Gold Kristi - Sekrety bogaczy 01 - Nocne fantazje

Nocne fantazje

Vicki Lewis Thompson Stephanie Bond Kimberly Raye

Nocne fantazje

Toronto • Nowy Jork • Londyn Amsterdam • Ateny • Budapeszt • Hamburg Istambuł • Madryt • Mediolan • Paryż Sydney • Sztokholm • Tokio • Warszawa

Vicki Lewis Thompson Tajemnicza kochanka

Tłumaczył Janusz Florkiewicz

qqqqqq

Rozdział pierwszy Ciepły, ciężki deszcz lunął na pustynię. Koszulka B.J. przemokła w kilka sekund, ale dziewczyna nie przejęła się tym zbytnio. Letni deszcz wydawał się równie przyjemny jak udany orgazm. Niestety, jej koń, Hot Stuff, nie lubił moknąć i robiła, co mogła, żeby jej nie zrzucił. Związała nawet wodze na wypadek, gdyby mu się jednak udało. Teraz przynajmniej nie mógł ich nadepnąć i spowodować dalszych kłopotów. Tak czy owak, powrót na ranczo nie zapowiadał się przyjemnie. Burza złapała ją, gdy wracała od nowej sąsiadki. Sarah, rzeźbiarka, która osiem kilometrów dalej wynajęła mały domek, poprosiła, żeby przez tydzień jej pobytu w Nowym Jorku na wystawie B.J. odbierała pocztę i podlewała rośliny.

8

Vicki Lewis Thompson

Ścisnęła konia udami, bo Hot Stuff znów usiłował ją zrzucić. Stąd bliżej było do przytulnej jaskini, gdzie jako dziecko bawiła się z siostrą, niż do stajni. Z trudem udało jej się zmusić konia, żeby skręcił w stronę jaskini. Wzgórza w tej części południowej Arizony usiane są wielkimi odłamkami granitu. Ranczo Kamienne Bliźniaki zawdzięczało swą nazwę dwóm wyjątkowo wielkim, okrągłym głazom. Przez lata te dwa sterczące kamienie były powodem wielu sprośnych żartów. Jakby dla równowagi wobec tak okazałych męskich kształtów, bliżej gór inna grupa skał tworzyła jaskinię wielkości trzyosobowego namiotu. B.J. zamierzała przeczekać tam burzę, jeśli tylko nie będzie węży. W torbie przy siodle miała latarkę, która teraz mogła się przydać. Hot Stuff zostanie na zewnątrz, by trochę ochłonąć, a potem spokojnie mogą potruchtać do domu. Wkrótce zobaczyła jaskinię. Ulewa nie ustępowała. Woda spływała z kapelusza B.J. nieprzerwanym strumieniem. Ściągnęła wodze i przemówiła uspokajająco do konia, obserwując koniuszki jego uszu. Jednocześnie sięgnęła do tyłu, żeby wydobyć latarkę z ociekającej wodą torby.

Tajemnicza kochanka

9

Zdołała chwycić latarkę, ale w tej samej chwili wiatr dmuchnął prosto w oczy konia. Zwierzę położyło uszy po sobie i stanęło dęba z taką siłą, że stopy B.J. wysunęły się ze strzemion. Jeszcze jeden skok i wylądowała w błocie. Wygramoliła się z grząskiej kałuży, ciągle ściskając latarkę, ale Hot Stuff popędził w stronę rancza, nim zdążyła znów pochwycić wodze. B.J. jęknęła bardziej ze złości niż z obawy. Nic nie powinno mu się stać, znał drogę do domu, a wodze nadal były przywiązane do łęku siodła. Dopóki nikt nie zauważy, że wrócił bez jeźdźca, nie będzie paniki, a ją czeka tylko długi spacer. Na szczęście ojciec i Noah pojechali do miasta załatwić jakieś sprawy, więc nie zauważą, że Hot Stuff ją zrzucił. Pozostał tylko Jonas, brat Noaha. Nie przypuszczała jednak, żeby kręcił się w pobliżu. Nikt nie kazałby mu czyścić uprzęży w deszczowe popołudnie, a Jonas z pewnością wolał spędzać wolny czas w ramionach jakiejś dziewczyny. Zastanawiała się, czy nie iść do domu śladem konia, bo i tak była już mokra i ubłocona, gdy nagle deszcz zamienił się w grad. Odbijał się od kapelusza, siekł po nieosłoniętych rękach.

10

Vicki Lewis Thompson

Mogła brnąć w deszczu po błocie, ale grad to zupełnie inna sprawa. Ruszyła w stronę jaskini. Zaświeciła do środka, zdjęła kapelusz, pochyliła się i weszła. Gdy przychodziła tu jako dziecko, nie musiała się schylać, a gdy urosła, przestała przychodzić. Przez całe lata była to doskonała kryjówka. Spędzała tu długie godziny ze swoją siostrą Keely, planując bitwy przeciw Noahowi i Jonasowi. Z jakiegoś powodu dziewczętom pozwolono zatrzymać tę jaskinię tylko dla siebie. Może dlatego, że chłopcy zbudowali sobie domek na drzewie. Uważali, że jest strategicznie lepiej usytuowany, bo wystarczyło wciągnąć drabinkę sznurową, by zupełnie odizolować się od świata. Zabawne, że zatęchły zapach jaskini natychmiast przypomniał jej tamte dni. Oświetliła brudne podłoże i gładki odłamek skały, który służył jako stół, krzesło lub łóżko, zależnie od tego, w co ona i Keely właśnie się bawiły. Oprócz kilku liści przyniesionych przez wiatr jaskinia była pusta i sucha. Zrzuciła liście z gładkiej skały i usiadła. Powiesiła kapelusz na wystającym odłamku, na którym kiedyś zawieszały latarnię. Dziś nie miała zamiaru rysować mapy ukrytych skarbów ani odczytywać tajnych wiadomości. Nie

Tajemnicza kochanka

11

musiała nic widzieć, więc wyłączyła latarkę. Mimo przemoczonego ubrania czuła się tu jak dawniej, przytulnie i bezpiecznie. Oparła się o ścianę jaskini. Na zewnątrz ciągle padał grad, odbijając się od ziemi jak prażona kukurydza. Wspomnienie zabaw w jaskini uświadomiło jej, jak bardzo tęskni za Keely. Nie znała matki, która zmarła, wydając B.J. na świat. Tym ważniejsza była dla niej starsza siostra. Początkowo ich dzieciństwo było idealne. Ojciec, Arch Branscom, był pierwszym kowbojem na ranczu, którego właścicielem był wówczas wdowiec, George Garfield, ojciec Noaha i Jonasa. Czwórka dzieci wychowywała się niemal jak rodzeństwo, do chwili kiedy Keely nie zaczęła dojrzewać. Buntowała się przeciw wszystkim i wszystkiemu i nikt nie potrafił sobie z nią poradzić. Kiedy mając dziewiętnaście lat zdecydowała się pozować nago do rozkładówki w magazynie ,,Macho’’, wybuchła straszna awantura z ojcem. Zaraz potem Keely wyszła z domu i więcej się już nie pokazała. Od tamtej pory minęło dziesięć lat. B.J. starała się nie myśleć o siostrze zbyt często, ale w tej zatęchłej jaskini nie mogła się oprzeć wspomnieniom. Nie spełniło się nic z tego, o czym marzyła w dzieciństwie. Wyobrażała

12

Vicki Lewis Thompson

sobie, że Keely wyjdzie za Noaha, a ona za Jonasa. Teraz Keely była Bóg wie gdzie, a Noah po śmierci ojca odpowiadał za całe ranczo i nie miał czasu na romanse. Za to Jonas interesował się kobietami za siebie i brata. Casanowa okolic Saguaro Junction, uganiał się za wszystkimi dziewczętami w hrabstwie z wyjątkiem B.J. Miała na to tylko dwa wytłumaczenia. Po pierwsze, traktował ją i Keely jak własne siostry. Po drugie, widywał ją wyłącznie w zakurzonych dżinsach przy ujeżdżaniu lub pętaniu zwierząt, co było jej głównym obowiązkiem na ranczu. To nie dodawało jej kobiecego wdzięku. Nawet przezwisko B.J. brzmiało raczej po męsku. Nic dziwnego, że Jonas zapomniał, że był to skrót od Belinda June. Kilkakrotnie zamierzała już włożyć coś kobiecego, by się przekonać, czy spojrzy na nią inaczej, lecz nigdy tego nie zrobiła. Z jednej strony, nie chciała ryzykować upokorzenia, gdyby nie zareagował. Z drugiej, nie chciała stać się jego kolejnym podbojem. Miała do niego słabość, ale była na tyle dumna, żeby tego nie okazywać. Grad zaczął ustępować, ale deszcz się nasilił. B.J. postanowiła jeszcze poczekać. Przerzuciła

Tajemnicza kochanka

13

przez ramię długi warkocz, ściągnęła gumkę, rozplotła włosy i rozmasowała głowę. Od razu poczuła się lepiej. No właśnie – Jonas nie widział jej od lat z rozpuszczonymi włosami. Zaskoczył ją odgłos końskich podków przed jaskinią. To z pewnością nie Hot Stuff, nie miał zwyczaju zawracać z drogi do domu, aby okazać jej współczucie. – Spokojnie. Spokojnie, bydlaczku. Już naprawdę przechodzi. Jonas. Niesamowite, przecież właśnie o nim myślała. Chciała zawołać, uprzedzić go, że jest w środku, bo mógł się śmiertelnie przestraszyć. A jednak siedziała cicho. Może przez pamięć jego dawnych zaczepek i planów zemsty, które układała z siostrą, a może to była dezaprobata dla obecnego stylu życia Jonasa. Czemu nie miałaby go zaskoczyć? Słyszała, jak człapie po błocie w stronę jaskini, i serce zabiło jej szybciej. To będzie zabawne. Oczywiście, jeśli ma latarkę, natychmiast ją zobaczy, ale i tak może się nieźle wystraszyć. Dla większego efektu mogłaby zrobić jakąś minę. Zbliżył się, przeklinając. – Rozładowane baterie. Świetnie. Mam do wyboru: utopić się albo dać się pogryźć wężom. Dobra, węże, nadchodzę!

14

Vicki Lewis Thompson

B.J. wstrzymała oddech, gdy zdjął kapelusz i pochylając się, wśliznął do jaskini. Zatrzymał się, nasłuchując znajomego grzechotania. – Na razie w porządku – mruknął. Nie poruszyła się. – No, węże, jeśli tu jesteście, dajcie znać! Powoli zbliżył się do skały, na której siedziała. W świetle padającym od wejścia mogła rozpoznać jego ruchy, ale on nie mógł jej zauważyć. Wyciągnął rękę i... dotknął jej uda. – Jezu! Odskoczył do tyłu, uderzając głową w sklepienie jaskini. – Kto tu jest? Zakryła usta ręką, żeby nie wybuchnąć śmiechem. Nie powie mu, kim jest. Może nie zgadnie od razu. Będzie mogła udawać, że spotyka go po raz pierwszy. To mogło być interesujące. – Jestem... na imię mi... Sarah – odparła głosem ochrypłym od tłumionego śmiechu. Kucnął, rozcierając głowę. – Cóż, Sarah, śmiertelnie mnie przestraszyłaś. Zdumiewające. Nie rozpoznał jej głosu. Jednak, żeby się nie zdradzić, musiała nadal mówić niskim tonem. – Przepraszam – powiedziała.

Tajemnicza kochanka

15

– Dlaczego się nie odezwałaś, gdy wchodziłem? – Ze strachu. Gdy jestem przerażona, nie mogę wydobyć głosu. – W takim razie przepraszam. Pewnie też weszłaś, żeby schronić się przed deszczem? – Tak. Poczuła ostry zapach płynu po goleniu – znak rozpoznawczy Jonasa. To było zupełnie jak bal maskowy. Nawet zmiana głosu przyszła jej łatwiej, niż mogłaby się spodziewać. Zapadał zmierzch i w jaskini zrobiło się ciemniej. Będzie musiał dłużej zgadywać, pomyślała. – Mieszkasz gdzieś w pobliżu? – zapytał. – Chyba nie znam nikogo o imieniu Sarah. Nie zna żadnej Sarah? Świetnie. – Niedawno się tu przeniosłam. – A tak, rzeczywiście, jakaś kobieta, artystka, wynajęła stary dom Hawthorne’ów. – To ja. Jestem rzeźbiarką. Postanowiła kłamać na całego. Wyjaśni wszystko, gdy tylko Sarah wróci z Nowego Jorku. Poznała już trochę nową sąsiadkę i doszła do wniosku, że powinno się jej to spodobać. – Naprawdę? Chyba nigdy nie znałem rzeźbiarza. Tworzysz posągi czy coś takiego? Przypomniała sobie kompozycje Sarah

16

Vicki Lewis Thompson

z kawałków złomu – fascynujące, lecz niezbyt seksowne. – Kocham ludzkie ciało – powiedziała. – Rzeźbię głównie akty. Pohamowała kolejny atak śmiechu. Nagie rzeźby. To powinno go poruszyć. – Naprawdę? Mężczyzn czy kobiety? – Najbardziej interesuje mnie męskie ciało. Muszę przyznać, że to mój ulubiony temat. – Bardzo ciekawe. Głos mu się lekko zmienił, stał się niższy i bardziej szorstki. Był wyraźnie zainteresowany. Uświadomiła sobie, że nigdy nie zwracał się do niej tym tonem. Nic dziwnego, że kobiety do niego lgnęły. Ten głos był zniewalający. Pomyślała, że musi być mu niewygodnie stać z pochyloną głową. Uprzejmość nakazywała zaprosić go, by usiadł obok na skalnym bloku. Gdyby wiedział, kim jest, nie byłoby problemu. Ciekawe, jak się zachowa w towarzystwie kobiety bez zahamowań, artystki, która rzeźbi męskie akty. Był tylko jeden sposób, żeby się przekonać. Przesunęła się w stronę ściany i cicho położyła latarkę na ziemi. – Pewnie chciałbyś usiąść. Zmieścimy się oboje na tym skalnym bloku – zauważyła.

Tajemnicza kochanka

17

– Chętnie, dziękuję bardzo – powiedział, zbliżając się do niej. Zarumieniła się, serce zaczęło jej bić bardzo szybko. Obawiała się, że zauważy jej niepokój. Chciała nawet powiedzieć mu prawdę, ale pomyślała o Keely. Ona w tej sytuacji z pewnością grałaby do końca. – Ależ tu ciemno – stwierdził. – Ledwie cię widzę. – Jestem tutaj. – Wzięła głęboki wdech, by dodać sobie odwagi i wyciągnęła do niego rękę. Znalazł jej dłoń. Dotknął. Zastanawiała się, dlaczego ten dotyk był tak inny, elektryzujący. Oczywiście dotykała Jonasa wcześniej – jako dziecko w trakcie zabawy lub bijatyki. Jako dorośli musieli czasem dotknąć się mimochodem w trakcie wspólnych prac na ranczu, ale to wszystko. Jednak teraz, tutaj, kiedy myślał, że jest niezwykłą nieznajomą, jego skóra była gorętsza, a uścisk silniejszy. Pewnie tak właśnie dotykał kobiet, które mu się podobały. – Podejdź bliżej. – Przyciągnęła go do skały. – Dobrze, teraz odwróć się i usiądź. Posłuchał jej wskazówek i usadowił się obok, udo przy udzie, ramię przy ramieniu. Do diabła, pachniał seksownie i na dodatek nie wypuścił jej ręki.

18

Vicki Lewis Thompson

– Trochę tu ciasno – stwierdził. Podniecało ją, że siedzi tak blisko Jonasa i udaje kogoś innego. Mówiła rzeczy, których nigdy by nie powiedziała w innych okolicznościach. – Mnie to nie przeszkadza, chyba że tobie. Chcąc go ośmielić, delikatnie uścisnęła mu dłoń. – Ależ ja się nie skarżę. Odwzajemnił uścisk. – Masz przyjemną dłoń – powiedział i delikatnie potarł kciukiem jej palce. – Miękką, ale silną. Wstrzymała oddech. Zaczynał ją uwodzić. Widocznie nie był w stanie rozpoznać ręki starej kumpelki. Mogła robić, co chciała, i tak by się nie domyślił. Musiała tylko zdecydować, jak daleko się posunąć w tej zabawie. Prawda, czy oszustwo? – Ręce mam silne od wyrabiania gliny – odpowiedziała. – Uwielbiam rozrabiać glinę. Jest taka wilgotna i... podatna. To bardzo pobudzające. – Rozumiem. – Objął jej dłoń swoimi i zaczął delikatnie masować. – Chciałbym kiedyś zobaczyć, jak to robisz. – To raczej niemożliwe. Lubię czuć się swo-

Tajemnicza kochanka

19

bodnie, gdy tworzę, a na takim upale pracuję bez ubrania – dodała, nie panując nad językiem. – Nie powinnaś była mi tego mówić – szepnął, zbliżając jej dłoń do ust. – Teraz naprawdę zależy mi na tym, żeby cię zobaczyć przy pracy, gdy jesteś taka... pobudzona. Delikatnie pocałował jej palce. Omal nie zemdlała z rozkoszy. Przed laty wyobrażała sobie takie sceny z Jonasem. Potem straciła nadzieję, że ich znajomość kiedykolwiek wyjdzie poza relacje bratersko-siostrzane. A jednak był obok, całował jej rękę. Oczywiście był przekonany, że to dłoń rzeźbiarki o imieniu Sarah, kobiety, która tworzyła z gliny nagie postacie i w twórczym uniesieniu biegała po pracowni jak ją Pan Bóg stworzył. – Może zrobię dla ciebie wyjątek i pozwolę ci patrzeć – powiedziała. – Chociaż wydaje mi się, że będziesz mnie rozpraszał. – Będę bardzo cicho. Rozwarł jej dłoń i językiem dotykał jej wnętrza. Uspokoiła oddech. Kobieta światowa nie powinna tak reagować tylko dlatego, że mężczyzna całuje jej rękę. – Jak... jak masz na imię? – zapytała. – Jonas – szepnął.

20

Vicki Lewis Thompson

Poczuła jego oddech na dłoni. – Pachniesz deszczem – powiedział, dotykając wargami jej przegubu. – Jonas – powtórzyła cicho jego imię, jakby nigdy go nie słyszała, nigdy nie wołała przez podwórze ani ze złością nie mamrotała pod nosem. – Jonas, czy wierzysz w przeznaczenie? – Może. – Zgiął jej rękę i leniwie posuwał się od przegubu wzdłuż przedramienia. – A ty? – Może. Słyszała bicie swego serca. Im dłużej jej dotykał, tym większa była szansa, że ją rozpozna. Na razie jeszcze mogła się bawić. Takie okazje nie zdarzają się często. – Nie przypuszczałem, że spotkam tu dzisiaj kogoś takiego jak ty. Delikatnie, powoli głaskał jej rękę. – Takiego jak ja? – zaśmiała się obcym, chrapliwym głosem kobiety, która utrzymuje się z tworzenia nagich rzeźb. – Przecież nic o mnie nie wiesz. – Wiem więcej, niż myślisz. Zgiął nogę w kolanie. Teraz mógł, siedząc na skale, odwrócić się do niej. – Wiem, że tworzysz i spędzasz dni, badając

Tajemnicza kochanka

21

zakamarki ludzkiego ciała. Jako rzeźbiarka musisz być bardzo wrażliwa. – Jestem. – Wiedziałem. Zadrżałaś, gdy całowałem cię po rękach. Przesunął dłoń po policzku, próbując poznać jej rysy. – Co prawda, nie widzę cię zbyt dobrze, ale inne moje zmysły się wyostrzyły. Wiem, że masz gładką, miękką skórę, pachniesz deszczem, masz bardzo niski głos, który sprawia, że myślę o seksie. Przełknęła ślinę, starając się panować nad głosem. – Naprawdę? Rzeczywiście nie miał pojęcia, z kim rozmawia. – Nie powinnaś się dziwić. – Uniósł drugą rękę i pogłaskał jej włosy. – Jesteś bardzo zmysłowa i otwarta. Masz piękne włosy. Jakiego są koloru? Zaczęła szybko myśleć. Mówienie prawdy nie miało sensu. Przyznanie, że jest blondynką, mogło go naprowadzić na trop. – Czekoladowobrązowe – odpowiedziała. – Świetnie. Przepadam za czekoladą. Ujął pasmo włosów, przełożył je przez ramię

22

Vicki Lewis Thompson

i rozpostarł na jej piersiach, choć na razie starał się ich nie dotykać. – A oczy? – Zielone jak nefryty. W każdym razie zawsze chciała, żeby takie były. Keely miała zielone oczy, a B.J. niebieskie. – Zielone jak nefryty... – Delikatnie przesunął kciukiem po jej dolnej wardze. – Większość kobiet powiedziałaby, że ma brązowe włosy i zielone oczy, ale ty porównałaś je do czekolady i nefrytów. Sarah, wydaje mi się, że jesteś niezwykła. Chciałbym cię lepiej poznać. Zamierzał ją pocałować! Zadrżała z niecierpliwości. Wreszcie dowie się, jak to jest całować się z Jonasem. Jeśli miała go nadal oszukiwać, musiała teraz zachować się jak kobieta światowa. Innymi słowy, musiała zapanować nad sytuacją. – Mamy trochę czasu – powiedziała, zastanawiając się, co Keely zrobiłaby na jej miejscu. Zebrała całą odwagę, wyciągnęła rękę i zaczęła bawić się guzikiem jego koszuli. – Może powinniśmy wykorzystać go... żeby się lepiej poznać. Nabrał powietrza. – Miałem to na końcu języka. Z każdą chwilą stawała się bardziej zuchwała. Rozpięła kolejny guzik i następny. Jonas oddychał coraz szybciej. Podniecała go, tego

Tajemnicza kochanka

23

mężczyznę, który miał więcej kobiet, niż mogła sobie wyobrazić. – Masz mokrą koszulę. Na pewno ci w niej niewygodnie. Obiema rękami wyciągnęła mu ją z dżinsów. – Zdejmijmy ją. – Jesteś niesamowitą kobietą. – Ty też jesteś niewiarygodny. Głaszcząc go, bez pośpiechu zdjęła mu koszulę z ramion. – Co za mięśnie. Bardzo chciałabym cię wyrzeźbić. – Kiedy zechcesz – odpowiedział nieco drżącym głosem. To drżenie oszołomiło ją, dodało odwagi. Uczucie całkowitego panowania nad mężczyzną było bardzo miłe. Powoli pochyliła się do przodu, wdychając jego zapach. Tak pachniał Jonas, lecz nigdy dotąd nie czuła w jego zapachu podniecenia. Zwilżyła językiem usta i dotknęła nimi jego ramienia. Skóra, chłodna od mokrej koszuli, szybko się rozgrzewała pod dotykiem jej warg. Przesunęła język po obojczyku aż do gardła. – Och, Sarah – przeczesał jej włosy drżącymi palcami – Sarah, doprowadzasz mnie do szaleństwa.

24

Vicki Lewis Thompson

– I o to mi chodzi. – Obsypała pocałunkami jego twarz. – Po prostu odpręż się i pozwól mi działać. Drżał z podniecenia. Nigdy jeszcze nie uwiodła mężczyzny. Nie przypuszczała, że to takie proste. Tylko że ona też drżała. Żeby się uspokoić, objęła obiema rękami jego kark. – Chcę, żebyś mnie teraz pocałował – szepnęła. – Pocałuj mnie, Jonas. Ich usta spotkały się, a ona zapomniała, że odgrywa doświadczoną, światową kobietę. Jęknęła z rozkoszy. Całkiem rozpalony zaczął całować jeszcze głębiej. Nigdy nikt nie całował jej tak drapieżnie i łakomie. Poddawała się jego pocałunkom i oddawała je. Przerywali, by zaczerpnąć powietrza, i całowali się znów. Oboje byli zdyszani, gdy Jonas się cofnął. – Twoje ubranie... też jest mokre – powiedział, chwytając oddech. – Tak – przyznała zdyszanym głosem. – Sarah... pozwól się dotknąć.

Rozdział drugi Jonas stracił niewinność jako piętnastolatek. Odtąd poświęcał kobietom dużo czasu. Przeżył wiele cudownych chwil, ale nigdy nie było tak jak teraz. Nie zdarzyło mu się przypadkowo spotkać kusicielki gotowej do wspólnej zabawy. Nie znał nawet jej nazwiska. Nie poznałby jej pewnie, mijając na ulicy, przez co sytuacja stawała się tym bardziej ekscytująca. Dotychczas nigdy nie kochał się z nieznajomą. Jednocześnie wyczuwał w niej coś znajomego. To nie miało sensu, bo był pewien, że nigdy nie spotkał żadnej Sarah. Znał mnóstwo kobiet, mógł wyrecytować ich nazwiska i numery telefonów. Gdy przymknął oczy, mógł sobie przypomnieć kształt ich piersi i kolor kręconych włosów między udami.

26

Vicki Lewis Thompson

Zdarzało mu się myśleć czasem o małżeństwie. Oczekiwał od przyszłej żony dobrego serca i bujnej wyobraźni, nigdy jednak nie spotkał kobiety, która posiadałaby obie te cechy. O Sarah wiedział już, że ma przynajmniej jedną z nich. Poczuł jej oddech na ustach. – Zdejmij, co chcesz – odezwała się głębokim głosem. ,,Wszystko’’ – chciał zawołać, ale to była kobieta z klasą, oczekiwała pewnie subtelności i stopniowania napięcia. Niech i tak będzie. – Zacznijmy od tego. Powoli wysunął z jej dżinsów brzeg bawełnianej koszulki. – Dobrze – powiedziała, odchylając się do tyłu. Widział jej cień jak w najbardziej podniecającym śnie. – Dalej – dodała, unosząc ręce. Ściągnął z niej koszulkę, kierując się dotykiem. Naprawdę nie widział, co robi, ale odkrył, że działanie po omacku ma swój urok. Nim zdążył ją objąć, chwyciła jego ręce i przycisnęła je do piersi, okrytych koronkowym stanikiem. – Myślę, że tego szukasz – powiedziała. Pomruk zgody zabrzmiał, jakby ktoś chwycił go za gardło. Dłonie mu drżały. Nie pamiętał tak obiecującego oczekiwania. W ustach mu zaschło.

Tajemnicza kochanka

27

– Poczekaj, rozepnę – szepnęła. Sięgnęła obiema rękami do zapięcia na plecach, wyginając się w jego kierunku. Nie mógł dłużej czekać. Objął jej piersi, pochylił się i przez koronkę dotknął wargami jednego z sutków. Chwycił koronki i rzucił na ziemię. Znów wyciągnął ręce, ale cofnęła się. Nie był w stanie czekać ani chwili dłużej. – Sarah... – Będzie ci łatwiej. Usłyszał, jak zrzuca buty. – Nie ruszaj się – szepnęła. Oparła dłonie na jego ramionach i uklękła na skalnym bloku. – Teraz zamknij oczy. I tak widział zaledwie jej zarysy. Zamknął oczy i czekał z bijącym sercem, aż poczuł, że sutkiem musnęła jego policzek i dotknęła ust. Czuł zapach jej skóry, gdy drugi sutek sięgnął jego ust. Z jękiem wyciągnął ręce, by ją objąć. – Nic nie rób. Opuść ręce. Odpręż się i pozwól mi to robić. To było niewykonalne. Żaden mężczyzna nie byłby w stanie się odprężyć, gdy kobieta pieści jego twarz aksamitnymi, krągłymi sutkami, pachnącymi deszczówką i pożądaniem. Jakimś cudem udało mu się jednak cofnąć ręce. – Sarah, pozwól mi...

28

Vicki Lewis Thompson

– Za chwilę. Poruszała się powoli w przód i w tył, nie pozwalając, by sutek zbyt długo pozostawał przy jego rozchylonych ustach. Chciał tego i jednocześnie nie mógł znieść. Każdy jej kolejny, delikatny ruch powodował, że jego członek twardniał, boleśnie ocierając się o suwak rozporka. Wreszcie przerwała. Twardym sutkiem dotykała jego warg. – Teraz już możesz. Z westchnieniem rozkoszy zaczął go ssać. Smak jej ciała był niewiarygodny. Wzdychała cicho, co podniecało go jeszcze bardziej. Podsunęła mu drugą pierś. Uniósł rękę, by pieścić tę, którą przed chwilą całował. Ujęła go za rękę i poprowadziła ją do sprzączki paska. – Tu – powiedziała miękkim głosem. Była śmiała. Zawsze marzył o spotkaniu kogoś takiego, ale nie sądził, że to w ogóle możliwe. Z bijącym sercem rozpiął pasek i guzik jej dżinsów, rozsunął suwak. – Tak – wyszeptała. Nie potrzebował dalszej zachęty. Dżinsy i majtki łatwo dały się zsunąć ze szczupłych bioder. Uniosła kolana. W ciemnej jaskini był

Tajemnicza kochanka

29

sam z nagą kobietą. Skierowała jego usta niżej. Czuł, że los się do niego uśmiechnął. Czasem kochanki wstydziły się i musiał namawiać je do takiej pieszczoty. Jednak ta kobieta niczego się nie wstydziła. Może spowodował to mrok jaskini. W każdym razie uszczęśliwiła go, zachęcając, by poznał jej najbardziej intymne zakamarki. Dotknął ustami gorącej, słonej skóry, powędrował w dół zagłębieniem między żebrami. Ukląkł przed nią, opierając się o kamienny blok, i objął jej pośladki. – Nie – szepnęła – nie rękami. – Dlaczego? – zapytał, gładząc ustami jej skórę. – Chcę... kierować. Nie miał zamiaru się sprzeciwiać. Mogła nim rządzić, jak długo chciała, dopóki czekała go taka nagroda. Chwycił się skały, by nie zapomnieć o jej warunku. Zadrżała z podniecenia, gdy dotarł do brzucha i zaczął pieścić językiem jej pępek. Niespiesznie torował sobie drogę przez kręcone włosy. Przyspieszyła oddech. Sam umierał z pożądania. Naprężony członek domagał się orgazmu, jednak mógł jeszcze chwilę poczekać. Umiał odczytać każdy subtelny sygnał dawany

30

Vicki Lewis Thompson

przez kobietę i słuchał rytmu jej oddechu. Zaczynała się wahać. Nie chciał, by zabrakło jej odwagi na kontynuowanie tej przygody. Postanowił niczego jej nie narzucać. Gdyby znał ją lepiej, może postąpiłby inaczej, ale teraz musiała sama zdecydować, co dalej. Poddała się z jękiem. Oparła się na rękach, unosząc biodra. – Och, Sarah, moja słodka Sarah. Dotykał językiem jej najdelikatniejszego miejsca. Próbował, pieścił, lizał i chwytał zębami, kręciło mu się w głowie z podniecenia. W końcu zaczął się poruszać w stałym rytmie. Jej okrzyki podniecenia wypełniały jaskinię, mieszając się z szumem deszczu. Mówiono mu już, że robi to dobrze, lecz w tym momencie kierował się wyłącznie instynktem i zmiennym tempem jej oddechu. Odtąd zawsze będzie kojarzył zapach deszczu z zapachem tej kobiety, uderzenia kropel z jej cichymi prośbami o więcej. Gdy ją zaspokoił, sam był na granicy orgazmu. Odpoczywała oparta o skałę. Oblizał wargi. Gotów był powtórzyć wszystko jeszcze raz. Może... może powie, że teraz powinni się zamienić. Nie miałby nic przeciwko temu. Oddychała powoli. W jaskini zrobiło się ci-

Tajemnicza kochanka

31

cho. Uświadomił sobie, że deszcz przestał padać. Przełknęła ślinę. – Muszę już iść. – Teraz? Chyba nie miała zamiaru opuścić go w takiej chwili? – Tak, naprawdę muszę wracać – odchrząknęła. – Deszcz już nie pada, nie ma powodu, żeby kryć się w jaskini. – Ale... – Zdaje się, że klęczysz na moim ubraniu. Kucnął i zaczął zbierać porozrzucaną garderobę. Miał swoją dumę i nie zamierzał jej prosić. Jeśli nie potrafiła dać coś sama z siebie, to do diabła z nią... – Chciałabym ci się zrewanżować – powiedziała. – Spotkamy się jeszcze? O Boże, oczywiście, krzyknął w duchu. – Może – odpowiedział, podając jej ubranie. – Myślę, że to bardzo podniecające być ze sobą tak blisko i nie widzieć się wzajemnie. Milczał. – Wiem, jak przedłużyć ten nastrój – stwierdziła. – Naprawdę? W mroku z trudem widział jej sylwetkę, gdy

32

Vicki Lewis Thompson

wkładała koszulkę przez głowę. Cierpiał i wiedział, że może to trwać i przez tydzień, jeśli ona nie... – Mógłbyś przyjść do mnie jutro wieczorem po zmroku. – Być może. Od jutrzejszego wieczoru dzieliła go wieczność, jednak nie miał zamiaru prosić o spotkanie dzisiaj. – Przygotuję ci opaskę na oczy. Może być ciekawie. Ta kobieta wiedziała, jak z nim postępować. Pomyślał, że warto na to zaczekać. – Zdaję sobie sprawę, że tym razem nie dostałeś wszystkiego, na co miałbyś ochotę – powiedziała tym swoim niskim, uwodzicielskim głosem. – Ale jeśli przyjdziesz i przed wejściem założysz opaskę, wyrównam rachunki. – To mi się podoba, ale – zawahał się – nie jesteś odrażająca ani oszpecona bliznami po jakimś strasznym wypadku? – A jak myślisz? Przypomniał sobie, że obejmował jej twarz, całował piersi i brzuch. Jego usta i ręce zapamiętały wszystko. Była bez zarzutu. – Myślę, że jesteś piękna.

Tajemnicza kochanka

33

– Jonas, czy pieszczoty z nieznajomą nie były nowym, silnym przeżyciem? – To prawda. – Więc dlaczego nie bawić się w to dalej? – Nie wystarczy, że wyłączymy światła? – Może, ale wtedy nie będę mogła zastosować efektów specjalnych. – Jakich efektów specjalnych? – Głos mu się zmienił z ciekawości. – To będzie moja tajemnica. Nigdy nie dominowałam, kochając się z mężczyzną. Po tym, co dziś zaszło między nami, odkryłam, że naprawdę to lubię. – Też mi się to podobało – przyznał – a nigdy przedtem nie pozwalałem, żeby kobieta mną kierowała. Niewiele kobiet chciało przejmować inicjatywę i nie spotkał jeszcze takiej, która zaplanowałaby cały scenariusz spotkania. Zdał sobie sprawę, że marzy o tym. – Jest to więc nowe doświadczenie dla nas obojga. – Skąd mogę wiedzieć, że nie zwariowałaś? – Znikąd. Tego nie możesz być pewny. – Wyciągnęła rękę i klepnęła jego nagą pierś. – Spokojnie. Nie zwariowałam. I tak wiedział doskonale, że nic nie mogłoby

34

Vicki Lewis Thompson

go powstrzymać przed jutrzejszym spotkaniem. – Może wpadnę. – Obiecaj, że włożysz opaskę na oczy. Jeśli nie, sprawa skończona. – W porządku. – Tylko żadnego podglądania. To ja mam kierować. – Zawiążę mocno. Wciągnęła wysokie buty. – Jestem przekonana, że jeśli teraz nie będziesz zaspokojony, to jutrzejszy orgazm będzie wspaniały, gdy już do tego dojdzie. Dosłownie kipiał pożądaniem, z trudem wydobywał dźwięki. – A dojdzie? – Oczywiście. – Przesunęła palcem po jego klatce piersiowej. – Przyrzekam. Do zobaczenia, a właściwie do niewidzenia jutro. Wychodząc z jaskini, odwróciła się jeszcze. – Na twoim miejscu poszłabym na piwo. – Zaczekaj. Idziesz taki kawał do domu na piechotę? – Nie do domu. Znam taki mały staw, który po deszczu będzie wystarczająco pełny, żeby się w nim wykąpać. Do jutra, Jonas. Wyśliznęła się z jaskini i odeszła.

Tajemnicza kochanka

35

Gdy wyszła, zaczął rozważać możliwości. Nie miał wielkiego doświadczenia w odmawianiu sobie przyjemności. Kobiety lgnęły do niego i na ogół z łatwością osiągał zaspokojenie. Erekcja była bolesna, nie chciał jednak rozwiązywać problemu samodzielnie w jaskini. Właściwie mógłby teraz pojechać do Cathy, gdzie na pewno zostałby przyjęty. Przed tym, co zdarzyło się w jaskini, byłaby to wspaniała perspektywa. Jednak tajemnicza kobieta zawładnęła jego wyobraźnią i uznał, że zwykłe harce na sianie byłyby tym razem nie na miejscu. Z westchnieniem podniósł i strzepnął koszulę. Wychynął z jaskini na pachnącą po deszczu pustynię i poszedł na piwo. B.J. spieszyła do domu, modląc się, żeby Jonas nie wrócił wprost na ranczo. Jeśli dotarłby przed nią, znalazłby Hot Stuffa wałęsającego się po zagrodzie. Może nie skojarzyłby tego od razu z jaskinią, ale nie chciała, żeby się o nią martwił. Na wypadek gdyby jednak wyprzedził ją w drodze do domu i już zaczął jej szukać, przygotowała historyjkę o tym, jak koń ją zrzucił i straciła przytomność. Tak będzie najlepiej. Przez ostatnią godzinę leżała nieprzytomna. Tylko co będzie, jeśli pozna koszulkę, którą miała na

36

Vicki Lewis Thompson

sobie kobieta w jaskini? Boże, po co wpakowała się w tę historię? Nadal nie mogła uwierzyć w to, co się stało. Gdy już zdecydowała się wcielić w inną postać, zmieniła się niemal natychmiast z nieśmiałej B.J. w pewną siebie Sarah. Najwidoczniej takie pragnienia tkwiły w niej przez lata, czekając tylko na okazję. Jedno śmiałe posunięcie za drugim, aż wreszcie, naga, chciała... wszystkiego. Czy naprawdę to zrobiła? Zarumieniła się na wspomnienie swego zuchwałego zachowania i poczucia własnej siły. Miała Jonasa u stóp. Jako rzeźbiarka Sarah owinęła go sobie wokół małego palca. Bardzo jej się to podobało! Wykrzywiła usta, chrząknęła i wreszcie wybuchnęła śmiechem. Unosząc ręce nad głową, zatańczyła z radości. Chwilowo casanowa z Saguaro Junction był całkowicie w jej rękach.

Rozdział trzeci Zdołała wrócić do domu przed wszystkimi. Nim ojciec i Noah przyjechali z miasta, zdążyła odprowadzić konia, wziąć prysznic, przebrać się i zapleść włosy w warkocz. Na szczęście mieszkała z ojcem w osobnym domku z dala od głównego budynku rancza. Udała, że jest zmęczona, i wcześnie poszła spać. Obawiała się, że długo nie będzie mogła zasnąć. Tymczasem zapadła w głęboki sen. Nic jej się nie śniło i obudziła się w świetnej formie. Przeciągnęła się i wstała o bladym świcie z przekonaniem, że jej śmiałe i zmysłowe alter ego służy jej zdrowiu. Nigdy nie czuła się bardziej ożywiona. Nie było jeszcze szóstej, lecz ojciec zdążył już wstać i wyjść. Pewnie nakarmił konie i razem z Noahem rozładowywał siano, które kupili

38

Vicki Lewis Thompson

poprzedniego dnia. B.J. chwyciła banana, nalała kawy do ulubionego kubka i pobiegła im pomóc. Mimo że było wcześnie, wschodzące słońce mocno przygrzewało. Dzień zapowiadał się gorący i parny. Wilgoć po wczorajszym deszczu unosiła się w powietrzu. B.J. spojrzała na chmury zbierające się nad górami. Wieczorem znów mogło padać. ,,Wieczorem’’ – przypomniała sobie. Mimo narastającego upału dostała na ramionach gęsiej skórki na myśl o tym, co będzie robić po zmierzchu. Jonas trenował źrebaka w zagrodzie. Rdzawa sierść młodego konia błyszczała w słońcu, gdy na długiej lonży okrążał placyk. Szósta rano to wyjątkowo wczesna pora dla Jonasa. Nigdy nie traktował pracy na ranczu tak poważnie, jak jego brat. Wszyscy co prawda twierdzili, że Noah pracował ciężej, niż to było potrzebne, Jonas za to robił tylko to, co było absolutnie konieczne, a wolny czas poświęcał na życie towarzyskie. Niektórzy sąsiedzi uważali, że Jonas jest leniwy, ale B.J. miała swoje zdanie. Gdy coś go zainteresowało, poświęcał się temu bez wytchnienia, natomiast męczyła go nuda. Każde działanie mierzył miarą własnej przyjem-

Tajemnicza kochanka

39

ności i pewne dlatego tak ważny był dla niego seks. Do wczorajszego popołudnia B.J. nie sądziła, że może zainteresować takiego mężczyznę jak Jonas. Zastanawiała się, czy będzie dziś mogła spojrzeć mu w oczy, nie rumieniąc się. Jak odpowiedzieć na powitalny uśmiech bez przyglądania się jego zmysłowym ustom? Wiedziała, gdzie te usta były i co potrafiły zrobić. Miała dla tych ust plany na dziś. Miała też plany co do reszty jego ciała. Jeśli chce je zrealizować, musi zachowywać się jakby nigdy nic. Musi przestać się na niego gapić i zająć obowiązkami. Chrząknęła. – Cześć, Jonas! – zawołała, mijając zagrodę. – Wcześnie dziś wstałeś. Czy to Noah wyciągnął cię z łóżka? – Dobrze by było. Sam wstałem, nie mogłem spać. Poczuła skurcz żołądka. Nie będzie łatwo zachowywać się normalnie. – Jak ci idzie z Imeldą? – zapytała. – Drażni się ze mną jak każda dziewczyna – uśmiechnął się, nie odrywając oczu od źrebaka – ale dam sobie radę. – Któregoś dnia trafisz na panienkę, która cię pokona.

40

Vicki Lewis Thompson

Mrugnął do niej. – Możliwe, ale tak się jeszcze nie stało. Teraz, gdy dosłownie rzuciła go na kolana, puszenie się Jonasa doprowadzało ją do szału. I tak w końcu będzie przy niej drżał z pożądania. Chciała wierzyć, że rewanżuje się za wszystkie kobiety, które porzucił, jednak w głębi duszy wiedziała, że to nieprawda. Robiła to dla własnej przyjemności. – Czy banan i kawa są dla mnie? – zapytał. – Nie. To moje śniadanie. Postawiła kubek na słupku podtrzymującym płot i zaczęła zdejmować skórkę z banana. Przeżycia poprzedniego dnia chyba zaczęły jej ubarwiać rzeczywistość, bo nagle banan nabrał seksualnego znaczenia. Z wyraźną przyjemnością objęła go ustami i językiem. – Hej, dziś nie kręcimy filmu porno – zaśmiał się Jonas. – Proszę wyciąć tę scenę. Spojrzała na niego. Uśmiechał się, ale patrzył w zamyśleniu. No tak, czekał na wieczór w towarzystwie Sarah, więc i dla niego zwykłe rzeczy nabierały seksualnego znaczenia. W każdym razie po raz pierwszy patrzył na nią z takim wyrazem twarzy. Ugryzła kawałek banana. – Nie wiem, o czym mówisz – oświadczyła.

Tajemnicza kochanka

41

Zabrała kubek i poszła w stronę stodoły. Nic nie mogła poradzić na to, że kołysała się w biodrach bardziej niż zwykle. I nie miała nic przeciwko temu, żeby Jonas to zauważył. W oddalonym końcu stodoły jej ojciec i Noah układali bele świeżego siana do suszenia. Obaj poruszali się oszczędnymi ruchami ludzi przyzwyczajonych przez całe życie do takiej pracy. Mogli narzekać, że praca jest ciężka, ale nie zamieniliby jej na żadną inną. Pracę na ranczu mieli we krwi, podobnie jak B.J. Inaczej było z matką. Ojciec mówił, że nie była tu szczęśliwa. Uważał, że Keely, siostra B.J., odziedziczyła po matce zamiłowanie do przygód i dlatego musiała wyjechać. B.J. zawsze uważała się za osobę przeciętną jak ojciec, ale po wczorajszym zdarzeniu zaczęła się zastanawiać, czy nie odziedziczyła jednak czegoś po matce. Po śmierci żony Arch nie zdecydował się na powtórne małżeństwo, choć B.J. wiedziała, że kilkakrotnie kobiety z sąsiedztwa próbowały go usidlić. Byłby dobrą zdobyczą, nadal szczupły i atletycznie zbudowany. Zdaniem B.J., odrobina siwizny tylko dodawała uroku jego rudym włosom i wąsom. Podejrzewała jednak, że wspomnienie twórczej, wrażliwej żony nie

42

Vicki Lewis Thompson

pomagało ojcu w nawiązywaniu trwałych znajomości z dość ograniczonymi mieszkankami Saguaro Junction. Ojciec uniósł kolejną belę siana, podał ją w górę do Noaha i odwrócił się do B.J. – Oto i nasza Śpiąca Królewna – powiedział z uśmiechem. – Dobrze się czujesz? – Świetnie – odpowiedziała. – To się cieszę. Obawiałem się, że coś ci jest, bo poszłaś spać tak wcześnie. – Na szczęście nie. Cześć, Noah! – Cześć. – Noah uśmiechnął się do niej z wysokości sterty siana. – Jeśli coś ci było, to na pewno przeszło. Wyglądasz bardzo zdrowo. – Chcesz powiedzieć, że powinnam wsadzić to zdrowe ciało na traktor i ruszyć po siano? – Byłoby miło – zaśmiał się Noah. – Zaraz się tym zajmę. Najpierw musiała jednak wymyślić przekonujący powód, dla którego miałaby spędzić wieczór w domu Sarah. Jonas nie będzie miał kłopotów z wieczornym wyjściem. Wszyscy się przyzwyczaili, że kręci się po okolicy. Ona natomiast zwykle informowała ojca, dokąd się wybiera. Prawdopodobnie żeby podkreślić, że postępuje inaczej niż Keely, starała się nie afiszować z osobistymi sprawami. Przed dwoma laty

Tajemnicza kochanka

43

zakochała się w chłopaku, z którym chciała spędzić noc. Łączyła randki z wyjazdami na koncerty country w Phoenix. Odpowiadała wymijająco na pytania o nocleg, ale podała ojcu nazwę hotelu. Romans się rozpadł i od tamtej pory nie była z nikim. Ruszyła w kierunku szopy, gdzie stał traktor. Nagle się zatrzymała, jakby coś jej się przypomniało. – Przy okazji: muszę dziś wieczorem pójść na kilka godzin do Sarah. – Kilka godzin? – zdziwił się ojciec. – Musi tam mieć jakąś cholerną szklarnię, jeśli trzeba ją podlewać przez cały wieczór. – Rośliny w mieszkaniu to żaden problem. Ogród warzywny potrzebuje porządnego nawodnienia, więc pomyślałam, że wezmę coś do czytania i zrobię to dzisiaj. Była z siebie bardzo zadowolona. Zwykle to Keely zmyślała na poczekaniu, a B.J. nie przejawiała talentu w tej dziedzinie. Arch westchnął. – Podlewaj, co chcesz, ale to tylko marnowanie wody. Przeniosła się tu ze wschodnich Stanów i pewnie nie wie, że w sierpniu jest za późno na uprawę warzyw, chyba że ktoś się nimi ciągle zajmuje.

