Grace Carol Szejk z San Francisco

CAROL GRACE SZEJK Z SAN FRANCISCO

1

PROLOG

RS

Szejk Rahman Harun szusował po stoku z taką samą biegłością, pasją i odrobiną lekkomyślności, jaka towarzyszyła wszystkim jego poczynaniom. Słońce już zachodziło, miękka powłoka śniegu zaczynała zamieniać się w lód, lecz szejk z niechęcią myślał o zakończeniu jazdy. Uwielbiał czuć na twarzy podmuchy wiatru. Był już zmęczony i mniej skoncentrowany niż godzinę temu, lecz wciąż przyjemnie podekscytowany. Do pełni szczęścia brakowało mu tylko kogoś, z kim mógłby dzielić radość. Brakowało mu Lisy. Między nimi trwało przyjacielskie współzawodnictwo: kto zjedzie szybciej, bardziej niebezpieczną trasą, z wyższego stoku. Wciąż trudno mu było uwierzyć, że to się już nigdy nie powtórzy. Nawet teraz, na widok kobiety w jasnoczerwonym, dopasowanym kombinezonie poczuł ból, uświadamiając sobie, że to nie może być Lisa. Lisa nie żyła Gdyby dziś była przy nim, na pewno poprowadziłaby go w zamknięte dla narciarzy rejony, gdzie zalegała gruba pokrywa śnieżna i istniało duże prawdopodobieństwo zejścia lawiny. Zawsze uwielbiała ryzyko, lecz za ostatni wyczyn zapłaciła wysoką cenę. Jego brat Rafik powinien być teraz przy nim, przecież razem uczyli się jeździć na nartach jeszcze jako dzieci, podczas ferii w Alpach. Jednak wszystkie związki i przyjaźnie przemijają. Zycie jest kruche, a samotność dotyka człowieka w najmniej spodziewanym i odpowiednim momencie. Rahman często rozmyślał o planach, których nie zdążyli z Lisą zrealizować. Safari we wschodniej Afryce, jazda na snowboardzie, rowerowa wycieczka po Francji. Mógł oczywiście się tam wybrać, ale teraz nie miało to już sensu. Rafik niedawno się ożenił i radykalnie odmienił swoje życie. Słońce zaszło za góry, zrobiło się ciemniej. Pejzaż rozmył się i stracił wyrazistość. Niespodziewanie narty przyspieszyły na

2

RS

zamarzniętym śniegu. Rahman zupełnie stracił nad nimi panowanie. Przewrócił się i koziołkując, potoczył się w dół. Wiatr gwizdał mu w uszach, śnieg przylepiał się do skóry. Zdawało mu się, że jego głowa jest gumową piłeczką, która odbija się od lodowato zimnej, cementowej podłogi. Gdy wreszcie się zatrzymał, ledwie kilka metrów od ośnieżonego drzewa, miał wrażenie, że chyba każda kosteczka jego ciała jest pogruchotana. Leżał z rozłożonymi rękami, z twarzą w śnieżnej zaspie, czekając, aż ból zelżeje. Zastanawiał się, w którym momencie zgubił swoje nowe, paraboliczne narty. Wiązania wypięły się, dzięki czemu nie zrobił sobie poważniejszej krzywdy. Był potłuczony i oszołomiony. Postanowił, że za minutkę wstanie, poszuka nart, a potem zjedzie ze stoku i na dziś da już sobie spokój z aktywną rekreacją. Gdy tylko rozjaśni mu się w głowie i gdy trochę odsapnie... Oparł się ramionami o ziemię i nagle poczuł przejmujący ból. Próbował wzywać pomocy, lecz z jego ust wydobył się jedynie jęk.

3

ROZDZIAŁ PIERWSZY

RS

Budynek Agencji Domowej Opieki Zdrowotnej w Pine Grove w Kalifornii przypominał góralską chatę. Panująca tam atmosfera ciepła i życzliwości była zasługą właścicielki, Rosie Dixon, która właśnie uśmiechała się promiennie znad biurka do swojej przyjaciółki, Amandy. - Tak szybko znalazłaś dla mnie pracę? - spytała Amanda z niedowierzaniem. - Mówiłam ci, że to kraj wielkich możliwości. Złoty stan! W końcu po to tu przyjechałaś, prawda? No właśnie, dlaczego tu przyjechała? Rosie nie znała prawdziwego powodu, a Amanda wcale nie zamierzała go jej wyjawiać. Byłoby to dla niej nazbyt krępujące. - Bo wreszcie poszłaś po rozum do głowy, ot co - rzekła Rosie, odpowiadając na postawione przez siebie pytanie. - Na pewno ci się tutaj spodoba. Amanda wyjrzała przez okno na rozciągającą się w tle panoramę gór i na narciarzy o zarumienionych twarzach, ubranych w modne wełniane czapki. Nie umiała jeździć na nartach, nie miała pojęcia o górskiej wspinaczce. Jeszcze nie wiedziała, czy jej się tu spodoba, czy nie. - Brakuje nam wykwalifikowanych specjalistów. Jest za to mnóstwo kelnerek i windziarzy. Dzieciaków, które biorą urlop na uczelni, by przez rok poszaleć na nartach. Nie ma z nich pożytku. Ta praca to coś w sam raz dla ciebie. Facet uległ wypadkowi podczas jazdy na nartach. Ma przebite płuco, złamaną kostkę, wstrząśnienie mózgu, parę innych obrażeń. Nadal przebywa w szpitalu, ale aż się wyrywa, by wrócić do domu. Sęk w tym, że mieszka aż w San Francisco, więc chwilowo zamieszka w swoim domku w górach. Obiecałam, że załatwię mu prywatną pielęgniarkę. Kogoś doświadczonego i godnego zaufania. - Rosie wstała i uniosła ręce teatralnym

4

RS

gestem. - Moją współlokatorkę i najlepszą przyjaciółkę ze szkoły pielęgniarskiej, Amandę Reston! Ileż to już czasu minęło, odkąd Amanda czuła podobne uniesienie? To prawda, była doświadczoną i cenioną pielęgniarką. Jednak od czasu, gdy ordynatorem oddziału został doktor Benjamin Sandler, nie mogła dłużej wytrzymać w Chicago. Wtedy właśnie zadzwoniła do niej Rosie, proponując dobrze płatne zlecenie. Tak oto Amanda znów spotkała swoją dawną przyjaciółkę i współlokatorkę. Choć Rosie była już szczęśliwą żoną i matką córek bliźniaczek, niewiele się zmieniła od szkolnych czasów. Była spontaniczna i wesoła jak zawsze, lecz Amandę przez ostatnie półtora roku opuściła wszelka radość. Nie, nie przyjechała tu, by jeździć na nartach, podziwiać widoki czy wspinać się lub delektować krystalicznie czystym powietrzem. Przyjechała, by znów stanąć na nogi, by odnaleźć to, co straciła w Chicago - ufność, nadzieję i świeże spojrzenie na świat. Czy Rosie o tym wiedziała? Nieważne. - Pacjent wciąż jest przykuty do łóżka, jednak to właśnie przez niego w naszym szpitaliku od tygodnia panuje chaos. Ciągle kręcą się tam jego przyjaciele, krewni... W dodatku ten facet jest szejkiem. Ma pieniądze i chyba z tego powodu uważa, że może robić, co chce. - Prawdziwym szejkiem? Takim, który mieszka w namiocie na pustyni, ma harem i wielbłądy? - zapytała Amanda. - Prawdziwym szejkiem, który ma pola naftowe, a uczył się w prywatnych szkołach z internatem. Pielęgniarki mówią, że jest oszałamiająco przystojny. Sama go nie widziałam, rozmawiałam z nim tylko przez telefon - westchnęła Rosie. - Zrobił na mnie wrażenie człowieka, który wie, czego chce. A teraz najbardziej chce wrócić do domu. Chyba jeszcze nie zdaje sobie sprawy, jak poważne są jego obrażenia. Ten jego górski dom nad jeziorem to podobno wielka rezydencja. Dostaniesz do dyspozycji

