Zo e Su g g (Zo ella) to d wu d zies to p ięcio letn ia v lo g erk a z Brig h to n . J ej lifes ty le’o we v lo g i w s erwis ie Yo u Tu b e zg ro mad ziły milio n y s u b s k ry b en tó w, a ich liczb a s tale s ię p o więk s za. W 2 0 1 1 ro k u Zo e zd o b y ła n ag ro d ę za Najlep s zy Blo g o Uro d zie, a ro k p ó źn iej zwy cięży ła w p leb is cy cie n a Najlep s zą Vlo g erk ę w k ateg o rii „Uro d a” mag azy n u „Co s mo p o litan ”. Zo e o trzy mała ty tu ł Najlep s zej Bry ty js k iej Vlo g erk i w p leb is cy cie 2 0 1 3 Rad io 1 Teen Award s , jak ró wn ież ty tu ł Ulu b io n ej Bry ty js k iej Vlo g erk i w k o n k u rs ie 2 0 1 4 Nick elo d eo n Kid s ’ Ch o ice o raz ty tu ł Lifes ty le’o wej Gwiazd y M o d y i Uro d y w 2 0 1 4 Teen Ch o ice Award s .
Ty tu ł o ry g in ału Girl Online Firs t p u b lis h ed 2 0 1 4 Pu b lis h ed b y th e Pen g u in Gro u p Pen g u in Bo o k s Ltd , 8 0 Stran d , Lo n d o n WC2 R ORL, En g lan d www.p en g u in .co m Tex t co p y rig h t © Zo e Su g g , 2 0 1 4 All rig h ts res erv ed . Th e mo ral law o f th e au th o r h as b een as s erted Przek ład Olg a Siara Red ak cja i k o rek ta M aria Brzo zo ws k a | tex to ria.p l, Do min ik a Py ciń s k a, Lid ia Ko walczy k Zd jęcie au to rk i n a o k ład ce Co p y rig h t © Zo e Su g g Zd jęcia z o k ład k i cien ie p o s taci © M o e Tan in ak a / Ey eEm / Getty Imag es d ziewczy n a n a p laży © Erica Bartel Ph o to g rap h y / Getty Imag es ap arat i mo rze © Aman d a M ab el Ph o to g rap h y / Getty Imag es ; ró żo wy s h ak e © Dean Belch er / Getty Imag es ch mu ry © M elis s a Kin g / Sh u tters to ck ; Emp ire State Bu ild in g © Ben Peters o n / Getty Imag es o k n o s amo lo tu © J as p er J ames / Getty Imag es ; tło © To m M erto n / Getty Imag es ró żo wy lap to p i ak ces o ria © Alek s an d ra J amro ws k a Co p y rig h t © fo r th is ed itio n In s ig n is M ed ia, Krak ó w 2 0 1 5 Ws zelk ie p rawa zas trzeżo n e ISBN 9 7 8 -8 3 -6 3 9 4 4 -7 7 -3
In s ig n is M ed ia, u l. Szlak 7 7 /2 2 8 – 2 2 9 , 3 1 -1 5 3 Krak ó w telefo n / fax +4 8 (1 2 ) 6 3 6 0 1 9 0 | b iu ro @in s ig n is .p l www.in s ig n is .p l | faceb o o k .co m/Wy d awn ictwo .In s ig n is twitter.co m/in s ig n is _ med ia | in s tag ram.co m/in s ig n is _ med ia
Plik o p raco wał i p rzy g o to wał Wo b lin k
wo b lin k .co m
Tę k s iążk ę ch ciałab y m zad ed y k o wać ws zy s tk im, d zięk i k tó ry m jej p o ws tan ie s tało s ię mo żliwe. Ty m, k tó rzy zas u b s k ry b o wali mó j k an ał, o g ląd ali mo je filmy i czy tali mo jeg o b lo g a, n ieważn e czy jes zcze w ro k u 2 0 0 9 , czy wczo raj. Was ze ws p arcie jes t d la mn ie b ezcen n e. Brak mi s łó w, b y wy razić, jak b ard zo k o ch am k ażd eg o z Was . Bez Was ta k s iążk a n ie zn alazłab y s ię w Was zy ch ręk ach .
22 listopada
Cześć wszystkim!
Postanowiłam założyć bloga.
Tego bloga.
Chcecie wiedzieć dlaczego?
Widzieliście kiedyś, jak ktoś potrząsa puszką coca-coli, a potem ją otwiera i po chwili wszystko jest w pianie? No, to właśnie tak się teraz czuję. Kłębi mi się w głowie tyle myśli, że zaraz chyba eksploduję, ale nie mam odwagi nic powiedzieć.
Tata poradził mi kiedyś, żebym zaczęła pisać pamiętnik. Mówił, że to świetny sposób na wyrażanie swoich najskrytszych myśli. I że na stare lata będę się cieszyła z takiej pamiątki, bo dzięki niej „naprawdę docenię młodość”. Hm, najwyraźniej był nastolatkiem tak dawno, że już zapomniał, jak to naprawdę wygląda.
Ale postanowiłam spróbować – zaczęłam pisać pamiętnik. Dotrwałam gdzieś do trzeciego wpisu, a później dałam sobie z tym spokój. Większość brzmiała mniej więcej tak: Dziś padał deszcz, zniszczyłam sobie nowe buty. Jenny myślała, czy nie urwać się z matematyki. Nie urwała się. Na chemii Johnowi Barry’emu leciała krew z nosa, bo wetknął sobie ołówek do dziurki. Śmiałam się z niego. Nie był zadowolony. Dziwnie wyszło. Dobranoc.
Nie jest to dziennik Bridget Jones, prawda? Raczej zapiski kogoś, komu się nie chce.
Szczerze mówiąc, pisanie w pamiętniku wydaje mi się trochę bez sensu.
Chcę czuć, że gdzieś na świecie jest ktoś, kto będzie mógł przeczytać, co mam do powiedzenia.
Dlatego postanowiłam założyć bloga – żeby mieć miejsce, w którym będę mogła pisać dokładnie to, co chcę, kiedy chcę i tak, jak chcę – ale do kogoś! I gdzie nie będę musiała się martwić, że to, co mówię, nie brzmi fajnie albo że wyjdę na idiotkę i stracę przyjaciół.
I dlatego ten blog jest anonimowy.
Żebym mogła tu być naprawdę sobą.
Mój najlepszy przyjaciel, Wiki (tak w ogóle, to naprawdę nazywa się inaczej – nie mogę podać jego prawdziwego imienia, bo wtedy blog nie byłby anonimowy), powiedziałby, że to totalna wtopa, że potrafię być sobą tylko anonimowo. Ale co on może o tym wiedzieć? Nie jest nastolatką, która się wszystkim stresuje (Jest za to nastolatkiem, którego stresują jego rodzice, ale to całkiem inna historia).
Czasem zastanawiam się, czy nie stresuję się właśnie dlatego, że jestem nastolatką. Spójrzmy prawdzie w oczy – powodów do stresu jest całe mnóstwo. Dziesięć najważniejszych powodów do stresu dla nastolatek 1. Przez cały czas masz wyglądać idealnie. 2. A twoje hormony właśnie postanawiają zacząć świrować. 3. Co oznacza, że nigdy w życiu nie miałaś więcej pryszczy (przez co punkt 1 staje się niemożliwy do spełnienia!) 4. I to w momencie, kiedy po raz pierwszy w życiu możesz kupować sobie czekoladę, kiedy tylko chcesz (co jeszcze bardziej pogarsza sytuację z punktu 3!). 5. Nagle wszyscy zaczynają zwracać uwagę na to, jak się ubierasz.
6. A ubierać też masz się idealnie. 7. I oprócz tego umieć pozować jak supermodelka. 8. Żeby móc strzelić sobie selfie w stylizacji dnia. 9. Które wrzucisz później do internetu, żeby mogli je zobaczyć wszyscy twoi znajomi. 10. Oprócz tego masz być niesamowicie atrakcyjna dla płci przeciwnej (zmagając się równocześnie z punktami 1–9!).
Wyobraźcie sobie, jak w tym momencie przeciągle wzdycham.
Ale przecież nie mogę być jedyną nastolatką, która przeżywa coś takiego.
Lubię wyobrażać sobie, że tak naprawdę wszystkie nastolatki przeżywają to samo co ja.
I pewnego dnia, kiedy zrozumiemy, że w głębi duszy czujemy się tak samo, może przestaniemy wreszcie udawać kogoś, kim nie jesteśmy.
To byłoby super.
Ale zanim to nastąpi, będę pisać prawdę na tym blogu i udawać w „prawdziwym” życiu.
Będę tu pisać to, co chcę, i byłoby naprawdę fajnie, gdybyście wy (kimkolwiek jesteście) robiły to samo.
To może być nasze miejsce w internecie – bezpieczny zakątek, w którym będziemy mogły rozmawiać o tym, jak to naprawdę jest być nastolatką. Tu nie będziemy musiały nikogo udawać.
Uwielbiam też robić zdjęcia (to niesamowite, że pozwalają utrwalić wyjątkowe chwile na zawsze, prawda? Piękne zachody słońca, przyjęcia urodzinowe, babeczki karmelowe z grubą warstwą lukru…), więc będę wrzucać dużo fotek. Oczywiście, nie będą to selfie, ze względu na moją anonimowość.
OK, na razie to chyba wszystko. Dzięki, że to czytacie (o ile ktoś to w ogóle czyta!). Napiszcie
w komentarzach, co o tym wszystkim myślicie. Girl Online jest teraz offline xxx
Dziś
Patrzę n a SM S o d Ellio ta i wzd y ch am. Od k ąd p rzy s złam n a p ró b ę k o s tiu mo wą Romea i Julii (trzy g o d zin y mo jeg o ży cia, k tó ry ch ju ż n ig d y n ie o d zy s k am), Ellio t b o mb ard u je mn ie s etk ami d ziwn y ch wiad o mo ś ci o Szek s p irze. Teo rety czn ie ch o d zi o to , żeb y m s ię mn iej n u d ziła, ale k o mu p o trzeb n a jes t in fo rmacja, że Szek s p ir zo s tał o ch rzczo n y w 1 5 6 4 ro k u ? Alb o że miał s ied mio ro ro d zeń s twa? – Pen n y , czy mo g łab y ś zro b ić zd jęcie, jak J u lia wy ch y la s ię z p rzy czep y ? Łap ię s zy b k o ap arat i k iwam g ło wą w s tro n ę p an a Beaco n s field a. – Oczy wiś cie. Pan Beaco n s field p ro wad zi zajęcia teatraln e w n as zy m liceu m. To jed en z ty ch n au czy cieli, k tó rzy ch cą „zak u mp lo wać s ię z d zieciak ami” – u k ład a wło s y n a żelu i k aże mó wić d o s ieb ie „J eff”. To b y ł jeg o p o my s ł, żeb y n as za wers ja Romea i Julii ro zg ry wała s ię w b ro o k liń s k im g etcie, d lateg o J u lia wy ch y la s ię z p rzy czep y k emp in g o wej, a n ie z b alk o n u . M o ja NPWS (Najlep s za Przy jació łk a w Szk o le), M eg an , u wielb ia p an a Beaco n s field a – ale n ic d ziwn eg o , s k o ro zaws ze d aje jej g łó wn e ro le w n as zy ch s ztu k ach . M n ie z k o lei wy d aje s ię tro ch ę d ziwn y . Nau czy ciele n ie p o win n i ch cieć zad awać s ię z n as to latk ami. Po win n i s p rawd zać k las ó wk i i martwić s ię wizy tami z k u rato riu m czy co tam s ię ro b i w p o k o ju n au czy ciels k im.
Wch o d zę p o s ch o d k ach z b o k u s cen y i k u cam p o d M eg an . M a n a g ło wie b as eb alló wk ę z n ap is em „SWAG”, a z s zy i zwis a jej g ru b y zło ty łań cu ch z s y mb o lem d o lara. Pręd zej p ad łab y tru p em, n iż p o k azałab y s ię w tak im s tro ju g d ziek o lwiek in d ziej; to ws zy s tk o z miło ś ci d o p an a Beaco n s field a. J u ż mam zro b ić zd jęcie, k ied y s ły s zę s y k p rzy jació łk i: – Ty lk o żeb y mi n ie b y ło wid ać p ry s zcza. – Co ? – p y tam s zep tem. – M am p ry s zcza n a n o s ie. Zró b tak , żeb y g o n ie b y ło wid ać n a zd jęciu . – A. Ok ej. – Przech y lam s ię w b o k i ro b ię zb liżen ie. Światło z tej s tro n y n ie jes t n ajlep s ze, ale p rzy n ajmn iej p ry s zcz zn ik a z k ad ru . Ps try k am zd jęcie i o d wracam s ię, żeb y zejś ć ze s cen y . W ty m s amy m mo men cie zerk am n a wid o wn ię. J es t p u s ta, n ie licząc p an a Beaco n s field a i d wó ch as y s ten tó w reży s era. In s ty n k to wn ie o d d y ch am z u lg ą. W tłu mie czu ję s ię tak d o b rze jak J u s tin Bieb er wś ró d p ap arazzi. Nie wiem, s k ąd lu d zie b io rą o d wag ę, żeb y wy s tęp o wać n a s cen ie. Wy s tarczy , że wejd ę n a n ią n a k ilk a s ek u n d , żeb y p s try k n ąć zd jęcie, i ju ż ro b i mi s ię n ies wo jo . – Dzięk i, Pen – rzu ca p an Beaco n s field , k ied y zb ieg am p o s to p n iach . To k o lejn y z jeg o d ziwaczn y ch zwy czajó w – zwraca s ię d o n as , u ży wając k s y wek . Lek k a p rzes ad a, co ? M o że tak d o mn ie mó wić ro d zin a, ale n ie n au czy ciele! Wracam d o mo jej b ezp ieczn ej k ry jó wk i z b o k u s cen y i zn ó w s ły s zę s y g n ał wiad o mo ś ci.
Sp o g ląd am n a Ollieg o , k tó ry wp atru je s ię właś n ie w M eg an . – Lecz cich o ! Co za b las k s trzelił tam z o k n a! – mó wi z n ajg o rs zy m n o wo jo rs k im ak cen tem w h is to rii. Nie mo g ę p o ws trzy mać wes tch n ien ia. Ollie ma jes zcze g o rs zy k o s tiu m n iż M eg an – wy g ląd a w n im jak s k rzy żo wan ie g o ś cia k iep s k ieg o talk -s h o w ze Sn o o p Do g g iem – ale n awet to n ie zmien ia fak tu , że jes t s ło d k i. Ellio t n ie zn o s i Ollieg o . Uważa, że Ollie jes t zak o ch an y w s o b ie, i n azy wa g o
Ch o d zący m Selfie, ale tak n ap rawd ę wcale g o n ie zn a. Ellio t u czy s ię w s zk o le p ry watn ej w Ho v e; wid u je Ollieg o ty lk o wted y , k ied y n atk n iemy s ię n a n ieg o p rzy p ad k iem n a p laży alb o w mieś cie. – Czy ja też n ie p o win ien em mieć zd jęcia w tej s cen ie? – d o p y tu je s ię Ollie, k ied y wres zcie u d aje mu s ię d o b rn ąć d o k o ń ca k wes tii. Nad al mó wi z u d awan y m amery k ań s k im ak cen tem. Nie p rzes taje g o u ży wać, o d k ąd d o s tał tę ro lę. Twierd zi, że ws zy s cy n ajlep s i ak to rzy tak ro b ią; p o d o b n o n azy wają to meto d ą Stan is ławs k ieg o . – J as n a s p rawa, Ollz – o d p o wiad a p an „M ó wcie mi J eff”. – Pen ? Od k ład am telefo n i zn ó w wb ieg am p o s ch o d k ach . – Us taw s ię tak , żeb y u ch wy cić mó j lep s zy p ro fil, d o b ra? – s zep cze d o mn ie Ollie s p o d czap k i z n ap is em „M ACHO” z czarn y ch d żetó w. – Pewn ie – o d p o wiad am. – Yy y … czy li k tó ry ? Ollie p atrzy n a mn ie jak n a wariatk ę. – Po p ro s tu ciężk o s ię zo rien to wać… – d o d aję s zep tem i czu ję, jak ro b ię s ię czerwo n a. Ollie n ad al ma n iezad o wo lo n ą min ę. – Bo mn ie p o d o b ają s ię o b a – rzu cam z ro s n ącą d es p eracją. O n ie! Co ja wy g ad u ję!? Prawię s ły s zę w g ło wie p rzerażo n y k rzy k Ellio ta. Na s zczęś cie w ty m mo men cie twarz Ollieg o ro zjaś n ia u ś miech . Teraz wy g ląd a n ap rawd ę ch ło p ięco i zn aczn ie s y mp aty czn iej. – Prawy – o d p o wiad a i o d wraca s ię zn ó w w s tro n ę p rzy czep y . – M as z n a my ś li… y y y … s wo je p rawo czy mo je p rawo ? – p y tam, żeb y s ię u p ewn ić. – Po ś p ies z s ię, Pen . Nie b ęd ziemy tu czek ać cały d zień ! – wo ła p an Beaco n s field . – Ch y b a jas n e, że mo je – s y czy Ollie, zn ó w rzu cając mi s p o jrzen ie, jak b y m b y ła n ien o rmaln a. Nawet M eg an p atrzy n a mn ie teraz ze zmars zczo n y mi b rwiami. Po liczk i mn ie p iek ą, ale ro b ię zd jęcie. Po s tan awiam d aro wać s o b ie s p rawd zan ie ś wiatła, p ers p ek ty wy i in n y ch teg o ty p u rzeczy , k tó ry ch zazwy czaj p iln u ję – p o p ro s tu wcis k am p rzy cis k i zmy wam s ię s tamtąd n ajs zy b ciej, jak s ię d a. Po p ró b ie – n a k tó rej d o wied ziałam s ię jes zcze o d Ellio ta, że Szek s p ir o żen ił s ię, mając zaled wie o s iemn aś cie lat, i w s u mie n ap is ał trzy d zieś ci o s iem s ztu k – id ziemy całą g ru p ą d o b ark u J B’s n a s h ak i i fry tk i.
Na d ep tak u wzd łu ż mo rza Ollie zaczy n a iś ć o b o k mn ie. – I jak tam? – rzu ca, zn ó w u s iłu jąc b rzmieć jak n o wo jo rczy k . – Yy y … w p o rząd k u , d zięk i – o d p o wiad am, a języ k n aty ch mias t zaczy n a mi s ię p lątać. Teraz, k ied y Ollie p rzeb rał s ię z g an g s ters k ieg o k o s tiu mu Ro mea, wy g ląd a jes zcze lep iej n iż wcześ n iej. Dzięk i s wo im id ealn ie zmierzwio n y m b lo n d wło s o m p rzy p o min a s u rfera. Nieb ies k ie o czy lś n ią mu jak mo rze w zimo wy m s ło ń cu . Szczerze mó wiąc, n ie mam d o k o ń ca p ewn o ś ci, czy jes t w mo im ty p ie. Wy g ląd a tro ch ę zb y t id ealn ie, jak k rzy żó wk a ś liczn eg o czło n k a b o y s b an d u z u mięś n io n y m s p o rto wcem, ale rzad k o s ię zd arza, żeb y n ajwięk s zy p rzy s to jn iak z n as zej s zk o ły p o ś więcał mi całą s wo ją u wag ę, więc n ie u miem p o ws trzy mać zak ło p o tan ia. – Tak s ię zas tan awiam… – zaczy n a z u ś miech em. Naty ch mias t p rzy ch o d zą mi d o g ło wy ró żn e zak o ń czen ia teg o zd an ia: „… jak lu b is z s p ęd zać wo ln y czas ?”, „… d laczeg o n ig d y d o tąd cię n ie zau ważałem?”, „… czy ch ciałab y ś s ię ze mn ą u mó wić?”. – … czy mó g łb y m rzu cić o k iem n a to zd jęcie, k tó re mi zro b iłaś ? Ch cę ty lk o s p rawd zić, czy d o b rze wy s zed łem. – Ah a… y y y … n o tak . Pewn ie. Po k ażę ci je w J B’s . – I d o k ład n ie w ty m mo men cie wp ad am d o d ziu ry . No d o b rze, n ie jes t to jak aś wielk a d ziu ra i tak n ap rawd ę n ie wp ad am d o ś ro d k a an i n ic w ty m ro d zaju , ale p o ty k am s ię i lecę d o p rzo d u , wy g ląd ając p rzy ty m ró wn ie atrak cy jn ie i zwiewn ie jak p ijak w s o b o tn ią n o c. To jed n a z rzeczy , k tó rej n ie cierp ię w Brig h to n , czy li mo im mieś cie. J es t tu mn ó s two d ziu r, k tó re ty lk o czek ają, aż w n ie wp ad n ę! Ud aję, że n ic s ię n ie s tało , i wy d aje mi s ię, że n a s zczęś cie Ollie n ic n ie zau waży ł. W J B’s Ollie ws u wa s ię d o b o k s u tu ż o b o k mn ie. M eg an u n o s i b rwi i o d razu zaczy n am s ię czu ć tak , jak b y m zro b iła co ś złeg o . Wzb u d zan ie we mn ie p o czu cia win y to jej s p ecjaln o ś ć. Od wracam s ię o d n iej i s k u p iam wzro k n a ś wiąteczn y m wy s tro ju w b ark u – ws tążk ach zielo n y ch i czerwo n y ch wło s ó w an iels k ich i mech an iczn y m Święty m M ik o łaju , k tó ry wy k rzy k u je „Ho , h o , h o !” za k ażd y m razem, k ied y k to ś p rzejd zie o b o k . Uwielb iam ś więta Bo żeg o Naro d zen ia. W ty ch ś więtach jes t co ś , co zaws ze mn ie u s p o k aja. Po ch wili zn ó w o d wracam s ię w s tro n ę s to lik a. Na s zczęś cie M eg an wp atru je s ię teraz w s wó j telefo n . Palce zaczy n ają mn ie ś wierzb ić, b o wp ad a mi d o g ło wy p o my s ł n a n o wy p o s t n a mo jeg o b lo g a. Czas em wy d aje mi s ię, że cała s zk o ła to wielk i teatr, a my ws zy s cy mamy non stop trzy mać s ię wy zn aczo n y ch ró l. W tej s ztu ce, k tó rą o d g ry wamy w
p rawd ziwy m ży ciu , Ollie n ie p o win ien s ied zieć o b o k mn ie; p o win ien s ied zieć o b o k M eg an . Nie ch o d zą ze s o b ą an i n ic tak ieg o , ale n a p ewn o s ą n a ty m s amy m s zczeb lu d rab in y s p o łeczn ej. A M eg an NIGDY s ię n ie p o ty k a. Id zie p rzez ży cie b ez n ajmn iejs zeg o wy s iłk u z ty mi s wo imi lś n iący mi k as ztan o wy mi wło s ami i n ad ąs an ą min ą. Na miejs ca o b o k n iej ws u wają s ię b liźn iaczk i Kira i Amara. M ają w s ztu ce n ieme ro le, a M eg an tak s amo trak tu je je w p rawd ziwy m ży ciu – jak s taty s tk i n a s cen ie, n a k tó rej o n a s to i w ś wietle reflek to ró w. – Po d ać wam co ś d o p icia? – p y ta u ś miech n ięta k eln erk a, zatrzy mu jąc s ię p rzy n as zy m s to lik u z n o tes em w d ło n i. – By ło b y s u p er! – o d p o wiad a g ło ś n o Ollie s wo im u d awan y m amery k ań s k im ak cen tem, a ja mimo wo ln ie k u lę s ię z zażen o wan ia. Ws zy s cy zamawiamy s h ak i – o p ró cz M eg an , k tó ra b ierze wo d ę min eraln ą – a p o tem Ollie o d wraca s ię d o mn ie i mó wi: – To jak , mo g ę zo b aczy ć? – Co ? A, tak . Przez ch wilę g rzeb ię w to rb ie, s zu k ając ap aratu , a p o tem wy ciąg am g o i zaczy n am p rzeg ląd ać zd jęcia. Kied y d o ch o d zę d o fo tk i Ollieg o , p o d aję mu ap arat. Ws trzy mu ję o d d ech , czek ając n a jeg o reak cję. – Nieźle – o cen ia. – Wy s zło n ap rawd ę d o b rze. – Och , p o k aż mi mo je – M eg an wy ry wa mu ap arat i zaczy n a wcis k ać n a o ś lep p rzy cis k i, a ja cała s ię s p in am. Zwy k le n ie mam p ro b lemu z d zielen iem s ię s wo imi rzeczami – o d d aję n awet p o ło wę czek o lad ek z k alen d arza ad wen to weg o To mo wi – ale ap arat to co in n eg o . To n ajcen n iejs ze, co mam. Z n im czu ję s ię b ezp ieczn ie. – No n ie mo g ę! Pen n y ! – jęczy M eg an p is k liwy m g ło s em. – Co to ma b y ć? Wy g ląd am, jak b y m miała wąs y ! – Ap arat z h u k iem ląd u je n a s to le. – Os tro żn ie! – wo łam. M eg an p atrzy n a mn ie ze zło ś cią, a p o tem zn ó w łap ie ap arat i zaczy n a wcis k ać ró żn e p rzy cis k i. – J ak s k as o wać to zd jęcie? Wy ry wam jej ap arat tro ch ę zb y t g wałto wn ie i jed en z jej s ztu czn y ch p azn o k ci zah acza o p as ek . – Au ! Zep s u łaś mi man ik iu r! – Ty mo g łaś mi zep s u ć ap arat. – Ty lk o n a ty m ci zależy ? – M eg an wb ija we mn ie wś ciek łe s p o jrzen ie. – To n ie
mo ja win a, że zro b iłaś tak ie p as k u d n e zd jęcie. M am w g ło wie g o to wą o d p o wied ź: „To n ie mo ja win a, że k azałaś mi je zro b ić w tak i s p o s ó b , b o mas z p ry s zcza”. Ale p o ws trzy mu ję s ię p rzed wy p o wied zen iem jej n a g ło s . – Po k aż – mó wi Ollie, zab ierając mi ap arat. Kied y zaczy n a s ię ś miać, a M eg an s p o g ląd a n a mn ie z jes zcze więk s zą wś ciek ło ś cią, czu ję zn ajo my u cis k w g ard le. Pró b u ję p rzełk n ąć ś lin ę, ale to n iemo żliwe. Czu ję s ię u więzio n a w n as zy m b o k s ie. „Pro s zę, ty lk o n ie to , n ie ch cę zn ó w s ię tak czu ć”, b łag am w d u ch u . Ale to n a n ic. Nag le ro b i mi s ię p o two rn ie g o rąco i z tru d em łap ię o d d ech . M am wrażen ie, jak b y ws zy s tk ie g wiazd y filmo we ze zd jęć zawies zo n y ch n a ś cian ie u tk wiły we mn ie wzro k . M u zy k a z s zafy g rającej wy d aje mi s ię za g ło ś n a. Czerwo n e fo tele – zb y t jas k rawe. Nie mo g ę n ic n a to p o rad zić, tracę k o n tro lę n ad włas n y m ciałem. Po cą mi s ię ręce, a s erce zaczy n a walić jak o s zalałe. – Ho , h o , h o ! – wo ła mech an iczn y Święty M ik o łaj u s tawio n y p rzy d rzwiach . Ty lk o że teraz jeg o g ło s n ie b rzmi wes o ło . Brzmi g ro źn ie. – M u s zę ju ż iś ć – mó wię cich o . – A co ze zd jęciem? – jęczy M eg an , o d rzu cając lś n iące ciemn e wło s y za ramię. – Sk as u ję je. – A twó j s h ak e? – p y ta Kira. Wy jmu ję z p o rtmo n etk i p ien iąd ze i k ład ę je n a s to le. M am n ad zieję, że n ik t n ie wid zi, jak trzęs ą mi s ię ręce. – Niech k to ś z was g o wy p ije. Właś n ie s o b ie p rzy p o mn iałam, że miałam p o mó c w czy mś mamie. M u s zę wracać d o d o mu . Ollie p atrzy n a mn ie i p rzez s ek u n d ę mam wrażen ie, że w jeg o wzro k u wid ać p rawd ziwe ro zczaro wan ie. – Będ zies z ju tro w mieś cie? – p y ta. M eg an wp atru je s ię w n ieg o z d ru g ieg o k o ń ca s to łu . – Ch y b a tak . – J es t mi tak g o rąco , że jeg o twarz ro zmy wa mi s ię p rzed o czami. J eś li zaraz n ie wy d o s tan ę s ię z teg o b o k s u , n a b an k zemd leję. M u s zę p o ws trzy my wać s ię ze ws zy s tk ich s ił, żeb y n ie wrzas n ąć n a Ollieg o , k tó ry zag rad za mi d ro g ę d o wy jś cia. – Sp o k o . – Ollie wy s u wa s ię z b o k s u i p o d aje mi ap arat. – To mo że s ię zo b aczy my .
– Ok ej. J ed n a z b liźn iaczek , n ie mam p o jęcia k tó ra, zaczy n a p y tać, czy d o b rze s ię czu ję, ale n ie zatrzy mu ję s ię, żeb y jej o d p o wied zieć. J ak o ś u d aje mi s ię wy d o s tać z b ark u n a d ep tak . Sły s zę p o k rzy k iwan ie mewy , a p o tem p is k liwy ś miech . W mo im k ieru n k u id zie ch wiejn y m k ro k iem g ru p a k o b iet; ws zy s tk ie mają s ztu czn ą o p alen izn ę i wy s o k ie o b cas y . Ch o ciaż jes t g ru d zień , s ą u b ran e w lan d ry n k o wo ró żo we k o s zu lk i, a jed n a z n ich ma n as zy jn ik ze zn aczk ó w „L”, o zn aczający ch n au k ę jazd y . To k o lejn a rzecz, jak iej n ie zn o s zę w Brig h to n – co p iątek p rzeży wa o b lężen ie z p o wo d u wieczo ró w p an ień s k ich i k awalers k ich . Przeb ieg am p rzez u licę i id ę n a p lażę. Wieje s iln y , lo d o waty wiatr, ale właś n ie teg o teraz p o trzeb u ję. Sto ję n a mo k ry ch k amy k ach , p atrzę w mo rze i czek am, aż fale, k tó re u d erzają o b rzeg , a p o tem co fają s ię w ciemn o ś ć, p rzy wró cą mo jemu s ercu n o rmaln y ry tm.
Więk s zo ś ć d ziewczy n tro ch ę b y s ię zd ziwiła, g d y b y p o p o wro cie d o d o mu zas tała s wo ją mamę u p o zo wan ą n a s ch o d ach w s u k n i ś lu b n ej. J a jes tem d o teg o p rzy zwy czajo n a. – Cześ ć, k o ch an ie – mó wi, g d y ty lk o s taję w d rzwiach . – Co o ty m my ś lis z? – Op iera s ię o p o ręcz i wy ciąg a ręk ę w d ramaty czn y m g eś cie, a d łu g ie k as ztan o we lo k i o p ad ają jej n a twarz. Su k n ia ś lu b n a jes t w k o lo rze k o ś ci s ło n io wej, ma p o d wy żs zo n ą talię i lamó wk ę z k o ro n k o wy ch k wiatk ó w wo k ó ł d ek o ltu . Wy g ląd a p rzep ięk n ie, ale jes tem wciąż tak ro ztrzęs io n a, że ty lk o k iwam g ło wą w milczen iu . – To n a ś lu b w s ty lu fes tiwalu mu zy czn eg o Glas to n b u ry – wy jaś n ia mama, s ch o d ząc p o s ch o d ach . Cału je mn ie n a p o witan ie; jak zwy k le p ach n ie ró żami i o lejk iem z p aczu li. – Fan tas ty czn a, co ? To taln ie w s ty lu d zieci k wiató w, p rawd a? – M h m – o d p o wiad am. – Ład n a. – Ład n a? – M ama p atrzy n a mn ie, jak b y m zwario wała. – Ład n a? Ta s u k n ia n ie jes t zwy czajn ie ład n a, jes t… jes t majes taty czn a. J es t b o s k a. – To ty lk o s u k n ia, k o ch an ie – rzu ca mó j tata, k tó ry w ty m mo men cie p o jawia s ię w p rzed p o k o ju . Uś miech a s ię d o mn ie, u n o s ząc b rwi. J a też u n o s zę b rwi. Ch o ciaż z wy g ląd u jes tem p o d o b n a d o mamy , ch arak terem zn aczn ie b ard ziej p rzy p o min am tatę – o b o je tward o s tąp amy p o ziemi. – J ak ci min ął d zień ? – p y ta, p rzy tu lając mn ie. – Ok ej – o d p o wiad am i n ag le zaczy n am żało wać, że n ie mam ju ż p ięciu lat i n ie mo g ę u s iąś ć mu n a k o lan ach i p o p ro s ić, żeb y p rzeczy tał mi b ajk ę. – Ok ej? – Tata o d s u wa s ię o k ro k i o b rzu ca mn ie u ważn y m s p o jrzen iem. – Ok ej, czy li d o b rze, czy o k ej, czy li k iep s k o ? – Do b rze – zap ewn iam, b o n ie ch cę n as tęp n ej s cen y . Uś miech a s ię. – To d o b rze. – Będ zies z mi mo g ła p o mó c ju tro w s alo n ie, Pen ? – p y ta mama, p rzeg ląd ając s ię
w lu s trze. – J as n e. O k tó rej? – Po p o łu d n iu p rzez p arę g o d zin , k ied y b ęd ę n a ś lu b ie. M ama i tata zajmu ją s ię p lan o wan iem wes el. Ich firma n azy wa s ię „Na d o b re i n a złe” i ma s ied zib ę w n as zy m mieś cie. M ama zało ży ła ją p o ty m, jak rzu ciła ak to rs two , żeb y u ro d zić mo jeg o b rata To ma i mn ie. Najb ard ziej lu b i u rząd zać n iety p o we wes ela. I p rzy mierzać ws zy s tk ie s u k n ie ś lu b n e z n as zeg o s alo n u – ch y b a tęs k n i za n o s zen iem k o s tiu mó w. – Kied y k o lacja? – p y tam. – Za jak ąś g o d zin ę – o d p o wiad a tata. – Ro b ię zap iek an k ę z mięs em. – Fajn ie. – Uś miech am s ię d o n ieg o i zaczy n am s ię czu ć tro ch ę lep iej. Zap iek an k a taty jes t n ies amo wita. – Id ę n a ch wilę n a g ó rę. – Ok ej – o d p o wiad ają ró wn o cześ n ie mo i ro d zice. – Ha! Raz, d wa, trzy , mo je s zczęś cie! – wo ła mama, cału jąc tatę w p o liczek . Wch o d zę n a p iętro i mijam s y p ialn ię ro d zicó w. Z p o k o ju To ma s ły ch ać o s try h ip h o p o wy b eat. Kied y ś p rzes zk ad zała mi jeg o g ło ś n a mu zy k a, ale o d k ąd s tu d iu je, zaczęłam ją lu b ić – teraz to zn ak , że p rzy jech ał d o d o mu n a ś więta. Nap rawd ę za n im tęs k n iłam, k ied y s ię n ie wid zieliś my . – Cześ ć, To m-To m! – wo łam, p rzech o d ząc o b o k jeg o d rzwi. – Cześ ć, Pen -Pen ! – o d k rzy k u je w o d p o wied zi. Do ch o d zę d o d ru g ich s ch o d ó w i ws p in am s ię wy żej. M o ja s y p ialn ia jes t n a s amej g ó rze. Uwielb iam ją, ch o ciaż jes t mn iejs za n iż in n e p o k o je. M a s p ad zis ty s u fit z d rewn ian y mi b elk ami, p rzez co jes t n ap rawd ę u ro cza i p rzy tu ln a, i leży tak wy s o k o , że p rzez o k n o d o s trzeg am n a h o ry zo n cie g ran ato wą lin ię mo rza. Nawet w n o cy , k ied y n ic n ie wid ać, czu ję jeg o b lis k o ś ć. M o rze mn ie u s p o k aja. Włączam s zn u r lamp ek , k tó ry mi o zd o b iłam lu s tro p rzy to aletce, i zap alam k ilk a ś wieczek o zap ach u wan ilii. Po tem s iad am n a łó żk u i b io rę g łęb o k i o d d ech . Teraz, k ied y jes tem ju ż w d o mu , wres zcie mam o d wag ę zas tan o wić s ię n ad ty m, co s ię s tało w b ark u . J u ż trzeci raz zd arzy ło mi s ię co ś tak ieg o i czu ję, jak ze s trach u ś cis k a mn ie w b rzu ch u . Za p ierws zy m razem miałam n ad zieję, że to ju ż s ię n ie p o wtó rzy . Za d ru g im liczy łam, że to zwy k ły p ech . Ale teraz zn ó w s ię tak p o czu łam… Zaczy n am s ię trząś ć, więc n aciąg am n a s ieb ie k o łd rę. Czek ając, aż mo je ciało s ię ro zg rzeje, p rzy p o min am s o b ie n ag le n amio t z k o có w, k tó ry mama ro b iła mi, k ied y b y łam mała. Po trafiłam g o d zin ami leżeć tam ze s to s em k s iążek i czy tać p rzy ś wietle
latark i. Lu b iłam mieć k ry jó wk ę, w k tó rej mo g ę s ch o wać s ię p rzed ś wiatem. Oczy mi s ię zamy k ają i mam o ch o tę ws u n ąć s ię p o d k o łd rę jes zcze g łęb iej, ale s ły s zę trzy g ło ś n e s tu k n ięcia w ś cian ę s y p ialn i. Ellio t. Od rzu cam k o łd rę i p u k am d wa razy w o d p o wied zi. Ellio t i ja mies zk amy o b o k s ieb ie o d zaws ze. I to n ie ty lk o d rzwi w d rzwi, ale ś cian a w ś cian ę, co jes t n ap rawd ę fajn e. Ko d z p u k an iem wy my ś liliś my wiek i temu . Trzy s tu k n ięcia zn aczą: „M o g ę p rzy jś ć?”. Dwa s tu k n ięcia to o d p o wied ź: „J as n e, p rzy ch o d ź o d razu ”. Ws taję i s zy b k o p rzeb ieram s ię z mu n d u rk a w k o mb in ezo n w p an terk ę. Ellio t n ie zn o s i k o mb in ezo n ó w. J eg o zd an iem czło wiek a, k tó ry je wy n alazł, n ależało b y zwies ić z n as zeg o mo la g ło wą w d ó ł n a s zn u ró wk ach . Ellio t ma ś wietn e wy czu cie mo d y . Nie jes t jej n iewo ln ik iem; p o p ro s tu p o trafi zes tawić to taln ie p rzy p ad k o we rzeczy w tak i s p o s ó b , że efek t jes t n ieziems k i. Uwielb iam ro b ić mu zd jęcia w jeg o s ty lizacjach . Sły s ząc, jak trzas k ają d rzwi jeg o p o k o ju , zerk am s zy b k o w lu s tro p rzy to aletce i wzd y ch am. Właś ciwie wzd y ch am za k ażd y m razem, k ied y p atrzę w lu s tro . To tak i o d ru ch . Sp o jrzen ie w lu s tro – wes tch n ien ie. Sp o jrzen ie w lu s tro – wes tch n ien ie. Ty m razem n ie wzd y ch am z p o wo d u p ieg ó w, k tó ry mi o b s y p an a jes t mo ja twarz – n ie wid ać ich w ś wietle ś wiec. Po wo d em teg o wes tch n ien ia s ą mo je wło s y . J ak to mo żliwe, że wło s y Ollieg o p o targ an e mo rs k ą b ry zą wy g ląd ają s u p ers ło d k o , a mo je tak , jak b y m wetk n ęła p alce d o g n iazd k a elek try czn eg o ? Szy b k o p rzeciąg am s zczo tk ą s wo je lo k i, ale zaczy n ają s ię elek try zo wać jes zcze b ard ziej. Nie d o ś ć, że s ą ru d e – ch o ciaż Ellio t u p arcie n azy wa ten k o lo r tru s k awk o wy m b lo n d em (z n acis k iem n a tru s k awk o wy , a n ie n a b lo n d ) – to jes zcze n ie mo żn a ich u ło ży ć. Gd y b y ch o ciaż b y ły p ro s te i g ład k ie jak wło s y M eg an , to d ało b y s ię wy trzy mać. Od k ład am s zczo tk ę. Ellio t n ie zwró ci n a n ie u wag i. Wid ział mn ie, k ied y ch o ro wałam n a g ry p ę i p rzez ty d zień n ie mo g łam u my ć g ło wy . Sły s zę d zwo n ek d o d rzwi, a p o tem g ło s y mamy i Ellio ta. Ellio t b ęd zie zach wy co n y jej s u k n ią ś lu b n ą. Uwielb ia mo ją mamę. A mo ja mama u wielb ia Ellio ta – jak cała n as za ro d zin a. M o żn a p o wied zieć, że g o ad o p to waliś my . Ro d zice Ellio ta s ą p rawn ik ami. Ob o je b ard zo ciężk o p racu ją i n awet k ied y s ą w d o mu , zwy k le ś lęczą n ad jak ąś s p rawą. Ellio t jes t p rzek o n an y , że zo s tał zamien io n y p rzy u ro d zen iu i o d d an y n iewłaś ciwy m ro d zico m. Ko mp letn ie g o n ie ro zu mieją. Kied y p o wied ział im, że jes t g ejem, jeg o tata s twierd ził: „Nie martw s ię, s y n u , n a p ewn o ci p rzejd zie”. Po ważn ie. J ak b y mo żn a b y ło z teg o wy ro s n ąć!
Sły s zę k ro k i Ellio ta n a s ch o d ach , a p o tem d rzwi mo jeg o p o k o ju s ię o twierają. – Lad y Pen elo p o ! – wo ła. J es t u b ran y w g arn itu r w s ty lu v in tag e w p rążk i i jas k rawo czerwo n e tramp k i, czy li jak n a n ieg o – d o ś ć zwy czajn ie. – Lo rd zie Ellio cie! – o d p o wiad am. (Więk s zo ś ć o s tatn ieg o week en d u s p ęd ziliś my , o g ląd ając Downton Abbey n a DVD). Ellio t wp atru je s ię we mn ie p rzez s wo je o k u lary w czarn y ch o p rawk ach . – Ok ej, co s ię d zieje? Kręcę g ło wą ze ś miech em. Czas em mo g łab y m p rzy s iąc, że czy ta mi w my ś lach . – O co ci ch o d zi? – J es teś s tras zn ie b lad a. I mas z n a s o b ie ten p as k u d n y k o mb in ezo n . Wk ład as z g o ty lk o wted y , k ied y mas z d o ła. Alb o p racę d o mo wą z fizy k i. – Na jed n o wy ch o d zi – o d p o wiad am i s iad am n a łó żk u . Ellio t s iad a o b o k mn ie ze zmartwio n ą min ą. – Zn ó w… zn ó w miałam atak p an ik i. Ellio t o b ejmu je mn ie k o ś cis ty m ramien iem. – J ak to ? Kied y ? Gd zie? – W J B’s . Ellio t p ry ch a s ark as ty czn ie. – Ha, wcale mn ie to n ie d ziwi. M ają fataln y wy s tró j! Ale p o ważn ie, co s ię s tało ? Op o wiad am mu ws zy s tk o p o k o lei, ale z k ażd y m s ło wem o g arn ia mn ie co raz więk s zy ws ty d . Teraz wy d aje mi s ię, że to n ie b y ło n ic tak ieg o . – Nie wiem, czemu zad ajes z s ię z M eg an i Olliem – k o men tu je Ellio t, k ied y k o ń czę jęczeć o mo ich n ies zczęś ciach . – Nie s ą tacy źli – o d p o wiad am lamers k o . – To ja mam p ro b lem. Dlaczeg o ws zy s tk o mn ie tak s tres u je? Ro zu miem, g d y b y to b y ł p ierws zy raz, ale d ziś … Ellio t p rzech y la g ło wę w b o k jak zwy k le, k ied y s ię n ad czy mś zas tan awia. – M o że p o win n aś n ap is ać o ty m n a b lo g u . Ty lk o Ellio t wie, że p ro wad zę b lo g a. Po wied ziałam mu o d razu , b o : a) mó wię mu o ws zy s tk im i b ) jes t jed y n ą o s o b ą, p rzy k tó rej jes tem w s tu p ro cen tach s o b ą, więc n a b lo g u n ie ma n iczeg o , o czy m i tak b y ju ż n ie wied ział. M ars zczę b rwi. – Tak my ś lis z? Nie s ąd zis z, że to za p o ważn a s p rawa? – Wcale n ie. M o że p o czu jes z s ię lep iej, k ied y o ty m n ap is zes z. M o że jak o ś
p o u k ład as z to s o b ie w g ło wie. Po za ty m n ig d y n ie wiad o mo : mo że two i czy teln icy też p rzech o d zili p rzez co ś p o d o b n eg o ? Pamiętas z, jak n ap is ałaś o s wo jej n iezd arn o ś ci? Kiwam g ło wą. J ak ieś p ó ł ro k u temu zamieś ciłam n o tk ę o ty m, jak wp ad łam d o k o s za n a ś mieci, a liczb a mo ich czy teln ik ó w w ty d zień p o d s k o czy ła z d wu s tu d wó ch d o p rawie ty s iąca. Nig d y n ie miałam więcej u d o s tęp n ień . An i k o men tarzy . Ok azu je s ię, że n ie jes tem jed y n ą n as to latk ą n a ś wiecie, k tó ra p rzy s zła n a ś wiat z g en em n iezd arn o ś ci. – M o że mas z rację… Ellio t p atrzy n a mn ie i u ś miech a s ię. – Lad y Pen elo p o , NA PEWNO mam rację.
15 grudnia
Ratunku!!
Cześć, kochani!
Wielkie dzięki za wasze cudowne komentarze o moich zdjęciach ze sklepu Snooper’s Paradise – cieszę się, że wam też podoba się jego dziwaczny styl.
Ten post jest dla mnie bardzo trudny, bo chcę opowiedzieć o czymś naprawdę strasznym, co mi się ostatnio zdarzyło – i to nie pierwszy raz. Kiedy zaczęłam pisać bloga, obiecałam, że zawsze będę tu całkowicie szczera, ale wtedy nie miałam pojęcia, że Girl Online zdobędzie taką popularność. Nie mogę uwierzyć, że mojego bloga obserwują 5432 osoby – wielkie dzięki! Boję się otworzyć przed wami wszystkimi, ale Wiki mówi, że może dzięki temu poczuję się lepiej, więc postanowiłam spróbować.
Jakiś miesiąc temu miałam wypadek samochodowy. Wszystko okej – nikt nie umarł ani nic. Ale i tak było to jedno z najgorszych doświadczeń w moim życiu.
Wracaliśmy z rodzicami do domu. Było ciemno i jechaliśmy w takiej ulewie, że miałam wrażenie, jakby woda chlustała na nas falami. Tata włączył wycieraczki na pełne obroty, ale i tak nic nie było widać. Równie dobrze moglibyśmy jechać przez tsunami. Wjeżdżaliśmy właśnie na autostradę, kiedy jakiś samochód zajechał nam drogę. Nie jestem pewna, co się działo dalej. Myślę, że tata próbował zahamować i gwałtownie skręcić, ale było tak mokro i ślisko, że trafiliśmy na pas rozdzielczy. A potem nasz samochód dachował!
Nie wiem jak wy, ale ja do tej pory widziałam to tylko na filmach. A na filmie samochód zazwyczaj wybucha tuż po dachowaniu albo wjeżdża w niego rozpędzona ciężarówka czy coś w tym stylu, więc w głowie miałam tylko jedną myśl: „Zaraz umrzemy”. Ciągle wołałam mamę i tatę, bo nie wiedziałam, czy wszystko z nimi dobrze, a oni ciągle wołali mnie, ale nie mogłam się do nich dostać. Byłam uwięziona na tylnym siedzeniu – sama i to do góry nogami.
Na szczęście przeżyliśmy. Jakiś dobry człowiek zobaczył, co się stało, i zatrzymał się, żeby nam pomóc. Później przyjechały służby ratunkowe. Wszyscy byli bardzo mili. Wróciliśmy do domu radiowozem, a potem do świtu siedzieliśmy pod kołdrą na kanapie, popijając herbatę z cukrem. A teraz właściwie wszystko wróciło do normy. Rodzice nie rozmawiają już o wypadku, a na podjeździe stoi nowiutki, niepokiereszowany samochód. Wszyscy mi mówią: „Masz szczęście, że nic ci się nie stało”. To prawda. Wiem o tym. Problem polega na tym, że chociaż na zewnątrz nie widać żadnych siniaków ani zadrapań, czuję się tak, jakby coś we mnie pękło – w środku.
Nie wiem nawet, czy to przez ten wypadek, ale od tamtej pory czasami ogarnia mnie jakaś dziwna panika. Kiedy coś mnie stresuje i nie mogę od tego uciec, zaczynam się czuć tak jak wtedy w samochodzie. Robi mi się gorąco, mam dreszcze i nie mogę oddychać. Miałam tak już trzy razy – i teraz naprawdę się boję, że znów się tak poczuję. I nie wiem, co robić.
Mam nadzieję, że nie przeszkadza wam, że o tym piszę. Obiecuję, że za tydzień będę znów taka jak zawsze. Wrzucę mnóstwo smakowitych zdjęć z czekoladowego raju, czyli Choccywoccydoodah! Ale jeśli ktoś z was przeszedł coś w tym rodzaju i macie jakieś pomysły, jak sobie z tym poradzić, to błaaagam – napiszcie o tym w komentarzach pod postem. Wystarczy, że jestem Największą Niezdarą Wszechświata. Nie chcę być też Największą Panikarą!
Dzięki! Girl Online jest teraz offline xxx
Nas tęp n eg o d n ia jak zwy k le b u d zą mn ie k rzy k i mew. Przez s zp ary w zas ło n ach d o p o k o ju wp ad ają s mu g i b lad eg o , zimo weg o ś wiatła. To d o b rze. Os tatn io b u d zę s ię tak wcześ n ie, że n a d wo rze jes t jes zcze ciemn o . Ellio t miał rację – n ap is an ie teg o p o s ta n ap rawd ę mi p o mo g ło . Sied ziałam n ad n im wczo raj w n o cy , k ied y p o s zed ł d o d o mu . Na p o czątk u czu łam s ię tro ch ę d ziwn ie i g łu p io , ale ju ż p o k ilk u zd an iach n ab rałam ro zp ęd u i zaczęłam wy rzu cać z s ieb ie te ws zy s tk ie my ś li i u czu cia n a temat wy p ad k u , k tó re d o tąd w s o b ie d u s iłam. Kied y o p u b lik o wałam wp is , n ie zaczek ałam jak zwy k le, żeb y zo b aczy ć, czy k to ś g o s k o men tu je alb o u d o s tęp n i. Zro b iłam s ię tak a ś p iąca, że ty lk o zamk n ęłam lap to p a i p o s złam s p ać. Czek ając, aż mo je ciało p o g o d zi s ię z fak tem, że mu s i s ię o b u d zić i ro zp o cząć k o lejn y d zień , p rzecieram o czy i ro zg ląd am s ię p o p o k o ju . M ama i tata żartu ją, że tap ety s ą w n im właś ciwie n iep o trzeb n e, b o n iemal k ażd y s k rawek ś cian p o k ry wają zd jęcia. Os tatn io , k ied y zab rak ło mi miejs ca n a ś cian ach , zaczęłam p rzy p in ać fo to g rafie d o lin k i p o d s u fitem. Po wiewają teraz n ad mo im łó żk iem jak ch o rąg iewk i. Na więk s zo ś ci wy g łu p iamy s ię z Ellio tem n ad mo rzem, p o p rzeb ieran i w jeg o ciu ch y . M am też w p o k o ju mo je u lu b io n e zd jęcie, n a k tó ry m mama, tata i To m s ied zą wo k ó ł ch o in k i z k u b k ami p aru jącej k awy w d ło n iach . To b y ło w zes złe Bo że Naro d zen ie. Uwielb iam u trwalać tak ie wy jątk o we mo men ty . To zd jęcie p rzy p o min a mi też, co wy d arzy ło s ię ch wilę p ó źn iej – k ied y mama zau waży ła, że czaję s ię za ro g iem z ap aratem, zawo łała mn ie n a k an ap ę i razem ś p iewaliś my k o lęd y , ś wietn ie s ię p rzy ty m b awiąc. Właś n ie to n ajb ard ziej lu b ię w zd jęciach – p o zwalają u ch wy cić i p rzeży ć raz jes zcze s zczęś liwe ch wile. Sięg am n a s zafk ę n o cn ą p o telefo n i włączam g o . Po k ilk u s ek u n d ach cis zy zaczy n a b rzęczeć jak o s zalały – o d b iera n o we e-maile. Zag ląd am d o s k rzy n k i p o czto wej i wid zę, że jes t p ełn a p o wiad o mień z b lo g a. W n o cy p o jawiło s ię mn ó s two
k o men tarzy . Po d n o s zę lap to p a z p o d ło g i i o twieram g o z walący m s ercem. Ch o ciaż p ro wad zę b lo g Girl On lin e ju ż o d ro k u , a mo i czy teln icy s ą n ap rawd ę mili i zo s tawiają mi n ap rawd ę cu d o wn e k o men tarze, n ad al ży ję w s trach u , że k tó reg o ś d n ia co ś p ó jd zie n ie tak . A co jeś li u zn ali, że mó j wczo rajs zy p o s t b y ł zb y t mo cn y , zb y t p o ważn y ? Ale jes t d o b rze – a właś ciwie jes t ś wietn ie. Przeg ląd ając k o men tarze, wid zę, że p o wtarzają s ię w n ich tak ie s ło wa jak : „d zięk u ję”, „o d ważn a”, „s zczero ś ć” i „u wielb iam”. Bio rę g łęb o k i o d d ech i zaczy n am czy tać je d o k ład n iej. Po ch wili mam łzy w o czach .
Dziękuję, że się tym z nami podzieliłaś…
Z tego, co piszesz, cierpisz na ataki paniki. Nie martw się, mnie też się zdarzają…
Myślałam, że tylko mi…
Teraz wiem, że nie jestem z tym sama…
Na pewno jeszcze przeżywasz swój wypadek…
Dziękuję za twoją szczerość…
Będzie lepiej…
Próbowałaś technik relaksacyjnych?
Jesteś taka odważna, że o tym piszesz… Czy tam k o lejn e wp is y i ro b i mi s ię co raz p rzy jemn iej, jak b y k to ś o tu lił mn ie mięk k im, ciep ły m k o cem. J ak o ś miło jes t wied zieć, że n ie zwario wałam, a atak i p an ik i to p rawd ziwy p ro b lem. I mo g ę zro b ić ró żn e rzeczy , żeb y b ard ziej n ad s o b ą p an o wać. Ob iecu ję s o b ie, że p ó źn iej p o s zu k am o ty m więcej in fo rmacji.
Na d o le o twierają s ię d rzwi s y p ialn i ro d zicó w, a p o tem s ły s zę cich e k ro k i w k o ry tarzu . Uś miech am s ię n a my ś l o ty m, że tata id zie p rzy g o to wać s wo je „So b o tn ie Śn iad an ie”. Ellio t i ja u ważamy , że n ależą mu s ię wielk ie litery i cu d zy s łó w, b o to n ap rawd ę wy jątk o we wy d arzen ie. Tata u ży wa ch y b a ws zy s tk ich g arn k ó w i p ateln i w d o mu , żeb y p rzy rząd zić d la n as b ek o n , trzy ro d zaje k iełb as ek , s mażo n e ziemn iak i z ceb u lą i jajk a n a ws zy s tk ie mo żliwe s p o s o b y . Do teg o p o d aje g rillo wan e p o mid o ry z zio łami i s to s n ajb ard ziej p u s zy s ty ch n aleś n ik ó w n a ś wiecie. Sama wizja ty ch p y s zn o ś ci s p rawia, że zaczy n a mi b u rczeć w b rzu ch u . Stu k am w ś cian ę p ięć razy – to w n as zy m k o d zie p y tan ie: „Nie ś p is z?”. Ellio t o d razu o d p o wiad a trzy k ro tn y m s tu k n ięciem – „M o g ę p rzy jś ć?”. Od p o wiad am, p u k ając d wa razy , że mo że. Teraz mam wrażen ie, jak b y całe mo je ciało ro zjaś n ił u ś miech . Ws zy s tk o b ęd zie w p o rząd k u . M o je atak i p an ik i min ą, k ied y p rzes tan ę my ś leć o n as zy m wy p ad k u . J u ż n ied łu g o zaczn ę s ię czu ć n o rmaln ie. A teraz p o ra n a „So b o tn ie Śn iad an ie”! – Ellio t, jajk a w k o s zu lk ach czy jajeczn ica? – tata p o s y ła Ellio to wi wy czek u jące s p o jrzen ie. J ak zwy k le w s o b o tn i p o ran ek jes t u b ran y w s wó j s tró j d o g o to wan ia: s zarą b lu zę z k ap tu rem, s p o d n ie d res o we i fartu ch w n ieb ies k o -b iałe p as y . – A jak a to jajeczn ica? – p y ta Ellio t. W k ażd y ch in n y ch o k o liczn o ś ciach b y ło b y to d o ś ć g łu p ie p y tan ie, ale p rzy mo im tacie ma s en s – jes t zn an y z teg o , że p o trafi p rzy rząd zić jajeczn icę n a d wieś cie s p o s o b ó w. – Z p o s zatk o wan ą ceb u lk ą i o d ro b in ą s zczy p io rk u – o d p o wiad a tata, imitu jąc fran cu s k i ak cen t. Przy g o to wan iu częs to u d aje Fran cu za – wy d aje mu s ię, że b rzmi wted y jak p ro fes jo n aln y s zef k u ch n i. – Piątk a! – wo ła Ellio t, p o d n o s ząc ręk ę. Tata p rzy b ija mu p iątk ę s wo ją d rewn ian ą ły żk ą. – Po p ro s zę jajeczn icę. Ellio t p rzy s zed ł w p iżamie i jed wab n y m s zlafro k u w b o rd o wo -zielo n y tu reck i wzó r. Wy g ląd a w n im jak b o h ater jak ieg o ś s tareg o filmu . Brak u je mu ty lk o fajk i. Gd y n alewam s o b ie s o k u , d o p o k o ju złazi To m. To k o lejn y d o wó d n a to , jak ws p an iałe jes t „So b o tn ie Śn iad an ie” taty – mimo week en d u To m zwló k ł s ię z łó żk a p rzed d ziewiątą. Ch o ciaż mam wątp liwo ś ci, czy n ap rawd ę s ię o b u d ził. – Dzień d o b ry – mó wi o d ro b in ę za g ło ś n o Ellio t, żeb y To m g o u s ły s zał. – M h m – mru czy mó j b rat w o d p o wied zi, o p ad ając n a k rzes ło , a p o tem o p iera czo ło n a s to le.
– Ko fein a d la p an a To ma – o zn ajmia Ellio t, n alewając mu k u b ek mo cn ej, czarn ej k awy z d zb an k a. To m o d ro b in ę u n o s i g ło wę, żeb y mó c u p ić ły k . – M h m – mru czy zn ó w z zaciś n ięty mi p o wiek ami. Z k u ch en k i d o b ieg a n as cu d o wn y zap ach s k wiercząceg o b ek o n u . Zaczy n am s maro wać k ro mk ę ch leb a mas łem, żeb y p rzes tać my ś leć o ty m, jak a jes tem g ło d n a. J es zcze ch wila, a ś lin a zaczn ie mi ciec p o b ro d zie. – Dzień d o b ry ! Dzień d o b ry ! – wo ła mama, p o jawiając s ię w p o k o ju . J ak o jed y n a s ch o d zi u b ran a, b o zaraz p o ś n iad an iu o twiera s alo n . J ak zwy k le wy g ląd a o s załamiająco . M a n a s o b ie p ro s tą s zmarag d o wą s u k ien k ę, k tó ra ś wietn ie p as u je d o jej k as ztan o wy ch lo k ó w. Zaws ze, k ied y wk ład am co ś zielo n eg o , o g arn ia mn ie n iemiłe u czu cie, że wy g ląd am jak ch o d ząca ch o in k a, ale mamie jak o ś u d aje s ię u n ik n ąć teg o efek tu . Ob ch o d zi s tó ł, cału jąc k ażd e z n as w czu b ek g ło wy . – J ak n as tro je w ten p ięk n y g ru d n io wy p o ran ek ? – Dzięk u jemy , ws zy s tk o w jak n ajlep s zy m p o rząd k u – o d p o wiad a Ellio t s wo im n ajb ard ziej ary s to k raty czn y m to n em. – Wy b o rn ie! – mama jes t jes zcze b ard ziej wy two rn a. Po d ch o d zi d o taty i cału je g o w k ark . – Pięk n ie p ach n ie, k o ch an ie. Tata o d wraca s ię i o b ejmu je ją. Ws zy s cy o d wracamy wzro k . To ch y b a d o b rze, że mo i ro d zice n ad al tak ws p an iale s ię ze s o b ą d o g ad u ją – i n ie s ied zą g o d zin ami w milczen iu jak ro d zice Ellio ta – ale czas em ciężk o s ię p atrzy n a ich czu ło ś ci. – Nic s ię n ie zmien iło ? M o żes z p o p o łu d n iu p o mó c An d rei w s alo n ie? – p y ta mama, s iad ając o b o k mn ie. – J as n e. – Od wracam s ię d o Ellio ta. – Ch ces z p o łazić p o s k lep ach w Lan es p o ś n iad an iu ? To m wy d aje z s ieb ie b o les n y jęk . Nien awid zi ws zy s tk ieg o , co ma jak ik o lwiek związek ze s tro jami i z zak u p ami, i p ewn ie d lateg o ma teraz n a s o b ie o h y d n ą p o marań czo wą k o s zu lk ę p iłk ars k ą i czerwo n e s p o d n ie o d p iżamy . – Oczy wiś cie – p o twierd za Ellio t. Nie mam wątp liwo ś ci, że jes t mo ją b ratn ią d u s zą, ch o ciaż n ie jes t mo im b ratem. – A p o tem p o g ramy n a au to matach n a mo lo ? – p y tam z n ad zieją. – Oczy wiś cie, że n ie – o d p o wiad a Ellio t, mars zcząc b rwi, a ja trzep ię g o w ramię s erwetk ą. Kied y mama ws taje, żeb y wy jąć z s zafk i s y ro p k lo n o wy , Ellio t n ach y la s ię d o mn ie i s zep cze: – Ej, twó j wczo rajs zy p o s t b y ł n ies amo wity . Wid ziałaś te
ws zy s tk ie k o men tarze? Kiwam g ło wą i u ś miech am s ię z d u mą i zak ło p o tan iem. – M ó wiłem ci, że d o b rze p ó jd zie – p rzy p o min a zad o wo lo n y z s ieb ie Ellio t. – Co d o b rze p o s zło ? – p y ta mama, wracając d o s to łu . – Nic – o d p o wiad am. – Titan ic. Na d n o – mó wi Ellio t. Dwie g o d zin y p ó źn iej s to imy z Ellio tem p rzy jed n y m z au to mató w n a mo lo . – Przy k ro mi – zaczy n a Ellio t, p o d n o s ząc g ło s , żeb y p rzeb ił s ię p rzez b rzęk mo n et – ale zu p ełn ie n ie ro zu miem, o co ch o d zi w tej g łu p iej g rze. Zu -p eł-n ie. Wrzu cam k o lejn ą d wu p en s ó wk ę i zacis k am d ło n ie, p atrząc, jak taca z mo n etami p rzes u wa s ię d o p rzo d u . M o n ety n a b rzeg u tacy trzęs ą s ię – ale n ie s p ad ają. Wzd y ch am żało ś n ie. – Ta g ra jes t jak M y s p ace, wies z? Alb o o ws ian k a. Po p ro s tu n ie wid zę w n iej n ajmn iejs zeg o s en s u ! Wrzu cam n as tęp n ą d wu p en s ó wk ę i zaczy n am ś p iewać w d u ch u „La, la, la”, żeb y zag łu s zy ć zrzęd zen ie Ellio ta. Tak n ap rawd ę u wielb ia n arzek ać n a te au to maty tak s amo , jak ja u wielb iam n a n ich g rać. Taca p rzes u wa s ię d o p rzo d u i wy g ląd a n a to , że zn ó w p rzeg rałam, ale p o tem jed n a z mo n et n a k rawęd zi s p ad a, ciąg n ąc za s o b ą p rawd ziwą lawin ę. Klas zczę z rad o ś ci, p atrząc n a wy s y p u jące s ię mo n ety . – Tak ! – wo łam i ś cis k am Ellio ta, żeb y jes zcze b ard ziej g o ziry to wać. Krzy wi s ię, ale wid zę p o jeg o o czach , k tó re lś n ią za o k u larami w czerwo n y ch o p rawk ach , że mu s i s ię b ard zo s tarać, żeb y p o ws trzy mać u ś miech . – Wy g rałam! – wy b ieram p ien iąd ze z tacy . – To p rawd a. – Ellio t p atrzy n a mo n ety w mo jej d ło n i. – Całe d wad zieś cia p en s ó w. To mo że o d mien ić two je ży cie, n a co je p rzezn aczy s z? Przech y lam g ło wę w b o k . – No więc, n ajp ierw zad b am o s wo ją ro d zin ę. Po tem zafu n d u ję s o b ie min i co o p era – k ab rio let. A p ó źn iej ch y b a k u p ię mo jemu d o b remu p rzy jacielo wi Ellio to wi tro ch ę POCZUCIA HUM ORU! – Wy b u ch am ś miech em i ro b ię u n ik p rzed jeg o u d awan y m cio s em. – Ch o d ź, p o łazimy p o Lan es , zan im b ęd ę mu s iała iś ć d o p racy . Lan es to mo ja u lu b io n a częś ć Brig h to n – o czy wiś cie, n ie licząc mo rza. To lab iry n t b ru k o wan y ch u liczek i u ro czy ch s k lep ik ó w, w k tó ry m mo żn a s ię p o czu ć tak , jak b y czas co fn ął s ię o d wieś cie lat.
– Wied ziałaś , że p u b Crick eters ’ Arms k ied y ś n azy wał s ię Las te an d Fis h cart? – p y ta Ellio t, k ied y p rzech o d zimy o b o k tej s tarej k n ajp k i. – Las s o ? Fis zk a? – p y tam ro zk o jarzo n a, b o p atrzę n a d ziewczy n ę, k tó ra id zie w n as zą s tro n ę. M a żó łty filco wy k ap elu s z i wzo rzy s ty k o mb in ezo n . Wy g ląd a n ies amo wicie. Naty ch mias t mam o ch o tę zro b ić jej zd jęcie, ale wy ciąg am ap arat o s ek u n d ę za p ó źn o i zn ik a za ro g iem. – Nie, n ie las s o i fis zk a. Las te i Fis h cart – p ro s tu je Ellio t. – Laste to jed n o s tk a miary o zn aczająca d zies ięć ty s ięcy ś led zi, k tó rej u ży wan o , k ied y Brig h to n b y ło wio s k ą ry b ack ą. – Ok ej, Wik i – o d p o wiad am z u ś miech em. Ellio t n ap rawd ę jes t ch o d zącą Wik ip ed ią. Nie mam p o jęcia, jak u d aje mu s ię p o mieś cić w g ło wie ty le fak tó w. J eg o mó zg mu s i b y ć jak d y s k tward y o p o jemn o ś ci s ześ ciu terab ajtó w. (Bo tak ą p o jemn o ś ć ma o b ecn ie n ajwięk s zy d y s k tward y n a ś wiecie – to k o lejn y fak t, k tó ry p o zn ałam d zięk i Ellio to wi!) Czu ję wib ro wan ie telefo n u w k ies zen i. SM S o d M eg an . Przy p o min am s o b ie, co s ię s tało wczo raj w J B’s i o d razu zas y ch a mi w g ard le. Ale jej wiad o mo ś ć jes t zas k ak u jąco miła.
Zu p ełn ie o ty m zap o mn iałam! Na p o czątk u ty g o d n ia zap ro p o n o wałam, żeb y p rzy s zła d o mn ie n o co wać, tak jak k ied y ś . Tro ch ę żarto wałam, a tro ch ę ch ciałam wró cić d o p rzes zło ś ci, k ied y łatwiej b y ło n am s ię p rzy jaźn ić, a ży cie wy d awało s ię cu d o wn ie n ies k o mp lik o wan e. – Od k o g o ten SM S? – p y ta Ellio t, k ied y mijamy jed en z wielu s alo n ó w ju b ilers k ich w Lan es . Wy s tawa z p ó ło k rąg łą, wy p u k łą s zy b ą wy g ląd a, jak b y n ap ęczn iała o d ty ch ws zy s tk ich s reb rn y ch n as zy jn ik ó w, b ran s o letek i p ierś cio n k ó w, k tó re mu s i p o mieś cić. – Od M eg an – mamro czę p o d n o s em w n ad ziei, że Ellio t mn ie n ie u s ły s zy . Alb o s ię ty m n ie p rzejmie. – A czeg o o n a o d cieb ie ch ce? – d ziwi s ię. Czu ję u cis k w d o łk u . – Och , wies z, p y tała ty lk o , czy n ad al jes teś my u mó wio n e n a wieczó r.
Ellio t wb ija we mn ie wzro k . – A co s ię d zieje d ziś wieczo rem? Sp u s zczam o czy n a wy b ru k o wan ą u licę. – Zap ro s iłam ją n a n o co wan ie. – No co wan ie? Żartu jes z? J es teś my w liceu m! Patrzę n a n ieg o , czu jąc, że s ię ru mien ię. – Wiem. Szczerze mó wiąc, n ie s ąd ziłam, że b ęd zie ch ciała p rzy jś ć. – To p o co ją zap ras załaś ? – Po my ś lałam, że b ęd zie fajn ie – o d p o wiad am, wzru s zając ramio n ami. – Hm – mó wi Ellio t. – M n iej więcej tak s amo fajn ie jak ja mam w d o mu z ro d zicami. Dzięk i, teraz jes tem n a n ich s k azan y . – Przep ras zam. – Ws u wam Ellio to wi ręk ę p o d ramię. M a n a s o b ie s wó j wełn ian y p łas zcz, o czy wiś cie z s eco n d h an d u . M ateriał jes t ciep ły i miły w d o ty k u . – Nieważn e – s twierd za Ellio t, wzd y ch ając ciężk o . – Na p o n ied ziałek mu s zę d o k o ń czy ć wielk i referat z h is to rii, więc p ewn ie lep iej, żeb y m zo s tał wieczo rem w d o mu . Hej, wied ziałaś , że w tamty m b u d y n k u b y ł k ied y ś s zp ital o k u lis ty czn y h rab s twa Su s s ex ? Właś n ie za to tak lu b ię Ellio ta – o b raża s ię n ajwy żej n a d zies ięć s ek u n d . Tacy p o win n i b y ć ws zy s cy p rzy jaciele! Kied y mijamy cu k iern ię Ch o ccy wo ccy d o o d ah , wy ch o d zi z n iej o b ejmu jąca s ię p ara i o wiewa n as s ło d k i zap ach ś wieżo u p ieczo n y ch cias teczek . – M o że wp ad n iemy d o Tic To c n a g o rącą czek o lad ę? – p y tam. M am jes zcze p ó ł g o d zin y , zan im b ęd ę mu s iała iś ć d o s alo n u . – Yy y … a czy d ziś w n o cy wzejd zie k s ięży c? – o d p o wiad a teatraln ie Ellio t. Otwiera d rzwi i zap ras za mn ie d o ś ro d k a zamas zy s ty m g es tem. W k awiarn i jes t ciep ło i d u s zn o . M amy z Ellio tem s tu p ro cen to wą p ewn o ś ć, że w Tic To c ro b ią n ajlep s zą g o rącą czek o lad ę w cały m Brig h to n . Wiemy , o czy m mó wimy , p o n ieważ p rzep ro wad ziliś my n a ten temat b ad an ia n au k o we. Ellio t id zie o b ejrzeć cias tk a p rzy lad zie, a ja s iad am p rzy s to lik u i s zy b k o o d p is u ję M eg an .
– Słu ch aj! – wo ła Ellio t, p o d ch o d ząc d o s to lik a. – J es t n o wy s mak b ab eczek ! – Oczy ma o k rąg łe jak s p o d k i. – M alin a i mo k k a. – Wo w! – Ch ces z? Kiwam g ło wą. Ch o ciaż jes tem n ajed zo n a, ZAWSZE zn ajd ę miejs ce n a b ab eczk ę. – Ok ej. Pó jd ę zamó wić. Ellio t wraca d o k o lejk i, a ja o p ieram s ię n a k rześ le i ro zk o s zu ję ciep łem p an u jący m w k awiarn i. Nag le d rzwi Tic To c o twierają s ię i d o ś ro d k a wch o d zi jak iś ch ło p ak . Po zn aję g o n aty ch mias t – to s tars zy b rat Ollieg o , Seb as tian . Za n im w k awiarn i p o jawia s ię Ollie. Sięg am s zy b k o p o men u i u d aję, że je p rzeg ląd am. M am n ad zieję, że mn ie n ie zau waży i u s iąd zie z b ratem w ro g u p o d ru g iej s tro n ie. Ale zaraz p o tem s ły s zę, jak k rzes ło p rzy s to lik u o b o k s zu ra p o d rewn ian ej p o d ło d ze. – Pen n y ! Po d n o s zę wzro k i wid zę p rzed s o b ą u ś miech n ięteg o Ollieg o . A jed n o jes t p ewn e – ma p rzes ło d k i u ś miech . Do s iad a s ię d o mn ie, a Seb as tian s taje n ap rzeciwk o i mierzy mn ie ch ło d n y m s p o jrzen iem. J es t o d n as d wa lata s tars zy i n ależy d o n ajp o p u larn iejs zy ch – i n ajb ard ziej aro g an ck ich – o s ó b ze s wo jeg o ro czn ik a. Zd o b y ł mis trzo s two reg io n u w ten is ie. Po d o b n o k ied y ś p o wied ział An d y ’emu M u rray o wi, że p o win ien p o p raco wać n ad b ack h an d em. Wcale b y mn ie n ie zd ziwiło , g d y b y to b y ła p rawd a. – Co ch ces z? – rzu ca k ró tk o d o Ollieg o . – Weźmies z mi s h ak e’a czek o lad o weg o ? – p y ta Ollie. Seb as tian ro b i tak ą min ę, jak b y b rat p o p ro s ił g o o k u b ek wy mio cin . – Co ? M o że ch ciałb y ś d o n ieg o jes zcze k o lo ro wą p o s y p k ę i ru rk ę czek o lad o wą? Ollie p rzy tak u je i p ierws zy raz, o d k ąd g o zn am, wy g ląd a n a zaws ty d zo n eg o . Seb as tian k ręci g ło wą i wzd y ch a. – Ale z cieb ie d zieciak . – Ok ej, w tak im razie zamó w mi k awę. – Ollie jes t ju ż cały czerwo n y . Dziwn ie s ię czu ję, p atrząc n a n ieg o w tak im s tan ie. Bard zo mi g o s zk o d a. Seb as tian p o d ch o d zi d o lad y i s taje w k o lejce za Ellio tem, a ja zaczy n am p an ik o wać. Nie wiem, jak Ellio t zareag u je, k ied y zo b aczy , że p rzy s iad ło s ię d o n as Ch o d zące Selfie. – Śmies zn ie s ię s k ład a, że n a cieb ie wp ad łem – mó wi Ollie, ś ciąg ając s zalik . – Pó ł g o d zin y temu n ap is ałem d o M eg an , żeb y p o d ała mi twó j n u mer.
– Nap rawd ę? – zamias t n o rmaln eg o g ło s u z mo jeg o g ard ła wy d o b y wa s ię jak iś s k rzek . Ch rząk am i p ró b u ję jes zcze raz. – A d laczeg o ? – Teraz mó j g ło s b rzmi tak n is k o , jak b y m b y ła mężczy zn ą. Sp u s zczam wzro k n a o b ru s , żału jąc, że n ie mo że w mag iczn y s p o s ó b o ży ć i o win ąć s ię wo k ó ł mn ie, zan im zn ó w s ię s k o mp ro mitu ję. – Ch ciałem cię zap y tać, czy n ie p o s złab y ś ze mn ą ju tro n a lu n ch . Zerk am n a Ollieg o , zas tan awiając s ię, czy p rzy p ad k iem n ie ś n ię. M o że ws zy s tk o , co s ię d o tąd wy d arzy ło , to ty lk o s en ? Po s tan awiam to s p rawd zić i s zczy p ię s ię p o d s to łem w n o g ę – tro ch ę za mo cn o . – Au a! Ollie p atrzy n a mn ie zan iep o k o jo n y . – Co s ię s tało ? – Nic, ty lk o … – Wy g ląd ałaś , jak b y co ś cię zab o lało . – Zab o lało . Bo właś n ie… eee… – u s iłu ję wy my ś lić n a p o czek an iu jak ieś wy tłu maczen ie. – Ch y b a co ś mn ie u g ry zło . – Ug ry zło ? Ale co ? – E… p ch ła? „NIE! NIE! NIE! NIE! NIE!”, d źwięczy mi w g ło wie. Ollie tro ch ę s ię o d e mn ie o d s u wa. – To zn aczy , n ie, n … n ie p ch ła – jąk am s ię. – Przecież n ie mam p ch eł an i n ic… Po p ro s tu to b y ło tak ie u czu cie, jak b y … Wiercę s ię z zak ło p o tan ia n a k rześ le, a wted y s k ó rzan a tap icerk a wy d aje g ło ś n y o d g ło s . Brzmi to tak , jak b y m p u ś ciła b ąk a. – To n ie ja, to mo je k rzes ło ! – wo łam. Dlaczeg o , d laczeg o mu s iałam u s iąś ć n a k rześ le z wb u d o wan ą p o d u s zk ą p ierd ziu s zk ą? Przes u wam s ię zn ó w n a s ied zen iu , p ró b u jąc o d two rzy ć ten s am d źwięk , żeb y u d o wo d n ić Olliemu , że mó wię p rawd ę, ale teraz o czy wiś cie k rzes ło o d mawia ws p ó łp racy . Ollie p atrzy n a mn ie w milczen iu . A p o tem p o ciąg a n o s em – n ap rawd ę p o ciąg a n o s em i s ię k rzy wi. O n ie – o n my ś li, że fak ty czn ie p u ś ciłam b ąk a. M y ś li, że mam p ch ły i p u ś ciłam b ąk a! Zaczy n am s ię mo d lić o meteo ry t, k tó ry s p ad n ie n a n as zą k awiarn ię, alb o o ap o k alip s ę zo mb ie – ws zy s tk o mi jed n o , b y le ty lk o Ollie zap o mn iał o ty m, co s ię właś n ie s tało .
– O n ie! J u ż tak p ó źn o ? – wo łam, n awet n ie u d ając, że s p rawd zam g o d zin ę n a zeg ark u alb o n a telefo n ie. – M u s zę lecieć. M u s zę iś ć d o p racy . – Ws taję n iezg rab n ie o d s to lik a. – A co z ju trem? – p y ta Ollie. – J as n e. Sp o tk ajmy s ię. Nap is z d o mn ie. – Wres zcie u d aje mi s ię p o wied zieć co ś , co n ie b rzmi id io ty czn ie. Co właś ciwie b rzmi całk iem fajn ie. Ale ch wilę p ó źn iej, k ied y b io rę s wo ją k u rtk ę i p łas zcz Ellio ta, zap lątu ję s ię we włas n y s zalik i wp ad am n a k eln erk ę, k tó ra n ies ie tacę g rillo wan y ch k an ap ek . Talerze i s ztu ćce s p ad ają z b rzęk iem n a p o d ło g ę, a w k awiarn i zap ad a p o two rn a cis za. Czu ję, że ws zy s cy n a mn ie p atrzą. J ak imś cu d em u d aje mi s ię u n ik n ąć k o lejn y ch k atas tro f w d ro d ze d o Ellio ta. – M u s imy ju ż iś ć – mó wię d o n ieg o p rzez zaciś n ięte zęb y . – J ak to ? – mars zczy b rwi. – A co z n as zy m jed zen iem? – Weź b ab eczk i n a wy n o s i p rzy n ieś je d o s alo n u . To n ag ły wy p ad ek . Dzięk i. Pa! A p o tem rzu cam mu jeg o p łas zcz i wy b ieg am n a u licę.
M ijają jak ieś d wie g o d zin y , zan im mo je p o liczk i o d zy s k u ją zwy k łą temp eratu rę. Ellio t u zn ał całą s y tu ację za n ies amo wicie zab awn ą. J eg o zd an iem p o win n am b y ła o d p o wied zieć Olliemu : „Kto czu je, ten p ro d u k u je!”. Ale o n n ic n ie ro zu mie. Nig d y wcześ n iej n ie zd arzy ło mi s ię, żeb y k to ś , k to mi s ię n ap rawd ę p o d o b a, ch ciał zap ro s ić mn ie n a ran d k ę. M o g ę s ię zało ży ć, że w całej h is to rii ran d ek o d p o czątk u ś wiata żad n a d ziewczy n a n ig d y n ie p o wied ziała ch ło p ak o wi, k tó ry ch ciał s ię z n ią u mó wić, że ma p ch ły – i n a p ewn o żad n a n ie p u ś ciła p o tem b ąk a! A d o k ład n iej: n ie b rzmiała, jak b y p u ś ciła b ąk a. M y ś lę, że n ie mo żn a s o b ie wy o b razić g o rs zej reak cji! Ro zg ląd am s ię p o „Na d o b re i n a złe” z mo jeg o miejs ca za lad ą. An d rea s to i p rzy wies zak ach z s u k n iami i p o mag a mło d ej k o b iecie zd ecy d o wać, czy lep s ze b ęd zie wes ele w s ty lu Barb ie czy w s ty lu Ko p ciu s zk a. J ej n arzeczo n y s ied zi w fo telu w ro g u s alo n u . M a fo ch a, o d k ąd u s ły s zał, że n ie o rg an izu jemy wes el w s ty lu Fo rmu ły 1 . J es t d o p iero trzecia, ale n a d wo rze ju ż zaczy n a s ię ro b ić ciemn o . Zmarzn ięci p rzech o d n ie mijają s alo n z p o n u ry mi min ami. Ch o ciaż mu s zę p raco wać, cies zę s ię, że tu jes tem. Szczerze mó wiąc, w s alo n ie n ig d y n ie czu ję s ię jak w p racy . M ama s two rzy ła p ięk n e miejs ce, k tó re d zięk i mig o czący m lamp k o m, ś wieczk o m zap ach o wy m i p rzy jemn ej mu zy ce p rzy p o min a raczej wy s p ę wró żek . Wy d aje mi s ię, że jak o jed y n y s k lep w Brig h to n – a mo że w całej Wielk iej Bry tan ii – p u s zczamy mu zy k ę ze s tareg o g ramo fo n u . Trzas k ig ły n a win y lu p as u je d o atmo s fery s alo n u , zwłas zcza że n as za p lay lis ta s k ład a s ię z k limaty czn y ch p io s en ek miło s n y ch . Każd emu , k to p rzes tąp i p ró g „Na d o b re i n a złe”, u d ziela s ię ten ciep ły , b ło g i n as tró j. Ch y b a że k to ś – tak jak ja – p rzed ch wilą o ś wiad czy ł ch ło p ak o wi, w k tó ry m s ię k o ch a o d s ześ ciu lat, że ma p ch ły . Po s tan awiam zająć my ś li czy mś in n y m n iż mo ja „Ko mp ro mitu jąca h is to ria o p ch łach i b ąk ach ” i id ę o b ejrzeć wy s tawę. M ama zmien ia wy s tró j co k ilk a ty g o d n i, żeb y p o k azać n ajn o ws ze tren d y wes eln e. Teraz tematem wy s tawy jes t ś lu b w s ty lu Downton Abbey. M an ek in w o k n ie ma n a s o b ie b iałą, falb an ias tą s u k n ię z d łu g imi
ręk awami i tak wy s o k im k o łn ierzem, że k o jarzy s ię b ard ziej z b lu zk ą. Zau ważam, że b ro s zk a p rzy p ięta d o k o łn ierza tro ch ę s ię p rzek rzy wiła, więc wd rap u ję s ię n a g ó rę i s taję o b o k man ek in a, żeb y ją p o p rawić. Kied y s ię o d wracam, b y zes k o czy ć n a d ó ł, zau ważam n a u licy p arę, k tó ra p rzy g ląd a s ię wy s tawie. Ko b ieta wp atru je s ię w s u k n ię ś lu b n ą i ch o ciaż n ie s ły s zę jej s łó w, p o zn aję p o ru ch u warg , że mó wi: „O mó j Bo że!”. Wracając za lad ę, s ły s zę d źwięczen ie d zwo n eczk a n ad d rzwiami. Wes zli d o ś ro d k a. – J es t p o p ro s tu p rześ liczn a! – wo ła k o b ieta z s iln y m amery k ań s k im ak cen tem. Uś miech am s ię d o n ich . – Dzień d o b ry , w czy m mo g ę p o mó c? Ob o je o d wzajemn iają mó j u ś miech – ich zęb y s ą id ealn ie p ro s te i lś n iąco b iałe, jak k lawis ze p ian in a. – Ch cielib y ś my s ię ty lk o d o wied zieć, czy o rg an izu jecie wes ela za g ran icą? – p y ta mężczy zn a. Kied y s tają p rzy lad zie, u d erza mn ie zap ach jeg o p ły n u p o g o len iu . Nie p rzy p o min a tan iej wo d y k o lo ń s k iej, k tó rą To m p ry s k a s ię p rzed wieczo rn y m wy jś ciem; jes t b ard ziej s u b teln y i p ik an tn y . Pach n ie, jak b y b y ł d ro g i. – Właś ciwie to n ie jes tem p ewn a – o d p o wiad am. M ama zo rg an izo wała k ilk a zag ran iczn y ch wes el, ale d la p rzy jació ł. Nie zamierzam jed n ak zn iech ęcić p o ten cjaln eg o k lien ta. – A o czy m p ań s two my ś leli? – Po b ieramy s ię tu ż p rzed Bo ży m Naro d zen iem – zaczy n a mężczy zn a. Najwy raźn iej zau waża zd u mien ie n a mo jej twarzy , b o d o rzu ca: – Tak , TYM Bo ży m Naro d zen iem, czy li za ty d zień ! Ale d ziś ran o d o wied zieliś my s ię, że n as z k o n s u ltan t ś lu b n y jed n ak n ie ma czas u … – Uciek ł z p an n ą mło d ą z o s tatn ieg o wes ela, jak ie o rg an izo wał! – d o rzu ca k o b ieta. Po ws trzy mu ję u ś miech . Ellio t i To m u zn alib y tę h is to rię za meg azab awn ą, ale ja mó wię ty lk o : – Ojej. – To b ard zo s tres u jące – o p o wiad a k o b ieta. – Zwłas zcza że p rzy jech aliś my d o Wielk iej Bry tan ii w in teres ach i n ie mamy czas u s p o tk ać s ię z żad n y m k o n s u ltan tem ś lu b n y m w k raju . – M y ś leliś my o ty m, żeb y ws zy s tk o o d wo łać – wch o d zi jej w s ło wo mężczy zn a. – Ale teraz zo b aczy liś my was zą cu d n ą wy s tawę – ciąg n ie k o b ieta. – Po p ro s tu
u wielb iam Downton Abbey… To wielk i h it w Stan ach . – Dlateg o zas tan awiamy s ię, czy n ie ch cielib y ś cie p rzejąć o rg an izacji n as zeg o wes ela – wy jaś n ia mężczy zn a. – Na p ewn o wy s zło b y u ro czo – d o d aje jeg o n arzeczo n a. Sfo s zo n y mężczy zn a w fo telu mamro cze co ś p o d n o s em. – Oczy wiś cie – o d p o wiad am s zy b k o . – Właś cicielk ą s alo n u jes t mo ja mama, ale ch wilo wo jej n ie ma. Czy mo g ę p ro s ić o jak iś k o n tak t d o p ań s twa? Przek ażę jej, żeb y zad zwo n iła, k ied y wró ci. – Oczy wiś cie. Nazy wam s ię J im Brad y . M ężczy zn a p o d aje mi wizy tó wk ę. Wid ać, że d u żo k o s zto wała: litery s ą wy tło czo n e n a g ru b y m, jed wab iś cie g ład k im p ap ierze. – A ja Cin d y J o h n s o n , ju ż n ied łu g o Brad y – mó wi k o b ieta z u ś miech em, p o d ając mi ró wn ie eleg an ck ą wizy tó wk ę. – Oczy wiś cie s alę mamy ju ż zarezerwo wan ą, więc wy s tarczy ło b y , g d y b y ś cie zajęli s ię wy s tro jem – wy jaś n ia J im. – Po b ieramy s ię w h o telu Wald o rf As to ria w No wy m J o rk u – d o rzu ca Cin d y i p atrzy n a mn ie wy czek u jąco , więc d o my ś lam s ię, że to b ard zo d o b rze. – Ws p an iale – mó wię z u ś miech em. – Och , ws zy s cy macie tu tak i u ro czy ak cen t! – Cin d y o d wraca s ię d o J ima z ro zis k rzo n y m s p o jrzen iem. – Ko ch an ie, jeś li b ęd ziemy mieli wes ele w s ty lu Downton Abbey, to mo że p o win n iś my zło ży ć p rzy s ięg ę z b ry ty js k im ak cen tem? – Od wraca s ię z p o wro tem d o mn ie. – Czy to n ie b y ło b y cu d o wn e? – Tak , rzeczy wiś cie – u ś miech am s ię d o n iej. Ob rażo n y mężczy zn a w fo telu s p o g ląd a n a mn ie i p rzewraca o czami. – J ak s ię n azy wa ó s ma żo n a k u ch arza? – p y ta mn ie tata, g d y ty lk o wch o d zę d o s alo n u . Razem z To mem s ied zą ro zwalen i n a n as zej n aro żn ej k an ap ie i o g ląd ają w telewizji mecz p iłk i n o żn ej, wy żerając p o p co rn z o g ro mn ej mis k i. Zaws ze tak to s ię k o ń czy , k ied y zo s tają s ami w d o mu . – Nie p y taj g o – p ro s i To m, p o s y łając mi b łag aln e s p o jrzen ie. – Będ zies z teg o żało wać aż d o ś mierci. – Nie b ęd zie – zap rzecza b ły s k awiczn ie tata. – Pen o d zied ziczy ła p o mn ie wy rafin o wan e p o czu cie h u mo ru . J ak o jed y n a, n ies tety ! – Klep ie k an ap ę, p o k azu jąc mi, żeb y m u s iad ła o b o k n ieg o .
