Girl Online w trasie 02 - Zoe Sugg

Zoe Sugg, czyli Zoella, jest brytyjską vlogerką z Brighton. Publikując filmiki o modzie, urodzie i stylu życia, zdobyła miliony subskrybentów na portalu YouTube. Jeszcze więcej osób ogląda jej kanał każdego miesiąca. W 2011 roku zdobyła nagrodę „Cosmopolitan” za najlepszy blog urodowy, a rok później – wyróżnienie za najlepszy vlog poświęcony urodzie. Zoe dwukrotnie uzyskała tytuł najlepszej brytyjskiej vlogerki – podczas Radio 1 Teen Awards 2013 i 2014. W 2014 i 2015 roku zdobyła nagrodę Nickelodeon Kids’ Choice dla ulubionej brytyjskiej vlogerki, a podczas Teen Choice Awards 2014 wyróżniono ją tytułem Web Star w kategorii Moda i Uroda.

Jestem ogromnie wdzięczna wszystkim, dzięki którym to wszystko stało się możliwe i którzy dopingują mnie zza linii bocznej.

20 czerwca

Jak przetrwać związek na odległość, kiedy twój chłopak jest megaciachem i gwiazdą rocka 1. Ściągnij Skype’a, WhatsAppa, Snapchata i wszystkie inne komunikatory, jakie uda ci się znaleźć. Całymi nocami rozmawiaj ze swoim chłopakiem ubrana w jednoczęściową piżamę model panda, dopóki nie zaczną ci się zamykać oczy i naprawdę nie będziesz musiała iść spać. 2. Zawsze, kiedy obudzisz się stęskniona, słuchaj Jesiennej dziewczyny na ripicie. 3. Zainstaluj na telefonie apkę, która pokazuje godzinę tam, gdzie właśnie jest twój chłopak, żebyś niechcący nie obudziła go o trzeciej nad ranem na pogaduszki (co zdarzyło mi się już jakieś dziesięć razy). 4. Kup kalendarz i odliczaj dni do chwili, kiedy znów go zobaczysz (a tak przy okazji, dziś zostało ich już tylko PIĘĆ). 5. Wygraj jakimś cudem na loterii, żebyś mogła rzucić szkołę i polecieć tam, gdzie jest twój chłopak – wtedy już nigdy nie będziecie musieli rozstawać się na tak długo. 6. W żadnym wypadku NIE wchodź do internetu i NIE oglądaj teledysków superatrakcyjnej gwiazdy pop Leah Brown, na których tańczy i wygina się seksownie przy twoim wyżej wspomnianym chłopaku na oczach milionów rozszalałych fanów. 7. I NIE wpisuj do wyszukiwarki jego imienia i nazwiska, żeby sprawdzić, jak świetnie się bawi, kiedy ty wkuwasz do egzaminów. Moi kochani czytelnicy, nawet gdyby któregoś dnia naszła mnie ochota, by dać wszystkim dostęp tego bloga, nigdy tego nie zrobię. Bo dobrze wiem: nie mogę przyznać, że martwię się o swój związek, mam kompleksy i jestem zazdrosna, chociaż mój chłopak to najsłodszy facet na świecie, który nie dał mi do tego żadnych powodów, prawda? Powiedzcie mi, że kiedyś będzie łatwiej. Nie wiem, jak ja to wytrzymam. Girl Offline… która już nigdy nie będzie online xxx

Pięć dni później Powinien istnieć oficjalny zakaz pisania egzaminów w salach z widokiem na morze. Czy to sprawiedliwe, że musimy tkwić w ławkach, walcząc ze skurczami palców od ściskania długopisu przez dwie godziny bez przerwy, kiedy za szybą tak cudownie skrzy się światło roztańczone na falach? Niby jak mam sobie przypomnieć, kim była czwarta żona króla Henryka VIII, skoro rozprasza mnie śpiew ptaków i mogę przysiąc, że słyszę radosną, beztroską melodyjkę zapowiadającą przyjazd samochodu z lodami? Potrząsam głową, żeby rozwiać wizję wafelka z puszystą chmurką lodów, z której zawadiacko wystaje czekoladowy batonik, i zamiast tego próbuję nawiązać bezpośrednie połączenie z mózgiem mojego najlepszego przyjaciela, Elliota. On nie miałby najmniejszego problemu z faktami i datami na egzaminie z historii. Nazywam go Wiki, bo wydaje mi się, że jego mózg mieści w sobie tyle samo wiedzy co Wikipedia, podczas gdy moja pamięć przypomina raczej Snapchat – wszystkie informacje z powtórki już z niej wyparowały. Wzdycham i próbuję się skupić na pytaniu egzaminacyjnym, ale słowa rozmywają mi się przed oczami i nie potrafię rozczytać własnych bazgrołów. Mam nadzieję, że temu, kto będzie oceniał moją pracę, pójdzie lepiej. Decyzja, żeby zdawać historię na egzaminie końcowym GSCE, nie była najlepszym pomysłem. Wybrałam po prostu to samo co inni. Jedynym przedmiotem, na którym naprawdę mi zależało, była fotografia. Tak naprawdę nie mam pojęcia, kim chcę zostać, kiedy skończę szkołę. – No dobrze, odłóżcie długopisy – prosi egzaminator z przodu sali. Natychmiast zasycha mi w gardle. Nie wiem, ile czasu rozmyślałam o niebieskich migdałach, za to wiem, że nie skończyłam odpowiadać na wszystkie pytania. Od tych egzaminów zależy, czego będę się uczyć w przyszłym roku, a ja już dałam plamę. Dłonie mam lepkie od potu. Teraz nie słyszę śpiewu ptaków za oknami. Zamiast tego w uszach huczy mi skrzeczenie mew – mam wrażenie, że wyśpiewują chórem: „Pała, pała, pała”. Ściska mnie w żołądku i robi mi się niedobrze. – Idziesz, Penny? – Podnoszę wzrok i widzę, że przy ławce czeka na mnie Kira, moja przyjaciółka i koleżanka z klasy. Nawet nie zauważyłam, kiedy egzaminator zabrał moją pracę. – Tak,​ już. – Łapię torbę i wstaję się z krzesła. W chwili, kiedy się prostuję, mdłości nagle zastępuje fala ulgi. Niezależnie od tego, jak mi poszło, mam to za sobą: mój ostatni egzamin. Na ten rok już koniec ze szkołą! Przybijam Kirze piątkę z rozanielonym uśmiechem. Czuję się mocniej związana z moją klasą – zwłaszcza z bliźniaczkami, Kirą i Amarą – niż przez poprzednie lata w szkole. Po katastrofie z początku roku wszyscy stanęli za mną murem – to był prawdziwy mur przyjaźni, który osłonił mnie przed medialną burzą. Kiedy okazało się, że spotykam się z gwiazdą rocka, Noah Flynnem, w mediach rozpętało się

prawdziwe piekło. Potem dziennikarze odkryli mój blog, ujawnili prywatne szczegóły z mojego życia i oskarżyli mnie o rozbicie związku Noah, który miał się wtedy umawiać z Leah Brown, wielką gwiazdą pop. To było jedno z najgorszych doświadczeń mojego życia, ale przetrwałam je dzięki przyjaciołom. A wszystkie te przejścia sprawiły, że bardziej się ze sobą zżyliśmy. Wychodzimy na korytarz, a Kira pyta: – Uczcimy to burgerami w GBK? Wszyscy tam idziemy przed koncertem. Na pewno strasznie się cieszysz, że znów zobaczysz się z Noah. Czuję w brzuchu znajome łaskotanie. Pewnie, że się cieszę – ale jestem też zdenerwowana. Nie widziałam Noah od przerwy wielkanocnej, kiedy przyjechał spędzić ze mną moje szesnaste urodziny. Teraz mamy dla siebie dwa tygodnie. I chociaż to moje największe marzenie – i chociaż nie jestem w stanie myśleć o niczym innym – dręczy mnie też pytanie, czy będzie tak samo jak wcześniej. – Spotkam się z wami na miejscu – odpowiadam. – Muszę zabrać kilka rzeczy z sali panny Mills, a potem idę do domu, żeby się przebrać. Kira ściska mnie za ramię. – Bosz, ja też muszę wymyślić, co założę! Odchodzi szybkim krokiem, a ja uśmiecham się lekko na pożegnanie, ale euforia z powodu skończenia egzaminów zniknęła i znów ogarniają mnie wątpliwości. Wątpliwości w rodzaju: Czy-mójchłopak-nadal-mnie-lubi. Wiem, że powinnam bardziej wierzyć w to, że podobam się Noah taka, jaka jestem. Łatwo powiedzieć, jeśli tak się składa, że twój pierwszy chłopak to obecnie jeden z najbardziej znanych młodych artystów na świecie. Korytarze szkoły są już niemal puste, więc ciszę przerywa tylko skrzypienie moich conversów na podłodze wyłożonej linoleum. Nie mogę uwierzyć, że to moje ostatnie spotkanie z panną Mills, która uczy nas fotografii. Bardzo mi pomogła w tym roku – oprócz rodziców jest chyba jedyną osobą, której tak naprawdę zwierzyłam się z tego, co wydarzyło się w czasie przerwy z okazji świąt Bożego Narodzenia. Nawet Elliotowi nie zawsze wszystko mówię. I nie podejrzewałam, jak bardzo potrzebuję kogoś, kto mnie wysłucha bez oceniania. W dodatku raz dostałam ataku paniki w prowizorycznej ciemni, którą panna Mills urządziła w szafie wnękowej w swojej sali. To było kilka tygodni po tym, jak w internecie zrobiło się głośno o mnie i Noah. Ciemnia zwykle działa na mnie kojąco, ale tym razem było inaczej. Zrobiło mi się słabo i prawie wpadłam na odczynniki – może zaszkodziły mi opary, może źle się poczułam w małej, zamkniętej przestrzeni, a może zestresowało mnie to, że właśnie wywoływałam zdjęcie przystojnej twarzy Noah, której miałam nie zobaczyć przez całe wieki. Na szczęście było już po lekcjach, więc oszczędziłam kolegom ze szkoły kolejnego widoku Spanikowanej Penny w akcji. Panna Mills poiła mnie wtedy herbatą i karmiła ciasteczkami, dopóki jej wszystkiego nie opowiedziałam – kiedy już otworzyłam usta, nie mogłam przestać mówić. Od tamtej pory zawsze mi pomaga, ale wiem, co pomogłoby mi najbardziej: mój blog. Blogowanie dawało mi poczucie wolności. Po opublikowaniu ostatniej notki, „Od bajki do horroru”, zmieniłam ustawienia Girl Online, żeby była blogiem prywatnym, i czułam, że czegoś mi brakuje – wciąż mnie korciło, żeby dzielić się myślami ze światem. Przez ponad rok Girl Online była miejscem, w którym dawałam ujście mojej kreatywności i moim emocjom. Tęskniłam za tym uczuciem i za czytelnikami, którzy stali się moimi przyjaciółmi. Wiedziałam, że gdybym się do nich zwróciła, wspieraliby mnie w tym trudnym momencie, tak jak wspierali mnie na początku moich zmagań z atakami paniki. Ale kiedy wyobrażałam sobie, że publikuję na blogu nową notkę, przed oczami natychmiast stawał mi obraz setek złośliwych ludzi pochylonych nad klawiaturą, którzy tylko czekają, żeby zmieszać mnie z błotem. Chociaż tylu czytelników okazało mi ciepło i życzliwość, wystarczył jeden przykry komentarz, żebym znów wpadła w rozpacz. Nigdy nie czułam się taka bezsilna. Nie byłam w stanie niczego napisać.

Zwykle słowa same spływały mi spod palców, ale teraz wszystko brzmiało sztucznie i nie tak, jak trzeba. Zamiast bloga zaczęłam prowadzić pamiętnik w zeszycie, ale to nie było to samo. Próbowałam opisać swoje uczucia pannie Mills. W mojej wizji internauci zamieniają się w klaunów z mocnym makijażem. Kiedy się uśmiechają, widać ich ostre, rekinie zęby. Wyglądają jak potwory, ale zamiast czaić się w ciemnościach, otwarcie na mnie czyhają. Łączą w sobie wszystko, czego najbardziej się boję. Są jak milion koszmarów w jednym. Przez nich mam ochotę się spakować i przeprowadzić do puszczy amazońskiej, żeby zamieszkać z jakimś nieznanym plemieniem, które wierzy, że samoloty to złe duchy zesłane przez bogów. Elliot mi o nim opowiedział. Założę się, że nikt tam nie słyszał o Girl Online ani o Noah Flynnie. Założę się, że nie wiedzą o istnieniu Facebooka. Ani Twittera. Ani virali, które chyba nigdy nie znikają. Gdybym chociaż mieszkała tylko w Brighton w Wielkiej Brytanii, wszystko byłoby w porządku. Większość szkoły zdążyła już zapomnieć o „skandalu” ze mną w roli głównej, tak jak zapomnieli, kto wygrał X Factor w zeszłym roku. Mój tata mówi, że dzisiejsze gazety jutro posłużą za papier na rybę z frytkami. I ma rację – nikogo już nie interesuje ani mój blog, ani mój związek z Noah. Tylko że ja nie mieszkam w środku dżungli. Tak naprawdę nie mieszkam nawet w Brighton w Wielkiej Brytanii. W rzeczywistości jestem obywatelką planety Internet, a to teraz dla mnie najgorsze możliwe miejsce – boję się, że w internecie nikt nigdy nie zapomni o tym, co się wydarzyło. Ale internet przyniósł mi przynajmniej jedną dobrą rzecz. Po tym, jak Pegasus Girl stanęła po mojej stronie, wymieniłyśmy się adresami mailowymi i teraz nie jest już najwierniejszą czytelniczką Girl Online, tylko jedną z moich najlepszych przyjaciółek – chociaż jeszcze się nie spotkałyśmy twarzą w twarz. Kiedy po raz tysięczny żaliłam się jej, jak tęsknię za Girl Online, powiedziała mi, że mogę zmienić ustawienia bloga tak, żeby mogli go odwiedzać tylko ci, którym dam hasło. Teraz ona, Elliot i panna Mills są jedynymi osobami, które czytają moje wypociny, ale to lepsze niż nic. Widzę pannę Mills przez szkło w drzwiach do jej sali. Jasnobrązowe włosy opadają jej na czoło, kiedy pochyla się nad biurkiem, oceniając prace. Pukam we framugę, a ona podnosi głowę i uśmiecha się do mnie: – Cześć, Penny. Jak tam, masz już z głowy ten rok? Potakuję. – Właśnie skończyłam pisać egzamin z historii. – To świetnie! Wchodź. Czeka, aż usiądę na jednym z twardych, plastikowych krzesełek. W sali rozstawione są czarne płyty piankowe z projektami fotograficznymi moich kolegów i koleżanek, przygotowane na wakacyjną wystawę. Chociaż panna Mills mnie namawiała, nie chciałam, żeby znalazły się wśród nich moje prace. Ukończyłam wszystkie projekty, ale nie mogłam znieść myśli, że ktoś zobaczy moje zdjęcia. Większość kolegów publikowała swoje portfolia online, ale ja przestałam wrzucać fotografie do internetu po Bożym Narodzeniu. Przerażała mnie myśl, że ktoś je znajdzie i wykorzysta, żeby się ze mnie nabijać. Zamiast tego wywoływałam zdjęcia i co tydzień przynosiłam teczkę pannie Mills. Fizyczny akt tworzenia działał na mnie terapeutycznie. Panna Mills wyciąga moją teczkę i wręcza mi ją. – Świetna robota, Penny, jak zwykle – mówi z uśmiechem. – Teraz przez jakiś czas nie będziemy się widziały, prawda? Chciałabym z tobą porozmawiać o twoim ostatnim wpisie na blogu. Naprawdę będzie ci łatwiej, wiesz? Wzruszam ramionami. Jakoś udaje mi się przeżyć każdy dzień i na razie to wszystko, co umiem z siebie wykrzesać. Panna Mills mówi dalej, jakby czytała mi w myślach.

– Według mnie stać cię na dużo więcej niż życie z dnia na dzień. Możesz się rozwijać, Penny. Tyle przeszłaś w tym roku szkolnym. Cieszę się, że postanowiłaś kontynuować naukę, zwłaszcza fotografii, ale nie przejmuj się tak wyborem przedmiotów. Nie musisz jeszcze wiedzieć, co chcesz robić. Chciałabym jej wierzyć, ale to trudne. Wydaje mi się, że tylko ja jedna nie mam jeszcze na siebie pomysłu. Elliot tego nie rozumie. On wie, że chce studiować projektowanie mody i marzy o tym, żeby kiedyś stworzyć własną markę. Właśnie się dowiedziałam, że Kira planuje zostać weterynarzem, dlatego wybrała zajęcia z biologii i matematyki, żeby dostać się na dobry uniwersytet. Amara jest genialna z fizyki i odkąd pamiętam, chce podbić świat nauki, więc też ma już plan. Ja lubię tylko robić zdjęcia i pisać bloga, którego w dodatku publikuję w tajemnicy dla garstki najbliższych przyjaciół. Nie widzę w tym wielkiej kariery. Wiem, że rozciąga się przede mną ocean możliwości, ale utknęłam na brzegu, bo nie jestem jeszcze gotowa się w nim zanurzyć. – Czy pani zawsze chciała zostać nauczycielką? – pytam. Panna Mills parska śmiechem. – Raczej nie. Właściwie to był… przypadek. Chciałam zostać archeolożką! Dopóki nie zdałam sobie sprawy, że archeologia to nie przygody w stylu Indiany Jonesa, tylko klasyfikowanie maleńkich odłamków kości całymi godzinami. Bardzo długo czułam się zagubiona. – Ja też tak się właśnie czuję – mówię. – Zagubiona we własnym życiu. A nie umiem się posługiwać kompasem. Czy można iść przez życie z GPS-em? Znów​ rozśmieszam pannę Mills. – Nie wiem, co usłyszysz od innych dorosłych, ale zdradzę ci pewien sekret: nie musisz jeszcze nic wiedzieć. Masz dopiero szesnaście lat! Możesz się bawić! Ciesz się życiem. Odwróć ten swój wewnętrzny kompas do góry nogami, zakręć nim i potrząśnij mocno, żeby sam stracił orientację w terenie. Powiedziałam ci już, że zaczęłam uczyć przypadkiem, ale musisz wiedzieć, że nie zamieniłabym tej pracy na żadną inną. – Panna Mills pochyla się w moją stronę z uśmiechem: – Pewnie nie możesz się doczekać dzisiejszego koncertu. Na moich lekcjach uczniowie nie mówili o niczym innym. Noah jest suportem The Sketch, tak? Odpowiadam uśmiechem, zadowolona ze zmiany tematu. Serce podskakuje mi w piersi na myśl o tym, że znów spotkam się z Noah. W pewnym momencie Skype i SMS-y przestają wystarczać – i ten moment właśnie nadszedł. Poza tym pierwszy raz zobaczę, jak śpiewa na żywo przed tysiącami piszczących dziewczyn. – Tak, otwiera koncert. To dla niego ważny wieczór. – Na to wygląda. No dobrze, uważaj na siebie w wakacje. I nie zapomnij przygotować się do zajęć. – Nauczycielka wskazuje na moją teczkę. – Jesteś pewna, że nie chcesz nic wystawić? Masz tu kilka niesamowitych prac, które zasługują, żeby je docenić. Kręcę głową. Panna Mills wzdycha, ale wie, że nie wygra tej walki. – Słuchaj, mogę powiedzieć ci tylko jedno: pisz dalej bloga, Penny. To twój talent. Potrafisz nawiązać kontakt z czytelnikami, nie zaniedbuj tego. Niech to będzie twoja wakacyjna praca domowa ode mnie, oprócz zdjęć. Kiedy wrócisz, czekam na dokładną relację z twoich podróży. Uśmiecham​ się, wsuwając teczkę do torby. – Bardzo​ mi pani pomogła w tym roku, panno Mills. Dziękuję. Myślę​ o naszym letnim projekcie fotograficznym. Panna Mills poprosiła, żebyśmy poszukali wokół siebie „nowych perspektyw”, spojrzeli na świat z innego punktu widzenia. Nie mam jeszcze pojęcia, jak to zrobię, ale jestem pewna, że w trasie z Noah będę miała milion okazji. – Nie​ ma za co, Penny.

Wychodzę​ z sali i znów idę opustoszałymi korytarzami. Czuję, jak serce wali mi w piersiach, kiedy przyśpieszam i zaczynam truchtać, a potem pędzić przez szkołę najszybciej, jak umiem. Wybiegam na zewnątrz, wyrzucam ręce do góry i robię obrót na progu. Na myśl o tym, jak obciachowo muszę wyglądać, oblewam się rumieńcem, ale ten rok szkolny był najtrudniejszy w moim życiu. Wolność jeszcze nigdy nie smakowała tak cudownie.

25​ czerwca

Oficjalny​ koniec egzaminów! (I jak sobie poradzić, kiedy znów się zaczną) Proszę​ o werble… mój rok szkolny właśnie się skończył! Basta! Finito! Nie​ było tak źle. Powtarzam: nie było tak źle. Z małą pomocą przyjaciela (wielkie dzięki dla mojego najlepsiejszego kumpla, Wikiego!) wymyśliłam kilka strategii, jak sobie radzić, kiedy ma się wrażenie, że cały dzień to nauka… nauka… i jeszcze więcej nauki! Jeśli​ nie zapiszę ich od razu, to na pewno do przyszłorocznych egzaminów całkiem wylecą mi z głowy. Chociaż miałam już wiele testów i sprawdzianów, z jakiegoś powodu zawsze budzą we mnie takie samo przerażenie.

Pięć​ sposobów na przetrwanie egzaminów (rady osoby, która NIENAWIDZI egzaminów) 1. Powtórz​ materiał Okej,​ niektórzy uznają, że to oczywiste, ale w tym roku zrobiłam sobie kalendarz dla każdego przedmiotu i za każdą godzinę powtórek przylepiałam w nim złotą gwiazdkę. Czułam się trochę tak, jakbym cofnęła się w czasie do podstawówki, ale kiedy widziałam swoje postępy (czyli konstelację złotych gwiazdek w kalendarzu), było mi dużo raźniej. 2. Łapówki Nie​ chodzi o przekupywanie nauczycieli ani egzaminatorów, tylko samego siebie! Po każdym skończonym tygodniu powtórki (patrz sposób 1) szłam do lodziarni Gusto Gelato i w nagrodę kupowałam sobie lodowego burgera. Nie ma lepszej motywacji niż słodka przekąska! 3. Zacznij​ od trudnych pytań Najlepsza​ rada Wikiego! Mówi, żeby na początku skupić się na pytaniach za najwięcej punktów, żeby nie utknąć z nimi na koniec i nie powypisywać jakichś głupot. 4. Kawa Mnie​ kawa nie smakuje, ale zdaniem mojego brata naprawdę pomaga. Próbowałam ją kiedyś pić przy nauce, ale po każdym łyku wzdrygałam się z obrzydzenia, a potem nie mogłam zasnąć przez całą noc, bo trzęsłam się z nerwów. Więc może to jednak nie najlepsza rada… 5. Marzenia​ o wakacjach Pamiętaj,​ że życie zaczyna się po egzaminach! Tak naprawdę właśnie to pomogło mi je przetrwać – myśl, że już niedługo znów zobaczę Chłopaka z Brooklynu…

Girl​ Offline… która już nigdy nie będzie online

W​ drodze do domu ogarnia mnie coraz większe podekscytowanie – do tego stopnia, że wpadam do kuchni tanecznym krokiem. Co okazuje się bardzo na miejscu, bo mama, ubrana w brokatową suknię prosto z „Tańca z gwiazdami”, właśnie robi obrót na czarnobiałych kafelkach, rozkołysana w obłędnej salsie z Elliotem. Alex, chłopak Elliota, wykrzykuje ich ocenę ze stołka przy wyspie, naśladując jednego z sędziów w programie: – Siedem​ punktów! Zwyczajne​ popołudnie w rezydencji Porterów… – Penny,​ kochanie, już jesteś! – woła mama. – Nigdy mi nie mówiłaś, że Elliot tak świetnie tańczy. – To​ człowiek o wielu talentach! Kończą​ efektowną figurą: mama przechyla Elliota. Alex​ i ja gotujemy im spontaniczne owacje. – Idziemy​ na górę? – pytam Elliota i Alexa, którzy jednocześnie kiwają głowami. Na​ ich widok czuję znajome ukłucie w sercu. Elliot i Alex są parą idealną – odległość nie komplikuje im życia, jak mnie i Noah. Mogą się spotykać, kiedy chcą, nie muszą się martwić strefami czasowymi ani jakością połączenia na Skypie. Czują się w swojej obecności całkowicie swobodnie. Właściwie​ spędzają razem tyle czasu, że w mojej rodzinie mają już nawet wspólne przezwisko, jak Brangelina czy Kimye. Nazywamy ich Alexiot. – Czy​ Alexiot zostaje na obiedzie!? – woła mama, zanim znikamy na piętrze. – Nie,​ idziemy na burgery do GBK przed koncertem! – odkrzykuję. – Naprawdę?​ – pyta Elliot, unosząc brew. Kulę​ się lekko. – Kira​ nas zaprosiła. Może być? Alexiot​ wymienia spojrzenie, ale najwyraźniej dochodzi do porozumienia. – Jasne,​ Pennylopo – rzuca Elliot i sięga za siebie po dłoń Alexa, a ja uśmiecham się do nich. Pamiętam​ dzień, kiedy się poznali. To było niedługo przed walentynkami. Elliot zaciągnął mnie kolejny raz do second-handu na obrzeżach Brighton Lanes, chociaż zajrzeliśmy tam dzień wcześniej i oboje wiedzieliśmy, że nie pojawiło się jeszcze nic nowego. I nagle zobaczyłam za ladą nowego ekspedienta. Zajęło mi to kilka sekund, ale poznałam jego przygarbioną sylwetkę. – Penny,​ nie mogę, on jest taki słodki! – Elliot wciągnął mnie za wieszak pełen ubrań i zarzucił sobie na głowę ogromne boa. – To​ Alex Shepherd – powiedziałam. – Chodzi do naszej szkoły, jest dwa lata starszy. – Oczywiście wiedziałam, kim jest, ale głównie dlatego, że Kira się w nim bujała. Zniżyłam głos do szeptu. – Jesteś pewny, że jest gejem? – A myślisz,​ że przyprowadziłbym cię tu, gdybym nie był pewny? Robimy do siebie słodkie oczy od dwóch tygodni, odkąd zaczął tu pracować.

– Ty​ do wszystkich robisz słodkie oczy – zauważyłam, szturchając go łokciem w żebra. – Ale​ nie tak. – Mrugnął do mnie teatralnie, a ja zachichotałam. – To​ dlaczego jeszcze z nim nie zagadałeś? – Zagadam,​ tylko… potrzebuję więcej czasu. Czyli​ Alex gra w przeciwnej drużynie. Wiedziałam, że Kira będzie załamana tą wiadomością, ale w końcu jej przejdzie. Wydawał mi się trochę zbyt wymuskany dla Elliota, ale w jego oczach migotały przekorne iskierki, które każdemu zawróciłyby w głowie. Wyjrzałam zza wieszaka, żeby mu się przyjrzeć, ale napotkałam jego wzrok, więc podniosłam rękę i pomachałam do niego lekko. – Penny,​ co ty wyprawiasz? – szept Elliota zabrzmiał przynajmniej oktawę wyżej. – Przyśpieszam​ czas – uśmiechnęłam się szeroko. – Poza tym byłam po prostu uprzejma. Patrzył w naszą stronę. Okej, tylko spokojnie, idzie do nas. – Co?​ – Elliot zrobił się biały jak ściana, ale opanował się na tyle, żeby przygładzić włosy. – Jak wyglądam? Wiedziałem, że nie trzeba było zakładać dziś tego kapelusza! Jest zbyt pretensjonalny; mogłem włożyć coś swobodniejszego. – Elliot,​ gadasz od rzeczy. – Jeszcze nigdy nie widziałam, żeby był taki zakłopotany. Ściągnęłam mu z głowy boa, żeby nie tkwiło tam jak zapomniany pluszak. – A w tym kapeluszu jest ci… – Nie zdążyłam dokończyć zdania, bo nagle stanął koło nas Alex. – W czym​ mogę pomóc? – zapytał z lekkim uśmiechem. Ani przez chwilę nie spuszczał wzroku z Elliota. – Możesz​ za mnie wyjść – wymamrotał Elliot pod nosem. – Słucham?​ – Alex zmarszczył lekko brwi. – Nie,​ nic… zastanawiałem się po prostu, czy nie pomógłbyś mi znaleźć szalika, który będzie pasował do mojego kapelusza. – Miałam wrażenie, że Elliot zmienia się na moich oczach. Natychmiast przestał się denerwować i odzyskał swoją zwykłą pewność siebie. – Jasne.​ Mam tu coś w stylu Wielkiego​ Gatsby’ego, co będzie w sam raz. – Alex podszedł do innego wieszaka. – Wiesz,​ że żona F. Scotta Fitzgeralda nie chciała za niego wyjść, dopóki nie podpisał umowy na publikację książki? – zapytał Elliot, idąc za nim. – Nie,​ za to wiem, że był kiepski z ortografii – odpowiedział Alex bez zająknięcia. Patrzyłam,​ jak idą przez sklep, przerzucając się faktami z życia autora, którego jeszcze nie czytałam (nie widziałam nawet ekranizacji jego książki). Wyglądali, jakby znali się przez całe życie. Wtedy zrozumiałam, że muszę zostawić Elliotowi pole do działania. Nie chciałam być piątym kołem u wozu. Ale,​ jak to ja, cofając się, weszłam prosto na wieszak z płaszczami i zrzuciłam na podłogę stos futer i etoli. Czerwona jak burak zaczęłam podnosić futra i ciężkie płaszcze, ale nie mogłam sobie poradzić z plątaniną materiału. Wiadomo, musiałam zepsuć wielką chwilę Elliota. Obaj​ natychmiast pojawili się obok mnie. – Ja​ to posprzątam, nie przejmuj się – uspokajał mnie Alex. – Pomogę​ ci – zaproponował Elliot. Pochylili się i chwycili po jednym końcu tej samej długiej futrzanej etoli, a potem ciągnęli ją, dopóki ich dłonie się nie zetknęły. Mogłabym przysiąc, że powietrze przeszyła iskra elektryczna. Przypomniała mi się scena z Zakochanego​ kundla, kiedy psiaki jedzą spaghetti z klopsikami – bo ten film akurat widziałam, i to wiele razy, kiedy byłam mała. Wymamrotałam jakieś przeprosiny i znów spróbowałam wymknąć się ze sklepu. Tym razem żaden z nich tego nie zauważył. Od tamtej pory są nierozłączni. Lubię sobie wyobrażać, że moja niezdarność odrobinę w tym pomogła.

Teraz​ Alexiot musi mi pomóc znaleźć odpowiedź na jedno zasadnicze pytanie: w co się ubrać na pierwsze od dwóch miesięcy spotkanie twarzą w twarz ze swoim chłopakiem? Pędzimy po schodach do mojej sypialni na ostatnim piętrze. Alex ma tak długie nogi, że wskakuje po dwa stopnie naraz. Jest dużo wyższy ode mnie i od Elliota. – Hej,​ Penny, czy ty przypadkiem nie wyjeżdżasz jutro w trasę? – pyta Alex z góry, stając w drzwiach do mojego pokoju. – Dlaczego​ pytasz? Ale​ dobrze wiem, o co mu chodzi. Moja sypialnia wygląda, jakby przeszło przez nią tornado. Wszystkie ubrania, które kiedykolwiek miałam na sobie – łącznie z apaszkami, paskami i czapkami – tworzą ogromną stertę na łóżku. Biurko jest zarzucone stosami notatek do egzaminów, a po podłodze walają się kawałki tektury, bo pracowałam tam nad teczką na zajęcia z fotografii. Jedyne​ miejsce, w którym panuje porządek, to ława w oknie wykuszowym. Przypięłam tam wycinek z magazynu plotkarskiego ze zdjęciem, na którym Noah mnie obejmuje, podpisanym: Noah​ Flynn ze swoją dziewczyną. Nigdy wcześniej nie byłam w gazecie i chociaż mam na tym zdjęciu okropnie potargane włosy, zostawiłam je sobie na pamiątkę. Przy oknie wisi też kalendarz oklejony od góry do dołu złotymi gwiazdkami, z dzisiejszą datą zakreśloną na czerwono. Elliot​ przemyka na palcach przez pobojowisko na podłodze. – No​ pięknie. Ocean Strong nie umie się pakować. Ocean​ Strong to imię, które wymyśliliśmy z Elliotem dla mojego alter ego – postaci, w którą wczuwam się zawsze, kiedy zaczynam się czymś stresować. Wzorowaliśmy się na Beyoncé, która na scenie wyobrażała sobie, że jest Sashą Fierce, żeby dodać sobie odwagi. Ona nie potrzebuje już Sashy, a ja mam nadzieję, że kiedyś przestanę potrzebować Ocean Strong. Ale na razie traktuję to imię jak kamizelkę ratunkową, która pomoże mi utrzymać się na powierzchni, kiedy zaleje mnie fala paniki. Wskazuję​ chłopakom łóżko. – Chyba​ najlepiej będzie, jak usiądziecie tu. – Przekładam wierzchołek sterty swetrów na krzesło przy toaletce. – Trochę​ się boję, że pod tymi wszystkimi ciuchami ukrywasz martwe ciało Megan – mówi Elliot, marszcząc nos. – Akurat​ – pokazuję mu język. Kiedy​ zaczęłam chodzić do szkoły, Megan była moją najlepszą przyjaciółką, ale od tego czasu zmieniła się nie do poznania – stała się samolubną dziewczyną, która bez przerwy strzela sobie selfie i myśli tylko o chłopakach. W zeszłym roku zaczęła mi zazdrościć „związku” z Olliem, chłopakiem, w którym strasznie się kochałam, zanim poznałam Noah. Nic się między nami nie wydarzyło, ale Megan nie mogła znieść nawet myśli, że moglibyśmy zostać parą. To Ollie znalazł w internecie mojego bloga, kiedy był jeszcze anonimowy, i rozpoznał Noah Flynna na zdjęciu, a potem opowiedział o wszystkim Megan. Ona skojarzyła fakty i powiadomiła media, zdradzając mój sekret prasie i całemu światu. Dostali​ za swoje, kiedy razem z Elliotem natknęliśmy się na nich w kawiarni, a nasze koktajle mleczne dziwnym zrządzeniem losu wylądowały na ich głowach. Od czasu afery koktajlowej nie miałam zbyt wiele kontaktu z Megan. Wiadomość o naszym starciu – moim największym akcie odwagi i samoobrony – natychmiast rozeszła się po całej szkole. Ale​ takim dziewczynom jak Megan nic nie może zaszkodzić na długo. Jest tak pewna siebie, że przykre i kompromitujące sytuacje spływają po niej jak woda po kaczce. Zaczęła nawet żartować, że to właśnie koktajlom zawdzięcza swoją mleczną cerę. W dodatku dostała się do najlepszej szkoły teatralnej w Londynie. Znów jest perfekcyjna i nietykalna. Ollie​ też odchodzi z naszej szkoły. Przeprowadzają się całą rodziną, żeby pomóc jego bratu

w karierze tenisowej. Współczuję Olliemu. Chociaż tak mnie potraktował, nadal nie wierzę, że ma zły charakter. Szkoda, że będzie musiał żyć w cieniu swojego brata. I tak oto moi „najwięksi wrogowie” znikają z Brighton. Teraz będę się zmagać tylko sama z sobą. Elliot​ klaszcze w dłonie. Widzę, że włączył mu się tryb pedanta w stylu Moniki z Przyjaciół. – Okej,​ gdzie twoja walizka? – Yy,​ chyba gdzieś pod Alexem. Alex​ zrywa się z łóżka i zaczyna grzebać w piramidzie ubrań, na których siedział. Po chwili przez ciuchy zaczyna przeświecać jaskrawy róż mojej wypchanej po brzegi walizki. – Przypomnij​ mi jeszcze raz, na ile wyjeżdżasz? – prosi Alex, przyglądając się jej ze zdumieniem. – Nie​ będzie jej czternaście dni, trzy godziny i dwadzieścia jeden minut – odpowiada Elliot. – Będę liczył każdą sekundę! – Moi​ rodzice chyba też – dodaję z nieśmiałym uśmiechem. – Długo​ musiałaś ich przekonywać, żeby się zgodzili? – pyta Alex. – No​ wiesz, tylko dwa miesiące, odkąd Noah zaproponował to w Wielkanoc! Szczerze mówiąc, sama nie miałam pewności, czy sobie poradzę. – Trasa koncertowa z Noah to była dla mnie wielka sprawa. Pierwszy raz miałam gdzieś wyjechać całkiem sama. I chociaż omówiliśmy z rodzicami każdy możliwy szczegół tej podróży, nadal się denerwowałam. – No​ pewnie, że tak. Przeżyjesz coś niesamowitego, strasznie ci zazdroszczę. A teraz otwieraj walizkę i pokaż, co spakowałaś. Posłusznie​ rozpinam suwak i wzdrygam się lekko, widząc, co leży na wierzchu. Elliot wyciąga rękę i wyjmuje największy wełniany sweter, jaki widzieliście w życiu, z długimi, wygodnymi rękawami, którymi mogę się prawie owinąć. Należy do mojej mamy, która nosiła go – jak sama mówi – wyłącznie w ciąży,​ nigdy wcześniej i nigdy później. Elliot​ przykłada sweter do siebie. Sięga mu za kolana. – Pamiętasz,​ że jedziecie w trasę w środku lata? Na pewno chcesz zabrać ze sobą całe stado owiec? Wyrywam​ mu sweter z rąk. – Czuję​ się w nim bezpiecznie. – Przytulam materiał do twarzy i wdycham zapach ulubionych perfum mamy. Zapach domu. – Ma mi pomóc na ataki paniki. Panna Mills powiedziała, że jeśli się martwię, że będę się denerwować i tęsknić, to powinnam zabrać ze sobą coś, co daje mi poczucie bezpieczeństwa. Co będzie kojarzyło mi się z domem. Uznałam, że pakowanie całej kołdry nie byłoby zbyt praktyczne. Ten sweter był drugi na liście. Elliot​ bierze go ode mnie, składa równo i odkłada z powrotem do walizki. – No​ dobrze, może zostać. Ale to już nie! – Wyciąga łososiową koszulę z naszytymi na kieszeniach różyczkami z materiału. – Jedziesz w trasę koncertową, a nie na popołudniową herbatkę do babci! – Okej,​ wyjmij ją – śmieję się. – Pakowanie nie jest moją mocną stroną! Elliot​ masuje sobie skronie teatralnym gestem. – Penny,​ czasem myślę, że nie ma dla ciebie ratunku! Będziemy musieli zająć się tym później. Ale wracając do tematu: W co się ubierzesz dziś​ wieczorem? Teraz​ moja kolej na dramatyzowanie. – Przymierzyłam​ dosłownie wszystko, co mam w szafie! I nic nie znalazłam. Myślisz, że mogę narzucić po prostu czarny top i dżinsy? Elliot​ gromi mnie wzrokiem. – Nie​ ma mowy. Będziesz wyglądać zbyt zwyczajnie. – A może​ to? – Alex podnosi czarną rozkloszowaną sukienkę, o której zupełnie zapomniałam. Ma

wzór w maleńkie białe i żółte stokrotki. Kupiłam ją któregoś dnia na stronie ASOS zamiast uczyć się do egzaminów z Kirą i Amarą, ale jeszcze nigdy jej nie włożyłam. – Idealna​ sukienka! – woła Elliot. – Szanowni państwo, przedstawiam wam mojego chłopaka – genialnego stylistę! Alex​ wzrusza ramionami. – Hej,​ pracując za ladą można się nauczyć paru trików. Podaje​ mi sukienkę, a ja wymykam się do łazienki, żeby się przebrać, a potem staję przed lustrem. Nie​ mogę uwierzyć, że wreszcie zobaczę koncert Noah. Czekałam na tę chwilę i bałam się jej, odkąd zadzwonili do niego z informacją, że będzie suportem na trasie zespołu The Sketch. Ściągam gumkę z koka, a długie rude włosy opadają mi falami na ramiona. Mama pokazała mi sztuczkę z eyelinerem, którą postanawiam teraz wypróbować: przedłużam kreski na górnych powiekach odrobinę za kąciki oczu. Moje spojrzenie od razu staje się bardziej kocie i tajemnicze. Może nawet mi to pasuje. Od dziś mój oficjalny tytuł to: Dziewczyna Noah Flynna. W​ uszach brzmią mi pierwsze dźwięki albumu Noah i zaczynam myśleć, że naprawdę tracę rozum, ale kiedy otwieram drzwi łazienki, zdaję sobie sprawę, że Elliot i Alex włączyli Żywioły, jedną​ z ośmiu piosenek na płycie Jesienna​ dziewczyna. Każda nowa piosenka Noah jest lepsza od poprzedniej – ale, oczywiście, nadal najbardziej lubię tytułowy utwór, który napisał dla mnie. Alexiot​ trzyma się za ręce, a Elliot opiera głowę na ramieniu Alexa. Wyglądają megasłodko i nie chcę im przeszkadzać. Ale Elliot najwyraźniej mnie usłyszał, bo ogląda się przez ramię – i opada mu szczęka. – Wyglądasz​ zabójczo, Ocean Strong! – Dzięki,​ dzięki – odpowiadam, dygając lekko. – No​ dobra, dzieciaki, lecimy z tym koksem – rzuca Elliot, przeciągając samogłoski. Alex​ i ja patrzymy na niego ze zmarszczonymi brwiami. – Co,​ nie podoba się wam mój amerykański slang? Uznałem, że trochę poćwiczę przed spotkaniem z Noah. Okej, czas na dodatki! – Wsuwa mi na nadgarstek kilka bransoletek i dobiera do nich długi naszyjnik. – Jeszcze tylko conversy i jesteś gotowa. Przeglądam​ się w dużym lustrze. – Świetnie​ wyglądasz, Pen. To idealna stylizacja – ocenia Elliot. – Leah Brown, może i jesteś największą gwiazdą pop na świecie, ale mojej przyjaciółki nie przebijesz. Pozwalam​ sobie na uśmiech i mówię sobie w duchu, że ładnie mi w tej sukience. I to prawda. Czuję się pewna siebie. Ale i tak sięgam po kurtkę. Elliot krzywi się na jej widok. – No​ co? – pytam. – W restauracji może być zimno. – No​ właśnie, musimy się zbierać! – Elliot zerka na zegarek. – Tom!​ – wołam do mojego brata na dole. – Zawieziesz nas? Odpowiada​ mi chrząknięciem, które postanawiam uznać za zgodę. Ale​ kiedy wychodzimy z domu, Alex nie wsiada z nami do samochodu, tylko wpycha dłonie do kieszeni. – Przepraszam,​ muszę jeszcze wpaść do domu i coś załatwić. Spotkamy się na koncercie, okej? Elliot​ kurczy się w sobie. Jego dobry humor wyparowuje bez śladu. – Na​ pewno? – pytam. – Pewnie myślisz, że to strasznie nudne, siedzieć z bandą szesnastolatków, ale większość z nich jest fajna. – Nie​ o to chodzi – odpowiada Alex. – Po prostu mam coś do zrobienia. – Aha,​ w porządku.

Pochyla​ się i całuje Elliota przelotnie, ale ten wyraźnie nie jest w nastroju. Za to po odejściu Alexa wzrusza ramionami i znów jest sobą. – Chodźmy! Kilka​ minut później nasz szofer Tom zatrzymuje się przed GBK. Elliot wyskakuje z samochodu i już mam wysiąść za nim, kiedy mój brat wychyla się i łapie mnie za rękę. – Jeśli​ wpakujesz się w jakieś kłopoty albo będziesz potrzebowała pomocy, od razu do mnie zadzwoń, zrozumiano, Pen-pen? Przytulam​ się do niego, i chociaż przez cały czas siedzi sztywno wyprostowany, wiem, że tak naprawdę mnie kocha. W​ piątkowy wieczór ulice Brighton wypełniają się ludźmi: jedni dopiero wracają z Londynu z pracy, inni ruszają już w miasto, żeby dobrze się bawić. Jakiś chłopiec, który wygląda na młodszego ode mnie, gra na gitarze przed restauracją. Nikt się nie zatrzymuje, żeby go posłuchać – łącznie z Elliotem, który jest tak zaprzątnięty swoimi sprawami, że nie zauważyłby nawet Londyńskiej Orkiestry Symfonicznej – ale ja mimowolnie przystaję. Gra tak pięknie, że nie mogę się ruszyć. – Mogę​ zrobić ci zdjęcie? – pytam, kiedy wybrzmi ostatni akord. – Jasne​ – odpowiada. Pstrykam mu kilka ujęć, a potem wyjmuję funta z portmonetki i wrzucam monetę do jego futerału na gitarę. Chłopak uśmiecha się do mnie, a ja pędzę już do restauracji, bo nagle zaczyna lać deszcz. Typowe angielskie lato. Wszyscy​ już są. Elliot wybiega mi na spotkanie i staje przede mną. – Tylko​ nie panikuj – zaczyna. – Jak​ to? – marszczę brwi. A on przesuwa się w bok. Za​ nim stoi Megan. Ubrana​ w taką samą sukienkę jak ja.

Owijam​ się kurtką jeszcze ciaśniej, żeby zasłonić sukienkę. Megan uśmiecha się uroczo. Nie wygląda na zbyt przejętą naszą wpadką – ale to pewnie dlatego, że zdążyłam się już zarumienić ze wstydu jak burak. Mam ochotę odwrócić się i po prostu wymaszerować z restauracji, ale Elliot łapie mnie za dłoń i ją ściska. – No​ nie mogę, Penny, założyłyśmy identyczne sukienki! – woła Megan, odrzucając na ramię długie, kasztanowe włosy. – Też znalazłaś ją na stronie ASOS? Lepiej, żeby Noah nie zobaczył mnie pierwszej, bo jeszcze się pomyli i to mnie da wejściówkę za kulisy. – Puszcza oko, a mnie robi się niedobrze ze zdenerwowania. Nie mogę przestać myśleć, że Megan wygląda w tej sukience dużo lepiej niż ja. – Nie​ bądź taka dziecinna, Megan. To zwykła sukienka, a z twoim charakterem potrzebujesz raczej przeszczepu mózgu – odparowuje Elliot. Kira, która siedzi przy stoliku za Megan, posyła mi przepraszający uśmiech i wzrusza ramionami. Czuję ukłucie w sercu na myśl, że mogła powiedzieć Megan, jaką zamówiłam sukienkę. Ale potem upominam się, że nie mogę popadać w paranoję. – Fajnie, że przyszłaś, Penny! – woła Kira. – Noah też będzie? Czuję, jak wszyscy się odwracają, żeby na mnie spojrzeć, nawet ludzie przy innych stolikach. Śmieję się nerwowo. – Och, chyba nie. Noah jest zajęty przygotowaniami do koncertu. Spotkam się z nim po wszystkim. Elliot ciągnie mnie przez restaurację do najdalszego boksu, w jakim możemy usiąść, żeby nie urazić reszty. Chyba cała moja szkoła i połowa szkoły Elliota wybiera się na ten koncert. Oczywiście, wszyscy się cieszą, że zobaczą Noah Flynna, ale to headliner, zespół The Sketch, jest teraz megapopularny. Ci czterej chłopcy ze Stanów Zjednoczonych w zeszłym roku wdarli się na szczyty list przebojów piosenką Jest tylko jedna. Grali już w Manchesterze i Birmingham, ale to pierwszy koncert, na którym wystąpi z nimi Noah. Będzie im towarzyszył przez resztę europejskiej trasy, a ja jadę razem z nim. Ze stresu i podekscytowania mam motyle w brzuchu. Wślizguję się do boksu, a Elliot siada naprzeciwko mnie. – Yh, nie mogę uwierzyć, że musimy być w tym samym miejscu co Mega-bicza – narzeka. – Dlaczego zgodziłaś się tu z nimi spotkać? – Kira mnie zaprosiła i nie wiedziałam, jak się wykręcić. Wszyscy idą na koncert, więc to miało sens, żebyśmy poszli razem. Poza tym będziemy w Brighton Centre. Sala jest tak ogromna, że pewnie stracimy ich z oczu – pocieszam go. – Słyszałaś, że Brighton Centre ma cztery i pół tysiąca miejsc siedzących? I że to ostatnie miejsce, w którym wystąpił przed śmiercią Bing Crosby? – To ten facet, który śpiewał White Christmas? Gdzie ty to wszystko wynajdujesz, Wiki? – pytam ze śmiechem. – Nic się przede mną nie ukryje, panno Penny P. Już ty dobrze o tym wiesz. Przynajmniej będziemy

siedzieć w loży dla VIP-ów – mówi Elliot, wymachując z uśmiechem swoim biletem. – Pierwsza klaso, nadchodzimy! – Zaczyna tańczyć na siedząco na ławce. – Wow, jeśli ja jestem taki podekscytowany, to jak się musi czuć Noah? – Och, Noah nigdy się nie denerwuje! – odpowiadam, ale nagle orientuję się, że nie mam pojęcia, czy to prawda. Właściwie jeszcze nigdy nie widziałam jego występu – nie przed tak dużą publicznością. – Wiem, że strasznie się cieszy. Ta trasa to jego szansa, żeby przebić się w Europie. – No, nie ma mowy, żeby ludzie go nie kojarzyli po tym, jak zagra z The Sketch. Nawet ktoś taki jak ty by o nim usłyszał! Uśmiecham się, ale słowa Elliota wzbudzają we mnie niepokój. Dziwnie mi z myślą, że jeszcze pół roku temu nie miałam pojęcia, kim jest Noah Flynn, a teraz wszyscy będą go znali. Już raz prawie się zagubiłam w medialnej burzy. Czy uda mi się nie stracić Noah w całym tym zamieszaniu? – Poznałaś resztę jego zespołu? – pyta Elliot. – Jeszcze nie, ale wiem, że zabrał ze sobą kilku najlepszych przyjaciół. – Naprawdę żałuję, że nie mogę z tobą pojechać– przyznaje Elliot ze spuszczonym wzrokiem. – Ja też! Ale będziesz się cudownie bawił w CHIC – przypominam mu. Elliot nie mógł się doczekać tego stażu od początku roku, kiedy dowiedział się, że go dostał. – Wiesz, że magazyn CHIC powstał w 1895 roku? Sięgam przez stół i przykrywam dłoń Elliota swoją. Umiem poznać, kiedy wypluwa z siebie fakty ze stresu, a nie dla rozrywki. – Świetnie ci pójdzie – zapewniam go. Kelnerka podchodzi, żeby przyjąć zamówienie, ale jestem tak zestresowana, że niczego nie przełknę. Chowam twarz za kartą i prosimy, żeby wróciła za kilka minut, ale prawie natychmiast zaczynam tego żałować, bo zza niej wyłania się ostatnia osoba, którą chcę zobaczyć. – Cześć, Penny. Powoli obniżam menu. – O, hej, Megan. Elliot piorunuje ją wzrokiem, ale Megan ignoruje go i skupia się wyłącznie na mnie. – Przykro mi, że jesteśmy tak samo ubrane – chcesz, żebym się przebrała? Mogę skoczyć do domu przed koncertem. Tego się po Megan nie spodziewałam: wydaje się miła i koleżeńska. Przez chwilę dostrzegam w niej dziewczynę, z która się kiedyś przyjaźniłam. Ale trudno mi ją oddzielić od zołzy, która na początku roku próbowała zniszczyć mi życie – są jak dwa zdjęcia, ułożone jedno na drugim, podwójna ekspozycja na żywo. Nadal nie wiem, która Megan jest prawdziwa. – Nie, nic się nie stało. Właściwie to nawet zabawne – mówię. Uśmiecha się do mnie i mam wrażenie, że robi to szczerze. – Słuchaj, tak się zastanawiałam… – zaczyna i nagle jej uśmiech się zmienia, staje się sztuczny, zbyt szeroki. Staje się jasne, że nie podeszła do mnie bezinteresownie. – Jak myślisz, mogłabyś po koncercie wprowadzić mnie, Kirę i Amarę za kulisy? Gdybym poznała chłopaków z The Sketch, chyba umarłabym ze szczęścia. Marszczę brwi. Elliot głośno gwiżdże i przewraca oczami. – No nie wiem… Musiałabym zapytać Noah – odpowiadam. – To czemu tego nie zrobisz? – Jak to? Unosi brew.

– Czemu nie wyślesz mu SMSA-a? Chyba znasz numer do swojego chłopaka, co? – Penny nie musi wyświadczać ci żadnej przysługi – wtrąca się Elliot. – Ciebie o nic nie proszę, Elliot – odparowuje Megan. – Tylko moją przyjaciółkę. – Hm, okej… – zaczynam wyciągać z kieszeni telefon, ale powstrzymuje mnie spojrzenie Elliota. Biorę kilka głębokich oddechów, a potem podnoszę wzrok na Megan. – Zapytam Noah później, ale niczego nie obiecuję – mówię. Mój telefon zostaje na swoim miejscu. Megan waha się przez chwilę. Kiedy widzi, że nie zmienię zdania, wzrusza ramionami i próbuje udawać, że wcale jej na tym nie zależy. – To dzięki. Mam nadzieję, że zobaczymy się później, Penny. – Uśmiecha się do mnie jeszcze raz, a potem odchodzi szybkim krokiem. Ale po tym, jak potraktowała Elliota, już wiem, że wcale się nie zmieniła. Dopiero teraz wyciągam komórkę z kieszeni i czytam ostatnie SMS-y od Noah.

Nagle dostaję od niego nową wiadomość, zupełnie jakby wiedział, co robię.

Odpisuję mu szybko.

Wpatruję się w ekran ze zmarszczonymi brwiami. – Co tam? – rzuca Elliot, widząc moją dezorientację. Pokazuję mu telefon. – Jak to: „Wcale nie”? To jak jego zdaniem mam się tam dostać?

Elliot wzrusza ramionami, ale chwilę później rozdziawia szeroko usta i wlepia wzrok w coś ponad moim ramieniem, przy wejściu do restauracji. – Co się stało? – pytam. Zanim skończę mówić, wokół nas rozlegają się piski i okrzyki zachwytu. Słyszę, jak Kira woła „Noah Flynn”, więc prostuję się na moim miejscu i odwracam za siebie. To on: mój chłopak, Noah Flynn. Prawdziwy gwiazdor rocka. Jak zwykle w czarnym T-shircie, podartych dżinsach i z szerokim uśmiechem. Ten widok sprawia, że reszta świata – restauracja, moi koledzy ze szkoły czy nawet Elliot – gdzieś się rozpływa. Jak przy ustawianiu ostrości w aparacie nagle wszystko inne robi się rozmazane, tylko on jest wyraźny. Zauważa mnie i uśmiecha się jeszcze szerzej. Podchodzi do mojego boksu wolnym krokiem, nie zwracając uwagi na piski i rozmarzone spojrzenia dziewczyn przy innych stolikach, a potem łapie mnie za ręce i podnosi z ławy. – Penny Porter, czy będziesz miała coś przeciwko, jeśli cię stąd porwę? – Zupełnie nic! – odpowiadam, bo niczego nie pragnę bardziej niż zniknąć gdzieś razem z nim. Ale chwilę potem otrząsam się z rozmarzenia i odwracam do Elliota. – Zaraz, nie będzie ci to przeszkadzać? Elliot parska śmiechem. – Szerokiej drogi, Pennylopo! I tak nie mam ochoty na burgera. Rozważam przejście na weganizm. – Zniża głos. – Pójdę poszukać Alexa. Nie widziałem się z nim już jakieś pół godziny i chyba zaraz umrę z tęsknoty. – Wychodzi za mną z boksu, a Noah ściska go serdecznie. – Elliot! Dobrze cię widzieć, stary! – Ciebie też, Noah! Rozwalisz dziś wszystkich. – Elliot odwraca się w moją stronę. – Nie zapomnij o mnie w towarzystwie bogatych i sławnych, okej, Penny? – Jasne! Widzimy się na koncercie. – Uśmiecham się do niego, a potem łapię wyciągniętą rękę Noah. Odprowadzani spojrzeniami wszystkich moich znajomych, wychodzimy z restauracji i podchodzimy do samochodu, który już na nas czeka. Czas na koncert.

Od strony pasażera obok niepozornego czarnego samochodu stoi wysoki, barczysty mężczyzna z ogromnym czarnym parasolem i tak lśniącą łysiną, że pewnie mogłabym się w niej przejrzeć, żeby poprawić makijaż. – To jest Larry – przedstawia go Noah. – Na pierwszy rzut oka można się go przestraszyć, ale w wolnych chwilach lubi śpiewać Whitney Houston i zazwyczaj woli kąpiel w pianie niż prysznic. – Noah daje ochroniarzowi przyjacielskiego kuksańca w ramię, kiedy go mijamy, żeby wsiąść do samochodu. – Dobrze mówię, Larry? – Przejrzał mnie pan – odpowiada Larry. – A ty pewnie jesteś Penny? – Mruga do mnie życzliwie i od razu się uspokajam. Rozumiem, dlaczego Noah próbował mnie z nim oswoić. Larry wygląda jak ktoś, kto w piątkowy wieczór pilnuje porządku przed wejściem do klubu nocnego. Chociaż z tego, co usłyszałam właśnie od Noah, jego ochroniarza łatwiej byłoby chyba spotkać wewnątrz – przy automacie do karaoke albo na parkiecie z różowym koktajlem w dłoni – niż zastać przed klubem na przerywaniu bójek. Mam właśnie przed oczami wizję, jak wyśpiewuje I Will Always Love You, więc odpowiadam: – Cześć! Tak, miło cię poznać, Whitney! – Wyciągam do niego rękę, a potem uświadamiam sobie, co powiedziałam, i mocno się rumienię. Nie tak wyobrażałam sobie pierwszy kontakt z ekipą Noah! Gdzie się podziała moja dojrzałość, inteligencja czy chociaż znajomość słów? Usiłuję uratować sytuację, dukając przeprosiny, ale przerywa mi Noah. – Penny, uwierz mi, nie ty pierwsza tak go nazwałaś! – woła ze śmiechem. Larry znów puszcza do mnie oko i uśmiecha się lekko. – Okej, Penny, od dziś możesz mi mówić Whitney. Tylko nie licz na lekcje śpiewu, jeśli nie zamierzasz do mnie dołączyć. – Larry wskakuje za kierownicę, a ja śmieję się nerwowo. Do Brighton Centre nie jest zbyt daleko, ale i tak cieszę się, że w końcu widzę się z Noah. Przesuwa się na środkowe siedzenie, żeby być bliżej, i otacza mnie ramieniem. – Jak dobrze być obok ciebie! – mówi, przytulając mnie mocno. – Jak ci poszły egzaminy? Przeszywa mnie dreszcz. – Nie pytaj – proszę. – Ale już po wszystkim. Nie mogę uwierzyć, że zaraz występujesz! Wtulam się w klatkę piersiową Noah i czuję bicie jego serca. Przychodzi mi do głowy, że to dużo lepsze od Skype’a. Patrzę na jego mocno zarysowaną szczękę, ciemne potargane włosy i brązowe oczy. Jak to możliwe, że tak mi się poszczęściło? Zwykle mam pecha: zawsze łapie mnie deszcz, kiedy zapomnę parasola, nigdy niczego nie wylosowałam w loterii szkolnej i za każdym razem przegrywam w Monopol. Może by wynagrodzić to wszystko, życie zesłało mi Noah? – Cieszysz się na dziś wieczór? – Ściska moją dłoń i uświadamiam sobie, że przez cały ten czas wpatrywałam się w niego z zachwytem, jak totalna psycholka. – No… bardzo! Nie mogę w to uwierzyć. Grasz przed tak znanym zespołem, że nawet ja o nich

słyszałam! – Noah blednie i zdaję sobie sprawę, że tylko pogarszam jego tremę. – Jestem pewna, że świetnie wypadniesz. Denerwujesz się? – Pewnie, nie będę cię oszukiwał, ale jestem też nakręcony na maksa. Marzyłem o trasie koncertowej, odkąd miałem dwanaście lat, a teraz wreszcie w nią jadę, i to z najlepszą dziewczyną na świecie. – Unosi moją dłoń do ust i całuje ją, a ja znów robię się czerwona. – Chyba po prostu żałuję, że moi rodzice nie mogą tego zobaczyć, wiesz? – Odwraca się, żeby wyjrzeć przez zalane deszczem okno, kiedy przejeżdżamy wzdłuż brzegu morza. Czuję ukłucie smutku, kiedy widzę, jak mu ciężko. Kilka lat temu rodzice Noah zginęli w wypadku narciarskim i wiem, że nadal to przeżywa. Razem z młodszą siostrą, Bellą, zamieszkał u swojej babci, cudownej Sadie Lee, ale w jego sercu pozostała wyrwa, w której mógłby się pomieścić cały ocean – wyrwa, którą może spróbować wypełnić tylko swoją muzyką. – Są z ciebie niesamowicie dumni, Noah, wierzę w to całym sercem. – Też ściskam jego dłoń, a on odwraca się do mnie z uśmiechem. – Jak tam Sadie Lee i Bella? – Och, świetnie. Bella we wrześniu idzie do pierwszej klasy, a babcia ma pełne ręce roboty w swojej firmie cateringowej. Dała mi dla ciebie pudełko ciastek z czekoladą. Mówiła, że powinny przetrwać lot ze Stanów, ale będziesz musiała szybko je zjeść! Są w mojej garderobie. – Jaka kochana! – Sama myśl o ciasteczkach Sadie Lee wystarcza, żeby człowiekowi zaczęła cieknąć ślinka – poważnie, nigdy w życiu nie jadłam lepszych – więc szybko podnoszę dłoń do ust, żeby sprawdzić, czy nie zaczęłam się naprawdę ślinić. Tylko tego brakuje, żeby Noah zobaczył mnie w takim stanie, zaślinioną i odrażającą. Ale on wybucha tylko śmiechem. Potem wyciąga rękę, ujmuje mnie pod brodę, przyciąga lekko do siebie i całuje pierwszy raz od trzech miesięcy. O rany, tęskniłam za tym chłopakiem tak strasznie, że trudno to opisać. – Bardzo za tobą tęskniłem, moja piękna, niezdarna Jesienna Dziewczyno – mówi, jakby czytał mi w myślach. – Jestem pewna, że ja tęskniłam za tobą bardziej. Właściwie, mogłabym się o to założyć. – Nie wyglądasz mi na hazardzistkę, Penny. Te trzy godziny przy automatach na dwupensówki to chyba ściema… – Unosi brwi i mruga do mnie, a potem odchyla się na swoim siedzeniu i obrzuca mnie zachwyconym spojrzeniem. – Tak w ogóle, to naprawdę podobasz mi się w tej sukience. – Dzięki, a ty bardzo mi się podobasz z tymi dołeczkami w policzkach… – Jeszcze się ich naoglądasz, kiedy będziemy razem w trasie. Tak się cieszę, że postanowiłaś ze mną pojechać, Penny. To będzie najlepsza przygoda w historii. – Wiesz, że uwielbiam przygody… jak już wysiądę z samolotu! – śmieję się, ale nie umiem ukryć zdenerwowania na myśl o tym, ile czeka nas lotów podczas tego wyjazdu. Noah prawie natychmiast dostrzega je w moich oczach. – Nie przejmuj się, zaopiekuję się tobą. To będą cudowne wakacje. Jego uspokajające słowa sprawiają, że na moją twarz wraca uśmiech. Jak mogłam się tak martwić, że coś się między nami zmieniło? Teraz wydaje mi się, że będzie jeszcze lepiej niż wcześniej. – Hej, Larry, jesteśmy już blisko? – pyta Noah, wyciągając szyję, żeby wyjrzeć przez przednią szybę, ale rozkołysane wycieraczki i grube krople deszczu nie pozwalają zbyt wiele zobaczyć. – Jeszcze jeden zakręt – odpowiada Larry. – Możemy przejechać obok wejścia? Chcę sprawdzić, ile jest ludzi. – Jasna sprawa, szefie. Noah rzuca mi uśmiech z błyskiem w oku. Tak samo na mnie spojrzał, kiedy się poznaliśmy – a potem pokazał mi swoje ulubione miejsca w Nowym Jorku. Nie wiem, co teraz planuje, ale mnie zaintrygował.

Przed Brighton Centre tłoczą się już fani w kolejce do wejścia. Larry musi mocno zwolnić, żeby ich ominąć. Widzę przynajmniej dziesięć rzędów ludzi. Niektórzy są w kolorowych płaszczach przeciwdeszczowych, inni zbijają się w ciasne grupki pod parasolami, żeby nie przemoknąć do suchej nitki. Nagle czuję się przytłoczona tym widokiem i zalewa mnie fala strachu. Mój chłopak to Noah Flynn. Ci wszyscy ludzie zobaczą, jak śpiewa na scenie, i jeśli jeszcze go nie znają, to dziś wieczorem się to zmieni. Część osób trzyma transparenty własnej roboty z napisami: NOAH, OŻEŃ SIĘ ZE MNĄ; KOCHAMY CIĘ, NOAH; I CHCĘ ZOSTAĆ TWOJĄ LETNIĄ DZIEWCZYNĄ. A potem się uspokajam. Nie przeszkadza mi, że jakaś fanka chce zostać jego letnią dziewczyną (w końcu mam pewność, że to ja jestem dziewczyną Noah na wszystkie pory roku). Myślę o tym, jakie to cudowne, że tyle osób przyszło posłuchać właśnie jego, chociaż występuje przed takim popularnym zespołem. Większość tych dziewczyn zna go tylko z YouTube’a, a każda z nich przyczyniła się do jego sukcesu. Oczywiście, mnóstwo fanek interesuje tylko The Sketch – między innymi dlatego, że wszyscy czterej członkowie zespołu wyglądają jak żywcem wyjęci z plakatu firmy Abercrombie & Fitch. Czuję, jak puchnę z dumy, że Noah już tyle osiągnął i wyrusza w tę szaloną podróż, i aż podskakuję lekko ze szczęścia, że będę przy nim przez cały czas. Noah odpina pas, a ja rzucam mu przerażone spojrzenie. – Co ty wyprawiasz? – pytam. – Wyjdę się przywitać! – Przecież leje deszcz! – mówię, chociaż to oczywiste. – Nieważne! I tak pewnie przydałby mi się prysznic… i wiesz co? Idziesz razem ze mną! – Co? – wołam z szeroko otwartymi oczami. – Chcę, żeby wszyscy zobaczyli nas razem i żebyś przeżyła to razem ze mną. Larry, za sekundę wracamy. Samochód staje, a Noah wyskakuje na zewnątrz, ciągnąc mnie za sobą. Waham się chwilę przed wyjściem, ale potem widzę jego radosny uśmiech i to dodaje mi sił. Łapię torebkę, wyciągam z niej aparat i idę za moim chłopakiem. Moje uszy przeszywa ostry pisk fanów, którzy skandują jego imię. Machają do niego gorączkowo, a on podchodzi bliżej. Kiedy Noah rozmawia z fanami, dzieje się z nim coś magicznego. Cała twarz mu się rozświetla i nie przejmuje się, że pada na niego deszcz, a jego włosy z sekundy na sekundę robią się coraz bardziej potargane i skręcone. Jest w swoim żywiole. Słyszę, jak ktoś woła: – Penny! Zobaczcie, tam stoi Penny. To Girl Online! – Zerkam na dwie dziewczyny, które do mnie machają, i odmachuję im z uśmiechem. Robi mi się dziwnie i przez chwilę mam wielką ochotę wrócić pędem do samochodu i zaszyć się w środku. Zamiast tego biorę uspokajający oddech i zaczynam fotografować Noah, jak ściska niektórych ludzi w kolejce i przybija im piątkę. Schowana za aparatem, czuję się bezpieczniej. „Dasz sobie radę, Penny”– mówię do siebie w duchu. Pstrykając zdjęcia, przesuwam się do tyłu i po chwili staję tuż obok dziewczyn, które do mnie machały. – Cieszysz się, że zobaczysz występ Noah przed taką wielką publicznością? – pyta jedna z nich. Kiwam energicznie głową. – Bardzo się cieszę. To jakieś szaleństwo. – A tak w ogóle, to uwielbiałyśmy twojego bloga! Powinnaś znów zacząć pisać – dodaje druga. – No, nie wiem. Ale brakuje mi tego. – Uśmiecham się do nich ciepło. – Jak to jest chodzić z Noah Flynnem? – pyta znów pierwsza.