5

RS

apartament z oddzielnym wejściem. Miejmy nadzieję, że ten człowiek nie okaże się bardzo uciążliwym pacjentem. Amanda pomyślała, że gdyby przyjęła to zlecenie, na pewno wpakowałaby się w kłopoty. - Oczywiście, masz jeszcze inny wybór - zapewniła ją Rosie. W szpitalu na oddziale intensywnej terapii zawsze brakuje rąk do pracy. Może tam zajrzysz? - zaproponowała. - A kiedy już tam będziesz, odwiedź naszego biednego szejka. Nie zapomnij, że czekamy na ciebie z kolacją. Tak się cieszę z twojego przyjazdu. Jesteś moją najlepszą przyjaciółką. Znałaś wszystkie moje tajemnice i potrafiłaś ich dochować. Nie zdawałam sobie sprawy, jak cenna jest taka przyjaźń, ale teraz już wiem. - Rosie cofnęła się o krok i grzbietem dłoni otarła łzę. - Widzisz, co narobiłaś? Wzruszyłam się. Amanda poczuła wyrzuty sumienia. Rosie jej ufała, a ona ukryła przed przyjaciółką prawdę. Trudno, na razie tak musi zostać. - Jeśli szejk okaże się niesympatyczny, to do diabła z nim powiedziała Rosie sucho. Szpital był mały, mniejszy niż Amanda sobie wyobrażała. Powstrzymała się jednak od słów krytyki. Ta placówka została zbudowana ze składek miejscowej społeczności, była tutaj bardzo potrzebna. Amanda powtarzała sobie w duchu, że przecież sama pragnęła odmiany, więc nie powinna kręcić nosem. W pewnej chwili Amanda zauważyła panią w szlafroku domagającą się czegoś od rejestratorki i kilku pacjentów na wózkach, którzy przyglądali się jej z zaciekawieniem. Choć nigdy nie zamierzała porzucić swojego zawodu, naiwnie myślała, że uda jej się uciec przed własnymi lękami i pomyłkami. Potrzebowała zmiany, ale może to nie miejsce pracy należało zmienić? Wiedziała, że musi uciec z Chicago, ale czy nie uciekła zbyt daleko? A może nadal jest za blisko?

6

RS

- To pani jest tą pielęgniarką z Chicago! Chce pani pracować u szejka? On bardzo lubi być w centrum uwagi - paplała Carrie, rejestratorka, uśmiechając się przyjaźnie. - Ciągle coś się u niego dzieje: telefony, goście, kwiaty, ludzie wchodzą i wychodzą. A on tylko marzy o tym, by się stąd wyrwać. Uparciuch z niego! Amanda miała już do czynienia z różnymi pacjentami osowiałymi i radosnymi, bogatymi i ubogimi, samowolnymi, zdeterminowanymi i upartymi. Byli też tacy, którymi nikt się nie interesował. Uważała, że ludzie zdeterminowani i uparci najszybciej dochodzą do zdrowia. Tak wynikało z jej doświadczeń. - Ani razu jeszcze nie widziałam, żeby się uśmiechał - mówiła dalej Carrie. - Co prawda na jego miejscu też nie tryskałabym dobrym humorem. Tak mi go było żal, że któregoś dnia po dyżurze zgodziłam się kupić mu w mieście gazetę i pizzę. Powiedział, że nie znosi szpitalnego jedzenia i poprosił, bym kupiła pizzę dla wszystkich pacjentów na piętrze. Czy mogłam mu odmówić, kiedy tak na mnie spojrzał tymi wielkimi brązowymi oczami? Och, jemu nie sposób się oprzeć... Oczywiście, jeśli lubi się przykutych do łóżka, bogatych, przystojnych facetów, którzy potrafią wykorzystać swój wdzięk, by postawić na swoim. Im więcej Amanda dowiadywała się o szejku, tym bardziej była pewna, że na pewno jej się nie spodoba. W sali panowała niemal całkowita ciemność. Amanda nie spodziewała się, że ktoś, kto wylądował w szpitalu z licznymi obrażeniami, będzie promieniał szczęściem, ale nie sądziła, że ujrzy takie wcielenie smutku. Posępny wyraz twarzy leżącego w łóżku mężczyzny i cierpienie w jego ciemnych oczach zaprzeczały rewelacjom, które o nim słyszała. Ten mężczyzna nie wyglądał na człowieka opętanego myślą o ucieczce ze szpitala, ekstrawaganckiego bogacza, który fundował pizzę wszystkim pacjentom na piętrze.

7

RS

Przez długą chwilę stała w drzwiach jego sali i przyglądała mu się. Biel opatrunku na czole kontrastowała z ciemnymi włosami. Nie było gości ani blasku telewizora jak w innych salach, ani muzyki... niczego. Gdzie się podziali ci wszyscy przyjaciele i krewni? Wreszcie szejk odwrócił głowę i spojrzał na Amandę. Patrzył na nią co najmniej tak długo, jak przedtem ona na niego. Badawczo, nie mrużąc oczu. Amanda przyszła tu, by się mu przyjrzeć, a tymczasem to on ją lustrował. - Nie stój tak. Wchodź. Amanda nie przywykła, żeby pacjenci jej rozkazywali, i nie zamierzała się do tego przyzwyczajać. Wyprostowała się. - Nazywam się Amanda Reston, jestem pielęgniarką. - Rahman Harun. Proszę mi wybaczyć, że nie wstaję. Muszę przyznać, bez obrazy dla ciebie i twojego zawodu, że nie wyglądasz na pielęgniarkę. Jesteś zbyt młoda, I zbyt piękna. Niedługo pewnie poprosi ją, by pobiegła do miasta po hamburgera i kilka puszek piwa... Niech no tylko spróbuje. Jeśli ma dla niego pracować, co wcale nie jest takie pewne, muszą ustalić pewne zasady. Nie pozwoli się wykorzystywać ani sobą manipulować. To on będzie musiał jej słuchać. - Co cię tu sprowadza, siostro Reston? - spytał zachrypniętym głosem. - Chciałaś popatrzeć, jak nisko mogą upaść wielcy tego świata? Zaśmiał się niewesoło i sięgnął po szklankę z wodą. Amanda podała mu ją odruchowo, a wtedy Rahman ujął jej dłoń. Amanda aż zadrżała, omal nie upuściła szklanki. Rahman oddychał ciężko. - Dobrze się czujesz? - spytała. Upił łyk wody; - Przeczytaj sobie moją kartę choroby. Niech cię nie zwiedzie bandaż na głowie i inne widoczne oznaki słabości. Czuję się tak wspaniale, że wrócę do domu, gdy tylko załatwią mi... hej, to ty, prawda? To ty jesteś tą wspaniałą pielęgniarką, która pojedzie ze mną do domu? Kiedy o tobie mówili, myśleli, że śpię, ale nie

8

RS

spałem. Biorąc pod uwagę twoje doświadczenie, spodziewałem się, że będziesz mieć o dobre dwadzieścia kilo więcej, siwe włosy i grube łydki. Przekrzywił głowę na bok, by lepiej się jej przyjrzeć. Jego wzrok na dłużej zatrzymał się na jej nogach, ukrytych pod dopasowanymi spodniami. Amanda zarumieniła się i pożałowała, że w ogóle tu przyszła. Wolała nie zajmować się pacjentem, który wywierał na niej takie silne wrażenie. Jeśli chciał, miał prawo zatrudnić kogoś starszego, z większym doświadczeniem i grubszymi łydkami. - Chodźmy, Amando Reston. - Chwileczkę, chwileczkę - zaprotestowała Amanda. - Jeszcze cię nie wypisali ze szpitala, a ja nie powiedziałam, że będę dla ciebie pracować. Dopiero przyjechałam i nie wiem jeszcze, czy nie dostanę lepszej propozycji. Nie zamierzała dopuścić, by szejk traktował ją jak obiekt seksualny, podobnie jak nie pozwoliła na to pewnemu aroganckiemu chirurgowi. Nie po to uciekła z Chicago, by zmagać się z takim samym problemem w Kalifornii. Owszem, ten mężczyzna był przystojny i uparty, lecz właśnie te cechy zniechęcały ją do podjęcia u niego pracy. - Kilka dni temu ja też miałem wybór, ale teraz mnie właściwie ubezwłasnowolniono. Dla ciebie to w końcu tylko praca, siostro. Jeśli nie znajdą dla mnie prywatnej pielęgniarki, będę musiał tu zostać. Jeździsz może na nartach? To wspaniały sport! Pęd, powiew wiatru na policzkach, góry... Przez chwilę jego twarz opromienił uśmiech. Amanda zaczęła się zastanawiać, jakim człowiekiem był szejk, zanim uległ wypadkowi. - Wierzę, że każdy człowiek dostaje to, na co zasługuje. Napraszałem się o to, podobnie jak o... -Westchnął i zamilkł na chwilę. - To, co się wydarzyło, stało się z mojej winy. Zachowałem się nieodpowiedzialnie i teraz przyszło mi zapłacić