M a rację, rzeczy wiś cie mamy tak ie s amo p o czu cie h u mo ru . Nie wiem ty lk o , czy jes t wy rafin o wan e. – Nie wiem. J ak s ię n azy wa ó s ma żo n a k u ch arza? – p y tam, b io rąc g arś ć p o p co rn u z mis k i. – Nieee! – wy je To m, ch o wając g ło wę p o d p o d u s zk ę. – Us mażo n a! Patrzy my n a s ieb ie z tatą i wy b u ch amy ś miech em. To m jęczy s p o d s wo jej p o d u s zk i. – J ak b y ło w s alo n ie? – p y ta tata, k ied y u d aje s ię n am u s p o k o ić. – Raczej s p o k o jn ie – o d p o wiad am i wid zę, jak p o twarzy taty p rzeb ieg a cień n iep o k o ju . Więk s zo ś ć lu d zi b ierze ś lu b latem, więc zimą zaws ze mamy n ajmn iej k lien tó w, ale w ty m ro k u jes t jes zcze g o rzej n iż zwy k le. – Ah a, ale p ara Amery k an ó w p y tała, czy n ie u rząd zilib y ś my ich wes ela w No wy m J o rk u . Wy d awali s ię d o ś ć zd ecy d o wan i. Tata u n o s i b rwi. – Nap rawd ę? – Tak , ch cą mieć wes ele w s ty lu Downton Abbey. Ale p o trzeb u ją k o g o ś n ajs zy b ciej, jak s ię d a. M ają termin tu ż p rzed ś więtami, a ich k o n s u ltan t ś lu b n y u ciek ł z p an n ą mło d ą ze s wo jeg o o s tatn ieg o wes ela. Teraz To m wy b u ch a ś miech em. – Z czeg o s ię ś miejecie? – p y ta mama o d p ro g u , zd ejmu jąc p łas zcz. – J ak s ię n azy wa ó s ma żo n a… – zaczy n a tata. – Nie! – p rzery wa mu To m. – Nie z teg o s ię ś miejemy . Śmiejemy s ię z teg o : d laczeg o p ara Amery k an ó w mu s i o d wo łać s wo je wes ele? M ama p atrzy n a n as tak , jak b y ś my ws zy s cy zwario wali. Częs to jej s ię to zd arza. – Bo ich k o n s u ltan t ś lu b n y u ciek ł z p an n ą mło d ą ze s wo jeg o o s tatn ieg o wes ela! – To m zn ó w p ars k a ś miech em. M ama s iad a o b o k mn ie z jes zcze b ard ziej zd u mio n ą min ą. – O czy m o n mó wi? Op o wiad am jej o Cin d y i J imie. – Po b ierają s ię w h o telu , k tó ry n azy wa s ię Wald o rf As to ria – d o d aję n a k o n iec. M ama i tata u n o s zą b rwi w ty m s amy m mo men cie. – Wald o rf As to ria? – p o wtarza ro zmarzo n y m g ło s em tata. – W No wy m J o rk u ? – p y ta mama z ró wn ie ro zmarzo n y m wy razem twarzy .
– Tak . Wzięłam d o n ich n u mery . – Po d aję mamie wizy tó wk i Cin d y i J ima. – Pro s ili, żeb y ś d o n ich zad zwo n iła jak n ajs zy b ciej. Wiem, że zwy k le n ie o rg an izu jemy ś lu b ó w za g ran icą, ale p o my ś lałam, że n ajlep iej b ęd zie, jak s ama z n imi p o ro zmawias z. M am n ad zieję, że d o b rze zro b iłam. M ama i tata s p o g ląd ają n a s ieb ie, a p o tem u ś miech ają s ię d o mn ie s zero k o . – O tak , d o b rze zro b iłaś , k o ch an ie – mó wi mama, p rzy tu lając mn ie mo cn o . Ro d zice zaczy n ają ro zmawiać o h o telu Wald o rf As to ria, a ja d o s taję SM S-a. Ellio t.
Szy b k o ws tu k u ję o d p o wied ź.
Ch wilę p o tem mó j telefo n zn ó w b rzęczy , ale ty m razem d o s taję wiad o mo ś ć o d n iezn an eg o n u meru .
Wp atru ję s ię w telefo n z n ied o wierzan iem. Ollie n ad al ch ce s ię ze mn ą u mó wić, ch o ciaż jes tem Najwięk s zą Niezd arą Ws zech ś wiata! Ch o ciaż my ś li, że mo g ę mieć p ch ły i cierp ię n a ch ro n iczn e wzd ęcia! Ch ce iś ć ze mn ą n a lu n ch ! Do p rawd ziwej res tau racji! Ale jazd a… Ch y b a właś n ie zap ro s ił mn ie n a ran d k ę!
Niewiele rzeczy mo że zetrzeć u ś miech z twarzy d ziewczy n y , k tó rą k to ś ch y b a właś n ie zap ro s ił n a ran d k ę – ale n a p ewn o n ależy d o n ich wid o k , jak jed n a z jej n ajlep s zy ch p rzy jació łek s ied zi n a jej łó żk u z tak d rętwą min ą, jak b y zaraz miała u mrzeć z n u d ó w. M eg an jes t u mn ie o d d wu d zies tu min u t – k tó re ciąg n ą s ię jak d wad zieś cia d n i – i jak n a razie n a ws zy s tk ie mo je p ro p o zy cje reag u je zn u d zo n y m wzru s zen iem ramio n alb o ced zi p rzez zęb y : „Nie, d zięk i”. Po co w o g ó le p rzy ch o d ziła, s k o ro ma zamiar s trzelać fo ch a p rzez całą n o c? W k o ń cu d o ciera d o mn ie, co s ię d zieje. To p ewn ie mo ja k ara za to , co s tało s ię wczo raj wieczo rem w J B’s . Wid o czn ie jes zcze mi n ie wy b aczy ła, że złamałam jej p azn o k ieć. J es tem s o b ą załaman a. Ch y b a zwario wałam, że ją d o s ieb ie zap ro s iłam. J ak mo g łam ch o ćb y p rzez ch wilę p o my ś leć, że b ęd zie tak jak k ied y ś ? M eg an i ja p rzy jaźn imy s ię o d p ierws zeg o d n ia s zk o ły , b o n au czy cielk a p o s ad ziła n as o b o k s ieb ie. Szczerze mó wiąc, n a p o czątk u b y ła to p rzy jaźń ze s trach u . Przez całe wak acje martwiłam s ię, że n ik t n ie b ęd zie s ię ch ciał ze mn ą zap rzy jaźn ić i p rzez n as tęp n y ch SIEDEM LAT b ęd ę s k azan a n a s amo tn e tu łan ie s ię z k las y d o k las y . Ale b ard zo s zy b k o p o lu b iły ś my s ię n ap rawd ę i n ie mu s iałam ju ż martwić s ię s wo im ży ciem to warzy s k im. M o im u lu b io n y m ws p o mn ien iem, w k tó ry m wy s tęp u je M eg an , jes t d zień , k ied y zd ech ł mó j p ies , M ilo . M iały ś my wted y p o d wan aś cie lat. (Oczy wiś cie, ś mierć M ilo n ie jes t mo im u lu b io n y m ws p o mn ien iem – to b y ł jed en z n ajg o rs zy ch d n i w cały m mo im ży ciu ). Kied y M eg an s ię o ty m d o wied ziała, p rzy s zła d o mo jeg o d o mu z to rb ą p ełn ą p rezen tó w, żeb y mn ie p o cies zy ć. Nap is ała n awet wiers z o M ilo p o d ty tu łem Słodkie łapki i d ała mi o p rawio n e zd jęcie, n a k tó ry m g an iam g o p o p ark u . Tak a b y ła k ied y ś – miła i tro s k liwa. Ale p o tem zaczęła in teres o wać s ię ak to rs twem i to taln ie s ię zmien iła – zwłas zcza k ied y d o s tała p ierws zą ro lę w p ro g ramie telewizy jn y m. Nazy wa to ro lą w p ro g ramie telewizy jn y m, ale tak n ap rawd ę wy s tąp iła w rek lamie k leju . M u s iała s k leić ze s o b ą d wie k artk i, u ś miech n ąć s ię d o k amery i p o wied zieć: „Wo w, ale s ię k lei!”. By ła n a ek ran ie p rzez jak ieś p ięć s ek u n d ,
ale o p o wiad a o ty m tak , jak b y d o s tała g łó wn ą ro lę w filmie. I o d tamtej p o ry trak tu je ws zy s tk ich z g ó ry . Łączn ie ze mn ą. Teraz za k ażd y m razem, k ied y s ię wid zimy , mam wrażen ie, że jes tem n a ro zmo wie k walifik acy jn ej n a s tan o wis k o jej n ajlep s zej p rzy jació łk i, i cały czas s tres u ję s ię, że p o wiem alb o zro b ię co ś n ie tak . Teraz też s ię tak czu ję. – Ok ej… – mó wię. – To co ch ces z ro b ić? – Nie wiem. – M eg an ro zg ląd a s ię p o p o k o ju , a jej wzro k p ad a n a jed n o ze zd jęć n a ś cian ie. – No n ie! Po co zro b iłaś zd jęcie k amien ia? Czu ję, jak ś cis k a mn ie w żo łąd k u . Na zd jęciu jes t ś n ieżn o b iały k amień z trzema o two rk ami. Ellio t mó wi, że k ied y ś tak ie k amien ie u ważan o za amu lety . – Ten k amień p rzy n o s i s zczęś cie – wy jaś n iam. – Nib y d laczeg o ? – M eg an p rzy g ląd a s ię zd jęciu k ry ty czn ie. – Bo ma d ziu rk i. Ry b acy zaws ze zab ierali je d o s wo ich ło d zi. M iały zap ewn ić im b ezp ieczeń s two . M eg an u ś miech a s ię lek k o . – J es teś tak a o ry g in aln a, Pen n y ! Zwy k le lu b ię s ły s zeć, że jes tem o ry g in aln a. Ale k ied y M eg an tak o mn ie mó wi, b rzmi to jak n ajg o rs za cech a n a ś wiecie. M am o ch o tę jej wted y p rzy walić. Zamias t teg o ś cis k am mo cn o p o d u s zk ę i wzd y ch am. J eś li tak d alej p ó jd zie, n ie wy trzy mam z n ią całej n o cy . M u s zę jak o ś u rato wać ten wieczó r. – M o że n ało ży my s o b ie mas eczk i? – p y tam z n ad zieją. – M am k ilk a s as zetek ty ch tru s k awk o wy ch mas eczek , k tó ry ch k ied y ś u ży wały ś my . – Nie, d zięk i. Zerk am n a ś cian ę i zas tan awiam s ię, czy Ellio t też s ied zi n a s wo im łó żk u . Czu ję s ię o k ro p n ie n a my ś l, że mo że b y ć k ilk a metró w o d e mn ie, a ja u tk n ęłam n a n ajg o rs zej imp rezie z n o co wan iem ws zech czas ó w i n ie mo g ę g o zo b aczy ć an i z n im p o ro zmawiać. Zb ieram s ię, żeb y jes zcze raz zap y tać M eg an , co ch ce ro b ić, k ied y n ag le ś ciąg a b u ty i s ad o wi s ię wy g o d n iej n a łó żk u . – Co ci o d b iło wczo raj w b ark u ? – p y ta, p atrząc zn acząco n a s wó j u łaman y s ztu czn y p azn o k ieć. – Dlaczeg o zach o wy wałaś s ię tak d ziwn ie? Przez ch wilę p ró b u ję wy my ś lić jak ąś wy mó wk ę. A p o tem p rzy p o min am s o b ie o s tatn i wp is n a mo im b lo g u i to , jak d o b rze s ię p o czu łam, k ied y zwierzy łam s ię ze s wo ich atak ó w p an ik i. M eg an n ic o n ich n ie wie. Ale mo że p o czu jemy s ię ze s o b ą
s wo b o d n iej, jeś li b ęd ę s zczera. Bio rę g łęb o k i o d d ech . – J ak iś czas temu miałam wy p ad ek s amo ch o d o wy z ro d zicami, p amiętas z? M eg an p rzez s ek u n d ę p atrzy n a mn ie wzro k iem b ez wy razu . – A, n o tak . – No , i o d tamtej p o ry d o s taję tak ich d ziwn y ch atak ó w p an ik i i czu ję s ię d o k ład n ie tak s amo jak wted y , k ied y n ie mo g łam s ię wy d o s tać z s amo ch o d u . Wies z, ro b i mi s ię s tras zn ie g o rąco i mam wrażen ie, jak b y m n ie mo g ła o d d y ch ać i… – Weź, n ic mó w o atak ach p an ik i! – p rzery wa mi M eg an . – Nie mo g ę u wierzy ć, że s zk o ln e p rzed s tawien ie jes t ju ż za d wa d n i. Tak s ię b o ję, że d am ciała. – Wy lu zu j. J es teś tam n ajlep s za. – Po ważn ie? – p atrzy n a mn ie, ro zs zerzając z p rzejęcia o czy w k o lo rze czek o lad y . – No właś n ie, czy li s u k ces całeg o p rzed s tawien ia zależy ty lk o o d e mn ie. To n ap rawd ę s tres u jące u czu cie. J eff p o wied ział, że p rzy p o min am mu mło d ą An g elin ę J o lie. J es t to taln y m s ło d ziak iem, ale p rzez to s tres u ję s ię jes zcze b ard ziej. – Ah a. No tak . Na p ewn o d o b rze ci p ó jd zie. – J es t mi p rzy k ro i ro b ię s ię n a n ią zła. Zn ó w s p ro wad ziła ro zmo wę n a s wó j temat – ch o ciaż p ró b o wałam p o wied zieć jej co ś ważn eg o i o s o b is teg o . – Stras zn ie s ię cies zę, że tak ś wietn ie d o s ieb ie p as u jemy z Olliem – d o d aje M eg an . – J eff p o wied ział, że jes teś my jak An g elin a J o lie i Brad Pitt w ty m filmie, w k tó ry m wy s tąp ili razem – n o wies z, wted y , k ied y s ię w s o b ie zak o ch ali. – M eg an s p o g ląd a n a mn ie i rzu ca mi k o lejn y wąs k i u ś mies zek . – Bo wies z, Ollie mó wi mi ws zy s tk o . Czu ję lek k ie md ło ś ci. – Ah a, czy li… czy li wies z o ju trze? M ars zczy b rwi. – O czy m ty mó wis z? Naty ch mias t o b lewam s ię ru mień cem. – Zap ro s ił mn ie n a lu n ch . Prawie wid zę, jak o b racają s ię try b ik i w jej mó zg u , k ied y p rzetwarza tę in fo rmację. Czy li n ic o ty m n ie wied ziała. Czy li Ollie jed n ak n ie mó wi jej ws zy s tk ieg o . – Umó wił s ię z to b ą? A g d zie? – Nad al ma n a twarzy u ś miech , ale tak wy mu s zo n y , że s zczęk a p rawie d rży jej z n ap ięcia.
– W Lu ck y Beach , k o ło p o łu d n ia. – Ty lk o z to b ą? Co ś w jej zs zo k o wan y m wy razie twarzy i to n ie g ło s u , k ied y p y ta: „Ty lk o z to b ą?”, n ap rawd ę mn ie wk u rza. Wiem, że Ollie jes t d u żo wy żej n iż ja w g łu p iej Hierarch ii Szk o ln ej Atrak cy jn o ś ci i Og ó ln ej Fajn o ś ci, ale jeś li jak iś ch ło p ak zap ro s ił cię n a ran d k ę, to two ja p rzy jació łk a p o win n a ch y b a s ię cies zy ć razem z to b ą, a n ie ro zd ziawić u s ta jak ry b a wy rzu co n a n a b rzeg ? Ch y b a że… – Lu b is z Ollieg o ? – wy ry wa mi s ię, zan im jes tem w s tan ie s ię p o ws trzy mać. M eg an mierzy mn ie ch ło d n y m s p o jrzen iem. – J as n e, że lu b ię Ollieg o . – Nie, ch o d zi mi o to , czy ci s ię p o d o b a. M eg an o d rzu ca g ło wę w ty ł i p ars k a s ztu czn y m ś miech em. – Co ś ty . J es t d la mn ie d u żo za mło d y . Patrzę n a n ią i my ś lę w k ó łk o : „Kim ty jes teś ?”. Ch o ciaż M eg an b y ła jed n ą z mo ich n ajlep s zy ch p rzy jació łek p rzez o s tatn ich s ześ ć lat, teraz mam wrażen ie, jak b y m w o g ó le jej n ie zn ała.
Gd y b y w Księdze rekordów Guinnessa b y ła k ateg o ria: „Najg o rs za imp reza z n o co wan iem ws zech czas ó w”, n a p ewn o b y m wy g rała. Po ważn ie. Bu d zę s ię, k ied y n a d wo rze jes t jes zcze ciemn o – a w n ied zielę to k iep s k i p o my s ł – i leżę w łó żk u , wy s y łając telep aty czn e wiad o mo ś ci d o Ellio ta p rzez ś cian ę s y p ialn i. W d zieciń s twie p ró b o waliś my mieć te s ame s n y . M y ś leliś my , s k o ro ś p imy tak b lis k o s ieb ie, to mo żemy trafić d o tej s amej g ig an ty czn ej b ań k i ze s n ami, wis zącej n ad d ach ami n as zy ch d o mó w. Teraz p ró b u ję mu p o wied zieć: „To b y ła k o s zmarn a n o c”. M eg an ś p i g łęb o k o n a ro zk ład an ej k an ap ie w d ru g im k o ń cu p o k o ju . Kied y n a n ią p atrzę, p rzy ch o d zi mi d o g ło wy p o my s ł n a ty tu ł n o weg o wp is u : „Czy mo żn a wy ro s n ąć ze s wo jej n ajlep s zej p rzy jació łk i?”. Czu ję, jak wzb iera we mn ie cała zło ś ć n a M eg an . M am jej w s o b ie ty le, że tru d n o mi ją p o mieś cić. Stras zn ie mn ie męczy , jeś li zd arza s ię to w ch wili, g d y n ie mo g ę n iczeg o n ap is ać. Kied y ś miałam ś wietn y p o my s ł n a p o s t w trak cie k las ó wk i z matematy k i – b y łam p ewn a, że to b ęd zie n ajciek aws zy i n ajzab awn iejs zy tek s t n a mo im b lo g u . Ale p o tem u to n ęłam w mo rzu alg eb ry i k ied y wy s złam z s ali, p rzed o czami wiro wały mi ty lk o d wie litery , x i y. Nad al n ie mo g ę s o b ie p rzy p o mn ieć, o czy m miała b y ć tamta n o tk a. Nie ch cę zap o mn ieć teg o n o weg o p o my s łu , więc b io rę telefo n z s zafk i n o cn ej i ch o wam s ię p o d k o łd rą. Wczo raj w n o cy , k ied y s zły ś my s p ać – o wp ó ł d o d wu n as tej!!! – wy cis zy łam d źwięk i. Teraz wid zę, że Ellio t wy s łał mi SM S-a tu ż p o p ó łn o cy .
Zaczy n am ws tu k iwać o d p o wied ź.
Zaraz p o ty m, jak wy s łałam teg o SM S-a, s ły s zę cich e p u k an ie w ś cian ę. Najp ierw s ześ ć s tu k n ięć, a p o tem trzy : „Ko ch am cię”. M am zamiar o d s tu k ać, k ied y s ły s zę jęk M eg an . – Co to za h ałas ? – Nie wiem – k łamię. – To ten twó j s ąs iad ? M eg an wid ziała s ię z Ellio tem wiele razy . Niemo żliwe, żeb y n ie wied ziała, jak s ię n azy wa. Og arn ia mn ie jes zcze więk s za n iech ęć d o n iej. – Nie wiem, czemu s ię z n im zad ajes z – d o rzu ca. – J es t tak i d ziwn y . Kład ę s ię n a ręk ach , żeb y n ie wy s k o czy ć z łó żk a i n ie p rzy walić jej z całej s iły p o d u s zk ą w g ło wę.
– Przy n ies ies z mi k awy ? – p y ta. – Ok ej. Ch o ciaż właś n ie o b raziła mo jeg o n ajlep s zeg o p rzy jaciela, ch o ciaż to taln ie zep s u ła wczo rajs zy wieczó r i ch o ciaż mam o ch o tę u d u s ić ją p o d u s zk ą, tak s ię cies zę z p retek s tu , żeb y u ciec o d n iej n a k ilk a min u t, że n aty ch mias t wy s k ak u ję z łó żk a i zak ład am s zlafro k . Na d o le zas taję tatę p rzy k u ch en n y m s to le z k u b k iem h erb aty i g azetą. J es t ran n y m p tas zk iem tak s amo jak ja. M a p o targ an e wło s y p o s p an iu , a jeg o twarz p o k ry wa s zary cień zaro s tu . – Hej – mó wi n a mó j wid o k . – J ak tam n o co wan ie? Sp o g ląd am n a n ieg o , u n o s ząc b rwi. – Aż tak d o b rze? Kiwam g ło wą i id ę n as tawić czajn ik . Kilk a ty g o d n i temu , k ied y ro b iliś my razem s p ag h etti, o p o wied ziałam tacie, że o s tatn io k iep s k o s ię d o g ad u jemy z M eg an . – Tato ? – Słu ch am. – M y ś lis z, że z p rzy jaźn i mo żn a wy ro s n ąć? – No p ewn ie – u ś miech a s ię tata. – To zu p ełn ie n o rmaln e, zwłas zcza w was zy m wiek u , k ied y tak s ię zmien iacie. – Po k azu je, żeb y m u s iad ła o b o k n ieg o . – Op o wiad ałem ci k ied y ś o Timo th y m Tay lo rze? Kręcę g ło wą. – Przez całą p o d s tawó wk ę b y ł mo im n ajlep s zy m p rzy jacielem. Zaws ze trzy maliś my s ię razem. Ale k ied y p o s zliś my d o g imn azju m, b ard zo s ię zmien ił i p o p ro s tu n ie ch ciałem ju ż s p ęd zać z n im czas u . – Dlaczeg o ? Co tak ieg o zro b ił? – Zaczął g rać w ru g b y ! – wo ła tata ze ś miech em. M a o b s es ję n a p u n k cie p iłk i n o żn ej i n ie ro zu mie lu d zi, k tó rzy wo lą ru g b y . – Ale mó wiąc p o ważn ie, to n ie ch o d ziło ty lk o o to . Zro b ił s ię s tras zn ie zaro zu miały . Przes tałem mieć z n im co k o lwiek ws p ó ln eg o . – I co b y ło d alej? Po k łó ciliś cie s ię? – Nie. Nas ze d ro g i p o p ro s tu s ię ro zes zły . I o b aj zap rzy jaźn iliś my s ię z in n y mi lu d źmi, z k tó ry mi więcej n as łączy ło . Więc n ie martw s ię jaś n ie p an ią – p rzy ty ch s ło wach ws k azu je s u fit. – Ws zy s tk o b ęd zie d o b rze, czas em p o p ro s tu trzeb a d ać s o b ie z k imś s p o k ó j.
– Dzięk i, tato . – Ws taję i cału ję g o w czu b ek g ło wy . – Nie ma s p rawy – ś mieje s ię. – Kto b y p o my ś lał, że p o trafię b y ć tak i mąd ry z s ameg o ran a – i to p o tak n is k iej d awce k o fein y ! Kied y wracam d o p o k o ju , M eg an jes t ju ż u b ran a. Po cich u s ię z teg o cies zę – mam n ad zieję, że to zn aczy , że n ied łu g o s o b ie p ó jd zie. – Two ja k awa – p o d aję jej k u b ek . Bierze g o o d e mn ie, ale zamias t mi p o d zięk o wać, mó wi ty lk o : – To w co s ię u b ierzes z n a lu n ch z Olliem? Patrzę n a n ią o s zo ło mio n a. Nas za k o s zmarn a imp reza z n o co wan iem tak mn ie zes tres o wała, że w o g ó le s ię n ad ty m n ie zas tan awiałam. – Na two im miejs cu wy b rałab y m co ś n ap rawd ę n a lu zie. Ch y b a n ie ch ces z, żeb y s o b ie p o my ś lał, że za b ard zo s ię s taras z. Po ży czy łab y m ci mo ją b lu zę z k ap tu rem, ale mo im zd an iem k iep s k o ci w ty m k o lo rze. – Up ija ły k k awy i u ś miech a s ię d o mn ie s ło d k o . – J ak a s zk o d a, że mas z ru d e wło s y . Nic d o n ich d o k o ń ca n ie p as u je, p rawd a? W ty m mo men cie d o ciera d o mn ie, że jeś li ch cę mieć ch o ćb y n ajmn iejs zą s zan s ę n a to , żeb y s p ęd zić miło p o ran ek i cies zy ć s ię n a s p o tk an ie z Olliem, mu s zę p o zb y ć s ię M eg an . I to n aty ch mias t. – Stras zn ie cię p rzep ras zam, ale tata p o wied ział mi właś n ie, że jes tem p o trzeb n a w s alo n ie. M eg an mars zczy b rwi. – W n ied zielę? – Tak . Więc n ies tety mu s is z ju ż iś ć. M eg an wy g ląd a n a n ap rawd ę zawied zio n ą. – O, a ch ciałam p o mó c ci s ię p rzy g o to wać. Zmu s zam s ię d o u ś miech u . – W p o rząd k u , jak o ś s o b ie p o rad zę. Patrzy n a mn ie, u n o s ząc b rwi. – Na p ewn o ? – Tak , n a s to p ro cen t. Ok azu je s ię jed n ak , że jeś li ch o d zi o p rzy g o to wan ia d o ran d k i z Olliem, zu p ełn ie s o b ie n ie rad zę. Pó ł g o d zin y p o wy jś ciu M eg an mó j p o k ó j wy g ląd a tak , jak b y w s zafie wy b u ch ła b o mb a ato mo wa. W ferwo rze p rzy mierzan ia i p o ś p ies zn eg o zd zieran ia z s ieb ie ró żn y ch rzeczy , zarzu ciłam u b ran iami k ażd y cen ty metr
k wad rato wy mo jej s y p ialn i. Patrzę n a rajs to p y w p as k i zwis ające z ży ran d o la i wzd y ch am. W co ja mam s ię u b rać? To p o ważn y p ro b lem. Lu d zie w tak iej s y tu acji p is zą d o ru b ry k z p o rad ami z p ro ś b ą o p o mo c. Zwy k le k ied y p rzeży wam jak ik o lwiek k ry zy s mo d o wy , o d razu id ę z ty m d o Ellio ta, ale ty m razem ch o d zi o Ollieg o . Nie wy o b rażam s o b ie, żeb y Ellio t ch ciał s ię w to mies zać. Krążę p o p o k o ju , wzd y ch ając ciężk o ; h u mo ru n ie p o p rawia mi n awet wid o k mo rza n a h o ry zo n cie. W k o ń cu za g o d zin ę mam b y ć n ad mo rzem, a ja NADAL NIE J ESTEM UBRANA! Wted y p rzy ch o d zi mi d o g ło wy p y tan ie: „Co b y m zało ży ła, g d y b y to zależało ty lk o i wy łączn ie o d e mn ie?”. Po d ch o d zę d o s to s u u b rań o b o k fo tela b u jan eg o i wy ciąg am czarn ą, ro zk lo s zo wan ą s u k ien k ę w maleń k ie fio leto we s erd u s zk a. Wk ład am d o n iej k ry jące czarn e rajs to p y . Lu s tro p o k azu je, że s u k ien k a leży n a mn ie id ealn ie, a mo ja talia wy g ląd a w n iej n ap rawd ę wąs k o . J u ż mam ws u n ąć n a s to p y p arę b alerin ek , k ied y zn ó w s ły s zę w g ło wie to s amo p y tan ie: „Co b y m zało ży ła, g d y b y to zależało ty lk o i wy łączn ie o d e mn ie?”. Przetrząs am d n o s zafy w p o s zu k iwan iu mo ich b o tk ó w mo to cy k lo wy ch . Na wierzch n arzu cam czarn ą s k ó rzan ą k u rtk ę. M am wrażen ie, że s ły s zę, jak mó j ap arat wo ła: „Nie zap o mn ij o mn ie!”. Ws u wam g o d o k ies zen i. J u ż d awn o temu n au czy łam s ię n ig d y n ie zo s tawiać g o w d o mu . Właś n ie w te d n i, k ied y n ie miałam g o p rzy s o b ie, zaws ze n ad arzała s ię o k azja n a n ies amo wite zd jęcia. A k to wie, jak a o k azja n ad arzy s ię p rzy Olliem… In s ty n k to wn ie ru mien ię s ię n a my ś l, że Ollie mó g łb y p o p ro s ić, żeb y m zro b iła n am zd jęcie razem. Ch o ciaż n ie zn o s zę s elfie, ws p ó ln e zd jęcia p ar n ie s ą tak ie złe… Ok ej, mo że tro ch ę s ię ro zp ęd ziłam – ale k ażd a d ziewczy n a ma ch y b a p rawo b y ć p o d ek s cy to wan a, k ied y ch ło p ak , w k tó ry m s ię k o ch a, zap ro s i ją n a ran d k ę?
Oczy wiś cie, g d y ty lk o d o cieram n a p lażę, mo ja n o wo o d k ry ta p ewn o ś ć s ieb ie zaczy n a s ię ro zwiewać. „A co , jeś li n ie p rzy jd zie? J eś li to b y ł ty lk o g łu p i żart? J eś li p o tk n ę s ię d o k ład n ie w mo men cie, w k tó ry m b ęd zie ch ciał mn ie p o cało wać? Ran y , a co , jeś li mn ie p o cału je?! Nie wy g łu p iaj s ię, wcale cię n ie p o cału je” – g ło s w mo jej g ło wie p rawie wp ęd za mn ie w h is terię. Po s tan awiam iś ć d o k awiarn i p lażą. M am n ad zieję, że b lis k o ś ć mo rza mn ie tro ch ę u s p o k o i. „Kamy k i s ą mo k re! Zaraz s ię p rzewró cis z! Przewró cis z s ię i b ęd zies z ch o d zić z wo d o ro s tami p rzy k lejo n y mi d o s ied zen ia jak n a u ro d zin o wy m g rillu To ma”. Od razu zwaln iam. M o rze jes t p ięk n e i s p o k o jn e. Zimo we s ło ń ce s k rzy s ię n a wo d zie jak wars twa b ro k atu . Bio rę g łęb o k i o d d ech , wciąg ając d o p łu c s ło n e p o wietrze. A p o tem jes zcze jed en . „A co , jeś li n aro b i n a cieb ie mewa?!” – Zamk n ij s ię! – rzu cam g ło ś n o , ale s zy b k o p o d n o s zę g ło wę, żeb y s p rawd zić, czy n ie k rążą n ad e mn ą żad n e p tak i. Kied y ją o p u s zczam, k ilk a k ro k ó w o d e mn ie s to i Ollie. – Sk ąd s ię tu wziąłeś ? – to p ierws ze, co p rzy ch o d zi mi d o g ło wy . – Przy s zed łem – o d p o wiad a, rzu cając mi d ziwn e s p o jrzen ie. – Ws zy s tk o o k ej? Wy g ląd ałaś , jak b y ś mó wiła d o s ieb ie. – Co ? A n ie, ja ty lk o … ja ty lk o … ś p iewałam. – Śp iewałaś ? – Tak , n o wies z. Śp iewałam. Pio s en k ę. – Tak , wiem, n a czy m p o leg a ś p iewan ie. – J as n e, że wies z. So rk i. So rk i?!! Od k ied y ja mó wię „s o rk i”?! Sp ęd ziłam z Olliem d o k ład n ie d zies ięć s ek u n d , a o n ju ż n a p ewn o my ś li, że zwario wałam, b o ś p iewam d o s ieb ie i mó wię „s o rk i”. Lu n ch n ie zap o wiad a s ię n ajlep iej. – M as z ze s o b ą ap arat? – p y ta. – Tak – o d p o wiad am, czu jąc, że s erce zaczy n a mi s zy b ciej b ić. Czy ju ż mn ie
p o p ro s i, żeb y m zro b iła n am razem zd jęcie? – A d laczeg o p y tas z? – Zas tan awiałem s ię p o p ro s tu , czy n ie zro b iłab y ś mi k ilk u zd jęć tu , n a p laży . Przy d ały b y mi s ię tak ie, wies z, arty s ty czn e fo tk i, n a mó j p ro fil in tern eto wy . A ty jes teś tak im ś wietn y m fo to g rafem. – Po s y ła mi jed en ze s wo ich p ro mien n y ch u ś miech ó w. – Ah a. Ok ej. – Nie wiem, co o ty m my ś leć. Ch y b a n ie p o to ch ciał s ię ze mn ą s p o tk ać? Nie, n a p ewn o mó wił wczo raj o lu n ch u . Czy li te zd jęcia to ty lk o tak i d o d atek . Do p iero wp ad ł n a ten p o my s ł. „Przes tań s ię tak d en erwo wać”, mó wię s o b ie i wy ciąg am z k ies zen i ap arat. – Po my ś lałem, że mo g lib y ś my p s try k n ąć k ilk a n a mo lo . – J as n e. Kied y ru s zamy p lażą w k ieru n k u mo la, mija n as b ieg aczk a, k tó ra u ś miech a s ię n a n as z wid o k . Czu ję p rzy p ły w s zczęś cia. Na p ewn o p o my ś lała, że Ollie i ja jes teś my razem. Szk o d a ty lk o , że n ie czu ję s ię z n im tro ch ę s wo b o d n iej i p rzy jemn iej. Szu k am czeg o ś ciek aweg o – i n iek o mp ro mitu jąceg o – d o p o wied zen ia. – Pewn ie jes teś b ard zo d u mn y ze s wo jeg o b rata. Ollie s p o g ląd a n a mn ie zd ziwio n y . – Dlaczeg o ? – Bo tak d o b rze g ra w ten is a. Ollie mru czy co ś p o d n o s em i wb ija wzro k w mo rze. J eg o twarz p rzy b iera p o ważn y wy raz. Światło p ad a n a n ią w tak i s p o s ó b , że u wy d atn ia jeg o k o ś ci p o liczk o we. Su p er wy g ląd ało b y to n a czarn o -b iały m zd jęciu . – Nie ru s zaj s ię – mó wię, włączając ap arat. – Co ? – Ollie mars zczy b rwi. – Nie zmien iaj wy razu twarzy i s p ó jrz zn o wu n a mo rze. To b ęd zie fajn e zd jęcie. – A, w p o rząd k u . – Twarz Ollieg o n aty ch mias t s ię ro zp o g ad za. Od wraca ją zn ó w w s tro n ę mo rza. – M o że b y ć tak ? – Id ealn ie. Ro b ię zb liżen ie i u s tawiam s ię tak , żeb y cień p ad ał n a jeg o twarz p o d o d p o wied n im k ątem, a p o tem wcis k am mig awk ę. – Ch o d ź, zo b aczmy , jak wy s zło . – Ollie p o ch y la s ię, żeb y s p o jrzeć n a ek ran ap aratu , a n as ze g ło wy p rawie s ię ze s o b ą s ty k ają. Pach n ie p ły n em p o g o len iu i miętą. Serce zaczy n a mi walić w p iers iach . – Wy g ląd a n ap rawd ę s u p er. – Patrzy n a mn ie i u ś miech a s ię. J eg o o czy wid zian e z tak b lis k a s ą n iemo żliwie b łęk itn e.
Uś wiad amiam s o b ie, że g d y b y ch ciał mn ie teraz p o cało wać, p rawie n ie mu s iałb y s ię ru s zać. Patrzy my n a s ieb ie jes zcze p rzez s ek u n d ę. – J es teś w ty m n ap rawd ę d o b ra, co ? – mó wi cis zej n iż zwy k le. – Dzięk i. – Od wracam wzro k , zaws ty d zo n a, i czar p ry s k a. Id ziemy d alej. M ija n as n as tęp n y ch d wó ch b ieg aczy . Kamy k i ch rzęs zczą im p o d s to p ami. – A mo że zro b is z mi jed n o , n a k tó ry m leżę? – p y ta Ollie. – Wies z, to b y ło b y co ś tro ch ę in n eg o . – Pewn ie. – Przed o czami p o jawia mi s ię o b raz, jak leży my p rzy tu len i n a p laży . Ro b ię s ię czerwo n a. Ollie k ład zie s ię n a k amy k ach . – M o że zro b is z mi zd jęcie o d g ó ry ? – Ok ej, mo że fajn ie wy jś ć. – Staję o b o k Ollieg o i p ró b u ję zn aleźć d o b re u jęcie, ale n ie u d aje mi s ię; k ad r n ie jes t wy s tarczająco wy ś ro d k o wan y . – Ch y b a b ęd ę mu s iała s tan ąć d o k ład n ie n ad to b ą – mó wię. Ollie s p o g ląd a n a mn ie i u ś miech a s ię. Czu ję, jak wzd łu ż k ręg o s łu p a p rzeb ieg a mi p rzy jemn y d res zcz. Os tro żn ie p rzen o s zę s to p ę n ad jeg o ciałem i s taję n ad n im o k rak iem. W o b iek ty wie wid zę ro ześ mian ą twarz Ollieg o . – M am n ad zieję, że n ie zag ląd as z mi p o d s u k ien k ę – żartu ję. Ollie ch ich o cze. – No jas n e, że n ie! Przez ch wilę wy d aje mi s ię, że u d ało mi s ię d o k o n ać n iemo żliweg o – flirto wać z Olliem i n ie wy jś ć n a wariatk ę. Ale ch wilę p ó źn iej, d o k ład n ie w mo men cie, k ied y ro b ię mu zd jęcie o d g ó ry , k amy k i zaczy n ają s ię ro zs u wać i s to p y ro zjeżd żają mi s ię w p rzeciwn y ch k ieru n k ach . Ro zp aczliwie u s iłu ję złap ać ró wn o wag ę, ale to ty lk o p o g ars za s y tu ację i n ag le s ied zę Olliemu n a b rzu ch u . – Przep ras zam! – wo łam, u s iłu jąc ws tać. Ollie ze ś miech em łap ie mn ie za n ad g ars tek . – Przes tań . To b y ło zab awn e. Ty jes teś zab awn a. Zerk am n a n ieg o p o d ejrzliwie. Ale Ollie n ie mó wi teg o tak , jak M eg an s wo je: „J es teś tak a o ry g in aln a”. W jeg o u s tach b rzmi to jak k o mp lemen t. – Dzięk i – o d p o wiad am. – O Bo że! Co wy wy p rawiacie? Na d źwięk g ło s u M eg an o b o je p o d s k ak u jemy . Od wracam s ię i wid zę, że s to i k ilk a
metró w za n ami, wp atru jąc s ię w n as z n ied o wierzan iem. Za jej p lecami d o s trzeg am s zero k o u ś miech n ięte twarze b liźn iaczek . – J a… ja ty lk o ro b iłam Olliemu zd jęcie – wy jaś n iam, jąk ając s ię, z twarzą czerwo n ą jak p o mid o r. – I ro zjech ały mi s ię s to p y . – No jas n e. – M eg an n ie s p u s zcza ze mn ie wzro k u . Zau ważam, że p rzeb rała s ię z jean s ó w i b lu zy , k tó re miała n a s o b ie, k ied y wy ch o d ziła o d e mn ie z d o mu . Teraz jes t w o b cis łej ś liwk o wej s u k ien ce i k o zak ach d o k o lan . J ak imś cu d em u d aje mi s ię zejś ć z Ollieg o , n ie ro b iąc żad n emu z n as k rzy wd y . – Co wy tu w o g ó le ro b icie? – mó wi M eg an , p atrząc zn acząco n a Ollieg o . – M y ś lałam, że macie iś ć razem n a lu n ch . – Sk ąd … ? – Ollie wy g ląd a n a zaws ty d zo n eg o . – To n ic tak ieg o , ch ciałem p o p ro s tu , żeb y Pen n y zro b iła mi k ilk a zd jęć n a p ro fil in tern eto wy . M eg an o d wraca s ię, żeb y s p o jrzeć n a mn ie z triu mfaln y m u ś miech em. Wy g ląd a, jak b y ch ciała p o wied zieć: „Wid zis z, mó wiłam ci, że to wcale n ie ran d k a”. – Ro b is z tak ie ład n e zd jęcia – o d zy wa s ię Kira, p o d ch o d ząc d o mn ie. – No – p o twierd za Amara. – Po d o b ało mi s ię to ze s tary m mo lo , k tó re zro b iłaś n a p las ty k ę. Uś miech am s ię d o n ich b lad o . – To g d zie p lan o waliś cie iś ć n a lu n ch ? – p y ta M eg an . Ollie wzru s za ramio n ami. – Szczerze mó wiąc, jes zcze s ię n ad ty m n ie zas tan awiałem. Patrzę n a n ieg o zd ezo rien to wan a. – M y wy b ieramy s ię właś n ie d o Nan d o ’s – rzu ca M eg an s ło d k im g ło s em. – Ch cecie d o łączy ć? – Pewn ie – o d p o wiad a Ollie p o ch wili. Czu ję, jak md li mn ie ze zło ś ci, więc mo cn o k o p ię k amy k i p o d mo imi s to p ami. J ed en z n ich wy latu je wy s o k o d o g ó ry . Patrzę z p rzerażen iem, jak s p ad a p ro s to n a b iałeg o teriera, k tó ry p rzech o d zi o b o k n as . Pies s k o wy czy z b ó lu , a jeg o właś ciciel – s taru s zek z wy jątk o wo k rzaczas ty mi b rwiami – rzu ca mi ro zg n iewan e s p o jrzen ie. – Bard zo p rzep ras zam! To b y ł wy p ad ek ! – wo łam. M am o ch o tę d o d ać: „Bo s ama jes tem ch o d zący m wy p ad k iem”. Nie u miem s ię n awet wk u rzy ć tak , żeb y s ię p rzy o k azji n ie s k o mp ro mito wać. – Pen n y ! – wo ła M eg an k arcąco , jak b y b y ła mo ją mamą. – Bied n y p ies ek ! – Wiecie co , ch y b a p ó jd ę d o d o mu – mó wię, u s iłu jąc p o ws trzy mać s ię p rzed
k o p n ięciem k amy k iem w n ią. – Tak ? – M eg an z tru d em u k ry wa rad o ś ć. – A co z mo imi zd jęciami? – p y ta Ollie ze s zczery m ro zczaro wan iem. Nie mo g ę s ię n awet zmu s ić, żeb y n a n ieg o s p o jrzeć. – Wy ś lę ci je p ó źn iej – mamro czę. – No d o b ra, to d o zo b aczen ia ju tro w s zk o le – rzu ca lek k o M eg an . Bliźn iaczk i żeg n ają s ię ze mn ą, a ja p rzy g ry zam warg ę i ru s zam p lażą w p rzeciwn y m k ieru n k u . Nie wiem, czy jes tem b ard ziej zła czy zd ezo rien to wan a. Ale jed n o n ie u leg a wątp liwo ś ci: mam ab s o lu tn ie d o s y ć M eg an .
– Pro s zę, p ro s zę, p ro s zę, o b iecaj mi, że wy s łu ch as z s p o k o jn ie ws zy s tk ieg o , co mam d o p o wied zen ia, i p o czek as z ze zło ś liwy mi k o men tarzami, aż s k o ń czę – b łag am Ellio ta. Zd ąży łam ju ż wró cić d o d o mu i wezwać g o d o s ieb ie n as zy m s y g n ałem alarmo wy m, czy li d zies ięcio ma s tu k n ięciami w ś cian ę. Ellio t o d ch y la s ię n a fo telu b u jan y m i g ład zi s ię p o b ro d zie, u d ając g łęb o k ą zad u mę. – Czy to , co ch ces z mi p o wied zieć, ma jak iś związek z M eg a-n u d ziarą i Ch o d zący m Selfie? – p y ta. – Tak , ale mó g łb y ś n ie mó wić o n ich n ic n iemiłeg o , d o p ó k i n ie s k o ń czę? Ah a, zd an ie: „A n ie mó wiłem” jes t ab s o lu tn ie zak azan e. Ellio t p atrzy n a mn ie z p rzerażen iem. – J ak to ? Zak azan e n a zaws ze – czy d o p ó k i n ie s k o ń czy s z o p o wiad ać? – Na zaws ze. Ellio t wzd y ch a. – No o k ej, ale mo że b ęd zies z mu s iała mn ie zak n eb lo wać. – Ej! – Do b ra, d o b ra, b ęd ę milczał jak g ró b . Siad am n a łó żk u p o tu reck u i ze wzro k iem wb ity m w k o łd rę p o n u ro relacjo n u ję mu s wo je s mu tn e p rzy g o d y , p o cząws zy o d Najg o rs zej Imp rezy z No co wan iem Ws zech Czas ó w aż p o n iezap o mn ian e s ło wa Ollieg o : „To n ic tak ieg o ”. – „To n ic tak ieg o ?” – p o wtarza Ellio t, g d y ty lk o k o ń czę mó wić. – A n ie… – Nie, n ie mó w teg o ! – wo łam, zas łan iając u s zy . – Po ważn ie, n ie wy trzy mam teg o . Nie mo g ę u wierzy ć, że n ap rawd ę p o my ś lałam, że to ma b y ć ran d k a! – A jeś li ch o d zi o M eg a-d ziewk ę… ! – wo ła Ellio t. M ars zczę b rwi. – Dziewk ę? – Szek s p ir n azy wał tak k o b iety lek k ich o b y czajó w. – Ah a, ws zy s tk o jas n e.
– J es t n ap rawd ę p o d ła – mó wi Ellio t, k ręcąc g ło wą z o b rzy d zen iem. – Nie mo g ę u wierzy ć, że p rzy s zła n iezap ro s zo n a n a twó j lu n ch z Olliem. A n ie… – Ellio t! – Ok ej, o k ej – Ellio t u n o s i ręce, jak b y s ię p o d d awał. – Wiem, co p o win n aś zro b ić – mó wi, u ś miech ając s ię zło ś liwie. – Po win n aś p rzero b ić zd jęcia Ch o d ząceg o Selfie w Ph o to s h o p ie, d o d ając mu p ry s zcze i p as k u d n ą wy s y p k ę. I mo że jes zcze d o d atk o wy nos… Patrzę n a Ellio ta i zaczy n am s ię u ś miech ać. J u ż mam g o p rzy tu lić, k ied y w d o mu ro zleg a s ię ch arak tery s ty czn y d źwięk g o n g u . – O Bo że! O Bo że! – Ellio t p o d ry wa s ię z fo tela i k las zcze w d ło n ie z rad o ś ci. – Zeb ran ie ro d zin n e! W n as zy m d o mu jes t mn ó s two s tary ch rek wizy tó w teatraln y ch , k tó re mama zach o wała n a p amiątk ę s ztu k , w k tó ry ch k ied y ś g rała. J ed n y m z n ich jes t o g ro mn y mo s iężn y g o n g , k tó ry wis i teraz w p rzed p o k o ju . Kied y To m i ja b y liś my mło d s i, zaws ze wy n ajd y waliś my jak iś p retek s t, żeb y w n ieg o u d erzy ć, więc w k o ń cu ro d zice wp ro wad zili zas ad ę, że g o n g s łu ży ty lk o d o zwo ły wan ia zeb rań ro d zin n y ch . Sch o d zę z łó żk a i ś mieję s ię z p o d ek s cy to wan ej min y Ellio ta. – Na p ewn o n ie ch o d zi o n ic ciek aweg o . M o że b ęd ziemy ro zmawiać o ty m, k to jes t za in d y k iem n a ś wiąteczn y o b iad . Ellio t p atrzy n a mn ie ze zd ziwien iem. – J ak to ? Przecież ws zy s cy jed zą in d y k a w ś więta. – Tak , ale w ty m ro k u tata zas tan awia s ię n ad g ęs ią. Na twarzy Ellio ta malu je s ię p rzerażen ie. – Nie mo że zro b ić g ęs i! To o b rzy d liwe! – Dlaczeg o ? – Nie wiem, tak p o p ro s tu jes t. Po d ch o d zę d o d rzwi, a Ellio t s taje tu ż za mn ą. – Rekao sam ti – s zep cze mi d o u ch a. – Co to zn aczy ? – p y tam. – „A n ie mó wiłem”, ty lk o że p o ch o rwack u . Nie zab ro n iłaś mi mó wić teg o p o ch o rwack u ! – wo ła, a p o tem jęczy , b o d źg am g o w żeb ra. – Gło s u jemy za in d y k iem – o ś wiad cza Ellio t o d p ro g u , k ied y wch o d zimy d o k u ch n i.
M ama, tata i To m s ą p rzy s to le. Ro d zice wy g ląd ają n a p o d ek s cy to wan y ch , za to mó j b rat s ied zi zg arb io n y , o p ierając g ło wę n a ręk ach . – Co tak ieg o ? – p y ta tata. – Na ś wiąteczn y o b iad – wy jaś n ia Ellio t. – Wo limy in d y k a o d g ęs i. Bo o ty m jes t to s p o tk an ie, p rawd a? O ś wiąteczn y m o b ied zie? – A! – mó wi tata. – Nie. W zas ad zie to n ie, ch o ciaż tak n ap rawd ę to w p ewn y m s en s ie tak . – Sp o g ląd a n a mamę i u n o s i b rwi. M ama p atrzy n a Ellio ta i u ś miech a s ię s mu tn o . – Nies tety , w ty m ro k u n ie b ęd zies z mó g ł p rzy jś ć d o n as n a o b iad w ś więta, Ellio t. – Co ?! – p y tamy ró wn o cześ n ie z Ellio tem. – Nie b ęd zie n as w d o mu – d o d aje mama. – Co ?! – To m p o d n o s i g ło wę ze s to łu i d o łącza d o n as zeg o ch ó raln eg o o k rzy k u . Patrzy my n a mamę w s zo k u . – J ak to n ie b ęd zie n as w d o mu ? – p y ta To m. – To g d zie b ęd ziemy ? – Przen o s zę wzro k z mamy n a tatę i z p o wro tem. Ro d zice s p o g ląd ają n a s ieb ie i u ś miech ają s ię. – W No wy m J o rk u ! – o d p o wiad ają razem. – No n ie! – wo ła To m, ale w jeg o g ło s ie n ie ma rad o ś ci. J a jes tem zb y t zas k o czo n a, żeb y mó c co k o lwiek z s ieb ie wy k rztu s ić. Ellio t wy g ląd a, jak b y miał s ię ro zp łak ać. – Zg o d ziliś my s ię zo rg an izo wać to wes ele – wy jaś n ia mama, u ś miech ając s ię d o mn ie. – To w s ty lu Downton Abbey, w h o telu Wald o rf. – O. M ó j. Bo że. – Ellio t p atrzy n a mn ie wy trzes zczo n y mi o czami. – Ty farciaro . Ale n ajd ziwn iejs ze jes t to , że n ie czu ję s ię farciarą. Ro b i mi s ię b ard zo g o rąco i zaczy n ają mi s ię p o cić d ło n ie. Do No weg o J o rk u leci s ię s amo lo tem, a ja b o ję s ię teraz ws iąś ć n awet d o s amo ch o d u . Nie ch cę n ig d zie wy jeżd żać. Wo lę s p ęd zić p rzy jemn e, zwy czajn e ś więta w d o mu . – J a n ie jad ę – o ś wiad cza To m. – Słu ch am? – Tata p atrzy n a n ieg o zd ziwio n y . – Za ty d zień p rzy jeżd ża M elan ie. Nig d zie teraz n ie jad ę. Nie wid zieliś my s ię k ilk a mies ięcy . M elan ie jes t d ziewczy n ą To ma. Wy jech ała n a s emes tr d o Fran cji. A s ąd ząc p o łzawy ch s tatu s ach , jak ie To m p u b lik u je o s tatn io n a Faceb o o k u , mó j b rat n ap rawd ę
za n ią tęs k n i. – M u s is z z n ami p o jech ać – mó wi mama. Wy g ląd a n a zd en erwo wan ą. – Zaws ze s p ęd zamy ś więta razem. To m k ręci g ło wą. – J eś li ch cecie s p ęd zić je razem, mu s icie zo s tać w d o mu . – To m – zaczy n a tata o s trzeg awczy m to n em. – J a też n ie ch cę jech ać – rzu cam cich o . – J ak to … p rzecież… – mama wb ija we mn ie wzro k . J es t tak ro zczaro wan a, że czu ję s ię o k ro p n ie. – Przecież mó wimy o ś więtach w No wy m J o rk u ! M y ś lałam, że b ęd ziecie zach wy cen i! – No właś n ie – wtrąca s ię Ellio t. – O co ci ch o d zi? Rzu cam mu b łag aln e s p o jrzen ie i w k o ń cu d o s trzeg am w jeg o o czach b ły s k zro zu mien ia, jak b y załap ał, o co mi ch o d zi. Bierze mn ie za ręk ę i ś cis k a mo ją d ło ń . – A w o g ó le, to d laczeg o mu s icie p raco wać w ś więta? – p y ta To m. – Bo p o trzeb u jemy ty ch p ien ięd zy – o d p o wiad a tata tak p o ważn y m to n em, że ws zy s cy n a n ieg o p atrzy my . – Zima jes t n ap rawd ę k iep s k a – d o d aje mama. – To zlecen ie s p ad ło n am jak z n ieb a. Zap łacą n am więcej n iż za d zies ięć wes el w Wielk iej Bry tan ii. I p o k ry ją ws zy s tk ie n as ze wy d atk i. – Sp o g ląd a n a mn ie b łag aln ie. – Na p ewn o n ie ch ces z jech ać? – Nie mo g ę – o d p o wiad am. – M u s zę… – … n ap is ać ważn ą p racę n a an g iels k i – p o d p o wiad a mi Ellio t. – Sto p ień z tej p racy wp ły wa n a o cen ę k o ń co wą. – Właś n ie! – wo łam, u ś miech ając s ię d o n ieg o z wd zięczn o ś cią, a p o tem o d wracam s ię d o ro d zicó w. – Więc b ęd ę mu s iała n ad n ią p raco wać p rzez całe ś więta. Ale wy jed źcie. Po rad zimy s o b ie. To m mi p rzy tak u je. – Tak , jed źcie. Przecież mo żemy u rząd zić s o b ie ws p ó ln ą g wiazd k ę, jak wró cicie. M ama p atrzy n a tatę. – Sama n ie wiem. Co ty o ty m my ś lis z, Ro b ? – M y ś lę, że mu s imy s ię n ad ty m zas tan o wić – o d p o wiad a tata. J es t tak s amo zd en erwo wan y jak o n a. Czu ję s ię o k ro p n ie. Zas tan awiam s ię, czy n ie p o wied zieć im p rawd y – że ro b i mi s ię s łab o n a my ś l o ty m, że mo g łab y m d o s tać atak u p an ik i, u więzio n a w s amo lo cie
ty s iące mil n ad ziemią. Ale n ie jes tem w s tan ie. Nie ch cę ich martwić. Na p ewn o n ie zo s tawilib y mn ie s amej n a ś więta, g d y b y wied zieli, co s ię ze mn ą d zieje, i mu s ielib y zrezy g n o wać ze ś wietn ie p łatn eg o zlecen ia. Najlep iej b ęd zie, jak o n i p o lecą d o Amery k i, a ja zo s tan ę tu taj. M imo ws zy s tk o ro b i mi s ię s mu tn o . Im b ard ziej b o ję s ię d o s tać atak u p an ik i, ty m mn iejs zy s taje s ię mó j ś wiat.
17 grudnia
Czy można wyrosnąć z najlepszej przyjaciółki?
Cześć wszystkim!
Po pierwsze, STRASZNIE wam dziękuję za cudne komentarze i rady, co zrobić, kiedy ogarnia mnie panika. To dziwne, ale odkąd wiem, że to mogą być ataki paniki, czuję się lepiej! Jesteście naprawdę super! ☺
Teraz tak: pamiętam, że obiecałam wam post na lżejszy temat, ale wydarzyło się coś, czym bardzo chciałabym się z wami podzielić.
Kiedy byłam mała, miałam swój ulubiony płaszczyk.
Był czerwony i miał czarne, błyszczące guziki w kształcie różyczek.
A do tego futrzany kołnierz i futrzane mankiety.
Kiedy go zakładałam, czułam się jak piękna księżniczka z dalekiego zimnego kraju, takiego jak Rosja albo Norwegia (w Norwegii jest zimno, prawda?).
Tak uwielbiałam ten płaszcz, że nosiłam go bez przerwy, nawet kiedy zrobiło się cieplej.
Potem pogoda się zmieniła i zaczęło być na niego za gorąco, ale ja wciąż nie chciałam go schować do szafy. Przez całe lato wisiał na oparciu mojego krzesła, żebym mogła na niego patrzeć każdego dnia.
Następnej zimy płaszczyk zaczął być na mnie trochę za ciasny. Nie przejmowałam się tym, bo nie wyobrażałam sobie bez niego życia.
Ale rok później tak urosłam, że nie mogłam już go dopiąć.
Kiedy mama powiedziała, że musimy kupić mi nowy płaszcz na zimę, byłam załamana. Ale po jakimś czasie polubiłam swój nowy płaszczyk. Wprawdzie nie miał guzików w kształcie różyczek ani futrzanego kołnierza, ale był niebieskozielony, w kolorze morza. A później, gdy popatrzyłam na swój stary płaszcz, jego futrzany kołnierz wydał mi się trochę dziwaczny. Już nie miałam wrażenia, że jest mój, więc pozwoliłam mamie oddać go do sklepu z używanymi rzeczami. Teraz, kiedy spędzam czas z jedną z moich najbliższych przyjaciółek, mam wrażenie, że już do siebie nie pasujemy. Wszystko, co mówi, wydaje mi się złośliwe i przykre. Wszystko, co robi, wydaje mi się samolubne i dziecinne.
Najpierw czułam się winna. Myślałam, że może to ja mówię albo robię coś nie tak.
Ale potem przyszło mi do głowy, że może przyjaźnie przypominają czasem ubrania. Kiedy przestaje nam być w nich wygodnie, to nie znaczy, że coś źle zrobiliśmy. Mogliśmy po prostu z nich wyrosnąć.
Postanowiłam przestać trzymać się kurczowo przyjaźni, która mnie rani. Pozwolę, żeby się rozwiała i będę przyjaźnić się z tymi, przy których czuję się dobrze. A Wy? Macie przyjaciół, z których chyba wyrośliście?
Chętnie poczytam o tym w komentarzach pod notką… Girl Online jest teraz offline xxx
Zwy k le lu b ię p o n ied ziałk i. Wiem, wiem – jes tem d ziwn a! Ale n ic n a to n ie p o rad zę – p o czątek k o lejn eg o ty g o d n ia zaws ze wy d aje mi s ię ek s cy tu jący . To s zan s a, żeb y zacząć ws zy s tk o o d p o czątk u – d o s tajes z s ied em całk iem n o wy ch d n i. Każd y p o n ied ziałek jes t jak min i-No wy Ro k … p o za TYM p o n ied ziałk iem. Ten p o n ied ziałek wy d aje mi s ię k o s zmarem i n ap awa mn ie p rzerażen iem z CZTERECH p o wo d ó w: 1 . Właś n ie s o b ie u ś wiad o miłam, że wy ro s łam z mo jej n ajlep s zej p rzy jació łk i – a d o k ład n iej, że jej n ie cierp ię. 2 . M u s zę s p ęd zić cały d zień z tą zn ielu b io n ą p rzy jació łk ą n a p ró b ach d o jej s ztu k i. 3 . M u s zę s p ęd zić cały d zień z ch ło p ak iem, p rzed k tó ry m p rzez cały week en d ro b iłam z s ieb ie id io tk ę, b o o n też wy s tęp u je w tej s ztu ce. 4 . Dziś p remiera. Kied y d o cieram d o s zk o ły , czu ję s ię mak s y maln ie zd o ło wan a. – Pen ! Świetn ie, że jes teś ! – wo ła p an Beaco n s field , g d y ty lk o wch o d zę d o s ali. Wy g ląd a n a zd en erwo wan eg o – zap o mn iał n awet u ło ży ć wło s y n a żel i g rzy wk a o p ad a mu s mętn ie n a czo ło . – Gd zie res zta? – p y tam, ro zg ląd ając s ię p o p u s tej s ali. – Po s zli n a g ó rę d o p raco wn i teatraln ej n a o s tatn ią p ró b ę, żeb y d ać n am – a właś ciwie to b ie – czas o g arn ąć s cen o g rafię. Patrzę n a s cen ę. – A co jes t z n ią n ie tak ? – M ó j p rzy jaciel g rafficiarz n ies tety n awalił, więc p o trzeb u ję two jej p o mo cy . Pan Beaco n s field o d ty g o d n i o p o wiad ał, jak to jeg o zn ajo my arty s ta zajmie s ię n as zą s cen o g rafią, żeb y wy g ląd ała jak au ten ty czn a u lica w b ro o k liń s k im g etcie.
Po win n am s ię b y ła d o my ś lić, że n ic z teg o n ie wy jd zie. Pan Beaco n s field n ie ma p o jęcia o s treet arcie. – Co mam zro b ić? – p y tam, k ied y wręcza mi p las tik o wą to rb ę. – M ach n ij jak ieś g raffiti n a p rzy czep ie i z ty łu s cen y – rzu ca p an Beaco n s field b eztro s k o , jak b y p ro s ił, żeb y m zamio tła p o d ło g ę. – J a mu s zę wracać d o res zty zes p o łu . Bied n a M eg an ma o k ro p n e p ro b lemy z zap amiętan iem s wo jej o s tatn iej k wes tii. – Graffiti? – Zag ląd am d o to rb y . J es t w n iej p ełn o p u s zek z farb ą. – Ale jak ie? Pan Beaco n s field ro b i s ię jes zcze b ard ziej zes tres o wan y . – Nie wiem. Wy my ś l k ilk a tag ó w czy co ś w ty m s ty lu . W k o ń cu jes teś as y s ten tk ą s cen o g rafa. M ars zczę b rwi. To p rawd a, że o p ró cz ro b ien ia zd jęć miałam p o mó c p rzy s cen o g rafii, ale n ig d y b y m s ię n ie zg ło s iła, g d y b y m wied ziała, że b ęd ę mu s iała u d awać Ban k s y ’eg o . W s u mie trzy lata temu n ap is ałam n a ławce w p ark u „Ko ch am On e Directio n ”. Ale to s ię ch y b a n ie liczy . – Ok ej, to ja id ę d o p raco wn i teatraln ej – mó wi p an Beaco n s field , zg arn iając s wo je n o tatk i z jed n eg o z k rzes eł. – Na p ierws zej p rzerwie p rzy jd ę zo b aczy ć, jak s o b ie rad zis z. – I wy my k a s ię z s ali, zan im zd ążę s ię o d ezwać. Wp atru ję s ię w p u s tą ś cian ę z ty łu s cen y . To jak iś o b łęd ! J eś li zb liżę s ię d o n iej z p u s zk ą farb y , n a p ewn o n ie wy jd zie z teg o n ic d o b reg o , a o b iecałam s o b ie, że n ie zaliczę d ziś żad n y ch wp ad ek . Dlateg o ro b ię to , co zaws ze w n ag ły m wy p ad k u – p is zę SM S-a d o Ellio ta. Zn amy s wo je p lan y n a p amięć i wiem, że ma właś n ie łacin ę. Zd an iem Ellio ta jeg o n au czy ciel jes t tak s tary , że mó wił p o łacin ie, zan im s tała s ię martwy m języ k iem, więc mam n ad zieję, że n ie zau waży , jak Ellio t mi o d p is u je.
Wy s y łam SM S-a, wch o d zę n a s cen ę i s taję p rzed p rzy czep ą. M o g łab y m p o ćwiczy ć za n ią ro b ien ie tag ó w. J eś li mi n ie wy jd zie, n ik t n a wid o wn i teg o n ie zau waży , a jeś li jak imś cu d em o d k ry ję w s o b ie talen t d o g raffiti, to u ratu ję s ztu k ę. Wy jmu ję z to rb y p u s zk ę farb y i zd ejmu ję n ak rętk ę. J ak ieg o u ży wałab y m tag a, g d y b y m b y ła g rafficiarzem? Nie mam p o jęcia, więc p o s tan awiam zamias t teg o co ś n ary s o wać. Ty lk o co ? To mu s i p as o wać d o n o wo jo rs k ieg o g etta – i d o Romea i Julii. M o że złaman e s erce? Os tro żn ie wcis k am p o mp k ę n a g ó rze p u s zk i. Nic s ię n ie d zieje. Wcis k am ją jes zcze raz, zn aczn ie mo cn iej, a wted y ze ś ro d k a try s k a s tru mień jas k rawo ró żo wej farb y . Pró b u ję n amalo wać s erce, ale wy ch o d zą mi raczej p o ś lad k i. Na s zczęś cie d o k ład n ie w ty m mo men cie b rzęczy mó j telefo n . To SM S o d Ellio ta.
Czy tając wiad o mo ś ć o d Ellio ta, o d d y ch am z u lg ą. Teraz wiem, jak ro związać
p ro b lem, k tó ry wy d awał s ię n iero związy waln y , i to d aje mi n ad zieję. M o że ten d zień n ie b ęd zie jed n ak tak i zły … I mam rację – res zta p o n ied ziałk u u p ły wa zas k ak u jąco g ład k o . Ak to rzy s ied zą z p an em Beaco n s field em w p raco wn i teatraln ej, zawzięcie p o wtarzając tek s t, a To n y , ch ło p ak z n as zeg o ro czn ik a, k tó ry o d p o wiad a za o ś wietlen ie s cen y , p rzy ch o d zi n a p ró b ę tech n iczn ą i b ez p ro b lemu u d aje mu s ię wy ś wietlić jed n o z mo ich zd jęć. Wy g ląd a to n ies amo wicie. Z M eg an wid zę s ię d o p iero p o p o łu d n iu i ws zy s tk o jes t w p o rząd k u . Nap is an ie n o tk i zn ó w p o mo g ło mi u p o rząd k o wać s o b ie ws zy s tk o w g ło wie. Od k ąd p o g o d ziłam s ię z ty m, że wy ro s łam z n as zej p rzy jaźn i, czu ję zn aczn ie mn iejs zą p res ję. Nawet s p o tk an ie z Olliem n ie ro b i n a mn ie więk s zeg o wrażen ia. Ob o je z M eg an s ą tak zd en erwo wan i wy s tęp em, że s k u p iają s ię wy łączn ie n a p o wtarzan iu tek s tu . Tu ż p rzed p o d n ies ien iem k u rty n y p an Beaco n s field zb iera n as ws zy s tk ich za k u lis ami. – Świetn ie wam p ó jd zie – zap ewn ia. – I, jak mawia mó j id o l J ay Z, n ie d ajcie s ię s p ro wad zić n a ziemię – s ięg ajcie ch mu r. Ws zy s cy wp atru jemy s ię w n ieg o b ez s ło wa. – Po łaman ia n ó g – mamro cze p o d n o s em. – Ah a, Pen , n a k o n iec p rzed s tawien ia zro b is z jes zcze jed n o zd jęcie, k ied y o b s ad a wy jd zie, żeb y s ię u k ło n ić. Ws k o czy s z p o p ro s tu n a s cen ę i p s try k n ies z k ilk a fo tek , o k ej? Czu ję n ag ły p rzy p ły w s trach u . To zn aczy , że mam wejś ć n a s cen ę p rzed s alą p ełn ą lu d zi, a to NAJ GORSZE, CO M OGĘ SOBIE WYOBRAZIĆ. Ale p an Beaco n s field b ieg n ie ju ż d o k amerzy s ty s p rawd zić, czy mo że zacząć k ręcić, a ws zy s cy zajmu ją s wo je miejs ca. Wy ciąg am ap arat z to rb y , s iad am za k u lis ami i mó wię s o b ie: „Ws zy s tk o b ęd zie d o b rze”. W k o ń cu n ie mam d o zap amiętan ia żad n eg o tek s tu . Wy s tarczy , że wejd ę n a s cen ę, zro b ię zd jęcie i zejd ę. Czeg o tu s ię b ać… ?
Sztu k a p rzeb ieg a b ez żad n y ch wp ad ek . Ws zy s cy p amiętają s wo je k wes tie i wy p o wiad ają je w o d p o wied n ich mo men tach . Nawet ak cen t Ollieg o n ie b rzmi tak źle. Kied y n ad ch o d zi mo men t, w k tó ry m J u lia u miera, s ły s zę, jak lu d zie n a wid o wn i p łaczą. Pan Beaco n s field zwo łu je ws zy s tk ich n a ws p ó ln y u k ło n i p atrzy n a mn ie z u ś miech em. – Wy s zło s u p er, p rawd a? Sama p o wied z, d ali czad u ! – mó wi zach wy co n y . Uś miech am s ię d o n ieg o w o d p o wied zi. – By li n ies amo wici. – Nie ró b zd jęcia, d o p ó k i cała o b s ad a n ie u s tawi s ię d o o s tatn ieg o u k ło n u , łączn ie ze mn ą – s zep cze. Kiwam g ło wą i włączam ap arat. Ak to rzy k o lejn o wy ch o d zą n a s cen ę, żeb y s ię u k ło n ić, a o k las k i s tają s ię co raz g ło ś n iejs ze. Najwięk s zy ap lau z d o s tają M eg an i Ollie. I ch o ciaż jes zcze n ied awn o miałam o ch o tę p rzy walić M eg an , u d u s ić ją i k o p n ąć w n ią k amien iem, mn ie też u d ziela s ię p o d ek s cy to wan ie wid zó w. J es tem z n iej n ap rawd ę d u mn a. Brawa s ą teraz tak ie g ło ś n e, że czu ję ich wib ro wan ie n a s k ó rze. Ob s ad a u s tawia s ię w rzęd zie, a M eg an zap ras za p an a Beaco n s field a, żeb y d o łączy ł d o ak to ró w – p an Beaco n s field u n o s i ręce w g ó rę i u d aje zas k o czo n eg o , ch o ciaż wcześ n iej d o k ład n ie p rzećwiczy li tę s cen ę. Czek am, aż s tan ie n a ś ro d k u s zereg u , a p o tem wch o d zę n a s cen ę. Stras zn ie s ię b ałam tej ch wili, ale wcale n ie jes t tak źle. Wid o wn ia jes t zajęta o k las k iwan iem ak to ró w, więc właś ciwie czu ję s ię n iewid zialn a… … d o p ó k i n ie s tawiam o s tatn ieg o k ro k u , żeb y zająć miejs ce n a ś ro d k u s cen y . Nag le mam wrażen ie, że ś wiat n ieb ezp ieczn ie s ię p rzech y la – ty le że to n ie ś wiat, ty lk o ja. Przy d ep tu ję s zn u ró wk ę mo jeg o co n v ers e’a i lecę d o p rzo d u . Od razu wiem, że ty m razem n ie mam s zan s u p aś ć z wd zięk iem. Lecę za s zy b k o i p o d zb y t o s try m k ątem, a jed y n e, o czy m my ś lę, to ap arat, k tó ry trzy mam w ręk u . Nie mo g ę g o zep s u ć. Nie mo g ę p o zwo lić, żeb y ro ztrzas k ał s ię o p o d ło g ę. Dlateg o ląd u ję
w n ajd ziwn iejs zej mo żliwej p o zie – n a ło k ciach , z p u p ą wy p iętą w s tro n ę wid o wn i. W s ali ro zleg a s ię trzy s ta zd u mio n y ch o k rzy k ó w, p o k tó ry ch zap ad a p o two rn a cis za. Przery wa ją ty lk o p y tan ie, k tó re d źwięczy mi w u s zach : „Dlaczeg o tak mi zimn o w p u p ę?”. Zerk am p rzez ramię i z p rzerażen iem zau ważam, że s p ó d n ica zad arła mi s ię aż n a p lecy . Teraz p rzy ch o d zi mi d o g ło wy s zereg d als zy ch p y tań , a ws zy s tk ie zaczy n ają s ię o d : „d laczeg o ”. „Dlaczeg o wło ży łam ro zk lo s zo wan ą s p ó d n iczk ę?”, „Dlaczeg o zd jęłam czarn e rajs to p y , k ied y zro b iło mi s ię g o rąco za k u lis ami?”, „Dlaczeg o , d laczeg o ze ws zy s tk ich majtek , jak ie mam w d o mu , wy b rałam n a d ziś te n ajb ard ziej s p ran e i zn o s zo n e, i w d o d atk u w jed n o ro żce?” Wciąż jes tem n a czwo rak ach – z s zo k u i p rzerażen ia n ie mo g ę s ię ru s zy ć. A p o tem zn ó w ro zleg a s ię ap lau z – ale in n y n iż wcześ n iej. Te o k las k i s ą k p iące, p rzery wan e g wizd ami i wy b u ch ami ś miech u . Po d n o s zę wzro k i wid zę, że M eg an p atrzy n a mn ie z n iech ęcią. Kto ś wy ciąg a d o mn ie d ło ń . To Ollie. Na jeg o wid o k czu ję s ię jes zcze b ard ziej u p o k o rzo n a. M u s zę s ię s tąd wy d o s tać. M u s zę zejś ć z tej s cen y . Ale zamias t ws tać i zacząć b iec, p o d ejmu ję k o lejn ą s tras zn ą d ecy zję – s ch o d zę ze s cen y n a czwo rak ach . W zwo ln io n y m temp ie. A p rzy n ajmn iej tak ie mam wrażen ie. Zan im u d aje mi s ię s ch o wać za k u lis ami, cała s ala h u czy o d ś miech u . Ws taję ch wiejn ie, łap ię to rb ę i u ciek am. Bieg n ę p rzez całą d ro g ę d o d o mu . Wp ad am zd y s zan a d o p rzed p o k o ju i p ęd zę p o s ch o d ach d o s y p ialn i, żeb y n a n ik o g o s ię n ie n atk n ąć, a p o tem rzu cam s ię n a łó żk o . J es t mi tak ws ty d – TAK WSTYD – że n ie mam n awet s iły o p o wied zieć o ws zy s tk im Ellio to wi. Po czek am p o p ro s tu , aż zro b i mi s ię tak g o rąco z zak ło p o tan ia, że całk iem s ię ro zp u s zczę. Wted y ju ż n ig d y n ie b ęd ę mu s iała wró cić d o s zk o ły . Ale to p rzecież n iemo żliwe. „J ak ja s ię teraz p o k ażę w s zk o le? Co ja zro b ię?” Sięg am d o to reb k i p o telefo n . Sp o g ląd am n a ek ran p rzez zmru żo n e p o wiek i, b o b o ję s ię, że zo b aczę mn ó s two k p iący ch wiad o mo ś ci, ale n a s zczęś cie n ie mam żad n y ch n o wy ch SM S-ó w. Włączam in tern et. Sk o ro n ie mo g ę s ię p o rad zić Ellio ta, wy b ieram d ru g ą n ajlep s zą o p cję i rad zę s ię Go o g le’a. „J ak p rzeży ć p o two rn e u p o k o rzen ie?”, wp is u ję w wy s zu k iwark ę. Czterd zieś ci cztery milio n y wy n ik ó w. Ok ej, w p o rząd k u , n a p ewn o zn ajd ę jak ieś ro związan ie. Klik am w p ierws zy lin k , k tó ry p rzen o s i mn ie n a p o rtal o n azwie Pozytywnie zakręceni. „Zas tan ó w s ię, jak ie wn io s k i p ły n ą z two jeg o u p o k o rzen ia”, rad zi au to r arty k u łu . „Każd a s y tu acja wy g ląd a lep iej, k ied y zro zu miemy jej p o wó d alb o zn aczen ie”. Hmm…
Oto mo je wn io s k i z d zis iejs zej p remiery : Wniosek numer 1: Zan im wy jd zies z n a s cen ę p rzed trzy s tu wid zó w, s p rawd ź, czy mas z zawiązan e s zn u ró wk i. Wniosek numer 2: Ro związan e s zn u ró wk i s ą p o ważn y m zag ro żen iem d la zd ro wia – jeś li n a n ie n ad ep n ies z, p o lecis z d o p rzo d u z tak im imp etem, że zad arta s p ó d n ica o d s ło n i ci cały ty łek . Wniosek numer 3: J eś li wk ład as z tak k ró tk ą s p ó d n icę, że mo że o d s ło n ić ci cały ty łek , i n ad ep n ies z n a ro związan ą s zn u ró wk ę n a s cen ie p rzed trzy s to ma wid zami, p amiętaj p rzy n ajmn iej, żeb y mieć n a s o b ie jak n ajmn iej k o mp ro mitu jącą b ielizn ę. Wniosek numer 4: Nig d y , p rzen ig d y , p o d żad n y m p o zo rem n ie wk ład aj majtek w k o lo ro we jed n o ro żce. Wniosek numer 5: Nig d y , p rzen ig d y , p o d żad n y m p o zo rem n ie wk ład aj majtek w k o lo ro we jed n o ro żce, k tó re s ą SPRANE i WYSTRZĘPIONE NA BRZEGACH ze s taro ś ci – n awet jeś li to two je n ajwy g o d n iejs ze majtk i. Wniosek numer 6: J eś li jes teś n a ty le g łu p ia, żeb y wło ży ć s tare, s p ran e i wy s trzęp io n e n a b rzeg ach majtk i w k o lo ro we jed n o ro żce, a p o tem p rzy p ad k iem p o k azać je trzy s tu lu d zio m, n ie s ch o d ź ze s cen y n a czwo rak a, p o wtarzam – NIE SCHODŹ ZE SCENY NA CZWORAKA – b o b ęd ą je d alej wid zieli. Nie mam ju ż ży cia w tej s zk o le! A p o rtal Pozytywnie zakręceni k łamie. Teraz, k ied y wiem, d laczeg o s ię s k o mp ro mito wałam, czu ję s ię milio n razy g o rzej. Wzd ry g am s ię n a s amo ws p o mn ien ie teg o wieczo ru . M o je ży cie to jed n a wielk a k atas tro fa. Po win n am mieć n a czo le wy tatu o wan e o s trzeżen ie – tak ie jak n a p aczk ach p ap iero s ó w. To s mu tn e, ale s zczęś liwa i p ewn a s ieb ie czu ję s ię ty lk o n a mo im b lo g u . Od ru ch o wo k lik am ik o n ę b lo g a n a ek ran ie telefo n u . No tk a o wy ras tan iu z p rzy jaźn i ma d wan aś cie n o wy ch k o men tarzy . Przeg ląd am je i tro ch ę s ię u s p o k ajam. Zn ó w ws zy s tk ie s ą miłe i wp ierające.
Totalnie cię rozumiem.
Mnie też zdarzyło się wyrosnąć z niektórych przyjaźni. Ja się z tobą zaprzyjaźnię.
Sprawiasz wrażenie świetnej osoby.
Jej strata, nie twoja.
Wiem, że dziwnie to zabrzmi, ale jesteś jedną z moich najbliższych przyjaciółek. Oczy wy p ełn iają mi s ię łzami i p rzy ciąg am d o s ieb ie k o lan a. Na mo im b lo g u jes tem całk o wicie s zczera, jes tem w s tu p ro cen tach s o b ą – a czy teln ik o m ch y b a n ap rawd ę s ię to p o d o b a, więc raczej n ie mo g ę b y ć tak a o k ro p n a. Po za ty m żad en z n ich n ie wid ział mo jej b ielizn y . Ellio t mó wi, że n a Ziemi ży je d ziś p o n ad s ied em miliard ó w lu d zi. Sp o ś ró d n ich ws zy s tk ich ty lk o jak ieś trzy s ta o s ó b wid ziało mo je majtk i w jed n o ro żce. Są jak jed en mały k amy czek n a całej p laży w Brig h to n . Ok ej, wiele z ty ch trzy s tu o s ó b ch o d zi ze mn ą d o s zk o ły , ale mimo ws zy s tk o n a p ewn o s zy b k o o ty m zap o mn ą. Uk ład am s ię wy g o d n ie n a łó żk u i zamy k am o czy . „M iliard y lu d zi n ie wid ziały two ich majtek ”, p o wtarzam w d u ch u , jak b y m o p o wiad ała s o b ie b ajk ę n a d o b ran o c. „M iliard y lu d zi n ie wid ziały two ich majtek ”. Śn i mi s ię właś n ie co ś fajn eg o : g ig an ty czn y k alen d arz ad wen to wy z s etk ami o k ien ek , g d y n ag le b u d zi mn ie p o wiad o mien ie o n o wej wiad o mo ś ci e-mail. Szu k am p o ciemk u telefo n u , żeb y g o wy łączy ć, ale d źwięk p o wtarza s ię jes zcze raz. I jes zcze raz. Patrzę p rzez zmru żo n e p o wiek i n a b u d zik . J es t p ierws za w n o cy . Dlaczeg o d o s taję ty le e-maili o tej p o rze? Najp ierw my ś lę, że lu d zie k o men tu ją mo je n o tk i, ale k ied y o twieram s k rzy n k ę, wid zę, że ws zy s tk ie s ą z Faceb o o k a. „M eg an Bark er o zn aczy ł(a) cię w p o ś cie” – czy tam w p ierws zy m. Nas tęp n e in fo rmu ją, k to s k o men to wał jej p o s ta – wy g ląd a n a to , że zro b iła to ju ż p o ło wa o b s ad y . Ro b i mi s ię n ap rawd ę n ied o b rze, k ied y k lik am w lin k i czek am, aż s tro n a s ię załad u je. Film zaczy n a s ię o d u k ło n u ak to ró w. A p o tem wid zę, jak wch o d zę n a s cen ę i s ię p o ty k am – i o b lewa mn ie zimn y p o t. Kamera ro b i zb liżen ie d o k ład n ie n a mo je majtk i: wid ać n awet k awałek wy s trzęp io n ej n itk i, k tó ra zwis a mi p o wewn ętrzn ej s tro n ie u d a. Rzu cam telefo n n a p o d ło g ę. M as ak ra. Zu p ełn ie zap o mn iałam, że s ztu k a b y ła n ag ry wan a. To s tras zn e. Alb o jes zcze g o rs ze. Ze ws ty d u i p rzerażen ia mam ciark i n a cały m ciele. Co ja teraz zro b ię? „Weź
g łęb o k i o d d ech i zach o waj s p o k ó j”, mó wię s o b ie. M o g ę p rzecież s k as o wać ten p o s t, p rawd a? Bio rę lap to p a i włączam lamp k ę n o cn ą. Telefo n zn ó w b rzęczy . Przeły k am ś lin ę i lo g u ję s ię n a Faceb o o k a n a k o mp u terze. M ała czerwo n a ik o n k a w p rawy m g ó rn y m ro g u p o k azu je, że mam d wad zieś cia d wa n o we p o wiad o mien ia. O n ie! J u ż s ied emn aś cie o s ó b p o lu b iło ten film. Zmu s zam s ię, żeb y p rzeczy tać k o men tarze. „Uu u u p s !” – n ap is ała M eg an w s wo im p o ś cie. Więk s zo ś ć o s ó b d o rzu ciła ty lk o „LOL” alb o ws tawiła emo tik o n y z zaws ty d zo n y mi b u źk ami. A p o tem wid zę k o men tarz Beth an y , k tó ra g rała w s ztu ce n ian ię: „Fu j, to b y ło o b rzy d liwe!”. Po d s p o d em Ollie d o p is ał: „Wed łu g mn ie to b y ło całk iem u ro cze”. Ch y b a n ig d y n ie czu łam s ię g o rzej. Przes u wam k u rs o r n ad p o s t i u s u wam zn aczn ik . Film n aty ch mias t zn ik a z mo jej ś cian y , ale ciąg le p o jawia s ię w mo ich ak tu aln o ś ciach , b o czło n k o wie o b s ad y n ad al g o k o men tu ją i u d o s tęp n iają. J ak M eg an mo g ła mi to zro b ić? J a n ig d y b y m jej czeg o ś tak ieg o n ie zro b iła. Naty ch mias t wy s y łam d o n iej p ry watn ą wiad o mo ś ć: „Pro s zę cię, s k as u j ten film, OK?”. Sied zę i wp atru ję s ię w ek ran , czek ając n a o d p o wied ź, ale n ic s ię n ie d zieje. – No weź! – mamro czę p o d n o s em b ez p rzerwy . M eg an milczy . Po jak iejś p ó łg o d zin ie ru ch n a Faceb o o k u zamiera. Wid ać mo i k o led zy ze s zk o ły wres zcie p o s zli s p ać. J a też p o win n am s p ró b o wać s ię zd rzemn ąć. Ale jak mam teraz zas n ąć? Ran o ws zy s cy zo b aczą ten film. Czu ję s ię tak , jak b y m s ied ziała n a b o mb ie zeg aro wej i czek ała, aż wy b u ch n ie. Wiele g o d zin p rzewracam s ię z b o k u n a b o k , b ez p rzerwy s p rawd zając telefo n . Stale o d ś wieżam s wó j p ro fil n a Faceb o o k u , b o mam n ad zieję, że M eg an zo b aczy ła mo ją wiad o mo ś ć i s k as o wała ten film. O wp ó ł d o s zó s tej ran o , k ied y zaczy n am ś wiro wać ze zmęczen ia, p is zę d o n iej jes zcze raz, b łag ając ją o u s u n ięcie filmu . Po tem k ład ę s ię i zamy k am o czy . Ws zy s tk o b ęd zie d o b rze, mó wię s o b ie. Sk as u je g o , jak ty lk o s ię o b u d zi i p rzeczy ta mo je wiad o mo ś ci. Kied y n a d wo rze zaczy n a ro b ić s ię jas n o , wres zcie zap ad am w n ies p o k o jn y s en . A p o tem s ły s zę p u k an ie Ellio ta – p u k a b ez p rzerwy , co w n as zy m k o d zie o zn acza s y g n ał 9 9 9 . Przerażo n a p o d ry wam s ię z łó żk a. Od p u k u ję, żeb y p rzy s zed ł. Telefo n mi d źwięczy . SM S. „Błag am, b łag am, n iech to b ęd zie M eg an ”, mó wię s o b ie w my ś lach , ch wy tając k o mó rk ę. Ale to Ellio t.
Sły s zę trzas k fro n to wy ch d rzwi jeg o d o mu i tu p o t k ro k ó w n a ch o d n ik u , więc b ieg n ę n a d ó ł, żeb y g o wp u ś cić. – Do p iero ws tałaś ? – p y ta Ellio t o d p ro g u . Kiwam g ło wą. – Ok ej, n ie p an ik u j, ale s tało s ię co ś s tras zn eg o – o ś wiad cza p o ważn ie. – W p o rząd k u , wiem, o co ch o d zi – o d p o wiad am. – Wies z… ? M am n ieo d p arte wrażen ie, że Ellio t jes t o d ro b in ę zawied zio n y ; n ap rawd ę lu b i p rzy n o s ić złe wiad o mo ś ci. – O film? – p y tam, p ro wad ząc g o p o s ch o d ach n a g ó rę. Kied y p rzech o d zimy p rzez p ierws ze p iętro , o twierają s ię d rzwi s y p ialn i mo ich ro d zicó w i z p o k o ju wy ch o d zi tata. Na wid o k Ellio ta k ręci g ło wą i u ś miech a s ię s zero k o . – J es t s ió d ma ran o – zau waża. – Tak n ap rawd ę to jes t d o p iero za min u tę s ió d ma, ale d zięk i, p an ie P. – o d p o wiad a Ellio t, zerk ając n a zeg arek . Tata u n o s i b rwi i wzd y ch a. – Nie ch o d ziło mi o to , k tó ra g o d zin a. M iałem n a my ś li, że to tro ch ę wczes n a p o ra n a wizy tę, p rawd a? – Najlep s i p rzy jaciele p o mag ają s o b ie o k ażd ej p o rze – mó wi p o ważn ie Ellio t. Tata n aty ch mias t s p o g ląd a n a mn ie z n iep o k o jem. – Ws zy s tk o w p o rząd k u , k o ch an ie? Wczo raj wieczo rem p ęd ziłaś d o s wo jeg o p o k o ju , jak b y ś mu s iała u g as ić jak iś p o żar. – Tak , n ic mi n ie jes t – zap ewn iam. – To ty lk o … – Nag ły k ry zy s z p racą d o mo wą – k o ń czy za mn ie Ellio t. – To te p as k u d n e fran cu s k ie czas o wn ik i. – Ale Pen n y n ie u czy s ię fran cu s k ieg o . – Tata wp atru je s ię we mn ie, jak b y p ró b o wał zo b aczy ć, co tak n ap rawd ę jes t g ran e.
– On a n ie, ale ja tak – rzu ca b ły s k awiczn ie Ellio t. – Dlateg o p o trzeb u ję jej p o mo cy . – Ah a. – Tata mars zczy b rwi i d rap ie s ię p o g ło wie. Nie wy g ląd a n a p rzek o n an eg o . – No d o b rze, to k ied y p o rad zicie s o b ie z k ry zy s em fran cu s k im, zejd źcie n a d ó ł n a ś n iad an ie. Ro b ię jajk a s ad zo n e – mó wi z amery k ań s k im ak cen tem – a p o za ty m mu s imy p o ro zmawiać o No wy m J o rk u . – J as n e! – wo łam p rzez ramię i razem z Ellio tem wb ieg amy n a d ru g ie p iętro . Zatrzas k u ję za n ami d rzwi mo jeg o p o k o ju . – Dlaczeg o mi n ie p o wied ziałaś ? – p y ta Ellio t. – Za b ard zo s ię ws ty d ziłam – o p ad am n a łó żk o . – A p o za ty m ws zy s tk o b ęd zie o k ej. Wy s łałam M eg an k ilk a wiad o mo ś ci, żeb y s k as o wała ten film, więc mam n ad zieję, że u s u n ie g o z Faceb o o k a, jak ty lk o ws tan ie. Ellio t p atrzy n a mn ie zd u mio n y . – Kied y o s tatn io b y łaś n a fejs ie? – Ko ło p iątej ran o . – Czu ję, jak ś cis k a mn ie w żo łąd k u . M am d ziwn e wrażen ie, że Ellio t wie co ś , czeg o ja n ie wiem. I jak im cu d em w o g ó le wid ział ten film? Od zn aczy łam s ię w p o ś cie M eg an , więc n ie p o win ien zo b aczy ć g o w s wo ich ak tu aln o ś ciach ; n ie p rzy jaźn i s ię z mo imi k o leg ami ze s zk o ły . Otwieram lap to p a i o d ś wieżam Faceb o o k a. O n ie! J ak iś ch ło p ak z n iżs zej k las y o zn aczy ł mn ie w lin k u d o filmu – k tó ry teraz jes t n a Yo u Tu b e. J es tem też o zn aczo n a w lin k u n a n ieo ficjaln ej faceb o o k o wej g ru p ie n as zej s zk o ły . Tam też k to ś wrzu cił ten film. – Stras zn ie mi p rzy k ro , k o ch an a – o ś wiad cza Ellio t g ro b o wy m g ło s em. – Ale wy g ląd a n a to , że ro zp rzes trzen ias z s ię wiru s o wo .
