Godbersen Anna - The Luxe 01 - Wiek luksusu

Polecamy również bestsellerowe serie dla nastolatek Victoria Ashton ZWIERZENIA NASTOLETNIEJ NIANI

Meg Cabot PAMIĘTNIK KSIĘŻNICZKI

Zoey Dean NA TOPIE

Melissa de la Cruz AU PAIR

Lisi Harrison ELITA

Cecily von Ziegesar DZIEWCZYNA SUPER PLOTKARA

Według zasady starego Nowego Jorku należało brać życie „ bez roz­ lewu krwi". Był to zwyczaj ludzi, którzy bardziej lękają się skandalu niż choroby, którzy zasady przyzwoitości przedkładają nad odwagę, którzy uważają, że w złym tonie jest robienie „scen", nie mówiąc już o tych, którzy dali powód do tych scen. Edith Wharton Wiek niewinności (przeł. Urszula Łada-Zabłocka)

a życia Elizabeth Adora Holland słynęła nie tylko ze swojej urody, ale także z nieposzlakowanej opinii, można więc było przypusz­ czać, że w zaświatach zajmie wysokie miejsce z bardzo dobrym wido­ kiem. Gdyby Elizabeth spojrzała w dół ze swojej niebiańskiej ławy w ten szczególny październikowy poranek, poranek swojego pogrzebu, była­ by zaszczycona, widząc, że najlepsze nowojorskie rodziny stawiły się w komplecie, aby ją pożegnać. Wzdłuż Broadwayu ciągnął sznur czarnych, zaprzężonych w konie powozów, zmierzających uroczyście do skrzyżowania ze Wschodnią Dzie­ siątą ulicą, gdzie znajdował się kościół. Choć nie świeciło słońce, ani nie padał deszcz, służący osłaniali wysiadających wielkimi, czarnymi para­ solami, ukrywając ich twarze - ściągnięte smutkiem i niedowierzaniem przed wścibskimi spojrzeniami gapiów. Elizabeth pochwaliłaby powagę żałobników oraz ich obojętność wobec zgromadzonych ciekawskich, stło­ czonych za policyjnymi barierkami. Zwykli śmiertelnicy przybyli tłumnie, żeby zobaczyć ostatnią drogę tej niezwykłej, osiemnastoletniej dziewczy­ ny, o której bajecznym życiu tak często czytali w porannych gazetach. Ranek przywitał Nowy Jork nagłym ochłodzeniem, a niebo zasnuła gęsta mgła. Zupełnie, mruknął wielebny Needlehouse, kiedy jego powóz zatrzymał się przed kościołem, jakby Bóg zapomniał, co to piękno, kie­ dy Elizabeth Holland przestała chodzić po ziemi. Młodzi mężczyźni ma­ jący nieść trumnę przytaknęli mu skinieniem głowy, wysiedli z powozu i skierowali się za wielebnym w stronę gotyckiej świątyni. 7

Byli to rówieśnicy Liz, z którymi tańczyła kadryle na niezliczo­ nych balach, dopóki nie wyjechali do prywatnych szkół, St. Paul i Exe­ ter, skąd wrócili, uważając się za poważnych mężczyzn. Teraz, w czar­ nych surdutach i opaskach żałobnych, pierwszy raz w życiu naprawdę byli poważni. Pierwszy wysiadł Teddy Cutting, beztroski lekkoduch, który, choć dwukrotnie oświadczył się Elizabeth, przez nikogo nie został potrakto­ wany poważnie. Wyglądał elegancko, jak zawsze, choć Liz zauważyłaby cień zarostu, na jego brodzie - wyraźny znak głębokiego przygnębienia; Teddy, którego codziennie rano golił jego osobisty kamerdyner, nigdy nie pokazywał się publicznie bez gładkiej twarzy. Za nim w drzwiach powozu ukazał się pełen fantazji James Hazen Hyde, od niedawna właś­ ciciel większości udziałów w Towarzystwie Ubezpieczeniowym Equi­ table Life. Ten sam, który pewnego razu nachylił się do skropionej zapa­ chem gardenii szyi Elizabeth i powiedział, że pachnie ładniej od wszyst­ kich mademoiselles w Faubourg St. Germain. Za Jamesem wysiadł Bro­ dy Parker Fish, którego rodzina mieszkała po sąsiedzku z Hollandami w Gramercy Park, a potem Nicholas Livingston i Amos Vreewold, daw­ ni rywale o względy Elizabeth na parkiecie. Wszyscy stali nieruchomo, wpatrując się w chodnik i czekając na Henry'ego Schoonmakera, który wyłonił się z powozu jako ostatni. Wy­ tworni żałobnicy nie mogli powstrzymać się od westchnień na jego wi­ dok, nie tylko dlatego, że zwykle miał szelmowski błysk w oku, a w rę­ ku drinka. Tragicznym zrządzeniem losu, w dniu, w którym Henry miał poprowadzić Elizabeth do ołtarza, przyszło mu nieść jej trumnę; była to wyjątkowa niesprawiedliwość. Konie ciągnące karawan były czarne i błyszczące, ale trumnę ude­ korowano olbrzymią kokardą z białej satyny, ponieważ Elizabeth umar­ ła, będąc dziewicą. Co za pech, szeptali wszyscy, wypuszczając z ust obłoczki pary, że przedwczesna śmierć spotkała taką porządną dziew­ czynę. Zaciskając wąskie usta, Henry podszedł do karawanu. Pozostali zro­ bili to samo. Podnieśli wyjątkowo lekką trumnę i skierowali się do drzwi kościoła. Rozległo się kilka stłumionych szlochów. Nowy Jork uświado­ mił sobie, że już nigdy nie zobaczy pięknej Liz, jej porcelanowej skóry 8

i szczerego uśmiechu. W rzeczywistości trumna była pusta, bo ciała Liz nie wydobyto jeszcze z rzeki, pomimo dwudniowych poszukiwań i wy­ sokiej nagrody wyznaczonej przez burmistrza Van Wycka. Biorąc pod uwagę okoliczności, pogrzeb zorganizowano wyjątkowo szybko, ale wszyscy byli zbyt wstrząśnięci, by się nad tym zastanawiać. Na czele orszaku żałobników szła matka Elizabeth, ubrana w suknię i woal w swoim ulubionym, czarnym kolorze. Louisa Gansevoort Hol­ land zawsze sprawiała wrażenie surowej i wyniosłej - uważały tak na­ wet jej córki - a po śmierci męża, ostatniej zimy, stała się jeszcze bar­ dziej nieprzystępna. Edward Holland był dziwnym człowiekiem, a jego dziwactwo tylko się pogłębiło w ostatnich latach życia. Ponieważ jednak był najstarszym synem najstarszego syna Hollandów - rodziny, która za­ mieszkiwała Manhattan od czasów, kiedy Nowy Jork nazywano jeszcze Nowym Amsterdamem - towarzystwo zwykło przymykać oko na jego wybryki- Jednak w tygodniach poprzedzających jej własną śmierć, Eli­ zabeth zauważyła coś nowego w zachowaniu matki, coś, co wzbudziło jej litość. Louisa szła pochylona lekko w lewo, jakby pragnęła wesprzeć się na ramieniu zmarłego męża. Tuż za nią szła ciotka Elizabeth, Edith, młodsza siostra jej świętej pamięci ojca. Edith Holland była jedną z pierwszych kobiet, które po rozwodzie nadal czynnie uczestniczyły w życiu nowojorskiej socjety; domyślano się, choć raczej o tym nie mówiono, że po wczesnym mał­ żeństwie z utytułowanym Hiszpanem Edith miała dość pijaństwa i roz­ pusty do końca życia. Wróciła do panieńskiego nazwiska. Wyglądało na to, że śmierć bratanicy dotknęła ją równie mocno, jakby Elizabeth była jej własną córką. Potem w orszaku następowała dziwna przerwa, ale wszyscy byli zbyt taktowni, by to skomentować. Kolejną żałobniczką była, głośno pociągająca nosem, Agnes Jones. Mimo że Agnes nie była wysoką dziewczyną, gapie napierający na po­ licyjny kordon uważali, że dobrze się prezentuje. Czarna suknia, którą miała na sobie, była dobrze znana zmarłej. Elizabeth miała ją na sobie tylko raz, na pogrzebie ojca. Potem ją oddała. Suknia została skrócona i poszerzona w pasie. Jak dobrze wiedziała Elizabeth, Agnes miała zaled­ wie jedenaście lat, kiedy jej ojciec zbankrutował i rzucił się z mostu 9

Brooklyńskiego. Agnes lubiła opowiadać ludziom, że Elizabeth była je­ dyną osobą, na której przyjaźń mogła liczyć w tamtych trudnych cza­ sach. Często powtarzała, że Liz była jej najlepszą przyjaciółką, i choć Elizabeth była zażenowana tak przesadnymi stwierdzeniami, nie miała serca wyprowadzać biednej dziewczyny z błędu. Za Agnes szła Penelope Hayes, którą uważano za prawdziwą naj­ lepszą przyjaciółkę zmarłej. Gdyby Elizabeth ją widziała, zauważyła­ by na jej twarzy wyraźne zniecierpliwienie. Penelope nie lubiła czekać, zwłaszcza na zewnątrz. Jej zniecierpliwienie nie umknęło uwadze sto­ jącej w pobliżu pani Vanderbilt, która ledwie słyszalnie mlasnęła z dez­ aprobatą. Penelope - dziewczyna o czarnych, błyszczących włosach, egipskim profilu, dużych oczach i gęstych rzęsach - choć podziwiana ze względu na urodę, nie cieszyła się opinią osoby godnej zaufania. Poza tym, zebrani wiedzieli - i czuli się z tym trochę nieswojo - że to właśnie Penelope była z Elizabeth, kiedy ta przepadła w zimnych wo­ dach Hudsonu. To ona jako ostatnia widziała Elizabeth żywą. Nie, żeby o cokolwiek ją podejrzewano. Oczywiście, że nie. Choć z drugiej stro­ ny. .. nie wyglądała na szczególnie zrozpaczoną. Jej szyję zdobiły wspa­ niałe brylanty, a u boku miała potężnego Isaaca Phillipsa Bucka. Isaac był dalekim krewnym starego klanu Bucków - tak dalekim, że jego pochodzenia nie sposób było ani udowodnić, ani podważyć. Był ogromnym mężczyzną, wyższym o dwie głowy od Penelope, z wydatnym brzuchem. Liz nigdy go nie lubiła; zawsze wyżej ceniła uczciwość i prawość od spry­ tu i przebiegłości. Uważała Isaaca za fircyka, i rzeczywiście, złota korona na jego lewym kle idealnie pasowała do łańcuszka od zegarka, biegnącego spod poły marynarki do kieszeni spodni. Gdyby stojąca w pobliżu pani Van­ derbilt powiedziała na głos, co myśli - że wystroił się bardzo krzykliwie jak na pogrzeb - z pewnością uznałby to za komplement. Za Penelope i Isaakiem do kościoła weszła reszta żałobników i skie­ rowała się do swoich ławek. Wielebny Needlehouse stał w milczeniu przy pulpicie, kiedy najlepsze nowojorskie rodziny - Schermerhornowie i Van Peyserowie, Harrimanowie i Buckowie, McBreyowie i Astorowie - zajmowały swoje miejsca. Ci, którzy nie mogli dłużej się po­ wstrzymać, nawet pod wspaniałym, sklepionym sufitem świątyni, zaczę­ li szeptać o pustym miejscu w żałobnym orszaku. 10

W końcu pani Holland skinęła szorstko głową, dając znak wieleb­ nemu. - Z ciężkim sercem... - zaczął pastor, ale tylko tyle zdążył powie­ dzieć, zanim gwałtownie otworzyły się drzwi kościoła, uderzając głośno o kamienny mur. Damy z nowojorskiego towarzystwa miały ogromną ochotę się odwrócić, ale, oczywiście, dobre maniery im na to nie pozwa­ lały. Ich głowy w misternych nakryciach pozostały niewzruszone, a oczy utkwione w wielebnym Needlehouse, którego mina wcale nie ułatwiała im zadaąia. Środkiem kościoła szybkim krokiem szła Diana Holland, młodsza sio­ stra zmarłej. Jej lśniące, kręcone włosy były rozwiane, a policzki zaró­ żowione z wysiłku. Tylko Elizabeth, gdyby rzeczywiście obserwowała te wydarzenia z nieba, wiedziałaby, co myśleć o uśmiechu na twarzy Diany, który zniknął dopiero, gdy zajęła swoje miejsce w pierwszej ławce.

szyscy o ciebie pytają- powiedziała Louisa Holland do ElizaV V beth cicho, ale stanowczo. Elizabeth, tresowana przez matkę od osiemnastu lat, już dawno nauczyła się bezbłędnie interpretować ton jej głosu. Ten oznaczał, że ma natychmiast wrócić do sali balowej i zatań­ czyć z wybranym przez matkę partnerem, młodym mężczyzną o godnym pozazdroszczenia rodowodzie i koneksjach. Elizabeth uśmiechnęła się przepraszająco do swoich towarzyszek - Annonarie D'Alembert i Evy Barbey, które poznała wiosną we Francji; obie przebrały się za kurty­ zany z czasów Ludwika XIV. Elizabeth właśnie mówiła im, jak odległy wydaje jej się Paryż, choć dopiero tego ranka zeszła z pokładu parowca transatlantyckiego, który przypłynął z Francji. Na małej sofie obitej pa­ siastym adamaszkiem w kolorze złota i kości słoniowej siedziała także stara przyjaciółka Elizabeth, Agnes Jones, ale nigdzie nie było widać młodszej siostry Elizabeth, Diany. Pewnie domyślała się, że jej zachowa­ nie jest pilnie obserwowane i, oczywiście, miała rację. Elizabeth ziryto­ wało dziecinne zachowanie siostry, ale szybko zwalczyła to uczucie. Bądź co bądź, Diana nie uczestniczyła w oficjalnym balu debiutantek z całą jego otoczką, czego Elizabeth doświadczyła dwa lata temu, 13

tuż po swoich szesnastych urodzinach. Starsza siostra Holland przez rok poprzedzający debiut miała guwernantkę - wspólną z Pénélope Hayes a także różnych nauczycieli, u których pobierała lekcje dobrych manier, tańca i języków. Diana skończyła szesnaście lat ostatniej wiosny, kiedy Elizabeth była za granicą, co przeszło bez większego echa. Po prostu za­ częła chodzić na bale z ciotką Edith, podczas ich letniego pobytu w Saratodze. Nic dziwnego, że była trochę nieokrzesana. - Domyślam się, że ciężko ci się rozstać z przyjaciółkami - powie­ działa pani Holland, wyprowadzając córkę z zajmowanego przez panie saloniku do sali balowej. Elizabeth, w kostiumie pasterki z białego bro­ katu, wyglądała niezwykle promiennie. Górowała nad swoją matką, któ­ ra nadal nosiła wdowią czerń. Edward Holland zmarł na początku roku, więc jej matka miała pozostać w formalnej żałobie jeszcze co najmniej przez kolejny rok. - Ale wygląda na to, że jesteś najbardziej rozchwyty­ waną panną do walca. Elizabeth miała twarz w kształcie serca, delikatne rysy i alabastrową cerę. Jak powiedział jej kiedyś pewien chłopiec, którego tu dzisiaj nie było, jej usta miały kształt i wielkość śliwki. Starała się teraz zmusić te usta do uprzejmego uśmiechu, choć niepokoił ją ton matki. Louisa Hol­ land słynęła ze swojej rezerwy, ale gdy tylko Elizabeth zeszła ze statku, natychmiast wyczuła u niej pewną nerwowość. Wyjechała tuż po pogrze­ bie ojca, dziewięć miesięcy temu; całą wiosnę i lato bywała na salonach, nabierając towarzyskiej ogłady, oraz na Rue de la Paix, gdzie uczyła się jak się ubierać, a wszystkie te zajęcia nie pozostawiały jej wiele czasu na żałobę. - Sporo już dzisiaj tańczyłam - powiedziała do matki. - Możliwe - odparła Louisa. - Ale wiesz, jak bardzo by mnie uszczęśliwiło, gdyby któryś z twoich partnerów ci się oświadczył. Elizabeth roześmiała się, żeby ukryć niepokój, jaki wzbudziły w niej słowa matki. - Na szczęście jestem jeszcze bardzo młoda i miną całe lata, zanim będę musiała wybrać któregoś z nich. - Och. - Pani Holland obrzuciła wzrokiem salę balową, która mog­ ła przyprawić o zawrót głowy. Ściany zdobiły wspaniałe malowidła i lu­ stra w złoconych ramach, a sklepienie wykonane było z matowego szkła. 14

Sala znajdowała się pośrodku labiryntu mniejszych, ale równie zatło­ czonych i wytwornych pomieszczeń. Wielkie donice z palmami stały rzędem wzdłuż ścian, odgradzając znajdujące się tam damy od tancerzy wywijających zamaszyście na mozaikowej, marmurowej posadzce. Na każdego gościa przypadało czworo służących, co wydawało się zbyt os­ tentacyjne nawet dziewczynie, która spędziła dwa ostatnie sezony, ucząc się, jak być damą w Mieście Świateł. - Sęk w tym, że nie mamy zbyt wiele czasu - dokończyła pani Holland. Elizabeth poczuła ciarki na kręgosłupie, ale nim zdążyła zapytać matkę, co ma na myśli, znalazły się na sali balowej, gdzie ich przyjaciele i znajomi tańczyli walca. Matka i córka zaczęły pozdrawiać skinieniem głowy elegancko ubrane pary sunące po parkiecie. Byli to ludzie równi Hollandom- siedemdziesiąt rodzin, ponad czterysta osób - tańczących z takim zapałem, jakby jutra miało nie być. Większość zapewne naprawdę prześpi niedzielę, przewracając się pod jedwabnymi baldachimami swoich łóżek, budząc się tylko po to, by ode­ brać od pokojówki kolejną karafkę z zimną wodą. Powinni pójść do koś­ cioła, ale po tak olśniewającym, wyczerpującym wieczorze wiernych bę­ dzie można policzyć na palcach jednej ręki. Byli stworzeni do tego, by się bawić i być zabawianymi, od czasu do czasu robiąc sobie przerwę na pomnożenie swoich bajecznych fortun, dzięki jakiemuś lukratywnemu przedsięwzięciu. - Ostatni pytał o ciebie Percival Coddington - powiedziała pani Holland, lokując córkę obok gigantycznej kolumny z różowego mar­ muru. Kolumn było kilkanaście i Elizabeth była przekonana, że ich przeznaczeniem, na równi z podtrzymywaniem sufitu, było robienie wrażenia na gościach. Budując swoją nową rezydencję, Hayesowie nie szczędzili środków, by każdy element wnętrza podkreślał ogólny roz­ mach przedsięwzięcia. - Który, jak wiesz, odziedziczył tego lata cały majątek ojca. Elizabeth westchnęła. Ciepłe myśli o młodzieńcu, którego próżno by szukać na balu kostiumowym Hayesów, sprawiały, że perspektywa spot­ kania z Percivalem Coddingtonem stała się jeszcze mniej pociągająca. Elizabeth znała Percivala jeszcze z dzieciństwa, kiedy stronił od ludzi i lubił dręczyć małe zwierzęta. Wyrósł na mężczyznę o rozszerzonych 15

porach i nieprzyjemnym nawyku prychania. Poza tym obsesyjnie kolek­ cjonował artefakty antropologiczne, choć zbyt wrażliwy żołądek nie po­ zwalał mu popłynąć w rejs statkiem badawczym. - Przestań - zganiła ją matka. Elizabeth zamrugała oczami. Nie są­ dziła, że zdradziła się ze swoimi uczuciami. - Nie narzekałabyś tak, gdy­ by był tu twój ojciec. Wspomnienie o ojcu sprawiło, że oczy Elizabeth powilgotniały. Czuła, że mięknie. - Przepraszam, mamo - powiedziała, starając się panować nad swo­ im głosem. Czuła suchość w gardle, co zawsze zapowiadało łzy, zwal­ czyła je jednak siłą woli. - Zastanawiam się tylko, czy pan Coddington mnie w ogóle pamięta, biorąc pod uwagę, jak długo mnie nie było. Pani Holland pociągnęła nosem, kiedy obok przeszły panny Wetmore, starsze od Elizabeth odpowiednio o rok i o trzy lata. - Naturalnie, że cię pamięta. Zwłaszcza że alternatywą są dziew­ częta takie jak one. Wyglądają jakby uciekły z cyrku - skomentowała chłodno pani Holland. Elizabeth usilnie zastanawiała się, co miłego mogłaby powiedzieć o Percivalu Coddingtonie, więc nie słuchała uważnie dalszych wywo­ dów matki. Dopiero kiedy Louisa użyła słowa „wulgarna", Elizabeth podniosła wzrok i zauważyła na półpiętrze swoją przyjaciółkę, Penelope Hayes. Penelope miała na sobie wydekoltowaną, marszczoną suknię w kolorze maków. Elizabeth nigdy nie przyznałaby się do tego przed matką, ale czuła dumę z powodu olśniewającego wyglądu przyjaciółki. - Nie powinnam była zaszczycać tego balu swoją obecnością - ciąg­ nęła pani Holland. W przeszłości nie utrzymywała stosunków z paniami Hayes, uważając całą rodzinę za parweniuszy, mimo że jej maż przy­ jaźnił się z Mike'em Hayesem. Ponieważ jednak zostali zaakceptowa­ ni w towarzystwie i ona musiała zmienić podejście. - Gazety napiszą, że brałam udział w tym tandetnym widowisku, i nabawię się tylko bólu głowy. - Wiesz przecież, że wybuchłby jeszcze większy skandal, gdybyś­ my nie przyszły. - Elizabeth wyciągnęła długą, smukłą szyję i posłała przyjaciółce lekki, porozumiewawczy uśmiech. Żałowała, że nie stoi te­ raz obok niej, śmiejąc się z biednej, pechowej dziewczyny, skazanej na 16

taniec z Percivalem Coddingtonem. Penelope opuściła pomalowaną na ciemno powiekę, puszczając do niej oczko. - Poza tym - dodała Eliza­ beth, zwracając się znowu do matki - ty nigdy nie czytasz gazet. - Masz rację - przyznała Louisa. - Nie czytam. - Wysunęła drobny podbródek z dołkiem - taki sam, jaki miała jej córka. Elizabeth wzruszy­ ła lekko ramionami, nadal obserwując swoją najlepszą przyjaciółkę. Dziewczęta zaprzyjaźniły się kilka lat wcześniej. Elizabeth najbar­ dziej interesowało wtedy, jak stać się wytworną młodą damą. Penelope, choć podzielała te zainteresowania, była zupełną ignorantką, jeśli cho­ dzi o konwenanse rządzące społecznością, do której tak bardzo chcia­ ła należeć. Jednak Elizabeth nie zrezygnowała z tej przyjaźni. Szybko przekonała się, że lubi przebywać z Penelope - w towarzystwie młodej panny Hayes wszystko stawało się bardziej wyraziste, nabierało pełniej­ szego smaku. Wkrótce Penelope stała się wytrawną bywalczynią salo­ nów i Elizabeth nie znała nikogo, kogo wolałaby mieć u swojego boku na przyjęciu. - Ach, spójrz! - Głos matki przerwał rozmyślania Elizabeth. - Pan Coddington! Elizabeth zmusiła się do uśmiechu, zbierając siły na spotkanie z nie­ uniknionym. Percival Coddington wykonał coś na kształt ukłonu, prze­ ślizgując się wzrokiem po jej dekolcie. Elizabeth zesztywniała, kiedy uświadomiła sobie, że jest przebrany za pasterza - miał na sobie zielo­ ne, obcisłe spodnie, proste buty i kolorowe szelki. Pasowali do siebie. Długie, opadające na kark włosy miał ulizane do tyłu. Oddychał głośno przez usta, kiedy Elizabeth czekała, aż poprosi ją do tańca. Milczenie przeciągało się, przerwane w końcu szczebiotem Louisy Holland. - Proszę, panie Coddington, przyprowadziłam ją specjalnie dla pana. - Dziękuję - odkaszlnął. Elizabeth czuła się nieswojo, kiedy się w nią wpatrywał, ale nie przestała się uśmiechać. Nie na darmo pobiera­ ła niezliczone lekcje dobrych manier. - Czy zechce pani zatańczyć, pan­ no Holland? - Z przyjemnością, panie Coddington. - Uniosła dłoń, by mógł ją ująć. Kiedy prowadził ją przez tłum tańczących, odwróciła się, chcąc 2 - Wiek luksusu

17

posłać matce pojednawczy uśmiech. Niech przynajmniej jedna z nich będzie zadowolona. Jednak jej matka witała się właśnie z dwoma mężczyznami. Eli­ zabeth rozpoznała najpierw szczupłą sylwetkę Stanleya Brennana, bu­ chaltera jej ojca, a następnie okazałą posturę Williama Sackhouse'a Schoonmakera, głowę starego klanu Schoonmakerów, który podwoił rodzinną fortunę, inwestując w towarzystwo kolejowe. Jego jedy­ ny syn, Henry, został wiosną wyrzucony z Harvardu, i od tamtej pory wszystkie córki najlepszych nowojorskich rodzin mówiły tylko o nim. W listach, które Elizabeth otrzymywała od Agnes, podczas pobytu w Paryżu, ciągle powtarzało się jego imię. Elizabeth miała mgliste wy­ obrażenie na temat Henry'ego Schoonmakera, choć kilka lat wcześniej dość często go widywała i słuchała opowieści o nim, zwykle dotyczą­ cych jakichś wybryków. Towarzysz Elizabeth musiał wyczuć, że jego partnerka myślami jest gdzieś daleko, bo sprowadził ją z powrotem na ziemię uszczypli­ wą uwagą. - Może wolałaby pani zostać w salonie z innymi paniami? - W jego głosie słychać było gorycz. Elizabeth robiła, co mogła, by się nie potknąć, bowiem jej partnero­ wi ciągle myliły się kroki. - Nie, panie Coddington. Po prostu jestem nieco zmęczona - odpo­ wiedziała, co nie do końca było kłamstwem. Jej statek miał trzydniowe opóźnienie i do domu wróciła niecałą dobę temu. Zanim zdążyła poczuć się pewnie na stałym lądzie, już tańczyła. Jej matka nalegała w liście, aby odprawiła swoją francuską pokojówkę, więc przez całą podróż Eli­ zabeth sama musiała dbać o swoje włosy i ubrania. Po południu wpadła Penelope, żeby nauczyć ją kilku nowych kroków tanecznych i powie­ dzieć, jak bardzo byłaby wściekła, gdyby statek spóźnił się jeszcze bar­ dziej, a Liz ominął jeden z najważniejszych wieczorów w życiu jej przy­ jaciółki. Potem opowiedziała o swoim nowym, tajemniczym adoratorze, którego nazwisko obiecała wyjawić Elizabeth później, kiedy będą same. Podczas przygotowań do balu dookoła kręciło się zbyt wielu służących, żeby można było ryzykować ujawnianie podobnych sekretów. Pene­ lope miała nadzieję olśnić wszystkich swoją urodą i suknią. Elizabeth 18

domyślała się, że to z powodu tajemniczego wielbiciela, a także dlatego, że bal był towarzyskim debiutem nowego domu jej rodziny. Oczywiście, dziwne zachowanie matki również nie pozostawało bez wpływu na sa­ mopoczucie Elizabeth. Do tego doszły niezliczone kadryle, kolacja i uprzejme rozmowy z ciotkami i wujami. Elizabeth musiała kilkakrotnie opowiedzieć histo­ rię swojej wyczerpującej przeprawy przez Atlantyk. I kiedy wreszcie usiadła z przyjaciółkami, aby napić się szampana i pogawędzić o tym uroczym wieczorze, została zmuszona, by rzucić się z powrotem w wir zabawy. Ze wszystkich ludzi na świecie przyszło jej tańczyć właśnie z Percivalem Coddingtonem. Oczywiście, znosiła to z uśmiechem. Taki już miała zwyczaj. - W takim razie, o czym pani myśli? - Percival zmarszczył brwi i przycisnął ją mocniej do siebie. Elizabeth nie znała nikogo, komu nie ufałaby równie mocno, jeśli chodzi o prowadzenie jej tyłem po parkiecie pełnym rozbawionych szampanem ludzi. - Hm... - zaczęła Elizabeth, uświadamiając sobie, że myślała o tym, iż nawet odpoczynek w saloniku nie był do końca wytchnieniem. Szcze­ rze mówiąc, z ulgą opuściła Agnes, swoją starą i lojalną przyjaciółkę. Jej suknia ze skórzanymi frędzlami była źle dopasowana i przesadnie obci­ sła, i przez całą rozmowę Elizabeth było żal dziewczyny, która, w zesta­ wieniu z jej nowymi, wytwornymi, paryskimi przyjaciółkami, była ni­ czym wstydliwe wspomnienie z dzieciństwa. Spojrzała z powrotem na ożywioną, brzydką twarz Percivala, sta­ rając się nie zgubić kroku. Raz, dwa, trzy. Rozmyślała o dzisiejszym wieczorze, o niezliczonych godzinach błahych rozmów, przyjmowaniu komplementów i zachowywaniu pozorów. Przypomniała sobie rozrywki Paryża. Co tak naprawdę robiła przez cały ten czas? Co robił on - chło­ piec, którego tak bardzo starała się zapomnieć, że prawie uwierzyła, iż jej się to udało - w czasie, kiedy jej nie było? Zastanawiała się, czy prze­ stało mu na niej zależeć. Mimo że przez ostatnie miesiące robiła wszyst­ ko, by wymazać go z pamięci, teraz myśli o nim powróciły ze zdwojoną siłą. W jednej chwili poczuła przytłaczający ciężar życia bez niego, peł­ nego żalu, że pozwoliła mu odejść, i wiedziała, że to wystarczy, by po­ grzebać ją żywcem. 19

Nagle wszystko ucichło i zrobiło się oślepiająco jasno. Elizabeth za­ mknęła oczy i poczuła w uchu gorący oddech Percivala Coddingtona, który pytał ją, czy wszystko w porządku. Gorset, który jej pokojówka, Lina, praktycznie zaszyła na niej kilka godzin wcześniej, zaczął ją nie­ znośnie uciskać. Elizabeth uświadomiła sobie, że jej życie przypomina stalową klatkę. Panika ustąpiła równie nagle, jak przyszła. Elizabeth otworzyła oczy. Znowu słyszała odgłosy radości, dekadencji, śmiechu. Spojrzała w górę na wspaniały, sklepiony sufit, błyszczący nad ich głowami, i upewniła się, że nie zawalił się jej na głowę. - Tak, panie Coddington, dziękuję za troskę - odpowiedziała. - Nie wiem, co mnie naszło.

(~f~\ fana Holland patrzyła, jak jej matka wspina się po krętych, marmuroJ-S wych schodach na drugim końcu sali balowej, wsparta na ramieniu postawnego, starszego mężczyzny. Przyjaciel Hollandów i jednocześnie ich buchalter, Stanley Brennan, szedł tuż za nimi. Na chwilę przed tym, za­ nim zniknęli z widoku w urządzonej z przepychem palarni na pierwszym piętrze, pani Holland odwróciła się i, napotykając spojrzenie córki, skarci­ ła ją wzrokiem. Diana, zła, że dała się przyłapać, rozważała przez chwilę, czy nie pozostać w sali balowej i nie zaczekać, aż któryś z kuzynów popro­ si ją do tańca. Jednak cierpliwość nie była mocną stroną Diany Holland. Poza tym, była zbyt dumna z siebie i ze swojego sprytu. Wcześniej, kiedy odświeżała się w saloniku dla dam, napisała krótki liścik, któ­ ry podrzuciła asystentowi architekta Webstera Younghama, stojącemu w pobliżu wejścia i wyjaśniającemu kolejnym gościom architektoniczne cytaty w nowej rezydencji Hayesów. Przepchnęła się przez tłum, dygnę­ ła i uścisnęła mu dłoń, zostawiając w niej bilecik. - Jest pan prawdziwym artystą, panie Youngham - powiedziała, do­ brze wiedząc, że prawdziwy pan Youngham zdążył się już upić maderą i drzemał teraz w jednym z pokojów karcianych na górze. - Nie nazywam się Youngham - odpowiedział młodzieniec, uroczo zmieszany. Gdy tylko Diana zobaczyła jego minę, wiedziała, że jej plan się powiódł. - Nazywam się James Haverton, jestem jego asystentem. - Nic nie szkodzi. - Puściła do niego oczko i zniknęła z powrotem w tłumie. Haverton miał szerokie ramiona i marzycielskie, szare oczy. Choć był tylko asystentem, sprawiał wrażenie kogoś, kto niejedno wi­ dział i robił. Poza tym, w ciągu ostatniej godziny nie widziała nikogo równie przystojnego. 21

Diana uniosła spódnicę i przemknęła szybko pomiędzy rzędem ol­ brzymich roślin a ścianą. Opuszczając salę balową, jeszcze raz obejrza­ ła się za siebie, upewniając, że nikt jej nie widzi, a potem wśliznęła się do szatni. Szatnia była olbrzymia i, zdaniem Diany, przesadnie zdobna, zwłaszcza jak na pomieszczenie, w którym przechowywano płaszcze. Ich nie obchodziło przecież, że szatnia urządzona była w stylu mauretań­ skim, z kolorową mozaiką na podłodze i antykami we wnękach w kształ­ cie wieżyczek, wyżłobionych w ścianie. Diana rozejrzała się dookoła, próbując zlokalizować swój płaszcz francuskiego porucznika. Przebrała się za bohaterkę swojej ukocha­ nej powieści, Trilby, która zostaje przedstawiona czytelnikowi w cza­ sie przerwy w pozowaniu pewnemu artyście, ubrana w halkę, buty na obcasie i żołnierski płaszcz. Dianie nie pozwolono, co prawda, ubrać się w samą halkę, ale i tak cieszyła się, że reszta przebrania przeszła. Zwłaszcza że matka przygotowała dla niej strój pasterki, pasujący do kostiumu jej starszej siostry, Elizabeth, co było pomysłem nie tylko tan­ detnym, ale też upokarzającym. Zamiast tego Diana miała na sobie luź­ ną spódnicę w biało-czerwone pasy i prostą, bawełnianą bluzeczkę, któ­ rą w paru miejscach ukradkiem porozdzierała. Oczywiście, nikt nie do­ cenił jej pomysłu - jej rówieśniczki były urodzonymi konformistkami, i w większości przebrały się za same siebie, z tym, że nałożyły więcej pudru i miały sztucznie zwężone talie. Diana zaczynała się właśnie zastanawiać, czy któraś z pokojówek nie zabrała przez pomyłkę jej wyświechtanego szarego płaszcza, kiedy zaskoczył ją pojedynczy gong wybity przez zegar w rogu. Zaczerpnęła tchu i odruchowo zrobiła krok w tył - nieco chwiejny, bo wypiła ukrad­ kiem trochę szampana - wpadając na rosłą postać. Mężczyzna położył dłonie na jej biodrach, a jej serce zaczęło bić jak szalone. - Och, witam. - Starała się, by jej głos brzmiał obojętnie, choć była to najbardziej ekscytująca rzecz, jaka przydarzyła jej się tego wie­ czoru. - Witam. - Usta Havertona były tuż przy jej uchu. Diana odwróciła się powoli i spojrzała mu w oczy. - Mam nadzieję, że przyniósł pan papierosy - powiedziała, starając się nie uśmiechać zbyt szeroko. 22

Haverton miał krótkie, proste i szeroko rozstawione brwi, co spra­ wiało, że jego oczy wydawały się duże i szczere. - Nie wiedziałem, że damom wolno palić. Diana wydęła usta. - Więc nie przyniósł pan papierosów? Milczał, przyglądając się jej w taki sposób, że bynajmniej nie czuła się damą. - Ależ nie, przyniosłem. Nie wiem tylko, czy powinienem panią po­ częstować. .. - Diana zauważyła figlarny błysk w jego oku i uznała go za znak równie figlarnego usposobienia. - Jak mam pana przekonać? - zapytała, przekrzywiając zalotnie głowę. - Namawia mnie pani do poważnego naruszenia zasad etykiety odparł z udawaną powagą, po czym się roześmiał. Dianie podobał się ten dźwięk. - Jest pani piękna - powiedział, uśmiechając się, zupełnie niespeszony. Choć Diana i jej siostra, wyglądały zupełnie różnie, w rzeczywistoś­ ci były do siebie bardzo podobne. Tak jak Elizabeth, Diana miała deli­ katne rysy twarzy i okrągłe usta, typowe dla kobiet Hollandów, ale nie wyrosła jeszcze do końca z dziecięcej pulchności. Lubiła myśleć, że jej ciemne włosy dodająjej tajemniczości, ale tak naprawdę włosy były brą­ zowe i nie dawały się ujarzmić. Jej oczy zawsze określano jako „żywe". I oczywiście, podobnie jak siostra odziedziczyła podbródek po matce. Nienawidziła go. - Dziękuję, nie narzekam - odparła z fałszywą skromnością. - Niech pani nie umniejsza swojej urody. - Wyjął papierośnicę z kieszeni na piersi, nie przestając się jej przyglądać. Zapalił papierosa i podał jej. Diana zaciągnęła się, starając się nie kasłać. Uwielbiała palenie, a ra­ czej samą ideę palenia. Gorzej było z praktyką, pod czujnym okiem mat­ ki i służby. W każdym razie uważała, że radzi sobie nieźle, wypuszczając w powietrze małe obłoczki dymu. Było to przyjemne uczucie, zwłaszcza w otoczeniu metalicznych i turkusowych zdobień szatni, przywodzących na myśl jakieś odległe, egzotyczne miejsce. Uniosła brew, zastanawiając się, jak Haverton zamierza to rozegrać. 23

- Czy skoro jest pan architektem, czy to czyni z pana artystę? - Zależy kogo pani o to zapyta - odparł swobodnie. - Niektórzy z nas lubią myśleć, że tworzą najbardziej monumentalne i trwałe dzieła sztuki. - To cudownie - powiedziała radośnie Diana. - Bo widzi pan, przez cały wieczór szukam prawdziwego artysty. - W jakim celu? - zapytał, opierając się o płaszcze i wkładając pa­ pierosa do ust. - Żeby go pocałować, naturalnie - powiedziała Diana i wstrzymała oddech. Czasami nawet ją zaskakiwała jej własna śmiałość. Haverton wypuścił w zamyśleniu powietrze, spowijając ich chmu­ rą słodkiego tytoniowego dymu. Przez chwilę Diana miała wrażenie, że znajduje się tysiące kilometrów od Nowego Jorku, w namiocie stojącym na jakimś targowisku w Tunisie czy Marrakeszu, dobijając sekretnego targu. - Odnoszę wrażenie - odparł Haverton, którego wyraźny amery­ kański akcent przypomniał jej, że nadal jest w Nowym Jorku, na znajo­ mej Piątej Alei - że jest pani bardzo niegrzeczną dziewczynką. - Tak pan myśli? - zapytała rozbawiona Diana, zaciągając się pa­ pierosem. Ona również zatopiła się w miękką kurtynę płaszczy, przysu­ wając się bliżej Havertona. - Panny z towarzystwa nieczęsto spotykają się podczas przyjęcia ze starszymi, obcymi mężczyznami w szatni. - A dlaczego sądzi pan, że jestem taka jak inne dziewczęta z towa­ rzystwa? - Diana wypowiedziała ostatnie słowo z wyraźnym obrzydze­ niem. Dziewczęta z towarzystwa były niewolnicami form towarzyskich, i żyły - o ile można to było w ogóle nazwać życiem - jak bezmyślne manekiny. - Mówiłam panu, że szukam artysty - powiedziała zniecierp­ liwiona. - Jeśli jednak jest pan przywiązany do konwenansów równie mocno jak pozostali, lepiej będzie, jeśli się pożegnamy. Haverton uśmiechnął się i rzucił papierosa na biało-czarną, marmu­ rową posadzkę. Przydeptał go i kopnął w kąt. Nagle wydał się Dianie strasznie stary, choć miał nie więcej niż dwadzieścia lat. Przysunął się do niej, a kiedy ich usta się zetknęły, od razu wiedziała, że nie będzie żadnej magii. Nie był to zapierający dech w piersi pocałunek, na jaki 24

czekała przez cały wieczór, do czego przyczyniła się technika całowania Havertona, przypominająca zgniatanie jednej twarzy drugą. Co za roz­ czarowanie. Oddała mu jednak pocałunek, żeby potwierdzić swoje przypuszcze­ nia. Całowała się już wcześniej i wiedziała, jakie to uczucie, kiedy ktoś dobrze całuje. Haverton był w tym rankingu daleko za Amosem Yreewoldem, z którym całowała się kilkakrotnie podczas letniego pobytu w Saratodze, tylko nieco lepszy od chłopca, z którym przeżyła swój pierwszy pocałunek w wieku lat trzynastu; było to tak przykre doświadczenie, że na zawsze wymazała tego nieszczęśnika z pamięci. Diana właśnie po­ godziła się z faktem, że James Haverton, asystent architekta, nie był ar­ tystą, którego szukała, kiedy skrzypnęły drzwi i w progu pojawiła się czyjaś stopa. - Panienka Diana... - powiedział męski głos, bardziej smutny niż zaszokowany. Diana czuła, jak Haverton sztywnieje, kiedy odwrócili się do drzwi. Natychmiast rozpoznała pociągłą, zmęczoną twarz Stanleya Brennana. Nie był starym mężczyzną- opiekę nad finansami Hollandów przejął po swoim ojcu - ale wieczne zmartwienia nadawały mu przedwcześnie postarzały wygląd. - Matka pani prosiła mnie, żebym sprawdził... - powiedział nie­ pewnie - czy nie przysparza sobie pani kłopotów. Haverton puścił Dianę i cofnął się. Nie wyglądał na szczególnie za­ dowolonego z pojawienia się Brennana, ale nic nie powiedział. Diana natomiast ucieszyła się. Przynajmniej pozbędzie się szorstkiej brody Havertona ze swojej twarzy. - Dziękuję panu, panie Brennan - powiedziała. - Zechce pan towa­ rzyszyć mi do sali balowej? Brennan podszedł ostrożnie, sięgając ręką rozdarć, które Diana zro­ biła w swoim kostiumie i które powiększyły się podczas tej nieudanej schadzki. - Och, proszę przestać. To nic takiego. - Uniosła dłoń, żeby mógł ją ująć, po czym odwróciła się do dotychczasowego towarzysza. - Dzięku­ ję panu za wyjaśnienie islamskich wpływów na wystrój szatni rezydencji Hayesów. Nigdy tego nie zapomnę. 25

Spojrzała na niego po raz ostatni, wyobrażając sobie, że grymas na twarzy Havertona zwiastował początek jego samotnego życia, naznaczo­ nego licznymi rozczarowaniami. Najwyraźniej, jej przeznaczeniem było pozostawiać za sobą szlak pełen łez i niespełnionych nadziei, pomyślała, kiedy wyszli z Brennanem z szatni, kierując się do salt balowej. - Nie powiem o niczym matce pani - szepnął Brennan, kiedy szli po błyszczącej, marmurowej podsadzce holu. - Ale uważam, że jako przy­ jaciel pani świętej pamięci ojca powinienem ją ostrzec, że tego rodzaju zachowanie może okazać się zgubne. - Nie boję się - odparła wesoło Diana. - Jest pani dla mnie prawie jak młodsza siostra i moim obowiąz­ kiem jest chronić panią. Matka pani jest tego samego zdania. - Zatrzy­ mał się, jakby dla podkreślenia powagi swoich słów. - Jeśli dowie się o tym, co pani robiła w szatni i że o tym wiedziałem, będziemy mieli poważne kłopoty. - To prawda. - Diana również przystanęła. Już słyszeli gwar i mu­ zykę dochodzące z sali balowej, za chwilę mieli znaleźć się w jej jaskra­ wym świetle. Diana wydęła wargi, a jej oczy błysnęły figlarnie. - Ale czy naprawdę będzie to aż takie straszne? Roześmiała się, złapała Brennana za rękę i pociągnęła go w sam śro­ dek zabawy. Szukała niezapomnianych wrażeń i nie zamierzała pozwo­ lić, by zniechęcił ją jeden nieudany pocałunek.

f% Ą ała pastereczka. Czy to nie idealne przebranie dla Liz? - powiejVL działa Penelope Hayes, niemal jak zawsze, z odrobiną jadu. - Cóż, przynajmniej nie zapomniała o swoim skromnym, amery­ kańskim pochodzeniu, kiedy zadawała się z Francuzami - odparł jej przyjaciel, Isaac Phillips Buck. - No i nie jest tak nijaka jak te wszystkie żałosne imitacje markiz i markizów - dodał, pociągając nosem. Penelope wzruszyła niedbale ramionami. Nie przeszkadzały jej po­ chlebstwa pod adresem Elizabeth Holland, którą od dawna uważała za swoją główną rywalkę i tym samym za jedyną możliwą najlepszą przy­ jaciółkę, a która wirowała teraz po parkiecie wielkości boiska do polo z obleśnym Percivalem Coddingtonem. Penelope czuła się spokojnie i pewnie, wiedząc, że wszyscy są pod wrażeniem nowej rezydencji jej rodziny, całego balu, no i oczywiście, jej samej. Nie była jednak tak zadowolona, kiedy kilka godzin wcześniej po­ słaniec doręczył jej bilecik. Wróciła właśnie od Hollandów, gdzie poje­ chała, przywitać się z Elizabeth i zrugać ją za to, że o mały włos spóźni­ łaby się na przyjęcie. Poczuła ucisk w sercu, kiedy przeczytała niedbale skreślony liścik, a potem wpadła w złość, którą- teraz była gotowa to przyznać - niesprawiedliwie wyładowała na pokojówkach przygotowu­ jących ją do przyjęcia. Nie obawiała się, że autor wiadomości może jej nie pokochać - żaden mężczyzna nie umiał się jej długo opierać - ale że ten konkretny mężczyzna może przegapić to konkretne przyjęcie. W końcu, czy nadarzy się lepsza okazja, by mógł sobie uświadomić, że świat kręci się wokół niej, i że utrzymywanie ich związku w tajemnicy to okropna strata? 27

Teraz, obserwując salę balową z pólpiętra, z talią ściśniętą czerwo­ nym gorsetem sukni tancerki flamenco do idealnych czterdziestu pięciu centymetrów, Penelope była pewna, że jej gość jednak się zjawi. Był to wieczór balu u Hayesów, wieczór, który miał ugruntować ich pozycję jednej z najznakomitszych rodzin w Nowym Jorku, co mogło być waż­ niejszego? Była pewna, że zjawi się już niebawem. No dobrze, prawie pewna. Penelope przybrała pewną siebie pozę, opierając rękę na biodrze, choć jej druga dłoń rytmicznie zaciskała się na otrzymanym liściku. - Spójrz na Elizabeth. Jest taka sztywna i wyniosła - powiedziała Penelope, pobrzękując kaskadą cienkich, złotych bransolet, które miała na rękach. Isaac wyprostował się, kładąc ręce na swoim pokaźnym brzuchu, uwydatnionym przez strój błazna. - Moim zdaniem chce uniknąć kontaktu z oddechem Percivala. Roześmiali się oboje, tak jak robili to zawsze: z zamkniętymi us­ tami, przez nos. Penelope i Elizabeth w rzeczywistości zaprzyjaźniły się dopiero, kiedy zostały nastolatkami i zaczęły pobierać lekcje u tego sa­ mego prywatnego nauczyciela - uroczego, patykowatego Francuza, któ­ rego Elizabeth przyprawiała dla zabawy o rumieniec, prosząc go, aby wytłumaczył im różnicę pomiędzy décolletage i décolleté. Penelope nie mogła powstrzymać śmiechu, widząc, jakich starań dokładała obecnie Elizabeth, żeby udowodnić, że jest prawdziwą damą. Penelope nie zwy­ kła przejmować się zbytnio czymkolwiek, zwłaszcza tym, czy ludzie po­ strzegali ją jako damę, czy nie. Było to dobre podejście, zważywszy na fakt, że Penelope daleko było do damy, przynajmniej według opinii członków starych, holenderskich rodzin, do których zaliczała się matka Elizabeth, co jednak nie prze­ szkadzało jej spędzać wieczoru w urządzonej z przepychem sali balowej Hayesów. Sali, która, jak myślała nie bez przyjemności Penelope, była o wiele większa i wspanialsza od sali balowej Hollandów. Hollandowie mieszkali w starej i raczej nieciekawej rezydencji w Gramercy Park; fa­ sada domu była nudna i brązowa, a pokoje znajdowały się obok siebie w grzecznych rządkach. Ta część miasta nie była już nawet modna. Penelope współczułaby przyjaciółce z powodu konieczności pozostania w niemodnej części miasta, podczas gdy Hayesowie przeprowadzili się na 28

Piątą Aleję, z rzędem wspaniałych, nowiutkich rezydencji, gdyby nie to, co matka Liz zawsze mówiła ojej rodzinie - że Hayesowie są rodziną bez tra­ dycji. Były to dość ostre słowa. To prawda, że dobra passa Hayesów zaczęła się, kiedy dziadek Penelope, Ogden Hazmat Jr., porzucił swój skromny za­ kład krawiecki w stanie Maryland i został dostawcą koców bawełnianych do armii Unii, które sprzedawał w cenie wełnianych. Jednak potem dzia­ dek przeprowadził się do Nowego Jorku, zmienił nazwisko i kupił dom przy placu Waszyngtona od podupadłej rodziny Rhinelanderów. Od tamtej pory Hayesowie zdążyli ugruntować swojąpozycję wśród nowojorskiej elity. Teraz plac Waszyngtona był już przeszłością i Hayesowie byli właś­ cicielami jedynego w Nowym Jorku prywatnego domu z trzema winda­ mi i basenem w piwnicach. Ich nowa rezydencja, czy też palazzo, jak z irytującym uporem nazywała ją matka, była najlepszym dowodem na ich wysoką towarzyską pozycję. - Świetnie się spisałeś, Buck - powiedziała Penelope, rozciągając pełne usta w dumnym uśmiechu. Niektóre kobiety, plotkując o Penelo­ pe, drwiły czasem, że jej twarz składa się wyłącznie z ust, ale te złośliwe kwoki nie miały racji: nie mniej zachwycające były jej oczy, duże i błę­ kitne, potrafiące patrzeć równie niewinnie co pogardliwie. - Dla ciebie wszystko - odparł Buck z nosowym, prawie angiel­ skim akcentem. Isaac miał bzika na punkcie wszystkiego co brytyjskie. Ostatnio dotyczyło to również dykcji. Ponieważ klan Bucków tylko po części uznawał Isaaca za jednego ze swoich, Isaac był zmuszony pracować na swoje utrzymanie i z cza­ sem stał się prawą ręką takich pań domu jak pani Hayes. Zawsze wie­ dział, gdzie można kupić najświeższe kwiaty lub znaleźć przystojnych, młodych mężczyzn, chętnych do tańca i zabawy, choć niekoniecznie do żeniaczki. Skutecznie trzymał w ryzach kucharki, dzięki czemu mięso zawsze było idealnie wypieczone. Metody Isaaca nie były może przy­ jemne, ale jego przyjęcia owszem. - Muszę przyznać - ciągnął Isaac - że wszyscy nieźle się odpacykowali. Nie wszystkie wysiłki poszły na marne. Spójrz tylko na te klej­ noty. Można by za nie kupić Manhattan. - Zgadza się - przyznała Penelope. - Nie rozumiem tylko, po co za­ kładać aż tyle błyskotek na bal kostiumowy? 29

- Agnes nie ma ich zbyt wiele. Wygląda na to, że przebrała się za Annie Oakley*, choć pewności nie mam. Chyba trzeba by zapytać jej krawca. - Dobrze wiesz, że Agnes nie ma swojego krawca, Buckie. - Pene­ lope uśmiechnęła się złośliwie. - AAmos Vreewold jako matador? Litoś­ ci. - Spojrzała na przyjaciela, unosząc wysoko ciemną brew. - Masz rację, nie każdemu mężczyźnie do twarzy w pończochach. - Och, zobacz, Teddy Cutting! - Penelope przerwała przegląd ko­ stiumów. Teddy, blondyn o błyszczących, niebieskich oczach, który ja­ kiś czas temu odziedziczył towarzystwo żeglugowe, był jednym z chłop­ ców, z którymi Penelope lubiła flirtować na balach, od kiedy dwa lata temu weszła do towarzystwa. Teddy podkochiwał się w Elizabeth Hol­ land, co sprawiało, że Penelope zawsze dokładała starań, żeby z nim za­ tańczyć. Przyglądała się, jak młode kobiety w sukniach z wielkimi, na­ krochmalonymi spódnicami i bufiastymi rękawami, otoczyły Teddy'ego, który skłonił się szarmancko i całował po kolei ich ukryte w rękawicz­ kach dłonie. - Teddy wygląda bardzo smakowicie. - Isaac uniósł jedną rękę do podbródka. - Co prawda, przebrał się za francuskiego dworzanina, jak wszyscy, ale jemu to pasuje. - Może być - odparła nonszalancko Penelope, wiedząc, że tam, gdzie znajduje się Teddy, wkrótce pojawi się ktoś znacznie bardziej in­ teresujący. Pstryknęła palcami na jednego z przechodzących kelnerów, zgniotła otrzymany wcześniej liścik i wrzuciła do swojego pustego kie­ liszka po szampanie. Nie patrząc na kelnera, odstawiła pusty kieliszek na tacę i wzięła dwa pełne. Dokładnie w tym momencie przez sklepione wejście na drugim końcu sali balowej wszedł Henry Schoonmaker, usuwając resztę świa­ ta w cień. Penelope stała niewzruszona, choć serce biło jej jak szalo­ ne, i cała aż drżała z niecierpliwości. Nawet wśród pięknych i bogatych Henry Schoonmaker wyróżniał się urodą i konsekwentną niestałością w uczuciach. Skierował się w stronę Teddy'ego. Penelope przewróciła * Annie Oakley ( 1 8 6 0 - 1 9 2 6 ) - słynąca z umiejętności strzeleckich gwiazda rewii Buffalo Billa; archetyp amerykańskiej kobiety-kowboja (przyp. red.). 30

oczami, kiedy, jak wcześniej jego przyjaciel, zaczął obcałowywać las rąk w rękawiczkach. Henry'emu zawsze dopisywało zdrowie i dobry humor, co zawdzię­ czał po części zamiłowaniu do sportu na świeżym powietrzu, a po części, pociągowi do kieliszka. Nawet z drugiego końca największej, prywatnej sali balowej w Nowym Jorku, rzucała się w oczy jego nieskazitelna, opa­ lona cera. Miał ramiona generała i arystokratyczne rysy, a na jego ustach często gościł lekko kpiący uśmiech. Tak jak Elizabeth Holland, Henry był potomkiem jednej z najlepszych nowojorskich rodzin, ale jemu zale­ żało bez*porównania mniej na dobrej opinii w towarzystwie. - Są po prostu żałosne - skomentowała Penelope, patrząc w dół na swoje kuzynki i przyjaciółki. Przygładziła ręką lśniące, ciemne włosy, upięte z tyłu ozdobnymi, inkrustowanymi srebrem grzebieniami i sta­ nowiące idealną oprawę dla jej owalnej twarzy. - Chyba pójdę ura­ tować naszego przyjaciela - dodała, jakby właśnie przyszło jej to do głowy. Uniosła imponujące falbany czerwonej sukni, zakrywającej jej nogi i płynnym krokiem ruszyła do marmurowych schodów. - Buckie - zawołała, będąc już kilka stopni niżej i spoglądając z og­ niem w oczy przyjaciela. - Zamierzam wyjść za tego chłopca. Isaac uniósł kieliszek z szampanem, a Penelope uśmiechnęła się pro­ miennie. Jak mogło jej się to nie udać, skoro miała po swojej stronie kogoś tak przebiegłego jak Isaac? Ruszyła dalej i już po chwili znalazła się na parkiecie sali balowej. Goście ucichli, spoglądając z szacunkiem w jej stronę. Pośród morza białej satyny i upudrowanych peruk Penelo­ pe, w swojej czerwonej sukni, wyróżniała się jeszcze bardziej niż zwyk­ le. Przecisnęła się przez grupkę dziewcząt, które przed chwilą uznała za idiotki, i stanęła przed Henrym Schoonmakerem. - Kto pana tu wpuścił? - zapytała go bez uśmiechu, opierając rękę na biodrze. Złote, cygańskie bransolety spłynęły jej z brzękiem na nad­ garstek. - Nie jest pan przebrany. Na zaproszeniu było wyraźnie zazna­ czone, że to bal kostiumowy. Henry spojrzał na nią, rozbawiony, nawet nie zadając sobie trudu, żeby z udawanym skrępowaniem przyjrzeć się swojemu czarnemu fra­ kowi i spodniom. - Uważa pani, że popełniłem faux pas, panno Hayes? 31

Widzi pani, ostatnio brakuje mi czasu na czytanie korespondencji, ale mały ptaszek powiedział mi, że wydaje pani dziś przyjęcie... Damy z nowojorskiego towarzystwa szeptały między sobą, że Henry miał zawsze z góry opłaconą orkiestrę, bo często zaczynała grać walca do­ kładnie w chwili, kiedy było mu na rękę zakończenie rozmowy. Nie inaczej było i tym razem. Henry ukłonił się lekko Penelope, która nie mogła po­ wstrzymać drżenia warg, mimowolnie układających się w uśmiech. Wpatry­ wał się w nią intensywnie, prowadząc na parkiet, gdzie zaczęli tańczyć. Przez chwilę tłum przyglądał się im jak zahipnotyzowany, podzi­ wiając lekkość, z jaką para sunęła po parkiecie. Penelope wzbudzała po­ wszechny zachwyt. Jej kuzynki i przyjaciółki, trawione zazdrością, nie potrafiły ustać spokojnie w miejscu i wkrótce kolejne pary zaczęły tań­ czyć. Na parkiecie zaroiło się od jasnych spódnic pań oraz czarnych stro­ jów ich partnerów. Jednak wielu gości nadal śledziło tancerkę flamenco i przystojnego dandysa. Penelope, wiedząc, że jest obserwowana, mówiła cicho. - Dla­ czego przysłałeś ten liścik? - zapytała, przechylając lekko głowę w trak­ cie obrotu. - Lubię się z tobą drażnić - odparł. - Poza tym, wiedziałem, że dzięki temu jeszcze bardziej ucieszysz się na mój widok. Penelope rozważała to przez chwilę, ale coś w jego pełnych życia, ciemnobrązowych oczach mówiło jej, że nie jest z nią do końca szczery. - Byłeś jeszcze gdzieś, zanim tu przyszedłeś, prawda? - Skąd ten pomysł? - zapytał, nie kryjąc rozbawienia. - Od rana czekałem tylko na twoje przyjęcie. - Jesteś bardzo dobrym kłamcą- odparła. - Ale i tak wiedziałam, że przyjdziesz. Henry spojrzał na nią, ale nic nie powiedział. Zamiast tego, przycis­ nął ją mocniej do siebie, zsuwając rękę nieco poniżej jej krzyża, i nadal wirowali wśród tłumu. Penelope poczuła się tak, jak gdyby byli oficjalną parą, i wyobraziła sobie rozpacz wszystkich przeciętnych dziewcząt na myśl o rychłym ożenku Henry'ego Schoonmakera. Muzyka zdawała się grać tylko dla niej, mogłaby tak tańczyć bez końca. I pewnie by tańczyła, gdyby za plecami Henry'ego nie pojawił się jego ojciec, potężny męż­ czyzna z bokobrodami, i nie przerwał im. 32

- Proszę mi wybaczyć, panno Hayes - powiedział William Schoonmaker, tonem, który bynajmniej nie świadczył o tym, że zależy mu na jej przebaczeniu. Pozostałe pary nadal tańczyły, a ona stała nieruchomo pośrodku sali. Jej wspaniały występ dobiegł końca zakłócony przez tego wstrętnego, ogromnego człowieka. Czuła, że zaraz zaleje ją fala wściek­ łości, ale po chwili udało jej się zapanować nad emocjami. Inni tancerze udawali, że niczego nie zauważyli, ale nie wychodziło im to najlepiej. Penelope zastanawiała się, czy Elizabeth też to widziała. Chciała, by wyjawieniu przyjaciółce prawdy o jej sekretnym związku towarzyszyła jak największa dramaturgia, a to, co się stało, zdecydowanie krzyżowa­ ło jej plany. - Będę musiał pozbawić panią towarzystwa Henry'ego na resztę wieczoru. To pilna sprawa i obawiam się, że musimy natychmiast wyjść. Penelope, choć wcale jej się to nie podobało, uśmiechnęła się auto­ matycznie i skinęła głową. - Oczywiście - powiedziała. A potem stała samotnie pośrodku wspa­ niałej sali, patrząc, jak jej przyszły mąż znika w tłumie tych wszystkich pospolitych ludzi. Wiedziała, że mimo iż zabawa nadal trwała w najlep­ sze, dla niej przyjęcie już się skończyło.

3-

Cl f enry Schoonmaker udawał jeszcze przez chwilę, że studiuje doku« / L ment, po czym zrobił to, co robił zawsze, kiedy uważał coś za zbyt poważne lub nudne, żeby się tym zajmować. Rozchylił swoje długie, wą­ skie usta, ukazując idealnie białe zęby, i roześmiał się. - Powiało grozą, tato - stwierdział. -1 po to wyszliśmy z przyjęcia? Ojciec, wielki i ponury w swoim czarnym fraku, z gęstymi, ciemny­ mi bokobrodami, przyglądał mu się w milczeniu. William Schoonma­ ker miał małe oczy, którymi doskonale potrafił przewiercić rozmówcę na wylot, i z próżności farbował włosy na kruczą czerń. Ponieważ czę­ sto wpadał w gniew, na jego skórze widniały czerwone plamy. Sumiaste wąsy okalały jego różowy podbródek. Jednak pod tym wszystkim można było dostrzec szlachetne, arystokratyczne rysy, które przekazał synowi. - Dla ciebie liczy się tylko zabawa - powiedział w końcu do syna. Henry widział teraz ojca takim, jakim znał najlepiej - w pełnej okaza­ łości jego nieprzyjemnej osobowości, którą ujawniał tylko wtedy, kiedy przebywał we własnym domu lub w biurze. Henry, wychowywany przez guwernantki, zawsze postrzegał ojca jako dość odległą i budzącą respekt postać, władczego pana domu, otoczonego armią służących, wychodzą­ cych z siebie w daremnym trudzie dogodzenia mu. Henry przesunął kartkę papieru po małym wytwornym, orzecho­ wym stoliku w kierunku ojca i swojej macochy, Isabelle, z nadzieją, że nie będą mu tym zawracać głowy przez resztę wieczoru. Isabelle posłała mu przepraszający uśmiech i dyskretnie przewróciła oczami. Miała dwa­ dzieścia pięć lat i była zaledwie pięć lat starsza od swojego pasierba. Za­ nim w zeszłym roku wyszła za najbogatszego i najbardziej wpływowego 34

z Schoonmakerów, Henry często partnerował jej w tańcu. Nadal czuł się nieco dziwnie, widząc ją we własnym domu; była przecież tą Isabelle De Ford, z którą zawsze lubił się pośmiać i poflirtować. I chociaż poślubiła jego ojca wyłącznie dla pieniędzy, w głębi duszy Henry i tak podziwiał staruszka za to, że udało mu się ją zdobyć. - Jesteś zbyt surowy dla Henry'ego - powiedziała swoim wysokim, dziewczęcym głosem, odgarniając z twarzy złote loki. - Zaniknij się - odparł ochryple ojciec, nawet na nią nie spogląda­ jąc. Isabelle skrzywiła się, w dalszym ciągu bawiąc się włosami. -1 prze­ stańcie stroić głupie miny. Henry, nalej sobie drinka. Henry nie lubił podporządkowywać się ojcu, ale ponieważ starali się siebie nawzajem unikać, rzadko zachodziła taka konieczność. Z drugiej strony, jego ojciec wytwarzał wokół siebie specyficzną aurę światowych, niezwykle wpływowych mężczyzn, i jakaś część Henry'ego była złak­ niona jego zainteresowania i aprobaty. Jednak w tym konkretnym mo­ mencie postanowił posłuchać ojca, bo najbardziej na świecie pragnął się napić. Przeciął pokój i nalał sobie szkockiej z jednej z karafek z rżnięte­ go szkła, stojących na bocznym stoliku. Pokój był ciemny i przesiąknięty dymem cygar, które towarzyszyły wszystkim ważnym spotkaniom ojca. Wspaniałe ściany i sufit wykonano z rzeźbionego drewna, specjalnie sprowadzonego z Włoch; Henry był tak przyzwyczajony do ich widoku, że ledwie zwracał na nie uwagę. Właśnie w tego rodzaju miejscach ubija się interesy, pomyślał. Jego życie wypeł­ niała niemal wyłącznie zabawa, więc powaga tego pomieszczenia była dla niego czymś całkowicie egzotycznym. Wcześniej tego dnia zjadł obiad w Delmonico's na Czterdziestej Czwartej ulicy, a potem wstąpił do jedne­ go z tych lokali w śródmieściu, gdzie panuje nieustanny harmider i gdzie można było potańczyć z pracującymi dziewczynami. Wreszcie trafił na wielką fetę Penelopy. Czerpał perwersyjną przyjemność z faktu, że siedzi teraz nieco podchmielony w jakże poważnym gabinecie ojca. William Schoonmaker poprawił się na swoim miejscu. Jego młoda żona ziewnęła. - Opowiedz mi o tobie i o pannie Hayes - powiedział. Henry powąchał swojego drinka, przypatrując się swojemu odbiciu w lustrze nad barkiem. Miał gładko ogolony podbródek i delikatne rysy 35

utracjusza, a jego ciemne włosy były zaczesane na prawo i błyszczały od pomady. - O Pénélope? - powtórzył w zamyśleniu. Choć nie miał ochoty dyskutować z ojcem o swoich romansach, wolał to już od rozmowy o te­ stamencie. - Tak - rzucił ponaglająco ojciec. - Wszyscy uważają, że jest jedną z największych piękności swojego pokolenia. - Henry pomyślał o Pénélope, o jej dużych oczach i oszała­ miającej czerwonej sukni, która zapewne miała na równi szokować, jak i uwodzić. Jego Pénélope nie szokowała; wiedział, jak czerpać przyjem­ ność z jej towarzystwa. Żałował, że nie jest teraz z nią na balu, obejmu­ jąc jej piękne ciało i wirując po parkiecie. - A ty? - naciskał ojciec. - Co ty o niej myślisz? - Bardzo lubię jej towarzystwo. - Henry upił łyk szkockiej, rozko­ szując się mrowieniem na wargach. - A więc chcesz się z nią... ożenić? - zapytał ojciec. Henry parsknął. Zauważył, że Isabelle mu się przypatruje. Wiedział, że nie myśli teraz jak macocha, ale jak jedna z dziewcząt z towarzystwa, mających obsesję na punkcie tego, kiedy i z kim ożeni się Henry Schoonmaker. Zapalił papierosa i pokręcił przecząco głową. - Nie spotkałem jeszcze dziewczyny, o której myślałbym aż tak po­ ważnie. Jak sam często mi wypominasz, nie jestem zbyt poważny. - Czyli Pénélope nie jest dziewczyną, którą widziałbyś jako swoją żonę - upewnił się ojciec, przyglądając się uważnie Henry'emu. Henry wzruszył ramionami, wspominając ostatni kwiecień, kiedy Pénélope mieszkała w hotelu Fifth Avenue. Jej rodzina opuściła już stary dom na placu Waszyngtona, a nowy nie był jeszcze wykończony. Choć ledwo ją znał, zaprosiła go do swojego, prywatnego apartamentu, i przy­ witała w samych pończochach i szmizjerce. - Nie tato, raczej nie. - Sądząc po tym jak tańczyliście... - Ojciec urwał. - Nieważne. Skoro nie chcesz jej poślubić, to dobrze. Bardzo dobrze. - Klasnął w rę­ ce, wstał, obszedł stół i stanął przed synem. - A która z dziewcząt, twoim zdaniem, byłaby dobrą żoną? - Dla mnie? - zapytał Henry, starając się zachować powagę. 36

- Tak, dla ciebie, ty skończony durniu - wypalił ojciec, którego chwilowy dobry humor szybko się ulotnił. Słynny gniew starego Schoonmakera był jedynym przejawem ojcowskiego zainteresowania, na któ­ rego brak Henry nie mógł narzekać w dzieciństwie. Pretekstem było wszystko, od zepsutej zabawki po złe maniery. William Schoonmaker opadł ciężko na miękki, skórzany fotel obok Henry'ego. - Chyba nie myślisz, że ot tak zaczęły mnie interesować twoje miłostki? - Nie tato - odparł Henry, mrugając ciemnymi rzęsami. myślę.