9

RS

za to wysoką cenę. To w sumie dosyć sprawiedliwe, kryje się w tym jakiś głębszy sens. Chyba zmęczył się mówieniem, bo odchylił głowę na poduszkę i zamknął oczy. Stroskana Amanda ujęła Rahmana za nadgarstek. Miał trochę przyspieszony puls. Nim zdołała cofnąć dłoń, Rahman uchwycił ją drugą ręką. - Masz zimne ręce - mruknął, otwierając, a następnie szybko zamykając oczy. - W języku arabskim jest takie powiedzenie: „Zimne ręce, gorące serce". Czy to prawda? Dobrze, że to pytanie nie wymagało odpowiedzi, bo Amanda nie byłaby w stanie wydusić ani słowa. No cóż, szejka nie powinno obchodzić, czy Amanda ma gorące serce. Tak, trzeba się zbierać. Widziała i słyszała wystarczająco dużo. Choć Rahman zdawał się być półprzytomny, wciąż trzymał jej dłoń tak mocno, że nie mogła jej cofnąć. Siedziała przez długą chwilę, oczarowana zapachem bukietów z- wiosennych kwiatów w wazonach, wzorem, jaki promienie światła rzucały na łóżko, i ciepłem jego dłoni. Nie chciała się ruszać, nie chciała wychodzić. Wiedziała, że nie powinna sobie pozwalać na choćby najlżejsze emocjonalne zaangażowanie, a już szczególnie wobec pacjenta. Pragnęła wieść ciche i proste życie. Pod koniec dnia wychodzić z pracy, a nie zabierać ją ze sobą do domu. Wyczuwała unoszące się w powietrzu niebezpieczeństwo, którego nie tłumił oszałamiający zapach frezji i hiacyntów. A ona marzyła przecież o spokoju... Czuła, jak mocno bije jej serce. Jeszcze dziś powinna powiedzieć Rosie, że nie przyjmuje tej pracy. Gdy wreszcie uwolniła dłoń z uścisku Rahmana, szejk westchnął urywanie i wymamrotał coś, czego nie zrozumiała, a co zabrzmiało jak przeprosiny. Na palcach podeszła do drzwi, cały czas spoglądając na Rahmana, i omal nie wpadła na stojącą w progu postać.

10

RS

Mężczyzna wyglądał jak lustrzane odbicie leżącego w łóżku szejka. W każdym razie tak wyglądałby Rahman, gdyby był zdrowy. Czyżby oszalała? A może coś nie tak z jej wzrokiem? - Jestem Rafik, brat Rahmana - powiedział mężczyzna. - Czy mogę zamienić z panią słówko? Amanda naprędce układała sobie w głowie następujące przemówienie: Nie mogą zająć się pańskim bratem. Ja takie nie jestem w pełni sił i dopiero powoli wracam do zdrowia. Kontakty z niektórymi ludźmi już nie sprawiają mi kłopotu. Z innymi jest o wiele gorzej. Na przykład z takimi mężczyznami, jak pański brat. Bardzo mi przykro, ale nie nadają się do tej pracy.

11

ROZDZIAŁ DRUGI

RS

- No i jak? Aż tak źle? - spytała Rosie, ledwo Amanda zdążyła wejść do kuchni. Amanda nie wiedziała, czym wytłumaczyć, że pacjent tak ujął ją za serce. Otwarły się tylne drzwi i do kuchni wpadł mąż Rosie, Jake. - Witamy w Kalifornii, Amando. Twarz miał zarumienioną od mrozu, głos tubalny. Choć widzieli się tylko raz, na ślubie w Chicago, rodzinnym mieście Rosie, Jake uścisnął Amandę na powitanie tak serdecznie, że miało się wrażenie, iż jej przyjazd uradował go bardziej niż jego żonę. Potem pocałował Rosie namiętnie, jakby ostatni raz widzieli się przed kilkoma tygodniami, a nie godzinami. Jake'owi i Rosie nie przeszkadzało, że ktoś jest świadkiem ich wzajemnych czułości. Łączyły ich mocne, nierozerwalne więzy, których nic nie mogło zniszczyć. Amanda pozazdrościła przyjaciółce, widząc trzyletnie bliźniaczki, Sarę i Norę. Przyklęknęła, otoczyła każdą z nich ramieniem i czule przytuliła. Dwie dziewczynki były identyczne. Obie były śliczne i obdarzone wielkim temperamentem. Nie zważając na protesty matki, zaciągnęły Amandę do swojego pokoju, by pokazać jej meble, lalki, chomika i książki. Gdy Amanda wdychała zapach dziecięcego szamponu, dotykała gładkiej skóry dziewczynek i słuchała ich głosików, nagle doświadczyła wizji tego, jak mogło, czy nawet powinno wyglądać jej życie. Niestety, rzeczywistość daleko odbiegała od ideału. Miała za sobą ciężki dzień. Po pierwsze przeprowadzka z wielkiego miasta do tej małej górskiej miejscowości okazała się stresującym przeżyciem. Po drugie Amanda wciąż nie mogła się otrząsnąć po spotkaniu z dwoma szejkami bliźniakami. Jeden z nich był władczy, kapryśny, arogancki, a mimo to szalenie

12

RS

atrakcyjny. Drugi - uprzejmy i życzliwy. Choć urodą dorównywał bratu, między nim a Amandą nie dało się wyczuć tego szczególnego napięcia. Amanda oczywiście wiedziała, że to nie zmiana klimatu tak ją wytrąciła z równowagi. Znów dopadły ją wspomnienia, które pozostawiła za sobą, wspomnienia o mężczyźnie, który ją oszukał. Czuła, jakby ktoś wyrwał jej serce z piersi i przełamał na dwie części. Podobnie jak Rahman potrzebowała czasu, by dojść do siebie. Zjawiła się opiekunka dziewczynek i zabrała bliźniaczki do kąpieli. Amanda powoli przeszła do kuchni, by pomóc Rosie w przyrządzaniu sałatki. - To najsłodsze istoty, jakie w życiu widziałam -oznajmiła Amanda. - Dziękuję - powiedziała Rosie, nie kryjąc dumnego uśmiechu. - Co sądzisz o szejku? - spytała. - Jest niecierpliwy, arogancki, rozkapryszony... Choć właściwie wcale się nie dziwię, że jest w takim podłym humorze. Przywykł, że o wszystkim decyduje sam, a tu nagle nie może się nawet poruszać o własnych siłach. Musi dzwonić po pielęgniarkę za każdym razem, gdy czegoś chce. Gdy wypowiedziała te słowa, przed jej oczami znów pojawił się obraz leżącego w łóżku mężczyzny. Nawet teraz, po kilku godzinach, wciąż czuła na sobie jego przenikliwe spojrzenie. - Nie mam stuprocentowej pewności, ale wydaje mi się, że gdy wyzdrowieje, jego wady wcale nie znikną - powiedziała Amanda. - Zrobił na tobie wrażenie, prawda? - spytała Rosie, marszcząc czoło. - Nie przypominasz już tej dawnej opanowanej i spokojnej Amandy. Gdy pracowałaś w izbie przyjęć, nic nie było w stanie wyprowadzić cię z równowagi. Jedząc sałatkę, Amanda przypominała sobie rozmowę z Rahmanem. Dlaczego zrobił na niej takie piorunujące wrażenie? Dlaczego zareagowała tak gwałtownie na jego dotyk? Przecież nieraz zajmowała się przystojnymi pacjentami. Niektórzy nawet

13

RS

z nią flirtowali i próbowali ją podrywać, mimo że nie byli w stanie podnieść się ze szpitalnych łóżek. - Pytałaś mnie o coś? - powiedziała trochę nieprzytomnie. - Mam rozumieć, że odmawiasz podjęcia tej pracy? powtórzyła Rosie. - Na przekór wszystkiemu, co właśnie powiedziałam o szejku, zgadzam się. Gdy wychodziłam z sali Rahmana, wydarzyło się coś zabawnego. Wpadłam na Rafika, jego brata. Posiada wszystkie cechy, których brakuje Rahmanowi. Jest bardzo miły, uprzejmy i troskliwy. Spytał, czy może ze mną porozmawiać. Ledwie wyszliśmy z pokoju, od razu powiedziałam, że nie mogę przyjąć tej pracy. Odparł, że rozumie, ale poprosił mnie, bym jeszcze raz przemyślała swoją decyzję. Zaproponował, że pokaże mi miejsce mojej ewentualnej pracy. Pojechaliśmy więc do tego „górskiego domu", jak go nazywasz. Masz rację, to piękny budynek, cały z drewna i kamienia, z wspaniałym widokiem na jezioro. Mieszka tam gosposia, która jest świetną kucharką, o ile da się to stwierdzić po dochodzących z kuchni zapachach. Poznałam całą rodzinę: bratową Rahmana, jego kuzyna wraz z żoną i jeszcze kilka innych osób. Przekonali mnie, bym się nim zajęła. Tłumaczyli, że ostatnio nie jest sobą. Podobno zmienił go nie tylko wypadek, ale także inne przykre okoliczności. Ma poranione i ciało, i duszę. Nie wyjaśnili, co przez to rozumieją. - Mam nadzieję, że wszystko dobrze się ułoży - powiedziała Rosie. - Jutro porozmawiam z lekarzem o wypisaniu pacjenta. Nie muszę ci chyba mówić, że Rahman się niecierpliwi. - Tak się cieszę. - Chyba jeszcze za wcześnie na radość. Zobaczymy, jak sobie poradzę z takim niesfornym pacjentem. Amanda starała się mówić lekkim i spokojnym tonem, lecz ogarniał ją niepokój na myśl, że będzie przebywała z szejkiem