44

Vicki Lewis Thompson

– Masz rację, ale obiecałam jej, że zrobię, co będę mogła – powiedziała B.J. – Nie wiem, o której wrócę, i nie chcę, żebyś się o mnie martwił. – Nigdy się o ciebie nie martwię – zapewnił Arch. – Po prostu nie znoszę marnowania wody. – Myślę, że wystarczy jeden sezon, żeby nabrała doświadczenia. Teraz lepiej, żebym już zabrała się do pracy, nim kierownica się tak rozgrzeje, że nie będę mogła jej utrzymać. – Wczoraj kupiliśmy nowy termostat – zawołał Noah ze sterty siana. – Położyłem go na półce przy drzwiach, na wypadek gdybyś go chciała zainstalować. – Dobra. Noah wiedział, że dawała sobie radę z takimi sprawami. Natomiast ona wątpiła, czy Sarah kiedykolwiek wymieniła termostat, a Keely nie zrobiłaby tego za nic na świecie, bo zniszczyłaby sobie paznokcie. Cóż, poczciwa B.J. może założyć nowy termostat, bo jest jak jeden z chłopaków. Westchnęła. Nic dziwnego, że Jonas nigdy nie dostrzegał w niej kobiety. Jonas cmoknął i zawrócił Imeldę do zagrody. Miała równy, pewny krok i nie mógł się już

Tajemnicza kochanka

45

doczekać dnia, kiedy będzie można jej dosiąść. Jednak nie z powodu Imeldy wstał dziś tak wcześnie. Krew w nim wrzała, ciało drżało z pożądania, a musiał czekać jeszcze dwanaście godzin. Nie wiedział, jak wytrzyma przez cały dzień. Oczywiście mógł się wziąć do naprawy płotu lub kopania dołów pod słupy. Oba zajęcia uspokoiłyby go z pewnością, ale on nie chciał być spokojny ani wyczerpany. Chciał cieszyć się każdą chwilą, którą miał spędzić z Sarah. Już i tak się niepokoił, że za krótko spał, żeby być świeży i gotowy, gdy nadejdzie ósma. Jednak samo rozważanie możliwych planów, jakie Sarah mogła mieć wobec niego, spowodowało erekcję i nie był w stanie zasnąć przez długi czas. Po nocy pełnej fantazji wszystko kojarzyło mu się z seksem: natrysk, wibracje elektrycznej maszynki do golenia, zapach drożdżowego ciasta, masło spływające po naleśnikach, butelka z syropem. Pewnie dlatego, gdy rano ujrzał B.J. z bananem, miał erotyczne skojarzenia, a przecież ona nie szalała za mężczyznami. Wierzył, że nie wie, o czym on mówi, choć wiedział, że nie jest dziewicą. Domyślał się, że gdy jeździła do Phoenix na koncerty z Jeffem

46

Vicki Lewis Thompson

Cheneyem, później w hotelu coś się działo. Zabawne, że przez wszystkie te lata nie zauważył, jak zgrabne ma pośladki. Gdy teraz odchodziła, nie mógł oderwać oczu od jej kształtów. Spłowiałe tylne kieszenie poruszały się w naprawdę słodkim rytmie, a tylny szew dżinsów wpijał się w zgrabną pupę. Prawdopodobnie nie zdawała sobie sprawy, jak seksownie wyglądają jej pośladki w obcisłych spodniach. B.J. nie myślała w tych kategoriach. Po raz pierwszy zastanawiał się, jak taka ładna dziewczyna potraktowałaby kogoś, kto potrafiłby przełamać jej opór i wyzwolić w niej najgłębsze instynkty. Jonas był gotów założyć się o ostatniego dolara, że Jeff Cheney nie umiał tego dokonać. Nagle poczuł się głupio, że przychodzą mu do głowy takie myśli w związku z dziewczyną, która była dla niego jak siostra. Chyba całkiem zgłupiał. Za chwilę będzie się oglądał za Lupitą, ich podstarzałą gospodynią. B.J. pękłaby ze śmiechu, gdyby wiedziała, o czym myślał. Nazwałaby go maniakiem seksualnym i dziś miałaby rację. Doszedł do wniosku, że Imelda ma już dość treningu, tym bardziej że dzień jest upalny. Dał jej z kieszeni kilka marchewek, poklepał, żeby

Tajemnicza kochanka

47

przyzwyczajała się do jego dotyku, podrapał za uszami, zdjął uzdę i pozwolił swobodnie biegać po zagrodzie. Odnosił uprząż do stodoły, gdy spostrzegł B.J. pochyloną nad błotnikiem traktora. Była zachęcająco wypięta w jego kierunku. Miał wielką ochotę objąć krągłe pośladki i ścisnąć je po przyjacielsku. Pewnie z wrażenia dostałaby ataku serca. Gdy się zbliżył, usłyszał, że klnie. Ciężko dyszała, mocując się z czymś w środku traktora. Znów zaczął myśleć o seksie. Pomyślał, że bardzo podobnie, ciężko oddychała Sarah. Jednak ta kobieta nie była bliska orgazmu, tylko naprawiała traktor. Powinien jednak oprzytomnieć. – Pomóc ci? – zapytał. Gwałtownie uniosła głowę i uderzyła się w podniesioną osłonę silnika. – Cholera! – Przepraszam. Zaczepił uprząż na najbliższym haku i podszedł do B.J. Wiedział, jak boli uderzenie w tył głowy. Poprzedniego dnia uderzył się o sklepienie jaskini. – Zaczekaj, rozmasuję trochę, żeby nie spuchło.

48

Vicki Lewis Thompson

Sięgnęła ręką do tyłu głowy. – Będziesz miała smar we włosach. Opuściła rękę. – Już nie boli. – Mimo to rozmasuję. Objął tył jej głowy i delikatnie dotknął palcami. – Tutaj? – Tak. Miała włosy jedwabiste jak Sarah, ale tamte były – jak mówiła – czekoladowobrązowe. Tego ranka jasne włosy B.J. kręciły się wokół twarzy. Nawet warkocz nie wyglądał zbyt starannie, jakby zaplotła go w pośpiechu. Nie pamiętał, kiedy ostatnio widział ją z rozpuszczonymi włosami. Policzek miała ubrudzony smarem. Powstrzymał się, żeby nie zetrzeć go kciukiem. Cała B.J. – nos usiany piegami, grube, jasne rzęsy, różowe usta bez pomadki i smar na policzku. Spojrzała na niego groźnie. – Myślałam, że jesteś na zewnątrz. – Już skończyłem. Przepraszam, że cię nie ostrzegłem, że wchodzę do stodoły. – Jakoś to przeżyję. Uśmiechnął się złośliwie, widząc, że nadal masuje głowę.

Tajemnicza kochanka

49

– Mam taką nadzieję. W przeciwnym razie to ja będę naprawiać traktor. B.J. wydawała mu się dzisiaj jakaś inna, ale nie mógł określić, na czym to polegało. Widział te niebieskie oczy z milion razy, ale nigdy w nie głęboko nie spojrzał. I właśnie robił to z przyjemnością. Dokładnie w chwili, gdy zorientował się, że dzieje się coś, czego nigdy dotąd między nimi nie było, ona przerwała ten nastrój. – Już w porządku. Lepiej, żebym to teraz skończyła, bo dzień się nie wydłuży. Przez chwilę zobaczył w jej spojrzeniu coś, w co nie mógł uwierzyć. Jakby ona... nie, to śmieszne, przecież na, miłość boską, razem się wychowali. Powinien już odejść i zająć się płotem. – Co z traktorem? – Zepsuty termostat. Znów pochyliła się nad błotnikiem, sięgając do wnętrza maszyny. Jonas nigdy nie był dobry w naprawianiu urządzeń. Robił to, jeśli zmuszały go okoliczności. Wolał żywe istoty. W każdym razie przyglądanie się B.J. w tej pozycji było bardzo intrygujące. Nigdy nie robił tego z kobietą leżącą twarzą na masce samochodu, lecz B.J.

50

Vicki Lewis Thompson

nieświadomie podsunęła mu taki pomysł. Pewnie też nigdy nie kochała się w ten sposób, choć jej pośladki byłyby idealne, niezbyt kościste i nie za tłuste. – Jak już tam stoisz, to możesz mi podać klucz. Wyciągnęła rękę. Podniósł klucz i wsunął go w jej dłoń. Poczuł, że rozpoznaje ten dotyk. Sarah miała właśnie takie gorące dłonie, a przecież te dwie kobiety były zupełnie inne. – Dziękuję – mruknęła B.J. – ale nie musisz mnie pilnować. Dam sobie radę. Cóż, pod jednym względem są podobne – pomyślał. Obie lubią rządzić. Jednak teraz B.J. zirytowała go swoim uporem. Dziwne, ale dziś miał ochotę pochylić się z nią nad błotnikiem i mocować się z silnikiem lepkim od smaru. Z drugiej strony, będzie bardzo szczęśliwy, gdy dziś wieczorem wreszcie spotka się z Sarah i ona przejmie inicjatywę. Zapowiadało się, że będzie to wielkie przeżycie i to już za jedenaście i pół godziny.

Rozdział czwarty O siódmej wieczorem B.J. otwierała drzwi domku Sarah. Czuła się jak tajny agent. Tak świetnie nie bawiła się od lat, choć utrzymanie sekretu przed Jonasem okazało się zadaniem tym trudniejszym, że dotychczas niczego nie musiała ukrywać. W pewnym stopniu działało to na jej korzyść, była ostatnią osobą, którą można by podejrzewać o umówienie tajnej randki pod fałszywym imieniem. To było bardziej w stylu Keely. Chociaż, gdyby Keely tu była, być może nie zaskoczyłaby jej maskarada urządzona przez młodszą siostrę. Ostatecznie razem kryły się w jaskini, żeby spiskować i wymyślać przygody. Tylko że dawniej to Keely miała wciąż nowe pomysły, więc B.J. pozwalała jej przewodzić.

52

Vicki Lewis Thompson

Wszystkim pozwalała kierować sobą, ale dzisiaj to ona kieruje przedstawieniem. Zamknęła drzwi i postawiła torbę pełną rekwizytów. Jej pikap stał ukryty za odremontowanym garażem, w którym Sarah urządziła pracownię. Chciała mieć osobny budynek do pracy, dlatego spodobało jej się to miejsce na uboczu. Dom stał na dwudziestu akrach jałowej ziemi zarośniętej chwastami i kaktusami. Z jednej strony posesja graniczyła z ziemią należącą do Kamiennych Bliźniaków, dzięki czemu Sarah i B.J. zostały sąsiadkami. Na początku lata spotkały się w sklepie z narzędziami. Obie szukały sprzętu do spawania. B.J. była zafascynowana tym, że Sarah używa spawarki do rzeźbienia, a nie do naprawy zepsutych maszyn. Wprosiła się, żeby obejrzeć jej prace. Potem wpadała jeszcze kilka razy na kawę, ale obie były zbyt zajęte, żeby spędzić ze sobą więcej czasu. B.J. nie wspominała Jonasowi o Sarah. Teraz było jej to na rękę. Miała niepowtarzalną szansę, żeby kochać się z Jonasem bez ryzyka, że zostanie odrzucona lub wyśmiana. Zagrzmiało. Włączyła klimatyzację. Na szczęście dom był niewielki i powinien szybko się ochłodzić. Przez cały dzień nie padało, chociaż ciemne chmury od popołudnia zapowiada-

Tajemnicza kochanka

53

ły deszcz. Miała nadzieję, że nie zacznie padać przed przyjściem Jonasa. Domek miał blaszany dach i deszcz bijący o taki dach podkreśliłby zmysłową atmosferę, o jaką jej chodziło. Sarah wynajęła domek z całym wyposażeniem. Dzięki temu B.J. nie musiała czuć się skrępowana, że rządzi się jej rzeczami. Właściwie chciała skorzystać tylko z wielkiego łoża w sypialni. Pościel przywiozła ze sobą. Spojrzała na zegarek. Do zmroku miała jeszcze niecałą godzinę. Była pewna, że Jonas zjawi się punktualnie. Wyjęła z torby jedwabną opaskę, otworzyła drzwi frontowe i luźno przywiązała ją do klamki. Poczuła przypływ adrenaliny. To był najdłuższy dzień w życiu Jonasa. Kilkakrotnie gotów był przysiąc, że słońce przestało się przesuwać po niebie, to znów potrząsał zegarkiem przekonany, że bateria się rozładowała. Około szóstej ogolił się, wziął natrysk i trzykrotnie się przebrał. Czuł, że nie jest w stanie przełknąć pachnącego obiadu, który Lupita postawiła przed nim i Noahem. – To musi być cholernie ważna randka – zauważył Noah, zajadając enchilladas. – Jeszcze nie widziałem, żebyś rezygnował z jedzenia z powodu kobiety.

54

Vicki Lewis Thompson

Jonas był tak roztargniony, że nie pomyślał, iż brak apetytu może zwrócić uwagę jego brata. – Cóż, pewnie zjemy coś razem, nie chcę się napychać przed spotkaniem. – Powiesz mi, kto to jest? – Nie sądzę, żeby tego chciała. Noah posłał mu ostre spojrzenie. – Wiesz, że staram się nie wtrącać... – Tak, oczywiście. – Jonas uśmiechnął się szyderczo. – Staram się, co nie znaczy, że zawsze mi się udaje. Jeśli ta kobieta jest mężatką... – Nie jest. – Jonas poczuł się dotknięty, że Noah poruszył ten temat. – Myślałem, że lepiej mnie znasz. – Przepraszam, braciszku. Po prostu zwykle nie robisz z tego tajemnicy, a zwłaszcza gdy dama jest tak ważna, że trzeba się pięć razy przebierać. – Trzy razy i tylko z powodu pogody. Nie wiedziałem, czy będzie padać. Noah spojrzał na brata znad kubka z kawą. – Rozumiem. Nie da się nosić niebieskiej koszuli na deszczu. – Myślisz, że niebieska wyglądałaby lepiej? – spytał Jonas, przyglądając się czarnej koszuli, na którą się ostatecznie zdecydował. – Jeszcze mam czas, żeby się przebrać.

Tajemnicza kochanka

55

Noah przyjrzał mu się. – Żartujesz, prawda? Jonas napotkał spojrzenie brata i zarumienił się. Zachowywał się idiotycznie. – Jasne, że żartuję. Posłał Noahowi znaczące spojrzenie. – Kolor jest nieważny. Ważne, jak szybko można ją rozpiąć. Nie mogę pozwolić, żeby mi podarła najlepszą koszulę. Noah zachichotał i potrząsnął głową. – Cóż, cieszę się, że przynajmniej jeden z nas się dobrze bawi. – Jeślibyś przestał tak ciężko pracować i wziąłbyś wolny wieczór raz czy dwa, mógłbym cię umówić z jakąś ślicznotką. – Dziękuję, nie skorzystam. – Noah napił się kawy z rozbawioną miną. – Wątpię, czy dorównałbym twojej reputacji. – Mówię serio. To niezdrowo, żeby facet unikał seksu tak długo jak ty. Jonas wstał, odsuwając krzesło. – Skąd wiesz, jak długo? Śledzisz mnie? – Nie muszę – odpowiedział Jonas, zbierając talerze. – Jeśli jesteś z kimś w miasteczku tej wielkości, to wyda się wcześniej czy później. – Miej to na uwadze, spotykając się z tajem-

56

Vicki Lewis Thompson

niczą damą. Ludzie się dowiedzą. Dlaczego więc nie powiesz mi teraz? – Nikt się nie dowie, jeśli dziś wszystko będzie tak, jak zostało zaplanowane. Jonas nie chciał nawet o tym myśleć, ale możliwe, że uczestniczył w jednorazowej zabawie. – Nie próbuj mi wmawiać, że przez godzinę grzebałeś w szafie dla kobiety, z którą chcesz się spotkać tylko raz. Zależy ci na niej i wiesz dobrze, że nie wystarczy ci jedna upojna noc. Wiedział. Myślał o spotkaniu w jaskini i o tym, co go miało go czekać dzisiaj. Miał ochotę na rewanż, ale czy ona także? Pierwszy raz w życiu nie panował nad sytuacją. – A może rzeczywiście nie będziesz chciał się z nią więcej spotykać – powiedział pojednawczo Noah. – Powinienem pilnować własnego nosa. Jonas był zaskoczony. Nie mógł sobie przypomnieć, kiedy ostatnio Noah tak łatwo ustąpił. Widocznie z daleka było widać, że się denerwuje. Do diabła. Musi się opanować, bo reputację twardego faceta diabli wezmą. Wzruszył ramionami. – Łatwo przyszło, łatwo pójdzie. Noah wstał i poklepał brata po ramieniu.

Tajemnicza kochanka

57

– W każdym razie życzę ci dziś szczęścia. Czuję, że to wyjątkowe spotkanie. Jonas próbował zaprzeczać, ale wiedział, że to beznadziejne. Sarah rzeczywiście była wyjątkowa. Nie pamiętał, kiedy ostatnio był tak zainteresowany kobietą. Wreszcie się ściemniło. Wsiadł do samochodu i ruszył w stronę domu Hawthorne’ów. Jechał powoli, bo nie był pewien, czy już jest wystarczająco ciemno. Oprócz tego, umył dziś samochód i nie chciał go od razu ubrudzić na polnej drodze. Chciał się dobrze zaprezentować. Jego czarna ciężarówka powinna błyszczeć, silnik ma pomrukiwać ośmioma cylindrami, z głośników ma dobiegać nastrojowa muzyka. Sarah powinna wiedzieć, że ma do czynienia z mężczyzną z klasą. Wreszcie wypatrzył budynek. Lampa na ganku rzucała krąg światła. Poza tym dom był pogrążony w ciemnościach. Żołądek podskoczył mu na myśl, że mogła się rozmyślić. Zamiast stać przy oknie i czekać na jego ciężarówkę, mogła być gdzieś poza domem. Kurz osiadł na samochodzie. Jazda zapyloną drogą musiała się tak skończyć. Trudno. I tak zaczynało kropić. Parę kropli wystarczyło, żeby

58

Vicki Lewis Thompson

na warstwie kurzu powstał kropkowany wzorek. Gdy zaparkował przed domkiem, lampa na ganku oświetliła brudne nadwozie. Przynajmniej radio brzmiało doskonale przez otwarte okna ciężarówki. Jednak nim wyłączył silnik, muzykę przerwała reklama specyfiku przeciw świerzbowi. Wrażenie, które chciał sprawić, mogło okazać się bez znaczenia, jeśli nie było jej w domu. Wiatr poruszył czymś zawieszonym na klamce. Przyjrzał się. Luźno przywiązany czerwony szalik. Jego opaska! Kamień spadł mu z serca, w ustach zaschło z podniecenia. Nerwowo wyłączył silnik i zakręcił szyby. Dziwne, że był w stanie o tym pamiętać. Wysiadał, gdy powiew wiatru uniósł mu rondo kapelusza. Zdjął go i zostawił na siedzeniu. Jeśli coś było mu dziś zbędne, to na pewno kapelusz. Wchodząc po schodkach na mały, frontowy ganek, zerknął na dwa bujane krzesła i wycieraczkę przed drzwiami. Widniał na niej napis ,,Witaj’’. Sprzedawali takie w miejscowym sklepie. Wszystko wyglądało zwyczajnie, jak ganki domów innych kobiet, które odwiedzał. Wszystko, oprócz czerwonego szalika na klamce.

Tajemnicza kochanka

59

Dopiero teraz zorientował się, dlaczego nie było widać żadnych świateł. Wszystkie zasłony były zaciągnięte. Zamieniła dom w jaskinię. Drżącymi rękami odwiązał szalik. Był z jedwabiu. Zawiązywał oczy, wyobrażając sobie delikatny dotyk jej dłoni, warg i języka... Nim dokładnie zasłonił oczy, miał już erekcję. Pokręcił głową, żeby sprawdzić, czy coś widzi. Jeśli chciała się tak bawić, na razie przyjął jej warunki. Nie miał zasłoniętych oczu od czasu, gdy na prywatkach bawił się w całowanego berka. Zapomniał, że jeśli człowiek nie widzi, wyostrzają mu się inne zmysły. Niedaleko dzwonił dzwoneczek poruszany wiatrem. Przedtem nie słyszał tego ani ciągłego cykania świerszczy. Nie czuł też wcześniej zapachu siąpiącego deszczu, który miarowo stukał o dach z falistej blachy. Wziął oddech, uniósł dłoń i zapukał do drzwi. Skrzypnęła klamka i owiało go chłodne powietrze. Poczuł zapach czegoś zmysłowego i usłyszał delikatnie brzmiący saksofon. – Witaj, Jonas. Gdy usłyszał jej głos, poczuł dreszcz wzdłuż kręgosłupa – Witaj, Sarah.

60

Vicki Lewis Thompson

Wzięła go za rękę i wprowadziła do środka. – Chodź. – Ostrożnie, bo nie wytrzymam. Zaśmiała się. – Spróbuj się przez chwilę powstrzymać albo będziemy musieli się szybko rozstać. – Wierz mi, próbuję panować nad sobą. Miała przyjemny śmiech. Brzmiał znajomo, jakby go już kiedyś słyszał. Jednak to było nieprawdopodobne. Oczywiście, mogli się znaleźć w barze Roundup’’ tego samego wieczora ’’ lub jednocześnie robić zakupy w sklepie samoobsługowym. Musiało tak być. Objęła dłońmi jego rękę. – Cieszysz się, że tu jesteś? Zadrżał. – Nie masz pojęcia, jak bardzo. – Ja też się cieszę. Dotknęła wargami jego palców. To mu przypomniało, jak całował jej rękę w jaskini. Serce zaczęło mu walić na myśl, że mogła na dziś planować całkowity rewanż. To by oznaczało... że spełni się jego marzenie. – Doceniam też, że zaufałeś mi i pozwoliłeś kierować. Przesunęła językiem przez każde zagłębienie między palcami. Poczuł, że przechodzą go ciar-

Tajemnicza kochanka

61

ki. Najwyraźniej sama potrafiła wymyślać pieszczoty. – Cała przyjemność po mojej stronie. – Chciałabym, żebyś dziś pozostał bierny. Jeśli w jakiejś chwili coś ci nie będzie odpowiadać, powiedz mi to. Wzięła do ust jego mały palec i zaczęła delikatnie ssać. Podziałało. Pomyślał, że ona ma dwa razy większe doświadczenie niż on. – Najpierw rozluźnij rękę, jakby to była kukiełka, którą ja mam kierować. Skinął głową. Rozluźnienie ręki nie było problemem, gorzej z członkiem. – Dobrze. Teraz obejrzysz mnie dotykiem. Położyła sobie jego rękę na szyi. Końcami palców poczuł, że serce jej bije bardzo szybko. Może jednak nie panowała nad sytuacją tak, jak się wydawało? – Czy mam cię rozebrać? – To nie będzie konieczne. Poprowadziła jego dłoń wzdłuż obojczyka i w dół do nagich piersi. Wstrzymał oddech. Już była naga. Palce odruchowo ułożyły mu się do pieszczot. – Nie – szepnęła. – Pamiętaj, że mam tobą kierować jak lalką. Położyła jego dłoń na drugiej piersi.

62

Vicki Lewis Thompson

– Tak jest dobrze. Twarda brodawka opierała się o jego dłoń, doprowadzając go do szaleństwa. Ubóstwiał kształt jej piersi, pamiętał ich smak i jęki rozkoszy, gdy pozwoliła je całować. – Sarah, pozwól mi... – Bądź jak lalka – szepnęła, prowadząc jego dłoń między piersiami tak, że palce zeszły w dół po jej gładkim brzuchu. Jęknął, gdy trafił na miękkie, kręcone włosy. Chciał... – Ja kieruję – przypomniała natychmiast miękkim głosem. Przesunęła jego rękę niżej. Musiał zacisnąć zęby, żeby powstrzymać się przed zgięciem palców i dotknięciem jej w najwilgotniejszym miejscu. Narastał uwodzicielski zapach jej podniecenia. Jonas czuł pulsowanie w pachwinach. Deszcz padał coraz mocniej, rytmicznie bębniąc o dach. Przykryła jego dłoń palcami. Popchnęła środkowy palec Jonasa w zagłębienie, gdzie czekało najbardziej wrażliwe miejsce. Najdelikatniejsze zgrubienie pulsowało pod jego palcem, gdy wzdychając, naciskała go mocniej. Drżał, chcąc zrobić coś więcej. – Sarah... – Poczekaj.

Tajemnicza kochanka

63

Oddychała szybko, poruszając jego palcem do przodu i do tyłu. – Chciałbym cię objąć. – Nie. Chcę... tak. Jesteś... moją zabawką. Powinien się oburzyć, jednak wzrosło tylko jego podniecenie. Chciał, żeby go wykorzystała, męczyła. W głowie mu wirowało, wolną rękę zacisnął w pięść, żeby jej nie objąć. Chwyciła go za ramię. – Już zaraz – szepnęła, przyspieszając ruchy jego palca. Deszcz szybciej uderzał o dach. – Och... tak... tak. Przycisnęła jego dłoń do mokrych włosów, gwałtownie pochyliła się do przodu i ciężko dysząc, przycisnęła głowę do jego piersi. Oddychał z trudem. – Dobrze? – zapytał ochrypłym głosem. Jakby w zgodzie z jej odczuciami, deszcz zelżał. – O, tak. Wzięła głęboki oddech i uniosła głowę. Wysunęła jego rękę spomiędzy ud. Miał ochotę zbliżyć tam swoją twarz. – Boże, wspaniale teraz pachniesz. – Mówisz o perfumach? – Nie. Był rozpalony do granic wytrzymałości.

64

Vicki Lewis Thompson

Uniosła jego dłoń i pomachała mu przed nosem. – To masz na myśli? Jęknął. – Pozwól mi spróbować twojego smaku. – Nie teraz. Może później – powiedziała niskim głosem – jeśli będziesz grzeczny. – Będziesz zaskoczona, jaki potrafię być grzeczny. – Mam nadzieję, bo teraz zabiorę cię do sypialni.

Rozdział piąty Nie wszystko, co robiła B.J., było zaplanowane. Zawsze podchodziła do życia praktycznie, więc zdecydowała, że zaczeka nago na Jonasa. Nie chciała tracić czasu na rozbieranie, gdy on już się zjawi. Początkowo chciała wprowadzić go prosto do sypialni oświetlonej świecami i powoli mu uświadomić, że nic na sobie nie ma. Jednak gdy otworzyła drzwi i zobaczyła, że czeka w napięciu i z opaską na oczach, wyobraźnia podsunęła jej zmysłowe obrazy. Zdała sobie sprawę z własnej siły. Już samo wprowadzenie go było pełne erotyzmu. Wtedy przyszedł jej do głowy pomysł zabawy w kierowanie bezwolną lalką. Przez cały dzień obawiała się, że będzie spięta, ale okazało się inaczej, dzięki temu, że miał opaskę i był przekonany, że ona jest kimś

66

Vicki Lewis Thompson

innym. Na nic takiego nie mogłaby się zdobyć, gdyby miała być sobą. Było jednak oczywiste, że ma w sobie awanturniczą żyłkę, i postanowiła, że przynajmniej dziś nie będzie się temu opierać. Poprowadziła go krótkim korytarzem do sypialni. Aromatyzowane świece pozwalały jej widzieć drogę. Jonas poczuł zapach wanilii. Keely powiedziała jej kiedyś, że wanilia działa pobudzająco. W sklepie mieli te świece tylko w wysokich szklanych pojemnikach. Sprowadzali je chyba wyłącznie dla turystów, bo B.J. nie mogła sobie wyobrazić, żeby jakiś farmer je kupował. Kupiła dziesięć. Henry, jej stary przyjaciel, obsługiwał kasę tego popołudnia. Powiedziała mu, że już robi zakupy na Boże Narodzenie. Na szczęście nie musiała nic mówić na temat miotełki do kurzu. W sklepie z tkaninami również napomknęła o świętach, kupując pięć metrów czerwonego sznura z aksamitu i dwa jedwabne czerwone szaliki. W samoobsługowym spożywczym nikogo nie interesowało, że kupiła puszkę bitej śmietany i butelkę oleju roślinnego. Bita śmietana stała teraz obok łóżka w wiaderku z lodem. Olej z odrobiną soku wiśniowego czekał na nocnym stoliku.

Tajemnicza kochanka

67

Przyniosła też odtwarzacz. Włączyła krążek zatytułowany ,,Uwiedzenie’’ zostawiony przez Keely. Jonas stał na środku sypialni, oddychając ciężko, a jego dżinsy wypychała erekcja. Poprowadziła go do krzesła w rogu pokoju. – Tu jest krzesło. Chcę, żebyś usiadł, zdjął buty i skarpetki. Nie będziemy musieli się tym później zajmować. Ostrożnie usiadł. Szybko zrzucił buty i skarpetki. – Co teraz? – Wstań i rozbierz się dla mnie. Przełknął ślinę. – Nie chcesz... mi pomóc? – Nie. Chcę leżeć na łóżku i patrzeć. – Po prostu leżeć i patrzeć? Wyciągnęła się na łóżku. Gorące ciało na chłodnej pościeli. – Może nie. Może patrząc, będę się dotykać. Nigdy tak nie mówiła. Nie miała pojęcia, skąd jej się brały takie słowa, ale widziała, jak działają na Jonasa. Wstrząsnął nim dreszcz. – Domyślam się, że wiesz, co się ze mną dzieje, gdy wyobrażam sobie coś takiego. Zachowania niegrzecznej dziewczynki przychodziły jej łatwiej, niż mogła przypuszczać.

68

Vicki Lewis Thompson

– Widzę, co się z tobą dzieje – powiedziała ochrypłym szeptem – ale chcę widzieć dokładniej. Chcę widzieć, jak jesteś twardy, jak bardzo mnie chcesz. Sięgnął do sprzączki od spodni. – Najpierw koszula. Zawahał się. Błyskawicznie rozpiął napy przy mankietach i przy kołnierzu. – Wolniej, niech to chwilę potrwa. Chciała, żeby był nagi jak najszybciej, ale panowanie nad nim było dla niej swoistym afrodyzjakiem. Odetchnął głęboko i zwolnił. Rozpinał zatrzaski w leniwym tempie. – Lepiej? – O wiele. Drżała z niecierpliwości. Zgodnie z jej oczekiwaniem, deszcz zaczął gwałtownie bębnić o dach, podkreślając nastrój. – Co teraz robisz? – zapytał tonem pełnym pożądania. Zwilżyła palec i powiodła nim wokół brodawki. – Bawię się sutkiem. – Pozwolisz mi to robić? – Zobaczymy. – Wiesz, że doprowadzasz mnie do szaleństwa?

Tajemnicza kochanka

69

Wyciągnął koszulę z dżinsów. – Chciałbyś coś zmienić? – Nie. Jednak nigdy jeszcze nie rządziła mną kobieta. To jest... – Podniecające? – O, tak. Zrzucił koszulę na podłogę. Setki razy widziała go bez koszuli. Gdy była pewna, że nie patrzył, podziwiała szerokie ramiona, czarne włosy rozsypane w trójkąt na piersiach, ukryte pod nimi brązowe brodawki. Widywała go już brudnego, spoconego, nawet pokaleczonego po upadku, ale nigdy podnieconego, z przyspieszonym oddechem, błyszczącego w blasku świec. Deszcz znów uderzył mocniej o blaszany dach. Spojrzała niżej na jego płaski, umięśniony brzuch, rozpiętą sprzączkę paska i guzik dżinsów. Oddychał wolniej, a między piersiami płynęła strużka potu. – Co teraz robisz? – zapytał drżącym głosem. Chciała nadal drażnić go tym, czego nie mógł widzieć. – Włożyłam rękę między uda. Jęknął.

70

Vicki Lewis Thompson

– Jest mi dobrze. Było wręcz niewiarygodnie. Poruszała się powoli, czekając, aż rozepnie suwak. Wreszcie zamek się rozsunął. Nawet w najśmielszych marzeniach erotycznych nie wyobrażała sobie tego momentu. – Czy mam... zdjąć slipy, gdy... już zdejmę dżinsy? – Nie. Tylko dżinsy. Ściągnę ci slipy, gdy będę gotowa. Była już dawno gotowa, lecz chciała, żeby przeżył to tak, jak nigdy dotąd. Ten wieczór musi zapaść mu głęboko w pamięć. Zrzucił spodnie i stanął obok. Miała przed sobą wzgórki jego mięśni, doskonałe łydki, a przede wszystkim wybrzuszenie w slipach. Żeby je objąć, potrzebowałaby obu rąk. Stał przed nią niby ślepy grecki bóg, który poddaje się wszystkiemu, co jej przyjdzie do głowy. Możliwe, że nigdy nie znajdzie takiego mężczyzny jak Jonas. Możliwe, że zadowoli się kimś mniej wspaniałym, a może nigdy nie wyjdzie za mąż, ale tę noc spędzi z wymarzonym człowiekiem. Wątpiła, by wiele kobiet mogło to o sobie powiedzieć. Zsunęła się z łóżka. Podeszła i stanęła przed nim.

Tajemnicza kochanka

71

– Weź mnie za rękę, a ja tobą pokieruję. Podała mu dłoń. Chwycił ją mocno. – Nie wiem, ile jeszcze wytrzymam. Jestem już na granicy... Jej serce zabiło szybciej, gdy zdała sobie sprawę, że za chwilę może stracić nad nim kontrolę. Wystarczy, że zrzuci opaskę i zakończy zabawę. – Pomyślałem – mówił dalej – że jeśli zostanę na całą noc, to będzie bez znaczenia, bo będę miał więcej czasu, żeby... – Obawiam się, że nie możesz zostać na całą noc. – Usiłowała nie wpadać w panikę. Im dłużej tu był, tym większe było niebezpieczeństwo, że ją rozpozna. Oprócz tego nie była w stanie wymyślić powodu, dla którego miałaby nie wrócić na noc do domu. – Kiedy będę musiał wyjść? – Mogę ci pozwolić jeszcze na godzinę. – I to wszystko?! – Tak. Zacisnął zęby. – Będę więc musiał wytrzymać najdłużej, jak się tylko da. – Pomogę ci. Gdy będziesz czuł, że już dochodzisz, ja przestanę. – Sarah, ja dochodzę od wczorajszego spotkania w jaskini.

72

Vicki Lewis Thompson

– W takim razie sprawdzimy twoją siłę woli. Chwyciła go za rękę i pociągnęła w stronę łóżka. – Rozumiesz chyba, że nie możesz zdjąć opaski? – Nawet po wszystkim? – Szczególnie wtedy. – Założę się, że masz znamię. Mnie to nie przeszkadza. – Nie mam żadnych znamion – zaczęła szukać sensownego wytłumaczenia. – Jestem po prostu bardzo nieśmiała. – Nie wierzę ci. – Ale to prawda. Opaska zupełnie mnie zmienia, pozwala ujawnić moje drugie, zmysłowe ,,ja’’. Nie musiała kłamać. Tak właśnie było. – Jeśli zdejmiesz opaskę, zniknie osoba, której tak bardzo pragniesz. Końcem palca dotknęła jego dolnej wargi. – Nie psuj tego sobie i mnie. Miał aksamitne usta. Bardzo go pragnęła. Odetchnął, drżąc lekko i zaczął łagodniejszym tonem: – Rozumiem. Jesteś artystką. Mógłbym jednak sprawić, żebyś przy mnie czuła się swobodnie, nawet jeśli nie nosiłbym opaski.

Tajemnicza kochanka

73

– Nie, a jeśli będziesz chciał mnie zmusić, wyrzucę cię za drzwi – zniżyła głos do zmysłowego szeptu. – Jeśli jednak będziesz grzeczny i położysz się na łóżku, dam ci więcej przyjemności, niż możesz sobie wyobrazić. Musisz jednak mieć opaskę. Jęknął. – Dobrze. Niech będzie, jak ty chcesz. Nie mam wyjścia. Tylko nie każ mi już wracać. Bardzo cię potrzebuję. – Więc pozwól dać sobie to, czego naprawdę potrzebujesz – szepnęła, wciągając go do łóżka. – Dobrze. Wyciągnij się. Właśnie tak. Pogłaskała jego pierś. Zatrzymała dłoń na krawędzi slipów. – Chcesz, żebym ci to zdjęła? – Boże, tak. – Zaraz. Pochyliła się i pocałowała go w pępek. Wciągnęła zapach jego podniecenia. Znów panowała nad sytuacją. Nie mógł się już doczekać. Myślał o tym, czy nie rozluźnić opaski, żeby mogła ,,przypadkowo’’ się zsunąć. Chciał zobaczyć jej twarz, spojrzeć w oczy. Brakowało mu kontaktu głębszego niż tylko spotkanie dwóch ciał.

74

Vicki Lewis Thompson

Jednak zwierzyła się ze swojej nieśmiałości. Po pierwszym odruchu niedowierzania zrozumiał, że mówiła prawdę. Jej głos brzmiał szczerze, a poza tym było to jedyne sensowne wytłumaczenie. Przedtem wyobrażał sobie, że miała o wiele większe doświadczenie niż on. Było jednak odwrotnie i to podnieciło go jeszcze bardziej. Realizowała z nim swoje marzenia. Prawdopodobnie był pierwszym mężczyzną, z którym robiła takie rzeczy. Może wreszcie znalazł wymarzoną dziewczynę, ale ona nie pozwalała, żeby ją poznał naprawdę. Musiał być na to jakiś sposób. Nie mogła zwodzić go w nieskończoność. – Chcę, żebyś doznał dzisiaj różnych uczuć – powiedziała. Poczuł na ustach i szyi coś miękkiego i pierzastego. Czuł to wszystkimi nerwami. Dotknęła tym jego brodawek. Zareagowały natychmiast jak nigdy dotąd. Wciągnął jej zapach, gdy lekko dotykała jego klatki piersiowej. Odgłos deszczu mieszał się z dźwiękiem saksofonu. Gdy dotknęła piórami slipów, chwycił prześcieradło obiema rękami. Pogłaskała wewnętrzną stronę jego ud. Nie zdawał sobie dotychczas sprawy, jaki jest tam wrażliwy. Ta przedłużająca

Tajemnicza kochanka

75

się gra wstępna spowodowała, że całe jego ciało stało się strefą erogenną. – Nie próbuj łaskotać mnie w stopy – ostrzegł. – Tego nie zniosę. – Wiem – szepnęła. – Tak? A skąd? – Domyśliłam się. Większość ludzi... – Zaczekaj. Powiedziałaś, że wiesz. Wypytywałaś o mnie? Zatrzymała się. – Wszędzie tu pełno twoich byłych dziewczyn. – Rozmawiałaś z nimi? Co powiedziały? – Cóż... – Nie, lepiej nie mów. Posłuchaj, Sarah. Może dotychczas nie byłem specjalnie zaangażowany, ale jeszcze nie spotkałem kogoś takiego jak ty. Jeśli rozmawiałaś z moimi dziewczynami, możesz myśleć, że nie można mi ufać i że potrafię zranić. Ale ja... Poczuł jej palce przy slipach i już nie był w stanie myśleć. Próbował sobie przypomnieć, o czym mówił – Możesz mi ufać, bo... – Jonas, unieś biodra. Słowa uwięzły mu w gardle. Zrobił, o co prosiła. Ściągnęła mu slipy. Odetchnęła głęboko.

76

Vicki Lewis Thompson

– Spójrzmy na tego niegrzecznego chłopca – powiedziała do siebie. Sprawiła mu przyjemność taką reakcją. Jako typowy mężczyzna, chciał być podziwiany przez kobietę. Ale jeszcze bardziej pragnął zyskać jej zaufanie. Było to dla niego coś nowego. Dotychczas nie zaprzątał sobie tym głowy. Pieściła go pierzastą miotełką, dopóki nie zaczął dyszeć z podniecenia. – Jesteś piękny – powiedziała miękko. – Mam przestać? – Tylko... na chwilę. Zacisnął zęby i walczył ze sobą. Materac się poruszył. Wstała z łóżka. Usłyszał jakiś szelest. Po chwili wróciła i zawiązała mu coś miękkiego na przegubach rąk. – Co robisz? – Przyznaj, że tego się nie spodziewałeś. Już po chwili miał unieruchomioną rękę. Słyszał bicie własnego serca. Sprawdził, że sznur z aksamitu zdoła przerwać w razie potrzeby. Kiedyś fantazjował na temat takiej zabawy, chociaż nigdy jeszcze tego nie robił. Gdy poczuł, że druga ręka też została przywiązana, zapytał: – Skąd mam wiedzieć, czy mogę ci zaufać? – Niech ci podpowie instynkt.

Tajemnicza kochanka

77

Pochyliła się, dotykając go piersiami i całując w usta. – Zrób to jeszcze raz – poprosił. – Później. Odsunęła się i przywiązała mu nogę w kostce. – Czy instynkt każe ci się bać? – Nie, mówi tylko, że to szaleństwo... i że... znam cię całe życie. Znieruchomiała. – Przecież to niemożliwe. – Możliwe w podświadomości. Może jesteś kobietą, jakiej zawsze szukałem. Miałem wokół dziewczyny zajmujące się bydłem i farmą. Żadna nie zainteresowała mnie tak, jak ty. Widocznie potrzebowałem artystycznej duszy, nieśmiałej kobiety, która tworzy nagie rzeźby i żyje w świecie fantazji. Przywiązała drugą nogę. – Nie jestem dla ciebie – powiedziała stłumionym głosem. – Nie mów tak. Stracił wątek, bo zaczęła śliską tkaniną głaskać jego nogę. Domyślił się, że to jedwab. Jednocześnie całowała mu palce stóp. Po jednym. Deszcz nie ustawał. – Sarah... Sarah, przestań.

78

Vicki Lewis Thompson

Przerwała. – Za dużo? – Tak. Ze wszystkich sił starał się powstrzymać. – To jest tak, jakbyś mi ssała... – Świetny pomysł. Delikatnie przesunęła tkaninę wzdłuż ud i otoczyła nią członek. – Chcesz tego? Marzył tylko o tym, a jednocześnie czuł, że ta cudowna chwila może się błyskawicznie skończyć. – Boisz się, że to potrwa krótko – powiedziała, powoli przesuwając jedwab. Zacisnął pięści, zamknął zasłonięte opaską oczy. – Tak. – Spróbuję trochę cię ochłodzić. Był przekonany, że nawet lodowata woda nie ostudzi jego erekcji. Wtedy coś miękkiego i chłodnego znalazło się na jego członku. Krzyknął ze zdumienia. Rozpoznał słodki zapach bitej śmietany i omal nie zemdlał z podniecenia. – Chcesz to zlizać? – Mhm. – Sarah, wtedy będzie po wszystkim. – Mhm.

Tajemnicza kochanka

79

Gorącym, wilgotnym językiem zebrała warstwę bitej śmietany. Deszcz walił jeszcze mocniej, a on czuł nadchodzący orgazm. – Proszę... przestań. Przyniosłem prezerwatywę. Chcę się z tobą kochać... Oddychał głęboko, czując język na napiętym członku. – Pozwól mi... proszę... – Jutro wieczorem – szepnęła. Przestała lizać i wsunęła członek do ust. Deszcz niemal zagłuszał dźwięki saksofonu. Takiego orgazmu nie miał jeszcze nigdy. Uniósł się na łóżku i poczuł ogień w całym ciele. Szarpnął sznury z aksamitu. Czuł, że dla tej kobiety zrobiłby wszystko. Mógłby już nigdy nie zdejmować opaski, byle pozwoliła mu wracać do jej świata seksualnych fantazji.

Rozdział szósty B.J. rozwiązała Jonasa, gdy leżał zdyszany i błyszczący od potu. Jego zachowanie świadczyło, że przeżył coś, czego nigdy nie zapomni. To właśnie chciała wiedzieć. Niespodziewanie ogarnęła ją czułość. Może robiła mu krzywdę, oszukując go w ten sposób. Najwyraźniej zaczynał czuć się związany z kobietą, którą przed nim udawała. Przypomniała sobie jednak jego uwagę na temat dziewczyn od bydła i współczucie zniknęło. Pozostało pożądanie. Zdawała sobie sprawę, że przeciąganie tej zabawy na kolejną noc było bardzo ryzykowne, jednak nie mogła się teraz zdobyć na zakończenie jej. Gdy już oddychał spokojnie, podała mu ubranie. – Powinieneś teraz pójść – szepnęła. – Chciałbym... chciałbym jeszcze zostać.

Tajemnicza kochanka

81

– Nie, bo im dłużej zostaniesz, tym bardziej będziesz chciał zdjąć opaskę. – Pewnie tak. – Wziął głęboki oddech. – Jesteś pewna, że nie możemy się bez niej obyć? – Jestem pewna, a jeśli nie zgadzasz się na opaskę, możemy zapomnieć... – Nie! Będę ją nosił. – Musisz przyrzec, że nie będziesz oszukiwał. – Obiecuję. Usiadł i zaczął się ubierać. – Sarah, było cudownie. Szkoda, że tylko mnie. Wstał, wciągając dżinsy. – Pomyślimy o tym jutro – odpowiedziała. Skinął głową, zapinając pasek. – Tak, jutro. – Zawahał się. – Dziękuję ci. Znów ujęła ją jego delikatność. – Ja też chcę kolejnej nocy – powiedziała miękkim głosem. – Naprawdę? – Spojrzał w jej kierunku, mimo że nie mógł jej zobaczyć – Miło to słyszeć. – Jonas, podniecasz mnie. Od zawsze – dodała w myślach. – Jest chyba oczywiste, że ty mnie też. Gdybym został trochę dłużej, mógłbym znów...

82

Vicki Lewis Thompson

– Czas, żebyś już poszedł. – Ujęła go za rękę. – Zaprowadzę cię do frontowych drzwi. Ruszył za nią, ale zatrzymał się w drzwiach sypialni i wziął głęboki oddech. – Bardzo mi się podoba zapach tego pokoju. – To wanilia... – I ty, i ja, i zapach seksu. Jeszcze chwila takiej rozmowy i wciągnęłaby go znów do sypialni. Oparła jego dłoń o klamkę. – Teraz wyjdź na ganek i zostaw opaskę tam, gdzie ją znalazłeś. – Jeszcze jedno, nim odejdę – powiedział. – Tak? Objął ją szybko drugą ręką, przycisnął mocno i bezbłędnie znalazł jej usta. Pocałował ją głęboko, gorąco i bardzo władczo. – Do jutra wieczorem – szepnął i uwolnił ją z uścisku. Potem otworzył drzwi i wyszedł. Jeszcze długo po odjeździe ciężarówki stała z dłonią przy ustach. Przez cały wieczór wmawiała sobie, że to ona kieruje. Wydawało się, że Jonasowi tak bardzo zależy na ich znajomości, że nie musi się niczego obawiać. Ale kiedy pocałował ją tak, jakby była jego własnością, straciła pewność, że jest w stanie zapanować nad tym mężczyzną.

