Glines Abbi -3

Copyright © Abbi Glines 2013 Copyright for the Polish edition © Wydawnictwo Pascal. Wszelkie prawa zastrzeżone Autor: Abbi Glines Tytuł: Zacznijmy od nowa Tytuł oryginału: Forever Too Far Tłumaczenie: Agata Żbikowska Redakcja: Katarzyna Sobiepanek-Szczęsna Korekta: Zofia Biedronka Okładka: Katarzyna Borkowska Zdjęcie na okładce: Kathrin Ziegler / Taxi / Getty Images, Redaktor naczelna: Agnieszka Hetnał Bielsko-Biała 2014 ISBN 978-83-7642-340-1 Wydawca: Wydawnictwo Pascal sp. z o.o. ul. Zapora 25 43-382 Bielsko-Biała [email protected] www.pascal.pl eBook redaktor i konwersja: Dominik Trzebiński Du Châteaux [email protected] Ta książka jest fikcją literacką. Jakiekolwiek podobieństwo do rzeczywistych osób żywych lub zmarłych, autentycznych miejsc, wydarzeń lub zjawisk jest czysto przypadkowe. Bohaterowie i wydarzenia opisane w tej książce są tworem wyobraźni autorki bądź zostały znacząco przetworzone pod kątem wykorzystania w powieści.

Dla wszyst​kich, któ​rzy po​ko​cha​li opo​wieść o Ru​shu i Bla​ire tak moc​no jak ja. Dzię​ku​ję, że bła​ga​li​ście, bym po​świę​ci​ła im trze​cią książ​kę. Każ​de sło​wo pi​sa​łam z mi​ło​ścią. Gdy znajdziesz powód do życia, trzymaj się go. Nigdy nie puszczaj. Nawet jeśli przy okazji będziesz musiał spalić za so​bą mo​sty. Rush Fin​lay

PROLOG Gdybym nie był tak mocno skupiony na Blaire, która rozsiewała wokół wyjątkowy blask, zauważyłbym, że wszedł. Ale tak się nie stało. Nagle rozmowy wokół umilkły, a wzrok obecnych skierował się na drzwi za moimi plecami. Spojrzałem na swoją dziewczynę, która wciąż rozmawiała z Woodsem i nie zauważyła zmiany atmosfery w pokoju. Przesunąłem ją za siebie ochronnym gestem, a potem odwróciłem się, żeby zobaczyć, kto zrobił takie wrażenie na obecnych w ba​rze go​ściach. Takie same srebrne oczy, jakie widywałem codziennie w lustrze, skupiły na mnie swoje spojrzenie. Minęło sporo czasu, odkąd ostatnio widziałem się z ojcem. Zazwyczaj utrzymywaliśmy regularny kontakt, ale odkąd Blaire pojawiła się w moim świecie i wywróciła go do góry nogami, nie mia​łem cza​su ani ener​gii, że​by od​szu​kać ta​tę i z nim po​roz​ma​wiać. Wy​glą​da​ło na to, że tym ra​zem on od​na​lazł mnie. – Twój oj​ciec… – szep​nę​ła Bla​ire. Wy​szła zza mo​ich ple​ców i wzię​ła mnie pod ra​mię. – Tak, to on.

BLAIRE Bez makijażu, ubrany w czarne, skórzane ciuchy, wyglądał jak starsza wersja Rusha. Musiałam szybko stawiać kroki, żeby nadążyć za ukochanym, który mocno trzymał mnie za rękę, kierując się w stronę wyjścia. Zostawiliśmy resztę gości w barze. Jego ojciec torował drogę. Nie wiedziałam, czy Rush jest zadowolony, że go widzi, czy wręcz przeciwnie. Nie odezwali się do siebie ani słowem, Rush tylko skinął głową w stronę wyjścia. Najwyraźniej nie chciał przedstawiać mnie ojcu przy świad​kach. Dean Finlay, najsłynniejszy na świecie perkusista, zatrzymał się kilkakrotnie, żeby złożyć autograf na podetkniętych mu pod nos przedmiotach. Podchodziły nie tylko dziewczyny. Znalazł się nawet chłopak, który stanął przed nim i poprosił o podpis na barowej serwetce. Rush rzucał groźne spojrzenia na lewo i prawo, żeby jego ojciec mógł wreszcie opuścić bar. To powstrzymało pozostałych. Zamilkli i w ciszy przyglądali się, jak perkusista Slacker Demon wychodzi na ze​wnątrz. Nocne powietrze znacznie się ochłodziło. Zadrżałam, a Rush zatrzymał się i objął mnie ra​mio​na​mi. – Musimy wracać do domu. Nie chcę, żeby tu stała, podczas gdy my będziemy rozmawiać. Jest zbyt zim​no – po​in​for​mo​wał oj​ca Rush. Dean wreszcie się zatrzymał i odwrócił w moją stronę. Przyglądał mi się uważnie. Dokładnie wi​dzia​łam mo​ment, gdy za​uwa​żył brzuch. – Dean, to jest Blaire Wynn. Moja narzeczona. Blaire, oto Dean Finlay, mój ojciec. – Rush był spię​ty. Naj​wy​raź​niej nie chciał nas so​bie przed​sta​wić. – Nikt mi nie powiedział, że będę dziadkiem – powiedział ojciec Rusha, przeciągając sa​mo​gło​ski. Cięż​ko by​ło stwier​dzić, co o tym my​śli – je​go twarz nie wy​ra​ża​ła żad​nych emo​cji. – Byłem zajęty – brzmiała zdawkowa odpowiedź mojego narzeczonego. Dziwne. Czyżby wsty​dził się przed oj​cem? Po​czu​łam, że ro​bi mi się nie​do​brze, i za​czę​łam się od nie​go od​su​wać. Ob​jął mnie moc​niej i na​gle sku​pił na mnie ca​łą uwa​gę. – Co się stało? – spytał, odwracając się tyłem do ojca i pochylając, żeby móc spojrzeć mi prosto w oczy. Nie chciałam rozmawiać o tym przy Deanie. Czułam, że wciąż przygląda się nam obojgu. Potrząsnęłam głową, ale nie zdołałam się rozluźnić. Nie potrafiłam nic na to poradzić. Martwiło mnie, że nie po​wie​dział o nas oj​cu. – Zabieram ją do samochodu. Spotkamy się w domu – rzucił przez ramię, wciąż nie spuszczając ze mnie wzroku. Wlepiłam spojrzenie w ziemię, żałując, że tak zareagowałam. Ro​bi​łam sce​nę. De​an po​my​śli so​bie, że je​stem roz​ka​pry​szo​ną księż​nicz​ką. Otworzyłam usta, żeby zaprotestować, ale Rush objął mnie ramieniem i poprowadził do range rovera. Był niespokojny. Nie lubił, kiedy się denerwowałam. Musieliśmy nad tym popracować. Cza​sa​mi mia​łam pra​wo się zde​ner​wo​wać. Nie mógł mieć nad wszyst​kim kon​tro​li. Rush otworzył drzwi od strony pasażera, po czym podniósł mnie i posadził na siedzeniu, jakbym miała pięć lat. Kiedy sądził, że jestem nieszczęśliwa, zaczynał traktować mnie jak dziecko.

Nad tym też po​win​ni​śmy po​pra​co​wać. Nie za​mknął jesz​cze swo​ich drzwi, a już mi się przy​glą​dał. – Coś się sta​ło. Mu​szę wie​dzieć, o co cho​dzi, że​bym mógł to na​pra​wić. Wes​tchnę​łam i opar​łam się o sie​dze​nie. – Dla​cze​go nie po​wie​dzia​łeś mu o dziec​ku? Rush po​chy​lił się i ob​jął mo​ją dłoń. – Dla​te​go się zde​ner​wo​wa​łaś? Bo nie po​wie​dzia​łem De​ano​wi? Ski​nę​łam gło​wą i spu​ści​łam wzrok na na​sze sple​cio​ne dło​nie le​żą​ce na mo​ich ko​la​nach. – Nie miałem czasu, żeby go szukać. Wiedziałem, że jeśli mu powiem, natychmiast się pojawi i bę​dzie chciał cię po​znać. Nie by​łem jesz​cze go​tów na to​wa​rzy​stwo. Zwłasz​cza je​go. Nie byłam rozsądna. Ostatnio moje emocje szalały. Podniosłam wzrok i napotkałam jego zmar​twio​ne spoj​rze​nie. – Do​brze. Ro​zu​miem. Rush po​chy​lił się i lek​ko po​ca​ło​wał mnie w usta. – Przepraszam, że cię zdenerwowałem – szepnął, cmoknął mnie ponownie w kącik ust, po czym oparł się na sie​dze​niu. Wła​śnie w ta​kich chwi​lach nie​mal mdla​łam z za​chwy​tu. – Teraz jest tutaj. Lepiej dowiedzmy się, co go sprowadziło, zanim moja matka się tutaj zjawi. Chcę cię mieć tyl​ko dla sie​bie. Nie lu​bię, kie​dy w po​bli​żu jest mo​ja po​pie​przo​na ro​dzi​na. Rush nie puścił mojej ręki, kiedy odpalał silnik i wyjeżdżał na drogę. Oparłam głowę o siedzenie i odwróciłam się w jego stronę. Lekki zarost sprawiał, że wyglądał na starszego i nieujarzmionego. Bardzo seksownie. Mógłby się rzadziej golić. Lubiłam to lekkie drapanie. Wyjął kol​czyk i pra​wie ni​g​dy go te​raz nie za​kła​dał. – Jak są​dzisz, dla​cze​go przy​je​chał? – spy​ta​łam. Rush rzu​cił mi spoj​rze​nie. – Miałem nadzieję, że chciał cię poznać. Ale zdaje się, że nic o tobie nie wiedział. Wyglądał na za​sko​czo​ne​go. W ta​kim ra​zie pew​nie cho​dzi o Nan. Nan. Jego siostra nie wróciła do Rosemary po wyjściu ze szpitala. Rush nie wydawał się tym zmartwiony, ale kochał siostrę. Czułam się okropnie, bo to przeze mnie trzymała się z daleka. Teraz, kiedy wiedziała już, kto jest jej prawdziwym ojcem i że nigdy niczego jej nie odebrałam, miałam nadzieję, że nasze stosunki się poprawią – choćby ze względu na Rusha. Jednak nic na to nie wska​zy​wa​ło. – My​ślisz, że Nan po​je​cha​ła zo​ba​czyć się z Ki​rem? – spy​ta​łam. Wzru​szył ra​mio​na​mi. – Nie wiem. Od wy​pad​ku wy​da​je się in​na. Samochód zatrzymał się przed olbrzymim domem na plaży, który ojciec kupił Rushowi, kiedy ten był jesz​cze dziec​kiem. Mój chło​pak ści​snął mnie za rę​kę. – Kocham cię, Blaire. Jestem taki dumny z faktu, że zostaniesz matką mojego syna. Chcę, żeby wszy​scy o tym wie​dzie​li. Ni​g​dy w to nie wątp. Za​pie​kły mnie oczy i ski​nę​łam gło​wą. Pod​nio​słam je​go rę​kę do ust i po​ca​ło​wa​łam ją. – Zro​bi​łam się bar​dzo uczu​cio​wa. Po pro​stu igno​ruj mnie, kie​dy się roz​kle​jam. Rush po​trzą​snął gło​wą.

– Nie mo​gę cię igno​ro​wać. Chcę cię uspo​ko​ić. Drzwi od strony pasażera się otworzyły. Gwałtownie odwróciłam głowę. Dean Finlay stał obok mnie, uśmie​cha​jąc się z prze​ko​rą. – Wy​puść tę ko​bie​tę z sa​mo​cho​du, sy​nu. Czas, że​bym po​znał mat​kę mo​je​go wnu​ka. Wyciągnął do mnie rękę, więc podałam mu swoją, niepewna, jak się zachować. Jego długie palce objęły moją dłoń i pomógł mi wysiąść z samochodu. Rush natychmiast znalazł się obok, wy​do​był mo​ją rę​kę z dło​ni oj​ca i przy​cią​gnął mnie do sie​bie. De​an za​chi​cho​tał i po​trzą​snął gło​wą. – A niech mnie… – Chodź​my do środ​ka – od​parł Rush.

RUSH Dean podszedł do kanapy i opadł na nią, po czym wyciągnął z kieszeni paczkę papierosów. Kurwa! Nie mia​łem naj​mniej​szej ocho​ty się z nim uże​rać. – Nie mo​żesz tu​taj pa​lić. W ogó​le nie pal w to​wa​rzy​stwie Bla​ire. To szko​dzi dziec​ku. De​an uniósł brew. – Do cholery, chłopcze, jestem raczej pewien, że twoja mamuśka paliła, kiedy nosiła cię w brzu​chu. Z pewnością robiła też wiele innych rzeczy. Nie miałem najmniejszego zamiaru narażać na to sa​mo mo​je​go dziec​ka. – To nie zna​czy, że tak ma być te​raz. Bla​ire w ni​czym nie przy​po​mi​na mat​ki. W momencie, kiedy wymieniłem jej imię, do salonu weszła moja dziewczyna, niosąc dwa piwa. Nie prosiłem jej o to. Nie chciałem, żeby komukolwiek usługiwała. Ale i tak to zrobiła. Wstałem i prze​cią​łem jej dro​gę. – Nie mu​sia​łaś nic przy​no​sić. – Wy​ją​łem jej bu​tel​ki z rę​ki i po​ca​ło​wa​łem w skroń. – Wiem. Ale ma​my go​ścia. Chcia​łam, że​by do​brze się po​czuł. Uśmiechnęła się słodko. Wolno mi było skupić się na ojcu. Chciałem zabrać ją na górę, do sy​pial​ni. – Podaj mi piwo, chłopcze, i przestać tak się rządzić. Zadusisz tę biedną dziewczynę. Nie wiem, co, do dia​bła, w cie​bie wstą​pi​ło. Blaire roześmiała się leciutko. Zdecydowałem, że daruję mu to, co powiedział, bo rozśmieszył mo​ją uko​cha​ną. – Pro​szę. – Po​da​łem mu pi​wo. – A te​raz po​wiedz, po co przy​je​cha​łeś? – A co? Ta​tuś nie mo​że przy​je​chać w od​wie​dzi​ny do syn​ka, kie​dy ze​chce? – Je​ste​śmy w Ro​se​ma​ry. Ni​g​dy tu nie przy​jeż​dżasz. Dean wzruszył ramionami i pociągnął łyk piwa. Przerzucił ramię przez kanapę i położył nogi na sto​ją​cym przed nim sto​li​ku. – Two​ja sio​stra to szur​nię​ta ję​dza. Kom​plet​nie jej od​wa​li​ło! Po​trze​bu​je​my po​mo​cy. A zatem chodziło o Nan. Tak właśnie sądziłem. Usiadłem na fotelu naprzeciwko i wyciągnąłem rękę do Blaire. Nie chciałem, żeby stała, poza tym pragnąłem, by czuła się potrzebna w tej roz​mo​wie. Po​de​szła i usia​dła mi na ko​la​nach. – Co ta​kie​go zro​bi​ła? – spy​ta​łem, bo​jąc się od​po​wie​dzi. De​an upił ko​lej​ny łyk pi​wa. Po​tem prze​su​nął rę​ką po dłu​gich, zmierz​wio​nych wło​sach. – Pytanie raczej, czego nie zrobiła. Ta cholerna dziewucha zafundowała nam prawdziwe piekło. Nie możemy złapać oddechu. Dwa tygodnie temu skończyliśmy trasę koncertową i pojechaliśmy do Los Angeles, żeby trochę odetchnąć. Wtedy pojawiła się Nan i zaczął się koszmar. Nikt nie ma ani chwi​li spo​ko​ju. Ki​ro nie wie, co z nią zro​bić. Mu​sisz nam po​móc. Wiedziałem, że Nan bywa skryta, ale nie przyszło mi do głowy, że może wybrać się do Los Angeles i odszukać swojego prawdziwego ojca. Wiedziała, że mój tata i Kiro mają dom w Beverly Hills. Kiedy nie byli w trasie, tam właśnie mieszkali i tak było od zawsze. Kiro kilka razy się żenił

i wyprowadzał, ale po każdym rozwodzie wracał. To miejsce było znane jako rezydencja Slacker De​mon. Nikt ni​g​dy nie mógł być pe​wien, któ​rzy człon​ko​wie ze​spo​łu aku​rat tam prze​by​wa​li. – Miesz​ka u cie​bie? – spy​ta​łem. Oj​ciec uniósł wy​so​ko brwi. – Czy ja ci wyglądam na kompletnego kretyna? Cholera, jasne, że nie. Po prostu co chwila przyjeżdża. Stawia żądania i w ogóle. Kiro próbował się z nią dogadać, stworzyć jakąś relację, ale mu nie pozwoliła. Nie chce go słuchać i… no, dowiedziała się, że on ma jeszcze jedną córkę. Nic do​bre​go z te​go nie wy​ni​kło. Najwyraźniej jeszcze nie wiedziała, że Kiro ma również syna, ale w końcu Mase nigdy się tam nie po​ja​wiał. – Musi być jej strasznie przykro – odezwała się Blaire autentycznie zmartwionym głosem. Jak mogła współczuć Nan? Kompletnie tego nie pojmowałem. – Musisz tam pojechać, pomóc jej się z tym upo​rać. Mo​że uda​ło​by ci się spra​wić, że​by na​wią​za​li z Ki​rem nor​mal​ne sto​sun​ki. Nie mia​łem za​mia​ru się na to zgo​dzić, ale De​an mi prze​rwał. – Już ją lubię. Właśnie na to liczyłem. Twój pokój stoi pusty, a wiesz, jaki jest wygodny. Weź ze sobą Blaire. Dzięki temu lepiej ją poznam i spędzę z tobą trochę czasu. Poza tym jeśli nie przy​je​dziesz, Ki​ro w koń​cu za​bi​je Nan. Mo​ja uko​cha​na ści​snę​ła mnie za ra​mię. – My​ślę, że po​win​ni​śmy je​chać. Nan cię po​trze​bu​je. Od​chy​li​łem gło​wę i spoj​rza​łem na nią. – Dla​cze​go ob​cho​dzi cię, cze​go po​trze​bu​je Nan? – spy​ta​łem z peł​nym po​dzi​wu sza​cun​kiem. – Bo ją ko​chasz – od​par​ła po pro​stu. – Świetna dziewczyna! Dobra, wystarczy gadek o Nan. Chcę wiedzieć, kiedy urodzi się dziecko i kiedy wesele – rzucił Dean radosnym tonem. Bardzo różnym od tego, którego używał, mówiąc o Nan. Bla​ire spoj​rza​ła na ta​tę i się uśmiech​nę​ła. – Jestem w dwudziestym tygodniu. Dziecko urodzi się w połowie kwietnia. Wesele miało odbyć się za dwa tygodnie, ale nie chcę, żeby to ograniczało Rusha. Wolałabym przełożyć ślub i dać mu czas na uporanie się z rodzinnymi sprawami. Nie rozesłaliśmy jeszcze zaproszeń ani nic w tym ro​dza​ju. Zmia​na da​ty nie bę​dzie pro​ble​mem. – Nie. Nie chcę dłużej czekać na twoją zmianę nazwiska – próbowałem postawić na swoim, ale Bla​ire przy​ło​ży​ła mi pa​lec do ust. – Cśś. Nie kłóćmy się. Nie będę się dobrze bawiła na weselu, wiedząc, że musisz załatwić pilne sprawy rodzinne. Spędźmy Święto Dziękczynienia z przyjaciółmi, tak jak planowaliśmy, a potem polecimy do Los Angeles i zajmiemy się Nan. Kiedy będziemy już mieli to za sobą, możemy sku​pić się na kwe​stii we​se​la. Nie chciałem czekać. Nie podobało mi się, że Blaire wciąż nosi nazwisko Wynn, gdy nasze dziecko rośnie w jej brzuszku. Chciałem, żeby nosiła moje nazwisko i żeby cały świat wiedział, że pragnę jej i mojego dziecka. Ale po zdeterminowanym spojrzeniu Blaire wiedziałem, że tego spo​ru nie wy​gram. – Chcę tyl​ko, że​byś by​ła szczę​śli​wa – mruk​ną​łem w koń​cu.

Bla​ire po​ca​ło​wa​ła mnie w czu​bek no​sa. – Wiem, że tak jest. To je​den z wie​lu po​wo​dów, dla któ​rych cię ko​cham. – Pojedziecie do Los Angeles i zajmiecie się Nan dopiero po Święcie Dziękczynienia? W takim razie ja też zostaję. Zresztą minęły lata, odkąd spędziłem je w twoim towarzystwie – oznajmił oj​ciec. Nie by​łem pe​wien, jak się z tym czu​ję. – Będziemy zachwyceni, mogąc tu pana gościć, panie Finlay – poinformowała go Blaire, uśmiechając się promiennie, jakby naprawdę tak uważała. Cholera. Będę musiał po prostu na to po​zwo​lić. – Mów mi De​an, złot​ko. Je​ste​śmy już ro​dzi​ną. Zrobiła zadowoloną minę, a ja musiałem się uśmiechnąć. Może obecność taty w czasie świąt nie bę​dzie ta​ka zła. Je​śli wpra​wi Bla​ire w do​bry hu​mor, ja​koś to wy​trzy​mam.

BLAIRE Rozmowa o Święcie Dziękczynienia przypomniała mi o mamie. To miały być moje pierwsze święta bez niej. Im mocniej to sobie uświadamiałam, tym trudniej było mi oddychać. Zmusiłam się do uśmiechu i wykręciłam od dalszej rozmowy, po czym pobiegłam na górę wziąć prysznic. Rush, tak czy ina​czej, po​wi​nien spę​dzić tro​chę cza​su sam na sam z ta​tą. Pozwoliłam łzom spływać swobodnie po mojej twarzy, kiedy się rozbierałam i wchodziłam pod prysznic. Odkręciłam ciepłą wodę i pozwoliłam sobie na płacz. Rok wcześniej ugotowałam świąteczny obiad i zjadłyśmy go razem w jadalni. Nie było żadnych przyjaciół ani rodziny. Tylko my dwie. Tamtej nocy też szlochałam. W głębi duszy wiedziałam już, że to moje ostatnie święta z mamą. Nachodziły mnie też słodko-gorzkie wspomnienia z lat, kiedy Valerie żyła, a tata był z nami. Serce bolało mnie na myśl o tym, co straciłyśmy. Nie sądziłam, że cokolwiek może boleć moc​niej, ale te​raz wie​dzia​łam, że się my​li​łam. Perspektywa spędzenia świąt bez mamy była bardzo przygnębiająca. Mama kochała Święto Dziękczynienia i Boże Narodzenie. Świąteczne dekoracje wieszałyśmy już w czwarty czwartek listopada. Potem siadałyśmy razem i oglądałyśmy Białe Boże Narodzenie, zjadając resztki indyka i zapiekanki ze słodkich ziemniaków. To była nasza tradycja. Nawet po tym, jak straciłyśmy Va​le​rie, a ta​ta od nas od​szedł. Tego roku wszystko miało być inne. Świadomość, że Rush jest ze mną i że mamy własną rodzinę, sprawiała, że ból był odrobinę mniejszy. Chciałam tylko, żeby moja mama mogła tu być i wi​dzieć, ja​ka je​stem szczę​śli​wa. Nagle drzwi do łazienki otworzyły się i wszedł Rush. Zmarszczył brwi. Zatrzymał się i przyglądał mi się przez chwilę, po czym zdjął koszulę i rzucił ją na marmurową podłogę. Potem roz​piął dżin​sy i ścią​gnął bok​ser​ki. Pa​trzy​łam, jak wcho​dzi pod prysz​nic. – Dlaczego płaczesz? – spytał, obejmując dłońmi moją twarz. Wiedziałam, że woda zmyła moje łzy, ale wi​docz​nie wciąż mia​łam czer​wo​ne oczy. Potrząsnęłam głową i uśmiechnęłam się do niego. Nie chciałam opowiadać mu o uczuciach, któ​re mną tar​ga​ły. – Usły​sza​łem cię, kie​dy wsze​dłem do sy​pial​ni. Mu​szę wie​dzieć, Bla​ire. Westchnęłam i oparłam głowę o jego pierś, po czym objęłam go ramionami w talii. Wiele stra​ci​łam, ale Bóg wy​na​gro​dził mi to, da​jąc Ru​sha. Mu​sia​łam pa​mię​tać, jak wie​le otrzy​ma​łam. – Do​tar​ło do mnie, że to bę​dą pierw​sze świę​ta bez mo​jej ma​my – przy​zna​łam. Rush ob​jął mnie moc​niej. – Przy​kro mi, ko​cha​nie – szep​nął w mo​je wło​sy, tu​ląc mnie do sie​bie. – Mi też. Żałuję, że się nie spotkaliście, to znaczy teraz, kiedy jesteś już starszy. Chciałabym, że​by mo​gła zo​ba​czyć, na ko​go wy​ro​słeś. – Ja też bym te​go chciał. Z pew​no​ścią by​ła tak wspa​nia​łą oso​bą, jak ty. Uśmiechnęłam się. Nie byłam nawet w połowie tak idealna, jak matka. Tak wyjątkowe osoby rzad​ko się spo​ty​ka na tym świe​cie. – Jeśli wizyta mojego taty to dla ciebie zbyt dużo, wyrzucę go stąd. Chcę, żebyś miała dobre

wspo​mnie​nia. Je​śli mo​gę ci ja​koś po​móc, po​wiedz, a ja to zro​bię. Łzy znów popłynęły po mojej twarzy. Głupie hormony ciążowe sprawiały, że tryskało ze mnie jak z fon​tan​ny. – Sama twoja obecność sprawia, że jest mi lepiej. Po prostu kiedy zaczęliśmy o tym rozmawiać, wszystko do mnie dotarło. Mamusia kochała Święto Dziękczynienia. W zeszłym roku wiedziałam, że to już ostatnie święto, jakie spędzimy razem. Cały dzień robiłam wszystko, co tylko mogłam, że​by by​ło dla niej wy​jąt​ko​we. I dla mnie. Wie​dzia​łam, że bę​dę po​trze​bo​wać te​go wspo​mnie​nia. Rush masował mnie i obejmował w milczeniu. Staliśmy tak kilka minut, a woda spływała nam po ple​cach. W koń​cu od​su​nął mnie od sie​bie i spoj​rzał mi w oczy. – Czy mo​gę cię ob​myć? – spy​tał. Skinęłam głową, niepewna, co miał na myśli. Sięgnął po jedną z leżących obok prysznica gąbek i wziął butelkę z moim płynem do kąpieli. Potem zaczął myć mi plecy i ramiona. Uniósł moje ręce, jakbym była dzieckiem, i starannie je wyszorował. Patrzyłam, jak w skupieniu czyścił każdy centymetr mojego ciała. O dziwo nie robił tego w sposób kojarzący się z seksem. Było to słodsze i bardziej niewinne niż wszystko, co kiedykolwiek robiliśmy. Jego dłoń nie zatrzymała się dłużej między moimi nogami. Pocałował mnie tylko raz, w brzuch, kiedy ukląkł przede mną i umył mi no​gi i sto​py. Kiedy już skończył, wstał i zaczął spłukiwać moje ciało dłońmi. Jego dotyk wydawał się niemal nabożny. Tak jakby oddawał mi cześć. Kiedy moje ciało było już czyste, zabrał się za włosy. Zamknęłam oczy, gdy jego dłonie masowały skórę głowy. Było mi tak przyjemnie, że kolana lekko ugięły się pode mną. Rush zmył szybko szampon, po czym równie uważnie nałożył odżywkę. W koń​cu spłu​kał mi wło​sy czy​stą wo​dą. Poczułam się rozpieszczona i zrelaksowana, niemal ospała. Rush zakręcił kran i sięgnął po dwa duże ręczniki. Jednym owinął moje włosy, a drugim – ciało. Potem podniósł mnie i zaniósł do łóż​ka. – Odpoczywaj sobie po prostu. Zaraz wrócę – szepnął. Pocałował mnie w czoło i wrócił do łazienki. Widok jego nagiej pupy był kuszący i nie chciałam zasypiać. To, że mnie tak dotykał, podnieciło mnie, nawet jeśli nie taki był jego zamiar. Chciałam na niego poczekać, ale oczy same mi się za​my​ka​ły i wkrót​ce za​snę​łam. *** Wtuliłam się w ciepłe ciało. Pachniało słońcem i oceanem. Westchnęłam z zadowoleniem i po​tar​łam po​licz​kiem o po​krze​pia​ją​ce cie​pło. Ktoś się ro​ze​śmiał. Otworzyłam oczy i zobaczyłam, że przytulam się do nagiej klatki piersiowej Rusha. Uśmiechnęłam się, pocałowałam go i spojrzałam w górę. Rozbawiony uśmieszek igrał na jego ustach. Za​chi​cho​ta​łam. – Rankami jesteś jak mały kociak – powiedział głębokim, zachrypniętym głosem. Też musiał przed chwi​lą się obu​dzić. – Gdy​byś nie był ta​ki przy​jem​ny w do​ty​ku, nie sta​ra​ła​bym się ocie​rać o cie​bie na​wet przez sen. Pu​ścił mi oczko. – W takim razie cieszę się, że tak uważasz, bo tylko o mnie możesz się ocierać. Każdego

in​ne​go mu​siał​bym za​bić. Ko​cha​łam te​go fa​ce​ta. – Prze​pra​szam, że tak szyb​ko wczo​raj za​snę​łam. Rush po​krę​cił gło​wą. – Nie ma za co. Cieszę się, że cię zrelaksowałem i że łatwiej było ci zasnąć. Nie lubię, kiedy je​steś smut​na. Wście​kle ko​cham te​go fa​ce​ta. Przeciągnęłam się, wsunęłam mu ręce za szyję i przytuliłam się do niego. Ścisnęłam nogi, czując między nimi łaskotanie podniecenia, które pojawiło się, gdy jego erekcja otarła się o moje udo. Potrzebowałam go tego ranka. Po tych słodkich chwilach poprzedniej nocy musiałam poczuć się z nim jed​no​ścią. – Ko​chaj się ze mną – szep​nę​łam, wtu​la​jąc gło​wę w za​głę​bie​nie mię​dzy je​go szy​ją i ra​mio​na​mi. – Z przyjemnością – mruknął i włożył mi rękę między uda. Uniósł moją nogę i oparł ją o swoje biodro. Byłam rozwarta i to mnie podnieciło. Jego palce błądziły między moimi nogami, drażniąc mnie, ledwie przesuwając się po moim nabrzmiałym, chętnym wejściu. Jęknęłam, mając nadzieję, że przyspieszy, ale presja na niego nie działała. Wręcz przeciwnie – jeszcze bardziej zwolnił. Szorst​kie opusz​ki pal​ców błą​dzi​ły od ko​lan do gór​nej czę​ści ud i z po​wro​tem. Przez te je​go za​ba​wy na pew​no zro​bi​łam się za​wsty​dza​ją​co mo​kra. – Rush, pro​szę. – Pro​szę co, ko​cha​na Bla​ire? Co chcesz, że​bym zro​bił? Już mu powiedziałam, czego chcę. Najwyraźniej chciał to usłyszeć jeszcze raz. Jego prze​ko​ma​rza​nie się ze mną za​wsze mnie pod​nie​ca​ło. – Do​tknij mnie. – Do​ty​kam cię prze​cież – od​parł. – Wyżej… – poprosiłam. Chciał, żebym była nieprzyzwoita. Ja też postanowiłam się z nim po​draż​nić. Prze​su​nął pal​cem po pa​chwi​nie. Zła​pa​łam go moc​no za ra​mię i za​drża​łam. Był tak bli​sko. – Tu​taj? – spy​tał. Przesunęłam się, tak że jego palec znalazł się bliżej. Zaczął odsuwać dłoń, po czym nagle się za​trzy​mał. – Cholera – jęknął, wsuwając we mnie powoli palec. – Jesteś taka wilgotna. Nie mogę się z tobą draż​nić, kie​dy je​steś go​to​wa – szep​nął. Jęknęłam, kiedy łagodnie przesunął czubkiem palca po mojej łechtaczce. Moje rozłożone nogi i fakt, że mnie do​ty​kał, spra​wia​ły, że co​raz bar​dziej się na​krę​ca​łam. Chcia​łam jesz​cze. – Moja słodka dziewczynka jest tak bardzo gotowa na mnie. – Wsunął we mnie dwa palce i na​ci​snął na punkt G. Głośny jęk rozkoszy, który mi się wyrwał, to było więcej, niż mógł znieść. Złapał mnie w talii i prze​niósł nad sie​bie, po czym po​wo​li opu​ścił mnie na swo​je​go wy​prę​żo​ne​go żoł​nie​rza. – Do licha, jak to możliwe, że stałaś się jeszcze ciaśniejsza? – jęknął, ściskając mnie za biodra i kołysząc się pode mną, kiedy zanurzałam się w niego aż do końca. Tego właśnie pragnęłam. Być wy​peł​nio​ną Ru​shem.

RUSH Blaire nie zgodziła się, kiedy zaproponowałem, żebyśmy zostali cały dzień nadzy w naszym pokoju. Nalegała, żebyśmy się ubrali i spędzili trochę czasu z Deanem. Twierdziłem, że zrozumiałby moje pragnienie, by spędzić z Blaire cały dzień. Nie zgodziła się ze mną. To tylko do​wo​dzi​ło, jak nie​wie​le wie​dzia​ła o ży​ciu gwiaz​dy roc​ka. Zostawiłem ją, żeby wysuszyła włosy, i zszedłem na dół zrobić śniadanie. Poprzedniego wie​czo​ra na przy​ję​ciu nie zja​dła zbyt wie​le, a po​tem za​snę​ła bez ko​la​cji. W kuchni był Dean. Wyjmował rzeczy z lodówki, ustawiając je na blacie. Przez chwilę przyglądałem mu się, próbując zrozumieć, co właściwie robi. Wziął do ręki karton z mlekiem, po czym spoj​rzał w mo​ją stro​nę. – Dzień dobry. Nie byłem pewien, czy zechcecie wyjść z sypialni po tym, jak wczoraj goniłeś za nią po scho​dach. Mia​łem za​miar sku​sić was obo​je śnia​da​niem. Opar​łem się o kon​tu​ar i za​ło​ży​łem rę​ce na pier​siach. – Pró​bo​wa​łem za​trzy​mać ją na gó​rze. Na​le​ga​ła, że​by​śmy ze​szli do cie​bie – wy​ja​śni​łem. De​an za​chi​cho​tał. – Ja​ki oj​ciec, ta​ki syn. – Nie jestem do ciebie w ogóle podobny. Kobieta, z którą będę miał dziecko, to miłość mojego ży​cia. Oże​nię się z nią i ze​sta​rze​ję, ro​biąc wszyst​ko, co w mo​jej mo​cy, że​by się uśmie​cha​ła. Tata zamknął drzwi lodówki i spojrzał na mnie uważnie. Widziałem, że nie takich słów się po mnie spodziewał. Kiedy ostatnio się widzieliśmy, każdego wieczora miałem w łóżku inną dziew​czy​nę. – Co ją różni od pozostałych? Byłeś z wieloma dziewczynami. Dlaczego właśnie ona? – Gdyby nie to, że wyglądał na naprawdę zaintrygowanego, wkurzyłby mnie. Ale on po prostu znał mnie, za​nim spo​tka​łem Bla​ire. – Kiedy pierwszy raz znalazła się w moim domu, od razu mi się spodobała. Ta część była prosta. Ale potem dostrzegłem jej charakter. Była zupełnie inna niż jakakolwiek znana mi dziewczyna. Życie dało jej strasznie w kość, a ona wciąż walczyła, żeby iść dalej. Nie zamierzała się wycofać ani poddać. Podziwiałem ją. Potem jej spróbowałem i przepadłem. Jest wszystkim, czym chciał​bym być. Na twarz De​ana po​wo​li wy​pełzł uśmiech. Po​tem ski​nął gło​wą. – Cóż, w takim razie w porządku. Wygląda na to, że wiesz o życiu więcej niż twój stary, bo nigdy żadna kobieta nie sprawiła, że tak się poczułem. Cieszę się, że tobie się to przytrafiło. To się rzad​ko zda​rza, więc trzy​maj się jej moc​no. Dru​giej ta​kiej nie bę​dzie. Nie za​mie​rza​łem po​zwo​lić Bla​ire odejść. Oj​ciec ro​zej​rzał się po po​miesz​cze​niu. – Gdzie trzy​masz mi​ski? Zro​bię ja​jecz​ni​cę ma​mu​ś​ce mo​je​go wnu​ka. Ser​ce mi się ści​snę​ło. – Dru​ga pół​ka po le​wej stro​nie od pie​kar​ni​ka. – Ty zrób be​kon. Ona po​trze​bu​je biał​ka – do​dał, wy​cią​ga​jąc mi​skę. Nie za​mie​rza​łem się kłó​cić. Za​wsze pil​no​wa​łem, że​by Bla​ire zja​dła po​rząd​ne śnia​da​nie.

– Bę​dzie mia​ła też ocho​tę na wa​fle. Mam tu go​frow​ni​cę – po​in​for​mo​wa​łem go. De​an ski​nął gło​wą. – Do​brze wie​dzieć, że się nią do​brze zaj​mu​jesz. Przez kilka minut pracowaliśmy w milczeniu. Chciałem zapytać o Nan i Kira, ale wolałem, żeby nie była to pierwsza rozmowa, jaką Blaire usłyszy po zejściu na dół. Lubiłem, gdy jadła śniadanie w mi​łej at​mos​fe​rze. Roz​mo​wa o Nan ni​g​dy nie by​ła przy​jem​na. – Pew​nie sły​sza​łeś, że Grant uma​wiał się z Nan – rzu​cił De​an, roz​bi​ja​jąc jaj​ka. Za​mar​łem. Co?? Czy ja do​brze usły​sza​łem? – Ostrze​ga​łem go, że jest rów​nie wal​nię​ta, jak jej ma​muś​ka i że po​wi​nien zwie​wać, gdzie pieprz rośnie. Wiem, że to twoja siostra i ją kochasz, ale ta panna jest jadowita. Taki chłopak jak Grant zasługuje na kogoś lepszego. Zawsze był dobrym dzieciakiem. Nie chciałem patrzeć, jak ta jędza go zja​da i wy​plu​wa. Wciąż nie potrafiłem znaleźć słów. Grant i Nan… kiedy to się, kurwa, stało? Jeśli istniała na świecie osoba, która zdawała sobie sprawę z faktu, jak bardzo niezrównoważona jest Nan, był nią Grant. Dorastał, patrząc na to, jak moja matka ją traktuje i co zrobił jej ojciec, nigdy nawet nie uzna​jąc jej ist​nie​nia. – Grant próbował z nią rozmawiać, ale uciekła z jakimś przystojniakiem, którego poznała w klubie. I to na jego oczach! Myślę, że miał już dość. – Umył ręce. – Taką przynajmniej mam na​dzie​ję. W końcu odstawiłem ciasto na gofry, które trzymałem w rękach. Patrzyłem na ojca, jakby beł​ko​tał bez sen​su. – Grant… był z Nan? – Nie​do​wie​rza​nie w mo​im gło​sie zwró​ci​ło je​go uwa​gę. Spoj​rzał na mnie. – Tak. Zgaduję po twojej minie, że nie miałeś o tym pojęcia. Byli parą przez jakiś czas, o ile mi wiadomo. Biedny chłopak naprawdę się zakochał. Ale ona jest taka sama, jak jej matka. Grant ma szczę​ście, że to się już skoń​czy​ło. – Jak to się sta​ło? De​an po​trzą​snął gło​wą. – Też się nad tym za​sta​na​wia​łem. Nie mogłem z nim o tym rozmawiać. Wyszedłem z kuchni i skierowałem się w stronę podwójnych drzwi prowadzących na werandę z tyłu domu. Kiedy znalazłem się już na zewnątrz, wyciągnąłem telefon i zadzwoniłem do Granta. O wszystkim sobie mówiliśmy. A jednak spotykał się z mo​ją sio​strą i nie za​jąk​nął się na ten te​mat ani sło​wem. – Cześć, bra​cisz​ku – po​wi​tał mnie je​go try​ska​ją​cy ener​gią głos. – Wiem o Nan – oświad​czy​łem tyl​ko. Grant wes​tchnął cięż​ko. – Miałem nadzieję, że zdążę ci o tym powiedzieć. Chciałem. Po prostu… ona nie życzyła sobie, żebym to zrobił, a potem miała wypadek. Teraz, cóż… wszystko skończone. Bardzo wyraźnie dała mi do zrozumienia, że nie chce wchodzić w poważny związek. Nie dałbym sobie rady z jej zdradami. To nie był z mojej strony tylko seks. Nigdy bym jej tego nie zrobił. Wiesz o tym. Na​praw​dę ją lu​bię. Mo​że za bar​dzo mi za​le​ża​ło… Opa​dłem na sto​ją​ce obok krze​sło i wle​pi​łem wzrok w oce​an.

– Dla​cze​go mi nie po​wie​dzia​łeś? – Chciałem. Ale ona błagała, żebym tego nie robił. Zależało mi na niej, Rush. Chciałem, żeby nam się uda​ło. Zro​bi​łem, o co pro​si​ła. Ale czu​łem się chu​jo​wo, kła​miąc na ten te​mat. Za​le​ża​ło mu na Nan? Coś po​dob​ne​go. – De​an mó​wi, że już z nią skoń​czy​łeś. – To ona skoń​czy​ła ze mną. Nie mo​gę grać w jej gier​ki. Kochałem moją siostrę, ale Granta również. Złamałaby mu serce. Była dla niego nieodpowiednia. Ojciec miał rację. Grant potrzebował kogoś, kto potrafiłby go kochać. Nie miałem przekonania, że Nan byłaby do tego zdolna. Poczułem ulgę, że się rozstali, ale nie dlatego, że nie chciałem, aby byli parą. Bałem się, że Nan potraktuje Granta tak, jak moja matka w przeszłości trak​to​wa​ła męż​czyzn, któ​rzy ją ko​cha​li. Grant za​słu​gi​wał na wię​cej. – Ona nie uszczęśliwi nikogo, dopóki nie znajdzie sposobu, by sama być szczęśliwą. W tej chwili jest tak rozżalona, że zniszczy każdego, kto znajdzie się wystarczająco blisko. Nie pozwól, że​by to się przy​tra​fi​ło to​bie. Grant przez chwi​lę mil​czał. – Nie zawsze zachowuje się jak jędza. Przez chwilę jakaś część mnie zakochała się w niej. Po​tem ze mną ze​rwa​ła i przy​po​mnia​ło mi się, jak cięż​ko ją ko​chać. – Kocham moją siostrę. Ale ty zasługujesz na coś więcej. Nan jest zbyt pokręcona. Ma za dużo pro​ble​mów. – Dziękuję. Myślałem, że ta rozmowa potoczy się zupełnie inaczej. Nie spodziewałem się, że bę​dziesz się o mnie mar​twił. – Jesteś moim bratem. Chcę tego, co dla ciebie najlepsze. Chcę, żebyś miał to, co ja mam. Znajdź to. Grant ro​ze​śmiał się, jak​by nie są​dził, że to w ogó​le moż​li​we. – Ta po​przecz​ka stoi tro​chę za wy​so​ko.

BLAIRE Weszłam do kuchni i trafiłam na Deana Finlaya smażącego bekon i pogwizdującego przy tym jeden z hitów Slacker Demon. Nie mogłam się nie uśmiechnąć. Odwrócił się i spojrzał na mnie. Jego wyraz twarzy skrajnie różnił się od tego, czego spodziewałam się po słynnym rockowym mu​zy​ku. Przy​po​mi​nał mi oj​ca. – Witaj, słońce. Pichcę śniadanko dla ciebie i dla mojego wnuka. Rush mi pomagał, ale obawiam się, że oświeciłem go w pewnej kwestii, o której nie miał pojęcia, i to go trochę zszokowało. Wyszedł na zewnątrz, żeby zadzwonić. Zaraz wróci – powiedział, zdejmując z blaszki ka​wał​ki be​ko​nu i ukła​da​jąc je na wy​ło​żo​nym pa​pie​ro​wym ręcz​ni​kiem ta​le​rzu. Spojrzałam przez znajdujące się za nim okno. Rush stał na zewnątrz, rozmawiając w skupieniu przez te​le​fon. – Co takiego mu powiedziałeś? – Pomyślałam, że może powinnam wyjść i sprawdzić, czy wszyst​ko w po​rząd​ku. – Grant i Nan chodzili ze sobą przez jakiś czas. Nan w końcu spieprzyła sprawę i teraz się roz​sta​li. Rush o tym nie wie​dział. Szczę​ka mi opa​dła, kie​dy do​tarł do mnie sens je​go słów. Grant i Nan? Na​praw​dę? – Ja też byłem w niezłym szoku. Nie sądziłem, że ten chłopak jest taki głupi. Zdaje się, że na wła​snej skó​rze prze​ko​nał się, że nie wszyst​ko zło​to, co się świe​ci. Wyjrzałam ponownie przez okno na Rusha. Wstał i wsuwał właśnie telefon do kieszeni. Za​sta​na​wia​łam się, czy dzwo​nił do Nan czy do Gran​ta. – Może usiądziesz sobie przy stole, a ja ci nałożę? Wolisz sok pomarańczowy, mleko czy jedno i dru​gie? Dziec​ko pew​nie po​trze​bu​je odro​bi​nę te​go i te​go. Zwróciłam ponownie uwagę na Deana, który stał przede mną, trzymając talerz, na którym le​ża​ły jaj​ka z be​ko​nem i gofr. Zro​bił to wszyst​ko dla mnie? – Ra​ny, wy​glą​da sma​ko​wi​cie – od​par​łam. – I jest smacz​ne. Je​stem kró​lem śnia​dań. A te​raz usiądź i po​zwól się na​kar​mić. Zagryzłam dolną wargę, żeby nie szczerzyć się od ucha do ucha jak idiotka, i zajęłam miejsce przy stole. Rush otworzył drzwi i wszedł do środka w tej samej chwili, kiedy jego ojciec stawiał przede mną ta​lerz. – Nie martw się o swo​ją ślicz​ną na​rze​czo​ną. Już się nią za​ją​łem. Rush uśmiechnął się do ojca, po czym ruszył w moją stronę. Pochylił się i pocałował mnie w czo​ło. – Pięk​nie wy​glą​dasz – szep​nął. – Wszystko w porządku? – spytałam zaniepokojona. Musiałam wiedzieć, że nie denerwuje się z po​wo​du Gran​ta i Nan. – Tak. Grant chy​ba zmą​drzał i wszyst​ko bę​dzie do​brze. Zmarsz​czy​łam brwi. Grant zmą​drzał? O co mu cho​dzi​ło? – Porozmawiamy o tym później. Teraz jedz. – Mrugnął do mnie i podszedł do kuchenki, żeby na​ło​żyć so​bie śnia​da​nie.

Dean postawił przede mną dwie szklanki – z sokiem pomarańczowym i mlekiem – po czym usiadł po mo​jej le​wej. Trzy​mał w dło​niach tyl​ko du​ży ku​bek ka​wy. – Nie bę​dziesz jadł? – spy​ta​łam, kie​dy po​cią​gnął łyk pa​ru​ją​ce​go pły​nu. Po​trzą​snął gło​wą. – Nie. Śnia​da​nie tyl​ko pi​jam. Rush postawił talerz na stole po mojej drugiej stronie. Nałożył sobie wszystko, co zostało. Naj​wy​raź​niej był bar​dzo głod​ny. – Prze​pra​szam, że ci nie po​mo​głem. Dzię​ki, że sam do​koń​czy​łeś. – Cała przyjemność po mojej stronie. Minęło trochę czasu, odkąd robiłem ci ostatnio śniadanie – od​rzekł De​an. Miło patrzyło się na Rusha i jego ojca. Relacje między nimi wydawały się normalne. W ten sposób zaczynałam stawać się częścią jego rodziny. Raczej nie będę spędzać tak czasu z jego mamą i sio​strą, ale przy​naj​mniej ta​ta wy​da​wał się mnie ak​cep​to​wać. – Teraz, kiedy wiem, że umiesz gotować, wyznaczam cię na ochotnika do pomocy przy przy​go​to​wy​wa​niu ko​la​cji na Świę​to Dzięk​czy​nie​nia – po​in​for​mo​wa​łam De​ana. Uśmiech​nął się w od​po​wie​dzi. – Z przyjemnością. Dawno już nie obchodziłem świąt. Z radością spędzę je w towarzystwie wa​szej dwój​ki. Za​do​wo​lo​ny uśmiech na twa​rzy Ru​sha spra​wił, że zro​bi​ło mi się cie​pło w środ​ku. – Po​ja​dę dziś do skle​pu spo​żyw​cze​go po resz​tę po​trzeb​nych skład​ni​ków. – Wy​bio​rę się z to​bą – za​pro​po​no​wał Rush. – Nie, ty zostaniesz tutaj, z tatą. Możecie zagrać w golfa albo coś w tym rodzaju. Sama kupię wszystko, co potrzebne. Poza tym wydaje mi się, że Bethy będzie chciała ze mną pojechać. Robi na ju​tro za​pie​kan​kę z ku​ku​ry​dzą i cia​sto dy​nio​we. – Odmawiam gry w pieprzonego golfa. Ale spędzony wspólnie dzień brzmi nieźle. Moglibyśmy pojechać do Destin na nowy film o Bondzie. Chciałem go zobaczyć. Mogę nawet zabrać cię potem na lunch. Widziałam po minie Rusha, że nie chciał jechać tylko dlatego, że nie cierpiał się ze mną roz​sta​wać. Po​chy​li​łam się i ści​snę​łam moc​no je​go dłoń. – To brzmi nie​źle. Jedź​cie, a ja spę​dzę tro​chę cza​su z Be​thy. Rush ski​nął gło​wą, ale wi​dzia​łam, że nie miał na to ocho​ty. Spró​bo​wa​łam ja​jek i uśmiech​nę​łam się do De​ana. – Pysz​ne. Dzię​ku​ję. Rozciągnął usta w promiennym uśmiechu. Cieszyłam się, że przyjechał. W te święta będzie z na​mi przy​naj​mniej je​den ro​dzic. *** – Proszę, Blaire. Błagam cię, kochana. – Bethy podskakiwała przede mną na palcach z rękami zło​żo​ny​mi jak do mo​dli​twy. Wy​raz jej oczu spra​wił, że nie​mal się ro​ze​śmia​łam. – Przecież tu dorastałaś? Jak to możliwe, że nigdy wcześniej nie spotkałaś Deana? – spytałam, wy​cią​ga​jąc tor​bę z za​ku​pa​mi z ba​gaż​ni​ka sa​mo​cho​du. – Pochodzę z biedoty. Przecież wiesz! Pracuję dla bogatych, nie spotykam się z nimi

towarzysko. Proszę, wiem, że jutro go zobaczę, ale chciałabym go poznać już dziś. Teraz Jace nie bę​dzie wi​dział, jak się śli​nię. Wy​da​łam z sie​bie od​głos, jak​by zbie​ra​ło mi się na wy​mio​ty. – On jest za sta​ry, że​by śli​nić się na je​go wi​dok. Obrzy​dli​wość! – Żartujesz, prawda? Ostatnia dziewczyna Deana Finlaya miała jakieś dwadzieścia jeden lat. Ta​cy jak on ni​g​dy nie są za sta​rzy, że​by do​pro​wa​dzać dziew​czy​ny do omdleń. Nie zgadzałam się. Dean miał niemal pięćdziesiąt lat. Musiał mieć. Po co umawiał się z kimś młod​szym od wła​sne​go sy​na? Okrop​ne. – Planujesz zostawić Jace ’a i zostać kolejną panienką na liście zdobyczy Deana? – droczyłam się z nią, ru​sza​jąc w stro​nę fron​to​wych drzwi do​mu. – Oczywiście, że nie. Chcę po prostu… – Zamilkła, złapała torbę i wspięła się za mną po scho​dach. – Po pro​stu chcę go po​znać. Spoj​rzeć w te oczy i po​od​dy​chać tym sa​mym po​wie​trzem. Tym ra​zem się ro​ze​śmia​łam. Nie mo​głam się po​wstrzy​mać. Roz​bra​ja​ła mnie. – Dean jest normalnym facetem. To także ojciec Rusha i wątpię, żeby Rushowi spodobało się, jeśli będziesz zachowywała się jak walnięta fanka w jego domu. Musisz wziąć się w garść przed ko​la​cją świą​tecz​ną. Nie mo​żesz mdleć na wi​dok mo​je​go przy​szłe​go te​ścia. – To jakieś szaleństwo. Wiesz o tym, prawda? Po prostu wariactwo! Cholerny Dean Finlay jako twój teść. Ko​bie​ty na ca​łym świe​cie chcia​ły​by iść z nim do łóż​ka. A ty bę​dziesz je​go ro​dzi​ną. Wzdry​gnę​łam się i otwo​rzy​łam drzwi do do​mu. Cza​sa​mi Be​thy prze​sa​dza​ła. Na przy​kład te​raz. – Rozpakujmy zakupy i zaplanujmy, co zrobić jutro do jedzenia. Potem mogę ci opowiedzieć o tym, że w weekend wyjeżdżam do Los Angeles z Rushem i jego ojcem. Nan narobiła Kirowi nie​złych pro​ble​mów. Be​thy po​pę​dzi​ła za mną do środ​ka. – Wy​jeż​dżasz? W ten week​end? Nie mo​żesz mnie tu zo​sta​wić! Na​wet dla De​ana! Nie! Przynajmniej przestała myśleć o seksie z ojcem mojego narzeczonego. Odłożyłam torbę na blat i spoj​rza​łam na nią. – Rush musi jechać, więc jadę z nim. Poza tym wydaje mi się, że jeśli ja nie pojadę, on też zo​sta​nie. Ta​ta po​pro​sił go, że​by po​mógł za​ła​twić spra​wy z Nan. Be​thy na​dą​sa​ła się i opa​dła z re​zy​gna​cją na sto​łek ba​ro​wy po dru​giej stro​nie bla​tu. – Bez​na​dzie​ja. Nie chcę, że​byś wy​jeż​dża​ła. Im dłużej o tym myślałam, tym bardziej również tego nie chciałam. Ale nie mogłam pozwolić Rushowi jechać samemu do Los Angeles. Potwornie bym za nim tęskniła. Poza tym to była dla mnie okazja, żeby poznać lepiej jego ojca. Mieliśmy mieć dziecko i chciałam, żeby tata Rusha czuł się częścią naszej rodziny. Z moim własnym ojcem rozmawiałam tylko raz od czasu, kiedy wyznał, że Nan nie jest jego córką. Zadzwonił do mnie tydzień po wyjeździe i oznajmił, że jedzie do Florida Keys, żeby kupić łódkę i na niej zamieszkać. Chciał być sam. Powiedział również, że mnie ko​cha. Starałam się nie myśleć o nim zbyt wiele. Tylko mnie to smuciło. Powinnam była powiedzieć mu, że chcę, by był częścią mojego życia, ale nie zrobiłam tego. Pozwoliłam mu odejść. Teraz, kie​dy my​śla​łam o tym, że bę​dzie sam w cza​sie świąt, ro​bi​ło mi się przy​kro. Ja zna​la​złam swój dom, ale on go stra​cił.

– Słyszałaś cokolwiek z tego, co właśnie powiedziałam? – spytała Bethy, przerywając tok moich my​śli. Spoj​rza​łam na nią. – Przepraszam. Myślałam o moim tacie – przyznałam. Potem złapałam puszkę groszku i ru​szy​łam, że​by po​sta​wić ją na miej​sce. – Och. Chcia​ła​byś go za​pro​sić? Teraz było już za późno. Nie byłam zresztą pewna, czy Rushowi to by się spodobało. Nie rozmawialiśmy zbyt wiele o moim ojcu. Pokręciłam głową i odwróciłam się, żeby wyjąć z torby pu​deł​ko cu​kru pu​dru. – Nie. Po pro​stu za​sta​na​wia​łam się, co ro​bi. Nic kon​kret​ne​go – skła​ma​łam.

RUSH Ojciec śpiewał w kuchni, przygotowując indyka. Stałem z boku i patrzyłem, jak Blaire miesza w misce jakieś składniki i uśmiecha się radośnie. Dean starał się ją zmusić, żeby z nim zaśpiewała, ale ona tylko śmiała się i kręciła głową. To miał być dla niej trudny dzień, więc cieszyłem się, że na ra​zie hu​mor jej do​pi​su​je. Cały tydzień zastanawiałem się, czy powiedzieć jej, że zaprosiłem Abe ’a. Miał tu być za godzinę. Dostałem od niego esemes, kiedy jego samolot wylądował. Nie mogłem się zdecydować, czy niespodzianka to dobry pomysł. Chciałem, żeby ten dzień był dla niej wyjątkowy. Po raz pierwszy mieliśmy spędzić Święto Dziękczynienia razem. Wiedziałem, że będzie ciężko, bo jednocześnie miało to być jej pierwsze święto bez mamy. Rozumiałem to. Byłbym w stanie po​ru​szyć nie​bo i zie​mię, by wspo​mi​na​ła ten dzień z przy​jem​no​ścią. I po​tra​fi​ła się nim cie​szyć. – Stoisz z boku, bo boisz się ubrudzić ręce, dzieciaku? – spytał tata, spoglądając przez ramię i pusz​cza​jąc do mnie oczko. Blaire odwróciła się z łyżką w dłoni i uśmiechem na ustach. Miała na sobie fartuszek z fal​ban​ka​mi w ró​żo​we kro​pecz​ki. Wy​glą​da​ła uro​czo. Pod​sze​dłem do niej i przy​cią​gną​łem do sie​bie, że​by móc uca​ło​wać te jej ślicz​ne ustecz​ka. – Go​tu​je​my tu​taj. Nie ma cza​su na mig​da​le​nie się – za​chi​cho​tał De​an. Blaire przerwała pocałunek i zacisnęła usta. Błysk w jej oczach powiedział mi, jak bardzo starała się nie roześmiać. Uwielbiałem tę jej minkę. Zwłaszcza w takim dniu jak dziś. Po raz kolejny Blaire okazywała się mocniejsza niż większość znanych mi mężczyzn. Raz za razem za​ska​ki​wa​ła mnie swo​ją si​łą. – Mo​gę po​móc? – spy​ta​łem, po​chy​la​jąc się i krad​nąc jesz​cze jed​ne​go ca​łu​sa. – Tak, możesz pomóc mi wpakować to indycze monstrum do pieca. Nie chciałbym go upuścić ani po​pa​rzyć so​bie łap – wark​nął De​an. Bla​ire od​su​nę​ła się ode mnie. – Pomóż tacie – mruknęła, wciąż rozbawiona. Dobrze. Jeśli Dean potrafił ją rozśmieszyć, przy​naj​mniej był z nie​go ja​kiś po​ży​tek. Ktoś krót​ko za​pu​kał do drzwi, po czym w do​mu roz​legł się głos Be​thy. – Je​ste​śmy! – Na​resz​cie! – od​krzyk​nę​ła Bla​ire. Jej przyjaciółka weszła do kuchni. Tuż za nią wlókł się Jace, trzymając torby pełne zakupów. Nie bar​dzo ro​zu​mia​łem, po co nam by​ło jesz​cze wię​cej je​dze​nia. – Gdzie to po​sta​wić? – spy​tał zdy​sza​ny. – Tutaj, na blacie. – Bethy wskazała palcem jedyny w całej kuchni kawałek niezastawionej po​wierzch​ni. Jej chło​pak od​sta​wił tor​by i wes​tchnął z ulgą. Spoj​rzał na mnie. – Mu​szę się na​pić pi​wa. I obej​rzeć ja​kiś me​czyk. Otwo​rzy​łem lo​dów​kę, wy​ją​łem dwie pusz​ki i po​da​łem mu jed​ną. – Chodź. Zej​dzie​my im z dro​gi.