– Pen n y ! – wo ła mama, g d y ty lk o wch o d zę d o k u ch n i. – Co s ię s tało ? Siad am p rzy s to le i ch o wam twarz w d ło n iach . Gd y b y m miała o d ro b in ę więcej en erg ii, wy b u ch łab y m p łaczem. – Ro zp rzes trzen ia s ię wiru s o wo – o zn ajmia p o ważn y m to n em Ellio t, s iad ając o b o k mn ie. – Wiru s o wo ? – Tata o d wraca s ię w mo ją s tro n ę. – Co ś mi s ię zd awało , że mizern ie wy g ląd as z, k o ch an ie. Ch ces z g rip ex ? – Nie, n ie. Ro zp rzes trzen ia s ię wiru s o wo w in tern ecie – wy jaś n ia Ellio t. – J ak wted y , k ied y p o Twitterze k rąży ł film z g o łą Rih an n ą. – W in tern ecie jes t film, n a k tó ry m jes teś g o ła? – Tata s iad a p rzy s to le n ap rzeciwk o mn ie i p atrzy mi w o czy tak p o ważn ie jak n ig d y d o tąd . – Nie! – wo łam. – Nie jes t całk iem g o ła – u ś ciś la Ellio t p o ch wili n amy s łu . – W in tern ecie jes t film, n a k tó ry m jes teś częś cio wo g o ła? – Tata p o d ry wa s ię z miejs ca, a p o tem zn ó w o p ad a n a k rzes ło . Sp o g ląd a n a mamę. M ama p o d ch o d zi d o s to łu , s iad a o b o k i b ierze mn ie za ręk ę. – Co s ię s tało , k o ch an ie? – p y ta i to wy s tarcza, żeb y m s ię to taln ie ro zk leiła. – W… s ieci… jes t… film… n a… k tó ry m… wid ać… mi… majtk i… w… jed n o ro żce! – u d aje mi s ię wy s zlo ch ać. – A to w zas ad zie jes zcze g o rs ze, n iż g d y b y b y ła g o ła – d o d aje Ellio t. – M ajtk i w jed n o ro żce? – Tata wy g ląd a, jak b y n ie miał p o jęcia, o czy m mó wimy . – J ak ie zn o wu majtk i w jed n o ro żce? J ak i film? Czy k to ś mo że mi wy tłu maczy ć, co tu s ię d zieje? – Pen n y p rzewró ciła s ię wczo raj n a s cen ie, k ied y ro b iła zd jęcie, i p o k azała majtk i całej wid o wn i – wy jaś n ia Ellio t. – M o je n ajg o rs ze majtk i – s zlo ch am. – To zn aczy , tak n ap rawd ę mo je u lu b io n e –
d lateg o je zało ży łam – p atrzę n a mamę o czami p ełn y mi łez. – By ły tak ie wy g o d n e. Ale to ju ż p rzes zło ś ć. Teraz n ajch ętn iej b y m je s p aliła. – Co b y ś s p aliła? – p y ta zas p an y To m, wch o d ząc d o k u ch n i. M a ro zczo ch ran e wło s y p o n o cy . – Swo je majtk i w jed n o ro żce – o d p o wiad a Ellio t. – Ok ej, n ajwy raźn iej jes zcze s ię n ie o b u d ziłem – k o men tu je To m, o p ad ając ciężk o n a k rzes ło . – Czy li tak n ap rawd ę n ie jes teś GOŁA w ty m filmie? – u p ewn ia s ię tata. – Tak , to mu s i b y ć s en – mru czy To m, p rzy my k ając o czy i ch o wając twarz w d ło n iach . Kręcę g ło wą. – Ok ej, czy li n ic tak ieg o s ię n ie s tało , p rawd a? – p y ta tata, p atrząc n a mn ie z n ad zieją. – To co , że p rzez s ek u n d ę wid zieli two je majtk i? Na p ewn o ju ż n ik t o ty m n ie p amięta. – Błag am, n iech k to ś mi p o wie, że ś n ię – mamro cze To m z zamk n ięty mi o czami. – Nie p rzez s ek u n d ę – jęczę. – W in tern ecie jes t film, n a k tó ry m ws zy s tk o wid ać z b lis k a i w zwo ln io n y m temp ie. Każd y b ęd zie mó g ł s o b ie o b ejrzeć, jak s ię p rzewracam. A o n e s ą tak ie s p ran e i wy s trzęp io n e! – Co jes t s p ran e i wy s trzęp io n e? – ch ce wied zieć tata. Ellio t i ja o d p o wiad amy ró wn o cześ n ie: – J ej majtk i w jed n o ro żce! – M o je majtk i w jed n o ro żce. – Ojej. – M ama p rzy tu la mn ie d o s ieb ie. – Te, k tó re n o s is z, o d k ąd miałaś d wan aś cie lat? – M amo ! Rzu ca mi zaws ty d zo n y u ś miech . – Przep ras zam. To m s p o g ląd a n a n as zas p an y mi o czami. – Czy li to n ie jes t s en , tak ? – Ob awiam s ię, że n ie. – W p o rząd k u . – Tata k ład zie o b ie d ło n ie n a s to le. – Kto zamieś cił ten film w s ieci? – M eg an – o d p o wiad am. – M eg an -g ren a – mru czy Ellio t.
– M eg an ? – mama wy g ląd a n a n ap rawd ę ws trząś n iętą. – Tak , wrzu ciła ten film n a s wo jeg o Faceb o o k a, a teraz k to ś zamieś cił g o n a Yo u Tu b e. J es t też n a p ro filu s zk o ły n a fejs ie. – Zn ó w zaczy n am p łak ać n a my ś l o ty m, że cała s zk o ła mo że o b ejrzeć mo je majtk i. To m wb ija we mn ie wzro k . – M ó wis z p o ważn ie? Kiwam g ło wą. – No d o b rze. – M ó j b rat p o d n o s i s ię z k rzes ła. Po jeg o s en n o ś ci n ie ma ju ż an i ś lad u . – Do k ąd id zies z? – p y ta mama, s p o g ląd ając n a n ieg o z n iep o k o jem. – Do s zk o ły . Zn ajd ę ws zy s tk ich , k tó rzy wrzu cili ten film d o s ieci, i zmu s zę ich , żeb y g o s k as o wali. – Nig d y n ie wid ziałam To ma w tak im s tan ie. J es t wś ciek ły . M ama zry wa s ię o d s to łu i łap ie g o za ręk ę. – Nie mo żes z teg o zro b ić, to ju ż n ie jes t two ja s zk o ła! To m p atrzy n a n ią ze zmars zczo n y mi b rwiami. – To co ? Pen n y tam ch o d zi, a jes t mo ją s io s trą. Nie mo g ę s ied zieć b ezczy n n ie. Patrzę n a n ieg o z wd zięczn o ś cią. – W p o rząd k u , s y n u . J a s ię ty m zajmę. Os tatn ie, czeg o n am teraz trzeb a, to żeb y ś i ty miał p rzez to k ło p o ty . – Tata b ierze mn ie za ręk ę. – Nie martw s ię, k o ch an ie. Zaraz p ó jd ę d o s zk o ły i załatwię, żeb y zd jęli film ze s wo jej s tro n y . Kręcę g ło wą. – To n ieo ficjaln y p ro fil, n au czy ciele g o n ie k o n tro lu ją. A film u d o s tęp n iło ju ż ty le o s ó b , że i tak ws zy s cy g o zo b aczą. Wy o b rażam s o b ie, że p rzy ch o d zę d o s zk o ły . Czu ję n a s o b ie s p o jrzen ia k o leg ó w, s ły s zę, jak s ię ze mn ie ś mieją – i n ag le mam wrażen ie, jak b y k to ś wciąg n ął mn ie p o d wo d ę. Nie mo g ę o d d y ch ać, n ie mo g ę p rzełk n ąć ś lin y , a całe mo je ciało zaczy n a s ię d ziwaczn ie trząś ć. Po p ro s tu n ie mam s iły n a n as tęp n ą k o mp ro mitację. – Pen ? Ws zy s tk o o k ej? – g ło s Ellio ta jes t s tłu mio n y , jak b y d o b ieg ał z d alek a. Sło wa ro d zicó w i To ma mies zają s ię ze s o b ą. Sły s zę ty lk o u ry wk i zd ań , jak b y k to ś s tale zmien iał s tacje w rad iu , s zu k ając s wo jej u lu b io n ej. – Pen n y ? – Pen ? Ko ch an ie? – Przy n ieś jej wo d y . – O Bo że, o n a zemd leje.
Czu ję, jak k to ś łap ie mn ie za ramio n a. Kto ś s iln y . Tata. – Weź n ap rawd ę wo ln y , g łęb o k i o d d ech , k o ch an ie. – M ama. – Nap ij s ię wo d y . – To m. Zamy k am o czy i wo ln o n ab ieram p o wietrza d o p łu c. I jes zcze raz. Wy o b rażam s o b ie, jak mo rs k ie fale ro zb ijają s ię o b rzeg , a p o tem co fają, ro zb ijają i co fają. Po ch wili mo je ciało p rzes taje s ię trząś ć. – Pen n y , co to b y ło ? – p y ta mama. J es t tak a zmartwio n a, że zn ó w mam o ch o tę s ię ro zp łak ać, ale b o ję s ię, że łzy wy wo łają n awró t atak u p an ik i, więc d alej s k u p iam s ię n a o d d ech u . – Do b rze s ię czu jes z? – d o d aje tata. Nad al ś cis k a mn ie mo cn o za ramio n a. To p rzy jemn e u czu cie. J es t jak k o twica, k tó ra trzy ma mn ie we właś ciwy m miejs cu . – M am im p o wied zieć? – p y ta mn ie cich o Ellio t. Po tak u ję. Sama wciąż k o n cen tru ję s ię n a o d d ech u , a Ellio t o p o wiad a mo jej ro d zin ie o ty m, że o d n as zeg o wy p ad k u s amo ch o d o weg o zd arzają mi s ię atak i p an ik i. M ama i tata ro b ią s ię b lad zi jak ś cian a. – Przep ras zam – to p ierws ze s ło wo , k tó re u d aje mi s ię wy k rztu s ić. Tata p atrzy n a mn ie zd ziwio n y . – Co ? Za co n as p rzep ras zas z? – M o g łaś n am p o wied zieć – mó wi mama. – Nie ch ciałam was martwić. A p o za ty m my ś lałam, że za jak iś czas mi p rzejd zie. – Zro b ić h erb aty ? – p y ta To m, ś ciąg ając n a s ieb ie n as ze zd u mio n e s p o jrzen ia. To m NIGDY n ie p ro p o n u je, że zro b i h erb aty . Uś miech am s ię d o n ieg o i k iwam g ło wą. – Do b rze, to p o k o lei – zaczy n a tata o ficjaln y m to n em. – Po p ierws ze, trzeb a ci p o mó c z ty mi atak ami p an ik i. – Tak , jes t n a n ie mn ó s two s p o s o b ó w – d o d aje mama. – Zn am ś wietn e ćwiczen ia o d d ech o we z czas ó w, k ied y d o p ad ała mn ie trema. – M iałaś tremę p rzed wy s tęp ami? – p y tam z n ied o wierzan iem. Tru d n o mi s o b ie wy o b razić, że mo ja s u p erp ewn a s ieb ie mama mo g ła s ię czeg o k o lwiek b ać. – No jas n e. I to o k ro p n ą. Czas em n awet wy mio to wałam p rzed wy s tęp em, ale u d ało mi s ię n ad ty m zap an o wać i to b ie też s ię u d a, k o ch an ie. – No właś n ie – p o twierd za tata, u ś miech ając s ię d o mn ie. – A ja zad zwo n ię d o s zk o ły i p o wiem im, że jes teś ch o ra. – Bierze mn ie za ręk ę. – M y ś lę, że p o win n aś
o d p u ś cić s o b ie lek cje d o n o weg o ro k u , żeb y s p rawy tro ch ę p rzy cich ły . W ty m s emes trze zo s tały jes zcze ty lk o d wa d n i s zk o ły . Po s y łam mu b lad y u ś miech . – Dzięk i, tato . – A p o trzecie – mó wi, zerk ając n a mamę – ch cemy , żeb y ś p o leciała z n ami d o No weg o J o rk u . Ellio t wzd y ch a. Przes tras zo n a zerk am n a tatę. – Ale ja… – I zap ras zamy też Ellio ta – p rzery wa mi tata. – O Bo że! – Ellio t ro zd ziawia u s ta tak s zero k o , że wid zę jeg o mig d ałk i. – I tak p lan o waliś my zap ro s ić d ziś was o b o je – mó wi mama z u ś miech em. – A teraz, p o ty m ws zy s tk im, mas z jes zcze lep s zy p o wó d , żeb y wy jech ać. – To b ęd ą ty lk o cztery d n i – tłu maczy n am tata. – Wy lecimy w czwartek i wró cimy w s o b o tę, w Wig ilię. – Patrzy n a To ma z u ś miech em. – Więc mimo ws zy s tk o u d a n am s ię s p ęd zić Bo że Naro d zen ie razem. Zerk am n a Ellio ta. Uś miech a s ię tak s zero k o , jak b y wy g rał właś n ie w to tk a. – M y ś lę, że tak i wy jazd ś wietn ie ci zro b i – o cen ia mama. – Będ zies z mo g ła n a d o b re zap o mn ieć o całej s y tu acji i ty m g łu p im filmie. – Właś n ie. Kied y wró cimy , b ęd ą ś więta i n ajg o rs ze ju ż min ie – mó wi tata. – Co ś w ty m jes t – zaczy n a Ellio t, ale w ty m s amy m mo men cie d zwo n i jeg o telefo n . Ellio t p atrzy n a ek ran i mars zczy b rwi, a p o tem o d b iera. – Cześ ć, tato … jes tem u s ąs iad ó w o b o k . A g d zie n ib y miałb y m b y ć?… Ok ej, o k ej, za ch wilę wró cę. – Ko ń czy ro zmo wę i p atrzy n a n as p rzep ras zająco . – To b y ł mó j tata, zas tan awiał s ię, czy wy b ieram s ię d ziś d o s zk o ły . Lep iej ju ż p ó jd ę. – Od wraca s ię i łap ie mn ie za o b ie d ło n ie. – Wiem, że d en erwu jes z s ię lo tem, Pen , ale ws zy s cy p o mo żemy ci g o p rzetrwać, p rawd a? – Sp o g ląd a n a mo ich ro d zicó w, a o n i k iwają g ło wami jak te p ies k i, k tó re s tawia s ię w s amo ch o d zie. – Oczy wiś cie, że tak , k o ch an ie – mó wi mama z u ś miech em. – M o żes z n a n as liczy ć – zap ewn ia tata. Telefo n Ellio ta zn ó w zaczy n a d zwo n ić. – Halo , mamo … ju ż p o wied ziałem tacie… jes tem u s ąs iad ó w o b o k … wracam za d wie s ek u n d y . – Ch o wa telefo n d o k ies zen i i wzd y ch a. – M o i ro d zice n ap rawd ę o n iczy m ze s o b ą n ie ro zmawiają! – Nag le ro b i p rzerażo n ą min ę. – Och , mam n ad zieję, że p o zwo lą mi z wami lecieć. A co , jeś li s ię n ie zg o d zą?
– Nie martw s ię, k o ch an ie – u s p o k aja g o mama. – Przy jd ę d o was i p o ro zmawiam z n imi. J es tem p ewn a, że n ie b ęd ą mieć n ic p rzeciwk o temu . Ty m b ard ziej że n as i k lien ci za ws zy s tk o p łacą. Ellio t u ś miech a s ię, a p o tem o d wraca w mo ją s tro n ę i p atrzy n a mn ie z n ad zieją. – To jak my ś lis z, Pen ? Bio rę g łęb o k i o d d ech i o d p o wiad am mu u ś miech em. – M y ś lę, że lecimy d o No weg o J o rk u !
20 grudnia
Jak zmierzyć się ze swoim strachem
Cześć wszystkim!
Jeszcze raz wielkie dzięki za komentarze do mojej notki o przyjaźni. Wiem, że to zabrzmi dziwnie, bo nigdy żadnego z was nie poznałam w realu, ale naprawdę mam wrażenie, że jesteście moimi przyjaciółmi – zawsze piszecie takie miłe rzeczy, a wasze wsparcie dużo dla mnie znaczy.
Okej, większość z was pewnie pamięta moją notkę o tym, że od czasu wypadku samochodowego zdarzają mi się ataki paniki. Za to w tym tygodniu miałam coś w rodzaju Momentu Szklanego Pantofelka.
Wiki i ja nazywamy tak sytuacje, które na początku wyglądają naprawdę strasznie, ale w końcu prowadzą do czegoś naprawdę fajnego – jak wtedy, kiedy Kopciuszek gubi szklany pantofelek i dzięki temu odnajduje ją jej Książę z Bajki.
W tym tygodniu zdarzyło mi się coś totalnie, absolutnie masakrycznego, przez co dostałam kolejnego idiotycznego ataku paniki. Ale wydaje mi się – mam nadzieję – że dzięki temu czeka mnie niesamowita przygoda.
Za kilka dni wyjeżdżam i będę musiała polecieć tam samolotem.
Bardzo się tym denerwuję, ale mam nadzieję, że jeśli dam sobie radę, jeśli uda mi się zmierzyć z moim strachem, to pozbędę się go raz na zawsze.
Kiedy byłam mała, wierzyłam, że pod łóżkiem moich rodziców mieszka czarownica.
Za każdym razem, kiedy mijałam ich sypialnię w drodze do mojego pokoju, biegłam
najszybciej, jak potrafiłam, żeby nie wyleciała na swojej miotle i nie zamieniła mnie w ropuchę.
Któregoś dnia tata zobaczył, jak przerażona pędzę korytarzem, więc zapytał, co się stało.
Kiedy wszystko mu wyjaśniłam, kazał mi wejść do ich sypialni, wziął latarkę i oświetlił podłogę pod łóżkiem.
Stało tam tylko stare pudełko po butach.
Czasem trzeba stanąć twarzą w twarz ze swoim strachem, żeby zrozumieć, że tak naprawdę nie ma się czego bać.
Nic ci się nie stanie – nikt nie zamieni cię w ropuchę.
I właśnie to zrobię w tym tygodniu, kiedy wsiądę do samolotu. A wy? Macie coś takiego, czego się boicie i z czym chcielibyście się zmierzyć?
Może zrobimy to razem…?
Napiszcie w komentarzach, co wywołuje w was strach i jak się z tym zmierzycie w tym tygodniu.
Powodzenia! W następnej notce dam wam znać, jak mi poszło. Girl Online jest teraz offline xxx
– Wies z, czeg o ci trzeb a? – zaczy n a Ellio t, k ied y s iad amy w k awiarn i w h ali o d lo tó w. – Two jej włas n ej Sas h y Fierce. – Ko g o ? – Serce wali mi jak o s zalałe, k ied y ro zg ląd am s ię p o h ali. Nied łu g o ro zp o czn ie s ię b o ard in g n as zeg o s amo lo tu . Będ ę mu s iała wejś ć d o mas zy n y , k tó ra jak imś cu d em u trzy mu je s ię ty s iące k ilo metró w n ad ziemią i n ie s p ad a. A co jeś li… – Sas h y Fierce – p o wtarza Ellio t. – No wies z, to alter eg o Bey o n cé. Zamien ia s ię w n ią n a s cen ie. M ars zczę b rwi. – O czy m ty mó wis z? Ellio t o d ch y la s ię n a fo telu i p ro s tu je s wo je d łu g ie n o g i. J es t u b ran y w s weter z lo g o u n iwers y tetu Harv ard a, o czy wiś cie z s eco n d h an d u , ru rk i w p as k i i jas k rawo zielo n e b u ty b as eb allo we, k tó re id ealn ie p as u ją k o lo rem d o o p rawek jeg o o k u laró w. J ak mo że b y ć tak i wy lu zo wan y , s k o ro zaraz mamy wejś ć d o g ig an ty czn ej metalo wej p u s zk i i s zy b o wać w p o wietrzu ? – Kied y Bey o n cé zaczy n ała w b ran ży mu zy czn ej, b y ła b ard zo n ieś miała i zamk n ięta w s o b ie. Nien awid ziła wy s tęp o wać – o p o wiad a Ellio t. – Więc wy my ś liła s o b ie alter eg o : o d ważn ą i wy zy wającą d ziewczy n ę, k tó rą n azwała Sas h a Fierce. Za k ażd y m razem, k ied y wy ch o d ziła n a s cen ę, u d awała Sas h ę. Dzięk i temu mo g ła b y ć p ewn a s ieb ie i rzu cać wło s ami. – Rzu cać wło s ami? – No , wies z… – Ellio t majta g ło wą w p rzó d i w ty ł tak mo cn o , że jeg o o k u lary ląd u ją n a mo ich k o lan ach . – Ok ej – mó wię, o d d ając mu o k u lary – ale n ib y jak ma mi to p o mó c? – M u s is z wy my ś lić włas n ą wers ję Sas h y Fierce i u d awać w s amo lo cie, że n ią jes teś . – Ellio t g ład zi s ię p o b ro d zie jak zwy k le, k ied y s ię n ad czy mś zas tan awia. – Co p o wies z n a Sarah Sav ag e?
– Nie! Będ ę s ię czu ła jak jak aś wariatk a! Zerk am n a ro d zicó w, k tó rzy s to ją w k o lejce p o k awę – i u s p o k ajający n ap ar z ru mian k u d la mn ie. Ch o ciaż s tras zn ie zas ch ło mi w g ard le, n ie ch cę, żeb y wracali d o s to lik a, b o k ied y ju ż s ię n ap ijemy , b ęd ziemy mu s ieli wejś ć n a p o k ład , a p o tem… – Ok ej, to mo że Co n n ie Co n fid en t? Patrzę n a Ellio ta z u n ies io n y mi b rwiami. – Żartu jes z. Ellio t wzd y ch a. – Ok ej, to s ama co ś wy my ś l. Patrzę n a k o b ietę, k tó ra id zie w n as zy m k ieru n k u , ciąg n ąc za s o b ą małą, jas k rawo ró żo wą walizk ę n a k ó łk ach . J es t u b ran a w o b cis łe s zare d żin s y , czarn e b u ty ze s zp iczas ty mi n o s k ami i p ięk n ą p elery n ę. Wy g ląd a ś wietn ie, jes t s p o k o jn a i s p rawia wrażen ie, jak b y p rzy ch o d ziło jej to b ez n ajmn iejs zeg o wy s iłk u . Nawet fry zu rę ma n ies k aziteln ą – eleg an ck i czarn y b o b z lś n iący mi mah o n io wy mi p as emk ami. Kied y mn ie mija, zau ważam, że ma n as zy jn ik z n ap is em „Stro n g ”, czy li s iln a. Ch y b a Ws zech ś wiat p ró b u je mi co ś p o k azać, jak to zaws ze mó wi mama. – Stro n g – s zep czę. Ellio t s p o g ląd a n a mn ie. – Co ? – M o je alter eg o ma n a n azwis k o Stro n g . – A, o k ej. Tak , to p as u je. A jak ma n a imię? Zas tan awiam s ię p rzez ch wilę. J ak ie cech y p o win n o mieć mo je alter eg o o p ró cz s iły ? Ch y b a s p o k ó j. Ale jak ie imię k o jarzy s ię ze s p o k o jem? Pró b u ję s o b ie p rzy p o mn ieć, k ied y czu ję s ię s p o k o jn a, i p rzed o czami s taje mi o b raz mo rza. – Ocean ! – wy ry wa mi s ię. Ellio t zn ó w p rzy tak u je. – Ocean Stro n g . Siln a jak o cean … Hm, tak , p o win n o zad ziałać. „Ocean Stro n g ”, p o wtarzam w my ś lach i n ag le wy o b rażam s o b ie k o mik s o wą s u p erb o h aterk ę w o b cis ły m zielo n y m k o mb in ezo n ie z p elery n ą i d łu g imi k as ztan o wy mi wło s ami, o p ad ający mi n a ramio n a. „J es tem Ocean Stro n g ”, mó wię s o b ie, i wted y d zieje s ię co ś n ies amo witeg o – zaczy n am to czu ć! M o je s erce wraca d o n o rmaln eg o ry tmu i mo g ę wres zcie p rzełk n ąć ś lin ę. „J es tem Ocean Stro n g ”. Wy o b rażam s o b ie, jak mo je alter eg o s u rfu je n a o g ro mn ej fali w p o zie s u p erb o h atera, mierząc s p o k o jn y m wzro k iem h o ry zo n t. W ty m mo men cie mama i tata wracają d o
s to lik a z tacą. – Ws zy s tk o w p o rząd k u ? – p y ta mama, p atrząc n a mn ie. – Tak – o d p o wiad am i u d aje mi s ię n awet u ś miech n ąć. Ro d zice ro zmawiają z Ellio tem o No wy m J o rk u i ws zy s tk ich miejs cach , k tó re ch cą zo b aczy ć, a ja ro b ię ćwiczen ie o d d ech o we, k tó reg o n au czy ła mn ie mama, i d alej wy o b rażam s o b ie Ocean Stro n g w n ajd ro b n iejs zy ch s zczeg ó łach . Ocean Stro n g ws iad łab y d o s amo lo tu b ez mru g n ięcia o k iem. Po p ro s tu wk ro czy łab y n a p o k ład z wy s o k o p o d n ies io n y m czo łem, p atrząc s p o k o jn ie p rzed s ieb ie. Ocean Stro n g n ie p o zwo liłab y , żeb y wy p ad ek s amo ch o d o wy zn is zczy ł jej res ztę ży cia. By łab y n ieu s tras zo n a i o d ważn a i d alej walczy łab y ze złem. Nag le telefo n wib ru je mi w k ies zen i, wy ry wając mn ie z mo ich ro zmy ś lań . SM S o d M eg an .
Nie o d zy wała s ię d o mn ie p rzez cały ty d zień . Ch o ciaż o d p rzed s tawien ia n ie b y łam w s zk o le, n ie p ró b o wała s ię d o wied zieć, czy ws zy s tk o ze mn ą o k ej. Nawet Ollie p rzy s łał mi wiad o mo ś ć n a fejs ie, żeb y s p rawd zić, jak s ię czu ję. Nie p rzep ro s iła mn ie też za tamten film, ch o ciaż u s u n ęła g o ze s wo jeg o p ro filu . Wy łączam telefo n i ch o wam g o d o to reb k i. Co zro b iłab y Ocean Stro n g , g d y b y k to ś wrzu cił d o s ieci filmik , n a k tó ry m ro b i z s ieb ie id io tk ę? Wy o b rażam s o b ie, jak mo je alter eg o zb y wa to ś miech em, a p o tem ws k ak u je n a d es k ę s u rfin g o wą i ru s za n a p o s zu k iwan ie n as tęp n ej p rzy g o d y . I n ag le d zieje s ię co ś d ziwn eg o – zaczy n am czu ć s ię n ap rawd ę d o b rze. Os tatn io s p o tk ało mn ie tro ch ę n iefajn y ch rzeczy , ale s ię n ie p o d d ałam. A teraz lecę d o No weg o J o rk u p rzeży ć wielk ą p rzy g o d ę. M o że i jes tem n iezd arn ą p an ik arą z fataln y m g u s tem d o b ielizn y , ale właś n ie ro b ię co ś fan tas ty czn eg o . I s ama też jes tem całk iem s p o k o – w k o ń cu n azy wam s ię Ocean Stro n g .
Na s zczęś cie n as za czwó rk a ma miejs ca o b o k s ieb ie w ś ro d k o wej częś ci s amo lo tu , więc s ied zę wciś n ięta międ zy Ellio ta a tatę. Najp ierw czu ję s ię p rzy n ich b ezp ieczn ie, ale k ied y s amo lo t włącza s iln ik i, zn ó w ś cis k a mn ie mo cn o w g ard le. – Op o wied z mi co ś jes zcze o Ocean Stro n g … – s zep cze mi Ellio t d o u ch a. – M a ś wietn ą d es k ę s u rfin g o wą – mó wię, wp ijając p alce w p o d ło k ietn ik i. – Nieźle – s twied za Ellio t z u zn an iem. – M y ś lę, że p rzy d ało b y jej s ię też jak ieś p o wied zo n k o . Przez meg afo n ro zleg a s ię g ło s p ilo ta: – Pers o n el p o k ład o wy , p rzy g o to wać s amo lo t d o s tartu . – zd ecy d o wan y . Przy p o min a mi g ło s taty , a to mn ie u s p o k aja.
J es t n is k i i
– J ak to ? – p y tam Ellio ta. – No wies z. Batman mó wi: „Do Batmo b ilu , Ro b in ie!”, a Sęd zia Dread : „J a jes tem p rawem!”. – Ah a. Ok ej. Sły s zę ry k s iln ik ó w, a s amo lo t zaczy n a s ię to czy ć d o p rzo d u . Zamy k am o czy i u s iłu ję wy my ś lić jak ieś p o wied zo n k o d la Ocean Stro n g . – Wo jo wn icze Żó łwie Nin ja mó wiły : „Co wab u n g a”… Otwieram o czy i p io ru n u ję Ellio ta wzro k iem. – Nie b ęd ę miała p o wied zo n k a „Co wab u n g a”! Samo lo t zaczy n a p ęd zić p o p as ie s tarto wy m. Przy p o min a mi s ię, jak n as z s amo ch ó d ś lizg ał s ię n a mo k rej d ro d ze i s ły s zę k rzy k mamy . Od wracam s ię, żeb y n a n ią s p o jrzeć, ale ro zmawia u ś miech n ięta z tatą. – To mo że: „Hej, mała, p atrz n a mo ją k latę?” – p ro p o n u je Ellio t. – A czy j to tek s t? – J o h n y ’eg o Brav o .
Wy b u ch am ś miech em. – Ocean Stro n g n ie mo że mieć tak ieg o s ameg o p o wied zo n k a jak J o h n y Brav o ! – To mo że: „M ó j p ajęczy zmy s ł co ś wy czu wa?” – rzu ca Ellio t z u ś miech em. Teraz ś mieję s ię, ch o ciaż ró wn o cześ n ie jes tem p rzerażo n a. Samo lo t u n o s i s ię, zo s tawiając ziemię w d o le. – Ws zy s tk o o k ej? – p y ta s zep tem Ellio t, p rzy k ry wając mo ją d ło ń s wo ją. Kiwam g ło wą, zacis k ając zęb y . – Od wracaj mo ją u wag ę. Zn as z jes zcze jak ieś p o wied zo n k a? Ellio t p atrzy n a mn ie ro zis k rzo n y m wzro k iem. – J as n e! Zan im s amo lo t k o ń czy s ię wzn o s ić, zn am ju ż s lo g an k ażd eg o s u p erb o h atera, o d Kap itan a Amery k i p o Wo lv erin a. – Do b rze s ię czu jes z, Pen n y ? – tata p atrzy n a mn ie z n iep o k o jem. Uś miech am s ię d o n ieg o . Przy ch o d zi mi d o g ło wy , że jes tem n ajs zczęś liws zą d ziewczy n ą n a ś wiecie, b o mam mamę, tatę i Ellio ta… Teraz mu s zę jes zcze ty lk o p rzeży ć ten lo t. Ellio t o k azu je s ię wy marzo n y m to warzy s zem p o d ró ży . Po p ro s tu g ad a b ez p rzerwy p rzez s ześ ć g o d zin . Nawet k ied y o g ląd amy razem film, p rzez cały czas rzu ca zab awn e k o men tarze. Ch wilami tro ch ę s ię d en erwu ję, n a p rzy k ład k ied y włącza s ię n ap is : „Zap iąć p as y ” alb o k ied y wp ad amy w lek k ie tu rb u len cje, ale s k u p iam s ię wted y n a o d d ech u i wy o b rażam s o b ie Ocean Stro n g . Kied y p rzy g o to wu jemy s ię d o ląd o wan ia, o p ró cz s trach u czu ję d res zcz p o d ek s cy to wan ia. Lecimy co raz n iżej, p as ażero wie n a miejs cach p rzy o k n ach p rzy k lejają n o s y d o s zy b , ale ja wb ijam wzro k w o p arcie fo tela p rzed e mn ą. „J es tem s iln a jak o cean ”, p o wtarzam s o b ie b ez k o ń ca. Po tem czu ję lek k ie s zarp n ięcie i jes teś my n a ziemi. M am o ch o tę ro zp łak ać s ię ze s zczęś cia i u lg i. – Ud ało s ię – s zep czę d o Ellio ta. – J es teś my n a miejs cu . Ws tając z fo tela, wy g ląd am p rzez o k ien k o . Wid o k zap iera mi d ech w p iers iach . Ws zy s tk o wy d aje s ię tak ie amery k ań s k ie – o d s reb rn y ch ciężaró wek p o mężczy zn w g ran ato wy ch czap eczk ach b as eb allo wy ch i b o jó wk ach , k tó rzy p racu ją p rzy k o le s amo lo tu o b o k n as zeg o . Ellio t u ś miech a s ię o d u ch a d o u ch a. – J es teś my w No wy m J o rk u – s zep cze p o d ek s cy to wan y . – J es teś my w No wy m J o rk u …
Nas zej rad o ś ci n ie zmn iejs za n awet to , że o d p rawa celn a zajmu je n am p rawie d wie g o d zin y . Sto jąc w k o lejce p o tak s ó wk ę, s zczerzy my s ię d o s ieb ie z Ellio tem jak n ien o rmaln i i k ręcimy g ło wami z n ied o wierzan iem. – Nie mo g ę u wierzy ć, że n ap rawd ę tu jes teś my – p o wtarza Ellio t b ez p rzerwy , k las zcząc w d ło n ie. Patrzę, jak żó łte tak s ó wk i o d jeżd żają w p o ś p iech u z p as ażerami i mam wrażen ie, jak b y ś my wy s ied li z s amo lo tu n a ś ro d k u p lan u filmo weg o . Ws zy s tk o wy d aje s ię tak ie in n e, a jed n o cześ n ie tak ie zn ajo me. Ty lk o b ied n a mama n ie wy g ląd a n a zb y t p o d ek s cy to wan ą; o d wy jś cia z s amo lo tu wy d zwan ia d o ró żn y ch o s ó b w s p rawie wes ela. Teraz ro zmawia z Sad ie Lee – k o b ietą, k tó ra o d p o wiad a za caterin g . Ok azu je s ię, że jes t jak iś p ro b lem ze zd o b y ciem p rzep ió rczy ch jaj d o men u w s ty lu Downtown Abbey. – No d o b rze, to b ęd zie mu s iało wy s tarczy ć – mó wi, ch o d ząc tam i z p o wro tem o b o k n as . – Ty lk o n ie zap o mn ij o s o s ie d o p u d d in g u ch leb o weg o . Tata p o d ch o d zi i k ład zie d ło ń n a jej ramien iu , a mama wtu la s ię w n ieg o . Przes tras zo n a i zaafero wan a p o d ró żą całk iem zap o mn iałam, że o n a p rzy jech ała tu d o p racy . Staję p rzy n ich i p rzy tu lam s ię d o n ich o b o jg a. W k o ń cu p rzy ch o d zi n as za k o lej. – Do k ąd jed ziemy ? – p y ta k iero wca, wy s k ak u jąc z tak s ó wk i. M a ś n iad ą cerę, czarn y s weter, d żin s y i p o ważn y wy raz twarzy . – Pro s imy d o Wald o rf As to ria – o d p o wiad a tata, a Ellio t zn ó w k las zcze w d ło n ie. – To n ajlep s zy d zień mo jeg o ży cia! – wo ła. Tak s ó wk arz p atrzy n a n ieg o , jak b y zwario wał, a p o tem zau waża g ó rę n as zy ch walizek : s ame s tro je wes eln e zajmu ją d wie wielk ie s k rzy n ie. – Ran y ! – k o men tu je. – Na p ewn o n ie p o trzeb u jecie fu rg o n etk i? M ama u ś miech a s ię d o n ieg o p rzep ras zająco . Tak s ó wk arz zaczy n a wrzu cać n as ze walizk i d o b ag ażn ik a, mamro cząc co ś p o d n o s em. – Nie martw s ię – mó wi mi cich o Ellio t. – No wo jo rs cy tak s ó wk arze M USZĄ b y ć n ieu p rzejmi. On ty lk o u d aje. Tak s ó wk arz p ro s tu je s ię i wb ija wzro k w Ellio ta. – Co ś ty p o wied ział? Ellio t p rawie p o d s k ak u je ze s trach u . – Nic, n ic, mó wiłem ty lk o , że n o wo jo rs cy tak s ó wk arze ty lk o tak u d ają.
– Co u d ają? – No … że s ą n ieu p rzejmi d la k lien tó w. – Ellio t p atrzy w ziemię, jak b y miał n ad zieję, że g o p o ch ło n ie. – J a n iczeg o n ie u d aję, s y n u – warczy tak s ó wk arz. – Ws iad ać. J ak o ś u d aje n am s ię zmieś cić w tak s ó wce. Bo ję s ię n awet s p o jrzeć n a Ellio ta, żeb y n ie wy b u ch n ąć ś miech em. J es tem to taln ie p o d ek s cy to wan a – ro zp iera mn ie en erg ia i mam wrażen ie, że zaraz ek s p lo d u ję. Kied y tak s ó wk a wy jeżd ża z lo tn is k a, zn ó w zap iera mi d ech w p iers iach . Ws zy s tk o jes t tak ie o g ro mn e – o d s zero k iej au to s trad y p o g ig an ty czn e b illb o ard y u s tawio n e wzd łu ż d ro g i. – To jak , p ad ał ju ż u was ś n ieg ? – tata zag ad u je tak s ó wk arza zg o d n ie z ty p o wą b ry ty js k ą zas ad ą: k ied y n ie wies z, co p o wied zieć, zap y taj o p o g o d ę. – Nie – o d p o wiad a n as z k iero wca. – J ak jeźd zis z, id io to ?! – k rzy czy , wy ch y lając s ię p rzez o k n o , k ied y d ro g ę zajeżd ża mu jak aś ciężaró wk a. Zacis k am p ięś ci tak mo cn o , że p azn o k cie wb ijają mi s ię we wn ętrza d ło n i. M ama i Ellio t, międ zy k tó ry mi s ied zę, n aty ch mias t k ład ą mi ręce n a k o lan ach . Zamy k am o czy i my ś lę o Ocean Stro n g . Kied y d o jeżd żamy d o cen tru m No weg o J o rk u , mam wrażen ie, że o czy wy s k o czą mi z o rb it o d ty ch ws zy s tk ich n ies amo wity ch wid o k ó w. Sp o d ziewałam s ię d rap aczy ch mu r, ale n ie s ąd ziłam, że o n e n ap rawd ę s ięg ają n ieb a. I n ie wied ziałam, że wś ró d n o wo czes n y ch b u d y n k ó w zach o wało s ię ty le s tary ch k amien ic. W k ażd ej p rzeczn icy , jak ą mijamy , międ zy p rzes zk lo n y mi wieżami s to i wciś n ięty p rzy n ajmn iej jed en zn is zczo n y k amien n y k o ś ció łek . A jes zcze b ard ziej fas cy n u jący s ą lu d zie. Ch o d n ik i s ą p ełn e b izn es men ó w i o s ó b s zu k ający ch p rezen tó w n a ś więta. Gd y ty lk o s k u p ię s ię n a jak iejś ciek awej p o s taci, zau ważam n as tęp n ą. Patrzę, jak p ięk n a k o b ieta w g rafito wej g ars o n ce i b łęk itn y ch ad id as ach b ez n ajmn iejs zeg o wy s iłk u to ru je s o b ie d ro g ę p rzez zatło czo n y ch o d n ik i n ag le zn ik a w p ijaln i s o k ó w. Po tem mó j wzro k p ad a n a mło d eg o Laty n o s a z czerwo n y mi wło s ami, k tó ry wy ch o d zi z k s ięg arn i wielk o ś ci h an g aru lo tn iczeg o i g in ie w tłu mie. Po licjan t je h o t d o g a n a s k rzy żo wan iu , a zak o n n ica w g ran ato wy m h ab icie p ły n ie p rzez o taczający ją ch ao s z tak im s p o k o jem, jak b y wp ad ła w tran s . Ws zęd zie, g d zie s p o jrzę, wid zę o k azję n a n ies amo wite zd jęcie. Nawet h ałas wy d aje s ię tu g ło ś n iejs zy – s ły s zę ch ó r s y ren , k lak s o n ó w i lu d zk ich k rzy k ó w. Po d ek s cy to wan y Ellio t ś cis k a mn ie za ramię. A p o tem wres zcie d o jeżd żamy n a Park Av en u e. Aleja jes t tak s zero k a, że ś wiatła u liczn e wis zą n ad n ią n a o g ro mn y ch s łu p ach , k o ły s ząc s ię lek k o n a wietrze. Są w ty m s amy m żó łty m k o lo rze co tak s ó wk i, k tó ry ch n a jezd n i jes t n ajwięcej. Oczy ro b ią mi
s ię co raz więk s ze n a wid o k ws p an iały ch n o wo jo rs k ich h o teli. J ed y n a my ś l w mo jej g ło wie to : „Zro b ię tu n ies amo wite zd jęcia… ”. Kied y zatrzy mu jemy s ię p rzed n as zy m h o telem, n awet tata z wrażen ia n ie wie, co p o wied zieć. Fas ad a z s zareg o k amien ia wy d aje s ię ciąg n ąć b ez k o ń ca. Po o b u s tro n ach o g ro mn y ch d rzwi o b ro to wy ch s to ją wy s o k ie ch o in k i, mig o czące czerwo n y mi i zło ty mi lamp k ami. Ko jarzą mi s ię z warto wn ik ami n a s traży . Wy s iad am z tak s ó wk i i czu ję n a czu b k u n o s a d o ty k czeg o ś zimn eg o . Sp o g ląd am w g ó rę i zau ważam, że zaczął p ad ać ś n ieg . Na razie d elik atn ie p ró s zy : w p o wietrzu wiru je k ilk a p łatk ó w, k tó re wy g ląd ają, jak b y wy mk n ęły s ię z ch mu ry , żeb y s p rawd zić, co s ię d zieje. – Dzień d o b ry p an i! Od wracam s ię i wid zę u ś miech n ięteg o p o rtiera w n ajeleg an ts zy m u n ifo rmie, jak i mo żn a s o b ie wy o b razić. Od p o wiad am n ieś miały m u ś miech em. – Dzień d o b ry . – Witamy w Wald o rfie – mó wi, p o d ch o d ząc d o n as , żeb y p o mó c n am z b ag ażami. Patrzę n a ch o in k i z p o ły s k u jący mi lamp k ami i p łatk i ś n ieg u s k rzące s ię w p o wietrzu jak s reb rn y p y ł i ju ż n ie czu ję s ię jak w filmie – teraz czu ję s ię jak w b ajce. Gd y wch o d zimy za p o rtierem d o h o telu , ś cis k am k ciu k i, żeb y d o b rze s ię s k o ń czy ła.
Wy o b raźcie s o b ie n ajcu d o wn iejs zy , n ajb ard ziej lu k s u s o wy i o d jech an y p ałac z b ajk i, jak i jes t w s tan ie wy czaro wać was z mó zg . J eś li d o rzu cicie jes zcze więcej marmu ru , zło ta, ży ran d o li i ró żn y ch in n y ch p ięk n y ch rzeczy , to mo że u zy s k acie co ś o d ro b in ę zb liżo n eg o d o h o telu Wald o rf As to ria. – Wo w! – wo ła Ellio t, ro zg ląd ając s ię p o lo b b y . – Nie ma p o ró wn an ia z zajazd em w Has tin g s , co , d zieciak i? – p y ta tata, mru g ając d o n as . J es tem zb y t o s zo ło mio n a, żeb y s ię ro ześ miać. M ama wy g ląd a n a o d ro b in ę p rzerażo n ą. – Tru d n o to ws zy s tk o o g arn ąć – s zep cze d o taty . I n ie jes tem p ewn a, czy mó wi o lo b b y , cały m h o telu , czy wes elu , k tó re ma zo rg an izo wać. W d ro d ze d o n as zy ch p o k o jó w Ellio t i ja wy g ląd amy jak d wie zło te ry b k i – b ezg ło ś n ie o twieramy i zamy k amy u s ta, a jed y n e s ło wo , k tó re jes teś my w s tan ie wy k rztu s ić, to „wo w”. Nas ze p o k o je, p o łączo n e ze s o b ą wewn ętrzn y mi d rzwiami, s ą tu ż o b o k p o k o ju mamy i taty . – Przy d ały b y n am s ię tak ie w d o mu – wo ła d o mn ie Ellio t p rzez d rzwi. – Ale b y ło b y s u p er, g d y b y m mó g ł p o p ro s tu p rzejś ć o d s ieb ie d o cieb ie b ez wy ch o d zen ia n a d wó r! – By ło b y fajn ie – p rzy zn aję, p rzy s iad ając n a s k raju łó żk a. M ó j p o k ó j wy g ląd a, jak b y b y ł częś cią o g ro mn ej rezy d en cji. Ws zy s tk ie meb le s ą z lś n iąceg o mah o n iu , a k rzes ła, b iu rk o i łó żk o mają p ięk n ie rzeźb io n e n ó żk i. W wy s tro ju d o min u ją k o lo ry zło ty i b o rd o wy – w ży ciu n ie wy b rałab y m ich d o s wo jej s y p ialn i w d o mu , ale tu wy g ląd ają id ealn ie. Ak s amitn e zas ło n y zwies zają s ię o d s u fitu aż d o p o d ło g i, p rzewiązan e s zero k imi s zarfami. – O Bo że, czy to … ? – p o d ry wam s ię z łó żk a i p ęd zę d o o k n a.
Ellio t b ieg n ie za mn ą. – Emp ire State Bu ild in g ! – wo ła zd y s zan y . Wp atru jemy s ię razem w n o wo jo rs k i h o ry zo n t. Od wracamy s ię d o s ieb ie i p rzez ch wilę p atrzy my s o b ie w o czy , a p o tem o b o je zaczy n amy p o d s k ak iwać z rad o ś ci jak małe d zieci w Bo że Naro d zen ie. Przez res ztę p o p o łu d n ia mama i tata s ą zajęci s p o tk an iami z Cin d y , J imem i k iero wn iczk ą d o s p raw caterin g u . Ellio t i ja teo rety czn ie p o win n iś my o d s y p iać p o d ró ż i ró żn icę czas u p rzed wieczo rn y m wy jś ciem, ale jes teś my zb y t p o d ek s cy to wan i, żeb y zas n ąć. Zamias t teg o ro b imy s o b ie leg o wis k o z p o d u s zek n a mo im łó żk u i s k aczemy p o k an ałach amery k ań s k iej telewizji. Ellio t s zu k a też ciek awo s tek o h o telu Wald o rf As to ria n a s wo im lap to p ie. M ó j wciąż tk wi g łęb o k o w walizce. Po s tan o wiłam n ie wy jmo wać g o s tamtąd p rzez całą p o d ró ż. Wy łączy łam też in tern et w telefo n ie. Ch cę n ap rawd ę p o czu ć, że o d lu d zi z mo jej s zk o ły i Smu tn ej His to rii o M ajtk ach w J ed n o ro żce d zieli mn ie cały o cean . – Hej, Pen , p o s łu ch aj teg o ! – Ellio t zaczy n a czy tać z ek ran u . – Wald o rf As to ria s two rzy ło d wó ch s k łó co n y ch k u zy n ó w, Wald o rf i As to r, k tó rzy zb u d o wali k o n k u ren cy jn e h o tele. – Od wraca s ię d o mn ie ze ś miech em. – A p o tem, k ied y s ię p o g o d zili, p o łączy li je k o ry tarzem. – Serio ? – No ! – Ellio t czy ta d alej. – Och , ale to b y ł in n y b u d y n ek . Ten p o ws tał w 1 9 3 1 ro k u . Pierwo tn y wy b u rzo n o , żeb y zro b ić miejs ce n a Emp ire State Bu ild in g . Ob o je wy g ląd amy p rzez o k n o i zn ó w mam o ch o tę p o p ro s ić k o g o ś , żeb y mn ie u s zczy p n ął, b o wy d aje mi s ię, że to s en . – Nie u wierzy s z – mó wi Ellio t, p atrząc n a mn ie z o czami ro zs zerzo n y mi ze zd u mien ia. – To w ty m h o telu wy my ś lo n o o b s łu g ę p o k o jo wą! – Żartu jes z? – Nie. I… i… – Ellio t n ie mo że u k ry ć p o d ek s cy to wan ia – … b y ł tu p o d ziemn y p ero n k o lejo wy ! – J ak to ? – Dla VIP-ó w, k tó rzy n ie ch cieli, żeb y k to ś wied ział o ich p rzy jeźd zie! Na p rzy k ład d la p rezy d en ta! – Ellio t wp atru je s ię we mn ie z zach wy tem. – Och , Pen , u wielb iam to miejs ce! Os tateczn ie zamawiamy jed zen ie d o p o k o ju , b o , jak to u jął Ellio t: „Sk o ro w ty m h o telu wy n aleźli o b s łu g ę p o k o jo wą, n ieg rzeczn ie b y ło b y z n iej n ie s k o rzy s tać”.
Bierzemy s ałatk ę wald o rf, b o o n a też p o ws tała właś n ie tu taj, i wielk ą p izzę marg h eritę. Po jed zen iu ro b ię s ię b ard zo ś p iąca, ale wted y wracają ro d zice. Tata jak zwy k le jes t wcielen iem s p o k o ju , za to mama wy g ląd a n a b ard zo zes tres o wan ą. – Zo s tało jes zcze ty le d o zro b ien ia! – jęczy , rzu cając s ię n a łó żk o . – Wied ziałam, że trzeb a b y ło p rzy jech ać wcześ n iej. – Ws zy s tk o b ęd zie w p o rząd k u – zap ewn ia tata, p o s y łając jej p o cies zający u ś miech . – J u tro mamy cały d zień , żeb y ws zy s tk o załatwić. A Sad ie Lee to p rawd ziwy s k arb . – Tak , jes t cu d o wn a. J ej p u d d in g ch leb o wy s mak u je p o p ro s tu b o s k o . – M ama o d wraca s ię d o mn ie. – Cin d y i J im p y tali, czy n ie ch ciałab y ś zro b ić tro ch ę zd jęć z p rzy g o to wań . Na wes ele zamó wili p ro fes jo n aln eg o fo to g rafa, ale p o wied zieli, że miło b y ło b y mieć p amiątk ę z teg o , jak s zy k u jemy p rzy jęcie i n ad ajemy ws zy s tk iemu k limat Downton Abbey. I ch cielib y też, żeb y ś zab rała ap arat n a wes ele – żeb y u ch wy cić ró żn e mo men ty , k tó re zawo d o wco wi mo g ły b y u mk n ąć. – Nap rawd ę? – ś cis k a mn ie w b rzu ch u z rad o ś ci. – Ale czemu właś n ie ja? – Po k azałam im two je zd jęcia z in n y ch wes el i b y li p o d d u ży m wrażen iem. Tata k iwa g ło wą i u ś miech a s ię z d u mą. – Nap rawd ę. – I s łu s zn ie – o cen ia Ellio t. – Pen n y ro b i s u p er zd jęcia. Ro b i mi s ię b ard zo p rzy jemn ie. – Wo w. Kied y mam zacząć? – J u tro , k ied y b ęd ę ws zy s tk o p rzy g o to wy wać – o d p o wiad a mama. – Nie martw s ię, Ellio t – d o d aje tata. – Dziewczy n y b ęd ą p raco wać, a my mo żemy tro ch ę p o zwied zać. M as z o ch o tę n a ru n d k ę p o mu zeach ? Ellio t s p o g ląd a n a tatę i z zas k o czen iem zau ważam, że ma łzy w o czach . – Ale czad … – mó wi cich o . – J es teś cie n ap rawd ę n ies amo wici. Stras zn ie wam d zięk u ję, że mn ie ze s o b ą zab raliś cie. – Och , k o ch an ie! – wo ła ze ś miech em mama. – Nie ma za co . I ws zy s cy zg n iatamy Ellio ta w u ś cis k u .
Nas tęp n eg o ran k a b u d zi mn ie p u k an ie. – Pen , n ie ś p is z? Najp ierw zaczy n am s ię zas tan awiać, jak to mo żliwe, że s ły s zę g ło s Ellio ta tak wy raźn ie p rzez ś cian ę s y p ialn i… Ale p o tem u ch y lam p o wiek i i wid zę k ątem o k a wy k ro ch malo n ą b iałą p o ś ciel i p lu s zo wy b o rd o wy d y wan – i ws zy s tk o s o b ie p rzy p o min am. J es tem w h o telu Wald o rf As to ria. J es tem w No wy m J o rk u . Przetrwałam lo t s amo lo tem! – Nie – o d p o wiad am, s iad ając w łó żk u . Ellio t wp ad a p rzez d rzwi łączące n as ze p o k o je. – Ob u d ziłem s ię wiek i temu – o zn ajmia. – J es tem zb y t p o d ek s cy to wan y , żeb y leżeć w łó żk u . Patrzę n a zeg ar – p rzes p ałam d zies ięć g o d zin b ez p rzerwy ! Po ty ch ws zy s tk ich b ezs en n y ch n o cach w d o mu to d la mn ie wielk ie o s iąg n ięcie. Ellio t s ad o wi s ię w n o g ach mo jeg o łó żk a i o twiera lap to p a. – Ok ej, wiem, że n ie ch ciałaś wch o d zić d o s ieci, d o p ó k i n ie wró cimy , ale mu s is z co ś zo b aczy ć. Naty ch mias t ro b i mi s ię n ied o b rze. – Nie, Ellio t, p ro s zę cię. Nie p o k azu j mi n ic o ty m g łu p im filmie. Ch cę o n im n a razie zap o mn ieć. Ellio t k ręci g ło wą i u ś miech a s ię. – Nie ch o d zi o film, ty lk o o twó j b lo g . Patrzę n a n ieg o ze zd ziwien iem. – O czy m ty mó wis z? – O ty m, że zn ó w p o d b iłaś in tern et, mo ja d ro g a – ale ty m razem b ęd zies z z teg o zad o wo lo n a.
– J ak to ? – p rzy s u wam s ię d o n ieg o n a łó żk u i o d wracam lap to p a tak , żeb y wid zieć ek ran . J es t n a n im mo ja n o tk a o mierzen iu s ię ze s wo im s trach em. – Zjed ź n iżej – mó wi Ellio t. Zjeżd żam n iżej. Po d n o tk ą jes t 3 2 7 k o men tarzy . – Co o o o ? – wp atru ję s ię w ek ran o s zo ło mio n a. Nig d y n ie miałam ty lu k o men tarzy . Nig d y . – Ws zy s cy p is zą o ty m, czeg o s ię b o ją – wy jaś n ia Ellio t – i jak s ię z ty m zmierzą. I u d o s tęp n iają two ją n o tk ę. Zo b acz, ile o s ó b o b s erwu je b lo g a. Patrzę n a liczb ę p o p rawej s tro n ie ek ran u . – Dzies ięć ty s ięcy ? – Do k ład n ie d zies ięć ty s ięcy s ied ems et p iętn aś cie o s ó b . Zs zo k o wan a, o d ch y lam s ię n a łó żk u . – O, wo w. – Po win n aś p rzeczy tać te k o men tarze, Pen . Niek tó re s ą to taln ie wzru s zające. J ed n a d ziewczy n a mó wi, że p o s tawi s ię k o led ze z k las y , k tó ry s ię z n iej wy ś miewa, a in n a, że p rzes tan ie b ać s ię d en ty s ty . No weź, Pen , ten to n ap rawd ę mu s is z p rzeczy tać. – Ellio t s zu k a n a s tro n ie k o men tarza, o k tó ry mu ch o d zi. – Zo b acz – o d wraca zn ó w ek ran w mo ją s tro n ę.
Cześć, Girl Online. Ja boję się trochę czegoś innego niż wszyscy na tej stronie. Szczerze mówiąc, jeszcze nikomu o tym nie mówiłam. Ale skoro ty masz odwagę zmierzyć się ze swoim strachem po wypadku samochodowym, to ja też powinnam stawić czoło mojemu. Boję się mojej mamy. Chociaż właściwie, to nie do końca jej… Boję się jej picia. Odkąd straciła pracę, pije coraz więcej i nienawidzę widzieć jej w tym stanie. Robi się strasznie zła, wszystko ją denerwuje i zawsze na mnie krzyczy. Ale nie tego boję się najbardziej. Najbardziej boję się, że już mnie nie kocha. Pewnie brzmi to megagłupio, ale zachowuje się zupełnie inaczej – jakby już jej nie zależało na niczym i na nikim – nawet na mnie. Ale po twojej notce mam ochotę coś zmienić. Dziś opowiem mojej cioci, jak się z tym czuję. Wiem, że to niczego nie naprawi, ale może ciocia coś mi doradzi i może poczuję się lepiej, kiedy z kimś o tym porozmawiam. Strasznie ci dziękuję, że jesteś taka odważna i że inspirujesz nas, żebyśmy też byli odważni. Buziaki, Pegasus Girl xxx Patrzę n a Ellio ta, a o czy mam p ełn e łez.
– Wo w. – Wiem. A teraz s p ó jrz n a to – zjeżd ża n a s am d ó ł k o men tarzy .
To znowu ja. Chciałam ci tylko dać znać, że powiedziałam o wszystkim cioci i była naprawdę kochana. Przyszła do mojej mamy i zaprosiła nas, żebyśmy u niej trochę pomieszkały. Mama w ogóle się na mnie nie zdenerwowała – była bardzo smutna, przeprosiła mnie i obiecała, że zwróci się gdzieś po pomoc. Dzięki, Girl Online, miałaś rację – czasem trzeba stanąć twarzą w twarz ze swoim strachem, żeby zrozumieć, że tak naprawdę nie ma się czego bać. Ściskam cię mocno, Pegasus Girl xxx Łzy ciek n ą mi p o p o liczk ach . Ocieram je i p atrzę n a Ellio ta. – Nie mo g ę u wierzy ć, że… że co ś , co n ap is ałam… – Czaję. – Ellio t o tacza mn ie ramien iem. – J es tem z cieb ie b ard zo d u mn y , Ocean Stro n g . Przy tu lam s ię d o n ieg o . – Dzięk i, Ellio t. Ellio t k ręci g ło wą: – Dzięk i, Wald o rfie Wild . Un o s zę b rwi ze zd ziwien iem. – To mo je n o we alter eg o . Nic n ie p rzeb ije „So b o tn ieg o Śn iad an ia” taty , ale ś n iad an iu w Wald o rfie n iewiele b rak u je. Kied y ws zy s cy mamy b rzu ch y p ełn e ch ru p iąceg o b ek o n u i n aleś n ik ó w z jag o d ami i s y ro p em k lo n o wy m (k tó re jemy z jed n eg o talerza – b rzmi d ziwn ie, ale s mak u je n ap rawd ę d o b rze), mama i ja id ziemy d o s ali, w k tó rej o d b ęd zie s ię wes ele, a tata i Ellio t ru s zają zwied zać mias to . Ch o ciaż jes tem p o d ek s cy to wan a i d u mn a, że mam ro b ić zd jęcia Cin d y i J imo wi, tro ch ę zazd ro s zczę ch ło p ak o m. M am n ad zieję, że p ó źn iej b ęd ę miała tro ch ę wo ln eg o czas u ; n ie mo g ę s ię d o czek ać, żeb y ro zejrzeć s ię p o No wy m J o rk u . J u ż w p ro g u s ali wes eln ej rzu cam mamie zach wy co n e s p o jrzen ie. – M amo , wy g ląd a id ealn ie! Kiwa g ło wą z u ś miech em. – Wiem. Dzięk i p o rtreto m n a ś cian ach , p lu s zo wy m d y wan o m i an ty k o m s ala h o telo wa
zamien iła s ię w p lan s erialu Downton Abbey. M ama o d k ład a s wó j firmo wy o rg an izer n a mały s to lik p rzy d rzwiach , a ja in s ty n k to wn ie włączam ap arat. No tes z n ap is em „Na d o b re i n a złe” leży tu ż o b o k p ięk n ej zab y tk o wej lamp y , k tó ra ś wietn ie wp is u je s ię w s ty l wes ela. Ro b ię zb liżen ie, żeb y wid ać b y ło n ap is n a o k ład ce, i p s try k am zd jęcie. – W tej s ali wezmą ś lu b – mó wi mama, p o k azu jąc rzęd y k rzes eł o p o złacan y ch o p arciach , u s tawio n y ch p rzed d u ży m k o min k iem. – A p o tem, p o ceremo n ii, g o ś cie p rzejd ą d o jad aln i n a u cztę wes eln ą. – Dlaczeg o mó wi s ię „u czta wes eln a”? – p y tam, p o d ch o d ząc za mamą d o o g ro mn y ch d rzwi w d ru g im k o ń cu p o mies zczen ia. – Nie jes tem p ewn a – mó wi mama. – Pewn ie d lateg o , że ch o d zi o to , żeb y u czcić n o wo zawarte małżeń s two . Po s tan awiam zap y tać o to p ó źn iej Ellio ta; o n b ęd zie wied ział. – Wo w! – Po d wó jn e d rzwi p ro wad zą d o jes zcze p ięk n iejs zej s ali zas tawio n ej o k rąg ły mi s to łami. Z s u fitu zwies zają s ię o g ro mn e s taro ś wieck ie ży ran d o le z żaró wk ami s ty lizo wan y mi n a ś wieczk i. Każd y s to lik o zd ab ia cu d o wn y b u k iet z o s tro k rzewu i b iały ch ró ż. A n a d ru g im k o ń cu s ali s to i d łu g i s tó ł u d ek o ro wan y ch o rąg iewk ami ze wzo rem flag i b ry ty js k iej w k o lo rze s ep ii. Wy g ląd a to n ap rawd ę p ięk n ie – mam wrażen ie, że jes tem w An g lii. – M amo , to n ies amo wite! Patrzy n a mn ie z n ad zieją. – Tak my ś lis z? – Oczy wiś cie! – Witam, witam! A to mu s i b y ć p an n a Pen n y . Od wracam s ię i wid zę, jak p rzez n iewielk ie d rzwi n a k o ń cu s ali wch o d zi k o b ieta z d łu g imi s iwy mi wło s ami zeb ran y mi w k o k , u b ran a w g o lf i eleg an ck ie s p o d n ie. Ch o ciaż n a p ewn o jes t ju ż p o s ześ ćd zies iątce, ro b i n iezwy k łe wrażen ie: ma b ard zo wy s o k ie k o ś ci p o liczk o we i k as ztan o we o czy . J ej p ięk n a ciemn o czerwo n a s zmin k a k o n tras tu je z jej p o rcelan o wą cerą. – Cześ ć, Sad ie Lee! – wo ła mama. – Tak , to właś n ie Pen n y . – M iło mi – mó wi Sad ie Lee, u ś miech ając s ię d o mn ie z ro zis k rzo n y m wzro k iem. – Du żo o to b ie s ły s załam. Zan im mam s zan s ę o d p o wied zieć, to n ę w jej u ś cis k u . Śliczn ie p ach n ie – czu ję k o jącą mies zan k ę my d ła i cy n amo n u .
– J ak s ię s p ało ? – p y ta Sad ie Lee, p atrząc to n a mamę, to n a mn ie. – Świetn ie – zap ewn iam. – Nies tety , b y łam zb y t zd en erwo wan a, żeb y s ię wy s p ać – p rzy zn aje s ię mama. Sad ie Lee p atrzy n a n ią z u ś miech em. – Ko ch an ie, n ie ma s ię czy m d en erwo wać. Ws p an iale s o b ie rad zis z. Alb o , jak to mawiają w Downton Abbey: b ęd zie wp ro s t wy b o rn ie. – Sad ie Lee o d rzu ca g ło wę w ty ł i wy b u ch a ciep ły m, g ard ło wy m ś miech em. Są lu d zie, w k tó ry ch mo żn a s ię zak o ch ać w k ilk a s ek u n d . Sad ie Lee n a p ewn o d o n ich n ależy . – Pen n y b ęd zie fo to g rafo wać n as ze p rzy g o to wan ia d la Brad y ch – wy jaś n ia mama. – Świetn y p o my s ł. – Sad ie Lee u ś miech a s ię d o mn ie. – Słu ch aj, zaraz zaczy n am p iec cias ta n a wes ele, więc jeś li ch ces z, to zap ras zam ze mn ą d o k u ch n i. M o żes z tam zro b ić k ilk a zd jęć. – Ws p an iale – mó wi mama. Sp o g ląd a n a mn ie. – Po rad zis z s o b ie, Pen ? M u s zę ty lk o s p rawd zić, czy k o s tiu my k eln eró w b ęd ą p as o wać, o k ej? – J as n e. M ama wy ch o d zi, a ja id ę za Sad ie Lee d o k u ch n i. Dziwn ie s ię czu ję, p rzech o d ząc ze s taro ś wieck iej s ali d o n o wo czes n eg o p o mies zczen ia z lś n iący mi b latami ze s tali n ierd zewn ej i o g ro mn y mi p iecami. – Więk s zo ś ć jed zen ia p rzy g o tu jemy ju tro – wy jaś n ia Sad ie Lee. – Ale p o my ś lałam s o b ie, że u p iek ę d ziś p rzy n ajmn iej cias ta. Urząd zamy trad y cy jn y b ry ty js k i p o d wieczo rek . – Nik t p an i n ie p o mag a? – p y tam, ro zg ląd ając s ię p o p u s tej k u ch n i. – Nie, n ie, n ie d ziś . Ale ju tro b ęd ę miała d o d y s p o zy cji cały zes p ó ł k u ch arzy . Ro b ię Sad ie Lee k ilk a zd jęć p rzy p ieczen iu i jed n o zb liżen ie jej k s iążk i k u ch ars k iej, o p ró s zo n ej mąk ą. Po tem p o s tan awiam p rzejś ć z ap aratem d o jad aln i, ale wy ch o d zę z k u ch n i zły mi d rzwiami i trafiam d o in n ej wielk iej s ali z d rewn ian y m p ark ietem. Po d ś cian ami s to ją o k rąg łe s to lik i. J u ż mam wy jś ć, k ied y z d ru g ieg o k o ń ca p o k o ju d o b ieg a mn ie cich y d źwięk g itary . J es t tak ciemn o , że wid zę ty lk o zary s s y lwetk i o s o b y , k tó ra s ied zi n a s cen ie. Sk rad am s ię p o wy k ład zin ie wzd łu ż p ark ietu , żeb y s ię jej lep iej p rzy jrzeć. Kied y p o d ch o d zę b liżej s cen y , g itara b rzmi g ło ś n iej i s ły s zę czy jś g ło s . Śp iewa tak cich o , że n ie ro zu miem s łó w, ale p io s en k a b rzmi p ięk n ie i b ard zo , b ard zo s mu tn o . Po d ch o d zę n a p alcach jes zcze b liżej i w k o ń cu wid zę ch ło p ak a, k tó ry s ied zi n a
s cen ie p o tu reck u , p lecami d o mn ie, i g ra n a g itarze. Otacza g o s p rzęt mu zy czn y – b ęb n y , k ey b o ard i mik ro fo n n a s to jak u . J es t w tej s cen ie jak aś mag ia i n ie mo g ę s ię p o ws trzy mać, żeb y n ie włączy ć ap aratu i n ie zro b ić jes zcze k ilk u k ro k ó w w jeg o k ieru n k u . Us tawiam o s tro ś ć i wcis k am mig awk ę, ale k u mo jemu p rzerażen iu o k azu je s ię, że zap o mn iałam wy łączy ć fles z i s cen ę zalewa jeg o ś wiatło . – Hej! – Tajemn iczy wo k alis ta p o d ry wa s ię z p o d ło g i i o d wraca, zas łan iając d ło ń mi twarz. – Co ty tu ro b is z?! – k rzy czy z b ard zo s iln y m n o wo jo rs k im ak cen tem. – Kto cię tu p rzy s łał? – Przep ras zam… n ie mo g łam s ię p o ws trzy mać… wy g ląd ałeś tak … – Na s zczęś cie w ty m mo men cie u d aje mi s ię u g ry źć w języ k i u ch ro n ić p rzed To taln ą Wto p ą. Zmien iam tak ty k ę. – Ro b ię zd jęcia p rzed wes elem, k tó re o d b y wa s ię tu ju tro . Lep iej ty p o wied z, co tu ro b is z! Gras z n a wes elu ? – Na wes elu ? – zerk a n a mn ie p rzez p alce. Na n ad g ars tk u ma wy tatu o wan ą p ięcio lin ię i n u ty . – Tak . Ćwiczy s z p rzed wy s tęp em? – Po d ch o d zę tro ch ę b liżej s cen y , a o n co fa s ię o k ro k , jak b y s ię mn ie b ał. – Na two im miejs cu n ie ś p iewałab y m ju tro tej p io s en k i. Sto i b ez ru ch u , n ad al zas łan iając twarz d ło ń mi. – Dlaczeg o ? – Nie za b ard zo n ad aje s ię n a wes ele. To zn aczy , jes t p ięk n a, p rzy n ajmn iej ten k awałek , k tó ry s ły s załam, ale b rzmi s tras zn ie s mu tn o i wy d aje mi s ię, że to n ie p as u je n a tak ą o k azję, wies z? Ch o d zi o co ś b ard ziej w s ty lu p io s en k i z Dirty Dancing. On a zaws ze ś wietn ie s ię s p rawd za n a wes elach . Po k azy wali u was Dirty Dancing? Od s u wa ręce o d twarzy i wp atru je s ię we mn ie, jak b y s ię zas tan awiał, czy p rzy leciałam z o b cej p lan ety . Wres zcie wid zę, jak wy g ląd a, i jes tem w s zo k u . Nie zd ziwiłab y m s ię, g d y b y n ad mo ją g ło wą p o jawił s ię d y mek z n ap is em: „WOW!”. Ellio t n azy wa tak ich ch ło p ak ó w ro ck -ciach ami: ciemn e, p o targ an e wło s y , o s tro zary s o wan e k o ś ci p o liczk o we, s p ran e d żin s y i zn o s zo n e b u ty . – Tak , p o k azy wali u n as Dirty Dancing – mó wi, ale jeg o g ło s b rzmi teraz d u żo łag o d n iej – jak b y walczy ł ze s o b ą, żeb y s ię n ie ro ześ miać. – Nawet g o u n as n ak ręcili. W Amery ce. – A, n o tak , jas n e. – Zn ó w czu ję zn ajo my u cis k w żo łąd k u . Nawet tu , w No wy m J o rk u n ie jes tem b ezp ieczn a. M o ja k o mp ro mitacja mo że mieć teraz s k alę M IĘDZYNARODOWĄ. Ale p ó źn iej zalewa mn ie d ziwn e u czu cie – p o łączen ie s iły i zd ecy d o wan ia. Nie zro b ię z s ieb ie id io tk i w tej p o d ró ży . Nawet g d y b y to miało zn aczy ć, że n ie b ęd ę ro zmawiać z n ik im o p ró cz Ellio ta, mamy i taty . Nawet g d y b y to
miało zn aczy ć, że n ie b ęd ę ro zmawiać z to taln y m ro ck -ciach em – i to ro ck -ciach em z No weg o J o rk u . – Ok ej, to n ie b ęd ę ci p rzes zk ad zać. So rry i p o wo d zen ia ju tro – mó wię i o d wracam s ię, czu jąc, jak p o liczk i p ło n ą mi ze ws ty d u .
– Nie wy s tęp u ję n a wes elu – mó wi, zan im zd ążę ru s zy ć s ię z miejs ca. Nieru ch o mieję. – Nie wy s tęp u jes z? – Nie. Od wracam s ię zn ó w, żeb y n a n ieg o s p o jrzeć. Uś miech a s ię d o mn ie, u n o s ząc jed en k ącik u s t. Wy g ląd a n ap rawd ę s ło d k o , b o ro b ią mu s ię d o łeczk i w p o liczk ach . – To co tu ro b is z? – Lu b ię włamy wać s ię d o h o teli i g rać b ard zo s mu tn e p io s en k i w s alach wes eln y ch – o d p o wiad a z jes zcze s zers zy m u ś miech em. – Ciek awa ś cieżk a k ariery – k o men tu ję. – Ows zem – p rzy zn aje. – Ale k iep s k ie zaro b k i. „A co , jeś li jes t n ien o rmaln y ? – s zep cze mó j wewn ętrzn y g ło s . – M o że b y ć n o wo jo rs k im p s y ch o lem. M o że n ap rawd ę włamał s ię d o h o telu ? M o że p o win n am zas to s o wać ares zt o b y watels k i? Czy w amery k ań s k im p rawie jes t w o g ó le co ś tak ieg o jak ares zt o b y watels k i? Aaaaaa! Co ja mam ro b ić?” Ale n ie wy g ląd a, jak b y b y ł n ien o rmaln y . Z ty m u ś miech em wy d aje s ię b ard zo miły , ale jed n ak … – M artwis z s ię czy mś ? – p y ta. – Tak s ię zas tan awiam… – Nad czy m? – Nie jes teś … n ien o rmaln y , co ? Wy b u ch a g ło ś n y m ś miech em. – Nie. To zn aczy jes tem, ale w fajn y s p o s ó b . Od k ry łem, że ży cie jes t d u żo ciek aws ze, jeś li czło wiek czas ami tro ch ę wariu je. Kiwam g ło wą. Ro zu miem to w s tu p ro cen tach . – J ak mas z n a imię? – p y ta, p o d n o s ząc g itarę z p o d ło g i i o d k ład ając ją n a s to jak . – Pen n y .
– Pen n y . – W jeg o u s tach mo je imię b rzmi n ap rawd ę d o b rze. – Cześ ć. J es tem No ah . A s ąd ząc p o ak cen cie, jes teś z An g lii, tak ? – Tak . – Fajn ie. I ro b is z zd jęcia? – Tak , to zn aczy … n a razie to mo je h o b b y , ale mam n ad zieję, że k ied y ś to b ęd zie mó j zawó d . M o ja mama zajmu je s ię o p rawą wes ela w h o telu , a p ań s two mło d zi p o p ro s ili mn ie, żeb y m s fo to g rafo wała p rzy g o to wan ia. A ty , co tu ro b is z, tak n ap rawd ę? – Tak n ap rawd ę? – p rzech y la g ło wę w b o k , n ad al s ię d o mn ie u ś miech ając. Po twierd zam. – M o ja b ab cia też p racu je p rzy ty m wes elu . – Two ja b ab cia? – Tak , Sad ie Lee. Zajmu je s ię caterin g iem. – No tak , ju ż ją p o zn ałam. – Od d y ch am z u lg ą. „Nie jes t n ien o rmaln y . Po zn ałam jeg o b ab cię. J eg o b ab cia jes t ś wietn a. Ares zt o b y watels k i o d wo łan y ”. – Po d rzu ciłem ją ran o i p o wied ziała, że mo g ę s ię tro ch ę p o k ręcić p o h o telu , jeś li n ie b ęd ę n ik o mu p rzes zk ad zał – wy jaś n ia d alej No ah . – Przy s zed łem tu z k u ch n i, a p o tem zo b aczy łem g itarę i n ie mo g łem s ię p o ws trzy mać. M u s iałem k o n ieczn ie n a n iej zag rać. – Czy li jes teś mu zy k iem? Rzu ca mi d ziwn y u ś miech . – Nie, n ie d o k o ń ca – p o p ro s tu g ram, k ied y mam tro ch ę czas u . J es teś mo że g ło d n a? – Co ? A, tak , tro ch ę. Zes k ak u je ze s cen y . Im b liżej d o mn ie p o d ch o d zi, ty m b ard ziej mi s ię p o d o b a. Oczy ma ciemn o b rązo we, jak Sad ie Lee – a k ied y s ię u ś miech a, tań czą mu w n ich is k ierk i, tak jak jeg o b ab ci. Czu ję s ię d ziwn ie lek k a, jak b y m miała w ś ro d k u p ierze i w k ażd y m mo men cie mo g ła u n ieś ć s ię w p o wietrze. – To ch o d źmy d o Sad ie Lee p o co ś d o jed zen ia. Ale n ajp ierw – p atrzy mi p ro s to w o czy – czy mo g łab y ś p o wied zieć „p o mid o r”? – Co ? – „Po mid o r”. Pro s zę cię, zró b to d la mn ie. Uś miech am s ię i k ręcę g ło wą. To p rawd a, jes t n ien o rmaln y , ale w fajn y s p o s ó b . – No d o b ra. Po mid o r.
– Ha! – k las zcze w d ło n ie z zach wy tem. – Po -miii-d o r – p o wtarza. – Świetn ie to b rzmi z b ry ty js k im ak cen tem. Ok ej, to ch o d ź – mó wi i ru s za w s tro n ę k u ch n i. W ś ro d k u p ach n ie teraz o b łęd n ie. J ed en b lat zas tawio n y jes t tacami p ełn y mi tartaletek z d żemem i min i-mu ffin ek g o to wy ch d o wło żen ia d o p ieca, a d ru g i – tacami ju ż u p ieczo n y ch p y s zn o ś ci. Sad ie Lee s to i p rzy o g ro mn y m zlewie i my je mis k ę. – Cześ ć, b ab ciu ! – wo ła d o n iej No ah . – M as z mo że co ś , czeg o trzeb a s p ró b o wać? Umieramy z Pen n y z g ło d u ! – No ah ! – Sad ie Lee wita g o z tak ą rad o ś cią, jak b y n ie wid ziała g o o d wielu lat. – Pen n y ! – d o d aje, k ied y mn ie zau waża. – Czy li ju ż s ię p o zn aliś cie. – Tak , Pen n y mn ie p rzy łap ała, jak u d awałem, że b ęd ę ś p iewał n a wes elu . Sad ie Lee wy g ląd a n a zd ezo rien to wan ą. – Ud awałeś , że b ęd zies z ś p iewał n a wes elu ? Ale p rzecież… – Nieważn e. M u s iałab y ś p rzy ty m b y ć – p rzery wa jej No ah , a p o tem mru g a d o mn ie i zn ó w o d wraca s ię d o Sad ie Lee. – Co tam mas z? – rzu ca tęs k n e s p o jrzen ie n a jes zcze ciep łe tartaletk i. – O n ie, n ie ma mo wy – o ś wiad cza Sad ie Lee, trzep iąc g o ś cierk ą. – To n a wes ele. – J ak to , ws zy s tk ie? – Tak , ws zy s tk ie. Ale jak ch cecie… W ty m mo men cie d o k u ch n i wp ad a mama. – Stało s ię co ś s tras zn eg o ! – k rzy czy . No ah i Sad ie Lee s p o g ląd ają n a n ią zan iep o k o jen i, ale ja s ię n ie martwię. M ama tak s amo reag u je, k ied y p rzy p ali s o b ie to s ta. – A co ? – p y tam. – Zep s u ła s ię tiara – wy jaś n ia. Zerk a z ciek awo ś cią n a No ah , a p o tem zn ó w p rzen o s i wzro k n a mn ie. – Pęk ła n a p ó ł, a Cin d y u p iera s ię, że mu s i mieć au ten ty czn ą ed ward iań s k ą tiarę. Nie wiem, co ro b ić! Zo s tawiłam wiad o mo ś ci w k ilk u b u tik ach , ale… – J ej telefo n d zwo n i, więc p rzy cis k a s łu ch awk ę d o u ch a. – Halo ? Tak , tak , d zięk u ję, że p an o d d zwo n ił. Szu k am tiary z ep o k i ed ward iań s k iej. Po trzeb u ję jej n a ju tro n a wes ele, więc to d o s y ć p iln e. Ob s erwu jemy ją w milczen iu . – Tak ? A ile k o s ztu je? I w jak im jes t s tan ie? Och , to d o s k o n ale. Dzięk u ję. Tak , d ziś p o p o łu d n iu . Dzięk u ję, d o wid zen ia. – M ama o d d y ch a z u lg ą. – W p o rząd k u – mó wi. – M ają o d p o wied n ią tiarę n a Bro o k ly n ie. – Nag le u ś miech zas ty g a jej n a
twarzy . – Ale jak ja p o jad ę n a Bro o k ly n , s k o ro zaraz jes t p rzy miark a s u k ien ek d la d ziewczy n ek , k tó re mają rzu cać k wiaty ? I mu s zę jes zcze s p rawd zić, co z to rtem. I s p o tk ać s ię z Cin d y i J imem! – wy rzu ca ręce d o g ó ry . – Nie ma p ro b lemu – mó wi Sad ie Lee s wo im k o jący m p o łu d n io wy m ak cen tem. – No ah mo że ją o d eb rać. – Pewn ie – p o twierd za No ah . – No ah jes t mo im wn u k iem – wy jaś n ia Sad ie Lee. – Och , s tras zn ie p rzep ras zam – mó wi mama, wy ciąg ając ręk ę d o No ah . – Z teg o ws zy s tk ieg o n awet s ię n ie p rzed s tawiłam. – Nic s ię n ie s tało – zap ewn ia No ah , ś cis k ając jej d ło ń . – Gd zie d o k ład n ie jes t ten s k lep ? M ama zap is u je mu ad res , a No ah o d wraca s ię d o mn ie. – Pen n y , ch ces z p o jech ać ze mn ą i p rzy o k azji o b ejrzeć Bro o k ly n ? Serce p o d s k ak u je mi w p iers i z p o d ek s cy to wan ia. Patrzę n a mamę. – M o g ę, mamo ? Fajn ie b y ło b y s ię s tąd n a ch wilę wy rwać. M ama p rawie n ie zwraca n a mn ie u wag i; jes t zajęta czy tan iem SM S-a. – J as n e, jas n e. Po d ch o d zę d o n iej i b io rę ją za ręce. – Ws zy s tk o b ęd zie d o b rze – mó wię cich o . Uś miech a s ię d o mn ie z wd zięczn o ś cią. – Dzięk i, k o ch an ie. Zad zwo n ię d o teg o s k lep u i p o d am d an e mo jej k arty k red y to wej, żeb y n ie s p rzed ali tej tiary k o mu ś in n emu , zan im d o jed ziecie. M as z, weź to , n a d wo rze jes t zimn o . – Ściąg a s wo ją k u rtk ę i d aje mi ją, a p o tem mó wi d o Sad ie Lee i No ah : – Dzięk i, k o ch an i. – Nie ma s p rawy – o d p o wiad a No ah , a p o tem u ś miech a s ię d o mn ie. – Zap ras zam, milad y – rzu ca z zab awn y m b ry ty js k im ak cen tem. – Po wó z ju ż czek a.
Przy win d ach to waro wy ch No ah s taje jak wry ty . – Czek aj, zap o mn iałem co ś p o wied zieć Sad ie Lee. Zaraz wró cę. Patrzę, jak b ieg n ie z p o wro tem d o k u ch n i, a mó j mó zg p rzech o d zi w try b u k ład an ia n o weg o s tatu s u n a Faceb o o k a: „Pen n y Po rter jed zie n a Bro o k ly n z n o wo jo rs k im s u p er-ciach em p ro s to z mag azy n u » Ro llin g Sto n e« ”. Kręcę g ło wą i wy b u ch am ś miech em. M n ie s ię n ie zd arzają tak ie rzeczy . J es tem d ziewczy n ą, k tó ra p o ty k a s ię o włas n e n o g i, mó wi ch ło p ak o m, że ma p ch ły , i p o k azu je całemu ś wiatu s wo je n ajg o rs ze majtk i – i to w zb liżen iu . M o że to ty lk o s en . M o że tak n ap rawd ę cały czas ś p ię w Brig h to n . M o że ciąg le trwa n o c p o p remierze. M o że… – W p o rząd k u , id ziemy . – No ah wy p ad a z k u ch n i z s zero k im u ś miech em i wy ciąg a d o mn ie ręk ę. Trzy ma w d ło n i d wie mu ffin k i Sad ie Lee. – Nawet n ie zau waży , że ich b rak u je – mó wi zad o wo lo n y . – M o żemy zo s tać o ficjaln y mi tes terami jed zen ia wes eln eg o . Przecież p ań s two mło d zi n ie ch cielib y wy k o ń czy ć s wo ich g o ś ci n ieś wieży m cias tem. – Na p ewn o b y n ie ch cieli. – Gry zę mu ffin k ę, k tó ra jes t tak lek k a i p u s zy s ta, że p rawie ro zp ły wa mi s ię w u s tach . – O, wo w! – Wiem. Sad ie Lee p iecze n ajlep s ze cias ta w No wy m J o rk u , a mo że n awet n a cały m ś wiecie. – No ah wcis k a p rzy cis k win d y . – Ok ej, to o p o wied z mi o s wo im n ajfajn iejs zy m d n iu w ży ciu . Patrzę n a n ieg o n iero zu miejący m wzro k iem. – Pro s zę? Śmieje s ię: – Ale mas z s ło d k i ak cen t. Przy jeżd ża win d a i ws iad amy d o ś ro d k a. Oczy wiś cie, to n ajg o rs zy mo żliwy mo men t n a jazd ę win d ą – s to imy o b o k s ieb ie w b ard zo mały m, d o b rze o ś wietlo n y m p o mies zczen iu i n ie mam n ajmn iejs zy ch s zan s u k ry ć ru mień ca n a p o liczk ach .
– J ak i b y ł n ajfajn iejs zy d zień w two im ży ciu ? – p o wtarza No ah . Wy ciąg a z ty ln ej k ies zen i s p o d n i wełn ian ą czap k ę i wcis k a ją n a g ło wę. – To zn aczy … w cały m ży ciu ? – Tak . Nie mo g ę zeb rać my ś li. Win d a mija k o lejn e p iętra, a mi s ię wy d aje, że p atrzę n a zeg ar, k tó ry o d mierza czas , jak i mi zo s tał, żeb y co ś wy k o mb in o wać: 2 0 , 1 9 , 1 8 … J ak i b y ł n ajfajn iejs zy d zień w mo im ży ciu ? 1 7 , 1 6 , 1 5 … Nag le p rzy ch o d zi mi d o g ło wy o d p o wied ź i tak b ard zo ch cę p rzerwać cis zę, że rzu cam b ez zas tan o wien ia: – Dzień M ag iczn ej Tajemn icy ! – Słu ch am? – No ah p atrzy n a mn ie zd ziwio n y . O n ie. Teraz twarz p iecze mn ie tak , jak b y n ap rawd ę p ło n ęła. – Dzień M ag iczn ej Tajemn icy – mamro czę, wb ijając wzro k w liczn ik p ięter. 1 0 , 9 , 8… – A co to jes t Dzień M ag iczn ej Tajemn icy ? 5, 4, 3… – M o i ro d zice wy my ś lili g o , k ied y ja i mó j b rat b y liś my jes zcze mali. Ob ch o d ziliś my g o raz w ro k u . Win d a zatrzy mu je s ię w p o d ziemiach . Drzwi s ię o twierają, ale No ah n ie ru s za s ię z miejs ca. – A co s ię d ziało w Dzień M ag iczn ej Tajemn icy ? – p y ta. Zb ieram s ię n a o d wag ę i zerk am n a n ieg o . Dziwn e. Wy g ląd a n a n ap rawd ę zain teres o wan eg o . – Wies z, zaws ze p rzy p ad ał w zwy k ły d zień ty g o d n ia i mo g liś my n ie iś ć wted y d o s zk o ły . Tata p iek ł wielk i M ag iczn y Tajemn iczy To rt, k tó ry jed liś my n a ś n iad an ie, o b iad i k o lację. To b y ła p ierws za zas ad a: w Dzień M ag iczn ej Tajemn icy n a k ażd y p o s iłek mu s iało b y ć cias to . By ła też d ru g a zas ad a: trzeb a b y ło wy b rać s ię w M ag iczn ą Tajemn iczą Po d ró ż. No ah u ś miech a s ię. – J ak w p io s en ce Beatles ó w? – Tak . Nas i ro d zice wy jmo wali map ę, a jed n o z n as z zamk n ięty mi o czami wy b ierało cel p o d ró ży . A p o tem jech aliś my tam w p o s zu k iwan iu p rzy g o d y . Drzwi win d y zas u wają s ię, więc No ah s zy b k o wcis k a p rzy cis k , żeb y je o two rzy ć. – Dzień M ag iczn ej Tajemn icy mu s iał b y ć s u p er – mó wi melan ch o lijn ie. Wy ch o d zimy z win d y . J es teś my teraz n a o g ro mn y m p ark in g u p o d ziemn y m.
