się obraził, gdybym go wystawiła. Przypomina mi się każda koszmarna randka, na jakiej byłam w życiu – i to, jaka zakłopotana czułam się przy Olim, kiedy się w nim bujałam. Tamten okres mojego życia nazwałam erą PN – przed Noah. Penny PN nie była zbyt fajna. Nie miała pojęcia o chłopakach ani o związkach, a na koniec okropnych szkolnych dyskotek, na które zaciągała ją Megan, kuliła się ze strachu w kącie, kiedy leciało Angels Robbiego Williamsa. Wciąż waham się, co zrobić, gdy nagle czyjaś klepie mnie po ramieniu. Podnoszę wzrok, a na twarzy pojawia mi się rozanielony uśmiech. Callum jest tak słodki, jak zapamiętałam, a wygląda na to, że dziś naprawdę się postarał. Włożył marynarkę z herbem szkoły, wzorzystą koszulę i spodnie khaki. Jedynym elementem stroju niepasującym do reszty jest ciężki plecak – pokrowiec na aparat marki Lowerpro. Odstawił się. – Cześć, Penny! – Pochyla się i całuje mnie w policzek, czego się nie spodziewałam. – Callum, cześć! – Cofając się o krok, przydeptuję sobie rozwiązaną sznurówkę i tracę równowagę. Macham rozpaczliwie rękami, ale Callum przytrzymuje mnie za ramię. – Nie padaj z wrażenia od pierwszej chwili. Poczekaj do końca randki! – woła ze śmiechem. – Niedługo się zorientujesz, że stanie na własnych nogach bywa dla mnie wyzwaniem. – Chcę wiedzieć o tobie wszystko – rzuca z uroczym uśmiechem. Nie jestem pewna, co na to odpowiedzieć, więc przez chwilę trwa krępująca cisza, aż w końcu odzyskuję rezon. – No, to… gdzie idziemy? Callum wyciąga zza pleców śliczny kosz piknikowy w gołębim kolorze. – Pomyślałem sobie, że skoro jest ładna pogoda, to możemy urządzić sobie piknik w parku. Wypuszczam powietrze z płuc – nawet nie zdawałam sobie sprawy, że wstrzymuję oddech. Nie wiem dlaczego, ale nastawiłam się, że rozczaruje mnie jego pomysł na randkę. Ale tak nie jest. Piknik to idealny plan na niezobowiązujące pierwsze spotkanie.

– Brzmi super! – mówię. – Cieszę się! – Wyciąga do mnie dłoń, a ja ją przyjmuję. O tej porze roku park wygląda pięknie: liście właśnie zaczynają zmieniać kolor, ale powietrze jest wciąż na tyle ciepłe, że można siedzieć na dworze i nie zmarznąć. – Miło spędziłaś poranek? – pyta Callum dość oficjalnie. Jego akcent wciąż wywołuje uśmiech na mojej twarzy. Odnoszę też wrażenie, że kosz piknikowy jest dość ciężki, bo Callum idzie przechylony w jedną stronę. – O tak, dziękuję. – Z jakiegoś powodu przejmuję jego oficjalny ton. Żałuję, że nie możemy po prostu przejść do momentu, kiedy czujemy się ze sobą swobodnie, ale wiem, że to tak nie działa. „Chyba że z Noah”, podpowiada mi irytująca część mojego mózgu. – Poszłam się zobaczyć z moją przyjaciółką. To piosenkarka Leah Brown, kojarzysz ją? Callum parska śmiechem. – Nie ma to jak szpanować sławnymi znajomymi! Ja też zobaczyłem się dziś z przyjacielem, ale niestety, był to tylko mój współlokator w samych bokserkach. Marszczę nos. – Nie słyszeliście o ubraniach? – W weekendy ich nie nosimy! Chyba że mamy randkę z atrakcyjną dziewczyną, rzecz jasna. Chcesz iść na spacer wokół jeziora przed jedzeniem? Już mam odpowiedzieć, kiedy z mojego brzucha wydobywa się głośne, zdecydowanie nieatrakcyjne burczenie. Zapomniałam, że właściwie nic dziś nie zjadłam, nie licząc batonika zbożowego rano. – Zakładam, że to znaczyło: nie! – śmieje się Callum. W środku aż mnie skręca z zażenowania. Czy moje ciało nie może chociaż raz zachować się normalnie, kiedy mam coś na kształt randki? – Nie masz nic przeciwko temu? – pytam cicho. Puszcza moją dłoń, by zamiast tego otoczyć mnie ramieniem i przyciągnąć bliżej. – Nic się nie martw, Penny. Jak ci się podoba tam? Podążam wzrokiem za jego palcem i widzę skrawek trawy pod dębem, zasypany już pomarańczowo-czerwonymi liśćmi. Wygląda idealnie i bardzo romantycznie. Tak bardzo, że obok zauważam parę w trakcie sesji fotograficznej, chyba zaręczynowej. Siedzą na trawie oparci o siebie plecami, składając dłonie w kształt serca. Efekt jest uroczy, ale ja robię zdjęcia w innym stylu. Wolę uchwycić niepozowane momenty, naturalne sytuacje, które naprawdę pokazują, jak para się zachowuje w swoim towarzystwie. Inspiruje mnie jednak widok fotografa przy pracy. – Poczekaj chwilę – proszę.

Wyciągam z torby aparat i pstrykam fotkę pary na tle drzewa. Z tego miejsca nie widać ich kiczowatej pozy – wyglądają, jakby po prostu odpoczywali. – No jasne! Mogłem się domyślić, że będziesz chciała uwiecznić ten moment. – Zaraz skończę. – Nie, coś ty! Fajnie popatrzeć, jak robisz zdjęcia. Jaki masz obiektyw? – Callum kładzie kosz piknikowy na ziemi, a ja podaję mu aparat. Obraca go w dłoniach, przyglądając mu się dokładnie, a potem zerka przez wizjer. – Och, niezły sprzęt. A nie myślałaś o tym, żeby przerzucić się na 5D Mark III? – pyta. Uśmiecham się. – Wiesz, chętnie, ale totalnie wykracza poza możliwości mojego portfela. Chciałabym mieć obiektyw szerokokątny 16–35 mm, ale to byłyby jakieś trzy prezenty gwiazdkowe i jeden urodzinowy. Kiwa głową, a potem oddaje mi aparat. Miło mieć z kim pogadać o tajnikach fotografii. Callum jest zupełnie inny od Noah, który nie odróżniłby obiektywu makro od zooma. Mój towarzysz rozkłada koc piknikowy na pokrytej liśćmi trawie. Siadam na brzegu i patrzę, jak ostrożnie wyciąga z kosza mnóstwo apetycznych kanapek. – Wow, wszystko wygląda niesamowicie! Czy to bułeczki owsiane? – No raczej. – A skąd siedemnastoletni Szkot wytrzasnął bułeczki owsiane w dzisiejszych czasach? Callum mruga. – Mężczyzna musi mieć swoje sekrety. Po bułeczkach wyciąga z kosza coś, co wygląda na małą butelkę wina musującego Cava. – Och, przepraszam, ja nie piję – mówię szybko, wzdrygając się na myśl o tym, jaka wydam mu się dziecinna. – Alkohol to kiepski pomysł, kiedy cierpi się na stany lękowe – tłumaczę się, chociaż jeszcze o nic nie zapytał. – Naprawdę? – Tak… – Nawet jeśli zmieszam wino z sokiem pomarańczowym? – Wolałabym nie, jeśli nie będzie ci to przeszkadzać. – Czuję, jak na ramieniu robi mi się gęsia skórka. Chciałabym, żeby już zostawił ten temat. Na szczęście wzrusza ramionami i chowa butelkę z powrotem do koszyka. Na koniec okazuje się, że nie zapomniał spakować papierowych talerzyków i sztućców. Zaczyna nakładać mi kanapki, ustawiając je idealnie równo przy sobie. – Czyli byłaś latem w Rzymie, tak? Uwielbiam to miasto.

Podaje mi mój talerz. Kanapki wyglądają tak pięknie, że prawie szkoda je zjeść. Prawie, bo przypominam sobie, jak burczało mi w brzuchu. Wsuwam jedną do ust praktycznie w całości, a potem przeżuwam ją z zażenowaniem, nim znów mogę się odezwać. – No, tak, bardzo mi się podobało. Zwłaszcza lody były po prostu… wow. – Więc lubisz podróżować? – Lubię podróże, ale nie przepadam za podróżowaniem, jeśli to, co mówię, ma jakiś sens. Chcę zobaczyć różne niesamowite miejsca na świecie, ale kiedy wsiadam do samolotu… – Przeszywa mnie dreszcz, chociaż nie jest zimno. – Szkoda, że nie wystarczy pstryknąć palcami, żeby się tam znaleźć, prawda? – Dokładnie! – odpowiadam z uśmiechem. – Tak samo się czuję na myśl o długiej drodze do domu. Żałuję, że Szkocja jest tak daleko. Byłaś tam kiedyś? – Nie, ale tak się składa, że wybieram się tam w czasie ferii! Brwi Calluma unoszą się wysoko. – Naprawdę? Do której części Szkocji? Będziesz w Edynburgu? Kręcę głową. – Nie, w regionie Highlands, w zamku Lochland. Wiesz, który to? Moja mama jest organizatorką przyjęć i prowadzi salon ślubny w Brighton. Urządza tam duże wesele, a ja jadę jej pomóc. – Żartujesz – mówi Callum i rozdziawia usta ze zdziwienia. W środku ma kawałek przeżutej kanapki, a ja nie mogę oderwać od niej wzroku. Fuj. Marszczę brwi. – Co? Nie… naprawdę jest organizatorką przyjęć. – Nie, nie, nie chodzi o to. Po prostu moja kuzynka bierze w ferie ślub w zamku Lochland. Nazywa się Jane Kemp. Słyszałam już to nazwisko. – To ma być wesele państwa Kemp-Smithson – przyznaję. Zazwyczaj nie pamiętałabym takich szczegółów, ale ta impreza jest wyjątkiem, bo to dla mamy bardzo ważne zlecenie. – Smithson! Właśnie. Zawsze zapominam, jak się nazywa ten koleś. Ale zbieg okoliczności! Nie, to musi być przeznaczenie. Pochyla się w moją stronę, niby przypadkiem przykrywając mi dłoń swoją. Wydaje mi się, że zaraz mnie pocałuje… Nagle rozlega się głośny pisk i oboje odwracamy głowy. Przesuwam wzrokiem wzdłuż brzegu jeziora, dopóki nie znajduję źródła dźwięku: to dziecko, które ucieka w zabawie przed mamą. Chłopczyk ma na głowie jasną papierową koronę z wielką szóstką, a kilka kroków za nim zauważam dziesięcioro albo

jedenaścioro dzieci i kilkoro rodziców. – Aha, to pewnie impreza urodzinowa! – Wspaniale. Banda rozwrzeszczanych dzieciaków zrujnowała nastrój – mamrocze Callum. Nie do końca się z nim zgadzam, chociaż chyba faktycznie ich obecność trochę mąci romantyczną atmosferę. A potem na głowie ląduje mi kropla wody. (Skąd się tu wzięły te chmury? Mam wrażenie, że pojawiły się znikąd). – Coś mi mówi, że to nie te dzieciaki go zrujnują – rzucam. I jakby moje słowa były przepowiednią, w tym momencie zaczyna lać jak z cebra, a nasz koc tonie w strugach deszczu.

To koniec pikniku, który tak pieczołowicie przygotował Callum – w pośpiechu wrzucamy wszystko z powrotem do koszyka. Grupa z przyjęcia urodzinowego biegnie, szukając schronienia przed deszczem. Tym razem dzieci krzyczą na poważnie. Kiedy jesteśmy już spakowani, Callum łapie mnie za rękę. – Tędy! – woła. Nadal mam w dłoni swój papierowy talerzyk, który trzymam teraz nad głową jako namiastkę parasola. Pędzimy w kierunku bram parku, a potem wpadamy do przyjemnie suchej kawiarni niedaleko stacji metra. Byłam na deszczu tylko przez chwilę, ale i tak mam całkiem przemoczone włosy. Makijaż, nałożony rano z taką precyzją, też zawodzi na całej linii. Zerkam na Calluma, po którym prawie nie widać, że padało. Jego krótkie włosy jak zwykle wyglądają idealnie. Jakim cudem chłopcom się to udaje? Ociera mi kroplę deszczu z nosa. Z zaskoczeniem zauważam, że ma opuszczone ramiona i ponurą minę. – Przepraszam cię za to. Dziś rano w prognozie pogody nie zapowiadali deszczu. – Nic się nie stało. W końcu tym gościom nie zawsze można ufać, prawda? – No, najwyraźniej. – Nadal ma rozgniewane spojrzenie. – Hej, nie przejmuj się tym, poważnie. – Kładę mu dłoń na ramieniu. Callum strząsa ją. – Yh. Mogłabyś zamówić mi latte? Pójdę się wysuszyć do łazienki. – Wręcza mi pięć funtów i odchodzi z wściekłością. Przez chwilę stoję nieruchomo ze wzrokiem wbitym w jego plecy i zmiętym banknotem w dłoni. A potem otrząsam się z wrażenia: jest zły, bo deszcz pokrzyżował mu plany na naszą randkę. To nic takiego. Staję po kawę w kolejce, która tymczasem zdążyła się ustawić. – Ooch, co za koszmar! – jęczy kobieta za mną. Kiedy się odwracam, okazuje się, że to jedna z mam z przyjęcia urodzinowego. – Prognozy były inne, prawda? – Tak słyszałam! – potwierdzam. – I co ja mam zrobić z dwunastką rozwrzeszczanych dzieciaków, które czekają na zabawy na dworze? Jakieś pomysły?

Wzruszam ramionami, ale kobieta mówi dalej. – Mam tylko przesiąknięty deszczówką tort urodzinowy. Chyba będę musiała go podać tutaj. Wspaniale! Najedzą się cukru i zaczną szaleć, kolejny punkt na wydłużającej się liście moich problemów… Oglądam się przez ramię na chmarę znudzonych dzieciaków i rozumiem, jaka musi być rozczarowana. – Może pomogę? Kupię pani napój, a pani zacznie kroić tort. – Och, to byłoby cudowne! Dziękuję! – Daje mi kilka funtów. – Dla mnie tylko herbata. Bóg wie, jak jej potrzebuję! Wraca pędem do dzieci, z których jedno – sześcioletni solenizant – wdrapuje się właśnie na stół. – Złaź stamtąd, Lucas! – woła kobieta poirytowanym tonem. Parskam śmiechem. Kiedy wreszcie docieram do lady, zamawiam latte i dwa kubki herbaty z mlekiem. – Dla kogo ta druga herbata? – Podskakuję ze strachu, bo nagle pojawia się za mną Callum. Wygląda, jakby się już uspokoił, co mnie cieszy. – Och, dla tej biednej mamy, która zajmuje się hałastrą maluchów. – To bardzo miłe z twojej strony. – Callum wyjmuje mi swoją latte z dłoni i wybiera miejsce najdalej od imprezy urodzinowej. – Skoczę jeszcze do toalety, okej? – pytam. Callum macha lekceważąco dłonią, a ja uznaję to za zgodę. Opieram się o zlew i w ostrym świetle łazienkowej lampy patrzę na swoje odbicie w lustrze. Zmywam tusz, który spłynął mi z rzęs, i usiłuję nadać jakiś kształt zwisającym smętnie mokrym strąkom. Ale najbardziej wytrąca mnie z równowagi wyraz moich oczu. W ogóle nie wyglądam na… szczęśliwą. Nie umiem dokładnie określić, co jest nie tak. Callum zachowuje się jak prawdziwy dżentelmen – poza kilkoma drobnymi wpadkami, najpierw z alkoholem, a potem z deszczem. Ale czuję dziwny ucisk w brzuchu, który nie ma nic wspólnego z głodem. Po prostu brakuje mi… ekscytacji, chemii, której się spodziewałam. Zamiast tego mam wrażenie, jakby wykafelkowane ściany łazienki coraz mocniej na mnie napierały i tak naprawdę marzę tylko o tym, żeby wymyślić jakiś dobry pretekst i uciec od niego, nie robiąc mu przykrości. Za dobrze się czuję, chowając się przed nim w łazience. Mam ochotę wysłać do Elliota SMS-a z prośbą o radę, ale wiem, że zrugałby mnie za pisanie w trakcie randki, więc postanawiam wziąć się w garść. „Zachowujesz się nie fair, Penny – mówię sobie w duchu. – Daj mu przynajmniej szansę”. To podnosi mnie na duchu, więc uśmiecham się szeroko i wracam do kawiarni.

– Już myślałem, że się tam zgubiłaś – rzuca Callum. – Nie, wszystko w porządku. – Tak czy inaczej, pięknie wyglądasz. Nawet przemoczona deszczem. – Dotyka mojej dłoni, a ja siadam, rumieniąc się jak burak. Chociaż chwilowo nie umiem rozeznać się w swoich uczuciach, Callum jest totalnym, powalającym ciachem, a moje wątpliwości co do niego zaczynają się rozwiewać. Naprawdę tak łatwo zmieniam zdanie? – Dzięki – odpowiadam. – Przepraszam bardzo, przepraszam, że przeszkadzam! – Podbiega do nas kobieta, z którą rozmawiałam wcześniej, a idealne rysy Calluma zniekształca przelotny wyraz frustracji. Na szczęście ona tego nie zauważa, więc posyłam jej ciepły uśmiech. – Bardzo ci dziękuję za herbatę. W zamian mam dla was po kawałku tortu urodzinowego. Kładzie na stoliku dwie spłaszczone porcje ciasta czekoladowego, owinięte w brązową serwetkę, i pospiesznie wraca do dzieci. Biorę jeden kawałek tortu i próbuję go. Jest przepyszny. – Wow, darmowe ciasto! – wołam. – I to naprawdę dobre! Callum wzrusza ramionami. – Właściwie to nie jestem fanem tortów. – Słuchaj, to strasznie dziwne, że właśnie dostaliśmy ciasto za darmo! – Czuję, jak krew zaczyna mi szybciej krążyć w żyłach z ekscytacji. To idealna okazja, żeby się przekonać, jaki naprawdę jest Callum. Mój towarzysz patrzy na mnie, jakby coś mi odbiło. – Yy… tak? Dlaczego? – No… okej, posłuchaj. W mojej rodzinie mamy pewną tradycję – Dzień Magicznej Tajemnicy. Minęło trochę czasu, odkąd go ostatnio obchodziliśmy, ale zawsze zaczynał się od ciasta i potem musieliśmy chodzić z miejsca na miejsce i jeść ciasto do każdego posiłku. – Brzmi trochę głupio… – Wykrzywia twarz w wymuszonym uśmiechu, a potem wyrywa mu się z ust zakłopotany chichot. – Tak, chyba masz rację… – Rzednie mi mina. Callum to zauważa i zaczyna się wycofywać. – Może nie głupio, tylko… dziecinnie. Wiesz, to dobre dla maluchów, ale… Z tego co mówisz, masz bardzo fajnych rodziców. Tylko że w Londynie, kiedy kto daje ci za darmo ciasto, lepiej uważaj. Nie masz pojęcia, czym może być naszpikowane. – To trochę cyniczne podejście do życia. – Wiesz, ostrożności nigdy za wiele. Poza tym są fajniejsze rzeczy niż ciasto. Nadal pada, więc może pójdziemy do kina? Zerkam na zegarek. Mój pociąg odjeżdża dopiero za ponad godzinę, ale nie

mam już czasu na film. Reakcja Calluma na Dzień Magicznej Tajemnicy pozbawiła mnie resztek dobrego humoru. Kiedy opowiedziałam o tej tradycji Noah, od razu włączył się do zabawy. Czy naprawdę mogę się spotykać z kimś, kto nie umie się cieszyć w życiu takimi drobiazgami jak pyszne ciasto? Nie jestem pewna, czy to się uda. Kręcę głową. – Muszę złapać pociąg, ale może kiedy indziej? – proponuję, zanim zdążę ugryźć się w język. W oczach Calluma pojawia się rozczarowanie, ale potem znów rozbłyskują nadzieją. – To może zobaczymy się w przyszłym tygodniu w Szkocji? – mówi. – Tak, byłoby miło – odpowiadam. Od razu zaczynam żałować, że mu o tym powiedziałam. Ale w końcu będę taka zajęta pomaganiem mamie, że nie będę miała czasu na spotkania z Callumem. Trzeba mu będzie dać delikatnie kosza następnym razem albo unikać go ze zwinnością Aniołków Charliego. – To chodź, odprowadzę cię na stację. – Och… nie musisz tego robić, naprawdę… – Muszę, muszę. Już wystarczająco dużo rzeczy poszło nie tak na tej rance. Mam za swoje, że chciałem ci zaimponować. – Wskazuje na kosz piknikowy. Ma tak zmartwioną minę, że strasznie mu współczuję. Instynktownie łapię go za rękę. – Coś ty, było świetnie. Nic nie poradzisz na pogodę. Spróbujmy jeszcze raz, może w twoim rodzinnym kraju uda nam się lepiej. Uśmiecha się, a mnie serce podskakuje w piersi. Naprawdę jest megaprzystojny. Dlaczego tak łatwo zmieniam zdanie?! Callum otacza mnie ramieniem, wychodzimy z kawiarni i ruszamy w stronę stacji metra. Wciąż leje deszcz, więc podbiegamy do wejścia. – Naprawdę się cieszę, że lepiej cię poznałem, Penny – mówi Callum, zatrzymując się przed barierkami. – Teraz wiem na przykład, że do zdobycia twego serca może być potrzebny tort czekoladowy. – Mruga do mnie. – Tak – potwierdzam, ale brzmi to bardziej jak westchnienie, bo Callum wodzi palcami po mojej ręce, od ramienia aż po wnętrze dłoni. Serce wali mi jak oszalałe i chociaż stoimy w miejscu, czuję się jak po kilku okrążeniach na bieżni. Unoszę brodę, napotykam jego wzrok i zapiera mi dech w piersiach. – To do zobaczenia w Szkocji. – Do zobaczenia. Łapie mnie za rękę i przyciąga bliżej. Drugą dłoń kładzie mi na podbródku i delikatnie muska ustami moje wargi.

4 października Stres przed pierwszą randką Już sam tytuł tej notki tak Was zszokuje, że klikniecie, żeby czytać dalej. Tak, to prawda… Byłam na randce. Z chłopakiem. Który nie jest z Brooklynu. Dam Wam chwilę na przetrawienie tej informacji… … … Jak dotąd byłam tylko na kilku pierwszych randkach, więc nie mogłam się odwołać do swojego katalogu przyjemnych wspomnień. Właściwie większość tych randek okazała się totalną masakrą. Szczerze mówiąc, po tym wszystkim, co wydarzyło się w zeszłym roku, dziwnie się czułam, zgadzając się na spotkanie z kimś nowym, ale uznałam, że nie mam nic do stracenia. Po tej randce mogliśmy już nigdy się do siebie nie odezwać albo rozstać się w przyjaźni, ale mogło też między nami zaiskrzyć – jedyny sposób, żeby się o tym przekonać, to przynajmniej spróbować. Przez jakiś czas wmawiałam sobie nawet, że to wcale nie będzie randka, ale przyjaciele wyprowadzili mnie z błędu, więc postanowiłam przyjąć do wiadomości, że to faktycznie MOŻE być randka i nie ma w tym nic złego. Chociaż wydaje mi się, że kiedy nazywamy spotkanie „randką”, wszystko staje się dużo bardziej przerażające. A co, jeśli będziemy się czuć ze sobą skrępowani? A co, jeśli skończą nam się tematy do rozmowy? A co, jeśli on je z otwartymi ustami? A co, jeśli się przewrócę i zobaczy moje majtki? Możliwości kompromitacji są NIEOGRANICZONE. Przed moją randką udało mi się przerobić wszystkie wersje „a co, jeśli”. Wyobraziłam sobie każdy możliwy koszmar, przeanalizowałam każdy scenariusz. W każdym razie nie wiadomo, czy coś z tego wyjdzie, ale odkryłam, że miło jest spędzić trochę czasu w nowym towarzystwie – poza tym dostaliśmy darmowe ciasto, więc ogólnie rzecz biorąc, popołudnie okazało się całkiem udane! Cieszę się też, że udało mi się wyjść poza strefę komfortu i zostawić natrętne myśli w domu. Denerwujecie się przed pierwszą randką? Macie jakieś okropne doświadczenia, którymi chcielibyście się podzielić? Uchylcie rąbka tajemnicy, żebym poczuła się lepiej. Girl Online jest teraz offline xxx

– A jak ci się z nim całowało? – pyta Elliot, wyciągnięty na moim łóżku na brzuchu, z nogami w powietrzu. Właśnie skończyłam mu opowiadać o mojej na wpół nieudanej randce z Callumem, począwszy od pikniku, przez ulewę, aż po komentarz na temat Dnia Magicznej Tajemnicy. – Bardzo miło – odpowiadam, opierając się o wezgłowie. – „Miło”. Yh, to jak pocałunek śmierci! – woła Elliot, marszcząc nos. – Serio? Tylko miło? Miła to może być… wizyta w takiej dziurze jak Middlesbrough. – Byłeś kiedykolwiek w Middlesbrough? – Nie, ale nazwa mówi sama za siebie. – A poza tym powiedziałam, że było „bardzo miło” – przypominam. Elliot wyrzuca ręce do góry. – Och, wow, wielkie mi co. Czyli naprawdę było tylko miło? Wzruszam ramionami. – Tak. To znaczy, na pierwszy rzut oka wydaje się moim wymarzonym facetem, ale między nami nie zaiskrzyło. – Pewnie czasem trzeba na to poczekać – rzuca Elliot z powątpiewaniem. – A zobaczysz się z nim jeszcze? – Trochę nie mam wyboru. Okazało się, że jest zaproszony na to wesele, które organizują mama i Sadie Lee, więc i tak bym go tam spotkała… Ale później… sama nie wiem. Zobaczymy, jak się wszystko potoczy. – Ty coś masz z chłopakami i weselami, zauważyłaś? A Noah nadal milczy? Przytakuję. Odkąd są z nami Sadie Lee i Bella, jeszcze mocniej marzę o tym, żeby się odezwał – chcę się z nim skontaktować i powiedzieć mu, że o nim myślimy. Ale za każdym razem, kiedy mam wybrać jego numer, zmuszam się do odłożenia telefonu. Już próbowałam dzwonić i pisać; teraz zamierzam posłuchać rady Sadie Lee i poczekać, aż sam będzie gotowy. Najwyraźniej chce się od wszystkiego odciąć i ma do tego prawo. Chociaż osobiście uważam, że zachowuje się dość egoistycznie. A im dłużej to trwa, tym większa ogarnia mnie złość. – No cóż, ja w międzyczasie poczytałem o zamku Lochland. Wygląda bosko! Myślisz, że to będzie przesada, jeśli włożymy z Alexem identyczne kilty? I mam nadzieję, że nie będzie padać przez cały czas.

– Identyczne kilty? Błagam, tylko nie to! A jeśli chodzi o deszcz, to chyba nie masz na to większego wpływu. – I tak musisz mi przedstawić tego twojego Calluma. Wtedy sam będę mógł zdecydować, czy to ważne, że wasz pierwszy pocałunek nie był niesamowity, tylko nijaki. – Nie był nijaki – prostuję, broniąc się przed jego oceną. I mówię prawdę. Pocałunek był dokładnie taki, jak powiedziałam… miły. Po prostu nie rzucił mnie na kolana. Ale może za dużo sobie po nim obiecywałam? Wszystko inne w Callumie każe mi dać mu jeszcze jedną szansę. Może w swoich rodzinnych stronach będzie bardziej rozluźniony. A chociaż jadę do Szkocji z Sadie Lee i Bellą, to znajdę się tak daleko od wszystkiego, co przypomina mi o Noah, że może mi też uda się rozluźnić. Elliot przekręca się na plecy. – Nie mogę uwierzyć, że Megan została wyproszona ze studia nagrań. Rozmawiałaś z nią od tamtej pory? Kręcę głową. – Nie. Zastanawiałam się, czy nie wysłać jej jakiejś wiadomości, ale myślę, że tym razem to ona powinna się odezwać. – Masz rację. Zawsze byłaś za miła dla tej dziewczyny. To chodząca katastrofa. Nadal nie wybaczyłem jej tamtej akcji z Celeb Watch i nie mogę uwierzyć, że ty już nie jesteś o to zła. Zapomniałaś o aferze koktajlowej? To był jedyny moment, kiedy naprawdę dobrze się bawiłem w towarzystwie Megan: gdy ociekała koktajlami, którymi ją oblaliśmy… Na mojej twarzy pojawia się uśmiech, ale natychmiast ogarniają mnie lekkie wyrzuty sumienia, więc robię poważną minę. – Wiem. Ale jestem pewna, że już nigdy czegoś takiego nie zrobi. Dostała nauczkę. Elliot prycha. – Wczoraj wydarzyła się jeszcze jedna interesująca rzecz – zaczynam. – Zrobiłam zdjęcie i wysłałam je Melissie… Nagle zamykam usta, bo robię się onieśmielona. Elliot wie, że próbuję pokazać na zdjęciach „prawdziwą Penny” i zasłużyć na szansę, jaką otworzył przede mną François-Pierre Nouveau, ale nie ma pojęcia, że wysyłam swoje prace kierowniczce jego biura. Czuję, że z tego zdjęcia może coś wyjść, ale nie chcę tego zapeszyć, mówiąc o wszystkim Elliotowi. Na przykład o tym, że moja ostatnia praca wzbudziła w Melissie największy jak dotąd entuzjazm. – I cooooo? – dopytuje Elliot. Nagle zza ściany rozlega się głośny łomot i oboje siadamy prosto. – Czekaj, to z twojego pokoju?! – wołam.

Elliot wybałusza oczy ze strachu. – Yh, chyba tak. Kolejny huk jest tak głośny, że zdjęcia na mojej ścianie drżą, a jeden z plakatów poddaje się i sfruwa na podłogę. A potem słyszymy jakiś głos. Kobiecy głos. To mama Elliota. Brzmi, jakby była zła. Elliot zrywa się z łóżka i wybiega z mojego pokoju. Pędzę po schodach najszybciej, jak potrafię, przytrzymując się balustrady na półpiętrach, żeby jakoś za nim nadążyć. Chwilę później jesteśmy już na parterze, za progiem i na schodach do domu Elliota. Doganiam go, gdy szarpie się z zamkiem w drzwiach wejściowych. Mam ochotę poradzić mu, żeby trochę zwolnił i nie mieszał się w sprawy rodziców, ale kiedy coś sobie postanowi, nie da się go od tego odwieść. Kiedy docieramy do pokoju Elliota na poddaszu, z trudem łapię oddech. A nawet gdybym nie była zdyszana, i tak zaparłoby mi dech w piersiach na widok tego, co się dzieje w środku. Pani Wentworth, mama Elliota, wywraca sypialnię syna do góry nogami. Wszędzie leżą rozrzucone ubrania – cała zawartość zazwyczaj hiperuporządkowanej i posegregowanej kolorystycznie szafy mojego przyjaciela leży teraz skotłowana na podłodze. Jego mama wygląda jak obłąkana, w oczach ma błysk szaleństwa. Zwykle jest bardzo schludna (to po niej Elliot odziedziczył skłonność do porządku), ale dziś włosy wymykają się jej z kucyka, a guziki koszuli są krzywo zapięte. Elliot wydaje z siebie niemal nieludzki dźwięk: jęk pomieszany z wrzaskiem. – MAMO! Co… ty… – Wiem, że pomagasz mu ukrywać przede mną różne rzeczy! Gdzie to jest? – Co?! – Dowody! Uwierz mi, przeszukałam każdy centymetr tego domu poza twoim pokojem i nic nie znalazłam, więc wiem, że muszą być gdzieś tu. – Mamo, nie pomagam tacie niczego przed tobą ukrywać! Prawie z nim nie rozmawiam! Przecież on nienawidzi takich jak ja, pamiętasz? Tyle godzin terapii poszło na nic. – Twój ojciec uwielbia manipulować ludźmi w ten sposób. Mama Elliota spisuje szafę syna na straty i przenosi dzikie spojrzenie na jego biurko. Elliot błyskawicznie zasłania je własnym ciałem, rozkładając szeroko ręce. – Penny! Stań przed moją szafą – woła, zwracając na mnie uwagę swojej mamy. – To sprawy rodzinne, Penny. Wracaj do domu – cedzi lodowatym tonem pani Wentworth. Normalnie rodzice Elliota są dla mnie bardzo mili, ale z drugiej strony przez wszystkie lata, odkąd jesteśmy sąsiadami, jeszcze nigdy nie widziałam jego mamy

w takim stanie. – Penny jest już moją rodziną – wtrąca Elliot. – I na pewno jest mi dużo bliższa niż którekolwiek z was! Teraz naprawdę kurczę się z zażenowania, żałując, że nie mogę rozpłynąć się w powietrzu. Na szczęście jego mama przestaje świdrować mnie wzrokiem. – Dopóki mieszkasz pod moim dachem, mam prawo przeglądać twoje rzeczy – oświadcza Elliotowi. Od razu się orientuję, że nie powinna była tego mówić. – W TAKIM RAZIE NIE BĘDĘ DŁUŻEJ MIESZKAŁ POD TWOIM DACHEM. Chodź, Penny. – Elliot podchodzi do mnie i łapie mnie za rękę. Przed wyjściem z pokoju obraca się za siebie. – Możesz zajrzeć pod każdą deskę na podłodze, mamo. Nic tam nie ma. Tego, czego szukasz, nie znajdziesz w sypialni swojego syna. Zapamiętaj to sobie. Wychodzimy na zewnątrz, ale mimo mżawki, która właśnie zaczyna siąpić z nieba, nie wracamy do mnie. Schodzimy wzgórzem w stronę parku. Kiedy jesteśmy już na tyle daleko, że mama Elliota nie może zobaczyć, w którą stronę idziemy, mój przyjaciel zaczyna szlochać. Wciągam go pod wiatę przystanku autobusowego, oplatam ramionami i mocno przytulam do piersi. – Już dobrze, Elliot. Już dobrze. – Wcale nie – odpowiada, pociągając nosem. Daję mu chusteczkę. – Mówiłeś poważnie? – pytam. – Naprawdę nie wracasz do domu? – Tak. To znaczy, jeśli… jeśli twoi rodzice się zgodzą. Przez chwilę jestem zdezorientowana – Jak to, chcesz zamieszkać z nami? A co z Alexem? – Nie zrozum mnie źle, kocham Alexa i chcę z nim mieszkać. Tylko jeszcze nie teraz. Chcę się do niego wprowadzić z właściwych powodów, a nie dlatego, że chwilowo tkwię w piątym kręgu piekła z Boskiej komedii Dantego. – W czym? – Poważnie, Penny, czy ty niczego nie czytasz? Nawet Dana Browna? Piąty krąg piekła jest poświęcony złości. A w tej chwili w moim domu aż od niej kipi. Ściskam go delikatnie za dłoń. – Widzisz, nawet zasmarkany i rozbity emocjonalnie wciąż jesteś chodzącą encyklopedią. Elliot pociąga nosem. – Dzięki, Pennylopo. Przykro mi, że musiałaś na to patrzeć. Wzruszam ramionami. – Nie ma sprawy. Naprawdę jesteś moją rodziną, wiesz o tym. Ty też znasz

wszystkie moje sekrety. Wzdycha i kładzie mi głowę na ramieniu. – Musieli mi to zrobić w ostatniej klasie liceum? Nie mogli poczekać, aż wyjadę na studia czy coś? Najgorsze, że mama chyba ma rację. Ostatnio tata zachowuje się megadziwacznie. Kilka dni temu przyłapałem go na ćwiczeniach fizycznych. Serio. Wraca z pracy jeszcze później niż zwykle, zgłasza się na coraz więcej delegacji. Najpierw myślałem, że unika domu, żeby trzymać się jak najdalej ode mnie, ale teraz mam wrażenie, że chodzi o coś innego. Chyba że zaraziłem się paranoją od mamy. – Cóż, czasem wydaje mi się, że paranoja faktycznie jest zaraźliwa. Ale intuicja zazwyczaj cię nie myli. – Tym razem wolałbym się pomylić. – Oboje są dorośli. Muszą sobie z tym poradzić sami. Elliot ociera oczy moją chusteczką. – Wiem. Tylko wolałbym, żeby mnie w to nie wciągali. – To strasznie niesprawiedliwe. – To niesprawiedliwe, ale tak wygląda rzeczywistość. Boże, nigdy nie przypuszczałem, że będę tak marzył o wyjeździe do Szkocji! Czy twoja mama nie mogła zorganizować wesela na Ibizie albo gdzieś indziej, gdzie jest gorąco? Szturcham go w ramię. – Hej, przecież uwielbiasz Szkocję. – Wiem. Region Highlands to jedno z niewielu miejsc, w jakie zabierali mnie rodzice, kiedy byłem mały. Udawali, że chcą spędzić czas na świeżym powietrzu, i kupowali nowiutki sprzęt kempingowy: namioty, materace, śpiwory i tak dalej. A potem w połowie drogi na miejsce, gdzieś w okolicach stacji benzynowej Watford Gap, zaczynali się kłócić o to, ile powinni byli kupić liofilizowanego jedzenia, aż w końcu dawali sobie spokój, a mama w ostatniej chwili rezerwowała nam pokoje w hotelu w Edynburgu za jakąś bajońską sumę. Brzmi głupio, ale w końcu było naprawdę fajnie. W końcu Wentworthowie nie są specjalistami w dziedzinie rozrywek rodzinnych. Elliot opiera głowę o szklaną ścianę przystanku. Krople deszczu ściekające po szybie są jak łzy na jego policzkach. – Przynajmniej tym razem jedzie ze mną Alex, więc stworzymy nowe wspomnienia ze Szkocji. Mam przeczucie, że będą mi potrzebne.

– Możemy się zatrzymać? Możemy się zatrzymać? – wołam, klepiąc tatę w ramię, kiedy wyjeżdżamy z Inverness. Podróż samolotem przeżyłam – ledwo! – dzięki ogromnemu wełnianemu swetrowi mamy, który rozciągnęłam do tego stopnia, że teraz przypomina zmechacony koc z rękawami. Zawsze, kiedy wydaje mi się, że stany lękowe mam już za sobą, muszę gdzieś polecieć i uświadamiam sobie, ile czeka mnie jeszcze pracy, zanim faktycznie się od nich uwolnię. Może nigdy nie będę się czuć w stu procentach tak, jak bym chciała, ale dopóki nie będzie mi to przeszkadzało robić tego, co kocham, jakoś sobie poradzę. Za to teraz, kiedy już wylądowaliśmy i jesteśmy na miejscu, zapominam o strachu. Wzdłuż drogi jak okiem sięgnąć rozciąga się lśniące jezioro otoczone złotymi łąkami. Jedziemy samochodem dopiero od pół godziny, a ja już zakochałam się po uszy w krajobrazie szkockich wsi, przesuwających się za moim oknem. – Penny, jeśli będziemy stawać co pięć minut, to nigdy nie dojedziemy do zamku Lochland. – Jeszcze ten jeden raz, proszę! – Dobrze, moja ty ukochana córko. – Tata zjeżdża na skaliste pobocze, a ja wyskakuję z samochodu. Nigdy nie zajmowałam się na poważnie fotografią krajobrazową, ale tu zza kolejnych zakrętów wyłaniają się coraz bardziej inspirujące widoki. Zerkam na ekran aparatu, żeby obejrzeć zrobione przed chwilą zdjęcie. Uśmiecham się szeroko. Ten pejzaż nie potrzebuje żadnych filtrów ani obróbki, żeby wyglądać fantastycznie. Po prostu taki jest. Biorę głęboki oddech, a moje płuca wypełniają się świeżym powietrzem. Jest inne niż w Brighton, gdzie bryza zawsze pachnie solą morską. Tu wydaje się czyste i ożywcze. Zniecierpliwiony tata wciska klakson, a ja wracam do rzeczywistości – i do samochodu. – Przepraszam, tato. Ale tu jest tak pięknie! – Kiedy ochłoniesz po podróży, koniecznie wybierz się na kilka spacerów po okolicy – odzywa się mama z siedzenia pasażera. – Spodoba ci się. Tylko pamiętaj, żeby zabrać ze sobą przewodnik. Uwierz mi, nie chciałabyś się tu zgubić. – Może bym chciała – odpowiadam tęsknie.