Jace spojrzał na Bethy, która stała jak wryta, gapiąc się na mojego ojca. Pokręcił głową, po czym od​wró​cił się do mnie. – Tak, chodź​my stąd, za​nim Be​thy za​cznie świ​ro​wać przy two​im sta​rym. – Mi​ło cię znów wi​dzieć, Ja​ce! – krzyk​nął za na​mi De​an, gdy wy​cho​dzi​li​śmy z kuch​ni. – Ciebie też, Dean. Proszę, nie zwracaj uwagi na moją dziewczynę. Twój blask odrobinę ją ośle​pił – od​parł. Minąłem salon i stojący w nim stutrzycalowy telewizor, za którym tęsknie popatrzył Jace. Wie​dzia​łem, że chce obej​rzeć mecz, ale naj​pierw mu​sia​łem po​roz​ma​wiać z kimś o Gran​cie. Wy​szli​śmy na we​ran​dę. Usia​dłem w jed​nym z wiel​kich fo​te​li. – Sia​daj. Obej​rzy​my mecz, ale naj​pierw chcia​łem cię o coś za​py​tać. Ja​ce za​jął miej​sce ko​ło mnie i upił łyk pi​wa. – Wy​glą​dasz strasz​nie po​waż​nie. – Wiedziałeś o Grancie i Nan? – spytałem, przyglądając mu się z uwagą. Jace kompletnie nie umiał kłamać. Jego oczy otworzyły się szeroko i już wiedziałem, że tak. Nie czekałem nawet, aż to po​twier​dzi. – Nie uwa​żasz, że po​wi​nie​neś był mi po​wie​dzieć? – spy​ta​łem. Ja​ce od​sta​wił pi​wo i jęk​nął sfru​stro​wa​ny. – Cholera. Wiedziałem, że się wściekniesz, jak się dowiesz. Nie chciałem być tym, który ci to powie. Poza tym Blaire wtedy odeszła i byłeś zajęty rozpaczaniem, a potem próbami odzyskania jej. A potem ciążą. Grant nawet nie wiedział, że ja wiem. Myślał, że udało mu się to ukryć przed wszystkimi. Po prostu byliśmy wtedy bardziej spostrzegawczy niż ty. Widziałeś tylko Blaire. Resz​ta z nas za​uwa​ża​ła też in​ne rze​czy… Miał rację. Ja walczyłem o swoją przyszłość. Skupiłem się na odzyskaniu Blaire, a potem na chronieniu jej i dziecka. Nie miałem czasu zwracać uwagi na cokolwiek czy kogokolwiek innego. Mo​że zresz​tą le​piej, że nic nie wie​dzia​łem. To tyl​ko roz​pro​szy​ło​by mo​ją uwa​gę. – Masz rację. Lepiej, że tego nie wiedziałem. Musiałem wtedy skupić się tylko i wyłącznie na Bla​ire. Ja​ce po​krę​cił gło​wą. – Nic dobrego zresztą z tego nie wynikło. Nan zostawia za sobą zgliszcza. Grant naprawdę to przeżył, ale teraz czuje się już lepiej. Chyba przeprowadzi się do Rosemary na jakiś czas. Chce zna​leźć się jak naj​da​lej od niej. Moja mała siostrzyczka umiała zaleźć ludziom za skórę. Byłem już zmęczony tym, że wiecznie muszę wyciągać ją z kolejnych tarapatów. Jednak Grantowi nie potrafiłem pomóc. Powinien wie​dzieć, że nie na​le​ży się z nią wią​zać. Nie nada​wa​ła się do związ​ków. Poczułem wibrację telefonu w kieszeni. Wyciągłem go i zobaczyłem esemes od Abe ’a. Przyjechał na miejsce. Modliłem się, żeby sprowadzenie go tutaj okazało się właściwą decyzją. Chcia​łem, by dzi​siej​szy dzień był dla Bla​ire wy​jąt​ko​wy. Dość już wy​cier​pia​ła.

BLAIRE Rush wszedł do domu. Wyglądał na zdenerwowanego. Nawet nie spojrzał w moją stronę, przechodząc przez kuchnię. Przestałam ugniatać ciasto na bułeczki, wytarłam ręce w fartuch i ru​szy​łam za nim. Coś by​ło nie tak. Szybko wyszłam na korytarz, a potem do holu. Rush otwierał frontowe drzwi. Wychodził? Przecież nikt nie pukał. Kiedy drzwi otworzyły się szeroko, ponad ramieniem Rusha zobaczyłam mojego ojca trzymającego niewielką walizkę i papierową torebkę w dłoni. Schudł i zapuścił brodę. Zniknął ten elegancki mężczyzna, którym był wcześniej. Wyglądał teraz jak wilk morski. Gdy jego oczy spo​tka​ły się z mo​imi, po​czu​łam, że nie mo​gę zła​pać od​de​chu. Był tu​taj. Mój ta​tuś przy​je​chał. Oczy wypełniły mi się łzami i ruszyłam w jego stronę. Nie spędzaliśmy razem świąt, odkąd skończyłam piętnaście lat. Ale w tym roku był tutaj. Rush spojrzał w moją stronę i zrozumiałam, dlaczego wcześniej unikał mojego wzroku. Nie chciał, żebym się zdenerwowała. Pragnął sprawić mi nie​spo​dzian​kę, ale nie był pe​wien, czy do​brze ro​bi. Kiedy patrzyłam na mojego ojca, wszystkie kłamstwa i zdrady przestały się liczyć. On też cierpiał. Wciąż jeszcze dźwigał krzyż. Może i na niego zasłużył. Ale z drugiej strony, czy nie odpokutował już swoich win? W tej chwili widziałam jedynie mężczyznę, który śpiewał ze mną kolędy, nadziewając indyka na Święto Dziękczynienia, piekł dla mnie ciasto z karmelem, bo wiedział, że wolę je od placka dyniowego, i w każdy świąteczny weekend dekorował nasz dom bo​żo​na​ro​dze​nio​wy​mi lamp​ka​mi. Nie my​śla​łam o in​nych spra​wach. Pa​mię​ta​łam tyl​ko to, co do​bre. – Ta​tuś – rzu​ci​łam przez łzy. Rush odsunął się i wpuścił go do środka. Wpadłam w jego ramiona i wciągnęłam zapach, który za​wsze przy​wo​dził mi na myśl ro​dzi​nę, po​czu​cie bez​pie​czeń​stwa i mi​łość. – Cześć, misiaczku – głos miał zachrypnięty z emocji. – Wszystkiego najlepszego z okazji Świę​ta Dzięk​czy​nie​nia. – Na​wza​jem – mój głos nikł w je​go skó​rza​nej kurt​ce. Nie by​łam jesz​cze go​to​wa, że​by ją pu​ścić. – Martwiłem się, że nikt nie pomyśli o placku z karmelem dla ciebie. Kiedy Rush zadzwonił, pomyślałem, że lepiej skorzystam z oferty i upewnię się, że moja córeczka dostanie swoje ulu​bio​ne cia​sto. Chlip​nę​łam ci​cho, a za​raz po​tem się ro​ze​śmia​łam. – Nie ja​dłam go od wie​ków. – Cóż, za​raz to na​pra​wi​my, praw​da? – Po​kle​pał mnie po ple​cach. Ski​nę​łam gło​wą i wy​plą​ta​łam się z je​go ob​jęć. – Tak wła​śnie zro​bi​my. Pod​niósł do gó​ry trzy​ma​ną przez sie​bie tor​bę. – Przy​wio​złem skład​ni​ki. – Dobrze. – Sięgnęłam po siatkę i wyjęłam mu ją z rąk. – Możesz zanieść walizkę do żółtego po​ko​ju, je​śli chcesz. Za​bio​rę to do kuch​ni. Ta​ta ski​nął gło​wą, po czym spoj​rzał na Ru​sha. – Dzię​ku​ję – po​wie​dział i ru​szył w stro​nę scho​dów.

Nie czekałam, aż zupełnie zniknie nam z oczu. Objęłam Rusha w talii i pocałowałam go w klat​kę pier​sio​wą. – Kocham cię – oznajmiłam. Było to coś więcej niż podziękowanie. Zrobił dla mnie coś, na co wcale nie miał ochoty. Rush nie przepadał za moim ojcem, a jednak sprowadził go tutaj, nie ba​cząc na swo​ją nie​chęć. – Ja też cię kocham. Bardziej niż życie – odparł, przytulając mnie i całując w czubek głowy. – Cie​szę się, że je​steś szczę​śli​wa. Nie by​łem pe​wien… Od​chy​li​łam gło​wę, że​by móc zo​ba​czyć je​go twarz. – Nigdy nie zapomnę tych świąt. To powinny być najgorsze święta w moim życiu, a nie są. Dzię​ki to​bie wszyst​ko sta​je się lep​sze. Rush uśmiech​nął się do mnie krzy​wo. – Dobrze. Bo z całej siły staram się tak cię owinąć sobie wokół palca, żebyś nigdy mnie nie zo​sta​wi​ła. Ro​ze​śmia​łam się, po czym sta​nę​łam na pal​cach i po​ca​ło​wa​łam go w usta. – Ni​g​dy. Nie mo​gę na​wet za​cząć so​bie wy​obra​żać ży​cia bez cie​bie. – Hm, rób tak dalej, a zaraz wrócimy na górę – szepnął w moje usta. Odchyliłam się i prze​su​nę​łam rę​ka​mi po pier​si pier​sio​wej, po czym ła​god​nie go ode​pchnę​łam. – Na to bę​dzie jesz​cze czas. Te​raz mu​szę przy​go​to​wać obiad, a ty mu​sisz obej​rzeć mecz. Rush uniósł wy​so​ko brwi. – Kochana Blaire, nie jestem z tych, którzy lubią siedzieć i obserwować akcję z daleka. Wolę dzia​łać. Oglą​da​nie me​czu nie mo​że się rów​nać z to​bą, na​gą po​de mną. Poczułam, że na policzki wypływa mi rumieniec. W wyobraźni zobaczyłam Rusha poruszającego się nade mną i wewnątrz mnie. Tak, ja też to lubiłam. Bardzo. Rush zachichotał, po czym ob​jął mo​ją twarz dłoń​mi i po​gła​skał po​li​czek kciu​kiem. – Wyglądasz na lekko podnieconą… Mogę rozwiązać twój problem. Obiecuję, że zrobię to tak szyb​ko, że zdą​żysz wszyst​ko ugo​to​wać – szep​nął chra​pli​wie. Mój oddech przyspieszył, ale zdołałam potrząsnąć głową. Musiałam wracać do kuchni. Właśnie przy​je​chał ta​ta, a Be​thy pew​nie do​pro​wa​dza​ła De​ana do sza​łu. – Mu​szę iść – od​par​łam. Rush zsunął rękę na moją talię i przyciągnął mnie do siebie. Pochylił głowę, a jego usta zna​la​zły się nad mo​im uchem. – Możemy wejść do tamtego gabinetu. Wsunę rękę pod tę twoją sukieneczkę i pobawię się twoją mokrą cipką, aż będziesz musiała ugryźć mnie w ramię, żeby nie krzyczeć. To nie zajmie du​żo cza​su. Nie chcę, że​by mo​ja dziew​czyn​ka mnie po​trze​bo​wa​ła. Pra​gnę, że​by by​ła za​spo​ko​jo​na. O Boże. Byłam pewna, że moje majtki są już kompletnie przemoczone. Wystarczyło już, że przez ciążowe hormony byłam ciągle napalona. Rush i jego świństewka jeszcze pogarszały sprawę. Kom​plet​nie się roz​sy​pa​łam. – Pięć mi​nut – mruk​nął, gry​ząc mnie w ucho. Zła​pa​łam go za ra​mię i moc​no trzy​ma​łam. – Nie teraz. Nie możemy tego zrobić w tej chwili. Muszę skończyć gotowanie, a poza tym tata do​pie​ro przy​je​chał – wy​du​si​łam bez tchu.

Rush wes​tchnął, po​ko​na​ny. – Do​brze. A tak bar​dzo chcia​łem cię do​ty​kać i czuć, jak do​cho​dzisz na mo​jej dło​ni. – Rush, proszę – jęknęłam, oddychając głęboko, żeby się uspokoić. – I tak już muszę się oblać lo​do​wa​tą wo​dą, że​by ochło​nąć. Nie po​gar​szaj spra​wy. Ro​ze​śmiał się lek​ko, po czym wy​pu​ścił mnie ze swo​ich ob​jęć i się od​su​nął. – Dobrze. Biegnij, moja słodka Blaire. Masz pięć sekund, zanim stwierdzę, że nie interesuje mnie, co masz do po​wie​dze​nia. Z trudem poruszałam nogami, ale udało mi się w końcu odwrócić i uciec do kuchni. Rush ro​ze​śmiał się gło​śniej, a ja mi​mo​wol​nie do nie​go do​łą​czy​łam.

RUSH Indyk udał się doskonale i musiałem przyznać, że byłem pod wrażeniem umiejętności kulinarnych Deana. Blaire wydawała się naprawdę szczęśliwa, rozmawiając z naszymi ojcami w czasie kolacji. Ro​ze​śmia​ła się na​wet, gdy Be​thy po​pro​si​ła mo​je​go ta​tę, że​by pod​pi​sał się na jej ser​wet​ce. Dean usiadł koło mnie na kanapie, po czym westchnął z zadowoleniem. Też dobrze się bawił. To było pierwsze Święto Dziękczynienia, które rzeczywiście spędziłem w domu, w towarzystwie przyjaciół i rodziny. Pierwszy raz, gdy jadłem indyka, dyniowy placek i zapiekankę z kukurydzy. Zazwyczaj spędzałem ten dzień w Vail. Jadłem i upijałem się w barach z przyjaciółmi. Nic wartego za​pa​mię​ta​nia. Dzi​siej​szy dzień wy​glą​dał ina​czej. To był po​smak przy​szło​ści z Bla​ire. – Ale ci się tra​fi​ło – stwier​dził De​an. – Tak, wiem. – Poszła zmywać naczynia ze swoim tatą. Pomyślałem, że zostawię ich samych. Dam im spędzić trochę czasu razem. Podle ją potraktował, ale cieszę się, że znajdują sposób, żeby naprawić relacje. Abe był kiedyś dobrym facetem. Kiedy usłyszałem, że zszedł się ponownie z twoją ma​muś​ką, za​sta​na​wia​łem się, co mu, do cho​le​ry, od​bi​ło. Ja też zdradziłem kiedyś Blaire. Zraniłem ją. A ona mi wybaczyła. Wydawało się, że jest w tym do​bra. Nie by​łem pe​wien, czy po​tra​fił​bym zro​bić to sa​mo. – Nie za​słu​gu​ję na nią. Je​stem chy​ba naj​szczę​śliw​szym pa​so​ży​tem na pla​ne​cie. De​an ro​ze​śmiał się gło​śno. – Cieszę się, że tak się czujesz, bo twoje życie nie było łatwe, synu. – Zamilkł, po czym pokręcił głową. – Żałuję, że nie traktowałem cię lepiej. Córka Kira, Harlow, ostatnio często do nas przyjeżdża. To zresztą część problemu z Nan. Twojej siostrze naprawdę się nie podoba, że Kiro ma córkę, którą się zajmował. Może Kiro nie spędzał z Harlow zbyt wiele czasu, ale przynajmniej upewnił się, że ma porządną opiekę. Jej babcia dobrze ją wychowała. To porządna dziewczyna. Trudno uwierzyć, że jest córką Kira. Babka tej biedaczki zmarła kilka miesięcy temu. Harlow nie​spe​cjal​nie po​do​ba się ży​cie w Los An​ge​les, ale chwi​lo​wo nie ma in​ne​go po​my​słu na sie​bie. Spotkałem córkę Kira zaledwie dwa razy. Byliśmy dziećmi, gdy Kiro zaprosił Harlow do rezydencji. Też tam wtedy byłem. Pamiętałem tylko jej wielkie, niewinne oczy i to, że zawsze bardzo cicho mówiła. Kilka lat później spotkałem ją u Deana ponownie. Dorosła już, ale zachowywała się porządnie i wciąż była bardzo niewinna. W tamten weekend dość dobrze się dogadywaliśmy. Większość czasu spędzała w domu. Tak samo jak Kiro. To był jedyny raz, kiedy wyszedłem na imprezę z członkami zespołu, a Kiro został w domu. Dean powiedział, że bardzo sta​rał się chro​nić Har​low. Nan z pewnością niezbyt dobrze znosiła fakt istnienia Harlow. Kolejna rzecz, z którą musiałem so​bie po​ra​dzić. – Jak tylko Blaire będzie gotowa, wyjedziemy. Zajmę się Nan. Musi po prostu porozmawiać z kimś, kto ją ko​cha. Czu​je się zra​nio​na i nie​pew​na. Tak by​ło przez ca​łe jej ży​cie. – Przygotowałam ciasto i kawę. Czy ktoś ma ochotę? – spytała Blaire, wchodząc do pokoju. Znów miała na sobie fartuszek. Na widok rysującego się pod nim niewielkiego brzuszka poczułem

pry​mi​tyw​ne pra​gnie​nie za​bra​nia jej stąd i strze​że​nia jak wła​sne​go oka. Wsta​łem i pod​sze​dłem do niej. – Mogą sobie sami wziąć kawę i ciasto. Chcę z tobą o czymś porozmawiać. Wystarczająco dłu​go wszyst​kich kar​mi​łaś i za​ba​wia​łaś. – Ob​ją​łem ją ra​mie​niem w ta​lii. – Dobrze, ale mnie to nie przeszkadza – odparła. Wiedziałem, że mówi prawdę. Ale mnie przeszkadzało. Widziałem, że się uśmiecha i jest szczęśliwa. To sprawiło, że zapragnąłem, by było jej jesz​cze le​piej. – To potrwa tylko kilka minut – zapewniłem ją i poprowadziłem korytarzem w stronę scho​dów. – Rush, co się sta​ło? – spy​ta​ła. Trzymałem rękę na jej krzyżu i prowadziłem w stronę biura, do którego wcześniej chciałem ją za​brać. Nikt nie uży​wał już te​go po​ko​ju. Za​mie​rza​łem to zmie​nić. – Proponowałaś deser. Ja chcę mój. – Zamknąłem za nami drzwi. Poprowadziłem ją do wiel​kie​go, obi​te​go skó​rą krze​sła. – Usiądź – po​pro​si​łem, a Bla​ire szyb​ko opa​dła na skó​rza​ne sie​dze​nie. Ukląkłem przed nią i podciągnąłem króciutką sukienkę w górę ud. Marzyłem o tym przez cały dzień. Rozchyliła dla mnie szeroko nogi. Różowe, jedwabne majteczki, które miała na sobie, były w kroku wyraźnie mokre. Wciągnąłem powietrze i napawałem się jej zapachem. Zawsze pachniała tak pięk​nie. – Rush – szepnęła, rozsiadając się wygodniej. – Nie powinniśmy znikać na długo. Mamy to​wa​rzy​stwo. Ma​rzy​łem o tym, że​by wszy​scy się, do cho​le​ry, wy​nie​śli. – To nie zajmie długo. Obiecuję. Muszę zająć się tylko jedną drobną sprawą – odparłem i przesunąłem palcem po wilgotnym miejscu na majtkach. – Moja dziewczyna zasługuje na szcze​gól​ne trak​to​wa​nie. Blaire jęknęła. Uwielbiałem ten dźwięk. Ściągnąłem jej majtki. Kiedy dotarłem do sandałów bez pięty, które miała na sobie, zdjąłem najpierw je. Dopiero potem pozbyłem się majtek, upuszczając je na pod​ło​gę obok bu​tów. Teraz czułem już zapach jej podniecenia. Położyłem ręce na jej kolanach i rozsunąłem je mocniej, żeby móc spojrzeć na jej różowe fałdy. Mała, nabrzmiała łechtaczka znajdowała się tuż przede mną. Bła​ga​ła, że​bym ją do​tknął. Spoj​rza​łem w gó​rę, na Bla​ire. – Oprzyj się – poleciłem jej, a ona zrobiła to, o co prosiłem. Jej ciało drżało, wiedziałem więc, że pragnęła tego równie mocno, jak ja chciałem jej to dać. – Przełóż nogę przez poręcz krzesła, a dru​gą po​staw na pod​ło​dze – rzu​ci​łem, przy​glą​da​jąc się, jak cał​ko​wi​cie się przede mną otwie​ra. Przysunąłem się tak, by znaleźć się pomiędzy jej rozchylonymi nogami i przejechałem nosem po wnętrzu uda, czując jej zapach. Napawałem się nim i faktem, że noga Blaire drży pod moją pieszczotą. Kiedy dotarłem do centrum jej pożądania, przesunąłem po nim palcem, a ona krzyk​nę​ła, po czym za​sło​ni​ła rę​ką usta, że​by stłu​mić dźwięk. – Czy je​steś go​to​wa, abym cię wy​le​czył? – spy​ta​łem, na​ci​ska​jąc kciu​kiem na jej łech​tacz​kę. – O fuck, proszę, proszę, Rush, potrzebuję cię – błagała, unosząc biodra, żeby znaleźć się bliżej mo​jej twa​rzy.

– Pach​niesz tak nie​sa​mo​wi​cie. – Wcią​gną​łem moc​no po​wie​trze. – Pro​szę! – krzyk​nę​ła de​spe​rac​ko. Nie chciałem, żeby moja dziewczyna musiała tak mocno błagać. Wysunąłem język i przesunąłem nim tuż obok różowej, zmarszczonej, nienaruszonej dziurki aż do tej ociekającej wilgocią i nabrzmiałej, gotowej na przyjęcie mnie. Włożyłem język kilkakrotnie w jej rozgrzane wejście, a ona szarpała się i zagłuszała jęki własnymi dłońmi. Smak Blaire był wyjątkowy. Już wcześniej smakowała niesamowicie, ale teraz, kiedy była w ciąży, podniecała mnie jeszcze bardziej. Jej soki stały się bogatsze i słodsze. Całymi godzinami mógłbym się nią delektować i czuć jej or​gazm na swo​im ję​zy​ku. Ni​g​dy mi się to nie nu​dzi​ło. Chy​ba by​łem uza​leż​nio​ny. – Żaden deser nie smakuje tak doskonale – jęknąłem, po czym wciągnąłem jej łechtaczkę w usta i zacząłem ssać. Przesunąłem po niej kilkakrotnie kolczykiem w języku, a drżenie i jęki, które wy​da​wa​ła Bla​ire, po​wie​dzia​ły mi, że jest już bli​sko. Bar​dzo bli​sko. – Cśś, przecież robię ci dobrze. Spokojnie. Będę lizał cipkę mojej ukochanej, aż nie będzie mogła tego dłużej znieść. Dojdź w moich ustach. Chcę kosztować twoich soków. – Wiedziałem, że jeśli będę jej mówił takie rzeczy, sprawię, że skończy, i tak się stało. Blaire zdusiła krzyk, a jej biodra uniosły się, kiedy szamotała się pod dotykiem mojego języka. Ten uzależniający smak, którego nigdy nie miałem dość, zalał moje usta, a ja wyssałem wszystko, liżąc ją, aż zaczęła się co​fać i wy​da​wać z sie​bie pod​szy​te bó​lem ję​ki roz​ko​szy. – Rush, nie, o fuck, nie. Nie mogę – jęknęła, odsuwając się ode mnie, a ja przytrzymywałem ją i wnikałem w każdy jej zakamarek, po czym wsunąłem język z powrotem przez jej wejście do środka. – Rush, nie będę w stanie tego zdusić. Zacznę krzyczeć. Czuję kolejny. Och, och… Rush! – szarpnęła się i zakołysała biodrami. Unieruchomiłem ją. Ta reakcja sprawiła, że trochę mi odbiło. Świadomość, że tak szybko znów będzie miała orgazm, była bardziej podniecająca, niż mogłem to sobie wyobrazić. Mój nabrzmiały członek zaczął już boleć, a spragniona przyjemności główka napierała na suwak w dżinsach. Jeśli znów dojdzie, byłem całkiem pewien, że spuszczę się w spodnie. Jed​nym ru​chem wsta​łem i ścią​gną​łem dżin​sy. Po​tem zła​pa​łem ją za bio​dra i wbi​łem się w nią. – Cholera! – krzyknąłem, kiedy jej ciasne ściany zacisnęły się wokół mnie. Blaire znów miała orgazm i tym razem nie zasłaniała ust. Była kompletnie zatracona w swojej rozkoszy. Odrzuciła gło​wę do ty​łu, a jej cia​ło drża​ło gwał​tow​nie pod mo​im, kie​dy raz za ra​zem po​wta​rza​ła mo​je imię. Ten widok sprawił, że przeleciałem przez krawędź. Złapałem za oparcie krzesła i wybuchłem w jej wnętrzu. Każda eksplozja mojej ulgi sprawiała, że Blaire krzyczała z rozkoszy. Wcześniej podniosła nogi i owinęła je wokół mojej talii, ale teraz, kiedy była już nasycona i wyczerpana, pozwoliła im opaść z powrotem na krzesło. Na jej ustach wykwitł zadowolony uśmiech, a powieki mia​ła cięż​kie. – Czy to źle, że nawet mnie nie obchodzi, czy ktokolwiek nas słyszał? To było zbyt doskonałe, że​by się czym​kol​wiek przej​mo​wać – stwier​dzi​ła. Po​chy​li​łem gło​wę i po​ca​ło​wa​łem ją w usta. – Je​śli nie chcą nas słu​chać, to nie po​win​ni nas od​wie​dzać – od​par​łem. Bla​ire za​chi​cho​ta​ła. – Cho​le​ra, Rush. Spra​wiasz, że mi od​bi​ja.

Nie mo​głem się nie uśmiech​nąć. – I ca​łe szczę​ście.

BLAIRE Pożegnanie z tatą okazało się trudniejsze, niż sądziłam. To, że tu był, pozwoliło uleczyć tak wiele bólu. Wyszłam za nim na zewnątrz i zeszłam po schodach. Trzymał w dłoni walizkę. Jechał z po​wro​tem na po​łu​dnie Flo​ry​dy, gdzie miał swo​ją łód​kę. – Dobrze wiedzieć, że jesteś szczęśliwa. Będzie mi łatwiej spać ze świadomością, że ktoś się o ciebie troszczy i cię kocha. Nie sądzę, żeby ten chłopak spodziewał się tak oszaleć na twoim punk​cie, ale tak się sta​ło i bar​dzo mnie to cie​szy. – Wró​cisz na we​se​le i kie​dy uro​dzi się dziec​ko? Chcę, że​byś tu był. Ta​ta ski​nął gło​wą. – Za nic w świe​cie bym te​go nie prze​ga​pił. Nie chciałam przy nim płakać. To nie byłoby fair. I tak już był sam. Nie chciałam, żeby moje emo​cje do​ło​ży​ły mu pro​ble​mów. – Musisz zdecydować, jak chcesz, żeby cię nazywał. Dean chce być „papą Deanem”. Ty też coś so​bie wy​bierz. Ta​ta wy​szcze​rzył zę​by. Ucie​szy​łam się, że ta per​spek​ty​wa tak go eks​cy​to​wa​ła. – Po​my​ślę o tym i dam ci znać. Mu​si to być coś faj​niej​sze​go, niż wy​my​ślił De​an. Ob​ję​łam go ra​mio​na​mi w ta​lii i przy​tu​li​łam. – Dzię​ku​ję, że przy​je​cha​łeś. Tę​sk​ni​łam za to​bą. – Ja też za tobą tęskniłem, misiaczku, ale to przecież moja wina. Jestem wdzięczny Rushowi za ten te​le​fon. Ja też byłam. Rush znajdował się w centrum wszystkiego, co dobre w moim życiu. Wierzyłam, że za​wsze tak bę​dzie. Dziw​ne, je​śli wziąć pod uwa​gę, jak to się wszyst​ko za​czę​ło. – Bezpiecznego lotu. Zadzwoń, kiedy dotrzesz na miejsce, żebym wiedziała, że wszystko w po​rząd​ku. Ta​ta kiw​nął gło​wą, a ja od​su​nę​łam się od nie​go. – Ko​cham cię. – W je​go zmę​czo​nych oczach wi​dzia​łam łzy. – Ja cie​bie też, ta​tu​siu. Otwo​rzył drzwi wy​po​ży​czo​ne​go sa​mo​cho​du. Pa​trzy​łam, jak od​jeż​dża. Tym ra​zem mo​je ser​ce nie by​ło zła​ma​ne. Mia​łam na​dzie​ję, że pew​ne​go dnia uda mu się znów od​na​leźć szczę​ście. Nad​szedł już na to czas. Drzwi do domu się otworzyły. Odwróciłam się i zobaczyłam, że Rush stoi na werandzie, spoglądając na mnie. Najwyraźniej bał się, że wyjazd taty mnie zmartwi. Ruszyłam w jego stronę, a on zszedł po scho​dach, że​by spo​tkać mnie wpół dro​gi. – Wszystko gra? – spytał w tej samej chwili, kiedy znalazł się wystarczająco blisko, żeby mnie do​tknąć. – Tak. Dziękuję ci jeszcze raz. To było dla mnie czymś więcej, niż mógłbyś sobie wyobrazić – wy​zna​łam. – Daj mi znać, je​śli za​pra​gniesz znów go zo​ba​czyć. Spro​wa​dzę go. Wy​star​czy jed​no sło​wo. – Chcę, żeby przyjechał na wesele i żeby tu był kiedy urodzi się dziecko. Chcę, żeby poznał

swo​je​go wnu​ka. Zo​sta​łam mu tyl​ko ja. Mój syn też bę​dzie je​go ro​dzi​ną. – Zrobione. Kupię mu bilet na samolot, żeby był przygotowany w chwili, kiedy będziemy go po​trze​bo​wać. Stałam tylko i patrzyłam na mojego ukochanego. Kiedy zobaczyłam go po raz pierwszy, byłam zdumiona jego urodą. Nigdy nie sądziłam, że taki kapryśny playboy pod dumną pozą mógł ukry​wać wiel​kie ser​ce. – Co cię zmieniło? Jesteś zupełnie różny od tego faceta, którego poznałam w czerwcu. – Uśmiech​nę​łam się, gdy zro​bił zdzi​wio​ną mi​nę. Rush wy​cią​gnął rę​kę i wsu​nął ją w mo​je wło​sy, owi​ja​jąc ich pa​sma wo​kół pal​ców. – Pewna słodka, zdeterminowana, cholernie seksowna blondynka pojawiła się w moim świecie i da​ła mi po​wód do ży​cia. Wzruszenie ścisnęło mnie za gardło i właśnie po raz kolejny chciałam powiedzieć mu, że go ko​cham, kie​dy po​czu​łam… dziec​ko. Wy​cią​gnę​łam rę​kę i zła​pa​łam Ru​sha za ra​mię. – Rush. On kopie – stwierdziłam ze zdumieniem. Od tygodni zastanawiałam się, czy to delikatne trzepotanie w brzuchu było poruszającym się dzieckiem. Chciałam w to wierzyć. Ale te​raz na​praw​dę je po​czu​łam. Nie by​ło żad​nych wąt​pli​wo​ści. Rush wyjął rękę z moich włosów i położył ją na moim brzuchu. Objął go dłońmi i obserwował z uwa​gą. – Czuję go – szepnął, jakby bał się, że dziecko przestanie się poruszać. Jednak na dźwięk jego gło​su ma​ły kop​nął po​now​nie. – Mów do niego, Rush. – Patrzyłam na najpiękniejszy widok na świecie. Rush opadł na kolana, że​by zna​leźć się bli​żej mo​je​go brzu​cha. – Hej, mały – zagaił, a dziecko natychmiast poruszyło się dokładnie po jego dłonią. Zadarł gwałtownie głowę do góry i spojrzał na mnie z podekscytowanym uśmiechem. – Słyszy mnie! – zdzi​wił się. Ski​nę​łam gło​wą. – Tak, sły​szy. Po​roz​ma​wiaj z nim. – Jak tam jest w środku? Czy brzuszek mamusi jest tak samo śliczny od środka, jak z ze​wnątrz? Za​chi​cho​ta​łam, a ma​ły kop​nął. – Tak myślałem. Masz szczęście. Mamusia jest piękna, ale o tym już niedługo sam się prze​ko​nasz. Bę​dzie​my dwo​ma naj​szczę​śliw​szy​mi chło​pa​ka​mi na tej pla​ne​cie. Dziec​ko znów się po​ru​szy​ło, tym ra​zem z mniej​szą si​łą. – Bądź grzeczny. Przygotowujemy tu wszystko dla ciebie. A na razie ciesz się swoim przy​tul​nym schro​nie​niem. Rush prze​su​nął rę​ka​mi po mo​im brzu​chu, po czym spoj​rzał na mnie. – On na​praw​dę tam jest. I nas sły​szy. Ro​ze​śmia​łam się i ski​nę​łam gło​wą. – Od ja​kie​goś cza​su wy​da​wa​ło mi się, że go czu​ję, ale nie tak wy​raź​nie jak te​raz. – Ra​ny, Bla​ire, to nie​sa​mo​wi​te. – Rush po​ca​ło​wał mnie w brzuch, po czym wstał.

– Prawda? – odparłam, wciąż nie mogąc uwierzyć, że to wszystko należało do mnie. Mężczyzna przede mną i ży​cie we​wnątrz mnie. – Po​wiedz mi, kie​dy znów to zro​bi. Chciał​bym go po​czuć. – Rush się​gnął po mo​ją dłoń. We​szli​śmy po scho​dach, trzy​ma​jąc się za rę​ce.

RUSH Minęło już trochę czasu, odkąd ostatni raz byłem w Beverly Hills, w domu taty. Wtedy przez większość czasu chodziłem pijany i imprezowałem w towarzystwie Deana. Ta wizyta miała być zupełnie inna. Stałem się innym człowiekiem. Postawiłem walizkę Blaire w sypialni, którą tata na​zy​wał mo​ją. Za​wsze tu spa​łem, kie​dy przy​jeż​dża​łem do nie​go w od​wie​dzi​ny. – To jest po prostu… wow! – Blaire weszła do pokoju za mną. Zatrzymywała się co chwila, żeby się rozejrzeć, od momentu, kiedy przeszliśmy przez drzwi wejściowe. Na szczęście nie przywitali nas Nan i Kiro. Nie było ich. Chciałem, żeby Blaire miała czas, by się zadomowić. Zmęczył ją długi lot. – Odkryjesz, że gwiazdy rocka lubią się trochę popisywać. Obnoszą się ze swoim sukcesem, ota​cza​jąc się mnó​stwem przed​mio​tów – wy​ja​śni​łem. – Właśnie widzę. Z pewnością nieźle im poszło afiszowanie się z bogactwem w tym domu. – Podeszła do łóżka, ale nagle zdała sobie sprawę, że jest dla niej za wysokie. Spojrzała na mnie przez ra​mię i zmarsz​czy​ła brwi. – Jak, do cho​le​ry, mam się na to wspiąć? Nie mo​głem się nie ro​ze​śmiać. Wy​glą​da​ła na na​praw​dę za​kło​po​ta​ną. – Przy​nio​sę ci ma​ły sto​łe​czek. Bla​ire wy​szcze​rzy​ła zę​by w uśmie​chu i po​krę​ci​ła gło​wą. – To ja​kieś sza​leń​stwo. Czy​li je​śli te​raz chcia​ła​bym się po​ło​żyć… jak mia​ła​bym to zro​bić? Podszedłem do niej i położyłem obie ręce na jej rozszerzającej się talii, po czym podniosłem ją do gó​ry i po​sa​dzi​łem na łóż​ku. – Właśnie tak – odpowiedziałem i usiadłem obok niej, po czym przerzuciłem rękę pod jej kolanami i położyłem ją. – Gdybyś nie wyglądała na tak zmęczoną, przetestowalibyśmy je – za​żar​to​wa​łem. Za​sło​ni​ła usta i ziew​nę​ła, po czym uśmiech​nę​ła się sen​nie. – Mo​gę nie za​sy​piać – za​pew​ni​ła mnie i od​wró​ci​ła się w mo​ją stro​nę. To by​ło ku​szą​ce, ale wie​dzia​łem, że po​win​na od​po​cząć. Po​ca​ło​wa​łem ją w nos. – Wiem, że możesz, słodka Blaire. Ale teraz chcę tylko pomasować ci stopy i łydki, żebyś mogła się roz​luź​nić i za​snąć. Za​świe​ci​ły jej się oczy. – Och, zro​bił​byś to? Są ta​kie zdrę​twia​łe po po​dró​ży. – Połóż głowę na poduszce, a ja pozbędę się tych butów, które, nawiasem mówiąc, nie są naj​lep​szym obu​wiem dla cię​żar​nej. Po​win​naś cho​dzić w te​ni​sów​kach, nie w bu​tach na ob​ca​sach. Bla​ire ziew​nę​ła po raz ko​lej​ny i uło​ży​ła się z wes​tchnie​niem na po​dusz​ce. – Wiem. Po pro​stu nie chcia​łam przy​jeż​dżać do Los An​ge​les źle ubra​na. Nie ist​nia​ło ubra​nie, w któ​rym wy​glą​da​ła​by źle. – To po pro​stu nie​moż​li​we. Uśmiech​nę​ła się i za​mknę​ła oczy, a ja za​czą​łem ma​so​wać skle​pie​nie jej sto​py. – Po pro​stu mnie ko​chasz. – Nad życie. Ale to nie znaczy, że oślepłem. Wyglądałabyś seksownie nawet w worku na

kar​to​fle. Nie odpowiedziała. Miała zamknięte oczy i wciąż się uśmiechała. Skupiłem się na masowaniu jej zmęczonych stóp, po czym powoli przeszedłem do łydek. Kiedy skończyłem, oddychała już mia​ro​wo i po​wo​li. Przy​kry​łem ją ko​cem i zo​sta​wi​łem, że​by mo​gła w spo​ko​ju od​po​cząć. Dean leżał na ogromnej, skórzanej, czarnej modułowej kanapie, która zajmowała większość pokoju rozrywkowego i grał w Halo na Xboxie. W głośnikach dudnił najnowszy album Slacker De​mon. Z ust oj​ca zwi​sał pa​pie​ros. – W czasie, kiedy tu jesteśmy, proszę, abyś nie palił w towarzystwie Blaire – zażądałem, wcho​dząc do po​ko​ju. De​an rzu​cił mi roz​ba​wio​ne spoj​rze​nie przez ra​mię. – Nie bę​dę. Nie chcę za​szko​dzić dziec​ku. Wcisnął pauzę w swojej grze i rzucił pilota na długi, elegancki, czerwony stolik, który stał przy kanapie, po czym podniósł szklankę. Nie musiałem pytać, od razu wiedziałem, że to czysta whi​sky. – Na​sza dziew​czyn​ka uci​na so​bie drzem​kę? – spy​tał, opie​ra​jąc no​gi o sto​lik. Fakt, że nazwał Blaire „naszą dziewczynką”, sprawił, że się wkurzyłem. Była tylko moją. Jednak oj​ciec miał ta​ki spo​sób mó​wie​nia. Za​cho​wy​wał się, jak​by​śmy by​li jed​no​ścią. Za​wsze tak by​ło. – Moja dziewczynka śpi. Była wykończona – odparłem, zajmując miejsce w przeciwnym końcu so​fy. De​an ro​ze​śmiał się tyl​ko, upił łyk whi​sky i za​cią​gnął się pa​pie​ro​sem. – Za​cho​wu​jesz się przy niej tro​chę jak za​bor​czy ja​ski​nio​wiec, wiesz? Po ta​tu​siu te​go nie masz. Wie​lu rze​czy po nim nie odzie​dzi​czy​łem, ale nie po​wie​dzia​łem te​go gło​śno. – Zrobię wszystko, co tylko możliwe, żeby była szczęśliwa. Ale to ja będę ją uszczęśliwiał. Za​wsze. Tyl​ko ja. Dean gwizdnął cicho i pokręcił głową, wyjmując papieros z ust i strząsając popiół do po​piel​nicz​ki. – Wysoko postawiona poprzeczka. Powodzenia. Kobiety czasami zrzędzą tylko dlatego, że takie ma​ją wi​dzi​mi​się. Nikt nie uszczę​śli​wi ko​bie​ty, je​śli się uprze być zoł​zą. Ta rozmowa była bez sensu. On nigdy nie poznał kogoś takiego jak Blaire. Nie miał pojęcia, jaka ona jest. Przyjechałem tutaj w konkretnym celu. Chciałem rozwiązać problem i wracać do do​mu. – Gdzie jest Nan? De​an wes​tchnął i wy​wró​cił ocza​mi. – Na na​sze szczę​ście nie tu​taj. Wal​nię​ta ję​dza. – A Ki​ro? – spy​ta​łem, po​sta​na​wia​jąc nie pro​sto​wać je​go opi​nii o Nan. – Tu, kurwa, jestem! Oto mój chłopak! Niech na ciebie spojrzę – ależ się, kurwa, zrobiłeś męski i dorosły. Jak to się stało? Przecież widzieliśmy się raptem kilka miesięcy temu! – Rozpoznałem bez pu​dła do​no​śny głos Ki​ra. Wszedł do pokoju z uwieszoną u ramienia dziewczyną, z pewnością nie starszą ode mnie. Jej cycki sprawiały wrażenie, jakby miały zaraz wyskoczyć z obcisłego, przypominającego gorset stro​ju. Mru​gnę​ła do mnie. Rzę​sy mia​ła wy​raź​nie sztucz​ne. Nikt nie ma aż tak dłu​gich rzęs.

– Przyjechałem zająć się Nan – wyjaśniłem, spoglądając na ojca, który zaciągnął się ostro papierosem, oglądając od góry do dołu dziewczynę, którą przyprowadził Kiro. Wiedziałem, że od czasu do czasu się nimi dzielili. Nie chciałem, żeby Blaire była świadkiem tego, co się wyczynia w tym bur​de​lu. – Jasna cholera, jestem ci winien swoje lewe jajko. Doprowadza mnie do białej gorączki. Proszę, uspokój tę wariatkę, żebym mógł z nią normalnie porozmawiać. Zawsze była taka wal​nię​ta? Wiedziałem, że Nan jest trudna, ale kiedy usłyszałem, że mężczyzna, który był główną przyczyną jej problemów, mówi o niej w ten sposób, wkurzyłem się. Wstałem i rzuciłem mu mor​der​cze spoj​rze​nie. – Gdyby miała rodzica, którego chociaż trochę by obchodziła, może byłaby normalna jak Harlow. Ale nie miała. Zostawiłeś ją samą z moją matką. Żadne dziecko nie zasłużyło na coś podobnego! Do mnie przynajmniej przyjeżdżał ojciec. Zabierał mnie i spędzał ze mną czas. Dał mi poczucie, że ktoś mnie potrzebuje. Ty nigdy nie dałeś tego Nan! Jest popieprzona przez ciebie! – Nie planowałem się na niego drzeć, gdy tylko znajdę się w jego domu, ale nie powinien gadać w ten spo​sób o mo​jej sio​strze. – To siostra tego chłopaka, Kiro. Zastanów się, co mówisz – ostrzegł go Dean. Sam źle wyrażał się o Nan, ale je​go przy​naj​mniej nie wi​ni​łem za to, ja​ka by​ła. Dziew​czy​na przy​tu​li​ła się moc​niej do Ki​ra. – Mówiłeś, że będzie fajnie. Chcę się bawić, kotku. Już w limuzynie rozgrzałeś mi cipkę. Ona chce się te​raz pie​przyć – jęk​nę​ła śpiew​nie. Kolejna rzecz, której nie chciałem pokazywać Blaire. Ci dwaj sprawiali, że seks wydawał się tani i brudny. Pragnąłem, by Blaire widziała go tylko takim, jaki był między nami. A nie jak to po​krę​co​ne gów​no. – Bądź grzeczną dziewczynką i rozbierz się w czasie, gdy będę rozmawiał z chłopakiem. Bądź grzecz​na, a mo​że po​zwo​lę mu też po​ca​ło​wać two​ją go​rą​cą, mo​krą cip​kę. – Och, cudownie. Dwóch w cenie jednego – zachichotała dziewczyna, pociągając za sznurek w gorsecie, który rozpiął się i opadł na podłogę. Teraz wszyscy widzieliśmy jej cycki. I znów – to by​ło nor​mal​ne za​cho​wa​nie w do​mu oj​ca, ale te​raz wszyst​ko się zmie​ni​ło. – Cholera, te wielkie suty są przekłute – jęknął mój ojciec, po czym jednym haustem dopił whi​sky i wstał. – Wracam do pokoju sprawdzić, co u Blaire. Porozmawiam z wami, kiedy ona zniknie – po​wie​dzia​łem z obrzy​dze​niem, po czym ru​szy​łem do drzwi. – A temu co odbiło? Przecież zawsze lubił cipki, które przyprowadzaliśmy – dociekał Kiro, kie​dy wy​cho​dzi​łem. Nie zatrzymując się, poszedłem do Blaire. Wciąż leżała zwinięta na łóżku. Zdjąłem buty i położyłem się obok. Przytuliłem ją, ciesząc się, że mogę mieć ją blisko siebie. To było znacznie więcej, niż mój ojciec kiedykolwiek doświadczył w swoim życiu. Płytkość jego relacji sprawiała, że było mi go żal. Wiedziałem, co go ominęło. Chociaż osiągnął w życiu taki sukces, nigdy nie miał te​go, co ja. Stra​cił ty​le lat.

BLAIRE Usta Rusha znaczyły ślad na mojej szyi, a woda z prysznica spadała na nasze głowy niczym deszcz. Pomyślałam, że chciałabym mieć taki prysznic w domu. Ręce Rusha zsunęły się na moją talię i przykryły brzuch. Odkąd poczuł, że dziecko kopie, miał problem z utrzymaniem rąk z daleka od niego. Tak jakby musiał nieustannie utwierdzać się w prawie do posiadania. Gdyby nie był taki słod​ki, je​śli cho​dzi o pró​by chro​nie​nia mnie, wku​rza​ło​by mnie to. Zanim zdążyłam całkowicie zatracić się w przyjemności przytulania narzeczonego i czucia jego dłoni na swoim ciele, usłyszałam wysoki, wściekły krzyk. Niewątpliwie należał do Nan. Za​mar​li​śmy, a Rush wy​raź​nie ze​sztyw​niał. – Nan? – spy​ta​łam, zna​jąc od​po​wiedź. – Tak. Widocznie dowiedziała się, że już tu jestem – odparł i pocałował mnie w szyję po raz ostat​ni. – Skończ się myć. Ja mu​szę się tym za​jąć. Ona i mój oj​ciec kiep​sko się do​ga​du​ją. Skinęłam głową i stałam pod ciepłą wodą, podczas gdy on wyszedł spod prysznica i złapał jeden z tych wielkich, białych, puszystych ręczników ułożonych na marmurowym blacie szafki. Mogłabym z nim pójść, ale nie poprosił mnie o to. Z drugiej strony przecież nigdy by tego nie zro​bił. Tak bar​dzo się mar​twił, że za​nad​to bym się prze​ję​ła. Teraz niski, męski głos zaczął krzyczeć coś w odpowiedzi na wrzaski Nan. Kto to był? Znałam Deana bardzo krótko, ale nie sprawił na mnie wrażenia człowieka, który kiedykolwiek denerwuje się wystarczająco mocno, żeby krzyczeć. Zakręciłam wodę, złapałam ręcznik i wyszłam za Rushem do sy​pial​ni. – Kto tam jeszcze jest? – spytałam, podczas gdy on naciągał dżinsy na gołą pupę i sięgał po ko​szul​kę. – Zgaduję, że Kiro. Najwyraźniej umacniają rodzinne więzi uczuciowe – odpowiedział z wy​raź​ną fru​stra​cją. Ki​ro. Wi​dzia​łam te​go bo​ga roc​ka tyl​ko na zdję​ciach. A te​raz on tu był. W tym do​mu… – Zostań tu. W końcu po to przyjechaliśmy – żebym mógł się nią zająć. Robi zadymę, a Kiro nie po​tra​fi so​bie z nią po​ra​dzić. Gdy tyl​ko ją uspo​ko​ję i uci​szę, bę​dzie​my mo​gli wró​cić do Ro​se​ma​ry. Skinęłam głową i owinęłam się ciaśniej ręcznikiem. Rush ruszył w stronę drzwi, ale tuż przed nimi zatrzymał się i odwrócił. Uśmiechnął się krzywo i powoli podszedł do mnie. Jego dłoń wsu​nę​ła się w mo​je wil​got​ne wło​sy, a chwi​lę póź​niej ob​jął mo​ją twarz i spoj​rzał mi czu​le w oczy. – Chciał​bym zo​stać tu​taj z to​bą – szep​nął, po czym po​chy​lił usta. Złapałam go za ramiona, gdy jego wargi delikatnie mnie musnęły. Polizał moją dolną wargę. Otworzyłam usta, żeby mógł posmakować czegoś więcej, kiedy z dołu dobiegł kolejny przenikliwy krzyk. Rush od​su​nął się i wes​tchnął. – Cho​ler​na ro​dzi​na wa​ria​tów – mruk​nął. – Idź i zaj​mij się tym. Mnie tu do​brze. Zaskoczyło mnie stukanie do drzwi. Mocniej owinęłam się ręcznikiem. Rush stanął przede mną, że​by za​sło​nić mnie przed wzro​kiem wcho​dzą​cej oso​by. – Cze​go? – krzyk​nął.

Spojrzałam ponad jego ramieniem. Drzwi otwierały się powoli. Sądziłam, że to Nan wpadnie do po​ko​ju. Ale sta​nę​ła w nich dziew​czy​na mniej wię​cej w mo​im wie​ku. Nie wy​glą​da​ła na ko​goś, kto mógłby tu mieszkać. Długie, brązowe włosy rozdzielone prostym przedziałkiem sięgały jej aż do pasa, opadając miękkimi lokami. Były jednej długości – nie nosiła grzywki. Ciemne rzęsy okalały piękne brązowe oczy bez cienia makijażu. Miała na sobie krótkie spodenki do kolan z prostą no​gaw​ką i ja​sno​ró​żo​wą ko​szu​lę, za​pi​na​ną z przo​du. To był pro​sty, ale szy​kow​ny strój. – Cześć, Harlow – przywitał się Rush, zaskakując mnie jeszcze bardziej. – Właśnie idę na dół. Sły​szę ją. Dziew​czy​na unio​sła jed​ną z ide​al​nie wy​re​gu​lo​wa​nych brwi. – Miałam nadzieję, że będę mogła się tu u was ukryć. Naprawdę zejdziesz na dół, żeby się tym zająć? – zaskoczył mnie jej akcent z południa Stanów. Kim była i dlaczego mówiła w ten sposób? By​li​śmy prze​cież w Be​ver​ly Hills. – Po to tu je​stem. Że​by po​móc się wszyst​kim do​ga​dać – od​parł Rush. Dziew​czy​na ski​nę​ła gło​wą, po czym prze​nio​sła spoj​rze​nie z Ru​sha na mnie. – Ty na pew​no je​steś Bla​ire. – Tak, to ja. – Po​pa​trzy​łam py​ta​ją​co na Ru​sha. Chło​pak przy​cią​gnął mnie bli​żej do sie​bie. – Bla​ire, to jest Har​low, ta dru​ga cór​ka Ki​ra. Har​low, oto mo​ja na​rze​czo​na, Bla​ire. – Wiem wszystko o Blaire. Dean mi opowiedział. Czy przeszkadzałoby ci, gdybym została tu z to​bą, Bla​ire? Nan za mną nie prze​pa​da, a po​za tym nie lu​bię wrza​sków. – Ona mu​si się ubrać i nie je​stem pe​wien, czy… – Tak, przyda mi się towarzystwo. Wezmę tylko jakiś ciuch z walizki i wrzucę na siebie. Za chwilę będę gotowa – odparłam, przerywając Rushowi. Zazwyczaj dobrze oceniałam charakter ludzi, a Harlow mi się spodobała. Wydawała się niemal nieśmiała. Mówiła cicho, a w jej oczach nie by​ło wi​dać złej wo​li. Po​za tym nie ga​pi​ła się na Ru​sha. To by​ła dla mnie ol​brzy​mia za​le​ta. – Je​steś pew​na? Chcia​łem po​pro​sić, że​by przy​nie​śli ci na gó​rę je​dze​nie i… – Chętnie coś zjem. Poproś, żeby przynieśli też dla Harlow – zaproponowałam, zanim zdążył co​kol​wiek do​dać. Har​low ro​ze​śmia​ła się, co mnie kom​plet​nie za​sko​czy​ło. Spoj​rza​łam w jej stro​nę. – Przepraszam. Po prostu on zupełnie nie zachowuje się jak Rush. Zabawnie widzieć go w ta​kim sta​nie. Tak. Lu​bi​łam ją. – Ja się ubiorę, a ty idź zająć się Nan, zanim przyjdzie cię tu szukać. Nie chcę jej jeszcze oglą​dać. Najwyraźniej to poskutkowało. Rush zrezygnował z próby zatrzymania mnie w łóżku, jakbym była inwalidką. Bardziej zależało mu na tym, żeby wściekła Nan nie znalazła się w pobliżu. Skinął gło​wą i ru​szył w stro​nę drzwi. Kie​dy tyl​ko zna​lazł się za ni​mi, ge​stem za​pro​si​łam Har​low, że​by we​szła do środ​ka. – Wrzu​cę tyl​ko na sie​bie ja​kieś ciu​chy. Roz​gość się. – Dziękuję. Nigdy wcześniej nie byłam w pokoju Rusha. Zazwyczaj zostaję u siebie i czytam. Ale od​kąd De​an mi o to​bie opo​wie​dział, by​łam cie​ka​wa – przy​zna​ła z nie​śmia​łym uśmie​chem.

– Ja też chcę cię poznać. Nie wiedziałam, że Kiro ma jeszcze jedną córkę. Ta, którą znam, nie jest spe​cjal​nie mi​ła. Ty w ogó​le nie przy​po​mi​nasz Nan. Har​low przez chwi​lę po​pa​trzy​ła na mnie smut​no. – Wychowano mnie zupełnie inaczej niż Nan. Babcia przetrzepałaby mi skórę, gdybym kiedykolwiek zachowała się tak jak ona. Nikt mi nie pozwalał na kaprysy ani wybuchy gniewu, kiedy dorastałam. Babunia dopilnowała, żebym była porządną dziewczyną. Myślę, że to dlatego tata lubił mnie do siebie zabierać. Kiedy tu przyjeżdżałam, nie wchodziłam mu w drogę. Głównie siedziałam u siebie w pokoju i czytałam książki. Kiedy miał dla mnie czas, przychodził po mnie i jeździliśmy do kina albo do wesołego miasteczka. Ale poza tym moje życie to był dom babci w Po​łu​dnio​wej Ka​ro​li​nie. To dla​te​go mia​ła nie​tu​tej​szy ak​cent. – Do​ra​sta​łam w Ala​ba​mie. Za​sta​no​wił mnie twój spo​sób mó​wie​nia – przy​zna​łam. Uśmiech​nę​ła się. – Tak jak więk​szość osób. Nikt się nie spo​dzie​wa, że cór​ka Ki​ra mo​gła​by miesz​kać na wsi. Skinęłam głową, bo miała rację. Rzeczywiście, nikt by się tego nie spodziewał. Z takim imieniem i tak sławnym ojcem wydawało się, że powinna być rozpuszczona i snobistyczna. Nie była ani taka, ani taka. Wyciągnęłam z walizki sukienkę. Nosiłam je teraz częściej, odkąd mój brzuch stał się zbyt du​ży, bym mo​gła na nim za​piąć dżin​sy. – Za​raz wró​cę. – Po​spie​szy​łam do ła​zien​ki, że​by się ubrać.