14

RS

dzień i noc. Będzie podawać mu leki, czuwać przy jego łóżku, dbać o jego dobre samopoczucie. Lekarz i rodzina uzgodnili, że Rahman wyjdzie ze. szpitala, gdy dom zostanie wyremontowany i przynajmniej częściowo dostosowany do jego potrzeb. Robotnicy mieli zainstalować podjazdy, a w sypialni na pierwszym piętrze postawić szpitalne łóżko. Amanda wcale nie była pewna, czy podoła nowym obowiązkom. Czy uda jej się zachować opanowanie przy mężczyźnie, który emanował tak nieodpartym urokiem. Z uśmiechem przyklejonym do twarzy szła w stronę sali Rahmana. Myślała, że szejk będzie zachwycony, gdy się dowie, że tak szybko stąd wychodzi. Jednak jego uczucia dalekie były od zachwytu. Amanda usłyszała dobiegający z sali głos. Rahman krzyczał i złościł się na swoją rodzinę. - Wyjeżdżacie? Wszyscy wyjeżdżają, by zająć się swoimi sprawami, a ja mam tu marnieć w samotności? - Rahmanie, uspokój się - odezwał się cichy, kobiecy głos z lekkim obcym akcentem. - W twoim stanie daleka podróż jest wykluczona. Dom jest przygotowany, wynajęliśmy wspaniałą pielęgniarkę. Poznaliśmy ją wczoraj i jesteśmy pod wrażeniem. - Kto ją polecił? Lekarze z tego szpitala? Skąd mogą wiedzieć, czego mi potrzeba? Zabierzcie mnie stąd! - Miałeś poważny wypadek. Masz szczęście, że w ogóle żyjesz - rzekł starszy mężczyzna o ochrypłym głosie. - Szczęście? Uważasz to za szczęście? Czy kiedykolwiek tkwiłeś w łóżku całymi dniami, wstając tylko po to, by pokuśtykać do łazienki? Czy musiałeś brać stosy pigułek, by nie czuć bólu? Czy kiedyś zdawało ci się, że tracisz zmysły i władzę w nogach? Nawet nie mogę porządnie nabrać powietrza w płuca! I ty to nazywasz szczęściem? Amanda stała za drzwiami, żałując, że jest świadkiem tej kłótni. Spodziewała się zastać Rahmana w świetnym nastroju, pogodzonego z faktem, iż przyjdzie mu spędzić trochę czasu w

15

RS

górskim domu. Skąd u niego ten nagły wybuch gniewu? Czy powinna wycofać się i udawać, że niczego nie słyszała? Słowa Rahmana sprawiły jej większą przykrość, niż chciała przyznać. Owszem, nie powinna ich brać do siebie, ale prawda wyglądała inaczej. To śmieszne, najwyraźniej była przewrażliwiona. Wiedziała przecież doskonale, czego można się spodziewać po szejku. Był bezradny, zagubiony i naprawdę chory. Rodzina poszła na obiad do jednej z restauracji przy jeziorze. Rahman chciał, by zostali, lecz jednocześnie cieszył się, że wychodzą. Kochał ich, ale z trudem znosił ich ciągłą obecność dłużej niż kilka godzin. Czasem zdawało mu się, że traci rozum właśnie wtedy, gdy go najbardziej potrzebuje. Dawnymi czasy zawsze robił to, na co miał ochotę. Teraz musiał liczyć na pomoc innych, a to oczywiście nie była zbyt przyjemna świadomość. Samotność mu nie przeszkadzała, przecież zawsze mógł liczyć na Rafika, na Lisę i na resztę rodziny. Ale teraz... nie będzie miał nikogo. Krewni i przyjaciele zupełnie nie rozumieli, przez co Rahman przechodzi. We wzroku Rafika nie było współczucia, raczej zgorszenie i niezadowolenie z powodu zachowania brata. Rahman obserwował zachód słońca. Trudno mu było uwierzyć, że zaledwie kilka dni temu stał na tych ośnieżonych szczytach. Nie wiedział, ile to już dni minęło, od kiedy przywieziono go do szpitala. Gdy tylko udawało mu się zasnąć, zaraz ktoś przychodził, by zmierzyć mu temperaturę lub podać lekarstwo. Nie odróżniał już dnia od nocy. Pielęgniarki wchodziły i wychodziły, a on nawet nie zapamiętywał ich twarzy. Pamiętał tylko tę dziewczynę, która miała z nim pojechać do domu w górach. Emanowała ciepłem i spokojem, choć zarazem w pewien sposób go ekscytowała. Miała bardzo zgrabne nogi. Zauważył to, mimo że ubrana była w spodnie. Jakie stroje wybierze do pracy w górskim

16

RS

domku? W wyobraźni Rahmana zaczęły się przewijać coraz ciekawsze obrazy. Amanda w wykrochmalonym, białym fartuchu, Amanda w niebieskim golfie, który pasuje do koloru jej oczu i uwypukla jej kształty. Poczuł, jak jego puls przyspiesza. Upokarzało go, że młoda, atrakcyjna pielęgniarka będzie przynosić mu jedzenie i lekarstwa, rozkazywać i zakazywać. Jeśli już musi się nim zajmować kobieta, to niech przynajmniej będzie stara i brzydka. Czy tak trudno jest znaleźć starą i brzydką pielęgniarkę? Czy tak trudno jest wynająć helikopter i przetransportować chorego w dowolne miejsce? Nie zamierzał uświadamiać rodzinie, że gdy spędzi z Amandą trochę więcej czasu, zacznie pożądać rzeczy, o których powinien zapomnieć. Zamknął oczy, próbując odegnać natrętne myśli. Czy coś z nim było nie tak? Wciąż widział Amandę, choć jej tu nie było. Miał halucynacje, ot co! Pamiętał, jak stała w drzwiach, gdy zobaczył ją po raz pierwszy. Przez krótką chwilę myślał wtedy, że już umarł i znalazł się w niebie. Wspaniałe doznanie, lecz wolałby w przyszłości unikać tego typu wzruszeń. Nie mógł przecież poprosić Amandy, by co noc siedziała przy jego łóżku i trzymała go za rękę. Owszem, był chory, ale takie uleganie kaprysom pacjenta nie należało do obowiązków pielęgniarki. Kopnął zdrową stopą metalową poręcz łóżka i skrzywił się. Przeklęty wypadek! Przeklęte miasteczko i przeklęty szpital! Gdy otworzył oczy, nadal widział stojącą w drzwiach postać. Czyżby Amanda naprawdę tu była? Żałował, że nie zdążył usiąść prosto i przynajmniej przygładzić palcami włosy, by wiedziała, że jest przytomny. Nie znosił litości, a zbyt często widywał ją we wzroku innych pielęgniarek. Dobrze, że przynajmniej ta dziewczyna nie patrzyła na niego z politowaniem. Amanda miała na sobie niebieski golf i ciemne wełniane spodnie. Wyglądała niemal tak samo, jak ją sobie wyobrażał. Poczuł, jak jego zmysły budzą się ze snu.