– By ł s u p er – o d p o wiad am. Cies zę s ię, że n ie zraziła g o n as za d ziwaczn a trad y cja ro d zin n a. – Stras zn ie mi s ię p o d o b ało , że to n as za tajemn ica. Ws zy s cy b y li w s zk o le alb o w p racy , a my o p y ch aliś my s ię cias tem i mieliś my p rzy g o d y . I p o d o b ało mi s ię, że n ig d y n ie wied zieliś my , k ied y wy p ad n ie ten d zień . Ro d zice ro b ili n am n ies p o d zian k ę. – Czy li to b y ło tak ie Bo że Naro d zen ie z zas k o czen ia? – p y ta No ah . Uś miech am s ię d o n ieg o . – Do k ład n ie. Nawet w s łab y m ś wietle n a p ark in g u wid zę, że No ah jes t p o d wrażen iem. – Ale n ie mo żes z n ik o mu p o wied zieć, że o ty m wies z – d o d aję. – Zaws ze mu s ieliś my trzy mać to w s ek recie p rzed ws zy s tk imi, b o ro d zice mó wili w s zk o le, że jes teś my ch o rzy . No ah k iwa g ło wą. – Pierws za zas ad a Dn ia M ag iczn ej Tajemn icy : n ie ro zmawiajcie o Dn iu M ag iczn ej Tajemn icy – mó wi ś mierteln ie p o ważn y m to n em. – Do k ład n ie. No ah u ś miech a s ię. – I co , n ad al g o o b ch o d zicie? – Nie, i to o d d awn a – wy jaś n iam ze ś miech em. – Ch y b a z n ieg o wy ro ś liś my . No ah mars zczy b rwi. – J ak mo żn a wy ro s n ąć z Dn ia M ag iczn ej Tajemn icy ? J ak mo żn a wy ro s n ąć z cias ta i p rzy g ó d ? – No tak – ś mieję s ię. No ah wy jmu je z k ies zen i d żin s ó w k lu czy k i d o s amo ch o d u i wcis k a p rzy cis k . Lś n iący czarn y p ik ap zap ark o wan y p rzed n ami trąb i i b ły s k a ś wiatłami. – Ile mas z lat? – p y ta No ah . – Piętn aś cie, p rawie s zes n aś cie. – M ó j wewn ętrzn y g ło s n aty ch mias t zaczy n a p an ik o wać. „Po co p o wied ziałaś » p rawie s zes n aś cie« ? Teraz p o my ś li, że ci s ię p o d o b a. Teraz p o my ś li, że… ” – Ah a, a ja o s iemn aś cie – mó wi No ah . – Czy li n a p ewn o n ie wy ro ś liś my jes zcze z cias ta i p rzy g ó d . Gd y zb liżamy s ię d o s amo ch o d u , o d ru ch o wo p o d ch o d zę d o d rzwi o d s tro n y p as ażera. No ah id zie za mn ą. –
To
mo że u rząd zimy
s o b ie d ziś Dzień
M ag iczn ej Tajemn icy ? –
p y ta
k o n s p iracy jn y m s zep tem. Wp atru ję s ię w n ieg o . – Po ważn ie? Kiwa g ło wą i ro zg ląd a s ię wo k ó ł, jak b y ch ciał s p rawd zić, czy n ik t n as n ie p o d s łu ch u je. – J ed liś my ju ż cias to , a teraz mo g ę cię zab rać w M ag iczn ą Tajemn iczą Po d ró ż p o Bro o k ly n ie. Nie mo g ę p o ws trzy mać u ś miech u . – Nies amo wity p o my s ł! – Wy p as io o o o o n y – p o p rawia mn ie z s iln y m n o wo jo rs k im ak cen tem. – J es teś teraz w Wielk im J ab łk u , więc mu s is z p o wied zieć: „Wy p as io o o o o n y p o my s ł”. – Wy p as io o o o n y p o my s ł – p o wtarzam, o twierając d rzwi. No ah p atrzy n a mn ie zd ziwio n y . – Ch ces z p ro wad zić? – Co ? Nie. Dlaczeg o miałab y m… Ah a. – Zag ląd am d o p ik ap a i wid zę, że w ś ro d k u ws zy s tk o jes t n a o d wró t, więc tak n ap rawd ę s to ję p o s tro n ie k iero wcy . Ale jak imś cu d em u d aje mi s ię n ie u mrzeć ze ws ty d u . – So rry , zap o mn iałam, że jeźd zicie tu p o złej s tro n ie. – M ijam No ah i p o d ch o d zę d o d ru g ich d rzwi. – Ej, to n ie my jeźd zimy p o złej s tro n ie! – wo ła d o mn ie p rzez s amo ch ó d . – To was za s tro n a jes t lewa – d o s ło wn ie! Na s ied zen iu p as ażera leży s faty g o wan y n o tes , więc p o d n o s zę g o i s iad am. Dziwn ie s ię czu ję p o tej s tro n ie s amo ch o d u , n ie mając p rzed s o b ą k iero wn icy . – O, czek aj, ju ż to zab ieram! – wo ła No ah , ws u wając s ię n a s wo je miejs ce. Bierze o d e mn ie n o tes i wrzu ca g o d o s ch o wk a. Ciek awe, jak ie k ry je w s o b ie tajemn ice. M o że No ah jes t p o czątk u jący m p is arzem. Alb o p o etą. Tro ch ę mi wy g ląd a n a p o etę z ty mi p o targ an y mi wło s ami i wielk imi, ciemn y mi o czami. Ro zg ląd am s ię p o s amo ch o d zie i zn ó w o g arn ia mn ie d ziwn e wrażen ie, że jes tem w jak imś ró wn o leg ły m Ws zech ś wiecie. Na d es ce ro zd zielczej leży mn ó s two o p ak o wań n a p ły ty CD i k o s tek g itaro wy ch , a z lu s terk a ws teczn eg o zwis ają czarn e k o ralik i. Pik ap No ah zd ecy d o wan ie wy g ląd a jak s amo ch ó d ro ck -ciach a. – Więk s zo ś ć ś wiata jeźd zi p o p rawej s tro n ie – mó wi No ah , wk ład ając k lu czy k d o s tacy jk i. – Właś ciwie ty lk o wy , Bry ty jczy cy , jeźd zicie p o lewej. – Nawet jeś li więk s zo ś ć ś wiata co ś ro b i, to jes zcze n ie zn aczy , że to d o b ry p o my s ł – o d p o wiad am, zap in ając p as y . – A wo jn y , o b o wiązk o wa fizy k a w s zk o le i…
wiś n io wa co la? Zły p o my s ł, zły p o my s ł, zły p o my s ł. – Wiś n io wa co la? – No ah p atrzy n a mn ie i u n o s i b rwi. – Bard zo zły p o my s ł! – wy jaś n iam, k rzy wiąc s ię. – Smak u je jak lek ars two . Do p iero k ied y No ah wy jeżd ża n a Park Av en u e, u ś wiad amiam s o b ie, że ws iad łam d o s amo ch o d u b ez ś lad u p an ik i. Ok azu je s ię, że o s tro zary s o wan e k o ś ci p o liczk o we, s ło d k i u ś miech i d o łeczk i d ziałają jes zcze lep iej n iż alter eg o i ćwiczen ia o d d ech o we. Ale p rzed p ierws zy m d u ży m s k rzy żo wan iem zaczy n am s ię tro ch ę trząś ć w ś ro d k u . Wczo raj w tak s ó wce b y ło o k ej, b o s ied ziałam z ty łu wciś n ięta międ zy Ellio ta a mamę, ale teraz, n a p rzed n im s ied zen iu – w d o d atk u p o s tro n ie k iero wcy – czu ję s ię b ezb ro n n a i p rzes tras zo n a. – Stu d iu jes z? – p y tam, ch wy tając s ię k rawęd zi s ied zen ia. – Nie, zawies iłem n a tro ch ę s tu d ia. – M as z ro k p rzerwy ? – Co ś w ty m s ty lu . Ok ej, p an n o mu zy czn y m?
Pen n y , jak im b y łab y ś
in s tru men tem
Zaczy n am ro zu mieć, że No ah n ie jes t fan em zwy k ły ch p y tań . – In s tru men tem mu zy czn y m? – M h m. Z lewej s tro n y mija n as z zawro tn ą p ręd k o ś cią tak s ó wk a, a mn ie ro b i s ię s łab o . Ale zamy k am o czy i p ró b u ję u d awać, że n ie jed ziemy s amo ch o d em i w k ażd ej ch wili n ie g ro zi n am ś mierć. – Wio lo n czelą – o d p o wiad am d lateg o , że to mó j u lu b io n y in s tru men t. – No tak , wiad o mo – k o men tu je No ah . Uch y lam p o wiek i n a ty le, żeb y zerk n ąć n a n ieg o k ątem o k a. – J ak to ? – Bo wio lo n czele s ą p ięk n e i tajemn icze. – I wted y d zieje s ię co ś n ies amo witeg o : No ah s ię ru mien i. – W k ażd y m razie, n ie jes teś ciek awa, jak im ja b y łb y m in s tru men tem? – p y ta ch wilę p ó źn iej, zn ó w s p o k o jn y i o p an o wan y . Og arn ia mn ie d ziwn e u czu cie. J ak b y właś n ie zd arzy ło s ię co ś ważn eg o . Ty lk o n ie jes tem p ewn a co . – J ak im b y łb y ś in s tru men tem mu zy czn y m? – p y tam p o s łu s zn ie. – Dziś ch y b a trąb k ą. – Dziś ? – Tak . M am fazy n a ró żn e in s tru men ty . Wczo raj n a p ewn o b y ł d zień b ęb n ó w, ale d ziś czu ję s ię b ard ziej jak trąb k a.
– No tak – mó wię, ch o ciaż tak n ap rawd ę n ic n ie ro zu miem. – A d laczeg o b y łb y ś trąb k ą? – Bo trąb k i zaws ze b rzmią, jak b y b y ły s zczęś liwe. Po s łu ch aj. – Włącza rad io , a s amo ch ó d wy p ełn ia d źwięk trąb k i. Ch o ciaż n ie ro zp o zn aję u two ru , zn am k o lek cję p ły t taty n a ty le d o b rze, żeb y wied zieć, że to jazz. No ah ma rację: trąb k a b rzmi b ard zo rad o ś n ie, jak b y n ie miała żad n y ch zmartwień . No ah ś cis za mu zy k ę i p atrzy n a mn ie. – Nied łu g o d o jed ziemy d o M o s tu Bro o k liń s k ieg o . Wid ziałaś g o ju ż? – Nie, jes teś my tu d o p iero o d wczo raj. Właś ciwie n ic jes zcze n ie wid ziałam. – Nic? – No ah zn ó w n a mn ie s p o g ląd a, a ja zn ó w k ręcę g ło wą. – W tak im razie mas z s zczęś cie, że d ziś Dzień M ag iczn ej Tajemn icy , co ? Otwieram u s ta, żeb y mu o d p o wied zieć, k ied y zza ro g u wy jeżd ża s amo ch ó d , k tó ry p ęd zi teraz p ro s to n a mn ie. – O n ie! – wo łam, zas łan iając twarz ze s trach u . No ah zaczy n a s ię ś miać. – Ws zy s tk o w p o rząd k u . On mo że jech ać tą s tro n ą. Pamiętaj, że to wy jeźd zicie p o złej s tro n ie. Sied zę jak s p araliżo wan a, b o p rzy p o min a mi s ię tamta p rzeraźliwie zimn a, mo k ra n o c: wiro wan ie s amo ch o d u , k rzy k mamy , ś wiat wid zian y d o g ó ry n o g ami. „Sp o k o jn ie – u p o min a mn ie mó j wewn ętrzn y g ło s . – Nie p an ik u j. Po my ś l o Ocean Stro n g ”. Ale g ło s jes t zb y t cich y i p o ch wili to n ie w zg rzy cie h amu lcó w i mo im wrzas k u , k ied y wo łam ro d zicó w. Przy g ry zam d o ln ą warg ę, żeb y s ię n ie ro zp łak ać. Ale n ic n ie p o mag a; ten wy p ad ek mn ie p rześ lad u je. Nie mo g ę o n im zap o mn ieć. Nag le o b lewa mn ie fala g o rąca. Nie mo g ę p rzełk n ąć ś lin y . M u s zę n aty ch mias t wy s iąś ć z teg o s amo ch o d u . Zaraz u mrę. – Pewn ie ciężk o s ię p atrzy n a d ro g ę, k ied y ws zy s tk o jes t n a o d wró t – ciąg n ie No ah . Dzwo n i mi w u s zach , więc jeg o g ło s wy d aje s ię cich y i p rzy tłu mio n y . Zacis k am p o wiek i i wp ijam p alce w s ied zen ie. Czu ję, jak p o ro zp alo n ej twarzy p ły n ą mi łzy , i mam o ch o tę zawy ć z ro zp aczy . „Dlaczeg o n ie mo g ę s ię p o zb y ć teg o u czu cia? Dlaczeg o ciąg le mi s ię to zd arza? Dlaczeg o n ie mo g ę zap o mn ieć o ty m wy p ad k u ?”
– Hej? Ws zy s tk o w p o rząd k u ? – n ag le g ło s No ah s taje s ię g ło ś n iejs zy . Pró b u ję s k in ąć g ło wą, ale n ie mo g ę s ię ru s zy ć. Czu ję, jak s amo ch ó d s k ręca, a p o tem s ię zatrzy mu je. Os tro żn ie o twieram o czy . Wjech aliś my w jak ąś b o czn ą u liczk ę, wzd łu ż k tó rej ciąg n ą s ię d rap acze ch mu r. No ah p atrzy n a mn ie z p rawd ziwy m n iep o k o jem. – Prze… p rzep ras zam – u d aje mi s ię wy jąk ać. Zaczy n am s zczęk ać zęb ami. Przed ch wilą u mierałam z g o rąca, teraz trzęs ę s ię z zimn a. No ah s ięg a n a ty ln e s ied zen ie i wy ciąg a k o c w s zk o ck ą k ratę. – Pro s zę – mó wi, k ład ąc mi g o n a k o lan ach . Naciąg am k o c p o d s zy ję i cias n o s ię n im o wijam. – Dzięk i. – Co ci s ię s tało ? – p y ta tak cich y m i zmartwio n y m g ło s em, że mu s zę s ię p o ws trzy my wać z cały ch s ił, żeb y n ie wy b u ch n ąć p łaczem. – Przep ras zam – p o wtarzam. Nie p o trafię wy k rztu s ić n ic więcej. No ah o d g arn ia wło s y z twarzy i p rzy g ląd a mi s ię u ważn ie. – Daj s p o k ó j. Nie mas z za co p rzep ras zać. Co s ię s tało ? Nad al ws trząs ają mn ą s iln e d res zcze. J es tem s o b ą to taln ie ro zczaro wan a. Nie mo g ę u wierzy ć, że zn o wu mi s ię to zd arzy ło , ch o ciaż p rzetrwałam p o d ró ż s amo lo tem. Czy tak b ęd zie wy g ląd ać res zta mo jeg o ży cia? Czy ju ż zaws ze b ęd ę mieć te id io ty czn e atak i p an ik i? No ah o twiera s ch o wek i zaczy n a czeg o ś w n im s zu k ać. Po ch wili wy jmu je b ato n czek o lad o wy . – Po trzeb u jes z cu k ru – mó wi, p o czy m ro zwija b ato n ik z p ap ierk a i p o d aje mi. Zmu s zam s ię, żeb y g o u g ry źć. No ah ma rację: k ied y czek o lad a ro zp u s zcza mi s ię n a języ k u , zaczy n am s ię czu ć o d ro b in ę lep iej.
– Prze… – J eś li jes zcze raz p o wies z „p rzep ras zam”, b ęd ę ci mu s iał włączy ć u lu b io n ą b allad ę co u n try Sad ie Lee – g ro zi No ah – a u wierz mi, teg o b y ś n ie ch ciała. J ej ty tu ł to Spuściłeś moje biedne serce w toalecie rozpaczy. Rzu cam mu s łab y u ś miech . – Ok ej, to n ie p rzep ras zam. – W p o rząd k u . A teraz p o wied z mi, co ci s ię s tało ? – J ak iś … jak iś czas temu miałam wy p ad ek s amo ch o d o wy i o d tamtej p o ry d o s taję id io ty czn y ch atak ó w p an ik i. Stras zn ie cię p rze… – Nie k o ń cz teg o zd an ia! Sp o g ląd am n a No ah . Nad al wy g ląd a n a b ard zo p rzejęteg o . – To k iep s k o – o cen ia. – M o g łaś co ś p o wied zieć. Zan im ws ied liś my d o s amo ch o d u . – Wiem, ale s zczerze mó wiąc… zap o mn iałam. Tak d o b rze s ię b awiłam… – Nap rawd ę? Patrzę n a No ah i p o tak u ję. Uś miech a s ię lek k o , a p o tem jeg o twarz zn ó w p rzy b iera p o ważn y wy raz. – To co ch ces z zro b ić? Zo s tawiamy g d zieś s amo ch ó d i jed ziemy d alej metrem? Od p ro wad zić cię d o h o telu ? – Nie. – Ch o ciaż jes zcze n ie d o s złam d o s ieb ie p o atak u p an ik i, jed n o wiem n a p ewn o : n ie ch cę, żeb y mo ja p rzy g o d a z No ah ju ż s ię s k o ń czy ła. Przez ch wilę s ied zimy w cis zy – to zn aczy , n o wo jo rs k iej cis zy , p rzery wan ej s y ren ami, k lak s o n ami i k rzy k ami w tle. Ale wcale n ie jes tem zak ło p o tan a. Ch o ciaż właś n ie zaliczy łam zjazd p rzy ch ło p ak u , k tó ry mi s ię p o d o b a, i to jak ąś g o d zin ę p o ty m, jak g o p o zn ałam, n ie czu ję s ię jak z Olliem w k awiarn i alb o n a p laży . Z jak ieg o ś d ziwn eg o p o wo d u n ie s k ręca mn ie ze ws ty d u . No ah ma w s o b ie co ś tak ieg o , że p rzy n im n ie b o ję s ię b y ć s o b ą. – M am p o my s ł – mó wi No ah , p rzery wając wres zcie milczen ie. Patrzę n a n ieg o z n ad zieją. – M o że zo s tan iemy w s amo ch o d zie, ty lk o b ęd ę jech ał b ard zo wo ln o i mó wił ci, co zamierzam zro b ić. Czy li p rzed zak rętem u p rzed zę cię, że zb liżamy s ię d o zak rętu , a jeś li zo b aczę co ś , co mo że cię wy s tras zy ć, też ci o ty m p o wiem. – Ok ej – zg ad zam s ię. – Kied y ś ci to p rzejd zie.
– Co ? – To u czu cie. Uwierz mi. Zn as z p o wied zen ie „Czas leczy ran y ”? Kiwam g ło wą. No ah p rzek ręca s ię n a fo telu , żeb y s ied zieć n a wp ro s t mn ie. – Kied y u s ły s załem je p ierws zy raz, s tras zn ie mn ie wk u rzy ło . M y ś lałem, że lu d zie tak mó wią ty lk o p o to , żeb y m p o czu ł s ię lep iej. Ale to p rawd a. Czas leczy ran y . Przejd zie ci. M ó wi to z tak ą p ewn o ś cią i p atrzy n a mn ie w tak i s p o s ó b , że wierzę mu b ez cien ia wątp liwo ś ci. – Dzięk u ję – s zep czę. – Nie ma za co . – Włącza s iln ik . – Ok ej, to jak , ru s zamy ? – Tak – mó wię, p ró b u jąc b rzmieć zd ecy d o wan ie. Zaczy n amy p o wo ln ą p o d ró ż p rzez M an h attan , a No ah n ie milk n ie an i n a ch wilę. Brzmi jak p rzewo d n ik , ty lk o że zamias t o p o wiad ać o zab y tk ach mó wi, że „o d b ija w lewo ” alb o że „zaraz wjed ziemy n a s k rzy żo wan ie”. Kied y d o jeżd żamy n a M o s t Bro o k liń s k i, zaczy n am mieć p o czu cie, że u d ało mi s ię tro ch ę o p an o wać s tres – jak b y m u p ch n ęła g o d o walizk i i u s iad ła n a n iej, żeb y s ię d o mk n ęła. I b ard zo s ię z teg o cies zę, b o mo s t ro b i n ies amo wite wrażen ie. Po o b u s tro n ach ma o g ro mn e g o ty ck ie łu k i, k tó re wy g ląd ają jak b rama jak ieg o ś s tareg o zamk u , i o p latają g o s talo we d źwig ary , p rzez co mas z wrażen ie, że jed zies z p rzez d łu g ą k latk ę – d la mn ie to d o b rze, b o czu ję s ię d u żo b ezp ieczn iej. Wid o k zap iera d ech w p iers iach . – W p o rząd k u ? – p y ta No ah , k ied y jes teś my mn iej więcej w p o ło wie mo s tu . Kiwam g ło wą, zap atrzo n a w lin ię h o ry zo n tu . Na M an h attan ie więk s zo ś ć b u d y n k ó w jes t z lu s trzan eg o s zk ła alb o b iałeg o k amien ia, ale p an o rama Bro o k ly n u to g łó wn ie b rązy i czerwien ie, k tó re n a tle b ezch mu rn eg o b łęk itn eg o n ieb a wy g ląd ają jak jes ien n e liś cie. – Witam w mo im ro d zin n y m mieś cie – mó wi No ah , k ied y zb liżamy s ię d o o s tatn ieg o łu k u mo s tu . Od wracam s ię w jeg o s tro n ę. – M ies zk as z tu ? – Do k ład n ie. I jak ci s ię p o d o b a? – Bard zo . Ko jarzy mi s ię z jes ien ią. – „Dlaczeg o to p o wied ziałaś ? Dlaczeg o n ie mo żes z mó wić n o rmaln y ch rzeczy ?!”, wrzes zczy n a mn ie n aty ch mias t mó j
wewn ętrzn y g ło s . – Przez k o lo ry ? – p y ta No ah . – Tak . – Od d y ch am z u lg ą, że wie, co miałam n a my ś li. – Ro zu miem. Two je wło s y też k o jarzą mi s ię z jes ien ią. Patrzę n a n ieg o p y tająco . – J es ień ma n ajlep s ze k o lo ry . Od wracam wzro k , ale n ie mo g ę p o ws trzy mać u ś miech u . Zjeżd żamy z mo s tu , a No ah d alej o b jaś n ia mi s zczeg ó ło wo tras ę, zap o wiad ając ws zy s tk ie zak ręty i s k rzy żo wan ia, aż w k o ń cu wjeżd żamy d o d u żo s p o k o jn iejs zej d zieln icy , g d zie u lice s ą wężs ze i o b s ad zo n e d rzewami. Zaczy n am s ię n ap rawd ę o d p rężać. – Dzięk u ję – mó wię, p atrząc p rzez o k n o n a s zereg wy s o k ich k amien ic z p ias k o wca. – J u ż mi lep iej. No ah u ś miech a s ię d o mn ie. – Nie ma s p rawy . Ch o d źmy p o tiarę, a p o tem p rzy s tąp imy d o d als zej częś ci M ag iczn ej Po d ro ży . – Do b ry p lan . No ah s k ręca w małą u liczk ę z mn ó s twem u ro czy ch k afejek i s k lep ik ó w, k tó ra wy g ląd a jak amery k ań s k a wers ja Lan es . Park u je i o d wraca s ię d o mn ie z u ś miech em. – Na p ewn o ws zy s tk o w p o rząd k u ? – Tak , n a s to p ro cen t. Sięg a n a ty ln e s ied zen ie p o zn o s zo n ą s k ó rzan ą ramo n es k ę i wciąg a ją n a s ieb ie. Po tem ro zg ląd a s ię p o u licy , jak b y co ś s p rawd zał, i wy s iad a z s amo ch o d u . Id ę za n im. Przy jemn ie jes t p o czu ć zn ó w g ru n t p o d n o g ami. Bio rę g łęb o k i o d d ech , zaciąg ając s ię zimn y m, rześ k im p o wietrzem. – Sk lep jes t tam – mó wi No ah , p o k azu jąc miejs ce p rzed n ami. Kied y mijamy an ty k wariat, d rzwi s ię o twierają i n a u licę wy ch o d zi jak aś d ziewczy n a. Uś miech a s ię d o No ah , jak b y g o zn ała, ale o n n ie reag u je i id zie d alej. – Ch y b a min ęliś my two ją zn ajo mą – mó wię, p o d b ieg ając, żeb y za n im n ad ąży ć. – Słu ch am? – No ah ma ro zk o jarzo n y wy raz twarzy . – Tamtą d ziewczy n ę – mó wię i o d wracam s ię. Dziewczy n a n ad al s to i p rzed an ty k wariatem i p atrzy za n ami. – Nie, raczej n ie. – No ah s tawia k o łn ierz k u rtk i, żeb y o ch ro n ić s ię p rzed zimn em. – J es teś my n a miejs cu . Sto imy p rzed s k lep em, k tó ry n azy wa s ię „Zag u b ien i w czas ie”. J eg o wy s tawa jes t
p ełn a zab y tk o wy ch s k arb ó w. No ah o twiera d rzwi i zap ras za mn ie g es tem d o ś ro d k a. Czu ję s ię, jak b y m wes zła d o jas k in i Alad y n a. Otaczają mn ie p rzed mio ty , k tó ry m n aty ch mias t mam o ch o tę zro b ić zd jęcie – s tara mas zy n a d o s zy cia, g ramo fo n , wies zak i z mn ó s twem s tary ch u b rań . Ellio t b y łb y zach wy co n y . Czu ję u k łu cie tęs k n o ty i zas tan awiam s ię, jak s ię b awi z tatą. Nie mo g ę s ię d o czek ać, aż s ię z n im zo b aczę i o p o wiem mu o No ah . Id ąc za No ah p rzez s k lep , zau ważam p ięk n ą p o rcelan o wą lalk ę w ak s amitn ej g ran ato wej s u k n i z k o ro n k o wy m k o łn ierzy k iem, p o żó łk ły m ju ż ze s taro ś ci. M a d łu g ie, jed wab is te wło s y w d o k ład n ie tak im s amy m k as ztan o wy m o d cien iu jak mo je – i k ilk a p ieg ó w n a n o s ie! Lalk a s ied zi n a s to s ie s tary ch k s iążek z g łó wk ą p rzech y lo n ą w b o k , p rzez co wy g ląd a n ap rawd ę s mu tn o . Od razu s ięg am p o ap arat i ro b ię jej zd jęcie. Kied y b ły s k a fles z, No ah p o d s k ak u je i o d wraca s ię, żeb y n a mn ie s p o jrzeć, ale n aty ch mias t s ię ro zlu źn ia. – Wy g ląd a tak s mu tn o – mó wię. – Ciek awe, jak tu trafiła. Na p ewn o tęs k n i za właś cicielk ą. – Po d n o s zę lalk ę i wy g ład zam jej s u k ien k ę. – Nie lu b ię my ś leć o p o rzu co n y ch zab awk ach . Kied y b y łam mło d s za, ch ciałam zało ży ć d la n ich s iero cin iec. Ale s p rawy wy mk n ęły s ię s p o d k o n tro li, b o p ró b o wałam rato wać ws zy s tk ie zab awk i z k ażd eg o k iermas zu s zk o ln eg o i s eco n d h an d u , d o k tó reg o trafiłam. – „Przes tań b red zić”, s y czy mó j wewn ętrzn y g ło s . Od k ład am lalk ę z p o wro tem n a s to s k s iążek . – M am to s amo – mó wi No ah . Zerk am n a n ieg o z n ad zieją. – Tak ? – No . Ty lk o z in s tru men tami. Nie mo g ę zn ieś ć wid o k u g itary p o rzu co n ej w s k lep ie z u ży wan y mi rzeczami. In s tru men ty s ą p o to , żeb y n a n ich g rać. – A zab awk i p o to , żeb y s ię n imi b awić. – Właś n ie. Patrzy my n a s ieb ie i u ś miech amy s ię, a mn ie o g arn ia d ziwn e u czu cie, jak b y jak aś n iewid zialn a częś ć mn ie właś n ie p o łączy ła s ię z n iewid zialn ą częś cią No ah . Id ziemy razem d o k as y w g łęb i s k lep u . Za lad ą s ied zi s tars zy mężczy zn a z n ies amo wity mi wąs ami. Czy ta k s iążk ę. – Tak ? – mó wi, n ie p o d n o s ząc n awet wzro k u . – Przy jech aliś my o d eb rać tiarę – wy jaś n ia No ah , s p o g ląd ając n a k artk ę, k tó rą d ała mu mo ja mama. – Na wes ele.
– Do p rawd y ? – M ężczy zn a p o wo li o d k ład a k s iążk ę i zerk a n a n as zn ad o k u laró w. No ah i ja p atrzy my n a s ieb ie. M am o ch o tę s ię ro ześ miać. – Nie jes teś cie tro ch ę za mło d zi n a ś lu b ? – Sp rzed awca d alej s ię w n as wp atru je. – To n ie n as ze wes ele – mó wi No ah . – Nie, n ie b ierzemy ś lu b u ! – wo łam o d ro b in ę za g ło ś n o . No ah mars zczy b rwi. – Ch ces z p o wied zieć, że n ie wy s złab y ś za mn ie? – Nie… ja… tak … to zn aczy … – M o ja twarz zaczy n a s ię mien ić ws zy s tk imi o d cien iami czerwien i. – W k o ń cu jes teś my razem ju ż… – No ah milk n ie, żeb y s p o jrzeć n a zeg arek – … g o d zin ę i p ięćd zies iąt s ied em min u t. – Przy k ro mi – o d p o wiad am, wch o d ząc w ro lę. – Wiem, że to d u żo czas u , ale n ie jes tem jes zcze g o to wa n a tak ie zo b o wiązan ie. No ah p rzen o s i wzro k n a s p rzed awcę i wzd y ch a. – Złamała mi s erce! M ężczy zn a p rzy g ląd a s ię n am, u n o s ząc s iwe b rwi. Po tem k ręci g ło wą, ws taje i zn ik a n a zap leczu . Patrzy my n a s ieb ie z No ah . – Do k ąd o n p o s zed ł? No ah wzru s za ramio n ami. – Two je o k ru cień s two mu s iało g o n ap rawd ę p rzerazić. Pewn ie s zlo ch a teraz n a zap leczu . Pewn ie… – Pro s zę b ard zo . – M ężczy zn a wraca z p łas k im k wad rato wy m p u d ełk iem. Kład zie je n a lad zie i o twiera. W ś ro d k u n a b lad o ró żo wy m atłas ie leży p ięk n a tiara z k remo wy ch p ereł w k s ztałcie k ro p li – wy g ląd a jes zcze lep iej n iż ta, k tó ra p ęk ła. Od d y ch am z u lg ą, my ś ląc o mamie i o Cin d y . – J es t id ealn a – mó wię. No ah p o tak u je. – M o ja mama ju ż za n ią zap łaciła k artą k red y to wą, p rawd a? – p y tam s p rzed awcy . – Zg ad za s ię. – Zamy k a p u d ełk o i wk ład a je d o p ap iero wej to reb k i. – Dzięk u jemy – mó wimy ch ó rem z No ah . – Nie ma za co – rzu ca mężczy zn a i wraca d o s wo jej k s iążk i. – M iłeg o d n ia! – wo ła jes zcze No ah s ztu czn ie s erd eczn y m g ło s em. M ężczy zn a n ie o d p o wiad a an i s ło wem.
– Wo w, s y mp aty czn y facet – s zep czę s ark as ty czn ie w d ro d ze d o wy jś cia. – To właś n ie ten s ły n n y n o wo jo rs k i u ro k – o d p o wiad a s zep tem No ah . Po d ch o d zę d o d rzwi, żeb y je o two rzy ć, ale czu ję, że No ah s ięg a z ty łu ręk ą, żeb y mn ie wy ręczy ć. – Nie martw s ię, n ie ws zy s cy tacy jes teś my – d o d aje. A mó wi to w tak i s p o s ó b , że n ie wiem d laczeg o , ale czu ję, jak p o p lecach p rzeb ieg a mi d res zcz p o d ek s cy to wan ia.
Na zewn ątrz lo d o waty ch łó d p o mag a mo jemu s ercu wró cić d o n o rmaln eg o ry tmu . Nieb o zaczy n ają zas n u wać b iałe ch mu ry , a lu d zie mijają n as w p o ś p iech u , k u ląc s ię n a zimn y m wietrze. – J es teś g ło d n a? – p y ta No ah . Kiwam g ło wą. Teraz, k ied y zaczęłam o ty m my ś leć, p o p ro s tu u mieram z g ło d u . – Ok ej, zn am ś wietn e miejs ce. M o żn a tam zjeś ć i p rzeży ć p rzy g o d ę, d wa w jed n y m. – Patrzy n a mn ie z u ś miech em, a mn ie zn ó w p rzes zy wa d res zcz. – No , n o , jed zen ie i p rzy g o d a – żartu ję, żeb y o p an o wać to d ziwn e u czu cie. – Do k ład n ie. Id ealn e miejs ce n a Dzień M ag iczn ej Tajemn icy . – W tak im razie mu s imy tam p ó jś ć jak n ajs zy b ciej. W d ro d ze d o s amo ch o d u zn ó w wid zę d ziewczy n ę z an ty k wariatu . Sto i teraz p rzed k awiarn ią i ro zmawia p rzez telefo n . Kied y n as zau waża, zaczy n a wp atry wać s ię w No ah . – To ta d ziewczy n a, k tó rą wzięłam za two ją zn ajo mą – mó wię. No ah zerk a n a n ią i n aciąg a czap k ę g łęb iej n a czo ło . – Nie mam p o jęcia, k to to jes t – mru czy p o d n o s em i p rzy s p ies za k ro k u . Kied y ją mijamy , zerk am n a n ią. – M iałam rację! – wo ła zaafero wan a d o s łu ch awk i, ale wciąż n ie s p u s zcza z o czu No ah . Wted y zaczy n am ro zu mieć, co s ię d zieje. No ah wy g ląd a tak n ies amo wicie, że p ewn ie s tale p rzy trafiają mu s ię tak ie rzeczy . Przy ciąg a d ziewczy n y jak mag n es . Czu ję u k łu cie żalu . Co ja s o b ie wy o b rażam? Po co zaczy n am marzy ć o k imś tak im jak No ah ? Przecież o n mo że mieć d ziewczy n ę. NA PEWNO ma d ziewczy n ę. J ak ch ło p ak z tak imi k o ś ćmi p o liczk o wy mi i tak im u ś miech em mó g łb y n ie mieć d ziewczy n y ? – Co tak a s mu tn a? – p y ta No ah w s amo ch o d zie.
– Nie jes tem s mu tn a – rzu cam n ajb ard ziej b eztro s k o , jak p o trafię, wy g ląd ając p rzez o k n o . Dziewczy n a z an ty k wariatu id zie w n as zą s tro n ę, trzy mając p rzy u ch u telefo n . – Ok ej, to jed ziemy – mó wi No ah i s zy b k o ru s za. Od ru ch o wo zacis k am d ło n ie n a s ied zen iu . Na s zczęś cie w ty m mo men cie d zwo n i mama i o d wraca mo ją u wag ę o d teg o , co s ię d zieje n a d ro d ze. – M acie ją? – p y ta o d razu , n awet s ię ze mn ą n ie witając. – Tak i jes t ś liczn a – zap ewn iam. – J es zcze lep s za n iż p o p rzed n ia. Sły s zę, jak o d d y ch a z u lg ą. – Ch cielib y ś my p ó jś ć teraz n a lu n ch – d o d aję, mo d ląc s ię, żeb y n ie p o trzeb o wała mo jej p o mo cy w h o telu . – Słu ch am? Och , k o ch an ie, p o czek aj ch wilę, d o b rze? – J as n e. Sły s zę wy b u ch d ziecięceg o ś miech u . – Na s to łach s ię n ie tań czy ! – wo ła o s try m to n em mama. – Przep ras zam, Pen n y , to d ziewczy n k i o d k wiató w – en erg ia je wp ro s t ro zp iera. Co mó wiłaś ? – M o g ę p o jech ać n a lu n ch z No ah ? – Nie! – k rzy czy mama. – Nie u b ru d źcie s u k ien ek czek o lad ą! Och , Pen n y , jeś li ich matk i n ied łu g o n ie wró cą, to p o p ro s tu o s zaleję. Oczy wiś cie, có reczk o , id źcie n a lu n ch . Przed ch wilą d o s tałam SM S-a o d taty , p o s zli z Ellio tem d o k in a n a Times Sq u are, więc n ie s p ies z s ię. I b aw s ię d o b rze – rzu ca zazd ro ś n ie. Pis k i w tle s tają s ię jes zcze g ło ś n iejs ze. – Dzięk i, mamo . Ko ch am cię. – J a cieb ie też, có reczk o . Nie! Nie jed zcie k wiató w! J ed ziemy teraz p rzez b ard ziej p rzemy s ło wą d zieln icę. Od czas u d o czas u międ zy b u d y n k ami mig a mi rzek a. – Ws zy s tk o tam w p o rząd k u ? – p y ta No ah . – Tak . M o ja mama ch y b a zaraz d o s tan ie załaman ia n erwo weg o , ale p o wied ziała, że mo g ę wró cić, k ied y ch cę. – Świetn ie. – No ah zerk a n a mn ie. – To zn aczy ś wietn ie, że mas z tro ch ę czas u , a n ie że two ja mama s ię d en erwu je. Ale n ie martw s ię – p rzy Sad ie Lee n ie mo żn a s ię n ap rawd ę załamać. Nik t n ie p o trafi p o cies zy ć tak jak o n a. Śmieję s ię z u lg ą. – To ch y b a b ab cia id ealn a.
– O tak . – No ah mó wi to tak p o ważn ie, że p atrzę n a n ieg o , ale jeg o twarz jes t b ez wy razu . Wzro k ma wb ity w d ro g ę. – Ok ej, n a ty m s k rzy żo wan iu s k ręcę w lewo – rzu ca – i b ęd ziemy właś ciwie n a miejs cu . – Ah a. Otaczają n as teraz p o n u re mag azy n y , a u lice s ą n iemal p u s te. Nie wid zę żad n eg o miejs ca, w k tó ry m mo żn a d o b rze zjeś ć i p rzeży ć fajn ą p rzy g o d ę, ale mo że za ro g iem k ry je s ię jak aś ciek awa u liczk a p ełn a s eco n d -h an d ó w i k awiarn i. Zamias t teg o ro zciąg a s ię tam p rzemy s ło wa p u s ty n ia zas tawio n a ś mietn ik ami. No ah p ark u je p rzed b u d y n k iem, k tó ry wy g ląd a n a o p u s zczo n y mag azy n . Sp ęk an e ze s taro ś ci ś cian y p o k ry wają wy b lak łe g raffiti, p rzy p o min ające s tare tatu aże. Więk s zo ś ć o k ien zamias t s zy b ma b lach ę falis tą, a p o zo s tałe s ą zak rato wan e. Nawet n ieliczn e d rzewa wy g ląd ają n a zab ied zo n e; n ag ie p o wy k ręcan e g ałęzie o d cin ają s ię n a tle b eżo wy ch b u d y n k ó w. – Wiem, że o k o lica wy g ląd a n ies p ecjaln ie – No ah u jmu je to zb y t o g lęd n ie jak n a mó j g u s t – ale w ś ro d k u jes t zu p ełn ie in aczej. – W ś ro d k u ? Tam? – wp atru ję s ię w b u d y n ek . Tak ie miejs ca wid y wałam d o tąd ty lk o w n ajs tras zn iejs zy ch h o rro rach . Zwy k le czaili s ię w n ich to taln i p s y ch o le z k arab in ami mas zy n o wy mi. A w jed n y m filmie – z p iłą łań cu ch o wą. No ah wy b u ch a ś miech em. – Sp o d o b a ci s ię. Uwierz mi. Od wracam s ię, żeb y n a n ieg o s p o jrzeć. M o że jed n ak jes t n ien o rmaln y w n iefajn y sposób. – Ale c… co to za miejs ce? – jąk am s ię. – Zab ieram cię d o p ry watn ej k awiarn i. Kawiarn i d la arty s tó w – wy jaś n ia. No d o b rze, p rzy zn aję – teraz jes tem ciek awa. – Nap rawd ę? – Tak . Nik t n ie wie, że tu jes t. Nig d zie jej n ie rek lamu ją. M o żn a tu wejś ć ty lk o n a zap ro s zen ie. – To s k ąd o n iej wies z? – Ch o ciaż in try g u je mn ie k awiarn ia d la arty s tó w, d o k tó rej k to ś mu s i cię wp ro wad zić, n ad al n ie jes tem d o k o ń ca p rzek o n an a. – M ó j tata miał tu k ied y ś s tu d io – wy jaś n ia No ah , wy jmu jąc k lu czy k ze s tacy jk i. – Cały b u d y n ek zajmu ją arty ś ci. Ws zy s tk o zaczęło s ię w latach s ied emd zies iąty ch , k ied y s tał p u s ty . Sp o ro arty s tó w u rząd ziło tu s o b ie s q u at. Pó źn iej, w latach d ziewięćd zies iąty ch , k ied y wład ze ch ciały g o zb u rzy ć, ś ro d o wis k o arty s ty czn e
zo rg an izo wało p ro tes t, a b u rmis trz p rzy zn ał b u d y n k o wi s p ecjaln y s tatu s . – Wo w. – To jes t p rawd ziwy No wy J o rk – mó wi s mu tn o No ah . – Właś n ie tak ie b u d y n k i. A p rzy o k azji, to mo je u lu b io n e miejs ce n a ś wiecie – d o d aje. Na my ś l, że p rzy p ro wad ził mn ie d o s wo jeg o u lu b io n eg o miejs ca n a ś wiecie, zn ó w o g arn ia mn ie to d ziwn e, p rzy jemn e u czu cie. – Uzn ałem, że id ealn ie p as u je d o Dn ia M ag iczn ej Tajemn icy : n ik t o n im n ie wie i mają tu cias to . – J es t id ealn e – zap ewn iam, a No ah s ię u ś miech a. Wy s iad amy z s amo ch o d u i o wiewa n as lo d o waty wiatr. Zaczy n am s ię trząś ć. – Zimn o ci? – p y ta No ah . – Tro ch ę. – Pro s zę. – Sto ję jak wry ta, k ied y No ah ś ciąg a s wó j s zalik i o wija mi n im s zy ję. J es t tak b lis k o mn ie, że n ie mam o d wag i p o d n ieś ć wzro k u . A p o tem to ro b ię i p rzez u łamek s ek u n d y p atrzy my s o b ie p ro s to w o czy . I wted y – k lik ! – n as tęp n a częś ć mn ie łączy s ię z częś cią No ah . – Ch o d ź – k ład zie mi d elik atn ie d ło ń ma p lecach i p ro wad zi mn ie d o lu k i w metalo wy m o g ro d zen iu wo k ó ł b u d y n k u . Sch o d zimy p o s tro my m n as y p ie p o ro ś n ięty m ch was tami i k ęp k ami trawy d o o g ro mn y ch metalo wy ch d rzwi. Na ś cian ie o b o k n ich jes t k lawiatu ra d o mo fo n u . No ah wcis k a k ilk a k lawis zy i p o ch wili s ły ch ać s zczęk zamk a. Otwiera d rzwi i zap ras za mn ie d o ś ro d k a. Sto imy teraz n a b eto n o wy m k o ry tarzu o ś wietlo n y m o s try m, mig o tliwy m ś wiatłem flu o res cen cy jn y ch jarzen ió wek , a mó j wzro k p rzy ciąg a g raffiti n a ś cian ach . W n iczy m n ie p rzy p o min a wy b lak ły ch tag ó w n a zewn ątrz. Patrzę n a p rawd ziwe d zieła s ztu k i: mu rale ciąg n ą s ię p rzez cały k o ry tarz. Nag le d rzwi w ś cian ie n ap rzeciwk o o twierają s ię i p o d ch o d zi d o n as jak aś k o b ieta. J es t u b ran a w d łu g ą b atik o wą s u k ien k ę, a wło s y ma zap lecio n e w s etk i wark o czy k ó w o zd o b io n y ch k o ralik ami. Wy g ląd a tak wes o ło i s y mp aty czn ie, że o d razu czu ję s ię lep iej. – No ah ! – wo ła n a n as z wid o k . – Cześ ć, Do ro th y , jak tam? – Świetn ie. Właś n ie s ię d o wied ziałam, że n a wy s tawie w cen tru m p o k ażą d wa mo je o b razy . – Su p er! – No ah ś cis k a ją, a p o tem o d wraca s ię d o mn ie. – To mo ja p rzy jació łk a Pen n y . Przy jech ała aż z Wielk iej Bry tan ii. Ch ciałem zab rać ją n a lu n ch w jak ieś
wy jątk o we miejs ce. Do ro th y rzu ca mi ciep ły u ś miech . – W tak im razie d o b rze trafiliś cie. Witamy w No wy m J o rk u , k o ch an ie. – Dzięk u ję. – Ok ej, zo b aczy my s ię p ó źn iej. Id ę właś n ie n a s p o tk an ie d o g alerii. Do b ra ro b o ta, No ah . J es tem z cieb ie tak a d u mn a! – Do ro th y p rzy tu la No ah i ru s za d o wy jś cia. No ah wy g ląd a n a b ard zo zaws ty d zo n eg o . – Ch o d źmy co ś zjeś ć – mó wi. Id ę za n im d o d rzwi n a k o ń cu k o ry tarza, za k tó ry mi k ry ją s ię s ch o d y . – Kawiarn ia jes t w p iwn icy – wy jaś n ia, p rzy trzy mu jąc d rzwi, żeb y m mo g ła p rzejś ć. – Dlaczeg o Do ro th y jes t z cieb ie d u mn a? – p y tam, k ied y s ch o d zimy p o b eto n o wy ch s to p n iach . – Tak ty lk o żarto wała – o d p o wiad a No ah . – J ak to ? – Ch y b a d lateg o , że p rzy s zed łem z to b ą. Patrzę n a n ieg o n iero zu miejący m wzro k iem. – Bo jes teś d ziewczy n ą – d o d aje. Zaczy n a s ię ru mien ić. – Zaws ze mi p o wtarza, że p o win ien em mieć d ziewczy n ę… To zn aczy , wies z, n ie mó wię, że jes teś mo ją d ziewczy n ą – d o d aje p o s p ies zn ie i ro b i s ię jes zcze b ard ziej czerwo n y . – Nie – o d p o wiad am i p atrzy my n a s ieb ie p rzez u łamek s ek u n d y . Po tem No ah wzru s za ramio n ami i id ziemy d alej. Czu ję, jak zalewa mn ie fala ciep ła, k tó rej n ie p o trafię p o ws trzy mać. Bo ch o ciaż No ah jes t ro ck -ciach em i ch o ciaż mies zk a w in n y m k raju , i to n a in n y m k o n ty n en cie, a ja za d wa d n i wracam d o d o mu i p ewn ie ju ż n ig d y g o n ie zo b aczę, to mam o ch o tę s k ak ać z rad o ś ci. Nie ma d ziewczy n y .
Na d o le No ah p ro wad zi mn ie d o n as tęp n y ch d rzwi. – Na p o czątk u b ęd zie b ard zo ciemn o – u p rzed za. – Ok ej? Kiwam g ło wą, ale ch y b a wy g ląd am n a p rzes tras zo n ą, b o b ierze mn ie za ręk ę. – Nie b ó j s ię – mó wi. – M u s i b y ć ciemn o , wted y efek t jes t n ajlep s zy . – Ok ej – o d p o wiad am, ch o ciaż n ie mam p o jęcia, o co mu ch o d zi. Ale n ap rawd ę czu ję s ię o k ej. J eg o d ło ń jes t tak a ciep ła i s iln a, że n ic n ie mo g ło b y mn ie teraz wy trącić z ró wn o wag i. – Go to wa? – p y ta. – Tak . Sły s zę, jak włącza jak iś p rzy cis k , i n ag le o tacza n as n iezwy k ły p o d wo d n y ś wiat. Przy n ajmn iej tak ie mam wrażen ie. Ko ry tarz wy g ląd a jak d n o mo rza. Na czarn y ch ś cian ach lś n ią n amalo wan e ry b y i mu s zle, międ zy k tó ry mi wiją s ię s zmarag d o we p as ma wo d o ro s tó w. – To s p ecjaln a farb a, k tó ra ś wieci w u ltrafio lecie – wy jaś n ia No ah . – Na s u ficie s ą u ltrafio leto we żaró wk i – d o d aje i s p o g ląd a n a mn ie z n ad zieją. – Po d o b a ci s ię? – Bard zo mi s ię p o d o b a – mó wię, o b racając s ię p o wo li wo k ó ł, żeb y n ic mi n ie u mk n ęło . Każd a ry b a, k ażd a mu s zla, k ażd y n ajd ro b n iejs zy s zczeg ó ł wy g ląd a jak min iatu ro we d zieło s ztu k i. To n ies amo wite. – J ak s ię teraz czu jes z? – p y ta cich o No ah . Od wracam s ię, żeb y n a n ieg o s p o jrzeć. – J ak s ię teraz czu ję? – Tak . M ó j tata mó wił, że warto s ię zaws ze zas tan o wić, jak ie u czu cia b u d zi w n as s ztu k a. Patrzę zn ó w n a p o ły s k u jące ś cian y . – Czu ję s p o k ó j. I mam wrażen ie, jak b y m zn alazła s ię w jak imś mag iczn y m ś wiecie, jak b y m zamien iła s ię w s y ren ę. – Ciemn o ś ć s p rawia, że mam o d wag ę p o wied zieć d o k ład n ie to , co my ś lę, zamias t cen zu ro wać s amą s ieb ie, żeb y wy d ać s ię
mu fajn iejs za. – Nawet wy g ląd as z jak s y ren a – mó wi No ah . – Nap rawd ę? – Tak . M as z tak ie d łu g ie, k ręco n e wło s y . Uś miech am s ię. Zaws ze miałam k o mp lek s n a p u n k cie mo ich wło s ó w – że s ą za ru d e, za d łu g ie, za b ard zo k ręco n e. Ale teraz p ierws zy raz w ży ciu zaczy n am my ś leć, że s ą właś n ie tak ie, jak ie p o win n y b y ć. – Ale tro ch ę s ię cies zę, że n ie mas z o g o n a p o k ry teg o łu s k ami – d o d aje No ah , ś cis k ając mo ją d ło ń . A n o tak , czy ws p o mn iałam, że wciąż trzy ma mn ie za ręk ę? Zn ó w czu ję w b rzu ch u p rzy jemn e łas k o tan ie, jak b y mn ó s two p o d ek s cy to wan y ch mo ty li zatrzep o tało w ś ro d k u s k rzy d łami. – Tak , ja też jes tem z teg o zad o wo lo n a – o d p o wiad am cich o . – Ch o d ź. Ch cę ci co ś p o k azać. – No ah p ro wad zi mn ie d alej k o ry tarzem, u d ający m d n o mo rs k ie. M ijamy n amalo wan ą s k rzy n ię, z k tó rej wy s y p u je s ię zło to , i s tarą k o twicę z wy ry ty m n ap is em „Titan ic”. – Wid zis z tamtą ro zg wiazd ę? – No ah ws k azu je ręk ą s o czy ś cie tu rk u s o we s two rzo n k o z u ś miech n iętą b u zią. – Tak . – To mo je d zieło . – Co ? Nap rawd ę? Sam to ws zy s tk o zro b iłeś ? – p atrzę n a n ieg o ze zd u mien iem. – Nie ja, ty lk o mó j tata. Ale p o zwo lił mi n amalo wać jed n ą ro zg wiazd ę. M iałem wted y jak ieś d zies ięć lat. – Ale s u p er. – No . Nie p o zwo lił mi zo b aczy ć n iczeg o w u ltrafio lecie, d o p ó k i n ie s k o ń czy ł p raco wać n ad cało ś cią. Ch ces z wied zieć, d laczeg o wp ro wad ziłem cię tu p o ciemk u ? Kiwam g ło wą. – Bo tak s amo wp ro wad ził mn ie tu mó j tata. Nig d y teg o n ie zap o mn ę. – No ah u ś miech a s ię, ale w jeg o o czach jes t s mu tek . – Wcale s ię n ie d ziwię. J a też n ig d y teg o n ie zap o mn ę – o d p o wiad am. Patrzy n a mn ie p rzez mo men t i wy d aje mi s ię, że ch ce mi o czy mś p o wied zieć, ale p o tem p u s zcza mo ją d ło ń . – Ch o d ź, zn ajd ziemy co ś n a lu n ch . Id ę za n im wzd łu ż mag iczn eg o d n a mo rs k ieg o , zas tan awiając s ię, o czy m p o my ś lał p rzed ch wilą No ah . Na k o ń cu k o ry tarza wid zę ry s u n ek o ś mio rn icy . J ej
mack i lś n ią ws zy s tk imi k o lo rami tęczy . Kied y
p o d ch o d zimy
b liżej, s ły s zę
s tłu mio n e g ło s y i b rzęk s ztu ćcó w. No ah o d wraca s ię d o mn ie z u ś miech em. – J es teś g o to wa? – Tak . Ch wy ta wy p u k ły n o s o ś mio rn icy i p rzek ręca g o . W tej s amej ch wili u ch y lają s ię p rzed n ami u k ry te d rzwi. No s o ś mio rn icy o k azał s ię k lamk ą. No ah p o k azu je mi, żeb y m p o s zła za n im. Nie mam p o jęcia, czeg o s ię s p o d ziewać. Czu ję s ię jak Alicja w Krain ie Czaró w, k ied y wp ad ła d o k ró liczej n o ry . Nie zd ziwiłab y m s ię, g d y b y za ty mi d rzwiami czek ała n as h erb atk a u Szalo n eg o Kap elu s zn ik a. – O, wo w! – Wch o d zę za No ah d o ciemn ej k awiarn i, u s iłu jąc o g arn ąć wzro k iem całą p rzes trzeń . Wid zę mas y wn e d rewn ian e s to ły i mn ó s two s tary ch k rzes eł n ie o d k o mp letu . Na ś ro d k u k ażd eg o s to łu mig o czą ś wieczk i wetk n ięte d o b u telek p o win ie ze s to p io n y m wo s k iem n a ś cian k ach . To jed y n e źró d ło ś wiatła, n ie licząc k ilk u ro zs tawio n y ch n ied b ale lamp . Ciemn o czerwo n e ś cian y s ą o b wies zo n e zd jęciami i o b razami. Kawiarn ia n ie ty lk o n ies amo wicie wy g ląd a, lecz tak że n ies amo wicie p ach n ie – p o mid o rami, zio łami i ś wieżo u p ieczo n y m ch leb em. – Lu b is z mak aro n ? – p y ta No ah . Kiwam g ło wą, zb y t zajęta ro zg ląd an iem s ię p o ty m cu d o wn y m wn ętrzu , żeb y s ię o d ezwać. – Fajn ie. Dają tu n ajlep s zy mak aro n w mieś cie. Szef k u ch n i jes t Wło ch em, to p rawd ziwy mis trz. Us iąd źmy tu taj. – No ah p ro wad zi mn ie d o s to lik a w małej wn ęce. Siad amy n a mięk k iej s k ó rzan ej s o fie i u ś miech amy s ię d o s ieb ie. – Szczęś liweg o Dn ia M ag iczn ej Tajemn icy ! – mó wi No ah . – To n ajlep s zy Dzień M ag iczn ej Tajemn icy , jak i mo żn a s o b ie wy marzy ć – o d p o wiad am. – Ale jes zcze s ię n ie s k o ń czy ł. No ah p o d n o s i ze s to lik a małe men u i p rzy s u wa s ię d o mn ie, żeb y ś my mo g li je razem p rzejrzeć. Zn ó w u ś wiad amiam s o b ie, jak b lis k o s ieb ie s ied zimy , i tak mn ie to ro zp ras za, że litery ro zmy wają mi s ię p rzed o czami. – Po lecam las ag n e, s ą n ies amo wite – mó wi No ah . Sp o g ląd am n a n ieg o , a w d y mk u n ad mo ją g ło wą p o jawiają s ię s ło wa: „POCAŁUJ M NIE”. Przez u łamek s ek u n d y No ah p atrzy mi w o czy , a p o tem p rzy s u wa leciu tk o
twarz d o mo jej i zas tan awiam s ię, czy my ś li o ty m s amy m co ja. Ale p o tem d o n as zeg o s to lik a p o d b ieg a jak iś mężczy zn a i ch wila mija. – No ah , s tary ! – wo ła. J es t wy s o k i, s zczu p ły i u b ran y w lu źn e d żin s y i s k ejto ws k i T-s h irt. – Dawn o cię n ie wid ziałem. Co s ię z to b ą d ziało ? – No wies z, miałem d u żo s p raw n a g ło wie – o d p o wiad a No ah . M ężczy zn a u ś miech a s ię d o n ieg o . – Nie wątp ię. – Pen n y , to jes t An to n io . An to n io , to Pen n y . Przy jech ała aż z Wielk iej Bry tan ii, żeb y zjeś ć u cieb ie lu n ch , więc lep iej d aj z s ieb ie ws zy s tk o , żeb y ś jej n ie ro zczaro wał. – Nap rawd ę? W tak im razie mu s icie s p ró b o wać mo ich n o wy ch k lo p s ik ó w. – An to n io p rzy s iad a n a b rzeg u n as zeg o s to lik a i p o ch y la s ię n ad n ami. – So s z s u s zo n y ch p o mid o ró w to tajn y p rzep is mo jej p rap rab ab k i. Ty lk o we Wło s zech mo żn a zjeś ć co ś p o d o b n eg o . – W p o rząd k u , p rzek o n ałeś mn ie. – No ah o d wraca s ię w mo ją s tro n ę. – Co o ty m my ś lis z, Pen n y ? – Brzmi p y s zn ie. An to n io zerk a n a No ah z u ś miech em. – Stary , ale u ro czy ak cen t. No ah k iwa g ło wą, a ja s ię ru mien ię. An to n io zn ik a w k u ch n i, a ja ro zg ląd am s ię jes zcze raz p o k awiarn i. Op ró cz n as s ied zi w n iej ty lk o k ilk u g o ś ci – s ami h ip s terzy w wąs k ich d żin s ach i s p ran y ch Ts h irtach , p o ch y len i n ad lap to p ami alb o p o ch ło n ięci ro zmo wą. To n ajb ard ziej wy lu zo wan a res tau racja, jak ą wid ziałam w ży ciu . – Świetn e miejs ce – d zielę s ię mo imi my ś lami. – Wied ziałem, że ci s ię s p o d o b a – o d p o wiad a No ah . – Tak ? A s k ąd ? – Bo mn ie s ię p o d o b a. Un o s zę b rew. – M amy ze s o b ą wiele ws p ó ln eg o . – Nap rawd ę? – Nap rawd ę. – Zn ó w mam wrażen ie, że zaraz wy d arzy s ię co ś wy jątk o weg o , n a p rzy k ład , że p o wie mi o czy mś ważn y m, ale o n o d s u wa s ię o d e mn ie n a s o fie. – M u s zę iś ć d o łazien k i. Zaraz wracam.
Patrząc za n im, p ró b u ję p o u k ład ać s o b ie w g ło wie ws zy s tk o , co s ię d o tąd s tało . To b ard zo d ziwn e. W teo rii tak a ch o d ząca k atas tro fa jak ja, czy li d ziewczy n a, k tó ra p o k azu je majtk i całej s zk o le, n ie ma s zan s zn aleźć s ię w tak im miejs cu z tak im ch ło p ak iem. Ale No ah i ja z jak ieg o ś p o wo d u d o s ieb ie p as u jemy , więc czu ję s ię z n im całk o wicie n atu raln ie. W ty m mo men cie p o s tan awiam n ie martwić s ię ju ż żad n y mi „teo riami”. J ak aś d ziewczy n a p o d ch o d zi d o s tarej s zafy g rającej w ro g u s ali i wrzu ca d o n iej mo n ety . Ch wilę p ó źn iej s ły s zę p o czątek p io s en k i What a Wonderful World i czu ję s ię n ies amo wicie s zczęś liwa, jak b y k ażd a k o mó rk a mo jeg o ciała zamien iła s ię w s p ad ającą g wiazd ę. To u lu b io n a p io s en k a taty . Włącza ją zaws ze, k ied y co ś ś więtu jemy . J es t id ealn a. Cały ten d zień jes t id ealn y . Czu ję, jak d o o czu n ap ły wają mi łzy s zczęś cia. – Dam ci p en s a za two je my ś li – mó wi No ah p o p o wro cie d o s to lik a. – M o je my ś li s ą warte d u żo więcej – o d p o wiad am, u ś miech ając s ię. – Tak ? – No ah ws u wa s ię z p o wro tem n a s o fę i s iad a tu ż o b o k mn ie. – A ile? – Nies tety , ch y b a cię n ie s tać. – Serio ? – Tak . No ah p o s y ła mi u ś miech . – J a ci p o wiem, o czy m my ś lę, za p en s a. – Nap rawd ę? – Przetrząs am to reb k ę w p o s zu k iwan iu p o rtfela, a p o tem wręczam mu jed n o p en s ó wk ę. – To s łu ch am. – M y ś lałem o ty m, jak s ię cies zę, że d ziś ran o p o d rzu ciłem Sad ie Lee d o p racy . I że zo s tałem ch wilę d łu żej, żeb y p o g rać n a tej g itarze. Serce zaczy n a mi walić w p iers i. – Tak ? – Tak . To b y ła ś wietn a g itara. – Ah a… Rzu ca mi zn aczący u ś miech , a p o tem o d wraca wzro k .
– Teraz ty – mó wi No ah , o d d ając mi p en s a. – Słu ch am? – Teraz ty . Weź p en s a i p o wied z, o czy m my ś lis z. – Przecież ju ż ci tłu maczy łam, że mo je my ś li s ą d u żo d ro żs ze. – O n ie. – No ah mars zczy b rwi. – Kied y k to ś p o wie ci, o czy m my ś li, ty też mu s is z to zro b ić za tak ą s amą cen ę. Tak ie s ą zas ad y . – Są jak ieś zas ad y ? – Ro b ię o b u rzo n ą min ę, ale w ś ro d k u cała s ię trzęs ę ze zd en erwo wan ia. Nie mo g ę mu p rzecież p o wied zieć, że ch ciałam, żeb y mn ie p o cało wał. Wy s złab y m n a wariatk ę. M u s zę wy my ś lić co ś in n eg o . Nies tety , imp ro wizo wan ie p rzed ch ło p ak ami n ie jes t mo ją n ajmo cn iejs zą s tro n ą, co u d o wo d n iłam ju ż n ie raz. „An i s ło wa o p ch łach ”, ro zk azu ję s o b ie w d u ch u . – To o czy m my ś lałaś ? – p y ta No ah , ws k azu jąc g ło wą mo n etę w mo jej d ło n i. Nie mam p o jęcia, co o d p o wied zieć. J ed y n e, co mi p rzy ch o d zi n a my ś l, to p rawd a. – M y ś lałam o ty m, że ten d zień jes t id ealn y . – „No co ty , ch ces z g o wy s tras zy ć?”, k rzy czy mó j wewn ętrzn y g ło s . – Nap rawd ę? – czu ję, jak No ah s ię d o mn ie p rzy s u wa. Po tak u ję, ale b o ję s ię n a n ieg o s p o jrzeć, żeb y s ię n ie o k azało , że źle zro zu miałam jeg o zach o wan ie. – M y ś lę, że… – zaczy n a No ah . – Yo ! Was ze k lo p s y ! Na d źwięk g ło s u An to n ia o b o je p o d s k ak u jemy . Szef k u ch n i k ład zie n a s to le d wa p aru jące talerze. W k ażd y ch in n y ch o k o liczn o ś ciach b y łab y m zach wy co n a, ale teraz n ien awid zę ty ch g łu p ich k lo p s ó w, s o s u z s ek retn eg o p rzep is u , a n awet s p ręży s ty ch g ałązek b azy lii. Czemu n ie mó g ł ich p rzy n ieś ć min u tę p ó źn iej? Czemu No ah n ie d o k o ń czy ł teg o , co ch ciał p o wied zieć? Ale to n ie ws zy s tk o : An to n io s to i k o ło n as p rzez CO NAJ M NIEJ PIĘĆ M INUT i o p o wiad a n am, że p o mid o ry z o g ró d k a jeg o p rap rab ab ci b y ły n ies amo wite, a lu d zie zjeżd żali s ię z całeg o Neap o lu ty lk o p o to ,
żeb y s p ró b o wać jej wy jątk o weg o s o s u . Kied y wres zcie wraca d o k u ch n i, p o n as zy m mag iczn y m n as tro ju n ie ma ju ż an i ś lad u . Pró b u ję n awin ąć s p ag h etti n a wid elec, ale k ied y wk ład am g o d o u s t, p o ło wa mak aro n u zaczy n a s ię zs u wać. Oczy wiś cie d o k ład n ie w tej s amej ch wili s p o g ląd a n a mn ie No ah . – J ak ci s mak u ją k lo p s ik i? – p y ta. – M mm, s ą p y s zn e – mamro czę, u s iłu jąc b ez p o wo d zen ia u k ry ć fak t, że z u s t zwis a mi k ilk a cen ty metró w mak aro n u , k tó ry wy g ląd a jak wijące s ię ro b ak i. Gd y No ah o p u s zcza wzro k n a s wó j talerz, p ró b u ję wciąg n ąć s p ag h etti. W ty m s amy m mo men cie k o ń czy s ię p io s en k a z s zafy g rającej, więc cis zę wy p ełn ia o k ro p n e s io rb n ięcie. M OJ E o k ro p n e s io rb n ięcie. A w d o d atk u wciąg an e n itk i o ch lap u ją mi twarz s o s em p o mid o ro wy m. No ah s p o g ląd a n a mn ie. Ale n ie zaczy n a s ię ze mn ie wy ś miewać i n ie wy g ląd a, jak b y s ię ws ty d ził, że s ied zi p rzy ty m s amy m s to lik u co ja. Zamias t teg o b ierze wid elec, n awija n a n ieg o s p ag h etti i s am też wciąg a mak aro n d o u s t. Kro p la s o s u ląd u je mu n a ś ro d k u czo ła. Patrzy my n a s ieb ie i wy b u ch amy ś miech em. Teraz czu ję, że No ah n ie jes t ty lk o n ies amo wicie p rzy s to jn y m ro ck -ciach em – jes t k imś , k o g o n ap rawd ę lu b ię, a to wy d aje mi s ię d u żo ważn iejs ze. – Po czek aj – mó wi, b io rąc s wo ją s erwetk ę. – Po mo g ę ci. – Przy s u wa s ię b liżej i d elik atn ie wy ciera mi s o s p o mid o ro wy s p o d o k a. A p o tem zn ad o k a. A p o tem z czo ła. A p o tem z p o d b ró d k a. A p o tem z g ó rn ej warg i. A p o tem z d o ln ej warg i. A p o tem… – Ej! – wo łam, p atrząc n a n ieg o . – Nap rawd ę u p aćk ałam s ię s o s em n a całej twarzy ? – Nie, p o p ro s tu lu b ię wy cierać d ziewczy n o m twarz s erwetk ą. To tak i mó j fety s z. Nie martw s ię, mó j p s y ch iatra mó wi, że to n ies zk o d liwe. Ze ś miech em p o d n o s zę włas n ą s erwetk ę i wy cieram mu s o s z czo ła. – O, wid zę, że mas z tak s amo – ś mieje s ię No ah . – M ó wiłem ci, że mamy ze s o b ą wiele ws p ó ln eg o . Ob o je o d k ład amy s erwetk i i jemy d alej. Całe mo je ciało wy p ełn ia czy s ta, n iep o h amo wan a rad o ś ć. Nawet w p alcach u n ó g czu ję p rzy jemn e mro wien ie. – Twó j tata d alej malu je? – p y tam, b o ch cę d o wied zieć s ię o No ah jak n ajwięcej. Nie o d p o wiad a o d razu , więc o d wracam s ię, żeb y n a n ieg o s p o jrzeć. Przes tał jeś ć i s ied zi ze wzro k iem wb ity m w s wó j talerz. – Nie, ju ż n ie. M ó j tata… mó j tata n ie ży je. I mama też. Od k ład am s ztu ćce. Czu ję s ię o k ro p n ie. – Stras zn ie mi p rzy k ro . Nie wied ziałam.
– W p o rząd k u . Nic s ię n ie s tało . – Ale wid zę, że b ard zo mu s mu tn o , więc jes tem n a s ieb ie wś ciek ła, że zad ałam to p y tan ie. – Zmarli cztery lata temu , więc wies z, mo g ę ju ż o ty m ro zmawiać. – Ah a. – W p ierws zy m mo men cie n ie mam p o jęcia, co p o wied zieć. Nie u miem s o b ie n awet wy o b razić, jak to jes t s tracić mamę alb o tatę, a o n s tracił o b o je ro d zicó w. Na s amą my ś l p rzeb ieg a mn ie d res zcz. – Czy li mies zk as z z Sad ie Lee? – Tak , i z mo ją mło d s zą s io s trą, Bellą. – M as z s io s trę? – Tak . – J eg o twarz n aty ch mias t łag o d n ieje. – Ile ma lat? – Cztery . Prawie p ięć. – Cztery ? Przecież… – By ła b ard zo mała, k ied y u marli. – Och , to s tras zn e! – Tak . Ale Sad ie Lee ś wietn ie zas tęp u je jej mamę, a ja s taram s ię b y ć n ajlep s zy m s tars zy m b ratem n a ś wiecie. – Od s u wa talerz i p atrzy mi p ro s to w o czy . – Zg in ęli w g ó rach , w lawin ie. Po ich ś mierci zacząłem p atrzeć n a ś wiat zu p ełn ie in aczej. M iałaś k ied y ś n ies amo wicie p ięk n y s en , k tó ry n ag le zamien ił s ię w k o s zmar? Kiwam g ło wą. Os tatn io więk s zo ś ć mo ich s n ó w tak s ię k o ń czy . – Tak wy g ląd ało wted y mo je ży cie. Przed wy p ad k iem ro d zicó w ś wiat b y ł b ezp ieczn y i p rzy jazn y , a p o n im s tał s ię p rzerażający . Dlateg o ro zu miem w s tu p ro cen tach , jak s ię czu łaś d ziś w s amo ch o d zie. Po wy p ad k u zro zu miałaś , jak k ru ch e mo że b y ć ży cie. – Tak ! No ah p rzy s u wa s ię b liżej. – Ok ej, p o wiem ci co ś , czeg o s ię n ap rawd ę ws ty d zę, ale tru d n o , w k o ń cu d o p iero co wid ziałem, jak zach lap ałaś s o b ie twarz s o s em p o mid o ro wy m p rap rab ab ci An to n ia. – Zaczy n a s ię b awić ro g iem s wo jej s erwetk i. – Po ty m, jak mama i tata zg in ęli, s tale b y łem n ies p o k o jn y . Cały czas s ię b ałem, że zaraz co ś s ię s tan ie Belli alb o Sad ie Lee, d lateg o k ied y mn ie z n imi n ie b y ło , b ez p rzerwy d zwo n iłem, żeb y s p rawd zić, czy ws zy s tk o z n imi w p o rząd k u . W k o ń cu zaczęło mn ie to s tras zn ie męczy ć. Nie mo g łem s ię wy lu zo wać, d o p ó k i n ie b y liś my ws zy s cy razem. Ty lk o wted y czu łem s ię b ezp ieczn y . – Dalej tak mas z?
– Nie, n a s zczęś cie ju ż n ie. Sad ie Lee d o my ś liła s ię, że co ś jes t ze mn ą n ie tak , i zap is ała mn ie d o terap eu tk i. – I to ci p o mo g ło ? No ah p rzy tak u je. – Do k ład n ie. Terap ia i p is an ie. Przed o czami s taje mi zn is zczo n y n o tes z s amo ch o d u . – Pis an ie? O czy m? – O mo ich my ś lach , o mo ich lęk ach i tak d alej. To p rawd ziwa u lg a, p rzelać ws zy s tk o n a p ap ier. Przy p o min am s o b ie, jak s ię czu łam p o n ap is an iu o s tatn iej n o tk i, i k iwam g ło wą. – Pamiętas z, jak p o wied ziałem ci w p ik ap ie, że czas leczy ran y ? – Tak . – Sad ie Lee p o wied ziała mi to p o ś mierci mo ich ro d zicó w. Wted y s tras zn ie s ię n a n ią wk u rzy łem, ale miała rację. Czas n ap rawd ę p o mag a. – No ah b ierze mn ie za ręk ę i u ś miech a s ię. – Kied y ś p rzes tan ies z my ś leć o s wo im wy p ad k u . Nie b ęd zies z s ię b ać d o k o ń ca ży cia. Po wied zieć ci, co mi p o rad ziła mo ja terap eu tk a? Nap rawd ę mi to p o mo g ło . – Pewn ie. Po wied z. – Nie walcz z ty m. – J ak to ? – Kied y czu jes z, że o g arn ia cię p an ik a, n ie walcz z n ią, b o wted y b ęd zie jes zcze g o rzej. Po wied z s o b ie wted y : „Ok ej, zd en erwo wałam s ię, ale n ie ma w ty m n ic złeg o ”. – I to p o mag a? – M n ie p o mo g ło . Na terap ii miałem s o b ie wy o b rażać, g d zie s k u p ia s ię s trach w mo im ciele, jak i ma k o lo r i k s ztałt. A p ó źn iej terap eu tk a mó wiła: „Teraz p o s ied ź z n im ch wilę i o b s erwu j, co s ię s tan ie”. – I co s ię d ziało ? – Zn ik ał. – Wo w. Przez ch wilę o b o je milczy my . – Ok ej, n ie tak p lan o wałem n as z ws p ó ln y lu n ch – mó wi No ah , rzu cając mi s k ru s zo n e s p o jrzen ie. – Przep ras zam. – Nie wy g łu p iaj s ię, jes t ś wietn ie. To , co o p o wied ziałeś , n ap rawd ę mi p o mag a. Nawet n ie mas z p o jęcia, jak b ard zo . Stras zn ie s ię b ałam, że jes tem jak aś n ien o rmaln a.
– Nie jes teś n ien o rmaln a. To zn aczy jes teś , ale w fajn y s p o s ó b . Uś miech am s ię d o n ieg o . – Nawzajem. W to rb ie zaczy n a mi d zwo n ić telefo n . Nie ch cę teraz z n ik im ro zmawiać. Wo lałab y m zo s tać tu , s am n a s am z No ah , ale n ie mo g ę. – Przep ras zam, lep iej o d b io rę. M o że to mo ja mama z n as tęp n y m k ry zy s em wes eln y m. – J as n e – o d p o wiad a No ah . Ale n a ek ran ie wy ś wietla s ię in fo rmacja, że d zwo n i Ellio t. M am wy rzu ty s u mien ia, ale p rzełączam g o n a p o cztę g ło s o wą. Pó źn iej mu ws zy s tk o wy tłu maczę. Na p ewn o mn ie zro zu mie. Ch o wam telefo n d o to rb y . – Ws zy s tk o w p o rząd k u . To ty lk o Ellio t. – Ellio t? – M ó j n ajlep s zy p rzy jaciel. Przy jech ał z n ami d o No weg o J o rk u . Po s zed ł zwied zać mias to z mo im tatą. – Na p ewn o n ie ch ces z d o n ieg o o d d zwo n ić? – Nie, ws zy s tk o o k ej. Nied łu g o s ię z n im zo b aczę. – Sp o k o – rzu ca No ah z u ś miech em. – Yo ! Yo ! Yo ! I jak k lo p s y ? SERIO?! An to n io zn ó w s taje p rzy n as zy m s to lik u i u ś miech a s ię d o n as s zero k o . M am o ch o tę u to p ić g o w s ek retn y m s o s ie jeg o p rap rab ab ci. – Rewelacja – zap ewn ia No ah . – Tak , b y ły p y s zn e – p o twierd zam p rzez zaciś n ięte zęb y . – Ws p an iale! – An to n io p rzy s iad a n a ro g u n as zeg o s to lik a, a ja mu s zę p o ws trzy mać jęk n iezad o wo len ia. – No ah , s tary , o s tatn io jes teś mo cn o zajęty , co ? – M h m. – No ah wy jmu je z k ies zen i p o rtfel. – So rry , ale mu s imy ju ż lecieć. M u s zę o d wieźć Pen n y . Wy ciąg a z p o rtfela p ien iąd ze, a An to n io zaczy n a s p rzątać n as ze talerze. – J as n e, o k ej, ale wp ad n ij n ied łu g o , s ły s zy s z? Fajn ie cię tu zn ó w wid zieć. No ah k iwa g ło wą i ws taje o d s to lik a. Id ąc za n im d o wy jś cia, czu ję, jak u lg a walczy we mn ie z ro zczaro wan iem. Smu tn o mi, że wy ch o d zimy z teg o mag iczn eg o miejs ca, ale jes tem zad o wo lo n a, że zn ó w b ęd ę miała No ah ty lk o d la s ieb ie. Żeg n amy s ię z An to n iem i wy ch o d zimy n a p o d wo d n y k o ry tarz. Ty m razem No ah n ie zap ala o d razu ś wiatła.
– Nap rawd ę s ię cies zę, że mo g łem s ię z to b ą wy b rać w M ag iczn ą Tajemn iczą Po d ró ż, Pen n y – mó wi tak cich o , że p rawie g o n ie s ły s zę. – J a też s ię cies zę – o d p o wiad am s zep tem. A p o tem, k ied y s ięg a d o włączn ik a ś wiatła, jeg o d ło ń lek k o mu s k a mo ją. To ty lk o p rzelo tn e d o tk n ięcie, ale całe mo je ciało p rzes zy wa d res zcz.
Kied y wy ch o d zimy n a zewn ątrz, mam wrażen ie, jak b y m o b u d ziła s ię z g łęb o k ieg o s n u . M ru żę o czy i p rzecieram p o wiek i w b lad y m zimo wy m s ło ń cu . Patrzę n a No ah , a o n p atrzy n a mn ie. Czu ję s ię zu p ełn ie in aczej n iż wcześ n iej. J ak b y ś my wes zli d o teg o s tareg o mag azy n u jak o d wie zu p ełn ie o d ręb n e o s o b y , a wy s zli p o łączen i jak ąś n iewid zialn ą n icią. No ah u ś miech a s ię d o mn ie. – Ch ces z jes zcze co ś zo b aczy ć? Po tak u ję, ale w ty m s amy m mo men cie zaczy n a mu d zwo n ić telefo n . Wy jmu je k o mó rk ę z k ies zen i. – To Sad ie Lee – mó wi, a p o tem o d b iera. – Cześ ć, b ab ciu ! Tak , ws zy s tk o d o b rze. A co s ię d zieje? Ah a, o k ej. Nie ma s p rawy , zaraz b ęd ę. – Ko ń czy ro zmo wę i wzd y ch a. – Ws zy s tk o o k ej? – p y tam, ale mam złe p rzeczu cia. – Tak , ale mu s imy ju ż wracać. Two ja mama ch ce zo b aczy ć tiarę, a Bellę trzeb a o d eb rać z p rzed s zk o la, więc mu s zę p o d rzu cić Sad ie Lee. – No ah zaczy n a n erwo wo wiercić s to p ą w ch o d n ik u . – Zo b aczy my s ię jes zcze p rzed two im wy jazd em? Do k ied y zo s tajes z w No wy m J o rk u ? – Ty lk o d o n ied zieli. – Og arn ia mn ie s trach . J u tro cały d zień i całą n o c b ęd ę zajęta n a wes elu , a lo t p o wro tn y mamy w n ied zielę ran o . Nie zd ążę s ię z n im s p o tk ać. – Do k tó rej w n ied zielę? – Wy latu jemy z s ameg o ran a. – Wb ijam wzro k w ziemię. – No n ie! Czy li ju ż s ię n ie s p o tk amy ? Przy tak u ję, ale w g ło wie aż h u czy mi o d p y tań . J ak to mo żliwe? Wres zcie u d ało mi s ię s p o tk ać zab awn eg o , s y mp aty czn eg o ch ło p ak a, z k tó ry m ś wietn ie s ię d o g ad u ję, i mo g ę s p ęd zić z n im ty lk o jed en d zień ? To s tras zn ie n ies p rawied liwe. – Ok ej, w tak im razie b ęd ę mu s iał wy my ś lić, jak p rzy jech ać d o An g lii n a wak acje – rzu ca No ah z u ś miech em. Od wzajemn ien ie g o k o s ztu je mn ie mn ó s two wy s iłk u . Po tem wracamy d o s amo ch o d u i ws iad amy d o ś ro d k a. J es tem tak ro zżalo n a i ro zczaro wan a, że p rzez całą d ro g ę d o h o telu s ied zę
p rzy g as zo n a. Na p o zó r ws zy s tk o jes t w p o rząd k u . No ah zn ó w wy jaś n ia mi zawiło ś ci tras y i ro zmawiamy o ró żn y ch s p rawach b ez zn aczen ia, ale cały czas my ś lę ty lk o o ty m, jak ie to n ies p rawied liwe. Kied y zatrzy mu jemy s ię n a p ark in g u p o d ziemn y m w h o telu , mam wrażen ie, że zaraz wy b u ch n ę p łaczem. – Wies z, co to jes t p u n k t zwro tn y ? – p y ta No ah , wy łączając s iln ik . Kręcę g ło wą. – To tak i mo men t n a p o czątk u filmu , k ied y w ży ciu b o h atera d zieje s ię co ś , co zmien ia je n a zaws ze. Wid ziałaś Harry’ego Pottera, p rawd a? Po tak u ję. – W ty m filmie p u n k tem zwro tn y m jes t ch wila, k ied y Hag rid mó wi Harry ’emu , że k ied y ś b ęd zie wielk im czaro d ziejem, i p rzek azu je mu zap ro s zen ie d o Ho g wartu . – Ah a, o k ej. No ah s p u s zcza wzro k , jak b y s ię czeg o ś ws ty d ził. – Wy d aje mi s ię, że d la mn ie jes teś n im ty . – Czy m? Czaro d ziejem? – Nie! Pu n k tem zwro tn y m. Zerk am n a n ieg o u k rad k iem. W p ó łcien iu n a p ark in g u jeg o k o ś ci p o liczk o we s ą zary s o wan e jes zcze mo cn iej. – J ak to ? – p y tam, b o tru d n o mi u wierzy ć, że d o b rze g o zro zu miałam. – Wy d aje mi s ię, że to p o czątek czeg o ś fajn eg o . Sied zimy razem w milczen iu . – A mn ie s ię wy d aje, że mo im p u n k tem zwro tn y m jes teś ty – o d p o wiad am z n ieś miały m u ś miech em. Kied y wracamy d o s ali wes eln ej, d ziwi mn ie, że an i mama, an i Sad ie Lee n ie zau ważają we mn ie żad n ej zmian y . J es tem tak a p o d ek s cy to wan a i p ełn a en erg ii, że zaraz ch y b a zaczn ę ś wiecić jak jed n a z ry b z p o d wo d n eg o mu ralu . Ale o b ie s ą zb y t zajęte d ek o ro wan iem to rtu wes eln eg o fig u rk ami z mas y cu k ro wej, p rzed s tawiający mi mło d ą p arę w u b ran iach z lat d wu d zies ty ch . – Ellio t i tata ju ż wró cili – mó wi mama. – Są w s wo ich p o k o jach . – Ok ej. – Patrzę n a No ah , a o n p atrzy n a mn ie i czu ję s ię tak , jak b y p rzes k o czy ła międ zy n ami is k ra elek try czn a. – M o żemy teraz p o jech ać p o Bellę? – p y ta Sad ie Lee. Ro b i mi s ię s mu tn o , że
No ah o d jeżd ża, ale mó j żal łag o d zi in n a my ś l: jes teś my s wo imi p u n k tami zwro tn y mi. A to zn aczy , że jes zcze g o zo b aczę. – Ok ej – mó wi No ah , rzu cając mi p o ro zu miewawczy u ś miech . – Fajn ie b y ło s ię z to b ą p o k ręcić p o mieś cie. – Z to b ą też. – Czu ję, że s ię ru mien ię. No ah u n o s i ręce, jak b y ch ciał mn ie p rzy tu lić, ale ja z jak ieg o ś to taln ie id io ty czn eg o p o wo d u , k tó ry zn a ty lk o Bó g Żen u jący ch Zd arzeń , p rzy b ijam mu żó łwik a. Nig d y wcześ n iej n ie p rzy b iłam n ik o mu żó łwik a. – O! – Wid ząc mo ją u n ies io n ą p ięś ć, No ah u d erza w n ią włas n ą zaciś n iętą d ło n ią, a p o tem łap ie mn ie za ręk ę i p rzy ciąg a d o s ieb ie, aż n as ze ramio n a s ię s ty k ają, jak b y ś my b y li g an g s ta-rap erami. – Zad zwo n ię d o cieb ie p ó źn iej – s zep cze mi d o u ch a. Kiwam g ło wą z n ad zieją, że n ie zau waży mo ich czerwo n y ch p o liczk ó w. A p o tem wy ch o d zi razem z Sad ie Lee. Zan im mam czas p o k azać mamie tiarę, d zwo n i jej telefo n . – Cześ ć, Cin d y ! – wo ła, p atrząc n a mn ie z u n ies io n y mi b rwiami. – Tu mas z tiarę – b ezg ło ś n ie p o ru s zam warg ami, k ład ąc p u d ełk o n a b lacie. – Id ę d o p o k o ju . Wy ch o d zę z k u ch n i p rzez s alę wes eln ą. Zan im zd ążę złap ać win d ę, d o s taję SM S-a o d No ah .
Naty ch mias t zaczy n am ws tu k iwać o d p o wied ź.
Patrzę n a SM S-a i mars zczę b rwi. Trzy b u ziak i to zn aczn ie za d u żo . Zwłas zcza że o n
mi żad n eg o n ie wy s łał. Kas u ję ws zy s tk ie ik s y . Teraz SM S wy g ląd a jak o ś o s ch le i n iep rzy jemn ie. Do d aję u ś miech n ięteg o emo tik o n a. Ale z n im wiad o mo ś ć ro b i s ię zb y t d ziecin n a. M o że zamias t teg o p u s zczę mu o czk o … ? Nie, n ie, teraz jes t za b ard zo d wu zn aczn ie. Kas u ję emo tik o n a ze zmru żo n y m o k iem i d o p is u ję P, s k ró t o d Pen n y . Teraz mam wrażen ie, że d o k ład n ie s k o p io wałam jeg o wiad o mo ś ć. M ó j SM S mu s i b y ć o ry g in aln y i n a lu zie. Przeg ap iam trzy win d y , b o ciąg le s to ję w miejs cu , wp is u jąc i k as u jąc o d p o wied zi d o No ah . Co mam n ap is ać, żeb y wy d ać mu s ię o ry g in aln a i d o jrzała, ale n ie wy jś ć n a n ad g o rliwą alb o s zty wn ą? Os tateczn ie wy b ieram tek s t: „To J A d zięk u ję. Pen n y ” i d o d aję ry s u n ek u n ies io n eg o k ciu k a. Wy d aje mi s ię to ś wietn y m p o my s łem aż d o ch wili, k ied y wcis k am p rzy cis k „wy ś lij”. W p o k o ju o d razu b ieg n ę d o d rzwi łączący ch mn ie z s y p ialn ią Ellio ta. – Ellio t, jes teś tam? Otwieram je n a o ś cież. Ellio t leży n a łó żk u n a b rzu ch u , p o g rążo n y w g łęb o k im ś n ie. Os tro żn ie zamy k am d rzwi, k ład ę s ię n a łó żk u i wb ijam wzro k w s u fit. Ch cę cies zy ć s ię ty m u czu ciem jak n ajd łu żej. Zamy k am o czy i p rzy tu lam d o s ieb ie p o d u s zk ę, p rzy p o min ając s o b ie k ażd y mo men t teg o cu d o wn eg o d n ia. „Dzięk u ję, d zięk u ję, d zięk u ję”, s zep czę d o Bo g a Pu n k tó w Zwro tn y ch . Ale p ó źn iej zd aję s o b ie s p rawę, że jes tem zb y t p o d ek s cy to wan a, żeb y zas n ąć, więc id ę d o walizk i i wy ciąg am z n iej lap to p a. Trzy mam s ię z d alek a o d s k rzy n k i mailo wej i p o rtali s p o łeczn o ś cio wy ch – o d razu wch o d zę n a mo jeg o b lo g a i lo g u ję s ię n a s tro n ie. Po d n o tk ą o mierzen iu s ię ze s wo im s trach em jes t ju ż p o n ad cztery s ta k o men tarzy . Zo s tawiam lajk i p o d ws zy s tk imi i o d p o wiad am d ziewczy n ie, k tó ra b ała s ię p icia s wo jej mamy . Po tem o twieram o k n o n o wej n o tk i i zaczy n am p is ać.
22 grudnia
Od strachu do bajki
Cześć wszystkim!
Wow, jesteście tacy niesamowici. Przed chwilą czytałam wasze komentarze pod moją ostatnią notką i mam łzy w oczach – ale to łzy szczęścia.
Zanim zaczęłam pisać tego bloga, czułam się bardzo samotna. Wydawało mi się, że nikt tak naprawdę mnie nie rozumie (oprócz Wiki). Ale czytając wasze komentarze, zrozumiałam, że wy mnie rozumiecie – a są was setki, a może nawet tysiące (!).
I czuję się z tego powodu bardzo szczęśliwa.
I niesamotna (jest w ogóle takie słowo…?!).
Teraz wiem, że nawet jeśli komuś się wydaje, że na całym świecie tylko jemu jest czasem bardzo ciężko, to się myli.
Dziękuję, że tak szczerze piszecie mi o tym, czego się boicie – i tak odważnie stawiacie temu czoła.
Koniecznie dajcie znać, co będzie dalej, bo to na pewno doda otuchy innym czytelnikom.
A teraz słuchajcie… Kiedy zmierzyłam się ze swoim strachem i wsiadłam do samolotu, spotkało mnie coś niezwykłego.
Coś naprawdę niesamowitego.
I chcę się tym z wami podzielić, bo Moment Szklanego Pantofelka, o którym już wam pisałam, wydarzył się naprawdę.
Wyglądał inaczej, niż się spodziewałam – nigdy nie przyszłoby mi do głowy, że wszystko się tak potoczy!
Zaczęłam się nawet zastanawiać, czy kiedy mierzymy się ze swoim strachem, nie trafiamy do jakiegoś magicznego równoległego Wszechświata, w którym wszystko jest możliwe – bo słuchajcie: poznałam chłopaka.
Chłopaka, który naprawdę mi się podoba.
I wydaje mi się, że też mu się podobam!
Wszystkim nowym czytelnikom tego bloga (przy okazji – dzięki, że tu jesteście!!) polecam moje wcześniejsze notki Bez szans na randkę i Otchłań rozpaczy – zobaczycie, że mnie po prostu nie zdarzają się takie rzeczy. Nigdy!
Jestem dziewczyną, która przy chłopakach potyka się o własne nogi i zaczyna wygadywać bzdury. Może niektórzy mnie lubią, ale żadnemu się nie podobam.
Chcą się ze mną tylko przyjaźnić. Albo mi dokuczać. Albo się ze mnie nabijać.
Ale dziś rano poznałam chłopaka, któremu chyba naprawdę się podobam. (Będę go nazywać Chłopakiem z Brooklynu). A to niesamowite uczucie, bo nie muszę przy nim udawać kogoś, kim nie jestem. Nie muszę udawać, że jestem fajna. Jestem w stu procentach sobą – a on nadal mnie lubi.
Jechaliśmy dziś razem samochodem i stało się coś strasznego: zaczęłam panikować – przy nim.
Ale nie uznał mnie za wariatkę. Był naprawdę kochany i dał mi bardzo dobrą radę, którą chcę
się z wami podzielić.
Po pierwsze, powiedział mi, że czas leczy rany i nic nie trwa wiecznie, nawet najgorsze przeżycia. Sam dobrze o tym wie, bo kilka lat temu stracił dwie bardzo ważne osoby.
Powiedział mi też, że kiedy je stracił, zaczął się bardzo bać, że straci też innych ludzi, których kocha. W końcu poszedł do terapeutki, która doradziła mu, co ma robić, kiedy ogarnia go lęk.
Generalnie chodzi o to, że kiedy zaczynacie czuć strach albo niepokój, nie powinniście z tym walczyć. Zamiast tego lepiej po prostu… obserwować to uczucie w swoim ciele.
Czyli tak: jeżeli ze strachu zaczyna was boleć głowa albo robi się wam niedobrze, albo nie możecie oddychać, spróbujcie wyobrazić sobie ten strach jako prawdziwy kształt i nadajcie mu jakiś kolor. A potem powiedzcie sobie, że macie prawo się bać i nie ma w tym nic złego. Kiedy pozwolicie sobie poczuć strach, on zacznie się rozpływać.
Jeszcze nie testowałam tego sposobu, ale Chłopak z Brooklynu mówił, że bardzo mu to pomogło.
Kochani, jeśli pisaliście w komentarzach o swoim strachu przed różnymi rzeczami, może sami spróbujecie tak zrobić następnym razem, kiedy go poczujecie? Ja też spróbuję, a później możemy porównać wrażenia na blogu.
Nie wiem, jak potoczy się moja znajomość z Chłopakiem z Brooklynu – zostaję tu jeszcze tylko do jutra – chlip! :(
Ale czuję, że wydarzyło się między nami coś wyjątkowego.
Dlatego nie mogę uwierzyć, że to już koniec. Że więcej go nie zobaczę.
W końcu Książę z Bajki nie zapomniał o Kopciuszku, prawda? W całym królestwie szukał dziewczyny, na którą będzie pasował szklany pantofelek.
Bo kiedy znajdziecie kogoś, kto lubi was za to, jacy jesteście naprawdę, i kogo wy lubicie za to, jaki on jest naprawdę, musicie zrobić wszystko, co w waszej mocy, żeby go nie stracić.
Strasznie was wszystkich kocham i jestem wam bardzo wdzięczna za pomoc i wsparcie.