Nie

- W takim razie jesteś mądrzejszy, niż sądziłem. - Dziękuję - powiedział Henry zupełnie poważnie. Bardzo chciał, żeby w chwilach takich jak ta, jego głos nie robił się dziwnie cienki. - Henry, nieskrępowane życie, jakie prowadzisz, uważam za godne nagany. - Ojciec znowu wstał, odsuwając do tyłu fotel, i zaczął okrążać stół. -1 nie tylko ja jestem tego zdania. - Przykro mi, tato, ale to moje życie, nie twoje - odparł Henry. Ani nikogo innego. - Możliwe - ciągnął ojciec - ale nie zapominaj, że to moje pienią­ dze - odziedziczone, owszem, ale wielokrotnie pomnożone dzięki mojej ciężkiej pracy - umożliwiają ci prowadzenie takiego życia. - Straszysz mnie ubóstwem? - zapytał Henry, zerkając na testament i odpalając nowego papierosa od poprzedniego. Starał się wyglądać nonszalancko, kiedy wypuszczał obłoczek dymu, ale sam dźwięk sło­ wa „ubóstwo" przyprawiał go o nieprzyjemne ściskanie w żołądku. Za­ wsze uważał to słowo za nieapetyczne. Podczas swojego pierwszego se­ mestru na Harvardzie dzielił mieszkanie z pilnym studentem Timothym Marfieldem, co, jak później odkrył Henry, zostało zaaranżowane przez jego ojca, który miał nadzieję wpłynąć w ten sposób na charakter syna. Ojciec Timothy'ego harował po dwanaście godzin dziennie w jednym z bostońskim banków, żeby opłacić jego naukę. Henry lubił Tima, który znał wszystkie najlepsze knajpy w Cambridge, ale właśnie wtedy po raz pierwszy w życiu uświadomił sobie, że niektórzy muszą zajmować się czymś tak wyczerpującym jak praca, i myśl ta nadal go prześladowała. - Niezupełnie. Ubóstwo nie przystoi Schoonmakerowi - powiedział w końcu ojciec. - Mam dla ciebie inną propozycję. Myślę, że uznasz ją 37

za bardziej pociągającą niż pusty rachunek bankowy - ciągnął, pochyla­ jąc głowę i zaglądając synowi w oczy. - Małżeństwo. -. Chcesz, żebym się ożenił? - zapytał Henry, tłumiąc śmiech. W ca­ łym Nowym Jorku nie było nikogo, kto nadawałby się do małżeństwa mniej niż on, o czym wiedzieli nawet źle opłacani pismacy kroniki to­ warzyskiej. Spróbował wyobrazić sobie dziewczynę, z którą chciałby do końca życia spacerować po trawnikach w Newport lub pokładach luksu­ sowych, europejskich liniowców, ale miał w głowie pustkę. - Nie mó­ wisz poważnie. - Mówię bardzo poważnie. - Ojciec rzucił mu groźne spojrzenie. - Ach tak. - Henry pokręcił powoli głową, udając, że rozważa jego słowa. - Rozumiem, że najpierw czekają nas długie poszukiwania, za­ nim znajdziemy dziewczynę godną zostania panią Schoonmaker... - po­ wiedział. - Przymknij się, Henry. - Ojciec obszedł pokój i oparł wielkie dło­ nie na ramionach swojej młodej żony, która uśmiechnęła się nieswojo. Mam już odpowiednią kandydatkę. - Co? - powiedział Henry, którego opanowanie zaczynało się ulatniać. - To dziewczyna z klasą, wyrobiona i z dobrego domu. Prasa ją uwielbia i przyjmie z otwartymi ramionami jako twoją żonę. Panią Schoonmaker, uosobienie smaku i dobrych manier, Henry. Myślę... - Czemu tak cię to obchodzi? - przerwał mu Henry, wstając. Był wściekły. Isabelle cicho westchnęła, kiedy dwaj Schoonmakerowie mie­ rzyli się wzrokiem. - Czemu mnie to obchodzi? - ryknął ojciec, obchodząc stół dooko­ ła. - Czemu mnie to obchodzi? Bo w odróżnieniu od ciebie, Henry, mam ambicje. Zachowujesz się, jakbyś nie zdawał sobie sprawy, że każdy twój krok jest opisywany w kronice towarzyskiej. Ludzie, z którymi się liczę, czytają później te głupstwa. Czytają i gadają. Narażasz nas wszystkich na śmieszność.. Wyrzucono cię ze studiów, szwendasz się po mieście... Za każdym razem, kiedy otwierasz usta, szargasz dobre imię rodziny. - Nie odpowiedziałeś na moje pytanie - odparował Henry. Wyda­ wało się, że jego wybuchowy, kochający pieniądze ojciec, zaspokoił już większość swoich ambicji. Zbudował, praktycznie od podstaw, świetnie 38

prosperujące towarzystwo kolejowe, na odziedziczonej ziemi postawił osiedle czynszówek, a do tego poślubił dwie piękności z towarzystwa, choć jedną z nich przyszło mu niestety pochować. - Naprawdę nie rozu­ miem, tato - powiedział Henry. - O co ci chodzi? Małe, spiczaste łokcie Isabelle opadły na stół; była bardzo podeks­ cytowana. - William chce kandydować! - wypaliła. - Co? - Henry zmarszczył czoło. Nie był w stanie ukryć zaskocze­ nia. - Na jaki urząd? Ojciec wydawał się niemal skrępowany ujawnieniem jego planów, co rozładowało nieco napięcie w pokoju. - Rozmawiałem z moim przyjacielem z Albany i założyliśmy się... - Starszy Schoonmaker urwał i wzruszył ramionami. Henry wie­ dział, że jego ojciec był wieloletnim przyjacielem i rywalem gubernatora Roosevelta. Skinął głową, aby ojciec kontynuował. - Podziwiam jego zapał, by służyć społeczeństwu - powiedział Wil­ liam, którego głos zrobił się nagle ciepły i majestatyczny. - Kto powie­ dział, że wyższe sfery nie powinny angażować się w politykę? Pocho­ dzenie zobowiązuje. Mężczyzna jest nikim, jeśli nie może ukształtować świata, w którym żyje, aby pozostawić go lepszym, kiedy przyjdzie jego pora... - Daruj sobie to przemówienie - przerwał mu Henry, przewraca­ jąc oczami. Nie spodziewał się takiego obrotu sprawy i był wściekły. Gdzie chcesz kandydować? - Najpierw na burmistrza, a potem... - zaczął ojciec. - A potem, kto wie! - wtrąciła Isabelle. - Jeśli zostanie prezyden­ tem, ja będę pierwszą damą. - Moje gratulacje. - Henry opadł przygnębiony na fotel. - Koniec z przynoszeniem mi wstydu. Koniec z rewelacjami o twoich wybrykach. Koniec ze złą prasą - powiedział starszy Schoonmaker. - Te­ raz rozumiesz, dlaczego musisz poślubić damę. Nie Penelope. Dziewczy­ nę z zasadami, która spodoba się wyborcom. Dziewczynę, dzięki której zyskasz szacunek. Dziewczynę... - Henry patrzył, jak jego ojciec opiera się biodrem o stół, udając, że właśnie doznał nagłego olśnienia. Uniósł brwi, spoglądając na Isabelle. - ... taką jak Elizabeth Holland. 39

- Co? - wyrzucił z siebie Henry. Oczywiście znał starszą Hollandównę, choć ostatni raz rozmawiał z nią jeszcze przed swoim wyjaz­ dem na Harvard; była wtedy tyczkowatą gęsią. To prawda, że wyrosła na prawdziwą piękność, miała jasne włosy i małe, okrągłe usta, ale była do bólu jedną z nich. Przestrzegała konwenansów, popijała herbatkę i wysy­ łała tłoczone kartki z podziękowaniami. - Elizabeth Holland to chodzą­ cy wzór dobrych manier. - Dokładnie. - Jego ojciec uderzył pięścią w stół, co spowodowało, że złocisty trunek w kieliszku Henry'ego zafalował. Henry nie mógł wydobyć z siebie słowa, ale na jego twarzy malowa­ ło się oburzenie i niedowierzanie. Ojciec nie mógł chyba gorzej wybrać. Równie dobrze mógł mu zaproponować więzienie. Oczami wyobraźni Henry ujrzał woje nowe, bezbarwne życie ciągnące się w nieskończo­ ność niczym idealnie wystrzyżone trawniki, na których matrony z to­ warzystwa wydawały swoje nudne przyjęcia, w Tuxedo Park, Newport i tym podobnych miejscach. - Henry - powiedział ostrzegawczo ojciec. Podniósł ze stolika te­ stament i pomachał nim. - Wiem, co myślisz, i radzę ci przestać. Chcę, żebyś się ożenił i zaczął prowadzić przyzwoite życie. Zakończysz zna­ jomość z Penelope. To dla ciebie szansa, Henry. - Urwał. - Boże, do­ pomóż, jeśli popsujesz mi szyki. Dopilnuję, żeby wszystko dostała Isabelle, a ciebie wydziedziczę, czego nie omieszkam podać do publicznej wiadomości. Przerażająca myśl o przyszłości pod znakiem lichych ubrań i po­ psutych zębów sprawiła, że Henry niespodziewanie wytrzeźwiał; jego wzrok powędrował do butelek stłoczonych na bocznym stoliku. Przez chwilę zamarzył, by wrócić na Harvard - kiedy tam był, wszystkie lek­ tury i zajęcia wydawały mu się bezsensowne, ale teraz rozumiał, że stu­ dia były dla niego szansą na utorowanie sobie własnej ścieżki i, przynaj­ mniej częściowe, uniezależnienie się od pieniędzy ojca. Wpatrywał się w milczeniu w bursztynowe butelki, wiedząc, że jedyne, co mu teraz po­ zostało, to spokojne, śmiertelnie nudne życie z Elizabeth Holland.

40

Rozdział 5 Wzorowa pokojówka wstaje przed swoją panią i czeka z ciepłą wodą do obmycia twarzy oraz nie położy się do łóżka, zanim nie rozbierze swojej pani do snu. Może po­ zwolić sobie na drzemkę w ciągu dnia. kiedy pani jej nie potrzebuje. ł

Poradnik domowy van Kampa dla dam z wyższych sfer, wydanie z 1899 roku

/" ina Broud poprawiła łokcie na parapecie, wpatrując się w mrok spo.Z—iZwijający Gramercy Park. Siedziała tak już od wielu godzin, w sy­ pialni, gdzie wcześniej pomogła starszej panience Holland założyć war­ stwy halek, popeliny i fiszbinów. Panna Holland - już nie Lizzie, jak nazywano ją w dzieciństwie, ani Liz, jak pozwalała mówić do siebie sio­ strze, była młodszą panią domu. Lina wcale nie pragnęła jej powrotu. Elizabeth była nieobecna przez tak wiele miesięcy, że jej osobista po­ kojówka prawie zapomniała, jak to jest komuś usługiwać. Ale dziś rano, gdy pojawiła się z powrotem w domu, dokładnie przypomniała Linie, czego się od niej oczekuje. Lina uniosła ramiona, po czym z westchnieniem je opuściła. Nie była jak jej starsza siostra Claire, wyjątkowo łagodna dziewczyna, którą cieszyło, że może czytać ostatnie wydanie „Miejskich Plotek" w cias­ nym pokoiku na strychu, który razem dzieliły, i przyglądać się rysun­ kom sukien od Wortha, jakich sama nigdy nie będzie nosić. Claire miała dwadzieścia jeden lat i choć była zaledwie cztery lata starsza od swojej siostry, zachowywała się jakby była jej matką. Ponieważ ich prawdzi­ wa matka nie żyła od wielu lat, pod pewnymi względami nią była. Była jednak również dziecinna w swojej wdzięczności za każdą najmniejszą błyskotkę, podarowaną jej przez Hollandów. Lina nie była w stanie wy­ krzesać z siebie podobnego entuzjazmu. 41

Poruszyła się w swojej czarnej, prostej, płóciennej sukience, z de­ koltem w łódkę i o niemodnym kroju, przyglądając się elegancko urzą­ dzonej sypialni Elizabeth: niebieskiej tapecie, szerokiemu, mahoniowe­ mu łóżku z zagłówkiem i zanóżkiem, lśniącej, srebrnej wannie, do której rurą przez ściany doprowadzana była ciepła woda. W nozdrza uderzał ją zapach piwonii wydobywający się z porcelanowych dzbanuszków. Od czasu swojego towarzyskiego debiutu Elizabeth uważała się za znaw­ czynię od wystroju wnętrz i gdyby ją o to zapytać, zapewne powiedziała­ by, że dom Hollandów jest urządzony dosyć skromnie. Zwłaszcza w po­ równaniu z pysznymi rezydencjami milionerów przy Piątej Alei. Siedząc pod niewielkim obrazem pędzla holenderskiego artysty umieszczonym w olbrzymiej, złotej ramie, Lina myślała o tym, jak dalece Elizabeth nie zdawała sobie sprawy ze swojej nadzwyczaj uprzywilejowanej pozycji. Nie nienawidziła jednak Elizabeth. Nie mogła jej nienawidzić, nie­ zależnie od tego jak bardzo była jej obca za sprawą swoich wytwornych strojów i nienagannych manier. Elizabeth zawsze była dla Liny wzorem do naśladowania i światełkiem nadziei, że nie zawsze będzie wieść tak proste i nieskomplikowane życie. To Elizabeth przekonała ją pewnej nocy, dziesięć lat temu, że muszą zejść na dół i pójść do stajni, żeby zo­ baczyć, kto tam płacze w środku nocy. Lina była przerażona, ale Eliza­ beth się uparła. To właśnie wtedy Lina zakochała się w Willu Kellerze; już wtedy był bardzo przystojny. Will został sierotą w wieku ośmiu lat, w wyniku jednego z pożarów, które trawiły czynszówki, jakby to były pudełka od zapałek, osaczając dorosłych i dzieci ukrywających się przed ogniem w ciemnych szafach ściennych. Will, który został przygarnięty przez byłych pracodawców swojego ojca z zamiarem przysposobienia go do służby (choć był jesz­ cze bardzo młody), płakał, kiedy śniły mu się pożary. Przestał o nich śnić, kiedy zaprzyjaźnił się z Liną i Elizabeth. To prawda, że nawet wtedy wiele ich różniło, ale wszyscy byli dzieć­ mi, jednakowo wykluczonymi ze świata dorosłych, bez prawa wstępu na przyjęcia czy wieczorki karciane Hollandów. W ciągu dnia zajmowa­ ła się nimi matka Liny, Marie Broud, która była niańką sióstr Holland, i wszystkich która traktowała ich wszystkich tak samo. Często beształa Willa i Elizabeth za ich małe grzeszki. Claire była zbyt bojaźliwa, by 42

brać udział w ich psotach, a Diana za mała. Ale Lina zawsze dotrzymy­ wała im kroku, gotowa we wszystkim uczestniczyć. Nocą skradali się na czworakach po ciemnym domu, chichocząc na widok wielkich portretów przodków Elizabeth, podbierali cukier z kuchni i srebrne guziki z saloni­ ku. Kiedyś zwędzili panu Hollandowi karty do gry z wizerunkami kobiet w bieliźnie na odwrocie, z czego mieli niezły ubaw. Byli prawdziwy­ mi przyjaciółmi, dopóki Elizabeth nie zrobiła się zarozumiała i przestała mieć czas dla swoich dawnych towarzyszy zabaw. Lina nie była pewna, kiedy wszystko się zmieniło. Może było to wtedy, kiedy zmarła jej matka i Elizabeth zaczęła pobierać lekcje u guwernantki, pani Bertrand. Lina miała wtedy niecałe jedenaście lat, czuła się niezgrab­ nie w swoim ciele i we wszystkim doszukiwała się wad. Niechętnie wracała myślą do tamtych czasów. Elizabeth, starszą od niej o niecały rok, nagle cał­ kowicie pochłonęły lekcje dobrych manier, podczas których uczyła się, jak trzymać filiżankę z herbatą i kiedy powinna udać się z rewizytą do zamężnej znajomej. Jej każdy gest uświadamiał Linie, że pochodzą z dwóch różnych światów i że ich przyjaźń należy do przeszłości. Teraz Elizabeth była dziew­ czyną, 0 jakich Claire czytywała w swoich czasopismach. Przez lata Lina wiodła ciche, praktycznie samotne życie, mimo że każdego dnia, a także nocy, obsługiwała Elizabeth, oraz dzieliła sy­ pialnię z siostrą i innymi młodymi kobietami służącymi u Hollandów. Była zbyt nieśmiała, by podtrzymywać dziecięcą przyjaźń z Willem bez wsparcia starszej koleżanki. Z oddali patrzyła, jak robi się coraz wyższy i przystojniejszy. Kiedy ostatniego lata Elizabeth wyjechała, Lina została tymczasowo uwolniona od swoich codziennych obowiązków (wspania­ łe uczucie) i na nowo zaprzyjaźniła się z Willem. Kiedy skończył pracę, palili razem papierosy i żartowali z gosposi, pani Faber. Marzyli głośno jak wyglądałoby ich życie, gdyby mogli robić wszystko, na co mieli ochotę. Wcześniej Linę zawsze zastanawiało, gdzie Will znika na dłu­ gie godziny. Teraz wiedziała, że niemal każdą wolną od pracy chwilę spędzał na czytaniu książek. Czytał o ekstrawagancjach wyższych afer, o teorii demokracji, o polityce i literaturze, ale przede wszystkim o Za­ chodzie i o tym, że każdy, kto jest choć trochę przedsiębiorczy, może so­ bie tam wygodnie ułożyć życie. Teraz lato dobiegało końca, a ona ciągle nie wiedziała, jak mu powiedzieć, że chyba się w nim zakochała. 43

Z rozmyślań o Willu wyrwał ją jego widok. Jeden z powozów Hol­ landów zatrzymał się przed drzwiami wejściowymi i Will zeskoczył z kozła, żeby uspokoić konie i otworzyć damom drzwi. Patrzyła na jego szerokie ramiona i smukłe plecy, na których krzyżowały się czarne szel­ ki. Elizabeth wysiadła pierwsza, podając rękę Dianie, która, zwykle bar­ dzo rezolutna, teraz wyglądała na zmęczoną. Potem Will pomógł wy­ siąść pani Holland; jej drobna, odziana na czarno postać, szybko znalazła się na chodniku. Wszystkie trzy, jedna za drugą, skierowały się do drzwi domu. Lina słyszała, jak Claire je wita. Will tymczasem prowadził konie do stajni. Lina wiedziała, że za chwilę Elizabeth wejdzie na górę i czuła bu­ dzący się w niej opór. Będzie musiała rozebrać swoją młodą panią, a sa­ ma położy się do łóżka dopiero przed świtem. Na samą myśl o czeka­ jących ją obowiązkach, które wykonywała już tysiące razy, i z których była przez ostatnie miesiące zwolniona, wzbierała w niej złość. Oderwa­ ła się od parapetu i pośpiesznie opuściła pokój Elizabeth. Następnie po­ konała długi, wyłożony dywanem korytarz i zbiegła schodami dla służ­ by, przeskakując po dwa stopnie naraz. Zbliżając się do kuchni, Lina słyszała panie Holland, wchodzące na górę głównymi schodami. Przystanęła, zastanawiając się, czy i jak zosta­ nie ukarana za zaniedbanie swoich obowiązków wobec panny Holland podczas jej pierwszej nocy po powrocie do Nowego Jorku. Nie mogła się jednak doczekać, by opowiedzieć Willowi o francuskich zwyczajach, jakich nabrała jej pani. Chciała widzieć, jak się śmieje, i mieć świado­ mość, że to ona sprawiła. I może... może uda jej się znaleźć sposób, żeby mu powiedzieć, co do niego czuje. Skinęła lekko głową, przemknę­ ła przez kuchnię i wypadła tylnymi drzwiami spiżarni, które Elizabeth kazała zainstalować zeszłej jesieni, żeby usprawnić odbiór żywności od obiorców. Weszła cicho na pokrytą sianem posadzkę stajni. Will ściągnął już z koni uprząż i przygotowywał się do jej czyszczenia. Niebieska, sprana koszula przylgnęła mu do ciała; był spocony od pracy. Rękawy miał zro­ lowane do łokcia, a wilgotne włosy odgarnięte za uszy. Zrobił krok w przód, napotykając jej spojrzenie, po czym przystanął, jakby sobie coś przypomniał. 44

- Cześć - powiedział cicho. Zerknął ponad jej ramieniem w stro­ nę drzwi, a potem uśmiechnął się słabo, ponownie skupiając na niej wzrok. - Nie powinnaś być na górze i pomagać panience Holland? Lina, która nadal stała w pobliżu drzwi, uśmiechnęła się mechanicz­ nie. Objęła się ramionami, czekając, żeby zaprosił jądo środka jak zwyk­ le, ale on tylko odwrócił wzrok. Kiedy się znowu odezwał, jego głos był zupełnie inny, od tego, do którego przywykła przez lato. - Igrasz z ogniem, robiąc sobie spacery po nocy. Teraz, kiedy panienka Liz... to znaczy, panienka Elizabeth wróciła, nie powinnaś... nie możesz. Lina poczuła niepokój. Jego zachowanie zupełnie zbiło ją z tropu. Miała wrażenie, jakby cała bliskość, jaka wytworzyła się między nimi przez lato, nagle zniknęła, albo istniała wyłącznie w jej wyobraźni. Za­ mrugała oczami, pragnąc, by choć na chwilę na nią spojrzał. W końcu to zrobił. Jego twarz była nieruchoma jak maska, usta za­ ciśnięte, spojrzenie puste. Koń stojący najbliżej niego, poruszył się nie­ spokojnie, potrząsając łbem. Minęła chwila, zanim Will wyciągnął rękę, żeby uspokoić olbrzymie zwierzę. - Will - zaczęła; w jej głosie pobrzmiewały błagalne nuty, ale nie mogła się opanować. Rozpaczliwie chciała, żeby powiedział coś swoj­ skiego i serdecznego, może wymyślił jakiś żart, który rozładowałby to dziwne napięcie między nimi. - Dlaczego nie mogę cię już odwiedzać? Damy robią to w ciągu dnia, ale ponieważ jesteśmy kim jesteśmy, musi­ my to robić o dziwnych porach i... - Lina - przerwał jej. Poraził ją dźwięk własnego imienia, którego tak rzadko używał. Przez całe lato mówił do niej Liney, tak jak nazywano ją w dzieciństwie. Spuścił wzrok i westchnął. Potem, nadal unikając jej wzroku, podszedł do niej i delikatnie ujął jej dłonie. Przez chwilę Lina miała wrażenie, że zaraz stanie jej serce. Ale wtedy on skierował ją z po­ wrotem w stronę kuchni. - Przykro mi, Lina - powiedział miękko, wspi­ nając się z nią na cztery drewniane stopnie prowadzące do domu. - Nie dzisiaj. Nie możesz tu dzisiaj być. - Ale dlaczego? - zapytała szeptem. Popatrzył na nią. Miał ściągnięte brwi, a jego oczy były bardzo nie­ bieskie, bardzo poważne. Pokręcił głową, jakby uważał, że Lina nie zro­ zumie tego, o czym myślał. 45

- Po prostu nie dzisiaj, dobrze? Chwilę później znalazła się w kuchni, a drzwi zamknęły się jej przed nosem. Po ciemku wymacała ścianę i osunęła się na podłogę, która pach­ niała gotowaną cebulą i kurzem. Siedziała tak przez długi czas, czując się bardziej samotna niż kiedykolwiek przedtem. Za oknem niebo zaczę­ ło zmieniać barwę z czarnej na ciemnofioletową. Nadal siedziała na podłodze, otworzyły się drzwi klatki schodowej dla służby, i wyłoniła się z nich jakaś postać owinięta w biały jedwab. Dziewczyna przemknęła szybko jak duch, nie podnosząc głowy. Dopiero gdy zniknęła za drzwiami stajni, Lina uświadomiła sobie, że tą dziewczyną była panienka Elizabeth Holland.

lizabeth, w białym, jedwabnym kimonie, które ojciec kupił J—f podczas podróży do Japonii i podarował jej na szesnaste uro­ dziny, przecięła szybko kuchnię i wyszła tylnymi drzwiami. Drżała z niecierpliwości i pragnienia, które narastało w niej przez całą noc. Ze spuszczoną głową zeszła po czterech drewnianych stopniach prowa­ dzących do stajni. Stała na miękkim podłożu, a powietrze wokół niej było ciężkie i na­ grzane, przesycone zapachem siana. Słuchała, jak konie poruszają się w swoich boksach i pierwszy raz tej nocy czuła się w pełni obudzona. Wszystko to - dźwięki wydawane przez zwierzęta, spokojne, nocne po­ wietrze, słodki zapach siana - z całych sił próbowała wymazać z pamięci podczas swojej nieobecności. Stąpała ostrożnie w swoich satynowych kapciach, unosząc kimono, aby nie przyczepiło się do niego jakieś źdźbło siana, które mogłoby ją potem obciążyć. - Przyszłaś - powiedział Will, choć zabrzmiało to bardziej jak pyta­ nie. Jego nogi zwisały ze stryszku na siano, gdzie sypiał; a wilgotne od potu włosy odgarnął za uszy, tak jak miał w zwyczaju, kiedy był zdener­ wowany lub rozdrażniony. W odróżnieniu od chłopców, którymi fascy­ nowały się jej przyjaciółki, Will miał orli nos - złamał go sobie kiedyś w bójce - i pełne, wyraziste usta. Jego oczy były jasne i niebieskie. Sie­ dział w znajomej, wyczekującej pozie. - Prawie straciłem już nadzieję dodał ostrożnie, starając się nie zdradzić ze swoim strachem. 47

Patrząc na Willa, Elizabeth czuła się jednocześnie podniecona i znu­ żona; właśnie zdała sobie sprawę, jak długi był to wieczór. Bal, cały ten gwar i śmiechy, wszystkie wymyślne suknie, wydawały jej się teraz ja­ kimś absurdalnym snem, z którego zbudziła się wraz z nastaniem świtu. Tańczyła z wystarczającą liczbą kawalerów, żeby jej matka była zadowo­ lona. Niektórzy nie byli może wybitnie pożądanymi partiami, ale więk­ szość miała, na szczęście, więcej uroku od Percivala Coddingtona. Udało jej się też znaleźć chwilę, żeby porozmawiać z Penelope; trzymając się za ręce, chwaliły nawzajem swoje suknie. Zapomniała wypytać Pene­ lope o jej sekretny romans - nie spisała się jako przyjaciółka, wiedziała o tym, ale obiecała sobie, że nadrobi to przy najbliższej okazji, błagając Penelope, żeby zdradziła jej imię swojego tajemniczego adoratora. Zgo­ dziły się, że terrine było przepyszne, choć obie były zbyt podekscyto­ wane, żeby cokolwiek jeść, i przyznały, że wypiły więcej szampana, niż zamierzały. Ale szampan, i tu też były zgodne (jak zawsze zresztą), był zbyt dobry, by można mu się było oprzeć. Tak, to była wyjątkowo długa noc, ale Elizabeth wiedziała, że nie mogła się skończyć nigdzie indziej, jak właśnie tutaj. - Przykro mi... ale nie powinieneś zawsze na mnie czekać - odpo­ wiedziała w końcu, choć powinna mu powiedzieć, że myślała o nim co­ dziennie i że rozłąka z nim była dla niej torturą. Chciała mu opowiedzieć o wszystkich odległych zakątkach, które odwiedziła, i o tym, jak szero­ kie, kręte ulice Paryża otwierają się na wspaniałe przestrzenie placów, co było zupełnie niewyobrażalne w zbudowanym jak przy linijce No­ wym Jorku. Było wiele rzeczy, o których chciała mu powiedzieć, ale za­ miast tego wymamrotała tylko: - Nie chciałabym, żebyś liczył, że przyj­ dę w sytuacji, gdy może to być dla mnie niemożliwe... - Urwała, kiedy odwrócił wzrok. - Will, zrozum proszę - powiedziała, prawie błagalnie, jej serce rozdzierał widok spuszczonych oczu chłopaka. - Proszę... To niezwykłe, jak szybko zapominała o swoim dużym, wygodnie urządzonym pokoju na górze i przystosowywała się do swobodnej atmo­ sfery stajni. Jak szybko wszystkie zasady rządzące jej codziennym życiem stawały się jej nagle obojętne, wręcz śmieszne. Oczywiście, poświęciła wiele czasu, starając się to zmienić. W Paryżu czasami miała wrażenie, że da radę, że wyrosła już z Willa i jest prawdziwą damą, dokładnie taką, 48

jaką powinna być dziewczyna o jej pozycji społecznej. Ale kiedy po­ przedniego ranka zeszła ze statku i zobaczyła go, czekającego przy po­ wozie, uświadomiła sobie, że on także dorósł. Jakimś cudem był jeszcze przystojniejszy niż przedtem, a po jego zachowaniu zorientowała się, że nie jest już tamtym chłopcem, który wdawał się w bezsensowne bójki. Żaden jego gest nie był bezcelowy. A teraz stała przed nim, nie mogąc znaleźć odpowiednich słów, nieomal błagając go, by ją znowu adorował. Zachowywała się jak zakochana dziewczyna, którą naprawdę była. Lecz wszystko to nie wymazało z jej pamięci słów, które powiedziała do niej matka tuż przed tym, gdy Elizabeth udała się na parkiet z Percivalem Coddingtonem: „Sęk w tym, że nie mamy zbyt wiele czasu". Sło­ wa te zawisły nad głową Elizabeth niczym złowróżbna przepowiednia, i prześladowały ją nawet teraz. - Tak długo cię nie było - powiedział cicho Will, kręcąc ze smut­ kiem głową. Elizabeth spojrzała na niego, próbując odpędzić myśli wi­ szące nad nią jak chmura gradowa. - A dzisiaj, kiedy stałem na ulicy, czekając, aż bal się skończy, nie wiedząc, co tam robisz, kto cię dotyka, kto... - Teraz patrzył jej prosto w oczy, co sprawiało, że dalsze słowa były niepotrzebne. Jeden z koni poruszył się i zarżał. - Will, nie mogłam nie pójść na ten bal. - Patrzyła na niego bezrad­ nie, szeroko otwartymi oczami, zastanawiając się, czemu musiał ją drę­ czyć z powodu rzeczy, na które nie miała wpływu, zwłaszcza jej pierw­ szej nocy po powrocie do domu. W końcu, czy to nie ona ryzykowała wszystko co znała, skradając się do stajni w środku nocy? Czy w czasie, który był im dany, nie mógł jej po prostu kochać? - Ale teraz jestem tu­ taj, Will. Spójrz na mnie, jestem tutaj - powiedziała łagodnie, zbliżając się do niego. - Kocham cię. - Prawie się roześmiała, tak poważnie to zabrzmiało. - Wyobrażałem sobie ciebie na balu, jak tańczysz z tymi wszystkimi mężczyznami. - Will poprawił dłonie zaciśnięte na drewnianej krawę­ dzi stryszku. - Tych wszystkich gogusiów pokroju Henry'ego Schoonmakera, z ich frakami za sto dolarów i wiejskimi rezydencjami, jeszcze większymi od tych w mieście... Elizabeth chwyciła drabinę i wspięła się dwa szczeble. Jej delikatne, nieskazitelne dłonie zetknęły się z chropowatym drewnem, ale w ogóle 4 - Wiek luksusu

49

0 tym nie myślała. Nie spuszczała wzroku z Willa, lekko się uśmiecha­ jąc. - Henry Schoonmaker? Ten palant? Chyba nie mówisz poważnie. Nie mogła się powstrzymać, i roześmiała się Nie wiedziała, skąd brała się u niej ta przemożna potrzeba, żeby przytulać Willa i dodawać mu otuchy, ale była ona w niej zakorzenio­ na, niczym przeznaczenie. Nie wiedziała też, kiedy ich dziecięca sym­ patia zamieniła się w dorosłą miłość, ale cokolwiek pchało ją do Willa, istniało od zawsze. Nigdy nie spotkała nikogo równie prostolinijnego 1 bezgranicznie dobrego. Czasami, kiedy miał dość prawości, Elizabeth wiedziała, jak go ukoić. Patrzyła teraz na Willa, którego przepełniało uczucie, i wiedziała, że już się na nianie złości. Will spuścił wzrok i jeszcze raz odgarnął włosy za uszy. Potem uniósł lekko głowę i zerknął na Elizabeth. - Śmiejesz się ze mnie, Lizzie? - Nigdy bym nie śmiała - powiedziała poważnie, wspinając się na kolejny szczebel drabiny. Wtedy podciągnął nogi i wstał, a stryszek zatrząsł się pod jego zno­ szonymi, skórzanymi butami. Schylił się do drabiny i podciągnął Eliza­ beth, zamykając ją w swoich ramionach. Pachniał końmi, potem i tanim mydłem - był to zapach, który znała i kochała. - Tak się cieszę, że wróciłaś - wyszeptał jej w szyję. Elizabeth zamknęła oczy, nic nie mówiąc. Było to tak rzadkie i słod­ kie uczucie - być dotykaną przez niego. Aż do tej chwili nie zdawała so­ bie sprawy, jak bardzo jej tego brakowało. - No więc, jaka to była noc? - zapytał niskim głosem, mówiąc pro­ sto do jej ucha. Potem postawił ją na drewnianej podłodze z desek. - Ele­ gancka czy szalona? Przytuliła twarz do jego piersi, próbując przypomnieć sobie bal, ale jedyne, co pamiętała, to złowieszcze słowa matki i jej dziwne spojrze­ nia. Zastanawiała się chwilę nad odpowiedzią: - Nudna - powiedziała wreszcie. Potem spojrzała na jego przystojną twarz, żałując, że nie może zapomnieć o balu, o tym kim jest i czego się od niej oczekuje. Przyszła do stajni - wbrew całemu swojemu wychowaniu - bo chciała być blisko niego choć przez parę godzin. - Myślałam o tobie przez cały czas. Mo­ żemy nie mówić więcej o przyjęciach? 50

Uśmiechnął się i delikatnie położył ją na materacu, który znajdował się w rogu stryszku, pod drewnianymi belkami, na których suszył pranie. Elizabeth rozwiązała jedwabne kimono. Pochylił się nad nią i trzyma­ jąc jej głowę w swoich dużych dłoniach, obsypał jej twarz pocałunkami. Uśmiechnęła się szeroko. - Myślę, że naprawdę mnie kochasz, panienko Holland - szepnął. Światło poranka sączyło się przez jedyne, małe okienko. Uczucie szczęścia przepełniało leżącą wygodnie Elizabeth, choć wiedziała, że wcale nie powinna czuć się komfortowo. Był to jej drugi poranek w No­ wym Joricu, a ona jeszcze nie spała w swoim łóżku. - O czym myślisz? - zapytał szeptem Will, podpierając się na łokciu. - Nie cierpię tego pytania - odparła, znowu myśląc o dziwnych słowach matki i o tym, że rozpoczynanie dnia w ciepłym zgięciu łokcia Willa było dla niej owocem zakazanym. Podniosła się i wyjrzała przez okno na ogród warzywny z tyłu domu. - Muszę iść - powiedziała bez przekonania. - Dlaczego? - Will wsunął dłoń pod jej kimono, i położył powyżej serca. Jego dotyk uświadomił Elizabeth, jak szybko biło, i że z każdą chwilą tu spędzoną coraz bardziej denerwowała się tym, co dzieje się w domu. Lina, pomimo swojej dziwnej nocnej nieobecności, pewnie zja­ wi się wkrótce z gorącą czekoladą i wodą, i zostanie puste łóżko. Eliza­ beth zmusiła się, by dać Willowi szybkiego buziaka w usta i uwolnić się z jego objęć. - Wiesz dlaczego. - Wstała, owijając się kimonem. Potem spojrzała na konie w boksach, starając się przybrać zdecydowany wyraz twarzy. Gdyby moja matka dowiedziała się, że tu przychodzę, gdyby ktokolwiek się dowiedział, to byłby koniec. - Ale gdybyśmy przeprowadzili się do Montany... albo Kalifor­ nii... nikogo by nie obchodziło, co robimy. Moglibyśmy leżeć w łóżku przez cały ranek - odparł. Jego głos był ciepły i zachęcający. - Potem moglibyśmy jeździć konno albo robić coś innego, na co tylko mielibyś­ my ochotę i... Elizabeth słyszała to wszystko już wcześniej i podejrzewała, że dużo o tym rozmyślał podczas jej nieobecności. Lubiła, kiedy tak mówił. Był 51

jedynym znanym jej chłopcem, który patrzył w przyszłość i próbował wyobrazić ją sobie lepszą od teraźniejszości. Will był najbardziej fa­ scynującym i najpiękniejszym człowiekiem, jakiego kiedykolwiek zna­ ła, i bycie z nim gdzieś z dala od Nowego Jorku, gdzie mogliby być po prostu zwykłym chłopcem i dziewczyną, było jej najpiękniejszą fanta­ zją. Wreszcie skończyłyby się bolesne nieporozumienia między nimi, bo nie musiałaby więcej wymykać się potajemnie i spotykać się z nim tylko wtedy, kiedy reszta domu spała. Odwróciła się do niego, gotowa poddać się tej fantazji, ale zmroziło ją to, co zobaczyła: Will, ubrany tylko w swoje sprane, czarne kalesony, z obnażonym, silnym, prawie gładkim torsem. Wstał z posłania i opadł na jedno na kolano. Elizabeth widziała podobne zachowanie wcześniej i wiedziała, co oznaczało. - Może powinnaś pomyśleć o nowym życiu... - powiedział mięk­ ko, sięgając po jej rękę. Cofnęła ją instynktownie. Serce waliło jej szyb­ kim, nerwowym rytmem. Spojrzała na swoją dłoń, ubolewając nad swo­ im nadmiernie rozwiniętym poczuciem stosowności. - Przyjdę, jak tylko będę mogła, dobrze? - Zmuszała się, żeby nie patrzeć w twarz Willa, wiedząc, że maluje się na niej rozczarowa­ nie. Poza tym, gdyby to zrobiła, mogłaby uświadomić sobie, jak bardzo boi się go stracić. Mogłaby nawet zacząć zaniedbywać swoje obowiązki panny z dobrego domu. Weszła do kuchni, z zamiarem przemknięcia po schodach dla służby do swojej sypialni, by robić to, co pozostałe dziewczęta z towarzystwa, które odsypiały właśnie pierwszy bal sezonu, z błogą świadomością, że mogą spać do popołudnia, śniąc o pięknych sukniach, które będą nosić, i chłopcach, z którymi będą tańczyć w nadchodzących miesiącach. - Dzień dobry, panienko Holland. Elizabeth odwróciła się i zobaczyła Linę, siedzącą w nieodłącznej, czarnej sukience przy ciężkim prostym stole, przy którym zwykle odpo­ czywała kucharka. W czasie gdy Elizabeth była w Paryżu, jej pokojówka urosła i wyszczuplała; przybyło jej też piegów na nosie. To, że była na nogach tak wcześnie rano, zaskoczyło Elizabeth. Poczuła zbierającą się na plecach strużkę potu i owinęła się ciaśniej kimonem, jakby w ten spo­ sób chciała ukryć rumieniec wstydu, rozlewający się po całym jej ciele. 52

Wyraźnie zaczynała ją ogarniać panika. Tym bardziej była zdziwiona spokojem w swoim głosie. - Wszędzie cię szukałam. Mam ochotę na gorącą czekoladę. Przy­ nieś też wodę. Całą noc nic nie piłam. Skierowała się na schody. - A tak w ogóle, to gdzie się podziewałaś w nocy? - dodała, wycho­ dząc pospiesznie z kuchni. Próbowała przekonać samą siebie, że nie ma się czym przejmować. Lina miała z pewnością lepsze zajęcia niż śledze­ nie jej poczynań. Poza tym, nie mogła siedzieć w tej kuchni od dawna, prawda?

No wczorajszym balu u Richmondów Hayesów młoda pani domu tańczyła dość zalotnie z pewnym młodzieńcem o inicjałach HS. Byli tak wyraźnie pochłonięci sobą, że w towarzystwie chodzą słuchy, jakoby niebawem miało dojść do zaręczyn, choć w prasie nie ukazała się jeszcze żadna oficjalna zapowiedź... Z kroniki towarzyskiej ,,New York News of the World Gazette", niedziela, 17 września 1899

ismacy się spisali - powiedział Isaac Phillips Buck, popijając herbatę z porcelanowej filiżanki; mały palec u jego dłoni był wyprostowa­ ny. - Nie byłem tak zadowolony od czasu, kiedy przyłapali Remingtona Astora na całowaniu jednego z kuchcików. To dopiero był skandal. - Och, wypisują głupoty. - Penelope przejechała swoimi, ozdo­ bionymi pierścionkami palcami po głowie swojego teriera bostońskiego, Robbera, uśmiechając się w zamyśleniu. Miała na sobie dopaso­ waną w talii suknię z czarnego, prążkowanego jedwabiu, z głębokim, kwadratowym dekoltem i warstwową spódnicą. Wyglądała na bardzo drobną, w porównaniu z Buckiem, który pocił się w upale końcówki lata. Siedzieli sami w olbrzymim, wysokim na siedem i pół metra, sa­ lonie zastawionym francuskimi meblami, z biało-niebieską, jedwabną tapicerką. - Nie wiem, po co w ogóle przynosisz mi gazety - dodała, ziewając. Odpoczywała przez cały dzień i nadal odczuwała to przy­ jemne rozleniwienie, jakie zwykle towarzyszy człowiekowi zaraz po przebudzeniu. - Jak brzmi to stare powiedzenie... czyż wściekła zazdrość nie jest najszczerszą formą pochlebstwa? Powinnaś nauczyć się patrzeć na prasę tak jak ja. - Staram się, Buck, naprawdę, ale całe to „Bóg to", „Bóg tamto", „Bóg nie pochwaliłby takiej rezydencji..." - Penelope starała się mówić z pogardą, choć tak naprawdę była bardziej rozbawiona niż rozdrażnio54

na. Zachichotała lekko. Prasa aż ociekała patosem. - Wydaje mi się, że Bóg ma lepsze zajęcia niż potępianie odrobiny dobrej zabawy. - Ale, jakkolwiek by było, ma do swojej dyspozycji całą wiecz­ ność. - Buck roześmiał się, a Penelope przewróciła oczami. - W każdym razie, prasa zgadza się z tobą co do pana Schoonmakera. Przewidują, że ty i Henry zaręczycie się przed końcem sezonu - stwierdził Buck z zado­ woleniem. - Nawet zwrócili się do astrologa, żeby to potwierdził. Penelope poczuła nagły przypływ podniecenia, ale powstrzymała się od przyklaśnięcia z radości. - Szczerze mówiąc, mogli darować sobie astrologa. Wystarczyło zapytać panien Wetmore - ciągnął Buck. - Wyglądały, jakby ktoś je spoliczkował, kiedy zobaczyły cię z nim na parkiecie. Od razu się zorien­ towały. - Adelajdzie Wetmore nie zaszkodziłoby, gdyby ktoś jej przyłożył powiedziała szybko Penelope, zanim bez reszty poddała się euforii. To, że prasa łączyła ją z Henrym, było niezwykle ekscytujące. Henry za­ wsze bardzo uważał, aby ich znajomość pozostała tajemnicą, a teraz cały Nowy Jork będzie się zastanawiał, czy rzeczywiście coś między nimi jest. Wkrótce nawet Elizabeth będzie musiała przyjąć do wiadomości, że najbardziej pożądany kawaler w mieście należy do Penelope. Z trudem stłumiła uśmiech. - Zawsze to samo. Wszystko rozdmuchują. Że też nie szkoda im papieru, żeby tak się rozpisywać o zwykłym przyjęciu. Na­ stępnym razem powinieneś zakazać im wstępu. W rzeczywistości, nie miała powodów do narzekań. Owszem, nie­ którym damom dostało się za zbyt odsłonięte ramiona, ale większość relacji obszernie i wiernie odnotowała przebieg ekstrawaganckiego wie­ czoru. Buck miał rację: nie było nic lepszego od wzbudzania powszech­ nej zazdrości. Nie wspominając już o drobnej pomocy prasy, jeśli cho­ dziło o jej romans. Dziennikarze potwierdzili to, co zostało zapisane w gwiazdach: Henry był jej, tylko i wyłącznie, i teraz wszyscy będą o tym wiedzieć. Na zewnątrz dzwony u Świętego Patryka wybiły trzecią. Już czas. - Buckie - powiedziała Penelope, wstając. - Musisz już iść. Buck westchnął. - Ale Penny, nie zdążyliśmy nawet omówić sukni... 55

- Wiem, Buckie, ale mamy na to cały tydzień - powiedziała stanow­ czo, podchodząc do szezlonga, na którym siedział. Wyciągnęła rękę, któ­ rą ujął, choć z lekkim smutkiem. Buck irytował Penelope tylko w jednej sytuacji: kiedy zachowywał się jak zbity pies. Bernadine, służąca Hayesów, stała przy drzwiach wyjściowych, trzymając w rękach kapelusz Bucka. Podziękował jej, a kiedy otworzył drzwi, zobaczył na schodach Henry'ego Schoonmakera. Penelope aż za­ cisnęła pięści z radości - chociaż raz przyszedł punktualnie. Henry ubra­ ny był, jak zawsze, w swoją dopasowaną, czarną marynarkę, ale na jego przystojnej, nieskazitelnej twarzy, malowało się coś dziwnego. Zwykle niefrasobliwy i figlarny, Henry wydawał się... zmieszany. - Schoonmaker - powiedział Buck, wyciągając rękę. - Co tutaj robisz? - Witaj, Buck. - Henry potrząsnął bez entuzjazmu pulchną dłonią Bucka. Penelope próbowała rozgryźć dziwny wyraz jego twarzy, ale jedyne, co przychodziło jej do głowy, to to, że wyglądał, jakby został przyłapany na gorącym uczynku. - Odwiedzałem znajomych tu i tam, i podstanowiłem podrzucić to pannie Hayes - ciągnął Henry, sięgając sztywno do kieszeni i wyjmując z niej złożoną kartkę, zapieczętowaną woskiem. W Penelope wezbrała nagła złość. Chciał jej zostawić liścik? A co z ich tradycyjną, niedzielną schadzką? Jak mógł wyszeptać jej do ucha, że wyglądała niewiarygodnie i olśniewająco, za pomocą liściku? Przez chwilę próbowała sobie wmówić, że może chciał jej się w ten sposób oświadczyć, chociaż wiedziała, że Henry nigdy nie zawracał sobie gło­ wy pisaniem oficjalnych listów; poza tym, nie należał do tych nieśmia­ łych mężczyzn, którzy nie będąc w stanie powiedzieć czegoś głośno, musieli przelewać słowa na papier. - Może wejdziesz i wyjaśnisz mi, o co chodzi? - powiedziała po­ woli, biorąc od niego tę wstrętną kartkę. Cały czas wpatrywała się w nie­ go palącym, stanowczym wzrokiem. - Śmiało - powiedział Buck. - Ja już wychodzę. - Odwrócił się do Penelope, żeby na pożegnanie ucałować ją w oba policzki. - Bądź grzeczną dziewczynką - powiedział, składając pocałunek z prawej stro­ ny. -Ale nie za grzeczną - szepnął jej do lewego ucha. 56

Henry zasłonił usta odzianą w rękawiczkę dłonią, odkaszlnął i skinął głową żegnając się z Buckiem. Kiedy drzwi się zamknęły, podążył za Penelope przez olbrzymi hol wejściowy; przynajmniej udało jej się na­ kłonić go do wejścia do środka. W przeciwieństwie do korytarzy w sta­ rych domach, hol Hayesów był jasny i lśniący, z marmurową posadzką, w czarno-białą kratę i lustrzanym sufitem. Czasami Penelope czuła się nieco przytłoczona rozmachem ich nowego domu, chociaż podobało jej się, że gdziekolwiek spojrzy, może zobaczyć swoje odbicie. - Èernadine, możesz wracać do swoich zajęć - powiedziała Pene­ lope do służącej. Starsza kobieta skinęła głową, w związku z czym jej ciężki podbró­ dek przecięło kilka zmarszczek. - Pani Hayes prosiła przekazać panience, że dziś wieczorem na ko­ lacji będzie wielebny Needlehouse i że ma być panienka gotowa o piątej na jego przyjście. Penelope przewróciła oczami, kiedy Bernadine zniknęła za drzwia­ mi, ukrytymi w bogato zdobionej ścianie. Wzbierała w niej złość. Z każ­ dej strony coś. Nie dość, że Henry chciał umknąć chyłkiem, to jeszcze matka najwyraźniej postanowiła zepsuć jej popołudnie. Co jeszcze się wydarzy? Penelope wzięła głęboki, uspokajający wdech. Potem, nie pa­ trząc na Henry'ego, powiedziała: - Odniosłam wrażenie, że chciałeś zostawić mi liścik i odejść bez słowa. Wiesz, że niedziela to nasz dzień. Minęła chwila, zanim odparł sztywno: - Nawet nie przeczytałaś, co napisałem, więc skąd możesz wie­ dzieć, jakie były moje intencje? Penelope nie zamierzała się nad tym zastanawiać. Zamiast tego od­ wróciła głowę, pozwalając, by podziwiał jej zachwycający profil i nie­ wiarygodnie szczupłą talię. Słyszała, jak poruszył nogami i pociągnął za łańcuszek zegarka. - Skoro już tu jestem - powiedział w końcu - chętnie się czegoś na­ piję: mrożonej herbaty, szkockiej czy co tam macie. - Mamy wszystko, czego tylko pan zechce, panie Schoonmaker. Nadal trzymała się w pewnej odległości od niego, w pełni świadoma, co myślał o jej figurze. Chciała, żeby na nią patrzył i zastanawiał się, czy 57

naprawdę jest obrażona, czy nie. - Ale, jak widziałeś, właśnie odesłałam służącą, więc sama będę musiała coś przygotować. - Dobrze, ale pospiesz się - odparł Henry. Nie mogę zostać długo. Penelope uśmiechnęła się do niego zalotnie, a potem puściła oczko. Ruszyła w głąb jasnego, błyszczącego holu, stukając obcasami o mar­ murową podłogę, i słysząc za sobą kroki Henry'ego. Kuchnia była ciemna, ale przestronna, z rzędami żelaznych rondli i patelni zawieszonych pod sufitem. W rogu palił się ogień, ale w pobliżu nie widać było ani kucharek, ani innych służących. Penelope zerknęła na liścik od Henry'ego, a potem na jego autora. - Ciekawe, co tam napisałeś? - powiedziała, unosząc brew. Henry zacisnął usta. Penelope zauważyła lekki błysk w jego ciem­ nych oczach. Zrobił krok w jej stronę. - Lubisz mnie, prawda? - zapytał, ignorując jej pytanie. Choć jego głos był zabarwiony odrobiną ironii, i tak był bardziej po­ ważny niż kiedykolwiek przedtem. Penelope skinęła głową. - Chyba tak. - Wstrzymała oddech, czekając na to, co miało na­ dejść. - Dlaczego? - Henry patrzył jej prosto w oczy. Gdyby nie znała go lepiej, powiedziałaby, że jest podenerwowany. Przez chwilę zastanawia­ ła się, czy przypadkiem naprawdę nie zmierza do oświadczyn. - Dlaczego? - powtórzyła, a potem zaśmiała się głośno. - Ponie­ waż w miłości - tak jak we wszystkim innym - interesuje mnie tylko to, co najlepsze. Jestem najatrakcyjniejszą dziewczyną w towarzystwie, a ty, Henry, jesteś najatrakcyjniejszym z mężczyzn. Najbogatszym, najbystrzejszym. - Zbliżyła się do niego. - Najzabawniejszym. Chcę, żeby wszystkich, którzy będą na nas patrzeć, zżerała zazdrość, że dwoje ludzi, tak doskonałych pod każdym względem, znalazło się nawzajem. Właś­ nie dlatego. Henry uniósł brew, wpatrując się w swoje błyszczące buty. - Najbogatszy, najbystrzejszy, najzabawniejszy... Nie mogę się nie zgodzić. - Skinął głową do swoich butów. Potem uniósł wzrok, obdarza­ jąc Penelope jednym ze swoich szerokich, olśniewających uśmiechów. Tak na marginesie, jestem zaskoczony, że w tak wielkiej i komfortowej 58

rezydencji, w środku dnia nie ma w kuchni służby - powiedział, patrząc na nią. - W domu tak dużym i nowoczesnym mamy więcej niż jedną kuch­ nię. Powiedziałam służbie, że akurat w tej nie będą dzisiaj potrzebni. Penelope uniosła jego liścik do twarzy i przesunęła nim pod nosem, jak­ by powąchanie go mogło naprowadzić ją na jakiś trop odnośnie jego za­ wartości. Przez chwilę udawała, że się zastanawia, a potem cisnęła kart­ kę do ognia, przyglądając się z zadowolonym uśmiechem, jak płonie. Następnie odwróciła się i obrzuciła wzrokiem sprzęty zapełniające dużą kuchnię! Wybrała wysoki, wąski stół i usadowiła się na blacie. Plecami opierała się o ścianę, a jej nogi zwisały swobodnie nad podłogą. - Ciekawa jestem, co tam napisałeś - powiedziała obojętnie. Prze­ sunęła dłońmi po dekolcie sukienki, jakby chciała go wygładzić, odsła­ niając przy okazji więcej ciała, niż odważyłaby się pokazać w miejscu publicznym, a następnie wyciągnęła małego papierosa z fałdów spód­ nicy. Uśmiechnęła się do Henry'ego, zapaliła papierosa i zaciągnęła się. Wiedziała, że choć była jedną z najbogatszych dziewczyn w Nowym Jorku, w tym momencie wyglądała raczej tandetnie. Znała już trochę Henry'ego i była świadoma, że bardzo lubił tego rodzaju sprzeczności. Prawy kącik jego ust uniósł się w uśmiechu. Wiedziała, że zyskała jego zainteresowanie. - Czy dobrze się pan wczoraj bawił, panie Schoonmaker? - zapyta­ ła. - Jeśli dobrze pamiętam, przerwano nam rozmowę. - Owszem, dobrze, panno Hayes. - Omiótł bursztynowymi oczami kuchnię, rozpinając marynarkę i rzucając ją na blat do krojenia. - Nie pamiętam wspanialszego balu. - Staraliśmy się zrobić wszystko, by nasi goście byli zadowoleni odparła Penelope. - Zwłaszcza pan, panie Schoonmaker. Jeśli coś jednak przeoczyliśmy, ufam, że powie mi pan o tym teraz. Henry, zmarszczył brwi, jakby właśnie coś mu przyszło do głowy, i zrobił krok w kierunku Penelope. - Skoro już o tym wspomniałaś, mam wrażenie, że widziałem za mało ciebie. - Widziałeś za mało mnie? - zapytała. - Zgadza się. - Henry pozostawił usta, rozchylone, jakby czekał na puentę. - Za mało. 59

Penelope uśmiechnęła się i pociągnęła gorset tak, że dekolt sukni przesunął się nagle niebezpiecznie nisko. - Lepiej? - O wiele. - Henry pokonał ostatnie kroki dzielące go od przyjaciół­ ki i objął ją w pasie. - Cudownie wczoraj tańczyłeś - powiedziała, kiedy zaczął deli­ katnie całować jej szyję. Cieszyła się, że nie przerwał, by jej odpowie­ dzieć. - Właściwie, to uważam, że oboje cudownie tańczyliśmy i cudow­ nie razem wyglądaliśmy. - Penelope urwała, kiedy Henry przyłożył usta do małego wgłębienia przy obojczyku, a potem przesunął je na drugą stronę szyi. - Wiesz jaka jestem skromna, dlatego dodam, że to nie tylko moja opinia. - Nie? - Henry oderwał usta od jej szyi i ich spojrzenia spotkały się. Zauważyła w jego oczach coś na kształt rozbawienia. - Nie. Buck mówił mi, że wszyscy uważają, iż skoro jesteśmy taką dobraną parą na parkiecie, wkrótce powinny zostać ogłoszone zapowie­ dzi. - Penelope westchnęła, bo dłonie Henry'ego znalazły się właśnie pod jej spódnicą, na wysokości kolan. Jego dotyk sprawił, że przeszedł ją dreszcz. Nie zamierzała jednak pozwolić, aby jej aluzje przeszły zupełnie bez echa. Spojrzała na niego błyszczącymi, niebieskimi oczami, uniosła lewy kącik ust i zamruczała: - Proszę mi powiedzieć, panie Schoonmaker, co pan zamierza? Henry, który uważał się za prawdziwego dżentelmena, w związku z czym, nigdy nie składał obietnic, których nie mógł dotrzymać, i któ­ rego dłonie znajdowały się teraz pod jej udami, zamiast odpowiedzieć pocałował ją w usta. - Henry - szepnęła, niskim, ochrypłym głosem, patrząc ponad jego ramieniem na ciągle trzaskający ogień. - Co tam było? - W liście? - Usta Henry'ego przesunęły się do jej ucha. - Nic, Pe­ nelope. Nic takiego. - Powiedz mi, Henry. Odsunął się od niej, na tyle, by móc jej spojrzeć w oczy. Właśnie wtedy Penelope zobaczyła coś nowego i przenikliwego w jego spojrze­ niu. Coś, co - o ile się nie myliła - wyglądało jak zaczątek miłości. - Wkrótce się dowiesz - powiedział w końcu, po czym pocałował ją delikatnie w pełne, różowe usta. 60

Jego pocałunek rozwiał wątpliwości Penelope. Po chwili całkowicie oddała się przyjemności przebywania sam na sam z Henrym Schoonmakerem w niedzielne popołudnie. Nie mogła się doczekać, kiedy ich związek zostanie podany do publicznej wiadomości, ale według jego słów, miało to nastąpić wkrótce. Czuła słodką satysfakcję, myśląc o tym, że wkrótce to już bardzo niedługo.

"Rozdział 8 Zwłaszcza jedna młoda dama wyróżniała się wśród pozostałych piękności: panna Elizabeth Holland, córka świętej pamięci Edwar­ da Hollanda, błyszczała jak brylant pośród jaskrawych rubinów, emanując elegancją i subtelną urodą w brokatowym kostiumie pasterki, uszytym specjalnie dla niej przez słynnego, paryskiego krawca. Spodziewamy się, że jej wpływ na towarzystwo będzie nie tylko dobry, ale i znaczny. Z kolumny Piękni i bogaci w ,,New York Imperial". niedziela, 17 września 1899

iedziela była niezmiennie dniem Elizabeth Holland, co było jedJ y^nym z powodów, że jej młodsza siostra, Diana, nienawidziła tego dnia. Diana nie znosiła niedziel, bo zwykle zaczynały się od kościoła, a kończyły nieoficjalnymi odwiedzinami, choć nazywanie ich „nieofi­ cjalnymi" odwiedzinami było sporą przesadą. W rzeczywistości panny Holland przyjmowały gości zgodnie z wszelkimi zasadami etykiety i pod nadzorem swojej matki oraz rozwiedzionej ciotki Edith, które miały przy tym do pomocy niewielką armię służby. Dziś obyło się bez kościoła, bo, jak oznajmiła ich matka, kiedy zjawiły się w salonie, musiały bardzo po­ ważnie porozmawiać. Tak więc siedziały teraz w swoim więzieniu - jak nazywała w duchu salon Diana, kiedy zmuszona była przesiadywać tu godzinami i zacho­ wywać się jak dama - pośród przepychu i bogactwa. Podłogi były przy­ kryte perskimi dywanami, a na ścianach w złoconych ramach wisiały różnej wielkości obrazy olejne przedstawiające, między innymi, surowe oblicza ich zmarłych przodków. Powyżej boazerii ściany pokryte były tłoczoną oliwkową skórą, sufit zaś wykonany był z rzeźbionego maho­ niu. Wykończenia były złocone, a marmurowy kominek, wystarczająco duży, by się w nim schować, co Elizabeth i Diana często robiły jako dzie­ ci, a na co młodsza z panien Holland nadal miała czasem ochotę podczas 62

szczególnie nudnych odwiedzin. Gdziekolwiek by spojrzeć, znajdowało się coś delikatnego, jedwabnego albo bardzo rzadkiego, i Diana ciągle obawiała się, że coś poplami lub zarysuje. Było tu również mnóstwo wygodnych miejsc do siedzenia, różnego rodzaju sof i szezlongów, ale od śmierci ojca Diana już nigdy nie czu­ ła się w tym pokoju dobrze. Ojciec zawsze powtarzał, że we wszystkim można doszukać się czegoś zabawnego i skutecznie hamował zapędy swojej żony do sztywnego i oficjalnego przyjmowania gości, wtrąconą, od czasu do czasu, sarkastyczną uwagą. Diana nie pamiętała już, czy nie­ dzielne popołudnia były kiedykolwiek zabawne; na pewno były jednak łatwiejsze do zniesienia. Elizabeth, od momentu towarzyskiego debiu­ tu, weszła w swoją rolę bezboleśnie i z absolutną powagą, podczas gdy Diana nabrała zwyczaju zaszywania się w tureckim rogu pokoju, gdzie na podłodze leżały porozrzucane dziesiątki pasiastych poduszek z frędz­ lami. Teraz też tam była. Siedziała skulona, głaszcząc wielkie, perskie koty: Lillie Langtry i Desdemonę. Diana zawsze wiedziała, że usposo­ bienie odziedziczyła po ojcu. Byli romantykami, podczas gdy matka i Elizabeth były praktyczne i powściągliwe. - O co chodzi, mamo? - zapytała Elizabeth, sadowiąc się na tym sa­ mym fotelu co zawsze, pod wspaniałym portretem ich ojca w cylindrze i najlepszym czarnym ubraniu, ze zmierzwionymi brwiami, i jak zwykle lekko urażoną miną z powodu głupoty panoszącej się na świecie. Diana żałowała, że nie ma go już z nimi. Gdyby był, posłałby Elizabeth jedno ze swoich spojrzeń, a jej zrobiłoby się głupio, że zachowuje się tak do bólu pompatycznie i stosownie podczas tych niedzielnych herbatek. O czym chciałaś z nami porozmawiać? - dopytywała Elizabeth, składa­ jąc splecione dłonie na kolanach. Dianie wydawało się, że po twarzy starszej siostry przemknął cień niepokoju, ale po chwili była już całkowicie opanowana. Ich matka wsta­ ła i podeszła do kominka. Była drobną kobietą, ale ciężkie, czarne suknie z wysokimi kołnierzami nadawały jej wyjątkowo poważny i surowy wy­ gląd. Włosy miała zebrane do tyłu i schowane pod wdowim czepkiem. Stała, wpatrując się w palenisko kominka, gdzie na podpalenie czekało kilka kłód drewna. Ciotka Edith dała znak Claire, która podawała herba­ tę, żeby wyszła z pokoju. 63

- Po pierwsze, chcę ci powiedzieć, że jestem bardzo zadowolona z pochlebnych opinii na twój temat w prasie. Byli absolutnie zachwyce­ ni twoją urodą, Elizabeth, a to się nam bardzo... - Pani Holland urwała złowieszczo, czekając aż Claire zniknie za przesuwanymi drzwiami sa­ lonu. - .. .przyda w ciężkich chwilach. - O czym ty mówisz, mamo? - zapytała Elizabeth, z której twarzy zniknął uśmiech. Pani Holland odwróciła się i spojrzała na córki. Nawet z drugiego końca salonu jej wzrok był przeszywający. - Zaznaczam, że to, co zaraz powiem, nie może przedostać się do publicznej wiadomości. - Och, prędzej czy później, i tak wszystko wychodzi na jaw - wtrą­ ciła Diana. Uważała, że matka niepotrzebnie urządza przedstawienie, chociaż nie mogła zaprzeczyć, że wzbudziła tym jej ciekawość. Dlacze­ go była tak śmiertelnie poważna? - Ale nie prywatne sprawy rodzin takich jak nasza- rzuciła ciotka Edith ze swojego fotela przy małym karcianym stoliku z malachitowym blatem. Diana spędziła z nią całe lato w Saratodze, podczas którego ciotka często mówiła jej, jak bardzo są do siebie podobne. Chodziło jej nie tylko o zewnętrzne podobieństwo, ale także o pragnienia. Małżeństwo ciotki Edith było krótkie i burzliwe, a towarzystwo postanowiło spuścić zasłonę milcze­ nia na rozpustne wybryki księcia Guillerma. Diana wiedziała, że ciotka oku­ piła tę dyskrecję dekadą-jeśli tylko - przykładnego, nudnego życia. - Mamo, o co chodzi? - dociekała Elizabeth, ignorując siostrę. Kiedy umarł ojciec, rzeczywiście przeżywałyśmy ciężkie chwile... Diana odwróciła wzrok od siostry, w której łagodnym głosie słychać było smutek, i westchnęła. Codziennie brakowało jej ojca, ale Diana wiedziała, że życzyłby sobie, by po okresie żałoby wiodły normalne ży­ cie. Na pewno nie chciałby, żeby przez resztę życia po nim rozpaczały. - Ale teraz obie z Dianą wróciłyśmy - ciągnęła Elizabeth już nor­ malnym, pogodnym głosem - i zamierzamy cieszyć się nowym sezo­ nem. Jesteśmy gotowe wrócić do normalnego życia. - Posłuchaj mnie. - Pani Holland podeszła do krzesła stojącego niedaleko Elizabeth i wsparła ręce na jego oparciu z pozłacanego brą­ zu. - Nie wszystkie konsekwencje śmierci waszego ojca były od razu 64

oczywiste. Wygląda na to, że będzie nam znacznie trudniej, niż myślicie. Będziemy musiały ograniczyć liczbę służby do minimum, i obawiam się, że nie możemy sobie dłużej pozwolić na prywatnego nauczyciela. Eli­ zabeth, zajmiesz się edukacją siostry. Widzicie, dziewczęta... - Urwała, przykładając rękę do czoła. Diana siedziała teraz w pełnym skupieniu. Wyczuwała, że za chwilę usłyszy coś podniecająco dramatycznego i wyprostowała się na podusz­ kach, żeby nie uronić ani słowa. Dłonie jej siostry znajdowały się w do­ kładnie Jakiej samej pozycji jak wcześniej - spuściła tylko głowę, tak że Diana nie widziała jej wyrazu twarzy. - Sama ledwie to rozumiem - kontynuowała matka, której głos wy­ dawał się teraz lekko zniecierpliwiony - choć Brennan wyjaśniał mi to już wiele razy. Wygląda na to, że ojciec zostawił po sobie sporo długów, a niewiele... pieniędzy. Oczywiście, nadal jesteśmy Hollandami, z tych Hollandów, a to coś znaczy. - Podniosła oczy do sufitu i wydała dziwny, gardłowy dźwięk, jakby za chwilę miała się rozpłakać. - Ale nie jesteś­ my zamożni - dodała w końcu. - Już nie. Elizabeth zakryła usta dłonią. Diana, chociaż widziała wielkie zmar­ twienie matki, i wiedziała, że reakcja siostry na najnowsze wieści była jak najbardziej stosowna, nie mogła się powstrzymać i klasnęła w ręce. - Jesteśmy biedni - powiedziała podekscytowana. Trzy pary oczu utkwiły w niej przerażone spojrzenia. - Diano - syknęła matka, patrząc na młodszą córkę ze zgrozą. - Tak, wiem, wiem - odparła wesoło Diana. Nie mogła uwierzyć, że naprawdę przydarzyło jej się coś tak romantycznego. Czuła się tak, jakby nagle otworzyły się przed nią setki nowych możliwości, nowych drzwi, wystarczyło tylko któreś wybrać. Czuła się po prostu... wolna. Koniec z drogimi klejnotami i przesyłkami od paryskich modystek.. .ale ja będę się tym szczycić. Będzie cudownie! Będziemy jak zrujnowane księżniczki z powieści Balzaka, jak... - Diano! - przerwała jej pani Holland. - Ale przecież teraz możemy być kim tylko chcemy! Włóczęga­ mi, rabusiami pociągów, możemy wyjechać na Kubę albo do Francji, albo... - Diana urwała, kiedy zauważyła, że jej siostra porusza ustami, z których nie wydobywają się żadne dźwięki. 5 - Wiek luksusu

65

Pani Holland spojrzała surowo na Dianę, po czym zwróciła się do starszej córki. - Teraz sama rozumiesz, Elizabeth, dlaczego wszystko, absolutnie wszystko, zależy od ciebie. Od ciebie i od tego, co zdołasz osiągnąć do końca sezonu. Miałam nadzieję... Pani Holland urwała, bo właśnie w tym momencie rozsunęły się ciężkie, przesuwane drzwi salonu. Stała za nimi Claire, z dłońmi sple­ cionymi z przodu i wzrokiem utkwionym w podłodze. - Proszę mi wybaczyć, pani Holland - zaczęła ostrożnie Claire - ale macie panie gościa. Pan Teddy Cutting zostawił swoją wizytówkę w ho­ lu i chciałby się dowiedzieć, czy panie przyjmują. Louisa Holland zaczerpnęła tchu, zmusiła się do uśmiechu (który wyglądał bardziej jak przerażający grymas, i poleciła Claire, aby przy­ prowadziła gościa. Następnie panie Holland zaczęły krzątać się po sa­ lonie, przygotowując się na, jak gdyby nigdy nic, przyjęcie swojego pierwszego niedzielnego gościa, którego powitały z wyjątkowym entu­ zjazmem. Diana nie należała do dziewcząt, które używają pudru i różu. Po­ zwalała emocjom grać na swojej twarzy. Teraz nie była w stanie ukryć, nawet w swoim odległym kącie pokoju, jak bardzo uważa to wszystko za niedorzeczne. Umierała z pragnienia, żeby coś się wydarzyło, coś, co odmieniłoby to popołudnie - a najlepiej całe jej życie - i teraz, kiedy los szczęśliwie pobłogosławił ją ubóstwem, miała nadzieję, że coś za­ cznie się wreszcie dziać. Reszta rodziny uparcie zachowywała się, jakby wszystko było po staremu, jakby nadal byli równie bogaci jak wszyscy, którzy mogli ich dzisiaj odwiedzić, ale Diana rozmyślała już intensywnie o otwierających się przed nią możliwościach. - Panno Holland, brak mi słów, żeby wyrazić moją radość z pani powrotu. Nigdy wcześniej nie widziałem równie uroczego zjawiska, jak pani w kostiumie pasterki na balu u Richmondów Hayesów - powiedział Teddy Cutting, siedząc po drugiej stronie pokoju, na zielono-niebieskim krześle, niedaleko Elizabeth. Elizabeth uśmiechnęła się skromnie, przyj­ mując komplement nieznacznym gestem dłoni, po czym ponownie zło­ żyła ręce na kolanach. - Kość słoniowa to idealny kolor dla pani, po­ dobnie lazurowy. - Elizabeth miała na sobie sukienkę z wysokim koł­ nierzem z biało-niebieskiej krepy, ale dla niewprawnego męskiego oka, 66

mógł to równie dobrze być lazurowy. Diana pomyślała, że jej siostra wygląda jak nakręcana lalka. - Teddy, powiedz mi, proszę, wybierasz się na jacht w tym tygo­ dniu? - zapytała Elizabeth, zgodnie z zasadą, nakazującą skierować roz­ mowę z powrotem na gościa. Starała się, jak mogła, ale w jej głosie dało się wyczuć napięcie, będące wynikiem przerwanej, rodzinnej dyskusji. Diana wyjrzała ze swojego kąta, doceniając absurd tej sytuacji. - Och, Teddy - powiedziała, przedrzeźniając Elizabeth i wyrzuca­ jąc ręce w fałszywym podnieceniu. - Powiedz mi, proszę, wybierasz się na jacht w tym tygodniu? - Pokręciła głową, dodając głośne „cha cha" dla wzmocnienia efektu, choć wcale nie było jej do śmiechu. Mogą sobie udawać, ile tylko chcą, pomyślała. Konwenanse, w zgodzie z którymi bogaci żyli i umierali, jej już nie dotyczyły. Być może nie do końca zro­ zumiała wszystko, co powiedziała matka, ale nie mogła oprzeć się wra­ żeniu, że jej życie - jej prawdziwe życie - dopiero się zaczyna. Teddy i Liz spojrzeli na Dianę, jakby właśnie przypomnieli sobie ojej istnieniu. - Mamo? - zwróciła się Elizabeth do matki. - Czy Diana nie powin­ na pójść na górę? Pani Holland, która grała w remika z ciotką Edith, opuściła dłoń z kartami na stolik, przy którym siedziały. - Diano, zachowujesz się dziwnie całe popołudnie. Jeśli nie czujesz się najlepiej, może powinnaś pójść na górę? - Doskonale wiecie, że ja nigdy nie choruję. - Diana przewróci­ ła głośno stronę książki, którą czytała. - Rozmowy o żeglowaniu już wcześniej były nudne. Czy naprawdę jest sens o tym rozmawiać, skoro nie możemy sobie nawet pozwolić na tę przyjemność? Zapadła chwila napiętego milczenia, podczas której Dianie wyda­ wało się, że Teddy zaczął się niespokojnie wiercić. Elizabeth zwiesiła głowę, a usta pani Holland ściągnęły się ze złości. - Diano - powiedzia­ ła. - Nie powinnaś tak mówić. Nasz gość mógłby cię błędnie zrozumieć. Louisa zwróciła się teraz do Teddy'ego. - Oczywiście Dianie chodziło o to, że nie możemy pozwolić sobie na żeglowanie z przyczyn sentymentalnych. Pan Holland bardzo kochał ten sport. 67

Diana przewróciła oczami, słysząc to najnowsze kłamstwo. Opadła na poduszki, podczas gdy jej matka, siostra i ciotka siedziały z poważny­ mi minami. Ojciec nigdy nie interesował się jachtami. - Naturalnie. Cóż, wybieram się na j a c h t - powiedział Teddy, uprzejmie ignorując niezręczną sytuację. - Pływamy, kiedy tylko może­ my, Henry i ja... - Jak się miewa Henry? - przerwała mu pani Holland. Podniosła już rękę ze stolika i wpatrywała się w karty. - Och, Henry jak to Henry, jak zwykle jest nieuchwytny. - Teddy zaśmiał się, kładąc kres temu tematowi. Został z nimi jeszcze kwadrans, tak by jego wizyta trwała przyjęte w towarzystwie pół godziny; potem skomplementował panią Holland, pochwalił jej urocze córki i wyśmieni­ tą mrożoną herbatę, jaka została podana, i udał się na dalszy obchód. Dianie nie było przykro, że poszedł. Nie podobało jej się, że zgodnie z obowiązującymi w towarzystwie zasadami, to mężczyźni odwiedzali damy, które miały czekać i być przygotowane na przyjęcie gościa. Ozna­ czało to, że dama, czy kimkolwiek Diana teraz była, nie miała wpływu na to, kto i kiedy przyjdzie z wizytą. Owszem, Teddy Cutting był bardzo sympatyczny, ale na tym koniec. Diana nigdy nie dostrzegła w nim nic więcej. - Diano! Jak mogłaś? - Diana uniosła wzrok. Z zamyślenia wy­ rwała ją matka, która stała przed nią z zaciśniętymi pięściami i twarzą ściągniętą gniewem. - Jak mogłaś tak zdemaskować własną rodzinę? krzyczała. - Zdajesz sobie sprawę, jakie mogły być konsekwencje? Zda­ jesz? - Naprawdę nie rozumiem, o co tyle krzyku? - odparła gorączkowo Diana. -1 tak niedługo wszyscy się dowiedzą, kiedy przestaniesz płacić krawcowi i kwiaciarce... - Zamilcz! - zaskrzeczała matka. Diana rozejrzała się dookoła, ale znikąd nie było oznak sympatii. Ciotka zasłoniła usta dłonią. Claire, któ­ ra stała przy drzwiach, unikała wzroku Diany. - Twoje zachowanie jest skandaliczne i oburzające. Natychmiast idź do swojego pokoju. Masz zabrać się do czytania Biblii. Może przypomnisz sobie, że jesteś winna posłuszeństwo rodzicom. — Urwała i spuściła wzrok. Dianie zdawało się, że w oku matki błysnęła łza. - Matce. 68

Diana nie mogła uwierzyć w to, jak uparcie matka nie chce pogodzić się z rzeczywistością i poczuła ucisk w żołądku. - Jeśli zamierzasz karać mnie za mówienie prawdy odnośnie naszej sytuacji... Tym razem pani Holland uciszyła ją spojrzeniem sroższym niż naj­ ostrzejsze słowa. Claire oderwała się od ściany, żeby odprowadzić Dianę. Jej rude brwi były ściągnięte, a spojrzenie błagalne. Diana westchnęła głośno, rzuciła książkę na mahoniową podłogę i skierowała się w stronę drzwi. Claire podążyła za nią. - Dzięki Bogu, że mogę polegać na tobie, Elizabeth. - Diana usły­ szała zrozpaczony głos matki. - Przyszłość rodziny jest w twoich rękach. Tylko ty możesz nas ocalić. Dopiero teraz do Diany dotarło, o co ich matka prosiła Elizabeth. Nie wychodźcie za mąż dla pieniędzy, pani Holland powtarzała często w lepszych czasach, po prostu poślubcie kogoś z pieniędzmi. Mówiła to żartobliwym tonem, ale teraz sytuacja była zupełnie inna i Diana to wie­ działa. Nie mogła się powstrzymać, żeby nie obejrzeć się z korytarza. Jej siostra siedziała całkowicie nieruchomo, jakby pozowała do obrazu. Dia­ na poczuła złość na Elizabeth za jej bierność i chłodne opanowanie. Nie mieściło się jej w głowie, że były siostrami.