– Cudownie – odpowiadam szczerze. Noah łapie moje spojrzenie i pokazuje ręką samochód. – Miło było was poznać – mówię, a Noah bierze mnie za rękę i wskakujemy z powrotem do auta. Macham ostatni raz do dziewczyn, z którymi rozmawiałam, a potem odwracam się do Noah. Znów ma na twarzy uśmiech kota z Cheshire. Trudno mi sobie nawet wyobrazić, jak musi się teraz czuć. – Wszystko w porządku? – pyta z wyrazem troski na twarzy. – To było… niesamowite! – wołam i zarzucam mu ręce na szyję, ale mój aparat obija mu się o klatkę piersiową. Wybuchamy śmiechem. – Poczekaj, chcę zapamiętać ten moment na zawsze – mówię do Noah. Przyciągam go do siebie i włączam w telefonie tryb selfie, żeby zrobić nam zdjęcie. Na ekranie widzę dwójkę absurdalnie szczęśliwych, rozpromienionych nastolatków, a moje serce wypełnia takie ciepło, że chyba zaraz eksploduję. A najlepsze jest to, że tak będzie przez najbliższe dwa tygodnie.

Kiedy w końcu wysiadamy z samochodu, czeka już na nas Dean, menadżer Noah. Tupie ze zniecierpliwieniem nogą i patrzy znacząco na zegarek. Włosy ma zaczesane do tyłu na żel i jest w garniturze, ale górne guziki koszuli zostawił rozpięte, żeby wyglądać mniej oficjalnie. Noah mówi, że w ten sposób Dean stara się być młodzieżowy. Od razu przypomina mi się nauczyciel, który prowadzi w naszej szkole kółko teatralne. Nadaliśmy mu ksywkę Mówcie-mi-Jeff, bo ze wszystkich sił starał się nam przypodobać; Dean przynajmniej ma niesamowitą pracę. – Cześć, Dean! – wołam. Miło widzieć znajomą twarz. Poznałam go w czasie przerwy wielkanocnej, kiedy Noah pierwszy raz wspomniał o tym, że mogłabym dołączyć do niego w trasie. – Penny! Świetnie, że jesteś. – Dean całuje mnie w oba policzki i czuję ostry zapach jego wody kolońskiej. – No chodźcie, gołąbeczki. Nie mogę uwierzyć, że wysiedliście przed wejściem! Zdajecie sobie sprawę, ile narobiliście problemów ochronie? Noah nie przeprasza, tylko wzrusza ramionami. – Nie zauważyłeś, że leje deszcz? Chciałem się przywitać z tymi wszystkimi ludźmi, którzy muszą czekać na zewnątrz. Wciąż jestem w siódmym niebie po spotkaniu z fanami i wiem, że Noah czuje to samo. Nie obchodzi mnie nawet, że pewnie wyglądam teraz jak zmokła kura. Oczywiście Noah prezentuje się jeszcze lepiej niż zwykle. Dean przewraca oczami, ale nie wygląda, jakby się złościł – wie, że to część uroku Noah. On pierwszy odkrył Noah na YouTubie i załatwił mu kontrakt z Sony. Od tamtej pory stał się dla niego kimś w rodzaju ojca zastępczego: pomaga Noah radzić sobie ze wszystkimi wyzwaniami, z jakimi musi się zmierzyć muzyk, który z dnia na dzień zdobył sławę w internecie. Trasa z The Sketch to też zasługa Deana, bo przekonał odpowiednich ludzi, że Noah jest na nią gotowy – chociaż sam Noah nie był tego taki pewien. Dean odegrał też ważną rolę w planie Noah, żeby moi rodzice zgodzili się na nasz wspólny wyjazd. Spędził w naszym domu całe popołudnie, zapewniając mamę i tatę, że trasa koncertowa Noah i The Sketch nie będzie miała nic wspólnego z wizją, którą znają z hollywoodzkich filmów i programów telewizyjnych: żadnych ostrych imprez, alkoholu ani narkotyków. – W czasach smartfonów, portali społecznościowych i paparazzi nie możemy narażać naszych talentów na żadne ryzyko – powiedział im Dean. Dziwnie się czułam, słysząc, jak mówi o Noah „talent”. – Jak tylko zrobią coś nie tak, ktoś to nagra i dowie się o tym cały internet. Moim zadaniem jest do tego nie dopuścić. Wydaje mi się, że od tamtego popołudnia upłynęły wieki, a teraz to wszystko dzieje się naprawdę. Nie mieści mi się to w głowie. Z rozmyślań wyrywa mnie głos Deana. – Noah, za godzinę wychodzisz na scenę – nie mamy czasu na głupoty! – Całe popołudnie spędziłem na próbach. Chyba zasłużyłem na małą przerwę.

– Okej, ale może lepiej by było, gdybyś mnie uprzedził, dokąd się wybierasz, żebym nie musiałbym latać po całym budynku jak kot z pęcherzem! Noah mruga do mnie. To dla niego typowe, że wyszedł, nie mówiąc nikomu z ekipy, gdzie go znaleźć. Z trudem powstrzymuję chichot. Za kulisami jest dużo zwyczajniej, niż myślałam. Wyobrażałam sobie skórzane meble i wielkie lustra otoczone gołymi żarówkami albo mocno industrialną przestrzeń z metalowymi rurami na widoku i mnóstwem głośników. Zamiast tego Dean prowadzi nas przez kilka wąskich korytarzy do drzwi z naklejoną kartką z napisem: NOAH FLYNN. Za nimi kryje się mały pokój z beżowymi ścianami i dwiema szarymi kanapami, rozdzielonymi stolikiem. Nie byłoby w nim nic ciekawego, gdyby nie wszechobecny rozgardiasz. W rogu tkwi stos instrumentów, obok leżą otwarte walizki, których zawartość wysypuje się na podłogę, a oparcie jednej z kanap zarzucone jest skórzanymi kurtkami. Na ścianach wiszą fotografie znanych artystów, którzy wystąpili w Brighton Centre, od Binga Crosby’ego (o jego koncercie już wiem dzięki Elliotowi) po nowsze zespoły takie jak The Vamps, The Wanted, a nawet One Direction. Zastanawiam się, czy któregoś dnia obok nich zawiśnie zdjęcie Noah. – Czy The Sketch mają podobny pokój? – pytam. Noah kręci głową. – Nie, ich garderoby są bardziej imponujące. – No tak, to ma sens. Poznam ich? Teraz Noah parska śmiechem. – Hej, nawet ja ich jeszcze nie poznałem! Jestem tylko suportem, pamiętasz? Menedżerowie trzymają ich jeszcze krócej niż Dean mnie. Zdziwię się, jeśli w ogóle ich zobaczymy w tej trasie, chyba że będziesz miała wyjątkowe szczęście. Zaraz, chyba nie chcesz zmienić chłopaka na większą gwiazdę rocka? Trzepię go lekko w ramię i wystawiam język. Rozczarowanie, że nie poznam The Sketch, mija natychmiast, kiedy zauważam przekąski przygotowane na stoliku. Jest tam OGROMNA misa pełna ciastek Reese’s Peanut Butter Cups i cukierków Jolly Ranchers, kilka butelek jaskrawożółtej Lucozady i… minijajeczka z czekolady Cadbury. – Ej, Noah, skąd je wytrzasnąłeś? – Jak to? – Jest lato, a mini jajeczka sprzedają tylko przed Wielkanocą! Pewnie to twoja koncertowa zachcianka – mówię z uśmiechem. – Ty tu jesteś ekspertem od czekolady, zdaję się na twoją wiedzę – odpowiada Noah. Wyciąga rękę, łapie mini jajeczko i wrzuca je do ust, a potem wyjmuje spod stolika jakieś pudełko. Kiedy je otwiera, pokój wypełnia zapach ciasteczek z czekoladą. – Widzisz, Sadie Lee kazała mi obiecać, że przekażę te pyszności jej ulubionej Angielce, zamiast zjeść je sam, więc musiałem się zadowolić minijajeczkami! – Nic nie przebije ciastek Sadie Lee! – wołam, wsuwając jedno do buzi. W środku są wciąż aksamitnie miękkie. Chociaż mogłabym pochłonąć wszystkie sama, częstuję Noah i Deana, który wchodzi właśnie do garderoby. – Hej, komu piwa? Odrywam wzrok od pudełka z ciastkami. W drzwiach stoi chłopak z długą, niechlujną grzywką, zasłaniającą mu większość czoła. Jest w czarnym T-shircie, tak jak Noah, ale ma na rękach dużo więcej tatuaży. W dłoni trzyma za szyjki dwie butelki piwa. Czuję, jak włoski podnoszą mi się na karku, chociaż nie umiem tego wytłumaczyć. – Ja odpadam, stary – mówi Noah. – Blake, to moja dziewczyna, Penny. Penny, to jest Blake, jeden z moich najlepszych przyjaciół i perkusista w zespole.

Blake nawet na mnie nie patrzy – chociaż trudno to ocenić, bo spod włosów prawie nie widać mu oczu. Ale wydaje mi się, że wydaje z siebie ciche chrząknięcie na znak, że mnie zauważył. – Cześć – mówię. Głos mi się łamie i tym razem widzę zmianę na twarzy Blake’a – pojawia się na niej szyderczy uśmiech. Serce zamiera mi w piersiach. Chciałam dobrze wypaść przy przyjaciołach Noah. Teraz jestem zakłopotana i wydaję się sobie trochę żałosna. Pierwszy raz czuję się nie na miejscu. Za Blakiem pojawiają się dwaj pozostali członkowie zespołu Noah – oni też mają butelki z piwem, ale są dużo sympatyczniejsi i bardziej uśmiechnięci od Blake’a. Noah przedstawia mi ich, kiedy wchodzą do garderoby: poznaję basistę Marka i klawiszowca Ryana. Mark i Ryan siadają naprzeciwko nas, za to Blake opada ciężko obok Noah, wciskając mnie między niego a róg kanapy, i podaje mojemu chłopakowi piwo. Noah bierze butelkę, ale zamiast się z niej napić, odstawia ją na stolik. – Człowieku, korzystaj. W Anglii jesteś pełnoletni – namawia go Blake i sam bierze duży łyk. Noah wzrusza ramionami. – Mówiłem, że nie chcę. Blake wygląda, jakby chciał pociągnąć temat, ale Dean klaszcze w dłonie i cały zespół przenosi na niego wzrok. – W porządku, chłopaki, to wasz pierwszy duży koncert w tym składzie. Na próbie brzmieliście świetnie. Po prostu róbcie to samo, co wcześniej, a rozniesiecie scenę. Chyba nie muszę tłumaczyć, jakie to ważne dla Noah, dla was wszystkich. To może być wasza chwila prawdy. Bez pracy nie ma kołaczy. Okej, zostało dziesięć minut do godziny zero, idźcie na scenę i przygotujcie się. Teraz możecie pokazać, na co was stać. – On tak zawsze? – szepczę do Noah. – Pytasz, czy zawsze rzuca sloganami, zanim wyjdziemy na scenę? Tak, to właśnie Dean w pigułce. – Noah zerka na swojego menadżera. – Mogę dostać minutę dla siebie? – Okej, ale tylko minutę – odpowiada Dean, mrużąc oczy, żebyśmy wiedzieli, że nie żartuje. – Okej, wszyscy inni wychodzą. – Wszyscy poza Penny. Dean kiwa głową, ale Blake wydaje z siebie głośne chrząknięcie. Ociąga się, a z każdego jego ruchu bije niechęć, ale w końcu wychodzi z garderoby za Deanem, powłócząc nogami. Kiedy zostajemy sami, Noah odwraca się do mnie. Czuję, jak drży na całym ciele. Nagle orientuję się, że wcale nie jest podekscytowany. Wygląda, jakby naprawdę się martwił. – Penny, nie wiem, czy dam radę wyjść na scenę.

To ostatnie słowa, jakie spodziewałam się usłyszeć od Noah. Z jego policzków zniknęły moje ulubione dołeczki. Ma napiętą szczękę i bladą twarz. Zaczyna obgryzać paznokcie. Jeszcze nigdy nie widziałam go w takim stanie. Chwilę później wstaje i zaczyna chodzić tam i z powrotem po garderobie, przeczesując palcami potargane włosy. Podrywam się z kanapy i podbiegam do niego. Biorę go za ręce, żeby przestał krążyć po pokoju. Zatrzymuje się, ale czuję, jak drżą mu palce. Stykamy się czołami i przez kilka chwil oddychamy razem w milczeniu. Potem ujmuję jego twarz w dłonie. – Jesteś niesamowity. Jasne, że dasz radę. Jesteś Noah Flynn. Nie ma dla ciebie rzeczy niemożliwych. Pochyla głowę i całuje mnie, ale inaczej niż w samochodzie. Kiedy przyciska wargi do moich ust, jest w tym jakaś desperacja, jakby miał nadzieję, że ten pocałunek przeniesie nas do innego świata, w którym nie będzie się musiał denerwować występem przed czterema i pół tysiącem rozwrzeszczanych fanów. Wreszcie odrywamy się od siebie, a Noah powtarza: – Penny, mówię poważnie, ja naprawdę nie wiem, czy dam radę to zrobić. – Mówi tak cicho, że z trudem go słyszę. Ktoś wali w drzwi garderoby. – Noah, twoja minuta minęła! – W głosie Deana pobrzmiewa lekka panika, ale nie da jej się porównać ze stresem Noah. Mój chłopak osuwa się na kanapę i chowa twarz w dłoniach. Serce ściska mi się z żalu, kiedy na niego patrzę. Mam ochotę otulić go czymś ciepłym i kojącym, takim jak stary sweter mojej mamy, ale nie może przecież wyjść na scenę owinięty kocem (chociaż właściwie, gdyby to zrobił, mógłby zapoczątkować nowy trend). I wtedy doznaję olśnienia. Może właśnie tego mu trzeba: czegoś, z czym poczuje się jak w domu. Rozglądam się po garderobie, a mój wzrok pada na jedyny przedmiot, z którym zawsze czuje się sobą: jego starą gitarę. Tę, którą przywiózł z domu. Tę, która ma z tyłu wiadomość od jego rodziców:

Podnoszę ją i podchodzę do Noah. – Proszę. Weź ją. – Moją gitarę? A co to da? – Po prostu ją weź – powtarzam bardziej stanowczo. Noah bierze ode mnie gitarę z westchnieniem i przekłada pas przez głowę. Gdy tylko leży bezpiecznie w jego ramionach, trąca struny. Pokój wypełnia muzyka i jest tak, jakbyśmy znów byli w piwnicy nowojorskiego domu Sadie Lee, tylko we dwoje, zamknięci we własnym świecie. Widzę, że

Noah od razu się rozluźnia. – Powinieneś zabrać ją ze sobą na scenę – mówię. – Jak to? – Noah spuszcza wzrok na gitarę. – To na niej pisałeś swoje piosenki, prawda? Zabierz ją ze sobą na scenę i zagraj kilka pierwszych akordów na tej gitarze. A potem, kiedy reszta zespołu się włączy, możesz ją zamienić na gitarę koncertową. Przez chwilę w pokoju panuje cisza i zaczynam się zastanawiać, czy mój pomysł nie jest przypadkiem kosmicznie głupi. Ale później twarz Noah się rozjaśnia. – Penny, jesteś genialna. – Zrywa się na nogi i znów mnie całuje. – Uważaj na gitarę! – wołam ze śmiechem. – Okej. Chodźmy stąd, zanim Dean dostanie zawału – mówi, przewieszając gitarę przez ramię. Wyciąga do mnie dłoń, a ja ją przyjmuję. Później wolną ręką otwiera drzwi. Dean opiera się o ścianę przy garderobie, ukrywając twarz w dłoniach. Kiedy wychodzimy z pokoju, podnosi wzrok. – Och, dzięki Bogu. Jesteś gotowy? – Tak, Dean, już idę. – W porządku. Przez chwilę się o ciebie martwiłem. – Dean rusza szybkim krokiem w stronę sceny. Noah i ja usiłujemy za nim nadążyć, przeskakując przez kable przylepione do podłogi grubą czarną taśmą i omijając ludzi w słuchawkach na uszach, którzy biegają gorączkowo w różne strony. Wyciągam szyję, żeby spojrzeć w górę; nad nami podwieszony jest sprzęt na występ The Sketch. Używają wielkich ekranów, które opuszczą na scenę podczas pierwszego numeru. Noah mi mówił, że zatrudnili ilustratorów, żeby w czasie koncertu rysowali na żywo na scenie. To ich prace będą wyświetlane na ekranach. Prawie potykam się o jeden z kabli, ale Noah ściska mocniej moją dłoń, pomagając mi utrzymać równowagę. Dean ogląda się przez ramię. – Co masz ze sobą? – pyta. – Moją gitarę. Zagram na niej początek piosenki – zaśpiewam a cappella. Potem Blake może wejść ze swoim intro, a ja zmienię gitarę na koncertową. Dean staje jak wryty i odwraca do Noah, przechylając głowę w bok. A potem kiwa nią energicznie. – Świetny pomysł. Nie ćwiczyliśmy tego na próbie, ale trudno – to będzie nawiązanie do tego, jak brzmiałeś na YouTubie. Pójdę powiedzieć reszcie chłopaków i ekipie. Jak zwykle nie ułatwiasz mi życia, Noah. – A ty i tak mnie uwielbiasz – Noah uśmiecha się szeroko. Chwilę później stoimy już przy wejściu na scenę. Czuję, jak sala wibruje energią. Wszyscy czekają na Noah z zapartym tchem. Odwraca się do mnie z roziskrzonym wzrokiem. Widzę, że jego trema zniknęła bez śladu i zastąpiła ją czysta adrenalina i radość. – Dziękuję, Penny. Nie wiem, co bym bez ciebie zrobił. Uśmiecham się. – Do zobaczenia po koncercie – szepczę. Potem na scenie gasną wszystkie światła, a publiczność milknie. Jest cicho jak makiem zasiał. Atmosfera oczekiwania na występ Noah robi się tak namacalna, że nie mam pojęcia, jak on to wytrzymuje. Noah bierze głęboki oddech, a potem wychodzi na scenę w niemal całkowitych ciemnościach. Zza

kulis dostrzegam tylko zarys jego sylwetki. Poprawia mikrofon na stojaku i ustawia się tak, żeby było mu wygodnie. Potem kładzie dłonie na gitarze i gra pierwszy akord. Dźwięk niesie się echem po całej sali. Nagle oświetla go snop światła. Noah zaczyna śpiewać Żywioły, a cztery i pół tysiąca osób na widowni wita go jeszcze głośniejszym aplauzem. I wtedy orientuję się, że płaczę.

– Hej, Penny, chyba lepiej, żebyś usiadła na swoim miejscu i stamtąd obejrzała resztę występu Noah – odzywa się za mną Dean. – Aha… słucham? – Tak zapatrzyłam się na Noah, że dopiero głos jego menedżera przywraca mnie do rzeczywistości. Niechętnie odrywam wzrok od mojego chłopaka. – Chyba tak. Powiesz mi, jak tam dojść? – Mam miejsce w loży dla VIP-ów, gdzie czekają na mnie Elliot i Alex. – Idź po prostu tym korytarzem, aż dojdziesz do schodów. Na dole będą drzwi, przez które wyjdziesz na salę. Stamtąd powinnaś już łatwo trafić do sekcji dla VIP-ów na piętrze. – Dean ma w uszach słuchawki, przez które ktoś chyba właśnie powiedział mu coś ważnego, bo blednie i zaczyna podrygiwać jak nakręcana zabawka. – Okej, dzięki. Już wiem – mówię, chociaż wcale nie jestem tego pewna. Dean znika, a ja próbuję jak najszybciej wykonać jego wskazówki, dopóki jeszcze je pamiętam. Wiem, że występ Noah nie trwa zbyt długo, a nie chcę stracić ani chwili. Biegnę przez labirynt za kulisami, ostrożnie torując sobie drogę, i pędem wypadam na salę przez drzwi na końcu. Nagle znajduję się w samym środku tłumu. Na dole jest dużo głośniej, a dziewczyny (bo w zasadzie cała publiczność to dziewczyny) krzyczą i napierają na barierki oddzielające je od Noah. Wyciągają desperacko ręce, usiłując dosięgnąć go za wszelką cenę. Stłoczone pod sceną, przestają wyglądać jak odrębne osoby – zlewają się w jedną, rozszalałą z entuzjazmu postać. Przed koncertem organizatorzy prosili w specjalnym komunikacie, żeby nie rzucać na scenę żadnych prezentów, ale już widzę, jak pod nogami Noah lądują misie i kwiaty – a nawet jeden stanik. Czuję przypływ adrenaliny. Jestem podekscytowana, ale też bardzo niespokojna. Ochrona nie pozwala mi stać przy wejściu za kulisy, muszę wejść jeszcze głębiej w tłum. Podnoszę głowę i próbuję znaleźć na balkonie Elliota. Na szczęście łatwo go zauważyć, bo stoją z Alexem tuż przy poręczy. Ciasno objęci, słuchają Żywiołów, patrząc sobie w oczy. Ten słodki – i rzadki – widok dodaje mi otuchy. Całują się, a ja wyciągam telefon i pstrykam im fotkę, żałując, że zostawiłam profesjonalny aparat w garderobie. Zdjęcie wychodzi dość ciemne, ale i tak jest bardzo romantyczne i nie mogę się doczekać, aż pokażę je Elliotowi. Będzie zachwycony – od dawna marzył o wspólnym zdjęciu z Alexem. Zawsze, kiedy próbuję ich sfotografować, Alex robi się bardzo nieśmiały. Nie wszyscy z jego rodziny i przyjaciół wiedzą, że jest gejem, dlatego unika publicznego okazywania uczuć. Elliot podchodzi do tego z dużą cierpliwością, bo wie z własnego doświadczenia, że musi dać Alexowi tyle czasu, ile będzie potrzebował, ale to problem, z którymi obaj muszą sobie radzić. Nagle ktoś z tyłu na mnie wpada, wytrącając mi z rąk komórkę. – Ej! – krzyczę i odwracam się, ale winowajczyni nie zwraca na mnie uwagi. Jest zbyt zajęta wyśpiewywaniem piosenki Noah i podskakiwaniem w jej rytm. Rozglądam się za telefonem i zauważam go przy jej stopach. Rzucam się po niego, ale po czyimś kopnięciu przesuwa się obok po lepkiej podłodze. – O, przepraszam! – woła dziewczyna, która wreszcie mnie zauważyła.

– Nie ma sprawy – odpowiadam, chociaż słowa więzną mi w gardle. Muszę odzyskać mój telefon. Schylam się i próbuję się do niego dostać, ale za każdym razem, kiedy już mam go dosięgnąć, ląduje coraz dalej. Ktoś przydeptuje mi palce. Krzywię się z bólu i ten ułamek sekundy wystarcza, żebym straciła komórkę z oczu. Przysięgam, że serce zamiera mi w piersi. Nagle znów go widzę – leży na niewielkim pustym kawałku podłogi. Opadam na kolana i wyciągam po niego rękę, ale kopnięty, znów przetacza się za daleko. I wtedy w morzu nóg widzę dłoń, która sięga w dół i podnosi mój telefon. – Ej, to moje! – krzyczę. Zdesperowana, przepycham się na czworaka przez tłum, który prawie mnie tratuje. – Co ty robisz? – Odbiło ci?! Ignoruję te wrzaski i przedzieram się przez gąszcz gołych nóg i podartych dżinsów, ale to na nic. Moja komórka zniknęła. Wstaję, żeby nie zostać zadeptana na śmierć, i gorączkowo szukam złodzieja w tłumie. Wszystkie twarze wyglądają tak samo: wybałuszone oczy, wpatrzone w mojego chłopaka na scenie. Jestem jedyną dziewczyną, która nie gapi się na Noah. Znów ktoś mnie szturcha. Wpadam na osobę za mną, a ona zaczyna krzyczeć. Jej słowa giną we wrzawie, ale wiem, że nie są miłe. Próbuję wyjąkać przeprosiny, ale nagle czuję się jak w pułapce. Nie mam miejsca, żeby się ruszyć, nie mówiąc już o oddychaniu. Nad morzem głów zauważam jaskrawoczerwony napis WYJŚCIE, więc obieram na niego kurs. Wydaje mi się, że płynę pod prąd, walcząc z nim, żeby nie wciągnął mnie pod wodę. Słyszę, jak Noah rozmawia z publicznością między piosenkami, ale jego głos dobiega z daleka, jakby był milion mil ode mnie. Czuję, jak ktoś dotyka mojego ramienia. – Hej, nie jesteś przypadkiem tą blogerką? Dziewczyną Noah? – pyta dziewczyna z jasnymi włosami, splecionymi z boku w niesamowity warkocz kłos. – Yyy… – Wow, słuchajcie, to dziewczyna Noah! – Dziewczyna z kłosem zwołuje swoje przyjaciółki. – Jak to, ta blogerka? – Gdzie? – Przekażesz to Noah ode mnie? Zanim mam szansę zareagować, otacza mnie grupka nastolatek. Inne też mnie zauważają albo wykorzystują zamieszanie, żeby przebić się jeszcze bliżej pod scenę. – Muszę stąd wyjść – mówię, ale z ust wydobywa mi się tylko szept. Nagle koncert zamienił się w mój najgorszy koszmar. Mam wrażenie, że dotyka mnie milion rąk, a każda szarpie w inną stronę. Oddycham coraz płycej. Nie wiem, którędy mam iść – każda droga przez tłum wygląda tak samo i prowadzi coraz głębiej między wpatrzonych we mnie ludzi. Tak głośno huczy mi w głowie, że nie słyszę już nawet Noah. – Penny? To ty? – pyta jakaś dziewczyna. Nie wiem, kim jest, ale stać mnie tylko na żałosny jęk, a ona łapie mnie za rękę i rusza przez tłum. – Chodź ze mną. Tędy. Najpierw jest mi głupio, że tak się na nią zdaję – widzę tylko kaskadę długich, ciemnobrązowych włosów – ale kiedy toruje nam drogę do wyjścia, moje zakłopotanie szybko zamienia się we wdzięczność.

W końcu przebijamy się przez hordy rozwrzeszczanych dziewczyn na szeroki korytarz przed salą. Łapczywie wciągam powietrze, opierając dłonie na kolanach. Kiedy wreszcie udaje mi się uspokoić myśli, podnoszę wzrok i ku mojemu zdziwieniu widzę przed sobą… Megan. Z jej twarzy bije prawdziwa troska. – Hej, wszystko w porządku? Wyglądałaś, jakby coś było nie tak. – Kładzie mi dłoń na plecach. Uśmiecham się słabo. – Po prostu nie mogłam już wytrzymać w tym tłumie. Straciłam głowę. Zgubiłam telefon, a potem ci wszyscy ludzie napierali na mnie… – Płakałaś? Masz rozmazany makijaż. Zapomniałam, że rozpłakałam się, kiedy Noah zaczął śpiewać. Ocieram policzki dłońmi. Przez atak paniki, który właśnie przeżyłam, wydaje mi się, że tamta chwila za kulisami zdarzyła się w poprzednim życiu. Kiedy mam stany lękowe, wszystko inne schodzi na dalszy plan, a mój umysł zna tylko jeden tryb: panika, panika, panika. Nic więcej się nie liczy. Nawet jeśli mój logiczny mózg podpowiada mi, że od wyjścia dzieli mnie tylko kilka kroków, moje ciało go nie słucha. Jakby panika była bestią, która stoi między nimi. – A, nie, to nie dlatego – to były łzy szczęścia. Megan uśmiecha się do mnie. – Chcesz, żebym cię odprowadziła na twoje miejsce? – Jasne. To gdzieś na górze… tylko nie wiem dokładnie gdzie. – Wtedy orientuję się, że nie mam przy sobie biletu. Musiałam go zostawić w garderobie Noah – razem z aparatem, kurtką, torebką i wejściówką za kulisy. Tłumaczę to wszystko Megan i czuję, jak rośnie we mnie frustracja. Nie mogę uwierzyć, że z podekscytowania popełniłam taki głupi błąd. – Nie przejmuj się. – Megan podchodzi pewnym krokiem do najbliższego ochroniarza, odrzucając kasztanowe włosy na plecy. – To jest Penny Porter – dziewczyna Noah Flynna. Zostawiła swój bilet w jego garderobie i musi tam wrócić. Ochroniarz obrzuca nas sceptycznym spojrzeniem. – Akurat, a ja jestem książę Harry. – Bardzo pana proszę – wołam. – Przed chwilą wyszłam na salę przez kulisy… – Słuchajcie, dziewczyny, lepiej wracajcie na koncert i bawcie się z całą resztą. Nie ze mną takie numery. – To nie jest żaden numer – odpowiada Megan. Jakoś udaje jej się zachować spokój, chociaż ja z trudem powstrzymuję płacz. – Niech pan znajdzie kogoś z ekipy Noah, oni ją poznają i wszystko panu wytłumaczą. Ochroniarz zakłada ręce na piersiach. Nie zamierza ustąpić ani o włos. – Albo wracacie na koncert, albo zaraz wyprowadzę was na zewnątrz.

– To oburzające! – parska Megan. – Kiedy Noah się o tym dowie, wyrzucą pana z pracy! Odciągam ją na bok, żeby ochroniarz nie zakuł jej w kajdanki, czy co tam robią groźni ochroniarze. Czuję na sobie jego wzrok, kiedy rozmawiamy na korytarzu. – Dzięki, że się za mną wstawiłaś, ale chyba… chyba chcę stąd iść. – Jesteś pewna? – Megan obejmuje mnie, żeby dodać mi otuchy. – Może po prostu wrócisz ze mną na salę? Kręcę głową. – Jeśli będę w domu, Noah mnie znajdzie. – Okej – mówi i widzę, że mnie rozumie. Ostatnio oddaliłyśmy się od siebie, ale wciąż dobrze mnie zna. – Wyjdę z tobą. Chcę wiedzieć, że dotarłaś bezpiecznie do domu. – Naprawdę? Nie musisz tego robić. Mogę po prostu… – chciałam powiedzieć: „zadzwonić do Toma”, ale to odpada, bo zgubiłam telefon, a nie pamiętam jeszcze jego nowego numeru. – To nie tak daleko, poza tym ominąłby cię występ The Sketch, a wiem, jak się na niego cieszyłaś. Megan wsuwa mi rękę pod ramię. – Myślę, że ty potrzebujesz mnie teraz bardziej, niż ja koncertu The Sketch. A poza tym, dobrze mi zrobi trochę świeżego powietrza. Ten tłum był straszny. Nadal czuję się nieswojo, że Megan jest dla mnie taka miła, ale nie słyszę w jej głosie choćby śladu złych intencji, więc ruszamy razem w stronę wyjścia. Na dworze odkrywamy, że ulewa zamieniła się w lekką mżawkę. Wyobrażam sobie, że morska bryza, która targa mi włosy, stopniowo unosi ze sobą część mojej paniki. Nadal czuję ucisk w klatce piersiowej i pocą mi się dłonie, ale Megan trzyma mnie kurczowo za ramię, jakby się bała, że inaczej ulecę na wietrze. Zalewa mnie poczucie wdzięczności. – Chcesz iść na molo na watę cukrową? – pyta. – Cukier może ci pomóc. – Dobry pomysł. Przechodzimy wolnym krokiem pod rozświetloną bramą na molo. Przez przerwy między deskami widzę, jak w dole rozbijają się fale. Wybieramy stoisko z najbardziej kolorową watą i bierzemy na spółkę dużą porcję słodkiego, białoróżowego puchu. Odrywam spory kawałek i wkładam go sobie do ust, pozwalając, żeby cukier z sykiem rozpuścił mi się na języku. – Mmm, jak cudownie – mówię. Spuszczam wzrok. – Dzięki za to, co dla mnie zrobiłaś. Uratowałaś mnie. Nie wiem, co by się ze mną stało bez ciebie. Megan uśmiecha się. Wieje tak mocno, że włosy łopoczą jej wokół twarzy, więc odgarnia je i spina w luźny kok na czubku głowy. Wygląda uroczo i naturalnie. – Nie ma sprawy. Chcesz zadzwonić z mojego telefonu do operatora, żeby zgłosić kradzież komórki? Kiwam głową. – Dzięki. Na szczęście jest zabezpieczona hasłem, a i tak zostało mi mało minut, więc nie da się nabić wysokiego rachunku. Mam nadzieję, że ten ktoś ją odniesie. Uwielbiam ten telefon. – „I wszystko, co w nim jest” – dodaję w duchu. Zdjęcia z Noah. Nasze SMS-y. Nawet etui było wyjątkowe. Noah zabrał mi je któregoś wieczoru i wypisał z tyłu moje inicjały czarnym flamastrem. Zrobił z niego najfajniejsze etui na świecie. Po rozmowie z operatorem oddaję telefon Megan. – Załatwione – mówię. – To dobrze. – Megan wzdycha. – Słuchaj, Penny… już od dawna chciałam z tobą porozmawiać, ale nigdy nie było dobrej okazji. – Jak to?

– Chciałam ci powiedzieć, że cię przepraszam. Naprawdę. Za to wszystko, co się wydarzyło na początku roku. Nie byłam wtedy… sobą. Przepraszam, że powiedziałam wszystkim o Girl Online. Strasznie mi głupio, bo tak naprawdę bardzo mi się podobały twoje notki. Po prostu zazdrościłam ci, że umawiasz się z gwiazdą. Wydawało mi się, że masz wszystko. Olliego, Noah i tą szaloną, cudowną podróż do Nowego Jorku – mojego wymarzonego miasta – a do tego robisz piękne zdjęcia i świetnie piszesz. Wszyscy zawsze mówią, jaka jesteś wspaniała i jaką zrobisz karierę… A ja miałam tylko tę okropną reklamę kleju i marzenie, żeby zostać gwiazdą filmową. Ale nie musiałam się na tobie wyżywać. Gdybym nie miała ust pełnych waty cukrowej, na pewno opadłaby mi szczęka. Przełykam słodki puch, ale odkrywam, że nie wiem, co powiedzieć. – Wybaczysz mi? – dodaje Megan, kiedy się nie odzywam. – Nie… nie miałam pojęcia, że tak się czujesz. Mnie wydawało się, że to ty masz wszystko. Megan, jesteś taka ładna i popularna, i masz wielki talent. Dostałaś się do słynnej szkoły aktorskiej! Ale było mi bardzo przykro po tym, co się stało… – Wiem. – Spuszcza wzrok na ziemię. – To było podłe. Nie wiem, co się z nami stało, Penny. Kiedyś byłyśmy takimi przyjaciółkami. – Chyba po prostu się od siebie oddaliłyśmy. – Chciałabym, żebyśmy znów się przyjaźniły, jeśli to jeszcze możliwe… Patrzymy na siebie przez chwilę, a potem na twarzy Megan pojawia się uśmiech. Jest w nim tyle ciepła, że nie mogę się powstrzymać i kiwam głową. – Ja też bym tego chciała – mówię. A potem zerkam na nasze identyczne sukienki. – Paradujemy po mieście w tym samym stroju, pewnie wszyscy biorą nas za bliźniaczki. Megan śmieje się wesoło. – No wiesz, gustu nie da się kupić. Chodź. – Znów łapie mnie za ramię. – Wszyscy będą się martwić, gdzie jesteś. Odprowadzę cię do domu.

Kiedy docieramy do mnie do domu, zasłony są zaciągnięte, a światło w przedpokoju – zgaszone. Jestem zdezorientowana. Może rodzice postanowili gdzieś wyjść? Ale potem słyszę głosy dobiegające z dużego pokoju i orientuję się, że pewnie oglądają film. Pokazuję Megan, żeby weszła ze mną do środka. Drzwi salonu skrzypią, kiedy je uchylam. – Mamo? – mówię niepewnie. Nie spodziewałam się, że na dźwięk mojego głosu zerwie się z kanapy. – Boże, Penny! – woła, ściskając się za serce. – Prawie dostałam zawału! Twój ojciec włączył jakiś okropny horror, chociaż mówiłam mu, że ich nie znoszę. – Gromi go wzrokiem, ale tata kwituje to śmiechem. Oboje dobrze wiemy, że mama lubi się czasem przestraszyć. W końcu aktor musi znać każdą emocję! Potem na jej twarzy pojawia się prawdziwy niepokój. – Ale co ty robisz tak wcześnie w domu? Myśleliśmy, że wrócisz za kilka godzin. – Zerka na Megan i widzę, że próbuje ugryźć się w język, żeby nie zapytać, dlaczego po całej aferze z Girl Online przyprowadziłam ze sobą dawną przyjaciółkę. Zaczynam im mówić o swoim ataku paniki i klaustrofobii w tłumie, ale nie mogę powstrzymać szlochu, więc Megan kończy opowieść za mnie, uzupełniając ją o szczegóły, o których zapomniałam. Później tata zapala światło i idzie do kuchni nastawić herbatę. Zaczynam czuć się lepiej, ale mój układ nerwowy nie znosi bezczynności – panikę zastępuje teraz poczucie winy. Chociaż nie mam telefonu, portfela ani żadnej innej możliwości, żeby przekazać Noah wiadomość, i tak wiem, że będzie się o mnie zamartwiał, kiedy zorientuje się, że wyszłam bez uprzedzenia. – Skoczę szybko na górę, żeby dać znać Noah, że wróciłam do domu – mówię. Mama kiwa głową, a potem uśmiecha się do Megan. – Jak się miewają twoi rodzice, kochanie? Jak miło cię znów widzieć… – Zostawiam mamę na pogawędce z Megan, a sama wbiegam po schodach na górę, przeskakując po dwa stopnie naraz. Wysyłam do Noah wiadomość prywatną (na pewno szybciej sprawdzi Twittera niż maila), a potem wchodzę na chwilę na bloga. Nagła zmiana Megan nie daje mi spokoju i wiem, komu chcę o tym opowiedzieć.

25 czerwca

Czy można wybaczyć i zapomnieć? Wiem, że to dziś już druga notka, ale ten dzień jest chyba najdłuższy w historii! Tyle się wydarzyło… Pamiętacie, jak pisałam kiedyś o przyjaciółce, od której się oddaliłam? I że potem ta sama „przyjaciółka” okazała się osobą, która zdradziła mediom moje tajemnice? (Wiem – z takimi przyjaciółmi nie trzeba już mieć wrogów, prawda?) No więc dzisiaj mnie za to przeprosiła. Możecie w to uwierzyć? Bo ja nie sądziłam, że tego dożyję. Pomogła mi w chwili, kiedy nie mogłam liczyć na nikogo innego, i była dla mnie naprawdę miła. I chociaż szukałam w jej zachowaniu ukrytych motywów, żadnego nie znalazłam. Po prostu była miła. Znów zachowywała się jak moja przyjaciółka. Cieszyłam się, że jest przy mnie i mogę z nią porozmawiać. Czy jestem jakaś dziwna? Czy w ogóle można coś takiego wybaczyć? Czy kiedykolwiek zapomnę o tym, co mi zrobiła? Przyznała się nawet, że była o mnie zazdrosna. Jak to możliwe? Chyba nie zawsze wiemy, jak się czują inni ludzie, nawet jeśli ich życie wydaje się idealne. Wiki, wiem, że cię to wkurzy. Ale chyba chcę jej wybaczyć. Nie mogę tak po prostu przekreślić tylu lat przyjaźni… Tak czy inaczej, dam wam znać, co się wydarzy. Girl Offline… która już nigdy nie będzie online xxx Przebieram się z sukienki w swój najwygodniejszy kombinezon i wracam na dół. Mama i tata włączają znów film, więc mościmy się z Megan na kanapie i oglądamy go razem z nimi. Niedługo potem rozlega się nerwowe pukanie do drzwi. Tata idzie otworzyć, a po chwili do pokoju wbiega Noah. – Penny, dzięki Bogu! – Jest blady jak ściana. Na jego widok ściska mnie w żołądku. – Co się stało? Poszedłem po ciebie po koncercie, a Elliot powiedział, że w ogóle się z tobą nie spotkał. Kiedy zobaczyłem wszystkie twoje rzeczy w garderobie, strasznie się zdenerwowałem. Dzwoniłem do ciebie jakiś tryliard razy…

– Tak mi przykro, Noah. Strasznie żałuję, że przegapiłam twój występ. Ale tyle się działo, że po prostu wyleciało mi z głowy, żeby sprawdzić, czy mam przy sobie bilet. A potem ktoś w tłumie wytrącił mi z ręki telefon i zupełnie się pogubiłam. Na szczęście Megan była ze mną i mi pomogła. – Żałuję, że to ja nie mogłem ci pomóc. Gdybym o tym wiedział… – …zeskoczyłbyś ze sceny? – kończę ze śmiechem. – Nie mogłeś nic zrobić. Poza tym, teraz już wszystko w porządku. Noah oddaje mi rzeczy, które zostawiłam za kulisami, a ja uśmiecham się do niego z wdzięcznością. Teraz brakuje mi już tylko telefonu. – Hej, Noah. – Podnoszę wzrok na dźwięk nieznanego głosu i zaskakuje mnie widok Blake’a. – Skoro już ją znalazłeś, to wracam do hotelu. – Jasne, stary, dzięki za pomoc. Możesz powiedzieć Deanowi, że wszystko w porządku? I poproś, żeby sprawdził u ochrony, czy ktoś nie oddał telefonu Penny. Ma różowe etui podpisane z tyłu czarnym flamastrem „PP”– mówi Noah. – Yy, Penny, ja też lepiej już pójdę. – Megan wstaje z kanapy i macha do mnie przelotnie, ale widzę, że nie interesuje jej już nic oprócz Blake’a, chociaż widzi Noah pierwszy raz. Oparty niedbale o framugę Blake wygląda bardziej drapieżnie i nonszalancko niż Noah i bije od niego ta rockandrollowa pewność siebie, którą przynosi tylko występ przed ogromną, zachwyconą publicznością. Megan mimochodem zsuwa gumkę i potrząsa głową, a włosy rozsypują jej się na ramiona. Widzę, że Blake się prostuje – też zwrócił na nią uwagę. – Dziękuję za herbatę, Dahlio. – Nie ma za co, Megan – odpowiada moja mama. – Dziękuję, że zaopiekowałaś się dziś Penny. Miło widzieć was znów razem. – Cieszę się, że mogłam pomóc. Do zobaczenia, Penny. – Megan posyła mi promienny uśmiech, odrzucając włosy i ściągając ramiona w tył, żeby wyeksponować figurę – z jakiegoś powodu na niej moja sukienka wygląda zupełnie inaczej. Teraz przynajmniej wiem, że świat nie stanął na głowie: to ta sama Megan, którą znam. – Megan… dzięki. Naprawdę – mówię. – Do zobaczenia. Megan kiwa głową i znika w przedpokoju, a chwilę potem jej śladem rusza Blake. – Co ty tu robisz? Na dźwięk piskliwego głosu w korytarzu kulę się w sobie: najwyraźniej Elliot przyszedł w tym samym momencie, w którym Megan postanowiła wyjść. To się nazywa kiepskie wyczucie czasu. – Pomagałam mojej przyjaciółce, czego nie da się powiedzieć o tobie. Z ust wyrywa mi się coś pomiędzy jękiem duszonego kota a piskiem rozszalałej łasicy. Zrywam się na równe nogi i pędzę do przedpokoju. Niepotrzebna mi teraz wojna między Megan a Elliotem. – Elliot – mówię, wpatrując się w niego wzrokiem, który ma znaczyć: „Wszystko okej. Możliwe, że Megan znów jest fajna, ale jeszcze nie wiem”. Czy można tyle przekazać jednym spojrzeniem? Nie mam pojęcia. Ale Elliot, jak to najlepszy przyjaciel, orientuje się w sytuacji. – Do zobaczenia, Megan – cedzi przez zęby. – Pa – odpowiada Megan, a potem w końcu wychodzi, a Blake wymyka się zaraz za nią. – Uważaj, żebyś przy wychodzeniu nie zawadziła swoją gigantyczną głową o framugę! – woła Elliot w stronę zamkniętych drzwi, a potem lustruje mnie wzrokiem. Mój stan można pewnie podsumować jednym słowem: katastrofa. Przebrałam się w ulubiony kombinezon, mam włosy rozczochrane na deszczu i jestem cała spuchnięta od płaczu.

Przechodzimy razem do dużego pokoju. – Co się stało, księżniczko Penny? – pyta Elliot. Postanawiam przekazać mu skróconą wersję wydarzeń – zawsze mogę ją uzupełnić później, kiedy będziemy sami, a poza tym przeczyta notkę. Nie chodzi tylko o mnie – za każdym razem, kiedy opowiadam o moim ataku paniki, mama coraz mocniej marszczy brwi. Rzadko widzę, żeby tak się o mnie martwiła. Zwykle jest radosna i beztroska, nic nie wytrąca jej z równowagi. Boję się, że szansa wyjazdu w trasę z Noah wymyka mi się z rąk. Jeśli mama uzna, że sobie nie poradzę… Tata dolewa mi herbaty do kubka z Prosiaczkiem, moją ulubioną postacią Disneya. Przyciskam kubek do piersi, czując, jak jego ciepło rozpływa się po całym moim ciele, i przytulam się do Noah. Trzyma mnie tak mocno, jakby nigdy nie chciał mnie wypuścić. Elliot siada na podłodze, a rodzice zajmują krzesła naprzeciwko kanapy. Czuję się tak, jakby czekało mnie przesłuchanie. Mama i tata wymieniają długie spojrzenie, a potem odwracają się do mnie i Noah. – Chyba właśnie tego się obawialiśmy – zaczyna tata poważnym głosem. – Twój tata ma rację, Penny – przytakuje mama. Nie ma mowy, żebyśmy pozwolili ci teraz jechać do Europy.

– Jak to, mamo? Nie! – wołam. Jestem tak zaskoczona, że aż kręci mi się w głowie. – Nie pojedzie, jeśli tak to ma wyglądać, Noah – ciągnie mama. Nie sądziłam, że aż tak się zdenerwuje. – Penny nie będzie mogła wrócić na piechotę do domu z Berlina czy Paryża! Obiecałeś, że będzie miała opiekę. Skoro coś takiego wydarzyło się w Brighton, to jak sobie poradzi w Europie? – To był mój pierwszy raz za kulisami, mamo; obiecuję, że przed następnym koncertem lepiej się przygotuję… Mama rzuca mi spojrzenie, po którym zamykam usta. Będę musiała bardziej się postarać, żeby udowodnić rodzicom, że jestem gotowa na taki wyjazd; dziś na pewno im tego nie pokazałam. Noah wypuszcza mnie z objęć i pochyla się w stronę moich rodziców. – Obiecuję, że to się już więcej nie powtórzy. Penny nie zostanie sama w tłumie na koncertach w Europie. Teraz miała osobny bilet tylko dlatego, żeby się spotkać z przyjaciółmi. I obiecuję, że cała moja ochrona i ochrona The Sketch będzie wiedziała, kim jest Penny, i zawsze jej pomoże. Poznała już mojego osobistego ochroniarza Larry’ego. Powiem mu, żeby nie spuszczał jej z oczu. – Larry jest bardzo miły – wtrącam. – I widzą państwo to? – Noah chwyta moją dłoń i ściska ją mocno. – Już więcej jej nie puszczę. – Wiesz co, możesz mnie puszczać, kiedy będziesz szedł do łazienki – rzucam z lekkim uśmieszkiem. Noah wybucha śmiechem. – Okej, ale tylko wtedy! Ale wiedzą państwo, co mam na myśli. Będę przy Penny – ciągnie, a jego twarz znów robi się poważna. – Jest moją dziewczyną i będę się o nią troszczył. – Nadal nie wiem, czy to dobry pomysł – mówi mama, przygryzając wargę. – Kochanie, to dopiero początek. Jesteś pewna, że nadal tego chcesz? – Jestem pewna – odpowiadam. – Chcę jechać. Dziś się przestraszyłam, ale popełniłam błąd. To się już nie powtórzy. – Trasa koncertowa nie może być gorsza niż wasza wycieczka szkolna do Amsterdamu, kiedy myśleliście, że włączył się alarm lotniczy i wszyscy uciekali z krzykiem przez Vondelpark – mówi Elliot. Ma rację: pan Beaconsfield kazał nam wejść pod ławki. Siedzieliśmy tam, dopóki jakaś miła para Duńczyków spacerująca po parku nie wyjaśniła nam, że syreny rozlegają się w południe w każdy pierwszy poniedziałek miesiąca. W trasie Noah będzie z nami dużo więcej osób, które się mną zaopiekują. I muszę w końcu przezwyciężyć swój strach. – Mamo, tato, proszę. Nic mi nie będzie. – Posyłam im uspokajający uśmiech, ale nie jestem pewna, jak przekonująco wygląda, skoro mam oczy spuchnięte wciąż od płaczu. – Może Tom pożyczy mi swój stary telefon i w drodze na lotnisko kupię nową kartę SIM. Wtedy będę mogła do was zadzwonić w każdej chwili, jeśli będę tego potrzebowała. Przez chwilę panuje pełne napięcia milczenie. Mama i tata patrzą na siebie.

– No dobrze. Możesz jechać – mówi mama. Zeskakuję z kanapy i przytulam się do rodziców. – Nie zawiodę was – mówię. – Nigdy nas nie zawiodłaś, Penny. Po prostu się o ciebie martwimy – wyjaśnia tata. – A w tej chwili martwi mnie, że nie zdążysz się spakować! – dodaje mama. – Nie myśl, że nie widziałam, w jakim stanie jest twój pokój. – Dam radę! – wołam. Elliot uśmiecha się. – W porządku. Skoro wszystko się wyjaśniło, idę do domu. Brak snu szkodzi urodzie. Alex mnie zmusza, żebym wykorzystał karnet od taty i poszedł z nim jutro na mecz rugby. Wyobrażacie sobie? Ale czego się nie robi z miłości. Przynajmniej rugbiści są wysportowani! Gdyby Alex miał okazję poznać mojego tatę, pewnie by się dogadali… – Elliot urywa, jakby wyrwało mu się coś, o czym nie chciał mówić. Unoszę brew, ale posyła mi spojrzenie pod tytułem „Nie pytaj”. Odwraca się do Noah. – Koncert był niesamowity – mówi. – Podbiłeś serca publiczności. The Sketch nie mieli do ciebie podjazdu. Noah ściska go na niedźwiedzia tak mocno, że prawie strąca mu z głowy kapelusz. – Szkoda, że nie możesz z nami jechać, Elliot! – I pokrzyżować szyki księżniczce Penny? Nie ma mowy. – Następnym razem. – Jasne. – Elliot spogląda na mnie. – Nie mogę uwierzyć, że tak wcześnie jutro wyjeżdżasz! Nie zobaczymy się całe wieki! Będę za tobą strasznie tęsknił! – Teraz to on ściska mnie na niedźwiedzia. – Ja też będę tęsknić! – Musisz mi obiecać, że będziesz codziennie do mnie pisać. – I SMS-ować! – I dzwonić! – Nie przesadzajcie, przecież Penny nie leci z misją na Marsa. Za dwa tygodnie będzie z powrotem w domu – mówi mama. – Przez dwa tygodnie może się wiele wydarzyć – zauważa Elliot. – Będziesz musiała mi wszystko opowiedzieć. Ze szczegółami. Zwłaszcza o Paryżu. Chcę wiedzieć wszystko o Paryżu. – Oczywiście! A ty musisz mi zdawać raport z każdej minuty swojego stażu! W końcu wypuszczamy się z objęć, odprowadzam Elliota do drzwi, a on biegnie do siebie – mieszka w domu obok. Zanim zdążę za nim zamknąć, posyła mi pocałunek. – Ja też już lepiej pójdę – słyszę za sobą głos Noah. Nie podoba mi się ten pomysł. – Przecież dopiero przyszedłeś – mówię, przytulając go z całej siły. – Tak, ale zaraz spędzimy razem dwa tygodnie. Muszę wracać do hotelu, żeby wszystko przygotować na wyjazd do Berlina. Tak się cieszę. Wrócę, zanim się obejrzysz: o piątej rano. Bladym świtem. – Wyciąga rękę, odgarnia z mojej twarzy kosmyk włosów i zatyka mi go za ucho. – Na pewno dobrze się czujesz? Obiecuję, że nic takiego już się nie wydarzy. – Wiem. – Staję na palcach i całuję go delikatnie w usta. – Nie mogę się doczekać. Będzie idealnie. – Będzie. Naprawdę. Na każdym przystanku możemy sobie urządzać Dzień Magicznej Tajemnicy! Będziemy mieli misję, żeby znaleźć najlepsze ciastka w każdym kraju. W Niemczech! We Włoszech! – I we Francji! Chcę zjeść wszystkie makaroniki świata. To moje ulubione słodkości. Obiecujesz? – Umowa stoi. Jego ciepłe brązowe oczy są wpatrzone w moje.

– Kocham cię, Penny. Tylko nie strasz mnie tak więcej. – Dobrze – mówię i mam zamiar dotrzymać słowa. Jutro jedziemy do Europy i nie pozwolę, żeby cokolwiek zrujnowało nasza wielką podróż.

Wracam do pokoju i kończę się pakować – wrzucam do walizki wszystkie ubrania, które zdołam w niej zmieścić, i zapinam suwak. Dopóki mam ze sobą aparat, laptopa, sweter mamy i bieliznę na zmianę, cała reszta to tylko dodatki. Znów zaczyna padać i o szybę bębni deszcz. Biorę laptopa i siadam na ławie przy oknie. Wyobrażam sobie, że każda kropla unosi ze sobą odrobinę mojej paniki, spływając po oknie na ulicę i dalej, aż do morza. Nie chcę trzymać w sobie tego uczucia. Pod ostatnią notką na blogu widzę nieprzeczytany komentarz od Pegasus Girl, więc od razu go otwieram. Cześć, GO! Fajnie, że się odzywasz! Jak się udał koncert? TOTALNIE rozumiem to, co napisałaś o swojej przyjaciółce. Jestem teraz w podobnej sytuacji. Przyjaciółka zrobiła mi prawdziwe świństwo i nie wiem, czy jej wybaczę. Ale chyba trzeba dawać ludziom drugą szansę. Nawet jeśli nie będziecie już takimi przyjaciółkami jak kiedyś – w końcu jesteś teraz starsza i mądrzejsza, więc nie popełnisz drugi raz tego samego błędu – to lepiej mieć przyjaciela niż wroga. Poza tym, nie potrzebujesz w swoim życiu takich negatywnych emocji! Pogódź się z nią, ale pogódź się też z tym, że nie będziecie już tak blisko jak wcześniej. PG xx Szybko wstukuję odpowiedź. Dzięki za radę. Co mogę napisać o koncercie? To była prawdziwa masakra. Dostałam ataku paniki wśród publiczności i musiałam wyjść, zanim CB skończył grać. Ale to nie był zmarnowany wieczór – moja przyjaciółka miała okazję mnie przeprosić. Nie jestem pewna, czy jeszcze kiedyś jej zaufam, ale kamień spadł mi z serca, że nie muszę się już stale oglądać za siebie i zastanawiać, co zaraz zrobi. Idę już spać, bo jutro… wsiadam do samolotu do Berlina! Jestem równocześnie szczęśliwa i przerażona. Nadal korzystam ze sposobów Wikiego na walkę ze strachem: na pokład wsiądzie Ocean Strong! Zabieram też ulubiony sweter mamy, żeby się nim otulić. Będę dawać znać, co słychać!

GO xx Już mam się wylogować, kiedy na ekranie wyskakuje powiadomienie o nowym mailu. Może Pegasus Girl od razu mi odpisała? Nie lubię zostawiać maili bez odpowiedzi, więc otwieram go… ale nie znam tego nadawcy. Od: CałaPrawda Do: Penny Porter Temat: CIESZ SIĘ, PÓKI MOŻESZ ZAŁĄCZNIK: image_1051.jpg E-mail jest pusty, ale na dole zauważam miniaturową ikonkę i natychmiast ściska mnie w żołądku. Boję się, że zwymiotuję. Klikam dwa razy w załącznik, a na ekranie pojawia się moje zdjęcie z Noah. W głowie mam natłok myśli: Czy zrobili je paparazzi? Albo jakaś zwariowana fanka Noah? A potem zdaję sobie sprawę, że to nasze selfie, które pstryknęłam dziś w samochodzie. Moim telefonem.

Serce wali mi w piersi jak oszalałe, ale biorę długi, głęboki oddech. Nie będę wpadać w panikę przez jakiegoś złodzieja. Wiem dokładnie, do kogo mogę się zwrócić w tej sytuacji. Łapię laptopa i zbiegam z mojego przytulnego poddasza pod drzwi pokoju Toma. – Tak? – Dziwi mnie, że słyszy moje rozpaczliwe pukanie przez dudniący bas dubstepu, który uwielbia, ale wiem, że jest bardzo wyczulony na każdą próbę naruszenia jego prywatności. – To ja. – Otwieram drzwi i zastaję mojego brata przy komputerze. Spędza tam tyle czasu, że jego krzesło powinno mieć na środku trwałe wgniecenie. – Wszystko okej, Pen-pen? Podchodzę do niego z laptopem i pokazuję mu zdjęcie. – Zrobiłam je telefonem. Tym, który ukradli mi na koncercie. Zobacz na tytuł maila. Myślisz, że ktoś chce je wykorzystać przeciwko mnie? Język ciała Toma się zmienia: cały się spina, jakby przygotowywał się do walki. – Okej, powiedz mi najpierw, czy zadzwoniłaś do operatora? Mogą wyłączyć zdalnie twój telefon. – Tak, zrobiłam to jakieś dziesięć minut po tym, jak go zgubiłam. Ale nie zrobiłam nic więcej… chyba miałam jeszcze nadzieję, że ktoś go znajdzie i odda. Tom łapie komórkę i zaczyna wykręcać jakiś numer. – No dobrze, to lepsze niż nic. Masz tam coś naprawdę kompromitującego? Jeśli złodziej wysłał ci to zdjęcie, mógł też ściągnąć wszystkie albumy albo kontakty z twojej komórki. Nie miałaś hasła? – Miałam, ale… to była data urodzin Noah. – Kiedy mówię to na głos, robi mi się głupio, że to takie oczywiste. – Jeśli ktoś wiedział, że to mój telefon, mógł łatwo je zgadnąć. Jest tam trochę naszych wiadomości, najczęściej rozmawiam z Noah na WhatsAppie. – Przejdziemy przez wszystkie aplikacje i pozmieniamy ci hasła. Możemy to zrobić zdalnie i ustawić je tak, żeby wyczyścić pamięć w twoim telefonie, kiedy połączy się z internetem. A potem lepiej uprzedź Noah, że ktoś może znać jego numer. Kiedy o tym myślę, znów zaczynam się stresować, ale Tom przypomina mi, że to tylko numer telefonu, a nie dane z paszportu czy pełna historia medyczna. – Pen-pen, nie zrobiłaś tego specjalnie. Noah zrozumie. Na tobie zależy mu bardziej niż na jakimś głupim numerze telefonu. Spędzam godzinę na brzegu łóżka Toma, ale przynajmniej udaje nam się zablokować telefon, wyczyścić w nim pamięć i zmienić wszystkie hasła. Czuję się dużo lepiej, bo wiem, że zrobiłam wszystko, co się da, a CałaPrawda – kimkolwiek jest – nie może mnie bardziej skrzywdzić. Nie chcę już być ofiarą ludzi, którym się wydaje, że mogą wykorzystywać moje życie prywatne i moje emocje. Powtarzam sobie w duchu, że ten człowiek nic nie wie o mnie i o Noah, nie ma pojęcia, jak mocna jest nasza więź po tym wszystkim, co razem przeszliśmy. Czuję się silniejsza niż w zeszłym roku i chcę, żeby tak zostało.

Wstaję i przytulam się do pleców Toma, który bębni w klawiaturę, zmieniając moje dane logowania do ostatniej aplikacji. – Dzięki, braciszku. Kocham cię. – Jestem dumny, że nie zaczęłaś świrować, Penny. – Klepie mnie po ramionach. – I bądź ostrożna w Europie. – Odwraca się na krześle. – Jeśli wydarzy się coś złego, przylecę pierwszym samolotem. – Wiem. – Wychodząc z jego pokoju, biorę głęboki oddech. Wreszcie czuję, że wyjeżdżam. I nie mogę się doczekać. Kiedy Noah przyjeżdża po mnie o piątej, jestem jeszcze nabuzowana adrenaliną po wydarzeniach minionej nocy. Mówię mu o mailu od CałejPrawdy, a on przyjmuje tę wiadomość bez mrugnięcia okiem. Łapie mnie po prostu za rękę. – Już ci mówiłem, Jesienna Dziewczyno. Jestem przy tobie. Wygląda na to, że ogarnęliście wszystko z Tomem, ale jeśli ten drań przyśle coś więcej, poradzimy sobie z tym razem. Ty i ja kontra reszta świata, okej? – Okej – odpowiadam i ogarnia mnie ulga, bo zdaję sobie sprawę, że w starciu z tym kimś, kto próbuje mnie… szantażować? Nastraszyć? Wywołać we mnie atak paniki? Nieważne, w każdym razie nie będę musiała mierzyć się z tym sama. W dodatku rozmowa o CałejPrawdzie okazuje się dobrym sposobem, żeby odwrócić moją uwagę od naszego krótkiego lotu, bo zanim zdążę się zorientować, że jesteśmy w powietrzu, już lądujemy. Noah bierze mnie za rękę i prowadzi przez lotnisko na parking, gdzie czeka nasz autokar. Wygląda dokładnie tak, jak sobie wyobrażałam: jest ogromny i lśniąco czarny, a w oknach ma przyciemniane szyby. Robi niesamowite wrażenie. Noah patrzy na niego roziskrzonym wzrokiem i ściska moją dłoń tak mocno, że chrupią mi kości. – To się dzieje naprawdę, Pen! Tylko spójrz na tę ślicznotkę. – Wyprzedza mnie i podbiega do autokaru, usiłując zrobić sobie z nim selfie, ale oczywiście na zdjęciu widać tylko jego twarz na czarnym tle. – Lepiej ja się tym zajmę, głuptasie. – Wyrywam mu komórkę i robię lepszą fotkę, na której stoi z wyciągniętymi rękami obok autokaru. Larry wychyla się przez drzwi i macha do nas. – O, świetnie. Już jesteście! W środku natychmiast się orientuję, że wkroczyłam do raju dla chłopaków, wyposażonego w kilka minilodówek, konsole do gier i ekrany telewizyjne. Reszta zespołu Noah zaczyna zajmować swoje miejsca, a ja, co zaskakujące, nie mam wrażenia klaustrofobii. Autokar jest dużo bardziej przestronny, niż mogłam się spodziewać. Ma dwa mini-salony, małą kuchnię i prysznic z toaletą, a z tyłu stoi kilka łóżek turystycznych na wypadek, gdyby ktoś potrzebował się zdrzemnąć. Czuję na plecach czyjąś dłoń i słyszę schrypnięty szept: – Pogramy? – Odwracam się i widzę za sobą Blake’a, który wskazuje na xboksa. – Och, nie jestem w tym zbyt dobra – mówię skromnie, chociaż tak naprawdę totalnie wymiatam w Sonic the Hedgehog i Mario Kart. Dorastanie ze starszym bratem oznacza długie godziny przy konsoli. Właśnie tak spędzaliśmy razem czas. Najlepiej bawiliśmy się ze sobą właśnie w te dni i tygodnie, kiedy usiłowaliśmy przejść różne gry, żywiąc się płatkami kukurydzianymi prosto z pudełka i przerywając tylko po to, żeby pójść do łazienki. Ciekawe, co teraz robi? Łatwo zgadnąć – pewnie siedzi przy komputerze i gra w Halo. Założę się, że mama sprząta właśnie kuchnię w swoich specjalnych butach do froterowania podłogi – krząta się z miotełką z piór, podśpiewując hity lat osiemdziesiątych. Za to tata prawdopodobnie układa pasjansa na

komputerze albo udaje, że rozwiązuje krzyżówkę w gazecie. Nigdy nie robi tego na poważnie, tylko szuka najdziwniejszych słów, które zmieszczą się w kratkach, a potem zostawia krzyżówkę na widoku, żeby mama znalazła ją w ferworze sprzątania. Zwykle zaczyna się wtedy śmiać jak szalona i lądują razem na kanapie, obściskując się jak nastolatki. Potrząsam głową, żeby wrócić do rzeczywistości. – Przestań ściemniać, Penny! – śmieje się Noah. – Pamiętam, jak rozniosłaś mnie w Mario Kart, kiedy się ostatnio widzieliśmy! – Aha! Wiedziałem – woła Blake. – Nie wykręcisz się! – Wciska mi do ręki kontroler i wyciąga się na fotelu przed telewizorem, odkładając butelkę piwa na stolik i bekając cicho. – Okej – odpowiadam i siadam obok z pewnym siebie uśmieszkiem, a on włącza Forza Motorsport. – Przygotuj się na przegraną – rzuca Blake z dziwną miną. Upija łyk piwa i patrzy mi w oczy tak długo, aż zakłopotana odwracam wzrok na ekran, żeby wybrać samochód. Blake opiera jedną nogę na stoliku, znów beka i przeklina swoje auto. Naprawdę mam szansę go pobić! Słyszę za sobą śmiech reszty zespołu, bo Noah układa na poczekaniu całą piosenkę o niemieckich kiełbaskach. – A tak w ogóle, ta twoja przyjaciółka Megan to niezły numer – mówi Blake, nie spuszczając oczu z ekranu. – Co? – Ze zdziwienia prawie wypuszczam kontroler z rąk, a mój samochód zderza się z betonową barierką. Blake mija mnie i triumfalnym gestem wyrzuca pięści w górę, przekraczając metę. – No właśnie! Wiedziałem, że ta dziewczynka mnie nie pobije. Może następnym razem pójdzie ci lepiej. Nasz wyścig obchodzi mnie dużo mniej niż temat, który przed chwilą zaczął. – Czyli rozmawialiście z Megan? Blake mruga do mnie. – A co, jesteś zazdrosna? – Daj jej spokój, stary – mówi Noah. Zerkam na Blake’a, który ze zmarszczonymi brwiami wpatruje się w ekran. Wydaje mi się naprawdę dziwny; nie znam nikogo takiego jak on, więc nie mam go z kim porównać. Tak bardzo różni się od Noah, że trudno mi zrozumieć, dlaczego tak długo się przyjaźnią. Noah jest troskliwy, delikatny i zabawny, za to Blake sprawia wrażenie, jakby nie zwracał uwagi na innych ludzi i trzyma się od nich na dystans. Nie umiem tego wytłumaczyć, ale ma w sobie coś, co mnie niepokoi. Jedno wiem na pewno: Noah nie piłby piwa o drugiej popołudniu, przeklinając animowany samochodzik. Chcę dowiedzieć się więcej o Blake’u i Megan, ale nie wiem, jak go o nią zapytać. Ruszamy powoli z parkingu, a Blake znów wyrzuca ręce do góry. – Ruszamy! – woła, a autokar rozbrzmiewa radosną wrzawą, w której giną moje myśli o Megan.