17

RS

Usiadła dokładnie w tym samym miejscu, co ostatnim razem. - Stałam za drzwiami, gdy rozmawiałeś ze swoją rodziną i mówiłeś, że wcale mnie nie potrzebujesz. - Rodzina uważa, że jesteś najlepsza. Kimże ja jestem, by się im sprzeciwiać? Cóż innego mógł powiedzieć? Przez całe życie uczono go etykiety i dobrego zachowania. Wpajano mu szacunek dla tradycji rodzinnych, patriotyzm, poczucie odpowiedzialności i wiele innych, jakże szlachetnych cech. Rahman w dorosłym życiu nie zawsze kierował się tymi zasadami, co często wytykał mu ojciec. Dlaczego miałby rezygnować z zatrudnienia Amandy? Tylko dlatego, że jest atrakcyjna i seksowna? Dlatego, że w jej obecności przestawał sobie ufać? Bo nie chciał być zdany na jej łaskę? Bzdura, lepiej pogodzić się z faktami. Na pewno była dobrą pielęgniarką, a on potrzebował pomocy. - Czemu, do licha, chcesz się mną opiekować, skoro jestem taki nieznośny? Nie masz nic lepszego do roboty? - Szukam nowych wyzwań. - Ha! No to znalazłaś, kochanie. Zacisnęła usta. Na policzki wypłynął jej rumieniec. - Możesz mówić do mnie „Amando" lub „siostro Reston". Skąd mogła wiedzieć, że każdy zakaz prowokuje Rahmana do natychmiastowego sprzeciwu? - Oczywiście, kochanie - odpowiedział z niewinnym uśmiechem. Do licha, naprawdę prześlicznie wyglądała, gdy się złościła! Chciał się dowiedzieć, co ją wyprowadza z równowagi i denerwuje. Wtedy ich szanse trochę by się wyrównały. - Słyszałam, że nie lubisz szpitalnego jedzenia. Mam ci przynieść coś z miasta? Wybieram się na obiad. - Sama? - A co to ma do rzeczy? - spytała.

18

RS

- Skoro mamy razem mieszkać, nie powinniśmy mieć przed sobą sekretów. Pożałował tych słów, ledwo je wypowiedział. Choć Amanda bardzo go intrygowała, nie zamierzał dzielić się z nią żadną ze swoich tajemnic. - Chyba już ci mówiłam, że dopiero przyjechałam do tego miasteczka i jeszcze nikogo tu nie znam. Zamierzam zjeść obiad w japońskiej restauracji, sama. - Zagalopowałem się - przyznał. - To nie moja sprawa, z kim jadasz. Jeśli ci to nie sprawi kłopotu, przynieś mi coś do jedzenia. Wszystko jest lepsze od tych ochłapów, które tu podają. Choć życie osobiste Amandy rzeczywiście nie powinno go obchodzić, uznał jej samotne wyjście do restauracji za dobry znak. - Powiem pielęgniarkom, żeby nie przynosiły ci obiadu. - Zabrali mi sygnet, zegarek i portfel. Ale na pewno oddam ci pieniądze, nie lubię mieć długów. Uśmiechnęła się. Ten uśmiech rozgrzał go bardziej niż wszystkie gorące kompresy, które terapeuci przykładali na jego biodro. - Powinnaś to robić częściej - szepnął. - Co, jadać w japońskich restauracjach? - Uśmiechać się. Zatrzymała się przy drzwiach i przez dłuższą chwilę przyglądała mu się z namysłem. Jej uśmiech powoli zamierał. Rahman oddałby wszystkie pieniądze, jakie miał w portfelu, by poznać jej myśli. Kto lub co sprawiło, że na jej twarzy pojawił się smutek? Przy stolikach kłębił się tłum_ narciarzy o zaróżowionych policzkach. Wszyscy śmiali się, rozmawiali i opowiadali, co wydarzyło się dziś na stoku, a Amanda rozmyślała nad powodem, dla którego nie uśmiechała się już tak często jak kiedyś. To niezwykłe, iż taką uwagę wygłosił ktoś, kto jej nie

19

RS

znał. Gdyby Rahman wiedział, co ostatnio przeżyła, z pewnością uznałby ją za głupią gęś. Tamten mężczyzna nie był wart tego, by przez niego cierpieć. Szejk jednak nie miał o niczym zielonego pojęcia, a ona nie zamierzała mu się zwierzać. Gdy wróciła do szpitala, trzymając w ręku przyniesione z restauracji styropianowe pudełko owinięte w biały papier, zatrzymała ją pielęgniarka i poinformowała oficjalnym tonem, że godziny odwiedzin już się skończyły. Amanda wyjaśniła, kim jest i dokąd idzie. Pielęgniarka skwitowała to wzruszeniem ramion i spojrzeniem pełnym dezaprobaty. - Ten człowiek - powiedziała z irytacją - przez ostatnią godzinę dzwonił co pięć minut. A to chciał, żeby mu przynieść telefon, a to telewizor, a to proszki przeciwbólowe, a to portfel. Za kogo on się uważa? Amanda wiedziała, że niektórzy pacjenci potrafią być bardzo wymagający. Jednak była też świadoma faktu, że nie wszystkie pielęgniarki są życzliwe, współczujące i troskliwe. Mogła zrozumieć czyjeś zmęczenie, lecz zachowanie tej kobiety bardzo ją zdenerwowało. Omal nie rzuciła jej w twarz kilku ostrych słów. Powstrzymała się, gdy uświadomiła sobie, że zaczyna się zachowywać, jakby szejk był jej ulubionym pacjentem. A przecież jeszcze nie podjęła u niego pracy. - Przyniosłam mu coś do jedzenia - powiedziała. Po co się tłumaczyła? Dręczyły ją wyrzuty sumienia, że tyle czasu spędziła w restauracji. Mogła sobie wyobrazić, jaką męką jest leżenie w łóżku i spoglądanie na zegar w oczekiwaniu na obiad lub pielęgniarkę. Choć nigdy nie była poważnie chora, łatwo wczuwała się w sytuację pacjentów. Jednak ta pielęgniarka, która teraz patrzyła na nią zimnym wzrokiem, z pewnością nie należała do miłych. Gdy kobieta wymownym gestem chwyciła za ołówek i powróciła do wypełniania formularzy, Amanda pospieszyła korytarzem przed siebie. Okazało się, że szejk Rahman Harun

20

RS

zasnął. Czekał na nią, a ona nie zdążyła na czas. W restauracji kłębiły się tłumy ludzi i obsługa ledwo sobie radziła. Rahman nie mógł o tym wiedzieć, na pewno pomyślał, że Amanda zapomniała o swojej obietnicy. Miała zamiar go obudzić, ale nie zrobiła tego. Przez długi czas stała nad łóżkiem, nie wiedząc, co począć. Choć jego zachowanie działało jej na nerwy, teraz poczuła wyrzuty sumienia. Jedno było pewne. Nie zamierzała opowiadać Rahmanowi o swoim życiu osobistym. Nie wierzyła też, że on kiedykolwiek podzieli się z nią swoimi sekretami. O ile, oczywiście, w ogóle jakieś miał... Gdyby potrafili dojść do porozumienia, mogliby zostać przyjaciółmi. No cóż, czas pokaże. Amanda odgarnęła jego gęste, ciemne włosy i przyłożyła dłoń do rozpalonego czoła. Wiedziała, że potrafi mu pomóc. Już ona zadba o to, by jak najszybciej wrócił do zdrowia. Teraz powinien jak najwięcej spać. Wyszła z powrotem na zimne górskie powietrze, pojechała do motelu, wzięła gorącą kąpiel, położyła się na szerokim łóżku i wbiła wzrok w sufit. Jutrzejszą noc ona i Rahman spędzą pod jednym dachem. Czy doglądając kapryśnego szejka, szybko zmieni się w opryskliwą, nieznośną pielęgniarkę, która uważa każdego pacjenta za zakałę rodzaju ludzkiego? A jeśli podejdzie do tej pracy ze zbyt wielkim zaangażowaniem emocjonalnym? Jak trafnie zauważył Rahman, Amanda niechętnie się uśmiechała, poza wyjątkowymi okazjami. Jednak przyjechała tutaj, by zacząć wszystko od nowa. Nie umiała sobie wyobrazić pracy w tutejszym szpitalu. Wydawał się jej zbyt mały. Przed oczami stanęła jej Rosie. Przyjaciółka miała wszystko, o czym Amanda mogła jedynie marzyć: dobrą pracę, ukochanego i troskliwego męża, dwie cudowne córeczki. Dlatego na razie lepiej będzie skoncentrować się na skromniejszych celach. Na przykład pora zacząć witać każdy nadchodzący dzień z entuzjazmem, a nie ze strachem. Odzyskać