Elizabeth próbowała powstrzymać się od zabawy swoją grawerowaną bransoletką z białego złota, którą ojciec podarował jej na piętnaste urodziny. Wiedziała, że musi wziąć się w garść i zacząć zacho­ wywać bardziej jak... Elizabeth. Była zdenerwowana, jej myśli krążyły od jej ojca, przez matkę, do Willa, i z powrotem. Wszystko wydawało się takie nierealne. Nawet ona sama wydawała się sobie nierzeczywista. A już szczególnie nierzeczywisty był widok Henry'ego Schoonmakera, szykującego się do wejścia do salonu Hollandów. Ledwo go poznała, kiedy uniosła wzrok i spojrzała na otwarte drzwi. - Pani Holland, panno Holland. - Skinął głową w stronę stolika kar­ cianego. - Panie Schoonmakfcr - odparły matka i ciotka. Louisa Holland pro­ mieniała. Patrząc na Henry'ego, Elizabeth uświadomiła sobie, że choć dużo się o nim mówiło, a ich rodziny obracały się w tych samych krę­ gach, nie rozmawiała z nim od lat. Był świetną partią - wszyscy tak uwa­ żali - ale dla niej było to czystą abstrakcją. Nie myślała o nim jak o czło­ wieku z krwi i kości, dopóki nie znalazł się w ich salonie. - Panno Elizabeth - powiedział. Zmobilizowała się, żeby wstać, po czym uśmiechnęła się do matki i nowego gościa, który w rękach trzymał skromnie melonik. Bezwiednie zaczęła wpatrywać się w kapelusz, aż zaczął go nerwowo obracać. Właśnie zauważyła inicjały HS, wyhaftowane złotą nicią na jasnoniebieskiej wstążce, którą obszyte było wnętrze ronda, kiedy Claire wzięła od niego kapelusz i oznajmiła, że odłoży go do szatni. Henry obrzucił wzrokiem salon, a potem spojrzał na Elizabeth. Jego spojrzenie sprawiło, że poczuła się skrępowana, i musiała przekony­ wać samą siebie, że słynny Henry Schoonmaker, do którego wzdychała 70

Agnes, z którym tańczyła Penelope, i którego ojciec był właścicielem znacznej części Manhattanu, nie znał jej tajemnicy. A właściwie tajem­ nic: że jej rodzina była biedna, że kochała woźnicę, i że była samolubną dziewczyną, która prawdopodobnie zrujnuje swoją rodzinę jeszcze bar­ dziej, jeśli to możliwe. - Bardzo twarzowa sukienka - pochwalił Elizabeth. - Dziękuję, panie Schoonmaker - odparła, patrząc mu w oczy, po czym szybko odwróciła wzrok. Był kawalerem, o którym marzyły wszyst­ kie nowojorskie debiutantki, więc pewnie powinna być szczęśliwa, że ją odwiedził. Był przystojny i nienagannie ubrany, ale Elizabeth ledwie zwró­ ciła na to uwagę. Mogła myśleć tylko o tym, że gdyby trafiła wraz z rodzi­ ną do więzienia za długi, prawdopodobnie zareagowałby na to śmiechem. Sprawiał wrażenie człowieka, którego bawią cudze nieszczęścia. - Zechce pan usiąść, panie Schoonmaker - powiedziała Edith z roz­ bawioną miną. Henry przysiadł na brzegu krzesła, które niedawno zajmował jego przyjaciel, Teddy. Promienie słoneczne wpadające przez wysokie okna sa­ lonu oświetlały eleganckie, stonowane wnętrze, z którego Elizabeth po­ czuła się nagle bardzo dumna. Pokój ten był jakby wizytówką jej rodzi­ ny: meble ustawione były w przytulny, przemyślany sposób, kurdyban na ścianach powyżej mahoniowej boazerii wybrał osobiście jej ojciec, kiedy odziedziczył dom po rodzicach. Staromodne żyrandole gazowe miały buj­ ne, imponujące kształty, a ściany były zawieszone obrazami. Wszystko było kosztowne i miało swojąhistorię. Elizabeth spojrzała na stolik karcia­ ny i zobaczyła, jak ciotka Edith daje głową znak jej matce. - Ale z nich poważna parka - szepnęła. Zmieszana Elizabeth uświa­ domiła sobie, że słowa ciotki było wyraźnie słychać na drugim końcu pokoju. Z bijącym sercem spojrzała na Henry'ego, ale on sprawiał wrażenie, jakby niczego nie słyszał. Przyglądał się swoim spinkom do mankietów, złotym, z wygrawerowanymi inicjałami. Elizabeth nie miała jednak cza­ su na rozważanie, czy upodobanie do podobnych drobiazgów świadczy negatywnie o jego charakterze - była zbyt zajęta obserwowaniem ciotki Edith i zastanawianiem się, czy zamierza wygłaszać kolejne kompromi­ tujące uwagi. Uznawszy, że nie może ryzykować, wstała. 71

- Panie Schoonmaker, zdaje się, że mamy piękny dzień, a ja nie by­ łam jeszcze dziś na dworze. Może miałby pan ochotę na spacer po par­ ku? - Elizabeth zauważyła kątem oka, że Claire się czerwieni, i uświa­ domiła sobie, że powinna była zaczekać, aż Henry sam to zaproponu­ je. Miała tak rozbiegane myśli, że zapomniała o dobrych manierach, ale przecież nie mogła tego wyjaśnić Henry'emu. - To znaczy, jeśli... Ale Henry już stał, oferując jej ramię. - W porządku, chodźmy. Na zewnątrz było pogodnie, ale chłodniej, niż myślała. Prawie je­ sienny już wietrzyk wiał od East River, oczyszczając powietrze. Eliza­ beth czuła, że powoli się odpręża, wdychając zapach liści i przyglądając się błękitnemu niebu. Gramercy Park był przeciwieństwem hałaśliwego, brudnego Broadwayu. Można tu było odpocząć, ciesząc się ciszą i spo­ kojem, o co od pokoleń dbali Hollandowie i ich sąsiedzi. Elizabeth usiło­ wała przekonywać samą siebie, że ten czas nie odszedł jeszcze do lamusa historii, ustępując miejsca erze hałaśliwego przepychu, z którym się nie identyfikowała. Za wielkimi, żelaznymi bramami parku nianie uganiały się za dziećmi, które, nieprzebrane jeszcze po kościele, miały na sobie lakierowane buty ze sztucznej skóry i muszki. Konie, stukając kopytami o bruk, ciągnęły wokół placu powozy. Dziadkowie Elizabeth kupili jed­ ną z działek przy parku - numer siedemnaście - kiedy jeszcze niewiele się tu budowało i północne obrzeża Manhattanu świeciły pustkami. Był to mały zakątek Hollandów, ich miejsce na świecie, i Elizabeth nie mo­ gła znieść myśli, by kiedyś miało się to zmienić. Patrzyła na eleganckie bramy z kutego żelaza, majestatyczne brązowe domy, sąsiadujące ze sobą przez park, na całe to piękno, i poczuła ukłucie w sercu, wyobrażając sobie swoją nieszczęsną matkę, żyjącą w ubóstwie. Oczyma wyobraźni ujrzała ich przyszłość: małe, brudne pokoje, w których straszył kpiący śmiech ich dawnych znajomych. Rodzinne dziedzictwo było zagrożone, a ona nie robiła nic, by je ratować. Zamiast tego, spacero­ wała w najlepsze z chłopcem, który bez wątpienia wolałby teraz zabawiać się z jej bardziej rozrywkowymi, europejskimi odpowiedniczkami. Mimo to szła dalej, wtrącając jedną lub dwie uwagi o wyjątkowo ładnej pogodzie i po raz kolejny opowiadając historię swojej wyczerpu­ jącej, transatlantyckiej przeprawy, choć wcale nie wydawał się tym za72

interesowany. Szli wolnym krokiem, obojętni wobec siebie. Minęli znaj­ dujący się po zachodniej stronie dom numer cztery, zbudowany przez Jamesa Harpera, znanego wydawcę. Od frontu znajdowały się dwie że­ lazne latarnie, które postawiono tam, kiedy Harper piastował urząd bur­ mistrza Nowego Jorku. Następnie skierowali się na północ. Po chwili Henry przystanął i zwrócił się do niej. - Mój ojciec zamierza wydać przyjęcie. - Tak? To wspaniale - odparła Elizabeth. Henry ruszył dalej, na­ dal pod5 rękę z Elizabeth, która zdała sobie sprawę, że trzyma łokieć jak najbliżej siebie, by mieć jak najmniej kontaktu ze swoim towarzyszem. - Tak. Jestem pewien, że pani Schoonmaker dopilnuje, by tak rze­ czywiście było. - Słyszałam, że pani Schoonmaker urządza wspaniałe przyjęcia powiedziała Elizabeth, choć Isabelle Schoonmaker była dziewczyną za­ ledwie parę lat starszą od niej, i raczej przeciętną gospodynią. - W każ­ dym razie, zawsze zbierają w prasie pochlebne recenzje. Bardzo bym chciała przekonać się o tym osobiście, ale domyślam się, że lista gości jest bardzo ograniczona - dodała. Henry zaśmiał się uprzejmie i stuknął pięścią w ogrodzenie z kutego żelaza, obok którego szli. Elizabeth spodziewała się, że powie coś więcej, a kiedy tego nie zrobił, poczuła narastającą złość. W końcu, to on ją odwie­ dził, więc czemu był tak nieznośnie milczący? Czy naprawdę nie przyszło mu do głowy, że miała lepsze rzeczy do roboty, niż spacerować w milcze­ niu z kimś, kto wyraźnie wolałby być gdzie indziej? Przywołała mgliste obrazy z dzieciństwa: Henry, dwa lata od niej starszy, zawsze miał lekce­ ważący stosunek do wszystkiego i zdawał się niczym nie przejmować. - Nie domyśla się pani, z jakiej okazji jest to przyjęcie? - zapytał Henry, patrząc chłodno na Elizabeth. Rozdrażniona, zaprzeczyła ruchem głowy. Przyszło jej do głowy, że Henry może być pijany. Rozejrzała się wokół siebie, jakby szukając ko­ goś znajomego, kto potwierdziłby, że to wszystko było bardzo dziwne i mało przyjemne. Ale w parku były tylko dzieci i ich nianie, nawołujący się nawzajem. Wszyscy, których znała, byli poukrywani za zamknięty­ mi drzwiami swoich domów, i cokolwiek miało się zdarzyć, była zdana wyłącznie na siebie. 73

- Niestety, nie domyślam się. - To przyjęcie - powiedział drwiąco, zwracając swoje ciemne oczy ku niebu - z okazji naszych zaręczyn. - Chce pan powiedzieć... zaręczyn... pana ze mną? - Tak - potwierdził z lekkim sarkazmem. - Z okazji głośnych zarę­ czyn panny Elizabeth Holland z panem Henrym Schoonmakerem. Elizabeth miała wrażenie, że ziemia usuwa się jej spod stóp. Czuła mdłości i kręciło się jej w głowie, jakby patrzyła w dół z dużej wysokoś­ ci. Starała się nad sobą panować, ale nie mogła przestać myśleć o Willu, kochanym i przepełnionym nadzieją, klęczącym przed nią w świetle poranka, w którym wirowały drobinki kurzu. Jakże różnił się od chłod­ nego, sztywnego Henry'ego, którego przystojna twarz wpatrywała się w nią teraz obojętnie. - Och - zaczęła Elizabeth, zdając sobie sprawę, że zabrzmi to nie­ zręcznie. - Ja... nie miałam pojęcia o tym przyjęciu. - No cóż, wszystko już postanowione. Zdaje się, powinienem pani teraz powiedzieć, że będę zaszczycony, jeśli zostanie pani moją żoną. Henry wydął usta przy słowie „żona", jakby nie był pewien, jak się je wymawia. - Och - powtórzyła Elizabeth, starając się odzyskać oddech. Zasta­ nawiała się, czy jeszcze kiedykolwiek będzie w stanie mówić. W jed­ nej chwili ujrzała przed sobą swoje nowe życie. Najpierw ceremonia za­ ślubin. Będzie musiała złożyć przysięgę przed Bogiem. Będzie musiała spać w jednym łóżku z Henrym Schoonmakerem i każdego ranka budzić się obok niego. A za jakiś czas, choć trudno było jej to sobie wyobrazić, pojawią się dzieci, które będą w połowie nią, a w połowie nim. I pomyśleć, że jeszcze tego ranka fantazjowała o poślubieniu Wil­ la. Mężczyzny, którego znała i kochała. Wiedziała, jaki byłby szczęśli­ wy, gdyby przyjęła jego oświadczyny. Nie mogła jednak przestać myśleć o tym, jak zareagowałaby jej matka, gdyby dowiedziała się, że jej córka nie może wyjść za jednego z najbogatszych kawalerów na Manhattanie, bo jest zakochana w stangrecie. Elizabeth zamknęła na chwilę oczy, wyobrażając sobie konsekwen­ cje przyjęcia oświadczyn Henry'ego - o ile można to było tak nazwać. To, co zobaczyła, poraziło ją: jej życie, jako pani Schoonmaker, było 74

naprawdę... okazałe. Widziała twarz swojej matki, która ostatnio posza­ rzała ze zgryzoty i bezsenności, ożywioną i promieniującą dumą. Po­ liczki Diany były jak zawsze zaróżowione i czyste. Widziała siebie taką, jaką zwykła i lubiła być: czarującą i dobrze ubraną, podziwianą przez wszystkich. W tej przyszłości członkowie jej rodziny nosili ubrania, któ­ re nie budziły niczyjego śmiechu. Elizabeth spuściła głowę, zaskoczona osobliwym uczuciem, które pojawiło się w jej brzuchu, a teraz rozprze­ strzeniało po całym ciele. Nie było to szczęście, ale coś w rodzaju ulgi. - To bardzo... - Elizabeth zająknęła się, nie wiedząc, co chce powie­ dzieć, doppki słowa same nie opuściły jej ust. - To bardzo... bardzo miłe z pana strony, panie Schoonmaker. - Zmusiła się do słabego uśmiechu. Z upływem kolejnych sekund czuła się coraz lepiej. Nad walczącymi w niej emocjami zaczęło brać górę poczucie wdzięczności. - Dziękuję. Henry, traktując jej odpowiedź jako twierdzącą, co resztą było zgod­ ne z prawdą, ujął ją pod rękę i odprowadził do domu. Przez chwilę Eliza­ beth zdawało się, że widziała Willa, i prawie wpadła w panikę. Przypo­ mniała sobie, że nie dalej jak zeszłej nocy nazwała Henry'ego Schoonmakera palantem i poczuła wstyd, że teraz idzie z nim pod rękę, a ich znajomość przybrała tak nieoczekiwany obrót. Po chwili uświadomiła sobie, że był to tylko jeden ze stangretów Parkera Fisza. Po raz pierwszy w życiu była zadowolona, że nie czuje na sobie ukradkowego spojrzenia mężczyzny, którego kochała. Oczywiście będzie musiała mu o wszyst­ kim powiedzieć, ale jeszcze nie teraz. - Panie Schoonmaker - powiedziała, kiedy przecięli Dwudziestą ulicę. - Czy możemy zachować to w tajemnicy aż do przyjęcia? Nie chcę, żeby powstało niepotrzebne zamieszanie. Skinął głową, najwyraźniej zadowolony z pomysłu, po czym zaczę­ li wspinać się na schody. Starała się dotykać jego ciała jak najmniejszą powierzchnią swojego, postanawiając, że niedługo powie o wszystkim Willowi. Może już jutro. - Możesz mi mówić Henry - powiedział, kiedy przystanęli przed zadaszonym wejściem. - W końcu jesteśmy zaręczeni. Nawet się nie uśmiechnęła, pochłonięta rozważaniem, czy Will na­ dal będzie ją kochał, kiedy zostanie panią Schoonmaker.

75

Rozdział 10 Jest powszechnie wiadomym, że mężczyzna, starający się o względy damy, którą wybrał na żonę, musi najpierw pozyskać względy pań, którym jego wybranka ufa najbar­ dziej - przyjaciółek, oczywiście, oraz siostry, jeśli takową posiada. Maeve De Jong, Miłość i inne ekstrawagancje starego Nowego Jorku

domu panowała cisza. Zdawało się, że życie całkiem zamarło V V nawet w kuchni, gdzie powinna być właśnie przygotowywana kolacja. Diana spacerowała po domu, nucąc pod nosem ragtime'owąme­ lodię i nasłuchując jakichś oznak życia. Przyszło jej do głowy, że być może pani Faber, dowiedziawszy się o krytycznym stanie ich finansów, spakowała manatki i uciekła. Może postanowiła dołączyć do trupy cyr­ kowej albo otworzyć burdel w San Francisco? Dla Diany było nie do pomyślenia, by odzyskawszy wolność, ich gospodyni nadal chciała prze­ bywać w towarzystwie starego, nudnego pana Fabera. Diana przemknęła opustoszałym korytarzem dla służby i weszła do szatni, która znajdowała się na końcu. Miała wrażenie, jakby widziała wszystko na nowo. Była biedna, nie miała nic, a zatem, jak uświadomiła sobie z przyjemnością, nie miała też nic do stracenia. Przyglądała się wiszącym na ścianach futrom oraz aksamitnym, wie­ czorowym pelerynom i zdała sobie sprawę, że będzie je trzeba sprzedać. Zerknęła za drzwi, chcąc rzucić okiem na swój płaszcz francuskiego po­ rucznika (przyrzekła sobie, że znajdzie sposób, by go zatrzymać), ale za­ miast płaszcza zobaczyła obcy kapelusz. Zdjęła go z wieszaka i włożyła na głowę. Byłby na nią o wiele za duży, gdyby nie jej włosy - miała ich tyle, że kapelusz pasował niemal idealnie. Diana obróciła się do lu­ stra i stwierdziła, że mając odpowiednie dodatki, mogłaby uchodzić za 76

przedstawicielkę cyganerii. Kiedy po chwili wyjrzała na długi korytarz, zobaczyła mężczyznę w czarnej marynarce, odwróconego do niej ple­ cami. Podkradła się cicho do tajemniczego gościa. Kiedy była parę kroków od niego, usłyszał ją i się odwrócił. Sprawiał wrażenie rozdrażnionego. Zabrało jej chwilę, nim dopasowała twarz do nazwiska, choć ani jed­ no, ani drugie nie było jej obce. Miał twarz świadomego swojej pozycji arystokraty, z wyraźnie zarysowaną szczęką i ciemnymi oczami. - Och... ja pana znam - powiedziała, po czym się uśmiechnęła, za­ skoczona* że pomyślała, iż cudownie wygląda, nawet jeśli wszyscy inni uważali tak samo. - Pan jest Henrym Schoonmakerem. - Zgadza się - powiedział, zerkając na czubek jej głowy, a potem ponownie odszukując jej spojrzenie. - Podoba się panu mój kapelusz? - zapytała, dotykając ronda i ob­ serwując Henry'ego. Podczas pobytu w Saratodze nasłuchała się wiele 0 wyczynach młodego Schoonmakera. Nawet ciotka Edith o nim plot­ kowała. Podobno brał udział w tych niebezpiecznych wyścigach czterokonnych powozów, jeździł automobilem, i ciągle gdzieś bywał, z coraz to nowymi dziewczętami. Diana pomyślała, że prowadził dokładnie ta­ kie życie, jakie sama prowadziłaby, gdyby tylko jej na to pozwolono. - Owszem, podoba mi się, choć zakwestionowałbym użycie słowa „mój" - odparł szorstko Henry, po czym puścił oczko. Diana uświado­ miła sobie, że jej serce bije jak szalone. - Co zamierza pan zrobić? - zapytała, opierając dłoń na biodrze 1 wysuwając butnie podbródek. - Zgłosi pan na policję, że przymierzy­ łam jego kapelusz? Henry już otworzył usta, żeby odpowiedzieć, gdy usłyszeli dźwięk kroków w głównym salonie. To przypomniało Dianie, że mimo pozorne­ go spokoju, w domu nadal byli ludzie, którzy oddychali i myśleli zgod­ nie z przyjętymi zasadami. A zgodnie z tymi zasadami Diana była zdecy­ dowanie nie tam, gdzie być powinna. Już miała dyskretnie się oddalić, kiedy spojrzała na Henry'ego i do­ szła do wniosku, że jeszcze z nim nie skończyła. Złapała go za rękę i po­ ciągnęła do salonu we wschodniej części domu. Matka uważała go za salon drugiej kategorii, bo trzymali tu mniej wartościowe dzieła sztuki. 77

Kiedy jeszcze żył ojciec, salon ten służył za salę balową i wydawa­ li tu przyjęcia z tańcami. Jednak ostatniej wiosny zaszły duże zmiany. Wszystkie ładne przedmioty przeniesiono do reprezentacyjnego salonu, w którym przyjmowali gości, a w tym zrobiło się dosyć ponuro. Diana zanotowała w pamięci, aby w uzupełnianym co wieczór pamiętniku ko­ niecznie napisać o wyblakłej tapicerce, dla podkreślenia przygnębiającej atmosfery tego miejsca. Kiedy znaleźli się po drugiej stronie dębowych drzwi, niechętnie puściła jego rękę. Popatrzyła na wiszące na ścianach wielkie obrazy, przedstawiające wzburzone, ciemne morza. Jej uczucia były w tej chwili równie nieprzeniknione jak ich wody. - Co robi pan w moim domu, Henry? - zapytała szeptem, słysząc dochodzący z korytarza głos siostry. Elizabeth pytała Claire swoim wy­ niosłym, autorytatywnym tonem, jak mogła zapodziać kapelusz pana Schoonmakera. - Wydaje mi się, że to nie pani sprawa - odparł Henry. Zmarszczyła brwi. Wydało jej się mało prawdopodobne, choć nie niemożliwe, że przyszedł z wizytą do Elizabeth; może naczytał się w ga­ zetach hymnów pochwalnych ojej urodzie. A może, dumała Diana, mi­ nionego lata ujrzał przelotnie młodszą siostrę Holland i od tamtej pory jego ciekawość narastała. To by dopiero było coś. Potem jednak przy­ szło jej do głowy, że powodem jego przyjścia mógł być dług, jaki jej rodzina miała u jego rodziny, co, choć przygnębiające, było najbardziej logicznym wyjaśnieniem. Spoglądając ponownie na wysłużone obicia mebli, Diana uświadomiła sobie, że w porównaniu z kimś tak bogatym jak Schoonmaker jej własne położenie było, łagodnie mówiąc, nieko­ rzystne. Jednak po chwili uświadomiła sobie coś jeszcze: patrzył na nią z podziwem. - Sławny Henry Schoonmaker - powiedziała, dzielnie wytrzymując jego spojrzenie. - Ten sam, który nie może usiedzieć w miejscu i łamie serca coraz to nowym dziewczętom. W każdym razie, tak mówią, mam rację? - Dlaczego wy, dziewczęta, tak kochacie plotki? - zapytał w odpo­ wiedzi. Była na tyle blisko niego, że czuła jego zapach. Pachniał poma­ dą do włosów, papierosami i delikatnie damskimi perfumami, a przynaj­ mniej tak jej się wydawało. Spojrzała na jego rozbawioną twarz, a on 78

zapytał szeptem: - Myśli pani, że wszystkie te historie o mnie są praw­ dziwe? - Jeśli te historie są prawdziwe, to jest pan bardzo interesującym człowiekiem. - Uśmiechnęła się, zagryzając dolną wargę. - No cóż, kategorycznie im zaprzeczam. - Wzruszył ramionami. Przyznaję się tylko do tego, że lubię ładne dziewczęta. A tak w ogóle, to ile pani ma lat? Chyba niedawno weszła pani do towarzystwa? Pewnie nikt pani nawet jeszcze nie całował i jest... - A właśnie, że całował - przerwała mu tak, jak zrobiłoby to dziec­ ko. Czuła t że palą ją policzki, ale była zbyt przejęta, by się tym przej­ mować. - Założę się, że niezbyt dobrze - odparł Henry, unosząc brew. Na korytarzu Claire mówiła Elizabeth, że kapelusz pana Schoonmakera przepadł jak kamień w wodę, na co Elizabeth wyraziła swoje nieza­ dowolenie, mówiąc coś o niekompetencji służby w ich domu. Diana rozejrzała się po wypchanych głowach jeleni zdobiących ścia­ ny i powierzchnię starych, masywnych mebli. W pokoju był też wspa­ niały, cynowy wazon z różami, które więdły zapomniane. Ich płatki brą­ zowiały i opadały na podłogę. Zasłony były zaciągnięte, co wydawało się w jakiś sposób stosowne. Spojrzała ponownie na szczupłą sylwetkę Henry'ego. Stał przed nią tak bardzo prawdziwy, że poczuła rozkoszny ucisk w piersi. Znał tyle różnych rzeczy, o których ona nie miała pojęcia. Wiedziała, że jest od niej starszy i że robił rzeczy, których ona nie robiła nigdy. Miała ochotę zabrać go na górę, zamknąć drzwi i zmusić go, żeby jej o tym wszystkim opowiedział. - Całowała się pani tak naprawdę? - zapytał, opuszczając brew, co nie wiedzieć czemu sprawiło, że wyraz jego twarzy zrobił się jeszcze bardziej sceptyczny. Nachylił się do niej, a ona poczuła jego ciepły od­ dech na uchu. Sięgnął po swój kapelusz. Na moment cały świat znieru­ chomiał. Jego ciało było tak blisko jej, że prawie się dotykali. Delikatnie zdjął z jej głowy kapelusz, po czym nagle obrócił głowę i musnął warga­ mi jej usta. Jej klatka piersiowa gwałtownie uniosła się i opadła. Dotyk jego ust był elektryzujący. Wpatrywał się uważnie w jej oczy, powstrzymując się od uśmie­ chu, a potem znowu nachylił głowę i nakrył jej usta swoimi. To jest to, 79

pomyślała Diana. Tak właśnie powinno się czuć podczas pocałunku. Cie­ pło powinno dotrzeć aż do stóp, sprawiając, że będą chciały tańczyć. Henry oderwał od niej usta i puścił oczko. Potem włożył kapelusz i bez słowa wyszedł na korytarz. - Drogie panie, zdaje się, że zbłądziłem w drodze od szatni do drzwi wyjściowych - usłyszała Diana. W głosie Henry'ego słychać było roz­ bawienie i wiedziała, że choć mówił do Claire i Elizabeth, był to żarcik przeznaczony dla jej uszu. - Do widzenia. - Do widzenia - Diana usłyszała urażony głos Elizabeth. Potem rozległ się dźwięk zamykanych drzwi. Henry wyszedł. Diana, ciągle na­ słuchując ze środka opuszczonego salonu, przeżywała to, co się przed chwilą wydarzyło. Właśnie całowałam się z Henrym Schoonmakerem, pomyślała, po czym powtórzyła to bezgłośnie jeszcze wiele razy. Właś­ nie całowałam się z Henrym Schoonmakerem. Jakiś czas później, tuż po tym, kiedy Diana wróciła niezauważona do swojego pokoju, szczęśliwie nadeszła dla niej tajemnicza przesyłka. Cla­ ire stała wyczekująco, ciekawa, co jest w środku, a Dianę bardzo kusiło, by otworzyć paczkę od razu. Ona i jej pokojówka często dzieliły się se­ kretnymi myślami na temat chłopców i marzyły wspólnie o podróżach li­ niowcami oraz następcach tronów małych europejskich krajów. Ale tym razem wszystko było zbyt realne, by się tym dzielić. Diana uściskała Claire i poprosiła, by ją zostawiła samą. Zaczekała, aż kroki Claire ucichną w oddali, a potem zdjęła wieczko okrągłego pudełka ze złotym tłoczeniem. W środku, na czarnej, aksamit­ nej wyściółce znajdował się znajomy kapelusz oraz liścik: Proszą go zatrzymać. Wyglądała w nim pani tak dobrze, że nie mogą już znieść swego w nim widoku... ani myśli, w jakiej sytuacji przyjdzie mi panią lepiej poznać. HS Przeczytała liścik chyba dwieście razy, próbując zrozumieć jego sens. „W jakiej sytuacji przyjdzie mi panią lepiej poznać?" Co to mogło znaczyć? Potem założyła kapelusz i poczuła się niebezpiecznie zakocha­ na w człowieku, którego ledwie znała. 80

iana zdjęła kapelusz dopiero kilka godzin później, kiedy usłyszała de­ likatne pukanie do drzwi. Podniosła się z leniwej pozycji, w której pi­ sała, ściągnęła kapelusz, wrzuciła do niego liścik, i szybko wsunęła wszyst­ ko pod łóżko. Anemiczne „puk puk puk" do drzwi rozległo się ponownie i Diana wcisnęła pod poduszkę swój pamiętnik, na którego stronach wspo­ minała sekretne spotkanie, będące przyczyną wybuchu całej feerii kolorów. - Kto tam? - zawołała, nie kryjąc rozdrażnienia w głosie. Zza drzwi wyłoniła się nieskazitelnie gładka twarz jej starszej siostry. Oczy Elizabeth były szeroko otwarte i pozbawione wyrazu, dokładnie tak samo jak w chwili, kiedy Diana widziała japo raz ostatni, opuszczając sa­ lon. Nie rozmawiały ze sobą od tamtej pory, ale nie było w tym nic dziw­ nego. Tak naprawdę nie rozmawiały ze sobą o niczym ważnym od lat. - Mogę wejść? - zapytała łagodnie Elizabeth. - Wejdź - powiedziała Diana, układając się z powrotem w pozycji, w której leżała zanim jej przerwano, czyli na brzuchu, z twarzą skiero­ waną do poduszki, o którą opierała pamiętnik. Teraz cenne kompendium jej myśli znajdowało się pod poduszką - Diana odczuwała potrzebę, by fizycznie chronić je przed ewentualnym wścibstwem siostry, która ostat­ nio wydawała się jej zupełnie obcą osobą. W ciągu ostatnich dwóch lat, stosunki między siostrami bardzo się zmieniły. Diana obserwowała, jak zachowanie Elizabeth staje się coraz bardziej stosowne, a ona sama coraz bardziej odległa, i miejsce dawnej bliskości zajęły różne urazy. Zakłócenie jej świętego czasu na pisanie pa­ miętnika Diana traktowała jako swojego rodzaju afront, kolejne z wielu wykroczeń starszej siostry. 6 - Wiek luksusu

81

- Mam ci coś ważnego do powiedzenia - powiedziała Elizabeth, dziwnie nieśmiało. Łóżko poruszyło się, kiedy przysiadła na brzegu bia­ łej narzuty z szenili. - Tak? - Diana przewróciła oczami. To, co obecnie było ważne dla jej siostry, dla niej przeważnie nie miało znaczenia. Poza tym, znowu wróciła myślami do Henry'ego Schoonmakera. Zastanawiała się, czy miał dużo kochanek i jak by to było oprzeć głowę na jego torsie. Być może fakt, że jej rodzina straciła majątek właśnie teraz, był szczęśliwym zbiegiem oko­ liczności. Dzięki temu będzie zmuszona poszukać jakichś alternatywnych sposobów, by go oczarować, i wyróżni się z tłumu wzdychających do nie­ go dziewcząt. Prawie nie słuchała Elizabeth, pochłonięta rozmyślaniem 0 Henrym, kiedy wydało jej się, że siostra wypowiedziała jego imię. - Co? - zapytała Diana, podnosząc się na łokciu i zwracając w stro­ nę Elizabeth. - Henry, Henry Schoonmaker. Przyszedł dziś po południu, żeby mi się oświadczyć. Teraz jesteśmy zaręczeni. Wyjdę za niego, Di. Dla dobra rodziny. Diana zmrużyła oczy, tłumiąc śmiech. Już miała poprosić Elizabeth, żeby powtórzyła to, co powiedziała - była pewna, że się przesłyszała, że pomieszali się jej mężczyźni, ten z marzeń Diany, z tym z nudnej historii zaręczynowej - kiedy siostra ujęła jej rękę. - Wiem, że to stało się bardzo nagle, ale chyba rozumiesz, że mają więcej pieniędzy niż ktokolwiek inny, a Henry jest najstarszym, jedy­ nym synem... - wyjaśniała Elizabeth, jakby starała się w równym stop­ niu przekonać siostrę, jak i siebie. - I oświadczył się... tobie? - zapytała Diana. Jej dolna warga opad­ ła, a oczy rozszerzyły się z niedowierzania. Instynktownie zabrała rękę 1 przyciągnęła do siebie. Elizabeth spuściła wzrok, a Diana w milczeniu przetwarzała te szokujące informacje. Cudowne wspomnienie przeko­ marzania się z Henrym Schoonmakerem w ciemnym, opuszczonym sa­ lonie zostało jej nagle odebrane. Chciała je odzyskać. - Ale ty go nawet nie lubisz - powiedziała. - Może z czasem... - Elizabeth nadal wpatrywała się w swoje dło­ nie, skubiąc skórki u paznokci. - Jest bardzo przystojny, i... cóż, wszy­ scy mówią, że to bardzo dobra partia. 82

Diana prychnęła oburzona i utkwiła wzrok w suficie. Co za niespra­ wiedliwość. Zupełnie jakby los rzucał jej kłody pod nogi, gdy wreszcie coś zaczynało się dziać. Narastała w niej złość, której część była gotowa wyła­ dować na mężczyźnie, który najwyraźniej był narzeczonym jej siostry. - Diano, czemu jesteś taka ponura? To dobra wiadomość. - Bo go nie kochasz - odparła gorzko Diana. A on nie kocha cie­ bie, dodała w myślach. Mogłaby jeszcze powiedzieć, że mężczyzna, za którego zamierzała wyjść Elizabeth, był podłym draniem, który całował się z młodszą siostrą swojej narzeczonej, chwilę po zaręczynach, ale nie zrobiła tego. Przeczytała w swoim życiu wystarczająco dużo powieści, żeby wiedzieć, że łajdacy często chowają się za przystojnymi twarzami. Popełniła klasyczny błąd rodem z romansu - piękna chwila, kiedy usta Henry'ego dotknęły jej warg, nie miała nic wspólnego z miłością- ale postanowiła zatrzymać ten niewygodny sekret dla siebie. Spojrzała na siostrę i powiedziała: - No cóż... gratuluję. Elizabeth uśmiechnęła się i złożyła bezgłośnie dłonie. Diana za­ wsze uważała ten gest za pretensjonalny, a teraz wydał jej się wyjąt­ kowo głupi. - Schoonmakerowie cieszą się doskonałą reputacją, a Henry jest wyjątkowo uprzejmy i... - Elizabeth urwała, jakby nie wiedziała, co jeszcze miłego mogłaby o nim powiedzieć. Przygryzła wargę, a Dianie wydawało się, że w oczach siostry błysnęły łzy. - Och... - szepnęła Eli­ zabeth, ukrywając twarz w dłoniach. Żałosne. Elizabeth aż płakała z zachwytu, że oto nagle pojawił się bogaty narzeczony, choć najwyraźniej nie miała nawet dla niego zbyt wielu ciepłych uczuć. Diana prychnęła kpiąco i zapatrzyła się na swoją poduszkę. - W każdym razie - Elizabeth opanowała się, osuszając oczy - moje zamążpójście będzie dobre dla mamy, i dla nas wszystkich. Kwiaty, suk­ nie, wszystko będzie najlepszej jakości, nowe i szyte na zamówienie... Diana zerknęła ukradkiem na siostrę i zobaczyła, że jej idealne brwi uniosły się, kiedy mówiła z przejęciem o wszystkich fatałaszkach i sprzętach ślubnych, które będą potrzebne podczas ceremonii. Zupełnie jakby całe popołudnie siedziała uwięziona w jakimś podziemnym ka­ nale ściekowym i teraz była złakniona wszystkiego, co czyste i jasne. 83

W rzeczywistości, Elizabeth spędziła popołudnie we wspaniałym salo­ nie Hollandów, gdzie najwyraźniej zdecydowała, że wobec fatalnej sytu­ acji finansowej rodziny, zaręczy się z pierwszym zamożnym mężczyzną, jaki ich odwiedzi. Diana nie mogła uwierzyć, jaką idiotką jest jej siostra, snująca wizje białego wesela z tym oślizłym łajdakiem Henrym Schoonmakerem, który zapewne zjawił się dziś w ich domu z zamiarem znale­ zienia sobie zarówno żony, jak i kochanki. Cóż za pomysłowość. Diana zastanawiała się, czy przypadkiem nie chciał wejść również w posiada­ nie ich mebli. - Di? - zapytała Elizabeth, po czym, nie czekając na reakcję siostry, dodała: - Obiecałyśmy sobie z Penelope, kiedy miałyśmy po trzynaście lat, że będziemy swoimi starszymi druhnami. Mam nadzieję, że to rozu­ miesz. Ale będziesz jedną z moich młodszych druhen, dobrze? Diana uśmiechnęła się ponuro. Nie umknęła jej ironia sytuacji - zo­ stała poproszona o aktywne uczestnictwo w ceremonii zawarcia związ­ ku, który wzbudzał w niej najwyższy niesmak. - W porządku - odparła znużonym, zrezygnowanym głosem. Kiedy siostra sobie pójdzie, będzie mogła wrócić do pisania pamiętnika, ale jej zapiski nie będąjuż tak radosne. Elizabeth wydała z siebie cichy pomruk zadowolenia i Diana poczuła, że siostra ją obejmuje. - Och, i jeszcze jedno, Di. Na razie nie mów o tym nikomu, dobrze? Obiecaj mi, że nikomu nie powiesz. - Obiecuję. - Diana wzruszyła ramionami. Poczynania jej siostry nie były jakimś wyjątkowo interesującym tematem, poza tym, nie wie­ działa nawet, komu mogłaby o tym powiedzieć. - Dobrze. - Elizabeth spuściła wzrok. - Po prostu nie chcę, żeby wszystko nabrało za szybko rozpędu... Ten łajdak Henry Schoonmaker pewnie też nie chce, pomyślała Dia­ na. Na pewno przyda mu się kilka dodatkowych miesięcy na obcałowanie wszystkich kuzynek Hollandów, a może i ze dwóch pokojówek. - Rozumiem - powiedziała w końcu Diana. - Zachowam twój se­ kretny romans w tajemnicy. Chociaż miała ochotę trochę dopiec siostrze, zaskoczył ją wyraz twarzy Elizabeth, która sprawiała wrażenie wstrząśniętej. Przecież to był tylko żart. Czemu jej siostra musiała być tak śmiertelnie poważna? 84

Rozdział 12 Jeśli panna Penelope Hayes nie otrzyma wkrótce propozycji mał­ żeństwa od pana Henry'ego Schoonmakera, nie tylko ona bę­ dzie tym zaskoczona. Mówi się, że na wczorajszym balu cały swój urok zarezerwowała dla młodego Schoonmakera i jego ojca, co, oczywiście, może oznaczać tylko jedno: szykują się zarę­ czyny... Z kroniki towarzyskiej „New York News of the World Cazette", niedziela 17 września 1899

domu Hollandów zapanował dziwny nastrój przygnębienia, ale Lina nie zaprzątała sobie tym głowy. Jej pani, siedząca przed nią przy lśniącej, mahoniowej toaletce w swoim pokoju, była idealnie wy­ prostowana i milcząca. Elizabeth wpatrywała się beznamiętnie we włas­ ne odbicie i ani razu nie podniosła wzroku, żeby spojrzeć w oczy swojej dawnej przyjaciółce z dzieciństwa. Ciężko było uwierzyć, że Elizabeth - ta doskonała amerykańska dziewczyna, znana ze swojej kryształowej reputacji, tak pozornie nie­ winna i bezbronna - wkrótce znowu wymknie się do stajni, by robić za­ kazane rzeczy z jednym z nich. Jednym z nas, poprawiła siebie Lina. Przesuwała srebrny grzebień powoli po kolejnych pasmach jasnych wło­ sów, współczując sobie w duchu, że dziewczyna, której włosami właśnie się zajmowała, była jej rywalką w miłości. - Wystarczy - powiedziała niecierpliwie Elizabeth. - Możesz już zapleść warkocz. Lina spojrzała na odbicie Elizabeth w lustrze i oczy zabłysły jej ze złości. Minęła dłuższa chwila, po której rozległo się pukanie do drzwi. Elizabeth nie poruszyła się, tylko lekko wysunęła podbródek. - Tak? - zawołała. Drzwi się otworzyły, a kiedy Lina się odwróciła, zobaczyła swoją siostrę. Claire miała na sobie identyczną czarną sukienkę jak Lina, a jej 85

rade włosy były związane z tyłu. Trzymała kosz z brudną bielizną, opie­ rając go o biodro. - Jeszcze nie skończyłaś? - zapytała, przenosząc spojrzenie z Liny ' na Elizabeth. - Och, Claire, dobrze, że jesteś. Czy mogłabyś zapleść mi war­ kocz? - zapytała Elizabeth, nie odrywając oczu od odbicia w owalnym lustrze. Lina cofnęła ręce od włosów Elizabeth i odsunęła się, robiąc miejsce siostrze. Claire schyliła się i odstawiła kosz. Potem przecięła kosztowny dywan, posyłając siostrze karcące spojrzenie. Lina nienawidziła Elizabeth za to, jak ta ją traktowała. W niemej złości patrzyła, jak Claire szybko i wprawnie rozdziela włosy Elizabeth i zaplata je w ciasny, równy warkocz, spływający na plecy. Kiedy skoń­ czyła, odsunęła się i zapytała: - Czy mogę zrobić dla panienki coś jeszcze? - Nie, to wszystko, ale pozwól swojej siostrze, by trochę poćwi­ czyła na twoich włosach. Zdaje się, że wyszła z wprawy podczas mojej nieobecności. Lina stała nieruchomo, urażona i milcząca. Sięgnęła pamięcią kilka lat wstecz, kiedy perfekcyjna osobowość Elizabeth dopiero zaczynała się ujawniać. Lina została jej osobistą pokojówką, dopiero kiedy Elizabeth skończyła szesnaście lat, ale przyglądanie się, jak jej przyjaciółka prze­ istacza się w modną dziewczynę z towarzystwa, podczas gdy ona pozo­ stała zwykłą, dawną sobą, było bolesne samo w sobie. - Oczywiście - usłyszała odpowiedź Claire, która skinęła głową i podeszła do mahoniowego łóżka, na którym Lina położyła sukien­ kę Elizabeth. Claire podniosła ją ostrożnie i ułożyła na wierzchu kosza z brudną bielizną. Potem złapała siostrę za rękę. Lina chciała się wyrwać i zażądać, aby Claire nie traktowała jej protekcjonalnie, ale była zbyt tchórzliwa, by się odezwać. - Dobranoc, panno Holland - powiedziała Claire, ciągnąc Linę za drzwi. - Dobranoc - odparła Elizabeth. Claire posłała siostrze ostrzegaw­ cze spojrzenie. - Dobranoc, panno Holland - wymamrotała Lina. Kiedy zamknęły się za nimi drzwi, Claire puściła rękę siostry i ru­ szyła powoli korytarzem, który, podobnie jak reszta domu, był ozdo86

biony skąpo oświetlonymi malowidłami przedstawiającymi Manhattan z czasów, kiedy zamieszkiwali go głównie farmerzy. Pokoje obu sióstr Holland znajdowały się w zachodniej części domu, na pierwszym pię­ trze, wystarczająco daleko od głównej sypialni - jak uświadomiła so­ bie teraz Lina - by można było wejść lub zejść schodami dla służby i nie zostać przez nikogo zauważonym. Okna pokoju Diany wychodzi­ ły na południe, a Elizabeth na północ, na ulicę. Po krótkiej chwili Lina podążyła za siostrą drewnianymi schodami wąskiej klatki schodowej, z sufitem tak niskim, że musiały schylać głowy, na drugie piętro, a po­ tem na strych. W pokoju na poddaszu, który siostry Broud dzieliły z innymi mło­ dymi służącymi, panowała nieprzenikniona ciemność. Ciągle korzystały ze świeczek, więc teraz, po zachodzie słońca, pokój zdawał się nieskoń­ czenie wielki - bezkresny ocean smolistej czerni. Lina nasłuchiwała, jak jej siostra stąpa po gołych deskach podłogi i szpera w poszukiwaniu świeczki. Po chwili pokój oświetliło niewyraźne światło. - Wolałabym, żebyś nie dawała panience Elizabeth powodów do narzekań - powiedziała Claire, zapalając drugą, a potem trzecią świecz­ kę. Przeszła po skrzypiącej podłodze do mosiężnego łóżka, które dzieli­ ły. - Powiedz coś. Nie popadaj znowu w ten swój milczący nastrój. Lina podeszła do prostej toaletki, na której stały migoczące świecz­ ki, i poprawiła zardzewiałe wsuwki - spadek po panienkach Holland za pomocą których ujarzmiała niesforne kosmyki. Przyglądała się sobie w popękanym lustrze, odwracając twarz w bok, by ocenić profil. - Przepraszam, że nie pomogłam ci dziś z praniem. Claire westchnęła, spoglądając na kosz z wypranymi ubraniami, któ­ ry stał obok ich łóżka. - Nie o tym chciałam rozmawiać. Powiesz mi, co się dzieje? Lina nie wspominała jej o Willu ani o wydarzeniach ubiegłej nocy, ale siostra od zawsze potrafiła wyczuć jej nastrój i kryła ją, kiedy Lina się obijała. Z tego powodu Linę zawsze dręczyły wyrzuty sumienia. Jed­ nak były one niczym w porównaniu z mieszanką palącego upokorzenia i nieodwzajemnionych uczuć, jakich doświadczyła od zeszłej nocy. - To dobra praca, Liney, u dobrej rodziny - ciągnęła Claire, kiedy Lina nie odpowiedziała. Pokręciła głową, tak że nawet jej miedziany kok 87

sprawiał wrażenie zawiedzionego. - Nie wiem, dlaczego zawsze prosisz się o kłopoty. Lina patrzyła na swoje odbicie w lustrze. Ze swoimi wielkimi sto­ pami, pospolitymi włosami i całkowicie niemodnymi ubraniami czuła się jak najnędzniejsze ze stworzeń. Potem przypomniała sobie, że żyje w epoce wielkich możliwości. Gazety były pełne niezwykłych donie­ sień. Fortunę można było zbić z dnia na dzień, a dzięki pomysłowości i odpowiednim staraniom uroda dziewczyny mogła wiele zyskać. Lina zawsze wierzyła, że pod jej pospolitą powierzchownością ukrywa się piękna dziewczyna. - Nie przyzwyczaiłam się jeszcze do tego, że panienka Elizabeth wróciła - powiedziała w końcu. Samo wypowiedzenie imienia pani spra­ wiało, że Lina czuła ucisk w żołądku. Przypominało jej ono o wszystkich dumnych gestach Elizabeth, ojej głosie ociekającym fałszywą dobrocią. Najmniejszy dźwięk jej śpiewnego głosu uświadamiał Linie, jak bardzo się różniły. - Wszystko było znacznie łatwiejsze, kiedy jej nie było - do­ dała na swoją obronę. - Nie muszę ci chyba przypominać, że dziewczęta takie jak my nie mają zbyt dużego wyboru, jeśli chodzi o pracę. - Claire pokręciła ener­ gicznie głową. Lina zdała sobie sprawę, że jej siostra pracowała nawet teraz - składała eleganckie poszewki na poduszki, na których siostry Holland układały swoje ładne główki. - A jeśli stracimy tę pracę, no cóż... nie będziemy już więcej pokojówkami w Nowym Jorku. Kie­ dyś ty i panienka Elizabeth byłyście tak blisko. Oczywiście, teraz to już niemożliwe... ale postaraj się okazać jej trochę szacunku i dawnej sympatii. Lina nie wiedziała, co odpowiedzieć, więc tylko podeszła do siostry i wyjęła jej z rąk składaną właśnie poszewkę. Claire zwróciła do niej swoją wymizerowaną, nieco piegowatą twarz. Jej spojrzenie było pyta­ jące. - Och, odpocznij sobie. Przez cały dzień byłaś na nogach. - Lina urwała i wysunęła podbródek. Kiedy ponownie się odezwała, jej głos był łagodniejszy. - Pozwól, że choć raz ja poskładam pranie. Claire odpowiedziała prychnięciem i przeszła na drugą stronę łóżka. Głowę oparła o zagłówek, nogi skrzyżowała w kostkach. Przez chwilę 88

nie odrywała wzroku od siostry, przyglądając się, prawie sceptycznie, jak składa pranie. - Uważaj z wyszywanymi rzeczami- powiedziała, kiedy Lina strzepnęła bogato zdobioną szmizjerkę. - Uważam, uważam - odparła Lina, wygładzając ręką zawiłe haf­ ty. - Nie martw się tak i spróbuj wreszcie odpocząć. Może przeczytasz mi coś z kroniki towarzyskiej? Lina zazwyczaj dokuczała Claire z powodu jej ulubionego sposo­ bu spędzania wolnego czasu, czyli czytania doniesień o życiu sławnych i bogatych, ale teraz uśmiechnęła się do siostry, dając do zrozumienia, że powstrzyma się od kpin i docinków. Claire sięgnęła z entuzjazmem po złożony egzemplarz „News of the World Gazette", i zaczęła przeglądać relacje z Newport, szukając informacji o wakacyjnych poczynaniach pań z nowojorskiej śmietanki towarzyskiej. Claire zaczęła czytać, naśladując akcent ludzi z wyższych sfer. Lina od czasu do czasu kiwała głową, jakby uważnie słuchała, choć w rzeczy­ wistości nie mogła przestać myśleć o swoim nieszczęściu. Bez przerwy starała się wymyślić sposób na uświadomienie Willowi, że nie powinien zawracać sobie głowy zarozumiałą Elizabeth Holland, ale bez powodze­ nia. Nagle jej siostra wykrzyknęła: - Henry Schoonmaker - to ten młody dżentelmen, który przyszedł dziś odwiedzić panienkę Elizabeth. - Co? - Lina, wyrwana ze swoich rozmyślań, uniosła wzrok znad prania, starając się sprawiać wrażenie zainteresowanej tym całym Schoonmakerem. - Piszą, że podobno Penelope Hayes, przyjaciółka panienki Eliza­ beth, jest związana z Henrym Schoonmakerem. To ten młody dżentel­ men, który był tu dziś po południu. Och, Lino, widziałaś go? - Oczy Claire rozbłysły niedowierzaniem, jak niewiele dzieliło je od wielkiego, lepszego świata. - Jest tak przystojny, że to aż niesprawiedliwe. I pan­ na Penelope wyjdzie za niego! - Lina nie mogła uwierzyć, że Claire tak się ekscytuje powodzeniem dziewczyny, która zawsze była wobec nich niegrzeczna, ale oparła się pokusie, by wypomnieć to siostrze. - Ale za­ stanawiam się - dodała w zamyśleniu Claire - po co w takim razie przy­ szedł dziś do panienki Elizabeth? 89

- Może chciał się jej poradzić w sprawie oświadczyn? - zasugero­ wała Lina, składając gładkie, bawełniane majtki panienki Diany w rów­ ną kostkę. - Może... - Claire wzruszyła ramionami, wracając do czytania naj­ świeższych doniesień o znamienitych nowojorczykach. Lina uśmiechnęła się do siostry, ale Claire nawet tego nie zauważyła, bez reszty pochłonięta najnowszymi plotkami. Lina kontynuowała skła­ danie bielizny panienek Holland, słuchając miarowego, kojącego głosu siostry. Niebawem zaczęła rozmyślać o przyjaciółce Elizabeth, Penelope Hayes, o jej prawie przezroczystej cerze, wymyślnych sukniach, wspa­ niałej biżuterii i wyniosłym zachowaniu. Matka Liny zawsze mówiła, że bogatego poznasz po cerze. Lina pomyślała o idealnej, porcelanowej skórze Elizabeth, gładkiej i pozbawionej jakiejkolwiek skazy. Matka chyba miała rację. Lina nie mogła oprzeć się wrażeniu, że gdyby była damą, jak panien­ ka Hayes lub panienka Elizabeth, Will nigdy nie wyprosiłby jej ze stajni. Ani tamtej nocy, ani żadnej innej.

Rozdział 13

Z pamiętnika Edwarda Hollanda, grudzień 1898

yło po drugiej i cały dom Hollandów spowijały ciemności. ElizaJLf beth schodziła ostrożnie schodami dla służby, schodek po schodku, starając się nie dopuścić do skrzypnięcia. Zaledwie poprzedniego ran­ ka matka uczuliła je, jak ważne jest, aby zachowywały pozory, o czym Elizabeth pamiętała, nawet skradając się do stajni. Trzymała przed sobą świecę w mosiężnym uchwycie, oświetlając sobie drogę. Stała pośród wysepek siana, przyzwyczajając oczy do otoczenia. W stajni było nieco widniej, bo przez usytuowane wysoko okno Willa wpadało światło gwiazd. Elizabeth skierowała się do drabiny, przypomi­ nając sobie, po co przyszła. Było j u ż , jutro", a obiecała sobie, że J u t r o " powie o wszystkim Willowi. Stawiała odziane w kapcie stopy ostrożnie na kolejne szczeble, pnąc się powoli ku stryszkowi. Na górze przystanęła na chwilę, przyglądając się z zachwytem Willowi, oświetlonemu przez migoczący płomień świe­ cy. Jego ciało ładnie komponowało się z ciepłymi brązami i czernią staj­ ni. Musiał skopać przez sen swoją czerwoną kołdrę, bo leżał na materacu zwinięty jak dziecko, bez żadnego przykrycia. Elizabeth przecięła ostrożnie starą skrzypiącą podłogę. Odstawiła świecę na skrzynkę przy łóżku, podziwiając ciało Willa - jego mocne ramiona i zamknięte powieki skrywające piękne, duże oczy. To, że mog­ łaby go skrzywdzić, było dla niej tak okropne, że nawet nie chciała o tym myśleć. Położyła się obok, przywierając do jego ciała. Spał spo­ kojnie; jego klatka piersiowa powoli unosiła się i opadała. Przypatrywała 91

się z bliska jego twarzy, starając się zapamiętać ten obraz na wypadek, gdyby już nigdy nie miała go zobaczyć w tak intymnym momencie. Nagle obudził się i wziął ją w ramiona. Była tak zaskoczona, że nie­ mal krzyknęła. Uśmiechnął się, a ona zamiast krzyczeć, roześmiała się cicho, uszczęśliwiona. Czuła, jak jego dłoń przesuwa się na jej kark, jak jego palce zatapiają się w jej włosach. Tulił jej głowę, a ona czuła, że świat zewnętrzny staje się coraz bardziej odległy, że liczy się tylko to, co tu i teraz. - Nie mogę uwierzyć, że znowu przyszłaś - szepnął. - Nie mogłam spać - powiedziała, nie odrywając od niego wzroku. On też się w nią wpatrywał, ruszając tęczówkami. - Szczęściarz ze mnie. Miała ochotę go pocałować, ale nie chciała ani na moment prze­ rywać ich splecionych spojrzeń. Jego dłoń puściła jej kark, przesunęła się wzdłuż kręgosłupa i ponownie zatrzymała na krzyżu. Patrzył na nią w taki sposób, że czuła się, jakby całe popołudnie spędziła w ciepłych promieniach słońca. Pierwszy raz od poprzedniego ranka poczuła, że jej płuca napełniają się powietrzem, a serce szczęściem. Skarciła się w myś­ lach, przypominając sobie, że nie ma dla nich przyszłości, ale kiedy wpa­ trywała się w czysty błękit jego oczu, potwierdziły tylko to, co wiedziała przez połowę swojego życia: że może mu bezgranicznie ufać. - Naprawdę musiałaś za mną tęsknić - powiedział. - Taaak. Przypomnij mi, jak się nazywasz? - Tylko przez moment udało jej się zachować poważną minę, po czym wybuchła dźwięcznym śmiechem. Też się roześmiał, objął ją w talii i przeturlał po sobie, by na koniec przygwoździć do materaca. Pochylił się nad nią z szerokim uśmiechem na twarzy. Próbowała usiąść, ale złapał ją za nadgarstki, przytrzymując pod sobą. Aż zapiszczała z radości, a wtedy nachylił się, uciszając ją po­ całunkiem. Choć pocałunek był słodki, Elizabeth czuła się jak oszustka, a Will był jedynym człowiekiem na świecie, którego za nic nie chciałaby oszu­ kać. Delikatnie cofnęła twarz i spojrzała na niego poważnie. Powiedziała sobie, że okrucieństwem byłoby zwlekać. To tylko spotęgowałoby cier­ pienie Willa, kiedy prawda wyjdzie na jaw. 92

- O co chodzi? - zapytał. Zamknęła usta, po czym ponownie je otworzyła i wzięła głęboki wdech, dla dodania sobie odwagi. - Chodzi o Henry'ego... - zaczęła. - Schoonmakera? - Will zaśmiał się, przerywając jej. - Chyba nie będziemy znowu o nim rozmawiać? Widziałem, jak dziś po południu wychodził z domu, ale nie musisz się martwić. Nie będę cię więcej nękał swoją zazdrością. Pocałował ją delikatnie. Czuła ucisk w gardle i żałowała, że ta chwi­ la nie może trwać wiecznie. Kiedy oderwał od niej usta, uśmiechnął się, a jego oczy były jasne i błyszczące. - Myślę, że wszystko będzie dobrze - szepnął po dłuższej chwili. Elizabeth rozciągnęła usta w półuśmiechu, zastanawiając się, czy za­ uważy, że jest smutna. - Wszystko będzie dobrze - powtórzyła głosem, który jej samej wy­ dał się prawie przekonujący. Jutro - powie mu jutro. Wszystko, czego chciała, to ostatniej, wspól­ nej nocy, bez złości i smutku z powodu rzeczy, które były nieuniknione. Jutro, powtórzyła w myślach. Co takiego może się stać, jeśli zatrzyma te okropne wieści dla siebie jeden dzień dłużej? Kiedy ściągnął jej przez głowę koszulę nocną, starała się nie my­ śleć o tym, jak nisko upadli Hollandowie i co im groziło. Starała się nie myśleć o swoich obowiązkach wobec rodziny ani o tym, w jaki sposób powie jutro o wszystkim Willowi. Ani o tym, co będzie pojutrze. Starała się skoncentrować na tym, jak całował jej szyję, żeby na zawsze zapa­ miętać to uczucie.

"Rozdział 14 Miody mężczyzna, członek klanu Schoonmakerów, cieszący się dużym powodzeniem wśród panien myślących o zamążpójściu, widziany byt wczoraj po południu w Tiffany & Co. na Union Square. Nasze źródła donoszą, że wyszedł z pierścionkiem z po­ jedynczym brylantem niespotykanej wielkości, tysiąc

wartym przeszło

dolarów... „Miejskie Plotki", piątek. 22 września 1899

enelope Hayes uśmiechnęła się przez zaciśnięte usta do małej anJL gielskiej pokojówki, która czekała w holu Hayesów, aby pomóc jej założyć pelerynkę z norek. Pelerynka była nowa, podobnie jak suknia, która była bardzo nowoczesna: satynowa, w kolorze kości słoniowej, z czarnymi, aksamitnymi wzorami w stylu art nouveau. Penelope nigdy wcześniej nie widziała tej dziewczyny o małych, błyszczących oczach i lekko zmierzwionych włosach, i doszła do wniosku, że musiała zostać niedawno zatrudniona. Ostatnio, z uwagi na rozmiary nowego domu, przybyło tak wielu nowych służących, że Penelope zaczynała się oba­ wiać o prywatność swojej korespondencji. Okazała swoją irytację non­ szalanckim sposobem, w jaki wzięła kremową wizytówkę ze lśniącej, srebrnej tacy, którą podsunęła jej pokojówka. - Pan Isaac Phillips Buck czeka, aby pani towarzyszyć - powiedzia­ ła dziewczyna w przesadnie oficjalny sposób. Penelope i Buck byli na tyle bliskimi przyjaciółmi, że nie musiał się anonsować i zostawiać wi­ zytówki, ale zawsze miał słabość do teatralnych gestów. - Dziękuję - odparła Penelope, wychodząc na zewnątrz i kierując się pospiesznie na okazałe schody z białego marmuru. Kiedy się obej­ rzała, uświadomiła sobie swój błąd. Jedno miłe słowo pani sprawiło, że dziewczyna niemal podskakiwała z radości. Penelope postanowiła się nie irytować - nie było to dobre dla cery, a wybierała się na przyjęcie do Henry'ego Schoonmakera i chciała wyglądać jak najlepiej - i skierowała 94

wzrok na czekającego na schodach Bucka. Stał zwrócony twarzą do uli­ cy. Nad jego lśniącym cylindrem unosił się dym papierosowy. - Na co patrzysz? - zapytała, kiedy odwrócił się, żeby wziąć jej rękę. Przysunęła się i pocałowała go w oba policzki. - Och, na różne znakomitości. - Pociągnął nosem i zaczął sprowa­ dzać swoją przyjaciółkę ze schodów. Wieczór był ciepły i nieco mglisty. Na ulicy mijały się powozy należące do różnych znamienitych osób. Ale nikt z nich nie wygląda nawet w połowie tak dobrze jak ty. Stangret już czekał z jednym z czterech czarnych, wytwornych faetonów należących do jej rodziny. Buck pomógł jej wsiąść. Potem wsiadł sam i skinął na stangreta. Dziewczyna, której zależało na zachowaniu dobrej reputacji, nigdy nie pojechałaby otwartym powozem na przyjęcie, ale Penelope nie mogła być bardziej zadowolona. Usadowiła się na czer­ wonym, aksamitnym siedzeniu i rozpięła futrzaną pelerynkę, która zsu­ nęła się jej za plecy. Chciała czuć na skórze wieczorne powietrze, nawet jeśli - było tego pewna - strażnicy moralności skrytykują ją za publiczne pokazywanie odsłoniętych ramion. Kiedy konie ruszyły spokojnym kłusem na południe, Buck sięgnął do swojej marynarki i wyciągnął wycinek z gazety. - Pomyślałem, że to cię zainteresuje - powiedział, niby od niechce­ nia, choć nie umiał ukryć zadowolonego uśmiechu. - Tak? - zapytała Penelope, rozkładając kartkę i spoglądając na notatkę. Jej oczy zaświeciły się na słowa „Tiffany & Co.", „brylant" i „przeszło tysiąc dolarów". Zamrugała ciężkimi od tuszu rzęsami i wzruszyła skromnie ramionami, choć skromność nigdy nie była czymś, co pochwalała czy praktykowała. Zwróciła twarz na wschód, by nadjeż­ dżający z przeciwka widzieli jej lepszy profil, i oddała się przyjemnoś­ ci tej krótkiej przejażdżki. Henry powiedział, że wkrótce się dowie i, ten jeden raz, prawidłowo użył słowa wkrótce. Nawet tak niecierpliwa dziewczyna jak Penelope musiała przyznać, że wkrótce nastąpiło wyjąt­ kowo szybko. Konie nie zwalniały tempa i niebawem ich oczom ukazała się re­ zydencja Schoonmakerów. Dom znajdował się w połowie Piątej Alei, przy skrzyżowaniu z Trzydziestą Ósmą ulicą, ale choć był młodszy od Henry'ego, zaczynał już trącić myszką, ze swoim mansardowym 95

dachem i stromymi schodami frontowymi. Oczywiście Penelope i Henry zamieszkają w nowym domu. Może tatko zbuduje im rezydencję w pre­ zencie ślubnym. Powóz zatrzymał się i Buck pierwszy wysiadł na uli­ cę - całkiem zgrabnie jak na mężczyznę jego postury - żeby służyć po­ mocą Penelope. Widziała stojące przy krawężniku powozy innych goś­ ci. Stangreci opierali się o nie i palili papierosy, rozpoczynając długie czekanie. Rozpoznała wśród nich stangreta Hollandów; z gazetą w ręce, podpierał ich stary powóz. Chłopak miał silne, szerokie ramiona i jakieś pospolite imię, którego Penelope nie mogła sobie przypomnieć. Eliza­ beth wspomniała kiedyś mimochodem, że przyjaźnili się w dzieciństwie. Penelope prychnęła w duchu - ciekawe rzeczy dzieją się w Gramercy Park. Z jednej strony całe to przywiązanie do tradycji, z drugiej, skłon­ ności do bratania się ze służbą. Na Piątej Alei panie i panowie wspina­ li się parami po schodach z piaskowca, kierując do jasno oświetlonego wejścia, i nie zwracając najmniejszej uwagi na stangretów. - Mogę zostać bardzo długo, Thom - powiedziała swojemu stangreto­ wi, nie patrząc na niego. Była skupiona na wygładzaniu swoich długich do łokcia, białych rękawiczek. Poza tym wyglądała idealnie, i wiedziała o tym. - Będę tu na panią czekać, panno Hayes - odparł Thom. Penelope ujęła Bucka pod rękę i razem wspięli się do drzwi. Jeden z kamerdynerów Schoonmakerów wziął od niej pelerynkę i skierował do kolejki gości, których witała Isabelle Schoonmaker, zaczerwienio­ na z emocji i zmęczenia. Isabelle miała na sobie połyskującą, turkusową suknię od Wortha, rozłożystą z tyłu i wąską w talii. Wyglądała w niej jak biuściasty galion na dziobie statku. - Och, Penelope - powiedziała, nachylając się do przodu, żeby po­ całować młodszą dziewczynę w oba policzki. - Jaka szkoda, że twoi ro­ dzice i brat nie mogli przyjść. - Witaj, Isabelle - odparła Penelope, rewanżując się takim samym pocałunkiem. Rodziców zaprosili na kolację Astorowie, a takiego zapro­ szenia się nie odrzuca. Jej starszy brat, Grayson, przebywał za granicą, doglądając rodzinnych interesów w Londynie. - Nie przejmuj się mną. W zupełności wystarczy mi towarzystwo Bucka. - Oczywiście. - Isabelle ujęła jej rękę i uścisnęła ją. Chwilę później do holu weszli państwo Amorysowie, małżeństwo z trzyletnim stażem, 96

ludzie równie nudni jako para, co niegdyś w pojedynkę. - Zabawę musi­ my odłożyć na później - szepnęła Isabelle. Jeden ze służących, których aksamitne liberie były ozdobione herbem Schoonmakerów, zaprowadził Penelope i Bucka do sali o ciemnoczerwonych ścianach, w której odby­ wało się przyjęcie i roznoszono wysokie kieliszki z szampanem. - Chyba pójdę zobaczyć, czy nie przydam się w kuchni. - Ciepłe światło opromieniało miękką skórę na twarzy Bucka. - Idź robić to, co potrafisz najlepiej - powiedział, puszczając do niej oczko. Perielope przystanęła w drzwiach dla spotęgowania efektu, pozwa­ lając wspaniale zdobionym fałdom sukni rozlać się po dębowej podło­ dze. Wyraźnie czuła znajomy podziw zgromadzonych wokół ludzi, ale starała się zachować powściągliwość. Jedyną osobą, którą tak naprawdę chciała zobaczyć, był Henry, ale zamiast jego dużych, ciepłych rąk obej­ mujących ją w talii, poczuła na ramieniu delikatny uścisk zimnej dłoni. Odwróciła się i zobaczyła Elizabeth. Przyjaciółka znowu miała na sobie jasną suknię i wyglądała jak butelka rozcieńczonego wodą mleka. - Penelope - powiedziała Elizabeth, uśmiechając się. Jej okrągłe czoło okalały jasne loki, a na szyi nie miała nic poza prostym, złotym krzyżem. - Od tygodnia zbieram się, żeby cię odwiedzić. Przepraszam, że nie miałyśmy okazji porozmawiać o twoim balu, ale byłam niewiary­ godnie zajęta i... - Nie przejmuj się mną - odparła Penelope, po raz drugi tego wie­ czoru, biorąc Elizabeth pod rękę. Elizabeth przykryła dłoń przyjaciółki swoją i uśmiechnęła się ciepło. Sunęły przez salę pełną upiornych po­ sągów i donic z rozłożystymi paprociami, niespiesznym krokiem, ideal­ nym dla spragnionych ich widoku ewentualnych wielbicieli. Rozglą­ dając się po sali, Penelope zarejestrowała z uznaniem kasetonowy sufit i dobrze położoną boazerię. - Sama byłam tak zajęta, że nawet o tym nie myślałam. Ale cieszę się, że cię teraz widzę. - Spojrzała na Elizabeth i uniosła starannie pomalowaną brew. - Mam ci coś do powiedzenia. - Zadurzyłaś się - powiedziała podekscytowana Elizabeth. Jej oczy rozszerzyły się z niecierpliwości. - Myślałam o tym przez cały tydzień. - Zawsze myślisz o innych - stwierdziła Penelope, tylko odrobi­ nę ostrzej, niż zamierzała. - Ale zanim cokolwiek ci powiem, musimy 7 - Wiek luksusu

97

najpierw porządnie uczcić twój powrót. - Widziała, że Elizabeth chce coś powiedzieć, ale nie przerwała swojego wywodu. - Mam wrażenie, że nie było cię całe wieki. Twój powrót i moje nowiny zdecydowanie za­ sługują na szampana - dokończyła, wspaniałomyślnie zaliczając powrót Elizabeth do wydarzeń godnych świętowania. - Och, tak. - Elizabeth skinęła na jednego ze służących i po chwi­ li obie trzymały szerokie kieliszki z pozłacanym brzegiem, wypełnione musującym płynem. Wzniosły toast i zaczęły sączyć szampana. Penelope poczuła przyjemne musowanie na języku i głęboką satysfakcję, że za chwilę z jej powodu Elizabeth zakręci się z wrażenia w głowie. Starsza siostra Holland bywała czasami świętoszkowata, ale Penelope wiedziała, że lubiła się także bawić, no i miała doskonały gust. - A więc - zaczęła Penelope, obejmując ramieniem szczupłą, odzia­ ną w satynę talię Elizabeth. Nie zdążyła jednak nic powiedzieć o Henrym, bo zauważyła przystojnego, ubranego na biało mężczyznę, który był niepodobny do któregokolwiek ze znanych jej chłopców. Miał skórę w kolorze mlecznej czekolady i skośne oczy. - Kim jest ten egzotyczny nieznajomy? - szepnęła do Elizabeth. - Och! - Elizabeth nachyliła się do ucha przyjaciółki. - To książę Ranjitsinhji, z Indii. Podobno jest kapitanem drużyny krykieta i przyje­ chał tu, aby grać w Union Club. - Jest prawdziwym księciem? - zapytała Penelope. - Nikt nie wie na pewno - szepnęła Isabelle Schoonmaker dziew­ częcym głosem, pojawiając się niespodziewanie obok Penelope. - Jego ojcem był Fadi, władca Nawanagaru, który - tak przynajmniej m ó w i ą pozwalał sobie na dosyć ekstrawaganckie eksperymenty małżeńskie... Penelope i Elizabeth zachichotały, zakrywając usta odzianymi w rę­ kawiczki dłońmi, a Isabelle mrugnęła do nich wesoło. Penelope zamie­ rzała wypytać ją o księcia, kiedy nagle zauważyła Dianę Holland, dzi­ wacznie wystrojoną w jasną, brzoskwiniową sukienkę ozdobioną belgij­ ską koronką, z olbrzymimi, bufiastymi rękawami. Było jasne jak słońce, że sukienkę wybrała dla niej matka albo siostra. Diana, obojętna i znu­ dzona, przestępowała z nogi na nogę, sprawiając wrażenie uciekinierki z zakładu dla obłąkanych. Penelope nachyliła się do jasnych loków oka­ lających ucho Elizabeth i zapytała: 98

- Co robi twoja siostra? Elizabeth aż się wzdrygnęła, ale zignorowała pytanie. Zamiast tego, zwróciła się do macochy Henry'ego: - Isabelle. Wszystko jest naprawdę cudowne. Wspaniali goście. Mam tylko nadzieję, że nie odrywamy cię zanadto od obowiązków gospodyni. Penelope przytaknęła energicznie, jakby była to najgorsza rzecz na świecie. - Nie, nie... ale na wszelki wypadek pójdę porozmawiać także z in­ nymi. Jeszcze wrócę - powiedziała, przeczesując wzrokiem pomieszcze­ nie. - Dziękuję, moje drogie, za wyrozumiałość. Kiedy Isabelle odeszła, by zająć się księciem-krykiecistą, który wkrótce pobudził ją do głośnego chichotu, Penelope zwróciła się znowu do Elizabeth. - Czy twoja siostra ma jakieś zaburzenia nerwowe? - zapytała, uno­ sząc brew. - Nie, nie. Znasz Dianę. Zrobi wszystko, by uchodzić za ekscentryczkę. Ale nieważne... - Teraz Elizabeth prowadziła Penelope przez pokój pełen rozgadanych gości, kierując się w stronę przyległej galerii, która była opustoszała, z wyjątkiem pary w wieku ich rodziców, całko­ wicie zaabsorbowanej portretem Mamie Stuyvesant Fish w operowej loży. Elizabeth skręciła, żeby się od nich oddalić. - Przestań się w końcu wymigiwać i podziel się nowinami. Cały tydzień czekam, żeby się cze­ goś dowiedzieć o twoim tajemniczym wybranku. - No cóż - powiedziała konspiracyjnie Penelope - jest bardzo wy­ soki i przystojny. - Oczywiście. - Należy do wszystkich klubów i chodzi na wszystkie przyjęcia. - Naturalnie... - Elizabeth uśmiechnęła się, patrząc z ciekawością na Penelope swoimi jasnymi oczami. Dziewczęta zatrzymały się, prze­ rywając leniwy spacer po galerii i spojrzały w stronę sali, w której od­ bywało się przyjęcie, gdzie około trzydziestu gości sprawiało wrażenie, jakby przesadzili z drinkami, i to jeszcze przed kolacją. - Już od jakiegoś czasu robił do mnie maślane oczy. - Penelope starała się nie okazywać swojej dumy z tego faktu, ale bezskutecznie. 99

W zeszłym tygodniu, na naszym balu, tańczyliśmy ze sobą, a dzisiaj była o nim wzmianka w gazecie. Och, Elizabeth, widziano go, jak kupował pierścionek. W sali obok gruchnęła salwa śmiechu i Penelope zobaczyła Henry'ego, który stał pod odległą ścianą. W ręku trzymał złociste­ go drinka, a na jego ustach gościł ironiczny uśmieszek. Ubrany był w czarny frak, a włosy miał idealnie przylizane na bok. Opowiadał ja­ kiś dowcip grupie przystojnych, ale niedorastających mu do pięt, mło­ dych mężczyzn. - Tak... - naciskała podekscytowana Elizabeth. Nie odrywając od niego oczu, Penelope oznajmiła z satysfakcją: - To Henry Schoonmaker. Ręka Elizabeth opadła bezwładnie i Penelope podejrzewała, że Eli­ zabeth po prostu umiera z zazdrości. I bardzo dobrze. O to chodziło. Z sąsiedniej sali dobiegł dźwięk noża uderzającego w kryształowy kie­ liszek. Przez sklepione przejście widać było potężnego Schoonmakera seniora, który prosił gości o uwagę. - Penelope, muszę... - szepnęła Elizabeth. - Cśśś, później ci wszystko opowiem - odparła Penelope zniżonym głosem. Potem ponownie ujęła Elizabeth pod rękę i pociągnęła w stronę sali. Nie mogła nie zauważyć, jak bardzo Elizabeth jest spięta i trocheja zaskoczyło, że przyjaciółka nie umie lepiej ukryć swojego zawodu. Isa­ belle, roześmiana jak trzpiotka, przecisnęła się przez tłum gości i zajęła swoje miejsce przy mężu. Wydawała się przy nim niezwykle drobna. - Powiedziano mi, że kolacja jest już gotowa i za chwilę zostanie podana - zaczął swoim grzmiącym głosem pan Schoonmaker. - Ale za­ nim zasiądziemy do stołu, chciałbym podzielić się z wami szczególnymi nowinami. Przez salę przeszedł szmer i wszyscy nastawili uszu. Penelope sta­ rała się uchwycić spojrzenie Henry'ego, ale nadal stał po drugiej stronie pokoju, uparcie wpatrując się w swojego drinka. - Jak wszyscy wiecie, od lat jestem oddany temu miastu. Zależy mi, by było potężne i wspaniałe, godne królów naszych czasów. Dokonałem już wiele w przemyśle i biznesie, dbając, by to piękne miasto cieszyło się należną mu pozycją w naszym wspaniałym kraju. Ale nie jestem dłu100

żej usatysfakcjonowany tym, co mogę osiągnąć w prywatnym sektorze. Zdecydowałem się wstąpić w szeregi bezinteresownych mężczyzn, któ­ rzy poświęcili siebie, swój czas i swoje życie, ludziom. Postanowiłem ubiegać się o urząd burmistrza Nowego Jorku... Pokój eksplodował wiwatami. Penelope stłumiła ziewnięcie i spoj­ rzała na Elizabeth, szukając potwierdzenia, iż nie jest to coś, co byłoby warte aż takich owacji. Jednak jej przyjaciółka wpatrywała się z uprzej­ mym wyrazem twarzy w starego Schoonmakera i Penelope doszła do wniosku, że będzie lepiej, jeśli i ona okaże zainteresowanie swojemu przyszłemu teściowi. - Dziękuję, dziękuję. Oczywiście będziemy musieli zaczekać jeszcze rok, ale w listopadzie tysiąc dziewięćsetnego roku liczę na wasze popar­ cie. - Penelope przeniosła wzrok z Schoonmakera seniora na morze roz­ łożystych spódnic i wykończonych futrem z gronostaja gorsetów, których właścicielki popijały szampana, starając się nie okazywać swojego znu­ dzenia przemową. Przyglądała się właśnie złoconej framudze drzwi, przy których stała, kiedy przemowa zaczęła robić się interesująca. - Chciałbym podzielić się z wami jeszcze jedną wiadomością, tym razem bardziej oso­ bistej natury, choć nie mniej radosną. Mój syn Henry..., mój jedyny syn, który tak szybko stał się mężczyzną gotowym pójść w moje ślady, przy­ szedł do mnie niedawno z nowiną, na jaką czeka każdy ojciec. Przyszedł do mnie i powiedział: „ Ojcze, jestem zakochany". Penelope przepełniło szczęście. Musiała przyznać, że wkrótce na­ stąpiło niemal rekordowo szybko. Myśl, że po tych wszystkich miesią­ cach potajemnych spotkań, Henry wyznał ojcu swoją miłość do niej, była oszałamiająca i satysfakcjonująca. Oczywiście, kiedyś musiało to nastąpić, ale fakt, że dodatkowo uzyskała publiczną gwarancję realizacji swoich pragnień, robił wrażenie. Uwielbiała spontaniczność i pewność siebie Henry'ego. Pozwoliła, by na jej usta wypłynął szeroki, dumny uśmiech i ścisnęła mocniej ramię Elizabeth. - Powiedział: „Ojcze, chcę, żebyś pierwszy dowiedział się o tym, że oświadczyłem się pannie Elizabeth Holland i że zostałem przyjęty". Tłum wydał z siebie westchnienie aprobaty, a Penelope poczuła, że brak jej tchu. Kiedy wszystkie twarze zwróciły się w ich stronę, Pene­ lope już się nie uśmiechała, a jej czerwone usta zrobiły się suche. Czuła 101

się, jakby koń kopnął ją w głowę. Poczucie porażki, które zrodziło się w jej żołądku, szybko zamieniało się we wściekłość. Puściła rękę Elizabeth, jakby obawiała się, że może być nasyco­ na trucizną, a potem patrzyła, jak na jej przyjaciółkę spływa blask tych wszystkich niedorzecznych, gratulacyjnych uśmiechów. Elizabeth obej­ rzała się z przepraszającym grymasem, ale zaraz odwróciła głowę, bo z tłumu wyłonił się znajomo wyglądający mężczyzna z wąsikiem i pod­ szedł do niej. Po krótkiej chwili Penelope uświadomiła sobie, skąd go zna - był to gorliwy ekspedient, który obsługiwał ją podczas kilku z jej wizyt u Tiffany'ego. Teraz miał za zadanie dostarczyć kosztowny pre­ zent jego prawowitej właścicielce. Penelope przyglądała się prawie z za­ ciekawieniem, jak wyjął z kieszeni małe, aksamitne pudełeczko. Kiedy je otworzył, widok olbrzymiego, błyszczącego klejnotu przyprawił ją o mdłości. Cofnęła się do galerii, gdzie zataczała się, po omacku chwy­ tając się różnych przedmiotów. W końcu wpadła na paproć. Jej wnętrz­ ności szalały, podchodząc do gardła. Nie mogła się powstrzymać - zwy­ miotowała do srebrnej donicy. Na szczęście, większość gości była w sali obok, w związku z czym nie widziała jej. Ale niestety słyszała. Po chwili zjawił się przy niej Buck, szepcząc, żeby się nie martwiła i, że zaraz ją stąd zabierze. Zrobiło się zamieszanie, a Penelope wychwyciła z gwaru głos Isabelle Schoonmaker, która mówiła Elizabeth, że Henry już czeka, by zaprowadzić ją na kolację, i że powinna iść, zanim ludzie zaczną gadać. Penelope wyjrzała zza ochronnej zasłony w postaci ogromnej syl­ wetki brzusznych partii Bucka i uświadomiła sobie, że nie będzie mogła nawet posłać swojej byłej przyjaciółce nienawistnego spojrzenia na po­ żegnanie. Pani domu już wyprowadzała bladozieloną postać Elizabeth z pokoju, w którym wszystkie idealne plany Penelope tak nagle wzięły w łeb.