Zamek naprawdę stoi na pustkowiu, a im dalej odjeżdżamy od miasta, tym bardziej pierwotny i skalisty staje się krajobraz. Tata zgadza się na jeszcze tylko jeden przystanek na zdjęcia, kiedy przejeżdżamy obok kamiennego kręgu ustawionego wysoko na wrzosowisku. Wygląda równie tajemniczo i nastrojowo jak Stonehenge. A może nawet bardziej, bo nie kłębią się wokół niego tłumy turystów. – Ostrożnie – ostrzega mnie mama. – Podobno w takich kręgach zaklęta jest magia. – Wow, to brzmi totalnie prawdopodobne – stwierdzam. – Musiały powstać dzięki magii… albo zbudowali je jacyś giganci. Kto inny mógłby przenieść tak ogromne głazy w tak niebezpieczne miejsce? – Poczekaj, aż zobaczysz zamek, Penny. Możemy mieć kłopot z przekonaniem cię do powrotu do domu. – Stale to powtarzasz, ale kiedy tam w końcu dojedziemy? Tata patrzy na mapę, bo GPS z jakiegoś powodu odmawia współpracy tak daleko od cywilizacji. – Już niedługo – mówi. – Jeszcze jakieś pół godziny. – Oooch, nie mogę się już doczekać – wołam. – No dobrze, gdzie ja posiałam moje notatki? – pyta mama, klepiąc się po bokach i rozglądając się wokół. Odkąd wylądowaliśmy w Szkocji, atmosfera robi się coraz bardziej napięta, bo udziela nam się stres mamy. Zawsze się denerwuje przed dużymi weselami. A to ma w dodatku tak ogromny budżet, że lista spraw do załatwienia jest dłuższa niż zwykle, a zostały tylko trzy krótkie dni, żeby odhaczyć na niej wszystkie punkty. Niezależnie od tego, czy imprezy są duże czy małe, mama zawsze robi, co w jej mocy, żeby przebiegły idealnie. Jednak przy przedsięwzięciu o takiej skali trudno się nie pogubić w szczegółach logistycznych. – Aha! – woła, gdy znajduje notatki, po czym zaczyna je przeglądać. Słyszę, jak mruczy coś pod nosem, skreślając różne pozycje na swoich listach. – Mogę ci jakoś pomóc na miejscu? – pytam. – Och, na pewno coś się znajdzie, kochanie! Możesz na przykład odbierać przez jakiś czas telefony. Sieci komórkowe nie mają tam zasięgu, więc wszystko trzeba załatwiać przez telefon stacjonarny. – Wow, jak oldskulowo! – Uwierz mi, na tym weselu będzie mnóstwo oldskulowych elementów. I jeszcze coś: bardzo byś nam pomogła, gdybyś zajęła się Bellą, kiedy Sadie Lee będzie piec i gotować. – Oczywiście! – Cudownie. Reszta będzie na mojej głowie…

Sięgam ręką za jej zagłówek i głaszczę ją po włosach. – Nie martw się, to będzie piękne wesele. – A skoro mowa o pięknie, rozejrzyj się, Penny. Odwracam się z powrotem do okna. Jedziemy teraz tak wąską drogą, że nasz samochód ledwo się na niej mieści. Po obu stronach rosną wysokie drzewa, które blokują dostęp do światła i rzucają przerażające cienie. Droga wije się i ostro zakręca, wznosi się i opada, aż w końcu przejeżdżamy po starym kamiennym moście, który wygląda, jakby miał setki lat. Pewnie tyle właśnie ma. I nagle kurtyna drzew rozsuwa się przed nami, a w tym prześwicie moim oczom pierwszy raz ukazuje się zamek Lochland. – O. Mój. Boże. To jedyne, co jestem w stanie wykrztusić, nim przylepiam buzię do szyby. Zamek stoi na szczycie wysokiej, skalistej wyspy na środku rozległego jeziora, przez które wiedzie jeden jedyny most. Nad wodą unosi się gęsta warstwa mgły, więc zamek sprawia wrażenie, jakby wisiał w chmurach. Wokół jeziora ciągnie się dalej ten sam gęsty las, przez który jechaliśmy wcześniej, a jesienne liście muskane wiatrem połyskują jaskrawym pomarańczem i czerwienią. Wygląda to równie magicznie i niesamowicie, jak sobie wyobrażałam. Jesteśmy coraz bliżej tej oszałamiającej budowli, ale w ostatniej chwili tata skręca w przeciwną stronę. – Nie jedziemy teraz do zamku? – pytam, nie potrafiąc ukryć zawodu w głosie. – Most jest zamknięty dla samochodów – wyjaśnia tata. – Yh, kolejny koszmar logistyczny do rozwiązania! – jęczy mama. – Więc najpierw zostawimy rzeczy w domu, w którym będziemy mieszkać przez ten tydzień – ciągnie tata. – To chyba ma sens – przyznaję, wzdychając. Jednak kiedy zatrzymujemy się przed kamienną chatką krytą strzechą, natychmiast zapominam o rozczarowaniu. Domek jest totalnie uroczy i nie mogę się doczekać, aż wejdę do środka i obejrzę swój pokój. Na podjeździe stoi drugi samochód, co oznacza, że Elliot i Alex są już na miejscu. Przyjechali dzień wcześniej, bo Alex chciał objechać Loch Ness – interesuje się potworami z legend. Najwyraźniej nas usłyszeli, bo po chwili drzwi się otwierają, a Elliot staje w nich ze słowami: – Panie, panowie, witamy w Szkocji! – Na głowie ma już beret w szkocką kratę, w którym wygląda trochę śmiesznie. Wydaje mi się, że trzeba być Szkotem, żeby umieć sprzedać taką stylizację. – Grzejemy już dla was chlebek rodzynkowy w piecyku AGA i nastawiliśmy herbatę. – Och, Elliot, jesteś fenomenalny – mówi mama.

– Chlebek rodzynkowy? – powtarzam. – Tradycyjne szkockie pieczywo… coś jak bułeczki owsiane, tylko że ze Szkocji – odpowiada Elliot, puszczając do mnie oko. – Ooch, uwielbiam bułeczki owsiane – wołam i wtulam się w niego. – Ale od kiedy to umiesz obsługiwać piecyk AGA? Elliot znów mruga. – To nie ja, to Alex. Okazuje się, że jego rodzina miała taką kuchenkę, kiedy dorastał. Mój chłopak jest człowiekiem wielu talentów… – Na myśl o tym chlebku już cieknie mi ślinka! – Chodź, zaprowadzę cię do twojego pokoju. W chatce Elliot musi się ciągle schylać, żeby nie uderzyć głową w drewniane belki krzyżujące się na niskim suficie. Wnętrze jest skromne i romantyczne – tak jak się spodziewałam. W salonie w kominku trzaska ogień, który ogrzewa chatkę do spółki z piecykiem, a w kamiennej ścianie pod oknem stoi szeroka ława zarzucona haftowanymi poduszkami, które tylko czekają, żeby się na nich zwinąć w kłębek z dobrą książką. – To był dom leśniczego – wyjaśnia Elliot, idąc po schodach na górę. – Został zbudowany na początku szesnastego wieku! – Wow, to niesamowite! Ale nie dla ludzi, którzy są wysocy… ani nawet średniego wzrostu – zauważam, bo prawie zahaczam głową o belkę wystającą z sufitu. – Wydaje mi się, że początkowo nie miał górnego piętra. W sypialni twoich rodziców na dole jest dużo więcej miejsca. Chodź tędy. Mój pokój znajduje się na tak niskim strychu, że nie mieści się tam nawet zwykłe łóżko – miejsce do spania to materac leżący na podłodze, na który będę musiała się wczołgać. Ale wcale mi to nie przeszkadza i na widok sypialni piszczę z zachwytu. Ma uroczy wystrój: z sufitu zwisa baldachim z białego prześcieradła, który spowija moje posłanie tak, że wygląda jak łoże księżniczki. Prześcieradło jest obszyte jasnoróżowymi i jasnozielonymi trójkącikami. A kiedy się kładę, z mansardowego okienka mam idealny widok na zamek nad jeziorem – i to jest najlepsze. – Zadowolona? – pyta Elliot z uśmiechem, który odwzajemniam. – Nie umiałabym sobie wyobrazić nic piękniejszego.

Zapach świeżo pieczonego chleba sprawia, że cieknie mi ślinka. Kuszący aromat unosi się w salach zamkowych i przenika nawet najgrubsze mury, by dotrzeć do jednej z wyższych wież, gdzie bawię się z Bellą starym kompletem szklanych kulek. Sadie Lee i jej wnuczka zajmują dwa pokoje w przybudówce do naszej chaty, ale wszyscy przyszliśmy do zamku, żeby zająć się przygotowaniami do wesela. Ja mam pilnować, żeby Bella nie przeszkadzała Sadie Lee, i traktuję to zadanie bardzo poważnie. Zwiedziłyśmy już razem sporą część zamku, chociaż muszę trzymać moją podopieczną za rękę na wypadek, gdybyśmy natknęły się na jakieś przerażające zbroje. Na widok pierwszej Bella prawie wyskoczyła ze skóry – pewnie dlatego, że jednym z jej elementów był topór większy niż moja głowa. Mnie nie przerażają zbroje, tylko rzędy wypchanych głów zwierząt na ścianach, pamiątki po dawnych polowaniach. Ale wszystko inne tak mi się podoba, że szybko przezwyciężam strach. Ściany zdobią też gigantyczne portrety, ale nie takie nudne jak obrazy, które widziałam w różnych zamkach bliżej domu. Te malowidła przedstawiają muskularnych mężczyzn w kolorowych szkockich strojach i wielkich futrzanych czapach wśród zwierząt z regionu Highlands, wielkich jeleni i orłów. Panowie mają na sobie kilty, więc można nawet podziwiać ich gołe nogi! Nie zdziwiłoby mnie, gdyby nagle ożyli. W tym zamku czuję się tak, jakbym dostała zaproszenie do Hogwartu i w każdej chwili mogła natknąć się na Harry’ego, Rona albo Hermionę. – Może pójdziemy sprawdzić, co pichci twoja babcia? – proponuję Belli. – Okej! – odpowiada dziewczynka i zbiera szklane kulki, które rozsypały się po całej kamiennej podłodze. Kilka wtoczyło się nawet pod dywan. Chowam je z powrotem do małego woreczka i kładę go na szafie, z której go wyjęłyśmy. Schodząc do kuchni, mijamy armię pomocników mamy, zajętych dekorowaniem każdego centymetra zamku. Mama nazywa tę imprezę „weselem pół na pół” – panna młoda zażyczyła sobie, żeby przez pierwszą część dnia wszystko było białe, jasne i świeże, łącznie z naręczami białych róż, które trzeba sprowadzać za zawrotną cenę, bo sezon na nie już się skończył. Za to po zachodzie słońca ma się odbyć gotycka maskarada – „w stylu Halloween, ale z klasą”. Trudno będzie zdążyć ze zmianą wystroju, ale mama uwielbia wyzwania. Tymczasem Sadie Lee ciężko pracuje nad tortem, który zanosi się na dzieło

jej życia. On też ma się składać z dwóch połówek – jedna będzie utrzymana w stylu bieli (dziesiątki białych kwiatków z cukru, opadających kaskadowo po pięciu wysokich warstwach), druga – oblana czarnym lukrem (z czerwonymi różami ociekającymi krwią). Kiedy patrzy się na niego od frontu, widać albo jedną, albo drugą stronę, więc w trakcie imprezy zostanie odwrócony. Za to łączenie wygląda tak, jakby czarna część wyzierała spod łuszczącej się warstwy bieli. Gotowy tort będzie wyglądał absolutnie olśniewająco. – Jak się miewają moje dziewczyny? – pyta Sadie Lee, kiedy wchodzimy do kuchni. – Świetnie! Chociaż wydaje mi się, że Bella jest wykończona – odpowiadam i jak na zawołanie dziewczynka ziewa rozdzierająco. – Chyba masz rację, moja droga. – Odprowadzę ją, pani Flynn – oferuje jedna z asystentek Sadie Lee. Bella zdołała oczarować wszystkie nowo poznane osoby, które zabiegają teraz o jej uwagę. – Cudownie, dziękuję ci, Gemmo. Penny, mogłabyś mi podać tamten rękaw cukierniczy? Patrzę na szereg przyborów wyłożonych na stole ze stali nierdzewnej, który mam przed sobą. Czasem Sadie Lee bardziej przypomina przy pracy chirurga niż cukiernika. – Yyy… który? – pytam. – Ten z końcówką w kształcie gwiazdki. Dostrzegam właściwy rękaw i wręczam go Sadie Lee. – Świetnie. A teraz może sama któryś złapiesz i trochę podekorujesz? – proponuje. – Poważnie? – pytam. – A co, jeśli mi nie wyjdzie? – Ćwiczenie czyni mistrza! Ale w porządku, pieczemy też minibabeczki dla dzieci, więc… – Uff, to będzie mniej stresujące niż dekorowanie tortu weselnego! – śmieję się. Nagle po przestronnej sali niesie się tubalnym echem głos mojej mamy. – Wszyscy na miejsca – rzuca Sadie Lee. – Nadchodzi panna młoda. – Ścisza głos i mruga do mnie. – Opracowałyśmy z twoją mamą własny system: kiedy zbliża się nasza zleceniodawczyni, staramy się mówić głośniej niż zwykle, żeby się przed nią ostrzec! Nikt nie chce, żeby znienacka wyrosła przed nim rozwścieczona panna młoda. I rzeczywiście, chwilę później w kuchni pojawia się mama w towarzystwie panny młodej, Jane. – Coś tu ładnie pachnie! – mówi Jane. Jestem zaskoczona – chociaż to kuzynka Calluma, nie ma takiego akcentu

jak on. Łączy ich jednak wysoka, smukła sylwetka. Na odsłoniętej części obojczyka zauważam u niej wytatuowany kolec róży i zaczynam lepiej rozumieć, skąd pomysł na „wesele pół na pół”. Sadie Lee całuje Jane w oba policzki, uważając, żeby nie dotknąć jej dłońmi oprószonymi cukrem. – Jane, to moja córka Penny – przedstawia mnie mama. – Będzie mi jutro pomagać. – Och, więc to jest ta słynna Penny! Mama i Sadie Lee spoglądają na mnie pytająco. – Znasz Penny z jej bloga? – pyta mama. Jane marszczy brwi. – Jak to? Nie, słyszałam o niej od mojego kuzyna Calluma – odpowiada, mrugając do mnie. Kulę się ze wstydu. W sumie nie powiedziałam jeszcze mamie o mojej randce z Callumem – uznałam, że na to za wcześnie. Z perspektywy czasu myślę, że chyba powinnam była o tym wspomnieć. Ups. – Poznałam Calluma w szkole Megan. On też uczy się w Akademii Madame Laplage. – Aha! – Mama unosi brew jeszcze wyżej. Wyraźnie zorientowała się, że kryje się za tym coś więcej. – To taki cudowny zbieg okoliczności! – woła Jane. – Przyjeżdża już dziś po południu. Zastanawiał się, czy nie wybrałabyś się z nim na spacer, żeby zobaczyć, gdzie się wychował. Mogę cię tam podrzucić w drodze powrotnej. – Och, ja… – zerkam na mamę i Sadie Lee, które teraz patrzą na mnie z wyczekiwaniem. Wydaje mi się, że niegrzecznie będzie odrzucić propozycję panny młodej, więc odpowiadam: – Jasne, byłoby super. – W takim razie załatwione. Bądź za godzinę przy bramie głównej, to cię do niego podwiozę. Sadie Lee, jak ci idzie z tartinkami? Bardzo mi zależy, żeby wędzony łosoś był jak najświeższy… Sadie Lee zabiera Jane na drugą stronę kuchni, zostawiając mnie z mamą, która wciąż nie spuszcza ze mnie wzroku. – No… zatem co to za Callum? – To tylko taki chłopak, którego poznałam… Poszliśmy na jedną randkę i chce się ze mną jeszcze umówić. – Uuu, proszę, proszę. A co z Noah? Wzdrygam się lekko. Ach, ta mama. Nigdy nie owija w bawełnę. – Od dawna się do mnie nie odzywa, a poza tym ustaliliśmy, że będziemy się tylko przyjaźnić. Mama kładzie mi dłoń na ramieniu. – Rozumiem. To dobrze, że poznajesz nowych ludzi. Wiem, że posłuchasz

głosu serca. – Myślisz, że Sadie Lee będzie przykro? – pytam. Mam nieodparte wrażenie, że zdradzam całą ich rodzinę. Mama kręci głową. – Nie przejmuj się tym. Noah sam o sobie decyduje, a to, co robi, nie jest fair wobec ciebie… ani wobec nich. Szczerze mówiąc, mam nadzieję, że niedługo mu przejdzie. Przerwa w karierze. Co za pomysł… Szkoda, że inni nie mogą sobie zrobić takiej przerwy. – Dzięki, mamo – mówię. – No dobrze, a skoro masz wolną godzinę, to tu jest lista rzeczy, które możesz załatwić przez ten czas… Zerkam na kartkę i jęczę w duchu. Żeby wykonać te wszystkie zadania, będę musiała biegać po całym zamku. Ale nie chcę dodatkowo stresować mamy – to ostatnie, czego teraz potrzebuje. Dlatego zmuszam się do uśmiechu i odpowiadam: – Załatwione!

Na liście mamy jest tyle spraw do załatwienia, że godzina mija mi błyskawicznie i zanim się orientuję, siedzę już w samochodzie z Jane, która mogłaby śmiało rywalizować z Kirą o tytuł najbardziej gadatliwej osoby świata. Pewnie dałoby się to wyjaśnić stresem przedślubnym, ale coś mi mówi, że zawsze się tak zachowuje. Nadal nie jestem pewna, jak mój plan, żeby podczas pobytu w Szkocji wszelkimi sposobami unikać Calluma, zamienił się w jazdę do jego domu rodzinnego samochodem jego kuzynki. Na myśl o tym, że zostawiam w zamku mamę w składzie osłabionym o jednego zawodnika (a raczej zawodniczkę), czuję ucisk w brzuchu, ale mam nadzieję, że później jej to wynagrodzę. Dziwne – los stale styka mnie z Callumem. Może to coś znaczy? – Ty też wychowałaś się w Szkocji? – pytam Jane. – A słyszałaś mój akcent? – odpowiada ze śmiechem. – Nie, została tu już tylko rodzina Calluma, ale kiedyś każde lato spędzałam na zabawie w Highlands i wokół zamku. Zawsze wiedziałam, że właśnie w nim urządzę swoje wesele. Właściwie to już tradycja McCrae’ów! Może pewnego dnia przyjdzie kolej na ciebie – mruga do mnie. Z trudem przełykam ślinę. Co ten Callum jej naopowiadał? Próbuję skwitować to śmiechem, ale dźwięk, który z siebie wydaję, przypomina raczej chrząknięcie. – Czyli często odwiedzasz zamek? – ciągnę. Jane robi dziwną minę. – Czy często go odwiedzam? Cały czas! W końcu to stara rezydencja McCrae’ów. Dopiero niedawno została przekształcona w atrakcję turystyczną, a rodzina przeprowadziła się do nowocześniejszej posiadłości oddalonej o kilka mil. Oczywiście rodzice Calluma nadal są bardzo zaangażowani w prace restauratorskie, a jego mama często oprowadza wycieczki. Wybałuszam oczy ze zdziwienia. Zamek Lochland należy do rodziny Calluma? – Aha, nie wiedziałam. – No tak, pewnie dopiero się poznajecie. Tylko nie zmieniaj zdania na jego temat! Rzadko się spotyka chłopaka, który tak twardo stąpa po ziemi. – Tak, sprawia takie wrażenie. – O, jesteśmy na miejscu.

Skręcamy na podjazd wiejskiej posiadłości, a ja z trudem powstrzymuję jęk. Jest ogromna. Po obu stronach drzwi wejściowych ma cztery gigantyczne okna, pnie się na trzy kondygnacje, a jej mury porasta bluszcz. Sama mogłaby być pałacem. Dlaczego nigdy nie zwracają na mnie uwagi zwykli chłopcy, którzy mieszkają w trzypokojowym domku szeregowym, a w weekendy pracują w Starbucksie? – Jak tu pięknie – udaje mi się wykrztusić. – A w dodatku rezydencja ma wszystkie unowocześnienia. Na tyłach jest nawet w połowie kryty basen. Łatwo zrozumieć, dlaczego McCrae’owie woleli się tu przenieść: dużo prościej zadbać o taki dom niż o stary zamek, w którym stale panuje przeciąg. Jane zatrzymuje się przed wejściem i dwa razy wciska klakson. Na progu pojawia się Callum ubrany od stóp do głów w strój szkockiego właściciela ziemskiego: kaszkiet, oliwkową kurtkę narzuconą na popielatą koszulę i spodnie khaki wciśnięte w ciemnozielone kalosze. Wygląda, jakby wyszedł z katalogu firmy Barbour z ekskluzywną odzieżą outdoorową. Idealnie pasuje do otoczenia. W rękach trzyma drugą parę kaloszy – różową. Jak prawdziwy dżentelmen otwiera mi nawet drzwi samochodu. – Cześć, kuzynko! – rzuca w głąb auta. – Cudownie cię widzieć, Callum. No dobrze, zakochana paro, lecę na manicure i pedicure! Ale jestem pewna, że już niedługo będziemy się znacznie częściej widywać, Penny. Gdy tylko zatrzaskuję drzwi, Jane macha i odjeżdża. Posyłam Callumowi zakłopotany uśmiech. Wygląda na to, że tu utknęłam. Callum wyciąga w moją stronę kalosze. – Gotowa na spacer? – Chyba tak! – odpowiadam ze śmiechem. Przytrzymując się jego ramienia, zdejmuję converse’y i zastępuję je gumiakami. Muszę się trochę nagimnastykować, żeby wcisnąć stopy do środka, ale ostatecznie ku mojemu zaskoczeniu buty okazują się bardzo wygodne. – Pasują ci! Pójdziemy tędy. – Callum zaczyna odchodzić od domu, ale chwilę później rozlega się głośny okrzyk. – Oj! Okręcam się na pięcie i natychmiast uchylam się przed piłką do rugby, która przelatuje mi nad głową. W drzwiach posiadłości stoi jeszcze większa wersja Calluma w koszulce polo i drelichowych spodniach. Callum łapie piłkę i bez trudu odrzuca ją do swojego prawie bliźniaka na progu domu. – Co tam, Mal? W jego głosie słyszę nutkę niepewności.

Chłopak chrząka i wychodzi na zewnątrz, a za nim pojawia się następny wysoki blondyn. „To ilu ich w końcu jest?” – przemyka mi przez myśl. Ale nie mam czasu się nad tym dłużej zastanawiać: uskakuję na bok, a dwóch sobowtórów Calluma rzuca się na niego i zaczyna czochrać mu włosy. Nie mogę się powstrzymać i parskam śmiechem. – Miło, że kogoś to bawi – sapie Callum z głową unieruchomioną pod ramieniem Mala. Krzywi się. – Penny, ci wariaci to moi starsi bracia, Malcolm i Henry. – Cześć, Penny – mówią niemal równocześnie. Mal puszcza Calluma, a ja wreszcie mam szansę przyjrzeć im się dokładniej. Orientuję się, że nie są tak podobni, jak mi się wydawało na pierwszy rzut oka. Malcolm jest wyższy i szerszy w ramionach, a jego nos wygląda, jakby kiedyś go złamał, za to Henry ma krótko ostrzyżone włosy i dużo bardziej umięśnioną sylwetkę niż Callum. Ale z daleka spokojnie można by ich uznać za trojaczki. „Niesforne, wysportowane trojaczki” – myślę, patrząc, jak wyrywają sobie nawzajem piłkę. Callum dostaje rumieńców, a ja uśmiecham się i robię im zdjęcie telefonem. Kiedy staje się taki rozluźniony w towarzystwie braci, zaczynam go widzieć w innym świetle. Albo zauważa, że mu się przyglądam, albo wszyscy trzej wreszcie opadają z sił, bo po chwili podbiega do mnie zdyszany. Jego bracia śmieją się wesoło. – Do zobaczenia! – woła do nas Malcolm śpiewnym głosem. – Chodźmy, zanim wciągną nas w mecz w rugby! – rzuca Callum. – Okej, jestem beznadziejna w takie gry! Przechodzimy przez ogrodzenie i idziemy po krótkiej żółtej trawie pola leżącego odłogiem. Na odkrytym terenie moją skórę chłodzi morska bryza, a wzdłuż kręgosłupa przebiega mi przyjemny dreszcz. – Ale masz szczęście, że się tu wychowałeś – mówię Callumowi. – To przepiękne miejsce. Uśmiecha się. – Czyli co, Jane się wygadała, tak? Mam nadzieję, że nie patrzysz na mnie inaczej niż wcześniej. – Pewnie, że nie! – odpowiadam. – No tak, dla ciebie to nic wielkiego. Pewnie jesteś do tego przyzwyczajona, w końcu spotykałaś się z gwiazdorem pop, który żyje na pokaz. Rozdziawiam usta. – To mam nadzieję, że ty przyzwyczaisz się do spotkań ze zwykłym śmiertelnikiem – odpalam. Callum zatrzymuje się i bierze mnie za rękę. – Przepraszam, nie chciałem trafić w czuły punkt. Chodź, pokażę ci coś.

Lubisz ruiny? Wpatruję się w jego twarz, ale nie znajduję w niej nawet śladu złośliwości. Może powiedział, że Noah żyje na pokaz, bo ma po prostu dziwne poczucie humoru. Więc w odpowiedzi uśmiecham się niepewnie. – Jasne. – To mam tu coś dla ciebie – obiecuje. Znów ruszamy przed siebie, a ja muszę podnosić wysoko stopy, żeby nie ugrzęznąć w błocie. – Ruiny starego zamku, jakieś półtora kilometra stąd, idąc wzdłuż wybrzeża. Tylko że kiedy mówię o „zamku”, tak naprawdę mam na myśli pojedynczą basztę z kilkoma wieżyczkami na szczycie. Właściciel był piratem i rabusiem. – Ooch, prawdziwy awanturnik! – Dokładnie. Jako trzeci syn nie sądził, że osiągnie cokolwiek legalnymi metodami, więc został piratem. A później odziedziczył tytuł lairda i nagle był równocześnie i piratem, i prawowitym właścicielem majątku. Nie zmieniło go to zbytnio. Nadal najeżdżał ziemie sąsiadów i gorszył ludzi w tutejszej wsi. Jego zamek popadł w ruinę, kiedy w końcu pokonał go klan przeciwników. Dopiero wtedy skończył z grabieżami. Otwieram szeroko oczy. – Wow! Ile tu historii. Mówisz o tym tak, jakby to się zdarzyło wczoraj. – Przeszłość wciąż nas otacza. W Szkocji nie trzeba się daleko cofać w czasie, żeby znaleźć opowieści, które mrożą krew w żyłach, wstrząsają do głębi albo jedno i drugie. Dlatego tak kocham to miejsce. Mam wrażenie, że tylko krok dzieli nas tu od powrotu do dzikości. Inaczej niż w Londynie, gdzie historia jest pogrzebana albo tak mocno wpleciona w codzienność, że przestaje się ją zauważać. Zbliżamy się do krawędzi klifu, a wiatr przybiera na sile, jakby chciał stworzyć odpowiedni nastrój dla jego słów. Włosy powiewają mi wokół twarzy. Callum wyciąga rękę i łapie mnie za dłoń, żebym nie straciła równowagi, a ja otulam się szczelniej kurtką. Ale nie przeszkadza mi ta wichura. Niesie ze sobą orzeźwienie i tę dzikość, o której mówił Callum. Przysuwam się bliżej i wtulam w jego muskularną klatkę piersiową. Nie jest tak źle. Idziemy dalej, a u podnóży klifu rozbijają się fale, wyrzucając drobinki wody na kilkaset metrów do góry. Nad głowami skrzeczy nam parę mew, ale mimo to czuję się tak, jakbyśmy byli jedynymi żywymi istotami w promieniu wielu kilometrów. – Tam, widzisz? – Callum pokazuje miejsce, gdzie klif wcina się głębiej w morze. Patrzę we wskazanym kierunku, mrużąc oczy – Czy to… czy to tamta sterta kamieni? – pytam. Callum parska śmiechem. – Dobrze to podsumowałaś! Kiedy podejdziemy bliżej, zobaczysz więcej.

A jeśli ruiny za bardzo nie zarosły, możemy nawet wdrapać się do środka. – Fajnie – odpowiadam. – Ale to dość odludne miejsce jak na zamek. – Witamy w Szkocji – rzuca Callum, puszczając do mnie oko. – I jak już mówiłem, facet był piratem, więc chciał mieć dobry widok na morze. – Bierze głęboki wdech i też wbija wzrok w ocean. Pasuje do tego miejsca dużo bardziej niż do spokojnego St. James’s Park. – Jak wylądowałeś w Londynie? – pytam. Callum wzrusza ramionami. – Wygrałem konkurs fotograficzny zorganizowany przez Arts Scotland, a zawsze uwielbiałem robić zdjęcia. Nie sądziłem, że jestem na tyle dobry, żeby zajmować się tym zawodowo, ale kiedy zaproponowano mi naukę w Akademii Madame Laplage, uznałem, że nie mogę przegapić takiej okazji. Tam moje hobby nagle okazało się warte zachodu. Nawet jeśli nic z tego nie wyjdzie i okaże się, że muszę studiować prawo albo zostać księgowym czy kimś w tym rodzaju, to przynajmniej będę mógł przez jakiś czas fotografować. Kiwam głową. – Wiem, o czym mówisz. To wielki przywilej móc robić to, co się kocha, i na tym zarabiać. Na razie mam dużo szczęścia, ale ciągle się spodziewam, że zaraz będę musiała wrócić na ziemię. – Pewnie taki jest urok zawodów artystycznych. – Chyba masz rację. Ściska mnie za ramię i przyciąga do siebie. – Ale nie powinnaś się tym martwić. Okej, dopisało ci szczęście, ale też ciężko pracowałaś na to, żeby mogło cię ono spotkać. Nie każdy to robi. I jesteś naprawdę dobra. Nie zapominaj o tym. François-Pierre Nouveau nie przyjmuje nikogo z litości. Uśmiecham się do niego z wdzięcznością. – Kiedy pierwszy raz zrozumiałaś, że musisz zostać fotografem? Milczę przez chwilę. – Właściwie nigdy się nad tym nie zastanawiałam. Chyba kiedy moja przyjaciółka Megan dostała na urodziny aparat Polaroid i poprosiła, żebym robiła zdjęcia na jej imprezie. Uwielbiałam czekać z niecierpliwością, aż fotka wywoła się na moich oczach. To było jak… marzenie, które natychmiast się spełnia. – Rumienię się na myśl, jak kiczowato brzmią moje słowa, ale Callum przytakuje z zamyśleniem. – Dla mnie to był moment, kiedy wywołałem pierwszą kliszę. Zaniosłem do zakładu małą czarną tubkę, a godzinę później dostałem kopertę pełną wspomnień. Magiczne doświadczenie. Jaki był twój pierwszy aparat? Marszczę nos, usiłując sobie przypomnieć markę. – Chyba Canon Sure Shot.

– Mój też! – woła ze śmiechem. – Kiedyś wydawałem całe kieszonkowe na wywoływanie zdjęć w centrum handlowym. Większość wychodziła niewyraźnie albo kompozycja była do niczego, ale i tak świetnie się bawiłem. A czasem byłem naprawdę zadowolony. Uśmiecham się, kiwając głową, zdumiona tym, ile mamy ze sobą wspólnego – przynajmniej jeśli chodzi o fotografię. Resztę drogi do ruin pokonujemy zatopieni we własnych myślach, a ja rozkoszuję się tą ciszą. Ostry wiatr i tak porywałby nasze słowa, a słone morskie powietrze szczypie mnie w nos. Kiedy zbliżamy się do zamku, jestem tak podekscytowana, że wybiegam naprzód, żeby znaleźć się przy nim jak najszybciej. Ogromne ciemne kamienie porasta puszek mchu. Teraz widzę, że w okresie świetności baszta musiała być znacznie wyższa. – Tędy – rzuca Callum, idąc wzdłuż ruin. Podchodzę za nim do okna – a dokładniej: zwykłej dziury w murze – a on podciąga się i zeskakuje na drugą stronę. – Chodź, pomogę ci – mówi. – Okej – odpowiadam, przełykając z trudem ślinę. Przesuwam torbę z aparatem na plecy i zaciskam jej pasek wokół talii. Potem przyjmuję wyciągniętą dłoń Calluma i z jego pomocą wdrapuję się przez okno. W zamku jest dużo ciszej niż na zewnątrz, bo wiatr uderza o mury, ale nie jest w stanie się przez nie przebić. Szkocka przyroda wzięła jednak ruiny we władanie – rosną tu krzaki jeżyn z soczystymi owocami, a ziemię pokrywa gąszcz ostu. – Wow, tu jest niesamowicie… – mówię. – Wiem – przyznaje Callum z uśmiechem. Potem wyciąga telefon i szuka czegoś w internecie. Staroświecki zamek i młody, współczesny Szkot z nowiutkim smartfonem w ręku tworzą zabawny kontrast, więc wyciągam aparat i robię zdjęcie. – No tak, wystarczy parę miesięcy w Londynie i już zapominam, jaki kiepski mam tu zasięg – rzuca, wzruszając przepraszająco ramionami, że wyjął telefon. Zrywa z krzaka kilka jeżyn i podaje mi je na wyciągniętej dłoni. – Chcesz spróbować? O tej porze roku będą bardzo słodkie. Biorę od niego parę owoców i plamię sobie palce fioletowym sokiem. Wkładam jeżyny do ust – miał rację, są przepysznie słodkie z leciutkim posmakiem goryczki. Przymykam powieki i delektuję się ich smakiem na języku. – Słuchaj, jeśli chcesz, możesz przyjść ze mną na wesele. Jako moja osoba towarzysząca. Jane nie ma nic przeciwko temu, już ją pytałem. Przerażona otwieram oczy i przełykam resztkę jeżyn najszybciej, jak umiem. – O nie, nie mogę, bo… bo muszę pomóc mamie. Właśnie po to tu

przyjechałam. – To przyjdź chociaż na maskaradę. Wieczorem nie będziesz miała już nic do roboty. Nalegam. Marszczę nos. – W dniu wesela zawsze jest coś do roboty, ale… zobaczę, może uda mi się wyrwać na godzinę. – To dobrze – mówi, stając blisko mnie. – Czułbym się okropnie, wiedząc, że jesteś tak blisko, a ja nie mogę cię zobaczyć. – Dotyka palcem mojej twarzy. – Masz tu trochę soku jeżynowego – wyjaśnia, ocierając mi lekko kącik ust. Później pochyla się i znów mnie całuje. A ja przeklinam swój durny umysł i serce za to, że nic nie czują.

Mój budzik włącza się o szóstej rano, a ja otwieram zapuchnięte oczy. – Wstawaj, słoneczko! – Elliot wysuwa głowę zza drzwi mojej sypialni, zdecydowanie zbyt radosny jak na tak wczesną porę. Ale przez cały weekend zachowuje się jak zupełnie inna osoba. Jest pogodniejszy. Szczęśliwszy. Bardziej przypomina dawnego Elliota. Poza tym przyniósł mi kubek herbaty, więc nie mogę długo się na niego złościć. – Jesteś taki podekscytowany, jakbyś to ty brał dziś ślub! – wołam ze śmiechem. – Moja dhoga, gdybym to ja brał dziś ślub, nie mógłbym usiedzieć w miejscu! Poza tym nie ma szans, żebym mógł sobie pozwolić na taką ekstrawagancję, ale wielkie nieba, świetnie się bawię, pomagając twojej mamie to wszystko zorganizować. Jest genialna! – Wiem – przyznaję z uśmiechem. – Tylko czy naprawdę musimy być w tych kostiumach? Przez oparcie krzesła w rogu przewieszony jest fioletowy koszmar z gniecionego weluru, w którym muszę chodzić przez większość dnia. Mama pokazała mi go wczoraj wieczorem, a ja miałam ochotę natychmiast zadzwonić do Calluma i przyjąć jego zaproszenie tylko po to, żeby móc włożyć normalne ubranie. Ale wiedziałam, że nie mogę zawieść mamy, chociaż każe mi nosić na weselu suknię „z epoki”. Nie powinno mnie to było zaskoczyć. W Nowym Jorku wystąpiłam w stroju służącej. Ale on przynajmniej był czarny i zaprojektowany tak, żeby nie zwracać na siebie uwagi. Ta kreacja wywoła prawdziwe poruszenie. Kostiumy Elliota i Alexa też są staroświeckie, ale oczywiście oni wyglądają w swoich kiltach superfajnie. Już sobie wyobrażam, jak goście wskazują na nas palcami, szepczą między sobą i proszą o wspólne zdjęcie. W dodatku nie wolno mi zabrać ze sobą aparatu. Jane zatrudniła na swój wielki dzień światowej klasy fotografa ślubnego (i kamerzystę), który przyjeżdża z dwójką asystentów, więc nie będę potrzebna. Poza tym z canonem nie wyglądałabym zbyt autentycznie w moim kostiumie. „To dla mamy, dla mamy, dla mamy” – powtarzam sobie w duchu bez końca. Elliot zauważa, że się krzywię, więc podąża wzrokiem za moim spojrzeniem.

– Będziesz ślicznie wyglądać – zapewnia. – Ale twoja mama wspomniała, że możesz potrzebować pomocy z gorsetem i właśnie dlatego tu jestem. – Yh! – jęczę na myśl o całym dniu w gorsecie. – Spokojnie. Mam tu coś jeszcze, co cię pocieszy. – Elliot wyciąga kunsztowną złotą maskę ze wstążkami z czerwonego aksamitu po każdej stronie. Z ust wyrywa mi się stłumiony okrzyk zachwytu i zdumienia. – Wczoraj wieczorem powiedziałaś, że idziesz na maskaradę, więc uznałem, że powinnaś mieć prawdziwą maskę. Wyjmuję mu ją z rąk i trzymam tak ostrożnie, jakby mogła mi się rozpaść w palcach. – Jest piękna… Skąd ją wytrzasnąłeś? – Och, znasz mnie. Zawsze mam coś w zanadrzu. Zarzucam mu ręce na szyję. – Dziękuję! – Nie ma sprawy. A teraz chodź, założymy ci twój kostium! Dobre pół godziny męczymy się z suknią, wiążąc wszystkie tasiemki, wstążki i kokardki. Kiedy udaje nam się z nimi uporać, wyglądam jak prawdziwa siedemnastowieczna Szkotka. Elliot wychodzi w pośpiechu, bo muszą się jeszcze wyszykować z Alexem. Nagle z dołu rozlega się wołanie mamy. – Penny? Jesteś gotowa iść do zamku? – Po jej ożywionym i rozemocjonowanym głosie poznaję, jaka jest spięta. – Już schodzę! – wołam i zbiegam po schodach najszybciej, jak to możliwe w moich pantoflach. – Och, Penny, wyglądasz niesamowicie! – wzdycha mama na mój widok. Ona nie wkłada staroświeckiego kostiumu. Wystąpi w gołębiej garsonce, swoim najelegantszym zestawie na takie okazje – dość szykownym dla gościa weselnego, a równocześnie na tyle wygodnym, że mama może przez cały dzień biegać z miejsca w miejsce i gasić pożary. Jej asystentka Andrea jest ubrana tak jak ja. Mamy krążyć wśród gości, odgrywając role postaci z epoki i współtworząc atmosferę szkockiej uczty, a także rozwiązywać wszelkie problemy, które mogą się pojawić. Krótko mówiąc, na czas imprezy stajemy się dodatkowymi parami oczu i uszu mojej mamy. W kaplicy naszym pierwszym zadaniem jest zapalenie wszystkich świec tak, żeby nie zająć się przy tym ogniem w naszych spódnicach z fioletowego aksamitu. Niedługo później zaczynają się schodzić goście, ale jesteśmy zbyt zajęte pomaganiem mamie w dopinaniu wszystkiego na ostatni guzik, żeby się im przyglądać. Jak zwykle czas leci błyskawicznie. Odkąd w drzwiach pojawia się panna młoda, mamy pełne ręce roboty. Wszystko dzieje się bardzo szybko: Jane kroczy środkiem kaplicy, młodzi składają

przysięgę małżeńską, pastor ogłasza ich mężem i żoną, a potem wychodzą na zewnątrz na sesję zdjęciową… Jakimś cudem udaje mi się trzymać z dala od Calluma, chociaż raz mnie znajduje – i mogłabym przysiąc, że widzę, jak zasłania usta dłonią, żeby stłumić chichot. Zastanawiam się, czy nie pokazać mu języka, ale damy się tak nie zachowują. Dopiero kiedy wszyscy goście usiądą do obiadu, organizatorzy mogą sobie pozwolić na chwilę wytchnienia. Mama wygląda już na dużo spokojniejszą. Jest zadowolona, że wszystko tak dobrze idzie. – W porządku, Penny, możesz już się przebrać – rzuca, a potem pochłania jedną z tartinek Sadie Lee, które zostały w kuchni. – Na pewno? – pytam. – Nie potrzebujesz pomocy przy zmianie wystroju? – Chyba dam sobie radę. Dziękuję za wszystko, co dziś zrobiłaś – mówi i składa mi na policzkach dwa soczyste buziaki. – A teraz zmykaj i baw się dobrze. I już niczym się nie przejmuj, okej? Kiwam głową i przytulam ją mocno. – Dzięki, mamo. Kiedy wymykam się z zamku, w powietrzu czuję chłód. Przechodzę przez most i wracam do naszej chatki, pierwszy raz wdzięczna za kilka warstw halek pod sukienką. Otulam się ciaśniej tartanowym szalem, żeby nie zmarznąć. W domu nagle orientuję się, że nie wiem, co włożyć na bal maskaradowy. Rozważam swoje opcje: właściwie nie zabrałam nic, co nadawałoby się na taką imprezę. Spakowałam tylko prostą czarną sukienkę z koronkowymi rękawkami ze wzorem w róże. Jest ładna, chociaż daleko jej do stroju wieczorowego. Ale nie mam wyboru. Potem przypominam sobie o masce, którą dostałam dziś rano od Elliota. Odwijam ją z bibuły i przymierzam. Zaskakuje mnie, jak lekko czuję się z nią na twarzy. Aksamitne wstążki leżą mi miękko na skórze, a złoty kolor ładnie podkreśla kasztanowy odcień moich włosów. Patrzę w lustro i podziwiam efekt. Dzięki tej masce moja sukienka wygląda jak kreacja, w której można pójść na bal. „Jesteś Jesienną Dziewczyną” – przychodzi mi do głowy. Ale odpędzam od siebie tę myśl. Nie chcę być Jesienną Dziewczyną. Nie chcę być tylko tekstem jakiejś piosenki. Wolę, żeby ktoś kochał mnie taką, jaka jestem, i traktował mnie jak równą sobie. „Może to będzie Callum. A może nie”. Ale jakie to ma właściwie znaczenie? Chcę móc popełniać błędy. Umieć rzucić się na głęboką wodę, nie martwiąc się konsekwencjami. Zrobić z siebie idiotkę i wcale się tego nie wstydzić. Wygładzam przód sukienki. – Jak ładnie wyglądasz – odzywa się z progu cichy głosik.