Z przodu autokaru wyłania się Larry z ogromną niemiecką flagą zarzuconą na ramiona. – W porządku, imprezowicze, za jakieś czterdzieści minut powinniśmy dojechać na miejsce. Ten autokar będzie naszą bazą wypadową. Pamiętajcie, że zawsze możecie wpaść, żeby chwilę odpocząć albo pograć ze mną na xboksie. Ty też, Penny! – W każdym mieście mamy nocleg w hotelu, a potem ruszamy dalej autokarem albo samolotem do następnego przystanku. – Ile ci płacimy za bycie naszym przewodnikiem!? – woła Noah, a pozostali wybuchają śmiechem. – Ani grosza, sknerusy. – Larry rzuca mu flagę, a Noah się nią owija. Fajnie go widzieć w swoim żywiole, kiedy śmieje się i żartuje z przyjaciółmi i jest taki podekscytowany. Teraz podoba mi się jeszcze bardziej i szczerze mówiąc, mam ochotę natychmiast go pocałować. – Czyli jeszcze czterdzieści minut będę robił z ciebie miazgę na torze – mówi Blake. – Na to wygląda – odpowiadam, powstrzymując westchnięcie. Wyjmuję telefon pożyczony od Toma (dał mi swoją starszą, mniej wypasioną komórkę na wypadek, gdybym miała ją zgubić albo zepsuć) i piszę SMS-a do Elliota.

Odpowiedź od Elliota przychodzi od razu.

Uśmiecham się i klikam przycisk „Odpowiedz”, ale Blake wyjmuje mi komórkę z ręki i kładzie ją na stoliku przed nami. – Jak mam cię pobić, skoro nawet nie grasz? Odłóż to. – To było chamskie! – wołam, łapiąc komórkę i chowając ją do kieszeni. – Wcale nie. Sama postanowiłaś tak to odebrać – odpowiada z uśmieszkiem i podaje mi kontroler. Noah wstaje, przeciąga się, prostując ręce wysoko nad głową, i ziewa przeraźliwie. – Jestem wykończony po wczorajszej nocy i dzisiejszej pobudce z samego rana. Zdrzemnę się na chwilę z tyłu. Okej, Penny? – Jasne – mówię, ale równocześnie rzucam mu spojrzenie, które ma znaczyć: „Proszę, nie zostawiaj mnie samej ze swoim dziwnym przyjacielem”. Niestety, Noah nie ma takiej wprawy w odczytywaniu moich tajnych wiadomości jak Elliot. Muszę wymyślić jakiś sposób, żeby przetrwać następne pół godziny, więc zaczynam zadawać Blake’owi różne pytania: o trasę, o Noah, o grę na perkusji… o wszystko, co mi przyjdzie do głowy. W odpowiedzi chrząka albo mamrocze coś pod nosem, ale w sumie można uznać to za coś w rodzaju rozmowy. Nie jest zbyt interesująca ani przyjemna, ale dzięki niej podróż mija mi trochę szybciej, a poza

tym rozprasza Blake’a, więc – ku jego przerażeniu – kilka razy udaje mi się z nim wygrać. – To ile się spotykacie z Noah? – pyta. – Och… trochę ponad pół roku? Strasznie szybko to minęło. – Tak, brzmi jak cała wieczność. Wiesz, ta trasa jest bardzo ważna dla Noah. To było jego wielkie marzenie. Wprawdzie nie jestem pewna, co miał znaczyć tekst o „całej wieczności”, ale i tak miło mnie zaskakuje, że naprawdę ze sobą rozmawiamy. Co za sukces! Oswoiłam Blake’a-ponuraka. Warto było zagrać z nim w wyścigi samochodowe, żeby zrozumieć, że pomyliłam się co do niego. Najwyraźniej potrzebował po prostu trochę czasu, żeby się otworzyć. Zawsze miałam nadzieję, że dogadam się z przyjaciółmi Noah, i wreszcie mi się udało. Uśmiecham się. – Wiem. Trochę żałuję, że nie znałam go wcześniej, zanim się spełniło. Założę się, że w życiu się nie spodziewał, jak szybko się to wszystko potoczy. Ale jego muzyka jest niesamowita. Pisze cudowne piosenki. To znaczy, nie wiem zbyt dużo o pisaniu piosenek ani o branży muzycznej, ale… – I właśnie o to chodzi, Penny – przerywa mi Blake. – Nie wiesz zupełnie nic o branży muzycznej. – Jego głos się zmienia. Czuję nagły ucisk w gardle, a skóra na twarzy zaczyna mnie palić. Blake nadal wpatruje się w ekran, prowadząc swój samochód po torze. – Na pewno jesteś świetną dziewczyną, Penny. Tak przynajmniej uważa Noah. Po prostu nie wiem, czy sobie przemyślał, jak posiadanie dziewczyny odbije się na jego karierze, która dopiero się zaczyna. Odkłada kontroler i wyciąga z kieszeni paczkę tytoniu, a potem wsuwa do ust filtr i skręca sobie papierosa. Wpatruję się w niego z przerażeniem. Wydaje mi się, że jego słowa rozchodzą się po moim ciele jak wysypka. Milczę, czekając, aż powie coś jeszcze, cokolwiek, co zatarłoby złe wrażenie. – Ale ta trasa będzie super. Każda noc w innym mieście, upijanie się, mnóstwo dziewczyn – ciągnie przez ściśnięte wargi, w dalszym ciągu skręcając papierosa. – Nie jestem pewna, o co ci chodzi, Blake. – Zerkam na niego kątem oka, ale próbuję zachować spokój. – Imię „Blake” brzmi śmiesznie, kiedy mówi je laska z Anglii. – Zatyka sobie gotowego papierosa za ucho i podnosi się, żeby wyjąć z minilodówki następne piwo. Kiedy wraca na kanapę, siada tak blisko, że ociera się o mnie nogą. – Mówię po prostu… że w tym autokarze jest jedna rzecz, której żaden z nas nie chciał, gdy marzyliśmy o naszej trasie koncertowej. Nie wiem, co odpowiedzieć. Chciałabym wymyślić jakąś ciętą ripostę, ale nie mogę nawet otworzyć ust. Czuję się tak, język przykleił mi się do podniebienia. Basista Mark podchodzi do nas i podnosi z podłogi kontroler, który wypadł mi z rąk. – Zamieniamy się? – Pewnie – udaje mi się wyjąkać. Wstaję i idę na tył autokaru. Tuż przed wejściem do części sypialnej zerkam przez ramię na Blake’a. Siedzi zapatrzony w ekran. Opieram dłoń na framudze, żeby się uspokoić. Dopiero teraz zauważam, jak mocno się trzęsę, ale po chwili zaczyna mi przechodzić i uśmiecham się na myśl, że tuż obok jest najlepsze lekarstwo na stres.

Kiedy odsuwam zasłonkę, Noah odwraca się do mnie, mrużąc oczy w świetle. – Hej, kochanie. – O, cześć. Obudziłam cię? – Siadam na skraju jego łóżka. – Nie, jednak nie dałem rady zasnąć. Za dużo się dzieje. Kiwam głową, przygryzając wargę. Noah siada i przykrywa moją dłoń swoją. – Wszystko w porządku? Jesteś trochę blada. – Słuchaj… – Mam ochotę powiedzieć mu, jak mnie potraktował Blake, ale zależy mi też, żeby myślał, że dogaduję się z jego znajomymi. Poza tym wiem, że Blake to jego najlepszy przyjaciel, i nie chcę stawiać go w sytuacji, w której będzie musiał między nami wybierać. – Jak długo przyjaźnisz się z Blakiem? – Z Blakiem? To jeden z moich najstarszych przyjaciół. Praktycznie wychowywaliśmy się razem. Rodzice kupili mi pierwszą gitarę w tym samym roku, w którym on dostał pierwszą perkusję. Urządzaliśmy sobie jam sessions u niego w piwnicy. Nasz pierwszy zespół nazywał się… – urywa. – No weź, powiedz mi! – proszę, szturchając go lekko. – Okej… nazywał się Czarodziejskie Chłopaki. Trochę nam wtedy odbiło na punkcie Harry’ego Pottera. – Kuli się ze wstydu, ale mnie wydaje się to urocze. Parskam śmiechem. – Genialna nazwa! – No, Blake bawił się nawet, że jego pałeczki to różdżki, a teksty naszych piosenek to zaklęcia. – Poważnie? – Wizja słodkiego chłopczyka, który gra na bębnach w swojej piwnicy i wymyśla zaklęcia, jakoś mi nie pasuje do tego niechlujnego gościa po drugiej stronie kotary. – Może nie słyszałaś o piosence Elfy domowe po prostu potrzebują miłości, ale naszym zdaniem to był materiał na wielki przebój! – śmieje się Noah, ale potem poważnieje. – Kiedy wszystko zaczęło się dziać coraz szybciej – po tym, jak Dean znalazł mnie na YouTubie, podpisał ze mną umowę i tak dalej – trochę urwał mi się kontakt z Blakiem. Zaczął się trzymać z innymi ludźmi i kilka razy ostro się pokłóciliśmy. Między innymi dlatego odciąłem się od wszystkich w zeszłym roku. Schowałem się przed całym światem. Byłem gotowy z tym skończyć, poddać się. Uznałem, że przez coś takiego – rozkłada ramiona, rozglądając się po autokarze – nie warto tracić najbliższych przyjaciół. I wtedy poznałem ciebie. Mój Punkt Zwrotny. – Całuje mnie w dłoń. – Pokazałaś mi, że mogę mieć jedno i drugie. Dzięki tobie miałem odwagę pogodzić się z Blakiem. Strasznie się cieszę, że zabrałem go ze sobą w trasę – tak samo jak ciebie. Czasem trochę się zgrywa, ale wspierał mnie od samego początku. I wiem, że będziecie się świetnie dogadywać, kiedy się lepiej poznacie. Pali mnie twarz – trochę z powodu komplementu, który właśnie usłyszałam, a trochę ze wstydu, że chciałam źle mówić Noah o jego najlepszym przyjacielu. Nie miałam pojęcia, ile ich łączy. Skoro Blake lubi się zgrywać, to pewnie próbował mnie tylko sprowokować. Jeśli mam spędzać czas z zespołem, to

muszę przestać brać sobie wszystko do serca. – Hej, miałem poczekać, aż dojedziemy do hotelu, ale chcę ci to dać już teraz. – Noah sięga pod łóżko do swojej torby podróżnej i wyciąga z niej pudełko owinięte w złoty papier. – To dla ciebie. Na co czekasz, otwieraj! – zachęca mnie, kiedy wpatruję się w prezent bez ruchu. Próbuję ostrożnie rozwinąć papier, ale w końcu rozrywam go niecierpliwie. W środku jest nowiutki smarfton. Świetny model, na który w życiu nie byłoby mnie stać. – Wow, Noah… – Chciałem, żebyś miała nowy, lepszy telefon, skoro tamten ukradli ci na moim koncercie. Na pewno nie podoba ci się ta przedpotopowa cegła od Toma. A w tym jest też świetny aparat. Ma rację – nie podoba mi się stary telefon Toma – ale tak naprawdę chcę odzyskać mój własny stary telefon z bazgrołami Noah z tyłu. Ta nowa wypasiona komórka nie może go zastąpić, ale faktycznie pomaga. Wpatruję się w nią z zachwytem. – Nie trzeba było! To… to za dużo. – Wcale nie, Penny, naprawdę. Po co mam być gwiazdą rocka, skoro nie mogę cię od czasu do czasu rozpieszczać? – Ale ja nie mam jak się odwdzięczyć – zauważam. – Nie myśl tak. – Całuje mnie w policzek. – Jesteś moją oficjalną rozładowywaczką stresu, pamiętasz? A to jest warte każdych pieniędzy. To jak, wracamy na pole bitwy? – Przesuwa się na krawędź łóżka z wyciągniętą ręką. – Jasne – odpowiadam. Rozmowa z Noah sprawiła, że czuję się bardziej pewna siebie. Może naprawdę wystarczy, żebym dała Blake’owi szansę. Skoro Noah się z nim przyjaźni, to nie może być taki zły. Kiedy wyłaniamy się zza kotary, witają nas gwizdy i oklaski. Noah unosi ręce, jakby się poddawał. – Okej, okej, spokój, ludzie. Czuję, jak się rumienię. Czemu chłopcy myślą tylko o jednym? Żałuję, że nie ma z nami jeszcze jakiejś dziewczyny, żebym nie musiała tonąć w tym morzu testosteronu. Blake znów stoi przy lodówce. – Piwko, stary? – Podaje butelkę Noah, który spogląda na mnie, a potem znów na niego. – Człowieku, jeszcze wcześnie. Ile już wypiłeś? Jedzie od ciebie jak po wyjściu z baru o trzeciej nad ranem. – Dżizas, Noah, wyluzuj. Mamy się dobrze bawić! Zaczynasz brzmieć jak Dean. Noah bierze od niego piwo i otwiera je o róg stołu. – Nasze zdrowie! – Blake stuka się z Noah butelką i uśmiecha do mnie. – Penny, chcesz colę? – Noah podaje mi puszkę z lodówki. – Tak, dzięki. – Wyglądam przez okno i widzę wielką bramę z potężnymi kolumnami i czterema końmi na szczycie. Robi ogromne wrażenie. Właśnie tak wyobrażałam sobie Berlin. Wydaję z siebie pisk podniecenia. – Wow, zobaczcie! Czy to Brama Brandenburska? Reszta zespołu odwraca się do okna, a ja zniżam głos, żeby usłyszał mnie tylko Noah. – Tak się cieszę na Dzień Magicznej Tajemnicy! – Ja też – odpowiada Noah, ściskając moją dłoń. – Elliot przysłał mi dziś SMS-a z długą listą niesamowitych miejsc, które musimy zobaczyć. Jedna konstrukcja ma ponad trzysta pięćdziesiąt metrów wysokości i… Przerywa mi chichot Blake’a.

– Co znowu? Magiczne co? Ogarnia mnie wstyd na myśl, jak dziecinnie musiało to zabrzmieć w jego uszach. Ale Noah natychmiast staje w naszej obronie. – Odwal się, stary…Po prostu nie kumasz romantyzmu. Blake reaguje jak typowy chłopak – grozi, że pokaże nam swój goły tyłek – i napięcie się rozładowuje. Na szczęście w chwili, kiedy ma opuścić spodnie, Larry woła z przodu, że jesteśmy na miejscu. Idealne wyczucie czasu. Dean klaszcze w dłonie, a uwaga wszystkich skupia się na nim. – Chłopaki, mam fantastyczną wiadomość! – Oczy błyszczą mu tak, jakby wygrał właśnie na loterii. – Nigdy nie zgadniecie, kto dołączy dziś do The Sketch na scenie! – Milczy przez chwilę, żeby potrzymać nas w niepewności. – Leah Brown! Na razie to absolutna tajemnica, ale publiczność oszaleje! Niesamowite, co? Wszyscy wokół mnie podskakują z radości i przybijają sobie piątki – taki gość to wielkie wyróżnienie i o trasie na pewno zrobi się znacznie głośniej w mediach. Ale kiedy marzyłam, żeby była z nami jeszcze jedna dziewczyna, naprawdę nie miałam na myśli udawanej-byłej-dziewczyny Noah. Skoro życie w trasie utrudniała mi już obecność Blake’a, to przyjazd Leah Brown na pewno jeszcze pogorszy sytuację.

Sala w Berlinie wydaje się dwa razy większa od Brighton Centre. Nasze kroki niosą się echem po scenie, kiedy Noah przygotowuje się do próby dźwięku. Otacza nas mnóstwo osób, ale prosto z lotniska pojechaliśmy do hotelu, a potem tutaj, więc mam wrażenie, że w ogóle nie zobaczyłam jeszcze miasta. Moglibyśmy być gdziekolwiek. O tym, że to Niemcy, świadczy tylko jedno: na czerwonych tabliczkach nad drzwiami zamiast WYJŚCIE napisane jest AUSGANG. Podchodzę na skraj sceny i patrzę na morze pustych miejsc, które niedługo wypełnią rozentuzjazmowani fani. Chociaż nikogo jeszcze nie ma, po plecach przebiega mnie dreszcz. Dzisiaj przynajmniej nie będę musiała stać w tym tłumie. Wejściówka za kulisy zwisa mi z szyi, a trzymam się jej tak kurczowo, że Noah się śmieje, że zabiorę ją ze sobą do łóżka. Może tak zrobię. Nie chcę ryzykować, że sytuacja z Brighton się powtórzy. Nie mam tu żadnych przyjaciół, którzy mogliby się mną zaopiekować. Podnoszę aparat i fotografuję pustą widownię. Przychodzi mi do głowy, że mogę nałożyć na nią obraz tłumu i w ten sposób opowiedzieć o charakterze związku między występem a publicznością. Pannie Mills się to spodoba – wykorzystam te zdjęcia w projekcie o nowych perspektywach. „Czy można coś nazwać występem, jeśli nikt tego nie słucha?” – zastanawiam się. Cofam się w głąb sceny i kieruję w stronę kulis. Noah stoi na środku w snopie światła, ubrany w bordową bluzę z kapturem z logo Harvarda i czarne dżinsy. Zaczyna śpiewać Żywioły, a ja znów robię zdjęcie: artysta przed występem, wiele godzin prób i ciężkiej pracy, które rzadko mają szansę zobaczyć fani. Zbiorę w tej trasie świetny materiał na mój projekt fotograficzny. Stoję zapatrzona w Noah, który całkiem zatracił się w muzyce, dopóki Blake nie uderza za mną w talerze perkusji. Podskakuję ze strachu, a potem potykam się o zwój kabli na podłodze i lecę do tyłu. Tak się martwię o aparat, że nie wyciągam rąk, żeby osłabić siłę uderzenia, i wpadam w wieżę głośników. Ten najmniejszy na samej górze kołysze się niebezpiecznie „Błagam, niech tylko nie spadnie, niech tylko nie spadnie!” – modlę się do bogów niezdarności. Ale moje prośby nie zostają wysłuchane. Głośnik spada na ziemię z paskudnym trzaskiem, a scenę zasypują kawałki plastiku. Leżę rozpłaszczona na podłodze z obolałym łokciem, za to mój aparat jest nadal w jednym kawałku – przynajmniej to mi się udało. – Penny! Boże, nic ci nie jest? – Noah podbiega do mnie. Wstaję szybko i otrzepuję się z kurzu. Próbuję się nie krzywić, przez co mój uśmiech zamienia się w dziwny grymas. – Wszystko okej, Noah, naprawdę – nie przerywajcie próby. O-oddam wam za ten głośnik. – Coś ty, nie przejmuj się tym. Blake, stary, co z tobą? Blake patrzy na mnie i wzrusza ramionami. – Hej, to nie mój problem, że twoja dziewczyna jest niezdarą.

– On ma rację, je… jestem niezdarą – udaje mi się wyjąkać. Noah marszczy brwi. – Ale jesteś moją niezdarą i nie chcę, żeby coś ci się stało. Te głośniki są naprawdę ciężkie. Kiwam głową, ale czuję, jak robię się cała czerwona ze wstydu, więc kucam i zaczynam zbierać z podłogi roztrzaskane kawałki głośnika, żeby jakoś to ukryć. Już nigdy nie wejdę na scenę. Teraz mam już pewność – scena to dla mnie miejsce przeklęte. – Steve zaraz to sprzątnie. – Noah wskazuje na pracownika technicznego, który już stoi koło nas ze zmiotką i szufelką. Kojarzę go z błyskawicznego powitania z ekipą, kiedy przyjechaliśmy do sali koncertowej. Noah pamięta imiona całej obsługi trasy, nawet osób, które spotkał tylko raz; to kolejna rzecz, która sprawia, że jest taki wyjątkowy. – Możemy tu ustawić inny głośnik, prawda? – Nie ma problemu – odpowiada Steve. – Przeniesiemy jeden z tyłu. – Widzisz? Wszystko w porządku. Po prostu ignoruj Blake’a, a ja przyjdę do ciebie po próbie. – Dobry pomysł – odpowiadam. Wciąż jestem sfrustrowana. Dlaczego muszę być dla niego takim ciężarem? Mam nadzieję, że za kulisami będzie bezpieczniej. Wyciągam z kieszeni telefon i piszę do Elliota.

Odpisuje prawie natychmiast.

Już mam odpisać „Nie”, kiedy nagle przestaje to być prawdą. Za kulisy wchodzi pewnym krokiem Leah Brown. Włosy ma ściągnięte w kucyk i jest nieumalowana. Właściwie, gdyby nie kilkanaście osób, usiłujących za nią nadążyć, nie wyglądałaby na gwiazdę pop uwielbianą na całym świecie. Leah zerka na tablet, podsunięty usłużnie przez dziewczynę z jej ekipy. – Uch, okropne. Naprawdę nie było żadnego ładniejszego zdjęcia? Powiedz Frankiemu P., że jeśli nie znajdzie nic lepszego, będziemy musieli powtórzyć sesję. Marzę o tym, żeby zapaść się pod ziemię. Gdybym odwróciła wzrok, może by mnie nie zauważyła, ale nie mogę przestać się na nią gapić. Nawet nieuczesana i bez makijażu jest piękna. Ściąga na siebie spojrzenia jak magnes. Pewnie to właśnie jest to tajemnicze „coś”, po czym poznaje się prawdziwą gwiazdę. W jej obecności powietrze wydaje się naelektryzowane. Elliot nazwałby to pewnym je ne sais quoi. Megan byłaby o nią zazdrosna. Ollie zacząłby się ślinić. Mnie przeszywa dreszcz. Nie rozumiem, jak Noah mógł „udawać”, że się z nią spotyka. Każdy chłopak hetero, który spędziłby trochę czasu z tą dziewczyną, musiałby się w niej zakochać. Chociaż robię z siebie kretynkę, wpatrując się w nią jak zahipnotyzowana, Leah i jej ekipa mijają mnie bez słowa. Jedynym wyjątkiem jest dziewczyna, która usłyszała, że ma się skontaktować z Frankiem P. – chwyta za ramię jedną z koleżanek i skarży się ściszonym głosem: – Powiedzieć François-Pierre’owi Nouveau, że trzeba powtórzyć całą sesję? Niby jak mam to zrobić? – Twarz ma bladą jak ściana, a pod koniec zdań jej głos zamienia się w spanikowany pisk. Słyszałam o François-Pierze Nouveau – to jeden z najbardziej znanych fotografów na świecie. Nie mogę uwierzyć, że jestem w obecności kogoś, kto miał sesję z François-Pierre’em – a dokładniej kogoś, komu nie podobają się zdjęcia François-Pierre’a i kto mówi o nim Frankie P. – Będziesz musiała coś wymyślić – odpowiada jej koleżanka. – Mówimy o okładce albumu LB. Skoro nie jest zadowolona… – Zabiję się. Po prostu się zabiję. Nagle zauważają, że im się przyglądam, i obie posyłają mi gniewne spojrzenia. Ruszam dalej, mamrocząc pod nosem przeprosiny. – Penny? Odwracam się niechętnie. Leah stoi z dłonią na biodrze, a reszta jej ekipy patrzy na mnie tak, jakby wyrosła mi druga głowa. Z trudem przełykam ślinę. – Cześć, Leah. Podchodzi do mnie, ale przypomina raczej drapieżnika, który skrada się do ofiary, niż kogoś, kto chce się przywitać. – Więc to ty jesteś Penny Porter. Nie bardzo wiem, jak na to odpowiedzieć, więc kiwam głową.

– To przez ciebie miałam w zeszłym roku tyle problemów – mówi, przeciągając samogłoski. Słychać, że chociaż mieszka w Los Angeles, to pochodzi z Południa. Mierzy mnie spojrzeniem od stóp do głów i czuję, że cała jej grupa ocenia mój strój. Niezbyt się dziś wysiliłam. Jestem ubrana na podróż autokarem, więc mam na sobie swoje najwygodniejsze dżinsy i sweter na suwak. Zakładam ręce na piersiach w obronnym geście, ale prostuję plecy. – No cóż, chyba muszę ci podziękować za inspirację do piosenki. Fajny aparat. Do zobaczenia – rzuca i macha mi przelotnie, a potem odwraca się z powrotem do swojej ekipy. Leah wykorzystała medialną burzę, jaka wybuchła po jej udawanym zerwaniu z Noah, żeby wypromować swój najnowszy singiel, który natychmiast trafił na pierwsze miejsca list przebojów na całym świecie. Zatytułowała go Niegrzeczny chłopiec. Leah tworzy dużo własnej muzyki, a tę piosenkę miała już przygotowaną na zapas – po to, żeby skorzystać na rozstaniu z Noah. Jestem pewna, że napisała też kilka utworów o tym, jak bardzo są zakochani, na wypadek, gdyby wszystko dalej szło gładko. Po jej odejściu czuję tak wielką ulgę, że robi mi się słabo. Muszę skontaktować się z Elliotem. I to natychmiast.

Od: Elliot Wentworth Do: Penny Porter Temat: RAPORT ELLIOTA Droga Pennylopo vel Ocean Strong, Nie ma cię JEDEN DZIEŃ, a ja już wpakowałem się w kłopoty. JAK w takim razie mam wytrzymać bez ciebie następne dwa tygodnie? Sprawy w naszym nadmorskim miasteczku mają się coraz gorzej. Nie pisałem ci w SMS-ie, ale mój tata wrócił. Upiera się, żeby mnie zabrać na obiad. Jego terapeuta wymyślił, że to mu pomoże „poradzić sobie z moją seksualnością”. Mama zgodziła się, żeby mieszkał w domu, ale jak tylko znajdą się w tym samym pokoju, wybucha gigantyczna awantura. Wczoraj okazali sobie więcej uczuć niż przez ostatnich szesnaście lat. W każdym razie, mama doszła do wniosku, że nie chce się z nim widzieć. Nawet nie wróciła jeszcze do domu – zamiast tego wyrabia kolejne nadgodziny w pracy. Czasami się zastanawiam, czy mnie też nie chce już widzieć? Yh, czemu rodzinne dramaty są takie skomplikowane? Chyba wolałem, jak rodzice nie zwracali na mnie uwagi, bo przynajmniej mogłem żyć własnym życiem. A skoro mowa o życiu, to mój staż w magazynie „CHIC” zaczął się WCZEŚNIEJ! Chcieli, żebym przyszedł już dzisiaj, chociaż dopiero piątek – YH. Ale to było niesamowite. Pracowałem ze stylistką, a ona skomplementowała moją marynarkę – tę, do której doszyłem te zwariowane guziki, pamiętasz? Po prostu wow. Jasne, przez większość czasu robię kawę i próbuję rozplątać jakiś milion naszyjników z nierozwiązywalnego supła, ale przynajmniej PRACUJĘ W MODZIE. Ale dosyć już o mnie i moim nudnym życiu. Co u ciebie? Jaki macie hotel? Widziałaś już Mur Berliński? Jadłaś currywurst? I jeszcze jedna, najważniejsza sprawa… POZNAŁAŚ LEAH BROWN? Tęsknię za tobą tak, że bardziej się nie da, Penny P. Elliot xx

Od: Penny Porter Do: Elliot Wentworth Temat: RE: RAPORT ELLIOTA Mój najdroższy z drogich Elliotów, Tak! Poznałam Leah! Zajmowała się właśnie odrzucaniem zdjęć François-Pierre’a Nouveau. WYOBRAŻASZ SOBIE? To tak, jakby powiedzieć do Vincenta van Gogha: „Okej, twój obraz ujdzie, ale jest za kiepski, żeby zawisnąć na mojej ścianie”. Na żywo robi jeszcze większe wrażenie. Niby jak mam z kimś takim konkurować? Ale zdziwiłam się, bo była dla mnie całkiem w porządku. Chociaż jestem pewna, że tylko udawała przed Noah. I nie, właściwie w ogóle nie widziałam jeszcze Berlina. Ale jutro mamy z Noah nasz Dzień Magicznej Tajemnicy, więc niedługo WSZYSTKO CI OPOWIEM. Kiepska sprawa z twoim tatą. Naprawdę. Ale świetne wieści o stażu. Wiedziałam, że będziesz tam gwiazdą! I NIC DZIWNEGO, że podoba im się twój styl – w końcu mówimy o Elliocie, najmodniejszym chłopaku w Brighton! Ale słuchaj, jesteś pewny, że nie możesz złapać lotu last minute do Berlina i do mnie dołączyć? P xxx Od: Elliot Wentworth Do: Penny Porter Temat: RE: Re: RAPORT ELLIOTA Droga Pennylopo, Żałuję, ale nie da rady. Elliot x PS Tak naprawdę, to wiele osób krytykowało dzieła Vincenta van Gogha. Przez całe życie sprzedał tylko jeden obraz, a sławę zdobył dopiero po śmierci. Od: Penny Porter Do: Elliot Wentworth Temat: RE: Re: Re: RAPORT ELLIOTA Drogi Wiki,

Okej, mądralo. Penny x

Jedno jest pewne: mam czadowego chłopaka – wygląda na to, że w Niemczech ma tyle samo fanów co w Wielkiej Brytanii. Witają go równie głośne krzyki jak w Brighton. Nie wiem, dlaczego mnie to tak zaskakuje, ale wydaje mi się, że Noah robi się coraz bardziej znany, a ja zostaję coraz dalej w tyle. Imponuje mi jego talent. Jest ode mnie starszy tylko o dwa lata, a tyle już osiągnął. Powtarzam sobie, że Noah nie jest zwykłym nastolatkiem. Ja mam jeszcze mnóstwo czasu, żeby się zorientować, kim chcę zostać. Bycie dziewczyną Noah to tylko jeden element mojej przyszłości. Czas między próbą dźwięku a koncertem wypełniają wywiady i sesje fotograficzne. Przez garderobę Noah przepływa nieprzerwany strumień dziennikarzy. Siedzę cicho w kącie, od czasu do czasu robiąc zdjęcie, ale przeważnie tylko słucham. Noah świetnie sobie radzi z wywiadami, ale to chyba niezbyt trudne, kiedy stale odpowiada się na te same pytania. Niesamowite, że żaden dziennikarz nie pyta go o nic ciekawego. Może onieśmiela ich obecność Deana, który stoi za Noah z założonymi rękami, gotowy interweniować w każdej chwili, gdyby rozmowa zeszła na zbyt delikatny temat, taki jak jego rodzice – albo ja, skoro już o tym mowa. Kilkoro dziennikarzy mnie rozpoznaje, a Noah stara się nie opowiadać zbyt dużo o naszym związku, bo wie, jaki to dla mnie stres. Najciekawszy jest wywiad, w którym pada pytanie o Leah Brown. – Powiedz mi, Noah – zaczyna ładna brunetka, która prowadzi popularny niemiecki blog muzyczny – jak się czujesz, będąc w jednej sali z Leah Brown po tych wszystkich… kontrowersjach z zeszłego roku? Noah uśmiecha się do niej. – Leah i ja jesteśmy dobrymi przyjaciółmi i szanuję jej talent muzyczny. Myślę, że pokazała go w piosence Niegrzeczny chłopak. – Mruga do niej, rozładowując sytuację swoim naturalnym urokiem osobistym. – A Penny to nie przeszkadza? – ciągnie niezrażona blogerka. Dean porusza się niespokojnie, jakby chciał się wtrącić, ale Noah wzrusza ramionami i odpowiada, kręcąc lekko głową, żeby go uspokoić. – Oczywiście, że nie. Penny nie ma się czym martwić. Po jego słowach czuję, jak całe moje ciało wypełnia ciepło, od koniuszków palców aż po czubek głowy. Mam tylko nadzieję, że blogerka zacytuje go dokładnie, zamiast przekręcać jego słowa. W każdym razie ważne, że je powiedział, a ja usłyszałam to na własne uszy. Gdyby jeszcze był przy tym Blake, może dałby mi spokój. Dean klaszcze w dłonie. – Okej, dziękujemy, Ruby, koniec wywiadu. Czas na koncert! – woła, a w garderobie robi się jeszcze większy chaos niż wcześniej. Czuję, jak żołądek zaciska mi się w supeł, ale Noah od razu staje obok i łapie mnie za rękę. Obiecał,

że nie będzie tak, jak na poprzednim koncercie – i już jest inaczej. – Masz swój nowy telefon? – pyta. – Tak, chwilkę. – Wyciągam komórkę z kieszeni. Bierze ją ode mnie i szybko wystukuje jakiś numer. Po kilku dzwonkach ekran rozświetlają twarze dwóch spośród moich ulubionych osób na całym świecie: Sadie Lee i Belli. – Księżniczka Penny! – Bella podskakuje na wyświetlaczu. Siedzi tak blisko, że jej oczy wydają się ogromne. Na jej widok prawie mnie zatyka – nie mogę uwierzyć, jak bardzo urosła. Przypomina raczej młodą damę niż tę rozbawioną czterolatkę, którą poznałam w święta. – Bella! Kiedy zrobiłaś się taka duża? – wołam, nie mogąc ukryć zdziwienia. – Cześć, Sadie Lee! – Słyszę w tle ciepły śmiech babci Noah, kiedy odciąga wnuczkę od ekranu. – Poczekaj, kochanie, Noah i Penny będą nas widzieli dużo lepiej, jeśli spokojnie usiądziemy – mówi z rozwlekłym, południowym akcentem. A potem przenosi na mnie roziskrzone brązowe spojrzenie, charakterystyczne dla całej rodziny Flynnów. – Jak tam Berlin, moje gwiazdy? – Zaraz wchodzę na scenę, babciu – mówi Noah. – To świetnie, Noah! – Ale potem w oczach Sadie Lee pojawia się niepokój. – Penny, słyszałam, co się wydarzyło w Brighton. Czy tym razem masz opiekę? Rumienię się i potakuję energicznie. Noah przytula mnie mocno do siebie wolną ręką. W drugiej wyciągniętej dłoni trzyma telefon. – Penny będzie siedziała na samym skraju sceny. Będzie streamować dla was cały występ, bo chcę, żeby mnie oglądały wszystkie moje ulubione dziewczyny. Sadie Lee wybucha śmiechem. – Ojej, Noah, minęło przynajmniej trzydzieści lat, odkąd ktoś nazwał mnie dziewczyną. – Wiesz, co mam na myśli – mruga do niej Noah. Potem podnosi wzrok, bo woła go Dean. Przekazuje mi telefon, przesyła Sadie Lee i Belli całusa, daje mi prawdziwego buziaka w policzek i biegnie dołączyć do reszty zespołu. Zostaję sama z komórką w ręku i przez chwilę czuję się oszołomiona. Ale potem napotykam życzliwe spojrzenia Sadie Lee i Belli i przypominam sobie, że mam zadanie do wykonania. – Zabrałaś ze sobą Księżniczkę Jesień? – pyta Bella. – Księżniczka Jesień musiała zostać u mnie w domu, Bellciu – nie chciałam zabierać jej w trasę, żeby się nie zgubiła. Bella kiwa poważnie głową. – To dobrze. Chyba nie spodobałoby jej się w trasie. To za dużo zamieszania dla księżniczki. – Sama się o tym przekonałam – mówię, nie mogąc powstrzymać głębokiego westchnienia. Bella uśmiecha się i znika z ekranu w poszukiwaniu zabawki, którą chce mi pokazać. Brwi Sadie Lee są uniesione tak wysoko, że zaczynam się tłumaczyć: – Po prostu nie chcę być ciężarem dla Noah, Deana i całej reszty… Sadie Lee kręci wolno głową. – Kochanie, posłuchaj mnie przez chwilę. Zdradzę ci coś ważnego, bo chyba nie zdajesz sobie z tego sprawy: Noah potrzebuje cię tam tak samo jak ty jego. Naprawdę. Cieszę się, że z nim jesteś i się nim opiekujesz, bo tak to działa, a nie na odwrót. – Ale Dean… – Och, nie martw się nim, skarbie. Dean jest tam dla was obojga, a jeśli nie wykonuje swoich obowiązków, to już ja się z nim policzę.

– Dzięki, Sadie Lee. – Słyszę ryk publiczności i zrywam się na równe nogi. Czuję przypływ adrenaliny i strasznie się cieszę, że tym razem mogę posłuchać koncertu Noah tak, jak trzeba. – Zaczynamy, moje panie! – wołam do telefonu. Podbiegam na skraj sceny, gdzie Noah czeka na sygnał do wyjścia, przeskakując z nogi na nogę, żeby nakręcić się na występ. Kiedy mnie zauważa, jego twarz rozjaśnia wielki uśmiech. Upewniam się, czy kamera telefonu jest skierowana prosto na niego, żeby Sadie Lee i Bella miały dobry widok. – Okej, poprosiłem mojego przyjaciela Jake’a, żeby ustawił tu kilka pudeł. Możesz na nich usiąść i oglądać występ zza kulis. – Podsadza mnie, a w tym samym momencie na scenie gasną światła. Wszystko jest gotowe na jego wyjście. – Powodzenia – szepczę mu do ucha, a on macha do Sadie Lee i Belli na ekranie. A potem mój pewny siebie rockandrollowiec bierze głęboki oddech i wychodzi na scenę.

Dobrze, że przez cały koncert muszę sprawdzać, czy Sadie Lee i Bella wszystko widzą, bo dzięki temu zadaniu całkiem zapominam o stresie. Uświadamiam sobie, że znam już na pamięć słowa każdej piosenki Noah. To niesamowite uczucie, kiedy publiczność śpiewa razem z nim refreny. – Słuchajcie, kochani – mówi do tłumu po czterdziestu pięciu minutach dynamicznego show. – To moja ostatnia piosenka. – Niezadowoleni fani zaczynają buczeć, ale on tylko śmieje się do mikrofonu. – Może niektórzy z was tego nie wiedzą, ale lubię ją najbardziej z całej płyty. Ta piosenka sprawia, że jestem najszczęśliwszym chłopakiem na świecie. Bo dziewczyna, która mnie zainspirowała, siedzi właśnie tam. Odwraca się i znajduje mnie wzrokiem. Jest spocony, ma czerwoną twarz i mokre, rozczochrane włosy, ale i tak wygląda świetnie, a kiedy nasze spojrzenia się spotykają, mam wrażenie, że świat wokół nas przestaje istnieć. Dopiero kiedy słyszę skandowanie: „Jesienna Dziewczyna! Jesienna Dziewczyna!”, zdaję sobie sprawę, że publiczność też wie, kim jestem. To strasznie dziwne. – Jest trochę nieśmiała, więc na razie się nie pokaże, ale Penny, kotku, to dla ciebie. Zaczyna grać pierwsze nuty Jesiennej dziewczyny, a ja przypominam sobie, jak pierwszy raz słuchałam tej piosenki: na moim łóżku, z płyty, którą dla mnie nagrał. Chcę opowiedzieć Sadie Lee, jakie to cudowne, i wtedy zauważam, że zaaferowana emocjami opuściłam telefon i teraz Sadie Lee i Bella patrzą na czarne pudło, na którym siedzę! Niezbyt ciekawy widok! Podnoszę komórkę wysoko, żeby znów widziały na Noah, i mamroczę przeprosiny. Noah kończy piosenkę, żegnany ogłuszającymi oklaskami, a potem zbiega ze sceny prosto w moje ramiona. Wracamy do garderoby, trzymając się za ręce, a wrzawa tłumu niesie się za nami jak fala miłości i wsparcia. – Byłeś niesamowity! – wołam. – Najlepszy na świecie. Jestem z ciebie taka dumna. – To było super! – Noah nie może przestać się uśmiechać, a jestem pewna, że jego radość odbija się na mojej twarzy. Gdyby ten, kto ukrywa się pod pseudonimem CałaPrawda, mógł nas teraz zobaczyć, zrozumiałby, że jego groźby nie mają sensu. Może życie gwiazdy rocka nie jest jednak takie złe. – Babciu, Bella, jak wam się podobało? Na ekranie Sadie Lee ociera łzy z policzków. – Noah, nie mam słów. Lśniłeś na scenie jak prawdziwa gwiazda! – Dzięki, babciu. Jesteś kochana. – Miłego wieczoru, dzieciaki. Ja będę potrzebowała przynajmniej godziny, żeby uspokoić tego małego urwisa. – Bella biega w kółko, wyśpiewując piosenki Noah na całe gardło. – Dobranoc! – mówimy równocześnie z Noah, machając do telefonu. Rozłączam się i zauważam, że bateria miga na czerwono. – O nie, potrzebna mi ładowarka…

Rozglądam się, usiłując znaleźć zaginiony kabelek, ale w tym samym momencie do garderoby wpada z impetem reszta zespołu Noah i nawet Blake ma na twarzy szeroki uśmiech. Odwzajemniam go, kiedy na mnie patrzy. Może naprawdę źle oceniłam najlepszego przyjaciela Noah. – Ale jazda! – rzuca, przechodząc obok. – Wracasz z nami do hotelu, Penny? – Nie, stary. Coś dla nas zaplanowałem – wtrąca się Noah. Oddaje gitarę jednemu z techników, zdejmuje skórzaną kurtkę i zaczyna przetrząsać swoją torbę podróżną. – Spoko. – Blake wskakuje Ryanowi na plecy, wyciągając w górę pięść. Patrzę na nich ze śmiechem. – To gdzie idziemy? – pytam Noah, unosząc brwi. Rzuca mi czerwoną czapkę, a sam wciąga szarą. – Pomyślałem, że będzie ci pasować do włosów. – Skoro nalegasz – mówię, wciskając ją na głowę. – Jeszcze to. – Podaje mi parę okularów. Właściwie to same ramki, bez szkieł. Noah zakłada takie same, ale przekrzywiają mu się na nosie. Wyciągam rękę i poprawiam je z uśmiechem. Jeśli to ma być przebranie, to raczej nie zadziała. – I tak wyglądasz super! To wcale nie pomaga! – wołam. – Nie musimy wyglądać zupełnie inaczej, wystarczy, że trochę zbijemy ludzi z tropu. Poza tym nikt się mnie tam nie spodziewa, więc z tego skorzystam. – Ciągnie mnie za rękę, a ja ruszam za nim. – Ale dokąd my idziemy? – Jak to dokąd? Na koncert najpopularniejszego boysbandu na świecie. Czuję, jak krew odpływa mi z twarzy i zatrzymuję się w miejscu. Noah odwraca się, kiedy wysuwam dłoń z jego uścisku. – Penny? Co się stało? Przełykam ślinę i zaciskam powieki. Nie mogę uwierzyć, że o to pyta. – To znaczy, że idziemy na salę? – pytam z nadzieją, że zaprzeczy. – No pewnie! Nie zobaczyłaś ich ostatnim razem. Wyszłaś, zanim zaczęli grać. Są naprawdę świetni. Poza tym – podchodzi krok bliżej i łapie mnie za rękę – teraz będę razem z tobą. Przez cały czas. Chyba widzi powątpiewanie na mojej twarzy, bo nagle przyklęka na jedno kolano i oznajmia: – Penny Potter, przysięgam, że nie opuszczę cię ani na chwilę! – Przestań! – piszczę przerażona, że ktoś zrobi mu zdjęcie, bo pomyśli, że się oświadcza – to byłby kolejny skandal. – Okej, pójdę z tobą – zgadzam się, ale czuję, jak rumieniec pokrywa mi szyję i rozlewa się na policzki. Noah wstaje z uśmiechem. – No. A jeśli w którymś momencie przestanie ci się podobać, po prostu mi powiedz. – Poczekaj, a co z aparatem? – pytam. – Zabierz go, może pstrykniesz jakieś fajne fotki z widowni. – Ściska moją dłoń i ciągnie mnie przez boczne drzwi, skąd kilkoma korytarzami wychodzimy na widownię.

Serce podchodzi mi do gardła, kiedy otacza nas ciemność. Panuje też cisza, chociaż na sali są tysiące ludzi – czuję, jak niecierpliwość fanów rośnie, kiedy wyczekują wyjścia The Sketch na scenę. Tak mocno trzymam Noah za rękę, że martwię się, czy nie odcinam mu krążenia. Ale jemu to chyba nie przeszkadza. Wchodzimy głębiej w tłum i widzę, że miał rację: nikt się go tu nie spodziewa, więc ludzie nie zwracają na nas uwagi, chyba że przepychają się obok z pretensjami. Noah zatrzymuje się kilka rzędów przed sceną. Ciągle mnie ktoś potrąca albo przydeptuje mi palce, a to kojarzy mi się z koncertem w Brighton, ale tym razem uspokajają mnie dłonie Noah na moich ramionach. Nagle scena się rozświetla, a zza kulis wyskakują członkowie The Sketch. Wszyscy zaczynają krzyczeć, a mnie udziela się entuzjazm tłumu i krzyczę razem z nimi. Nawet Noah wydaje z siebie głośny okrzyk. Ich występ to eksplozja energii, hit za hitem. Mają świetne piosenki, ale to nie wszystko: są też super zdolnymi muzykami. Podczas koncertu grają na gitarach riffy, których nie ma w radiowych wersjach ich utworów, i nigdy się nie mylą. Kiedy na scenie pojawia się Leah Brown, fani zaczynają krzyczeć jeszcze głośniej – choć trudno uwierzyć, że to możliwe. Ma niesamowicie dramatyczne wejście – zjeżdża z sufitu, podwieszona na specjalnej uprzęży, śpiewając refren jednej z najszybszych piosenek The Sketch. Przez tych kilka godzin, odkąd ją widziałam, zmieniła się nie do poznania: ma na sobie błyszczącą srebrną sukienkę mini, a rozpuszczone włosy powiewają za nią tak, jakby ktoś stale ją wachlował. Każda inna dziewczyna wyglądałaby w tym stroju dziwacznie, ale jej to pasuje. W trakcie piosenki jest opuszczana coraz niżej, a mnie udaje się uchwycić to na zdjęciach. Kiedy staje wreszcie na scenie, następuje całkowita zmiana tempa. Rozjarzone światła gasną i znów ogarnia nas ciemność. Mam wrażenie, że wszyscy na sali wstrzymują oddech. Sufit powoli rozświetlają maleńkie lampki, aż sala wygląda tak, jakbyśmy stali pod rozgwieżdżonym niebem. Efekt zapiera dech w piersiach, a Noah instynktownie przyciąga mnie bliżej i obejmuje ciasno. Przytulam się do niego. Potem mrok na scenie rozpraszają dwa snopy światła, ukazując Leah i Haydena – głównego wokalistę The Sketch – na wysokich stołkach. Leah przebrała się w czarną sukienkę wyszywaną migoczącymi w świetle cekinami, a włosy okalają jej twarz ciężką falą. – Cześć, Berlin! – woła Hayden. – Teraz chcemy wam pokazać coś trochę innego. Coś, czego jeszcze nikt nie słyszał. Mamy nadzieję, że wam się spodoba. Zaczyna śpiewać a cappella, a bez muzyki w tle jego głos brzmi mocno i czysto. Leah włącza się po chwili i razem śpiewają piękny, zapadający w pamięć duet o rozdzielonych kochankach. Do oczu napływają mi łzy i chociaż nikt wcześniej nie słyszał tej piosenki, wiem, że nie tylko ja tak reaguję. Cała sala pulsuje emocjami. Wydaje mi się, że w tym momencie muzyka łączy nas wszystkich. Chociaż przez chwilę mogę poczuć to, co Noah, kiedy pisze swoje piosenki. Właśnie to próbuje stworzyć: serię nut i słów o takiej mocy, żeby poruszyć i zjednoczyć tysiące ludzi.

– Kocham cię, Penny – szepcze mi do ucha Noah. Zaciskam jego ramiona mocniej wokół siebie. Po piosence przez salę przetacza się huragan oklasków – wygląda na to, że Leah i The Sketch mają na koncie kolejny hit. Czar pryska – chociaż nie, dopiero zaczyna działać. Publiczność jest teraz tak zauroczona The Sketch, że poszłaby za zespołem na koniec świata. Scenę znów zalewa ostre światło, a perkusja wybija szybki rytm. Noah i ja nie różnimy się niczym od innych fanów. Tańczymy jak szaleni, wygłupiamy się i śpiewamy na całe gardło, niczym się nie przejmując, spoceni i szczęśliwi. Kiedy zespół wraca na ostatni bis, łapię się na myśli, że chyba nigdy nie byłam szczęśliwsza.

Nadal tryskamy energią po naszym niesamowitym wieczorze, więc drogę przez hotelowy korytarz do mojego pokoju pokonujemy w podskokach (w ogóle się nie martwię, czy mój dezodorant wytrzymał te wszystkie dzikie tańce), wyśpiewując piosenki The Sketch, dopóki nie stajemy przed drzwiami. – Tu się z tobą pożegnam, Pen, bo tak każe kodeks dżentelmena. – Noah otwiera przede mną pokój i zaprasza mnie gestem do środka jak boy hotelowy, prawie się przy tym kłaniając. Od czapki, którą rzuca teraz bezceremonialnie na podłogę, włosy zrobiły mu jeszcze bardziej rozczochrane i skręcone niż zwykle. Patrzy na mnie z błyskiem w oku i zawadiackim uśmieszkiem, przy którym na jego policzkach magicznie pojawiają się dołeczki, a ja w jednej chwili totalnie się rozpływam. Chyba nigdy nie byłam mocniej zakochana w Noah Flynnie niż w tym momencie. – Nie możesz wejść na chwilkę? Ten wieczór był wspaniały, ale nie mieliśmy jeszcze okazji pobyć tylko we dwójkę – namawiam go, próbując uśmiechnąć się czarująco. Noah śmieje się tylko. – Przykro mi, Jesienna Dziewczyno. Muszę wrócić na salę i sprawdzić, czy wszystko jest gotowe na jutro. Dean lubi urządzać odprawę po koncercie. – Chyba niezbyt dobrze ukrywam rozczarowanie, bo podchodzi do mnie z łagodnym uśmiechem. – Jutro nasz Dzień Magicznej Tajemnicy, Penny, przez cały czas będziemy tylko we dwoje. Gwarantuję dobrą zabawę i prowiant w postaci ciasta. – Całuje mnie w usta, zanim zdążę odpowiedzieć. – Zupełnie o tym zapomniałam! – wołam, kiedy mogę znów złapać oddech. Jak ktoś może być aż tak cudowny i kochany? Nie wiem, czy to wytrzymam. A potem wyrywa mi się tak szerokie ziewnięcie, że w moich rozdziawionych ustach zmieściłaby się cała głowa Noah, łącznie z rozczochraną czupryną. Robi mi się wstyd, ale Noah przytula mnie do piersi, która trzęsie się od śmiechu. – Chyba jesteś tak samo zmęczona jak ja – mówi. – Nie masz pojęcia, jak bardzo chciałbym tu z tobą zostać, ale musisz trochę odpocząć… potrzebujesz sił na jutro. Kiedy odwraca się i rusza korytarzem, moje serce bije jak szalone. – Dobranoc, moja piękna! – woła, znikając za rogiem. Rzucam się na łóżko i wybucham śmiechem. Na mojej twarzy pojawia się ogromny uśmiech i czuję, że zaraz pęknę ze szczęścia. Wzdycham głośno, a potem przekręcam się na brzuch i zrzucam ze stóp conversy. Sięgam na stolik nocny po laptopa, otwieram skrzynkę i zaczynam pisać maila do Elliota. Od: Penny Porter Do: Elliot Wentworth Temat: RE: Re: Re: Re: RAPORT ELLIOTA Wiki, Wiki, Wa-Wa-West,

Chyba jestem w siódmym niebie i nie wyobrażam sobie już powrotu na ziemię. Właśnie spędziłam cudowny wieczór z Noah. Obejrzałam jego występ, był niesamowity (jak zwykle), a potem zaciągnął mnie w tłum na koncert The Sketch z Leah Brown. Powiem ci, że wypadła naprawdę fajnie. Noah i ja tańczyliśmy, trzymaliśmy się za ręce i śpiewaliśmy na całe gardło aż do samego końca, a ja NIE WPADŁAM W PANIKĘ! Niebywałe, prawda? Był taki moment, że miałam ochotę się uszczypnąć, bo Noah jest taki cudowny i mam tyle szczęścia, że mogę tu z nim być, wspierać go i patrzeć, jak na moich oczach staje się coraz większą gwiazdą, i że chce się tym dzielić właśnie ze mną. Pewnie zrobiło ci się niedobrze od mojego słodzenia, ale naprawdę jestem teraz TOTALNIE szczęśliwa. Ucieszy cię też wiadomość, że jutro zwiedzamy z Noah Berlin w ramach naszego DMT! Po powrocie oczywiście wszystko Ci opowiem. Bardzo za tobą tęsknię, ale naprawdę świetnie się bawię! Pen xxx

26 czerwca

Jak przetrwać w wielkiej europejskiej trasie koncertowej Okej, wiem, że wszyscy pewnie umieracie z ciekawości – ale nigdy nie zgadniecie, co się stało! Przetrwałam mój pierwszy dzień w trasie! I to nie wszystko: w dodatku bardzo mi się podobał! Po swoim występie Chłopak z Brooklynu zabrał mnie na widownię na koncert headlinera i tańczyliśmy całą noc, aż byliśmy zgrzani i mokrzy od potu. Ale było cudownie. Chociaż jestem w trasie dopiero jeden dzień, mam wrażenie, że wiele się już nauczyłam! Oto moje najważniejsze rady: 1. Przekąski to twoi najlepsi przyjaciele. Kiedy stale krążysz między autokarem, hotelem a salą koncertową, rzadko masz czas na porządny posiłek. Wypcham sobie kieszenie batonami musli na wypadek, gdybym zrobiła się głodna. 2. Za kulisami jest PEŁNO ludzi. Nie miałam pojęcia, że do obsługi trasy potrzeba tylu osób! Menedżer Chłopaka z Brooklynu i zespół to za mało, jest z nami też jego osobisty ochroniarz, rzecznik prasowy, fotografowie, wizażyści, fryzjerzy, inspicjent, asystent menedżera, asystent asystenta menedżera i jakiś milion pracowników technicznych, a każdy z nich wie DOKŁADNIE, co ma robić. 3. Śpij zawsze i wszędzie, jeśli tylko masz okazję. Wszyscy tak robią. Dziś widziałam, jak ktoś śpi na głośniku, z którego huczy muzyka ze sceny! To chyba ostrzeżenie, że czeka mnie wiele bezsennych nocy… 4. Nie licz na to, że sobie pozwiedzasz. Chociaż jutro zamierzamy z Chłopakiem z Brooklynu poznać Berlin najlepiej, jak się da, jego harmonogram jest tak napięty, że nie wiem, jak w ogóle znalazł dla mnie czas! Wszystko jest takie ciekawe i przerażające! Ale postaram się nie zapominać o blogu, żebyście byli na bieżąco. Girl Offline… która już nigdy nie będzie online xxx

Następnego ranka mój budzik włącza się o ósmej, a ja przetrząsam walizkę w poszukiwaniu stroju, który będzie wygodny, a jednocześnie fajny i stylowy. W końcu decyduję się na luźny biały T-shirt zatknięty w czarną plisowaną spódniczkę. Nie zapominam o cienkim złotym łańcuszku z zawieszką z napisem JESIENNA DZIEWCZYNA. To prezent walentynkowy od Noah i mój ukochany dodatek. Tuż po tym, jak wczoraj się pożegnaliśmy, dostałam od Noah SMS-a, żebyśmy spotkali się na dole o dziewiątej i zaczęli Dzień Magicznej Tajemnicy od dobrego śniadania. Łapię aparat i zjeżdżam windą na parter. Lobby jest uber-nowoczesne, jak powiedziałby Elliot – ma lśniące czarne blaty, białe ściany i grafikę z oryginalnym, jaskrawym graffiti za ladą recepcji. Jest też zatłoczone – mijam długą kolejkę ludzi, którzy czekają, żeby się zameldować. Większość ciągnie za sobą duże walizki. Zaczynam się zastanawiać, jakie przygody ich tu przywiodły, a jakie mają już za sobą. Czy przyjechali sami? Czy wybrali się już kiedyś na romantyczny wypad do Europy? Siadam w lobby na luksusowej aksamitnej kanapie, a mój wzrok przyciąga piękny bukiet orchidei. Nie mogę się opanować – biorę aparat i zaczynam robić zdjęcia. Orchidee to jedne z moich ulubionych kwiatów, zwłaszcza białe. Elliot kupił mi kiedyś orchideę na urodziny. Prężyła się dumnie na mojej toaletce, świeża i elegancka. Niestety, jej piękno okazało się nietrwałe – szybko zrozumiałam, jak trudno dbać o te kwiaty, bo przelałam ją i zwiędła. Na następne urodziny Elliot podarował mi uroczy kaktus w małej wiszącej doniczce i oświadczył, że jeśli jego też dam radę zabić, to już nigdy nie wolno mi mieć żadnej rośliny! Kaktus wisi wciąż w rogu mojej sypialni i ma się dobrze, chociaż w ogóle się nim nie zajmuję. To roślina na miarę moich możliwości – i Elliot o tym wie. Zerkam na telefon – dwadzieścia po dziewiątej. Rozglądam się jeszcze raz po lobby. Ani śladu Noah. Popularny berliński hotel od rana tętni życiem, ale nigdzie nie widzę charakterystycznych podartych dżinsów mojego chłopaka ani jego śnieżnobiałego uśmiechu. „Pewnie jeszcze się szykuje – tłumaczę sobie. – A może wymyślił dla nas coś, co wymaga dodatkowych przygotowań?” – Opieram się na kanapie i czekam jeszcze dziesięć minut, przyglądając się gościom hotelowym, którzy zaczynają właśnie dzień. – O, cześć, Penny. – Od moich obserwacji odrywa mnie czyjś głos. Wykręcam głowę i widzę za sobą wykończonego Deana, który wlepia we mnie przekrwione oczy znad oprawek złotych ray-banów. – Czemu siedzisz w recepcji? Jadłaś już śniadanie? O dziesiątej kończą je serwować, więc lepiej idź od razu, jeśli chcesz się załapać na croissanta. Znikają błyskawicznie. – Jego chrapliwy chichot przechodzi w kaszel. Wygląda naprawdę kiepsko. – Nie, czekam na Noah. Mamy razem zjeść, a potem idziemy zwiedzać miasto. Dean parska tak głośnym śmiechem, że słychać go w całym lobby. Kilka osób odwraca się i patrzy na niego z dezaprobatą. Kiedy wreszcie udaje mu się uspokoić, mówi: – Nie zobaczysz go dziś przed południem. Chłopaki wrócili wczoraj jakoś po czwartej. A może i później, ja się poddałem o wpół do. – Osuwa się ciężko na kanapę obok mnie. – Szczerze mówiąc, naprawdę zaszaleliśmy, stąd te okulary. Rany, muszę się napić kawy. I przydałoby mi się jakieś tłuste śniadanie.

Robi mi się przykro, ale próbuję nie dać tego po sobie poznać. – A, no tak. Jak mogłam zapomnieć! Rzeczywiście, Noah wspominał, że przekładamy to na południe – wyjąkuję z trudem, usiłując coś wymyślić, żeby nie wyjść na kompletną idiotkę. – Może zamiast tego zjesz z mną? Wiem, że nie jestem tak przystojny jak Noah, ale też umiem zagrać kilka akordów. – Dean wstaje i próbuje zaprowadzić mnie do jadalni, ale kręcę głową. – Nie, chyba wrócę do swojego pokoju. Właśnie sobie uświadomiłam, że muszę zadzwonić do rodziców i dać im znać, że jeszcze żyję. Wiesz, jacy są rodzice… Ciągle zapominają, że nie mam już dziesięciu lat, i jeśli się do nich nie odezwę, mogą wysłać na poszukiwania policję albo wojsko… albo przynajmniej mojego brata Toma. Ale ty idź leczyć kaca. Smacznego. Zobaczymy się później. Podrywam się z kanapy i ruszam szybko do windy, żeby Dean nie próbował mnie już przekonywać do wspólnego śniadania. W środku wciskam guzik mojego piętra i osuwam się na ścianę, opierając czoło o chłodne szkło. Nie wiem nawet, co jest najgorsze – to, że Noah w ogóle mi nie powiedział o wyjściu z chłopakami, to, że nie przyszło mu do głowy mnie zaprosić, czy to, że z nimi wyszedł i przez to nie spotkał się ze mną w ten jeden dzień, który mieliśmy spędzić razem, chociaż obiecywał, że będzie wyjątkowy. Sprawdzam telefon, żeby zobaczyć, czy nie mam nieodebranych połączeń albo SMS-ów od niego, ale dobrze wiem, że ich tam nie znajdę. Wychodzę z windy, ale zamiast skręcić w prawo do mojego pokoju, idę w lewo, do Noah. Staję przed drzwiami i już mam zapukać, ale w ostatniej chwili zmieniam zdanie. Cofam dłoń i wracam do swojego pokoju. Noah nigdy nie dał mi żadnego powodu do niepokoju i nie chcę, żeby pomyślał, że zamieniam się w jedną z tych nachalnych dziewczyn, które muszą wiedzieć o każdym kroku swojego chłopaka. A może naprawdę zaplanował dla nas coś innego? Nie zaprosił mnie wczoraj, ale podejrzewam, że to wyjście było pomysłem Blake’a, a z tego, co już wiem o Blake’u, Noah nie miał w tej sprawie za wiele do powiedzenia. Kiedy będzie gotowy, na pewno mnie znajdzie. Nic nie pokrzyżuje nam planów w Dzień Magicznej Tajemnicy.

Mija południe, a ja godzę się z myślą, że Noah raczej nie jest zajęty przygotowywaniami na nasz wspólny dzień ani planowaniem żadnej niespodzianki. Zdążyłam już pomalować paznokcie (u rąk i u nóg) na wakacyjny koralowy róż, który oszczędzałam na wyjazd, wejść jakiś milion razy na Instagram i WhatsApp, a także wrzucić na Snapchat kilka filmików i zdjęć pokoju hotelowego. Kończą mi się pomysły na to, jak zabić czas bez wychodzenia z pokoju, żeby nie minąć się z Noah. Wysyłam mu następnego SMS-a z pytaniem, gdzie jest, ale nie odpowiada. Próbuję się do niego dodzwonić, ale niedługo i tak wszyscy muszą wracać na salę koncertową na próbę dźwięku przed wieczornym występem, więc szanse na nasz Dzień Magicznej Tajemnicy maleją z każdą chwilą. To nie w stylu Noah nie zwracać uwagi na telefony i wiadomości. Ani na mnie. Staram się zająć myśli czymś innym. Niestety, za każdym razem, kiedy wydaje mi się, że jestem już spokojna, przychodzi mi do głowy nowy powód do zdenerwowania. A co, jeśli coś mu się stało? Albo wpadł w jakieś kłopoty? Im dłużej nie mam z nim kontaktu, tym bardziej się martwię. Wiem, że jeśli będę dalej siedziała sama w pokoju i nie znajdę sobie czegoś do roboty, to zaraz mi odbije. Nie mogę nawet napisać do Elliota – już i tak ciągle zawracam mu głowę, a poza tym spędza dziś dzień z Alexem. Nie będę psuć im randki swoim jęczeniem. Muszę sama poprawić sobie nastrój. Zastanawiam się, czy nie iść do pokoju Noah, ale mówię sobie, że pewnie po prostu śpi i nie chce, żeby go budzić. Nie robi nic strasznego. W końcu to jego pierwsza trasa; zasługuje na wyjście z kolegami. Pewnie zapomniał nastawić budzik. Nic się nie stało. Zaciskam zęby i odpycham od siebie złe myśli, przebijając je jak bańki mydlane, zanim zadomowią się w moim mózgu. Łapię torbę, aparat i laptopa i postanawiam iść sama na salę, zamiast stroić fochy w pokoju hotelowym. Część ekipy na pewno już tam będzie, więc przed przyjściem Noah zrobię przynajmniej trochę zdjęć, jak rozstawiają sprzęt. Przyda mi się to do mojego projektu. Przed wyjściem dzwonię do Noah jeszcze raz, ale od razu włącza się poczta głosowa. Kiedy wchodzę na salę, Dean zamyka mnie w mocnym uścisku. Wygląda dużo lepiej niż rano – najwyraźniej kawa i jedzenie dodały mu energii. – Penny! Co cię tu sprowadza tak wcześnie? Rozumiem, że twój chłopak jeszcze nie wstał? – Tak, uznałam, że pozwolę mu się wyspać, a sama zrobię w tym czasie trochę zdjęć i popracuję tu nad nimi. Wybrałam na przyszły rok zajęcia z fotografii i moja nauczycielka nie będzie zadowolona, jeśli nie przywiozę z trasy czegoś ciekawego. – O, to świetnie, że masz hobby. Pamiętaj, wołaj mnie, gdybyś czegoś potrzebowała. Larry powinien jakoś niedługo przywieźć chłopaków na próbę dźwięku. Kiwam głową i idę do garderoby. Wyjmuję z aparatu kartę pamięci i zapisuję dotychczasowe zdjęcia na laptopie. Jest tam kilka śmiesznych fotek, które pstryknęliśmy sobie z Noah na lotnisku, parę ujęć Noah na tle autokaru i mnóstwo zdjęć zza kulis i z wczorajszego koncertu. Udało mi się zrobić jedno, na którym Leah wygląda, jakby unosiła się nad sceną. Wyszła niesamowicie. Otwieram ten obraz w Photoshopie i zaczynam się bawić ekspozycją i kolorami.