RUSH Kiro stał bez koszuli, wymachując wytatuowanymi ramionami. W jednej ręce trzymał papierosa, w dru​giej bu​tel​kę z ru​mem. – Jaki, do kurwy nędzy masz problem?! Kłopoty z mamusią?! To idź się wyżyj na cholernej Georgiannie! Dlaczego ja muszę się bujać z tym syfem?! – wrzeszczał, kiedy znalazłem się w pokoju gier. Na stole bilardowym leżały czarne koronkowe majtki, ale kobieta, z którą zo​sta​wi​łem go kil​ka go​dzin wcze​śniej, znik​nę​ła. Ma​ły cud. – Rush! Czy ty go słyszysz? On ma mnie gdzieś. Nieważne, że olewał mnie przez większość mojego życia. I wiesz, że on ma córkę?! Jakąś sztywniarę, która nawet na mnie nie spojrzy! – Nan wciąż wrzesz​cza​ła. Pod​sze​dłem do niej i zła​pa​łem ją za rę​ce. – Weź kilka głębokich wdechów, Nan. Musisz się uspokoić, żebyśmy mogli porozmawiać. Two​je wrza​ski ni​cze​go nie na​pra​wią. Popatrzyła na mnie wściekle, ale zrobiła, o co ją poprosiłem. Poczekałem, aż weźmie dwa głę​bo​kie wde​chy, po czym ści​sną​łem ją za rę​ce. – Do​brze. A te​raz usiądź na ka​na​pie i się nie od​zy​waj. Ja bę​dę mó​wił. Do​brze? Zmarszczyła brwi, ale kiwnęła głową i podeszła do białej, skórzanej sofy stojącej wzdłuż dwóch z czterech ścian tego pomieszczenia. Kiedy już usiadła, odwróciłem się, żeby spojrzeć na Kira. Pociągał kolejny długi łyk rumu. Ten facet powinien przestać pić i dla odmiany coś zjeść. Widać mu było żebra. Jego fiksacja na punkcie skóry rozciągała się też na inne rzeczy poza meblami. Był również w nią ubrany. Skórzane spodnie, które miał na sobie, zwisały mu z wytatuowanych bio​der. – Nie mogę uwierzyć, że dzięki tobie zamknęła się na całą cholerną minutę – mruknął Kiro i wsa​dził pa​pie​ro​sa z po​wro​tem do ust. Spojrzałem na Nan i potrząsnąłem głową. Byli do siebie zbyt podobni. Oboje lubili mieć ostat​nie sło​wo. – Jest zdenerwowana. Proszę, myśl, zanim coś powiesz, i staraj się pamiętać, że to twoja córka. Ta, którą zostawiłeś, żeby mieszkała z najgorszą matką pod słońcem. Teraz. – Zwróciłem się do Nan. – Nie możesz nienawidzić Harlow, ponieważ on postanowił się nią zajmować. Nienawidziłaś Blaire z tych samych powodów. Ona nigdy ci nic nie zrobiła, ale i tak jej nienawidziłaś. Istnieje tylko dwoje ludzi, którzy ponoszą winę za tę sytuację. Kiro i mama. Na nich kieruj swoją nie​na​wiść i ura​zę. Nie na wszyst​kich wo​kół nich. – To przez nią zacząłeś mnie nienawidzić. Nigdy wcześniej nie próbowałeś mnie ranić. Nienawidzę jej, bo mi ciebie zabrała. Mogę ją za to winić! Zabrała jedynego członka mojej rodziny, który mnie kochał. Teraz tylko mnie upominasz i wygłaszasz tyrady. Nawet do mnie nie zadzwoniłeś, odkąd wyszłam ze szpitala! – wypaliła i zerwała się z kanapy. – Mam dość starania się, żebyście mnie pokochali! Nie powinnam musieć tak mocno się starać! Mam nadzieję, że je​ste​ście za​do​wo​le​ni! Wybiegła z pokoju, a jej obcasy przez chwilę stukały w holu i na schodach. Nie byłem pewien,

czy naprawdę wychodziła, czy tylko postanowiła strzelić focha i sprawdzić, czy nikt za nią nie po​bie​gnie. Ja już zbyt dłu​go za nią bie​ga​łem. Przy​czy​ni​łem się do te​go, że by​ła ta​ka, ja​ka by​ła. – Cholera. Szkoda, że nie przyjechałeś wcześniej. Potrafisz się jej raz dwa pozbyć. Cholera, ależ to było proste. – Kiro opadł na kanapę i wyciągnął przed siebie nogi, krzyżując je w kostkach. W rękach wciąż trzymał butelkę, a papieros zwisał z kącika jego ust. – Siadaj i opowiedz mi wszystko o tej dziewczynie, której jeszcze nie poznałem. Szybciutko się stąd zmyłeś, kiedy Księż​nicz​ka zrzu​ci​ła ubra​nie. Oczywiście dziewczyna nie miała na imię Księżniczka. Kiro nazywał tak wszystkie panienki, które pieprzył. Kiedy byłem młodszy, zdradził mi, że jeśli na każdą mówi się tak samo, nie trzeba się przejmować tym, że w chwili ekstazy wykrzyczy się niewłaściwe imię. Wtedy sądziłem, że to genialne. Może i był świetnym artystą, ale jeśli chodzi o kobiety, zachowywał się jak kompletny idiota. To cud, że wciąż jeszcze miał penisa. Wsadził go w tak wiele miejsc, że na jego miejscu mar​twił​bym się, że mi od​pad​nie. – Księżniczka miała niezłą cipkę. Szkoda, że nie widziałeś. Całą różowiutką i wydepilowaną. Chy​ba na​wet ją dla mnie na​oli​wi​ła. – Nie chcę tego słuchać. Nie po to tu przyjechałem – przerwałem mu, zanim zdążył jeszcze coś po​wie​dzieć. Ki​ro ro​ze​śmiał się i łyk​nął z bu​tel​ki. – Cią​gnę​ła też jak pie​przo​ny od​ku​rzacz – do​dał. – Tato, proszę. Nie chcemy sobie tego wyobrażać. – Głos Harlow sprawił, że odwróciłem gwałtownie głowę w poszukiwaniu Blaire. Stała obok córki Kira, ubrana w białą sukienkę w jasnoniebieskie paski. Dekolt opadał zbyt nisko, ukazując wzgórki piersi, które wyglądały tym lepiej, im dłużej była w ciąży. Sukienka kończyła się kilka centymetrów nad kolanem. Blaire nie za​ło​ży​ła raj​stop. – A niech mnie, kolejny smakowity kąsek. Zaoferowałbym ci moje kolana, kotku, ale twój facet chy​ba wy​ka​stro​wał​by mnie, gdy​bym za bar​dzo się zbli​żył. – Zrobiłbym coś znacznie gorszego – warknąłem, rzucając Kirowi ostrzegawcze spojrzenie, za​nim pod​sze​dłem do Bla​ire. – Nie przysłałeś nam nic do jedzenia, więc zeszłyśmy na dół. Zrobiło się tak cicho… Po​my​śla​ły​śmy, że Nan mu​sia​ła już wyjść – wy​ja​śni​ła Har​low. Cho​le​ra. Za​po​mnia​łem o je​dze​niu. – Prze​pra​szam, ko​cha​nie. Nan strasz​nie krzy​cza​ła i za​po​mnia​łem. Chodź, po​szu​ka​my ci cze​goś. – Poprosiłam nowego kucharza, pana Brandersa, żeby zrobił nam sałatkę z kurczakiem – wtrą​ci​ła się Har​low. Bla​ire ści​snę​ła mnie za ra​mię. – Nic mi nie jest. Prze​stań się za​mar​twiać. Nie powinienem teraz zajmować się moją rodziną. Musiałem dbać o Blaire i nasze dziecko. Dlaczego zgodziłem się tutaj przyjechać? Taki styl życia nie pasował do mojej ukochanej. Do moich noz​drzy do​tarł za​pach pa​pie​ro​so​we​go dy​mu. Ob​ró​ci​łem Bla​ire i po​pro​wa​dzi​łem w stro​nę drzwi. – Chodź, za​bio​rę cię stąd. On pa​li – wy​ja​śni​łem. – Na​praw​dę ka​żesz jej stąd wyjść, bo za​pa​li​łem? – spy​tał roz​ba​wio​ny Ki​ro.

Nawet mu nie odpowiedziałem. Po prostu pociągnąłem Blaire w stronę drzwi. Kusiło mnie, żeby zabronić jej oddychać, dopóki nie znajdziemy się na świeżym powietrzu. Musiałem wyjaśnić sprawy z Nan tak szybko, jak to możliwe. Blaire potrzebowała świeżego, czystego powietrza Ro​se​ma​ry, nie te​go ska​żo​ne​go ni​ko​ty​ną sy​fu. – Daj mu spo​kój – ła​god​nie skar​ci​ła Ki​ra Har​low. – Dean nie chrzanił. Ten chłopak naprawdę zamienił fiutka na cipkę! – krzyknął za nami Kiro, za​no​sząc się śmie​chem. Za​ci​sną​łem zę​by i po​pro​wa​dzi​łem Bla​ire w stro​nę kuch​ni. – Wy​da​je się in​te​re​su​ją​cy. Nikt nas so​bie po​rząd​nie nie przed​sta​wił – stwier​dzi​ła Bla​ire. – Nie chcę mu cię przed​sta​wiać. To nie jest oso​ba, z któ​rą po​win​naś się za​da​wać. Bla​ire rzu​ci​ła mi spoj​rze​nie i zmarsz​czy​ła brwi. – Dla​cze​go? – Bo on nie ma żadnych zasad. Kompletnie. Ani jednej. A granice to dla niego obce słowo. Kobieta rzuca się na niego, on ją pieprzy, po czym przechodzi do następnej. Nie chcę, żeby na cie​bie pa​trzył. – Naprawdę żałuję, że nie zdążyłam mu powiedzieć, że wciąż masz penisa. Bardzo dużego i ład​ne​go pe​ni​sa – szep​nę​ła Bla​ire. Skrzy​wi​łem się. – Pro​szę, po pro​stu mów, że jest du​ży. Nie, że jest ład​ny. To ra​ni je​go uczu​cia. Bla​ire za​chi​cho​ta​ła i wy​prze​dzi​ła mnie.

BLAIRE Nie byłam pewna, czy rodzinna kolacja w tym domu to dobry pomysł. Jednak Rush uparł się, że musi znaleźć sposób, by Kiro i Nan zaczęli się dogadywać. Cały dzień spędziłam na zewnątrz, przy basenie. Chociaż mieliśmy już koniec listopada, temperatura na zewnątrz wciąż wynosiła dwadzieścia pięć stopni. Byłam przyzwyczajona do zwariowanej zimowej aury w Alabamie, ale tutaj słońce zdawało się palić jeszcze mocniej. Rush leżał obok mnie. Z wielką starannością wy​sma​ro​wał mnie od stóp do głów kre​mem z fil​trem prze​ciw​sło​necz​nym. Po wzięciu prysznica poczułam się odświeżona i gotowa spotkać się z tą stukniętą rodziną – dla Rusha. Polubiłam Harlow przez ten krótki czas, który z nią spędziłam. Nie żartowała, gdy mówiła, że ciągle siedzi zamknięta w swoim pokoju. Naprawdę rzadko wychodziła. Niemal było mi jej żal. Wydawało mi się, że musi czuć się samotna. Zastanawiałam się, jak wyglądało jej życie w Po​łu​dnio​wej Ka​ro​li​nie. Czy mia​ła tam przy​ja​ciół, za któ​ry​mi te​raz tę​sk​ni​ła? Rush wszedł do sy​pial​ni, ale za​trzy​mał się, kie​dy tyl​ko mnie zo​ba​czył. – Nie. Blaire, kochanie, wyglądasz fantastycznie. Cudownie. Ale nie możesz iść na kolację w tej sukience. Piersi ci widać, przez co mam ochotę odwołać imprezę i natychmiast cię rozebrać. A do tego te nogi i obcasy. Nie możesz tak zejść na dół. Kiro to zboczeniec. Będę musiał go zabić. Proszę, załóż bluzkę z mniejszym dekoltem i coś dłuższego. Do diabła, załóż dżinsy, sweter i tramp​ki. Gdyby nie wyglądał na tak zrozpaczonego, wkurzyłabym się. Uwielbiałam tę sukienkę. Sprawiała, że wydawałam się sobie seksowna mimo wystającego brzucha. Im dziecko było większe, tym mniej atrak​cyj​na się czu​łam. Mo​ja ta​lia zni​ka​ła bły​ska​wicz​nie. – Nie wcho​dzę w żad​ne dżin​sy i lu​bię tę su​kien​kę. Spra​wia, że czu​ję się ład​na. Rush jęk​nął i pod​szedł do mnie. – Wyglądasz po prostu obłędnie. „Ładna” nie jest słowem, którego użyłbym, żeby cię opisać. Proszę, ubierz się mniej jak superlaska, a bardziej jak moja ciężarna narzeczona. Nie chcę słuchać, jak Kiro opowiada świństwa na twój temat. Chcę skoncentrować się na tym, żeby Nan i on wresz​cie od​na​leź​li po​ro​zu​mie​nie. Do​brze. – Cóż, je​śli tak sta​wiasz spra​wę, chy​ba mo​gę się prze​brać – wes​tchnę​łam. – Tak, pro​szę. Zrób to dla mnie – bła​gał Rush. – Czy mógłbyś w takim razie rozpiąć mi sukienkę? Wystarczająco już się namęczyłam, za​su​wa​jąc su​wak. Rush sięgnął za mnie i pociągnął za zamek, po czym ściągnął sukienkę z moich ramion. Zatrzymała się w talii. Nie założyłam stanika, bo tył był wycięty. Moje nagie piersi najwyraźniej przy​cią​gnę​ły je​go uwa​gę. – I włóż stanik – polecił zachrypniętym szeptem. Potem pochylił głowę i wciągnął jeden z moich sutków w usta. Kolczyk w języku potarł o wrażliwe ciało. Złapałam go za ramiona i moc​no przy​trzy​ma​łam. – Rush, zaraz kolacja – przypomniałam mu, kiedy ściągał sukienkę przez moje biodra, aż

opa​dła na pod​ło​gę. – W tej chwili naprawdę gówno mnie to obchodzi – mruknął, przenosząc uwagę z jednego sutka na drugi. Jego ręka zsunęła się na przód moich majteczek. Wsunął we mnie palec jednym mięk​kim pchnię​ciem. Ko​la​na ugię​ły się po​de mną. – Pro​szę, ja… pro​szę. – Proszę co? – spytał Rush, podnosząc mnie i sadzając na stojącej z tyłu toaletce. – Rozłóż nogi – za​żą​dał. Zrobiłam, o co prosił. Jego ręka przesunęła się po moim wzgórku, a palec zaczął wsuwać się i wysuwać miarowo. Za każdym razem, kiedy go wyjmował, przesuwał nim po łechtaczce, po czym z powrotem wkładał do środka. Byłam bardzo blisko orgazmu. Rush z łatwością je we mnie wy​wo​ły​wał. – Przyjemnie ci? Ktoś tu był całkiem mokry i gotowy – szepnął mi do ucha. Zadrżałam, gdy jego palec wysunął się ze mnie i tym razem przesunął do tyłu, do mojego drugiego wejścia. Zatoczył wokół niego kółko. Co zadziwiające, zamiast mi przeszkadzać, to mnie jeszcze bardziej nakręciło. Myślałam, że nie będzie mi się podobało. Jęk, który mi się wyrwał, nie przeszedł nie​zau​wa​żo​ny. – Podoba ci się? – spytał, lekko dźgając palcem moją dziurkę. Poczułam to w łechtaczce. Zacisnęłam mocno oczy i tylko skinęłam głową. – Cholera, kochanie. Nie przeżyję tej przeklętej ko​la​cji. Bę​dę my​ślał tyl​ko o tym, jak się pod​nie​casz, kie​dy ba​wię się two​ją dup​ką. Nie chcia​łam te​raz iść na ko​la​cję. Chcia​łam mieć or​gazm. Rush przesunął palec ponownie w stronę mojej łechtaczki i zatoczył wokół niej kilka kółek, po czym uszczypnął ją kciukiem i palcem wskazującym. W tym samym czasie jego serdeczny palec wsunął się we mnie. Złapałam go za ramię i głośno krzyknęłam, kiedy orgazm, który we mnie na​ra​stał, wresz​cie eks​plo​do​wał. Rozluźniłam się w jego ramionach, a on trzymał mnie blisko siebie. Wysunął rękę z moich majtek i zaczął jeden po drugim oblizywać palce. Drżałam, patrząc na niego. Uśmiechnął się lekko, kie​dy wyj​mo​wał z ust ostat​ni pa​lec. – To powinno mi wystarczyć, dopóki ten koszmar się nie skończy. Ale proszę, zrób mi przysługę i nie zdejmuj tych majtek. Chcę iść na dół, myśląc o tym, że to dzięki mnie są kom​plet​nie mo​kre. Jego słowa sprawiły, że piersi znów mnie zabolały. Gdyby nie przestał, nigdy nie dotarlibyśmy na tę ko​la​cję. – Załóż coś, co mnie uspokoi, i chodźmy zmierzyć się z tym piekłem, które tam na nas czeka – szepnął, podnosząc mnie do góry. – Chyba że wolałabyś po prostu zostać tutaj. Przyniosę ci je​dze​nie, je​śli nie chcesz brać w tym udzia​łu. W żadnym razie nie zamierzałam chować się w pokoju, gdy on pójdzie na dół mierzyć się z Nan. Też musiałam iść. Nawet jeśli nie zamierzałam się odzywać, powinnam tam być, żeby go wspie​rać. – Idę z to​bą. Po pro​stu daj mi chwi​lę. Tro​chę bra​ku​je mi tchu i czu​ję się sła​bo. Rush wy​szcze​rzył zę​by. – Ta​ką cię lu​bię naj​bar​dziej.

Podniosłam sukienkę i rzuciłam w niego. Podeszłam do szafy, gdzie wisiały wszystkie moje rzeczy, i znalazłam inną, sięgającą za kolano i z mniejszym dekoltem. Mogłam założyć do niej ko​za​ki i wciąż do​brze wy​glą​dać. Wsu​nę​łam ją przez gło​wę, po czym od​wró​ci​łam się, że​by wziąć bu​ty. – Za​kła​dasz ko​za​ki? Te ko​za​ki? – spy​tał Rush, kie​dy za​czę​łam wsu​wać no​gę w but. – Tak – od​par​łam. Jęk​nął i po​trzą​snął gło​wą. – Na wi​dok tych cho​ler​nych ko​za​ków każ​dy fa​cet wy​obra​ża so​bie cie​bie tyl​ko w bu​tach. – Rush. Musisz przestać. Myślisz, że każdy chciałby zobaczyć mnie nago. Na wypadek, gdybyś nie za​uwa​żył, wy​sta​je mi brzuch. Ża​den fa​cet nie chce oglą​dać mnie na​go… po​za to​bą. Rush uniósł wy​so​ko brwi. – Na​praw​dę w to wie​rzysz, praw​da? – Nie wie​rzę. Wiem. Wes​tchnął po​ko​na​ny. – I to jest jeden z powodów, dla których jesteś taka pociągająca. Chodź, moja słodka Blaire. Idzie​my na ko​la​cję.

RUSH Siedząca obok mnie Blaire oznaczała trudności w skupieniu się na Nan. Musiałem chronić narzeczoną. Kiedy Nan obudziła się ze śpiączki i powiedziałem jej o dziecku, wydawało się, że jej stosunek do Blaire trochę się ocieplił. Ale potem dowiedziała się, że Abe nie jest jej ojcem. Był nim Ki​ro. Od tamtej chwili mojej siostrze kompletnie odbiło. Rozumiałem jej pragnienie posiadania rodzica, który by ją kochał. Przez lata nienawidziłem Abe ’a Wynna, dlatego że moja siostra czuła się tak skrzywdzona. Ale to nie była wina Abe ’a. Moja matka powinna powiedzieć jej prawdę, a pie​przo​ny Ki​ro po​wi​nien sta​nąć na wy​so​ko​ści za​da​nia, tak jak mój oj​ciec, i coś z tym zro​bić. Blaire mocno ścisnęła moją rękę, kiedy wchodziliśmy do jadalni. Rozejrzałem się po pomieszczeniu i odkryłem, że Nan jeszcze nie przyjechała. Chciałem, żeby Blaire usiadła wy​god​nie, za​nim po​ja​wi się mo​ja sio​stra. – Najpierw domagasz się rodzinnego spotkania, a potem się spóźniasz – wycedził Kiro, po​chy​la​jąc się na krze​śle i przy​glą​da​jąc Bla​ire. Za​czy​na​łem nie​na​wi​dzić go​ścia. Z kil​ku po​wo​dów. – Nan jeszcze nie ma. Nie spóźniliśmy się – odparłem i zaprowadziłem Blaire na drugi koniec sto​łu. Po​sa​dzi​łem ją ko​ło De​ana, a sam za​ją​łem miej​sce po jej dru​giej stro​nie. – Jest w kiepskim stanie. Wcześnie zaczął pić – wyjaśnił Dean. Przepraszająca mina mojego ojca przypomniała mi, że nie był tak bezduszny jak jego przyjaciel. Już wcześniej o tym wiedziałem. W końcu nie olał mnie. Ale z drugiej strony, Kiro przecież zajął się Harlow. Zastanawiałem się, co by było, gdyby babka nie wzięła jej do siebie. Ten facet tylko dawał kasę. Wy​cho​wa​ła ją bab​cia. On po​ja​wiał się z pre​zen​ta​mi i obiet​ni​ca​mi, któ​rych ni​g​dy nie do​trzy​my​wał. – Ja tylko jestem sobą! – krzyknął Kiro z drugiego końca długiego stołu. – Trzymasz tę swoją śliczną dziewczynkę z daleka ode mnie, prawda? – Roześmiał się. – Ja tylko sobie popatrzę, chłopcze. Przecież jej nie dotknę. Nosi twojego bachora. Trzymam się z daleka od ciężarnych. Nie chcę ko​lej​nej ba​by usi​łu​ją​cej mi wmó​wić, że je​stem ta​tuś​kiem jej dziec​ka. Blaire zesztywniała. Położyłem dłoń na jej nodze. Nie powinna się tym denerwować. Przecież to by​ła do​bra wia​do​mość. Na​wet je​śli ma​rzy​łem, że​by ten du​pek prze​stał się na nią ga​pić. – Tatusiu, zostaw Rusha i Blaire w spokoju. Przez twoje żarty wszyscy czują się nieswojo – poprosiła Harlow. Siedziała spokojnie po lewej stronie Kira. Rzadko się odzywała, więc nie byłem przyzwyczajony do jej cichego głosu. Wciąż mnie zadziwiało, jak to możliwe, że stworzył ją ten człowiek. W ogóle nie była do niego podobna. Była też jedyną osobą, która potrafiła go uspokoić. Jej głos spra​wiał, że Ki​ro się roz​luź​niał. – Do​brze, ko​cha​nie. Nie chcę ze​psuć two​je​go przy​ję​cia. Po pro​stu się wy​głu​pia​łem. – Bez wy​głu​pów – od​po​wie​dzia​ła ła​god​nie, ale sta​now​czo. Bla​ire po​chy​li​ła gło​wę w mo​ją stro​nę. – Lubię ją – szepnęła tak cicho, że niemal jej nie usłyszałem. Uśmiechnąłem się. Nie pomyliłem się co do Harlow, skoro Blaire ją polubiła. To była naprawdę miła dziewczyna. Nan jej tego nie prze​pu​ści. Głośny stuk obcasów na marmurowej podłodze zbliżał się do jadalni. Zesztywniałem, próbując

przygotować się na nadejście Nan. Wpadła do pomieszczenia, ubrana w krótką, tiulową sukienkę w kolorze lodowatego błękitu i szpilki. Jej długie, rude włosy ściągnięte były w kok, z pojedynczymi puklami opadającymi luźno na twarz. Trzeba przyznać, że zadbała, aby dobrze wyglądać na tę okazję. Taka już była Nan. Patrzyłem, jak mierzy hardym spojrzeniem wszystkie sie​dzą​ce przy sto​le oso​by. Błysk irytacji na widok Blaire był niczym w porównaniu z nienawistnym spojrzeniem, którym spiorunowała Harlow. Czekałem, aż zacznie mówić coś, co powinienem ukrócić. Harlow wytrzymała jej spojrzenie, bawiąc się leżącą na kolanach serwetką. Atmosfera w pomieszczeniu zrobiła się nadzwyczaj ciężka. Nan sądziła, że musi się tak zachowywać, żebyśmy zwrócili na nią uwa​gę. Zło​ści​ło mnie to. – Siadaj, dziewczyno. Przestań warczeć. Chcemy jeść – nonszalancko rzucił Kiro, a Nan rzuciła mu wściekłe spojrzenie. Zerknęła na krzesło po jego drugiej stronie, po czym przeszła obok niego i usiadła w towarzystwie Deana. Mała dziewczynka w niej wciąż bała się odrzucenia. Wiedziała, że mój ta​ta jej nie ode​pchnie. – Nie wie​dzia​łem, że ją ze so​bą przy​wio​złeś – fuk​nę​ła. Blaire zesztywniała tak mocno, że natychmiast zapragnąłem ją do siebie przyciągnąć, żeby się roz​luź​ni​ła. – Oczy​wi​ście, że tak. Gdzie ja, tam i ona. Nan wy​wró​ci​ła ocza​mi. – Tę​sk​nię za sta​rym Ru​shem. – A ja nie – od​par​łem. – To sprawa rodzinna. Myślisz, że zdołałabyś wytrzymać bez niego kilka chwil, czy planujesz tłamsić go przez resztę jego życia? – ze złośliwością zwróciła się do Blaire. Nie zamierzałem jed​nak po​zwo​lić, że​by się na niej wy​ła​do​wy​wa​ła. Po​chy​li​łem się i spoj​rza​łem jej w oczy ze spo​ko​jem. – Nie mów do niej w ten sposób nigdy więcej. Gdyby nie zgodziła się ze mną jechać, nie przy​je​chał​bym w ogó​le. Nie lek​ce​waż te​go, jak jest waż​na. Jest mo​ja. Usza​nuj to. Nan zjeżyła się i z powrotem oparła o siedzenie krzesła. Nie cierpiałem mówić do niej w ten spo​sób, kie​dy wie​dzia​łem, że cier​pi. Ale Bla​ire by​ła naj​waż​niej​sza. Za​wsze. – Umieram z głodu. Gdzie to cholerne żarcie? – krzyknął głośno Kiro. Do jadalni wpadły dwie dwudziestolatki niosące tace. Normalnie przy posiłkach nie mieliśmy tu obsługi. Dean i Kiro nie lubili uroczystych spotkań. Ale dziś mój ojciec wynajął firmę cateringową, żeby zajęła się jedzeniem. Dziewczyny rozstawiały przystawki i przyjmowały zamówienia na drinki, wyraźnie za​fa​scy​no​wa​ne sie​dzą​cy​mi przy sto​le gwiaz​da​mi. – Ależ z cie​bie ład​na ba​becz​ka. – Ki​ro prze​su​nął rę​ką po no​dze jed​nej z kel​ne​rek. – Ta​tu​siu, prze​stań – szep​nę​ła Har​low. Ki​ro ro​ze​śmiał się chra​pli​wie i mru​gnął do dziew​czy​ny. – Póź​niej. – Boże. Nie mogę uwierzyć, że moja matka spała z tym mężczyzną – syknęła Nan odrobinę za gło​śno. – Nie zaczynaj, Nannette – ostrzegł ją Dean. Ale było już za późno. W oczach Kira dostrzegłem

roz​ba​wie​nie po​mie​sza​ne z iry​ta​cją. – A niby dlaczego nie? Jestem cholernym bogiem metalu, dziewuszko. Pieprzonym rockowym bóstwem. – Upił łyk swojego drinka i uśmiechnął się. – Wszystkie kobiety chcą tego posmakować. Two​ja ma​ma ni​czym się od nich nie róż​ni​ła. – Ta​tu​siu, pro​szę. – Har​low zła​pa​ła go lek​ko za ra​mię. – Mo​ja ma​ma by​ła za mło​da, że​by wie​dzieć, cze​go nie na​le​ży ro​bić – od​gry​zła się Nan. – Nie była aż taka młoda. Po prostu bardzo starała się przespać się z nami wszystkimi. Myślę, że należy jej się oficjalny puchar z napisem: „Pieprzyłam wszystkich członków Slacker Demon”, a to nie la​da wy​czyn. De​an jest bar​dziej wy​bred​ny niż resz​ta z nas. Nan zbla​dła i wie​dzia​łem, że mu​szę wkro​czyć, za​nim sy​tu​acja wy​rwie się spod kon​tro​li. – Dzięki, Kiro, że uświadomiłeś nam, jakie seksualne nawyki miała w młodości nasza mama. A te​raz, czy mo​gli​by​śmy po​rzu​cić ten te​mat i spró​bo​wać za​cząć nor​mal​ną roz​mo​wę? Ki​ro ski​nął gło​wą. – Oczy​wi​ście. Tyl​ko naj​pierw coś zjedz​my. Kelnerki błyskawicznie zaczęły obchodzić stół z tacami pełnymi jedzenia, pytając nas, czego so​bie ży​czy​my. Bla​ire od​mó​wi​ła więk​szo​ści przy​sta​wek. Wzię​ła tyl​ko ka​wa​łek chle​ba. – Dla​cze​go nie jesz nic wię​cej? – spy​ta​łem, zmar​twio​ny. Po​chy​li​ła się, że​by nikt in​ny nie usły​szał. – Bo w cią​ży nie po​win​nam jeść su​ro​we​go mię​sa ani se​rów z nie​pa​ste​ry​zo​wa​ne​go mle​ka. Cholera. Kolejna rzecz, której nie wiedziałem. Odsunąłem krzesło i pobiegłem w stronę kuch​ni. Mu​sie​li przy​go​to​wać dla niej coś, co bę​dzie mo​gła zjeść.

BLAIRE Nie musiałam pytać, po co poszedł Rush. Wiedziałam i tak. Wróci z czymś, co będę mogła zjeść. Gdybym nie była taka głodna, próbowałabym go zatrzymać, ale naprawdę miałam ochotę na coś wię​cej niż chleb. – Zmie​ni​łaś mo​je​go bra​ta w nie​wol​ni​ka. To ża​ło​sne – syk​nę​ła Nan przez stół. – Schowaj pazury, Nan. Blaire jest w ciąży i musi jeść. Rush dba o swoje – odparował Dean, po czym wrzu​cił do ust su​ro​wą ostry​gę pro​sto z musz​li. – Nie wiesz, co to an​ty​kon​cep​cja? A mo​że ta​ki był twój plan od po​cząt​ku? Zła​pać go na dziec​ko? Wszystko wskazywało na to, że będę musiała znosić podobne teksty z jej strony przez resztę życia. Dlatego postanowiłam pohamować irytację i nie uciekać. Na dłuższą metę to nie byłoby dobre rozwiązanie. Wprawdzie nie planowałam po raz kolejny grozić jej bronią, ale nie zamierzałam też pozwolić jej na wygadywanie podobnych bzdur tylko dlatego, że jest siostrą Ru​sha. – Zdaję sobie sprawę, że jesteś zła i czujesz się zraniona. Ale ja ci nic nie zrobiłam. Proszę, prze​stań. Dean zachichotał obok mnie. Oczy Nan rozbłysły jeszcze bardziej. Świetnie. Osiągnęłam tylko ty​le, że jesz​cze bar​dziej ją wku​rzy​łam. – Słuchaj, ty mała dziwko. Może ci się wydaje, że coś zdobyłaś, ale to nieprawda. Nie masz nic. Ja jestem jego siostrą. Ja jestem jego rodziną. Gdy przyjdzie co do czego, on wybierze mnie. Więc nie waż się mi gro​zić. Bardzo chciałam wrócić do pokoju i schować się przed tym wszystkim, ale wiedziałam, że to tyl​ko po​gor​szy sy​tu​ację. Mu​sia​łam jej po​ka​zać, że się nie wy​co​fam. – To nie są zawody. Jesteś jego siostrą. Ja jestem matką jego dziecka. Może kochać nas obie, Nan. Twoje myślenie jest dziecinne i wskazuje na brak pewności siebie. Rush jest tutaj, ponieważ cię ko​cha i chce ci po​móc. Nie po​ni​żaj go, trak​tu​jąc mnie w ten spo​sób. Nan otwo​rzy​ła usta, po czym znów je za​mknę​ła. Szczę​ka ru​sza​ła jej się od zgrzy​ta​nia zę​ba​mi. – Brawo, Blaire! – krzyknął Kiro, a ból, jaki błysnął w oczach Nan, sprawił, że zrobiło mi się jej żal. Wiedziałam, jak to jest mieć rodzica, który cię nie chce. Ale wiedziałam także, co to znaczy mieć oj​ca, któ​ry cię uwiel​bia. Ona nie. – Nie wiem nawet, po co się w ogóle staram. Nikt mnie tutaj nie chce. Rush był wszystkim, co miałam, ale teraz przyczepił się do ciebie, a ty mnie nienawidzisz! – zaskrzeczała, po czym wstała i rzu​ci​ła ser​wet​kę na stół. – Ty zabrałaś Rusha – wskazała na mnie palcem, po czym przeniosła uwagę na Harlow. – A ty masz mi​łość mo​je​go oj​ca. Ja nie mam nic! – Ob​ró​ci​ła się na pię​cie i wy​bie​gła z po​ko​ju. Rush wszedł, kiedy jeszcze słychać było stukot jej obcasów. Zmierzył Kira spojrzeniem. Wy​raź​nie był wście​kły. – Coś ty zro​bił? Nie by​ło mnie rap​tem pięć mi​nut. Ki​ro wzru​szył ra​mio​na​mi i mach​nął rę​ką w mo​ją stro​nę. – Nie patrz na mnie. To two​ja ko​bie​ta ją stąd po​go​ni​ła.

Złość Ru​sha zmie​ni​ła się w za​kło​po​ta​nie. Od​wró​cił wzrok w mo​ją stro​nę. – Bla​ire? Co się sta​ło? Po​trzą​snę​łam gło​wą. – Oskar​ża​ła mnie o róż​ne rze​czy, więc po​wie​dzia​łam jej praw​dę. Rush wes​tchnął i po​pę​dził za sio​strą. Siedziałam na swoim miejscu, zastanawiając się, czy też powinnam wyjść. A może lepiej zo​stać? Mój ka​wa​łek chle​ba le​żał za​po​mnia​ny na ta​le​rzu, a żo​łą​dek zwi​nął mi się w su​peł. – Liczba członków tej rodzinnej kolacyjki powoli topnieje. Ktoś jeszcze chce uciec, zanim przejdziemy do sałatek? – spytał Kiro jowialnym tonem. Jak mógł sobie żartować po tym wszyst​kim, co się wła​śnie sta​ło? Zu​peł​nie te​go nie ro​zu​mia​łam. De​an ści​snął mo​ją rę​kę. – Wró​ci. Cza​sa​mi po pro​stu Nan go po​trze​bu​je. On o tym wie. Nie​ste​ty, ja też o tym wie​dzia​łam. *** Rush nie wrócił do końca kolacji. Kiro zupełnie bez skrępowania obmacywał teraz tyłek kelnerki pod jej sukienką. Harlow udawała, że tego nie widzi, i w milczeniu dopijała kieliszek wina. Dean skupił swoją uwagę na drugiej kelnerce. Byłam więcej niż pewna, że te dwie kobiety też znajdą się w dzisiejszym menu. Ta, na którą patrzył Dean, co chwila chichotała i wynajdywała powody, żeby do nie​go po​dejść. Na szczę​ście jesz​cze za nic jej nie ła​pał. Naj​wyż​sza po​ra, że​by wstać i wyjść. – Myślę, że nadszedł już czas, żebyście z Blaire poszły spać – powiedział Kiro do Harlow, nie odwracając się w jej stronę. Wzrok skupiony miał na cyckach kelnerki, a jego ręka wciąż tkwiła pod jej spód​ni​cą. – Cał​ko​wi​cie się zga​dzam. – Har​low wsta​ła i spoj​rza​ła na mnie z prze​pra​sza​ją​cym uśmie​chem. Również wstałam i właśnie miałam podziękować Kirowi i Deanowi za kolację, kiedy zauważyłam, że ręka tego ostatniego znalazła się właśnie między nogami drugiej kelnerki. Czym prę​dzej ru​szy​łam za Har​low. – Przepraszam, że musiałaś to oglądać. Nan co chwila robi afery i przez to ojciec więcej pije. A kie​dy pi​je… hm… po​trze​bu​je wie​lu ko​biet. Innymi słowy, pieprzy się z kim popadnie jeszcze częściej. Skinęłam głową. Ale dlaczego Dean tak się zachowywał? Chyba dlatego, że był po prostu napalonym gwiazdorem, przyzwyczajonym do do​sta​wa​nia wszyst​kie​go, cze​go za​pra​gnie. – My​śla​łam, że do tej po​ry Rush wró​ci – od​par​łam, chcąc zmie​nić te​mat. Har​low ski​nę​ła gło​wą. – Tak, ja też. Nan na​praw​dę po​tra​fi być trud​na. „Trudna” to było łagodne określenie w stosunku do Nan. Osobiście nazwałabym ją raczej „ję​dzą”. – Nienawidzi mnie. Będę chyba musiała to po prostu zaakceptować i nauczyć się z tym żyć. Nie po​do​ba mi się tyl​ko, że to sta​wia Ru​sha w trud​nej sy​tu​acji. Z ja​dal​ni do​biegł nas gło​śny pisk, a po​tem jęk. Har​low wy​da​ła od​głos imi​tu​ją​cy wy​mio​ty. – Uch, chodźmy stąd. Możemy jechać windą, zamiast iść schodami. Przynajmniej nic nie

bę​dzie sły​chać. – Czy oni po prostu… robią to w jadalni? – spytałam zdumiona brakiem intymności. Przecież ob​słu​ga w kuch​ni mu​sia​ła ich sły​szeć. – Zrobiliby to wszędzie. Uwierz mi. Nie chcesz wiedzieć, co widziałam przez te wszystkie lata. Wydaje mi się, że to właśnie dlatego wciąż jestem dziewicą. No i jeszcze dlatego, że faceci mnie onie​śmie​la​ją. To praw​dzi​wy cud, że Har​low by​ła tak nie​win​na, bio​rąc pod uwa​gę za​cho​wa​nie jej oj​ca. – Ja też byłam dziewicą, dopóki nie poznałam Rusha. Czasami najlepiej poczekać, aż pojawi się wła​ści​wy fa​cet. Har​low uśmiech​nę​ła się i ski​nę​ła gło​wą. – Tak. Ale z drugiej strony istnieje ryzyko, że to się nigdy nie stanie. Niewiele spotykam się z ludźmi. Wiodę tutaj bardzo spokojne życie. Zawsze nienawidziłam seksu, bo widziałam, co zrobił z moim ojcem. Ale ostatnio pomyślałam, że może po prostu muszę zobaczyć go w innym świe​tle. Ty i Rush wy​da​je​cie się bar​dzo szczę​śli​wi. Zrobiło mi się jej żal. Najwyraźniej babcia nadmiernie ją chroniła, a jednocześnie Harlow ob​ser​wo​wa​ła styl ży​cia Ki​ra. Mu​sia​ła być bar​dzo zdez​o​rien​to​wa​na. – Cho​dzi​łaś na rand​ki w Po​łu​dnio​wej Ka​ro​li​nie? – spy​ta​łam. Wzru​szy​ła ra​mio​na​mi. – Nie bardzo. Mojej babci nieszczególnie się to podobało. Mówiła, że to prowadzi do seksu, a z tym miałam czekać do ślubu. Tak było napisane w jej Biblii. Ale skoro nie mogłam chodzić na randki, jak miałam wziąć ślub? – Harlow roześmiała się cicho. – Zresztą to nie miało znaczenia. I tak nigdy nie umiałam powiedzieć nic sensownego w towarzystwie faceta, który mi się podobał. Ro​bi​łam się że​nu​ją​co nie​śmia​ła i nie​zdar​na. Ale wy​ra​biam się z wie​kiem. Harlow była klasyczną pięknością, elegancką i idealną. Ciężko było uwierzyć, że nigdy nikogo nie mia​ła. – Pójdę do swojego pokoju. Mam do skończenia książkę. Ostatnio znalazłam kilku niezależnych au​to​rów na Kin​dle ’u i tro​chę się uza​leż​ni​łam. – Nie​za​leż​nych? – spy​ta​łam. Har​low ski​nę​ła gło​wą. – Pu​bli​ku​ją​cych e-bo​oki na wła​sny koszt. Zna​la​złam kil​ka nie​oszli​fo​wa​nych dia​men​tów. Mo​że po​win​nam ku​pić Kin​dle ’a? – W ta​kim ra​zie mi​łej lek​tu​ry – od​par​łam i ru​szy​łam w stro​nę po​ko​ju Ru​sha.

RUSH Nan przypominała łkającą kupkę nieszczęścia. Chociaż zachowywała się okropnie, wciąż bolało mnie serce, kiedy na nią patrzyłem. Była moją małą siostrzyczką i cierpiała. Rodzice ją skrzywdzili. Całe życie starałem się ją wspierać, ale okazało się, że to za mało. Chciała być kochana i ak​cep​to​wa​na cho​ciaż przez jed​ne​go ze swo​ich ża​ło​snych ro​dzi​cie​li. – Nienawidzi mnie. – Nan pociągnęła nosem i czknęła. – Zrobiła ze mnie idiotkę na oczach Ki​ra. Nie ob​cho​dzi​ło jej na​wet, że sta​ram się zna​leźć spo​sób, by mnie za​ak​cep​to​wał. Byłem pewien, że Nan sprowokowała Blaire, ale nie chciałem jej tego wytykać. Dopiero teraz, po godzinie, udało mi się uspokoić siostrę na tyle, żeby ze mną porozmawiała. Potrzebowała po​cie​sze​nia, a ja by​łem je​dy​ną oso​bą na świe​cie, któ​rą ob​cho​dzi​ły jej pro​ble​my. – Wiem, że ją kochasz, ale ona jest podła. Zimna i wredna. Pamiętasz, że wymachiwała mi bro​nią przed no​sem? – Nan siąk​nę​ła no​sem i wy​tar​ła za​la​ną łza​mi twarz. – To było co innego. Mama i Abe właśnie usunęli jej ziemię spod stóp. Zranili ją, a ty z niej za​drwi​łaś. Nan ro​ze​śmia​ła się gorz​ko. – Zawsze stajesz po jej stronie. Nawet wtedy, gdy nabija się ze mnie i mojej potrzeby, żeby mieć prawdziwego rodzica. I to przy wszystkich! Przy Harlow. Deanie. Kirze. Nie obchodzą jej mo​je uczu​cia. Blaire była w ciąży i miała trudności z kontrolowaniem emocji. Mimo wszystko jednak musiałem z nią porozmawiać. Lepiej, żeby przy Nan po prostu siedziała cicho. Im szybciej Nan i Kiro się pogodzą, tym prędzej będziemy mogli stąd wyjechać. Nie podobało mi się, że muszę jed​no​cze​śnie zaj​mo​wać się Bla​ire i sio​strą. To był zbyt du​ży cię​żar. – Nie po​win​na te​go mó​wić. Ale ty też po​win​naś sie​dzieć ci​cho. – Ja tyl​ko chcia​łam jej przy​po​mnieć, że mnie ko​chasz. Pa​trzy​ła na mnie z ta​ką nie​na​wi​ścią. Blaire miała wiele powodów, żeby nienawidzić Nan. Wiedziałem o tym. Pragnąłem, żeby zdołała jej odpuścić. To ona nalegała, żebyśmy tu przyjechali. Myślałem, że w ten sposób chce po​ka​zać, że wy​ba​czy​ła Nan. Wy​glą​da​ło na to, że się po​my​li​łem. – Zajmę się Blaire. To się już więcej nie powtórzy. Ale ty musisz zacząć szukać sposobu, żeby pozbyć się tego rozgoryczenia, Nan. Nie mogę ci pomóc, jeśli będziesz się tak zachowywać przy Kirze. On jest przyzwyczajony do Harlow. Nie do twoich wybuchów. Harlow jest cicha i nie zawraca mu głowy. Tylko tyle Kiro jest w stanie znieść. Jestem pewien, że kiedy Harlow była dzieckiem, szybko się połapała, czego tatuś nie cierpi. Musisz sobie uświadomić, że Kiro nie zaakceptuje cię takiej, jaką jesteś. To zepsuty i samolubny typek, a w dodatku legenda. Ludzie go czczą, a on to uwiel​bia. – Nienawidzę mojego życia. Ja… czasami myślę, że dla wszystkich byłoby łatwiej, gdybym ze so​bą skoń​czy​ła. Po​czu​łem w klat​ce pier​sio​wej tę​py ból. Zła​pa​łem Nan i moc​no ob​ją​łem ra​mio​na​mi. – Nie możesz tego zrobić, bo ja cię kocham. Chcę spędzać z tobą czas. Musisz znaleźć sposób, żeby być szczęśliwa, Nan. Nie możesz nic sobie zrobić. I nigdy, przenigdy, nie mów więcej czegoś

ta​kie​go. Skinęła głową na mojej piersi i zaczęła cicho płakać. Zastanawiałem się, czy moja poraniona sio​stra kie​dy​kol​wiek wy​zdro​wie​je. *** Wróciłem do domu dopiero kilka godzin później. Nan została w hotelu. Nie chciała mieszkać w domu z Kirem i Harlow. Dwukrotnie wysłałem wiadomość Blaire i nie dostałem odpowiedzi. Mar​twi​łem się. Po​wta​rza​łem so​bie, że na pew​no już śpi. Popędziłem do naszego pokoju. Otworzyłem drzwi i znalazłem ją, skuloną na łóżku. Spała. Wciąż była ubrana w sukienkę i wyglądała na zmarzniętą. Podszedłem do niej i powoli zacząłem ją roz​bie​rać. Nie chcia​łem jej obu​dzić, ale nie chcia​łem tak​że, że​by by​ło jej nie​wy​god​nie. Kiedy już ją rozebrałem, naciągnąłem na nią kołdrę i otuliłem. Nie mogłem uwierzyć, że mogłaby powiedzieć Nan coś nieprzyjemnego. Ale z drugiej strony Nan upierała się, że Blaire ją zaatakowała. Pewnie to hormony ciążowe. Pochyliłem się i pocałowałem Blaire w głowę, po czym wstałem i poszedłem pod prysznic. Nie spędziliśmy tu nawet jednego dnia, a ja już byłem ze​stre​so​wa​ny i naj​chęt​niej bym uciekł. *** Walenie do drzwi rozległo się tuż po tym, jak położyłem głowę na poduszce. A przynajmniej takie miałem wrażenie. Blaire zaczęła wiercić się w moich ramionach. Do pokoju wpadało światło sło​necz​ne. Mo​że jed​nak tro​chę po​spa​łem. – Kto to? – szep​nę​ła sen​nie Bla​ire. Nie byłem pewien, ale z pewnością nie chciałem, żeby ktokolwiek ją budził. Wiedziałem, że cze​ka​ła na mnie do póź​na. – Nie wiem. Zostań tutaj – odparłem i pocałowałem ją w skroń, po czym wygramoliłem się z łóż​ka i na​cią​gną​łem le​żą​ce na pod​ło​dze dżin​sy. Szarp​ną​łem za drzwi. Za ni​mi stał mój oj​ciec – ska​co​wa​ny i wście​kły. – Musisz się zająć tym gównem. Cokolwiek powiedziałeś wczoraj Nan, nie pomogło. Po​sta​no​wi​ła się wpro​wa​dzić – wark​nął. To był krok we właściwym kierunku. Potrzebowała szansy, żeby przyzwyczaić się do Kira. Dla tej dwój​ki to by​ło do​bre roz​wią​za​nie. – W takim razie moja rozmowa z nią pomogła. Czas, żeby Kiro ją zaakceptował i wynagrodził jej stra​co​ny czas. De​an ro​ze​śmiał się gorz​ko. – To się nie stanie, Rush. Okłamujesz ją, jeśli tak właśnie jej powiedziałeś. Kiro to Kiro. Ona chce ta​tuś​ka, a on się zu​peł​nie na nie​go nie na​da​je. Mo​że. Ale przy​naj​mniej mu​sia​łem po​móc jej spró​bo​wać. – Po prostu zejdź na dół, zanim rozpęta się piekło. – Dean odwrócił się na pięcie i od​ma​sze​ro​wał. Zamknąłem drzwi i odwróciłem się do Blaire. Siedziała na łóżku z kołdrą podciągniętą do

nagiej klatki piersiowej i zmierzwionymi od snu włosami. Tak naprawdę chciałem znaleźć się z po​wro​tem pod koł​drą, ko​ło niej, i za​po​mnieć o tym ca​łym sy​fie z Nan. – Prze​pra​szam. – Ru​szy​łem w jej stro​nę. Zmarsz​czy​ła brwi. – O któ​rej wczo​raj wró​ci​łeś? – Póź​no. Nan spra​wia​ła pro​ble​my. Blaire skinęła sztywno głową, po czym spuściła wzrok na kołdrę. Podszedłem do łóżka i usiadłem obok niej. Wsunąłem palec pod jej podbródek i podniosłem głowę, żeby musiała na mnie spoj​rzeć. – Hej, co się sta​ło? Wes​tchnę​ła cięż​ko. – Mo​głeś za​dzwo​nić. Cze​ka​łam na twój te​le​fon. Za​snę​łam, mar​twiąc się o cie​bie. – Dzwo​ni​łem – za​pew​ni​łem ją. – Nie ode​bra​łaś. Bla​ire się​gnę​ła po te​le​fon i spoj​rza​ła na wy​świe​tlacz. – Dzwo​ni​łeś po je​de​na​stej. Do te​go cza​su już za​snę​łam. Po​wi​nie​neś za​dzwo​nić wcze​śniej. Miała rację. Powinienem. Cholerna Nan i cholerny Kiro. To był ostatni raz, kiedy czyjeś potrzeby postawiłem wyżej niż potrzeby mojej dziewczyny. Przyrzekłem jej, że to ona zawsze bę​dzie na pierw​szym miej​scu. I na​praw​dę tak my​śla​łem. A jed​nak po​przed​niej no​cy ją za​wio​dłem.

BLAIRE Starałam się z całej siły, żeby to nie zabrzmiało dziecinnie, ale mimo wszystko byłam zde​ner​wo​wa​na. – Powinienem był zadzwonić wcześniej. Przepraszam. Nan zaczęła grozić, że się zabije, i spa​ni​ko​wa​łem. Włą​czył mi się tryb star​sze​go bra​ta. Zawsze działał w trybie starszego brata, jeśli chodzi o Nan. Jadąc tu, wiedziałam, że czeka mnie niezła przeprawa, ale sytuacja okazała się trudniejsza, niż sobie wyobrażałam. Zwłaszcza po tym, jak Nan potraktowała mnie poprzedniego wieczoru. Nawet przez sekundę nie wierzyłam, że mo​gła​by się za​bić. – Ona to​bą ma​ni​pu​lu​je. Cięż​ko mi na to pa​trzeć. Rush wstał, przeczesał dłońmi włosy, po czym podszedł do okna. Nie zgadzał się ze mną. Wi​dzia​łam to po spo​so​bie, w ja​ki usztyw​nił ra​mio​na. To by​ła je​go po​za obron​na. – Ona jest zmartwiona i zraniona. Wiem, że w przeszłości była dla ciebie podła, ale teraz cię potrzebuję. Czy mogłabyś – ze względu na mnie – nie mówić jej nic przykrego? Naprawdę mar​twię się o jej stan psy​chicz​ny. Przy​kre​go? Nie mó​wi​łam jej nic przy​kre​go. My​ślał, że za​mie​rzam to zro​bić? – To ja byłam zdania, że powinniśmy tu przyjechać. Rozumiem, że ona potrzebuje twojej po​mo​cy. Dla​cze​go są​dzisz, że mo​gła​bym po​wie​dzieć jej coś przy​kre​go? – spy​ta​łam, wsta​jąc z łóż​ka. Rush odchylił głowę i zacisnął oczy, jakby naprawdę nie chciał ze mną o tym rozmawiać. Coś by​ło nie tak. – Wiem, co jej powiedziałaś przy stole wczorajszego wieczoru. Powtórzyła mi. I tak, miałaś pełne prawo jej to powiedzieć, ale w tej chwili proszę cię, żebyś więcej tego nie robiła. Im szybciej to za​ła​twi​my, tym szyb​ciej bę​dzie​my mo​gli wró​cić do Ro​se​ma​ry i zo​sta​wić za so​bą ten kosz​mar. – Co takiego powiedziałam do niej przy stole? Nie rozumiem – odparłam, czując, jak żołądek zaciska mi się w węzeł. Czy Nan nakłamała na mój temat? To ona mówiła przy stole przykre rze​czy. Nie ja. – Ona ma wrażenie, że się z niej nabijasz. Po prostu… chyba najlepiej, żebyś w ogóle z nią nie roz​ma​wia​ła. Usiadłam z powrotem na łóżku i próbowałam przypomnieć sobie przebieg wczorajszej rozmowy. Jak to możliwe, że Nan w ten sposób zinterpretowała moje słowa? To ona zaatakowała mnie. Zanim zdążyłam odpowiedzieć, rozległo się ciche stukanie do drzwi. Rush jęknął sfrustrowany, po czym po​szedł otwo​rzyć. – Przepraszam. Nie chcę wam przeszkadzać, ale Nan chce wiedzieć, który pokój należy do tatusia. Nie powinna go budzić. To bardzo zły pomysł. – Harlow mówiła cicho, ale była wyraźnie zde​ner​wo​wa​na. – Cholera – mruknął Rush. Rzucił mi spojrzenie. – Przepraszam. Za chwilę wrócę. Połóż się i od​pocz​nij so​bie. Nie po​zwo​lę, że​by kto​kol​wiek ci prze​szka​dzał. Kiedy drzwi się za nim zamknęły, rozpłakałam się. Kiedy mu powiedziałam, że powinien

załatwić sprawy z Nan, myślałam, że to będzie łatwiejsze. Miałam nadzieję, że po wypadku i jej słowach, że chciałaby być częścią życia dziecka, łatwiej będzie się z nią dogadać. Myliłam się. Przy​jazd tu​taj był kiep​skim po​my​słem. Nagle poczułam w brzuchu skurcz. Zamarłam. Usiadłam bez ruchu i czekałam, aż dziecko kopnie i uspokoi mnie, że wszystko jest w porządku. Nic takiego się nie stało. Położyłam na brzuchu obie ręce i poczułam kolejny skurcz. Skrzywiłam się, próbując uspokoić serce, które zaczęło pompować krew jak szalone. Coś było nie tak. Poczułam falę mdłości, więc położyłam się i zamknęłam oczy. Może wstałam tego ranka zbyt gwałtownie. Musiałam bardziej na siebie uwa​żać. Ca​łe to na​pię​cie w do​mu za​czy​na​ło od​bi​jać się na mo​im zdro​wiu. Zamknęłam oczy i zaczęłam powoli oddychać. Nie było kolejnych skurczy, a po chwili poczułam pod dło​nią lek​kie kop​nię​cie. To mnie nie​co po​krze​pi​ło i po​wo​li za​pa​dłam w sen. *** Kiedy otworzyłam oczy, słońce już się przesunęło i teraz jasne promienie wpadały przez okno. Musiało być po dwunastej. Sięgnęłam po telefon i sprawdziłam godzinę. Pierwsza. Najwyraźniej by​łam bar​dziej zmę​czo​na, niż mi się wy​da​wa​ło. Przekręciłam się, żeby wstać, i zauważyłam tacę z jedzeniem leżącą na małym stoliku obok łóżka. Owinęłam się prześcieradłem i podeszłam do niej. Uśmiechnęłam się, podnosząc kartkę z krót​ką wia​do​mo​ścią na​ba​zgra​ną zna​jo​mym cha​rak​te​rem pi​sma. Przepraszam za dzisiejszy poranek. Byłaś wykończona, a ja się na tobie wyżyłem. Nic z tego nie jest twoją winą. Chcę, żeby to wszystko już się skończyło i żebym mógł zabrać cię do domu. Zjedz coś. Zobaczę, czy uda mi się po​roz​ma​wiać z Ki​rem. Ko​cham cię nad ży​cie Rush Podniosłam srebrną pokrywkę, którą przykryty był mój talerz, i znalazłam pod spodem świeże truskawki ze śmietaną, łososia i tost. Wciąż czułam lekkie mdłości, więc postanowiłam nie ruszać łososia, ale wzięłam jedną truskawkę i zanurzyłam ją w śmietance, po czym spróbowałam. Po moim języku rozlał się słodki smak i poczułam się lepiej. Siedząc na krawędzi łóżka, zjadłam wszyst​kie tru​skaw​ki i pie​czy​wo, po czym wsta​łam i ru​szy​łam pod prysz​nic.