Tajemnicza kochanka

83

Zwykle Jonas nie interesował się plotkami, choćby dlatego, że zbyt często dotyczyły jego samego. Mieszkał jednak w okolicy Saguaro Junction wystarczająco długo, żeby wiedzieć, dokąd pójść, gdy potrzebował się czegoś dowiedzieć Następnego ranka powiedział Lupicie, że musi jechać po paliwo i zje śniadanie w kawiarni Cactus. Niecałe pół godziny później siedział na stołku w jedynym w okolicy miejscu, gdzie można było coś zjeść. Stał przed nim kubek z kawą, a zamówiony stek i jaja już trafiły na patelnię. Sue Ellen, kelnerka z pierwszej zmiany, zwykle sporo wiedziała, ale dzisiaj miał więcej szczęścia, bo Henry ze sklepu z narzędziami też wpadł na śniadanie. Henry znał wszystkich i wiedział o wszystkim, co się działo w miasteczku. – Co słychać, Henry? – zapytał Jonas po pierwszym łyku kawy. – Nie mogę narzekać. – Henry obficie polał naleśniki sokiem. – A co u ciebie? – Cieszę się, że wreszcie popadało. Jonas, dorastając, nauczył się prowadzić takie rozmowy. Najpierw wypadało o pogodzie, żeby ustalić temat wygodny dla wszystkich. – Tak, wszyscy czekali na ten deszcz – zgodził się Henry.

84

Vicki Lewis Thompson

– Jak tam rodzina? – Shirley nadal narzeka na ból pleców. Byłoby z nią lepiej, gdyby nie nosiła wnuków, gdy tylko wpadną nas odwiedzić. Jonas wiedział, że teraz wypadało poprosić o pokazanie najnowszych zdjęć. Była to urocza trójka, dwaj chłopcy i dziewczynka. Z przykrością pomyślał, że jego ojciec nie dożył, żeby cieszyć się wnukami. Dla Henry’ego były radością życia. Sue Ellen zdążyła przynieść Jonasowi stek i jaja, dolała kawy, a on nie przeszedł jeszcze do sedna. – Słuchaj, Henry, czy staruszek Hawthorne nie myśli o sprzedaniu gospodarstwa? Henry przełknął kolejny kawałek naleśnika. – Ostatnio mówi, że ceny są za niskie. A ty co, jesteś zainteresowany? – Może. – Teraz nie sprzeda, bo wynajął sympatycznej babce, rzeźbiarce. Jonas w skupieniu odcinał kawałek steku, nie dając nic po sobie poznać. – Chyba już coś słyszałem. Poznałeś ją? – Tu cię mam – roześmiał się Henry. – Usłyszałeś, że pojawiła się w miasteczku niezamężna kobieta. O to chodzi?

Tajemnicza kochanka

85

Jonas zrobił zakłopotaną minę. – Przyłapałeś mnie, Henry. – Człowieku, ty się wypalisz przed trzydziestką. W każdym razie, nie wyobrażam sobie ciebie na randce z Sarah. Zupełnie nie jest w twoim typie. Dużo możesz wiedzieć, pomyślał Jonas, ale zapytał niewinnie: – Naprawdę? Dlaczego? – Cóż, przede wszystkim jest... można powiedzieć, przy kości. – Chcesz powiedzieć, że jest gruba? – Jonas próbował dopasować to, co mówił Henry, do kobiety, którą całował poprzedniej nocy. Czyżby był tak nieprzytomny i nie zauważył, że jest pulchna? Henry pociągnął łyk kawy. – Właściwie tak, ale jest też bardzo miła. Jednak jej waga to nie wszystko, czego nie lubisz u kobiet. – Tak? – Jonas zapomniał o jedzeniu i uważnie patrzył na Henry’ego – Co jeszcze? – Nie sądziłem, że interesują cię starsze kobiety. Myślał już o tym. Sarah mogła być od niego starsza. Miała gładką skórę, ale niektóre kobiety zachowywały taką cerę do późnej czterdziestki.

86

Vicki Lewis Thompson

Nie wiedział, co o tym myśleć. To nie byłoby bez znaczenia, gdyby nie mogła już urodzić dziecka. Zaczął się zastanawiać, czy rzeczywiście miałoby to znaczenie. Czyżby myślał o małżeństwie i dzieciach? Przecież nawet nie znał jej nazwiska. Jednak poznał już jej marzenia i to było ważniejsze niż nazwisko. Pewnie i tak chciałby, żeby je zmieniła. Jeśli wszystko rozbijało się o wiek, to znajdzie jakieś wyjście. Dzisiejsza medycyna poczyniła ogromne postępy i wiele starszych kobiet mogło mieć dzieci. A może zdecydują się na adopcję? Jonas uniósł kubek z kawą. – Jak sądzisz, ile może mieć lat? – zapytał obojętnym tonem. – Trudno powiedzieć dokładnie. – A w przybliżeniu? – Późna pięćdziesiątka, wczesna sześćdziesiątka. Jonas zakrztusił się i zalał kawą cały talerz. Na pewno nie kochał się z babcią. Na pewno. – Chłopie, na miłość boską. – Henry walnął go w plecy. – Przykro mi, że cię rozczarowałem. Nie wiedziałem, że miałeś tak poważne plany. Jonas starł kawę z twarzy, wytarł wokół talerza.

Tajemnicza kochanka

87

– Nie wiem dlaczego, wydawało mi się, że powinna być młodsza. – Cóż, może się pomyliłem. – Henry spojrzał na jego talerz. – Zrobiłeś niezły bałagan. Może zamówisz jeszcze raz? – Nie, chyba nie jestem naprawdę głodny. – spojrzał na Henry’ego. – Mówisz: późna pięćdziesiątka? – Dlaczego nie zapytasz B.J.? Ona ją zna. – Zapytam. Wcale nie miał takiego zamiaru. Nie chciał, żeby B.J. wiedziała cokolwiek na ten temat. Jeśli Henry miał rację co do wieku, a B.J. dowie się, że spotykał się z kimś w wieku matki, to nigdy już nie będzie miał spokoju. Henry musiał się mylić. A może Sarah przechodziła jakąś kurację hormonalną? Może przeszła operacje kosmetyczne? Potrzebował czasu, żeby to przemyśleć. Niezależnie od wieku, jeszcze z żadną kobietą nie było mu tak dobrze. Nie chciał teraz wyciągać pochopnych wniosków. Na pewno było jakieś wytłumaczenie. – Sarah coś wspominała, że B.J. będzie się opiekować jej domem, bo sama wyjeżdża na jakąś wystawę do Nowego Jorku – powiedział Henry. – Przy okazji zapytaj ją, co ma zamiar

88

Vicki Lewis Thompson

zrobić z tymi waniliowymi świecami, które wczoraj kupiła. Jonas zamarł. Zaczęło mu szumieć w głowie. Był pewien, że źle zrozumiał Henry’ego. Jego głos dochodził teraz z bardzo daleka. – Halo, wszystko w porządku? Chyba źle się czujesz. – Tak,to znaczy nie... Jonas przełknął ślinę i powoli odwrócił się do Henry’ego. Szum w uszach nie minął. Musiał coś wyjaśnić. – Powiedziałeś, że Sarah wyjechała? – Tak, ale to chyba nie jest teraz najważniejsze. Zaczynam się o ciebie martwić. Sue Ellen, daj wody temu chłopcu i zimny okład. Wygląda, że zaraz zemdleje. Jonas zakaszlał i pokręcił przecząco głową. – Nic mi nie jest. Naprawdę. – Nie sądzę. – Henry wziął wilgotną ścierkę do wycierania naczyń, którą Sue Ellen podała przez ladę. – Połóż to na karku. Jonas posłuchał. Okład mu pomógł. – Dziękuję. Sue Ellen pochyliła się nad ladą, żeby mu się przyjrzeć. – Mam zadzwonić po Noaha? – Nie!

Tajemnicza kochanka

89

Waniliowe świece. To mógł być zbieg okoliczności. Musiał być. – Rozumiem – powiedziała Sue Ellen. – Zadzwonię po B.J. Kobiety lepiej potrafią pomóc w takiej sytuacji. – Nie! Wnioski nasuwały się same. Jeśli Sarah wyjechała, a B.J. opiekowała się domem... – Dobrze, nie będę do niej dzwonić, ale B.J. jest dobra w udzielaniu pomocy. Myślę, że mogłaby... – Nic mi nie jest. – Jonas zdobył się na słaby uśmiech mimo zawrotów głowy. – Pewnie złapałem grypę. Lepiej pójdę, nim zarażę was wszystkich. Położył ścierkę na ladzie i sięgnął po portfel. – Na koszt firmy – powiedziała Sue Ellen. – I tak nie zjadłeś. – W porządku, zapłacę. – Położył kilka banknotów. – Powinno wystarczyć. Pojadę do domu. Dom był ostatnim miejscem, w którym chciał się teraz znaleźć, ale zdecydował, że pomyśli o tym później. – Jesteś pewien, że możesz prowadzić? – spytał Henry. – O, tak. Bywało już ze mną gorzej.

90

Vicki Lewis Thompson

Jonas zsunął się ze stołka i wyszedł z kawiarni na gumowych nogach. Wsiadł do ciężarówki i ruszył przed siebie bez celu. Przynajmniej tak mu się zdawało, bo już po chwili znalazł się przed domem Sarah. Przymknął oczy, oparł głowę o zagłówek i usiłował uporządkować wszystko, od jaskini poczynając. Wszedł tam i został kompletnie zaskoczony obecnością kobiety. Powiedziała, że na imię jej Sarah i jest rzeźbiarką. Nadal chciał, żeby to była prawda. Nadal w to wierzył, bo nie chciał się pogodzić z faktem, że tajemnicza kochanka, wymarzona kobieta, która stała się jego obsesją w ciągu dwóch ostatnich dni – nie istnieje. Nie dopuszczał do siebie myśli, że wszystko, co robił z Sarah, robił z dziewczyną, którą znał od zawsze. ,,Jakbym cię znał całe życie’’ – tak powiedział, ale nie myślał tego dosłownie. Szok zaczął mijać i zamieniać się w złość. Nie powinna tak postąpić! Nigdy taka nie była! Ale jak to się stało, że z nią przeżył najprzyjemniejsze chwile życia? Dlaczego to zrobiła? Czyżby chodziło o jakiś diabelski plan, żeby go potem szantażować? To nie miało sensu. Miała i tak dość informacji, żeby go szantażować. Jeśli miał to być dowcip

Tajemnicza kochanka

91

stulecia, to udał się niewątpliwie, choć ludzie zwykle wolą śmiać się w szerszym gronie. Nie wyobrażał sobie, że chciałaby opowiadać o tym, co się działo w jaskini i w sypialni Sarah. Spojrzał uważnie na wejście do domku. Na klamce nic nie wisiało, ale o ile dobrze pamiętał, o zmierzchu powinna się tam pojawić opaska. Poczuł, że na samą myśl ogarnia go podniecenie, mimo wszystko. Chciał znów być z tajemniczą kobietą. Nie mógłby tego robić z B.J. A może? Przypomniał ją sobie jedzącą banana. Wczoraj po raz pierwszy zwrócił uwagę na jej pośladki. Szczerze mówiąc, wolał, żeby tajemniczą kobietą okazała się B.J. niż ktoś koło sześćdziesiątki. Kto by pomyślał, że B.J. może mieć takie pomysły? Przez te wszystkie lata, kiedy razem dorastali, a później pracowali ramię w ramię, nie przyszło mu do głowy, co kryją te niewinne, niebieskie oczy. Okazała się inna, niż wskazywały pozory. To było bardzo ekscytujące. Jeśli stawi się dziś na umówioną randkę, ona nie domyśli się, że on już wie. Mógłby jej podpowiedzieć szalone pomysły, a ona chętnie podejmie zabawę, w przekonaniu, że jest nadal nie rozpoznana. Po tym, jak go oszukała, zasłużyła na rewanż.

92

Vicki Lewis Thompson

Śmieszne, ale gniew minął. Wszystko znów zaczęło się układać w sensowną całość. Początkowo stracił zimną krew, gdy zorientował się, że kochał się z B.J. Ale teraz... Kto by pomyślał? Zaczął się zastanawiać, czy kiedykolwiek miała zamiar mu powiedzieć. Prześladowało go też pytanie, czemu w ogóle uknuła tę intrygę. Gdy pozna odpowiedź, zdecyduje, co robić dalej. Oczywiście, mógłby teraz wrócić na ranczo i otwarcie wyjaśnić całą sprawę. Jednak wtedy straciłby dzisiejszą randkę, a sam nie wiedział, czy woli od razu zaspokoić ciekawość, czy raczej najpierw pożądanie, a potem – ciekawość. W końcu zdecydował, że łatwiej znieść niezaspokojoną ciekawość.

Rozdział siódmy Poprzednim razem przywitała go nago. Teraz postanowiła włożyć coś uwodzicielskiego, żeby pierwszy dotyk Jonasa był jeszcze przyjemniejszy. Nie miała seksownej bielizny ani czasu, żeby ją kupić. Musiała improwizować. Przed kilkoma laty uczestniczyła w pokazach jeździeckich w Phoenix. Filmowała je nawet telewizja. Na występ kupiła sobie kamizelkę i sztylpy z bardzo miękkiego, czerwonego zamszu. Komplet był zbyt piękny, by używać go na ranczu. Nigdy więcej nie miała go na sobie. Początkowo praktyczna strona jej charakteru broniła się przed poświęceniem tak drogiego ubrania dla jednego spotkania. Jeśli raz włoży go, żeby się kochać z Jonasem, zawsze już będzie jej się kojarzył z tym, co razem robili.

94

Vicki Lewis Thompson

Mogła jedynie zachować go na dnie szafy jako pamiątkę. Może jedyną. Ostatecznie zdecydowała się jednak poświęcić komplet. Była zbyt bystra, by po raz drugi wmawiać ojcu, że musi podlać kwiaty. Oświadczyła, że Sarah pozwoliła jej korzystać z odtwarzacza DVD i okazało się, że miała też sporo dobrych filmów. Wymówka pozwalała spędzić kolejny wieczór w domu Sarah. Kontynuowanie tych spotkań było ryzykowne, ale teraz nie była w stanie o tym myśleć. O siódmej trzydzieści była już w sypialni Sarah. Włożyła kamizelkę i sztylpy. Przy każdym ruchu kamizelka przyjemnie zaczepiała o brodawki, a sztylpy głaskały uda. Przejrzała się w dużym lustrze. Nie mogła uwierzyć, że patrzy na siebie. Włosy swobodnie spływające na ramiona, piersi wyglądające spod kamizelki, złoty trójkąt między nogami, podkreślony wycięciem sztylpów. Z tyłu wyglądała jeszcze bardziej prowokacyjnie. Nic nie osłaniało jej pośladków. Teraz łóżko. Rozłożyła folię i świeże prześcieradło. Dziś zamierzała eksperymentować z pachnącym olejem i nie chciała zniszczyć materaca. Wiedziała, że na szczęście nic z tego nie byłoby w stanie zaskoczyć Sarah. Starsza

Tajemnicza kochanka

95

pani miała dość bogate życie seksualne i nie krępowała się opowiadać o barwnych przygodach. B.J. zdała sobie teraz sprawę, że niektóre ich rozmowy pomogły jej pozbyć się zahamowań wobec Jonasa. Z sercem bijącym z niecierpliwości zapaliła świece. Poprzedniej nocy wypaliły się tylko w jednej trzeciej. Powinny więc wystarczyć na dziś i może jeszcze na jedno spotkanie. Potem... cóż, gdy skończą się świece, powinna zadbać o dyskrecję i skończyć z tym, zanim sytuacja wymknie się spod kontroli. Włączała odtwarzacz, gdy rozległo się delikatne pukanie do drzwi. Już przyszedł! Ruszyła do drzwi. Jonas stał z czerwoną opaską mocno zawiązaną na oczach. Poczuła przyjemny dreszcz. Dziś miał na sobie znoszoną bawełnianą koszulkę i obcisłe dżinsy bez paska. Spłowiałe spodnie przylegały do ciała, podkreślając jego podniecenie. Był boso. Uniósł rękę, w której trzymał buty. – Pomyślałem, że oszczędzę trochę czasu. – Świetnie. Drżała, dotykając jego ręki i wprowadzając go do środka. Skierowała się do przedpokoju, gdy zatrzymał się i ucałował jej rękę. – Co u ciebie? – spytał.

96

Vicki Lewis Thompson

– W porządku. – Pracowałaś? – Ee... tak. Dotykał językiem każdego zagłębienia między palcami. – Myślałaś o mnie? – Oczywiście. Nie była przekonana, czy ta rozmowa to dobry pomysł. Jeden błąd i mogła się zdradzić. – I zaczęłam bardzo tęsknić za tobą. Pociągnęła go za rękę. Oparł się. Delikatnie, ale nie ruszył się z miejsca. – Więc pracowałaś nad rzeźbą mężczyzny? – Tak. – Myślałem o twojej pracy. Zastanawiam się, czy... podnieca cię tworzenie członka. Przełknęła ślinę. – Lubię to robić. – Nie wątpię, Sarah. Pieścił jej palce. – Wyobrażam sobie te delikatne ręce ugniatające glinę, nadające jej kształt... Czy rzeźba będzie podobna do mnie? – Tak. To znaczy nie... Nie chciałabym, żeby ktokolwiek rozpoznał... – Mój członek? Nie jest aż tak dobrze znany.

Tajemnicza kochanka

97

– Miałam na myśli twoją twarz. – Pociągnęła go mocniej. – Proszę, Jonas. Bardzo cię potrzebuję. – Miło to słyszeć – wreszcie ruszył za nią korytarzem – bo cały dzień myślałem o tobie. Większość czasu spędziłem samotnie, jeżdżąc wzdłuż płotu, naprawiając przerwany drut. Nie miałem ochoty na towarzystwo, chciałem tylko myśleć o tobie. W ciągu dnia zastanawiała się, gdzie zniknął, choć bez niego było jej łatwiej. Przynajmniej nie musiała udawać. Teraz jednak wyglądało na to, że za bardzo interesuje go jej praca. Mówił jak zakochany. Niedobrze, bo zakochany mężczyzna może zrobić coś głupiego. Może na przykład przyjechać niespodziewanie, z nadzieją, że zastanie obiekt swoich uczuć przy tworzeniu nagich postaci. Dzisiaj trzeba to zakończyć. Nie mogła ryzykować kolejnego spotkania niezależnie od tego, jak wielką miała na nie ochotę. Miała już pomysł, jak z tego wybrnąć. Wyśle mu list, w którym wyjaśni, że jest młodszą kuzynką Sarah. Przyjechała do Arizony na te trzy dni, kiedy Sarah nie było. Potem ,,kuzynka’’ zniknie, a B.J. potwierdzi, że niezrównoważona krewna przyjechała do Sarah

98

Vicki Lewis Thompson

z niespodziewaną wizytą. Jeśli wtajemniczy w to Sarah, ta potwierdzi jej wersję. Plan nie był doskonały, ale B.J. liczyła na to, że Jonas nie będzie rozpowiadał, że kochał się z kobietą, której nawet nie widział. W drzwiach sypialni wziął głęboki oddech. – Cieszę się, że nie zmieniłaś świec ani muzyki. – Miałam nadzieję, że to na ciebie podziała. Zapach i muzyka na pewno działały na nią. Jej uda były już wilgotne po wewnętrznej stronie. – Nie jesteś dziś naga – zniżył głos do szeptu. Podskoczyła przerażona. – Podglądasz? – Nie, przecież obiecałem. Słyszę, że coś szeleści. Jakbym to już kiedyś słyszał. Przypomniała sobie, że Jonas widział ten strój przed występem dla telewizji. Nie chciała, żeby to skojarzył. – Poszłam dzisiaj na zakupy i znalazłam ten komplet. – Nie szeleści jak jedwab ani satyna. – Bo to skóra. Zatrzymał się gwałtownie. – Skóra? Chyba powinniśmy pogadać. Wczorajsza zabawa w wiązanie była przyjemna, ale nie mam ochoty na bicze i łańcuchy.

Tajemnicza kochanka

99

Uśmiechnęła się i pociągnęła go za rękę. – Nie bój się. Chodzi mi o przyjemność, a nie o ból. – Dobrze, bo już się chciałem wycofać. – Po prostu się odpręż. Zaprowadziła go do łóżka. Spojrzała na bawełnianą koszulkę. Zdejmując ją, mógł zrzucić opaskę. Pomyślała, że właśnie dlatego mógł ją włożyć. – Chciałbym cię objąć – powiedział, wyciągając rękę. – Za chwilę. Cofnęła się. Mógł zaplanować, że podnieci ją tak bardzo, że zapomni o wszystkim i będzie chciała go rozebrać jak najszybciej. Jeśli ściągając z niego koszulkę, zrzuci także opaskę, nie będzie mogła mieć do niego pretensji. – Zdejmij dżinsy – szepnęła. – A co z koszulką? – Myślę, że to pułapka. Niech zostanie. Roześmiał się. – To nie pułapka. Miałem nadzieję, że tym razem mnie rozbierzesz. – A gdy będę ci ją zdejmować przez głowę, opaska przypadkiem spadnie? – Nie wpadłem na to. To stara koszulka. Nie musisz jej ściągać. Możesz ją ze mnie zedrzeć.

100

Vicki Lewis Thompson

Pomysł bardzo jej się spodobał. – Chętnie to zrobię. – Ale najpierw pozwól się objąć – błagał. – Oszaleję, jeśli nie pozwolisz się dotknąć. – W porządku. – Oparła jego dłonie na swoich ramionach. – Zgadnij, co mam na sobie. Zaczął szybciej oddychać. – Zamszową kamizelkę. – Tak. – Jakiego koloru? – Czarna. Wyciągnęła mu koszulkę z dżinsów. Wsunął obie ręce pod kamizelkę. – O Boże, nic pod spodem. – Objął jej piersi. – Chciałbym widzieć, jak wyglądasz. – Spróbuj sobie wyobrazić. – Nie mogę uwierzyć, że moje dłonie tak dokładnie pasują do twoich piersi, jakby były do tego stworzone. Jęknęła, gdy przycisnął jej piersi. Zawsze pragnęła jego pieszczot. Po tej nocy nigdy już ich nie zazna. – Czy stajesz się wilgotna, gdy to robię? – zapytał, pieszcząc kciukami jej sutki. Skoro jej nie widział, mogła sobie pozwolić na odwagę. Wysunęła biodra do przodu. – Dlaczego sam nie sprawdzisz?

Tajemnicza kochanka

101

Wstrzymał oddech. Przesunął ręką w dół, do jej brzucha. Wyczuł pas ozdobiony frędzlami. Szukał niżej. – Sztylpy – szepnął. – Do diabła, jak ja cię chcę. Jeszcze żadnej kobiety tak nie pragnąłem. Wsunął palce w najgorętsze miejsce. – Chcę, żeby te uda w sztylpach rozchyliły się dla mnie. Potrzebowała całej siły woli, żeby się od niego uwolnić. Jego sprawne palce pracowały zbyt dobrze i o wiele za szybko. Tym razem chciała mieć orgazm równo z nim. – To się stanie – powiedziała ochrypłym głosem – ale jeszcze nie teraz. Nie ruszaj się i przestań mnie dotykać. – Znęcasz się nade mną. – Ale ty to lubisz. – Tak. Stanęła na palcach i pocałowała go. Lizała i próbowała smak jego ust, aż zaczął dyszeć. Jednocześnie próbowała znaleźć w jego koszulce jakieś rozdarcie. – Chcę, żebyś był nagi – szepnęła – żebyś przywiązany jak wczoraj, rzucał się na łóżku i błagał. Jęknął. Delikatnie złapała zębami jego wargi.

102

Vicki Lewis Thompson

– Pragnę cię tak bardzo, że mogłabym skończyć na samą myśl o twojej nagości. Mocno szarpnęła koszulkę. Trzask rozdzieranej tkaniny rozpalił ją jeszcze bardziej. Podarła ją na strzępy i rzuciła na podłogę. Dotknęła ustami jego piersi. Całowała, zaczepiając zębami słoną skórę. – Pozwól się dotykać – poprosił. – Jeszcze nie. Rozpięła mu dżinsy. Dotykała językiem coraz niżej. Wreszcie wzięła członek do ust. – Nie – jęknął – przestań, bo ja już... Niechętnie cofnęła usta. – Jeszcze coś zaplanowałam. Gdybyś mógł wytrzymać... – Spróbuję. Ściągnęła do końca dżinsy i slipy. Zaprowadziła go do łóżka. Nim przyszedł, postawiła butelkę oleju na nocnej szafce. Obok leżała prezerwatywa, której chciała użyć w odpowiedniej chwili. Nalała trochę oleju na dłoń. – Nie wiem tylko, jak długo jeszcze mogłabym... Dotknęła członka dłonią. – O Boże, masz olej. – Tak.

Tajemnicza kochanka

103

Roztarła trochę na jego płaskim brzuchu i piersiach. Oddychał ciężko, gdy kończyła masować mu uda, łydki i stopy. Wróciła do klatki piersiowej. Z jego brodawek zaczęła zlizywać olej pachnący wiśniami. Jonas drżał przy każdym dotknięciu języka. – Ostrożnie – ostrzegł – jestem tak blisko. Och, Sarah... jak dobrze. Wylizała go jak kotka swoje potomstwo. Zostało tylko krocze. – Nie! – zaprotestował. – Ale chcę... – Wyjmij prezerwatywę z kieszeni moich dżinsów – zażądał zdesperowany – albo podaj mi je. Jeśli jeszcze raz dotkniesz tam językiem, nie wytrzymam dłużej. Proszę cię. Nadszedł wreszcie ten moment. Poczuła lęk. Dotychczas mogła traktować to jako bardzo podniecającą, erotyczną zabawę, czuła jednak, że w chwili, gdy połączą się ich ciała, wszystko się zmieni. – Proszę, Sarah. Chcę być w tobie. Też tego chciała. Obawiała się konsekwencji, ale bez tego jej wspomnienia nie byłyby pełne. Sięgnęła na nocną szafkę. Rozerwała opakowanie. – Znalazłaś ją?

104

Vicki Lewis Thompson

– Nie, miałam swoją. – Pospiesz się. Nie przedłużaj zabawy, bo oboje na tym stracimy. Wzięła głęboki wdech. Założyła mu prezerwatywę. Chwycił ją za przegub i usiadł. – Teraz nie muszę patrzeć. Nim zdążyła zareagować, popchnął ją i przycisnął własnym ciałem. – Jonas, zaczekaj. Przejął inicjatywę. Mogło to oznaczać, że spróbuje zmusić ją do ujawnienia, kim jest. Tego się nie spodziewała. – Teraz moja kolej – powiedział. Chwycił drugi przegub i przycisnął do materaca jej obie ręce. – Wreszcie. Pieścił jej piersi, szyję, delikatną skórę za uszami. Traciła ochotę do walki. Nieśmiało zaprotestowała: – Miałeś zostać na plecach. Chwycił wargami jej ucho. – Jeśli ci na tym zależało, trzeba było mnie znów przywiązać. Teraz pocałuj mnie, szalona kobieto. Poddała się. Nie mogła nic zrobić. Za bardzo go pragnęła.

Tajemnicza kochanka

105

Odsunął usta od jej warg. Wsunął kolano między jej nogi. – Otwórz się dla mnie. Nie była w stanie odmówić. Teraz on kierował. Przesunął się między jej udami. – Unieś biodra i zaproś mnie. Obiema rękami chwyciła jego twarde pośladki i uniosła się. – Och, tak. – Czubkiem członka dotknął jej śliskiego wejścia. – Chcesz mnie? – Tak. Umarłaby, gdyby nie zagłębił się w niej. – Powiedz: ,,Chcę cię, Jonas’’. Słyszała bicie własnego serca. – Chcę cię, Jonas. – Zawsze mnie chciałaś? Była nieprzytomna z pożądania. Nie do końca zdawała sobie sprawę z tego, co mówił. Zgodziłaby się na wszystko. – Tak – odpowiedziała, dysząc. – Tylko to chciałem wiedzieć. Przesunął się powoli do przodu, aż całkowicie się połączyli. Jej oczy napełniły się łzami. Było cudownie, absolutnie doskonale. Wiedziała, że tak będzie. Nie przypuszczała, że po tych dzikich zabawach on przejmie inicjatywę tak łatwo

106

Vicki Lewis Thompson

i spokojnie. Po policzkach spłynęły jej łzy. Jonas naprawdę się z nią kochał. To już nie była zabawa. Każdy jego ruch zbliżał ją do rozkoszy. Szeptał jej czułe słowa. – Teraz – powiedział, przyspieszając rytm. – Chodź, zrób to dla mnie. Poczuła rozkosz wywołaną jego ruchami i szeptanymi słowami. Zatopiła się w jego ramionach, drżąc i szlochając ze szczęścia. Jeszcze drżała, gdy ruszył na chwilę. Oparł się na przedramionach, zacisnął zęby i jęknął. Po chwili wolno opadł na nią. Ochrypłym głosem szepnął jej do ucha: – Och, B.J. Było wspaniale.

Rozdział ósmy Jej imię wymknęło mu się, gdy poczuł, że stanowią nierozłączną parę. Kochając się z B.J., Jonas poczuł się tak wspaniale, że całkiem zapomniał o udawaniu. Nie chciał przyznać w tym właśnie momencie, że wie, kim ona jest. Jednak stało się. Zesztywniała pod nim. Potem zaczęła walczyć, żeby się uwolnić. – Zaczekaj! Jedną ręką ściągnął opaskę. Drugą próbował chwycić B.J. Poruszał się powoli. Ogarnęło go powolne lenistwo, jak to bywa po udanym seksie. – Nie obrażaj się. – Wiedziałeś! Wiedziałeś od początku! Puść mnie! – Na początku nie wiedziałem.

108

Vicki Lewis Thompson

Miała na sobie trochę śliskiego oleju. Tym trudniej było ją złapać. – Dowiedziałem się dziś rano. – I mimo to przyszedłeś! Odepchnęła go na chwilę, dzięki czemu udało jej się wyskoczyć z łóżka. – Oczywiście, że tak. Wreszcie mógł jej się dobrze przyjrzeć. Miała czerwony, zamszowy komplet, rozpuściła włosy, skóra jej się zarumieniła. Przełknął ślinę. Trzeba przyznać, że robiła wrażenie. Nie docenił B.J. Branscom. – I nikt na świecie nie może mieć o to pretensji. Zaczęłaś całą sprawę i byłbym głupcem, nie korzystając z okazji! Chwyciła jego dżinsy i próbowała się zasłonić. – Żeby śmiać się ze mnie przez resztę życia? – Śmiać się z ciebie? Zwariowałaś? Nie zauważyłaś, że byłem twoim niewolnikiem przez całe trzy dni? Jeśli ktoś planował, żeby się z tego dobrze pośmiać, to chyba ty! Zatrzęsła się ze złości. – Miałeś się nigdy nie dowiedzieć. – Nigdy? Kiwnęła twierdząco głową. – Dlaczego? – zapytał cicho.

Tajemnicza kochanka

109

Przez chwilę wydawało się, że nie odpowie. Jednak uniosła brodę i spojrzała mu prosto w oczy. – Chybo łatwo się domyślić. Leżał, patrząc na nią. Był zrozpaczony. Jedno było dla niego oczywiste: chciała tylko przygody bez dalszych zobowiązań. Może nasłuchała się plotek i była ciekawa, czy jest dobry w łóżku. Nic więcej nie miało ich łączyć. – Podaj mi ubranie – powiedział – jadę do domu. B.J. wyrzuciła swój zamszowy komplet do śmietnika po drodze do domu. Myślała, żeby nie wracać, pojechać do Los Angeles i poszukać Keely. Bardzo żałowała w tym momencie, że straciła kontakt z siostrą. Jednak nie mogła tak postąpić wobec ojca. Jeśli teraz by wyjechała, zostałby zupełnie sam. Nie wyobrażała sobie dalszej pracy na ranczu. Właściwie Jonas był jej szefem. Dotychczas nie myślała o tym w ten sposób. Pracowali razem jak równi sobie. Teraz koleżeństwo się skończyło. Była naiwna, wyobrażając sobie, że uda jej się zachować tożsamość w sekrecie. Pewnie pojechał rano do miasteczka i popytał o kobietę,

110

Vicki Lewis Thompson

która wynajęła domek Hawthorne’a. Saguaro Junction to mała mieścina i łatwo było wszystkiego się dowiedzieć. Stała się teraz tym, kim nigdy nie chciała zostać: jeszcze jedną zdobyczą Jonasa. Gdyby pragnął czegoś innego i potraktował poważnie ich znajomość, powiedziałby jej w chwili, gdy się dziś zjawił. Ale on pozwolił jej kontynuować grę i pewnie gotów był to ciągnąć w nieskończoność. Gdyby się nie zdradził, że zna jej prawdziwe imię, prawdopodobnie zaprosiłaby go na kolejną noc. Przejeżdżając obok zabudowań rancza, odruchowo rozejrzała się za błyszczącą ciężarówką Jonasa. Nie było jej tam. Wyobraziła sobie, że Jonas pije piwo w barze Roundup’’. ’’ Czy powie komukolwiek, co się stało? Jeśli tak, nie będzie miała innego wyjścia, jak tylko wyjechać, nawet jeśli zraniłoby to jej ojca. Zresztą, może nawet ojciec będzie chciał, żeby wyjechała. Musiała mieć nadzieję, że Jonas nie wypapla wszystkiego kumplom w barze. Co prawda chodziły plotki o jego podbojach, ale B.J. nigdy nie słyszała, żeby sam coś mówił na temat kobiet, z którymi coś go łączyło.

Tajemnicza kochanka

111

Byłoby dobrze wydobyć od niego przyrzeczenie, że zachowa sprawę w tajemnicy. Potrafił milczeć. Wiedziała od dzieciństwa, że tacy byli obaj bracia Garfieldowie. Mogli dokuczać i robić psikusy, ale w poważnych sprawach dotrzymywali słowa. Weszła do domu. Światła były zgaszone. Słychać było tylko tykanie zegara dziadka i chrapanie ojca. Poszła do swojego pokoju, rozebrała się i wśliznęła do łóżka. Gorączkowo szukała pretekstu, żeby wyjechać. Do Sarah mogą przychodzić listy. Arch zapewne nie odmówi i zajmie się tym przez ostatnie trzy dni, jeśli B.J. powie mu, że musi natychmiast zrobić sobie przerwę. Nawet najkrótszy wyjazd pozwoliłby jej odzyskać równowagę po tym, co wydarzyło się dziś, a przed dalszą wspólną pracą z Jonasem. Wiele kobiet wychodzi za mąż, żeby wynieść się z domu, jednak B.J. zakładała, że będzie zawsze mieszkać na tym ranczu. Wyobrażała sobie, że w przyszłości jej mąż też będzie tu mieszkał i pracował. Podobało jej się wszystko, co było związane z Kamiennymi Bliźniakami: pagórkowaty teren, praca ze zwierzętami, nawet kierowanie starym, rozklekotanym traktorem.

112

Vicki Lewis Thompson

Ten wyskok niewątpliwie zburzył jej spokojne, szczęśliwe życie, a jutro będzie musiała spotkać Jonasa. Od lat nie budził się z takim kacem. Na domiar złego ktoś walił w dach nad jego głową. Pewnie brat próbował upiec dwie pieczenie na jednym ogniu: poprawiał luźne gonty i przy okazji chciał go wygonić z łóżka. Spojrzał na zegar. Dochodziła dziesiąta. Niestety, bar otwierali dopiero w południe. Za wcześnie, żeby topić smutki. Wiedział też, że nie może być pijany, bo Noah potrzebuje pomocy w gospodarstwie. A może Noah mógłby obyć się bez niego przez kilka dni. Chciał wyjechać i przemyśleć, jak ma to dalej rozegrać. Nie wyobrażał sobie, że mógłby opuścić ranczo i zamieszkać gdzieś indziej. Nie mógł też tak po prostu wyrzucić B.J. Oczywiście, teoretycznie mógł ją zwolnić, szczególnie gdyby opowiedział Noahowi, co zrobiła. Jednak nie miał zamiaru nic mówić ani jemu, ani nikomu innemu. Oprócz tego, gdyby zwolnił B.J., Arch odszedłby razem z nią. Byłaby niezła heca. Nie mógł uwierzyć, że tak z nim postąpiła. Oczywiście, gdy byli dziećmi, podrzucał jej

Tajemnicza kochanka

113

małe węże do łóżka, a do pudełka, w którym nosiła drugie śniadanie, wkładał niespodzianki. Raz zadzwonił do niej udając, że to Patrick Swayze, i zaśpiewał piosenkę ,,I Had The Time Of My Life’’ z filmu ,,Wirujący seks’’. Ona też nie była lepsza. Wrzuciła do pralki czerwoną farbkę i wszystkie jego białe slipy stały się różowe. Innym razem ustawiła rząd butelek po piwie na parapecie okna jego sypialni. Ojciec myślał, że siedział w pokoju i pił do nieprzytomności. Albo zabrała rozkładówkę z jednego z jego czasopism i za zwrot kazała sobie dać trzy opakowania żelkowych misiów. Bardzo cierpiał. Poprzedniego wieczora uświadomił sobie, że jest zakochany w B.J. Chyba zawsze się w niej kochał. Zdał sobie z tego sprawę, gdy odkrył, że miała na sobie ten komplet, który kiedyś nosiła w czasie pokazów dla telewizji. Doskonale pamiętał ten występ. Była bardzo dumna, że bierze w nim udział. Na arenie wyglądała fantastycznie. Mógł się potem z nią umówić, ale w końcu wszystko zostało po staremu. Gdy zorientował się, że poświęciła swój piękny zamszowy strój, żeby sprawić mu rozkosz, doszedł do wniosku, że łączy ich coś szczególnego. A wtedy oświadczyła, że z oczywistego

114

Vicki Lewis Thompson

powodu nie miała zamiaru zdradzić mu, kim jest. Zwątpił, by jego uczucie zostało kiedykolwiek odwzajemnione. Musiał wyjechać na kilka dni. Przypomniał sobie, że Noah chciał, żeby ktoś wybrał się do Payson. Mieli tam ogiera, którego w przyszłym roku chciał skojarzyć z Imeldą. Taka podróż mogła zająć nawet trzy dni. Zwlókł się z łóżka. Z ciężką głową i złamanym sercem poszedł pod prysznic. Późnym rankiem B.J. stwierdziła, że nigdzie nie widać Jonasa. Bardzo jej to odpowiadało. Wymyśliła też powód, żeby opuścić ranczo na kilka dni. Spostrzegła Noaha wymieniającego kilka zniszczonych gontów. Wspięła się na drabinę i zawołała go. Przerwał i spojrzał na nią, zsuwając kapelusz na tył głowy. – Co słychać? – Pamiętasz, jak mówiłeś, że ktoś powinien przyjrzeć się temu ogierowi w Payson? – Tak. – Jeśli możesz mi dać dwa lub trzy dni wolnego, mogłabym tam pojechać. Mogę też zrobić kilka zdjęć. Noah uśmiechnął się. – Wielkie umysły myślą podobnie. Jonas

Tajemnicza kochanka

115

przyszedł do mnie w tej sprawie niecałe dziesięć minut temu. Powinniście rzucić monetą. Na wspomnienie Jonasa poczuła skurcz żołądka. Chrząknęła i oświadczyła: – Jeśli Jonas planuje wyjazd, to w porządku. Nie muszę jechać. Nie miało znaczenia, które z nich wyjedzie, byle mogli się nie widzieć przez jakiś czas. – Kiedy wyjeżdża? – Myślę, że wkrótce. Słuchaj, B.J., pracowałaś ciężej niż Jonas. Tam na północy wśród sosen jest na pewno dużo chłodniej, więc jeśli chcesz się stąd wyrwać, powiem mu, żeby został. – Nie! Trzęsła się tak bardzo, że o mało nie spadła z drabiny. Zatrzymała się na dole i kilka razy głęboko odetchnęła. Chciała tylko poprosić, żeby nikomu nie mówił. Potem mógł jechać. Nie ma o czym dyskutować. Prośba i odpowiedź, to wszystko. Jak zwykle weszła kuchennymi drzwiami. Po drodze uśmiechnęła się i pozdrowiła Lupitę, która robiła placki. – Muszę porozmawiać z Jonasem – wyjaśniła. Miała nadzieję, że głos jej nie drży. – Pakuje się na dole w holu – powiedziała

116

Vicki Lewis Thompson

Lupita. – Szkoda, że wszyscy nie możemy pojechać w góry. – Tak, byłoby przyjemnie. B.J. ruszyła szybko do holu, nim odwaga zdążyła ją opuścić. – Jonas – zawołała – chciałam cię o coś prosić. Stanął w drzwiach sypialni z zapuchniętymi oczami i ponurą miną. – Tak? Nie mogła zrozumieć, dlaczego właśnie teraz musiał wyglądać pociągająco, a ona nie mogła wydobyć z siebie słowa. – Co chciałaś, B.J.? – zapytał cicho. Wyglądałby na spokojnego, gdyby nie zbielałe palce, którymi ściskał framugę drzwi. Zdanie, które chciała powiedzieć, wyleciało jej z głowy. – Przepraszam – szepnęła. Wzruszył ramionami. – Łatwo przyszło, łatwo poszło. Próbowała sobie przypomnieć, co miała do powiedzenia. – Chciałam cię prosić, żebyś nic nikomu nie mówił. Jego spojrzenie przestało być obojętne. W oczach pojawiła się złość. – Jak mogłaś pomyśleć, że mógłbym?

Tajemnicza kochanka

117

Cofnęła się o krok. – Nie, ja tylko chciałam się upewnić, bo... – Bo nie chcesz, żeby ktoś się dowiedział, że się poniżyłaś do seksu ze mną? Westchnęła. – Nigdy w ten sposób nie myślałam. Spojrzał w stronę kuchni i zniżył głos. – Planowałaś, że nie powiesz mnie ani nikomu. Rozumiem, że wstydzisz się, że uprawialiśmy seks. – Mówisz o tym tak zimno... – Dwoje obcych w nocy, to niezbyt romantyczne. Splotła ręce na piersiach. – To nie było tak. – Więc powiedz, jak było. Serce waliło jej jak szalone. Przypierał ją do ściany i nie wiedziała, jak z tego wybrnąć. – Nie upokarzaj mnie jeszcze bardziej. – A nie mówiłem? Czujesz się upokorzona, bo dałaś się ponieść uczuciom. Jesteś lepsza, prawda? Nie taka jak ja, maniak seksualny. Miałaś chwilę słabości, o której chciałabyś zapomnieć. Spojrzała na niego. Wreszcie dotarło do niej, że za jego zdenerwowaniem kryje się cierpienie. Spojrzała dalej, na łóżko. Do otwartej walizki

118

Vicki Lewis Thompson

wrzucił bezładnie ubrania, jakby nie patrzył, co pakuje. Zrozumiała. Chciał uciec. Przypomniała sobie wczorajszą rozmowę. Powiedziała, że nie zamierzała się przyznać, że była jego tajemniczą kochanką. Najwidoczniej zrozumiał, że wstydziła się tego. Mogła niczego nie wyjaśniać i odejść lub przyznać się do swoich uczuć i oszczędzić mu cierpienia. Nie chodziło o to, żeby któreś z nich wygrało. Kochała go i nie chciała, żeby cierpiał. – Jonas, nie zamierzałam ci powiedzieć, bo nie chciałam być twoją kolejną porzuconą narzeczoną. Długo jej się przyglądał. Szczęki miał zaciśnięte. – Tak o mnie myślisz? – powiedział w końcu. – Pozbawiony uczuć facet szukający następnej zdobyczy? – Musisz przyznać, że sporo ich było... – Czy nie przyszło ci do głowy, że jestem po prostu wybredny i chociaż ciągle próbuję, nie mogę znaleźć odpowiedniej kobiety? Zapewniam cię, że te rozstania były dla mnie bolesne za każdym razem. – Możliwe, ale nadal zrywasz ze swoimi kochankami, a ja nie chcę brać w tym udziału.

Tajemnicza kochanka

119

– A kto mówi, że będziesz? – zapytał. – Żartujesz? Jestem wiejską dziewczyną, która, jak sam mówiłeś, nie może cię zainteresować. Nie jestem kimś niezwykłym. Zauważyła, że zaczął się uśmiechać. – To ja, poczciwa B.J., która może wymienić termostat w traktorze, może dosiąść narowistego konia i nie spaść... – Zawsze też może dosiąść mnie. – Ja nie jestem tamtą kobietą z domu Sarah. Uniósł brwi. – Nie? Przysiągłbym, że to ty. Podejdź tu, muszę ci się lepiej przyjrzeć. Chwycił ją za rękę i wciągnął do sypialni. – Zaczekaj. Jest inaczej niż myślisz. – Jeszcze nie wiesz, co myślę. Zamknął drzwi sypialni i przekręcił klucz. Spojrzała mu w oczy. Jej serce zabiło szybciej. – Posłuchaj, Jonas. To nie czas ani miejsce. Powinniśmy to sobie wyjaśnić. Co zaszło między nami, nie może się powtórzyć. – Tak? – Popychał ją lekko w stronę łóżka. – Dlaczego nie? – Powiedziałam ci, nie dam się traktować jak zabawka. Jej nogi oparły się o krawędź łóżka.

120

Vicki Lewis Thompson

– Do diabła, o tym właśnie myślałem. – Teraz już wiesz, że nie wstydziłam się tego, co między nami zaszło. Myślisz, że możemy to ciągnąć dalej, ale nie można... Straciła równowagę i przewróciła się na łóżko. Poszedł w jej ślady i wśliznął się na nią. – Owszem, można. – Jonas, nie. Spojrzał jej w oczy i powiedział delikatnym głosem: – Domyślam się, że będziesz jedną z tych, które czekają z tym do ślubu. – Pewnie myślisz, że to śmieszne, po tym, co robiliśmy razem. Oddychała szybko. Bardzo go teraz pragnęła, ale musiała być silna. – Zdecydowałam, że gdy znów się zaangażuję, tego właśnie będę chciała: pierścionka, małżeństwa, dzieci... – Nie widzę przeszkód. Nadal jej nie rozumiał. Chciał kontynuować zabawę, dopóki nie zjawi się kandydat na męża. – Chodzi mi o to, że do tego czasu nie chcę żadnych więcej przygód, nieważne jaką mogłyby sprawić mi przyjemność. – Żadnych? Ależ Belindo June, to jawne

Tajemnicza kochanka

121

marnotrawstwo. Zabawa z miotełką do kurzu musi zostać powtórzona, a pewnie zostało ci też trochę pachnącego oleju. Nie zamierzała więcej się z nim kochać, ale sprawiło jej przyjemność, że nazwał ją pełnym imieniem. – Belindo, zaszalejmy – szepnął. – Szybciej minie czas do ślubu. – Jakiego ślubu? Z nikim się nawet nie spotykam. – Naszego. Leżała bez ruchu, przestała nawet oddychać. Palcem wskazującym dotknął jej ust. – Jesteś zaskoczona? Albo przeraziły cię moje oświadczyny, albo mi nie wierzysz. – Nie wierzę ci. – A gdybyś mi uwierzyła, zgodziłabyś się? – Tak, ale nie wierzę, więc nie mogę się zgodzić. Objął jej twarz obiema rękami i spojrzał jej poważnie w oczy. – Jest mi głupio, bo gdybyś mnie nie uwiodła w jaskini, nadal mijalibyśmy się na ranczu. Dobrze, że tamta burza pokazała mi, co mam pod nosem. Trzeba mi było zawiązać oczy, żebym cię wreszcie zobaczył. Delikatnie potarł kciukami jej policzki.