Uśmiecham się do Belli. – Myślałam, że miałaś być w łóżku, mała panno – mówię. Dziewczynka jest w koszulce nocnej i ma bose stopy. Biorę ją na ręce. – Nie podoba mi się w moim pokoju, boję się – mamrocze. – Nic się nie martw, zanim się obejrzysz, wrócę, żeby cię obronić. – Dobrze – mówi, składając mi głowę na ramieniu. – Tęsknię za No-no. Wzdrygam się i czuję ból w klatce piersiowej, jakby czyjaś dłoń zacisnęła mi się na sercu. Noah. Wolną dłonią gładzę jej włosy. – Wiem, Bells. Ja też.

Niedługo później Bella zaczyna cicho pochrapywać na moim ramieniu, a jej oddech się wyrównuje. Odnoszę ją do jej pokoju, kładę ostrożnie na łóżku i całuję w czoło. Idąc na palcach przez salon, macham do Gemmy, która zajmuje się Bellą tego wieczora, i kładę palec na ustach na znak, że dziewczynka zasnęła. Gemma unosi w górę jeden kciuk, a potem dodaje drugi za sukienkę – uśmiecham się, wygładzając jej śliczny koronkowy przód. Nie mam już czasu do stracenia. Narzucam na siebie płaszcz i szalik, a potem ruszam przez most. Teraz, po zapadnięciu zmroku, w zamku panuje zupełnie inna atmosfera. Mama zastąpiła białe świece czarnymi, a w miejscu białych draperii na ścianach zawisły czerwone. Zaczyna się gotycki wieczór, który wymarzyła sobie Jane. Idąc korytarzem, chwilami mam wrażenie, że zaraz napotkam ducha albo że zbroje wyciągną po mnie swoje metalowe ręce. Cieszę się, że Bella smacznie śpi w swoim łóżku, bo zupełnie by jej się to nie podobało. Słyszę, że gdzieś niedaleko gra kwartet smyczkowy, więc zaczynam iść w kierunku, z którego dobiega muzyka. Później będzie dyskoteka, ale na razie panuje bardziej podniosły nastrój. Na poruszającą melodię nakłada się śmiech gości. Cieszę się, że wszyscy dobrze się bawią. Mama będzie zadowolona. Gdy wchodzę do sali jadalnej, zapiera mi dech w piersiach. Na wieczór przeszła całkowitą metamorfozę. Setki świec, rozstawionych wzdłuż ścian na różnych wysokościach, rzuca migotliwe cienie na sufit. Wielu gości tańczy na parkiecie, a reszta częstuje się smakołykami z cudownego bufetu, przygotowanego przez Sadie Lee, i podziwia biało-czarny tort weselny. Później państwo młodzi wspólnie go pokroją. – Tu jesteś, Penny – odzywa się jakiś głos. Z cienia wychodzi Callum z twarzą ukrytą za szmaragdowozieloną maską. Wygląda bardzo elegancko w swoim smokingu. – Cześć, Callum – odpowiadam ze szczerym uśmiechem. – Twoja mama naprawdę wspaniale sobie poradziła. Chyba jeszcze nigdy nie widziałem Jane tak szczęśliwej. – Och, bardzo się cieszę. Przekażę jej. Widzę, że Callum chce mnie poprosić do tańca. Już lekko się kołysze w takt muzyki, ale dla mnie jest za wolna. Nie chcę tańczyć do tak… romantycznego

utworu. Chwilę rozglądam się po sali, aż w końcu dostrzegam w rogu Elliota i Alexa. – Hej, chcesz poznać moich przyjaciół? – pytam. Callum waha się chwilę, ale potem wzrusza ramionami. – Jasne. – Super – mówię. Biorę go za rękę i prowadzę do Alexiota. Są zajęci rozmową i sprawiają wrażenie, jakby nie zauważali nikogo wokół siebie, ale udaje mi się nawiązać kontakt wzrokowy z Alexem. Zaskoczenie na jego twarzy sprawia, że Elliot odwraca się gwałtownie. – Penny! – mój najlepszy przyjaciel uśmiecha się szeroko. – Cudna sukienka. – Całuje mnie w oba policzki i ściska mnie za ramię. – A to kto? Callum wyciąga dłoń, zanim mam szansę odpowiedzieć. – Callum McCrae. – Cudownie cię poznać. Elliot obrzuca go spojrzeniem od stóp do głów, zupełnie się z tym nie kryjąc. Kiedy Callum odwraca się do niego plecami, żeby uścisnąć dłoń Alexa, Elliot zerka na mnie, unosząc kciuki do góry. Niestety, mój manewr taktyczny szybko przestaje działać, bo zaczyna się nowa piosenka i Callum strzyże uszami. Kolejny wolny utwór. Tłumię westchnienie. – Gotowa na nasz taniec? – pyta. – Tak – odpowiadam. – To dobrze, bo czekałem na to cały wieczór. Całuje mnie w rękę i prowadzi na środek parkietu. Muzyka ma dość leniwe tempo, a ja nie umiem tańczyć walca i czuję się skrępowana, więc pląsamy dziwacznie po parkiecie. – Bardzo mi się podobał nasz wczorajszy spacer – mówi mi Callum tuż przy uchu. – Mnie też. – Penny… mam nadzieję, że mogę ci to powiedzieć… naprawdę cię lubię. – Callum splata palce z moimi. – I… i zastanawiałem się, czy ty czujesz to samo. Robię się czerwona pod maską i nie wiem, jak zareagować. Callum wpatruje mi się w oczy, chcąc znaleźć w nich odbicie własnych uczuć… ale prawda jest taka, że ja nie czuję tego samego. – Callum, ja… ja… Ale nie kończę zdania, bo ktoś klepie go w ramię. Callum spina się i zatrzymuje w tańcu, ale nie puszcza mojej dłoni. – Odbijany – odzywa się głos z tyłu. Głos z amerykańskim akcentem.

Serce podskakuje mi w piersi, a potem zaczyna bić jak oszalałe. To przecież nie… To nie może być… Ale to on. To Noah Flynn.

– Odbijany. Słowa Noah wciąż dźwięczą mi w uszach. – Yy, w porządku – odpowiada Callum. Jest zbyt uprzejmy, żeby odmówić, ale mocno marszczy brwi pod maską. Maska! Odwracam szybko głowę, żeby spojrzeć na Noah. On też ma maskę – jest czarna i zasłania mu górną połowę twarzy. Callum go nie poznał. Tak mi się przynajmniej wydaje. Zanim odzyskuję zdolność mówienia, Callum robi krok w tył, a Noah bierze mnie za rękę, drugą dłoń kładąc mi w talii. Okręca mnie, a ja z każdym kolejnym obrotem widzę, że Callum zaczyna się coraz bardziej orientować w sytuacji… – Cześć, Pen – szepcze mi do ucha Noah z miękkim amerykańskim akcentem. Opieram mu policzek na ramieniu i tonę w jego ciepłym uścisku, przymykając powieki. Czuję, jak całe moje ciało przeszywa elektryczny dreszcz. Dostaję gęsiej skórki, a tłum ludzi tańczących wokół nas gdzieś znika. Spływa na mnie fala spokoju i ulgi – jest cały i zdrowy, nic złego mu się nie stało. – Brakowało mi ciebie – ciągnie. Zapomniałam, jak bardzo mnie brakowało jego. Nie tylko jako chłopaka, ale też jako przyjaciela. Brakowało mi jego obecności, zapachu jego włosów, dotyku jego skóry… No dobrze, głównie jako chłopaka. Zapomniałam, jak idealnie moja głowa mieści się w zagłębieniu jego szyi i jak mi przyjemnie, kiedy nasze dłonie się stykają, a jego palce z małymi odciskami od gry na gitarze przesuwają się po moich. Zapomniałam, że jego uśmiech, od którego robią mu się te urocze dołeczki, odsłania idealnie proste zęby. I że wielkie brązowe oczy zwężają mu się lekko, kiedy się rozpromienia. Zapomniałam, że pachnie deszczem i skórą, z lekką nutą piżma. – Już jestem – dodaje. Nagle dociera do mnie, co się dzieje, i czuję się tak, jakby ktoś wylał mi na głowę kubeł zimnej wody. Noah zniknął, wysłał mi tylko jedną krótką wiadomość i ignorował wszystkie moje maile i SMS-y. Zostawił mnie na lodzie, bo postanowił odpocząć od świata, nie myśląc o swojej rodzinie ani o mnie… I zjawia się właśnie teraz? Kiedy już zaczęłam się z nim żegnać w myślach? Ściska moje palce.

– Powiesz coś? – pyta. A we mnie coś pęka. Przestaję tańczyć i cofam się o krok, żeby wyjść z jego objęć. Marszczę brwi i patrzę mu w oczy, ale muszę odwrócić wzrok, bo inaczej stracę zimną krew. – Co ty tu robisz? – rzucam ostro. Stoi w wyciągniętymi dłońmi, jakby chciał znów zamknąć mnie w uścisku, ale nie podchodzę do niego, tylko zakładam ręce na piersiach. – Chciałem się z tobą zobaczyć – wyjaśnia. Nie brzmi to dla mnie zbyt przekonująco. Czuję, jak zza pleców Noah wpatruje się we mnie Callum, a sala odzyskuje ostrość. Znów widzę wszystko wyraźnie i słyszę głośną muzykę. – Minęło tyle czasu, a ty po prostu zjawiasz się nie wiadomo skąd i chcesz, żeby wszystko było jak dawniej? Otwiera usta, ale nie mówi ani słowa. Nic mnie to nie obchodzi. Czuję, że krew w moich żyłach pulsuje wściekłością, aż zaczynają mnie mrowić policzki. Jak on śmie? Wiem, że Noah jeszcze mnie nie widział w takim stanie. Wygląda jak… rażony piorunem. Ktoś ściska mnie pocieszająco za ramię. Elliot. – Wszystko okej, Penny? Kręcę tylko głową. Elliot odwraca się do Noah. – Nie powinno cię tu być – mówi znacznie spokojniej, niż ja byłabym w stanie. – Przepraszam, Penny. Nie chciałem cię zranić… – mamrocze Noah. Uświadamiam sobie, że ja też jeszcze go takiego nie widziałam. Nigdy nie był tak skruszony ani nie bał się tak mojej reakcji… Chcę mu powiedzieć, żeby sobie po prostu poszedł. Że zajmę się tym po powrocie do domu, a nie w trakcie czyjegoś wesela. I wtedy zauważam obok tortu weselnego Jane, która wskazuje na nas z twarzą wykrzywioną ze złości. Obok niej stoi Callum. Krew odpływa mi z twarzy. – Robimy scenę – syczę do Noah przez zaciśnięte zęby. – Możemy gdzieś pójść, żeby porozmawiać? – pyta. Kiwam niechętnie głową. – Jesteś pewna, Penny? – pyta Elliot. – Nic mi nie jest, naprawdę – odpowiadam i zmuszam się do lekkiego uśmiechu. – Słuchaj, gdybyś czegoś potrzebowała, napisz do mnie. Przyjdę natychmiast. – Dzięki – mówię. Ale i tak za długo to wszystko trwa. Jeden z ochroniarzy maszeruje już

w naszą stronę, a Callum trzyma się kilka kroków za nim. Mężczyzna klepie Noah w ramię. – Przepraszam, czy ma pan zaproszenie? Noah odwraca się z zaskoczeniem, a potem prostuje plecy. – Moja babcia zajmuje się tu cateringiem. – Więc jest pan na oficjalnej liście personelu? Noah przestępuje z nogi na nogę. – Nie… – Zatem muszę prosić, żeby opuścił pan zamek. I to natychmiast. – Właśnie mieliśmy wychodzić – wtrącam. Zerkam przelotnie na Noah. – Chodź. – Ty nie musisz iść, Penny – dorzuca szybko Callum. – Tylko ten nieproszony gość. – Wiem. Ale pójdę. Właściwie i tak nie czuję się najlepiej. Zobaczymy się jutro, okej? – odpowiadam i zanim może zacząć mnie przekonywać, żebym zmieniła zdanie, ruszam wściekłym krokiem w stronę podwójnych drzwi, które prowadzą do wyjścia z zamku. Nawet się nie odwracam, żeby sprawdzić, czy Noah idzie za mną, ale oddalając się od sali balowej, słyszę za sobą echo jego kroków na kamiennych płytach. Pcham ciężkie drewniane wrota i wychodzę na most łączący wyspę ze stałym lądem. Pada – czemu mnie to nie dziwi – i mocno wieje, a ja nie miałam jak zabrać płaszcza przed wyjściem z imprezy. Nagle czuję, jak jest zimno, i otulam się rękami. Deszcz przykleja mi kosmyki włosów do policzków, a wiatr zagłusza kroki Noah. Podskakuję ze strachu, kiedy kładzie mi na ramionach coś ciepłego. – Proszę, włóż moją kurtkę – mówi. Ale ja strząsam ją z siebie. – Nie! – niemal krzyczę przez wiatr. Odwracam się i wbijam w niego wzrok, patrząc mu w oczy z całą odwagą, na jaką umiem się zdobyć. – Nie możesz po prostu wrócić i udawać, że wszystko jest w porządku! Zostawiłeś mnie! I to jednym głupim SMS-em. – Wiem… – Ignorowałeś moje wiadomości. – Wiem… – Nawet swojej babci zakazałeś się ze sobą kontaktować. Wiesz, rozumiem, że nie jestem już twoją dziewczyną, ale mogłeś się przynajmniej upewnić, czy ludzie, których kochasz, są bezpieczni. – Penny… – Po co tu w ogóle przyjechałeś? – pytam znów.

Zaczynam drżeć z zimna, najpierw lekko, a potem coraz mocniej. Woda ścieka mi do butów i wiem, że nawet kurtka Noah nie ochroniłaby mnie przed przenikliwym przybrzeżnym wiatrem. – Wszystko ci wyjaśnię, tylko daj mi na to szansę – prosi Noah. Patrzymy na siebie przez chwilę, która przeciąga się coraz bardziej, aż w końcu mam wrażenie, że mogłaby trwać całe życie. Pierwsza odwracam wzrok. – Okej – rzucam. – Wejdźmy do środka.

Wpuszczam go do chatki i prowadzę do salonu. – Wszystko w porządku, Gemma – mówię, kiedy babysitterka odrywa oczy znad książki. – Teraz my zaopiekujemy się Bellą. Jeśli chcesz, możesz wyjść wcześniej. – Jasne. – Obrzuca Noah zaciekawionym spojrzeniem, ale ani słowem nie komentuje jego obecności. Wiem, że wiele słyszała o wnuku marnotrawnym Sadie Lee, ale jest zbyt dobrą asystentką, żeby cokolwiek powiedzieć. – Do jutra – żegna się, wkłada płaszcz i wychodzi na deszcz. W kominku dogasa już ogień, więc Noah klęka przed nim i dorzuca kilka szczap, żeby go podsycić. Ja siadam na kanapie, wstrząsana niekontrolowanymi drgawkami. Sięgam na oparcie po narzutę ze sztucznego futra i owijam się nią. Po chwili wzdycham z ulgą, rozluźniając się pod wpływem jej ciepła. – Podać ci coś? – pyta Noah, kiedy ogień znów buzuje. – Co Brytyjczycy piją zwykle w takiej sytuacji… kubek herbaty? Kręcę głową. – Nie chcę herbaty. – Zrzucam szpilki i zatapiam obciągnięte rajstopami palce stóp w puszystym dywanie. Poducha obok mnie zapada się, gdy Noah siada na kanapie, ale nie patrzę na niego. Nie spuszczam wzroku ze swoich stóp, nawet gdy zaczyna mówić. – Penny, chcę ci wszystko wyjaśnić. Więc… zacznę od początku. Po tym jak zostawiłem cię w Brighton, trasa nie była już taka sama. Czułem, że nie wkładam w nią serca: dostałem niesamowitą szansę, podróżowałem w piękne miejsca, ale tak naprawdę marzyłem tylko o tym, żeby wrócić do Wielkiej Brytanii i spędzać czas z tobą. Ale wiedziałem, że to nie byłoby fair. Umówiliśmy się, że zostaniemy przyjaciółmi, i musiałem dać ci czas, którego potrzebowałaś. Byłem ci to winien, chociaż ani na chwilę nie przestawałem o tobie myśleć. A przy okazji, moja nowa agencja jest świetna. To twoja zasługa. Kiedyś musisz poznać Fenellę, która została moją menedżerką. Zauważyła, że kiepsko ze mną, i zaproponowała, żebym napisał w trasie jakąś muzykę. Nowy materiał. A ja nie mogłem. To było… trudne. Nie, gorzej: to było przerażające. Ledwo potrafiłem cokolwiek zagrać, miałem pustkę w głowie. Kłębiło się we mnie mnóstwo uczuć, ale nie umiałem napisać ani słowa. Kiedy Fenella zobaczyła, że ten sposób nie działa, zaczęła przysyłać mi nagrania demo innych artystów, żeby sprawdzić, czy nie znajdę wśród nich swojego

następnego singla. Ale ja nie chciałem niczego słuchać. Nawet występy szły mi coraz gorzej. A potem nastąpiła katastrofa. Któregoś wieczoru zacząłem pić przed koncertem. Byłem taki pijany, że nie dałem rady wyjść na scenę. Musieli wymyślić jakąś wymówkę. Wtedy zrozumiałem, że dalej tak nie mogę, więc powiedziałem Fenelli, że potrzebuję odpocząć. Zaglądam w ciepłe brązowe oczy Noah. – Nie wiedziałam, że było z tobą tak źle. Mogłeś mi powiedzieć. Chociaż jesteśmy… chociaż nie jesteśmy… – Sama nie wiem, jak opisać naszą relację, więc przestaję próbować. – Mogłeś do mnie zadzwonić, zrobiłabym wszystko, żeby jakoś ci pomóc. Uśmiecha się. – Wiem o tym. Nigdy w to nie wątpiłem. Ale to też nie byłoby w porządku. Przestaliśmy się spotykać, bo musieliśmy sprawdzić, kim jesteśmy bez siebie nawzajem. Wracam myślami do mojego stażu u François-Pierre’a Nouveau i samodzielnych podróży do Londynu. Myślę o nowej przyjaźni z Posey. I o zdjęciach, które zrobiłam, próbując odnaleźć własny styl. Rzeczywiście, bardzo się rozwinęłam przez ten czas, który spędziliśmy osobno. Ale umożliwiła mi to między innymi pewność siebie, której nabrałam przy Noah. Wiem, że bez niego nie dałabym sobie rady. Wydaje mi się jednak, że to niewłaściwy moment, żeby mu to powiedzieć, więc słucham dalej. – Dlatego zrezygnowałem z trasy. Musiałem pojechać gdzieś, gdzie odnajdę inspirację, i nie chciałem, żeby ktokolwiek mnie szukał. Nawet Sadie Lee. Nawet ty. Tylko Fenella znała moje miejsce pobytu, ale dostała bardzo surowy przykaz, żeby kontaktować się tylko w pilnych sprawach. – I podziałało? – pytam. – Tak. Nie od razu: byłem w naprawdę kiepskim stanie. Najpierw leżałem tylko na kanapie, wgapiony w Netflixa, i zamartwiałem się, jak przerwana trasa wpłynie na moją karierę i czy jakiś zespół mnie jeszcze kiedyś zaprosi, żebym do niego dołączył. A potem coś mi się przestawiło w głowie. Może zjadłem o jednego tosta za dużo albo przesadziłem z oglądaniem Breaking Bad, ale zacząłem mieć siebie dosyć. Postanowiłem, że nie mogę wrócić do prawdziwego życia, dopóki nie napiszę przynajmniej pięciu piosenek, z których będę dumny. A potem pisałem, pisałem i pisałem jak w malignie. Nie mogłem przestać. Przypomniałem sobie, jak to jest tworzyć coś nowego, skupić się na czymś. Kilka dni temu skończyłem i poczułem, że jestem gotowy. Miałem jakieś dwadzieścia piosenek do niczego, ale dziesięć było fajnych, a pięć świetnych. Poczułem się gotowy na powrót do świata. Najpierw odezwałem się do babci i dowiedziałem się, że jest w Brighton razem z Bells. Powiedziała mi o Szkocji. Pomyślałem, że zrobię ci niespodziankę. – Czyli to nie miało nic wspólnego z Callumem?

– Callumem? Jakim Callumem? Tym chłopakiem, z którym tańczyłaś? Czuję, jak pali mnie twarz, chociaż nie mam się czego wstydzić. – Nieważne – mamroczę pod nosem. – Penny, nic się nie stało. Wszystko rozumiem. Tak myślałem, że znajdziesz sobie kogoś nowego. Nie zakładałem, że będziesz na mnie czekać, to byłoby nie fair. Szczęściarz z niego… – Nie, to nie tak… – Zastanawiam się, jak mu to wyjaśnić, ale sytuacja jest zbyt skomplikowana. Kręcę głową. – A my, kim dla siebie jesteśmy? Kim chcesz, żebyśmy dla siebie byli? Wyciąga rękę i nakrywa moją dłoń. – Chcę tego co ty. Chcę po prostu znów być częścią twojego świata. Jeśli miałbym być twoim chłopakiem, super! Jeśli tylko przyjacielem, to też mogę z tym żyć. Właściwie to już sobie udowodniłem, że nie mogę żyć bez tego. Tak długo czekałam na te słowa. Ale wiem, że nie możemy natychmiast do siebie wrócić. To, co nas wcześniej rozdzieliło – nasze kariery, jego sława i przede wszystkim odległość – wciąż pozostaje problemem. Pod tym względem nie zaszła żadna zmiana. Ale przyjaźń? To jest do zrobienia. Teraz, kiedy siedzimy tu razem, z dala od wesela, dramatycznych scen i reszty ludzi, odprężam się, a moja złość wyparowuje. Skąd mogę wiedzieć, pod jaką presją znajduje się Noah? Po prostu cieszę się, że przyjechał. Jest cały i zdrowy. Jest szczęśliwy. I wszystko sobie wyjaśniliśmy. – Oczywiście, że chcę być twoją przyjaciółką – odpowiadam. – Ja też nie mogłabym bez tego żyć. – Doskonale. – Posyła mi uśmiech, który wygląda na szczery, chociaż w jego oczach widzę cień rozczarowania. – A gdybyś kiedyś chciała czegoś więcej… – Dam ci znać. Nie mogę już dłużej wytrzymać. Wychylam się i mocno go przytulam. Odwzajemnia mój uścisk, a ja przez chwilę mam wrażenie, że wszystko wróciło do normy. – Nadal jesteś dla mnie wszystkim, Penny – szepcze mi Noah we włosy. – Moją dziewczyną na zawsze.

Następnego ranka budzę się pod swoim baldachimem, skąpana w łagodnym złotym świetle. Niebo ma różowo-szary odcień, a drobinki kurzu migocą w wąskich smugach słońca, które przebijają się przez chmury. Chatka jest cicha, jakby odetchnęła z ulgą po szaleństwach poprzedniej nocy. Zrobiło się też chłodniej. Naciągam pled pod samą brodę, wtulając się głębiej w rozgrzaną pościel. Nie chcę jeszcze wstawać. Przewracam się na bok, a mój wzrok pada na złotą maskę, która leży na podłodze przy łóżku. Wczoraj. Ten dzień minął mi błyskawicznie, chociaż miałam wrażenie, że trwa całe życie. Nie mogę uwierzyć, że znów śpię z Noah pod jednym dachem. Ostatecznie położył się w pokoju Belli. Wrócił. Mam ochotę się uszczypnąć, żeby sprawdzić, czy to nie sen. Odtwarzam w pamięci naszą wczorajszą rozmowę i czuję, jak po moim ciele rozlewa się przyjemne ciepło, od koniuszków palców aż po czubek głowy. Dobrze znów mieć go blisko. Tylko że nadal coś mi się nie zgadza w jego opowieści. Czy to naprawdę był tylko przypadek, że pojawił się akurat w chwili, kiedy tańczyłam z kimś innym? Nie mógł wiedzieć, że nic nie czuję do Calluma i chcę skończyć ten związek, zanim będzie miał szansę na dobre się rozpocząć. Nie miał pojęcia, że Callum nie jest chłopakiem dla mnie. Mówił, że nie przeszkadza mu ktoś nowy w moim życiu, że nawet się tego spodziewał – ale czy to prawda? Jak mógł pomyśleć, że będę gotowa…? A gdybym faktycznie chciała zacząć się z kimś spotykać, to dlaczego Noah uznał, że może się znienacka zjawić i wszystko mi zepsuć? Uświadamiam sobie, że nadal nie pogodziłam się z jego zniknięciem, chociaż wydawało mi się, że mam to już za sobą. Tak, cieszę się, że wrócił. Ale na pewno nie jestem gotowa na coś więcej niż przyjaźń. Poza tym nie mogę się pozbyć poczucia, że jest coś, o czym mi nie mówi. Coś ważnego. Brakujący element, dzięki któremu jego historia brzmiałaby trochę bardziej przekonująco. Bzyczy mi telefon, więc niechętnie wysuwam rękę spod ciepłej kołdry, żeby zgarnąć go ze stolika nocnego. Mam do przeczytania sporo wiadomości – od Megan, od Calluma, od mamy – ale najnowszą przysłał mi Elliot, więc od niej

zaczynam.

Siadam w łóżku w tej samej chwili, w której rozlega się ciche pukanie do drzwi. – Proszę! – wołam. Elliot wysuwa głowę zza drzwi, a potem cicho jak myszka wślizguje się do mojej sypialni. Stawia na stoliku dwa kubki herbaty i wskakuje pod kołdrę obok mnie. – No… to co się działo? Opowiadaj! Czy Pennoah znów istnieje? Rzucam w niego poduszką, ale uchyla się przed nią z triumfalnym uśmiechem. – Pennoah nie istnieje. Ani nazwa, ani związek. Uśmiech Elliota natychmiast znika. – Dobrze się czujesz? Kiwam głową. – Tak, nic mi nie jest. To była moja decyzja. – Twoja? A co powiedział o przerwie od kariery? – Wiesz co, wygląda na to, że miał bardzo ciężki okres i naprawdę potrzebował chwilę odpocząć. Elliot krzywi się. – Hm, skoro już mu lepiej, to może było to warte chociaż części tych problemów, które na siebie ściągnął. – Twierdzi, że to czysty zbieg okoliczności, że akurat wczoraj w nocy był gotów na rozmowę.

– No jasne – rzuca Elliot kąśliwym tonem. – Wszedł akurat w momencie, kiedy tańczyłaś z Callumem, i zaraz po tym, jak przedstawiłaś go mnie. Przypadek? Nie sądzę. Wzruszam ramionami. – Tak powiedział. – Hmm. I to przez Calluma nie chcesz się z nim zejść? Kręcę głową. – Nie. Szczerze mówiąc, nie wydaje mi się, żeby Callum był chłopakiem dla mnie, i wiedziałam o tym na długo przed tym, nim zjawił się Noah. Muszę znaleźć jakiś sposób, żeby dać mu delikatnie kosza. – Czyli nie dla Calluma i nie dla Noah? – Zgadza się. Na razie zostaje sama Penny. – Sama Penny brzmi bosko. Ma pełne poparcie Alexiota. Możesz zostać PenPo… – Nie potrzebuję ksywki dla związku z samą sobą! – Dlaczego nie? Mogłabyś wylansować nową modę na szczęśliwych singli! Wyobraź sobie te wszystkie gwiazdy, które będą cię naśladować… LeaBro, TaySwi, HarSty… Walę go poduszką, a on wykrzykuje kolejne zlepki imion i nazwisk celebrytów, dopóki oboje nie turlamy się ze śmiechu. Łapię go za rękę. – A ty dobrze się czujesz w Szkocji? Odwzajemnia mój uścisk. – Tak. Świetnie się bawimy z Alexem, a zostało nam jeszcze mnóstwo zwiedzania. Bardzo się cieszę na wycieczkę na wyspę Skye, chcę zobaczyć, jakie inne skarby kryje w sobie ten kraj. I rozmawiałem z twoją mamą. Zgodziła się, żebym u was zamieszkał, dopóki sytuacja w domu się nie uspokoi. Napisałem SMS-a do swojej, żeby ją poinformować o tym planie. Nie jest zachwycona, ale nie zabroniła mi tego i nie zażądała, żebym wrócił do domu. Chyba już trochę doszła do siebie. – To dobrze – mówię. – Chcę być gdzieś, gdzie będę mógł oddychać pełną piersią. W tamtym domu się duszę. Ale wracając do tematu: jak to powiesz Callumowi? Wzdrygam się. – Nie mam pojęcia! – Wprawdzie spędziłem z nim jakąś milisekundę, ale nie wygląda mi na gościa przyzwyczajonego do porażki. – Wiem, co masz na myśli – wzdycham. – No trudno. Nagle Elliot siada, zadziera nos i zaczyna węszyć jak pies gończy. – Czy ja czuję bekon? Chodź, zjemy śniadanie.

Kiedy schodzimy na dół, z kuchni dobiega ożywiony gwar, ale na mój widok wszyscy milkną. Mama, tata, Sadie Lee i Alex odwracają się, żeby na mnie spojrzeć. Brakuje tylko Noah i Belli. – Dzień dobry – mówię najpogodniej, jak potrafię. – Wszystko w porządku, kochanie? – pyta mama. – Jak najbardziej. Nigdy nie czułam się lepiej. Ooo, tato, smażysz jajka? Widząc, że nie wpadłam w otchłań rozpaczy i zachowuję się normalnie, wszyscy wracają do swoich rozmów. I całe szczęście, bo w środku czuję się trochę inaczej. Ciągle nasłuchuję kroków Noah na schodach i wypatruję rozczochranej brązowej czupryny, która w każdej chwili może się wyłonić zza rogu. Ale jako pierwszy wyczuwa go mój nos. W kuchni roznosi się charakterystyczny zapach wody kolońskiej Noah (wygrywając nawet z bekonem), a mnie serce zaczyna bić z szaleńczą prędkością. – Dzień dobry wszystkim – odzywa się Noah jak gdyby nigdy nic. – Noah! – Mama wstaje od stołu i składa mu dwa serdeczne całusy na policzkach. Pewnie wróciła wczoraj tak późno, że nie zdążyła się jeszcze z nim przywitać. – Cudownie cię znów widzieć. Mam nadzieję, że jesteś… wypoczęty? – Tak, dziękuję, Dahlio. A teraz jestem też okropnie głodny. Co tam dla nas pichcisz, Rob? Mama parska śmiechem. – Siadaj, Noah. Śniadanie już prawie gotowe. Obawiam się tylko, że nie mogę wam towarzyszyć. Muszę przywrócić w zamku coś na kształt porządku i upewnić się, czy w nocy nie doszło do jakiejś katastrofy. – Naprawdę musisz już iść, mamo? – pytam. Mama wzdycha teatralnie. – Niestety, tak. Ale jeszcze się zobaczymy, zanim wyruszycie z Elliotem i Alexem. – Super! Noah odwraca się do mnie. – Wyjeżdżasz gdzieś? – Alexiot zaplanował na ostatni dzień małą wycieczkę objazdową po Szkocji i zaprosił mnie, żebym pojechała z nimi, zamiast wracać dziś z mamą i tatą. – Aha, brzmi fajnie – mówi Noah. Nagle ogarnia mnie niepokój. „Zapytać, czy się z nami wybierze, czy nie?” – myślę z popłochem. Ale następny odzywa się tata. – A jakie ty masz plany, Noah? – Nie jestem pewny. Muszę omówić kilka rzeczy z babcią, więc trochę tu zostanę, a później pewnie wrócę do domu, żeby zarezerwować studio nagrań i popracować nad kilkoma nowymi piosenkami. Liczyłem na to, że będę miał

trochę czasu na rozmowę z Penny, ale skoro wyjeżdża, to… Noah już wraca do Nowego Jorku? Serce zamiera mi w piersi, chociaż nie jestem pewna, czy to smutek, czy ulga. Zastanawiam się, co odpowiedzieć, gdy nagle rozlega się głośne bzyczenie. Znów ratuje mnie telefon. Czuję na sobie wzrok Noah, kiedy zerkam na ekran, żeby odczytać wiadomość. – O, wow! – wołam. – Co się stało? – pyta Elliot. – Napisała Posey! Chyba… chyba spotkanie z Leah jej pomogło! Odwracam telefon, żeby Elliot mógł zobaczyć okienko czata.

– Dobra robota! – kwituje Elliot. Nie mogę powstrzymać uśmiechu. Odpisuję Posey.

– Żałuję, że nie mogę się z nią zobaczyć i mocno jej przytulić – wzdycham. – Kim jest Posey? – pyta Noah. – To… – Przez ostatni miesiąc tyle się wydarzyło, że nie wiem nawet, od czego zacząć, żeby mu wszystko wyjaśnić. Zdaję sobie sprawę, że podczas nieobecności Noah zaszło wiele zmian. Trudno mi z nim rozmawiać… trudno mi nawet na niego patrzeć. Nagle wzbierają we mnie emocje, których wszyscy spodziewali się po mnie wcześniej; tłumione od dawna uczucia zaczynają wypływać na powierzchnię… – Ja… ja po prostu… Ale nie mogę dłużej wytrzymać z nim w jednym pomieszczeniu. Odsuwam krzesło, wypadam z kuchni i po omacku łapię płaszcz. Wybiegam na dwór i pędzę przed siebie. Dopiero nad jeziorem zatrzymuję się i opieram o kamienny murek przy moście. Oczy pieką mnie od łez, ale napominam się w duchu, żebym się nie wygłupiała: to od silnego wiatru znad wody. „Miałaś mnóstwo czasu, żeby się z tym wszystkim pogodzić, Penny Porter”. „On chce do ciebie wrócić – odpowiada jednak inny głos w mojej głowie, mniej rozsądny niż poprzedni. – Powinniście być razem. Jesteście sobie przeznaczeni”. „Przecież cię zostawił – odparowuje ostro pierwszy głos – a ty świetnie sobie radzisz sama. Jesteś PenPo, pamiętasz?” Wpatruję się w swoje odbicie. Moje kasztanowe włosy płoną w porannym

słońcu i powiewają, głaskane rześkim wiatrem. Leśne drzewa tworzą wokół mnie ramę w kolorze spalonego pomarańczu, brązu i czerwieni. Jest jesień, a ja jestem jego Jesienną Dziewczyną… ale jeszcze zobaczymy, czy tak zostanie „na zawsze”.

Po powrocie do chaty omijam kuchnię i od razu idę na górę, żeby schować się w swoim pokoju, ale niedługo później zagląda do mnie Elliot. – Noah wyszedł z Sadie Lee i Bellą, więc możesz zejść na dół – mówi. – Dzięki, Wiki – odpowiadam. Leżę ze zwieszoną głową i szarpię nitkę na kołdrze. Czuję, jak materac ugina się, gdy obok mnie siada Elliot. – Słuchaj, nie obrazimy się z Alexem, jeśli wolisz jednak wrócić z mamą i tatą, tak jak planowaliście wcześniej. Wiem, że przez ostatnie dni było ci ciężko. Będziesz miała czas, żeby jakoś przetrawić „Powrót Flynna”. – Naprawdę? – pytam, podnosząc wzrok. – No pewnie – zapewnia mój przyjaciel łagodnym tonem. Czuję się tak, jakby czytał mi w myślach. Po prostu nie chcę tu teraz być. Nie chcę nawet być w Brighton. Posyłam mu uśmiech, który szybko zmienia się jednak w grymas. – I strasznie się wstydzę tej sprawy z Callumem – przyznaję. – Odzywał się? – Tak. Wysłał mi SMS-a z pytaniem, czy wszystko okej. Chyba jestem mu winna przeprosiny. – Nie jesteś mu nic winna. Ale może poczujesz się po nich lepiej. – Chyba masz rację. Zapytam, czy tata nie podwiózłby mnie do niego w drodze na lotnisko. Elliot wychyla się w moją stronę i mocno mnie przytula, a ja odwzajemniam jego uścisk. Potem zsuwa się z łóżka i wychodzi, żebym mogła spakować resztę rzeczy. Zabrałam tylko niewielką walizkę na weekend i nie mieści się do niej sukienka, którą miałam na sobie w wieczór wesela, więc wsuwam ją do plastikowego pokrowca, który przewieszam sobie przez ramię. – Czyli wracasz z nami, Penny? – pyta mama, kiedy staję w progu kuchni. – Mogę? – Oczywiście! – Całuje mnie w czoło, a tata bierze moją walizkę, żeby schować ją do samochodu. – A podjedziemy po drodze do domu rodziców Calluma? Muszę z nim chwilę porozmawiać. – Nie ma problemu. Spakowałaś wszystko? Chcemy niedługo wyruszyć. – Tak, jestem gotowa! – potwierdzam.

Pomagam rodzicom zanieść resztę rzeczy do samochodu i żegnam się z Alexem i Elliotem. Przykro mi, że nie mogę ucałować Sadie Lee i Belli, ale wiem, że zanim wrócą do Nowego Jorku, będę jeszcze miała okazję się z nimi zobaczyć. W czasie krótkiej jazdy do Calluma obgryzam paznokcie do żywego mięsa, usiłując wymyślić, co mu powiedzieć. Wiem, że powinnam go przeprosić za ucieczkę z wesela, ale czy muszę przepraszać też za to, że nie odwzajemniam jego uczuć? Wkrótce jesteśmy na miejscu. Wjeżdżamy na szeroki podjazd i parkujemy naszym małym wynajętym samochodem między szpanerskimi range roverami. Rodzice proponują, że zaczekają w samochodzie, a ja cieszę się, że spieszymy się na samolot, bo mam wymówkę, żeby nie zostać zbyt długo. Moje buty chrzęszczą na żwirze, kiedy idę do drzwi wejściowych. Wciskam dzwonek, a potem kołyszę się na piętach, wsuwając dłonie do przednich kieszeni dżinsów. Otwiera Callum, a mnie wyrywa się nerwowe westchnienie. – Cześć – rzucam szybko. – O, cześć – odpowiada Callum, opierając się o framugę. Zwracam uwagę, że nie zaprasza mnie do środka, ale nie przeszkadza mi to. – Słuchaj, chciałam tylko przeprosić za wczoraj. To było naprawdę… słabe z mojej strony – wyrzucam z siebie. Callum łagodnieje i opuszcza skrzyżowane dotąd na piersi ramiona. – Chodźmy za dom. Jeśli wejdziemy, moi bracia nie dadzą nam spokoju. Wychodzi i prowadzi mnie na tyły posiadłości, za ogród. Mamy stamtąd widok na pola, ciągnące się aż po wybrzeże, którym spacerowaliśmy. Callum przechyla się przez starą drewnianą bramę i patrzy na owce, które pasą się na trawie. Staję obok niego. – To… wszystko okej? – pyta. – Tak, nic mi nie jest. Po prostu byłam zaskoczona i kiepsko to zniosłam. – Nie dziwię się. Ten koleś pojawił się znikąd. – Palce Calluma zaciskają się nagle w pięści, ale rozluźniają się chwilę potem. – I co, jesteście razem? – Nie, nie do końca… sama nie wiem. Callum odwraca się i opiera plecami o bramę. – Czy to znaczy, że mogę cię zabrać na następną randkę? – Patrzy na mnie roziskrzonymi oczami. Nadszedł moment, którego tak się obawiałam, ale wiem, że lepiej załatwić to szybko, jakbym zrywała plaster. – Potrzebuję trochę czasu, żeby poukładać sobie to wszystko w głowie. Możemy zostać przyjaciółmi? Callum odwraca wzrok, a potem wbija go w ziemię.