RUSH Jak na koniec listopada było nienormalnie ciepło. Założyłem krótkie spodenki i T-shirt, po czym wy​sze​dłem na ze​wnątrz, że​by na​cie​szyć się cie​płem ka​li​for​nij​skie​go słoń​ca. Blaire wciąż jeszcze nie wyszła z pokoju. Jeśli niedługo nie wstanie, zaniosę jej kolejny talerz z jedzeniem i sam ją nakarmię. Cieszyłem się, że śpi, ale musiała też jeść. Harlow powiedziała, że Blaire nie zjadła zbyt wiele poprzedniego wieczora. Powinienem był z nią zostać i pojechać za Nan do​pie​ro wte​dy, kie​dy Bla​ire zna​la​zła się bez​piecz​nie w łóż​ku. Gdyby moja kochająca afery siostra nie była tak rozbita, nie próbowałbym jej pomóc. Ale nie potrafiłbym spojrzeć na siebie w lustro, gdybym teraz ją zignorował i coś by się jej stało. Chociaż była niezłym wrzodem na dupie, wciąż pozostawała moją siostrą. Dalej widziałem w niej tę małą dziewczynkę z włosami splecionymi w dwa warkoczyki, która szczerzyła się do mnie szczerbatym uśmiechem. Kiedy dorastaliśmy, była tylko moja. Nikt inny się nią nie zajmował. Ciężko było mi o tym za​po​mnieć. – Gdzie jest ta twoja dziewczyna? – spytał Kiro, leniwie przechadzając się po patio, gdzie po​sta​no​wi​łem ukryć się przed Nan. – Śpi – od​po​wie​dzia​łem, cie​sząc się, że Ki​ro pa​li na ze​wnątrz, nie w środ​ku. – Jest strasznie słodka. Przypomina mi moją Harlow – stwierdził, po czym ponownie wsadził pa​pie​ros w usta. – Tak. Jest cho​ler​nie ide​al​na – zgo​dzi​łem się. – Musisz ją trochę lepiej chronić przed Nan. Wczoraj twoja siostrunia dosłownie zalała ją jadem. Ale dziewczyna nieźle sobie poradziła. Byłem pod wrażeniem. Mimo to powinieneś się nią le​piej opie​ko​wać – rzu​cił, prze​cią​ga​jąc sa​mo​gło​ski, po czym od​wró​cił się i ru​szył w stro​nę do​mu. Chciałem spytać, co ma na myśli, kiedy na zewnątrz wypadła Nan w kostiumie kąpielowym i szpil​kach. – Co ty ro​bisz, dziew​czy​no? – spy​tał ją z iry​ta​cją Ki​ro. – Chcę się poopalać. A co? Chcesz do mnie dołączyć? A może porozmawiać? – wypaliła złośliwie Nan. Chcia​łem nią po​trzą​snąć i spy​tać, dla​cze​go mu​si być tak cho​ler​nie trud​na. – Nie. Chcę wiedzieć, kiedy, do cholery, wyprowadzisz się z mojego domu. Ciągle robisz awantury. Harlow nawet nie wychodzi z pokoju. Czas, żebyś pomęczyła teraz dla odmiany swoją mamuśkę, a mnie zostawiła w spokoju. – Skrzywiłem się na widok bólu w oczach Nan. Do diabła, Ki​ro był bez​dusz​ny. – Po co ja się w ogóle staram? Nie chcesz mnie znać. Nie obchodzę cię. Masz Harlow i niczego wię​cej nie po​trze​bu​jesz. Ja je​stem dla cie​bie ni​czym! – wrza​snę​ła Nan. – Harlow nie jest wredną suką, Nan. Spróbuj zachowywać się jak ludzka istota, a ja może zechcę cię poznać. Miałem powód, żeby rzucić twoją matkę, mała. Zgadnij, jaki – warknął, po czym mi​nął ją i wszedł do do​mu. Nan stała z pustym wyrazem oczu, patrząc na drzwi. Jasna cholera. Wstałem i podszedłem do niej. Za​uwa​ży​ła mnie i po​trzą​snę​ła gło​wą. – Nie. Ciebie też nie chcę. Ty też mnie nienawidzisz. Wybrałeś ją. Wszyscy wybierają kogoś

innego. Tylko mnie nikt nie chce! – krzyknęła, odwróciła się na pięcie i pobiegła z powrotem do do​mu. Zatrzymałem się przy drzwiach i słuchałem, jak jej obcasy stukają głośno po podłodze, aż dźwięk ucichł w oddali. Będę musiał iść z nią porozmawiać, ale najpierw chciałem dać jej czas, że​by ochło​nę​ła. Po​trze​bo​wa​ła chwi​li sa​mot​no​ści. – To nie brzmiało zbyt dobrze – głos Blaire wbił się w tok moich myśli. Podniosłem głowę i zobaczyłem, że schodzi po schodach. Jej długie, blond włosy ściągnięte były w kucyk. Miała na sobie jasnoniebieski kostium kąpielowy, a na nim białą przezroczystą koszulkę, która zsuwała się z jej ramion i sięgała do połowy uda. Oczy miała wypoczęte, ale po tym, co właśnie usłyszała, zmarsz​czy​ła brwi. – Tak, to było ciężkie – odparłem, podchodząc do niej i przyciągając ją do siebie, po czym pocałowałem różowe, pełne usta. Nie podobało mi się, że tak często się martwiła. Blaire objęła mnie ramionami w talii i rozchyliła usta. Smakowała miętową pastą do zębów, a jej wargi były przy​jem​nie je​dwa​bi​ste i cie​płe. Przesunęła swoje usta po moich i wyrwał jej się cichy jęk. Zabranie jej z powrotem na górę do sypialni wydawało się dobrym pomysłem. Zaczęła się odsuwać, a ja spojrzałem na jej przykryte cięż​ki​mi po​wie​ka​mi oczy. Uśmie​cha​ła się z za​do​wo​le​niem. – Harlow wspominała, że dzisiaj jest ciepło. Pomyślałam, że wyjdę na zewnątrz i skorzystam ze słoń​ca. Zbyt dłu​go już sie​dzia​łam w środ​ku – wy​zna​ła. Po​trze​bo​wa​ła świe​że​go po​wie​trza. – Do​bry po​mysł. Mo​że po​ło​żysz się na jed​nym z le​ża​ków, a ja po​ma​su​ję ci sto​py? W jej oczach błysnęła ekscytacja, a ja niemal się roześmiałem. Ostatnio uwielbiała taki masaż. Jej sto​py mu​sia​ły utrzy​mać więk​szą wa​gę z po​wo​du dziec​ka, a nie by​ły do te​go przy​zwy​cza​jo​ne. – To brzmi cu​dow​nie – zgo​dzi​ła się i po​spie​szy​ła, że​by roz​siąść się na naj​bliż​szym le​ża​ku. W mojej kieszeni zadzwonił telefon, ale postanowiłem nie zwracać na to uwagi. Blaire spoj​rza​ła na mnie, kie​dy sta​ną​łem nad nią. – Nie za​mie​rzasz ode​brać? – spy​ta​ła. Wsunąłem rękę do kieszeni i zobaczyłem, że na ekranie pojawił się numer Nan. Powinienem go zignorować. To nie mogło być nic dobrego. Chciałem spędzić czas z Blaire. Masować jej stopy i pa​trzeć, jak ro​bi w tym cza​sie sek​sow​ne min​ki. – Po pro​stu od​bierz, Rush. Bę​dziesz się mar​twił, je​śli te​go nie zro​bisz – po​ra​dzi​ła. Zakląłem pod nosem, po czym wcisnąłem „odbierz” i podniosłem telefon do ucha. Zanim zdą​ży​łem po​wie​dzieć „ha​lo”, usły​sza​łem szloch Nan. – Nie przychodź tu. Mówiłam ci wczoraj wieczorem, że chcę to skończyć i naprawdę tak jest. To już koniec. Wszyscy mnie nienawidzą i mam dość. Do widzenia, Rush – załkała do słuchawki, po czym się roz​łą​czy​ła. – Kurwa – jęknąłem, wsadzając telefon z powrotem do kieszeni. Musiałem do niej pojechać. Chciałem wierzyć, że Blaire ma rację i Nan nie zrobi sobie krzywdy, ale nie mogłem po prostu tak te​go zo​sta​wić. – Znów grozi, że się zabije. – Popatrzyłem na Blaire. Wyglądała na rozczarowaną. Po raz kolejny ją zawiodłem. Nienawidziłem się za to. Żałowałem, że przyjechaliśmy. Z drugiej strony

ni​g​dy bym so​bie nie wy​ba​czył, gdy​by co​kol​wiek sta​ło się Nan. – Idź. Wszystko w porządku. Ona cię potrzebuje, więc zachowuje się w ten sposób, żeby przy​cią​gnąć two​ją uwa​gę – od​par​ła Bla​ire. Jej sło​wa zda​wa​ły się mieć sens. Pew​nie mia​ła ra​cję. – Nie wiemy, czy naprawdę czegoś nie spróbuje. Nie mogę po prostu uznać, że to pusta groź​ba. – Ro​zu​miem. – Jestem wszystkim, co ma, Blaire – warknąłem, chociaż wcale tego nie chciałem. Nie byłem wściekły na Blaire. Byłem wściekły, ponieważ była tak cholernie wyrozumiała, chociaż wcale tego od niej nie wymagałem. Byłem zły, bo wciąż znajdowała się na bocznym torze z powodu wybryków mojej rodziny. Wkurzało mnie, że za każdym razem po prostu pozwalała mi iść i wcale nie pró​bo​wa​ła wzbu​dzać we mnie po​czu​cia wi​ny. Ta ca​ła sy​tu​acja by​ła nie do znie​sie​nia. – Wiem – odparła ponownie. Tym razem słyszałem w jej głosie ból. Nienawidziłem się za to, że po​sta​wi​łem ją w ta​kiej sy​tu​acji. – Prze​pra​szam. Po pro​stu… – Musisz iść sprawdzić, co się dzieje z twoją siostrą. Rozumiem – dokończyła za mnie Blaire. Martwiły mnie twarde nuty w tonie jej głosu, ale nie miałem teraz czasu, żeby się tym zająć. Im dłużej tu stałem, tym gorzej mogło być. Później jej to wynagrodzę. Powiem też Nan, że wsadzę ją do szpitala psychiatrycznego, jeśli się nie uspokoi. Potem wrócimy do Rosemary. Chciałem od​zy​skać swo​je ży​cie.

BLAIRE Przez kilka następnych dni sytuacja zmieniła się z trudnej na bardzo trudną i w końcu na fatalną. Rush niewiele czasu spędzał w rezydencji, a kiedy już się pojawiał, to na krótko. Nan i Kiro ciągle się kłó​ci​li, a po​tem ona ucie​ka​ła. Rush był dwa kro​ki za nią. Wiedziałam, że po to przyjechaliśmy, ale jednak spodziewałam się czego innego. Nan była znacznie bardziej niedojrzała, niż sądziłam. Kiro okazał się dupkiem. Harlow zdawała sobie z tego sprawę i jakoś sobie radziła. Nie biegała po domu, wrzeszcząc, jak bardzo jest niekochana. Głównie siedziała w swoim pokoju i czytała. Od czasu do czasu wychodziłyśmy razem na ze​wnątrz, kie​dy by​ło wy​star​cza​ją​co cie​pło. Tęskniłam za Rushem. Tęskniłam za jego uśmiechem. Nieczęsto go ostatnio widywałam. Poprzedniego wieczoru wspomniałam, że może warto dać Nan trochę przestrzeni. Gdy zrobi kolejną aferę, powinien pozwolić jej zobaczyć, że nikt nie przybiegnie na pomoc. Sprawdziłby, jak​by so​bie z tym po​ra​dzi​ła. Wku​rzył się na mnie. – Ona grozi, że się zabije, Blaire. Nie mogę tego zignorować. Ja też nie wierzę, że to zrobi, ale nie mo​gę jej olać. Ko​goś to mu​si ob​cho​dzić. Tym kimś je​stem ja. Ni​ko​go in​ne​go nie ma. Po tych słowach nic już więcej nie mówiłam. I tak mnie nie słuchał i wolałam, żeby na mnie nie war​czał. De​ner​wo​wa​ło mnie to. Ca​ła ta sy​tu​acja by​ła mę​czą​ca. Zaczynałam rozumieć, czemu Harlow się ukrywała. Dwukrotnie wpadłam na Kira pieprzącego jakąś gówniarę. Nie było to wspomnienie, które miałam ochotę pielęgnować w pamięci. Robił to w każdym miejscu, jakie przyszło mu do głowy. Nauczyłam się omijać szerokim łukiem pokój gier. Ten stół do bi​lar​du nie był uży​wa​ny do gra​nia. Ktoś zapukał do drzwi, przerywając tok moich myśli, i przynajmniej raz mnie to ucieszyło. Nie chciałam rozwodzić się nad tym, jak bardzo oddaliliśmy się z Rushem od siebie. Tylko się przez to de​ner​wo​wa​łam. Har​low we​tknę​ła gło​wę do po​ko​ju. – Chcesz iść ze mną nad basen? Taty nie ma w domu, więc nie będzie żadnych seksownych nie​spo​dzia​nek po dro​dze – za​pro​po​no​wa​ła z nie​śmia​łym uśmie​chem. Kiedyś trafiłyśmy na Kira pływającego nago w basenie nie z jedną, ale z dwiema dziewczynami. To było dziwne. Roześmiał się tak głośno, że z pewnością usłyszeli go sąsiedzi. Nie poczuł się skrępowany ani nie wstydził się swojego zachowania. Wręcz przeciwnie, uważał tę sytuację za sza​le​nie za​baw​ną. – Brzmi nieźle. Włożę kostium i spotkamy się na miejscu – odpowiedziałam. Harlow była jedynym dobrem, jakie mnie tu spotkało. Chciałam wracać do Rosemary i odzyskać mojego Rusha za​miast te​go spię​te​go, wście​kłe​go męż​czy​zny, któ​ry za​jął je​go miej​sce. Ale tę​sk​ni​ła​bym za Har​low. Szybko przebrałam się w kostium kąpielowy i włożyłam na wierzch przezroczystą koszulkę, po czym ruszyłam w stronę basenu. To było naprawdę wyjątkowe miejsce. Wodospady i znajdująca się na środku fontanna stanowiły tylko wisienkę na torcie. Projekt basenu dopracowano w najdrobniejszych szczegółach, sprawiając, że wyglądał jak żywcem wyjęty z egzotycznego lasu desz​czo​we​go. Wy​star​czy​ło na nie​go po​pa​trzeć, a czło​wiek już się uspo​ka​jał.

Kiedy wyszłam, Harlow siedziała na leżaku, czytając coś na czytniku. Usiadłam obok i wyciągnęłam nogi. Dzisiejszy dzień był najcieplejszy ze wszystkich do tej pory. Termometr pokazywał prawie dwadzieścia siedem stopni. Szalona pogoda, biorąc pod uwagę fakt, że za dwa dni za​czy​nał się gru​dzień. Miałam właśnie zapytać Harlow, jak obchodzili święta, kiedy coś mnie powstrzymało. Wróciły skurcze. Podciągnęłam kolana i mocno otuliłam nimi brzuch, starając się nie rozpłakać. Chciałam po​wie​dzieć o tym Ru​sho​wi po ostat​nim ra​zie, ale za​nim zdą​ży​łam, znów wy​szedł z Nan. – Bla​ire? Wszyst​ko w po​rząd​ku? – spy​ta​ła Har​low zza mo​ich ple​ców. – Nie jestem pewna – odpowiedziałam szczerze. Po policzku spłynęła mi łza. Czułam się okrop​nie ze świa​do​mo​ścią, że Har​low zo​ba​czy mnie w tym sta​nie. Chcia​łam wra​cać do do​mu. Har​low zbli​ży​ła się i usia​dła na kra​wę​dzi mo​je​go le​ża​ka, przy​glą​da​jąc mi się. – Bo​li cię? – spy​ta​ła. Ski​nę​łam po pro​stu gło​wą. Har​low zmarsz​czy​ła brwi i się ro​zej​rza​ła. – Gdzie jest Rush? – Po​je​chał spraw​dzić, co u Nan – wy​ja​śni​łam. Skrzy​wi​łam się, znów czu​jąc skurcz w brzu​chu. Har​low wsta​ła. – Nie sądzę, żeby krzywienie się i płakanie z bólu były normalnymi elementami ciąży. Ktoś musi sprawdzić, czy nic ci nie jest. Zawiozę cię do mojego lekarza. To wielki fan tatusia, więc na pew​no przyj​mie cię, na​wet je​śli się wcze​śniej nie umó​wisz. Za​dzwo​nię do je​go biu​ra po dro​dze. Nie chciałam panikować bez powodu. Ale skoro Harlow sama to zaproponowała, łatwiej mi by​ło pod​jąć de​cy​zję. Ski​nę​łam gło​wą i po​zwo​li​łam jej wziąć się za rę​kę. Po​mo​gła mi wstać. – Muszę się najpierw przebrać. – Spojrzałam na kostium kąpielowy i koszulkę, które przed chwi​lą wło​ży​łam. – Idź na górę, ja też to zrobię. Podjadę samochodem do głównego wejścia. Możemy zadzwonić do le​ka​rza po dro​dze. – Dziękuję – odparłam, po czym wróciłam do środka. Myślałam o tym, żeby zadzwonić do Rusha, ale zmieniłam zdanie. I tak musiał zajmować się jedną z nas. O ile było mi wiadomo, to nie musiało wskazywać na coś poważnego, równie dobrze to mogły być na przykład zwyczajne gazy. Zadzwonię do niego, jeśli lekarz uzna, że powinnam to zrobić. Nie było sensu denerwować jeszcze je​go. Cichy głosik w mojej głowie szepnął coś, czego nie chciałam przed sobą przyznać: Boisz się, że ty i dziec​ko nie je​ste​ście naj​waż​niej​sze. Nie chcesz, że​by mu​siał wy​bie​rać. Odepchnęłam tę myśl. Zmieniłam dół bikini na majtki i włożyłam sukienkę, po czym szybko zeszłam z powrotem na dół. Poczuję się lepiej, jeśli lekarz powie mi, że wszystko jest w porządku – pomyślałam. Kiedy stanęłam na ostatnim schodku, kolejne ukłucie bólu sprawiło, że musiałam zła​pać się po​rę​czy, że​by nie upaść. Chlip​nę​łam. – Wszyst​ko w po​rząd​ku? – za​sko​czył mnie za​nie​po​ko​jo​ny głos De​ana. Zmu​si​łam się do uśmie​chu i ski​nę​łam gło​wą. – Tak, nic mi nie jest. Jadę właśnie do ginekologa Harlow, żeby sprawdził, czy wszystko OK. Nie​dłu​go wró​cę. Po​wiedz Ru​sho​wi, że za​dzwo​nię do nie​go, je​śli zaj​dzie ta​ka po​trze​ba. – A gdzie on jest? – za​wo​łał za mną De​an, kie​dy szłam w stro​nę drzwi.

– Z Nan – od​par​łam. Wy​szłam na ze​wnątrz i wsia​dłam do ka​brio​le​tu Har​low. *** Harlow nie pomyliła się, mówiąc, że lekarz spotka się ze mną od razu. Zajechałyśmy na miejsce, a pielęgniarka szybko poprowadziła mnie do gabinetu, nie prosząc, żebym wypełniła jakiekolwiek pa​pie​ry ani w ogó​le co​kol​wiek pod​pi​sy​wa​ła. – Po​cze​kam tu na cie​bie – za​pew​ni​ła mnie Har​low. Ucieszyłam się, że nie chciała ze mną wejść. Lubiłam Harlow, ale nie byłyśmy jeszcze sobie wy​star​cza​ją​co bli​skie, że​bym czu​ła się w jej to​wa​rzy​stwie swo​bod​nie pod​czas wi​zy​ty u gi​ne​ko​lo​ga. – Proszę się rozebrać od pasa w dół. Może pani zostawić stanik. I przykryć się kocem leżącym na stole. Doktor za chwileczkę przyjdzie – poinformowała mnie pielęgniarka. Skinęłam głową i po​dzię​ko​wa​łam jej. Kie​dy drzwi się za nią za​mknę​ły, we​szłam do prze​bie​ral​ni i ścią​gnę​łam fi​gi. Czerwona smuga na majtkach sprawiła, że zamarłam. Wzięłam głęboki wdech. Przerażenie, które mnie ogarnęło, sprawiło, że ciężko mi było oddychać. Stałam tam, patrząc na swoją bieliznę i zastanawiając się, czy to normalne. Czy wszystko będzie dobrze? Powinnam była zadzwonić do Rusha. Zaczęłam się modlić. Nie robiłam tego zbyt często, ale w tej chwili potrzebowałam kogoś, kto chro​nił​by mo​je dziec​ko. Wypowiedziawszy cichą prośbę, wyszłam z przebieralni, podeszłam do stołu i owinęłam dolną połowę ciała. Szybkie stukanie do drzwi i krótka pauza, zanim się otworzyły, sprawiły, że poczułam się odrobinę lepiej. Ktoś mi pomoże. Ten lekarz będzie wiedział, co robić. Taką miałam nadzieję. Do pomieszczenia wszedł mężczyzna znacznie młodszy, niż się spodziewałam, a za nim sio​stra, któ​ra wpro​wa​dza​ła mnie do ga​bi​ne​tu. – Pani Wynn, jestem doktor Sheridan. Harlow powiedziała mi, że ma pani skurcze, a pani le​karz zo​stał na Flo​ry​dzie. Ski​nę​łam gło​wą. – Tak, pro​szę pa​na. Tro​chę też krwa​wię. – Sło​wa wy​rwa​ły mi się w po​sta​ci zdu​szo​ne​go łka​nia. – Spokojnie, to może być zwykłe odwodnienie. Proszę się nie martwić, to nic nie pomoże – powiedział lekarz, po czym usiadł na swoim miejscu i gestem polecił, żebym włożyła nogi w strze​mio​na. – Co pa​ni ro​bi tak da​le​ko od do​mu? – spy​tał, roz​po​czy​na​jąc ba​da​nie. – Mój narzeczony i ja przyjechaliśmy z wizytą do jego ojca – wyjaśniłam i na tym po​prze​sta​łam. Nie chcia​łam opo​wia​dać o praw​dzi​wej przy​czy​nie na​sze​go przy​jaz​du. – Skąd pa​ni zna Har​low? – spy​tał. – Dean Finlay jest ojcem mojego narzeczonego – wyjaśniłam. Jeśli ten człowiek był fanem Kira, i tak szyb​ko by się do​my​ślił. Prze​rwał na chwi​lę. – Na​praw​dę? Czy​li to dziec​ko, o któ​re się mar​twi​my, to wnuk De​ana Fin​laya? Skinęłam głową, marząc o tym, żeby przestał zadawać tyle pytań i wreszcie mnie zbadał. Mu​sia​łam wie​dzieć, czy ma​leń​stwu nic nie jest. Po chwi​li wresz​cie za​brał się do ro​bo​ty. – Nie chcę pani denerwować, ale musimy zrobić USG, żeby sprawdzić, czy z dzieckiem wszystko w porządku. Potem chciałbym zostawić panią i dziecko na kilkugodzinną obserwację tutaj, w biurze. Takie sytuacje często się zdarzają, więc to z mojej strony zwykła ostrożność. Wolę

się upewnić, że wszystko jest OK. Chciałbym także, żeby pani uzupełniła płyny. Melanie przyniesie pani coś do picia, kiedy skończymy już z USG. Mamy na tyłach pomieszczenie przygotowane specjalnie w tym celu. Jest tam wygodne łóżko. Melanie przygasi światła i włączy relaksującą mu​zy​kę, pod​czas gdy pa​ni bę​dzie od​po​czy​wać. Nie chciał mnie wy​słać do szpi​ta​la. To do​brze… praw​da? Zdo​ła​łam ski​nąć gło​wą po raz ko​lej​ny. – Poproszę Melanie, żeby przekazała Harlow, co zrobimy, na wypadek gdyby miała jakieś sprawy do załatwienia. Zadzwoni pani po nią, gdy będzie pani mogła wyjść. Zgadza się pani? – spy​tał. Zu​peł​nie za​po​mnia​łam o Har​low. – Tak, oczywiście. Proszę jej powiedzieć, żeby nie czekała. Dam jej znać, kiedy będzie mogła po mnie wró​cić. Nie chcę, że​by sie​dzia​ła tu przez ca​ły czas. Lekarz skinął głową i wyszedł. Pielęgniarka, która zapewne miała na imię Melanie, pomogła mi wstać. – Pro​szę się te​raz ubrać. Za​bio​rę pa​nią na USG.

RUSH Kiedy dotarłem do hotelowego pokoju Nan, byłem wkurzony. Blaire zirytowała się, kiedy po raz kolejny wychodziłem. Wszystko przez tę cholerną Nan. Gdyby nie była taką egoistką, nie musiałbym tu przychodzić. Musiałem jej powiedzieć, żeby dorosła i zaczęła radzić sobie sama. Miałem dość. Nie mogłem wciąż jej pilnować. Musiała sama rozwiązać ten problem. Ja byłem tylko ku​lą, na któ​rej się pod​pie​ra​ła. Zapukałem do drzwi jej pokoju i czekałem. Sprawdziłem u portiera, że Nan wróciła jakieś piętnaście minut wcześniej, więc z pewnością była w środku. Poczekałem kilka minut, po czym za​pu​ka​łem po​now​nie. Znów nic. Ko​lej​ne gier​ki. Za​czą​łem moc​niej wa​lić do drzwi. – Nan​net​te, otwórz drzwi! – krzyk​ną​łem. Go​niec ho​te​lo​wy za​trzy​mał się na mój wi​dok. – Moja siostra tam jest i nie odpowiada. Martwię się o nią – skłamałem. – Czy mógłby pan otwo​rzyć drzwi? Mężczyzna wciąż nie wyglądał na przekonanego. Widziałem po jego minie, że lada chwila za​dzwo​ni po ochro​nę. Nan by​ła​by za​chwy​co​na. Się​gną​łem do tyl​nej kie​sze​ni i wy​cią​gną​łem port​fel. – Proszę sprawdzić moje prawo jazdy. Nazywam się Rush Finlay. Moja siostra Nannette jest w tym po​ko​ju. Na​sła​nie na mnie ochro​nia​rzy to na​praw​dę kiep​ski po​mysł. – Tak, proszę pana – odparł chłopak. Rozpoznał moje nazwisko. W Los Angeles zdarzało się to znacz​nie czę​ściej niż na Flo​ry​dzie. Otworzył drzwi, a ja wpadłem do apartamentu, gotowy nawrzeszczeć na Nan za dziecinne zachowanie, ale nagle zobaczyłem jej ciało, skulone na kanapie. Leżała w nienaturalnej pozycji. Pod​bie​głem do niej i zła​pa​łem ją za rę​kę. Po​czu​łem pod pal​ca​mi sła​by puls. Nie​mal roz​pła​ka​łem się z ulgi. – Potrzebuję karetki, NATYCHMIAST! – wrzasnąłem do gońca, który stał w drzwiach, gapiąc się na Nan z roz​dzia​wio​ny​mi usta​mi. – Tak, proszę pana. – Wyciągnął telefon zza paska i zaczął opowiadać osobie po drugiej stronie, co do​kład​nie za​szło. – Co ty zrobiłaś, Nan? – spytałem, a serce boleśnie tłukło mi się o żebra. Gardło miałem ściśnięte i nie mogłem złapać oddechu. Nie wierzyłem jej. Myślałem, że chce tylko zwrócić na siebie uwagę. Stałem się, jak każda inna osoba w jej życiu. Zignorowałem ją. Byłem okropnym bratem. Trzymałem ją przy piersi, kiedy w kieszeni zawibrował telefon. Wyciągnąłem go, zobaczyłem na wyświetlaczu imię Harlow i odrzuciłem połączenie. Nie miałem głowy do rozmowy z Harlow. Była częścią udręki, którą musiała znosić Nan. Nie miałem jej w tej chwili nic do po​wie​dze​nia. Łagodnie kołysałem siostrę w ramionach. To była wina Kira. Zapłaci za to. Jeśli cokolwiek jej się sta​nie, ten drań za to za​pła​ci. – Trzymam cię, Nan. Nie opuszczę cię, ale ty nie możesz opuścić mnie – szepnąłem, gdy cze​ka​li​śmy na po​moc. Wy​da​wa​ło się, że mi​nę​ła wiecz​ność, za​nim usły​sza​łem na ko​ry​ta​rzu od​gło​sy kro​ków.

– Tu​taj! – za​wo​łał go​niec. Trzech sanitariuszy wbiegło do pomieszczenia, a ja przekazałem im Nan. Zaczęli sprawdzać jej funkcje życiowe, a ja patrzyłem na nich bezradnie. Słyszałem, że telefon dzwoni tam, gdzie rzu​ci​łem go na pod​ło​gę. Po​wi​nie​nem ode​brać. – Coś wzię​ła. Czy wie pan, co? – spy​tał mnie je​den z męż​czyzn. – Nie, dopiero tu przyjechałem – odpowiedziałem, sparaliżowany strachem. Przedawkowała. Kurwa. Pobiegłem do łazienki i znalazłem leżące w zlewie dwie puste buteleczki po proszkach na re​cep​tę. Ta​blet​ki prze​ciw​bó​lo​we. – Kur​wa! – ryk​ną​łem. Sa​ni​ta​riusz sta​nął ko​ło mnie i wy​jął mi po​jem​nicz​ki z rąk. – Mu​si​my zro​bić jej płu​ka​nie żo​łąd​ka. Czy pan jest z ro​dzi​ny? – spy​tał. – Je​stem jej bra​tem – zdo​ła​łem wy​krztu​sić. – W po​rząd​ku. Za​bierz​my ją stąd. Mo​że pan je​chać w ka​ret​ce – od​parł. Oszołomiony patrzyłem z niedowierzaniem, jak kładli wiotkie ciało Nan na nosze i wynosili ją z pokoju. Poszedłem za nimi. W oddali zadzwonił telefon, ale nie wziąłem go ze sobą. Teraz mu​sia​łem ra​to​wać sio​strę. *** Sześć godzin później siedziałem koło Nan przy szpitalnym łóżku. Jeszcze się nie obudziła, ale lekarze byli zdania, że powinna całkowicie wrócić do zdrowia. Najwyraźniej znalazłem ją w od​po​wied​niej chwi​li. Mu​sia​ła do​pie​ro co stra​cić przy​tom​ność, kie​dy przy​je​cha​łem. Nie miałem telefonu, a powinienem zadzwonić do Blaire. Na pewno do tej pory już zaczęła się o mnie martwić. Wcześniej nie byłem gotowy, żeby z nią porozmawiać. Nie z jej powodu. Po prostu czułem się zbyt rozbity, żeby z kimkolwiek rozmawiać. Musiałem usłyszeć, że Nan przeżyje, zanim byłem w stanie myśleć o kimkolwiek i czymkolwiek innym. W tej chwili jednak po​czu​łem się win​ny, że nie za​dzwo​ni​łem. Niezbyt mądrze się zachowałem, zostawiając telefon w hotelu. Byłem wtedy w szoku i wszystko wydawało mi się bez sensu. Zapewnię Nan pomoc, a potem zabiorę Blaire z Los Angeles z powrotem do Rosemary. Musiałem zadzwonić do matki. To ona powinna się tym zaj​mo​wać. Nie ja. Kiro z pewnością nie miał zamiaru czegokolwiek zrobić. Nan chciała czegoś, czego nigdy nie mogła od niego dostać. Nadszedł czas, żeby się z tym pogodziła. Drzwi otworzyły się i do środka weszła pielęgniarka. Spojrzałem na nią i zdecydowałem, że nadszedł czas, bym przestać być dla Nan je​dy​nym opar​ciem. Nie ra​dzi​łem so​bie z tą ro​lą. – Muszę porozmawiać z lekarzem. Kiedy będzie gotowa, chcę, żeby przyjęto ją do kliniki, która pomoże jej zmierzyć się z tą sytuacją. Potrzebuje pomocy, której nie jestem w stanie jej zapewnić – powiedziałem na głos po raz pierwszy w życiu. Przyznałem, że zawiodłem moją siostrzyczkę. Zamiast poczuć się winny, miałem wrażenie, jakby ktoś zdejmował z moich ramion ogromny cię​żar. – Doktor Jones wkrótce tu będzie. Prawdopodobnie też będzie chciał skierować ją do szpitala. Ona na​praw​dę po​trze​bu​je po​mo​cy. Cie​szę się, że pan się z tym zga​dza. To za​wsze uła​twia spra​wę. Nic w tej sy​tu​acji nie mia​ło być ła​twe, ale tak by​ło dla wszyst​kich naj​le​piej.

BLAIRE Rush nadal nie wrócił. Nie oddzwaniał, nie odpowiadał na wiadomości. Spędziłam u lekarza ponad cztery godziny, a on nie odezwał się ani razu. Z dzieckiem wszystko było w porządku, ale lekarz powiedział, że powinnam odpoczywać, pić więcej płynów i wyeliminować stres – w przeciwnym wypadku będę musiała leżeć w łóżku. Zostanie tutaj z Nan mogło mi tylko za​szko​dzić. Mu​sia​łam wy​je​chać. Zerknęłam na telefon, aby upewnić się, że Rush nie dzwonił, odkąd sprawdzałam ostatnio – trzy minuty temu. Starałam się o niego nie martwić. Miałam ograniczać stres. Dziecko tego po​trze​bo​wa​ło. Harlow milczała w samochodzie. Czułam, że nie wie, co powiedzieć. Rush się nie pojawił ani nie za​dzwo​nił. Ona też pró​bo​wa​ła go ła​pać. Po​trze​bo​wa​łam tej ci​szy. Nie chcia​łam o tym roz​ma​wiać. Powrót do Rosemary nie wydawał się dobrą perspektywą. Chciałam się teraz zdystansować, również do Rusha. W Rosemary tęskniłabym za nim i ciągle o nim myślała. Moje rozważania prze​rwa​ło pu​ka​nie do drzwi. Gdy je otwo​rzy​łam, uj​rza​łam De​ana. Wy​glą​dał na zmę​czo​ne​go. – Rush dzwonił do Kira. Ponoć poprosił Georgiannę, żeby tu przyjechała. Powinna niedługo być. Nie wiem, skąd jedzie ani ile jej zajmie dotarcie tutaj. Pomyślałem, że cię uprzedzę, że zła królowa zmie​rza w na​szym kie​run​ku. – Kiedy Rush do niego dzwonił? – zapytałam. Rush dzwonił do Kira i tylko tyle usłyszałam. Resz​ta nie mia​ła zna​cze​nia. – Ja​kąś go​dzi​nę te​mu. Wła​śnie mi po​wie​dział. Rushowi nic nie było. Po prostu postanowił się nie odzywać. Po raz kolejny spojrzałam w twarz bru​tal​nej praw​dzie – Nan by​ła ode mnie waż​niej​sza. Ski​nę​łam gło​wą i za​mknę​łam drzwi. Prze​wi​nę​łam li​stę kon​tak​tów, aż zna​la​złam nu​mer ta​ty. Ode​brał po dru​gim sy​gna​le. – Blaire? – Jego zaskoczony głos przypomniał mi, jak rzadko do niego dzwoniłam. W słuchawce sły​sza​łam wiatr. Był na swo​im jach​cie. – Tatusiu. Muszę stąd wyjechać. Czy mogę cię odwiedzić? – zapytałam, powstrzymując płacz. Kiedyś już wykonałam taki telefon i choć ojciec mnie wtedy zawiódł, wydawało mi się, że zna​la​złam praw​dzi​we szczę​ście, po​zna​jąc Ru​sha. Te​raz nie by​łam już te​go ta​ka pew​na. – Oczy​wi​ście. Co się sta​ło? – Nie mo​gę już te​go wy​trzy​mać. Po​trze​bu​ję spo​ko​ju, że​by po​my​śleć. – Przyleć na lotnisko Key West, a ja będę tam na ciebie czekał. Daj mi tylko znać, kiedy lą​du​jesz. – Do​brze, za​dzwo​nię, jak tyl​ko bę​dę wie​dzia​ła. Dzię​ku​ję. – Nie dzię​kuj mi. Je​stem two​im oj​cem. Po to mnie masz. Zacisnęłam oczy i się rozłączyłam. Naprawdę miałam zostawić Rusha. Serce pękało mi na samą myśl. Włączyłam w telefonie aplikację Delty i znalazłam pierwszy lot z LAX do Atlanty. Musiałam się tam przesiąść w samolot lecący do Key West. Po zarezerwowaniu lotu szybko spakowałam ubra​nia i za​mó​wi​łam tak​sów​kę.

Wiedziałam, że dojrzałym zachowaniem byłoby zostawienie Rushowi wiadomości, ale byłam na niego w tym momencie zbyt wściekła. Postanowiłam, że napiszę do niego później. Może wtedy, gdy stwier​dzi, że od​dzwo​nie​nie do mnie jest czymś istot​nym. Nikt nie widział, kiedy wychodziłam z domu i wsiadałam do taksówki. Ucieszyło mnie to. Nie mia​łam ocho​ty się tłu​ma​czyć. Nie mu​szę te​go ro​bić.

RUSH Georgianna wyruszyła do Los Angeles. Miała pojechać z Nan do kliniki, którą zasugerował lekarz. Upewniłem się, że pod względem medycznym należy do najlepszych. Nasza matka na miejscu na pewno zadba o to, aby była również najbardziej trendy. Dla Georgianny wizerunek był ważniejszy niż zdrowie Nan. Coś jednak było z nią nie tak i potrzebowała pomocy. Ja musiałem zająć się swo​ją ro​dzi​ną. Nie mo​głem cią​gle być od​po​wie​dzial​ny za sio​strę. Gdy Nan się obudziła, rozmawialiśmy chwilę i powiedziałem jej, że matka jest w drodze. Gdy znów usnęła, wyszedłem po telefon. Blaire dzwoniła do mnie kilkukrotnie, podobnie jak Harlow. Zmar​twi​łem ją i mu​sia​łem to na​pra​wić. Otwo​rzy​łem pierw​szą wia​do​mość od Bla​ire. „Harlow zabrała mnie do swojego lekarza. Miałam skurcze. Zrobili mi USG i leżę w sali pod ob​ser​wa​cją”. Ścisnął mi się żołądek. Dziecko. O Boże, nie. Otwierając kolejną wiadomość, biegłem już w kie​run​ku win​dy. „Gdzie je​steś?” Nie! Mu​sia​łem się do​wie​dzieć, czy wszyst​ko w po​rząd​ku. „Czy wszyst​ko w po​rząd​ku?” Kurwa! Czy z nią wszystko w porządku?! Tyle. Żadnych innych wiadomości. Kliknąłem na pierw​szy ese​mes od Har​low. „Blaire ma skurcze i krwawi. Zawiozłam ją do swojego lekarza i zatrzymają ją tu na parę go​dzin, aby upew​nić się, że nic jej nie jest. Za​dzwoń do mnie, po​wiem ci, gdzie je​ste​śmy”. Wysłane osiem godzin temu. Kurwa! To była jedyna wiadomość od Harlow. To dlatego do mnie dzwo​ni​ła. Dość! Już, kur​wa, dość! Dziś wie​czo​rem za​bie​ram Bla​ire do do​mu. Ostatni esemes od Blaire dostałem pięć godzin temu. Gdzie ona jest? Wybrałem jej numer i od razu usłyszałem pocztę. Czy była w szpitalu? Nie, nie, nie mogła tam być! Na pewno jest cała i zdro​wa. Na​sze dziec​ko mu​si być ca​łe i zdro​we. Wy​bra​łem nu​mer Har​low. – Ha​lo. – Tu Rush, co z Blaire, gdzie jest Blaire? Nie miałem ze sobą telefonu. Boże, powiedz, że wszyst​ko w po​rząd​ku! Pro​szę – rzu​ci​łem do te​le​fo​nu, wy​bie​ga​jąc z ho​te​lu do sa​mo​cho​du. – Jest zdro​wa. Mar​twi​ła się o cie​bie. Czu​je się też chy​ba… zra​nio​na – od​par​ła Har​low. Gar​dło mi się ści​snę​ło i nie mo​głem prze​łknąć śli​ny. – Już jadę. Proszę, powiedz jej, że już jadę. Nan wzięła w cholerę tabletek przeciwbólowych i byłem z nią w szpitalu. Musieli zrobić jej płukanie żołądka – wytłumaczyłem Harlow. Nie chcia​łem, aby Bla​ire by​ła na mnie wście​kła, a co waż​niej​sze – nie chcia​łem, aby czu​ła się zra​nio​na. – Och. Przy​kro mi – od​par​ła krót​ko Har​low. – Pro​szę, po​wiedz Bla​ire. Już tam ja​dę – po​wtó​rzy​łem. – Nie zeszła na obiad. Pukałam, żeby dać jej talerz, ale nie odpowiedziała. Nie wchodziłam do niej na wy​pa​dek, gdy​by spa​ła. Ma za so​bą dłu​gi dzień. Nie jadła. Nie otwierała drzwi. Przeraziłem się, że coś jej się stało, że znajdę ją tak, jak zna​la​złem Nan.

– Bła​gam, otwórz drzwi i sprawdź, czy nic jej nie jest. Upew​nij się, że wszyst​ko w po​rząd​ku. – Do​brze – ode​zwa​ła się po chwi​li Har​low. Roz​łą​czy​łem się i rzu​ci​łem te​le​fon na sie​dze​nie obok, pę​dząc po Sun​set Dri​ve. *** Gdy otworzyłem drzwi frontowe domu, zastałem Harlow w holu, stała tam z moim ojcem. Za​mar​łem. – Co? – za​py​ta​łem, bo​jąc się ru​szyć. – Nie ma jej. Znik​nę​ły jej wa​liz​ki. Nie ma jej w po​ko​ju, spraw​dzi​łam – od​rze​kła Har​low. Po​trzą​sną​łem gło​wą i wsze​dłem do środ​ka. – Nie ma? Nie mo​że jej nie być! Gdzie mia​ła​by po​je​chać? – Pewnie gdzieś, gdzie nie będzie musiała znosić wybryków Nan i narzeczonego, który ją zostawia i nie odbiera telefonu. Tak zgaduję. Jesteś głupim skurwielem, zupełnie jak ja, synu – po​wie​dział De​an z obrzy​dze​niem w gło​sie i wy​szedł. – Musiałam mu powiedzieć, dlaczego biegam od pokoju do pokoju. Przyłapał mnie – wy​szep​ta​ła Har​low. – Czy zostawiła wiadomość? – zapytałem, znów wybierając numer Blaire i po raz kolejny sły​sząc pocz​tę gło​so​wą. Har​low po​trzą​snę​ła gło​wą. Ominąłem ją i ruszyłem na górę, przeskakując po dwa schody naraz, a potem znów zacząłem biec. Do tej pory to był zły dzień, teraz zmienił się w kurewską katastrofę. Cisza, która mnie przywitała, gdy otworzyłem drzwi sypialni, sprawiła, że zmiękły mi kolana. Na łóżku zobaczyłem małe wgniecenie w miejscu, gdzie wcześniej leżała. Harlow mówiła prawdę. Wyjechała. Zniknęły wszystkie drobne ślady obecności Blaire. Potrzebowała mnie. Nasze dziecko też mnie po​trze​bo​wa​ło, a ja znów by​łem z Nan. Za​słu​gi​wa​łem na to, że mnie opu​ści​ła. Zamknąłem za sobą drzwi, oparłem się o ścianę i zacząłem płakać, zsuwając się na podłogę. Strach przed utratą Nan był potworny, ale myśl o utracie Blaire i dziecka – nie do wytrzymania. Nie zasługiwałem na Blaire. Obiecałem, że zawsze przy niej będę, a jednak moja rodzina ciągle mnie od niej od​cią​ga​ła. Przy​szedł czas, abym prze​stał na to po​zwa​lać. A je​śli by​ło już za póź​no? Potrząsnąłem głową i wytarłem łzy. Znajdę ją i będę błagał. Będę się przed nią czołgał. Zrobię wszyst​ko, co bę​dzie trze​ba. A po​tem już ni​g​dy jej nie zo​sta​wię. Dla ni​ko​go.

BLAIRE – Jesteśmy. Ciasne, ale własne – powiedział tata, wchodząc na pokład jachtu z niewielką kabiną. Byłam pewna, że znajduje się w niej tylko jedno łóżko. Miałam nadzieję, że jest tam rów​nież ja​kaś ka​na​pa. Bardzo mi ulżyło, gdy wyszłam z samolotu na małe lotnisko, a Abe już na mnie czekał. Martwiłam się, że wydałam ostatnie oszczędności na bilet lotniczy, by zobaczyć się z człowiekiem, któ​ry nie przy​je​dzie. Ale tym ra​zem mnie nie za​wiódł. – Dobra wiadomość jest taka, że mam tu dwie prycze i pełnowymiarowe łóżko. Będę spał na pryczy, a ty zajmiesz łóżko. Będzie wam tam lepiej, i tobie, i dziecku. Pojechałem do sklepu i kupiłem kilka rzeczy, które lubisz. Lodówka jest malutka, ale mam też chłodziarkę z lodem, gdzie moż​na trzy​mać je​dze​nie. Stałam na pokładzie solidnie podniszczonej łodzi. Dostrzegłam kilka przedmiotów, które kojarzyły mi się z ojcem. Ulubiona czapka rybacka, którą mama dała mu na Dzień Ojca, gdy byłam mała, wisiała na haczyku w kajucie. Skrzynka na przynętę, którą kupiłyśmy mu z Valerie na gwiazdkę któregoś roku, stała w rogu, obok wędki, którą sprawił sobie pewnego lata, gdy pojechaliśmy na rodzinne wakacje do Północnej Karoliny. Nie miałam pojęcia, że nadal ma te rze​czy. – Jest idealnie, tato. Dziękuję, że pozwoliłeś mi tu przyjechać. Po prostu musiałam uciec. – Od​wró​ci​łam się w je​go stro​nę. Je​go wą​sy i bro​da wy​ma​ga​ły strzy​że​nia, ale i tak wi​dzia​łam, że po​smut​niał. – Co się stało, Blaire, kochanie? Tydzień temu zdawałaś się taka szczęśliwa. Jak wszystko mo​gło się tak szyb​ko po​psuć? Nie chcia​łam jesz​cze o tym roz​ma​wiać. – Spałam w samolocie, ale niezbyt dobrze. Minęła doba od czasu, gdy leżałam ostatnio w łóżku. Czy mo​gę naj​pierw się zdrzem​nąć? Do​wie​dziaw​szy się, że je​stem zmę​czo​na, ta​ta wy​glą​dał na jesz​cze bar​dziej zde​ner​wo​wa​ne​go. – Nie powinnaś się tak przemęczać. Dlaczego leciałaś w nocy? Nieważne, opowiesz mi wszystko później. Wejdź do środka i zejdź po schodach do pokoju z tyłu. Ja zniosę twoją torbę. Nie ma zbyt du​żo miej​sca, ale po​ra​dzi​my so​bie. Nie miałam ochoty podejmować próby wykąpania się w malutkiej łazience ani zmieniać ubrań. By​łam zbyt zmę​czo​na, by się tym przej​mo​wać. – Chcę się tyl​ko prze​spać – za​pew​ni​łam go. Łóżko wypełniało całą „sypialnię”. Dotykało wszystkich ścian. Wdrapałam się na nie i zrzuciłam bu​ty, a po​tem zwi​nę​łam się w kłę​bek i na​tych​miast usnę​łam. *** Obudziłam się późnym popołudniem. Delikatne kołysanie jachtu koiło nerwy. Cieszyłam się, że nie mam choroby morskiej. Byłoby naprawdę kiepsko. Przeciągnęłam się, usiadłam na łóżku i sięgnęłam do kieszeni, żeby wyjąć telefon i go włączyć. Odwlekałam tę chwilę. Rush na pewno już

wiedział, że mnie nie ma, i się denerwował. Nie byłam jeszcze gotowa, żeby z nim porozmawiać. Na​dal po​trze​bo​wa​łam cza​su, by zde​cy​do​wać, co zro​bić. Nie sprawdzałam poczty głosowej ani wiadomości. Po prostu wsunęłam włączony aparat z powrotem do kieszeni i wdrapałam się po schodach na główny pokład, opuszczając malutką kajutę. Taty nie było, ale na lotnisku wspominał, że pracuje na przystani i po południu musi wyjść. W za​mian za to po​zwa​la​li mu trzy​mać tu łódź bez opłat. W małej lodówce stało kilka butelek wody. Wyciągnęłam jedną, złapałam banana z koszyka z owo​ca​mi na lo​dów​ce i wy​szłam, że​by usiąść na słoń​cu. Wiał wiatr, ale by​ło sło​necz​nie. Tem​pe​ra​tu​ra by​ła bar​dzo po​dob​na do tej w Los An​ge​les. – Czy Abe wie, że jesteś na jego łajbie? Nie wygląda na takiego, co umawia się z prawie nie​let​ni​mi – usły​sza​łam za so​bą głę​bo​ki głos. Obróciłam się i zobaczyłam dwudziestoparoletniego faceta stojącego na jachcie zacumowanym tuż obok. Nie miał na sobie koszulki, a dżinsy wisiały nisko na jego biodrach. Widać było, że pracuje fizycznie. Był szczupły, ale dobrze zbudowany. Długie, wyblakłe od słońca brązowe włosy miał upięte na karku w kucyk. Tu i tam wisiało kilka luźnych kosmyków. Nie widziałam jego oczu – za​sła​nia​ły je oku​la​ry pi​lot​ki. – Umiesz mó​wić? – za​py​tał z uśmiesz​kiem i upił łyk wo​dy z bu​tel​ki, któ​rą trzy​mał w rę​ce. – Tak – odparłam, ciągle lekko zaskoczona. Nie spodziewałam się, że tata ma sąsiadów. To była łódź, na mi​łość bo​ską. Ile osób miesz​ka​ło na ło​dziach? – Gdzie jest Abe? Czy mo​że po pro​stu się tu za​kra​dłaś? – prze​py​ty​wał mnie bez li​to​ści. – Nie wiem. Obu​dzi​łam się i już go nie by​ło – oznaj​mi​łam. Fa​cet uniósł brew. – Więc wie, że tu je​steś? Kim on był, cho​ler​nym po​li​cjan​tem? – Abe to mój ojciec. Jest zupełnie świadom, że tu przebywam – odparłam trochę bardziej zi​ry​to​wa​nym to​nem, niż pla​no​wa​łam. Na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech. Miał idealnie białe zęby. Nie spodziewałam się te​go po miesz​kań​cu ło​dzi z ta​ką fry​zu​rą. – Je​steś Bla​ire. Mi​ło cię po​znać. Je​stem Ka​pi​tan – przed​sta​wił się i wziął ko​lej​ny łyk wo​dy. – Ka​pi​tan? – za​py​ta​łam, za​nim zdą​ży​łam się po​wstrzy​mać. Za​brzmia​ło nie​grzecz​nie. – Tak. – To… to dziw​ne imię. Lek​ko za​chi​cho​tał. – Nie bardzo. Mieszkam na tej łodzi od szesnastego roku życia. Dziesięć lat. Jeśli ktoś może być Ka​pi​ta​nem, to wła​śnie ja. – Mru​gnął do mnie, od​wró​cił się i wszedł z po​wro​tem do ka​ju​ty. Zostałam sama. Rozsiadłam się na krześle i oparłam nogi o odwrócone wiaderko. Mój telefon zaczął dzwonić. Zastanawiałam się, czy w ogóle na niego spojrzeć. Jeśli to Rush, będę chciała ode​brać. Mo​że już przy​szedł na to czas. Po​wi​nien wie​dzieć, gdzie mnie zna​leźć. Spojrzałam na wyświetlacz i rzeczywiście, pojawiło się na nim imię „Rush”. Kliknęłam „odbierz” i przyłożyłam aparat do ucha. Nie miałam pewności, co mu powiedzieć. Uciekając, byłam roztrzęsiona. Potrzebowałam czasu i przestrzeni. Teraz tęskniłam za nim. Jak mogłam za

niego wyjść, jeśli nie potrafiłam być przy nim, gdy mnie potrzebował? Czy miałam już zawsze tak się de​ner​wo​wać, gdy nie bę​dzie go przy mnie w waż​nych chwi​lach? – Blaire? Błagam, Boże, powiedz mi, że odebrałaś – głos Rusha był podszyty paniką. Poczułam się win​na. – To ja – od​po​wie​dzia​łam. – Gdzie jesteś, kochana? Proszę, powiedz mi, gdzie jesteś. Przysięgam, że już nigdy cię nie zostawię. Skończyłem z wybrykami mojej siostry i byciem dla niej rodzicem, którego nigdy nie mia​ła. Gdzie je​steś? Przy​je​cha​łem do Ro​se​ma​ry i cię tu nie ma. Tak się mar​twił. Prze​stra​szy​łam go. Po​czu​łam, jak ści​ska mi się gar​dło, a oczy za​czy​na​ją piec. – Je​stem w Key West, z ta​tą – od​par​łam. – Kurwa. Odebrał cię z lotniska? Jesteś na jego jachcie? Dał ci jeść? – Rush przestał wyrzucać z sie​bie py​ta​nia i wziął głę​bo​ki wdech. Sły​chać by​ło, że sta​ra się uspo​ko​ić. – Przyjechał po mnie, wszystko u mnie w porządku. Zrobił zakupy, zanim przyjechałam, więc zjadłam. – Mocno zacisnęłam oczy, żeby powstrzymać łzy. Nie chciałam płakać. Rush kompletnie by zwariował, gdyby usłyszał, że płaczę. – Przepraszam. Byłam zdenerwowana i musiałam od wszyst​kie​go uciec. Po​trze​bo​wa​łam cza​su, że​by po​my​śleć. – Wiem, że jesteś zdenerwowana. Masz do tego pełne prawo. Przeszłaś przez coś strasznego beze mnie i nienawidzę się za to. Powinnaś mnie zostawić. Cholera, nawet ja sam bym się zostawił. – Przerwał i nabrał powietrza. – Czy mogę po ciebie przyjechać? Proszę? Potrzebuję cię, Bla​ire. Czy już zawsze miało tak być? Czy zawsze miałam grać drugie skrzypce, za Nan? Czy tak samo będzie z naszym dzieckiem? Rushowi może wydawało się, że już z nią skończył, ale ja wiedziałam lepiej. Kochał swoją siostrę i zignorowanie jej w potrzebie zabiłoby go. Chyba musiałam od​po​wie​dzieć so​bie na py​ta​nie, czy mo​gę bez nie​go żyć. Nie. Odpowiedź była prosta. Choć serce nadal mnie bolało, bo wczoraj byłam sama z dziec​kiem, wciąż go po​trze​bo​wa​łam. Wciąż nie mo​głam so​bie wy​obra​zić ży​cia bez nie​go. – Nan przedawkowała. Znalazłem ją nieprzytomną w pokoju hotelowym. Zostawiłem swój telefon w jej pokoju, gdy jechałem z nią i ratownikami do szpitala. Dlatego nie odbierałem. Tak strasz​nie cię prze​pra​szam, Bla​ire. Jest mi tak bar​dzo przy​kro. Błagalny ton jego głosu złamał mi serce. Powinnam była się domyślić, że to coś poważnego. Rush za​wsze od​dzwa​niał i od​pi​sy​wał. – Czy z Nan wszystko w porządku? – zapytałam. Nie dlatego, że zależało mi na Nan, ale dla​te​go, że za​le​ża​ło mi na Ru​shu. – Tak. Zrobili jej płukanie żołądka. Moja matka zabierze ją do kliniki w Montanie, gdzie jej po​mo​gą. Nie mo​gę cią​gle jej kon​tro​lo​wać. Mu​szę sku​pić się na to​bie i dziec​ku. Podniosłam wzrok i zobaczyłam tatę, który wchodził na pokład. W jednej ręce trzymał papierową torbę, w drugiej – wielką butelkę mrożonej herbaty. Nie byłam jeszcze gotowa, żeby się z nim rozstać. Dopiero co tu dotarłam i chciałam popatrzeć na jego szczęście. Lub chociaż za​do​wo​le​nie. – Chciałabym zostać przez jakiś czas z tatą. – Wiedziałam, że Rush będzie protestował. Po​twor​nie za nim tę​sk​ni​łam, a on na pew​no czuł się po​dob​nie.

– Do​brze. Czy ja też mo​gę go od​wie​dzić? Tata obserwował mnie, a na jego usta wypłynął uśmieszek. Nie musiałam mu mówić, o co za​py​tał Rush. Już wie​dział. – Po​wiedz chło​pa​ko​wi, że​by przy​jeż​dżał. Zmiesz​czę tu jesz​cze jed​ną oso​bę. – Bar​dzo bym te​go chcia​ła. Tę​sk​nię za to​bą – od​po​wie​dzia​łam Ru​sho​wi. Wes​tchnął. – Kochanie, ja też za tobą tęsknię. Tak cholernie mocno. Będę tam, jak tylko uda mi się znaleźć lot.