Rozdział 15 Świeżo zaręczeni narzeczeni zawsze znajdą sposób, by ze sobą flirtować, ale dla ogólnego dobra i przyzwoitości, ważnym jest, by nie robili tego zbyt ostentacyjnie. Nie po­ winni też sami pokazywać się na mieście, zwłaszcza w te­ atrze, na przyjęciach zaś powinno zadbać się o takie roz­ mieszczenie gości, by nie siedzieli obok siebie. Tylko by się wzajemnie przekomarzali, co jest niewskazane. Pani L A . M . Breckinridge, Zasady obowiązujące w wyższych sferach, 1894

J edyną pociechą Henry'ego było to, że etykieta bardzo wyraźnie określała zasady rozlokowania gości przy stole podczas przyjęcia, w związku z czym nie był zmuszony rozmawiać ze swoją przyszłą żoną podczas wyczerpującej kolacji z sześciu dań, która miała za zadanie uczcić ich zaręczyny. Tylko razy czy dwa zaryzykował spojrzenie w po­ przek długiego stołu, na Elizabeth Holland, która siedziała piękna i roz­ promieniona, choć niestety zbyt nieskazitelna jak na jego gust. Na jej le­ wej dłoni błyszczał klejnot, będący dumą Tiffany'ego. Henry wpatrywał się w kamień - tak duży, że przytłaczał jej palec - dopóki nie zoriento­ wał się, że zachowuje się niegrzecznie. Uświadomiła mu to jego narze­ czona delikatnym kaszlnięciem. Do Henry'ego nadal nie docierało, że jej pierścionek ma z nim cokolwiek wspólnego. Skinął na przechodzącego kelnera i poprosił o kolejnego drinka. Ojciec sprawiał wrażenie usatysfakcjonowanego. Jego uwagę za­ przątali teraz liczni zwolennicy i pochlebcy. Najwyraźniej nie zauważył, że Henry podtrzymywał swój stan względnego zadowolenia za pomo­ cą kolejnych drinków. Staruszek siedział u szczytu stołu, a jego pom­ patyczne wywody słychać było niemal w całej sali. Po prawej stronie ojca siedziała Isabelle. Henry siedział między nią a swoją młodszą sio­ strą, Prudie, która uważała siebie za intelektualistkę, w związku z czym 103

ubierała się na czarno i nie odzywała do nikogo. Po drugiej stronie onyk­ sowego blatu, na lewo od ojca, siedziała pani Holland, a obok niej nieja­ ki Brennan. Następne krzesło zajmowała Elizabeth, siedząca dokładnie naprzeciwko Henry'ego. W milczeniu grzebała w sałatce z homara na swoim talerzu. Dwa miejsca na lewo od Elizabeth siedziała jej młodsza siostra, Dia­ na, która emanowała nieziemskim pięknem dziewczyny, będącej poza jego zasięgiem. Nie siedziała nieruchomo jak jej siostra. Żywo gestyku­ lowała, śmiała się i wydymała wargi, co sprawiało, że sukienka, którą miała na sobie, oraz pokój, w którym siedzieli, wydawały się dla niej za ciasne i ograniczające. Przy jej błyszczących oczach - w jednej chwili zagniewanych, w następnej rozpromienionych radością- złota zastawa zgromadzona na stole wyglądała jak zwykła starzyzna. Damy, siedzące obok niej za stołem, były po prostu nudnym, staroświeckim tłem dla ko­ goś tak żywego. Wyobraził ją sobie w swoim kapeluszu i uśmiechnął się w duchu. Całował się z nią w pierwszej godzinie zaręczyn z jej siostrą, ale zdrowy rozsądek podpowiadał mu, że do niczego więcej między nimi nie dojdzie. Próbował uchwycić jej spojrzenie, ale patrzyła wszędzie, tylko nie na niego. - Czy czytał pan Przebudzenie'? - zapytała krykiecistę z Pendżabu, czy skąd tam był, który siedział pomiędzy nią i jej siostrą. Rzekomy książę pokręcił przecząco głową, ale w dalszym ciągu wpatrywał się w nią uważnie. - Mówią, że jest zbyt skandaliczna, aby ją ponownie opublikować, ale ja uważam, że to genialna powieść. - Jestem pod wrażeniem. Wygląda na to, że dużo pani czyta - po­ wiedział książę, nachylając się poufale ku Dianie. Henry miał ochotę wstać i dać mu po twarzy. - Kiedy mieszkałem w Anglii, odniosłem wra­ żenie, że damy nie czytają absolutnie nic. - No cóż, wiele osób uważa, że jestem raczej niekonwencjonalna odparła Diana z tymi samym błyskiem w oczach, który Henry widział w zeszłą niedzielę. Henry spojrzał w dół i z zadowoleniem zauważył na stole przed sobą pełen kieliszek koniaku, który pojawił się tu nie wiadomo skąd. Zwa­ żywszy na fakt, że był dziś świadkiem nieuniknionego upokorzenia Pe104

nelope, zaręczył się oficjalnie z jej najlepszą przyjaciółką i odczuwał po­ ciąg do młodszej siostry swojej narzeczonej, Henry uznał, że najlepszym wyjściem będzie się po prostu upić. Obrócił się w prawo i nachylił przez Prudie do swojego przyjaciela Teddy'ego. Uniósł kieliszek. - Zdrówko. Dzięki, że tu jesteś i mnie wspierasz. Teddy odwrócił się od młodej kobiety siedzącej po jego drugiej stro­ nie. Henry nie pamiętał dokładnie, ale była to zdaje się kuzynka Hollan­ dów; w każdym razie, ładniutka dziewczyna. - Zdrówko - odparł Teddy, również unosząc kieliszek. - Za mojego przyjaciela szczęściarza. Nie zasługujesz na nią. - Co chcesz przez to powiedzieć? - zapytał głośno Henry. - Nic, nieważne. - Teddy zaśmiał się. - Napij się i skończ z tą po­ sępną miną, co? Henry przewrócił oczami i skupił się na swoim drinku. Miał wraże­ nie, że się dusi i wcale nie uważał, że to głupie. Jakaś część niego chcia­ ła, żeby Elizabeth rozpłynęła się w powietrzu, albo, jeszcze lepiej, żeby to on się rozpłynął. Z całych sił starał się nie myśleć o tym, że teraz, w mniej eleganckich częściach miasta, ludzie świetnie się bawili. Za­ miast tego skoncentrował się na nienaturalnie lśniących owocach czer­ wonych winogron, ułożonych w imponujące stosy na środku stołu. - Powiedz, Diano - siedząca obok niego Isabelle zaćwierkała do dziewczyny po drugiej stronie stołu. - Czy rozmawiałyście już z Eliza­ beth o kolorach sukienek druhen? Obecnie bardzo modny jest na takie okazje fiołkoworóżowy. Na moim ślubie... - To sztuczny kolor - odparła Diana. Kilka brązowych kosmyków podskoczyło na jej szyi, jakby podkreślając jej dezaprobatę. - Och, wcale nie - wtrąciła Elizabeth. - Jest uroczy. Chociaż - tu zniżyła głos, zupełnie jakby zauważyła resztki jedzenia na czyimś pod­ bródku - ostatnio dość powszechnie noszony. - Rozumiem, co masz na myśli, moja droga. Ale wyobraź sobie tyl­ ko, jak wyglądałoby siedem twoich najbliższych przyjaciółek w tym bo­ skim odcieniu... Henry uniósł wzrok, usiłując pochwycić spojrzenie Diany. Jej ciem­ ne, pełne życia oczy były dziś pomalowane. Przy stole zapanowało po­ ruszenie - służący uwijali się żwawo, młodsi goście klaskali w ręce i coś 105

wykrzykiwali, starsi zamawiali dokładkę zupy żółwiowej - ale oczy Henry'ego pozostały utkwione w Dianie. Był pewien, że tak samo jak on, uważała całą tę rozmowę o ślubie za śmiertelnie nudną. Nagle prze­ stało go obchodzić, że gdzieś tam ludzie się bawią, a on tkwi tutaj. Jedy­ ne, czego teraz pragnął, to jakiegoś potwierdzenia, że obydwoje myślą podobnie. Krążyła wzrokiem po suficie i talerzach, ale w końcu ją złamał. Zerknęła na niego, a jemu udało się przez dłuższą chwilę przytrzymać jej spojrzenie. Potem leciutko zachłysnęła się powietrzem, jakby ktoś obrzucił ją wyzwiskiem, podniosła się i szybko wyszła z pokoju. - Czy mogę zabrać pański talerz, sir? Zaskoczony Henry spojrzał w górę na jednego z wynajętych kel­ nerów. - Tak, naturalnie - powiedział, patrząc, jak znika mu sprzed nosa niedojedzona porcja łososia w sosie śmietanowym. Jego ojciec nadal prowadził głośną dyskusję na temat cen stali z jednym z gości siedzą­ cych na drugim końcu stołu. Isabelle i Elizabeth debatowały o zaletach niebieskofioletowego i lawendowego. Pani Holland przyglądała się z za­ dowoleniem zaręczynowemu pierścionkowi Elizabeth, a Prudie mamro­ tała coś do swojego kieliszka z bordo. Wiolonczelista grał cicho w rogu pokoju. Henry ujął pewnie swojego drinka i dyskretnie, nie czyniąc żad­ nego hałasu, odszedł od stołu. Wyszedł do holu i ruszył w stronę, skąd słyszał kroki. Dziewczyna w brzoskwiniowej sukience szybko oddalała się od niego. Zniknęła za rogiem, ale Henry nie mógł się oprzeć, by za nianie pójść. Szedł szybko, starając się nie rozlać drinka. Znowu skręciła, a on podążał za nią w bezmyślnym pościgu. Po chwili potknął się o stopień schodów prowadzących do oranżerii, ule­ wając trochę z kieliszka. Dziewczyna, która z sekundy na sekundę coraz bardziej go pociągała, stała kilka metrów przed nim. Jeden z jej olbrzy­ mich, bufiastych rękawów zsunął się, odsłaniając nagie ramię. Uniosła w górę głowę z chwiejną masą upiętych loków, jakby chłonąc milczący majestat tego miejsca: przeszkloną kopułę sufitu, pachnące ziemią po­ wietrze, bogactwo zieleni. Stał nieruchomo i patrzył, jak wzięła trzy głę­ bokie oddechy, po czym nachyliła się do dużej, błękitnej hortensji. 106

- Wspaniałe, prawda? Teraz już pani wie, dlaczego nigdy nie zama­ wiamy ciętych kwiatów... - Henry oparł się o futrynę i upił łyk szkoc­ kiej. - Wie pani, że one nie pachną. Diana odwróciła twarz, ale tylko twarz. - Och... to pan. Owszem, wiem, że nie pachną. - Ponownie spoj­ rzała na hortensję i wzruszyła ramionami. - Pewnie chce pan, żebym mu oddała kapelusz. - Nie, proszę go zatrzymać. Wygląda w nim pani znacznie le­ piej niż... - Tak, wiem. Już pan to mówił - przerwała mu ostro Diana. - Miło z pana strony. - Czemu się na mnie dąsasz, panno Diano? - Kąciki jego ust uniosły się w uśmiechu, kiedy postanowił przyjąć sprawdzoną taktykę. - Skoro nie chciałaś, żebym za tobą poszedł, po co uciekłaś od stołu? - Uciekłam, bo nie mogłam dłużej znieść twojego lubieżnego spoj­ rzenia! - Brązowe oczy Diany przybrały gniewny wyraz. Odsunęła się od kwiatu i rozejrzała wokół siebie. - Obawiam się, panie Schoonmaker, że to pański jedyny atut - powiedziała już spokojniejszym gło­ sem. - Mam na myśli oranżerię. A teraz żegnam. Skierowała się do wyjścia, ale Henry, nieprzyzwyczajony do tego, że kobieta może być niezainteresowana jego towarzystwem, zagrodził jej drogę. Kiedy zobaczyła, że nie zamierza jej przepuścić, jej oczy po­ nownie rozbłysły gniewem, co sprawiło, że wyglądała jeszcze bardziej uroczo. - Chciałabyś, żeby ta oranżeria była twoja, a nie Elizabeth? - zapy­ tał z leciutkim rozbawieniem. - Och... - Diana naparła na niego i Henry, który nie zamierzał jej przecież więzić, dał za wygraną. Przez krótką chwilę poczuł ciepło jej ciała i szybkie bicie serca. - Niedobrze mi się robi, kiedy słyszę coś ta­ kiego. Nie jestem twoją nakręcaną zabawką, Hen... Nie dokończyła, bo potknęła się o jego nogę i zachwiała. Ratując się przed upadkiem, przytrzymała się ściany, po czym odwróciła się gniew­ nie, aż zawirowała jej spódnica. - Wszystko w porządku, panno Di? - Henry nie mógł opanować śmiechu. 107

Diana poprawiła spódnicę, zacisnęła gniewnie pięści i spojrzała na Henry'ego. - Nigdy nie byłam i nie będę zazdrosna o moją siostrę ani ojej kon­ wencjonalne pragnienia i osiągnięcia. Szczerze mówiąc, napawają mnie wstrętem. A pana uważam za odrażającego. Ruszyła w głąb korytarza energicznym, niemal męskim krokiem. Henry nigdy nie widział, by jakaś inna młoda dama z towarzystwa cho­ dziła w ten sposób. Zanim zdążył pomyśleć, czy chce ją zatrzymać, już jej nie było. Upił łyk drinka, westchnął i zaśmiał z samego siebie - znowu wpa­ kował się w jakąś niedorzeczną sytuację. Po odczekaniu kilku minut, wrócił do jadalni, gdzie właśnie podawano deser. Z ulgą przekonał się, że nikt nie zwrócił szczególnej uwagi na jego nieobecność, ale po chwi­ li ta ulga zamieniła się w rozczarowanie. Rozciągający się przed nim widok - te wszystkie wymalowane twarze pochłaniające jedzenie, pisk­ liwy śmiech rozlegający się po tych samych, starych dowcipach - był tak żałośnie nudny. Za stołem znajdowała się tylko jedna para bystrych, żywych oczu, ale ich właścicielka znowu robiła wszystko, aby uniknąć jego spojrzenia. Henry skinął uprzejmie głowę Elizabeth i jej matce i ponownie zajął swoje miejsce. Nie mógł pozbyć się wrażenia, że - jak wytknęła mu to z furią Diana - naprawdę był odrażający.

Rozdział 16 Podczas kameralnego przyjęcia wydanego w ostatni piątek przez pana Williama S. Schoonmakera ogłoszono zaręczyny jego syna Henry'ego z piękną Elizabeth Holland, która została obdarowa­ na pierścionkiem o wartości ponad tysiąca dolarów. Niektórych pewnie zaskoczy ich związek, ale spieszę zwrócić uwagę, że obo­ je pochodzą z najlepszych rodzin i bez wątpienia wniosą w to małżeństwo elegancję, styl i ducha swojej klasy. Wkrótce pozna­ my datę ślubu... Z kolumny Piękni i bogaci w „The New York Imperial". niedziela, 24 września 1899

C

o robisz? Lina odwróciła się od okna w sypialni Edith Holland na drugim piętrze i spojrzała na swoją siostrę z miną niewiniątka. - Och, zmieniałam pościel... jest taki ładny poranek, że się zaga­ piłam. W rzeczywistości świadomie wybrała tę porę dnia na zmianę poś­ cieli. Wiedziała, że Will wyszedł załatwić sprawunki dla pani Holland i chciała go zobaczyć, gdy będzie wracał. Ta drobna przyjemność była dla niej tak ważna, że nie mogła oderwać się od okna, licząc, że uda jej się dojrzeć go, choćby przelotnie. Claire podeszła do siostry i objęła ją ręką w pasie. - Ostatnio jesteś bardzo sumienna i pomocna. Chcę, żebyś wiedzia­ ła, że to doceniam, skarbie. Lina wzruszyła ramionami, jakby nie było to nic takiego. W tym tygo­ dniu, po raz pierwszy od zeszłej zimy, naprawdę przykładała się do pracy, głównie dlatego, że kiedy pracowała, nie myślała o Willu ani o tym, że jest zakochany w Elizabeth. Jej myśli zaprzątały bolące ręce i głowa oraz bez­ sens wykonywanych prac, a złamane serce schodziło na dalszy plan. 109

- Wiem, że jest ci ciężko - powiedziała Claire swoim łagodnym, matczynym głosem. - Nie jesteś tak cierpliwa jak ja. Ale mam nadzieję, że zaczynasz rozumieć, że jeśli będziemy sumiennie i posłusznie praco­ wać, w końcu doczekamy się życia, na jakie zasługujemy. Lina położyła głowę na jej ramieniu. Uważała, że to mrzonki, ale nic nie powiedziała. Tylko zraniłaby siostrę, a tego nie chciała. - Prawdziwą miłość też znajdziemy - ciągnęła miękko Claire. - Tak jak panienka Liz. - Co? - zapytała Lina, podrywając głowę. Poczuła bolesne ukłu­ cie w sercu. Dopiero po chwili zdała sobie sprawę, że Claire nie mówi o Willu. Jej oczy błyszczały z przejęcia, najwyraźniej miała jakieś wspa­ niałe wieści. Gdyby wiedziała, że panienka Elizabeth jest zakochana w stangrecie, uznałaby to za tragedię, a nie powód do radości. - O czym ty mówisz? - szepnęła. - O panience Elizabeth i Henrym Schoonmakerze, oczywiście. Przed chwilą o tym czytałam. - Claire odsunęła się i opadła na obity bro­ katem fotel przy oknie. - Zdaje się, że wcale nie był zakochany w pannie Hayes. Chcesz posłuchać? - Tak - odparła szybko Lina. - Co piszą? Claire uśmiechnęła się, wyciągnęła z kieszeni fartucha wielokrotnie złożony arkusz papieru i powoli przejechała po nim palcem. - O! Tu jest: „Podczas kameralnego przyjęcia wydanego w ostatni piątek ..." Lina słuchała uważnie, jak jej siostra czyta notatkę. Kiedy Claire po­ wtórzyła niedorzeczny, niewyobrażalny koszt pierścionka zaręczynowe­ go, Lina usłyszała dźwięk zamykanych drzwi powozu. - Zaraz wracam - powiedziała wyraźnie ożywiona. - Dokąd idziesz? - zapytała zdziwiona Claire. - Ja... chodzi o poszewki na poduszki, te haftowane... namoczyłam je, zniszczą się... - Lina była już w połowie drogi do drzwi. Po chwili zawróciła i wyrwała siostrze gazetę. - Mogę to pożyczyć? Zaraz ci od­ dam! - zawołała przez ramię. Zbiegała po schodach jak na skrzydłach. Bezradność i niechęć do własnej osoby, jakie czuła przez cały tydzień, nagle ustąpiły miejsca pewności, że może wykorzystać to dla siebie. Powie Willowi, że Eli­ zabeth się zaręczyła, a potem zaoferuje mu swoją osobę w zastępstwie. 110

Po chwili była już w kuchni, gdzie pachniało gotującymi się flaczkami. Był to zapach, który pamiętała z wczesnego dzieciństwa, gdy Broudowie mieszkali jeszcze w swoim własnym, małym mieszkanku. Nie wiedzia­ ła, że Hollandowie jadali coś tak pospolitego. Kucharki nigdzie nie było widać, a jedna z dziewczyn, które pomagały w kuchni, obierała właśnie ziemniaki. Lina miała przygotowaną wymówkę na wypadek, gdyby ktoś spytał ją, dlaczego tak bardzo spieszy się jej do stajni, ale Coleen - tak miała na imię dziewczyna - nawet nie spojrzała znad góry ziemniaków. Ledwie Lina zobaczyła Willa, który siedział na drewnianym, składa­ nym krzesełku, pochylony nad książką, zaczęła mówić. - Czytałeś „Imperial"? - prawie krzyczała. - Elizabeth cię okła­ mała! Will spojrzał na nią niespokojnie. W jego dużych oczach malowało się zdziwienie. Sprawiał wrażenie, jakby nie wiedział, co ma zrobić. - Ja... Chodzi ci o panienkę Holland? - Tak... panienkę Holland - wyrzuciła z siebie Lina. - Widziałam, jak nad ranem wychodziła od ciebie, więc nie myśl sobie, że nie wiem, co jest między wami. Will poruszył się na krześle. Jego szerokie ramiona dziwnie się sku­ liły. Wpatrując się w ziemię, powiedział: - Nie wiem, o czym mówisz, Liney, ale zapewniam cię, że nic mnie nie łączy z panienką Holland. Sporo ryzykujesz, mówiąc takie rzeczy, i chciałbym, żebyś przestała. - Will, posłuchaj mnie. Jestem twoją przyjaciółką. - Lina wiedziała, że brzydko wygląda, z zaciśniętymi ustami i dużymi, rozgorączkowany­ mi oczami, ale nie mogła nic na to poradzić. To, co miała do powiedzenia Willowi, musiało zostać powiedziane. - Nieważne, co mi powiesz. Mo­ żesz kłamać, jeśli chcesz. Ale myślę, że powinieneś wiedzieć, że twoja panienka Holland jest zaręczona. Will opadł na oparcie chybotliwego krzesła. Jego rozbiegane oczy krążyły po podłodze. Nadal nie patrzył na Linę, ale po paru chwilach ze­ brał się w sobie i zapytał: - Skąd wiesz? - Z gazety, jak wszyscy. Zanim powiesz, że to zwykła plotka, po­ winieneś wiedzieć, że chodzi o tego mężczyznę, który był tu któregoś 111

popołudnia. Widziałeś go - to pan Henry Schoonmaker. - Urwała i unio­ sła trzymaną w ręce gazetę. - Możesz sam przeczytać, jeśli chcesz - do­ dała łagodniejszym tonem. Will podniósł się gwałtownie, przewracając krzesło, które upadło z ha­ łasem na przysypane sianem klepisko. Przeszedł parę metrów i zatrzymał się, opierając ręce o słup. Nie patrzył na nią, ale po jego postawie widziała, że cierpi. Po drugiej stronie stajni konie Hollandów parskały i poruszały się w swoich boksach. Will pokręcił głową i założył włosy za uszy. Linie było prawie przykro, że mu o tym powiedziała, ale tylko prawie. - Co piszą? - zapytał łamiącym się głosem. Lina patrzyła przez chwilę na gazetę, a potem przeczytała mu na głos notatkę. Kiedy skończyła, powiedziała łagodnie: - Nie wydaje mi się, żeby to była plotka, Will. Will zamachnął się i uderzył pięścią w słup. Tak jak wszystkie drew­ niane elementy stajni, słup był chropowaty i pełen drzazg. Will uderzył jeszcze raz, a potem kolejny, z taką furią, że Lina bała się, co będzie da­ lej. W powietrzu fruwały odłupane kawałki drewna. Will uderzył piąty, a potem szósty i ostatni raz. Kiedy w końcu odwrócił się do Liny, zoba­ czyła, że krwawią mu kłykcie, a wśród krwi znajdują się drzazgi. W koń­ cu spojrzał jej w oczy. Jego twarz była ściągnięta bólem i Lina bez namysłu podeszła do niego, po drodze podnosząc przewrócone krzesło. - Proszę cię - powiedziała. - Usiądź. Rozejrzała się za czymś, czym mogłaby przemyć mu skaleczenia, i znalazła miednicę, z której korzystał, kiedy czyścił konie. Obmyła mu rękę wodą, a potem, długimi, wprawionymi przez szycie palcami, wycią­ gała drzazgi, tamując krew brzegiem swojej białej, bawełnianej halki. Po oczyszczeniu rany, oderwała z dołu halki długi pas materiału i owinęła mu rękę. Opatrunek był, co prawda, trochę niezgrabny, ale przynajmniej krew miała w co wsiąkać. Położyła złożoną gazetę na ziemi, obok jego stóp i nie patrząc na nie­ go, wdrapała się po drabinie na niewielki stryszek. Wiedziała, że trzymał tam whisky. Wczesnopopołudniowe światło sączyło się na starą komodę, jego książki i poskładane ubrania. W jednej z szuflad znalazła butelkę, w połowie napełnioną brązowym płynem, i zabrała ją ze sobą na dół. 112

Podsunęła butelkę Willowi, ale odmówił. Jego wąskie usta drżały lekko pod wpływem przeżywanych emocji. Na kolanach miał rozpostar­ tą gazetę. Najwyraźniej ponownie ją czytał. - Przykro mi. - Lina nie wiedziała, co powiedzieć. Była oszołomio­ na jego reakcją. Nie doceniała tego, co było między Willem i Elizabeth, i choć jeszcze przed chwilą myślała, że będzie to idealny moment, by wyznać mu swoją miłość, teraz zmieniła zdanie. Will spojrzał na nią wilgotnymi oczami. Jego ciemne rzęsy były po­ sklejane, a usta wykrzywione. Ponownie podsunęła mu butelkę. Tym ra­ zem upił długi łyk. - Nie, cieszę się, że mi powiedziałaś - odparł, oddając jej butelkę. Też się napiła. Najpierw poczuła pieczenie na ustach, a potem zro­ biło jej się ciepło w żołądku. Patrzyła, jak Will kręci z niedowierzaniem głową. W końcu znowu na nią spojrzał. - Dziękuję, że mi powiedziałaś, Liney - powiedział. - Zostań ze mnąjeszcze, dobrze? Uśmiechnęła się do niego, przepełniona radością. Potrzebował jej czy mogło zdarzyć się coś lepszego? Miała wrażenie, że gdyby mogli spędzić tak kilka godzin, nie musiałaby mu już nic mówić. - Oczywiście, że z tobą zostanę - powiedziała. Ujęła jego zdrową rękę i ją uścisnęła. - Zostanę tak długo, jak będziesz chciał.

8-

Rozdział 17 lizabeth przez cały ranek nie opuszczała swojej sypialni, rozko' * szując się spokojem i samotnością. Doskonale zdawała sobie spra­ wę, jak blisko była utraty tego luksusu, utraty własnego pokoju, jak bli­ sko konieczności dzielenia pokoju z siostrą, a może również i matką. Jednak za każdym razem, kiedy w jej myślach pojawiał się Will, prze­ żywała katusze, że jeszcze mu nie powiedziała. Nie mogła znieść myśli, że go okłamuje, ani zmusić się, by powiedzieć mu prawdę, w związku z czym unikała go. Pragnąc odwlec to, co nieuniknione, napisała do niego krótki liścik na swojej osobistej papeterii, informując, że chwilowo nie ma możliwości go odwiedzić, i że przyjdzie, gdy tylko będzie mogła. List zostawiła mu na komodzie, kiedy trzy dni temu załatwiał na mieście sprawunki, jednak do tej pory nie dostała odpowiedzi. Ponieważ Hollandowie zawsze przyjmowali gości w niedzielę, wie­ działa, że wkrótce będzie musiała opuścić swój azyl. Jej osobista poko­ jówka była ostatnio jakaś dziwna i milcząca, ale Elizabeth miała opo­ ry, by powiedzieć o tym matce, bo w dzieciństwie ona i Lina były ze sobą blisko. Czasami Elizabeth nawet tęskniła za dawną przyjaciółką i dawnymi czasami. Pod nieobecność Liny, sama ułożyła sobie włosy w zgrabny koczek i ubrała się w białą szmizjerkę i wykrochmaloną, szaroniebieską spódnicę. Zrezygnowała z biżuterii. Pierścionek z brylantem na jej lewym palcu serdecznym, który nosiła od piątkowego wieczoru przekręcony kamieniem do wnętrza dłoni, był wystarczająco ciężki. Była cała spięta na myśl o Henrym Schoonmakerze i o tym, że bę­ dzie musiała wyjść za niego za mąż. Okazało się, że był lekkoduchem. Wiedziała już, wnioskując z jego zachowania na piątkowym przyję­ ciu, kiedy cały czas sobie popijał, że ich wspólne życie pełne będzie sztuczności, nieporozumień, cichych dni i samotnych nocy. Starała się nie myśleć o Willu, bo gdyby to zrobiła, mogłaby zacząć się łamać, by 114

w końcu złamać się jak trawiona chorobą gałąź. Co wtedy stałoby się z jej rodziną? Gdy była już gotowa zmierzyć się ze światem, otworzyła drzwi. Za­ trzymała się na widok szarego skrawka gazety, który spadł na podłogę. Złożony był w mały kwadracik i zatknięty za klamkę drzwi jej poko­ ju. Od razu zorientowała się, że to odpowiedź Willa. Zdenerwowana, pochyliła się i podniosła wycinek z kroniki towarzyskiej z informacją o swoich zaręczynach. Na dole znajdowało się skreślone pismem Willa pytanie, które brzmiało jak akt oskarżenia. Delikatna skóra na policzkach Elizabeth zapłonęła, kiedy przeczyta­ ła wiadomość. Czuła ucisk w żołądku, serce waliło jej jak oszalałe. We­ pchnęła skrawek gazety do kieszeni, żałując, że nie może zrobić tego sa­ mego ze swoimi emocjami. Nie mogła powstrzymać drżenia podbródka, a w gardle poczuła znajomą suchość. Rozejrzała się, częściowo spodzie­ wając się, że zobaczy Willa czekającego na końcu korytarza, a potem zbiegła szybko schodami dla służby, żeby go odnaleźć. Była w połowie schodów, kiedy otworzyły się drzwi kuchni i wyszła z nich Claire. Dziewczyna zaczęła piąć się w górę, ale zatrzymała się, kiedy zobaczyła Elizabeth. - Panienka Holland! Co panienka tu robi? - Och. - Elizabeth również się zatrzymała. Minęło kilka sekund, za­ nim przyszła jej do głowy sensowna wymówka. - Chciałam sprawdzić, co z obiadem, zanim dołączę do rodziny, żeby przyjmować gości. Claire cofnęła się, żeby przepuścić Elizabeth. - Och, nie musi panienka tego robić - powiedziała, wyciągając rękę, żeby dotknąć ramienia swojej pani. - Ja się tym zajmę. Panienka musi wracać do swoich obowiązków gospodyni. Zwłaszcza teraz, kie­ dy... - Urwała i wzruszyła ramionami. Elizabeth zauważyła, że Claire się zaczerwieniła. Wiedziała, że służąca chciała powiedzieć coś o zarę­ czynach, ale przypomniała sobie, gdzie jest jej miejsce. Claire odprowa­ dziła Elizabeth na korytarz i otworzyła jej drzwi salonu. Kiedy Elizabeth przeszła przez próg, zobaczyła swoją siostrę w jej zwykłej pozycji: skuloną w tureckim rogu pokoju, z tomikiem poezji w ręku. Claire wybrała dla niej porządną, różowo-brązową sukienkę z kory, której spódnica rozlała się na poduszkach, przykuwając uwagę 115

do Diany, mimo wielu wspaniałych cennych przedmiotów zgromadzo­ nych w pokoju. - Och, Elizabeth- powiedziała Louisa Holland. Elizabeth spoj­ rzała w jej stronę i zobaczyła, że matka, ubrana w swój zwykły wdowi strój - czarną dopasowaną suknię z długimi rękawami - ma dość oży­ wioną minę. Siedziała na krześle z wysokim oparciem, tuż obok komin­ ka, w którym się nie paliło. - Pan Schoonmaker, to znaczy Henry, właś­ nie zostawił swoją wizytówkę. Nalegałam, żeby napił się z nami herbaty, ale wygląda na to, że bardzo chce zabrać cię na przejażdżkę do Central Parku. Prawda, Claire? Elizabeth odwróciła powoli głowę i spojrzała na Claire, która nadal stała w korytarzu. - Och, tak, właśnie tak powiedział - potwierdziła zachwycona. Eli­ zabeth zauważyła, że Diana uniosła wzrok znad książki, by po chwili znowu się za nią schować. - Czeka na zewnątrz - ciągnęła Claire, już pewniejszym głosem, wchodząc w swoją rolę. - Chyba bardzo się nie­ cierpliwi. Nawet nie wszedł. - Znakomicie - powiedziała pani Holland. Elizabeth stała nieruchomo w drzwiach, nie wiedząc, czy wejść da­ lej, czy wyjść. Patrzyła, jak jej matka poprawia się na krześle, przyjmu­ jąc władczą pozę. Elizabeth poczuła, że jest złakniona jakichś słów otu­ chy, ale ponieważ od dziecka uczono ją, by nie żebrać o uczucia ani nie dopominać się uwagi, pozostała niewzruszona. - Ponieważ muszę tu zostać, by dopilnować gości, a ciocia Edith nie czuje się dobrze, biedactwo - zdaje się, że jeszcze nie doszła do sie­ bie po tym ciężko strawnym jedzeniu, jakie serwuje Isabelle De Ford, to znaczy, Isabelle Schoonmaker - twoją przyzwoitką będzie Will. Właśnie szykuje konie... - Nie! - Elizabeth zakryła twarz dłońmi. Myśl o tym, że Will i Hen­ ry mają się spotkać twarzą w twarz, była nie do zniesienia. W uszach czuła pulsowanie, jej ciało pokryło się kropelkami potu. - Co się z tobą dzieje? - warknęła pani Holland. Wysunęła podbró­ dek w stronę Elizabeth, a ręce oparła na poręczach krzesła. - Ja... - zaczęła Elizabeth, ale nie przychodziła jej do głowy żadna wymówka, która pozwoliłaby nie jechać na przejażdżkę powozem w ten 116

przepiękny, wrześniowy dzień. Wymacała w kieszeni wiadomość od Willa i pomyślała, jak okropnie będzie się z nim zobaczyć. - Chodzi o to, że ja... - Że co? Doprawdy, Elizabeth, myślałam, że lepiej cię wychowa­ łam. Twój narzeczony czeka. Nie stój tak, bądź godna niego. - Ale ja... - jąkała się Elizabeth. Widziała wzrok matki i wiedziała, że nie ma wyjścia. Musiała pojechać. Chwyciła się zatem ostatniej deski ratunku. - Może Diana by ze mną pojechała. Tak będzie przyzwoicie. - O nie! - zaprotestowała szybko Diana ze swojego kąta. - Diano, proszę - powiedziała Elizabeth, opierając się pokusie, by tupnąć.nogą. Diaha poprawiła się na poduszkach i westchnęła z rozdrażnieniem. - Nie zamierzam jechać na jakąś długą, nudną przejażdżkę, tylko dlatego, że boisz się własnego narzeczonego. - Diano, nie bądź niemądra - wtrąciła chłodno matka. - Jeśli nie chcesz, bym uznała cię za zupełnie bezużyteczną, pojedziesz z siostrą. - Wcale się go nie boję - powiedziała cicho Elizabeth. Uniosła wzrok i zobaczyła, że jej siostra wstała. Miała obrażoną minę i Elizabeth wiedziała, że Diana postanowiła jej towarzyszyć, nie chcąc dać satysfak­ cji ich matce. - Czyli pojedziesz. - Tak, pojadę - odparła ponuro Diana i poprawiła sukienkę, która skręciła się od jej polegiwania na poduszkach. - Ale nie licz na to, że będę się do kogokolwiek odzywała. - Dziewczęta - wtrąciła się matka - skończcie już z tym dziwacz­ nym zachowaniem. To takie nieatrakcyjne. I nie zapomnijcie o kapelu­ szach. Nie zniosłabym, gdybyście akurat teraz nabawiły się piegów. Diana posłała matce szeroki, wyraźnie fałszywy uśmiech i wyszła z salonu. Elizabeth wyszła za nią do holu, skąd przez szybkę w dębo­ wych drzwiach wejściowych zobaczyła Henry'ego, czekającego na gan­ ku. Miał na sobie idealnie wyprasowane, czarne, dopasowane spod­ nie i wysoki kapelusz. Stał odwrócony tyłem i patrzył w kierunku par­ ku. Elizabeth spojrzała na siostrę; Diana łypała na nią groźnie. Mimo to Elizabeth była zadowolona, że nie będzie musiała sama stawić czoła Henry'emu i Willowi. Próbowała uśmiechnąć się do Diany, by okazać jej swoją wdzięczność, ale w zaistniałych okolicznościach, szło jej to z dużym trudem. 117

Z szatni wyszła Claire, niosąc dwa duże, słomkowe kapelusze. Naj­ pierw założyła kapelusz Dianie, zawiązując jej pod brodą szeroką, jed­ wabną wstążkę. Potem pomogła Elizabeth. - Dziękuję Claire. - Głos Elizabeth lekko zadrżał, kiedy służąca wiązała kokardę. - Napalisz w kominku w salonie pod naszą nieobec­ ność? Zrobiło się dziwnie zimno. Na zewnątrz przywitał je jasny i przyjemny, wrześniowy dzień. W powietrzu czuć było zapach palonych niedaleko ognisk, a błękitne niebo tylko czasem przesłaniała jakaś chmurka. Piękna pogoda sprawiła, że Elizabeth przez moment poczuła się raźniej. Wrażenie minęło, kiedy zauważyła, że Henry odwraca się do niej i usłyszała stukot kopyt czwór­ ki karych koni, wyłaniających się zza domu. Na szczęście, miała na sobie kapelusz, który nie tylko przytrzymywał w miejscu jej koczek, ale także osłaniał oczy. Nie zemdlała przed własnym domem tylko dlatego, że nie widziała wzroku Willa. - Panno Elizabeth - powiedział sztywno Henry. Elizabeth wyciąg­ nęła do niego rękę, a on pochylił się, by ucałować jej dłoń. - Panno Dia­ no, czyżby zamierzała pani nam towarzyszyć? Zapadło krótkie milczenie i Elizabeth zaryzykowała spojrzenie spod ronda kapelusza na siostrę, żeby zobaczyć, co zamierza. - No cóż, wcale nie chciałam - odparła niegrzecznie Diana. - Ale po namyśle doszłam do wniosku, że nie darowałabym sobie, gdybym nie wybrała się na przejażdżkę po Central Parku w tak piękny dzień. Czasa­ mi myślę, że świeże powietrze i obcowanie z przyrodą to jedyne rzeczy, które sprawiają, że warto żyć. - Szczęściarz ze mnie, dwie na jednego. Elizabeth zdawało się, że wyczuła w głosie Henry'ego ironię, i nie spodobało jej się to. Wzięła Dianę pod rękę i skierowały się na ulicę. - Służę pomocą, panno Holland - zaoferował Will z fałszywą uprzejmością. - Poradzę sobie - powiedział Henry. Elizabeth bardzo chciała dać Willowi jakiś znak, że nie chce ani Henry'ego, ani jego pomocy, ale wtedy narzeczony położył dłoń na jej talii i podsadził ją do odkrytego powozu. Zajęła miejsce na czerwonej, skórzanej kanapie, próbując się uspokoić. 118

Powóz zabujał się, kiedy obok niej usiadł Henry, a następnie Diana. Rozległ się świst bata i konie wyrwały naprzód, dość gwałtownie. Eliza­ beth jedną ręką złapała się za żelazny podłokietnik, a drugą przytrzyma­ ła kapelusz. Siedziała ze spuszczoną głową, przyglądając się plecionce osłaniającej jej oczy i sztywnej szaroniebieskiej spódnicy. Nasłuchiwa­ ła dźwięków dochodzących z ulicy, odgłosów tramwajów i pokrzykiwań ludzi, starając się nie myśleć o tym, co dzieje się w głowie Willa. Skręcili w Lexington Avenue. - Może pojedziemy Piątą? - zawołał Henry do Willa. - Panie lu­ bią tamtędy jeździć, bo tylko tam mogą naprawdę pochwalić się swoimi sukniami. Diana prychnęła kpiąco, ale ze strony Willa nie było żadnej reakcji. - Hej, woźnico - powiedział Henry. - Co z Piątą Aleją? - Nie czyta pan gazet? - odparł spokojnie Will. - Czasami. - Henry się zaśmiał. - Ale staram się nie przywiązywać uwagi do tego, co tam piszą. - Cóż, gdyby przejrzał pan uważnie dzisiejsze gazety, wiedziałby pan, że na Piątej Alei jest istne szaleństwo, bo trwają przygotowania do parady, która odbędzie się w ten weekend dla uczczenia powrotu admi­ rała z Filipin. Słyszał pan o admirale Deweyu? Wygrał bitwę w Zatoce Manilskiej. - Will zaśmiał się ironicznie. - Pewnie nawet pan nie wie­ dział, że była jakaś wojna. Elizabeth uśmiechnęła się pod nosem, osłonięta rondem kapelusza, kiedy Henry odpowiedział sztywno: - Owszem, wiedziałem. Może być Lexington. Dopiero w parku odważyła się unieść głowę. Odsunęła nieco rondo kapelusza i spojrzała na Dianę, która z nadąsaną miną wpatrywała się w przestrzeń. Elizabeth nie wiedziała do końca, czego tak naprawdę się boi - może tego, że jeśli ośmieli się spojrzeć na Willa, natychmiast spot­ kają ją głośne oskarżenia z jego strony. Na razie widziała tylko niemy zarys jego pleców. Miał na sobie tą samą co zawsze, znoszoną, niebieską koszulę z podwiniętymi rękawami, ale, jakby na przekór wszystkiemu, siedział wyprostowany. Elizabeth zerknęła ukradkiem na Henry'ego, który z arogancką miną patrzył na zasnuty liśćmi park. Spojrzała z po­ wrotem na Willa, żałując, że nie wie, co czuje ukochany. 119

W powozie trzęsło, kiedy pokonywali niewielkie pagórki na terenie parku. Pędzili z taką szybkością, że obejrzało się za nimi kilka osłonię­ tych parasolkami dam, spacerujących wśród wiązów. Elizabeth żałowa­ ła, że Diana i Henry nie mogą zniknąć, choć na chwilę. Dotknęłaby ra­ mienia Willa, a on uspokoiłby się i rozluźnił. Zrozumiałby, że to jego kochała. Tak zaprzątnęły ją własne myśli, że nie od razu dotarło do niej, co mówił Henry. - Panno Diano, domyślam się, że będzie pani starszą druhną siostry? Elizabeth zesztywniała. Wzmianka o ślubie była dla niej nieprzy­ jemna. Najwyraźniej dla Willa również, bo ponownie strzelił z bata i ko­ nie wyrwały z kopyta na mały, kamienny mostek. - Nie. Elizabeth i Penelope Hayes zarezerwowały ten zaszczyt dla siebie nawzajem, kiedy miały po trzynaście lat - odparła chmurnie Dia­ na. -Ale mnie i tak nie obchodzą takie rzeczy. Konie pokonały mostek, nabierając szybkości, i Diana musiała się przy­ trzymać, żeby nie spaść z siedzenia. Krzyknęła i złapała ręką za poręcz. Henry posłał Willowi gniewne spojrzenie i syknął do Elizabeth: - Co wyprawia wasz woźnica? To nie jest prędkość odpowiednia dla kobiet. Will musiał usłyszeć jego uwagę, bo szarpnął za lejce i gwałtow­ nie skierował konie z alei na trawnik, gdzie po kilku zapierających dech chwilach, w końcu stanęły. Powozem zarzuciło i Diana nie wypadła na zewnątrz tylko dlatego, że przytrzymała się ręki Henry'ego. - Co ty wyprawiasz, człowieku? Ona mogła zginąć - powiedział Henry, pomagając Dianie poprawić się na siedzeniu, a potem wstając. - Nic mi nie jest, naprawdę - powiedziała sucho Diana. Kokarda pod jej brodą poluzowała się w wyniku gwałtownego ru­ chu i podmuch wiatru, porwał jej z głowy kapelusz, unosząc go poprzez trawnik. - Och, mój kapelusz! - zawołała Diana, odgarniając z twarzy roz­ wiane włosy i wskazując w kierunku uciekającej zguby. Elizabeth wstała i zobaczyła toczący się po trawie kapelusz. Henry, który przed chwilą był gotowy przyłożyć Willowi, wyskoczył z powozu i ruszył za kapeluszem. 120

- Zaraz go przyniosę! - krzyknął, ściągając własne nakrycie głowy i rzucając się w pogoń. - Akurat! - zawołała Diana i, nim Elizabeth zdołała ją powstrzymać, zeskoczyła na trawnik. Podciągnęła spódnicę i pobiegła za Henrym przez pole zieleni, usiane obrusami piknikowymi, na których panowie w słom­ kowych kapeluszach, spędzali czas ze swoimi ukochanymi. Mężczyźni i kobiety odpoczywający tego dnia w parku byli wyraźnie rozbawieni wi­ dokiem młodego Schoonmakera i panny Holland ścigających kapelusz. Jednak Elizabeth nie miała czasu, by poczuć się tym zażenowana. Will właśnie zeskoczył z kozła i prowadził konie z powrotem na drogę. Elizabeth też zsiadła, uważając, by nie wplątać spódnicy w toczące się koła, po czym podeszła do Willa. Kiedy znaleźli się na drodze, od­ wrócił się i spojrzał na nią. Zaskoczył ją brak gniewu czy wściekłości na jego twarzy. Miał spokojną, zdecydowaną minę. Potem zobaczyła wiel­ ki, niechlujny bandaż na jego dłoni. - Co się stało? - zapytała, bez namysłu sięgając po jego rękę. Will potrząsnął głową, chowając przed nią dłoń. Zamrugał niebieski­ mi oczami, które błyszczały w słońcu. W słonecznym blasku lśniły też jego ciemne włosy. Najwyraźniej przemyślał wcześniej, co jej powie. - Nie chcesz tego - powiedział cichym, spokojnym głosem. Elizabeth rozejrzała się dookoła. Chociaż weekendowe tłumy zda­ wały się nie zwracać na nich uwagi, jeszcze nigdy nie rozmawiała z Willem w taki sposób w publicznym miejscu, i przeszły ją ciarki. - Przykro mi, Will - powiedziała z uczuciem. - Bardzo mi przy­ kro, że... - Niepotrzebnie - odparł, zbliżając do niej twarz. - Ale musisz zrozumieć, chodzi o moją rodzinę, my... - Nie chcę słuchać o twojej rodzinie. Wyjeżdżam, Elizabeth. Ro­ zumiem, że masz swoje powody, ale jeśli tu zostaniesz i wyjdziesz za niego, będziesz tego żałować. Nadal chcę, żebyś została moją żoną, Lizzie, ale tutaj to niemożliwe. Możliwe byłoby na Zachodzie i właśnie tam jadę. - Spuścił wzrok, cały czas trzymając lejce. Po chwili, zaczerpnął tchu i znowu na nią spojrzał. - Chcę, żebyś pojechała ze mną. Elizabeth zamknęła oczy. Nie była w stanie spojrzeć na Willa, któ­ rego jasne, niebieskie oczy błyszczały pragnieniem, by ją przekonać. Jej 121

gardło dławił niewysłowiony smutek, a powieki szczypały, tym bardziej więc trzymała je zamknięte. Nie wiedziała, co by się stało, gdyby na nie­ go spojrzała, ale i bez tego przytłaczały ją żal i bezsilność. Stała więc po prostu nieruchomo z zamkniętymi oczami po środku Central Parku, za­ ciskając dłonie w pięści.

Rozdział 18 Nie szukaj chłopców po ciemnicy Będą szeptać czułe słówka, potem zostawią cię z bliznami. Szukaj chłopców w parku Bo tam znajdziesz prawdziwych dżentelmenów. Z wierszy szwaczki, 1898

aczekaj! - wołała Diana, pędząc między obrusami w biało-czer­ wona drobną kratkę, rozpostartymi na ziemi, i zwinnie unikając zderzenia z oniemiałym dzieckiem, które nie zdążyło zejść jej z drogi. Ruszyła w pościg, nim zdążyła pomyśleć, zdjęta nagłym przekonaniem, że nie ma nic ważniejszego od tego, by Henry nie dotykał jej kapelu­ sza. - Nie potrzebuję twojej pomocy! - krzyczała za nim. Zwolnił, słysząc jej głos. Wspomnienie tego, w jaki sposób odezwał się do woźnicy, wciąż było dla niej żywe i irytujące. Will pracował dla jej rodziny od zawsze, a to, że nie był pokorny jak cielę, zaskarbiło mu względy Diany. Już prawie doganiała Henry'ego, kiedy usłyszała noso­ wy głos kobiety obserwującej gonitwę. - A więc tak Hollandowie wychowują teraz swoje córki. Rzuciła przez ramię szybkie, lekceważące spojrzenie, nie przery­ wając pościgu. Kiedy dogoniła Henry'ego, była zziajana i wysmagana wiatrem. Zziębnięta, objęła się ramionami. Gdy w końcu zrównała się z nim, powiedziała tak chłodno, jak tylko zdołała: - Dziękuję, ale nie potrzebuję pańskiej pomocy. Posłał jej swój zawadiacki uśmiech, na który zdążyła się już uod­ pornić. - W porządku, panno Diano - powiedział. - Skoro nalegasz, nie po­ mogę ci. Diana obejrzała się przez trawnik na miejsce, w którym stał ich po­ wóz, tuż za kamiennym mostkiem. Jej siostry i Willa nie było widać. 123

Odwróciła się z powrotem, szukając wzrokiem swojego kapelusza, który wylądował na niebiesko-zielonej tafli stawu. Biała wstążka, która przy­ trzymywała kapelusz na głowie, właśnie odpływała. Diana westchnęła zniecierpliwiona, podciągnęła spódnicę i zrobiła niepewny krok w stro­ nę błotnistego brzegu. - Diano, posłuchaj... - Odwróciła się, by spojrzeć na Henry'ego. Nie śmiał się z niej ani nie uśmiechał lubieżnie, po prostu patrzył na dół jej sukienki, którą zdążyła już ubłocić. - Nie chcę się narzucać... ale gdybyś jednak chciała, żebym wyłowił ten kapelusz... Spojrzała na niego, a potem na grupkę dzieci, które zebrały się parę metrów za nimi. Kiedy znowu popatrzyła na staw, zobaczyła, że kape­ lusz oddalił się od brzegu. Czuła, że wszyscy ją obserwują, i nie była pewna, co robić. Zerknęła na Henry'ego, który uniósł brwi z lekkim roz­ bawieniem. - Chcesz, żebym po niego poszedł? - Cóż... - Patrzyła na niego poirytowana. - Chyba tak... Henry uśmiechnął się i położył jej dłonie na biodrach. Pod wpły­ wem jego dotyku zmiękła i zaczęła się zastanawiać, czemu, u licha, tak jej zależało, by nie dotykał jej kapelusza. Szybko zrzucił buty i wszedł do stawu, brodząc po kolana. Jego czarne spodnie nasiąkły wodą, przy­ lepiając się do nóg. - Jest! - zawołał Henry, chwytając kapelusz. Podpłynęło do niego stadko kaczek, przyglądając się ciekawie. Jedna z nich złapała w dziób unoszącą się na wodzie białą wstążkę. - Niestety wstążka ma nową właś­ cicielkę - dodał, wskazując na oddalającą się szaro-brązową kaczkę. - Ale jak mam zawiązać kapelusz bez wstążki? - zawołała Diana, krzyżując ręce na piersi i wydymając usta. - Jeśli dostanę piegów, nie wiem, co moja matka z tobą zrobi. Henry spojrzał na kaczkę i skrzywił się. Diana, która uświadomiła sobie, że Henry właśnie rozważa stoczenie walki o wstążkę, zaśmia­ ła się, zakrywając dłonią usta. Spojrzał na nią, kiedy usłyszał, że się śmieje. - Żartowałam! - zawołała. Ostatni raz spojrzał na wstążkę i powoli wyszedł ze stawu. Zgroma­ dzone dzieci wybuchnęły śmiechem na widok jego utytłanych spodni, 124

a Diana nagrodziła go oklaskami. Jak mogła bać się wykorzystania przez bosonogiego mężczyznę, którego drogie, szyte na miarę spodnie były całe oblepione błotem? - Proszę, oto twój kapelusz - powiedział z żartobliwą galanterią. Niestety, ocieka wodą, ale z radością ponoszę go dla pani. Oczywiście, jeśli nie ma pani nic przeciwko. - Dziękuję. - Lekko skinęła głową. Stali chwilę nad brzegiem stawu, a różowo-brązowa spódnica Dia­ ny łopotała na wietrze. Patrzył na nią, a ona uśmiechnęła się do niego, najpierw leciutko, potem szerzej. Trwało to trochę dłużej, niż powinno, i Henry zakończył tę chwilę słowami: - Musimy wracać. - Tak - powiedziała Diana. - Zdaje się, że powinniśmy. Patrzyła, jak zakłada buty, i żałowała, że nie wie, co powiedzieć, żeby wiedział, że nie jest już na niego zła. Ale potem puścił do niej ocz­ ko i wiedziała, że nie musi nic mówić.

Rozdział 19 Każda rodzina mająca córki na wydaniu, musi być świa­ doma kosztów wesela, które, zgodnie z tradycją, musi wziąć na siebie. Kiedy dziewczyna z wyższych sfer decyduje się na zamążpójście, koszty z tym związane mogą być tak ogrom­ ne, że niejeden bogaty ojciec poczuje się po wszystkim jak nędzarz. Pani Hamiltonowa W. Breedfelt. Myśli zebrane o wychowywaniu młodych dam, 1899

lizabeth usłyszała perlisty śmiech swojej młodszej siostry i otwo-

JL—r rzyła oczy. Rozprostowała zwinięte w pięści dłonie i położyła jed­ ną rękę na błyszczącym grzbiecie konia. Zmierzająca w ich stronę Diana miała podciągniętą spódnicę, a idący parę kroków za nią Henry, niósł jej żółty kapelusz z szerokim rondem. W oddali, drzewa pochylały się na wietrze na południe. - Wracają - szepnęła Elizabeth. Will potrząsnął powoli głową i utkwił w niej spojrzenie swoich du­ żych, jasnych oczu. - Wyjeżdżam w piątek, ostatnim pociągiem ze stacji Grand Central. Zobaczę, jak wygląda wybrzeże z drugiej strony. Możesz jechać ze mną, albo zostać tu na zawsze... Elizabeth chciała przylgnąć do jego ciała, chciała, by ich usta się złą­ czyły. Chciała znaleźć słowa, które sprawią, że zostanie, chciała, by za­ brzmiały pewnie i przekonująco. Ale nie mogła. Byli przecież w Nowym Jorku. Zrobiła więc to, co należało. Obeszła konia i weszła na trawnik, machając rękami nad głową. - Macie go! - zawołała, jakby odzyskanie kapelusza było jej osobi­ stym sukcesem. Wyglądało na to, że nastrój Diany całkowicie się zmienił. Spojrzała na Henry'ego i roześmiała się. 126

- Biedy Henry musiał po niego praktycznie zanurkować! - od­ krzyknęła. - Ale wstążka przepadła! Posłuży za ozdobę jakiegoś kacze­ go gniazda. Elizabeth czuła na sobie spojrzenie Willa, ale dalej grała rolę pan­ ny Holland. Szła naprzód, zapadając się lekko obcasami w miękką zie­ mię, a uszy owiewał jej chłodny wiatr. Kiedy dotarła do narzeczonego, ten ujął ją pod rękę i zaprowadził z powrotem do powozu. Pozwoliła, by pomógł jej wsiąść, a potem ponownie ukryła się pod szerokim rondem swojego kapelusza. Dopiero kiedy powóz ruszył, pozwoliła sobie na kil­ ka łez, który spłynęły bezgłośnie po policzkach, w bezpiecznym cieniu kapelusza. Elizabeth zdjęła kapelusz natychmiast po wejściu do domu. Kilka kosmyków wczepiło się w słomianą plecionkę i wyszło z koczka, ale nie miała czasu poprawiać fryzury. Odgarnęła tylko ręką luźne włosy do tyłu i podała kapelusz Claire, która czekała cierpliwie w słabo oświetlonym holu. - Gdzie jest pani Holland? - Elizabeth weszła dalej do domu i zerk­ nęła do salonu. Jej ruchy były gorączkowe, jakby bała się, że jeśli zwolni choć na chwilę, wszystko przepadnie. Jednak salon był pusty. Najwyraź­ niej jej matka i ciotka postanowiły wcześniej zakończyć przyjmowanie gości. - Claire, gdzie jest moja matka? Elizabeth odwróciła się i zobaczyła, że Diana objęła Claire, kładąc głowę na jej piersi. Starsza siostra Broud zawsze miała silnie rozwinięty instynkt macierzyński, nawet jako młoda dziewczyna. Teraz sprawiała wrażenie nieco zakłopotanej. Uśmiechnęła się nieznacznie do starszej siostry Holland. - Nie widziałam jej - powiedziała cicho. - O co chodzi? - Elizabeth zwróciła się do Diany. - Przepraszam, że nalegałam, żebyś ze mną pojechała, jeśli nadal jesteś z tego powo­ du zła. Patrzyła, jak Diana powoli odwraca głowę. Miała melancholijny wy­ raz twarzy, którego Elizabeth nie miała czasu zinterpretować. - Nie, cieszę się, że pojechałam - odparła Diana. Jej głos był cichy i dziwny, choć Elizabeth nie miała pojęcia dlaczego. I nie interesowało 127

jej to. Jedyne, czego chciała, to to, żeby Diana zniknęła gdzieś, jak to miała w zwyczaju, aby ona mogła w spokoju poszukać matki. - Nie powinnaś trochę poleżeć? - Elizabeth starała się, by zabrzmia­ ło to spokojnie i sugestywnie. - Może i tak. - Diana oderwała się od Claire i skierowała w stronę schodów. Szła powłócząc nogami, jakby nie miała dość energii, by iść normalnie. Kiedy zniknęła, Elizabeth spojrzała na Claire. Przejechała palcem po prawej brwi i zaczerpnęła tchu, przygotowując się, by po raz trzeci zadać to samo pytanie. - Nie wiem - stwierdziła Claire, zanim Elizabeth zdążyła cokol­ wiek powiedzieć. Miała szeroko otwarte oczy. - Nie widziałam jej. Pój­ dę poszukać na drugim piętrze. - Dziękuję - odparła Elizabeth. Od czasu rozmowy z Willem w par­ ku czuła narastający niepokój. Myślała wyłącznie o tym, że jej fikcyjny związek z Henrym jest skazany na klęskę, i że musi natychmiast powie­ dzieć o tym matce. Gdyby tylko mogła skończyć z tą farsą, przestać grać idealną panienkę, może zdołałaby wyjaśnić matce, że musi być inaczej. Może stan ich finansów nie był aż tak tragiczny, żeby od razu musiała wychodzić za mąż. Może w tych nowoczesnych czasach były jakieś inne sposoby, aby jej rodzina mogła zdobyć pieniądze. Może był jakiś sposób, żeby mogła być z Willem. Claire pobiegła na górę, a Elizabeth jeszcze raz poszła sprawdzić w salonie. Właśnie wtedy zobaczyła obraz w złotej ramie, oparty o ścia­ nę holu. Odwróciła się, żeby zapytać Claire, co tutaj robił, ale służącej już nie było. Elizabeth odwróciła obraz od ściany, żeby zobaczyć który to. Rozpoznała go od razu - był to Vermeer, który wisiał w jej sypialni od prawie dziesięciu lat. Obraz był jednym z ulubionych jej ojca - kupił go od paryskiego marszanda, kiedy pani Holland była po raz pierwszy w ciąży1. Wielu po­ ważnych kolekcjonerów sztuki, którzy zarobili grube miliony na handlu stalą i lubili je wydawać na dzieła starych mistrzów, interesowało się w swoim czasie tym niewielkim obrazem, ale Elizabeth ubłagała ojca, żeby go nie sprzedawał. Obraz przedstawiał dwie dziewczyny, jasno­ włosą i brunetkę, które czytały list przy drewnianym stojącym pod ok128

nem stole. Blondynka znajdowała się po lewej, bliżej okna, a jej włosy mieniły się jak złota przędza. Dziewczęta przewracały kartki, a światło wydobywało idealną bladość ich cery. Elizabeth przejechała ręką po złotej ramie. W rogu przyczepiona była jakaś kartka. Nazwisko na kartce - pan Broussard - nic jej nie mó­ wiło. I choć obraz należał do niej, poczuła się jakby grzebała w cudzych rzeczach. Wbiegła pospiesznie wąskimi, tylnymi schodami i zajrzała do poko­ ju matki, który wyglądał, jakby od dawna nikt go nie używał. - tPanienko Liz... Elizabeth zobaczyła za sobą Claire. - Tak? - Zastanawiała się, czemu czuje się nieswojo, myszkując po własnym domu. - Pani Holland jest na dole. - Dziękuję, Claire. - Tym razem Elizabeth skorzystała z głównych schodów, wyłożonych kosztownym, perskim chodnikiem. Była w po­ łowie drogi, powtarzając bezgłośnie, że nie może wyjść za Henry'ego Schoonmakera, kiedy zobaczyła w holu mężczyznę. Nachylał się nad Vermeerem, wpatrując się przez ozdobne szkło powiększające w prawy, górny róg. To tam, tuż powyżej dzbana z winem znajdował się podpis mistrza. Elizabeth chciała krzyknąć do nieznajomego, żeby nie dotykał jej rzeczy, ale wpojona uprzejmość nakazała jej milczenie. - W tym domu nie mamy falsyfikatów, panie Broussard - powie­ działa chłodno pani Holland, podchodząc do niego. Ubrany na czarno mężczyzna, którego długie włosy były zatknięte za kołnierz, odwrócił głowę i zmierzył wzrokiem swoją rozmówczynię. Przypatrywał się jej bezczelnie przez kilka sekund, po czym wrócił do studiowania obrazu. Usatysfakcjonowany, wyciągnął z teczki sztukę ma­ teriału i zawinął w nią obraz. Potem wyprostował się, sięgnął do kieszeni płaszcza i wyjął kopertę. - Proszę bardzo - powiedział szorstko. Elizabeth patrzyła, jak jej matka otwiera kopertę i zagląda do środka. Widok jej obrazu w rękach obcego człowieka przepełnił Elizabeth smut­ kiem, który stopniowo zamieniał się w bezsilną złość. - Wszystko się zgadza - powiedział niecierpliwie mężczyzna. 9 - Wiek luksusu

129

- Z pewnością - odparła pani Holland. - Ale nie chciałabym kłopo­ tać pana z powrotem, w razie gdyby jednak coś się nie zgadzało. Mężczyzna zaczekał, aż pani Holland skinie głową że wszystko w porządku, po czym uścisnął jej rękę i wyszedł na ulicę. Trzasnęły drzwi, a Elizabeth miała wrażenie, że cały dom zatrząsł się w posadach. Czekała na schodach, gdy jej matka odprowadzała wzrokiem mężczyznę w czerni, przyglądając mu się przez szybkę w drzwiach. Potem matka westchnęła i gwałtownie się odwróciła. Zrobiła parę kroków, zanim zo­ baczyła Elizabeth, stojącą na podwyższeniu schodów. - Co ty tu robisz? Po tym gdy była świadkiem sprzedaży przez matkę jednej z najcen­ niejszych pamiątek rodzinnych, Elizabeth nie była pewna, czy jeszcze kiedyś zdoła na nią spojrzeć tak samo. Kobieta stojąca poniżej nie przy­ pominała już groźnego autorytetu i jednego z filarów towarzystwa. Wy­ dawała się mała i krucha. I stara. - Szukałam cię... bo chciałam cię o coś zapytać... - wydusiła z sie­ bie Elizabeth. - Słucham, o co chodzi? Elizabeth miała wrażenie, jakby jej serce skuł lód. Jej szalejące emocje, pragnienie, by udowodnić Willowi swoją lojalność i sprawić, by został, wszystko to nagle ucichło. Jej rodzina nie była biedna - była w rozpaczliwej sytuacji. Elizabeth nie miała wyjścia, musiała poślubić Henry'ego. Druga taka okazja może się nie nadarzyć. - Chciałam tylko zapytać, czy życzysz sobie bordo do kolacji? Nastąpiła długa chwila ciszy, podczas której pani Holland przyglą­ dała się badawczo córce. W końcu zamrugała oczami i powiedziała: - Nie, skarbie. Musimy oszczędzać zapasy na wypadek, gdybyśmy miały podejmować kolacją Schoonmakerów. Elizabeth skinęła słabo głową. Nie pozostało już nic więcej do po­ wiedzenia, więc zostawiła matkę i na ołowianych nogach, z bolącym sercem, poszła poszukać pani Faber. Musiała jej powiedzieć, żeby nie podawała wina do kolacji ani dzisiaj, ani żadnego innego dnia, dopóki Elizabeth nie zostanie panią Schoonmaker.