– Chyba będzie mi to musiało wystarczyć – mówi. – Ale i tak podszkolisz mnie w fotografii portretowej, prawda? – Łapie moje spojrzenie i uśmiecha się do mnie. – Nie ma sprawy – odpowiadam, odwzajemniając jego uśmiech. Czuję ogromną ulgę i jestem mu wdzięczna za to, że ułatwił mi zadanie. – Chcesz się znów przejść na spacer? Mogę ci pokazać fajny mały wodospad niedaleko stąd… – Ojej, nie mogę. Muszę już wracać do samochodu, bo zaraz mamy samolot. Mina mu rzednie. Po tym jak gwałtownie odpycha się od bramy, poznaję, że znów jest wkurzony. Ale tłumaczę sobie, że na jego miejscu też pewnie bym się zdenerwowała. Chociaż staram się nie dawać mu nadziei, i tak mam wrażenie, że go zwodzę. – W porządku – odpowiada i ruszamy z powrotem na podjazd. Odjeżdżam z rodzicami, a Callum macha nam na pożegnanie. Później mama odwraca się na swoim siedzeniu. – Jak poszło? – Okej – odpowiadam, opierając głowę o szybę. Z Callumem nie było żadnej sceny, żadnych gierek. Po prostu chciał się ze mną jeszcze umówić. Za to z Noah…? Och! Już sama nie wiem, jak powinnam się czuć. Mam w głowie taki mętlik, że zupełnie nie umiem się w tym połapać. Muszę od tego wszystkiego uciec. Przestać się przejmować problemami sercowymi i skupić na tym, co mnie uszczęśliwia. A mam pewien pomysł. Ale żeby go zrealizować, będę potrzebowała pomocy Posey.

Od: [email protected] Do: Penny Porter Penny, te zdjęcia są S.U.P.E.R. Myślę, że naprawdę masz szansę rozwinąć ten pomysł. Pracuj nad nim dalej! Wiem, że Ci się uda. Mel xx PS Kiedy pokazałam kilka fotek FPN, pokiwał głową, a wiesz, co to oznacza – uważa, że jesteś na dobrej drodze! Zamykam wiadomość, czując, że usta rozciągają mi się w uśmiechu. Mail od Melissy jest jak zastrzyk pewności siebie, którego bardzo potrzebowałam. Dodaje mi motywacji do wcielenia mojego planu w życie. W samolocie opowiadałam o nim rodzicom i byłam tak zaaferowana szczegółami, że niemal nie zdążyłam się zestresować lotem. Jeszcze tego samego popołudnia umawiam się z Posey – przychodzi prosto z drugiej próby, na której nie dręczy ją trema. Proszę, żeby wybrała się ze mną do National Gallery, bo chcę wypróbować pomysł na serię zdjęć. – Możesz mi zdradzić cokolwiek na temat tego projektu? – pyta Posey. – Na razie jest jeszcze ściśle tajny – odpowiadam. – Ale później ci wszystko wyjaśnię. Na razie rozglądaj się za dzieciakami z telefonami. – Okej, da się zrobić. Przechodzimy przez Trafalgar Square, wypełniony po brzegi turystami, którzy siedzą na schodach albo wdrapują się na cokoły ogromnych posągów lwów, ustawionych w czterech rogach placu. Łatwo rozpoznać turystów, bo z szyi zwisają im nieprzyzwoicie wielkie aparaty. Zastanawiam się, ilu z nich potrafi się posługiwać tak imponującym (i drogim) sprzętem. Jeśli moje marzenie o zawodowej fotografii się nie spełni, może zacznę prowadzić kursy – albo uczyć w szkole. A potem przypominam sobie, ile razy sama chodziłam po ulicach z moim wielkim aparatem. Może inni też brali mnie za turystkę. Kiedy wchodzimy po schodach do National Gallery, Posey mówi: – Nadal nie mogę uwierzyć, że specjalnie tu przyleciałaś. Nie powinnaś być teraz gdzieś w Szkocji? – Niedaleko Inverness. Ale nie martw się, wesele już się skończyło, a ja i tak zaraz miałam wracać. Poza tym musiałam się stamtąd wyrwać. – Przygryzam wargę. – Wrócił Noah.

– Naprawdę? – Tak, ale nie byłam do końca gotowa na to spotkanie. – Aha. – Posey widzi, jak się rumienię, więc o nic nie dopytuje. – Mże tam? – pyta, kiedy wchodzimy do pierwszej galerii. Wskazuje na grupę nastolatków, którzy wyglądają, jakby były na wycieczce szkolnej. Gdy podchodzimy bliżej, słyszę, że rozmawiają po francusku. Wszyscy siedzą przed gigantycznym siedemnastowiecznym obrazem bitwy i wpatrują się w swoje komórki. – Tu będzie idealnie – odpowiadam. Jakaś starsza pani obok mnie rzuca uczniom gniewne spojrzenie i cmoka z niezadowoleniem do koleżanki. Mogłabym przysiąc, że słyszę, jak mamrocze coś o „młodym pokoleniu” w drodze do następnej sali. Ma na myśli nasze pokolenie, młodzież, która nie wypuszcza z rąk telefonów. Ale gdy obchodzimy z Posey tę francuską grupę, zerkam na kilka ekranów i uświadamiam sobie, że nastolatki korzystają z aplikacji National Gallery. Całkowicie pochłania je tekst o dziele sztuki, przed którym siedzą. Hmm, takie właśnie jest to młode pokolenie. Nie wypuszcza z rąk telefonów… bo używa ich do komunikacji, do zabawy, do nawiązywania więzi – i do nauki też. Jedna z uczennic patrzy na mnie, a ja uśmiecham się do niej. Zwykle nie lubię rozmawiać z nieznajomymi, ale wiem, że będę musiała pokonać nieśmiałość, jeśli chcę zostać wielkim fotografem. – Cześć, mówisz po angielsku? – pytam. – Tak – odpowiada dziewczyna absolutnie perfekcyjną angielszczyzną. – Hm, mogłabym zrobić zdjęcie waszej grupie? Pracuję nad projektem do szkoły i byłoby super, gdybyście wzięli w nim udział. Francuzka rozpromienia się niespodziewanie. – No jasne! Écoutez donc, les mecs! – woła, odwracając się do kolegów i koleżanek. – Elle veut prendre une photo de nous… Wszyscy zaczynają przybierać różne sztywne pozy, a ja nie mogę powstrzymać śmiechu. – Nie, yy, siedźcie tak jak wcześniej, okej? Uczniowie wzruszają ramionami i wracają do czytania o obrazie, szybko tracąc zainteresowanie dziwną dziewczyną z aparatem. Pstrykam im kilka fotek, a potem mówię: „Merci”, dziewczynie, którą zaczepiłam, i ruszam dalej z Posey. – Masz to, czego potrzebujesz? – pyta mnie przyjaciółka. Kiwam głową. – Chyba tak. – Nadal nie chcesz mi zdradzić, co wymyśliłaś? – uśmiecha się szelmowsko.

Puszczam do niej oko i przytykam palec do warg. – Obiecuję, że dowiesz się jako jedna z pierwszych! Posey parska śmiechem. – Mam nadzieję! Właściwie to chce mi się pić – dodaje. – Usiądziemy gdzieś? – Pewnie! Ale powinnyśmy jakoś uczcić to, że tak dobrze radzisz sobie na próbach. Na co masz ochotę? Posey uśmiecha się szeroko. – Wiem, że to zabrzmi bardzo dziecinnie, ale… co powiesz na McDonalda? Teraz to ja zaczynam się śmiać. Później w tempie godnym Księgi rekordów Guinnessa pędzimy z powrotem przez Trafalgar Square, a potem przez Strand do najbliższej tętniącej życiem restauracji. Obie zamawiamy shaki i siadamy na stołkach z czerwonego plastiku, machając nogami, jakbyśmy znów miały po dziesięć lat. – Mówiłaś Leah o swoich udanych próbach? – pytam. – Ucieszyłaby się. Posey kręci głową. – Jeszcze nie. Trochę boję się zapeszyć. Patrzę na nią z ukosa. – Okej. Ale jeśli premiera okaże się sukcesem, musisz się jej pochwalić! Dzwoni mi telefon, a na widok napisu na ekranie mam ochotę krzyknąć z radości i zaskoczenia. – Kto to? – pyta Posey. – O wilku mowa… – Odwracam do niej telefon i pozwalam, żeby przekonała się na własne oczy: dzwoni Leah Brown. – Wow, to niesamowite! – komentuje Posey. – Nie martw się. Nie zdradzę twojej tajemnicy – obiecuję, a potem przesuwam palcem po ekranie, żeby odebrać. – Leah? – Cześć, P. – Leah ma zmęczony, przybity głos. – Wszystko w porządku? – pytam. – Nic ci nie jest? – Ale już wiem, że musiało się wydarzyć coś bardzo niedobrego. – Moja wytwórnia dostaje szału. Muszę zadzwonić do wszystkich, których zaprosiłam ostatnio do studia. – Dlaczego? Boże, co się stało? Po drugiej stronie słuchawki zapada długie milczenie. – Chodzi o mój album. Mój pierwszy singiel wyciekł do internetu.

Posey robi się blada jak ściana, a nasze zapomniane shaki zamieniają się w nieapetyczną waniliową papkę na dnie kubków. Po rozmowie z Leah natychmiast dzwonię do Megan i proszę, żeby się z nami tu spotkała. – Po prostu nie mogę w to uwierzyć – powtarza Posey po raz setny. – Kto mógłby zrobić coś takiego? Kręcę głową. – Nie mam pojęcia. Czekając na Megan, wpisuję w telefonie hasło „wyciek singla Leah Brown”. Wyszukiwarka pokazuje setki wyników z różnych stron plotkarskich. Wygląda na to, że piosenka nie pojawiła się na torrentach, tylko jakiś dziennikarz dostał mail z plikiem audio kiepskiej jakości. Podejrzewam, że gdyby chodziło o innego artystę, ludzi zniechęciłyby zakłócenia. Ale singiel, który wyciekł, bardzo różni się od innych utworów Leah, jest tak świeży i autentyczny, że internet oszalał na jego punkcie. Przewijam kolejne posty z linkiem do pirackiej kopii. Sprawy wymknęły się już spod kontroli – nie ma szans, żeby ekipa Leah zdołała wycofać piosenkę z sieci, niezależnie od tego, ile przeznaczy na to pieniędzy i jakich użyje wpływów. Ta sytuacja ma tylko jedną dobrą stronę – piosenka zbiera same pozytywne opinie. Ludzie ją uwielbiają i chcą usłyszeć pełną wersję. Włączam fragment, ale nie rozpoznaję w nim żadnego utworu, który grała dla nas Leah, i kamień spada mi z serca. To nie mogła być żadna z nas. – Mam nadzieję, że nie będzie mnie podejrzewać o coś takiego – odzywa się Posey. Łapię ją ja rękę. – Pewnie, że nie. Nikt by cię o to nie podejrzewał. – Cześć, dziewczyny. Podnoszę wzrok i widzę Megan z twarzą zaróżowioną od szybkiego marszu. Macha do nas, podchodząc bliżej. Na szczęście wygląda na to, że od ostatniego spotkania zdążyła reaktywować swój gen uprzejmości, bo ściska mocno Posey i mnie na powitanie. – Co się dzieje? – pyta. – Co jest takie ważne, że musiałam pędzić na złamanie karku? – Dzwoniła do mnie Leah Brown – zaczynam. Potem biorę głęboki oddech i mówię dalej, wpatrując się w twarz Megan: – Ktoś po kryjomu nagrał jej piosenkę

z albumu, który się jeszcze nie ukazał, i wrzucił ją do internetu. Megan siada i zasłania usta dłonią. – O nie! Bardzo źle to wygląda? – No wiesz, piosenka jest już wszędzie. Leah musiała się z nami wszystkimi skontaktować, żeby się upewnić, że nie byłyśmy w to zamieszane. – Pewnie, że nie! Przecież powiedziała, że nie możemy nic nagrywać. – Wiem. Ale to wymóg jej studia, na wszelki wypadek sprawdzają wszystkich, którzy odwiedzali Leah przez ostatni tydzień. Megan odpręża się i opuszcza ramiona, ale Posey ma oczy pełne łez. – Hej, nie płacz – mówi Megan łagodnym głosem. – To okropne, że zdaniem Leah mogłyśmy jej to zrobić. Pewnie i tak ma mnóstwo na głowie, a była dla nas taka miła – wyrzuca z siebie Posey. – Ale czasem taki wyciek to nic złego, prawda? W końcu nieważne, jak o tobie mówią, ważne, żeby mówili i tak dalej… – odpowiada Megan. Marszczę brwi. – Mogę ci zaręczyć, że to nieprawda. – Okej, tylko… nie jest pierwszą piosenkarką, której zdarzył się wyciek! – I co to zmienia? Sytuacja nie staje się przez to mniej poważna. – Nie mówię, że nie jest poważna. Mówię tylko, że jej to nie zaszkodzi. Posey i ja wymieniamy spojrzenia, a potem kiwam głową. Megan ma rację. Jedna piosenka, która wypłynęła do sieci, nie zrujnuje kariery Leah. Ale widziałam na własne oczy, ile wysiłku wkłada we wszystkie swoje utwory, i wiem, że pierwszy raz napisała coś tak osobistego. Poza tym jest perfekcjonistką, tak samo jak Noah – nie chciałaby, żeby cokolwiek trafiło do słuchaczy, zanim będzie na to gotowa. Dzwoni mi telefon i wszystkie spoglądamy na ekran. To znów Leah. Odbieram od razu i pokazuję dziewczynom, żeby były cicho, bo chcę ją lepiej słyszeć. – Halo? – Cześć, Penny. Mam nowe wiadomości, obawiam się, że nie są dobre. – Jak to? – W gardle rośnie mi gula. – Udało się wyizolować nagraną ścieżkę. Słychać ją bardzo wyraźnie, a ja dokładnie pamiętam, kiedy tak śpiewałam. W czasie naszej sesji w Londynie. To nie mogło się stać kiedy indziej. – Ale… jak to możliwe? Nigdy wcześniej nie słyszałam tej piosenki, naprawdę. Nie zaśpiewałaś jej nam. Posey blednie, a Megan z trudem przełyka ślinę. Serce wali mi jak młot. – Śpiewałam ją tego dnia. Może ty poszłaś akurat na górę przygotować naszą sesję? W każdym razie chodzi o to, że to musiała być jedna z twoich przyjaciółek.

– Poważnie? – upewniam się drżącym głosem. – Och, Leah, bardzo, bardzo mi przykro. – Słuchaj, nie mogę teraz rozmawiać. Muszę… muszę się zastanowić, co dalej. Pogadamy później. – Okej – odpowiadam, ale już zdążyła się rozłączyć. Patrzę z niedowierzaniem na telefon w mojej dłoni. A potem przenoszę wzrok na Posey i na Megan. Obie wyglądają, jakby były winne. I obie wyglądają, jakby były niewinne. – Ja… ona… – Nie mogę znaleźć właściwych słów. – Co się stało, Penny? – dopytuje się Megan. – Leah zorientowała się, kiedy zaśpiewała tę wersję piosenki. To było w czasie sesji, na której byłyśmy. – Ale ja jej wcześniej nie słyszałam! – woła Megan. I wtedy wszystko sobie przypominam. Poszła na górę do łazienki, kiedy ja ustawiałam statyw. Czyli tylko jedna osoba mogła nagrać singiel Leah. Ale to niemożliwe. Obie odwracamy się w stronę Posey. – Ja… ja nic nie zrobiłam – mówi, jąkając się. – Przecież tylko ty tam zostałaś – wytyka jej Megan. – To musiałaś być ty. Jak Penny albo ja mogłyśmy cokolwiek nagrać, skoro nawet nie było nas w pokoju? – rzuca ostrym tonem i widzę, jak Posey napływają do oczu łzy. Ale nie jest mi jej żal. Czuję się tylko… pusta w środku. A potem czuję coś jeszcze. Czuję się też zdradzona. – Penny, przecież wiesz, że nigdy bym nie… – Nic dziwnego, że nie chciałaś powiedzieć Leah, jak ci idzie – warczę, prawie trzęsąc się ze złości. – Myślałaś, że coś uzyskasz, sprzedając jej piosenkę jakiemuś dziennikarzowi? Twarz Posey z białej robi się czerwona jak burak. Po policzkach ciekną jej łzy. – Ja… – Ale nie kończy zdania, tylko łapie torbę, zeskakuje ze stołka i wybiega z restauracji. Kręcę głową z niedowierzaniem. – Wow …– mówi Megan, przerywając ciszę. – W głowie mi się nie mieści, że Posey mogła zrobić coś takiego! – Wiem. Trudno w to uwierzyć – przyznaje Megan. – Z drugiej strony prawie jej nie znamy. Spotkałaś ją dopiero kilka tygodni temu… – No tak, to prawda. – A w szkole nigdy nie zwracała na siebie uwagi, chociaż dostała główną rolę. – Megan wzrusza ramionami. – Akademia Madame Laplage to świetne miejsce, ale panuje tam ostra rywalizacja, a ostatecznie Posey chce zostać kiedyś gwiazdą. Każdy uczeń Madame Laplage stara się wyprzedzić konkurencję, znaleźć

się o krok przed resztą. Znów kręcę głową. – Przyjaźniąc się z Leah, zyskałaby o wiele więcej, niż zawodząc jej zaufanie. Jak ktoś może być taki głupi! – wołam rozdrażniona, ale ogarniają mnie coraz większe wątpliwości co do Posey. Ściska mnie w żołądku. Megan trafiła w czuły punkt – wydawało mi się, że łączy mnie z Posey prawdziwa przyjaźń, ale tak naprawdę bardzo mało o niej wiem. Wysyłam SMS-a do Leah:

Leah odpisuje:

Megan nakrywa moją dłoń swoją, wyrywając mnie z zadumy. – Dobrze robisz, Pen. Zawsze znajdą się ludzie, którzy będą próbowali zrujnować takie gwiazdy jak Leah. Zmuszam się do uśmiechu. – Masz rację. – Chcesz stąd iść i skoczyć na zakupy do Covent Garden? – Dobra – odpowiadam. – Super. Pokażę ci kosmetyki, o których marzę. Zakupy to ostatnie, na co mam teraz ochotę, ale zostało mi jeszcze kilka godzin do odjazdu pociągu. Może podniosą mnie na duchu. Megan łapie mnie za rękę i wyciąga z restauracji na zatłoczoną ulicę. Przeciskamy się do ogromnego placu Covent Garden, jednego z moich ulubionych miejsc w Londynie. Przynajmniej raz jest pogodnie i słonecznie. Piękny jesienny dzień przypomina mi, dlaczego to moja ukochana pora roku. Żongler daje występ dla tłumu zgromadzonych gapiów, a jego głos wzmocniony przez mikrofon odbija się echem od kamiennych budynków otaczających plac. Zatrzymujemy się na chwilę, żeby na niego popatrzeć, a ja staję na palcach, żeby cokolwiek zobaczyć nad morzem głów. Artysta wysoko podrzuca płonącą pałkę i łapie ją w ostatniej chwili, a publiczność – łącznie z nami – wzdycha z podziwu. Megan szarpie mnie za rękaw. – Chodź, pokażę ci ten sklep, zanim tłum się rozejdzie. Zabiera mnie do pięknego, ekskluzywnego butiku z kosmetykami. Ogromne lustra w środku kojarzą mi się z tymi, które widziałam w garderobach podczas trasy z Noah. Nie stać mnie na nic w tym sklepie, ale dobrze się bawimy, testując różne szminki i rozświetlacze. – Wypróbuj ten kolor. Byłoby ci w nim bardzo ładnie – mówi Megan, wysuwając szminkę i robiąc nią kreskę na wierzchu mojej dłoni. To naprawdę cudny róż, ale na widok ceny kręci mi się w głowie. – Chyba na razie ją sobie daruję – odpowiadam. – Okej, jak chcesz. Kupię tylko te rzeczy i możemy iść. Megan podchodzi do kasy z czterema czy pięcioma kosmetykami i płaci za nie. Potem bierze mnie pod rękę i wychodzimy ze sklepu. – To co się wydarzyło między tobą a Callumem? Miałaś się z nim spotkać w Szkocji, prawda? – Och… – Nie mogę nic poradzić na rumieniec, który oblewa mi twarz. Chociaż rozmawialiśmy chwilę, zanim wyjechałam ze Szkocji, nadal źle się czuję z tym, jak go potraktowałam. Ale odsuwam na bok wyrzuty sumienia. – Wiesz, największa nowina jest chyba taka, że Noah wrócił.

– Co takiego? CZEKAJ. – Zatrzymujemy się na środku ulicy. – Noah wrócił? I widziałaś się z nim? Co ci powiedział? I co ty mu powiedziałaś? Jesteście znów razem? Parskam śmiechem. – Przystopuj trochę z tymi pytaniami! Nie, nie jesteśmy razem. – Oj. – Megan wydyma wargi. – Nie mieliśmy czasu tak naprawdę porozmawiać, bo wróciłam do Anglii. – Czyli uciekłaś. – Nie! Chciałam zrobić niespodziankę mojej… – Wcześniej powiedziałabym „przyjaciółce”, ale teraz już nie wiem. – Chciałam zrobić niespodziankę Posey. – Iii, chciałaś od niego uciec. – Okej, trochę chciałam od niego uciec – przyznaję. – Po prostu nie wiedziałam, co mam zrobić z nim, z Callumem i z tym wszystkim… To było zbyt skomplikowane. – Słuchaj, nic się nie stało. Cieszę się, że mi o tym powiedziałaś. Na pewno wszystko sobie wyjaśnicie z Callumem. Zrozumie, że wybierasz Noah. Prawdziwa miłość musi zwyciężyć. Krzywię się. – Nie wiem, czy chłopaka, który znika na miesiąc bez słowa, można uznać za prawdziwą miłość. – Ty i Noah jesteście sobie przeznaczeni. Nie mam co do tego najmniejszych wątpliwości. Uśmiecham się blado. – Możesz na razie nikomu nie mówić o jego powrocie? Nie wiem, czy on chce, żeby wszyscy o tym wiedzieli. Megan przesuwa palcem po wargach. – Nie martw się, nie zdradzę twojego sekretu. – Dzięki – odpowiadam z uśmiechem. – Nie ma za co. A jeśli będziesz kiedyś potrzebowała rady w sprawie Noah, to wiesz, do kogo możesz się zwrócić.

Elliotowi szczęka opada tak nisko, że prawie ląduje w misce z płatkami kukurydzianymi. – A wydawała się taka miła! – Wiem. Właśnie opowiedziałam mu historię wycieku singla Leah, którego słuchał już jakieś sto razy. – Przynajmniej piosenka jest fantastyczna. Uwielbiam ją! Założę się, że w szkole wszyscy będą o niej mówić. – Ja też. – Jesteś gotowa? Jeszcze chwila i się spóźnię. Muszę oddać dziś referat z historii i nie mogę przyjść po dzwonku. – Tak, jestem gotowa. Podtrzymujemy nasz rytuał i nadal dochodzimy razem do rogu ulicy, a potem rozstajemy się i każde rusza do swojej szkoły. Oczywiście teraz ten rytuał wygląda trochę inaczej, bo zaczynamy go zaraz po przebudzeniu. Elliot wprowadził się tymczasowo do pokoju Toma. Jeszcze się nie przyzwyczaiłam, że śpimy pod jednym dachem zamiast po dwóch stronach ściany. I chociaż podoba mi się mieszkanie z najlepszym przyjacielem, to żałuję, że nie doszło do tego w przyjemniejszych okolicznościach. Wiem jednak, że moi rodzice zrobią wszystko, co w ich mocy, żeby Elliot poczuł się bezpieczny i kochany. A to jest mu najbardziej potrzebne w tym burzliwym okresie. Przed schodami do szkoły odbieram długą wiadomość od Posey na WhatsAppie. Kochana Penny, na pewno jestem ostatnią osobą, z którą masz ochotę na kontakt, i wiem, że nienawidzisz mnie tak samo jak Megan. Ale chciałam Ci napisać, że nigdy nie zrobiłabym tego, o co Ty i Megan mnie oskarżacie. Musisz mi uwierzyć. Nie wiem, kto nagrał tę piosenkę, ale to nie byłam ja. Mam nadzieję, że odpiszesz. Posey x Gdy czytam te słowa, żołądek podchodzi mi do gardła. Chcę jej zaufać, ale dowody wskazują jasno na nią. Wiem, że to nie byłam ja, a Megan ma mocne alibi. Więc nie odpowiadam, tylko wyłączam telefon. Dzień mija szybko, a ja usiłuję nie myśleć o całej tej sytuacji z Posey i Leah. Nie jest to łatwe, bo Elliot trafił w dziesiątkę. Wszyscy w szkole o tym mówią,

chociaż nie wiedzą, że miałam z tym coś wspólnego. Nawet kiedy wchodzę na stołówkę w czasie przerwy na lunch, Kira i Amara dyskutują na ten temat. – Szkoda, że tej piosenki nie ma na Spotify – mówi Kira. – Trafiłaby na pierwsze miejsce mojej playlisty! Stawiam tacę na stoliku, a siostry spoglądają na mnie. – Cześć, Penny! Słyszałaś, co wymyśliła Megan? – Megan? – unoszę brew. – Tak! Robi imprezę. Na pewno masz w szafce takie zaproszenie. – Kira wyciąga czarną kopertę, która połyskuje w świetle fluorescencyjnych lamp. Jest na niej pieczęć – już przełamana – z krwistoczerwonego wosku. – O, wow! – wołam, wyjmując ze środka sztywny kartonik. To zaproszenie na imprezę halloweenową na farmie pod Londynem. – No, zaprosiła praktycznie wszystkich z naszego rocznika i podobno jeszcze trochę ludzi ze swojej nowej szkoły. Idziesz? Twój nowy chłopak na pewno tam będzie. Przełykam ślinę i próbuję ukryć rumieniec, wpatrując się w zaproszenie. Nie miałam jeszcze okazji powiedzieć nikomu, jak rozwinęła się sprawa z Callumem. – Hmm, pewnie tak – odpowiadam. – Trzeba się przebrać? – Pewnie, impreza z okazji Halloween musi być kostiumowa – mówi Amara. – Powinnyśmy wymyślić coś niesamowitego i pójść razem. – Sama nie wiem… duże imprezy to nie moja bajka. I najpierw powinnam chyba sprawdzić, czy w ogóle jestem zaproszona. Kończę lunch i idę prosto do swojej szafki. Kiedy ją otwieram, na podłogę spada czarna koperta. Robię jej zdjęcie telefonem i wysyłam je do Megan. Milisekundę później odbieram od niej telefon. – Proszę, powiedz, że przyjdziesz! – zaczyna od razu, nawet się ze mną nie witając. – Zadbam o to, żebyś się dobrze bawiła… i żebyś miała bezpieczne miejsce, w którym będziesz mogła w razie czego odpocząć. Twoja obecność dużo by dla mnie znaczyła. To moja szansa, żeby naprawdę zaistnieć w nowej szkole, a… – W końcu robi przerwę, żeby zaczerpnąć powietrza. – Następnego dnia zadebiutuję na scenie. Mrugam z zaskoczenia. – Jak to? Megan ścisza głos, jakby otaczało ją mnóstwo ludzi, którzy mogliby nas podsłuchać. – Dziś Posey zrezygnowała z roli. Powiedziała, że to z powodu tremy, ale ja myślę, że chodziło o poczucie winy. – O rany.

To jedyne, co jestem w stanie z siebie wykrztusić. – To jak, przyjdziesz? Prooooszę – głos Megan znów jest pogodny. – No dobrze, zobaczę, co da się zrobić. – Hurra! – woła Megan piskliwym głosem. – Obiecuję ci, to będzie najlepsza impreza w historii.

– Co o tym sądzisz, Elliot? Mój najlepszy przyjaciel odchyla się na krześle i głaszcze się po brodzie, jakby miał gęsty zarost. – Nigdy w życiu nie widziałem bardziej przerażających wiedźm… ale podejrzewam, że Megan chodziło o inne przebrania. Pewnie ma rację. Kira i Amara przyszły do mnie, żeby razem wyszykować się na przyjęcie. Przetrząsnęłyśmy garderobę mojej mamy i wybrałyśmy z jej kolekcji kostiumów najbardziej zwariowane stroje czarownic, jakie znalazłyśmy. Postanowiłyśmy przebrać się za trzy wiedźmy z Hokus pokus, który, odkąd pamiętam, jest moim ulubionym filmem halloweenowym. Zaklepałam sobie rolę Sarah Jessiki Parker, czyli Sarah Sanderson, Kira jest Winifred, a Amara została Mary. Alex pomógł nam zrobić sobie równie dziwaczny makijaż, nalepić długie sztuczne paznokcie oraz zaczesać włosy w tył i upiąć je w cudaczne koki. Kiedy przeglądam się w lustrze, zaczynam się zastanawiać, czy trochę nie przesadziłyśmy – ale teraz nie ma już odwrotu. Kira chichocze. – Czuję się jak prawdziwa siostra Sanderson. – Poczekaj, przekrzywiła ci się peruka – mówi Alex, poprawiając moje długie, potargane blond loki. – A co będzie, jeśli wpadniesz na Calluma? Callum przysłał mi SMS-a z pytaniem, czy idę na imprezę i czy będziemy tam mogli porozmawiać. – Muszę z nim pogadać i powiedzieć mu wszystko otwarcie – odpowiadam. – Dobrze, że mam ten makijaż i perukę, przynajmniej nie zobaczy, jak mi wstyd. Amara celuje we mnie swoim kijem od miotły. – Będziemy się dobrze bawić. Ty też będziesz się dobrze bawić. Nie pozwolimy, żeby ten wieczór kręcił się wokół Calluma. – Przypomnijcie mi, gdzie jest ta impreza – prosi Elliot, oglądając zaproszenie. – Na farmie w Surrey, jakieś pół godziny jazdy stąd. Kira pożyczyła od mamy samochód, więc nas zawiezie. – Jakim cudem Megan stać na to wszystko? Od kiedy może wyrzucać tyle kasy na wielką imprezę? Mnie też dręczy to pytanie.

– Nie jestem pewna – przyznaję. – Ale jej rodzice mają pieniądze… Może chcą uczcić jej główną rolę w szkolnym przedstawieniu. To duży sukces. Przez chwilę panuje milczenie, a potem ciszę przerywa niespodziewany atak śmiechu Elliota. – Przepraszam – sapie. – Nie jestem w stanie brać cię na poważnie, kiedy tak wyglądasz! Wymieniam spojrzenia z Kirą i Amarą. A potem równocześnie zaczynamy udawać, że okładamy Elliota naszymi miotłami. – Okej, lepiej się zbierajmy, zanim zniszczymy sobie nasz cudowny makijaż! – wołam i zeskakuję z łóżka. – Bawcie się dobrze, szalone wiedźmy. Pamiętaj, że chcę usłyszeć o wszystkim ze szczegółami – rzuca Elliot. – Jasne! Zbiegamy po schodach, a tacie na nasz widok wyrywa się szczery okrzyk przerażenia. – Dziewczynki! Przestraszyłyście mnie! – O to chodziło, tato! – odpowiadam, rechocząc jak wiedźma dla lepszego efektu. – Powiedziałbym, żebyście na siebie uważały, ale to chyba cała reszta będzie musiała uważać na waszą trójkę. – Ha, ha, bardzo śmieszne – mówię, unosząc sarkastycznie brew, ale gdy nasze odbicie miga mi w lustrze w przedpokoju, sama prawie podskakuję ze strachu. Zawsze wyznawałam zasadę „jak już coś robisz, to idź na całość” i wydaje mi się, że razem udało nam się to w stu dziesięciu procentach. Samochód mamy bliźniaczek stoi zaparkowany przed naszymi drzwiami. – Wyobraźcie sobie, co by było, gdyby policja zatrzymała nas w tych przebraniach – mówi Amara. – Mam nadzieję, że nie musimy stawać na stacji! – wołam. – Spokojnie – odpowiada Kira. – W drodze do ciebie zatankowałam do pełna. Zostawiamy w tyle zakorkowane Brighton i wjeżdżamy na autostradę, która wiedzie przez hrabstwo Sussex na północ, w stronę Londynu. Sprawdzam telefon, ale natychmiast go odkładam. Mam kilka nieodebranych połączeń od Noah. Wiem, że chowam głowę w piasek. I wiem, że musimy porozmawiać, ale nie jestem na to jeszcze gotowa. Kiedy zjeżdżamy z autostrady i stajemy na światłach, mały chłopczyk w samochodzie na sąsiednim pasie wygląda przez okno i wpada w przerażenie. Pękamy ze śmiechu i z trudem udaje nam się opanować, zanim światło zmienia się na zielone.

GPS prowadzi nas krętą wiejską drogą. Jest tak wąska, że boczne lusterka niemal ocierają się o żywopłoty po obu stronach. Cieszę się, że to nie ja siedzę za kierownicą, bo na pewno wytrąciłoby mnie to z równowagi. Po jakimś czasie musimy zwolnić, bo mamy przed sobą autokar pełen ludzi w eleganckich ciuchach, którzy jadą chyba na tę samą farmę. Megan wspominała, że zapewni transport na imprezę osobom bez samochodu. Cieszę się, że nie jadę razem z nimi – już sama wizja, że mogłabym tam być, sprawia, że zaczynam się pocić. – Jak dobrze, że nie jestem w autokarze z tymi wszystkimi ludźmi – mówi Kira, jakby czytała mi w myślach. – Bosz, ja też! Nie wyobrażam sobie nic gorszego – odpowiadam. Amara uśmiecha się do mnie. – Poradzisz sobie, Penny? Może chcesz ustalić jakiś sygnał albo hasło czy coś w tym rodzaju? Na znak, że któraś z nas chce wracać. Przypominam sobie, że w filmie Hokus pokus Winifred krzyczy: „Siostry!”, jeśli chce urządzić naradę rodzinną, a wtedy wszystkie Sandersonówny zbiegają się wśród śmiechów i przepychanek. Dlatego proponuję: – Jeśli jedna z nas będzie chciała iść do domu, może zawołać: „Siostry!”. Jak na filmie. – Superpomysł! Umowa stoi – wołają z entuzjazmem dziewczyny, a ja uśmiecham się do nich z wdzięcznością. Naprawdę doceniam moje przyjaciółki; rozumieją, że cierpię na stany lękowe, i starają się, żebym nie czuła się przez to wyobcowana. Wszystkie dobrze wiemy, że żadna z bliźniaczek nie da sygnału do powrotu z imprezy. Autokar skręca w ogromną bramę, więc robimy to samo. Szczęki opadają nam z wrażenia. Farma to Halloween na sterydach – wzdłuż drogi stoją setki lampionów z wydrążonych dyń, które tworzą dziwaczny czerwony dywan. Z bezlistnych drzew zwisają upiorne pajęczyny, a efektu dopełniają bele siana, rozrzucone po całym terenie. Podmuch wiatru sprawia, że świece migoczą, a powietrze robi się chłodne. Cieszę się, że postanowiłam włożyć rajstopy pod suknię z gorsetem. Idziemy dyniową aleją, ściskając mocno swoje zaproszenia. Krzepki ochroniarz (którego widok przypomina mi boleśnie Larry’ego, ochroniarza Noah) ogląda je, a potem machnięciem pokazuje, żebyśmy szły dalej. Dziwią mnie tłumy ludzi wokół, ale potem uświadamiam sobie, że tej nocy odbywa się tu nie tylko impreza Megan, lecz także kilka innych wydarzeń. Ochroniarz oświetla ziemię latarką, kierując nas w stronę ogromnej stodoły. Pewnie tam jest przyjęcie Megan. – To jakaś masakra – odzywa się Kira. – Czy to dziwne, że trochę się boję? – Chyba żartujesz. Ja jestem przerażona – odpowiadam. Przed wejściem do stodoły stoi kolejka, więc dołączamy do niej, zbite

w gromadkę. Drzwi strzeże mężczyzna w kostiumie Jokera, który przyprawia mnie o gęsią skórkę. Otwiera i zamyka wrota stodoły, wpuszczając gości, a kiedy podchodzimy bliżej, orientuję się, że to Luke, chłopak Megan. Musi naprawdę jeść jej z ręki, skoro pełni funkcję odźwiernego. – Witajcie w Nawiedzonym Domu… o ile odważycie się wejść do środka – mówi, a jego umalowane usta wykrzywia diaboliczny uśmiech. – Yy… dzięki… – odpowiadam z wahaniem. Od razu widać, że Luke jest z wydziału teatralnego. – Proponuję, żebyście złapały się za ręce… Tylko pamiętajcie, nie zatrzymujcie się, zanim nie dojdziecie do samego końca… Muahahahaha! Otwiera drzwi, a potem wszystkie trzy zaczynamy krzyczeć, bo wpycha nas do środka. Brama stodoły zatrzaskuje się za nami, a my zanurzamy się w całkowitych ciemnościach. Stoję wciśnięta między bliźniaczki, a ich palce zaciskają się mocno na moich dłoniach, kiedy ruszamy ostrożnie naprzód. – Bosz, Penny, coś mnie dotyka, przysięgam. Nie podoba mi się to – szepce Kira. Mnie też się to nie podoba, ale zagryzam zęby. – Chodźcie, to ma być dobra zabawa. Jestem pewna, że nic nam się nie… Aaa! Wrzeszczę na całe gardło, gdy z ciemności wyskakuje na mnie chłopak w masce hokejowej, który ściska w ręku nóż. Sekundę później słyszę krzyk Amary, bo dziewczyna z twarzą pokrytą jątrzącymi się ranami rzuca się na szczeble klatki jakieś trzydzieści centymetrów od jej twarzy. Wszystkie równocześnie zaczynamy biec przez ciemny labirynt, napędzane adrenaliną, która buzuje w naszych ciałach. Nie przestaję krzyczeć, ale mam dziwne wrażenie, że w rzeczywistości świetnie się bawię. Kiedy jesteśmy (prawie) pewni, że nie stanie nam się żadna prawdziwa krzywda, paniczny strach bywa całkiem przyjemny. Stajemy przed dwiema parami drzwi – jedne mają napis: „Uwaga, niebezpieczeństwo! Nie wchodzić!”, a na drugich widnieje: „Tędy”. Zanim któraś z dziewczyn ma szansę mnie powstrzymać, popycham pierwsze drzwi. Najwyraźniej dobrze wybrałam. Gdy mój wzrok przyzwyczaja się do światła, widzę, że trafiłyśmy do wielkiej stodoły, w której gra muzyka. Parkiet jest pełny, a na suficie wirują kolorowe lampki w rytmie nadawanym przez DJ-a, podrygującego w rogu. Ale to nie on jest pierwszą osobą, którą zauważam. Pierwszą osobą, którą zauważam, jest… Noah.