Piszcie dalej o tym, jak mierzycie się ze swoim strachem – i wierzcie dalej w bajki. Girl Online jest teraz offline xxx
– Na Go d zillę, d ziewczy n o , co s ię z to b ą d ziało ? Otwieram o czy i wid zę n ad s o b ą Ellio ta w o k u larach z o p rawk ami w p as y i g wiazd y z amery k ań s k iej flag i. – Któ ra g o d zin a? – mamro czę, zerk ając w k ieru n k u o k n a. Na d wo rze jes t ciemn o , a n o wo jo rs k i h o ry zo n t mig o cze jak wy s tawa ju b ilera. M u s iałam p rzes p ać res ztę p o p o łu d n ia. – Id ealn a, żeb y ś mi o p o wied ziała, co s ię z to b ą d ziało . – Ellio t o p ad a ciężk o n a mo je łó żk o . – Kim jes t Ch ło p ak z Bro o k ly n u ? – Ah a. – Patrzę n a lap to p a, k tó ry leży o b o k mn ie n a p o d u s zce, i ws zy s tk o s o b ie p rzy p o min am. Najwy raźn iej Ellio t p rzeczy tał n o wą n o tk ę. – Po zn ałam g o d zis iaj. J eg o b ab cia o rg an izu je caterin g n a wes ele. – I co , zak o ch ałaś s ię w n im? – Nie, ty lk o … Ellio t wy jmu je z k ies zen i telefo n i zaczy n a czy tać z ek ran u : – „Bo k ied y zn ajd ziecie k o g o ś , k to lu b i was za to , jacy jes teś cie n ap rawd ę i k o g o wy lu b icie za to , jak i o n jes t n ap rawd ę, mu s icie zro b ić ws zy s tk o , co w was zej mo cy , żeb y g o n ie s tracić”. Krzy wię s ię z zak ło p o tan ia. M o je s ło wa, czy tan e n ajb ard ziej s ark as ty czn y m g ło s em Ellio ta, b rzmią d ziwaczn ie. Po za ty m teraz, p o d rzemce, to ws zy s tk o wy d aje mi s ię jak ieś n ierealn e, jak b y to b y ł ty lk o s en . – Piłaś co ś ? – Ellio t p atrzy n a mn ie zn ad o k u laró w jak s u ro wy lek arz. – Nie! – To mo że trafiłaś d o jak ieś s ek ty i p rzes złaś p ran ie mó zg u ? – Nie! – W tak im razie jak mo żes z b y ć zak o ch an a w ty m ch ło p ak u , s k o ro d o p iero g o
p o zn ałaś ? – Nie jes tem w n im zak o ch an a. – Ro zczaro wan ie ro zlewa s ię p o mo im ciele jak lo d o wata mg ła. – Sp ęd ziliś my razem więk s zo ś ć d n ia i n ap rawd ę międ zy n ami zais k rzy ło . – Bo że, teraz b rzmię jak jak aś ro zan ielo n a h o lly wo o d zk a ak to reczk a, k tó ra u d ziela wy wiad u Op rah Win frey . Ellio t mars zczy b rwi tak mo cn o , że zaraz s p ad n ą mu o k u lary . – Zais k rzy ło międ zy wami? – Tak . M amy ze s o b ą wiele ws p ó ln eg o . – Ok ej, to ile o n ma lat? – Os iemn aś cie. – Gd zie s tu d iu je? – Nie s tu d iu je. – O, a co ro b i? – Nic. Nie wiem. Ch y b a zro b ił s o b ie ro k p rzerwy . – Zaczy n am s ię czu ć tak , jak b y p rzes łu ch iwali mn ie ro d zice Ellio ta, zawo d o wi p rawn icy . – Ok ej, czy li p o zn ałaś s wo ją b ratn ią d u s zę, ale n ie wies z n awet, co ro b i. – Sp ęd ziłam z n im ty lk o k ilk a g o d zin . Ellio t rzu ca mi p o ro zu miewawczy u ś mies zek . Ro b ię s ię n ap rawd ę wk u rzo n a. Dlaczeg o jes t tak i o k ro p n y ? A ja n ie mo g łam s ię d o czek ać, aż mu o p o wiem o No ah . – Nie ro zmawialiś my o tak ich rzeczach – wy jaś n iam. – Tak ? A two i ro d zice o n im wied zą? – Nie! Nib y o czy m mielib y wied zieć? – Patrzę n a Ellio ta z p rzerażen iem: lep iej n iech im n ic n ie mó wi. – To ch y b a co ś ważn eg o , s k o ro p o wiad o miłaś o ty m cały in tern et. Siad am wy p ro s to wan a i wb ijam w n ieg o wś ciek łe s p o jrzen ie. – Nie p o wiad o miłam o ty m całeg o in tern etu . Nap is ałam n o tk ę n a mo im b lo g u , to ws zy s tk o . Po my ś lałam, że mo że k o mu ś p o mó c zmierzy ć s ię ze s wo im s trach em. Dał mi k ilk a n ap rawd ę d o b ry ch rad . Ellio t p atrzy n a mn ie z tak ą s amą wś ciek ło ś cią. – A co z mo ją p o mo cą w s amo lo cie? Czemu n ie n ap is ałaś o ty m? Nag le ro zu miem, o co tu ch o d zi. Ellio t jes t zazd ro s n y , b o n ie ws p o mn iałam o n im w n o tce. – Ellio t, p rzecież zaws ze o to b ie b lo g u ję. Pamiętas z, jak p o mo g łeś mi wy b rać s u k ien k ę n a s zk o ln ą zab awę? Alb o jak n au czy łeś mn ie d zies ięciu s p o s o b ó w, jak
u p aś ć z g racją? By ło o ty m n a b lo g u , p rawd a? Ale Ellio t d alej p atrzy n a mn ie o b rażo n y . – Nie mo g ę u wierzy ć, że n ie p o wied ziałaś mi o n im, zan im n ap is ałaś n o wą n o tk ę – mru czy p o d n o s em. – Gd y b y m to ja s p o tk ał k o g o ś , k to lu b i mn ie za to , jak i jes tem n ap rawd ę, to b ie p o wied ziałb y m o ty m p ierws zej. Teraz czu ję s ię n ap rawd ę o k ro p n ie. Po ch y lam s ię d o n ieg o i d o ty k am jeg o ramien ia. – Pró b o wałam ci p o wied zieć. Cały d zień n ie mo g łam s ię d o czek ać, aż z to b ą p o ro zmawiam, ale s p ałeś , k ied y wró ciłam d o p o k o ju . Ellio t p atrzy mi w o czy . – M o g łaś mn ie o b u d zić. I mo g łaś o d d zwo n ić. – Przep ras zam. – Ro zczaro wan ie p rzy tłacza mn ie teraz tak mo cn o , że tru d n o mi o d d y ch ać. – Ale n ie mas z s ię czy m p rzejmo wać. Pewn ie ju ż n ig d y g o n ie zo b aczę. Zap ad a d łu g ie, n ien atu raln e milczen ie, a p o tem Ellio t p rzy k ry wa d ło n ią mo ją d ło ń . – J a też p rzep ras zam. Po p ro s tu k ied y zo b aczy łem two ją n o wą n o tk ę, p o czu łem s ię tro ch ę d ziwn ie. J ak b y m ju ż n ie b y ł d la cieb ie ważn y . – Zaws ze b ęd zies z d la mn ie ważn y . J es teś mo im n ajlep s zy m p rzy jacielem – p rzy ciąg am Ellio ta d o s ieb ie i p rzy tu lam g o . Ch o ciaż p o g o d ziliś my
s ię z Ellio tem, mimo
ws zy s tk o
czu ję s ię tro ch ę
p rzy g n ęb io n a. Tak b ard zo ch ciałam z n im ws zy s tk o o mó wić, p rzeży ć mó j mag iczn y d zień jes zcze raz, a teraz n ie mo g ę, b o n ie ch cę g o zd en erwo wać. Ale zan im k tó reś z n as ma s zan s ę zn ó w s ię o d ezwać, s ły ch ać p u k an ie d o d rzwi. – Halo , có reczk o ! – wo ła tata z u d awan y m amery k ań s k im ak cen tem, z k tó ry m b rzmi jes zcze g o rzej n iż Ollie. – Id ziemy co ś zjeś ć? Ko lacja mo g ła b y ć n ap rawd ę ś wietn a. Wy ląd o waliś my w Ch in ato wn w res tau racji Wes o łe Pałeczk i, g d zie cała o b s łu g a zach o wy wała s ię tak , jak b y wy s tęp o wała w p an to mimie. Ze ws zy s tk ieg o ro b ili wielk ie p rzed s tawien ie, zaczy n ając o d teg o , jak p o mo g li n am zd jąć p łas zcze, aż p o s p o s ó b , w jak i p rzy n ieś li n as ze jed zen ie d o s to lik a. Ale ja p rzez cały wieczó r n ie mo g łam s ię o d p ręży ć. Ch o ciaż Ellio t w s u mie zach o wy wał s ię jak zwy k le, a mama wres zcie p rzes tała s ię martwić wes elem i zaczęła s ię n a n ie cies zy ć, ja my ś lałam ty lk o o ty m, że źle zro b iłam, p is ząc o No ah . Reak cja Ellio ta to taln ie wy trąciła mn ie z ró wn o wag i. Od k ąd zaczęłam p is ać Girl On lin e, n ig d y n ie s k ry ty k o wał żad n ej n o tk i. M o że n ap rawd ę p rzes ad ziłam i zro b iłam z
s ieb ie id io tk ę, p is ząc o n as zy m s p o tk an iu w tak i s p o s ó b . M o że za d u żo s o b ie p o n im o b iecy wałam. M o że ty lk o mi s ię wy d awało , że tak d o b rze d o g ad u jemy s ię z No ah . Gd y wracamy d o h o telu , jes tem ju ż zd ecy d o wan a: jak ty lk o d o s tan ę s ię d o k o mp u tera, n aty ch mias t s k as u ję tę n o tk ę. Przy k ażd y m k ro k u , jak i s tawiamy n a k o ry tarzu wy ło żo n y m p lu s zo wą wy k ład zin ą, d źwięczy mi w u s zach jed n o s ło wo : „Sk as o wać, s k as o wać, s k as o wać”. – Pen , co ś s to i p rzed two imi d rzwiami – mó wi mama. „Sk as o wać, s k as o wać, s k as o wać”. – Słu ch am? – Zamawiałaś o b s łu g ę p o k o jo wą? – p y ta tata. – Tro ch ę d ziwn a ta o b s łu g a p o k o jo wa – mru czy p o d n o s em Ellio t. Po d n o s zę wzro k i wid zę, że n a p o d ło d ze p rzed mo imi d rzwiami s to i b rązo we tek tu ro we p u d ełk o . – O-o ! M y ś licie, że to mo że b y ć b o mb a?! – wo ła Ellio t, p atrząc n a n as wy trzes zczo n y mi o czami. M ars zczę b rwi. – Po co k to ś miałb y zo s tawić b o mb ę p rzed mo im p o k o jem? Ellio t wzru s za ramio n ami. – Nie wiem. M o że n ie ty jes teś p rawd ziwy m celem zamach o wcó w. M o że wy b rali twó j p o k ó j lo s o wo . Kręcę g ło wą. Ch o ciaż jes tem jed n ą z n ajb ard ziej p ech o wy ch o s ó b n a ś wiecie i wy p ad k i zd arzają mi s ię wy jątk o wo częs to , to wy d aje mi s ię, że b o mb a zo s tawio n a b ez żad n eg o p o wo d u p rzed mo im p o k o jem b y łab y ju ż p rzes ad ą. – To n ie b o mb a – o rzek a tata. – Pewn ie k to ś zo s tawił tu p aczk ę p rzez p rzy p ad ek . M o żemy zad zwo n ić d o recep cji i s p rawd zić, czy co ś o ty m wied zą. Ojej… Patrzę, jak tata p o d n o s i p u d ełk o . – Co s ię s tało ? – To jed n ak d la cieb ie – zo b acz. Serce n aty ch mias t zaczy n a mi walić jak o s zalałe. Czy to p rezen t o d No ah ? Kto jes zcze wie, że tu jes tem? Po d ch o d zę d o taty i b io rę o d n ieg o p u d ełk o . Na g ó rze jes t o d ręczn ie wy p is an a k artk a: „Dla Pen n y , Szczęś liweg o Dn ia-Wies z-Czeg o ! N.” – Kto ci to p rzy s łał? – p y ta tata z p o d ejrzliwą min ą. – No ah – mamro czę p o d n o s em i n aty ch mias t s ię ru mien ię.
– Kto ? – d o p y tu je s ię tata. – No ah – p o wtarzam. – Tak , to u s ły s załem, ale k im jes t No ah ? – To wn u czek Sad ie Lee – wy jaś n ia mama. – Pen n y p o jech ała z n im d ziś p o n o wą tiarę. – A co jes t w p u d ełk u ? – p y ta tata, u n o s ząc b rwi. – Nie wiem – o d p o wiad am. Ws zy s cy wp atru ją s ię we mn ie, czek ając, aż je o two rzę. – Id ę s p ać – mó wię. – J es tem b ard zo zmęczo n a. Tata s p o g ląd a n a mamę i zn ó w u n o s i b rwi, a o n a u ś miech a s ię d o n ieg o i k ręci g ło wą, jak b y ch ciała p o wied zieć: „Ws zy s tk o w p o rząd k u ”. Od d y ch am z u lg ą. – Do zo b aczen ia ran o – rzu cam, wy ciąg ając w p o ś p iech u z to reb k i k artę elek tro n iczn ą, żeb y o two rzy ć p o k ó j. – Z s ameg o ran a – p o d k reś la mama. – Ale… – zaczy n a Ellio t. – Do b ran o c! – wo łam, wp ad am d o p o k o ju i zatrzas k u ję za s o b ą d rzwi, zan im k tó reś z n ich zd ąży co ś d o d ać. Serce ło mo cze mi w p iers i. Co to mo że b y ć? Sp rawd zam, czy No ah n ie wy s łał mi jak ieg o ś SM S-a, ale n ic o d n ieg o n ie ma. Otwieram p u d ełk o i zag ląd am d o ś ro d k a. Pierws ze, co wid zę, to mas a jed wab is ty ch k as ztan o wy ch wło s ó w. Z u s t wy ry wa mi s ię s tłu mio n y o k rzy k – to lalk a ze s k lep u ! Zau ważam też k o p ertę p rzy k lejo n ą taś mą p o wewn ętrzn ej s tro n ie wieczk a. Otwieram ją i wy ciąg am k artk ę. Droga Penny, więc tak, wróciłem do tamtego sklepu, a kiedy przechodziłem obok tej lalki, powiedziała mi, że jej największym marzeniem jest zostać adoptowaną przez miłą brytyjską dziewczynę ze ślicznymi włosami i takimi samymi piegami jak jej. Była taka przekonująca, że nie mogłem jej odmówić – chociaż to oznaczało drugą rozmowę z Najbardziej Nieprzyjemnym Sprzedawcą Świata w ciągu jednego dnia. Tym razem powiedział do mnie: „Synu, nie uważasz, że jesteś trochę za stary, żeby się bawić lalkami?”. Odpowiedziałem, że mam nadzieję, że kiedyś będę we właściwym wieku na małżeństwo, lalki albo cokolwiek innego. Ale nie udało mi się go rozbawić. Załączam też kawałek słynnego diabelskiego ciasta Sadie Lee (żeby mieć pewność, że zastosujesz się do zasad Dnia Magicznej Tajemnicy i zjesz ciasto do każdego posiłku). N. Wy ciąg am z p u d ełk a zab awk ę i wielk i k awał cias ta, zawin ięty w fo lię alu min io wą. Sad zam lalk ę n a p o d u s zce. J u ż wy g ląd a n a zn aczn ie s zczęś liws zą – w jej s zk lan y ch zielo n y ch o czach wid zę rad o ś ć. Po tem zn ó w p rzeb ieg a mn ie p rzy jemn y d res zcz, a
s tres , k tó ry męczy ł mn ie cały wieczó r, zaczy n a mijać. No ah jes t n ap rawd ę k o ch an y i n ap rawd ę mn ie lu b i. J ed n ak n ie wy my ś liłam s o b ie, że d o s ieb ie p as u jemy .
Właś n ie mam zamiar n ap is ać SM S-a d o No ah , k ied y s ły s zę d elik atn e p u k an ie d o d rzwi, k tó re d zielą mn ie o d p o k o ju Ellio ta. – Pen , mo g ę wejś ć? – p y ta mó j n ajlep s zy p rzy jaciel. – J as n e – o d p o wiad am. Drzwi o twierają s ię, a Ellio t s k rad a n a p alcach d o mo jeg o łó żk a. J es t u b ran y w p iżamę, a n a g ło wie ma czap eczk ę d ru ży n y b as eb allo wej New Yo rk Yan k ees . Przy s zed ł b ez o k u laró w, p rzez co jeg o twarz wy d aje s ię jes zcze s zczu p lejs za n iż zwy k le. – Cześ ć – mó wi, o miatając łó żk o wzro k iem, wy raźn ie ciek awy , co b y ło w p u d ełk u . Nag le zau waża lalk ę. – No n ie! – wo ła. – To ci p rzy s łał? Po tak u ję i ch o ciaż p ró b u ję n ie d ać p o s o b ie n ic p o zn ać, czu ję, że mimo wo ln ie zaczy n am s ię u ś miech ać. – J es t p ięk n a! – Ellio t s iad a n a łó żk u i b ierze lalk ę d o rąk . – Wiem. Zo b aczy liś my ją d ziś w s k lep ie ze s taro ciami, k ied y p o jech aliś my o d eb rać tiarę. Po wied ziałam mu , że zaws ze mi s mu tn o , k ied y wid zę p o rzu co n e zab awk i. Nap is ał, że ch ciała, żeb y m ją ad o p to wała. – Ru mien ię s ię ze ws ty d u i czek am, aż Ellio t zaczn ie s ię z teg o wy ś miewać, ale o n n ic n ie mó wi. Patrzy ty lk o z u ś miech em n a lalk ę, g ład ząc ją p o wło s ach . – Sp ó jrz n a jej s u k ien k ę. Na p ewn o jes t z ery wik to riań s k iej. Wies z, ile k o s zto wała? Kręcę g ło wą. – Na p ewn o n ie b y ła tan ia. To n ie Barb ie, mo ja d ro g a. – Wiem. – Weź p rzes tań ! Przy s łał ci też to cias to ? – Na wid o k cias ta czek o lad o weg o Ellio t wy b ału s za o czy jes zcze b ard ziej. – Tak . Up iek ła je jeg o b ab cia. J es t ś wietn ą k u ch ark ą.
Ellio t o d k ład a lalk ę n a p o d u s zk ę i u ś miech a s ię d o mn ie. – Ok ej, o k ej, zaczy n am ro zu mieć, d laczeg o to b y ła miło ś ć o d p ierws zeg o wejrzen ia. No , d alej. – Ale co ? – Op o wied z mi ws zy s tk o ze s zczeg ó łami. Wch o d zimy p o d k o łd rę, a ja o p o wiad am mu o mo im mag iczn y m d n iu z No ah . Kied y d o ch o d zę d o teg o , jak mu s n ął mo ją d ło ń , Ellio t zaczy n a wy mach iwać ręk ami z p o d ek s cy to wan ia. Po s tan awiam jed n ak n ie mó wić mu n ic o p u n k cie zwro tn y m – ch cę, żeb y ś my wied zieli o ty m ty lk o ja i No ah . – A n iech to ! – wo ła Ellio t, k ied y wres zcie k o ń czę mo ją o p o wieś ć. – J eś li tacy s ą ch ło p cy z Bro o k ly n u , to emig ru ję tam n ajs zy b ciej, jak s ię d a. Wy b u ch am ś miech em, a p o tem o d ry wam k awałek cias ta Sad ie Lee i wk ład am g o d o u s t. Cias to jes t tak p u s zy s te, że p rzy p o min a w d o ty k u ak s amit. – Przep ras zam, że wcześ n iej maru d ziłem – k aja s ię Ellio t. – Teraz to taln ie ro zu miem, czemu s ię tak cies zy łaś . Kied y to mó wi, p rzy p o min am s o b ie o n o tce. By łam tak a zaafero wan a s p ecjaln ą p rzes y łk ą o d No ah , że całk iem zap o mn iałam ją s k as o wać. – W p o rząd k u – o d p o wiad am. – Po win n am ci b y ła o ws zy s tk im p o wied zieć, zan im wrzu ciłam to n a b lo g a. Patrzy my n a s ieb ie i u ś miech amy s ię, a mn ie zalewa p o czu cie u lg i, że międ zy n ami zn ó w jes t n o rmaln ie. – Ok ej, to id ę, żeb y ś mo g ła tro ch ę p o s p ać – mó wi Ellio t, ws tając z łó żk a. – M as z p rzed s o b ą wielk i d zień . – Stras zn ie żału ję, że s p ęd ziliś my razem tak mało czas u . – Nic s ię n ie s tało . Świetn ie s ię b awiłem z two im tatą. J u tro id ziemy zo b aczy ć Statu ę Wo ln o ś ci, a p o tem p rzejd ziemy s zlak iem d u ch ó w. – Szlak iem d u ch ó w? – Tak . Będ zie g ru b o . M o żn a n awet zwied zić u k ry ty g ro b o wiec d wu d zies tu ty s ięcy o fiar żó łtej g o rączk i. Zaczy n am s ię ś miać. – To … ch y b a fajn ie? Kied y Ellio t wraca d o s wo jeg o p o k o ju , b io rę s wó j telefo n i k o c z łó żk a, a p o tem p o d ch o d zę d o fo tela p rzy o k n ie. Wid o k zn ó w zap iera mi d ech w p iers iach . I zn ó w n ie mo g ę u wierzy ć, że to n ap rawd ę mo je ży cie. Owijam s ię k o cem i s ad o wię wy g o d n ie n a
fo telu . Po tem wcis k am n u mer No ah i zielo n ą s łu ch awk ę. Po k ażd y m d łu g im terk o cie amery k ań s k ieg o d zwo n k a ro b ię s ię b ard ziej zd en erwo wan a. Na s zczęś cie No ah o d b iera p o trzech s y g n ałach . – Hej – mó wi cich o . – Hej. Bard zo ci d zięk u ję za lalk ę. – Nag le czu ję s ię d ziwn ie, jak b y mo je s ło wa b y ły zb y t o ficjaln e, zb y t u p rzejme. – Cała p rzy jemn o ś ć p o mo jej s tro n ie. A teraz p o wied z mi, p an n o Pen n y , czy jes teś mo że p rzy o k n ie? – Tak ! Tu ż p rzy o k n ie. – Wid ziałaś d ziś k s ięży c? – Nie, zaczek aj. – Otwieram o k n o i wy g ląd am n a zewn ątrz. Tu ż n ad Emp ire State Bu ild in g wis i o g ro mn y , id ealn ie o k rąg ły k s ięży c. Ale to n ie jeg o ro zmiar an i k s ztałt n ajb ard ziej mn ie zach wy cają, ty lk o jeg o k o lo r. Lś n i b u rs zty n o wy m b las k iem. – Bo że, wy g ląd a n ies amo wicie! Dlaczeg o jes t tak i p o marań czo wy ? – M y ś lałem, że mo że k o s mici p o malo wali g o s p ray em czy co ś tak ieg o , ale zd an iem Sad ie Lee to p rzez zan ieczy s zczen ie atmo s fery . – Ah a. To ch y b a b ard ziej mi s ię p o d o b a teo ria o k o s mitach . – M n ie też. Ok ej, s łu ch aj. Sk o ro ju ż zro b iłaś ze mn ą co ś b ard zo d ziwn eg o … – J ak to ? – Rzad k o k u p u ję p o rcelan o we lalk i, wies z? Wy b u ch am ś miech em. – … to wy d aje mi s ię, że p o win n iś my s ię jes zcze raz zo b aczy ć, zan im wy jed zies z – k o ń czy No ah . – Bard zo b y m ch ciała… Ty lk o k ied y ? – M o że zajrzę d o cieb ie p o wes elu ? Sad ie Lee mó wi, że d o p ó łn o cy p o win n o s ię s k o ń czy ć. Zap lan o wałem co ś n ap rawd ę fajn eg o . Od razu my ś lę o mo ich ro d zicach . J ak o ś n ie wy o b rażam s o b ie, żeb y p o zwo lili mi zwied zać No wy J o rk o p ó łn o cy z ch ło p ak iem, k tó reg o d o p iero p o zn ałam. – I n ie martw s ię, n ie b ęd ziemy mu s ieli wy ch o d zić z h o telu – d o d aje No ah , jak b y czy tał mi w my ś lach . – By ło b y s u p er – o d p o wiad am tak s zy b k o , że te mo je s ło wa p rak ty czn ie s ię ze s o b ą zlewają. Owijam s ię ciaś n iej k o cem i wy o b rażam s o b ie, że jes tem w ramio n ach No ah . – Ok ej, to d o zo b aczen ia ju tro – mó wi cich o No ah .
– Tak . Do zo b aczen ia ju tro . – Do b ran o c, Pen n y . – Do b ran o c, No ah . Od k ład am telefo n i b io rę g łęb o k i o d d ech . A p o tem wy g ląd am p rzez o k n o i p atrzę n a No wy J o rk i wielk i, n ies amo wity k s ięży c. Czu ję s ię zu p ełn ie in aczej n iż wcześ n iej – ale n ie ty lk o d lateg o , że p o zn ałam No ah i jes tem w No wy m J o rk u . Pierws zy raz mam wrażen ie, że mo je ży cie n ależy d o mn ie – że to ja d ecy d u ję o s wo im p rzezn aczen iu . Przes tałam ty lk o reag o wać n a to , co ro b ią i mó wią ws zy s cy wo k ó ł mn ie. Sp o tk an ie z No ah b y ło p u n k tem zwro tn y m w mo im ży ciu i teraz wres zcie s ama p is zę d la s ieb ie s cen ariu s z.
Nas tęp n eg o d n ia b u d zę s ię w n as tro ju rad o s n eg o o czek iwan ia. Zan im zd ążę o two rzy ć o czy , wiem ju ż, że d ziś ma s ię zd arzy ć co ś cu d o wn eg o , ch o ciaż jes zcze n ie p amiętam co . A p o tem ws zy s tk o s o b ie p rzy p o min am. No ah – zo b aczę s ię z No ah . Otwieram o czy i wid zę p rzed s o b ą twarz mo jej lalk i. W n o cy mu s iała s ię p rzes u n ąć, b o teraz leży n ap rzeciwk o mn ie n a p o d u s zce. – Dzień d o b ry ! – mó wię d o n iej, b o jes tem tak p o d ek s cy to wan a, że mo g ę ro zmawiać n awet z lalk ą. – Do b rze ci s ię s p ało ? Wy o b rażam s o b ie, jak lalk a o d p o wiad a: „Właś ciwie to n ie, s p ało mi s ię o k ro p n ie, b o n ie mo g ę zamk n ąć o czu . J ak my ś lis z, jak s ię ś p i z o twarty mi o czami?”. Ok ej, ch y b a mu s zę ju ż ws tać. Bio rę p ry s zn ic, a p o tem s iad am n a łó żk u p o tu reck u w tu rb an ie z ręczn ik a n a mo k ry ch wło s ach i o twieram lap to p a. Zd en erwo wan a czek am, aż s tro n a z b lo g iem s ię załad u je. A co , jeś li czy teln icy u zn ali, że mo ja o s tatn ia n o tk a jes t g łu p ia i b ez s en s u ? A co , jeś li zo s tawili mi jak ieś n eg aty wn e k o men tarze? Ale n iep o trzeb n ie s ię martwiłam – k o men tarze s ą jes zcze mils ze n iż wcześ n iej, w więk s zo ś ci p o jawiają s ię ik o n k i s erd u s zek i p ro ś b y , żeb y m n ap is ała więcej o Ch ło p ak u z Bro o k ly n u . Wy b ieram s ię właś n ie d o Ellio ta, s p rawd zić, czy ju ż ws tał, k ied y d o s taje SM S-a. „Pro s zę, p ro s zę, p ro s zę, n iech b ęd zie o d No ah !”, b łag am w my ś lach . Bio rąc telefo n z s zafk i, zau ważam, że lalk a wp atru je s ię we mn ie ze s wo jeg o miejs ca n a p o d u s zce. Wy o b rażam s o b ie, jak wo ła: „Och , p ro o o o s zę!”. Bio rę g łęb o k i o d d ech i p ró b u ję zach o wać s p o k ó j, ale k ied y wid zę, że wiad o mo ś ć rzeczy wiś cie jes t o d No ah , zn ó w czu ję mo ty le w b rzu ch u .
Od p is u ję o d razu .
Po d ch o d zę d o o k n a i o d s u wam zas ło n y . Z n ieb a s y p ią s ię p ierzas te p łatk i ś n ieg u . Bu d y n k i w d o le wy g ląd ają jak o b s y p an e cu k rem p u d rem.
Ch o ciaż b o ję s ię, że to b ęd zie n ajd łu żs zy i n ajn u d n iejs zy d zień w h is to rii ś wiata, b o n ie mo g ę s ię d o czek ać s p o tk an ia z No ah , to wes ele o k azu je s ię całk iem d o b rą zab awą. Kied y zaczy n ają s ię s ch o d zić p ierws i g o ś cie, s ala zaczy n a n ap rawd ę wy g ląd ać jak p rzen ies io n a ży wcem z s erialu Downton Abbey. M ężczy źn i p rezen tu ją s ię b ard zo s zy k o wn ie w czarn y ch i s zary ch frak ach z wło s ami zaczes an y mi w ty ł. A k o b iety wy g ląd ają o s załamiająco . Stro je z p o czątk u lat d wu d zies ty ch p rzy p o min ają d zieła s ztu k i – to atłas o we s u k n ie zd o b io n e k o ro n k ą i mis tern ie wy s zy te p erłami w cu d o wn y ch , zg as zo n y ch k o lo rach , tak ich jak lawen d a, s zmarag d czy ś liwk a. Nawet d zieci s ą w s tro jach z ep o k i. W s wo ich u b ran iach z falb an ami i b u tach zap in an y ch n a g u ziczk i p rzy p o min ają p o rcelan o we lalk i. Nie mo g ę p o ws trzy mać u k łu cia zazd ro ś ci, k ied y zerk am n a s wó j k o s tiu m s łu żącej – zwy k łą czarn ą, wy k ro ch malo n ą trap ezo wą s u k ien k ę, p rzewiązan ą jes zcze mo cn iej wy k ro ch malo n y m b iały m fartu s zk iem. Pro fes jo n aln y fo to g raf ro b i d ru żb o m i g o ś cio m u p o zo wan e zd jęcia, a ja k rążę p o s ali z mo im zn aczn ie mn iejs zy m ap aratem i p s try k am fo tk i z zas k o czen ia. M am ju ż k ilk a u ro czy ch zb liżeń n a o zd o b y n iek tó ry ch s u k ien ek ; ro b ię też p rzes ło d k ie zd jęcie, n a k tó ry m d wie d ziewczy n k i o d s y p an ia k wiatk ó w s zep czą s o b ie n a u ch o jak ieś s ek rety . A p o tem, k ied y k to ś o g łas za p rzy jazd p an n y mło d ej, a g o ś cie p ęd zą zająć miejs ca, ro b ię n ap rawd ę ro man ty czn y p o rtret J ima, g d y lek k o s tremo wan y ,
p ełen n ad ziei (a p rzy ty m n ies amo wicie p rzy s to jn y ) czek a n a Cin d y . Os tateczn ie zd ecy d o wali n ie s k ład ać p rzy s ięg i małżeń s k iej z b ry ty js k im ak cen tem, z czeg o b ard zo s ię cies zę. Ich ś lu b y s ą p ięk n ie n ap is an e i b rzmią b ard zo s zczerze. Do d ali o d s ieb ie ró żn e zab awn e o b ietn ice, n a p rzy k ład Cin d y o b iecała n ie n arzek ać, że J im o g ląd a mecze b as eb allo we, a J im zap ewn iał, że p o k o ch a p ro g ramy reality show. Kied y ceremo n ia d o b ieg a k o ń ca, jes tem ju ż to taln ie ro zczu lo n a. Go ś cie zaczy n ają s iad ać d o s to łó w, a mama o d ciąg a mn ie n a b o k . Uś miech a s ię o d u ch a d o u ch a, a w jej o czach lś n ią wes o łe is k ierk i. – Pen , n ig d y n ie zg ad n ies z, co s ię s tało ! Do s tałam p ro p o zy cję zlecen ia – mam zo rg an izo wać p rzy jęcie. Tu , w No wy m J o rk u . – J ak to ? Kied y ? – W p rzy s zły m ty g o d n iu . – M ama zerk a n a s tó ł n o wo żeń có w. – Ro zmawiała ze mn ą d ru h n a, ta p u lch n a k o b ieta z mn ó s twem wło s ó w, wies z k tó ra? – Tak . – Dzień p rzed Sy lwes trem o b ch o d zi trzy d zies te u ro d zin y i zap y tała, czy n ie p o mo g łab y m jej zo rg an izo wać imp rezy w s ty lu mo d s ó w i ro ck ers ó w. – Wo w! Ale… p rzecież ju tro wracamy d o d o mu . I co teraz? – Ro b i mi s ię b ard zo p rzy k ro n a my ś l, że mama zo s tan ie tu taj i b ęd ziemy mu s ieli s p ęd zić Bo że Naro d zen ie b ez n iej. – Po wied ziała, że zap łaci za to , żeb y ś my ws zy s cy mo g li zo s tać tu d łu żej, s p ęd zić Bo że Naro d zen ie i No wy Ro k w No wy m J o rk u . Zap łaci też za p rzeb u k o wan ie n as zy ch lo tó w. To n ap rawd ę b o g aci lu d zie, Pen , p ien iąd ze to d la n ich żad en p ro b lem. Sto ję jak wry ta, p ró b u jąc zro zu mieć to , co właś n ie u s ły s załam. – Zo s tajemy tu n a Bo że Naro d zen ie? M ama k iwa g ło wą. – Tak . J u ż d zwo n iłam d o two jeg o taty , n ie ma n ic p rzeciwk o temu . Zaczy n am s ię cies zy ć, ale mó j mó zg d alej s zu k a p ro b lemó w. To ws zy s tk o b rzmi zb y t p ięk n ie, żeb y mo g ło b y ć p rawd ziwe. – A co z To mem? I co z Ellio tem? – Ellio t też mo że zo s tać – o d p o wiad a mama z u ś miech em. – To zn aczy , mam n ad zieję, że mo że. Będ ę mu s iała zad zwo n ić d o jeg o ro d zicó w. A To m s o b ie p o rad zi. Dziś ran o p rzy s łał mi SM S-a z p y tan iem, czy mo że s p ęd zić Bo że Naro d zen ie z M elan ie i jej ro d zin ą. J es tem teraz tak a p o d ek s cy to wan a, że mam o ch o tę zatań czy ć k an k an a n a ś ro d k u
s ali jad aln ej. Ale n ie ro b ię teg o – za d u żo tam p rzes zk ó d , o k tó re mo g łab y m s ię p o tk n ąć. Sp ęd zę w No wy m J o rk u Bo że Naro d zen ie i No wy Ro k . Będ ę mo g ła zo b aczy ć s ię z No ah . To n ajp ięk n iejs za ch wila mo jeg o ży cia – n ic n ie p rzeb ije tej wiad o mo ś ci. – A Sad ie Lee zap ro s iła n as n a Bo że Naro d zen ie d o s ieb ie, n a Bro o k ly n – d o d aje mama i o d razu o k azu je s ię, że n ie miałam racji, b o ta wiad o mo ś ć p rzeb iła p o p rzed n ią i teraz ży cie wy d aje mi s ię jes zcze try lio n razy p ięk n iejs ze. Ellio t i tata d o łączają d o n as wieczo rem, k ied y zaczy n ają s ię tań ce. Ellio t wy g ląd a fan tas ty czn ie w g arn itu rze w s ty lu retro i fu larze. Sp o g ląd am n a mó j s tró j s łu żącej i wzd y ch am. Na p ewn o n ie wy b rałab y m g o n a s p o tk an ie z No ah . Czu ję s ię w n im fataln ie, ale p rzy n ajmn iej p as u ję d o s ty lu p rzy jęcia. Ws zy s cy u s tawiamy s ię wo k ó ł p ark ietu , żeb y zo b aczy ć, jak Cin d y i J im tań czą p ierws zy raz jak o mąż i żo n a. Pan n a mło d a p rzeb rała s ię w cu d n ą p ro s tą s u k ien k ę o zd o b io n ą u d o łu fręd zlami. J es t u s zy ta z b ły s zcząceg o s reb rn o b łęk itn eg o atłas u , k tó ry mien i s ię w mig o czący m ś wietle jak k amień k s ięży co wy . Zes p ó ł zaczy n a g rać p ierws ze n u ty p io s en k i Unchained Melody, a mn ie p rzes zy wa p rzy jemn y d res zcz, b o p rzy p o min am s o b ie, że wczo raj n a tej s amej s cen ie s ied ział p o ciemk u No ah . Do p ó łn o cy zo s tały jes zcze ty lk o trzy g o d zin y . Zerk am n a o zd o b n y zeg ar n a ś cian ie i czu ję s ię jes zcze b ard ziej jak Ko p ciu s zek – ty lk o że zamias t b ać s ię p ó łn o cy , ja n ie mo g ę s ię jej d o czek ać. – Pen n y , d laczeg o s ię n ie p rzeb rałaś ? – s zep cze mi d o u ch a mama. Patrzę n a n ią zd ziwio n a. – J ak to ? W co miałam s ię p rzeb rać? M ama mars zczy b rwi. – Wy d awało mi s ię, że mó wiłam ci o s u k ien ce. Nie p o wied ziałam ci o s u k ien ce? Patrzę n a n ią zd ziwio n a. – O mó j Bo że! By łam tak a zajęta, że całk iem o ty m zap o mn iałam! – M ama łap ie mn ie za ramię. – Na d o le, w mo im p o k o ju , jes t d la cieb ie s u k ien k a. – J ak a s u k ien k a? M ama u ś miech a s ię d o mn ie. – Zo b aczy s z. – M y ś lałam, że mam b y ć u b ran a w s ty lu Downtown Abbey? – I b ęd zies z. – M ama p o d aje mi k artę elek tro n iczn ą d o s wo jeg o p o k o ju z tajemn iczy m u ś miech em. – Ok ej.
Od wracam s ię – i s zy b k o ro b ię zd jęcie, jak jed n a z d ziewczy n ek o d k wiató w wczo łg u je s ię p o d s tó ł, ś cis k ając w d ło n i u d k o k u rczak a. Wch o d zę d o p o k o ju ro d zicó w i o d p ro g u wy b u ch am ś miech em. Stro n a taty jes t p rak ty czn ie p u s ta, n ie licząc b io g rafii jak ieg o ś s p o rto wca n a s to lik u n o cn y m i walizk i o p artej o ś cian ę. Za to s tro n a mamy wy g ląd a, jak b y p rzes zło p rzez n ią to rn ad o , k tó re n io s ło ze s o b ą u b ran ia i k o s mety k i. To ru ję s o b ie d ro g ę p rzez ten ch ao s i p o d ch o d zę d o łó żk a. Na k ap ie leży p ięk n a s u k ien k a. J es t u s zy ta ze s zmarag d o weg o jed wab iu i o zd o b io n a ś liczn y mi fręd zlami z k o ralik ó w. Ob o k n iej leży o p as k a n a wło s y d o k o mp letu i p ara czarn y ch b u tó w. Nie mo g ę u wierzy ć, że to n ap rawd ę d la mn ie, ale n a wies zak u jes t k artk a z n ap is em: „Dla Pen n y ”. J es tem tak a p o d ek s cy to wan a, że tru d n o mi złap ać o d d ech . I właś n ie wted y zaczy n am s ły s zeć w g ło wie s tareg o , d o b reg o p rzy jaciela – mó j wewn ętrzn y g ło s . „A co , jeś li s u k ien k a n ie b ęd zie n a cieb ie p as o wać? A co , jeś li b ęd zies z w n iej g łu p io wy g ląd ać?” Ale k ied y p o d n o s zę s u k ien k ę i p rzy g ląd am s ię jej d o k ład n iej, tru d n o mi s o b ie wy o b razić, żeb y k to k o lwiek mó g ł w n iej g łu p io wy g ląd ać. Zs u wam z s ieb ie wy k ro ch malo n y s tró j s łu żącej i wciąg am n a s ieb ie to cu d o . M ateriał jes t tak d elik atn y , że k ied y mu s k a mo ją s k ó rę, d o s taję g ęs iej s k ó rk i. Patrzę n a s wo je o d b icie w lu s trze, a z u s t wy ry wa mi s ię s tłu mio n y o k rzy k . Su k ien k a leży n a mn ie id ealn ie i wy g ląd am w n iej tak d o ro ś le i tak … tak INTERESUJ ĄCO jak jak aś d awn a g wiazd a filmo wa. Zak ład am b u ty , a p o tem zas tan awiam s ię, co zro b ić z wło s ami. Do s tro ju s łu żącej zeb rałam je w k o k , ale ta fry zu ra n ie p as u je d o tej s u k ien k i. Ro zp u s zczam wło s y i b io rę s zczo tk ę z to aletk i mamy . Kied y u d aje mi s ię je ro zczes ać, zap latam d wa wark o cze i u p in am je wo k ó ł g ło wy , a p o tem wk ład am o p as k ę. Na k o n iec s iad am p rzy to aletce mamy , malu ję n a p o wiece k res k ę ey elin erem i p o p rawiam tu s z n a rzęs ach . J es zcze ty lk o o d ro b in a p u d ru i p erfu m i jes tem g o to wa. Po d ch o d zę zn ó w d o lu s tra, żeb y s p rawd zić efek t k o ń co wy . Nag le p rzy p o min a mi s ię, jak s zy k o wałam s ię n a s p o tk an ie z Olliem. By łam wted y tak a zd en erwo wan a i n iep ewn a s ieb ie. Teraz p atrzę n a s wo je o d b icie i n ie mo g ę p rzes tać s ię u ś miech ać. Tru d n o u wierzy ć, że o d tamtej p o ry min ął d o p iero ty d zień – mam wrażen ie, jak b y to b y ło w in n y m ży ciu . Czu ję s ię jak zu p ełn ie in n a o s o b a. Łap ię to reb k ę i wy ch o d zę z p o k o ju .
Kied y wracam n a s alę wes eln ą, ro d zice s ied zą z Ellio tem p rzy s to lik u w ro g u . – Có reczk o ! – wo ła mama. Tata p atrzy n a mn ie z ro zd ziawio n y mi u s tami. – Wy g ląd as z… – Fręd zlas ty czn ie! – wy k rzy k u je Ellio t. – Dzięk i! – Ob racam s ię, a k o ralik o we fręd zle u d o łu s u k ien k i wiru ją wo k ó ł mn ie. Po tem d o s iad am s ię d o s to lik a. – Stras zn ie ci d zięk u ję, mamo . – M o ja mała có reczk a d o ras ta – wzd y ch a s mętn ie tata. – Tato ! – wo łam, ru mien iąc s ię ze ws ty d u . – Ok ej, s p ró b u ję jes zcze raz d o d zwo n ić s ię d o ro d zicó w – mó wi Ellio t. – Trzy majcie k ciu k i i ws zy s tk o , co s ię d a, żeb y p o zwo lili mi zo s tać n a Bo że Naro d zen ie. M ama i ja o d razu ś cis k amy k ciu k i. Tata ś cis k a b rzeg s to łu . – Sad ie Lee p o wied ziała mi, że No ah p rzy jd zie, żeb y s ię z to b ą zo b aczy ć – mó wi mama, k ied y Ellio t o d ch o d zi o d s to łu . Przy tak u ję. – Hm, ch y b a lep iej, żeb y m p o zn ał teg o No ah – mó wi tata. – Po zn as z – o d p o wiad a mama. – Sp ęd zimy z n im Bo że Naro d zen ie. Na s am d źwięk ty ch s łó w p rzeb ieg a mn ie d res zcz. Ale ch wilę p ó źn iej o rien tu ję s ię, że to mó j telefo n wib ru je. Do s tałam SM S-a o d No ah .
M ama i tata ws tają, żeb y zatań czy ć.
– To b y ł No ah – mó wię. – J u ż jes t. M o g ę s p o tk ać s ię z n im w k u ch n i? – Oczy wiś cie – o d p o wiad a mama. – Przy p ro wad ź g o tu taj – rzu ca tata p rzez ramię, p ro wad ząc mamę n a p ark iet. – Cin d y i J im n a p ewn o n ie b ęd ą mieli n ic p rzeciwk o temu . Wy my k am s ię d o k u ch n i, g d zie Sad ie Lee wy ciera jed en z o g ro mn y ch s talo wy ch b lató w. Przez cały d zień p rawie jej n ie wid ziałam, b o tk wiła tu b ez p rzerwy , p iln u jąc wy d awan ia p o s iłk ó w. – Cześ ć – mó wię. – Cześ ć, k o ch an ie. – Sad ie Lee o d wraca s ię d o mn ie z p ro mien n y m u ś miech em. J es t tro ch ę zaru mien io n a, a z jej k o k a wy mk n ęło s ię k ilk a s iwy ch k o s my k ó w, ale n ad al wy g ląd a eleg an ck o . Ob rzu ca mn ie s p o jrzen iem o d s tó p d o g łó w. – No , n o , wy g ląd as z u ro czo ! – Dzięk u ję, to mó j s tró j wieczo ro wy . – Bard zo ci w n im d o twarzy , to n a p ewn o . Po k aż mi s ię. – Sad ie p o d ch o d zi b liżej, żeb y p rzy jrzeć s ię d o k ład n iej zd o b ien io m n a s u k ien ce. – Wy g ląd as z jak mo ja b ab cia n a zd jęciu , k tó re mam w d o mu . By ła jed n ą z p ierws zy ch k o b iet, k tó re u b ierały s ię w ty m s ty lu . Ojej! No ah ch y b a zan iemó wi z wrażen ia, k ied y cię zo b aczy . Na wzmian k ę o No ah n aty ch mias t s ię ru mien ię. Nag le czu ję s ię b ard zo o n ieś mielo n a. – Właś n ie wy s łał mi SM A-a, że ju ż tu jes t, n a p ark in g u . Sad ie Lee rzu ca mi p o ro zu miewawczy u ś miech . – Wiem. J ed zie n a g ó rę. – Dzięk u ję za zap ro s zen ie n a ś więta. – Och , k o ch an ie, n ie ma za co . Uwielb iam mieć d o m p ełen g o ś ci w Bo że Naro d zen ie. Będ zie tak , jak … – u ry wa, ale d o my ś lam s ię, że ws p o min a ro d zicó w No ah . – Tak mi p rzy k ro z p o wo d u … z p o wo d u teg o wy p ad k u – mó wię cich o , mając n ad zieję, że n ie p o p ełn iłam n ietak tu . Sad ie Lee p o s y ła mi s mu tn y u ś miech . – No ah ci p o wied ział? Przy tak u ję. – Nap rawd ę zawró ciłaś mu w g ło wie, wies z? Uś miech am s ię d o n iej. – J a… ja też b ard zo g o lu b ię.
Sad ie Lee p o d ch o d zi b liżej, a jej g ło s s taje s ię b ard ziej n ap ięty . – Tak s ię cies zę, że p o zn ał k o g o ś , z k im mo że p o ro zmawiać. J es t p o d … – Hej, co s ły ch ać? Wo w! Od wracam s ię i wid zę, że No ah p atrzy n a mn ie s zero k o o twarty mi o czami. – A n ie mó wiłam? – Sad ie Lee trąca mn ie ło k ciem. – Zan iemó wił z wrażen ia. – Wy g ląd as z… zjawis k o wo ! – mó wi No ah , wciąż s to jąc jak wry ty p rzy d rzwiach . – Dzięk u ję – o d p o wiad am n ieś miało . – Ty też. No ah jes t u b ran y w wąs k ie czarn e d żin s y i zn o s zo n ą ramo n es k ę, s p o d k tó rej wy s taje mu jas n o s zara b lu za z k ap tu rem. Wło s y ma b ard ziej b ły s zczące n iż wczo raj, jak b y właś n ie je u my ł, a jeg o o czy s ą jes zcze b ard ziej czek o lad o we, n iż zap amiętałam. Kied y zaczy n a s ię u ś miech ać, n a p o liczk ach p o jawiają s ię zn ó w d o łeczk i. Wy g ląd a tak s ło d k o , że n ie mo g ę s ię zd ecy d o wać, czy s ię d o n ieg o p rzy tu lić, czy zro b ić mu zd jęcie. – M as z ws zy s tk o ? – No ah zerk a n a Sad ie Lee, a p o tem zn ó w p rzen o s i wzro k n a mn ie. – Pewn ie, że tak – o d p o wiad a jeg o b ab cia, wy ciąg ając s p o d b latu wik lin o wy k o s z p ik n ik o wy . – Zach o d zę właś n ie w g ło wę – zaczy n a No ah ary s to k raty czn y m to n em – czy n ie zech ciałab y p an i zas zczy cić mn ie s wo im to warzy s twem n a p ik n ik u . – Pik n ik u ? – Tak , ale n ie jak imś tam zwy k ły m p ik n ik u – d o d aje z b ły s k iem w o k u . – Czy żb y ? – p y tam, p rzy b ierając tak i s am to n . – Ows zem. M am n a my ś li p ik n ik w ś wietle k s ięży ca. Czu ję b o les n e u k łu cie w s ercu . M ama i tata n a p ewn o n ie p o zwo lą mi wy jś ć z h o telu . – Na s ek retn y m taras ie n a d ach u – ciąg n ie No ah . – Tu ż za k u ch n ią. – Nap rawd ę? – Nap rawd ę. Sad ie Lee ch ich o cze. – By łab y m wielce zo b o wiązan a – o d p o wiad am. Sp o g ląd am n a Sad ie Lee. – Po wie p an i mo im ro d zico m, g d zie p o s złam? Są n a wes elu i p ewn ie właś n ie k o mp ro mitu ją s ię n a p ark iecie. – Oczy wiś cie, k o ch an ie. – Sad ie Lee p atrzy zan iep o k o jo n a n a No ah . – Ale czy o n a n ie zamarzn ie n a d wo rze w tej s u k ien ce?
– Nie martw s ię, b ab ciu , p o my ś lałem o ws zy s tk im. – Dlaczeg o mn ie to n ie d ziwi? – ś mieje s ię Sad ie Lee. – W p o rząd k u , b awcie s ię d o b rze! Ty lk o n ie trzy maj jej tam za d łu g o . Nie ch cemy p rzecież, żeb y jej ro d zice p o my ś leli, że k to ś ją p o rwał. Sad ie Lee id zie n a s alę wes eln ą i zo s tawia n as s amy ch . – No to … – zaczy n a No ah , p o d ch o d ząc d o mn ie z k o s zem. – No to … – p o wtarzam. J es tem tak a zak ło p o tan a, że s p u s zczam wzro k n a p o d ło g ę. – Gd y b y ś mo g ła zap ro s ić n a p ik n ik jak ąś fik cy jn ą p o s tać, to k o g o b y ś wy b rała? Od razu zaczy n am s ię u ś miech ać. Zas k ak u jące p y tan ia No ah to ś wietn y s p o s ó b n a p rzełaman ie lo d ó w. – Au g u s tu s a Waters a z k s iążk i Gwiazd naszych wina – mó wię. – Żeb y mó g ł d alej ży ć. – Do b ra o d p o wied ź – o cen ia No ah . – J a wy b rałb y m teg o mazg aja ze Zmierzchu. Żeb y g o zab ić. Zaczy n am s ię ś miać i s p o g ląd am n a No ah , a k ied y n as ze o czy s ię s p o ty k ają, czu ję w ś ro d k u d ziwn y u cis k . J es t tak s iln y , że tru d n o mi złap ać o d d ech . No ah u ś miech a s ię i o d wraca wzro k . – Fajn ie cię zn ó w zo b aczy ć. – Nie ma za co – o d p o wiad am. Nie wiem, czemu to mó wię. A raczej wiem: b o jes tem M ięd zy n aro d o wą M is trzy n ią Ko mp ro mitacji, k tó rą p rzek lął Bó g Żen u jący ch Zd arzeń . – Nie ma za co ? – Nie… – Czy li jes t za co ? – No ah p rzech y la g ło wę w b o k i u ś miech a s ię d o mn ie. – Nie, ty lk o … ja p o p ro s tu … n ie… n ie ch ciałam teg o p o wied zieć. Nie wiem, czemu … – o d wracam s ię lek k o , żeb y n ie d o s tał p o p arzeń trzecieg o s to p n ia o d żaru , jak i b u ch a z mo jej twarzy . – Ch ciałam p o wied zieć, d zięk u ję. – Nie ma za co ! – o d p o wiad a g ło ś n o No ah i o b o je wy b u ch amy ś miech em. – Ch o d ź – mó wi, p ro wad ząc mn ie w s tro n ę d rzwi, k tó re wy g ląd ają, jak b y k ry ły za s o b ą zwy k łą s zafk ę. Ok azu je s ię, że ciąg n ie s ię za n imi wąs k i k o ry tarz, p ro wad zący d o wy jś cia awary jn eg o . – Sad ie Lee p o wied ziała mi o ty m miejs cu – wy jaś n ia No ah . – Praco wn icy k u ch n i ch o d zą tu n a p ap iero s a. – Rzu ca mi n ieś miały u ś miech . – Wiem, że p ik n ik w p alarn i mo że s ię wy d awać k iep s k im p o my s łem, ale n ie martw s ię, zn ajd ziemy s p o s ó b , żeb y b y ło fajn ie. I ch o ciaż wo lałb y m, żeb y ś n ie zas łan iała
n iczy m tej s u k ien k i, lep iej, żeb y ś n ie d o s tała tam zap alen ia p łu c – d o d aje, wy ciąg ając z to rb y p o laro wą b lu zę. J es t tak wielk a, że s ięg a mi p rawie d o k o lan . – Hm. – No ah mars zczy b rwi. – Dlaczeg o n a to b ie wy g ląd a d u żo lep iej n iż n a mn ie? I w ten p ro s ty s p o s ó b s k u teczn ie d o d aje mi p ewn o ś ci s ieb ie. Otwiera d rzwi ewak u acy jn e i wy ch o d zimy n a d u ży , p łas k i, b eto n o wy d ach , o to czo n y wy s o k imi metalo wy mi b arierk ami. No ah p ro wad zi mn ie d o wn ęk i w ś cian ie i ro zk ład a n a ziemi k o c w s zk o ck ą k ratę ze s wo jeg o s amo ch o d u . – Pan i p ierws za, mad ame – mó wi, p o k azu jąc, żeb y m u s iad ła. Sam s iad a n ap rzeciwk o mn ie, o twiera k o s z i wy ciąg a z n ieg o termo s , d wa k u b k i, d wa talerze, eleg an ck ie s ztu ćce i ró żn e p aczu s zk i zawin ięte w fo lię alu min io wą. Ślin k a mi ciek n ie, k ied y p atrzę, jak je ro zwija i wy jmu je ś liczn e ręczn ie ro b io n e k an ap k i, tru s k awk i w czek o lad zie i cias teczk a. Na k o n iec wy ciąg a z k o s za d wie ś wiece i p u d ełk o zap ałek . – To p ewn ie p o my s ł Sad ie Lee – mó wi z u ś miech em. – Stras zn a z n iej ro man ty czk a. Zap ala ś wiece i p rzez ch wilę p atrzy my n a s ieb ie z u ś miech em, a p o tem o d wracamy wzro k . – M iałem n ad zieję, że n o c b ęd zie b ezch mu rn a – mó wi No ah , p atrząc n a zach mu rzo n e n ieb o . – Ch ciałem, żeb y ś my mo g li p atrzeć n a k s ięży c. – Nieważn e. J es t id ealn ie. Z d o łu d o b ieg a n as n o wo jo rs k i zg iełk , ale jes teś my tak wy s o k o , że s y ren y i k lak s o n y b rzmią p rawie jak cich y ś p iew p tak ó w. – Tak s o b ie my ś lałem… – zaczy n a No ah , o d k ręcając termo s . Wy p u s zczo n a ze ś ro d k a p ara k łęb i s ię w zimn y m p o wietrzu . – M o że mo g lib y ś my d o s ieb ie p is ać, k ied y wró cis z d o d o mu … i ro zmawiać p rzez Sk y p e’a… i n a Faceb o o k u ? – Patrzy n a mn ie i wzd y ch a. – Pen n y , s tras zn a s zk o d a, że ju ż ju tro wy jeżd żas z. Uś miech am s ię. Najwy raźn iej Sad ie Lee n ie p o wied ziała mu , że zo s tajemy . Zas tan awiam s ię, czy zro b iła to s p ecjaln ie, żeb y u s ły s zał to o d e mn ie. – Za to ty wy g ląd as z, jak b y ś s ię z teg o cies zy ła – zau waża No ah . – Nie cies zę s ię z teg o – zap rzeczam z jes zcze s zers zy m u ś miech em. – Nap rawd ę? Szk o d a, że n ie wid zis z s wo jej twarzy !
– Nie cies zę s ię z teg o , że wy jeżd żam. Cies zę s ię z teg o , że NIE wy jeżd żam. A p rzy n ajmn iej n ie ju tro . M ama o rg an izu je p rzy jęcie w No wy m J o rk u n a d zień p rzed Sy lwes trem. Zo s tajemy d o No weg o Ro k u . No ah o twiera u s ta ze zd ziwien ia. – Żartu jes z? – Nie. – Ch o d ź tu – p o k azu je, żeb y m u s iad ła b liżej n ieg o . Id ę p rzez k o c n a czwo rak ach . Gd y ty lk o jes tem wy s tarczająco b lis k o , No ah ch wy ta mn ie za ręk ę. Kręci mi s ię w g ło wie z p o d ek s cy to wan ia. – A ch ces z wied zieć, co jes t n ajlep s ze? – p y tam. – To n ie jes t n ajlep s ze? – Nie, n ajlep s ze jes t to , że Sad ie Lee zap ro s iła n as d o was n a Bo że Naro d zen ie. No ah zaczy n a s ię ś miać. – Tak , to rzeczy wiś cie jes t w ty m ws zy s tk im n ajlep s ze. – A p o tem ro b i s ię p o ważn y . Patrzy n a mn ie i zn ó w czu ję d ziwn y u cis k w d o łk u . – No to … – No to … – p o wtarzam, a s erce p rawie wy ry wa mi s ię z p iers i. Sied zi tak b lis k o , że wid zę maleń k ą p lamk ę atramen tu n a jeg o p o liczk u . Ścis k a mo cn iej mo ją d ło ń , p rzez co p rzy ciąg a mn ie jes zcze b liżej, aż n as ze twarze d zieli k ilk a cen ty metró w. „Zaraz mn ie p o cału je! Po cału je mn ie zaraz? Co ja mam ro b ić?” Zamy k am o czy , żeb y p rzes tać p an ik o wać. I n ag le czu ję n a u s tach d elik atn e mu ś n ięcie jeg o warg i o d wzajemn iam p o cału n ek . J ak imś cu d em wiem, co ro b ić. Po tem No ah p u s zcza mo ją d ło ń i czu ję, jak zamy k a mn ie w ramio n ach i p rzy ciąg a jes zcze b liżej d o s ieb ie. Po cału n ek s taje s ię mo cn iejs zy , a ja mam wrażen ie, że s ię ro zp ły wam w jeg o u ś cis k u . I wted y d zwo n i mó j telefo n . Nie o d b ieram, a No ah p rzy tu la mn ie mo cn o . – Wid zis z, mó wiłem ci: jes teś mo im p u n k tem zwro tn y m – s zep cze. Kiwam g ło wą i o d s u wamy s ię o d s ieb ie, ch o ciaż n as ze n o g i n ad al s ię ze s o b ą s ty k ają. – Lep iej s p rawd zę, k to d zwo n ił – mó wię. M artwię s ię, że tata s ię zd en erwo wał, b o p o s złam g d zieś s ama z No ah . Ale n ieo d eb ran e p o łączen ie jes t o d Ellio ta. Łączę s ię z p o cztą g ło s o wą i s łu ch am n ag ran ej wiad o mo ś ci. „Pen n y ! Gd zie jes teś ? Two ja mama mó wi, że wy mk n ęłaś s ię g d zieś ze s wo im Ks ięciem z Bajk i. Pro s zę cię, p rzy jd ź, jak ty lk o o d s łu ch as z mo ją wiad o mo ś ć, o k ej? Zab ierz g o ze s o b ą, Brad y m n a p ewn o to n ie b ęd zie p rzes zk ad zać.
Zd arzy ła s ię k atas tro fa. M o i g łu p i ro d zice n ie ch cą mi p o zwo lić zo s tać. Każą mi wracać n a ś więta, s amemu , czais z?! – Ellio t p rzez ch wilę milczy , a mn ie ś cis k a s ię s erce. – Ch y b a, że… Pen n y , wró cis z ze mn ą?”
Najwy raźn iej p o mo jej twarzy wid ać, jak a jes tem ws trząś n ięta, b o k ied y ch o wam telefo n d o to reb k i, No ah p atrzy n a mn ie zan iep o k o jo n y . – Co s ię s tało ? – p y ta. – Wy g ląd as z, jak b y ś właś n ie u s ły s zała, że Święty M ik o łaj n ie is tn ieje… tak p rzy o k azji, o n is tn ieje, to ty lk o zło ś liwa p lo tk a, wy my ś lo n a p rzez d o ro s ły ch , żeb y zep s u ć n am zab awę. Śmieję s ię, ale mó j ś miech b rzmi, jak b y b y ł wy mu s zo n y . – Dzwo n ił mó j p rzy jaciel, Ellio t – wy jaś n iam. – M u s i ju tro wracać. Ro d zice n ie p o zwalają mu d łu żej zo s tać. Ch cą, żeb y wró cił n a ś więta. No ah wzd y ch a. – To k iep s k o . Ob o je s iad amy , a No ah p o d n o s i termo s . – Nap ijes z s ię zimo wej h erb atk i? Kiwam g ło wą, ch o ciaż n ie jes tem p ewn a, czy m jes t „zimo wa h erb atk a”. M y ś lę ty lk o o p y tan iu Ellio ta: czy wró cę razem z n im? Nie wiem, co zro b ić. Ch o ciaż s mu tn o mi n a my ś l, że Ellio t miałb y s am lecieć d o d o mu , to jes zcze s mu tn iej b y ło b y mi zo s tawić tu mamę, tatę i No ah . No ah p o d aje mi k u b ek . Up ijam ły k . Nig d y n ie p iłam h erb aty o tak im s mak u . J es t cy try n o wa i s ło d k a jak g o rąca lemo n iad a. – Py s zn a – mó wię. – Ko lejn a s p ecjaln o ś ć Sad ie Lee – wy jaś n ia No ah . – Po ch o d zi z Karo lin y Po łu d n io wej, a tam ws zy s cy to p iją w lecie, ty lk o z k o s tk ami lo d u . To jej n o wo jo rs k a, zimo wa wers ja. Bio rę n as tęp n y ły k i p ró b u ję o d zy s k ać p ik n ik o wy n as tró j, ale to n a n ic. Nie mo g ę p rzes tać my ś leć o Ellio cie. Patrzę n a No ah . – M o żemy wró cić n a p rzy jęcie? Ellio t b y ł n ap rawd ę zd en erwo wan y . Po wied ział, że mu s i ze mn ą p o ro zmawiać. Przez twarz No ah p rzemy k a cień ro zczaro wan ia i czu ję s ię o k ro p n ie. Ale n ie mo g ę zo s tawić Ellio ta, k ied y mn ie p o trzeb u je, zwłas zcza że wczo raj tak s ię n a mn ie
ro zzło ś cił. – J as n e. Słu ch aj, id ź s ama. J a wró cę d o d o mu . – Nie! To zn aczy , n ie mo żes z iś ć ze mn ą? Nie ch cę, żeb y ś ju ż wracał d o d o mu . No ah wy b u ch a ś miech em. – Nie mo g ę p rzy jś ć n iezap ro s zo n y n a czy jeś wes ele. A p o za ty m zo b aczy my s ię ju tro . – Tak , ale p ań s two mło d zi n a p ewn o n ie b ęd ą mieli n ic p rzeciwk o temu . Są b ard zo s y mp aty czn i. M o g ę im p o wied zieć, że jes teś wn u czk iem Sad ie Lee. M o g ę im p o wied zieć, że jes teś n a wes elu ze mn ą. No ah u n o s i b rwi i u ś miech a s ię zawad iack o . – Z to b ą, co ? – Tak . Pro s zę cię, wró ćmy razem. – Słu ch aj. Kied y p rzy s zed łem tu d ziś wieczo rem, my ś lałem, że mu s imy s ię p o żeg n ać. Teraz wiem, że zo s tajes z jes zcze ty d zień , więc ws zy s tk o jes t o k ej. M o g ę p o czek ać d o ju tra. Id ź d o s wo jeg o p rzy jaciela. Nie b ęd ę wam p rzes zk ad zał. – Wcale b y ś n ie p rzes zk ad zał, ty lk o … No ah k ład zie mi p alec n a u s tach . – Ciii. – A n as z p ik n ik … – Kied y b ęd zies z mies zk ać u mn ie w d o mu , b ęd ziemy mo g li u rząd zać s o b ie p ik n ik i co d zien n ie – u ś miech a s ię d o mn ie. – Po mó ż s wo jemu p rzy jacielo wi. Wzd y ch am. – Ok ej. – Ale n ajp ierw… No ah p rzy ciąg a mn ie d o s ieb ie i zn ó w cału je, g łas zcząc p o wło s ach . – Wo w! – wo ła, k ied y wres zcie mu s imy s ię o d s ieb ie o d erwać, żeb y n ab rać p o wietrza. – Świetn y p o cału n ek – mó wię, b o p rzecież n ie mo g ę s ię p o ws trzy mać, żeb y n ie p o wied zieć czeg o ś g łu p ieg o w tak ważn ej ch wili. – Tak – p o twierd za No ah z b ły s k iem ro zb awien ia w o k u . – To mo ja s p ecjaln o ś ć. Śmieję s ię i o d wracam wzro k . I ch o ciaż jes tem cała czerwo n a, wcale s ię ty m n ie p rzejmu ję. Właś n ie n a ty m p o leg a ró żn ica, k ied y jes tem z No ah : mo g ę b y ć M ięd zy n aro d o wą M is trzy n ią Ko mp ro mitacji, ale to n ieważn e, b o jemu to n ie p rzes zk ad za.
– Ch o d ź – mó wi teraz. – Od p ro wad zę cię. Kied y wracam n a wes ele, u s ta ciąg le mn ie mro wią o d p o cału n k ó w. Ale g d y zau ważam Ellio ta, mro wien ie zaczy n a mijać i czu ję, jak ś cis k a mi s ię s erce. Sied zi s am p rzy s to lik u i wy g ląd a n a to taln ie załaman eg o . – Gd zie b y łaś ? – p y ta, k ied y s ię d o n ieg o p rzy s iad am. – Przep ras zam, No ah u rząd ził d la n as p ik n ik i… – Pik n ik ? – Tak , ale n ie martw s ię, b o … – A g d zie o n jes t? – p rzery wa mi Ellio t, p atrząc w s tro n ę d rzwi. – Po s zed ł d o d o mu . – Co ? Dlaczeg o ? Nie mu s iał teg o ro b ić. M ó wiłem, żeb y ś g o zab rała. – Nie ch ciał p rzy jś ć n a wes ele n iezap ro s zo n y . – Przecież n ik o mu b y to n ie p rzes zk ad zało , jes t wn u k iem p an i o d caterin g u . – Wiem, ale… n ieważn e, co s ię s tało ? Co p o wied zieli two i ro d zice? – Do s tali s zału . – Ellio t s p u s zcza wzro k n a s tó ł i zaczy n a s k u b ać o b ru s . – Po wied zieli, że n ie ma mo wy , żeb y m zo s tał tu n a ś więta, b o n ie tak ie b y ły n as ze u zg o d n ien ia. J ak b y to b y ła jak aś s p rawa, n ad k tó rą p racu ją. Wo lą, żeb y m p rzy leciał d o d o mu s am, zamias t zo s tać tu z wami, b o ch cą mieć ro d zin n e ś więta. Ale… – Ellio t ro b i p au zę d la więk s zeg o efek tu – … p o wied zieli, że jeś li wró cis z ze mn ą, to mo żes z p rzy jś ć n a Bo że Naro d zen ie d o n as . – Ah a… ale… – No p ro s zę, p o wró t có rk i marn o trawn ej! – wo ła tata, o p ad ając ciężk o n a k rzes ło o b o k mn ie. J es t czerwo n y i zd y s zan y . Najwy raźn iej k ied y mn ie n ie b y ło , d ał z s ieb ie ws zy s tk o n a p ark iecie. M ama s iad a o b o k n ieg o . Nie wy g ląd a n a tak zmęczo n ą jak tata, b o n ad al jes t ś wietn ą tan cerk ą – to d zięk i p racy w teatrze. – Pen n y , a g d zie No ah ? – Po jech ał d o d o mu – mó wię. M ama mars zczy b rwi. – J u ż? Dlaczeg o n ie zap ro s iłaś g o , żeb y d o n as d o łączy ł? J es tem p ewn a, że Brad y m b y to n ie p rzes zk ad zało . W k o ń cu jes t wn u k iem Sad ie Lee. Dżizas , mam ju ż to taln ie d o s y ć teg o tek s tu ! – Ws zy s tk o w p o rząd k u . M u s iałam p o g ad ać z Ellio tem o jeg o ro d zicach .
– No tak . – Tata k ręci g ło wą, p atrząc n a Ellio ta. – Co za s zk o d a. Święta b ez cieb ie to n ie b ęd zie to s amo . Ellio t wzd y ch a, a p o tem o d wraca s ię d o mn ie. – I co zd ecy d o wałaś , Pen ? – Nie wiem. – Sp o g ląd am n a zatło czo n y p ark iet, jak b y m s zu k ała tam n atch n ien ia. J ak mam s ię z teg o wy p lątać, n ie ran iąc u czu ć Ellio ta? – Co zd ecy d o wała? A w jak iej s p rawie? – p y ta tata. – M o i ro d zice p o wied zieli, że Pen n y mo że s p ęd zić ś więta z n ami, jeś li ju tro wró ci razem ze mn ą. – Ellio t rzu ca tacie s p o jrzen ie p ełn e n ad ziei. Patrzę n a mamę, a o n a u n o s i b rwi. Sk u p iam s ię n ajmo cn iej, jak p o trafię, żeb y p rzes łać jej telep aty czn ą wiad o mo ś ć, b łag ając ją w my ś lach , żeb y n ie p o zwo liła mi wracać. – Och , s ama n ie wiem… – zaczy n a mama. – Wiem, że ś wiąteczn e p o trawy z s u p ermark etu n ie mo g ą s ię ró wn ać z ep ick ą u cztą w wy k o n an iu two jeg o taty – mó wi Ellio t, o d wracając s ię w mo ją s tro n ę – ale w ty m ro k u twó j tata i tak n ie wy d a ep ick iej u czty , p rawd a? Zjecie ś wiąteczn y o b iad w h o telu . – Ale… – zaczy n am. – Nie s p ęd zamy Bo żeg o Naro d zen ia w h o telu – p o p rawia g o mama d elik atn ie. – Będ ziemy u Sad ie Lee. Ellio t wy trzes zcza o czy ze zd ziwien ia. – U Sad ie Lee? – Tak – p o twierd za mama – u p an i, k tó ra o rg an izu je caterin g n a wes ele. Zap ro s iła n as n a ś więta d o s ieb ie. – Ah a. Ro zu miem – mó wi Ellio t ch ło d n o . – I n ap rawd ę ch cemy , żeb y Pen n y s p ęd ziła je z n ami – d o d aje cich o tata. – No właś n ie, i tak b ęd zie n am ciężk o b ez To ma – wy jaś n ia mama. Czu ję p rzy p ły w u lg i. Teraz n ie mu s zę mó wić Ellio to wi, że n ie ch cę z n im wracać, mo g ę zrzu cić win ę n a ro d zicó w. – Ok ej, ro zu miem – mó wi cich o Ellio t. – Zo s tajemy tu ty lk o ty d zień – p o cies zam g o . – Os iem d n i – p recy zu je s zy b k o Ellio t. – Ok ej, o s iem d n i. M o żemy ro zmawiać p rzez Sk y p e’a. – Na p ewn o n ie b ęd zies z zb y t zajęta? – mru czy Ellio t p o d n o s em.
– Hej, to n as za p io s en k a! – wo ła tata, k ied y zes p ó ł zaczy n a g rać When a Man Loves a Woman. Po d ry wa s ię z k rzes ła i wy ciąg a ręk ę d o mamy . – M ad ame, czy u czy n i mi p an i ten zas zczy t? – Ależ b ęd zie mi b ard zo miło – o d p o wiad a mama, p o d ając mu d ło ń . Patrzę z u ś miech em, jak wracają n a p ark iet. To d ziwn e, b o o s tatn io n ap rawd ę mn ie d rażn iło , k ied y o k azy wali s o b ie p u b liczn ie u czu cia, jak b y n ależeli d o zamk n ięteg o Klu b u Par, d o k tó reg o n ig d y n ie b ęd ę mo g ła d o łączy ć. Ale teraz ich wid o k k o jarzy mi s ię z No ah . Na my ś l o n im ro b i mi s ię g o rąco . – Lep iej p ó jd ę d o p o k o ju i zaczn ę s ię p ak o wać – mó wi Ellio t, wy ry wając mn ie z zamy ś len ia. – Po mo g ę ci – p ro p o n u ję, b o z całeg o s erca ch cę jak o ś p o p rawić mu h u mo r. – M o że u rząd zimy s o b ie n o cn ą wy żerk ę? M am mn ó s two p ik n ik o weg o jed zen ia. – Nie mam n a n ic o ch o ty – o d p o wiad a Ellio t. – Nawet n a tru s k awk i w czek o lad zie? – Przy n ió s ł ci tru s k awk i w czek o lad zie? Przy tak u ję n erwo wo , b o n ie wiem, jak Ellio t n a to zareag u je, b io rąc p o d u wag ę jeg o ak tu aln y n as tró j. – Weź, czy ten facet ma jak ieś wad y ? – Na p ewn o ma ich całe to n y – o d p o wiad am, ch o ciaż wcale n ie jes tem o ty m p rzek o n an a. – Hm. Ok ej, to ch o d źmy . Do p iero , k ied y u d aje n am s ię s p ak o wać walizk ę Ellio ta, h u mo r zaczy n a mu s ię p o p rawiać. – Przep ras zam – mó wi, rzu cając s ię n a łó żk o . – Po p ro s tu b y łem zawied zio n y , że n ie s p ęd zę ś wiąt razem z wami. Ale p ewn ie n awet lep iej, że mu s zę wracać d o d o mu . Gd y b y m tu zo s tał, mu s iałb y m ro b ić za p rzy zwo itk ę. – Wcale n ie. – Siad am o b o k n ieg o . – Słu ch aj, fak ty s ą tak ie, że mies zk amy z No ah jak ieś d zies ięć ty s ięcy mil o d s ieb ie… – Do k ład n ie cztery ty s iące. – Ok ej, cztery ty s iące, ale i tak d zieli n as cały o cean , więc to n ie wp ły n ie w żad en s p o s ó b n a n as zą p rzy jaźń . To ty lk o … ty lk o … – Wak acy jn y ro man s ? – p o d p o wiad a mi Ellio t. – Tak , wak acy jn y ro man s .
Ellio t u ś miech a s ię s zero k o , ale mn ie p rzy ch o d zi d o g ło wy n iep o k o jąca my ś l. Przez ws zy s tk ie lata n as zej p rzy jaźn i jes zcze n ig d y g o n ie o k łamałam.
Czy tałam k ied y ś arty k u ł o ty m, że k ażd y s en ma u k ry te zn aczen ie. Na p rzy k ład jeś li ś n i ci s ię, że b ieg n ies z p o wzg ó rzu , ale n ie mo żes z d o b iec n a s zczy t, to zn aczy , że co ś cię b lo k u je w jak imś o b s zarze two jeg o ży cia, a jeś li mas z k o s zmar, że wy p ad ają ci zęb y , to zn aczy , że czu jes z s ię b ard zo n iep ewn ie – alb o że jes teś w ciąży … ? Nie p amiętam. W k ażd y m razie mo żn a p ó jś ć d o k o g o ś w ro d zaju s p ecjalis ty o d s n ó w, k tó ry p rzean alizu je twó j s en i p o wie ci, jak ie ma zn aczen ie. Kied y b u d zę s ię w Wig ilię, zas tan awiam s ię, co tak i s p ecjalis ta p o wied ziałb y o ty m, co ś n iło mi s ię tej n o cy . W mo im ś n ie b y łam u więzio n a w p o ciąg u z M eg an i Olliem, a p rzed k ażd ą s tacją s p ik er o g łas zał p rzez meg afo n jak iś k o mp ro mitu jący fak t z mo jeg o ży cia. Zamias t p o wied zieć: „Pro s zę p ań s twa, zb liżamy s ię d o … ”, mó wił co ś w ro d zaju : „Czy wied zieli p ań s two , że Pen n y Po rter p o k azała k ied y ś całemu ś wiatu majtk i?”. A M eg an i Ollie p rzez cały czas s ied zieli n ap rzeciwk o mn ie i mieli z teg o wielk i u b aw. I za k ażd y m razem, k ied y p ró b o wałam ws tać i wy s iąś ć, zmu s zali mn ie, żeb y m u s iad ła. A p o tem k rzes ło , n a k tó ry m s ied ziałam, zamien iło s ię w cias to , więc całą p u p ę miałam u s maro wan ą p o lewą czek o lad o wą. Siad am w łó żk u i włączam lamp k ę n o cn ą. Nien awid zę s n ó w. Nien awid zę teg o , że mo żn a zap o mn ieć o p rzy k ry ch wy d arzen iach i lu d ziach , k tó rzy cię s k rzy wd zili, a p o tem zo b aczy ć je zn ó w we ś n ie. Bio rę z p o d u s zk i p o rcelan o wą lalk ę i p rzy tu lam ją mo cn o d o s ieb ie. To d ziwn e, że p rzy p o mn ieli mi s ię M eg an i Ollie. Nag le mam o ch o tę s p rawd zić Faceb o o k a i Yo u Tu b e, żeb y zo b aczy ć, czy lu d zie n ad al ro zmawiają o mo im filmie. Ale n a s zczęś cie u d aje mi s ię p o ws trzy mać. Po co miałab y m to s o b ie ro b ić? Zwłas zcza że o d k ąd tu p rzy jech ałam, wy rzu ciłam to ws zy s tk o ze s wo ich my ś li. Ro zg ląd am s ię p o p o k o ju z u k łu ciem żalu . To mó j o s tatn i p o ran ek w h o telu Wald o rf As to ria. Pewn ie zab rzmi to d ziwn ie, ale p rzy wiązałam s ię d o teg o miejs ca. To tu mo je ży cie zamien iło s ię w b ajk ę. To tu wres zcie zro zu miałam, że mo g ę k o n tro lo wać, co s ię ze mn ą d zieje. Po s tan awiam zro b ić tro ch ę zd jęć mo jemu p o k o jo wi, żeb y m mo g ła zap amiętać g o n a zaws ze. Najp ierw p s try k am s wo je n iep o ś cielo n e łó żk o z p o rcelan o wą lalk ą, u s ad o wio n ą n a s to s ie p o d u s zek . Pó źn iej fo to g rafu ję p o k ó j z ró żn y ch u jęć. Na k o n iec ro b ię k ilk a zd jęć wid o k u za o k n em i jed n o fo tela z k o cem zarzu co n y m n a o p arcie – n ie ch cę
zap o mn ieć tej n o cy , k ied y ro zmawiałam z No ah p rzez telefo n , a k s ięży c zro b ił s ię p o marań czo wy . Kied y o d k ład am ap arat, czu ję s ię d u żo lep iej, jak b y m p atrząc n a p o k ó j p rzez o b iek ty w, s ama zo b aczy ła ws zy s tk o z właś ciwej p ers p ek ty wy . M eg an i Ollie, s zk o ln e p rzed s tawien ie… to ws zy s tk o n ależy d o p rzes zło ś ci. A ja mu s zę s ię s k u p ić n a tu i teraz, czy li n a No wy m J o rk u i No ah . Og arn ia mn ie tak a rad o ś ć, że mam o ch o tę tań czy ć. Łap ię p ilo ta i włączam telewizo r. M TV p u s zcza p io s en k i ś wiąteczn e, więc zaczy n am wiro wać p o p o k o ju w ry tm Santa Claus is Coming to Town. Tań czę i tań czę, d o p ó k i n ie p o zb y wam s ię z my ś li o s tatn iej res ztk i tamteg o k o s zmaru . Po tem rzu cam s ię n a łó żk o i p o s y łam u ś miech mo jej lalce. – Wes o ły ch ś wiąt… – s zep czę d o n iej zd y s zan a. Na s zczęś cie teg o ran k a Ellio t zn ó w jes t s o b ą – wita mn ie we ws p an iały m n as tro ju . – M am n o wy p lan – zd rad za mi s zep tem p rzy ś n iad an iu . – I to p lan tak n ik czemn y , że zaws ty d ziłb y s ameg o Czło wiek a Zag ad k ę. – J ak i? – o d s zep tu ję, p o lewając n aleś n ik i s y ro p em k lo n o wy m. – Zaty tu ło wałem g o : „Dzies ięć s p o s o b ó w, jak zn is zczy ć ś więta mo im o k ro p n y m ro d zico m” – o d p o wiad a z b ły s k iem w o k u . – Kied y z n imi s k o ń czę, b ęd ą żało wali, że n ie zo s tałem w No wy m J o rk u . Zaczy n am s ię ś miać. – Co ch ces z zro b ić? – Po p ierws ze: p o wiem im, że p o s tan o wiłem rzu cić s zk o łę i ws tąp ić d o k o mu n y h ip is o ws k iej. Po d ru g ie: p o wiem im, że o d teraz b ęd ę reag o wać wy łączn ie n a mo je n o we h ip is o ws k ie imię, Kro p la Des zczu . Kied y Ellio t d o ch o d zi d o d zies iąteg o p u n k tu s wo jeg o n ik czemn eg o p lan u („Po wiem im, że mam ch ło p ak a h arley o wca, k tó ry n azy wa s ię Han k ”), o b o je p ęk amy ze ś miech u . M ama i tata, k tó rzy d o tej p o ry b y li zajęci o mawian iem n as tęp n eg o p rzy jęcia, wp atru ją s ię w n as z zas k o czen iem. – Co was tak ś mies zy ? – p y ta tata z u ś miech em. – Ch y b a n ie ch cę wied zieć – mó wi mama. – Uwierz mi, n ap rawd ę n ie ch ces z – o d p o wiad am, u ś miech ając s ię d o Ellio ta. Po ś n iad an iu zo s tawiamy n as ze b ag aże w recep cji i o d wo zimy Ellio ta n a lo tn is k o . Kied y tak s ó wk a p o d jeżd ża p o d termin al, p atrzę n a Ellio ta z n iep o k o jem. – Das z s o b ie rad ę? Lecis z s am tak d alek o .
– Właś ciwie to n ie mo g ę s ię ju ż d o czek ać – u ś miech a s ię Ellio t. – M y ś lę, że n ad a mi to au rę tajemn iczo ś ci. J u ż s o b ie wy o b rażam, jak ws zy s cy p as ażero wie zad ają s o b ie p y tan ia: k im jes t ten mło d y czło wiek , k tó ry p o d ró żu je s am? Co s ię za ty m k ry je? Śmieję s ię i k ręcę g ło wą. – No tak , n a p ewn o jes teś n a to o d p o wied n io u b ran y . Ellio t ma n a s o b ie s wó j u lu b io n y g arn itu r z s eco n d -h an d u z ciemn o s zareg o materiału w p rążk i, d o teg o wy g lan co wan e p ó łb u ty i zeg arek z d ewizk ą. Cało ś ć wień czy czap eczk a b as eb allo wa d ru ży n y New Yo rk Yan k ees . J ak imś cu d em n a n im wy g ląd a to ś wietn ie. – Będ ę za to b ą tęs k n ił, lad y Pen elo p o . – Przy tu la mn ie mo cn o . – J a za to b ą też. – M iłeg o wak acy jn eg o ro man s u . – Oj, weź. – Nie, mó wię p o ważn ie. – Ellio t o d s u wa s ię i p atrzy n a mn ie. – Zas łu g u jes z n a tro ch ę d o b rej zab awy p o ty m ws zy s tk im, co o s tatn io p rzes złaś . Łzy n ap ły wają mi d o o czu . – Dzięk u ję. – A jak wró cis z, czek am n a s zczeg ó ło wą relację. – Ok ej – ś mieję s ię. A p o tem s ły s zy my , że zaczy n a s ię o d p rawa jeg o lo tu . Patrzę, jak p rzech o d zi p rzez b ramk ę z d ziwaczn ą mies zan in ą s mu tk u , że wy jeżd ża, i p o d ek s cy to wan ia ty m, co b ęd zie d alej. – Ws zy s tk o w p o rząd k u ? – p y ta tata, p rzy tu lając mn ie d o s ieb ie. Kiwam g ło wą. – Właś n ie d o s tałam SM S-a o d Sad ie Lee – mó wi mama. – Kazała p o wied zieć wam o b o jg u , że p rzed ch wilą u p iek ła d la n as b lach ę b ro wn ies i mo żemy p rzy jech ać, k ied y n am wy g o d n ie. Czu ję, jak wib ru je mi telefo n . Kied y wid zę n o wą wiad o mo ś ć o d No ah , s erce b ije mi mo cn iej.
Uś miech am s ię i o d p is u ję o d razu .
Na p o czątk u n ie wiem, o jak ą Bellę ch o d zi, ale p o tem s o b ie p rzy p o min am: No ah ma s io s trę. W d ro d ze n a lo tn is k o tak s ię s k u p iłam n a p o d trzy my wan iu Ellio ta n a d u ch u , że w o g ó le s ię n ie d en erwo wałam, ale p o wró t d o h o telu p o n as ze walizk i to ju ż zu p ełn ie in n a h is to ria. Kied y p o d jeżd żamy p o d Wald o rfa, mam o ch o tę wy s k o czy ć z tak s ó wk i i d o jś ć n a Bro o k ly n n a p iech o tę. Wch o d zę d o h o telu , żeb y ro zejrzeć s ię o s tatn i raz p o lo b b y , i p ró b u ję wziąć s ię w g arś ć. – Das z s o b ie rad ę – mó wię d o s ieb ie p o cich u . – J es teś Ocean Stro n g . – Ale b ez Ellio ta mo je s u p er alter eg o n ie d ziała. M y ś lę o ty m, że s ied zi teraz s am w s amo lo cie, i czu ję u cis k w p iers i. A p o tem p rzy p o min am s o b ie o ćwiczen iu , o k tó ry m o p o wied ział mi No ah . – Go to wa, Pen ? – p y ta tata, p o d ch o d ząc d o mn ie z b o y em h o telo wy m, k tó ry
ciąg n ie za s o b ą wó zek p ełen n as zy ch b ag aży . – Tak . W tak s ó wce o d razu p ró b u ję p o czu ć, w k tó ry m miejs cu w ciele s k u p ia s ię mó j n iep o k ó j. J ak zwy k le ś cis k a mn ie w g ard le. Zamy k am o czy i zaczy n am wy o b rażać s o b ie ten s trach , jeg o k o lo r i k s ztałt. Wid zę czerwo n ą p ięś ć, k tó ra zacis k a mi s ię n a s zy i. Na p o czątk u czu ję s ię jes zcze g o rzej i mam o ch o tę o two rzy ć o czy , ale zmu s zam s ię d o wzięcia g łęb o k ieg o o d d ech u i p o p ro s tu p o zwalam jej b y ć tam, g d zie jes t. Nic s ię n ie d zieje. Nad al ś cis k a mn ie w g ard le, u czu cie n ap ięcia n ie zn ik n ęło , ale n ie s tało s ię też s iln iejs ze. Bio rę n as tęp n y g łęb o k i o d d ech . „Ws zy s tk o o k ej”, mó wię d o czerwo n ej p ięś ci n a mo jej s zy i. „Nie p rzes zk ad za mi, że tu jes teś ”. Bio rę jes zcze jed en g łęb o k i o d d ech . Sły s zę w tle, że ro d zice ro zmawiają z tak s ó wk arzem, ale jes tem tak a s k o n cen tro wan a, że n ie ro zu miem p o s zczeg ó ln y ch s łó w. Pró b u ję zn ó w wy o b razić s o b ie ś cis k ającą mn ie p ięś ć – ty m razem jes t raczej ró żo wa n iż czerwo n a. I tro ch ę mn iejs za. „Ws zy s tk o o k ej”, p o wtarzam. Res zta mo jeg o ciała zaczy n a s ię o d p rężać. Teraz mam wrażen ie, jak b y m miała n a g ard le zaciś n ięty mały s u p ełek . Bio rę n as tęp n y o d d ech i teraz jes t mi d u żej łatwiej. „Ws zy s tk o o k ej”, p o wtarzam s o b ie b ez p rzerwy . „Ws zy s tk o o k ej”. Nad al s k u p iam s ię n a o b razie s u p ła, k tó ry p o wo li s ię ro zmy wa, aż w k o ń cu ro b i s ię b iały jak ś n ieg i zn ik a. – Pen n y , s p ó jrz n a mo s t – mó wi mama, trącając mn ie ło k ciem. Otwieram o czy i wid zę, że jes teś my ju ż n a M o ś cie Bro o k liń s k im i zaraz wjed ziemy p o d p ierws zy łu k . Po d ru g iej s tro n ie rzek i ry s u je s ię b ro o k liń s k i h o ry zo n t: s o lid n e b rązo we b u d y n k i n a tle b lad eg o n ieb a. M ó j s trach ro zwiał s ię jak ch mu ra, p rzes u wająca s ię n a tle s ło ń ca. Kied y d o cieramy n a Bro o k ly n , tak s ó wk a wjeżd ża w b o czn ą u liczk ę wy s ad zan ą p o o b u s tro n ach d rzewami. Ws zy s tk ie d o my mają cztery p iętra i s ą z p ias k o wca. Stajemy p rzed k amien icą w p o ło wie u licy . Stro me s ch o d k i p ro wad zą d o czerwo n y ch d rzwi, o zd o b io n y ch b o żo n aro d zen io wy m wień cem z o s tro k rzewu i jemio ły . U s zczy tu s ch o d ó w s to i min iatu ro wy k amien n y Święty M ik o łaj, k tó ry u ś miech a s ię d o n as z g ó ry . – Och , jak tu u ro czo ! – mó wi mama, jak b y czy tała mi w my ś lach . Ale k ied y wy s iad am z tak s ó wk i, zn ó w zaczy n am s ię b ać. „A co , jeś li n ie b ęd ziemy s ię ju ż d o g ad y wać z No ah ? A co , jeś li d ziwn ie b ęd zie s p ęd zać razem ś więta?” Na s zczęś cie n ie mam czas u zb y t d łu g o to rtu ro wać s ię ty mi my ś lami, b o d rzwi s ię o twierają, a z d o mu wy b ieg a mała d ziewczy n k a. J ej lś n iące b rązo we wło s y s ą s k ręco n e tak mo cn o , że o taczają jej twarz id ealn y mi lo k ami. Dziewczy n k a s p o g ląd a
n a n as n ieś miało o g ro mn y mi o rzech o wy mi o czami. – Przy jech aliś cie n a g wiazd k ę? – p y ta z n ajs ło d s zy m n o wo jo rs k im ak cen tem, jak i s ły s załam. – O tak – o d p o wiad a tata. Na s ch o d y wy ch o d zi Sad ie Lee w s u k ien ce p rzewiązan ej o p ró s zo n y m mąk ą fartu s zk iem. – Dzień d o b ry ! – wo ła d o n as . – Witamy , witamy ! No ah p o jawia s ię za n ią, a n as ze s p o jrzen ia o d razu s ię s p o ty k ają. – Hej – mó wi cich o . – Hej – o d p o wiad am. A p o tem zaczy n am s ię mo co wać z mo ją walizk ą, żeb y u k ry ć zak ło p o tan ie. – Po mo g ę ci – mó wi No ah , zes k ak u jąc p o s to p n iach . Zatrzy mu je s ię p rzed tatą. – Dzień d o b ry , jes tem No ah – mó wi, wy ciąg ając ręk ę. – M iło mi cię p o zn ać, No ah – o d p o wiad a tata, ś cis k ając mu d ło ń . – J es tem Ro b . Od d y ch am z u lg ą: jak n a razie id zie d o b rze. – To ty jes teś Pen n y ? – p y ta mn ie Bella, k ied y wch o d zę p o s ch o d ach za No ah . – Tak , to ja. A ty mu s is z b y ć Bella. Dziewczy n k a k iwa g ło wą i u ś miech a s ię n ieś miało , a p o tem o d wraca s ię d o No ah . – M iałeś rację, No ah . – Ciii – u cis za ją n aty ch mias t No ah . – W czy m miałeś rację? – p y tam. – Nap rawd ę wy g ląd a jak s y ren a – d o d aje Bella. – Ej! M ó wiłaś , że u mies z d o ch o wać tajemn icy ! – wo ła No ah , mru g ając d o mn ie. Do m No ah wy g ląd a jak p lan amery k ań s k ieg o filmu familijn eg o . Przed p o k ó j jes t wielk o ś ci s alo n u . W k ącie p rzy s ch o d ach s to i p ięk n y zeg ar. No ah i Sad ie Lee p ro wad zą n as d o o g ro mn ej, ale b ard zo p rzy tu ln ej k u ch n i p o lewej s tro n ie o d wejś cia. W p o wietrzu u n o s i s ię s ło d k i zap ach b ro wn ie. – Ok ej, wy b ęd ziecie s p ać w p o k o ju g o ś cin n y m – mó wi Sad ie Lee d o mamy i taty . – A Pen n y mo że b y ć w p o k o ju z Bellą. – M u s is z s p ać n a g ó rze n a mo im łó żk u p iętro wy m – o ś wiad cza mi p o ważn ie Bella. – J a n ie lu b ię tam s p ać, b o b o ję s ię, że s p ad n ę. – Pewn ie, ch ętn ie b ęd ę s p ała n a g ó rze – o d p o wiad am, u ś miech ając s ię d o n iej. Bierze mn ie za ręk ę. – Ch ces z zo b aczy ć mó j p o k ó j?