130

enelope Hayes przeczytała telegram i przytuliła swojego teriera boJL stońskiego, Robbera. Spojrzała przez wielki salon z meblami z cza­ sów Ludwika XV (wyściełanymi jedwabną tapicerką w biało-niebieskie pasy) i błyszczącą, czarną podłogą z drewna orzechowego na miejsce, w którym jej matka siedziała ze znanym architektem Websterem Younghamem. Matka chciała, by wszyscy wiedzieli, że Hayesowie ponow­ nie go zatrudniają, tym razem do budowy „domku letniego" w Newport, który miał składać się z pięćdziesięciu sześciu pokoi i mieć marmuro­ we podłogi. Nie była to nowina, którą zatrzymuje się dla siebie, dlatego matka nie przestawała mówić, zmuszając Younghama do przedłużenia wizyty. Liczyła na to, że im dłużej uda jej się go zatrzymać, tym więcej potencjalnych gości zobaczy go w jej salonie. Penelope przyglądała się swojej matce, Evelyn Archer Hayes, ubra­ nej w lawendową suknię, na którą była za stara i która nieznośnie ją opi­ nała. Penelope obiecała sobie, że nigdy nie będzie nawet w połowie tak gruba. Potem wstała, wypuściła Robbera na podłogę i podeszła do jed­ nego z sięgających sufitu luster w ramach z pozłacanego brązu, które 131

wypełniały przestrzeń pomiędzy obrazami dawnych mistrzów, żeby na­ sycić oko bardziej atrakcyjnym widokiem. - Penelope, nie puszczaj tego zwierzęcia bez opieki po mojej podło­ dze - zawołała matka z sofy. Penelope przewróciła oczami do swojego odbicia w lustrze i wydęła usta, by przyjrzeć się, jak bardzo są pełne. - Wiesz, że ma przycięte pazury - odparła. Pani Hayes zawsze była irytująca, ale od kiedy Penelope dowiedzia­ ła się o zaręczynach swojego Przyszłego Męża i jej Byłej Najlepszej Przyjaciółki, każdy oddech matki, każde przełknięcie przez nią śliny, traktowała jako osobisty atak na swoją wrażliwość. Jeszcze przez chwilę słuchała trajkotania matki, po czym zmięła telegram i wyrzuciła go do srebrnego wazonu pełnego żółtych róż. Żałowała, że jej starszego brata nie ma teraz w Nowym Jorku, by jej bronił, a telegram z reprymendą by­ najmniej nie był dla niej wsparciem. Ciemne włosy Penelope były dramatycznie podniesione nad czo­ łem i zebrane w mały koczek na karku. Dziewczęta w jej wieku zwy­ kle nosiły loki i różne inne zawijasy, ale Penelope dobrze wiedziała, co najlepiej pasowało do jej już i tak wyrazistej, twarzy. Sprawdziła brwi i potarła delikatną skórę na kościach policzkowych, żeby nabra­ ła kolorów. Z zadowoleniem przyglądała się kilometrom swojej sukni w morskim kolorze, kiedy jedna ze służących otworzyła olbrzymie, łu­ kowate drzwi. Jej matka skinęła na służącą, przekonana, że odwiedzający przyszedł do niej, ale służąca ukłoniła się uprzejmie i podeszła do Penelope. Na­ turalnie. - Panna Holland właśnie zostawiła swoją wizytówkę - powiedziała. Penelope wciągnęła powietrze na dźwięk znienawidzonego imienia i wróciła do podziwiania swojego odbicia w lustrze. Zgniotła wizytówkę i zastanowiła się chwilę. Z radością potraktowałaby Elizabeth z chłodem i obojętnością, ale tego rodzaju zemsta byłaby niepełna. Bądź twarda, upomniała samą siebie. - Panna Holland może mnie odwiedzić, jeśli musi. - Dobrze, proszę pani - odpowiedziała pokojówka, wycofując się przez mahoniowe drzwi. 132

Penelope rozejrzała się po salonie, czując głęboką satysfakcję na myśl, że jest znacznie bardziej okazały od salonu Hollandów. Cieszyło ją także, że była tu jej matka, nawet jeśli zupełnie pochłaniała ją rozmowa z architektem. To powstrzyma Penelope przed przyłożeniem Elizabeth w jej głupi blond łeb. Poza tym, przypomniała sobie, miała bajeczną suk­ nię - z kunsztownym gorsetem ze stójką i małym otworkiem na biuście, w całości haftowaną prawdziwą złotą nicią. Podeszła do Robbera, który leżał zwinięty w kłębek w koszu wyściełanym fioletowym aksamitem, podniosła go i z chmurną miną przecięła podłogę, przytulając psiaka do piersi. » Służąca oficjalnie zapowiedziała gościa, co wymagało od Penelope wysłuchania głośno znienawidzonych słów: Panna Elizabeth Holland. Aż zjeżyły jej się maleńkie włoski na karku. Penelope siedziała ze spusz­ czoną głową, z twarzą przy czarnym łebku Robbera i przysłuchiwała się drobnym, nieśmiałym kroczkom Elizabeth na wytwornej podłodze. Kie­ dy Elizabeth była na tyle blisko, że słychać było jej nerwowy oddech, Penelope uniosła głowę i spojrzała jej w oczy. - Penelope... - Elizabeth ściągnęła brwi. Penelope wpatrywała się w Elizabeth, ubraną w beżową, jedwabną suknię, odzywając się dopiero po chwili. - Przejechałaś taki kawał drogi i nawet nie wiesz, co powiedzieć? - Nie, ja... ja mam ci tyle do powiedzenia. Czuję się okropnie z po­ wodu tamtego wieczoru i... - To naprawdę żałosne - przerwała jej Penelope - że musisz rywa­ lizować ze mną w taki sposób. - Spojrzała za swoją byłą przyjaciółkę i zobaczyła rozradowaną matkę, witającą się właśnie z Avą Astor, syno­ wą znamienitej pani Astor, która najwyraźniej była jej nową najlepszą przyjaciółką. Elizabeth patrzyła spłoszonym wzrokiem. - Nie, to zupełnie nie tak. Nie miałam pojęcia, że jesteś zakochana w Henrym Schoonmakerze. Nic mi nie powiedziałaś. Penelope, musisz mi uwierzyć, jest mi tak strasznie przykro z powodu tego wszystkiego. Penelope prychnęła i udawała, że patrzy wszędzie, tylko nie na Eli­ zabeth. Nie mogła się jednak powstrzymać, by nie zerknąć kilka razy na olbrzymi brylant na jej lewej dłoni. 133

- Nie znasz go tak dobrze jak ja. Wierz mi, wcale nie będzie milusi i słodki. - Penelope. - Elizabeth sięgnęła po rękę przyjaciółki, którą ta szyb­ ko zabrała. - Nie mogę ci tego teraz wyjaśnić, ale musisz mi uwierzyć, że nie uganiałam się za Henrym, a kiedy mi się oświadczył - przysię­ gam, kiedyś ci wszystko wyjaśnię - musiałam go przyjąć. Penelope przyglądała się błagalnemu wyrazowi twarzy przyjaciółki, jej zaszklonym oczom, i uświadomiła sobie, że Elizabeth wcale nie chce wyjść za Henry'ego Schoonmakera. Nie miało to dla niej żadnego sensu, zwłaszcza że sama odczuwała niemal fizyczny ból z powodu jego utraty. Elizabeth bynajmniej się nie pyszniła. Przeciwnie, sprawiała wrażenie nieszczęśliwej. Do tego nie wyglądała najlepiej i wyraźnie było widać, że nie sypia zbyt dobrze. Penelope uznała to za swojego rodzaju pocie­ szenie. Spojrzała na Elizabeth łaskawszym okiem i zaczęła iść powoli wzdłuż ściany, by jej przyjaciółka musiała za nią podążyć. - Upokorzyłaś mnie - powiedziała cicho, dotkniętym głosem. - Wiem, Penny, ale nie chciałam tego. - Wszyscy się ze mnie śmiali. - Penelope pociągnęła nosem, sta­ rając się wyglądać na bardziej zranioną niż wściekłą. - To był dla mnie prawdziwy wstrząs. I to wszystko twoja zasługa! - Wiem. Nie masz pojęcia, jak bardzo jest mi... - Do tego nie powiedziałaś ani słowa. Po prostu tam stałaś. Wysłu­ chałaś mojej opowieści, mogłaś mnie ostrzec, ale nie powiedziałaś ab­ solutnie nic. Elizabeth zaczęła skubać haftowany brzeg beżowego bolerka. - Byłam zaszokowana, Penelope, naprawdę, inaczej... - Urwała. Penelope była zadowolona, bo Elizabeth zaczynała już prawie jęczeć. - Czy wyobrażasz sobie, co wtedy czułam? - zapytała Penelope, z udawanym cierpieniem. Elizabeth spuściła wzrok i przygryzła wargę. - Nie, nie wyobrażam sobie. - Uniosła wzrok i złożyła ręce, uświa­ damiając sobie, że jeśli nie przestanie skubać bolerka, w końcu je znisz­ czy. Potem, już pogodniej, dodała: - Ale pomyśl tylko - będziesz mogła spotykać się i flirtować z tyloma różnymi mężczyznami, podczas gdy ja 134

będę już na zawsze mężatką. Będziesz mogła wybierać i przebierać, ile tylko zechcesz! - Racja - powiedziała ostrożnie Penelope. Uniosła łokieć, pozwala­ jąc Elizabeth, by ujęła ją pod rękę. Szły powoli, mijając wspaniałe obra­ zy, i kierując się do mniejszego, przyległego saloniku z biało-granatowymi płóciennymi tapetami, gdzie matka, pan Youngham i Ava Astor nie mogli ich widzieć. Penelope zaczerpnęła tchu, próbując wykrzesać z siebie odrobinę ciepła. - Tak (czy inaczej, Liz, nie mogłabym się na ciebie długo gniewać. I cieszę się, że to ty z nim będziesz, a nie któraś z tych głupich dziewuch. Elizabeth na moment zaniemówiła. Nie spodziewała się aż takiej życzliwości. - Dziękuję ci za wyrozumiałość - odparła wreszcie. - Naprawdę bardzo, bardzo ci dziękuję. - Penelope odpowiedziała na wdzięczność przyjaciółki uśmiechem, który można by uznać za ciepły. Na policzki Elizabeth zaczęły powracać kolory. Widać było, że znacznie jej ulżyło. Jednak w środku nadal nękało ją poczucie winy - Penelope widziała to i była zdecydowana w pełni wykorzystać sytuację. Usiadły na niewiel­ kiej, aksamitnej sofie w kolorze żurawiny, wpuszczając między siebie Robbera. - Było mi strasznie źle, kiedy myślałam, że zraniłam twoje uczu­ cia. Byłoby okropnie, gdybyśmy nie mogły dotrzymać swojej obietni­ cy, że będziemy swoimi starszymi druhnami, teraz, kiedy jedna z nas jest zaręczona. - Elizabeth uśmiechnęła się nieśmiało, odrywając po­ woli wzrok od czarnych oczu psa i spoglądając w niebieskie oczy jego właścicielki. Penelope uśmiechnęła się swobodnym i szerokim uśmiechem. Zmu­ siła się, żeby wziąć Elizabeth za rękę - przy okazji ponownie spogląda­ jąc na pierścionek - i lekko ją uścisnęła. Oczywiście nie będzie żadnego ślubu, już ona tego dopilnuje. Zaczynała rozumieć, że im bliżej będzie z Elizabeth, tym łatwiej będzie jej pokrzyżować przyjaciółce szyki. - Naprawdę nadal chcesz, żebym była twoją starszą druhną? - za­ pytała niemal szeptem. - Oczywiście, kogo innego mogłabym... - A Diana? To twoja siostra, nie będzie urażona? 135

Elizabeth posmutniała nieco na wzmiankę o siostrze i Penelope uświadomiła sobie z zadowoleniem, że Elizabeth poświęciła Dianę z jej powodu. Myśl o kolejnej osobie, która przyszła jej do głowy, strasznie ją rozbawiła i Penelope parsknęła: - AAgnes Jones? Elizabeth wyglądała na zaszokowaną tym pomysłem, ale po chwili ona także śmiała się z jego niedorzeczności. Napięcie między dziewczę­ tami zdawało się zmniejszać. - To byłaby kompletna katastrofa - powiedziała Elizabeth, ociera­ jąc łzy śmiechu. - A może Prudie? Przecież... - Penelope, jesteś jedyną osobą, na której mogę polegać. - Dobrze już, dobrze. - Penelope mrugnęła i ujęła dłonie Eliza­ beth. - Załatwione. - W piątek w Waldorf-Astorii organizowane jest przyjęcie na cześć admirała Deweya. Po raz pierwszy pokażemy się z Henrym publicznie jako para. Będziesz mi towarzyszyć jako moja starsza druhna? - Naturalnie. - Penelope starała się nie uśmiechać zbyt szeroko. Na­ wet nie musiała starać się o zaproszenie tam, gdzie będzie mogła wyrzą­ dzić najwięcej szkody. - Oczywiście, muszę mieć z tej okazji nową suknię. W czwartek mam ostatnią przymiarkę w Lord and Taylor - mówiła z wypiekami Eli­ zabeth. - Pójdź ze mną, dla ciebie też coś znajdziemy. - Dobrze. Ale to nie na tej sukni powinnaś się skupić. Oczywiście do ślubu założysz białą, ale kto ci ją uszyje? Będzie musiała mieć długi tren i... - Tak, tak - przerwała jej Elizabeth i nim Penelope się zorientowa­ ła, słuchała ciągnących się bez końca wywodów przyjaciółki o tym, czy lepsza jest kość słoniowa, czy ecru, o różowych kwiatkach, o tym, które dziewczęta powinny zostać pozostałymi druhnami. Elizabeth chciała też, oczywiście, wiedzieć, co Penelope sądzi o pierścionku. Młodsza siostra Graysona Hayesa nie zwymiotowała ponownie przy świadkach, choć miała na to wielką ochotę. Widok błyszczących oczu Elizabeth Holland, kiedy wyobrażała sobie na głos szczegóły wielkie­ go, wspaniałego przyjęcia weselnego, na nowo rozbudził wściekłość 136

Penelope. Ale pomimo złości i goryczy, które z pewnością odbiłyby się niekorzystnie na cerze jakiejś słabszej psychicznie dziewczyny, Pene­ lope Hayes nie przestawała się uśmiechać. Uśmiechnięta przyjaciółka to prawdziwa przyjaciółka, przypomniała sobie, i takie właśnie musiała sprawiać wrażenie - przynajmniej na razie.

aprzód, Ringmaster! - krzyknął Teddy Cutting, wymachując pięścią w powietrzu. - Ruszaj się, ty stara szkapo! - dorzucił Henry, nieco mniej wspa­ niałomyślnie. Siedział obok swojego przyjaciela na stromej, chwiejnej, drewnianej trybunie w Morris Park, popijając z butelki piwo Pabst, za­ jadając solone orzeszki i ogólnie zachowując się jak człowiek stojący o kilka stopni niżej w hierarchii społecznej. Tor wyścigowy w Bronksie wyglądał znacznie ładniej z ich rodzinnej loży, ale tego dnia Hen­ ry unikał wszystkiego, co wiązało się z jego skorym do osądów ojcem. Poza tym loża Schoonmakerów była manifestem bogactwa, mającym przypominać zasiadającym w niej gościom o osiągnięciach jej właści­ ciela. Osiągnięciem, na jakim zależało w tej chwili Henry'emu, było wypicie dostatecznej ilości piwa, aby dobrze się bawić i o wszystkim zapomnieć. - Daaalej! - krzyczał w stronę mahoniowego rumaka czy­ stej krwi. Teddy odsunął swój brązowy melonik na tył głowy, odsłaniając jasne włosy, i klaskał w gorączkowym podnieceniu, kiedy ich koń pojawił się na ostatniej prostej. Ringmaster, z małym, ubranym na biało-czerwono dżokejem na grzbiecie, był drugi, ale po chwili wyprzedziły go inne ko­ nie. Teddy klasnął raz jeszcze, tym razem ze złością, kiedy ich koń prze­ kroczył metę jako czwarty. 138

- Tym sposobem utopiliśmy kolejne dwadzieścia dolarów - powie­ dział, rzucając kupon pod siedzenie. - Daj spokój - powiedział Henry, przekrzywiając swój czarny, słomkowy kapelusz i opierając łokcie o siedzenie przed nim. - Pieniądze to nie wszystko. - To twoje zdanie. - Teddy uśmiechnął się dobrodusznie. - Kogo teraz obstawiamy? Może Infantkę? - A może po prostu obstawmy wszystkie konie - wtedy nie będzie­ my musieli martwić się przegraną. Ja i tak najbardziej cieszę się, że wy­ rwaliśmy się z miasta i jesteśmy z dala od tego całego szaleństwa. Teddy spojrzał na Henry'ego spod uniesionych brwi i pociągnął długi łyk piwa. Henry zignorował jego badawcze spojrzenie i posta­ wił kołnierz swojej tweedowej marynarki. Morris Park, gdzie odbywa­ ły się gonitwy, znajdował się na obrzeżach Bronksu, dzielnicy, w której przynależność do Nowego Jorku trudno było uwierzyć. Bronks włączo­ ny do metropolii pierwszego stycznia tego roku, razem z Brooklynem i Queens, nadal był senną, wiejską okolicą, która wydawała się bardzo odległa od głośnego, gwarnego Manhattanu, opanowanego teraz przez świętujących patriotów. Prawie wszyscy nowojorczycy byli zajęci przy­ gotowywaniem fajerwerków i konfetti na godne powitanie bohaterów wojennych. - Mówię o obchodach - wyjaśnił Henry, próbując rozproszyć podej­ rzliwe spojrzenie przyjaciela poważną miną. - Nasz jacht bierze udział w wodnej paradzie. - Ach, tak. - Teddy nie wydawał się przekonany, ale też niespecjal­ nie wadziło mu kłamstwo Henry'ego. Patrzył w swoje piwo. - Na cześć bohatera południowego Pacyfiku. - Filipin - uściślił Henry odległym głosem. Uważnie czytał gazety od czasu, kiedy woźnica Hollandów zarzucił mu ignorancję. - Tyle za­ mieszania z tak odległym krajem. Co innego Kuba - w tę wojnę mógł­ bym się zaangażować. - Tak, wszyscy byśmy się zaciągnęli, gdybyśmy tylko znaleźli czas. - Żarty sobie stroisz? Teddy wzruszył ramionami. 139

- Skoro nie chcesz się przyznać, przed czym tak naprawdę uciekasz, nie będę cię zmuszał. Henry westchnął i skrzyżował ramiona na piersi. Teddy zapalił papie­ rosa i powietrze wokół nich wypełniło się słodkawym zapachem dymu. - Żyję dla takich dni jak ten - powiedział Henry, kierując spojrzenie na lśniące, zadbane konie, które właśnie wchodziły na tor. - Tak, wiem, to istna katorga, kiedy jesteś elegancko ubrany, damy ci nadskakują, szampan leje się strumieniami i wszystko podają ci na złotej tacy. Nienawidzisz tego. - Nie o to mi chodziło. - Nie? - Teddy westchnął z irytacją. - W takim razie, w czym problem? Henry patrzył na swojego przyjaciela z rezerwą, szukając odpowied­ nich słów. - Nie jestem przekonany co do tych zaręczyn. Teraz, kiedy wszy­ scy zaczęli gadać o strojach ślubnych, w ogóle zaczynam się trochę de­ nerwować. Rozmowa o szczegółach sprawia, że to wszystko staje się takie... realne. Wiesz, człowiek zaczyna myśleć o tym, że w taki dzień jak ten, będzie wydawał lunche ze swoją żoną, zamiast być na wyścigach z kumplem. Zamiast robić to, na co ma ochotę. - Ale kto by tam myślał o wyścigach, mając tak piękną żonę? Henry bezwiednie zmarszczył brwi. Starał się myśleć o swojej na­ rzeczonej jak o atrakcyjnej kobiecie, ale wciąż prześladowała go wizja sztywnej dziewczyny, która wzdrygała się na każde jego słowo podczas przejażdżki do Central Parku. Prawie na niego nie patrzyła, i w ogóle sprawiała wrażenie zimnej ryby, zwłaszcza w porównaniu ze swoją try­ skającą energią siostrą. - Tak, wszyscy uważają, że jest piękna - przy­ znał gorzko. - Ja też uważam, że jest piękna. Właściwie, piękna, to za mało po­ wiedziane. - W takim razie, ty się z nią ożeń - odparł Henry. - Zrobiłbym to. - Teddy zaśmiał się. - Niestety jest już zaręczona. Ale może chciałbyś postawić jej rękę w następnym zakładzie? - To dopiero byłby skandal. „Chłopcy z towarzystwa wymieniają się narzeczonymi jak końmi". Wiesz, że wystarczy, że wysmarkam nos, a już piszą o tym w gazetach. 140

- Żartowałem, stary. - Teddy położył rękę na ramieniu Henry'ego i lekko nim potrząsnął. - Wiem. - Henry spojrzał na swoje dłonie o długich, nieskazitel­ nych palcach. Były to dłonie, które nie zaznały ani dnia pracy. - Po pro­ stu nie wiem, czy Elizabeth jest dla mnie odpowiednia. Jest taka nieśmia­ ła i uprzejma, a dobrze wiesz, że ja taki nie jestem. - Cóż - powiedział Teddy, dopijając piwo i rzucając butelkę pod siedzenie. - Zdecydowanie nie jest twoim żeńskim odpowiednikiem, to fakt. - No Właśnie. - Ale ma dobry gust i maniery. Henry przewrócił oczami. - Wspaniale sprawdzi się we wszystkich dziedzinach, dla których człowiek się żeni. Będzie urządzać wspaniałe przyjęcia, dopilnuje, by w domu wszystko działało jak w zegarku, urodzi ci śliczne dzieci i nie usłyszysz od niej ani słowa skargi. Tymczasem ty będziesz sobie spo­ kojnie siedział na tyłku i cieszył się życiem. Nikt nie będzie wnikał, co robisz dyskretnie na boku ze starymi przyjaciółmi i dawnymi dziewczy­ nami, o nowych nie wspominając. Wszystkie nasze namiętności są ulot­ ne, każda kiedyś się wypali. Zapewniam cię, że Elizabeth jest równie dobra, a prawdopodobnie znacznie lepsza od każdej innej dziewczyny, którą przyszłoby ci do głowy poślubić. - Teddy najwyraźniej uznał, że dyskusja jest skończona i skinął na przechodzącego chłopca z drewnianą lodówką z piwem, żeby do nich podszedł. Zapłacił za dwa pabsty, po­ dał jeden Henry'emu i delikatnie stuknął jego butelkę swoją. - Zdrówko, przyjacielu. Myślę, że dokonałeś znakomitego wyboru. Henry napił się, ale w dalszym ciągu patrzył ponuro na tor wyścigo­ wy. Kiedy rozmawiali, zaczęła się gonitwa, która teraz, pośród wrzawy, dobiegała końca. - Może ja w ogóle nie chcę się żenić - powiedział. Teddy uśmiechnął się nieznacznie na te słowa, obserwując konie, które pędziły na złamanie karku po zakręcie. Mężczyźni na trybunach stali, krzyczeli i podskakiwali, jakby od wyniku gonitwy zależało ich życie. - W takim razie, czego chcesz? - spytał w końcu, lekko poirytowany. 141

Konie przecięły linię mety i Henry uświadomił sobie, że był to ostat­ ni wyścig tego dnia. Większość zgromadzonych darła kupony, klęła i, powłócząc nogami, ze spuszczoną głową, wracała do swojego nędzne­ go życia. Tylko jakiś mężczyzna o czerstwej twarzy skakał jak oszalały, wymachując w powietrzu pięściami. - Udało się! - krzyczał. - Udało się! Henry odwrócił wzrok od tego niezdarnego wybuchu radości. Jego przyjaciel wpatrywał się w niego, jakby sądził, że Henry nie dosłyszał pytania. Ale Henry usłyszał je dobrze i teraz słowa „Czego chcesz?" roz­ brzmiewały jak echo w jego głowie. Kiedy zamykał oczy, widział jedynie Dianę Holland, jak biegnie przez trawę z podciągniętą spódnicą, odsłaniając swoje urocze, białe łydki, i krzycząc na niego. Radziła mu swoim figlarnym, rozemocjonowanym głosem, żeby nie pozwolił wstążce przepaść, bo inaczej jej matka urwie mu głowę, za to, że córka nabawiła się piegów. Henry dokładnie wiedział, czego chce. Nie miał tylko pojęcia, jak to zdobyć.

Rozdział 22 Całe miasto nie może się już doczekać pierwszego, oficjalnego wystąpienia panny Elizabeth Holland i jej narzeczonego pana Henry'ego Schoonmakera na jutrzejszym balu na cześć admi­ rała Deweya w hotelu Waldorf-Astoria. Jestem pewien, że nie jestem jedynym, który z przyjemnością ucieszy swoje oczy ro­ mantycznym

widokiem

pierwszego

kawalera

Nowego

Jorku

z jego wybranką. Z kolumny Piękni i bogaci w ..New York Imperial", czwartek. 28 września 1899

iana już prawie przysypiała w dusznym pomieszczeniu, gdzie jej siostra miała przymiarkę sukni na pierwsze, oficjalne wyjście z na­ rzeczonym, kiedy usłyszała to magiczne imię, na którego dźwięk czekała przez całe popołudnie. - Powiedz... czy Henry jest w stosunku do ciebie romantyczny? Pytanie zadała Penelope, z udawaną nonszalancją. Była ubra­ na w czarną, szyfonową bluzkę z bufiastymi rękawami i płową spód­ nicę z czarnym, jedwabnym wykończeniem. Pytanie było skierowane do Elizabeth, która stała na drewnianym podwyższeniu pośrodku jed­ nej z pracowni krawieckich w domu towarowym Lord and Taylor, ale to Dianie mocniej zabiło serce na wzmiankę o Henrym. Elizabeth, której poza krawcem, panem Carrollem i usłużną Penelope, towarzyszyła także mała armia pomocnic sklepowych, wydawała się zupełnie niewzruszo­ na. Wpatrując się w przestrzeń nieobecnym wzrokiem, wzruszyła tylko ramionami. Nie... - powiedziała powoli. - Ale jutro pierwszy raz wystąpimy oficjalnie jako para, więc może wtedy... - Tak. Pewnie chce zaczekać, aż się lepiej poznacie - odparła szyb­ ko Penelope. Wyglądało na to, że doszła już do siebie po publicznym wy­ miotowaniu sprzed tygodnia. Dziewczęta z ich sfery były jak ćmy lecące 143

do światła, jeśli chodziło o śluby, a wytrwale asystująca krawcowi Penelope była tego najlepszym dowodem. Pan Carroll był niewysokim mężczyzną i choć ledwo przekroczył trzydziestkę, był prawie całkowicie łysy. Jego ruchy były stanowcze, ale pełne gracji. Elizabeth stała spokojna i wyniosła pośrodku całego zamie­ szania, choć krawiec nanosił poprawki już niemal od godziny. W zamy­ śle suknia miała być to skromna, z obojczykami i nadgarstkami ukryty­ mi pod belgijską koronką, ale z każdą poprawką robiła się coraz bardziej dopasowana. Uszyta była z jedwabiu w bladym odcieniu różu, z pomar­ szczoną, zamaszystą spódnicą spływającą kaskadą na podłogę. Dekolt ozdobiono setkami maleńkich słodkowodnych pereł, osadzonych w zło­ cie. Diana przez cały ranek słyszała, jak jej matka rozpływa się nad per­ łami, które były podarunkiem od pani Schoonmaker. Diana przyglądała się z jednej z miękkich, aksamitnych sof w kobal­ towym kolorze, gdy Penelope zwraca krawcowi uwagę na jakieś niedo­ ciągnięcie. W całym domu towarowym, będącym częścią raju zakupo­ wego znajdującego się na Broadwayu, pachniało piżmem. Zapach unosił się z dolnych pięter, gdzie sprzedawano czepki oraz różne dobra luksu­ sowe. Wszędzie pełno było luster, w których młoda dziewczyna mogła co chwilę podziwiać swoje odbicie pod coraz to nowym kątem. Jednak Diana widziała głównie odbicie swojej siostry, powielone po wielokroć i oświetlone jasnym światłem żyrandola, co zdążyło ją już znużyć. Sie­ bie widziała tylko kawałek: odległą twarz statystującą w przedstawieniu, w którym główną rolę grała Elizabeth. Ich przyzwoitka, ciotka Edith, drzemała na siedząco obok Diany. Ubrana była w bordową suknię, a szyję obwiązała kremowym szalem, który miał ją chronić przed katarem. Co mniej więcej dziesięć minut w pracowni pojawiała się ekspedientka, żeby zaprezentować im co­ raz to nowe dodatki, spoczywające na jasnoróżowej bibule - kapelusz z piórami, skórzane rękawiczki do opery czy bransoletki inkrustowane macicą perłową. Roznosiła także szampana, którym częstowano waż­ niejszych klientów. - Ustaliliście już datę ślubu? - ciągnęła Penelope, a jej niebieskie oczy rozszerzyły się z ciekawości. - Och... pobierzemy się pewnie zimą albo na wiosnę. 144

Diana wzięła od sprzedawczyni kieliszek szampana i upiła łyk. Zdzi­ wiło ją, że siostra mówi tak ogólnikowo, ale nie zamierzała się nad tym zastanawiać. Nie zamierzała również dociekać, dlaczego Penelope, któ­ ra zwykle mało interesowała się innymi, nagle zadaje tyle pytań. Z do­ świadczenia Diany wynikało, że ulubionym tematem rozmów Penelope jest ona sama. - To już niedługo - odparła Penelope. - Może powinnaś poprosić o pomoc Bucka? To znaczy, w sprawie organizacji wesela. Jest w tym bardzo dobry. - Tak myślisz? - Elizabeth wpatrywała się w swoje odbicie w lu­ strze. - No dobrze. Ale może ty go zapytasz? Znasz go znacznie lepiej niż ja. Diana odchyliła się do tyłu, opierając głowę o ciemnoniebieską ta­ petę i czekając na swoją kolej do przymiarki. Coś wyraźnie się działo między Elizabeth i jej przyjaciółką (może Penelope była zazdrosna, że Elizabeth pierwsza się zaręczyła?), ale Diana nie mogła tego rozgryźć. W innej sytuacji nie zwróciłaby na to uwagi, ale dzisiaj łapała się na podsłuchiwaniu - każda wzmianka o Henrym była dla niej niezwykle interesująca. Wcześniej, kiedy jadły lunch w Waldorf-Astorii, Elizabeth długo rozwodziła się nad tym, jak wiele dla niej znaczy, że Penelope będzie jej starszą druhną, jak piękne będzie wesele i tak dalej, i tak dalej. Kiedy Penelope wyniknęła się na papierosa do saloniku dla dam, z dala od czuj­ nego wzroku ciotki Edith, Elizabeth szepnęła do Diany, że bardzo żałuje, że nie może mieć dwóch starszych druhen. - Naprawdę musiałam poprosić o to Penelope. - Wybaczysz mi, prawda? - powiedziała. - Kiedyś to sobie obiecałyśmy, a przysięga zo­ bowiązuje. - Już ci mówiłam, że mi na tym nie zależy - odparła Diana. - Poza tym, Penelope jest z pewnością lepszą kandydatką, by pełnić honory na ślubie, zawieranym bez miłości. Elizabeth aż się wzdrygnęła na słowa, choć Diana nie chciała być okrutna. Dla niej było to po prostu stwierdzenie faktu. Ale od tamtej pory Elizabeth była jakby przygaszona, a nawet odrobinę humorzasta, co ni­ gdy jej się publicznie nie zdarzało. 10 - Wiek luksusu

145

- Ale widujesz się z nim? - dociekała Penelope. Znajdowała się te­ raz bardzo blisko Elizabeth, przesadnie blisko, i przyglądała się koron­ kowemu wykończeniu przy jej szyi. - Och, tak. Pojechaliśmy ostatnio na przejażdżkę do parku... zaraz, kiedy to było, Di? - W niedzielę - odparła pewnie Diana. - Był bardzo szarmancki dodała bez namysłu. - Tak? - zapytała Penelope. Przesunęła palce do perełek w pobliżu serca Elizabeth, ale patrzyła na Dianę. - Zachował się bardzo uprzejmie - powiedziała Elizabeth. - Odzy­ skał kapelusz, który uciekł Dianie. - A, tak - powiedziała Penelope, powracając do oględzin sukienki. Diana wielokrotnie powracała myślami do tamtego popołudnia w Central Parku, i teraz także nie mogła się oprzeć pokusie. Myślała o tym, jak biegli przez zielony trawnik upstrzony kraciastymi obrusami, o tym, jak Henry brodził w mętnej wodzie. Wspominała jego pogodny uśmiech i cudowny sposób, w jaki na nią patrzył. - Jechałaś kiedyś pociągiem z Grand Central na zachód? Diana oderwała się od swoich marzeń na jawie i spojrzała na siostrę, która właśnie zadała nadzwyczaj zaskakujące pytanie. Wróciwszy cia­ łem i duchem do pokoju z ciemnoniebieską tapetą i kosztownym dywa­ nem, Diana zastanawiała się, czemu Elizabeth pyta o coś takiego. - Nie, chyba żeby liczyć Newport, ale zdaje się, że to na północ odparła Penelope. Diana patrzyła na jej odbicie w lustrze - nachyliła się, żeby przyjrzeć się marszczeniom na spódnicy Elizabeth. Elizabeth uniosła w zamyśleniu podbródek, a wraz z nią zrobiło to siedem czy osiem jej odbić. - Jak myślisz, ile pociągów dziennie odjeżdża z Grand Central w kierunku Kalifornii? - A dlaczego pytasz? - zapytała beznamiętnie Penelope, nie odry­ wając wzroku od sukni przyjaciółki. Elizabeth spojrzała na kilometry bladoróżowego materiału rozlanego wokół niej. - Świat jest taki duży. Nie zastanawiasz się czasem nad tym? - Nie - odparła szybko Penelope. Wyprostowała się, skrzyżowała ręce na piersi i oparła się o jedno z luster, tak że patrzyła teraz prosto 146

na Elizabeth. - Mamy Nowy Jork i Newport, czego nam więcej trzeba? Nawiasem mówiąc, świetnie się bawiłam tego lata w Newport. To było najlepsze lato w moim życiu. Henry też tam był - podkreśliła. - Wcale nie - wtrąciła Diana. - W każdym razie, nie przez całe lato. Część wakacji spędził w Saratodze... to znaczy, pamiętam, że pisali o tym w gazetach. - Starsze dziewczęta spojrzały zaskoczone na Dianę, która mówiła dalej, ale już nie tak gorączkowo. - Prawda, ciociu Edith? Pamiętasz, jak wszyscy mówili, że w mieście bawi syn Williama Schoonmakera? Ciotka Edith, która siedziała z odchyloną do tyłu głową i zamknięty­ mi oczami, wydała z siebie zaspany pomruk. - Co? - powiedziała, budząc się na chwilę. - Żadnej krynoliny... powiedziała półprzytomnie i ponownie zamknęła oczy. - To był ostatni krzyk mody, kiedy byłam młodą dziewczyną, ale to już przeszłość... W pokoju rozległy się chichoty - przytłumione, bo wszyscy uważali, by nie przeszkadzać ciotce Edith w drzemce - a już po chwili pan Carroll zagnał swoje pomocnice do właściwej pracy. - W porządku, moja piękna, z tobą już skończyłem - powiedział śpiewnie. Elizabeth posłała mu swój olśniewający uśmiech, a on po­ mógł jej zejść z drewnianego podwyższenia. Pan Carroll od dawna był ulubieńcem sióstr Holland, które często odwiedzały go w jego własnym sklepie, jak i w pracowni w Lord and Taylor, żeby jako pierwsze wybrać najlepsze materiały. - Penelope, moja droga, jesteś następna. Elizabeth i Penelope poszły, trzymając się pod ręce, do małej prze­ bieralni, gdzie Elizabeth miała się rozebrać, a Penelope przebrać w nową suknię. Diana patrzyła z żalem, jak wychodzą. Z pewnością będą rozma­ wiać o Henrym, a każda wzmianka o nim, nieważne jak banalna, spra­ wiała, że jej serce zaczynało bić szybciej. - Przepraszam, mademoiselle - powiedziała sprzedawczyni ubrana w prostą, czarną bluzkę i białą spódnicę. Niosła białe, podłużne pudeł­ ko. - Mam przesyłkę od pana Henry'ego Schoonmakera... - Och - powiedziała Elizabeth, odwracając się i lekko czerwieniąc. - ... dla panny Diany Holland. - Co! - wykrzyknęła Penelope, odwracając się gwałtownie w stro­ nę Diany. 147

Sprzedawczyni podeszła do Diany, która nadal siedziała na so­ fie i podała jej pudełko. Ociągała się z odejściem, patrząc zacieka­ wiona. - Dlaczego Henry przysyła ci prezenty? - zapytała ostro Penelope, rozdziawiając usta. Diana patrzyła na pudełko. Nie mogła uwierzyć, że trzyma w ręku podarunek od Henry'ego, zwłaszcza w obecności innych ludzi. Niemal bała się zajrzeć do środka, jakby jej sekretne myśli o Henrym mogły zo­ stać ujawnione, gdy uniesie wieczko pudełka. Jednak Diana nigdy nie była płochliwa i teraz też nie zamierzała poddawać się strachowi. - Na co czekasz? - powiedziała Elizabeth, przybierając irytującą pozę, godną ich matki. - Otwórz. Diana wypuściła powietrze i uniosła pokrywę. W środku znajdowała się zwyczajna, choć naprawdę bardzo ładna wstążka z jasnoniebieskiego jedwabiu, ozdobiona malutkimi statkami, wyszytymi granatową i żół­ tą nicią. Diana starała się nie wyglądać na zawiedzioną, kiedy uniosła wstążkę, by pokazać ją Penelope i Elizabeth. - Och, wstążka - powiedziała beznamiętnie Elizabeth. - Jako re­ kompensata tamtej, którą straciłaś. - Idealny prezent dla małej dziewczynki, jakąjest nasza Di - dodała Penelope, uśmiechając się zadowoleniem. - Jak uroczo. Widzisz, Eliza­ beth. To, że Henry podarował wstążkę twojej młodszej siostrze, dowo­ dzi, że mu na tobie zależy. Dianie przyszło do głowy kilka ciętych odpowiedzi, ale Penelope i Elizabeth już się odwróciły i szły do przebieralni. Dziewczyna, która przyniosła wstążkę, także zmierzała do wyjścia, wyraźnie zawiedziona tym, co zobaczyła. Diana patrzyła zmieszana na wstążkę, czując się głupio. Penelope miała rację - i właśnie to bolało Dianę najbardziej. Tego rodzaju pre­ zenty dawało się małej dziewczynce, żeby ją zbyć. A może właśnie to starał się zrobić Henry? Szarpnęła gniewnie za wstążkę, wyciągając ją w całości z pudełka. Kiedy to zrobiła, na podłogę spadła mała, starannie złożona karteczka. Diana rozejrzała się, sprawdzając, co robią pozostałe w pokoju oso­ by. Ciotka Edith nadal pochrapywała, a pan Carroll, pochłonięty swoimi 148

zajęciami, mruczał coś pod nosem, nie zwracając na nic uwagi. Diana schyliła się i podniosła karteczkę. To czyste szaleństwo, ale nie mogę przestać o Tobie myśleć.

HS Kiedy Diana czytała karteczkę, na chwilę zamarło jej serce, a potem przeszedł ją dreszcz. Było to uczucie równie przyjemne jak niespodzie­ wany pocałunek.

Rozdział 23 Osobista

pokojówka

damy

z

towarzystwa

zwykle

zarabia

w miesiąc tyle, ile pomoc sklepowa w tydzień. Ponadto ocze­ kuje się od niej, że przyjmie z wdzięcznością wszystkie uży­ wane sukienki i inne przedmioty, potrzebuje.

To

oburzające,

ku,

nadal mamy

cią

społeczną.

że

których jej pani już nie

u progu

dwudziestego

wie­

do czynienia z podobną niesprawiedliwoś­

Z artykułu wstępnego w „New York imperial", piątek, 29 września 1899

Lina krzątała się w holu Hollandów, z nadzieją, że coś się wydarzy. Może Will zakradnie się do niej od tyłu i szepnie do ucha, jak bar­ dzo jest jej wdzięczny, za zajęcie się jego zranioną ręką. Gdyby choć na chwilę odsunęła od siebie nadzieję, musiałaby przyznać sama przed sobą, że Will nie zwracał na nią zbyt wiele uwagi w ostatnich dniach. Od niedzielnego popołudnia, kiedy zabandażowała mu rękę, wydawał się całkowicie pogrążony we własnych myślach. Wiedziała, że ciągle roz­ myślał o Elizabeth, i zaczynała żałować, że nie powiedziała mu o swoich uczuciach wtedy, w stajni, kiedy miała ku temu okazję. Na zewnątrz, całe miasto świętowało. Niestety, ona sama była uzie­ miona w domu swoich pracodawców i mogła podziwiać świat tylko przez szybkę w dębowych drzwiach. Żałowała, że nie znajduje się wśród tłumów, jedząc świeżo prażoną kukurydzę u boku Willa. Albo, jeszcze lepiej, na jednym z tych wielkich jachtów, na których bogacze pływali po całym świecie. Byłoby wspaniale czuć na twarzy morskie powietrze, móc popłynąć gdziekolwiek miałoby się ochotę i zobaczyć różne nie­ zwykłe rzeczy. Podobno w całym mieście pełno było żołnierzy. Lina czytała w „Harper's Weekly", że jutro, trzydzieści tysięcy żołnierzy przemasze­ ruje od Mauzoleum Granta do Bartery Park, a była to tylko część parady. 150

Próbowała dojrzeć przez szybkę w drzwiach jakichś umundurowanych mężczyzn, ale zobaczyła jedynie swoją siostrę. Claire szła szybko chod­ nikiem, w towarzystwie jednego z tych wysokich, przystojnych ekspe­ dientów z Lord and Taylor, których zatrudniali, by łatwiej było im skusić klientelę. Nieśli dwa ogromne, nieporęczne pudła z sukniami. Lina otworzyła drzwi i stwierdziła, że chociaż chłopak z pewnością wyróżniał się urodą nie był nawet w połowie tak przystojny jak Will. - Potrzebujecie pomocy? - zapytała. Twarz jej siostry była czerwona z wysiłku, ale chłopak z Lord and Taylor*uśmiechnął się swobodnie. Był niewiele starszy od Claire i miał jasny zarost. - Już prawie po wszystkim - sapnęła Claire, pnąc się schodami pod zadaszone wejście. Wnieśli prostokątne pudła do domu i położy­ li na eleganckim, dębowym stole niedaleko wejścia. Claire westchnęła i uśmiechnęła się do chłopaka, który jej pomógł. - Dziękuję... Skinął głową, a potem zaczął się lekko kołysać w przód i w tył. Lina zauważyła, że jej siostra się rumieni i było jej za nią wstyd. Było oczywiste, że ociąganie się chłopaka nie miało nic wspólnego z Claire. Niezręczna sytuacja zaczynała robić się naprawdę nieznośna i chłopak wreszcie powiedział: - Jak będzie z zapłatą? - Och! - Claire wciągnęła powietrze, gwałtownie się czerwieniąc. Spojrzała bezradnie na Linę. - Cóż, nie mamy... ale jestem pewna, że... Chłopak skinął obojętnie głową, sięgnął do kieszeni i wyciągnął ra­ chunek. - W takim razie, proszę to przekazać pani Holland. Pan Carroll pro­ sił mnie także, żebym przypomniał jej, że zalega z kilkoma rachunkami. - Rozumiem - powiedziała Claire, odbierając kwitek. Chłopak uniósł kapelusz, a potem zbiegł schodami, kierując się z po­ wrotem na Broadway. - Przystojny, co? - szepnęła podekscytowana Claire, kiedy siostry podniosły olbrzymie pudła i zaczęły je taszczyć na górę. Lina starała się wydać z siebie jakiś dźwięk potwierdzenia, ale w rzeczywistości mogła jedynie współczuć siostrze, że pociągali ją tacy mężczyźni. Zatrudniani 151

byli ze względu na umiejętność flirtowania z damami, które robiły zakupy, a nie z ich pokojówkami, które co najwyżej taszczyły potem ich sprawun­ ki. Claire żyła w świecie fantazji, ale Lina nie chciała ich burzyć. - Nie mogę się doczekać, żeby je zobaczyć - powiedziała Claire, kiedy weszły do pokoju Elizabeth. Położyły pudła z sukniami na sze­ rokim łóżku i Claire zdjęła z jednego wieko. Odsunęła na bok bibułkę i wyjęła bogato zdobioną, bladoróżową suknię. - Jaka piękna... - szep­ nęła, tak cicho, jakby mówiła do siebie. Suknia mieniła się, niemal roz­ świetlając jej twarz. - Tak, piękna - potwierdziła niechętnie Lina. Suknia rzeczywiście była śliczna i choć Lina zazwyczaj nie interesowała się takimi sprawa­ mi, nie mogła się powstrzymać, by nie wyobrazić sobie, jak by w niej wyglądała. - Założy ją dzisiaj, na pierwsze oficjalne wyjście z panem Schoonmakerem. Będzie wyglądać cudownie, prawda? Lina odchrząknęła. Myśl o cudownie wyglądającej Elizabeth nie sprawiała jej przyjemności. Mało tego, była dla niej bolesna, przypomi­ nając jej, że może sobie jedynie pomarzyć o biżuterii i jedwabnych suk­ niach, że nie dla niej te wszystkie sztuczki, którymi Elizabeth zwróciła na siebie uwagę Willa. - Widziałaś pierścionek panienki Liz, Lino? Ale cudo. - Claire roz­ łożyła suknię na łóżku i przyglądała się naszytym wzorom z osadzonych w złocie pereł. - Widziałam. - Lina odwróciła wzrok od falbanek i marszczeń, wy­ obrażając sobie minę Willa, gdyby zobaczył ją w tej sukni. Zawsze uwa­ żała, że różowy jedwab idealnie pasowałby do jej cery, ale nigdy nie mia­ ła okazji, by to sprawdzić. - Jest olbrzymi. - W gazetach piszą, że kosztował tysiąc dolarów. Wyobrażasz so­ bie? Tysiąc dolarów! Lina pokręciła głową. Czuła obrzydzenie. - Nie, nie wyobrażam sobie. To niemoralne. Pomyśl tylko, ile lat musiałybyśmy pracować, żeby zarobić tyle pieniędzy. - Hmm, obie zarabiamy po dwanaście dolarów tygodniowo, co daje... - Claire utkwiła wzrok w suficie, robiąc obliczenia. Wzruszyła ramionami, kiedy straciła rachubę, i stwierdziła: 152

- Nie wiem dokładnie ile, ale na pewno bardzo długo. - Wyobraź sobie, co można by zrobić z takimi pieniędzmi, dokąd można by pojechać. Gdziekolwiek. Można by było podejmować własne decyzje i zapomnieć o tej ogłupiającej pracy, w której trzeba się wiecz­ nie płaszczyć. - Mówiąc o tym wszystkim, Lina myślała o sobie i Willu, i czuła, jak na jej usta wypływa uśmiech. - To znaczy, gdybyśmy miały taki pierścionek i go sprzedały... - Nie mów tak! - Jeszcze przed chwilą rozmarzony, głos Claire zro­ bił się riagle ostry, prawie przerażony. - Nie wolno tak plotkować! Lina nie mogła powstrzymać śmiechu. - Ale przecież ty uwielbiasz plotkować. - Nie o Hollandach - odparła stanowczo Claire. Przejechała dłonią po różowej sukni, wygładzając zmarszczki. Potem podniosła ją i zawie­ siła na czarno-złotym parawanie, za którym Elizabeth się przebierała. Zahipnotyzowana przez sukienkę, wpatrywała się w nią czule. Lina odczekała chwilę, po czym powiedziała. - Dziwna sprawa, co? - O czym mówisz? - Claire odwróciła się i spojrzała na siostrę. - Chodzi mi o te niezapłacone rachunki. Claire zerknęła nerwowo na drzwi, a potem z powrotem na siostrę. Patrzyła na nią chwilę ze zmartwioną miną, aż w końcu powiedziała: - Powiedzieć ci coś? - Jasne - odparła Lina, cichym, zachęcającym tonem. - Myślę, że oni mają problemy... finansowe. - Kto? - zapytała Lina, robiąc krok w stronę siostry po kolorowym, orientalnym dywanie. - Hollandowie. - Claire rozejrzała się, jakby sprawdzała, czy w po­ koju nie pojawiła się przypadkiem któraś z pań. - Widziałam ostatnio tego pana Broussarda... tego, który zajmował się sprzedażą części ko­ lekcji po śmierci pana Hollanda. Pamiętasz? Był tu, widziałam go parę razy... zabrał kilka rzeczy. - Claire przygryzła wargę, zbliżając się do bolesnego punktu kulminacyjnego. - I nie były to jakieś nic nie warte starocie. - Ale Hollandowie nie mogą... - Lina urwała, zastanawiając się, czy Hollandowie, ze wszystkimi swoimi głupimi zasadami, pięknymi 153

przedmiotami i całym zarozumialstwem, rzeczywiście mogą mieć prob­ lem z pieniędzmi. Choć w ostatnich dniach miała wiele złych myśli od­ nośnie swojej pani, sugestia, że jej pracodawcy mogą nie być bogaci, była szokująca. To wywracało cały jej świat do góry nogami. Oznaczało, że wszystkie jej zajęcia i potulność jej siostry, były bez sensu. - A innym razem - szepnęła Claire - słyszałam coś dziwnego. Był tu wtedy pan Cutting i panienka Diana powiedziała... Ich ściszoną rozmowę przerwał dźwięk otwieranych drzwi. Do po­ koju weszła Elizabeth. - Och! - powiedziała, wyraźnie zaskoczona widokiem aż dwóch pokojówek w swojej sypialni. - Panienka Elizabeth - wykrztusiła Claire. Odsunęła się od siostry i spróbowała szeroko się uśmiechnąć. - Właśnie przyniosłam suknie z Lord and Taylor i upewniałyśmy się, że wszystko z nimi w porządku. - Dziękuję - powiedziała powoli Elizabeth, przyglądając się ba­ dawczo siostrom Broud. Pewnie zastanawia się, co tu robimy obie, po­ myślała Lina, czując się nieswojo na widok podejrzliwego spojrzenia Elizabeth. Przez chwilę Linie zrobiło się żal swojej pani - prawdopo­ dobnie była biedna, i będzie jej bardzo ciężko przywyknąć do nowego życia bez pięknych sukni, do których była przyzwyczajona. Ale po­ tem przypomniała sobie, co Elizabeth jej odebrała i wyprostowała ra­ miona. - Muszę powiedzieć, że suknia jest przepiękna - ciągnęła Claire, piskliwym, rozentuzjazmowanym głosem, na dźwięk którego jej młod­ sza siostra skrzywiła się. - Będzie panienka wyglądała w niej absolutnie cudownie. Komplement wyraźnie udobruchał Elizabeth. - Dziękuję, Claire, to miło, że tak mówisz. Elizabeth przeniosła wzrok na Linę i przez dłuższą chwilę przypa­ trywały się sobie nawzajem. Lina zdobyła się w końcu na uśmiech, ale jej pani nie odpowiedziała tym samym. Kiedyś Lina podziwiała Eliza­ beth, ale tamte czasy wydawały się bardzo odległe. Teraz, niemal każde­ go dnia, poznawała nowe, wstydliwe sekreciki swojej byłej przyjaciółki. Idealny wizerunek, który panna Holland tak bardzo starała się podtrzy­ mać, był cały w rysach. 154

W końcu Lina przestała się uśmiechać, ale nie ruszyła się z miejsca. Wiedziała, co panny z towarzystwa robiły ze swoimi wstydliwymi sekrecikami. Kolekcjonowały je, by później wykorzystać do własnych celów. Cóż, Lina też miała ambicje, i była gotowa podjąć tę grę. Rozumiała już, że użalanie się nad sobą i narzekanie na niesprawiedliwość losu, do ni­ czego jej nie doprowadzi. Zagra w tę grę i, wcześniej czy później, Will uświadomi sobie, jaka Elizabeth jest obłudna. Wtedy wreszcie zobaczy Linę w całkiem nowym świetle -zobaczy w niej nie pokojówkę, ale kobietę wartąjego uczuć.

To dzisiaj jest ten wielki dzień? Elizabeth przypatrywała się swojemu odbiciu w owalnym lustrze nad toaletką, rozważając pytanie. Jej twarz była biała od pudru, z wyjąt­ kiem kości policzkowych, które były przyróżowione, i czerwonych ust. Kunsztownie upięte loki miała ozdobione małymi słodkowodnymi perła­ mi. Lina ledwie się do niej odzywała przez cały dzień, a właściwie przez cały tydzień. Elizabeth zacisnęła usta, zastanawiając się nad odpowiedzią. - O czym mówisz? - Och, chodzi mi o młodego pana Schoonmakera, oczywiście - po­ wiedziała Lina, z poufałością, która zdziwiła Elizabeth. Ostatnio nie było to typowe dla Liny zachowanie. - Dziś pierwszy raz pojawicie się ofi­ cjalnie jako para - dodała pokojówka, kolejny raz pociągając za sznurki od gorsetu Elizabeth. - Mówisz o Henrym? - powiedziała Elizabeth, kiedy Lina ściskała jej, już i tak wąską, talię. Wzmianka o narzeczonym zaskoczyła ją, bo od paru dni myślała tylko o wyjeździe Willa. Dla niej dzisiejszy wieczór nie miał nic wspólnego z Henrym. Był to wieczór wyjazdu Willa. - Która godzina? - zapytała, ponownie myśląc o pociągach i o tym, czy Will już wsiadł do któregoś. - Ósma, panienko Holland - odpowiedziała szybko Lina. Elizabeth poczuła ukłucie w sercu. Will powiedział jej wyraźnie, co zamierza zrobić, i teraz już go pewnie nie było. Oczywiście, że go nie 156

było. Była ósma i ostatni pociąg z Grand Central z pewnością już od­ jechał. Lina ścisnęła mocniej gorset i Elizabeth zassała powietrze. - Czy pan Schoonmaker będzie towarzyszył panience w drodze na przyjęcie? - zapytała Lina, przeciągając sznurki od gorsetu przez ostat­ nie oczka. - Spotkamy się w hotelu, bo Henry'emu dłużej się zeszło na „Elysianie" - odparła machinalnie Elizabeth. Niedbały liścik został dostar­ czony godzinę temu przez służącego, który musiał przeprawić się do brzegu pontonem z powodu chaosu, panującego obecnie na East River. Choć Elizabeth widziała po minie matki, że powinna być zła, że Henry wystawił ją do wiatru, było jej to zupełnie obojętne. - Tak się nazywa jacht Schoonmakerów - dodała tym samym obojętnym tonem. - Bierze udział w paradzie wodnej na cześć admirała Deweya. - Och. - Lina w końcu zawiązała gorset, a Elizabeth poczuła prze­ szywający ból w tułowiu. Kiedy stała przed lustrem, czekając aż poko­ jówka zacznie ubierać ją w sukienkę, z ulicy dobiegły wiwaty. Nawet na zwykle cichych ulicach wokół parku, wraz z nastaniem wieczoru, nasi­ liły się odgłosy miejskich uroczystości. W oddali słychać było fajerwer­ ki i pokrzykiwania z pobliskiego Broadwayu, stukot kopyt koni ciągną­ cych powozy, kroki żołnierzy spacerujących w dużych grupach. Eliza­ beth wszystkie te odgłosy kojarzyły się z odjeżdżającym pociągiem. - To tylko żołnierze, panienko - powiedziała Lina, wracając z suk­ nią. Jej uprzejmość i dociekliwe pytania budziły niepokój Elizabeth. - Od kiedy jesteś taka rozmowna? - mruknęła. - Przepraszam, ja tylko... - Nie, to ja przepraszam, Lino - powiedziała szybko Elizabeth. Uśmiechnęła się lekko do swojej pokojówki, przypominając sobie, że kiedyś również Lina była blisko z Willem. Pewnie nadal coś do niego czuła. Przywołała w pamięci uwielbienie, jakie Lina zawsze niezręcznie okazywała Willowi, kiedy jeszcze przyjaźnili się we trójkę - w czasach zanim wszystko się skomplikowało i kiedy Elizabeth nie przypuszczała jeszcze, jak głębokie będąjej uczucia do Willa. Nagle przyszło jej do gło­ wy, że Lina także mogła wiedzieć, że wyjechał, i że ona również, mogła być z tego powodu smutna. - Nie powinnam tak na ciebie naskakiwać, 157

wybacz. Zdaje się, że jestem trochę podenerwowana tym wyjściem z Henrym. Lina skinęła lekko głową i zamknęła się ponownie w sobie, pomo­ gła Elizabeth założyć suknię. Pasowała doskonale. Miała zjawiskowy, ozdobiony perełkami dekolt i idealne wcięcie w talii. Elizabeth pomy­ ślała, że gdyby była odważniejsza i zrobiła to, o co prosił ją Will, już nigdy nie nosiłaby takich sukni. Przez chwilę czuła niechęć do jedwa­ biu, pereł, złotych dodatków, a nawet do samej siebie, za to, że tak łatwo dała się kupić. Oczywiście, powodów, dla których przyjęła oświadczyny Henry'ego, było wiele, ale w tej konkretnej chwili, prześladowała ją peł­ na obrzydzenia myśl, że sprzedała się za cenę jednej, szytej na zamówie­ nie sukni. Miała ochotę się rozpłakać, ale nie mogła sobie na to pozwolić w obecności Liny, która właśnie schyliła się, by pomóc jej założyć pan­ tofle na wysokim obcasie. - Jesteś gotowa? - zapytała Diana, wchodząc przez mahoniowe drzwi. Jej sukienka była prostsza niż kreacja Elizabeth, z krótkimi rę­ kawami, dekoltem w serce, szeroką lawendową spódnicą. Wąska ta­ lia była przepasana szeroką, czarną szarfą. Diana wyglądała w niej znacznie schludniej niż zazwyczaj. Elizabeth wiedziała, że suknia była przeróbką starej - Hollandowie ledwo mogli pozwolić sobie na jedną nową - ale Dianie było w niej naprawdę do twarzy, co cieszyło Eliza­ beth. Przynajmniej jedna z nas ma jeszcze szansę być szczęśliwą, po­ myślała z otuchą. - Prawie. - Elizabeth stała wyprostowana, choć przytłaczał ją żal. Sprawdziła w lustrze, czy z fryzurą wszystko w porządku, a potem zmu­ siła się do uśmiechu, wzięła młodszą siostrę pod rękę i zeszła z nią na dół. Była tak zaprzątnięta rozmyślaniem o wyjeździe Willa, że zapo­ mniała podziękować Linie. Kiedy siostry zjawiły się w holu, zobaczyły czekającą na nie matkę, ubraną w swoją wdowią czerń. Jej twarz pojaśniała na widok elegancko ubranych córek. Nawet po Dianie było widać radosne oczekiwanie, i tyl­ ko Elizabeth zastanawiała się, czemu czuje się tak bardzo przygnębiona, robiąc coś, co uratuje jej rodzinę. Skinęła głową, z całych sił starając się zachowywać normalnie. Potem pani Faber pomogła im założyć wieczo­ rowe pelerynki. 158

Kiedy wszystko było już zapięte na ostatni guzik, wyszły powoli przez wspaniałe, dębowe drzwi. Elizabeth patrzyła ze ściśniętym gar­ dłem na ulicę, gdzie panowało zamieszanie. Czuła się rozbita i przytło­ czona. Potem jej wzrok zatrzymał się na ich odkrytym powozie, zaprzęg­ niętym w cztery czarne konie. Na koźle zobaczyła ciemną sylwetkę woź­ nicy. Zamrugała dwa razy, by upewnić się, że wzrok jej nie myli. To był Will, zaledwie kilka metrów przed nią. Nie miał uszczęśliwio­ nej miny - i trudno się dziwić - ale nie wyglądał też na smutnego czy za­ niepokojonego. Sprawiał wrażenie spokojnego, a jego jasne, niebieskie oczy wypatrywały się w nią z taką swobodą, że była pewna, że zaczyna się czerwienić. Jej serce przepełniła radość. Na moment zapomniała o obowiązkach, jakie czekały ją tego wie­ czoru. Jej matka i siostra nie zauważyły, że Elizabeth się zatrzymała. Zeszły w dół po schodach z czerwonobrunatnego piaskowca, a Will po­ mógł im wsiąść do powozu. W końcu także Elizabeth podeszła do powo­ zu, marząc o tym, by dotknąć Willa i upewnić się, że nie istnieje tylko w jej wyobraźni. Miał na sobie krótką, wełnianą kurtkę z postawionym kołnierzem, czarne spodnie, swoje zniszczone, brązowe buty i melonik, który zakła­ dał tylko wieczorem. Choć nie patrzył na nią, kiedy podsadzał ją do po­ wozu, czuła jego duże dłonie na swojej talii i czerpała pociechę z tego znajomego dotyku. Wsiadła i po chwili ruszyli na przyjęcie. - Widzę uśmiech - powiedziała jej matka. - Och. - Elizabeth odruchowo przyłożyła dłonie do policzków. - Po prostu się cieszę, że jedziemy. - Tak. Choć oczywiście szkoda, że Henry nie przyjechał po ciebie, tylko spotkacie się w hotelu... Wbrew staraniom Elizabeth uśmiech nie znikał jej z twarzy, nieza­ leżnie od tego, co mówiła matka. Czuła się lekka jak piórko, mknąc po­ wozem przez świętujące miasto. - Ale nieważne. Najważniejsze, że wejdziecie razem na salę ba­ lową. - Tak - powiedziała pogodnie Elizabeth. Równie pogodnie reago­ wała na prawie wszystkie kolejne stwierdzenia matki. Will jej nie opuś­ cił. Zrozumiał, że robiła to, co musiała, że robiła to dla swojej rodziny. 159

To prawda, że nigdy nie będą mogli być tak naprawdę razem, ale będą blisko siebie. Znajdzie jakiś sposób, żeby się z nim jak najczęściej widy­ wać, a może i on nauczy się ją kochać jako panią Schoonmaker. Mimo dużego ruchu wkrótce dotarli na skrzyżowanie Piątej Alei i Trzydziestej Czwartej ulicy. Elizabeth nadal się uśmiechała, czekając aż Will obejdzie powóz i otworzy im drzwi. Wydawało się, że cały Nowy Jork był tu dziś wieczorem. Zewsząd słychać było głośną wrzawę. Kilkunastopiętrowy budynek hotelu Waldorf-Astoria górował nad zgiełkiem, migocząc blaskiem pozapalanych w oknach świateł. Kolejka powozów ciągnęła się aż do następnej przecznicy. Elizabeth jako ostatnia skorzystała z pomocy Willa przy wysiada­ niu. Kiedy jej stopy znalazły się na ziemi, chciała wypuścić jego rękę, ale on nie zwolnił uścisku. Spojrzała na niego, a on nachylił się i ucało­ wał jej dłoń. Ciepło jego ust rozeszło się po całym jej ciele. Will uniósł wzrok i ich spojrzenia się spotkały. Patrzyła w jego jasne, zdetermino­ wane oczy, na jego piękny orli nos i pełne usta, które całowała tak wiele razy. Zorientowała się, że się poruszają. Przed samą Waldorf-Astorią, w obecności tylu innych ludzi, Will mówił jej bezgłośnie, że ją kocha. - Will - rozległ się ostry głos pani Holland. Przerażona Elizabeth cofnęła rękę, ale zaraz się uspokoiła, bo matka tylko wydała Willowi po­ lecenie, aby od razu zabrał konie do domu, ponieważ Schoonmakerowie zapewniali im powrotny transport. A więc nikt nie zauważył, co między nimi zaszło. Odprężyła się na tyle, że posłała mu nieśmiały uśmiech, w ten subtelny sposób dając mu do zrozumienia, jak bardzo się cieszy, że został. Potem odwróciła się i poszła za swoją matką i siostrą do hotelu. - Wspaniała pogoda, prawda? - Elizabeth odwróciła głowę i zoba­ czyła korpulentną kobietę w ciężkiej sukni ze złotego brokatu. Nie roz­ poznała jej i doszła do wniosku, że musi to być jedna z tych milionerek z Zachodu. Do Nowego Jorku codziennie napływali kolejni milionerzy, którzy zbili fortunę na górnictwie. - Pogoda godna admirała Deweya dodała z uśmiechem na pełnej twarzy. - Tak, jest bardzo przyjemnie. - Dopiero gdy Elizabeth wypowie­ działa te słowa, uświadomiła sobie, że pogoda rzeczywiście dopisywa­ ła - powietrze miało idealną wilgotność i temperaturę. Po raz pierwszy od tygodnia poczuła, że wszystko będzie dobrze. - Życzę udanego wie160

czoru! - zawołała do kobiety, kiedy Diana wzięła ją za rękę i pociągnęła do ogromnego, rozświetlonego holu. Szły szybko długim korytarzem, ze ścianami z brązowego marmu­ ru, dużą ilością luster i mozaikową podłogą. Goście siedzieli na ele­ ganckich, aksamitnych sofach pod ścianami, śmiejąc się, rozmawiając i przyglądając przechodzącym. Miejsce to było pełne życia i Elizabeth zaczynała rozumieć, dlaczego gazety nazywały je Aleją Pawi. - Nie ma go - stwierdziła ze złością pani Holland. - Kogo? - zapytała Elizabeth. Widziała, że matka jest poirytowana, ale nią mogła przestać się uśmiechać - nadal rozmyślała o Willu. - Henry'ego, oczywiście. Wszyscy mówią, że jest jeszcze na jach­ cie. - Elizabeth patrzyła, jak jej matka krzyżuje ręce na piersi, wyraźnie rozczarowana niemożnością publicznego pochwalenia się narzeczonym córki. W tej chwili podeszła do nich Penelope. Wyglądała pięknie w czer­ wonej sukni z głębokim dekoltem i błyszczącymi detalami. Suknia była dopasowana w biodrach, miała tren i dodawała skórze Penelope szcze­ gólnego blasku. - Tak, niektórzy goście z „Elysiana" wrócili już na suchy ląd - po­ twierdziła. -Ale zdaje się, że Henry utknął na jachcie. - No cóż - powiedziała wesoło Elizabeth. - Jestem pewna, że wkrótce się zjawi. Nie ma sensu się zamartwiać, korzystajmy z przyję­ cia. - Ujęła dłoń przyjaciółki i pocałowała ją ciepło w oba policzki. Do­ brze było znowu mieć Penelope u swojego boku - z nią nie sposób było się nudzić na żadnym przyjęciu. Pani Holland odwróciła się gwałtownie i skierowała w stronę olbrzy­ miej sali balowej. Elizabeth patrzyła przez chwilę na ożywione twarze swojej przyjaciółki i siostry, po czym wzruszyła ramionami. - Ktoś po­ winien powiedzieć mamie, że to nie ona wychodzi za Henry'ego Schoonmakera. Penelope zaśmiała się, Diana zachichotała i wszystkie trzy, trzyma­ jąc się pod ręce, w pełnej zgodzie przyłączyły się do wspaniałej fety.