Przebrał się za ducha, co ma sens, skoro ciągle pojawia się nie wiadomo skąd. Jest biały od stóp do głów – nawet twarz i włosy obsypał białym pudrem. Mrugam, zastanawiając się, czy coś mi się nie przywidziało – może to prawdziwy duch? Noah przeszukuje tłum wzrokiem, ale nie patrzy w moją stronę – i dobrze się składa, bo nie jestem jeszcze gotowa na spotkanie twarzą w twarz. Łapię Kirę za rękę i odciągam ją od drzwi w kąt, gdzie skrywa nas cień. Amara rozgląda się oczami wybałuszonymi ze strachu, szukając tego, co mnie przeraziło. Cieszę się, że mamy tak wymyślne kostiumy i że występuję jako tleniona blondynka, bo dzięki temu Noah będzie potrzebował więcej czasu, żeby mnie znaleźć. – Co się stało? – pyta Kira. – Przed chwilą zobaczyłam ducha – odpowiadam. Kira obrzuca spojrzeniem zatłoczony parkiet. – Musisz mi podać więcej szczegółów… Tu jest całkiem sporo duchów! – To znaczy… widziałam Noah. – Rany, serio? – Nagle otwiera szeroko oczy. – Aha, już rozumiem. Wystarczy poszukać skupiska fanek, co? – Jak to? – pytam, podążając za jej wzrokiem, a potem ramiona opadają mi z bezsilności. Wcześniej tego nie zauważyłam, bo skupiłam się tylko na nim, ale Noah otacza krąg dziewczyn, które stoją na tyle daleko, żeby nie sprawiać wrażenia, że się narzucają, ale na tyle blisko, żeby z łatwością nawiązać z nim kontakt wzrokowy, gdyby na którąś z nich spojrzał. On jednak odwraca się gwałtownie i wychodzi na zewnątrz. Oddycham z ulgą. Amara unosi brew. – Nie chcesz z nim rozmawiać? – Nie o to chodzi… chcę… tylko nie teraz – odpowiadam. – Ale co on tu w ogóle robi? Skoro jest na imprezie, to Megan musiała go zaprosić. Najpierw mi obiecała, że nikomu nie powie o jego powrocie, a potem postanowiła ściągnąć go na przyjęcie, gdzie zobaczą go setki ludzi i znów zaczną o nim plotkować. Wszystkie dziewczyny, które stały wokół niego, teraz oczywiście wyciągają telefony. To było do przewodzenia. Ich gorączkowe szepty odbijają się echem od ścian stodoły:

„Wrzucam to prosto na mojego SnapChata”, „Czy to naprawdę był Noah Flynn?”. Kira dźga mnie w żebra. Otwieram usta, żeby zapytać, o co chodzi, ale zauważam Megan, która zbliża się do nas wolnym krokiem. Wygląda cudownie w obcisłym, opalizującym kostiumie kota. Na niej nawet wąsy wyglądają ładnie: plamka czarnej farby na jej nosie podkreśla ciemnobrązowy odcień jej rozpuszczonych włosów zakręconych dziś w duże, sprężyste loki. – Super wyglądasz, Megan! – wołamy chórem. – A wy macie totalnie odjechane kostiumy! – odpowiada. Pochyla się do przodu i cmoka nas na odległość. – Nie chcę się umazać szminką! – piszczy. Nie mogę się zmusić, żeby odwzajemnić jej pocałunki. – Megan, skąd się tu wziął Noah? – pytam. Megan wydyma wargi. – O, już go widziałaś? To miała być niespodzianka. W sumie to chciałabym być przy tym, kiedy się pogodzicie. – Kiedy się pogodzimy? Czyli co, zaplanowałaś to sobie? Megan w końcu zauważa mój ton i marszczy brwi. – Dlaczego jesteś zła? Myślałam, że się ucieszysz. – Przecież tak cię prosiłam, żebyś zachowała jego powrót dla siebie! Megan przewraca oczami. – Daj spokój, Penny. To moja impreza i mogę zaprosić, kogo chcę. Jeśli Noah nie chciał tu być, to mógł nie przychodzić. Wtedy nikt nie miałby pojęcia, że wrócił do świata żywych, skoro tak mu na tym zależy. Nie zwalaj winy na mnie, tylko wykorzystaj tę szansę. W każdym razie ja zamierzam się świetnie bawić na mojej imprezie. A ty rób, co chcesz – mówi i odchodzi z takim oburzeniem, na jakie stać dziewczynę z ogonem przyczepionym w talii. Odwracam się do Kiry i wzdycham. – Ma trochę racji, prawda? To znaczy gdyby Noah wolał się ukrywać, to nie przyszedłby na jakieś kiczowate przyjęcie. – Tak, ale Megan mogła cię uprzedzić. Uśmiecham się blado. – Słuchajcie, nie musicie się trzymać ze mną. Muszę pogadać z kilkoma osobami, a to… nie będzie zbyt przyjemne. Callum, potem Noah, a na koniec trzeba jeszcze przeprosić Megan… Naprawdę nie mam ochoty na żadną z tych rozmów. – Jesteś pewna? – pyta Amara. – Tak, idźcie. Później was znajdę. – Pamiętaj: „Siostry!” – dodaje Kira. – Jasne! – Odprowadzam je wzrokiem, a potem kładę dłonie na brzuchu, przypominając sobie, jak nie znoszę takich imprez. Chociaż na zewnątrz w powietrzu czuć było chłód, w środku jest aż za ciepło

od tłumu ciał poruszających się w ostrym świetle reflektorów, maszyny do dymu oraz oparów wody kolońskiej, tanich perfum i potu. Mam nadzieję, że znalezienie Calluma nie zajmie mi zbyt dużo czasu. Biorę głęboki oddech i ruszam na obchód stodoły. Pomaga mi świadomość, że mam plan awaryjny, a żeby nie myśleć o strachu, skupiam się na swoim zadaniu. Dam sobie radę. Robię pełne kółko, ale nigdzie nie dostrzegam Calluma. Zauważam koci ogon Megan, wijący się między tańczącymi, kilka razy rzucają mi się w oczy Kira i Amara, za to na szczęście nie widzę Noah. Zastanawiam się, jaki kostium wybrał Callum. Schody przy ścianie prowadzą na półpiętro, gdzie urządzono bar. Wchodzę po nich z nadzieją, że z tej wysokości będę miała lepszy widok, ale na górze okazuje się, że mogę zakończyć poszukiwania. Callum razem z kilkoma kolegami stoi przy wazie z ponczem. Właśnie wlewają do środka bursztynowy płyn z piersiówek. Wszyscy są przebrani za wampiry, co właściwie mi do nich pasuje. Kiedy Callum się śmieje, z kącika ust sączy mu się kropla krwi. Na mój widok otwiera szeroko oczy ze zdziwienia – chociaż w pierwszej chwili wyraźnie nie jest do końca pewny, czy to ja. – Penny? – pyta po kilku sekundach wgapiania się we mnie. – Cześć, Callum – odpowiadam. – Wyglądasz… – Widzę, że stara się wymyślić jakiś komplement, ale nic mu nie przychodzi do głowy. Wiedziałam, że wybierając taki kostium zamiast opcji „urocza-kotka-w-obcisłym-kombinezonie” znajdę się w mniejszości, ale nie sądziłam, że Callumowi będzie to przeszkadzać. – Chciałeś ze mną porozmawiać – przypominam mu. – Uuuuuu! – wołają jego koledzy chórem, machając palcami w naszą stronę. Rzucam im gniewne spojrzenie, ale on zbywa to śmiechem. – Tak. Masz wcześniej ochotę na trochę ponczu? Kręcę głową, więc wzrusza ramionami i idzie za mną do barierki, zza której mamy widok na parter. Wokół poręczy owinięty jest sznur małych pomarańczowych lampek w kształcie dyni – nie są w moim stylu, ale trzeba przyznać, że dają nastrojowe światło. Wiem, że wpatrując się w nie, tylko odwlekam rozmowę, którą muszę z nim przeprowadzić. Spoglądam mu w oczy, ale to on pierwszy bierze głęboki oddech. – Penny, kiedy się dowiedziałem, że będziesz na tej imprezie, uznałem, że muszę z tobą jeszcze raz porozmawiać. – Wyciąga rękę i ujmuje moją dłoń, ozdobioną długimi, szpiczastymi paznokciami. – Słuchaj, wesele Jane nie potoczyło się tak, jak planowałem, ale mówiłem poważnie: naprawdę lubię spędzać z tobą czas i chciałbym to robić częściej. Myślę, że masz ogromny talent do

fotografii, i założę się, że mógłbym się od ciebie wiele nauczyć. A poza tym uważam, że jesteś oszałamiająco piękna… – obrzuca spojrzeniem rozmazane smugi czerni wokół moich oczu i blond perukę z włosami zaczesanymi w tył, którą mam na głowie – …przez większość czasu. Wbrew sobie i swoim postanowieniom rumienię się lekko. Nawet Noah nie prawił mi tyle komplementów. – Więc wiem, że nigdy sobie nie wybaczę, jeśli nie spróbuję kolejny raz. Jak myślisz, możemy się jeszcze spotkać? – pyta. – Callum… chyba wolę przez jakiś czas być sama. – Nie jestem pewna, czy mnie słyszy, bo nagle wbija wzrok w coś ponad moim ramieniem. – No nie, znowu to samo… – mamrocze pod nosem, a potem gwałtownie puszcza moją dłoń i mruży oczy. – Co? – Odwracam się. Na szczycie schodów stoi Noah-duch. Jak to możliwe, żeby ktoś wyglądał tak niewiarygodnie atrakcyjnie i swobodnie w kostiumie ducha? Jakim cudem nawet jako duch jest tak obłędnie przystojny? – Noah, proszę cię – mówię. – Chcę po prostu porozmawiać z Callumem. Ale równie dobrze mogłoby mnie tam nie być. Noah nie spuszcza oczu z Calluma. Obaj wyglądają, jakby przygotowywali się do walki. To jakiś koszmar. Callum czuje się pewniej, kiedy stają za nim koledzy. Prostuje plecy, żeby pokazać, że jest kilka centymetrów wyższy od Noah. – Słuchaj, gościu, lepiej odczep się wreszcie od Penny, zamiast ją śledzić jak jakiś opętany eks. – Śledzić? – powtarza Noah i prawie parska śmiechem. Przenoszę gorączkowo wzrok z jednego na drugiego, przekręcając głowę to w lewo, to w prawo, jakbym oglądała mecz na Wimbledonie. A nie jestem w tym odosobniona. Wszyscy wokół wyciągają telefony i nagrywają każdą chwilę. Jeśli ten filmik zostanie najnowszym hitem internetu, nie będzie to dobre dla Noah – ani dla mnie. Otrząsam się z odrętwienia. – Natychmiast przestańcie! – wołam, ale podłoga zaczyna się kołysać i czuję, jak moje ciało zalewa fala gorąca. Dłonie mam śliskie od potu i już wiem, że tego ataku nie powstrzymam kilkoma głębokimi oddechami. – Penny… – Noah rozpoznaje te symptomy i robi duży krok w moją stronę. Callum nie może wiedzieć, co się ze mną dzieje, ale łapie mnie za ramię i próbuje ustawić się między nami. – Zostawcie mnie w spokoju – udaje mi się wykrztusić. Odpycham ich obu i rzucam się w stronę schodów. Ludzie rozstępują się, ale kamery ich telefonów wciąż są skierowane na mnie. Na szczęście na szczycie schodów zauważam kogoś znajomego – to Kira.

Chociaż ma sztuczny nos, i tak widzę, że jest blada ze strachu. – Usłyszałam imiona „Noah” i „Callum”, więc przybiegłam tu… – Siostry… siostry… siostry! – dyszę. Kira zaciska usta w cienką kreskę i łapie mnie za rękę. – Chodźmy. Jestem jej ogromnie wdzięczna, bo natychmiast przejmuje dowodzenie i sprowadza mnie na dół, a potem znajduje wyjście ze stodoły. Idę za nią bez tchu, po omacku, potykając się po drodze. Kira przez cały czas nie przestaje mówić, a jej głos działa na mnie kojąco. – Kiedy wchodziłyśmy do środka, sprawdziłam, jak się stąd wydostać. Może to zabrzmi jakoś łzawo, ale naprawdę mi na tobie zależy, Penny, i lubię wiedzieć takie rzeczy na wypadek, gdybyś mnie potrzebowała. Zawsze znam najszybszą drogę na dwór. Nie odpowiadam, tylko ściskam ją za rękę, ale robi mi się miło i ciepło na sercu. Chyba nie mogłabym się odezwać, nawet gdybym chciała. Głowa mi pęka od pytań: „Dlaczego Noah przyszedł na imprezę?”, „Czego chciał?”, „Po co Megan go zaprosiła?”. I najważniejsze: „Dlaczego chłopakom wydaje się, że mogą się bić o dziewczynę, jakby była jakimś trofeum?”. Noah zupełnie nie przypominał tego chłopaka, którego znam. Gdy dochodzimy do samochodu, zajmuję siedzenie pasażera. Kira w tym czasie włącza nawiew zimnego powietrza. Próbuję uspokoić oddech, a ona głaszcze mnie po włosach. – Jesteś bezpieczna, wszystko dobrze, nic ci się nie stanie – szepcze. Chciałabym jej wierzyć. Mam wrażenie, że siedzimy tak całe wieki, ale w rzeczywistości mija tylko kilka minut. Kiedy czuję, że serce znów bije mi w normalnym tempie, a mój oddech się pogłębia, podnoszę głowę. – Dzięki, Kira – mówię. – Gdzie się tego nauczyłaś? Wzrusza ramionami. – Możliwe, że kilka razy wygooglowałyśmy hasło „jak pomóc osobie z atakiem paniki”. Chciałyśmy wiedzieć, co robić, gdybyś kiedyś znalazła się znów w takiej sytuacji. Patrzę na nią rozszerzonymi oczami. Nie mogę uwierzyć, jaką jestem szczęściarą, że mam takie niesamowite przyjaciółki. – Dziękuję – powtarzam, chociaż wydaje mi się, że to o wiele za mało. Amara podbiega do samochodu i wskakuje do środka. – Wracamy do domu? Ta impreza i tak jest trochę słaba. Strasznie się cieszę, że otaczają mnie tak uważne i troskliwe osoby. Ruszamy, a ja staram się nie myśleć o starciu, do którego doszło przed chwilą. Koncentruję się wyłącznie na tym, żeby poczuć się lepiej.

„Nie wszystko naraz, Penny – mówię sobie w duchu. – Nie wszystko naraz”.

Rano, kiedy udaje mi się zmyć (a właściwie zetrzeć, zdrapać i zeskrobać) resztki makijażu z twarzy, czuję, że muszę stawić czoła tej sytuacji. Od razu włączam telefon i wybieram numer Noah, nie dając sobie czasu na zmianę zdania. Odbiera po kilku dzwonkach. – Penny? – Noah. Przepraszam, że wczoraj uciekłam. – Nie, to ja przepraszam. Nie miałem pojęcia, że z kimś rozmawiasz. Nie chciałem niczego przerwać. Okazuje się, że mam fatalne wyczucie czasu. – Można to tak określić – mówię, śmiejąc się lekko. – Słuchaj, dasz radę się dziś spotkać, żebyśmy mogli pogadać osobiście? – pyta. – Yy… jasne. Mieszkasz w Grandzie z Sadie Lee i Bellą? Hotel Grand stoi nad samym morzem i stał się już ich drugim domem. – Nie, ale wyślę ci adres – odpowiada. – Na pewno masz czas? – Tak. – Okej. To do zobaczenia niedługo – rzuca i rozłącza się. Wracam do kuchni, gdzie mama zmywa naczynia. – Wszystko w porządku, kochanie? – pyta. – Noah chce się spotkać. Wyjdę na chwilę, chyba że mnie potrzebujesz? – Przygryzam wargę. Mama obchodzi blat, żeby mocno mnie przytulić. – Dasz sobie radę. Bądź silna, moja słodka, odważna Penelopo. – Dzięki, mamo. Ostatni raz nazwała mnie tak, kiedy byłam małą dziewczynką, więc uśmiecham się szeroko. Dwa razy sprawdzam adres, który przysłał mi Noah. Wiem, że to miejsce nad morzem, tak jak hotel, ale nie rozpoznaję nazwy ulicy – może chce się umówić w jakiejś nowej kawiarni. Marszczę brwi. Wolałabym, żebyśmy mieli więcej prywatności, zwłaszcza po wczorajszej nocy. Tak jak się spodziewałam, filmik, na którym Noah i Callum kłócą się o mnie, krąży już po internecie. Nagłówek głosi: „Noah Flynn wraca, ale nie ma szczęścia w miłości”. Schodząc wzgórzem w stronę morza, stawiam kołnierz kurtki dla ochrony przed zimnym wiatrem, który smaga mi skórę. Wczoraj skończył się październik,

a z nadejściem listopada natychmiast zmieniła się też pogoda. Przypominam sobie lato i moje marzenia, żeby trwało już zawsze. Ale nic nie jest na zawsze. Nawet czyjaś dziewczyna na zawsze. Na nadbrzeżu zatrzymuję się i patrzę na wzburzone morze. Sprawia teraz zupełnie inne wrażenie – jest szare i zimne pod mrocznym niebem zasnutym ogromnymi chmurami. Barwne latem kabiny plażowe mają przygaszone kolory, jakbym patrzyła na nie przez filtr w odcieniach sepii. Jestem przyzwyczajona do Brighton w promieniach słońca, ale nawet ta chłodna wersja miasta ma w sobie pewien rodzaj piękna. Wygląda poważniej. Według mapy w moim telefonie przyszłam pod adres, który podał mi Noah. Ale nie widzę tu żadnej kawiarni – ani nawet sklepu. Odeszłam daleko od mola i altany – w okolicy stoją tylko rzędy wiktoriańskich domów, z których większość podzielono na osobne mieszkania. Już mam pisać do Noah, kiedy dostaję od niego wiadomość:

Podnoszę wzrok i wyciągam szyję, żeby sprawdzić, czy zobaczę go w jednym z okien, ale nic z tego. Wzruszam ramionami i patrzę na domofon. Przy numerze 5 starannie wypisano nazwisko „F. Jones”. Mimo to wciskam guzik, a kilka sekund później drzwi się otwierają. Lobby mnie zachwyca. Na środku sufitu wisi wielki żyrandol z kutego żelaza, a moje kroki niosą się echem po marmurowej podłodze. Tablica ogłoszeń jest zapełniona różnymi ulotkami i zawiadomieniami, a stosiki listów tkwią w skrytkach jak ptaki w gołębniku. Odbieram kolejnego SMS-a:

Marszczę brwi. Jaką windą? Wtedy ją zauważam i przełykam nerwowo ślinę. To jeden z tych staromodnych dźwigów z drzwiami, które trzeba odsunąć i zasunąć za sobą. Ma małą kabinę – niektórzy nazwaliby ją przytulną, bo pomieści najwyżej dwie osoby. Winda wygląda na dużo starszą ode mnie – pewnie jest starsza nawet od mamy i taty, więc perspektywa wejścia do środka wcale mnie nie pociąga. Ale Noah wzbudził moją ciekawość. Wchodzę do kabiny, wciskam guzik z trójką i zamykam oczy w nadziei, że wszystko się dobrze skończy. Mechanizm terkocze złowieszczo, ale na szczęście jazda na górę trwa krótko. Mimo to, kiedy zatrzymuję się na właściwym piętrze, szarpię gwałtownie za drzwi, prawie zdzierając sobie przy tym paznokieć. Widok, który mnie wita, sprawia jednak, że zamiast z bólu, mam ochotę jęknąć z zachwytu. Z windy wychodzi się prosto do mieszkania – nie ma już żadnych drzwi. Zanim mam czas rozejrzeć się porządnie po wnętrzu, jakiś zapach drażni moje nozdrza. W środku unosi się swąd spalenizny. – Przepraszam! – Zza rogu wyłania się głowa Noah. Na dłoniach ma kwieciste rękawice kuchenne, w których ściska formę do ciasta z przypalonym biszkoptem. – Próbowałem zrobić ciasto, ale… chyba nie odziedziczyłem po babci talentu do wypieków. Usiądź na kanapie, a ja… pójdę to wyrzucić. Usiąść? Mam wrażenie, że stopy wrosły mi w skrawek podłogi przed windą. Cały przedpokój jest zarzucony rzeczami Noah. Chyba otworzył okno, żeby wywietrzyć zapach spalenizny, bo do mieszkania wdziera się bryza, która wyrywa mnie z tego paraliżu. Przywiewa mi też pod nogi kartkę papieru. Schylam się, żeby ją podnieść: to partytura, zapisana charakterystycznymi bazgrołami Noah. Pod roztańczonymi nutami melodii widzę fragmenty tekstu, niektóre skreślone i przepisane na nowo. Odkładam kartkę z powrotem na mały stolik przy wejściu, z którego spadła, dla bezpieczeństwa obciążając ją kompletem kluczy. Potem wchodzę głębiej. Zaglądam za róg i opada mi szczęka – jest bardzo przestronnie. Otwarta kuchnia (w której Noah właśnie bezceremonialnie wrzuca spalone ciasto do kosza na śmieci) łączy się z salonem i jadalnią, a dwa gigantyczne okna wykuszowe – z uroczymi ławami, które aż się proszą, żeby zwinąć się na nich z dobrą książką – wychodzą wprost na bezkres morza. Oprócz tego widoku wszystko jest w stylu… Noah. To prawdziwe królestwo Noah Flynna. Rozglądam się i zauważam przynajmniej cztery instrumenty. Miejsce, w którym powinien być stół, zajmuje pianino, a o tył kanapy w kształcie litery L stoi opartych kilka gitar. Nawet po kanapie widać, że należy do Noah – jest obita wytartą czekoladową skórą, a na jednej z poduszek leży rzucony niedbale ciemnoszary pled z jaskrawożółtymi akcentami. Ściany obwieszone są ogromnymi dziełami sztuki – zdjęciami ikon rocka takich jak Robert Plant i Jimmy Page z Led Zeppelin oraz wielkimi płótnami w krzykliwych kolorach. Na niskim stoliku leży

cienki macbook Noah, oblepiony naklejkami różnych zespołów, a niemal każdą płaską powierzchnię w zasięgu wzroku pokrywają stosy papierowych kubków po kawie. Wnętrze sprawia wrażenie zamieszkanego, chociaż Noah spędził tu dopiero kilka dni. Zastanawiam się, kto jest jego prawdziwym właścicielem – i czy ten ktoś wie, że Noah całkowicie zawładnął jego przestrzenią. Im dłużej przyglądam się temu mieszkaniu, tym więcej widzę w nim śladów Noah. Na gzymsie kominka (który wygląda na nieużywany) stoją nawet zdjęcia Sadie Lee i Belli. Serce mi się ściska, kiedy zauważam wydruk z polaroida. To my – obejmuję go na plaży w Brighton i oboje uśmiechamy się szeroko, wygłupiając się przed aparatem. Noah trzyma mnie blisko siebie, nakrywając palcami moją dłoń. To były dobre czasy. – Okej, jestem beznadziejny w pieczeniu, ale umiem przynajmniej nalać coś do picia do szklanki. Chcesz coś? – pyta. Zaschło mi w gardle, a poza tym chcę mieć co zrobić z rękami, więc kiwam głową. – Wystarczy woda, dzięki. – Jedna woda, już się robi. Biorę od niego szklankę i wypijam duszkiem połowę zawartości. Kiedy znów jestem w stanie się odezwać, zaglądam w piękne ciemne oczy mojego byłego chłopaka. – Noah, tu jest niesamowicie. Czyje to mieszkanie? Noah uśmiecha się. – Moje.

– Chyba żartujesz! – Nie. Należy do mnie. Mam w głowie gonitwę myśli. – Ale… przecież… jak to możliwe? W takim razie kim jest „F. Jones”? – A, to. – Noah marszczy brwi. – Nie zdążyłem jeszcze zmienić wizytówki w domofonie, a poza tym dzięki niej łatwiej mi zachować prywatność. A F. Jones to Fenella Jones, moja nowa menedżerka w Wielkiej Brytanii. Kiedy skróciłem trasę koncertową, długo rozmawialiśmy o tym, czego naprawdę chcę. Fenella powiedziała, że ma mieszkanie w Brighton, które chce sprzedać, a ja uznałem, że to dobry pomysł. Poza tym ten widok jest… całkiem fajny. Wyglądam przez okno, podążając za jego spojrzeniem, i muszę przyznać mu rację. Jeśli spojrzy się pod odpowiednim kątem, ma się wrażenie, że morze opływa skraj jego salonu. A potem potrząsam głową, żeby mój mózg zaczął znów pracować. – Ale to znaczy, że… jak długo tu mieszkasz? – Odkąd zrezygnowałem z trasy – przyznaje Noah z zakłopotaniem. – Co? – Mrugam kilka razy, nie wiedząc, jak sobie poradzić z tą informacją. – Przez cały ten czas mieszkałeś w Brighton? – Tak. – Pokazuje, żebym usiadła. Jestem mu wdzięczna, bo mam wrażenie, że zaraz ugną się pode mną nogi. – Ale… dlaczego? Myślałam, że kochasz Nowy Jork! Sądziłam, że jeśli kupisz gdzieś mieszkanie, to na pewno tam. – Czy ty wiesz, jakie są ceny nieruchomości w Nowym Jorku? Przy nich nawet Londyn wymięka! – Widząc dezorientację na mojej twarzy, Noah łagodnieje. – Okej, tak naprawdę wcale nie chodziło o ceny nieruchomości. Chciałem sprawdzić, czy dam radę; czy naprawdę mógłbym tu zamieszkać. – A gdyby się okazało, że nie możesz? Kupno mieszkania to poważna sprawa. – Miałem trochę pieniędzy z trasy, a gdyby mi się tu nie spodobało, to i tak byłaby to dobra inwestycja. Uwierz mi, moja nowa agencja dużo bardziej pilnuje, żebym podejmował mądre decyzje finansowe. – No tak, to chyba ma sens. – Skubię nitkę na kurtce. Wciąż nie czuję się na tyle swobodnie, żeby ją zdjąć.

Noah przysuwa się bliżej, tak że nasze kolana niemal się stykają. – Penny, najbardziej na świecie chcę być z tobą. Ale nie mogę oczekiwać, że zrezygnujesz ze swojego życia, ze swoich marzeń, żeby ciągle jeździć ze mną w trasy. Teraz już to rozumiem. A potem co: mam wolne, siedzę w Nowym Jorku i próbujemy związku na odległość? Nie, przecież masz przed sobą jeszcze dwa lata nauki. To za trudne. Już wcześniej szybko do tego doszliśmy. – Kiwam ze smutkiem głową, słuchając wszystkich powodów, dla których nie wyszło nam z Noah. – Więc chciałem zobaczyć, czy mogę zamieszkać w Brighton, ale bez wywierania na ciebie presji, że przeprowadziłem się tu tylko z twojego powodu. I słuchaj, Penny, strasznie mi się tu podoba. Fenella przedstawiła mnie kilku świetnym lokalnym muzykom i ciągle urządzamy sobie jam sessions. Patrząc w morze, napisałem dużo więcej piosenek niż kiedykolwiek na Brooklynie. Te ulice po prostu tętnią kreatywnością. Czuję się… to dziwne, ale czuję się tu jak w domu. – Naprawdę? – Naprawdę. Odkąd mama i tata… – Wypuszcza gwałtownie powietrze z płuc, a ja przypominam sobie, jak trudno mu o nich mówić. – Odkąd umarli, nie miałem swojego miejsca na ziemi. Sadie Lee jest cudowna, ale nie mogę już mieszkać w jej domu. Szukałem zapomnienia w muzyce. Kiedy cię poznałem, próbowałem uciec od wszystkich swoich problemów, a ty mnie uspokoiłaś. Zastanawiałem się, czy tak samo podziała na mnie to przyjemne nadmorskie miasteczko w Anglii. I okazało się, że tak. Na razie chcę mieszkać właśnie tu. – Wyciąga rękę i łapie moją dłoń. – Oczywiście, jeśli ci to nie przeszkadza. Bo jeżeli masz mieć z tym problem, to mogę się przeprowadzić albo… Odchylam się na kanapie, pozwalając, by moje ciało zatopiło się w poduchy. – Noah… – Wiem, proszę o wiele. Nie musisz jeszcze nic odpowiadać. Chciałem ci o tym powiedzieć w Szkocji, ale pomyślałem, że lepiej, jak zobaczysz wszystko na własne oczy. Ma rację. Teraz kiedy tu jestem i widzę, jak… jak się zadomowił, czuję, że to prawda. Gdyby mi nie pokazał, jak mieszka, chyba nie umiałabym sobie tego wyobrazić. Podnoszę na niego wzrok. – A impreza? Noah śmieje się cicho. – Myślałem, że wiesz, że tam będę. Tak powiedziała mi Megan. Więc kiedy zobaczyłem cię znów z tamtym gościem… po prostu się wkurzyłem. Nie usprawiedliwiam się. Próbuję ci tylko wyjaśnić, co się stało. – Zaskoczyło mnie, że tam jesteś. – Zanim ma szansę odpowiedzieć, przypominam sobie te wszystkie momenty, kiedy wydawało mi się, że widzę Noah.

Może to naprawdę był on. – Widywałeś mnie, odkąd zamieszkałeś w Brighton? – Nie dało się tego uniknąć! To miasto jest znacznie mniejsze, niż sądziłem. Ale starałem się trzymać od ciebie z daleka. Tak jak mówiłem, chciałem, żeby każde z nas przemyślało to na własną rękę. – Przygryza wargę. – Dobrze zrobiłem? Myślę o tym, jak bolała mnie jego nieobecność i jego milczenie. O tym, jak próbowałam wyrzucić go z myśli, ale coś mi na to nie pozwalało. O duchach Noah, które prześladowały mnie na każdym kroku. I o tym, jak daleko zaszłam – o walce z atakami paniki, nowych przyjaźniach, postępach w fotografii. Chcę się tym wszystkim dzielić z kimś, kogo kocham najmocniej na świecie. Z kimś, kto sprawia, że staję się coraz lepsza. Jeśli to znaczy, że mam zapomnieć o tym bólu, to jestem na to gotowa. Jestem na to gotowa całym sercem. Ale została jeszcze jedna sprawa do wyjaśnienia. – A co z Sadie Lee i Bellą? – pytam. – No… właśnie dlatego musiałem porozmawiać z babcią w Szkocji. Ale ona też mnie zaskoczyła. Wiesz, jak dobrze układa się jej współpraca z twoją mamą? – Tak… – Już od jakiegoś czasu rozmawiają o tym, żeby naprawdę połączyć siły. W ten sposób mogłyby nadal organizować duże, eleganckie imprezy. – Serio? Z podekscytowania mam motyle w brzuchu: to byłoby idealne rozwiązanie dla mamy. Rodzice zawsze się martwią o przyszłość firmy, ale z Sadie Lee jako partnerką… byliby skazani na sukces. Noah kiwa głową. – Chcą przynajmniej spróbować. A Belli tak się tu podoba, że… zostaną w Brighton na jakiś czas. Nie mogę się powstrzymać: zrywam się z mojego rogu kanapy i ląduję w jego ramionach. – Czy to się dzieje naprawdę? Mówisz to wszystko poważnie? – Śmiertelnie poważnie. Przez moment nie mogę wykrztusić ani słowa. Noah przyciąga mnie mocno do piersi, a ja całkowicie się odprężam. Od miesięcy nie pozwalałam sobie poczuć takiego spokoju. Potem unoszę brodę i wpatruję się w jego ciemnobrązowe oczy. Przypominam sobie każdą złotą plamkę w jego tęczówkach i to, jak rzęsy wywijają mu się lekko w stronę gęstych brwi. Spuszczam wzrok niżej, na jego mocny nos, jednodniowy zarost na brodzie i wreszcie na jego cudownie pełne wargi. Pochyla się do przodu, głaszcząc mnie po plecach i przytrzymując, żebym się nie zachwiała. A potem muska ustami moje usta, najpierw delikatnie, później coraz bardziej natarczywie. I nagle w moim umyśle rozbłyskują fajerwerki, za którymi tak tęskniłam,

a przed oczami migoczą mi srebrne i złote iskierki. Noah odsuwa się lekko, ale zanurzam dłonie w jego potarganych włosach i znów przyciągam go do siebie. Smakuje karmelem i solą morska, a z każdym oddechem wdycham jego znajomy piżmowy zapach. Chciałabym, żeby ten pocałunek nigdy się nie kończył. Jest tak idealnie, że tylko czekam, aż rozlegną się fanfary i pieśni anielskie. Znów się odsuwa, ale nasze twarze są tak blisko, że równie dobrze moglibyśmy się nadal całować. Noah głaszcze mnie po policzku i szepcze: – Tylko ty i ja, Penny. Mówiłem poważnie: dla mnie to jest na zawsze.

1 listopada Powrót Chłopaka z Brooklynu

Dobry wieczór, moi kochani czytelnicy! Obiecałam, że w tej nowej wersji Girl Online będę bardziej szczera i bezpośrednia, więc mam Wam coś do powiedzenia… Chłopak z Brooklynu wrócił, ale przestał już być Chłopakiem z Brooklynu… teraz jest Chłopakiem z Brighton! Czasem prześladują nas duchy przeszłości i musi minąć trochę czasu, zanim się zorientujemy, czy są przyjazne czy nie. Ale to prawda: on znów pojawił się w moim życiu. Znów pojawił się w życiu nas wszystkich. Dziwne – naprawdę sądziłam, że jeśli mocno się postaram, uda mi się zapomnieć o tym, co do niego czuję. Ale okazało się, że moich uczuć nie zdołał wymazać nawet czarujący Szkot. Wtedy zrozumiałam, że są tak głębokie i prawdziwe, że nie mogę się nimi nie kierować. Odkryłam, że w starciu głowy i serca za każdym razem wygra serce. Nieważne, jak głośno krzyczy głowa – serce zawsze będzie głośniejsze i silniejsze. Nie jestem pewna, co z tego wyjdzie, i szczerze mówiąc, trochę się denerwuję, ale na razie odkładam wszystkie wątpliwości na bok i nie wybiegam myślą w przyszłość. Od rana do wieczora dosłownie pękam ze szczęścia i rozkoszuję się każdą chwilą tej radości. Czuję się z tym tak naturalnie – a jednocześnie znów wszystko wydaje mi się nowe i ekscytujące. Muszę już lecieć. Jest tak głośno, że w ogóle nie mogę się skupić, bo mój totalnie, obłędnie, absolutnie przystojny i zdolny chłopak gra właśnie na gitarze. (Ale dziwnie to pisać!:):):) ) Girl Online jest teraz offline PS Mam nadzieję, że nie zebrało Wam się na wymioty od tej słodyczy;) x

– Za to, że druga najlepsza na świecie para do siebie wróciła – Elliot patrzy na nas i unosi kieliszek. Zaprosiłam go razem z Alexem do mieszkania Noah na małą imprezę. Zamówiliśmy pizzę, którą zjedliśmy na podłodze (bo Noah nie ma stołu) z niedopasowanych talerzy wygrzebanych z głębi szafki w kuchni. Mój chłopak nie żartował, mówiąc, że mało gotuje. Większość sprzętów kuchennych wygląda na nietknięte. Wtulam się w ramię Noah i wznoszę toast wodą gazowaną. – Wiesz, Noah, całkiem fajnie, że postanowiłeś tu zostać – ciągnie Elliot z uśmiechem. – Może teraz normalna, radosna Penny zastąpi tego ponuraka, z którym musieliśmy się ostatnio użerać. – Hej! – wołam i rzucam w niego kawałkiem pieczywa czosnkowego. Celuję w głowę, ale kromka ląduje z głośnym pluśnięciem w jego kieliszku. – Moje wino! – piszczy Elliot. – Dobry rzut! – woła Alex ze śmiechem. Wreszcie jest tak, jak powinno być. Siedzimy we czwórkę i świetnie się bawimy. – Chłopaki, powiedzcie, co jeszcze się u was działo, jak mnie nie było – prosi Noah, zwracając się najpierw do Alexa. – U mnie po staremu – odpowiada Alex. – Zmieniłem pracę i zarabiam więcej jako kelner niż w tamtym second handzie. Chyba chcą mnie przeszkolić na kierownika, a to byłoby super. A poza tym spędzałem czas z tym czubkiem. – Dźga w żebra Elliota, który znów prawie rozlewa wino. Noah przenosi spojrzenie na niego, a Elliot wzdycha teatralnie. – Och, pewnie już wiesz, że chwilowo mieszkam z Penny? Mój chłopak marszczy brwi z troską. – Słyszałem, ale nie znam wszystkich szczegółów. Alex delikatnie głaszcze dłoń Elliota, który wzrusza ramionami. – Właściwie to wolę nie wchodzić w szczegóły. Moi rodzice to psychopaci, dlatego musiałem się wyprowadzić. – Parska śmiechem, ale nie brzmi to szczerze i nie przyłączamy się do niego. Widząc, że nie udało mu się wywołać oczekiwanej reakcji, Elliot mówi dalej, wodząc palcem po brzegu kieliszka: – Po prostu dużo się

kłócą. Podejrzewam, że ostatecznie zdecydują się na rozwód, ale nie mogę zostać w tym domu, kiedy się nad tym zastanawiają. I tak już niedługo przestanie to być moim problemem. Mam ważniejsze sprawy na głowie. Muszę na przykład dostać się na studia i zmusić Alexa, żeby pojechał ze mną. – Pojadę z tobą i dobrze o tym wiesz. Bądźmy szczerzy, przecież nie mam innego wyboru – woła Alex ze śmiechem. – Przykro mi, stary. Ciężka sprawa z twoimi rodzicami – komentuje Noah. – Zdecydowałeś się już na uniwersytet? Pamiętam, że ostatnio myślałeś o jakiejś szkole w Londynie. – Tak, chcę iść na University College London, jeśli mi się uda. – Komu ma się udać, jak nie tobie – mówi Noah. – Jesteś, jakby, najmądrzejszym gościem, jakiego spotkałem w życiu… oczywiście nie licząc mnie… Elliot macha dłonią z emfazą, a potem składa ukłon. – Och, dziękuję, miły panie. Już miałem się martwić, że Penny będzie za mną tęskniła, ale to chyba nie będzie problem, skoro przestałeś się ukrywać jak panna Havisham – odpowiada, puszczając oko. – Przestań, i tak będę za tobą tęsknić! – wołam. – A poza tym może nie zauważyłeś, ale od wizyty u Megan wyspecjalizowałam się w wypadach do Londynu. – Skoro już mowa o tej diablicy, to kontaktowała się z tobą od imprezy? Kręcę głową. – Nie. W końcu to Megan… i pewnie jest zajęta próbami do przedstawienia. Jutro premiera. – To przekaż jej moje życzenia: połamania nóg. Dosłownie. – Elliot! – No co? Zaprosiła Noah na imprezę tylko po to, żeby zostać najpopularniejszą dziewczyną w swojej głupiej szkole, i miała w nosie, jak zareagujesz albo jaką to może wywołać aferę. Nie polubiłem jej od tego bardziej, a już wcześniej za nią nie przepadałem. Wprawdzie kiedyś zdegradowałem ją na skali Nienawiści ze stopnia Podwyższonego na Umiarkowany, ale teraz moja niechęć znów osiągnęła Poważne rozmiary. – O czym ty mówisz, Wiki? – Posługuję się skalą Departamentu Bezpieczeństwa Wewnętrznego Stanów Zjednoczonych. Poważne ryzyko to najwyższy stopień zagrożenia. Marszczę brwi. – Nie jest aż taka zła. Na początku było jej bardzo ciężko w tej szkole. A znasz Megan, zawsze przesadza w takich sytuacjach. – Nie musisz jej ciągle bronić, Penny – mówi Elliot. – Ciężko się tego słucha. Czasem chciałbym, żebyś po prostu przejrzała na oczy. Ta kobieta to zło

wcielone. Czuję, że ramiona Noah się napinają, ale nie musi przychodzić mi na ratunek. – Przyjaźnię się z Megan od bardzo dawna – mówię spokojnie. – Muszę szukać w niej tego, co najlepsze. – Wolałbym, żebyś tego nie robiła; tracisz czas i energię – narzeka Elliot. A potem porusza sugestywnie brwiami. – Noah, lepiej zapytaj Penny, co się działo u niej, kiedy cię nie było. Mam na myśli jej zdjęcia. – Tak? – Noah odchyla się w tył, żeby móc łatwiej spojrzeć mi w twarz. Moje policzki błyskawicznie robią się koszmarnie czerwone. – Nie chcę o tym jeszcze mówić… – mamroczę pod nosem. – No tak, w końcu ten projekt to tajemnica – dopowiada Elliot. – Czy to ma jakiś związek z twoimi przygotowaniami do egzaminów A-level? – pyta Noah, a ta brytyjska nazwa brzmi dziwnie w jego ustach. W Stanach Zjednoczonych obowiązuje inny system, mają testy SAT, programy AP i różne inne dziwne rzeczy, więc jeszcze nie zrozumiał do końca różnicy między egzaminami GCSE, które zdawałam w zeszłym roku, a egzaminami A-level, które czekają mnie w przyszłym. (Musiałam mu już wyjaśnić, o co chodzi z brytyjską nazwą gimnazjum, czyli sixth form college. On: „Czyli mówicie na to college, ale to nie to samo co amerykański college?”. Ja: „Nie, to nie »college« w znaczeniu »uniwersytet«, tylko szkoła, do której idziesz, żeby się dostać na uniwersytet”). Kręcę głową, ale nie puszczam pary z ust. – Okej, to może ma to coś wspólnego z letnim stażem u tego znanego fotografa? – Moooże – odpowiadam, żałując, że zdradzam nawet tyle. – Obiecuję, że wszystko wam opowiem, kiedy skończę. Na razie to tylko pomysł i wydaje mi się, że jeśli będę o nim za często mówić albo chociaż myśleć, to zapeszę. – Mam tak czasem z piosenkami – mówi Noah. – Cieszę się, że nadal tak mocno się skupiasz na fotografii. Nie zdawałem sobie sprawy, jak tęsknię za tym u ciebie, dopóki sam nie spróbowałem zrobić zdjęć morza. Wyszły koszmarnie. Serio, myślę, że Bella poradziłaby sobie lepiej. – Całuje mnie w ramię, a ja się rozpromieniam. – Jesteście tacy słodcy, że robi mi się niedobrze – komentuje Elliot. – Pewnie po prostu zjadłeś za dużo pizzy – odparowuję. Elliot łapie się za brzuch. – Bosz, chyba masz rację! – woła, zrywając się na nogi. – Łazienka jest na końcu korytarza po prawej, stary! – woła za nim Noah. W tym momencie dzwoni mi telefon. Na ekranie widzę napis „Leah”, więc mówię do Noah:

– Lepiej odbiorę. – Kiwa głową, unosząc brwi z niepokojem. – Potem ci wyjaśnię – dodaję szeptem i wychodzę do przedpokoju. – Cześć, Leah – rzucam do słuchawki. – Jak tam? – Och, no wiesz, jakoś leci. Widziałam, że Noah wrócił, jego konto na Twitterze znów jest aktywne. Czy to znaczy, że się do ciebie odezwał? Uśmiecham się, chociaż Leah nie może tego zobaczyć. – Tak – odpowiadam. Jestem zakłopotana, chociaż wiem, że nie mam powodu się tak czuć. – Ale to nie koniec. Krótko mówiąc, postanowiliśmy spróbować jeszcze raz. Po drugiej stronie rozlega się radosny pisk. – Hurra! Strasznie się cieszę! – woła Leah. – Chcę usłyszeć o wszystkim ze szczegółami, ale teraz dzwonię w sprawie tego całego wycieku. Masz gdzieś pod ręką swojego laptopa? – Nie… ale zapytam Noah, czy pożyczy mi swój – mówię. Wracam do salonu i wskazuję MacBooka na stoliku. – Mogę skorzystać? – pytam Noah. – Jasne – odpowiada. Bierze komputer i podaje mi go. Idę do kuchni, stawiam laptopa na blacie i uruchamiam system. – Co będzie z Posey? Chociaż zrobiła coś okropnego, mam nadzieję, że nie spotkają jej żadne przykre konsekwencje. Już i tak straciła rolę w przedstawieniu. – Słuchaj, moi prawnicy i informatycy siedzieli nad tym wiele dni – zaczyna Leah. Robię długi wydech. To dla niej bardzo ważne. – Strasznie mi przykro, że do tego doszło. Masz jakiś plan? – Na razie nie wniesiemy oskarżenia. A moja wytwórnia postanowiła wykorzystać szum w internecie, żeby napędzić przedsprzedaż. Przez następnych kilka dni będę ostro harować, bo chcemy wypuścić singiel najszybciej, jak się da. – Przynajmniej wyjdzie z tego coś dobrego. Co za koszmar. Oddycham z ulgą, że Leah potrafi być taka wyrozumiała. Mogłaby pójść z tym do sądu, ale mam wrażenie, że Posey spotkała już wystarczająca kara. – W każdym razie – ciągnie Leah – wczoraj moja ekipa odkryła coś bardzo interesującego. Wysłałam ci maila z linkiem. Obejrzyj go. Tobie zostawiam decyzję, co z tym zrobić. A teraz muszę już lecieć. Bardzo się cieszę, że pogodziliście się z Noah. Musimy się spotkać, kiedy znów będę w mieście. – Umowa stoi – odpowiadam. Leah rozłącza się, zanim mam szansę zapytać ją o link, który mi przysłała, więc od razu loguję się na stronie poczty elektronicznej. Moje palce błyskawicznie przesuwają się po klawiaturze. Mail od Leah jest pierwszy na liście. Na widok tytułu przełykam głośno ślinę: „Wiadomość prywatna i poufna”.