21

RS

radość płynącą z wykonywania zawodu. Przypomnieć sobie, jak ważne jest pomaganie innym. Jeśli zdoła osiągnąć przynajmniej tyle, to postąpiła słusznie, opuszczając Chicago. Następnego dnia w szpitalu działo się tak wiele rzeczy, że Amanda nie miała czasu nawet pomyśleć o swoich problemach. Rodzina Rahmana zebrała się przy jego łóżku, podczas gdy Amanda rozmawiała z lekarzami, pielęgniarkami, farmaceutami i terapeutami. Widziała Rahmana tylko przez krótką chwilę, w dodatku z daleka. Czuła na sobie jego wzrok. Widziała jego skrzywioną twarz. Chciała go przeprosić za wczoraj, lecz nie miała okazji. Sanitariusz zabrał siedzącego w wózku szejka przed szpital, gdzie czekała już karetka. Robotnicy stawiali przy tylnych drzwiach domu podjazd, taki sam zbudowano już przy drzwiach frontowych. W sali balowej terapeuta instalował stół do masażu i poręcze. Gosposia przedstawiła się i oznajmiła, że kolacja będzie o siódmej. Członkowie rodziny wchodzili i wychodzili, porozumiewając się ze sobą ściszonymi głosami, jakby uczestniczyli w pogrzebie. Amanda i pielęgniarz położyli Rahmana na szpitalnym łóżku w sypialni przerobionej z gabinetu. Dwie ściany zastawione były regałami pełnymi książek, na pozostałych dwóch były okna, z których roztaczał się widok na jezioro i góry. Na kominku płonął już ogień. Amanda zastanawiała się, dlaczego właściwie szejk nie chciał tu zostać. Te piękne widoki, ogień na kominku, miła gosposia... Wiedziała jednak, co go tak wyprowadzało z równowagi. Niemożność natychmiastowego powrotu do dawnego życia, tego sprzed wypadku. Obok gabinetu znajdowała się łazienka, w której hydraulik instalował poręcze pod prysznicem i uchwyty w wannie. Pomieszczenie to, o ścianach wyłożonych włoskim marmurem, było na tyle wielkie, że mogłaby się w nim kąpać cała kompania.

22

RS

Panujący w domu chaos irytował Rahmana. Rafik i jego żona Anne przyszli zapytać go o samopoczucie. Rahmana zadziwiał sposób, w jaki na siebie tych dwoje patrzyło. Potrafili przekazać sobie uczucia bez słów. Uświadomił sobie, że nigdy nie był prawdziwie zakochany. Wiele razy pożądał kobiety, szalał za Lisą. Ale miłość? Choć od ich ślubu minęło już wiele miesięcy, Rafik i Anne byli w sobie tak bardzo zakochani, że Rahman zaczął się zastanawiać, czym sobie jego brat zasłużył na takie szczęście. Czy i on odnajdzie kiedyś wielką miłość, taką na całe życie? Najprawdopodobniej nie było mu to sądzone. Gdy Amanda regulowała wysokość łóżka, Rahman złapał ją za rękę. - Gdzie byłaś? - spytał. - Cały czas byłam w pobliżu, robiąc to, co do mnie należy powiedziała, zdejmując jego dłoń ze swojego ramienia. - Masz być na tyle blisko, bym mógł cię w każdej chwili wezwać. Za to ci płacę. Wiedział, jak okropnie to zabrzmiało, ale był zbyt zmęczony, by silić się na grzeczność. Potrzebował spokoju i ciszy. Chciał, by Amanda była przy nim, zawsze w zasięgu jego wzroku. - Wiem, za co mi płacisz - zapewniła go. - I wiem, czego potrzebujesz. Gdy twoja rodzina wyjedzie, ułożymy harmonogram dnia. Ustalimy pewne zasady naszego współżycia. Nie podobało mu się to. Zacisnął usta w wąską linię. Nie chciał jej przypominać, że to ona pracuje dla niego. Mogłaby przecie/zrezygnować z tej pracy, a jemu potrzebna była pomoc. - Słuchaj, bardzo mi przykro z powodu tego, co się stało zeszłej nocy. Kiedy wróciłam do szpitala z obiadem dla ciebie, już spałeś. Nie przyznał się, jak bardzo był rozczarowany, gdy się nie zjawiła. Jak bardzo bolała go myśl, że Amanda siedzi w restauracji, śmieje się, rozmawia i dobrze bawi, podczas gdy on

23

RS

jest przykuty do łóżka. Choć powiedziała, że idzie na obiad sama, jego wyobraźnia nie próżnowała i zaczęła mu podsuwać coraz bardziej niepokojące obrazy. Oto Amanda w otoczeniu zdrowych i silnych mężczyzn, którzy zabawiają ją świetnymi dowcipami... - Masz wobec mnie dług - powiedział. - Tak, wiem - powiedziała Amanda. - Spłacę go, obiecuję. Tu jest dzwonek. Zadzwoń, jeśli będziesz czegoś potrzebował. Czuła się okropnie, bo Rahman wyglądał teraz jak rozżalone dziecko. Nietrudno jest reagować zbyt emocjonalnie, gdy jest się całkowicie uzależnionym od drugiej osoby. Rahman zdawał się ją rozbierać wzrokiem. Czuła to, lecz robiła dobrą minę do złej gry. - Amando, mogłabyś tu na chwilę przyjść? - odezwał się zza drzwi jego brat. - Nie, nie mogłaby, Rafik - zawołał rozdrażniony Rahman. Jest zajęta. Pamiętaj, że ona jest moją pielęgniarką. - Wciąż zachowujesz się jak rozpieszczony smarkacz powiedział Rafik, uśmiechając się szeroko. Rahman nie był jednak w nastroju do żartów. - Czy muszę ci przypominać, że boli mnie głowa i kostka i źe mam kłopoty z oddychaniem? - Przepraszam, Rahman. Wiem, że wszystko cię boli, ale przynajmniej żyjesz. Nie musisz pracować przez kilka tygodni, może nawet miesięcy. Przy odrobinie szczęścia, jeśli będziesz stosował się do zaleceń siostry Reston, być może jeszcze nieraz poszalejesz na nartach. - Powinieneś był mnie widzieć podczas tego ostatniego zjazdu... A może nie, lepiej nie. Amanda wyszła cicho z pokoju, by porozmawiać z bratem Rahmana. - Chciałem ci powiedzieć - rzekł Rafik, siadając na krześle naprzeciwko niej - jak bardzo się cieszymy, że cię

24

RS

zatrudniliśmy. Jeżeli ktoś może pomóc mojemu bratu, to na pewno ty. - Sama nic nie będę w stanie zrobić. Rahman musi przestrzegać zaleceń lekarza, czy tego chce, czy nie. No i musi chcieć powrotu do zdrowia, to właściwie najważniejsze. - Chce tego, wiem, że tak jest. Wkrótce dojdzie do siebie, uwierz mi. Wiem też, że ostatnio był trochę nieznośny, czasami wręcz arogancki i napastliwy. Jeśli wyniknie jakiś problem, dzwoń natychmiast. Proszę, tutaj zapisałem numer mojego prywatnego i służbowego telefonu. - Miałam już do czynienia z trudnymi pacjentami, o wiele gorszymi niż twój brat - odparła Amanda, a w duchu pomyślała, że najgorszy człowiek, z jakim miała do czynienia, nie był pacjentem, lecz lekarzem. - Wszystkim ciężko jest zaakceptować ograniczenia wynikające z choroby, ale dla władczych mężczyzn jest to dwa razy trudniejsze. Jestem pewna, że między nami wszystko się świetnie ułoży. Miała nadzieję, że Rafik nie potrafi czytać w myślach. Wcale nie była pewna, czy jego brat zechce współpracować, ani czy kiedykolwiek dogadają się ze sobą. - Jestem zaszczycona zaufaniem, jakim mnie obdarzyliście mówiła dalej Amanda. Rafik uśmiechnął się, uścisnął jej dłoń i poszedł do żony, by porozmawiać z nią o powrocie do miasta. Amanda przyglądała im się, próbując zgadnąć, od jak dawna są małżeństwem. Ich uczucie zdawało się promieniować na cały pokój, choć Amanda nie słyszała, o czym mówią. Szkoda, że to nie Rafik miał zostać jej pacjentem. Jednak kto wie, czy po takim ciężkim wypadku on też nie stałby się kapryśny i niecierpliwy? Czy gdy Rahman wyzdrowieje, stanie się równie czarujący, jak jego brat? A jeśli tak, to czy ona będzie w stanie to docenić? Może do tego czasu stanie się znerwicowaną, smutną i

25

RS

pozbawioną radości życia jędzą? Nie, co za absurd, wszystko będzie dobrze.