11-

Rozdział 25 Zaplanowano człowiek,

tak

wiele

o którym

się pojawić.

różnych przyjęć

wszędzie się mówi,

i uroczystości,

że

nie wszędzie zdoła

Oczywiście chodzi o bohatera,

który rozprawił

się z Hiszpanami na Pacyfiku: Admirała Marynarki Wojennej, George'a

Deweya. Z pierwszej strony „New York Imperial", piątek, 29 września 1899

£ ala balowa hotelu Waldorf-Astoria kojarzyła się Dianie wyjątkowo ±J zdobnym mauzoleum. Ściany, sufity, a nawet podłogi, zdawały się świecić własnym blaskiem, a wszechobecne lustra tylko potęgowały to wrażenie. Światło spływało z wysokich sufitów, opromieniając twarze gości. Byli to ci sami ludzie co zwykle - synowie i córki starych nowo­ jorskich rodzin, przemieszani z nowymi milionerami, wszyscy ubrani w czarne fraki oraz suknie z tiulu i satyny. Oprócz nich w tłumie moż­ na było dojrzeć żołnierzy marynarki, z ich epoletami i szablami. Diana uświadomiła sobie, że z każdym mijającym dniem dane jej było poznać coraz więcej świata. - Popatrz tylko na A g n e s - powiedziała Penelope do Elizabeth. Wszystkie trzy siedziały teraz na jednej z karmazynowych, pluszowych sof, ustawionych pod ścianami, wachlując się koronkowymi wachlarza­ mi i czekając, aż znowu zostaną poproszone do tańca. Spódnice ich suk­ ni - lawendowa, różowa i czerwona - rozlały się na podłogę. Za każdym razem, kiedy otwierały się drzwi sali, wszystkie odwracały głowy, żeby sprawdzić, czy to nie Henry. Jednak żadna z nich nie wyglądała na szcze­ gólnie zawiedzioną, kiedy okazywało się, że to jednak nie on - nawet Diana, która myślała tylko o nim, odkąd dostała jego wczorajszy liścik. Diana wiedziała, że pojawienie się Henry'ego oznaczało, że będzie mu­ siała patrzeć, jak całymi godzinami tańczy z jej siostrą. 162

- Biedaczka koniecznie potrzebuje nowej sukienki - odparła Eliza­ beth ściszonym głosem, przerywając Dianie rozmyślania o Henrym. - I tańczy z żołnierzem! Myślę, że byłaby idealną żoną dla żołnierza. - Och, cicho... nie bądźmy złośliwe. - Głos Elizabeth przeszedł w szept. Była zakłopotana, ale Diana słyszała w jej głosie także nutkę rozbawienia. Diana odnosiła czasami wrażenie, że jej siostra ma dwie osobowości - dobrą i tę bardziej przebiegłą- które wiecznie toczą ze sobą boje. - Ja tam wyszłabym za żołnierza - wtrąciła wesoło Diana. Ledwie wypowiedziała te słowa, wyobraziła sobie Henry'ego w mundurze, przy­ stojnego, jak zawsze, wyprostowanego jak struna i idealnie ogolonego. Mogłabym wtedy pojechać w dowolne miejsce na świecie. - Ale Di, przecież i bez tego możesz pojechać w dowolne miejsce na świecie - powiedziała Penelope. Diana przypomniała sobie jej niedawne stwierdzenie, że poza New­ port i Nowym Jorkiem człowiekowi nie potrzeba nic więcej do szczęś­ cia, i doszła do wniosku, że Penelope pojmuje „świat" w zupełnie inny sposób niż ona. Nie powiedziała jednak ani słowa, tylko opadła na wiel­ kie, pluszowe poduchy sofy. Przed nimi, po lśniącej podłodze przesuwa­ ły się kolejne pary. Tańczący jednym okiem patrzyli na swoich partne­ rów, drugim zaś obserwowali płynącą ławicę pozostałych gości. - Widziałaś waszego sąsiada, Brody'ego Fisha? - ciągnęła wśród gwaru Penelope. - Moim zdaniem wyprzystojniał. - Tak - przyznała Elizabeth. - Zrobił się jakby szerszy w ramio­ nach. - Któregoś dnia, kiedy już będziesz starą, znudzoną mężatką, może zafundujesz sobie z nim mały romansik. Elizabeth przyłożyła swoje odziane w rękawiczki dłonie do zaczerwie­ nionych policzków. Oczywiście Diana nie spodziewała się po swojej sio­ strze innej reakcji, niemniej jednak, zrobiło jej się żal Elizabeth, której po­ liczki płonęły żywym ogniem. Diana sięgnęła po dłoń siostry i ją uścisnęła. - Liz, dobrze wiemy, że jesteś wzorem uczciwości, i nie zmie­ niłyśmy zdania tylko dlatego, że uważasz, że Brody Parker Fish roz­ rósł się w ramionach. - Diana zamilkła, przyglądając się mężczyznom w szytych na miarę frakach, młodym i starszym, myśląc o tym jak blado 163

wypadali w porównaniu z mężczyzną, który zawrócił jej w głowie. Skoro już o tym mowa, ja też uważam, że wyprzystojniał - dodała. - Chodzi o to, że ja... ja bym nigdy... - Elizabeth urwała, po czym szybko zmieniła temat. - Jak myślicie, o czym rozmawiają nasze matki? Wszystkie trzy odwróciły się i spojrzały na surowe twarze pani Hol­ land i pani Hayes, które siedziały same po drugiej stronie sali, na złotej, pokrytej gniecionym aksamitem kanapie. Kobiety obserwowały tłum, od czasu do czasu szepcząc coś do siebie. Diana pamiętała czasy, kiedy jej matka odmawiała składania wizyt pani Hayes, pomimo przyjaźni swoje­ go męża z ojcem Penelope, ale najwyraźniej była to już przeszłość. Na­ wet ich matka nie mogła sobie dłużej pozwolić na zadzieranie nosa, po­ myślała wesoło Diana, kiedy przed matronami przepłynęła grupka tań­ czących walca. - Panno Elizabeth, panno Diano, Holland, panno Hayes... - Dia­ na uniosła wzrok i zobaczyła Teddy'ego Cuttinga, w czarnych spodniach i fraku, kłaniającego się lekko. Jego jasne włosy były przylizane na bok, a nos zaczerwieniony od słońca. - Teddy - powiedziała ciepło Elizabeth. - Witam, panie Cutting. - Penelope uśmiechnęła się nieznacznie. Teddy schylił się i ucałował po kolei ich dłonie. Diana obserwowała, co dzieje się za jego plecami, na wypełnionej po brzegi sali. Jej matka pożegnała się przed chwilą z panią Hayes i szła teraz z uniesioną brodą wzdłuż ściany. Diana wytężała wzrok, ciekawa do kogo zmierza, kiedy usłyszała Tedy'ego. - Oczywiście chcę zatańczyć z wami wszystkimi, ale myślę, że dzi­ siaj, jeśli nie macie panie nic przeciwko temu, zacznę od najmłodszej. Diano, czy mogę? Diana spojrzała na niego zaskoczona, Teddy był jednym z przyjaciół jej siostry i zawsze wydawał się zbyt pochłonięty Elizabeth, by w ogóle zauważyć jej obecność. A teraz uśmiechał się do niej, prosząc jądo tańca. Dziwne. Mimo to wstała, kątem oka zauważając, że jej matka rozmawia teraz ze znajomo wyglądającym, potężnie zbudowanym mężczyzną. - Henry się nie pojawił? - zapytał Teddy, prowadząc swoją towa­ rzyszkę na parkiet. Diana starała się powstrzymać uśmiech, który wypły­ wał na jej usta na samo wspomnienie tego imienia, ale zaraz zauważyła, 164

że Teddy i tak patrzy w stronę Elizabeth i Penelope. Zaczęła się zastana­ wiać, czy był jakiś szczególny powód, dla którego Teddy poprosił ją do tańca. Może Henry coś o niej wspomniał. Wszyscy wiedzieli, że przy­ jaźnił się z Teddym od dawien dawna, i jeśli miałby z kimś o niej rozma­ wiać, to tylko z mężczyzną, z którym właśnie tańczyła. - Nie. Teddy ledwo jej dotykał i Dianie przyszło jej do głowy, że może myśli o niej jak o dziewczynie Henry'ego. To byłoby mu nawet na rękę - ciągle miałby szanse u Elizabeth, która zawsze wyraźnie go interesowała. Diana starała się nie zgubić kroku - nie była tak wytrawną tancerką jak jej siostra, ale radziła sobie całkiem nieźle. Kiedy się obrócili, zy­ skała lepszy widok na matkę i zobaczyła, że mężczyzną, z którym roz­ mawiała, był William Schoonmaker. Pochylał głowę ku swojej rozmów­ czyni w poufały sposób, ale czerwień na jego twarzy zdradzała, że jest wściekły. Diana zastanawiała się, jak wyglądało życie Henry'ego z ta­ kim ojcem, kiedy Teddy ponownie się odezwał. - Ale zdaje się, że Elizabeth dobrze to znosi. - Och. - Diana przystanęła, starając się nie patrzeć na niego ze współczuciem. Było oczywiste, że nadal jest zakochany w jej siostrze. Obrócili się i teraz widziała ponad jego ramieniem, że Elizabeth się śmieje. Siedziały z Penelope, trzymając się za ręce i zasłaniając usta ko­ ronkowymi wachlarzami. - Tak, rzeczywiście - powiedziała. - Nawet wydaje się zadowolona, że nie ma tu Henry'ego. Był to żart i Teddy się roześmiał. Ale ledwie te słowa opuściły jej usta, Diana uświadomiła sobie, że były prawdziwe. Dziwne, pomyślała zerkając na siostrę, że dziewczyna, która zaręczyła się z najbardziej po­ żądanym kawalerem w mieście, cieszy się z jego nieobecności. - Byłem z nim dziś na jachcie. Powinienem dopilnować, żeby przy­ jechał ze mną - powiedział Teddy. - Ja pojechałem, a on został z tym ca­ łym Buckiem - zdaje się, że będzie jednym z drużbów. - Teddy pokręcił z niedowierzaniem głową. - Buck zapewnił mnie, że przypilnuje, żeby Henry zjawił się na czas. Ale teraz widzę, że nie przypilnował. Diana patrzyła na zatroskaną twarz swojego partnera i zastanawiała się, czemu tak bardzo martwi się o swojego przyjaciela. Henry z pew­ nością potrafił o siebie zadbać. Zrobili kółko i znowu zobaczyła ojca 165

Henry'ego, górującego nad odzianymi w czerń ramionami mężczyzn i wymyślnymi fryzurami pań. - Cóż, widzę kogoś, kto nie jest zadowolony z powodu jego spóź­ nienia - powiedziała, wysuwając brodę w stronę swojej matki i pana Schoonmakera, który nadal mówił jej coś do ucha, żywo przy tym gesty­ kulując rękami. Można by pomyśleć, że przedstawiał jej jakiś plan. Teddy spojrzał na nich i pokręcił smutno głową. - Nie chcę mówić nic złego o Bucku, ale wydaje mi się, że celowo zabiegał o to, żebyśmy bawili się aż za dobrze. - Teddy wypuścił głoś­ no powietrze, a kiedy znów się obrócili, ponownie zerknął kątem oka na Elizabeth. - Mówiąc „bawili", mam na myśli Henry'ego. Diana uśmiechnęła się mimowolnie, po raz kolejny słysząc imię Henry'ego. Teddy mówił o nim bardzo dużo, co zdawało się potwier­ dzać, że mógł wiedzieć o ich flircie. Muzyka stała się głośniejsza, a po­ tem nagle ucichła. Diana i Teddy zatrzymali się i śladem pozostałych goś­ ci zwrócili się w stronę drzwi. W jednej chwili olbrzymią przestrzeń sali balowej wypełniły głośne wiwaty. Diana wspięła się na palce, wypatrując między głowami nowo przy­ byłego. W końcu go dostrzegła. Był przeciętnego wzrostu i miał długie, siwe wąsy. Ubrany był w elegancki, granatowy mundur z frędzlami i du­ żymi, mosiężnymi guzikami, a u jego boku wisiała smukła szabla. Uniósł rękę i uśmiechnął się, a wszyscy zaczęli krzyczeć „Admirał" i „Hura!" - A więc to jest bohater Pacyfiku? - powiedział Teddy, przyłączając się do oklasków. Kilkoro stojących przed nimi gości wyjęło małe amery­ kańskie flagi i zaczęło nimi wymachiwać. Diana także biła brawo. Cała sala stała, oklaskując Admirała Mary­ narki. William Schoonmaker pożegnał się skinieniem głowy z jej m*»V ką i dołączył do gościa honorowego. Jego twarz nadal była czerwona, ale uśmiechał się i machał tłumowi, jakby on także był bohaterem wo­ jennym. Diana też się uśmiechała, ale wcale nie z powodu obecności wiel­ kiego admirała. Uśmiechała się, bo mężczyzną, który się pojawił, nie był Henrym. Henry Shoonmaker mógł przyjść na przyjęcie i przetańczyć cały wieczór z jej siostrą, ale zamiast tego - Diana była pewna - zaszył się w jakimś spokojnym miejscu i myślał o niej. 166

Rozdział 26

enelope robiła to już setki razy. Otuliła się czarną, wełnianą peleryną, naciągając kaptur na oczy, a potem obeszła od tyłu rezy­ dencję Schoonmakerów i weszła jednymi z drzwi dla służby. Szła sze­ rokimi korytarzami, z uniesioną spódnicą, cicho i ostrożnie, kierując się do znajomego pokoju na drugim piętrze. Chociaż było po północy, a Penelope miała za sobą wieczór wypełniony tańcem i plotkami, nie była zmęczona. Była za to zdeterminowana. Skradając się po zakazanym terenie, czu­ ła, że żyje i czuła się piękna. Odczuwała tylko odrobinkę nienawiści - Eli­ zabeth przez cały wieczór zachowywała się tak jak zawsze, z uśmiechem znosząc swoje upokorzenie. Henry oczywiście się nie pojawił. Zmogło go wino musujące, które Buck przez cały dzień dolewał mu do kielisz­ ka. Wszystko poszło tak, jak Penelope zaplanowała: Henry spędził dzień, pijąc na swoim jachcie. Był coraz bardziej zadowolony i zadziorny, aż w końcu zupełnie zapomniał o przykrych zobowiązaniach wobec swojej narzeczonej. Osiągnęła dokładnie to, co chciała, jeśli nie liczyć tego, że Elizabeth zniosła porażkę z wielkim wdziękiem i gracją. Penelope z radością pozbawiłaby Elizabeth jej jasnych włosów, i po­ darła na strzępy jej elegancką, różową suknię. Nie zadowalały jej jednak wygrane bitwy, tylko wygrane wojny. Nie zyskałaby wiele, atakując ulu­ bienicę Nowego Jorku. Przemknęła niepostrzeżenie przez hol na drugim piętrze, rozejrzała się, i upewniwszy, że nikt jej nie widzi, weszła do ga­ binetu przyległego do sypialni Henry'ego. 167

- Henry - szepnęła, kiedy zamknęły się za nią rzeźbione, dębowe drzwi. Henry leżał na ciemnobrązowej, skórzanej kanapie, która stała pośrodku pokoju. Miał zamknięte oczy, a w ustach zapalonego papiero­ sa. - Henry - powiedziała ponownie, tym razem nieco głośniej. Powoli podciągnął się, wyjął z ust papierosa i spojrzał w jej stronę. - Och - powiedział, unosząc swoje ciemne brwi. Był ogorzały od słońca i pijany, jak prawdziwy marynarz, ale nadal nieznośnie przystojny. - Wyglądasz jak proletariusz, Henry. Spojrzał w dół, na białą koszulę z rozpiętymi mankietami i jasnonie­ bieskie spodnie, całe pomięte po dniu spędzonym na jachcie, ale nic nie odpowiedział. Zapytał obojętnie: - Jak było na przyjęciu? - Pytasz o przyjęcie, na którym nie raczyłeś się pojawić? - Penelo­ pe zdjęła już kaptur, ale jej uśmiech był tak subtelny, że Henry mógł go nie zauważyć. - Tak, o to. - Henry ponownie włożył papierosa do ust. Penelope ściągnęła długą, białą rękawiczkę i zaczęła nią od niechce­ nia machać. - Powiedz, czy to nie na tym przyjęciu miałeś po raz pierwszy po­ kazać się oficjalnie z Elizabeth? Henry wypuścił z ust biały obłok dymu. - Nie miałem ochoty, Penelope. - Nie uważasz, że przesadziłeś? Zapomniałeś zjawić się na premie­ rowej odsłonie własnych zaręczyn! Matka Elizabeth była wściekła. - Tak? - zapytał cicho Henry. - Jakiś czas temu uznałbyś to za zabawne - powiedziała Penelope, przecinając parkiet i siadając na kanapie obok stóp Henry'ego. Nie odpowiedział. Zaciągnął się papierosem, zapatrzony gdzieś po­ nad ramieniem Penelope. Sięgnęła do papierośnicy na jego brzuchu i też zapaliła. - Henry. - Zamilkła, w zamyśleniu zaciągając się kilka razy. Pod­ ciągnęła w górę kolana, a jej spódnica rozlała się po kanapie. Jego bliskość spowodowała, że jej ton złagodniał. - Dlaczego nic mi nie powiedziałeś, Henry? Dlaczego musiała mnie spotkać tak okrutna nie­ spodzianka? 168

- Cóż, Penny... - Henry opadł głową z powrotem na skórzane oparcie kanapy i zapatrzył się na nowoczesny fresk na suficie, przedstawiający we­ sołą scenkę garden party. - Właściwie, to próbowałem ci powiedzieć. Może gdybyś nie miałaś w zwyczaju palić moich listów, wiedziałabyś o tym. Penelope ukłuło, że chciał zakończyć ich związek drogą listowną, ale jeszcze gorsze było dla niej wrażenie, że zaczyna tracić kontrolę nad sytuacją. - Nie miałam pojęcia, że nie znaczę dla ciebie absolutnie... nic. - To nie tak. - Henry zaciągnął się ostatni raz i zgasił papierosa w popielniczce z rżniętego szkła, która stała na podłodze. - Nie chcia­ łem cię zranić. Ale musisz uwierzyć, że robię to, co muszę. Penelope podniosła się gwałtownie, podrywając do góry połyskują­ cy, czerwony tren swojej sukni. Jego słowa brzmiały niepokojąco zna­ jomo. Podeszła do biblioteczki, w której znajdowało się całe mnóstwo nieczytanych przez nikogo książek, i rzuciła: - Dokładnie to samo powiedziała Elizabeth. - Naprawdę? - Henry podparł się na łokciach, obserwując Penelope zaciekawionym wzrokiem. - Tak. Nie rozumiem, o co tutaj chodzi? Nie kochasz jej, wiem prze­ cież. Jest zmanierowaną, afektowaną panienką i jeśli jeszcze tego nie zauważyłeś, to wkrótce się o tym przekonasz. - Penelope odwróciła się i przecięła pokój. Opadła na podłogę u stóp Henry'ego, podwinęła nogi pod siebie i położyła dłoń na jego ręce. - Henry, przecież jesteś zako­ chany we mnie. Nie rozumiesz, że jestem jedyną odpowiednią dla ciebie kobietą? Kto inny mógłby...? Oczy Henry'ego pozostały niewzruszone. Penelope wpatrywała się w niego z otwartymi ustami, nie wiedząc, co jeszcze mogłaby powie­ dzieć. Wyraziła się tak jasno, jak to tylko możliwe. Wnioski nie mogły być bardziej oczywiste. Nagle zabrał rękę i wstał. Jego włosy, zwykle idealnie przygładzone pomadą, były teraz potargane i komicznie sterczały. Penelope zesztywniała. - Dokąd idziesz? - Moja droga Penny - odparł Henry. Przez chwilę walczył o utrzyma­ nie równowagi, a kiedy sytuacja została opanowana, wciągnął koszulę 169

do spodni i przeczesał palcami włosy. Wystarczyło tak niewiele, by zno­ wu był tym olśniewającym mężczyzną, w którego objęciach tak bardzo lubiła być widywana na sali balowej. - Obawiam się, że będę musiał cię przeprosić. Mam sprawę do załatwienia. - Sprawę? W środku nocy? - Penelope odsunęła się od kanapy i zrobiła nadąsaną minę. - A ja zadałam sobie tyle trudu, żeby cię od­ wiedzić. Henry podszedł do biurka, na którym stał kunsztownie zdobiony sa­ mowar, nalał sobie kawy do małej, srebrnej filiżanki i napił się. Potem odwrócił się do Penelope i wzruszył ramionami. Patrzył na nią przez chwilę, a w jego oczach tańczyło światło. - Wiesz, czuję się już zupełnie trzeźwy. A byłem nieźle wstawiony. - Wiem - powiedziała gorzko Penelope. Przez cały dzień piła tylko wodę, żeby móc potem wbić się w suknię, i nagle poczuła się kompletnie pusta w środku. - Sama się o to postarałam. - Doprawdy? - Henry dopił kawę i odstawił filiżankę. - Właściwie, to nawet mnie to nie dziwi. No cóż... - No cóż? Henry, jestem tutaj. W zasięgu twojej ręki. - Uniosła brwi, posyłając mu to samo zalotne spojrzenie, które sprawdziło się już tyle razy. - Czego ci więcej trzeba? Henry podszedł do Penelope, która nadal siedziała na drewnianej podłodze i pocałował ją w oba policzki. - Nie sądzę, żebyś to zrozu­ miała. Duże, niebieskie oczy Penelope zwęziły się gniewnie. W odpowiedzi, Henry uśmiechnął się niedbale. - Trafisz do wyjścia, prawda? Przykro mi, że nie mogę cię odprowa­ dzić, ale muszę biec naprawić stosunki z Hollandami. Penelope siedziała nieruchomo na podłodze w morzu czerwonego jedwabiu, nie wierząc własnym uszom. Tymczasem Henry zdjął z opar­ cia krzesła słomkowy kapelusz i wyszedł lekkim krokiem, nawet się za siebie nie oglądając. Odprowadzając wzrokiem jego szczupłą, postać, Penelope pierwszy raz w życiu czuła się opuszczona i upokorzona.

Rozdział 27 Obowiązkiem damy jest zachowanie zimnej krwi w każ­ dej sytuacji. Nawet podczas ulewy musi pozostać niewzru­ szona i sucha. Jeśli straci zimną krew. wkrótce potem straci również szacunek towarzystwa i służby. Poradnik domowy van Kampa dla dam z wyższych sfer, '4

wydanie z 1899 roku

lizabeth straciła cierpliwość na którejś z gwarnych ulic Manhat­ tanu. Żałując czasu na umycie twarzy i pozbycie się wszystkich warstw sukni, zaczekała tylko aż jej matka się położy, po czym zeszła dobrze jej znanymi schodami dla służby. Henry w ogóle nie pojawił się na balu i Elizabeth cały czas czuła na dłoni dotyk ust Willa, nieskażony kontaktem z jej, tak zwanym, narze­ czonym. Do domu wróciły powozem Schoonmakerów - nalegał na to oj­ ciec Henry'ego, spocony i wyraźnie poirytowany nieobecnością syna ale nawet to nie zdołało oderwać myśli Elizabeth od rychłego spotkania z ukochanym. Patrzyła przez okno na wybuchające na niebie fajerwerki i odliczała przecznice dzielące ją od domu. Przez cały wieczór myślała wyłącznie o Willu. Nawet kiedy tańczyła, płynąc z gracją przez rozświetloną salę i uśmiechając się do Brody'ego Parkera Fisha i Teddy'ego Cuttinga, nie mogła się doczekać chwili, kie­ dy znowu go zobaczy. Kochali się i znajdą sposób, żeby się spotykać. Kręciło się jej w głowie, na myśl o wszystkich nieskończonych moż­ liwościach. Przecięła pustą kuchnię i zeszła drewnianymi schodami do ciemnej stajni. - Will? - szepnęła. Zrzuciła buty i szybko podeszła do drabiny. Stare deski uginały się pod jej stopami; słoma była szorstka i łaskotała. Wspięła się na górę i rozejrzała po stryszku. - Will? - powiedziała po­ nownie. - Will, jesteś tu? 171

Padła na kolana przed jego posłaniem, gładząc rękami materac. Był niezasłany - zniknęła pościel i koce. Elizabeth podniosła się i zeszła ze stryszku. Pobiegła na drugą stronę stajni, gdzie znajdowały się boksy z końmi. - Will? - wołała. - Will, jesteś tu? Will? Przypomniała sobie, jak pewnego razu przyszła odwiedzić Willa i nie mogła go znaleźć. Było to jeszcze za życia jej ojca, kiedy wszystko wydawało się znacznie prostsze. Szła na palcach przez stajnię, chicho­ cząc i szepcząc imię Willa, aż znalazła go, opartego o jeden z drewnia­ nych słupów, oddzielających boksy. Miał na wpółprzymknięte oczy, jak zwykle, kiedy marzył o życiu na drugim wybrzeżu. Prawie spał na stoją­ co, jak konie. Kiedy Elizabeth przywołała go do rzeczywistości, wypo­ wiadając jego imię, powiedział jej, że Jumper, jej ulubiona klacz, zacho­ rowała. Czuwali przy niej wtedy aż do świtu. Ale dzisiaj Willa nie było wśród jego podopiecznych. Elizabeth bie­ gała w tę i z powrotem, wdychając słodki zapach siana i szepcząc jego imię, ale z boksów patrzyły na nią tylko duże, obojętne, czarne oczy koni. Rozglądała się na wszystkie strony, nie mogąc uwierzyć, że go nie ma. Tak bardzo marzyła, aby się z nim zobaczyć. Jak mogło go tu nie być, skoro czuł to samo co ona? Elizabeth zaczerpnęła tchu i wróciła na stryszek. Bała się zapalić lampę naftową, z powodu bliskości siana oraz dlatego, że nigdy nie mu­ siała robić tego sama. Na szczęście jej oczy szybko przyzwyczaiły się do ciemności. Na widok pustego materaca ścisnęło się jej serce. Drewnia­ ne skrzynki na mleko, które służyły Willowi jako regał na książki, stały teraz puste. Nawet bez zaglądania do odrapanej komody, która należała w dzieciństwie do jej ojca, Elizabeth wiedziała, że nie ma w niej ubrań. Poszła na skraj stryszku i usiadła w miejscu, w którym Will zawsze na nią czekał. Jej kunsztownie upięta fryzura była potargana. Elizabeth zaczęła uwalniać z niej kolejne pasma włosów, z których na drewnianą, wypa­ czoną podłogę wypadały perełki, zdobiące je przez cały wieczór. Obraz Willa stojącego naprzeciwko niej przed hotelem, był tak wyraźny, jakby wszystko zdarzyło się przed paroma sekundami. Wpatrywał się w nią tak intensywnie, a ona potraktowała to jako potwierdzenie jego miłości. Ujął 172

jej rękę i pocałował, co uznała za lekkomyślny, ale niezwykle roman­ tyczny gest. Odtworzyła tę scenę w myśli jeszcze kilka razy, aż w końcu, z bolącym sercem, zaczęła rozumieć, jakie były intencje Willa. Próbował się z nią pożegnać. Ściskało ją w gardle, kiedy odgarniała włosy z twarzy. Do oczu na­ płynęły jej łzy; szloch wstrząsnął całym jej ciałem. Schyliła głowę, po­ zwalając łzom wsiąkać w spódnicę sukienki, i cicho powtarzała imię Willa. Siedziała tak już jakiś czas, kiedy usłyszała czyjś głos. - Ózemu beczysz? Elizabeth znieruchomiała. - Słucham? - Była zbyt przerażona, by unieść głowę i zobaczyć, kto przyłapał ją na szlochach w stajni. - Sukienka ci się trochę przybrudziła. To dlatego? Elizabeth powoli uniosła wzrok. W drzwiach stajni - tam, gdzie Elizabeth zawsze przystawała, kiedy przychodziła do Willa - z rękami skrzyżowanymi na piersiach stała Lina. Miała na sobie tę samą co za­ wsze, brzydką, czarną sukienkę, kończącą się tuż nad kostką, i stukała stopą o klepisko. - Nie - odparła Elizabeth. Wyprostowała się i uspokoiła. - Nie cho­ dzi o sukienkę. - W takim razie o co? Może o Willa? - Lina pokręciła z obrzydze­ niem głową i dodała ironicznie: - Twojego Willa? - Co? - Elizabeth zmrużyła oczy, obserwując z góry swoją poko­ jówkę. Przypomniało jej się, jak w dzieciństwie Lina płakała, kiedy Will i Elizabeth wykluczali ją ze swoich zabaw. Patrzyła tym samym zranio­ nym wzrokiem co wtedy, choć teraz wydawała się bardziej nieobliczal­ na i przerażająca. Elizabeth podciągnęła nogi na stryszek i skierowała się do drabiny. Kiedy schodziła, jej suknia zaczepiła się o chropowate drewno i Elizabeth usłyszała dźwięk rozdzieranego materiału. Po chwili zobaczyła, że kawałek różowego jedwabiu został na szczeblu powyżej. Schodziła jednak dalej, bo w tej chwili nie miało to dla niej najmniejsze­ go znaczenia. Zgrabnie postawiła nogi na ziemi i odwróciła się do Liny, która po­ wiedziała: - Nigdy na niego nie zasługiwałaś. 173

Elizabeth nie wiedziała, czy kłócić się z nią, czy prosić, by nie mó­ wiła nikomu o jej sekretnym związku z Willem. Przez dłuższą chwilę przyglądały się sobie nawzajem. Kiedy gwałtowne bicie jej serca trochę się uspokoiło, Elizabeth zauważyła, że twarz Liny jest ściągnięta bólem. Chciała dopiec Elizabeth, bo sama cierpiała z powodu wyjazdu Willa. - Nie wiesz o czym mówisz - powiedziała Elizabeth spokojnym, stanowczym głosem. Czuła, że wraca jej opanowanie. - A już na pewno nie jesteś tam, gdzie powinnaś. Lina uśmiechnęła się złośliwie. - A gdzie powinnam być, panienko? Na górze, w twoim pokoju, pomagać ci z suknią? Wybacz, ale trudno jest obsługiwać panią, której nie ma. - Dokładnie tam powinnaś być. Nie zapominaj, kim jesteś. Służysz u mojej rodziny. Elizabeth zaczerpnęła tchu i oparła rękę na biodrze. Pa­ trzyła na Linę - jej nos, na którym przybyło piegów, i szerokie, kościste ramiona. Uniosła brew i najbardziej autorytatywnym tonem, na jaki po­ trafiła się zdobyć, powiedziała: - Twoja biedna siostra musi być tobą bardzo rozczarowana. Tylko ze względu na nią cię nie zwolnię. Potem jedną ręką uniosła swoją rozdartą spódnicę i przeszła obok Liny, kierując się do kuchni. Gdy była jedną nogą w progu, zatrzymała się i odwróciła głowę. - To znaczy, na razie cię nie zwolnię. Lina patrzyła na nią zwężonymi z nienawiści oczami, ale nie ode­ zwała się ani słowem. Elizabeth uniosła lekko brodę i jeszcze przez chwilę tak stały. Świadomość, że Will zniknął, przepadł gdzieś w tym olbrzymim kraju, była jak rak zżerający Elizabeth od środka. Stłumiła jednak łzy i ostatni raz tej nocy wspięła się po schodach na górę.

f ina znalazła list w górnej szufladzie komody Willa, schowany J—J w kieszeni granatowego płaszcza. Zapaliła stojącą na skrzynce lam­ pę naftową, wysuwając knot i delikatnie przykładając do niego zapałkę. List napisany był na kawałku kremowego papieru kredowego, jakiego używała Elizabeth do swojej korespondencji. Przejechała palcami po złoconych brzegach arkusika, myśląc o tym, jak trudno musiało być Willowi oprzeć się Elizabeth. Na pewno uważał ją za wyjątkową istotę, posiadaczkę magicznych przedmiotów. Tak samo myś­ lała o niej kiedyś Lina. Ale teraz zaczęła postrzegać ją w zupełnie nowy sposób. Uroda Elizabeth, jej twarz i włosy - wszystko to było starannie dopracowywane w jej eleganckiej sypialni. Elizabeth była mirażem. Lina obróciła list w dłoni, czerwieniejąc ze złości na wspomnienie tego, co powiedziała przed chwilą jej dawna przyjaciółka. Jej słowa były brutalne, a wyniosłość wzbudziła w Linie obrzydzenie. Myśląc o Eliza­ beth nie mogła przestać trząść się ze złości. Jednak wkrótce wspomnienie jej pani zaczęło blednąc, ustępując miejsca świadomości, że Willa już tu nie było. Lina położyła się na jego materacu, wyciągnęła nad głową swoje długie ręce i próbowała myślami sprowadzić go z powrotem na stryszek. Ale to tylko pogłębiło jej smutek. Jedyny chłopiec, jakim kiedykolwiek się interesowała, wyjechał. A nigdy go nawet nie pocałowała. 175

Zakryła oczy dłońmi, starając się powstrzymać łzy, a kiedy jej się to udało, wstała. Najgorsze było to, że wyjechał, nawet się z nią nie żeg­ nając, ale może nie było jeszcze na to za późno. Podeszła do komody i wyjęła granatowy płaszcz, który podobny był do tych, jakie nosili ma­ rynarze. Nieraz widziała, jak Will odgarniał w nim zimą śnieg czy okry­ wał derkami konie. Musiał go zostawić dla Elizabeth na wypadek, gdyby zdecydowała się podążyć za nim, ale Elizabeth go nie zauważyła. Lina założyła płaszcz, a list schowała z powrotem do kieszeni. Potem pozbie­ rała z podłogi małe perełki, które wcześniej powypadały z włosów Eli­ zabeth, i wyszła małymi, bocznymi drzwiami na ulicę. Nocne powietrze było przyjemnie kojące i na Lexington Avenue ciąg­ le kręciło się pełno ludzi. Przez cały dzień świętowali powrót swojego bohatera i teraz nadal snuli się z flagami, podpierając jeden o drugie­ go, zmęczeni długimi obchodami. Nikt nie zwracał uwagi na Linę, która szła szybkim krokiem, owinięta płaszczem Willa. Było na tyle ciepło, że właściwie go nie potrzebowała, ale pachniał jak Will - mydłem i sia­ nem - więc go nie zdejmowała. Przeszła dwadzieścia przecznic dzielących ją od stacji Grand Central, nie zwracając uwagi na bolące stopy. Oczywiście żadna z delikatnych dziewcząt pokroju Elizabeth nie zdobyłaby się na coś takiego - samotny marsz w środku nocy byłby dla nich zbyt przerażający, zbyt wyczerpują­ cy i groziłby zrujnowaniem ich reputacji. Ale Lina nie miała nic do stra­ cenia. Kiedy zobaczyła olbrzymi budynek dworca, z jego imponującą, klasyczną fasadą, kolumnami i owalnymi oknami, ruszyła biegiem. Terminal był prawie pusty. Na długich, drewnianych ławkach drze­ mało zaledwie parę osób, przykrytych lekkimi kocami. Lina od dłuż­ szego czasu nie sprawdzała, która jest godzina, ale nagle wydało jej się, że jest znacznie później, niż kiedy była na ulicy. Stukając cicho niskimi obcasami o marmurową posadzkę, przecięła szybko poczekalnię i pode­ szła do kasy. Kasjer spał, więc musiała zapukać w szybę, żeby go obu­ dzić. Kiedy wreszcie usłyszał pukanie, odsunął do tyłu czarną czapkę i nachylił się do okienka. Lina spojrzała na niego z nadzieją. Był młody, prawdopodobnie niewiele starszy od niej. Sprawiał wrażenie człowieka, którego mogła poruszyć jej historia. - Słucham panią - powiedział, patrząc na nią zaspanymi oczami. 176

- Chciałabym się dowiedzieć... - zaczęła Lina, po czym nagle urwa­ ła. Pierwszy raz tej nocy dotarło do niej, że może sprawiać dziwne wraże­ nie - nie miała żadnego bagażu ani nie była ubrana jak na podróż. - Czy mógłby mi pan powiedzieć - zaczęła jeszcze raz, tym razem starając się, by jej głos brzmiał bardziej pewnie - czy był tu dzisiejszej nocy młody mężczyzna? Wybierał się na Zachód, prawdopodobnie do Kalifornii? - Młody mężczyzna? - Powtórzył powoli kasjer, lekko się uśmie­ chając. -Ajak wyglądał? - Jest mniej więcej w pana wieku. - Lina, która się nieco zadyszała, nie rozumiała, co tak bawiło kasjera. - Podróżuje sam. - Samotnie podróżujący, młody mężczyzna? Czemu panią interesu­ je, dokąd się wybierał w środku nocy? - To nie pańska sprawa. - Lina owinęła się ciaśniej płaszczem, sta­ rając się wyglądać tak godnie, jak tylko mogła. Postanowiła zrobić to, co zrobiłaby w tej sytuacji Elizabeth. Uniosła podbródek. - Więc jak bę­ dzie? Pomoże mi pan, czy zamierza tak siedzieć z założonymi rękami? - Chętnie bym pani pomógł - powiedział przeciągle kasjer, patrząc na Linę błyszczącymi oczami. Nie rozumiała, czemu tak nagle wzbudzi­ ła jego zainteresowanie. - Ale pracuję dla linii stanowych. Jeśli pani zna­ jomy wybierał się do Kalifornii, skorzystał z linii dalekobieżnej. - Och - powiedziała cicho Lina. Kasjer musiał zauważyć jej zmie­ szanie, bo wskazał ręką na drugą stronę olbrzymiej poczekalni. - Musi pani pójść do następnej hali, zaraz za tamtymi drzwiami. Lina podziękowała mu skinieniem głowy i ruszyła biegiem we wska­ zanym kierunku. - Gdyby go pani nie znalazła, proszę wrócić i mnie odwiedzić... zawołał za nią. Lina zatrzymała się i obejrzała, a kasjer puścił do niej oczko. Uśmiechnęła się, a potem znowu puściła biegiem po marmuro­ wej posadzce. W kasie linii dalekobieżnej zastała starszego mężczyznę, który był w pełni obudzony i całkowicie obojętny na jej wdzięki. Nosił bokobro­ dy, które w żaden sposób nie upiększały jego dużej, błyszczącej twarzy. - Wysoki, tak? - powtórzył. - Tak. Wysoki, jasnoniebieskie oczy, przystojna twarz. Nie ma dużo bagażu, no i jest sam. 12-Wiek luksusu

177

- Przewija się tu dużo takich. - Mężczyzna urwał i przełożył jakieś papiery, a Lina wpatrywała się w niego intensywnie. - Ale dziś wieczo­ rem nie było ich aż tak wielu. Wiem, o kim panienka mówi. Odjechał o jedenastej, pociągiem do Chicago. Skoro panienka mówi, że wybierał się do Kalifornii, domyślam się, że w Chicago przesiądzie się na pociąg, którym dojedzie aż do Oakland. - Która jest godzina? - zapytała Lina, ze ściśniętym sercem. Z tego co mówił, było już dawno po jedenastej. - Za dziesięć druga. - Kiedy odjeżdża następny pociąg do Chicago? - zapytała, wcze­ piając się palcami w marmurowy blat. - Dopiero rano, moja droga. Dokładnie o siódmej. Lina pomyślała o powrocie do Hollandów i o tym, że znowu będzie musiała oglądać Elizabeth. - Poproszę bilet do Chicago w jedną stronę. Kasjer patrzył na nią sceptycznie. - W porządku. A ile panienka ma pieniędzy? Lina spuściła wzrok i przeszukała kieszenie płaszcza - może Will zostawił Elizabeth pieniądze na bilet? Oczywiście, były puste. Po co miałby zostawiać tyle pieniędzy, skoro Elizabeth miała dość własnych. - Nie mam wcale - powiedziała żałośnie. - Cóż! - powiedział głośno kasjer. - Proszę wrócić, jak już będzie panienka miała. Lina odeszła od kasy i przeszła z powrotem między rzędami ławek, które zdawały ciągnąć się bez końca, jak w olbrzymim kościele. Przez chwilę rozważała, czy nie przysiąść na którejś. Może znalazłby ją jeden ze społeczników, których wszędzie było teraz pełno i zabrał do domu dla upadłych kobiet. Pod szklaną kopułą parowozowni odpoczywały lo­ komotywy, a dalej na wschód, rozciągała się dzielnica slumsów, Dutch Hill, gdzie mieszkali nowo przybyli Irlandczycy. Dziewczyna taka jak ona mogła tam pójść i nigdy nie wrócić. Will - wspaniały, mądry Will - od­ łożył pieniądze na ucieczkę od Hollandów, ale ona mogła liczyć tylko na własne nogi. Nie patrząc na nikogo, wyszła szybko z budynku dworca. Wrzawa i jasność panujące na ulicy, oszołomiły ją. Nocne niebo, co chwila rozbłyskało kolorami, wszędzie rozlegały się wiwaty. Świat 178

ponad jej głową był wielki i wspaniały, ale Linie zdawało się, że tylko z niej kpi, przypominając, że sama jest skazana na nędzne, nijakie życie. Nienawidziła swojej pracy i siebie, ale najbardziej ze wszystkiego niena­ widziła Elizabeth. To Elizabeth wszystko zepsuła, zanim jeszcze cokol­ wiek miało szansę wydarzyć się między nią a Willem. Dzisiaj nie miała dość sił ani pieniędzy na ucieczkę, ale patrząc na rozświetlone niebo nad Nowym Jorkiem, Lina wiedziała, że musi zna­ leźć jakieś wyjście.

Rozdział 29 Niektóre staroświeckie matki uważają, że okna sypialni córek powinny być zawsze zamknięte, by zapobiec ewen­ tualnym chorobom. My proponujemy bardziej nowoczes­ ne podejście: świeże powietrze, zażywanie z umiarem, jest zdrowe dla młodych dziewcząt, dlatego sezonowo okna ich sypialni mogą pozostać otwarte na noc. Poradnik domowy van Kampa dla dam z wyższych sfer, wydanie z 1899 roku

dgłosy fajerwerków ciągle odbijały się echem od ceglanych fasad domów, choć Diana odnosiła wrażenie, że świętujący przenieśli się dalej do śródmieścia. Przypatrywała się swojemu odbiciu w lustrze, gdzie pod ciemnymi, bujnymi rzęsami widziała duże, czarne źrenice dziewczyny, której w głowie kłębiły się cudownie nieprzyzwoite myśli. Czuła się tak wspaniale, jak gdyby została pocałowana. Henry nie poja­ wił się na swoim pierwszym, oficjalnym wyjściu z Elizabeth, co Diana uważała za równie cudowne, jak długie, znaczące spojrzenie z drugiego końca pokoju pełnego ludzi, czy ryzykowny liścik miłosny. Oczywiście wiedziała, jakie to uczucie, bo doświadczyła już i jednego, i drugiego. Diana przysunęła mały, obity pluszem podnóżek, na którym siedzia­ ła, bliżej dużego lustra w złoconych ramach, i odgarnęła z czoła kilka niesfornych loków. Minęła co najmniej godzina, od kiedy Claire pomog­ ła zdjąć jej sukienkę, umyła nogi i upięła włosy do snu. Ale Diana nie była zmęczona. Przepełniały ją energia i radość. Podobało jej się, jak wyglądała w długiej, białej koszuli nocnej, dosyć luźnej i nieco prześwi­ tującej na jej małych, okrągłych piersiach. Wydęła wargi, przyglądając się skórze na swojej szyi. - To wcale nie takie szaleństwo - szepnęła do swojego odbicia - że nie możesz przestać o mnie myśleć, Henry. - Nie mogę zaprzeczyć. 180

Diana, która prawie spadła z podnóżka, podniosła się i instynktow­ nie skrzyżowała ręce na piersiach. Była tak zawstydzona, że odebrało jej mowę. Odwróciła się powoli do okna, z którego widać było wszystkie ogródki na tyłach domów przy ich ulicy, i zobaczyła mężczyznę, o któ­ rym myślała przez cały wieczór - Co ty tu robisz? - szepnęła, robiąc krok w stronę wysokiego, po­ dwójnego okna, które zostawiła uchylone, aby wpadało przez nie świeże powietrze. Henry stał na wąskim balkoniku z kutego żelaza. Jego niebie­ skie spodnie były podwinięte powyżej kostek, a biała koszula wymięta i przybrudzona. W jego spojrzeniu było rozbawienie i coś, co Diana chętnie uznałaby za pożądanie. Przechylał lekko głowę, a na jego przy­ stojnej twarzy widniał ślad ledwo tłumionego uśmiechu. - Jak się tu do­ stałeś? - spróbowała ponownie, kiedy nie kwapił się z odpowiedzią. - Odbiłem z Dziewiętnastej w boczną uliczkę, przeskoczyłem ogro­ dzenie Van Doranów, a potem wasze. Potem wystarczyło już tylko wspiąć się po treliażu. - Henry wywinął z galanterią ręką i skłonił się. - I oto jestem. Diana przygryzła wargę, czując nagłe skrępowanie - pierwszy raz jakiś mężczyzna odwiedzał ją w jej sypialni. Jasnoróżowa, jedwabna na­ rzuta przykrywająca jej niewielkie łóżko, stosy książek na biurku, stary dywanik z niedźwiedziej skóry na podłodze przed kominkiem - wszyst­ ko to wydało jej się naraz bardzo staromodne, a jednocześnie dziecinne. - Myślałam o tobie przez cały wieczór - powiedziała nieśmiało, pa­ trząc na Henry'ego. Zauważyła, że mocno się opalił. - Żałuję, że nie mogę powiedzieć tego samego. - Oburzona Diana otworzyła usta, ale Henry puścił do niej oczko. - Byłem zalany. - W każ­ dym razie od drugiej do dziesiątej. Ale jak tylko stanąłem z powrotem na nogi, zacząłem myśleć o tobie. - Naprawdę? - Diana uśmiechnęła się, a jej policzki nabrały ru­ mieńców. - Tak,ja... - Di? - Zza drzwi sypialni dobiegł przytłumiony głos. Henry kucnął instynktownie. Diana pomyślała najpierw o matce, a potem o Claire. Jej serce zaczęło bić szybciej. Przestraszona i rozczaro­ wana spojrzała na Henry'ego spod ściągniętych brwi. Marzyła o tym, by 181

go dotknąć. Chciała rozpiąć guziki jego koszuli, jeden po drugim, i po­ ciągnąć go na dywanik. Henry spojrzał na drzwi, a potem znowu na nią. W jego oczach kryło się pytanie. - Di? - powtórzył głos. - Mogę wejść? Henry pytał ją na migi, co ma robić, a ona, wymachując niedorzecz­ nie rękami nad głową, wyszeptała bezgłośnie, żeby uciekał. Posłuchał jej, ani na chwilę nie przestając się uśmiechać. Po chwili Diana usłyszała za oknem złowieszcze skrzypienie, a potem trzask, ale nie miała odwagi spojrzeć w dół. Drzwi jej sypialni otworzyły się. - Di? - powiedziała nieśmiało Elizabeth, wyglądając zza drzwi. - Och! - Diana wciągnęła głośno powietrze i odwróciła się do sio­ stry. Sukienka Elizabeth była mokra i wymięta, a włosy potargane, jakby złapała j ą wichura. - Nie jesteś za lekko ubrana? Zaziębisz się, powinnaś zamknąć okno... - Obie patrzyły w jego kierunku, kiedy z podwórka dobiegł ja­ kiś szelest, trzask, a potem krzyk bólu. - Co się tam dzieje? - To pewnie jacyś ludzie z parady - powiedziała szybko Diana i za­ mknęła okno, zanim przyszło to do głowy siostrze. Starała się dojrzeć, co robi Henry, ale na próżno. - Wszystko w porządku? Twoja sukienka... Wskazała na ogromną, różową spódnicę sukni, która wyglądała jakby przed chwilą posłużyła komuś do wytarcia podłogi w kuchni. - Och... potknęłam się, schodząc na dół. Szłam po wodę i widocz­ nie się zahaczyłam... - Płakałaś? - przerwała jej Diana. Jej siostra miała spuchnięte, za­ gniewane oczy. - Nie. No, może trochę. - Elizabeth patrzyła na Dianę niemal nie­ śmiałym wzrokiem. - Chodzi o to... - Urwała, nadal wpatrując się w Dianę. Diana także na nią patrzyła, zastanawiając się, co właściwie Eliza­ beth próbowała powiedzieć. Wcześniej wydawała się zupełnie zadowo­ lona z powodu nieobecności Henry'ego, ale najwyraźniej w końcu do­ tarło do niej, w jak krępującym położeniu się znalazła. Diana zdążyła się już uspokoić po niespodziewanej wizycie Henry'ego, i nawet się nie denerwowała, że przerwano im tak niezwykłą chwilę. Prawie martwiła się o swoją siostrę. 182

- Chodzi o to, że... - Elizabeth westchnęła, jakby nie mogła znaleźć odpowiednich słów na opisanie tego, co czuła, i zwiesiła ramiona. Ukry­ ła twarz w dłoniach, jakby znowu miała się rozpłakać. - Pamiętasz ten obraz Vermeera, który dostałam od ojca? Diana przewróciła oczami. - Nie, to ja go dostałam. - Doskonale pamiętała historię tego obra­ zu. Ojciec kupił go od paryskiego marszanda, kiedy pani Holland była drugi raz w ciąży, z zamiarem powieszenia go w pokoju młodszej córki. Ale potem Elizabeth oczarowała wszystkich swoją dojrzałą interpreta­ cją obrazu i ojciec zdecydował, że Vermeer będzie wisiał u niej, dopóki Diana nie skończy szesnastu lat. Jednak ojciec umarł przed szesnastymi urodzinami Diany i jakoś nikt nie kwapił się do dyskusji o przeniesieniu obrazu w dawne miejsce. - Ale ty uparłaś się, by go mieć u siebie - do­ dała z cieniem goryczy. - Och - powiedziała Elizabeth tonem, który upewnił Dianę, że pa­ miętała to zupełnie inaczej. Diana wzruszyła ramionami - nie zależało jej, by postawić na swoim w sprawie tak błahej, kiedy przystojny męż­ czyzna zaręczony z jej siostrą przychodził nocą pod jej okno. Elizabeth wzięła głęboki, urywany wdech. - Zdaje się, że to już bez znaczenia. Chciałam tylko... To znaczy, jeśli nie masz nic przeciwko... - Zgarbiła się, ponownie zakrywając twarz dłońmi. - Możesz ze mną spać, jeśli chcesz. - Diana podeszła do siostry, otoczyła ją ramionami i mocno przytuliła. Kiedy pomagała Elizabeth zdjąć sukienkę, starała się nie myśleć o Henrym i tych cudownych chwilach, kiedy stał za jej oknem. Wiedzia­ ła, że powinna być wdzięczna, że nie zostali przyłapani, zwłaszcza że jej siostra była w takim stanie. Ale nawet kiedy zasypiały obok siebie, pierwszy raz od czasów dzieciństwa, Diana nie mogła przestać marzyć o kolejnym spotkaniu z jedynym kawalerem w Nowym Jorku, którego nie mogła mieć.

Rozdział 30 Na jednym z wielu przyjęć wydanych zeszłego wieczoru dla uczczenia powrotu do kraju admirała Deweya, a konkretnie na balu w hotelu Waldorf-Astoria, mieli zjawić się także świeżo upie­ czeni narzeczeni: pan Henry Schoonmaker i panna Elizabeth Hol­ land. Owszem, panna Holland była obecna i wyglądała olśnie­ wająco, jak zawsze, za to pan Schoonmaker się nie pojawił. Nie­ którzy cynicy zastanawiają się już,

czy znalazł sobie nowego

obiektu uczuć. 2 kolumny Piękni i bogaci w ,,New York Imperial", sobota, 30 września 1899

(~I_fenry'ego obudziło mało subtelne smagnięcie po twarzy dużą płach­ t / L tą papieru. Odruchowo poklepał się po klatce piersiowej - spał w ubraniu, do tego nie w łóżku. Czuł suchość w ustach. Bolały go ra­ miona, jakby zeszłej nocy podrapało je stado wściekłych kotów. Dotknął przedramion i wyczuł skaleczenia pokryte świeżymi strupami. Było to mało przyjemne przebudzenie dla Henry'ego, który jeszcze przed chwilą śnił o białej, delikatnej skórze Diany Holland. - Henry... otwórz te cholerne oczy - usłyszał niski, gniewny głos swojego ojca. William Schoonmaker mówił nosowym, irytującym gło­ sem, nawet kiedy był spokojny, ale to wyraźnie nie była jedna z tych chwil. - Może masz ochotę na sok pomarańczowy? Henry otworzył z trudem jedno oko, potem drugie, i zobaczył nad sobą złowieszczą postać ojca. - Masz sok pomarańczowy? - zapytał cicho. - Janie. Henry był już w pełni obudzony i zorientował się teraz gdzie jest. Siedział w swoim przylegającym do sypialni gabinecie. Najwyraźniej spał w tej pozycji. Niewielkie, zaciemnione pomieszczenie było zwykle idealnym miejscem do walki z bólem do głowy. Ale nie dziś. 184

Henry oderwał wzrok od szyderczej twarzy ojca i spojrzał na bla­ dą pokojówkę, która czaiła się za nim. Była ubrana w czarną sukienkę z białymi mankietami i kołnierzykiem, a w rękach trzymała tacę, na któ­ rej stał dzbanek z rżniętego szkła, napełniony cieczą, która wyglądała jak sok pomarańczowy. Henry otworzył i zamknął swoje spieczone usta, po czym ponownie spojrzał na ojca. - Nie nalewaj mu, Hildo. - Ojciec zrobił kilka kroków w jego kie­ runku i splótł dłonie za plecami. - Widzę, Henry, że nie jesteś w najlep­ szej farmie, i domyślam się, że możesz nie pamiętać zeszłego wieczo­ ru ze wszystkimi szczegółami. Ale przeprowadziłem małe dochodzenie, i jestem tu, żeby pomóc ci wszystko sobie przypomnieć. Hilda również. Henry znów spojrzał na pokojówkę. Pracowała u nich już od jakiegoś czasu i do tej pory zawsze trzymała język za zębami na temat jego wybryków. Jednak teraz unikała jego wzroku. Niepokojąco blada wpatrywała się w swo­ ją tacę. Henry popatrzył tęsknie na sok pomarańczowy, a potem z powrotem na ojca, który miał na sobie połyskliwy trzyczęściowy garnitur w odcieniu szarego brązu. Ubierał się w ten sposób, ilekroć chciał zrobić wrażenie na szeregowych pracownikach kolei lub pannach służących. Henry starał się dać mu milcząco do zrozumienia, że na nim wrażenia nie robi. - Śmiało, Hildo - ciągnął ojciec. - Powiedz Henry'emu, to co po­ wiedziałaś mnie. Dziewczyna nie kwapiła się do odpowiedzi. Przeciągające się mil­ czenie potęgowało zdenerwowanie Henry'ego, jak i jego ojca. W końcu powiedziała: - Widziałam, jak wychodziła stąd młoda dama. Było już późno. Miała na sobie czerwoną suknię, a wychodząc narobiła dużo hałasu. Suknia wyglądała na nową i kosztowną. Henry zwiesił ramiona, przypominając sobie wizytę Penelope. Ukrył twarz w dłoniach, słuchając, jak ojciec mówi Hildzie, żeby zostawiła ich samych. Widział przez palce, jak Hilda skinęła z szacunkiem głową i wyszła, zabierając ze sobą dzbanek z sokiem pomarańczowym, który mógłby ukoić pieczenie w jego gardle. - Uznałem, że wie już wystarczająco dużo i więcej nie musi. - Star­ szy Schoonmaker skrzyżował ręce na piersi. - Pamiętasz, jak wróciłeś do domu? 185

- Nie, ojcze - wychrypiał Henry. - Podrzucił cię dorożkarz - powiedział pan Schoonmaker. - Lewą stronę ciała miałeś całą pokiereszowaną, zupełnie jak po niefortunnym spotkaniu z krzewem różanym. Coś ci się przypomina? Henry pokręcił głową. - Byłem pijany - powiedział skruszony, starając się, by zabrzmia­ ło to przekonująco. Doskonałe pamiętał incydent z krzakiem róży, ale wycieczka pod okno sypialni młodszej siostry jego narzeczonej nie była czymś, o czym chciałby dyskutować z ojcem. Czasami, pomyślał Henry, dobrze było uchodzić za notorycznego pijaka. - Henry, nie jestem idiotą. Dobrze wiem, że byłeś pijany. Sam mi 0 wszystkim opowiesz, czy ja mam to zrobić? - Zdaje się, że to pytanie retoryczne - odparł gorzko Henry. - Przeczytaj to sobie. - Ojciec z niesmakiem odrzucił głowę do tyłu 1 cisnął w Henry'ego gazetą. Przeleciała ze świstem przez pokój i wylą­ dowała na jego czole. Podniósł ją, unikając wzroku ojca, który, niczym wściekłe zwierzę, przechadzał się w tę i z powrotem po eleganckim par­ kiecie. Gazeta była otwarta na stronie z kolumną towarzyską. Henry od razu zauważył powód wściekłości ojca, pomocnie zakreślony czerwo­ nym atramentem. - Co za pech - powiedział po przeczytaniu notatki. Pomimo ironicz­ nego tonu, wcale nie było mu do śmiechu. Wizerunek dandysa, który nie stroni od kieliszka, zaczynał nudzić nawet jego samego. Jednak w tym momencie o wiele ważniejszą kwestią było dla niego zaspokojenie prag­ nienia. Gdyby mógł chociaż zwilżyć usta, łatwiej byłoby mu wybrnąć z tej nieciekawej sytuacji. - Zgadza się - powiedział starszy Schoonmaker, nie mniej ironicz­ nie. Henry patrzył, jak ojciec podszedł do dużego okna wychodzącego na Piątą Aleję. Ręce miał nadal splecione za plecami. Zniżył głos, co nie uczyniło go jednak mniej groźnym. - Nie jesteś ciekawy, gdzie ja spę­ dziłem wczorajszy wieczór, Henry? Henry nie spuszczał z ojca wzroku, ale milczał. Wiedział, że wcześ­ niej czy później i tak pozna odpowiedź. Raczej wcześniej. - Byłem w Waldorf-Astorii z gubernatorem i samym admirałem. Mówią, że stary Dewey może wystartować w wyborach prezydenckich. 186

Ze względów politycznych był to dla mnie niezwykle interesujący wie­ czór. Nie spodziewam się, że taki nędznik jak ty to zrozumie. Henry poruszył się na kanapie. Próbował wygładzić koszulę dłońmi. Rzeczywiście wyglądał nędznie. Ojciec odwrócił się od okna, mierząc go wzrokiem. - Spodziewałem się - całe miasto się spodziewało - zobaczyć cię wczoraj z twoją uroczą narzeczoną w Waldorf-Astorii. Możesz sobie wyobrazić, jaki zawód wszystkim sprawiłeś, postanawiając się tam nie pojawić? Wczorajszego wieczoru wszyscy plotkarze Nowego Jorku wy­ legli z dbmów, szukając sensacji. I ty im ją zapewniłeś. Kolejny raz udo­ wodniłeś, że są z tobą tylko kłopoty, Henry. William Schoonmaker kołysał się na piętach z wyrazem głębokiego zawodu na twarzy. Henry, którego nadal suszyło, nie wiedział, jak się wytłumaczyć, co powiedzieć, żeby ojciec zobaczył go w trochę lepszym świetle. Siedział bez słowa, kiedy ojciec zebrał myśli i znowu przemó­ wił, tym razem już swoim zwykłym, irytującym, rzeczowym tonem. - Powiem ci, co zrobimy, Henry. Twój wczorajszy wybryk sprawił, że ludzie zaczęli wątpić w twoje uczucia do Elizabeth. Co poniektórzy myślą nawet, że jest już po zaręczynach. Ale sprawa przycichnie, kiedy damy im nowy, lepszy temat do plotek. Henry, który nawet bez specjalnych starań ze swojej strony, był za­ wsze przedstawiany w prasie jako pewny siebie, pełen fantazji młodzie­ niec, teraz patrzył na ojca zupełnie skonsternowany. Ojciec ruszył powoli w jego stronę. Henry przyglądał się jego dużej, zaczerwienionej od gnie­ wu twarzy, tak mocno kontrastującej z porządnie zaczesanymi, czarnymi włosami, zastanawiając się, czy kiedykolwiek zdoła zadowolić ojca. - Lepszy temat? - powtórzył automatycznie. - Och, widzę, że słuchasz. Jak miło. Tak, lepszy temat. Jutro poje­ dziesz do Hollandów i wszystko załagodzisz. Jeśli chcesz, jeszcze dziś wyślę tam Isabelle, żeby porozmawiała z panią Holland i przygotowała grunt. Plan jest naprawdę genialny. Wymyśliłem go jeszcze przed śnia­ daniem. Henry starał się sprawiać wrażenie zainteresowanego, ale w rzeczy­ wistości, był coraz bardziej zdenerwowany, co objawiało się nieprzyjem­ nym uciskiem w żołądku. 187

- No dobrze... co to za plan? William Schoonmaker spojrzał na syna ożywionym wzrokiem. Uśmiechnął się i jego ciemne wąsy podniosły się. - Przyspieszymy ślub. Będzie naprawdę wspaniały. Chcę, by gaze­ ty określiły go mianem najwspanialszego ślubu dziewiętnastego wieku. Ludziom się to spodoba. - Mówisz o moim ślubie? Z... Elizabeth? - zapytał Henry, którego zmroziło. - Przyspieszymy go? Niby na kiedy? Henry patrzył, jak ojciec wyciąga z kieszeni złoty zegarek. Uśmie­ chał się, wyraźnie zadowolony ze swojego pomysłu, przekonany o własnym geniuszu. Cieszył się równie mocno, jak Henry czuł się za­ niepokojony. - Jeśli wolisz zostać wydziedziczony, to jestem gotów wyświadczyć ci tę przysługę. - Zamilkł, patrząc na syna poważnym wzrokiem. - Wo­ lałbym tego nie robić, ale zrobię, jeśli będę zmuszony. - Nie... ja też wolałbym, żeby tak się nie stało. - Henry spuścił wzrok, zawstydzony własnym tchórzostwem. - Cóż, w takim razie, Henry, mój synu, jeśli nie masz innych pla­ nów, w przyszłą niedzielę - to jest ósmego października - uczynimy cię żonatym mężczyzną. Henry patrzył, jak usta ojca rozciągają się w niemal makabrycznym uśmiechu i wiedział, że klamka zapadła.

Rozdział 31 Podobno pewna narzeczona jest mocno rozczarowana niefortun­ nym zachowaniem swojego narzeczonego podczas uroczystości na cześć admirała Deweya. Z kroniki towarzyskiej „New York News of the World Gazette", niedziela, 1 października 1899

fTT^rwające dwa dni parady i przyjęcia wyczerpały mieszkańców NoJ~ wego Jorku, którzy w niedzielę pozostali w większości w domach, lecząc dokuczliwy ból głowy. Elizabeth czuła ten niecodzienny spokój na ulicach, nawet bez wyglądania za okno salonu. Zmęczenie udzieliło się wszystkim. Także goście, którzy wpadali do Hollandów z niedzielną wizytą, mimo że wystrojeni i ufryzowani, mieli szkliste oczy. Elizabeth nie czytała prasowych doniesień o swoim rzekomym „rozczarowaniu", ale gdyby to zrobiła, i tak nie zawracałaby sobie głowy, by im zaprze­ czać. To oficjalne wytłumaczenie dla jej nie najlepszego nastroju było na rękę. Do Agnes Jones, przyjaciółki Elizabeth z dzieciństwa, nie dotarło jeszcze, że nikt nie ma już ochoty rozmawiać o paradzie. - Pokazy powietrzne były po prostu boskie - powiedziała, trzyma­ jąc splecione dłonie na spódnicy w szkocką kratę. - Kto by pomyślał, że mamy w Nowym Jorku ekspertów od latawców, i że potrafią oni robić takie niesamowite rzeczy z tymi, w gruncie rzeczy, wymyślnymi zabaw­ kami... Elizabeth uśmiechnęła się do niej blado, marząc o tym, żeby ciotka Edith, która siedziała przy kominku i udawała zdegustowaną piątko­ wym wydaniem „Miejskich Plotek", włączyła się do rozmowy, zdej­ mując z niej choć część tego ciężaru. Agnes perorowała w najlep­ sze z błyszczącymi oczami, a Elizabeth przyglądała się jej kasztano­ wym włosom, zebranym do tyłu, z paroma lokami zwisającymi luźno przy uszach. Agnes nie było w tej fryzurze do twarzy, i gdyby tylko 189

Elizabeth miała więcej siły, znalazłaby sposób, by jej o tym delikatnie powiedzieć. - I wszystkie te stateczki, całe rozświetlone! Nigdy nie widziałam czegoś podobnego. - Agnes urwała i spuściła wzrok, zastanawiając się, czy powiedzieć to, co myślała, czy lepiej milczeć. - Bardzo jesteś zła na Henry'ego, że nie pojawił się w piątek? - Och - powiedziała powoli Elizabeth, odrywając wzrok od okna i patrząc na Agnes. Tego popołudnia często wpatrywała się w okno, jak­ by miała nadzieję, że pojawi się w nim niespodzianie znajoma postać. Nie, nie bardzo, ale dziękuję, że pytasz... - „Nie bardzo" brzmi znacznie lepiej niż bardzo - powiedziała we­ soło Agnes. Elizabeth wypuściła powietrze, potakując słabo. Nie miała pojęcia, kiedy Agnes zrobiła się taka nietaktowna. Elizabeth zawsze starała się być wyrozumiała dla przyjaciół, nieważne jak bardzo byli nieokrzesani. Było to zachowanie godne chrześcijanki, poza tym pod niewyrobioną powierzchownością mógł się ukrywać prawdziwy przyjaciel. Wystar­ czyło spojrzeć na Penelope. Kiedy się poznały, panna Hayes miała fatal­ ne maniery. Później okazała się jednak lojalną przyjaciółką i zgodziła się zostać jej starszą druhną, mimo że Elizabeth wychodziła za mężczyznę, w którym Penelope się durzyła. Agnes przywołała Elizabeth do rzeczywistości, głośno siorbiąc herbatę. - Jeśli zamierzacie się pobrać jeszcze w tym sezonie, będziecie mu­ sieli wymyślić coś naprawdę niesamowitego, żeby się wyróżnić. Słysza­ łam, że tylko w ten weekend, zaręczyły się trzy pary. Martin Westervelt oświadczył się Jenny Turlow... Elizabeth z trudem koncentrowała się na opowieści Agnes. Nic dziwnego, że Diana wolała spędzać czas odwiedzin w swoim poko­ ju, czytając niedorzeczne powieści i rozmawiając sama ze sobą. Zaled­ wie przed dwoma dniami Elizabeth słyszała, jak siostra prowadzi ja­ kąś konwersację, choć w jej sypialni nikogo nie było. Koniecznie trze­ ba zatrudnić dla Diany guwernantkę, pomyślała - powinna dokończyć swoją edukację, bo inaczej zupełnie zdziczeje. Myśl, że jej bezwolność przyniesie choćby niewielką korzyść rodzinie, była dla Elizabeth 190

swojego rodzaju pocieszeniem. Przynajmniej Diana nie skończy jak... Agnes. Jednak przez większość czasu Elizabeth czuła się przytłoczona, nie­ mal sparaliżowana, utratą Willa. Całkowicie straciła apetyt. - Jenny po prostu promieniuje szczęściem, Lizzie. Popłakałabyś się, gdybyś zobaczyła, jaka jest szczęśliwa... Elizabeth skinęła głową, myśląc o tym, że w tym Agnes miała akurat rację. Rozmowa o zaręczynach znajomych, zawartych po zwyczajowych flirtach, niepokojach i rodzicielskich błogosławieństwach, nie sprawia­ ła Elizabeth przyjemności. Powodowała tylko, że tym bardziej myślała o Willu i o tym, jaki był silny i mądry, podczas gdy ona uparcie uda­ wała, że to, co było zwykłą znajomością, jest początkiem małżeńskiej miłości. - Panienko Elizabeth? Elizabeth spojrzała w stronę drzwi, na hol, gdzie stała Claire. Ro­ zejrzała się po salonie i z min obecnych wywnioskowała, że służąca stoi tam już od jakiegoś czasu. To przydarzało się jej zawsze, gdy zbyt in­ tensywnie myślała o Willu - odpływała, a kiedy unosiła wzrok, wszyscy badawczo się jej przyglądali. - Tak, Claire? - Elizabeth wyprostowała się w fotelu, instynktow­ nie kładąc ręce na jego złotych podłokietnikach, które zaczynały się wycierać. - Pan Schoonmaker właśnie zostawił swoją wizytówkę. - Och! - Agnes puściła do Elizabeth oczko. - W takim razie będę się zbierać. - Dziękuję, że mnie odwiedziłaś - powiedziała Elizabeth, uśmie­ chając się lekko do swojej dawnej przyjaciółki. Agnes nachyliła się, by pocałować ją w policzek, a kiedy się odsu­ nęła, powiedziała: - Na litość boską, mogłabyś się chociaż trochę ucieszyć. Przyszedł twój narzeczony. Jednak Elizabeth nie była w stanie wykrzesać z siebie nawet odrobi­ ny entuzjazmu. Patrzyła z ulgą, jak Agnes wychodzi z salonu. - Możesz wprowadzić pana Schoonmakera, Claire. - Rudowło­ sa pokojówka skinęła z szacunkiem głową, co tylko przypomniało 191

Elizabeth, jaka okropna była dla niej Lina w piątkową noc. - Claire, nie musisz wszystkiego robić sama. Twoja siostra na pewno poradzi sobie z podaniem herbaty i odwieszeniem płaszczy. Claire lekko się zarumieniła, skłoniła i wyszła do holu. Elizabeth sprawdziła guziki przy swojej burgundowej bluzce i złą­ czyła kolana pod długą, płócienną spódnicą w kolorze kości słoniowej. Kiedy uniosła głowę, zobaczyła w drzwiach Henry ;ego. Miał na sobie ciemnoszary frak i spodnie w tym samym kolorze. Patrzył na nią poważ­ nym wzrokiem, co było czymś nowym i budziło jej zakłopotanie. Miał ściągnięte brwi i nawet z drugiego końca pokoju zauważyła, że zmarszcz­ ki na jego przystojnej twarzy są jakby głębsze. Pozdrowił ją skinieniem głowy, a ona odpowiedziała tym samym. Potem podszedł do niej i ucałował jej dłoń. - Usiądziesz? - zapytała. - Dziękuję. - Zanim usiadł fotelu obok niej, obrzucił wzrokiem po­ kój. Zastanawiała się, czy uważa oliwkowy kurdyban nad boazerią za staromodny, a liczne obrazy w złoconych ramach i perskie dywany za niepotrzebne graty. - Napijesz się herbaty? - Tak, chętnie. - Jego odpowiedź zabrzmiała sztywno, ale Elizabeth musiała przyznać, że ona też nie była dla niego szczególnie ciepła. Zastanawiała się, czy to z powodu ciotki Edith siedzącej przy du­ żym, marmurowym kominku Henry ciągle zerka przez ramię. Gdyby Elizabeth sądziła, że narzeczony może jej mieć coś choć trochę interesu­ jącego do powiedzenia, pewnie szepnęłaby mu, że Edith nie zwraca na nich najmniejszej uwagi. Ale wątpiła, żeby miał. - Elizabeth, chciałem powiedzieć, że jest mi bardzo przykro z po­ wodu piątkowego wieczoru. - Och, nic się nie stało... - Przeciwnie. - Jego głos był mechaniczny, ale sądząc po wyrazie twarzy, naprawdę miał wyrzuty sumienia. - Zachowałem się karygodnie i nawet jeśli nie zraniłem twoich uczuć, to postawiłem cię w kłopotliwej sytuacji. - Owszem, była nieco kłopotliwa - przyznała Elizabeth, spogląda­ jąc na swoje dłonie. 192

- Nie chcę, żebyś myślała, że denerwuję się na myśl o ślubie - po­ wiedział powoli, jakby miał kłopot ze znalezieniem właściwych słów. Brwi Elizabeth uniosły się mimowolnie. - Bo, wcale się nie denerwuję. Właściwie to... och, dziękuję. - Eli­ zabeth patrzyła, jak Lina, która nagle wyrosła nad ramieniem Henry'ego, nalewa mu herbaty. Miała pokorną minę, ale sam jej widok sprawił, że Elizabeth poczuła na nowo gniew z powodu wydarzeń piątkowej nocy. Bez śmietanki, dziękuję - powiedział Henry, biorąc od Liny małą, porce­ lanową filiżankę, niebieską z ręcznie malowaną złotą obwódką. - Panienko Elizabeth? - zapytała Lina. - Tak, proszę, z cukrem i cytryną - odparła sucho Elizabeth. - Hen­ ry, o czym mówiłeś? - Chciałem powiedzieć, że... - Henry urwał, zmarszczył brwi i za­ czął krążyć wzrokiem po pokoju. Elizabeth nachyliła się do niego, cze­ kając na ciąg dalszy. Wreszcie ich spojrzenia się spotkały - wydawał się nieco zaskoczony, że patrzy w jej oczy - i kontynuował niepewnym gło­ sem. - Nie chciałbym, żebyś myślała, że... obleciał mnie strach. Tak na­ prawdę to nie mogę się już doczekać, kiedy będziemy... małżeństwem. Co powiesz na to, żebyśmy przyspieszyli datę ślubu? - Przyspieszyli? - powtórzyła Elizabeth, nic nie rozumiejąc. Po co mieliby przyspieszać ślub? Jednak po chwili przed oczami ukazał jej się obraz matki, śpiącej spokojnie pierwszy raz od miesięcy. Właściwie, to czy pozostało jej coś więcej poza uszczęśliwianiem innych? Zbierała się do odpowiedzi, jednocześnie myśląc o tym, jak bardzo niezdarna i opie­ szała jest Lina. - Tak, na przyszłą niedzielę. Zdaje się, że moja macocha rozmawia­ ła już o tym z twoją matką. Mam na myśli szczegóły ceremonii... - Hen­ ry urwał i poprawił się w fotelu. - Widzisz, dzięki temu wszystkich za­ skoczymy i... Uważaj! Elizabeth, która była już wystarczająco zaskoczona i zmieszana, po­ czuła nagle na udzie gorącą wodę. Krzyknęła i oderwała od nogi zmo­ czoną spódnicę, żeby powstrzymać pieczenie. Uniosła powoli głowę, najpierw zauważając małą filiżankę dyndającą na palcu Liny, a potem jej złośliwy uśmieszek. - Ups - stwierdziła obojętnie Lina. 13-Wiek luksusu

193

Bez zastanowienia Elizabeth wyrwała Linie filiżankę i zamknęła ją w swoich dłoniach, jakby chciała ją chronić. - Mam dosyć twojej niekompetencji - powiedziała cichym, pełnym nienawiści głosem, wydobywającym się z najgłębszych zakamarków jej duszy. Nigdy wcześniej go nie używała. — Wynoś się z mojego domu. - To był wypadek - odparła spokojnie Lina. Henry patrzył w podłogę, a ciotka Edith wpatrywała się w Elizabeth, zszokowana jej wybuchem. W drzwiach pojawiła się Claire. Patrzy­ ła wielkimi, przerażonymi oczami. Elizabeth nie obchodziło, co myślą inni. - Wcale nie. Jesteś niechlujna, kłamiesz i nie chcę cię tutaj więcej widzieć. Claire, przykro mi, ale Lina ma godzinę na opuszczenie tego domu. Lina stała nieruchomo pośrodku pokoju, patrząc z nienawiścią na Elizabeth. - To był wypadek - powtórzyła mało przekonująco. - Dziękuję ci już, Lina - powiedziała Elizabeth. Jej głos był normal­ ny i spokojny. Czuła, jak brązowe plamy herbaty rozprzestrzeniają się po lekkim materiale spódnicy, ale wolała na to nie patrzeć. - Jesteś zwol­ niona. Henry, przykro mi, że musiałeś być świadkiem tej nieprzyjemnej sceny. Proszę, żebyś puścił to w niepamięć. A teraz, jeśli pozwolisz, pój­ dę się przebrać do swojego pokoju. Elizabeth uniosła spódnicę i ruszyła szybko do wyjścia. Czuła napły­ wające do oczu łzy i robiła wszystko, by je powstrzymać. Fakt, że Lina była świadkiem jej spotkania z Henrym, nie wspominając już o rozmo­ wie dotyczącej ślubu, budził w niej jednocześnie wściekłość i wstyd. Po­ ciągnęła nosem, a kiedy się odwróciła, zobaczyła, że Henry, Lina, Claire i ciotka Edith są dokładnie tam, gdzie ich zostawiła, jakby skamienieli. - Dziękuję za odwiedziny, Henry - powiedziała cicho od drzwi ale czuję, że powinnam się na chwilę położyć. Muszę dojść do siebie. Może Diana dotrzyma ci towarzystwa przez resztę wizyty? Twarz Henry'ego, ściągnięta przed chwilą niepokojem i skrępowa­ niem, rozpromieniła się, ponownie nabierając kolorów. - Zdecydowanie powinnaś odpocząć. Stojąc jedną nogą już w holu, Elizabeth przypomniała sobie, że nic nie odpowiedziała na propozycję Henry'ego. Jej uczucia do niego pozo194

stawały chłodne, ale skoro i tak musiała za niego wyjść, równie dobrze mogła zrobić to szybko. - Henry - powiedziała, już z holu - uważam, że ślub w przyszłą niedzielę to doskonały pomysł. Nie czekając na odpowiedź, Elizabeth skierowała się na główne schody. Może nadszedł czas położyć kres ciągłym rozmyślaniom i we­ wnętrznej agonii, i pogodzić z tym, że resztę życia spędzi bez Willa.