Otwieram ją i klikam link, który prowadzi do filmu na prywatnym kanale. Oglądam nagranie, a potem natychmiast przewijam je do początku i oglądam wszystko drugi raz. A później trzeci. – Co się dzieje, Penny? Zrobiłaś się blada jak ściana. – Elliot stoi w drzwiach, wpatrując się we mnie wpatrzoną w komputer. Noah i Alex też się odwracają, żeby na mnie spojrzeć. Czuję, że muszę odkaszlnąć, żeby móc cokolwiek powiedzieć. – Wygląda na to, że jednak miałeś rację, Wiks. Megan nie można ufać za grosz.

Film, który przysłała mi Leah, to nagranie z kamer monitoringu zainstalowanych w studiu Octave. Widać na nim Megan, która majstruje przy swoim telefonie, a potem kładzie go na stole mikserskim, dokładnie na przycisku, który włącza w reżyserce dźwięk z pokoju nagrań. Później wstaje i wychodzi. Podejrzewam, że właśnie wtedy zajrzała na górę i zapytała mnie, gdzie jest łazienka. Więc chociaż nie było jej w tym momencie w studio, i tak nagrała tę piosenkę. Nie wierzę własnym oczom. Dlaczego Megan znów zrobiła coś takiego? I jak mogła być tak głupia, żeby uznać, że nikt się o tym nie dowie? Pokazuję film Elliotowi, Noah i Alexowi. Na twarzy mojego najlepszego przyjaciela widnieje mina pod tytułem „A nie mówiłem?”. Noah oplata mnie ramionami w talii. – I co z tym zrobisz, kochanie? Zamykam jego laptopa, a potem odwracam się, żeby wcisnąć twarz w jego ramię. – Nie wiem – mamroczę, a potem odsuwam się, kręcąc głową. – Koktajl, koktajl! – zaczyna skandować Elliot, nawiązując do sytuacji, kiedy oblaliśmy Megan koktajlami, żeby dać jej nauczkę. Śmieję się gorzko. – Elliot… to nie żarty! Skoro afera koktajlowa nie podziałała na nią za pierwszym razem, to jakoś wątpię, żeby teraz się udało. – Wydaję z siebie stłumiony jęk. – Leah nie idzie z tym do sądu. Powiedziała, że to ja mam zdecydować, co będzie najlepsze w tej sytuacji. – Nagle podnoszę dłoń do ust i wołam: – Posey! Byłam dla niej taka podła! Nie uwierzyłam jej, a ona przez cały czas mówiła prawdę! – Możesz się z nią pogodzić – uspokaja mnie Elliot. – Ale na twoim miejscu nie mówiłbym Megan, że Leah jej o nic nie oskarży. Jakiś koleś poszedł do więzienia na kilka lat za to, że wrzucił do sieci piosenki Madonny. – Naprawdę? – Tak, naruszenie praw autorskich to w branży muzycznej poważna sprawa. Zwłaszcza jeśli ktoś zrobił to dla zysku, a to tak wygląda. Przypominam sobie, jak Megan szastała ostatnio pieniędzmi na drogie kosmetyki w Covent Garden i wypasioną imprezę halloweenową. Przeszywa mnie

dreszcz. Już raz ze mną zadarła, ale zdołałam jej to wybaczyć. Ale teraz zadarła nawet nie z jedną, ale od razu z dwiema moimi przyjaciółkami – ucierpiała głównie Leah, ale i Posey. To Megan przekonała mnie, żeby obwinić Posey za wyciek, chociaż dobrze wiedziała, że sama to zrobiła. Zniszczyła moją nową przyjaźń, załatwiła sobie dużą rolę w spektaklu i nagle z Panny Nikt zamieniła się w królową popularności w Akademii Madame Laplage. Jedno trzeba jej przyznać. Umie zadbać o swoje interesy. Aż kipię ze złości. Wiem, że już nigdy jej nie zaufam. Elliot podchodzi do mnie i szepcze mi do ucha: – Zemsta! Na szczęście jego słowa sprawiają, że otrząsam się z furii i parskam śmiechem. – Elliot, chciałabym, żeby była tego warta. Ale tym razem wydaje mi się, że nie jest. Wolę już nigdy z nią nie rozmawiać. Po prostu nie chcę, żeby była częścią mojego życia. – Och, na pewno jest coś, co mogłabyś zrobić, żeby nie uszło jej to płazem. Bębnię palcem o dolną wargę – Wiesz co, Wiks? Masz rację. Chyba faktycznie można to jakoś naprawić. – Pozwalam sobie na lekki uśmiech. Będzie musiała się zgodzić, nie dam jej się wymigać. – Ale jak? – Elliot stuka niecierpliwie stopą w podłogę. Kręcę głową. – Nie powiem… ale macie czas jutro wieczorem, prawda? Chcecie wybrać się na przedstawienie do Londynu? Kiedy Elliot i Alex wychodzą i zostaję sama z Noah, nie mogę już dłużej powstrzymać łez. Chociaż Megan tyle razy zawiodła mnie jako przyjaciółka, dawno temu byłyśmy sobie bliskie. Nawet ostatnio wydawało mi się, że naprawdę się przede mną otwiera. I była taka opiekuńcza, kiedy miałam ataki paniki. Ale chyba niektórych ludzi nie da się do końca poznać. Czasem bywają cudowni, a kiedy indziej – naprawdę paskudni. Trzeba po prostu zdecydować, ile jesteśmy w stanie znieść. A ja mam już dość znoszenia Megan. – Nie martw się, Penny. Skąd mogłaś wiedzieć, że to ona? – Przecież Elliot ma rację: wszystko na to wskazywało. W zasadzie zrobiła ze mnie idiotkę. – A ty, jak dobra przyjaciółka, dobra osoba, która daje ludziom szansę, postanowiłaś uwierzyć, że może się poprawić. To nie twoja wina, że nie mogła. – Powiedziałam Posey takie okropne rzeczy… – Posey ci wybaczy. Nie znałaś prawdy. – Och, mam nadzieję, że masz rację. Za coś takiego muszę ją przeprosić

osobiście. Niektórych spraw nie można załatwić SMS-em. – To może dasz mi jakąś wskazówkę, o co chodzi w tym twoim sekretnym projekcie? – Sprytna próba zmiany tematu – mówię z lekkim uśmiechem. – Ale to, że jestem zdenerwowana, nie znaczy, że zdradzę ci wszystkie moje sekrety. Noah kładzie sobie rękę na piersi, udając oburzenie. – Moi? Miałbym próbować wydobyć z ciebie twoje sekrety? – Wszystkiego się dowiesz, jak skończę, obiecuję. – Okej, mogę z tym żyć. Wzdycham, a potem siadamy przytuleni na kanapie. W tle leci cicho film na DVD, stary dokument przyrodniczy BBC, który włączył Elliot. Dajemy się mu pochłonąć. Leżę z głową na piersi Noah, zdumiona tym, jak dobrze do siebie pasujemy. – A co z tobą? – pytam, gdy mój wzrok pada na instrumenty zgromadzone w salonie. – Hmm? Jak to? – Kiedy usłyszę, nad czym ty pracujesz? – Wiesz, nie jesteś jedyną osobą, która każe na siebie czekać. – Och, naprawdę? – Coś ty, myślisz, że umiem się oprzeć takiej mince? Pracuję nad czymś superwyjątkowym i na to będziesz musiała poczekać, ale teraz usłyszysz coś trochę innego niż zwykle. Noah podchodzi do pianina. Jestem zaskoczona, bo jeszcze nigdy nie grał przy mnie na tym instrumencie. Ustawia ręce nad klawiszami i napina palce. Zaczyna grać piękną melodię, a jego dłonie przesuwają się z wprawą tam i z powrotem po klawiaturze. A później śpiewa pierwszych kilka wersów. Oczywiście puszczałam sobie album Noah pod jego nieobecność, ale czuję się tak cudownie, słysząc go znów na żywo, że na początku nie zwracam uwagi na słowa. Kiedy się na nich skupiam, uświadamiam sobie, że piosenka opowiada o kimś, kto ma wrażenie, jakby tonął w ciemnym morzu. Utwór jest smutny i wolny, ale bardzo poruszający, a pod koniec tempo stopniowo narasta, mistrzowsko budując napięcie. Kiedy ostatnia nuta wybrzmiewa, zaczynam klaskać jak szalona. – Podoba ci się? Widzę, że Noah trochę się denerwuje, ale jest z siebie zadowolony. – Niesamowita piosenka! – wołam. – Powstała w moim najmroczniejszym okresie, zaraz po tym jak skróciłem trasę i przyjechałem do Brighton. Tak, jak ci mówiłem, tekst i muzyka po prostu… same spłynęły mi spod palców. Ale musiałem ją zagrać na pianinie, nie na gitarze. Tu potrzebny był poważniejszy, głębszy dźwięk. Jeszcze nie wysłałem jej Fenelli.

– Zachwyci się nią tak samo jak ja – zapewniam go. – Och, piękne dzięki – mówi Noah, naśladując południowy akcent Sadie Lee. – Wiesz co, nadal nie mogę uwierzyć, że będziesz tu mieszkał. – No, to jakieś szaleństwo, prawda? Musisz mnie nauczyć wszystkich brytyjskich tradycji. Może nawet zacznę wymawiać słowa tak jak wy. – Nieee! Uwielbiam w tobie to, że mówisz jak nowojorczyk! – Usiłuję wypowiedzieć to słowo jak Amerykanka, ale brzmię raczej jak mówiąca po angielsku Irlandka z hindusko-francuskimi korzeniami. – Okej, okej, nie zmienię akcentu! – woła Noah. – Ale naprawdę chcę się dowiedzieć, o co chodzi w byciu Brytyjczykiem. Może odwiedzimy królową w pałacu Buckingham? – I pójdziemy na podwieczorek! – I obejrzymy mecz piłki nożnej! Krzywię się na te słowa. – O nie, tylko nie zamień się w fanatycznego kibica. – Ha, nie masz się czym martwić! – śmieje się Noah. – Skoro nie lubiłem oglądać sportu w Stanach, to przeprowadzka na drugą stronę oceanu raczej tego nie zmieni. – A możemy robić też inne rzeczy. Na przykład zwiedzić łaźnie rzymskie w Bath albo pójść na jakiś festiwal. Albo mogę cię nauczyć, jak bez końca rozmawiać o pogodzie. – Piszę się na wszystko, byle razem. – Będziemy się świetnie bawić! – wołam. Nie pamiętam, kiedy ostatni raz byłam taka szczęśliwa i zadowolona z życia. Przytulam się mocniej do klatki piersiowej Noah; nasze stopy leżą splecione na brzegu jego narożnej kanapy. Przez jedno z wykuszowych okien do salonu zagląda księżyc, a jego światło pada nam dokładnie na palce u stóp. Żałuję, że nie mogę nabrać tego blasku do butelki i wziąć ze sobą do domu. Ta myśl przypomina mi o czymś mało przyjemnym. – Muszę już wracać – mówię, sprawdzając godzinę. – Tak się cieszę, że znów jesteśmy razem. – Ja też. – Na pewno nie chcesz, żebym pojechał jutro z tobą i Alexiotem do Londynu? – Na pewno. To coś, co muszę załatwić sama. – Okej. Nic się nie martw. Poradzisz sobie. Wierzę w ciebie. Właśnie takiego zapewnienia potrzebowałam, żeby mój żołądek się uspokoił. Jutro czeka mnie jeden z najtrudniejszych dni w życiu.

Następnego dnia szkoła jest istną torturą. Wszyscy rozmawiają o imprezie Megan – jaka była świetna i jaką mają nadzieję, że za rok wyprawi następną. Jej plan zdobycia popularności rozwija się bez żadnych przeszkód. Oczywiście nie licząc przeszkody, którą szykuję ja. Przez cały dzień trudno mi się skupić – do tego stopnia, że panna Mills musi zawołać mnie trzy razy, zanim w końcu na nią patrzę. – Penny? W jej głosie słyszę rozdrażnienie. – Przepraszam, zamyśliłam się. – Zauważyłam! Możesz zostać chwilę po lekcji? – Yy… – zerkam na telefon. Zamierzałam wyjść ze szkoły zaraz po zajęciach fotograficznych. Kończę wcześniej, a to oznacza, że zdążę dojechać do Londynu na czas, żeby zatrzymać Megan i zrealizować mój pomysł. – Penny? – Tak, jasne, oczywiście – odpowiadam. Wyjazd może poczekać kilka minut, poza tym czuję się winna, że ignorowałam moją ulubioną nauczycielkę. Kiedy rozlega się dzwonek, podchodzę do jej biurka, na którym rozkłada klasówki. – Rzadko cię ostatnio widuję – rzuca, nie podnosząc wzroku. – Pracuję nad zdjęciami. Tylko… nie jestem jeszcze gotowa pokazać swojego projektu. Teraz przenosi na mnie spojrzenie i przygląda mi się uważnie. Robię najbardziej niewinną minę, jaką potrafię. To nie w moim stylu, ukrywać przed nią prace, nawet niedokończone, ale ten projekt jest inny. Jak dotąd widziała go tylko jedna osoba, która zachęciła mnie, żebym go kontynuowała. Wciąż mam wrażenie, że moja koncepcja przypomina połyskującą bańkę mydlaną. Jest bardzo krucha – martwię się, że pęknie, jeśli zbyt wielu ludzi zobaczy ją, zanim będzie gotowa. – W porządku. Tylko nie rozpraszaj się za bardzo. To dla ciebie ważny okres. – Uśmiecha się lekko. – Czytałam twojego bloga. Cieszę się twoim szczęściem. Ale nie pozwól, żeby ogromne postępy, jakie dotąd zrobiłaś, poszły na marne. W pojedynkę też jesteś wspaniała, Penny.

– Nie dopuszczę do tego, obiecuję. – W takim razie do jutra. – Do widzenia, panno Mills. Wychodzę z sali, ale tuż za drzwiami zaczepia mnie Kira. Przygryzam wargę. Jeśli zaraz nie wyruszę, zostanie mi za mało czasu… – Jedziesz później do Londynu? My też. Możemy się z tobą zabrać? Byłaś już w tej szkole, więc znasz drogę i z tobą się nie zgubimy. Mówi tak szybko, że z trudem nadążam za tokiem jej myśli. – Czekaj, jak to? Jedziecie na przedstawienie dziś wieczorem? – Pen, nie słyszałaś? Megan chce, żebyśmy wszyscy przyszli na jej występ. – Megan zaprosiła was wszystkich? – Tak, powiedziała, że ma mnóstwo darmowych biletów, a poza tym wiesz, jaka ona jest. Chce, żeby każdy zobaczył jej wielki debiut. Przełykam ślinę. W tej sytuacji mój plan będzie jeszcze trudniejszy do przeprowadzenia. – To jak, jedziesz do Londynu? – powtarza pytanie Kira. – Tak, ale kończę dziś wcześniej, więc chciałam wybrać się tam od razu, żeby złapać Megan przed spektaklem. – Aha, szkoda. No dobra, to do zobaczenia na miejscu. – Jasne. Do zobaczenia. Jeszcze chwila, a spóźnię się na wcześniejszy pociąg. Muszę nim pojechać, jeśli mam wprowadzić swój plan w życie. Przygryzam wargę na tę myśl. Nagle brzęczy mi telefon – dostaję SMS-a.

Na końcu nie ma buziaków ani emotikonów… Megan najwyraźniej nadal ma do mnie pretensję po imprezie. W tej chwili wszyscy znajomi – z naszej szkoły i z

Akademii Madame Laplage – znów jedzą jej z ręki, dlatego nie potrzebuje już starej przyjaciółki. „Nigdy nie była twoją przyjaciółką – powtarzam sobie w duchu. – Tylko cię wykorzystywała”. Do oczu napływają mi łzy. Przez cały czas sądziłam, że znam Megan, a ona zna mnie. Ale teraz przypominają mi się jej słowa o uczniach Akademii Madame Laplage. „Każdy chce być gwiazdą”. Nikt nie pragnie tego bardziej niż Megan. Jest gotowa zrobić wszystko, żeby osiągnąć swój cel… niezależnie od tego, co musi poświęcić. A ja jestem jedyną osobą, która może ją powstrzymać.

Do przedstawienia zostało tylko kilka godzin i w teatrze jest bardzo spokojnie. Wszystko jest już przygotowane, a budynek wydaje się opustoszały. To jak cisza przed burzą. Wystrój sceny ma przenieść widzów do Nowego Jorku, a mnie przypomina się, jak wystawialiśmy w szkole Romea i Julię. Nasz nauczyciel postanowił, że akcja będzie się toczyła na Brooklynie. Może też był fanem West Side Story. Widzę jednak, że ta scenografia jest znacznie lepsza niż nasze szkolne dekoracje, bo kiedy przymykam oczy, czuję się prawie jak na Manhattanie. Cieszę się, że ostatnim razem Megan oprowadziła mnie tak dokładnie po całej szkole – teraz bez trudu się po niej poruszam. Staję przed drzwiami głównej garderoby, do których przyczepiona jest kartka z napisem „Maria”. Biorę głęboki oddech, a potem pukam. – Proszę! – rozlega się melodyjny głos Megan. Na twarzy ma szeroki uśmiech, który na mój widok natychmiast znika. Nie wiem, kogo się spodziewała, ale na pewno nie mnie. – O. Cześć – rzuca poirytowanym tonem. – Nie dostałaś mojej wiadomości? Odwraca się z powrotem do lustra, przy którym nakłada właśnie pierwszą warstwę makijażu. Jej wyszczotkowane włosy aż lśnią w świetle. Muszę przyznać, że wygląda na stworzoną do tego, żeby zostać diwą teatralną. Szkoda tylko, że postanowiła to osiągnąć tak podłymi metodami. – Dostałam – odpowiadam. – Ale mam ważną sprawę. – Taką ważną, że nie może poczekać, aż przedstawienie się skończy? Postanawiam po prostu powiedzieć, o co chodzi, zanim stracę odwagę. – Wiem, że to ty wrzuciłaś do sieci piosenkę Leah. Megan nieruchomieje na chwilę, a później odkłada pędzle i odwraca się do mnie. – Jak śmiesz! Już ci powiedziałam, że to nie ja. Nawet mnie tam nie było. To musiała być Posey… Przewracam oczami i zakładam ramiona na piersi. – Daj sobie spokój, Megan. Leah ma nagranie z monitoringu. – Okej – mówi Megan niepewnie. Przynajmniej ma na tyle przyzwoitości, żeby wyglądać na trochę onieśmieloną. – Wiesz, że może cię podać do sądu – ciągnę. Megan blednie.

– Zrobi to? – Nie – odpowiadam. – Nie jesteś tego warta. – No, to w takim razie chyba nie mamy już sobie nic do powiedzenia. A jeśli to oznacza, że nie muszę się już z tobą przyjaźnić, to tym lepiej. Szczęka mi opada. – Co ja ci zrobiłam?! – wołam. – Co zrobiłaś? Ta rola była już praktycznie moja; Posey miała z niej zrezygnować. A ty nagle postanowiłaś dodać jej pewności siebie i miałaś jeszcze czelność zabrać mnie ze sobą! Myślałam, że jesteś moją przyjaciółką! Spotykasz jakąś nieznajomą dziewczynę i parę tygodni później stajesz po jej stronie? Jaka przyjaciółka się tak zachowuje, Penny? Marszczę brwi. – Co? Jestem twoją przyjaciółką. A przynajmniej… byłam twoją przyjaciółką. Ale tym razem posunęłaś się za daleko, Megan. – Czego ty właściwie chcesz, Penny? Streszczaj się, bo muszę się przygotować do występu. – Oddaj Posey jej rolę. Megan wybucha śmiechem, ale szybko się opanowuje. – Chyba żartujesz. Nie, Penny. Za ciężko na nią pracowałam, żebyś mi ją teraz odebrała. – Mam film z monitoringu, na którym widać, jak nagrywasz piosenkę Leah. Mogę powiedzieć wszystkim, co zrobiłaś. Megan wstaje, potrząsając włosami. – Wiesz co, Penny? Kogo to obchodzi? Piosenka wyciekła do internetu. Ja dostałam trochę pieniędzy, a Leah darmową promocję… Wszystko jest w porządku. Myślę, że powinnaś już iść. A poza tym wiem, że nie stać cię na to, żeby pokazać ten film. To by znaczyło, że niczym się nie różnisz ode mnie. A ty jesteś za dużą świętoszką, żeby naprawdę cokolwiek zrobić. Widzę, że mój plan zaczyna się sypać. Megan ma rację – nie dałabym rady upublicznić tego filmu po to, żeby ją zranić. Ale muszę jeszcze raz spróbować ją przekonać, żeby oddała główną rolę – jestem to winna Posey. – Wiesz, nie jestem pewna, w którym momencie coś się z tobą stało, Megan. Wcześniej w ciebie wierzyłam, ale ty się zmieniłaś. I to na gorsze. Nie jesteś taka, jak myślałam. Tamta Megan liczyła się z innymi ludźmi. I nawet lubiła ich uszczęśliwiać. Nie miała nic wspólnego z bezwzględną, egoistyczną osobą, która zmiażdży każdego, kto stanie jej na drodze. Oddaj Posey rolę, chociaż tyle możesz zrobić. – Nie – warczy Megan. – Na pewno? – Zza mojego ramienia rozlega się łagodny głos, a Megan odpływa z twarzy cała krew.

Odwracam się. – Madame Laplage?! – woła zaskoczona Megan. Za mną stoi wysoka kobieta o surowym wyglądzie. W rękach trzyma ogromny bukiet żółtych i białych kwiatów, który rzuca bezceremonialnie na stół tuż przy wejściu do garderoby. To musi być słynna dyrektorka akademii we własnej osobie. Madame Laplage zakłada ręce na piersiach. – Czy mogłabyś mi wytłumaczyć, co się tu dzieje? – zwraca się do mnie. – Ona nawet się tu nie uczy! – wtrąca się Megan. – Nie powinno jej być na terenie szkoły! I wtedy madame Laplage okazuje się tak przerażająca, jak słyszałam, bo ucisza ją jednym spojrzeniem. Później znów kieruje wzrok na mnie, ale teraz patrzy z życzliwością, jakby chciała mi dodać odwagi. Otwieram usta, ale nie wydobywa się z nich żaden dźwięk. Nie wiem, czy umiem donieść na Megan – i to tak ważnej osobie jak madame Laplage. A potem uświadamiam sobie, że muszę jej wszystko powiedzieć, chociażby ze względu na Posey. To ona powinna być w tej garderobie. – Megan wzięła pieniądze za wrzucenie do internetu jednej z piosenek Leah Brown – wyrzucam z siebie szybko – i zrzuciła winę na Posey Chang, która z tego powodu zrezygnowała z roli. Madame Laplage kręci wolno głową. – Czy to prawda, Megan? Megan wpatruje się w swoje buty i nic nie mówi. – W mojej szkole nie lubimy złodziei. – Złodziei? – piszczy Megan. – Obawiam się, że tak muszę cię nazwać. Jesteśmy prestiżową akademią. Bardzo poważnie traktujemy kradzież praw autorskich. A ty w dodatku kłamliwie oskarżyłaś inną uczennicę i wykorzystałaś jej brak pewności siebie, żeby przejąć po niej rolę. Znałam dublerki, które knuły intrygi, żeby zagrać główną rolę, ale to zdecydowanie najgorszy przykład tego podłego zachowania! – Prostuje plecy, a Megan i ja instynktownie się kulimy. – Straciłaś prawo do miejsca w mojej szkole. Zostajesz tymczasowo zawieszona w prawach ucznia. – Nie… błagam! – Megan cała się trzęsie. – Dostałam nauczkę, naprawdę! Madame Laplage, ja nie chciałam… Penny ma rację, ja taka nie jestem… w głębi duszy… tylko bardzo mi na tym zależało. Nie myślałam o nikim oprócz siebie. Ale usta madame Laplage są zaciśnięte w cienką kreskę. – Jeśli chcesz dostać drugą szansę, będziesz musiała poczekać. Po przedstawieniu przyjrzymy się tej sprawie dokładnie. A na razie nie jesteś tu mile widziana, więc proszę, żebyś opuściła garderobę. Megan przepycha się obok mnie, po drodze rzucając mi najokropniejsze spojrzenie, jakie umie z siebie wykrzesać. Jestem w szoku. Ale postawiła sprawę

jasno: nie chciała nawet przeprosić za to, co zrobiła. Nie zamierzała niczego naprawić, oddając Posey z powrotem jej rolę. Zasługuje na to, żeby wylecieć ze szkoły. Madame Laplage przenosi na mnie oczy o stalowym spojrzeniu i wygląda, jakby tak naprawdę dopiero mnie zauważyła. – Powiedz mi: uczysz się w mojej szkole? Kręcę głową. Nagle czuję się bardzo nie na miejscu za kulisami w jej teatrze. – Ale znasz Posey Chang? Potakuję. – W takim razie sugeruję, żebyś szybko ją znalazła i przekazała jej, że musi się przygotować na wieczorny występ. Wszyscy nie możemy się go doczekać. Jeszcze raz potakuję, a potem pędzę do drzwi, przypominając sobie w ostatniej chwili, żeby powiedzieć: – Dziękuję, madame – kiedy ją mijam. Jest taaakaaa przerażająca! Naprawdę nie chciałabym być teraz w skórze Megan. Znów pukam do czyichś drzwi, ale tym razem jestem w zupełnie innym nastroju. Na twarzy mam szeroki uśmiech i z trudem się powstrzymuję, żeby nie tańczyć z podekscytowania. – Tak? – mówi Posey, otwierając drzwi. – Cześć, to ja – odpowiadam. Nie zdziwiłabym się, gdyby zatrzasnęła mi drzwi przed nosem, ale zamiast tego rozpromienia się na mój widok. A potem przypomina sobie, co się stało, i jej twarz się zmienia. Teraz maluje się na niej strach. Czuję się taka winna, że aż ściska mnie w żołądku. Nie mogę uwierzyć, jak okropnie potraktowałam tę dziewczynę – osobę, z którą podobno się przyjaźniłam. Kładę dłoń na klamce. – Posey, przyszłam, żeby cię bardzo, bardzo przeprosić za to, że cię nie posłuchałam – mówię szybko. – Jak to? – Uchyla drzwi trochę szerzej. – Teraz wiem, że to nie byłaś ty. Nie mam pojęcia, jak mogłam w to w ogóle uwierzyć. Nie znamy się długo, ale powinnam mieć pewność, że nigdy byś tego nie zrobiła. Posey napływają do oczu łzy. – Dzięki, Penny. Nie wiesz, ile to dla mnie znaczy. Byłam strasznie smutna, że naszą nową przyjaźń może zniszczyć jakieś kłamstwo. Nabieram powietrza do płuc. – I mam dla ciebie wiadomość. Megan nie może zagrać dziś wieczorem Marii. Posey wybałusza oczy ze zdziwienia.

– Co? Dlaczego? – Została zawieszona. – Niemożliwe! Nie wierzę. – Rzuciła na ciebie fałszywe oskarżenie, że ukradłaś piosenkę Leah, i zmusiła cię do oddania jej roli. Madame Laplage wpadła w furię. A to właśnie Megan za tym stała. – Chcesz powiedzieć, że… to Megan wrzuciła piosenkę Leah do sieci? – Dokładnie! Nie powinnam jej była ufać. Już dawno mogłam się w tym połapać. Byłam głupia. – O rany! – Posey wycofuje się do swojego pokoju i pada na łóżko, jakby nogi odmówiły jej posłuszeństwa. Pode mną też uginają się kolana, więc wchodzę do środka i siadam obok niej. – Przecież tyle osób przyjdzie ją zobaczyć – ciągnie Posey. – Trąbiła o tym występie na swoim blogu, Twitterze i Facebooku… Co ona im wszystkim powie? Wzruszam ramionami. – To jej sprawa. Mogła o tym pomyśleć, zanim postanowiła ukraść piosenkę Leah. – Wow! Nie mogę uwierzyć, że to ona. Kurczę, a jak ty na to zareagowałaś, Penny? Nic ci nie jest? – W jej oczach lśni troska. – Nie. Jestem trochę roztrzęsiona, ale… cieszę się, że wszystko się jakoś układa. W każdym razie najważniejsza wiadomość jest taka, że kiedy opowiedziałam madame Laplage o tym, jak Megan zdobyła rolę Marii, jak kłamała, że nagrałaś piosenkę i ją sprzedałaś, twoja dyrektorka powiedziała, że to ty musisz zagrać dziś Marię. Przysłała mnie tu właśnie po to, żebym cię znalazła i przekazała ci, że masz się szykować. Posey wbija oczy w podłogę. – Penny, ja nadal nie wierzę, że sobie poradzę. Przyzwyczaiłam się już do tego, że gram małą rólkę… – Jej dłonie zaczynają się trząść. – Widzisz? Na samą myśl o występie ogarnia mnie trema. Marię na pewno może zagrać inna osoba z obsady. Nawet nie wiem, czy pamiętam cały tekst… i sygnały muzyczne… uczyłam się tylko partii chórków. A co, jeśli wszystko pomieszam? Dostanę fatalną ocenę i sama wylecę ze szkoły. – Jej słowa zlewają się ze sobą, tworząc niezrozumiały bełkot. – Posey – mówię, łapiąc ją za ramiona. – Zamknij oczy. Oddychaj. Zaciska powieki i kilka razy wolno wciąga powietrze, a jej oddech zaczyna stopniowo się uspokajać. – Dasz radę – zapewniam ją. – Aktorstwo masz we krwi. Znasz tę rolę na wyrywki. Po prostu uznaj swój stres. Zauważ swój strach. Zobacz go… – Przypominam sobie metaforę drzewa, którą posłużyła się Leah. – Wyobraź go sobie jako rzęsisty deszcz. Większość ludzi wolałaby, żeby stale świeciło słońce,

ale ty wiesz, że czasem musi popadać. Drzewo potrzebuje deszczu, żeby przetrwać. Możesz wykorzystać ten strach jako motywację, żeby dać występ swojego życia. Nie próbuj udawać, że się nie boisz. Pamiętaj, że nie spotka cię nic naprawdę strasznego: przeżyjesz występ, a twoi przyjaciele i rodzina nadal będą cię kochać. Potraktuj swój strach z szacunkiem, na jaki zasługuje, a potem zostaw go za sobą. Może czasami cię przytłoczy. Ale nie dziś wieczorem. Dasz radę wystąpić, chcesz wystąpić. Wierzę w ciebie, Posey. – Sięgam do torby, wyjmuję z niej torebkę z brązowego papieru i podaję ją przyjaciółce. – Proszę. Przyniosłam ci coś. Posey przyjmuje prezent i zagląda do środka. – O! – woła, a potem wyciąga z torebki drzewko bonsai. Jak na swoje miniaturowe rozmiary, ma gruby pień i gęstą koronę jasnozielonych liści, z których każdy jest wielkości paznokcia małego palca u dłoni. – Pomyślałam, że ci się przyda. Będzie ci przypominać, co masz w środku: drzewo pewności siebie, które daje ci odwagę do działania. A poza tym łatwo o nie dbać! – Bardzo mi się podoba, Penny! – Posey stawia drzewko na biurku i podziwia je przez chwilę. Kiedy przenosi spojrzenie z powrotem na mnie, jej oczy mają nowy wyraz. Jest w nich błysk determinacji, którego wcześniej w nich nie widziałam. Spogląda na zegarek i piszczy z przerażenia. – Okej, mam pół godziny… muszę się pospieszyć! – Tak! – wołam. Mam ochotę równocześnie skakać i krzyczeć. Zrobi to. Naprawdę wystąpi! Posey rzuca mi się w ramiona i razem skaczemy w kółko z radości. Potem miota się po całym pokoju, wrzucając do torby ubrania i kosmetyki. Ruszamy do wyjścia, ale Posey zatrzymuje mnie przed samymi drzwiami. Od razu przychodzi mi do głowy, że zmieniła zdanie, ale ona uśmiecha się do mnie. – Wiesz co, Penny, jesteś w tym naprawdę dobra. – W czym? – W pomaganiu ludziom. Robię się czerwona jak burak. – Jak to? – Po prostu wcześniej nikt nie traktował mojej tremy poważnie. Wszyscy myśleli, że to tylko etap, z którego wyrosnę. – Ale ja wiedziałam coś o tym, jak musisz się czuć, bo sama mam stany lękowe. I rozumiem, że strach mogą wywoływać rzeczy, które nie są twoją winą. – Myślę o tym, jak prawie mieliśmy z rodzicami wypadek samochodowy, od którego zaczęły się moje ataki paniki. – Nie możemy pozwolić, żeby przykre

doświadczenia zniszczyły nam życie. A ty nie możesz dopuścić do tego, żeby przeszkodziły ci w spełnianiu marzeń. Dobra, muszę lecieć. Zobaczymy się po przedstawieniu? Posey łapie mnie za rękę. – Wejdź ze mną za kulisy. Znów może mnie złapać trema. Ale jeśli ty tam będziesz… na pewno sobie poradzę. Uśmiecham się szeroko. – Z przyjemnością!

Za kulisami wszystko wygląda zupełnie inaczej niż jeszcze kilka godzin temu. Panuje totalny chaos. Aktorzy w biegu wciągają przez głowę kostiumy, a lampy na scenie co chwila włączają się i wyłączają, bo technicy testują różne ustawienia świateł. Uskakuję na bok, żeby nie stratował mnie wózek wypełniony wielkimi falbaniastymi halkami. – Świetnie, znalazłaś naszą gwiazdę! – charakterystyczny głos madame Laplage zatrzymuje nas w pół drogi do garderoby Posey. – Madame Laplage! Jaka pani miła. Widzę, że Posey ma ochotę dygnąć, jakby spotkała członka rodziny królewskiej, ale w ostatniej chwili się powstrzymuje. – Wcale nie muszę być miła, moja droga. Słyszałam od różnych nauczycieli, jak cudownie wypadłaś na przesłuchaniu, miałaś też kilka dobrych prób. Nie martw się, każdemu nie wychodzi przynajmniej jedna próba kostiumowa – mówi dyrektorka, puszczając do nas oko. – To praktycznie gwarancja udanej premiery. No dobrze, idź się przygotować. – Posey biegnie do garderoby, zostawiając mnie sam na sam z przerażającą madame Laplage. – Przepraszam, madame, czy mogłabym zostać za kulisami? Posey myśli, że jej to pomoże. Madame zerka na mnie znad orlego nosa i sznuruje wargi. – No cóż, nie znoszę, kiedy ktoś snuje się tu bez celu. Możesz się do czegoś przydać? Potrafisz nakładać makijaż? A może wolisz pomóc aktorom się ubrać? – Umiem robić zdjęcia – odpowiadam cicho. – No dobrze. Co prawda, mamy już wyznaczonego fotografa do tego przedstawienia, ale nie zaszkodzi zobaczyć go z dwóch punktów widzenia. Przyniosłaś własny sprzęt? Przekręcam torbę na ramieniu i pokazuję jej aparat w środku. – Fantastycznie. – Klaszcze w dłonie. – W takim razie zabieraj się do pracy! Odwraca się gwałtownie, szeleszcząc spódnicą, a potem odchodzi zamaszystym krokiem, żeby onieśmielić następną osobę. Wypuszczam powietrze z płuc, choć nawet nie zdawałam sobie sprawy, że wstrzymuję oddech. Madame Laplage i moja mama znajdują się na przeciwnych krańcach skali teatralności, ale założę się, że świetnie by się dogadały. Wyławiam z torby aparat, a wolną ręką piszę SMS-a do mamy, Elliota

i Alexa, że spotkam się z nimi po spektaklu. Potem wyłączam dźwięk w telefonie i zaczynam swoje nowe zlecenie. Te chwile lubię najbardziej. Z aparatem w dłoniach czuję się trochę tak, jakbym zamieniała się w kogoś innego – kogoś, kto nie boi się obfotografować interesującego obiektu z każdej strony i zrobi prawie wszystko, żeby uchwycić na kliszy niepowtarzalną chwilę. Zauważam chórzystów, którzy rozgrzewają głosy, stłoczeni w ciasnym kółku, więc pstrykam im zdjęcie. Później moje ruchy stają się automatyczne: przesuwam obiektyw, wciskam migawkę, nastawiam ponownie ostrość. Przerywam pracę dopiero w chwili, gdy w moim wizjerze pojawia się drugi aparat. Trzyma go wysoki ciemny blondyn z lekko falowanymi włosami. Pierwszy opuszcza sprzęt i uśmiecha się do mnie nieśmiało. No jasne! Fotografem, o którym wspomniała madame Laplage, jest Callum! – Cześć, przyjaciółko – wita się. – Cześć – odpowiadam. Nagle ogarnia mnie zakłopotanie. – Pomożesz mi? Mam problem, jak ustawić parametry w półmroku za kulisami – prosi Callum. I to wystarcza – znów zatapiamy się w rozmowie o sprzęcie, a ja uświadamiam sobie, jak fajnie jest znać kogoś, kto pasjonuje się tym tak samo jak ja, nawet jeśli łączy nas tylko zawodowa przyjaźń, a nie związek. – Pięć minut do podniesienia kurtyny! – Lepiej zajmę stanowisko – mówi Callum. – Do zobaczenia potem? – Jasne. Nie zapomnij o szybkości migawki! – Nie zapomnę – zapewnia, a potem idzie przed scenę, żeby robić zdjęcia z poziomu fosy orkiestrowej. Słyszę, jak muzycy się rozgrzewają, ćwicząc początek pierwszej piosenki. Fotografuję ludzi wokół mnie, którzy w skupieniu przygotowują się do występu, walcząc z mniejszym lub większym stresem. Z widowni dobiegają szmery i szelesty, bo miejsca zaczynają się zapełniać. Tam też pojawia się dziwne napięcie – czuć, że publiczność spodziewa się świetnego spektaklu i liczy na dobrą zabawę. – Penny? Posey wychodzi z garderoby, a ja wpadam w zachwyt. Ciemne lśniące włosy ma podkręcone we fryzurę w stylu lat pięćdziesiątych, a gruba warstwa makijażu podkreśla jej rysy, żeby były wyraźnie widoczne na scenie. Spomiędzy włosów opada jej na czoło maleńki, niemal niezauważalny mikrofon. Moja przyjaciółka wygląda jak prawdziwa gwiazda. – Posey, a może powinnam nazywać cię Marią, niesamowita charakteryzacja!