– J as n e. – Patrzę n a No ah , a o n u ś miech a s ię d o mn ie. – Ok ej, ale wracajcie s zy b k o . Pamiętajcie, że mamy d o u b ran ia ch o in k ę! – No tak ! – p is zczy Bella i zaczy n a ciąg n ąć mn ie za ręk ę. – Ch o d ź, id ziemy . Po k ó j Belli jes t n a d ru g im p iętrze d o mu . Bella p ro wad zi mn ie p rzez k o ry tarz d o d rzwi, n a k tó ry ch p rzy k lejo n a jes t k artk a z n ap is em: KOSM ITOM WSTĘP WZBRONIONY (I ŚWINIOM TEŻ). – No ah zro b ił d la mn ie ten zn ak – wy jaś n ia Bella. – Nie lu b ię k o s mitó w. An i ś wiń . Teraz n ie wejd ą d o mo jeg o p o k o ju . – Do b ry p o my s ł – mó wię, p ró b u jąc z cały ch s ił p o ws trzy mać u ś miech . Sy p ialn ia Belli jes t ch y b a n ajfajn iejs zy m p o k o jem d ziecięcy m, jak i wid ziałam w ży ciu . Na n ajd łu żs zej ś cian ie jes t mu ral ze s ły n n y mi p o s taciami z b ajek , o d Kró lewn y Śn ieżk i i jej k ras n o lu d k ó w aż p o s ło n ik a Du mb o i Czerwo n eg o Kap tu rk a. – Tatu ś mi to n amalo wał, k ied y s ię u ro d ziłam – mó wi Bella, k ied y zau waża, że n a n ieg o p atrzę. – Ale teraz mó j tatu ś jes t w n ieb ie. – Bard zo mi p rzy k ro – o d p o wiad am, k u cając p rzed n ią. – M o ja mamu s ia też – d o d aje Bella rzeczo wy m to n em. – Wy d aje mi s ię, że mo że b y ć teraz an io łem. – Na p ewn o – mó wię. – To mo je łó żk o . – Bella p o k azu je mi łó żk o p iętro we p rzy ś cian ie p o d ru g iej s tro n ie p o k o ju . Do ln e p o s łan ie o tacza zas ło n k a. – Fajn e! – mó wię s zczerze. – Uwielb iam zas ło n y . – J a też – o d p o wiad a Bella. – Czas ami u d aję, że ś p ię w n amio cie. Po d o b a mi s ię twó j g ło s . – Dzięk u ję. – Brzmi jak g ło s k s iężn ej Kate. Uwielb iam k s iężn ą Kate. Stawiam walizk ę w ro g u i o twieram ją, żeb y wy jąć s weter. – To two ja lalk a? – p y ta Bella, k ied y zau waża p o rcelan o wą lalk ę międ zy mo imi u b ran iami. – Tak . – Ale faaajn a! – Bella p o d b ieg a d o s wo jeg o łó żk a i n u rk u je międ zy zas ło n k i. Po ch wili wy ch o d zi z p ięk n ą s zmacian k ą. – To jes t Ro s ie – mó wi, p rzy s u wając s wo ją lalk ę d o mo jej. – M o g ą s ię zap rzy jaźn ić? – Oczy wiś cie, że mo g ą. – Wciąg am s weter p rzez g ło wę. – Cześ ć, jes tem Ro s ie – mó wi Bella p is k liwy m g ło s ik iem, k tó ry ma n ależeć d o jej
lalk i. – J ak s ię n azy wa two ja lalk a? – p y ta, o d wracając s ię d o mn ie. – Och . Nie ma imien ia. – Nie ma imien ia? – Bella p atrzy n a mn ie s zero k o o twarty mi o czami, jak b y m wy rząd ziła mo jej lalce n ajwięk s zą k rzy wd ę, jak ą mo żn a s o b ie wy o b razić. – M o że ty ją jak o ś n azwies z? – p ro p o n u ję, żeb y o d zy s k ać jej s y mp atię. – No d o b rze. – Bella p rzez ch wilę mars zczy b rwi, a p o tem p o d n o s i mo ją lalk ę. – J es tem Ks iężn iczk a J es ien i – mó wi wy two rn y m g ło s em. – No ah mó wi n a cieb ie „J es ień ” – zd rad za mi s zep tem. – Ty lk o miałam n ic n ie mó wić. Ko ch as z No ah ? – p rzech y la g łó wk ę w b o k . – Och , wies z co , d o p iero s ię p o zn aliś my , więc… – M y ś lę, że o n cię k o ch a – p rzery wa mi Bella. – Wczo raj w n o cy p is ał o to b ie p io s en k ę. Nig d y n ie p is ze p io s en ek o in n y ch d ziewczy n ach . Bab cia p o wied ziała, że zach o wy wał s ię, jak b y b y ł zak o ch an y . A zak o ch an ie zn aczy , że ma s ię k o g o ś w s ercu . Sp rawd ziłam to w Go o g le’u . Ty m razem n ie u miem s ię p o ws trzy mać i wy b u ch am ś miech em. A im d łu żej s ię ś mieję, ty m tru d n iej mi p rzes tać. Ze s zczęś cia k ręci mi s ię w g ło wie. No ah ma d la mn ie p ies zczo tliwe p rzezwis k o . I p is ał o mn ie p io s en k ę! A Sad ie Lee p o wied ziała, że zach o wu je s ię, jak b y b y ł zak o ch an y ! Bella też zaczy n a ch ich o tać. Śmieje s ię tak mo cn o , że lo czk i p o d s k ak u ją jej wo k ó ł twarzy . – No d o b rze, a co s ię tu d zieje? Na d źwięk g ło s u No ah o b ie p o d s k ak u jemy … i ś miejemy s ię d alej. – Nie mó w mu – s zep cze ro ześ mian a Bella. – Nie p o wiem – o d s zep tu ję. – Dziewczy n y , p o mo żecie mi u b rać ch o in k ę czy n ie? – Tak , tak , tak ! – wo ła Bella i wy b ieg a z p o k o ju . – Wy g ląd a n a to , że s ię zap rzy jaźn iły ś cie – o cen ia No ah , p atrząc n a mn ie b ad awczo . Kiwam g ło wą i p o d ch o d zę d o n ieg o . – Tak s ię cies zę, że tu jes teś – mó wi. – J a też – o d p o wiad am i p rzez ch wilę wy d aje mi s ię, że zaraz mn ie p o cału je. Ale Bella wp ad a z p o wro tem d o p o k o ju i łap ie n as za ręce. – No ch o o o o d źcie! No ah u ś miech a s ię d o mn ie i wzru s za p rzep ras zająco ramio n ami, a mo je s erce
wy p ełn ia u czu cie, k tó remu p o d ejrzan ie b lis k o d o miło ś ci.
Ch o in k a w s alo n ie s ięg a s u fitu i jes t tak ro zło ży s ta, że zajmu je p rawie całe o k n o wy k u s zo we. J ej g ęs te, lś n iące ig ły wy p ełn iają cały p o k ó j cu d o wn y m ży wiczn y m zap ach em. Ro d zice wy ch o d zą n a awary jn e zak u p y ś wiąteczn e, a No ah , Bella i ja zaczy n amy d ek o ro wać d rzewk o . Wy ciąg amy ze s tarej s k rzy n i n ajp ięk n iejs ze b o mb k i i o zd o b y , jak ie k ied y k o lwiek wid ziałam. Ok azu je s ię, że właś ciwie k ażd a ma s wo ją h is to rię. Wies zamy je n a ch o in ce, a Sad ie Lee s iad a o b o k n as w fo telu b u jan y m i o p o wiad a: „M o ja mama k u p iła mi teg o M ik o łaja, k ied y s k o ń czy łam s zes n aś cie lat. Ten b ałwan ek n ależał d o was zeg o p rad ziad k a – d ał mu n a imię Stan ley . Teg o ren ifera d o s tałam n a p arafialn ej imp rezie ś wiąteczn ej, k ied y mies zk ałam jes zcze w Ch arls to n ”. W k o ń cu ws zy s tk ie b o mb k i trafiają n a ch o in k ę. – Nie zap o mn ij o ty m – mó wi Sad ie Lee, wręczając Belli jak ieś p u d ełk o . – Las k i z cu k ru ! – wo ła Bella. W p u d ełk u jes t mn ó s two cu k ro wy ch las ek w zielo n o -czerwo n o -b iałe p as k i. Są lś n iące i p ach n ą miętą. Zaczy n amy o s tro żn ie wies zać je n a g ałązk ach ch o in k i. – M n iam! – mó wi Bella, ws u wając jed n ą d o u s t. – Ej, p an n o Pig g y ! – u p o min a ją No ah z u ś miech em. – M u s iałam to zro b ić – u s p rawied liwia s ię Bella. – Sama mi wp ad ła d o b u zi. Ws zy s cy wy b u ch amy ś miech em, a No ah częs tu je mn ie las k ą z cu k ru . Smak u je tak s amo jak lan d ry n k i, k tó re jemy w Brig h to n . – Teraz an io ł? – p y ta Bella b ab cię. – Oczy wiś cie, k o ch an ie. No ah wy jmu je ze s k rzy n i p aczu s zk ę o p ak o wan ą w czerwo n ą b ib u łę i ro zwija ją o s tro żn ie. W ś ro d k u leży p ięk n y an io ł z falu jący mi b lo n d wło s ami w d łu g iej s u k n i z jas n eg o jed wab iu . Na p lecach ma s k rzy d ła z d elik atn eg o zło teg o materiału . No ah wch o d zi n a k rzes ło i o s tro żn ie u mies zcza an io ła n a czu b k u ch o in k i. Bella zaczy n a k las k ać w d ło n ie z p o d ek s cy to wan ia. – Bab ciu , b ab ciu , mo g ę włączy ć ś wiatełk a? Pro s zę!
– No p ewn ie, wn u s iu . Ws zy s cy p atrzy my , jak Bella zn ik a za ch o in k ą. – Wes o ły ch ś wiąt! – wo ła, a ch o in k a zaczy n a mien ić s ię mig o czący mi zło ty mi ś wiatełk ami. J es t tak a p ięk n a, że n ie mo g ę wy k rztu s ić an i s ło wa. – Wes o ły ch ś wiąt – s zep cze mi d o u ch a No ah , o b ejmu jąc mn ie w talii. Przy tu lam s ię d o n ieg o z my ś lą, że to b ęd zie n ajlep s ze Bo że Naro d zen ie w mo im ży ciu . Do p iero p o p o łu d n iu u ś wiad amiam s o b ie, że ja też n ie mam d la n ik o g o p rezen tó w. No ah n ie ma o ch o ty za zak u p y , więc id ę n a p o b lis k i b azarek z Sad d ie Lee. Dla mamy wy b ieram ś wieczk ę o zap ach u d y n i i ró żn e s o le d o k ąp ieli, d la taty – amery k ań s k ą k s iążk ę k u ch ars k ą, d la Belli – k s iążk ę o k s iężn iczk ach , a d la Sad ie Lee p o k ry jo mu k u p u ję zes taw p ięk n ie rzeźb io n y ch d rewn ian y ch ły żek . Po s tan awiam p o s zu k ać p rezen tu d la No ah w s k lep ie mu zy czn y m, ale k ied y wch o d zę d o ś ro d k a, zd aję s o b ie s p rawę, że n ie mam p o jęcia, jak iej s łu ch a mu zy k i. A to p rzy p o min a mi, jak mało o n im wiem, i o g arn ia mn ie ch wilo wa p an ik a. J ak to mo żliwe, że jes tem tak a zau ro czo n a k imś , k o g o d o p iero p o zn ałam? To n ie ma s en s u . Zerk am n ieś miało n a Sad ie Lee. – J ak ą mu zy k ę lu b i No ah ? Sad ie Lee wy b u ch a ś miech em. – Ten ch ło p ak lu b i k ażd y ro d zaj mu zy k i. M ó wię p o ważn ie: o n n awet w g wiźd zie p o ciąg u u s ły s zy melo d ię! Ale g d y b y m miała co ś d la n ieg o wy b rać, to p o s zu k ałab y m czeg o ś s tareg o , n a p ły cie win y lo wej. Uwielb ia win y le. Id ę n a ty ł s k lep u , g d zie s to i mn ó s two p u d eł z p ły tami. Przeg ląd am je z u ś miech em, wd y ch ając ich zap ach . J es t p rawie tak p rzy jemn y jak zap ach k s iążek . Prawie, ale tro ch ę mn iej. W k o ń cu wy b ieram p ły tę arty s ty , k tó ry n azy wa s ię Big Bill Bro o n zy , ty lk o d lateg o , że p o d o b a mi s ię jeg o imię. Id ę z n ią d o k as y , żeb y zap łacić. – Świetn y wy b ó r – ch wali mn ie s p rzed awca z s zero k im u ś miech em. – Dzięk u ję – o d p o wiad am. J es tem z s ieb ie b ard zo d u mn a, że p o s złam d o s k lep u ze s tary mi p ły tami n a Bro o k ly n ie i d o k o n ałam „ś wietn eg o wy b o ru ”. Nawet, jeś li to b y ł całk o wity p rzy p ad ek . M ężczy zn a u ś miech a s ię jes zcze s zerzej. – Fajn y ak cen t. Sk ąd jes teś ? – Z An g lii. – No n ie! – Łap ie mn ie za ręk ę i z en tu zjazmem ś cis k a mi d ło ń . – Teraz b ęd ę miał
u d an y cały d zień . Patrzę n a jeg o s iwiejące d red y i łań cu ch ze s reb rn ą czas zk ą, zwis ający mu z s zy i. Wy g ląd a b ard zo in teres u jąco . – Czy mó g łb y p an … ? Czy mo g łab y m… ? Czy zg o d zi s ię p an , żeb y m zro b iła p an u zd jęcie? Zn ó w s ię d o mn ie u ś miech a. – Och , n o p ewn ie, mo ja d ro g a. J ak mam s ię u s tawić? – Wy p in a p ierś d o p rzo d u . – Najlep iej tak jak wcześ n iej, k ied y p atrzy ł p an n a p ły tę – mó wię. M ężczy zn a o d twarza p o p rzed n ią p o zę, a ja ro b ię zd jęcie. – Dzięk u ję. – Nie ma s p rawy . – Po d aje mi wizy tó wk ę ze s to s u n a lad zie. – A k ied y wró cis z d o An g lii, p o wied z ws zy s tk im, że p o zn ałaś Ch u d eg o Dan iels a. – Po wiem – o d p o wiad am, zach wy co n a s wo ją n o wą p ewn o ś cią s ieb ie. Nie jes tem ju ż g łu p ią u czen n icą, k tó rej n ic n ie wy ch o d zi. Zamien iłam s ię w o s o b ę, k tó ra wy b iera ś wietn e p ły ty w b ro o k liń s k ich s k lep ach z p ły tami i ro b i zd jęcia lu d zio m z tak imi k s y wk ami jak „Ch u d y Dan iels ”. Nic n ie mo że mi p o p s u ć n as tro ju – n awet to , że g d y ch wilę p ó źn iej ro b ię k ro k d o ty łu , p rawie wy wracam s to jak z p ły tami. Kied y wracamy z Sad ie Lee d o d o mu , w s alo n ie mama b awi s ię z Bellą w k s iężn iczk i, a w k u ch n i tata i No ah p rzy g o to wu ją s ałatk ę n a ju trzejs zy ś wiąteczn y o b iad , p ęk ając p rzy ty m ze ś miech u . To d o b rze – a n awet b ard zo d o b rze. – Po my ś lałam, że zro b ię d ziś n a k o lację co ś lek k ieg o – mó wi Sad ie Lee, zak ład ając fartu s zek . – Lep iej n ie p rzes ad zić p rzed ju trzejs zą u cztą. – Do b ry p lan – zg ad za s ię tata. – Po wied z ty lk o , czy mo g ę ci w czy mś p o mó c. – Oczy wiś cie – o d p o wiad a Sad ie Lee. – Plan o wałam s ałatk ę Cezara z k u rczak iem. – Tak s ię s k ład a, że to jed n a z mo ich s p ecjaln o ś ci – o zn ajmia tata z d u mą. – To p rawd a – p o twierd zam. – Nie mo g ę s ię d o czek ać. – Przy k ro mi – mó wi Sad ie Lee, o d wracając s ię d o mn ie. – Ob awiam s ię, że n ie b ęd zies z z n ami jad ła. – Zg ad za s ię – p o twierd za No ah . – J ak to ? – Patrzę n a Sad ie Lee, p o tem n a tatę, a p o tem n a No ah . Ws zy s cy u ś miech ają s ię, jak b y mieli p rzed e mn ą jak iś s ek ret. – Dlaczeg o n ie b ęd ę z wami jad ła?
– Nie ch cemy ci zep s u ć ap ety tu p rzed ś więtami – wy jaś n ia No ah . – Uzn aliś my , że n ajlep iej b ęd zie, jeś li p rzez n as tęp n e d wad zieś cia cztery g o d zin y b ęd zies z p o ś cić – d o d aje tata. – Słu ch am?! No ah wy b u ch a ś miech em. – Nie d en erwu j s ię tak . Nie zjes z tu k o lacji d lateg o , że zro b imy d ru g ie p o d ejś cie d o p ik n ik u . – Ws zy s tk o ju ż g o to we? – p y ta g o Sad ie Lee. No ah k iwa g ło wą i b ierze mn ie za ręk ę. – Więc jeś li zech ce mi p an i to warzy s zy ć, mad ame, zap ro wad zę p an ią n a n as z k o c p ik n ik o wy . Patrzę n a ws zy s tk ich ze ś miech em. – No n ie, jes teś cie o k ro p n i! Id ę za No ah d o p rzed p o k o ju , a p o tem s ch o d zimy d o p iwn icy . Przy p o min a n as z s alo n w An g lii – wy g ląd a jak miejs ce, w k tó ry m n ap rawd ę mo żn a o d p o cząć. Sto ją tu d wie mięk k ie k an ap y z p o d u s zk ami i k o cami, a n a ś cian ie wis i o g ro mn y telewizo r. Dwie k o lo ro we lamp y lav a n a s to lik ach p rzy k an ap ach zalewają p o k ó j p o marań czo wą p o ś wiatą. Piwn ica No ah jes t jed n ak d u żo więk s za n iż n as z s alo n , b o ciąg n ie s ię p o d cały m d o mem. Na d ru g im k o ń cu majaczy mi zary s s to łu b ilard o weg o . Przed k an ap ami leży k o c w s zk o ck ą k ratę, zas tawio n y talerzami z fan tas ty czn y m jed zen iem p ik n ik o wy m. – Nies amo wicie to wy g ląd a – mó wię, o d wracając s ię d o No ah . – Wies z, p o my ś lałem, że p o wczo rajs zy m wieczo rze mu s zę n ap rawd ę s ię p o s tarać – o d p o wiad a z u ś miech em. Siad amy p o d wó ch s tro n ach k o ca. – J ak tam twó j p rzy jaciel, d o leciał d o d o mu b ez p ro b lemó w? – p y ta No ah . Nag le u ś wiad amiam s o b ie, że o d k ąd tu p rzy jech aliś my , an i razu n ie s p o jrzałam n a telefo n . Ellio t p o win ien ju ż wy ląd o wać. Zo s tawiłam k o mó rk ę w to rb ie n a g ó rze i zas tan awiam s ię, czy p o n ią n ie p ó jś ć, ale n ie ch cę d ru g i raz p rzery wać n as zeg o p ik n ik u , zwłas zcza że No ah wło ży ł ty le wy s iłk u w p rzy g o to wan ia. – Tak , ch y b a tak . – To d o b rze. – No ah zerk a n a telewizo r, a p ó źn iej p atrzy zn ó w n a mn ie. – Tak s ię zas tan awiałem… – Nad czy m?
– Ch o d zi o to , że k ied y mo i ro d zice jes zcze ży li, mieliś my s wo ją wig ilijn ą trad y cję. Bard zo ch ciałb y m ci ją p o k azać. – No p ewn ie. A co ro b iliś cie? – Zaws ze o g ląd aliś my razem film To wspaniałe życie. To jed en z mo ich u lu b io n y ch filmó w ws zech czas ó w, więc o d p o wiad am b ez wah an ia: – Pewn ie, o b ejrzy jmy g o ! No ah włącza film i s iad amy n a p o d ło d ze, o p ierając s ię o k an ap ę. Przed n ami leży k o c z p ik n ik o wy mi p y s zn o ś ciami. Zaws ze u wielb iałam czarn o -b iałe filmy . M ają n iezwy k ły k limat i wy d ają s ię zn aczn ie b ard ziej d ramaty czn e n iż k o lo ro we, tak jak czarn o -b iałe zd jęcia. No ah p rzy s u wa s ię d o mn ie, d o p ó k i n as ze ramio n a s ię n ie s ty k ają. Ch y b a n ic n ie mo g ło b y mi s p rawić więk s zej p rzy jemn o ś ci. Sied zimy tak aż d o s cen y p o d k o n iec filmu , k ied y J ames Stewart s to i n a mo ś cie i wo ła d o s wo jeg o an io ła s tró ża, że n ie ch ce u mierać, że ch ce ży ć i zo b aczy ć s wo ją żo n ę i d zieci. Nag le czu ję, że No ah s ię o d e mn ie o d s u wa. Od wracam s ię, żeb y n a n ieg o s p o jrzeć. W mig ający m ś wietle telewizo ra wid zę, że ma mo k ry p o liczek – jak b y u ro n ił łzę. – No ah ? Ws zy s tk o w p o rząd k u ? Szy b k o wy ciera twarz wierzch em d ło n i. – Tak , p ewn ie. Ch y b a co ś wp ad ło mi d o o k a. Sied zę b ez ru ch u . Nie wiem, co p o win n am zro b ić alb o p o wied zieć. I wted y d o ciera d o mn ie, ile mu s i zn aczy ć d la No ah ten film. Przes u wam s ię tak , żeb y s ied zieć n a wp ro s t n ieg o . – M y ś lałeś o … my ś lałeś o s wo ich ro d zicach ? No ah p rzez ch wilę n ie reag u je, a p o tem p o tak u je, u ciek ając wzro k iem. – Dżizas , ś wietn y s p o s ó b , żeb y zaimp o n o wać d ziewczy n ie, No ah – mru czy p o d n o s em – zacząć p rzed n ią p łak ać. Nie jes tem p ewn a, jak s ię zach o wać. Po ch wili No ah zerk a n a mn ie i u ś miech a s ię k ącik iem u s t. Ale k ied y n as ze s p o jrzen ia s ię s p o ty k ają, zn ó w o d wraca wzro k , zaws ty d zo n y . M am o ch o tę g o p rzy tu lić, ale n ie wiem, czy o n b y teg o ch ciał. – Ws zy s tk o w p o rząd k u , n ap rawd ę – zap ewn iam g o , k ład ąc mu d elik atn ie d ło n ie n a ramio n ach . – M y ś lałem, że n ic mi n ie b ęd zie – mó wi No ah . Nad al n a mn ie n ie p atrzy . –
M y ś lałem, że miło b ęd zie zn ó w o b ejrzeć ten film… – To p ierws zy raz o d … ? Kiwa g ło wą. Ch cę g o p o cies zy ć, ale n ie u miem zn aleźć właś ciwy ch s łó w. To , co p rzes zed ł, jes t tak ie o k ro p n e, tak ie p o ważn e, że ch y b a żad n e s ło wa n a ś wiecie tu n ie p o mo g ą. No ah wzd y ch a. – To b y ł to taln ie g łu p i p o my s ł. – Wcale n ie. Uważam, że to b y ł b ard zo fajn y p o my s ł. – Tak my ś lis z? Dlaczeg o ? – Bo o g ląd ając ten film, mo żes z ws p o min ać s wo ich ro d zicó w. I p o czu ć s ię tak , jak b y wciąż ży li. Na ek ran ie J ames Stewart p ęd zi teraz p rzez ś n ieg , ży cząc ws zy s tk im p o d ro d ze wes o ły ch ś wiąt. – W ty m mo men cie mo ja mama zaws ze zaczy n ała p łak ać jak d zieck o – mó wi No ah , ś miejąc s ię s mu tn o . – A tata zaws ze s cało wy wał jej łzy . Bez zas tan o wien ia p o ch y lam s ię i cału ję twarz No ah . Czu ję n a warg ach s ło n o ś ć jeg o łez. – Ws zy s tk o w p o rząd k u – s zep czę, p rzy tu lając g o mo cn o . – Ws zy s tk o w p o rząd k u .
– Pen n y ! Pen n y ! J u ż b y ł! Gło s Belli wy ry wa mn ie ze s n u . Siad am w łó żk u i p rzecieram o czy , u s iłu jąc d o jrzeć co ś w ciemn o ś ci. Nag le o ś lep ia mn ie wąs k i s tru mień ś wiatła latark i, więc mru g am zd ezo rien to wan a. – J u ż b y ł! – p o wtarza Bella. Latark a o ś wietla teraz jej małą b u zię, wp atrzo n ą we mn ie u ważn ie. Dziewczy n k a s to i n a s zczy cie d rab in k i n a k o ń cu mo jeg o łó żk a. – Kto ju ż b y ł? – M ik o łaj! – Ah a. – Kład ę s ię z p o wro tem i u ś miech am, p atrząc n a s u fit. – Ob u d ź s ię! – wo ła Bella. – M u s imy s p rawd zić, co n am p rzy n ió s ł. – Ok ej. J u ż id ę. Sięg am p o d p o d u s zk ę p o telefo n , żeb y zo b aczy ć, k tó ra g o d zin a. Piąta trzy d zieś ci! Przy o k azji zau ważam, że d o s tałam n o wą wiad o mo ś ć, i o d d y ch am z u lg ą. Wczo raj w n o cy , zan im wres zcie s p rawd ziłam k o mó rk ę, Ellio t wy s łał mi aż trzy SM Sy o lo cie d o d o mu i o ty m, jak n ien awid zi s wo ich ro d zicó w. Czu łam s ię o k ro p n ie, że tak p ó źn o mu o d p is ałam. Ale k ied y o twieram s k rzy n k ę, o k azu je s ię, że wiad o mo ś ć jes t o d Ollieg o .
Co ? Dlaczeg o Ollie d o mn ie p is ze? I d laczeg o n ie mo że s ię d o czek ać, aż wró cę? Po tem p rzy p o min am s o b ie n as zą s es ję n a p laży . Pewn ie ch ce, żeb y m zro b iła mu
więcej zd jęć. Nieważn e. Ch o wam telefo n z p o wro tem p o d p o d u s zk ę. – Złaź, len iu ch u ! – wo ła mn ie z d o łu Bella. Czu ję, jak d źg a materac o d s p o d u . – Ok ej, o k ej. Sch o d zę p o d rab in ce i zag ląd am za zas ło n k ę d o łó żk a Belli. Sied zi p o tu reck u , o ś wietlając latark ą d wie s k arp ety ro zło żo n e p rzed s o b ą. Na wid o k tajemn iczy ch wy b rzu s zeń i k s ztałtó w w ich wn ętrzu o g arn ia mn ie d ziecięce p o d ek s cy to wan ie. Ze Święteg o M ik o łaja ch y b a n ig d y d o k o ń ca s ię n ie wy ras ta. – M y ś lałam, że w ty m ro k u n ic n ie d o s tan ę – wy zn aje Bella, k ied y s iad am n a jej łó żk u . – J ak to ? Dlaczeg o ? – Zro b iłam co ś n ap rawd ę n ieg rzeczn eg o w s zk o le – s zep cze – i my ś lałam, że M ik o łaj to wid ział, ale ch y b a n ic n ie zau waży ł. – Ah a. Wies z co , jes tem p ewn a, że M ik o łajo wi n ie p rzes zk ad za, jeś li czas ami jes teś n ieg rzeczn a. Tru d n o b y ć g rzeczn ą p rzez cały czas . – Co ś o ty m wiem! – o ś wiad cza Bella z teatraln y m wes tch n ien iem, a ja mam o ch o tę n aty ch mias t ją ad o p to wać. Po o b ejrzen iu zawarto ś ci n as zy ch s k arp et – w s wo jej zn alazłam k o lo ro we s ło d y cze, k u le d o k ąp ieli o s ło d k im zap ach u i p ięk n eg o s zk lan eg o an io łk a – u d aje mi s ię p rzek o n ać Bellę, że p o win n y ś my s ię jes zcze p rzes p ać. J ak imś cu d em p rzy zn aje mi rację. Pó źn iej leżę p o ciemk u , ale n ie mo g ę zas n ąć. W g ło wie k łęb i mi s ię za d u żo my ś li. Wiad o mo ś ć o d Ollieg o wy trąciła mn ie z ró wn o wag i, p o za ty m martwię s ię, że Ellio t mi n ie o d p is ał. W Wielk iej Bry tan ii jes t ju ż p o łu d n ie, więc to b ard zo d ziwn e, że n ie p rzy s łał mi SM S-a z ży czen iami. M am n ad zieję, że n ie wk u rzy ł s ię, że tak d łu g o mu n ie o d p o wiad ałam. No ah ciąg le mn ie wczo raj p rzep ras zał za to , że zro b iło mu s ię tak s mu tn o z p o wo d u ro d zicó w. W k o ń cu mu s iałam mu p rzy p o mn ieć, że p o ry czałam s ię p rzy n im g o d zin ę p o ty m, jak s ię p o zn aliś my , więc ty lk o wy ró wn aliś my rach u n k i. Ale mam wrażen ie, że s tało s ię co ś więcej. Kied y p rzy k imś p łaczes z, k ied y p o k azu jes z mu to , co b o li cię n ajb ard ziej, to zn aczy , że n ap rawd ę mu u fas z. To s tras zn ie d ziwn e – ch o ciaż n ad al wiem o No ah b ard zo mało , to w g łęb i d u s zy czu ję s ię tak , jak b y m zn ała g o o d zaws ze. Czy to mają n a my ś li lu d zie, k ied y mó wią, że p o zn ali s wo ją b ratn ią d u s zę? Nag le mam o ch o tę n ap is ać n o wą n o tk ę. Wy my k am s ię z łó żk a, zak rad am n a p alcach d o walizk i i wy jmu ję lap to p a. Bella ś p i tward o , zwin ięta w k łęb ek n a s wo im materacu , p rzy tu lając n o weg o mis ia o d M ik o łaja. Przy k ry wam ją d elik atn ie k o łd rą, a
p o tem wracam z lap to p em n a g ó rę i lo g u ję s ię n a b lo g a.
25 grudnia
Wierzycie w bratnie dusze?
Cześć wszystkim!
Wesołych Świąt!
Mam nadzieję, że niezależnie od tego, gdzie i z kim je spędzacie, upływają wam miło.
Wielu z was prosiło, żebym napisała więcej o Chłopaku z Brooklynu, a mnie bardzo przydałyby się wasze rady, więc wam o nim opowiem.
Niektórzy wierzą, że każdy ma swoją bratnią duszę – kogoś stworzonego właśnie dla siebie. Zawsze wydawało mi się to bardzo fajne i romantyczne, ale nigdy nie sądziłam, że uda mi się poznać własną.
To znaczy potrafiłam sobie wyobrazić, że gdzieś wśród siedmiu miliardów ludzi na naszej planecie istnieje chłopak, który idealnie do mnie pasuje, ale byłam pewna, że z moim szczęściem mieszka gdzieś w środku Puszczy Amazońskiej albo na pustyni w Etiopii, więc nigdy się nie spotkamy.
A potem poznałam Chłopaka z Brooklynu.
I stała się najdziwniejsza rzecz na świecie.
Chociaż znam go dopiero od kilku dni, to z wielu powodów, i to WAŻNYCH powodów, mam wrażenie, jakbym znała go od zawsze.
Więc nadal nie wiem, jaki jest jego ulubiony zespół ani jakie lody smakują mu najbardziej, ale wiem, że mogłabym powiedzieć mu wszystko.
I wiem, że mogę się przed nim rozpłakać i pokazać mu swoje słabości, a on nie będzie mnie oceniał.
I wiem, że on może rozpłakać się przede mną i pokazać mi swoje słabości, i ja też nie będę go oceniać – tylko polubię go jeszcze bardziej.
Tak mi trudno opisać, jak się teraz czuję. Chyba najlepiej określić to tak: kiedy jesteśmy razem, mam wrażenie, że spotkałam swoją drugą połówkę.
Czuję się jak Kopciuszek przy Księciu z Bajki.
Albo jak Barbie przy Kenie. (Hm, to chyba nie jest najlepszy przykład, ale wiecie, co mam na myśli). Wiecie, o co mi chodzi? Czuliście się tak kiedyś?
Myślicie, że on może być moją bratnią duszą?
Czy to możliwe, że miałam takie szczęście, żeby spotkać drugą połówkę bez wyprawy do lasu deszczowego albo na pustynię?
Dajcie znać w komentarzach, co o tym myślicie.
Ściskam mocno, Girl Online jest teraz offline xxx PS Jeśli się jeszcze nie domyśliliście, to nadal jestem w Nowym Jorku! Możemy tu zostać aż do Nowego Roku. I mieszkamy u Chłopaka z Brooklynu!!! Bajki naprawdę mogą zamienić się w rzeczywistość. ☺
Pu b lik u ję n o tk ę i zaczy n am zas y p iać, ale b u d zi mn ie s y g n ał wiad o mo ś ci. Szu k ając telefo n u , my ś lę n ajp ierw o Ellio cie, ale SM S jes t o d No ah .
Dowody na to, że Noah jest moją bratnią duszą 1 . M o g ę p rzy n im p łak ać.
2 . On mo że p łak ać p rzy mn ie. 3 . Za k ażd y m razem, k ied y g o wid zę, mam wrażen ie, że co raz b ard ziej d o s ieb ie p as u jemy . 4 . Two rzy my k o mp let. (J ak k o mp let zas ło n , ty lk o w n as zy m p rzy p ad k u jes t to b ard ziej ro man ty czn e!) 5 . Kied y z s ameg o ran a p is ze, żeb y m s p o tk ała s ię z n im w k u ch n i, n ie p an ik u ję, jak wy g ląd am ro zczo ch ran a i b ez mak ijażu . Po p ro s tu wciąg am mó j k o mb in ezo n w p an terk ę i s ch o d zę n a d ó ł. W k u ch n i p ach n ie ws p an iale, b o Sad ie Lee i tata p o łączy li s wo je k u lin arn e s iły . No ah s ied zi p rzy o k rąg ły m s o s n o wy m s to le w ro g u , u b ran y w k o s zu lk ę b as eb allo wą i s p o d n ie o d d res u . Kied y mn ie zau waża, p o s y ła mi u ś miech , o d k tó reg o ro b ią mu s ię d o łeczk i w p o liczk ach , i o d s u wa k rzes ło o b o k s ieb ie. – Wes o ły ch ś wiąt, Pen n y ! – mó wi, k ied y s iad am. – Fajn y s tró j. – Dzięk u ję. Uzn ałam, że wzó r w p an terk ę b ęd zie id ealn ie p as o wał n a Bo że Naro d zen ie, b o to p an tera ś n ieżn a – ś mieję s ię. – Wes o ły ch ś wiąt. – Pen n y ! – wo łają ch ó rem tata i Sad ie Lee, o d wracając s ię d o mn ie o d o g ro mn eg o p iek arn ik a. – Wes o ły ch ś wiąt! Gd y b y ś my wy s tęp o wali w ś wiąteczn y m filmie familijn y m, to d zis iejs zy p o ran ek b y łb y u ro czy m mo n tażem s ło d k ich s cen z melo d ią Jingle Bells w tle. Ws zy s cy o g ląd amy s wo je p rezen ty , ś miejąc s ię i żartu jąc p rzy ś n iad an iu . Po tem No ah i ja b u d u jemy d la Belli k s iężn iczk ę ze ś n ieg u w o g ro d zie za d o mem. Tata d o łącza d o n as i u rząd zamy s o b ie b itwę n a ś n ieżk i. M ama i ja p o mag amy Sad ie Lee o b rać jak iś milio n b ru k s elek . By ło b y id ealn ie, g d y b y n ie to , że cały d zień n ie miałam k o n tak tu z Ellio tem. Wcześ n iej p ró b o wałam d o n ieg o zad zwo n ić, ale o d razu włączy ła s ię p o czta g ło s o wa. W No wy m J o rk u d o ch o d zi d ru g a p o p o łu d n iu , czy li w Lo n d y n ie jes t ju ż wieczó r. Dlaczeg o Ellio t jes zcze n ie ży czy ł mi wes o ły ch ś wiąt? Kied y n ak ry wamy z No ah s tó ł d o o b iad u , k o lejn y raz s p rawd zam k o mó rk ę. – Ws zy s tk o w p o rząd k u ? – p y ta No ah . – Tak , ty lk o tro ch ę s ię martwię, b o Ellio t n ie o d zy wa s ię cały d zień . – Ch o wam telefo n z p o wro tem d o k ies zen i i ro zk ład am s erwetk i p rzy k ażd y m n ak ry ciu . – M o że p o p ro s tu miło s p ęd za ś więta? Pars k am ś miech em. – Z jeg o ro d zicami to n iemo żliwe. Ellio t zaws ze mó wi, że jeg o ro d zice n ie zn ają zn aczen ia s łó w „d o b ra zab awa”.
No ah u s tawia n a ś ro d k u s to łu s o ln iczk ę i p iep rzn iczk ę w k s ztałcie Święty ch M ik o łajó w. – Na p ewn o n ied łu g o n ap is ze. Nag le u ś wiad amiam s o b ie, że o d k ąd tu jes teś my , an i razu n ie wid ziałam No ah z telefo n em w ręk u . – Dlaczeg o n ig d y n ie u ży was z k o mó rk i? – p y tam i n aty ch mias t ro b i mi s ię g łu p io , że jes tem tak a wś cib s k a. – Ro b ię s o b ie o d wy k p rzez ś więta – o d p o wiad a No ah z u ś miech em. Patrzę n a n ieg o p y tająco . – Od in tern etu i k o mó rk i. Po win n aś k ied y ś s p ró b o wać. Po czu jes z s ię n ap rawd ę wo ln a. M ars zczę b rwi. Ch o ciaż mam za s o b ą p rzy k re d o ś wiad czen ie z filmem o Stras zliwy ch M ajtk ach w J ed n o ro żce, n ie mo g ę s o b ie wy o b razić ży cia b ez in tern etu i telefo n u . – I jak , p rzy jmu jes z wy zwan ie? – p y ta No ah . – Wy łączy s z k o mó rk ę? Śmieję s ię. – Ok ej, ale jeś li zaczn ę s ię trząś ć alb o mieć in n e d ziwn e s y mp to my , to n aty ch mias t ją włączę. – J as n e. – Twarz No ah p rzy b iera p o ważn y wy raz. – Wies z, czas em n ap rawd ę n ien awid zę in tern etu . Przes taję ro zk ład ać s erwetk i i p atrzę n a n ieg o . – Dlaczeg o ? Wzd y ch a. – Nie jes t… – Sk o ń czy liś cie? – M ama wch o d zi d o p o k o ju z k ielis zk iem win a w d ło n i. M a ro zp u s zczo n e wło s y i lek k ie ru mień ce. Cies zę s ię, że wres zcie u d ało jej s ię o d p ręży ć. – Właś ciwie to tak – mó wi No ah . – Z d ro g i, ś led zie, in d y k jed zie! – wo ła tata, wch o d ząc d o p o k o ju z o g ro mn y m p ieczo n y m in d y k iem n a s reb rn ej tacy . Wy łączam telefo n i s iad am d o s to łu . Świąteczn y o b iad jes t tak i p y s zn y , że wp ad amy n a p o my s ł, żeb y k ażd y , k to p o wie: „M n iam!”, mu s iał d o rzu cić s ię d o zb ió rk i n a cele d o b ro czy n n e. Kied y k o ń czy my d es er – a właś ciwie cztery d es ery – n a s to le leży ju ż d wad zieś cia s ied em d o laró w.
– Prezen ty ! Czas n a p rezen ty ! – wo ła Bella, p o d ry wając s ię o d s to łu . Ale my ty lk o p atrzy my p o s o b ie z u n ies io n y mi b rwiami. – Nie mam s iły s ię ru s zy ć – mó wi No ah , ro zp arty n a k rześ le. – Zaraz ch y b a p ęk n ę. – J a też – p rzy zn aje tata i s p o g ląd a n a mamę. – Co ś czu ję, że b ęd zies z mu s iała zan ieś ć mn ie n a b aran a, k o ch an ie. – Nie ma mo wy ! – ś mieje s ię mama. Ale w k o ń cu u d aje n am s ię jak o ś d o człap ać d o s alo n u , g d zie Bella ju ż s o rtu je p rezen ty p o d ch o in k ą. – Do s tałam d u żo więcej p rezen tó w n iż ty – u p rzed za mn ie p o ważn y m to n em – ale to d o b rze, b o jes tem d zieck iem, a k ilk a d n i temu w wiad o mo ś ciach p o wied zieli, że Bo że Naro d zen ie jes t d la d zieci, p rawd a, b ab ciu ? – Tak , k o ch an ie – o d p o wiad a ze ś miech em Sad ie Lee. – J eś li d o s tan ę co ś , co mi s ię n ie s p o d o b a, to ci to o d d am, o k ej? – Bella b ierze mn ie za ręk ę i ś cis k a mi mo cn o d ło ń . – J es teś k o ch an a – mó wię ś mierteln ie p o ważn ie – ale n ic s ię n ie martw, mn ie to n ie p rzes zk ad za. Bella u ś miech a s ię i wraca d o s to s u s wo ich p rezen tó w. No ah i ja wy mien iamy s ię p rezen tami n a k o ń cu . Kied y ro zwija p ły tę, o g arn iają mn ie wątp liwo ś ci. A co , jeś li mu s ię n ie s p o d o b a? A co , jeś li to k iep s k a p ły ta? M o że Ch u d y Dan iels s ię p o my lił i to wcale n ie b y ł „ś wietn y wy b ó r”? Ale No ah u ś miech a s ię, wid ząc o k ład k ę, więc my ś lę, że jed n ak d o b rze zd ecy d o wałam. – Sk ąd wied ziałaś ? – Patrzy n a mn ie o czami ro zs zerzo n y mi ze zd ziwien ia. – Uwielb iam mu zy k ę teg o g o ś cia. Od d awn a marzy łem o ty m alb u mie. – Sp o g ląd a p y tająco n a Sad ie Lee. – J a jej n ie p o wied ziałam – o d p o wiad a z u ś miech em jeg o b ab cia. No ah i ja p atrzy my n a s ieb ie, a ja d o d aję w my ś lach n as tęp n y p u n k t d o lis ty d o wo d ó w n a to , że jes teś my s wo imi b ratn imi d u s zami: „Wiem d o k ład n ie, co d ać mu p o d ch o in k ę”. No ah wy ciąg a p ły tę z o k ład k i, żeb y ją p o wąch ać, a p o tem wręcza mi mó j p rezen t, o p ak o wan y w p ap ier i k ilk a wars tw taś my k lejącej. – Przep ras zam za tę taś mę – mru czy p o d n o s em. – Pak o wan ie p rezen tó w n ie jes t mo ją n ajmo cn iejs zą s tro n ą. – Nic n ie s zk o d zi – zap ewn iam i p ró b u ję ro zerwać p ap ier, ale n ie u d aje mi s ię, b o taś my jes t za d u żo . – Yy y … czy k to ś ma n ó ż?
W k o ń cu u d aje mi s ię ro zp ak o wać p aczu s zk ę p rzy p o mo cy o s trej k o ń có wk i k o rk o ciąg u . W ś ro d k u jes t p ięk n y alb u m w tward ej o p rawie z czarn o -b iały mi fo to g rafiami No weg o J o rk u . – Po my ś lałem, że s k o ro in teres u jes z s ię fo to g rafią i w o g ó le… – Wid zę p o jeg o s p o jrzen iu p ełn y m n ad ziei, że b ard zo mu zależy , żeb y p rezen t mi s ię s p o d o b ał. – J eś li wo lis z b ard ziej n o wo czes n ą fo to g rafię, mo g ę g o o d d ać i wy mien ić. M o g ę… – Nie, jes t cu d o wn y . Najb ard ziej lu b ię właś n ie czarn o -b iałe zd jęcia. Są jak u lo tn e ch wile z p rzes zło ś ci, zatrzy man e n a k lis zy n a zaws ze. Patrzy my n a s ieb ie i zn ó w czu ję tę b lis k o ś ć, jak b y ś my ju ż s ię zn ali. M am o g ro mn ą o ch o tę g o p o cało wać. Nies tety , o taczają n as n as ze ro d zin y . No ah ch y b a czy ta mi w my ś lach , b o ws taje i p y ta: – Ch ces z co ś d o p icia? A p rzy n ajmn iej wy d aje mi s ię, że o to p y ta. Tak b ard zo ch cę g o p o cało wać, że ro zu mien ie s łó w p rzy ch o d zi mi z tru d em. Kiwam g ło wą i wy ch o d zę za n im z s alo n u . Na s zczęś cie ws zy s cy s ą zb y t zajęci o g ląd an iem p rezen tó w, żeb y to zau waży ć. W p rzed p o k o ju No ah zatrzy mu je s ię p rzy zeg arze. M am wrażen ie, że o g ro mn e wah ad ło k o ły s ze s ię w ry tm mo jeg o s erca. – Pen n y , ja… – zaczy n a No ah . Patrzy mi w o czy , a ja p ierws zy raz n ie ws ty d zę s ię i n ie o d wracam wzro k u . – Pen n y – p o wtarza, u jmu jąc mo ją twarz w d ło n ie. A p o tem s ię cału jemy i czu ję s ię tak , jak b y całe mo je ciało i cały ś wiat o b ró ciły s ię w g wiezd n y p y ł.
Przez res ztę d n ia k o rzy s tamy z No ah z k ażd ej o k azji, żeb y cało wać s ię p o k ry jo mu , jak b y ś my wy my ś lili n o wą wers ję g ry w ch o wan eg o – g rę w cało wan eg o . Kied y wres zcie wd rap u ję s ię d o łó żk a, czu ję s ię p ijan a ze s zczęś cia. To b y ły n ajlep s ze ś więta w mo im ży ciu – ty lk o że… rzu cam o s tatn i raz o k iem n a telefo n – Ellio t n ad al n ic d o mn ie n ie n ap is ał. Nas tęp n eg o ran k a b u d zi mn ie lek k ie p u k an ie w d rzwi s y p ialn i. Sch o d zę p o cich u p o d rab in ce. Bella leży u s ieb ie, wtu lo n a międ zy Ro s ie a Ks iężn iczk ę J es ien i, a jej lo k i ro zs y p an e n a p o d u s zce wy g ląd ają jak au reo la. Zak rad am s ię n a p alcach d o d rzwi i o twieram je. W k o ry tarzu s to i u ś miech n ięty No ah . – Ub ieraj s ię. Wy ch o d zimy – s zep cze. – Co ? Ale… k tó ra g o d zin a? – Do ch o d zi s ió d ma. – Ran o ? – Pewn ie, że ran o ! Włó ż co ś ciep łeg o . I zab ierz ze s o b ą ap arat. Sp o tk amy s ię w k u ch n i. Wciąg am d żin s y , b u ty i n ajciep lejs zy s weter, jak i zab rałam, a p o tem s ch o d zę d o k u ch n i. No ah s to i p rzy b lacie i ch o wa d o to rb y d wa termo s y . Po k ó j wy p ełn ia cu d o wn y zap ach ś wieżo zap arzo n ej k awy . – Ok ej, to ru s zamy – zarząd za n a mó j wid o k . – Ale d o k ąd ? – Dzis iejs zy p o ran ek to ch y b a jed y n y mo men t w cały m ro k u , k ied y No wy J o rk n ap rawd ę ś p i – mó wi No ah , k ład ąc n a s to le k u ch en n y m k artk ę z n ap is em: „WYSZLIŚM Y NA SPACER, NIEDŁUGO WRACAM Y, N. & P.” – Uzn ałem, że to ś wietn a o k azja, żeb y p o k azać ci o k o licę. – Bierze mn ie za ręk ę. – Ch cę, żeb y ś p o zn ała lep iej Bro o k ly n , b o to mo je miejs ce – d o d aje cich o . – A p o za ty m p o my ś lałem s o b ie, że b ęd zies z ch ciała zro b ić zd jęcia b ez tłu mu lu d zi, k tó rzy wch o d zą ci w k ad r. Uś miech am s ię d o n ieg o .
– Dzięk u ję. Po ran ek jes t id ealn y . Ws zy s tk o p o k ry wa ś wieża wars twa ś n ieg u , k tó ra tłu mi o d g ło s y mias ta. No ah p o k azu je mi s wo ją s tarą s zk o łę, u lu b io n ą k awiarn ię i s k lep , d o k tó reg o mama zab ierała g o w k ażd ą s o b o tę i g d zie p rzep u s zczał całe k ies zk o n k o we n a k o mik s y i s ło d y cze. Po tem zab iera mn ie d o p o b lis k ieg o p ark u . Op ró cz mężczy zn y , k tó ry s p aceru je z p s em d alek o o d n as , jes teś my tam s ami i n a ś n ieg u o d ciś n ięte s ą ty lk o n as ze ś lad y . No ah s iad a n a jed n ej z h u ś tawek i wb ija wzro k w h o ry zo n t. – Tata zaws ze mi mó wił, że jeś li ro zh u ś tam s ię wy s tarczająco wy s o k o , mo g ę wy ląd o wać w k o s mo s ie – mó wi cich o . – A ja mu wierzy łem! – ś mieje s ię. – Ran y , h u ś tałem s ię z cały ch s ił, u s iłu jąc d o s ięg n ąć k o s mo s u . – Od wraca s ię, żeb y n a mn ie s p o jrzeć. – Dlaczeg o wierzy my ro d zico m we ws zy s tk o , co p o wied zą? Siad am n a h u ś tawce o b o k n ieg o . – Bo ich k o ch amy ? Bo ch cemy im wierzy ć? Kied y b y łam mała, mama mó wiła mi, że k ażd ej n o cy , k ied y zas y p iam, mo je zab awk i o ży wają. Ran o , k ied y s ię b u d ziłam, zag ląd ałam d o n amio tu i ws zy s tk ie b y ły w in n y ch p o zy cjach , n iż je zo s tawiłam. – Do jak ieg o n amio tu ? Śmieję s ię. – Kied y ś miałam w n o g ach łó żk a n amio t z k o có w. Tam n ajb ard ziej lu b iłam s ię b awić. Czu łam s ię w n im b ezp ieczn ie. M o ja mama mu s iała s ię zak rad ać d o ś ro d k a k ażd ej n o cy , żeb y p o p rzes tawiać zab awk i. M y ś lę, że to d o b rze, że ro d zice o p o wiad ają n am tak ie rzeczy . Dzięk i n im ży cie s taje s ię b ard ziej mag iczn e. – M o że i tak . Ale k ied y to , co n am mó wią, s ię n ie s p ełn ia… – u ry wa, a jeg o czo ło p rzecin a zmars zczk a. – Wted y mu s imy s ami zn aleźć co ś mag iczn eg o , w co u wierzy my . No ah s p o g ląd a n a mn ie i u ś miech a s ię. – Tak , to mi s ię p o d o b a. – Przek ręca s ię n a h u ś tawce tak , żeb y b y ć tu ż o b o k mn ie. – Wierzę w cieb ie, Pen n y – mó wi, p atrząc mi w o czy . – J a w cieb ie też. Sied zimy p rzez ch wilę, wp atrzen i w s ieb ie, a p o tem No ah o d p y ch a s ię n a h u ś tawce. – Ch o d ź, s p rawd zimy , jak wy s o k o u d a n am s ię d o lecieć! – k rzy czy . Nie d o s ięg amy k o s mo s u , ale u d aje n am s ię zo b aczy ć d ach d o mu No ah p o d ru g iej s tro n ie p ark u .
Kied y wres zcie wracamy n a ziemię, o b o je mamy ru mień ce i ch ich o czemy z rad o ś ci. No ah p o d b ieg a d o ró wn o ważn i i ws k ak u je n a n ią n o g ami. – J es tem k ró lem zamk u ! – k rzy czy . J es t w ty m mo men cie tak i s zczęś liwy i s ło d k i, że o d razu s ięg am p o ap arat. – M u s zę zro b ić ci zd jęcie! – wo łam. – Wy g ląd as z tak ś mies zn ie. – Hm, n ie ch o d ziło mi o to , żeb y wy g ląd ać ś mies zn ie – mó wi No ah , mars zcząc b rwi. – Nap rawd ę? – p y tam, wcis k ając mig awk ę. – A jak ch ciałeś wy g ląd ać? – Sam n ie wiem. – No ah zes k ak u je n a ziemię. – J ak k to ś zad u man y ? Tajemn iczy ? – Po d ch o d zi b liżej i s taje tu ż p rzed e mn ą. – J ak ch ło p ak , k tó reg o mo g łab y ś ch cieć n a p rzy k ład p o cało wać? Serce zaczy n a mi b ić tak s zy b k o , że czu ję, jak d rżą mi żeb ra. – Och , tak też wy g ląd as z – o d p o wiad am cich o . No ah p atrzy n a mn ie. – Nap rawd ę? – Tak . Śn ieżn a cis za o tu la n as ze ws zy s tk ich s tro n jak ciep ły k o c. A k ied y No ah d elik atn ie o d g arn ia mi wło s y z twarzy i p o ch y la s ię, żeb y mn ie p o cało wać, wy d aje mi s ię, że jes teś my jed y n y mi lu d źmi n a całej p lan ecie. Do p iero p o p o łu d n iu d o s taję wres zcie wiad o mo ś ć o d Ellio ta, ale k ied y ją czy tam, czu ję b o les n e u k łu cie w s ercu .
Wp atru ję s ię w ek ran . To ws zy s tk o ? Żad n y ch wy k rzy k n ik ó w, emo tik o n ó w i cału s ó w? Od razu wiem, że co ś jes t n ie w p o rząd k u . M u s zę d o n ieg o zad zwo n ić. Kied y ws zy s cy o g ląd ają Czarnoksiężnika z krainy Oz, wy my k am s ię d o p o k o ju Belli i wd rap u ję n a mo je łó żk o . Na s zczęś cie ty m razem o d b iera. – Ellio t, co s ię s tało ? – J ak to , co s ię s tało ?
– Twó j SM S b y ł tak i o b o jętn y . – Och , mo że g d y b y ś miała za s o b ą Gwiazd k ę z p iek ła ro d em, też b y ci ws zy s tk o zo b o jętn iało . Bu d zi s ię we mn ie is k ierk a n ad ziei, że jes t zły n a s wo ich ro d zicó w, a n ie n a mn ie. – Dlaczeg o n ie o d d zwo n iłeś ? An i d o mn ie n ie n ap is ałeś ? Zap ad a d łu g ie milczen ie. Tak d łu g ie, że zaczy n am s ię zas tan awiać, czy n as n ie ro złączy ło . – Nie ch ciałem ci p rzes zk ad zać – mó wi w k o ń cu Ellio t cich y m g ło s em. – Przes zk ad zać? W czy m? Ellio t zn ó w milczy . – Po wied ziałaś mi, że to ty lk o wak acy jn y ro man s . Teraz ja n ie wiem, co p o wied zieć. – On … ja… to … jes zcze n ie wiem, co n as łączy . – Na b lo g u n ie miałaś tak ich wątp liwo ś ci. – Niep rawd a. Dlateg o o ty m n ap is ałam, b o n ie jes tem p ewn a, b o n ie wiem, co o ty m my ś leć. – Więc wo lis z p o ro zmawiać o ty m z ty s iącami o b cy ch lu d zi n iż ze mn ą? – Nie, ty lk o … n ie ma cię tu taj. – No tak , n ie ma mn ie. – El, p ro s zę cię. – Słu ch aj, p o g ad amy o ty m, jak wró cis z, o k ej? – Ok ej. To d o zo b aczen ia w p rzy s zły m ty g o d n iu . – Tak . Do zo b aczen ia. Ko ń cząc ro zmo wę, mam łzy w o czach . Dlaczeg o , d laczeg o , d laczeg o zaws ze co ś mu s i b y ć n ie tak ? Dlaczeg o n awet wted y , k ied y d zieje s ię co ś n ies amo witeg o , co ś in n eg o o d razu mu s i s ię zep s u ć? Nig d y wcześ n iej n ie p o k łó ciłam s ię z Ellio tem – n ig d y n ie b y liś my n awet b lis k o k łó tn i. A teraz mam wrażen ie, że g o tracę, i n ie wiem d laczeg o . I wted y p rzy ch o d zi mi d o g ło wy o k ro p n a my ś l. A co , jeś li n ie b ęd zie ch ciał s ię ju ż ze mn ą p rzy jaźn ić, jak wró cę? Będ ę ty s iące mil o d No ah i n ie b ęd ę miała n ajlep s zeg o p rzy jaciela. Zo s tan ę całk iem s ama. Przy tu lam d o s ieb ie p o d u s zk ę i zaczy n am p łak ać. – Nie b ąd ź s mu tn a – n a d źwięk p is k liweg o g ło s ik u p rawie s p ad am z łó żk a ze s trach u . Od wracam s ię i wid zę Ks iężn iczk ę J es ien i p rzy d rab in ce n a k o ń cu łó żk a. Po ch wili wy łan ia s ię zza n iej Bella i wch o d zi n a mo je łó żk o . – Kied y ro b i ci s ię
s mu tn o , p o my ś l o trzech rzeczach , k tó re d ają ci s zczęś cie. Wted y p rzeg o n is z s mu tek – rad zi mi, s ad zając Ks iężn iczk ę J es ien i o b o k s ieb ie. – No ah p o wied ział mi to k ied y ś , jak b y ło mi s mu tn o z p o wo d u mamy i taty . – Świetn y p o my s ł – mó wię, o cierając łzy z twarzy . – No to s p ró b u j – mó wi Bella, wp atru jąc s ię we mn ie. – Słu ch am? – Po wied z, jak ie trzy rzeczy d ają ci s zczęś cie? – Ty – o d p o wiad am o d razu . – Przy to b ie jes tem b ard zo s zczęś liwa. Bella s ię ro zp ro mien ia. – Ok ej, to jed n a rzecz. Co jes zcze? – M ies zk an ie w ty m d o mu . – A trzecia rzecz? – No ah – o d p o wiad am, ru mien iąc s ię. – On też jes t z to b ą s zczęś liwy . – Nap rawd ę? – Pewn ie. Cały zes zły ty d zień b y ł p o n u rak iem, ale o d k ąd cię p o zn ał, zn ó w s ię u ś miech a. – To d o b rze. – M am wielk ą o ch o tę zap y tać, czemu b y ł wcześ n iej p o n u rak iem, ale wy d aje mi s ię, że n ie p o win n am. – J a też jes tem p rzy to b ie s zczęś liwa – wy zn aje mi n ieś miało Bella. – Och , d zięk u ję. – I Ks iężn iczk a J es ien i też, p rawd a, Ks iężn iczk o J es ien i? Bella p o d n o s i lalk ę. – O tak – o d p o wiad a p is k liwy m g ło s ik iem, mach ając lalk ą. – J es tem p rzy n iej b ard zo s zczęś liwa, ch o ciaż n ie n ad ała mi imien ia. Patrzę n a Bellę i wy b u ch am ś miech em. Ws zy s tk o b ęd zie d o b rze. Wy jaś n imy s o b ie ws zy s tk o z Ellio tem, jak ty lk o wró cę d o d o mu , ale teraz mu s zę jak n ajlep iej wy k o rzy s tać czas , k tó ry s p ęd zam z No ah i Bellą, i Ks iężn iczk ą J es ien i.
31 grudnia
Liczą się ludzie, nie miejsca
Kiedyś wybraliśmy się z moją rodziną na wycieczkę do miejscowości o nazwie Cow Roast. Niestety, okazało się, że nie ma tam nic oprócz jednego rzędu domów, pubu (który był zamknięty) i stacji benzynowej. Wtedy mój tata udzielił nam naprawdę fajnej rady. Powiedział, że nie liczy się samo miejsc, liczą się ludzie, z którymi je zwiedzasz. Jeśli są gotowi przeżyć razem przygodę, to wszędzie będziesz się dobrze bawić. My świetnie się bawiliśmy tamtego dnia w Cow Roast – graliśmy w chowanego w pobliskim lesie i poznaliśmy staruszkę, która zaprosiła nas na herbatę i babeczki.
Chociaż Nowy Jork jest jednym z najmniej nudnych miejsc na świecie, to zwiedzanie go z Chłopakiem z Brooklynu było jeszcze bardziej ekscytujące. A najdziwniejsze jest to, że przez cały tydzień, jaki tu spędziłam, nie zobaczyłam ani jednej atrakcji turystycznej. Zamiast tego Chłopak z Brooklynu pokazał mi swoje ulubione miejsca, o których nikt nie wie. Wczoraj pojechaliśmy na plażę w New Jersey i chociaż nikogo tam nie było w zimową pogodę, nasza wyprawa okazała się magiczna. Napisaliśmy swoje imiona na piasku i wypiliśmy gorącą czekoladę z termosów, i zrobiłam świetne zdjęcia deptakowi. A w dodatku wytrzymałam jazdę samochodem tam i z powrotem bez ataku paniki!
Pewnej nocy byliśmy w galerii sztuki, która nazywa się Framed, bo Chłopak z Brooklynu słyszał, że jest tam świetna wystawa fotografii. Jej tematem była nadzieja, a każdy fotograf zinterpretował ją w inny sposób. Na moim ulubionym zdjęciu mała dziewczynka stała z buzią przyklejoną do wystawy sklepu z zabawkami.
Ale najlepsze w tej wystawie było to, że zobaczyłam ją z Chłopakiem z Brooklynu: przyjaźni się z właścicielem galerii, dlatego mogliśmy ją zobaczyć w nocy, kiedy mieliśmy ją tylko dla siebie. (Co okazało się dobre z jeszcze innego powodu: nikt nie zobaczył, jak potknęłam się o jakiś sznur na podłodze. Okazało się, że ten sznur to dzieło sztuki współczesnej zatytułowane Wąż. Według mnie powinni zmienić tytuł na Zagrożenie dla zdrowia i życia).
Więc mój tata na pewno miał rację – najbardziej liczą się ludzie, z którymi zwiedzasz jakieś miejsce. Chłopak z Brooklynu pokazał mi bardziej prywatną i osobistą stronę Nowego Jorku, której sama nigdy bym nie odkryła.
A jak to jest u was? Czy macie takie osoby, z którymi każde miejsce staje się ciekawsze i bardziej ekscytujące? Życzę wam wszystkim świetnego Sylwestra!
Ze świetnymi ludźmi! Girl Online jest teraz offline xxx
Dawn iej lu d zie trak to wali czas jak p rawd ziwą o s o b ę. Nazy wali g o Ojciec Czas . Wed łu g Ellio ta, Ojciec Czas b y ł s tary m mężczy zn ą z d łu g ą s iwą b ro d ą, k tó ry zaws ze n o s ił ze s o b ą k lep s y d rę. J a d o s złam d o wn io s k u , że mu s iał też mieć n ap rawd ę zło ś liwe p o czu cie h u mo ru . Po my ś lcie o ty m. Kied y d zieje s ię co ś s tras zn eg o – s ied zicie n a eg zamin ie z alg eb ry alb o d en ty s ta b o ru je wam ząb , alb o p rzewracacie s ię n a s cen ie i p o k azu jecie całej wid o wn i b ielizn ę – czas tak s ię wlecze, że k ażd a s ek u n d a wy d aje s ię trwać g o d zin ę. Za to k ied y d zieje s ię co ś n ap rawd ę ws p an iałeg o – n a p rzy k ład p ierws zy raz s ię zak o ch u jecie – czas mija tak s zy b k o , że zan im zd ąży cie s ię zo rien to wać, u p ły wa cały ty d zień . J es t s y lwes tro wy p o ran ek . J u tro wy jeżd żamy . J u tro wy jeżd żamy , a ja ro zs taję s ię z ch ło p ak iem, w k tó ry m ch y b a s ię zak o ch ałam. Od Bo żeg o Naro d zen ia mo ja lis ta d o wo d ó w n a to , że No ah jes t mo ją b ratn ią d u s zą, ciąg le s ię wy d łu żała. Nie p is ałam ju ż o ty m n a b lo g u – n ie ch ciałam ry zy k o wać, że zn ó w zd en erwu ję Ellio ta. Ale n a liś cie w mo jej g ło wie zn alazły s ię tak ie p u n k ty jak : • o b o je lu b imy k s iążk i z zas k ak u jący m zak o ń czen iem • zab iera mn ie d o wy jątk o wy ch miejs c, d o k tó ry ch s ama n ig d y b y m n ie trafiła • wiem d o k ład n ie, d o k ąd b y m g o zab rała, g d y b y p rzy jech ał k ied y ś d o Brig h to n • p o d o b ają mu s ię mo je zd jęcia i u waża, że mo g łab y m mieć wy s tawę w g alerii • k ied y to mó wi, czu ję s ię u talen to wan a, p ewn a s ieb ie i s iln a • też n ie zn o s i ro b ić s o b ie s elfie • o b o je u wielb iamy ch ru p iące mas ło o rzech o we • p rzez n ieg o mó wię tak ie rzeczy jak : „o b o je u wielb iamy ch ru p iące mas ło o rzech o we”! A ju tro b ęd ę mu s iała s ię z n im p o żeg n ać, p rzelecieć n a d ru g ą s tro n ę o cean u i wró cić d o mo ich s ztu czn y ch zn ajo my ch , z k tó ry mi tak n ap rawd ę s ię n ie lu b ię, i mo jeg o n ajlep s zeg o p rzy jaciela, k tó ry p rawie s ię d o mn ie n ie o d zy wa. Leżę n a łó żk u i wp atru ję s ię w s u fit, czu jąc, jak p rzep ełn ia mn ie s mu tek .
Kied y n ie mo g ę g o ju ż d łu żej zn ieś ć, ws taję i s ch o d zę n a d ó ł. Przech o d ząc p rzez p rzed p o k ó j, s ły s zę g ło s Sad ie Lee, d o b ieg ający z k u ch n i. – Nie u ważas z, że p o win ien eś jej p o wied zieć? – Nie! – o d p o wiad a No ah tak zd ecy d o wan ie, że s taję jak wry ta. – Nie ch cę ws zy s tk ieg o zep s u ć. J es t tak fajn ie… – Dzień d o b ry , Pen n y ! – wzd ry g am s ię n a d źwięk g ło s u taty , k tó ry wita s ię ze mn ą ze s zczy tu s ch o d ó w. No n ie! Sły s zę, jak k rzes ło w k u ch n i s ię o d s u wa, a ch wilę p ó źn iej w wejś ciu p o jawia s ię No ah . – Cześ ć, Pen n y . Cześ ć, Ro b . Ch cecie n aleś n ik i? – A czy p ap ież jes t k ato lik iem? – o d p o wiad a tata, zb ieg ając n a d ó ł. Zmu s zam s ię, żeb y u ś miech n ąć s ię d o No ah , ale id ąc za n im d o k u ch n i, n ie mo g ę p rzes tać my ś leć o ty m, co p o d s łu ch ałam. O czy m o n i mó wili? Czy to o mn ie ws p o mn iała Sad ie Lee? A jeś li tak , to co jej zd an iem p o win ien p o wied zieć mi No ah ? To p y tan ie męczy mn ie cały d zień , p rzez co jes zcze b ard ziej s ię d en erwu ję ju trzejs zy m wy jazd em. Zab ierając s ię za s tras zliwy p ro ces p ak o wan ia mo jej walizk i, zaczy n am s zu k ać w p amięci jak ich ś ws k azó wek , że No ah mo że co ś p rzed e mn ą u k ry wać. Przez cały czas , jak i s p ęd ziłam w jeg o d o mu , n ie p o zn ałam żad n eg o z jeg o p rzy jació ł. Wy d aje mi s ię też, że n ik t s ię z n im n ie k o n tak to wał, ale z d ru g iej s tro n y , u rząd ził s o b ie p rzecież o d wy k o d k o mó rk i. I n ad al n ie jes tem d o k o ń ca p ewn a, co ro b i p rzez ten ro k , k ied y n ie s tu d iu je. Ws p o min ał co ś o p racy n a p ó ł etatu w jak imś s k lep ie w cen tru m, ale mó wił o ty m w czas ie p rzes zły m. Siad am z wes tch n ien iem n a mo jej walizce. Zn ó w to s amo : s zu k am p ro b lemó w, zamias t s k u p iać s ię n a d o b ry ch rzeczach . No ah zab rał mn ie d o g alerii s ztu k i. Tam p rzed s tawił mn ie s wo im p rzy jacio ło m. Nie zro b iłb y teg o , g d y b y miał co ś d o u k ry cia. Przecież n ie wiem n awet, czy Sad ie Lee mó wiła o mn ie. Fak ty s ą tak ie, że zo s tało mi jes zcze ty lk o k ilk a g o d zin w No wy m J o rk u . Nie mo g ę ich zep s u ć s wo imi g łu p imi o b awami. Po p o łu d n iu s iad amy ws zy s cy p rzy k u ch en n y m s to le, żeb y zag rać w M o n o p o ly – ws zy s cy o p ró cz Belli, k tó ra b awi s ię lalk ami p o d s to łem. – Cies zy s z s ię n a Sy lwes tra n a Times Sq u are, Pen ? – p y ta tata, wręczając ws zy s tk im p ien iąd ze. Kied y g ramy w M o n o p o ly , tata zaws ze jes t b an k ierem. I zaws ze wy g ry wa. By ć mo że te d wa fak ty mają ze s o b ą jak iś związek . – Tak – o d p o wiad am, ch o ciaż tak n ap rawd ę wcale s ię n a to n ie cies zę. Id ziemy n a Times Sq u are, żeb y p o witać tam No wy Ro k , ale g d y ty lk o zeg ar wy b ije p ó łn o c, s k o ń czy s ię ro k , w k tó ry m p o zn ałam No ah , a zaczn ie ten , w k tó ry m mu s zę s ię z n im ro zs tać. Zb iera mi s ię n a p łacz, więc s k u p iam s ię n a s p rawd zan iu ,
czy m amery k ań s k a p lan s za d o g ry ró żn i s ię o d b ry ty js k iej. Ale tru d n o ek s cy to wać s ię fak tem, że n azwy s ą in n e, k ied y s erce p ęk a mi z żalu . No ah b ierze mn ie za ręk ę p o d s to łem. Patrzę n a n ieg o i u ś miech am s ię. – Ws zy s tk o o k ej? – p y ta b ezg ło ś n ie. Kiwam g ło wą. – Do b rze wid zę, że trzy macie s ię za ręce – wo ła s p o d s to łu ś p iewn y m g ło s em Bella. Zerk amy n a s ieb ie z No ah i wy b u ch amy ś miech em. – Wies z co , tak s o b ie my ś lałem… – mó wi No ah d o Sad ie Lee. – M o że p ó jd zies z ze ws zy s tk imi n a Times Sq u are, a ja zao p iek u ję s ię Bellą. – Nik t n ie mu s i s ię mn ą o p iek o wać! – k rzy czy Bella. – J es tem ju ż d u ża! – W p o rząd k u , zo s tan ę z d u żą Bellą, k tó rą n ik t n ie mu s i s ię o p iek o wać – p o p rawia s ię No ah . – Zas łu g u jes z n a s y lwes tro we wy jś cie, b ab ciu . Sad ie Lee wp atru je s ię w n ieg o zd u mio n a. I ja też. Dlaczeg o p ro p o n u je, że zo s tan ie w d o mu , s k o ro to n as za o s tatn ia n o c razem? – A co z Pen n y ? – p y ta Sad ie Lee. M am o ch o tę k rzy k n ąć: „No właś n ie, a co ze mn ą!?”. – Po my ś lałem s o b ie, że mo że Pen n y ch ciałab y mi p o mó c zao p iek o wać s ię Bellą? – No ah s p o g ląd a n a mn ie z n ad zieją. Uś miech am s ię z u lg ą. Wo lę s p ęd zić o s tatn ią n o c z No ah w d o mu n iż s tać w tłu mie lu d zi n a Times Sq u are. – M n ą s ię n ie trzeb a o p iek o wać! – wo ła zn o wu Bella. – Ok ej, p o mó c mi n ie o p iek o wać s ię Bellą – p ro s tu je No ah . – Ale czy Pen n y zrezy g n u je z Sy lwes tra n a Times Sq u are? – p y ta Sad ie Lee, p atrząc n a mn ie. – Nie ma p ro b lemu – zap ewn iam. – Tak n ap rawd ę wo lę tu zo s tać. – Tak ? – Tata s p o g ląd a n a mn ie i u n o s i b rwi. M o d lę s ię o cu d d o Bo g a Naiwn y ch Ro d zicó w. – M artwis z s ię ty m tłu mem lu d zi? – p y ta mama, p atrząc n a mn ie z n iep o k o jem. Ws trzy mu ję o d d ech . Nie mo g ę u wierzy ć, że mo ja mo d litwa zo s tała wy s łu ch an a. – Tak – o d p o wiad am i teo rety czn ie wcale n ie k łamię. Nap rawd ę n ie lu b ię tłu mó w. – M o że lep iej, żeb y ś my ws zy s cy zo s tali d ziś w d o mu – p ro p o n u je mama. – M u s imy ju tro wcześ n ie ws tać, żeb y zd ąży ć n a s amo lo t. – Nie! – wy ry wa mi s ię tro ch ę za g ło ś n o . M ilczę p rzez ch wilę, żeb y s ię u s p o k o ić.
Nie ch cę s ię p rzed n ią zd rad zić. – Czu łab y m s ię o k ro p n ie, g d y b y ś cie zo s tali z mo jeg o p o wo d u , a p o za ty m n ie mu s icie mi ws p ó łczu ć. Nap rawd ę wo lę zao p iek o wać s ię Bellą. Bella wy łan ia s ię s p o d s to łu z ro zg n iewan ą min ą. – Nie trzeb a s ię mn ą o p iek o wać! – o ś wiad cza z ręk ami n a b io d rach . Pars k am ś miech em i wciąg am ją n a k o lan a. – Wiem. Przep ras zam. – Bella p rzy tu la s ię d o mn ie, a ja o taczam ją ramio n ami. – Będ ę za to b ą b ard zo tęs k n ić, Pen n y – mó wi. – J a za to b ą też – o d p o wiad am z u d awan y m amery k ań s k im ak cen tem. Ws zy s cy wy b u ch ają ś miech em, a tata k iwa g ło wą. – No d o b rze, s k o ro jes teś p ewn a, że tak wo lis z – mó wi. Patrzę n a n ieg o z u ś miech em. – Tak , jes tem p ewn a. – Ch y b a n iczeg o w mo im ży ciu n ie b y łam b ard ziej p ewn a. Kied y mama, tata, Sad ie Lee i jej p rzy jació łk a Betty wy ru s zają n a Times Sq u are, No ah p y ta Bellę, co ch ciałab y teraz ro b ić. Przech y la g łó wk ę w b o k , zas tan awiając s ię n ad ty m p rzez ch wilę, a p o tem o d p o wiad a: – M o żemy p o b awić s ię w k s iężn iczk i? – No n ieźle – ś mieje s ię No ah . – A k im ja mam b y ć? Ks iężn iczk ą No ah ? Bella k ręci g ło wą. – Nie, g łu p tas ie. Ty jes teś Ks ięciem Ro ck a. – Do b ra ro la – d o d aję. – Ok ej – zg ad za s ię No ah , ch o ciaż n ie wy g ląd a n a zad o wo lo n eg o . – A Pen n y b ęd zie Ks iężn iczk ą J es ien i, a ja b ęd ę Ks iężn iczk ą Bellą Trzecią. No ah zerk a n a mn ie i u n o s i b rwi. – A co s ię s tało z Bellą Pierws zą i Bellą Dru g ą? – Zab iła je ś win ia z k o s mo s u . Przy g ry zam d o ln ą warg ę, żeb y n ie wy b u ch n ąć ś miech em. – To id ź p o s wo ją g itarę – mó wi Bella d o No ah . Nag le u ś wiad amiam s o b ie, że o d n as zeg o p ierws zeg o s p o tk an ia n ie wid ziałam, jak g ra n a g itarze. – A ty , Pen n y , mu s is z s ię u b rać jak k s iężn iczk a. – Ch y b a n ie mam żad n y ch u b rań d la k s iężn iczk i.
– A tamta s u k ien k a? – p y ta No ah . – Ta, k tó rą miałaś n a wes elu . – A, n o tak . Bieg n ę n a g ó rę d o p o k o ju ro d zicó w i zn ajd u ję ją w b ag ażu mamy . Ty m razem n ie zak ład am b u tó w an i o p as k i n a wło s y . J es tem b o s o i p o zwalam, żeb y wło s y o p ad ły mi lu źn o n a ramio n a. Kied y wracam d o s alo n u , No ah s ied zi n a b rzeg u k an ap y , s tro jąc p ięk n ą czarn ą g itarę z p erło wą p o d s tru n n icą. – Ok ej, n ad al wy g ląd as z zjawis k o wo – mó wi n a mó j wid o k . – Och , d zięk u ję, Ks iążę Ro ck a. – Nie ma za co , Ks iężn iczk o J es ien i. Bella, k tó ra p rzeb rała s ię w p rześ liczn ą fio leto wą s u k ien k ę z atłas u , p atrzy n a mn ie i k las zcze w d ło n ie. – Ale b ęd zie fajn ie! – Od wraca s ię d o No ah . – Zag raj jej tamtą p io s en k ę. – Któ rą p io s en k ę? – No tamtą – mó wi Bella, rzu cając mu zn aczące s p o jrzen ie. – Przecież wies z, p io s en k ę, k tó rą o n iej n ap is ałeś . No ah ro b i s ię czerwo n y . – O n ie, n ie mo g ę, n ie jes t jes zcze s k o ń czo n a. M o że zag ram p io s en k ę z Krainy lodu? Bella wid ziała Krainę lodu jak ieś s ied emd zies iąt milio n ó w razy – wy jaś n ia mi z u ś miech em. Bella zn ó w k las zcze w d ło n ie. – Tak ! Zaś p iewaj Mam tę moc. Pro s zę! No ah g ra k ilk a ak o rd ó w, a p o tem zaczy n a ś p iewać. Bella tań czy p o p o k o ju ze s wo im mis iem. – Ko ch am tę p io s en k ę! – wo ła d o mn ie, zd y s zan a. A s łu ch ając, jak No ah ją ś p iewa, ja też s ię w n iej zak o ch u ję. J eg o g ło s jes t n ap rawd ę p ięk n y , d elik atn y i s ch ry p n ięty . Tak i g ło s n ap rawd ę zwraca u wag ę. Zerk am n a n ieg o i wid zę, że ś p iewając, b aczn ie s ię we mn ie wp atru je. M o że ś p iewa ją d o mn ie? M o że n ap rawd ę wierzy w te s ło wa? Kied y d o ch o d zi d o wers u o ty m, że d awn y s trach zn ik a n a zaws ze, p atrzy p ro s to n a mn ie i czu ję, jak wzd łu ż p lecó w p rzeb ieg a mi d res zcz. – Zatań cz ze mn ą – p ro s i Bella, ś ciąg ając mn ie z k an ap y . Bio rę ją za ręce i zaczy n amy wiro wać, co raz s zy b ciej i s zy b ciej. M am wrażen ie, że g ło s No ah n ies ie n as ze s o b ą i czu ję s ię s iln a, n iep o k o n an a, n ieu s tras zo n a i wo ln a.
Czu ję, że jes tem w n im zak o ch an a p o u s zy .
Po d wó ch g o d zin ach ś p iewan ia, tań czen ia i o d g ry wan ia s k o mp lik o wan y ch s cen ariu s zy , w k tó ry ch p ięk n e k s iężn iczk i i Ks iążę Ro ck a mu s ieli s tawiać czo ła in wazji ś wiń z k o s mo s u , Bella led wo trzy ma s ię n a n o g ach ze zmęczen ia. – Kto ś tu ch y b a p o win ien p ó jś ć s p ać – mó wi No ah , o d k ład ając g itarę. – Nie! – wo ła Bella, ale b ez więk s zeg o p rzek o n an ia, b o k ład zie mi g ło wę n a k o lan ach . – Wies z co , mo że Pen n y p rzeczy ta ci b ajk ę n a d o b ran o c, a ja tu tro ch ę p o s p rzątam. – Do b ra! – Bella o d razu p o d ry wa s ię n a n o g i. No ah p atrzy n a mn ie z u ś miech em. – Nie s p ies z s ię – mó wi. – M u s zę tu p rzy g o to wać k ilk a rzeczy . Bio rę Bellę n a ręce. – Id ziemy , Ks iężn iczk o Bello Trzecia. Kied y Bella leży ju ż w łó żk u , k ład ę Ks iężn iczk ę J es ien i n a p o d u s zce o b o k n iej. – Smu tn o mi b ęd zie, jak wy jed zies z – mó wi Bella zmęczo n y m g ło s ik iem. – M n ie też b ęd zie b ard zo s mu tn o – o d p o wiad am, g ład ząc ją p o wło s ach . – Tak s o b ie my ś lę, mo że Ks iężn iczk a J es ien i p o win n a zo s tać z to b ą? Bella o twiera s zero k o o czy . – Nap rawd ę? Uś miech am s ię. – Tak . M y ś lę, że tu b ęd zie s zczęś liws za. – Ch y b a tak . A zaws ze, jak b ęd zie mi s mu tn o , że cię n ie ma, b ęd ę mo g ła p o b awić s ię Ks iężn iczk ą J es ien i. – No właś n ie. – Ws u wam lalk ę p o d k o łd rę o b o k Belli i zaczy n am jej o p o wiad ać b ajk ę o k s ięciu Williamie i k s iężn ej Kate, k tó rzy mu s ieli u rato wać k ró lo wą p rzed in wazją ś wiń z k o s mo s u . W k o ń cu zas y p ia. Cału ję ją w czo ło i ju ż mam wy jś ć z p o k o ju , k ied y wch o d zi d o n as No ah .
– Do b ra ro b o ta – s zep cze, wid ząc, że zas n ęła. – Dam jej ty lk o b u ziak a n a d o b ran o c. Zo b aczy my s ię w p iwn icy . Kiwam g ło wą, czu jąc, jak o d s tó p d o g łó w p rzes zy wa mn ie d ziwn e u czu cie, p o d ek s cy to wan ie p o mies zan e ze s trach em. No ah i ja wres zcie b ęd ziemy s ami. Kied y s ch o d zę d o p iwn icy , wid zę, że n a d ru g im k o ń cu p o k o ju mig o cą jak ieś ś wiatełk a. Najp ierw my ś lę, że to lamp k i n a ch o in ce, ale k s ztałt s ię n ie zg ad za. M ijam k an ap y i o rien tu ję s ię, że ś wiatełk a s ą zawies zo n e n a s to le b ilard o wy m. Ty le że n ie wy g ląd a o n ju ż jak s tó ł b ilard o wy , b o jes t zarzu co n y k o cami i o win ięty s zn u rami lamp ek . Sły s zę n a s ch o d ach k ro k i No ah . – Zb u d o wałem ci n amio t – wy jaś n ia. – Pamiętam, jak mó wiłaś , że w d zieciń s twie to b y ło two je u lu b io n e miejs ce, w k tó ry m czu łaś s ię b ezp ieczn ie, więc … – u ry wa z zaws ty d zo n ą min ą. Nag le d o o czu n ap ły wają mi łzy . – Czy to b y ł g łu p i p o my s ł? – p y ta No ah , zag ląd ając mi w twarz. – No n ie, p rzecież ty p łaczes z. Ok ej, to b y ł g łu p i p o my s ł. Przep ras zam. Prze… – Nie – p rzery wam mu . – To jed n a z n ajmils zy ch rzeczy , jak ie k to k o lwiek d la mn ie zro b ił. No ah u ś miech a s ię d o mn ie. – Nap rawd ę? – Tak . – Patrzę n a n ieg o . – Dzięk u ję, że mn ie s łu ch as z. Że p amiętas z, co ci o p o wiad am. No ah mars zczy b rwi. – Czemu miałb y m n ie p amiętać? – Łap ie mn ie za ręk ę. – Po czek aj, aż zo b aczy s z, co jes t w ś ro d k u . Zaczy n am s ię ś miać i p o d ch o d zę za n im d o n amio tu . Do jed n eg o z k o có w p rzy p iął k artk ę z n ap is em
No ah o d ch y la k o c i p o k azu je, k tó ręd y mam wejś ć. Przy k u cam i wczo łg u ję s ię n a k o lan ach d o ś ro d k a. Po d ło g a jes t zarzu co n a k o lo ro wy mi p o d u s zk ami, a b rzeg i
n amio tu o ś wietla s zn u r lamp ek , k tó re n a zmian ę zap alają s ię i g as n ą. W jed n y m ro g u leży taca z b ab eczk ami Sad ie Lee, a w d ru g im s to i d zb an ek lemo n iad y i d wie s zk lan k i. – Świetn y n amio t – mó wię, k ied y No ah wczo łg u je s ię za mn ą d o ś ro d k a. – Na p ewn o ci s ię p o d o b a? – Patrzy n a mn ie u ważn ie, jak b y ch ciał s p rawd zić, czy mó wię mu p rawd ę. – Tak ! J es t d u żo lep s zy n iż mo je n amio ty z d zieciń s twa. Po p ierws ze, n ie b y ło w n ich lamp ek . No ah u ś miech a s ię. – An i… – u ry wam, zaws ty d zo n a. – An i czeg o ? Patrzy mi w o czy . J es teś my tak b lis k o s ieb ie, że czu ję n a twarzy jeg o o d d ech . – An i p rzy s to jn eg o k s ięcia. – Sp u s zczam wzro k . – Pen n y ? Zag ląd am mu zn ó w w o czy . M a b ard zo p o ważn ą min ę. – Tak ? – Nap rawd ę cię lu b ię. – J a też cię n ap rawd ę lu b ię. – Ale ja cię NAPRAWDĘ lu b ię. Lu b ię cię tak b ard zo , że mo że n awet cię… Patrzę n a No ah , marząc, żeb y d o k o ń czy ł to zd an ie. – … k o ch am – s zep cze. Kiwam g ło wą, b io rąc g o za ręk ę. – J a też lu b ię cię tak b ard zo , że mo że n awet cię k o ch am. No ah zaczy n a s ię ś miać. – W filmach b rzmi to jak o ś lep iej. J a też s ię ś mieję. – To p rawd a. Ale n ie ws zy s tk o mu s i b rzmieć jak w filmach . A p o tem No ah o b ejmu je mn ie i p rzy ciąg a d o s ieb ie. – Tak mi s mu tn o , że wy jeżd żas z – s zep cze mi d o u ch a. – M n ie też. – Wtu lam s ię w n ieg o i o p ieram mu g ło wę n a ramien iu . – Ale to n ie k o n iec, wies z? Od s u wam s ię, żeb y n a n ieg o s p o jrzeć. Po targ an e wło s y wiją mu s ię wo k ó ł twarzy i mu s zę s ię p o ws trzy mać, żeb y ich n ie d o tk n ąć.
– Wy my ś lę jak iś s p o s ó b , żeb y o d wied zić cię w Wielk iej Bry tan ii, a ty mo żes z tu p rzy jeżd żać, k ied y ty lk o ch ces z. A wcześ n iej b ęd ziemy ro zmawiać w s ieci. Dla cieb ie jes tem n awet g o to wy p rzerwać mó j o d wy k o d in tern etu – mó wi z u ś miech em. – J es tem zas zczy co n a – zap ewn iam. – I s łu s zn ie – o d p o wiad a. A p o tem zaczy n a mn ie cało wać. Czu ję p o cału n k i leciu tk ie jak mu ś n ięcie s k rzy d eł mo ty la z b o k u s zy i, a p o tem n a twarzy : n a p o wiek ach , n a czu b k u n o s a, aż wres zcie n as ze u s ta s p o ty k ają s ię ze s o b ą, a n as z p o cału n ek jes t tak i n amiętn y i p ełen zn aczen ia, że n ie ch cę, żeb y s ię k ied y k o lwiek s k o ń czy ł. Nag le co ś zaczy n a p is zczeć. Wy p lątu ję s ię z o b jęć No ah i p atrzę n a n ieg o p rzerażo n a. – Co to ? – Przep ras zam, to mó j zeg arek . Nas tawiłem b u d zik n a p ó łn o c, żeb y ś my n ie p rzeg ap ili No weg o Ro k u . – No ah p rzy ciąg a mn ie zn ó w d o s ieb ie. – Szczęś liweg o No weg o Ro k u , Pen n y – mó wi. – Szczęś liweg o No weg o Ro k u , No ah – o d p o wiad am z n ad zieją, że tak i właś n ie b ęd zie. No ah d elik atn ie p rzech y la mn ie, aż leży my o b o k s ieb ie n a p o d u s zk ach , a k ied y p rzy tu la mn ie d o s ieb ie, zaczy n am b łag ać w d u ch u Ojca Czas , żeb y zlito wał s ię n ad n ami i zatrzy mał ws zy s tk ie zeg ary n a ś wiecie, b o wted y n as ze p o cału n k i b ęd ą mo g ły trwać b ez k o ń ca.