Rozdział 32 Starsza druhna musi być zawsze dobrze poinformowa­ na - powinna podpytywać o swoją przyjaciółkę pana mło­ dego, jej rodzinę, a nawet służbę. Panna młoda oczywiście nie chce jej nadmiernie obciążać ciągłymi prośbami, ale jeś­ li starsza druhna zada odpowiednie pytania odpowiednim osobom, będzie mogła służyć przyjaciółce cenną pomocą, wychodząc naprzeciw wszystkim jej potrzebom i pragnie­ niom. Pani L.A.M. Breckinridge, Zasady obowiązujące w wyższych sferach, 1894

hociai Lina od dawna czuła niechęć i urazę wobec swojej pani, nagłe wydalenie z domu Hollandów było dla niej niemiłą niespodzianką. Claire wpatrywała się w nią, milcząca i przerażona. Podała jej małą waliz­ kę, należącą kiedyś do ich matki, i papierową torebkę z kanapkami, które naprędce przygotowała. Choć Lina widziała zmartwioną minę siostry, nie była w stanie wydusić z siebie ani słowa. Pożegnała Claire skinieniem gło­ wy i wyszła, opuszczając również jedyny dom, jaki znała. Szła chodnikiem, ledwo czując go pod stopami. Owinęła się ciaśniej płaszczem Willa; nie miała pojęcia, dokąd zmierza. W jednej chwili zo­ stała pozbawiona wszystkiego. Nagle usłyszała turkotanie kół i stukot końskich kopyt, a zaraz potem znajomo brzmiący głos. - Przepraszam. - Lina zatrzymała się i powoli odwróciła, żeby zo­ baczyć, kto zaczepiał ją na ulicy. Przez dłuższą chwilę stała bez słowa, mrugając oczami. Potem dotarło do niej, że to przyjaciółka Elizabeth, Penelope Hayes. Usadowiona wysoko w jednym z odkrytych powozów z ogromnymi kołami, patrzyła w dół z wyraźnym zainteresowaniem. Czy wszystko w porządku? - Niezupełnie - odparła Lina. Penelope ubrana była w długą, dopa­ sowaną, wełnianą spódnicę w pepitkę i żakiet z tego samego materiału, 196

z rozszerzanymi na dole rękawami. Na głowie miała mały kapelusik. Nie wpływało to korzystnie na samopoczucie Liny, która miała na sobie sta­ rą, czarną sukienkę, znoszone trzewiki i zbyt duży, męski płaszcz. - Jeśli chce pani wiedzieć, to był okropny dzień. Penelope pochyliła się do przodu, opierając podbródek na odzianej w szarą, zamszową rękawiczkę dłoni. Nadal przyglądała się Linie z uwa­ gą spod swoich gęstych rzęs. - Przykro mi to słyszeć. Bycie obserwowaną w ten sposób sprawiło, że Lina poczuła się jak kanarek ,w klatce. Wszystko to było bardzo dziwne, bo Penelope Hayes nigdy wcześniej nie zwracała na nią uwagi. - Dziękuję, panno Hayes. - Lina przełożyła małą, zniszczoną wa­ lizkę do drugiej ręki, starając się przypomnieć sobie wszystko, co jej sio­ stra czytała o spodziewanych zaręczynach Penelope i Henry'ego. Osta­ tecznie Henry Schoonmaker oświadczył się Elizabeth. Z bijącym sercem Lina zebrała się na odwagę, by zapytać: - Czy to prawda, że kochała się pani w Henrym Schoonmakerze? - Kto tak mówi? - zapytała ostro Penelope. Zdawała się nieco zszo­ kowana, że służąca zadaje jej tego typu pytanie, ale Lina nie była już służącą. - Zdaje się, że gdzieś o tym czytałam - odparła Lina, oglądając się na dom Hollandów. Nie zauważyła, żeby ktoś się im przyglądał. - Przy­ kro mi, jeśli... - Dokąd idziesz? - przerwała jej Penelope. Ruchem ręki dała do zrozumienia, że wybaczyła Linie jej zuchwałość. - Nie wiem. - Lina wzięła głęboki wdech i odgarnęła z twarzy kil­ ka kosmyków. Uznała, że nie ma sensu ukrywać swojego położenia. Właśnie zostałam zwolniona. - To straszne - powiedziała Penelope, robiąc zszokowaną minę. Lina pomyślała, że bardzo stara się sprawiać wrażenie zainteresowa­ nej. - Co zamierzasz? Lina, pochłonięta rozważaniem, co Penelope czuła do mężczyzny, który właśnie siedział w salonie Hollandów, wzruszyła obojętnie ramio­ nami. - Nie wiem. 197

- W takim razie, może wsiądziesz? - Penelope uśmiechnęła się sze­ roko i skinęła na woźnicę, który przez cały ten czas siedział w milcze­ niu. - Zawieziemy cię, dokąd tylko będziesz chciała. Lina udawała przez chwilę, że się nad tym zastanawia, po czym zła­ pała wyciągniętą rękę woźnicy i wsiadła do powozu. Zajęła miejsce obok Penelope, na miękkim, wyściełanym białą skórą siedzeniu i słuchała, jak wydaje ona woźnicy odpowiednie instrukcje. - Nazywam się Lina - powiedziała, stawiając między nimi walizkę. Powoli zostawiali za sobą Gramercy Park i do Liny zaczęło docierać, że już tam nie mieszka. - Pamiętam - odparła Penelope. Lina była prawie pewna, że Penelope skłamała. Dawna Lina ski­ nęłaby z wdzięcznością głową, ale dawne życie służącej było już poza nią. Osoba, jaką zamierzała być w swoim nowym życiu, nie była taka potulna. - Dlaczego jest pani dla mnie taka miła? Penelope uśmiechnęła się lekko, rozglądając się po okolicy. Wyjecha­ li już z uprzywilejowanej enklawy, której granice stanowiły ulice Szósta i Trzecia oraz Pięćdziesiąta Dziewiąta i Czternasta, gdzie mieszkali lu­ dzie z wyższych sfer. Znajdowali się teraz w dzielnicy robotniczej, gdzie biegały hordy dzieci, a ludzie mieli przedwcześnie postarzałe twarze. Na ulicy, zacienionej z powodu biegnącej równolegle do niej estakady ko­ lejki miejskiej, panował duży ruch. Wokół słychać było pokrzykiwania dostawców i sklepikarzy, zagłuszane od czasu do czasu przez dudnienie przejeżdżającego powyżej pociągu. A więc to był cel ich przejażdżki dzielnica, w której Penelope nie bała się bycia widzianą z byłą służącą Hollandów. Rozglądając się dookoła, Lina czuła obrzydzenie. Chciała, by Penelope wiedziała, że ona również nie należy do tego świata. - No dobrze, a teraz powiedz, co takiego zrobiłaś Hollandom? - za­ pytała Penelope, patrząc ponownie na swoją towarzyszkę. Siedziały bar­ dzo blisko siebie i Lina nie mogła nie zauważyć jej idealnej cery. Była dokładnie taka, jaką ją sobie zawsze wyobrażała. - Nic... - Lina urwała, starając się mądrze dobrać słowa. - Zdarzył się nieszczęśliwy wypadek z herbatą... Zdaje się, że zawsze chcieli, że­ bym była bezmyślną kukłą, tak jak moja siostra, Claire. Nie, żeby Clai198

re była tak naprawdę bezmyślna... - Lina złożyła ręce i potarła je jedna o drugą. -1 tak nigdy nie chciałam być służącą do końca życia. - To wszystko? - zapytała Penelope. Przysunęła się jeszcze bliżej Liny i uśmiechnęła. - Tak naprawdę to... - ciągnęła powoli Lina. - Myślę, że mogłam zostać zwolniona, bo za dużo wiedziałam. - Zamilkła, pozwalając, by wypowiedziane słowa zawisły intrygująco w powietrzu. - Usługiwa­ nie jej... to znaczy im, było okropnie poniżające... - Spuściła na chwilę wzrok. - Cieszę się, że mam to już za sobą. Bardzo się cieszę. - WieŚz... - Penelope zacisnęła usta, jakby i ona zastanawiała się nad odpowiednimi słowami. Powóz gwałtownie skręcił, aby uniknąć ko­ lizji z gałganiarzem, i obydwie pasażerki musiały przytrzymać się opar­ cia. Nadal jednak nie odrywały od siebie wzroku. - Zdaje się - powie­ działa ostrożnie Penelope - że możemy nie lubić tej samej osoby. - Chciała pani powiedzieć, że możemy nienawidzić tego samego członka rodziny Hollandów? - Lina mówiła teraz pewniejszym głosem, który jednak załamał się lekko przy słowie „nienawidzić". Jej ciało ko­ łysało się wraz z ruchem powozu. - Tak. - Kąciki ust Penelope uniosły się nieznacznie. - Dokładnie to miałam na myśli. Lina opadła plecami na oparcie, ponownie przyglądając się swoim szorstkim dłoniom. Zadziwiające, jak szybko znalazła sposób na rozwią­ zanie swoich problemów. Musiała tylko uważać, aby nie zepsuć wszyst­ kiego zbytnim pośpiechem. - Zdaje się, że dobrze panią rozumiem - odparła ostrożnie. -1 myś­ lę, że wiem coś, co może panią zaciekawić. Ale, jak pani widzi, znalaz­ łam się w trudnej sytuacji i przyda mi się jakaś... zachęta. Żebym się odważyła. - Naturalnie. - Penelope ujęła szorstką dłoń Liny w swoją, odzianą w mięciutką rękawiczkę. Lina dotykała wielu eleganckich przedmiotów w domu u Hollandów, ale i tak dłoń Penelope w gładkiej, delikatnej rę­ kawiczce zrobiła na niej wrażenie. - Ale najpierw trochę mnie napro­ wadź. Lina tak długo trzymała to dla siebie, że teraz wreszcie pękła. - Elizabeth nie jest dziewicą. 199

Penelope patrzyła na Linę, mrużąc oczy, a potem zaśmiała się gar­ dłowo i pokręciła głową. - Mówimy o tej samej Elizabeth? Elizabeth Holland? - Mam dowód. - Lina sięgnęła do kieszeni płaszcza i wyciągnę­ ła list Willa. Podała go Penelope, która obróciła kartkę na drugą stronę i przyglądała się znakowi wodnemu, dopóki nie upewniła się, że to pa­ pier listowy Elizabeth. Przejechała palcami po brzegu kartki i Lina do­ piero teraz zauważyła, że kartka została przedarta w połowie. Na drugiej części też na pewno było coś napisane i Lina czuła przez chwilę palącą ciekawość, co to mogło być. Penelope przeczytała list dwa razy, po czym zapytała: - Kim jest Will Keller? Lina podskoczyła lekko, kiedy powóz wjechał na nierówny odcinek bruku. - Will Keller jest - był stangretem Hollandów. Penelope przygryzła wargę i parsknęła rozbawiona. - Chyba żartujesz. - Nie. - Lina zaprzeczyła stanowczym ruchem głowy, myśląc, o ile wszystko byłoby prostsze, gdyby to rzeczywiście był tylko żart. - Wi­ działam kiedyś, jak szła do niego w środku nocy, a potem wracała nad ranem. Wiele razy, kiedy szłam do niej wieczorem, żeby pomóc jej się rozebrać, nie było jej. - Od jak dawna to trwało? - Penelope starała się zachować po­ wściągliwość, ale oczy jej błyszczały. Było wyraźnie widać, że bardzo ucieszyła ją ta wiadomość. - Nie wiem, kiedy to się zaczęło, ale jestem pewna, że już jakiś czas temu. Myślę, że trwało to aż do ostatniego piątku. W piątek wieczorem Will wyjechał. Penelope rozsiadła się na eleganckiej, skórzanej kanapie powozu. - Lizzie ciągle mnie czymś zaskakuje. - Zamilkła na moment. - Ale chyba musiało ją to sporo kosztować - zwykle udaje trudną do zdoby­ cia. - Uśmiechnęła się. - Zakochała się w biedaku! - Penelope najwy­ raźniej nie mogła się nadziwić. - Bez urazy. - Nie czuję się urażona. - Lina odkaszlnęła. Myślała o tym, co Pe­ nelope powiedziała o Elizabeth, że zwykle udaje trudną do zdobycia. 200

Zastanawiała się, czy to prawda, i czy to dzięki temu tak długo udało jej się utrzymać zainteresowanie Willa. - Ale to jeszcze nie wszystko, co wiem o Hollandach. - Jest coś jeszcze? - Penelope nachyliła się do niej, a oczy błyszcza­ ły jej z podekscytowania. Lina pokręciła głową. - Najpierw muszę wiedzieć, ile to jest dla pani warte. - Och, zapewniam cię, że nie będziesz żałować. Zabiorę cię te­ raz do małego hoteliku na Dwudziestej Szóstej ulicy - jest tam czysto, anonimowo - i wynajmę ci pokój na dzisiejszą noc. Jutro się spotkamy i w zamian za ten list dam ci... - Penelope urwała i odchyliła się nieco do tyłu, jakby wyceniając swoją nową wspólniczkę. - Tysiąc dolarów - powiedziała Lina pewnym głosem. Zapropono­ wana przez nią kwota wydała się jej nierealna. Za tę sumę można było kupić pierścionek od Tiffany'ego, niezliczone suknie balowe, powozy. Wystarczyłoby nie tylko na to, żeby pojechać do Willa, ale żeby sprowa­ dzić go z powrotem, w dodatku z wielką pompą. Penelope milczała, kiedy powóz mknął zatłoczoną i śmierdzącą uli­ cą, znacznie głośniejszą niż Piąta Aleja, z powodu toczących się w górze pociągów. Lina martwiła się przez chwilę, że może zażądała zbyt wiele, zwłaszcza że zdążyła już wyjawić najbardziej pożądane przez Penelope informacje, i to nie mając gwarancji, że dostanie za nie zapłatę. Ale Pe­ nelope wzruszyła tylko ramionami i uśmiechnęła się. - To dużo pieniędzy- powiedziała.- Co byś powiedziała na pięćset? - Dziękuję, panno Hayes. - Lina odprężyła się. Uczucie ulgi rozlało się ciepłem po całym jej ciele. Pięćset dolarów także było dla niej nie­ wyobrażalną kwotą. Z taką sumą na pewno wszystko się ułoży. - Bardzo dziękuję. - Najważniejsze, żeby wszyscy byli zadowoleni. - Jej nowa przyja­ ciółka puściła do niej oczko. - Owszem. - Kierowana instynktem Lina nachyliła się do Penelope i wyjęła jej z ręki kartkę z ostatnim listem Willa do Elizabeth. -1 właśnie dlatego przechowam to do jutra. Razem z innymi informacjami, które być może będzie chciała pani poznać. Oczywiście za odpowiednią cenę. 201

Penelope nie wyglądała na zbytnio zadowoloną z chwilowej utraty listu, ale skinęła głową, godząc się na warunki Liny. - Rano osobiście dostarczę ci pieniądze. Bardzo przyda mi się jutro ten list. Lina była oczywiście ciekawa, dlaczego Penelope potrzebuje listu już na jutro i co zamierzała z nim zrobić, jednak w tej chwili bardziej pochłaniało ją rozważanie, co zrobi z tak zawrotną sumą pieniędzy. Słu­ żąca, którą kiedyś była, wykorzystałaby pewnie ją do pościgu za Willem, nie zważając na jego opętanie eteryczną panną Holland. Ale Lina dosta­ ła szansę na ponowne narodziny i nowe życie, i nie zamierzała powta­ rzać starych błędów. Stanie się kimś lepszym, wspanialszym od Eliza­ beth Holland - damą, którą Will zauważy i od której już nigdy nie będzie mógł oderwać wzroku.

Rozdział 33 Jeśli pewien przystojny kawaler, którego wszyscy znamy i uwielbia­ my, nie odwoła wkrótce swoich zaręczyn i nie przedstawi światu no­ wej wybranki, niektórzy z nas stracą sporo pieniędzy na zakładach. Z kroniki towarzyskiej „New York News of the World Gazette", niedziela, 1 października 1899

iana patrzyła, jak ciotka Edith skręca na końcu korytarza i znika na głównych schodach, ciągnąc za sobą tren białej, haftowanej spód­ nicy. Odgarnęła włosy i ćwiczyła oddychanie z wciągniętym brzuchem i wyprostowanymi ramionami. Założyła dziś tę samą sukienkę z krepy co podczas ostatniej wizyty Henry'ego, co wydawało się dobrym pomysłem, kiedy jeszcze myślała, że spędzi cały dzień w swoim pokoju z powieścią Amélie Rives. Oczywiście teraz nie mogła już nic na to poradzić. Było mało prawdopodobne, żeby ciotka zrozumiała jej pilną potrzebę założenia bardziej eleganckiej sukienki na spotkanie z narzeczonym siostry. Kiedy weszła w końcu do salonu, Henry natychmiast się poderwał, co wypadło niemal niezręcznie. - Panno Diano - powiedział, schylając głowę i tłumiąc uśmiech. Przecięła pokój, marząc o tym, by ciotka Edith zniknęła choć na chwilę (co by się mogło wydarzyć przez tę chwilę!) i usiadła w fotelu obok Henry'ego. Siedziała w takim miejscu, że ciotka Edith widziała jej prawy profil, ale ona nie widziała ciotki w ogóle. Przed chwilą w tym samym fotelu siedziała Elizabeth - Diana zorientowała się od razu po mokrym, poplamionym herbatą podłokietniku. Choć starała się nad sobą panować, jej usta cały czas niepokojąco drgały, co groziło pojawieniem się na jej twarzy szerokiego uśmiechu. Uniosła powoli oczy, napotyka­ jąc spojrzenie Henry'ego. Wydawał się nieco spięty. Podejrzewała, że to dlatego, że byli obserwowani. Złożyła splecione dłonie na kolanach i odezwała się wysokim, dy­ styngowanym głosem: 203

- Pogoda ostatnio nam dopisuje, ale obawiam się, panie Schoonmaker, że może się zmienić. - Ma pani całkowitą rację - odparł Henry, w równie nudnym, dy­ styngowanym stylu. - Kiedy tu szedłem, zerwał się chłodny wietrzyk i mam złe przeczucia. - Och - powiedziała Diana, puszczając oczko. Henry założył nogę na nogę i bawił się guzikiem przy swojej kami­ zelce. Był ubrany na szaro, co znakomicie podkreślało jego ciemne oczy i włosy. Diana przez chwilę przypatrywała się jego drgającym kościom policzkowym i wiedziała, że Henry stara się nie parsknąć śmiechem. - A jak się panu podobały piątkowe uroczystości? - Patrzyła, jak lewy kącik jego ust unosi się w górę i miała nadzieję, że na wspomnienie o piątku pomyślał dokładnie o tym samym, co ona. - Słyszałam, że był pan mocno zajęty... na „Elysianie". - Bardzo... - odparł powoli. - Ze wszystkich dni obchodów, naj­ bardziej podobał mi się piątek. Zaczął się nieco nudnawo, ale później zrobiło się niezwykle... interesująco. Diana czuła, jak oblewa się rumieńcem. Rozpaczliwie chciała zna­ leźć błyskotliwą odpowiedź, ale mogła myśleć jedynie o tym, że była niemal naga, kiedy Henry przyglądał się jej zza okna. Jąkała się chwilę, po czym powiedziała pierwszą rzecz, jaka przyszła jej do głowy. - Co pana do nas dzisiaj sprowadza? Twarz Henry'ego spoważniała i Diana natychmiast pożałowała, że nie jest bystrzejsza. Przeczytała wystarczająco dużo powieści, by móc rzucić jakąś dowcipną uwagę. Już prawie coś wymyśliła, kiedy usłyszała głos ciotki: - Och, bardzo dobry powód. Proszę jej powiedzieć, panie Schoonmaker. Diana uniosła wzrok i odgarnęła z czoła zabłąkany kosmyk. - Słucham- powiedziała, niezamierzenie wysokim, dziecinnym głosem. Henry przyglądał się jej przez chwilę, ruszając szczęką. - Może pani jej powie - zawołał do ciotki Edith, z wymuszoną bez­ troską. Diana dopiero teraz zauważyła siniaka na jego lewym policzku. Upadek z treliażu musiał być bolesny. 204

- Nie, panie Schoonmaker, pan powinien to zrobić. Henry poruszył się niespokojnie w fotelu. Przez jakiś czas krążył wzrokiem po pokoju, a potem ponownie spojrzał na Dianę, która miała wrażenie, jakby nagle znacznie się ochłodziło. Z niepokojem czekała, aż wyjawi jej to, do czego zachęcała go ciotka Edith. Wpatrywała się w nie­ go tak intensywnie, że bała się, iż za chwilę eksploduje jej głowa. - Twoja siostra i ja... - to znaczy, Elizabeth i ja - postanowiliśmy, że przyspieszymy... datę ślubu. - Przyspieszycie datę ślubu? - Diana szybko spuściła oczy. - Usta­ lenie daty ślubu sugerowało, że ślub rzeczywiście się odbędzie, i Diana uświadomiła sobie, że aż do tej pory w to nie wierzyła. Henry i Elizabeth dopiero co się zaręczyli, a ponieważ oboje nie byli z tego powodu zbyt­ nio rozentuzjazmowani, sądziła, że może wszystko rozejdzie się po koś­ ciach. - Ale dlaczego? - zapytała rwącym się głosem. Henry zerknął szybko na Edith, a potem znowu utkwił wzrok w Dia­ nie. Patrzyli na siebie przez dłuższą chwilę, nie mówiąc ani słowa. Zro­ zumiała. Zabawa się skończyła i musiała przestać karmić się niedorzecz­ nymi marzeniami. - Tak, to naprawdę wspaniale - ciągnął Henry, jakby wszystko wy­ jaśnił, a Diana mu pogratulowała. Jego głos niósł się po całym pokoju. Trochę przesadzał, ale Diana nigdy nieumiejąca kryć się ze swoimi uczu­ ciami, mogła sobie tylko wyobrazić, jak teraz wygląda. - Chyba powi­ nienem się zbierać - mówił Henry. - Jest tyle do zrobienia, a ślub już za tydzień. Muszę iść powiedzieć Isabelle, że Elizabeth się zgodziła. Zaraz się wszystkim zajmie. Diana uniosła wzrok i zobaczyła, że Henry już wstał. Miał słodko ściągnięte brwi, nawet kiedy zerkał ostrożnie w stronę ciotki Edith. Sta­ nął tak, żeby swoim ciałem zasłonić jej widok, a potem gwałtownie się pochylił i Diana poczuła na szyi jego oddech, a potem usta. Wyprostował się i powiedział głośnym, oficjalnym tonem: - Dobrego popołudnia, panno Diano. Przelotny dotyk jego ust sprawił, że Dianę przeszła seria przyjem­ nych dreszczy. Siedziała nieruchomo, patrząc, jak Henry żegna się z jej ciotką. Zaraz potem wyszedł, zostawiając je same w salonie, który był świadkiem tylu wzniosłych momentów. 205

Diana siedziała zgarbiona w fotelu, wpatrując się w puste miejsce, które jeszcze przed chwilą zajmował Henry. Właśnie wtedy zauważyła tomik wierszy Whitmana, który musiał mu wypaść z kieszeni. Podniosła go szybko i otworzyła na swoim ulubionym wierszu. Cieszyła ją myśl, że przeczyta go ze zbiorku należącego do Henry'ego. Nie zdążyła jednak przeczytać ani jednego wersu, bo na kolana spadła jej zakładka, na której zobaczyła skreśloną znajomym pismem Henry'ego, wiadomość. Już odjakiegoś czasu chcę Ci pokazać hiacynty w naszej cieplarni. Przyjdziesz? Jestem wolny we wtorek od dziewiątej. Diana zerknęła na ciotkę Edith, upewniając się, czy nie patrzy, a po­ tem rozejrzała się po salonie. Wszystkie antyki, rodzinne pamiątki i inne przedmioty wydały się jej nagłe nudne i nic nieznaczące. Liczyła się tyl­ ko pulsująca w żyłach krew, szybkie bicie serca i zaróżowione miejsce, w którym usta Henry'ego dotknęły jej szyi. Diana pomyślała, że zaczyna rozumieć, dlaczego we wszystkich powieściach, które czytała, najbar­ dziej ekscytująca była zawsze zakazana miłość.

CJ ak zawsze, kiedy czekał ją ważny dzień, Penelope Hayes ubrała się 1 na czerwono. Jej suknia miała głęboki, karmazynowy odcień, a ręka­ wy bolerka w tym samym kolorze pokrywał kunsztowny haft. Zamówiła tę sukienkę w Paryżu, specjalnie na nowy sezon, i zwłaszcza dzisiaj była bardzo zadowolona, że to zrobiła. Zwracała na siebie uwagę w dziale z tkaninami w Lord and Taylor, kiedy szła za Elizabeth między wielkimi belami wspaniałych, białych muślinów, jedwabiów i koronek. Elizabeth, ubrana na bladoniebiesko, prawie zlewała się z pastelowym tłem ślub­ nych materiałów. - Nic tu nie ma - westchnęła Elizabeth, odwracając się do Penelo­ pe i marszcząc mały nosek. - Szkoda, że nie mam czasu, żeby pojechać do Paryża. - Znajdziemy coś odpowiedniego. - Penelope patrzyła, jak Eliza­ beth pochyla szczupłe plecy nad francuską koronką i korzystając z tego, że nikt nie widzi, przećwiczyła na nich swoje najbardziej pogardliwe spojrzenie. Nadal nie mogła uwierzyć, że ta delikatna, wybredna dziew­ czyna od dawna ukrywała sekretny romans - w dodatku z człowiekiem, który mieszkał w stajni. Zdumiewało ją, i w pewnym sensie fascynowa­ ło, że ta sama Elizabeth Holland, która nigdy nie odzywała się niepytana, także odczuwała pożądanie. W innych okolicznościach, poprosiła­ by, aby dawna przyjaciółka opowiedziała jej całą historię ze wszystkimi 207

pikantnymi szczegółami. Ale na to było już za późno. - Jesteś podener­ wowana - ciągnęła z fałszywą życzliwością - i dlatego nic nie wydaje ci się dość dobre. - Pewnie masz rację - odparła w zamyśleniu Elizabeth, gładząc pal­ cami jedwab w kolorze złamanej bieli. - To będzie najgorsze wesele na świecie. - Spokojnie, będzie bosko. Lepiej niż możesz sobie wyobrazić. Mar­ twię się tylko, jak sobie poradzisz bez pokojówki podczas tych wszyst­ kich szalonych przygotowań. - Penelope przysunęła się do Elizabeth i przejechała dłonią po eleganckim materiale. - Mówiłam ci o tym? - Elizabeth zdziwiła się i przez chwilę Pe­ nelope bała się, że przesadziła z uprzejmością i przedwcześnie odsłoni­ ła swoje karty. Jednak w głowie Elizabeth najwyraźniej kłębiło się tak wiele myśli, że nie zwracała uwagi na takie niuanse. - Mało brakowało, żeby skończyło się katastrofą. Na szczęście pani Schoonmaker pożyczy­ ła mi swoje dwie służące. Zresztą Lina - moja pokojówka - była bezuży­ teczna. Powinnam ją zwolnić dawno temu. Penelope przysunęła się jeszcze bliżej, tak że ich ramiona się zetknę­ ły. Lina okazała się bardzo obrotną dziewczyną, żądając tak imponującej sumy za swoje informacje. Oczywiście, gdyby zaszła taka konieczność, Penelope zapłaciłaby dwa razy tyle w zamian za kompromitujący sekret Elizabeth. Z łatwością wyciągnęła pięćset dolarów od ojca, twierdząc, że chce je przekazać na budowę sierocińca w jednej z dzielnic zamieszka­ nych przez imigrantów. Potem, żeby ostudzić trochę ambicje Liny i po­ kazać, gdzie jej miejsce, umieściła ją w małym hoteliku przy ulicy zna­ nej z okolicznych burdeli. - To jest bardzo ładne - powiedziała. - Tak, masz rację. Panie Carroll! - Elizabeth zawołała do krawca, który krążył po dziale z tkaninami na trzecim piętrze, szukając mate­ riałów godnych zaślubin Hollandówny z Schoonmakerem. Poszukiwa­ nia wprawiły go w stan rozgorączkowania i Penelope nie wiedziała, kto jest większym kłębkiem nerwów - on czy Elizabeth. Podbiegł do nich. - Tak, panno Holland? - zapytał, przytrzymując wiszący na szyi centymetr krawiecki i nachylając się z zaciekawieniem. 208

- Co pan myśli o tym? - zapytała Elizabeth, gładząc belę jedwa­ biu. - Sądzę, że pasowałby do tamtej koronki w kolorze kości słoniowej, którą pokazywał mi pan wcześniej. - Myślę, że będzie i-de-al-ny - powiedział krawiec, wymachując drobnymi dłońmi. - Zechce pan to wziąć, a ja jeszcze się rozejrzę? - Oczywiście, panno Holland. - Pan Carroll oddalił się, zabiera­ jąc belę materiału, a Elizabeth skręciła w następną alejkę. Na zewnątrz, chmury odsłoniły słońce i przez wysokie okna do sklepu wpadły promie­ nie słoneczne, rozświetlając przypominające halę fabryczną pomieszcze­ nie z równymi rzędami materiałów. Penelope odchrząknęła. - Liz, mogę cię o coś zapytać? Elizabeth uniosła wzrok i uśmiechnęła się łagodnie. - Naturalnie. - Nie... denerwujesz się? - Z jakiego powodu? Penelope odegrała całe przedstawienie: najpierw rozejrzała się pło­ chliwie dookoła, a potem przewróciła oczami. - No wiesz... chodzi mi o noc poślubną. Elizabeth zakryła usta dłonią, ale Penelope dobrze widziała, że się nie zarumieniła. Nowa Elizabeth, której daleko było do chodzącej do­ skonałości, za którą wszyscy ją uważali, prawie budziła jej sympatię. - Nie bardzo - odparła. - Myślisz, że to boli? - Penelope dała Elizabeth kuksańca. - Nie - powiedziała Elizabeth, wzruszając ramionami. Potem szyb­ ko dodała: - Nie wiem czemu, ale nie to mnie najbardziej martwi. Pew­ nie uważam, że to dziwne... - Nie takie znowu dziwne. - Penelope spojrzała Elizabeth w oczy, zrzucając maskę oddanej przyjaciółki, którą grała przez całe popołu­ dnie. - Właściwie, to wcale nie jest dziwne. Patrzyła, jak krew napływa do policzków rywalki, a jej źrenice ro­ bią się coraz większe. Przez dłuższą chwilę dziewczęta wpatrywały się w siebie bez słowa, znieruchomiałe, i tylko czasem ich gęste rzęsy drga­ ły nad czujnie spoglądającymi oczami. 14-Wiek luksusu

209

- Po prostu jeszcze o tym nie myślałam - powiedziała na swoją obronę Elizabeth. - Racja. Po co miałabyś o tym myśleć? - Głos Penelope przeszedł w zimny szept. - Skoro od dawna robisz to z jednym z waszych służących. Elizabeth rozchyliła usta. - Nie wiem, o czym mówisz - odszepnęła. Chmury znowu przesło­ niły słońce i w pomieszczeniu zrobiło się ciemno. Penelope przewróciła oczami. - Jeśli chcesz tracisz czas na wypieranie się, to proszę bardzo. Ale wiem na pewno, że sypiałaś z Williamem Kellerem, waszym stangre­ tem. - Penelope nie mogła powstrzymać uśmiechu. Zbyt dobrze się ba­ wiła, stawiając Elizabeth w tym jakże niezręcznym położeniu. -1 mam na to dowód. - Dowód? - zapytała oszołomiona Elizabeth. - List. Od niego do ciebie. Zostawił ci go tego wieczoru, kiedy wyje­ chał z miasta. Miło, prawda? - Penelope machnęła beztrosko ręką. - Prosi cię w nim, żebyś do niego dołączyła, ale jak widać, nie zrobiłaś tego. - Will zostawił mi list? - Gładkie czoło Elizabeth zmarszczyło się. - Och, tak. Wybacz. Will. Elizabeth zaczęła się trząść, a do jej oczy napłynęły łzy. Zacisnęła usta w wąską kreskę i złożyła ręce. - Penny, nie możesz nikomu o tym powiedzieć. - Nie? - Penelope wydęła wargi. - A czemu? - Nadal jesteś zła z powodu Henry'ego... -powiedziała powoli Eli­ zabeth. - Och, to słowo nie oddaje nawet w połowie tego, co czuję. Liz, moja droga przyjaciółko - jestem wściekła. Henry był mój. Razem było nam cudownie. Ale potem, dziwnym zrządzeniem losu, wszystko diabli wzięli. Nie wiem, jak do tego doszło, ale na szczęście, wiem już, jak temu zara­ dzić. Zniszczę cię, Liz. - Penelope uśmiechnęła się złośliwie. - Najlepsze jest to, że sama się pogrążyłaś. Ja tylko pokażę twój upadek światu. Elizabeth ponownie utkwiła wzrok w drewnianej podłodze. Jej ręce nadal były złożone. W świetle wpadającym przez okno, jasne włosy na­ dawały jej wygląd zrozpaczonej anielicy, ale to nie zmiękczyło Penelo­ pe. Elizabeth podwinęła dolną wargę i spojrzała Penelope w oczy. 210

- Penny... - szepnęła. - Nikt nie lubi skandali. - Ja lubię. - No tak. - Elizabeth mówiła cichym, spokojnym głosem. - Dlatego ty to ty... a ja to ja. Ale niszcząc mnie, nie przysporzysz sobie sympatii. - Nikt nie musi wiedzieć, że to ja... - Tak, tylko potem jak gdyby nic wkroczysz na scenę z zamiarem poślubienia byłego narzeczonego skompromitowanej, niedoszłej panny młodej? Och, Penny. Nie bądź głupia. - Elizabeth zrobiła krok w jej stro­ nę i przez moment Penelope dostrzegła gorącokrwistą kobietę, która żyła pqd spokojną, opanowaną powierzchownością damy. - Penny? - ciągnę­ ła Elizabeth. - Mogę zobaczyć ten list? Penelope odrzuciła do tyłu głowę i westchnęła ze zniecierpliwiemem. Sięgnęła do kieszeni bolerka i wyjęła list, którym wymachiwa­ ła przed nosem Elizabeth wystarczająco długo, by ta mogła rozpoznać ąwoją papeterię. - Oddam ci go, jeśli zrobisz, co ci powiem. Następnie odwróciła się gwałtownie, stając plecami do byłej przyja­ ciółki. Słyszała, jak Elizabeth robi nieśmiały krok w jej stronę. - Co chcesz, żebym zrobiła? - Przyjedź do mnie w środę rano, powiedzmy o dziesiątej. Wymyś­ limy co zrobić, żebyś nie wyszła za Henry'ego, jednocześnie nie rujnując doszczętnie swojej reputacji. - Aleja... - Liz - przerwała jej Penelope, nadal na nianie patrząc. Przejechała ręką po kilku belach haftowanego złotem i srebrem jedwabiu, a potem zerknęła przez ramię na Elizabeth, której oczy były duże i przerażone. Zdaje się, że nie masz wielkiego wyboru. Penelope poczuła kropelki potu na czole i ucisk w żołądku. Czas się zbierać. Uniosła swoją karmazynowa spódnicę i pomaszerowała do win­ dy, nie oglądając się za siebie. Wiedziała, że Elizabeth zjawi się u niej w środowy poranek, z tą samą zrozpaczoną miną co dzisiaj. Docierając do końca alei z materiałami w kolorze kości słoniowej i écru, położyła dłoń na stole krawieckim i zawołała: - Och, Liz, i jesz­ cze jedno. Sama wybierz swoją cholerną suknię. 211

Rozdział 35 Stówko ny

o

być

młode

kolorach: wybierane

kobiety,

czerwień,

szkarłat

dużą

ostrożnością,

z

którym

zależy

na

i wiśniowy

zrobieniu

powin­

zwłaszcza

przez

dobrego

wra­

żenia. ..Ladie's Style Monthly", wrzesień 1899

opołudniem, pierwszego, pełnego dnia swojej wolności, Lina była -L. przyjemnie oszołomiona wspaniałymi możliwościami, jakie się przed nią otwierały. Opuściła swój hotel na Dwudziestej Szóstej ulicy i skierowała się w stronę Szóstej Alei, ciekawa, co przyniesie jej nowe życie. Teraz, kiedy była posiadaczką tak znacznej sumy pieniędzy, nie chciała żyć tak jak przedtem. Chciała zakosztować luksusu. Większość przedpołudnia minęła jej na wyjawianiu Penelope Hayes nowych szczegółów na temat romansu Elizabeth i Willa, niektórych do­ datkowo ubarwionych ku uciesze jej nowej dobrodziejki. Zataiła jednak swoje przypuszczenie, że Hollandowie mogą być biedni. Zdążyła się już zorientować, ile dla dziewcząt pokroju Penelope warte są tego typu se­ krety, i postanowiła zachować tę informację na później. W zamian za kilka dodatkowych informacji o Elizabeth i Willu, Pe­ nelope dała Linie trochę swoich starych ubrań i biżuterii. Sukienki po Penelope były już trochę niemodne, ale Lina nie narzekała. Jej prosta, czarna sukienka służącej odeszła w przeszłość. Lina spędziła dobrą go­ dzinę, przymierzając nowe ubrania, ostatecznie decydując się na czer­ woną sukienkę w groszki. Penelope powiedziała, że była to jedna z jej ulubionych sukni, ale że wszyscy już ją w niej widzieli zeszłej wiosny. Buty, które dała jej Penelope, okazały się jednak zupełnie za małe, i Lina była zmuszona założyć stare, znoszone trzewiki, w których biegała po sprawunki Hollandów. Lina zerknęła w okno kwiaciarni na rogu Dwudziestej Szóstej ulicy i Szóstej Alei, podziwiając swoje odbicie. Suknia była, co prawda, szyta 212

na dziewczynę o innej figurze, ale Lina i tak prezentowała się w niej bar­ dzo dobrze. Jej zadarty, piegowaty nos i pełne usta nie zostałyby uznane w towarzystwie za piękne, ale Lina uniosła dumnie brodę, uważając, że i tak jest na swój sposób ładna. Wystarczyło dobrze ułożyć włosy, żeby podkreślić urodę. Lina wyobrażała sobie dzień, kiedy Claire przeczyta wzmiankę o swojej młodszej siostrze w kronice towarzyskiej, umieszczoną powy­ żej wzmianki o Elizabeth Holland i sprawiedliwości stanie się zadość. Oczywiście, Will też zobaczy jej nazwisko w gazecie. Zadowolona, pomyślała, jak bardzo się zdziwi, że dawna stara, poczciwa Liney zaszła tak daleko. Odnajdzie ją, a potem, z oczami, błyszczącymi z podziwu, powie jej, jak bardzo za nią tęsknił. To właśnie w taki sposób Elizabeth Holland zdobywała męskie serca: za nikim się nie uganiała, zawsze uda­ wała trudną do zdobycia. Tak powiedziała Penelope. Lina uśmiechnęła się do swojego odbicia, które zdawało się zmie­ niać z minuty na minutę, i ruszyła dalej na wschód, mijając sklepy ze słodyczami i zakłady krawieckie z pasiastymi markizami, z każdym kro­ kiem zbliżając się bardziej do swojego dawnego domu. Wkrótce znalazła się na Piątej Alei i skręciła na południe. Znowu była na terytorium Eli­ zabeth, zaledwie parę przecznic od domu Hollandów, chociaż dawne ży­ cie służącej wydawało się jej odległe o całe lata. Mijając niewielki park na Madison Square zobaczyła Łuk Deweya, bramę wzniesioną z okazji niedawnej parady. Za jej plecami, ponad wierzchołkami drzew, wzno­ siła się wieża Madison Square Garden - wiedziała, że Will był tam raz czy dwa na jakichś rozgrywkach sportowych. Spojrzała na drugą stronę ulicy i zobaczyła Fifth Avenue Hotel. Było to jedno z miejsc, do których panienki Holland chodziły z ciotką Edith na popołudniową herbatę. To właśnie robiły damy, kiedy nie miały lepszych zajęć, przypomniała sobie Lina. Ponownie spojrzała na imponujący, pięciopiętrowy budynek z bia­ łego marmuru z licznymi małymi okienkami i uznała, że to znak. Wygładziła zmarszczki na swojej czerwonej sukience. Na ulicy pano­ wał duży ruch. Dookoła pełno było spieszących dokądś powozów, tramwai konnych oraz pieszych w melonikach i kamizelkach. Szła na zwy­ kłą herbatę, ale czuła się, jakby był to jej prawdziwy towarzyski debiut. Pierwszy raz w życiu to jej będą usługiwać, a nie odwrotnie. Przyszło 213

jej do głowy, że może się natknąć na Elizabeth, odpoczywającą po przy­ miarce w Lord and Taylor - w końcu sklep znajdował się zaledwie trzy przecznice dalej. Ale Elizabeth by się zdziwiła, widząc, że Lina Broud nie jest już dłużej pokojówką bogatych dam. Teraz Lina Broud miała pięćset dolarów w torebce i wspaniałą przyszłość przed sobą. Lina przeszła szybko na drugą stronę, unosząc spódnicę, żeby się nie zabrudziła. Minęła stojące przed hotelem powozy, gońców hotelo­ wych krążących przed wejściem i weszła. Zobaczyła eleganckie dywany w holu i poczuła intensywny zapach kawy i świeżych kwiatów, który pa­ miętała z nielicznych wizyt z przeszłości, kiedy była tu załatwiać jakieś sprawy Hollandów. Raz nawet udało jej się dostrzec stojącą w herbaciar­ ni, szklaną, pozłacaną gablotę, w której leżały te wszystkie kolorowe, torty i ciasta. Zrobiła krok w stronę herbaciarni i zobaczyła, że pędzi do niej jeden z recepcjonistów. - Witam, panno... - Zatrzymał się gwałtownie. Jego wzrok prze­ niósł się z jej sukienki na buty. Potem spojrzał na jej twarz. Lina, która jeszcze przed chwilą była taka podekscytowana, teraz poczuła się nie­ pewna i skrępowana. - Jest pani gościem naszego hotelu? - Nie - przyznała z lekkim smutkiem Lina. - Mieszkam w West Side Inn na Dwudziestej Szóstej ulicy... - Urwała, kiedy zauważyła, że mężczyzna ponownie patrzy na jej buty. Spojrzała w dół - spódni­ ca nadal była uniesiona, tak jak wtedy, kiedy przechodziła przez ulicę, w związku z czym doskonale było widać jej stare, zniszczone trzewiki. Mężczyzna skinął na jednego ze swoich kolegów w identycznym bordo­ wym uniformie, który po chwili do nich podszedł. Lina rozejrzała się i uświadomiła sobie, że innym paniom znajdują­ cym się w holu hotelowym towarzyszył przynajmniej ktoś ze służby. Nie mogła się nadziwić, jak mogła pomyśleć, że tak od razu i bez wysiłku może zostać uznana za dziewczynę z towarzystwa. Pierwszy mężczyzna patrzył na nią, szepcząc coś do drugiego. Linie zdawało się, że powie­ dział „panna Hayes", wskazując na sukienkę, po czym ponownie spoj­ rzał z niesmakiem na jej buty. - Przepraszam - odezwał się drugi mężczyzna. - Jest pani z kimś tu umówiona? - Nie - odparła żałośnie. 214

- W takim razie musimy panią poprosić o opuszczenie hotelu - po­ wiedział pierwszy mężczyzna, uśmiechając się drwiąco. Było to zupełnie niepotrzebne, gdyż i bez tego zdążył pokazać Linie, gdzie jej miejsce. Gdyby mogła zapaść się pod ziemię, zrobiłaby to z ochotą, byle tylko nie widzieć pogardliwych spojrzeń obu recepcjonistów. Szelesz­ cząc suknią, cofnęła się do drzwi i wybiegła na ulicę. Zamierzała wrócić Boadwayem, bo powrót Piątą Aleją tylko by jej przypominał, jaką jest idiotką. - Przepraszam, panienko? Lina natychmiast rozpoznała stojącego przed nią mężczyznę, ale za­ brało jej chwilę, nim przekonała się, że naprawdę mówi do niej. Był to jeden z ekspedientów zatrudnionych w Lord and Taylor, który tak bar­ dzo spodobał się Claire i który na co dzień zajmował się czarowaniem odwiedzających sklep dam. A Linie właśnie boleśnie przypomniano, że nie była żadną damą. - Proszę mi wybaczyć- ciągnął, nieco zmieszany. Był ubrany w jasnobeżową koszulę z kołnierzykiem i brązową, jedwabną kamizel­ kę. Przez ramię miał przewieszoną marynarkę. Był przystojniejszy, niż Lina zapamiętała, czym jeszcze bardziej ją onieśmielał. Wpatrywała się z głupią miną w jego jasnoniebieskie oczy. - Pewnie uważa pani, że to niegrzeczne z mojej strony zaczepiać panią na ulicy. Ale pani twarz wydaje mi się znajoma. Może miałem przyjemność obsługiwać panią w Lord and Taylor? Lina natychmiast się uśmiechnęła. Przynajmniej jedna osoba na świecie nie wzięa jej za marną służącą. - A może widziałem pani zdjęcie w gazecie? - Teraz chłopiec z Lord and Taylor także się uśmiechał. Miał długi nos, jasny zarost na brodzie i był znacznie wyższy od Liny. - Może przy wzmiance o ja­ kimś balu? Wzruszyła wymijająco ramionami. Po tym gdy wyrzucono ją z ho­ telu, musiała bardzo uważać, żeby nie zrobić kolejnego fałszywego kro­ ku. Z drugiej strony pragnęła, aby ta chwila trwała. Została uznana za damę, w dodatku przez kogoś tak wytwornego i przystojnego. Było to zbyt przyjemne uczucie, żeby tak po prostu z niego zrezygnować. - Z pewnością nie jest pani sama? Rodzice pani nadal są w hotelu? 215

Lina obejrzała się na białą, marmurową fasadę hotelu i z zadowole­ niem stwierdziła, że dwaj recepcjoniści, którzy tak podle ją potraktowali, wrócili już do środka. - Och... nie. Podróżuję sama. - Naprawdę wygląda pani bardzo znajomo... - powiedział, prze­ krzywiając głowę, by lepiej się jej przyjrzeć. Z twarzy Liny nie znikał uszczęśliwiony uśmiech. - No cóż, niech to pozostanie moją tajemnicą. - A może pozwoli pani, żebym się jeszcze nad tym zastanowił? Co pani powie na drinka? Lina czuła, że się czerwieni i bardzo chciała przestać. - Och, pewnie wydaje się to pani niestosowne, ale nie będzie pani pierwszą panną z towarzystwa, której pokażę inne części miasta. Obie­ cuję, że odstawię panią całą i zdrową. - Nie o to chodzi - powiedziała Lina, znowu czując niepokój, że ryzykuje ujawnienie swojej prawdziwej tożsamości. - Chodzi o to, że jestem zaręczona - wyjaśniła, myśląc o Willu i o tym, że ta cała meta­ morfoza była dla niego. No, może nie tylko dla niego, ale z pewnością, głównie. - Och, nic nie szkodzi. - Chłopiec uśmiechnął się zawadiacko. - To tylko jedno popołudnie, poza tym obiecuję, że nikomu nie powiem. Lina ponownie pomyślała o Willu, żałując, że to nie z nim tu stoi. Mimo to chciała, żeby ta cudowna chwila, kiedy pomyłkowo została wzięta za wytworną dziewczynę z towarzystwa, trwała jak najdłużej. Kiedy jej oczy oswoiły się z półmrokiem, zobaczyła posypaną tro­ cinami podłogę i wyklejone gazetami ściany. Barmanki młodsze od niej chodziły między stolikami, roznosząc kufle z piwem. W rogu sali gru­ ba śpiewaczka śpiewała Old Folks At Home. Lina znała tę piosenkę, bo podśpiewywała ją jej siostra. Choć nadal trwało popołudnie, Lina miała wrażenie, jakby był środek nocy. - Trochę inaczej niż na Piątej Alei, prawda? - zapytał jej towa­ rzysz. Lina skinęła głową, zastanawiając się, czy nie popełniła błędu. Uświadomiła sobie, że przez cały dzień nic nie jadła i teraz czuła lek­ kie zawroty głowy. Co ważniejsze, wszystkie pieniądze, jakie dostała od 216

Penelope, miała przy sobie, w jedwabnej torebce pod pachą, a siedziała właśnie na stołku barowym w Bowery, okolicy znanej z tawern, lombar­ dów i burdeli. - Może mi pan przypomnieć, jak się pan nazywa? - Tristan Wrigley. - Miał lekko zmierzwione włosy i uśmiechał się do niej w szczególny sposób, choć Lina nie do końca rozumiała dlacze­ go. -Äpani? - Carolina Broud - odparła. Podobało jej się brzmienie jej pełnego imienia i uśmiechnęła się do siebie. Żałowała tylko, że nie wpadła na pomysł*przedłużenia także nazwiska. Mogłaby podawać się za Carolinę Broudhurst lub Carolinę Broudwell. - Proszę mi wybaczyć, że się tak pani przypatruję. - Tristan skinął na barmankę i niebawem stanęły przed nimi dwa wysokie kufle ciem­ nego piwa, z pianą wyrastającą ponad brzegi i spływającą na drewniany blat baru. - Po prostu jestem pewien, że już się spotkaliśmy, ale nie przy­ pominam sobie, bym wcześniej słyszał to nazwisko. Broud... - Cóż, debiutowałam całkiem niedawno. - Lina upiła łyk piwa. Nie była pewna, czyjej smakuje. Nigdy nie piła piwa - czasami tylko po­ ciągnęła łyk whisky od Willa - i uważała, że przypomina w smaku coś, co się zepsuło. Przypomniała sobie, jak jedna z pomocy kuchennych mó­ wiła kiedyś, że kiedy nie było nic do jedzenia, wystarczał porter i papie­ ros. Upiła kolejny łyk i powiedziała: - Z pewnością wyglądam podobnie jak wiele innych dziewcząt. - Absolutnie nie. - Znowu się do niej uśmiechnął tym dziwnym, niepokojącym uśmiechem. Nikt wcześniej nie uśmiechał się do niej w ten sposób. Lina poczuła przyjemne ciepło, ale również lekkie wyrzu­ ty sumienia. - Jest pani piękną kobietą, panno Broud. - Proszę sobie niczego nie wyobrażać, panie Wrigley - ostrzegła go. - Już mówiłam, że jestem zajęta. - Tak? - Tristan uniósł brwi. - Tak. Nazywa się Will Keller. Obecnie szuka szczęścia na Zacho­ dzie, ale to nie znaczy, że... - Rozumiem - odparł swobodnie Tristan. Puścił do niej oczko, a ona pomyślała, że jego jasnoniebieskie oczy przypominają jej oczy Willa. Pani narzeczony nie ma dość pieniędzy, żeby zadowolić pani rodziców, 217

więc wyjechał trochę się wzbogacić, by zasłużyć na pani rękę. Historia stara jak świat, ale mimo to wzruszająca. W każdym razie, proszę się nie martwić - nie zamierzam rywalizować ze wspaniałym panem Kellerem. Linie bardzo spodobała się jego historyjka i żałowała, że nie jest prawdziwa. - W takim razie, w porządku. - Domyślam się, że nigdy wcześniej nie była pani w podobnym miejscu. - Tristan obrócił się na stołku, przyglądając długiemu po­ mieszczeniu z niskim, pobielanym sufitem. - Widzi pani tego człowieka w czarnym kapeluszu? Lina podążyła wzrokiem za jego spojrzeniem i zobaczyła średniej postury mężczyznę, ze spłaszczonym nosem i blisko osadzonymi ocza­ mi. Siedział przy stoliku w towarzystwie kilku kobiet. Lina ze zdziwie­ niem zauważyła, że były prawie tak dobrze ubrane jak ona. - Tego brzydkiego? Tristan zaśmiał się krótko. - Nazywa się Kid Jack Gallagher. Niecałe dwa tygodnie temu zabił rywala w walce na gołe pięści. To była długa walka, a jego przeciwnik jeszcze żadnej nie przegrał. To znaczy, aż do tamtej pory. - Skoro jest mordercą, to co robią z nim te wszystkie damy? - Lina patrzyła na umizgujące się do niego kobiety. - To nie są żadne damy, tylko dziwki. A umizgują się do niego, bo zarobił na walce sporo pieniędzy. - Och. Lina patrzyła, jak Tristan unosi swoje piwo i odchyla głowę do tyłu. Powoli opróżnił cały kufel. Spojrzał na Linę błyszczącymi oczami. - Chcesz spróbować? Lina uśmiechnęła się. Zawsze lubiła wyzwania. Odchyliła do tyłu gło­ wę i opróżniła kufel, nieco przy tym posapując. Kiedy przywróciła głowę do normalnej pozycji, trochę się skrzywiła, ale całe piwo zniknęło. Tristan ponownie skinął na barmankę. - Wypij jeszcze jedno - powiedział, kiedy stanęły przed nimi pełne kufle. - Czemu nie - Lina spojrzała na drugie piwo. Coraz bardziej kręciło się jej w głowie, ale myśl, że Tristan bierze jąza dziewczynę z wyższych 218 I

sfer, która szuka wrażeń w podłej okolicy, była zbyt pociągająca, by się jej oprzeć. Poza tym, nie chciała siedzieć sama w swoim nowym domu. Nie w ciasnym pokoiku na Dwudziestej Szóstej ulicy, z odłażącą tapetą i widokiem na szyb wentylacyjny. - Skoro nalegasz. Mijały godziny, a ona wymyślała kolejne kłamstwa na swój temat, choć starała się być ostrożna i mówiła bardzo ogólnikowo. Tristan cały czas słuchał jej z dużym zainteresowaniem. Po trzech kolejnych piwach. Lina poczuła, że zsuwa się ze stołka. - Hej - powiedział łagodnie chłopak, pomagając jej wrócić do pio­ nu. -Uważaj. - Dziękuję. - Zachichotała, tłumiąc beknięcie dłonią. Potem uśmiechnęła się do niego z wdzięcznością. - Wiesz, Christian - powiedziała, patrząc na niego przez zmrużone oczy i zastanawiając się, czyjego imię nie brzmiało przypadkiem trochę inaczej. - Lubię cię. Nie tak jak mojego Willa - nigdy nie pokocham ni­ kogo tak mocno jak jego - ale dobrze mi się z tobą rozmawia. Ujął jej rękę i pocałował. - Zdaje się, że wreszcie przypomniałem sobie kim jesteś. Jesteś przyjaciółką Adelajdy Wetmore. Dwa tygodnie temu byłyście u nas w sklepie obejrzeć broszki. Lina zachichotała i pokręciła przecząco głową. - To może jedną z wnuczek komandora Vanderbilta? Uniosła brwi, po czym ponownie pokręciła głową. - W takim razie, może pamiętam cię, bo masz coś wspólnego ze ślubem Schconmakeraz Hollandówną? -Lina czułajakz jej twarzy znika uśmiech. Mam rację, prawda? Jesteś jedną z przyjaciółek Elizabeth Holland? - Hollandowie- powiedziała z nienawiścią Lina.- Są okropni. Zwłaszcza Elizabeth. - Naprawdę? Zawsze, kiedy jest u nas w sklepie, wydaje się wzo­ rem dobrych manier. Lina przytaknęła z obrzydzeniem. Przypomniała sobie, że gdyby nie wredne sztuczki Elizabeth, Will byłby teraz zakochany w niej, a nie w Elizabeth. - To tylko pozory. Wszyscy, którzy ją znają, wiedzą, jaka potrafi być podła. - Lina urwała, obawiając się, że być może mówi bez ładu 219

i składu. Potem przypomniała sobie, że jej nowy znajomy to ten sam chłopak, który przyszedł do Hollandów po zaległą zapłatę. - W każdym razie, teraz jestem o niebo od nich bogatsza. - Naprawdę? - Tristan powoli odstawił kufel na bar. - Hollandowie to bardzo stara rodzina. - Naprawdę - potwierdziła z dumą Lina. Wiedziała, że to może niezbyt rozważne, ale nie mogła odmówić sobie ostatniego zjadliwego komentarza. - Mogłabym ich wszystkich kupić. A czasami... czasami chciałabym, żeby Elizabeth zniknęła z powierzchni ziemi. - Mógłbym ci w tym pomóc. - Tristan nachylił się do niej poufa­ le. - Patrzysz na moje szyte na miarę ubranie, słyszysz gładkie słówka, i myślisz sobie: gdzie mu tam do takiego Kida Jacka Gallaghera. Ale jeśli chciałabyś rozwiązać swój mały problem z Elizabeth Holland... Urwał, unosząc jasne brwi. - Poważnie? - Lina ukryła twarz w dłoniach i zachichotała. Czuła się dziwnie, śmiejąc się z czegoś tak okropnego, ale było coś nieodparcie zabawnego w pomyśle, żeby pozbyć się Elizabeth przy pomocy jednego z chłopców, którzy dostarczali jej suknie. - Zasłużyła sobie na to - powiedziała, kiedy opanowała chichot. - Wypijmy za to, Carolino. - Tristan znowu uniósł brwi i stuknął swoim kuflem o jej. Wkrótce wszystko stało się dziwnie zamazane i Lina zaczęła odpły­ wać. Twarze ludzi wydłużyły się i powykrzywiały, głos śpiewaczki jak­ by przybrał na sile i ostatnią rzeczą, jaką Lina zapamiętała, był brzęk szkła, kiedy kufel Tristana Wrigleya dotknął jej kufla.

e wtorkowy poranek Elizabeth obudziła się bardzo wcześnie i nie mogła już zasnąć, choć i tak była zadowolona, że w ogóle spała. Noc była niespokojna i pełna wspomnień. Nie miała siły, żeby wybrać nowy strój, więc założyła tę samą sukienkę co dzień wcześniej - bladoniebieską, z kwadratowym dekoltem, marszczeniami i rękawami trzy czwarte. Kiedy skończyła się ubierać, nadal pozostało dużo czasu do śniadania (na które i tak nie miała ochoty), udała się więc do saloniku na drugim piętrze, w któ­ rym panie Holland pisały listy i przechowywały korespondencję. Kiedy weszła do saloniku, zobaczyła stos ślubnych materiałów przy­ słanych z Lord and Taylor poprzedniego popołudnia. Pokój ten urządzo­ ny był skromniej od reszty domu. Podłoga wykonana była z szerokich, ciemnych desek, a kominek miał prostą, metalową obudowę. Ściany zdo­ biła brązowa tapeta z liściastym wzorem. Kilometry muślinu i jedwabiu skupiały na sobie całe światło wpadające do pokoju i niemal świeciły na znajdującym się pośrodku pokoju stole. Pan Carroll dołączył do przesył­ ki liścik, w którym prosił o zaaprobowanie materiałów oraz informował, że jego asystent zjawi się po południu, żeby zabrać je do jego zakładu krawieckiego na Dwudziestej Ósmej ulicy. Jednak Elizabeth nie miała do tego głowy. Jedyne, czego chciała, to porozmawiać ze swoim ojcem. Listy, które Edward Holland pisał do swojej starszej córki, były przechowywane w kilku małych szufladach wspaniałego, mahonio­ wego sekretarzyka. Proste, białe koperty z widniejącymi na nich znaczkami z Japonii, Południowej Afryki i Alaski Elizabeth trzymała 221

uporządkowane według dat. Listy z każdego miesiąca ułożone były w osobny stosik i przewiązane jasnoniebieska wstążką. Listy zawierały obserwacje ojca na temat cudzoziemców oraz starannie wyłożone za­ sady, jak żyć z godnością. Ojciec dużo podróżował, oficjalnie w intere­ sach, ale tak naprawdę dlatego, że chciał po prostu zobaczyć świat. Elizabeth otworzyła jedną z szufladek i wyjęła plik listów. Nawet kiedy ojciec jeszcze żył, przychodziła tu czasem i wybierała przypadko­ wy list, szukając rady i mądrości. Teraz potrzebowała tego bardziej niż kiedykolwiek przedtem, zamknęła więc oczy i przejechała opuszkiem palca po starannie otwartych brzegach sztywnych, białych kopert. Wy­ brała jedną, otworzyła oczy i spojrzała na pochyłe pismo ojca. Rozchy­ liła kopertę i kolejny raz przeczytała krótki liścik, który był zapewne do­ łączony do jakiegoś prezentu. - Pamiętaj, żebyś zawsze pozostała tą samą, uczciwą i szczerą, dziewczyną, którą znam - przeczytała szeptem. Elizabeth poczuła wstyd. Od razu wiedziała, że właśnie to powie­ działby ojciec, gdyby tu był. Zamknęła oczy, myśląc o tym, jak niewiele zostało w niej uczciwości i szczerości. Ale może nie było jeszcze za póź­ no, żeby to zmienić. Z listem w ręce przeszła na drugą stronę korytarza, do pokoju, w któ­ rym kiedyś znajdował się gabinet ojca. Teraz co rano przychodziła do tego pokoju matka. Przeglądała piętrzące się rachunki i inne dokumenty, jakby miała nadzieję, że dzięki temu znajdzie jakiś sposób, by odzyskać majątek. Elizabeth zapukała do drzwi. Nie było odpowiedzi. Elizabeth odczekała chwilę i nieśmiało weszła. Zobaczyła matkę, całą w czerni, siedzącą za dużym, dębowym biurkiem ze skórzanym, burgundowym blatem. Jej włosy, zawsze upięte, były te­ raz rozpuszczone i spływały swobodnie na ramiona. Były w tym samym, kasztanowym kolorze co włosy Diany, ale z wyraźnymi srebrnymi pas­ mami. Pani Holland uniosła głowę znad jakiegoś listu, przywitała się z córką, po czym wróciła do lektury. - Mamo - powiedziała Elizabeth, idąc cicho przez pokój - muszę z tobą porozmawiać o ślubie. Matka skinęła głową, żeby Elizabeth mówiła dalej, ale w dalszym ciągu studiowała list. 222

- Myślałam o tym, czego chciał dla nas ojciec, o jego podejściu do życia, o tym, czego się po nas spodziewał. Przeglądałam dziś listy od niego i znalazłam jeden, w którym prosił, żebym pozostała uczciwa i szczera. Wychodząc za Henry'ego Schoonmakera, nie będę ani uczci­ wa, ani szczera. - Elizabeth czekała na komentarz matki, ale ta nie mrug­ nęła nawet okiem. - Myślę, że ojciec chciałby, żebym wyszła za mąż z miłości - ciągnęła Elizabeth słabym głosem. - Oczywiście bardzo mi schlebia zainteresowanie ze strony pana Schoonmakera i zdaję sobie sprawę z jego wysokiej pozycji społecznej, ale go nie kocham. I nie są­ dzę, bym kiedykolwiek mogła pokochać. Pani Holland odchyliła się do tyłu na dębowym, wyściełanym skó­ rą krześle, ale nie oderwała wzroku od listu. Zacisnęła usta. Choć nigdy nie była pięknością, a od śmierci męża bardzo się postarzała, Elizabeth rozumiała, dlaczego jej matka wywarła tak duże wrażenie na ojcu, kiedy jeszcze nazywała się Louisa Gansevoort. Każdy jej gest pełen był władczości i pewności siebie. Kiedy cisza stała się nie do zniesienia, Eliza­ beth zapytała: - Co czytasz, mamo? - List, dziecko. - Od kogo? - Snowdena Trappa Cairnsa- był przewodnikiem twojego ojca w Jukonie. - Och. - Elizabeth pamiętała, jak przez mgłę, dżentelmena z Bosto­ nu, który miał jasne włosy i nienaganne maniery, a oprócz tego był zapa­ lonym amatorem wspinaczek górskich. - Pisze coś ciekawego? Pani Holland odłożyła w końcu list i uniosła wzrok. Jej oczy były ciemne i spokojne, a spojrzenie, którym obdarzyła córkę, niemal melan­ cholijne. - Byłoby cudownie, moje dziecko, gdybyś mogła wyjść za mąż z miłości, i może gdyby twój ojciec nie został zabity... - Urwała i wy­ dęła usta, wraz z pomarszczoną wokół nich skórą. - Ale teraz to nie­ możliwe. - Zabity? - Słowo to ledwo przeszło Elizabeth przez gardło. Była zaszokowana. - Ale przecież ojciec umarł we śnie, na atak serca. Pani Holland wyrzuciła w górę ręce. 223

- Tylko tak mogłam to wyjaśnić wam... i wszystkim innym. - Jej oczy zasnuły się smutkiem. - Wasz ojciec był za młody, by serce odmó­ wiło mu posłuszeństwa. Wiem od pana Cairnsa^że tuż przed śmiercią, prowadził podejrzane interesy z ludźmi, którzy nie byli dżentelmenami. Poszukiwacze złota nie pochodzą z dobrych rodzin, takich jak nasza. Przeważnie to kryminaliści. I wasz ojciec boleśnie się o tym przekonał. Elizabeth czuła mdłości. Zebrała wszystkie siły, by utrzymać się na nogach i powstrzymać od wymiotów. - Ale teraz to już bez znaczenia, moja Elizabeth. Ojciec bardzo ry­ zykownie rozporządzał majątkiem i nie wyszło nam to na dobre. Może i chciałby, żebyś wyszła za mąż z miłości, ale z pewnością nie chciał­ by, żeby jego rodzina została bez środków do życia. Czy tego właśnie chcesz, Elizabeth? Żebyśmy zostali bez środków do życia? Elizabeth zaprzeczyła powolnym, bolesnym ruchem głowy. Znowu czuła napływające łzy. Miała wrażenie, jakby od wielu dni nie robiła nic innego, tylko płakała. - To dobrze, bo mamy tylko jedno wyjście. Twój ojciec chciałby, żebyś najpierw myślała o rodzinie, a dopiero potem o sobie, Elizabeth. Tak zawsze robili i robią ludzie z naszej sfery. - Matka uniosła podbró­ dek, dodając głośno i wyraźnie. - Musisz wyjść za mąż za Henry'ego, Elizabeth. Jeśli tego nie zrobisz, przestaniesz być moją córką.

X

ina obudziła się zlana zimnym potem. Bolała ją głowa, słyszała ja­ kieś szmery. Leżała w łóżku, ale było ono znacznie szersze od tego w jej pokoju hotelowym. Sufit zrobiony był z desek, a jedyne, wąskie okno wychodziło na brukowaną ulicę, gdzieś w śródmieściu. Starała so­ bie przypomnieć, jak trafiła w to nieznane miejsce, ale pamiętała jedy­ nie mroczne pomieszczenie, pełne rozmytych twarzy i własny niekon­ trolowany śmiech. Potem przypomniała sobie Tristana, zajście w Fifth Avenue Hotel oraz to, że wyszła wczoraj na miasto z całą nowo zdobytą fortuną.

Złapała się za klatkę piersiową i zerwała z łóżka. Miała na sobie tyl­ ko stare pantalony Pénélope i gorset. Reszta jej rzeczy znajdowała się na jedynym w pokoju, drewnianym krześle. Torebka z pieniędzmi leżała na starannie złożonej, czerwonej sukni - nie zniknął z niej ani jeden bank­ not. Był także liścik. Lina nie zrozumiała pierwszej części - czym tak właściwie zajmie się Tristan? Fragment o butach był za to zupełnie jasny - jej stare bucio­ ry zniknęły, a ich miejsce zajęły lśniące, sznurowane trzewiki z czarnej skórki, na niskich, drewnianych obcasach. Były tak nowe i ładne, jakby pochodziły z jednej z szaf Hollandów. 15-Wiek luksusu

225

Założyła je i lekkim krokiem przeszła przez pokój, nadal w samym gorsecie i pantalonach. Nigdy nie miała czegoś, co pasowałoby na nią równie idealnie jak te buty. Myślała o tym, jak będzie wyglądać jej przy­ szłość damy z towarzystwa. Wyobraziła sobie szyte na miarę suknie i eleganckie buciki, ślub z Willem Kellerem, który gazety okrzykną naj­ wspanialszym ślubem nowego stulecia, i inne, równie ekscytujące, rze­ czy. Przez chwilę przepełniała ją radość, ale gdy fantazje ustąpiły miej­ sca rzeczywistości, ogarnął ją wstyd. Znajdowała się w jakimś zapyziałym pokoju, ubrana wyłącznie w starą bieliznę byłej przyjaciółki swojej byłej pracodawczyni. Wczoraj miała szansę stać się d a m ą - zamiast tego upiła się w podłej dzielnicy, a potem obudziła w obcym pokoju, nie pamiętając, co dokładnie działo się poprzedniego wieczoru. Poczuła do siebie olbrzymią niechęć za to, że tak szybko zeszła z obranej ścieżki. Czym prędzej się ubrała, zabrała torebkę oraz liścik i cichutko wy­ szła z pokoju. Zeszła na dół wąskimi schodami kamienicy czynszowej i wypadła na ulicę, cały czas nie rozumiejąc, jak mogła być taka głupia. Tristan wziął ją za damę, ale ona była teraz boleśnie świadoma, że damą z całą pewnością nie była.

Rozdział 38 Najwyraźniej panna Elizabeth Holland wybaczyła swoje­ mu narzeczonemu. Henry'emu Schoonmakerowi, jego pozo­ stawiające wiele do życzenia zachowanie podczas uroczystoś­ ci na cześć admirała Deweya, ponieważ z wiarygodnych źró­ deł wiemy, że ślub został przyspieszony i odbędzie się w nie­ dzielę ósmego października. Z uwagi na ograniczony czas przygotowań, kwiaciarze. kucharze i krawcy będą pracować bez wytchnienia, aby dopiąć wszystko na ostatni guzik. Za­ powiada się najwspanialszy ślub dziewiętnastego wieku. Z kolumny Piękni i bogaci w ,,New York Imperial", wtorek, 3 października 1899

fk rywspanialszy ślub dziewiętnastego wieku - prychnęła Penelope, J y/przechadzając się wolnym krokiem po swoim prywatnym salonie na pierwszym piętrze rezydencji Hayesów. Za oknem było słoneczne, gwarne popołudnie. Przytuliła Robbera mocniej do piersi i pocałowała go w łepek. - Chyba trochę przesadzają, nie uważasz? - Zdecydowanie - odparł Buck, zaciągając się papierosem. - A jak wiesz, znam się na tym - dodał. Penelope przewróciła dużymi, niebieskimi oczami, ignorując prze­ chwałki Bucka. - Chodzi o to, że to moje nazwisko gazety powinny łączyć z Henrym, a nie Liz. Nawet sobie nie wyobrażasz, jak ona działa mi na nerwy. Penelope tupnęła nogą, obróciła się gwałtownie i podeszła do okien wychodzących na południe. Buck założył jedną grubą nogę na drugą i wypuścił powietrze. - Tak się składa, że znam tego pismaka od Pięknych i bogatych. Na­ zywa się Davis Barnard, jest dalekim kuzynem mojej matki, czy coś ta­ kiego. Może mógłbym... 227

- To na nic, w końcu nie jestem z nikim zaręczona. - Penelope było gorąco, wszystko ją swędziało pod czarną suknią, i denerwowała ją naj­ mniejsza błahostka. Miała ochotę porwać na strzępy wszystkie biało-złote obicia w pokoju, ale nie straciła jeszcze głowy na tyle, żeby niszczyć całkiem dobry brokat. Na razie. Westchnęła, odwróciła się do Bucka i powiedziała cicho: - Przepraszam. Nie chciałam być opryskliwa. To wszystko jest takie trudne... Wiesz, że ona śmiała mi jeszcze grozić? - Tak? - Buck zaciągnął się. - Czym? - Powiedziała, że jeśli ją wydam - odparła Penelope, na powrót wysokim, prawie piskliwym głosem - to sama siebie postawię w złym świetle. Siebie. Tak jakbym to ja puszczała się w stajni z woźnicą! Buck uniósł swoje jasne, gęste brwi. - Ma rację - powiedział ostrożnie. - Ciężko ci będzie odzyskać Henry'ego, jeśli wyjdzie na jaw, że miałaś jakiś związek z kompromita­ cją Elizabeth, albo że mogłaś na tym skorzystać. Towarzystwo nie lubi oportunistów - dodał, grożąc lekko palcem. Penelope prychnęła zdegustowana. - Nie jestem oportunistką! - zawołała. Robber wiercił się w jej ob­ jęciach, ale mocno go trzymała. Podeszła do Bucka i usiadła obok niego na pokrytej złotym brokatem sofie. Siedzieli przez chwilę w niezręcz­ nym milczeniu, po czym Penelope powiedziała najspokojniej, jak tylko mogła. - Potrzebny nam plan. Plan doskonały. - Coś wymyślimy. - Buck pogłaskał Robbera po głowie, a następ­ nie ujął szczupłe palce Penelope. - Przyjdzie tu jutro rano - powiedziała Penelope. - Mamy niecałą dobę. Jak zdążymy opracować plan doskonały w dobę? - Penny, przecież wiesz, że planowanie to moja specjalność... - Ona jest chodzącym ideałem! - przerwała mu Penelope. Podnios­ ła się, zrzucając Robbera na kolana Bucka. - Przynajmniej wszyscy tak myślą - ciągnęła, miotając się wzburzona po czarnej podłodze z drewna orzechowego. - Tymczasem ona... no wiesz... zabawiała się ze służą­ cym. - Penelope uśmiechnęła się lekko, jakby przyszło jej do głowy coś zabawnego. - Pewnie myślała, że obowiązkiem chrześcijanki jest oddać swoje ciało komuś, kto tego bardzo potrzebuje. Buck zaśmiał się szyderczo. 228

- Myślisz, że naprawdę jutro przyjdzie? - Oczywiście. Pewnie jest przerażona. Ja bym była. - Penelope zaśmiała się ponuro, skrzyżowała ręce na piersi i wznowiła swój spa­ cer po pokoju. - Żałuj, że nie widziałeś jej twarzy, Buck. Była blada jak ściana. Buck zgasił papierosa w popielniczce, która znajdowała się jakiś metr nad ziemią, podtrzymywana przez pozłacane nimfy. W zamyśleniu oparł brodę na dłoni i powiedział: - No cóż, to dobry początek. Penelope zacisnęła gniewnie usta, a ręce zwinęła w pięści. - Oczywiście, że to dobry początek. Byłoby idealnie, gdyby następ­ nym krokiem było zdemaskowanie jej jako dziwki. Wtedy wszyscy zro­ zumieliby, że nie może być z Henrym i na świecie znowu zapanowałby porządek. Ale nie możemy tak zrobić, bo to postawiłoby mnie w złym świetle. - Penelope wydała z siebie gniewny pomruk, po czym opadła na podłogę i zaczęła walić w nią pięścią. Buck wstał, złapał ją pod pachami i podniósł. Uśmiechnął się, uno­ sząc przy tym swoje blade policzki, i powiedział: - Musisz się uspokoić. Jeśli chcesz wygrać, musisz trzymać nerwy na wodzy. - Wiem. - Choć ją to irytowało, wiedziała, że miał rację. - Ale jestem tak wściekła, że nie mogę nawet... - Urwała i wzięła kilka głę­ bokich wdechów. Oparła się na Bucku i razem podeszli do okien wy­ chodzących na Piątą Aleję. Na ulicy trwała właśnie tradycyjna popołu­ dniowa parada wolno sunących powozów, których pasażerowie udawa­ li, że nie patrzą na siebie nawzajem, choć w rzeczywistości wymieniali ukradkowe spojrzenia, w nadziei, że uda im się wypatrzeć jakąś znaną osobistość. Penelope odwróciła się plecami do okna. Nie chciała, żeby któryś ze spragnionych sensacji gapiów na dole zobaczył ją w takim stanie. - Na myśl, że przyspieszyli datę ślubu tylko po to, żeby mi do­ piec... - Myślę, że mogli to zrobić z innego powodu. Oczy Penelope błysnęły gniewnie. - Nie mogę przegrać z Elizabeth - krzyknęła. - Ta głupia gęś ukrad­ ła coś, o czym wszyscy - wszyscy! - wiedzieli, że jest moje. 229

- Uspokój się, moja droga - powiedział Buck, gładząc japo ramie­ niu. - Nie możemy tak się miotać. Musimy opracować plan na jutro. I opracujemy - zapewnił ją. Penelope wtuliła twarz w klapę marynarki Bucka i powróciła myśla­ mi do wczorajszych wydarzeń w Lord and Taylor, próbując ustalić słabe punkty rywalki. Jednak przed oczami ciągle stawała jej twarz Elizabeth, jej drżący podbródek i rozżalone spojrzenie. Penelope ogarnęła wściekłość, której nie mogła opanować. Odsunę­ ła się od Bucka i podeszła szybko do sofy, na której leżał Robber. Wzięła go na ręce. Zaczął szczekać, ale ona nie wypuszczała go z objęć. - Niech się dzieje, co chce, ale musimy coś wymyślić, Buckie. Wolę, żeby Elizabeth umarła, niż wyszła za mojego Henry'ego.

Rozdział 39

Z pamiętnika Diany Holland, wtorek, 3 października 1899

więc dobrze zrozumiałam, że chodziło o dziewiątą wieczorem! . • L wykrzyknęła Diana, kiedy Henry wpuścił ją przez boczną furtkę i zaczął prowadzić przez żwirowy podjazd w kierunku cieplarni ze szkla­ nym, sklepionym dachem. Kiedy zamknęły się za nimi drzwi, spojrzał na nią i uśmiechnął się szeroko. Patrzyła w jego twarz, zupełnie zapomina­ jąc o wszystkim, co zamierzała mu powiedzieć. - Martwiłem się, że możesz źle zrozumieć - powiedział wesoło ale w sumie, nie aż tak bardzo. Idąc za nim do cieplarni, cały czas trzymała rękę na wiadomości od niego - zakładce znalezionej w jego tomiku Whitmana, którą przyniosła ze sobą w kieszeni peleryny. W drodze do rezydencji Schoonmakerów przeczytała ją kilka razy, żeby upewnić się, że Henry Schoonmaker rze­ czywiście zaprosił ją do siebie, w dodatku o porze niezbyt odpowiedniej dla młodych dam. W cieplarni pachniało ziemią i kwiatami. Było tak samo cudownie jak półtora tygodnia temu. Przeszli pod gigantycznymi liśćmi, minęli ko­ bierce rzadkich kwiatów, a kiedy dotarli do końca szklarni, Henry wpro­ wadził ją przez małe drzwiczki do niewielkiego pomieszczenia. Tutaj też sufit był szklany, ale płaski i z matowego szkła. Na łóżku leżała ręcznie wyszywana narzuta.