Pokochałam fotografię już w chwili, kiedy dostałam od rodziców mój pierwszy aparat. Był jednorazowy i używałam go na placu zabaw. Świetnie się bawiłam, próbując robić ludziom zdjęcia z zaskoczenia. Musiałam ręcznie przesuwać kliszę pokrętłem z tyłu aparatu. Obsługi Photoshopa zaczęłam się uczyć dopiero w zeszłym roku, ale to uzależniające zajęcie. Potrafię przesiedzieć przy komputerze kilka godzin, wprowadzając do moich zdjęć minimalne zmiany. Większość ludzi myśli, że Photoshop służy tylko do usuwania pryszczy z selfie, żeby było idealne, ale ten program daje dużo większe możliwości: mogę dodać filtry, dopasować paletę kolorów, poprawić kiepską ekspozycję i podkręcić nasycenie zdjęcia. Panna Mills uczy mnie, że przy edycji fotografii mniej znaczy więcej, ale nadal lubię przy nich dłubać. – Wow, zabójcze zdjęcie! Odwracam się szybko i widzę Leah, która wpatruje się z korytarza w ekran mojego komputera – najwyraźniej zapomniałam zamknąć za sobą drzwi garderoby. Natychmiast mam ochotę zatrzasnąć laptopa. – Nie, nie zamykaj komputera. Naprawdę mi się podoba. Mogę obejrzeć je z bliska? – Nie czeka na odpowiedź, tylko wchodzi sprężystym krokiem i siada obok mnie. – Interesujesz się fotografią, prawda? – Yy, tak… to znaczy, tak, uwielbiam robić zdjęcia. Widziałam wczorajszy koncert, był po prostu obłędny. Wyglądałaś super, a wasza piosenka a capella z Haydenem brzmiała fantastycznie. – Dziwnie się czuję, mówiąc komplement Leah Brown. Nie jestem do końca pewna, czy chce go ode mnie usłyszeć, ale po prostu mówię prawdę. Obecność Leah mnie onieśmiela – i totalnie wytrąca z równowagi. Na scenie wygląda niesamowicie, jak idealna istota z innej planety albo bogini obdarzona nieprzeciętną urodą. Z bliska też robi ogromne wrażenie, ale kiedy siedzi obok mnie i słyszę, jak oddycha, przypominam sobie, że jest takim samym człowiekiem jak ja. I że tak naprawdę wcale jej nie znam. – O, dzięki, kochana. Jesteś bardzo miła. Hayden to prawdziwy słodziak. Poznałaś go? Kręcę głową. – No tak, The Sketch muszą chodzić jak w zegarku, wiesz? Mają najlepszą ekipę menedżerską w branży. Ich nikt nie przyłapie na piciu w środku tygodnia. – Leah puszcza oko, a mnie robi się słabo na myśl o wczorajszych wyskokach Noah i Deana. Leah mówi dalej, nie zauważając mojego zakłopotania: – Wiesz co, po tych zdjęciach naprawdę widać, że masz talent. Pracowałam z mnóstwem fotografów, którym nie udawało się uchwycić takich momentów. Mogę zobaczyć resztę? – pyta. Potakuję, a ona przewija zdjęcia, dopóki nie dochodzi do tych, na których wygłupiamy się z Noah. – Ale słodko razem wyglądacie. Cieszę się, że wam się ułożyło, Penny. Mówię poważnie. – Przykrywa moją dłoń swoją i czuję emanujące z niej ciepło. Czyżby Leah Brown była zupełnie inna, niż mi się dotąd wydawało? – Dziękuję – odpowiadam. – Chyba rzeczywiście wyglądamy słodko! Ciągle trudno mi uwierzyć, że wszystko dobrze się skończyło. – Chyba ci zazdroszczę! – Uśmiecha się do mnie, ale nie sarkastycznie, tylko przyjaźnie i szczerze. – W tej branży trudno znaleźć porządnych ludzi. I uwierz mi, mnie też nie było przyjemnie udawać, że jestem z chłopakiem, który tak naprawdę wcale mnie nie lubił. Nagle zdaję sobie sprawę, jak musiało jej być ciężko, chociaż nigdy dotąd się nad tym nie zastanawiałam. Noah wycofał się z życia publicznego i zaszył u babci na Brooklynie. Zostawił Leah samą ze wszystkimi spekulacjami i plotkami na temat ich związku. Ona zachowała się jak profesjonalistka, za to Noah wyszedł na amatora, który nie wytrzymał presji. – Nie mam pojęcia, czemu w ogóle to robiłaś. Faceci na pewno się zabijają, żeby się z tobą umówić! Leah wybucha śmiechem.

– Tak, ale szczerze mówiąc, nie tacy, którzy mnie interesują! I już nigdy nie będę niczego udawać. Wiedziałaś, że zwolniłam mojego menedżera po tym, jak to załatwił? Nie warto żyć w kłamstwie. Mam nadzieję, że Noah wie, ile ma szczęścia. Łatwo się w tym wszystkim pogubić i zapomnieć, co jest prawdą, a co kłamstwem. – To chyba ja mam szczęście, że w ogóle chciał mnie tu ze sobą zabrać. Ale wspieramy się nawzajem, wiesz, o co mi chodzi? – Patrzę na nią z nadzieją. – Jasne, że wiem. Takie z was słodziaki, że ciężko się na was złościć. Cholera, zadarłam sobie paznokieć. – Leah zrywa się z kanapy i woła do asystentki: – CLAIRE, ZADARŁAM PAZNOKIEĆ! JAK NAJSZYBCIEJ PRZYŚLIJ MI TU MANIKIURZYSTKĘ! – Odwraca się z powrotem do mnie. – Penny, muszę lecieć. Ale spotkajmy się jeszcze przed końcem trasy. Miło posiedzieć dla odmiany z jakąś dziewczyną. Czasem ciężko znieść ten zalew testosteronu. Nie mogę powstrzymać uśmiechu, bo czuję się tak samo jak ona. Może obecność Leah wcale nie będzie taka zła. – Tak, fajnie się gadało. – Nie ma problemu, kochanie. – Posyła mi pocałunek i wychodzi z garderoby. Przez stukot jej obcasów na korytarzu słyszę, jak się z kimś wita. Wszędzie poznałabym głos, który jej odpowiada – to Noah. Wyłania się zza drzwi z bardzo zakłopotaną miną. – Pen, strasznie cię przepraszam. – Siada na kanapie i łapie mnie za rękę. – Blake wyciągnął mnie na siłę do jakiegoś baru, który wcześniej wypatrzył, i zanim się zorientowałem, była czwarta rano i wracaliśmy do hotelu. Nastawiłem sobie budzik, ale musiałem go chyba wyłączyć przez sen! Przeze mnie straciliśmy okazję na cudowny dzień… W tym momencie do pokoju wpada Blake w kapturze naciągniętym na głowę i ciemnych okularach, wnosząc ze sobą zatęchły zapach piwa i papierosów. – Mówię ci, Penny, to była ostra jazda! Umówiłem się z jedną Niemką, którą poznałem wczoraj po koncercie, i siedzieliśmy z jej przyjaciółmi. Dean tańczył na stołach, a Noah zalał się w trupa. Nigdy go nie widziałem w takim stanie, musieliśmy go zanieść do hotelu! – wybucha histerycznym śmiechem. Blake ciągnie opowieść o ich szalonej nocy, a Noah rzuca mi błagalne spojrzenie. Nie jestem pewna, czy wolałby sam zapaść się pod ziemię ze wstydu, czy raczej wepchnąć tam Blake’a. Ściska moją dłoń. – Spędzimy razem fajny dzień w następnym mieście, obiecuję. Ciasto i kultura od rana do wieczora – mówi cicho, żebym słyszała go tylko ja, ale ma pecha, bo Blake podchwytuje końcówkę zdania. – CIASTO I KULTURA? Jaja sobie robisz, Noah? Jesteś w trasie koncertowej, a nie na wycieczce szkolnej! Weź nie rób siary! – Blake wlepia kpiący wzrok w Noah, a potem przenosi go na mnie. – Blake, błagam, ucisz się chociaż na chwilę. – Noah wygląda na zirytowanego. – A co? Głowa cię boli? – Blake znów wybucha śmiechem, a potem lituje się nad nami i wychodzi. Zostajemy tylko we dwoje. Noah przewraca oczami, a potem patrzy na mnie. – Penny, proszę cię, powiedz coś. Przepraszam, naprawdę. Trochę przesadziłem, ale to się już nie powtórzy. Przez cały czas myślę tylko o tym, co powiedziała Leah: jak łatwo się w tym wszystkim pogubić. Nie mogę go powstrzymać – i wcale nie chcę. Nie zamierzam być taką dziewczyną. Skończył osiemnaście lat, spełnia swoje największe marzenie i dobrze się bawi. Albo będę się tym cieszyć razem z nim, albo stracę go na zawsze. – Nie wygłupiaj się, nic się nie stało. Miałam co robić i spędziłam świetny dzień. Fajnie, że się

wczoraj dobrze bawiliście – mówię, całując go w usta i mierzwiąc mu włosy. A potem marszczę nos. – Ale nie będę cię okłamywać, cuchniesz jak skunks. Noah się krzywi. – Nie miałem kiedy iść pod prysznic. Larry mnie obudził i od razu tu przyjechałem. Rzucam mu ręcznik. Noah łapie go i całuje mnie przelotnie, a potem rusza w stronę prysznica, ściągając T-shirt. Oczy robią mi się okrągłe – nie mogę oderwać wzroku od jego umięśnionych pleców, efektu wielu godzin skakania na scenie i ćwiczeń na siłowni. Uśmiecha się lekko i ciska we mnie swoją przepoconą koszulką, która ląduje mi prosto na twarzy i wszystko mi zasłania.

Kiedy wracamy do hotelu po koncercie, jest już późno, ale Noah wciąż rozpiera energia. Zamawiamy burgery do pokoju, ale ledwo siadamy na moim łóżku, rozlega się pukanie do drzwi. – Ale im szybko poszło – żartuję, kiedy Noah idzie otworzyć. Za drzwiami stoi Dean. – Cześć, Noah. Cześć, Penny. Znalazłem was! Przyniosłem wam coś. To chyba wszystko – mówi, a potem, stękając z wysiłku, wciąga do pokoju ogromną czarną torbę. Odwracam się do Noah i marszczę brwi. Nie rozumiem, po co Dean daje mu worek śmieci. – O, wow, dzięki, stary! – Noah otwiera torbę i wtedy widzę, że jest wypełniona po brzegi listami i prezentami od fanów. – To niesamowite! Wszystkie są z dziś? – Tak, ludzie zostawiali je przez cały dzień. Pomyślałem, że może chcesz rzucić na nie okiem teraz, zanim uzbiera się ich jeszcze więcej. Wiem, że lubisz być na bieżąco. Wydaje mi się, że zauważyłem też kilka kopert zaadresowanych do ciebie, Penny. – Dean mruga do mnie. – Do mnie? Naprawdę? – Wpatruję się w czarną torbę podejrzliwie, jakby mogła okazać się radioaktywna. Czemu ktoś miałby do mnie pisać? Noah podnosi worek i wysypuje jego zawartość na łóżko. Wykrochmalona biała kołdra niemal znika pod stosem listów i prezentów. Sięgam po rysunek, który rzuca mi się w oczy – niezwykle dokładny portret Noah, wykonany granatowym długopisem. Jego twarz jest idealnie oddana w najdrobniejszych szczegółach, łącznie z dołeczkami na policzkach. – Wow, ale masz utalentowanych fanów! – wołam z zachwytem i lekkim onieśmieleniem. – O, zobacz – mówi Noah. – Ten list jest do ciebie. Przesuwa w moją stronę bladożółtą kopertę A4. Otwieram ją ostrożnie, bo z jakiegoś powodu obawiam się, co może być w środku. Dlaczego fani Noah zostawili coś dla mnie? Odwracam kopertę do góry nogami, a na łóżko wypada kilka kartek papieru. Kiedy je rozkładam, widzę, że to wydruk jednej z moich notek na Girl Online. Na marginesie widzę dopisany odręcznie list.

Przyciskam kartki do piersi. Nie mogę uwierzyć, że ktoś do mnie napisał! Czuję, jak ogarnia mnie przyjemne ciepło, i wiem, że zachowam ten list na zawsze. – No dobrze, moje zwariowane dzieciaki. Idę się położyć – mówi Dean. – Pamiętajcie, jutro rano trzeba wcześnie wstać, niech nikt się nie spóźni do autokaru. Nawet nie wiedziałam, że stoi jeszcze w drzwiach. – Jasne, Dean-ozaurze – odpowiada Noah. Dean krzywi się, słysząc to przezwisko, a potem macha nam i zamyka za sobą drzwi. Noah siedzi w milczeniu ze zmarszczonymi brwiami. Wiem, że przytłacza go zainteresowanie fanów – nadal nie przyzwyczaił się do sławy, chociaż upłynęło już tyle czasu. Zastanawiam się, czy kiedykolwiek do niej przywyknie? Właściwie, to mam nadzieję, że nie. To nigdy nie będzie normalne. Spoglądam znów na stos listów na łóżku i z zaskoczeniem zauważam następną kopertę ze swoim imieniem. Ta jest miękka i trochę wypukła, jakby miała w środku folię bąbelkową. Rozrywam ją z większym entuzjazmem niż poprzednią. Ale moja ekscytacja zamienia się w strach, kiedy czytam list. Wypuszczam go z rąk, jakby parzył mnie w palce, i ciskam kartkę jak najdalej od siebie. – Co się stało? – Noah patrzy na mnie z niepokojem. Kręcę w milczeniu głową, wskazując na list. Noah podnosi kartkę. To wydruk naszych prywatnych SMS-ów. Niektóre słowa są zakreślone i razem tworzą wiadomość: „Wracaj do domu, Penny, albo pożałujesz”. Pod spodem widnieje podpis: „CałaPrawda”. Jestem roztrzęsiona i zdezorientowana. Tego właśnie się bałam. Miałam nadzieję, że tamten mail to będzie jednorazowa groźba, ale okazało się, że nie. Czy to znaczy, że CałaPrawda jest w Berlinie? Ku mojemu zaskoczeniu, list nie robi na Noah najmniejszego wrażenia. Na jego twarzy maluje się ulga. Wyciąga rękę, łapie moją dłoń i przyciąga mnie do siebie. Na początku się opieram – dlaczego nie przejął się tym bardziej? – ale wiem, że nic nie poprawi mi

humoru bardziej niż uścisk Noah. Całuje mnie w czoło. – Ten list to najlepszy dowód, że to tylko jakiś czubek, nic więcej. Uwierz mi, nic ci nie grozi. Teraz, kiedy mamy jego list, możemy poprosić Larry’ego, żeby na niego uważał. Takie rzeczy zdarzają się w tej branży. Kiwam głową i zaciskam jego ręce mocniej wokół siebie. To jest prawdziwe. My jesteśmy prawdziwi. Ten list to tylko czyjeś chore urojenia. – Naprawdę myślisz, że jakiś fan chce się mnie pozbyć? – Noah rzuca mi dziwne spojrzenie, a ja zdaję sobie sprawę, jaka jestem naiwna. To jasne, że niektórzy fani woleliby, żebym zniknęła. Widziałam, jak uwielbiają Noah. Ich oddanie bywa fanatyczne. Ile z tych dziewczyn wyobraża sobie, że zajmują moje miejsce? – Nie zostawiaj mnie dziś samej. Proszę cię, bez ciebie nie dam rady zasnąć. Wiem, że Noah nie chce łamać zasad ustalonych z moimi rodzicami, ale jestem też pewna, że za bardzo szanuje moje uczucia, żeby próbować zrobić coś, na co nie jestem gotowa. Ufam mu. Na szczęście Noah się zgadza. – Sprzątnę to z łóżka, a potem pójdziemy spać. Resztę listów przejrzę jutro w autokarze. Idę do łazienki umyć twarz. Może Noah ma rację, że CałaPrawda to tylko jakiś oszalały fan, ale po jego wstrętnym liście czuję się lepka i brudna – dobrze jest spłukać z siebie to wrażenie. Myję zęby i przebieram się w najwygodniejszą piżamę. Na myśl o tych wszystkich dziewczynach, które chętnie by się ze mną zamieniły, robi mi się trochę smutno. Czy nadal by tego chciały, gdyby wiedziały, jakie to trudne? – Wiesz, że jesteś najpiękniejszą dziewczyną, jaką widziałem w życiu? – pyta Noah, kiedy wychodzę w piżamie z łazienki. – Dzięki tobie jeszcze nie oszalałem przez to wszystko – wskazuje na ogromną torbę podarunków od fanów, którą postawił w rogu. Siadam obok niego na łóżku. – Nie zasługujesz na to, co się dzieje – ciągnie – i obiecuję, że po tych zwariowanych dwóch tygodniach spędzimy trochę czasu tylko we dwoje. Koniec z listami z pogróżkami, anonimowymi pokojami hotelowymi i życiem w drodze. Wreszcie zobaczysz Nowy Jork latem! Jest teraz równie magiczny jak w Święta. A może nawet jeszcze bardziej, o ile to w ogóle możliwe. – Fajny pomysł – mówię, ale oczy mi się zamykają, kiedy gładzi mnie po włosach. – Pamiętaj, Penny. Ty i ja kontra reszta świata.

Następnego ranka budzę się wcześnie. Nasze ręce i nogi są splecione tak ciasno, że leżymy wpasowani w siebie jak puzzle. Ostrożnie podnoszę ramię Noah, które oplata mnie w talii, i przesuwam się po prześcieradle w bok, dopóki nie poczuję pod nogami dywanu. Podnoszę telefon ze stojaka na szafce nocnej i wchodzę do internetu. Kira wrzuciła na Instagram zdjęcie z plaży w Brighton, na którym zanurza stopę w morzu. Kiedy na nie patrzę, prawie słyszę szum fal i pokrzykiwanie mew i czuję morską bryzę we włosach… Nie sądziłam, że będę tak tęsknić za tym kamienistym kawałkiem wybrzeża, ale tak właśnie jest. Na WhatsAppie czeka na mnie kilka wiadomości. Megan zdaje wszystkim szczegółową relację ze swojej ostatniej randki z Andrew, który chodził do naszej szkoły. Byli w morskim parku rozrywki, co dokumentuje seria ich wspólnych selfie: pozują na tle akwarium z kolorowymi rybami, a ich twarze oświetla niesamowite niebieskie światło. Czuję się trochę dziwnie, bo wiem, że na moim miejscu Megan byłaby zachwycona trasą koncertową z gwiazdą rocka i naszym szalonym życiem w podroży, za to ja czasami żałuję z całego serca, że nie możemy umawiać się z Noah na zwykłe randki jak normalna para. Nagle wyświetlacz rozbłyska ikonką wiadomości.

To Elliot. Odpisuję mu szybko.

– Wszystko w porządku? – Noah pochyla się w moją stronę i całuje mnie w ramię. – Tak, tylko Elliot chciałby za dużo wiedzieć! – odpowiadam ze śmiechem. – I straszy mnie informacjami o stalkerach… – Nie przejmuj się nim ani tym świrem, który do ciebie pisze. Poradzimy sobie z nim razem. Ty i ja kontra reszta świata, pamiętasz? – Pamiętam – uśmiecham się.

– Okej. A teraz musimy wstawać, bo inaczej autokar odjedzie bez nas! W drodze z Berlina do Monachium mijamy mnóstwo miejsc, które aż proszą się o zdjęcie, ale nie ma czasu na postój, więc wspaniałe widoki znikają za grubą szybą. Pola są pełne kwiatów, a każde miasteczko, przez które przejeżdżamy, kusi cudownymi starymi budynkami. Nawet przydrożne kawiarenki wyglądają malowniczo. Reszta chłopaków śpi na polówkach z tyłu autokaru, a Noah i ja zajmujemy kanapę i dla zabicia czasu urządzamy sobie maraton filmów Disneya. W połowie Aladyna orientuję się, że Noah odpadł w przedbiegach: oczy mu się zamykają i większość podróży przesypia z głową opartą na moim ramieniu. Przyjemnie jest siedzieć obok niego w drodze przez Niemcy, słuchając jego głębokiego oddechu. Świeżo umyte włosy pachną mu szamponem, a od czasu do czasu czuję mocny powiew jego wody kolońskiej. Wyjmuję aparat i robię nam kilka zdjęć. – Penny? Podnoszę wzrok na Deana, który siada obok mnie na krześle. – Noah powiedział mi o liście, który wczoraj dostałaś. Bardzo cię przepraszam: staramy się wyłapywać i usuwać takie wiadomości, ale w trasie nie jest to łatwe. Czy mogę jakoś ci pomóc? Kręcę głową. – Chyba muszę po prostu się nauczyć, jak sobie z tym radzić. – Okej, ale pamiętaj, że jestem tu nie tylko dla Noah, ale też dla ciebie. – Dean spogląda na mojego chłopaka, pogrążonego w głębokim śnie, a potem zniża głos. – Mogę zorganizować ci podróż powrotną, jeśli uznasz, że to jednak… nie dla ciebie. Zamiast się zdenerwować, że coś takiego zaproponował, czuję jedynie ulgę. Lepiej mi ze świadomością, że mam jakąś drogę ucieczki, chociaż wolałabym z niej nie korzystać. – Dzięki, Dean. Teraz jestem spokojniejsza. – Nie ma za co, Penny. Wiem, że to dla ciebie nowa sytuacja. Na pewno nie lubisz, żeby ci o tym przypominać, ale jesteś jeszcze bardzo młoda. Pamiętaj, że rozmawiałem z twoimi rodzicami, i teraz czuję się za ciebie odpowiedzialny! Parskam śmiechem. – A jak ty sobie z tym wszystkim radzisz? Nie masz czasem dosyć tego szaleństwa? Dean uśmiecha się do mnie. – Chyba żartujesz! Ja żyję dla takich chwil! A Noah to moja największa gwiazda. Jak tylko zobaczyłem go na YouTubie, od razu wiedziałem, że odniesie sukces. Kiedy to było? Już chyba prawie dwa lata temu? Pamiętam nawet dokładnie, co robiłem, kiedy trafiłem na jego film: szukałem piosenki Fleetwood Mac. Noah nagrał jej cover… – Mówisz o Landslide? Pokazał mi ten film. Dean pstryka palcami. – Właśnie! Szukałem czegoś zupełnie innego, ale on był niesamowity. Nie mogłem oderwać od niego wzroku i pomyślałem sobie: „Ten dzieciak ma w sobie coś wyjątkowego!”. Wielu menedżerów i łowców talentów miewa takie uczucie, ale mnie się poszczęściło. Okazało się, że to prawda. I tak z menedżera zespołów weselnych nagle trafiłem do show-biznesu. – Dobrze, że Noah cię ma – mówię. Dean chichocze pod nosem. – Słuchaj, zrobię wszystko, żeby był zadowolony i chciał śpiewać. Ten chłopak jest całym moim światem. Kiwam głową.

– Głupio mi, że tak się martwię dwiema głupimi wiadomościami, kiedy tu chodzi o całą karierę Noah. A przecież nie tylko mój związek musi sobie radzić z przeszkodami. – Jak to? – Inni mają prawdziwe problemy. Na przykład mój najlepszy przyjaciel Elliot spotyka się ze świetnym chłopakiem, który nie powiedział jeszcze całej rodzinie i wszystkim znajomym, że jest gejem. Tym można się naprawdę przejmować. W porównaniu z tą sytuacją moje dylematy to drobnostka. – Są jeszcze młodzi. – Dean wzrusza ramionami. – Niektórzy mają po prostu więcej pewności siebie niż inni. Na pewno wszystko się jeszcze ułoży. Z tego co mówisz, Elliot też może na ciebie liczyć. Byłabyś zaskoczona, jak trudno czasem o lojalność, Penny. – Mam nadzieję, że mu pomagam. Chcę tylko, żeby był szczęśliwy. Elliot jest najważniejszą osobą w moim życiu. Oczywiście zaraz po Noah. Dean przyjmuje moje słowa ze śmiechem. – Lepiej szturchnij swojego leniwego chłopaka. Jesteśmy już prawie na miejscu, a on ma dużo roboty.

– Już nie śpię, już nie śpię – mamrocze zaspany Noah. – Wow, Monachium wygląda super. Odwracam się i wyglądam przez okno, żeby sprawdzić, co go tak zachwyciło. Architektura jest tu bardziej malownicza niż w nowoczesnym, awangardowym Berlinie. Miasto wygląda jak pierwowzór niemieckich jarmarków bożonarodzeniowych w centrum Brighton, na które co roku zaciągają nas z Tomem rodzice. Pijemy tam grzane wino (a w moim wypadku gorącą czekoladę!), zajadamy się pieczonymi kiełbaskami ociekającymi ostrą musztardą, i zanurzamy dłonie w zaspach sztucznego śniegu. Patrząc na prawdziwe niemieckie miasto, zdaję sobie sprawę, że to idealna sceneria dla baśni, i zastanawiam się, jak wygląda zimą, przykryte warstwą śniegu jak tort udekorowany lukrem. Na sali koncertowej okazuje się, że pracownicy techniczni zaczęli już rozstawiać sprzęt i przygotowywać wszystko na wieczorny koncert. W drodze za kulisy Noah trzyma mnie za rękę, a ja mam wrażenie, że zaczynam naprawdę odnajdywać się w życiu w trasie. Noah zatrzymuje się przed garderobą. – Słuchaj, mamy teraz długie, nudne spotkanie, na którym będziemy omawiać jakieś sprawy techniczne, ale podobno w którymś pokoju spotykają przyjaciele i rodzina The Sketch. Może chcesz do nich dołączyć? Skończę pewnie za jakąś godzinę. – Jasne – odpowiadam, ale muszę wyglądać niepewnie, bo Larry staje obok i otacza mnie swoim krzepkim ramieniem. – Chodź, Penny. Zaprowadzę cię. – Dzięki, Larry! – odpowiadam. Noah całuje mnie na pożegnanie, a potem idzie na swoje spotkanie. Larry prowadzi mnie za róg i po chwili wychodzimy na dużą otwartą przestrzeń tuż za sceną, gdzie mnóstwo ludzi siedzi na kolorowych pufach, popijając kawę z papierowych kubków. Kiedy zauważam kilku członków The Sketch, muszę powstrzymywać się z całych sił, żeby nie wyciągnąć komórki i nie pstryknąć im fotki, którą pochwaliłabym się przed przyjaciółmi. Ale to byłoby złamanie zakulisowej etykiety. Larry popycha mnie lekko w stronę stołu zastawionego napojami i przekąskami. – Idź po coś do jedzenia, a potem przedstaw się komuś. – Och, kiepsko mi wychodzi poznawanie ludzi… – Poradzisz sobie. Po prostu wybierz sobie kogoś i zaproponuj mu herbatę. Twój akcent go rozbroi i za chwilę nie będziesz się mogła opędzić od nowych znajomych. – Klepie mnie lekko w ramię, a potem rzuca się na puf. Zapada się w nim tak głęboko, że wyrywa mi się chichot – chyba nigdy nie widziałam ochroniarza w tak śmiesznej pozycji, ale jakimś cudem Larry’emu to pasuje. Wygląda jeszcze lepiej, kiedy wyciąga z kieszeni książkę z różową okładką z całującą się parą. Kto by pomyślał, że Larry jest wielbicielem romansów? Postanawiam go posłuchać i podchodzę do stołu. Wybór smakołyków i napojów jest naprawdę

ogromny, łącznie z każdą odmianą herbaty pod słońcem, od zwykłej śniadaniowej po rumianek i miętę. Na blacie stoją też ogromne termosy z kawą, której unikam, bo robię się po niej jeszcze bardziej niespokojna. Kuszą mnie ślicznie udekorowane babeczki, więc podchodzę do tacy, żeby im się przyjrzeć. – O tak, są przepyszne – mówi ktoś obok mnie. Podnoszę głowę i widzę piękną dziewczynę z bardzo długimi, prostymi, brązowymi włosami. Wyciąga do mnie rękę. – Cześć! Jestem Kendra, dziewczyna Haydena. Penny, tak? Ściskam jej dłoń i uśmiecham się. – Tak, cześć! Wow, nawet nie wiedziałam, że Hayden ma dziewczynę. – Nagle orientuję się, jak dziwnie i niefajnie to zabrzmiało, więc zatykam sobie usta obiema rękami. Na szczęście Kendra odrzuca głowę w tył i wybucha śmiechem. W jej błękitnych oczach lśni rozbawienie. – Dokładnie! Ja mam inaczej niż ty – jestem wykwalifikowaną TD. – TD? – pytam zdezorientowana. – Tajną Dziewczyną – wyjaśnia, mrugając do mnie porozumiewawczo. – Dla wizerunku zespołu lepiej, żeby fani myśleli, że jego członkowie są singlami, ale uwierz mi, Hayden nie przetrwałby beze mnie nawet jednego dnia. Ktoś musi sprowadzać go na ziemię. A mnie to nie przeszkadza. Jestem członkiem ekipy: pracuję w trasie jako makijażystka, więc mam dobry powód, żeby tu być. I obżerać się babeczkami, oczywiście. – Sięga po jedną. – Może chcesz z nami usiąść? – Wskazuje stolik, przy którym zebrało się kilka dziewczyn. Wszystkie są śliczne i modnie ubrane, tak jak Kendra. – Jasne, dzięki. – Podchodzę z nią do stolika z babeczką w dłoni, ale z każdym krokiem jestem coraz bardziej świadoma faktu, że mam na sobie parę starych dżinsów i zwykły T-shirt, a Kendra wygląda swobodnie i stylowo w czarnych obcisłych dżinsach podartych na kolanach i luźnym białym topie z wycięciami na karku. Przyszliśmy na salę prosto z autokaru, więc nie miałam czasu zastanowić się nad swoim strojem. – Podoba mi się twój top – mówię do Kendry, kiedy siadamy. – Dzięki, to Chanel – odpowiada z uśmiechem. – Karta kredytowa Haydena to moja gwarancja, że zawsze będę dobrze wyglądać! – Noah jeszcze cię nie obkupił? – pyta jedna z dziewczyn, którą Kendra przedstawia szybko jako Selene. Na powiekach ma kocie kreski zrobione złotym eyelinerem, który pięknie odcina się na tle jej ciemnej skóry. – Ja… yyy… – Już mam się przyznać, że wszystkie ubrania kupuję w charytatywnych secondhandach w Brighton, ale nagle wydaje mi się to kiepskim pomysłem. – Zabrał ją ze sobą w trasę, więc powinien przynajmniej trochę o nią zadbać – dodaje Selene w odpowiedzi na ostrzegawczy błysk w oczach Kendry. Rozmawiają o mnie tak, jakbym wcale z nimi nie siedziała. – W końcu nie jest nawet TD. Ja na pewno nie chciałabym trafić na rozkładówkę bez jakiegoś przygotowania. Ale chyba mamy po prostu szczęście. – Selene i Kendra zerkają ukradkiem na Pete’a, innego członka The Sketch. – Jak to? – pytam, podążając wzrokiem za ich spojrzeniami. – Pete spotyka się z Anną od dwóch lat, ale rzadko mają okazję się zobaczyć. Ostatni raz widzieli się trzy miesiące temu, a do następnego spotkania zostało im jeszcze drugie tyle – odpowiada Selene. – Tak wygląda życie w podróży – wzdycha Kendra i patrzy na swoje paznokcie. Zaczynają mówić o następnej części trasy: The Sketch mają koncerty w jeszcze bardziej odjechanych miejscach, takich jak Dubaj, Singapur czy Australia. Przychodzi mi do głowy, że ja będę już wtedy z powrotem w Brighton z moimi przyjaciółmi. Kira ma na ścianie wielką mapę-zdrapkę i zdrapuje z niej każdy kraj, który odwiedzi. Marzy o tym,

żeby zobaczyć cały świat. Kiedyś zastanawiałyśmy się razem, gdzie byśmy pojechały, gdyby to było możliwe. Martwiłam się, czy z moimi atakami paniki w ogóle będę mogła podróżować, ale i tak fajnie było to sobie wyobrażać. Nadal nie mogę uwierzyć, że część moich marzeń zaczyna się spełniać i to w tak surrealistyczny sposób. W te rozmyślania wdziera się głos Selene: – Jak ci się podoba życie w trasie, Penny? Podskakuję lekko z zaskoczenia. – Och, wiesz… trzeba się do niego przyzwyczaić! – Hej, my to robimy już od ponad roku. W końcu złapiesz, jak to wszystko działa! – Kendra uśmiecha się do mnie pocieszająco, a ja odwzajemniam jej uśmiech. – To ty prowadziłaś bloga, prawda? – pyta Selene. – Tak, ale zamknęłam go pod koniec zeszłego roku. – To dobrze! Nie mogłybyśmy z tobą siedzieć i plotkować, gdyby to wszystko miało trafić do internetu. Menedżerowie chyba dostaliby zawału! – Nie no, wiem. Skończyłam już z Girl Online. Teraz jestem tylko zwyczajną Penny. – Nagle czuję znajome ciarki na karku. To zapowiedź ataku paniki. Uświadamiam sobie, że muszę stąd jak najszybciej wyjść, zanim mi się pogorszy. Wstaję od stołu. – Muszę iść do łazienki. Miło było was poznać, dziewczyny. – Ciebie też, Penny! Wpadaj do nas, kiedy chcesz. Możesz zostać oficjalnie przyjęta do naszego klubu żon i dziewczyn muzyków! Przytakuję z uśmiechem, a potem ruszam szybkim krokiem w kierunku toalet. Popycham ciężkie drzwi i zamykam je za sobą. Opieram się o nie przez chwilę. Wiem, dlaczego się zdenerwowałam: im więcej czasu spędzam z osobami, które żyją tak od dawna, tym bardziej się martwię, że nie odnajdę się w tym świecie. Nie mam żadnych umiejętności, które przydałyby się w ekipie Noah, a moda i muzyka nie interesują mnie na tyle, żebym miała o czym rozmawiać z takimi dziewczynami jak Kendra i Selene. Lubię swój dom, lubię spać we własnym łóżku i lubię być blisko mojej rodziny. Ale lubię też być z Noah. Zerkam na swoje odbicie w lustrze. Już sama myśl, że mam spędzać czas z tymi dziewczynami, sprawia, że czuję się od nich gorsza. Moje długie rude włosy są lekko skręcone i wyglądają na potargane. Odgarniam z twarzy kilka kosmyków i przesuwam palcem po piegach: teraz, latem, są dużo wyraźniejsze. Z lustra patrzą na mnie moje zielone oczy, więc mrużę je i robię do siebie śmieszną minę. Żałuję, że nie umiem posługiwać się eyelinerem tak dobrze jak Selene. Chyba właśnie oczy lubię w sobie najbardziej. Są intensywnie zielone, jak u wampirów w serialach telewizyjnych, i w dodatku zmieniają kolor w zależności od światła. Tata mówi, że przypominają mu morskie szkło – mienią się jak odłamki, wyrzucane przez fale na brzeg. Na szesnaste urodziny dostałam od rodziców szklany naszyjnik w kolorze moich oczu. Przywołuję z pamięci poprzednią noc i uczucie całkowitego relaksu w najwygodniejszej piżamie i objęciach Noah. Nieważne, co myślą o mnie inni – Noah kocha mnie taką, jaką jestem, nawet bez makijażu. Rzucam okiem na zegarek i z zaskoczeniem orientuję się, że minęła prawie godzina. Zastanawiam się, czy spotkanie Noah już się skończyło. Wracam korytarzem do garderoby i pukam ostrożnie do drzwi, które uchylają się pod moimi palcami. Wita mnie ostatni widok, jaki mam ochotę zobaczyć: goła pupa Blake’a.

Blake biega zupełnie goły po garderobie, ściskając w rękach gitarę Noah, a reszta zespołu pęka ze śmiechu. Nie mam pojęcia, gdzie podziać oczy. – Ekhm… CZEŚĆ, CHŁOPAKI! – mówię głośno, żeby mnie zauważyli, ale nie robi to na nich żadnego wrażenia. Noah siedzi na kanapie, zgięty wpół ze śmiechu, więc szybko siadam obok niego, rozpaczliwie usiłując odwrócić wzrok od Blake’a. – O, cześć, P! – Noah przyciąga mnie do siebie i całuje w nos. – Oszczędź nam tych czułości, Noah – woła Blake. – A ty mi oszczędź widoku swojej golizny! – odkrzykuję. Noah znów parska śmiechem, a Blake mruga kilka razy, wpatrując się we mnie z zaskoczeniem. Czuję, jak się rumienię, ale jestem też dumna, że udało mi się wreszcie odpowiedzieć na zaczepkę Blake’a. Kiedy Noah w końcu się udaje się uspokoić, woła głośno: – Okej, chłopaki, wypad stąd! Chcę spędzić trochę czasu z Penny przed koncertem. – Poważnie, stary? Nie mogę najpierw wciągnąć bokserek? – protestuje Blake. – Hej, jak sobie pościelesz, tak się wyśpisz. Ale niech ci będzie. – Noah wyławia bokserki Blake’a przy pomocy pałeczki do gry na perkusji i rzuca mu je przez pokój, marszcząc nos z obrzydzeniem. Blake łapie je w locie i znika za drzwiami, zasłaniając się resztą swoich ubrań, zwiniętych w kłębek. – Co to miało być? – pytam Noah, kiedy w końcu zostajemy sami. – Och, to typowy numer Blake’a. Groził, że zagra dziś na mojej gitarze kompletnie goły. – Noah śmieje się cicho. – Bardzo śmieszne… – Strasznie mi przykro, Penny. – Noah unosi mi podbródek i uśmiecha się do mnie lekko. – Dlaczego? – Myślałem, że będziemy mieli dla siebie dużo więcej czasu. Ale w trasie stale coś się dzieje. Nie spodziewałem się tego. – Opuszcza dłoń z mojego podbródka i przeczesuje nią włosy. – Prasa coraz bardziej się mną interesuje, ciągle mam jakieś wywiady i chcę, żeby ta trasa była dla wszystkich niesamowitym doświadczeniem, dla mnie też. Na razie wszystkie recenzje są dobre, ale muszą takie zostać do samego końca. Najchętniej ćwiczyłbym dwadzieścia cztery godziny na dobę, a kiedy nie ćwiczę i nie promuję koncertów, natychmiast zasypiam. Już jestem wykończony, a większość trasy jeszcze przede mną. – Wiem – próbuję mu jakoś pokazać, że rozumiem, jak się czuje, ale Noah dalej wyrzuca z siebie słowa, jakby pękła w nim jakaś tama. – A poza tym strasznie mi z tym wszystkim dziwnie. Robię coś, o czym marzyłem od dziecka, ale nie ma obok mnie nikogo z rodziny. Nie dostaję SMS-ów od mamy i taty z pytaniami o koncerty, tak jak reszta chłopaków. Nie mam rodziców, którzy codziennie dzwonią do mnie na Skypie, bo się o mnie martwią, jak twoi. Sadie Lee skupia się przede wszystkim na Belli. Ja mam osiemnaście lat, nie potrzebuję babci tak

jak ona. Zostałem z tym wszystkim zupełnie sam. – Wciska się głębiej w kanapę i zaczyna wodzić palcem po nucie, którą ma wytatuowaną na nadgarstku. – Ale dziś wieczorem… dziś wieczorem pójdziemy razem na kolację. Obiecuję. Wiem, że jestem ci to winien. – Nie jesteś mi nic winien, Noah. Kocham cię! I nie zostałeś z tym sam. Masz mnie. Zrobię dla ciebie wszystko, czego będziesz potrzebował. Chcę, żeby ci było lżej. Chcę tylko, żebyś był szczęśliwy. – Jestem szczęśliwy, Penny. Dawno nie byłem taki szczęśliwy jak teraz. Tylko że równocześnie jest mi też smutno, wiesz? Otaczam go ramionami, przyciągam do siebie i mocno przytulam. Czemu nie zauważyłam wcześniej, że Noah coś przeżywa? Dociera do mnie, pod jaką musi być presją. – Chciałabym ci jakoś pomóc. Mogę coś dla ciebie zrobić? – Podrywam się z kanapy i rozglądam po garderobie. – Nie, Penny, naprawdę. Nie musisz nic robić. Wystarczy, że tu jesteś. – Nie, na pewno mogę się na coś przydać. Pozwól mi zrobić dla siebie chociaż jedną rzecz. Jakąś drobnostkę… – Sięgam do minilodówki po koktajl ze świeżych owoców, a potem chwytam szklankę ze stołu i przelewam go do środka. Na koniec nacinam truskawkę i zatykam ją na brzeg szklanki. Teraz koktajl wygląda, jakby można go podać w ekskluzywnym hotelu z fantazyjną słomką do kompletu. – Voilà! – wołam, odwracając się na pięcie, żeby pokazać Noah moje dzieło. Robię kilka kroków w jego stronę, ale nagle czuję, że tracę równowagę. Spoglądam w dół i z przerażeniem orientuję się, że zahaczyłam stopą o stolik, a podłoga zbliża się niebezpiecznie do mojej twarzy. Upadam na ziemię, a koktajl wylewa się ze szklanki i leci w stronę Noah. Widzę popłoch na jego twarzy, kiedy różowa pulpa rozbryzguje mu się na całym ubraniu. – NIE! O nie, Noah! PRZEPRASZAM! – Wstaję pośpiesznie i próbuję ściągnąć dłońmi gęsty napój z jego koszulki. Noah stoi z poważną miną… a potem parska śmiechem. – No ładnie! Zasłużyłaś na mocne przytulenie! – Rozkłada ręce i robi krok w moją stronę, wypinając klatkę piersiową wysmarowaną koktajlem. Piszczę przeraźliwie i rzucam się do ucieczki, a Noah goni mnie po całej garderobie. Dopada mnie w końcu między kanapą a pustymi futerałami na gitary i mocno do siebie przyciska. Wzdrygam się, czując, jak różowa maź zlepia nam ubrania. Noah całuje mnie w czubek głowy. – Hej, dobrze, że mam ze sobą same czarne T-shirty, co? Chyba lepiej się przebiorę. Mruga do mnie wesoło, ściągając koszulkę, i przetrząsa torbę w poszukiwaniu T-shirtu na zmianę. Nie mogę uwierzyć, że jestem najdziwniejszą i najbardziej niezdarną dziewczyną na świecie, a Noah i tak mnie kocha. W świeżej czarnej koszulce Noah wygląda, jakby katastrofa koktajlowa nigdy się nie wydarzyła. Całuje mnie w policzek i wybiega z garderoby, żeby zdążyć na scenę. Chwilę później słyszę zachwycone krzyki z widowni. Jest w swoim żywiole, a to dla mnie najważniejsze.

Doprowadzam się do porządku i dołączam do Kendry i Selene, by obejrzeć resztę występu Noah z małego balkoniku za kulisami, ale wymykam się przed końcem, żeby czekać już na niego w garderobie. Mam nadzieję, że od razu pójdziemy na kolację. Kiedy drzwi garderoby się uchylają, czuję, jak serce podskakuje mi w piersi. Noah ma policzki zaczerwienione od wysiłku, ale na jego twarzy widnieje radosny uśmiech. Zaraz za nim wchodzi Dean w towarzystwie pary, której wcześniej nie widziałam. Nie są ubrani jak na koncert rockowy – mężczyzna ma szary garnitur, kobieta garsonkę w tym samym odcieniu, a całości dopełniają wykrochmalone białe koszule. W takich strojach bardziej pasowaliby do sali konferencyjnej niż koncertowej. – Tu relaksuję się przed występem i odpoczywam po wszystkim. – Noah pokazuje pokój szerokim gestem, a potem wciska dłonie głęboko do kieszeni dżinsów. To dziwne, ale wydaje się zdenerwowany. Zwykle po koncertach bije od niego pewność siebie, więc musi chodzić o tę parę. Zastanawiam się, kim mogą być. – Doskonale, doskonale – rzuca mężczyzna. Kobieta marszczy lekko nos, chociaż próbuje to ukryć. Parskam śmiechem – zdążyłam się już przyzwyczaić do zapachu spoconych muzyków po koncercie. Swoim chichotem ściągam na siebie uwagę. – A to kto? – pyta kobieta, patrząc na mnie. Widać wyraźnie, że jej zdaniem nie pasuję do tego miejsca. – Wygrałaś wejście za kulisy w jakimś konkursie, kochanie? – Yy, nie, to Penny. Jest moją… – To przyjaciółka Noah – wtrąca Dean, gromadząc gości wokół siebie tak, że stają plecami do mnie. Wciąż widzę twarz Noah, ale on unika mojego spojrzenia. Ściska mnie w żołądku. Co się tu dzieje? – Słuchaj, Noah, Alicia i Patrick chcieliby zabrać nas dziś na kolację, żeby załatwić kilka kwestii związanych z umową z Sony, w porządku? – Głos Deana jest słodki jak miód. Teraz wszystko zaczyna mieć sens. To jakieś grube ryby z wytwórni płytowej. Noah w końcu zerka na mnie z wyraźnym poczuciem winy, a potem przenosi wzrok z powrotem na Deana, Alicię i Patricka. „Odmów im, odmów im” – błagam w myślach, chociaż już widzę, że to przegrana sprawa. – Jasne, że tak! – odpowiada Noah i udaje mu się nawet uśmiechnąć. – Bardzo się cieszę. To naprawdę miłe z państwa strony, że przylecieliście tu na ten jeden wieczór, żeby się ze mną spotkać. Wiem, że jesteście państwo strasznie zajęci. Czuję się tak, jakbym dostała cios w samo serce. Teraz to ja nie mogę spojrzeć na Noah. Zamiast tego szarpię nerwowo nitkę, wystającą z jednej poduszek na kanapie. Dlaczego nie przedstawił mnie jako swojej dziewczyny? Chyba nigdy w życiu nie czułam się bardziej niewidzialna i speszona. Nie podnoszę wzroku nawet, kiedy wychodzą razem z garderoby, dopóki nie usłyszę, jak zamykają się za nimi drzwi. Dostaję gęsiej skórki, chociaż w pokoju jest ciepło. Potem czuję, jak poducha obok mnie zapada się

pod czyimś ciężarem i z zaskoczeniem orientuję się, że Noah wrócił. Chwyta mnie za rękę. – Przepraszam, Pen… Nie pozwalam mu dokończyć. – Słuchaj, wszystko okej, naprawdę. Rób, co musisz. Super, że przyjechali się z tobą zobaczyć. – Posyłam mu uśmiech z nadzieją, że nie widać, jaki jest wymuszony. Noah przygląda mi się uważnie, próbując się doszukać jakiejś szczeliny w masce, w jaką zamieniła się moja twarz, ale nie zdradzam się ze swoim rozczarowaniem. Dopiero, kiedy znów wychodzi, czuję piekące łzy w kącikach oczu, ale powstrzymuję płacz, pakuję aparat i laptopa i wracam do hotelu.

Tylko jedna osoba może mi teraz pomóc. W pokoju hotelowym natychmiast dzwonię do Elliota na Skypie. Kiedy udaje mi się połączyć, zalewa mnie fala ulgi. – Ale masz szczęście, Penny. Właśnie chciałem zacząć wieczorną sesję pielęgnacyjną. Muszę się rozprawić z tymi szponami. – Na ekranie pojawia się lekko rozpikselowany Elliot z uniesionymi dłońmi. – Elliot, mam nagły wypadek! – Poszłaś w końcu zwiedzać? – Nie… ale dzięki, że mi o tym przypomniałeś – wzdycham ciężko i opieram głowę na rękach. – Wow, lady P. Co się dzieje? Przygryzam wargę. Od czego zacząć? – Mówiłam ci, że Noah nie ma dla mnie wcale czasu, bo albo śpi, albo występuje, albo wygłupia się z zespołem, prawda? No to dziś mieliśmy iść na kolację, ale z Los Angeles przylecieli do niego ludzie z wytwórni płytowej, więc zamiast ze mną spotyka się z nimi. – Aha, ale to chyba dla niego ważne… – Nie o to chodzi. Zrozumiałabym, że ma spotkanie z Sony. Ale… to było takie dziwne. Siedziałam z nimi w jednym pokoju, a on nawet mnie nie przedstawił jako swoją dziewczynę. Najwyraźniej zostałam oficjalną TD. – TD? – pyta Elliot. – Tajną Dziewczyną – wyjaśniam. – Poczułam się tak, jakby się mnie wstydził. Elliot marszczy brwi. – To mi zupełnie nie pasuje do Noah. Niefajnie cię potraktował. Na twoim miejscu poszedłbym z nimi na kolację i przysunął sobie krzesło do ich stolika, żeby im pokazać, co o tym myślę. Nie mogę powstrzymać chichotu. Elliot naprawdę by to zrobił. On nie wie, co to wstyd. Ale nawet żartowanie z Elliotem mnie dołuje. Przypomina mi, jak jest daleko, a w tej chwili najbardziej na świecie chciałabym być z powrotem w Brighton i jak zwykle rozmawiać z nim w moim pokoju. Podciągam kolana pod brodę i mocno przytulam samą siebie. – Może jest po prostu zmęczony. Może był w szoku, że się tak nagle pojawili? Przecież nie może powiedzieć, że nie pójdzie z nimi na kolację, prawda? Muszę przestać doszukiwać się w tym czegoś, czego tam nie ma. Na ekranie Elliot wzdycha ciężko. – Strasznie dużo niewiadomych, Penny. A ty nie zrobiłaś nic złego. To on zaprosił ciebie na swoją trasę, pamiętasz? Obiecał, że w każdym mieście urządzicie sobie Dzień Magicznej Tajemnicy. Powiedział, że nie będzie czym się stresować, bo to jego pierwsza trasa i ma świetną ekipę. Mówił, że po tylu próbach nie będzie musiał dużo ćwiczyć między koncertami. To on chciał, żebyś z nim pojechała, a nie na odwrót. Nic dziwnego, że jesteś rozczarowana. – Ale nie miał pojęcia, że media będą się nim tak interesować… a to przecież nie jego wina, że ktoś zaprosił go na kolację. Na pewno jemu też jest ciężko – mówię, a potem kręcę głową. – Po prostu mam

wrażenie, że równie dobrze mogłoby mnie tu nie być… – No nie wiem, P. Jak dla mnie, to coś tu jest trochę nie halo. Tylko pamiętaj, że żaden mężczyzna nie będzie cię kochał tak mocno jak ja. – Posyła mi całusa i parska śmiechem. – Wiesz, że też cię kocham, ale jakoś mnie to nie pociesza. – Oj, daj już spokój. Po prostu zacznij robić to wszystko, co sobie zaplanowałaś na tę podróż. RUSZ SIĘ, KOBIETO. I zabierz ze sobą aparat. Ma rację. Noah jest zajęty i nie mogę nic na to poradzić, więc zamiast użalać się nad sobą na Skypie, powinnam wyjść z hotelu i pozwiedzać to piękne miasto na własną rękę. – Właśnie, że będę miała Dzień Magicznej Tajemnicy – mówię – nawet, jeśli urządzę go sobie sama. – I to jest dobre podejście! – woła Elliot, ale z jakiegoś powodu nie wygląda na zbyt zadowolonego. Walę się dłonią w czoło tak mocno, że chyba zostaje mi na twarzy czerwony ślad. Znów tak bardzo pochłonęły mnie moje kłopoty, że nawet nie zapytałam Elliota, co u niego. Przepraszam go gorąco i naprawiam swój błąd, a Elliot uśmiecha się do mnie radośnie. – Wszystko idzie świetnie. Staż jest fantastyczny, chociaż codziennie muszę dojeżdżać do Londynu! Nie mogę się doczekać, aż tam zamieszkam. Jedno jest pewne, wielkie miasto to dla mnie idealne miejsce. Jest taki szczęśliwy, że prawie podskakuje na krześle, ale na myśl, że wyprowadzi się z Brighton, ściska mnie w dołku. Kolejny raz uświadamiam sobie, że niedługo moje życie się zmieni, czy tego chcę, czy nie. – To świetnie, Wiki! – udaje mi się pokryć mój smutek uśmiechem. – Z Alexem też wszystko się dobrze układa. Poszedłem z nim na ten mecz rugby i… podobało mi się! – Coś ty! Strasznie się cieszę. Zobaczysz, jeszcze zamienisz się w prawdziwego kibica. Elliot się krzywi. – Raczej nie. Ale obejrzeliśmy na YouTubie koncert Noah w Berlinie. To było takie słodkie, kiedy zadedykował ci Jesienną dziewczynę! Szkoda, że ja nie mogę zrobić jakiegoś wielkiego, romantycznego gestu, żeby okazać uczucia mojemu chłopakowi. – Elliot… – Wiem, wiem. Wcale nie narzekam! Powie wszystkim, że jest gejem, kiedy będzie na to gotowy. Żałuję tylko, że bycie ze mną tego nie przyspiesza. Wiem, że to głupie. – Mam ochotę przytulić mocno Elliota i przekonać go, że nie musi się martwić, bo wszystko z Alexem w końcu się ułoży. – Okej, to gdzie teraz jedziesz, globtroterko? Czy znów czekają cię wielogodzinne męki w autokarze z piekła rodem? – Następny przystanek to Rzym! I nie, lecimy tam samolotem! – Ale masz szczęście, signorina. – Przez chwilę patrzymy na siebie z Elliotem w milczeniu. Jego zielone oczy, których kolor podkreślają jeszcze czerwone oprawki okularów, zachodzą łzami. – Tęsknię za tobą – mówi. Nie mogę nic na to poradzić – ja też się rozklejam. – A ja za tobą. Oboje przytulamy się do ekranów, a potem liczymy do trzech i rozłączamy się w tym samym momencie.

Popołudniowy lot z Monachium do Rzymu upływa mi zaskakująco przyjemnie. Blake i reszta zespołu siedzą z tyłu, więc mamy dla siebie trochę czasu z Noah. Owinięta w sweter mamy i wtulona w jego ramię jestem w stanie opanować stres, chociaż w chwili startu łapię go za rękę. W czasie lotu rozmawiamy o branży muzycznej i dyskutujemy, który zespół rockowy był najlepszy. Noah chyba nie do końca rozumie, dlaczego wybieram Journey, ale nic na to nie poradzę: uwielbiam piosenkę Don’t Stop Believin’! On kocha Pink Floydów i nie wierzy, że nigdy ich nie słyszałam. Włącza mi Wish You Were Here na swoim iPodzie i pożycza mi słuchawki. Zgadzam się z nim, że muszę poszerzyć swoją wiedzę muzyczną. Kiedy wychodzimy z lotniska, czuję na twarzy cudowny ciepły wiatr. Wiele osób mówiło mi, jaki piękny jest Rzym, i bardzo się cieszę, że wreszcie jestem we Włoszech. Wieczorem nie ma koncertu, a jutro przez cały dzień planujemy zwiedzać miasto z Noah. W drodze do hotelu ogarnia mnie coraz większe podekscytowanie. Rzym naprawdę wygląda spektakularnie, nawet z autokaru z przyciemnianymi szybami. Na miejscu Noah rzuca się na moje łóżko. – Jaki fajny dzień! Lubię z tobą gadać o wszystkim i o niczym. – Wiem, co masz ma myśli. Znów było jak w Nowym Jorku, zanim ktokolwiek usłyszał o Noah i Penny. Leżymy obok siebie, a on ujmuje moją twarz w dłonie i całuje mnie. Takie pocałunki sprawiają, że cała się rozpływam i mam wrażenie, że zaraz trzeba mnie będzie zbierać z podłogi. Noah osiągnął mistrzostwo w tej dziedzinie. Nie to, żebym całowała się z wieloma chłopakami, ale Noah jest starszy i dużo dojrzalszy i czuję się z nim zupełnie inaczej. Jego pocałunki nie są śmieszne ani dziwaczne, tylko po prostu idealne. Noah jest wykończony, więc zamawiamy jedzenie do pokoju i włączamy jakiś film, żeby się odprężyć. Niedługo potem zasypia z głową na moich kolanach. Kiedy film się kończy, mam ochotę pozwolić mu spać dalej, ale zaczyna mi drętwieć ręka, na której się opiera. Przesuwam się, żeby ją uwolnić, a on się budzi. – Hej, która godzina? – pyta półprzytomnie. – Film się już skończył? – Siada na łóżku, a ja parskam śmiechem, bo z jednej strony ma całkiem przyklepane włosy. Ciska we mnie poduszką, a potem przeciąga się i ziewa. – Do zobaczenia rano, Księżniczko Penny. Zeskakuje z łóżka i podchodzi do drzwi. Nocowałam już w tylu hotelach, że przestało to być dla mnie ekscytujące, a wszystkie pokoje zaczynają wyglądać podobnie. – Może zostaniesz ze mną? Tak jak w Berlinie? Proooszę – uśmiecham się do niego słodko. – Znasz zasady, Penny. Tamta noc to był wyjątek. Twoim rodzicom by się to nie spodobało. Poza tym Dean by mnie zabił. Oddzielne sypialnie to był jeden z warunków, żebyś mogła ze mną pojechać. – Moi rodzice są tacy staroświeccy. To wkurzające – jęczę z niezadowoleniem.

– Po prostu troszczą się o swoją małą córeczkę. – MAŁĄ? Mam już szesnaście lat! Wyjeżdżam sama za granicę… – Dla nich zawsze będziesz ich małą córeczką, Penny. Wiesz o tym. Widzimy się jutro o dziewiątej na dole. Kocham cię. – Posyła mi buziaka i idzie do swojego pokoju. Resztę wieczoru zajmuje mi długa kąpiel i surfowanie po internecie: sprawdzam konta moich ulubionych fotografów na Instagramie, hasztagi dla Rzymu i wskazówki dla zwiedzających. Zastanawiam się przez chwilę, czy nie stworzyć instagramowego profilu dla Girl Online – może bez słów byłoby bezpieczniej? Ale potem słyszę w głowie dzwonek alarmowy. „Nie wchodź online, Penny…” Gaszę światło i przykrywam się kołdrą, a moje myśli wypełniają filtry, zdjęcia i różne rzymskie przysmaki. Chwilę później już śpię. Następnego ranka pakuję torebkę, biorę aparat i schodzę do recepcji. Noah jeszcze nie ma. Czuję znajome gniecenie w żołądku. Mam nadzieję, że nie czeka mnie powtórka z Berlina. – Penny. – Noah pojawia się obok mnie, ale nie wydaje się tak podekscytowany jak ja. Ma poważną minę. – Jednak nie mogę dziś iść zwiedzać. Dean chce, żebym spotkał się z dziennikarzami, a później nie będę miał już czasu. Próbuję zachować spokój, ale czuję, jak gotuje się we mnie złość i zaczyna mnie palić twarz. – Okej – rzucam przez zęby. – Przepraszam. Jesteś zła? – Próbuje wziąć mnie za rękę, ale wyrywam mu ją gwałtownie. – Nie, spoko. Nic się nie stało – odpowiadam. Bawię się paskiem torby, desperacko szukając jakiegoś powodu, żeby stamtąd uciec, zanim stracę nad sobą panowanie i wybuchnę jak wulkan. – Aha, no to super. Cieszę się, że ci to nie przeszkadza – mówi Noah, uśmiechając się do mnie. I wtedy już nie mogę dłużej wytrzymać. – WŁAŚNIE, ŻE MI TO PRZESZKADZA, NOAH. TO CHYBA JASNE, ŻE MI TO PRZESZKADZA. – Ale przed chwilą powiedziałaś… – DZIEWCZYNA ZAWSZE MÓWI, ŻE NIC SIĘ NIE STAŁO, ALE CHŁOPAK POWINIEN UMIEĆ POZNAĆ, ŻE COŚ SIĘ JEDNAK STAŁO. TAK ROBI PRAWDZIWY CHŁOPAK. I wiesz, co jeszcze robi? Nie rozczarowuje swojej dziewczyny przy każdej możliwej okazji. – Mój głos robi się wysoki i piskliwy, ale nie jestem już w stanie się pohamować. – Tak, robisz coś ważnego i jesteś przerażony, ale wiesz co? Ja też! Poświęciłam większość wakacji, żeby tu z tobą być, bo powiedziałeś mi, że będziemy mieli czas na różne rzeczy, Noah. Obiecałeś mi to. Staram się dla ciebie, jak mogę, ale jestem już zmęczona. Czuję się jak jakiś sprzęt, przenoszony z miejsca na miejsce. – W tym momencie szczęka Noah leży już prawie na podłodze, a oczy wszystkich w lobby zwrócone są na nas. Próbuję zniżyć głos, ale nadal jestem zła, więc ciągnę równie głośno: – Nie jestem twoim sprzętem, Noah! Przyjechałam tu i chcę przeżywać to wszystko razem z tobą i spędzić razem chociaż jeden dzień tak, jak sobie zaplanowaliśmy! – Stoję przed nim zdyszana, czekając na jego odpowiedź, ale Noah odwraca się na pięcie i wychodzi z hotelu. Stopy mam wrośnięte w podłogę. Ciężka łza stacza mi się po policzku, kiedy patrzę, jak mój chłopak wskakuje do czekającej taksówki i odjeżdża. Czuję na sobie świdrujące spojrzenia ludzi z całego lobby, więc unikając kontaktu wzrokowego z kimkolwiek, unoszę wysoko głowę i ruszam pewnym krokiem w stronę windy. Kiedy drzwi rozsuwają się przede mną, wchodzę do środka i czekam spokojnie, aż się zamkną… a potem wybucham niekontrolowanym szlochem. Cieknie mi z nosa, robię się cała czerwona i z trudem łapię oddech.