26

ROZDZIAŁ TRZECI

RS

Gdy łzawe pożegnanie z rodziną dobiegło końca, Amanda dała Rahmanowi lekarstwo i przysiadła na krawędzi łóżka. Szejk był wycieńczony, oczy miał podkrążone, policzki zapadnięte. - Może chcesz się napić czegoś gorącego? - zapytała Amanda. W kuchni, wyposażonej w najnowocześniejsze sprzęty i ozdobionej wypolerowanymi miedzianymi garnkami, znalazła mnóstwo produktów żywnościowych. Na blacie stał talerz pełen świeżutkich, pachnących drożdżówek. Amanda miała przeczucie, że bardzo polubi ten przytulny dom i panującą w nim atmosferę. Nie pamiętała, kiedy po raz ostatni czuła się gdzieś równie dobrze i bezpiecznie. Tak, to prawda, że czekają ciężka praca, lecz będzie mieszkać w komfortowych warunkach, nie zaprzątając sobie głowy przyziemnymi sprawami, takimi jak gotowanie. Wróciła do pokoju szejka, niosąc na tacy dwie filiżanki z parującym kakao. Rahman miał zamknięte oczy. O, nie, nie zamierzała dopuścić do tego, by wczorajsza sytuacja się powtórzyła. Szejk otworzył oczy i spojrzał na nią, jakby się jej nie spodziewał. - Nie zapomniałaś. - Oczywiście, że nie zapomniałam. Wzięła swoją filiżankę i ostrożnie postawiła tacę na łóżku. - Czym sobie zasłużyłem na takie szczęście? Piękna pielęgniarka, która w dodatku umie przyrządzić posiłek. Lisa w ogóle nie umiała gotować. - Kim jest Lisa? - spytała. Spoglądał na nią długo, mrużąc oczy. - Przyjaciółką - powiedział wreszcie. Odstawił filiżankę i spojrzał gdzieś w przestrzeń. Amanda przeklęła w duchu swoje wścibstwo. Przecież obiecali sobie, że będą unikać rozmów na tematy prywatne. Jeśli

27

RS

raz zaczną, nie wiadomo, do czego to doprowadzi. Sądząc po wyrazie twarzy szejka, tym razem byli zgodni. Życzyła mu dobrej nocy. Pokiwał głową, lecz nic nie odpowiedział. Amanda poszła do swojego pokoju, czy też raczej luksusowego apartamentu urządzonego w błękicie i żółci. Nastawiła budzik, tak by dzwonił co cztery godziny. W takich odstępach miała podawać Rahmanowi leki. Gdy zadzwonił budzik, otuliła się flanelowym szlafrokiem, poszła do pokoju Rahmana i odmierzyła łyżkę stołową czerwonej mikstury. Posłusznie połknął lekarstwo, nawet nie otwierając oczu. Ponownie obudziła się, gdy już świtało. Jej apartament znajdował się na samym końcu korytarza. Prowadziło do niego oddzielne wejście. Przez kilka minut podziwiała sklepiony sufit z ozdobnymi belkami i podłogę z desek, pokrytą grubym, wzorzystym dywanem. Obrazu dopełniało królewskich rozmiarów łóżko z baldachimem i łazienka wielkości jej pokoju hotelowego. Czas wstawać i zobaczyć, jak się miewa pacjent. - Amando! - przez interkom dało się słyszeć donośny i wyraźny głos Rahmana. Natychmiast przypomniała sobie, za co jej płacą. Wyskoczyła z łóżka, ubrała się szybko i weszła do pokoju Rahmana, uśmiechając się radośnie. Rahman siedział na łóżku i spoglądał na nią surowo. - Dlaczego nie nosisz fartucha? - spytał, wędrując oczami po jej ciele. - Przynajmniej wyglądałabyś jak pielęgniarka. Jeśli Amanda nie wyglądała na pielęgniarkę, to już jego problem! - Dlaczego w takim razie ty nie nosisz burnusa i białego turbanu? - zapytała. - A skąd wiesz, że nie noszę? - odparował. - Kiedyś będę musiał włożyć jeden z moich oficjalnych strojów specjalnie dla ciebie.

28

RS

- Nie mogę się już doczekać - powiedziała. - Siostra Willis, która będzie się tobą zajmować w weekendy, wygląda tak, jak lubisz. Jest siwą kobietą po pięćdziesiątce. Nie wiem, czy ma grube łydki. Sam to ocenisz. - Dlaczego nikt mnie nie zapytał o zdanie w tej kwestii? - Twój brat wszystko załatwił. - Nie wiem, po co mi pielęgniarka na sobotę i niedzielę - rzekł szorstko. - A co ty zamierzasz robić w weekendy? - Nie wiem. Coś wymyślę. To przecież tylko dwa dni. Z pewnością nie zdążysz zauważyć, że mnie nie było. Nawet pielęgniarki pracują tylko pięć dni w tygodniu. Nie chciałbyś chyba, żebym padła z wyczerpania? Gdy wyjęła z opakowania jednorazową strzykawkę, skrzywił się, wiedząc, co go czeka. - Czy chcesz zrobić to, co podejrzewam? - spytał, nie kryjąc niezdowolenia. - Dam ci zastrzyk w tyłek - odparła wesoło. Nie zamierzała się z nim cackać. Gdy się odwrócił, ściągnęła mu spodnie od piżamy. Na widok jego kształtnych pośladków zadrżała jej ręka. Wkłuła igłę i zrobiła zastrzyk. - Jesteś niezła - powiedział Rahman, uśmiechem pokrywając zmieszanie. Zanim zdążyła odpowiedzieć, rozległo się pukanie do drzwi. Do pokoju weszła gosposia, niosąc tacę ze śniadaniem. Amandzie aż ślinka pociekła na widok grejpfrutów, bekonu, ciepłych bułeczek i kawy. Wczoraj wieczorem zasiadła z rodziną Rahmana do pysznego obiadu, na którym szejk nie raczył się pojawić. Wszyscy wyobrażali sobie, jak siedzi w pokoju pogrążony w czarnych myślach. - Gdzie jest śniadanie dla Amandy? Wiesz, że nie cierpię jadać w samotności, Clariso. Takim dobrym jedzeniem jak twoje, trzeba się dzielić - odezwał się zrzędliwie szejk.

29

RS

- Nie próbuj mi pochlebiać, Rahmanie - powiedziała gosposia, biorąc się pod pulchne boki. - Zbyt dobrze cię znam. Wyszła z pokoju. - Ona i jej mąż Andre wyemigrowali razem z moimi rodzicami do Stanów - wyjaśnił Rahman Amandzie. - Clarisa zna mnie aż nazbyt dobrze. Lubi pokazywać mi, gdzie jest moje miejsce. Zaraz przyniesie ci śniadanie. Jestem pewien, że zanim stąd odejdziesz, przytyjesz co najmniej pięć kilo. I tak ci to nie zaszkodzi. - Spojrzał na nią z zachwytem. Amanda nie wiedziała, czy ma potraktować jego słowa jako komplement. Niebawem wróciła Clarisa, niosąc kolejną tacę. - Na pewno chcesz jeść razem z nim? - spytała, spoglądając jednocześnie spod oka na Rahmana. - Jeśli będzie ci sprawiał kłopoty, krzyknij. - Dziękuję - powiedziała Amanda. Rahman miał rację, takiego dobrego posiłku nie należało jeść w samotności. Amanda była zadowolona, widząc, że szejk ma apetyt. - Koniec z leżeniem - oznajmiła. - Jeśli chcesz powrócić do zdrowia, musisz nad tym popracować. Dziś przychodzi fizjoterapeutka. Powie nam obojgu, co masz robić. Będziemy ćwiczyć codziennie, a ona będzie przychodzić raz na tydzień. - To przez ile tygodni mam tu tkwić? - Wszystko zależy od ciebie. - W takim razie zaczynajmy - powiedział. Amanda pokiwała głową z zadowoleniem. A zatem Rahman nie będzie jej utrudniał pracy. Nawet nie marzyła, że tak łatwo pójdzie. Dobry nastrój Rahmana prysł po przyjeździe terapeutki. Gdy obie zawiozły go do pokoju, który teraz zmieniono w salę rehabilitacyjną, szejk przez chwilę w skupieniu przyglądał się wyciągom, ciężarkom, matom, stołom do masażu, po czym odwrócił się do Amandy. - Co to jest? - spytał.