231

- To był pokój ogrodnika - wyjaśnił Henry. - Ale potem zaintereso­ wał się jedną z garderobianych Isabelle, pobrali się i teraz mieszka w do­ mu. Czasami pozwala mi korzystać z tego pokoju. Diana zastanawiała się przez chwilę, co dokładnie znaczyło „cza­ sami" i „korzystać". Jednak po chwili piękno tego miejsca wzięło górę i zawładnęło jej zmysłami. Wszechobecne rośliny sprawiały, że powie­ trze było świeże. Proste, żółte lampy rzucały ciepłe światło. Nie było świec, kadzidełek ani szampana, które zawsze towarzyszyły scenom uwodzenia w powieściach. - Pięknie tu - powiedziała. Jednocześnie było ustronnie, i w do­ brym guście. - Szczerze mówiąc, myślałem, że nie przyjdziesz. To znaczy, biorąc pod uwagę, że jedynym moim atutem jest ta cieplarnia. - Henry prze­ wrócił z rozbawieniem oczami, a Diana pomyślała, jak inny wydaje się teraz niż wtedy, kiedy w złości mu to wyrzuciła. - Pomyślałem, że bę­ dziesz chciała przyjść, ale... - Myślałeś, że nie uda mi się wymknąć? Jestem sprytną dziewczy­ ną, Henry. - Puściła do niego oczko, na co odpowiedział uśmiechem. Zsunęła kaptur i czekała, żeby Henry uwolnił ją od peleryny. Zrobił to po chwili. Najpierw rozpiął guziki przy szyi, potem niżej, aż w końcu stała przed nim w prostej sukience z batystu, granatowej w kropki. Wybrała ją celowo - gdyby natknęła się na kogoś podczas wymykania z domu, wca­ le nie wyglądałaby, jakby się gdzieś wybierała. - Cieszę się, że przyszłaś. - Henry patrzył na nią z uznaniem, a ona zaczęła się czerwienić. Dotknął palcami dekoltu sukienki, gdzie zaczy­ nały się małe, białe guziczki. Miała wrażenie, jakby cała krew z jej ciała napłynęła do tego miejsca. - Nie chciałam być elegancko ubrana, na wypadek... Henry zamknął jej usta długim pocałunkiem. Objął ją i przyciągnął do siebie. Ich ciała się zetknęły, a nacisk jego dłoni na jej krzyż sprawiał Dianie przyjemność. Pocałunek był wilgotny i zdawał się trwać w nie­ skończoność. Bała się, że jej młode, niedoświadczone serce może nie wytrzymać takich etnocji. Kiedy się odsunął, zobaczyła, że się uśmiecha, ale w wyrazie jego ust była jakaś nowa łagodność. 232

Henry ujął palcami najwyższy guziczek i przekręcił go. Klatka pier­ siowa Diany gwałtownie uniosła się i opadła. Zaczął rozpinać kolejne guziki, biegnące wzdłuż tułowia. Góra sukienki opadła, odsłaniając pro­ stą koszulkę. Zacisnęła usta, w nadziei, że w ten sposób uda jej się opa­ nować niespokojny oddech. Henry nie spuszczał z niej wzroku, zsuwa­ jąc sukienkę z jej bioder, która opadła na podłogę i Diana została w sa­ mej bieliźnie. Odchyliła do tyłu głowę i powiedziała z błyszczącymi oczami: - A więc zwabiłeś mnie tutaj, żeby zrujnować mi reputację? - Jej głos zrobił się nagle dziwnie ochrypły. Henry pocałował jej szyję, z drugiej strony niż wczoraj, i cofnął ręce. - Nie, obiecuję, że tego nie zrobię - powiedział. Diana starała się ukryć zawód, kiedy opadł na łóżko, układając się na plecach, z rękami splecionymi za głową. Miał na sobie bladożółtą, zapinaną na guziki ko­ szulę i kiedy tak leżał na łóżku, wydawał się niezwykle wysoki i szczup­ ły. - Zwabiłem cię tu, żebyś mogła zadać mi te wszystkie pytania, któ­ re chciałaś zadać podczas naszego pierwszego spotkania. Pytaj, o co chcesz, obiecuję, że odpowiem szczerze. Puścił do niej oczko. Jej serce uspokoiło się i poczuła ulgę, że nie będzie musiała robić tego, o czym od dawna myślała. Przynajmniej na razie. - Mogę pytać o wszystko?- zapytała, siadając obok niego na łóżku. - O co tylko chcesz. - Sięgnął ręką do szafki nocnej i wyjął papie­ rosa z małej, złotej papierośnicy. Zapalił. Wzięła od Henry'ego papierosa, zaciągnęła się i oddała mu. Wypusz­ czając powietrze, spojrzała na sufit, a potem z powrotem na Henry'ego. - Dobrze... skoro mogę pytać, o co tylko chcę... powiedz mi, co o mnie myślisz. Henry zachichotał, po czym zaciągnął się w zamyśleniu. - Myślę, że jesteś najbardziej naturalną i uroczą dziewczyną, jaką kiedykolwiek znałem. Kiedy robisz tą swoją psotną minkę, chcę dokład­ nie wiedzieć, o czym myślisz, a potem uknuć razem z tobąjakiś napraw­ dę chytry plan. Lubię to, że chodzisz takimi zabawnymi, małymi krocz­ kami, i to, że wszystkie zamknięte pomieszczenia wydają się dla ciebie 233

za ciasne. - Diana odetchnęła głęboko ciepłym, pachnącym ziemią po­ wietrzem, żeby uspokoić oddech. - Krótko mówiąc, panno Diano... Ujął jej dłoń i pocałował. - Masz w sobie więcej życia, niż ktokolwiek ze znanych mi osób. Diana przygryzła dolną wargę. Czuła, jak krew napływa jej do po­ liczków. - Podoba mi się ta gra - szepnęła. - Mógłbym cię tak komplementować przez całą noc, ale obawiam się, że szybko by cię to znudziło. Zadaj kolejne pytanie. - Naprawdę złamałeś aż tyle serc, ile ci przypisują? - Diana czuła, jak ramiączko koszulki zsuwa się z jej białego ramienia, ale nie zrobiła nic, żeby temu zapobiec. - Owszem, złamałem kilka serc, ale na pewno nie tyle, ile mówią. - Byłeś kiedyś zakochany? - Tak - powiedział poważnie Henry, prawie urażony. - Raz. - Kim ona była? - Najpierw musisz obiecać, że nikomu nie powtórzysz tego, co ci zaraz powiem. Podekscytowana Diana zaczerpnęła tchu, a potem położyła się na boku, twarzą do Henry'ego. - Obiecuję. - Tak jak ty, jest córką starej, nowojorskiej rodziny, a jej panieńskie nazwisko to Paulette Riggs. Jednak kiedy ją poznałem, była już Lady Deerfield. - Paulette Riggs! Ale ona ma prawie trzydzieści lat! - Diana nie mogła wyjść ze zdumienia. -1 jest żoną lorda. - Wiem. - Henry zaśmiał się. Uniósł rękę i wsunął ją zręcznie pod ko­ szulkę Diany, dotykając jej uda. - Ale miałem wtedy osiemnaście lat, a ona była najbardziej światową damą, jaką kiedykolwiek poznałem. Spędza­ ła lato w Newport, bo tamtego roku jej ojciec był chory, a ponieważ lord Deerfield ciągle wyjeżdżał na polowania i żeglował, czuła się samotna. - Jak to się skończyło? - Źle. - Henry westchnął, zaciskając palce na nodze Diany. - Po ja­ kimś czasie po prostu się mną znudziła, a ja jak ostatni idiota nadal pisa­ łem do niej listy i próbowałem zaaranżować spotkanie. 234

- Tęsknisz za nią czasem? - Diana była nieco zdeprymowana fak­ tem, że ta kobieta o białej skórze i intensywnie czerwonych ustach, która nosiła się jakby należała do rodziny królewskiej, była kiedyś kochanką Henry'ego. Mimo to chciała się wszystkiego dowiedzieć. - Już nie. Wydaje mi się, jakby to było wieki temu. Czasami patrzyła na mnie w taki niesamowity sposób, tymi swoimi kapryśnymi oczami... właś­ ciwie, trochę jak ty. Ale nie. Przestałem za nią tęsknić już jakiś czas temu. - To jedyna kobieta w której byłeś zakochany? Henry skinął głową, wodząc dłonią po udzie Diany. - A z iloma się... kochałeś?- Pomimo skrępowania Diana nie spuszczała z niego wzroku. Wydawał się tym lekko rozbawiony. Przez chwilę milczał, a ona nie wiedziała, czy liczy w myślach swoje kochanki, czy może rozważa, jak wycofać się z obietnicy odpowiedzi na wszystkie jej pytania. jak ty.

Z pięcioma - powiedział w końcu. Czy wszystkie były żonami angielskich lordów? Nie! I nie wszystkie były dobrze wychowanymi panienkami, tak Ale z każdą spędziłem miłe chwile.

- A kim jest ostatnia kochanka Henry'ego Schoonmakera? Henry zabrał rękę z jej uda i uniósł się, podpierając na łokciach. Spojrzał Dianie w oczy, wykrzywiając usta. - Obiecałeś, że odpowiesz na wszystkie pytania! - zawołała, zain­ trygowana jego wahaniem. Odwrócił wzrok i wyjawił dobrze jej znane nazwisko. - Penelope Hayes. - Nie... - Diana nie była pewna, czy go zbesztać, czy się roze­ śmiać. - Musiała być wściekła, kiedy... - Urwała, uświadamiając sobie, że nie jest jeszcze gotowa poruszyć tematu Elizabeth. Henry przewrócił oczami i westchnął z rezygnacją. - Nic dziwnego, że ostatnio tak dziw­ nie się zachowywała. Ty... ty... z nią. Henry ponownie sięgnął do uda Diany, zaciskając na nim dłoń. Le­ żeli tak blisko siebie, że czuła każde drgnienie jego ciała. - Była bardziej wściekła, niż się spodziewałem. - Och. - Diana czuła, że ich rozmowa robi się coraz bardziej po­ ważna, ale nie miała nic przeciwko temu. Żałowała, że nie wie, jak 235

powiedzieć Henry'emu, że lubi z nim poruszać także poważne tematy. No cóż - powiedziała - zdaje się, że teraz wiem o tobie wszystko. - Wiesz, nie chcę być już taki. - Henry urwał, bawiąc się guzikami swojej koszuli. Mówił cichym, poważnym głosem. - Mam na myśli lek­ ceważenie uczuć innych. Nie chcę, żebyś sądziła, że to wszystko to tylko jakaś gra. Powiedziałaś mi kiedyś, żebym nie traktował cię jak swojej zabawki. Nie chcę, żebyś myślała, że się tobą bawię. - To dlatego mnie tu zaprosiłeś? - Podparła głowę na dłoni, wpatru­ jąc się w niego błyszczącymi oczami. - Żeby wszystko wyjaśnić? - Tak. Nie tylko... to znaczy... kiedy ożenię się z twoją siostrą, nie będę mógł dłużej... - Spuścił wzrok, przesuwając dłoń biodrze górę po jej biodrze, aż do talii. Diana skinęła głową. Ściskał ją smutek, ale czuła, że to ona powinna powiedzieć głośno to, co myśleli oboje. - To musi być pierwszy i ostatni raz, kiedy będziemy ze sobą tak blisko. Minęła chwila, zanim spojrzał jej w oczy i skinął głową. Wyciągnął rękę i przyciągnął jej głowę do swojej. Przypatrywała się mu uważnie, żeby na zawsze zapamiętać jego przystojną twarz. Na zewnątrz zerwał się porywisty wiatr, zapowiadając burzę. Gałęzie drzew uderzały głośno o dach. Henry nie odrywał od niej wzroku, aż w końcu pocałował ją tak żarliwie i łapczywie, że miała ochotę szlochać. - Jeśli obiecam, że wyjdziesz stąd równie czysta i nienaruszona, jak jesteś teraz, zostaniesz ze mną na noc? Diana skinęła głową i uśmiechnęła się szeroko. Odpowiedział jej tym samym. - To doskonale, bo ja też mam do ciebie kilka pytań. Słysząc te słowa, wyzbyła się resztek skrępowania, całkowicie pod­ dając się spojrzeniu jasnych oczu Henry'ego i jego niezaprzeczalnemu urokowi.

Rozdział 40 Ważne jest, aby panna młoda dużo wypoczywała. Je­ śli nie będzie wypoczęta, nerwy niechybnie dadzą o sobie znać, i w dniu ślubu nawet dziewczyna z najlepszego domu będzie sprawiała wrażenie zmęczonej życiem. Pani L A M . Breckinridge, Zasady dotyczące małżeństw z wyższych sfer, 1894

(T'ei nocy Elizabeth śniła o tym, że jest z Willem w odległej części J~ kraju, gdzie domy stoją wśród wzgórz i gdzie nikt nie ma swojego ulubionego, paryskiego krawca. Potem śniło się jej, że jest cała w bie­ li, w sukni z wymyślnym, śmiesznym kołnierzem, a Penelope kopie ją, opluwa i próbuje wydrapać jej oczy. Jednak większość nocy spędziła, wpatrując się w sufit i marząc o tym, żeby zasnąć. Prawie nie spała w po­ niedziałkową noc, a teraz zapowiadało się na to, że również wtorkowa nie przyniesie jej odpoczynku. Właściwie, to nawet nie miała za wiele do myślenia, bo jej opcje były mocno ograniczone i mało atrakcyjne. Od małego była uczona, by sprawiać przyjemność innym - swoim wyglądem, zachowaniem i postę­ powaniem - ale teraz nawet to było niemożliwe. Jeśli zechce zadowolić matkę, zostanie przedstawiona światu jako rozwiązła kobieta, która oka­ zała się niegodna swojego pochodzenia. Jeśli zechce zadowolić Pene­ lope - która, jak się okazało, wcale nie była jej przyjaciółką - zostanie pozbawiona jedynego domu i życia, jakie znała. A jeśli zechce zadowolić siebie - no cóż, na to było już grubo za późno. Kiedy miała już dość wpatrywania się w sufit, wstała i podeszła do sza­ fy. Wyjęła z niej białe kimono i owinęła je ciasno wokół swojego szczup­ łego ciała. Cały miniony dzień spędziła u krawca. Trzeba było uszyć suk­ nię ślubną, suknię na przyjęcie weselne i różne pomniejsze części garde­ roby, wchodzące w skład wyprawy ślubnej. Cały dzień stała nieruchoma i wyprostowana, i nawet kiedy się odzywała, duchem była nieobecna. 237

Najbardziej doskwierało jej to, że była tam zupełnie sama. Kiedy była młodsza, często wyobrażała sobie siebie jako pannę młodą, w róż­ nych okolicznościach. Czasami była panną młodą na skromnym ślubie, z bukiecikiem gerber w ręce. Innym razem była panną młodą na wy­ stawnym weselu, o którym pisały gazety, a jej suknia miała długi tren, spływający po schodach kościoła, ozdobiony maleńkimi, jedwabnymi różyczkami. Jednak niezależnie od wcielenia, o którym fantazjowała Eli­ zabeth, zawsze wyobrażała sobie, że przygotowania do ślubu będą udaną zabawą. W rzeczywistości spędziła cały dzień, odgrywając rolę maneki­ na dla małej armii szwaczek, lękających się jej niezadowolenia. Czuła się samotna i opuszczona. Nieobecność Penelope była aż nadto oczywi­ sta. Elizabeth nie widziała jednak żadnego powodu, żeby Diana nie mog­ ła pójść razem z nią i pomóc jej stwierdzić, czy wygląda pięknie, czy może komicznie. Jednak Diana miała to w nosie. Wolała zostać w swoim pokoju, czytać książki i rozczulać się nad sobą, choć Bóg raczył wie­ dzieć z jakiego powodu. Elizabeth krążyła po pokoju, czując coraz większą złość z powo­ du obojętności siostry. W końcu to ona, Elizabeth, poświęcała własne szczęście dla dobra rodziny. Wyrzekała się swoich pragnień, żeby matce i siostrze niczego nie brakowało. A Diana nie raczyła wytknąć nosa ze swoich książek, choć na jeden dzień. Elizabeth otworzyła drzwi na oścież i pomaszerowała do pokoju Diany. Uniosła pięść, żeby załomotać do jej drzwi, ale się opamiętała. To nie wina Diany, że jej starsza siostra zakochała się w nieodpowied­ nim mężczyźnie i że nie zrezygnowała z tego uczucia, choć wiedziała, że tylko przysporzy sobie problemów. To nie Diana była winna, że ich rodzina znalazła się w tragicznej sytuacji finansowej. Elizabeth poło­ żyła dłoń na drzwiach i wzięła głęboki wdech. Potem delikatnie za­ pukała. - Di? - szepnęła. Spojrzała w głąb korytarza, gdzie znajdowała się sypialnia matki; miała nadzieję, że matka nie wstanie, żeby sprawdzić, co się dzieje. Od wczorajszego ranka Elizabeth czuła, jakby między nią i matką powstała wielka przepaść. Elizabeth nie miała jej nic więcej do powiedzenia. - Di? - powtórzyła. Kiedy i tym razem nie doczekała się odpowiedzi, po prostu weszła do pokoju. 238

Minęła chwila, zanim zorientowała się, że pokój jest pusty. Na łóżku i podłodze walały się sukienki i buty. Lillie Langtry spojrzała na nią za­ mglonym wzrokiem i przeciągnęła się. Elizabeth zaczęła w roztargnieniu przeszukiwać szafę. Potem zaj­ rzała za fotele. Sprawdziła też wysokie okna balkonowe i zobaczyła, że są niedomknięte. Już miała wyjść z pokoju i sprawdzić, czy Diana nie zeszła na dół w poszukiwaniu książki lub mleka, kiedy zauważyła wy­ stające spod łóżka pudło na kapelusz. Złote wieko było przekrzywione i nawet? drugiego końca pokoju Elizabeth dostrzegła ciemnobrązowy melonik. Wyglądał zwyczajnie, ale Elizabeth natychmiast powróciła myślami do dnia sprzed dwóch tygodni, kiedy jej świat zaczął się roz­ padać. Jak zahipnotyzowana przeszła przez pokój. Lillie Langtry miauknęła cicho i podreptała za nią, po czym okrążyła pudło i ułożyła się obok nie­ go. Kiedy Elizabeth uniosła kapelusz, pierwszą rzeczą, jaką zobaczyła, były złote litery HS wyszyte na jasnoniebieskiej wstążce, którą obszyta była wewnętrzna strona ronda. Opadła ciężko na narzutę z szenili, przyglądając się pudłu. W środ­ ku, na wyściółce z czarnego aksamitu, leżały dwie niewielkie karteczki. Zmusiła się, by je podnieść i przeczytać. Były to liściki, które Henry napisał do jej siostry. Podpisał się samymi inicjałami HS, ale Elizabeth nie miała wątpliwości, że chodzi o niego. Nie wiedziała, kiedy dokład­ nie przysłał liścik będący dodatkiem do kapelusza, ani drugi, w którym pisał, że nie może przestać myśleć o Dianie, ale jego zamiary były dla Elizabeth jasne, podobnie jak nieobecność siostry w środku nocy. Miała wrażenie, że stężała jej twarz. Położyła się, przyciągając ko­ lana do klatki piersiowej, i bezmyślnie obracała melonik na palcu. Lillie Langtry wstała, przeciągnęła się, obeszła Elizabeth i ułożyła się na po­ duszce obok jej głowy. Elizabeth odłożyła melonik i westchnęła. Gdyby była dziewczyną, która lubi towarzyskie gierki, może by się roześmiała. Była jednak sobą, i dowód deprawacji siostry wcale jej nie śmieszył. Ogarnął ją gniew, kiedy uświadomiła sobie coś jeszcze: niena­ wiść, którą czuła do niej Penelope, co najmniej w połowie była winą Henry'ego. Uwiódł ją, a ona się w nim zakochała, co z kolei popchnęło ją do niedawnych gniewnych gróźb wobec Elizabeth. A teraz, gdzieś tam 239

w mieście, uwodził naiwną, małą Dianę. W dodatku spodziewał się, że Elizabeth zostanie wkrótce jego żoną. Wstała z łóżka, czując obezwładniającą bezsilność. Jedyne, co mo­ gła zrobić, to pozbierać rozrzucone po pokoju ubrania Diany. Wrząc z gniewu i bezradności, odkładała na miejsce kolejne sukienki, których jej młodsza siostra nie uznała za odpowiednie na potajemną schadzkę.

240

o to zmazy! - zapytała rozpromieniona Diana, odwracając inkru­ stowany lazurytem krzyż z inskrypcją na odwrocie. Od kiedy opuś­ cili cieplarnię, każda sekunda spędzona z Henrym była dla niej święta. Wokół ich powozu miasto budziło się do życia, ale dźwięki te były dla nich tak odległe, że równie dobrze mogły dochodzić z drugiej strony rzeki.

C

- Ojciec dał ten krzyż mojej matce, zanim się pobrali. Nigdy nie ro­ zumiałem, co znaczy ten napis. Może miał nadzieję, że siedemnastolet­ nia dziewczyna, z którą się żenił, na zawsze pozostanie siedemnastolat­ ką. - Henry zaśmiał się. - Ale to nie dlatego ci go daję. - Wiem - powiedziała Diana, chowając krzyż za dekolt sukienki. - Jest najskromniejszą ze wszystkich rzeczy, jakie jej dał. Może to dlatego tak bardzo go lubię. Nie pamiętam dobrze matki - miałem zaled­ wie cztery lata, kiedy umarła. Ale myślę, że była naturalną pięknością w staromodnym stylu i nie potrzebowała upiększać się ozdóbkami. Zeszłego wieczoru, kiedy rozmawiali, Diana, spojrzała na Henry'ego zupełnie nowymi oczami i wszystko, co teraz mówił, wydawało jej się wyjątkowe, przeznaczone tylko dla jej uszu. Wychyliła się ze swojego miejsca w prostym powoziku, jedynym, jaki Henry mógł zabrać z powozowni Schoonmakerów, nie zwracając niczyjej uwagi. Zatrzymali się na Broadwayu, czekając na odpowiedni moment, żeby mogła wtopić się w poranny tłum i wrócić do domu. Spojrzała na niego ponownie, sen­ nym, ale pełnym uwielbienia wzrokiem i uśmiechnęła się. - Ciężko mi będzie patrzeć, jak żenisz się z Liz, Henry... - Chciała jeszcze dodać coś na pożegnanie, coś głębokiego, ale tak bardzo ściskało ją w gardle, że wiedziała, iż nic więcej z siebie nie wydusi. Henry pocałował ją tuż poniżej prawego oka. Spojrzała na niego ostatni raz, naciągnęła kaptur i wysiadła na ulicę. Bez trudu wmieszała 16-Wiek luksusu

241

się w tłum. Mężczyźni w melonikach i tanich, trzyczęściowych garnitu­ rach szli szybkim krokiem i nie mieli czasu zastanawiać się, kim jest drobna dziewczyna w kapturze. Niebawem odbiła z Dziewiętnastej ulicy w boczną uliczkę prowa­ dzącą do posiadłości Van Doranów, skąd przedostała się na własne po­ dwórko. Zeszłej nocy zaryzykowała zejście po treliażu, co było równie niebezpieczne jak samotne wałęsanie się wieczorem po Nowym Jorku. Dzisiaj zdecydowała się na łatwiejszą drogę przez pralnię w piwnicy, do której dostała się przez małe okienko. Potem wbiegła szybko schodami dla służby na piętro, skąd miała zaledwie parę kroków do swojego po­ koju. Korytarz był, na szczęście, pusty, ale jej pokój wyglądał inaczej, niż kiedy wychodziła. Wszystkie sukienki, które wyciągnęła z szafy, za­ stanawiając się, która będzie najlepsza na spotkanie z Henrym, zostały schowane, podobnie jak buty. Na starannie zasłanym łóżku leżał kape­ lusz, który miał na sobie Henry w dniu, kiedy się poznali. Diana poczuła wzbierającą w niej panikę. Podeszła do łóżka i podniosła melonik, prze­ rażona myślą, kto był w nocy w jej pokoju.

Rozdział 42 Powszechnie akceptowane stały się spóźnienia, nowy towarzyski zwyczaj, który wielce mnie frapuje. Prawdziwa dama zawsze zjawia się punktualnie o umówionej godzinie. Pani Hamiltonowa W. Breedfelt, Myśli zebrane o wychowywaniu

młodych dam, 1899

środowy poranek, o dziewiątej trzydzieści, Elizabeth stała jak sparaliżowana na Broadwayu, w samym środku porannego zgiełku. Cały ten chaos - ciągnięte przez konie wozy dostawcze, pokrzy­ kiwania woźniców, stukot kół toczących się po zjeżdżonej ulicy, tłumy przechodniów - przestał dla niej istnieć. To, co przed chwilą zobaczy­ ła, nie było dla niej szokiem - nie po tym, co odkryła zeszłej nocy - ale mimo to wstrząsnęło nią. Zakapturzona sylwetka jej młodszej siostry zniknęła przed chwilą w głębi Dwudziestej Pierwszej ulicy. Obecność Diany na śródmiejskim skrzyżowaniu, tak wcześnie rano, tylko potwierdziła podejrzenia Eliza­ beth. Jak zahipnotyzowana przyglądała się mężczyźnie, którego przed chwilą pożegnała Diana. Wysiadł z powozu i stał teraz na krawężniku. Elizabeth nie miała stuprocentowej pewności, ale przypuszczała, że tęsk­ ny wzrok, jakim Henry patrzył za jej siostrą, nie różnił się zbytnio od spojrzenia Willa, którym zawsze odprowadzał ją, kiedy wracała o świcie do domu. Elizabeth prawie nie zmrużyła tej nocy oka, ale wstając z łóżka, na­ dal nie miała żadnego pomysłu, jak powstrzymać Penelope, uratować Dianę i ewentualnie uniknąć małżeństwa z tym obmierzłym Henrym Schoonmakerem. Zebrała wszystkie siły, żeby się ubrać. Założyła biało-niebieską sukienkę z kory, a ponieważ przeczuwała zmianę pogody, narzuciła także beżową pelerynkę z kapturem i flanelową podszewką. Kiedy już się ubrała, nadal nie wiedząc, co robić, postanowiła, że na 243

spotkanie z Penelope, która mieszkała aż na Piątej Alei, uda się pieszo. Wszyscy w domu pochłonięci byli przygotowaniami do ślubu. Elizabeth odczekała jakiś czas, a kiedy okazało się, że nikt nie ma do niej żadnej sprawy, wymknęła się niepostrzeżenie na ulicę. Zeszłej nocy doszła do wniosku, że jej narzeczony jest najbardziej rozpustnym mężczyzną, jakiego kiedykolwiek spotkała. Ale patrząc na niego teraz, przestała tak uważać. Przypatrywała się mu jeszcze chwilę jego prostemu, czarnemu garniturowi, twarzy, na której malowało się po­ czucie straty - i dotarło do niej, że Henry wcale nie próbuje wykorzystać Diany. On ją kochał, i choć Elizabeth nie mogła tego w żaden sposób wyjaśnić, czuła coraz większą pewność, że jej siostra także go kochała. Kiedy uświadomiła sobie, że się myliła, jej gniew całkowicie zniknął. Długi, czarny omnibus, z mężczyznami w melonikach stojącymi na tyle, przystanął pomiędzy Henrym i Elizabeth, szykując się do wjazdu na główną arterię. Kiedy odjechał, ponownie odsłaniając widok, Henry od­ wrócił się i spojrzał w jej kierunku. Ich spojrzenia spotkały się. Henry zwiesił głowę, ale jego oczy, w których widać było rezygna­ cję i wyrzuty sumienia, pozostały wpatrzone w Elizabeth. Zrozumiała, że wcale nie różnili się od siebie tak bardzo - podobnie jak ona, karnie godził się zawrzeć małżeństwo, by spełnić swój obowiązek wobec rodzi­ ny, ale jego serce należało do kogoś innego. Pozdrowił ją, unosząc lekko kapelusz. W odpowiedzi, skinęła powoli głową. Chciała, żeby wiedział, że go rozumie. Potem odwróciła się i ruszyła na północ, wtapiając się w tłum. Czekało ją spotkanie, na które nie mogła się spóźnić. Elizabeth widziała teraz wszystko w nowym świetle, choć jej sytua­ cja pozostała równie beznadziejna jak przedtem. Uświadomiła sobie ze smutkiem, że wszystko byłoby prostsze, gdyby po prostu przestała ist­ nieć. Nie potrzebowała już spaceru przez czterdzieści przecznic do rezy­ dencji Hayesów, żeby obmyślić plan działania. W jednej chwili dotarło do niej, co musi zrobić.

Rozdział 43 Odbicia naszych grzechów znajdujemy wszędzie: w po­ bladłych twarzach naszych bliskich, w dźwięku gałęzi ude­ rzających o szybę, w złośliwości przedmiotów martwych. Być może są to znaki od Boga, a być może tylko zwykłe złu­ dzenia, ale w żadnym przypadku nie powinniśmy ich lek­ ceważyć. Wielebny Needlehouse, Zbiór kazań, 1896

iana stała jak skamieniała od ponad godziny, zastanawiając się, co zrobić z melonikiem Henry'ego, kiedy z dołu dobiegł przeraźliwy krzyk, wyrywając ją z odrętwienia. Ogarnął ją nowy niepokój. Gdy wy­ chodziła wczoraj z domu, wydawało jej się niemożliwe, by mogła zostać przyłapana - w ostatnich dniach nikt nie zwracał na nią najmniejszej uwa­ gi. Poza tym cała noc była niemal nierealna - Dianie wydawało się jakby zaczęła się i skończyła w tym samym momencie. Jednak dźwięk docho­ dzący z dołu był wyraźnie krzykiem gniewu, bólu i niedowierzania. Diana spojrzała na melonik leżący na środku jej łóżka. Próbowała szybko wymyślić jakąś przekonującą historię, która wyjaśniałaby obec­ ność tego ewidentnego dowodu winy w jej pokoju, kiedy na parterze znowu rozległ się krzyk, tym razem przypominający jęk. Wrzuciła szybko kapelusz Henry'ego pod łóżko i podeszła do szafy. Wszystkie sukienki, które wczoraj wyjęła, wisiały z powrotem na swoim miejscu. Pomyślała, że nie ma czasu, żeby się przebierać, rzuciła więc tylko okiem na swoje odbicie w lustrze. Nie wyglądała jakoś inaczej po nocy spędzonej z Henrym, ale czuła się znacznie starsza. Do jej uszu znowu dotarły jęki, wyszła więc z pokoju i przeskakując po dwa stopnie naraz, udała się zmierzyć z nieuniknionym: wysłuchać zarzutów i przy­ znać się do winy. Kiedy wpadła do salonu, zobaczyła Penelope Hayes. Jej ciemne wło­ sy były w nieładzie, a czerwona, muślinowa sukienka ociekała wodą na 245

ulubiony, perski dywan Louisy Holland. Penelope była przemoczona do suchej nitki, zapłakana i od czasu do czasu wydawała z siebie przejmu­ jące jęki. - Jesteś, dzięki Bogu - powiedziała ciotka Edith, podchodząc do Diany i biorąc ją w objęcia. - Jak można tak długo spać? - dodała matka, również podchodząc i przyciągając głowę Diany do swojej piersi. - Co za tragedia. - O czym ty mówisz, mamo? - zapytała szeptem Diana. Spojrzała zza plątaniny otaczających ją ramion na Penelope, która nagle ucichła. - Nie wiem, jak to zniosę - powiedziała matka. - To zbyt wiele - zawtórowała jej Edith. W tym momencie do pokoju wpadła Claire. - Znalazłam na ulicy policjanta - powiedziała roztrzęsiona. - Po­ wiedział, że pójdzie na posterunek i poinformuje o wszystkim przełożo­ nych. Pani Holland, czy mam przynieść sole? - Tak, Claire, poproszę. I wodę. Trzy panie Holland podeszły zbitą gromadką do najbliższej sofy i usiadły. Diana zdążyła się już zorientować, że to co, się teraz działo, nie miało nic wspólnego z jej nocną schadzką. Musiało stać się coś znacznie gorszego. Po raz kolejny zerknęła na Penelope, której grymas wskazy­ wał, że była naocznym świadkiem jakiegoś strasznego wydarzenia. - Co się stało? - wydusiła z siebie Diana. Jej serce biło tak głośno, że wszystkie inne dźwięki wydawały się przytłumione. Jej matka i ciot­ ka były blade i wyczerpane płaczem. Złapały się za ręce nad kolanami Diany. - Twoja siostra - zaczęła Edith łamiącym się głosem. - Ona... odeszła od nas, Diano. - Odeszła? - powtórzyła szeptem Diana. - Dokąd odeszła? - Do­ piero teraz zaczynało do niej docierać znaczenie tego, co zobaczyła w swoim pokoju. Melonik, ułożony idealnie pośrodku starannie zasła­ nego łóżka był wiadomością od Elizabeth. Z każdą kolejną, przerażającą sekundą wszystko stawało się coraz bardziej jasne. Dianie zaczęło kręcić się w głowie. Czuła mdłości. - To stało się rano - powiedziała Penelope, nagle odzyskując głos. Zbliżyła się i usiadła na małym, wyściełanym jedwabiem podnóżku, 246

przed Dianą i jej rodziną. Diana miała wrażenie, jakby nagle wyostrzyły się jej wszystkie zmysły i była boleśnie świadoma każdej kropli wody ściekającej z sukni Penelope na podłogę. - Elizabeth przyszła do mnie z samego rana. Miałyśmy jechać razem do krawca. - Penelope mówi­ ła powoli, zupełnie jakby zastanawiała się nad każdym słowem lub po­ wstrzymywała od płaczu. - Była cała w nerwach z powodu ślubu. Zdaje się, że dotarło do niej, ile jeszcze zostało do zrobienia przed niedzielą. Pomyślałam, że może przejażdżka nad rzekę pomoże jej się uspokoić. W końcu przygotowania szły pełną parą i nie było powodów do obaw... Tak jej powiedziałam. Penelope zamilkła i Diana skierowała rozogniony wzrok na matkę, spodziewając się, że przejmie pałeczkę. Jednak to Penelope znowu się odezwała: - Na brzegu stał jakiś dziwny mężczyzna. Konie spłoszyły się, i... i... nie mogłam ich opanować! Nie mogłam... och... och, och, och. - Elizabeth wypadła- powiedziała w roztargnieniu pani Hol­ land. - Do rzeki. Konie ciągnęły powóz przez wiele przecznic, zanim Penelope udało się nad nimi zapanować. Kiedy wróciła, po Elizabeth aie było śladu. - Mój nowy faeton - ciągnęła Penelope, wpatrując się w swoje dło­ nie -jest bardzo szybki, a siedzenie jest tak wysoko! - Niby wyjaśniała sytuację, ale Diana miała wrażenie, że w pewnym sensie także się prze­ chwala. - Nadal to do mnie nie dociera. A woda, kiedy do niej weszłam wypatrując Elizabeth, była taka zimna... tak potwornie zimna. Diana była oszołomiona i pełna niedowierzania, ale to, co widziała na górze, kazało jej uwierzyć w słowa Penelope. Nie było wątpliwości, że to Elizabeth była w nocy w jej pokoju i pochowała ubrania. Dobrze wiedziała, do kogo należał kapelusz, a dokładając do tego nieobecność Diany, musiała się we wszystkim zorientować. - Ale jak to możliwe, że Elizabeth wypadła z powozu, a Penelope nie? - zapytała Diana. Nie chciała zadawać tego pytania, ale musiała. Mdliło ją od wyrzutów sumienia, a krzyż od Henry'ego, schowany pod gorsetem, palił ją żywym ogniem, przypominając o tym, co zrobiła. Jej siostra nie żyła, i to ona była temu winna. Spojrzała na Penelope, któ­ ra wpatrywała się w nią zszokowana. - To znaczy... - ciągnęła Diana, 247

ledwie słyszalnym głosem - chyba nie rzuciła się do wody celowo, prawda? Diana czuła, jak matka i ciotka zwracają ku niej zdumione spojrze­ nia. W pokoju zapadła cisza. Wydawało jej się, że przez twarz Penelope przemknęło zaciekawie­ nie, ale trwało to tylko sekundę. Potem znowu wstąpił na nią grymas rozpaczy. - Jesteś wstrząśnięta, a to zrozumiałe - powiedziała Edith. - Inaczej nie mówiłabyś takich rzeczy. - Diano, spotkała nas prawdziwa tragedia, dlatego rozumiem, że możesz nie wiedzieć, co mówisz. W innych okolicznościach nigdy nie powiedziałabyś czegoś podobnego. - Matka starała się mówić spokojnie, ale choć jej twarz nie wyrażała żadnych emocji, w zamglonych oczach widać było niewypowiedziany ból. - Idź do swojego pokoju. Musisz od­ począć. I pamiętaj - nigdy więcej nie wolno ci tak mówić. Ktoś jeszcze mógłby w to uwierzyć. Diana była wdzięczna, że może opuścić salon. Wyszła na korytarz, nawet się za siebie nie oglądając. W piersi ściskało ją z bólu i zgryzoty. Dłużej nie zniosłaby przebywania wśród ludzi, którzy o nic jej nawet nie podejrzewali. Może, na swój sposób, Elizabeth kochała Henry'ego. Może sekret młodszej siostry, tak nią wstrząsnął, że postanowiła zro­ bić sobie krzywdę. Elizabeth musiała myśleć, że wszystko wywróciło się do góry nogami. Może wolała zniknąć w zimnych wodach Hudsonu niż pozostać w świecie, w którym Hollandowie byli biedni, małżeństwo nie miało nic wspólnego z miłością, a jej przyszły mąż spędził noc z jej młodszą siostrą. Diana weszła do pokoju i podniosła kapelusz Henry'ego. Jej wczo­ rajszy postępek był bezmyślny, a jego konsekwencje przerażające i nie­ odwracalne. Ona, która nigdy wcześniej nie odczuwała wyrzutów su­ mienia, teraz była nimi przytłoczona. Położyła się na starannie zasłanym łóżku, nakryła twarz kapeluszem i zalała się łzami.

Rozdział 44 ...Kolejny spotkała się,

że

przypadek

to

przedwczesna

sprawa

śmierć

Elizabeth

w wodach

Holland,

którą

Hudsonu.

Mówi

tajemnicze utonięcie naszej amerykańskiej księżniczki

to wypadek,

ale istnieją powody,

by przypuszczać,

że było

Inaczej. Pojawiły się, między innymi, doniesienia, że nad rze­ ką

widziano wysokiego,

szczupłego,

dobrze

ubranego męż­

czyznę... Z kroniki policyjnej w „ N e w York Imperial", czwartek. 5 października 1899

czwartkowy poranek, Lina Broud ubrała się w ciemną spódnicę V V i jasną bluzkę. Strój nie był tak zjawiskowy jak czerwona suknia, którą miała na sobie przed dwoma dniami, ale chwilowo Lina miała dość czerwieni. Poza tym to, co założyła, wystarczyło, żeby zrobić wraże­ nie na siostrze, bez niepotrzebnego wzbudzania w niej zazdrości. Kiedy opuszczała dom Hollandów, umówiła się z Claire na spotkanie na jednej z ławek na Union Square. Miały się spotkać w czwartek o jedenastej, bo tylko wtedy jej siostra mogła wziąć wychodne. Lina nadal czuła się nieco zawstydzona faktem, że się upiła, i miała nadzieję, że kiedy wreszcie od­ najdzie Willa, nie będzie przez to mniej godna jego uczuć. Na szczęście nie pamiętała zbyt wiele z tego, co działo się tamtej nocy w barze. Włosy ułożyła, jak zwykle, gładko je zaczesując i upinając w niski koczek. Potem zarzuciła żakiet. Przeczuwając, że robi się późno, wsunę­ ła torebkę pod pachę i zbiegła po schodach. Przecięła szybko mały hol, mijając drzemiącego recepcjonistę. Na zewnątrz padał ulewny deszcz. Przyszło jej do głowy, że z powodu po­ gody Claire może nie dotrzeć na spotkanie. Mimo to Lina czuła, że musi pójść. Jej siostra na pewno postara się, by tam być, więc ona musi zro­ bić to samo. Poza tym żywiła cichą nadzieję, że Claire może mieć jakieś wiadomości na temat Willa. Być może wiedziała coś, co pomogłoby Li249

nie go odnaleźć. Niestety, Lina nie miała parasolki. Rzuciła okiem na biurko recepcjonisty i szybko chwyciła leżący na nim egzemplarz „Im­ periała". Wyszła ostrożnie na schody przed hotelem i przystanęła, nadal chro­ niona od deszczu przez markizę. Niebo miało ponury, ołowiany kolor, a powietrze śmierdziało brudem wypłukanym przez deszcz ze szczelin w bruku. Przebiegło kilka osób, schowanych pod czarnymi parasola­ mi. Ci przechodnie, którzy nie pomyśleli o podobnym zabezpieczeniu, byli przemoczeni do suchej nitki. Lina rozłożyła gazetę, by osłonić cho­ ciaż głowę. Przeszedł ją dreszcz, kiedy na jedenastej stronie zobaczyła wzmiankę o Elizabeth. Wyglądało na to, że Elizabeth Holland utonęła w Hudsonie. Lina była bardziej zaskoczona, niż gdyby wielki nagłówek na pierwszej stro­ nie głosił, że dziś po południu nastąpi koniec świata. Targało nią tak wie­ le uczuć wobec Elizabeth - podziw, zazdrość, zawiść, gniew - że wy­ dawało się niemożliwe, żeby mogła ona tak po prostu... umrzeć. Wia­ domość, że Elizabeth nie żyje, przyprawiła Linę o mdłości, jednocześ­ nie otwierając jakąś zapadkę w jej pamięci. Wspomnienia były jednak mgliste i niewyraźne. Zmusiła się do wyjścia na chodnik. Uniosła gazetę nad głowę, robiąc z niej coś w rodzaju daszku. Po chwili miała przemoczone buty. Zaczęła biec, kierując się na wschód. Pokonała zaledwie parę przecznic, kiedy gazeta całkowicie przesiąkła. Nie miała innego wyjścia, jak przystanąć pod markizą pobliskiej kwiaciarni. Patrzyła w głąb Szóstej Alei i wiedziała, że czeka ją jeszcze dale­ ka droga. Krople deszczu bębniły o nierówny chodnik. Gdzieś w oddali zagrzmiało. Po drugiej stronie ulicy zobaczyła mężczyznę, częściowo zasłoniętego przez olbrzymi, czarny parasol. Nagle przypomniała sobie zdanie o „wysokim, szczupłym, dobrze ubranym mężczyźnie", które po­ jawiło się w notatce dotyczącej wypadku Elizabeth. Nie wiedzieć cze­ mu, zaczęła się denerwować. Patrzyła, jak mężczyzna z parasolem prze­ cina ulicę i zbliża się do niej, długimi, szybkimi krokami. Chciała ruszyć dalej, ale gazeta w jej ręce nie nadawała się już do użytku. Mężczyzna był już na tyle blisko, że widziała jego jasny, starannie utrzymany zarost i kształtny nos. Po chwili zorientowała się, że go zna. 250

Nie było wątpliwości - to był chłopiec z Lord and Taylor, ten sam, z któ­ rym spędziła wieczór w barze. Przypomniała sobie liścik, który jej zosta­ wił, i kiedy do niej podszedł, odsunęła się. - Pamiętasz mnie? - zapytał, zawieszając nad jej głową swój ol­ brzymi parasol, o który głośno bębnił deszcz. Lina miała całkiem mokrą twarz i pozlepiane rzęsy. Musiała zamrugać, żeby lepiej widzieć. - Tak - powiedziała cicho. Nazywał się Tristan, teraz sobie przypo­ mniała. Tak podpisał się na liściku. - Panna Carolina, której twarzy nijak nie mogę zapomnieć. Widzę, że czytałaś już „Imperiała" - powiedział, a Lina szybko spuściła wzrok. Tusz z gazety spływał jej po palcach. - Proponuję śniadanie. Mam ci wiele do opowiedzenia. Lina skinęła głową. Nie wiedziała, co innego zrobić. Była oszoło­ miona i przerażona, a oprócz tego było jej zimno i czuła mdłości. Przy­ najmniej nie będzie dłużej mokła na deszczu. Tristan przechylił głowę i uśmiechnął się, najwyraźniej próbując ją rozweselić. Jednak Lina, sto­ jąc pod jego parasolem na jednej z zalanych deszczem ulic Nowego Jor­ ku, nie mogła przestać myśleć najlepszego tym, co najlepszego zrobiła.

Rozdział 45 Tragiczną stratę jednej ze wschodzących gwiazd na firmamen­ cie nowojorskiego towarzystwa, potęguje fakt, źe Elizabeth Hol­ land miała w najbliższą sobotę poślubić najbardziej pożądanego w mieście kawalera. Wszyscy, którzy kochali pannę Holland, ze­ brali się na czuwanie w domu jej narzeczonego, Henry'ego Schoonmakera. Ojciec niedoszłego pana młodego, William Sackhouse Schoonmaker, potroił nagrodę oferowaną przez burmistrza Van Wycka w zamian za jakiekolwiek informacje mogące doprowa­ dzić do odnalezienia ciała panny Holland: Miasto huczy od plo­ tek na temat panny Fenelope Hayes, która jako ostatnia widziała pannę Holland żywą, i która, swego czasu była związana z mło­ dym Schoonmakerem. Z kolumny Miejskie plotki w „New York Imperial", piątek, 6 października 1899

o szokujące i niedopuszczalne, że jeszcze jej nie znaleźli. - W saJL łonie domu Schoonmakerów przy Piątej Alei, rozbrzmiewał głos ojca Henry'ego. - Burmistrz powinien się wstydzić. Henry skrzywił się na uwagę ojca, w ordynarny sposób łączącą śmierć Elizabeth z nieudolnością i skorumpowaniem burmistrza Van Wycka. Mimo to stał obok niego i potakiwał. Sytuacja była zbyt poważ­ na i nie mógł ryzykować, że ktoś zarzuci mu nonszalancję, zwłaszcza że wśród starannie dobranych słuchaczy ojca był reporter z „New York World". Nie wspominając już o wszystkich krewnych i znajomych Hol­ landów i Schoonmakerów, którzy zebrali się w ich domu, opłakując Eli­ zabeth i czekając na jakieś wieści o niej. Henry stał więc u boku ojca - w porównaniu z którym wyglądał bla­ do i mizernie - i potakiwał. - Nie znaleźli ciała - ciągnął starszy Schoonmaker - nie znaleźli nawet skrawka ubrania. Możliwe, że została wyłowiona przez holow252

nik i sprzedana jako biała niewolnica. Nie ma tygodnia, żeby gazety nie pisały o podobnych historiach. Pełną odpowiedzialność za to ponosi burmistrz. Ale burmistrz jest tylko marionetką Tammany*, więc czemu miałby coś robić. - A pan co myśli o akcji poszukiwawczej? - zapytał reporter, zwra­ cając się do Henry'ego. Nie mogąc znaleźć właściwych słów, Henry tylko spuścił oczy. Po krótkiej chwili jego ojciec przegrał z pokusą i wznowił swoją przemowę. Nawet śmierć narzeczonej syna nie była w stanie powstrzymać go od drążenia niewyczerpanego tematu brudnej, nowojorskiej polityki. - Tylko czekać skandalu - ciągnął ojciec. - Sami zobaczycie. Van Wyck ma za duże powiązania z Consolidated Ice, które od jakiegoś cza­ su, na prawo i na lewo, wykupuje konkurencję. To tylko kwestia cza­ su, nim podniosą ceny lodu. Może nawet spróbują je podwoić. Ludzie zażądają głowy burmistrza, Ale, ach tak, Elizabeth. Nagroda, jaką Van Wyck ustanowił za odnalezienie jej ciała, jest tak niska, że to uwłacza­ jące. Ämój syn, Henry... - Henry zacisnął usta, czując, jak spojrzenia wszystkich znowu kierują się na niego. - Spójrzcie tylko - jest tak zała­ many, że nie może nawet mówić. Henry postanowił się oddalić, z obawy, że nie będzie dłużej w sta­ nie ukryć obrzydzenia, jakie czuł do ojca. Skierował się w stronę przy­ gotowanego z myślą o gościach, suto zastawionego stołu, na którym znajdowały się ciasta, kawa, jabłecznik i duże ilości świeżych owo­ ców. Ciężka, srebrna zastawa spoczywała na obrusie z czarnej, gru­ bej tkaniny. Henry sięgnął po stojącą za czarnymi winogronami karaf­ kę szkockiej i ponownie napełnił swój kieliszek. Przez ostatnie dwa dni sam czuł się prawie jak nieboszczyk. Wokół niego trwała żałoba. Ludzie powyciągali czarne, konserwatywne ubrania i przybrali po­ ważne miny. Nikt nie patrzył mu prosto w oczy. Większość trzymała się na dystans, pozdrawiając z oddali skinieniem głowy. Kilka śmiel­ szych - i zapewne głupiutkich - młodych panien, zakryło usta dłońmi, * Tammany Hall - wpływowa organizacji polityczna, reprezentująca inte­ resy Partii Demokratycznej w Nowym Jorku w XIX i na pocz. XX w., synonim politycznej manipulacji i korupcji (przyp. red.). 253

posyłając mu uwodzicielskie spojrzenia. Był zbyt przygnębiony, by choć na nie spojrzeć. Było mu szkoda Elizabeth, ale także Diany. Nie wiedział, jak i kiedy wszystko tak się pogmatwało. Nie mógł przestać myśleć o spojrzeniu, jakie posłała mu Elizabeth na rogu Broadwayu i Dwudziestej Pierwszej tamtego środowego poranka, zanim świat stanął na głowie. Jej twarz spowita była melancholią i patrzyła takim przenikliwym wzrokiem, że miał wrażenie, jakby wiedziała o wszyst­ kich złych uczynkach, jakich się kiedykolwiek dopuścił. Wałęsał się przy stole z poczęstunkiem, zerkając przez salon do po­ koju, w którym zgromadzili się krewni Elizabeth. Zajęli parę pluszowych foteli i dwie sofy w prążki, znajdujące się niedaleko wielkiego okna. Ro­ dzina Hollandów znacznie się rozrosła. Henry'emu zawsze wydawało się, że składała się z czterech osób, a teraz było ich ponad dwadzieścia. Wszyscy kuzyni, ciotki i wujowie porzucili swoje zajęcia, by być z pa­ nią Holland i jej pozostałą przy życiu córką. Diana miała krótką, czarną woalkę, która zakrywała jej połowę twarzy. Wzrok trzymała spuszczony, tak że nie sposób było spojrzeć jej w oczy. Za oknem padał deszcz, ale Diana siedziała nieruchoma i spokojna, nie zważając na to, co dzieje się wokół niej, ani w domu, ani na zewnątrz. W minionych tygodniach Henry coraz częściej myślał o tym, że powinien spoważnieć, a ostatnie dwa dni w końcu to sprawiły. Śmierć dziewczyny z jego najbliższego otoczenia, w dodatku w tak niedorzecz­ nych okolicznościach, sama w sobie była powodem do głębszej reflek­ sji. Fakt, że była to dziewczyna, którą ledwie znał, i z którą, paradoksal­ nie, miał go połączyć intymny związek, wzbudzał w nim poczucie winy i niewymowny smutek. Uważał, że gdyby zachowywał się bardziej od­ powiedzialnie, nie doszłoby do tej tragedii. Do tego musiał walczyć sam ze sobą, by nie spoglądać zbyt często na Dianę. Było dla niego prawdziwą torturą, mieć ją w swoim domu, a jed­ nocześnie musieć trzymać się na dystans. Tak wielu ludzi stłoczonych w salonie oddzielało ich od siebie. Wyglądała niemal filigranowo w swo­ jej czarnej sukni z długimi, wąskimi rękawami i kapeluszu, pod którym kryły się jej niesforne włosy. Henry wiedział, że musi czuć straszliwy ból po stracie siostry, i że na pewno gryzie się wspomnieniem nocy, którą spędzili razem, wymieniając się sekretami i pocałunkami. Bardzo chciał 254

podejść do niej i dowiedzieć się, co czuła. Chciał, by powiedziała mu, że go nie wini. Że go nie nienawidzi. Ale ponieważ nie było możliwości wyrwania jej spoza muru otaczających ją krewnych, Henry westchnął tylko i zabrał się do osuszania swojego kieliszka. - Wyglądasz jak ktoś, kto potrzebuje przyjaciela. - Henry uniósł wzrok znad drinka i zobaczył Teddy'ego Cuttinga. Przy okazji zauwa­ żył, że Diana odmawia przyjęcia jedzenia, choć jedna z kuzynek usil­ nie przekonywała ją, że powinna coś zjeść. Teddy ubrany był na czarno, a w klapę marynarki wpiętą miał białą różę, podobnie jak wielu innych dżentelmenów. Biała róża stała się symbolem Elizabeth. Henry nie miał róży, ale tylko dlatego, że ściągnął marynarkę i już jej nie założył. Nikt nie miał jednak do niego pretensji, że w taki dzień ma na sobie tylko ko­ szulę i kamizelkę, a jego włosy są w nieładzie. - Zgadza się - odparł Henry. Pozwolił, by Teddy ujął go pod rękę i poprowadził przez przyległe do salonu, pełne ludzi pokoje. - Wydajesz się roztrzęsiony, przyjacielu. - Bo jestem roztrzęsiony. - Powinniśmy coś zrobić, zamiast biernie czekać. Mężczyźni prze­ szukujący rzekę na pewno nie mają takiej motywacji jak my. Może weź­ miemy „Elysiana" i sami zaczniemy szukać? - Może - odparł markotnie Henry. Przerwali wędrówkę w jednym z nielicznych pustych pokoi. Henry uświadomił sobie, że to właśnie w tym, ciemnoczerwonym salonie ogłoszone zostały jego zaręczyny z Elizabeth. Przypomniał sobie, jak bardzo niemiły był mu pomysł po­ ślubienia Elizabeth Holland, i jak wypowiedziane na głos słowo „mał­ żeństwo" sprawiało, że przechodziły go nieprzyjemne dreszcze. Pamię­ tał, jak pomyślał, że gdyby jakimś cudem Elizabeth zniknęła, byłby wol­ ny. Teraz gardził sobą za to. - Nie mam na nic siły. - To prawdziwy szok. Potworny szok. - Teddy westchnął i zamru­ gał czerwonymi ze smutku i zmęczenia oczami. - Świat nie jest już taki sam, nie uważasz? Pamiętasz naszą rozmowę na wyścigach? - Urwał i pokręcił z niedowierzaniem głową. - A teraz ona nie żyje. Henry pamiętał wszystko, co wtedy mówił, i nie był w stanie spoj­ rzeć przyjacielowi w oczy. Mógł się jedynie cieszyć, że Teddy nie wi­ dział strapionego wyrazu twarzy Elizabeth w dniu, w którym umarła. 255

- Teraz możesz wrócić do kawalerskiego życia, a wszystkie dziewczę­ ta mogą znowu zacząć się za tobą uganiać... - Teddy już miał się zaśmiać, ale zorientował się, że jego przyjacielowi nie jest do śmiechu. - Przepra­ szam, źe to powiedziałem. Nie chciałem. Po prostu jestem... w szoku. Henry skinął głową i położył rękę na ramieniu przyjaciela, by ten wiedział, że rozumie. Potem upił łyk szkockiej i westchnął. - Cały czas piję, ale nie mogę się zalać - powiedział cicho. - Dziękuję, że ze mną rozmawiasz. Cokolwiek powiesz, jest i tak lepsze, niż bycie sam na sam ze swoimi myślami. Teddy skinął głową. - Nadal uważam, że powinniśmy coś zrobić. Najlepiej od razu przy­ łączmy się do poszukiwań. Jeśli się czymś zajmiesz, nie będziesz miał czasu na rozmyślanie. - Masz rację. - Henry przygładził ręką włosy i uśmiechnął się do Teddy'ego. - Bardzo bym chciał. I zrobiłbym to. Ale chodzi o siostrę Elizabeth, Di... Dianę. Martwię się o nią, i nie mogę wyjść zanim... - Zanim co? - Teddy nagle poczuł się nieswojo, a jego zaróżowione policzki zbladły na myśl o działaniu. - Chodzi o to, że po prostu muszę mieć na nią oko. - Henry odwró­ cił się z powrotem w stronę salonu z żałobnikami. Dzieliło go od niego kilka przechodnich pokoi, ale doskonale widział znajdujące się na końcu okna. Co prawda, w tej chwili Diana była poza zasięgiem jego wzroku, ale wiedział, że jest tam, ukryta wśród tłumu gości. - Cały czas zastana­ wiam się, przez co ona musi przechodzić. Na pewno jest zrozpaczona. Myślę też o tym, jaka jest urocza, i że może za jakiś czas... Urwał, kiedy wyczuł skrępowanie Teddy'ego. Chciał powiedzieć, że może za jakiś czas będzie mógł się ożenić z Dianą. I, że może z czasem, wszyscy znowu będą szczęśliwi. - Henry - powiedział Teddy. Obejrzał się przez ramię, po czym spojrzał na przyjaciela. - Tego, co straciłeś, nigdy nie da się zastąpić czymś innym. Rozumiem, że możesz chcieć próbować. Ale to, co przed chwilą zasugerowałeś... Nie wspominaj o rym więcej. Nikomu. To nie w porządku. Teddy odwrócił się i ruszył z powrotem do głównego salonu. Henry, żału­ jąc, że zdradził się ze swoimi uczuciami do Diany, podążył szybko za nim. 256

- Teddy,ja... - W porządku, Henry - przerwał mu Teddy, uciszając go ruchem ręki. Chwilę później ich uwagę przykuła dochodząca z salonu kakofo­ nia jęków. Kierując się powoli w tamtą stronę, zobaczyli za szpalerem drzwi ciemnowłosą dziewczynę klęczącą na podłodze. Czarna spódnica wydęła się jak balon wokół jej talii, na głowie miała czarny, aksamitny kapelusz. Ponieważ jej twarzy nie zasłaniała woalka, nawet z pewnej od­ ległości wyraźnie było widać, że źródłem głośnego zawodzenia jest Pe­ nelope Hayes. *- Chodźmy nad rzekę, zobaczymy, co da się zrobić - powiedział ze wstrętem Teddy. Henry czuł obrzydzenie. Chciał choć na chwilę spojrzeć Dianie w oczy, by dać jej do zrozumienia, że wie, jak fałszywa jest histeria Pe­ nelope. Zaryzykował i zerknął w stronę Hollandów. Dokładnie w tej sa­ mej chwili, Diana, wciśnięta pomiędzy dwie, ubrane na czarno matrony, uniosła woalkę i spojrzała na niego. Jej spojrzenie było smutne i zrezyg­ nowane, ale wiedział, że ona też nie miała wątpliwości co do obłudy Pe­ nelope. Jakiś mężczyzna, zmierzający do Penelope, na chwilę przesłonił Henry'emu widok. Kiedy się odsunął, Diana znowu miała opuszczoną woalkę i Henry zastanawiał się, czy jeszcze kiedykolwiek będzie miał okazję spojrzeć jej prosto w oczy.

17-

Rozdział 46 Całe towarzystwo jest pogrążone w żałobie, a jego członkowie zbyt zszokowani, by pokazywać się na Piątej Alei, czy urządzać przyjęcia, z których słyną. Dzisiejszy dzień będzie najsmutniej­ szym, jakie nasze miasto widziało od dłuższego czasu, z uwagi na pogrzeb panny Elizabeth Holland, który odbędzie się o godzi­ nie dziesiątej w kościele Łaski Bożej. Z kolumny Piękni i bogaci w ,,New York Imperial", niedziela. 8 października 1899

iana Holland siedziała nieruchomo, kiedy Claire delikatnie rozcze­ sywała jej włosy, a potem rozdzielała je, by zapleść warkocz. Dzi­ siejsza fryzura była skromniejsza niż zwykle, ale i tak miała być ukry­ ta pod kapeluszem. Poza tym Diany nie obchodziło, czy będzie wyglą­ dać ładnie, czy nie. Ostatnie dni sprawiły, że miała wymizerowaną twarz i podpuchnięte oczy. Widziała w lustrze, że mleczna twarz jej pokojówki również nosiła ślady płaczu. - Wszystko będzie dobrze - powiedziała Diana, choć sama w to nie wierzyła. - Och, panienko Diano - powiedziała Claire, obejmując swoją pa­ nią, by ją uściskać. - Moje biedactwo. Diana uśmiechnęła się blado. - Ciągle nie mogę w to uwierzyć - odparła, kiedy Claire z powro­ tem zabrała się do jej włosów. - Wiem. Wiem. Ale dziś ją pochowacie, oddając Bogu, i powoli po­ godzicie się z tą myślą. Diana dotknęła palcami delikatnej skóry pod oczami, zastanawiając się, jak mogłaby poprawić jej wygląd. Ostatnie dni spędziła w więzieniu wyrzutów sumienia, otoczona kuzynami, ciotkami i wujami. Wszystkie ich rozmowy były krótkie i bolesne, a jedzenie proste i bez smaku. Prak­ tycznie wprowadzili się do Schoonmakerów, gdzie zajęli salon, czekając 258

z coraz mniejszą nadzieją na jakieś wiadomości o Elizabeth. Diana nie mogłaby przestać myśleć o siostrze, nawet gdyby chciała. Dopuściła się strasznego czynu. Wiedziała to już w dniu śmierci Eli­ zabeth, ale od tego czasu świadomość ta rosła, zapuszczając w niej ko­ rzenie i pnąc się wzdłuż kręgosłupa. Zasłużyła, by marnie wyglądać. - W porządku, jest panienka gotowa - powiedziała Claire. Założyła jej kapelusz z woalką, zasłaniającą oczy. Diana wstała, żeby pokojówka mogła sprawdzić wszystkie zapięcia sukni. Była to jedna z czarnych su­ kienek z serży, które nosiła podczas żałoby po ojcu. Sukienka była abso­ lutnie prosta, bez jednej wstawki, z wąskim gorsetem. - Szkoda, że nie możesz z nami jechać. - Wiem - powiedziała Claire, obejmując Dianę w pasie i odprowa­ dzając ją do drzwi. - Ale trzeba przygotować poczęstunek, a kto wie, ilu będzie gości - z pewnością wszyscy Hollandowie, biedny pan Schoonmaker i jego krewni, Gansevoortowie, i... Kiedy schodziły schodami, Diana położyła głowę na ramieniu Claire, która wyliczała wszystkie rzeczy, jakie trzeba zrobić w domu, zanim skończy się pogrzeb. Słuchanie o zwykłych, przyziemnych spra­ wach było na swój sposób kojące. Kiedy dotarły do drzwi salonu, Dia­ na uśmiechnęła się i pocałowała Claire w policzek, ale weszła już sama. Meble zostały przykryte ciemnymi narzutami, a powietrze było przesiąk­ nięte ciężkim zapachem niezliczonych bukietów. Nadal padało i światło wpadające z dworu było ciemne i przygnębiające. Kilkoro ubranych na czarno krewnych powitało ją współczującymi spojrzeniami. Diana starała się okazać, że to docenia, ale nie mogła się już doczekać, kiedy będzie po wszystkim. Nikt nie miał pojęcia, co czu­ ła, a był to ból połączony z odrazą do samej siebie. - Och, Di... Di! - Odwróciła się gwałtownie i zobaczyła Penelope, która zbliżała się do niej energicznym krokiem. Wyglądała olśniewająco w czarnej sukni, ozdobionej wytworną koronką. Na głowie miała naj­ większy pęk strusich piór, jaki Diana kiedykolwiek widziała, a jej nie­ bieskie oczy błyszczały jak po tańcu. Nagle Diana przypomniała sobie, co powiedział o niej Henry. Że była bardziej wściekła, niż się spodzie­ wał. - Och, Di, jak sobie z tym wszystkim radzisz? - wykrztusiła Pene­ lope, sięgając po odziane w czarne rękawiczki dłonie Diany. 259

- A ty? - odparła chłodno Diana, cofając ręce. - Nie radzę sobie, oczywiście. - Penelope nadał odgrywała swoją rolę, ale zrezygnowała z drżącego głosu. - Oczywiście. - Diana starała się nie unosić głosu, ale udawany ból Penelope napawał ją obrzydzeniem. Panna Hayes była wyraźnie za­ dowolona z ostatniego obrotu wydarzeń. Zaczęła się już nawet stroić, w próżnej nadziei, że teraz, kiedy jej rywalka zniknęła, wzbudzi więk­ sze zainteresowanie. Dianę oburzało, że wyobrażała sobie, że jest mile widziana w domu Hollandów. - Wszyscy już wiedzą, jak bardzo jesteś wstrząśnięta, Penelope - powiedziała cichym, pełnym nienawiści gło­ sem. - Wszyscy widzieliśmy twoje łzy. Ale może byś się już opanowała, żeby reszta z nas mogła cierpieć w spokoju. - Ale, Diano - odparła Penelope, na tyle cicho, żeby nikt inny nie słyszał - nie mam pojęcia, o czym mówisz. - Jesteś wstrętną kłamczucha. - Diana była wdzięczna za zasłonę woalki, która tłumiła głos i skrywała emocje, które odbijały się rumień­ cem na jej policzkach. - Dobrze wiem, że twój żal jest fałszywy - doda­ ła gniewnym szeptem, który usłyszała stojąca kilka metrów dalej ciotka Edith. Edith przeprosiła kuzynkę Gansevoort, z którą rozmawiała. Po chwili do Diany podeszła matka. Penelope nadal stała tam, gdzie przed chwilą, wpatrując się w Dianę kpiącym wzrokiem. Matka ujęła Dianę za łokieć, posłała Penelope przepraszające spojrzenie i wyprowadziła córkę na ko­ rytarz, zamykając za nimi drzwi. Diana spodziewała się upomnienia, ale matka ją spoliczkowała. Za­ mrugała oczami, bardziej z zaskoczenia niż z bólu. - Za co to? - wykrztusiła. - Masz się dzisiaj zachowywać odpowiednio, Diano, Nie zniosę więcej twoich wybryków. Już tylko ty mi zostałaś. Musisz nauczyć się dbać o dobre imię rodziny. - Matka mówiła powoli, zmęczonym gło­ sem, patrząc smutno na Dianę zaczerwienionymi oczami. Diana nagle zrozumiała, że cały świat matki rozpadł się na kawałki, a ona sama była bliska załamania. - Proszę nie spraw mi zawodu w dniu pożegnania Elizabeth. Diana skinęła z rezygnacją głową. 260

- Dziękuję. Teraz idź do saloniku. Wyraźnie jesteś zbyt poruszona, żeby przebywać między ludźmi. Musisz się uspokoić, żeby iść z godnoś­ cią w kondukcie. Diana chciała powiedzieć coś, co dodałoby matce otuchy, ale nic nie przychodziło jej do głowy. Skinęła więc tylko głową i udała się do salo­ niku po drugiej stronie korytarza. Pokój wyglądał inaczej, niż gdy była tu po raz ostatni. Ściany były nagie, zniknęły wszystkie stare, ręcznie malo­ wane wazony, rzeźby i różne inne przedmioty. Nie było także obrazów, którym Diana przyglądała się tego dnia, kiedy poznała Henry'ego. Nie ostał,się nawet zwiędły bukiet róż. Jej biedna matka wszystko sprzeda­ ła. Diana opadła ciężko na jeden ze starych foteli, uświadamiając sobie, że cokolwiek stanie się dalej z jej rodziną, na pewno będzie dalekie od romantyzmu. Z korytarza dobiegł odgłos kroków - żałobnicy wychodzili, by udać się na pogrzeb. Na samą tę myśl, że jest wśród nich Penęlope, obnosząca się ze swoją udawaną żałobą, Diana zacisnęła dłonie w pię­ ści. Po chwili wzięła głęboki oddech i rozluźniła palce. Wolałaby pójść gdziekolwiek, byle nie do kościoła z innymi, ale nie mogła uciekać przed tym, co zrobiła. Na dworze było chłodno, zbyt chłodno jak na tę porę roku i na­ wet park wyglądał smętnie. Dzień był ponury i zachmurzony, spowity szarością, i Diana poczuła się bardziej samotna niż kiedykolwiek wcześniej. Na chodniku przed domem trwało zamieszanie. Krewni i znajomi gramolili się do swoich powozów, usiłując zrobić to z godnością, co nie było łatwe. Powóz należący do jej rodziny, powożony przez pana Fabera, właśnie odjeżdżał. Wtedy poczuła, że ktoś ciągnie ją za rękaw. Odwróciła się i zobaczy­ ła chłopca, który pojawił się nie wiadomo skąd. Był jednym z wychu­ dzonych dzieciaków, które czasem nie oglądały jedzenia przez kilka dni, a jego płaszcz był cały w łatach. - Panienka Diana Holland? - zapytał, patrząc na nią przez zmrużo­ ne oczy. Diana skinęła ostrożnie głową. Słyszała, jak odjeżdżają ostatnie po­ wozy i przez chwilę zastanawiała się, czy nie powinna za nimi pobiec. 261

- Na pewno? - Tak - odparła oburzona. Kątem oka zauważyła na ulicy dwie ele­ ganckie dorożki. Gdyby coś złego miało się jej przytrafić, przynajmniej będą świadkowie. - Zapewniam cię, że to ja. - Proszę tak na mnie nie patrzeć - powiedział poważnie chłopiec. Powiedziano mi, że to bardzo ważne, żeby list nie dostał się w niepowo­ łane ręce. - Jaki list? Chłopiec pokręcił głową. - Najpierw musi panienka odpowiedzieć na pytanie. - Jakie pytanie? - Oczy Diany rozszerzyły się ze zdziwienia. - Chodzi o obraz Vermeera, który ojciec panienki podarował pa­ nienki siostrze Elizabeth... Przekonanie, że to ona była prawowitą właścicielką obrazu, było w niej tak głęboko zakorzenione, że mimo całej powagi tego dnia oraz zżerającego ją poczucia winy, Diana krzyknęła: - On dał ten obraz mnie! Chłopiec zwęził oczy i jeszcze chwilę przyglądał się jej badawczo. Potem uśmiechnął się szeroko. - Powiedziała, że właśnie tak panienka powie. - Sięgnął do kieszeni i wyciągnął list. Koperta była żółta i kwadratowa, zaadresowana dobrze znanym Dianie charakterem pisma. - Skąd to masz? - wykrztusiła. - W Chicago wynajęła mnie jedna pani, żebym dostarczył go dziew­ czynie, która będzie twierdziła, że obraz Vermeera jest jej. - Dziękuję - powiedziała łagodnie Diana, a następnie rozerwała ko­ pertę i rozbieganym wzrokiem, przeczytała list. Najdroższa Di, Proszą, wybacz mi, że napędziłam Ci tyle strachu i wiedz, jak bar­ dzo za Tobą tęsknię. Musiałam zrobić to, co zrobiłam, bo kocham Willa Kellera. Zawsze go kochałam i w końcu zdałam sobie sprawę, że gdybym wyszła za Henry 'ego Schoonmakera, żałowałabym tego do końca życia. Miałaś rację, że w tym małżeństwie nie byłoby miłości i choć nie mam pojęcia, jak znajdę Willa, wiem, że muszę spróbować. 262

Zdają sobie sprawą, że musisz być tym wszystkim wstrząśnięta, ale nie mam czasu na długie wyjaśnienia. Krótko mówiąc, Penelope pomog­ ła mi w zaaranżowaniu wszystkiego tak, abyście myśleli, że miałam wy­ padek i abym mogła zniknąć, nie wywołując skandalu. Nie zrobiła tego jednak bezinteresownie. Diano, ona chce Henry 'ego dla siebie i nie cof­ nie się przed niczym, by dopiąć swego. Di, wiem o Tobie i Henrym, ale się nie martw. Nie jestem zła, wszyst­ ko rozumiem. Uważaj tylko na Penelope, bądź dyskretna i pamiętaj, że nikt nie może dowiedzieć się o tym liście. Jesteś jedyną osobą, która może wiedzieć, że żyję. Słyszę gwizdek, zaraz muszę wysłać ten list. Bądź ostrożna i pamię­ taj, co Ci napisałam o Penelope. Obiecuję, że wkrótce się odezwę. Ściskam mocno, Elizabeth Kiedy Diana skończyła czytać, jej ból głowy zniknął jak ręką odjął, a po ciele rozlało się ciepło. Myliła się. To Elizabeth była romantyczną siostrą, która podążając za prawdziwą miłością zrezygnowała z uprzywi­ lejowanego życia i rzuciła się w wir przygody. Diana spojrzała w górę na mokre drzewa kołyszące się na wietrze i poczuła, jakby narodziła się na nowo. Nie będzie musiała już zawsze odwracać oczu od Henry'ego. Elizabeth nie umarła - Diana nie dopro­ wadziła jej do ostateczności. Rozradowana, czuła, że świat znowu stoi przed nią otworem. Jeszcze raz podziękowała skinieniem głowy chłop­ cu, który kierował się już w stronę Broadwayu. Starała się wyglądać po­ ważnie, jak ktoś, kto zaraz idzie na pogrzeb, ale nie mogła okiełznać swojej radości. Z szerokim uśmiechem na twarzy stanęła na krawężniku i machnięciem ręki przywołała dorożkę.