30 czerwca

To było nieuniknione: Nasza pierwsza prawdziwa kłótnia Nienawidzę się kłócić. (Wcale nie). Właśnie, że tak – naprawdę tego nienawidzę! Robię wszystko, żeby uniknąć konfrontacji. Afera koktajlowa to pierwsza sytuacja od lat, w której się komuś postawiłam. I chociaż tak świetnie mi to zrobiło, nadal nie polubiłam konfrontacji. Kiedy ogarnia mnie złość, całkiem się rozsypuję. Zaczynam płakać. A kłótnia z Chłopakiem z Brooklynu? To prawie niewyobrażalne! Jak mogę się kłócić z kimś, kogo tak strasznie kocham? Odkąd się poznaliśmy, zawsze byliśmy szczęśliwi i beztroscy. Pewnie to znaczy, że nasza dobra passa musiała się kiedyś skończyć. I ten dzień właśnie nadszedł. Wyobraźcie sobie bardzo luksusowe i eleganckie lobby hotelowe w Rzymie: wysokie marmurowe kolumny i sklepiony sufit ozdobiony pięknym freskiem. Wyobraźcie sobie, jak niosłoby się tam echo. Teraz dorzućcie do tej wizji wściekłą szesnastolatkę z rudymi włosami, wzrost metr sześćdziesiąt pięć, i jej super fajnego, uroczego, wyluzowanego chłopaka, który przy okazji jest gwiazdą rocka. Teraz wyobraźcie sobie, jak mój podniesiony głos odbija się od ścian, tak że słychać go w całej recepcji. Ja nie muszę sobie tego wyobrażać – wystarczy, że sobie przypomnę. W tamtej chwili nie obchodziło mnie, że robię scenę, ale właśnie do mnie dotarło, że jeśli kiedykolwiek planuję opuścić ten hotel, będę musiała znów przejść przez to lobby. Mega obciach. Moi rodzice bardzo rzadko się kłócą. Czasem słyszę, jak mój brat kłóci się ze swoją dziewczyną, ale zawsze chodzi o jakieś totalne bzdury w stylu: „Nie, mówiłem ci, że oddzwonię zaraz po meczu”. Wydaje mi się, że oni mają tylko drobne sprzeczki, a to, co właśnie się wydarzyło między mną a Chłopakiem z Brooklynu, to coś dużo poważniejszego. Chociaż właściwie, czy można coś nazwać kłótnią, jeśli tylko jedna osoba się wydziera? Mam wrażenie, że całym wkładem CB w tę sytuację było mruganie ze zdziwieniem. Czy zrobiłam z siebie idiotkę? Wiem tylko, że czasem trzeba się pokłócić, żeby wszystko mogło się znów poukładać, a ja zamierzam się

zachować jak dojrzała, odpowiedzialna, dorosła osoba i pogodzić się z CB. Pokażcie mi parę, która nie ma za sobą jakiejś awantury. Albo nie. (Wiki, to o was). Dużo się dziś nauczyłam, więc na przyszłość zrobię sobie listę rzeczy, jakich NIE należy robić podczas kłótni: 1. Nie kłóć się w recepcji hotelowej – wybierz odpowiedni moment i miejsce. Nie wszyscy muszą się dowiedzieć ze szczegółami, dlaczego jesteś zdenerwowana. 2. Pamiętaj, że prawdopodobnie mówisz trochę głośniej, niż ci się wydaje. 3. Nie udawaj, że jesteś spokojniejsza niż w rzeczywistości i nie mów, że wszystko w porządku. Nie każdy umie ci czytać w myślach. 4. Spróbuj zachować się z klasą i nie stracić panowania nad sobą. Z naciskiem na słowo „spróbuj”, bo w tym momencie może być już za późno. 5. Kiedy po twoim wybuchu chłopak odchodzi bez słowa, nie stój jak wryta zbyt długo, bo będziesz się czuła i wyglądała jak kretynka. 6. Kiedy po wszystkim jedziesz zaryczana i zasmarkana windą, spodziewaj się, że w drodze na górę ktoś jeszcze do niej wsiądzie. Bo do tego służą windy. 7. Jeśli powiesz, że masz ostry katar sienny, zrobisz z siebie wariatkę. I tak widać, że płaczesz, więc równie dobrze możesz się do tego przyznać i przyjąć chusteczkę od miłego Włocha w średnim wieku. 8. Jeśli robisz wielkie wyjście, upewnij się, czy masz przy sobie klucz do pokoju. Głupio wyjdzie, jeżeli będziesz musiała zjechać z powrotem do recepcji po zapasowy. 9. Kiedy już siedzisz sama w swoim pokoju, nie analizuj bez końca całej sytuacji. 10. Nie jedz lodów w gorącej kąpieli – to nie takie łatwe, zwłaszcza że wszystko się błyskawicznie topi. Polecam zastąpić je preclami. Tyle na razie na ten temat. Ciężko mi pisać dalej, bo teraz, kiedy widzę wszystko czarno na białym, wiem, że muszę przeprosić Noah za mój publiczny wybuch. W każdym związku zdarzają się wyzwania, z którymi trzeba się razem zmierzyć. Musimy po prostu znaleźć w sobie dość siły, żeby pamiętać, że kłótnia (nawet megapoważna) nie musi oznaczać końca związku. Girl Offline… która już nigdy nie będzie online xxx

Publikuję notkę, zamykam laptopa i od razu czuję się tak, jakby kamień spadł mi z serca. Nic dziwnego, że uwielbiam pisać, zapełniając mój mały (prywatny) kącik w internecie przemyśleniami o życiu i radami dla samej siebie – działa to na mnie terapeutycznie. Kiedy zobaczę się z Noah, przeproszę go za moje zachowanie w lobby i jestem pewna, że on też mnie przeprosi. Poradzimy sobie z tą sytuacją. Wyglądam przez okienko przy moim łóżku i widzę w dole ludzi spacerujących po rozświetlonych słońcem uliczkach. Jestem w Rzymie. W Rzymie. Mieście, które dotąd mogłam zobaczyć tylko w snach. Mieście Michała Anioła, Rafaela i Sophii Loren! Mogę tu siedzieć i przez resztę dnia analizować naszą kłótnię albo oderwać od niej myśli i nacieszyć się Rzymem – nawet, jeśli miałabym to zrobić sama. Słyszę w głowie głos Elliota, który każe mi wyjść i rozejrzeć się po mieście. Tym razem go posłucham. Zwlekam się z łóżka i człapię do lustra. Wyglądam żałośnie. Ocieram chusteczką zapuchnięte oczy, a potem czuję, jak kontrolę przejmuje pewna siebie Ocean Strong. „Wystarczą duże okulary przeciwsłoneczne i nikt niczego nie zauważy” – mówię sobie w duchu. Wiążę włosy w luźny kok, łapię torbę (tym razem upewniam się, czy jest w niej klucz do pokoju) i wychodzę szybko, zanim zdążę zmienić zdanie. Na korytarzu mijam Larry’ego. – Penny? Gdzie idziesz? – Marszczy brwi z troską. – Wychodzę, Larry. Po prostu wychodzę. Nie mogę już dłużej siedzieć zamknięta w pokoju, bo zaraz oszaleję. – Poczekaj, pójdę z tobą. A co, jeśli się zgubisz? Masz mapę? Mapę? Nawet nie przyszło mi to do głowy. Moja wewnętrzna Ocean Strong zaczyna się wahać, ale mówię jej, żeby wzięła się w garść. Kręcę głową. – Poważnie, dam sobie radę. Chyba muszę pobyć trochę sama, żeby uporządkować myśli. Jeśli się zgubię, na pewno do ciebie zadzwonię albo wrócę do hotelu taksówką. Jestem dużą dziewczynką, Larry. – Uśmiecham się do niego i ruszam dalej korytarzem. – Weź chociaż to. – Larry wyciąga z kieszeni kurtki zniszczony przewodnik po Rzymie. Unoszę brew, a on wzrusza ramionami i rzuca szorstko: – Po prostu lubię mieć wszystkie potrzebne informacje. Baw się dobrze, okej? Moja rada: zjedz tyle pizzy i lodów, ile dasz radę. Nie ma takiego problemu na świecie, którego nie rozwiąże duża porcja węglowodanów. Stojąc pod ogromną kopułą Panteonu, dziękuję w duchu Larry’emu za jego przewodnik – bez niego nie znalazłabym żadnych zabytków. Rzym zapiera mi dech w piersiach. Mam wrażenie, że za każdym rogiem kryje się jakieś magiczne miejsce. Po wyjściu z hotelu chodziłam z aparatem praktycznie przyklejonym do twarzy. Krążyłam brukowanymi uliczkami, myśląc, że idę w dobrą stronę, ale kiedy trzeci raz trafiłam

pod tę samą fontannę, postanowiłam schować dumę do kieszeni i zajrzeć do przewodnika. Wtedy wreszcie udało mi się trafić do Panteonu. Pełno w nim turystów, ale we wnętrzu tego ogromnego budynku wszystkich ogarnia ten sam niemy zachwyt. Jest jak oaza spokoju wśród zgiełku otaczających go ulic. Z Panteonu wędruję szlakiem turystycznym do Koloseum i siadam na ławce w parku przed wejściem, ściskając w dłoniach wielki kawałek pizzy na wynos. To takie nierealne: czuję się, jakbym przeniosła się na karty podręcznika do historii albo na plan jakiegoś programu telewizyjnego. Próbuję sobie wyobrazić, jakbym się czuła na widowni Koloseum, obserwując paradę gladiatorów albo inscenizację jakiejś bitwy morskiej. To byłoby trochę inne widowisko od koncertów, na które chodziłam – chociaż właściwie niektórych fanów Noah tak ponosi, że kiedyś naprawdę może się polać krew. Moja wizja rozpływa się, kiedy otacza mnie grupka Włoszek w najlepszych niedzielnych sukienkach. Szczebioczą w zawrotnym tempie, gestykulując żywiołowo, a ja usiłuję znaleźć obiekt ich zainteresowania. A potem widzę ją: piękną pannę młodą, która właśnie pozuje fotografowi na tle Koloseum. To dopiero będzie epickie zdjęcie ślubne. Pan młody znów staje obok swojej wybranki. Wyglądają na bardzo szczęśliwych, kiedy trzymając się za ręce, ustawiają się do kolejnej fotografii. Też pstrykam im słodką fotkę, chociażby po to, żeby pokazać ją mamie. Śluby zawsze mi się z nią kojarzą. Byłaby zachwycona, widząc parę młodą w tak dramatycznej, widowiskowej scenerii. Za nią na trawie stoją w rzędzie druhny w długich różowych sukniach z satyny, znacznie okazalszych niż tradycyjne suknie dla druhen, które widujemy w Anglii. Następna rzecz, jaka spodobałaby się mamie. Czuję, jak na mojej twarzy pojawia się uśmiech, bo przypominam sobie album weselny rodziców. Mama świeżo rzuciła karierę aktorską, żeby zajmować się planowaniem ślubów, więc oczywiście mieli najbardziej ekstrawaganckie wesele wszech czasów. Impreza była pod hasłem „Królewski Ślub”, co pod koniec lat osiemdziesiątych oznaczało odjechane wesele w stylu księżnej Diany, a nie subtelną elegancję Kate Middleton. Księżna Diana w życiu nie pozwoliłaby na to, żeby pupa jej siostry była większą gwiazdą od niej! Zawsze, gdy oglądam zdjęcia sukni mamy, parskam śmiechem. Składała się z niezliczonych warstw kremowej satyny inkrustowanej drobnymi perełkami i miała najbardziej bufiaste rękawy, jakie widziałam w życiu – każdy był prawie wielkości głowy mamy. Słyszałam, że kiedy szła przez kościół, podrygiwała jak gigantyczna beza. Mama zawsze mi mówi, że goście byli ubrani równie wystrzałowo. Wszystkie kobiety wystroiły się w garsonki z poduszkami na ramionach i kapelusze w tym samym kolorze, a każda z dziesięciu (tak, dziesięciu!) druhen paradowała w sukni z bufiastymi rękawami i białych rękawiczkach, ze świeżą trwałą na głowie. Naprawdę żałuję, że nie widziałam ich ślubu, chociaż wtedy jeszcze nikomu nawet się nie śniło, że przyjdę na świat. Na szczęście świetnie pamiętam wszystkie trzy ceremonie odnowienia przysięgi małżeńskiej, jakie rodzice dotychczas zorganizowali, a zbliża się trzydziesta rocznica ich ślubu. W rezydencji Potterów każdy powód jest dobry, żeby wyprawić przyjęcie. Kiedy pierwsza para młoda kończy zdjęcia, natychmiast zastępuje ją następna. Przypomina to taśmociąg dla nowożeńców. Patrząc, jak każda z par zajmuje swoje miejsce przed Koloseum, zaczynam sobie wyobrażać, jak mógłby wyglądać mój ślub. Wiem jedno – mama da z siebie wszystko i wyprawi mi najwspanialsze wesele w swojej karierze. Wszędzie będzie mnóstwo moich ulubionych kwiatów – orchidei. Elliot zostanie moim drużbą. Mama i tata poprowadzą mnie przez kościół. Ale czy przed ołtarzem będzie na mnie czekał Noah? Tydzień temu odpowiedziałabym, że tak, ale teraz nie jestem tego taka pewna.

Ogarnia mnie fala smutku, bo przypominam sobie naszą kłótnię. Czuję się rozdarta między poczuciem winy a złością i nie wiem, co o tym wszystkim myśleć. Do oczu napływają mi łzy, policzki zaczynają mnie palić. Nic już nie rozumiem. Ale wyszłam z hotelu właśnie po to, by przestać to roztrząsać. Energicznie podrywam się z ławki, płosząc stado gołębi, które rozsiadły się u moich stóp. Jeden z ptaków zbliża się niebezpiecznie do panny młodej, czekającej na swoją kolej, i wypuszcza z siebie strugę jasnego płynu, która leci w kierunku jej śnieżnobiałej sukni. – Uwaga! – wołam, chociaż nie wiem, czy Włoszka mnie zrozumie. Jej wybranek najwyraźniej zna angielski, bo szarmancko zasłania ją własnym ciałem. Odchodzę stamtąd szybkim krokiem. Kolejka do wejścia do Koloseum ciągnie się przez całą ulicę, więc rezygnuję z szansy, żeby przyjrzeć się dokładniej arenie gladiatorów. Ale naprawdę rozumiem, jak musieli się czuć. W zeszłym roku miałam wrażenie, że znalazłam się we współczesnej wersji Koloseum: każdy internauta mógł zadecydować o moim losie, pokazując uniesiony lub opuszczony kciuk. Czy nadawałam się na dziewczynę Noah? W tej chwili zobaczyłabym same opuszczone kciuki. Na pewno rzuciliby mnie lwom na pożarcie. Kiedy o tym myślę, przeszywa mnie dreszcz. Przed powrotem do hotelu postanawiam zaliczyć jeszcze jedną atrakcję Rzymu – Fontannę di Trevi. Jakimś cudem ominęłam ją, błąkając się w poszukiwaniu Panteonu. Sprawdzam trasę na mapie, a potem strzelam sobie szybkie selfie przed Koloseum i wysyłam je do Elliota na dowód, że naprawdę zwiedzam. Kiedy w końcu docieram do fontanny, robi mi się słabo. Nie dlatego, że jest zachwycająco piękna (chociaż to prawda), tylko z powodu masy turystów wokół niej. Ludzie stoją stłoczeni jak sardynki w ogromnym półokręgu, usiłując zrobić idealne zdjęcie. Uznaję, że najlepiej będzie zostać z tyłu, ale chcę też pstryknąć fotkę przed powrotem do hotelu. Po chwili udaje mi się przesunąć trochę bliżej fontanny i wyjąć aparat. Nagle nie mogę myśleć o niczym innym niż bezlitosny żar, jaki leje się z nieba, i otaczający mnie tłum. Zaczynam się pocić. Próbuję się uspokoić i odejść trochę dalej, ale nie mogę – stoję wciśnięta w beżowy kamienny mur, a kiedy się odwracam, nie widzę nic oprócz twarzy innych turystów. Serce wali mi w piersi tak mocno, że chyba widać je przez koszulkę. Czuję ucisk w gardle i nie mogę normalnie oddychać. Pochylam głowę i rzucam się przed siebie, rozpychając ludzi aparatem, po drodze pstrykając im przypadkowe zdjęcia. Na szczęście znajduję w pobliżu wolną ławkę, więc kładę się na niej i wbijam wzrok w niebo. Nie zasnuwa go niemal żadna chmura, ale skupiam się na liczeniu nawet najrzadszych obłoczków. Koncentruję się na oddechu: robię głęboki wdech, a potem długo wypuszczam powietrze. Na tym etapie nie przejmuję się już, czy ktoś się na mnie gapi: muszę po prostu ochłonąć. Kiedy znów mogę normalnie oddychać, przeglądam zdjęcia, które zrobiłam, przedzierając się przez tłum. Kasuję je po kolei, żeby mieć więcej miejsca na karcie pamięci, gdy nagle rzuca mi się w oczy twarz dziewczyny w jaskrawoczerwonej chustce. Czarne włosy ma przycięte w zgrabnego boba sięgającego brody, a wyraz jej twarzy kogoś mi przypomina. Robię zbliżenie, ale ekran aparatu jest za mały, żebym mogła zobaczyć ją dokładniej. Podnoszę wzrok, żeby odnaleźć tę dziewczynę w tłumie, i widzę, jak odchodzi pewnym krokiem od fontanny, a chustka powiewa za nią na wietrze niczym flaga. „To przecież nie może być… czy to ona?” Zeskakuję z ławki i podbiegam do niej. Kiedy jestem już blisko, wyciągam rękę i dotykam jej ramienia. – Leah? – pytam. – To ty?

Leah odwraca się z wyrazem paniki na twarzy, a ja słyszę za sobą ostry męski głos: – Hej! Stój! Zostaw ją! Ale zaraz potem Leah mnie poznaje i uśmiecha się ciepło. – Penny! Jak dobrze, że to ty! – Zerka mi przez ramię i mówi do mężczyzny za mną: – W porządku, Callum, alarm odwołany. To tylko Penny Porter, dziewczyna Noah Flynna. Leah ciągnie mnie na ławkę i siadamy obok siebie. Jej ochroniarz staje niedaleko nas. Leah spogląda na niego. – Wszystko okej, Callum. Zrób sobie przerwę, idź po coś do picia. Z Penny będę bezpieczna. Ochroniarz waha się przez chwilę, przenosząc spojrzenie z Leah na mnie i z powrotem, a potem kiwa głową. – Prawie cię nie poznałam – mówię po jego odejściu. – Wiesz, o to właśnie chodzi w przebraniu, głuptasie. Musisz mieć dobre oko! – Opiera się na ławce, wystawiając twarz w stronę słońca. Jest w peruce, która z hollywoodzkiej długowłosej blondynki przeobraża ją brunetkę ze zgrabnym bobem. Usta ma pociągnięte jasnoróżową szminką, która uwydatnia jej naturalnie wydęte wargi. To wszystko w połączeniu z tanimi okularami przeciwsłonecznymi – które wyglądają jak ze sklepu „Wszystko za funta” – sprawia, że trudno rozpoznać w niej gwiazdę pop. Trudno, ale mnie się udało. – Rzym jest cudowny, prawda? – zachwyca się. – Jadłaś już gelato? Lody we Włoszech smakują po prostu nieziemsko. Lodziarnia Pinkberry w Los Angeles nie ma z nimi szans. Rzadko pozwalam sobie na słodycze, ale gelato to moja słabość. – Jeszcze nie. Właściwie, to zwiedzam po omacku. Albo idę za innymi turystami, albo próbuję, bez większych sukcesów, posługiwać się mapą z tego starego przewodnika. – Obie wybuchamy śmiechem. W towarzystwie Leah czuję się zaskakująco dobrze i swobodnie. – Okej, w takim razie chodź ze mną – mówi. – Znam absolutnie najlepszą rzymską lodziarnię, o której nie przeczytasz w żadnym przewodniku. Ciekawe, jaką minę zrobi Tom, kiedy mu powiem, że Leah Brown oprowadzała mnie po Rzymie i zabrała na lody. Chociaż najbardziej lubi dubstep i elektroniczną muzykę dance, to nieraz złapałam go na wgapianiu się w zdjęcia Leah Brown. – Poza tym, jeśli się pospieszymy, uda mi się zgubić Calluma. – Mruga do mnie, a potem łapie mnie za rękę i prowadzi wąskimi rzymskimi uliczkami. Spacer po Rzymie z Leah to dziwne doświadczenie. Chociaż jest do siebie zupełnie niepodobna, to w jej sposobie poruszania się widać pewność i zdecydowanie, które natychmiast przywodzą na myśl Leah Brown. Tego tak łatwo nie zamaskuje. Kiedy w końcu wychodzimy na wielki plac, aż piszczę z zachwytu. Jest tam mnóstwo artystów ze sztalugami, a malarze sprzedają swoje prace i rysują portrety przechodniów. Oba krańce placu zdobią

fontanny i potężne kolumny, które wznoszą się wysoko do nieba. To Rzym w całej okazałości. – Jesteśmy na Piazza Navona – wyjaśnia Leah, chichocząc na widok mojego rozanielonego wyrazu twarzy. – Chodź, tu jest ta lodziarnia. – Wślizgujemy się do małego lokalu, który różni się od wszystkich innych gelaterii, jakie widziałam. Zamiast wielkich pojemników z puchatymi obłokami lodów stoją tu okrągłe metalowe puszki, wyskrobane prawie do czysta, co musi świadczyć o popularności tego miejsca. – Te są zabójcze. Pistacjowe – mówi Leah, wskazując jedną z puszek. – Zdecydowanie moje ulubione. – Zamawia jedną kulkę w papierowym kubeczku. Obcesowy lodziarz wręcza jej lody, a Leah nabiera sporą porcję plastikową łyżeczką i wkłada ją do ust z pomrukiem zachwytu. – Mmmmmm. Trzeba szukać lodów pistacjowych, które nie są mocno zielone. To znaczy, że zostały zrobione ze świeżych składników, bez chemii. A ty, które wybierasz? – Yy, gelato alla fragola – mówię, kalecząc język włoski, trochę do Leah, a trochę do mężczyzny za ladą. Kiedy dostaję kubeczek z lodami truskawkowymi, wracamy na plac i przysiadamy na murku jednej z fontann, skąd obserwujemy przechodniów i podglądamy artystów przy pracy. To niesamowite, że nikt nie rozpoznaje Leah. Nagle zdaję sobie sprawę, że naprawdę wygląda inaczej niż zwykle: jest odprężona. – Mogę ci zrobić kilka zdjęć? – pytam nagle. Leah spogląda na mnie z brwiami uniesionymi z zaskoczenia. – Nikomu ich nie pokażę – dodaję szybko. – Po prostu wyglądasz tak ślicznie i spokojnie, a słońce zachodzi akurat na tle tych starych budynków. I jest idealne światło. Na szczęście Leah odpowiada uśmiechem. – Pewnie. Odstawiam lody, przesuwając kubeczek na tyle daleko, żeby był poza kadrem, a potem cofam się kilka kroków i patrzę na Leah przez obiektyw. Z obu stron mijają ją ludzie, zajęci swoimi sprawami, ale słońce pada na nią pod takim kątem, że otacza ją złoty blask. Wygląda, jakby lśniła własną aurą. Rozumiem, dlaczego podoba się mojemu bratu i wielu innym chłopakom; naprawdę jest bardzo piękna. Za nią w samym środku fontanny stoi misternie rzeźbiony posąg wśród innych postaci, wyłaniających się z wody. „To się nazywa alternatywna perspektywa” – myślę, przypominając sobie o moim wakacyjnym projekcie fotograficznym. Leah, która zazwyczaj ma wiele wspólnego z tą rzeźbą – tkwi na piedestale, budząc zainteresowanie i zachwyt, ale pozostaje daleko od prawdziwego życia – teraz siedzi wśród miejskiego zgiełku jak zwykły człowiek. Patrzę na zdjęcie i jestem zadowolona z efektu. Pstrykam jeszcze kilka, a naturalny wdzięk Leah i jej wrodzony talent do pozowania ujawniają się w pełni. Pokazuję jej kilka fotek na ekranie aparatu, ale już widzę, że w większym formacie będą wyglądać jeszcze lepiej. Leah ogląda zdjęcia, wydając z siebie pomruki pełne aprobaty. Kiedy odkładam aparat, wskazuje brodą stoiska artystów: – Wystawiłabyś swoje zdjęcia na sprzedaż? – Och, sama nie wiem. Chyba są na to za kiepskie. – Nie wygłupiaj się! Masz prawdziwy talent. To właśnie chcesz robić po szkole? Zostać fotografem? – Właściwie, to jeszcze do końca nie wiem – wzruszam ramionami. –Tak naprawdę wszystko zależy od wyników egzaminów końcowych GSCE i od tego, jak mi pójdzie dalej w szkole. Nie jestem nawet pewna, czy fotografia to prawdziwy zawód. Zawsze myślałam, że mając szesnaście lat będę już wiedziała, co chcę robić w życiu. – Jakich egzaminów? GS-co? – pyta Leah. – W Wielkiej Brytanii szesnastolatki zdają coś takiego? – Tak… to dość ważna sprawa. – Słuchaj, egzamin egzaminem, ale talent będziesz mieć zawsze! Jak możesz się zastanawiać, czy fotografia to prawdziwy zawód? Przecież na pewno podziwiasz jakichś znanych fotografów, prawda?

Kiedy naprawdę w siebie uwierzysz, wszystko staje się możliwe, chociaż brzmi to strasznie głupio. Jak tekst jakiejś mojej piosenki. Ale wiesz co, nie piszę o tym bez powodu. – Śmieje się sama z siebie. – Musisz stawiać sobie cele, które wydają ci się niemożliwe do osiągnięcia. Wraca do swoich lodów i przez chwilę obie milczymy. Zastanawiam się nad jej słowami. Ma rację: jeżeli nawet nie spróbuję, nigdy mi się nie uda. A jeśli chcę odnieść sukces, to muszę dać z siebie wszystko. – Leah? Szybkie pytanie. – Kończę lody i wycieram dłonie serwetką. – Jak sobie radzisz z tym, że jesteś niesamowicie sławna? – Śmieję się lekko, żeby pokryć zakłopotanie, że pytam ją o to tak wprost. Ona też parska śmiechem, ale czuję, że kryję się pod nim coś więcej. – Na pewno trzeba się do tego trochę przyzwyczaić. I dlatego… Słuchaj, mam nadzieję, że nie odbierzesz tego źle, ale naprawdę martwię się o ciebie i Noah. Branża muzyczna wciągnie cię jak wir, a potem wyrzuci na brzeg, jeśli nie będziesz ostrożna, zwłaszcza jeśli stoisz z boku. – Patrzy na mnie z mocno zmarszczonymi brwiami, a potem dodaje ze smutkiem: – Pewnie dlatego chodzisz po Rzymie sama? Kiwam głową. – Strasznie się pokłóciliśmy… – W lobby? Wiem, słyszałam. – Słyszałaś? – Żałuję, że nie mogę zanurkować w fontannie. – To znaczy, nie słyszałam kłótni, ale słyszałam o niej. Plotki szybko się roznoszą. Nie chcę cię peszyć, Penny. Po prostu naprawdę nie życzę ci, żebyś dała się porwać tej fali. Jesteś świetną dziewczyną i masz ogromny, wyjątkowy talent, a w tym świecie tak łatwo się pogubić. Zanim się zorientujesz, zaczynasz żyć marzeniami kogoś innego i zapominasz o własnych. Myślę o tym, jak wyglądała dotąd trasa koncertowa: z dnia na dzień coraz mniej mnie inspirowało, coraz mniej czułam się sobą. Miałam wrażenie, że zamieniam się w mebel, który można dowolnie przestawiać. Na początku podobał mi się tytuł „dziewczyna Noah”. Teraz nie jestem pewna, czy to mi wystarcza. Ale kim chcę być zamiast tego? – Wiem, o co ci chodzi – odpowiadam z największą pewnością, na jaką mnie stać. – Ale myślę, że Noah jest inny. A właściwie, że będzie inny. Na razie wszystko wydaje mu się nowe i ekscytujące, ale naprawdę wierzę, że wciąż jest tym samym chłopakiem, którego poznałam w Boże Narodzenie. – Masz rację. Noah jest super, Penny. Poważnie, mówię to w stu procentach szczerze. Ale żaden facet nie zasługuje na to, żebyś zmieniła dla niego swoje życie. Mój były chłopak powiedział mi, że nigdy nie zrobię kariery muzycznej, a ja mu uwierzyłam. Był maklerem na Manhattanie i świetnie zarabiał, a ja mieszkałam z nim i dbałam o to, żeby co wieczór czekała na niego kolacja. Któregoś dnia zrozumiałam, że żyję jego marzeniem, a nie swoim. Byłam nieszczęśliwa, nie przez sam związek, tylko przez to, jak wyglądało moje życie. Postanowiłam wrócić do Los Angeles i ciężko pracować nad swoimi piosenkami. Chłopak mnie rzucił, a ja zostałam gwiazdą pop z dwiema platynowymi płytami na koncie. Czasem trzeba zadbać o siebie. A jeśli się nie poddasz, efekty będą niesamowite. Wpatruję się z podziwem w kobietę, która siedzi obok mnie. Nie sądziłam, że Leah mogła mieć w życiu jakieś problemy i przeszkody do pokonania. Chyba naprawdę widzimy tylko spektakularną stronę sławy, a przecież każdy boryka się z własnymi demonami. Wracamy do hotelu w blasku zachodzącego słońca, rozmawiając o tym, jak Leah zdobyła popularność. W pewnym momencie dogania nas zarumieniony Callum. Wygląda na zmęczonego i posyła Leah wściekłe spojrzenie, ale szybko rozbrajają go jej wyjaśnienia: – Kochanie, zawsze wiesz, gdzie mnie znaleźć. Po prostu kieruj się do najbliższej gelaterii!

W pokoju hotelowym postanawiam napisać notkę o tym, co myślę o sytuacji z Noah i rozmowie z Leah. Chcę poznać zdanie moich przyjaciół. Przez chwilę siedzę nieruchomo z dłońmi na klawiaturze, zastanawiając się, jak przekazać im te wszystkie myśli, które huczą mi w głowie.

30 czerwca

O życiu… i innych bardzo ważnych sprawach Okej, kochani, po tej porannej notce spędziłam w Rzymie cudowny dzień – ale nie o tym chcę teraz pisać. Teraz przyszedł czas, by zadać sobie ważne pytanie. Pytanie, które każda dziewczyna w moim wieku na pewno zadaje sobie regularnie. Mnie męczy ono coraz częściej. Czy muszę już teraz wiedzieć, kim chcę zostać po szkole? W przyszłym roku kończę siedemnaście lat, za kilka tygodni zaczyna się nowy rok szkolny… a ja wciąż czuję się zagubiona. Kiedy byłam małą dziewczynką, chciałam prowadzić furgonetkę z lodami, bo widziałam, ile radości przynosi się innym w tej pracy. Teraz, kiedy jestem starsza, nadal chciałabym dawać innym radość, tylko już nie w formie lodów (spójrzmy prawdzie w oczy, lody i tak przynoszą ludziom radość, zwłaszcza włoskie gelato… ale o tym później). Kiedyś ktoś mi powiedział, że jeśli kochasz swoją pracę, to nie przepracujesz ani jednego dnia w życiu. Odnalezienie własnej drogi może trochę potrwać, ale ostatecznie musisz robić coś, co kochasz. Chyba właśnie dlatego tak mnie to wszystko przytłacza. Wiem, co kocham – mój aparat – i wygląda na to, że moje zdjęcia przynoszą ludziom dużo radości. Ale jak zmienić to w prawdziwą pracę? W tej chwili czuję się tak, jakbym ugrzęzła na mieliźnie. Wszyscy moi przyjaciele robią coś, żeby rozwijać swoje pasje, a chociaż ja jestem dokładnie tam, gdzie chciałam – razem z Chłopakiem z Brooklynu – nie mogę się oprzeć wrażeniu, że ta trasa odrywa mnie od moich zainteresowań i od tego, kim naprawdę jestem. Rozmawiałam dziś po południu z pewną osobą, i teraz już rozumiem, jakie to ważne, podążać w życiu własną ścieżką. Tak, inni ludzie mogą nią iść razem z tobą, ale pamiętaj, że sam ją wytyczasz i wybierasz, w którym biegnie kierunku. Girl Offline… która już nigdy nie będzie online xxx

Kończę notkę, a potem kładę się na łóżku. Noah nadal się do mnie nie odezwał po naszej kłótni, więc nie miałam okazji go przeprosić, a jeśli zacznę sprawdzać telefon jeszcze częściej, dostanę odcisków na palcach. Zastanawiam się właśnie, co porabia Elliot, kiedy obok mojej głowy bzyczy telefon. Zrywam się i łapię go, jakby był złotym biletem Willy’ego Wonki – biletem, dzięki któremu Noah wybaczy mi mój kompromitujący wybuch, żebyśmy znów mogli być zakochani w sobie po uszy. Ale wiadomość wcale nie jest od Noah. Napisała do mnie Leah.

Uśmiecham się do telefonu. Wiadomość od Leah podnosi mnie trochę na duchu – czuję się mniej samotna w tej zwariowanej podróży. Miło wiedzieć, że mogę jej ufać. Ściągam na komputer zdjęcia, które dziś zrobiłam. Na moim ulubionym Leah wygląda po prostu magicznie. Sama przypomina rzymską rzeźbę; ma idealne rysy. Nawet przebranie nie może ukryć jej piękna i magnetyzmu. Wysyłam jej to zdjęcie z wiadomością.

Potem ktoś puka do moich drzwi. Rzucam telefon na łóżko i wołam: – Nic dziś nie zamawiałam! To nie ten pokój. – Przepraszam, nie przyniosłem kolacji. – Znam ten głos aż za dobrze. Jest schrypnięty, przeciąga

samogłoski i ma uroczy amerykański akcent, więc może należeć tylko do jednej osoby. – Noah? – Zaskoczona otwieram drzwi. Stoi oparty o framugę. Twarz ma poważną i smutną. Jeszcze nigdy nie widziałam, żeby był tak zmęczony. Ale na mój widok uśmiecha się lekko, a w jego oczach pojawia się figlarny błysk. Jest ubrany w szorty, długi, luźny szydełkowy sweter i stare, znoszone conversy. Włosy schował pod czapką, a z szyi zwisa mu długi naszyjnik, który sięga prawie do brzucha. Wygląda oszałamiająco na swój irytująco nonszalancki sposób. – Mogę wejść? – pyta, wtykając niesforny kosmyk pod czapkę. Wzruszam ramionami i otwieram drzwi trochę szerzej. – Tak, spoko. Wchodzi do pokoju, rzuca się na łóżko i siada na nim po turecku, nie przejmując się, że jego brudne conversy pobrudzą mi kołdrę. – Penny, słuchaj… – zaczyna. – Noah, poczekaj. Najpierw chcę ci coś powiedzieć. Strasznie cię przepraszam. Naprawdę. Nie powinnam była tego wszystkiego mówić. Zachowałam się dziecinnie, przecież wiem, że masz ważniejsze sprawy na głowie niż opiekowanie się mną jak swoją młodszą siostrą. Po prostu byłam trochę rozczarowana i wiem, że są lepsze sposoby, żeby to okazać, ale nie mogłam już dłużej wytrzymać i wybuchłam, i przepraszam, że zrobiłam to przy tych wszystkich ludziach, i przepraszam, że wyszło tak dziwnie, i przepraszam, że… – Przestań. – Noah kładzie mi palec na ustach. – Dostałaś jakiegoś słowotoku – uśmiecha się. – Penny. – Staję przed nim, a on bierze mnie za ręce i patrzy na mnie z łóżka. – Kocham cię. Kocham cię, kiedy jesteś szczęśliwa, kocham cię, kiedy oblewasz mnie koktajlem owocowym, kocham cię, kiedy jesteś smutna, kocham cię, kiedy siorbiesz swojego shake’a, kocham cię, kiedy jesz więcej pizzy, niż zdołałby w sobie zmieścić ktokolwiek inny, kocham cię, kiedy zasypiasz o ósmej wieczorem, kocham cię, kiedy cieszysz się czymś jak dziecko i kocham cię, kiedy jesteś na mnie zła. Czuję, jak w kąciku prawego oka zbiera mi się łza i próbuję z całych sił ją tam zatrzymać. Jestem prawie pewna, że moja powieka drga już, jakbym dostała jakiegoś tiku. – Nie chcę się z tobą kłócić. Chcę, żeby między nami było dobrze, wiesz? – Ja też. Przepraszam za wszystko. I… – Przestań mnie ciągle przepraszać! Nic się nie stało – przerywa mi. – A teraz zostawmy ten temat i pogadajmy o czymś innym. Chciałbym obejrzeć dziś z tobą film albo gdzieś razem wyjść, ale mamy z Deanem następną kolację, tym razem z dziennikarzami z naprawdę dużej gazety. Chciałem tylko zajrzeć do ciebie przed wyjściem i sprawdzić, czy między nami wszystko okej. Kiwam głową i pozwalam mu się przytulić. Trwa to za krótko – kilka milisekund. Zanim mam szansę go zatrzymać, już się ode mnie odsuwa. – Przyniosłem ci coś. – Wychodzi na korytarz i wraca z wielkim wiklinowym koszem. – Wiem, że to nie to samo, co spędzić razem czas, ale mam nadzieję, że będzie ci z tym chociaż odrobinę łatwiej, bo wiem, że nie jest ci wcale łatwo. Biorę od niego koszyk i kładę go na łóżku. – To taki prezent, który ma ci zastąpić Noah – mówi ze smutnym uśmiechem. – Muszę już iść, żeby się trochę ogarnąć przed tą kolacją. – Pochyla się i całuje mnie lekko w usta, a potem znika. Patrzę na jego plecy, kiedy odchodzi. Nie lubię tego widoku. Przenoszę wzrok na koszyk, który przykrywa coś, co poznaję: ulubiona bluza z kapturem Noah. Natychmiast wciągam ją na swój T-shirt, unosząc brzeg kołnierzyka, żeby poczuć zapach jego wody kolońskiej. Podwijam rękawy, które są dla mnie dużo za długie, i zaglądam do koszyka. W środku leży płyta

DVD z napisem: OBEJRZYJ MNIE, a obok niej pudełko smakowicie wyglądających ciastek z bitą śmietaną. Od razu wkładam DVD do odtwarzacza w telewizorze, a potem siadam z powrotem na łóżku. Na ekranie pojawia się Noah. Jest ubrany w te same ciuchy, w których go przed chwilą widziałam, więc pewnie nagrał to dziś. – Kochana Penny – mówi Noah z DVD. – Wiem, że jesteś na mnie zła. I wiem, że jest ci przeze mnie smutno. A nie chcę, żeby kojarzyły ci się ze mną te dwie emocje. Kończą mi się już pomysły na przeprosiny, ale mam nadzieję, że wiesz, że naprawdę mi przykro. Wyobrażam sobie, że siedzisz otulona moją bluzą i przymierzasz się właśnie do ciastek w pudełku. Pytałem w recepcji – podobno nazywają się maritozzi i są najbardziej romantycznymi ciastkami we Włoszech. Wiem, co sobie teraz myślisz – że ten film i tak nie zastąpi prawdziwego mnie. I masz rację: nie zastąpi. Żałuję, że mówię to wszystko do kamery. Żałuję, że nie jestem teraz razem z tobą na romantycznym spacerze po Rzymie… ale przez ostatnie dni uświadomiłem sobie, jak mało wiem o życiu w trasie. I o tej karierze, która mi się jakimś cudem trafiła. Na razie kompletnie nie mam pojęcia, czego się spodziewać, dlatego ciągle ci coś obiecuję, a potem łamię słowo, jak totalny głupek. Ale trochę już wiem, Penny. Wiem, że kocham muzykę i wiem, że kocham ciebie. Dopóki mam te dwie rzeczy, poradzę sobie ze wszystkim. A na wypadek, gdybyś zaczynała wątpić w punkt numer dwa, przygotowałem specjalnie dla ciebie ten krótki film. Jesteś moim Punktem Zwrotnym, Penny. Ale chcę, żebyś grała główną rolę w każdej scenie mojego życia. Mam nadzieję, że udało mi się to pokazać. Przy następnej części nagrania nie mogę już powstrzymać łez wzruszenia. To pokaz slajdów z moimi ulubionymi momentami z Noah: wielki pomarańczowy księżyc, który pokazał mi w Nowym Jorku; otwieranie prezentów z Bellą w Boże Narodzenie w salonie Sadie Lee; moje szesnaste urodziny w Wielkanoc, kiedy pojechał z moją rodziną do Kornwalii; nagrane fragmenty naszych rozmów na Skypie i filmy z momentów, kiedy nawet nie wiedziałam, że ktoś mnie nagrywa, na przykład gdy pierwszy raz oglądałam jego występ. Początkowo w tle słychać Jesienną dziewczynę, ale później piosenka przeradza się w nową wersję, której nigdy nie słyszałam. Jest piękna i poruszająca – słychać tylko gitarę i głos Noah, tak jak lubię najbardziej. Jej słowa zapadają mi głęboko w serce i wiem, że zostaną tam, dopóki nie przestanie bić.

Dziewczyno na zawsze, Zmieniłaś mój świat. Jesteś tą jedyną, Wiem na pewno, Że będziemy razem Na zawsze, dziewczyno.

Kątem oka zauważam jakiś błysk i orientuję się, że to mój telefon, który odłożyłam wyciszony na szafkę nocną. Wyciągam się na łóżku i sięgam po niego, wciąż wracając myślami do naszej rozmowy z Noah. Odblokowuję telefon i widzę na ekranie jedenaście nieprzeczytanych wiadomości od Elliota. Żołądek skręca mi się w supeł. Elliot nigdy nie przysyła tylu SMS-ów. Musiało się stać coś ważnego. Otwieram je szybko.

Od razu mu odpisuję.

Nie czekam, aż mi odpowie, tylko otwieram laptopa i dzwonię do niego. Mam wrażenie, że nie odbiera całe wieki, i umieram z niecierpliwości. Czuję, jak narasta we mnie panika, którą zastępuje ulga, kiedy Elliot pojawia się na ekranie. – Penny, WRESZCIE! – Nie umiem rozpoznać jego wyrazu twarzy, gdy wpatruje się we mnie ze skupieniem znad zielonych oprawek kwadratowych okularów. Rzadko widuję Elliota z taką miną. – Elliot, jeśli wysłałeś jedenaście spanikowanych SMS-ów, żeby mi nagadać za to, że za mało zwiedzam w tej trasie, to musisz wiedzieć, że to wcale nie jest śmieszne. Przestraszyłeś mnie. – Szukam na jego twarzy najmniejszych oznak rozbawienia i czekam, aż się roześmieje, ale jest poważny. – Penny, jak się nazywał ten internetowy stalker, którym się tak martwiłaś? Mam wrażenie, że zamiera mi serce. – Chodzi ci o CałąPrawdę? – pytam, modląc się, żeby zaprzeczył. Elliot patrzy na mnie zdruzgotany. – A co? Czemu pytasz? – To chyba jednak nie jest psychofan Noah – mówi Elliot z rozpaczą. – Chyba że bardzo zaangażowany. Przyciskam palce do skroni, obawiając się najgorszego. – Co się stało? Elliot wzdycha. – Kiedy wracałem pociągiem z sesji dla magazynu, dostałem dziwny e-mail z nieznanego adresu. Przesłałem ci go. – Opiera głowę na dłoniach i chowa w nich twarz. Szybko otwieram przeglądarkę i znajduję w skrzynce przeforwardowaną wiadomość od CałejPrawdy do Elliota. Nie mam ochoty jej nawet otwierać, ale muszę sprawdzić, co go tak przeraziło.

Od: CałaPrawda Do: Elliot Wentworth Temat: PRZECZYTAJ MNIE Albo Penny zerwie z Noah, albo zobaczy to cały internet. ZAŁĄCZNIK: image1052.jpg Klikam w załączony obraz i załamuję się jeszcze bardziej. To zdjęcie Alexa i Elliota, jak całują się na balkonie w czasie koncertu Noah. Wyszło naprawdę super i wyglądają razem tak słodko, że muszę powstrzymać uśmiech. Widać, że są w sobie zakochani, gdy stoją wśród ludzi zapatrzonych w Noah, oświetleni światłami ze sceny. Patrząc na nich, ma się wrażenie, że w tym momencie nie istniał dla nich nikt inny. Niestety, Alex nie powiedział jeszcze całej rodzinie i wszystkim przyjaciołom, że jest gejem, więc takie zdjęcie… mogłoby wywrócić jego świat do góry nogami. – To ty nas sfotografowałaś, prawda? Na koncercie w Brighton? – Elliot krzyżuje ręce i opiera je na kolanach. – Tak, ale… – I nie przyszło ci do głowy, żeby mnie uprzedzić, że masz to zdjęcie w telefonie, który ci ukradli, a teraz złodziej chce je opublikować w sieci! Alex będzie wściekły, że ktoś może nas tak szantażować. A ty oczywiście nie pomyślałaś, że masz w komórce coś kompromitującego, bo w ogóle nie myślisz o mnie ani o moim związku. Jeszcze nigdy nie widziałam Elliota w takim stanie. Jest równocześnie wściekły, smutny i sfrustrowany. Ale ja też robię się zła. – Słuchaj, przepraszam. Kiedy ukradli mi telefon, trochę straciłam głowę. Elliot, strasznie mi głupio, że cię w to wciągnęłam. Wtedy jeszcze nie rozumiałam, jaki cel ma ten człowiek, ale teraz to chyba jasne. „Penny zerwie z Noah”. Ktoś chce nas za wszelką cenę rozdzielić. – Penny, nie wiem, co mam zrobić! Muszę dać znać Alexowi. Jeśli to się wyda… – Elliot wzdycha ciężko. Wydaje się totalnie rozbity, jakby ta sprawa odebrała mu całą energię. – Wiesz, jaki on jest, jeśli o nas chodzi, Penny. Nie ma jeszcze odwagi powiedzieć o wszystkim przyjaciołom i rodzinie Nawet kiedy wyjeżdżamy z Brighton i jesteśmy z dala od wszystkich znajomych, rzadko bierze mnie za rękę. Ten koncert był jednym z najlepszych momentów w całym naszym związku. U ciebie w domu też czuje się bezpiecznie. Jeśli pomyśli, że nawet tam nie może być sobą… będzie mu bardzo przykro. Wyobrażam sobie absolutne przerażenie Alexa w chwili, kiedy się dowie o samym istnieniu tego zdjęcia, nie mówiąc już o tym, że dostało się w niepowołane ręce. Chociaż wiele osób wcale by się tym nie przejęło, dla niego taka wspólna fotka to ogromny krok – na który na pewno nie jest jeszcze gotowy. Ale wiem też, że Elliot po cichu marzy, żeby ustawić ją sobie jako zdjęcie profilowe. Z nikim nie był taki szczęśliwy jak z Alexem. Smuci go tylko to, że nie może wyrażać swoich uczuć. Chciałby móc trzymać się z nim za ręce, a latem przytulać do niego na pikniku w parku, ale Alex po prostu jeszcze do tego nie dojrzał. – Nie wiem, co powiedzieć, Elliot. Przepraszam, że zrobiłam wam to zdjęcie i że ukradli mi je z telefonu. Najwyraźniej złodziej zdążył ściągnąć ostatnią partię zdjęć, zanim zmieniłam wszystkie hasła. Skąd w ogóle wiedział, że Alex jest taki skryty?

Teraz rozumiem, dlaczego CałaPrawda nie może być zwykłym fanem z obsesją na punkcie Noah. Ale jak to się stało, że moją komórkę znalazł ktoś, kto mnie zna i chce mi zaszkodzić? Przecież wypuściłam ją z rąk przez przypadek. Zaczynam łamać sobie głowę nad pytaniem, kto to może być. Może mój telefon ma Megan? W końcu podejrzanie szybko znalazła mnie w tłumie zaraz po tym, jak zniknął mi z oczu. Zaskoczyłoby ją wspólne zdjęcie Alexa i Elliota w mojej komórce, bo nikt nie wiedział, że są razem. Może nadal jest wkurzona po naszym starciu w kawiarni i zazdrości mi związku z Noah? Nie, na pewno nie, zwłaszcza po tej rozmowie po koncercie. To wszystko wydaje mi się strasznie dziwne. – Myślałem, że nas rozumiesz, Penny. Alex byłby niezadowolony, że w ogóle zrobiłaś takie zdjęcie. – Elliot patrzy na mnie z dziwną miną. – Wiem. Przepraszam, E. Znasz mnie: stale pstrykam wszystkim zdjęcia. Nie sądziłam, że ktokolwiek je zobaczy. I na pewno nigdzie bym go nie zamieściła bez twojej zgody. – Próbuję uspokoić Elliota, ale wciąż wydaje się chłodny i ponury. – Jak chcesz, to wrócę do domu i spróbuję wszystko naprawić. – Nie, nie, nie przejmuj się, Pen. Poradzę sobie sam. A przede wszystkim nie pozwól, żeby ta sprawa rozdzieliła ciebie i Noah. To tylko jakiś głupi szantażysta. Lepiej zadzwonię do Alexa i go uprzedzę… – Kończy rozmowę, machając smutno do kamerki. Przez chwilę wpatruję się w pusty ekran, zastanawiając się, co dalej. Ale Elliot ma rację: ten złodziej i szantażysta nie zniszczy mojego związku z Noah. Dochodzę do wniosku, że nie mogę zostać z tym problemem sama. Otwieram znów skrzynkę elektroniczną i wysyłam do najbliższych przyjaciół i rodziny wiadomość z ostrzeżeniem przed CałąPrawdą. Piszę im też, że zbieram dowody, żeby zawiadomić o wszystkim policję. Jeżeli naprawdę stoi za tym Megan albo ktoś z moich znajomych, to dowie się, że ze mną nie ma żartów. Jestem Ocean Strong i żaden złodziej nie będzie groził mnie ani moim przyjaciołom i nie przeszkodzi mi w spełnianiu moich marzeń.

Jestem już prawie spakowana i gotowa na wyjazd z Rzymu, kiedy robi mi się bardzo smutno. Chociaż wczoraj znalazłam trochę czasu na zwiedzanie, mam wrażenie, że dopiero zaczęłam poznawać to niezwykłe miasto. Wyglądam przez okno i obiecuję sobie, że tu wrócę. Słyszę gorączkowe pukanie do drzwi i przez moment martwię się, że jestem spóźniona – ale mam jeszcze mnóstwo czasu. – Penny? Jesteś tam? – Już idę! – Otwieram drzwi Noah. Na ramię ma zarzucony swój plecak, z którego zwisa mała plakietka, wypełniona danymi Deana. Noah jest już tak przyzwyczajony do tego, że wożą go z miejsca na miejsce, że nie wie nawet, gdzie ma hotel ani o której odlatuje jego samolot. Dean zajmuje się za niego wszystkimi formalnościami. – Przeczytałem rano twojego maila. Czy ten bydlak naprawdę znów zaatakował? Kiwam głową. – Tym razem Elliota. – Nie mogę w to uwierzyć. Miałaś dobry pomysł, żeby spisać wszystkie jego dotychczasowe akcje. Możemy dać listę Deanowi, a on przekaże ją policji. – Super – odpowiadam z ulgą, że nie muszę sama tego załatwiać. – A teraz, ma cherie, gotowa na wyjazd? – Do Paryża? – Robię wyniosłą minę, usiłując wyglądać jak elegancka paryżanka. – Mais oui! Nigdy nie byłam na nic bardziej gotowa. Kiedy lądujemy w Paryżu, jestem tak podekscytowana, że mam ochotę biegać po całym mieście jak dziecko w Disneylandzie. W drodze z lotniska do hotelu wpatruję się we wszystko z rozdziawionymi ustami jak ryba wyrzucona na brzeg. Moja mama uwielbia Paryż – kiedy tu przyjeżdża, zawsze ma wrażenie, że żyje w filmie Amelia. To jej ulubione miejsce na świecie. Kiedy miała osiemnaście lat i była młodą, początkującą aktorką, uciekła z domu na kilka miesięcy i zamieszkała w komunie artystów w Dzielnicy Łacińskiej. Przyjeżdżają tu od czasu do czasu z tatą na romantyczne wypady, a teraz wreszcie mogę sama zobaczyć, za co tak kochają Paryż. Jestem w mieście miłości z chłopakiem, którego kocham. Czy może być coś cudowniejszego? – Paryż to nasz najważniejszy przystanek, Penny. Dzisiejszy koncert będą recenzować wszyscy najlepsi dziennikarze muzyczni. Będziemy musieli grać jeszcze lepiej i ostrzej niż do tej pory – mówi Noah, kiedy wysiadamy z samochodu przed hotelem. To najelegantsze miejsce ze wszystkich, w jakich dotąd nocowaliśmy: bagażowymi odbierają od nas walizki i taszczą je po szerokich schodach na górę. Budynek wygląda dokładnie tak, jak sobie wyobrażałam paryski hotel, i już wiem, że będzie w nim bardzo romantycznie. Odwracam się, żeby spojrzeć na Noah, który też ma podekscytowaną minę, i uśmiecham się do niego szeroko – takim

uśmiechem, jaki robi się tylko dla dziadków, pozując im do zdjęcia z rodzeństwem. Nie jestem pewna, czy mi z nim ładnie, ale w tym momencie już się tym nie przejmuję. – A potem AFTERPARTYYYYY! – woła za nami Blake, który kompletnie nie pasuje do tej imponującej, ale subtelnej scenerii. Noah odwraca się i przybija Blake’owi piątkę. Wszyscy bardzo się cieszą na tę noc: po koncercie czeka nas największe afterparty na trasie. Odbędzie się w znanym paryskim klubie nocnym. Normalnie nikt by mnie tam nie wpuścił (chociażby dlatego, że jestem niepełnoletnia), ale to impreza prywatna, więc mój wiek nie jest problemem. Jeszcze nigdy nie byłam na afterparty – chyba że można tak nazwać spotkanie z najlepszym przyjacielem po totalnie katastrofalnym balu szkolnym i obżeranie się pizzą bez opamiętania… Noah odprowadza mnie do mojego pokoju, a potem pędzi na salę – do koncertu zostało tylko kilka godzin. Biorę głęboki oddech – wnętrze jest przepiękne. Łóżko ma polerowane złote wezgłowie i kapę ze szkarłatnego aksamitu. Wysokie okna wychodzą na balkonik, z którego – przy odrobinie wysiłku – można zobaczyć czubek wieży Eiffla. Jestem zachwycona. Do wyjścia na koncert mam jeszcze sporo czasu, więc korzystając z okazji, wysypuję na łóżko wszystkie ciuchy z walizki. Dzisiejsza noc różni się od pozostałych, bo tym razem mnóstwo ludzi zobaczy mnie u boku Noah. Problem polega na tym, że nie mam pojęcia, w co się ubrać na afterparty. A nie chodzi o jakąś zwyczajną imprezę – przyjdą tam sami fajni ludzie: chłopaki z The Sketch, ich dziewczyny (tajne i oficjalne) i menedżerowie, Leah Brown ze swoją ekipą, Noah i jego zespół, i wszyscy pracownicy, którzy obsługują trasę. Przed wejściem zbiorą się pewnie paparazzi i dziennikarze – nie wspominając już o tłumie fanów. Patrzę na swoje odbicie w dużym lustrze, którego ozdobna złota rama pasuje idealnie do wezgłowia łóżka. Wyobrażam sobie, że w podobnym zwierciadle mogła się przeglądać Maria Antonina – mam tylko nadzieję, że ja, w odróżnieniu od niej, nie skończę na gilotynie. W wielkim swetrze mamy i legginsach daleko mi do paryskiego szyku. Szczerze mówiąc, żadne z moich ciuchów nie nadają się na dzisiejszą imprezę. To nie jest dobry moment na sukienkę wizytową. Wszystko, co ze sobą zabrałam, wydaje mi się dziecinne i nieciekawe. Wiem, że Noah kocha mnie taką, jaka jestem, ale dziś wieczorem nie chcę się czuć jak szesnastoletnia dziewczyna, która raczej nie powinna chodzić do modnych barów ze swoim znanym chłopakiem. Dziś wieczorem chcę wyglądać stylowo i seksownie. Może mój problem rozwiązałby makijaż, ale nie mam do niego takiego talentu jak Megan i niektóre inne koleżanki. Wyciągam z walizki kosmetyczkę i siadam po turecku przed dużym lustrem. Wyjmuję czarny eyeliner, podkreślam trochę mocniej oczy i usiłuję przykleić sobie sztuczne rzęsy. Morduję się z tym dobre dwadzieścia minut, aż w końcu poddaję się i znów sięgam po eyeliner, żeby wyrównać kreski. Nie jestem do końca pewna, czy tak to powinno wyglądać. Wiem, że teraz muszę jakoś zamaskować swoją bladość. Dochodzę do wniosku, że w tym makijażu wyglądam trochę bardziej gotycko, niż zamierzałam. Co by mi poradziła taka mistrzyni makijażu jak Kendra? Czy powinnam użyć bronzera? A może pomalować usta na czerwono? Czy lepiej zapomnieć o czerwonej szmince, za to jeszcze mocniej pomalować oczy? W takich momentach przydałaby mi się tu Megan, a naprawdę nie sądziłam, że kiedykolwiek będzie mi jej brakować. A potem przychodzi mi do głowy ktoś inny. – Cześć, Leah. Mówi Penny… Słuchaj, właśnie się maluję i tak się zastanawiam… czy do przydymionego oka pasuje pomarańczowoczerwona szminka, czy raczej różowoczerwona… Nie kończę pytania, bo Leah natychmiast mi przerywa.

– ODŁÓŻ TĘ SZMINKĘ, KOTKU. Jaki masz numer pokoju? Już do ciebie idę.

Rajd przez Paryż z Leah Brown w jej samochodzie z szoferem to dla mnie jedno z najbardziej niesamowitych doświadczeń tej trasy. Leah zaczyna od usunięcia opłakanych skutków moich eksperymentów ze sztucznymi rzęsami i zmycia mi z powiek grubej warstwy eyelinera, a potem przekonuje mnie, że konieczna będzie wyprawa po zapasy. Pierwszy przystanek robimy w Sephorze, gdzie wręcza mi kolejne produkty, które próbuję zmieścić w koszyku. – Leah, ja nawet nie wiem, do czego służy połowa z tych rzeczy. To znaczy, pewnie bym zgadła… – Biorę paczkę zmywalnych tatuaży i nagle dociera do mnie, że naprawdę nie mam pojęcia, o co w tym wszystkim chodzi. – Kiedy zmywalne tatuaże znów zrobiły się modne? I gdzie mam je przykleić? Leah wyrywa mi opakowanie i wrzuca je z powrotem do koszyka. – Penny, nie będziesz ich sobie sama naklejać. Poproszę moje stylistki i fryzjerkę, żeby ci pomogły. A te tatuaże są trendy już od jakiegoś czasu, Pen. Nie czytasz Glamour? Chodzimy po sklepie, a ja próbuję nie zwracać uwagi na to, że wszyscy zwracają uwagę na nas – a dokładniej na Leah. Przed wystawą gromadzi się tłum fanów i zauważam, że ekspedientki stanęły przed wejściem i nie wpuszczają nikogo do środka. – Coś ty, uwielbiam Glamour. To mój ulubiony magazyn. – Uśmiecham się słabo, modląc się w duchu, żeby mój drżący głos nie zdradził, że kłamię. – Uff, całe szczęście. Prawie mnie nabrałaś. – Leah parska śmiechem i daje mi przyjacielskiego kuksańca, wkładając do koszyka pudełko z tajemniczym napisem SUCHY OLEJEK BRĄZUJĄCY. Kiedy koszyk jest już wypełniony po brzegi kosmetykami, których istnienia nawet nie podejrzewałam, Leah zanosi go do kasy, a dziewczyna za ladą sczytuje po kolei kody kreskowe. Rachunek wynosi sporo ponad tysiąc euro. Wybałuszam oczy ze zdumienia. – Leah, bardzo ci dziękuję za pomoc, ale nie stać mnie na to… – Próbuję odnieść kosmetyki z powrotem na półki, ale Leah łapie mnie za rękę. – Wy, Brytyjczycy, jesteście zawsze tacy uprzejmi. – Wyciąga czarną kartę kredytową, a sprzedawczyni wsuwa ją do czytnika. – Dzięki wielkie – woła Leah, łapiąc nasze zakupy, zapakowane już w dwie ogromne papierowe torby przewiązane czarno-białą wstążką. – Bonne journée. A przy okazji, uwielbiam pani piosenki – odpowiada dziewczyna z cudownie francuskim akcentem. Strasznie bym chciała brzmieć tak seksownie. Może powinnam popracować nad akcentem, żeby zachwycić Noah? Rzucam Au revoir, ale ekspedientka patrzy na mnie z miną, która ma chyba znaczyć, że powinnam sobie odpuścić francuski. Wskakujemy z powrotem do samochodu, a Leah podaje kierowcy następny adres. Samochód skręca na szeroki bulwar z szyldami projektantów, których nazwiska widziałam dotąd tylko w magazynach modowych mamy. Ulica wygląda tak, jakby każdy sklep próbował przebić poprzedni swoimi eleganckimi wystawami, manekinami wygiętymi w dziwacznych pozach i oszałamiającymi bukietami kolorowych

kwiatów. Mogę przysiąc, że jedna z sukienek składa się wyłącznie z ciastek. Sądząc po wyglądzie kobiet, które wchodzą i wychodzą z tych butików, to pewnie ich najbliższy kontakt z babeczkami. Kiedy zatrzymujemy się przed jednym z najelegantszych sklepów, zdaję sobie sprawę, że Leah zamierza wydać na mnie jeszcze więcej pieniędzy, i ogarnia mnie zakłopotanie. – Leah, jesteś naprawdę kochana, ale to za dużo. Nie mam jak ci się odwdzięczyć. Leah przykrywa moją dłoń swoją. – Proszę cię, Penny, pozwól mi to zrobić. Dla mnie to żaden problem, a tak rzadko mam czas na zakupy z przyjaciółkami. Poza tym i tak chciałam skoczyć w Paryżu na ciuchy, a tobie przydadzą się bardziej. Ja mam już wszystko, czego potrzebuję, więc przymknij się i korzystaj. – Otwiera drzwi i wysiadamy na chodnik. Wpadamy do najbliższego butiku, bo ulicą pędzi już w naszym kierunku armia paparazzi. Kiedy znikamy w sklepie, wystawę rozświetlają flesze aparatów. – Wow, Leah, nic dziwnego, że czasem chodzisz po mieście w przebraniu! – wołam. – Mnie to mówisz – odpowiada, przewracając oczami. Podchodzi prosto do wieszaka, a po chwili na moich wyciągniętych rękach lądują sukienki, które mam przymierzyć. Niektóre z nich kosztują więcej niż całe wesela, które organizuje moja mama. Znikam w przymierzalni, a po chwili wychodzę w jaskraworóżowej sukience koktajlowej, chwiejąc się w zdecydowanie za wysokich szpilkach z wężowej skórki. Wystarczyłby jeden podmuch wiatru, żebym wylądowała na podłodze. – Sama nie wiem. Głupio się w tym czuję. – Spuszczam wzrok na swoje biodra i chude kostki i marszczę brwi. – Penny, masz wspaniałą figurę – orzeka Leah. – Jest bardzo seksowna. POKOCHAJ SWOJE KSZTAŁTY. – Nie chodzi o moje ciało, tylko o te obcasy. W tych butach stwarzam zagrożenie dla otoczenia! – Mademoiselle? Może chciałaby pani przymierzyć coś un peu plus elegant? – Niski paryżanin, który prowadzi butik, ubrany jest od stóp do głów tak, jakby właśnie wybierał się na spotkanie z Królową. – Coś bardziej… wytwornego? – Podaje mi krótką sukienkę bez rękawów, uszytą z czarnej satyny, z ogromną kokardą w talii i koronkową wstawką biegnącą przez całe plecy i wzdłuż brzegu. Czuję się tak, jakby podawał mi nowonarodzone dziecko. Nie wiem, jak trzymać tę sukienkę, nie wiem, co o niej myślę i jak będę w niej wyglądać, ale wchodzę z nią do przymierzalni. Przez dłuższą chwilę męczę się z biustonoszem samonośnym, a potem w końcu wychodzę zza kotary. Wita mnie zdumiona cisza, a potem dostaję gorący aplauz. Nawet Callum, ochroniarz Leah, klaszcze w dłonie jak oszalały. – Och, Penny, wyglądasz przepięknie! Mała czarna to zawsze dobry wybór. Wsuwam na stopy odrobinę niższe czarne szpilki (dziesięć centymetrów zamiast piętnastu), a potem wpatruję się w siebie w lustrze – tym razem bez przerażenia. Nigdy w życiu nie wyglądałam tak stylowo. Nawet na weselach i balach na zakończenie roku szkolnego stawiam raczej na oryginalność i styl vintage niż na klasykę i elegancję. Ale teraz, gdy stoję w tym butiku i patrzę na swoje odbicie, pierwszy raz czuję się dorosła. W tej sukience wyglądam tak, jakby moje miejsce naprawdę było przy Noah. – Mon Dieu! – woła Leah, oczywiście z idealnym francuskim akcentem. A potem zerka w popłochu na zegarek. – Jak późno! Muszę wracać na salę albo mój menedżer skróci mnie o głowę. Jacques, prześlij proszę wyprasowaną sukienkę do hotelu, żeby była gotowa na wieczór, dobrze? Penny, ile razy widziałaś nasz koncert? – Och, już chyba jakieś cztery razy. – Okej, to dziś sobie go daruj, jeśli wytrzymasz. Poczekaj, aż moja ekipa stylistek i wizażystek się tobą zajmie, a potem włóż tę sukienkę. Zajrzę do ciebie po koncercie i razem pojedziemy na afterparty.

Wszyscy padną z wrażenia. Nie mogę się powstrzymać: zarzucam Leah ręce na szyję i przytulam ją z całej siły. – Strasznie ci dziękuję! – Kochana, cała przyjemność po mojej stronie! Tylko uważaj na sukienkę. Nie możesz dopuścić do tego, żeby do wieczora cokolwiek stało się jej – albo tobie. To nie jest prośba – to rozkaz!

Leah zostawia mi dokładne instrukcje, co mam zrobić po powrocie do hotelu: wziąć kąpiel, wyszorować się do czysta, ogolić nogi i czekać na jej ekipę do zadań specjalnych. Czuję ogromną ulgę, że chociaż raz nie muszę się martwić, jak sobie poradzić za kulisami. Poza tym naprawdę się cieszę, że skorzystam z imponującej wanny na nóżkach w mojej pięknej łazience. Przekręcam złote kurki, a z kraniku tryska gorąca woda. Wrzucam do wanny musującą kulę do kąpieli, którą znalazłam wśród łupów z Sephory, i patrzę, jak różany olejek zabarwia lekko wodę. Wanna napełnia się parującą wodą, a ja wysyłam SMS-a do Noah.

Niemal natychmiast dostaję odpowiedź. Noah musiał się zaniepokoić.

Właśnie tego było mi trzeba. Kąpiel to świetny sposób na uspokojenie myśli. Wyciągam się w wannie, pozwalając, żeby bańki rozpryskiwały mi się na skórze, i zanurzam dłoń w pianie. To cudowne uczucie, ale i tak tęsknię za domem. Nie zniosłabym takiego życia – ciągłych podróży z miasta do miasta, bez chwili na to, żeby się nimi nacieszyć, czyli w moim przypadku: obejrzeć zabytki i spróbować miejscowych przysmaków. Wiem, że wystarczyłoby jedno słowo, żeby Noah zabrał mnie ze sobą do tego świata na zawsze. Mogłabym mu towarzyszyć i żyć w luksusie. Te szalone zakupy, na które właśnie wybrałam się z Leah, nie byłyby już dla mnie wyjątkowym przeżyciem, tylko codziennością. Też miałabym lśniącą czarną kartę kredytową. Mogłabym spędzać czas z Kendrą i Selene i skupiać się tylko na tym, żeby zawsze wyglądać olśniewająco. Megan dałaby wszystko, żeby się ze mną zamienić. Właściwie Elliot też, gdyby to oznaczało, że dostanie wszystkie ubrania i kapelusze, jakie sobie wymarzy. Ale czy ja chciałabym znaleźć się na moim miejscu? Siedzę w kąpieli, dopóki opuszki palców nie zmarszczą mi się jak suszone śliwki. Coś mi się wydaje, że Leah nie byłaby z tego zadowolona. Otulam się najmiększym i najbardziej puchatym szlafrokiem na świecie, a potem owijam włosy ręcznikiem. Kiedy otwieram drzwi łazienki, z ust wyrywa mi się cichy okrzyk. Na stole stoi w wazonie cudowny bukiet róż. Ktoś z obsługi hotelowej musiał go wnieść, kiedy się kąpałam. Czytam karteczkę, ustawioną obok kwiatów: W KAŻDEJ CHWILI JESTEŚ W MOIM SERCU, DZIEWCZYNO NA ZAWSZE. N. Uśmiecham się od ucha do ucha. Nie mogę uwierzyć, że nawet przez ułamek sekundy wątpiłam, czy do siebie pasujemy. Oczywiście, że tak. Nieważne, co nam stanie na drodze – Noah i ja pokonamy każdą przeszkodę. Na pewno nam się uda. Słyszę pukanie i zastanawiam się, czy Noah przygotował dla mnie jeszcze jakąś niespodziankę, ale za drzwiami stoi pięć groźnie wyglądających kobiet z włosami związanymi w identyczne ciasne kucyki. W dłoniach dzierżą czarne walizeczki różnych rozmiarów, a jedna ściska pod pachą suszarkę do włosów. To brygada piękności przysłana przez Leah. Sadzają mnie i zaczynają przetrząsać torby z Sephory. Po chwili wyciągają świeżo kupione kosmetyki z kartonowych opakowań i smarują mi nimi twarz. Poznaję przy tym odpowiedzi na pytania, których nigdy sobie nie zadawałam: na przykład, czy bazę pod makijaż nakłada się przed kremem nawilżającym (nie, po nim), albo czy korektora używać przed podkładem (wszystko jedno, ale ta

konkretna wizażystka woli zaczynać od podkładu). Próbuję w każdej chwili mieć otwarte chociaż jedno oko i zapamiętywać wszystko, co robią, żebym miała jakąkolwiek szansę sama odtworzyć efekt końcowy. W którymś momencie jedna dziewczyna podkręca mi włosy prostownicą, druga nakłada na moje powieki różowy cień, a kolejna przykleja mi na nadgarstek zmywalny tatuaż. Czuję się jak czyste płótno, a nie żywy człowiek. To prawdziwe artystki przy pracy. Na koniec jedna z nich bezceremonialnie prosi, żebym zdjęła szlafrok. Mam ochotę owinąć się nim z całej siły, ale kiedy podaje mi sukienkę, przypominam sobie, jak pięknie wyglądała na mnie w butiku, i ustępuję. Te dziewczyny pewnie widziały już niejedną kobietę w bieliźnie! Ta, która kazała mi pozbyć się szlafroka, okazuje się też niesamowitą szwaczką. W sklepie wydawało mi się, że żadne poprawki nie są potrzebne, ale ona podpina materiał i krąży wokół mnie z igłą i nitką, dopóki sukienka nie wygląda jak szyta na miarę. Opieram się na jej ramieniu, wsuwając stopy w szpilki. Potem odwraca mnie i prowadzi przed drugie lustro. Z trudem poznaję dziewczynę, która z niego na mnie patrzy. Chociaż minę ma dziwną – a właściwie zdziwioną – cała reszta wygląda… po prostu oszałamiająco. Widzę w lustrze, jak stylistki za moimi plecami przybijają sobie piątki i ściskają się nawzajem. Odwracam się i przytulam dziewczynę, która pomogła mi z sukienką. Nie wiem, co powiedzieć: do głowy przychodzą mi tylko urywki zdań, które nie składają się w logiczną całość. Kiedy przymierzyłam tę sukienkę w butiku, poczułam się cudownie – ale teraz wrażenie jest jeszcze bardziej niesamowite. Nogi, posmarowane suchym olejkiem brązującym, połyskują mi lekko w świetle. Włosy są uniesione i skręcone – w niczym nie przypominają naelektryzowanego siana, z jakim zwykle muszę się borykać. Na powiekach mam ciemnoróżowy cień, który uwydatnia zieleń moich oczu, a nowe, idealnie nałożone sztuczne rzęsy są tak wywinięte i śliczne, że nie mogę przestać mrugać. Moje usta lśnią pięknym różowym odcieniem, a na nadgarstku mam fantastyczny, misterny, różowo-złoty tatuaż w kształcie piórka. Jedna z kobiet wyciąga z walizeczki mały czarny melonik i wsuwa mi go delikatnie na głowę – i nagle stylizacja jest gotowa. Chyba nigdy w życiu nie czułam się tak atrakcyjna, nawet kiedy ubierał mnie Elliot – a on zna się na modzie. Ostatnie psiknięcie perfumami Chanel i pięć kobiet wokół mnie uśmiecha się szeroko. W końcu otrząsam się z wrażenia na tyle, żeby zawołać: – Dziękuję, dziękuję, dziękuję! Znów słyszę pukanie i do pokoju wchodzi Leah. Wygląda wspaniale, chociaż jest potargana i ma pognieciony strój. Ale po występie na scenie to chyba nic dziwnego. Na mój widok wzdycha z zachwytem. – O. Mój. Boże. A nie mówiłam, że te dziewczyny są najlepsze w branży? Penny Porter, wyglądasz absolutnie przepięknie. Noah jest najszczęśliwszym facetem na świecie. Powalisz go na kolana. – Czuję się jak milion dolarów. Dziękuję, Leah. – Przytulam się do niej, ściskając ją pewnie odrobinę za mocno, ale postanawiam się tym nie przejmować. – Nie ma za co. A teraz, drogie panie, pora zająć się mną! Wyglądam koszmarnie, a muszę zrobić furorę na tym przyjęciu! W głowie mi huczy od nadmiaru myśli, a jedno z najważniejszych pytań, jakie mnie w tej chwili zajmują, brzmi: jak załatwić sobie własną ekipę stylistek, które będą szykować mnie codziennie rano do szkoły? Ale potem mówię sobie, że nawet jeśli to jedyna noc Penny Porter w tym wcieleniu, to zamierzam z niej w pełni skorzystać.