122

Vicki Lewis Thompson

– Przy okazji: dom Hawthorne’a bardzo mi się podoba. Może powinniśmy go kupić i tam zamieszkać? Boże, mówił poważnie, oświadczał się. Przed oczami zawirowały jej białe kropki. – Pozwól mi wstać – poprosiła. – Jest mi słabo. Błyskawicznie zsunął się z niej, pomógł usiąść i pochylił do przodu, aż jej głowa znalazła się między kolanami. – Oddychaj głęboko. Już lepiej? Zawroty głowy zaczęły ustępować, ale nadal miała nierówny oddech. Widziała go jak przez mgłę. – Nadal mi nie wierzysz, prawda? – powiedział z zatroskaną miną. – A przecież próbuję ci powiedzieć, że cię kocham! Pokój znów zawirował, więc szybko schowała głowę między kolana, a on rozcierał jej plecy. – Słuchaj, musisz się z tym oswoić. Nie możesz omdlewać za każdym razem, gdy powiem, że cię kocham. Byłoby to bardzo niewygodne. Oprócz tego nie kocham się z nieprzytomnymi kobietami. Dla odmiany zaczęła chichotać. Nie była śmieszką, ale nie mogła się opanować. – Boże, teraz atak histerycznego śmiechu.

Tajemnicza kochanka

123

Mam nadzieję, że szybko minie, bo mam wielką ochotę cię pocałować. Uniosła głowę i spojrzała mu w oczy. – Teraz już ci wierzę. – Świetnie. – Pomógł jej się położyć. – Więc znów możemy szaleć. Weźmiemy ślub? – Tak. Spojrzała mu w oczy. Gdy znów będą się kochać, będzie mogła w nie patrzeć. Nie mogła się tego doczekać. – Dlaczego zrobiło ci się słabo, gdy powiedziałem, że cię kocham i chcę się z tobą ożenić? – Bo marzę o tym od ukończenia czterech lat. Otworzył szeroko oczy. – To prawda, Jonas. Zawsze cię kochałam. Spojrzał na nią z czułością. – Myślę, że ze mną było tak samo, choć nie zdawałem sobie z tego sprawy. – Potrząsnął głową. – Byłem głupi, ale chcę spędzić resztę życia, naprawiając ten błąd. Zaczynam od razu. Oparł się na łokciu i zaczął rozpinać jej bluzkę. – Czas na szaleństwa. – Jonas! Tutaj? – Dlaczego nie? Tylko mi nie mów, że nie jesteś taką kobietą, za jaką cię uważam. Ten

124

Vicki Lewis Thompson

numer nie przejdzie. Dobrze wiem, że kiedy chcesz, potrafisz być gorąca. Roześmiała się. Tylko on wiedział, jaka była naprawdę. – Ale jest jasny dzień, i... – Dobrze, że mi przypomniałaś. Zwlókł się z łóżka i otworzył górną szufladę bieliźniarki. Machnął czerwoną, jedwabną chustką. – Moja pamiątka – powiedział. – Mogę ci zawiązać oczy i udamy, że jest ciemno. Nie mam miotełki z piór, ale znajdę coś, żeby cię połaskotać. Uśmiechnęła się. Ich małżeństwo zapowiadało się ciekawie. – Jonas, opaski użyjemy innym razem. Teraz chcę ci patrzeć w oczy, gdy będziemy się kochać. – To mi odpowiada – powiedział ciepło, odrzucając opaskę. Jonas ją kochał. To było najważniejsze. Rozpięła pozostałe guziki bluzki. Spojrzał na jej piersi zasłonięte koronką. – Jeśli o mnie chodzi, to chcę zobaczyć wszystko. Ostatnio nie wolno mi było nacieszyć oczu. Rozpięła stanik. Zniżyła głos do uwodzicielskiego szeptu, jakiego używała w domu Sarah.

Tajemnicza kochanka

125

– Zapraszam. Roześmiał się. – To jest to, czego szukałem. Podszedł do niej. Spojrzał w oczy i powiedział poważnie: – Jesteś kobietą, której szukałem całe życie.

B.J. musiała użyć przepaski na oczy, by Jonas wreszcie zobaczył to, czego przez lata nie dostrzegał. Jak poradzi sobie jej zbuntowana siostra Keely? Już za miesiąc dowiesz się, dlaczego tak bardzo chciała uciec z Saguaro Junction.

Vicki Lewis Thompson Niegrzeczna dziewczynka’’ ’’ Druga powieść z serii od 24 czerwca w Twoim kiosku!

126

Vicki Lewis Thompson

ggggggggggg

Stephanie Bond Po godzinach

Tłumaczył Janusz Florkiewicz

gggggg

Rozdział pierwszy – Proszę się nie obawiać, pani Conrad, przepaskę na biodra z pewnością można uprać w pralce. Rebecca Valentine manewrowała telefonem, aby móc kontynuować rozmowę i nie przerywać upinania na manekinie wielkiej peleryny z aksamitu. Myślała o akcesoriach, które miała jeszcze przygotować: szarfa ozdobiona klejnotami, zęby wampira, wysokie buty. – Kochanie, a mankiety na kostki? – Uhmm, tak – niełatwo jest mówić ze szpilkami w ustach – mankiety też można w pralce. – Och, to świetnie. Już myślałam, że trzeba będzie zamówić następny kostium dla Marty’ego, a ten jest jak nowy. Co prawda w ulotce reklamującej weekend z bajki była

130

Stephanie Bond

mowa o zabawie w błocie, ale nie przypuszczałam, że chodzi o dół pełen błota. Rebecca zwykle wysłuchiwała tych opowieści, na ile starczało jej uprzejmości, ale dziś nie była w nastroju do słuchania o zmysłowych przeżyciach Conradów. Tym bardziej że nie spała całą noc, rozmyślając o swoim pustym życiu i rozpaczliwej tęsknocie za miłością. Zadzwonił dzwonek. Odetchnęła z ulgą. – Przepraszam panią, muszę kończyć. Ktoś dzwoni do drzwi. – Dobrze, kochanie, dobrze. Odezwij się, proszę, jak tylko nadejdzie kostium hurysy. Planuję niespodziankę na urodziny Marty’ego. – Oczywiście. Do widzenia, pani Conrad. Rebecca odłożyła słuchawkę. Zdumiewające, że ta babcia w tweedowych spódnicach, która odwiedzała ,,Kostiumy na każdą okazję’’, przynosząc słodycze domowej roboty, miała tak udane życie seksualne. I to od trzydziestu lat, z własnym mężem. Jak to pozory mylą! Idąc w kierunku wejścia, uśmiechnęła się do siebie. Taki na przykład Dickie – wymarzony narzeczony. Nie z tych, co uciekają z przypadkową dziewczyną, gdy niczego nieświadoma narzeczona kupuje weselną zastawę. Nie, nie, kochanka Dickiego nie była przypadkową dziew-

Po godzinach

131

czyną. Niegdyś była Miss Illinois. A teraz spodziewała się dziecka Dickiego. – Hej, hej! – zawołał od drzwi niski, melodyjny głos. Rebecca uśmiechnęła się mimo przygnębienia i przyspieszyła kroku, na ile pozwalał na to strój zakonnicy. Quincy Lyle, dostawca, strzepywał krople deszczu z ramion. Zmierzył ją spojrzeniem od stóp do głów. – Siostra Rebecca ma już dość mężczyzn? Zaśmiała się głośno i dotknęła sztywnego nakrycia głowy. – Wiejski teatr potrzebuje dwunastu strojów zakonnic do musicalu. Tylko przymierzałam. Chociaż, kto wie, może to nie taki zły pomysł. Przecież celibat nie stanowiłby dla niej problemu. – Jesteś zbyt ładna na zakonnicę. – Jak słodko kłamiesz, Quincy. – Ostatnio nie patrzyłaś chyba w lustro. Wyglądasz jak nowe wcielenie Audrey Hepburn. Uśmiechnęła się smutno. Quincy znał niemal wszystkich ludzi biznesu w północnej części Chicago. Firma prawnicza Dickiego mieściła się o kilka przecznic dalej, dostawca wiedział więc o szczegółach rozstania

132

Stephanie Bond

narzeczonych. Rebecca zastanawiała się, dlaczego tak łatwo przychodziła jej rozmowa z nim, przypadkowym znajomym. I dlaczego tak trudno było rozmawiać o tym z bliskimi przyjaciółmi, a nawet z siostrą. – Dickie to już zamknięta sprawa – powiedziała. Głos jej się załamał, ale chyba z powodu przeziębienia. Udało jej się słabo zakaszleć. Tak, to przeziębienie. – Oczywiście. Masz to już za sobą – pocieszył Quincy. – I dlatego powinnaś sobie pozwolić na romans z kimś, komu nie można się oprzeć. Zaśmiała się i pokręciła głową. – Brzmi nieźle, ale to nie w moim stylu. – Może warto zmienić styl – powiedział, unosząc krawędź jej obszernego rękawa. – Choćby dla poprawienia nastroju. Rebecca przygryzła usta. Szczerze mówiąc, przez ostatnie dwa tygodnie często myślała o tym. Leżąc późno w nocy w pustym łóżku, słuchając smętnych piosenek, zastanawiała się, jak by tu zdobyć się na odwagę i zemścić się na Dickiem za jego zdradę. Mogła przecież zaangażować się w jakiś związek wyłącznie dla fizycznej przyjemności, tylko po to, by udowod-

Po godzinach

133

nić Dickiemu, a przede wszystkim sobie, że to, co było dobre dla niego, jest też dobre dla niej. Ale gdyby nawet zdecydowała się na taki krok, jak niby miała znaleźć odpowiedniego partnera? Jedyny mężczyzna, o którym kiedyś skrycie marzyła, jeden z jej stałych klientów, był żonaty. – Obiecaj chociaż, że jeśli trafi się ktoś odpowiedni, nie odmówisz sobie małego flirtu – nalegał Quincy. – Mogę obiecać, ale i tak się nie trafi. – Nigdy nie wiadomo. To ta paskudna pogoda psuje ci nastrój. Quincy spojrzał na ciężkie, szare chmury, które unosiły się nad miastem. – Jeśli nie przestanie padać, zacznę ci dostarczać towar w stroju syreny. Uśmiechnęła się na te nieudolne próby poprawienia jej nastroju i kiwnęła głową w stronę pudła. – Co masz dla mnie? – Nie wiem, ale lekkie jak piórko. Zerknął na nalepkę. – Lana Martina Healey, Lexington, Kentucky. – Lana Martina Healey? Och, Lana Martina! – Klientka?

134

Stephanie Bond

– Nie. Poznałyśmy ją z siostrą w szkole. Była genialna. Teraz pewnie jest już mężatką. – Nie mogła nie uśmiechnąć się na samo wspomnienie. Obeszła wielkie pudło ze zwykłego kartonu z napisem: ,,Nie rozcinać opakowania’’. – Co to może być? – Prezent ślubny? Rebecca wzruszyła ramonami. – Jak Lana mogłaby się dowiedzieć o ślubie? Nie utrzymywałyśmy kontaktów. Quincy, mógłbyś mi z tym pomóc? – Jasne. Szybko poradził sobie z taśmą klejącą i Rebecca otworzyła karton. W środku było mnóstwo drobnych kawałków pianki do pakowania. – To musi być coś delikatnego – stwierdził. Włożyła rękę, rozsypując kawałki pianki i natrafiła na kopertę. Wyjęła z niej kolorową kartę z namalowaną filiżanką. – No i co, chcesz, żebym umarł z ciekawości? – ponaglał Quincy. ,,Droga Rebecco – czytała. – Przypadkiem trafiłam na adres twojego sklepu. Nie uwierzysz, ale ja też prowadzę interes. Porzuciłam pracę księgowej i otworzyłam kafejkę w Lexington. Pewnie nie brzmi to tak interesująco, jak

Po godzinach

135

sklep z kostiumami balowymi, ale zawsze coś. Właśnie wyszłam za mąż, za boskiego adwokata. Poznaliśmy się przez ogłoszenie w prasie, którego żadne z nas nigdy nie zamieszczało’’. Spojrzała na Quincy’ego. – Tylko jej mogło się przydarzyć coś takiego. Czytała dalej: ,,To zresztą cała historia. W każdym razie poznałam męża dzięki Harry’emu, który zawsze przynosi szczęście. Zgodnie z naszą szkolną umową przesyłam ci Harry’ego, mając nadzieję, że przyniesie ci szczęście w miłości. Zaopiekuj się nim, a na pewno ci pomoże. Pozdrowienia, Lana. PS Jeśli sprawa jest nieaktualna i jesteś mężatką, przekaż Harry’ego siostrze lub samotnej przyjaciółce’’. Przestała czytać. Nie przypominała sobie żadnej umowy w sprawie kogoś o imieniu Harry. – Przysłała ci faceta w pudełku? – spytał Quincy, marszcząc brwi. – Myślisz, że go poćwiartowała? Rebecca spojrzała ostrożnie na pudło i przeżegnała się. Michael Pierce głębiej wcisnął czapkę na głowę, żeby osłonić się od deszczu. Paskudna pogoda. Ten tydzień i tak był okropny.

136

Stephanie Bond

Najpierw sprawa rozwodowa, potem chwilowe zamknięcie restauracji. I jeszcze ból w piersiach i głowie – pewnie przeziębienie. Restauracja to był pomysł Soni. Potrafiła przekonać go do wszystkiego. Gdy sześć lat temu brali ślub, był tak zakochany, że zrobiłby dla niej wszystko. Utopił w tej restauracji oszczędności całego życia. Soni podobała się towarzyska strona przedsięwzięcia, ale nie obchodziły jej sprawy finansowe. Jej znajomi nie musieli płacić, nawet jeśli rachunek wynosił kilkaset dolarów. Jej towarzyskie usposobienie było wielką zaletą, lecz dla niego okazało się rujnujące. Ulegał wszystkim kaprysom, aż konto zaświeciło pustkami, choć przez ten czas poznał i polubił pracę restauratora. Sześć tygodni temu Sonia zażądała rozwodu, całkowicie go zaskakując. Jej kochankiem okazał się zamożny agent nieruchomości. Był stałym klientem restauracji, jak się okazało, nie z powodu menu. Nie wiadomo było, co potrwa dłużej: plotki na temat romansu czy sam romans, ponieważ Sonia, choć niezwykle piękna, nie była zbytnio zainteresowana seksem. Nigdy co prawda nie odmawiała, jednak gdy się kochali, miał wrażenie, że była myślami daleko, jak

Po godzinach

137

pacjentka czekająca na zakończenie badania. Ale to już było bez znaczenia. Przez ostatnie kilka tygodni poczucie zranienia zamieniło się w złość. Michael marzył o zemście. W takim stanie trudno podejmować właściwe decyzje. Mądrze czy nie, wziął pożyczkę pod zastaw przyszłej emerytury i postanowił, że doprowadzi restaurację do rozkwitu. Jeszcze nie wiedział, jakim sposobem. Może chciał sobie coś udowodnić, a może chciał czymś się zająć. Prawdopodobnie jedno i drugie. Jego brat Ike uważał, że Michael potrzebuje teraz przede wszystkim niezobowiązującej przygody, żeby zapomnieć o byłej żonie. Ike wiedział, o czym mówi. Ostatecznie rozwodził się cztery razy. Wszyscy jego bracia mieli pecha w małżeństwie. Michael postanowił, że z nim będzie inaczej. Nie mieściło mu się w głowie, że rozwiązanie małżeństwa trwa krócej niż planowanie ślubu. Nawet do lekarza trzeba było się zapisać sześć tygodni wcześniej, prenumerata czasopism też wymagała oczekiwania. Może brat miał rację. Może romans złagodziłby cierpienie. Jednak robiło mu się niedobrze na myśl, że miałby w jakimś barze znaleźć towarzyszkę na jedną noc. Niezręczna sytuacja, możliwość zarażenia, poranek następnego dnia

138

Stephanie Bond

– koszmar! Mimo że ich małżeńskie życie seksualne nie było fascynujące, nie szukał przygód. Nawet o tym nie myślał. Potrzebował trochę czasu, żeby nagle się przestawić i zacząć patrzeć na kobiety jak na potencjalne kochanki. Zatrudniał śliczne kelnerki, ale nie chciał romansów z pracownicami. Klientki? Zbyt ryzykowne, tym bardziej że w tej chwili biznes był dla niego ważniejszy niż seks. Przyrzekł sobie, że przynajmniej pół roku spędzi bez kobiet. Żadnego seksu, flirtów ani spojrzeń. No, właściwie mógł sobie pozwolić na spojrzenia, byle bez następstw. Jego matka, zagorzała katoliczka, wierzyła w znaki. – Michael – mawiała – zanim podejmiesz decyzję, poczekaj na znak z nieba, który upewni cię, że jest słuszna. Michael westchnął, pchnął drzwi do ,,Kostiumów na każdą okazję’’ i stanął oko w oko z zakonnicą. Najwyraźniej niebiosa nie były dziś zbyt łaskawe.

Rozdział drugi Rebecca wyprostowała się i uśmiechnęła. Michael Pierce był od dawna obiektem jej westchnień. Zawartość tajemniczego pudła musiała poczekać. Ta wizyta była dla niej wydarzeniem dnia. – Dzień dobry, Michael. Właściciele restauracji ,,Incognito’’ należeli do jej najlepszych klientów. Zazwyczaj pani Pierce wybierała kostiumy, ale czasem Michael Pierce wpadał coś zabrać lub oddać. Jego dżinsy z bawełnianą koszulką i skórzana kurtka bardzo kontrastowały z wymyślnymi strojami żony. Chociaż nieźle wyglądał w codziennym stroju, Rebecca była przekonana, że doskonale prezentowałby się w ciemnym garniturze albo w przebraniu Zorro. Gdy otrzymała ten kostium przed rokiem, podświadomie zarezerwowała go dla Pierce’a.

140

Stephanie Bond

Z rozbawioną miną zapytał: – To ty, Rebecco? Skinęła głową, czując, że się rumieni. Pewnie miał ją za wariatkę, bo ciągle przymierzała jakieś dziwaczne stroje. – Tak, to ja. Quincy, czy mógłbyś zanieść to pudło do magazynu? Quincy wzruszył ramionami. Nadal umierał z ciekawości, co jest w środku. – Jasne. Co słychać, panie Pierce? Michael przyjaźnie skinął głową i wyłożył na ladę górę ubrań: szerokie spodnie i koszule, długie spódnice i bluzki z bufiastymi rękawami. – Znów do naprawy? – spytała. – Niestety. Rozdarcia, brak guzików i tak dalej. Quincy pomachał na pożegnanie. – Do zobaczenia. Michael uniósł dłoń. – Dziękuję, że mnie uprzedziłeś, że Rebecca dziś zamyka wcześniej. Rebecca zmarszczyła brwi. Nie miała takiego zamiaru. Gdy Michael odwrócił się w stronę lady, Quincy spojrzał wymownie za jego plecami. Dyskretnie zaprzeczyła ruchem głowy, jakby chciała powiedzieć: ,,Zwariowałeś? On jest żonaty’’.

Po godzinach

141

– Do widzenia, Quincy – powiedziała przez zaciśnięte zęby. – Do zobaczenia – odpowiedział z tajemniczą miną i wyszedł. Szybko uśmiechnęła się do Michaela z nadzieją, że nie zauważył tej wymiany spojrzeń. – Wszystko będzie gotowe na pojutrze. Zauważyła, że ma cienie pod oczami, a między brwiami pojawiła się pionowa zmarszczka. Mimo to wyglądał korzystnie: wysoki, masywny i bardzo męski. Wobec niego zawsze pozwalała sobie na marzenia pensjonarki, nawet wtedy kiedy była szczęśliwie zaręczona. A on nie zwracał na nią uwagi poza nielicznymi chwilami, kiedy potrzebował kostiumu. Poza tym był mężem tak wspaniałej kobiety, że przy niej Rebecca wpadała w kompleksy. Michael Pierce był dla niej niedostępny, a więc... bezpieczny. – Właściwie, nie ma pośpiechu – stwierdził. – Zamknąłem restaurację na dwa tygodnie, żeby ją przebudować. – O, to interesujące. Co się zmieni? Westchnął i zsunął czapkę na tył głowy. – Jestem otwarty na propozycje – powiedział posępnym głosem. Zaśmiała się krótko.

142

Stephanie Bond

– Interesują cię moje pomysły? Uniósł brwi. – A masz jakieś? Zarumieniła się. Zdała sobie sprawę, że mógł ją uznać za arogantkę. Często zastanawiała się, jakie zmiany poczyniłaby w ,,Incognito’’, ale to jeszcze nie znaczyło, że jej pomysły były coś warte i zainteresują państwa Pierce. – Nie, ja tylko... – Chętnie posłucham, jeśli możesz coś zaproponować. Michael był chyba najprzystojniejszym mężczyzną, jakiego widziała z tak bliska. Miał harmonijne rysy, szerokie czoło, mocny nos, szerokie kości policzkowe, kwadratową szczękę i krótko przystrzyżone włosy w kolorze matowego mosiądzu. Jednak najsilniej działało na nią spojrzenie ciemnych oczu. Mogła w nie patrzeć tylko kilka sekund. Cofnęła się, żeby włożyć przyniesione kostiumy do wielkiej bawełnianej torby. – Należałoby zmienić wystrój restauracji – wyjaśnił – tak, żeby przyciągała uwagę. Mieliśmy nadzieję, że w ciągu dwóch tygodni zorganizujemy wielkie, powtórne otwarcie, ale już teraz widzę, że nie będzie wielkie.

Po godzinach

143

– Cóż – powiedziała cicho. – Mam kilka pomysłów. Wzięła głęboki wdech i wskazała na torbę z kostiumami. – Te stroje nie są nadzwyczajne. Może przebrać kelnerów za wampiry lub tancerzy flamenco? A jeśli mówimy o tancerzach... Przerwała i zagryzła wargę. Czyżby powiedziała za dużo? – Mów dalej. – Może mógłbyś usunąć kilka stołów i zbudować scenę, żeby wieczorem mogły odbywać się występy taneczne. Myślałam o flamenco, ale równie prowokujące byłyby tańce arabskie lub afrykańskie. – Prowokujące? Nie chcę zamieniać tego miejsca w klub tylko dla mężczyzn. – Ale myślałam o występach par. – Widzisz, możemy coś zmienić w sprawie kostiumów, ale szczerze mówiąc, nie rozumiem, co jest eleganckiego i prowokującego w przebraniu wampira. – To właśnie może być zabawne – tłumaczyła przejęta. – Zaproponuj stałym gościom, żeby zjawiali się w przebraniu. Wykorzystaj to, że lokal nazywa się ,,Incognito’’. Możesz urządzać elegancką maskaradę każdego wieczoru. Kolacja

144

Stephanie Bond

w ,,Incognito’’ to będzie nie tylko dobre jedzenie, ale także przeżycie. Patrzył na nią przez chwilę z nieodgadnionym wyrazem twarzy. Zaczęła żałować, że się w ogóle odezwała. Teraz pomysł wydał jej się naciągany i niezbyt mądry. Nie zniosłaby, gdyby Michael ją wyśmiał. – To duża praca – powiedział w końcu – kostiumy, scena, tancerze. – Tak – przyznała – ale ja dostarczę kostiumy, na zbudowanie sceny trzeba tylko załatwić pozwolenie, a w okolicy znajdzie się nawet kilka grup tanecznych. – Zdaje się, że zdążyłaś już to przemyśleć. – Rozrywka bardzo mnie interesuje – stwierdziła, wzruszając ramionami. Jeśli w dodatku sprawa dotyczyła ulubionego klienta, pomyślała. – Tak. Dziękuję za pomysły – powiedział. – Muszę to przemyśleć. Przy drzwiach odwrócił się jeszcze i zapytał: – Czy ktoś ci już powiedział, że wyglądasz jak Audrey Hepburn? Wyszedł na deszcz, zostawiając ją zaczerwienioną po cebulki włosów. Co ją naszło, żeby pouczać go, jak ma prowadzić interesy? Pewnie zapytał ją tylko przez grzeczność i nie

Po godzinach

145

spodziewał się, że zaproponuje mu niemal gotowy plan działania. Ukryła twarz w dłoniach. Będzie miał niezłą zabawę, gdy opowie żonie o jej śmiałych pomysłach. Śmialiby się jeszcze bardziej, gdyby wiedzieli, że podkochuje się w Michaelu. Rebecca westchnęła i wróciła na ziemię. Zajęła się kostiumami zwracanymi po weekendzie. Bożyszcze nastolatków, Baby jakiśtam, wykreował chwilową modę na różowe rękawiczki. Sprzedała ich już cztery kartony. Małżeństwo około czterdziestki przyszło pod pretekstem wypożyczenia stroju na urodziny dziecka. Ostatecznie kupili jednak strój francuskiej pokojówki, łącznie z miotełką do kurzu. Witała klientów z przylepionym uśmiechem, ale nie przestawała myśleć o Michaelu Pierce i małej zmarszczce między brwiami. Albo o jego sposobie poruszania się czy choćby o seksownej bejsbolówce. Wiedziała, że jest żonaty, ale jeśli Dickie mógł mieć kochankę, dlaczego ona nie mogłaby sobie niewinnie pomarzyć o Michaelu Pierce? W końcu to tylko marzenie. Nie było szansy na nic więcej, więc było to nieszkodliwe. Dzwonek telefonu przerwał jej rozmyślania. Pamiętając o uprzejmości wobec klientów – nawet spóźnionych – podniosła słuchawkę.

146

Stephanie Bond

– ,,Kostiumy na każdą okazję’’. Rebecca, słucham. – Cześć, siostrzyczko. Uśmiechnęła się do słuchawki, słysząc kojący głos Meg. – Witaj. – Co u ciebie? – Wszystkie rezerwacje na ślub i miesiąc miodowy zostały odwołane, ale zostało mi jeszcze kilka prezentów do zwrotu. – Chodziło mi o ciebie. Odetchnęła głęboko. – U mnie w porządku. Najbardziej ucierpiała duma. Dickie i ja nie byliśmy stworzeni dla siebie. Myślę, że on pierwszy się zorientował. Pewnie mama bardziej to przeżywa niż ja. – Wiesz, jak bardzo mama pragnie, żeby nam było w małżeństwie lepiej niż jej. – Wiem. Czuję się, jakbym ją zawiodła. – Ty? Nie prosiłaś Dickiego Montgomery, żeby wziął sobie kochankę i zrobił jej dziecko. Jeśli nawet się wam nie układało, można chyba wyobrazić sobie bardziej honorowe zakończenie znajomości. – Wiesz, Meg, tak mi głupio. Dlaczego wcześniej nie zdawałam sobie z tego sprawy? – Żadna z nas nie szuka kłopotów.

Po godzinach

147

Ton głosu siostry wydał się Rebecce trochę dziwny, więc zapytała: – Czy to, co się u mnie stało, powoduje jakieś napięcia między tobą i Treyem? – Nie. Trey jest stały i niezawodny, jak zwykle. – Macie zamiar ustalić jakąś datę? – Nie chcę go zmuszać do pośpiechu. Rebecca miała ochotę powiedzieć, że po pięciu latach znajomości trudno mówić o pośpiechu. Pomyślała jednak o własnym życiu uczuciowym i zachowała to zdanie dla siebie. – W każdym razie, nie będę musiała cię od niego odrywać, żebyś zajęła się sklepem, gdy wyjadę na miesiąc miodowy. – Szczerze mówiąc, miałam ochotę na małą przerwę. – Może przyjedziesz, gdy skończy się semestr? – Mogłabym, żeby na jakiś czas zmienić otoczenie. – Meg, czy wszystko jest w porządku? – Oczywiście. Nie martw się o mnie. Przepraszam, muszę kończyć, bo Trey czeka pod drzwiami. Od czasu historii z Dickiem Meg niemal przepraszała siostrę, że w jej życiu jest jakiś mężczyzna.

148

Stephanie Bond

– W porządku. Dziękuję za telefon. – Jeśli będziesz chciała pogadać, dzwoń do mnie. – Dobrze. Rebecca odłożyła słuchawkę. Była wdzięczna, że siostra o niej pamiętała, ale wolałaby, żeby wszyscy przestali się o nią martwić. Nic nadzwyczajnego się nie stało. Ostatecznie to normalne, że ktoś ma złamane serce. Zamknęła główne drzwi, podliczyła rachunki, wyłączyła część świateł. Nie mogła sobie przypomnieć, o czym miała powiedzieć Meg. Doszła do wniosku, że to nie mogło być ważne. Wyniosła śmieci przez przymierzalnie, pracownię i tylne drzwi. Na parkingu stała już tylko jej furgonetka. Z nieba nadal siąpiło. Było przeraźliwie zimno. Idealny wieczór, żeby nie wychodzić i jeszcze popracować. Wróciła do pracowni, żeby przejrzeć zaczęte projekty. Peleryna z czerwonego aksamitu z kapturem wisiała na manekinie, cierpliwie czekając, aż ktoś się nią wreszcie zajmie. Rebecca najbardziej lubiła właśnie tę część pracy, dobieranie elementów kostiumu. Jeździła manekinem po pracowni, przeglądając wielkie, druciane kosze pełne kapeluszy, masek, butów, koszul, bluzek, spodni, peruk, bielizny i różnorodnych akceso-

Po godzinach

149

riów. Jeśli coś przyciągnęło jej wzrok, przykładała to do peleryny. Jeżeli pasowało, ruszała dalej. Zrezygnowała z szarfy ozdobionej klejnotami oraz obcisłych, wysokich butów na rzecz czegoś bardziej uwodzicielskiego: gorsetu z czarnej skóry, podwiązek, pończoch i czarnych butów na wysokich obcasach. Na koniec przeszła do masek. Wybrała niewielką, czarną z cekinami, zasłaniającą tylko oczy. Przeszła do przymierzalni. Poczuła znajome ciepło i nie mniej znajome poczucie winy. Przebieranie sprawiało jej przyjemność, podobnie jak większości jej klientów. Kiedyś uczyła się aktorstwa i tańca. Uważała, że zamiłowanie do zmysłowych strojów pozostało jej z tamtego okresu. Dzięki temu mogła łatwo przenieść się z małego sklepu w północnej dzielnicy Chicago do starożytnej Grecji, średniowiecznej Francji lub wiktoriańskiej Anglii. Przymierzanie kostiumów z dawnych lat wnosiło do jej życia trochę magii. Niewiele kobiet mogłoby zrozumieć jej zamiłowanie, a na pewno żaden mężczyzna. Dickie? Zaśmiała się. Dickie nie miał pojęcia, że jego mała, myszowata Rebecca miała w sobie setkę różnych kobiet, gotowych sprawić mu

150

Stephanie Bond

przyjemność. On decydował w sprawach seksu, a zdarzało się to rzadko i zawsze bardzo serio. Nie byli dobrani w tej dziedzinie, ale zależało jej na nim. Był inteligentny i troskliwy. Przez trzy lata znajomości i rok narzeczeństwa była zadowolona. Seks nie był podstawą ich związku, tak jej się przynajmniej wydawało. Nie była pewna, co bardziej ją bolało: to, że gdzie indziej znalazł zaspokojenie, czy to, że sama w tym związku go nie znalazła. Może gdyby była bardziej otwarta... Teraz nie miało to znaczenia. Dickie poszedł tam, gdzie było mu lepiej, a ona została sama z marzeniami. Na kilka tygodni przed ślubem musiała od nowa ułożyć sobie życie. Gdy zbierało się jej na płacz, mocno szczypała się w dłoń. Znalazła tylko jeden sposób, by przetrwać to upokorzenie. Wyznaczyła sobie godziny łez: od dziesiątej wieczorem do drugiej w nocy. W tym czasie mogła sobie ryczeć do woli, słuchać smutnych piosenek i zużywać nieskończoną ilość chusteczek. Potem, odwodniona, brała się w garść na tyle, żeby następnego ranka móc obsługiwać klientów. Salę wystawową oddzielały od pracowni trzy ładnie urządzone przymierzalnie. Rebecca najbardziej lubiła czerwoną, z delikatnym

Po godzinach

151

oświetleniem, potrójnym lustrem, siedzeniami obitymi czerwonym aksamitem i czerwonym dywanem na podłodze. Weszła, nie zasuwając zasłon, bo przymierzalnie nie były widoczne z ulicy, a poza tym włączyła kompakt z muzyką średniowieczną i chciała lepiej słyszeć. Melancholijne mandoliny, niepokojące brzmienie fletu, nastrojowe pulsowanie bębna – wszystko było tłem jej występu. Powoli zdjęła habit, potem bieliznę. Najpierw włożyła plastikowe zęby, żeby lepiej wczuć się w rolę wampira. Kły były ledwo widoczne przez zamknięte usta. Jednak gdy je rozchyliła, wyglądała jak niebezpieczny drapieżnik. Dreszcz przeszedł jej nagie ciało. Było chłodno i zesztywniały jej sutki. Stała bez ruchu, wyobrażając sobie, że jest wampirzycą. Patrzyła na lekko zaróżowione piersi, płaski brzuch, trójkąt ciemnych włosów w miejscu, gdzie łączyły się uda. Pochyliła się, głaszcząc ciało. Musnęła sutki, zagłębienie pępka, krągłość bioder. Twarz Michaela Pierce’a stanęła jej przed oczami. Wyobraziła sobie, że ją obejmuje. Poczuła narastające pożądanie. Była przekonana, że Michael byłby doskonałym kochankiem. Zrobiła mocny makijaż, usta podkreśliła

152

Stephanie Bond

czerwoną kreską, włożyła czarne majtki, ścisnęła gorset, żeby unosił jej piersi. Wciągnęła czarne pończochy, zapięła podwiązki. Ośmiocentymetrowe obcasy podkreślały kształt jej łydek i kostek. Upięła włosy do góry w luźny węzeł, nałożyła kolczyki i wreszcie zarzuciła na ramiona wspaniałą pelerynę. Delikatny dotyk aksamitu wywołał gęsią skórkę na ramionach. Brodawki wysunęły się ponad krawędź gorsetu. Oczy zasłoniła maseczką z cekinami i na koniec uniosła kaptur peleryny. Wyglądała grzesznie i seksownie. Kostium był tak przekonujący, że mogła sobie wyobrazić, jak odlatuje w ciemną noc, szukając ofiary. Wyszła z przymierzalni, lekkim krokiem przeszła przez hol do jasno oświetlonej pracowni. Obróciła się zgodnie z rytmem muzyki. Tkanina zawirowała wokół jej kostek. Cieszyła ją myśl, że ten strój poruszyłby każdego śmiertelnika, nawet Michaela Pierce’a, który wątpił, by kostium wampira mógł być prowokujący. Uśmiechnęła się leniwie. Gdyby mógł ją teraz widzieć... Nagle usłyszała hałas za plecami. Wzięła głęboki wdech i odwróciła się gwałtownie. W pierwszej chwili pomyślała, że to złudzenie.

Po godzinach

153

Michael Pierce stał w tylnych drzwiach. Był równie zaskoczony, jak ona. Zamarła. Uświadomiła sobie, że nie zamknęła drzwi po wyrzuceniu śmieci, a mężczyzna, o którym marzyła od lat, przyłapał ją na zabawie w przebieranki.

Rozdział trzeci Michael potrzebował chwili, żeby uporządkować myśli. Wrócił do sklepu, żeby porozmawiać o pomysłach Rebeki. Zauważył, że jej furgonetka stoi zaparkowana na zapleczu. Z pomieszczenia dobiegała muzyka. Zapukał do drzwi, zaczekał i wszedł, spodziewając się zastać Rebeccę przy maszynie do szycia. Do głowy mu nie przyszło, że zastanie ją w tak seksownym stroju. Peleryna z czerwonego aksamitu rozchyliła się, ukazując szczupłe ciało w gorsecie, pończochach i podwiązkach. Musiał dwukrotnie spojrzeć, żeby się upewnić, że postać w masce to Rebecca Valentine. Ta sama, którą ostatnio widział w stroju zakonnicy. Tak, te same zielone, choć teraz wytrzeszczone oczy, kształtne dłonie, które trzymała przed sobą bez ruchu i te same pełne wargi, teraz zniekształcone przez... kły?

Po godzinach

155

Patrzyli na siebie bez słowa. Michael nie musiał spoglądać w dół, żeby wiedzieć, jak jego ciało zareagowało na ten skąpy strój. Instynkt zachęcał go do działania, ale rozsądek podpowiadał, że jej przerażone spojrzenie nie jest sygnałem przyzwolenia. Czy Sonia nie wspomniała kiedyś, że Rebecca jest zaręczona? Michael otworzył usta, żeby usprawiedliwić swoją obecność. – Chciałem porozmawiać... zapukałem... drzwi były otwarte... Słowa pobudziły ją do ruchu. Zasłoniła się peleryną, ale on zdążył już na zawsze zachować w pamięci jej obraz. – To nie jest najlepsza chwila... – Kły przeszkadzały jej mówić. – Rozumiem – powiedział, machając ręką. – Nic nie widziałem. Już wychodzę. Skinęła głową. Michaelowi udzielił się nastrój podekscytowania. Przez chwilę nie ruszał się z miejsca w nadziei, że poprosi go, by został. W końcu znalazł dość siły. Wyszedł i zamknął drzwi. Stał oszołomiony, dopóki nie poczuł, że zimny deszcz pada mu za kołnierz i spływa po karku. Poszedł do samochodu. Z powodu deszczu ściemniło się przedwcześnie. Z odległej

156

Stephanie Bond

autostrady słychać było klaksony. Zwykłe środowe popołudnie. Wyjechał z parkingu, mocno trzymając kierownicę obiema rękami. Na jego twarzy pojawił się uśmiech niedowierzania. Rebecca w erotycznym stroju. To było jak spełnienie marzeń nastolatka. Czy tak bawiła się w sklepie po godzinach? Jak często? Nie dawała mu spokoju myśl o niej, samotnie przebierającej się wśród wszystkich tych rekwizytów. Podniecenie nie ustępowało. Kto mógł przypuścić, że pod włochatymi kostiumami poczciwych zwierzątek, pod habitem zakonnicy kryła się doskonała figura w skąpej bieliźnie? Może czekała na narzeczonego? Mogli po godzinach pracy zabawiać się w przebieranki. Słyszał już o takich rzeczach. To by tłumaczyło, dlaczego drzwi były otwarte. Z jakiegoś powodu bardzo zirytowała go myśl, że jakiś obcy mężczyzna może rozbierać Rebeccę. W końcu doszedł do wniosku, że to nie jego sprawa, co i z kim robiła Rebecca Valentine. Ledwo ją znał. Czy dzisiaj nie przyrzekał sobie unikać kobiet? Były w stanie zupełnie zawrócić mężczyźnie w głowie. Wystarczy, że przebierze się taka za wampirzycę... Kręcił się na fotelu. Rebecca ciągle stała mu

Po godzinach

157

przed oczami: szczupłe kostki, uda w podwiązkach, gorset i peleryna, na której można by kochać się jak na łóżku... Dosyć! Najpierw obowiązki. Jeśli ma skorzystać z jej pomysłów, będzie potrzebował jej pomocy. Musi wyjaśnić sprawę przez telefon. Rebecca zamknęła drzwi i dopiero teraz mogła pomyśleć o tym, co się stało. Czuła się upokorzona. Z jakiegoś powodu Michael Pierce wrócił, żeby z nią porozmawiać, i przeżył największy szok w życiu. Jak teraz spojrzy mu w oczy? Na miękkich nogach poszła wyłączyć światła w przebieralni i pracowni. Weszła na górę do niewielkiego mieszkania. Chciała pójść do łóżka i schować głowę pod poduszkę na kilka miesięcy. Gdy kupowała ten dom, jedną z jego zalet miało być mieszkanie nad sklepem. Było wyjątkowo ciasne. Do łazienki można było przejść dopiero po złożeniu łóżka. Nisza z drugiej strony pokoju pełniła rolę kuchni. Mieścił się tam piekarnik, kuchenka mikrofalowa, mała lodówka i stojąca spiżarniana szafka. Dickie nie lubił strychu, jak nazywał jej mieszkanie. Jednak w porównaniu z jego eleganckim apartamentem jej kącik był intymny i przytulny. Miss Illinois zajmowała pewnie luksusowy apartament

158

Stephanie Bond

z wielkim łożem i ogromną, nie używaną kuchnią. Rebecca miała ochotę zalać się łzami, ale była dopiero szósta trzydzieści. Mogła się porządnie wypłakać dopiero za kilka godzin. Czerwona ze wstydu zrzuciła kostium wampira. Włożyła szorty, bawełnianą koszulkę i upadła na łóżko. Przycisnęła poduszkę do twarzy. Jeśli Bóg istnieje, niech cofnie czas o pół godziny i nie dopuści, by pokazała się Michaelowi w stroju ostatniej idiotki. Może Michael zastanowił się nad jej pomysłami i chciał je omówić. Jeśli tak, straciła wszelką wiarygodność. Pewnie rozmawiał teraz z żoną przez telefon komórkowy, zaśmiewając się z tego, na co się przypadkiem natknął. Miała nadzieję, że pani Pierce nie pomyśli, że chciała uwieść jej męża. Walnęła poduszką w czoło. Za każdym razem, gdy przypominała sobie tę scenę, widziała wyraz twarzy Michaela: oszołomienie, wstrząs, konsternacja. Przez tylne drzwi mógł wejść włamywacz, włóczęga, seryjny morderca. Dlaczego musiał to być właśnie Michael? Żeby jakoś rozładować napięcie, Rebecca wzięła jabłko, zeszła do sklepu i zabrała się do naprawiania stosu ubrań od Pierce’ów. Nudne

Po godzinach

159

przyszywanie guzików i cerowanie dziur podświadomie traktowała jak pokutę za to, co zrobiła. Około dziewiątej wieczorem skończyła i wrzuciła ubrania do worka, w którym miały pojechać do pralni. Rozprostowała zmęczone ramiona i zaczęła się rozglądać, czym jeszcze mogłaby się zająć. Gdy spojrzała na schowek, przypomniała sobie o tajemniczym pudle i o tym, co właściwie chciała powiedzieć Meg: że Lana dała znak życia. Wyciągnęła pudło z ciemnego schowka, uklękła i zagłębiła rękę w opakowaniu. Palce natrafiły na coś w rodzaju nadmuchiwanej poduszki. Rebecca wyciągnęła to z pudła, rozrzucając wokół kawałki pianki do pakowania. Spojrzała w twarz nadmuchiwanego mężczyzny. Harry. Uśmiechnęła się. Przypomniała sobie Harry’ego z klasowego spotkania. Któraś z koleżanek dała go innej, żartując, że gdy ta wyjdzie za mąż, musi przekazać lalkę samotnej koleżance. Najwidoczniej lalka trafiła do Lany. Teraz, już po zamążpójściu, przekazała ją Rebecce ,,na szczęście’’. Rebecca uśmiechnęła się szyderczo. Na szczęście? Gdzie był Harry miesiąc temu, gdy wszystko w jej życiu się załamało? Wyciągnęła z pudła lalkę ubraną w piżamę. Otrząsnęła z kawałków naelektryzowanej pianki. Harry potrzebował

160

Stephanie Bond

dopompowania po podróży, choć plastikowa erekcja była widoczna przez pasiastą piżamę. Naprawiano go co najmniej w jednym miejscu. – Przykro mi, Harry – powiedziała, pakując go z powrotem do pudła. – Co prawda, przydałoby mi się teraz trochę szczęścia, ale nie w miłości. Wracasz do schowka, dopóki nie wymyślę, co z tobą zrobić. Schowała pudło, wyłączyła wszystkie światła i z ciężkim sercem ruszyła na górę. Kablówka znów nie działała. Pewnie z powodu pogody. Zdecydowała, że najlepiej będzie pójść spać. Włączyła radio, rozłożyła łóżko, zgasiła światło i wsunęła się pod kołdrę. Mieszkanie znajdowało się na szczycie starego budynku. Czasem usypiało ją lub budziło monotonne bębnienie deszczu o blaszany dach. Tej nocy lało, jakby deszcz szydził sobie z jej łez. Na domiar złego ośmieszyła się przed człowiekiem, na którym jej szczególnie zależało. Sfrustrowana, z poczuciem klęski zwinęła się w kłębek, starając się nie myśleć o nieuniknionym spotkaniu z Pierce’ami. Zwłaszcza z Michaelem.

Rozdział czwarty Michael siedział przy biurku. Patrzył na kalkulację kosztów zmian, które chciał przeprowadzić w restauracji. Liczby zamazywały mu się przed oczami. Na ich miejsce nasuwały się o wiele ciekawsze obrazy, a ściśle mówiąc, Rebecca Valentine. Nie mógł przestać o niej myśleć. Przez ostatnie półtora dnia jego ciało było w ciągłej gotowości. Pragnął jej tak bardzo, że był bliski eksplozji. Tak, jakby jej widok w erotycznym stroju włączył w nim jakiś obwód odpowiedzialny za pożądanie. Na dodatek z intensywnością, jakiej nie odczuwał od lat, a może jeszcze nigdy. Przed Sonią spał z przeciętną liczbą kobiet i przeżycia te uznał za bardzo... przeciętne. Żadna kobieta nie zawładnęła jego wyobraźnią tak, jak ta ekspedientka ze słodką buzią. Fakt, że

162

Stephanie Bond

zastał ją w tak delikatnej sytuacji, spowodował, że poczuł się odpowiedzialny. Chciał się z nią spotkać, żeby zapewnić, że nikt się o tym nie dowie. Po raz dwunasty podniósł słuchawkę, żeby do niej zadzwonić, ale nie przychodziło mu do głowy nic błyskotliwego czy choćby rozsądnego, więc znów ją odłożył. Do diabła, przecież musi się spotkać z Rebeccą wcześniej czy później. Lepiej wcześniej, jeśli ma zdążyć z przebudową w ciągu dwóch tygodni. Rebecca zaparkowała przed restauracją ,,Incognito’’ i odetchnęła głęboko. Musiała to załatwić. Przez ostatnie półtora dnia próbowała przekonać siebie, że lepiej będzie osobiście zawieźć naprawione stroje, niż podskakiwać przy każdym dzwonku do drzwi. Lepiej, żeby roześmiali jej się w nos, niż zastanawiać się, co też oni (przede wszystkim Michael) myślą. Weszła do jasno oświetlonego holu. Z dalszych pomieszczeń dochodziły głosy robotników i dźwięki pracujących maszyn. Pojawił się ciemnowłosy mężczyzna. – Słucham panią? – zapytał z hiszpańskim akcentem.