J ed n o jes t p ewn e. Nien awid zę Ojca Czas u . Nien awid zę g o b ard ziej n iż ag res y wn y ch d zieciak ó w w s zk o le, eg zamin ó w i p ik lo wan ej ceb u li. W k o ń cu mieliś my z No ah ty lk o g o d zin ę d la s ieb ie, zan im ws zy s cy wró cili d o d o mu . Go d zin ę, k tó ra u p ły n ęła tak s zy b k o jak n an o s ek u n d a. Kied y zamy k am o czy i p rzy p o min am s o b ie, co s ię s tało , s k ó ra zaczy n a mn ie mro wić w miejs cach , k tó ry ch d o ty k ał No ah , i czu ję s ię tak , jak b y ś my zn ó w b y li razem. M o że n ie u d ało mi s ię zatrzy mać czas u , ale p rzy n ajmn iej p o trafię s ię w n im co fn ąć d o n amio tu . Ro b ię to teraz, czek ając w p rzed p o k o ju , aż ro d zice zn io s ą s wo je b ag aże. Sied zę n a walizce z zamk n ięty mi o czami, p rzy p o min ając s o b ie, jak No ah g ład ził mn ie p o wło s ach i p lecach . – Dam ci p en s a za two je my ś li. Otwieram o czy i wid zę, że No ah p atrzy n a mn ie z d ru g ieg o k o ń ca p rzed p o k o ju . – M y ś lałam o n amio cie – p rzy zn aję, ru mien iąc s ię. – J a też. Nie mo g ę p rzes tać o n im my ś leć. – No ah p o d ch o d zi b liżej i b ierze mn ie za ręce. – M o że zejd ź n a d ó ł i s ię w n im s ch o waj? Po wiem two im ro d zico m, że p o rwały cię ś win ie z k o s mo s u i mu s zą wró cić b ez cieb ie. Uś miech am s ię s mu tn o . – Nies tety , n ie mo g ę. Ob ejmu je mn ie, a ja k ład ę mu g ło wę n a ramien iu . Pas u je tam id ealn ie. Bo my też id ealn ie d o s ieb ie p as u jemy . To tak ie n ies p rawied liwe. – Ws zy s tk o b ęd zie d o b rze – s zep cze mi d o u ch a. – Ws zy s tk o b ęd zie d o b rze. Ale ja n ie jes tem p ewn a. Przecież mies zk amy tak d alek o o d s ieb ie. Przez całą d ro g ę n a lo tn is k o mam wrażen ie, jak b y ro s ła mi w g ard le jak aś g u la. Ro d zice jad ą s amo ch o d em Sad ie Lee z Bellą, a ja jes tem w p ik ap ie z No ah . No ah n ie mu s i mn ie n awet u p rzed zać o s wo ich man ewrach – jes tem tak s p araliżo wan a s mu tk iem, że n ie mam s iły n a atak p an ik i. Kied y p o d jeżd żamy n a p ark in g p rzy lo tn is k u , No ah o d wraca s ię d o mn ie. – Słu ch aj, Pen n y , n ie wejd ę z wami d o termin ala, o k ej? Pu b liczn e p o żeg n an ia n ie
s ą mo ją n ajmo cn iejs zą s tro n ą. Wo lę p o wied zieć ci to , co mam d o p o wied zen ia, tu taj, k ied y jes teś my ty lk o we d wo je. Czu ję lek k ie u k łu cie ro zczaro wan ia. No ah s ięg a d o wewn ętrzn ej k ies zen i k u rtk i i wy ciąg a z n iej n ieo p is an ą p ły tę k o mp ak to wą. – M am co ś d la cieb ie. Co ś , co zro b iłem właś n ie d la cieb ie. Bio rę p ły tę i p atrzę n a n ieg o z n ad zieją. – Czy to … czy to ta p io s en k a, o k tó rej mó wiła Bella? Po liczk i No ah ro b ią s ię czerwo n e. – M o że… – ś mieje s ię. – Ok ej, tak , to o n a. Nag rałem ją n a k o mp u terze, więc jak o ś ć n ie jes t n ajlep s za, ale ch cę, żeb y ś ją miała. Ch cę, żeb y ś wied ziała, co czu ję. Patrzę n a o d twarzacz w jeg o s amo ch o d zie. – M o g ę ją teraz włączy ć? No ah ś mieje s ię i k ręci g ło wą. – O n ie! – wcis k a mi p ły tę d o rąk . – Po s łu ch aj jej, jak wró cis z d o d o mu . Dzięk i temu o d razu p o p o wro cie d o s tan ies z o d e mn ie wiad o mo ś ć. Zaczy n am czu ć s ię tro s zk ę lep iej. Bio rę No ah za ręk ę. – Dzięk u ję. Ojej, ale ja n ie mam n ic d la cieb ie. – I tak d ałaś mi b ard zo d u żo – ś cis k a mo ją d ło ń . – Nawet n ie wies z ile. Wies z, zan im cię p o zn ałem, b y ło mi b ard zo … Ury wa, b o Sad ie Lee p ark u je n a miejs cu o b o k n as . – Nieważn e – k o ń czy , wzd y ch ając. Kład zie mi d ło ń n a p o liczk u . – Pen n y , lu b ię cię tak b ard zo , że mo że n awet cię k o ch am. – J a też lu b ię cię tak b ard zo , że mo że n awet cię k o ch am. – Czu ję, jak mo je s erce wy p ełn ia n ad zieja. Przecież miło ś ć p o trafi p o k o n ać k ażd ą p rzes zk o d ę, p rawd a? A s k o ro p o trafi p o k o n ać k ażd ą p rzes zk o d ę, to p o k o n a też Ocean Atlan ty ck i. Sły s zę, jak o twierają s ię d rzwi s amo ch o d u Sad ie Lee. M amy co raz mn iej czas u . No ah p rzy ciąg a mn ie d o s ieb ie i zaczy n amy s ię cało wać. – M ó wiłam wam, że s ię k o ch ają – mó wi g ło ś n o Bella, s tając tu ż o b o k p ik ap a. Przez cały lo t p o wro tn y trzy mam s ię tej o s tatn iej ro zmo wy z No ah jak emo cjo n aln ej tratwy ratu n k o wej. Za k ażd y m razem, k ied y ro b i mi s ię s mu tn o alb o o g arn ia mn ie n iep o k ó j, p rzy p o min am s o b ie, ile s ię wy d arzy ło , o d k ąd wy jech ałam z Wielk iej Bry tan ii. Czu ję s ię jak zu p ełn ie in n a o s o b a. Ale ty m razem n ie mu s zę u d awać, że
jes tem k imś in n y m – n ie p o trzeb u ję alter eg o , k tó re b ęd zie s u p erb o h aterem. Ty m razem d o b rze mi z ty m, jak a jes tem n ap rawd ę. Kied y wp ad amy w tu rb u len cje, zaczy n am p rzy p o min ać s o b ie w my ś lach ws zy s tk o , co u d ało mi s ię o s iąg n ąć o d wy jazd u : n au czy łam s ię tro ch ę p an o wać n ad s wo imi atak ami p an ik i, b y łam p ó ło ficjaln y m fo to g rafem n a amery k ań s k im wes elu , ch o d ziłam p o s k lep ach z p ły tami n a Bro o k ly n ie, s p ęd ziłam p ierws ze Bo że Naro d zen ie w Stan ach Zjed n o czo n y ch , zak o ch ałam s ię. ZAKOCHAŁAM SIĘ! I ch o ciaż p atrzę, jak ik o n k a s amo lo tu n a ek ran ie p rzed e mn ą p o wo li o d d ala s ię co raz b ard ziej o d Amery k i, czy li o d No ah , mimo ws zy s tk o czu ję s ię d o b rze. Z jak ieg o ś p o wo d u jes tem p ewn a, że s o b ie p o rad zimy . Kied y ląd u jemy , u lg a, że u d ało n am s ię b ezp ieczn ie d o lecieć, jes zcze wzmag a mo ją n o wą p ewn o ś ć s ieb ie i ch o ciaż jes tem wy k o ń czo n a, czu ję s ię zd etermin o wan a jak n ig d y wcześ n iej. Wy jaś n ię ws zy s tk o z Ellio tem. Będ ę o s zczęd zać p ien iąd ze, k tó re zaro b ię w „Na d o b re i n a złe”, żeb y mieć n a lo t d o No weg o J o rk u . Nie b ęd ę s ię p rzejmo wać ty m g łu p im filmem i n ie b ęd ę s ię p rzejmo wać M eg an an i Olliem. Zo s tawiam s wo je p o p rzed n ie ży cie za s o b ą, zrzu cam s tarą s k ó rę tak jak wąż. Wy o b rażam s o b ie, jak d ry fu je g d zieś n a ś ro d k u Ocean u Atlan ty ck ieg o . Do cieramy d o d o mu tu ż p o p ó łn o cy . Ws zy s tk o wy g ląd a in aczej. Ob co . Dek o racje ś wiąteczn e wy d ają s ię s mętn e i p o n u re, a w d o mu p an u je s tras zn y ziąb . Ro d zice n as tawiają h erb atę, a ja id ę p ro s to d o s wo jej s y p ialn i. M u s zę p o s łu ch ać p ły ty o d No ah . Rzu cam s ię n a łó żk o i w tej s amej ch wili ro zleg a s ię p u k an ie w ś cian ę. Ellio t! Ws trzy mu ję o d d ech , ws łu ch u jąc s ię w jeg o wiad o mo ś ć, żeb y o d cy fro wać jej zn aczen ie. Sześ ć s tu k n ięć, p rzerwa, trzy s tu k n ięcia. „Ko ch am cię”. Zalewa mn ie p o czu cie u lg i. Nie p is aliś my d o s ieb ie o d Bo żeg o Naro d zen ia. Nig d y n ie mieliś my tak iej p rzerwy w k o n tak tach . Zan im mam czas o d p o wied zieć, p u k a co ś jes zcze. „M o g ę p rzy jś ć?” Szy b k o wy s y łam mu wiad o mo ś ć n as zy m k o d em: „J as n e, p rzy ch o d ź o d razu ”. Pły tę mo g ę p rzes łu ch ać p ó źn iej. Najp ierw mu s zę p o g o d zić s ię z Ellio tem. Trzas k ają d rzwi jeg o d o mu , a ja k ład ę s ię z p o wro tem n a łó żk u i wb ijam wzro k w s u fit. Sły s zę, jak tata wp u s zcza Ellio ta, a p o tem cich y s zmer ich g ło s ó w i k ro k i Ellio ta n a s ch o d ach . M o je ży cie wraca d o s wo jeg o s tareg o ry tmu . Liczę s ek u n d y d o ch wili, k ied y d rzwi s ię o two rzą. J ed n a, d wie, trzy , cztery … – Pen n y ! – zd y s zan y Ellio t wp ad a d o p o k o ju . – Przep ras zam. Tak za to b ą tęs k n iłem. Ws zy s tk o w p o rząd k u ? Z to b ą… i z n ami? Siad am i u ś miech am s ię d o n ieg o .
– No p ewn ie. – Och , d zięk i Bo g u ! – Ellio t s iad a w n o g ach mo jeg o łó żk a. – Przep ras zam, że b y łem wted y tak i o k ro p n y . Ale n ie mas z p o jęcia, p o d jak ą b y łem p res ją. Przeży łem p iek ło . Zg ad n ij, jak i p rezen t d o s tałem o d ro d zicó w. Wzru s zam ramio n ami. – Karn et n a mecze ru g b y . Ru g b y ! Przecież wied zą, że n ien awid zę ru g b y . I to z całeg o s erca. – Ellio t u n o s i ręce z ro zp aczą. – Po co d awać s wo jemu jed y n emu s y n o wi p rezen t, k tó ry n a p ewn o mu s ię n ie s p o d o b a? Po co ? Ale to n ie ws zy s tk o . M o i ro d zice u zn ali, że to d o b ry p o my s ł, zjeś ć n a ś wiąteczn ą k o lację s ero we fo n d u e. Błag am cię. Tak i k icz s p rawd zał s ię mo że w latach s ied emd zies iąty ch . Patrzę n a n ieg o z n ied o wierzan iem. – Och , Ellio t. – Wiem. Nie ma d la n ich ratu n k u . An i n ad ziei. – Ellio t p atrzy n a mn ie i wzd y ch a. – No , d awaj. – Słu ch am? – Op o wied z mi o Ks ięciu z Bajk i. – M ó wis z p o ważn ie? – Przy g ląd am s ię b ad awczo jeg o twarzy , s zu k ając n a n iej jak ieg o ś zn ak u , że wcale teg o n ie ch ce. Ellio t u ś miech a s ię d o mn ie. – Tak , mó wię p o ważn ie. Więc o p o wiad am Ellio to wi o g ó ln ie o mo im ty g o d n iu z No ah , p o mijając ws zy s tk ie ck liwe mo men ty , k tó ry ch mó g łb y mi zazd ro ś cić. Na k o n iec p atrzę n a n ieg o wy czek u jąco . Ellio t ma n iep rzen ik n io n y wy raz twarzy . – A jak s ię czu jes z teraz? Sk o ro wies z, że ju ż n ig d y s ię n ie zo b aczy cie? – Ws zy s tk o b ęd zie d o b rze. Co ś wy my ś limy . Ellio t mars zczy b rwi. – Ale co ? On jes t w No wy m J o rk u , a ty w Brig h to n . – Tak , wiem. – Pró b u ję z cały ch s ił n ie tracić n ad ziei. – Ale mo żemy s ię o d wied zać. – J ed n ak w o czach Ellio ta wid zę wątp liwo ś ć, a to p o d waża mo ją wiarę, że ws zy s tk o jak o ś s ię u ło ży . Ob o je milczy my . Zaczy n am n ap rawd ę żało wać, że mu co k o lwiek p o wied ziałam. – M as z jeg o zd jęcie? – p y ta Ellio t, p rzery wając cis zę. Kiwam g ło wą, wy jmu ję z to rb y ap arat i p rzewijam d o zd jęcia No ah w p ark u .
– To b y ło d ru g ieg o d n ia ś wiąt, k ied y p o k azy wał mi s wo ją d zieln icę. Ellio t p rzy g ląd a s ię zd jęciu , a ja s zu k am n a jeg o twarzy jak iejś o zn ak i u zn an ia. Tak b ard zo b y m ch ciała, żeb y p o lu b ił No ah i ws p ierał n as z związek . – Fajn y – mó wi, ale w jeg o g ło s ie wy czu wam lek k ie n ap ięcie. – Wy g ląd a tro ch ę zn ajo mo . Pewn ie p rzez k o ś ci p o liczk o we jak u J o h n n y ’eg o Dep p a. – Od d aje mi ap arat. – Słu ch aj, p ó jd zies z ju tro ze mn ą d o mias ta? Po s tan o wiłem k u p ić s o b ie k o s zu lę w k ratę, żeb y p as o wała mi d o mo jeg o n o weg o k ap elu s za k o wb o js k ieg o . Czy li to ws zy s tk o – k o n iec ro zmo wy o No ah . Ellio t o p o wiad a mi o ty m, że p rzy s zed ł czas , żeb y „zamery k an izo wał” s wó j s ty l, ale ja czu ję s ię b ard zo zawied zio n a. M y ś lałam, że mó j n ajlep s zy p rzy jaciel b ęd zie s ię cies zy ć, że k o g o ś p o zn ałam. M y ś lałam, że b ęd zie s ię ch ciał o n im jak n ajwięcej d o wied zieć. Po p ro s tu n ie ro zu miem, z czy m Ellio t ma p ro b lem. Zwłas zcza teraz, k ied y jes tem w d o mu , ty s iące mil o d No ah . J es tem ty s iące mil o d No ah . Czu ję, jak o g arn ia mn ie fala s mu tk u , ale w ty m s amy m mo men cie d o s taję SM S-a. Ellio t n ie p rzery wa s wo jeg o mo n o lo g u , a ja s ięg am p o telefo n i o twieram wiad o mo ś ć.
Uś miech am s ię z u lg ą. – M am s o b ie p ó jś ć? – p y ta Ellio t, zerk ając zn acząco n a telefo n . – Co ? – p y tam ro zk o jarzo n a, b o zaczy n am u k ład ać w g ło wie o d p o wied ź d la No ah . – Ch ces z, żeb y m s o b ie p o s zed ł? – A. Wies z co , jes tem tro ch ę zmęczo n a p o p o d ró ży . Ellio t ws taje. – Ok ej. To d o ju tra. – J as n e. Kied y d rzwi za Ellio tem s ię zamy k ają, wy s y łam No ah SM S-a.
Zap alam p o marań czo wo -cy n amo n o wą ś wieczk ę, k tó rą d o s tałam o d Sad ie Lee n a ś więta, i włączam mo je lamp k i. M ó j telefo n zn ó w wib ru je.
Otwieram p u d ełk o i wy jmu ję p ły tę. Nag le zaczy n am s ię d en erwo wać. Nas tawiłam s ię n a ro man ty czn ą b allad ę, ale mo że n ap is ał o mn ie co ś ś mies zn eg o ? Na p rzy k ład że u wielb iam ch ru p iące mas ło o rzech o we? „Og arn ij s ię”, mó wię s o b ie w d u ch u , wk ład ając p ły tę d o o d twarzacza. Włączam p rzy cis k „p lay ” i o d razu s ię u s p o k ajam. J u ż o d p ierws zeg o d źwięk u g itary wiem, że p io s en k a b ęd zie p ięk n a. Siad am n a p o d ło d ze i o p ieram s ię o łó żk o . Nag le zau ważam w o p ak o wan iu p o p ły cie małą, zło żo n ą k arteczk ę. Ro zk ład am ją, g d y No ah zaczy n a ś p iewać. Na k artce jes t tes t p io s en k i. Czy tam g o , ws łu ch u jąc s ię w g ło s No ah . JESIENNA DZIEWCZYNO Jesienna dziewczyno, przy tobie wszystko się zmieniło, nadałaś zimie złoty blask. Nie wiedziałem, dokąd iść, a ty mnie znalazłaś dziś. Twój cudowny śmiech przywrócił mojemu życiu sens. Jesienna dziewczyno, przy tobie wszystko się zmieniło, nawet księżyc lśni bursztynem. Teraz, gdy jesteś daleko, tak mi ciebie brak. Pod moimi powiekami zostawiłaś swój znak. Płomień włosów, skóry blask, uścisk ramion. Tęsknię tak… Jesienna dziewczyno, przy tobie wszystko się zmieniło,
przy tobie wszystko się zmieniło, przy tobie wszystko się zmieniło… Kied y p io s en k a s ię k o ń czy , ro b i mi s ię g o rąco , jak b y mo je ciało o g arn ął p ło mień tej cy n amo n o wej ś wieczk i. No ah n ap is ał ją d la mn ie. Nap is ał te p ięk n e s ło wa d la mn ie. O mn ie. Bio rę telefo n i wy s y łam mu SM S-a. Do p is u ję mn ó s two cału s ó w, b o wiem, że mu to n ie b ęd zie p rzes zk ad zać.
Od p is u je o d razu .
J u ż mam o d p is ać, k ied y d o s taję n as tęp n ą wiad o mo ś ć.
Tej n o cy p rzed zaś n ięciem s łu ch am p io s en k i wiele razy i wy o b rażam s o b ie, że zn ó w jes tem w jeg o n amio cie i leżę w ramio n ach No ah , o tu lo n a ciep ły m ś wiatłem lamp ek . I p ierws zy raz o d d awn a n ie mam żad n y ch k o s zmaró w.
2 stycznia
SZCZĘŚLIWEGO NOWEGO ROKU!
Cześć!
Mam nadzieję, że wszyscy miło spędziliście Święta Bożego Narodzenia.
Jestem już w domu. A ponieważ właśnie zaczął się zupełnie nowy rok, pomyślałam, że fajnie będzie napisać notkę o postanowieniach noworocznych.
W drodze powrotnej przeczytałam w samolocie artykuł o tym, że najlepiej wybrać tylko trzy postanowienia noworoczne, bo wtedy ma się znacznie większą szansę, że uda się ich dotrzymać.
Myślę, że to prawda!
Dawniej uwielbiałam robić postanowienia noworoczne – spisywałam ich całe mnóstwo na wielu stronach w zeszycie. A potem w lutym okazywało się, że udało mi się wypełnić tylko jedno z nich (w dodatku wcale nie to, żeby jeść mniej czekolady). Czułam się wtedy jak totalny nieudacznik i zupełnie przestawałam się starać.
Dlatego w tym roku zrobię tylko trzy postanowienia i myślę, że fajnie będzie, jak wy też wybierzecie trzy i napiszecie mi o nich w komentarzach pod wpisem. Będziemy mogli sobie pisać, jak nam idzie – tak jak pod postem o mierzeniu się ze strachem.
Ja pierwsza. W tym roku moje trzy postanowienia to: Po pierwsze: Być szczęśliwa Po drugie: Zmierzyć się ze swoim strachem
Po trzecie: Wierzyć w siebie Okej, pisząc to, coś sobie uświadomiłam.
Gdyby nie Chłopak z Brooklynu, w ogóle bym o tym nie pomyślała.
Tak naprawdę już pomógł mi pracować nad ich dotrzymaniem.
STRASZNIE za nim tęsknię, ale wasze komentarze pod moją poprzednią notką naprawdę mi pomogły.
Bardzo dziękuję wszystkim, którzy napisali, że jakoś nam się ułoży. Gdybym mogła dopisać po kryjomu jeszcze jedno postanowienie, to chciałabym też w to uwierzyć.
I dziękuję wszystkim, którzy napisali, jak ich fajni znajomi sprawiają, że nawet najzwyklejsze miejsca stają się ciekawe. Świetnie mi się o nich czytało.
Aha, niektórzy z was prosili, żebym zamieściła zdjęcie Chłopaka z Brooklynu. Bardzo mi przykro, ale niektóre rzeczy muszą pozostać prywatne. Mam nadzieję, że to zrozumiecie.
Szczęśliwego Nowego Roku, kochani – nie mogę się doczekać, aż przeczytam o waszych postanowieniach. Girl Online jest teraz offline xxx
Pu b lik u ję n o tk ę, a p o tem s iad am p rzy to aletce i zaczy n am s ię s zy k o wać n a s p o tk an ie z Ellio tem. J es t p rawie p o łu d n ie, a ro d zice p o jech ali n a meg azak u p y d o s u p ermark etu , b o w lo d ó wce n ie zo s tało p rawie n ic d o jed zen ia. To m wró cił d o d o mu i k o ń czy n a d o le jak ąś p racę n a s tu d ia. Ws zy s tk o wo k ó ł mn ie wraca d o s tan u s p rzed n as zeg o wy jazd u d o No weg o J o rk u – ale ja n ie zamierzam. W tle leci p io s en k a No ah , a ja p rzy g ląd am s ię s wo jemu o d b iciu w lu s trze. Na p o zó r jes tem tą s amą o s o b ą – n ad al mam p ieg i n a n o s ie, a mo je wło s y n ie zmien iły n ag le k o lo ru – ale p atrzę n a s ieb ie zu p ełn ie in aczej. J ak w filmie z zas k ak u jący m zwro tem ak cji n a k o ń cu , k ied y o k azu je s ię, że d o b ry b o h ater w rzeczy wis to ś ci jes t zły . Ty lk o że w mo im p rzy p ad k u o k azało s ię, że wcale n ie jes tem żało s n a an i b rzy d k a. Teraz wid zę, że te rzeczy , k tó ry ch ws ty d ziłam s ię w mo im wy g ląd zie, s p rawiają, że mam w s o b ie co ś z jes ien i. Nie mu s zę ju ż p o k ry wać mo ich p ieg ó w g ru b ą wars twą p o d k ład u . An i związy wać wło s ó w, żeb y u k ry ć, że s ą ru d e. M o g ę zo s tawić je ro zp u s zczo n e i b y ć z n ich d u mn a. Kied y s p o jrzałam n a s ieb ie o czami No ah , zo b aczy łam, jak wy g ląd am n ap rawd ę. Zerk am n a zd jęcie No ah , k tó re p rzy k leiłam u g ó ry lu s tra. Wy d ru k o wałam je d ziś ran o zaraz p o p rzeb u d zen iu , żeb y m mo g ła n a n ieg o p atrzeć, k ied y ch cę. – Dzięk u ję – s zep czę d o jeg o u ś miech n iętej twarzy . Sięg am p o s zczo tk ę, żeb y ro zczes ać wło s y , k ied y wib ru je mi k o mó rk a. Od razu my ś lę, że to No ah , ale k ied y o twieram s k rzy n k ę, s erce mi zamiera – n ie, d rży ze s trach u . Wiad o mo ś ć jes t o d M eg an .
Wp atru ję s ię w ek ran k o mó rk i. I n ag le zd aję s o b ie s p rawę, że to jed n a z ty ch ch wil, k ied y trzeb a p rzejś ć o d teo rii d o p rak ty k i. J eś li n ap rawd ę s ię zmien iłam, to mu s zę s ię zacząć in aczej zach o wy wać. M eg an d ała mi tak ą o k azję. Wcis k am p rzy cis k „o d p o wied z” i o d p is u ję jej.
Ch wilę p ó źn iej d o s taję n as tęp n eg o SM S-a, a s erce zaczy n a mi walić tak mo cn o , że mam wrażen ie, jak b y zaraz miało wy s k o czy ć p rzez g ard ło .
Bio rę g łęb o k i o d d ech i zaczy n am p is ać.
Bęb n ię p alcami w b lat to aletk i, czek ając n a jej o d p o wied ź. Wy o b rażam s o b ie, jak o d rzu ca wło s y za ramio n a i wy d y ma u s ta. Wy d aje mi s ię teraz tak a g łu p ia i d ziecin n a. M am wrażen ie, że p o d ró ż n a d ru g i k o n iec ś wiata p o zwo liła mi zo b aczy ć
ws zy s tk o wy raźn iej; jak b y m o b ejrzała s wo je ży cie z lo tu p tak a i wres zcie zau waży ła to ws zy s tk o , co mu s i s ię w n im zmien ić. Cis zę p rzery wa s y g n ał n o wej wiad o mo ś ci.
Co ?! Wp atru ję s ię w ek ran telefo n u . Po ws zy s tk im, co d la mn ie zro b iła? Ty m razem o d p o wiad am b ez cien ia zd en erwo wan ia. Ty m razem jes tem wś ciek ła.
Wcis k am p rzy cis k „wy ś lij” i ch o ciaż s tras zn ie trzęs ą mi s ię ręce, jes tem z s ieb ie n ap rawd ę d u mn a. I wted y u ś wiad amiam s o b ie, że właś n ie za jed n y m zamach em d o trzy małam ws zy s tk ich trzech p o s tan o wień n o wo ro czn y ch . Zmierzy łam s ię ze s wo im s trach em p rzed M eg an , u wierzy łam w s ieb ie, a teraz czu ję s ię b ard zo s zczęś liwa. Od ś wieżam s tro n ę s wo jeg o b lo g a i wid zę, że mam ju ż d wa k o men tarze.
Cześć, Girl Online!
Szczęśliwego Nowego Roku!
Moje trzy postanowienia to:
1. Być dumną z tego, jak wyglądam
2. Czytać więcej książek
3. Jeść mniej słodyczy
Amber xx Szy b k o ws tu k u ję o d p o wied ź.
Dzięki, Amber. Powodzenia – szczególnie ze słodyczami! xx Zjeżd żam n iżej, żeb y p rzeczy tać n as tęp n y k o men tarz, a to , co wid zę, to taln ie mn ie załamu je.
Ja mam w tym roku tylko jedno postanowienie – nigdy nie stawiać internetu wyżej od prawdziwego świata. Nie martwi mn ie s am k o men tarz, ty lk o n ick p o d n im: Wald o rf Wild . Ellio t o d ezwał s ię n a mo im b lo g u . Nig d y d o tąd teg o n ie ro b ił. To b y ła tak a n as za n iep is an a zas ad a o d s ameg o p o czątk u , żeb y m mo g ła p o zo s tać an o n imo wa. Po za ty m ten k o men tarz n a p ewn o jes t o mn ie. Wp atru ję s ię w ek ran , zas tan awiając s ię, d laczeg o to n ap is ał. Pewn ie d lateg o , że zn ó w ws p o mn iałam w n o tce o No ah . Ale co mam jeg o zd an iem zro b ić, s k o ro o n zach o wu je s ię tak d ziwn ie? M o i czy teln icy p rzy n ajmn iej mn ie ws p ierają. Ich to ciek awi. Kto ś d zwo n i d o d rzwi. Ellio t miał p rzy jś ć d o p iero o p ierws zej. Czu ję is k ierk ę n ad ziei. M o że g łu p io mu z p o wo d u teg o k o men tarza. M o że p rzy s zed ł wcześ n iej, żeb y mn ie p rzep ro s ić. Sły s zę To ma i d ru g i męs k i g ło s , a p o tem o d g ło s k ro k ó w n a s ch o d ach i p u k an ie d o mo jej s y p ialn i. Od k ład am lap to p a n a to aletk ę i b io rę g łęb o k i o d d ech , p ró b u jąc s ię p rzy g o to wać p s y ch iczn ie n a ro zmo wę z Ellio tem, a p o tem wo łam: „Pro s zę!”. Ale n awet s to g łęb o k ich o d d ech ó w n ie p rzy g o to wało b y mn ie n a tak i ro zwó j wy p ad k ó w, b o d o p o k o ju wch o d zi Ollie. – Ollie! – Cześ ć, Pen n y . – Zak ło p o tan y Ollie p rzes tęp u je z n o g i n a n o g ę i p rzeczes u je d ło n ią zmierzwio n e b lo n d wło s y . – M am n ad zieję, że n ie p rzes zk ad za ci, że
p rzy s zed łem. Twó j b rat p o wied ział, że mam wejś ć n a g ó rę. – Ah a. – Wp atru ję s ię w n ieg o p rzez ch wilę, n ie mając p o jęcia, co p o wied zieć. Po co tu p rzy lazł? J es t tak i s p es zo n y i n ieś miały , że ch y b a s am s ię n ad ty m zas tan awia. – Ch o d ź, s iad aj – mó wię w k o ń cu , ws k azu jąc mó j fo tel. Ollie s taje o b o k n ieg o . Wy d aje s ię n ap rawd ę s k ręp o wan y . Trzy ma w ręk u p łas k ą p aczu s zk ę, o win iętą w p ap ier ś wiąteczn y . Kied y wid zi, że s ię jej p rzy g ląd am, wy ciąg a ją d o mn ie. – Przy … p rzy n io s łem ci p rezen t. – Nap rawd ę? – Nie p o trafię u k ry ć zd ziwien ia. Bio rę o d n ieg o p rezen t i k ład ę g o n a łó żk u . – Siad aj… to zn aczy , ch ces z u s iąś ć? Ollie s iad a. – Wy g ląd as z zu p ełn ie in aczej – mó wi. – Wy g ląd as z ś wietn ie. Ch o ciaż n ie mó wię, że wcześ n iej n ie wy g ląd ałaś ś wietn ie. Ok ej, co s ię tu d zieje? Nag le o g arn ia mn ie o k ro p n e p rzeczu cie. Czy to M eg an g o d o mn ie p rzy s łała? M o że to jej mis tern y p lan , żeb y zemś cić s ię za mo je SM S-y ? Ale to n iemo żliwe. Ollie p o jawił s ię u mn ie zd ecy d o wan ie za s zy b k o . I jes t zb y t s p es zo n y . – Dzięk u ję – mamro czę p o d n o s em. – I jak , d o b rze s ię b awiłaś ? – p y ta. – Tak , b y ło ws p an iale. – Na s amą my ś l o No wy m J o rk u i No ah ro b ię s ię s p o k o jn iejs za. To d ziwn a s y tu acja, ale ws zy s tk o w p o rząd k u . Po rad zę s o b ie. – To d o b rze. – Ollie s p u s zcza wzro k . – Słu ch aj, b o … p rzy s zed łem d o cieb ie, b o … ch ciałem s ię z to b ą zo b aczy ć, zan im wró cimy d o s zk o ły , żeb y cię p rzep ro s ić. Patrzę n a n ieg o zd u mio n a. – Za co ? – Za to , co s ię s tało p o p remierze. Ch o ciaż to n ie ja wrzu ciłem i u d o s tęp n iałem ten film – d o d aje s zy b k o . Kiwam g ło wą, b o p rzy p o min am s o b ie jeg o k o men tarz, że jeg o zd an iem wy g ląd ałam u ro czo . – Ale b ard zo mi p rzy k ro , że b y ł w s ieci. I że p rzez n ieg o n ie ch o d ziłaś d o s zk o ły . Szu k am w jeg o twarzy jak ieg o ś zn ak u , że k łamie, ale wy g ląd a, jak b y mó wił s zczerze i b y ł n ap rawd ę zan iep o k o jo n y . – Wies z, Pen n y , lu b ię cię.
Zd aję s o b ie s p rawę, że s zczęk a n ap rawd ę o p ad ła mi z wrażen ia. – M u s zę iś ć d o łazien k i. Nie wiem, czemu to mó wię – to zn aczy wiem – b o ch cę k o n ieczn ie ch o ciaż n a ch wilę wy jś ć z p o k o ju , żeb y zeb rać my ś li. Ale mimo ws zy s tk o , b rzmi to d ziwn ie. – Ah a. Ok ej. – Zaraz wró cę – o b iecu ję. Wy b ieg am z p o k o ju , zan im ma s zan s ę zn ó w s ię o d ezwać. Zamk n ięta w łazien ce, zaczy n am ch o d zić tam i z p o wro tem – a to d o s y ć tru d n e w p o mies zczen iu , k tó re ma jak ieś d wa metry d łu g o ś ci. Ollie mn ie lu b i. Ro b ię d wa k ro k i. J ak to , lu b i? To zn aczy , czy ja mu s ię PODOBAM ? O n ie! Z u s t wy ry wa mi s ię g ło ś n y jęk , k ied y p rzy p o min am s o b ie mo ją ro zmo wę z No ah . Ws zy s tk o n ap rawd ę s ię zmien iło , o d k ąd wró ciłam z No weg o J o rk u , b o p rzecież ty le lat marzy łam, żeb y Ollie p o wied ział mi co ś tak ieg o . Ty le n o cy p rzeleżałam w łó żk u , wy o b rażając s o b ie, jak Ollie mó g łb y mi p o wied zieć, że mn ie lu b i. Ale n ig d y , p rzen ig d y n ie wierzy łam, że to s ię n ap rawd ę wy d arzy . I n ig d y , p rzen ig d y b y m n ie p o my ś lała, że jeś li jak imś cu d em d o teg o d o jd zie, to … n ie zro b i to n a mn ie żad n eg o wrażen ia. Ws zy s tk ie s cen y w mo jej wy o b raźn i k o ń czy ły s ię n amiętn y m p o cału n k iem. Ale k ied y p o zn ałam No ah , zro zu miałam, że u czu cie d o Ollieg o b y ło zwy k ły m zad u rzen iem. Nie o p ierało s ię n a rzeczy wis to ś ci, ty lk o n a mo ich fan tazjach . Ale to n ie jes t żad n a fan tazja. Ta s y tu acja jes t całk iem p rawd ziwa i mu s zę s ię n ią n aty ch mias t zająć. Och lap u ję twarz zimn ą wo d ą i p atrzę n a s wo je o d b icie w lu s trze. „Po rad zis z s o b ie z ty m” – mó wię d o n ieg o . Kied y wracam d o s y p ialn i, z lek k im n iep o k o jem zau ważam, że Ollie s ied zi n a mo im łó żk u . – Błag am, n ie mó w, że ty też s ię w n im k o ch as z – mó wi, p o k azu jąc zd jęcie No ah n a mo im lu s trze. – Co ? – W No ah Fly n n ie. M eg an b ez p rzerwy zach wy ca s ię n im i tą g łu p ią p io s en k ą o mo ś cie. Po wtarzam jej, że o n jes t to taln ie zak o ch an y w Leah Bro wn , ale mn ie n ie s łu ch a. Nag le ws zy s tk o zaczy n a s ię d ziać w d ziwn ie zwo ln io n y m temp ie, tak jak p o d czas n as zeg o wy p ad k u s amo ch o d o weg o . Ch wy tam za o p arcie k rzes ła, żeb y n ie s tracić ró wn o wag i.
– O czy m ty mó wis z? Ollie zn ó w ws k azu je mo je zd jęcie. – O ty m p io s en k arzu , No ah Fly n n ie. Ty też s ię w n im k o ch as z?
Sk u p iam wzro k n a Olliem i p ró b u ję s ię u s p o k o ić. M ó j ś wiat wcale n ie wy wró cił s ię właś n ie d o g ó ry n o g ami. Na p ewn o mo żn a to jak o ś lo g iczn ie wy jaś n ić. – J a… ja g o zn am. Ollie u ś miech a s ię d o mn ie. – Tak , jas n e. – Nap rawd ę. Po zn ałam g o w No wy m J o rk u . Siad am p rzy to aletce, czu jąc, że mó j mó zg n ie n ad ąża z p rzetwarzan iem in fo rmacji. Dlaczeg o Ollie zap y tał, czy s ię w n im k o ch am? I o co mu ch o d ziło z Leah Bro wn ? Leah Bro wn jes t meg azn an ą g wiazd ą p o p . Ollie p o ch y la s ię w mo ją s tro n ę. Wy raźn ie mu zaimp o n o wałam. – Po ważn ie? Kiwam g ło wą. – Wo w, M eg an b ęd zie ci s tras zn ie zazd ro ś cić, jak jej p o wies z. I jak i b y ł? – Ollie p atrzy n a mn ie teraz wy b ału s zo n y mi o czami, jak b y m p rzed ch wilą p o wied ziała, że p o zn ałam p rezy d en ta Stan ó w Zjed n o czo n y ch . – By ł… jes t n ap rawd ę miły . Po czek aj, b o n ie zro zu miałam teg o , co p o wied ziałeś wcześ n iej… o n im i o Leah Bro wn … – A, s p o ty k ają s ię ze s o b ą. Po d o b n o n ap is ał o n iej p io s en k ę n a s wó j n as tęp n y alb u m czy co ś tak ieg o . Ollie in fo rmu je mn ie o ty m tak b eztro s k o , że p rawie mam o ch o tę s ię ro ześ miać. To ws zy s tk o wy d aje s ię tak ie ab s u rd aln e. I n iewiary g o d n e. Ch o ciaż właś ciwie… Nag le z p rzerażen iem p rzy p o min am s o b ie p o d s łu ch an ą ro zmo wę No ah z Sad ie Lee. Czy to o ty m miał jej zd an iem mi p o wied zieć? Ale to n iemo żliwe. To zb y t p o ważn e. Niemo żliwe, żeb y No ah b y ł s ławn y i miał d ziewczy n ę, zwłas zcza zn an ą n a cały m ś wiecie, o lś n iewająco p ięk n ą d ziewczy n ę. Przecież b y m o ty m wied ziała. To n a p ewn o jak iś zb ieg o k o liczn o ś ci. – J es teś p ewien , że to o n ? – p y tam.
Ollie ws taje i p rzy g ląd a s ię zd jęciu d o k ład n iej. – Tak , n a s to p ro cen t. M a tak i s am tatu aż n a n ad g ars tk u . – Od wraca s ię i p atrzy n a mn ie b ad awczo . – Czemu o to p y tas z? Sk o ro g o zn as z, to p rzecież wies z, że to No ah Fly n n . – Tak , ty lk o … – n ag le zd aję s o b ie s p rawę, że No ah n ig d y mi n ie p o wied ział, jak ma n a n azwis k o . – Ty lk o n ie czu ję s ię n ajlep iej – k o ń czę, s iad ając n a łó żk u . – Ojej. – Ollie k ład zie mi d ło ń n a ramien iu , a ja wzd ry g am s ię p o d jeg o d o ty k iem. – M y ś lę, że p o win ien eś ju ż p ó jś ć. – J ak to … p rzecież… p rzed ch wilą n ic ci n ie b y ło . – Tak , ale teraz co ś mi jes t. – M am w n o s ie, że jes tem n ieu p rzejma. Ch cę s ię g o s tąd jak n ajs zy b ciej p o zb y ć. M u s zę to ws zy s tk o wy jaś n ić. – Ah a. Ok ej. Ale ja ch ciałem… ch ciałem zap y tać, czy … J ak to mo żliwe, że No ah jes t zn an y m p io s en k arzem? To n ie ma s en s u . Ch o ciaż z d ru g iej s tro n y ma to o g ro mn y s en s . J eg o g ło s b rzmi n ies amo wicie. I n ap is ał d la mn ie p io s en k ę. Ale p o co miałb y p is ać d la mn ie tak ą p io s en k ę, jeś li u mawia s ię z k imś in n y m? – M o że ch ciałab y ś p ó jś ć k ied y ś n a p izzę alb o co ś tak ieg o ? – Co ? – p atrzę n a Ollieg o z p rzerażen iem. – Pen n y , n ie d en erwu j s ię. Wiem, co d o mn ie czu jes z – wy jaś n ia. – Wiem o ty m o d wielu lat. M eg an mi p o wied ziała. Ok ej, teraz mam wrażen ie, że wy s tęp u ję w h o rro rze, k tó ry z min u ty n a min u tę s taje s ię co raz s tras zn iejs zy . – I wy d aje mi s ię, że ch y b a… wies z, wy d aje mi s ię, że wres zcie p o czu łem d o cieb ie to s amo . WRESZCIE? On tak n a s erio ? – M u s is z ju ż iś ć – mó wię o p ry s k liwie. – Ok ej, ale czy to zn aczy , że s ię zg ad zas z? – Ollie p atrzy n a mn ie z n ad zieją. – Nie! To zn aczy , że s ię n ie zg ad zam. Przy k ro mi. A teraz mo żes z ju ż iś ć? Zap ad a o k ro p n a cis za. Ollie mierzy mn ie p rzez ch wilę s p o jrzen iem, a p o tem mó wi ty lk o : – W p o rząd k u . To d o zo b aczen ia w s zk o le. – Ok ej. – Od p o wiad am z ro ztarg n ien iem i p rak ty czn ie wy p y ch am g o za d rzwi. Po jeg o wy jś ciu id ę p ro s to d o mo jeg o lap to p a, wy lo g o wu ję s ię z b lo g a i g o o g lu ję n azwis k o No ah Fly n n . To mu s i b y ć jak iś id io ty czn y b łąd . Nie wiem, jak to
s ię s tało , ale Ollie mu s iał s ię p o my lić. – O n ie! – Zas łan iam u s ta d ło n ią, p atrząc n a wy n ik i wy s zu k iwan ia. Ob o k d ru g ieg o p o jawia s ię zd jęcie. To No ah z g itarą w ręk ach . Klik am ten lin k , czu jąc b o les n y u cis k w d o łk u . Nag łó wek g ło s i: „So n y p o d p is u je k o n trak t z in tern eto wą s en s acją No ah Fly n n em”. Otwieram arty k u ł i czy tam z n ied o wierzan iem. Ok azu je s ię, że mn iej więcej d wa lata temu No ah zaczął wrzu cać n a Yo u Tu b e’a s wo je p io s en k i. Nied łu g o p o tem jeg o k an ał s u b s k ry b o wało p o n ad milio n o s ó b . Kilk a mies ięcy temu wy twó rn ia So n y p o d p is ała z n im k o n trak t. Czu ję p rzy p ły w d u my , czy tając, jak jak iś d y rek to r mó wi o „ś wieży m talen cie” No ah i o ty m, jak s ię cies zy , że b ęd ą mo g li wy d ać jeg o p ierws zy alb u m. Ale p o tem p rzy p o min am s o b ie, co Ollie p o wied ział o No ah i Leah Bro wn . To n ie mo że b y ć p rawd a. Leah Bro wn jes t meg ag wiazd ą. Tak ą, k tó ra p o d ró żu je p ry watn y m o d rzu to wcem, wy s tęp u je n a wielk ich fes tiwalach i d aje k o n certy n a s tad io n ach , wy p rzed ając k o mp let miejs c. To m i jeg o p rzy jaciele wid zieli ją w zes zły m ro k u n a Fes tiwalu n a Wy s p ie Wig h t. Drżący mi p alcami wp is u ję d o wy s zu k iwark i Noah Flynn i Leah Brown. Stro n a z wy n ik ami zap ełn ia cały ek ran ; więk s zo ś ć lin k ó w p ro wad zi d o amery k ań s k ich s erwis ó w p lo tk ars k ich . Ws zy s tk ie s ą mn iej więcej s p rzed mies iąca i mó wią to s amo : Leah Bro wn i No ah Fly n n s ą p arą. Ze s tres u p rawie n ie mo g ę o d d y ch ać. M n iej więcej w p o ło wie ek ran u wid zę lin k d o Twittera Leah Bro wn .
Relaks z @noahflynn w Venice Beach Wch o d zę n a jej p ro fil z walący m s ercem. W o s tatn im wp is ie ży czy fan o m Szczęś liweg o No weg o Ro k u . J es t też tweet p ro mu jący jej n o wy s in g iel. A p o tem… czy tam, trzęs ąc s ię n a cały m ciele.
Wesołych Świąt @noahflynn nie mogę się doczekać, kiedy cię zobaczę po powrocie z LA xo Zjeżd żam n iżej. Nie mo g ę p rzes tać czy tać, ch o ciaż b ó l jes t n ie d o zn ies ien ia. Z moim kochanym @noahflynn na świątecznym przyjęciu sony xo
Do teg o tweeta d o łączo n e jes t zd jęcie, n a k tó ry m Leah Bro wn s to i za No ah , o p latając g o ramio n ami. M a d atę n a d zień p rzed ty m, jak p o zn aliś my s ię z No ah . Kied y to wid zę, n ap rawd ę zb iera mi s ię n a wy mio ty . Wch o d zę n a p ro fil No ah , s zu k ając d als zy ch o b ciążający ch d o wo d ó w, ale s ą n a n im ty lk o trzy tweety , ws zy s tk ie o jeg o k o n trak cie p ły to wy m. Patrzę n a jeg o zd jęcie n a mo im lu s trze i czu ję, jak d o o czu n ap ły wają mi g o rące łzy wś ciek ło ś ci. J ak mó g ł mi to zro b ić? J ak mó g ł tak p rzek o n u jąco k łamać b ez mru g n ięcia o k iem, wied ząc p rzez cały czas , że ma d ziewczy n ę? I to n ie jak ąś tam d ziewczy n ę, ty lk o celeb ry tk ę, k tó ra jes t w n im s zaleń czo zak o ch an a. I jak Sad ie Lee mo g ła mi o ty m n ie p o wied zieć? Telefo n wib ru je – n o wy SM S. Przez jed n ą p rzerażającą ch wilę my ś lę, że to No ah . Co mam mu p o wied zieć? Co mam teraz zro b ić? Po d n o s zę telefo n d rżący mi ręk ami. Ale wiad o mo ś ć jes t o d Ellio ta.
Wp atru ję s ię w ek ran k o mó rk i. Więc wcale n ie jes t mu p rzy k ro z p o wo d u teg o k o men tarza. Nie ch ce s ię ze mn ą n awet zo b aczy ć. Zało żę s ię, że g d y b y wied ział o ty m n o wy m zwro cie ak cji, p rzy leciałb y jak n a s k rzy d łach . Nag le o g arn ia mn ie wś ciek ło ś ć. Cies zę s ię, że Ellio t n ie ch ce s ię s p o tk ać. Cies zę s ię, że n ie mu s zę mu o p o wied zieć, co s ię wy d arzy ło , i wid zieć n a jeg o twarzy rad o ś ci. M am wrażen ie, że całe mo je ży cie ro zp ad ło s ię n a k awałk i. Czu ję, jak zaczy n ają mn ie o p u s zczać ws zy s tk ie s iły , jak ie w s o b ie zg ro mad ziłam. Wch o d zę d o łó żk a, zak o p u ję s ię p o d k o łd rą i wy b u ch am p łaczem. Nie mo g ę p o ws trzy mać łez, b o ciąg le p rzy ch o d zą mi d o g ło wy n as tęp n e d o wo d y , że No ah mn ie o k łamy wał. Ta d ziewczy n a, k tó ra g ap iła s ię n a n ieg o , k ied y s zliś my p o tiarę. Co o n a p o wied ziała d o k o mó rk i? „M iałam rację”? M iała rację, że co ? Że to o n ? A p ó źn iej p o d es zła d o n as , k ied y ws ied liś my d o s amo ch o d u . A No ah b ard zo s zy b k o o d jech ał. M o że zo rien to wał s ię, że g o ro zp o zn ała? Ale p rzecież zab rał mn ie d o g alerii i p rzed s tawił s wo im p rzy jacio ło m. Po co b y to ro b ił, jeś li we ws zy s tk im mn ie o k łamy wał? Ale teraz n awet to zaczy n a mi s ię wy d awać p o d ejrzan e. Kied y tamta
k o b ieta, k tó rą s p o tk aliś my n a k o ry tarzu , p o wied ziała, że jes t z n ieg o d u mn a, n a p ewn o ch o d ziło jej o k o n trak t z wy twó rn ią p ły to wą. To n ie miało n ic ws p ó ln eg o z ty m, że p rzy p ro wad ził ze s o b ą d ziewczy n ę. Sk łamał mi w ży we o czy . J es t mi tak g o rąco z s zo k u i zażen o wan ia, że czu ję s ię, jak b y m miała g o rączk ę. Ale n ie mo g ę zatrzy mać s wo ich ro zb ieg an y ch my ś li i u ś wiad amiam s o b ie n as tęp n e o k ro p n e rzeczy . To , jak No ah u ciął ro zmo wę z An to n iem w k awiarn i i zab rał mn ie s tamtąd , zan im s k o ń czy liś my lu n ch . Wiję s ię ze ws ty d u , k ied y p rzy p o min am s o b ie, jak a b y łam wted y s zczęś liwa, że ch ce s p ęd zić więcej czas u ty lk o ze mn ą. Tak n ap rawd ę n ie ch ciał, żeb y jeg o k łams two s ię wy d ało . M y ś lę o ty m, jak p rzy tu lił mn ie w ty m ciemn y m k o ry tarzu i jak i wy jątk o wy wy d awał mi s ię tamten mo men t. M ó j ws ty d zas tęp u je fu ria. – Kłamczu ch ! – k rzy czę, wy s k ak u jąc z łó żk a. Po d ch o d zę d o to aletk i, ś ciąg am jeg o zd jęcie z lu s tra i d rę je n a k awałk i. – Kłamczu ch ! Kłamczu ch ! Kłamczu ch ! Op ad am n a ziemię, s zlo ch ając. Nap rawd ę my ś lałam, że u wo ln iłam s ię o d mo jej k lątwy , że k to ś mo że mn ie zaak cep to wać i p o k o ch ać, k ied y jes tem s o b ą. Ale ws zy s tk o o p ierało s ię n a k łams twie i o s zu s twie. Po co p is ałam o ty m n a b lo g u ! Po wied ziałam ś wiatu , że s ię zak o ch ałam i p o zn ałam s wo ją b ratn ią d u s zę. Co ja s o b ie wy o b rażałam!? Nas tęp n y ch k ilk a g o d zin s p ęd zam zwin ięta w k łęb ek w łó żk u . Nie mam s iły s ię ru s zy ć. Nie mam s iły n a n ic p o za p łak an iem w p o d u s zk ę. Na s zczęś cie ro d zice my ś lą, że o d s y p iam ró żn icę czas u , więc zo s tawiają mn ie w s p o k o ju . W k o ń cu , k ied y d zień zamien ia s ię w n o c, a mó j p o k ó j zn ó w to n ie w ciemn o ś ci, czu ję s ię n a ty le s iln a, żeb y zmierzy ć s ię ze ś wiatem. A p rzy n ajmn iej z mo im p o k o jem. Zrzu cam k o łd rę i wp atru ję s ię w s u fit. Fak ty wy g ląd ają tak , że n awet g d y b y m ch ciała, n ie mo g ę zo s tać w łó żk u n a zaws ze. M u s zę s ię p o g o d zić z ty m, co s ię s tało . Włączam telefo n i n aty ch mias t s ły s zę p o wiad o mien ie o n o wej wiad o mo ś ci. SM S o d No ah . Czu ję, jak p rzeb ieg a mn ie zimn y d res zcz.
Patrzę n a ek ran z n ied o wierzan iem. J ak o n to ro b i, że jes t tak i wy lu zo wan y ? J ak mo że wy s y łać mi tak ie wiad o mo ś ci, s k o ro ma d ziewczy n ę? Ale n ie mam n awet s iły b y ć n a n ieg o zła. J es tem wy k o ń czo n a. Płacząc i trzęs ąc s ię ze zd en erwo wan ia, ws tu k u ję o d p o wied ź.
M ars zczę b rwi. Dlaczeg o n ap is ałam, że g o p rzep ras zam? Za co n ib y miałab y m g o p rzep ras zać?! Kas u ję o s tatn ie s ło wo i o d razu wy s y łam wiad o mo ś ć, żeb y m n ie miała czas u s ię ro zmy ś lić. Po tem zn ó w wy łączam telefo n i wracam d o łó żk a. Zak o p u jąc s ię p o d k o łd rą, p rzy p o min am s o b ie, co p o wied ziała mi Bella, k ied y p rzy łap ała mn ie, jak p łak ałam p rzez Ellio ta. Kied y ro b i ci s ię s mu tn o , p o my ś l o trzech rzeczach , k tó re d ają ci s zczęś cie, wted y p rzeg o n is z s mu tek . Us iłu ję co ś wy my ś lić, ale jed y n e, co mi p rzy ch o d zi d o g ło wy , to mó j b lo g . W ty m mo men cie to jed y n a rzecz, k tó ra p rzy n o s i mi co ś n a k s ztałt s zczęś cia. Na b lo g u p is zą d o mn ie lu d zie, k tó rzy mn ie ro zu mieją. Na b lo g u mo g ę b y ć s o b ą w s tu p ro cen tach , a ws zy s cy mn ie za to k o ch ają i ws p ierają w mo ich d ecy zjach . Czu ję, jak b u d zi s ię we mn ie d ro b n a is k ierk a n ad ziei. Ran o n ap is zę n o tk ę o ty m, co s ię s tało . Nie zd rad zę żad n y ch s zczeg ó łó w, ale p o wiem ws zy s tk im, że Ch ło p ak z Bro o k ly n u o k azał s ię to taln y m ś ciemn iaczem. M o i czy teln icy b ęd ą wied zieli, co p o win n am zro b ić. Po mo g ą mi to p rzetrwać. M u s zą mi p o mó c.
Bu d zę s ię p rzed ws ch o d em s ło ń ca i jes tem to taln ie zd ezo rien to wan a. Któ ra g o d zin a? J ak i d ziś d zień ? W jak im jes tem k raju ? A p o tem czu ję, jak ś cis k a mn ie w żo łąd k u . Wy d arzy ło s ię co ś o k ro p n eg o , ale jes zcze n ie p amiętam co . M d ło ś ci s tają s ię s iln iejs ze, k ied y p rzy p o min am s o b ie, s k ąd to u czu cie: No ah . Zacis k am p o wiek i i p ró b u ję zn ó w zas n ąć, żeb y m mo g ła o ty m zap o mn ieć jes zcze n a ch wilę. Ale n ic z teg o . Gło wę mam p ełn ą b o les n y ch my ś li. No ah mn ie o k łamał. Ok łamy wał mn ie we ws zy s tk im. J es t zawo d o wy m mu zy k iem. M a k o n trak t z wy twó rn ią p ły to wą. I d ziewczy n ę. Dziewczy n ę, k tó ra k ied y ś zajmo wała h o n o ro we miejs ce n a ś cian ie mo jeg o b rata – o czy wiś cie w p o s taci p lak atu , b o in aczej b y ło b y to n ap rawd ę d ziwn e. To ws zy s tk o wy d aje mi s ię tak ie n ierealn e. J es tem zwy k łą u czen n icą z Brig h to n . Najb liżs zy k o n tak t z celeb ry tą miałam teg o d n ia, k ied y min ęliś my z Ellio tem Fatb o y Slima w s k lep ie Sn o o p er’s Parad is e, a ja k ich n ęłam z wrażen ia i mo ja g u ma d o żu cia wy ląd o wała n a jeg o p łas zczu . Nie miewam p rzy g ó d miło s n y ch z Amery k an ami, k tó rzy p o d b ili Yo u Tu b e i u mawiają s ię z Leah Bro wn . J ak to s ię mo g ło s tać? Siad am wy p ro s to wan a w łó żk u i wp atru ję s ię w ciemn o ś ć. Czy to ws zy s tk o b y ło k łams twem? Czy No ah s ię mn ą b awił? Czy ty lk o zajmo wałam mu czas d o p o wro tu Leah Bro wn ? Czu łam, że to n ie ma s en s u . Alb o jes t n ajwięk s zy m ś ciemn iaczem n a ś wiecie, alb o is tn ieje jak ieś in n e wy jaś n ien ie całej s y tu acji. Wted y p rzy p o min am s o b ie, co mu n ap is ałam w o s tatn iej wiad o mo ś ci. Ciek awe, co o d p is ał? Sięg am p o telefo n i włączam g o . Do s taję p o wiad o mien ie o n o wy ch wiad o mo ś ciach i n o wy ch emailach . Krzy wię s ię, my ś ląc o mo jej rad o s n ej n o wo ro czn ej n o tce. A p o tem k rzy wię s ię jes zcze b ard ziej, b o u ś wiad amiam s o b ie, że b ęd ę mu s iała p o wied zieć czy teln ik o m, że Ch ło p ak z Bro o k ly n u o k azał s ię jed n y m wielk im o s zu s tem. Bio rę g łęb o k i o d d ech i s p rawd zam n ajp ierw SM S-y . Są d wa i o b a o d No ah . Pierws zeg o p rzy s łał mi zaraz p o ty m, jak n ap is ałam, że n ie ch cę s ię ju ż z n im k o n tak to wać.
Dru g a wiad o mo ś ć p rzy s zła o 5 .3 0 ran o , czy li – s p rawd zam zeg ar w telefo n ie – n iecałą g o d zin ę temu .
Co o o o ?! Zamy k am teg o SM S-a i o twieram g o jes zcze raz, żeb y s ię u p ewn ić, że n ic mi s ię n ie p rzy wid ziało , ale tek s t s ię n ie zmien ił. Nib y za co ON jes t tak i zły NA M NIE? I d laczeg o n ap is ał, że mi u fał? Przecież to n ie ja k łamałam. To n ie ja miałam p rzez cały czas d ziewczy n ę. Zaś lep io n a wś ciek ło ś cią ws tu k u ję n a k lawiatu rze o d p o wied ź.
Czu ję, jak w ży łach p u ls u je mi ad ren alin a, k ied y wcis k am p rzy cis k „wy ś lij”. Prawie n aty ch mias t s ły s zę p o wiad o mien ie o n o wy m SM S-ie. „Nie u d ało s ię wy s łać wiad o mo ś ci”. Czy tam jeg o SM S-a jes zcze raz. Czy li n ap rawd ę zmien ił ju ż n u mer. Zerwał ze mn ą k o n tak t. Ale d laczeg o … ? I wted y d o mn ie d o ciera. Zo rien to wał s ię, że p rzejrzałam jeg o k łams twa, więc zaczął s ię b ro n ić. Wo w! Op ieram s ię o zag łó wek , zd u mio n a, że tak s ię co d o n ieg o p o my liłam. Pewn ie martwił s ię, że Leah Bro wn o ws zy s tk im s ię d o wie. J ak b y m mo g ła d o n iej zad zwo n ić i p o wied zieć, „Cześ ć, Leah , n ie zn as z mn ie, b o jes tem ty lk o zwy k łą u czen n icą z Brig h to n , ale k ied y ty s p ęd załaś
ś więta w Lo s An g eles , ja zak o ch iwałam s ię w two im ch ło p ak u w No wy m J o rk u ”. M o ja zło ś ć i o b u rzen ie zamien iają s ię w żal. J ak to s ię mo g ło s tać? J ak to mo żliwe, że No ah i ja n ie mamy ju ż ze s o b ą żad n eg o k o n tak tu , ch o ciaż ro zp o częliś my n o wy ro k razem w mag iczn y m n amio cie? Czu ję p o d żeb rami d ziwn y , k łu jący b ó l, jak b y s erce p ęk ło mi n a p ó ł. Pró b u ję o d wró cić s wo ją u wag ę o d wzb ierający ch mi w o czach łez i o twieram s k rzy n k ę mailo wą. M am 2 3 7 n o wy ch wiad o mo ś ci. Przes zy wa mn ie is k ierk a s zczęś cia. Pewn ie czy teln icy b lo g a wp is u ją w k o men tarzach s wo je p o s tan o wien ia n o wo ro czn e. Ale o k azu je s ię, że p o n ad p o ło wa e-maili to p o wiad o mien ia z Twittera. Ro b ię s ię tro ch ę n ies p o k o jn a. Zało ży łam k o n to n a Twitterze ty lk o p o to , żeb y wrzu cać lin k i d o n o wy ch n o tek i o b s erwo wać u lu b io n y ch fo to g rafó w i in n y ch b lo g eró w. Nig d y n ie d o s taję ty lu p o wiad o mień . Klik am jed n o z n ich z ciek awo ś ci.
@girlonline22 jesteś obrzydliwa Co ?! Klik am n as tęp n e.
@noahflynn zdradza @leahbrown z brytyjską blogerką @girlonline22. WTF?!! Zaczy n a mn ie o g arn iać p an ik a. Kim s ą ci lu d zie? Dlaczeg o to ws zy s tk o p is zą? Sk ąd o ty m wied zą? Wch o d zę n a mó j p ro fil n a Twitterze i zaczy n am p rzeg ląd ać wiad o mo ś ci. Częś ć tweetó w w ro d zaju „Czy to p rawd a? Czy Ch ło p ak z Bro o k ly n u to No ah Fly n n ?” jes t o d s tały ch czy teln ik ó w b lo g a. Kilk a mn iej zo rien to wan y ch o s ó b zap y tało : „Kim jes t No ah Fly n n ?”. Ale res ztę wiad o mo ś ci zo s tawili mi zu p ełn ie o b cy lu d zie, a ich tweety s ą s tras zn e.
omg, @leahbrown nie ma się w ogóle czym martwić! @girlonline22 jest brzydka jak noc
Szukasz swoich 5 minut sławy @girlonline22?
Nienawidzę niedyskretnych ludzi @girlonline22 #zeroklasy I tak d alej, i tak d alej. W k o ń cu d o ch o d zę d o wp is u z amery k ań s k ieg o p o rtalu p lo tk ars k ieg o Celeb Watch.
Kiedy kota nie ma: pod nieobecność Leah Brown Noah Flynn robi skok w bok z brytyjską blogerką @girlonline22 Klik am lin k d o ich s tro n y i z p rzerażen iem czy tam zamies zczo n y n a n iej arty k u ł.
TYLKO NA CELEB WATCH! Kiedy Leah Brown wyjechała na Boże Narodzenie do rodziny w Los Angeles, jej nowy chłopak Noah Flynn znalazł dla niej zastępstwo pod jemiołą – brytyjską blogerkę Penny Porter, znaną jako Girl Online. Wp atru ję s ię w ek ran s p araliżo wan a ze s trach u . Wied zą, jak s ię n azy wam. Sk ąd wied zą, jak s ię n azy wam? Penny szczegółowo opisywała na blogu swoją znajomość z Noah, nazywając go pieszczotliwie Chłopakiem z Brooklynu. Zupełnie nie przejmowała się tym, że Noah jest obecnie w związku z Leah Brown. Najwyraźniej niektórzy zrobią wszystko, żeby przez chwilę znaleźć się w blasku reflektorów. Noah, lepiej na siebie uważaj, kiedy Leah wróci do Nowego Jorku! Po d tek s tem jes t p ięćd zies iąt s ześ ć k o men tarzy . Zjeżd żam k u rs o rem n iżej, żeb y zo b aczy ć p ierws zy z n ich .
Ale suka! Wid zę, że k to ś n a n ieg o o d p o wied ział. Wątpię, żeby zrobiła to dla pieniędzy. Wydaje się dość sympatyczna. To on jest ściemniaczem, który zdradza dziewczynę, kiedy ta wyjeżdża z miasta.
Tak, ale przecież musiała wiedzieć, że on ma dziewczynę. J ak to , wy d aję s ię s y mp aty czn a? Sk ąd mielib y to wied zieć? Wracam d o arty k u łu i zau ważam, że zamieś cili lin k a d o mo jeg o b lo g a. Kied y w n ieg o k lik am, o twiera s ię mó j p ierws zy p o s t o No ah . Ws ty d zę s ię, czy tając g o teraz, k ied y zn am p rawd ę. Przewijam ek ran d o n ajn o ws zy ch k o men tarzy .
Tak, tylko Książę z Bajki nie zdradzał swojej dziewczyny, a Kopciuszek nie była biczą. On iemiała z p rzerażen ia, zjeżd żam jes zcze n iżej i czy tam p o d o b n e k o men tarze. Kilk u s tały ch czy teln ik ó w zap y tało też „Czy to p rawd a?”. Na s amy m d o le zau ważam k o men tarz o d Peg as u s Girl.
Droga Penny,
wiem, że pewnie się tym nie przejmiesz, ale muszę ci coś powiedzieć. Małżeństwo moich rodziców rozpadło się dlatego, że tata odszedł do innej kobiety. Tak się cieszyłam, że znalazłaś kogoś dla siebie i się w nim zakochałaś, ale nie można odbijać chłopaka innej dziewczynie. W ten sposób ranisz ludzi. Przepraszam, wiem, że wtrącam się w nie swoje sprawy, ale to dla mnie bardzo ważne i musiałam to napisać.
Chyba nie mogę już czytać twojego bloga. Pegasus Girl Zn ó w s ły s zę p o wiad o mien ie ze s k rzy n k i mailo wej. Ko lejn y ch p ięć wiad o mo ś ci, w k tó ry ch czy tam, że jacy ś o b cy lu d zie p is zą o mn ie n a Twitterze. Klik am jed en z lin k ó w, ale rzu ca mi s ię w o czy s ło wo „n ien awid zę”, więc s zy b k o g o zamy k am. Siad am n a b rzeg u łó żk a, wp atru jąc s ię z p rzerażen iem w s wó j telefo n . Wy o b rażam s o b ie, jak lu d zie n a cały m ś wiecie czy tają o mn ie i p is zą zło ś liwe wiad o mo ś ci n a mó j temat. Lu d zie, k tó ry ch n ie zn am. Lu d zie, k tó rzy mn ie n ig d y n ie wid zieli. On i ws zy s cy wied zą, k im jes tem. Wied zą, jak s ię n azy wam. I zn ają mo jeg o b lo g a. A co b ęd zie, jeś li s ię d o wied zą, g d zie mies zk am? I p rzy jd ą d o mo jeg o d o mu ? Do s taję d res zczy , a p o twarzy zaczy n ają mi p ły n ąć łzy . Co ja mam teraz zro b ić? J u tro b ęd ę
mu s iała wró cić d o s zk o ły . J ak ja s p o jrzę ws zy s tk im w o czy ? Czu ję, jak ś cis k a mn ie w g ard le. Nie mo g ę o d d y ch ać. M am wrażen ie, że s ię k u rczę. Staję s ię co raz mn iejs za. Po trzeb u ję p o mo cy . Kto ś mu s i mi p o mó c. Ale n ie mo g ę s ię ru s zy ć. M o je ręce i n o g i s ą ciężk ie jak k amien ie. Patrzę n a d rzwi i wy d aje mi s ię, że s ą s tras zn ie d alek o . Nie d am rad y d o n ich d o jś ć. Co teraz? Wy o b rażam s o b ie, jak tłu m lu d zi id zie ś ro d k iem d ro g i p o d mó j d o m. J ak ro zb ijają n amio ty n a p o d jeźd zie. J ak rzu cają w mo je o k n o k amien iami i wy mach u ją tran s p aren tami p ełn y mi wy zwis k . Teraz ju ż n ig d zie n ie mo g ę s ię czu ć b ezp ieczn a. M o i czy teln icy mn ie zn ien awid zą. Ws zy s cy mn ie zn ien awid zą. Zaczy n am s zlo ch ać. J es zcze n ig d y n ie czu łam s ię tak a p rzerażo n a i tak a s amo tn a. Czu ję co raz więk s zy u cis k w g ło wie, jak b y zacis k ało s ię n a n iej imad ło . Nic n ie wid zę. Nie mo g ę p rzełk n ąć ś lin y . Nie mo g ę o d d y ch ać.
– Pen n y ! Pen n y ! Co ci jes t? Ws zy s tk o w p o rząd k u ? – M ama wb ieg a d o mo jeg o p o k o ju i zap ala ś wiatło . Leżę zwin ięta w k łęb ek o b o k łó żk a. Dlaczeg o jes tem n a p o d ło d ze? Co s ię s tało ? – Ro b ! Ro b ! Ch o d ź s zy b k o ! – wo ła mama. Po tem czu ję, jak k lęk a p rzy mn ie i ch wy ta mn ie za ramio n a. – J u ż d o b rze, k o ch an ie, ju ż d o b rze. Szlo ch am teraz n a całe g ard ło . Sły s zę to , ale czu ję s ię d ziwn ie o d erwan a o d rzeczy wis to ś ci, jak b y wcale n ie ch o d ziło o mn ie, jak b y m p atrzy ła n a ws zy s tk o z d y s tan s u . – M o żes z u s iąś ć? – p y ta cich o mama. Sły s zę tu p an ie n a s ch o d ach . – Co s ię d zieje? – p y ta tata. – Ojej, Pen , co s ię s tało ? Czu ję, jak jeg o s iln e ramio n a zamy k ają s ię wo k ó ł mn ie, i jak o ś zn ajd u ję w s o b ie s iłę, żeb y u s iąś ć i wtu lić s ię w n ieg o . Nie mo g ę p rzes tać p łak ać. Ch ciałab y m zn ó w b y ć mały m d zieck iem i n ie mu s ieć s ię ju ż n iczy m martwić. – Co s ię s tało ? – tata p o wtarza p y tan ie łag o d n y m g ło s em. – Czy to b y ł… ? M iałaś n as tęp n y atak p an ik i? – d o p y tu je s ię mama. Sły s zę ją za s o b ą, a p o tem czu ję, jak o tu la mn ie k o łd rą. Kiwam g ło wą, b o n ie mo g ę wy d u s ić z s ieb ie an i s ło wa, zb y t mo cn o s zczęk am zęb ami. – Czeg o s ię p rzes tras zy łaś ? – p y ta tata. Przy tu la mn ie mo cn o d o s ieb ie. Ch ciałab y m zo s tać tak ju ż n a zaws ze, b ezp ieczn a w jeg o ramio n ach i p rzy k ry ta k o łd rą. – Nie wiem – mamro czę. – Po p ro s tu s tres u ję s ię, że ju tro mam wró cić d o s zk o ły . Czu ję, jak mięś n ie taty n ap in ają s ię. – Ch o d zi o ten film? Kto ś zamieś cił co ś jes zcze w in tern ecie? Bo jeś li tak , to … – Nie. Ws zy s tk o o k ej. Co ś s o b ie u b zd u rałam. To ze zmęczen ia. Pewn ie jes zcze n ie o d es p ałam ró żn icy czas u . – Hm. – M ama n ie wy d aje s ię p rzek o n an a.
Ale n awet s p an ik o wan a i o s zo ło mio n a, jed n o wiem n a p ewn o – n ie mo g ę ich ty m o b arczać. Nie ch cę ich d en erwo wać. Będ ę mu s iała zn aleźć jak iś s p o s ó b , żeb y s ama s o b ie p o rad zić. – M o że zro b ić ci h erb aty ? – p ro p o n u je mama. – Tak , p o p ro s zę. – A co p o wies z n a ś n iad an ie? – p y ta tata. – Us maży ć ci n aleś n ik i? Kiwam g ło wą, ch o ciaż n ie jes tem zb y t g ło d n a. Kład ę s ię d o łó żk a. Ro d zice o tu lają mn ie k o łd rą, u p ewn iają s ię, czy ws zy s tk o ze mn ą w p o rząd k u , a p o tem s ch o d zą n a d ó ł. Po ich wy jś ciu n aty ch mias t b io rę lap to p a, lo g u ję s ię n a b lo g a i k as u ję ws zy s tk ie p o s ty o No ah . Po tem wy łączam mo żliwo ś ć d o d awan ia k o men tarzy . Od razu czu ję s ię o d ro b in ę lep iej, jak b y u d ało mi s ię zamk n ąć d rzwi p rzed h ejterami. Pó źn iej wracam n a Twittera. Do s tałam d wad zieś cia n o wy ch p o wiad o mień , ale n ie s p rawd zam ich . Zamias t teg o g rzeb ię w u s tawien iach i w k o ń cu u d aje mi s ię zn aleźć o p cję u s u wan ia p ro filu . Na ek ran ie p o jawia s ię o k ien k o z n ap is em: „Czy jes teś p ewn y , że ch ces z u s u n ąć k o n to ?”. Wcis k am „tak ” z całej s iły . Ko lejn e zamk n ięte d rzwi. Wch o d zę też n a Faceb o o k a i tak s amo jak n a Twitterze ig n o ru ję ws zy s tk ie n o we p o wiad o mien ia i d ezak ty wu ję k o n to . Po tem zamy k am lap to p a i wb ijam wzro k w ś cian ę. Pan ik a p o wo li mija i k ied y tro ch ę ro zjaś n ia mi s ię w g ło wie, zaczy n am s ię zas tan awiać: J ak to s ię s tało ? Kto d o n ió s ł p o rtalo wi Celeb Watch o mn ie i No ah ? I o mo im b lo g u ? W p ierws zej ch wili my ś lę, że to mu s iał b y ć Ollie. Ty lk o o n wie, że No ah to No ah Fly n n . Ale p rzecież d o p iero p rzed ch wilą p o wied ziałam mu , że w o g ó le g o zn am. Nie ws p o mn iałam n ic o ty m, co s ię międ zy n ami wy d arzy ło . Po za ty m n iemo żliwe, żeb y Ollie wied ział o mo im b lo g u . J ed y n ą o s o b ą, k tó ra o n im wie, jes t Ellio t. Ro b i mi s ię n ied o b rze. Ellio t n a p ewn o b y mn ie n ie wy d ał. Ch o ciaż… d ziwn ie reag o wał n a k ażd ą wzmian k ę o No ah . A wczo raj zamieś cił n a b lo g u zło ś liwy k o men tarz. Nig d y b y m n ie p o my ś lała, że zro b i co ś tak ieg o , więc mo że… Ale p rzecież Ellio t n ie wied ział, k im n ap rawd ę jes t No ah . A mo że jed n ak wied ział… ? Przy p o min a mi s ię, jak p o k azałam mu jeg o zd jęcie. Po wied ział wted y , że wy g ląd a zn ajo mo . M o że g o ro zp o zn ał, ty lk o mi s ię n ie p rzy zn ał? M o że właś n ie d lateg o tak s zy b k o zmien ił temat? Bo że, czy to p rzez Ellio ta n ien awid zi mn ie cały in tern et? Wp atru ję s ię w ś cian ę s y p ialn i, wy o b rażając s o b ie, jak p o d ru g iej s tro n ie Ellio t wy s y ła an o n imo wą
wiad o mo ś ć d o Celeb Watch. Ws zy s tk o zaczy n a mi s ię u k ład ać w jed n ą, p o two rn ą cało ś ć. Ellio t b y ł zazd ro s n y o to , że s p o ty k am s ię z No ah i p is zę o n im n a b lo g u . Po tem zo b aczy ł jeg o zd jęcie, zro zu miał, k im jes t No ah , i wy k o rzy s tał to , żeb y n as s k łó cić. Pewn ie o d wo łał wczo rajs ze s p o tk an ie d lateg o , że ju ż to s o b ie zap lan o wał. W d o d atk u n ie o d ezwał s ię d o mn ie o d tamtej p o ry . J es zcze n ig d y s ię n ie zd arzy ło , żeb y Ellio t tak d łu g o milczał. Zaws ze p rzy n ajmn iej s tu k ał w ś cian ę. A p rzecież mu s i wied zieć, co s ię d zieje w s ieci. Przy p o min am s o b ie, jak s zy b k o zareag o wał, k ied y M eg an wrzu ciła n a Faceb o o k a ten id io ty czn y film, n a k tó ry m wid ać mi majtk i. Wy s łał mi SM S-a, żeb y mn ie o s trzec, i o d razu d o mn ie p rzy s zed ł. A ty m razem w o g ó le s ię ze mn ą n ie s k o n tak to wał. Kied y d o ciera d o mn ie to ws zy s tk o , czu ję s ię tak , jak b y m d o s tała z całej s iły w b rzu ch . Najp ierw No ah , a teraz Ellio t. No ah p o zn ałam n ied awn o , więc p rzy n ajmn iej mo g ę s o b ie wy tłu maczy ć, że p o p ro s tu b ard zo s ię co d o n ieg o p o my liłam. Ale co z Ellio tem? Ellio t i ja zn amy s ię o d zaws ze. To mó j n ajlep s zy p rzy jaciel. Alb o b y ły n ajlep s zy p rzy jaciel. Czu ję, że zaraz zn ó w wy b u ch n ę p łaczem, ale w ty m mo men cie d o p o k o ju wch o d zi mama. Stawia mi k u b ek h erb aty n a s zafce n o cn ej i s iad a n a łó żk u . – Na p ewn o n ie s tres u jes z s ię czy mś in n y m, k o ch an ie? M o że ch ces z o ty m p o ro zmawiać? Kręcę g ło wą. Nie o d zy wam s ię, b o n ie ch cę zacząć s zlo ch ać. – Ok ej, ale g d y b y ś zmien iła zd an ie, to wies z, g d zie mn ie zn aleźć. Uś miech am s ię d o n iej, ale k o s ztu je mn ie to całą en erg ię, jak a mi jes zcze p o zo s tała. M ama wy ch o d zi, a ja leżę z zamk n ięty mi o czami, d o p ó k i tata n ie p rzy n o s i mi n aleś n ik ó w. – Sk o rzy s tałem ze s p ecjaln eg o p rzep is u Sad ie Lee – mó wi z u ś miech em. Czu ję k o lejn e u k łu cie b ó lu n a my ś l o ty m, jak p o lu b iłam Sad ie Lee. Bab cia No ah to jes zcze jed n a o s o b a, k tó ra mn ie o s zu k ała. Tata wy mu s za n a mn ie o b ietn icę, że k rzy k n ę, jeś li b ęd ę g o p o trzeb o wać, i wy ch o d zi. Naty ch mias t o d s tawiam n aleś n ik i i zn ó w wp atru ję s ię w p rzes trzeń p u s ty m wzro k iem. Czu ję s ię tak a o d rętwiała i wy czerp an a. Ch ciałab y m n ie wy ch o d zić z łó żk a, d o p ó k i s y tu acja s ię n ie u s p o k o i. O ile k ied y k o lwiek s ię u s p o k o i. Za k ażd y m razem, k ied y s ły s zę p o wiad o mien ie o n o wej wiad o mo ś ci e-mail, p rzes zy wa mn ie s trach . W k o ń cu wy łączam k o mó rk ę i ch o wam ją razem z lap to p em n a d n ie s zafy p o d s to s em u b rań . Przez mo men t czu ję s ię b ezp ieczn ie, jak b y teraz ju ż n ik t n ie mó g ł mn ie d o p aś ć. Ale p o tem zaczy n am s o b ie wy o b rażać, że zło ś liwe
wiad o mo ś ci p iętrzą s ię w mo jej s zafie co raz wy żej, ty lk o czek ając, żeb y s ię n a mn ie wy s y p ać, k ied y wres zcie o two rzę d rzwi. Zn ó w o g arn ia mn ie p an ik a, ale ty m razem p amiętam, co mam ro b ić. Zamy k am o czy i s zu k am jej w s wo im ciele. Po ch wili zn ajd u ję w k latce p iers io wej wielk ą czarn ą k u lę s trach u . „Ws zy s tk o w p o rząd k u ”, zap ewn iam ją (i s ieb ie). „Ws zy s tk o w p o rząd k u ”. I zamias t p an ik o wać i u s iło wać o n iej n ie my ś leć, zaczy n am ją s o b ie wy o b rażać wewn ątrz s ieb ie. J es t czarn a, g ęs ta i p rzerażająca. Bio rę g łęb o k i o d d ech p rzez n o s i p o wtarzam g ło ś n y m s zep tem: „Ws zy s tk o w p o rząd k u ”, a k u la zaczy n a s ię o d ro b in ę k u rczy ć. Nag le zd aję s o b ie s p rawę, że ws zy s tk o n ap rawd ę jes t w p o rząd k u . Ten s trach mn ie n ie zab ije. I wted y p rzy ch o d zi mi d o g ło wy n as tęp n a my ś l: to , co s ię teraz d zieje, też mn ie n ie zab ije. Ows zem, to b ard zo tru d n a i b o les n a s y tu acja, ale jak o ś ją p rzeży ję. „Ws zy s tk o w p o rząd k u ”. Bio rę jes zcze jed en o d d ech . Strach zn ó w s ię k u rczy . Teraz ma ro zmiar p iłeczk i ten is o wej i p o wo li zmien ia k o lo r, z czarn eg o s taje s ię s zary , p o tem b iały , aż w k o ń cu jes t zło ty . Bio rę n as tęp n y o d d ech . Sły s zę k rzy k mewy za o k n em. M y ś lę o mo rzu i u d aje mi s ię n awet lek k o u ś miech n ąć. „Ws zy s tk o w p o rząd k u ”. Po trafię s ię o p an o wać. Wy o b rażam s o b ie, że s ied zę n a p laży , a całe mo je ciało wy p ełn iają zło te p ro mien ie s ło ń ca. „Ws zy s tk o w p o rząd k u ”. Sied zę z zamk n ięty mi o czami p rzy n ajmn iej g o d zin ę, s k u p iając s ię n a o d d ech u i ws łu ch u jąc w o k rzy k i mew. Po tem s ły s zę p u k an ie. – Pen , mo g ę wejś ć? – p y ta To m. Otwieram o czy i p ro s tu ję p lecy . – J as n e. Od razu p o zn aję p o jeg o min ie, że wie o ws zy s tk im. J es zcze n ig d y n ie p atrzy ł n a mn ie z tak ą tro s k ą. – Przed ch wilą b y łem w s ieci – mó wi, p rzy s iad ając n a k o ń cu mo jeg o łó żk a. – Czy to p rawd a? Czy ty i No ah Fly n n … ? Sp u s zczam wzro k . – To jes t ten No ah , o k tó ry m o p o wiad ali ro d zice? Ten , u k tó reg o mies zk aliś cie? Po tak u ję, a p o tem p atrzę mu w o czy . – Ale ja n ie wied ziałam, k im o n jes t, n ap rawd ę. Nig d y o n im n ie s ły s załam. A ty ? – J a g o zn am. Czy tałem n a jak imś p o rtalu mu zy czn y m, że p o d p is ał k o n trak t z tą s amą wy twó rn ią co Leah Bro wn i że s ą p arą. Nic ci n ie p o wied ział? – Nie! Przecież n ie zaczęłab y m s ię s p o ty k ać z k imś , k to ma d ziewczy n ę. To m mars zczy b rwi.
– Czy li cię o k łamał? Kiwam g ło wą. – Sk ąd s ię o n as d o wied ziałeś ? – To n ews d n ia n a Faceb o o k u . I n a Twitterze. I n a Tu mb lrze. I n a… – Ok ej, o k ej. – Wid ziałaś , co p is zą lu d zie? Zn ó w k iwam g ło wą i czu ję, jak d o o czu n ap ły wają mi p iek ące łzy . – To m, n ie wiem, co mam zro b ić. Stras zn ie s ię b o ję. To m b ierze mn ie za ręk ę. – Ws zy s tk o b ęd zie o k ej, s io s trzy czk o . Wy jaś n imy to . J ak s ię o was d o wied ział ten p o rtal? – Nie wiem. Kto ś im mu s iał p o wied zieć. – Ale k to ? Wzru s zam ramio n ami. Nie mo g ę zd rad zić s ię p rzed To mem, że p o d ejrzewam Ellio ta, d o p ó k i n ie b ęd ę mieć ab s o lu tn ej p ewn o ś ci. – Ok ej, to n ie jes t teraz n ajważn iejs ze. Najważn iejs ze, żeb y ś my p rzed s tawili w s ieci two ją wers ję wy d arzeń . Naty ch mias t wp ad am w p an ik ę. – O n ie. Nie mo g ę. J u ż n ig d y n ie wejd ę o n lin e. Nie d am rad y . To m p atrzy mi p ro s to w o czy . – Pamiętas z teg o ch ło p ak a z mo jej s zk o ły ś red n iej, J o n ath an a Price’a, k tó ry n a p o czątk u s ię mn ie czep iał i ro zp u s zczał o mn ie ró żn e p lo tk i? – Teg o , k tó ry zab ierał ci lu n ch ? – Tak . Pamiętas z, jak u d awałem, że jes tem ch o ry , żeb y ro d zice p o zwalali mi n ie ch o d zić d o s zk o ły ? – Tak . – Aż w k o ń cu p o wied ziałaś mi: „J eś li n ie wró cis z d o s zk o ły , n ik t s ię n ie d o wie, że o n k łamie” – mó wi To m wy s o k im, p is k liwy m g ło s ik iem. – Tak p o wied ziałam? To m k iwa g ło wą. – Ty lk o ch y b a n ie b rzmiałam p rzy ty m jak Smerfetk a. To m u ś miech a s ię d o mn ie. – Właś n ie że tak . Ale miałaś rację. Du żo o s ó b rad ziło mi wted y , co mam zro b ić, ale p o s łu ch ałem ty lk o cieb ie. I d zięk i to b ie wró ciłem d o s zk o ły .
Wp atru ję s ię w n ieg o zd ziwio n a. – Nap rawd ę? – Tak . Bo miałaś rację. Gd y b y m n ie wró cił, ty lk o d alej u k ry wał s ię w mo im p o k o ju , ws zy s cy b y mu u wierzy li – u ś miech a s ię. – I n ig d y b y s ię n ie d o wied zieli, jak im jes tem cu d o wn y m, u talen to wan y m i fan tas ty czn y m czło wiek iem. Od wzajemn iam jeg o u ś miech . – I d o teg o s k ro mn y m. – To też. A teraz s ama jes teś w tak iej s y tu acji. J eś li s ię s ch o was z i p o zwo lis z, żeb y k to ś wy g ad y wał o to b ie te ws zy s tk ie b zd u ry , ś wiat n ig d y s ię n ie d o wie, jak a jes teś ws p an iała. M o je o czy zn ó w wy p ełn iają s ię łzami. – To m! – To p rawd a. J es teś ws p an iała. Wies z, że zaws ze s tan ę p o two jej s tro n ie, ale n ap rawd ę u ważam, że p o win n aś s ama co ś p o wied zieć. Przed s tawić włas n ą wers ję wy d arzeń . – To m ro b i s wo ją p o ważn ą min ę, zwy k le zarezerwo wan ą n a u d awan e k łó tn ie z tatą. – A p o tem p o d ać mi ad res d o teg o No ah Fly n n a, żeb y m mó g ł p o jech ać d o No weg o J o rk u , czy g d zie o n tam mies zk a, i g o zamo rd o wać. Pars k am ś miech em. – M ó wię p o ważn ie, Pen . To zn aczy , w tej częś ci o p rzed s tawien iu two jej wers ji wy d arzeń . – W p o rząd k u , zas tan o wię s ię n ad ty m. – Nie zas tan awiaj s ię, ty lk o to zró b . Po czu jes z s ię zn aczn ie lep iej. Tak jak ja, k ied y wró ciłem d o s zk o ły i p o wied ziałem J o n ath an o wi Price’o wi, g d zie mo że s o b ie ws ad zić s wo je p lo tk i. – To m ś cis k a mn ie mo cn o . – Ko ch am cię, s io s trzy czk o . – J a cieb ie też. Ty lk o n ie mó w ro d zico m, co s ię s tało , o k ej? Wies z, co my ś lą o in tern ecie. Nie ch cę, żeb y s ię martwili. – Ok ej. Nie wracam jes zcze n a u n iwerek , zo s tan ę k ilk a d n i d łu żej. M o że d o czeg o ś ci s ię p rzy d am. – Nap rawd ę? Ale n ie b ęd zies z miał p rzez to k ło p o tó w? – E tam, ja n ig d y n ie mam żad n y ch k ło p o tó w. – To m u ś miech a s ię, a ja czu ję, jak zalewa mn ie fala wd zięczn o ś ci. Ch o ciaż s traciłam No ah i Ellio ta, mo ja ro d zin a zaws ze b ęd zie p rzy mn ie. A to n ajlep s za ro d zin a n a ś wiecie.