Kuśtykam w stronę klubu nocnego, w którym odbywa się afterparty, ściskając Leah kurczowo za ramię. Pewnie myśli sobie, że trochę już przesadzam z wdzięcznością, i wolałaby, żebym się tak do niej nie kleiła, ale wiem, że jeśli puszczę jej rękę albo chociaż odrobinę rozluźnię uścisk, runę jak długa na ziemię. Brukowane paryskie uliczki są przepiękne, ale strasznie trudno się po nich chodzi na dziesięciocentymetrowych obcasach! A ja mam silne postanowienie, że nie rozpocznę wieczoru kompromitującym upadkiem. W tej chwili jestem uosobieniem gracji. Niezdarna Penny została w hotelu i spędza tę noc pod kołdrą. Zamiast niej miasto podbija stylowa paryska Penny i chociaż pewnie nie będzie najfajniejszą dziewczyną na afterparty (ten tytuł wciąż należy się Leah), to przynajmniej ma szansę poczuć, że pasuje do tego towarzystwa – i pokazać to swojemu chłopakowi. Bramkarze wpuszczają nas bez mrugnięcia okiem, a Callum rozpościera marynarkę, żeby osłonić Leah przed błyskami fleszy natrętnych paparazzi. Ja nie zabrałam aparatu, co rzadko mi się zdarza. Nie mam ze sobą nawet torebki – klucz do pokoju wsunęłam do kieszonki wszytej po wewnętrznej stronie sukienki. Kiedy idziemy korytarzem z przygaszonymi światłami, ogarnia mnie lekkie rozczarowanie. Przychodzi mi do głowy, że nasza ciężka praca pójdzie na marne, skoro w klubie i tak panuje półmrok. Leah pierwsza zauważa Noah w boksie dla VIP-ów. Na szczęście tam światła świecą trochę jaśniej – pewnie po to, żeby wszyscy w klubie mogli zobaczyć ważnych gości. Moja dobra wróżka popycha mnie lekko: – Idź, to twoja wielka chwila. Ja muszę znaleźć mojego menedżera. Ściskam jej dłoń ostatni raz. – Bardzo ci dziękuję, Leah. Za wszystko. – Och, nie ma za co, naprawdę. A teraz idź i pokaż mu się z nowej strony. – Puszcza do mnie oko, a ja biorę głęboki wdech. Noah siedzi na środku boksu, otoczony kolegami z zespołu i przyjaciółmi. Najwyższym wysiłkiem woli rozwieram zaciśnięte z nerwów pięści i stremowana ruszam w ich kierunku. A potem staję jak wryta, bo przede mną wyrasta nagle kelner z tacą wysokich, wąskich kieliszków wypełnionych po brzegi bursztynowym, przezroczystym płynem. Oddech więźnie mi w gardle, ale na szczęście udaje mi się nie rozlać szampana. Za to wciągam powietrze do płuc na tyle głośno, że zwracam na siebie uwagę wszystkich wokół. I wreszcie nadchodzi moment, na który czekałam. Mam wrażenie, że wszystko dzieje się w zwolnionym tempie, jak na filmach. Noah podnosi wzrok znad swojego drinka i patrzy mi prosto w oczy. Obserwuję, jak najpierw jemu, a potem jego kolegom po kolei opadają szczęki. Wyglądają jak ryby wyrzucone na brzeg: siedzą bez słowa z wytrzeszczonymi oczami i wpatrują się we mnie z niedowierzaniem. – Penny… WOW. Ja… jak… wyglądasz… – Noah wyskakuje z boksu, żeby się ze mną przywitać. Chwyta mnie za łokcie i przesuwa spojrzeniem po całej mojej sylwetce. – Wyglądasz po prostu

niesamowicie – mówi, kiedy w końcu udaje mu się dokończyć zdanie. Całuje mnie tak namiętnie, jakbyśmy nie widzieli się od miesięcy. Czuję się jak rażona prądem: jeżą mi się włoski na całym ciele i dostaję takiej gęsiej skórki, jakby temperatura wokół nas spadła o kilka stopni. – Tęskniłem za tobą – mówi. – Martwiłem się, kiedy napisałaś, że nie przyjdziesz na koncert. – Wiesz, postanowiłam trochę… nagiąć fakty. Nic mi nie było, jeśli nie liczyć lekkiego przerażenia ekipą upiększającą Leah! – To sprawka Leah? Podziękuj jej ode mnie! – Otacza mnie ramieniem i idziemy razem do boksu. Siadam obok niego, a on przedstawia mnie wszystkim jako „swoją dziewczynę, Penny”, nawet ludziom z Sony, z którymi spotkałam się poprzednio w jego garderobie. Ściskam wyciągnięte dłonie najuprzejmiej, jak potrafię, ale nie umiem powstrzymać szerokiego uśmiechu. Mam przeczucie, że to będzie najcudowniejsza noc w historii. – Wiesz, Penny, muszę ci powiedzieć, że jesteśmy pod wielkim wrażeniem twojego chłopaka – rzuca kobieta z Sony. Z jakiegoś powodu drażni mnie sposób, w jaki wymawia słowo „chłopaka” – jakby zwracała się do dziecka. Zaciskam zęby i odwzajemniam jej uśmiech. Noah ściska mnie w talii tak mocno, jakby nie chciał się ze mną rozstać ani na chwilę – w tym nie ma nic dziecinnego. – Ja też myślę, że dobrze sobie radzi – odpowiadam, bo nie jestem pewna, jak zareagować. – Podziel się z Penny dobrą wiadomością – ciągnie przedstawicielka wytwórni, zerkając wyczekująco na Noah, który zaczyna się wiercić na swoim miejscu, a potem splata palce wolnej dłoni z moimi. – A, no tak. – Patrzy mi prosto w oczy. – The Sketch i wszyscy w trasie są naprawdę zadowoleni ze wspólnych koncertów… z naszej dynamiki, rozumiesz? Po prostu dobrze razem wypadamy. Dlatego dostałem propozycję, żeby pojechać z nimi dalej, w ich trasę światową. I grać w Dubaju, Japonii, Australii… przez następne trzy miesiące. Widzę w jego roziskrzonych oczach, jaki jest podekscytowany, więc obejmuję go mocno. – Noah, to świetnie! – Naprawdę się cieszę, że kolejne jego marzenie się spełnia. – Ale to nie wszystko – dodaje głosem pełnym nadziei. – Chcę, żebyś pojechała tam ze mną.

Chce, żebym pojechała z nim w światową trasę koncertową? Do głowy przychodzi mi mnóstwo pytań, wyrastają jak grzyby po deszczu. A co z moją szkołą? Z moimi rodzicami? Z moim życiem? Ale odrzucam wszystkie te myśli. To wielka chwila Noah. Na szczęście przed odpowiedzią ratuje mnie DJ, który akurat puszcza znaną piosenkę. Wszyscy biegną na parkiet, ciągnąc nas ze sobą. Noah chyba się nie martwi, że nie zareagowałam na jego propozycję, bo podskakuje beztrosko w rytm muzyki, więc postanawiam cieszyć się moją metamorfozą i też świetnie się bawić. Po kilku godzinach mam wrażenie, że stopy spuchły mi jak u słonia – największym wyzwaniem wieczoru okazują się dla mnie wysokie obcasy. Na szczęście niedługo później wszyscy wracamy do hotelu. Noah niesie mnie na barana z taksówki do lobby hotelowego. Podnoszę wzrok i dostrzegam z jego pleców czubek wieży Eiffla, rozświetlony migoczącymi światełkami. Wyglądają jak luksusowa wersja lampek choinkowych, którymi Noah udekorował dla mnie piwnicę Sadie Lee w Nowym Jorku. – Zobacz – szepczę mu do ucha. Noah zadziera głowę, a kiedy zauważa to co ja, natychmiast opuszcza mnie na ziemię. – Moje stopy! Moje obolałe stopy! – protestuję. – Mam pomysł – mówi, łapiąc mnie za rękę. – Jeszcze ani razu nie urządziliśmy sobie Dnia Magicznej Tajemnicy. Może w takim razie dziś wybierzemy się na Noc Magicznej Tajemnicy? Chodźmy teraz na wieżę Eiffla. Potem możemy znaleźć restaurację czynną całą dobę, o której mówił mi Larry, i obejrzeć wschód słońca nad Luwrem… Jeszcze przed chwilą czułam takie zmęczenie, że najchętniej przespałabym tysiąc nocy z rzędu, ale nagle jestem zupełnie rześka. Podekscytowanie rozlewa się po całym moim ciele, od czubka głowy aż po koniuszki palców u stóp. – Świetny plan! – odpowiadam. – Szybko, zmywajmy się, zanim ktoś zauważy, że nas nie ma! – woła Noah. – Yy… – spoglądam na swoje buty. – Na tych szczudłach nie przejdę nawet metra. Noah parska śmiechem. – Okej, daj mi swój klucz do pokoju i poczekaj tutaj. To zajmie tylko chwilkę. – Możesz mi też przynieść moją torbę? Mam w niej aparat. – Dla ciebie wszystko. Reszta towarzystwa zaczyna się rozchodzić do baru hotelowego albo do wind. Noah odprowadza mnie do jednego z foteli w lobby. Daję mu klucz do pokoju i szpilki, a on rusza pędem na górę. – Zaraz wracam! Po kilku minutach pojawia się z moimi ukochanymi conversami w dłoniach. Wsuwam je na stopy z mieszaniną ulgi i rozbawienia. – Penny Porter, wyglądasz teraz jeszcze fajniej – Noah podciąga mnie na nogi z fotela, podziwiając

moją nową stylizację. Podaje mi torbę, a ja zakładam ją na ramię i wsuwam klucz z powrotem do kieszonki w sukience. Stopy nie bolą mnie już ani trochę, kiedy trzymając się za ręce, wyruszamy przez ulicę w stronę wieży Eiffla, która przyciąga nas jak magnes. – Noah? Hej, Noah, zaczekaj! – chwilę szczęścia rozwiewa głos Deana, który staje w drzwiach hotelu. Nie chcę się zatrzymywać. Chcę biec dalej przed siebie, ale czuję, że Noah waha się, co zrobić. A później staje w miejscu i odwraca się. – Tak? – woła niechętnie. Dean podbiega do nas. – Mówiłem ci, musisz zatwierdzić kilka zdjęć i projektów graficznych na trasę światową. Trzeba to zrobić dziś, inaczej prasa nie zdąży ich wydrukować. – Naprawdę? Nie mogą zaczekać do rana? Dean patrzy na niego w milczeniu, a Noah zwiesza głowę. Ciągnę go za rękę. – Poczekaj, Dean, a nie możesz ich po prostu sam zatwierdzić? Przecież Noah nie musi oglądać każdego zdjęcia? Dean parska w odpowiedzi. – Noah zatwierdza wszystko, co trafia do jego fanów. Prawda, Noah? – Dean ma rację – przyznaje Noah z przygnębioną miną. – Lepiej wrócę do hotelu i przejrzę te zdjęcia. One będą wszędzie, muszą wyglądać idealnie. Nie chcę nikogo zawieść. Niemal wybucham śmiechem – To znaczy… wiem, że cię zawiodłem, Penny. Ale… – Rozumiem – przerywam mu. Ale w duchu dopowiadam sobie: „A dokładniej, to bardzo staram się ciebie zrozumieć, Noah. Ale nie jest to łatwe”. A później znów muszę powstrzymać się od śmiechu, bo nawet w środku nocy nie mamy chwili dla siebie. Czy naprawdę tak miał wyglądać ten wyjazd? Wracamy do hotelu dużo wolniejszym krokiem. Teraz, kiedy adrenalina opadła, znów czuję się potwornie zmęczona. – Porozmawiajmy tutaj – rzuca Dean, kierując się w stronę baru hotelowego. – To ja chyba wrócę po prostu do mojego pokoju – mówię. – Spróbujemy jeszcze raz jutro? – pyta Noah cichym głosem. Potakuję bez słowa. Jego dłoń wysuwa się z mojej i zostaję sama przy windach, patrząc, jak Noah odchodzi.

Opieram się o ścianę między windami, usiłując stłumić w sobie uczucie rozczarowania, bo nie chcę przez całą noc rozpamiętywać tego, co się stało. Nie napiszę o tym nawet do Elliota; po prostu będę udawać, że wieczór skończył się na naszym pierwszym powrocie do hotelu. Do tego momentu było idealnie. – Co to za smutna mina? Wzdrygam się, słysząc w uchu szept Blake’a. Jest pijany i zatacza się lekko, usiłując skupić na mnie wzrok. – Och, wiesz… strasznie długo się czeka na te windy. Cofam się o krok. – Podobało ci się na imprezie? – pytam niepewnie. – Impreza była rock-astyczna! – Blake potyka się, udając, że gra na perkusji i uderza w jeden z talerzy. – Ba-dum-tss! – woła. Drzwi windy rozsuwają się przed nami, a on prostuje się i bierze mnie pod ramię. – Chodź, ślicznotko, jedziemy. Wchodzę z nim do środka, lekko zdziwiona, że zachowuje się tak przyjaźnie. Winda jest luksusowa i nowoczesna: jej wystrój ma się kojarzyć z nocnym niebem. Na ścianach widać rozświetlone planety, na suficie lśnią gwiazdy, a przez głośniki sączy się relaksująca muzyka. – Tak w ogóle, to niesamowicie dziś wyglądasz. – Zaczyna łapać mnie za dłoń, a ja zdaję sobie sprawę, że sytuacja nie rozwija się w dobrym kierunku. Wyrywam mu rękę, ale znów po nią sięga. – Blake, jesteś strasznie pijany. Odprowadzę cię do pokoju, okej? – Jestem tak spanikowana, że dostaję zawrotów głowy. O tym, co się dzieje w jego głowie, wolę nawet nie myśleć. – Na którym mieszkasz piętrze? – Na ósmym – odpowiada bełkotliwie. Noah byłby wściekły, gdyby się dowiedział, że Blake próbował złapać mnie za rękę. Znają się od zawsze. Nie muszę się z nim dogadywać, ale wiem, że Noah traktuje go jak brata – i instynktownie czuję, że nie powinnam wspominać mu o tym, co wydarzyło się w windzie. Blake jest pijany i zachował się głupio, ale nie warto z tego powodu niszczyć ich przyjaźni. Mam wrażenie, że winda porusza się w ślimaczym tempie, ale w końcu staje na ósmym piętrze. Blake wskazuje pokój na końcu korytarza, więc idę za nim w bezpiecznej odległości, żeby się upewnić, czy na pewno trafi do siebie. Przed drzwiami odwraca się do mnie z miłym uśmiechem. – Dzięki, Penny. Przepraszam, że czasem jestem takim palantem. Tak naprawdę, to bardzo cię lubię. Jesteś fajna. – Wpatruje się we mnie bez słowa. Po chwili zaczyna mi ciążyć ta cisza. – Dzięki, Blake, cieszę się, że… Zanim mam czas dokończyć zdanie, przyciąga mnie do siebie i nagle widzę, jak jego twarz zbliża się do mojej. Gwałtownie odwracam głowę w bok, bo próbuje przycisnąć wargi do moich ust. Na szczęście trafia w policzek. Odpycham go z całej siły, a torba zsuwa mi się z ramienia. – Blake! Przestań! Co ty wyprawiasz?

Znów usiłuje mnie pocałować. Pochyla się w moją stronę, ale zdążam przykucnąć, więc wali głową w drzwi. Korzystając z zamieszania, cofam się dalej od niego. Wystarczył ułamek sekundy, żeby mój wieczór wywrócił się do góry nogami. Mogłam darować Blake’owi, że próbował mnie złapać za rękę, ale to co innego. Tego nie odpuszczę. Jak śmiał zrobić to mnie… i Noah? Blake masuje sobie czoło. – Nie wygłupiaj się… wiem, że ci się podobam. – Wyciąga do mnie rękę, żebym podeszła bliżej. – Nie. Wcale nie. W ogóle mi się nie podobasz. To nieprawda. – Słuchaj, Noah nie ma dla ciebie czasu, więc może lepiej wybierz sobie kogoś innego. Blake odgradza mnie od jedynej drogi ucieczki – windy, ale jakimś cudem znajduję w sobie dość siły, żeby przecisnąć się obok niego i pobiec korytarzem do windy. Słyszę, jak krzyczy za mną: – Penny, poczekaj! Przepraszam! Ale nie zatrzymuję się, żeby go wysłuchać. Nie czekam nawet na windę, tylko wpadam na schody. Nie mam ze sobą aparatu – moja torba została na korytarzu – ale wszystko mi jedno. Biegnę aż do pokoju, szczęśliwa, że wsunęłam klucz do kieszeni, zamiast schować go do torby. Zatrzaskuję za sobą drzwi i zabezpieczam je łańcuchem, a serce bije mi jak oszalałe. Potem opieram się o ścianę i wybucham płaczem. To już pewne: moja idealna noc zamieniła się w katastrofę.

Nie pozwolę, żeby Blake’owi uszło to na sucho. Prostuję się, zmywam rozmazany makijaż i próbuję przywołać na twarz najostrzejszą minę Ocean Strong. Idę prosto do baru hotelowego, żeby znaleźć Noah i opowiedzieć mu o wszystkim, ale kelner mówi, że on i Dean wrócili już na górę. Znów wybieram schody zamiast windy, bo w tym momencie wolę unikać ciasnych, zamkniętych pomieszczeń. Na korytarzu zauważam, że drzwi pokoju Noah są uchylone. Chociaż siedzi tyłem i widzę tylko jego ciemne rozczochrane włosy, od razu czuję się lepiej. Już mam wejść, kiedy słyszę w środku głos Deana. Jego słowa sprawiają, że staję jak wryta. – Teraz rozumiesz, Noah? Naprawdę powinieneś był to ze mną skonsultować. Nie taki wizerunek chcemy pokazywać fanom. A teraz to… ona jest jeszcze bardzo młoda. Mówi o mnie. Wiem o tym. Czekam, aż Noah stanie w mojej obronie, ale nie robi tego. Zapada ogłuszająca cisza. Krew stygnie mi w żyłach, palce dłoni mam zimne jak lód. Czuję się tak, jakby ziścił się mój najgorszy koszmar. Noah Flynnowi byłoby lepiej beze mnie. Sama często łapałam się na tej myśli, ale naprawdę okropnie jest usłyszeć ją z ust innej osoby. Łzy znów zaczynają mi płynąć po policzkach – i wtedy słyszę w pokoju jeszcze jeden głos, od którego robi mi się dla odmiany nieznośnie gorąco. Głos Blake’a. – Przepraszam, stary. Nie wiedziałem, co robić. Po prostu przyszła do mojego pokoju. Z ust wyrywa mi się okrzyk oburzenia, a Noah odwraca się w stronę drzwi. Ale nie mogę z nim teraz rozmawiać. Cała odwaga Ocean Strong wyparowała ze mnie bez śladu. Ruszam z powrotem korytarzem. – Penny! Długo tam stałaś? – Noah biegnie za mną. – Wystarczająco długo, żeby usłyszeć, o czym rozmawiacie! – Próbuję otrzeć łzy, zanim je zauważy, ale to na nic. Pali mnie cała twarz, a moje kanaliki łzowe pracują na całego, żeby ugasić ten pożar. – Penny, poczekaj, możemy pogadać? Zatrzymaj się na chwilę. – Noah próbuje mnie złapać za ramię, ale ja wypadam z korytarza na klatkę schodową, nie zwalniając kroku. Nie zamierzam urządzać kolejnej awantury w miejscu publicznym. Wbiegam po schodach, wciąż mając za sobą Noah. Zatrzymuję się dopiero w pokoju i ze wszystkich sił staram się opanować złość, która mąci mi myśli. Noah staje przede mną. – Penny, Dean wykonuje po prostu swoją pracę. Wiesz, jak działa branża muzyczna. Pełno w niej wariatów przekonanych, że wiedzą, co dla każdego najlepsze… – Przeczesuje włosy palcami i zaczyna krążyć po pokoju. Jest zdenerwowany, ale tym razem nie mogę go uspokoić – bo sama potrzebuję pocieszenia. – Myślisz, że chodzi mi o to, co powiedział Dean? – Kątem oka zauważam w lustrze swoją wykrzywioną wściekłością twarz i nagle mój stylowy makijaż wydaje mi się zwykłym oszustwem. Sztuczne rzęsy poluzowały mi się na powiekach od łez, więc zdzieram je i ciskam w stronę kosza, ale oczywiście nie trafiam. Przyklejają się do dywanu jak rozdeptane pająki. Wciągam na siebie bluzę z logo zespołu Rolling Stones i wiążę włosy w ogromny kok, który lubimy nazywać z Elliotem „Fryzurą na ananasa”.

– Uwierz mi, on nie miał na myśli nic złego – przekonuje Noah z błagalnym wyrazem twarzy. Pierwszy raz od bardzo dawna patrzę na niego, nie mając ochoty rzucić mu się w ramiona i zacałować go na śmierć. – Noah nie musisz mi tego tłumaczyć. W tej branży nie opłaca się mieć dziewczyny, zwłaszcza jeśli dopiero zaczynasz karierę, a większość fanek ustawia sobie twoje zdjęcie jako wygaszacz ekranu w laptopie i tapetę w komórce. Ale wiesz co, mnie też jest ciężko. Myślisz, że nie zauważyłam, jak mnie potraktowali ci ludzie z Sony? A ty nawet mnie nie próbowałeś mnie bronić przed Deanem. Wstydzisz się, że z mną jesteś. Nagle zaczynam się trząść. Drżą mi dłonie. Chyba jeszcze nigdy nie rozmawialiśmy o tym tak poważnie. Noah patrzy na mnie pustym wzrokiem, tak jak wtedy, kiedy krzyczałam na niego w hotelowym lobby w Rzymie. Ale tym razem nie podniosłam głosu. Jestem wściekła, że pozwoliłam Noah poprowadzić rozmowę w tym kierunku, skoro tak naprawdę powodem mojej złości jest Blake. Przechodzi mnie kolejny dreszcz. Co on naopowiadał Noah i Deanowi? – Penny, cała się trzęsiesz! Masz atak paniki? Słowa Noah uświadamiają mi, co się ze mną dzieje. Rzeczywiście, mam atak paniki. Oddycham coraz szybciej, jakbym nie mogła dostarczyć płucom odpowiedniej ilości powietrza. Moje serce łomocze tak mocno, jakby chciało mi się wyrwać z piersi, i nagle w pokoju robi się bardzo gorąco – i duszno. Dłonie mam mokre od potu i mrowią mnie stopy. Noah coś do mnie mówi – widzę, że rusza ustami – ale nie jestem w stanie się na nim skupić. Chcę tylko jednego – odetchnąć zimnym, świeżym powietrzem. Zrywam się z łóżka i podbiegam do okna. Jest stare i klamki ani drgną, chociaż uwieszam się na nich całym ciężarem. Napieram na nie ostatni raz ramieniem, gdy nagle ogarniają mnie mdłości. Odwracam się w stronę łazienki, ale wiem, że nie zdążę do niej dobiec. Zostaje mi tylko kosz przy szafie. Nie jestem pewna, co się ze mną potem dzieje. Wracam do rzeczywistości, kiedy Noah otacza mnie ramionami i prowadzi z powrotem na łóżko. Do pokoju wpada teraz świeże powietrze, a ja powoli zaczynam się uspokajać. Najwyraźniej Noah otworzył okno, kiedy ja siedziałam z głową w koszu. Normalnie umierałabym teraz ze wstydu, ale w tym momencie wszystko mi jedno. Noah moczy w łazience ręcznik i ociera mi nim czoło i kark. Nadal się trzęsę i ściska mnie w brzuchu od wymiotowania, ale puls wreszcie mi się uspokaja i zaczynam wolniej oddychać. Noah tuli mnie, dopóki nie wracam do siebie. – Potrzebujesz czegoś? – pyta łagodnym głosem. – Chyba napiłabym się wody. Kiwa głową i napełnia szklankę wodą z kranu. Upijam kilka łyków, usiłując odzyskać panowanie nad sobą, ale wiem, że uczucie paniki nie zniknie, dopóki nie powiem Noah wszystkiego. – Noah, nie chodziło mi tylko o Deana… – zaczynam i znów sięgam po szklankę. Noah siedzi obok mnie, masując mi plecy. Biorę głęboki oddech. – Podrywał mnie Blake. Był bardzo pijany, więc chciałam się upewnić, czy trafi do swojego pokoju, a on nagle zbliżył twarz do mojej i spróbował mnie pocałować. Udało mi się uciec, ale to było naprawdę okropne, Noah. – Szukam na jego twarzy śladów zaskoczenia albo złości, ale ich tam nie znajduję. Noah odsuwa się trochę, zdejmuje dłonie z moich pleców i składa je na kolanach. – Blake uprzedził mnie, że możesz tak powiedzieć. Prawię zachłystuję się powietrzem. – Co? – udaje mi się wykrztusić.

– Mówił mi, co się stało. Że przyszłaś do jego pokoju i żaliłaś się, że już cię nie chcę, a potem spróbowałaś go pocałować. Powiedział, że miał zamiar delikatnie ci wytłumaczyć, że nic z tego, ale uciekłaś. – Nie… jak to? Było zupełnie inaczej! – Słuchaj, Penny, wiem, że nie jest ci łatwo, ale Blake to mój przyjaciel. Naprawdę myślałaś, że będzie to przede mną ukrywał? Czy to ma być jakieś wołanie o pomoc? Dean uprzedzał mnie, że coś takiego może się wydarzyć… ale ja zawsze cię broniłem. Przekonywałem go, że jesteś inna. Wygląda na to, że się pomyliłem. Jestem tak zaskoczona, że z wrażenia odbiera mi mowę. Bezczelność Blake’a spada na mnie jak grom z jasnego nieba i nie wiem, jak przekonać Noah, że to moja wersja wydarzeń jest prawdziwa. – Noah, chyba w to nie wierzysz? Nigdy w życiu bym tego nie zrobiła. To Blake! To on się do mnie przystawiał! Noah reaguje na moje słowa tak, jak nigdy wcześniej: zaczyna krzyczeć. – Penny, przestań! Blake powiedział mi o wszystkim, a ja w pełni mu ufam. Dlaczego nie powiesz prawdy, że próbowałaś zwrócić na siebie moją uwagę? Wiem, że poświęcam ci za mało czasu, ale chciałbym, żebyśmy przynajmniej byli ze sobą szczerzy. Mógłbym ci wybaczyć, gdybyś uczciwie przyznała się do błędu, ale nie zgadzam się, żebyś dalej wygadywała kłamstwa, zwłaszcza o moim najlepszym przyjacielu. Ile ty masz lat? Wpatruję się w niego z bólem pomieszanym z niechęcią. W tej chwili nie widzę przed sobą Noah, niesamowicie utalentowanego muzyka z cudownym uśmiechem i wspaniałymi pomysłami na romantyczne gesty. Teraz wydaje mi się, że patrzę na zwyczajnego, aroganckiego osiemnastolatka. Nie wiem, co powiedzieć. Po co miałabym zaprzeczać? Ja wiem, jak było naprawdę, ale mój chłopak – czyli ktoś, kto powinien być po mojej stronie i mieć do mnie zaufanie – nie chce mi uwierzyć. – Wynoś się, Noah. Skoro masz takie zdanie na mój temat, to nie ma sensu tego ciągnąć. To strata czasu. Powiedziałam ci, co się wydarzyło. Jeśli mi nie wierzysz, to… nic na to nie poradzę. Noah zrywa się z łóżka. – Dean mnie ostrzegał, że w trasie ludzie się zmieniają. Nie wiedziałem tylko, że mówił o tobie. – Wbija we mnie spojrzenie pełne złości. W jego ustach brzmi to tak absurdalnie, że chce mi się śmiać. – Wiesz co, Noah, nie masz pojęcia, o czym mówisz. Wszystko ci się pomieszało. – Biorę głęboki oddech. – Ja już tak nie mogę. Nie chcę być z kimś, kto tak o mnie myśli, kto nigdy nie ma dla mnie czasu i kto mi nie wierzy w tak poważnej sprawie. Myślałam, że cię znam, ale to nieprawda. Między nami już wszystko skończone. Nie mogę uwierzyć, że właśnie to powiedziałam. Noah chyba też nie. Odwraca się i wychodzi z mojego pokoju, trzaskając drzwiami.

Po wyjściu Noah od razu łapię komórkę i dzwonię do Elliota. Nie przejmuję się nawet, ile będzie kosztować połączenie międzynarodowe. Odbiera po kilku dzwonkach. – Halo? – Od pierwszej chwili czuję, że coś jest nie tak. Elliot odzywa się cicho, a jego ton wydaje mi się obojętny, ale uświadamiam sobie, że dochodzi druga rano, więc pewnie go obudziłam. – Przepraszam, że dzwonię tak późno – zaczynam, próbuję mówić normalnym głosem. Mam wrażenie, że przez ostatnią godzinę ciągle się z kimś kłócę albo płaczę. – Nie ma za co – odpowiada. – Nie spałem. – Nadal jest oschły i chłodny. – Nie? – Co się dzieje? – No wiesz, wszystko? – rzucam, żeby trochę rozluźnić atmosferę. Zwykle Elliot przynajmniej by zachichotał po takim tekście, ale teraz milczy. Widać żadne z nas nie ma ochoty na żarty. – Elliot, chyba właśnie zerwaliśmy z Noah. – Odpowiada mi grobowa cisza. Siadam na łóżku i zaczynam nawijać na palce kosmyki włosów, które wysunęły się z koka. Jedynym dowodem na to, że nas nie rozłączyło, jest muzyka w pokoju Elliota: słucha swojej playlisty z największymi rockowymi balladami. Właśnie leci Always zespołu Bon Jovi, przez co czuję się jeszcze gorzej. Znów nie mogę powstrzymać łez i zaczynam głośno szlochać. Słyszę, jak po drugiej stronie słuchawki Elliot bierze głęboki oddech. – Niemożliwe. Wydaję z siebie nieokreślony jęk na potwierdzenie, że to prawda, a Elliot wreszcie otrząsa się z marazmu. – Ale… ale dlaczego? Co się stało? Co on znowu zrobił? – Od raz przechodzi w tryb opiekuńczego najlepszego przyjaciela. Właśnie takiego Elliota teraz potrzebuję. – Jego okropny najlepszy kumpel próbował mnie pocałować, a kiedy poszłam powiedzieć o tym Noah, podsłuchałam, jak Dean mu tłumaczy, że w ogóle nie powinien mieć dziewczyny. A potem Blake skłamał, że to ja podrywałam jego. I zgadnij, komu uwierzył Noah! Uznał, że chciałam zwrócić na siebie uwagę, bo Blake by mu tego nigdy nie zrobił. Jestem w szoku. Czuję się taka samotna. Zauważam swoje odbicie lustrze naprzeciwko łóżka. Niedawno przeglądałam się w nim z myślą: „Wow, Penny, ale z ciebie laska”. Teraz przychodzi mi do głowy tylko: „Wow, Penny, ale z ciebie porażka”. Na policzkach mam ślady rozmazanego tuszu do rzęs i eyelinera, piękna sukienka z czarnej satyny obszytej koronką wystaje smętnie spod starej bluzy, a ananas na mojej głowie nie wygląda już zbyt świeżo. – Jak Noah mógł ci nie uwierzyć… Trzymasz się jakoś? Chcesz, to przyślę kogoś, żeby stłukł tego całego Blake’a. Chichoczę przez łzy. – Może dalibyście mu radę razem z Alexem? – Ale dziwnie się złożyło – zaczyna Elliot, a potem milknie na dłuższą chwilę. – Miałem ci nic nie

mówić, dopóki nie wrócisz, ale… Alex i ja też zerwaliśmy. Teraz rozumiem, dlaczego słucha właśnie tej playlisty. – O nie, Elliot… co się stało? Tak mi przykro. – Naprawdę nie wiem, co powiedzieć. Nie spodziewałam się takiej wiadomości. I to właśnie teraz, kiedy jesteśmy od siebie tak daleko. Chciałabym sięgnąć przez komórkę i zamknąć Elliota w niekończącym się uścisku. A potem coś sobie uświadamiam. – Boże, zerwaliście przez tamto zdjęcie? – Od tego się zaczęło, ale to nie był jedyny powód. Opowiem ci, jak się zobaczymy. Za dużo się działo, żeby mówić o tym przez telefon. Żałuję, że nie możemy się teraz spotkać. – Elliot wzdycha, a w tle słychać głos Whitney Houston, dobiegający z jego laptopa. – Ja też. Chyba jeszcze nigdy tak bardzo nie marzyłam, żeby cię mieć po drugiej stronie ściany. Zapukałabym do ciebie, a ty byś do mnie od razu przyszedł. Opowiadamy sobie, jak za sobą tęsknimy, i wymyślamy, co byśmy zrobili, gdybyśmy byli teraz razem. Elliot posuwa się nawet do deklaracji, że przyniósłby mi dwadzieścia nuggetsów z McDonalda i po tym poznaję, że rozumie powagę sytuacji. Nienawidzi McDonalda – uważa, że można tam jeść wyłącznie w nagłych wypadkach. Wzdycham i wyglądam przez okno. Wieża Eiffla, która jeszcze kilka godzin temu wydawała mi się taka piękna i romantyczna, teraz przypomina mi z całą mocą, jak daleko jestem od Brighton. Chciałabym być teraz w domu i słyszeć przez podłogę dudniący dubstep Toma, śpiew mamy, która zawsze myli słowa piosenek z radia, i kiepskie żarty taty na każdy temat. – Och, Elliot, co ja teraz zrobię? – pytam, kompletnie zagubiona. Ale ku mojemu zaskoczeniu Elliot wydaje z siebie podekscytowany okrzyk i jestem prawie pewna, że słyszę, jak klaszcze w dłonie. W słuchawce rozlega się odgłos stukania w klawiaturę z zawrotną prędkością. – Penny, mam pomysł. Jest trochę zwariowany, ale musisz mi zaufać. Przyjdź jutro rano o dziewiątej trzydzieści na dworzec Gare du Nord ze wszystkimi rzeczami. Sprowadzę cię do domu. Ściska mnie w gardle. – Wiki, ostatnio kilka razy przejechałam się na czyichś obietnicach. Nie rób mi nadziei, jeśli nie jesteś pewny, czy ci się uda. – Lady Pennylopo, czy ja cię kiedykolwiek zawiodłem? Zaufaj mi. Elliot ma oczywiście rację: on nigdy mnie nie zawiódł. Na myśl o powrocie do domu ogarnia mnie taka ulga, że nie przejmuję się nawet, że będę musiała sama jechać pociągiem. Jutro wreszcie zasnę we własnym łóżku. – Elliot, kocham cię. – Ja ciebie też, Penny. Pamiętaj: jutro rano, dziewiąta trzydzieści, Gare du Nord. Zapisz sobie nazwę. W Paryżu jest osiem dużych dworców, nie chcę, żebyś się pomyliła! – Dam sobie radę, Wiki – odpowiadam bardziej pewnie, niż się czuję. Ale Elliot zdołał osiągnąć coś, co przed chwilą wydawało mi się niemożliwe: odrobinę mnie pocieszył. Teraz przynajmniej mam plan. Wracam do domu.

Przez to wszystko kładę się spać dopiero po czwartej. Cztery godziny niespokojnego snu nie wystarczają, żeby zeszła mi opuchlizna od płaczu, więc pod oczami mam wory wielkości baloników. Chociaż cieszę się na powrót do domu, i tak ciągle sprawdzam na telefonie, czy Noah nie napisał do mnie SMS-a z przeprosinami za to, że mi nie uwierzył, i prośbą, żebyśmy się nie rozstawali. Ale nie mam od niego żadnej wiadomości. Biegam po pokoju, pośpiesznie wrzucając swoje rzeczy do walizki. Kiedy przypominam sobie, że zostawiłam torbę z aparatem przed pokojem Blake’a, czuję bolesny ucisk w żołądku – ale nie mogę się tym teraz martwić. Zapytam w recepcji, czy ktoś jej nie odniósł. Według nawigacji w moim telefonie dojazd taksówką na dworzec Gare du Nord zajmie tylko dziesięć minut, więc mam trochę czasu. Siadam z powrotem na łóżku i wyrywam kartkę z notesu. Jeszcze nigdy nie pisałam listu pożegnalnego i nigdy bym nie pomyślała, że będę musiała go napisać do Noah. Nie mam pojęcia, od czego zacząć. Kilka razy próbuję przelać myśli na papier, ale nic nie brzmi tak, jak powinno. Mnę te nieudane listy i ciskam je do kosza (który wcześniej umyłam, żeby w pokoju nie rozniósł się brzydki zapach). Po kilku próbach w końcu jestem zadowolona z efektu.

Zostawiam list na stoliku nocnym i jeszcze raz sprawdzam telefon. Nadal ani słowa od Noah. Pewnie nie muszę mu mówić, żeby się do mnie nie odzywał, bo i tak nie zamierza tego robić. Rozglądam się ostatni raz po pokoju, a potem wyciągam walizkę na korytarz. To nie takie łatwe – jeszcze nigdy nie musiałam sama jej nieść, zawsze ktoś mi pomagał. A w dodatku teraz jest wypchana mnóstwem pamiątek – i przynajmniej dwudziestoma miniaturowymi buteleczkami z szamponami i balsamami do ciała ze wszystkich hoteli, w jakich nocowałam. W lobby słyszę, jak ktoś mnie woła. – Penny? Przez ułamek sekundy mam nadzieję, że to Noah, i zamiera mi serce. Może chce mnie przeprosić? Ale kiedy się odwracam, widzę lśniącą łysinę i przyjazny uśmiech. – Larry! – Ja też się uśmiecham. Liczę na to, że przez okulary przeciwsłoneczne nie widać moich zapuchniętych oczu. – Wszędzie cię szukałem. Pomyślałem, że może chcesz to odzyskać. – Podaje mi moją torbę z aparatem. Nie mogę się powstrzymać i obejmuję go w talii. Larry to chyba jedyna osoba w tej trasie, która zawsze się o mnie troszczyła. Parska śmiechem, bo czubkiem głowy ledwo sięgam mu do brody. – Dzięki, Larry – mówię i w końcu wypuszczam go z uścisku. – Dobrze, że cię złapałem! Ale gdzie ty się wybierasz, moja droga? Może ci z tym pomóc? – Bierze ode mnie walizkę i wynosi ją przed hotel. – Tak właściwie, to… wracam do domu. – Szukam wzrokiem jakiejś taksówki, którą mogłabym podjechać na dworzec.

Ochroniarz marszczy brwi. – Ale… – Nie pytaj, Larry. Proszę cię. – Czuję, że zaczyna mi drżeć dolna warga, ale nie chcę się rozpłakać; już dość wylałam łez. Modlę się, żeby taksówka przyjechała jak najszybciej. Jedna wygląda na wolną, ale mija mnie i zatrzymuje się przed elegancką kobietą z pudlem pod pachą. Zerkam z frustracją na swoją koszulę i czarne leginsy. Nie wiedziałam, że w Paryżu trzeba być stylowo ubranym, żeby złapać taksówkę. – Czy Noah o tym wie? – pyta łagodnie Larry. – Oczywiście – odpowiadam. Nie jest to całkowite kłamstwo. Dowie się, kiedy przeczyta list. – W takim razie na pewno by nie chciał, żebyś sama jechała na dworzec. Pozwól mi przynajmniej się tam zawieźć. „Pewnie jest mu wszystko jedno, co się ze mną stanie” – myślę, ale wiem, że to niesprawiedliwe. Poza tym muszę się jakoś dostać na Gare du Nord. Larry pokazuje mercedesa z przyciemnianymi szybami, który stoi tuż obok nas, a ja znów rozglądam się po ulicy. – Okej. Dzięki, Larry. – Wystarczy, że zerwałam z chłopakiem. Nie chcę jeszcze błądzić po Paryżu, targając za sobą ciężką walizkę. – Jesteś kochany. W samochodzie Larry lituje się nade mną i nie porusza ciężkich tematów. Zamiast tego zabawia mnie rozmową o swojej wczorajszej wycieczce do Notre Dame. Na dworcu wyciąga moją walizkę i życzy mi powodzenia, a ja dziękuję mu za pomoc w całej trasie. – Nie ma za co, Penny. I nie martw się, Noah pójdzie w końcu po rozum do głowy – mówi ochroniarz, mrugając do mnie przyjaźnie. Uśmiecham się blado i kiwam głową. A potem odwracam się i staję przed imponującym wejściem na dworzec. Biorę głęboki oddech i wchodzę tam najpewniejszym krokiem, na jaki mnie stać. Ale w środku przestaję udawać. Uświadamiam sobie nagle, że nie jestem do końca pewna, co dalej. Zaczynam myśleć, że powinnam była poprosić Elliota o dokładniejsze instrukcje, ale o czwartej nad ranem, po jednej z najgorszych nocy mojego życia, nie zadawałam najmądrzejszych pytań. Powiedział tylko, że mam tu być o dziewiątej trzydzieści. Patrzę na tablicę odjazdów – najbliższy pociąg do Londynu jest dopiero za dwie godziny. Może Elliot chciał, żebym przyszła wcześniej i miała dużo czasu? Zaczynam szukać jakichś wskazówek z moim imieniem, ale żadnych nie znajduję. „Oddychaj, Penny – mówię sobie w duchu. – Co by zrobił na twoim miejscu Wiki?” – Próbuję się skoncentrować i myśleć logicznie, ale to trudne, bo mam wrażenie, że odpowiedzialną za to część mojego mózgu zasnuwa teraz gęsta chmura smutku. – Excusez-moi? – zagaduję szczupłą kobietę w kasie, a ona uśmiecha się do mnie uprzejmie. Ma drobną twarz, a jej oczy okalają okrągłe okulary. Zauważam, że przy malowaniu wyjechała szminką za linię ust. – Parlez-vous anglais? – pytam z nadzieją, że nie kaleczę zbyt mocno francuskiego, a potem uśmiecham się z ulgą, kiedy potakuje. – Muszę się dostać do Anglii. Nazywam się Penny Porter. Nie ma pani dla mnie przypadkiem biletu? Kobieta patrzy na mnie z wyrazem lekkiego zdziwienia na twarzy. – Pardon? Nie mówię zbyt dobrze po angielsku. Ma pani rezerwację? – Tak! Chyba? – Podaję jej paszport. Uśmiecha się, a potem przenosi wzrok na ekran komputera i zaczyna wstukiwać coś na klawiaturze. Po chwili marszczy brwi. – Nie widzę tu nic dla pani. – Aha, przepraszam. Wydaje mi się, że mój przyjaciel zarezerwował dla mnie bilet. Nazywa się Elliot Wentworth. – Kiedy zdaję sobie sprawę, jak zamaszyście gestykuluję, żeby jej wszystko wyjaśnić,

robię się czerwona jak burak. Mogę tu stać i machać rękami cały dzień, a kasjerka i tak nie zrozumie, kim jest Elliot. – Mademoiselle? Potrzebuje pani nowy bilet? – Kobieta wskazuje na komputer, a potem na pociąg, uśmiechając się, jakby właśnie wygrała na loterii. Odwzajemniam jej uśmiech i kręcę głową. – Nie, nieważne. Wszystko w porządku. Dziękuję. Merci. Taszczę jaskraworóżową walizkę z powrotem pod tablicę odjazdów. Jak mogłam sobie ubzdurać, że uda mi się samej wrócić do domu? Nie ma znaczenia, że Elliot jakoś to dla mnie zorganizował: widocznie jestem dla wszystkich ciężarem, chodzącą katastrofą. Siadam na walizce i dzwonię do Elliota, żeby się dowiedzieć, co mam teraz zrobić, ale włącza się poczta głosowa. Mamroczę do komórki: – Nie teraz, Elliot, ty kompletny… – Pen-draku! Jesteś! Odwracam się i widzę przed sobą Elliota w spodniach w kratkę i czerwonych mokasynach. Jego brązowe włosy są idealnie ułożone, a stylizacji dopełnia wykrochmalona biała koszula, czarna muszka i szylkretowe oprawki okularów. Podrywam się i wskakuję na niego, oplatając go w pasie nogami, jakbyśmy byli w filmie. – Okej, spokojnie! Nie gramy w Dirty Dancing! Nie jestem wystarczająco wysportowany do takich wybuchów uczuć – protestuje Elliot. Puszcza mnie i udaje mi się wylądować na nogach. – Przepraszam, po prostu strasznie się ucieszyłam na twój widok! Naprawdę tu jesteś? Od początku to planowałeś? – Tak. Przez jakąś milisekundę rozważałem, czy nie sprowadzić cię do domu, a potem pomyślałem: Będziemy siedzieć i użalać się nad sobą, bo mamy złamane serca. Czy lepiej użalać się nad sobą w mojej sypialni w Brighton? Czy raczej w Paryżu? Nowy Jork pomógł ci wyrwać się z chandry, więc uznałem, że Paryż może podziałać na mnie tak samo. To było przeznaczenie: akurat mam wolne w „CHIC”! Zapłaciłem za bilety kartą kredytową, którą dostałem od taty na wszelki wypadek, i pojechałem prosto do Londynu, żeby zdążyć na poranny pociąg Eurostar. W OGÓLE dziś nie spałem. Muszę natychmiast iść po prysznic, bo cały się lepię… ale jestem w Paryżu! – Elliot, jesteś genialny! I co teraz? – Zarezerwowałem sobie hotel w piętnastej arrondissement. Czuję, jak zalewa mnie fala miłości do Elliota. – A co to jest? – To dzielnica Paryża. Wiedziałaś, że w sumie ma ich aż dwadzieścia? – Elliot bierze mnie pod ramię i wychodzimy z dworca, żeby złapać taksówkę. Chociaż smutek nadal spowija mnie jak chmura burzowa, mam wrażenie, że niebo lekko się rozjaśniło i rozkwitła na nim piękna tęcza. Z Elliotem czuję się zupełnie inaczej. – Nie wiedziałam! Elliot, jak na nieprzespaną noc, naprawdę świetnie wyglądasz. Powinieneś zobaczyć, jakie worki pod oczami chowam za tymi okularami przeciwsłonecznymi. Ściąga mi okulary i spogląda na mnie uważnie. – Od jakiego są projektanta? – pyta, wciąż się we mnie wpatrując. – Okulary? Och, od żadnego. Kupiłam je dwa lata temu w Topshopie. Elliot parska śmiechem i wsuwa mi okulary z powrotem na nos. – Nie, worki, kochana. – Prowadzi mnie do taksówki, zachwycony własnym dowcipem. Mnie stać tylko na cichy chichot, kiedy wskakuję za nim do samochodu.

Taksówka rusza powoli sprzed dworca, gdy nagle dostrzegam rozczochraną brązową czuprynę i znajomą sylwetkę. Moje ciało przeszywa silny dreszcz i w pierwszym momencie nie umiem ocenić, czy to szok, czy bezbrzeżna radość. Noah mnie znalazł. – Proszę się zatrzymać! – wołam.

Tylko że to wcale nie Noah. Chłopak odwraca się i widzę, że w ogóle nie jest do niego podobny. To tylko moja wyobraźnia płata mi figle. Taksówkarz chrząka gniewnie. Opadam z powrotem na siedzenie, a Elliot klepie mnie uspokajająco po dłoni. Na szczęście nie jedziemy zbyt długo, ale kiedy taksówka zatrzymuje się przed hotelem zarezerwowanym przez Elliota, nie mogę powstrzymać rozczarowania. Wygląda znacznie gorzej niż miejsca, w których nocowałam w trasie – budynek jest zniszczony, a jego ściany pokrywa graffiti. Elliot wzrusza ramionami. – Tylko tu były wolne pokoje. Poza tym to miejsce ma dobre opinie na portalu TripAdvisor! Ściskam jego dłoń i wchodzimy do środka. Najważniejsze, że Elliot przyjechał, żeby być tu razem ze mną. Dopóki go mam, mogę spać nawet w kartonowym pudle. Chociaż jest jeszcze wcześnie, recepcjonistka wręcza nam klucz do naszego pokoju, a potem targamy moją ciężką walizkę trzy piętra po schodach. Umieramy ze śmiechu, wciągając ją na kolejne stopnie, i pod koniec z trudem łapię oddech. Nasz niekontrolowany rechot w połączeniu z moją kiepską kondycją (nie powinnam była opuszczać tylu WF-ów) bardzo utrudnia to zadanie. Architektura to nie jedyna różnica między tym hotelem a innymi, które dotąd widziałam: jest w nim też dużo ciaśniej. Łóżka w naszym pokoju muszą stać tuż obok siebie i właściwie ciągną się prawie od ściany do ściany. Jest w nim też malutkie okienko, ale nie ma szans zobaczyć z niego wieży Eiffla – zamiast niej wita mnie widok wyjścia pożarowego i ceglanego muru z graffiti: L’AMOUR EST MORT. Elliot tłumaczy je dla mnie: „Miłość umarła”. Wiem dokładnie, jak się czuł ten, kto to napisał. W łazience prysznic wisi tuż nad sedesem i muszę skulić ramiona, żeby się tam zmieścić. – Super, można robić dwie rzeczy za jednym zamachem – śmieje się Elliot, wtykając głowę do łazienki. Oboje jesteśmy wykończeni, więc rzucamy się na łóżka. Byłam tak pochłonięta bólem po rozstaniu z Noah, że dopiero teraz zaczynam się zastanawiać, jak Elliot znosi swoje zerwanie. Alexiot się rozpadł i strasznie mi szkoda mojego przyjaciela. Wyciągam rękę i dotykam jego dłoni. – Wiki? Czułeś, że między tobą a Alexem coś jest nie tak? Kłóciliście się dużo? – Przekręcam się na brzuch i opieram głowę na rękach. Elliot wzdycha przeciągle i splata palce na brzuchu. – Wiesz, że Alex nie powiedział jeszcze wszystkim, że jest gejem. Na początku mi to nie przeszkadzało. Nie chciałem go poganiać – każdy ma własne tempo. Ale, chociaż może to zabrzmi dziwnie, myślałem, że do teraz pokonamy już tę przeszkodę – razem. Że może przy mnie się zmieni i zbierze na odwagę… To brzmi jak scenariusz kiepskiego filmu. Wiem, że nie można nikogo zmienić, Penny, ale mam już dosyć bycia zawsze na drugim planie. To zdjęcie, na którym się całujemy, tylko pogorszyło nasz problem. Alexowi kompletnie odbiło. Zaczął mnie wypytywać, jak mogłem do tego

dopuścić. Powiedział… – Elliot ścisza głos tak mocno, że serce ściska mi się z żalu. – Powiedział, że żałuje, że kiedykolwiek mnie pocałował. Zrobiło mi się strasznie głupio. Zerkam na niego i widzę, że zaciska powieki z całych sił. Ale potem otwiera oczy, mruga i zmienia ton na ostrzejszy. Teraz brzmi jak swój tata, a to dziwne, bo nigdy nie mówi tak jak on. – Po prostu mi smutno, że zainwestowałem w kogoś tyle czasu, a moja inwestycja się nie opłaciła. Więc musiałem to skończyć. Przewraca się na bok. Mimo tego, co właśnie powiedział, chyba nigdy nie widziałam, żeby był taki smutny. Wiem, że kiedy cierpi, woli odciąć się od swoich emocji, żeby nikt nie zauważył, co się z nim dzieje. – Och, Wiki, to straszne. Tylko pamiętaj, że to nie ma nic wspólnego z tobą. Alex musi sobie z tym sam poradzić. Na pewno ci ciężko, bo nie możesz mu pomóc, ale to nie twoja rola. A nie zrobiłeś nic złego. Chciałeś tylko, żeby uszanował wasz związek i twoje uczucia. Nie może cię chować bez końca. – Patrzę na Elliota i uśmiecham się lekko, żeby sprawdzić, czy zarażę go pozytywnym nastawieniem. Odwzajemnia mój uśmiech, a mnie ogarnia ulga. – Wiem, Penny. Tylko że… naprawdę go lubię. Naprawdę naprawdę, rozumiesz? – Unosi brwi. – Poczekaj, mówisz, że lubisz go naprawdę naprawdę? Naprawdę? – Robię taką samą minę i zaczynamy się śmiać. A potem Elliot zrywa się z łóżka. – Naprawdę, naprawdę naprawdę go lubię. Spójrz na nas, Penny. Zachowujemy się tak, jakby świat przestał się kręcić. Pławimy się w swoim smutku, a to niezbyt atrakcyjny sposób spędzania wolnego czasu. W końcu jesteśmy w Paryżu. Zapomnijmy o chłopakach i zróbmy coś fajnego! Noah nie urządził ci żadnego Dnia Magicznej Tajemnicy, ale na mnie możesz liczyć! – Oooch, znam pasaż ze świetnymi butikami, będziesz zachwycony! – wołam, przypominając sobie zakupy z Leah. Czy to było wczoraj? Mam wrażenie, że od tamtej chwili minęło milion lat. – Są tam same eleganckie sklepy… Elliot marszczy brwi. – Zaraz, zaraz, skąd wiesz o tym pasażu? – Leah mnie tam zabrała – rumienię się. – Kupiła mi sukienkę na wczorajsze afterparty. – Wyciągam telefon i otwieram album ze zdjęciami, chociaż boli mnie widok wspólnych selfie z Noah, na których jesteśmy tacy szczęśliwi. Znajduję fotkę, którą Leah zrobiła mi tuż po wyjściu z hotelu, kiedy mój strój i fryzura były idealne. Pokazuję je Elliotowi, a on wybałusza oczy ze zdziwienia. – Wow, Penny, chcesz mi powiedzieć, że Noah zrezygnował z ciebie w takim wcieleniu? Kochana, on chyba oszalał. Biorę od niego telefon i chowam go do kieszeni. Znów czuję się tak, jakbym miała się zaraz rozpłakać. – Może by tego nie zrobił, gdybym umiała tak wyglądać na co dzień. – Przestań – mówi Elliot. – Penny, którą znam, nigdy by tak nie pomyślała. Skoro nie kocha cię takiej – pokazuje gestem moje zmechacone leginsy, starą koszulę i potargane włosy – to wcale na ciebie nie zasługuje. Penny, nie jesteś księżniczką, tylko królową. A królowe jedzą na śniadanie croissanty z gorącą czekoladą, więc musimy je natychmiast znaleźć.

Puchate, rozpływające się w ustach croissanty moczone w jedwabistej gorącej czekoladzie powinny być obowiązkowym śniadaniem po rozstaniu. Wydaje mi się, że kelnerka obrzuca nas spojrzeniem pełnym dezaprobaty, kiedy do tego zamawiamy ostatnich sześć pains au chocolat na wynos, ale mamy to w nosie. Elliot szybko podbija jej serce swoim francuskim i po chwili dyskutują już o tym, gdzie można znaleźć najlepsze makaroniki w Paryżu. Jego akcent jest nieskazitelny; zachwycam się za każdym razem, kiedy się odzywa, co oczywiście szybko zaczyna go irytować. Po śniadaniu wybieramy się na spacer pasażem z drogimi sklepami, na który zabrała mnie Leah, i robi mi się smutno, kiedy przypominam sobie, jak bardzo starałam się wczoraj dla Noah – i co z tego wyszło. Za każdym razem, kiedy się zachmurzam, Elliot wyciąga torbę z pains au chocolat i oboje bierzemy po kęsie ciastka. Jego sposób działa – oczywiście, dopóki nie kończą się nam pains au chocolat. Wtedy siadamy na lunch, a ja zamawiam croque-monsieur z największą ilością sera na świecie – a do tego, rzecz jasna, kawałek szarlotki. Kto powiedział, że jedzenie nie może rozwiązać każdego problemu? Jedzenie i najlepsi przyjaciele to idealny sposób na smutki. Po lunchu idziemy na Pont des Arts, czyli most zakochanych na Sekwanie. Elliot chce kupić kłódkę, napisać na niej nasze imiona i zawiesić ją tam na zawsze, żeby uczcić naszą przyjaźń, ale na miejscu widzimy, że wszystkie kłódki zniknęły. Zastąpiła je duża tablica z prośbą o to, żeby nie przyczepiać nowych, bo ich ciężar może uszkodzić most. Elliot jest rozczarowany, ale ja nie. Według mnie kłódka to kiepski symbol miłości. Wolę, żeby moja miłość przypominała raczej most, na którym stoimy – coś, co łączy ze sobą dwa serca, które inaczej nigdy by się nie spotkały. Właściwie, kłódki kojarzą mi się raczej z problemami, jakie mieliśmy z Noah: każdy wydawał się drobny, ale razem okazały się na tyle ciężkie, że nasz związek tego nie wytrzymał. Chociaż nie wolno już zawieszać kłódek na moście, otaczają nas szczęśliwe pary. Wszystkie chcą mieć zdjęcie w miejscu, które tak długo kojarzyło się z wieczną miłością. Wolałabym, żeby Elliot mnie tu nie przyprowadził. Nie mam najmniejszej ochoty patrzeć na zakochanych ludzi, którzy całują się, pozując do selfie. – Okej, czyli kłódki musimy sobie darować, ale co powiesz na romantyczną przechadzkę brzegiem rzeki? – Elliot przerywa moje rozmyślania, ciągnąc mnie dalej po Pont des Arts. – Wiedziałaś, że Paryż ma ponad trzydzieści mostów na Sekwanie? – pyta, biorąc mnie pod ramię. – Brzmi prawdopodobnie – odpowiadam. Mam wrażenie, że podczas naszego krótkiego spaceru przekraczaliśmy rzekę już pięć czy sześć razy. Opieram głowę na ramieniu Elliota i idziemy wzdłuż Sekwany, po której suną wolno promy z turystami. – Zobacz! Zobacz! – Elliot wskazuje na wieżę Eiffla, która piętrzy się teraz przed nami. Chociaż ten widok natychmiast przywodzi mi na myśl Noah i naszą niedoszłą Noc Magicznej Tajemnicy, i tak jestem pod wrażeniem. Wieża wznosi się majestatycznie na tle bezchmurnego nieba – żelazny gigant, wyciągnięty w stronę słońca. Wygląda tak niesamowicie, że w gardle rośnie mi wielka

gula. Elliot chwyta mnie za rękę i zaczynamy biec, żeby znaleźć się jeszcze bliżej tej niesamowitej konstrukcji. Zatrzymuje nas tłum turystów, którzy zebrali się przed wieżą. Zachwycony Elliot gwiżdże z podziwem, ale mnie robi się słabo z zupełnie innego powodu. Kiedy grupka Japończyków przesuwa się w bok, odsłania rząd plakatów, z których patrzy na mnie Noah. Wcześniej nie widziałam materiałów promujących trasę. Noah trzyma gitarę i uśmiecha się do obiektywu. Jego twarz znajduje się tuż pod ogromnym zdjęciem The Sketch. Chociaż większą część plakatu zajmuje headliner, ja nie widzę nic oprócz Noah. Wygląda jak prawdziwe rockandrollowe ciacho – tylko że nie jest już moim rockandrollowym ciachem. Czuję, że zaraz dopadnie mnie megachandra, gdy nagle słyszę piosenkę I Will Survive. Odwracam się i widzę mężczyznę w średnim wieku, który śpiewa i tańczy przy swoim boomboksie. Najpierw wydaje mi się to koszmarnym obciachem. W końcu ilu znacie ludzi, którzy pląsaliby do legendarnego hymnu muzyki disco z lat siedemdziesiątych w samym środku Paryża? To tak absurdalne, że mam ochotę śmiać się i płakać równocześnie. W moim ciele buzuje tyle emocji, że nie mam pojęcia, której się poddać, więc zerkam na Elliota, żeby złapać jakąś wskazówkę. Wyraz jego twarzy trochę mi pomaga, bo mój przyjaciel uśmiecha się tak szeroko, że odsłania prawie wszystkie swoje plomby. Wyciąga rękę, jakby zapraszał mnie na parkiet. Wczuwam się tak samo jak on, i zanim mamy szansę się nad tym zastanowić, tańczymy już pod wieżą Eiffla obok nieznajomego Francuza, robiąc z siebie kompletnych idiotów, i wyśpiewujemy razem z nim I Will Survive na całe gardło. Chwilę później dołączają do nas wszyscy wokół. Niechcący zorganizowaliśmy wielki paryski flash mob dla osób świeżo po zerwaniu. Tańczę jak oszalała. To zupełne wariactwo, ale czuję się wolna. I pierwszy raz od bardzo dawna znów czuję się sobą.

3 lipca

Piosenki na złamane serce Wiecie, co według mnie miało nigdy nie nastąpić? Czego nawet nie umiałam sobie wyobrazić? To coś właśnie się wydarzyło. Chłopak z Brooklynu i ja nie jesteśmy już razem. Na razie nie mogę napisać o tym nic więcej. Powiem wam za to, że złamane serce zawsze boli, ale podobno muzyka to balsam dla duszy. Dlatego razem z Wikim przygotowaliśmy listę najlepszych piosenek na emocjonalny huragan, jakim jest zerwanie. 1. 2. 3. 4. 5. 6. 7. 8. 9. 10. 11. 12. 13. 14. 15.

Someone Like You – Adele Irreplaceable – Beyoncé We Are Never Ever Getting Back Together – Taylor Swift End of the Road – Boyz II Men I Will Survive – Gloria Gaynor (za pomysł dziękujemy francuskiemu artyście ulicznemu, z którym tańczyliśmy wczoraj pod wieżą Eiffla) Since U Been Gone – Kelly Clarkson Forget You – CeeLo Green Without You – Harry Nilsson I Will Always Love You – Whitney Houston You Could Be Happy – Snow Patrol The Scientist – Coldplay With or Without You – U2 Survivor – Destiny’s Child Single Ladies (Put a Ring on It) – Beyoncé Losing Grip – Avril Lavigne

Po wysłuchaniu tej playlisty poczujecie się lepiej albo zaczniecie płakać – albo wszystko naraz, a w takim wypadku najlepiej zakończyć wieczór tańcem z najlepszym przyjacielem do piosenki Beyoncé Single Ladies, skacząc między dwoma łóżkami w najmniejszym pokoju hotelowym w całym Paryżu. Girl Offline… która już nigdy nie będzie online xxx

Pociąg Eurostar wytacza się powoli z Gare du Nord w stronę Anglii, a ja opieram głowę na ramieniu Elliota i obserwuję przez okno, jak Paryż znika na horyzoncie. Dziwnie mi zostawiać tu Noah. Zaczęliśmy tę podróż razem, a kończymy ją… osobno. CałejPrawdzie jednak udało się osiągnąć swój cel: Noah i Penny się rozstali. W nasz związek wkradło się tyle obietnic i oczekiwań. Był jak wykolejony pociąg, którego nie umiałam już opanować. Teraz, kiedy naprawdę wracam do domu, czuję ukłucie żalu, że nie mieliśmy okazji ostatni raz się przytulić, porozmawiać, pocałować się na pożegnanie. Jest tak, jakby któregoś ranka Noah obudził się z amnezją i po prostu zapomniał, kim jestem i że w ogóle istniałam. – O czym myślisz? – pyta Elliot. Kiedy nie odpowiadam, sam zgaduje, i oczywiście ma rację. – Słuchaj, przestań się tym zadręczać. Poprosiłaś Noah, żeby się z tobą nie kontaktował. Przynajmniej spełnił twoją prośbę. Chrząkam wymijająco i owijam się ciaśniej swetrem mamy. Nie mogę się doczekać, aż zastąpią go jej ramiona. Naprawdę potrzebuję, żeby mnie przytuliła. Za to nie potrzebuję się skupiać na fakcie, że ten pociąg będzie jechał przez tunel biegnący pod wielkim zbiornikiem wodnym. Nie chodzi o to, że poprosiłam Noah, żeby się ze mną nie kontaktował. Chodzi o to, że nie ma pojęcia, gdzie – ani z kim – teraz jestem, i wcale się tym nie przejmuje. Równie dobrze mogłabym leżeć w jakimś rowie przy paryskiej drodze. Larry na pewno mu powiedział, że odwiózł mnie na stację, ale Noah mógł chociaż spróbować mnie zatrzymać albo uratować nasz związek – a on nie zrobił zupełnie nic. Ciągle wracam pamięcią do naszego romantycznego bożonarodzeniowego pikniku na dachu hotelu Waldorf Astoria w Nowym Jorku. Wtedy Noah pocałował mnie pierwszy raz, a ja pomyślałam, że to najcudowniejsza chwila i najcudowniejszy chłopak na świecie. Przed oczami staje mi następne wspomnienie: nasz pierwszy wspólny dzień, kiedy Noah podchwycił tradycję Dnia Magicznej Tajemnicy i zabrał mnie do sekretnej włoskiej knajpki, w której siorbaliśmy razem spaghetti i śmialiśmy się z tych samych rzeczy. Wiele osób nie wierzy, że można się tak szybko zakochać, ale była między nami chemia, której nie dało się nie zauważyć. Po prostu… pasowaliśmy do siebie. Od początku wiedziałam, że to prawdziwe uczucie. Oczywiście, próbowałam się nie zdradzić z tym, jakie Noah robi na mnie wrażenie, ale serce waliło mi jak oszalałe, gdy tylko wchodził do pokoju. Byłam jego Punktem Zwrotnym – tak się zaczął nasz film, który na zawsze zmienił nasze życie. Cofam się pamięcią jeszcze wcześniej, do chwili, kiedy pierwszy raz zobaczyłam go w snopie światła na scenie. Udawał wtedy, że jest w zespole weselnym. Wydał mi się bardzo wrażliwy i tajemniczy. Nie miałam jeszcze pojęcia, że okaże się takim niesamowitym, zabawnym, romantycznym, idealnym chłopakiem. Nie, poprawiam się w duchu. Właśnie że nie idealnym. Kiedy się między nami popsuło? Jak mogliśmy do tego dopuścić? Co się stało z tym Noah, którego poznałam w Nowym Jorku? Wydaje mi się, że z każdym koncertem znikała następna rzecz, którą w nim kochałam, aż w końcu zamienił się w kogoś, z kim nie mam nic wspólnego. Pociąg pędzi dalej. Elliot zasypia, a ja zastanawiam się też, na ile jestem odpowiedzialna za całą

sytuację. Mogłam przewidzieć, jak to się skończy. Weszłam w ten związek bez namysłu, bo wyobrażałam sobie, że wszystko potoczy się jak na filmach. Gwiazda rocka zdobywa sławę, zakochuje się w dziewczynie i żyją długo i szczęśliwie. Ale to nie jest hollywoodzki scenariusz. To prawdziwe życie. Wiadomość z ostatniej chwili: prawdziwe życie jest beznadziejne. Z zamyślenia wyrywa mnie bzyczenie telefonu. To SMS od mojej mamy.