Po godzinach

163

– Jestem Rebecca Valentine ze sklepu z kostiumami. Mam dostawę dla pani Pierce. Mężczyzna lekko wzruszył ramionami. – Pani Pierce tu nie ma. Zaniepokoiła się. Wolałaby nie spotkać Michaela. – O jakiej porze mogę ją zastać? Zawahał się. – Jedną chwileczkę – powiedział, unosząc palec. Zniknął na końcu holu. Rebecca rozejrzała się. Chciała uspokoić bicie serca. Budynek był stary, lecz doskonale zachowany, z ozdobną stolarką i wysokimi sklepieniami. Błyszczące żyrandole. Podłogi z czarno-białego marmuru. Natychmiast wyobraziła sobie pary w wymyślnych strojach wirujące wśród świateł. Szybko się opanowała. Pogrążanie się w marzeniach ściąga na głowę kłopoty, o czym niedawno się przekonała. Odwróciła się, słysząc odgłos kroków. Ku jej przerażeniu, nadchodził Michael Pierce. Wyglądał świetnie w dżinsach, czerwonej koszulce i sportowych butach. Miała ochotę zapaść się pod ziemię, lecz nic takiego nie nastąpiło. – Witam – powiedział z obojętną miną, jakby nigdy nie widział jej w negliżu. Rebecca oblizała wargi.

164

Stephanie Bond

– Przywiozłam naprawione stroje, żeby zaoszczędzić wam podróży. – Bardzo dziękuję. – Zbliżył się, żeby uwolnić ją od pakunku. Poczuła męski zapach, leśny z odrobiną mięty. Ich dłonie zetknęły się, gdy odbierał ubrania. Ten krótki kontakt wystarczył, by poczuła podniecenie. Zadrżała i zaczerwieniła się. – Rico powiedział, że chcesz rozmawiać z Sonią. – Chciałam się upewnić, że jesteście zadowoleni z naprawy. Nie miałam zamiaru sprawiać ci kłopotu. Spoglądał na nią przez kilka długich sekund, nim w końcu się odezwał: – Cieszę się, że tu jesteś. Masz chwilę, żeby pogadać? Spieszyła się do sklepu i nie miała ochoty na rozpamiętywanie tamtego wieczoru. Jednak zależało jej na wyjaśnieniu sprawy. – Jasne. Gestem skierował ją na koniec holu. Szła przed nim. Tym razem miała na sobie granatowe spodnie, żółtą bluzkę z golfem i luźny sweter. Żadnego negliżu. Michael zatrzymał się przed magazynem. Powiesił stroje obok innych.

Po godzinach

165

– Moje biuro jest na dole po lewej. Stanęła w drzwiach maleńkiego pokoju, w którym udało się zmieścić proste biurko i stary skórzany fotel, szafkę na dokumenty, regał i dwa krzesła dla gości. Zamykając drzwi, wskazał jedno z nich. – Usiądź, proszę. Masz ochotę na kawę albo mrożoną herbatę? – Nie, dziękuję – odpowiedziała, walcząc z narastającą gonitwą myśli. Z westchnieniem zajął swoje krzesło. – Rebecco... Spojrzała na swoje ręce. Palce zbielały jej od kurczowego ściskania torebki. – Sonia i ja jesteśmy po rozwodzie. Rebecca gwałtownie podniosła głowę. Była kompletnie zaskoczona. – Co? Od kiedy? Uniosła szybko rękę i dodała: – Przepraszam. To nie moja sprawa. Pokręcił głową. – To nie jest żadna tajemnica. Szczerze mówiąc, dziwię się, że nie dotarły do ciebie plotki. W innych okolicznościach pewnie by dotarły. Jednak ostatnio ona i Dickie sami stali się ich przedmiotem, co wykluczyło ich z grona osób dobrze poinformowanych. Pomyślała, że

166

Stephanie Bond

Quincy na pewno wiedział. Dlatego zachęcał Michaela do wizyty u niej. Intrygant. – W tym tygodniu zapadł wyrok. Poczuła przypływ współczucia. Nawet w jego spojrzeniu widać było, że cierpi. – Tak mi przykro. Kiwnął głową. – Cóż, wyjaśniliśmy sobie tę sprawę i możemy przejść do interesów. Rebecca uniosła brwi. – Słucham? – Przemyślałem twoje propozycje zmian w restauracji. Rozmawiałem z Rickiem. Jest tu kierownikiem. Postanowiliśmy spróbować. Uśmiechnęła się. – Naturalnie, jeżeli zgodzisz się nam pomóc – dodał. Jej uśmiech zniknął. Pomóc? Miałaby pozostawać w stałym kontakcie z seksownym mężczyzną, który widział więcej jej ciała, niż jest to przyjęte w relacjach zawodowych? – Już zamówiłem budowę sceny – wyjaśnił – a za konsultacje oczywiście ci zapłacę. – No, nie wiem. Pochylił się w jej stronę. – Słuchaj, Rebecco, jeśli chodzi o tamtą noc... – Po prostu przymierzałam nowy kostium

Po godzinach

167

– przerwała. – Przepraszam, jeśli poczułeś się zawstydzony, ale ja z pewnością wstydziłam się o wiele bardziej. Policzki jej płonęły. – Nie musisz się usprawiedliwiać. To ja nie powinienem wchodzić w ten sposób. Zapomnijmy o tym. Skinęła głową z mieszanymi uczuciami. Czuła ulgę, ale i odrobinę żalu, że nie zobaczył nic godnego pamięci podczas jej przypadkowego występu. W porównaniu z Sonią musiała przegrać. – Co myślisz o wspólnej pracy? Przydałyby się dodatkowe pieniądze, a kostiumowe zabawy w restauracji napędziłyby klientów do jej sklepu. Musiała przyznać, że pomysł pracy z Michaelem był nie do pogardzenia. – Mogę pracować dopiero po zamknięciu sklepu. Kiwnął głową z uśmiechem. – Dobrze. A możesz zacząć od dzisiaj? – Myślę, że tak. – O której mam podjechać? Oczywiście, będzie przyjeżdżał do jej sklepu. Tam były wszystkie kostiumy, projekty i szkice. To przecież tylko biznes. Wstała.

168

Stephanie Bond

– Może być szósta trzydzieści? – Do zobaczenia – powiedział, wstając i wyciągając rękę. Podała mu dłoń w nadziei, że nie poczuje jej drżenia. Nie mogła zrozumieć, dlaczego ten mężczyzna tak na nią działa. – Do widzenia. Odwróciła się i spokojnie wyszła.

Rozdział piąty Rebecca pogroziła palcem Quincy’emu. – Coś kombinujesz. Quincy z niewinną miną położył dłoń na sercu. – Ja? Czy to moja wina, że jego sprawa rozwodowa zakończyła się w tym samym czasie, co twoje narzeczeństwo z Dickiem? Doskonale się składa, oboje macie złamane serca. Zagryzła dolną wargę. – Miała romans? Albo lepiej nic nie mów. – Tak. Facet był klientem restauracji. Obrzydliwie bogaty. Zasłoniła uszy. – Nie chcę tego słuchać. – Pani Pierce porzuciła pana Pierce’a, zostawiając mu tylko kłopoty. Odsłoniła uszy.

170

Stephanie Bond

– Jakie kłopoty? – Restauracja plajtuje. Rebecca wytrzeszczyła oczy. – Skąd o tym wiesz? – Dostawy z żądaniem zapłaty gotówką przy odbiorze to najlepszy dowód. Zmarszczyła brwi. – Nie powinieneś tego rozpowiadać. Westchnął. – Ujawniam tylko niezbędne informacje. Powinnaś poznać całą sytuację, jeśli myślisz o romansie. – Chyba źle się czujesz. – Tylko nie mów, że on nie jest atrakcyjny. – Nie zauważyłam. – Masz kłopot z oczami? Jest rewelacyjny. Przeniosła do schowka dostarczone przez Quincy’ego kostiumy. – Michael i ja pracujemy wspólnie nad pewnym projektem, a ja nie mieszam pracy ze sprawami osobistymi. Quincy nadstawił uszu. – Co za projekt? – Jeśli chcesz wiedzieć, poprosił mnie o pomoc przy tworzeniu nowego wystroju restauracji. Mówię ci to w sekrecie. Quincy uśmiechnął się.

Po godzinach

171

– Świetna wiadomość. Będzie zatem walczył o przetrwanie. – Uniósł brwi. – Będziecie pracować ramię w ramię. Nie wiadomo, co się może wydarzyć. – Nic się nie wydarzy, Quincy. Koniec dyskusji. Kiwnął głową w kierunku pudła z Harrym. – Co ci przysłała przyjaciółka? Rebecca przesunęła nogą rozsypane kawałki pianki. – Lalkę. Nadmuchiwanego faceta. – Aha – mrugnął do niej. – To głupie. Podobno przynosi szczęście, ale nie wierzę w takie bzdury. – Szczególnie teraz, gdy po godzinach będziesz pracować z Michaelem Pierce’em. Spojrzała na niego z irytacją. – A ty nie musisz przypadkiem jechać dalej? – Słusznie – powiedział rozbawiony Quincy, ruszając do wyjścia. Po drodze wskazał gestem na wystawę. – Ten kostium wampira jest naprawdę atrakcyjny. – Dziękuję. Rebecca westchnęła. Miała już kilka zamówień na taki strój. Dobrze się stało, bo zależało jej, żeby Michael się przekonał, że

172

Stephanie Bond

nie zajmowała się tym dla rozrywki. Zaniepokoiły ją informacje Quincy’ego. Jej pomysły musiały wypalić. Gdy Michael prosił ją o radę, nie wiedziała, że jest w takich tarapatach. Prysły marzenia pensjonarki. On nie szukał przeżyć, tylko finansowego cudu. Zadźwięczał dzwonek przy drzwiach. Wkroczyła pani Conrad w brązowych tweedach, zapinanym swetrze i z puszką w ręku. Czyżby znowu słodycze? – Przyniosłam trochę słodkości – powiedziała. – Wygląda na to, że idzie burza. Rebecca podziękowała i przyniosła ze schowka dostarczony właśnie pakunek. – Proszę, pani Conrad. Kostium hurysy. Kobieta promieniała. – Jestem taka szczęśliwa, że przyszedł przed urodzinami Marty’ego. – Chce pani przymierzyć? – Oczywiście. Rebecca zaprowadziła ją do żółtej przebieralni i zaciągnęła zasłony. – Proszę mnie zawołać, jeśli będę potrzebna. – Och, proszę zostać. Opowiem o świetnej zabawie, jaką mieliśmy z Martym wczoraj w klubie ,,Rapture’’. – Ależ pani Conrad. Nie sądzę, że...

Po godzinach

173

– To był wieczór malowanych ciał i ... – Pani Conrad, czy mogę o coś zapytać? – Proszę bardzo. – Jak poznała pani swojego męża? – W szkole średniej. – Miłość ze szkolnej ławy? – Nie, spotkaliśmy się koło toalet podczas mojej studniówki. Porzuciłam mojego partnera, a on swoją partnerkę i resztę wieczoru spędziliśmy na tylnym siedzeniu jego buicka. Rebecca uniosła brwi. – Co, nie tego się spodziewałaś? – Cóż... Zasłony się rozsunęły. Ukazała się pani Conrad z zasłoniętą twarzą. Poruszyła biodrami, żeby zadźwięczały cekiny, które zdobiły jej talię. – No i co o tym myślisz? – Wspaniale. Pan Conrad będzie zachwycony. Starsza pani miała nadal zgrabne i zadbane ciało. Przechyliła w bok głowę. – Na tym polega cały sekret. – Sekret czego? – Szczęśliwego związku. Masz narzeczonego? – Nie. Byłam zaręczona, ale rozstaliśmy się kilka tygodni temu.

174

Stephanie Bond

Pani Conrad miała minę pełną współczucia. – Co, seks był okropny? Rebecca zaczerwieniła się. – Miałam nadzieję, że nasze kontakty fizyczne się... rozwiną. – Błąd. Od pierwszej chwili musi coś między wami zaiskrzyć. Ta druga osoba musi wydać ci się tak wyjątkowa, żebyś od razu wiedziała, że bez niej nie da się żyć. Całkiem innego zdania była jej matka. Ciągle przestrzegała ją i Meg, żeby nie dały się omotać mężczyznom. – A przyjaźń i kontakt uczuciowy? – Rozwiną się z pożądania. Możesz mieć wielu przyjaciół i znajomych, ale z ukochanym mężczyzną ma cię łączyć fizyczna więź. W łóżku, po udanym seksie, powiecie sobie wszystko. Dickie nigdy się nie odzywał bezpośrednio przed, w trakcie lub po stosunku. – Ale ja nie... to znaczy, skąd mam... – Skąd masz wiedzieć, że to jest właśnie ten mężczyzna? Rebecca skinęła głową. Pani Conrad ze smutnym uśmiechem powiedziała: – Kochanie, musisz zaryzykować. Jeśli spotkasz mężczyznę, na którego widok zapomnisz, jak się nazywasz, jest duża szansa, że on poczuje to samo.

Po godzinach

175

Potrząsnęła biodrami i popatrzyła na światła odbijające się od cekinów. – Biorę ten strój – oświadczyła, zasuwając zasłony. Rebecca myślała o tym, co mówiła starsza pani aż do chwili, gdy o szóstej powiesiła na drzwiach napis: ,,Zamknięte’’. Jeśli pani Conrad miała rację, znajomość z Dickiem od początku nie miała szans. Był przystojny i po pierwszej randce pomyślała, że w takim mężczyźnie powinna się zakochać. Delikatnie pocałował ją na trzecim spotkaniu i tak zaczął się ich związek. Nie była pewna, dlaczego postąpiła wbrew temu, co naprawdę czuła. Może nie chciała uchodzić za dziwaczkę. Nie przyszło jej do głowy, że to Dickie jest dziwny, albo po prostu do siebie nie pasują. Otrząsnęła się ze smutku. Uporządkowała zamówienia, zrobiła miejsce na stole w pracowni. Czekając na przyjście Michaela, zdjęła z półki katalog z próbkami tkanin i szkicownik z fantazyjnymi pomysłami. Były tam skomplikowane kostiumy, które zamawiała lub sama przygotowywała wyłącznie na zamówienie. Wyjęła wizytówki zespołów tanecznych. Wyłączyła muzykę, ale uznała, że jest za cicho. Znów włączyła radio, tym razem

176

Stephanie Bond

jakąś latynoską stację. Muzyka była rytmiczna, ale nie przeszkadzała myśleć. Dokładnie o szóstej trzydzieści rozległo się pukanie do drzwi. Wzięła głęboki wdech. Michael stał za drzwiami, osłaniając się od wiatru i deszczu. Podbiegła do drzwi i ruchem ręki zaprosiła go do środka. – Przyszedłeś piechotą? Skinął potakująco głową i postawił ociekającą wodą teczkę. – Byłem w połowie drogi, gdy zaczęło lać. Nie było sensu wracać. Otrzepał czapkę o kolano, wytarł buty na wycieraczce i zdjął marynarkę. Wilgotna bawełniana koszulka przykleiła mu się do piersi. Był wysoki, męski i spokojny. Patrząc na niego, wyobrażała sobie rzeczy, które nie powinny się zdarzyć. Nawet zamykanie drzwi na klucz wydało jej się czynnością intymną, jakby zamykała ich oboje przed światem. Powtarzała sobie, że Michael przyszedł w interesach i liczy na jej pomoc w rozkręceniu restauracji. Pochylił się, żeby podnieść coś z podłogi. Pianka do pakowania. Jej kawałki były wszędzie. Ostatnio znalazła jeden w wannie. Rebecca wyciągnęła rękę. Położył kawałek pianki na jej dłoni.

Po godzinach

177

– Dziękuję – powiedziała. – To chyba się rozmnaża. Uśmiechnął się. Spojrzała w stronę schowka, gdzie w pudle leżał Harry. Pomyślała, że czas go odesłać. – Zaczynajmy – zaproponowała.

Rozdział szósty Michael nie mógł się skupić. Przypominał sobie, jak wyglądała stojąca przed nim kobieta w stroju, który teraz był na wystawie. Na manekinie nie prezentował się już tak dobrze. Dla odmiany Rebecca była ubrana w ten sam komplet, który miała na sobie wcześniej. Czarne włosy związała do tyłu ciemną tasiemką. Nie miała makijażu. Pod każdym względem skromna sprzedawczyni. Gdyby nie ten sam cytrusowy zapach perfum, mógłby sądzić, że wszystko mu się przyśniło. Przez całe popołudnie powtarzał sobie, że zwrócił się do Rebeki o pomoc tylko z powodu restauracji. Jednak, mimo że liczył się z jej zdaniem, tak naprawdę sam siebie oszukiwał. Po prostu chciał być blisko niej i wreszcie myśleć o czymś innym niż nieudane małżeństwo.

Po godzinach

179

– Moje biuro jest na zapleczu – powiedziała cicho. Szedł za nią, rozglądając się na boki, żeby nie gapić się ciągle na jej zgrabne kształty. Radio grało rytmiczne latynoskie utwory instrumentalne. Czasem muzykę przerywał trzask, a wtedy w pobliżu słychać było huk grzmotu. Minęli trzy przymierzalnie, przeszli przez wahadłowe drzwi z napisem: ,,Proszę nie wchodzić’’. Za drzwiami znajdował się obszerny pokój. Był już w nim przed dwoma dniami, gdy wszedł przez tylne drzwi. Betonowa podłoga błyszczała, a pod sufitem widać było plątaninę rur i przewodów. Kolorowe kostiumy zajmowały dwie ściany. W sześciu pojemnikach z drutu leżały ubrania, peruki, kapelusze i inne przedmioty. Obok stały liczne manekiny. W pomieszczeniu panował tajemniczy nastrój, jakby w nocy nagromadzone tu przedmioty ożywały. Zrozumiał, jak łatwo ulegało się tej atmosferze. Rebecca podeszła do dużego stołu kreślarskiego. Stała pod nim ławka, dalej trzy szafy na dokumenty i komputer. – Moje biuro – zatoczyła ręką wokoło. – Ładne. – Wystarczające – powiedziała. – Siadaj, proszę. Zaparzę kawę.

180

Stephanie Bond

Wyciągnął ławkę i usiadł. Czuł się jak nastolatek, który właśnie dowiedział się w szkole, że będzie siedział z ładną dziewczyną. Tymczasem wróciła Rebecca z dwiema pełnymi filiżankami. Usiadła obok na ławce. Zauważył, że bliskość nie działa na nią tak silnie, jak na niego. Doszedł do wniosku, że zbyt szybko się podnieca. Położył teczkę na kolanach i otworzył ją. – Przyniosłem plan pomieszczeń. – Świetnie. Masz szkic aktualnego umeblowania? – Proszę. Oglądając plany, wysunęła koniuszek języka. Michael patrzył jak urzeczony. Nagle wszystko, co robiła, wydało mu się bardzo zmysłowe. – Widzę, że już narysowałeś scenę. – Tak, ale w ten sposób tracimy sześć stolików. Ubywa dużo miejsc siedzących. – Hm, a może tak? Rebecca naszkicowała ołówkiem na planie swoją propozycję ustawienia. Po kolei omawiała następne zmiany, proponowała kolory i oświetlenie. Michael czuł, że jej entuzjazm zaczyna mu się udzielać. Oparł łokieć na stole i zapytał: – Jadłaś w mojej restauracji? – Kilka razy.

Po godzinach

181

– Gdy znów będzie otwarta, zapraszam cię z narzeczonym na obiad. Uśmiechnęła się niepewnie. – Nie jestem zaręczona. – Przepraszam, Sonia mówiła... – Mój narzeczony znalazł sobie inną. Spojrzał na jej twarz. Bardzo mu się podobała jej naturalna uroda. Rozsądek podpowiadał, że to, co teraz powiedziała, niczego nie zmienia. Jednak czuł, że wszystko się zmieniło. – Zdaje się, że oboje dochodzimy do siebie po przejściach. Nie jest łatwo, gdy człowiek nagle zostaje sam. Skinęła głową. – Wszyscy wokół oczekują, że szybko nawiążesz nową znajomość, jakby ta poprzednia w ogóle nie istniała. – W momencie kiedy zupełnie nie masz ochoty na żaden związek. – Właśnie. Dłonią potarł brodę. – Mój brat uważa, że romans dobrze by mi zrobił. – Natychmiast pożałował, że to powiedział. – To samo mówiono i mnie. Zapadła cisza. Michael zastanawiał się, co powiedzieć.

182

Stephanie Bond

– Kochałaś go? Spojrzała w przestrzeń. – Tak mi się wydawało. Jednak, gdy teraz o tym myślę, uświadamiam sobie, że w dużej części wmawiałam sobie, że jest dobrą partią. To znaczy, brakuje mi go i musi minąć jakiś czas, nim przestanę cierpieć. Gdy na coś bardzo liczysz i zostanie ci to zabrane, zaczynasz się zastanawiać, czy to w ogóle było realne. Patrzył na jej profil. Odwzajemniła spojrzenie i powiedziała: – Nie chciałam, żeby to zabrzmiało tak sentymentalnie. – Nie, w porządku. Dobrze jest porozmawiać z kimś, kto to rozumie – odpowiedział. Podobnie jak ona, czuł się odrzucony. – Nie odważyłabym się porównywać twojego małżeństwa i mojego narzeczeństwa. – Sprawy już od dawna nie układały się najlepiej, ale uparcie nie dopuszczałem do siebie prawdy – powiedział smutno. Potem klasnął w dłonie. – Ale teraz chcę się całkowicie poświęcić restauracji. Uśmiechnęła się. – Pomogę, ile będę mogła. Wielokrotnie przez ostatnie lata uśmiechała się do niego. Nigdy jednak nie zauważył, że

Po godzinach

183

wtedy rozjaśnia się jej cała twarz, jakby chciała podzielić się radością. – Dziękuję, Rebecco. Pochyliła lekko głowę. Miała w sobie wiele łagodności. Zachowywała się w sposób budzący zaufanie i życzliwość. Była absolutnym przeciwieństwem nieobliczalnej Soni. – Mam tu parę szkiców strojów dla pracowników – powiedziała, podając mu kilka kartonowych stron. Był tam gladiator, afrykańska księżniczka, azjatycki władca i wiele innych. Wszystkie starannie przemyślane i imponujące. Zaczynał sobie wyobrażać, jakie wrażenie zrobiłoby to na klientach. – Ty to rysowałaś? Zarumieniła się. – W szkole uczyłam się rysować stroje. – Robi wrażenie. – Dziękuję. Jeśli uwzględnić pracę na zmiany oraz pralnię, potrzebujesz dwanaście kostiumów damskich i tyle samo męskich. Nie liczę kucharzy. – Będziesz w stanie przygotować je w ciągu dwóch tygodni? Skinęła głową. – Wykorzystam to, co mam już gotowe. Wstała i podeszła do jednego z wieszaków.

184

Stephanie Bond

Zdjęła jasnoniebieską suknię z podniesioną talią. Z kosza wyjęła stożkowaty kapelusz. – To... z tym i mamy średniowieczną służącą. Uśmiechnęła się. – Wystarczy jeszcze trochę pracy i kilka drobiazgów. Oczywiście każdy kostium powinien mieć maskę. Wstał i podszedł do niej. Po prostu chciał być blisko. Uniósł rękaw sukni, którą pokazywała. – Ładne, ale wśród szkiców nie ma stroju wampira. – Przecież powiedziałeś, że strój wampira nie może być elegancki ani prowokujący. – Gdy zobaczyłem cię w tym kostiumie, zmieniłem zdanie. Zatrzepotała rzęsami. – Wygłupiałam się. – Często to robisz? – Lubię przebrania – powiedziała powoli. – Pozwalają mi być, kim zechcę. Michael oparł jedną dłoń o ścianę. Pochylił się i cicho spytał: – Kim chcesz być dzisiaj? Słyszał, że przełknęła ślinę, wyczuł wahanie. – Michael, kim chcesz, żebym była? Poczuł narastające pożądanie.

Po godzinach

185

– Zaskocz mnie – szepnął, lekko unosząc jej brodę. Ich usta zbliżyły się do siebie. Zatrzymał się. Dał jej szansę wycofania się, jednak tego nie zrobiła. Pochylił się. Jej usta były miękkie. Smakowały kawą. Zetknęły się ich gorące języki. Jego ciało zareagowało bardzo silnie. Rebecca cofnęła głowę i spojrzała mu w oczy. – Czy jesteśmy gotowi na to? Oddychał ciężko. Rozczesał jej włosy palcami. – Mogę mówić tylko za siebie. Nie jestem w stanie przestać myśleć o tobie od chwili, gdy cię zobaczyłem w przebraniu. Wiele mnie kosztowało, żeby wtedy stąd wyjść. Oczy jej zabłysły i z przebiegłym uśmiechem oświadczyła: – Mam dla ciebie idealny kostium. – Dla mnie? – Jeśli mamy to zrobić, niech będzie wyjątkowo. Michael nie był zachwycony perspektywą przebierania się. Jeśli to ma wzbudzić jej pożądanie... – Pokaż.

Rozdział siódmy W czerwonej przymierzalni Rebecca, drżąc, wkładała wspaniałą hiszpańską suknię bez ramiączek. Poruszała się powoli. Obawiała się, że Michael, który był w sąsiedniej przymierzalni, może nagle zmienić zdanie. Dźwięk rozsuwanego zamka błyskawicznego wcale jej nie uspokoił. Czuła pulsowanie w skroniach. A jeśli on zacznie się śmiać albo uzna ją za dziwaczkę, albo rozczaruje go jej ciało? Przypięła podwiązki do czarnych pończoch, wsunęła stopy w pantofle na wysokich obcasach. Zaczesała włosy do góry, spięła je hiszpańskim grzebykiem i związała czarną tasiemką. Wygładziła dłonią odważną atłasową suknię. Czy nie marzyła o tym, by się przebierać i rozbierać z Michaelem? Przecież pani Conrad powiedziała: ,,Musisz zaryzykować’’. Nieważ-

Po godzinach

187

ne, jak bardzo się obawiała. To była jej szansa i nie zamierzała jej przepuścić. Oboje byli dorośli, wolni i rozumieli się. Nikt nie powinien czuć się pokrzywdzony. Z bijącym sercem odsunęła zasłonę. Michael czekał na nią w półmroku oparty o ladę. Wspaniale wyglądał w kostiumie Zorro: obcisłe czarne spodnie, wysokie czarne buty, biała koszula z szerokimi rękawami, przepasany czerwoną szarfą. W tle słychać było rytmiczną hiszpańską muzykę. Wyglądał, jakby zszedł ze stron powieści przygodowej. Z ulgą spostrzegła, że nie jest zakłopotany ani spięty. Wyprostował się i przyjrzał jej kostiumowi, a szczególnie rozcięciu, przez które widać było podwiązki. – Nigdy nie robiłem czegoś takiego – przyznał. – Ja też – powiedziała cicho – w każdym razie nigdy w towarzystwie. – Jesteś piękna – oświadczył, wyciągając do niej ręce. Czuła narastającą namiętność, ale żartobliwie odepchnęła jego ręce. – A gdzie twoja maska? Uniósł opaskę z otworami na oczy. – Pomożesz mi?

188

Stephanie Bond

Ucieszyła się, że potrafi się bawić. Pomachała podobną maską. – Jeśli ty mi pomożesz. Stanął za nią. Pocałował jej nagie ramiona i szyję. Przeszedł ją dreszcz. Jęknęła i przywarła do niego plecami. Założył jej opaskę na oczy i skronie i delikatnie zawiązał końce. Przycisnął ją do siebie i objął jej piersi. Czuła jego męskość przez warstwy ubrania. Drżała w oczekiwaniu na to, co miało nastąpić. Chciała, żeby ta noc nie miała końca. – Teraz twoja kolej – szepnęła. Odwróciła się i stanęła za nim. Założyła i zawiązała mu maskę. Czuła pod palcami jego miękkie włosy. Nie poruszał się. Oddychał szybko. Objęła go i delikatnie głaskała jego pierś przez luźną koszulę. Jęknął i przycisnął jej dłonie. Przesuwał je coraz niżej. Rebecca z westchnieniem pozwoliła, żeby kierował jej ręką, gdy pieściła go przez ubranie. Po chwili jęknął i odwrócił się. Objął ją. – Zatańczymy, senorita? Zaskoczył ją. Rozchyliła usta, bo maska przeszkadzała jej oddychać. – Ty tańczysz? – Z tobą nic nie jest za trudne – powiedział z uśmiechem – choć nie tańczyłem od lat.

Po godzinach

189

Tańczył świetnie. Prowadził ją, obejmując mocno w pasie. Przesuwała się na palcach, żeby łatwiej za nim nadążyć. Ich ciała świetnie do siebie pasowały. Jeszcze nigdy nie była tak zgrana z żadnym mężczyzną. Przyciągnął ją do siebie, gdy muzyka zwolniła. Rebecca czuła się w masce jak ktoś nieznany i tajemniczy, jakby spotkali się sto lat temu na hiszpańskim balu. Deszcz uderzał o dach, odgradzając ich od świata. Całował ją mocno. Jej podniecenie rosło. Piersi stawały się ciężkie, uda wilgotniały. Rozpiął z tyłu jej suknię. Górna część zsunęła się, odsłaniając piersi. Rebecca zamknęła oczy i wstrzymała oddech. – Piękne – szepnął, nim objął wargami twarde, różowe sutki. Odetchnęła z ulgą, jednocześnie czując nową falę pożądania. Zachęcała go, przyciskając do siebie jego głowę. – Mocniej – szepnęła. Ścisnął jej piersi razem. Mógł teraz pieścić je na przemian jednym ruchem języka. Wciągał delikatną skórę do ust. Rebecca odchyliła głowę do tyłu. Przy każdym ruchu mruczała z rozkoszy. – Chcę cię teraz, natychmiast – szepnął. – Tak – powiedziała. – Chodź. Uniósł ją, jakby nic nie ważyła, i zaniósł do

190

Stephanie Bond

czerwonej przymierzalni. Zaciągnął zasłony. Znaleźli się wśród luster. Widziała, że nie może oderwać wzroku od jej ciała. Opalonymi rękami pieścił jej jasną skórę. Długie palce delikatnie dotykały jej sutków. Oddychała głęboko. Była jak urzeczona, już nie mogła się doczekać. Odwróciła się. Rozpięła mu pasek od spodni. Sztywny członek znalazł się w jej dłoni. Michael przycisnął jej plecy do wyściełanego krzesła. Uniósł jej sukienkę do pasa. Ukląkł między jej nogami. Całował uda powyżej pończoch. Jego maska wzmagała jej pożądanie. Nadawała mu groźny wygląd i nie można było się domyślić, co za chwilę zrobi. Zamknęła oczy i zaczęła rytmicznie kołysać biodrami. Językiem dotykał jej majtek. Przez cienką warstwę koronki pobudzał ją coraz bardziej. Koronka była barierą – jej pożądanie rosło, lecz nie mogło być zaspokojone. – Jeszcze – prosiła. Rozpiął podwiązki i ściągnął jej majtki. Zrzucił z siebie koszulę. Wyjął opakowanie z prezerwatywą i szybko ją nałożył. Rebecca rozłożyła nogi bez wstydu. W jego oczach widziała pożądanie, gdy przykrył ją swoim ciałem. Przesunął czubek penisa po wilgotnym sromie. Odpowiedziała kołyszącym ru-

Po godzinach

191

chem bioder. Wtedy wszedł w nią głęboko. Na chwilę straciła oddech, gdy jej mięśnie mimowolnie zacisnęły się wokół niego. Ich jęki mieszały się ze sobą. Nogami objęła go w pasie. Kołysali się we wspólnym rytmie, jak zgrani i znający swe reakcje kochankowie. Była pewna, że nigdy nie zapomni ich odbicia w lustrze: ona z nagimi piersiami i sukienką zadartą do pasa, on wchodzący w nią, bez koszuli i w masce. Poruszał się w coraz szybszym rytmie. Nagle zesztywniał i wydobył z siebie długi jęk zadowolenia. Gdy osiągnął spełnienie, powtarzał ciągle jej imię. Jego zmęczone ciało przykrywało ją. Ta chwila wydawała jej się jeszcze przyjemniejsza niż sam seks. Uspokajająca i pełna erotyzmu. Przez kilka minut leżeli bez ruchu, odzyskując siły. Rebecca zamknęła oczy. Dotychczas nie przeżyła tak całkowitego spełnienia i takiego odpływu energii. Michael uniósł się. Leżał teraz obok niej. Przeszedł ją dreszcz. Bała się tego, co za chwilę usłyszy; czy żałował, czy może czuł wyrzuty sumienia? Oparł się na łokciu i podparł głowę dłonią. Spojrzał na nią. – Dobrze, że najpierw zajęliśmy się pracą – szepnął, ściągając maskę – bo jestem zupełnie wyczerpany.

192

Stephanie Bond

Poczuła ulgę. Nie uważał jej za dziwaczkę. – Jesteś cudowna – powiedział. – Nigdy nie pomyślałem, że... czy już mówiłem, że jesteś cudowna? – Po prostu jesteśmy dla siebie pociągający – stwierdziła, unosząc głowę. Ściągnęła maskę. Zamruczał, udając zdziwienie. – Coś takiego, to dziewczyna ze sklepu z kostiumami. Roześmiała się i ułożyła tak, żeby na niego patrzeć. Nad nimi rozległ się potężny huk grzmotu. – Niezła burza. – Mogłoby zerwać dach, a ja bym tego teraz nie zauważyła. Światła mrugnęły i za chwilę zgasły. Umilkły wszystkie urządzenia elektryczne. W kompletnej ciszy słychać było tylko deszcz. – Stary transformator ma humory – mruknęła. – Za chwilę włączy się generator. Leżeli w ciemnościach, słuchając wiatru. – Okropna burza – powiedział cicho – ale gdy byłem dzieckiem, lubiłem burze. – Gdzie dorastałeś? – W południowej części miasta. A ty? – W Madison, małym miasteczku, jakieś sto siedemdziesiąt kilometrów stąd.

Po godzinach

193

– Jak to się stało, że zajęłaś się kostiumami? – Matka ciągle była zapracowana. Ja i młodsza siostra musiałyśmy się czymś zająć. Meg czytała książki. Ja się bawiłam w przebieranki – uśmiechnęła się w ciemności – i tak już zostało. – A co z ojcem? – Nic. Odszedł, gdy byłyśmy małe. Mama nadal mieszka w Madison. – A twoja siostra? – Jest nauczycielką w Peorii. – Ja to mam trzech braci. Zawsze chciałem mieć siostrę. Wzrok powoli przyzwyczaił się do ciemności i mogła widzieć błysk jego oczu. – Jesteś zżyty z braćmi? – Myślę, że tak, na ile można, gdy wszyscy już są dorośli i pozakładali rodziny, mają własne problemy. Porozwodzili się. Zaśmiał się i dodał: – Zdaje się, że wszyscy jesteśmy rozwiedzeni. – A dlaczego zacząłeś prowadzić restaurację? – To był pomysł Soni. Prowadziłem niewielką firmę telekomunikacyjną. Wielka firma zaproponowała, że ją odkupi. Wzięliśmy pieniądze i utopiliśmy je w restauracji. Początkowo zupełnie mi się to nie podobało – powiedział ze

194

Stephanie Bond

śmiechem – ale później to polubiłem. Myślę, że jest tam dużo niewykorzystanych możliwości. Szczególnie teraz, gdy... mogę tym samodzielnie kierować. Zbliżył usta do jej ucha. – Liczę na twoją pomoc. – Powinieneś jutro skontaktować się z szefami zespołów tanecznych. – Mam zapisane. – Zaproszenia na bal maskowy powinny zostać wysłane do wszystkich znanych ci osób i do prasy. – Też zapisane. – Projektant... – Mam już na liście. Pocałował ją w ucho. – Szkoda, że musimy wyjść na taki deszcz – powiedział. Wahała się, czy zaproponować mu nocleg. Co prawda uprawiali razem seks, ale wydało jej się, że wspólny nocleg jest czymś bardziej intymnym. Potem przychodzi poranek i sytuacja robi się niezręczna. Czy nie lepiej rozstać się teraz, gdy jest przyjemnie? – Zawiozę cię do domu, jak tylko będziesz gotowa – powiedział, ziewając – tylko najpierw pójdę po samochód.

Po godzinach

195

Przełknęła ślinę. – Michael, mieszkam na górze. Nie musisz wychodzić. Podniósł się. – Proponujesz mi wspólną noc? – Nie chcę, żeby ci się coś stało w drodze do domu. Głośno nabrał powietrza. – Przepraszam. To wszystko jest dla mnie... – Nie czuj się zobowiązany... – Myślę, że żadne z nas... – ... nie szuka... – ... stałego związku. – Jasne. Zagryzła wargi. Dobrze, że zostało to jasno powiedziane. Błyskawica na moment oświetliła sklep. Po chwili rozległ się grzmot. – Czy twoja propozycja jest nadal aktualna? – Tak. – Chętnie skorzystam. Usiadła i wciągnęła na siebie górną część sukni. Podciągnął jej suwak. Poczuła ciepłe palce na skórze. Nie, jeszcze nie była zakochana w Michaelu. Dopiero zaczynała układać sobie życie od nowa. On jeszcze kochał byłą żonę. Po prostu sprawili sobie trochę przyjemności. To wszystko.

196

Stephanie Bond

– Gotowy? – zapytała. – Idę za tobą. Po omacku wyszli z przymierzalni. Spod lady wyciągnęła latarkę i słodycze od pani Conrad. Czuła głód. Byli u stóp schodów, gdy Rebecca pośliznęła się na czymś. Michael podtrzymał ją i skierował światło na podłogę. Był to kawałek pianki do pakowania. Rebecca spojrzała w stronę schowka. Pilnuj swojego nosa, Harry, pomyślała.

Rozdział ósmy – W tym tygodniu dzwoniłem do ciebie każdego wieczoru, bez skutku – powiedział jego brat, Ike. – Byłem zajęty restauracją. Otwieramy za kilka dni. – Do restauracji też dzwoniłem. Rico powiedział, że wychodzisz stamtąd punktualnie o szóstej. Co się dzieje? – Jestem zajęty. To wszystko. – Chodzi o kobietę, prawda? W poprzednim życiu Ike musiał być psem myśliwskim. – Niezupełnie. – Wiedziałem, wiedziałem. Kim ona jest? – Nie twoja sprawa. – Kelnerka? Klientka? Ktoś poznany w barze?

198

Stephanie Bond

Michael nie odpowiadał. Miał nadzieję, że bratu się wreszcie znudzi. – Założę się, że od razu poczułeś się lepiej. – Trochę – przyznał. – Będę mógł ją poznać na otwarciu? – Zobaczymy. Zarezerwować ci dwa miejsca? – Tak, powinienem znaleźć kogoś do towarzystwa. – Do zobaczenia. – Cześć, bracie. Michael odłożył słuchawkę, potrząsając głową. Ike dobrze mu życzył, ale był taki przyziemny. Od niespełna dwóch tygodni spędzał z Rebeccą każdy wieczór pod pretekstem pracy. Rzeczywiście, udało im się zaplanować dzień otwarcia. Jednak często ona przymierzała jakiś kostium, który właśnie robiła, lub prosiła go, żeby coś przymierzył. Wtedy zwykle... przerywali pracę. Czasem tylko otarli się o siebie i... też przerywali pracę. Potarł ręką usta. Kochanie się z Rebeccą podniecało i uspokajało jednocześnie. Michael potrafił długo leżeć bez ruchu z głową między jej piersiami, zaspokojony i zmęczony, by nagle znów zapragnąć jej pieszczot. Nieprawdopodobna mieszanka czułości i bijącego od niej entu-

Po godzinach

199

zjazmu przypominała mu młode lata, gdy seks był dla niego czymś nowym i zdumiewającym. Doszedł do wniosku, że to właśnie ten seks namieszał mu w głowie. Byli ze sobą zbyt krótko, żeby mogło mu na niej zależeć. Nie byli jeszcze nawet na prawdziwej randce. Po prostu ona chciała zapomnieć o narzeczonym, a on o Soni. Dobrze się rozumieli. Pewnie dlatego, że nie musieli martwić się o wspólną przyszłość. Oboje wiedzieli, że są ze sobą tylko chwilowo. Pukanie do drzwi wyrwało go z zamyślenia. Przez chwilę miał nadzieję, że może Rebecca wpadła na chwilę. – Proszę. Rico wsadził głowę. – Przyszła dyrektorka grupy tanecznej. Chce omówić piątkowy występ. Michael skinął głową. – Już, tylko znajdę ofertę. Drzwi się zamknęły. Zaczął szybko przerzucać foldery i dokumenty na biurku. Przypomniał sobie o lunchu. Ciekawe, czy Rebecca coś przygotowała. Na Shively Street był mały barek, do kórego zawsze chciał zajrzeć, ale nigdy nie było czasu. Zaczął się zastanawiać, czy Rebecca chciałaby, żeby ich znajomość osiągnęła kolejne etapy.

200

Stephanie Bond

Bez trudu mógł sobie wyobrazić przyszłość u boku Rebeki. Obawiał się tylko, że przy jego szczęściu, może się to zakończyć kolejnym rozwodem. Nie, jeszcze za krótko się znają. Z ofertą w ręku ruszył do holu. Rico rozmawiał z atrakcyjną, czarnoskórą kobietą w średnim wieku. Miała na sobie jasnożółtą sukienkę. – To pani Crema Carroll – powiedział Rico – ze studia tańca. – Bardzo mi miło, pani Carroll. – Michael podał jej rękę. – Jestem... Otworzyły się drzwi frontowe i ku jego zaskoczeniu weszła Rebecca. Uśmiechała się do niego z daleka. Serce zabiło mu szybciej. Miała na sobie obcisłe dżinsy, czerwoną wiatrówkę i granatowe tenisówki. Wyglądała wspaniale. – Jestem... Włosy miała związane w kucyk. Policzki jej się zaróżowiły. Patrząc na nią, myślało się o wiośnie. I łóżku. – To Michael Pierce – Rico wyjaśnił pani Carroll, patrząc na niego ze zdziwieniem. Michael otrząsnął się. – Tak, jestem Pierce. Dziękuję, że pani zajrzała. Proszę wybaczyć, muszę chwilkę porozmawiać z dostawcą. Skinęła głową. Michael zaproponował, żeby

Po godzinach

201

Rico pokazał gotową scenę. Następnie odwrócił się do Rebeki z wyraźną radością. – Cześć. – Cześć – odpowiedziała. Ruchem głowy wskazała parking. – Przywiozłam kostiumy. – Już gotowe? Świetnie. – Tak – powiedziała, chowając ręce do kieszeni wiatrówki. – I pomyślałam, że może miałbyś czas na lunch. Zobaczył jej minę pełną nadziei i nagle przestraszył się komplikacji. Dzisiaj lunch, jutro spotkanie z rodzicami, a w szafie pewnie już suknia ślubna. – Niestety, przykro mi, nie mogę – powiedział bez przekonania. Zakaszlał i wskazał gestem panią Carroll. – Muszę ustalić szczegóły. – Jasne, może innym razem. – Mhm, muszę lecieć. Przyślę Rica po kostiumy. – Dobrze. – Uśmiechnęła się lekko. – Zobaczymy się później? Przesunął czapkę do tyłu i podrapał się po skroni. – Dzisiaj może będę musiał pracować do późna. – Rozumiem.

202

Stephanie Bond

Pomachała mu ręką i ruszyła do drzwi. Poczuł ukłucie w sercu. – Ale będziesz na otwarciu? Otworzyła drzwi i spojrzała na niego. – Oczywiście. Rebecca otworzyła drzwi sklepu i zdjęła napis: ,,Wracam za godzinę’’. Michael ją odtrącił. Było oczywiste, że nie chce jej widzieć. Ich romans się skończył. Wiedziała przecież, że tak będzie. Mieli niepisaną umowę, że pomogą sobie wzajemnie przejść przez najgorszy okres po rozstaniach. Namiętny seks bez zobowiązań. Zagryzła wargę. Przecież wiedziała, że to nie będzie trwały związek. Tylko dlaczego ją to tak zabolało? Tymczasem przed weekendem musiała skończyć stroje zakonnic i przebranie, które sama miała włożyć na otwarcie ,,Incognito’’. Niezależnie od tego, jak potoczą się sprawy z Michaelem, dobrze mu życzyła. Powstrzymując łzy, podeszła do kasy i rozpakowała drobne, które przyniosła z banku. W jednej z przegródek leżał kawałek pianki do pakowania. Spojrzała w stronę schowka i powiedziała: – Dobrze, Harry, wygrałeś.

Po godzinach

203

Zamknęła kasę. Wyciągnęła ze schowka pudło od Lany. Harry stracił trochę powietrza. Czuła się jak idotka, ale zaczęła go nadmuchiwać przez zaworek z boku głowy. Kawałki pianki były już wszędzie. Zadzwonił dzwonek przy drzwiach. – Witam, witam – zawołał Quincy od progu. Patrząc na lalkę, uniósł brwi ze zdziwienia. – Domyślam się, że to Harry, który zapewnia szczęście w miłości. Roześmiał się głośno. Postawił paczkę na ladzie i podszedł bliżej. – Jest świetny. Skąd ta nagła zmiana uczuć wobec Harry’ego? Wzruszyła ramionami. – Powiedzmy, że trudno o nim zapomnieć. Oparła Harry’ego o ścianę i podpisała Quincy’emu fakturę. – Wszyscy są bardzo przejęci balem przebierańców – powiedział. – Zdaje się, że wasza praca z Michaelem przyniosła efekty. Serce jej się ścisnęło, ale nie dała nic po sobie poznać. – To się okaże w piątek wieczorem. – Dobrze się czujesz? – zapytał Quincy, przechylając głowę w bok – Jasne.

204

Stephanie Bond

– Dickie dał się we znaki? Rebecca zaśmiała się krótko. – Nie. Dickie ma żonę i nowe życie. Wszyscy coś osiągnęli. Zamrugała szybko, żeby powstrzymać łzy. – Kochanie, co się stało? – zapytał, głaszcząc ją po ramieniu. – Nic takiego – powiedziała drżącym głosem. Spojrzał na nią badawczo. – Chodzi o pana Pierce’a, prawda? Posłuchałaś mojej rady i zakochałaś się. – Ależ nie – zaprotestowała. – Nie jestem zakochana. Po prostu... myślałam, że to, co razem przeżyliśmy, miało jakieś znaczenie. Wytarła oczy i uśmiechnęła się. – Nie miej mi za złe, mam kryzys. – Gdybym przewidział, że to się tak skończy, trzymałbym gębę na kłódkę – mruknął. – W porządku – powiedziała, odzyskując panowanie nad sobą. – Przynajmniej na sprawę z Dickiem patrzę z dystansem. Pokiwał głową ze zrozumieniem. Nagle strzelił palcami. – Hej, potrzebuję kostiumu na tę maskaradę. Uśmiechnęła się, zadowolona ze zmiany tematu. – W tej sprawie mogę pomóc.