RUSH Musiałem jechać do Blaire. Musiałem wziąć ją w ramiona i upewnić się, że jej nie straciłem, że ona i dziecko czują się dobrze. A potem przekonam ją, żeby wróciła ze mną do domu i natychmiast za mnie wy​szła. Nie chcia​łem dłu​żej zwle​kać. I tak trwa​ło to już zbyt dłu​go. Ze względu na wcześniejszy start, samolot wylądował pół godziny przed czasem. Nie chciałem na nią czekać; nie chciałem też, by sama przyjeżdżała na lotnisko. Wsiadłem w taksówkę i poprosiłem kierowcę, żeby zawiózł mnie na przystań. Mogłem sam znaleźć łódź Abe ’a. Key West nie by​ło du​żym mia​stem. Chcia​łem zna​leźć Bla​ire, za​nim mo​gła​by znów znik​nąć. Wszedłem na molo, które ciągnęło się pomiędzy rzędami zacumowanych jachtów, i zacząłem wypatrywać Blaire i Abe ’a. Dzwoniłem do niej, ale od razu włączyła się poczta. Stały tu żaglówki, kutry rybackie, a nawet pływające domy. Sporo osób mieszkało na wodzie. Zbliżałem się do krańca molo, gdy zauważyłem faceta, który stał przy rufie swojej łodzi. Miał ręce skrzyżowane na nagim torsie i gapił się na sąsiednią łódź. Chciałem zapytać go, gdzie stoi łódź Abe ’a Wynna, ale po​dą​ży​łem za je​go wzro​kiem. Długie, jasne włosy spadały na jej plecy i beztrosko powiewały na wietrze. Miała na sobie znajomą sukienkę – często ją ostatnio nosiła, gdyż była to jedna z niewielu rzeczy, które ciągle na nią pasowały. Jej mały brzuch urósł w ciągu minionych paru tygodni i zajmował teraz więcej miej​sca, przez co su​kien​ka by​ła też krót​sza, niż bym so​bie te​go ży​czył. Patrząc na nią, znów poczułem się zdrowy… do chwili, gdy uświadomiłem sobie, na co gapi się gość bez koszulki. Nie zdawała sobie z tego sprawy, ponieważ stała do niego plecami i patrzyła na czyste, niebieskie wody i zachodzące słońce, które odbijało się na tafli feerią barw. Ale ja go wi​dzia​łem. Mój wewnętrzny jaskiniowiec chciał złapać go i zrzucić z jachtu. Nie mogłem tego jednak zrobić. Chociaż wkurzało mnie, że patrzył na to, co moje, rozumiałem też, dlaczego to robi. Jej wy​gląd za​pie​rał dech w pier​siach. Też chcia​łem się za​trzy​mać i na nią po​pa​trzeć. Wybrałem inne jaskiniowe rozwiązanie – podszedłem do łodzi jej ojca, wskoczyłem na pokład i chwy​ci​łem ją w ra​mio​na, za​nim się od​wró​ci​ła, by zo​ba​czyć, kto to. – Rush – powiedziała uradowanym szeptem, a jaskiniowiec zapragnął bić się pięściami w tors. Wiedziała, że to ja. To było wspaniałe. Schowałem nos w zagłębieniu na jej szyi i wziąłem głęboki wdech. Pachniała tak cholernie pięknie. Dziś jej zapach był dodatkowo wymieszany z zapachem mo​rza. Chcia​łem ro​ze​brać ją do na​ga i spraw​dzić, czy ca​łe cia​ło nim pach​nia​ło. Położyłem obie ręce na jej brzuchu, żeby upewnić się, że nasze dziecko ciągle ma się dobrze. Było zdrowe, tak samo jak Blaire. Za każdym razem, gdy myślałem o jej skurczach i krwawieniu, moje serce prawie się zatrzymywało. Zwyczajnie opuściłem ją, próbując przez ostatnie parę dni opanować sytuację z Nan – tak bardzo chciałem wyjechać. Ostatnie słowa, które wypowiedziałem do Blaire, były przykre i wciąż o nich myślałem, gdy zniknęła. Czy to moje słowa były przyczyną skur​czy? Nie za​słu​gi​wa​łem na nią, ale nie mia​łem za​mia​ru po​zwo​lić jej odejść. – Przepraszam. Blaire, jest mi tak strasznie przykro. Kocham cię. To się już nigdy nie powtórzy – obiecałem jej, chociaż te słowa zabrzmiały znajomo. Skrzywiłem się, gdy

uświa​do​mi​łem so​bie, że już je kie​dyś wy​po​wie​dzia​łem. Nie po​wi​nie​nem wra​cać do Los An​ge​les. – Ko​cham cię – od​par​ła krót​ko. – Ja też cię kocham – wyznałem, trzymając ją w ramionach. Staliśmy razem, patrząc na za​cho​dzą​ce nad wo​dą słoń​ce. Gdy już zmierz​cha​ło, na​chy​li​łem się do jej ucha. – Czy jest w pobliżu jakiś hotel, w którym moglibyśmy spać? Potrzebuję cię dziś i nie chcę być ci​cho. Blaire obróciła się w moich ramionach i objęła mnie w pasie. Jej zielone oczy błyszczały z ra​do​ści. – Ja mo​gę być ci​cho – oznaj​mi​ła. Podniosłem rękę i założyłem jej kosmyk włosów za ucho, po czym musnąłem palcem pod​bró​dek i do​tkną​łem wy​dat​nej, mięk​kiej dol​nej war​gi. – A ja nie. Uśmiech za​do​wo​le​nia pod​niósł ką​ci​ki jej ust, gdy sta​nę​ła na pal​cach, aby mnie po​ca​ło​wać. – Mo​żesz mi szep​tać spro​śne słów​ka do ucha – za​pro​po​no​wa​ła. Objąłem jej wargę ustami i zacząłem ją ssać, po czym wsunąłem język do jej ust, by jej skosztować. Chwyciła moje ramiona i lekko jęknęła, opierając się na mnie. Kurwa, nie było szans, że​bym był dziś ci​cho. – Jeśli nie chcesz, żeby twój tatuś usłyszał, jak jęczę, smakując twoją cipkę, i wykrzykuję twoje imię, gdy w to​bie koń​czę, mu​si​my zna​leźć ja​kiś pie​przo​ny ho​tel. Bla​ire przy​ci​snę​ła swo​je cia​ło do mo​je​go i wy​rwał jej się ko​lej​ny jęk. – Bo​że, Rush. Przy​się​gam, je​śli nie prze​sta​niesz tak mó​wić, bę​dę mia​ła or​gazm już tu​taj. Złapałem ją za tyłek i przyciągnąłem do siebie, po czym znów przykryłem jej usta swoimi. Jeśli była tak nakręcona, że mogła szczytować, słuchając tylko moich słów, nie było możliwości, żebym do te​go nie do​pro​wa​dził. Głośne kaszlnięcie sprawiło, że Blaire zamarła w mych objęciach. Powoli odsunęła się i zerknęła przez moje ramię. Jej policzki zaróżowiły się i schowała twarz na mojej piersi. Fakt, że chowała się w mych ramionach, był jedyną rzeczą, która powstrzymała mnie przed utratą panowania. Nie po​do​ba​ło mi się, że wsty​dzi​ła się za nas przed tym fa​ce​tem. Odwróciłem się i popatrzyłem na gościa, który obserwował ją, gdy tu przyjechałem. Przytulanie się z Blaire spowodowało, że zapomniałem o wszystkim dookoła. Nie miałoby to zresztą zna​cze​nia. Chcia​łem, że​by wie​dział, że jest mo​ja. Chcia​łem, że​by wszy​scy o tym wie​dzie​li. – Pomyślałem, że może powinniście wynająć sobie pokój – powiedział chłopak z uśmieszkiem, za​pa​la​jąc pa​pie​ro​sa. – Tu jest nam dobrze. Może to ty powinieneś zacząć patrzeć w innym kierunku – odparłem. Po​sta​ra​łem się, że​by za​brzmia​ło to ostrze​gaw​czo. Fa​cet ro​ze​śmiał się i wy​pu​ścił dym. – Zawsze oglądam zachód słońca. Byłoby przykro, gdyby człowiek nie mógł popatrzeć na coś tak pięk​ne​go z wła​sne​go jach​tu. Błysk w oku, który pojawił się, gdy spojrzał na tulącą się do mnie Blaire, zagotował mi krew. Blaire musiała poczuć, że się spiąłem, ponieważ natychmiast przysunęła się do mnie i pocałowała

mnie w pierś. – Chodźmy do środka. Chcę spędzić z tobą trochę czasu. Tylko we dwoje – powiedziała cicho, że​bym tyl​ko ja ją usły​szał. Spoj​rza​łem na nią i się roz​luź​ni​łem. By​ła mo​ja. Mu​sia​łem się, kur​wa, uspo​ko​ić. – Pro​wadź. Blaire złapała mnie za ręce i wciągnęła do małej kuchni. Zauważyłem drzwi, które prowadziły do ka​ju​ty. Po​mysł scho​wa​nia się na do​le z Bla​ire był cho​ler​nie ku​szą​cy. – Kie​dy twój ta​ta wra​ca do do​mu? – za​py​ta​łem, pro​wa​dząc ją w stro​nę scho​dów. – Nie je​stem pew​na – od​par​ła, chi​cho​cząc. – Czy sy​pial​nia ma za​mek w drzwiach?

BLAIRE – Tak, ale nie wiem, kiedy tata wróci. Nie możemy po prostu tam iść – stwierdziłam, nie mo​gąc prze​stać się śmiać. – Kochana Blaire, jeśli zaraz w ciebie nie wejdę, nie tylko twój tata będzie wiedział, że upra​wia​my seks. Ten ma​ły sto​lik ku​chen​ny wy​glą​da w tym mo​men​cie bar​dzo za​chę​ca​ją​co. Drża​łam z pod​nie​ce​nia, gdy za​cią​gnął mnie do dol​nej ka​ju​ty. – Po pro​stu łóż​ko. – Po​pa​trzył na ma​łe po​miesz​cze​nie. – O, tak. Wdrapałam się do sypialni, a on wszedł tam za mną. Obrócił się, by zamknąć odsuwane drzwi i je zaryglować. Jego sprośności i moje podniecenie sprawiły, że niewiele było trzeba, by wystrzelić mnie w ko​smos. Tak pra​gnę​łam je​go do​ty​ku, że ca​łe mo​je cia​ło drża​ło. – Zdej​mij ją – roz​ka​zał, pa​trząc w dół na mo​ją su​kien​kę. Chwyciłam za jej krawędź i ściągnęłam ją przez głowę, po czym rzuciłam w kąt. Nie zakładałam biustonosza, ale miałam na sobie figi. Gdy ujrzał moje piersi, w jego oczach pojawił się płomień. Czułam się wspaniale, wiedząc, że widok mojego rosnącego brzucha nie gasił jego po​żą​da​nia. Wręcz prze​ciw​nie – po​cią​ga​łam go jesz​cze bar​dziej. Zdjął koszulę, po czym przysunął się do mnie i uklęknął przede mną. Jego duże dłonie objęły moje piersi, a ja jęknęłam i przycisnęłam się mocniej do jego rąk. Przesunął je w dół, obejmując mój brzuch obie​ma rę​ka​mi i de​li​kat​nie mnie piesz​cząc. – Mo​je – po​wie​dział z na​boż​nym za​chwy​tem. Jego ręce zsunęły się pomiędzy moje nogi, pod majteczki, które nadal miałam na sobie. Poczuł, jak bar​dzo by​łam na​krę​co​na. – Mmm, moja słodka Blaire mnie potrzebuje. Podoba mi się to. Cholernie bardzo – wymruczał i po​ło​żył mnie na ple​cach, aby zdjąć fi​gi. Przesunął kciukiem po spodzie moich stóp, po czym objął moje kostki dłońmi i zarzucił je na swo​je ra​mio​na. – Rush. Usiłowałam go powstrzymać, chciałam mieć go już w sobie. Ale kiedy przejechał językiem po moich wargach sromowych i dotarł do samej łechtaczki, wszelkie rozsądne myśli uleciały. Chwyciłam mocno za prześcieradło i oparłam się naciskającemu językowi, wykrzykując jego imię. Nie obchodziło mnie już, kto mnie słyszał. Gładki metal w jego ustach drażnił moją nabrzmiałą łech​tacz​kę, gdy prze​su​wał ję​zy​kiem tam i z po​wro​tem. – Smakujesz tak słodko – wymamrotał, dotykając mnie ustami, a ja rozpadłam się na kawałki. Moje ciało wpadło w konwulsje i z pewnością wykrzyczałam jego imię wystarczająco głośno, żeby usłyszeli to sąsiedzi. Gdy udało mi się znowu otworzyć oczy, był nagi i przesuwał się miarowo mię​dzy mo​imi no​ga​mi. Podniosłam się, aby dostosować się do pchnięć, i z radością patrzyłam, jak jego twarz krzywi się z przy​jem​no​ści, gdy tym ra​zem on szep​tał mo​je imię. Rush sięgnął w dół i podciągnął moje biodra, by móc wejść we mnie głębiej. Rytmicznie wsuwał się i wysuwał. Znów poczułam, jak rośnie moja ekscytacja, i dziko zapragnęłam

doświadczyć tego jeszcze raz. Zaczęłam podnosić wyżej biodra, złapałam go za ramię i przy​spie​szy​łam. Rush zatrzymał się i znów mnie położył, zwalniając tempo i zmieniając pozycję. Jego usta zakryły moje i zaczął mnie całować, jakbyśmy mieli dla siebie wieki, podczas gdy ja byłam o kilka pchnięć od kolejnego orgazmu. Przesunął swój język po moim, splatając je ze sobą, po czym po​li​zał mo​je usta, cno​tli​wie uca​ło​wał ką​ci​ki ust i za​czął ssać gór​ną war​gę. – Ni​g​dy mnie nie zo​sta​wiaj. Nie mo​gę cię stra​cić – bła​gał. Jego biodra przesunęły się i znów wszedł we mnie głęboko, wydając głośny jęk. Po raz kolejny rozpadłam się w jego ramionach, tuląc się do niego i obiecując mu wszystko, czego tylko chciał. Je​go ostat​ni jęk znów wy​strze​lił mnie w po​wie​trze. Gdy wreszcie złapałam oddech, Rush trzymał mnie w ramionach i chował twarz w zagłębieniu mo​jej szyi. Je​go cie​pły od​dech jed​no​cze​śnie mnie ła​sko​tał i ko​ił. – Ko​cham cię. Tak cho​ler​nie bar​dzo – po​wie​dział za​chryp​nię​tym szep​tem. – Ja cie​bie też. Tak cho​ler​nie bar​dzo – od​par​łam z ra​do​snym uśmie​chem. Za​chi​cho​tał, ale nie spoj​rzał na mnie. Na​dal przy​ci​skał twarz do mo​jej szyi. – Bę​dę znów cię po​trze​bo​wał. Przy​kro mi – oznaj​mił. Zmarsz​czy​łam brwi w za​sko​cze​niu i od​su​nę​łam się, że​by zo​ba​czyć je​go twarz. – Dla​cze​go jest ci przy​kro? – Bo mo​gę dziś być nie​na​sy​co​ny. To by​ły dłu​gie dwa​dzie​ścia czte​ry go​dzi​ny. – Chcesz wię​cej? Już te​raz? – za​py​ta​łam. Rush wsu​nął rę​ce mię​dzy mo​je no​gi. – Tak, ko​cha​nie, chcę. *** Rush spał, gdy usłyszałam wchodzącego na pokład tatę. Na szczęście ominęły go nasze ekscesy. Rush wreszcie usnął z wyczerpania. Ja byłam całkowicie zaspokojona. Walczyłam z potrzebą snu, bo chciałam zaczekać na ojca. Złapałam sukienkę, wysunęłam się z objęć mojego narzeczonego i założyłam ją przez głowę. Musiałam poinformować tatę, że Rush tu jest. Nie opowiedziałam mu jesz​cze o ni​czym, więc za​słu​gi​wał na wy​ja​śnie​nia. Otwierając drzwi, zerknęłam na Rusha, który nadal spokojnie spał. Wyszłam z łóżka i na paluszkach weszłam po schodach. Tata siedział przy kuchennym stole i nalewał sobie szklankę mle​ka. Spoj​rzał na mnie i się uśmiech​nął. – Nie chcia​łem cię obu​dzić – po​wie​dział. – Nie obudziłeś. Nie spałam – odparłam. Przeszłam na zewnątrz na dziób łodzi, skąd naszych gło​sów nie by​ło sły​chać na do​le. – Czy mo​że​my po​roz​ma​wiać? Tata spojrzał na schody i zmarszczył brwi, po czym skinął głową i wstał, żeby wyjść na zewnątrz. Zamknęłam drzwi do kajuty, żeby nie dopuścić, aby naszą rozmowę usłyszał mój na​rze​czo​ny, po czym ob​ró​ci​łam się w stro​nę ta​ty. – Przy​je​chał Rush – wy​tłu​ma​czy​łam mu. – Śpi. Na twa​rzy ta​ty po​ja​wi​ło się zro​zu​mie​nie i ski​nął gło​wą. – Do​brze. Cie​szę się, że chło​pak był na ty​le mą​dry, że​by po cie​bie przy​je​chać.

Lubił Rusha. To on na samym początku popchnął mnie w jego stronę. Cieszyłam się, że go aprobował. To mocno ułatwiało sprawę. Chciałam zachować dobre stosunki z tatą, a Rush nie był je​go fa​nem przez dłu​gi czas. – Wy​je​cha​łam przez je​go ro​dzi​nę. Głów​nie Nan. Ona… jest cza​sem trud​na do znie​sie​nia. – Jest koszmarna. Nie jest moją córką, możesz mówić bez ogródek. Spędziłem z nią wy​star​cza​ją​co du​żo cza​su, że​by wie​dzieć, jak bar​dzo po​trze​bu​je uwa​gi oj​ca. Ski​nę​łam gło​wą i usia​dłam na ła​wecz​ce przy bur​cie, za​wi​ja​jąc no​gi pod spód. – Nie chcę jej nienawidzić, bo Rush ją kocha. To jednak trudne. Uparła się, żeby mi go odebrać. Cza​sa​mi wy​da​je mi się, że mo​że wy​grać. – Ten chłopak bardziej kocha ciebie – powiedział tata, siadając na wyblakłym tęczowym krześle ogrodowym. – Zawsze będzie kochał cię bardziej. Wszyscy to widzą, maleńka. Musisz się nauczyć nie da​wać za​stra​szyć Nan. – Próbuję. Ale kiedy ona go potrzebuje, on jest przy niej. Zwykle kosztem moich potrzeb. Ona zawsze wygrywa. Wiem, że brzmi to śmiesznie i że zachowuję się samolubnie, ale on musi zdecydować się na mnie. Postawić mnie i nasze dziecko ponad wszystko inne. Nie… nie wiem, czy jest do tego zdolny. – Ścisnęło mnie w gardle, gdy usłyszałam te słowa wypowiedziane na głos. Przy​zna​nie się do naj​więk​szych obaw by​ło trud​ne. Ale pra​gnę​łam, że​by ktoś mnie wy​słu​chał. – Zasługujesz na to, by być numerem jeden. Przeszłaś przeze mnie zbyt wiele. Najwyższy czas, abyś była dla jakiegoś mężczyzny najważniejszą osobą w życiu. To nie jest samolubne, tylko zupełnie normalne. Ta jego siostra wykorzystuje fakt, że nie miała ojca, jako wymówkę, by być wściekłą, rozpuszczoną suką. A tobie rozdano przecież jeszcze gorsze karty – straciłaś siostrę, ojca i matkę. Wycierpiałaś w życiu więcej, niż ta dziewczyna byłaby w stanie pojąć, a jednak nadal je​steś zdol​na do mi​ło​ści. Na​dal wy​ba​czasz i na​dal je​steś sil​na. Bę​dziesz nie​sa​mo​wi​tą mat​ką i żo​ną. Ta​ta cięż​ko wes​tchnął. – Rush przez całe życie traktował Nan jak swoje dziecko. Wychowywał ją. Teraz jest już dorosła i czas, by pozwolił jej odejść. On stara się wymyślić, jak to zrobić, i myślę, że w końcu mu się uda. Ko​cha cię. Wiem, że tak jest. Każ​dy głu​piec wi​dzi to wy​pi​sa​ne na je​go twa​rzy. Mia​łam na​dzie​ję, że się nie my​li. – Kocham go tak bardzo, że nawet jeśli za każdym razem będzie wybierał ją – ja zawsze mu wy​ba​czę. Ta​ta po​ki​wał gło​wą i po​chy​lił się, aby oprzeć łok​cie na ko​la​nach. – Jeśli tak się stanie, będę chyba musiał przylecieć do Rosemary i skopać mu dupę. Po prostu za​dzwoń. Za​wsze po cie​bie przy​ja​dę. Uśmiechnęłam się na widok szczerego wyrazu jego twarzy, gdy obiecywał pobić Rusha. Dorastałam, kochając tego mężczyznę. Był człowiekiem, który groził Cainowi strzelbą na naszej pierw​szej rand​ce. Po​de​szłam do nie​go i ob​ję​łam go za szy​ję. – Ko​cham cię – wy​szep​ta​łam. – Też cię ko​cham, mo​ja ma​ła Bla​ire. Zaskoczyło mnie głośne kaszlnięcie, a gdy obejrzałam się, ujrzałam tego samego faceta, którego poznałam wcześniej. Znów stał na pokładzie swojego jachtu i nas obserwował. Zaczynał mnie nie​po​ko​ić. Tym ra​zem przy​naj​mniej miał na so​bie ko​szu​lę, choć by​ła roz​pię​ta na ca​łej dłu​go​ści.

– Do​bry wie​czór, Ka​pi​ta​nie! – za​wo​łał do nie​go ta​ta i po​zdro​wił go, uno​sząc swo​je pi​wo. – Do​bry – od​parł chło​pak. Ale nie od​szedł. Po pro​stu tam stał. – To jest Bla​ire. Mo​ja cór​ka – wy​ja​śnił mu ta​ta. – Poznaliśmy się wcześniej – oznajmił Kapitan i znów do mnie mrugnął. Natychmiast poczułam się niekomfortowo. Rushowi nie spodobałoby się to mrugnięcie. Może nie powinniśmy zo​sta​wać dłu​żej. By​łam w cią​ży. Czy on te​go nie wi​dział? Dla​cze​go flir​to​wał z cię​żar​ną? – Ach, do​brze. Cie​szę się, że wszy​scy się zna​ją. Ta​ta był wy​raź​nie zde​ner​wo​wa​ny. Coś by​ło nie tak. Czy ten gość jest nie​bez​piecz​ny? Drzwi kabiny otworzyły się i na zewnątrz wyszedł zaspany Rush. Tym razem nie miał na sobie koszulki, a guziki jego dżinsów nie były zapięte. Chyba nawet nie włożył majtek. Wyglądał, jakby właśnie się obudził, zauważył, że mnie nie ma, i wbił się w spodnie, żeby mnie znaleźć. Jego spojrzenie spoczęło na chwilę na Kapitanie. Gniewny wyraz jego twarzy zaskoczył mnie. Nie wi​dział prze​cież te​go mru​gnię​cia, praw​da? – Cześć, Abe – rzucił zaspanym głosem, podchodząc i przyciągając mnie do siebie. Tak, wyraźnie demonstrował, że należę do niego. Dlaczego czuł się zagrożony? Czy nie rozumiał, że mia​łam kom​plet​ne​go bzi​ka na je​go punk​cie? – Rush. Chociaż bardzo się ucieszyłem, gdy ujrzałem Blaire, cieszę się, że miałeś dość rozumu, żeby po nią przyjechać – odparł Abe. Nie mogłam nie zauważyć ostrzegawczego tonu jego głosu. Da​wał Ru​sho​wi znać, że nie po​do​ba​ło mu się spy​cha​nie mnie na dru​gi plan. Rush ski​nął gło​wą i przy​ci​snął usta do mo​jej gło​wy. – To się wię​cej nie po​wtó​rzy – obie​cał mo​je​mu oj​cu. – Do​brze. Na​stęp​nym ra​zem nie bę​dę tak wy​ro​zu​mia​ły. – Ta​ta ski​nął gło​wą. – No​wo​żeń​cy? – za​py​tał Ka​pi​tan, na​dal mie​rząc nas wzro​kiem z te​go sa​me​go miej​sca. Rush spiął się, a ja przysunęłam się bliżej, żeby go uspokoić. Zdecydowanie chciał być no​wo​żeń​cem. Py​ta​nia o nasz zwią​zek, za​da​wa​ne przez in​ne​go męż​czy​znę, de​ner​wo​wa​ły go. – Są za​rę​cze​ni – wy​ja​śnił ta​ta. Ka​pi​tan wska​zał bu​tel​ką pi​wa w mo​ją stro​nę, jak gdy​by na mój brzuch. – Chy​ba coś po​szło w złej ko​lej​no​ści, nie? Oskarżycielski ton jego głosu spowodował, że Rush wyrwał do przodu, zanim mogłam go powstrzymać. Ominął mnie i ruszył w poprzek łodzi. Wyciągnęłam rękę i złapałam go za ramię, gdy je​go no​ga sta​nę​ła na pierw​szym schod​ku pro​wa​dzą​cym na brzeg. – Wystarczy, czekaj! – rozkazał ojciec głośno, tonem, do którego nie byłam przyzwyczajona. – Chciałem wyjaśnić Blaire wszystko bez cholernej publiczności, ale wygląda na to, że skoro wku​rzy​łeś Ru​sha, mu​szę to zro​bić te​raz. Ta​ta ob​rzu​cił Ka​pi​ta​na po​iry​to​wa​nym spoj​rze​niem. O czym on mó​wił? Co wy​ja​śnić? Rush za​trzy​mał się i ga​pił na mo​je​go oj​ca. – Nikt nie bę​dzie w ten spo​sób mó​wił do Bla​ire. Chuj mnie ob​cho​dzi, kto to jest. – Nie mówiłem do Blaire. Mówiłem do ciebie – wycedził Kapitan znudzonym tonem i po​cią​gnął ko​lej​ny łyk pi​wa. Ob​ję​łam dłoń​mi ra​mię Ru​sha i moc​no trzy​ma​łam. – Wystarczy, chłopcze – tata warknął do Kapitana. Nie zgodziłabym się z nim – to nie był

chłopiec, lecz mężczyzna, który mógł zrobić krzywdę mojemu ojcu i nie uronić przy tym ani kro​pli po​tu. Wo​la​ła​bym, że​by na​dal przy​jaź​nił się z są​sia​da​mi. – Dobrze. – Kapitan podniósł ręce i wzruszył ramionami. Byłam zszokowana, że tak szybko się wy​co​fał. Ta​ta wes​tchnął i spoj​rzał na mnie. – Chy​ba po​win​naś usiąść – po​wie​dział. Nie byłam pewna, czy chcę tego słuchać. Dlaczego miałam usiąść? Rush zajął moje krzesło, po​cią​gnął mnie na swo​je ko​la​na i owi​nął ra​mio​na​mi w ta​lii. Tata spojrzał na Kapitana i zmarszczył brwi. Cokolwiek miał mi powiedzieć, nie chciał tego ro​bić. Zde​ner​wo​wa​łam się. – Gdy mia​łem szes​na​ście lat, mo​ja dziew​czy​na z li​ceum za​szła w cią​żę – za​czął mó​wić, a ja znów złapałam Rusha za ramię. – Becca Lynn nie była gotowa, żeby zostać mamą, a ja zdecydowanie nie byłem gotów na ojcostwo. Postanowiliśmy oddać dziecko do adopcji. Rodzice Becki Lynn zajęli się znalezieniem odpowiednich kandydatów. Becca urodziła dziecko i na tym się skończyło. Nie zostaliśmy razem. Rozstaliśmy się po ciąży i wszystkim, co się wydarzyło. Po skończeniu liceum ona przeniosła się na zachodnie wybrzeże, a ja wyjechałem do Georgii. Nigdy jej więcej nie wi​dzia​łem. Tata westchnął i obserwował mnie przez chwilę, zanim zaczął mówić dalej. Ramiona Rusha zacisnęły się mocniej wokół mnie, a ja nadal się ich trzymałam. Nie byłam pewna, dokąd to wszyst​ko zmie​rza, ale mia​łam już pew​ne prze​czu​cie. – Gdy na świat przyszłyście ty i Valerie, zrozumiałem, jak jesteście cenne. Kochałem was tak cholernie mocno, że pewnej nocy załamałem się i opowiedziałem twojej matce o dziecku, które miałem z Beccą Lynn i które oddałem osiem lat wcześniej. Po raz pierwszy byłem zdruzgotany utratą dziecka, którego wtedy nie chciałem. Twoja matka postawiła sobie za cel odnalezienie go. Szukała latami. Wszystkie tropy w końcu prowadziły donikąd. Wreszcie ja się poddałem. Ona nie poddała się nigdy. – Tata zaśmiał się smutno. – W zeszłym roku skontaktował się ze mną wynajęty przez twoją mamę detektyw, mówiąc, że coś znalazł. Nie spodziewałem się tego. Nie wiedziałem, co zrobić z tą informacją. Ten dzieciak był teraz dorosły. Byłem przekonany, że to nie ma sen​su. A póź​niej do​sta​łem ko​lej​ny te​le​fon. Mój syn chciał mnie po​znać. Obróciłam się na kolanach Rusha, żeby spojrzeć na Kapitana. Opierał się o poręcz swojego jachtu i patrzył na wodę, ale słuchał uważnie. Jego ciało było spięte. Czekał. Czy on… czy miałam bra​ta? – Potem przydarzyły ci się te wszystkie rzeczy, a ja powiedziałem ci całą prawdę. Chciałem zacząć od początku. Spróbować przeżyć resztę życia w porządny sposób, bo do tej pory tylko wszystko chrzaniłem. Jedyne dobre rzeczy w moim życiu to miłość do waszej matki oraz błogosławieństwo w postaci ciebie i Valerie. Zadzwoniłem więc do swojego syna i przyjechałem na południe, żeby go poznać. – Przerwał i wskazał Kapitana. – River Joshua Kipling, znany jako Ka​pi​tan, jest two​im bra​tem. – O, kurwa – wyszeptał Rush. Ja też chciałam to powiedzieć. Czy sekrety mojego ojca nigdy się nie skoń​czą? – Kapitan to ostatni dar twojej matki. Gdyby nie była tak bardzo zdeterminowana, żeby go zna​leźć, ni​g​dy bym go nie po​znał.

Mój ojciec nie był tak samotny, jak myślałam. Nie byłam zła ani urażona. Byłam… szczęśliwa. Poczułam ulgę. Tata musiał odkupić wiele win. Wiedziałam, że relacją ze swoim synem stara się odpokutować to, że nie był takim mężczyzną, jakim powinien być. Moje dziecko kopnęło, prosto w dłonie swojego ojca, a ja nie mogłam sobie wyobrazić oddania go komuś obcemu. Nie móc trzymać go w rękach, nie znać go… Byłoby to jak utrata części siebie. Tata nie był kompletny, od kiedy miał szesnaście lat. Odkąd oddał część siebie. Serce pękało mi, gdy o tym myślałam. Uwol​ni​łam się z ra​mion Ru​sha i po​de​szłam do oj​ca. Otoczyłam go ramionami w pasie i mocno przytuliłam. Brakowało mi jeszcze słów, żeby wyrazić, jak cieszę się jego szczęściem. Nie byłam pewna, czy to, co powiem, przystawałoby do sytuacji. Byłam więcej niż szczęśliwa – byłam wdzięczna. Przyszedł czas, żeby jego rany zaczęły się go​ić. To by​ła część te​go pro​ce​su. – Nie masz z tym pro​ble​mu, mo​ja Bla​ire? – za​py​tał, ści​ska​jąc mnie. – Cieszę się, że go znalazłeś – odrzekłam szczerze. To była jedyna rzecz, jaką mogłam teraz po​wie​dzieć. – Dzię​ku​ję – je​go głos był prze​peł​nio​ny emo​cja​mi. – Bardzo się cieszę, że nie muszę złoić ci dupska za gapienie się na moją kobietę – usłyszałam sło​wa Ru​sha i uśmiech​nę​łam się, tu​ląc do tor​su ta​ty.

RUSH Zostaliśmy tam jeszcze pięć dni, aby Blaire mogła poznać swojego brata. Dużo łatwiej było mi tolerować Kapitana, gdy zrozumiałem, że nie patrzy na Blaire w pożądliwy sposób. Po prostu był ciekaw swojej siostry. Rozumiałem to, ale i tak byłem szczęśliwy, gdy spakowaliśmy się i wróciliśmy do domu. Do świąt zostały tylko trzy tygodnie i chciałem je spędzić w Rosemary, z Blaire. W naszym domu. Chciałem również dać jej swoje nazwisko i walić w swoje piersi jak sza​le​niec. Gdy wróciliśmy do Rosemary, Blaire poszła prosto do łóżka. Uśmiechnęła się radośnie, gdy weszliśmy do domu, i oznajmiła, że jeśli pragnę czegoś więcej niż przytulania, to mam ją zostawić w spo​ko​ju, bo chce się zdrzem​nąć. Miałem niemal pewność, że nie będę w stanie tylko jej tulić, więc zostałem na dole. Cieszyłem się, że wróciliśmy do domu. Wyciągnąłem z lodówki colę i wyszedłem na taras, żeby popatrzeć na zatokę. Tęskniłem za tym. Nie zdążyłem jeszcze wygodnie się rozsiąść, gdy usłyszałem otwierające się za mną drzwi. Grant wszedł i skinął głową, po czym usiadł obok mnie. Nie rozmawialiśmy od tego dnia przed Świętem Dziękczynienia, gdy zadzwoniłem do niego w sprawie Nan. Byłem zajęty, a na dodatek sądziłem, że mnie unika. Najwyraźniej radar w Rosemary działał idealnie, bo nie minęło nawet pół godziny od naszego powrotu, a on już był w moim domu. Nie wiedziałem nawet, że Grant jest w mie​ście. Zwy​kle spę​dzał zi​my na nar​tach. Gdy ostat​nio o nim sły​sza​łem, wy​ru​szał do Va​il. – Co z nią? – padły z jego ust pierwsze słowa. Nie pytał o Blaire. Ze smutnego tonu jego głosu wy​wnio​sko​wa​łem, że cho​dzi o Nan. – Jest kom​plet​nie roz​pie​przo​na. Prze​cież to wiesz. Grant wes​tchnął i skrzy​żo​wał no​gi w kost​kach. – Tak, wiem. Ale dzwoniłem do niej wczoraj w nocy, bo byłem pijany, słaby i głupi. Odebrała two​ja mat​ka. Po​wie​dzia​ła, że Nan się le​czy. – Próbowała przedawkować. Znalazłem ją i odwiozłem na czas do szpitala. Fizycznie ma się dobrze, ale emocjonalnie jest wrakiem. Kiro jest chujowym ojcem i Harlow o tym wie, ale Nan ni​g​dy nie za​ak​cep​tu​je te​go tak jak Har​low. – Kim jest Harlow? – zapytał Grant, a ja uświadomiłem sobie, że o pewnych sprawach w moim ży​ciu nie wie na​wet mój brat. Od​dzie​li​łem ży​cie w Ro​se​ma​ry od ży​cia z oj​cem. – Druga córka Kira. Ta, którą się zajmował. A przynajmniej zostawił ją z babcią, która ją kochała, z dala od tego pojebanego świata. Harlow była jego błyszczącą zabawką, po którą sięgał raz na jakiś czas, po czym odsyłał do babci, gdy bycie ojcem zaczynało mu przeszkadzać. Dla niego taki układ się sprawdzał, bo Harlow jest cicha, grzeczna i nie wchodzi w drogę. Nan w ogóle taka nie jest. Więc nie mo​gła mu się do ni​cze​go przy​dać. – Cho​le​ra. – Grant wes​tchnął głę​bo​ko. Sło​wo „cho​le​ra” nie opi​sy​wa​ło te​go w naj​mniej​szym stop​niu. Siedzieliśmy przez chwilę w ciszy, patrząc na wodę. Nie byłem pewien, jak bardzo zaangażował się w związek z Nan, ale miałem nadzieję, że potrafił zostawić to za sobą. Była niestabilna i to

ni​g​dy nie mia​ło się zmie​nić. Nie na ty​le, aby Grant od​na​lazł z nią szczę​ście. – Masz za​miar się oże​nić w naj​bliż​szym cza​sie? – za​py​tał wresz​cie. Uśmiech​ną​łem się, my​śląc o Bla​ire zwi​nię​tej na gó​rze w mo​im łóż​ku… na​szym łóż​ku. – Tak. Gdy się obudzi, zamierzam jej powiedzieć, że ma tydzień na zaplanowanie ślubu. Nie mo​gę dłu​żej zwle​kać. Cze​ka​łem wy​star​cza​ją​co dłu​go. – Bę​dę druż​bą, praw​da? – za​chi​cho​tał Grant. – Oczywiście. Obawiam się jednak, że twoją partnerką zostanie Bethy, więc przygotuj się na to, że Jace będzie deptał ci po piętach jak opętany zazdrośnik. Jestem pewien, że Bethy będzie jej druh​ną. Je​dy​na in​na opcja to Jim​my, a wąt​pię, że​byś chciał, by ła​pał cię za ty​łek. – Poradzę sobie z Bethy i Jace ’em – odparł rozbawiony Grant– ale Jimmy? Naprawdę on miał​by być druh​ną? – Tak. – Kiwnąłem głową, szczerząc zęby w uśmiechu. – Poprosiła go o to, gdy tylko zaczęliśmy pla​no​wać ślub. Gdy wyjeżdżaliśmy, zostawiłem bilety lotnicze dla Abe ’a i Kapitana. Blaire chciała, żeby jej ojciec przyjechał na ceremonię, a widząc, jak zbliżają się do siebie z Kapitanem, miałem pewność, że będzie chciała, aby jej brat też się zjawił. Obaj zgodzili się przyjechać za tydzień. Blaire jednak jeszcze o tym nie wiedziała. Nie byłem w nastroju na sprzeczki, gdyby z jakiegoś powodu chciała opóź​nić ślub. – Nan przy​je​dzie na we​se​le? – za​py​tał Grant. Nigdy nie sądziłem, że gdy będę brać ślub, nie będzie na nim mamy i siostry. Nie chciałem jednak, by cokolwiek popsuło Blaire wspomnienia z uroczystości, a byłem przekonany, że one zdo​ła​ły​by to zro​bić. Nie mo​głem na to po​zwo​lić. – Nie. Nie mo​że jej tu być. Na​dal nie​na​wi​dzi Bla​ire – od​par​łem. Grant skinął głową, a jego ramiona rozluźniły się. Nie chciał jej widzieć, to było oczywiste. Nie mo​głem go za to wi​nić. – Wiesz, że ten baran Woods będzie żenił się z laską z Nowego Jorku, którą wciskają mu rodzice? Nie jest jeszcze zaręczony, ale niedługo będzie. Niedawno przyznał mi się przy butelce tequili, że jeśli chce kiedyś przejąć klub, musi się z nią ożenić. Ojciec postawił mu taki warunek. Bę​dzie cho​ler​nie nie​szczę​śli​wy z tą drę​twą ba​bą. Było mi przykro z powodu Woodsa. Wiedziałem, jakie to uczucie – czekać na swój ślub i resztę życia z kobietą, którą kochasz. Wszyscy powinni tego doświadczyć. Wchodzenie w to z żalem i go​ry​czą nie by​ło wła​ści​wym spo​so​bem na za​war​cie związ​ku. – Cóż, to je​go wy​bór. Za​wsze mo​że po​wie​dzieć „nie”. – I uciec, jak Tripp? To też nie naj​lep​szy plan – od​parł Grant. Tripp miał od nas parę lat więcej. Był kuzynem Jace ’a i wzorem dla nas wszystkich. Rodzice naciskali na niego, żeby żył tak, jak to sobie wymyślili, więc zwiał. Zostawił swoje miliony i po prostu, kurwa, uciekł. Dla nas, nastolatków, został nieśmiertelnym bohaterem, bo miał jaja, żeby powiedzieć „spierdalajcie” i odejść. Teraz, gdy byliśmy starsi, lepiej rozumieliśmy, jak wiele po​świę​cił. Mia​łem na​dzie​ję, że był szczę​śli​wy. – To lep​sze niż ślub z roz​pusz​czo​ną su​ką – stwier​dzi​łem. – Prawda – zgodził się Grant i sięgnął po moją colę, żeby wziąć łyka. Ten dupek wiedział, że nie

bę​dę po nim pił. – Jak twój oj​ciec? – Tak samo. Za dużo pije, za dużo pali. Chodzi do łóżka z przypadkowymi kobietami w moim wie​ku. Wiesz, jak z nim jest. – Tak – uśmiech​nął się Grant. – Ale co to za ży​cie. To w ogóle nie było życie, ale wiedziałem, że Grant się ze mną nie zgodzi, więc odpuściłem. Nie miał nikogo podobnego do Blaire, więc nie rozumiał, jak pusta jest tak naprawdę egzystencja mo​je​go oj​ca. Mu​siał być sa​mot​ny. – Wszy​scy wie​dzą, że wró​ci​li​ście do mia​sta. Masz ocho​tę na to​wa​rzy​stwo dziś wie​czo​rem? Nie. Chciałem mieć Blaire tylko dla siebie. Mieszkaliśmy na łodzi razem z jej ojcem o pięć dni za dłu​go. – Nie dziś. Bla​ire po​trze​bu​je od​po​cząć. – To ra​czej ty po​trze​bu​jesz Bla​ire. Bądź ze mną szcze​ry, bra​cie. – Tak. Po​trze​bu​ję Bla​ire – od​par​łem z uśmie​chem.

BLAIRE Rush ustalił datę naszego ślubu. Dał mi tydzień. Nawet nie próbowałam się kłócić. Determinacja w jego spojrzeniu przekonała mnie, że to nie ma sensu. Byłam więcej niż gotowa, żeby za niego wyjść, ale on wy​raź​nie bał się, że się wy​co​fam. Zwłasz​cza po tym, co się sta​ło z Nan u je​go ta​ty. Mieliśmy się pobrać dwanaście dni przed Gwiazdką. Planowaliśmy spędzić święta i sylwestra w domu, a w Nowy Rok wyjechać na długi miesiąc miodowy. Rush był rozdarty pomiędzy chęcią pokazania mi całego świata a obawą przed zabieraniem mnie w zbyt długie podróże. Chciał, żebym była wypoczęta. To dodatkowo utrudniało weselne przygotowania. Koniec końców przekonałam go, że największą ochotę mam na pobyt w jego apartamencie na Manhattanie. Nigdy nie byłam w Nowym Jorku, więc postrzegałam to jako wspaniałą przygodę. Korzystalibyśmy ze wszystkich wygód jego domu, a mój ginekolog miał skontaktować mnie ze swoim kolegą, który spraw​dzał​by mój stan w trak​cie wy​jaz​du. Na szczęście Rusha stać było na to, by w krótkim czasie zorganizować ślub, który mimo wszystko będzie piękny. Ja chciałam skromnej ceremonii, która odbyłaby się w naszym domu. Nie sądziłam, że taki skromny ślub też wymaga mnóstwa przygotowań. Nie wyrobiłabym się bez pomocy Bethy. Jimmy też dużo pomagał – on i Bethy parę razy prawie się pozabijali. Każde z nich chcia​ło rzą​dzić. Rush na cały tydzień przed ślubem zatrudnił Henriettę. Zawsze, gdy widziałam, jak wchodzi co noc do spiżarni, żeby przejść do pokoju pod schodami, uśmiechałam się. Z tym pokojem wiązały się do​bre wspo​mnie​nia. Gdy po śniadaniu zadzwonił dzwonek do drzwi, podskoczyłam i pobiegłam, żeby otworzyć. Dziś mieli przyjechać tata i Kapitan. Na ten dzień zaplanowaliśmy próbę ślubu i chciałam przećwiczyć z tatą przejście do ołtarza. Gdy otworzyłam drzwi, ku swojemu zaskoczeniu zo​ba​czy​łam De​ana i Har​low. Spo​dzie​wa​łam się ich do​pie​ro na​stęp​ne​go dnia. – Niespodzianka! Przyjechaliśmy wcześniej. Nie chcieliśmy, żeby ominęły nas jakieś uroczystości – oznajmił Dean z uśmieszkiem i wniósł do środka bagaże. Harlow cichutko wsunęła się za nim, dźwi​ga​jąc wła​sne tor​by. – Gdzie jest mój syn? – De​an ro​zej​rzał się wo​ko​ło. – Rush pojechał rano z Grantem odebrać smokingi – wyjaśniłam. – Niedługo wrócą. Harlow, chodź na gó​rę, po​ka​żę ci, gdzie bę​dziesz spa​ła. Za​kła​dam, że wiesz, gdzie jest twój po​kój, De​an. – Tak, za​raz tam pój​dę. Ale naj​pierw mu​szę się na​pić i zła​pać tro​chę słoń​ca. Uśmiech​nę​łam się do Har​low. – Wybrałam dla ciebie mój ulubiony pokój. Ma najlepszy widok. Sama tam kiedyś mieszkałam – po​wie​dzia​łam. – Dziękuję, ale nie chciałabym zajmować najlepszego pokoju. Chętnie zamieszkam w najmniejszym. Wiem, że przyjeżdża jeszcze twoja rodzina. – Harlow zatrzymała się na naj​wyż​szym schod​ku. – Mój tata i mój… yyy... brat mieszkają na starych kutrach rybackich. Wierz mi, nasze najmniejsze pomieszczenie w zupełności im wystarczy. Chcę, żebyś to ty cieszyła się tym naj​lep​szym. Znaj​du​je się też naj​da​lej, więc bę​dziesz mia​ła wię​cej pry​wat​no​ści.

Harlow uśmiechnęła się nieśmiało i skinęła głową. Zaprowadziłam ją do pokoju, w którym miesz​ka​łam, za​nim prze​nio​słam się na gó​rę. – Jak wam minął lot? – zapytałam, chociaż tak naprawdę chciałam się dowiedzieć, jak miały się spra​wy w do​mu. – Całkiem miło. Kolejny raz obejrzałam Dumę i uprzedzenie. Podróż upłynęła mi przez to znacz​nie szyb​ciej. – Uwiel​biam ten film – przy​zna​łam. – A jak tam spra​wy w do​mu? Od​kąd nie ma Nan? Od powrotu Rush nie wspomniał o Nan ani razu. Wiedziałam, że nie zaprosił jej na ślub i miałam przez to poczucie winy. Ale niebezpieczeństwo, że zrobi scenę i popsuje ceremonię, było cał​kiem re​al​ne. – Znów jest spokój. Tata robi swoje. Ja – swoje. Dean też. Za parę miesięcy jadą w trasę i wtedy bę​dzie na​praw​dę ci​cho. Zrobiło mi się smutno. Ona naprawdę nie miała nikogo. Mieszkanie w tak dużym domu, z takim ojcem jak Kiro, musiało sprawiać, że czuła się samotna. A bez niego będzie tam całkiem sama. To nie było dobre życie. Za pieniądze nie da się kupić wszystkiego i Harlow stanowiła na to ży​wy do​wód. – Może poprosisz Kira, żeby kupił ci dom w naszej okolicy? Jest pięknie i wszędzie można spotkać ludzi w naszym wieku. Również przystojnych facetów. – Rzuciłam jej psotny uśmiech. Chociaż Harlow wyglądała idealnie, nie potrafiłam jej sobie wyobrazić z facetem. Była taka nie​śmia​ła… Czy w ogó​le by​ła​by w sta​nie się otwo​rzyć i na​praw​dę ko​goś po​znać? – Nie mogę go o to poprosić. Na Uniwersytecie Kalifornijskim mam pełne stypendium. Gdybym wyjechała gdzieś indziej, musiałby płacić mi czesne. A ja naprawdę chodzę na wszystkie zajęcia… – Zamilkła. Byłam tam i wiedziałam, że chociaż chodzi na zajęcia, nie ma żadnych przy​ja​ciół. – My​ślę, że go na to stać – za​pew​ni​łam ją. Wzru​szy​ła ra​mio​na​mi, ale nie od​po​wie​dzia​ła. Nie chcia​łam jej te​raz pi​ło​wać. Mo​że póź​niej. – Muszę iść się ubrać. Jestem umówiona za godzinę w salonie na manicure i pedicure. Masz ocho​tę do mnie do​łą​czyć? – Nie, dziękuję. – Pokręciła głową. – Chyba po prostu się zdrzemnę. Wyruszyliśmy bardzo wcze​śnie, a w sa​mo​lo​cie nie zmru​ży​łam oka. Kiw​nę​łam gło​wą i zo​sta​wi​łam ją sa​mą. *** Tata i Kapitan przyjechali późnym popołudniem. Właśnie kończyłam przygotowania do próby i przyjęcia, które miało po niej nastąpić. Urządzaliśmy je w sali balowej w klubie. Nie miałam ochoty na wieczór panieński, a Rush też nie chciał, żebym gdzieś wychodziła. Niepokoił się o to, gdzie mogłaby mnie zabrać Bethy. Gdy Grant podjął temat wieczoru kawalerskiego, Rush bardzo szybko odrzucił ten pomysł. To była nasza alternatywa. Postanowiliśmy zabalować z wszystkimi naszymi przyjaciółmi. Woods z chęcią udostępnił nam salę balową, a ludzie z jego kuchni za​pew​nia​li ca​te​ring. Próba rozpoczynała się za pół godziny. Goście mieli niedługo zacząć się zbierać. Rush zszedł po schodach, ubrany w beżowe spodnie i białą, lnianą koszulę, a moje serce zabiło mocniej. Był

niesamowicie przystojny. Zwichrzył stylowo włosy, biała koszula jeszcze bardziej rozjaśniała jego srebr​ne oczy, a ciem​na kar​na​cja ide​al​nie z nią kon​tra​sto​wa​ła. – Wy​glą​dasz cu​dow​nie – po​wie​dzia​łam, gdy za​trzy​mał się na do​le. – Hej, ukradłaś mi komplement! – odparł z uśmiechem, przyciągając mnie do siebie i dając mi ca​łu​sa. – Za​pie​rasz dech w pier​siach. – Mmm, ty też – wy​mam​ro​ta​łam, ca​łu​jąc go.

GRANT (TAK, DOBRZE PRZECZYTALIŚCIE) Mój brat naprawdę się żenił. Wiedziałem, że to się stanie, gdy pierwszy raz zobaczyłem, jak mu odpieprza na punkcie Blaire, ale cholera! Dopiero obserwując próbę ślubu, zrozumiałem, że to się dzieje naprawdę. Bardzo naprawdę. Czułem się tak, jakbym go trochę tracił. Nie chodziło o to, że nie cieszyłem się jego szczęściem. Po prostu był moim towarzyszem i partnerem, odkąd pa​mię​ta​łem. A te​raz miał stać się to​wa​rzy​szem Bla​ire. Sięgnąłem po kieliszek szampana, stojący na tacy przechodzącego obok kelnera. Mogłem napić się trochę tego bąbelkowego gówna przed udaniem się za parę minut do baru po coś praw​dzi​we​go. Patrząc na ludzi, myślałem o Nan. Pozwoliłem, żeby wszystko się spieprzyło. Potrzebowałem czegoś, co pomogłoby mi o niej zapomnieć. Nie chodziło nawet o to, że mi nie przeszło, bo prze​szło mi zu​peł​nie. Już ona o to za​dba​ła. Wal​nię​ta su​ka. Nagle moje spojrzenie skrzyżowało się z najbardziej seksowną parą oczu, jakie w życiu widziałem. Zamarłem i zacząłem przyglądać się ich właścicielce. Nigdy wcześniej jej nie widziałem. W życiu bym nie zapomniał takich oczu. Nie chodziło o ich kolor, bo z tej odległości nawet go nie dostrzegałem, tylko o ich lekki skos i gęste rzęsy, które je okalały. Kobiety płaciły krocie za sztuczne rzęsy, które nigdy nie wyglądały tak dobrze. Przesunąłem spojrzenie w dół jej twarzy i ujrzałem ogromne usta. Kurwa! Mój fiut obudził się do życia. Miała szerokie, cholernie peł​ne usta. Ko​bie​ta z ta​ką bu​zią by​ła ma​rze​niem każ​de​go męż​czy​zny. Obawiałem się wręcz pozwolić spojrzeniu błądzić dalej. Jeśli niżej było jeszcze lepiej, mogłem spuścić się w spodnie. Nie miałem jednak czasu, by się nad tym zastanowić, bo dziewczyna odwróciła się i zniknęła niczym powiew wiatru. Długie, kasztanowe włosy kołysały się na boki z każdym jej krokiem, opadając na plecy trochę poniżej talii. Jej włosy sięgały aż do idealnego małego tyłeczka. Poszedłem za nią. Nie miałem pojęcia, kim jest, ale nie mogłem pozwolić jej uciec. Musiałem spróbować tych ust i zobaczyć, jak jej oczy rozbłyskują z rozkoszy, gdy odrzucę te jej dłu​gie wło​sy i głę​bo​ko w nią wej​dę. Kompletnie odwróciła moją uwagę. Tak musiało być z każdym mężczyzną, który ją zobaczył. Byłaby w stanie sprawić, że zapomnę własne imię. Wymknęła się z sali balowej i ruszyła w stronę holu. Szła szybko, a jednocześnie tak cicho, że chyba nikt jej nie zauważył. Jak ludzie mogli jej nie widzieć? Czy miałem halucynacje? Jaki facet z jajami był w stanie skrzyżować z nią spojrzenia i nie spi​jać ocza​mi każ​de​go jej ru​chu? Wyszedłem do holu parę sekund po niej i zacząłem się rozglądać. Początkowo myślałem, że ją zgubiłem, ale potem zauważyłem ruch po prawej – właścicielka długich, brązowych włosów stała tuż za rogiem. Nie widziała mnie, ale ja zauważyłem te niesamowite włosy. Zacząłem iść w jej

stro​nę, tak ci​cho, jak tyl​ko po​tra​fi​łem. – Uspo​kój się. To tyl​ko fa​cet. Bar​dzo, bar​dzo przy​stoj​ny, ale tyl​ko fa​cet. Skra​da​jąc się, usły​sza​łem jej ci​chy głos. Co, do cho​le​ry? – Oddychaj głęboko. Jesteś dużą dziewczynką. Poradzisz sobie ze spojrzeniem jednego męż​czy​zny – po​wie​dzia​ła ta​kim sa​mym szep​tem. Zatrzymałem się, zanim mogła mnie zauważyć. Mówiła do siebie. Zdenerwowałem ją. Jakim cudem? Kobieta o takim wyglądzie musiała być przyzwyczajona do facetów, którzy stoją po drugiej stronie pokoju i pieprzą ją spojrzeniem. Znów zaczęła powtarzać, że „jestem tylko fa​ce​tem”, a ja nie mo​głem nie uśmie​chać się sze​ro​ko. To by​ło po pro​stu uro​cze. – Mógł​by być ob​cym z pla​ne​ty Kryp​ton. Wte​dy do​pie​ro mia​ła​byś zmar​twie​nie. – Mo​że po​win​ni​śmy iść na nie​go spoj​rzeć, że​by się upew​nić – rzu​ci​łem od nie​chce​nia. Ciało dziewczyny stężało – nie drgnął nawet jeden mięsień. Nie obróciła się też, żeby na mnie popatrzeć. Nadal opierała się o ścianę, za którą się schowała. Ręka była jedyną częścią jej ciała, która się poruszyła. Wyglądało na to, że zakrywa nią usta. Z chwili na chwilę stawała się coraz bar​dziej cza​ru​ją​ca. – Pewnie jednak jesteś bezpieczna. Rush i Blaire nie przepadają za obcymi. Są do nich uprzedzeni – kontynuowałem, mając nadzieję, że moje absurdalne komentarze spowodują, że się roz​luź​ni i uśmiech​nie. Chcia​łem, że​by by​ła roz​luź​nio​na. Wy​star​cza​ją​co, bym mógł jej spró​bo​wać. Nadal się nie poruszyła. Jej ręka wciąż spoczywała na ustach, a ona zamarła na dobre. Wyszedłem zza rogu i ruszyłem w stronę małego kantorka w ścianie pomiędzy dwiema kolumnami, w którym się schowała. Chociaż oparłem się o przeciwległą ścianę, nasze ciała i tak pra​wie się sty​ka​ły. Jej oczy roz​sze​rzy​ły się z za​sko​cze​nia, gdy wsu​ną​łem się do jej kry​jów​ki. – Zgaduję, że nie jesteś w stanie powiedzieć zbyt dużo z zakrytymi ustami. Czy planujesz w ogóle jakoś nawiązać ze mną kontakt? – zapytałem, uśmiechając się zachęcająco. Nie chciałem, że​by po​my​śla​ła, że je​stem nie​bez​piecz​ny. Powoli odsunęła dłoń i pozwoliła jej opaść wzdłuż boku, ale nadal wciskała się w ścianę, jakby chcia​ła od​su​nąć się ode mnie naj​da​lej, jak to tyl​ko moż​li​we. – Dużo lepiej. Lubię patrzeć na te twoje usta. Zasłaniałaś widok. – Puściłem do niej oko. Jeszcze bardziej rozpłaszczyła się na ścianie. To było chyba najdziwniejsze doświadczenie z kobietą w moim życiu. Większość z nich po prostu rzucała się na mnie – bez żadnych komplikacji. Lubiłem to. Miałem dzięki temu mniej pracy. Ale i tak cholernie podobało mi się jej płochliwe za​cho​wa​nie. By​ło od​świe​ża​ją​ce i wy​jąt​ko​we. – Jestem Grant. Brat pana młodego – wyjaśniłem, licząc na to, że to ją trochę uspokoi. Zadziałało. Zmarszczyła brwi, a między nimi pojawiła się linia, dzięki której jej idealna twarz stała się bardziej ludzka. Bardziej dostępna. Podobało mi się to. Bardzo. Może mógłbym sprawić, aby czę​ściej to ro​bi​ła. – Rush nie ma bra​ta – od​par​ła rze​czo​wo. Więc znała Rusha. Interesujące. Nigdy jej nie widziałem, bo na pewno bym ją zapamiętał. Założyłem, że przyszła tu z kimś albo jest znajomą Blaire. Zjawiło się tu niewiele osób, których nie zna​łem. – I tu się mylisz, piękna. Rush i ja zostaliśmy w dzieciństwie przyrodnimi braćmi. Naszym

ro​dzi​com się nie uda​ło, ale to nie zna​czy, że z na​mi by​ło po​dob​nie. W jej oczach pojawił się błysk zrozumienia. Wiedziała, kim jestem. Czas zagrać fair. Ja też chcia​łem wie​dzieć to sa​mo o niej. – Po​wiesz mi, kim je​steś? Bo zda​je się, że wiesz już, kim ja je​stem. Jej oczy ode​rwa​ły się od mo​ich i za​czę​ły uważ​nie stu​dio​wać pod​ło​gę. – Chyba muszę wracać do środka – wyszeptała. Jej i tak już miękki głos stał się jeszcze bardziej delikatny. Zastanowiłem się, czy jest tak samo cicha i ułożona, gdy szczytuje. W tej chwili po​tra​fi​łem my​śleć je​dy​nie o tym i wy​łącz​nie to chcia​łem wie​dzieć. – Nie możesz mnie teraz zostawić. Jeśli tam wrócisz, będę chodził za tobą krok w krok przez ca​łą noc – ostrze​głem ją, ma​jąc jed​no​cze​śnie na​dzie​ję, że nie brzmię jak psy​chol. Jej usta ułożyły się w kształt litery „O”, a moja wyobraźnia zaczęła szaleć. Laski z kijem w tyłku zwykle mnie nie pociągały, ale taka powściągliwa, grzeczna postawa u chodzącej fantazji sek​su​al​nej zde​cy​do​wa​nie na mnie dzia​ła​ła. – Dlaczego? – spytała. Dźwięczne brzmienie jej głosu przywodziło mi na myśl dzwoneczki w pio​sen​kach. Ich pro​ste pięk​no spra​wia​ło, że czę​sto po​zo​sta​wa​ły nie​zau​wa​żo​ne. – Chcesz znać prawdę? – zapytałem, nachylając się ku niej i naruszając osobistą przestrzeń, któ​rą tak moc​no sta​ra​ła się ochro​nić. – Tak, pro​szę – od​po​wie​dzia​ła tak ci​cho, że pra​wie jej nie sły​sza​łem. – Bo jedyne, o czym jestem w stanie myśleć, to twoje oczy błyszczące od pożądania i to, jak mogłyby wyglądać te zajebiste usta, krzycząc z rozkoszy. I te włosy – mówiłem dalej, wsuwając w nie dłoń i lek​ko za nie cią​gnąc. – Fuck, dziew​czy​no, te wło​sy po​win​ny być nie​le​gal​ne. Przysunąłem się za blisko, jej oddech stał się krótki i szybki. Do diabła, pachniała nie​sa​mo​wi​cie. Jak tru​skaw​ki ze śmie​ta​ną. – Och – odparła, podnosząc wzrok. Wreszcie mogłem zobaczyć, że jej oczy miały barwę orzechów laskowych. Tak unikatową, jak ona cała. Na jej rzęsach nie widziałem ani kropli tuszu. By​ły zu​peł​nie na​tu​ral​ne. – Kim je​steś? – do​cie​ka​łem, nie mo​gąc się na​dzi​wić ide​ało​wi, któ​ry do​ty​kał mo​je​go cia​ła. Zamrugała, jakby nie była w stanie zrozumieć moich słów. Byłem prawie gotów podnieść ją i za​cią​gnąć do swo​jej cię​ża​rów​ki, zna​jąc jej imię czy nie. – Har​low – od​po​wie​dzia​ła. Świa​do​mość spły​nę​ła na mnie jak ku​beł lo​do​wa​tej wo​dy. Kur​wa! To by​ła sio​stra Nan.