Jej wiadomość wywołuje uśmiech na mojej twarzy. Nie opowiedziałam jeszcze rodzicom o wszystkim ze szczegółami, ale znają mnie na tyle, żeby się domyślić, o co chodzi. Najpierw próbowałam ich przekonać, że trasa okazała się mniej fajna, niż się spodziewałam, ale wymaglowali mnie na Skypie. Doszłam mniej więcej do tego, że nie układa mi się najlepiej z Noah, kiedy zaczęła mi drżeć dolna warga. Widzieli, że nie jestem jeszcze gotowa na ich pytania, więc lepiej przełożyć rozmowę na moment, kiedy dojadę bezpiecznie do domu. Kocham moich rodziców – są tak opiekuńczy, że czasem aż nadopiekuńczy. Wiem, jak będą się teraz zachowywać: zaczną podtykać mi świeżo pieczone ciasteczka rano, w południe i wieczorem, zabiorą mnie do moich ulubionych sklepów i będą wychodzić ze skóry, żebym była zadowolona. Cieszę się, że Elliot przyjechał do mnie do Paryża, bo mogłam trochę ochłonąć po tej pierwszej, katastrofalnej nocy. Gdybym wróciła prosto do domu, chyba nie wytrzymałabym współczucia rodziców. To nic złego, że mnie kochają – po prostu chcą, żebym była szczęśliwa – ale ich miłość bywa trochę przytłaczająca. W tej chwili marzę tylko o mojej kołdrze. Chcę się nią otulić (chociaż w lecie w moim pokoju na poddaszu robi się gorąco jak w saunie) i schować się przed całym światem. Mam ochotę poużalać się nad sobą. Zjeść tyle lodów, ile sama ważę (z powodu upału w mojej sypialni, rzecz jasna) i odpocząć od prawdziwego życia. Wzdycham i wstukuję szybko odpowiedź, żeby zdążyć, zanim wjedziemy do tunelu (o którym WCALE nie myślę) i na jakiś czas stracę sygnał.

Nie chcę zepsuć sobie tym zerwaniem ulubionego momentu w roku. Rodzice wiedzą, jak kocham Boże

Narodzenie, ale teraz kojarzy mi się tylko z Gwiazdką u Noah i dekorowaniem choinki razem z nim i Bellą. Przeglądam skrzynkę i zatrzymuję palec nad naszymi SMS-ami. Przez chwilę kusi mnie, żeby je przeczytać i przeżyć te wszystkie chwile na nowo, żeby przypomnieć sobie każde kocham cię, na zawsze i jesteś moim Punktem Zwrotnym… ale powstrzymuję się. Kiedy wysiądę z tego pociągu, chcę się czuć, jakbym zaczynała nowy etap, a nie kończyła stary. Noah pewnie właśnie się pakuje przed wyjazdem do Norwegii. Stamtąd leci prosto w trasę światową. Nasze życia już płyną zupełnie innym rytmem. Noah ma wszystko poukładane, a mnie wciąż dręczy jedno pytanie. Co ja teraz zrobię?

Plotki o Noah Flynnie roznoszą się szybko. Gdy tylko wjeżdżamy na dworzec i w końcu mam znów zasięg w telefonie, zalewa mnie fala wiadomości i powiadomień. – Bosz, Penny, widziałaś to? – Elliot podnosi swoją komórkę z otwartą stroną popularnego portalu. Chodzi mu o nagłówek: NOAH FLYNN JEST SINGLEM. USTAWCIE SIĘ W KOLEJCE, WASZ ULUBIONY CHŁOPAK Z BROOKLYNU ZNÓW JEST DO WZIĘCIA. Najwyraźniej PR-owcy Noah nie tracą ani minuty. Czyli według nich Noah jest „do wzięcia”? Serio? Jak nagroda w jakimś wiejskim festynie? Już mi się wydawało, że zaczynam rozumieć, jak działają media. Przekonałam się na własnej skórze, że zawsze próbują przyciągnąć uwagę przejaskrawionymi, udziwnionymi albo po prostu nieprawdziwymi nagłówkami. Za to tym razem nazwały rzecz po imieniu. Noah Flynn faktycznie jest singlem. Po prostu nie spodziewałam się, że tak szybko się tym pochwali całemu światu. Mam wrażenie, że każda osoba z mojej listy kontaktów przesyła mi kondolencje. Dostaję dużo więcej wiadomości niż po ostatniej katastrofie, kiedy media obrzuciły mnie błotem. Może łatwiej współczuć komuś po zerwaniu. Przeglądam SMS-y: niektóre mnie rozśmieszają, a przy innych krzywię się z zażenowania.

Jest nawet wiadomość od Pegasus Girl. Do: Girl Online Od: Pegasus Girl Temat: Noah i w ogóle Cześć Penny, Postanowiłam do ciebie napisać, żebyś wiedziała, że o tobie myślę. Przykro mi, że rozstaliście się z Noah. Pamiętaj, że w każdej chwili możemy się umówić na czata. Wiem, że czasem ci się wydaje, że cały świat zwrócił się przeciwko tobie, ale uwierz mi, że ja naprawdę cię podziwiam i uważam, że jesteś bardzo utalentowana i wyjątkowo odważna. Sama nigdy w życiu nie wyjechałabym z nikim w trasę i jestem pewna, że tobie też wydawało się to niemożliwe. W każdym razie myślę, że Noah się w końcu ocknie i zrobi wszystko, żeby cię odzyskać. Tak się to zwykle kończy, prawda? PG xx Czytam jej maila z uśmiechem, ale tylko lekkim. Nie przypuszczam, żeby Noah miał się zjawić w Brighton w najbliższym czasie, żeby mnie odzyskać. A co ważniejsze, chyba tego nie chcę. Siedzę ze wzrokiem wbitym w komórkę, dopóki Elliot nie wyrywa mi jej z rąk. – Pennylopo, gapisz się w telefon i co chwila zmieniasz wyraz twarzy. To NIE MOŻE być dobry znak. – Masz rację – odpowiadam, usiłując się uspokoić przed spotkaniem z rodziną. – Nie pozwolę, żeby mnie to zdołowało. Tuż za bramkami dla pasażerów Eurostar na dworcu St Pancras mama przytula mnie mocno, a ja zapominam o wszystkim, co sobie postanowiłam. Nie mogę powstrzymać łez, które płyną mi po policzkach. Teraz, kiedy wróciłam do Wielkiej Brytanii, muszę pogodzić się z tym, że to koniec. Naprawdę koniec.

Następny tydzień jest jeszcze gorszy. Spędzam zdecydowanie za dużo czasu w moim pokoju na ławie przy oknie, z twarzą przyciśniętą do szyby, owinięta kołdrą. Gdyby ktoś zrobił mi wtedy zdjęcie, musiałby nadać mu tytuł: Portret niesamowicie smutnej dziewczyny. Zgodnie z obietnicą bliźniaczki urządzają mi maraton horrorów, ale jestem tak osowiała, że nawet Paranormal Activity nie robi na mnie żadnego wrażenia. To dziwne, bo zwykle należę do osób, które zaciskają dłonie na oparciu kanapy, aż zbieleją im kostki, i wydzierają się wniebogłosy za każdym razem, kiedy na ekranie pojawia się duch. Przeraża mnie nawet szum wiatru za oknem. Noah nadal się nie odzywa. Chociaż wmawiam sobie, że mnie to nie obchodzi, ciągle sprawdzam, czy jest zalogowany na Skypie. Wchodzę na jego profil na Twitterze, Instagramie i innych portalach społecznościowych jak jakaś zwariowana fanka. Elliot zagląda do mnie codziennie po powrocie z „CHIC”. Moja obsesja przybrała takie rozmiary, że każe mi notować, ile godzin spędzam na śledzeniu Noah w sieci. W najgorszy dzień zajmuje mi to prawie dziesięć godzin. Łapię się na marzeniach, że Noah się rozkleja i wrzuca jakiś smętny tekst na Twitter. Chciałabym mieć dowód na to, jak mu beze mnie ciężko. Ale wiem, że jest bardzo skryty, więc nigdzie nie ma ani słowa o jego życiu prywatnym. Zamiast tego zamieszcza mnóstwo informacji o datach koncertów, a od czasu do czasu dziękuje fanom za to, że wciąż go wspierają i motywują przed trasą światową. Czasem żałuję, że nie jestem taka jak Elliot. On po zerwaniu z Alexem całkowicie wymazał go ze swojego życia. Skasował jego numer, zablokował go na portalach społecznościowych, przestał chodzić do tamtego second-handu i zachowuje się tak jak zawsze. Ale dla mnie to prawie niemożliwe. Wydaje mi się, że za każdym razem, kiedy wychodzę ze swojego pokoju, słyszę Jesienną dziewczynę w radiu w samochodzie albo w supermarkecie. Mam wrażenie, że chociaż nie jestem już z Noah, nie mogę się od niego uwolnić. I dlatego, chociaż minął już ponad tydzień od powrotu z Paryża, nadal przesiaduję przy oknie w sypialni. Wiem, że marnuję ostatnie tygodnie wakacyjnej wolności na życie à la zombie. Wiem, że nie mogę zakazać całemu światu słuchania radia, dopóki nie przestanę płakać po Noah. Wiem, że nie powinnam odświeżać jego Twittera co pół minuty. Ale w ciągu dnia, kiedy nie ma ze mną Elliota, który mógłby zająć mi czymś myśli, z odrętwienia wyrywają mnie tylko krzyki mew – i taty, kiedy ogląda mecze w telewizji. „A czyja to wina, Penny? Sama postanowiłaś włóczyć się za swoim chłopakiem, zamiast rozwijać własne pasje”. Czasem naprawdę nie znoszę głosu w mojej głowie.

12 lipca

Jak pozbyć się obsesji na czyimś punkcie Kiedy przeżywamy huśtawkę nastrojów po zerwaniu, łatwo zamienić się we współczesnego Sherlocka Holmesa. Instagram, Twitter, Snapchat – dziś wystarczy kilka kliknięć, żeby sprawdzić, co robią inni ludzie, a ja wcale nie jestem pewna, czy mi się to podoba. Każdy ma czasem ochotę przekopać się przez wszystkie portale, żeby znaleźć jakieś obciążające dowody na to, że twój były już stanął na nogi i wcale o tobie nie myśli. Ale czy naprawdę możemy to ocenić na podstawie tekstu, który liczy 140 znaków? Muszę przyznać, że jest ciężko. Z jednej strony chcesz wszystko wiedzieć, z drugiej – wolisz nie mieć o niczym pojęcia. Każda wiadomość może cię rozbić na milion drobnych kawałeczków. Wiadomo, że niedobrze jest mieć obsesję na czyimś punkcie. Ale obsesja na punkcie faceta, który właśnie zaczyna międzynarodową karierę muzyczną, to prawdziwa katastrofa emocjonalna, bo nie jestem jedyną osobą, która interesuje się Chłopakiem z Brooklynu – pomagają mi w tym setki profili na Tumblr i fanpage’ów. Gdybym chciała, mogłabym śledzić każdy jego ruch… Miałam kilka mrocznych dni, kiedy zniknęłam w tej króliczej dziurze. Zaczęłam nawet czytać Twittera kumpla Chłopaka z Brooklynu, który przeważnie wrzuca śmieszne filmiki, a od czasu do czasu zamieszcza jakiś pseudo-motywacyjny tekst, na przykład ŻYJ SZYBKO, UMRZYJ MŁODO, prawie zawsze wypisany prowokacyjnie wielkimi literami. Nie sądziłam, że upadnę tak nisko. Odkryłam już kilka sposobów, jak poradzić sobie z tą obsesją: wyłączam każde radio, na jakie trafię, nie wsiadam do samochodu, dopóki kierowca nie nastawi jakiejś wesołej muzyki, i spędzam w sieci najmniej czasu, jak się da. Tak naprawdę nie mogę wam powiedzieć, jak pozbyć się obsesji na czyimś punkcie, bo to jedna z tych rzeczy, które musicie zrobić sami – i to dopiero wtedy, kiedy nadejdzie właściwy moment. Powiem tylko tyle: trzymajcie się i walczcie z pokusą, żeby stale wszystko odświeżać. Girl Offline … która już nigdy nie będzie online xxx

Chowam laptopa pod stertę ubrań w koszu z rzeczami do prania, żeby nie spędzać przy nim całego dnia, i postanawiam się w końcu rozpakować. Przez cały ten czas moja walizka stała nieruszana w rogu. Za bardzo bałam się wspomnień, które mogły zaplątać się gdzieś między skarpetkami a bielizną. Biorę głęboki wdech, a potem rozpinam suwak – i od razu uderza mnie znajomy zapach: płyn po goleniu Noah. Odsuwam od siebie walizkę tak szybko, jakby mnie parzyła w ręce. Naprawdę wszystko mi się z nim kojarzy. Może na tym etapie konieczny jest już przeszczep mózgu? Wzdycham i wyglądam przez okno. Z mojej ławy mam przynajmniej piękny widok na inne domki szeregowe w pastelowych barwach. W oddali widzę nawet grzywy fal. Zwykle sięgnęłabym po aparat, żeby zrobić im zdjęcie, ale dziś nie mam siły. – Wszystko okej, Pen? – W drzwiach mojego pokoju staje Tom, a ja aż podskakuję z przerażenia. Byłam taka zajęta użalaniem się nad sobą, że nie usłyszałam skrzypnięcia trzeciego stopnia od góry, które zazwyczaj uprzedza mnie, że ktoś się zbliża. Tom wchodzi do środka, torując sobie drogę przez brudne ciuchy rozrzucone na podłodze i przysiada na skraju łóżka. – Cześć, co tam? – Zsuwam się z ławy i siadam obok niego. – Chyba czas na porządki w garderobie… – Tom podnosi parę wymiętych dżinsów. – Wiem, mam tu mały bałagan. Po prostu… yh. Nic mi się nie chce. To pierwszy dzień w tym tygodniu, kiedy się uczesałam. Nawet nie pamiętam, kiedy ostatnio myłam włosy. Tom krzywi się lekko, gdy usiłuję przeczesać palcami splątane pasma. – Penny, może nie chcesz tego teraz słyszeć, ale ktoś powinien ci to powiedzieć: musisz się otrząsnąć z tej chandry. Nikt nie jest tego wart, a mnie trudno na ciebie patrzeć w takim stanie. – Zerkam na brata, przygotowana, że wybuchnie śmiechem, powie, że żartował albo zacznie się wygłupiać, ale Tom tego nie robi. – Wydaje mi się, że wróciłaś z tej trasy jakaś inna. Musisz odnaleźć samą siebie. Powiedz, wiesz chociaż, gdzie jest twój aparat? – Jasne, że wiem! – wołam. – Jest… – Rozglądam się po pokoju, ale nigdzie go nie widzę. – Właśnie, że nie wiesz, bo wyniosłem go stąd, żeby sprawdzić, czy zauważysz. Nie zauważyłaś. – Wyjmuje aparat zza pleców i kładzie go między nami. Leży tam, jakby się ze mnie nabijał. „Pamiętasz, jak lubiłaś mnie używać? – pyta. Pamiętasz, ile zrobiłaś mną zdjęć Noah?” Robi mi się niedobrze. Odsuwam od siebie obiektyw. – Weź go sobie. Mnie się już nie przyda. – Co? Dlaczego? Przez Noah? Przewracam oczami. – Czytasz mi w myślach. Tom bierze aparat, kładzie mi go zdecydowanym ruchem na kolanach i zaciska na nim moje palce. – Jesteś z rodziny Porterów, a Porterowie nie rezygnują ze swoich zainteresowań. Nie poddają się,

dopóki im się nie uda. Jedynym wyjątkiem były lekcje nurkowania taty. To nie skończyło się najlepiej… – śmieje się. – Jeśli masz zamiar zmarnować resztę lata, to przynajmniej przy okazji rób coś, co kochasz. Czuję, jak tężeje mi całe ciało. Słowa Toma burzą mur, który budowałam wokół siebie, żeby nie myśleć o Noah. Nagle uświadamiam sobie, że zaczęłam go budować już pierwszego dnia trasy, kiedy wszystko zaczęło się między nami psuć. Nie lubię płakać przy Tomie. Jest silny i opiekuńczy, a przy tym bardzo praktyczny i w głębi duszy też chciałabym taka być. Patrzy na świat zupełnie inaczej niż ja i dobrze mi się go słucha. – To jak? Co o tym myślisz? Odkładam aparat z powrotem na łóżko, a Tom wzdycha ciężko. Potem rozglądam się po pokoju i mój wzrok pada na wycinek z magazynu przypięty do ściany. Patrzę na moje zdjęcie z podpisem „dziewczyna Noah Flynna”. Kiedyś byłam z niego taka dumna. Teraz trochę mnie wkurza. Tom ma rację: zagubiłam się w tym wszystkim. Martwiłam się, że nie jestem wystarczająco dobra dla Noah, chociaż w rzeczywistości są rzeczy, które wychodzą mi świetnie. Ściągam zdjęcie ze ściany i wpatruję się w nie przez chwilę, a potem zgniatam je w dłoni i wyrzucam do kosza. Później w milczeniu siadam znów na łóżku. Tom pochyla się w moją stronę, obejmuje mnie i przyciska do siebie. – Witamy w domu, Penny. Cały świat przed tobą. – Dzięki, Tom. Jesteś kochany. Po jego wyjściu słyszę brzęczenie mojego telefonu na szafce przy łóżku. Mam nadzieję, że to Elliot napisał do mnie z pociągu z Londynu, żeby zdać mi dowcipną relację ze swojego dnia w magazynie.

Odkładam komórkę i pędzę po laptopa, którego muszę wykopać z kosza z praniem. Otwieram skrzynkę, a tam czeka już na mnie wiadomość od Leah. Czytam ją, a z każdym zdaniem szczęka opada mi coraz niżej.

Od: Leah Brown Do: Penny Porter Temat: WAŻNA INFORMACJA Kochana Penny, Miałam nadzieję, że będę cię mogła o to zapytać osobiście, ale skoro to już niemożliwe, to będzie mi musiał wystarczyć mail! Oczywiście, to ABSOLUTNA tajemnica, więc proszę, nie mów o tym nikomu poza najbliższą rodziną.

Nie zdążyłam ci opowiedzieć o mojej nowej płycie – postanowiłam zatytułować ją Życie w ukryciu. Napisałam wiele piosenek o tym, że z powodu sławy muszę ukrywać przed światem mnóstwo rzeczy – moich ukochanych, moich przyjaciół, a czasem nawet moją tożsamość. Sesję na okładkę robił François-Pierre Nouveau, ale nie podobały mi się jego zdjęcia. Wszystkie wyglądały na zbyt upozowane. Chcę, żeby efekt był naturalny. Swobodny. Prawdziwy. Więc poprosiłam ekipę, żeby przygotowali próbną okładkę z twoim zdjęciem – tym, które zrobiłaś mi w Rzymie, kiedy byłam w przebraniu. Pamiętasz? Uwielbiam je, jest po prostu idealne. I idealnie wygląda na okładce mojej płyty. Zobacz sama! Myślisz, że mogłabym je wykorzystać? Załączam umowę ze szczegółami na temat wynagrodzenia, tantiem i tak dalej. Jeśli chcesz, żeby ktoś ją przejrzał, mogę dać ci namiar na prawnika. I jeśli wszystko będzie okej, wyślesz mi to zdjęcie w wysokiej rozdzielczości i możemy działać! Mam nadzieję, że okładka spodoba ci się tak bardzo jak mnie. Jesteś niesamowicie utalentowana, Penny! Już mi ciebie brakuje w trasie. Obiecuję, że jak tylko wrócę do Wielkiej Brytanii, wpadnę cię odwiedzić w Brighton – czy tego chcesz czy nie! Twoja przyjaciółka, Leah xx Palce mi drżą, kiedy klikam w załącznik, żeby go otworzyć. I nagle je widzę. Moje zdjęcie Leah na okładce jej płyty. NA OKŁADCE JEJ PŁYTY. Górny róg jest przycięty, żeby nie było widać, że zostało zrobione w Rzymie – a chociaż Leah wygląda zupełnie inaczej w krótkiej fryzurze i z ostrą szminką na ustach, roztacza wokół siebie taką aurę, że nie da się jej z nikim pomylić. Na dole okładki widnieją słowa ŻYCIE W UKRYCIU, wypisane fajną czcionką, i odręczny podpis Leah z serduszkiem nad „a”. To się dzieje naprawdę. Słyszę w głowie słowa Toma: „Rób coś, co kochasz”. Fotografia to moja pasja. Jest marzeniem, które mogę spełnić. Łapię telefon i odpowiadam Leah długą serią emotikonów, które i tak nie są w stanie wyrazić moich uczuć: mieszaniny podekscytowania, wdzięczności i zaskoczenia. Wciskam przycisk „wyślij”, a moja komórka znów brzęczy. Ale nie pisze do mnie Leah ani Elliot. Wiadomość jest od Alexa.

Zgadzam się spotkać z Alexem następnego ranka w cukierni Flour Pot w Brighton Lanes. Rozumiem, dlaczego ją wybrał: to idealne miejsce na spokojną rozmowę bez świadków. Palce mnie mrowią z niecierpliwości. Nie wiem, dlaczego Alex chce się ze mną zobaczyć. Odsuwam od siebie inne emocje – na przykład POCZUCIE WINY, że spotykam się z nim za plecami Elliota. Ale to druga rzecz, o jaką poprosił mnie Alex – musiałam obiecać, że zachowam wszystko w tajemnicy, dopóki go nie wysłucham. Z jednej strony korci mnie, żeby mu wypalić, gdzie może sobie wsadzić swoją prośbę po tym, jak zranił Elliota, ale z drugiej – zżera mnie ciekawość. Alex stał się już moim przyjacielem – bliskim przyjacielem – i zasługuje przynajmniej na szansę, żeby się wytłumaczyć. Zauważam go od razu po wejściu do cukierni. Siedzi przy małym stoliku w głębi lokalu, ściskając w dłoniach filiżankę. Robię wszystko, co w mojej mocy, żeby nie pokazać po sobie zaskoczenia. Alex należy do chłopaków, którzy zwykle bardzo dbają o wygląd. Ubiera się w stylu, który Elliot nazywał „studenckim szykiem”, chociaż to nie pasowało do pracy w second-handzie. Dziś mam wrażenie, że widzę zupełnie obcą osobę. Alex wygląda żałośnie, a w jego oczach dostrzegam tylko smutek i pustkę. Jest ubrany w bluzę z kapturem i mogłabym przysiąc, że mankiety są dziurawe. Jego włosy najwyraźniej od wielu dni nie miały kontaktu z wodą – nie mówiąc już o produktach do stylizacji – a policzki wydają się zapadnięte. Serce mi się kraje na jego widok. Sama nie wyglądałam dużo lepiej przez ostatni tydzień. Kocham Elliota nad życie i to on jest dla mnie najważniejszy, ale teraz zdaję sobie sprawę, że Alex też przeżywa ich rozstanie. – Dzięki, że przyszłaś, Penny – mówi, zdejmując swój plecak, żebym mogła usiąść. – Nie ma sprawy. – Opadam na krzesło i przez chwilę panuje pełne napięcia milczenie. – Jak się trzymasz? Pewnie trochę ci… ciężko, prawda? – Ciężko to mało powiedziane – wzdycha z rozpaczą i upija łyk cappuccino. Postanawiam przejść od razu do rzeczy. Wiem, że Alex chce o czymś porozmawiać, i mam zamiar dowiedzieć się, o co chodzi. – To co chciałeś mi powiedzieć? – Patrzę na niego, przywołując na twarz uśmiech, żeby wiedział, że może ze mną rozmawiać otwarcie. – Zawaliłem sprawę, Penny. Oboje to wiemy. Elliot jest dla mnie wszystkim, a ja to zepsułem, bo bałem się przyznać do swoich uczuć i za bardzo się przejmowałem zdaniem innych ludzi. Ten związek nie był dla mnie łatwy. Elliot to jedyny chłopak, z jakim się spotykałem. – Patrzę, jak miesza łyżeczką piankę na swoim cappuccino. – Po naszym zerwaniu wreszcie powiedziałem przyjaciołom i rodzinie, że jestem gejem. Nie mogę złapać oddechu z wrażenia. – Naprawdę? Wiem, że to dla ciebie wielki krok. I jak poszło? Alex unosi kącik ust w lekkim uśmiechu i wzrusza ramionami.

– Wiesz co, nie mam pojęcia, czego się tak bałem. Wszyscy byli bardzo kochani. Cieszyli się, że im powiedziałem. Okazuje się, że ukrywałem się tylko przed samym sobą. – Wow, Alex. Jestem z ciebie taka dumna! To niesamowite – mówię, bo naprawdę tak myślę. Nie mogę uwierzyć, jak daleko zaszedł. – Dzięki, tylko że jedyna osoba, której chcę o tym opowiedzieć, nie chce mnie słuchać. Próbowałem skontaktować się z Elliotem, ale nie odbiera ode mnie telefonów i nie odpowiada na SMS-y ani maile… – Alex opiera brodę na dłoni i patrzy na mnie z mieszaniną nadziei i rozpaczy. Bardzo mu współczuję. Elliot wyznaje zasadę „wszystko albo nic”. Kiedy jest zakochany, zrobi wszystko dla drugiej osoby, ale umie też całkowicie skreślić ludzi, którzy go zawiodą. Buduje wokół swoich uczuć fortecę potężniejszą niż twierdza na Gibraltarze. – Jego gniew w końcu stopnieje… Pamiętasz Elsę z Krainy lodu? – Posyłam Alexowi uśmiech, ale go nie odwzajemnia. Widać to nie najlepszy moment na odwołania do filmów animowanych. – Chodzi mi o to, że musisz po prostu trochę poczekać. Jest bardzo uparty. – Mnie to mówisz? – Wiem, że naprawdę cię lubi, Alex. Nigdy nie widziałam, by był taki szczęśliwy jak z tobą. Poważnie. Alex odchyla się na krześle. – Co mam zrobić, żeby mnie wysłuchał? Jak do niego dotrzeć, skoro telefony i SMS-y nie działają? Nie chcę po prostu przyjść do niego do domu, bo zatrzaśnie mi drzwi przed nosem – znów wzdycha, prawie tak samo teatralnie jak Elliot. – Muszę zrobić coś, co przyciągnie jego uwagę. – To musi być coś dużego. Jakiś romantyczny gest. – Coś epickiego. – Alex sięga przez stół i łapie mnie za rękę. – Dlatego cię tu dziś zaprosiłem, Penny. Pomożesz mi? Bez ciebie nie mam najmniejszych szans. Jesteś jego najlepszą przyjaciółką i znasz go lepiej niż ktokolwiek inny. Widzę, że Alex żałuje tego, co zrobił i wiem, że Elliotowi nadal na nim zależy, dlatego kiwam głową. Pomogę mu. – Mogę go gdzieś zwabić. Będzie myślał, że mamy jakieś wspólne plany, a ty przygotujesz dla niego niespodziankę. – Alex prostuje się na krześle i wpatruje się we mnie oczami jak spodki. Czuję, że ogarnia go optymizm, ale zanim też dam się mu porwać, dodaję jeszcze: – Nie wiem, co dla niego wymyślisz, ale musisz go przekonać, że traktujesz wasz związek poważnie i nie chcesz go już ukrywać. – Jasne. Chcę z nim być. Najchętniej pokazałbym całemu światu, że jestem zakochany w Elliocie Wentworthie! – woła tak głośno, że inni goście cukierni odwracają się, żeby na nas spojrzeć. Parskam śmiechem. – Poczekaj, aż będzie cię mógł usłyszeć! Jakie to romantyczne. A teraz rusz głową. – Słuchaj, mam już kilka pomysłów… Kolejne pół godziny upływa nam na planowaniu każdego aspektu niespodzianki dla Elliota. Alex wydaje się zdeterminowany, żeby go odzyskać, a ja bardzo się z tego cieszę. Efektem naszej pracy jest lista ulubionych rzeczy Elliota, na której znalazły się między innymi: – zachody słońca – plaża – moda – wiedza ogólna – cokolwiek z cekinami.

– Musi istnieć jakiś sposób, żeby to wszystko ze sobą połączyć – mówi Alex. – A im szybciej nam się to uda, tym lepiej, bo długo już tego nie wytrzymam. – Nakrywa moją dłonią swoją. – Nawet jeśli… nawet jeśli nie uda mi się go odzyskać, a wiem, że na to właśnie zasługuję, chcę, żeby wiedział, ile mu zawdzięczam. Dzięki niemu odważyłem się być w pełni sobą. Na tym polega prawdziwa miłość: przyznajesz się do błędu i robisz wszystko, żeby go naprawić. Chociaż nie wiadomo, jak zareaguje Elliot, to Alex przynajmniej się stara. Jeśli uda mu się zrobić chociaż połowę z tego, co zaplanował, to i tak będzie to wyglądać jak scena z romantycznego filmu. Mimowolnie zaczynam myśleć o Noah. Dlaczego on nie chce wszystkiego naprawić?

Po wyjściu z cukierni idę prosto do „Na dobre i na złe”, butiku ślubnego mojej mamy w Lanes. Potrzebuję jej rady w sprawie niespodzianki dla Elliota. W takich chwilach najlepiej zwrócić się właśnie do niej. Jest prawdziwą specjalistką, jeśli chodzi o planowanie i urządzanie wielkich przyjęć (dlatego odnosi takie sukcesy w branży weselnej), ale z mniejszymi eventami też świetnie sobie radzi. Mama i tata są w sobie zakochani po uszy. Tata często przynosi jej kwiaty i kartki z miłosnymi wyznaniami albo jakimś żartem, który rozumieją tylko oni, bo mnie i Tomowi wydaje się bez sensu. A mama zawsze kupuje tacie na deser jego ulubione przysmaki z cukierni i przygotowuje mu kąpiele w pianie z pachnącymi olejkami, które on potajemnie uwielbia. Kiedyś wstydziłam się tego, że ciągle okazują sobie uczucia, ale teraz mnie to wzrusza. Mam nadzieję, że z moim przyszłym mężem też zawsze będziemy dbać o romantyzm w naszym związku. Rodzice są dla mnie wzorem szczęśliwej miłości. Biorę głęboki oddech. Nie byłam w sklepie od wyjazdu do Berlina i trochę się denerwuję. Przystaję na moment, żeby się uspokoić, a potem wchodzę do środka. Mama kończy właśnie spotkanie z klientką. Wszędzie leżą skrawki tiulu i sznury pereł, a panna młoda uśmiecha się od ucha do ucha. – Wszystkie twoje pomysły są cudowne, Dahlio! Nie mogę uwierzyć, że do ślubu zostało już tylko kilka tygodni! – Jak ten czas leci… – Mama zauważa mnie w drzwiach i unosi brwi ze zdziwienia. – O, Penny! Ty tutaj? To moja córka, a to jest panna Young. Wyciągam rękę. – Bardzo mi miło. – To musi być cudowne uczucie pracować codziennie wśród tylu symboli miłości i szczęścia! – Panna Young ignoruje moją dłoń i całuje mnie w oba policzki. Jestem do tego przyzwyczajona: panny młode zwykle są bardzo dotykalskie. Zanim mam szansę się z nią pożegnać, znika już za drzwiami. – Penny, jak dobrze cię tu widzieć! – mówi mama, przytulając mnie mocno. Przyznaję, że unikałam sklepu. Butik weselny, czyli raj dla szczęśliwie zakochanych, to chyba ostatnie miejsce na świecie, które chce się odwiedzić po zerwaniu. Wszystko kojarzy się tu z miłością i radością… Po prostu trudno mi to teraz znieść. Ale sama jestem zaskoczona. Nie robi mi się niedobrze na widok tych wszystkich dekoracji. Może dlatego, że teraz jestem dziewczyną z misją. A moja misja to pomóc zejść się Alexiotowi. – Kochanie, miło było na kawie z Alexem? Wszystko u niego w porządku? Chyba nie trzyma się zbyt dobrze. Widziałam go w tym tygodniu, jak mijał nasz butik. Miał nachmurzoną minę… – mama zaczyna zbierać z podłogi kłęby tiulu. – Chociaż świeciło słońce! – mruga do mnie. – Możesz odwrócić tabliczkę na drzwiach? Jeśli do sklepu wejdzie następna panna młoda, nie będziemy mieć czasu na lunch! No dobrze, wiem, że musi gdzieś tu być… – Otwiera z rozmachem jedną z szafek i zaczyna ją przetrząsać.

Odwracam znak na drzwiach tak, żeby głosił: PRZERWA NA LUNCH, i siadam w jednym z foteli. – U Alexa wszystko okej. Chociaż… tak naprawdę, to wcale nie. Nie może przeboleć zerwania. Ale jestem z niego dumna! Powiedział rodzicom, że jest gejem. – O, naprawdę? Kochanie, to cudowna wiadomość. – Masz rację. Chciałby podzielić się swoją radością z Elliotem, ale on nie odbiera jego telefonów. Alex wie, że będzie się musiał zdobyć na jakiś gest – romantyczny gest – żeby mieć szansę go odzyskać. Więc pomyślałam, że zajrzę do butiku i poproszę cię o pomoc. W końcu zawsze masz mnóstwo pomysłów, a większość z nich jest romantyczna… Co ty wyprawiasz? – Patrzę, jak mama nurkuje w koszu z butami i torebkami. – Nie mogę znaleźć w domu mojej złotej kopertówki i pomyślałam, że może ktoś przyniósł ją do sklepu. Wiesz, o której mówię? Twój brat kupił mi ją na czterdzieste piąte urodziny. Coś mi się wydaje, że ostatnio zostawiłam w niej dziesięć funtów. – Nogi mamy praktycznie wiszą w powietrzu, gdy wyrzuca z kosza torebki i buty, kontynuując gorączkowe poszukiwania. – No jasne… – odpowiadam, obserwując ją z rozbawieniem z fotela przy oknie. – Cóż, naprawdę jestem królową romantycznych gestów, Penny, więc na pewno zwróciłaś się do właściwej osoby. O co dokładnie chodziłoby Alexowi? AHA! MAM CIĘ! – Mama wyłania się z kosza z twarzą czerwoną jak burak i włosami skłębionymi z jednej strony. Odkłada kopertówkę na ladę i siada obok mnie. – Nie jestem pewna. Zależy mu, żeby to było naprawdę romantyczne. Zastanawiał się, czy nie zabrać Elliota na molo, ale Elliot nie jest największym fanem tego miejsca – za dużo tam źle ubranych ludzi. I chyba nie chciałby, żeby soundtrackiem do ich wielkiej chwili był brzęk monet w automatach do gier. Tylko nie wiem, skąd jeszcze widać tak pięknie zachód słońca nad morzem. Alex nie dysponuje zbyt dużym budżetem… Mama klaszcze w dłonie i robi dramatyczny wdech. – Znam idealne miejsce! Co powiesz na altanę? Organizowałam w niej dużo wesel i sesji fotograficznych, więc mam kontakt do właścicieli. Mogę to dla was załatwić. Tam widok jest cudowny i można mieć trochę prywatności. A Alex sam zadecyduje, jaki chce mieć soundtrack! Elliot będzie zachwycony. Właśnie dlatego mama jest najlepszą osobą w takich momentach. Zna absolutnie wszystkich z branży planowania przyjęć. – Brzmi super! Możemy ją udekorować w stylu zdjęć na Pintereście! Idealne miejsce, dzięki, mamo! – Oplatam ją ramionami i całuję w policzek. – Myślisz, że zdążymy z tym do przyszłego czwartku? – To mało czasu… zrobię, co w mojej mocy. Ale prosisz o naprawdę wielką przysługę! Może czymś mi się odwdzięczysz? – Jasne, zrobię wszystko! – Pomożesz mi jutro w sklepie? Jenny jeszcze nie wyzdrowiała, a w soboty mamy największy ruch… Waham się, ale tylko przez chwilę. – Pewnie, mamo. Nie ma problemu. Uśmiecha się do mnie. – Aż miło na ciebie popatrzeć, Penny. Chyba wracasz do siebie. Tak się o ciebie martwiliśmy z tatą, odkąd… odkąd wróciłaś z Paryża. Wiesz, że oboje bardzo lubiliśmy Noah, ale pamiętaj, że możesz z nami rozmawiać o wszystkim, kiedy tylko chcesz, dobrze? – Ujmuje moją twarz w dłonie i całuje mnie w nos. – Pamiętam. Tak, już mi lepiej. Wcześniej czułam się okropnie, ale najwyraźniej tak to się musiało

skończyć. Było nam bardzo ciężko. A jeśli jest aż tak ciężko… – To coś jest nie tak. – To coś jest nie tak. Chyba potrzebowałam po prostu trochę czasu, żeby się zorientować, czego naprawdę chcę, wiesz? – Opieram głowę na jej ramieniu, a ona zamyka mnie w objęciach. – Jesteś bardzo silną młodą kobietą, P. Chyba masz to po mnie… Obie wybuchamy śmiechem, a ja dziękuję losowi, że zesłał mi takich wspaniałych i kochających rodziców, na których zawsze mogę liczyć. Wysyłam SMS-a do Alexa.

Teraz w naszej układance brakuje tylko jednego elementu: muszę jeszcze wymyślić, jak zwabić Elliota we właściwe miejsce o właściwej porze. Alex już wykazał się odwagą. Teraz kolej na mnie. – Mamo, przyniesiesz nam lunch? Ja muszę wysłać maila, to bardzo ważne. – No pewnie! Skoczę do sklepu po kilka kanapek. Dla ciebie jak zwykle bagietka z kiełbasą i jajecznicą? Kiwam głową i zaczynam pisać e-mail na telefonie.

Od: Penny Porter Do: Panna Mills Temat: Wystawa fotografii Droga panno Mills, Dziękuję za to, co pani napisała o Noah. Przepraszam, że nie odpisałam wcześniej – na jakiś czas schowałam się przed całym światem. Ale wydaje mi się, że jest już dużo lepiej. Jak idą przygotowania do szkolnej wystawy fotograficznej? Właściwie, to zastanawiam się, czy już za

późno, żeby włączyć do niej moje prace? Próbuję być odważniejsza i myślę, że to byłby dobry pierwszy krok. Pozdrowienia, Penny Wysyłam maila, a potem wchodzę na Twittera. Przeglądam go nieuważnie, gdy nagle w oczy rzuca mi się nagłówek retweetowany przez któregoś z moich znajomych. Jest w nim o Noah, a ja z zadowoleniem zauważam, że na widok jego imienia serce nie ściska mi się aż tak mocno jak jeszcze wczoraj. CZY NOAH FLYNN ZNALAZŁ SWOJĄ LETNIĄ DZIEWCZYNĘ? Chociaż serce boli mnie trochę mniej, mimo wszystko nie umiem zapanować nad swoimi palcami i klikam link, który prowadzi do artykułu na tandetnym portalu plotkarskim Oko na gwiazdy. Tekst ilustruje ciemne, ziarniste zdjęcie, na którym Noah i Blake wychodzą z klubu w jakimś europejskim mieście. Blake został uchwycony w swojej typowej pozie, z pięścią wyrzuconą triumfalnie w powietrze. Noah stoi tuż za nim. Pół jego twarzy skrywa cień, ale ma opuszczone kąciki ust i chyba marszczy brwi. Obok nich idą dwie dziewczyny z jasnymi włosami. Jedna wygląda, jakby trzymała Noah za rękę, ale zdjęcie zostało zrobione pod takim kątem, że trudno to ocenić. Zaskakuje mnie wyraz twarzy Noah. Myślałam, że będzie beze mnie szczęśliwy. Nie jestem nawet zła ani smutna, że są z nimi te dziewczyny – czuję się pusta w środku. W artykule czytam: Czy Noah Flynn, wschodząca gwiazda rocka, znajdzie sobie następną angielską różę po powrocie do Wielkiej Brytanii? Według najnowszych informacji, Noah Flynn zagra w ten weekend na londyńskim festiwalu PARK PARTY i na pewno podbije serca angielskich fanów. Ale czy dołączą do niego te szczęściary, przyłapane z zespołem w Sztokholmie? Oko na gwiazdy zna najświeższe plotki… Postanawiam przestać się zadręczać i szybko zamykam okienko przeglądarki. Otwieram za to Pinterest, żeby znaleźć jakiś pomysł na udekorowanie altany. Oglądam cudowne zdjęcia ślubne i zaręczynowe, ale nic mnie nie porywa. Wyglądają pięknie, ale typowo. Jeśli chcemy zrobić wrażenie na Elliocie, musi to być coś, co przemówi właśnie do niego. Dostaję powiadomienie o nowym mailu – panna Mills już odpisała. Od: Panna Mills Do: Penny Porter Temat: RE: Wystawa fotografii Już myślałam, że się nie doczekam!

Pewnie, że możesz jeszcze wystawić swoje prace. To dla mnie zaszczyt, że mogę je pokazać. Podrzuć mi w wolnej chwili zdjęcia do szkoły. I mówiłam poważnie, Penny: jestem z ciebie dumna. Panna Mills Nie mogę uwierzyć, że naprawdę to zrobię. W końcu pokażę moje zdjęcia publicznie.

Stoję po kolana w tapecie w tygrysie cętki. To mój pierwszy dzień w „Na dobre i na złe” od początku wakacji – spełniam obietnicę złożoną mamie. Zajmuję się tym, co lubię w tej pracy najbardziej: dekoracją wystawy. Sklep ma ogromne okna wykuszowe po obu stronach drzwi, a mama stale zmienia ich wystrój, żeby przyciągnąć klientów. W zeszłym tygodniu tematem był „Podwodny świat”: główny element wystawy stanowiła suknia w morskim kolorze, podłoga wysypana była piaskiem z sufitu zwisało mnóstwo muszelek, a efekt podkreślała jeszcze tiara wysadzana przepięknymi błękitnozielonymi kamieniami. Tym razem hasłem przewodnim jest safari – to najnowszy pomysł mamy. Oryginalność to zdecydowanie jej mocna strona. Dziś eksponujemy koronkową suknię z podszewką w delikatny wzór w zebrę. Jest ładna, ale raczej nie w moim stylu. Właśnie zdejmuję z wystawy gigantyczną muszlę, żeby zastąpić ją ogromną pluszową panterą (mama wyszperała ją na giełdzie staroci i wreszcie znalazła dla niej jakieś zastosowanie), kiedy do butiku wchodzi Alex. – Penny, co to ma być? – Alex prawie mdleje ze strachu, kiedy odwracam się do niego, ściskając pod pachą ogromną panterę. – Nie pytaj. To na wystawę. W tym tygodniu mamy temat „Safari”, a mama oczywiście wytrzasnęła skądś pluszaka naturalnych rozmiarów, który idealnie do niego pasuje. Alex parska śmiechem, a potem łapie mnie za rękę, żeby pomóc mi zejść na dół. – Wpadłem tylko, żeby omówić szczegóły niespodzianki dla Elliota. Wszystko okej? – Tak! Rano mama potwierdziła, że w czwartek wieczorem altana będzie wolna, więc możemy działać. – Elliot niczego nie podejrzewa, prawda? A ty dasz radę go czymś zająć? Słońce zachodzi późno, więc musisz coś wymyślić, żeby nie wrócił za szybko do domu… – Nie masz się czym martwić! Nie ma o niczym pojęcia. Myśli, że idzie ze mną na szkolną wystawę fotografii, żeby mnie wspierać psychicznie. Na pewno nie zostawi mnie samej. To będzie najlepsza niespodzianka, jaką mógłby sobie wymarzyć. Przyprowadzę go do altany o dziewiątej. Jestem taka podekscytowana! Jeśli Alexiot wróci do siebie, na świecie znów zapanuje ład i porządek. – Mam nadzieję, że tak będzie. Ale może się okazać, że mój plan mu się nie spodoba, a wtedy już nigdy się do mnie nie odezwie. Sięgam po jego dłoń. – Poruszymy niebo i ziemię, żeby się udało. – Penny, właśnie o to chodzi. Wydaje mi się, że czegoś jeszcze brakuje. Ale żeby to zmienić, znów musiałbym cię poprosić o wielką przysługę, a już i tak tyle dla mnie zrobiłaś… – Przestań, proś, o co chcesz! To teraz najważniejsza sprawa w twoim życiu, a ja zrobię wszystko, żeby ci pomóc. Chyba że miałabym obrabować bank czy coś w tym rodzaju, żebyś mógł kupić Elliotowi

ogromny diament… – Nie, to coś zupełnie innego! – Alex wierci się nerwowo, a potem rozciąga usta w tak szerokim uśmiechu, że widzę wszystkie jego zęby. Zaczynam się trochę stresować. O co może chodzić Alexowi, skoro jest tym taki zakłopotany? Mam tylko nadzieję, że nie poprosi, żebym zrobiła im jakąś dziwaczną nagą sesję zdjęciową… – Pamiętasz, że Żywioły to nasza piosenka? Chciałem tylko sprawdzić, czy nie będzie ci przeszkadzało, jeśli puszczę ją z głośników w altanie. Wiem, co czujesz do Noah, i rozumiem, że jego muzyka może obudzić w tobie różne emocje, więc uznałem, że zapytam… Zalewa mnie fala ulgi, że nie będę musiała oglądać Alexa, jak go Pan Bóg stworzył. – Jasne, nie ma sprawy! – Uśmiecham się, widząc, jak moja ulga odbija się na twarzy Alexa. Wiem, że to będzie wiele znaczyło dla Elliota: to przy tej piosence zrobiłam im zdjęcie na koncercie w Brighton. Żywioł to utwór ważny dla wielu osób. Widziałam, jak Noah wykonuje go na koncertach, więc wiem, jak działa na publiczność. To idealna piosenka dla zakochanych. Wzdycham ciężko i teraz to Alex zaczyna pocieszać mnie. – A co z wami, Penny? Nie ma żadnej nadziei, że się zejdziecie? – Nie wiem – wzruszam ramionami. – Szczerze wątpię. Nie rozmawialiśmy ze sobą od zerwania. – Słuchaj, nigdy się nie dowiesz, jeśli chociaż nie spróbujesz się z nim skontaktować! Nawet jeśli to już koniec, warto o tym pogadać. Oczywiście, ma rację. Kiedyś będę musiała porozmawiać z Noah. Długo starałam się o tym nie myśleć, ale kiedy patrzę, jak Alex stara się dla Elliota, robi mi się naprawdę przykro. Jeżeli nie jesteśmy już razem, to może zostaniemy przyjaciółmi? Ale czy Noah miałby w ogóle ochotę na taką rozmowę? Dobrze mu idzie spełnianie mojej ostatniej prośby o brak kontaktu – aż za dobrze. Może jest na mnie wściekły za to, że wyjechałam. Czy dalej sądzi, że kłamałam w sprawie Blake’a? Chociaż mam do niego mnóstwo pytań, to nie jestem nawet pewna, czy chcę poznać odpowiedzi. Ale to najlepszy moment, żeby wziąć się w garść i porozmawiać z Noah, bo później zacznie swoją trasę światową i mogę już nigdy nie mieć takiej okazji. – Wiem. Niedawno dowiedziałam się, że będzie w Londynie, więc chyba się z nim skontaktuję. Może się spotkamy, żeby chociaż oczyścić atmosferę. Przecież nie musimy przejść od miłości do nienawiści, prawda? Alex pochyla się i całuje mnie w policzek. – Dasz sobie radę, Penny. Wierzę w ciebie. Siedzę w pokoju z palcami zawieszonymi nad klawiaturą telefonu, wpatrując się w puste okienko wiadomości. Dlaczego nie umiem znaleźć właściwych słów? „O, cześć, Noah, pamiętasz mnie jeszcze? To ja, dziewczyna, która pojechała z tobą w trasę i zostawiła cię w Paryżu. Dziewczyna, dla której napisałeś tamtą piosenkę…” Wciskam twarz w poduszkę, a z ust wyrywa mi się jęk frustracji. DLACZEGO TO JEST TAKIE TRUDNE? Strasznie się boję, że kiedy wyślę tego SMS-a, wszystkie rany w moim sercu, które dopiero zaczynają się goić, otworzą się na nowo. A co, jeśli Noah zareaguje jak Elliot i nic nie odpisze? Ale nie mogę dłużej chować głowy w piasek. Nigdy się nie dowiem, jeśli nie zrobię pierwszego kroku. Noah był – jest – dla mnie kimś wyjątkowym i kiedyś będziemy musieli pogadać. Nie mogę ciągle odkładać tego na później.

Odkładam komórkę na szafkę nocną, prawie spodziewając się braku odpowiedzi, ale ekran rozświetla się natychmiast. To SMS od Noah.

Przy ostatnim zdaniu na chwilę zamiera mi serce. Tęskni za mną. Czy to znaczy, że naprawdę cierpliwie czekał, aż się do niego odezwę? Wszystkie moje uczucia do Noah odżywają i czuję, jak oblewam się gorącym rumieńcem. Przypominam sobie, jak tańczyliśmy i wygłupialiśmy się w tłumie na koncercie The Sketch, i jak delikatnie całował mnie w czubek nosa. Przypominam sobie noce, kiedy pisał mi ze swojego pokoju, że chciałby zasypiać obok mnie, i jak szukał mnie spojrzeniem za kulisami, kiedy śpiewał Jesienną dziewczynę przed salą pełną ludzi. Wizje tych cudownych chwil szybko zastępują uczucia złości i frustracji, które pomogły mi przetrwać minione tygodnie. Próbuję wyrzucić z myśli te szczęśliwe wspomnienia, bo wiem, że jeśli je do siebie dopuszczę, znów zakocham się w Noah całym sercem. A może on chce się tylko przyjaźnić? Zachowywałam się jak Elliot, zamknęłam się w sobie i nie chciałam z nikim rozmawiać o tym, co czuję, a teraz nie mam pojęcia, czego właściwie chcę.

Wysyłam odpowiedź i zaczynam się denerwować. Przez ostatni rok zrobiłam mnóstwo dziwnych i stresujących rzeczy, ale jeszcze nigdy nie miałam takiej tremy jak przed następną rozmową z Noah.

Następnego dnia budzę się o świcie. Nie mogę uwierzyć, że znów to przeżywam – nie mogę spać przez natłok myśli. Przez całą noc byłam kłębkiem nerwów. Nie mieści mi się w głowie, że znów zobaczę się z Noah. Chociaż minęły dopiero dwa tygodnie, to mam wrażenie, że nie widzieliśmy się od wieków. Nie mogę usiedzieć w miejscu i krążę niespokojnie po pokoju, aż w końcu tata przychodzi sprawdzić, czy przypadkiem nie oszalałam. Zdążyłam też obgryźć wszystkie paznokcie, ale z innego powodu. Noah słusznie założył, że nie przyjadę na festiwal sama – nie dałabym rady bez czyjegoś wsparcia. Oczywiście, pierwszy przyszedł mi do głowy Elliot, ale obiecał rodzicom, że wybierze się z nimi na wycieczkę historyczną do Bath (zaproponowali ją, żeby poprawić mu humor). Poza tym na pewno wypytywałby mnie, dlaczego postanowiłam porozmawiać z Noah właśnie teraz, a wtedy wypaplałabym mu wszystko o Alexie i jego niespodziance. Dlatego nawet dobrze się złożyło, że Elliot nie może pojechać na festiwal. Czuję się trochę jak zdrajczyni, robiąc tyle rzeczy za jego plecami, ale wiem, że mam dobry powód. Potem próbowałam zaprosić Kirę, ale ona jedzie na festiwal z Amarą. Kupiły bilety wiele miesięcy temu, bo są wielkimi fankami The Halo Pixies, szwedzkiego girlsbandu a cappella, który też dziś występuje. Tak się ucieszyłam się, że bliźniaczki będą na festiwalu, że chwyciłam byka za rogi i zaprosiłam Megan. Odkąd rozstałam się z Noah, wysyłała mi same miłe wiadomości, a poza tym chcę rozwikłać zagadkę CałejPrawdy. Od zerwania z Noah nie dostałam już żadnych maili ani listów, więc postanowiłam nie iść jednak na policję. Może po całym dniu spędzonym z Megan zyskam pewność, że to nie ona stała za tymi paskudnymi groźbami. Mam nadzieję, że nie, bo dopiero zaczynam wierzyć w powrót Megan, z którą dorastałam. We wrześniu wyjeżdża, żeby uczyć się w akademii teatralnej, i czuję, że będę za nią nawet trochę tęsknić. To znaczy, nie za tym, jak kończyła za mnie każde zdanie i przy każdej okazji próbowała być w centrum zainteresowania. Ale będzie mi brakowało różnych drobiazgów, na przykład tego, że zawsze czekała na mnie po angielskim, żebyśmy mogły pójść razem na lunch, albo jej sarkastycznego poczucia humoru. Dlatego teraz jest w moim pokoju. Siedzi na krześle przy biurku i patrzy na mnie z lekko zaniepokojonym wyrazem twarzy. – Penny, ciągle mi powtarzasz, że wszystko w porządku, ale zaczynam podejrzewać, że kłamiesz. Liczyłam, ile razy okrążyłaś swój pokój i na razie doszłam do pięćdziesięciu sześciu. To zdecydowanie za dużo aktywności fizycznej jak na jeden dzień, zwłaszcza kiedy jesteś zestresowana i niespokojna. – Spuszcza wzrok na swoje paznokcie i przesuwa palcem po stokrotce, którą ma naklejoną na kciuku. – Megan, jesteś pewna, że dobrze wyglądam? Chociaż nie, dobrze to za mało. Myślisz, że wyglądam naprawdę dobrze? – Przeglądam się w dużym lustrze, wspinając się na palce. – Wyglądasz super, dopóki stoisz jak normalny człowiek. To znaczy, wiesz, ja bym założyła coś innego…

Zdecydowałam się na czarną rozkloszowaną sukienkę w czerwone maki i czarne glany – w końcu idziemy na festiwal! Włosy mam rozpuszczone i zmierzwione, a całość wieńczą okulary pilotki na czubku mojej głowy. – Tak w ogóle, to skąd masz tyle kosmetyków do makijażu? Są super! – Megan bierze do ręki słoiczek podkładu firmy NARS i paletę złotego pudru brązującego. To rzeczy, które Leah kupiła mi w Sephorze. – Och, wiesz… przyjaciółka pomogła mi je wybrać. Szczerze mówiąc, nie wiem, do czego służy połowa z nich. – Słuchaj, gdybyś chciała je przekazać w dobre ręce… – … będę o tobie pamiętać – kończę za nią. Kiedy nadchodzi godzina wyjścia, wskakujemy do taksówki, która wiezie nas prosto na dworzec, gdzie spotykamy się z Kirą i Amarą. Kupujemy sobie koktajle owocowe w Marksie & Spencerze, a potem wsiadamy do pociągu do Londynu. Udaje nam się nawet znaleźć miejsce przy stoliku. Fajnie jest znów spędzać czas w czwórkę, jak kiedyś. Dobrze się czuję w towarzystwie przyjaciółek, z którymi mogę rozmawiać o najzwyklejszych sprawach – obgadać chłopaków z naszej szkoły, omówić plotki z ostatniego roku i zastanawiać się, co nam przyniesie następny rok, który będzie dla każdej z nas krokiem w nieznane – i w dorosłość. – Myślisz, że Blake będzie na festiwalu? – Megan patrzy na mnie przez stół z dziwnym wyrazem twarzy. – Yy… mówisz o bębniarzu Noah? – Już samo jego imię przyprawia mnie o gęsią skórkę. – Tak, to całkiem niezłe ciacho. Może będę miała u niego szansę, zwłaszcza jeśli przedstawisz mu mnie jeszcze raz – i parska śmiechem. – Pewnie, mogę to zrobić, ale… to chyba kiepski pomysł, Meg. Ten chłopak oznacza kłopoty. – PENNY! Czasem zachowujesz się tak, jakbyś mnie w ogóle nie znała! – Znów parska śmiechem, tym razem znacznie głośniej. – Wiesz przecież, że uwielbiam niegrzecznych chłopców. Z nimi jest dużo ciekawiej. To co, przedstawisz mnie jeszcze raz? – Pod koniec pytania jej głos odrobinę się zmienia i martwię się, że znów opanuje ją demon Mega-biczy. – Mówię poważnie, Megan. Blake podrywał mnie w Paryżu. Próbował mnie pocałować, ale udało mi się od niego uciec, zanim posunął się za daleko. Na twarzy Megan maluje się dezorientacja, a cichy głos w mojej głowie podpowiada mi, że ona też się dziwi, jak Blake mógł zainteresować się kimś takim jak ja. Ale w tym samym momencie Kira woła: – Naprawdę? To straszne, Penny! – To dlatego zerwaliście z Noah? – pyta Megan. – Trochę tak… – odpowiadam. – Nie mogę uwierzyć, że zerwał z tobą, zamiast się pozbyć tego oszusta, który tylko udaje jego kumpla – stwierdza Megan. Najwyraźniej postanowiła skupić całą swoją mega-biczowatość na Blake’u. Zalewa mnie fala wdzięczności. – Lepiej, żeby Noah cię dziś przeprosił. Nie zasługuje na taką dziewczynę jak ty. – To prawda – potwierdza Amara. – Żaden chłopak nie jest ciebie wart, jeśli nie staje po twojej stronie! Czuję, jak oblewam się rumieńcem. Nie mogłabym sobie wymarzyć lepszych przyjaciółek na tę wyprawę. Z głośników rozlega się zapowiedź, że za kilka minut wjedziemy na dworzec Victoria Station. – Strasznie się cieszę, że idziemy na ten festiwal! – woła Kira. – Podobno ma być super. O której

wracamy? – Nie wiem – odpowiada Amara – ale The Halo Pixies grają dopiero o piątej. – Dziewczyny, ja raczej nie zostanę cały dzień. Chcę tylko znaleźć Noah, a potem jadę do domu – mówię, patrząc, jak za oknami pociągu przesuwają się londyńskie budynki. Wiem, że po naszej rozmowie będę się słaniać ze zmęczenia. – Chyba nie wytrzymam na festiwalu zbyt długo. Wiecie, że kiepsko się czuję w tłumie. Może spotkajmy się o trzeciej, żeby się pożegnać, jak już pogadam z Noah? – Zerkam na telefon. Powinno mi wystarczyć czasu, żeby wszystko z nim omówić, zanim będzie musiał wejść na scenę. – No pewnie! – odpowiada Kira z szerokim uśmiechem. – A idziemy na gofry? Zeszłym razem na festiwalu było pyszne jedzenie. – Słyszałam, że mają tam przenośny salon fryzjerski! – woła Megan. – Co ty na to, żeby pójść się uczesać przed spotkaniem z chłopakami? Przeczesuję dłonią włosy, którymi nikt się specjalnie nie zajmował od mojego wyjazdu z Paryża. Na pewno nie lśnią tak pięknie jak po zabiegach stylistek Leah Brown. Ale nie zamierzam marnować na festiwalu ani chwili – chcę po prostu zobaczyć się z Noah i wracać. Mój telefon brzęczy.

Stado motyli, które przez całą podróż siedziały spokojnie w moim żołądku, nagle zaczyna trzepotać skrzydłami. Pociąg wjeżdża na dworzec, a ja zbieram siły przed kolejnym spotkaniem z Noah.

Stajemy w kolejce przed wschodnim wejściem do Hyde Parku, żeby odebrać bilety dla mnie i dla Megan. Na szczęście czekają na nas w kasie, tak jak mówił Noah. Kiedy przechodzimy przez bramę, rozciąga się przed nami ogromny – i zatłoczony – park. Jestem wdzięczna Kirze i Amarze, kiedy biorą mnie między siebie, jakby chciały zrobić ludzką kanapkę z Penny w środku, żeby w ten sposób ochronić mnie przed tłumem. Słyszę pogłos muzyki ze sceny, która znajduje się dość daleko od nas. Po obu stronach ścieżki prowadzącej do strefy koncertowej, stoją gastrowozy i stoiska z T-shirtami zespołów występujących na festiwalu i pióropuszami. Wokół nas panuje chaos i pośpiech, a to fatalnie na mnie działa. Żałuję, że nie mogliśmy się umówić z Noah poza terenem festiwalu. Czemu nie spotkaliśmy się po prostu w jego hotelu? Albo na lotnisku? Albo gdziekolwiek indziej niż tu? Kiedy zbliżamy się do sceny głównej, Kira i Amara pędzą do festiwalowego salonu fryzjerskiego, ale Megan nie odstępuje mnie nawet na krok. – Wiesz, gdzie mamy iść? – pyta. Wyciągam telefon. – Noah powiedział, że strefa VIP jest po lewej stronie sceny. Ma tam na nas czekać Larry. Megan bawi się swoim warkoczem wodospadem, upewniając się, że każde pasemko jest na właściwym miejscu. – A kim jest Larry? Też gra w zespole? – Wyciąga tubkę różowego błyszczyka do ust i po raz setny smaruje nim wargi. – Nie! – wołam ze śmiechem. – To jest Larry! – pokazuję jej muskularną, imponującą sylwetkę ochroniarza, który wychodzi nam na spotkanie. Tłum rozstępuje się przed nim, jakby jego łysina była lśniącym dziobem statku przecinającego fale. Na mój widok twarz Larry’ego rozświetla równie szeroki uśmiech jak ten, który maluje się na mojej twarzy. Megan niemal się zatrzymuje, ale ja podbiegam do Larry’ego i mocno go przytulam. – Penny! Jak dobrze cię widzieć. – Ciebie też, Larry. To moja przyjaciółka, Megan – przedstawiam ją, chociaż ona milczy jak zaklęta. – Larry jest osobistym ochroniarzem Noah. – Cieszę się, że was znalazłem w tym tłumie. Chodźcie, dostałem wyraźne instrukcje, mam dopilnować, żebyście nie zgubiły się nigdzie po drodze. Z Larrym w charakterze przewodnika czuję się dużo bezpieczniej. Ochroniarz prowadzi nas do zwykłego ogrodzenia, przy którym siedzi rozparty w fotelu mężczyzna. Może to dziwne, że wejście za kulisy wygląda tak niepozornie, ale gdyby organizatorzy ustawili przy nim wielki neon z napisem DLA MUZYKÓW, sami prosiliby się o kłopoty. Za bramką Larry wręcza nam wejściówki. Megan łapie swoją z błyskiem w oku. – Muszę się zobaczyć z Noah. Poradzisz sobie przez chwilę sama, Megan? – Głupie pytanie. Moja przyjaciółka zniknęła, zanim jeszcze skończyłam mówić.