Po godzinach

205

– Też tam idziesz? – Obiecałam Michaelowi, chociaż nie jestem przekonana, czy powinnam. To może być niezręczna sytuacja. – Założę się, że włożysz coś fantastycznego. Podeszła do zasłoniętego manekina. Odsłoniła luźną suknię wyszywaną srebrną nitką i turban, przy którym spędziła całe godziny. – Ho, ho – wydusił z siebie Quincy. Ona też była zadowolona z tego stroju. Chciała przygotować coś specjalnego i zrobić wrażenie na Michaelu. Zadzwonił dzwonek przy drzwiach. Rebecca odwróciła się i... nogi się pod nią ugięły na widok Soni Pierce ubranej jak z żurnala.

Rozdział dziewiąty – Przyszli nawet z ,,Tribune’’ – donosił przejęty Rico. Wyglądał oszałamiająco w stroju matadora i czerwonej masce. – Wszystkim się podoba nowy wystrój. Michael włożył kostium Zorro. Wiązały się z nim miłe wspomnienia. Spojrzał na salę jadalną. Tłum gości w wymyślnych strojach przyglądał się tańczącym flamenco na nowej scenie. – To wygląda na sukces. – Weekendowe wieczory mamy już zarezerwowane na cztery miesiące – powiedział Rico – a przed drzwiami stoi kolejka chętnych na dzisiejszy wieczór. Skinął głową. – Świetnie. Rico przyjrzał mu się. – Szefie, nie wygląda pan najlepiej.

Po godzinach

207

Michael roztarł sobie kark, który go rozbolał od wypatrywania Rebeki. Pewnie i tak by jej nie rozpoznał, bo wszyscy mieli maski. – Rico, widziałeś pannę Valentine? – Niestety, nie. – Czy to możliwe, że jest w tłumie przed drzwiami? – Dałem jej kartę wstępu. Może zdecydowała, że jednak nie przyjdzie, pomyślał. Poszedł do baru po whisky z colą. Nie mógł się zdecydować, czy brakuje mu Rebeki, czy tylko seksu. Występ się skończył. Rozległy się gromkie brawa. Wszystko wskazywało na to, że ,,Incognito’’ zostanie uratowane i to tylko dzięki Rebecce. – Tu jesteś, braciszku. – Ike poklepał go po plecach. – Niezłe spodnie. Michael spojrzał na jego dżinsy i skórzaną kurtkę. – Gdzie twój kostium? – Mam na sobie. Jestem James Dean. – Rozumiem. – Gdzie ona jest? Michael pociągnął łyk ze szklanki. – Kto?

208

Stephanie Bond

– Dziewczyna. Panienka. Kobieta, z którą się ostatnio tak pieprzyłeś... Ike zmarszczył brwi. – Co z tobą? – Nic. – No, nie – roześmiał się Ike. – Zakochałeś się w pierwszej lepszej panience? – Ike, proszę cię... – Człowieku, nic nie wiesz o życiu po rozwodzie? Pierwszą, którą weźmiesz do łóżka, skreślasz. Michael uniósł brwi. – Ciekawe, że żadna z twoich znajomości nie przetrwała. Ike wzruszył ramionami i coś powiedział, ale Michael patrzył na koniec sali, gdzie tłum rozstąpił się, żeby przepuścić kobietę w srebrnej sukni, różowej masce z piór i srebrnym turbanie. Był to najbardziej wymyślny strój na sali i nawet gdzieniegdzie rozległy się oklaski. Kobieta przedefilowała przez salę i ruszyła w jego kierunku. Uśmiechnął się. Nie dbał o to, czy Rebecca zauważyła, że na nią czekał. Dopiero teraz wieczór mógł być udany. Stanęła przed nim i uchyliła maskę. Zaschło mu w gardle. – Sonia. Ike mruknął:

Po godzinach

209

– To ja znikam. Sonia była uśmiechnięta, wspaniała i złotowłosa. Na policzku miała narysowany pieprzyk. – Witaj, Michael. Co u ciebie? – W porządku – powiedział sztywno. – Nie wiedziałem, że byłaś zaproszona. – Ależ Michael, nie mogłam nie przyjść. Wiesz, że ta restauracja była bardziej moim oczkiem w głowie niż twoim. – Teraz jest moja w całości. Westchnęła. – Przykro mi, że to się tak potoczyło. Brakuje mi ciebie. Roześmiał się sucho. – Twój przyjaciel gdzieś wyjechał? – Już się nie spotykamy. Poczuł odrobinę satysfakcji. Wypił kolejny łyk. – Co się stało? Wzruszyła ramionami. – Efekt nowości przestał działać. To mogło znaczyć, że była to znajomość oparta na czysto fizycznym zainteresowaniu. Podobnie jak w przypadku jego i Rebeki. – Podoba ci się mój kostium? – zapytała, obracając się. – Jest piękny – przyznał. – Poszłam do sklepu z kostiumami i oznaj-

210

Stephanie Bond

miłam Rebecce, że potrzebuję czegoś specjalnego. Powiedziała, że klient zrezygnował z tego stroju, i sprzedała mi go za grosze. – Widziałaś się z Rebeccą? – zapytał ostrożnie. – Tak – odpowiedziała, zdejmując niewidoczny pyłek z jego koszuli. To było jej ulubione zagranie. – Wyglądasz bardzo pociągająco, chociaż ta maska budzi respekt. Nie odpowiadał, więc zrobiła skruszoną minę. – Michael, wiem, że okropnie postąpiłam. Jednak moglibyśmy dać sobie jeszcze jedną szansę. Serce zabiło mu mocniej. Czy nie marzył o tym, żeby Sonia wróciła prosić go o przebaczenie? Czy naprawdę chciał przekreślić ponad sześć lat wspólnego życia? Tak zwane ,,uczucie’’ do Rebeki pewnie szybko przeminie, więc dlaczego miałoby mu przeszkodzić w ułożeniu spraw z Sonią? Może właśnie jemu udałoby się przerwać passę nieudanych małżeństw braci Pierce? Nie wiedział, co właściwie ma teraz zrobić. Wstał i w tym momencie usłyszał, że coś trzeszczy pod jego butem. Spojrzał w dół. Był to kawałek pianki do pakowania.

Rozdział dziesiąty Rebecca wygładziła pasiastą piżamę Harry’ego. – No, Harry, kiedy konkretnie zaczniesz przynosić szczęście? Może masz gdzieś jakiś włącznik, bo zaczynam popadać w rozpacz... Westchnęła. Sądząc z liczby strojów wypożyczonych na dzisiejszy wieczór, otwarcie będzie wielkim sukcesem. Sonia będzie wyglądać wspaniale w tym przebraniu, lepiej niż ona. Dała do zrozumienia, że mają zamiar pogodzić się z Michaelem. Rebecca nie komentowała tego i rzuciła ostrzegawcze spojrzenie Quincy’emu, żeby też milczał. Cieszyła się, że przynajmniej do Michaela wreszcie uśmiecha się szczęście. Którejś nocy, gdy leżeli obok siebie, zwierzył się jej, że wiązał z małżeństwem duże nadzieje, a przysięgę trak-

212

Stephanie Bond

tował bardzo poważnie. Miała nadzieję, że kiedyś znajdzie kogoś takiego jak on. Przeszła przez sklep, wyłączając światła. Z przyjemnością patrzyła na to dziwaczne pomieszczenie, które stało się jej miejscem na ziemi. Naprawdę lubiła swoją pracę. Dotknęła peleryny z czerwonego aksamitu na wystawie. Przypomniała sobie wieczór, kiedy Michael zastał ją w tym stroju. Przechyliła głowę na bok. Dlaczego miałaby się nie przebrać? Tym razem nikt jej nie przeszkodzi. Pamiętała, jak seksownie w tym się czuła. Zdjęła strój z manekina. Przeszła do czerwonej przymierzalni. Lustra i miękkie poduszki przypomniały jej, jak cudownie było tu z Michaelem. Czuła żal. Może gdyby postępowała powoli i rozważnie, ich związek przetrwałby. Może znudziła mu się i teraz czuł się zażenowany. A może był jednym z tych, którzy uważają, że kobiety dzielą się na te, z którymi się sypia i te, z którymi można się ożenić. Nie, jednak w głębi duszy czuła, że Michael był inny, wrażliwy i uczuciowy. Musiał bardzo kochać Sonię, jeśli rozważał możliwość odbudowy ich związku. Taką miłość można tylko podziwiać. Rozebrała się i powoli przebrała w kostium,

Po godzinach

213

udając przed sobą, że robi to dla Michaela. Miała wystarczająco dużo wspomnień: sposób, w jaki jego palce głaskały jej skórę, jak szeptał jej imię w chwili spełnienia, jak spał nagi obok niej. Nauczyła się doceniać własne ciało. W jej życiu Michael Pierce będzie tym, który odszedł, choć tak naprawdę nigdy go nie miała. Jednak było cudownie, gdy byli razem. Ledwie zarzuciła pelerynę na ramiona, gdy rozległo się pukanie do drzwi. Pewnie Quincy przyszedł wyciągnąć ją na maskaradę, albo to pani Conrad, która nie rozumiała słowa ,,Zamknięte’’, gdy czegoś potrzebowała. Zapięła pelerynę z przodu i ruszyła do drzwi. Zatrzymała się na widok Michaela. Poczuła ssanie w dołku i łzy napłynęły jej do oczu. Czy przyszedł powiedzieć o Soni? Zacisnęła wargi i otworzyła drzwi. Zimny wiatr rozwiewał poły peleryny. – Cześć – powiedziała. – Cześć. – Obejrzał ją od stóp do głowy. – Nosisz mój ulubiony strój. Rebecca przygryzła koniec języka i nie odpowiedziała. – Brakowało mi ciebie na zabawie. – Udała się? – Bardzo i to dzięki tobie – przyznał z uśmiechem.

214

Stephanie Bond

Odwzajemniła uśmiech. – Cieszę się. – Czy mogę wejść? Rebecca skinęła głową i cofnęła się. Miał na sobie strój Zorro. Brakowało tylko maski. Zamknęła na chwilę oczy, żeby się uspokoić. – Czy coś jest nie w porządku? – Tak – odpowiedział i stanął tuż przed nią. – Byłem tam z przyjaciółmi i klientami... – I z żoną – dodała. – Z byłą żoną. Stałem tam i powinienem być zachwycony, że interesy zaczęły wreszcie dobrze iść i wszyscy świetnie się bawią. Jednak mogłem myśleć tylko o tobie. Serce zaczęło jej walić jak oszalałe. Objął dłonią jej brodę i delikatnie głaskał kciukiem policzek. – Rebecco, nie wiem, dokąd nas to zaprowadzi, nie wiem nawet, czy chcesz być ze mną, ale szaleję za tobą i chcę z tobą być. Przełknęła ślinę. – Nie tylko w łóżku? – Nie. Przyciągnął ją do siebie i pogłaskał jej włosy. Poczuła miętowy zapach na jego szyi. Przywarła do niego z radosnym niedowierzaniem. – Czy zdajesz sobie sprawę, że w łóżku spędzamy jedną trzecią życia?

Po godzinach

215

Roześmiała się. – Ostatnim razem byłeś daleko. – Poczułem, że bardzo się zaangażowałem, i to mnie wystraszyło. – Co się stało, że zmieniłeś zdanie? Zacisnął usta. – Trudno to wytłumaczyć. Matka mi mówiła, żeby przy podejmowaniu decyzji czekać na znak. Dzięki temu będę wiedział, czy decyzja jest słuszna. – No i... ? – I dzisiaj otrzymałem znak. Zmarszczyła brwi. – Jaki znak? Wypuścił ją na chwilę z objęć i sięgnął do kieszeni. Podał jej zgnieciony kawałek pianki do pakowania. Rebecca pomyślała, że Lana nigdy nie uwierzy w tę historię. Ścisnęła piankę palcami i powiedziała: – Dziękuję, Harry. Michael uniósł jedną brew. – Kto to jest Harry? – To długa historia – zarzuciła mu ręce na szyję – ale dobrze się kończy.

216

Vicki Lewis Thompson

Rebecca odnalazła swoje szczęście w chwilę po zerwanych zaręczynach. Jej siostra Meg od pięciu lat czeka na ostateczną decyzję swego chłopaka. Już za miesiąc grzeczna Meg zaskoczy Ciebie i całe swoje otoczenie. Stephanie Bond Być gwiazdą’’ ’’ Trzecia powieść z serii od 24 czerwca w Twoim kiosku!

Kimberly Raye Powiedz mi, jak mnie kochasz

Tłumaczyła Agnieszka Szyszko

ggggg

Rozdział pierwszy – Opisz swoje najskrytsze marzenia erotyczne. Laney Merriweather gryzła koniec ołówka, a przez głowę przemykało jej około tuzina różnych możliwości, począwszy od kolacji przy świecach, a skończywszy na łożu obsypanym płatkami pąsowej róży i satynowej pościeli. Jak większość kobiet, wyobrażała sobie czasem, jak by to było... ale najskrytsze marzenie? To miało być coś specjalnego. Coś innego. To co w niej najgłębiej ukryte, niespełnione... Spojrzała na kobietę, która właśnie odczytała ostatnie polecenia konkursu. Nagrodą był kosz kosmetyków do pielęgnacji ciała: było tam wszystko, od samoopalacza o smaku czekoladowym do truskawkowego olejku do masażu. Laney uśmiechnęła się. Karen Donahue, w staniczku

220

Kimberly Raye

z jaskrawofioletowej koronki, w pasie i siateczkowych pończochach w stosownym kolorze, była chodzącą reklamą swego najnowszego, dochodowego przedsięwzięcia: ,,Bielizna dla niegrzecznej dziewczynki’’. We wtorki panowie z klubu tradycyjnie spotykali się przy pokerze. Kiedy mężczyźni grali w karty, panie robiły zakupy, objadały się wspólnie, albo – jak dziś – spotykały się przy orzeszkach i precelkach. Gospodynią wieczoru była Eden Hallsey, mieszkająca nad ,,Różowym Cadillakiem’’, jedynym barem w Cadillac w Teksasie, gdzie odbywała się dzisiejsza impreza. Karen pojawiła się na przyjęciu przed godziną. Urządziła pokaz frywolnej bielizny, degustację smakowych olejków do ciała, przyniosła także kilka ,,zabawek dla dorosłych’’, jak przyrząd do masażu z piórek czy seksowna gra planszowa ,,Na osiemdziesiąt sposobów dookoła sypialni’’. Laney przyglądała się uważnie modelce. Karen miała czterdzieści trzy lata, trójkę dzieci i nie była szczególnie atrakcyjna. Uwagę Laney przyciągnął jednak sposób, w jaki siedziała na brzegu baru, zadając krępujące pytania. Równie dobrze mogłaby się znajdować w salonie bingo, ubrana w dżinsy i flanelową koszulę. A przecież

Powiedz mi, jak...

221

siedziała prawie naga w barze pełnym kobiet, otwarta i szczera, rozmawiając o seksualnych upodobaniach bez śladu zażenowania. Laney spojrzała krytycznie na siebie: biała bluzeczka zapięta na ostatni guziczek, doskonałej jakości, ale zupełnie bez polotu, szare spodnie, czółenka na niskich obcasach. Westchnęła ciężko. Gdyby miała choć w połowie tyle swobody co Karen... W tej chwili to było jej najskrytsze marzenie. Napisała szybko odpowiedź, sięgnęła po kolejną garść orzeszków i czekała na następne polecenie. – Dobra, dziewczyny. Teraz chcę, żebyście opisały faceta waszych marzeń. – Na sali rozległy się okrzyki entuzjazmu. – Pamiętajcie, że autorka najbardziej namiętnego opisu wygrywa dodatkową nagrodę. Laney odruchowo zaczęła pisać. Nie musiała się wysilać – odkąd pamiętała, zawsze wyobrażała sobie tego samego mężczyznę. Bez względu na to, o kim marzyła, czy miał to być nieokrzesany kowboj, czy Tarzan, zawsze wyglądał tak samo: miał te same ciemne włosy, te same zielone oczy, ten sam uwodzicielski uśmiech, który mówił: ,,Zdejmij majteczki i daj mi popatrzeć’’.

222

Kimberly Raye

Poczuła, jak zalewa ją fala gorąca. Samo myślenie o nim wystarczało. – No, najtrudniejsza część za wami – ogłosiła Karen po kilku dodatkowych wskazówkach, dotyczących scenerii i ubiorów, jeśli jakieś były w ogóle potrzebne. Jej oczy zabłysły. – Posłuchajmy teraz tych soczystych kawałków. Zaczęła wędrować po całym barze, szukając ochotniczek, które chciałyby podzielić się z pozostałymi swoimi marzeniami. Laney ugryzła się w język i dusząc w sobie dziwne uczucie tęsknoty, zgniotła kartkę i wrzuciła ją do najbliższej popielniczki. Już dawno temu nauczyła się pragnąć tylko tego, co mogła zdobyć. Los szczodrze ją obdarował. Jako jedyne dziecko Marshalla Merriweathera, ultrakonserwatywnego sędziego w małym miasteczku, wiodła życie pozbawione większych trosk i rozterek. Skupiła znowu uwagę na Karen, mrugając kilkakrotnie, aby odsunąć od siebie kłujący ból głowy – zapowiedź migreny – i skoncentrować się na podniecających opowieściach. – Nie opowiedziałaś żadnej nieprzyzwoitej historii – usłyszała pół godziny później od zmysłowej blondynki w czarnej koszulce, szor-

Powiedz mi, jak...

223

tach i fartuszku z emblematem Różowego ’’ Cadillaca’’. Zabawa właśnie się skończyła i uczestniczki zaczęły płacić za udział w imprezie. Niektóre tłoczyły się wokół Karen, wypełniając formularze zgłoszeniowe, inne, wykorzystując okazję, objadały się resztkami smakołyków wystawionych na barze. – W moim słowniku nie ma słowa ,,nieprzyzwoity’’. – A powinno być. Świat się kręci, złotko, dzięki temu, co nieprzyzwoite. – Eden wskazała na stertę bielizny, leżącą przed Laney. – Choć muszę przyznać, że niektóre z tych fatałaszków nadają temu słowu nowe znaczenie. – Mów ciszej, jeszcze ktoś zauważy, że nie jesteś nawet w połowie tak niegrzeczna jak udajesz, a ten bar to tylko pozory. Eden Hallsey prowadziła ,,Różowego Cadillaca’’ od dziesięciu lat, odkąd jej rodzice – poprzedni właściciele – wrócili do Nowego Meksyku, zostawiając jedynemu dziecku pilnowanie rodzinnego interesu. W barze wciąż podawano najlepsze trunki, a dzięki wyglądowi Eden i jej reputacji niegrzecznej dziewczynki miejscowe przyzwoitki zawsze miały o czym plotkować.

224

Kimberly Raye

Laney zerknęła na Martę Pennburg, siedzącą w najodleglejszym kącie sali i wyraźnie zgorszoną widokiem seksownej bielizny. Była pewna, że przyszła na to spotkanie tylko ze wścibstwa. Pierwszą rzeczą, jaką jutro zrobi, będą telefony do wszystkich jej podobnych ze szczegółowym opisem dzisiejszego ,,gorszącego pokazu’’. Laney przeczuwała, że będzie tam mowa również o niej, ale nie przejmowała się tym zbytnio. Wreszcie miała okazję porozmawiać z najlepszą przyjaciółką. Zwykle była tak zajęta pracą w Austin, że przyjeżdżała do domu tylko na święta, które spędzała, uczestnicząc z ojcem w obowiązkowych przyjęciach i spotkaniach. Jeszcze kilka lat temu uczestniczyli w nich we trójkę. Teraz, po śmierci mamy, tylko ona i ojciec. Przyjechała do Cadillac już dwa dni temu, ale miała pełne ręce roboty: musiała zaplanować rozmowy kwalifikacyjne z kandydatkami na stanowisko asystentki ojca. Eden była równie zajęta przygotowaniami do corocznego, tygodniowego Zlotu Starych Samochodów, który zaczynał się w najbliższą niedzielę. Zabytkowe samochody z kilku okolicznych hrabstw miały zjechać do miasta na paradę główną ulicą Cadillac. Jako właścicielka jedynego baru w mieście

Powiedz mi, jak...

225

Eden była odpowiedzialna za dostawy piwa na przyjęcie z grillem w piątkowy wieczór oraz na uroczyste wybory Miss Cadillac w sobotnią noc. Miała roboty po uszy i Laney rozmawiała z nią tylko chwilę przez telefon. Dzisiejszy wieczór był pierwszą okazją do spotkania. Laney, raz w życiu nie przejmując się obowiązkami, zamknęła biuro ojca na cztery spusty kilka godzin wcześniej i przyszła na spotkanie. Były przyjaciółkami od czasów szkolnych, od dnia, kiedy Laney znalazła Eden płaczącą w szatni. Jake Marlboro rozpowiadał o niej wstrętne plotki i wszyscy mu wierzyli, Laney też, dopóki nie zobaczyła cierpienia w oczach koleżanki. Miała ochotę odwrócić się od Eden w trosce o własną reputację, ale nie zrobiła tego. Pochodziła z bogatego domu, a rodzina Eden musiała borykać się z biedą przez całe życie. Rodzice Laney zaakceptowali tę przyjaźń dopiero po jakimś czasie, ale zawsze uważali, że ich córka przyjaźni się z biedniejszą koleżanką z litości. Laney czuła jednak, że łączy je coś innego: obie grały w życiu, choć każda z nich inną rolę. Eden zawsze robiła wszystko, co najgorsze, byle sprostać złej opinii o niej. Laney starała się spełnić oczekiwania rodziców. Była w każdym calu kulturalną, dobrze ułożoną

226

Kimberly Raye

panną Merriweather, by nikomu przez myśl nawet nie przeszło, że ją adoptowano. – Jestem niegrzeczna, przez duże ,,N’’, ale w tym nie mogłabym chyba oddychać – powiedziała Eden, wskazując staniczek z najcieńszymi ramiączkami, jakie Laney kiedykolwiek widziała. – Po prostu potrzebuję czegoś solidniejszego dla moich maleństw – wypięła swój imponujący biust i puściła oko do Marty Pennburg. Kobieta spąsowiała i spuściła wzrok. Usatysfakcjonowana Eden uśmiechnęła się złośliwie. Laney starała się ukryć swój uśmiech. – Nie powinnaś tego robić. Możesz przyprawić ją o palpitacje. W jej wieku to chyba niebezpieczne. – Nie powinna być taka wścibska. A ty nie powinnaś tak się przejmować tym, co myślą te stare plotkary. Te stare plotkary były przyjaciółkami jej rodziny. Jej ojca. Zamrugała oczami, czując kolejne ukłucie migreny. – Co myślisz o tym? – spytała, unosząc do góry czerwony paseczek udający bieliznę. – Moja sekretarka wychodzi za mąż za kilka tygodni. Może to byłby dobry prezent? Chciałam jej kupić jakieś gliniane naczynie, ale koleżanki przegłosowały mnie i stanęło na fikuśnej bieliźnie.

Powiedz mi, jak...

227

– I ty masz to kupić?! – Eden puściła do przyjaciółki oko. – Nie wydaje ci się, że to tak, jakby wysłano płaską jak deska Mary Moore, żeby wybrała stanik XXL? – Jesteś stuknięta. – Laney uważnie obejrzała bieliznę, zanim wybrała jeden ze staniczków. – Ten mi się podoba. – Wyciągnęła książeczkę czekową i wypisała czek. – Uważaj, Melanio Margaret, całe miasto gotowe pomyśleć, że pod tym wizerunkiem grzecznej dziewczynki kryje się nieokiełznana natura – tuż za plecami Laney rozległ się znany jej, głęboki męski głos, który jak zwykle sprawił, że poczuła falę gorąca. O Boże, tylko nie to! Przez chwilę nie mogła złapać oddechu. Przez wszystkie lata spędzone w szkole powtarzała to rozpaczliwie, ale jeszcze się nie zdarzyło, żeby dzięki temu Dallas Jericho cudownie zniknął. Zerknęła w lustro za barem i ujrzała mężczyznę, który był powodem jej modlitw. Bo teraz był to mężczyzna. Zniknął gdzieś wysoki i niezgrabny chłopak. Tuż za nią stał Dallas w wytartych obcisłych dżinsach i białym podkoszulku, który podkreślał jego doskonale rozwinięty tors i ramiona. Dawniej zawsze miał zbyt długie włosy. Teraz były krótko obcięte,

228

Kimberly Raye

przez co wydawał się bardziej dojrzały i męski. Tylko jedno się nie zmieniło: wciąż był zabójczo przystojny. Laney głęboko odetchnęła i próbowała się uspokoić. Wiedziała od dawna, że ten moment kiedyś nastąpi – Cadillac było tak małym miastem, że prędzej czy później musieli wpaść na siebie. – Jeśli chcesz wiedzieć – rzekła, wskazując na koronkową bieliznę – jest to prezent dla przyjaciółki. – Wszystkie tak mówią, złotko. – Puścił do niej oko. – Co ty tu właściwie robisz? – zapytała z wyrzutem. – To przyjęcie wyłącznie dla kobiet, a ja nie nazywam się złotko. – Więc jestem w odpowiednim miejscu, skarbie – mrugnął do niej znowu. To fakt, tam gdzie były kobiety, był i Dallas Jericho. Zaczął zarabiać na swoją reputację już w wieku lat sześciu, kiedy wtargnął na przyjęcie u Karey Michael i uparł się, że nie wyjdzie, dopóki nie dostanie pizzy, sprite’a i buziaka od starszej siostry Karey. – Skoro gustujesz w czerwieni, powinnaś dodać jeszcze to – stwierdził, sięgając ponad ramieniem Laney i wyciągając ze sterty bielizny parę purpurowych koronkowych rękawiczek.

Powiedz mi, jak...

229

– Nie, nie gustuję w czerwieni. To nie dla mnie. Widzę, że wciąż lubisz wtykać nos w nie swoje sprawy. – Wyłącznie w twoje. – Nie potrzebuję twoich rad. – Doprawdy? – Pochylił się tak, że czuła jego oddech na swojej skroni. – A czego potrzebujesz? Ciebie. W łóżku. Ze mną, przemknęło jej przez głowę i poczuła, że znów robi jej się gorąco. – Muszę wracać do domu. Mam całą stertę akt do przejrzenia. – Akt, hm, a może aktów? – Odsunął się nieco i Laney poczuła, że nareszcie ma czym oddychać. – To by się nadawało do aktu. – Sięgnął po parę fioletowych majteczek. Jego ramię otarło się o nią i poczuła, jak przeszywa ją dreszcz. Jego dotyk zawsze wyzwalał w niej taką reakcję. – Eden, spotkamy się jutro na lunchu, jeśli uda mi się wcześniej wyrwać z sądu – krzyknęła do przyjaciółki stojącej w drugim końcu sali. – Oczywiście, kochanie. – Eden pomachała jej i wróciła do poprzedniego zajęcia. Dallas rzucił jej spojrzenie pełne ironii. – Wciąż bawisz się w Wielką Panią Prawnik? Laney zignorowała go. Rzeczywiście, zwykle pracowała do późna, przeglądanie dokumentów

230

Kimberly Raye

sądowych pochłaniało dużo czasu, ale pozycja, jaką zajmowała w jednej z największych firm adwokackich w Austin, przynosiła także wiele korzyści. Miała własne miejsce do parkowania, osobistą sekretarkę, ale przede wszystkim satysfakcję, że kontynuuje tradycję rodu Merriweatherów. Jej dziadek, pradziadek, a także ojciec należeli do najlepszych prawników na południu Stanów. Ojciec codziennie dojeżdżał do Austin, dopiero atak serca zmusił go do przyjęcia pracy sędziego w Cadillac. Teraz żył o wiele wolniej, ale wciąż nie dość wolno. Kilka tygodni temu miał kolejny łagodny atak, dlatego Laney wzięła urlop i przyjechała do rodzinnego miasta. Chciała dopilnować, żeby ojciec przestrzegał zaleceń lekarzy i odpoczywał. Był bardzo upartym człowiekiem i wiedziała, że nie zmusiłaby go do przejścia na emeryturę. Mogła jednak zatrudnić asystentkę, która by go odciążyła. Cały jutrzejszy dzień zamierzała poświęcić na rozmowy z kandydatkami. Próbowała właśnie niepostrzeżenie wymknąć się z baru, kiedy poczuła, jak dłoń Dallasa zaciska się na jej ramieniu. – Nie zapomnij o swojej bieliźnie. Zignorowała mrowienie w miejscu, gdzie jej dotknął, i skupiła się na pakowaniu zakupów.

Powiedz mi, jak...

231

– Powtarzam ci po raz ostatni, że to nie dla mnie. – Jeśli tak mówisz... – Właśnie tak. – Nie wiedziała, dlaczego tak bardzo zależało jej na tym, żeby Dallas uwierzył w jej słowa. Chodzi o moją reputację, starała się przekonać samą siebie. Nie mogła pozwolić, żeby ktoś nabrał o niej złego mniemania. Nawet Dallas. Zwłaszcza Dallas. – Dobrze ci w czerwieni... – Mówiłam ci już... – ...ale ja osobiście wolę fiolet. Powinnaś przymierzyć to. – Wskazał skąpe majteczki, które już wcześniej przyciągnęły jego uwagę. – Na pewno wszystkie szacowne matrony z klubu zbojkotowałyby cię, gdyby wiedziały, co trzymasz teraz w ręku. Twoja reputacja, o którą tak dbasz, zostałaby doszczętnie zrujnowana. Laney rzuciła mu jadowite spojrzenie. – Zawsze jesteś taki odpychający, czy trenujesz przed lustrem? – Cóż mogę powiedzieć – wzruszył tylko ramionami. – Dzięki tobie, kochanie, wychodzi ze mnie to, co najlepsze. Chciała się jakoś odgryźć, ale nic wystarczająco złośliwego nie przychodziło jej do głowy. Jego obecność zbyt ją deprymowała.

232

Kimberly Raye

Pokręciła tylko głową z dezaprobatą, obróciła się na pięcie i odeszła. – Słodkich snów, Melanio Margaret... – usłyszała jeszcze. Laney już dawno przysięgła, że nie pozwoli sobie na to, aby pożądać Dallasa Jericho. Nigdy więcej. Kiedyś popełniła ten błąd i moment słabości dużo ją kosztował: zapłaciła za niego dumą, szacunkiem do samej siebie i reputacją. Prawie wszystkim, co miała. To się już nigdy, przenigdy nie powtórzy. Dallas Jericho nie uważał się za szczególnie pobożnego, ale kiedy obserwował Laney odchodzącą z podniesioną głową, musiał przyznać, że Bóg istnieje. Tylko On mógł stworzyć coś tak wspaniałego jak kobieta. Jak ta kobieta. Delikatna lniana tkanina opinała się na jej biodrach i pośladkach przy każdym kroku. Poczuł, że ogarnia go podniecenie. Uwielbiał obserwować jej chód, właściwie od zawsze. Mieszkali w różnych częściach miasta, ale do szkoły chodzili tą samą drogą. Wciąż pamiętał dom, w którym wówczas mieszkała, pamiętał jej długie jasne włosy, ściągnięte z tyłu w kucyk. Pamiętał, jak wyglądała w krótkiej spódniczce poruszającej się w rytm jej kroków. Już wtedy

Powiedz mi, jak...

233

wzbudzała w nim żar i już wtedy starał się ją przekonać, że jest wprost przeciwnie. Tak nakazywała mu męska duma. Raz zaryzykował, łudząc się, że mogłaby zwrócić uwagę na kogoś takiego jak on. Dostał kosza. Potwierdziło się to, co wszyscy mu zawsze powtarzali. Dziewczyny takie jak Laney Marriweather, miłe, ładne, z dobrych domów, nie zadawały się z dziećmi miejscowych pijaczków. Bick Jericho, znany z burd i pijaństwa, przekazał swoją złą reputację w spadku trzem synom. Zanim bracia Jericho po raz pierwszy zajrzeli do kieliszka, mieli już w okolicy niedobrą sławę. Nic dziwnego, że postanowili zasłużyć na taką reputację. Przez całą szkołę podstawową i średnią, a także później, Dallas był powszechnie znanym łobuzem, aż do momentu gdy jego ojciec zakończył żywot. Pewnej nocy po zakrapianej imprezie zaparkował samochód na słupie. Kiedy opuszczano trumnę do grobu, Dallas przysiągł, że odmieni swe życie. Przebrnął przez uniwersytet, zdobył dyplom, otworzył własną firmę budowlaną, zostawił przeszłość za sobą, ale nie mógł zmienić swojego pochodzenia. Wciąż był synem Bicka Jericho i dla ludzi takich jak sędzia Merriweather, jego idealna córeczka

234

Kimberly Raye

i ich snobistyczni znajomi z Klubu Cadillac, nie liczyło się to, czego dokonał. Mimo wszystko wciąż jej pragnął. Jeśli szok, jaki przeżywał za każdym razem, kiedy ją widział, świadczył o intensywności tego uczucia, to z każdym rokiem było coraz gorzej. – O czym myślisz? – głos Eden Hallsey wyrwał go z zamyślenia. Spojrzała mu w twarz. – Wiesz, wszystkie gaśnice są na zapleczu, a wody w kranie też by nie starczyło, żeby ugasić żar w twoich zielonych oczach. – Zerknęła na drzwi, w których zniknęła Laney. – Nieźle wygląda, prawda? – Starzej – wzruszył lekceważąco ramionami. – Właśnie. Jest starsza, dojrzalsza, piękniejsza. – Moje zamówienie już gotowe? – Dallas starał się zmienić temat. Nie chciał myśleć o tym, jak bujne kształty Laney wypełniały jej bluzkę. Starał się też nie zwracać uwagi na swoją męskość, z każdą chwilą coraz bardziej wypełniającą mu dżinsy. – Pośpiesz się. Moi chłopcy będą dziś pracować do późna przy domu Dixonów i pewnie już są głodni. Nie tylko jego pracownicy byli dziś głodni. Dallas też odczuwał głód. Niestety, sławne dwumetrowe kanapki, które były specjalnością baru Eden, nie mogły tego głodu zaspokoić. Miał

Powiedz mi, jak...

235

apetyt na pięknie zbudowaną blondynkę. Chciał ujrzeć odbicie blasku księżyca w jej niebieskich oczach, chciał dotknąć jej krągłych piersi... Eden rzuciła mu spojrzenie pełne zrozumienia. – Zaraz wrócę. Osunął się na stołek zajmowany wcześniej przez Laney. Starał się zignorować zapach jej perfum wciąż unoszący się w powietrzu, ale nie potrafił się powstrzymać i zaczerpnął głęboko oddechu, napawając się subtelnym aromatem kobiety i piżma. Jezu, nawet pachnie wciąż tak samo, pomyślał. A co gorsza, wciąż tak samo na niego działała. Wystarczył sam jej zapach, żeby chciał więcej i więcej. To szaleństwo. Przecież minęło dziesięć długich lat, dość czasu, żeby poradzić sobie z tym zauroczeniem. Przecież nigdy nie był w niej naprawdę zakochany. A przynajmniej starał się to sobie wmówić kiedy tylko zaczynał myśleć o Laney... Dźwięk dzwonka wyrwał go z zamyślenia. Wyjął telefon komórkowy z kieszeni. – Jericho, słucham. – Chciałem panu przekazać tylko jedno słówko. Niebieski. – Pan Dixon?

236

Kimberly Raye

– Ale nie taki zwykły odcień niebieskiego, myślałem o czymś oryginalnym Mężczyzna wciąż mówił, odpowiadając tym samym na pytanie Dallasa, zanim ten zdążył je zadać. Claude Dixon zawsze bardziej interesował się tym, co sam miał do powiedzenia, niż tym, co chcieli powiedzieć inni. W fali nowoprzybyłych mieszkańców hrabstwa był jednym z krawaciarzy, którzy zbyt wiele razy obejrzeli w telewizji powtórki ,,Bonanzy’’ i całe życie marzyli, żeby zostać kowbojami. Wszyscy oni chcieli uciec od pełnego napięć miejskiego życia, ale niestety, wlekli swoje problemy za sobą. Zamiast mieszkać w normalnych domach, jak inni ludzie, i zajmować się porządną pracą, budowali zwaliste rezydencje z basenami i kortami tenisowymi, i w dodatku nazywali je ranczami. Dallas bynajmniej nie narzekał. Dzięki takim ludziom jego interes nie mieścił się już w jednej przyczepie, ale rozwinął się na sześć okolicznych hrabstw. – Alyssa Jackson ma w swojej kuchni i w letnim domku identyczny odcień lila jak ten, który planowaliśmy – ciągnął Claude. – Nie możemy urządzić naszego domu w tym kolorze. Rozumie pan, obracamy się w tym

Powiedz mi, jak...

237

samym towarzystwie. Co by powiedzieli nasi wspólni znajomi? – Nie czekając, na odpowiedź, mówił dalej. – Katherine myślała raczej o delikatnym odcieniu nieba o zachodzie słońca, takim jak ten, który pokazali w ostatnim numerze ,,Elity Teksasu’’. Proszę zaraz wszystko zmienić. Dallas nie dał się porwać nagłej fali gniewu, choć miał wielką chęć powiedzieć Dixonowi, gdzie może sobie wsadzić swoje nowe płytki, swój nowy dom, swoją niezdecydowaną żonę i ostatni numer swojego napuszonego magazynu dla snobów. Czy mu się to podobało, czy nie, zobowiązał się do wykonania tej pracy. To prawda, że Dixon wciąż zmieniał warunki umowy, ale to nie znaczyło, że Dallas mógł złamać dane słowo. Miał zamiar doprowadzić tę pracę do końca, nawet gdyby Katherine Dixon nagle zażyczyła sobie terakoty w groszki. W jego firmie najważniejsza była satysfakcja klienta. – W katalogu ten kolor ma numer 9067892... – Chwileczkę – przerwał mu Dallas. – Muszę poszukać czegoś do pisania. Sięgnął do kieszeni po długopis i zaczął rozglądać się za jakimś kawałkiem papieru. Jego wzrok padł na zgniecioną kartkę w popielniczce.

238

Kimberly Raye

Sięgnął po nią, rozprostował i znowu poczuł zapach perfum Laney. To tylko zauroczenie, pomyślał. – Słucham. – Odsunął na bok myśli krążące wokół Laney i jej zapachu, ignorując narastające pożądanie. Skupił się na cyfrach, które dyktował mu Dixon. – Czy tym razem jest pan pewien? – To samo pytanie zadał ostatnio, kiedy Dixon zmienił zdanie. – Jak najbardziej. Alyssa Jackson jest zbyt zajęta pracą charytatywną, żeby przeglądać ,,Elity Teksasu’’, choć jestem pewien, że prenumeruje to pismo. – Dixon odłożył słuchawkę. Dallas starał się nie ściskać kurczowo telefonu, kiedy wykręcał numer do swojego brygadzisty. – Nie kładźcie dalej płytek. – Właśnie skończyliśmy. – To zacznijcie zrywać. Dixonowie znowu zmienili zdanie. Po drugiej stronie słuchawki rozległo się siarczyste przekleństwo. – Już i tak mamy trzy dni poślizgu przez to różowe świństwo, którego zażyczyli sobie ostatnio. – Tym razem ma być niebieski, i pamiętaj, że klient ma zawsze rację.

Powiedz mi, jak...

239

– Zwykle tak bywa, chyba że klient jest wrzodem na dupie, jak Dixon. Myśli, że jak ma kasę, to może zmieniać zdanie szybciej, niż Madonna zmienia kolor włosów. Na twoim miejscu wziąłbym jedną z tych płytek i wsadziłbym mu ją tam, gdzie słońce nie dochodzi. – Po prostu zerwijcie te kafelki, i już. Zwinął kartkę i wsadził ją do kieszeni razem z telefonem, w chwili kiedy Eden podeszła do jego stolika. – Życzę smacznego – powiedziała, wręczając mu dwie duże papierowe torby i przyjmując zapłatę. – Mógłbyś wpadać częściej. – Mam pełne ręce roboty. – Słyszałam, że urządzasz dom Dixonów. Mają szczęście, w przeciwieństwie do ciebie. Claude zachowuje się czasem jak prawdziwy dupek. – Nawet dość często. – Tak, ale to dupek z dużymi pieniędzmi, więc łatwiej go znosić. Dallas chciał coś jeszcze powiedzieć, ale musiałby przyznać Eden rację. Pieniądze ułatwiają życie, nauczył się już tego. Nie był już tym naiwnym chłopcem, który myślał, że kotylion za dwa dolary wystarczy, żeby zdobyć serce najpiękniejszej dziewczyny w mieście, mimo że

240

Kimberly Raye

kiedyś nie różnili się tak bardzo od siebie, gdy wiedziała, co znaczy ubóstwo i bezsilność. Udało jej się wyrwać, zostawić tamto środowisko za sobą, a Dallas, mimo że wciąż w nim tkwił, czuł się z nią jakoś związany. Tylko dlatego schował kiedyś dumę do kieszeni. Z goryczą wspomniał, jak kupił na targu bukiecik fiołków i poszedł zaprosić Laney na bal. Oczywiście odmówiła mu, a fiołki wylądowały na śmietniku. Poszła na bal w towarzystwie kapitana młodzieżowej drużyny futbolowej, a do sukienki miała przypięty wielki kotylion ze złotymi wstążkami. Tego wieczora postanowił, że wybije ją sobie z głowy. Od tamtej pory, przez całą szkołę średnią, odnosili się do siebie jak wrogowie, aż do ostatniej nocy przed promocją. Wtedy wszystko było inne. Ona była inna. I przez jedną słodką chwilę Dallas był bliski urzeczywistnienia swojego najskrytszego marzenia – przez chwilę myślał, że Laney Merriweather będzie jego. Choćby tylko na jedną noc.

Rozdział drugi Laney trzymała w ręku czerwony biustonosz, który przed chwilą kupiła, i czuła, że ogarnia ją tęsknota. Był ładny, to musiała przyznać. Ale ona nie należała do kobiet, które nosiły czerwone, zielone czy jakiekolwiek z tych, które prezentowała Karen. Nosiła za to nazwisko Merriweather, a to zobowiązywało. Duma, godność oraz szacunek – te wartości towarzyszyły jej całe życie, a żadna szanująca się Merriweather nie mogła dopuścić, by ktokolwiek ujrzał ją noszącą coś takiego. Większość matek martwiła się, czy ich córki dbają o czystość. Matkę Laney bardziej niepokoiła możliwość, że jej córka, choćby martwa, mogłaby mieć na sobie niestosowną dla młodej damy bieliznę.

242

Kimberly Raye

Laney zerknęła jeszcze raz na koronki i zawinęła je z powrotem w ozdobny papier. Nie dla niej takie fatałaszki, bez względu na to, co próbował jej wmówić Dallas Jericho. Dallas. Był najprzystojniejszym i najbardziej irytującym chłopakiem w całej szkole. Nie było dnia, żeby z niej nie zadrwił, żeby z niej nie szydził, doprowadzając ją do wściekłości. Siedział za nią na lekcjach i ciągał za włosy. Na każdym meczu można go było zobaczyć w pierwszym rzędzie i wył głośno, kiedy Laney jako jedna z cheerliderek zagrzewała ich drużynę do walki. Gdy odpowiadała przy tablicy, rzucał w nią kulkami z papieru. Zmienił jej życie w mękę, ale mimo to wciąż go pragnęła, zarówno wtedy, jak i teraz. Jednak nie miała zamiaru poddać się temu. A jeśli chodzi o jej erotyczne fantazje... Cóż, to tylko fantazje, nie mające związku z rzeczywistością. Każdemu wolno marzyć. Byłby z niego wspaniały Tarzan lub wysoki, ciemnowłosy, nieokrzesany kowboj. Jednego była pewna – nie będzie więcej wspominać tamtej nocy, kiedy porzuciła skrupuły i po raz pierwszy poczuła, jak to jest, kiedy Dallas Jericho dotyka, pieści i całuje. Potrząsnęła głową. Nie, nie będzie więcej wspominać.

Powiedz mi, jak...

243

– Tak, zgadza się. – Dallas powtórzył numer katalogowy zamawianych płytek. – Chciałbym, aby dostarczyli mi je państwo najszybciej jak to możliwe. – Oczywiście, ale to kosztuje dodatkowo – odparł mężczyzna po drugiej stronie słuchawki. – Nieważne, tylko mi je dostarczcie. Na wczoraj. Podał adres i odłożył słuchawkę. Opadł na oparcie fotela i przetarł oczy. Było już późno, ale nie miał po co wracać do domu. Puste łóżko nie pociągało go zbytnio, zwłaszcza teraz, kiedy po dziesięciu latach znów spotkał Laney Merriweather. Jego ciało reagowało na nią tak samo gwałtownie jak dawniej. I jak dawniej była poza jego zasięgiem. Odsunął od siebie przygnębiające myśli. Może nie pasowali do siebie zbytnio, ale nie znaczyło to, że Laney była od niego pod jakimkolwiek względem lepsza. Nie był tym samym ubogim chłopakiem, który mieszkał w zrujnowanym domu bez kanalizacji. Rozejrzał się po biurze i poczuł dumę. To był jego dom, położony na kilkunastoakrowym ranczu na peryferiach miasta. Dołożył starań, aby wszystko było najlepszej jakości: od ręcznie tkanego dywanu, leżącego na drewnianej podłodze, do

244

Kimberly Raye

krytej skórą sofy, stojącej w drugim kącie pokoju. Jego siedziba w niczym nie przypominała napuszonych rezydencji przy Main Street, zwłaszcza tej, w której dorastała Laney. Nie, ten dom był duży, ale zaprojektowany ze smakiem i gustownie umeblowany. A co najważniejsze, to był jego dom. Przebył tak daleką drogę, dlaczego więc wciąż czuł się jak napalony nastolatek w podartej skórzanej kurtce, który tylko marzył z daleka o obiekcie swojego pożądania? Nie mógł zastanawiać się dłużej nad tym problemem: przeraźliwe wycie alarmu wyrwało go z zamyślenia i poderwało na nogi. Otworzył drzwi, za którymi stała starsza kobieta. Miała na sobie różowy sweter zrobiony szydełkiem, usta zdobiła równie jaskrawa szminka. – Znowu się zepsuł! – Eula Christian z wściekłością próbowała wystukać prawidłowy kod systemu alarmowego przy drzwiach. – Nie zepsuł się. Musiała pani wprowadzić zły kod. – Bzdura! Pamiętam go równie dobrze jak moje własne nazwisko: 6249712! – No właśnie. Poprawny kod to 6248712. – Kiedy go zmieniłeś? – Nie zmieniałem. Tam zawsze była ósemka.