Przygryza dolną wargę umalowaną czerwoną szminką. – Jeszcze nie powiedziałam mamie, że znów gram Marię. – Może to dobrze – uspokajam ją. – Jesteś gotowa? – Bardziej gotowa nie będę. Posey nie wychodzi na scenę od razu – musi przeczekać za kulisami kilka pierwszych scen. Stojąc obok niej, czuję, jak drży. Znów zżera ją trema, nerwy ma napięte jak struny w pianinie. Chwytam jej dłoń i szepczę: – Pamiętaj o drzewie. – Dobra – odpowiada. Chwilę później, choć trudno w to uwierzyć, przychodzi kolej na nią. Puszcza moją dłoń, rozciąga usta w szerokim uśmiechu i wychodzi na scenę. Orkiestra gra kilka pierwszych nut, które wydają się wisieć w powietrzu przez całe wieki, a potem Posey zaczyna śpiewać tak, jakby właśnie po to przyszła na świat. Do oczu napływają mi łzy. Kiedy kończy pierwsze solo, oklaski są niemal ogłuszające. Czuję na ramieniu ciężar czyjejś dłoni. Podnoszę wzrok i napotykam spojrzenie madame Laplage. – Może lepiej dołącz już do publiczności. Wygląda na to, że wykonałaś swoje zadanie, a stamtąd będziesz miała znacznie lepszy widok. Kiwam głową. O niczym innym nie marzę, jak tylko o tym, żeby usiąść na środku widowni i klaskać, dopóki moje dłonie nie zrobią się całkiem czerwone, żeby jedynym dźwiękiem płynącym w stronę Posey był entuzjastyczny aplauz.

Owacje na stojąco. Publiczność wstaje z miejsc, żeby wyrazić uznanie dla aktorów na scenie. Spektakl przebiegł bez żadnych zgrzytów, a cała obsada wypadła wspaniale. Posey była spektakularna w roli Marii i trafiała w każdą nutę. Jej śpiew wycisnął łzy z oczu wielu widzów. Chociaż uczniowie musieli wystąpić w tym przedstawieniu w ramach zajęć, miało się wrażenie, że robią to dla czystej przyjemności. Może taki jest efekt, kiedy ktoś kocha to, czym się zajmuje, zamiast wykonywać to z obowiązku. Wydaje mi się, że każdy z aktorów może kiedyś odnieść sukces na West Endzie albo na Broadwayu – ja na miejsc Laplage wszystkim wystawiłabym najwyższą ocenę. Gdy Posey wychodzi na scenę, żeby się ukłonić, gwiżdżę głośno na palcach i wołam: „Brawo, Posey!”, zanim jestem w stanie się opamiętać. Mama ściska mnie za ramię, a Elliot i Alex promienieją z zachwytu. – Co za spektakl! – woła Elliot, kiedy hałas wreszcie opada na tyle, żeby dało się normalnie rozmawiać. Na widowni nadal słychać przytłumiony szmer – tak brzmi zadowolona publiczność omawiająca przedstawienie. Mama ma szkliste oczy. – To było jak podróż w czasie do mojej młodości – mówi. – Zapomniałam, jak uwielbiam ten musical. A Posey była po prostu niesamowita. Nie mogę uwierzyć, że wcześniej oddała główną rolę! Tylko co się stało z Megan? Zdezorientowana zerka w swój program. Na liście obsady jako Maria wciąż figuruje Megan; o zmianie informuje tylko pośpiesznie wydrukowana karteczka. – Właśnie, co się stało z naszą ulubioną żmiją? – pyta Elliot. – Z tego co widziałem, nie było jej nawet w chórkach. – Szkoła odkryła, że Megan podstępem skłoniła Posey do oddania roli, a sama odpowiada za wyciek piosenki Leah. Nie mogli jej puścić płazem kradzieży praw autorskich. Została zawieszona. – Biedna Megan! – jęczy mama. – Ale wygląda na to, że dostała to, na co zasłużyła. – Elliot i ja wpatrujemy się w nią ze zdumieniem. Mama zazwyczaj jest zagorzałą obrończynią Megan, ale teraz wzrusza ramionami. – No co? Nikt nie może bezkarnie zadzierać z moją Penny! Wychodzimy do foyer, a ja dostrzegam Kirę i Amarę w grupie uczniów z Brighton, którzy przyjechali na wielki debiut Megan. Wszyscy wczytują się

w programy z niepewnymi minami. Kiedy bliźniaczki mnie zauważają, machają, żebym do nich przyszła, więc zostawiam na chwilę mamę z Alexiotem i podchodzę do znajomych ze szkoły. – Jak się podobało? – zagaduję Kirę, starając się, żeby mój głos brzmiał normalnie. – Przedstawienie było fajne, tylko… myślałam, że zobaczymy Megan. Rozmawiałaś z nią przed występem? Co się stało? Wzruszam ramionami. – Słuchajcie, Megan musi to wyjaśnić sama. – Proooszę, powiedz nam – błaga Amara. Kusi mnie, żeby dać się im namówić, ale ostatecznie nie zdradzam, co się stało. Nie chcę o nikim plotkować. Sama padłam ofiarą ludzi, którzy próbowali napisać moją historię za mnie, przekręcając wszystko tak, że na koniec zupełnie nie przypominała już prawdy. Nie zamierzam być taka jak oni. Nawet dla mojego największego wroga. Poza tym Kira, Amara i pozostali brightończycy nie muszą długo czekać, żeby się wszystkiego dowiedzieć. Uczniowie wydziału teatralnego w Akademii Madame Laplage, którzy występowali w spektaklu, wybiegają przez wyjście dla aktorów w objęcia czekających na nich rodzin i przyjaciół. Megan sama powiedziała, że podstawową walutą w akademii – jak w każdej szkole – są plotki. Wieści roznoszą się szybko. Wielka scena między madame Laplage a Megan Barker to praktycznie jedyny temat rozmów. Wszyscy wiedzą, że musiała zrobić coś naprawdę strasznego, żeby wylecieć ze szkoły. Ktoś klepie mnie w ramię. – Penny? Odwracam się i widzę Posey w towarzystwie wysokiej, szczupłej kobiety, która ma takie same ciemne oczy i lśniące czarne włosy jak ona. – To moja mama Christine. – Och, bardzo miło mi panią poznać, pani Chang. – Wyciągam rękę do mamy mojej przyjaciółki. Ku mojemu zaskoczeniu, zamiast ją uścisnąć, przyciąga mnie do siebie i przytula. – Dziękuję za wszystko, co zrobiłaś dla mojej Posey. Powiedziała, że gdyby nie ty, na pewno nie wystąpiłaby dziś na scenie. Rumienię się. – Zawdzięcza to tylko sobie, naprawdę. – Nie jestem o tym do końca przekonana. To ty wydobyłaś z mojej córki odwagę, którą zawsze w niej widziałam. – Jest wyjątkową dziewczyną – mówię. – Obie jesteście wyjątkowe – odpowiada pani Chang. – I cieszę się, że moja

córka tak cię polubiła. Uśmiecham się ciepło do Posey. – Jej sympatia jest z całą pewnością odwzajemniona.

Następnego dnia nie mogę się doczekać końca lekcji, więc zaraz po ostatnim dzwonku wybiegam ze szkoły. Cały czas mnie dziwi, jak szybko może się od kogoś odwrócić szczęście. Mam na myśli Megan, której zaczęłam nawet lekko współczuć. Wprawdzie nikt nie zna szczegółów zajścia w akademii, ale krąży na ten temat wiele teorii, a żadna nie stawia Megan w dobrym świetle. Wszyscy mnie zadręczają, żebym powiedziała, co się stało, ale ja odmawiam rozsiewania plotek. Ale nie tylko dlatego czekam dziś na koniec lekcji. Tak naprawdę to pierwszy dzień, kiedy mogę zejść po szkolnych schodach, wiedząc, że zaraz napiszę do Noah i się z nim zobaczę.

Klikam „wyślij”, uśmiechając się od ucha do ucha. Może to śmieszne, że cieszę się z takiego drobiazgu, ale Noah i ja nigdy wcześniej nie mogliśmy być w normalnym związku. Takim, w którym wiesz, że od drugiej osoby nie dzieli cię milion kilometrów. W którym nie wyczekujesz na urywane rozmowy na Skypie, nie musisz kombinować, jak obejść różnicę czasu, i nie sprawdzasz bez przerwy cen biletów lotniczych. Wreszcie mamy szansę przekonać się, czy naprawdę możemy być razem. A to zaczyna się od radzenia sobie ze zwykłymi rzeczami. Odpowiada po kilku sekundach.

Ruszam przed siebie jeszcze bardziej tanecznym krokiem. Moje ulubione chłopaki spędzają razem czas, a ja nie mogę się doczekać, aż ich zobaczę! Ze szkoły mam dość daleko do Lanes, więc wskakuję do autobusu zjeżdżającego w stronę morza. W środku jest mnóstwo ludzi, w tym sporo moich szkolnych kolegów. Stoją ze spuszczonymi głowami, wpatrzeni w swoje telefony. Mam ochotę pstryknąć im zdjęcie, ale nie dałoby się tego zrobić dyskretnie, więc nie sięgam po aparat, tylko zaklinam w myślach kierowcę, żeby jechał jeszcze szybciej. Maleńka francuska naleśnikarnia stoi przy krętej brukowanej alejce niemal nad samym morzem. Kiedy wchodzę, kelnerka z uśmiechem pokazuje, żebym zeszła na dół. Dziękuję jej, przechodząc obok stolika, przy którym siedzą jacyś turyści. Nagle słyszę, że wspominają nazwisko znanego gwiazdora, który mieszka w Brighton. Jeśli mają nadzieję, że go spotkają, to raczej się rozczarują. Zastanawiam się, jak przyjęliby wiadomość, że piętro niżej siedzi słynny amerykański piosenkarz… Cały dół naleśnikarni zajmują stoliki. Przy jednym z nich w głębi sali widzę moich przyjaciół. Elliot zauważa mnie pierwszy i przywołuje mnie szaleńczym machaniem. Wsuwam się na miejsce obok Noah, sięgam po jego colę i biorę łyka. – Hej! – rzuca z udawanym oburzeniem, a potem całuje mnie w policzek. – Wiedzieliście, że naleśniki francuskie, czyli crêpes, powstały w Bretanii, francuskim regionie, gdzie nazywa się je krampouezh? – pyta Elliot, wgryzając się w naleśnika wypełnionego truskawkami i bitą śmietaną. – Podać coś pani? – odzywa się zza moich pleców kelnerka. – Och, poproszę tylko lemoniadę – odpowiadam. Kiedy ją dostaję, Elliot unosi swoją szklankę. – Chciałbym wznieść toast. Za to, że cała nasza paczka jest znów razem. Za Noah, który wreszcie poszedł po rozum do głowy. – Zdrowie! – powtarzamy wszyscy, stukając się szklankami. – I… – na twarzy Elliota pojawia się złośliwy uśmieszek – …za to, że

Mega-nudziara wreszcie dostała za swoje. – Hej, chyba powinieneś mówić ciszej – przerywa mu Alex. – O co ci chodzi? – dziwi się Elliot. – W końcu musimy uczcić upadek Mega-nudziary! W tym momencie Alex porządnie dźga Elliota w żebra, a mój najlepszy przyjaciel marszczy brwi, wołając: – Au! Przestań! – Potem podnosi wzrok i wbija go gdzieś ponad moim ramieniem, a jego usta układają się w literę „O”. Mrugam ze zdumieniem, patrząc na nich, jakby zwariowali. I nagle wzdłuż kręgosłupa przebiega mi dreszcz, bo czuję na sobie czyjś wzrok. Odwracając się, mam wrażenie, jakbym poruszała się w zwolnionym tempie albo brnęła przez syrop klonowy. W naleśnikarni stoi Megan z włosami związanymi w koński ogon. Na twarzy nie ma ani grama makijażu. Wokół jej oczu zauważam czerwone obwódki od płaczu i widzę, że próbuje powstrzymać drżenie dolnej wargi. Rozglądam się odruchowo, ale w okolicy nie ma żadnego koktajlu mlecznego. Za nią schodzi na dół jej mama. A jeśli istnieje ktoś bardziej przerażający od Megan, to tym kimś jest właśnie pani Barker. Zajmuje miejsce przy jednym z pustych stolików blisko schodów, a Megan podchodzi do nas niepewnie. – Cześć, Penny – mówi cicho. – Cześć, Megan – odpowiadam, z trudem przełykając ślinę. Noah ściska mnie pod stołem za nogę, żeby dodać mi odwagi, a Elliot piorunuje ją wzrokiem bez słowa. – Kira powiedziała, że mogę cię tu zastać. Wiem, że pewnie nie chcesz ze mną rozmawiać, i rozumiem, że prawdopodobnie zniszczyłam naszą przyjaźń na zawsze, ale potrzebuję cię przeprosić za to, co powiedziałam wczoraj, i za wszystko, co zrobiłam tobie, Posey i Leah. Wiem, że to było nie w porządku, i nie mogę uwierzyć, że pozwoliłam, żeby sprawy tak wymknęły mi się spod kontroli. – Yy… okej – odpowiadam z lekkim wahaniem. – Wiem, że trudno to zrozumieć – ciągnie, czytając mi w myślach. – I nie oczekuję, że mi wybaczysz. Ale opisałam, jak się z tym czuję, i wrzuciłam ten tekst na swojego bloga. Mówię to, żebyś wiedziała, że już się z tym nie kryję. Z zaskoczenia unoszę wysoko brwi. Myślałam, że Megan instynktownie będzie próbowała na wszelkie sposoby chronić swoją reputację, a ona złożyła publiczne przeprosiny, które mogą zobaczyć wszyscy jej przyjaciele, rodzina – i cały świat. – Mogłabyś przeczytać notkę i przekazać Leah Brown, jak mi przykro? Nie mogę skontaktować się z nią osobiście, żeby ją przeprosić. – Dobrze, powiem jej – obiecuję. – Dziękuję – mówi i odwraca się, żeby wrócić do mamy.

– Megan, poczekaj – wołam. – Słucham? – Co teraz zrobisz? Ze szkołą i tak dalej? – Madame Laplage na razie mnie zawiesiła, ale później pozwoli mi wrócić. Zaproponowała, żebym przedtem zrobiła sobie wolne, żeby sprawdzić, czy na pewno właśnie to chcę robić. Opuściłam pierwszy duży spektakl w tym semestrze, więc nie zaliczę żadnych zajęć z tego roku. – Krótka przerwa to chyba dobry pomysł – oceniam. – No, to do zobaczenia – rzuca, machając lekko. – Tak, pa – mówię, nie wiedząc, co jeszcze mogłabym dodać, a Megan odchodzi. Pani Barker kładzie córce rękę na ramieniu i odprowadza ją po schodach na górę. Zastanawiam się, ile osób musi jeszcze odwiedzić Megan w tym samym celu co mnie. Mam nadzieję, że przeprosiła już Posey. – O ja…! – rzuca Elliot. – Wiem! Nie mogę uwierzyć, że Megan przyszła aż tutaj… – odpowiadam, opadając ciężko na swoje krzesło. – Nie, nie o to mi chodzi, to znaczy, o to też, ale czytam właśnie notkę Megan. Chcesz zobaczyć? – Odwraca telefon, żebym widziała ekran. Przepraszam

Cześć, Czytelnicy, wiem, że zwykle pokazuję Wam tu różne rzeczy, które mnie zachwycą, ale dziś chciałabym napisać o kilku sprawach. Zrobiłam coś bardzo głupiego. Większość z Was pewnie już o tym wie. Chciałabym tylko powiedzieć, jak mi przykro, że ucierpiało przeze mnie tyle osób. Nie myślałam o nikim oprócz siebie. Marzyłam z całego serca, żeby dostać tę rolę w szkolnym przedstawieniu – ale żeby to osiągnąć, powinnam była ciężej pracować i robić postępy, zamiast stawać na drodze innej osobie, żeby ją pokonać. Dostałam pieniądze od strony Starry Eyes za tamto nagranie, ale postanowiłam wpłacić je na konto ośrodka pediatrycznego Great Ormond Street Hospital. Nie wrócę od razu do Akademii Madame Laplage. Potrzebuję trochę czasu, żeby się zastanowić, czego naprawdę chcę. Niedawno jedna z moich przyjaciółek dała mi świetną radę, żebym stanęła na własnych nogach i przestała oglądać się na innych. Chyba choć raz powinnam jej posłuchać. Często bywam bardzo uparta i wiem, że zazwyczaj prę przez życie jak buldożer, zgarniając po drodze wszystko, na co mam ochotę. Naprawdę mi wstyd, że musiałam zostać zawieszona w prawach ucznia w swojej wymarzonej szkole, żeby zdać sobie z tego sprawę.

Przez jeden samolubny czyn naraziłam się na utratę bliskich przyjaciół i kariery moich snów. Jeśli jesteś jedną z osób, które obraziłam albo zraniłam, i czytasz tę notkę, to jeszcze raz bardzo Cię przepraszam. Komentarze są wyłączone.

Elliot gwiżdże przeciągle. – Okej, nie można odmówić dziewczynie odwagi – mówi. To dziwne, ale czytając notkę Megan, czuję, jak napięcie nagromadzone w moim brzuchu znika. Nasza przyjaźń już nigdy nie będzie taka sama, ale z drugiej strony nigdy nie traktowałam jej jak prawdziwej przyjaciółki. Teraz przynajmniej już wiem, na czym stoję. I jest mi z tym zaskakująco dobrze. Może to całe dorastanie nie jest jednak takie złe. Brzęczy telefon Elliota, a on zerka na ekran ze zdziwieniem. – Co tam? – pytam. – SMS od twojej mamy… – Od mojej mamy? A co się stało? – Nie wiem. Pisze tylko, że musimy już przyjść. I to najlepiej tylko we dwójkę. – Jak to? – Marszczę brwi, patrząc na Noah, a Elliot z taką samą miną zerka na Alexa. Co to może znaczyć? – Chyba nie urządziliście nam żadnej dziwnej niespodzianki, co? Noah podnosi ręce do góry. – Ja nie mam pojęcia, o co chodzi. Znów ściska mnie w żołądku. Mama rzadko prosi znienacka, żebym wracała do domu. Zwłaszcza teraz, odkąd zaczęłam liceum, mam wrażenie, że rodzice chętnie dają mi więcej niezależności. – Lepiej już chodźmy – mówię. – To może być coś pilnego. – Okej – rzuca wyjątkowo ponuro Elliot. Całuję Noah, obiecując, że odezwę się później. – Zadzwonisz? – prosi Alex Elliota, dając mu lekkiego buziaka w policzek. Zwykle jest spokojny, ale teraz wygląda na zmartwionego. Podejrzewam, że denerwuje się tak samo jak ja. – Oczywiście – odpowiada Elliot. To dla niego typowe: już zmienił ton na pogodny i beztroski, jakby nie było się czym przejmować. Posyła mi szeroki uśmiech i puszcza do mnie oko, a ja od razu czuję się lepiej – nic na to nie poradzę. Mój przyjaciel zsuwa się z ławy

i bierze mnie pod rękę. – Idziemy, pewnie twoja mama potrzebuje po prostu mojej fachowej opinii na temat najnowszych dekoracji weselnych. – Biegamy po schodach niemal w podskokach i wychodzimy z naleśnikarni. Kiedy docieramy do domu, zachowujemy się już jak zwykle. Wyśpiewujemy na całe gardło We Are Family i Ain’t No Mountain High Enough, wygłupiając się przy tym jak kompletni wariaci. Ale po wejściu do salonu nasz nastrój zupełnie się zmienia, bo mama i tata siedzą naprzeciwko pary o surowym, prawniczym wyglądzie – czyli rodziców Elliota. Natychmiast sięgam po jego dłoń, ale leży bezwładnie w moich palcach. Elliot zaczyna się wycofywać w stronę drzwi, a ręka drży mu tak, jakby w każdej chwili miał rzucić się do ucieczki. Mama najwyraźniej też to zauważa, bo wstaje. – Elliot, proszę cię. Twoi rodzice chcieliby o czymś z tobą porozmawiać. – Przy… przyszedłem tu, bo ci zaufałem! – krzyczy Elliot, wyrywając dłoń z mojego uścisku i przyciskając ją do piersi, jakby go parzyła. Jego słowa są skierowane do mojej mamy, ale mi się wydaje, że mówi je również do mnie. – Chciałem się od nich uwolnić, a nie sprowadzić ich do tego domu. – Wiemy, Elliot – wtrąca pani Wentworth. – Twoi rodzice… – ciągnie moja mama. – Moi rodzice nie mają prawa zjawiać się bez zapowiedzi, żeby znów zniszczyć mi życie! – Elliot, nie odzywaj się tak do pani Porter – upomina go jego tata. – A ty w ogóle się do mnie nie odzywaj, tato. – Widzisz? – mówi tata Elliota do jego mamy. – Mówiłem ci, że to bez sensu. – Tak, jak zwykle, wszystko, co robię, jest bez sensu – rzuca Elliot, po czym odwraca się i biegnie na górę. Zostaję w salonie, czując, że od natłoku emocji robi mi się mętlik w głowie. Nie mogę uwierzyć, że tata Elliota tak do niego powiedział – ale jestem też wstrząśnięta, że mama zwabiła go w zasadzkę. Mama patrzy na mnie z twarzą wykrzywioną niepokojem. – Penny, mogłabyś z nim porozmawiać? To bardzo ważne, żeby wysłuchał swoich rodziców. Wiem, że to trudne. Kiwam głową mechanicznym ruchem. Powoli wchodzę po schodach, próbując wymyślić, co mu powiedzieć. W pokoju Toma – który teraz jest pokojem Elliota – widzę, że mój przyjaciel ze wściekłością wrzuca cały swój dobytek do walizki. Taka furia nie jest w jego stylu. Twarz ma w plamach i widzę, że aż trzęsie się ze złości.

Podchodzę do niego bez słowa i oplatam go ramionami. Najpierw się wyrywa, zbyt rozgniewany, żeby ustąpić, ale czuję, że stopniowo się uspokaja, aż w końcu składa mi głowę na ramieniu. – Będę musiał zejść i z nimi porozmawiać, prawda? Potakuję, wtulona w niego. – Nawet jeśli twoi rodzice nie zachowują się jak dorośli ludzie, ty musisz być dojrzały. – Dorastanie jest bez sensu, prawda? Odsuwam się od niego i ocieram mu łzę z policzka. – Tak, totalnie. Ale słuchaj, mama jest dobrym mediatorem. Nie pozwoli, żeby spotkało cię coś złego. Obroni cię przed twoim tatą. Elliot kiwa żałośnie głową. – Chyba będzie mi to potrzebne. Widziałaś, jaki jest wkurzony? – Oni też przechodzą teraz trudny okres. Tylko pamiętaj, niezależnie od tego, co się będzie działo, nie pozwól, żeby zrzucili winę na ciebie. Jesteś ofiarą tej sytuacji. To nie twoja walka. – Dzięki, Pen-Pen. – Elliot schyla się, żeby spojrzeć w lustro na szafce, i ociera resztę łez, a potem prostuje plecy i wypina pierś. – Trzymaj za mnie kciuki. – Chcesz, żebym zeszła razem z tobą? Kręci głową, a potem całuje mnie w oba policzki. – Nie, lepiej, żebym to zrobił sam. Ale będziesz tu, gdybym cię potrzebował? – Masz to jak w banku. Przez następną godzinę gapię się w sufit w swojej sypialni, bo nie jestem w stanie skoncentrować się na pracy domowej, komentarzach na blogu ani nawet na mailu od Melissy, który czeka w skrzynce na przeczytanie. Ledwo udaje mi się sklecić w miarę logicznego SMS-a do Noah, żeby wyjaśnić, dlaczego mama wezwała nas do domu. W odpowiedzi przysyła emotikonkę z zatroskaną miną i propozycję, żebyśmy w razie czego do niego wpadli. W moje myśli wdzierają się trzy krótkie stuknięcia, jedyna rzecz, która może wyrwać mnie z tego dziwnego transu. Zwlekam się z łóżka i otwieram drzwi. Stoi za nimi Elliot. Ma zaczerwienione oczy, ale jest dziwnie spokojny. – Stało się – mówi cicho. – Moi rodzice się rozwodzą.

4 listopada Co zrobić, kiedy twój najlepszy przyjaciel cierpi

Cześć wszystkim, znów przyszła pora na rady. A tym razem to ja muszę Was o nie poprosić. Mój przyjaciel przeżywa właśnie coś bardzo trudnego. Coś, w czym chyba nie potrafię mu pomóc. Ale wiem, że wielu z Was musiało sobie z tym poradzić albo też teraz przez to przechodzi. Dlatego postanowiłam zapytać: jak pogodzić się z tym, że rodzice się rozstają? Wiem, że ja miałabym problem, żeby to zaakceptować. W domu mojego przyjaciela już od dawna panowała toksyczna atmosfera, bo jego rodzice nie byli ze sobą szczęśliwi. Jeśli rozwód pomoże im cieszyć się życiem, to podejmują dobrą decyzję – dla siebie. Ale dla mojego przyjaciela to straszny wstrząs. Bardzo chcę mu pomóc, tylko jak? Nie mogę bez końca wmuszać w niego kremowej gorącej czekolady i puszczać mu optymistycznych piosenek, żeby poczuł się lepiej. To już nie wystarcza. Wiem, że często dochodzi teraz do rozwodów, więc mam nadzieję, że ktoś z Was mi pomoże, dzieląc się swoimi doświadczeniami z rozstania rodziców. Będę Wam bardzo wdzięczna za rady. Z góry dziękuję. Girl Online jest teraz offline xxx

– Przysięgasz, że to prawdziwa brytyjska tradycja, a nie coś, co sobie wymyśliłaś? Nie nabierasz mnie? – Noah siedzi ze mną w barku JB’s, popijając gorącą czekoladę, a ja usiłuję mu wyjaśnić, jak obchodzimy Noc Guya Fawkesa. Rozśmiesza mnie jego sceptycyzm. – Poważnie, to wszystko prawda! – Powiesz jeszcze raz ten wierszyk? – „Pamiętaj, pamiętaj, bo data to święta, gdy spisek wykryto prochowy – recytuję. – Piątego listopada wydała się zdrada, w pamięci tę datę zachowaj”. – I naprawdę palicie kogoś na stosie? – Czasem wrzuca się do ognia kukłę ze starych ubrań wypchanych gazetami. Ale w Brighton zwykle tego nie robimy. Rozpalamy tylko wielkie ognisko i puszczamy fajerwerki. – Mimo wszystko brzmi to całkiem fajnie. A skąd się wziął ten zwyczaj? – Na lekcję historii musisz poczekać, aż zobaczysz się z Wikim! – śmieję się. – Tata mówi, że rozpali ognisko w ogrodzie. Nie robił tego od wieków, ale chce, żeby w tym roku było wyjątkowo: bo ty tu jesteś. – Twoi rodzice są super – oznajmia Noah z uśmiechem. Przesuwam palcami po metalowych brzegach stołu. W barku jest sporo osób z mojej szkoły, ale większość nie zwraca na nas najmniejszej uwagi. Noah wtopił się już w brightońskie środowisko. – Wiesz, że właśnie tu miałam pierwszy poważny atak paniki? – mówię. Noah unosi brew. – Naprawdę? – Otacza mnie troskliwie ramieniem, a ja uśmiecham się do niego. Ale na wszelki wypadek sprawdzam wszystkie objawy: mam normalne tętno, widzę wyraźnie i nie drżą mi ręce. W tej chwili nie grozi mi następny atak. – Tak. Przy nim też była Megan. Właściwie to go wywołała. – W takim razie to chyba dobrze, że nie ma jej już w twoim życiu – zauważa Noah. – Z tego, co mówisz, wynika, że nie działała na ciebie najlepiej. – Pewnie masz rację – marszczę brwi. – Myślałam, że ataki przychodzą wtedy, kiedy coś mnie przestraszy. To znaczy, tak było w czasie wypadku samochodowego. – Nadal umiem przywołać ten moment, wystarczy, że przymknę oczy. Nie pamiętam już szczegółów, nie wiem nawet, dokąd jechaliśmy. Teraz to wspomnienie składa się z przebłysków obrazów i uczuć. To światła reflektorów

wirujące na drodze. Walka o każdy oddech po dachowaniu. I moje dłonie wciśnięte w drzwi, gdy usiłowałam wydostać się na zewnątrz. – Ale chyba nie chodzi tylko o to, że się boję. Najgorzej jest, kiedy czuję się jak w pułapce: w tamtym samochodzie, w jakimś miejscu albo… w przyjaźni z kimś. – Penny, obiecaj, że jeśli kiedykolwiek poczujesz się przy mnie jak w pułapce, powiesz mi o tym. – Obiecuję. Ale to dziwne, bo przy tobie… zawsze czuję, że mam dokąd uciec. Patrzę ci w oczy i… – Rumienię się na myśl o tym, jak głupio to brzmi. Noah muska mnie palcem pod brodą, więc podnoszę głowę i patrzę mu w oczy. – Wiem. Ja czuję to samo – zapewnia, a potem chichocze. – Uwierz mi, kiedy usłyszysz moją nową piosenkę, zrozumiesz, co mam na myśli. – A kiedy to nastąpi, Panie Tajemniczy? – Niedługo! I przestań mówić do mnie „Pan Tajemniczy”, skoro sama nie chcesz mi zdradzić, nad czym pracujesz! – Wszystko w swoim czasie. Przed wejściem do barku wybucha zamieszanie i słyszę, jak ktoś woła mnie po imieniu. Kiedy się odwracam, widzę przy drzwiach Alexa. Ma potargane włosy i bladą, wymizerowaną twarz. Coś się musiało stać… – Alex? Wszystko w porządku? Na mój widok wybałusza oczy z ulgą. – Och, dzięki Bogu, że jeszcze tu jesteś! Godzinę temu dostałam od niego SMS-a z pytaniem, gdzie spotykam się z Noah po szkole. Myślałam, że znów chcą do nas dołączyć z Elliotem, ale tym razem nigdzie nie widzę mojego najlepszego przyjaciela. Alex podbiega do naszego stolika. – Nie widziałaś przypadkiem Elliota? Marszczę brwi. – Nie, ale myślałam, że będzie z tobą. – Czyli nie pisał do ciebie? Ani nie dzwonił? Kręcę głową. – O nie. Miałem nadzieję… – Chodzi tam i z powrotem przy naszym stoliku, zbyt zdenerwowany, żeby usiąść. Noah wyciąga rękę, żeby go zatrzymać. – Alex, stary, co się dzieje? – woła. – To takie głupie! Po tym wszystkim, co się wydarzyło z jego rodzicami, wczoraj wieczorem trochę się pokłóciliśmy… Przełykam ślinę. Elliot był w kiepskim stanie psychicznym po tej rozmowie i na pewno nie potrzebował jeszcze kłótni z chłopakiem. – Co mu powiedziałeś? – pytam.

– To wszystko moja wina! Czasem… czasem jestem taki nieczuły. Powiedziałem, że rozwody się zdarzają i że nie będzie tak źle. Nie pomyślałem, że na takie słowa jest jeszcze za wcześnie. Powinienem był się zorientować. Kazał mi się wynosić z waszego domu, więc wyszedłem. Ale jeszcze nigdy nie byliśmy pokłóceni dłużej niż kilka godzin. Uznałem, że dam mu odespać szok, który właśnie przeżył. W końcu rano wszystko wygląda lepiej, prawda? I dziś wszystko wróciłoby do normy. Ale nie odpisał mi na ani jednego SMS-a, Penny, a kilku jego kolegów ze szkoły mówi, że go dziś nie było! Zwróciłam uwagę, że nie dostałam żadnej odpowiedzi na swoje wiadomości i że Elliot nie przysłał mi jak zwykle garści przypadkowych faktów, ale nie wydało mi się to dziwne, zważywszy na to, co przechodzi. – Byłeś w jego pokoju w moim domu? Alex krzywi się, a potem wbija spojrzenie w podłogę i zwiesza ramiona. – Oczywiście. Nie ma go tam, ale nikt nie widział, żeby rano wychodził. Łóżko wygląda, jakby w nim nie spał… a jego walizka zniknęła. Ta wiadomość mrozi mi krew w żyłach. – Żartujesz? – Nie. Chciałbym, żeby to był żart. – Po policzku Alexa ścieka łza i teraz widzę, że szaleje z niepokoju. – Jego rodzice też nie mają pojęcia, gdzie może być. Chociaż i tak nic by nie zauważyli, bo się nim nie przejmują. – Chyba nie wyjechałby daleko bez uprzedzenia – mówię, starając się nadać głosowi pewność, której do końca nie czuję. – Pewnie jest w jednej ze swoich zwykłych kryjówek. Chodź. Pomożemy ci go szukać. – Dziękuję. Ja wracam do domu po cieplejsze ubranie i power bank, nie chcę, żeby wyczerpała mi się bateria w telefonie, bo Elliot może się ze mną kontaktować. Napisz, jak się czegoś dowiesz, okej? – Jasne. – Natychmiast łapię szalik i owijam go wokół szyi. Noah w tym samym momencie wciąga kurtkę. – Naprawdę myślisz, że Elliot uciekł? – pyta mnie. Przygryzam wargę. – Możliwe – odpowiadam. Elliot zawsze ucieka – czasem powodem jest kłótnia rodziców, a kiedy indziej kiepski dzień w szkole. Po zerwaniu z Alexem uciekł nawet do Paryża, żeby mnie znaleźć. Tak już ma. Wyrzucam sobie, że nie zorientowałam się w porę, jak zareaguje na wczorajsze złe wiadomości. Tylko że nigdy wcześniej nie uciekał ode mnie. Nie znikał, nie mówiąc mi, gdzie będzie, albo nie zapraszając, żebym do niego dołączyła. Mam wrażenie, że ta ucieczka jest inna. Na dłużej. – Znajdziemy go – oświadcza Noah z wiarą. – Powiedziałby ci, gdyby coś

planował. – Tak myślałam. Ale skoro minął już prawie cały dzień… Wpatruję się w swój telefon, jakbym nie wiedziała, do czego służy, skoro nie dostałam żadnej wiadomości od Elliota. Próbuję jeszcze raz.

Na dworze zrobiło się już ciemno, bo w listopadzie wcześnie zapada zmrok. Jest bardzo zimno, ale ciepłe ubrania chronią nas przed chłodem. Naciągam szalik w biało-złote plamki tak wysoko, że łaskocze mnie w rzęsy. Zimno mi tylko w dłonie w wełnianych jednopalczastych rękawiczkach – prawie nie czuję palców. – Gdzie zaczynamy? – pyta Noah. Mój wzrok przyciągają jasne światła na molo. Przypominam sobie, ile razy uciekaliśmy tam z Elliotem, kiedy potrzebowaliśmy się uspokoić. Graliśmy na automatach, a pobrzękiwanie maszyn w wesołym miasteczku z jakiegoś powodu działało na nas kojąco. – Na molo – komenderuję i zaczynam biec. Na szczęście to niedaleko. Wciąż kręci się tam sporo ludzi, bo przyszli po pracy na pokaz sztucznych ogni. Mijamy grupki raczące się ciepłymi napojami i ciastkami w czekoladzie. Słyszę terkot kolejki górskiej i widzę jej połyskujące lampki. Skręcające ostro tory wywołują złudzenie, jakby zrzucała wszystkich prosto w morskie fale. Przy pierwszej arkadzie wskazuję w lewo. – Ty idź tam, a ja będę szukać tutaj. Idź dalej prosto za tą arkadą aż do samego końca. Spotkamy się przy samochodzikach, okej? – Jasne! – woła Noah, ściągając czapkę z głowy. W hali panuje tłok i zaczynam się czuć nieswojo. Jestem zlana potem od biegu w zimnym powietrzu, a serce wali mi jak szalone, ale nie mogę się teraz dekoncentrować. Elliot, gdzie jesteś? Za każdym razem, kiedy przechodzę obok któregoś z naszych ulubionych automatów, wstrzymuję oddech. Ale nigdzie nie ma ani śladu Elliota. Serce zamiera mi w piersi, kiedy widzę kogoś w charakterystycznym kapeluszu filcowym i szaliku w paski w stylu vintage, ale to nie on.

Molo jest ewidentnie strefą wolną od Elliota. – I co? – pytam Noah, kiedy dołączam do niego przy samochodzikach. Kręci głową. – Nic. Wyciągam telefon, żeby dać znać Alexowi.

Ostatni raz widzieliśmy go w domu, a poza tym jeśli nie wrócę na tradycyjne przedfajerwerkowe pianki mojego taty, rodzice zaczną się denerwować, gdzie się podziewam. W każdym razie u mnie będziemy mogli porozmawiać z mamą i tatą i zastanowić się, jak zorganizować ekipę poszukiwawczą z prawdziwego zdarzenia. W dodatku nie daje mi spokoju coś, o czym wspominał kiedyś Elliot. Karta Wielkiej Ucieczki. Jeśli ona zniknęła… wtedy zacznę się naprawdę martwić. Opowiadam Noah o naszej rozmowie sprzed wielu tygodni, a on kiwa smutno głową. – To brzmi, jakby się na to przygotowywał – orzeka. Moje oczy niespodziewanie wypełniają się łzami, a Noah mocno mnie przytula. – Miał mi powiedzieć, jeśli będzie chciał to zrobić! – szlocham. – Taka była umowa. Mówimy sobie wszystko! – Ma prawie siedemnaście lat… poradzi sobie. – Nieważne! – wołam. – Nieważne, ile ma lat, i tak potrzebuje przyjaciół. Nie może po prostu odwrócić się od wszystkich w swoim życiu… Choć właśnie to zrobił Noah – przynajmniej na pewien czas. Nie chcę o tym teraz myśleć. Biegamy po Lanes, zaglądając do wszystkich miejsc, w których lubimy przesiadywać z Elliotem: naleśnikarni, kawiarenki w księgarni Waterstones na rogu, czekoladziarni Choccywoccydoodah. Gdybym mogła, sprawdziłabym też bibliotekę, ale o tej porze jest już zamknięta. Ulice coraz bardziej zapełniają się imprezowiczami, którzy wybierają się na miejskie ognisko i pokaz fajerwerków.

– Chodź – mówi Noah. – Myślę, że pora wracać. Kto wie, może już jest u ciebie w domu i na nas czeka? – Może – odpowiadam, ale mój drżący głos zdradza, co naprawdę myślę: „Nie, Penny. Nie poddawaj się, dopóki go nie znajdziesz”. Bierzemy taksówkę, bo tak jest najszybciej, a poza tym i tak za bardzo zmarzliśmy, żeby czekać na autobus. Kilka minut później przyjeżdżamy na miejsce. Wchodzę do domu i widzę zmartwioną twarz mamy. – Odzywał się do was? – pyta mnie od progu. Kręcę głową, ale odpowiedź zostawiam Noah. Nie mogę już dłużej czekać: pędzę po schodach do sypialni Elliota. Alex miał rację – wygląda na opustoszałą, a łóżko jest nadal posłane. Jedyne, co daje mi cień nadziei, to książka, którą czyta właśnie Elliot – wciąż leży na stoliku nocnym z zakładką na odpowiedniej stronie. Gdyby miał zniknąć na dobre, na pewno by ją zabrał. Zawsze kończy to, co zaczyna, więc niedoczytana książka doprowadziłaby go do szaleństwa, prawda? Zaglądam do szafy i przetrząsam jego marynarki i świeżo wyprasowane dżinsy, żeby znaleźć to, o co mi chodzi. Małe czarne pudełko, zabezpieczone kłódką na szyfr. Znam kombinację – oboje używamy tej samej, to połączenie dat naszych urodzin – i szybko ją ustawiam. Podnoszę wieczko. W środku jest pusto. Nie ma Karty Wielkiej Ucieczki Elliota. Pudełko wyślizguje mi się z rąk i spada na podłogę. Elliot naprawdę zniknął.