RUSH Patrzyłem, jak Blaire tańczy z tatą, gdy nagle do sali balowej sztywno wkroczył Grant, wyglądając, jakby uciekał przed demonem. Co mu się stało, do cholery? Spojrzałem ponownie na Blaire, która uśmiechała się do ojca. Wstałem więc od naszego stolika, żeby sprawdzić, co z Grantem. Zwykle nic nie wy​trą​ca​ło go z rów​no​wa​gi. To nie by​ło je​go nor​mal​ne za​cho​wa​nie. Zastałem go przy barze. Właśnie podnosił szklankę whisky, który zaserwował mu barman. Szybko przechylił ją, po czym oddał, domagając się kolejnej. Coś na pewno dobrało mu się do du​py. – Dla​cze​go mi, kur​wa, nie po​wie​dzia​łeś? – syk​nął, nie pa​trząc na mnie. – O czym ty mówisz? – zapytałem, patrząc, jak opróżnia kolejną szklankę i prosi o następną. Wresz​cie od​wró​cił się w mo​ją stro​nę. – Harlow. Poznałem pieprzoną Harlow. Mogłeś wspomnieć, że siostra Nan jest chodzącą boginią. Przygotować mnie mentalnie, żebym nie rżnął jej w wyobraźni na każdy możliwy sposób. Mój fiut był prze​ko​na​ny, że się za​ba​wi, za​nim się do​wie​dział, że to nie​moż​li​we. Mach​nął ko​lej​ne​go szo​ta i stuk​nął szklan​ką o bar. – Du​żo le​piej – wes​tchnął. – Więc poznałeś Harlow? – upewniłem się, wciąż za nim nie nadążając. Dlaczego był taki wście​kły? Prze​cież mó​wi​łem mu o niej. – Tak, po​zna​łem Har​low! Je​zu, Rush, mu​sisz na​uczyć się ostrze​gać lu​dzi, da​ję sło​wo. Na​dal by​łem kom​plet​nie sko​ło​wa​ny. Je​go sło​wa nie mia​ły sen​su. – Bę​dę z to​bą szcze​ry. Cią​gle nie wiem, dla​cze​go się tak wku​rzy​łeś. Grant za​chi​cho​tał po​sęp​nie. – Kurwa, naprawdę złapała cię za jaja – wymamrotał. – Skoro nie jesteś w stanie zdjąć z oczu okularów w kolorze Blaire i patrzeć na inne kobiety, pozwól, że cię oświecę. Harlow jest pieprzonym ideałem. Kurde, Rush, te usta. – Zadygotał i potrząsnął głową. – Boże, co ona mogłaby zro​bić ty​mi usta​mi. A jej oczy… Przy​się​gam, w ży​ciu cze​goś ta​kie​go nie wi​dzia​łem. Więc cią​gle na​wi​jał o tym, jak wy​glą​da Har​low? – OK. Ale dlaczego miałbyś się przez to wściekać? – zapytałem, zastanawiając się, czy ja przy​pad​kiem też nie po​trze​bu​ję drin​ka do tej roz​mo​wy. – Bo nie mogę jej dotknąć, a kurwa… tak bardzo bym chciał. Na wiele, wiele sposobów. W życiu się tak błyskawicznie i tak mocno nie napaliłem. A potem dowiedziałem się, że nie mogę jej tknąć. Do du​py – znów burk​nął. Ach. Więc Harlow była zabawką, którą Grant nie mógł się pobawić. Wspaniale. Dobrze, że za dwa dni wracała do domu. Ten dramat nie był mi potrzebny. Harlow nie nadawała się dla Granta. By​ła zbyt nie​win​na dla ta​kich fa​ce​tów jak mój brat. – Tak… Wiesz, to do​brze, bo Har​low to nie two​ja baj​ka. Po​psuł​byś ją. – Co to ni​by ma zna​czyć? – rzu​cił spode łba Grant. – To znaczy, że jest cicha i nieśmiała. Nie chodzi na randki. Nie robi nic poza uczeniem się. Nic ze świata Kira jej nie zbrukało. Jest uprzejma i nigdy się nie wścieka. Nawet jak Nan na nią

wrzeszczy i ją wyzywa, ona bierze to na siebie i po cichu odchodzi. Nie jest w twoim typie. Możesz być napalony na jej usta, ale, stary, ona nie wiedziałaby, jak z nich skorzystać, żebyś był za​do​wo​lo​ny. Po​za tym ni​g​dy by te​go nie chcia​ła. Po pro​stu ona ta​ka nie jest. Blaire skończyła tańczyć z tatą, a jej oczy natychmiast powędrowały w stronę mojego pustego krze​sła. Szu​ka​ła mnie. Mu​sia​łem iść. Po​kle​pa​łem Gran​ta po ple​cach. – Znajdź sobie cipkę, która nie będzie bardziej niewinna od zakonnicy – rozkazałem mu i ru​szy​łem w stro​nę mo​jej na​rze​czo​nej. Zauważyła mnie i rozpromieniła się, gdy do niej szedłem. Z głośników popłynął utwór I Will Wait For You Bruno Marsa. Przyciągnąłem ją do siebie z uśmiechem na ustach. Uwielbiałem ten kawałek. Rozumiałem każde słowo, bo dokładnie tak się czułem. Nigdy nie śpiewałem Blaire i miałem ochotę zrobić to teraz, ale postanowiłem zaczekać. Jeszcze nie. Zaśpiewam jej, ale… jesz​cze nie te​raz. – Czy do​brze ci się tań​czy​ło z ta​tą? – za​py​ta​łem tyl​ko po to, by usły​szeć jej głos. – Tak. Rozmawialiśmy o mamie. Spodobałoby jej się tutaj. Pokochałaby cię. Zawsze powtarzała mi, że Cain nie jest dla mnie. Był za słaby. Mówiła, że pewnego dnia ktoś będzie o mnie walczył i pra​gnął bar​dziej niż cze​go​kol​wiek in​ne​go. Bar​dzo byś ją uszczę​śli​wił. Poczułem ucisk w klatce piersiowej. Żadna kobieta nigdy nie powiedziała mi, że jej matka by mnie pokochała. Świadomość, że Blaire ma pewność, że jej mama by mnie zaakceptowała, znaczyła dla mnie więcej, niż mogła sobie wyobrazić. Pamiętałem jej mamę. Niezbyt dokładnie, ale jednak. Pamiętałem jej twarz i śmiech. I, że w dzieciństwie byłem przy niej szczęśliwy. Zapach robionych przez nią naleśników napawał mnie poczuciem bezpieczeństwa. To, że mój syn będzie miał właśnie taką matkę, bardzo mnie wzruszało. Będzie miał to, czego ja nie miałem. Coś, czego mo​głem za​le​d​wie spró​bo​wać. – Co takiego powiedziałam? – zapytała Blaire, gdy ujrzała w moich oczach łzy, których nie by​łem w sta​nie opa​no​wać. Cho​le​ra. – Myślałem o tym, że mój syn będzie miał matkę, jakiej ja nigdy nie miałem. Twoja mama była tak wy​jąt​ko​wa, że wciąż ją pa​mię​tam – przy​zna​łem. Oczy Blaire również wypełniły się łzami. Objęła dłońmi moją twarz i pocałowała mnie. Jej miękkie usta otworzyły się, a język łakomie wsunął się do moich ust. Przy wszystkich. To nie było w jej stylu, ale nie protestowałem. Odwzajemniłem jej namiętny pocałunek, ale po chwili odsunęła się, że​by na mnie po​pa​trzeć. Na​dal obej​mo​wa​ła mo​ją twarz. – Kocham cię, Rushu Finlayu. Będziesz najlepszym mężem i ojcem, jakiego widział świat. Pewnego dnia żona twojego syna będzie wdzięczna, że jej mąż miał ciebie za wzór. Dzięki tobie zazna mnóstwa szczęścia, bo wychowasz naszego syna na takiego mężczyznę, jakim sam jesteś. Bę​dzie ko​chał ją bez​gra​nicz​nie, bo bę​dzie wie​dział jak. Zdławiła łkanie i znów przycisnęła swoje usta do moich, podczas gdy ja trzymałem ją w ramionach. Cieszyłem się, że tak mocno chciała mnie zapewnić, że jestem dobrym człowiekiem. Nic na świe​cie nie by​ło tak cen​ne, jak ta ko​bie​ta. I ni​g​dy nie bę​dzie. Zna​la​złem swo​je szczę​ście.

BLAIRE Bethy pocałowała mnie w policzek, po czym wyciągnęła coś zza pleców. Była to mała, srebrna pa​czusz​ka, z kar​tecz​ką pod​pi​sa​ną zna​jo​my​mi ba​zgro​ła​mi Ru​sha. – Rush chciał dać ci coś sta​re​go – wy​ja​śni​ła. Nie próbowałam zdobyć żadnej z tych rzeczy – zupełnie zapomniałam o tej tradycji. Uśmiechnęłam się, wzięłam pakunek do rąk i otworzyłam go. W środku znajdował się kosztownie wyglądający pierścionek z perłą i elegancką srebrną obrączką. Coś było na niej wygrawerowane. Gdy zbliżyłam pierścionek do oczu, ujrzałam napis „Moja miłość”. Był bardzo stary. Tego napisu nie ka​zał wy​gra​we​ro​wać Rush. Otwo​rzy​łam kar​tecz​kę do​łą​czo​ną do pier​ścion​ka. Bla​ire, Ten pierścionek należał do mojej babci. Matki mojego ojca. Często mnie odwiedzała. Mam same dobre wspo​mnie​nia z jej wi​zyt. Po śmier​ci zo​sta​wi​ła mi ten pier​ścio​nek. W te​sta​men​cie za​ży​czy​ła so​bie, abym wrę​czył go kobiecie, która będzie moją drugą połową. Mówiła, że dał jej go mój dziadek, który zmarł, gdy mój ojciec był jeszcze dzieckiem. Podobno nigdy nie kochała nikogo innego tak, jak kochała jego. On był jej sercem. Ty jesteś mo​im. To coś sta​re​go dla Cie​bie. Ko​cham Cię, Rush Uro​ni​łam łzę, a Be​thy zro​bi​ła to sa​mo. Spoj​rza​łam na nią – sta​ła obok, czy​ta​jąc li​ścik. – Cholera, kto by pomyślał, że Rush Finlay potrafi być taki romantyczny. – Znów pociągnęła no​sem. Ja wiedziałam. Udowodnił mi to wielokrotnie. Wsunęłam pierścionek na palec – pasował ide​al​nie. Do​my​śli​łam się, że to nie przy​pa​dek. Uśmiech​nę​łam się i spoj​rza​łam na Be​thy. – Dzię​ku​ję za wszyst​ko – po​wie​dzia​łam. Uści​snę​ła mnie i po​ki​wa​ła gło​wą. – To ja po​win​nam dzię​ko​wać to​bie. Je​steś naj​lep​szą przy​ja​ciół​ką, ja​ką mia​łam w ży​ciu. Za​nim zdo​ła​łam coś po​wie​dzieć, po​ma​cha​ła mi i ucie​kła z po​ko​ju. Obróciłam się do lustra, żeby na siebie popatrzeć. Perłowy atłas, zebrany na moich piersiach, trzymał się bez ramiączek – moje piersi urosły w trakcie ciąży. Wcięcie znajdowało się wysoko, zaraz pod piersiami, udekorowane milionem malutkich pereł. Na atłas naszyta była warstwa szyfonu, która opadała luźno, rozszerzając się nad kolanami. Postanowiłam nie zakładać butów, ponieważ miałam iść po piasku. Paznokcie u moich stóp były pomalowane na bladoróżowo, żeby pa​so​wa​ły do płat​ków róż, roz​sy​pa​nych na ścież​ce pro​wa​dzą​cej do oł​ta​rza. Zaskoczyło mnie pukanie do drzwi. Obróciłam się i zobaczyłam, że do pokoju wchodzi Harlow. Trzy​ma​ła w rę​kach ma​łe pu​deł​ko. – Wy​glą​dasz jak księż​nicz​ka – po​wie​dzia​ła z uśmie​chem. – Dzię​ku​ję – od​par​łam. Czu​łam się jak księż​nicz​ka. – Mam dla ciebie prezent od Rusha. Chciał dać ci coś nowego – oznajmiła, wręczając mi

nie​wiel​ki po​da​ru​nek. – Zo​sta​wi​ła​bym cię sa​mą, ale chy​ba bę​dziesz po​trze​bo​wać mo​jej po​mo​cy. Podekscytowana wzięłam pudełko i szybko je otworzyłam, żeby zobaczyć, co przysłał mi tym razem. W środku znajdowała się delikatna złota bransoletka na kostkę z kilkoma brylantami – mniejszymi niż te w pierścionku, ale przyciętymi w tym samym kształcie. Podniosłam ją do góry, a pro​mie​nie słoń​ca wpa​da​ją​ce przez okno za​mi​go​ta​ły na klej​no​tach, roz​świe​tla​jąc po​kój. – Założę ci ją – zaproponowała Harlow. Wręczyłam jej bransoletkę, a ona zapięła ją na mojej ko​st​ce. Mówiłam Rushowi, że chyba potrzebuję czegoś na stopy, ale nie mogę wyobrazić sobie chodzenia po piasku w butach. To była jego odpowiedź. Uśmiechnęłam się i podziękowałam Har​low. – Nie ma za co. Wygląda na tobie pięknie – stwierdziła i wyszła z pokoju równie cicho, jak wte​dy, gdy do nie​go wcho​dzi​ła. Spojrzałam na swoją kostkę w lustrze, aby popodziwiać bransoletkę, gdy usłyszałam kolejne pukanie do drzwi. Ujrzałam uśmiechniętą znajomą twarz, której zupełnie się nie spodziewałam. Podeszłam szybko, aby uściskać Babcię Q. Nie zapraszałam jej, bo obawiałam się, że Rush będzie zły, jeśli przyjedzie Cain. Wiedziałam, że to on przywiózłby babcię, a nie mogłam go przecież za​pro​sić. Gdy mnie przy​tu​li​ła, do mo​ich oczu na​pły​nę​ły łzy. – Nie mo​gę uwie​rzyć, że tu je​steś. Że prze​je​cha​łaś ta​ki ka​wał dro​gi! – chlip​nę​łam. Bab​cia Q po​kle​pa​ła mnie po ple​cach i za​chi​cho​ta​ła. – Cóż, nie przyjechałam samochodem. Ten twój facet przysłał bilety lotnicze dla mnie i Caina. Pierw​szej kla​sy. Nikt mi w ży​ciu tak nie do​ga​dzał. Co za do​świad​cze​nie, mó​wię ci! Gdybym już nie kochała Rusha każdą komórką swojego ciała, teraz pokochałabym go jeszcze bar​dziej. Ale miał mnie ca​łą dla sie​bie. – No już, nie becz, bo popsujesz makijaż. Wyglądasz jak twoja mamusia. Zupełnie jak ona. Twój tata nie mógłby chyba być bardziej szczęśliwy. Nie po to przyszłam, żebyś się popłakała na mój wi​dok. Chcia​łam dać ci coś od Ru​sha. Coś po​ży​czo​ne​go. Nic nie mogłam poradzić na głupiutki uśmiech, który wypłynął mi na twarz. Rush przysłał mi kolejny podarunek. Babcia Q wręczyła mi małe pudełko, zapakowane tak samo jak to, które przy​nio​sła Har​low. Wzię​łam je i szyb​ko roz​pa​ko​wa​łam. W atłasowym pudełku znajdowała się mała karteczka, a pod nią leżał mały kawałek różowego atła​su. Był po​rząd​nie zno​szo​ny i na pew​no zo​stał od cze​goś od​cię​ty. Otwo​rzy​łam li​ścik. Bla​ire, Czekałem do dziś, żeby Ci to pokazać. Nie było mi łatwo o tym wcześniej nie mówić. Gdy wróciły do mnie wspomnienia o Twojej matce, przypomniałem sobie również o tym kawałku satyny. Na długo zapomniałem, skąd go mam, ale wiedziałem, że jest związany z czymś wyjątkowym, więc go nie wyrzucałem. Przez cały ten czas. Gdy dorastałem, za każdym razem, gdy się bałem lub byłem sam, trzymałem ten materiał w rękach i pocierałem nim twarz. Uspokajało mnie to. To była moja tajemnica i nie chciałem, żeby ktokolwiek o tym wiedział. Gdy Twój ojciec przypomniał mi o naleśnikach w kształcie Myszki Miki, wróciły do mnie wszystkie wspomnienia o Twojej mat​ce. Jed​no​cze​śnie przy​po​mnia​łem so​bie dzień, gdy do​sta​łem ten ma​te​riał. Twoja mama zawsze zakładała na noc różową, atłasową piżamę. Często kołysała mnie do snu, bo trudno było uspokoić mnie na tyle, żebym sam zamknął oczy. Czułem się wspaniale, gdy mnie trzymała. Moja matka nigdy

tego nie robiła. Usypiałem, pocierając nosem o jej ramię i jej różową, satynową piżamę. Pamiętam, że w dniu, kiedy odeszła, bardzo się bałem. Nie chciałem zostać z Georgianną. Twoja matka mocno mnie uściskała, po czym włożyła mi do ręki ten kawałek materiału odcięty od jej piżamy i powiedziała, żebym sięgał po niego przed pój​ściem spać. Chciałbym móc powiedzieć, że te wspomnienia wróciły do mnie same, ale tak nie było. Wiedziałem tylko, że ten materiał ma coś wspólnego z kobietą, która robiła mi naleśniki. Zapytałem więc o to Twojego tatę. Opowiedział mi całą historię, a ja uświadomiłem sobie, że sen, który powtarzał się, gdy dorastałem – o kobiecie w ró​żo​wej, atła​so​wej pi​ża​mie – był ja​wą. To na​le​ży do mnie, więc Ci te​go nie da​ję (chy​ba że bar​dzo te​go chcesz – wte​dy jest Two​je). To coś po​ży​czo​ne​go dla Cie​bie. Ko​cham Cię, Rush – Mam nadzieję, że nie masz na twarzy zbyt dużo makijażu, bo jeśli tak, to właśnie spłynął od pła​czu – burk​nę​ła Bab​cia Q. Uśmiechnęłam się, wzięłam od niej chusteczkę, którą wyciągnęła w moją stronę, i starłam łzy. Ku przerażeniu Bethy, nie miałam na sobie make-upu. Mój tusz do rzęs był na szczęście wodoodporny. Przyłożyłam atłas do policzka i pomyślałam o mojej kochanej mamie, która zostawiła go dla Rusha. Potem złożyłam go i włożyłam w miseczkę biustonosza. Liścik włożyłam do to​a​let​ki. Chcia​łam go za​cho​wać. Na za​wsze. – Cóż, muszę zejść na dół i znaleźć swoje krzesło. Do zobaczenia niedługo. – Babcia Q posłała mi bu​zia​ka i wy​szła z po​ko​ju. Podeszłam do lustra, żeby sprawdzić makijaż, ale w tym momencie usłyszałam kolejne pukanie do drzwi. Tym ra​zem do po​ko​ju wszedł mój ta​ta z uśmie​chem na ustach. – Jesteś najpiękniejszą kobietą, jaką w życiu widziałem. Ten facet na dole to prawdziwy szczę​ściarz. Oby tyl​ko o tym pa​mię​tał. – Dzię​ku​ję, ta​tu​siu – od​par​łam. Wsunął rękę do kieszeni i wyciągnął kolejny niewielki pakunek, podobny do tych, które przy​nie​śli po​zo​sta​li. – Mam dla cie​bie coś od Ru​sha. Chciał dać ci coś nie​bie​skie​go. Głupiutki uśmiech nie schodził z moich ust. Domyśliłam się od razu, dlaczego tata tu przy​szedł. Wrę​czył mi pa​czusz​kę. – Zo​sta​nę tu. Bę​dziesz po​trze​bo​wać mo​jej po​mo​cy. Otworzyłam pudełko, podekscytowana kolejnym podarunkiem od Rusha. Na atłasie ułożony był delikatny złoty łańcuszek, który idealnie pasował do bransoletki na kostkę. Gdy go wyjęłam, uj​rza​łam to​paz w kształ​cie łzy. W pu​deł​ku by​ła też ko​lej​na wia​do​mość. Szyb​ko ją otwo​rzy​łam. Bla​ire, Ten wisiorek symbolizuje wiele rzeczy. Łzy, które uroniłaś, trzymając w rękach kawałek atłasu należący do Twojej matki. Łzy, które wylałaś za każdym razem, gdy kogoś utraciłaś. Ale symbolizuje również nasze łzy po tym, gdy poczuliśmy pierwsze ruchy małego życia w Twoim brzuchu. Moje łzy wdzięczności za to, że mogę kochać kogoś takiego jak Ty. Nigdy nie byłem w stanie wyobrazić sobie kogoś takiego jak Ty, Blaire. Za każdym

ra​zem, gdy my​ślę o spę​dze​niu z To​bą resz​ty ży​cia, je​stem pe​łen po​ko​ry wo​bec lo​su. Ko​cham Cię, Rush Otarłam kolejną łzę i roześmiałam się. Miał rację. Obydwoje doświadczyliśmy łez radości i smutku. Chciałam mieć na sobie pamiątkę tych wszystkich chwil, gdy będziemy mówić słowa przy​się​gi. Tata wziął ode mnie łańcuszek i zapiął go na mojej szyi. Ułożyłam go równo. Byłam gotowa. Rush za​pew​nił mi coś sta​re​go, coś no​we​go, coś po​ży​czo​ne​go i coś nie​bie​skie​go. – Czas zejść na dół. – Tata poszedł otworzyć drzwi. Ruszyłam za nim, a gdy wyszliśmy, sprowadził mnie po schodach na dół i na zewnątrz, przez frontowe drzwi. Miałam wyjść przez bra​mę zro​bio​ną z ró​żo​wych róż i bia​łych mi​go​cą​cych świa​te​łek. Wsu​nę​łam rę​kę pod ra​mię ta​ty i po​zwo​li​łam mu się pro​wa​dzić.

RUSH Czekałem przy schodach, patrząc, jak po kolei schodzą na dół wszystkie osoby, które wysłałem do Blaire z prezentami. Gdy na górę poszedł jej ojciec, wiedziałem, że nie mogę dłużej czekać. Musiałem wyjść na zewnątrz. Chciałem zanieść jej podarunki osobiście, ale Blaire uparła się, że nie mo​gę zo​ba​czyć jej przed ślu​bem. Poszedłem pod pergolę, przyozdobioną bluszczem i białymi różami, która była ustawiona na piasku w połowie drogi między domem a zatoką. Stanąłem pomiędzy pastorem z jednej strony a Gran​tem z dru​giej. – De​ner​wu​jesz się? – za​py​tał Grant. – Że po​sta​no​wi uciec sprzed oł​ta​rza? Tak – od​par​łem. Grant ro​ze​śmiał się i po​krę​cił gło​wą. – Nie o to mi cho​dzi​ło. – Pew​ne​go dnia zro​zu​miesz. A mnie te​go dnia ze śmie​chu od​pad​nie du​pa. – Nie ma szans – od​po​wie​dział. Pod różami pojawiła się Bethy, co oznaczało, że za nią czeka Blaire. Podniosłem mikrofon bezprzewodowy, strategicznie schowany dla mnie przez gościa od dźwięku, i przyczepiłem go do klapy. Potem sięgnąłem za bukiet kwiatów i wyjąłem gitarę. Minęły lata, odkąd ktoś widział, jak na niej gram. Mogłem sobie wyobrazić, jakie myśli krążyły po głowach gości. Wiedział o tym tylko mój ta​ta, bo to on po​ma​gał mi do​brać akor​dy. – Co ty wyprawiasz? – wyszeptał Grant. Niedowierzanie w jego głosie, kiedy uświadomił sobie, co się dzie​je, by​ło jed​no​znacz​ne. Nie mu​sia​łem nic tłu​ma​czyć. Gdy Bethy stanęła w umówionym miejscu, wyszedłem przed pastora i spojrzałem prosto w alejkę między gośćmi. Muzyka miała się zacząć w momencie pojawienia się Blaire. Wszystko do​kład​nie do​ga​da​łem z eki​pą dźwię​ko​wą. Blaire wreszcie wyszła, trzymając swego ojca pod ramię. Jej spojrzenie skrzyżowało się z moim, a jej oczy rozszerzyły się z zaskoczenia. Miała przejść do ołtarza przy dźwiękach utworu I Won ’t Give Up Jasona Mraza. Ale ja nie chciałem, żeby śpiewał dla niej inny mężczyzna. Nie dziś. Chciałem śpiewać słowa napisane specjalnie dla niej, gdy ona będzie szła w moją stronę, aby ob​da​ro​wać mnie ca​łym swo​im świa​tem. – Cóż… nigdy nie śpiewałem zbyt wiele… wiecie, przy ludziach… ale stwierdziłem, że po wszystkim, przez co razem przeszliśmy… to będzie dobry moment, żeby powiedzieć wszystko, co za​wsze chcia​łem po​wie​dzieć. Bla​ire, ko​cham cię… ko​cham cię naj​bar​dziej na świe​cie. Obserwowałem ją, gdy zastygła w bezruchu, patrząc na mnie. Wszystko dookoła zniknęło – wi​dzia​łem tyl​ko Bla​ire. Gdy spoj​rza​łaś na mnie pierw​szy raz Za​po​mnia​łem, jak od​dy​chać Ska​mie​nia​łe ser​ce drgnę​ło we mnie Przy​rze​kłem, że ni​g​dy nie odej​dę Do​tyk Two​jej skó​ry ule​czył mo​je wnę​trze Chcia​łem Cie​bie co​raz wię​cej

A im mniej by​łaś mo​ją Tym więk​szy ogień we mnie pło​nął Och, nie mo​gę prze​stać, prze​stać ko​chać Cię Więc sto​ję tu​taj i wresz​cie, dziew​czy​no Je​ste​śmy ra​zem po wszyst​kim, co się zda​rzy​ło Bę​dę pa​trzył w Two​je oczy tak dłu​go, jak ży​ję Bę​dę trzy​mał Cię w ra​mio​nach już za​wsze, obie​cu​ję Że ni​g​dy już Ni​g​dy już nie prze​sta​nę ko​chać Cię Ko​chać Cię Gdy wresz​cie Cię zna​la​złem Od​na​la​złem też sie​bie Dłu​go nie za​po​mnę dnia Gdy to wszyst​ko się za​czę​ło Gdy dam Ci swo​je na​zwi​sko Na za​wsze zmie​ni się wszyst​ko Na​sza hi​sto​ria za​ta​cza ko​ło Wię​cej nie trze​ba, bo ma​my na​sze ży​cie i mi​łość głę​bo​ką Bo nie mo​gę prze​stać Prze​stać Cię ko​chać Więc sto​ję tu​taj i wresz​cie, dziew​czy​no Je​ste​śmy ra​zem po wszyst​kim, co się zda​rzy​ło Bę​dę pa​trzył w Two​je oczy tak dłu​go, jak ży​ję Bę​dę trzy​mał Cię w ra​mio​nach już za​wsze, obie​cu​ję Że ni​g​dy już Ni​g​dy już nie prze​sta​nę ko​chać Cię Ko​chać Cię Me ser​ce bi​je Bła​ga o Cie​bie Dzi​siaj w no​cy Bę​dzie​my mie​li sie​bie Więc chodź, chodź w me ra​mio​na Więc sto​ję tu​taj i wresz​cie, dziew​czy​no Je​ste​śmy ra​zem po wszyst​kim, co się zda​rzy​ło Nie mo​gę prze​stać Nie mo​gę prze​stać Nie mo​gę prze​stać Ko​chać Cię, tak Cie​bie…1) 1) Fal​len Too Far – pio​sen​ka Ru​sha Fin​laya jest do​stęp​na na iTu​nes.

Gdy skończyłem grać ostatnie akordy, szybko zdjąłem gitarę z ramienia i oddałem ją Grantowi. Bla​ire nie cze​ka​ła na sło​wa pa​sto​ra i ze łza​mi w oczach rzu​ci​ła się w mo​je ra​mio​na. – To by​ło pięk​ne – po​wie​dzia​ła, tu​ląc się do mnie. – Nie tak pięk​ne jak ty – od​par​łem, trzy​ma​jąc ją moc​no. Ro​ze​śmia​ła się ci​cho. – Nie wie​dzia​łam, że to też po​tra​fisz. – Spoj​rza​ła na mnie z po​dzi​wem. – Je​stem pe​łen eks​cy​tu​ją​cych nie​spo​dzia​nek – za​pew​ni​łem i pu​ści​łem do niej oko. – No, dobra, kochani. Pozwólcie mi wydać córkę za mąż. – Abe sięgnął po rękę Blaire, by przy​cią​gnąć ją do sie​bie z roz​ba​wio​ną mi​ną. Na​stęp​nie uca​ło​wał ją w po​li​czek i spoj​rzał na mnie. – Powiedziałbym ci, że jest wyjątkowa, ale ty już to wiesz. I tylko dlatego ci ją daję. Prosiłem cię, żebyś stał się mężczyzną, którym ja nigdy nie byłem, i dokonałeś tego. Nie dla mnie, ale dla niej. Jestem dumny z tego, jaką stała się kobietą, ale też z mężczyzny, z którym zdecydowała się spę​dzić resz​tę ży​cia. Wziął dłoń Bla​ire i po​ło​żył ją na mo​jej, po czym od​wró​cił się i za​jął swo​je miej​sce. Wsunąłem jej rękę pod swoje ramię i razem zwróciliśmy się ku pastorowi. Blaire nagle podskoczyła i z uśmiechem spojrzała w dół. Otoczyłem ją ramieniem i położyłem rękę na jej brzu​chu, czu​jąc ru​chy na​sze​go dziec​ka. To by​ło mo​je ży​cie.

HARLOW (TAK, TO TEŻ DOBRZE PRZECZYTALIŚCIE) Czułam, że znów na mnie patrzy. Chciałam, żeby przestał. Odkąd uciekł, klnąc, na czym świat stoi, i zostawiając mnie samą w mojej kryjówce, nie przestawał się na mnie gapić. Nienawidziłam, gdy ktoś się na mnie gapił. Byłam gotowa wracać do domu, ale wiedziałam, że Dean się dobrze bawi. Mia​łam za​miar spraw​dzić, czy jest ja​kiś wcze​śniej​szy lot. Nie chcia​łam zo​sta​wać aż do ju​tra. Ponownie skrzyżowałam nogi i zaczęłam obserwować swoje dłonie. Nikt ze mną nie rozmawiał i nie mogłam nikogo za to winić. Byłam nudna. Nigdy nie wiedziałam, co powiedzieć. Bałam się, że coś pal​nę. Za​wsze tak by​ło. Na​uczy​łam się, że le​piej sie​dzieć ci​cho, niż po​wie​dzieć coś głu​pie​go. Jed​nak du​żo ła​twiej by​ło wto​pić się w tłum, gdy nie ga​pi​li się na mnie ta​cy męż​czyź​ni jak Grant Carter. Nie mogłam zrozumieć, dlaczego to robi. To jakieś szaleństwo. Wiedziałam, dlaczego się zdenerwował. Gdy jesteś cichą osobą, ludzie zapominają, że stoisz obok, i rozmawiają przy tobie o rzeczach, które w ogóle cię nie dotyczą. Kilkakrotnie słyszałam, jak Nan rozmawia z Grantem. Wiedziałam też, że o ile Rush był miłym facetem, jego przyrodni brat wcale go nie przypominał. Każ​dy, kto uma​wiał się z Nan, mu​siał być rów​nie po​wa​lo​ny. Wolałabym tylko, żeby nie był tak diabelnie przystojny. Powinnam właściwie być na to przygotowana. Nan była przepiękna i chociaż wciąż się wściekała, przyciągała wszystkich dookoła. Każdy facet, z którym się wiązała, musiał jej dorównywać pod względem atrakcyjności. I, och, jaki on jest piękny. Niesamowicie. Nawet jego założone za uszy długie włosy są atrakcyjne. A te nie​bie​skie oczy wręcz znie​wa​la​ją​ce. Wystarczyło, że powiedział dwa słowa, a ja stałam się bełkoczącym kłębkiem nerwów. Zresztą to nie było nic wyjątkowego. Często mi się to zdarzało. Ktoś odsunął krzesło naprzeciwko mnie. Podniosłam wzrok i zobaczyłam Granta. Usiadł zdecydowanie za blisko. Niedobrze. Bardzo nie​do​brze. O co mu cho​dzi​ło? – Prze​pra​szam za wczo​raj – wark​nął. Spię​łam się, ale uda​ło mi się kiw​nąć gło​wą. – Harlow, przestań, powiedz coś. Daj mi coś więcej niż tylko skinienie – powiedział roz​draż​nio​nym to​nem. Nie byłam pewna, czym zdołałam go rozdrażnić. Nic mu przecież nie zrobiłam. Starałam się do niego nie zbliżać i ignorować jego ciągłe spojrzenia. Nawet w trakcie wesela udało mu się znaleźć mnie wśród in​nych go​ści i nie ode​rwał ode mnie wzro​ku przez ca​łą im​pre​zę. – Chodzi o mnie, czy po prostu z nikim nie rozmawiasz? Nie widziałem, żebyś tu z kimś ga​da​ła. Chociaż nie czułam do niego sympatii i zdecydowanie nie podobało mi się, w jakich kobietach gustował, nie chciałam też, żeby pomyślał, że jestem idiotką. Poszedłby z tym do Nan, a ona mia​ła​by ko​lej​ny po​wód do na​śmie​wa​nia się ze mnie.

– Źle się czuję w tłumie – wyjaśniłam. Wyglądało na to, że po moich słowach trochę się roz​luź​nił. – Ta ban​da jest dość przy​tła​cza​ją​ca. Nie dzi​wię ci się. Zmusiłam się do uśmiechu. Niezbyt duży, ale tylko na tyle było mnie stać. Nie potrafiłam sztucz​nie się uśmie​chać. Ni​g​dy mi to nie wy​cho​dzi​ło. – Nie lu​bisz mnie, praw​da? – Był bar​dzo spo​strze​gaw​czy. Mogłam skłamać z grzeczności. Babcia uczyła mnie, że jeśli nie mam nic miłego do po​wie​dze​nia, nie po​win​nam się od​zy​wać. – Nie lubię Nan – odpowiedziałam szczerze. Nie było to zbyt uprzejme, ale za to zupełnie praw​dzi​we. Zamiast przejść do defensywy, Grant wybuchnął śmiechem. Nie cichym, rozbawionym śmiechem, lecz pełnym i głośnym, jakbym była doskonałą komediantką. Patrzyłam na niego i nienawidziłam go jeszcze bardziej za to, jak atrakcyjnie wyglądał, gdy się śmiał. To nie było fair. Nie chcia​łam my​śleć, że wszyst​ko w nim jest ta​kie po​cią​ga​ją​ce. – Przepraszam – wykrztusił, wycierając oczy i szczerząc się do mnie. – Nie spodziewałem się, że ta​kie sło​wa wyj​dą z twej słod​kiej bu​zi. Cho​le​ra, to by​ło za​baw​ne. By​łam zu​peł​nie od​mien​ne​go zda​nia. Czy on są​dził, że żar​to​wa​łam? – Nie jesteś w tym osamotniona, piękna. Większość osób by się z tobą zgodziła. Zwłaszcza tych, któ​re są obec​ne na tym we​se​lu. Nie od​po​wie​dzia​łam. By​ło ja​sne, że on ją lu​bił. – Skoro nie rozwijasz tematu, założę się, że nie rozmawiasz ze mną, bo umawiałem się z Nan, a ty jej nie lu​bisz. Wzru​szy​łam ra​mio​na​mi. Nie do koń​ca. Cho​dzi​ło o coś wię​cej. Powiedzenie mu prawdy byłoby niegrzeczne. Ale mogłam albo być niegrzeczna, albo wyjść na niemowę. Nie chciałam, żeby żartował sobie ze mnie wspólnie z Nan. Wystarczyło mi, że ona to ro​bi​ła. – Nikt, kto umawia się z Nan, nie może mieć pozytywnych cech. Ani w ogóle jakichkolwiek cech, z którymi chciałabym mieć do czynienia. Nie lubię tracić czasu na ludzi, z którymi nigdy wię​cej nie bę​dę chcia​ła roz​ma​wiać. – Wy​szło ostrzej, niż pla​no​wa​łam. Cho​ler​na szcze​rość. Grant skrzywił się. Teraz to ja zachowywałam się jak suka. Oskarżyłam Nan o bycie jędzą, a sa​ma nie by​łam lep​sza. Nie mo​głam ta​ka być. Nie chcia​łam ta​ka być. – Słuchaj, to źle zabrzmiało. Przepraszam. Chodziło o to, że nie lubię Nan. Ani trochę. Nie potrafię zrozumieć, jak ktokolwiek, kto nie jest z nią spokrewniony, byłby w stanie z nią wytrzymać. Fakt, że nie tylko z nią wytrzymywałeś, ale nawet umawiałeś się z nią, mówi mi, że ty i ja nigdy nie zostaniemy przyjaciółmi. Przykro mi. Nie chciałam, żeby to zabrzmiało wrednie, tak naprawdę jestem dość miłą osobą. Staram się po prostu unikać podłych ludzi. Nan jest uoso​bie​niem pod​ło​ści, więc wnio​sku​ję z te​go, że ty też ta​ki je​steś. Dra​nie trzy​ma​ją się ra​zem. Przestałam mówić, bo tylko pogarszałam sprawę. Wstałam, uśmiechnęłam się przepraszająco, tym razem nie udając, bo naprawdę czułam się źle po tym wszystkim, co właśnie powiedziałam. Często tak się działo, gdy mówiłam za dużo. Zanim mógł cokolwiek odpowiedzieć, czmychnęłam. Chciałam pożegnać się z Rushem i Blaire, pojechać na lotnisko i poczekać na następny lot. Zostanę

tam ca​łą noc, je​śli bę​dzie trze​ba. Przy​naj​mniej tam Grant Car​ter mnie nie znaj​dzie.

BLAIRE – Wciąż nie mogę uwierzyć, że naprawdę dla mnie zaśpiewałeś i zagrałeś. To było niesamowite, Rush. Po prostu odlot. – Na wspomnienie narzeczonego czekającego na mnie z gitarą w ręku zakręciło mi się w głowie. A potem w głośnikach, zamiast Jasona Mraza, usłyszałam Rusha śpiewającego piosenkę, którą dla mnie napisał. Sądziłam, że nie będzie w stanie prze​bić tych wszyst​kich li​stów i pre​zen​tów, któ​re przy​słał do mo​je​go po​ko​ju. My​li​łam się. – Przestałem śpiewać, kiedy byłem na studiach. Byłem zmęczony dziewczynami, które interesowały się mną tylko z powodu Deana. Gdybym śpiewał, byłbym tym bardziej wiązany ze Slacker Demon. Rzuciłem to. Ale dla ciebie… chciałem, żebyś szła do ołtarza, słuchając mojego głosu i słów, które dla ciebie napisałem. Nie jakiegoś przeciętnego kawałka, granego na milionie innych ślubów. – Rush pocałował mnie tuż za uchem. – Nasz ślub jest wyjątkowy i nigdy nie bę​dzie dru​gie​go ta​kie​go – szep​nął mi do ucha. Przytuliłam się do niego. Tańczyliśmy do Kiss Me w wersji Eda Sheerana granej przez nasz zespół. Dean proponował, że załatwi nam „prawdziwy zespół”, ale odmówiłam. Nie chciałam, żeby nasze wesele z kameralnego spotkania przerodziło się, w koncert znanego zespołu. Rush zgodził się ze mną, więc za​trud​ni​li​śmy po pro​stu naj​lep​szą gru​pę gra​ją​cą co​ve​ry, ja​ką moż​na by​ło zna​leźć. – Szko​da, że dzi​siaj w na​szym do​mu bę​dzie peł​no lu​dzi – wy​szep​ta​łam w je​go tors. – To nie ma zna​cze​nia. My tam nie wra​ca​my – od​parł Rush. Od​chy​li​łam się i spoj​rza​łam na nie​go. – Co masz na my​śli? Wy​szcze​rzył zę​by w uśmie​chu. – Naprawdę sądziłaś, że zamierzam dzielić dom z taką masą ludzi w naszą noc poślubną? Ja​sne, że nie. Cze​ka na nas wy​na​ję​ty w klu​bie luk​su​so​wy apar​ta​ment. Ucieszyło mnie, że o tym pomyślał. Tej nocy nie chciałam myśleć o moim tacie i jego ojcu, śpią​cych za ścia​ną. – Do​brze – stwier​dzi​łam. Jego klatka piersiowa zawibrowała śmiechem. Popatrzyłam na naszych gości. Byli tu wszyscy nasi przyjaciele. Wszyscy, których kochaliśmy. Poza jego siostrą… i matką. Ale one tego nie akceptowały. Obydwie mnie nienawidziły. Mimo wszystko było mi przykro, że nie ma ich z nami tego dnia – z powodu Rusha. Miałam nadzieję, ze względu na niego, że pewnego dnia staną się czę​ścią na​sze​go ży​cia. Wie​dzia​łam, że za ni​mi tę​sk​ni, cho​ciaż nic nie mó​wił. – Gdzie wło​ży​łaś ten ka​wa​łek ma​te​ria​łu? – spy​tał. Uśmiech​nę​łam się i za​gry​złam dol​ną war​gę. – Nie mia​łam kie​sze​ni – od​par​łam. – Wiem. Gdzie on jest? – We​pchnę​łam go w sta​nik – przy​zna​łam. – Chyba będzie miał dla mnie od tej pory nowe znaczenie. – Przesunął kciukami po dolnej czę​ści mo​ich pier​si. – Dziękuję ci za wszystko. Za naszyjnik, łańcuszek, pierścionek… i pozwolę ci zatrzymać

materiał. Chociaż cudownie było go tu mieć. Świadomość, że mama wpłynęła na życie nas obojga… to by​ło ide​al​ne. Rush ob​jął mnie cia​śniej ra​mio​na​mi. – Tak, wła​śnie ta​kie by​ło. Kiedy się spiął, natychmiast to poczułam. Podniosłam wzrok i zobaczyłam, że przygląda się ko​muś nad mo​im ra​mie​niem. Od​wró​ci​łam się i na​po​tka​łam wzrok Ca​ina. – Pewnie powinienem mu pozwolić z tobą zatańczyć. Próbuję się do tego przekonać. – Rush wciąż moc​no mnie trzy​mał. Uśmiech​nę​łam się na wi​dok je​go ewi​dent​ne​go roz​dar​cia. – Jeśli ty nie chcesz, żebym zatańczyła z Cainem, to ja też tego nie chcę. Muszę z nim jednak porozmawiać. Możesz iść ze mną i trzymać mnie za rękę. Proszę bardzo. Nie denerwuj się. Teraz na​zy​wam się Bla​ire Fin​lay. On ko​chał się w Bla​ire Wynn. Kie​dy uży​łam no​we​go na​zwi​ska, ca​łe je​go cia​ło się roz​luź​ni​ło. Przy​cią​gnął mnie moc​niej. – Po​wtórz to. Przy​naj​mniej tę część, gdzie wy​ma​wiasz swo​je na​zwi​sko – po​pro​sił chra​pli​wie. – Bla​ire Fin​lay – po​wtó​rzy​łam. – Cholera, jak to dobrze brzmi. – Pocałował mnie w czoło. – Idź, porozmawiaj z nim. Ale, jeśli nie masz nic prze​ciw​ko… bez tań​ców. Nie chcę, że​by cię do​ty​kał. – Czy​li bez przy​tu​la​nia? – spy​ta​łam, za​nim ru​szy​łam w stro​nę przy​ja​cie​la. Rush zmarsz​czył brwi i po​trzą​snął gło​wą. – Nie, je​śli chce za​cho​wać rę​ce – od​po​wie​dział, a ja się ro​ze​śmia​łam. Mój za​zdro​śnik. Podeszłam do Caina, który czekał na mnie z rękami wetkniętymi w kieszenie i zbolałym wyrazem twarzy. To nie mogło być dla niego łatwe. W jego wyobraźni byliśmy razem na zawsze. Na​praw​dę nie spo​dzie​wał się, że ko​niec koń​ców Rush mnie nie za​wie​dzie. My​lił się. – Cieszę się, że przyszedłeś – przywitałam się. Zatrzymałam się kilka kroków od niego, starając się za​cho​wać wy​star​cza​ją​co du​ży dy​stans, że​by Rush nie po​czuł się za​gro​żo​ny. – Nie będę kłamał. Nie chciałem. Babunia Q mnie zmusiła – odparł. – Ale wyglądasz pięknie. Tak wspa​nia​le, że aż bo​li, kie​dy na cie​bie pa​trzę. – Dziękuję. Nie wiedziałam, że Rush wysłał wam wszystkim bilety i zaproszenia, do chwili, kie​dy Bab​cia Q we​szła dzi​siaj do mo​jej gar​de​ro​by. Ca​in ski​nął gło​wą. – Tak, domyśliłem się. W końcu to on nas zapraszał, nie ty. Babcia Q postanowiła, że przy​je​dzie​my, kie​dy tyl​ko do​sta​ła za​pro​sze​nie. – Je​stem szczę​śli​wa, Ca​in. Uśmiech​nął się smut​no i znów kiw​nął gło​wą. – Wi​dzę. Trud​no nie za​uwa​żyć. On też wy​glą​da na wnie​bo​wzię​te​go. Nie mieliśmy już o czym rozmawiać. Nasz wspólny czas przeminął. Był moim najlepszym przy​ja​cie​lem, ale te​raz Rush stał się dla mnie wszyst​kim. – Trzymaj się. – Wiedziałam, że muszę wracać do męża, zanim stwierdzi, że zbyt długo już ga​wę​dzi​my. – Ty też, Bla​ire. Prze​ślij zdję​cia dzie​cia​ka. Bab​cia Q bę​dzie chcia​ła je obej​rzeć – od​parł. Odwróciłam się i ruszyłam w stronę Rusha, który stał na krawędzi parkietu, nie spuszczając ze

mnie wzro​ku.

RUSH Zazwyczaj spędzałem Boże Narodzenie pijany w sztok w jakimś kurorcie narciarskim, z moją aktualną dziewczyną i grupą przyjaciół. Takie były moje święta. Kiedy dorastaliśmy, moja matka nie de​ko​ro​wa​ła drzew​ka ani nie pie​kła cia​ste​czek. Ta​kie rze​czy wi​dy​wa​łem tyl​ko w te​le​wi​zji. Zapach sosnowych igieł, jabłek z cynamonem i ciasteczek rozchodził się na cały dom. Największe drzewko bożonarodzeniowe, jakie udało mi się znaleźć w Rosemary, wypełniało salon. Udekorowaliśmy je błyszczącymi kolorowymi ozdobami i światełkami. Na kominku wisiały trzy skarpety z wyhaftowaną literą F, a gzyms ozdabiały łańcuchy z żywych gałęzi i borówek. Na drzwiach frontowych powiesiliśmy dwa wielkie wieńce z ciemnoczerwonymi kokardami. W całym domu słychać było kolędy odtwarzane przez system głośników. Blaire znalazła satelitarną stację ra​dio​wą z pio​sen​ka​mi świą​tecz​ny​mi i nie po​zwa​la​ła mi jej wy​łą​czyć. Prezenty, owinięte w kolorowy papier i obwiązane błyszczącymi wstążkami, piętrzyły się pod drzewkiem, a ja nie mogłem pozbyć się przyjaciół. Ciągle tu byli. Wyjadali słodycze, które produkowała Blaire, i wypijali jabłkowy cydr, którego nieustająco im dolewała. Zupełnie jakby Święty Mikołaj zwymiotował w naszym domu. Rok wcześniej uznałbym, że tak wygląda piekło. Teraz nie potrafiłem sobie wyobrazić, bym kiedykolwiek mógł spędzać święta inaczej. Tak obchodziła Boże Narodzenie Blaire, a mnie się to podobało. Nie, cholera – byłem zachwycony. Moja żona podśpiewywała fałszywie świąteczne piosenki, wyciągając z pieca ciasteczka i obtaczając kuleczki z masła orzechowego w cukrze pudrze, podczas gdy ja czekałem, aż włoży mi jedną do ust. Moje dzieci będą dorastać w przekonaniu, że tak powinny wyglądać święta. To mnie zachwycało. Przytulaliśmy się na kanapie, oglądając świąteczne filmy i pijąc gorące kakao. Trzymałem rękę na brzuchu Blaire i cieszyłem się, czując, jak kopie mój chłopak. Czegoś takiego nie moż​na ku​pić za pie​nią​dze. Nie ta​kie​go szczę​ścia. – Myślisz, że spotkamy się z twoim tatą przed świętami? – spytała moja ukochana, wchodząc do salonu, gdzie stałem, z przyjemnością przyglądając się drzewku i słuchając, jak Blaire śpiewa We Wish You a Mer​ry Chri​st​mas. – Wątpię. Wyjechał raptem tydzień temu – przypomniałem jej. Zmarszczyła brwi i skinęła gło​wą. – Dobrze. W takim razie będziemy musieli nadać prezent dla niego pocztą. Kupiłam też coś Har​low. Mia​łam na​dzie​ję, że po​mo​żesz mi wy​my​ślić pre​zen​ty dla two​jej ma​my i Nan. Nie wiem, co im ku​pić. Ni​g​dy nie spę​dza​łam z ni​mi cza​su. Mojej mamy i Nan? Kupiła prezent dla mojego taty? I Harlow? Cholera. Ja zadbałem tylko o pre​zen​ty dla niej i dla dziec​ka. Nie po​my​śla​łem, że​by ku​pić co​kol​wiek ko​mu​kol​wiek in​ne​mu. – Hm, tak, ja​sne. Ale one nie bę​dą się ni​cze​go spo​dzie​wa​ły. Nie wy​mie​nia​my się pre​zen​ta​mi. To nie by​ło świę​to, któ​re ob​cho​dzi​li​śmy wspól​nie. Blaire wyraźnie się zmartwiła. Spojrzała na mnie smutno. Nie podobało mi się, że się smuciła. Lu​bi​łem, kie​dy we​so​ło fał​szo​wa​ła, jak kil​ka mi​nut wcze​śniej. – Ale są święta. W święta kupuje się prezenty ludziom, których się kocha. Nie muszą być duże.

Po pro​stu coś. To przy​jem​ne – da​wać lu​dziom pre​zen​ty. Jeśli chciała dać coś mojej wrednej matce i siostrze, pojadę, kupię to, co Blaire wybierze, i wy​ślę pocz​tą z uśmie​chem na ustach. – Do​brze, ko​cha​nie. Znaj​dę coś dla nich. Bę​dzie​my mo​gli wy​słać to ra​zem z resz​tą pre​zen​tów. Wy​raź​nie się udo​bru​cha​ła. Ski​nę​ła gło​wą. – To dobrze. W porządku. – Zaczęła się odwracać, ale po chwili znów spojrzała w moją stronę. – Ku​pi​łam też coś dla Ki​ro. Mu​si​my to nadać ra​zem z resz​tą rze​czy do wy​sła​nia do Los An​ge​les. Nie mogłem powstrzymać śmiechu. Prezent dla Kiro! Pomyślą, że mi odbiło, kiedy dostaną ode mnie te wszyst​kie pacz​ki. – Ki​ro też. Ja​sne – od​par​łem. Dobrą stroną szału zakupowego Blaire było to, że miałem czas na przygotowanie dla niej niespodzianki. Mówiła, że po świętach będziemy musieli pomyśleć o urządzeniu pokoju dziecinnego. Kiwałem głową. Ale także trzymałem ostatni pokój po lewej, ten z jej ulubionym wi​do​kiem, za​mknię​ty na klucz.

BLAIRE Rok wcześniej w Boże Narodzenie pozwoliłam mamie spać do późna, ponieważ poprzedniej nocy długo wymiotowała. Wstałam i przygotowałam jej ulubione śniadanie, gofry z truskawkami i bitą śmietaną, po czym zapaliłam lampki na choince. To miało być nasze ostatnie wspólne Boże Na​ro​dze​nie i wie​dzia​łam o tym. Po​sta​ra​łam się, że​by wszyst​ko wy​szło ide​al​nie. Kiedy weszła do pokoju, powitały ją ogień na kominku, ulubiona skarpeta pełna drobnych prezentów, świąteczna muzyka i ja. Śmiała się i płakała, a w końcu przytuliła mnie, po czym usiadłyśmy i zjadłyśmy śniadanie przed otwarciem upominków. Chciałam kupić jej tyle rzeczy, ale z kasą było krucho. Więc przy pomocy moich skąpych zdolności plastycznych przygotowałam dla niej al​bum ze zdję​cia​mi mo​imi i Va​le​rie. Po​cho​wa​łam go ra​zem z ma​mą. W tym roku robiłam wszystko, co mogłam, żeby mama była ze mnie dumna. Zdarzały się chwile, kiedy słyszałam jej ulubioną kolędę i musiałam walczyć z pragnieniem, żeby zwinąć się w kłębek i płakać. Ale rok temu zmusiła mnie, żebym jej coś obiecała. Również zdawała sobie sprawę z faktu, że to jej ostatnie święta, więc poprosiła mnie, żebym wyświadczyła jej przysługę i na​stęp​ne świę​ta ob​cho​dzi​ła za nas obie. Sta​ra​łam się z ca​łe​go ser​ca. Tego ranka otworzyłam oczy przed wschodem słońca i wysunęłam się z łóżka, nie budząc Rusha. Potrzebowałam chwili samotności. Czasu na pogodzenie się z różnymi rzeczami. Na wspomnienia. Wiedziałam, że gdyby mama mogła mnie teraz zobaczyć, byłaby przeszczęśliwa. Wyszłam za mąż za mężczyznę, którego kochałam. Sama miałam być matką i wybaczyłam tacie. Mocno objęłam dłońmi kubek z kawą i podciągnęłam pod siebie nogi na kanapie, zwracając się twa​rzą do ko​lo​ro​we​go drzew​ka. Ta​kie​go ży​cia ma​ma by dla mnie pra​gnę​ła. Nie wycierałam spływających łez, bo nie wszystkie były smutne. Niektóre były łzami szczęścia. In​ne wdzięcz​no​ści al​bo wspo​mnień. Z przyjemnością wsłuchiwałam się w ciszę i patrzyłam, jak za oknem wschodzi słońce. Rush chciałby, żebym była obok niego, kiedy się obudzi. Postanowiłam, że jak tylko skończę kawę, umyję zęby i wślizgnę się z powrotem do łóżka. Pragnęłam, żeby zapamiętał te święta jako idealne. To było nasze pierwsze wspólne Boże Narodzenie, a ja tworzyłam precedens na zbliżające się la​ta. – Kiedy budzisz się w Boże Narodzenie, a twojego ulubionego prezentu nie ma koło ciebie, to naprawdę boli – zaskoczył mnie zaspany głos Rusha. Odwróciłam się i zobaczyłam, jak wchodzi do salonu. Wciągnął spodnie dresowe, ale nic poza tym. Włosy miał zmierzwione od spania, a oczy wciąż na wpół przy​mknię​te. – Przepraszam. Zamierzałam wrócić do łóżka po obejrzeniu wschodu słońca – powiedziałam, kie​dy opadł na miej​sce ko​ło mnie. Przy​cią​gnął mnie do sie​bie. – Wstałbym i obejrzał go z tobą, gdybyś mnie poprosiła. – Oparł podbródek na czubku mojej gło​wy. Byłam niemal pewna, że zrobiłby wszystko, o co bym go poprosiła. Nie dlatego zostawiłam go śpią​ce​go w łóż​ku. – Wiem – od​par​łam.

Rush prze​su​nął dło​nią w gó​rę i w dół po mo​im le​wym ra​mie​niu. – Potrzebowałaś czasu dla siebie? – spytał. Zrozumienie w jego pytaniu podpowiedziało mi, że nie po​trze​bo​wał szcze​gó​łów. Wie​dział. – Tak – po​twier​dzi​łam. – Chcesz go wię​cej? – Nie. – Uśmiech​nę​łam się do nie​go. – To do​brze, bo nie za​mie​rza​łem dać się ła​two prze​pę​dzić. Ro​ze​śmia​łam się i opar​łam gło​wę o je​go klat​kę pier​sio​wą. – To pięk​ny po​ra​nek. – Tak – zgodził się i pochylił głowę w stronę mojego ucha. – Czy mogę dać ci teraz jeden z pre​zen​tów? – spy​tał. – Czy mu​szę się w związ​ku z tym ro​ze​brać? – Chcia​łam się z nim tro​chę po​dro​czyć. – Hm, nie… ale je​śli chcesz się ro​ze​brać, ko​cha​nie, to ja je​stem za​wsze za – od​parł. Za​sko​czo​na, od​wró​ci​łam się i spoj​rza​łam na nie​go. – To znaczy, że chcesz teraz otwierać prezenty? – zdumiałam się. Myślałam, że najpierw bę​dzie​my się ko​chać. – Nie​do​kład​nie otwie​rać. Chcę ci coś po​ka​zać. – Wstał i po​cią​gnął mnie za so​bą. Nie tego się spodziewałam. Skinęłam głową i pozwoliłam mu poprowadzić się przez dom w stro​nę scho​dów. Mo​że jed​nak mie​li​śmy upra​wiać seks na gó​rze? Rush zatrzymał się przed pokojem, który kiedyś wybrałam jako swój. Nie wchodziłam do niego, odkąd przed weselem pokazałam go Harlow. Drzwi były zamknięte. Rush odsunął się i wska​zał mi ge​stem, że​bym je otwo​rzy​ła. Te​raz już na​praw​dę nic z te​go nie ro​zu​mia​łam. Zrobiłam krok do przodu i nacisnęłam klamkę, a drzwi otworzyły się powoli. Pierwszą rzeczą, jaką zobaczyłam, było olbrzymie dziecięce łóżeczko z wiśniowego drewna, stojące na środku po​ko​ju. Nad nim wi​sia​ła mi​ster​na ka​ru​zel​ka z du​żą licz​bą eg​zo​tycz​nych zwie​rzą​tek. Rush sięgnął do środka i nacisnął włącznik. Zamiast światła włączyła się karuzelka i zaczęła grać. Ale nie kołysankę. Zagrała piosenkę, którą Rush śpiewał dla mnie na weselu. Na całej długości zabawki, aż do sufitu, świeciły lampki. Jedyne, co byłam w stanie zrobić, to zakryć usta w kompletnym zdumieniu i zaskoczeniu. Weszłam głębiej do pomieszczenia. Światła tańczyły na ścia​nach, a ka​ru​zel​ka krę​ci​ła się, gra​jąc na​szą pio​sen​kę. W rogu pokoju stało bujane krzesło, na którym leżał piękny ręcznie dziergany koc. W pomieszczeniu dostrzegłam również przewijak, szafę, a nawet niewielką leżankę. Jasnoniebieskie ściany pasowały idealnie, zwłaszcza że jedna z nich składała się głównie z okien, któ​re wy​cho​dzi​ły na błę​kit​ne nie​bo i la​zu​ro​wy oce​an. W końcu odzyskałam głos, ale zdołałam jedynie zaszlochać. Rzuciłam się w ramiona Rusha i się roz​pła​ka​łam. To był ide​al​ny po​kój i to on go urzą​dził. Stwo​rzył do​sko​na​ły po​kój dla na​sze​go sy​na. – Mam nadzieję, że to łzy szczęścia, bo szczerze mówiąc, martwiłem się, że się wkurzysz. Bethy wspomniała, że może będziesz chciała urządzić pokój sama. Nie pomyślałem o tym – szep​nął, zde​ner​wo​wa​ny. Bethy się nie znała. Może ona chciałaby to zrobić sama. Rush poświęcił tyle czasu na urzą​dze​nie po​ko​ju dzie​cię​ce​go! Ser​ce uro​sło mi tak bar​dzo, że nie​mal pę​kło.