Powiedz mi, jak...

245

– Bzdura! Bóg mi świadkiem, że wczoraj wstukałam dziewiątkę i kod zadziałał. – Niemożliwe. – Posłuchaj mnie, Dallasie Zachariaszu Jericho. – Staruszka przewiercała go wzrokiem. – Powiedziałam, że biorę Boga na świadka, a takiego świadectwa nie należy lekceważyć. Dallas zerknął na zegarek. – Czy przypadkiem nie zaczął się już ,,Strażnik Teksasu’’? Eula włożyła okulary na nos i spojrzała na własny zegarek. – Och, rzeczywiście! Ale muszę jeszcze wyjąć naczynia ze zmywarki. I poskładać pranie, które leży w suszarce! – Na chwilę twarz kobiety rozświetliło podniecenie, ale po chwili posmutniała. – Nie masz czystej koszuli na jutro. Miałam dziś wieczorem zająć się praniem. Tak samo planowała wczoraj naprawę jego spodni, przedwczoraj chciała odkurzyć salon, a trzy dni temu powycierać podłogi. Eula Christian miała artretyzm w kolanach, słaby wzrok, koszmarną pamięć i była beznadziejną gospodynią, ale Dallas wiedział, że miała złote serce. Patrzył teraz na nią i wspominał, jak karmiła go w dzieciństwie, kiedy jego ojciec był zbyt pijany, żeby podnieść łyżkę do ust dziecka. Nie

246

Kimberly Raye

była zamożna, ale chętnie dzieliła się tym, co miała. Już dawno Dallas obiecał sobie, że kiedyś odwdzięczy się jej, a on zawsze dotrzymywał słowa. – Poszperam w szafie, na pewno coś znajdę. Przyzwoici ludzie nie zaczynają prania o tej porze. – Rzeczywiście, jest już dość późno – przytaknęła staruszka. Ostatni raz rzuciła okiem na alarm. – Następnym razem uprzedź mnie, kiedy zmienisz kod. Przez ciebie prawie ogłuchłam. Chciał coś powiedzieć, ale w ostatniej chwili zmienił zdanie. Patrzył, jak kuśtyka wolno do salonu, zanim wrócił do biura. Być może było za późno na pranie, ale na pracoholika takiego jak on wciąż czekało mnóstwo obowiązków. Musiał jeszcze zadzwonić do brygadzisty, udzielić mu instrukcji, wpisać do komputera wydatki, i tak dalej, i tak dalej. Lista była długa. Westchnął głęboko i usiadł za biurkiem. Postanowił, że skupi się na pracy, i tylko na pracy. Nie chciał myśleć o Laney, o tym, jak seksownie wyglądała ostatniego wieczoru, ani o tym, jak bardzo chciał ją objąć i pocałować... Zaraz, zaraz... Jego wzrok padł na pogniecioną kartkę, na której zanotował nowe zamówienie Claude’a Dixona. Dostrzegł napis ,,Twoje

Powiedz mi, jak...

247

najskrytsze marzenie’’. Zamarł na chwilę: na szczycie strony wydrukowano potrójne M. Dopiero wtedy poczuł delikatny zapach perfum. Tak, to bez wątpienia były jej notatki. Jej fantazje, jej słowa, jej wymarzony partner. Wymarzony partner? To niemożliwe. Nawet kiedy czytał opis, wmawiał sobie, że widzi tylko to, co chce zobaczyć. Rzeczywiście, miał na ramieniu tatuaż, pamiątkę pewnego burzliwego wieczoru spędzonego w Austin. To mógł być zbieg okoliczności. Przecież Laney go nie znosiła! Może go pragnęła, kiedyś, dawno, ale nawet wtedy stchórzyła i uciekła, kiedy atmosfera zrobiła się naprawdę gorąca. To niemożliwe, żeby wciąż pożądała go tak bardzo jak on jej. A może?... Czytał kartkę wielokrotnie, utwierdzając się w przekonaniu, że nie był jej obojętny. Rzeczywiście pragnęła go, ale to w niczym nie zmieniało jej stosunku do niego. Była córką sędziego Merriweathera, a on tylko synem miejscowego pijaczka. Takie połączenie nie dawało szans na zakończenie w stylu hollywoodzkich filmów. A może jednak... Zawsze istniała możliwość, że się mylił, że kto inny napisał te słowa, a Laney naprawdę go nienawidziła. Dlatego wycofała się, zanim

248

Kimberly Raye

sprawy zaszły za daleko. Poszła po rozum do głowy i zrozumiała, że nie chciała go kochać. A może pragnęła go tak bardzo, że aż się wystraszyła intensywności tego uczucia? A może... Był tylko jeden sposób, żeby się przekonać. – Czy masz notatki w sprawie posiadłości McCrackena? Muszę przejrzeć jeszcze cztery inne sprawy, aha, jest jeszcze spór o krowę Johnsona, i... – Tato. – ...spór majątkowy między Montgomerym i Withersem, oprócz tego... – Tato! Sędzia Merriweather zerknął znad okularów. – Słucham, kochanie. – Zwolnij trochę. – Przepraszam, jeśli mówię zbyt szybko. Czy mam powtórzyć ostatnie... – Zwolnij i odetchnij głęboko. Lekarz zabronił ci się denerwować. – Nie zamierzam się denerwować. Chciałem zająć się tylko tymi małymi sprawami... Laney podeszła do ojca i wyjęła mu z rąk notes. – Nie ma żadnych małych spraw. Przekazałam je Cheryl Miller.

Powiedz mi, jak...

249

– Cheryl Miller? – Asystentce sędziego Waltersa. Zaoferowała się, że pomoże mi odciążyć cię trochę, zanim zatrudnię kogoś do pomocy. Do pomocy dla ciebie, tato. Powinieneś wziąć sobie do serca rady doktora Willaby. – Ale przecież jestem tutaj, a nie w Austin! Już i tak bardzo zwolniłem! Siedzę tu i wysłuchuję tych prowincjonalnych spraw, a jeszcze nie tak dawno byłem jednym z głównych sędziów w Austin! Te spory o skrawki ziemi albo o jakąś krowę to nic poważnego. – Oczy zalśniły mu z podekscytowania. – Słyszałem, że twoja firma zajęła się sprawą tego mordercy. Czy już zadecydowali, kto poprowadzi zespół obrońców? Laney uniknęła jego wzroku i zajęła się porządkowaniem papierów na stole. – Jeszcze nie. – To będziesz ty, moja droga. Jestem pewien. Czy wiesz, że przez ostatnie dwadzieścia lat Merriweatherowie byli w zespole obrońców każdej większej sprawy o morderstwo w tym stanie? Każdy wie, że Merriweatherowie to najlepsi obrońcy. Jestem pewien, że wybiorą ciebie. Już wybrali, ale Laney odrzuciła propozycję.

250

Kimberly Raye

Przyjęłaby ją oczywiście, bez względu na to, jak małe byłyby szanse na wygraną, nawet gdyby była prawie pewna, że oskarżony popełnił zarzucane mu czyny. Każdy zasługiwał na uczciwą obronę. Oprócz tego Laney chciała kontynuować dwudziestoletnią tradycję. Załatwi tylko sprawy ojca, zatrudni dla niego asystentkę i wróci do Austin, i będzie robiła to, co umie najlepiej, nawet jeśli nie będzie przy tym szczęśliwa. Znów poczuła ukłucie bólu, zapowiadające codzienny atak migreny. Nie miała go, o dziwo, od trzech dni, odkąd przyjechała do domu. – Gdzie są akta McGratha? – rozległ się głos ojca. – Ktoś inny je przegląda. – Kto? – Ja. Przejrzę je, opracuję i dam ci do przeczytania streszczenia. – Co ty wyrabiasz? – zapytał, kiedy wzięła wszystkie akta pod pachę i skierowała się ku wyjściu. – Przejmuję niektóre z twoich spraw. – Ale one są moje! – powiedział tonem małego dziecka, któremu ktoś odbiera zabawki. Wyciągnął rękę, żeby zabrać jej papiery, ale nie był dość szybki. – Już nie. Teraz masz się zająć tym – odparła,

Powiedz mi, jak...

251

wręczając mu kolorowe prospekty ośrodków wypoczynkowych. – Co mam z tym zrobić? – Wybrać, gdzie wolisz jechać na ryby. – Na ryby?! – Tak. Przecież kochasz wędkowanie. A przynajmniej tak było w przeszłości. Pamiętała nieliczne dni spędzone nad jeziorem. Ona siedziała na pomoście, mocząc nogi w wodzie, a ojciec opowiadał jej o tych rzadkich chwilach, które spędzał ze swym ojcem w ten sam sposób. Nagle poczuła przypływ nostalgii i wspomniała budynek przy Baker Street, w którym spędziła pierwsze sześć lat swego życia, zanim została adoptowana przez bezdzietne małżeństwo Merriweatherów. Jednego dnia nie miała nic, dzień później miała już prawdziwy dom. Była im bardzo wdzięczna i przyrzekła sobie, że będą z niej dumni. Chciała, żeby wszyscy w mieście zapomnieli, że nie była rodzoną córką sędziego, tylko niechcianym dzieckiem z biednej dzielnicy. Udało jej się tego dokonać. Przez całe dzieciństwo starała się z całych sił zostać damą. Obserwowała uważnie matkę, starając się przyswoić jej sposób bycia. Przyjaźniła się z ludźmi należącymi do elity Cadillac,

252

Kimberly Raye

trzymając się jednocześnie z daleka od wszystkiego, co mogłoby jej przypominać o Baker Street. Jednak pewien mężczyzna o zielonych oczach nie pozwalał jej zapomnieć. Dallas Jericho. Intrygował ją już w dzieciństwie swym ciepłym uśmiechem, wrażeniem łączącej ich więzi. Gdy mieszkała na Baker Street, był jej najbliższym sąsiadem i tylko on nie śmiał się z niej, kiedy przychodziła do przedszkola dzień po dniu w tym samym sweterku, bo nie miała innego. Jej rodzice byli alkoholikami i przepijali wszystkie pieniądze z opieki społecznej. Tylko Dallas, którego ojciec też był uzależniony od alkoholu, rozumiał jej sytuację. Nigdy nie powiedział tego wprost, był na to zbyt szorstki, ale jego czyny przemawiały o wiele lepiej, niż zrobiłyby to słowa. Nie zapomniała nigdy pewnego popołudnia, kiedy siedziała z burczącym brzuszkiem na szkolnych schodach, patrząc, jak inne dzieci jedzą drugie śniadanie. Jej rodzice nie trzeźwieli już od tygodnia i w domu nie było nic do jedzenia. Dallas miał niewiele, tylko banana i rozmiękłą kanapkę z majonezem, ale podzielił się z nią. Polubiła go od tej chwili. Nawet gdy zamieniła Baker Street na przyjemniejszą okolicę, to uczu-

Powiedz mi, jak...

253

cie, ku jej niezadowoleniu, pozostało nie zmienione. Chciała wymazać całkowicie przeszłość, zapomnieć, że chodziła kiedyś głodna. Ale nade wszystko chciała zapomnieć, jak pyszna była pewna kanapka z majonezem i jaką wdzięczność czuła wobec swego dobroczyńcy, kiedy siedziała obok niego na szkolnych schodach. Starała się z całych sił. Chodziła innymi drogami, nosiła lepsze ubrania i zadawała się z dziećmi bogatych rodziców, a Dallas w tym czasie zadawał się z chłopcami tak biednymi jak on sam. Miał usposobienie buntownika i okazywał to wszem i wobec, z obojętną miną nosząc wyświechtane spodnie i podarte podkoszulki. Należeli do dwóch różnych światów, ale zawsze kiedy ich spojrzenia się spotkały, Laney przychodziła na myśl tamta kanapka i ogarniało ją dziwne ciepło. Dlatego kiedy Dallas zdołał wyrwać się z tamtego środowiska i poprosił ją, żeby poszła z nim na bal, prawie się zgodziła. Odrzuciła zaproszenie z obawy przed dezaprobatą rodziców. Nie było jej łatwo, ale to najlepsze, co mogła wtedy zrobić. Czuła, że któregoś dnia zacznie pragnąć go za bardzo i porzuci swe zasady w imię tej miłości. Jej decyzja rozwścieczyła Dallasa i sprawiła, że przestał być dla niej miły. Od tamtej pory żyli jak pies z kotem.

254

Kimberly Raye

Zepchnęła w najdalszy zakątek umysłu obraz Dallasa pożerającego ją wzrokiem i wróciła myślami do tego, co mówił ojciec. – Nie wiem... – Ale ja wiem – odparła. – Doktor kazał ci odpoczywać. Monty’s Lake ma najlepsze słodkowodne łowiska w Teksasie. A jeśli przyjdzie ci ochota zapolować na morskie ryby, polecam Port Arkansas. – Ale to trzy godziny jazdy stąd! – No i? – Nie mogę wyjechać na ten weekend. – Zdjął okulary i pokręcił głową. – Nie na weekend. Jedziesz na cały tydzień. Począwszy od piątku. – Tego piątku?! Nie ma mowy. Mam mnóstwo pracy. W poniedziałek są dwa przesłuchania, we wtorek mam rozprawę, w środę odbywa się posiedzenie sądu polubownego, w czwartek mam... – ...mnie – dokończyła za niego. – Masz mnie. Najbardziej wykwalifikowaną pomoc na świecie. Przełożę przesłuchania, a resztą zajmę się sama. – Nie jesteś tylko wykwalifikowana. Jesteś tym, co w moim życiu najwspanialsze. Twoja matka i ja mieliśmy ogromne szczęście – uśmiechał się, wypowiadając te słowa.

Powiedz mi, jak...

255

Ale to Laney miała dużo szczęścia. Mogli wybrać jakiekolwiek inne dziecko, a wybrali właśnie ją, pomimo środowiska, z jakiego pochodziła, pomimo tego, kim byli jej rodzice. Za to wszystko będzie im ogromnie wdzięczna do końca życia. – Więc gdzie chcesz jechać, tato? – Nigdzie. – Nie ma takiej możliwości. – Monty’s Lake. Twoja matka uwielbiała pstrągi. Jej matka. Już przed jej śmiercią zawodowa ambicja ojca przerastała zdrowy rozsądek, ale kiedy odeszła, postanowił utopić smutek w nadmiarze obowiązków. – Mama na pewno by nie chciała, żebyś się zapracował na śmierć. – Twoja matka wiedziała, jaki jestem, kiedy za mnie wychodziła. – Uparty? – Uparty w dążeniu do celu. – Po co wyznaczać sobie odległe cele, jeśli zamęczasz się, próbując je osiągnąć? Jestem pewna, że mama, podobnie jak ja, nie pochwalałaby tego. Zajmę się rezerwacją. Wyjeżdżasz w piątek rano. A tymczasem – powiedziała, zabierając mu dokumenty – zwalniam cię

256

Kimberly Raye

z obowiązków do pierwszej po południu, kiedy rozpoczyna się przesłuchanie w sprawie o kozę Jacksona. Sędzia wyglądał na zaskoczonego. – Jacksonowie będą walczyć o prawo do opieki nad nią. Zawsze fascynowały mnie spory o opiekę nad dziećmi, nawet jeśli w tym przypadku przedmiot rozprawy ma kopytka zamiast nóg. A ty, tato, odpocznij trochę, utnij sobie drzemkę albo idź na spacer. – Atak serca na pewno już mi nie grozi. Teraz mogę umrzeć tylko z nudów. – Słodkich snów, tato. – To mój tekst, kotku. Głęboki męski głos rozległ się tuż za nią, gdy zamykała biuro ojca. Zacisnęła dłoń mocniej na klamce, gdy jej ciało zesztywniało. Zmusiła się do rozluźnienia mięśni i głęboko zaczerpnęła oddechu. Tylko spokojnie... Właśnie tak należało postępować z Dallasem Jericho. Ona o tym wiedziała, ale jej ciało odmawiało współpracy i nie chciało zachowywać się spokojnie.... Powoli wypuściła powietrze i odwróciła się. – Powtarzam ci ostatni raz, że nie mam na imię złotko. I o jakim tekście mówisz?

Powiedz mi, jak...

257

– Wczoraj wieczorem to ja tobie życzyłem słodkich snów. – Wpatrywał się w nią swoimi zielonymi oczami. Wskazującym palcem dotknął kołnierzyka jej bluzki. Jedno delikatne muśnięcie jedwabiu wystarczyło, żeby poczuła ciarki na całym ciele. – Cytujesz moje wypowiedzi, należy mi się coś za odstąpienie ci praw autorskich. – Raczysz sobie żartować. Oprócz tego wczoraj twoje ostatnie słowa dotyczyły planów architektonicznych, nie snów. – Od wczoraj zajmuję się też tekstami na każdą okazję. Jesteś moją pierwszą klientką. Słuchając jego niskiego głosu, czuła, jak całe jej ciało zaczyna lekko drżeć. Zwykle jego obecność wpływała zarówno na jej hormony, jak i na nastrój: potrafił równie łatwo ją podniecić, jak doprowadzić do wściekłości. Ale dziś było inaczej. Dallas był dla niej... miły. Och nie, tylko nie to. – Dobrze się czujesz, kochanie? Wyglądasz, jakbyś... – ...miała mdłości? – szybko przytaknęła. – Tak, nagle poczułam, że chyba mi słabo. – Tak mi przykro. Wydawało mi się raczej, że jest ci gorąco. Laney poczuła, że naprawdę robi jej się słabo ze strachu.

258

Kimberly Raye

– Nie, nie, już mi lepiej, naprawdę. – Ależ pozwól, że ci pomogę. – Wyciągnął swą opaloną dłoń i nim zdążyła zaoponować, rozpiął górne guziki jej bluzki.

Rozdział trzeci Powinna odtrącić jego rękę, zanim zdążył jej dotknąć, przecież naokoło było mnóstwo ludzi. Słyszała głosy, śmiechy. Ale ku swemu zdziwieniu nie wpadła w panikę, obecność ludzi tylko wzmogła jej podniecenie. Serce waliło jej jak młotem, krew tętniła w uszach, a ręka Dallasa wciąż była niebezpiecznie blisko jej dekoltu. – Mówiłem, że jest ci gorąco – stwierdził, delikatnie dotykając jej skóry. – A może to co innego, Laney...? Już chciała wyjawić mu prawdę, gdy za drzwiami rozległ się głos ojca, przywracając jej resztki zdrowego rozsądku. – ...i upewnij się, proszę, że te akta będą na moim biurku, kiedy wrócę. – Czuję się świetnie. Czy mógłbyś zostawić w spokoju guziki mojej bluzki?

260

Kimberly Raye

Nie była już naiwną nastolatką, która nie potrafiłaby poradzić sobie z burzą hormonów. Była dorosłą kobietą, która zachowa spokój, mimo tego, że Dallas był tak uprzejmy. Zbyt uprzejmy. Odetchnęła głęboko, zapięła bluzkę pod samą szyją i zebrała się na odwagę. – A właściwie to co ty tu robisz? – Odbierałem pozwolenie na budowę. – Ale to w drugiej części budynku. Co robisz pod biurem mojego ojca? – Są dwa powody. – Tak? Słucham uważnie. – W piątek wieczorem zaczyna się Zlot Starych Samochodów i urządzane jest przyjęcie z grillem. W tym roku dochód przeznaczony jest dla Millerów. Ich córka miała w zeszłym roku przeszczepianą wątrobę i rachunki za opiekę lekarską przekraczają ich możliwości finansowe. Mam jedną dodatkową wejściówkę i pomyślałem, że może chciałabyś się wybrać – mówiąc to, wyciągnął do niej bilet. – Gdybym cię nie znała, pomyślałabym, że zapraszasz mnie na randkę. Przez chwilę miał dziwny wyraz twarzy, który zniknął, kiedy spojrzał jej w oczy. – Im więcej gości, tym większe fundusze zbierzemy. – Uśmiechnął się.

Powiedz mi, jak...

261

Przez chwilę poczuła się lekko rozczarowana, ale zaraz wyjaśniła sama sobie, że przecież tak naprawdę to wcale nie chce, żeby ją gdziekolwiek zapraszał. Chciała, żeby trzymał się od niej z daleka. – Zapomniałam, że nie umawiasz się na randki. – Ty też się nie umawiasz. W każdym razie nie ze mną. – Wsunął bilet do kieszonki w jej bluzce. – Z jednym wyjątkiem. – To nie była randka. To było tylko... – ...pożądanie – skończył za nią. – Po prostu mnie pragnęłaś. Chciała zaprzeczyć, ale bała się tego, co mogłaby usłyszeć. A oprócz tego miał rację: pragnęła go. Pragnęła go całe życie, a tamtej nocy dała temu upust, przez jedną chwilę chciała być z nim. Na szczęście zmądrzała, zanim naprawdę ,,to’’ zrobili. Ale najgorsze, że kiedy tak stała blisko niego, nie czuła zadowolenia, tylko żal. Odetchnęła głęboko. – A jaki jest ten drugi powód? Myślała, że wspomni biuro podatkowe, które znajdowało się tuż obok, albo któreś z innych biur na tym samym piętrze, ale Dallas uśmiechnął się i wzruszył ramionami.

262

Kimberly Raye

– Ciekawość zwyciężyła. – O czym ty mówisz? – Chciałem zapytać, jakie miałaś dziś sny. – Co?! – No, czy były słodkie, tak jak ci życzyłem – wyszeptał z ustami tuż nad jej uchem. Pytanie sprawiło, że nagle ujrzała przed oczami obrazy z przeszłości. Dotyk ciał, ust, rąk... Odwróciła wzrok. – Dziękuję, spałam dość dobrze. Muszę wracać do pracy. – Ja też – spojrzał na zegarek. – Do zobaczenia w piątek. – Wyciągnął rękę i wsunął jej za ucho niesforny kosmyk. Przez chwilę nie mogła zaczerpnąć oddechu. – Nie mogę w piątek – wydusiła z siebie w końcu, patrząc, jak Dallas kieruje się w stronę drzwi. Obserwowała jego zgrabne, muskularne pośladki, czując rosnące podniecenie. – Nie musisz się jakoś specjalnie ubierać. – Nie mam zamiaru się ubierać – odparła, zła na samą siebie za ogarniające ją uczucie. Obejrzał się. – To super! – Uśmiechnął się. – Nie to miałam na myśli. – Poczuła się nagle jak idiotka. – Nie mam zamiaru się ubierać, bo po prostu nigdzie się nie wybieram. Bardzo się

Powiedz mi, jak...

263

cieszę, że mnie zaprosiłeś, ale jestem zajęta i nie mogę... – przerwał jej dźwięk zamykanych drzwi – iść... – dokończyła. Wciąż czuła jego zapach unoszący się w powietrzu, zapach skórzanej kurtki i świeżego drewna. Jej serce wciąż biło szybko, mimo że jego kroki już ucichły w oddali. Ten mężczyzna nie był częścią snu, nie mogła się obudzić i poczuć bezpieczna. Był aż zanadto prawdziwy. – Panna Merriweather? W drzwiach biura stała drobna blondynka ubrana w prostą sukienkę, która dawno temu była żółta, ale teraz, po zbyt wielu praniach, miejscami wyblakła. Na jej ramieniu wisiała jaskrawożółta torebka, pantofelki podobnego koloru były mocno spękane. Włosy ściągnęła w prosty kucyk, jednak kilka kosmyków, które wymknęły się ze spinki, sprawiało, że wyglądała niechlujnie. Była jeszcze młoda, liczyła może dwadzieścia pięć lat, ale miała w oczach coś, co mówiło, że życie jej nie rozpieszczało. – Nazywam się Brigette. Byłam umówiona na dziewiątą. Laney rzuciła okiem na leżący przed nią życiorys. Ze wszystkich osób ubiegających się o to stanowisko ta była najodpowiedniejsza.

264

Kimberly Raye

– Brigette Summers? – Tak, to ja. – Zerknęła ukradkiem na zegarek. – Przepraszam, że się spóźniłam, ale mój samochód postanowił zepsuć się właśnie dzisiejszego ranka. Na szczęście mieszkam niedaleko, więc przybiegłam najszybciej, jak mogłam. – Zaczerpnęła oddechu. – Zwykle jestem punktualna. – Nic się nie stało. Proszę usiąść. – Wiem, że to może sprawiać złe wrażenie – mówiła, idąc w stronę krzesła – ale ja naprawdę jestem bardzo punktualna. Nawet kiedy dzieci są niegrzeczne, daję sobie z nimi radę i zdążam na czas. – Ma pani dzieci? – Nie. To znaczy tak, opiekuję się trójką młodszego rodzeństwa. Nasza mama jest chora. Ale to mi zupełnie nie przeszkadza, doskonale sobie ze wszystkim daję radę. Proszę sprawdzić moje referencje, zobaczy pani, że nie spóźniam się i nie byłam na zwolnieniu od trzech lat. Naprawdę jestem dobrym pracownikiem i można na mnie polegać. I jestem dobrą stenotypistką: piszę dziewięćdziesiąt słów na minutę. – To rzeczywiście dobry wynik. Czy pracowała już pani w firmie prawniczej?

Powiedz mi, jak...

265

Kobieta nagle posmutniała. – Nie. Pracowałam głównie w handlu. Równolegle studiowałam w Austin Community College. Mogę dodać, że miałam zajęcia z prawa kryminalnego i ukończyłam kilka kursów związanych z obsługą biura. Nadaję się do tej pracy. Powiedziała to z taką pewnością siebie, że Laney musiała jej uwierzyć. Nadawała się do tej pracy, ale ten wygląd... Sędzia Merriweather zawsze przykładał dużą wagę do stroju. Przecież nie mogła przedstawić mu tej kobiety jako przyszłej asystentki, której miał zaufać. – Ma pani bardzo dobre kwalifikacje, ale szczerze mówiąc, szukam kogoś, kto trochę lepiej orientowałby się w problemach prawniczych. – Oczywiście – odparła kobieta z lekką nutką rozczarowania. – Ale ja naprawdę nadaję się do tej pracy, panno Merriweather. Ukończyłam college z najlepszymi ocenami. – Będę o tym pamiętać. – Laney uśmiechnęła się i wyciągnęła do niej rękę. – Zadzwonię do pani. Sama nie wierzyła w to, co mówi, i widziała, że kobieta też w to nie wierzy. Poczuła się winna, ale zaraz wytłumaczyła sobie, że przecież musi dbać o dobro ojca. To nie była

266

Kimberly Raye

odpowednia kandydatka. Spojrzała na następny życiorys. Może teraz będzie miała więcej szczęścia. Pół godziny później Laney siedziała za biurkiem, obserwując, jak jedna z kolejnych kandydatek, gustownie ubrana brunetka, nieudolnie stuka w klawiaturę komputera. Spoglądała na ekran, potem na klawiaturę, z powrotem na ekran. – Przepraszam, że pani przerywam, ale czy kiedykolwiek pracowała pani jako sekretarka? – No, zajmowałam takie stanowisko w firmie prawniczej, więc chyba można powiedzieć, że tak. – A jakie były pani obowiązki? – Odbierałam telefony – uśmiechnęła się. – I przyjmowałam zamówienia na lunch. I odbierałam ubrania pana Crawforda z pralni. Laney poczuła rozczarowanie. – Obawiam się, że to stanowisko przewiduje trochę bardziej skomplikowane obowiązki. – No pewnie. – Kobieta wystukała jeszcze kilka znaków na klawiaturze. – Ale widzi pani, szukam właśnie czegoś trudniejszego. Nie po to spędziłam dwa lata w szkole, żeby teraz przynosić z pralni wykrochmalone sukienki. – Chodziła pani do szkoły? Czy była ona

Powiedz mi, jak...

267

jakoś związana z prawem? – zapytała Laney pełna nadziei. – Właśnie ukończyłam kurs korespondencyjny – oświadczyła kobieta z dumą. – Chciałam ukończyć kurs gotowania, bo kucharze tak dobrze zarabiają, a ja zawsze z przyjemnością przyjmowałam zamówienia od pracowników, ale potem pomyślałam, że to zrujnowałoby mi paznokcie. Następnych piętnaście kandydatek miało podobne kwalifikacje. – Ukończyła pani kurs korespondencyjny? – zapytała Laney jedną z nich, patrząc, jak kobieta z trudem odnajduje znaki na klawiaturze. – Skąd pani wie? – zapytała kandydatka na asystentkę sędziego, nie odrywając wzroku od klawiatury, gdzie szukała kolejnej litery. – Kurs stenotypii był przyspieszony – musiałam obejrzeć film, na którym ktoś pisał na maszynie. Całą godzinę! Ale okazuje się, że to trudniejsze, niż myślałam. Sprawa wyglądała na beznadziejną. Po kilku dniach rozmów z mniej lub bardziej niewydarzonymi kandydatkami i przygotowań do wyjazdu ojca Laney czuła się jak wyżęta. Wreszcie

268

Kimberly Raye

w piątek sędzia udał się na zasłużony wypoczynek, a ona przypomniała sobie o zaproszeniu Dallasa. Jednego była pewna: nie pójdzie z nim na to przyjęcie. W piątkowy wieczór Laney stała w kuchni i robiła wszystko, żeby nie myśleć o Dallasie. W końcu złapała pudełko wiśni w czekoladzie, duży kubek kakao i usiadła na sofie. Włączyła telewizor i zaczęła przerzucać kanały, połykając kolejne wiśnie i próbując się uspokoić. Ojciec wyjechał wczesnym popołudniem, zrzędząc do ostatniej chwili i udzielając jej niezliczonej ilości rad. Zdołała skonfiskować mu telefon komórkowy i przenośny faks, ale musiała pozwolić na zabranie akt jednej ze spraw. Ojciec uparł się, że musi mieć coś do czytania. Dom był zupełnie pusty i nie musiała się o nic martwić. Po godzinie leżało przed nią do połowy opróżnione pudełko wiśni w czekoladzie, a ona wciąż czuła się tak samo jak godzinę temu: głodna, niespokojna, spragniona czegoś nieokreślonego. Zjadła kolejną wiśnię. No dobrze, może i pójdzie. Ale tylko na chwilkę. W końcu to nie byle co, tylko rozpoczęcie Zlotu Starych Samochodów. A oprócz tego zyski były przeznaczone na

Powiedz mi, jak...

269

szczytny cel. Przecież nie pójdzie tam tylko po to, żeby zobaczyć się z Dallasem. Równie dobrze może go w ogóle nie spotkać, przecież będzie tam całe miasto. To bardzo prawdopodobne. Prawie w to uwierzyła. – Zmieniliśmy zdanie. Proszę zapomnieć o niebieskim: teraz Katherine chce róż i cytrynę. Dallas wyciągnął pogniecioną kartkę z kieszeni, skreślił wcześniejsze zamówienie i zapisał nowy numer katalogowy – Aha, i Katherine mówiła, żeby pan się upewnił, że cytrynowy kolor nie będzie zbyt intensywny. A róż ma być bardzo delikatny, raczej perłowy niż łososiowy. Genevive Worthigton urządziła już swój domek letni na łososiowo. Dallas nawet nie chciał sobie wyobrażać domku letniego w kolorze łososiowym. – Domek letni będzie się ładnie komponował ze stodołą – ciągnął Claude. – Tak, oczywiście. – Dallas mógł tylko przytaknąć. – Porozmawiamy jeszcze, kiedy roboty będą się miały ku końcowi. Wyjeżdżam na Tahiti na parę tygodni, to może jak wrócę. – Dixon zerknął do kalendarza. – Nie, potem jedziemy z Ka-

270

Kimberly Raye

therine i jej rodziną do Włoch, więc zobaczymy się za cztery tygodnie. Cztery tygodnie bez żadnych zmian? O tym ` propos marzeń... Dallas rozejrzał się marzył. A po klubie. Pomieszczenie było pełne ludzi, głośny gwar nie pozwalał się skupić, w kącie orkiestra przygotowywała się, żeby zagrać ponownie po przerwie. Byli już chyba wszyscy. Wszyscy, oprócz pewnej seksownej blondynki... Spojrzał znów na kartkę, na której zapisał numer katalogowy płytek, i przeczytał jeszcze raz słowa, które znał już prawie na pamięć. Może robił z siebie idiotę? Ale przecież widział, jak patrzyła na niego z pożądaniem w budynku sądu. Widział, jak zwilżała usta, jak rumieniec wypełzał na jej twarz, jak drżała, kiedy jej dotknął... Więc gdzie była teraz, do cholery?! Złożył kartkę i właśnie chował ją do kieszeni, kiedy usłyszał jej głos. – Cóż za frekwencja. Chyba wszyscy się pojawili. Poczuł, jak ogarnia go fala gorąca, i uśmiechnął się mimo woli. Rozzłościło go to – nie będzie okazywał uczuć i wystawiał się na pośmiewisko. Zmusił się, żeby zrobić niezadowoloną minę. – Najwyższy czas – powiedział, wręczając

Powiedz mi, jak...

271

jej pudełko pełne jednorazowych kubeczków. – Czeka nas dużo pracy. Chciała być miła, ale to wszystko. Podziękowałaby za bilet, i już. Nie chciała być nieuprzejma, nawet dla Dallasa Jericho, na oczach całego miasta. Ale nigdy nie podejrzewała, że spędzi ten wieczór za ladą, serwując ciasteczka. Miała ochotę wyskoczyć zza lady i uciec gdzie pieprz rośnie. Do tego jeszcze Dallas, zbyt miły, zbyt przystojny, zbyt blisko. – Eula! Tutaj! – zawołał. – Pomóc pani? Laney odwróciła się i zobaczyła, jak staruszka kuśtyka w stronę stołu, niosąc przed sobą wielki talerz. Potrząsnęła głową, ale Dallas, nie zrażony, dopadł jej szybko, odebrał talerz i odprowadził do najbliższego krzesła. Przypomniała sobie podobną scenę, kiedy jej mama upuściła torbę pełną zakupów w drodze z supermarketu, a ten sam człowiek, wtedy jeszcze mały chłopiec w zniszczonym ubranku, pośpieszył jej z pomocą. Mama próbowała dać mu dolara, ale on, choć widać było, że w jego domu się nie przelewało, potrząsnął głową i przyjął tylko podziękowania. Odsunęła od siebie te wspomnienia. Od tamtej pory wszystko w jej życiu się zmieniło: należała do Merriweatherów, nie musiała się

272

Kimberly Raye

martwić o ubranie ani jedzenie, dzięki swoim nowym rodzicom miała wszystko, o czym mogła zamarzyć. – Czy to nie ta kobieta, która mieszka samotnie w domu obok kościoła? – zapytała go, kiedy wrócił. – Nie. To kobieta, która mieszka ze mną. To moja gospodyni. – Gospodyni? – spojrzała zdziwiona na trzęsącą się staruszkę. – Prowadzi ci dom? – Bardzo się stara. To mi wystarczy. Jej podziw dla niego rósł, wraz z innym uczuciem, do którego nie chciała się przyznać. Skupiła się na ciastkach. – Od kiedy umiesz robić takie ciastka? – Gdzieś od szóstej. Janice May Alcott, która zwykle prowadzi ten stragan, złapała jakąś infekcję i lekarz wysłał ją do domu. Zgłosiłem się, że ją zastąpię. – To znaczy, że nigdy przedtem tego nie robiłeś? – Jako dziecko często przyglądałem się, jak to się robi. – Wcisnął guzik i na skwierczący tłuszcz spadła kolejna porcja ciasta. – Zawsze wyjadałem wszystkie resztki. Zdarzyło mi się też reperować tę kapryśną maszynę. Janice raczej gubi się, kiedy musi coś naprawić.

Powiedz mi, jak...

273

Zaczęła wycierać cukier z lady, kiedy za sobą usłyszała głos. – Dwa ciasteczka z dodatkowym cynamo... o mój Boże, Laney! Laney Meriweather! To naprawdę ty! Laney odwróciła się i stanęła twarzą w twarz z lalką Barbie. Słodka twarz o kształcie serca, długie blond włosy ściągnięte do tyłu, subtelny makijaż podkreślający wielkie niebieskie oczy. Kremowa bluzka, z pewnością od Gucciego, okrywała drobne ramiona i kształtne piersi. Jedwabne spodnie pozwalały podziwiać zgrabne nogi i biodra. Chodząca doskonałość – tak można było określić Caroline Peterson, dziedziczkę starej teksańskiej fortuny, którą Laney podziwiała od czasów szkolnych. – To naprawdę ty – powtórzyła. – Poznajesz mnie? To ja, Caroline Peterson, to znaczy Peterson-Montgomery. – Więc wreszcie pobraliście się z Walterem? – Tak, i jesteśmy bardzo szczęśliwi. Mamy dwójkę wspaniałych dzieci. Wprost nie mogę w to uwierzyć – wyglądasz identycznie jak w szkole. Nawet włosy nosisz tak samo. Laney odruchowo poprawiła kok. – Trudno odzwyczaić się od starych nawyków.

274

Kimberly Raye

Zwłaszcza jeśli wchodzą w krew. Czesała się jak jej matka, i matka jej matki, i wszystkie kobiety Merriweatherów przez ostatnie kilkaset lat. Caroline przyjrzała jej się z bliska. – Och, wciąż masz tak samo niesamowicie niebieskie oczy. Powinnaś je jakoś podkreślać. A twoje usta! Naprawdę, szminka by im nie zaszkodziła. Jeśli pozwolisz... – Niestety, nie. Brwi odrastały mi dwanaście lat po tym, jak cię do nich ostatni raz dopuściłam. Ostatni raz był w czasie niezapomnianej nocnej imprezy na zakończenie szkoły, kiedy to nieliczne wybranki spędziły całą noc u Caroline, plotkując i objadając się pizzą. Laney nawet nie zdążyła się zorientować, kiedy Caroline obrała ją za obiekt eksperymentów. Zgodziła się pod naciskiem koleżanek. Nie chciała się wyłamywać – chciała, żeby ją akceptowały, chciała być jedną z nich. – Nie było tak źle – Caroline uśmiechnęła się – a twoje włosy wyglądały naprawdę wspaniale. – Odwróciła się i pomachała do wysokiego, przystojnego mężczyzny. – Walter, zobacz, kto sprzedaje te ciastka! Chwilę później Laney witała się z Walterem Montgomerym, którego pamiętała jako

Powiedz mi, jak...

275

rozpieszczonego osiemnastolatka, obecnie odnoszącego sukcesy maklera giełdowego z Austin. – Pamiętasz Laney? Była prymuską w naszej klasie – przypomiała mu Caroline. – Bystra, pilna, zawsze niezawodna. My się wygłupiałyśmy, a Laney uparcie dążyła do celu. Nie uganiała się za chłopakami, po lekcjach szła prosto do domu... – Dwa ciasteczka z dodatkowym cynamonem – przerwała jej Laney. To prawda: była niezawodna, pilna i szczęśliwa, że jej rodzice byli z niej dumni. Ale słuchając Caroline, zdała sobie sprawę, że była też niewyobrażalnie nudna, niezadowolona z życia, zmęczona wiecznym zabieganiem o akceptację koleżanek, udawaniem, że jest im równa. A nie była: była tylko biedną Laney Boggs urodzoną w ubogiej dzielnicy, która dzięki niesłychanemu zbiegowi okoliczności stała się jedną z nich. One to wiedziały, zarówno wtedy, jak i teraz. Odepchnęła od siebie te myśli i... zmartwiała, widząc, co dzieje się z maszyną do ciastek. Rzuciła się, aby odciąć dopływ ciasta, ale przycisk się zablokował, a masa płynęła i płynęła...

276

Kimberly Raye

– Laney, wszystko w porządku? – spytała zaniepokojona Caroline. – Tak, tak. – Myślisz, że coś się zepsuło? – Nie – oparła Laney, walcząc z maszyną i rosnącą paniką. – Ta maszyna chyba ożyła. Usłyszała za sobą śmiech. Dallas stał tuż za nią. – Nie denerwuj się tak – wyszeptał jej do ucha. – Rozluźnij się trochę.

Rozdział czwarty – Rozluźnij się – wyszeptał jej ponownie do ucha. – Ale zobacz, co narobiłam – zaprotestowała, patrząc, jak ciasto wciąż spływa na gorący tłuszcz. Sama jego obecność wpłynęła na nią uspokajająco, choć bliskość sprawiła, że zaczęło ogarniać ją gorąco, niesamowite, wszechogarniające, zapierające dech w piersiach i tłumiące wszelkie zmysły gorąco. – O, tak, już dobrze. – Objął jej dłoń i delikatnie zmusił ją, żeby zwolniła w końcu przycisk. Ciasto przestało lecieć. – Widzisz, to wcale nie takie trudne. Zdała sobie sprawę, że Dallas przytulił się do niej mocno, i poczuła, jaki jest podniecony. Poczuła, jak pieści płatek jej ucha, delikatnie liże

278

Kimberly Raye

i głaszcze. Nagle naszła ją ochota, żeby odwrócić się i odpowiedzieć na pieszczotę. – Już dobrze? – Głos Caroline sprawił, że oprzytomniała i zdała sobie sprawę, że Dallas pieści ją na oczach całego miasta. – Zablokowało się – odparł Dallas przez ramię. – Ale udało nam się wyłączyć – dodała Laney słabym głosem, tak podniecona, że ledwo mogła coś z siebie wykrztusić. – Widzisz, wystarczyło przekręcić... A to cię kręci? – zapytał. Wsunął pod jej bluzeczkę rękę, którą obejmował ją w talii, i zaczął zataczać małe kółeczka naokoło jej pępka. Rozchyliła usta, żeby zaczerpnąć oddechu. Cała płonęła. Kiedy ręka przesunęła się wyżej i dotknęła jej piersi, drgnęła. – Ostrożnie – szepnął jej do ucha – bo ktoś się może zorientować. A może byś chciała?... Chcesz, żeby ktoś zobaczył, co ci robię, prawda? Kręci cię myśl, że ktoś mógłby zobaczyć, jak na ciebie działam? – Przestań... – Chcesz, żebym przestał? Tak. Nie. Nie wiem. Odpowiedzi przemykały jej przez głowę, sama nie wiedziała, co powiedzieć. Gdyby tylko mogła się skupić... Ale ręka pieszcząca ją delikatnie mąciła jej myśli.

Powiedz mi, jak...

279

– Musisz przestać. – Jest całe mnóstwo rzeczy, które muszę, ale tego akurat nie. Jest jednak coś innego, co chyba muszę zrobić... – zaczął pieścić językiem jej ucho. Laney nie mogła wydusić słowa. – Taka grzeczna, dobrze wychowana... Zawsze wiedziałem, że tak naprawdę jesteś zupełnie inna. Jesteś stworzona do całowania, dotykania, do miłości. Jesteś stworzona dla mnie. Słowa rozbrzmiewały jej w głowie. Zaczęły do niej docierać dźwięki otoczenia: muzyka, kroki, głosy i śmiechy przechodzących ludzi. Ale to wszystko nie wystarczyło, żeby przywrócić ją do rzeczywistości. Tylko serce zaczęło jej walić jeszcze szybciej. Jeszcze nigdy się tak nie czuła. – Powiedz mi, że ci się podoba... Chciała przytaknąć, ale było tyle rzeczy, które cisnęły jej się na usta. Chciała mu powiedzieć, co czuła, czego pragnęła, tu i teraz, pomimo otaczających ich ludzi, chciała mu opowiedzieć o swoich fantazjach... Ale nagle ogarnął ją strach, że zmarnuje wszystko, o co walczyła tyle lat. Nie mogła przestać udawać. – Myślę, że... że już mają dość. – To wszystko, co zdołała z siebie wykrztusić.

280

Kimberly Raye

– Co?! – Ciastka. Chyba już się usmażyły. Poczuła, jak zastygł w bezruchu. – Skończymy później – stwierdził i wypuścił ją z objęć. Te słowa towarzyszyły jej przez następne pół godziny, kiedy starała się trzymać od niego tak daleko, jak to było możliwe. To znaczy na odległość większą niż wyciągnięta ręka. Na wypadek gdyby chciała go dotknąć... Stała jednak po swojej stronie straganu i pozwoliła Dallasowi zająć się przygotowywaniem ciastek, a przy najbliższej okazji, kiedy był zajęty rozmową z Drew Hayes, wymknęła się z przyjęcia i uciekła do domu. Mogła uciec od niego, ale nie mogła uciec od swoich myśli. Mężczyzna z fantazji już jej nie wystarczał. Teraz pragnęła tego prawdziwego. – Naprawdę, jesteśmy ci bardzo wdzięczni za pomoc – dziękowała jej następnego dnia z samego rana Drew Hayes. Laney, obudzona dzwonkiem telefonu próbowała dojrzeć zegarek w nikłym świetle przenikającym przez zaciągnięte zasłony. Któraż to godzina? – Przyjedź, proszę, na szóstą. Będziesz miała

Powiedz mi, jak...

281

dość czasu, żeby się zarejestrować przy stole sędziów, tam też dostaniesz plakietkę z nazwiskiem i wskażą ci twoje miejsce. – Plakietkę z nazwiskiem? – Naprawdę, ratujesz nam życie. Nie przypuszczałam, że zgodzisz się nam pomóc. Każdy, do kogo się zwracałam, ma jakąś krewną wśród zawodniczek albo całą masę innych obowiązków. Nie wyobrażasz, sobie jaką ulgę poczułam, kiedy Dallas mi powiedział, że na pewno zgodzisz się zostać czwartym sędzią. – Ale ja nie... – Powinnam się domyślić, że zgodzisz się wziąć udział w wyborach. Twój ojciec sponsorował je od dwudziestu lat. Nawet w zeszłym roku wspomógł nas znaczącą sumą. Nie dziwię się, że zgodziłaś się nam pomóc. Jesteś nieodrodną córką Merriweatherów. Ostatnie zdanie wyrwało ją ze snu. Całe życie walczyła o akceptację i o to, by jej rodzice nie musieli się za nią wstydzić. Stwierdzenie rodowitej mieszkanki Cadillac napełniło ją dumą. Bez namysłu odparła: – O której mam tam być? W końcu to tylko jeden wieczór. Najgorsze, że być może będzie musiała siedzieć koło Dallasa. Ale co tam, całe życie tłumiła w sobie

282

Kimberly Raye

uczucia do niego, jeden wieczór więcej nie sprawi jej takiej różnicy, zwłaszcza że robiła to dla dobrego imienia Merriweatherów. To miał być najdłuższy wieczór w jej życiu. Od momentu kiedy usiadła na swoim miejscu punktualnie o ósmej, wiedziała, że będzie siedzieć obok Dallasa. Był taki przystojny w dżinsach i koszuli. Ale co gorsza, był taki... sympatyczny z szerokim uśmiechem i błyszczącymi oczami. – Gdybym był bardzo wrażliwy, obraziłbym się po tym, jak wczoraj wyszłaś bez pożegnania – powiedział cicho, gdy światła zgasły i na scenę wyszła żona burmistrza, żeby rozpocząć wybory miss. – Cóż za szczęście, że nigdy nie byłeś szczególnie wrażliwy. – Może się zmieniłem. – Gdyby ciocia miała wąsy, toby był wujaszek! – Gdybym był naprawdę wrażliwy, obraziłbym się teraz, że tak się ode mnie odsuwasz. Wiesz, kotku, zwykle nie gryzę. – Uśmiechnął się jeszcze szerzej. – Chyba że poprosisz. Jakoś żadna złośliwa odpowiedź nie przychodziła jej do głowy. Chciałaby, żeby nie był taki miły, żeby zachowywał się jak w szkole,

Powiedz mi, jak...