– Penny, nic ci nie jest? – Noah pędzi na górę po schodach. Zastaje mnie skuloną na podłodze, bo nie zdając sobie z tego sprawy, osunęłam się na kolana. – Zabrał Kartę Wielkiej Ucieczki – łkam. – To znaczy, że ten wyjazd jest na poważnie. Nie mogę w to uwierzyć… – Chodź – mówi Noah, pomagając mi się podnieść. – W każdej chwili może przyjść Alex, a ty musisz wyjaśnić rodzicom, co się dzieje. Kiedy schodzę na dół, mama obejmuje Alexa, a pani Wentworth krąży nerwowo po pokoju. Najwyraźniej wyczytuje z moich oczu pytanie, którego nie mam odwagi zadać na głos, bo nagle zakrywa twarz rękami i woła: – Nie wiem, gdzie on jest! Nie chciałam, żeby do tego doszło. – A tata Elliota? – pytam. – On też zniknął! – Pani Wentworth śmieje się gorzko. – Ale to żadna niespodzianka. Zamieszka ze swoją sekretarką. Przez cały czas spotykali się za moimi plecami! – Przykro mi – mówię cicho. – Myślałam, że zaczniemy z Elliotem od początku. Teraz wydaje mi się to takie głupie, ale poszłam kupić mu ciasto czekoladowe w kształcie gąsienicy, które uwielbiał w dzieciństwie. – Wskazuje na pogniecione pudełko na stole w jadalni. – To miało być coś w rodzaju gałązki oliwnej. Ale on nie jest już dzieckiem. Kiedy wróciłam, znalazłam to. Podaje mi list napisany na skrawku papieru wydartym z zeszytu szkolnego. Wczoraj jasno daliście mi do zrozumienia, że nie jestem tu już mile widziany, więc odchodzę. Żegnajcie. Elliot Serce mi się ściska. – Gdzie pani to znalazła? – pytam. – Na stole w przedpokoju. – Pani Wentworth wygląda na zrozpaczoną. Na jej twarzy maluje się troska. – Wystarczył jeden wieczór, żebym straciła całą rodzinę. – Może nie trzeba go było odtrącać! – krzyczy Alex, waląc gniewnie pięścią w oparcie kanapy. – Może trzeba było przez chwilę się zastanowić, jaki to ma na

niego wpływ! – Mama głaszcze go po ramieniu i ucisza go. Podchodzę do stołu i otwieram pudełko z ciastem. Czuję się, jakbym patrzyła na siebie z zewnątrz – mój umysł jest otępiały, a ciało porusza się z własnej woli. „To nie pora na opychanie się słodyczami”, upominam się w duchu. Na pudełku jest narysowana mała gąsienica. W moim sercu rozbłyska mała iskierka i czuję, jak w gardle rośnie mi gula. Nie sprawdziliśmy jeszcze jednego miejsca. Ale nikt oprócz mnie nie wpadłby na to, żeby go tam szukać. – Pani Wentworth, czy drzwi do pani domu są otwarte? – pytam. – Nie, ale mogę dać ci klucze – odpowiada. – Właśnie przyszło mi do głowy, gdzie może być Elliot, ale muszę pójść po coś do jego pokoju. Pani Wentworth kiwa głową, wręczając mi klucze, a Noah ściska moją dłoń, żeby dodać mi otuchy. Na plecach czuję pytający wzrok Alexa, ale wolę nie robić nikomu zbyt wielkiej nadziei na wypadek, gdyby okazało się to kolejną ślepą uliczką. W domu Elliota biegnę na samą górę, do jego sypialni na strychu. Jest lustrzanym odbiciem mojej. Wiem, że gdybym mogła przeniknąć wzrokiem ścianę po lewej stronie, zobaczyłabym własny pokój. Sypialnia wygląda, jakby ktoś dokładnie ją przetrząsnął – ktoś, czyli mama Elliota i Alex. Ale oni nie znają tego miejsca tak dobrze jak ja. A ja wiem, że za lustrem są ukryte drzwi, które prowadzą na niskie poddasze – u mnie jest takie samo przejście. Kiedyś chowaliśmy tam z Elliotem to, co mieliśmy najcenniejszego. Ale nie były to żadne drogie przedmioty, tylko różne śmieszne pamiątki, na których zależało tylko nam, bo w dzieciństwie stanowiły dla nas cały świat. Nasze wspomnienia: rzeczy, z których powinniśmy byli już dawno wyrosnąć, które obiecaliśmy wyrzucić, ale nigdy tego nie zrobiliśmy. Ja trzymałam na poddaszu stare pamiętniki i niezliczone sterty zdjęć, zrobione starymi jednorazowymi aparatami. Elliot znosił tam wszystkie najcenniejsze książki i ubrania, na które jego zdaniem musiała kiedyś wrócić moda. Na ścianie powiesił swój rysunek gigantycznej brzoskwini (w dzieciństwie jego ulubioną książką był Jakubek i brzoskwinia olbrzymka), na którym jego mama nakleiła złotą gwiazdkę. To był jej sposób, żeby powiedzieć synowi: „Dobra robota”, i okazać mu miłość. Podchodzę do ściany w głębi pokoju i kucam przy boazerii. Chwilę trwa, zanim znajduję zatrzask, ale w końcu go odciągam. Drzwi są maleńkie, ale wciąż jeszcze mogę się przez nie przecisnąć, więc wsuwam głowę do środka i wczołguję się na poddasze. Elliot kuli się w kącie. Włosy ma potargane i pokryte pajęczynami. Siedzi owinięty starym kocem i wpatruje się w album, którego nigdy wcześniej nie

widziałam. – Cześć – rzucam cicho, bo nie wiem, co innego mogłabym powiedzieć. – Cześć. – Gdy na mnie patrzy, zauważam, że za szylkretowymi oprawkami jego oczy mają czerwone obwódki. – Jak mnie znalazłaś? – Znam cię, głuptasie. Uśmiecha się, ale spojrzenie wciąż ma smutne. – Naprawdę chciałem uciec, wiesz? – Wiem – odpowiadam łagodnym tonem. Elliot odchyla koc i zaprasza, żebym się pod nim schowała. Przytulam się do przyjaciela, zaciskając palce na jego dłoniach. – Już byłem zdecydowany – dodaje. – Postanowiłem zniknąć na dobre. Wczoraj w nocy zakradłem się tu po kilka rzeczy, na przykład po tę książkę. – Podnosi swój ukochany egzemplarz dzieła Roalda Dahla, obłożony w przezroczysty plastik dla ochrony. – A potem znalazłem to. Zupełnie zapomniałem o tym albumie. Otwiera go, a ja czytam napis po wewnętrznej stronie okładki: „Moja rodzina – Elliot Wentworth, lat 8, 9, 9 i 3/4, 10”. Chichoczę. Elliot już w dzieciństwie dbał o ścisłość i precyzję, nawet w kwestii swojego wieku. – Na początku robiłem go chyba do szkoły, ale ciągnąłem to jeszcze przez jakiś czas. – Kartkuje album. Zaczyna się od drzewa genealogicznego z małymi (pieczołowicie wyciętymi) zdjęciami jego dziadków, rodziców i jego samego, a kolejne strony to istna skarbnica wspomnień: zasuszony oset z ich pierwszej wizyty w Szkocji, broszury z różnych muzeów, przedarte bilety do kina i, co najlepsze, zdjęcia Elliota z rodzicami. Na których wszyscy są uśmiechnięci. – Zobacz, to ty! – Elliot pokazuje fotografię w rogu. Rzeczywiście: pulchna sześcioletnia Penny w jasnym fartuszku w kropki zarzuca na niej ręce na szyję starszemu o rok tyczkowatemu Elliotowi. Mała Penny ma na nosie jego okulary, za to mały Elliot występuje w jednym z pierzastych boa mojej mamy. Wyglądamy jak para wariatów. Wyglądamy jak najlepsi przyjaciele. – Bosz, spójrz na moje włosy! – jęczę, wpatrując się z niedowierzaniem w koszmarnego pazia na swojej głowie. – Uważam, że wyglądasz très chic, kochanie – zapewnia Elliot. – Kłamczuch – rzucam i dźgam go w żebra. Elliot patrzy mi w oczy i wzdycha. Zaczyna mówić, głaszcząc bezwiednie

brzeg albumu. – Myślałem, że tym razem naprawdę wyjadę. Jestem już wystarczająco dorosły albo zaraz będę. Mogło mi się udać. Nie chciałem już na nikim polegać. Nie chciałem nikogo kochać. Miłość przynosi tylko cierpienie, rozumiesz? – Ściskam jego dłoń. – A potem przyszedłem tutaj i zobaczyłem te wszystkie drobiazgi, które zgromadziłem od dzieciństwa. Okej, może nasza rodzina odbiegała od ideału (wystarczy popatrzeć, jak traktuje mnie mój tata!), ale w naszym domu była miłość. Nawet jeśli już minęła, to i tak miałem szczęście, że jej doświadczyłem. Skończyła się, ale to przecież nie znaczy, że wcześniej nie była wyjątkowa, prawda? – Nie znaczy – szepczę. – Czy tak właśnie wygląda dorastanie? – pyta Elliot, śmiejąc się lekko. – Jeśli masz na myśli mieszaninę bólu, radości, smutku, przerażenia i podekscytowania, to chyba tak – odpowiadam. – Skąd mamy wiedzieć, czy jesteśmy gotowi dorosnąć? – Nie jestem pewna, czy to w ogóle możliwe. Wydaje mi się, że nawet nasi rodzice nie czują się na to gotowi. – Ha! Może z twoimi tak jest, ale spójrz na moich. Tak sztywno trzymają się swoich przyzwyczajeń, że praktycznie zamienili się w posągi. – Na pewno? Spójrz, jakie przechodzą właśnie zmiany. Oni też dorastają. Elliot wzdycha. – Wszystko naprawdę się zmienia, co, Penny? – Opiera mi głowę na ramieniu. – Tak, masz rację. – Ale my nigdy się nie zmienimy, prawda? Nie pozwolimy, żeby to, co nas łączy, zniknęło? Łapię go mocno za rękę. – Nigdy – oświadczam stanowczo. Wiem, że nie możemy zostać tu na zawsze, więc po chwili odzywam się łagodnie: – Elliot, naprawdę nas przestraszyłeś. Dlaczego nie odpowiadałeś na żadne wiadomości? Alex odchodził od zmysłów! Elliot wierci się pod kocem. – Kiedy tu wszedłem, używałem latarki w telefonie i w którymś momencie musiałem zasnąć. Po prostu wyczerpała mi się bateria. Przepraszam, że się martwiliście, ale potrzebowałem trochę spokoju. – Okej. Jesteś gotowy wrócić do prawdziwego świata? – A muszę? – Elliot rzuca mi błagalne spojrzenie. Kiwam głową. – Nie możesz tu mieszkać do końca życia. A co z tą piękną kamienicą, którą sobie wymarzyłeś? Nie jestem pewna, czy to miejsce do ciebie pasuje…

– Masz absolutną rację. Tu nie jest zbyt elegancko. – Elliot odkłada album tam, gdzie go znalazł, i przykrywa kocem worek marynarski wypełniony swoimi rzeczami. Wyczołguję się z maleńkiego poddasza, a potem pomagam wyjść Elliotowi. Strzepuję mu pajęczyny z włosów i kurz z ramion. – Pen? – rzuca, ujmując moją dłoń. – Tak? – Cieszę się, że mnie znalazłaś. – Wiki, nigdy nie przestałabym cię szukać. – Wiem. – Jesteś moim najlepszym przyjacielem na świecie. Nie, to coś więcej. Jesteś całym moim życiem. Bez ciebie nie dałabym sobie rady. Więc nie wolno ci już nigdy mnie tak zostawić. Okej? – Już nigdy – odpowiada. – Obiecuję.

Kiedy wracamy do mojego domu, nie witają nas krzyki ani wrzaski – wszyscy czują ulgę. Alex wpada w objęcia Elliota i obsypuje go pocałunkami. Kiedy w końcu przypominają sobie, że stoją w pokoju pełnym ludzi, odsuwają się od siebie z zakłopotaniem, choć Alex nadal mocno trzyma swojego chłopaka za rękę. Elliot patrzy na panią Wentworth i posyła jej smutny uśmiech. – Przepraszam za ten list – mówi. – A ja przepraszam za wszystko – odpowiada jego mama. – Czy możemy… zgadzasz się, żebyśmy zaczęli od początku? Tylko we dwójkę? Elliot kiwa głową. – Tak, ale pod warunkiem że mogę znów zamieszkać w moim pokoju. Twarz jego mamy rozpromienia się, jakby słońce wyszło zza chmur. – Naprawdę? Chcesz wrócić do domu? – Jeśli mogę. – Oczywiście! – Obejmują się i chociaż nigdy nie widziałam tak niezdarnego uścisku, jest to jakiś początek. Na twarzy mojej mamy maluje się ulga. – Gdzie go znalazłaś, Penny? Rumienię się. – Kiedy zobaczyłam ciasto w kształcie gąsienicy, przypomniałam sobie o tym małym poddaszu między naszymi sypialniami. Elliot trzyma tam różne pamiątki. To była nasza ulubiona kryjówka w dzieciństwie. – Pamiętam – mówi mama. – Kiedy byłaś małą dziewczynką, schowałaś się tam i cały dzień nie mogłam cię znaleźć. Zupełnie zapomniałam o tym miejscu! – W jej oczach pojawia się błysk. – Może zacznę tam przechowywać część ubrań ze sklepu, z którymi nie mam co zrobić! – Mamo! – No dobrze, kto ma ochotę na pianki? – woła tata, wychodząc z kuchni. Ma idealne wyczucie czasu. – Czy już za późno na obchody Nocy Guya Hawkesa? – pyta Noah. – Och, u Porterów nigdy nie jest za późno na obchody Nocy Guya Hawkesa! – To w porząsiu – odpowiada Noah, uchylając nieistniejący kapelusz. – O rany, jaki fatalny brytyjski akcent – parska śmiechem Elliot. – Jak to? – Noah robi zawiedzioną minę. – Przecież bez przerwy oglądam My Fair Lady – dodaje z uśmiechem.

– Żadna z ciebie Eliza Doolittle – odparowuje mama. Ja też się uśmiecham, wyciągając z szafki pod schodami paczkę zimnych ogni. Wszyscy wychodzimy przez kuchnię do ogrodu, gdzie tata przygotował drewno na ognisko w dużym murowanym palenisku. Stos desek nie jest wysoki, ale skoro nie idziemy do miasta, to świetnie się nada do opiekania naszych pianek. Tata pomaga nam zapalić zimne ognie, a potem Elliot, Alex i ja tańczymy po całym ogrodzie, wypisując iskrami nasze imiona w powietrzu. Później wpadam z powrotem do domu, łapię aparat i robię kilka zdjęć z długim czasem naświetlania, na których Alex stoi nieruchomo, a Elliot biega wokół niego z zimnym ogniem. Efekt jest niesamowity. Alex wygląda na zdjęciach tak, jakby otaczały go smugi złotego światła. Noah pomaga tacie przy ognisku. Wkłada do paleniska małe kawałki drewna i papieru, żeby mogły się od nich zająć większe szczapy. Po kilku minutach wytężonych zabiegów udaje się rozpalić ogień i wszystkich opromienia jego ciepły pomarańczowoczerwony blask. Tata wrzuca do paleniska małe zawiniątka z folii aluminiowej, a niedługo potem zajadamy się już pysznymi, ciągnącymi się piankami w czekoladzie i okruchach herbatników. Pychota. – No cóż, nie są takie jak w Stanach – zaczyna Noah. Wszyscy patrzymy na niego wyczekująco, żeby wydał swój werdykt. – Ale bardzo mi smakują! Tata wygląda, jakby właśnie został zwycięzcą programu The Great British Bake Off, a Noah był nowym Paulem Hollywoodem. – To chyba największy możliwy komplement! – woła, uśmiechając się od ucha do ucha. – Pomóc ci, Rob? – pyta Alex. – Jasne, chodź! – mówi tata. Idą razem na skraj ogrodu i zaczynają rozstawiać fajerwerki. Pani Wentworth wychodzi z domu, niosąc tacę z grzanym winem i gorącą czekoladą, a zaraz za nią wyłania się moja mama z naręczem koców. Opatulamy się nimi i siadamy wokół ogniska na fotelach ogrodowych. – Noah, możesz nam coś zagrać? – prosi mama. – Dla ciebie zawsze, Dahlio! – Noah zrywa się i biegnie do domu. Kiedy wraca, trzyma w ręku gitarę. Głaszcze delikatnie gryf, przesuwając palcami po strunach. Gra kilka nut, żeby sprawdzić, czy gitara jest nastrojona, a potem usatysfakcjonowany przekłada pasek przez głowę. Podchodzi do nas, a Elliot i ja robimy mu między nami miejsce przy ognisku. Noah szarpie struny w zamyśleniu, a ja nie mogę się nadziwić, że ktoś może tak grać na instrumencie, żeby na pozór bez wysiłku wydobywać z niego piękne

dźwięki. Najpierw, na życzenie Elliota, Noah przypomina kilka swoich hitów takich jak Jesienna dziewczyna i Żywioły. Potem mama prosi o Brown-eyed Girl, a mój utalentowany chłopak wykonuje ten utwór idealnie, co do nuty. W przerwie między piosenkami słyszymy, jak tata woła z końca ogrodu: – Chyba jesteśmy gotowi! Trzy… Pochylam się w stronę Noah. – To było niesamowite – mówię szeptem. – Zapomniałam, jak tęskniłam za słuchaniem, jak grasz. – Dwa… – A ja zapomniałem, jak uwielbiam grać dla ciebie. – Jeden! Całujemy się, a wokół nas eksplodują fajerwerki. Po pokazie pani Wentworth wraca do siebie, a rodzice mówią nam dobranoc. Wszyscy dorośli oznajmiają, że są wykończeni. Przy ognisku zostaje nasza czwórka: ja, Noah, Elliot i Alex. – My też padamy ze zmęczenia – przyznaje Elliot. Wszyscy mamy za sobą długi dzień pełen emocji. Wstaję i mocno przytulam mojego najlepszego przyjaciela. – Kocham cię – mówię. – Ja ciebie też, Pennylopo. – Penny, Noah, dzięki za waszą pomoc dzisiaj – dodaje Alex. – Nie wiem, co bym bez was zrobił. Uśmiecham się. – Po prostu opiekuj się nim, okej? To wyjątkowy chłopak. – Włożę w to całe serce – obiecuje Alex, uśmiechając się do Elliota, a ja naprawdę mu wierzę. Kiedy pod rozgwieżdżonym niebem nie ma już nikogo oprócz Noah i mnie, marzę tylko o tym, żeby wtulić się w jego ramiona. Ale on, ku mojemu zaskoczeniu, trzyma się na dystans. Robię smutną minę, ale on się uśmiecha. – Chcę ci coś jeszcze zagrać – mówi. – Tak? – Zaintrygowana wychylam się do przodu i poprawiam pled. – To… jedna z moich nowych piosenek. Szarpie nitkę na swoim kocu, drugą dłonią przesuwając w górę i w dół po gitarze. – Noah, wyglądasz, jakbyś się denerwował! – wołam ze śmiechem. – Bo tak jest – odpowiada z roziskrzonym wzrokiem. – Jak zwykle, kiedy ktoś ma usłyszeć moje nowe kawałki. Ale teraz stresuję się głównie tym, czy piosenka będzie ci się podobała. Jej tytuł to Na zawsze. Bierze głęboki oddech, a potem ogród wypełnia jego słodki, przejmujący głos.

Żyjemy własnym życiem, ty i ja. I jest mnóstwo powodów, żeby nie dać szans tym wszystkim uczuciom, które dręczą mnie. Lecz przecież… zawsze… mówiłem… że… Chociaż mamy do siebie różne żale, to wiem, że byłoby nam razem wspaniale. Nie mogę już zawsze tak żyć ani chwili dłużej nie chcę być z dala od ciebie, z dala od ciebie, moja na zawsze. Pory roku zmieniają się bez końca, od śnieżnej bieli po dni pełne słońca. Każda z tych chwil zachwyca czymś mnie, lecz przecież… zawsze… mówiłem… że… jedno uczucie nigdy we mnie nie minie. Zawsze będę zakochany w mojej Jesiennej Dziewczynie. Słuchaj, może nasz związek jest skomplikowany, ale moim zdaniem odległość tylko pogłębia rany. Nie mogę już zawsze tak żyć ani chwili dłużej nie chcę być z dala od ciebie, z dala od ciebie. Daleko od ciebie, tęsknię do ciebie, moja na zawsze. Kiedy ostatnia nuta cichnie w wieczornym powietrzu, mam wrażenie, że rozpływam się z zachwytu. – Noah, to było… – Ale nie mam słów, żeby wyrazić, jak podziałała na mnie ta piosenka. – To właśnie czuję – mówi Noah. Wbija we mnie spojrzenie i wciąga mnie sobie na kolana. – Tylko… nie jestem pewny, czy na zawsze to nie za krótko, Penny.

7 grudnia Girl Online rusza w świat

Cześć wszystkim! Od dawna zbierałam się na odwagę, żeby napisać tę notkę, ale też strasznie się bałam ją zamieścić. Jesteście mi bardzo bliscy, od dwóch lat dajecie mi ogromne wsparcie na blogu i chciałabym Wam za to jakoś podziękować. Ale przede wszystkim niedawno uświadomiłam sobie, że marzę o tym, żeby Was poznać. Chcę sprawdzić, czy nasza mała internetowa społeczność może funkcjonować w świecie zewnętrznym. Pracuję nad pewnym tajnym projektem, o którym nie powiedziałam jeszcze nikomu, nawet Chłopakowi z Brooklynu ani mojemu najlepszemu kumplowi Wikiemu i chciałabym, żebyście Wy, czytelnicy Girl Online, wzięli w nim udział. Żeby się zaangażować, nie musicie mieszkać w Brighton ani nawet w Anglii. Wystarczy, że przyślecie mi zdjęcia Waszej przestrzeni online – ulubionych miejsc, w których korzystacie z internetu. Chcę wiedzieć, gdzie czytacie mojego bloga. Może na komputerze w swojej sypialni, a może gdzieś w biegu na komórce. Zdjęcia mogą być całkowicie anonimowe (nie musicie nawet się na nich pokazać). Jakość też nie ma znaczenia. Obiecuję, że wszystko Wam wyjaśnię, jak tylko będę mogła. Jak zwykle ściskam Was gorąco! Girl Online jest teraz offline xxx – Penny? – Z mojego salonu rozlega się głos Noah, więc idę do niego z kuchni. – Słucham? – Właśnie przeczytałem twoją notkę. To o co chodzi w tym projekcie? Moje oczy lśnią tajemniczo. – Dowiesz się w swoim czasie tak jak wszyscy inni. Przyślesz swoje zdjęcie? – Jak to? – Chcę zobaczyć moich czytelników w akcji. Żeby się przekonać, gdzie czytają Girl Online.

Noah wyciąga się na kanapie z telefonem w dłoni. – Ty jesteś lepszym fotografem. Może sama zrobisz mi zdjęcie? – Okej, sekunda. Biegnę do przedpokoju po aparat, który jak zwykle leży w mojej torbie. Kiedy mam go w dłoniach, odwracam się w stronę salonu. Z tego miejsca prawie nie widać twarzy Noah, za to na włosach odbija mu się światło bijące z jego telefonu. Naciskam migawkę, a potem oglądam zdjęcie na ekranie aparatu i uśmiecham się z zadowoleniem. Wyszło idealnie.

– Co ty planujesz? – pyta Noah. – Gdzie idziemy? – Zobaczysz. Po prostu mi zaufaj. Schodzimy ze schodów ruchomych na stacji metra Waterloo i podziwiamy świąteczne dekoracje. Pod starym wiktoriańskim zegarem piętrzy się gigantyczna choinka obwieszona ogromnymi czerwonymi i złotymi bombkami. Kolędnicy śpiewają przed nią Cichą noc. To jeden z moich ulubionych momentów na wizytę w stolicy. Mam wrażenie, że w okresie Bożego Narodzenia Londyn nabiera życia, bo ulice są pełne turystów i londyńczyków na świątecznych zakupach. Przypomina mi się poprzednia Gwiazdka, którą spędziłam w Nowym Jorku. Nie mogę uwierzyć, że minął rok, odkąd spotkałam Noah. Wydaje mi się, że znamy się od zawsze, a równocześnie mam poczucie, jakbyśmy dopiero zaczynali się poznawać. Wielu rzeczy jeszcze o sobie nie wiemy, a ja nie mogę się doczekać, aż je wszystkie odkryję. Przeciskamy się przez tłumy na stacji i ruszamy przejściem podziemnym w stronę ośrodka kultury Southbank Centre. Wzdłuż brzegu Tamizy rozstawione są stoiska jarmarku bożonarodzeniowego. Idziemy pod girlandami lampek, mijając drewniane stragany z grzanym winem, piernikami w kształcie gwiazdek i rzeźbionymi ozdobami choinkowymi. – Tam są – mówię. Mama i tata, Tom i Melanie, Sadie i Bella, Elliot i Alex, Posey, panna Mills, Kira i Amara – udało mi się zebrać w jednym miejscu wszystkie najbliższe osoby. Są odświętnie ubrane na tę okazję, więc prezentują się bardzo elegancko. Kiedy zauważają naszą dwójkę, zbierają się wokół nas i patrzą na mnie wyczekująco z niemym pytaniem na twarzach. Biorę głęboki oddech. – Wiem, że wszyscy się zastanawiacie, dlaczego poprosiłam, żebyśmy się tu spotkali. Więc… prawda jest taka, że od pewnego czasu pracuję nad serią zdjęć. Zatytułowałam ją „Dziewczyny (i chłopcy) Online”. A moje fotografie tak się spodobały François-Pierre’owi Nouveau, że urządził mi pierwszą wystawę właśnie tu, w Southbank! Mama piszczy z radości, a jej entuzjazm jest zaraźliwy. Chwilę później wszyscy mnie ściskają i obsypują pocałunkami. Czuję się jak najszczęśliwsza dziewczyna na świecie. Przeżywałam katusze, utrzymując to tak długo w sekrecie,

ale teraz, gdy widzę ich zachwycone reakcje, wiem, że było warto. Ale to jeszcze nie wszystko. Wreszcie dopasuję twarz do nicka, który znam od tak dawna. Pegasus Girl przyjdzie na wystawę! Policzki mnie szczypią z podekscytowania – i z zimna, bo na dworze panuje mróz. – Możemy już obejrzeć wystawę? – pyta Elliot, przestępując niecierpliwie z nogi na nogę. – Jasne! Zapraszam. Wszyscy tłoczą się przy wejściu, a ja biorę Noah za rękę i zatrzymuję go, dopóki nie zostajemy sami. – Jestem z ciebie taki dumny – mówi. Ściskam mocno jego dłoń. – Zajęło mi to dużo czasu, ale w końcu znalazłam sposób, żeby pokazać prawdziwą Penny. I chcę, żebyś był przy mnie w tej chwili. – A ja chcę, żebyś była przy mnie we wszystkich takich chwilach – szepcze Noah, przysuwając głowę tak blisko do mojej twarzy, że jego oddech łaskocze mnie w usta. – W takim razie bądźmy razem – odpowiadam. – Dzień po dniu. Wchodzimy do ogromnego Southbank Centre. Ludzie przechadzają się po zatłoczonym foyer w oczekiwaniu na rozpoczęcie koncertu albo piją coś ciepłego w miejscowej kawiarni. Jeden róg ogrodzony jest aksamitną wstążką, za którą zgromadziło się już trochę osób. Od razu rzuca mi się w oczy Melissa w eleganckiej czarnej sukience. Ma błyszczące kolczyki i misterny kok z długich warkoczyków upiętych na czubku głowy, a jej efektowny styl natychmiast zdradza, że jest menedżerką galerii. – Witaj na swojej pierwszej wystawie indywidualnej, Penny Porter! – woła, podchodząc, żeby ucałować mnie w oba policzki. – Dzięki, Mel! To jest Noah – mówię, wskazując za siebie. W oczach Melissy błyszczą figlarne iskierki. – Tak, domyśliłam się. Cześć. W środku jest twoje świetne zdjęcie, dodatek z ostatniej chwili. – Nie mogę się doczekać, aż je zobaczę – odpowiada Noah. Przedstawiam Melissie mamę, a potem przez chwilę rozglądam się po sali. Moja własna wystawa! I to w rogu tego ogromnego budynku! Na środku wydzielonej wstążką przestrzeni wyeksponowana jest jedna powiększona fotografia, która stała się inspiracją dla całego projektu. Autoportret, który zrobiłam sobie tamtego dnia w studiu Leah, odpowiadając na komentarze do wpisu. Na mojej twarzy widać skupienie, a laptop wygląda, jakby rzucał cień, tyle że ze światła. Zdjęcie ma symbolizować światło, które chcę posyłać w świat dzięki Girl Online.

Takie jest przesłanie mojej wystawy. Wszędzie wokół wiszą fotografie nastolatków takich jak ja, którzy żyją w równym stopniu w sieci, co poza nią. I chociaż niektórzy mogą narzekać, że marnujemy młodość, i dziwić się, dlaczego nie wolimy być na świeżym powietrzu, to mam nadzieję, że dzięki moim zdjęciom spojrzą na to z innej perspektywy. Jedna fotografia przedstawia chłopaka, który łączy się z dziadkami w Indiach przez FaceTime. Na innej grupa dziewczyn robi sobie selfie i wrzuca je na Snapchata, żeby podzielić się tą chwilą ze wszystkimi znajomymi. Jest zdjęcie grupy francuskich uczniów w National Gallery, którzy wyglądają, jakby skupiali się na swoich smarftonach, chociaż w rzeczywistości uczą się o wiszących przed nimi obrazach. I fotka, na której Noah czyta mojego bloga na ekranie telefonu. A nie jest w tym odosobniony. Jego powiększone zdjęcie otacza kolaż z fotografii, które przysłali czytelnicy Girl Online. Dostałam ich chyba z pięćset i wszystkie trafiły na wystawę. To moje plemię. Moja #InternetowaDrużyna. – Penny, to wygląda wspaniale! – ocenia panna Mills, zbliżając się do mnie. – Tylko nie myśl, że automatycznie przełoży się to na najwyższe oceny. I tak musisz się przygotować do A-levels – dodaje i mruga wesoło. – Wiem, proszę się nie martwić – odpowiadam z uśmiechem. – Poza tym przyszło mi do głowy, co jeszcze chciałabym robić. – Tak? Co takiego? – Pomyślałam, że mogłabym pomagać ludziom takim jak ja. Ludziom ze stanami lękowymi. Na twarzy panny Mills pojawia się ciepły uśmiech. – Myślę, że byłabyś w tym świetna, Penny. Po przerwie świątecznej zaplanujemy, jak możesz osiągnąć również ten cel. Następna osoba, która do mnie podchodzi, klaszcze głośno w dłonie. – Pénélope, ma chérie! Jest tylko jeden człowiek na świecie, który nazywa mnie „Pénélope”. Światowej klasy fotograf François-Pierre Nouveau, który to wszystko zorganizował – oczywiście przy ogromnej pomocy Melissy. – A nie mówiłem, że urządzę ci pierwszą indywidualną wystawę? Ale pod warunkiem że odnajdziesz swój prawdziwy styl. – Rozgląda się po ekspozycji roziskrzonym wzrokiem. – I uważam, że ci się udało. Jesteś głosem swojego pokolenia! Widzę w tym… prawdziwą ciebie. – Dziękuję, panie Nouveau – odpowiadam zawstydzona. – Nie powinnaś dziękować mi, tylko tym, którzy cię zainspirowali! Niektórzy z nich są tu dziś, prawda? – Tylko jedna osoba – mówię.

Ta, którą najbardziej chcę poznać. – To idź, idź! I gratulacje. Mam nadzieję, że w przyszłe wakacje wrócisz do mojego studia. – Fotograf odwraca się raptownie i odchodzi rozejrzeć się, czy ktoś nie jest zainteresowany kupnem moich zdjęć. Dziwnie mi z myślą, że coś, co stworzyłam, miałoby zawisnąć na ścianie w czyimś domu. Zauważam, że na jedno ze zdjęć patrzy dziewczyna w szaliku w czerwono-białe paski, w którym przypomina świąteczną laskę cukrową. Jest w granatowym płaszczu, narzuconym na sukienkę z kilkoma warstwami halek w neonowych kolorach. Na nogach ma grube czarne rajstopy upstrzone złotymi gwiazdkami, a na stopach klasyczne martensy. Wygląda superfajnie, ale widzę, że jest nieśmiała, bo stoi przygarbiona i chowa twarz za grzywką, która opada na jej czoło niczym kurtyna. Odwraca się w moją stronę i wtedy widzę jej naszyjnik z akrylową zawieszką w kształcie białego konia ze skrzydłami. Pegasus Girl. Przenoszę wzrok na jej twarz w tym samym momencie, w którym ona na mnie spogląda. Jest moją internetową bratnią duszą od pierwszych dni Girl Online i chyba mało kto, łącznie z Elliotem, zna mnie lepiej niż ona. Podchodzę do niej, czując się tak, jakbym ledwo dotykała stopami ziemi. – Cześć – mówię, chociaż to słowo zupełnie nie oddaje moich uczuć. – Cześć. Chwilę później rzucamy się sobie w ramiona jak cudownie odnalezione siostry – albo przyjaciółki, które w końcu się spotkały. Girl Online wreszcie przeszła offline – i to najfantastyczniejsze uczucie, jakie mogę sobie wyobrazić.

31 grudnia Sylwester

Co za rok! Było w nim wszystko: od wyrachowanych menedżerów przez zazdrosne przyjaciółki aż po chłopaka, którego po prostu nie dało się spławić. (Chłopaku z Brooklynu, jeśli to czytasz – a jestem pewna, że tak – to cieszę się, że byłeś jak irytująca guma do żucia, której nie można odkleić od podeszwy – ha, ha:) ) Kiedy ludzie mówią, że życie to droga, która bywa bardzo wyboista i tak kręta, że nie wiadomo, dokąd prowadzi, można się naprawdę zniechęcić. Wierzę głęboko, że nic nie dzieje się bez przyczyny, więc nieważne, ile macie trudnych momentów, na pewno wynagrodzą je Wam cudowne chwile, a na końcu wszystko się ułoży. Gdybyście rok temu powiedzieli mi, że spędzę następnego sylwestra z Chłopakiem z Brooklynu, parsknęłabym śmiechem (nie zapominajmy, jakiego mam zwykle pecha). Czuję się z nim tak dobrze, że szczerze mówiąc, nie wyobrażam już sobie życia bez niego. Jest stałym elementem mojego świata i nie mam najmniejszych wątpliwości, że nasz związek przetrwa. Pewnie to zabrzmi dziwacznie, ale po prostu do siebie pasujemy. Właściwie w tej chwili na nic nie mogę narzekać – odsunęłam się od przyjaciół, którzy wywierali na mnie zły wpływ, i nawiązałam nowe, zdrowe przyjaźnie, które przynoszą mi samą radość. I wciąż wspiera mnie mój najlepszy przyjaciel i największy fan. Strasznie się cieszę, że on też jest w kochającym związku, w dodatku z jednym z najsympatyczniejszych chłopaków, jakich znam. Moje życie wygląda coraz lepiej, a zawdzięczam to przede wszystkim decyzji, żeby najpierw popracować nad sobą. Przecież nie można być naprawdę szczęśliwym z kimś innym, dopóki nie znajdzie się własnego miejsca na ziemi, prawda? Wydaje mi się, że zrobiłam w tym roku duże postępy, jeśli chodzi o cele, które przed sobą postawiłam. Tak, F.-P. Nouveau zorganizował mi wystawę fotograficzną, ale mogło do tego dojść tylko dlatego, że coś się we mnie zmieniło. Jeszcze nigdy nie byłam taka zdeterminowana, żeby udowodnić sobie samej, że MOGĘ osiągnąć wszystko, co chcę, jeśli naprawdę się do tego przyłożę. Nie potrzebowałam, żeby ktoś inny zrobił to za mnie; nie potrzebowałam do tego mediów ani chłopaka (nawet uroczego gitarzysty), i nie zamierzałam pozwolić, żeby przeszkodziły mi w tym moje stany lękowe. A kiedy zaczęłam lepiej sobie radzić, wszystko inne samo się ułożyło. Oszołomiła mnie Wasza reakcja na prośbę o zdjęcia i chcę, żeby Girl Online pozostała naszą małą bezpieczną przestrzenią, wspólnotą, w którą każdy może się

zaangażować, pomagając innym i dzieląc się optymizmem. Wszyscy możemy wspierać się nawzajem w osiąganiu swoich celów; żadne z nas nie idzie samotnie drogą, która do tego prowadzi. Życzę Wam dziś niesamowitej zabawy. Niech wszystkich nas przepełnia wiara i nadzieja, kiedy wzniesiemy mały toast za rok, który zostawiamy za sobą, i kolejnych trzysta sześćdziesiąt pięć dni, które już na nas czekają. I jak zwykle bardzo Wam dziękuję za Wasze wsparcie. Kocham Was wszystkich. Girl Online… teraz już zawsze jest online xxx

Chciałabym zacząć od podziękowań dla mojej cudownej redaktorki i przyjaciółki Amy Alward. To dzięki niej jestem tak zadowolona z tej książki. Girl Online już dwa lata temu stała się ważną częścią naszego życia i cieszę się, że mogłyśmy się poznać przy okazji tego projektu. Przez ten czas uśmiałyśmy się z wielu kiepskich pomysłów na nazwy, zjadłyśmy zdecydowanie za dużo truskawek i tańczyłyśmy do niejednej playlisty na Spotify’u. Amy prowadziła mnie przez proces twórczy i była lojalną, troskliwą przyjaciółką – nie mogłabym sobie wymarzyć lepszej redaktorki. Ktoś taki chyba po prostu nie istnieje! Dziękuję też pozostałym członkiniom wspaniałego zespołu wydawnictwa Penguin, dzięki którym mogła się ukazać Girl Online: Shannon Cullen (mojej wydawczyni i jednej z najmilszych kobiet, jakie znam), Tanii Vian-Smith (która zawsze potrafi uratować sytuację i jest dobrą wróżką tras promocyjnych), Clare Kelly (królowej PR-u), Natashy Collie (guru marketingu), Jacqui McDonough i Becky Morrison, projektującym piękne okładki, Wendy Shakespeare, która należy też do mojego zespołu redakcyjnego, i wszystkim w Penguinie, którzy pracowali nad moją książką za kulisami. Dzięki Wam mogłam w miłej i przyjemnej atmosferze przedstawić światu swoje pomysły i swoich bohaterów. Nie mogę zapomnieć o mojej drużynie z Gleam, do której należą Dom, Maddie, Phil, Meghan, Ange i moja asystentka Carrie. Dziękuję za wszystko, co robicie, żeby nasza współpraca przebiegała tak gładko. Czuję ogromną wdzięczność za to, że mogę odbywać z Wami tę ekscytującą podróż. Dziękuję też przyjaciołom i rodzinie – wiecie, że Wasze nieustanne wsparcie i miłość pomagają mi każdego dnia opuszczać strefę komfortu. Jestem Wam wdzięczna, że we mnie wierzycie i towarzyszycie mi w tym szaleństwie. Czuję się jak najszczęśliwsza dziewczyna na świecie, bo otacza mnie tylu życzliwych ludzi. I wybaczam Wam, że połowa z Was nie skończyła jeszcze czytać Girl Online w trasie. Po prostu za jakieś cztery lata dajcie mi znać, jak Wam się podoba ta książka, dobrze? Chciałabym wspomnieć jeszcze o moim przyjacielu Marku, którego poznałam na premierze Girl Online w trasie. Stał się dla mnie światełkiem w tunelu, kiedy przeżywałam ciężkie chwile. Zanim go spotkałam, nie wiedziałam, że mam w życiu miejsce na nową przyjaźń, a teraz zaśmiewam się do rozpuku, tańczę po kuchni i opycham się jedzeniem z restauracji Wagamama z kimś, kto jest

do mnie tak podobny, że mógłby być moim bratem bliźniakiem. Niedawno zapytał mnie, czy wiem, jak odmieniłam jego życie. Wtedy zaczęłam się zastanawiać nad tym, jak on odmienił moje. Odkąd się przyjaźnimy, jestem dużo bardziej pewna siebie, szczęśliwa i beztroska. Dbajcie o przyjaciół, przy których tak się czujecie – to rzadkie i wyjątkowe. I dziękuję Alfiemu Deyesowi. Najważniejszemu mężczyźnie w moim życiu. Jesteś moją opoką, moim światem i moim największym fanem. Kocham Cię xxx

Zostańcie fanami Zoe na Twitterze i Instagramie: @zoella www.zoella.co.uk www.girlonlinebooks.com

Wydawnictwo Insignis facebook.com/Wydawnictwo.Insignis

@insignis_media twitter.com/insignis_media

@insignis_media instagram.com/insignis_media

insignis_media zeskanuj kod w apce Snapchat

Tytuł oryginału Girl Online: Going Solo First published 2016 Published by the Penguin Books Ltd, 80 Strand, London wc2r 0rl, England www.penguin.co.uk Penguin Books is part of the Penguin Random House group of companies whose addresses can be found at global.penguinrandomhouse.com. Text copyright © Zoe Sugg, 2016 All rights reserved. The moral law of Zoe Sugg has been asserted Map copyright © mapsofjoy.com, 2016 Przekład Olga Siara Redakcja Maria Brzozowska, Dominika Pycińska Korekta Pracownia 12a Krój pisma Thirsty Rough w napisie Girl Online i w nagłówkach rozdziałów Copyright © Yellow Design Studio | www.yellowdesignstudio.com Zdjęcia z okładki osty © Aleksandra H. Kossowska/Shutterstock; dziewczyna z aparatem © A. and I. Kruk/Shutterstock; maska wenecka © tomertu/Shutterstock; zimny ogień w kształcie serca © Andrew Patterson/Getty Images

Copyright © for this edition Insignis Media, Kraków 2017 Wszelkie prawa zastrzeżone ISBN 978-83-65743-02-2

Insignis Media, ul. Szlak 77/228–229, 31-153 Kraków telefon +48 (12) 636 01 90 | [email protected] www.insignis.pl | Facebook: @Wydawnictwo.Insignis Twitter, Instagram, Snapchat: @insignis_media Plik opracował i przygotował Woblink

woblink.com