Po wy jś ciu To ma ro b ię s o b ie g o rącą k ąp iel. Przetrząs am k o s zy czek z k u lk ami d o k ąp ieli, aż zn ajd u ję tę z n ap is em „Nieb iań s k i relak s ”. Kied y p ach n ąca wo d a ro zg rzewa mi ciało , o g arn ia mn ie jak iś d ziwn y s p o k ó j. Nad al jes t mi ciężk o i s mu tn o , ale n ie czu ję s ię ju ż b ezrad n a. Zan u rzam g ło wę, a mo je wło s y u n o s zą s ię n a p o wierzch n i wo d y . „Wy g ląd as z jak s y ren a”, s ły s zę w g ło wie ech o s łó w No ah z p o d wo d n eg o k o ry tarza i n aty ch mias t s iad am w wan n ie. Wy k ręcam wło s y , a my ś li zn ó w wy p ełn iają mi p y tan ia b ez o d p o wied zi. „J ak to mo żliwe, że wy d awał s ię tak i miły i s zczery ? J ak mó g ł mn ie o k łamy wać z tak ą łatwo ś cią? J ak mó g ł mi to zro b ić?” Ale zmu s zam s ię, żeb y p rzes tać s ię n ad ty m zas tan awiać. Nieważn e, jak to s ię s tało . Stało s ię i ju ż. Wy ch o d zę z wan n y i wcieram mó j u lu b io n y b als am n awilżający . Po tem wk ład am n ajwy g o d n iejs zy s zlafro k i wracam d o s y p ialn i. Włączam lamp k i, ale k o jarzą mi s ię z n amio tem, k tó ry No ah zro b ił d la mn ie w Sy lwes tra, więc ch wilę p ó źn iej je g as zę i zamias t n ich zap alam lamp k ę n o cn ą. Przez ś cian ę s ły s zę trzaś n ięcie d rzwi w s y p ialn i Ellio ta. Nie ch cę b y ć s mu tn a z p o wo d u No ah , d lateg o s k u p iam s ię n a zło ś ci n a Ellio ta. Na p ewn o ju ż zo b aczy ł, co s ię d zieje w s ieci, ale n ad al n ie zas tu k ał w ś cian ę, n ie n ap is ał an i n ie zad zwo n ił. Ch y b a że p ró b o wał s ię ze mn ą s k o n tak to wać, k ied y s ię k ąp ałam. Czu ję, jak ro zp ala s ię we mn ie is k ierk a n ad ziei. Id ę d o s zafy p o telefo n , ale n ie mam żad n y ch n o wy ch wiad o mo ś ci, więc n ad zieja zn ik a i zn ó w zas tęp u je ją zło ś ć. To mu s iał b y ć o n . M y ś lę o ty m, co p o wied ział mi To m, i n ag le ju ż wiem, co p o win n am zro b ić. Nie mo g ę s ię d łu żej ch o wać w s wo im p o k o ju . M u s zę d o n ieg o p ó jś ć i mu wy g arn ąć. Do p iero n a p o d jeźd zie p rzed d o mem Ellio ta u ś wiad amiam s o b ie, że n ie b y łam tu o d wielu lat. Nie p amiętam n awet, jak i d źwięk ma d zwo n ek w d o mu mo jeg o n ajlep s zeg o p rzy jaciela. Kied y g o wcis k am, ro zleg a s ię g ło ś n e d in g -d o n g . Zaczy n am s ię d en erwo wać. Sły s zę k ro k i, a p o tem d rzwi s ię o twierają. Tata Ellio ta p atrzy n a mn ie tak , jak b y m o d erwała g o o d n ajciek aws zej czy n n o ś ci n a ś wiecie. Na ws zy s tk ich
tak p atrzy , n awet n a s wo jeg o s y n a, i to p rzez cały czas . – Tak ? – p y ta tak im g ło s em, jak b y n ie wied ział, k im jes tem. – Czy Ellio t jes t w d o mu ? – Ch wileczk ę – wzd y ch a. – A p o tem zamy k a d rzwi, zo s tawiając mn ie n a zimn ie. – Ellio t! – wrzes zczy . – Kto ś d o cieb ie! Sły s zę s tłu mio n y g ło s mo jeg o p rzy jaciela, ale n ie ro zu miem, co mó wi. Drzwi zn ó w s ię o twierają, ale ty m razem p o n o wn ie s to i w n ich tata Ellio ta. – Nies tety , w tej ch wili n ie mo że p o d ejś ć. – Słu ch am? Ale… – Dzięk u ję. Do wid zen ia. – I to ws zy s tk o . Tata Ellio ta zatrzas k u je d rzwi i zn ik a. Wracam d o d o mu i wp ad am jak b u rza d o s wo jeg o p o k o ju . Teraz o g arn ia mn ie p rawd ziwa fu ria. Wp atru ję s ię w ś cian ę s y p ialn i, żału jąc, że n ie u s taliliś my z Ellio tem k o d u n a to , co mam mu d o p o wied zen ia: „Nien awid zę cię, ty g łu p i tch ó rzu !”. Ale n ie mo g ę wy s tu k ać n iczeg o w ty m ro d zaju , b o n ig d y n ie b y ło n am to p o trzeb n e. J es zcze n ig d y s ię n ie p o k łó ciliś my . To p ierws zy raz. Siad am n a łó żk u i d es p erack o ro zg ląd am s ię p o p o k o ju . Dlaczeg o Ellio t mi to zro b ił? Nie ro zu miem, d laczeg o zach o wał s ię tak o k ro p n ie, a teraz mn ie u n ik a. Przecież k ied y ś b ęd ziemy mu s ieli s ię s p o tk ać. M o g łab y m o b s erwo wać jeg o d o m p rzez o k n o , żeb y g o zas k o czy ć, jak ty lk o wy jd zie n a zewn ątrz. Ale to b y ło b y g łu p ie. Po tem mam p o my s ł, żeb y wy wiercić w ś cian ie d ziu rę, p rzez k tó rą mu p rzy walę, ale to b y ło b y jes zcze g łu p s ze. W k o ń cu n u rk u ję d o s zafy p o telefo n i p is zę d o n ieg o SM Sa.
Wcis k am „wy ś lij” i zn ó w ro b i mi s ię s mu tn o . „Nie jes tem s ama”, p rzy p o min am s o b ie. M am p rzecież mamę, tatę i To ma. „Nie jes tem s ama”. Ale czu ję s ię b ard zo s amo tn a, jak b y m s traciła co ś ważn eg o . Wp atru ję s ię w telefo n , czek ając n a o d p o wied ź. Cis za. Wk u rzam s ię jes zcze b ard ziej. J ak Ellio t i No ah mo g li mn ie tak zran ić, a p o tem zerwać ze mn ą k o n tak t? A p o tem ro b ię n ajg o rs zą mo żliwą rzecz. Wy ciąg am z s zafy lap to p a i wch o d zę d o s ieci. Najp ierw s p rawd zam p ro fil Ellio ta n a Twitterze, żeb y zo b aczy ć, czy co ś o s tatn io
n ap is ał. Nie jes tem d o k o ń ca p ewn a, czeg o s zu k am: d o wo d u , że b y ł w s ieci, zło ś liweg o k o men tarza n a mó j temat… Ale o s tatn i tweet zamieś cił w Bo że Naro d zen ie.
Najgorsze. Święta. W. Życiu. Nie mo g ę zo b aczy ć, co p is ał n a Faceb o o k u , b o mu s iałab y m reak ty wo wać s wo je k o n to , więc zamias t teg o wch o d zę n a jeg o In s tag ram. Nie wrzu cił n ic n o weg o o d o s tatn ieg o d n ia w No wy m J o rk u , d lateg o p atrzę n a n as ze s elfie p rzy ś n iad an iu . Ob o je s zczerzy my s ię d o k o mó rk i zn ad b u telk i s y ro p u k lo n o weg o . Przez ch wilę żału ję, że n ie mo g ę mag iczn ie co fn ąć s ię w czas ie d o tamtej ch wili, żeb y ws zy s tk o p o to czy ło s ię in aczej. Ale p o tem czu ję u k łu cie zło ś ci. To n ie mo ja win a, że tak s ię międ zy n ami p o p s u ło . A p ó źn iej ro b ię co ś n ap rawd ę g łu p ieg o . Go o g lu ję h as ło „No ah Fly n n ”. Teraz p o jawiam s ię we ws zy s tk ich n ajś wieżs zy ch wy n ik ach wy s zu k iwan ia. Zau ważam też n o wy lin k d o p o rtalu Celeb Watch: Noah Flynn załamał się po śmierci rodziców. Klik am w n ieg o d rżący mi p alcami. Noah Flynn musi naprawdę żałować, że zdecydował się na skok w bok z brytyjską blogerką Penny Porter, znaną jako Girl Online. Oto kolejne informacje, ujawnione przez Penny na jej blogu: cztery lata temu Noah miał depresję po tragicznej śmierci rodziców. Czy to dlatego podejmuje nienajmądrzejsze decyzje w okresie świąt? Czy nadal próbuje sobie poradzić z tą stratą? Rzecznik gwiazdy odmówił komentarza. Leah Brown również nie wypowiada się na temat burzy, jaka rozpętała się w internecie wokół jej związku. Girl Online skasowała wszystkie notki o Chłopaku z Brooklynu, ale można śmiało powiedzieć, że na dyskrecję jest już za późno. Po d s p o d em jes t lin k d o arty k u łu p o d ty tu łem: Girl Online zdradza ulubione miejsca Noah Flynna w Nowym Jorku. Nie o twieram g o . Nie mam s iły . J es tem zb y t ws trząś n ięta ty m, co właś n ie p rzeczy tałam. O czy m o n i mó wią? No ah wcale n ie miał d ep res ji. Czy o n i mo g ą p o p ro s tu wy my ś lać s o b ie tak ie rzeczy ? Po tem p rzy p o min a mi s ię mo ja n o tk a o mierzen iu s ię ze s wo im s trach em. By ło w n iej o ćwiczen iu , o k tó ry m o p o wied ział mi No ah . Ob lewam s ię ru mień cem. Ale ja wcale n ie n ap is ałam, że miał d ep res ję. Nie ws p o mn iałam an i s ło wem o jeg o ro d zicach . Wy jaś n iłam ty lk o , że s tracił k o g o ś b lis k ieg o . Wp atru ję s ię w ek ran z n ied o wierzan iem. J ak o n i mo g ą to ro b ić? J ak mo g ą tak p rzek ręcać czy jeś s ło wa?
Wracam d o wy n ik ó w wy s zu k iwań , czu jąc, jak p o czu cie win y walczy we mn ie ze zło ś cią. Przewijam lis tę lin k ó w w d ó ł, d o p ó k i n ie zau ważam tek s tu , k tó ry mro zi mi k rew w ży łach : Dziewczyna, z którą Noah Flynn zdradził Leah Brown – chociaż trudno w to uwierzyć! Lin k p rzen o s i mn ie n a p o rtal Yo u Tu b e d o filmu , n a k tó ry m p rzewracam s ię n a s cen ie. J ak o n i to zn aleźli? Ale n ie trzeb a b y ć d o teg o g en iu s zem. Wy s tarczy ło wy g o o g lo wać mo je imię i n azwis k o . To s mu tn e, ale n ie licząc b lo g a Girl On lin e, d o d ziś mo ja o b ecn o ś ć w in tern ecie o g ran iczała s ię d o teg o g łu p ieg o filmu . Teraz s ą p o d n im ju ż ty s iące k o men tarzy . M ó wię s o b ie, że p o win n am zamk n ąć lap to p a i s ch o wać g o z p o wro tem d o s zafy , ale mó j mó zg n ajwy raźn iej p rzes zed ł w try b au to d es tru k cji, b o zaczy n am je czy tać. „Fu j, to o b rzy d liwe” i „Ale s ię u rząd ziła” to n ajmils ze tek s ty p o d filmem. Res zta k o men tarzy jes t tak a o k ro p n a, że n ie mo g ę u wierzy ć w to , co czy tam. Najwy raźn iej fan i Leah Bro wn zaczęli p ro wad zić p rzeciwk o mn ie zo rg an izo wan ą k amp an ię. – Pen n y , jed zen ie n a s to le! – wo ła mama z d o łu . Z u s t wy ry wa mi s ię jęk ro zp aczy . M am o ch o tę o d k rzy k n ąć, że n ie jes tem g ło d n a, ale wted y ro d zice zaczn ą s ię o mn ie martwić, więc zwlek am s ię n a d ó ł, p rzez cały czas my ś ląc o Ellio cie. M u s iałam g o n ap rawd ę zran ić, s k o ro tak mn ie p o trak to wał. Sk o ro zak o ń czy ł n as zą p rzy jaźń w tak i s p o s ó b . Wch o d zę d o k u ch n i i s iad am n a k rześ le. – Ws zy s tk o w p o rząd k u ? – Py tan ie zad aje mama, ale cała mo ja ro d zin a wp atru je s ię we mn ie z n iep o k o jem. – Tak . Tak , ws zy s tk o o k ej. – Do s tałam n as tęp n e zlecen ie w No wy m J o rk u – mó wi mama, s iad ając o b o k mn ie. – M am zo rg an izo wać b al walen ty n k o wy . – Sp o g ląd a n a mn ie p o d ek s cy to wan a. – Pró b o wałam s ię s k o n tak to wać z Sad ie Lee, żeb y zap y tać, czy zajmie s ię caterin g iem, ale n ie o d b iera. – Nic d ziwn eg o – rzu ca p o d n o s em To m. Rzu cam mu o s trzeg awcze s p o jrzen ie i k ręcę g ło wą. – Słu ch am? – mama p atrzy n a n ieg o zd ziwio n a. To m s p u s zcza wzro k n a talerz. – Nic n ie mó wiłem. M ama zn ó w o d wraca s ię d o mn ie. – Świetn a wiad o mo ś ć, p rawd a? Zn ó w b ęd ziemy mo g li tam p o lecieć. M am o ch o tę wrzas n ąć n a całe g ard ło : „To wcale n ie jes t ś wietn a wiad o mo ś ć! To n ajg o rs ze, co mo g ło s ię wy d arzy ć! J eś li p o jawię s ię teraz w Amery ce, to p ewn ie mn ie
tam zlin czu ją!”. Ale jak o ś u d aje mi s ię s k in ąć g ło wą. Ro d zice ro zmawiają o ty m, że amery k ań s k ie zlecen ia p rzy n o s zą firmie co raz więcej zy s k ó w, a ja p ró b u ję wmu s ić w s ieb ie o d ro b in ę las ag n e, ch o ciaż mam wrażen ie, że jed zen ie s taje mi w g ard le. J ak ie to d ziwn e. Kied y M eg an zamieś ciła w in tern ecie film z p remiery , wy d awało mi s ię, że to n ajg o rs ze, co mo że mn ie s p o tk ać, b o cała s zk o ła zo b aczy mo ją b ielizn ę. A teraz zo b aczy ją cały ś wiat. Dzięk i Ellio to wi n ap rawd ę ro zp rzes trzen iam s ię wiru s o wo . J ak czarn a ś mierć. Alb o o s p a wietrzn a. Fan tas ty czn ie. Ud aje mi s ię zjeś ć p o ło wę las ag n e, zan im czu ję, że mu s zę n aty ch mias t wró cić d o s wo jeg o p o k o ju . Na s zczęś cie ro d zicó w p o ch łan ia d y s k u s ja o p o my s łach n a b al walen ty n k o wy , więc n ie zau ważają, ile zo s tawiłam n a talerzu . Od razu p o wejś ciu d o s y p ialn i s p rawd zam telefo n , żeb y zo b aczy ć, czy Ellio t mi o d p is ał, ale n ie mam żad n y ch n o wy ch wiad o mo ś ci. – Ok ej! – o ś wiad czam o b rażo n y m g ło s em w k ieru n k u ś cian y . Nies tety , zn ó w włącza mi s ię ten s am d ziwn y in s ty n k t au to d es tru k cji i zaczy n am p rzeg ląd ać zd jęcia w ap aracie. Kied y d o ch o d zę d o p o rtretu No ah , mam o ch o tę g o s k as o wać, ale z jak ieg o ś p o wo d u n ie mo g ę teg o zro b ić. Og ląd am d alej, aż d o ch o d zę d o zd jęć mo jeg o p o k o ju w h o telu Wald o rf As to ria. Na p o czątk u mam wrażen ie, że to b y ł ty lk o s en , że n ig d y tam n ie n o co wałam. Ale p o tem rzu cają mi s ię w o czy ró żn e s zczeg ó ły . Ko c n a fo telu . Po marań czo wy k s ięży c. Ks iężn iczk a J es ien i n a p o d u s zce. To s ię rzeczy wiś cie wy d arzy ło . To b y ła p rawd a. Nawet jeś li No ah k łamał, to ja p rzecież cały czas b y łam s o b ą. Sp ałam w ty m p o k o ju . Sied ziałam w ty m fo telu . I p ierws zy raz w ży ciu p o czu łam, że mo je ży cie n ależy d o mn ie. W ty m mo men cie wp ad a mi d o g ło wy p ewien p o my s ł. Wy jmu ję z ap aratu k artę p amięci i wk ład am ją d o lap to p a. Zazn aczam zd jęcia p o k o ju h o telo weg o i d ru k u ję, a p o tem p rzy czep iam wo k ó ł lu s tra w to aletce, two rząc z n ich ramk ę. Przy g ląd am s ię k ażd emu zd jęciu p o k o lei. To , jak s ię czu łam w ty m p o k o ju , b y ło p o częś ci zas łu g ą No ah . Ale w więk s zo ś ci s ama n a to zap raco wałam. Po s tan o wiłam zmierzy ć s ię ze s wo im s trach em i p o lecieć d o No weg o J o rk u . Po s tan o wiłam w s ieb ie u wierzy ć. Po s tan o wiłam zau fać No ah i zak o ch ać s ię w n im. J es tem d o b ry m czło wiek iem. Nieważn e, co o mn ie p is zą w in tern ecie. J a zn am p rawd ę o s o b ie, b o to mo je ży cie, a n ie ty ch zło ś liwy ch k o men tato ró w. Ok ej, mo że n ie b ęd ziemy ży li z No ah d łu g o i s zczęś liwie, ale to n ie zn aczy , że k ied y ś n ie s p o tk am k o g o ś , z k im mi s ię to u d a. M o je ży cie mo że b y ć tak ie, jak s o b ie wy marzę – d o p ó k i b ęd ę p amiętać, że n ależy d o mn ie. A n ie d o n ich .
Zau ważam w lu s trze s wo je o d b icie. Wy g ląd am n a b ard zo zmęczo n ą, a o d p łaczu mam p rzek rwio n e o czy . Ale ro zp u s zczam wło s y i p o trząs am n imi. Nad al p o d o b a mi s ię, że s ą ru d e. Nawet jeś li k o mp lemen ty No ah b y ły k łams twem, ja wciąż ak cep tu ję to , jak wy g ląd am. Wy łączam lap to p a i telefo n , a p o tem id ę s p ać.
Nas tęp n eg o ran k a p o p rzeb u d zen iu o d razu s iad am p rzy to aletce i p rzy g ląd am s ię jes zcze raz zd jęcio m zatk n ięty m za ramę lu s tra, p rzy wo łu jąc d o b re ws p o mn ien ia, tak jak b y m ład o wała s o b ie b aterie. Po jak ich ś d zies ięciu min u tach jes tem g o to wa, żeb y zejś ć n a d ó ł. To m zd ąży ł ju ż ws tać. Czek a n a mn ie p rzy s to le w k u ch n i. – Po d wio zę cię d o s zk o ły – o zn ajmia n a mó j wid o k . – I b ęd ę czek ał w s amo ch o d zie p rzez cały d zień n a wy p ad ek , g d y b y ś mn ie p o trzeb o wała. – J ak to ? Zwario wałeś ? – Wręcz p rzeciwn ie. – A n ie b ęd zies z u mierał z n u d ó w? To m u ś miech a s ię d o mn ie. – Pewn ie b ęd ę. Zab io rę ze s o b ą lap to p a, b o mu s zę s k o ń czy ć p racę n a zajęcia. Od wzajemn iam jeg o u ś miech . – Dzięk u ję. To m o tacza mn ie ramien iem. – Wiem, że d as z s o b ie rad ę. Wch o d ząc d o s zk o ły , p o wtarzam w d u ch u jeg o s ło wa jak man trę. „Dam s o b ie rad ę. Dam s o b ie rad ę”. Czu ję s ię tak , jak b y m miała n ad g ło wą n eo n z n ap is em „CISZA”, b o g d y id ę k o ry tarzem, wo k ó ł mn ie milk n ą ws zy s tk ie ro zmo wy . Ale cis za wcale mi n ie p rzes zk ad za. Ws zy s tk o jes t lep s ze o d zło ś liwo ś ci, jak ie czy tałam n a s wó j temat w in tern ecie. Nawet k ied y in n i u czn io wie s ztu rch ają s ię n awzajem n a mó j wid o k i zaczy n ają s ię n a mn ie g ap ić, n ie ro b i to n a mn ie więk s zeg o wrażen ia. To n ap rawd ę b ard zo d ziwn e, b o w s zk o le zaws ze czu łam s ię n iewid zialn a, jak b y m ży ła w cien iu M eg an . Ale teraz jes t in aczej. Ws zęd zie, g d zie s ię p o jawię, ws zy s cy zwracają n a mn ie u wag ę. Nawet ci ze s tars zy ch k las wied zą, k im jes tem. Id ąc d o mo jej s ali, my ś lę o ty m, że p rzed b u d y n k iem w s amo ch o d zie taty czek a To m. Stras zn ie s ię cies zę, że n ie p rzek o n ałam g o , żeb y wró cił d o d o mu . W s ali n a mó j wid o k też zap ad a cis za. Ws zy s cy milk n ą i wp atru ją s ię we mn ie. Ale to n ic. Dro g a p rzez s zk o łę b y ła jak ro zg rzewk a p rzed tą ch wilą. I p rzy n ajmn iej n ie
zo b aczę s ię z M eg an i Olliem aż d o zajęć teatraln y ch , b o s ą w in n y ch g ru p ach . Po d ch o d zę d o ławk i o b o k Kiry i Amary . Ob ie p atrzą n a mn ie tak , jak b y wy ro s ła mi d ru g a g ło wa. – Cześ ć – mó wię n ajs p o k o jn iej i n ajp ewn iej, jak p o trafię. – O, cześ ć – o d p o wiad a Amara. – J ak tam? – Wy g ląd a n a n ap rawd ę zain teres o wan ą mo im s amo p o czu ciem. – W p o rząd k u – o d s u wam k rzes ło i s iad am. – Na p ewn o ? – d o p y tu je s ię Kira, p o ch y lając s ię w mo ją s tro n ę. Kiwam g ło wą i zag ry zam warg ę. Ich wy raźn a tro s k a s p rawia, że mam o ch o tę s ię ro zp łak ać. Uś wiad amiam s o b ie, że ws zy s cy n a n as p atrzą, i zaczy n ają mn ie p iec p o liczk i. Kira p rzy s u wa s wo je k rzes ło jes zcze b liżej. – Czy to p rawd a? Ty … ? – Nie. – Nie? – s zep cze Amara, wy mien iając z Kirą zd ziwio n e s p o jrzen ie. – Nie. Kto ś n ao p o wiad ał temu p o rtalo wi jak ich ś b zd u r. – Czy li n ie jes teś Girl On lin e? – p y ta Amara. – J es tem. By łam. Ale cała res zta to k łams two . By ło zu p ełn ie in aczej. – Nie mo g ę u wierzy ć, że jes teś Girl On lin e. Uwielb iam Girl On lin e – mó wi Kira z u ś miech em. – Zn alazłam two jeg o b lo g a k ilk a mies ięcy temu , k ied y s zu k ałam w Go o g le’u in fo rmacji o s k lep ie Sn o o p er’s Parad is e. Two ja n o tk a o wy b o jach b y ła s tras zn ie ś mies zn a! – J a też u wielb iam Girl On lin e – d o d aje Amara, k iwając g ło wą z en tu zjazmem. – Nap rawd ę? – Czu ję, jak n ieś miało ws tęp u je we mn ie n ad zieja. Są tak ie miłe. W o g ó le mn ie n ie o s ąd zają za to , co s ię s tało . Bliźn iaczk i p rzy s u wają k rzes ła d o mo jej ławk i. – Czy li Ch ło p ak z Bro o k ly n u to k to ś in n y ? – p y ta Kira. Bio rę g łęb o k i o d d ech . – Nie. To No ah Fly n n , ale… – tak s ię ws ty d zę, że n ie mo g ę teg o z s ieb ie wy k rztu s ić – … ale ja n ie wied ziałam, k im o n jes t. Nie p o wied ział mi, że jes t mu zy k iem, a ja n ig d y o n im n ie s ły s załam. – J a też n ie – wtrąca Amara. Kira k ręci g ło wą i wzd y ch a. – Czy li cię o s zu k ał?
Przy tak u ję. Zas tan awiam s ię, ile u p ły n ie czas u , zan im p rzes tan ie mi b y ć n ied o b rze n a my ś l o k łams twach No ah . Amara k ład zie d ło ń n a mo jej d ło n i. – To o k ro p n e. Przeły k am ś lin ę. Nie mo g ę s ię teraz ro zp łak ać. Ws zy s cy n a mn ie p atrzą. – Kied y s ię d o wied ziały ś my , n ie mo g ły ś my w to u wierzy ć – o p o wiad a Kira. – Po wied ziałam M eg an , że to n iemo żliwe, żeb y ś co ś tak ieg o zro b iła. Nie wierzy łam n awet, że jes teś Girl On lin e. Ale p o tem ws zy s cy zaczęli o ty m p is ać w s ieci, więc… – No d o b rze, mo je d ro g ie p o two ry , ś więta s ię s k o ń czy ły . Pro s zę o s p o k ó j. – Od wracamy s ię i wid zimy , że w d rzwiach s ali s to i n as z n au czy ciel, p an M o rg an . Bliźn iaczk i p rzy s u wają k rzes ła d o s wo jej ławk i i s ięg ają d o to reb p o zes zy ty , ale ja s ied zę b ez ru ch u , b o cały czas d źwięczą mi w u s zach s ło wa Kiry : „Po wied ziałam M eg an , że to n iemo żliwe, żeb y ś co ś tak ieg o zro b iła. Nie wierzy łam n awet, że jes teś Girl On lin e. Ale p o tem ws zy s cy zaczęli o ty m p is ać w s ieci… Ale p o tem ws zy s cy zaczęli o ty m p is ać w s ieci… ”. Nie jes tem w s tan ie s k u p ić s ię n a lek cji. M y ś lę ty lk o o ty m, s k ąd M eg an wied ziała o mo im b lo g u , s k o ro n ie p rzeczy tała o n im w in tern ecie. Ollie mó g ł jej p o wied zieć, że p o zn ałam No ah , ale p rzecież n ie miał p o jęcia, że jes tem Girl On lin e. Przez ch wilę zas tan awiam s ię, czy Ellio t mn ie p rzed n ią n ie wy d ał, ale to n ap rawd ę n iemo żliwe. A s k o ro M eg an wied ziała o b lo g u i o No ah , zan im u s ły s zała o n ich res zta ś wiata, to mo że właś n ie o n a o p o wied ziała o ty m tamtemu p o rtalo wi? Lek cja ciąg n ie s ię n iemiło s iern ie, ale w k o ń cu ro zleg a s ię d zwo n ek , a ja n aty ch mias t s taję p rzy ławce b liźn iaczek . – Kied y M eg an p o wied ziała wam o b lo g u ? – We wto rek wieczo rem – o d p o wiad a Kira, p ak u jąc rzeczy d o to rb y . – By ły ś my w k awiarn i i p o k azała n am g o w telefo n ie. Nie wied ziała, że ju ż g o czy tamy . – M am n ad zieję, że b ęd zies z p is ać d alej – d o d aje Amara. – Wies z, k ied y tro ch ę s ię u s p o k o i. Two je p o s ty s ą ś wietn e. Po s y łam jej s łab y u ś miech . – A co p o wied ziała o … o No ah ? – Po wied ziała, że zd rad ził z to b ą Leah Bro wn . – Stras zn ie jej n ag ad ałam, k ied y z ty m wy jech ała – mó wi Kira z n ieś miały m u ś miech em. – Po wied ziałam, że n ie mo g łab y ś zro b ić czeg o ś tak ieg o . A p rzy n ajmn iej n ie s p ecjaln ie.
Od wzajemn iam jej u ś miech . – Dzięk i. – Szczerze mó wiąc, n ie wiem, czy jes zcze lu b ię M eg an – d o d aje Kira. – Nie mo g łam u wierzy ć, że wrzu ciła ten film z p remiery n a Faceb o o k a. Nag le mam wielk ą o ch o tę u ś cis k ać Kirę, ale za b ard zo s ię b o ję, że wy b u ch n ę p łaczem. – Szy b ciej, d ziewczy n y . Nie ś p ies zy cie s ię n a n as tęp n ą lek cję? – Pan M o rg an wo ła n as s p o d tab licy . – Wid zimy s ię n a lu n ch u ? – p y ta Amara. Kiwam g ło wą. – Nie martw s ię, zao p iek u jemy s ię to b ą – o b iecu je Kira. – Pewn ie. W k o ń cu jes teś Girl On lin e – d o d aje Amara. – A my jes teś my two imi n ajwięk s zy mi fan k ami. Ro zmo wa z b liźn iaczk ami p o p rawia mi h u mo r… n a jak ieś d wie min u ty , b o ty le zajmu je mi d o jś cie d o s ali teatraln ej. Id ąc k o ry tarzem, czu ję, jak ś cis k a mn ie w żo łąd k u n a my ś l o s p o tk an iu z M eg an i Olliem. Sp ó źn iam s ię i ws zy s cy s ą ju ż w ś ro d k u , ale n ie wid zę żad n eg o z n ich w s ali. – Pen ! – wo ła p an „M ó wcie mi J eff”, g d y ty lk o wch o d zę d o s ali. – J ak tam? Od razu wid zę, że o n też wie o ws zy s tk im. Czu ję n a s o b ie d wad zieś cia k ilk a p ar o czu , więc p rzy wo łu ję z p amięci o b raz mo jeg o p o k o ju w h o telu Wald o rf i mó wię s o b ie w d u ch u , że to mo je ży cie, a n ie ich , i że ty lk o ja wiem, co s ię n ap rawd ę wy d arzy ło . – Do b rze – o d p o wiad am, a w d ro d ze d o mo jej ławk i u ś wiad amiam s o b ie, że b y łam p rawie całk iem s zczera. Kied y p rzy ch o d zi p o ra n a lu n ch , czu ję s ię jes zcze lep iej. M eg an i Ollieg o n ie ma d ziś w s zk o le, a ci, k tó ry ch d o cin k ó w n ajb ard ziej s ię o b awiałam, o d n o s zą s ię d o mn ie z n iech ętn y m s zacu n k iem. M o że d lateg o , że n ie wied zą d o k o ń ca, jak s ię zach o wać. A mo że Leah Bro wn n ie ma p o p ro s tu zb y t wielu fan ó w w mo jej s zk o le. Tak czy in aczej, Kira i Amara s ą d la mn ie k o ch an e, a in n i zo s tawiają mn ie w s p o k o ju . Przed k o ń cem p rzerwy wy my k am s ię d o To ma. Zas n ął z czo łem n a k iero wn icy , więc p u k am w s zy b ę, żeb y g o o b u d zić. – Co s ię s tało ? – p y ta o d razu z zan iep o k o jo n y m wy razem twarzy . – Ws zy s tk o o k ej, mo żes z jech ać d o d o mu – mó wię. Przeciera o czy .
– Na p ewn o ? – Tak , n ik t s ię mn ie n ie czep ia. Po ważn ie. J ed ź d o d o mu . Wy ś p ij s ię p o rząd n ie… w s wo im łó żk u . To m mars zczy b rwi. – Ok ej, ale n ie b ęd ę ś cis zał telefo n u , więc g d y b y ś mn ie p o trzeb o wała, p o p ro s tu zad zwo ń , a ja zaraz p rzy jad ę. Uś miech am s ię. – J as n e. Patrzę, jak To m o d jeżd ża, i ju ż mam wró cić d o s zk o ły , k ied y czu ję, jak w k ies zen i s wetra wib ru je mi k o mó rk a. Wy jmu ję ją i wid zę, że d o s tałam SM S-a o d Ellio ta. Otwieram g o z walący m s ercem.
Szu k am w tek ś cie wiad o mo ś ci jak ich ś ws k azó wek , z k tó ry ch mo g łab y m wy wn io s k o wać, czy to Ellio t mn ie wy d ał. Nie zn ajd u ję ich , więc p o s tan awiam zap y tać g o o to wp ro s t.
Ellio t teg o n ie zro b ił. Nie s p rzed ał mn ie p o rtalo wi p lo tk ars k iemu . Zalewa mn ie fala u lg i, ale czu ję s ię też win n a, że w o g ó le g o o to p o s ąd załam.
Zaczy n am iś ć w k ieru n k u p laży , p o d ro d ze ws tu k u jąc n a k o mó rce o d p o wied ź.
Ellio t s to i o p arty o au to mat d o g ry , a ja o d razu wid zę p o n im, że s tało s ię co ś złeg o . J es t u b ran y w o g ro mn ą b o rd o wą p u ch ó wk ę, g ig an ty czn e zielo n e k alo s ze i wielk ą czap ę ze s ztu czn eg o fu tra, ale ty m razem jeg o d ziwaczn a s ty lizacja n ie wy g ląd a fajn ie. – Co s ię s tało ? – mó wimy ró wn o cześ n ie. – Raz, d wa, trzy , mo je s zczęś cie! – wo łamy zn ó w d o k ład n ie w ty m s amy m mo men cie. Patrzy my n a s ieb ie p rzez ch wilę, a p o tem wy b u ch amy ś miech em. Ale ś miech zaraz zamien ia s ię w p łacz, a Ellio t mo cn o mn ie p rzy tu la. – Nie mo g ę o d d y ch ać – mamro czę, u s iłu jąc o d s u n ąć twarz o d jeg o mo n s tru aln ej k u rtk i. – Przep ras zam. Przep ras zam. – Ellio t co fa s ię o k ro k . – Pen , s tras zn ie cię p rzep ras zam. – Za co ? – p y tam, b o tli s ię we mn ie jes zcze o s tatn ia is k ierk a p o d ejrzeń . – Za ten g łu p i k o men tarz p o d two ją n o tk ą o p o s tan o wien iach n o wo ro czn y ch . Zach o wałem s ię jak to taln y id io ta, ale w d o mu d ziało s ię ty le rzeczy . M u s zę ci ws zy s tk o o p o wied zieć. Patrzę mu w o czy . – Nap rawd ę u ciek łeś ? Ellio t k iwa g ło wą z p o ważn y m wy razem twarzy . – Nies tety . Od d ziś jes tem b ezd o mn y . Nie mam d ach u n ad g ło wą. J es tem k o lejn ą zag u b io n ą d u s zą, k tó ra tu ła s ię p o u licach . – Przecież jes t ś ro d ek zimy . Zamarzn ies z n a ś mierć. – A jak my ś lis z, d laczeg o tak wy g ląd am? – Ellio t ws k azu je n a s wó j d ziwn y s tró j. – Nie u b rałem s ię jak b ied n y ro s y js k i ry b ak d la zab awy . Pró b u ję u n ik n ąć h ip o termii! – Ale d laczeg o u ciek łeś ?
– Tata p o wied ział, że mn ie wy d zied ziczy , jeś li zn ajd ę s o b ie k ied y ś ch ło p ak a. – Ellio t o d wraca s ię o d e mn ie i wb ija wzro k w au to mat d o g ry . M ig ające lamp k i o ś wietlają mu twarz, ry s u jąc n a n iej fan tazy jn e wzo ry . – J ak to ? – p atrzę n a n ieg o p rzerażo n a. Ellio t s p o g ląd a n a mn ie. W o czach lś n ią mu łzy . – Po wied ział, że n ie mo g ę mies zk ać d alej p o d jeg o d ach em, jeś li k ied y k o lwiek zo s tan ę – Ellio t zg in a p alce, k reś ląc w p o wietrzu cu d zy s łó w – p rak ty k u jący m h o mo s ek s u alis tą. A wczo raj ran o zro b iło s ię jes zcze g o rzej i zab rał mi lap to p a i telefo n . – Co ? Ale d laczeg o ? – Bo u b zd u rał s o b ie, że p o zn ałem k o g o ś w Amery ce, i n ie ch ciał, żeb y m s ię z n im k o n tak to wał. – A czemu tak p o my ś lał? – Pamiętas z mó j p lan , jak zep s u ć ro d zico m ś więta? Kiwam g ło wą. – Harley o wiec Han k ? – Tak . Ten p u n k t miał n iep rzewid zian e s k u tk i u b o czn e. – O n ie. – Po wied ziałem d o mo jeg o taty : „Nie mo żes z o d ciąć n as to latk o wi d o s tęp u d o in tern etu . To tak , jak b y ś o d ciął mu d o p ły w p o wietrza”. – I co o n n a to ? – J es t p rawn ik iem. Tak d łu g o cy to wał ró żn e u s tawy , aż w k o ń cu o d ech ciało mi s ię z n im d y s k u to wać. Ch y b a właś n ie wted y d o n as p rzy s złaś . – Ellio t mars zczy b rwi. – Dlaczeg o n ie zas tu k ałaś w ś cian ę? I czemu wy s łałaś mi tak ą o k ro p n ą wiad o mo ś ć? Przez ten k o men tarz n a b lo g u , tak ? Przep ras zam, Pen n y . By łem tak i zazd ro s n y i zach o wy wałem s ię o k ro p n ie. Patrzę n a n ieg o ze zd ziwien iem. – J ak to zazd ro s n y ? O co ? – O No ah . I o cieb ie. – Zaws ty d zo n y Ellio t o d wraca wzro k . – Czeg o mi zazd ro ś ciłeś ? – Teg o , że mas z tak łatwo . Sp o ty k as z k o g o ś , k to ci s ię p o d o b a, a two im ro d zico m to n ie p rzes zk ad za. I jes zcze mó wią: „Hej, s p ęd źmy z n im Bo że Naro d zen ie!”. M o żes z s ię zak o ch ać, a p o tem ży ć d łu g o i s zczęś liwie jak Ko p ciu s zek . J eżeli ja k ied y k o lwiek s p o tk am mo jeg o Ks ięcia z Bajk i, zo s tan ę wy d zied ziczo n y .
– Och , Ellio t – p rzy tu lam g o z o czami p ełn y mi łez. Przez cały ten czas n ie p rzy s zło mi d o g ło wy , że Ellio t mo że s ię tak czu ć. Nie wied ziałam, jak mu ciężk o . – I n ien awid zę s ieb ie za to , że wy ży wałem s ię n a to b ie – s zlo ch a mi w ramię Ellio t. – J es teś mo ją n ajlep s zą p rzy jació łk ą. M o ją jed y n ą p rawd ziwą p rzy jació łk ą. A ja n ie u miałem s ię cies zy ć two im s zczęś ciem. Ale s tras zn ie s ię b ałem, Pen . Dalej s ię b o ję, że o n mi cieb ie zab ierze. Nie mo g ę p o ws trzy mać s ark as ty czn eg o p ry ch n ięcia. Ellio t mars zczy b rwi. – Co ? – Nie mas z s ię czy m martwić. – Dlaczeg o ? – Ellio t wy ciera o czy i p rzy g ląd a mi s ię u ważn ie. Wzd y ch am. – Czy li n ie wid ziałeś , co s ię s tało ? – Gd zie? – W in tern ecie? – Nie. M ó wiłem ci, d o p iero p rzed ch wilą o d zy s k ałem mo je rzeczy . Włamałem s ię d o g ab in etu taty , k ied y b y ł w p racy , i je zab rałem. – Ok azało s ię, że No ah jes t mu zy k iem. Ellio t p atrzy n a mn ie n ic n iero zu miejący m wzro k iem. – Zn an y m mu zy k iem. To zn aczy , zn an y m w Amery ce. A p o za ty m… – u ry wam, b o z tru d em p rzech o d zi mi to p rzez g ard ło – … s p o ty k a s ię z Leah Bro wn . Ellio to wi o p ad a s zczęk a. – Co ? Z Leah Bro wn ? Tą Leah Bro wn , k tó ra jes t n a s zczy cie lis ty p rzeb o jó w? Kiwam g ło wą. – Tą Leah Bro wn , k tó ra ś p iewa Do You Wanna Taste My Candy?, ten h it? Tą Leah Bro wn ? Zn ó w k iwam g ło wą, a d o o czu n ap ły wają mi łzy . – M as ak ra! – Ellio t wp atru je s ię we mn ie, a ja zau ważam, że n a jeg o twarzy n ie ma an i ś lad u rad o ś ci, ty lk o s zo k i p rzerażen ie, i zn ó w czu ję s ię o k ro p n ie, że w n ieg o zwątp iłam. – O Bo że, Pen . Ale jak … jak mu s ię u d ało to p rzed to b ą u k ry ć? Więc o p o wiad am mu o ró żn y ch d ro b n y ch ws k azó wk ach , n a k tó re p o p ro s tu n ie zwró ciłam u wag i. O d ziewczy n ie p rzed s k lep em ze s taro ciami, o p o d s łu ch an ej ro zmo wie No ah z Sad ie Lee, o ty m, jak rzad k o p o k azy wał s ię ze mn ą p u b liczn ie. Ellio t b ez p rzerwy k ręci g ło wą.
– A co z ty m ws zy s tk im, co n ap is ałaś n a b lo g u ? O ty m, że jes t two ją b ratn ią d u s zą? – Po my liłam s ię. – Kied y to mó wię, mu s zę p o ws trzy mać s zlo ch . – A teraz cały ś wiat s ię o n as d o wied ział, b o k to ś s p rzed ał n as zą h is to rię p o rtalo wi z p lo tk ami o celeb ry tach . I ws zy s cy wied zą, że p is zę b lo g a. – Ale s k ąd ? M ó wiłaś No ah o Girl On lin e? – Nie. Po wied ziałam ty lk o to b ie. Ellio t wb ija we mn ie zran io n e s p o jrzen ie. – Czek aj. – Wy ciąg a k o mó rk ę z k ies zen i i s zu k a czeg o ś w s k rzy n ce o d b io rczej. – M y ś lałaś , że to ja s ię wy g ad ałem! – Bo ty lk o ty wied ziałeś o b lo g u . A p rzy n ajmn iej tak mi s ię wy d awało … – Kto jes zcze mó g ł o n im wied zieć? – M eg an . Ellio t u n o s i b rwi tak wy s o k o , że p rawie d o ty k ają jeg o wło s ó w n ad czo łem. – Co ? Ale s k ąd ? Ch y b a jej n ie p o wied ziałaś ? – Nie. Ale mo że co ś zo b aczy ła wted y , k ied y u mn ie n o co wała. Alb o … – Alb o co ? – Alb o Ollie jej p o wied ział. Ellio t mars zczy b rwi. – A s k ąd Ollie miałb y wied zieć o Girl On lin e? – Przy s zed ł d o mn ie we wto rek . By ł w mo im p o k o ju . M ó g ł zo b aczy ć b lo g a n a lap to p ie. Ellio t wp atru je s ię we mn ie wy b ału s zo n y mi o czami. – Ok ej, mo żemy s ię u mó wić, że mo ja o d p o wied ź n a ws zy s tk ie two je rewelacje zaczy n a s ię o d g ło ś n eg o : COOO? Kiwam g ło wą ze ś miech em. – No to co Ch o d zące Selfie ro b iło w two im p o k o ju ? – Ch ciał s ię ze mn ą zo b aczy ć. Przy n ió s ł mi p rezen t p o d ch o in k ę. – Prezen t p o d ch o in k ę? J ak i? – Właś ciwie to n ie wiem. Nawet g o n ie o two rzy łam. To Ollie p o wied ział mi, że No ah jes t mu zy k iem. Zo b aczy ł jeg o zd jęcie n a mo im lu s trze i g o ro zp o zn ał. – Co … ale… o Bo że! – Ellio t łap ie mn ie za ręk ę. – Ok ej, p rzy k ro mi, ale u ważam, że p o win n iś my s ied zieć p rzy tej ro zmo wie. I mieć p rzed s o b ą d wa czek o lad o we s h ak i, b o in aczej ch y b a zemd leję z wrażen ia.
– Id ziemy d o Ch o ccy wo ccy d o o d ah ? – mó wimy ró wn o cześ n ie, a p o tem zn ó w wo łamy w ty m s amy m mo men cie: – Raz, d wa, trzy , mo je s zczęś cie! Bio rę Ellio ta p o d ramię – a raczej p ró b u ję g o wziąć p o d ramię, co jes t tru d n e p rzez jeg o mo n s tru aln ą p u ch ó wk ę – i id ziemy n a mo lo . I ch o ciaż wieje lo d o waty wiatr, czu ję, jak w mo im wn ętrzu ro zlewa s ię k o jące ciep ło . Nie mu s iałam s ię wczo raj tak martwić. Wcale n ie jes tem s ama. M am mo ją ro d zin ę i b liźn iaczk i, a p o za ty m o d zy s k ałam fan tas ty czn eg o n ajlep s zeg o p rzy jaciela.
W d ro d ze d o k awiarn i h u mo r p o p rawia mi s ię jes zcze b ard ziej. Żad en z k o s zmarn y ch s cen ariu s zy , k tó re p rzy s zły mi wczo raj d o g ło wy , jed n ak s ię n ie s p ełn ił. Przes zliś my właś n ie p rzez całe mias to i n ik t mn ie n ie ro zp o zn ał an i za mn ą n ie k rzy czał. J eżeli jes zcze u d a mi s ię u n ik ać in tern etu p rzez n ajb liżs zy ro k , to jak o ś s o b ie p o rad zę. Zamawiamy s h ak i i s iad amy w g łęb i lo k alu . Zwy k le lu b ię mieć wid o k n a d rzwi, żeb y o b s erwo wać lu d zi, ale d ziś jes t in aczej. Dziś in s ty n k to wn ie s iad am ty łem d o res zty s ali – n a ws zelk i wy p ad ek . – Wies z co , Pen n y , No ah n ie wie, co s tracił – mó wi Ellio t, ro zp in ając p u ch ó wk ę. – Ty k ied y ś o n im zap o mn is z i zaczn ies z s p o ty k ać s ię z k imś in n y m, ale s k o ro o n jes t tak im ś ciemn iaczem, to n ig d y n ie b ęd zie n ap rawd ę s zczęś liwy . Kiwam g ło wą, ch o ciaż jes zcze n ie d o k o ń ca w to wierzę. – Dzięk i. Stras zn ie s ię cies zę, że cię mam. I wies z co ? Nieważn e, jak to ws zy s tk o s ię p o to czy . Nawet jeś li jak imś cu d em s p o tk am k ied y ś p rawd ziweg o Ks ięcia z Bajk i, to i tak n ik t mi cię n ie zas tąp i. Zaws ze b ęd ę p o trzeb o wać mo jeg o n ajlep s zeg o p rzy jaciela. Sp o g ląd am n a Ellio ta z n ad zieją, ale o n mars zczy b rwi. – No p ro s zę – mó wi, zacis k ając u s ta jak zwy k le, k ied y co ś g o n ap rawd ę zd en erwu je. Najp ierw wy d aje mi s ię, że p atrzy n a mn ie, ale p ó źn iej o rien tu ję s ię, że wb ił wzro k w co ś za mo imi p lecami. Od wracam s ię i wid zę, jak d o lad y p o d ch o d zą M eg an i Ollie, zato p ien i w ro zmo wie. Czu ję n ag ły p rzy p ły w p an ik i. Co ja mam im p o wied zieć? Co ja mam zro b ić? Ale o k azu je s ię, że n ie mu s zę ro b ić n ic, b o Ellio t n aty ch mias t zry wa s ię z miejs ca. – Hej, M eg a-b iczo ! – wo ła d o M eg an . M eg an i Ollie o d wracają s ię i zau ważają n as – i w ty m mo men cie jes tem ju ż p ewn a, że to o n i za ws zy s tk im s to ją. Na mó j wid o k ro b ią s ię zak ło p o tan i, jak b y czu li s ię win n i.
– M o że s ię d o n as d o s iąd ziecie? – p ro p o n u je Ellio t. – Nie, n ie, właś n ie wy ch o d zimy – o d p o wiad a M eg an . Wy g ląd a n a b ard zo zd en erwo wan ą. – To d ziwn e, b o mó g łb y m s ię zało ży ć, że d o p iero wes zliś cie. – Ellio t ru s za w ich k ieru n k u , więc ws taję i b ieg n ę za n im. – Cześ ć, Pen n y – rzu ca p o d n o s em Ollie, n ie p atrząc n a mn ie. – To ty ro zp u s zczas z o mn ie p lo tk i? – p y tam, wp atru jąc s ię w M eg an . On a też u n ik a mo jeg o s p o jrzen ia i s p u s zcza wzro k n a p o d ło g ę. Po d ch o d zę o k ro k b liżej. – Py tałam, czy to ty ro zp u s zczas z o mn ie p lo tk i? – J ak ie PLOTKI? – s y czy M eg an . – Że p ró b u jes z o d b ić ch ło p ak a in n ej d ziewczy n ie? – Nie p ró b o wałam n ik o mu o d b ić ch ło p ak a – o d p o wiad am. – Nie wied ziałam, k im o n jes t. Nie wied ziałam, że s ię z k imś s p o ty k a. – Ta, jas n e. – M eg an p atrzy n a mn ie p o g ard liwie. – J eś li n ie ch ciałaś , żeb y k to ś s ię o ty m d o wied ział, to p o co p is ałaś o n im n a s wo im g łu p im b lo g u ? – M ó j b lo g jes t an o n imo wy . To zn aczy , b y ł an o n imo wy , d o p ó k i s ię o n im n ie d o wied ziałaś . – Od wracam s ię d o Ollieg o . – Zo b aczy łeś , że jes tem zalo g o wan a, k ied y b y łeś u mn ie w p o k o ju , tak ? Ollie n ie o d p o wiad a, ale ro b i s ię czerwo n y . Wp atru ję s ię w n ieg o z n ied o wierzan iem. – Grzeb ałeś mi w lap to p ie? – Leżał n a wierzch u – b ro n i s ię Ollie. – Ch ciałem co ś p o czy tać, jak b y łaś w łazien ce. – Wies z, Pen n y , jes teś o s tatn ią o s o b ą, k tó ra mo że teraz k ry ty k o wać in n y ch – rzu ca wy n io ś le M eg an . – Słu ch aj – zaczy n a Ellio t, o d wracając s ię d o n iej – ch o d zis z n a jak ieś zajęcia d o d atk o we z b y cia to taln ą b iczą czy p rzy ch o d zi ci to n atu raln ie? – Nie mam ci n ic d o p o wied zen ia – o ś wiad cza lo d o wato M eg an . – To d o b rze, b o ja mam ci mn ó s two d o p o wied zen ia, więc cies zę s ię, że n ie b ęd zies z mi p rzery wać. – Ellio t p o d ch o d zi d o n iej b liżej. Ich twarze d zieli teraz k ilk a cen ty metró w. – J es teś jed n ą z n ajb ard ziej k o s ty czn y ch (s p rawd ź s o b ie w s ło wn ik u ), o b mierzły ch (s p rawd ź s o b ie w s ło wn ik u ), g łu p ich (to s ło wo p o win n aś zn ać) o s ó b , jak ie s p o tk ałem w ży ciu . I g d y b y n ie to , że właś n ie b ard zo zran iłaś mo ją n ajlep s zą p rzy jació łk ę, n ie marn o wałb y m n a cieb ie an i jed n eg o p as k ala (s p rawd ź s o b ie w
s ło wn ik u ) o d d ech u . M eg an o d wraca s ię d o Ollieg o . – Po zwo lis z mu tak d o mn ie mó wić? Ollie p atrzy n a n ią, jak b y n ie wied ział, o co jej ch o d zi. Ellio t p ars k a ś miech em. – No weź. Przecież o n s ię cały czas zas tan awia, czy to d o b ry mo men t n a s elfie. – Sp o g ląd a n a Ollieg o . – Tak p rzy o k azji, o d p o wied ź b rzmi: n ie. To fataln y mo men t. Ale n ieważn e, o czy m to ja mó wiłem? – Przen o s i zn ó w wzro k n a M eg an . – A tak : n ie mam n ajmn iejs zy ch wątp liwo ś ci, że jes teś jed n ą z n ajb rzy d s zy ch o s ó b , jak ie k ied y k o lwiek wid ziałem. M eg an wy raźn ie s ię wzd ry g a. Ellio t k iwa g ło wą. – To p rawd a. J es teś tak a zg ry źliwa i s ztu czn a, że aż try s k a ci to z p o ró w jak ro p a. M eg an wciąg a g ło ś n o p o wietrze. W ty m mo men cie z k u ch n i wy ch o d zi k eln erk a z tacą, n a k tó rej s to ją n as ze s h ak i. – Och – mó wi zas k o czo n a, wid ząc n as p rzy lad zie. – Ws zy s tk o w p o rząd k u . Wy p ijemy je tu taj! – wo ła Ellio t. – Z p rzy jació łmi. Patrzę n a n ieg o , a o n mru g a d o mn ie u k rad k iem. Keln erk a s tawia tacę n a lad zie, a p o tem zn ik a w k u ch n i. – Go to wa? – p y ta mn ie cich o Ellio t, k ied y o d wracamy s ię p o s zk lan k i. – Go to wa – o d p o wiad am. Bierzemy n as ze s h ak i, o d wracamy s ię i o b lewamy n imi M eg an i Ollieg o . Gd y b y n a o limp iad zie b y ła d y s cy p lin a „s y n ch ro n iczn e rzu can ie s h ak e’ami”, zd o b y lib y ś my zło to . M eg an i Ollie s to ją jak wry ci, a lep k i, b rązo wy p ły n k ap ie im z g łó w n a u b ran ia. – Ok ej – mó wi Ellio t d o Ollieg o . – TEN mo men t b y łb y id ealn y n a s elfie. – Po tem o d wraca s ię d o mn ie. – Lep iej ju ż s tąd ch o d źmy . – Do b ra. – Ale p rzed wy jś ciem s taję tu ż o b o k M eg an . – J es teś żało s n a – mó wię jej. – I n ie ty lk o ja tak my ś lę. A p ó źn iej wy ch o d zimy z Ellio tem n a d wó r i b ieg n iemy p rzed s ieb ie. Zatrzy mu jemy s ię d o p iero p rzy d wo rcu . Łap ię s ię za b o k , u s iłu jąc złap ać o d d ech . – Bo że, to b y ło to taln ie ep ick ie! – wo ła zd y s zan y Ellio t. – Częs to zas tan awiałem s ię, jak s ię n a n ich zemś cić, ale miałem d u żo g o rs ze p o my s ły . – Zas tan awiałeś s ię, jak s ię n a n ich zemś cić?
– No p ewn ie. Ale n ig d y n ie wy my ś liłem n ic aż tak fajn eg o – mó wi z zach wy tem, a p o tem n ag le s mu tn ieje. – Co s ię s tało ? – Z teg o ws zy s tk ieg o zap o mn iałem, że u ciek łem z d o mu . Patrzy my n a b ezd o mn eg o , k tó ry leży n a p ro g u s tacji. Twarz i u b ran ie ma czarn e o d b ru d u . – Na p ewn o n ie b ęd zies z s p ał d ziś n a d wo rze – o ś wiad czam. – Id ziemy d o mn ie. M o i ro d zice n ie b ęd ą mieć n ic p rzeciwk o temu , że u n as zan o cu jes z. Właś n ie wczo raj mó wili, jak im cieb ie b rak u je, o d k ąd wy jech ałeś z No weg o J o rk u . – Nap rawd ę? – Tak . A p o tem mo że n amó wimy tatę, żeb y p o ro zmawiał z two imi ro d zicami. Wies z, że ś wietn ie s o b ie rad zi w tru d n y ch s y tu acjach . On b ęd zie wied ział, co ro b ić. Tata wie d o k ład n ie, co ro b ić. W d o mu o p o wiad amy mu , co s ię s tało , a o n mó wi Ellio to wi, że mo że u n as zo s tać, ile b ęd zie ch ciał, a p o tem id zie p o ro zmawiać z jeg o ro d zicami. Ok azu je s ię, że mama Ellio ta b ard zo s ię zd en erwo wała, k ied y p rzeczy tała jeg o lis t p o żeg n aln y – k tó ry zajął p ięć s tro n A4 , więc n ależało b y g o raczej n azwać ESEJ EM p o żeg n aln y m – i p o s tan o wiła, że p rzep ro wad zi p o ważn ą ro zmo wę z mężem, k ied y ten wró ci z p racy . Wieczó r u p ły wa n am n a jed zen iu p izzy i o g ląd an iu s tary ch o d cin k ó w s erialu Przyjaciele. Od czas u d o czas u zerk amy n a s ieb ie, s zep czemy „Dżizas , p amiętas z ak cję z s h ak e’ami?” i wy b u ch amy ś miech em. Zn ó w jes t międ zy n ami n o rmaln ie i s tras zn ie s ię z teg o cies zę. Ty lk o że p rzez cały czas czu ję g łęb o k o w ś ro d k u o g ro mn y s mu tek , k tó reg o n ie d a s ię wy leczy ć ś miech em an i n awet n ajwięk s zą p izzą n a ś wiecie. Ok o ło ó s mej p rzy ch o d zi tata Ellio ta i p y ta s y n a, czy mo g ą ch wilę p o ro zmawiać. Id ą d o k u ch n i, a ja s ied zę w s alo n ie jak n a s zp ilk ach . Ale n ie s ły s zę p o d n ies io n y ch g ło s ó w, a w p ewn ej ch wili ro zleg a s ię n awet ś miech . W k o ń cu Ellio t wy łan ia s ię z k u ch n i z n erwo wy m u ś miech em n a twarzy . – Wracam d o d o mu – zd rad za mi s zep tem. – Po wied ział, że mo g ę k o rzy s tać z lap to p a i telefo n u . – A co z… ? – rzu cam Ellio to wi zn aczące s p o jrzen ie. – Po wied ział, że p ó jd zie d o jak ieg o ś „s p ecjalis ty ” – Ellio t ro b i cu d zy s łó w w p o wietrzu – k tó ry p o mo że mu zaak cep to wać „mo ją o rien tację”. – Wo w. Ale wies z, mo że s ię wy ro b i. Ellio t wy b u ch a ś miech em.
– Alb o s ię wy ro b i, alb o ja n ie wy ro b ię. – Przy tu la mn ie mo cn o . – Ko ch am cię, Pen . – J a też cię k o ch am. Po wy jś ciu Ellio ta p arzę s o b ie ru mian ek i zab ieram k u b ek d o s wo jeg o p o k o ju . To b y ł d zień p ełen wrażeń . Na my ś l o ty m, jak czu łam s ię wczo raj, wy ry wa mi s ię g ło ś n e wes tch n ien ie u lg i. To m miał rację. Świetn ie mi to zro b iło , że w k o ń cu zmierzy łam s ię ze ś wiatem i p o wied ziałam M eg an i Olliemu , co o n ich my ś lę. M ó j wzro k p ad a n a n ieo twarty p rezen t g wiazd k o wy o d Ollieg o . Ciek awe, co mi d ał. Po d n o s zę p aczu s zk ę z p o d ło g i i ro zry wam p ap ier. W ś ro d k u jes t ramk a ze zd jęciem… Ollieg o . To jed n a z fo tek , k tó re zro b iłam mu n a p laży . Nie mo g ę p o ws trzy mać ś miech u . Kto d aje d ziewczy n ie w p rezen cie s wo je zd jęcie? Od razu p rzy ch o d zi mi n a my ś l No ah i jeg o n ies p o d zian k i: Ks iężn iczk a J es ien i, alb u m fo to g raficzn y , p io s en k a. Za k ażd y m razem p o my ś lał o mn ie, a n ie o s o b ie – tak p o win n o s ię wy b ierać p rezen ty . Zn ó w zalewa mn ie fala b ó lu i n ied o wierzan ia. Wy d awał s ię tak i s zczery , tak i tro s k liwy . Wrzu cam zd jęcie Ollieg o d o k o s za n a ś mieci i p o d ch o d zę d o o d twarzacza p ły t. Nie ro zu miem, jak to s ię mo g ło s tać, ale to n ieważn e; s tało s ię i mu s zę s o b ie jak o ś p o rad zić. Wy jmu ję p ły tę z wieży i ch o wam ją d o o p ak o wan ia razem z o d ręczn ie n ap is an y m tek s tem p io s en k i. Staję z n ią n ad k o s zem, ale z jak ieg o ś p o wo d u n ie mo g ę jej wy rzu cić, więc zamias t teg o p o s tan awiam wcis n ąć ją p o d s to s u b rań w s zafie. Kied y ws u wam ręk ę międ zy ciu ch y , wy czu wam zn ajo my k s ztałt – mo jeg o lap to p a. Czy n ap rawd ę zmierzy łam s ię ze ś wiatem, s k o ro d alej b o ję s ię wejś ć o n lin e? Wy ciąg am k o mp u ter i p atrzę n a n ieg o p rzez ch wilę. „Słu ch aj, to n ic s tras zn eg o ”, mó wię s o b ie w d u ch u , u d ając Ocean Stro n g . Id ę z lap to p em n a łó żk o i lo g u ję s ię d o s k rzy n k i mailo wej. Sk as o wałam k o n to n a Twitterze i Faceb o o k u i wy łączy łam mo żliwo ś ć k o men to wan ia mo ich n o tek , więc n o wy ch wiad o mo ś ci n ie jes t d u żo , ale zau ważam e-mail o d p o rtalu Celeb Watch. Otwieram g o ze ś ciś n ięty m żo łąd k iem.
Od:
[email protected] Do:
[email protected]
Temat: OGROMNA SZANSA – WYWIAD NA WYŁĄCZNOŚĆ
Hej! Pewnie już wiesz, że na naszym portalu pojawiły się ostatnio informacje o twojej znajomości z Noah Flynnem. Bardzo chcielibyśmy przedstawić naszym 5,3 milionom czytelników twoją wersję wydarzeń. Za wywiad na wyłączność o związku z Noah Flynnem Celeb Watch zapłaci ci 20 tysięcy dolarów, a obecność na naszej stronie znacznie zwiększy popularność twojego bloga, nie mówiąc już o potencjalnych kontraktach reklamowych. Wp atru ję s ię w ek ran i n ie mo g ę u wierzy ć w to , co czy tam. Teraz ch cą p o zn ać mo ją wers ję wy d arzeń ? Po ty m, jak n ap is ali o mn ie te ws zy s tk ie b zd u ry ? I n ap rawd ę my ś lą, że wezmę o d n ich p ien iąd ze, s k o ro tak mn ie p o trak to wali? M am o ch o tę n ap is ać im d o k ład n ie, co o n ich my ś lę, ale p o tem wp ad am n a lep s zy p o my s ł. Wy lo g o wu ję s ię z p o czty i wch o d zę n a s wo jeg o b lo g a.
4 stycznia
Od bajki do horroru
Cześć,
Większość z was pewnie już wie, że przez ostatnich kilka dni w internecie dużo się mówi o mnie i o moim blogu.
Dużo i bardzo źle.
Obcy ludzie zamieszczają totalne kłamstwa na mój temat i obrażają mnie w sieci.
A portale plotkarskie piszą o mnie artykuły, chociaż nikt nawet się nie pofatygował, żeby sprawdzić, czy mają cokolwiek wspólnego z rzeczywistością.
Ci ludzie mnie nie znają.
Nikt z was mnie nie zna.
Nikt z was nie ma pojęcia, co się naprawdę wydarzyło.
A mimo to uważacie, że macie prawo to komentować i mnie wyzywać.
Tylko tu byłam całkowicie szczera. O to chodziło w moim blogu – chciałam mieć miejsce, w którym będę mogła być w stu procentach sobą.
Wszystko, co napisałam w notkach, jest prawdą.
Albo tym, co sama uważałam za prawdę.
Nie znałam prawdziwej tożsamości Chłopaka z Brooklynu. Wiedziałam, że ma na imię Noah i że lubi muzykę, ale nie miałam pojęcia, że podpisał kontrakt z wytwórnią płytową – ani że spotyka się z kimś innym.
Gdybym o tym wiedziała, nigdy bym się nim nie zainteresowała.
Zostałam oszukana.
Mam złamane serce.
A do tego jeszcze ktoś dowiedział się o tym blogu i zdradził, kim jestem.
Kiedy to wszystko na mnie spadło, miałam wrażenie, jakby cały świat zwalił mi się na głowę.
Przez długi czas ten blog był jedynym miejscem, w którym czułam się bezpiecznie – myślałam, że mogę tu napisać o moich najskrytszych uczuciach i nikt mnie nie będzie oceniał.
Ale przez ostatnich kilka dni przekonałam się, jaki płytki bywa internetowy świat.
W tym świecie ludziom wydaje się, że ukryci za swoimi ekranami i nickami mogą wygadywać okropne rzeczy o kimś, kogo nawet nie znają.
A portalom takim jak Celeb Watch wydaje się, że mogą publikować sensacyjne artykuły bez sprawdzenia, czy te sensacje są prawdą.
Dziś Celeb Watch skontaktował się ze mną po raz pierwszy od chwili, kiedy ukazał się tekst na mój temat.
Dostałam propozycję udzielenia wywiadu na wyłączność o moim „związku z Noah Flynnem”.
Zaproponowali mi za niego 20 tysięcy dolarów.
Napisali też, że taki wywiad zwiększy popularność mojego bloga.
Jakbym chciała, żeby mój blog był znany dzięki bandzie oszustów.
Prawda jest taka, że nigdy nie zdradziłabym nikogo za pieniądze, a już na pewno nie kogoś, kogo kocham.
Nawet jeśli bardzo mnie zranił.
Więc na zakończenie ostatniej notki na tym blogu mam wam do powiedzenia jeszcze jedno. Za każdym razem, kiedy zamieszczacie coś w internecie, macie wybór. Może to być coś, przez co świat stanie się lepszy, albo coś, przez co świat stanie się gorszy.
Ja na blogu Girl Online starałam się pisać tak, żeby świat stawał się lepszy. I przez jakiś czas chyba mi się udawało.
Dlatego następnym razem, kiedy postanowicie napisać komentarz, udostępnić zmianę statusu albo wrzucić linka, zastanówcie się – czy dzięki temu świat stanie się lepszy?
Jeśli odpowiedź brzmi: „nie”, lepiej tego nie róbcie.
Świat jest już wystarczająco smutny. Nie pogarszajcie sytuacji.
Nie będę tu więcej pisać.
Ale chciałabym bardzo podziękować wszystkim na tym blogu, którzy do tej pory sprawiali, że mój świat stawał się lepszy – nigdy was nie zapomnę… Penny Porter, czyli Girl Online xxx
Nas tęp n eg o d n ia b u d zi mn ie walen ie w ś cian ę – to Ellio t wy s y ła mi zak o d o wan y k o mu n ik at: „M o g ę p rzy jś ć?”. Od p o wiad am: „Tak ”, p rzecieram o czy i zerk am n a b u d zik . J es t d o p iero 6 .3 0 ran o , więc o d razu ro b ię s ię n ies p o k o jn a. Co jes zcze mo g ło p ó jś ć n ie tak ? Zas p an a zwlek am s ię p o s ch o d ach , żeb y mu o two rzy ć. – Słu ch aj, wiem, że ch ciałaś s k o ń czy ć z b lo g iem – zaczy n a Ellio t, p rzep y ch ając s ię o b o k mn ie w d rzwiach . – Sk o ń czy łam. Na zaws ze. – Tak , tak , n a wiek i wiek ó w, n ieważn e! – wo ła p o d ek s cy to wan y Ellio t, wy mach u jąc k o mó rk ą. – Ale jes t co ś , co wed łu g mn ie p o win n aś zo b aczy ć. Wp atru ję s ię w n ieg o z n ied o wierzan iem. – Czy to ma jak iś związek z tą całą aferą z No ah ? Bo jeś li tak , to n ie ch cę n a to p atrzeć. Ellio t u ś miech a s ię. – Tro ch ę tak , ale n ap rawd ę warto . Uwierz mi. – Lep iej, żeb y ś miał rację – wzd y ch am i b io rę o d n ieg o telefo n . Na ek ran ie wy ś wietla s ię p ro fil Ellio ta n a Twitterze. – M as z s wó j włas n y h as h tag – wy rzu ca z s ieb ie jed n y m tch em. – Co ? – Patrzę n a tweety . Ws zy s tk ie k o ń czą s ię tek s tem # Ko ch amy CieGirlOn lin e. – J es t jes zcze # Tak DlaGirlOn lin e i # Ch cemy GirlOn lin e – o ś wiad cza Ellio t z d u mą. – Po two jej wczo rajs zej n o tce Twitter o s zalał. Zaczy n am czy tać. Ws zy s tk ie tweety s ą n ap rawd ę miłe – lu d zie p is zą, jak im b rak u je mo jeg o b lo g a, i rad zą mi, żeb y m s ię n ie p rzejmo wała h ejterami. A p o tem zau ważam wp is @Peg as u s Girl.
Przepraszam, że cię skrytykowałam. Proszę wróć! #ChcemyGirlOnline
Ellio t p atrzy n a mn ie z zach wy tem. – Nies amo wite, p rawd a? – Tak . Nie. Nie wiem. – I n ap rawd ę n ie wiem. Po ty m ws zy s tk im, co s ię wy d arzy ło wcześ n iej, in tern et zaczął mn ie p rzerażać i n ie jes tem p ewn a, czy ch cę tam wró cić, zwłas zcza że n ie b ęd ę ju ż an o n imo wą Girl On lin e. – M y ś lis z, że ś wiatem o n lin e rząd zi fałs z, ale jes t w n im też p rawd a – mó wi Ellio t. – Ty p is ałaś p rawd ę n a s wo im b lo g u . – Po k azu je n a k o mó rk ę. – I o n i też p is zą p rawd ę. Ko ch ają cię. Przez cały p iątek i s o b o tę zas tan awiam s ię, co zro b ić z b lo g iem, a Ellio t relacjo n u je mi p o s tęp y k amp an ii h as h tag o wej. W n ied zielę b u d zą mn ie p ierws ze o k rzy k i mew, a p o tem n ie mo g ę ju ż zas n ąć. W k o ń cu p o s tan awiam ws tać i p ó jś ć z ap aratem n a p lażę. Ro b ien ie zd jęć zaws ze p o mag a mi p o u k ład ać s o b ie ws zy s tk o w g ło wie. W k u ch n i n aty k am s ię n a tatę. – Wy ch o d zis z g d zieś ? – p y ta, p atrząc n a mn ie z zas k o czen iem. – Tak , p o my ś lałam, że zro b ię tro ch ę zd jęć n a p laży , d o p ó k i n ik o g o tam n ie ma. – Bio rę b an an a z mis y z o wo cami i ws u wam g o d o k ies zen i. – Ile ci to zajmie? – Nie wiem. J ak ąś g o d zin ę, mo że d wie. Tata mars zczy b rwi. – Ok ej, a p o tem wracas z p ro s to d o d o mu ? – Tak , a czemu p y tas z? – Po p ro s tu zas tan awiam s ię, k ied y zacząć p rzy g o to wy wać lu n ch – o d p o wiad a i ch o wa s ię za s wo ją g azetą. J u ż mam wy jś ć, k ied y w k u ch n i p o jawia s ię mama. – Pen n y ! Dlaczeg o tak wcześ n ie ws tałaś ? – Nie mo g łam s p ać. – M ars zczę b rwi. – A ty , d laczeg o tak wcześ n ie ws tałaś ? Pamiętas z, że jes t n ied ziela? W n ied zielę mama zwy k le n ie ws taje p rzed d zies iątą; to jed y n y d zień , k ied y mo że s ię p o rząd n ie wy s p ać. – J a też n ie mo g łam s p ać. Wzru s zam ramio n ami. – Ok ej, to ja id ę. Będ ę za tro ch ę. – Za tro ch ę, czy li k ied y ? Gd zie id zies z? – p y ta mama.
– Na p lażę, ro b ić zd jęcia. Wró cę k o ło p o łu d n ia. – Ok ej, ty lk o d aj zn ać, jeś li b ęd zies z ch ciała p ó jś ć g d zieś jes zcze – mó wi tata, zerk ając n a mn ie zn ad g azety . – J as n e. Pa. Do p iero p rzed d o mem u ś wiad amiam s o b ie, że p ewn ie n ad al s ię o mn ie martwią p o mo im o s tatn im atak u p an ik i, więc p is zę d o taty :
M o że tro ch ę s ię u s p o k o i, jeś li b ęd zie wied ział, g d zie d o k ład n ie jes tem. Plaża jes t całk iem p u s ta. To jed en z ty ch p o n u ry ch s ty czn io wy ch d n i, k ied y n a ś wiecie k ró lu ją ws zelk ie mo żliwe o d cien ie s zaro ś ci. Ale mi to n ie p rzes zk ad za. Lu b ię b y ć s ama n ad mo rzem. Czu ję s ię wted y tak , jak b y p laża b y ła mo im p ry watn y m o g ro d em. Ch o wam s ię p rzed wiatrem za g łazem i p atrzę n a fale. I n ag le mn ie s amą zalewa fala – fala żalu . Teraz, k ied y wres zcie p rzes tałam s ię martwić in n y mi rzeczami – Ellio tem, b lo g iem, s zk o łą, M eg an i Olliem – wró ciły d o mn ie ws zy s tk ie ws p o mn ien ia o No ah . Sied zę tak całą wieczn o ś ć, my ś ląc o ty m, co s ię międ zy n ami wy d arzy ło . Nie czu ję ju ż zło ś ci. Czu ję ty lk o s mu tek . W k o ń cu zmu s zam s ię, żeb y ws tać. M u s zę p o my ś leć o czy mś in n y m. O czy mś , co mn ie n ie ran i. Bio rę d o ręk i ap arat i id ę n a s tare mo lo . Uwielb iam s tare mo lo w Brig h to n . J es t s p ró ch n iałe i p o czern iałe, p rzez co wy g ląd a jak d ek o racja z jak ieg o ś d awn eg o h o rro ru . A d ziś , o wian e wiatrem i o b my wan e falami, wy d aje mi s ię jes zcze b ard ziej tajemn icze. Sły s zę za s o b ą o s try g wizd , jak b y k to ś p ró b o wał p rzy wo łać p s a. Ku cam i ro b ię zb liżen ie n a mo lo . Przy ch o d zi mi d o g ło wy , że fajn ie b y ło b y zau waży ć w o b iek ty wie b lad ą s y lwetk ę d u ch a p o n ad k o n s tru k cją. Gwizd ro zleg a s ię jes zcze raz, ty m razem jes t d łu żs zy i b ard ziej n atarczy wy . M o że k to ś zg u b ił p s a? A mo że p ies wb ieg ł d o mo rza? Od wracam s ię, ale n ik o g o n ie wid zę. I n ag le n a s zczy cie g łazu , za k tó ry m s ied ziałam, mig a mi p rzed o czami co ś k o lo ro weg o . I co ś b rązo weg o . In s ty n k to wn ie k ieru ję o b iek ty w w ty m k ieru n k u i włączam zo o m. – J ak to … ?
M ru g am i zn ó w zag ląd am w o b iek ty w. Na s zczy cie g łazu s ied zi Ks iężn iczk a J es ien i. Ale to p rzecież n iemo żliwe. Zo s tawiłam ją Belli w No wy m J o rk u . Ru s zam p lażą w tamtą s tro n ę, a k amy k i trzes zczą mi p o d s to p ami. Na p ewn o d a s ię to jak o ś wy jaś n ić. M u s iałam s ię p o my lić. Ale im b liżej p o d ch o d zę, ty m więk s zą mam p ewn o ś ć, że to o n a. Wid zę jej s u k ien k ę z n ieb ies k ieg o ak s amitu , k remo we p o liczk i i k as ztan o we wło s y , s zalejące n a wietrze. Zatrzy mu ję s ię o k ilk a k ro k ó w o d g łazu i ro zg ląd am s ię wo k ó ł s ieb ie. To mu s i b y ć jak iś żart. Ale k to b y s ię ze mn ie tak n ab ijał? I p o co ? M o że ro d zice p rzy wieźli mi lalk ę w s wo im b ag ażu ? M o że to o n i ją tam p o s ad zili? Ty lk o p o co mielib y to ro b ić? To b ez s en s u . Staję p lecami d o g łazu i p atrzę n a p lażę, ale n ie ma n a n iej n ik o g o o p ró cz mn ie. I wted y s ły s zę ch rzęs t k ro k ó w n a k amy k ach za s o b ą, więc o d wracam s ię z imp etem. – O Bo że! Ob o k g łazu s to i No ah . Pewn ie wcześ n iej za n im k u cał. J es t u b ran y w s k ó rzan ą k u rtk ę, czarn e d żin s y i zn o s zo n e b u ty , a n a czo ło ma n aciąg n ięty k ap tu r b lu zy . – Bella p o wied ziała mi, że two ja lalk a za to b ą tęs k n i – mó wi, ws k azu jąc g ło wą Ks iężn iczk ę J es ien i. Nie mo g ę wy d u s ić z s ieb ie an i s ło wa. J es tem p rzek o n an a, że co ś mi s ię p rzy wid ziało , że to s ię n ie d zieje n ap rawd ę. No ah ro b i k ro k w mo ją s tro n ę, a ja in s ty n k to wn ie s ię co fam. – M u s zę z to b ą p o ro zmawiać – mó wi n ap ięty m g ło s em. – Ale… ja n ic z teg o n ie ro zu miem. – Czu ję n a twarzy p o d mu ch zimn eg o wiatru i n ag le wracam d o rzeczy wis to ś ci. – Dlaczeg o … d laczeg o mn ie o k łamałeś ? No ah s p u s zcza wzro k n a k amy k i. – Przep ras zam. Ch ciałem p o wied zieć ci p rawd ę, ale b ałem s ię, że ws zy s tk o zep s u ję. Co ? M o je zd u mien ie u s tęp u je zło ś ci. – No tak , p ewn ie g d y b y ś mi p o wied ział, że mas z ju ż d ziewczy n ę, to raczej n ie b y łab y m zach wy co n a. No ah wcis k a d ło n ie d o k ies zen i d żin s ó w. – Nie mam d ziewczy n y . I wted y też n ie miałem. – Bo że. – Teraz jes tem n ap rawd ę wś ciek ła. – Nap rawd ę p rzy leciałeś aż tu taj, żeb y d alej k łamać? – Nie… ja wcale… ja wcale n ie k łamię.
– Kłamies z! Wid ziałam ws zy s tk o w in tern ecie. Ws zy s tk ie tweety , arty k u ły i… No ah p rzery wa mi. – To s ame b zd u ry . – Co ? Nawet to , co Leah Bro wn wy p is u je o to b ie n a Twitterze? – Tak ! Zwłas zcza to . Wb ijam w n ieg o wzro k p ełen n ied o wierzan ia. J ak mo że mi k łamać w ży we o czy ? Ch y b a n ie my ś li, że mu u wierzę? – Dlaczeg o „zwłas zcza to ”? No ah w k o ń cu p atrzy mi w o czy . – J ej o s tatn ia p ły ta to b y ła p o rażk a. Nik t jej n ie k u p ił. Wy twó rn ia zaczęła p an ik o wać. Kied y p o d p is ali ze mn ą k o n trak t, mark etin g o wcy u zn ali, że p o win n iś my u d awać, że jes teś my zak o ch an i. Po wied zieli, że n as ze p ły ty b ęd ą s ię wted y lep iej s p rzed awać. Nie ch ciałem mieć z ty m n ic ws p ó ln eg o , ale o b iecy wali, że wy s tarczy u s tawk a z fo to g rafami i k ilk a tweetó w. Ale n ie mo g łem s ię zmu s ić, żeb y o ty m n ap is ać – mó wi cich o . – To b y łab y to taln a ś ciema. Czu łem s ię o k ro p n ie. M y ś lałem n awet, żeb y p rzes tać d la n ich n ag ry wać, ale n ie mo g łem, b o p o d p is ałem ju ż k o n trak t. Nie miałem wy jś cia. W k o ń cu u zn ałem, że tru d n o , p rzecież i tak z n ik im s ię n ie u mawiam. A p o tem p o jawiłaś s ię ty . Wp atru ję s ię w No ah , u s iłu jąc co ś z teg o zro zu mieć. – Czy li ty i Leah n ie jes teś cie… – Nie! I n ig d y n ie b y liś my . – Czy li n ie b y ło jej p rzy k ro p o ty m, co s ię s tało ? – Nie – ś mieje s ię No ah . – Na p o czątk u s ię wk u rzy ła i p o wied ziała, że p rzeze mn ie wy s zła n a id io tk ę, ale p o tem jej p ły ta zaczęła s ię ś wietn ie s p rzed awać, b o ws zy s tk im b y ło jej s tras zn ie żal, więc s zy b k o p rzes tała n arzek ać. – Nie mo g ę u wierzy ć, że wy twó rn ia p ły to wa mo g ła cię zmu s ić d o czeg o ś tak ieg o . No ah wzru s za ramio n ami. – Wiem. Ok azu je s ię, że w tej b ran ży to b ard zo częs te. Czu ję, że zło ś ć zaczy n a mi mijać. – To d laczeg o p o p ro s tu mi o ty m n ie p o wied ziałeś ? No ah wzd y ch a. – Ch ciałem ci p o wied zieć. Sad ie Lee s tale mn ie b łag ała, żeb y m to zro b ił, ale ja s ię b ałem. – Czeg o ?
– Że cię s tracę. – Wb ija wzro k w mo rze. – Kto ch ciałb y s ię s p o ty k ać z ch ło p ak iem, k tó ry u d aje, że ma in n ą d ziewczy n ę? A p o za ty m tak tru d n o zn aleźć k o g o ś … k o mu n ie ch o d zi ty lk o o to , żeb y zo s tać s ławn y m. Zaczy n am s ię ś miać i czu ję, jak ro ś n ie we mn ie n ad zieja, że ws zy s tk o b ęd zie d o b rze. No ah tu jes t. W Brig h to n . Na p laży , k ilk a k ro k ó w o d e mn ie. Nie ma d ziewczy n y . Nie s p o ty k a s ię z Leah Bro wn . Nig d y s ię z n ią n ie s p o ty k ał. Ale… – A d laczeg o tak s ię n a mn ie wk u rzy łeś ? Dlaczeg o zmien iłeś n u mer telefo n u ? No ah p rzes tęp u je z n o g i n a n o g ę. – M y ś lałem, że o p o wied ziałaś o n as temu p o rtalo wi. M y ś lałem, że ch o d ziło ci ty lk o o wy p ro mo wan ie b lo g a. – Ale ja p rzecież n awet n ie wied ziałam, k im jes teś . W Wielk iej Bry tan ii p rawie n ik t o to b ie n ie s ły s zał. To zn aczy , p o za mo im b ratem, ale o n lu b i mu zy k ę, k tó rej n ik t n ie s łu ch a. – Dzięk i! – Czek aj, n ie ch ciałam, żeb y to tak zab rzmiało … No ah u ś miech a s ię d o mn ie, a ja mam mo ty le w b rzu ch u n a wid o k d o łeczk ó w w jeg o p o liczk ach . – W p o rząd k u . Po p ro s tu n ie wied ziałem, co o ty m my ś leć, i ch y b a s p an ik o wałem. A p o tem w in tern ecie n ap is ali, że miałem d ep res ję p o ś mierci ro d zicó w… i zd rad zili ws zy s tk ie mo je u lu b io n e miejs ca w mieś cie. J es tem b ard zo s k ry ty . M iałem wrażen ie, że ws zy s cy mn ie atak u ją. – No tak , zn am to u czu cie. No ah p atrzy n a mn ie z n iep o k o jem. – I jak s o b ie z ty m rad zis z? – Do b rze. To zn aczy , o d k ąd jes tem n a o d wy k u o d in tern etu . No ah zaczy n a s ię ś miać. – Czy li n ie wid ziałaś mo jeg o n o weg o filmu n a Yo u Tu b e? Kręcę g ło wą. – J ak ch ces z, to ci p o k ażę, ale mu s is z p o d ejś ć b liżej. Nag le czu ję s ię o n ieś mielo n a. No ah tu jes t. Nap rawd ę tu jes t. I ws zy s tk o wy g ląd a in aczej, n iż mi s ię wy d awało . Ws zy s tk o jes t w p o rząd k u . Ch y b a. Siad amy za g łazem, a No ah wy jmu je z k ies zen i k o mó rk ę, zn ajd u je film n a Yo u Tu b e i włącza p rzy cis k „p lay ”. Na ek ran ie p o jawia s ię min iatu ro wy No ah . – Os tatn io w s ieci p o jawiło s ię mn ó s two b zd u r n a mó j temat – mó wi. – Nie zn am
s ię za d o b rze n a Twitterze i tak d alej, więc b ęd ę s ię trzy mał teg o , co mi wy ch o d zi. Ta p io s en k a b ęd zie p ierws zy m s in g lem z mo jej n o wej p ły ty . J ej ty tu ł to Jesienna dziewczyna i jes t o jed y n ej d ziewczy n ie, jak ą k o ch ałem w ży ciu . – A p o tem zaczy n a ś p iewać. Śp iewa mo ją p io s en k ę. No ah , k tó ry s ied zi o b o k mn ie, ch rząk a i zaczy n a s ię wiercić n a k amy k ach . – Przep ras zam, że ci n ie p o wied ziałem – mó wi cich o . – J u ż o k ej. – Nap rawd ę? – o d wraca s ię i p atrzy mi w o czy . Od wzajemn iam jeg o s p o jrzen ie. – Tak . – Kied y p rzeczy tałem two ją o s tatn ią n o tk ę, p o czu łem s ię jak s k o ń czo n y id io ta. – Dlaczeg o ? – J ak mo g łem cię p o d ejrzewać, że o p o wied ziałaś o mn ie jak iemu ś p o rtalo wi p lo tk ars k iemu . Ws zy s tk o d ziało s ię tak s zy b k o , że p o p ro s tu s p an ik o wałem i n ie wied ziałem, co o ty m my ś leć. Kiwam g ło wą. – J a też. – No i tak . – No i tak . Przy k ry wa mo ją d ło ń s wo ją ciep łą i s iln ą d ło n ią. – M o żemy zacząć ws zy s tk o o d n o wa? – I b y ć d la s ieb ie p rzy jació łmi? Kręci g ło wą. – Nie, p u n k tami zwro tn y mi. – Ok ej – o d p o wiad am ze ś miech em. No ah u ś miech a s ię d o mn ie. – Bo wies z, n ie k ażd ej d ziewczy n ie mó wię: „Lu b ię cię tak b ard zo , że mo że n awet cię k o ch am”. – Nawet Leah Bro wn ? – p y tam z u ś miech em. – Leah Bro wn n ie p o wiem teg o n ig d y ! – Przy s u wa s ię b liżej. – M o g ę cię p o cało wać? – Tak , p o p ro s zę. No ah u jmu je mo ją twarz w d ło n ie. – Ran y , b ry ty js k ie d ziewczy n y s ą tak ie u p rzejme.
Cału jemy s ię, ale jak o ś tak n ieś miało , o s tro żn ie. – Sk ąd s ię tu wziąłeś ? – p y tam. – Przy leciałem s amo lo tem. – Nie, tu , n a p laży . – A. Twó j tata mn ie p o d wió zł. – J ak to ? M o i ro d zice wied zieli, że p rzy jeżd żas z? No ah k iwa g ło wą. – Tak . Po wied ziałem im, że to ma b y ć n ies p o d zian k a. – I b y ła! No ah rzu ca mi zan iep o k o jo n e s p o jrzen ie. – Wied zą o ws zy s tk im. Najp ierw p o p ro s iłem Sad ie Lee, żeb y n ic im n ie mó wiła. Ale p o tem, k ied y s ię tro ch ę u s p o k o iłem i zro zu miałem, co s ię n ap rawd ę s tało , zad zwo n iłem d o two jeg o taty zap y tać, czy mo g ę cię o d wied zić, i jak o ś tak wy s zło . Przep ras zam, my ś lałem, że s ama im p o wied ziałaś . – Nie ma za co . Teraz ju ż ws zy s tk o s ię wy jaś n iło . Prawd a? – s p o g ląd am n a n ieg o , a o n k iwa g ło wą. – Przejd ziemy s ię tro ch ę? – p ro p o n u je. – Pewn ie, b ard zo ch ętn ie. – Pró b u ję s ię p o d n ieś ć, ale tracę ró wn o wag ę, p rzewracam s ię… i p rzelatu ję n a d ru g ą s tro n ę g łazu . Gd y b y m b y ła k as k ad erem w filmie ak cji, p ewn ie wy g ląd ałab y m n ies amo wicie, ale raczej n ie p as u je to d o ro man ty czn eg o s p o tk an ia, n a k tó ry m g o d zę s ię z ch ło p ak iem. – Nic ci n ie jes t?! – wo ła d o mn ie No ah . Ws taję ch wiejn ie, cała czerwo n a ze ws ty d u . – Świetn ie s ię p rzetu rlałaś , też tak ch cę. – No ah b ierze mały ro zb ieg , a p o tem rzu ca s ię b o k iem p rzez g łaz. Wp ad a n a mn ie i ląd u jemy n a p laży , s p lątan i ręk ami i n o g ami. Wy b u ch amy ś miech em, a wted y o s tatn ie res ztk i n ap ięcia międ zy n ami zn ik ają b ez ś lad u . – Stras zn ie za to b ą tęs k n iłem, Pu n k cie Zwro tn y – s zep cze No ah . Ty m razem n as z p o cału n ek wcale n ie jes t o s tro żn y . Ty m razem, k ied y mn ie cału je, czu ję s ię tak , jak b y m wró ciła d o d o mu .
Ch ciałab y m p o d zięk o wać ws zy s tk im p raco wn ik o m wy d awn ictwa Pen g u in , d zięk i k tó ry m u k azała s ię mo ja p ierws za p o wieś ć, s zczeg ó ln ie Amy Alward i Sio b h an Cu rh am, k tó re to warzy s zy ły mi n a k ażd y m etap ie tej d ro g i. J es tem b ard zo wd zięczn a mo jemu men ed żero wi Do n o wi Smales o wi (czy li Do mb led o ro wi), n ajmils zemu i n ajb ard ziej tro s k liwemu czło wiek o wi n a ś wiecie, k tó ry p o mó g ł mi n ab rać p ewn o ś ci s ieb ie i jes t p rzy mn ie n a (n ajczęś ciej) d o b re i n a (o d czas u d o czas u ) złe. Po d zięk o wan ia n ależą s ię też M ad d ie Ch es ter i Natalie Lo u k ian o s , czy li mo jej men ed żerce i mo jej p ro d u cen tce, k tó re p iln u ją, żeb y m d o trzy my wała ws zy s tk ich termin ó w i n awet k ied y s ię z ty m o ciąg am, s ą d la mn ie ciep łe i s erd eczn e. M u s zę też p o d zięk o wać Alfiemu Dey es o wi za to , że d zieln ie zn o s ił te ws zy s tk ie wieczo ry , k ied y b ez k o ń ca czy tałam i p rzerab iałam mo ją k s iążk ę, i za to , że mn ie p rzy tu lał, g d y s ię n ią s tres o wałam. Nie mo g ę zap o mn ieć o mo jej ro d zin ie – mamie, tacie, b racis zk u , k o ch an y ch b ab ciach i fan tas ty czn y m d ziad k u – k tó rzy trzy mali za mn ie k ciu k i i p o p ierali k ażd ą mo ją d ecy zję z u ś miech em n a twarzy . M am n ad zieję, że s ą ze mn ie b ard zo d u mn i. Dzięk u ję też ws zy s tk im p rzy jacio ło m – s tary m i n o wy m, o n lin e i o fflin e. Każd y z n ich co d zien n ie in s p iru je mn ie d o teg o , żeb y m d alej ro b iła to , co k o ch am, i czu ję o g ro mn ą wd zięczn o ś ć za to , że s ą o b ecn i w mo im ży ciu . Na k o n iec mu s zę jes zcze p o d zięk o wać mo jej p s iap s ió łce Lo u is e, k tó ra o d czterech lat d b a o to , żeb y mo ją twarz ro zjaś n iał u ś miech . Razem z n ią łatwiej mi b y ło s o b ie p o rad zić z ty m cały m s zaleń s twem w miły ch i tru d n y ch ch wilach . Tak wielu lu d zi p o mo g ło mi d o trzeć d o k o ń ca tej cu d o wn ej p o d ró ży . Ob iecu ję, że k ied y ś u ś cis k am was ws zy s tk ich i p o wiem wam o s o b iś cie, jacy jes teś cie ws p an iali (n awet g d y b y miało mi to zająć mn ó s two czas u ). WIELKIE DZIĘKI, Zo e Su g g