283

kiedy codziennie rano przyczepiał jej do pleców kartkę z napisem ,,Kopnij mnie!’’ Mogła go wtedy nie znosić z czystym sumieniem. – Może posłuchamy? – Żona burmistrza właśnie kończyła mówić. Kiedy kandydatki do tytułu miss zaczęły wychodzić na scenę, Laney udało się zapomnieć o kłopotliwym sąsiedztwie i odprężyła się trochę. Mogła skupić się na sędziowaniu. Niestety, w pewnym momencie Dallas zaczął się wiercić i jego umięśnione udo dotknęło nogi Laney. Serce zaczęło jej walić jak młotem, ręce drżały, a na twarz wypełzł rumieniec. A co gorsza, ciało wbrew jej woli oczekiwało dalszego ciągu. Przez cały wieczór historia powtarzała się wielokrotnie: czasem niechcący otarł się ramieniem o nią, innym razem przypadkiem dotknął jej nogi... I ten męski zapach... W końcu, nareszcie, wybory się zakończyły i Laney mogła z ulgą zerwać się z miejsca, chcąc dostarczyć wyniki głosowania przewodniczącemu komisji. Następny kwadrans trwało jeszcze ogłaszanie wyników. Laney gratulowała laureatkom, szczęśliwa, że może się skryć w tłumie. Wymieniała uprzejmości ze znajomymi ojca i starała się z całych sił zapomnieć, jak niepokojący wpływ miała na nią bliskość Dallasa.

284

Kimberly Raye

Pół godziny później usiadła na krawędzi sceny i z westchnieniem ulgi zsunęła buty. Bezmyślnie wpatrywała się w pustą widownię. Ostatni goście opuszczali salę i ich głosy powoli cichły. Odetchnęła głęboko i niezadowolona zmarszczyła czoło, czując, że jej ciało jeszcze nie ochłonęło po trzech godzinach, piętnastu minutach i trzydziestu sześciu sekundach spędzonych w sąsiedztwie Dallasa Jericho. Była zdegustowana. Nie powinna w ten sposób reagować. To przecież tylko mężczyzna! Ale właśnie o tym mężczyźnie marzyła przez całe życie. A teraz stawał się on częścią jej życia, co uzmysłowiła sobie, gdy zobaczyła go stojącego w drzwiach z talerzem i kieliszkiem. – Musiałem wygrać prawdziwą walkę z Jimem Mitchumem i ósemką jego dzieci, żeby to dostać – powiedział, wręczając jej kawałek tortu czekoladowego i poncz. Poczuła cudowny zapach czekolady i nie mogła już dłużej pohamować swojej frustracji. – Dlaczego mi to robisz? – zapytała z wyrzutem. – Co ci robię, złotko? – Wiesz, co. Jesteś taki miły. A przecież nawet mnie nie lubisz. Nigdy mnie nie lubiłeś. – Może nie chodzi o to, żebym cię lubił.

Powiedz mi, jak...

285

Może chodzi o to, co kiedyś zaczęliśmy. Nie masz już dość udawania? – Nie wiem, o czym mówisz. – Doskonale wiesz, o czym mówię. – Skierował kroki w kierunku konsoli dźwięku i światła. – Czujesz to przyciąganie, wiem to. – Nacisnął jakiś guzik i jeden z reflektorów oświetlających scenę zgasł. – Czujesz to głęboko... – kolejne światło zgasło – między nogami... – Przestań – wyszeptała, kiedy Dallas wyłączył następny reflektor. Odstawiła kieliszek i talerz na bok i wstała. – Nie rób mi tego. – Nie będę ci teraz nic robił, kochanie. Nacisnął ostatni guzik i zapadła całkowita ciemność. Przez chwilę Laney nic nie widziała. Czuła, jak bije jej serce, jak krew szybciej krąży w żyłach. Czuła, że ogarnia ją podniecenie, że jej piersi domagają się dotyku. – Właśnie robisz. – Starała się dojrzeć coś w ciemności, ale słyszała tylko oddech Dallasa i jego niski, wibrujący głos. – Powiedz mi, co czujesz, Laney. Laney nigdy nie była w stanie stwierdzić, co naprawdę działo się z nią w ciągu następnych kilku minut. Może otaczająca ją ciemność sprawiła, że wszystko wydawało się tak nierzeczywiste, a może długo skrywane pragnienia

286

Kimberly Raye

przejęły nad nią kontrolę. A może to czekolada, którą objadała się przez cały tydzień, starając się zagłuszyć pożądanie. A może wszystko naraz. Nie wiedziała. W tym momencie coś w niej pękło i nagle poczuła się wolna do wszelkich zahamowań, płonąca pożądaniem. – Powiedz mi – ponaglił. – Ręce mi drżą. Usta... drętwieją. Serce bije tak szybko. – Co jeszcze? Co jeszcze czujesz, Laney? – Moje sutki... – Oblizała usta i zamilkła, szukając odpowiednich słów, żeby opisać to niesamowite mrowienie, które czuła w najdalszych zakątkach ciała. – Są... twarde. I dalej twardnieją... z każdym oddechem, ocierają się o bieliznę. One... czekają na dotyk... – I co jeszcze? – Popychał ją dalej, jakby dokładnie wiedział, co czuje. I jakby czuł to samo. – Jest mi gorąco – wyszeptała. Próbowała uspokoić się, odetchnąć głębiej. Jej piersi znów otarły się o biustonosz i przeszył ją kolejny dreszcz podniecenia. – Między nogami... jestem gorąca... i mokra. Usłyszała, jakie wrażenie zrobiło na nim jej wyznanie. Myślała, że podejdzie do niej lada chwila, że poczuje na sobie jego silne dłonie, jak wtedy na przyjęciu.

Powiedz mi, jak...

287

– Teraz mi pokaż – usłyszała i nagle oblało ją światło reflektora. – Pokaż mi, co czujesz. Przez ułamek sekundy wydało jej się, że widzi zarys jego sylwetki na skraju światła. Świadomość, że jest tuż obok i obserwuje ją, pobudziła ją jeszcze bardziej. Oblizała usta i nieśmiało dotknęła palcem dolnej wargi. Potem pociągnęła go w dół, wzdłuż szyi, i niżej, niżej... Tętno przyspieszyło. Zaczęła rozpinać guziki bluzki. Zadrżała, kiedy chłodne powietrze owiało jej brzuch. Miękki jedwab zsunął się z ramion i lekko opadł na deski sceny. Nabrzmiałe piersi napierały na delikatną koronkę stanika, domagając się, żeby wypuściła je na wolność. Czubkiem palca zaczęła zataczać drobne kółeczka dookoła sterczących sutek. Westchnęła głęboko. – Pokaż mi więcej, Laney. Drżącymi rękami rozpięła stanik i zdjęła go powoli. Objęła piersi całymi dłońmi, zanim zaczęła je delikatnie pocierać. Sutki stwardniały jeszcze bardziej. Ogarnęło ją gorąco. – Więcej – usłyszała zachrypnięty głos. Dotknęła suwaka przy spódnicy, rozsunęła go powoli. Spódnica ześlizgnęła się z bioder i opadła u jej stóp. Miała na sobie jedwabne majteczki, bardzo zgrabne, ale jakże inne niż

288

Kimberly Raye

czerwona bielizna, którą kupiła dla koleżanki, czy fioletowe stringi, którymi drażnił ją Dallas. To wspomnienie trochę zbiło ją z tropu, ale wtedy usłyszała gardłowy głos. – Jesteś piękna. Ręka Laney kontynuowała wędrówkę. Przesunęła się po miękkim materiale. Przymknęła oczy i wyobraziła sobie, że dotyka jej ręka Dallasa. To on dotyka jej przez cieniutką tkaninę, to on wsuwa rękę pod nią, brnąc dalej i atakując miękkie, gorące i wilgotne miejsce między jej nogami. To jego ręka wślizgnęła się w nią powoli, głęboko. Z trudem łapała powietrze. Bez względu na to, jak realne były jej fantazje, jak wiele razy przedtem sama się tak dotykała, nigdy nie czuła się tak wspaniale jak teraz, skąpana w świetle pojedynczego reflektora, stojąca przed Dallasem Jericho. Jeszcze jeden ruch ręki i ogarnęła ją tak przejmująca rozkosz, że na chwilę straciła równowagę. Zachwiała się i cofnęła o krok. Trąciła coś stopą. Zerknęła w dół i zobaczyła leżący kieliszek i czerwony płyn, który rozlał się na jej kremowe pantofelki. To przywróciło jej pamięć. Zdała sobie sprawę, że stoi prawie naga w kałuży ponczu. – Nie możemy tak. – Sięgnęła drżącymi dłońmi po spódnicę. – Ja tak nie mogę.

Powiedz mi, jak...

289

Zapięła ją nerwowym ruchem, szybko schyliła się po stanik i bluzkę. Zdążyła zarzucić ją na siebie, kiedy zapaliły się światła i oślepiły ją. Zanim jej wzrok dostosował się do zmiany oświetlenia, Dallas zniknął. Podziękowała w myślach sile wyższej za tak fortunne zrządzenie losu. Chciała odczuwać wdzięczność, ale nie mogła. Jeszcze przed chwilą czuła się jak nigdy dotąd, pełna życia, a teraz pozostało jej tylko uczucie wstydu i zażenowania. A na dodatek z każdą chwilą coraz bardziej ogarniało ją poczucie osamotnienia. Zebrała swoje rzeczy i pośpieszyła do samochodu. Kiedy usiadła za kierownicą, wciąż miała przyspieszone tętno. Jej ciało przypominało sobie dotyk Dallasa, a ona przypomniała sobie noc sprzed lat. To był wspaniały bal. Cała rodzina i przyjaciele zgromadzili się tam, żeby życzyć jej pomyślności na studiach, na tej samej uczelni, gdzie studiował jej ojciec. Przyszłość wydawała się ekscytująca, ale ona była przerażona. Całe życie starała się dopasować do otoczenia, by być córką godną swych rodziców. Odniosła sukces, ale na jak długo? To pytanie towarzyszyło jej przez cały wieczór. Dotarła w końcu do domu, nie mogła zasnąć. Wstała z łóżka, ubrała się i wyszła na spacer. Płakała, idąc.

290

Kimberly Raye

Wtedy zobaczyła Dallasa. Jechał za nią swoim starym mustangiem, a kiedy się z nią zrównał, zjechał na pobocze. Gdyby nie była tak przygnębiona, po prostu ominęłaby go i poszła dalej, jak gdyby nigdy nic. Zamiast tego wsiadła do samochodu i pojechali nad rzekę. Sprawił, że się uśmiechnęła, pozwolił jej zapomnieć o troskach i kłopotach, a na koniec – pocałował ją. Potem wypadki potoczyły się szybko i wkrótce szamotali się w gorączkowych pieszczotach. Kiedy Dallas ściągnął z niej majteczki, była bliska poddania się, ale powstrzymał ją strach. Następne dziesięć lat spędziła, fantazjując, pragnąc. Miała tego dość: nie chciała skazywać się na kolejną dekadę udręki. Był tylko jeden sposób, by ugasić ten płomień, który wzniecili tak dawno temu. Im szybciej, tym lepiej. Pragnęła go. Widział to w jej oczach, kiedy ich spojrzenia spotkały się na ułamek sekundy. Słyszał to w jej zachrypniętym głosie. No dobrze, pragnęła go. Ale nie chciała tego. Choć instynkt samozachowawczy zawiódł ją na kilkanaście minut, wciąż nie chciała poddać się uczuciu. Mógł ją dziś mieć. Wystarczyło sięgnąć. Jej opór stopniałby w jego ramionach. To, co

Powiedz mi, jak...

291

iskrzyło między nimi, było zbyt silne, zbyt intensywne. Ale on nie chciał, żeby go pragnęła wbrew sobie, chciał, żeby zrobiła to dobrowolnie, żeby przyznała to na głos. I dlatego odszedł. Wysiadł z samochodu, którym właśnie podjechał pod swój dom, pół godziny po rozstaniu z Laney. Na chwilę przeszył go ból promieniujący z krocza: nie potrafił opanować erekcji... Przeklinał się za to tysiąckrotnie, ale nie pomagało. Pomogłaby noc szalonego seksu z Laney: zawsze tak było, gdy pragnął jakiejś kobiety. Z tą byłoby tak samo. Gdyby tylko mógł zrobić to wszystko, czego tak desperacko pragnął: całować jej usta, lizać jej szyję, ssać te cudowne piersi, czuć jej smak. Wstukał kod otwierający drzwi i wszedł do pustego, ciemnego domu. Boże, jakim był strasznym idiotą! Przecież była tam obok niego, mokra i gotowa, pragnęła go! Przynajmniej fizycznie... Przecież to powinno mu wystarczyć. A jednak tym razem było inaczej. Chciał więcej. Potrafił przyznać się do tego przed samym sobą, nie wiedział jednak jeszcze, dlaczego miało to dla niego takie znaczenie. Zmusił się do myślenia o czymś innym: nie chciał widzieć Laney nagiej i drżącej w świetle

292

Kimberly Raye

reflektora. Wyciągnął się wygodnie na sofie i rozpiął spodnie. Nie mógł już wytrzymać pulsującego bólu. Zamknął oczy i próbował z mizernym skutkiem skupić się na domu Dixona i nowych płytkach. A może głos spikera telewizyjnego mu pomoże? Sięgnął po pilota, ale cały czas słyszał tylko drżący z pożądania głos Laney, jej krótki, urywany oddech, jęk rozkoszy. Chciał jej dotykać, chciał, żeby to jego dłoń błądziła po jej ciele, żeby to jego ręka wsunęła się w nią głęboko. Chciał, żeby go pieściła, żeby to ona rozpięła mu spodnie i swym dotykiem ukoiła jego pulsującą męskość, żeby trzymała ją i przesuwała rękę wzdłuż nabrzmiałego członka, w dół i w górę, i jeszcze raz.... Ta wizja była tak realna, że przez chwilę poczuł się, jakby nie był sam, jakby naprawdę była tu z nim i dotykała go. Najpierw powoli, nieśmiało, potem szybciej, energiczniej, doprowadzając go na sam szczyt. Serce mu waliło, słyszał ciszę dzwoniącą w uszach. Nie. Nie teraz. Nie mógł tak. Nie bez niej. Otworzył oczy, rozejrzał się po tonącym w mroku pokoju i po kilku rozluźniających oddechach dotarło do niego, że to nie cisza dzwoniła: ktoś dobijał się do drzwi. Zwlókł się z sofy. Wcale się nie dziwił, że Eula

Powiedz mi, jak...

293

nie chciała otwierać drzwi kodem. Udało mu się zaciągnąć do końca suwak spodni. Nie chciał gorszyć staruszki. – Mówię pani po raz ostatni, że nie zmieniałem ko... – zamilkł niespodziewanie. W drzwiach stała Laney Merriweather. Miała zaróżowioną twarz, jej ubranie było w nieładzie, włosy wymykały się niesfornie z koka, czoło znaczyły kropelki potu. – Co ty tu robisz? – zapytał. – Nie domyślasz się? Mało nie podskoczył z radości. Znał już ten wyraz twarzy. Ale chciał więcej. – Powiedz to. Przez chwilę myślał, że odwróci się na pięcie i ucieknie. Zebrała się jednak na odwagę, wyprostowała ramiona, spojrzała mu prosto w oczy, i wypowiedziała słowa, o które on, Dallas Jericho, modlił się prawie całe swoje życie. – Pragnę cię.

Rozdział piąty – Pragnę cię – powtórzyła Laney, zaskoczona łatwością, z jaką jej to przyszło, po tylu latach kłamstw. Jeszcze przed chwilą była śmiertelnie przerażona, chciała się wycofać i uciec. Ale wtedy właśnie Dallas otworzył drzwi ubrany w same dżinsy. Wyglądał tak podniecająco, że jej strach natychmiast stopniał, ustępując miejsca pożądaniu. – Jesteś pewna, że tego chcesz? – Oboje wiemy, co ,,to’’ znaczy. Nie mam złudzeń. Nie szukam męża ani partnera na całe życie. Oczekiwała od niego namiętności, seksu, oczekiwała zakończenia historii, która zaczęła się tamtego wieczoru, w chwili gdy wsiadła do jego mustanga i pozwoliła zabrać się nad jezioro.

Powiedz mi, jak...

295

– Przypuszczam, że ty także nie szukasz żony. Wymarzona sytuacja. – To znaczy? – Obojgu nam chodzi tylko o seks. – Starała się mówić to obojętnie, ale głos jej drżał. – Seks – powtórzyła głośniej i wyraźniej. Patrzyła, jak zmienia się jego twarz. Nie była pewna, czy oznacza to złość, czy pożądanie. – Tylko seks, bez sentymentów i komplikacji. – Przestań tyle mówić, kochanie. Sięgnął po nią i przytulił mocno. Poczuła sterczący, niezbity dowód, że pragnął jej tak samo jak ona jego. Pocałował ją mocno, a gdy znów mogła zaczerpnąć powietrza, usłyszała: – Oto seks bez uczuć i komplikacji. – I pocałował ją znowu, tym razem wolniej, głębiej, namiętniej. Drażnił językiem jej dolną wargę, zanim ją wessał i delikatnie ugryzł. Mieszanka bólu i przyjemności sprawiła, że Laney przeszył dreszcz, od czubka głowy po koniuszki palców u stóp. Serce zaczęło jej szybciej bić, sutki stwardniały, nogi zaczęły się trząść, miała wrażenie, że zaraz ugną się jej kolana. Chciała jęknąć, rozchyliła usta, ale do środka natychmiast wtargnął jego język. Nie mogła złapać

296

Kimberly Raye

tchu. Wszędzie czuła jego smak, zapach, dotyk. Pieścił jej plecy, potem pośladki. Przez cienką tkaninę spódnicy wyczuł, że nie ma na sobie bielizny. Wydał z siebie głęboki pomruk zadowolenia. Sięgnął pod skraj spódnicy i dotknął gołej skóry. – Jesteś taka miękka – wyszeptał jej w ucho. – Taka miękka i mokra – dodał, gdy sięgnął wyżej, między jej nogi. – Powiedz, mi czego pragniesz. – Ciebie. – Teraz? Tutaj? Gdzie każdy może nas zobaczyć? – Tak. – Cały świat poza nimi przestał dla niej istnieć. Pożądała go aż do bólu. – Proszę... Nie mógł pozostać obojętny na jej prośbę. Delikatnie wsunął w nią palec. Drgnęła, kiedy poczuła go w środku. Była jednak pewna, że tego właśnie pragnęła. Jej serce zaczęło bić szybciej, nic innego nie miało teraz znaczenia. Rozsunęła szerzej nogi, żeby ułatwić mu dostęp. Dallas wsunął w nią drugi palec. Laney poruszyła biodrami, mocniej... i mocniej, aż poczuła, że nie może więcej znieść. Rozchyliła usta, wciągnęła rozpaczliwie powietrze, gdy świat w niej eksplodował.

Powiedz mi, jak...

297

Wygięła się w łuk i wpiła w jego mocne ramiona, poddając się przepływającym przez nią spazmom rozkoszy. Miała wrażenie, że zatraciłaby się w ekstazie, gdyby Dallasa nie było cały czas przy niej, i w niej... Otworzyła na chwilę oczy i zobaczyła, że wpatruje się w nią intensywnie. Starała się zrozumieć, co się przed chwilą stało. Orgazm. Silniejszy, bardziej intensywny niż jakikolwiek dotąd. Wszechogarniający. Inny. Na chwilę oświetliły ich reflektory przejeżdżającego samochodu. Laney zadrżała. Oprzytomniała. Dotarło do niej, gdzie jest, co robi, przyparta plecami do ściany, ze spódnicą zadartą do pasa, z nogami szeroko rozwartymi, unieruchomionymi przez mocne uda Dallasa. Z jego ręką wciąż penetrującą ją głęboko... Na chwilę ogarnął ją wstyd, który jednak szybko stopniał, kiedy Dallas wziął ją na ręce i wniósł do domu, szybko pokonując drogę dzielącą ich od sypialni. Teraz leżała w pokoju, na obszernym łożu z kolumnami, przykrytym prześcieradłem w niebiesko-białe prążki, wśród wielkich granatowych poduszek. Na komodzie obok zauważyła klucze, kilka monet i jakiś kolorowy

298

Kimberly Raye

magazyn. W nogach łóżka leżała para dżinsów. Pachniało skórą, świeżym drewnem i nim. Wciągnęła głęboko powietrze, napawając się jego zapachem. – Masz dużą sypialnię. – Lubię przestrzeń. – Planujesz dużą rodzinę? – Może kiedyś – wzruszył ramionami. – W bliskiej przyszłości? – Nie obawiała się tego, że w jego życiu może być jakaś inna kobieta, chciała się tylko upewnić, że swoim zachowaniem nikogo nie krzywdzi. – W moim życiu nie ma teraz nikogo. – Jakby umiał czytać w jej myślach. Uśmiechnął się. – Tylko ty. Ujął ją za ramiona, przytulił i podciągnął do góry. Czuła każdy mięsień jego ciała, ocierając się o niego. Poczuła też, jak twarda jest jego męskość. Usiadł powoli na łóżku. – Zdejmij to – rzekł, wskazując na jej bluzkę. Laney potrząsnęła głową. – Teraz twoja kolej. – Pociągnęła go za rękę, zmuszając, żeby wstał. Dotknęła jego spodni w najtwardszym miejscu i usiadła przed nim. – Powiedz mi, co czujesz. Chcę wiedzieć. Milczał długą chwilę, po czym wyrzekł tylko

Powiedz mi, jak...

299

jedno słowo, które sprawiło, że zapragnęła go jeszcze bardziej: – Żar. – Pokaż mi. – Ale to twoje marzenie. Przez moment poczuła się zakłopotana. Dallas sięgnął do swoich spodni i powolnym ruchem rozpiął suwak. Obserwował jej reakcję spod wpółprzymkniętych powiek. Znieruchomiała, kiedy powoli ściągał spodnie. Teraz stał przed nią zupełnie nagi, w pełni podniecony. Laney uważała, że nie zna się na mężczyznach. Przez całe życie spała tylko z dwoma i raz w średniej szkole zerknęła na zdjęcia w ,,Playgirl’’, kiedy którejś koleżance udało się przemycić pismo do szkoły. Ale widząc Dallasa, była pewna, że ma przed sobą uosobienie męskiej urody. Był wysoki, silny, mocno zbudowany. Jego nogi były porośnięte ciemnymi włosami, tak samo jak szeroka klatka piersiowa. Wąska smuga włosów ciągnęła się w dół wzdłuż pięknie wykształconych mięśni brzucha, aż do wzniesionej męskości, która wydawała się celować w nią, błagając o dotyk. Laney musiała zareagować na to nieme błaganie. Przedtem on sprawił, że dla niej ziemia

300

Kimberly Raye

poruszyła się, teraz ona chciała zrobić to samo dla niego. Chciała go dotykać. Osunęła się przed nim na kolana i zaczęła go pieścić, dotykać, głaskać dłońmi, ustami, językiem. – Przestań – jęknął po chwili. Uniósł ją i przytulił mocno. – Chcę do środka – wyszeptał wprost do jej ucha. – Chcę być w środku, w tobie. Teraz, zaraz. Na werandzie wydawał się kontrolować swoje uczucia i ruchy Laney była zaskoczona nagłą zmianą w jego zachowaniu. Sprawiało jej to przyjemność. Słyszała żądzę w jego zachrypniętym głosie, widziała ją w jego błyszczących oczach, w jego czułym dotyku, kiedy ciągnął ją w dół, na łóżko obok siebie. Sięgnął do stolika po prezerwatywę i wprawnym ruchem nałożył ją na całą długość członka. Był rozpalony, drżący pożądaniem, zupełnie jakby czekał na ten moment przez całe lata, jakby marzył o tym tak jak ona. Ale był dojrzałym, doświadczonym mężczyzną, z pewnością robił to już wiele razy z wieloma innymi kobietami. W ich spotkaniu nie było nic szczególnego, starała się przekonać samą siebie Laney. Nie było to łatwe, gdy tak się w nią wpatrywał, gdy widziała, jak pożerał ją wzrokiem.

Powiedz mi, jak...

301

Jednym płynnym ruchem wszedł w nią głęboko, wypełnił jej ciało i myśli. Objęła go nogami i uniosła biodra, żeby mógł wejść jeszcze głębiej, jeszcze mocniej. Zaczęła poruszać się razem z nim, najpierw powoli, potem szybciej, w narzuconym przez niego rytmie. Zanurzał się w nią dalej, niż mogła to sobie wyobrazić, aż poczuła, że więcej już nie zniesie. Zalała ją fala intensywnej rozkoszy, miała wrażenie, że wciąga ją gdzieś do środka, że na chwilę przestaje oddychać, istnieć. Cały naprężony wbił się w nią po raz ostatni, aż z głębi jego piersi wydobył się jęk zaspokojenia. Na jej miejscu mogłaby być jakakolwiek inna kobieta, powtarzała sobie, kiedy przytulił ją mocno. Jakakolwiek inna kobieta. Prawie w to uwierzyła. Ale kiedy dotknął czule jej czoła i ust, kiedy delikatnie ją pocałował i wyszeptał: – Jesteś wszystkim, czego zawsze pragnąłem – zrozumiała, że to, co ich ku sobie przyciągało, było czymś więcej niż tylko niespełnionym romansem z przeszłości. Zamiast przerażenia poczuła, że ogarnia ją poczucie niczym nie zmąconego szczęścia. Zrozumiała, że właśnie popełniła największy błąd

302

Kimberly Raye

w swoim życiu. Nie tylko poszła z Dallasem Jericho do łóżka. Zakochała się w nim. Dallas obserwował ją we śnie. Patrzył, jak unoszą się jej piękne piersi. Nareszcie, po tylu latach, wiedział. Spędził wiele bezsennych nocy, zastanawiając się, jak by to było pójść z nią na całość, jak to jest być w niej w środku, wypełniać ją całkowicie, posiąść ją. Choć, szczerze mówiąc, to ona posiadła jego. Miał ją raz, ale chciał więcej. Nie pragnął tylko jej ciała, chciał zdobyć jej serce. Ale ona pragnęła tylko tej jednej nocy. – Dokąd idziesz? – zapytał, gdy nagle się podniosła. – Późno już. Chyba muszę już iść. – Jeszcze wcześnie, złotko, i musisz tylko wejść z powrotem do łó... Przenikliwy dźwięk alarmu przerywał mu w pół słowa. Laney sięgnęła nerwowo po ubranie, podczas gdy Dallas, przeklinając cicho, wciągał szybko spodnie. – To tylko ja – rozległ się głos starszej kobiety zmierzającej do pokoju. – Proszę poczekać, już do pani idę! – krzyknął Dallas. – Przepraszam. – Głos się zbliżał. – Napraw-

Powiedz mi, jak...

303

dę, musisz przestać zmieniać te kody. Jak taka starsza kobieta ma spamiętać... Oj, przepraszam... Laney zgarnęła właśnie brzegi bluzki, kiedy Eula weszła w drzwi. Starsza kobieta rzuciła na nią okiem i poczerwieniała ze wstydu. – Przepraszam... ja nie... to znaczy... Nie wiedziałam, że nie jesteś sam. Przecież ty nigdy... Zamknij drzwi za mną. – Zwykle nie zapraszam tu kobiet – wyjaśnił. – Jesteś pierwsza, dlatego Eula tak się speszyła. Pierwsza. I ostatnia, przemknęło jej przez głowę. Nie, nie była ostatnia. Nie chciała być ostatnia. Chciała stąd wyjść, póki nie ogarnie jej pragnienie, żeby zostać. – Naprawdę muszę iść. – Poczekaj – zaczął, ale nagle zadzwonił telefon w jego kieszeni. Zignorował go. – Musimy porozmawiać. – Nie ma o czym. To już koniec. – Nie, to dopiero początek – zaczął, kiedy telefon znów się rozdzwonił. Zaklął pod nosem i odebrał. – Jericho – warknął. – Ja tak nie mogę. – Ruszyła w stronę drzwi, ale zerwał się i złapał ją za ramię.

304

Kimberly Raye

– Zaraz porozmawiamy. Nie, nie my – powiedział do słuchawki. – My już rozmawialiśmy i mogę panu tylko powiedzieć, że już prawie skończyliśmy montaż cytrynowych płytek. Jeszcze tylko jeden pokój – przerwał. Zacisnął zęby. – Wiśniowe? Ale my już prawie skończyliśmy, panie Dixon. – Słuchał, a jego twarz zmieniała się coraz bardziej. – Nie, nie mówię, że tego nie zrobię. Mówię tylko, że to bardzo niepraktyczne. – Tu nastąpiła kolejna pauza. – Nie, nie mówię, że jest pan niepraktyczny – spuścił z tonu. – Tyle tylko, że jest już trochę późno, a pan zmieniał zdanie już cztery razy, odkąd zaczęliśmy prace. – Słuchał, kiwając głową. – Tak, oczywiście. Czy może mi pan podać numer katalogowy? – Sięgnął do kieszeni, wyciągnął mocno zużytą kartkę i długopis, i zaczął notować. – Tak, zapisałem. – Wyglądał na wściekłego. – Nie, oczywiście, że nie. Nasz klient, nasz pan. Skończył rozmowę i rzucił kartkę na łóżko, przeklinając siarczyście. Przypomniał sobie o Laney. – Musimy porozmawiać — zwrócił się do niej. — Chcę wiedzieć... Urwał nagle, widząc, jak zmienił się wyraz

Powiedz mi, jak...

305

twarzy Laney. Podążył za jej wzrokiem. Wpatrywała się w kartkę papieru. Znajomą kartkę papieru. Rozpoznała kolor, monogram, charakter pisma. Jej własny! – Skąd to masz? – Z baru Eden. Musiałem coś zapisać, a to leżało w popielniczce. – Przyjrzał jej się uważnie. – Jesteś zła? Wcale nie była zła. Była zakochana. – Idę stąd. Daleko od niego, od jego zapachu, dotyku, peszącego ją spojrzenia. Teraz on znał jej najskrytsze marzenia, a jeśli zostanie tu choć chwilę dłużej, pozna także ostatni jej sekret: to, że go kocha. – Nigdzie nie idziesz. – A właśnie, że tak. – Wyszarpnęła rękę z jego uścisku. – Kiedy, do cholery, przestaniesz się przejmować tym, co ludzie sobie myślą? – I kto to mówi! – Odwróciła się do niego. – Tak się przejmujesz opinią innych, że właśnie wyrzuciłeś za okno pieniądze, które wydałeś na tę nieszczęsną terakotę, bo Claude Dixon nie może się zdecydować, czego chce. – To co innego. To są interesy. – Naprawdę? – skupiła się na kłótni, żeby nie

306

Kimberly Raye

czuć straszliwego żalu. Wiedziała, że popełnia błąd. Kochała go. Nic innego się nie liczyło. Ale przecież musiała odejść! Nic innego by się nie liczyło, gdyby ona nie była z Merriweatherów, a on nie nosiłby nazwiska Jericho. – Wiesz, co myślę? – skoncentrowała się na swoim gniewie. – Myślę, że przez ostatnie dziesięć lat starałeś się przekonać wszystkich, że się zmieniłeś, a teraz boisz się, że odmówisz Claude’owi Dixonowi, a on rozpowie ludziom, że to nieprawda, że tak naprawdę wcale się nie zmieniłeś. – Oszalałaś? Oczywiście, że się zmieniłem. Już nie jestem tym nieodpowiedzialnym chuliganem. – To fakt, nie jesteś. I nigdy nie byłeś! Nie w swoim sercu. Chuligan nie przynosiłby codziennie wieczorem jabłek zniedołężniałej pani Carmichael, nie pomagałby innym staruszkom w robieniu zakupów w sobotnie poranki, kiedy inne dzieci siedziały przed telewizorem lub szalały na boisku. – To było tylko zadośćuczynienie za moje wybryki. – Nieprawda! Tylko udawałeś złego przed rówieśnikami, ale w głębi duszy byłeś zawsze dobrym dzieckiem.

Powiedz mi, jak...

307

– Nigdy nie dbałem o to, co myśleli moi... – Możesz zaprzeczać, ile ci się żywnie podoba, nie oszukasz mnie. Widziałam to w twoich oczach, kiedy odrzuciłam twoje zaproszenie na bal. Zraniłam cię, ale ukryłeś to pod maską obojętności. Już tego nie robisz – nareszcie pozwoliłeś wszystkim zobaczyć, jaki jesteś naprawdę, już nie ukrywasz uczuć. Ludzie zaczęli cię szanować, naprawdę cię lubią. – Niektórzy tak, niektórzy nie. – Pokręcił głową. – Nie dbam o to. Dbam o ciebie. Zawsze dbałem, odkąd uśmiechnęłaś się do mnie po raz pierwszy umazana majonezem. Nie chciała myśleć o tamtym zdarzeniu, wolała, żeby rozmowa nadal toczyła się wokół niego. – Zaakceptowali cię, wiesz o tym. A teraz boisz się, że to utracisz, i dlatego obchodzisz się z Dixonem jak ze zgniłym jajkiem. Poniżasz się przed nim, byle go zadowolić. – Czy ty nie poniżasz się przed swoim ojcem, żeby sprawić mu przyjemność? – Ja jestem mu to winna. Nigdy nie wypominał mi, że jestem adoptowana. Kochał mnie jak rodzone dziecko, mimo wszystko. – Zapierasz się swojego pochodzenia i chcesz, żeby on też o tym zapomniał.

308

Kimberly Raye

Skąd on to wiedział? Nagle poczuła, jak ogarnia ją wstyd. – Ty tego nie zrozumiesz. – Ależ rozumiem doskonale. To nie ojcu starasz się cokolwiek udowodnić, tylko samej sobie. Tak bardzo usiłujesz być prawdziwą Merriweather, bo chcesz całkiem zapomnieć o przeszłości. – Nieprawda. – Prawda, kotku – mówił dalej nieco łagodniej, bo zauważył w jej oczach łzy. – Spędziłem większość życia, starając się zapomnieć, kim był mój ojciec. Ale to nieważne, kim był, co robił, czy mieliśmy co jeść, czy zarabiał dość pieniędzy. Wiedziała, że ma rację, ale przecież nie mogła się z nim zgodzić. – Ważne jest tylko to, kim teraz jestem – ciągnął. – I to, że cię kocham. Zawsze cię kochałem. Cudownie było usłyszeć jego wyznanie. Miała ochotę śmiać się, płakać, rzucić mu się w ramiona, wyznać mu, że czuła to samo. Ale jej nie wolno było go kochać. A on nie powinien kochać jej. Nie chciała, żeby ją kochał. Bez względu na to, jak bardzo ją to uszczęśliwiało.

Powiedz mi, jak...

309

I zrobiła to, co powinna była zrobić wcześniej, kiedy Dallas otworzył jej drzwi. Odeszła. – Ale to nie jest wiśniowy! – zakrzyknął Claude Dixon po powrocie z wakacji, wpatrując się w pokrytą terakotą podłogę. – Nie, to jest cytrynowy. Laney miała rację. Naprawdę bał się tego, co ludzie sobie o nim pomyślą. Podobnie jak ona. Jak mógł oczekiwać, że przestanie przejmować się zdaniem innych, kiedy on sam tego nie potrafił? Co więcej, poświęcał własny czas i pieniądze w imię zasady ,,Nasz klient, nasz pan’’. Dość tego. – Ale ja zamawiałem wiśniowy. – Ten zamówił pan wcześniej. – Ale my tego nie chcemy. Czy to jasne? – Jasne jak słońce. Chce pan terakotę koloru wiśniowego. – Dokładnie tak. Proszę to zerwać i położyć od nowa. – Z przyjemnością, ale to będzie pana kosztowało. – O czym pan mówi? Mam to w kontrakcie, że gwarantuje pan stuprocentową satysfakcję.

310

Kimberly Raye

– W kontrakcie jest także klauzula o dodatkowych kosztach związanych ze zmianą zamówienia w trakcie wykonywanych prac. – Ma pan zamiar obciążyć mnie kosztami? Dallas pokiwał głową i poczuł, jak opuszcza go obawa, która towarzyszyła mu przez kilka ostatnich dni. – Koszt tej terakoty, następnej oraz robocizna. – Wręczył Dixonowi wycenę kosztów. – Proszę powiedzieć słowo, a będzie pan miał tu kolor wiśniowy. Klient zerknął na rachunek, na szacowany koszt wymiany podłogi i spojrzał już przychylniej na cytrynową terakotę. – Szczerze mówiąc, ten wygląda całkiem nieźle. Dallas uśmiechnął się szeroko. – Cieszę się, że jest pan zadowolony. – Przepraszam, przechodziłam obok i pomyślałam, że wstąpię i zobaczę, czy już pani kogoś zatrudniła – przywitał Laney znajomy głos. Brigette Summers stała w drzwiach, z włosami zebranymi w zgrabny kok. Miała na sobie inną wyblakłą sukienkę, tym razem różową w drobne białe kwiatki. Na samej górze za guzik służyła mała agrafka.

Powiedz mi, jak...

311

Laney przez chwilę pomyślała sobie o małej sześcioletniej dziewczynce ubranej w za dużą, wyblakłą pomarańczową sukienkę, spiętą w pasie ogromną agrafą. Siedziała na szkolnych schodach i jadła pół kanapki z majonezem i banana. – Naprawdę nie chcę się narzucać, ale to stanowisko jest stworzone dla mnie. Mieszkam tylko cztery przecznice stąd, jestem dyspozycyjna, mogę zostawać po godzinach, potrafię się poświęcić pracy. Przyniosłam jeszcze jeden życiorys – wyciągnęła go w stronę Laney. – Na wypadek gdyby tamten gdzieś się zapodział. – Przykro mi... Jeszcze nie podjęłam decyzji, ale na pewno do pani... – zamilkła, bo nagle otworzyły się drzwi i usłyszała donośny głos ojca. – To ja i mój osiemnastokilowy pstrąg. – Wtargnął do biura wraz z dwoma innymi starszymi mężczyznami, którzy oglądali mu przez ramię zdjęcia z wyprawy. – Dzień dobry, kochanie – uśmiechnął się na widok córki. – Dzień dobry, tato, witam panów. – Laney ukłoniła się dwóm sędziom. – Mówisz, że zdarzają się tam takie wielkie sztuki? – panowie kontynuowali rozmowę.

312

Kimberly Raye

– Zdarzają się nawet większe – zapewniał swych towarzyszy sędzia Merriweather. – Obejrzyjcie resztę w czasie porannej kawy. – Rozdzielił zdjęcia na połowy i wręczył im po jednej. – Pencil Cyrus i Dandridge przychodzą dziś na obiad, odwołaj spotkanie w sprawie MacIntyre, przejrzę papiery sam, w domu – przerwał, widząc wzniesione w niemym zapytaniu brwi Laney. – Miałaś rację, muszę trochę zwolnić. Nareszcie to zrozumiałem. – Skąd ta zmiana? – Córeczko, nie ma nic wspanialszego niż złowienie dziewięciokilowego szczupaka. Już zapomniałem, jakie to uczucie, ale w ciągu tych kilku dni odkryłem to na nowo. – Zerknął na rozkład dnia. – Zarezerwuj mi trzy godziny na lunch. Chcieliśmy skoczyć na chwilkę na golfa. – Na golfa? Ty? W poniedziałek? Nie odpowiedział. Uśmiechnął się tylko szeroko i wziął do ręki życiorys Brigette, która wciąż stała na środku biura. – Bardzo dobrze, młoda damo. Jestem pewien, że moja córka z niecierpliwością oczekuje rozmowy z tobą – skwitował, rzuciwszy, okiem. – Muszę przejrzeć jeszcze kilka podań, za-

Powiedz mi, jak...

313

nim zdecyduję – powiedziała Laney, gdy ojciec wyszedł z biura. Uderzyło ją, że ojciec w ogóle nie zwrócił uwagi na wygląd dziewczyny, zupełnie jakby nie miało to dla niego żadnego znaczenia. Nagle przyszło jej do głowy, że to rzeczywiście było nieistotne. Po raz pierwszy zobaczyła prawdziwą Brigette, a jej kwalifikacje stały się dla niej oczywiste. Dallas miał rację. Nie walczyła o to, żeby przekonać ojca, że jest warta nazwiska Merriweather. Starała się przekonać samą siebie, chciała zapomnieć małą dziewczynkę w pomarańczowej sukience, nie pamiętać głodu, który skręcał jej mały brzuszek, łez kręcących się w oczach, samotności. Nigdy nie miała prawdziwego domu i rodziny, nikt o nią nie dbał. Nawet gdy sędzia Merriweather ją adoptował, czuła się inna. Była inna: nie tak dobrze wyc;h!owana jak wszyscy dookoła. Tak bardzo chciała pasować do nich, czuć się akceptowaną, tak bardzo chciała być jedną z nich. Ale jej ojciec nie zwracał uwagi na pozory. Był wspaniałym człowiekiem i widział ludzi takimi, jakimi naprawdę byli. To dlatego ją adoptował. Widział małą, spragnioną uczuć

314

Kimberly Raye

dziewczynkę, a nie zniszczoną sukienkę, rozczochrane włosy, nieciekawe pochodzenie. – Wiem, że nie podjęła pani jeszcze decyzji, ale byłabym wdzięczna, gdyby pamiętała pani o mnie. – Głos Brigette wyrwał ją z zamyślenia. – Właściwie to już podjęłam. Jest pani idealna na to stanowisko. Kiedy może pani zacząć? – uśmiechnęła się Laney. Ból głowy zniknął bez śladu. Stała na rogu Main Street i Biloxi, w samym centrum Cadillac, w niedzielny poranek i patrzyła na długi sznur starych samochodów, sunących w paradzie. Szukała wzrokiem znajomego starego czarnego mustanga. Martwiła się. Minął tydzień, a Dallas nie próbował się z nią skontaktować. Widziała go w barze, w supermarkecie, na rozpoczęciu Zlotu, ale nie podszedł do niej ani razu. Nie próbował jej drażnić, denerwować ani tym bardziej podrywać. Wcale jej to nie zdziwiło. Tamtej nocy odważył się wyznać jej swoje uczucia, a ona go odrzuciła, po raz kolejny. Zamknęła na chwilę oczy i spróbowała opanować ogarniający ją strach. To prawda, że jego uczucie do niej przetrwało te wszyst-

Powiedz mi, jak...

315

kie lata, od czasu kiedy byli niedojrzałymi dzieciakami. Ale tym razem... Okazało się, że to ona w głębi duszy była takim samym dzieciakiem jak kiedyś. Dallas pomógł jej urzeczywistnić marzenia, pokazał jej, jak wygląda wolność, o jakiej tylko mogła marzyć. Dzięki niemu zrozumiała, że bycie innym nie oznaczało bycia gorszym. Z nim poczuła nareszcie, że znalazła kogoś podobnego do niej, poczuła się szczęśliwa. Właśnie porzuciła pracę w Austin i złożyła podanie o posadę prokuratora tu, w Cadillac. Nie chciała już zabijać się w pogoni za karierą. Nie chciała odkładać życia na później. Chciała być szczęśliwa, chciała Dallasa i miała nadzieję, że on również wciąż jej pragnie. Przeszła przez ulicę i zaczęła przebijać się przez tłum. Witano się z nią serdecznie, a ona odpowiadała nieuważnie, obserwując wciąż samochody. Zauważyła go, gdy był kilkanaście metrów od niej. Serce waliło jej jak młotem. Gdy podjechał blisko, odetchnęła parę razy głęboko i ruszyła w jego stronę. – Podrzucisz mnie? – Nie czekając na odpowiedź, otworzyła drzwi i usiadła obok niego.

316

Kimberly Raye

– Co ty tu robisz? – Siedzę. – W moim samochodzie? – Mówiłam ci: chcę, żebyś mnie podwiózł. – Odwróciła się do niego przodem. – I chcę ciebie. Odkąd wsiadła do samochodu, nie zdjął nogi z hamulca i za nim rozległy się klaksony zniecierpliwionych kierowców. Nie przejął się nimi. Przez chwilę widziała na jego twarzy burzę uczuć: nadzieję, strach, niedowierzanie. – Potrzebuję cię. Miałeś rację. Bałam się własnych uczuć, bałam się odstawać. Tak bardzo chciałam być jak inni, ale teraz już wiem, że bez względu na to, co włożę, ilu będę mieć przyjaciół w klubie, wciąż będę inna. Zawsze byłam inna, dopiero przy tobie poczułam, że znalazłam pokrewną duszę. Tłum zaczął się niecierpliwić. – Coś się stało? – rozległy się głosy. – Potrzebujecie pomocy? – Popchnąć was? Dallas rozejrzał się dookoła. – Wszyscy na nas patrzą. – Wiem – odparła i zaczęła rozpinać guziki bluzki. – Co robisz?!

Powiedz mi, jak...

317

– Pokazuję ci moją bieliznę. – Odsłoniła ramiączko czerwonego stanika. – Nie jest fioletowa, ale już ją zamówiłam. Na razie będzie musiało ci to wystarczyć – ciągnęła, rozpinając kolejne guziki. Zatrzymał jej rękę. – Kobieto, co ty mi robisz? O co ci chodzi? – Już nie boję się samej siebie. Odkryłam, że lubię seksowną bieliznę. – Cieszę się bardzo. – I lubię ciebie. I... – zebrała się na odwagę – ...nie chcę, żebyś był tylko moim marzeniem. Chcę, żebyś był naprawdę w moim życiu. Chcę... – Głos jej się załamał. Boże, spraw, żeby jeszcze nie było za późno, błagam. Zamarł bez ruchu, wpatrując się w nią. I nagle zobaczyła w jego oczach tę samą miłość, którą wyznał jej kilka dni wcześniej. – Powiedz mi, kochanie. Powiedz mi, czego chcesz. – Ciebie – wyszeptała. – Nie lubię cię – ja cię kocham. Po raz pierwszy w życiu Laney Merriweather nie martwiła się, czy ktoś nie zagląda jej przez ramię, nie obchodziło ją, co pomyślą sobie inni. Obchodził ją tylko mężczyzna, którego kochała,

318

Kimberly Raye

który urzeczywistnił jej marzenia, z którym chciała spędzić resztę życia, począwszy od teraz. – Zaraz ci pokażę, jak bardzo – i pocałowała go.

Spis treści Vicki Lewis Thompson Tajemnicza kochanka . . . 5 Stephanie Bond Po godzinach . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 127 Kimberly Raye Powiedz mi, jak mnie kochasz . . . . 217