– To jest doskonałe. Przepiękne. To… och, Rush, on będzie tym zachwycony! Ja jestem tym zachwycona! – zapewniłam. Złapałam go za głowę, przyciągnęłam do siebie i pocałowałam. Wspaniały pokój dziecięcy jak z magazynu wnętrzarskiego podnieca ciężarną kobietę. Kto by się spo​dzie​wał?

TRZY MIESIĄCE PÓŹNIEJ… BLAIRE Byłam dziewczyną z południa. To nie ulegało wątpliwości. Chociaż cudownie spędziliśmy czas w Nowym Jorku, cieszyłam się, że wróciliśmy do domu, gdzie mogłam kupić słodką mrożoną herbatę, kiedy tylko miałam na nią ochotę. Rush też tęsknił za Rosemary. To było widać. Rozpakowaliśmy się i zanieśliśmy wszystkie ubrania i zabawki, które kupiliśmy dla bezimiennego jeszcze dziecka, do dziecięcego pokoju. Przyjemnie było wieszać w szafie małe ubranka, składać ko​cy​ki i usta​wiać w rzą​dek ma​leń​kie bu​ci​ki. Tro​chę prze​sa​dzi​li​śmy z ilo​ścią ku​pio​nych ciusz​ków. Wkrótce po naszym powrocie Grant zabrał Rusha na pole golfowe, gdzie mieli spędzić trochę czasu w męskim towarzystwie. Ja też chciałam wybrać się do kogoś z wizytą. W domu nie było nic do jedzenia, a ja umierałam z głodu. Postanowiłam upiec dwie pieczenie na jednym ogniu, sprawdzając, czy Jimmy jest w pracy, i zjeść coś w klubie. Złapałam kluczyki i ruszyłam w stronę samochodu… czy SUV-a… czy cokolwiek to było. Jeszcze nim nie jeździłam. Kiedy wróciliśmy do do​mu, Rush zo​sta​wił go na pod​jeź​dzie, że​by na mnie cze​kał. Wiedziałam tylko, że tak zdaniem producentów marki Mercedes Benz powinien wyglądać samochód terenowy. Cieszyłam się, że Rush nie kupił mi minivana. SUV był podobno jednym z najbezpieczniejszych samochodów na rynku. Najpierw długo mnie do niego przekonywał, po czym stwier​dził, że je​śli mi się nie spodo​ba, mo​że​my go od​dać i ku​pić coś in​ne​go. To był mercedes, do licha. Nie zamierzałam kręcić na niego nosem. Oczywiście, że mi się podobał. Musiałam tylko odkryć, jak się go prowadzi. Spojrzałam na kluczyk, który Rush mi zostawił. Przekazał mi też instrukcje. Miałam po prostu wsadzić to coś, co z pewnością nie było kluczykiem, do torebki i nosić ze sobą. Drzwi miały się automatycznie otworzyć, o ile będę trzymała kluczyk przy sobie. Potem powinnam postawić nogę na hamulcu i wcisnąć przycisk „włącz” znajdujący się przy kierownicy, żeby uruchomić silnik. Cała reszta miała pójść jak po ma​śle. Tak, ja​sne. Zgodnie z poleceniem wspięłam się do samochodu, co nie jest prostym zadaniem, kiedy ma się olbrzymi brzuch. Zapięłam pasy i zdołałam zapalić silnik bez kluczyka – ze wszech miar dziwne doświadczenie. Nie próbowałam nawet dotykać niczego na desce rozdzielczej. Wyglądała jak kokpit samolotu. Nic z tego nie rozumiałam. Otworzyłam torebkę, wyjęłam z niej broń i wsunęłam pod siedzenie. Ostatnio nie nosiłam jej ze sobą, bo zawsze byłam z Rushem. Ale teraz, kiedy miałam znów własny samochód i wychodziłam z domu sama, a wkrótce również z dzieckiem, potrzebowałam świadomości, że mam przy sobie coś do obrony. Kiedy dziecko urośnie, będę musiała znaleźć lepsze miejsce na ukrycie broni. Nie chciałam, żeby leżała gdzieś, gdzie ma​ły mógł​by jej do​się​gnąć. Mu​sia​łam po​roz​ma​wiać o tym z Ru​shem. Dojechanie do klubu okazało się łatwe. Samochód wyłączył się po naciśnięciu przycisku. Za​mknę​łam drzwi tym, co Rush na​zy​wał „klu​czy​kiem”, i ru​szy​łam do środ​ka. Kiedy zmierzałam do jadalni, z kuchni wyszedł Jimmy. Kiedy mnie zobaczył, na jego twarzy po​ja​wił się uśmiech. – Popatrz na siebie, seksowna mamuśko. Jesteś w stanie sprawić, że nawet brzuch wielkości piłki plażowej wygląda pociągająco. Wejdź do kuchni i poczekaj na mnie. Zaraz wrócę. – Jimmy

wska​zał ru​chem gło​wy swo​ją ta​cę. Niósł tyl​ko dwie szklan​ki wo​dy, więc miał się szyb​ko uwi​nąć. Otworzyłam drzwi kuchenne i weszłam do środka. Kilku kucharzy krzyknęło z pozdrowieniem, a ja po​ma​cha​łam im, pró​bu​jąc przy​po​mnieć so​bie wszyst​kie imio​na. – Proszę, powiedz mi, że wróciłaś do Rosemary na dobre i nie będziesz więcej włóczyć się po świe​cie. Tę​sk​ni​łem za to​bą – jęk​nął Jim​my, przy​tu​la​jąc mnie. – W naj​bliż​szym cza​sie ni​g​dzie się nie wy​bie​ram – za​pew​ni​łam go. – Boże, Blaire, jesteś gigantyczna. Kiedy dziecko wychodzi? – spytał Jimmy i zaczął głaskać mój brzuch. – Nie możesz tam zostać na zawsze, maluchu. Czas, żebyś znalazł się na zewnątrz. Twoja ma​ma nie jest aż ta​ka du​ża – nie znie​sie już wię​cej. Drzwi kuchenne otworzyły się. Podniosłam wzrok i zobaczyłam nową twarz. Wchodząca dziewczyna miała ciemnobrązowe włosy i piękne kości policzkowe. Przyglądała się gadającemu do mo​je​go brzu​cha Jim​my ’emu z uśmie​chem cie​ka​wo​ści. – Cześć – rzuciłam, a jej wzrok przeniósł się z mojego brzucha na twarz. Oczy też miała wspaniałe. Skąd Woods ją wytrzasnął? Czy zatrudnił ją z powodu wyglądu? Bo znając Woodsa, na pew​no za​uwa​żył jej uro​dę. – Hej – odpowiedziała z zaskakującym mocnym południowym akcentem. Ta dziewczyna nie po​cho​dzi​ła z Ro​se​ma​ry. Jim​my od​su​nął się i uśmiech​nął sze​ro​ko do ko​le​żan​ki. Lu​bił ją. To był do​bry znak. – Cieszę się, że wróciłaś, dziewczynko. Wczorajszy dzień bez ciebie był fatalny – stwierdził, po czym spojrzał na mnie. – Della, to jest Blaire. Moja najlepsza przyjaciółka, która zostawiła mnie dla innego. I nie mogę jej za to winić, bo straszne z niego ciacho. Blaire, to jest Della. Może figluje z sze​fem, a mo​że nie. Nie mo​głam się nie uśmiech​nąć. Ja​sne, że Wo​ods ją za​uwa​żył. – Jimmy! – upomniałam go, kiedy twarz Delli oblała się rumieńcem. Ona zrobiła to samo. Podobała mi się ta dziewczyna. Może właśnie miałam przed sobą nową kandydatkę na przy​ja​ciół​kę? – Z Woodsem, tak? Z tym szefem? – spytałam, uśmiechając się szeroko, bo wiedziałam, że na pew​no nie po​szła​by do łóż​ka z ta​tą Wo​od​sa. – Oczywiście, że z Woodsem. Dziewczyna ma gust. Nie figlowałaby ze starym. – Jimmy wy​wró​cił ocza​mi. – Czy moglibyście przestać mówić o „figlowaniu”? – Wciąż się czerwieniła. Musiałam dać jej tro​chę ochło​nąć, bo Jim​my tyl​ko po​gar​szał spra​wę. – Jimmy nie powinien mi o tym mówić, ale skoro już to zrobił, to mogę powiedzieć, że Woods to świet​ny chło​pak. Je​śli rze​czy​wi​ście… hm… fi​glu​jesz z nim, to wy​bra​łaś wła​ści​we​go fa​ce​ta. – Dzięki. – Zagryzła wargę, żeby się nie uśmiechnąć. Miałam nadzieję, że Woods się w niej za​ko​chał. Be​thy też by się spodo​ba​ła. – Jeśli nie urodzę w tym tygodniu, może mogłybyśmy spotkać się na lunch? – zasugerowałam. Zadzwonię do Bethy, żeby też przyszła. Della spojrzała na mój brzuch. Miała taki wyraz twarzy, jakby jej zdaniem istniało małe prawdopodobieństwo, żebym zdołała stąd wyjść, uprzednio nie uro​dziw​szy, a co do​pie​ro wy​trzy​ma​ła do przy​szłe​go ty​go​dnia. Pew​nie mia​ła ra​cję. – Do​brze. To brzmi nie​źle – od​par​ła.

Nie mogłam się doczekać, kiedy opowiem o niej Rushowi. Może powinniśmy zaprosić ją i Wo​od​sa na ko​la​cję któ​re​goś wie​czo​ru? To by​ło​by mi​łe. – Della Sloane! – w moje myśli wdarł się wściekły głos. Oderwałam wzrok od dziewczyny i zwró​ci​łam go w stro​nę drzwi. Stał w nich po​li​cjant. – Tak, proszę pana? – spytała dziewczyna. Wyraźnie pobladła, a ja rozejrzałam się wokół, szukając Woodsa. Gdzie się podziewał, kiedy go potrzebowaliśmy? Kiedy tu pracowałam, zawsze po​ja​wiał się w nie​wła​ści​wym mo​men​cie. A te​raz go nie by​ło. – Musi pani iść ze mną, panno Sloane – warknął oficer, przytrzymując drzwi. Czekał, aż Della przez nie przejdzie. – Jeśli nie pójdzie pani ze mną dobrowolnie, będę musiał sprzeciwić się ży​cze​niu pa​na Ker​ring​to​na i aresz​to​wać pa​nią tu​taj, na te​re​nie klu​bu. Co on powiedział? Aresztować? Pan Kerrington? Woods by tego nie zrobił. Gdyby miał z tym coś wspólnego, na pewno pojawiłby się tutaj. Poza tym i ja, i Jimmy potrafiliśmy dobrze oceniać ludz​kie cha​rak​te​ry. Obo​je lu​bi​li​śmy Del​lę. Coś by​ło nie tak. – Za co ją aresztujecie? Absolutnie nie wierzę, że Woods wie, co się tu dzieje. – Jimmy domagał się odpowiedzi, stając przed Dellą, jakby chciał ją osłonić. Jeszcze bardziej go za to polubiłam. Dziew​czy​na wy​glą​da​ła tak, jak​by mia​ła za​raz ze​mdleć. – Pan Kerrington wie o wszystkim. To on polecił mi, żebym wyprowadził Dellę Sloane z budynku i aresztował ją na parkingu. Jeśli jednak nie pójdzie dobrowolnie, aresztuję ją tutaj, a wraz z nią każ​de​go, kto sta​nie na mo​jej dro​dze. Wo​ods nie mógł o tym wie​dzieć. Nie wie​rzy​łam w to. To nie mo​gła być praw​da. – Wszystko w porządku, Jimmy. – Della wyszła zza pleców przyjaciela. Patrzyłam bezradnie, jak wy​cho​dzi z kuch​ni. – Musisz znaleźć Woodsa – zwrócił się do mnie Jimmy. – Nie wierzę temu glinie. Myślę, że nie mó​wi praw​dy. Wszyst​ko wska​zu​je na to, że sta​ry ma​czał w tym pal​ce. Ski​nę​łam gło​wą. Zga​dza​łam się z nim. – Nie mam numeru Woodsa w telefonie. Rushowi to przeszkadzało, więc usunęłam go z listy kon​tak​tów – przy​zna​łam z za​że​no​wa​niem, spo​glą​da​jąc na Jim​my ’ego. Jimmy potrząsnął głową i uśmiechnął się szeroko, po czym wyjął telefon z moich rąk i wy​stu​kał nu​mer te​le​fo​nu Wo​od​sa. – Zadzwoń do niego. Jeśli nie odpowie, znajdź go. Nie mogę ci pomóc. Moja jedyna pomoc na tej zmia​nie wła​śnie zo​sta​ła aresz​to​wa​na, więc mu​szę bły​ska​wicz​nie wziąć ty​łek do ro​bo​ty. Skinęłam głową i wyszłam na zewnątrz, gdzie policjant właśnie wpychał Dellę do samochodu ze znacz​nie więk​szą si​łą, niż to by​ło ko​niecz​nie. Zadzwoniłam do Woodsa, ale połączyłam się od razu z pocztą głosową. Spróbowałam ponownie, z tym samym rezultatem. Pobiegłam, a może raczej szybko poczłapałam, w stronę jego biura. Zapukałam, ale nie doczekałam się odpowiedzi. Próbowałam otworzyć drzwi – były za​mknię​te na klucz. Cho​le​ra. Pospieszyłam na zewnątrz i wykręciłam numer Rusha. Będzie wiedział, co robić. Poza tym Woods mógł równie dobrze być z nim. Kiedy tylko postawiłam nogę na kamiennej ścieżce, po​czu​łam skurcz i ciecz try​ska​ją​cą spo​mię​dzy mo​ich nóg. Za​mar​łam. Ode​szły mi wo​dy.

RUSH – Dobrze wyglądasz jak na żonkosia. – drażnił się ze mną Grant, kiedy szliśmy do wózka po lek​ki kij. – Oczywiście, że tak. Ożeniłem się z Blaire. Jestem najszczęśliwszym facetem na planecie – od​par​łem, nie ła​piąc przy​nę​ty. Chciał, że​bym się wściekł, bo uwa​żał, że to za​baw​ne. – Blaire jest wściekle seksowna. Nawet w dziewiątym miesiącu ciąży. – Zamyślił się, rozwalając się na sie​dze​niu i sta​wia​jąc no​gi na de​sce roz​dziel​czej wóz​ka. – Mów dalej, jeśli chcesz, żebym złamał ci cholerny kinol – warknąłem, rzucając mu wściekłe spoj​rze​nie. Kiedy zaczął się śmiać, zrozumiałem, że dostał to, czego pragnął. Wywróciłem oczami i jednocześnie usłyszałem telefon. To był dzwonek Blaire. Puściłem kij i sięgnąłem do kieszeni po aparat. Ona nie dzwoniła bez przyczyny. Telefonowała tylko wtedy, kiedy mnie potrzebowała. Od​dzwo​ni​łem i pod​sze​dłem do wóz​ka, cze​ka​jąc, aż od​bie​rze. – Hej – rzuciłem w chwili, gdy połączenie zostało nawiązane. Usłyszałem, jak bierze głęboki wdech. Wy​krę​ci​łem gwał​tow​nie wó​zek, ru​sza​jąc z peł​ną pręd​ko​ścią w stro​nę bu​dyn​ku klu​bu. – Wła​śnie ode​szły mi wo​dy. – Sta​ra​ła się, że​by za​brzmia​ło to spo​koj​nie. – Już le​cę. Zo​stań na miej​scu. Nie ru​szaj się. Nie pro​wadź. Cze​kaj na mnie. – Je​stem w klu​bie, na par​kin​gu. Chcia​łam cię zna​leźć, kie​dy to się sta​ło – od​par​ła. – Już prawie jestem na miejscu. Trzymaj się, kochanie. Będę za mniej niż minutkę, przysięgam – za​pew​ni​łem ją. Chrząk​nę​ła, po czym wzię​ła kil​ka głę​bo​kich wde​chów. – Do​brze – od​po​wie​dzia​ła i się roz​łą​czy​ła. – Cho​le​ra – jęk​ną​łem, z ca​łe​go ser​ca pra​gnąc, że​by ten dur​ny wó​zek wy​cią​gał więk​szą pręd​kość. – Do​my​ślam się, że ro​dzi – ode​zwał się Grant z sie​dze​nia obok. – Tak – warknąłem. Nie byłem w nastroju do rozmów. Po prostu musiałem jak najszybciej zna​leźć się przy niej. – Pewnie w związku z tym nie obchodzi cię, że zostawiłeś na polu swój kij? – zastanawiał się mój brat. – Kur​wa, nie! Mam gdzieś ten kij. Grant skrzy​żo​wał ra​mio​na na pier​siach. – Do​bra, tyl​ko spraw​dza​łem. – Weź mój te​le​fon. Znajdź nu​mer Abe ’a i za​dzwoń do nie​go. Grant złapał telefon i zrobił to, o co go prosiłem, a ja zahamowałem gwałtownie i popędziłem przez traw​nik w stro​nę par​kin​gu. Blaire stała obok mercedesa, którego jej kupiłem. Jedną ręką opierała się o samochód, a drugą trzy​ma​ła za brzuch. Wy​glą​da​ła na bar​dziej roz​luź​nio​ną, niż so​bie wy​obra​ża​łem. – To by​ło bły​ska​wicz​ne. – Uśmiech​nę​ła się, kie​dy na​sze spoj​rze​nia się spo​tka​ły. – Wszystko w porządku? – spytałem, obejmując ją ramionami i prowadząc w stronę siedzenia pa​sa​że​ra.

– Teraz już tak. Skurcze złagodniały. Ale, Rush, nie powinnam wsiadać do samochodu. Jest no​wiut​ki, a ja… cóż… je​stem mo​kra – za​jąk​nę​ła się. – Ja​kie zna​cze​nie ma te​raz sa​mo​chód? Wsia​daj. Za​bie​ram cię do szpi​ta​la. Pozwoliła mi pomóc sobie wsiąść do auta, chociaż widziałem opór na jej twarzy. Nie chciała za​bru​dzić ta​pi​cer​ki. Po​ca​ło​wa​łem ją w czo​ło. – Obiecuję, że zanim wyjdziesz ze szpitala, dam go do gruntownego czyszczenia – zapewniłem ją, za​nim za​mkną​łem drzwi. Obie​głem przód mer​ce​de​sa. Grant stał z dru​giej stro​ny ze zde​ner​wo​wa​ną mi​ną. – Wszyst​ko gra? – Ona rodzi – stwierdziłem oczywisty fakt, po czym szarpnąłem za drzwi kierowcy i otwo​rzy​łem je sze​ro​ko. – Roz​ma​wia​łem z Abe ’em. Co jesz​cze mo​gę zro​bić? – Zadzwoń do Deana. Będzie chciał wiedzieć – powiedziałem, po czym wsiadłem do środka i zamknąłem drzwi. Nie dopuszczałem do siebie myśli o tym, że nie powiadomię mamy ani sio​stry. Nie mia​ło to sen​su. Nie ufa​łem im, kie​dy by​ły w to​wa​rzy​stwie Bla​ire. – Mo​że po​wi​nie​neś ode​zwać się do ma​my? Czy my​ślisz, że wo​la​ła​by nie wie​dzieć? Spojrzałem na Blaire, wyjeżdżając na drogę i pędząc w stronę Destin, gdzie znajdował się naj​bliż​szy szpi​tal. – Nie chcę, żeby były tego częścią. Nie zasłużyły sobie – odparłem, po czym sięgnąłem w jej stronę i złapałem ją za rękę. – Teraz najważniejsza jest nasza rodzina. Moja i twoja. My zde​cy​du​je​my, ko​go do niej do​pu​ści​my. Blaire skinęła głową i oparła się o zagłówek. Widziałem, że ją boli, bo się skrzywiła. Jednak nie po​skar​ży​ła się ani sło​wem. – Jak mo​gę po​móc? – spy​ta​łem, pra​gnąc w ja​kiś spo​sób spra​wić, że​by prze​sta​ła cier​pieć. – Jedź – od​rze​kła z wy​mu​szo​nym uśmie​chem. Ści​snę​ła mo​ją dłoń i gło​śno wes​tchnę​ła z ulgą. – Ten już się skończył. Nie trwają zbyt długo ani nie są bardzo częste, więc mamy jeszcze tro​chę cza​su. – Bra​ko​wa​ło jej tchu. Po​now​nie ści​snę​ła mo​ją dłoń. – Rush! Nie​mal zje​cha​łem z dro​gi. – Co, ko​cha​nie? Wszyst​ko w po​rząd​ku? – Ser​ce za​czę​ło wa​lić mi w klat​ce pier​sio​wej. – Zapomniałam o Delli. Musisz zadzwonić do Woodsa. Trzeba mu powiedzieć, że przyszły gli​ny i aresz​to​wa​ły Del​lę. Kim, do dia​bła, by​ła Del​la? Czy ona mia​ła ha​lu​cy​na​cje? – Kochanie, nie znam żadnej Delli – odpowiedziałem ostrożnie, na wypadek, gdyby przez te zwi​dy mia​ło jej od​bić. Nie czy​ta​łem o tym w żad​nej z ksią​żek, któ​re trzy​ma​ła przy łóż​ku. – Woods chodzi z Dellą. Jimmy uważa, że się bzykają. Jest naprawdę słodka, spodobała mi się. Wy​glą​da​ła na prze​ra​żo​ną. Wo​ods mu​si jej po​móc. A zatem była w klubie, żeby odwiedzić Jimmy ’ego. Dlatego przyjechała. Nie dlatego, że ro​dzi​ła. Te​raz wszyst​ko mia​ło sens.

– Grant ma mój telefon. Gdzie jest twój? – Gdyby to dla niej tyle nie znaczyło, nie przejmowałbym się życiem miłosnym Woodsa ani tym, że jego tak zwaną dziewczynę zabrały gliny. Przede wszystkim dlatego, że to nie brzmiało obiecująco, a poza tym nie chciałem, żeby Blaire zadawała się kimś, kto może okazać się niebezpieczny. Ale i tak miała dość stresu. Chciałem zro​bić, co tyl​ko w mo​jej mo​cy, że​by po​czu​ła się le​piej. – Nie odbiera telefonu. Włącza się od razu poczta głosowa. Do kogo jeszcze możemy za​dzwo​nić? – spy​ta​ła. Się​gną​łem po jej te​le​fon i wy​krę​ci​łem nu​mer bra​ta. – Zadzwoniłem do Deana. Powiedział, że złapie pierwszy możliwy samolot – powitał mnie Grant. – Dzięki. Posłuchaj, Woods nie odbiera telefonu. Zadzwoń do jego taty. Powiedz mu, że Della – zawahałem się i spojrzałem na Blaire, która skinęła głową, że to właściwe imię – Della została aresz​to​wa​na i po​trze​bu​je po​mo​cy. – Kurwa! Kiedy ją aresztowali? Co się, do cholery, stało?! – ryknął Grant do mojego ucha. Naj​wy​raź​niej wie​dział, kim by​ła Del​la. – Nie wiem. Moja żona rodzi. Po prostu zadzwoń do jego ojca. On go znajdzie. Ja muszę koń​czyć. – Ja​sne – od​parł Grant, a ja się roz​łą​czy​łem. – Ta​ta Wo​od​sa bę​dzie wie​dział, gdzie go zna​leźć – za​pew​ni​łem Bla​ire. Zmarsz​czy​ła brwi. – Nie jestem taka pewna, ale może coś źle zrozumiałam. – Zamilkła i ścisnęła ponownie moją rę​kę. Ko​lej​ny skurcz.

BLAIRE Bałam się igieł. Już dawno temu zdecydowałam, że nie dam sobie wbić igły w kręgosłup. W tej chwili jednak zastanawiałam się, czy to przypadkiem nie była zła decyzja. Czułam się tak, jakby coś roz​ry​wa​ło mi wnętrz​no​ści. Nie pomagał mi też fakt, że za każdym razem, kiedy musiałam krzyknąć, Rush kompletnie świrował. Mógłby się uspokoić, do ciężkiej cholery. Musiałam krzyczeć, żeby sobie z tym poradzić. Nigdy więcej nie będę jęczeć przy bólach menstruacyjnych. W porównaniu z tym, co się działo te​raz, by​ły za​le​d​wie drob​ną nie​do​god​no​ścią. Uderzyła we mnie kolejna fala bólu, chwyciłam kurczowo prześcieradło. Znowu krzyknęłam. Kiedy pielęgniarka sprawdzała ostatnio, miałam siedem centymetrów rozwarcia. Musiałam dojść do dzie​się​ciu, psia krew. – Czy mam iść po pielęgniarkę? Może przynieść ci lodu? Chcesz ścisnąć moją rękę? – Rush zasypywał mnie pytaniami. Wiedziałam, że chce dobrze, ale w tej chwili mało mnie to obchodziło. Wyciągnęłam rękę, złapałam go za koszulkę i przyciągnęłam do siebie, tak że jego twarz znalazła się tuż przy mo​jej. – Ciesz się, że nie mam broni, bo w tej chwili zastanawiam się nad różnymi sposobami, w jakie mogłabym cię uciszyć. Daj mi krzyczeć i odczep się – warknęłam. Złapałam się za brzuch – nad​cho​dził ko​lej​ny skurcz. – Czas znów sprawdzić, jak sobie radzisz. – Radosna pielęgniarka o jasnorudych włosach ściągniętych w kucyki wpadła do pokoju tak dziarsko, że niemal w podskokach. Kolejna, która po​win​na się cie​szyć, że nie mam bro​ni. By​ła​by na​stęp​na na mo​jej li​ście. Zamknęłam oczy. Miałam nadzieję, że skurcz nie dopadnie mnie, kiedy będzie zaglądać mi mię​dzy no​gi, bo kop​nę ją w twarz. – Och! Mamy już dziesięć centymetrów rozwarcia. Jesteśmy gotowi do roboty. Zawołam doktora. Nie przyj – poleciła kolejny raz. Powtarzała to przy każdej okazji przez ostatnią godzinę. Ca​łe mo​je cia​ło pra​gnę​ło przeć. Ten dok​tor po​wi​nien jak naj​szyb​ciej przy​wlec tu swój ty​łek. Rush siedział nienaturalnie cicho. Spojrzałam na niego. Wyglądał w tej chwili jak mały chłopiec. Był przestraszony i zdenerwowany. Zrobiło mi się przykro, że na niego nakrzyczałam, ale nie trwało to długo, bo dopadł mnie kolejny skurcz – jeszcze gorszy niż poprzednie. Nie wie​dzia​łam, że mo​że być jesz​cze go​rzej. Ły​sie​ją​cy le​karz wszedł do środ​ka i uśmiech​nął się, jak​by zo​ba​czył coś przy​jem​ne​go. – Czas pomóc temu małemu człowiekowi wydostać się na świat. – Wydawał się równie ra​do​sny, jak pie​lę​gniar​ka. Drań. – Jeśli jesteś twardzielem, możesz stanąć obok mnie i patrzeć albo stanąć koło niej, kiedy bę​dzie par​ła – wy​ja​śnił Ru​sho​wi le​karz. Rush za​jął miej​sce ko​ło mo​jej gło​wy, po czym wy​cią​gnął rę​kę i wziął mo​ją dłoń. – Zo​sta​nę z nią. – De​li​kat​nie mnie ści​snął. Te słowa sprawiły, że zachciało mi się płakać. Tak bardzo się starał, żeby mi to wszystko ułatwić, a ja groziłam, że go zastrzelę. Byłam okropną żoną. Pociągnęłam nosem, a on natychmiast

zna​lazł się przy mnie. – Nie płacz. Wszystko w porządku. Dasz radę. – Wyglądał na zdecydowanego i gotowego do bi​twy. – By​łam pod​ła. Prze​pra​szam. – Za​nio​słam się szlo​chem. Wy​szcze​rzył zę​by i po​ca​ło​wał mnie w gło​wę. – Okropnie cię boli. Jeśli poczułabyś się lepiej, gdybyś mnie uderzyła, sam bym ci się pod​sta​wił. Chcia​łam go po​ca​ło​wać, ale wte​dy po​czu​łam ko​lej​ny skurcz. – Przyj! – za​rzą​dził le​karz, a ja zro​bi​łam to, o co pro​sił. Kilka przekleństw i skurczów później usłyszałam najpiękniejszy dźwięk na świecie. Płacz mo​je​go dziec​ka.

RUSH Był doskonały. Liczyłem wszystkie dziesięć paluszków u nóg i u rąk, a Blaire całowała każdy z osobna. Był też niesamowicie malutki. Nie zdawałem sobie sprawy, że noworodki są aż tak drob​ne. – Teraz musimy zdecydować się na imię. – Blaire wreszcie zdołała przystawić dziecko do piersi i spoj​rza​ła na mnie. Przez ostatnie trzy miesiące przerzucaliśmy się kilkoma pomysłami, ale nic nie wydawało się odpowiednie. Blaire stwierdziła, że ciężko jest nadać imię komuś, kogo się nigdy nie widziało, więc obo​je po​sta​no​wi​li​śmy po​cze​kać, aż się uro​dzi, że​by go na​zwać. – Wiem. Teraz go widzimy. Musimy nadać mu imię. O jakim myślisz? – spytałem, z całej siły pragnąc, żeby nie zaproponowała po raz kolejny Abrahama Deana. Kochałem swojego tatę, ale nie za​mie​rza​łem na​zy​wać na je​go cześć dzie​cia​ka. – My​ślę, że wy​glą​da na Col​to​na. – Uśmiech​nę​ła się do nie​go. Nie by​łem fa​nem te​go imie​nia. – Wciąż nie po​do​ba ci się Ri​ver? – spy​ta​łem. Te​raz uśmiech​nę​ła się do mnie. – Chciałam dać mu na drugie imię Rush, ale jeśli nazwiemy go River, to będzie niemożliwe. Ri​ver Rush al​bo Rush Ri​ver2) – to brzmi głu​pio. 2) Gra słów – ri​ver to po an​giel​sku rze​ka, a rush – pę​dzić, ale rów​nież wart​ko pły​nąć. Za​tem rush ri​ver zna​czy ty​le, co „wart​ka rze​ka” (przyp. tłum.).

Zapomniałem, że próbowała nazwać go też moim imieniem. Nie zamierzałem się z nią kłócić. Po​do​ba​ła mi się myśl, że mój syn bę​dzie no​sić mo​je imię. – A może Cash? Cash Rush!3) – zażartowałem, a ona zagryzła dolną wargę, żeby nie zachichotać i nie wy​stra​szyć ma​łe​go. 3) Cash – go​tów​ka. Cash rush – po​goń za go​tów​ką (przyp. tłum.).

– Może Nathan? Będziemy mogli nazywać go Nate – zaproponowała. Chłopak przestał ssać, pu​ścił jej pierś i spoj​rzał w gó​rę, jak​by za​wo​ła​ła go po imie​niu. Chy​ba wła​śnie pod​ję​li​śmy de​cy​zję. – Na​than Rush Fin​lay brzmi nie​źle – zgo​dzi​łem się. Jej twarz rozświetlił uśmiech. Spojrzała na mnie, szczęśliwa, po czym pochyliła głowę i po​ca​ło​wa​ła syn​ka w nos. – Cześć, Na​te. Wi​taj na świe​cie. Chcia​łem go po​trzy​mać, ale wy​glą​da​ło na to, że wo​lał iść spać, niż udzie​lać się to​wa​rzy​sko. Blaire podniosła Nate ’a, położyła na ramieniu i delikatnie poklepała po pleckach. Patrzyłem na nich w zdu​mie​niu. To by​ło mo​je. Mo​ja ro​dzi​na. By​li do​sko​na​li. Kiedy Blaire uznała, że małemu wystarczająco się odbiło, otuliła go mocno kocykiem i spojrzała na mnie. – Two​ja ko​lej, ta​tu​siu. Mu​szę od​po​cząć. Po​wie​ki mi opa​da​ją. Sięgnąłem po syna i wyjąłem go z ramion matki. Trzymając niemowlę blisko klatki piersiowej,

wcią​gną​łem je​go słod​ki za​pach. – Chodź, maluchu. Rozsiądźmy się wygodnie kawałek dalej i zobaczmy, czy w telewizji nie ma ja​kie​goś me​czu ko​szy​ków​ki. *** Nate spał zadowolony w moich ramionach, a Blaire też zasnęła wkrótce po tym, jak mi go przekazała. Mógłbym zostać w tym pokoju z tą dwójką już na zawsze. Samo to, że znajdowali się bli​sko i by​li bez​piecz​ni, da​wa​ło mi po​czu​cie szczę​ścia. Moje myśli przerwało delikatne stukanie do drzwi. Odwróciłem się i zobaczyłem, jak lekko się uchylają i wpływa przez nie kilka niebieskich balonów. Za nimi dostrzegłem Bethy. Była na ze​wnątrz ty​le cza​su, ile zdo​ła​ła wy​trzy​mać. – Dobrze, tatusiu, zdaję sobie sprawę, że świetnie się bawisz, ale musisz się podzielić. Obaj dziad​ko​wie cier​pli​wie sie​dzą w po​cze​kal​ni – szep​nę​ła, kie​dy zo​ba​czy​ła, że Bla​ire śpi. – Nie chcę przeszkadzać Blaire. Jest wykończona. Zaniosę dziecko do okna w pokoju dzie​cię​cym. Niech wszy​scy się tam ze mną spo​tka​ją. Bethy spojrzała tęsknie na małego. Wiedziałem, że chce go wziąć na ręce, ale nie czułem się jeszcze gotowy, żeby go oddać. Nie byłem taki pewien, czy by go nie upuściła. Nikomu chwilowo nie zaufałbym na tyle, żeby dać go potrzymać. Przytulając synka mocniej do siebie, zastanawiałem się, jak, do cholery, mam tak po prostu pozwolić ludziom przychodzić do mojego domu i trzymać mo​je dziec​ko. – Pielęgniarka powiedziała, że nazwaliście go Nathan Rush. Podoba mi się – odezwała się Be​thy. – Bę​dzie​my do nie​go mó​wić Na​te. Skinęła głową, po czym wyszła na zewnątrz, żeby powiedzieć pozostałym, gdzie mają się udać. Nie miałem problemu z tym, żeby pokazać im Nate ’a przez szybę, ale nie zamierzałem dać im go dotykać albo chuchać na niego. Za dużo bakterii. Był na to jeszcze za mały. Zanim będzie musiał mie​rzyć się z bak​te​ria​mi, po​wi​nien na​brać tro​chę cia​ła. Wyszedłem do pokoju dziecięcego i podszedłem do pielęgniarki. Wytłumaczyłem jej, że chcę pokazać dziecko przez szybę członkom rodziny. Kiedy się odwróciła i zobaczyła, że przy szybie stoi De​an, opa​dła jej szczę​ka. – O mój Boże. Ten mały Finlay jest spokrewniony z Deanem Finlayem? Deanem Finlayem ze Slac​ker De​mon? Ski​ną​łem gło​wę. – Tak. To je​go wnuk, a ja na​praw​dę mu​szę po​ka​zać Na​te ’a dziad​ko​wi. Pospieszyła, żeby zrobić dla mnie przejście, po czym podeszła za mną do szyby, żeby móc pogapić się na mojego ojca. Dean wszakże był całkowicie skupiony na wnuku. Podniósł w górę kciuki i mrugnął do mnie. Abe miał łzy w oczach i potrząsał głową. Grant stał tuż obok mojego ojca i szczerzył zęby do Nate ’a. Bethy rozpływała się z zachwytu nad moim synkiem, a Jace zgod​nie jej przy​ta​ki​wał. Jimmy utorował sobie drogę w tym niewielkim tłumie, oparł rękę na biodrze i cały rozpromienił się na widok Nate ’a. Potem spojrzał na mnie i skinął głową z aprobatą. To była

nasza przyszywana rodzina. Może nie mieliśmy sióstr ani matek, ale istnieli ludzie, którzy nas ko​cha​li i bę​dą ko​cha​li Na​te ’a. – My​ślisz, że mo​gła​bym do​stać od De​ana au​to​graf? – spy​ta​ła sto​ją​ca obok mnie pie​lę​gniar​ka. – Idź i zapytaj. Ma dzisiaj wyjątkowo dobry humor – odparłem, po czym odwróciłem się i za​bra​łem Na​te ’a z po​wro​tem do ma​my.

BLAIRE Musiałam wyjść z domu. Rush nie chciał, żebym gdziekolwiek zabierała Nate ’a, a ponieważ byłam dla syna jedynym źródłem pokarmu, nie mogliśmy rozdzielać się na zbyt długo. Wciąż nie chciał niczego poza piersią. Próbowałam odciągać mleko i karmić go z butelki, ale nic z tego nie wychodziło. Pragnął po prostu mnie. To było słodkie, ale jego tatuś był tak straszliwie na​do​pie​kuń​czy, że wku​rzał się, gdy ktoś przy​cho​dził i chciał go po​trzy​mać. Martwiłam się, że do czasu, kiedy minie sześć tygodni i znów będziemy mogli się kochać, z Rushem nie będzie można wytrzymać. Musiałam zrobić coś, żeby się rozluźnił, bo groziło to eks​plo​zją. Pierwszy tydzień w domu był łatwy. Czułam się zmęczona, a Nate nie spał zbyt wiele nocami, więc nawet nie miałam siły wyjść w ciągu dnia. Było mi przykro, że nie poszłam na pogrzeb pana Kerringtona. Woods był moim przyjacielem i zasmuciła mnie wieść, że tak niespodziewanie stracił ojca. Rush zapewniał mnie, że Woodsowi nic nie będzie, gdy na wiadomość o śmierci pana Kerringtona wybuchłam płaczem. Nie znałam go, więc jedynym wytłumaczeniem dla mojego zachowania był tak zwany baby blues, czyli poporodowa huśtawka hormonów. A przynajmniej tak mi po​wie​dział le​karz. Niepohamowana chęć płaczu zniknęła w tym samym dniu, kiedy odkryłam, że bez problemu zapinam się w spodnie sprzed ciąży. Poszłam do pokoju Nate ’a i bujałam się z nim przez godzinę na fotelu, podczas gdy on spał. Pediatra stanowczo mi tego zabronił, twierdząc, że dziecko się rozpuści. Ale czasami tak ciężko było go nie rozpieszczać… Chciałam pamiętać te dni. Nie​dłu​go bę​dzie bie​gał po do​mu. Kiedy Nate skończył miesiąc, postawiłam się i oznajmiłam Rushowi, że nadszedł czas, żebyśmy gdzieś wyszli z małym. Rush zgodził się, że musi trochę odpuścić, po czym przez ponad godzinę zbieraliśmy rzeczy, żeby móc pójść do klubu na kolację. Kiedy dotarłam z powrotem do domu, byłam tak zmęczona, że zaczęłam się zastanawiać, czy w ogóle było warto. Może lepiej nie wychodzić, dopóki karmię małego. Na samą tę myśl wybuchłam płaczem. Czułam się okropną mat​ką. Rush wziął ode mnie Nate ’a i położył go spać, podczas gdy ja weszłam pod prysznic. Miałam niedobory snu. Musiałam przestać karmić małego nocami, tak jak sugerował pediatra, ale byłam sła​ba i wciąż to ro​bi​łam. Czas z tym skoń​czyć. Wyszłam spod prysznica i stanęłam przed lustrem. Moje biodra stały się teraz szersze. Byłam pewna, że już takie zostaną. Nosiłam ciuchy sprzed ciąży, ale nie wyglądałam tak samo jak wcze​śniej. Mo​je cia​ło by​ło te​raz cia​łem mat​ki. – Cholera. Staram się nie patrzeć na ciebie, kiedy jesteś naga, bo naprawdę nie chcę brać spraw w swo​je rę​ce, ale, kur​wa… je​steś wspa​nia​ła. Kiedy usłyszałam pożądanie w głosie Rusha, moje samopoczucie w cudowny sposób się poprawiło. Chciałam znów czuć się seksowna. Pragnęłam znów seksu. Mieliśmy jeszcze dwa ty​go​dnie do spo​tka​nia z mo​im le​ka​rzem. Nie by​łam pew​na, czy zdo​łam wy​trzy​mać tak dłu​go. Odwróciłam się i podeszłam do niego. Może i miałam szlaban na seks, ale nie na

uszczęśliwianie mojego faceta. Stanęłam na palcach i pocałowałam go, po czym ugryzłam jego dolną wargę. Byłam zmęczona ciągłym byciem słodką i romantyczną. Zapragnęłam stać się nie​grzecz​na. Ściągnęłam jego koszulę i zaczęłam całować klatkę piersiową, schodząc coraz niżej. Uśmiechnęłam się do siebie, słysząc, jak oddech Rusha zaczyna się rwać. Złapał mnie za włosy. Rozpięłam jego dżinsy i ściągnęłam je aż do kostek, razem z bokserkami. Jego penis wyprężył się dumnie, a mnie pociekła ślinka. Był taki wspaniały. Nawet ta część jego ciała mnie podniecała. Objęłam jedną ręką jego penisa przy nasadzie, a czubek wsunęłam do ust tak głęboko, że jego głów​ka ude​rzy​ła o mo​je gar​dło. – Ja pierdolę, Blaire! – jęknął Rush, opierając się o framugę. Wsunął obie ręce w moje włosy i przytrzymał. Odsunęłam głowę, a kutas wysunął się z moich ust z pyknięciem. Zaczęłam drażnić głów​kę ję​zy​kiem. Je​go prze​kleń​stwa i ję​ki spra​wia​ły je​dy​nie, że co​raz bar​dziej się pod​nie​ca​łam. – Ssij go, proszę, kochanie, weź go głęboko do ust – błagał, popychając moją głowę do przodu, aż czubek jego penisa po raz kolejny znalazł się w moim gardle. Zakrztusiłam się, ale z radością słu​cha​łam ję​ku Ru​sha. To, że się za​krztu​si​łam, spra​wia​ło mu przy​jem​ność. Pod​nie​ca​ło mnie to. Opuściłam rękę pomiędzy moje nogi i pozwoliłam Rushowi kontrolować, jak głęboko jego czło​nek wcho​dzi w mo​je usta. – Ja​sna cho​le​ra, czy ty się do​ty​kasz? – wy​dy​szał. Wy​jął pe​nis z mo​ich ust. Wystawiłam język i pozwoliłam główce zsunąć się po nim, po czym skinęłam głową. Potem otwo​rzy​łam sze​ro​ko usta i po​pa​trzy​łam na Ru​sha, a on wsu​nął w nie czło​nek z po​wro​tem. – Chcę się po​ba​wić tą cip​ką – jęk​nął Rush. – Nie kończ. Byłam bardzo bliska orgazmu, więc nie wiedziałam, czy mogę mu to obiecać. Zaczął poruszać się szybciej w moich ustach. Jego oddech przyspieszył, a przekleństwa się nasiliły. Lada moment miał eks​plo​do​wać. – Muszę skończyć – powiedział, próbując wysunąć się ze mnie. Złapałam go z tyłu za uda i przy​trzy​ma​łam. – Bla​ire, ko​cha​nie, skoń​czę w two​ich ustach, je​śli mnie nie pu​ścisz. Zaczęłam go mocno ssać i poruszać głową w przód i w tył. Poczułam, jak sztywnieje na moim języku, a dłonie Rusha złapały mnie z tyłu za głowę. Usłyszałam, jak w jego gardle narasta ryk, po czym pierw​sza fa​la cie​pła ude​rzy​ła w tył mo​je​go gar​dła. – Jasna cholera, kochanie. Ssij go, trzymaj go… tak, weź go… ja pierdolę, to jest niesamowite! – po​wta​rzał mo​no​ton​nie, a je​go cia​ło drża​ło pod do​ty​kiem mo​ich rąk i ust. Uda miałam kompletnie mokre z podniecenia. Zaczęłam ponownie wsuwać w siebie rękę, kiedy Rush wyjął kutasa z moich ust, złapał mnie i zaniósł do łóżka, po czym rzucił mnie na nie. Wiedziałam, że nie powinniśmy jeszcze uprawiać seksu, ale w tej chwili nic mnie to nie ob​cho​dzi​ło. Czu​łam się już cał​ko​wi​cie za​go​jo​na. Wszyst​ko wy​da​wa​ło mi się ta​kie jak wcze​śniej. Rush rozsunął moje nogi, a potem pochylił głowę. Jego język wystrzelił, żeby zlizać wilgoć z we​wnętrz​nej stro​ny mo​ich ud. Za​drża​łam, gdy zbli​żał się do źró​dła mo​je​go po​żą​da​nia. – Będę lizał tę słodką cipkę, dopóki nie zaczniesz błagać mnie, żebym przestał – zagroził tuż przed tym, jak wsunął język między moje wargi sromowe i przesunął kolczykiem po łechtaczce. Uwielbiałam, kiedy to robił. Minęło już trochę czasu od ostatniego razu. Złapałam go za włosy

i przy​trzy​ma​łam nad łech​tacz​ką. Ro​ze​śmiał się, a wi​bra​cje spra​wi​ły, że krzyk​nę​łam z roz​ko​szy. – Moja nienasycona mała dziewczynka – mruknął, całując okolice mojego wnętrza, po czym wsunął do środka język, jednocześnie pocierając łechtaczkę kciukiem. Pierwszy orgazm uderzył mnie z ogrom​ną si​łą. Po​cią​gnę​łam go za wło​sy. Mruk​nął po​żą​dli​wie i wciąż mnie li​zał. – Chcę więcej – szepnął, uśmiechając się do mnie szelmowsko. Moje nogi stały się miękkie jak makaron. Pozwoliłam im opaść na boki. – Tak dobrze. Otwórz się – pochwalił mnie. Zrobiłabym wszyst​ko, cze​go ten męż​czy​zna ode mnie chciał. Poczułam się zadowolona i zrelaksowana. Jego kciuk wsuwał się we mnie i wysuwał. Potem przesunął się w dół i dotarł do drugiej dziurki. Tej, co do której nie byłam pewna, czy chcę, żeby jej do​ty​kał. – Nie napinaj się. Nie skrzywdzę cię. Po prostu mi zaufaj. Sprawię, że będzie ci przyjemnie – obiecał. Rozluźniłam się, w pełni mu się oddając. Wsunął czubek kciuka do środka, jednocześnie drażniąc moją łechtaczkę językiem. Złapałam się na tym, że napieram ciałem na jego kciuk, starając się, żeby znalazł się głębiej. Rush jęknął z aprobatą, wsuwając i wysuwając kciuk i jed​no​cze​śnie piesz​cząc mnie ję​zy​kiem. Czułam, że nadchodzi inny rodzaj orgazmu. Nie wiedziałam dlaczego, ale ten był mocniejszy. Pra​gnę​łam go. – Rush, po​trze​bu​ję… – jęk​nę​łam, nie​pew​na, cze​go wła​ści​wie po​trze​bu​ję. Wsunął kciuk w moje mokre, ciepłe wejście, po czym przesunął go ponownie do tyłu, wciskając w tę cia​sną dziur​kę, któ​ra do​pro​wa​dza​ła mnie do sza​leń​stwa. – Wiem, czego potrzebujesz, kochana Blaire, i dam ci to – oznajmił, przesuwając językiem od łechtaczki aż do małej dziurki, którą tak chętnie się bawił. Jego język okrążył ją, po czym powrócił do łech​tacz​ki. Wcią​gnął ją w usta i jed​no​cze​śnie wsu​nął we mnie kciuk. Eksplodowałam. Wewnątrz mnie wystrzeliły fajerwerki i krzyczałam imię Rusha raz za razem, a moje ciało drżało z przepływającej przeze mnie czystej rozkoszy. Nigdy wcześniej czegoś takiego nie czu​łam. Nie ist​nia​ły sło​wa, któ​ry​mi mo​gła​bym to opi​sać. Kiedy w końcu wróciłam na ziemię i zdołałam otworzyć oczy, Rush podniósł się i położył obok, po czym przy​su​nął mnie moc​no do sie​bie. – Mu​szę się z to​bą ko​chać, Bla​ire. Strasz​li​wie te​go po​trze​bu​ję – szep​nął. Chciałam poczuć go w sobie. Nie byłam tylko pewna, czy chcę go… tam. Jego kciuk był znacznie mniej​szy niż fiut. – Chcę być w twojej cipce, kochanie. Nie martw się o to drugie. To było tylko dla ciebie. Wiedziałem, że ci się spodoba – zapewnił mnie, po czym przykrył nas oboje kołdrą. Zasnęłam szyb​ko, czu​jąc obok sie​bie cie​pło je​go cia​ła.

RUSH Sięgnąłem ręką i wyłączyłem elektroniczną niańkę, kiedy tylko usłyszałem, że Nate zaczyna się kręcić. Dzisiaj Blaire miała się wyspać, choćbym musiał przez całą noc chodzić po domu z dzie​cia​kiem na rę​kach, że​by ode​rwać je​go my​śli od gło​du. Wysunąłem się spod kołdry i włożyłem bokserki oraz koszulkę, po czym popędziłem na dół, żeby zdążyć, zanim mały zacznie płakać. Nawet z wyłączoną niańką Blaire usłyszałaby jego zawodzenie. Miałem nadzieję, że wykończyłem ją do tego stopnia, że prześpi całą noc i go nie usły​szy. Kiedy wszedłem do pokoju, włączyłem karuzelkę i mały przestał się wiercić. Lubił, kiedy mu śpiewałem. Blaire zawsze powtarzała, że kiedy słyszy mój głos, przestaje ssać i zamiera, żeby po​słu​chać. Po​do​ba​ło mi się to. Podszedłem do łóżeczka, a on spojrzał na mnie. Chociaż jeszcze nie potrafił się uśmiechać, widać było po jego oczach, kiedy czuł się podekscytowany. Zazwyczaj ekscytowały go cycki Blaire, ale z dru​giej stro​ny ja re​ago​wa​łem na nie tak sa​mo, więc nie mo​głem go za to wi​nić. – Cześć, chłopaku. Kiedy wreszcie dojdziesz do tego, że kiedy jest ciemno, powinieneś spać? – spy​ta​łem, po​chy​la​jąc się nad ko​ły​ską, że​by go pod​nieść. Wier​cił się w mo​ich ra​mio​nach, a po​tem prze​su​nął gło​wę tak, że​by zo​ba​czyć mo​ją twarz. – Dzisiaj spędzimy noc razem. Mamusia musi się wyspać, nawet jeśli ty tego nie potrzebujesz. Wy​kań​czasz ją. Zo​sta​wi​łem świa​tła ka​ru​zel​ki włą​czo​ne i po​sze​dłem usiąść z nim na bu​ja​nym fo​te​lu. – Będziemy dzisiaj patrzeć na księżyc nad oceanem i bujać się, aż postanowisz, że czas znów za​snąć. Położyłem Nate ’a na kolanach, opierając jego główkę o swoją klatkę piersiową. Bujaliśmy się. Zastanawiałem się, co jego malutki umysł sądził o widoku za oknem. Czy chciał się tam znaleźć, dotknąć piasku i wody? Nie mogłem się doczekać, aż zacznie mówić, żeby móc dowiedzieć się, o czym my​śli. Bujaliśmy się tak niemal przez godzinę, a ja wciąż czekałem, aż zacznie domagać się towarzystwa Blaire, ale nic takiego się nie wydarzyło. Spojrzałem w dół i zobaczyłem, że jego małe powieki są zamknięte, a oddech ma powolny i równy. Przeżyliśmy tę pobudkę bez mamusi. Po​czu​łem się tak, jak​bym coś osią​gnął. Powoli i na palcach podszedłem do łóżeczka i odłożyłem małego. Kiedy upewniłem się, że nie obu​dzi się po​now​nie, po​sze​dłem z po​wro​tem do łóż​ka. Ta​tu​sio​wi się uda​ło. *** Kiedy Nate po raz kolejny zaczął domagać się naszej uwagi, było już po siódmej rano. Blaire usia​dła pro​sto na łóż​ku, usły​szaw​szy je​go płacz, i spoj​rza​ła na ze​ga​rek. – O, mój Boże! Dopiero teraz zaczął płakać? – spytała, wyskakując naga z łóżka. Założyłem ręce pod głowę i patrzyłem, jak biega po pokoju, próbując znaleźć coś do ubrania. Naprawdę podobały mi się jej nowe biodra. Były tak seksownie zaokrąglone, że ciężko było myśleć, kiedy bujała mi

ni​mi przed no​sem. – Właściwie to nie. Spędziliśmy w nocy trochę czasu razem. Wyjaśniłem mu, że musisz od​po​cząć, a on uznał, że mu to nie prze​szka​dza. Chy​ba zro​zu​miał. Bla​ire prze​sta​ła szu​kać ubrań i spoj​rza​ła na mnie. Lek​ko roz​chy​li​ła usta ze zdu​mie​nia. – Wsta​łeś do nie​go i uśpi​łeś go bez kar​mie​nia? I je​mu to nie prze​szka​dza​ło? Wzru​szy​łem ra​mio​na​mi. – Zgo​dził się, że je​steś po​iry​to​wa​na i po​trze​bu​jesz wię​cej snu. Na jej ustach pojawił się lekki uśmieszek. Położyła ręce na tych biodrach, które tak bardzo mi się po​do​ba​ły. – Sądzicie, że jestem poirytowana, tak? Wczorajszej nocy chyba nie wydawałam ci się zi​ry​to​wa​na, co? Z two​im pe​ni​sem w po​ło​wie dro​gi do mo​je​go żo​łąd​ka? Ja pier​do​lę. – Cholera, kobieto. Idź nakarmić swojego syna. Nie mów do mnie w tej sposób. Jeszcze stracę ro​zum, za​nim do​sta​niesz zie​lo​ne świa​tło od le​ka​rza. Blaire zachichotała i pochyliła się, żeby podnieść koszulkę, którą miała zamiar założyć poprzedniego wieczora, ale nie zdążyła. Wypięła przy tym pupę, więc musiałem skupić się, żeby na nią nie sko​czyć. Jedwabny materiał zsunął się po jej ciele i zatrzymał w połowie uda. Rzuciła mi po​ro​zu​mie​waw​czy uśmiech i od​wró​ci​ła w stro​nę scho​dów. – Za​bio​rę już swój zi​ry​to​wa​ny ty​łek na dół – oznaj​mi​ła. Patrzyłem, jak jej biodra falują, a koszulka opina się na nich przy każdym kroku. Kiedy w końcu zniknęła mi z oczu, wyskoczyłem z łóżka i poszedłem pod prysznic. Potrzebowałem naj​zim​niej​sze​go pie​przo​ne​go prysz​ni​ca, ja​ki by​łem w sta​nie znieść.