– Noah będzie wolny za jakieś pięć minut – mówi Larry. Biorę głęboki oddech. – Wszystko w porządku, Penny? – Larry patrzy na mnie z wyrazem troski na twarzy. – Nic mi nie będzie, Larry – odpowiadam dzielnie, chociaż nie wiem, czy to prawda. – Po prostu chcę już to mieć za sobą. Kiwa głową. – Cieszę się, że mam chwilę, żeby z tobą porozmawiać. To twoje? – Wyciąga z kieszeni przedmiot, który natychmiast rozpoznaję: mój telefon. Nadal ma jaskraworóżowe etui z gwiazdkami na rogach, które Noah dorysował flamastrem. – Boże, gdzie go znalazłeś? – Obracam komórkę w dłoni, jakbym zastanawiała się, do czego służy. – W pokoju Deana. – W pokoju Deana? Ale skąd się tam wziął? Larry patrzy na mnie w milczeniu. Jeszcze nigdy nie widziałam go z taką poważną miną. Teraz naprawdę wygląda jak ochroniarz. To nie jest już ten wesoły i beztroski Larry, do którego jestem przyzwyczajona. – Myślisz, że ktoś mógł go podrzucić? Na przykład… jakiś zwariowany fan? Z tego telefonu skradziono moje zdjęcia. Ktoś je wykorzystał, żeby szantażować mnie i moich przyjaciół. – Wiem, Penny. Podejrzewam, że Dean miał go przez cały czas. – Aha – mówię cicho. Jeśli Larry ma rację, to znaczy, że… Ale nie mam czasu się nad tym zastanowić, bo słyszę, jak woła mnie Noah. Chcę od razu podzielić się z nim moją teorią na temat kradzieży komórki, ale kiedy widziałam się z nim ostatni raz, też oskarżyłam jego przyjaciela o kłamstwo i wybuchła kłótnia. Poza tym wiem, że muszę go najpierw wysłuchać. Postanawiam, że zajmę się tym później, i wsuwam odzyskany telefon do torebki. Serce wali mi jak oszalałe. Nadeszła chwila prawdy: zaraz stanie się to, co dotąd mogłam sobie tylko wyobrażać. Muszę zachować spokój i opanować emocje. Noah podchodzi do nas, a ja mam ochotę wybiec mu naprzeciw i przytulić go tak samo jak Larry’ego, ale stopy mam wrośnięte w ziemię. On chyba czuje to samo, bo zatrzymuje się kilka kroków ode mnie. – No dobrze, dzieciaki, zostawiam was samych – mówi Larry. – Ale znajdź mnie po wszystkim, Penny, bo chcę się upewnić, że dotrzesz bezpiecznie do domu. – Dzięki, Larry. Jesteś kochany – mówię. Noah posyła mi uśmiech, ale dostrzegam w nim lekkie wahanie. – Cześć. Może znajdziemy jakieś spokojniejsze miejsce, żeby pogadać? Autokar jest teraz pusty, więc moglibyśmy tam pójść. Kiwam głową. Noah sprawia wrażenie przygaszonej wersji samego siebie. Uśmiecha się, ale w jego oczach, w których zwykle migotały wesołe iskierki, teraz widzę tylko pustkę. W drodze do autokaru panuje między nami dziwne, pełne napięcia milczenie. Nie podoba mi się to. Nie podoba mi się, że nie umiemy ze sobą rozmawiać. To nie w naszym stylu. Mam nadzieję, że w autokarze poczujemy się swobodniej. Noah proponuje, żebym usiadła na kanapie – w tym samym miejscu, w którym grałam z Blakiem w wyścigi komputerowe na początku trasy. Sam sadowi się obok mnie, a potem opiera wyciągnięte dłonie na stoliku przed nami. Wygląda przez okno. W ogrodzeniu strefy VIP jest mała przerwa, przez którą widać, co się dzieje na festiwalu. Uśmiecha się do mnie.

– No to.. – No to… – odpowiadam, odwzajemniając uśmiech. – Jak tam? – Nie mogę z tobą rozmawiać, jak gdyby nigdy nic. Wolę od razu przejść do rzeczy. – Kiwam głową. – Okej, moje pierwsze pytanie brzmi: dlaczego wyjechałaś bez słowa? Dlaczego nie przyszłaś się ze mną naprawdę pożegnać? Czuję, jak ściska mnie w gardle, bo nasza rozmowa szybko przybrała poważny ton. Przeklinam w duchu jego amerykańską bezpośredniość, ale w końcu po to tu przyszłam. – Nie dałabym rady pożegnać się z tobą twarzą w twarz. Kiedy jesteśmy razem, trudno mi się złościć, smucić czy wkurzać. Uznałam, że między nami wszystko skończone. Oskarżyłeś mnie, że kłamię w sprawie Blake’a. To było nie fair, Noah. Jak mogłeś w ogóle pomyśleć, że zrobiłabym coś takiego tylko po to, żebyś zwrócił na mnie uwagę… Byłam załamana. Patrzę na jego twarz, ale nie mogę się zdobyć, żeby spojrzeć mu w oczy. „Nie rozklejaj się, Penny. Tylko się nie rozklejaj”. – Masz rację, Penny. To naprawdę nie było fair. Powinienem był z tobą porozmawiać i wysłuchać twoich wyjaśnień. Między innymi dlatego cię tu zaprosiłem, kiedy do mnie napisałaś. I dlatego zaprosiłem jeszcze jednego gościa… – Podnosi wzrok i kiwa głową do kogoś, kto stoi za mną. Odwracam się i zatyka mnie ze zdumienia: przy schodach w autokarze stoi Blake. – Cześć, Penny – mówi głosem, który nie brzmi już tak kpiąco. – O, yyy… cześć, Blake – odpowiadam, krzyżując ręce na piersi. – Słuchaj, kiedy Noah powiedział, że przyjeżdżasz, zapytałem, czy mogę się z tobą zobaczyć, bo chciałem cię przeprosić za tamten wieczór w Paryżu. Serio, wiem, że źle zrobiłem, i chociaż nic, co teraz powiem, tego nie zmieni, to i tak przyznaję, że byłem pijany i przesadziłem. – Blake… – Poczekaj, jeszcze nie skończyłem. Po wszystkim spanikowałem. Wiedziałem, że to moja wina, ale bałem się, że Noah wyrzuci mnie z zespołu. Nie chciałem stracić pracy i przyjaciela, więc powiedziałem, że to ty mnie podrywałaś. Uznałem, że i tak w końcu się pogodzicie. Po prostu… nie myślałem, co robię. Nie mam pojęcia, co powiedzieć. Język staje mi kołkiem. – Mówisz poważnie? – To było strasznie głupie. Teraz to wiem. Nigdy nie ufałam Blake’owi, ale tym razem wydaje mi się, że mówi szczerze. Co nie zmienia faktu, że nie mogę mu tak łatwo wybaczyć. Noah patrzy mi w oczy. – Upił się w Sztokholmie i wszystko mi powiedział. Strasznie się wkurzyłem, Penny… ale kiedy wytrzeźwiał, długo rozmawialiśmy. Blake wie, że ma poważny problem. Dlatego wraca do domu, żeby się nim zająć. – To prawda – potwierdza Blake. – Nie lecę z Noah na dalsze koncerty. Życie w trasie mi nie służy. Wpatruje się we mnie błagalnym wzrokiem. Wiem, że czeka na jakiś znak, że przyjęłam jego przeprosiny, ale nie mogę mu go dać. Przełykam z trudem ślinę, a potem rzucam: – Wow. W takim razie mam nadzieję, że znajdziesz kogoś, kto ci pomoże. Blake kiwa głową. – Wiem, że upłynie dużo czasu, zanim mi wybaczycie, ale… może kiedyś na to zasłużę? – Patrzy na mnie z nadzieją, ale w głębi duszy wiem, że nie jestem jeszcze na to gotowa. Rany są zbyt świeże. – Szczerze mówiąc, nie jestem pewna. To, co zrobiłeś, bardzo mnie zraniło, Blake. Ale doceniam twoje przeprosiny.

– Powiedziałeś, co miałeś do powiedzenia. A teraz już idź – mówi Noah zimnym, twardym głosem. – Do zobaczenia. Po jego wyjściu odwracam się z powrotem do Noah. – Wow… nie spodziewałam się tego. Dziękuję. – Ściska mnie w dołku. Wiem, że Noah będzie tęsknił za swoim najlepszym przyjacielem, mimo tego, co zrobił. Mam nadzieję, że Blake rzeczywiście zwróci się po pomoc i naprawi relacje, które zniszczył. – A teraz kolej na mnie. Kiedy Blake mi to wszystko powiedział, chciałem od razu się z tobą skontaktować… – Więc dlaczego tego nie zrobiłeś? – Patrzę mu w oczy, czując, jak mocno łomocze mi serce. – Bo poprosiłaś, żebym zostawił cię w spokoju… i wiedziałem, że nie chodziło tylko o sprawę z Blakiem. – Noah odgarnia włosy z twarzy i opiera głowę na dłoniach. – Nie chciałem cię jeszcze bardziej wkurzyć, a bałem się, że tylko pogorszę sytuację. Kiedy wysłałaś mi SMS-a, od razu odpisałem. Czułem się okropnie, że nie mogę z tobą porozmawiać, ale chciałem też uszanować twoją prośbę. Bez ciebie w trasie było strasznie. Noah mówi dokładnie to, co chciałam usłyszeć. Teraz znam już odpowiedź na wszystkie pytania, którymi się zadręczałam: Czy za mną tęsknił? Czy mi uwierzył? Czy nie dzwonił dlatego, że mnie nie cierpi? Czuję się dużo pewniej i zaczynam się odprężać. – Dziękuję, że mnie posłuchałeś, ale i tak było mi smutno, że się nie odzywasz. Chyba miałam nadzieję, że mimo wszystko spróbujesz. Ale tak naprawdę nie byłam na to wcześniej gotowa. – Myślisz… myślisz, że jest dla nas jeszcze jakaś szansa? – Noah podnosi na mnie wzrok, a mnie wyrywa się do niego serce, ale kontrolę przejmuje głowa. – Nie wiem, Noah. Historia z Blakiem była kroplą, która przepełniła czarę, ale mieliśmy też inne problemy. Poza tym, życie w trasie chyba nie jest dla mnie. Muszę się jeszcze zastanowić, co chcę zrobić z własnym życiem, a nie uda mi się to, jeśli będę się włóczyć za tobą po świecie. – To jedna z najtrudniejszych rzeczy, jakie kiedykolwiek musiałam powiedzieć, ale po tych słowach czuję ogromną ulgę. Noah wzdycha. – Penny, jesteś dla mnie najbliższą osobą na świecie. Ale muzyka to moja pasja i moje życie. Nie chcę między wami wybierać. Łapię go za rękę. – Nie musisz między nami wybierać! Widziałam cię na scenie, Noah. Koncerty to twój żywioł. Nie możesz z tego zrezygnować. Ale musisz dać mi trochę czasu. Potrzebny mi czas, żebym mogła po prostu… zrozumieć, kim jestem. Cisza, która zapada po moich słowach, wydaje się trwać całą wieczność, ale Noah cały czas trzyma mnie za rękę. – Będę za tobą tęsknić, Penny. Każdego dnia. – Ja też – odpowiadam. Unosi moją dłoń i całuje mnie w nadgarstek. Muszę się powstrzymywać ze wszystkich sił, żeby nie zarzucić mu rąk na szyję i nie zapewnić, że mimo wszystko możemy być razem. Ale wiem, że znów byłabym nieszczęśliwa w trasie, a Noah potrzebuje koncertów, żeby ugruntować swoją pozycję. Poza tym trochę potrwa, zanim wymyślę, co chcę zrobić ze swoim życiem. – Dlaczego zmieniłaś zdanie? – pyta Noah. – Jak to? – Czemu skontaktowałaś się ze mną właśnie teraz? Tylko dlatego, że jestem w Wielkiej Brytanii?

Przecież przyleciałbym się z tobą zobaczyć z każdego zakątka świata, chyba o tym wiesz. – Nie, nie dlatego. To przez Alexa. Nie mówiłam ci, ale Elliot i Alex też zerwali. – Niemożliwe! – Noah opada szczęka ze zdziwienia. – Chyba żartujesz. Przecież byli taką dobraną parą! – Też tak myślałam. Ale okazało się, że Alex bardzo źle zniósł tamtą wiadomość od CałejPrawdy i uznał, że nie mogą już być razem. Za to teraz powiedział całej rodzinie, że jest gejem, i bardzo się z tego cieszy. Może kiedy Elliot się o tym dowie, znów się zejdą. Przygotowaliśmy dla niego z Alexem wielką niespodziankę w czwartek wieczorem w altanie nad morzem. Puścimy nawet jedną z twoich piosenek. Wiesz, jak uwielbiają Żywioły. Noah ściska moją dłoń i czuję, jak przeskakuje między nami iskra elektryczności. Ale zanim ma czas przerodzić się w płomień, Noah wstaje z kanapy. – Naprawdę muszę już iść, Penny. Zaraz wychodzę na scenę. Ale jeśli się nie spieszysz, możesz jeszcze chwilę posiedzieć w autokarze… Chciałbym się z tobą zobaczyć po koncercie. – Pójdę już. Spotykam się z przyjaciółkami. – Czyli to pożegnanie? – pyta Noah. – Chyba… chyba tak. Przytulamy się tak, jak nie mieliśmy okazji tego ostatniego dnia w Paryżu. Otacza mnie ramionami, a ja obejmuję go w pasie, wtulam twarz w jego szyję i wdycham znajomy zapach. Nasz uścisk trwa dłużej niż powinien, bo żadne z nas nie chce go przerwać. A potem Noah się odsuwa. Przez chwilę nasze usta są tak blisko, że wystarczyłby najdrobniejszy ruch, żebyśmy zaczęli się całować i zapomnieli o tym całym rozstaniu. Zamiast tego odrywamy się od siebie, a ja patrzę, jak Noah zbiega po schodach przy kierowcy i wychodzi z autokaru.

Nie jestem jeszcze gotowa wyjść z powrotem w festiwalowy tłum, więc korzystam z propozycji Noah i siedzę przez chwilę w autokarze, przyglądając się wszystkiemu wokół. Chcę się tym nacieszyć, bo pewnie już nigdy nie trafię w takie miejsce. Powietrze przesyca piżmowy zapach wody kolońskiej chłopaków, a pod jednym z okien zauważam szereg nalepek z jabłek – pamiątkę po wygłodniałej ekipie. Na stoliku przede mną leżą rozrzucone gry na X-boksa, które kojarzą mi się z Blakiem – na szczęście po jego przeprosinach myśl o nim wywołuje we mnie odrobinę mniejszy wstręt niż dotychczas. Z tyłu autokaru, za rzędami pustych butelek po piwie i mozaiką, którą ktoś zaczął układać z kapsli, rzuca mi się w oczy stara bluza Noah. Zwisa smutno z haczyka, a jej białe sznurki wyglądają na wystrzępione i poszarzałe. To ta sama bluza, którą owinął mnie w grudniu, kiedy urządziliśmy sobie piknik na dachu hotelu Waldorf Astoria. I ta sama bluza, którą zostawił dla mnie w koszu w Rzymie. Nagle przypominam sobie, jak się poczułam, kiedy okrył mnie ją, żeby było mi cieplej. Miałam wrażenie, że znów jestem bezpieczna – a nie czułam się tak bardzo długo, od wypadku samochodowego, po którym zaczęłam mieć ataki paniki. Przechodzę w głąb autokaru i przyciskam bluzę do piersi, zaciągając się delikatnym zapachem płynu po goleniu Noah. Nie wiem, czy jestem szczęśliwa czy smutna. Myślę tylko o tym, jak bardzo chciałabym, żeby Noah znów otulił mnie swoją bluzą, wziął za rękę i powiedział mi, że wszystko będzie dobrze, że trasa światowa została odwołana, a on spędzi resztę życia razem ze mną w Brighton i w środy wieczorem będziemy wyprowadzać naszego szczeniaczka na plażę, a każdego ranka uprawiać razem jogę na trawniku. Ale to tylko marzenia. W moim sercu wciąż walczą ze sobą sprzeczne emocje, gdy nagle zdaję sobie sprawę, że gdyby ktoś przyłapał mnie w autokarze Noah na wąchaniu jego bluzy, uznałby, że jestem nienormalna. Szybko odwieszam ją z powrotem i ruszam w stronę drzwi, ale na dźwięk dobiegających z zewnątrz głosów staję jak wryta. Jeden z nich jest bardzo głośny i stanowczy – należy do Deana. Skradam się na palcach na przód autokaru i wyglądam na zewnątrz. Dean stoi oparty o drzwi w niedbałej pozie i rozmawia z dwoma mężczyznami w marynarkach i kolorowych spodniach, z identyfikatorami na szyjach. Równie donośny głos w mojej głowie napomina mnie, że podsłuchiwanie to kiepski pomysł, zwłaszcza że poprzednio w takiej sytuacji skończyłam we łzach. Ale potem słyszę, jak Dean wypowiada moje imię, i nie mogę się już powstrzymać. – Noah rozstał się z Penny, więc wszystko załatwione. Słuchaj, mówię tylko, że Ella Parish bardzo pomogłaby Noah w karierze. Jest nowa, odnosi sukcesy i świetnie wygląda. Razem wywołają prawdziwą sensację. Gdyby ktoś zrobił mi zdjęcie dokładnie w tej chwili, wyglądałabym jak rozwścieczona postać z filmów rysunkowych z czerwoną twarzą i parą buchającą z uszu i nosa. – Słuchaj, jeśli Noah jest zainteresowany, to możemy zacząć działać z Ellą. Collin, skontaktuj się w tej sprawie z Lorraine najszybciej, jak się da. – Jeden z facetów w marynarkach wydaje drugiemu

polecenie, a potem odwzajemnia uśmiech Deana. Najwyższym wysiłkiem woli udaje mi się opanować i nie wyskoczyć z autokaru, wrzeszcząc na całe gardło, jaki to beznadziejny plan. – W porządku, w takim razie jesteśmy umówieni. – Dean wyciąga rękę, a mężczyźni ściskają ją kolejno. – Naślemy na nich paparazzi w Australii. Może zrobią im zdjęcia, jak trzymają się za ręce na plaży? Nie mogę już tego słuchać. Następny udawany związek? Jak Dean mógł uznać, że to dobry pomysł? Noah na pewno by się na to nie zgodził, zwłaszcza po tym, co wydarzyło się z Leah. A potem przypominam sobie o skradzionym telefonie, który leży teraz w mojej torebce, i ogarnia mnie prawdziwa furia. Nagle wszystkie elementy układanki zaczynają do siebie pasować. Czy to znaczy, że Dean stał za tym od samego początku? Powiedział Noah, że to ludzie Leah Brown nalegali na ich związek na niby, ale jeśli się nad tym zastanowić, to co ona mogła na tym zyskać? Przecież to Noah potrzebował rozgłosu. To jego kariera musiała nabrać rozpędu. A karierę Noah kontroluje właśnie Dean. Głosy milkną, a potem słyszę kroki na schodach do autokaru. Serce mi zamiera i gorączkowo szukam jakiejś kryjówki, ale jest już za późno. Do środka wchodzi sprężystym krokiem uśmiechnięty Dean. Jego uśmiech szybko blednie. Na mój widok menedżer Noah przeklina głośno i chwyta się za klatkę piersiową. – Penny, co ty tu robisz? Prawie dostałem przez ciebie zawału – śmieje się nieprzekonująco. Stoimy bez ruchu, wpatrzeni w siebie, dopóki Dean nie orientuje się, że nie odwzajemniam jego uśmiechu. Widzę po nim, że zaczyna się orientować w sytuacji, bo jego twarz przybiera odcień szarości. Złość buzuje we mnie jak lawa w wulkanie tuż przed erupcją, ale z moich ust wydobywa się opanowany głos Ocean Strong. – Zawsze byłeś takim idiotą, Dean? – Aha, czyli słyszałaś, o czym rozmawialiśmy? Penny, chyba nie zamierzasz zepsuć planów Noah? – Ja miałabym coś zepsuć? Po co, sam świetnie sobie z tym radzisz! Zastanów się, co ty właściwie robisz! Próbujesz pomóc Noah odnieść sukces dzięki jego niesamowitemu talentowi czy może niszczysz mu całe życie poza karierą muzyczną, szukając mu dziewczyn na niby i odstraszając te prawdziwe? Nagle czuję się jak najpotężniejszy człowiek na świecie. Mam wrażenie, że jestem wysoka, asertywna i spokojna. Mówię głośno i wyraźnie i obserwuję, jak twarz Deana wykrzywia grymas, a jego pewność siebie maleje. Mamrocze pod nosem coś, czego nie słyszę, więc unoszę brew, a on powtarza: – O czym ty mówisz? Chyba całkiem ci odbiło. Lepiej wracaj do domu, do mamusi i tatusia. – Wzrusza ramionami, próbując mnie minąć i wziąć to, po co przyszedł do autokaru. Staję przed nim, blokując przejście. Patrzy na mnie, a jego wyraz twarzy znów się zmienia. Nie wygląda już na słabego i przestraszonego. Teraz robi się wściekły. Nadal stoję w bojowej pozie i nie spuszczam z niego wzroku, ale w środku trzęsę się ze strachu. – Zejdź mi z drogi, Penny. – Najpierw odpowiesz mi na kilka pytań. – Sięgam do torby i wyciągam z niej mój stary telefon. – Przez cały czas miałeś moją komórkę, prawda? Dał mi ją dziś Larry – była w twoim pokoju. – I co z tego? Przełykam z trudem ślinę, próbując zachować spokój. – Przyznaj się: czy CałaPrawda to ty? – Głos zaczyna mi drżeć. Dean parska śmiechem i w pierwszej chwili wydaje mi się, że wszystkiego się wyprze, ale robi coś zupełnie innego. Zaczyna klaskać w dłonie. – Brawo. Ktoś oddał twój telefon ochronie i tak trafił do mnie. Nie mogłem sobie wymarzyć

lepszego prezentu. Myślałem, że wystraszysz się już po pierwszych mailach, ale jedno muszę ci przyznać: okazałaś się odważniejsza, niż się spodziewałem. Nadal mam mętlik w głowie; nie mogę sobie tego wszystkiego poukładać. – Ale… dlaczego? Dlaczego przyszedłeś do mnie do domu i przekonywałeś moich rodziców, żeby puścili mnie w trasę, skoro mnie tam nie chciałeś? Czemu po prostu nie odmówiłeś Noah? – Po co? Żeby marzył o tobie jeszcze bardziej? Rusz głową, Penny. – Dean przewraca oczami. – W ten sposób mogłem mu pokazać, jak bardzo nie nadajesz się do tego życia. Miałem wystarczająco dużo problemów po tym, jak Noah zbuntował się w Boże Narodzenie: już myślałem, że trasa zostanie odwołana i cała nasza ciężka praca pójdzie na marne. I wtedy poznał ciebie: słodką, uroczą, normalną dziewczynę, Penny Porter. Przez jakiś czas pasowałaś do wizerunku Noah. Dzięki tobie pokochało go mnóstwo fanek. Ale już spełniłaś swoją rolę. – Mija mnie, siada na kanapie i sięga do minilodówki po piwo. Otwiera je i rozpiera się na swoim miejscu. Aż bije od niego pewność siebie. Odwracam się i patrzę na niego, równocześnie przesuwając się trochę bliżej w stronę wyjścia. – Więc uznałeś, że zaczniesz mnie zaszantażować? – pytam, próbując pohamować wściekłość. – Ile ty masz lat, dwanaście? Kiedy patrzysz na Noah, nie widzisz jego, tylko pieniądze, które możesz na nim zarobić. I po co wciągałeś w to moich przyjaciół? Przecież nie mieli nic wspólnego z tym, co się działo między mną a Noah. Dean upija łyk piwa i mlaska z satysfakcją, a potem rozciąga usta w uśmiechu godnym Jokera z Batmana. – Wtedy w końcu wyjechałaś, prawda? Kiedy SMS i maile nie podziałały, przyszło mi do głowy, żeby rozdzielić was z Noah. Łatwo było zorganizować dodatkowe spotkania i znaleźć mu coś do roboty, żebyście nie mieli czasu na te idiotyczne dni tajemnic. Zaczął cię źle traktować, a ty i tak zostałaś. A potem mieliśmy tamtą rozmowę w autokarze i skojarzyłem ją ze zdjęciami, które ściągnąłem z twojego telefonu. W końcu znalazłem sposób, żeby się ciebie pozbyć. Przyjaciele są smutni po zerwaniu, więc Penny musi wrócić, żeby im pomóc. To był genialny plan. Słuchaj, miła z ciebie dziewczyna, ale to wszystko – nie masz nic więcej do zaoferowania. Jesteś jeszcze dzieckiem. Wracaj do swoich lalek czy, sam nie wiem… splatania wianków ze stokrotek na łące z przyjaciółkami. I pozwól Noah robić to, w czym jest najlepszy: tworzyć muzykę, zarabiać miliony i zostać światową gwiazdą rocka, bo to jego przeznaczenie. Noah nie potrzebuje, żebyś go teraz rozpraszała. Nie pasujesz do jego wizerunku. Robię to, co zrobiłby każdy dobry menedżer na moim miejscu. Spójrzmy prawdzie w oczy: jedyna dobra rzecz, jaka wyszła z waszego spotkania, to Jesienna dziewczyna, która stała się hitem. Ale obawiam się, że to już koniec waszej bajki.

Z wrażenia prawie zapominam o oddychaniu. Patrzę, jak Dean popija piwo ze złośliwym uśmieszkiem, i czuję, jak całe moje ciało pulsuje złością, jakby szalało w nim tornado. Ale zanim przychodzi mi do głowy dobra odpowiedź, za mną rozlega się jakiś hałas, a Dean zrywa się na równe nogi, przewracając butelkę na stole. – Więc to tym zajmuje się według ciebie dobry menedżer, tak? – Odwracam się i widzę za sobą Noah, który wpatruje się w Deana zmrużonymi oczami. Rusza w jego kierunku, po drodze muskając mnie lekko dłonią po plecach, i już wiem, że stanie po mojej stronie. – Noah, nie wiem, ile usłyszałeś, ale… – Dean wstaje i wyciąga przed siebie ręce. Stoję jak sparaliżowana – nie mogłabym się ruszyć nawet, gdybym chciała. – Słyszałem wszystko. Całą waszą rozmowę. Cholera, Dean, co się z tobą stało? Ufałem ci. – Noah odwraca wzrok z grymasem obrzydzenia. – Nie mogę nawet na ciebie patrzeć. Niedobrze mi od tego, jak odzywałeś się przed chwilą do Penny. Noah ogląda się na mnie, a potem znów wbija spojrzenie w Deana. Widzę, jak napinają mu się mięśnie ramion i karku. Oddycha ciężko. Chyba jeszcze nigdy nie był przy mnie taki zły. Ale to nie tylko złość – jest też zraniony. Przeszedł już tyle ciężkich chwil – śmierć rodziców, rozłąkę z Sadie Lee i Bellą – i chciał wierzyć, że Dean naprawdę go wspiera i dba o jego karierę najlepiej, jak to możliwe. – Poczekaj, Noah, wszystko ci wyjaśnię. – Dean kładzie mu dłoń na ramieniu, ale Noah ją strząsa. – Wynoś się! Nie chcę już z tobą pracować ani na ciebie patrzeć. Zwalniam cię. – Noah spuszcza wzrok. Rozlane piwo sączy się Deanowi na spodnie od garnituru i lśniące skórzane buty. Dean otwiera usta, jakby chciał coś powiedzieć, ale nie może wydobyć z siebie głosu, więc bez słowa rusza do wyjścia. Przeciska się bezceremonialnie obok Noah, który chwieje się lekko. Mijając mnie, Dean rzuca mi spojrzenie pełne nienawiści. W milczeniu obserwujemy przez okno, jak wychodzi ze strefy VIP i znika w morzu festiwalowiczów. Teraz nie wygląda już jak ktoś ważny; widzę w nim zwykłego samolubnego mężczyznę, który sam nic nie znaczy. Noah wciąż za nim patrzy. Łapię go za rękę, a on ściska mocno moją dłoń, nadal nic nie mówiąc. Stoimy tak przez chwilę, a później Noah puszcza mnie i opada ciężko na kanapę z długim westchnieniem, jakby uszło z niego całe powietrze. Ukrywa twarz w dłoniach, wsuwając sobie palce we włosy. – Co ja teraz zrobię? Nigdy nie miałem innego menedżera niż Dean. Okazał się potworem, ale to on zorganizował to wszystko. Trasę koncertową… i całą resztę. – Noah rozgląda się zmartwiony i wiem, że właśnie sobie wyobraża, jak na jego oczach rozsypuje się wszystko, co osiągnął. Siadam obok niego i kładę mu rękę na kolanie, wystającym przez dziurę w dżinsach. – Nie znalazłeś się tu dzięki Deanowi, tylko dzięki sobie. I tak prowadził cię w złą stronę. Potrzebujesz nowego menedżera, kogoś, kto naprawdę o ciebie zadba i pomoże ci rozwijać się jako

artysta i jako człowiek. Noah odwraca się do mnie z uśmiechem, który wyczarowuje na jego policzkach dołeczki. – Jak ty to robisz, że zawsze mówisz to, co trzeba, Penny? Jesteś bardzo mądra, wiesz? Kiedy napotykam jego spojrzenie, ściska mnie w żołądku. Jakaś siła przyciąga mnie do niego jak magnes. Jest tak, jakby Dean uniósł na swoich poplamionych butach całe napięcie, które zostało między nami po ostatnim pożegnaniu. Nagle mam ochotę pocałować Noah, ale opieram się pokusie. Zamiast tego zaczynam myśleć, jak mu faktycznie pomóc w tej sytuacji. – Czekaj, Leah dała mi kiedyś numer do kogoś ze swojej ekipy. Powiedziała, że gdybym potrzebowała się z nią pilnie skontaktować, ta kobieta przekaże jej wiadomość. Wydaje mi się, że miała na imię Fenella. Może do niej zadzwonisz? Nawet jeśli ludzie Leah nie podpiszą z tobą umowy, to może chociaż coś ci poradzą? Wyciągam telefon i przesyłam mu jej numer. – Dzięki, Penny – mówi Noah. – Naprawdę nie wiem, jak sobie bez ciebie poradzę. – Nagle podrywa się z kanapy. – Mój koncert! Wróciłem tylko po plakaty, które podpisałem dla zwycięzców konkursu. Muszę lecieć, ale skoro nie chcesz zostać, to czy mogę do ciebie zadzwonić? – Jasne – odpowiadam. Patrzę, jak Noah wybiega z autokaru, i jestem szczęśliwa, bo teraz mam nadzieję, że wszystko się w końcu jakoś ułoży. Łapię swoją torbę i ruszam na poszukiwania Megan, zastanawiając się z uśmiechem, w jakie kłopoty zdążyła się wpakować.

Tymczasowa galeria, w której odbywa się szkolna wystawa fotograficzna, robi niesamowite wrażenie. Szkoła urządziła ją w jednym z niewielkich, uroczych sklepików w zakamarkach Lanes. Słońce wpada do środka przez ogromne okna, zalewając blaskiem wybielone ściany i podłogę z niebieskich kafli i można sobie wyobrażać, że jesteśmy na jakiejś dalekiej greckiej wysepce. Nasze prace zaliczeniowe wiszą na ścianach, rozpięte na rustykalnych deskach. Efekt jest wspaniały. Ku mojemu zaskoczeniu, kiedy przychodzę, galeria jest pełna zwiedzających. Ktoś rozdaje nawet napoje i koreczki. Tak mnie pochłonęło planowanie niespodzianki dla Elliota, że prawie zapomniałam, co jeszcze oznacza dla mnie ten wieczór: pierwszy raz pokazuję publicznie moje zdjęcia. Dotąd za nic w świecie nie chciałam wystawiać swoich prac, bo bałam się, że dostanę ataku paniki. Ale Leah pomogła mi uwierzyć, że fotografia nie musi być tylko moim hobby – może stać się moim zawodem. Naprawdę otworzyła mi oczy, a wiem, że to marzenie nigdy się nie spełni, jeśli nie zacznę pokazywać innym moich zdjęć. – Jestem z ciebie bardzo dumny, Pen-elopo. Te zdjęcia są cudowne. – Stoimy z Elliotem obok siebie, a on obejmuje mnie, sącząc sok pomarańczowy. Czuję, jak się rumienię, kiedy przygląda się moim fotografiom. Elliot to mój najwierniejszy fan i strasznie go za to kocham. – Dzięki, Wiki. – Chwytam go w talii, przyciskam do siebie jeszcze mocniej i stoimy tak razem, przytuleni, patrząc na moje zdjęcia, powieszone na ścianie obok prac utalentowanych kolegów i koleżanek. – Muszę przyznać, że jedno podoba mi się wyjątkowo – dodaje Elliot, puszczając do mnie oko. Oczywiście, że tak – w końcu na nim jest. Na fotografii widać jego sylwetkę przed pałacem Royal Pavilion w Brighton z kopułami podświetlonymi na pomarańczowo na tle ciemniejącego nieba. To zdjęcie z serii, którą zatytułowałam „Lokalność”, poświęconej tym częściom Brighton, które są mi szczególnie bliskie. – Jak tam z Noah? Rozmawialiście jeszcze po weekendzie? – zniża głos i wciąga mnie w róg, w którym jest trochę spokojniej. – Przepraszam, że nie mogłem pojechać z tobą na festiwal, ale cieszę się, że spędziłem trochę czasu z rodzicami. Chociaż nigdy nie sądziłem, że powiem coś takiego. Kręcę głową. – Nie, nie rozmawialiśmy, ale mamy kontakt SMS-owy. Noah jest zajęty załatwianiem tej całej sprawy z Deanem. Naprawdę nie wiem, co z nami będzie. Nie mamy do siebie pretensji i chyba oboje jesteśmy teraz szczęśliwi. Trochę się boję, że jeśli znów zaczniemy się spotykać, tak na poważnie, to będzie mi strasznie ciężko i zamienię się w jedną z tych nienormalnych dziewczyn, które szaleją z zazdrości, kiedy ich chłopak wyjeżdża w trasę. A to strasznie męczące… – Zaczynam obgryzać paznokcie, a z ust wyrywa mi się potężne westchnienie. – Rozumiem. W jego życiu panuje coraz większy chaos. Ale wiesz co, Penny, miał wielkie szczęście, że byłaś jego dziewczyną. Nie mogę uwierzyć, że to jego menedżer wysyłał nam te ohydne

wiadomości. – Ja też – odpowiadam. I mnie ciągle to zadziwia. – Może to tak, jak z szukaniem mordercy: najpierw trzeba się przyjrzeć osobom najbliższym ofierze. – W każdym razie, Noah jest teraz w dobrych rękach. – Ekipa Leah z radością wzięła go pod swoje skrzydła, kiedy do nich zadzwonił. – Cieszę się, że wszystko mu się układa. – Ale świat nie kręci się wokół niego, Penny. Fakt, jest wyjątkowym ciachem, bosko gra na gitarze i ma głos jak anioł, ale ty też jesteś wyjątkowa – Elliot unosi brew – na swój własny, dziwaczny sposób. Wybuchamy śmiechem, a ja zauważam, że zbliża się do nas pana Mills. Zrobiła się dziś na bóstwo: związała włosy w elegancki kok i włożyła piękną małą czarną. Zawsze mnie dziwi, jak inaczej wyglądają nauczyciele poza szkołą. Łatwo zapomnieć, że mają własne życie poza salami lekcyjnymi i korytarzami szkolnymi. – Penny, martwiłam się, że nie przyjdziesz! Prawda, że twoje zdjęcia wyglądają niesamowicie? Jestem taka dumna z moich uczniów! A to musi być Elliot! Chyba że mam cię nazywać Wiki? – Wyciąga rękę do Elliota, a on chwyta ją i kłania się uprzejmie. – Jakże miło panią poznać – odpowiada ze swoim zawadiackim uśmiechem, zginając przed nią kolano. Panna Mills chichocze, a Elliot idzie obejrzeć pozostałe prace i dogonić hostessę z tacą z koreczkami, które znikają w zastraszającym tempie. – Jak ci minęło lato? – pyta panna Mills. – Wszystko w porządku? Nie miałaś ataków paniki? Pewnie wielu uczniów umarłoby ze wstydu, gdyby ich nauczyciel wiedział tak dużo o ich życiu osobistym, ale w takich chwilach panna Mills rozmawia ze mną jak najlepsza przyjaciółka, więc wcale mnie to nie krępuje. – To były chyba najtrudniejsze wakacje mojego życia. Przeżyłam prawdziwy huragan emocji! Ale dawno nie czułam się bardziej sobą niż teraz. Wydaje mi się, że dużo się dowiedziałam na swój temat, chociaż to była nauka na błędach. Cieszę się z tego doświadczenia i nie zmieniłabym ani chwili. W uśmiechu panny Mills widzę życzliwość i zrozumienie. – Podobno nic nie dzieje się bez przyczyny. – Pierwszy raz zaczynam w to wierzyć. Wiem, że ataki paniki są częścią mnie. Może kiedyś uda mi się to zmienić, ale już teraz chcę w pełni korzystać z życia. Tak, zdarzają mi się ataki paniki, ale one mnie nie definiują. – To najpiękniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek powiedziałaś, Penny. Chcę, żebyś odnosiła sukcesy we wszystkim, czego się podejmiesz, bez poczucia, że coś ci w tym przeszkadza. Wiele osób może się od ciebie uczyć, czytając twojego bloga, a nawet oglądając twoje zdjęcia. – Wskazuje na wystawione fotografie i uśmiecha się do mnie szeroko. – Chyba znów udostępnię czytelnikom mojego bloga… – wyrywa mi się, zanim mam szansę zastanowić się nad swoimi słowami. Pewnie tak to jest być Elliotem: on zawsze mówi, co mu ślina na język przyniesie. Panna Mills robi podekscytowaną minę i zaczyna podskakiwać w miejscu, bijąc mi brawo. Próbuję ją uspokoić, żeby nie przyciągała uwagi innych zwiedzających, ale Elliot już zauważył jej reakcję i przeciska się w naszą stronę. – Co się tu dzieje? Macie jakąś dobrą wiadomość? – Podchodzi do nas i przygląda się nam uważnie, usiłując wyczytać odpowiedź z naszych twarzy. – Penny znów otworzy bloga dla wszystkich! – Panna Mills dalej klaszcze w dłonie. – Rewelacja! – woła Elliot, przytulając mnie mocno. – Założę się, że fani Girl Online stęsknili się za twoimi notkami.

Uśmiecham się, a potem zerkam na zegarek: Alex będzie gotowy dopiero za godzinę, a nie możemy tu dłużej zostać, bo wszyscy zaczynają się rozchodzić. – Wiesz co, mogę od razu coś napisać. Znam tu niedaleko kawiarnię z darmowym wifi, która jest czynna do późna. – Poważnie? – Tak! Mam laptopa w torbie. Chodź ze mną, to kupię ci kawałek ciasta! – Wiesz przecież, że dobrego ciasta nigdy nie odmawiam! W takim razie ruszajmy, moja niecierpliwa blogerko. Żegnamy się z panną Mills i idziemy do małej kawiarenki w Lanes, która nadal jest otwarta. Można się tam napić napoju z dzikiego bzu (który Elliot uwielbia sączyć w letnie wieczory) i zjeść pyszne ciasto marchewkowe z polewą z serka. Jest tak ciepło, że siadamy na zewnątrz, na ławce z baldachimem z kolorowych lampek. Wyciągam z torby laptopa i zaczynam pisać notkę, którą nosiłam w sobie już od jakiegoś czasu. Gdy ja stukam w klawiaturę, Elliot przegląda coś w telefonie. Po chwili wzdycha ciężko, więc podnoszę wzrok. – Wszystko okej, E? – Tak, nie przejmuj się. Oglądałem po prostu zdjęcia Alexa. Spójrz na to: widziałaś kiedyś piękniejszego chłopaka? Odwraca do mnie telefon i pokazuje mi zdjęcie, na którym Alex siedzi na powalonym pniu w Parku Narodowym New Forest. Uśmiecha się do aparatu, patrząc na Elliota z ogromną miłością i czułością. Znam dobrze to spojrzenie, bo właśnie tak Noah patrzył kiedyś na mnie. – Może powinienem do niego zadzwonić? W końcu wam udało się z Noah wszystko jakoś poukładać i zostać przyjaciółmi. Zaczynam myśleć, że też jestem to winny Alexowi. Wiesz, Penny, ja nadal go kocham. – Och, yyy… może poczekaj, aż skończę pisać notkę. Potem skupię się w stu procentach na tobie. Nie chcę, żeby coś mnie rozpraszało, kiedy będziesz podejmował taką ważną decyzję! Elliot marszczy brwi, a potem kiwa głową. Wolałabym, żeby nie myślał, że ignoruję jego uczucia, ale nie zamierzam pozwolić na to, żeby popsuł niespodziankę Alexa. Ale słowa Elliota bardzo mnie cieszą, bo dobrze wróżą na dzisiejszy wieczór. – To może mi ją przeczytaj? – proponuje Elliot, odkładając komórkę ekranem w dół na stolik. – Okej – mówię. – Słuchaj…

23 lipca

Całkiem nowy początek Cześć wszystkim! Mam wrażenie, jakbym pisała do dawno niewidzianego przyjaciela, za którym bardzo tęskniłam. Szczerze mówiąc, jestem trochę stremowana, ale raz kozie śmierć. Przez jakiś czas prowadziłam bloga jako Girl Offline… która już nigdy nie będzie online. Nadal pisałam i zamieszczałam notki, chociaż wiedziałam, że nikt (poza garstką wybrańców) nie przeczyta tego, co mam do powiedzenia. Czułam się tak, jakbym straciła głos. Przestałam się cieszyć tym blogiem. Ale teraz będzie inaczej. Postanowiłam, że od dziś koniec z byciem offline. To dla mnie ważna decyzja i wiele musiało się zmienić w moim życiu, żebym zrozumiała, że prowadzenie bloga nie jest czymś, co po prostu chcę robić – ja tego naprawdę potrzebuję. W jednej z ostatnich notek, jakie zamieściłam przed zniknięciem, radziłam wam, żebyście wypowiadając się w internecie, dokonywali właściwych wyborów. Proponowałam, żebyście skupili się na życzliwości i pozytywnych emocjach. Tym razem zacznę od tego, jak chronić się przed negatywnymi emocjami. Każdy z nas ma tylko jedno życie i możemy sami zdecydować, jak je przeżyjemy. Musicie zrozumieć, że niezależnie od tego, co mówią inni ludzie i jak próbują na was wpłynąć, ostatecznie wybór należy do was. Nieważne, czy zaczepia was ktoś w szkole albo w sieci, czy macie problemy z agresywnym rodzicem, przyjacielem albo partnerem – pamiętajcie, że tylko WY decydujecie o tym, jak wygląda wasze życie. Nie można żyć w czyimś cieniu ani ciągle starać się wszystkich zadowolić, bo nic wam z tego nie przyjdzie. Niczego sami nie osiągniecie, nie spełnicie własnych marzeń. Będziecie tylko odhaczać kolejne punkty na liście ułożonej przez kogoś innego. Jeśli macie coś, co naprawdę was interesuje, to zacznijcie to robić. Żaden dzień w waszym życiu się nie powtórzy, więc nie ma na co czekać! Czasem bohaterem bajki wcale nie jest przystojny książę. Czasem jesteście nim właśnie wy. Girl Online jest teraz offline xxx Wciskam przycisk „Opublikuj” przy akompaniamencie gorących braw Elliota. Czuję się strasznie dziwnie, że znów wszyscy będą mogli zobaczyć moją notkę – ale równocześnie bardzo się cieszę. Odświeżam stronę kilka razy, żeby przeczytać pojawiające się komentarze. Jeden z pierwszych jest od Pegasus Girl.

* PIĄTKA, ŻÓŁWIK I MOC UŚCISKÓW * xxx I wtedy wiem, że Girl Online oficjalnie wróciła do sieci.

Chwilę później orientuję się, że czas zaprowadzić Elliota do altany. Mam motyle w brzuchu. Elliot ucieszy się na widok Alexa i jestem tym bardzo podekscytowana, ale równocześnie martwię się, czy wszystko pójdzie tak, jak zaplanował Alex. Zerkam na komórkę i widzę, że dostałam od niego wiadomość.

Odpisuję mu szybko.

Prawie natychmiast dostaję odpowiedź. Alex musi siedzieć jak na szpilkach.

Zanim Elliot ma szansę zapytać, do kogo piszę, wrzucam telefon z powrotem do torby i wstaję z ławki. – Chodź, Elliot. Mam dla ciebie niespodziankę. – Łapię go za rękę, a on patrzy na mnie z przerażeniem. – Tylko nie to, Penny. Nie będę udawał w parku wiewiórki, która szuka orzechów. Więcej nie dam się wrobić w taką głupotę. Wyrywa mi dłoń, nie spuszczając ze mnie rozgniewanego spojrzenia, a ja parskam śmiechem. Jeszcze pamiętam, jak skakał w kucki wokół starego dębu, trzymając dłonie przy ustach i szczękając zębami. To było niesamowicie zabawne. – Nie o to chodzi, głuptasie. No już, idziemy. Odciągam Elliota od stolika i odmawiam odpowiedzi na jego pytania, co bardzo go frustruje. Ruszamy w stronę morza, trzymając się pod ręce. Wokół nas panuje cisza. Towarzyszy nam tylko

szum fal i pokrzykiwanie mew. Wieczór jest piękny, a niebo zasnuwają już pierwsze pasma różu i czerwieni. Zapowiada się niesamowity zachód słońca. Cieszę się, że wszystko układa się zgodnie z planem Alexa. Elliot opiera mi głowę na ramieniu. – Kiedyś spędzaliśmy tak wieczory z Alexem. Po prostu spacerowaliśmy, wsłuchani w szum morza. Tylko wtedy nie martwił się, że ktoś zobaczy nas razem. To było nasze ulubione zajęcie. Te wieczorne spacery wydawały mi się takie tajemnicze i romantyczne. Przystajemy na chwilę i opieramy się o barierki. Elliot odrywa kawałek łuszczącej się farby, a potem wbija wzrok w morze. Po jego policzku stacza się łza. Jeszcze nigdy nie widziałam, żeby był taki smutny. – Myślisz, że wszystko zepsułem, Penny? Może już nigdy go nie zobaczę… nie pocałuję… nie dotknę… Ściskam go za ramię. – Nie martw się, Els. Wszystko się dobrze skończy. – Skąd wiesz? – Kobieca intuicja – odpowiadam. – Chodź, niespodzianka czeka, a ty nie możesz mieć zapuchniętych oczu. – Podaję mu chusteczkę, a potem mocno go przytulam. – Dzięki, Penny. – Wyciera oczy i teatralnie pociąga nosem. – No dobrze, w takim razie w drogę. Gdzie ta twoja niespodzianka? – Już niedaleko – odpowiadam. – Księżniczko P., jesteś dziś bardzo tajemnicza. Podoba mi się to. Hej, co się dzieje tam w altanie? Podnoszę wzrok i oczy prawie wychodzą mi w orbit: altana wygląda niesamowicie. Alex musiał się bardzo napracować, dekorując ją kolorowymi lampkami. – Nie wiem – kłamię. – Może ktoś urządza tam ślub? – Wow, jeszcze nigdy nie wyglądała tak fajnie. Powinnaś zrobić jej zdjęcie. Posłusznie wyciągam aparat. Słońce zachodzi, a ciepłe światło oświetla swoim blaskiem piękną żeliwną konstrukcję i jej miedziany dach. Wygląda cudownie, zwłaszcza na tle ruin starego zachodniego molo. – Wiedziałaś, że altana została otwarta w 1884 roku? – pyta Elliot. – Nie miałam pojęcia, że stoi tu tak długo! – wołam. – Tak, ale kilka lat temu została odrestaurowana i odzyskała pierwotną postać. Według mnie to najbardziej romantyczne miejsce na ślub. Jak myślisz? – Może obejrzymy ją z bliska? – Och, możemy? – Twarz Elliota się rozjaśnia. – Nie spóźnimy się na twoją niespodziankę? – Raczej nie – uśmiecham się do niego. Okazuje się, że Alex ozdobił też cały pomost, prowadzący do altany, a wejście do niej zasłonił ciężką aksamitną kurtyną. Podejrzewam, że właśnie za nią się chowa. Na początku pomostu wisi tabliczka z napisem: IMPREZA ZAMKNIĘTA. – Oj, jaka szkoda! – woła Elliot na jej widok. Daję mu lekkiego kuksańca. – Przyjrzyj się trochę dokładniej. Pod napisem przypięte jest zdjęcie, które zrobiłam mu z Alexem na koncercie The Sketch – Co… co się tu dzieje? – pyta Elliot, cofając się kilka kroków.

Twarz ma białą jak ściana i wygląda na bardzo roztrzęsionego, jakby miał ochotę stamtąd uciec. Nagle zaczynam się martwić, że plan Alexa nie wypali.

– To jakiś żart? – pyta Elliot. Kręcę głową. – Chyba masz wejść do środka – uśmiecham się do niego, wskazując na tablicę z napisem: TĘDY, ELLIOT. Przełyka nerwowo ślinę, szukając na mojej twarzy znaku, że to jakieś nieporozumienie, a potem robi ostrożny krok naprzód. Trzymam się z tyłu, żeby mógł sam się cieszyć tą chwilą, ale chwyta moją dłoń i ciągnie mnie za sobą. Na wąskim pomoście usypana jest kręta ścieżka z płatków róż. Wzdłuż niej leżą różne alexiotowe pamiątki; kilka zwisa też z balustrady. Są tam zdjęcia Elliota, których nigdy wcześniej nie widziałam, bilety na filmy i koncerty, na których razem byli, a nawet metka z pierwszego szalika, jaki podarował Alexowi. Elliot idzie powoli ścieżką, czytając liściki i oglądając zdjęcia, które Alex zrobił mu w tajemnicy. Na jednym Elliot śpi w jego samochodzie z rozdziawionymi ustami. Alex pstryknął sobie z nim selfie – wygląda zza niego z uniesionym kciukiem. Elliot uśmiecha się i chichocze, przypominając sobie te sytuacje, a do oczu znów napływają mu łzy – ale tym razem płacze ze szczęścia, a nie ze smutku. Chociaż mam wrażenie, że trwa to całą wieczność, w końcu docieramy do aksamitnej kurtyny, zasłaniającej wejście do altany. Wspinam się na palce i całuję Elliota w policzek, a potem popycham go lekko. Puszcza moją dłoń, bierze głęboki oddech i wchodzi za kurtynę, a ja przemykam się za nim. W głębi altany na tle zachodzącego słońca stoi Alex w eleganckim garniturze, w którym wygląda wyjątkowo przystojnie. Z żeliwnych okuć okalających dach zwisają lampiony i tealighty, a sufit rozświetla mnóstwo białych żaróweczek. Między filarami rozciągnięte są papierowe chorągiewki i pompony. Naprawdę wygląda to jak scena z jakiegoś filmu. Nigdy nie widziałam nic bardziej romantycznego – a nie znajduję w sobie choćby śladu zazdrości, że to nie dla mnie. Z trudem powstrzymuję łzy wzruszenia. Elliot zatrzymuje się przed Alexem, który bierze go za ręce i patrzy na niego błagalnie. – Elliocie Wentworthie. Nie mogę cofnąć tego, jak bardzo cię zraniłem, ale zrobię wszystko, co w mojej mocy, żeby to naprawić. Elliot zerka na jego usta, a potem znów patrzy mu w oczy i czuję, jak przeskakuje między nimi iskra. Dobrze, że konstrukcja jest żeliwna, a nie drewniana – łączy ich tak silna chemia, że wtedy altana zajęłaby się ogniem. – Alex, nie wiem, co powiedzieć. Jeszcze nikt nie zrobił dla mnie czegoś takiego. – Elliot wygląda, jakby miał zaraz wybuchnąć płaczem albo pęknąć ze szczęścia, zostawiając po sobie w powietrzu chmurę wirującego konfetti. – Zatańczysz ze mną? – Alex wyciąga dłoń, a Elliot ją przyjmuje. Słyszę pierwsze dźwięki Żywiołów, ale jestem zdezorientowana. Nie widziałam, żeby Alex włączył muzykę, i nie wiem, skąd dobiega. A potem słyszę czyjeś kroki na pomoście i głos więźnie mi w gardle. Kurtyna się uchyla i wyłania się zza niej Noah.

Zaczesane do tyłu włosy wciąż trochę mu się kręcą. Zamiast podartych dżinsów ma na sobie spodnie od garnituru, a do tego dopasowaną białą koszulę z podwiniętymi rękawami, która podkreśla jego umięśnione ciało. W rękach trzyma oczywiście swoją piękną gitarę, na której gra Żywioły. Rzuca mi lekki uśmiech, a mnie przeszywa dreszcz. Zaczyna śpiewać ulubioną piosenkę Alexiota, a jego cichy, schrypnięty głos pięknie komponuje się z dźwiękiem gitary. Elliot i Alex tańczą, a słońce znika za horyzontem. Patrzę ze łzami w oczach na ich sylwetki, oświetlone migoczącymi w ciemności lampkami. Czuję się, jakbym śniła na jawie – a nie wyobrażam sobie nawet, co się teraz dzieje w sercu Elliota. I jest z nami Noah. Nie mogę w to uwierzyć. Piosenka dobiega końca, a Alex, Elliot i ja nagradzamy Noah gromkimi brawami. Ale później Elliot odchodzi kilka kroków od Alexa i boję się, że jednak nie uda się go przekonać. Nie chcę patrzeć, jak mówi Alexowi, że mu nie wybacza. – Alex, to niesamowite… ale nadal nie wiem, czy mogę z tobą być. Nie chcę, żeby było tak jak wcześniej. – Nie będzie tak jak wcześniej, Elliot. Obiecuję. – Dlaczego miałbym ci uwierzyć? – Chodź ze mną – prosi Alex. – To jeszcze nie koniec niespodzianek. – Jak to? Bosz, Alex, za dużo już tego wszystkiego. – Mam nadzieję, że nie za dużo, tylko w sam raz – odpowiada Alex. Potem prowadzi Elliota na skraj altany i woła głośno: – Gotowi?! Trzy… dwa… jeden!

Na ten sygnał z kawiarni przy altanie wybiega na plażę mnóstwo osób. Gdy widzą naszą czwórkę, klaszczą i wiwatują z szerokimi uśmiechami na twarzach. Dostrzegam wśród nich rodziców Alexa, Elliota – i moich! Noah wyciąga nie wiadomo skąd mikrofon i zaczyna grać jedną ze swoich szybszych piosenek, a plaża zamienia się w wielki parkiet. Alex odwraca się do Elliota i mówi: – Chcę pokazać całemu światu, że jesteś moim chłopakiem. Ale zanim zawiadomię o tym cały świat, zacznę od naszych rodzin i przyjaciół. Co ty na to? Elliot zarzuca mu ręce na szyję i całuje go, a roztańczeni goście na plaży przyjmują to z gorącym aplauzem. Próbuję klaskać najgłośniej ze wszystkich i dodaję do braw wyjątkowo głośny gwizd na szczęście. Noah kończy występ na żywo, a z głośników rozlega się muzyka z płyt. Alex i Elliot łapią się za ręce i ruszają pomostem, żeby dołączyć do rozbawionego tłumu na dole. Ja zostaję w altanie i patrzę, jak Noah chowa gitarę do futerału. Ciągle się do mnie uśmiecha, a ja za każdym razem czuję trzepot motylich skrzydeł w brzuchu. Rozbrajają mnie jego dołeczki. – Cześć, Penny. Nie przeszkadza ci, że napisałem do Alexa SMS-a, że chciałbym się przyłączyć do jego niespodzianki? – pyta. Kręcę głową, bo nie jestem pewna, czy uda mi się cokolwiek wykrztusić. – To dobrze. Chciałem po prostu zrobić dla nich coś wyjątkowego. I pomyślałem, że dzięki temu będziemy mieli jeszcze jedną okazję, żeby pogadać. Okej? Potakuję. Kładzie mi rękę na plecach i bez słowa prowadzi mnie na plażę. Mam na sobie krótką bluzkę i nie mogę myśleć o niczym innym niż o dotyku jego palców na mojej odsłoniętej skórze. Kiedy dochodzimy na koniec pomostu, zauważam Larry’ego. Stoi oparty o metalową barierkę, która oddziela deptak od plaży. – Cześć, Larry! – wołam. Podchodzę do niego i przytulam go mocno. Z bliska widzę, że ma mokre oczy. – Jak dobrze cię widzieć, Penny! Przepraszam za te łzy: po prostu wzruszają mnie szczęśliwe zakończenia. – Ociera policzki i pokazuje ręką Elliota i Alexa. – Mam nadzieję, że wam też się uda – dodaje, mrugając do mnie. – Dzięki – odpowiadam z uśmiechem. Noah cierpliwie czeka, aż wrócę, a potem odchodzimy trochę od reszty. Podaje mi rękę, żeby pomóc mi zejść po stromych kamieniach. Plaża jest cudownie pusta, a w powietrzu wciąż wisi wcześniejszy upał, chociaż na niebie wschodzi już księżyc. Odwracam się, żeby spojrzeć na Noah. Jego oczy są ciemne, ale widzę w nich morze czułości. Policzki pokrywa mu kilkudniowy zarost. Szukam wzrokiem Alexa i Elliota i zauważam, że stoją ciasno objęci. Wyglądają na bardzo szczęśliwych. Siadamy z Noah na plaży, moszcząc się na kamykach. Noah odgarnia mi z twarzy kosmyk włosów, muskając palcami moją skórę.

– Chciałbym tu z tobą zostać, Penny. Naprawdę. Chcę, żebyśmy byli razem. – Kładzie dłoń na ciepłych kamykach, więc przykrywam ją swoją. Siedzimy w milczeniu, wdychając morskie powietrze, a nad nami kołują mewy. Zetknięci dłońmi patrzymy, jak fale rozbijają się o brzeg. Przypomina mi się początek roku, kiedy Noah schował się za głazem i zostawił dla mnie Księżniczkę Jesień na plaży. To zabawne – historia zatoczyła koło. A potem czuję w sercu bolesne ukłucie, bo uświadamiam sobie, jaka jest rzeczywistość. – Nie możesz tu zostać. Nie pozwolę ci zrezygnować ze swoich pragnień. Robisz coś, o czym zawsze marzyłeś. To twoje przeznaczenie. – Podnoszę na niego wzrok. Patrzy na mnie, przygryzając wargę. – A ja nie mogę cię prosić o to, żebyś poświęciła dla mnie swoje życie – odpowiada z westchnieniem. – Nie chcę cię za sobą ciągnąć. To nie byłoby fair. Masz swoje życie. Pomyśl o tym wszystkim, co mogłabyś teraz robić, gdybyś mnie nie poznała. Czuję, jak smutek zalewa mnie niczym morska fala. Gdybym nie poznała Noah, nie siedzielibyśmy tu razem. Nie miałabym tylu ekscytujących wspomnień, a moje ataki paniki byłyby dużo gorsze. Noah pomógł mi poradzić sobie z samą sobą, a to wszystko, co z nim przeżyłam, wpłynęło na sposób, w jaki dziś patrzę na świat. – Masz wielki talent, Penny, i jesteś bardzo odważna. To jedna z rzeczy, które w tobie kocham. Fakt, czasem straszna z ciebie niezdara, ale wtedy też cię uwielbiam. – Noah parska śmiechem, a ja mu wtóruję. Nie ma między nami żadnego napięcia, jesteśmy swobodni i otwarci, jak wtedy, kiedy się poznaliśmy. – To co robimy? – pytam z lekkim wahaniem w głowie. Wcześniej bałabym się jego odpowiedzi. Może powie, że już więcej się nie zobaczymy? Może to nasze ostatnie wspólne chwile? Ale coś mi mówi, że to właściwe pytanie. Nie możemy się dalej tak męczyć, usiłując dopasować do siebie nasze plany na życie. – Nie wiem. Wiem tylko, że chciałbym już zawsze tu siedzieć razem z tobą. – Ja też bym tego chciała. Noah całuje mnie delikatnie w palce, a potem zamyka moją dłoń w swoich i przenosi wzrok na morze. – Zawsze będziesz moim Punktem Zwrotnym – mówię, czując, jak zacieśnia uścisk. – Chyba zbliżamy się do końca naszego filmu… ale nie doszliśmy jeszcze do napisów. Już ci powiedziałem, Penny. Jesteś moją dziewczyną na zawsze. Mówiłem poważnie. – Oczy zachodzą mu łzami, ale uśmiecha się, a potem przyciąga mnie do siebie i przytula. Trwamy tak z zamkniętymi oczami, wsłuchani w szum fal i odgłosy przyjęcia Alexa i Elliota, dobiegające z oddali. Ściskamy się tak mocno, że czuję na skórze, jak bije mu serce. Przesuwa palcem po moich plecach, a ja na chwilę poddaję się temu uczuciu. Później odrywamy się od siebie z uśmiechami na twarzach i znów patrzymy, jak morze rozbija się o kamienie. W gardle rośnie mi gula, ale ogarnia mnie spokój. Nagle wszystko staje się jasne. Spod powiek wymykają mi się dwie łzy. Ocieram je i wzdycham, bo Noah wstaje i wyciąga do mnie rękę. Nasza chwila dobiegła końca. Nasze dłonie pasują do siebie idealnie, jak puzzle. Pomaga mi wstać, a ja czuję, jak moje serce wypełnia radość. Robię krok w jego stronę, a nasze spojrzenia się spotykają. Podjęłam decyzję. Chociaż to koniec pewnego rozdziału, to nasza historia dopiero się rozpoczyna.

Po sukcesie mojej pierwszej powieści bałam się zacząć pracę nad następną – zwłaszcza że tylu z was czekało z niecierpliwością na powrót Penny i Noah. Nie napisałabym jej bez mojej redaktorki, a teraz również przyjaciółki, Amy Alward. Nasze „środy z pisaniem” wypełniało nieprzerwane stukanie w klawiaturę i wybuchy śmiechu. Przy okazji zjadłyśmy mnóstwo pyszności i zrobiłyśmy tony notatek. Amy pomogła mi rozwinąć się jako pisarka i jako człowiek: wspierała mnie w moich szalonych pomysłach i zawsze wiedziała, co powiedzieć, kiedy napotykałam jakieś trudności. Moje środy już nigdy nie będą takie same! Dziękuję też reszcie fantastycznej ekipy z wydawnictwa Penguin, która pracuje nad książkami z serii Girl Online: Shannon Cullen, Laurze Squire, Kimberley Davis i Wendy Shakespeare za wsparcie redaktorskie; Tanii Vian-Smith, Gemmie Rostill, Clare Kelly i Natashy Collie za ich wspaniałe umiejętności marketingowe i PR-owe; Zosi Knopp i działowi sprzedaży praw za to, że Girl Online została przetłumaczona na tyle języków; i całemu zespołowi sprzedaży za ich nieustający entuzjazm i wiarę we mnie. Jestem wdzięczna moim menedżerom, Domowi Smalesowi i Maddie Chester, za to, że zagrzewają mnie do pracy jak najlepsze cheerleaderki. (Dam wam chwilę na wyobrażenie sobie Doma w krótkiej spódniczce i z pomponami w dłoniach.) Dzięki ich ciągłemu wsparciu i słowom zachęty mogłam naprawdę skupić się na pisaniu. Maddie, jesteś moją najlepszą przyjaciółką i świetnie na mnie wpływa twoje towarzystwo. Bardzo się cieszę, że jesteś obok i trzymasz mnie za rękę, kiedy wokół nas dzieją się te wszystkie niesamowite rzeczy. Dziękuję mojej wspaniałej rodzinie za to, że są moimi największymi fanami, zwłaszcza mamie i tacie, którzy zawsze pozwalali mi iść za głosem serca i trwali przy mnie w dobrych i złych chwilach. Świadomość, że zawsze będziecie ze mnie dumni, pozwala mi przezwyciężyć strach przed porażką. Joe, dziękuję ci za to, że wydobywasz ze mnie wszystko, co najlepsze, i motywujesz mnie do podejmowania kolejnych wyzwań, nawet kiedy wydaje mi się, że nie starczy mi już sił. Jestem też wdzięczna mojej rodzinie z Brighton: Nicku, Amando, Poppy i Seanie, dziękuję za waszą pomoc i poczucie humoru, i za to, że zawsze przyjmujecie mnie z otwartymi ramionami. Nie mogę też zapomnieć o moich cudownych przyjaciołach, którzy inspirują mnie swoją kreatywnością i cieszą się moimi sukcesami. Nie ma nic wspanialszego niż grupa ludzi, którzy wspierają cię w każdej twojej decyzji. Nie dałabym rady bez waszych żartów i uścisków. Na koniec dziękuję mojemu chłopakowi, Alfiemu, który dba o mój spokój ducha i pomaga mi utrzymać się na powierzchni. Bez ciebie byłoby mi bez porównania trudniej. Bardzo się cieszę, że mogę dzielić z tobą to szalone życie (nawet jeżeli zasnąłeś, kiedy czytałam ci pierwszy rozdział)! Zoe Sugg

Polecamy również kreatywną Książkę bez sensu Alfiego Deyesa – chłopaka Zoelli!

Książka bez sensu to dzieło niezwykle popularnego angielskiego vlogera Alfiego Deyesa. Na swoim kanale YouTube Pointless Blog, subskrybowanym aż przez cztery miliony użytkowników, Alfie zamieszcza zabawne wideorelacje z codziennego życia. Książka bez sensu to zaproszenie, by wziąć udział w kreatywnych rozrywkach Alfiego. Wraz z nim wykonuj zwariowane zadania! Obserwuj z tą książką ludzi. Weź ją na randkę. Sprawdź, na ile schodów wyjdziesz, zanim spadnie Ci z głowy. Poproś nieznajomego o rysunek. Stwórz własny komiks. Alfie rozpoczął tę książkę, ale dokończysz ją Ty!

Tytuł oryginału Girl Online: On Tour First published 2015 Published by the Penguin Group Penguin Books Ltd, 80 Strand, London wc2r orl, England www.penguin.com Text copyright © Zoe Sugg, 2015 All rights reserved. The moral law of the author has been asserted Przekład Olga Siara Redakcja i korekta Maria Brzozowska | textoria.pl, Dominika Pycińska Konwersja woblink.com Krój pisma Thirsty Rough w napisie Girl Online i w nagłówkach rozdziałów Copyright © Yellow Design Studio | www.yellowdesignstudio.com Okładka ilustracje: copyright © Ahoy There; serce z dłoni: copyright © Brand New Images / Getty Images; dziewczyna z aparatem: copyright © Silas Manhood; zdjęcie Autorki na z tyłu okładki: copyright © Zoe Sugg Copyright © for this edition Insignis Media, Kraków 2015 Wszelkie prawa zastrzeżone ISBN 978-83-65315-13-7

Insignis Media, ul. Szlak 77/228–229, 31-153 Kraków telefon / fax +48 (12) 636 01 90 | [email protected] www.insignis.pl | facebook.com/Wydawnictwo.Insignis Twitter, Instagram, Snapchat: insignis_media Plik opracował i przygotował Woblink

woblink.com

Spis treści Karta tytułowa Rozdział 1 Rozdział 2 Rozdział 3 Rozdział 4 Rozdział 5 Rozdział 6 Rozdział 7 Rozdział 8 Rozdział 9 Rozdział 10 Rozdział 11 Rozdział 12 Rozdział 13 Rozdział 14 Rozdział 15 Rozdział 16 Rozdział 17 Rozdział 18 Rozdział 19 Rozdział 20 Rozdział 21 Rozdział 22 Rozdział 23 Rozdział 24 Rozdział 25 Rozdział 26 Rozdział 27 Rozdział 28 Rozdział 29 Rozdział 30 Rozdział 31 Rozdział 32 Rozdział 33 Rozdział 34 Rozdział 35 Rozdział 36 Rozdział 37 Rozdział 38 Rozdział 39 Rozdział 40 Rozdział 41 Rozdział 42

Rozdział 43 Rozdział 44 Rozdział 45 Rozdział 46 Rozdział 47 Rozdział 48 Rozdział 49 Rozdział 50 Rozdział 51 Rozdział 52 Rozdział 53 Rozdział 54 Rozdział 55 Rozdział 56 Rozdział 57 Rozdział 58 Rozdział 59 Podziękowania Karta redakcyjna