BLAIRE Położyłam Nate ’a na drzemkę i zdecydowałam, że wolny czas przeznaczę na ćwiczenie jogi z filmem instruktażowym, który kupiłam na iTunes. Musiałam sprawić, by moje pociążowe ciało nabrało nieco sprężystości. Bethy zasugerowała, żebym spróbowała jogi. Jednak znalezienie czasu na ćwiczenia graniczyło z cudem. Ostatni raz, kiedy Nate spał, a ja próbowałam ćwiczyć, wszedł Rush i znowu skończyliśmy nago na kanapie. Staliśmy się ekspertami od seksu oralnego. Nie, żeby Rush musiał się jakoś poprawić, ale o sobie mogę spokojnie powiedzieć, że nauczyłam się ro​bić za​je​bi​stą la​skę. Zanim zaczął się film, usłyszałam dzwonek, więc wcisnęłam pauzę i poszłam zobaczyć, kto to. Rusha nie było w domu, więc nie mógł to być Grant. Wyszli razem. Otworzyłam drzwi i kiedy zobaczyłam, że stoi za nimi Nan, pomyślałam, że muszę chyba zacząć najpierw patrzeć przez wizjer. Serce zaczęło mi walić i przeklęłam w myślach fakt, że zostawiłam telefon na podłodze w po​ko​ju te​le​wi​zyj​nym. W spodniach dre​so​wych nie mia​łam kie​sze​ni. – Jest Rush? – warknęła. Wzdrygnęłam się wewnętrznie. Nie było go, a ja nie wiedziałam, czy po​win​nam wpu​ścić ją do środ​ka. Tyl​ko jak mo​gła​bym te​go nie zro​bić? By​ła sio​strą Ru​sha. – Wyszedł z Grantem na kilka godzin. Załatwiają coś dla Woodsa. – Za dużo gadałam. To nie by​ła jej spra​wa. – Wpuścisz mnie? Czy mam wrócić później? – spytała z obrzydzeniem. Najwyraźniej jej zdaniem miałam wystarczającą władzę, żeby nie wpuścić jej do środka, skoro teraz był to również mój dom. Nie chciałam, żeby wchodziła, ale przecież Rush chciałby się z nią zobaczyć. Kilka dni wcześniej mówił o niej. Zastanawiał się, jak sobie radzi. Matka dzwoniła do niego z informacją, że Nan wy​szła z kli​ni​ki i czu​je się le​piej. Cho​ciaż ro​zum pod​po​wia​dał mi co in​ne​go, zro​bi​łam krok do ty​łu i wpu​ści​łam ją do środ​ka. – Wejdź – zaproponowałam, myśląc jednocześnie o tym, jak bardzo nie chcę przebywać z nią sam na sam. Broń leżała w samochodzie, chociaż nie sądziłam, że będzie aż tak źle. Nie była nie​bez​piecz​na w ten spo​sób… chy​ba. – Jak się czujesz jako pani Finlay? – spytała. Ton jej głosu jasno wskazywał, że nie jest z tego za​do​wo​lo​na i że to nie by​ło przy​ja​zne py​ta​nie. – Wspa​nia​le. Ko​cham two​je​go bra​ta – od​par​łam. – Mnie nie okłamiesz. Nie zwiedzie mnie twój niewinny wygląd. Zaszłaś w ciążę specjalnie, żeby go złapać. Nigdy by nie olał swojego dziecka. Wiedziałaś o tym i wykorzystałaś to. Mam tylko na​dzie​ję, że dzie​ciak jest je​go. – Nie​na​wiść w jej gło​sie spra​wi​ła, że się skrzy​wi​łam. Naprawdę chciałam zadzwonić do Rusha i poprosić, żeby wrócił do domu. Nie miałam ochoty na roz​mo​wę z nią. Nie, je​śli mia​ła po​le​gać na upo​ka​rza​niu Bla​ire. – Przykro mi, że tak myślisz. Kiedy pokażemy ci Nate ’a, zobaczysz, że nie ma wątpliwości, czyj on jest. Skóra zdarta z Rusha. – Byłam zła na siebie, że połknęłam jej przynętę i zaczęłam się bro​nić. Kiedy wspomniałam o Nacie, Nan się skrzywiła. Albo nie podobało jej się, że mieliśmy dziecko, albo nie chciała myśleć o tym, że to również mój syn i że w ten sposób jest ze mną połączona. Nie

by​łam pew​na. – Wezmę telefon i zadzwonię do Rusha, żeby dać mu znać, że przyjechałaś. Proszę, weź sobie, co chcesz, do je​dze​nia al​bo pi​cia, je​śli masz ocho​tę. Wiesz, gdzie co jest. Ru​szy​łam w stro​nę scho​dów. – Czekaj. Nie chcę się widzieć z Grantem. Powiedz mu, żeby go nie zabierał – poprosiła na​pię​tym to​nem. – Dobrze. Tak zrobię – odparłam. Byłam niemal pewna, że Grant też nie miał ochoty jej oglądać, ale nie zamierzałam dawać jej do zrozumienia, że o wszystkim wiem. Wolałam nie po​ru​szać te​go te​ma​tu. Pospieszyłam na górę i znalazłam telefon. Zadzwonię do Rusha, a potem zajrzę do Nate ’a… może uda mi się spędzić cały czas, kiedy będziemy w domu tylko we dwie, chowając się w jego po​ko​ju. Wy​krę​ci​łam nu​mer Ru​sha. – Cześć, ko​cha​nie, wszyst​ko w po​rząd​ku? – spy​tał od ra​zu po ode​bra​niu. – Hm… to za​le​ży, jak de​fi​niu​jesz po​rzą​dek – stwier​dzi​łam. – Przy​je​cha​ła two​ja sio​stra. – Zawracaj, stary. Muszę wracać do domu – rzucił natychmiast do Granta. – Już jadę. Czy wszyst​ko u niej w po​rząd​ku? Czy jest dla cie​bie mi​ła? Wpu​ści​łaś ją? – Tak, nie​szcze​gól​nie i tak – od​par​łam. – Jest nie​mi​ła. Cho​le​ra, Bla​ire. Przy​kro mi. Dla​cze​go ją wpu​ści​łaś? – Cóż, bo to twoja siostra, Rush. Jak mogłam nie wpuścić do twojego domu członka twojej ro​dzi​ny? Rush wes​tchnął głę​bo​ko. Wie​dzia​łam, co to zna​czy. Zde​ner​wo​wał się. – Blaire. Jeśli kiedykolwiek jeszcze nazwiesz go moim domem, wścieknę się. To jest nasz dom. Nasz pieprzony dom. Jeśli nie chcesz kogoś do niego wpuszczać, masz do tego prawo. Zadzwoń do mnie, a ktokolwiek to jest, może sobie czekać na cholernych schodach, aż przyjadę. Chcę, żebyś czu​ła się swo​bod​nie w swo​im do​mu. – Do​brze. W ta​kim ra​zie wpu​ści​łam ją, bo ją ko​chasz, a ja ko​cham cie​bie. Lep​szy po​wód? Rush ro​ze​śmiał się ci​cho. – Nan jest i pewnie zawsze już będzie jedyną osobą, którą kocham, ale co do której nie oczekuję, że będziesz dla niej miła. Musi sobie na to zasłużyć. A nic w tym kierunku nie zrobiła. Mo​żesz ją spu​ścić na drze​wo, wy​rzu​cić, co tyl​ko chcesz. Nie mu​sisz zno​sić jej ja​do​wi​tych bzdur. Zdecydowałam, że nie będę mu powtarzać jej przypuszczeń, że Nate może być synem kogoś in​ne​go. Wściekł​by się. – Po pro​stu się po​spiesz – po​pro​si​łam. – Bę​dę za pięć mi​nut – obie​cał. Rozłączyłam się i wsunęłam telefon w sportowy stanik, po czym poszłam do synka. Otworzyłam drzwi i zajrzałam do środka. Leżał w łóżeczku, kopiąc i bulgocząc do siebie, i patrzył na przyczepione do karuzelki morskie stworzenia. Uśmiechnęłam się i podeszłam do niego, a jego ma​łe oczka spoj​rza​ły na mnie. Kop​nął moc​niej na mój wi​dok, a ja po​czu​łam ucisk w ser​cu. – To nie była zbyt dobra drzemka – stwierdziłam, pochylając się, żeby go podnieść. – Nie zdą​ży​łam na​wet po​ćwi​czyć, a pu​pa ma​mu​si po​trze​bu​je ćwi​czeń. Próbował dostać się głową do moich piersi. To nie była pora jego posiłku, ale kiedy się budził,

zawsze chciał mi wsadzić głowę pod koszulkę. Dokładnie tak jak jego tatuś. Uśmiechnęłam się szeroko, po czym podeszłam z nim do przewijaka, gdzie założyłam mu świeżą pieluchę. Zde​ner​wo​wał się, jak za​wsze przy prze​wi​ja​niu. Podniosłam go i pocałowałam w skrzywione usteczka. Łzy przestały płynąć, a Nate otworzył usta, pró​bu​jąc zła​pać w nie coś do je​dze​nia. – Nie te​raz, ko​cha​ny. Do​pie​ro co ja​dłeś – po​in​for​mo​wa​łam go, po czym wy​szłam z po​ko​ju. Nie chciałam zabierać go na dół. Bałam się tego, co może powiedzieć o nim Nan. Gdyby była niemiła dla mojego dziecka, mogłabym nie wytrzymać. Stuknęły frontowe drzwi, a ja westchnęłam z ulgą. Rush był w do​mu. – Ta​tuś wró​cił – szep​nę​łam. Zaniosłam Nate ’a na dół, nasłuchując głosów Rusha i Nan. Nie było to trudne. Nan już zaczynała się wydzierać. Rush musiał jej nagadać za to, że źle mnie potraktowała. Zdecydowałam, że wolę nie zabierać Nate ’a do kuchni, żeby słuchał, jak jego tata wrzeszczy na swoją siostrę. Wyszliśmy na dwór. Nate uwielbiał być na zewnątrz i obserwować fale. Wiatr znad wody zagłuszy wście​kły ja​zgot Nan. Prze​szli​śmy wzdłuż do​mu w stro​nę pla​ży. – Blaire, czy mogłabyś przynieść tu Nate ’a? – spytał Rush, patrząc na mnie z werandy. Najwyraźniej chciał, żeby Nate znalazł się w pobliżu Nan. Rozumiałam, że pragnął, by siostra poznała jego dziecko, ale ona nie cierpiała mamusi, więc to mógł nie być dobry pomysł. Za​wa​ha​łam się i spoj​rza​łam na syn​ka. Matka we mnie chciała złapać go mocno, pobiec po schodach i zamknąć się bezpiecznie w jego po​ko​ju. Ale to by​ło też dziec​ko Ru​sha. Po​ca​ło​wa​łam go w skroń. – Siostra tatusia nie jest zbyt miła. Będziesz musiał nauczyć się nie zwracać na to uwagi – szep​nę​łam mu do ucha, bar​dziej do sie​bie, bo prze​cież nie miał po​ję​cia, o czym mó​wię. *** Kie​dy do​tar​łam na naj​wyż​szy sto​pień, Rush już na mnie cze​kał. – Jeśli chcesz, żebym zabrał go do środka sam, tak zrobię. Ale jeśli wolisz wejść, obiecuję, że wy​rzu​cę ją z do​mu, gdy tyl​ko po​wie coś nie tak. Nie zamierzałam posyłać mojego dziecka samotnie na spotkanie ze złym wilkiem. Skoro on mu​siał zmie​rzyć się z Nan, ja też mu​sia​łam. Przy​tu​li​łam go moc​niej i po​trzą​snę​łam gło​wą. – Chcę być przy nim. Rush skinął głową. Widziałam po wyrazie jego twarzy, że rozumiał. Otworzył drzwi i odsunął się, że​bym mo​gła wejść do środ​ka z Na​te ’em. Nan siedziała na wysokim stołku. Wyglądała na wkurzoną. Odwróciła się i spojrzała na Nate ’a. Widziałam moment, w którym zdała sobie sprawę, że każdy najmniejszy rys twarzy odziedziczył po Ru​shu. Na​wet oczu nie miał po mnie. To był ca​ły Rush. – Chyba jednak jest twój – stwierdziła. Zatrzymałam się i zrobiłam krok do tyłu, wpadając na klat​kę pier​sio​wą Ru​sha. Ob​jął mnie ra​mie​niem i tak przy​trzy​mał. – Chciałaś go zobaczyć. Uważaj na to, co mówisz do jego matki. Przeproś za tę ostatnią idio​tycz​ną uwa​gę al​bo od​pro​wa​dzę cię do drzwi.

Oczy Nan rozbłysły wściekłością. Miałam przeczucie, że Rush rozpoczął właśnie coś, czego naprawdę nie chcieliśmy w naszym domu. Ale ona wzięła głęboki wdech i przeniosła swój prze​peł​nio​ny nie​na​wi​ścią wzrok na mnie. – Przepraszam – warknęła. Wcale nie chciała tego robić, ale sam fakt, że Rush zdołał ją do tego zmu​sić, spra​wił, że by​ło war​to. – Czy mo​gę go wziąć na rę​ce? – spy​ta​ła Nan, pa​trząc te​raz na Ru​sha. Zrobiłam się sztywna jak deska. Jeśli odpowie „tak”, ucieknę z Nate ’em. Nie mogłam zgodzić się na tak wie​le. – To raczej nienajlepszy pomysł. Piorunujesz wzrokiem jego mamę i nie wydaje mi się, żeby czu​ła się bez​piecz​nie, od​da​jąc go w two​je rę​ce. Nan zmarsz​czy​ła brwi. – To też twój dzie​ciak. – Tak. Ale Bla​ire to je​go mat​ka. Nie po​zwo​lę na nic, z czym bę​dzie się źle czu​ła. – Bo​że, Rush, gdzie się po​dzia​ły two​je ja​ja? – To już dru​gie ostrze​że​nie, sio​strzycz​ko. Nan wywróciła oczami i wstała ze stołka. Spojrzała ponownie na Nate ’a i jej oczy przybrały odro​bi​nę mniej zło​wro​gi wy​raz. Cięż​ko by​ło go nie ko​chać. Był rów​nie pięk​ny, jak je​go oj​ciec. – Mama bardzo chciałaby go poznać – powiedziała Nan, zakładając na ramię pasek swojej to​reb​ki. – Po​wi​nie​neś przy​naj​mniej wy​słać jej zdję​cie. – Mamy nie obchodziły nawet jej własne dzieci, Nan. Wiesz o tym. Dlaczego miałoby ją ob​cho​dzić mo​je? Nan na​wet nie drgnę​ła. Wzru​szy​ła tyl​ko ra​mio​na​mi. – Słusz​na uwa​ga. Nate zaczął się wiercić w moich ramionach. Znów próbował dobrać się do piersi. Obróciłam go w ra​mio​nach, a Rush wy​cią​gnął rę​ce w je​go stro​nę. – Daj mi go. Nie bę​dzie my​ślał o mle​ku, gdy ja go we​zmę. Podałam Rushowi Nate ’a, a on natychmiast się uspokoił i zaczął przyglądać się ojcu. Był nim za​fa​scy​no​wa​ny. – Dobrze sobie z nim radzisz. Nie dziwi mnie to. Grałeś rolę ojca, odkąd pamiętam – stwier​dzi​ła Nan. To by​ła pierw​sza mi​ła rzecz, ja​ką od niej usły​sza​łam, od​kąd się tu po​ja​wi​ła. – Je​stem do​bry tyl​ko dla​te​go, że przy​glą​da​łem się Bla​ire. To ona mnie wszyst​kie​go na​uczy​ła. Nan nie spodobała się ta odpowiedź, która zresztą nie była zgodna z prawdą. Rush od pierwszej chwili miał naturalny talent do ojcostwa. Już chciałam zacząć oponować, kiedy Nan ode​pchnę​ła sto​łek, spra​wia​jąc, że za​zgrzy​tał o pod​ło​gę. – Przyszłam tylko zobaczyć dzieciaka i dać ci znać, że mam się lepiej. Jeśli chcesz się ze mną zobaczyć, będę w mieście przez kilka dni. Nie zamierzam bratać się z twoją małą rodzinką, więc weź to pod uwa​gę. Patrzyłam, jak żwawym krokiem opuszcza kuchnię i już bez słowa pędzi korytarzem w stronę fron​to​wych drzwi. Rush nic nie od​po​wie​dział. – I wciąż jest ję​dzą – mruk​nął. Od​wró​ci​łam się i spoj​rza​łam na nie​go. Marsz​czył brwi.

– Prze​pra​szam, że tak się do cie​bie ode​zwa​ła. – Olewam wszystko, co ona mówi. Chce, żebym była tą złą, i obawiam się, że już tak zostanie. Nie szko​dzi. Nie z nią bra​łam ślub – od​par​łam. Nate usłyszał mój głos i przekręcił głowę w moją stronę, po czym zaczął płakać. Pragnął mnie z po​wo​du mo​ich cyc​ków. Uśmiech​nę​łam się i wy​cią​gnę​łam po nie​go rę​ce. – Będę musiała po raz kolejny go nakarmić. Najwyraźniej ostatnio się nie najadł, bo bardzo chce do​kład​kę. Rush po​dał mi syn​ka. – Szczę​śli​wy ma​ły gno​jek. Kop​nę​łam mo​je​go mę​ża, a on ro​ze​śmiał się ser​decz​nie, śmie​chem, któ​ry tak ko​cha​łam. – Je​steś głod​na? – spy​tał. – Tak. Umieram z głodu. Zrobisz mi kanapkę? – spytałam, ruszając w stronę salonu, gdzie za​mie​rza​łam roz​siąść się wy​god​nie na fo​te​lu z pod​nóż​kiem. – Dla cie​bie wszyst​ko – brzmia​ła je​go od​po​wiedź.

RUSH Woods stał przed klubem, kłócąc się z tą Angie, Angel, a może Angeliną… Do diabła, za nic nie mogłem zapamiętać jej imienia. Pojawiała się tu od czasu do czasu przez ostatnią dekadę. Byłem całkiem pewny, że Woods bzykał ją przez całe lato, kiedy byliśmy w szkole średniej. Jej tatusiek krę​cił się w tym sa​mym biz​ne​sie co Ker​ring​to​no​wie. Grant są​dził, że Wo​ods się z nią oże​ni. Ale potem pojawiła się ta Della i wyglądało na to, że sprawy przybrały inny obrót. Albo i nie. Kto to mógł wiedzieć. Z tego, co słyszałem ostatnio, Della nie poszła do więzienia i wszystko oka​za​ło się nie​po​ro​zu​mie​niem. Wo​ods roz​pę​tał na ko​mi​sa​ria​cie nie​złe pie​kło. Dziewczyna trzymała ręce na ramionach Woodsa i chyba go o coś prosiła. Nie byłem prze​ko​na​ny, że chcę im prze​ry​wać, ale ko​leś wy​glą​dał, jak​by po​trze​bo​wał po​mo​cy. Miał wystarczająco dużo zmartwień, odkąd umarł jego ojciec. Nikt nie był na to przygotowany i w cią​gu jed​nej no​cy wszyst​ko spa​dło na Wo​od​sa. – Odczep się ode mnie, Angelina. Przysięgam, jeśli nie zostawisz mnie w spokoju, wystąpię o pieprzony sądowy zakaz zbliżania się. – Woods odepchnął jej ręce. Odwrócił się, zobaczył mnie i na je​go twa​rzy po​ja​wił się wy​raz ulgi. – Rush. Cześć, przy​sze​dłeś na spo​tka​nie? – spy​tał. Nie miałem pojęcia, o jakim spotkaniu mówi, ale byłem gotów się założyć, że właśnie je wy​my​ślił. – Tak – od​po​wie​dzia​łem. – To jeszcze nie koniec, Woods. Przysięgam ci, że nie! Popełniasz wielki błąd! – wrzasnęła dziew​czy​na, kie​dy Wo​ods wy​rwał się z jej uści​sku i ru​szył w mo​ją stro​nę. – Zabierz mnie od niej. Jak najszybciej – mruknął, przechodząc obok. Odwróciłem się i ruszyłem za nim. Przyjechałem zapytać Bethy, czy nie mogłaby zostać następnego dnia z małym, żebym mógł zabrać Blaire na randkę. Ale wyglądało na to, że najpierw będę musiał uciąć sobie po​ga​węd​kę z Wo​od​sem. Otwo​rzył drzwi do klu​bu i wszedł do środ​ka, nie oglą​da​jąc się na mnie. – Najbardziej pierdolnięta laska, jaką kiedykolwiek spotkałem – wymamrotał, kiedy obaj zna​leź​li​śmy się bez​piecz​nie w środ​ku. Prze​cze​sał rę​ka​mi wło​sy i jęk​nął sfru​stro​wa​ny. – Miałem uciec. Naprawdę. Chciałem zrobić to samo, co Tripp. Miałem zamiar zabrać Dellę i zostawić całe to gówno za sobą. Ojciec posunął się za daleko i miałem już dość. A potem musiał, kurwa, umrzeć. I dowiedziałem się, że zgodnie z jego testamentem w moje dwudzieste piąte urodziny, czyli za dwa miesiące, to miejsce przejdzie na mnie. Mój dziadek bardzo wyraźnie zaznaczył to w swoim testamencie. Ojciec nie mógł zrobić niczego, żeby to zmienić. Więc teraz nie mogę uciec, nie? To wszystko jest moje. Dziadek, którego kochałem i podziwiałem, jednak mnie nie wychujał. Ale, Boże, jakie to wszystko jest teraz popieprzone. Muszę skupić się na tym, żeby Della poczuła się lepiej. Nie mam czasu na zajmowanie się tym całym bajzlem. Nic nie wiem, Rush. Abso-kurwa-lutnie nic! Ojciec nigdy nie dopuszczał mnie do strony biznesowej. Mówił, że muszę sobie na to zasłużyć. – Woods po raz kolejny westchnął z frustracją i zaczął przemierzać korytarz w tę i z po​wro​tem.

Nie byłem pewien, o czym on mówi, ale z pewnością koleś miał problemy. Potrzebował Granta, nie mnie. Nie by​łem kimś, z kim moż​na się dzie​lić pro​ble​ma​mi. Źle zno​si​łem zwie​rze​nia. – Woods? – Drobna brunetka z wielkimi, niebieskimi oczami weszła do pokoju, patrząc na Wo​od​sa ze zmar​twio​nym wy​ra​zem twa​rzy. – Co się sta​ło? Gość zmienił się na moich oczach. Zrobił dwa długie kroki i znalazł się obok niej. Złapał ją w ra​mio​na, jak​by ktoś wła​śnie miał ją skrzyw​dzić, a on chciał się upew​nić, że nic jej nie bę​dzie. – W porządku. Wyspałaś się? – spytał czułym tonem, jakiego, przysięgam, nigdy nie użył przy mnie ża​den fa​cet. Ski​nę​ła gło​wą i ob​ję​ła go ra​mio​na​mi. – Tak. Dziś rano wszystko było w porządku. Przestań się martwić – poprosiła. Odwróciła się i spoj​rza​ła na mnie. – Del​la, to jest Rush Fin​lay. Po​zna​łaś je​go żo​nę, Bla​ire. Rush, to jest mo​ja Del​la. Jego Della. O rany, a więc o to chodziło! Był ugotowany. Nie potrafiłem powstrzymać szerokiego uśmiechu. Doskonale rozumiałem to uczucie. I, do diabła, cieszyło mnie, że Woods za​ko​chał się w in​nej ko​bie​cie. Wresz​cie prze​sta​nie wę​szyć przy mo​jej. Dzię​ku​ję ci, Del​lo! – Mi​ło cię po​znać – po​wie​dzia​ła. – Ciebie też miło poznać – odparłem. Nie miała pojęcia, jak miło. Dobry stary Woods Ker​ring​ton się za​ko​chał. Naj​śmiesz​niej​sza rzecz, ja​ką sły​sza​łem w tym ty​go​dniu.

GRANT Walenie do drzwi było tak głośne, jakby obok przejeżdżał cholerny pociąg towarowy. Odsunąłem kołdrę i spojrzałem na Paige. Przyprowadziłem ją do domu poprzedniego wieczoru po imprezie. Oboje wypiliśmy za dużo i nieźle się bawiliśmy, zanim padliśmy. Tyle pamiętałem. Paige była za​wsze mi​ła i ła​twa. Nie cze​pia​ła się czło​wie​ka jak rzep. Walenie nie ustawało. Złapałem porzucone poprzedniego wieczora bokserki i wciągnąłem je na sie​bie, po czym ru​szy​łem ko​ry​ta​rzem w stro​nę drzwi. – Przestań walić! Cholera, trochę za głośno! – krzyknąłem, zanim otworzyłem. Słońce już wstało i świeciło mi prosto w oczy. Osłoniłem je ramie-niem i zmrużyłem, wyzywając w myślach oso​bę, któ​ra wa​li​ła w mo​je drzwi, od pier​dol​nię​tych skur​wie​li. Źle zno​si​łem ka​ca. – Jakiś ty dzisiaj czarujący – rzuciła z przekąsem Nan, odpychając mnie i wchodząc do środka. Kur​wa. Nie mia​łem ocho​ty mieć z nią do czy​nie​nia te​go ran​ka. Za​trza​sną​łem z hu​kiem po​dwo​je. – Cze​go chcesz, Nan? Jest cho​ler​na dzie​sią​ta ra​no! – wark​ną​łem. Mo​ja by​ła dziew​czy​na we​szła do kuch​ni i opar​ła się o blat. – Potrzebuję miejsca, w którym mogłabym się zatrzymać – powiedziała łagodniejszym tonem, którego używała tylko wtedy, kiedy czegoś chciała. Rok wcześniej to na mnie działało. Byłem tak w niej zabujany, że wszystko można mi było wcisnąć. Ale chodziło tylko o seks. Była w nim dobra. Cholerna gimnastyczka w łóżku. Zapłaciłem sporo za lekcję, że dobry seks nie jest w stanie wy​na​gro​dzić zła​ma​ne​go ser​ca i cią​głych zło​śli​wo​ści. Skoń​czy​łem z nią. Ze wszyst​kim. – Zadzwoń do Rusha. Wracam do łóżka. Wiesz, gdzie są drzwi – odparłem, kierując się w stro​nę sy​pial​ni. – Nie mogę! On nie chce mi pomóc. Nie znoszę Blaire, a on o tym wie. Kocha ją bardziej niż mnie. Zabrała mi go. Wszystko mi odebrała. Nienawidzę jej i nie będę udawać, że jest inaczej. Ale nie mam gdzie się po​dziać. Nie chcę miesz​kać z mat​ką. Chcę wró​cić do Ro​se​ma​ry. – No, to masz pecha. Do widzenia, Nan. – Otworzyłem drzwi do sypialni i padłem twarzą na łóż​ko. – Paige? Naprawdę, Grant? Nie masz pojęcia, kto w niej był. Nisko upadłeś. Nawet jak na cie​bie. Paige usiadła, trąc twarz. Z przyjemnością na nią popatrzyłem, bo była naga i Nan mogła do​brze przyj​rzeć się jej cyc​kom. A by​ły to cyc​ki znacz​nie ład​niej​sze niż te, któ​re mia​ła Nan. – I tak od​bi​łem się od dna. Ostat​nio pie​przy​łem cie​bie – od​par​łem. Sa​ma się o to pro​si​ła. Paige spojrzała na mnie, a potem na Nan zaczerwienionymi oczami. Pewnie poprzedniego wie​czo​ru pa​li​ła tra​wę. – Co, do kur​wy…? – za​gde​ra​ła, pod​cią​ga​jąc wy​żej koł​drę, że​by się za​kryć. – Nan przyszła, żeby uprzykrzyć mi życie. Olej ją. – Przekręciłem się na plecy i włożyłem ręce pod gło​wę. – Na​praw​dę? Te​raz tak wy​glą​da na​sza re​la​cja? – spy​ta​ła Nan.

– Tylko dzięki tobie, Nan. Chciałaś pieprzyć się, z kim popadnie. Cóż, zgadzam się, to niezła za​ba​wa. Dzię​ki za pod​po​wiedź. – Paige, na litość boską, załóż ubranie i wyjdź. Usiłujemy rozmawiać – Nan warknęła na Paige, któ​ra sie​dzia​ła ci​cho, przy​słu​chu​jąc się na​szej roz​mo​wie. Wy​cią​gną​łem rę​kę i po​kle​pa​łem ją po udzie. – Nie wychodź. Pokazałem jej drzwi. Mam nadzieję, że zaraz ich użyje – poprosiłem. Wolałbym, żeby obie sobie poszły, ale nie byłem dupkiem. Nie wykopałbym Paige. Wyjdzie wtedy, kie​dy bę​dzie chcia​ła. – Serio? Będziesz się kurwił i nawet nie dasz mi się wytłumaczyć? Wiesz, że byłam na odwyku? Obeszło cię to w ogóle? Bo nie przypominam sobie, żebyś zadzwonił. Nikt tego nie zrobił. Nawet Rush. Poczułem odrobinę współczucia, ale naprawdę niewielką. Czasami wciąż dostrzegałem w Nan tę małą dziewczynkę, która pragnęła być kochana. Wtedy jej współczułem. Ale potem przypominałem so​bie, ja​ką sta​ła się je​dzą, i stwier​dza​łem, że za​słu​ży​ła na to, co jej się przy​tra​fi​ło. – Kiedy traktujesz innych jak gówno, oni też cię tak traktują. Tego mnie zawsze uczył dziadek. Może ciebie też ktoś powinien tego nauczyć. Wszystkim nam oszczędziłoby to kurewsko dużo pro​ble​mów. Nan wska​za​ła pal​cem Pa​ige. – Wy​no​cha. Już! Zła​pa​łem Pa​ige za ra​mię. – Olej ją. Pa​ige spoj​rza​ła na mnie, a po​tem na Nan i po​trzą​snę​ła gło​wą. – Je​ste​ście nie​źle po​pie​prze​ni. Chy​ba pój​dę do do​mu od​po​cząć. Gło​wa mnie od te​go roz​bo​la​ła. – Zaczęła wstawać, po czym pochyliła się w moją stronę i pocałowała mnie w policzek. Wyszła z łóż​ka, kom​plet​nie na​ga. Podziwiałem jej tyłek, kiedy zbierała swoje ubrania, ze względu na Nan, nie dlatego, że chcia​łem. By​łem zbyt zmę​czo​ny, że​by my​śleć o na​gich ko​bie​tach. Paige pomachała mi na do widzenia, po czym wyszła szybko, niosąc buty w ręku. Nie miałem pojęcia, gdzie zostawiła samochód, ale mało mnie to w tej chwili obchodziło. Mieszkała dwa piętra na​de mną. Ko​lej​ny po​wód, dla któ​re​go sy​pia​nie z nią by​ło wy​god​ne. Nan po​de​szła do łóż​ka i usia​dła. – Zejdź z mojego łóżka, Nan. Przysięgam, że opowiem ci o wszystkim, co wyczynialiśmy tu z Paige, jeśli nie zwleczesz z łóżka swojego tyłka – ostrzegłem. Nie bardzo pamiętałem, co ro​bi​li​śmy po​przed​nie​go wie​czo​ra. Ale Nan nie mu​sia​ła o tym wie​dzieć. – Je​steś obrzy​dli​wy! – krzyk​nę​ła, pod​ry​wa​jąc się z miej​sca i pio​ru​nu​jąc mnie spoj​rze​niem. – Tak, ty też. Ja przynajmniej znam Paige. Nie jest laską, którą zabrałem z ulicy tylko po to, że​by ją prze​le​cieć. W jej wzroku pojawiła się niepohamowana furia. Mówiłem o jej błędach. Chciała mnie ode​pchnąć i uda​ło jej się. Wi​dzia​łem dość. Już mnie to nie in​te​re​so​wa​ło. – Mó​wi​łeś, że mnie ko​chasz – przy​po​mnia​ła. – Myślałem, że mógłbym cię pokochać, Nan. Ale potem obudziłem się i zrozumiałem, że gorący

seks i do​bra cip​ka to nie mi​łość. To tyl​ko po​rząd​ne rżnię​cie. Spojrzała na mnie zranionym wzrokiem. Powinienem poczuć się winny, ale tak się nie stało. Pomyliłem potrzebę i pożądanie z miłością. Nie wiedziałem, jak to jest kogoś kochać. Nie tak, jak Rush kochał Blaire. Nigdy tego nie czułem. Rozumiałem to teraz. Nie miałem o tym zielonego po​ję​cia i by​łem cał​kiem pe​wien, że ni​g​dy te​go nie po​znam. – Dobrze. Chcesz mnie zranić, proszę bardzo. Zasłużyłam na to – wypaliła Nan, wstając i ruszając w stronę drzwi. – Ale to jeszcze nie koniec, Grant. Potrafię przyznać, że spieprzyłam spra​wę. Jesz​cze ty mu​sisz tyl​ko przy​znać, że wciąż ci na mnie za​le​ży. Zależało mi? Nie byłem pewien. Byłem na nią zły, bo utrudniała mi życie, ale nie wiedziałem, czy zo​sta​ły we mnie jesz​cze ja​kieś in​ne uczu​cia. – Próbuję przepracować pewne rzeczy. Byłoby miło, gdyby kogoś to obchodziło i gdyby ktoś spró​bo​wał mnie zro​zu​mieć. Nie miałem zamiaru pozwolić jej obrócić kota ogonem. Nie prosiłem się o to gówno. Próbowałem sprawić, żeby nam wyszło. Nigdy nie pozwoliła mi być niczym więcej niż tylko kumplem do łóżka. Chciałem więcej, a ona jasno powiedziała, że łatwo może mnie wymienić na in​ne​go. – Nie sądzę, żebym był w stanie ci pomóc, Nan. Problem polega na tym, że ja wiem, jak wyglądało twoje życie, i wiem, czemu jesteś jędzą. Ale w odróżnieniu od Rusha nie będę słuchać twoich wymówek. Nadszedł czas, żebyś przestała ich używać i się zmieniła. Wszystkich od siebie od​py​chasz. Chcesz skoń​czyć jak two​ja mat​ka? Spięła się, a ja wiedziałem, że uderzyłem w czuły punkt. Bez słowa odwróciła się na pięcie i wy​pa​dła z mo​je​go miesz​ka​nia, trza​ska​jąc za so​bą drzwia​mi. Krzy​żyk na cho​ler​ną dro​gę. Te​raz mo​głem się prze​spać.

BLAIRE Bethy czekała na mnie w klubie. Umówiłyśmy się na drinka. Nakarmiłam Nate ’a i zostawiłam go z Rushem, żebyśmy mogły spotkać się w babskim gronie. Moja przyjaciółka chciała także, żebym oficjalnie poznała Dellę. Pomachałam Jimmy ’emu, mijając kuchnię i spiesząc w stronę sali ja​dal​nej. Della i Bethy siedziały przy oknach wychodzących na zatokę. Della odwróciła się i uśmiechnęła, kiedy zobaczyła, że się zbliżam. Nie byłam pewna, o co chodziło z policją, wiedziałam tylko, że wszystko okazało się wyjątkowo niefortunnym nieporozumieniem. Plotka głosiła, że Woods groził policjantowi, który ją aresztował. Grant twierdził, że Woods rzucił go o ścianę. Rush pewnie zro​bił​by to sa​mo. – Najwyższy czas, żebyś się pojawiła. Miałam właś-nie zamówić drugą mimozę i wypić ją bez cie​bie – oznaj​mi​ła ra​do​śnie Be​thy. – Przepraszam, musiałam nakarmić Nate ’a przed wyjściem. Był bardziej głodny niż zazwyczaj. Ale wiesz, że nie mo​gę pić. Kar​mię. Za to bar​dzo chęt​nie na​pi​ję się so​ku po​ma​rań​czo​we​go. – Karmienie brzmi jak straszne nudziarstwo. Poza tym, że masz teraz fantastyczne cycki, nie wi​dzę żad​nych za​let – od​par​ła Be​thy. Po​sta​no​wi​łam zi​gno​ro​wać jej wy​po​wiedź. I tak by nie zro​zu​mia​ła. Spoj​rza​łam za to na Del​lę. – Cie​szę się, że wresz​cie mo​że​my po​roz​ma​wiać. – Ja też. Przykro mi, że ostatnio tak wyszło. Wolę nie myśleć, co sobie potem o mnie my​śla​łaś… – Za​mil​kła. – Sądziłam, że musiała zajść jakaś okropna pomyłka. Kazałam Rushowi zadzwonić do Woodsa i dać mu znać, że sy​tu​acja wy​ma​ga je​go in​ter​wen​cji, cho​ciaż wła​śnie ro​dzi​łam – za​pew​ni​łam ją. Del​la wes​tchnę​ła z ulgą. – Tak, to był wariacki dzień. Ale dziękuję. Dopiero później dowiedziałam się, że tego dnia za​czę​łaś ro​dzić. Bethy zamówiła kolejnego drinka dla siebie i Delli. Powiedziałam nowej kelnerce, że chcę tylko sok po​ma​rań​czo​wy. – Sły​sza​łam, że nie pra​cu​jesz już dla Wo​od​sa. – Be​thy zwró​ci​ła się do Del​li. Zmarsz​czy​ła brwi i po​trzą​snę​ła gło​wą. – Nie. Nie pozwala mi. Chce, żebym większość czasu była przy nim. Musimy się zająć różnymi sprawami… – Znów zamilkła. Widziałam, że nie chce rozmawiać z nami o swoim życiu osobistym i trud​no mi by​ło ją za to wi​nić. Do​pie​ro nas po​zna​ła. – Nie mogę was utrzymać w kuchni. Co mam zrobić, skoro wszystkie moje najlepsze pomocnice wciąż poznają w tym klubie bogatych kolesiów i porzucają mnie? – poskarżył się Jim​my, przy​su​wa​jąc czwar​te krze​sło i sia​da​jąc na nim. – Ja wciąż tu pra​cu​ję – przy​po​mnia​ła mu Be​thy. – Nie w kuchni, więc mi pomagasz. Żyję w strachu, że Woods zatrudni kolejną ładną dziewuszkę. Potrzebuję do pomocy kogoś, kto nie będzie przyciągał wzroku tych wszystkich na​pa​lo​nych skur​wy​sy​nów – wy​ce​dził Jim​my i mru​gnął do nas.

Rozejrzałam się po sąsiednich stolikach i się uśmiechnęłam. Rok temu byłam zagubiona. Nie miałam nikogo. Wejście do domu Rusha Finlaya tamtego wieczoru wszystko zmieniło. Oparłam się o siedzenie, słuchając, jak Jimmy opowiada o swojej kiepskiej randce i o tym, jak bardzo pragnie dobrać się do Marca. Najwyraźniej Marco był nowym szefem kuchni. Bethy zgodziła się, że Marco rzeczywiście jest bardzo pociągający. Spojrzałam na Dellę, która uśmiechała się, słuchając ich roz​mo​wy. Roz​po​zna​łam wy​raz jej twa​rzy. Ona chy​ba też zna​la​zła no​wy dom. – Blaire, jak tam seks po ślubie i porodzie? Musimy to wiedzieć, kochana. Czy Rush Finlay wciąż jest taki gorący w łóżku? – spytał Jimmy. Oczy błyszczały mu z ciekawości. Mój mąż po​waż​nie go po​cią​gał. – Nie twoja sprawa, Jimmy. Musisz przestać jarać się moim facetem. Już za późno. To ja go do​sta​łam – od​par​łam. – Cholera, ale z ciebie nudziara. Chcę tylko poznać szczegóły. Naprawdę drobne detale. A co z tobą, Dello? Opowiesz, jak to jest bzykać się z Woodsem? Czy jest bardzo władczy i w ogóle? To by​ło​by in​te​re​su​ją​ce. Del​la zro​bi​ła się czer​wo​na jak bu​rak i się ro​ze​śmia​ła. – Ja też nic ci nie po​wiem, Jim​my – od​par​ła. Jim​my wstał i za​gryzł dol​ną war​gę. – A ja zawsze myślałem, że babskie plotki są sprośne i wesołe. Wynudziłem się z wami jak mops. – Mach​nął na nas dra​ma​tycz​nie rę​ką, po czym od​wró​cił się i ru​szył z po​wro​tem do kuch​ni. – Teraz, kiedy już sobie poszedł, chciałabym wiedzieć, jak tam seks z Rushem i Woodsem. – Be​thy uśmiech​nę​ła się pod no​sem. Potrząsnęłam głową i zahaczyłam wzrokiem o drzwi, przez które spokojnym krokiem wchodził właśnie Grant. Wyglądał na mocno zamyślonego. Nie wpadał do nas ostatnio i sądziłam, że znów wy​je​chał z mia​sta. Wy​glą​dał tak, jak​by coś nie da​wa​ło mu spo​ko​ju. Pod​niósł wzrok i zo​ba​czył mnie. Uśmiech​nął się lek​ko i pu​ścił mi oczko, po czym za​jął miej​sce przy pu​stym sto​li​ku. – Grant wrócił na lato. Jednak wydaje się jakiś inny. – Bethy najwyraźniej myślała o tym sa​mym, co ja. – Tak, wy​glą​da ja​koś smut​no – zgo​dzi​łam się. – Kto bawi się ogniem, może się sparzyć. Nan jest totalnie popieprzona. Musiała zrobić mu z mó​zgu nie​złą siecz​kę. Wciąż nie mo​gę uwie​rzyć, że sy​pia​li ze so​bą – szep​nę​ła Be​thy. – Nan wpa​dła do nas ostat​nio – po​pa​trzy​łam na Be​thy i Del​lę – i na​dal mnie nie​na​wi​dzi. Be​thy po​cią​gnę​ła no​sem. – Ko​go to ob​cho​dzi? Dziw​ka. Della patrzyła na nas szeroko otwartymi oczami i zdałam sobie sprawę, że rozmawiamy o lu​dziach, któ​rych nie zna​ła. To by​ło nie​grzecz​ne. – Dello, nie było mnie i przegapiłam całą zabawę. Powiedz mi, jak poznaliście się z Woodsem? Kie​dy przy​szłaś tu do pra​cy? Del​la po​trzą​snę​ła gło​wą z uśmie​chem. – Niedokładnie. Poznaliśmy się we wrześniu. To był… można powiedzieć, jednorazowy nu​me​rek. – Jej po​licz​ki za​ró​żo​wi​ły się. To mia​ła być pi​kant​niej​sza opo​wieść, niż są​dzi​łam.

– Och, to brzmi nie​źle – stwier​dzi​łam i po​chy​li​łam się, że​by usły​szeć resz​tę. *** Nate jadł teraz z butelki. Ciotka Bethy, a moja dawna szefowa, Darla, zgodziła się zostać z małym, żebyśmy mogli pójść na ognisko do klubu. Był to początek sezonu letniego, impreza tylko dla człon​ków. Rush nie chciał iść, ale Bethy nie dawała mi spokoju. Poczułam się winna, że nie spędzam już z nią ty​le cza​su co wcze​śniej, więc na​mó​wi​łam go, że​by​śmy po​szli. Następnego dnia miałam wizytę u lekarza i cierpliwość Rusha była już na wyczerpaniu. Spodziewałam się, że pójdzie ze mną, po czym dopadnie mnie na parkingu. Nie narzekałabym, ale nie za​mie​rza​łam też pod​su​wać mu po​dob​nych po​my​słów. Grant zadzwonił z pytaniem, czy będziemy, a potem to samo zrobił Woods. Chciał się dowiedzieć, czy gdyby musiał zająć się czymś w trakcie ogniska, dotrzymałabym towarzystwa Delli. Bethy też miała trzymać się blisko niej. Zaprzyjaźniły się, co tylko potwierdzało moje prze​ko​na​nie, że Del​la by​ła-by do​brą przy​ja​ciół​ką. Be​thy nie kum​plo​wa​ła się z by​le kim. Ognisko było większe niż jakiekolwiek inne organizowane na plaży, ponieważ miasto nie kontrolowało tego, co działo się na terenie klubu w takim samym stopniu, jak plaż publicznych. Bethy mówiła, że to najważniejsza impreza w sezonie i nie można jej przegapić. Brzmiało nieźle. Mu​sie​li​śmy z Ru​shem wyjść. – Jesteś pewna, że nie chcesz przebrać się w coś innego, zanim wysiądziemy z samochodu? – spy​tał Rush, mie​rząc mnie wzro​kiem od gó​ry do do​łu. Zmarszczyłam brwi i spojrzałam na swoje nowe ciuchy. Kupiłam je tydzień wcześniej. Założyłam białą, lnianą spódniczkę, sięgającą mi do połowy uda, i jasnożółty, zsuwający się z ramion top, który kończył się w talii. Ciało widać mi było tylko wtedy, gdy podniosłam ręce do gó​ry. – To samo mówiłeś w domu. Nie podoba ci się? – Może nie powinnam jeszcze zakładać takich ciusz​ków przy mo​ich kształ​tach. Rush zła​pał mnie za pod​bró​dek i zwarł spoj​rze​nie z mo​im. – Ślinka mi cieknie na twój widok, Blaire. Nie podoba mi się myśl, że inni faceci będą na cie​bie pa​trzeć. Och. Cóż, w ta​kim ra​zie… – Jestem pewna, że nie chcę się przebierać. Lubię, kiedy jesteś o mnie zazdrosny. To mnie pod​nie​ca. – Mru​gnę​łam do nie​go i otwo​rzy​łam drzwi. – Do​bi​jasz mnie, ko​bie​to – po​wie​dział, trza​ska​jąc drzwia​mi. Kiedy szliśmy w stronę plaży, Rush wziął mnie za rękę. Słońce już zaszło, ale ognisko oświetlało nam ścieżkę. Kiedy tylko znaleźliśmy się w kręgu światła, Bethy pomachała do nas, pod​ska​ku​jąc w gó​rę. – Chy​ba chce, że​by​śmy do niej po​de​szli – stwier​dził roz​ba​wio​ny Rush. – Do​brze zga​du​jesz – po​twier​dzi​łam. Okazało się, że Bethy była już nieźle wstawiona. Jace tylko wywrócił oczami, kiedy zatoczyła się, że​by mnie uści​skać. Pach​nia​ła te​qu​ilą.

– Hej, ty, spóź​ni​łaś się! – Nie, oni się nie spóźnili. To ty zaczęłaś łoić od razu i teraz jesteś zbyt pijana, żeby wiedzieć, jak dłu​go tu już sie​dzi​my. – Ja​ce pod​niósł się z miej​sca. Wy​glą​dał na lek​ko wku​rzo​ne​go. Ro​zej​rza​łam się za Del​lą, ale ni​g​dzie jej nie by​ło. – Gdzie Della i Woods? – spytałam Bethy, która uśmiechnęła się do mnie, jakby nie miała zie​lo​ne​go po​ję​cia, o kim mó​wię. – Widziałem ich jakiś czas temu, ale ktoś z obsługi palił trawkę i Woods musiał się tym zająć. Nie je​stem pe​wien, co się sta​ło z Del​lą – od​parł Ja​ce. Cho​le​ra. Mie​li​śmy jej pil​no​wać. – Chy​ba mu​szę jej po​szu​kać – szep​nę​łam do Ru​sha. – Pój​dę z to​bą. Nie je​stem pe​wien, czy chcę, że​byś cho​dzi​ła tu sa​ma. – Nie. Po​siedź i po​ga​daj z Ja​ce ’em. Na​pij się. Zro​bię ob​chód i wró​cę. Nie mu​sisz iść ze mną. Rush zmarsz​czył brwi, ale po​pchnę​łam go w stro​nę wol​ne​go krze​sła obok Ja​ce ’a. – Idź – roz​ka​za​łam mu i zwró​ci​łam się do Be​thy. – Idę po​szu​kać Del​li – po​in​for​mo​wa​łam ją. – Ja też! Też chcę iść! – Be​thy pod​nio​sła w gó​rę rę​kę, jak​by by​ła w szko​le. – Nie. Je​steś pi​ja​na, zo​sta​jesz tu​taj – od​parł Ja​ce. Be​thy zro​bi​ła pod​ków​kę, po czym opa​dła na ko​la​na Ja​ce ’a. – Ale z cie​bie drę​twus – jęk​nę​ła. Nie czekałam, aż znów zapragnie ze mną iść. Zawróciłam i ruszyłam w stronę ognia. Zobaczyłam kilka znajomych twarzy. Spotkałam Jimmy ’ego i jego partnera na dzisiejszy wieczór, ale nie Dellę. Krążyłam wokół, aż w końcu dotarłam do miejsca, gdzie światło ogniska nie do​bie​ga​ło. Chcia​łam spraw​dzić, czy nie cho​wa​ła się w ciem​no​ściach. Ni​ko​go nie za​uwa​ży​łam. Właśnie miałam się poddać i wrócić do Rusha, kiedy usłyszałam wysoki, przeszywający głos. Nie był przerażony, raczej bardzo zdenerwowany. Zrobiłam kolejny krok w stronę parkingu i usłyszałam drugi głos, zdecydowanie kobiecy i z silnym południowym akcentem, próbujący uspokoić ten pierwszy. Spojrzałam w kierunku miejsca, gdzie zostawiłam Rusha, ale on mnie nie wi​dział. Skierowałam się w stronę parkingu, nasłuchując głosów. Im byłam bliżej, tym lepiej rozróżniałam słowa. Parking był pusty, więc gdzie oni się podziali? Podeszłam do miejsca, w któ​rym za​pa​ro​wa​li​śmy nasz sa​mo​chód, i się za​trzy​ma​łam. – Nie, proszę. Po prostu porozmawiaj z Woodsem. Ja nic nie zrobiłam. Przysięgam. Nie, o Bo​że! – Mięk​ki głos był wy​raź​nie prze​stra​szo​ny. – Mam dość rozmów z Woodsem. Zabrałaś to, co moje. Wybrał ciebie. Dobrze. Może sobie wziąć tę twoją puszczalską dupę. Ale najpierw musisz zapłacić za to, że odebrałaś mi moją własność. – Usłyszałam głośne plaśnięcie i krzyk bólu. – Boli, prawda, dziwko? Jesteś walnięta. Dlaczego Woods uważa, że go uszczęśliwisz? Zupełnie tego nie rozumiem. Będzie miał nauczkę. Dowie się, że ze mną nie warto zadzierać – odezwał się wściekły głos. Usłyszałam kolejny okrzyk bólu i już wiedziałam, że to Della krzyczy. Nie miałam pojęcia, kim jest druga kobieta, ale robiła Delli krzywdę. Pomyślałam, że jeśli wrócę po Rusha, w tym czasie kobieta może poważnie skrzyw​dzić Del​lę. Nie potrzebowałam Rusha. Nie wiedziałam, kim jest ta wariatka, ale potrafiłam sobie z nią

poradzić. Sięgnęłam do torebki i wyciągnęłam kluczyk, po czym cicho otworzyłam drzwi. Wsunęłam rękę pod siedzenie, wyciągnęłam broń i upewniłam się, że magazynek jest pusty, po czym spraw​dzi​łam bez​piecz​nik. Nie miałam zamiaru do nikogo strzelać. Broń nie musiała być naładowana. Musiałam tylko odstraszyć napastnika i zadzwonić do Woodsa. Miałam nadzieję, że kobieta nie zrobiła jeszcze Delli dużej krzywdy. Kolejny krzyk dziewczyny Woodsa sprawił, że przyspieszyłam. Poszłam za gło​sa​mi za róg bu​dyn​ku. Najpierw zobaczyłam kobietę. Trzymała Dellę za włosy i znów wyzywała ją od wariatek. Na​praw​dę się upar​ła. Ta ję​dza mnie wku​rza​ła. Wy​cią​gnę​łam broń i wy​ce​lo​wa​łam w ko​bie​tę, po czym da​łam jej znać, że ma to​wa​rzy​stwo. – Puść ją – rozkazałam, patrząc, jak się odwraca, nie wypuszczając z rąk włosów Delli. Dziew​czy​na ko​lej​ny raz za​łka​ła. – Co, do cho​le​ry…? – zdzi​wi​ła się ta dru​ga, pa​trząc na mnie, jak​bym to ja by​ła wal​nię​ta. – Puść jej włosy i odsuń się od niej – powiedziałam głośno i wyraźnie, żeby mnie dobrze zro​zu​mia​ła. Ro​ze​śmia​ła się. – To nawet nie jest prawdziwe. Nie jestem idiotką. Idź, zajmij się swoimi sprawami i przestań się ba​wić w Anioł​ka Char​lie​go. Od​cią​gnę​łam bez​piecz​nik i od​wio​dłam ku​rek. – Słuchaj, jędzo. Mogłabym przedziurawić ci oboje uszu i nawet nie zmierzwić fryzury. Jeśli chcesz, przetestuj mnie – powiedziałam zimno, ale spokojnie. Starałam się, żeby mi uwierzyła, bo na​praw​dę nie chcia​łam mu​sieć do niej strze​lić, że​by udo​wod​nić, że nie ble​fu​ję. Jej oczy roz​sze​rzy​ły się i pu​ści​ła wło​sy Del​li. Ką​tem oka wi​dzia​łam, że Del​la szyb​ko się od​su​wa. – Czy ty wiesz, kim jestem? Mogłabym cię wykończyć. Za to, co zrobiłaś, będziesz siedziała w wię​zie​niu ca​łe la​ta – wark​nę​ła, cho​ciaż sły​sza​łam w jej gło​sie strach. – Jest ciemno i jest nas toje. Nie masz na sobie nawet zadrapania, a Della krwawi i jest posiniaczona. Nasze słowo przeciwko twojemu. Nie obchodzi mnie, kim jesteś. To nie wygląda za do​brze, praw​da? Od​su​nę​ła się ode mnie, wciąż nie spusz​cza​jąc wzro​ku z bro​ni. – Mój ta​tuś się o tym do​wie. On mi uwie​rzy – głos jej się trząsł. – Do​brze. Mój mąż też o tym usły​szy i z pew​no​ścią uwie​rzy mnie. Ko​bie​ta ro​ze​śmia​ła się gorz​ko, po czym po​trzą​snę​ła gło​wą. – Mój oj​ciec mo​że ku​pić to mia​sto. Za​dar​łaś z nie​wła​ści​wą oso​bą. – Serio? Dawaj, co masz najlepszego, bo właśnie patrzysz na kobietę z naładowaną bronią, któ​ra jest w sta​nie tra​fić do po​ru​sza​ją​ce​go się ce​lu. Więc, pro​szę… nie krę​puj się. Del​la sku​li​ła się i ob​ję​ła ra​mio​na​mi ko​la​na, przy​glą​da​jąc się nam w mil​cze​niu. – Kim je​steś? – spy​ta​ła ko​bie​ta, po raz pierw​szy trak​tu​jąc mnie po​waż​nie. – Bla​ire Fin​lay – od​par​łam. – Cholera. Rush Finlay ożenił się z uzbrojoną wieśniaczką. Ciężko mi w to uwierzyć – prych​nę​ła. – Ja bym jej uwie​rzył. W koń​cu to ona trzy​ma broń – usły​sza​łam za so​bą głos Ru​sha.

Oczy ko​bie​ty roz​sze​rzy​ły się ze zdu​mie​nia. – Żar​tu​jesz? W tym mie​ście wszy​scy są wal​nię​ci. – To ty bi​łaś nie​win​ną ko​bie​tę w ciem​no​ściach z po​wo​du fa​ce​ta – przy​po​mnia​łam jej. – To ty mi wy​glą​dasz na nie​nor​mal​ną. Ko​bie​ta unio​sła rę​ce. – Dobrze. Skończyłam z tym. Mam dość! – krzyknęła i ruszyła w stronę parkingu. Opuściłam broń i zaciągnęłam bezpiecznik, po czym podałam ją Rushowi i podbiegłam do Delli. Jej wielkie, nie​bie​skie oczy by​ły sze​ro​ko otwar​te z nie​do​wie​rza​nia. – Na​praw​dę gro​zi​łaś jej bro​nią? – spy​ta​ła z po​dzi​wem. – Bi​ła cię – przy​po​mnia​łam jej. Ukry​ła twarz w dło​niach i ro​ze​śmia​ła się nie​pew​nie. – O, mój Boże. Ona jest walnięta. Przysięgam, że zaczynałam już myśleć, że będzie mnie tłukła tak długo, aż stracę przytomność. Ciągle się bałam, że jeśli na sekundę stracę czujność, naprawdę zro​bi mi krzyw​dę. – Spoj​rza​ła na mnie. – Dzię​ku​ję ci. Wy​cią​gnę​łam do niej dłoń. – Mo​żesz wstać? Czy chcesz po​sie​dzieć w cza​sie, kie​dy bę​dę dzwo​nić do Wo​od​sa? Wsu​nę​ła dłoń w mo​ją. – Chcę wstać. Mu​szę wstać. Pod​cią​gnę​łam ją do gó​ry. – Masz te​le​fon? Skinęła głową i wyciągnęła go z kieszeni. Czekałam, podczas gdy ona wykręcała numer swojego chło​pa​ka. – Hej… Nie, właściwie to niezbyt dobrze. Miałam starcie z Angeliną… Nie, nie, już sobie poszła. Hm, pojawiła się Blaire i wystraszyła ją… Blaire wciąż tu jest i jej mąż też… Za parkingiem dla ob​słu​gi… Do​brze. Ja też cię ko​cham. Roz​łą​czy​ła się i spoj​rza​ła na mnie przez gę​ste rzę​sy. – Już tu idzie. – Dobrze. Zaczekamy z tobą. – Otworzyłam torebkę i wyciągnęłam z niej mokrą chusteczkę. Teraz byłam matką, więc miałam je przy sobie przez cały czas. – Chcesz zetrzeć krew z warg, za​nim Wo​ods się tu po​ja​wi i po​sta​no​wi do​paść An​ge​li​nę? Del​la ski​nę​ła gło​wą i wzię​ła ode mnie chu​s​tecz​kę. – Dzię​ki. Od​wró​ci​łam się. Rush pa​trzył na mnie uważ​nie, ale się nie od​zy​wał. Na drodze pojawiły światła pędzącego samochodu. Auto zahamowało z piskiem tuż przed na​mi. Wo​ods wy​sko​czył z sa​mo​cho​du i pod​biegł do miej​sca, gdzie sta​łam z Del​lą. – Do diabła! – ryknął, chwytając ją w ramiona. – Boże, kochanie, tak mi przykro. Ona za to za​pła​ci – za​pew​nił Del​lę, prze​su​wa​jąc po niej dłoń​mi, że​by upew​nić się, że nic jej nie jest. – Wszystko w porządku. Myślę, że Blaire ją nastraszyła – odparła Della, przytulona do jego pier​si. Wo​ods spoj​rzał na mnie i zmarsz​czył brwi. – W ja​ki spo​sób? – spy​tał. – Wy​ce​lo​wa​ła w nią broń i gro​zi​ła, że prze​strze​li jej uszy – zre​la​cjo​no​wa​ła po​krót​ce Del​la. Wo​ods uniósł wy​so​ko brwi.

– Czyli Alabama znów wyciągnęła giwerę? Dzięki, Blaire – rzucił w moją stronę, po czym pocałował Dellę w głowę i szepnął w jej włosy słowa, które nie były przeznaczone dla nikogo in​ne​go. – Dobrze, że je znalazłam. Musisz coś zrobić z tą kobietą – to walnięta suka – poradziłam mu, odwracając się w stronę Rusha i podchodząc do niego. Objął mnie ręką w talii i przyciągnął do sie​bie. – Dzię​ku​ję! – krzyk​nę​ła Del​la. – Nie ma za co – od​par​łam, po czym ra​zem z Ru​shem skie​ro​wa​li​śmy się w stro​nę par​kin​gu. – Nie będę w stanie poczekać do jutra. Spieprzyłaś wszystko, kiedy wyszedłem zza rogu, a ty stałaś tam jak jakaś twardzielka, celując bronią w Angelinę. Możliwe, że spuściłem się w spodnie, kie​dy po​wie​dzia​łaś jej, że prze​strze​lisz jej uszy. Dzi​siaj prze​le​cę tę słod​ką, ma​łą, za​je​bi​stą cip​kę. Pró​bo​wa​łam za​gryźć dol​ną war​gę, że​by się nie ro​ze​śmiać, ale się nie uda​ło. Rush wy​szcze​rzył zę​by. – Cieszę się, że się zgadzasz i nie musimy już dłużej czekać. Jestem gotowy, by ponownie zgu​bić się w mo​im nie​bie. Za​trzy​ma​łam się, sta​nę​łam na pal​cach i po​ca​ło​wa​łam go w po​li​czek. – Ko​cham cię, Ru​shu Fin​layu. – Do​brze, bo już ni​g​dy nie po​zwo​lę two​jej słod​kiej dup​ce zna​leźć się za da​le​ko ode mnie. – Co to zna​czy „za da​le​ko”? – Wszyst​ko jest „za da​le​ko”. Chcę, że​byś by​ła tuż obok… już za​wsze.

Spis treści: Karta tytułowa Karta redakcyjna Dedykacja Prolog Zacznijmy od nowa