30

RS

Terapeutka,. krzepka młoda blondynka imieniem Heidi, wyjaśniła, jakie ćwiczenia Rahman ma codzienne wykonywać. Pomogła mu się podnieść i wykonać kilka ćwiczeń. Wysiłek okazał się cięższy, niż Rahman oczekiwał. Nie narzekał, nawet nie jęknął, gdy Heidi pomagała mu się wspiąć na drabinki, lecz Amanda widziała, jak zaciskał usta. Wreszcie opadł na wózek, dysząc ciężko. Zmierzyła mu tętno. Nim zdążyła cofnąć rękę, Rahman spojrzał jej głęboko w oczy. Czyżby przypomniała mu się ta chwila w szpitalu, gdy chwycił ją za dłoń i nie chciał puścić? Amanda zarumieniła się na samo wspomnienie. Gdy Rahman pojechał do swojego pokoju, odprowadziła terapeutkę do drzwi. - Ładnie mieszka - stwierdziła Heidi, patrząc na widok roztaczający się z ogromnego okna salonu. - Większość pacjentów musi na rehabilitację przyjeżdżać do kliniki. Nie stać ich na zatrudnianie prywatnych pielęgniarek. - Tylko mu nie mów, jaki z niego szczęściarz - ostrzegła ją Amanda. - Czuje się bardzo nieszczęśliwy. Zdrowia nie mógł sobie przecież kupić za żadne pieniądze. Gdy terapeutka wyszła, Amanda wróciła do pokoju Rahmana. - Chcesz wziąć prysznic? - spytała, pomagając mu przenieść się z wózka na łóżko. - Nie - powiedział. - Nie ćwiczyłem dziś dużo, ale jestem zupełnie wykończony. - W takim razie umyję cię gąbką, w łóżku. - Co? O, nie, mowy nie ma! Rahman nie zamierzał dopuścić do tego, by Amanda zdjęła z niego ubranie i mokrą gąbką myła jego nagie ciało. Wystarczyło, że chwyciła go za nadgarstek, by zmierzyć puls, a już jego organizm zaczął wyczyniać dzikie harce. Serce przyspieszyło, skóra pokryła się kropelkami potu. Oczywiście, mógłby sobie wmawiać, że to zwyczajna reakcja po wyczerpujących ćwiczeniach. Jednak na samą myśl, że Amanda

31

RS

go myje, poczuł, jak wzrasta mu poziom adrenaliny, a przez całe ciało przechodzi dreszcz podniecenia. Musiał zachować spokój. - Wezmę prysznic, skoro tak nalegasz. - Myślę, że... -» zaczęła. - Wiem, co myślisz. Uważasz, że nie dam sobie rady. Zdaję sobie sprawę z mojego żałosnego stanu. Z ledwością mogę się wspiąć na drabinkę. Ja, człowiek, który całe dnie spędzał na nartach, a potem pędził do miasteczka, by przed obiadem pograć jeszcze w tenisa! Jeśli pozwolisz, spróbuję sam uporać się z prysznicem. - Dobrze - powiedziała. - Przecież masz zamiar jak najszybciej powrócić do dawnego, normalnego życia. - Taki właśnie postawiłem przed sobą cel - powiedział. - A jaki jest twój cel? - Taki sam. - Rozumiem. W takim razie możesz mnie teraz zostawić i powrócić do swojego dawnego życia. Jakie to było życie, siostro Reston? Amanda zawahała się. Rahman przez chwilę bał się, że zaraz usłyszy kilka ostrych słów. - Pracowałam w izbie przyjęć na chirurgii urazowej w dużym szpitalu. Codziennie przywozili ofiary wypadków samochodowych, czasami ludzi z ranami postrzałowymi. Udzielałam tym nieszczęśnikom pierwszej pomocy, ale nikomu nie mogłam poświęcić zbyt wiele czasu. Karetki ciągle dowoziły nowych... Nie było chwili spokoju, nie miałam kiedy się nudzić. - A więc przyznajesz, że tutaj trochę się nudzisz? Ja też. Wolałbym być tam. - Machnął ręką w stronę gór. - Dlaczego zdecydowałaś się na przeprowadzkę? - Męczył mnie ten ciągły stres. No, prysznic czeka... Porozmawiamy później. Rahman uniósł się na łóżku, choć bolały go żebra. Chciał dowiedzieć się jeszcze więcej o Amandzie.

32

RS

- Dlaczego zostałaś pielęgniarką? - spytał. Amanda zastanawiała się, czy powinna zakończyć tę dyskusję, czy ciągnąć ją dalej. Miała wrażenie, że za wiele już powiedziała. - Gdy byłam mała, moja matka poważnie zachorowała. Zajmowałam się nią na tyle, na ile dziecko może zajmować się rodzicem. Rahman zmarszczył brwi. Żałował, że ją o to zapytał. To jego wścibstwo... Przez niego powróciły bolesne wspomnienia. Nie chciał, by się przy nim rozpłakała. Do tej pory wydawała mu się taka silna, taka pewna siebie. Czyżby się pomylił? - Byłaś wspaniałą i dzielną dziewczynką - powiedział cicho. - Sytuacja rodzinna mnie do tego zmusiła. Nie miałam rodzeństwa, a tata musiał codziennie wychodzić do pracy. Nachylił się. Chciał wziąć ją za rękę, ale po namyśle zrezygnował. Nie nadawał się na pocieszyciela, a poza tym być może Amanda wcale nie potrzebowała pociechy. - Mama zmarła, nim poszłam do szkoły średniej powiedziała, wzdychając ciężko. - Kiedy nadszedł czas wyboru dalszej drogi życiowej, tata zaproponował, bym została pielęgniarką. Uważał, że świetnie się do tego nadaję. Zamilkła, tym razem chyba na dobre. Widać nie zamierzała zdradzać więcej szczegółów ze swego życia. Rahman postanowił nie naciskać, potulnie pozwolił odprowadzić się do łazienki. Amanda odkręciła wodę i wyszła, zamykając za sobą drzwi. Rahman zaczął się powoli rozbierać, przeklinając obolałe mięśnie. Nawet tak prosta czynność przychodziła mu z najwyższym trudem. Potem usiadł na stołku pod strugami wody. Kiedy wyszedł, otulony grubym szlafrokiem, Amanda czekała na niego z czystą piżamą. Taktownie opuściła pokój, gdy się przebierał. Rahman był jej za to wdzięczny, bo choć przydałaby mu się pomoc Amandy, wolał radzić sobie sam. Im szybciej wróci do normalnego życia, tym lepiej.

33

RS

Lunch zjedli wspólnie u niego w pokoju-. Amanda nie mówiła dużo, Rahman również odzywał się bardzo rzadko. Chciał dowiedzieć się o niej jak najwięcej, ale martwił się, że swoją dociekliwością sprawił jej dziś zbyt wiele bólu. Clarisa uraczyła ich zupą jarzynową i chlebem domowego wypieku. Gdy Amanda podała Rahmanowi lekarstwo, poczuł, że oczy same mu się zamykają. Amanda też miała ochotę się zdrzemnąć. Była zmęczona po nieprzespanej nocy i porannych zajęciach z fizjoterapeutką. Stała przy łóżku, dziwiąc się, jak bezbronny wydaje się pogrążony we śnie szejk. W niczym nie przypominał już znudzonego i aroganckiego pacjenta, który na okazywaną mu troskę reagował opryskliwością. Choć z pewnością-przydałaby mu się pomoc pod prysznicem i przy ubieraniu, poradził sobie sam. Amanda była z tego zadowolona, wolała nie oglądać go bez ubrania. I tak zbyt często widziała w wyobraźni jego szerokie ramiona, wąskie biodra, pierś porośniętą ciemnymi włoskami... Odwróciła się na pięcie i wyszła z pokoju. Poczuła, że zaschło jej w ustach, poszła więc napić się wody, a przy okazji uspokoić nerwy. Powinna jak najszybciej wziąć się w garść, przecież nie wolno jej zakochać się w pacjencie. W holu zastała Rosie z bliźniaczkami. Przyszły zobaczyć, jak się miewa przyjaciółka, no i oczywiście obejrzeć dom. Chodziły na paluszkach, by nie obudzić pacjenta. Rosie była zachwycona roztaczającym się z okien widokiem, eleganckimi i gustownymi wnętrzami, a przede wszystkim apartamentem Amandy. - Tu jest wspaniale - rzekła, rozglądając się ciekawie wokół. - Musisz jeszcze poznać gosposię. Amanda zaprowadziła przyjaciółkę i jej córeczki do kuchni, gdzie Clarisa przygotowywała obiad. Właśnie wyjęła z piekarnika porcję czekoladowych ciasteczek. Bliźniaczki nie posiadały się ze szczęścia, gdy gosposia usadziła je przy kuchennym stole i poczęstowała ciastkami i mlekiem.

34

RS

- Jak to dobrze znów widzieć w tym domu dzieci powiedziała do Amandy, gdy zapoznała się już z Rosie i jej córeczkami. - Ożeniliśmy Rafika, trzymam więc kciuki, by niedługo urodziło mu się dziecko lub nawet dwoje, ale co tu zrobić z Rahmanem? - pytała, marszcząc czoło. - Na pewno jest powszechnie uważany za świetną partię skomentowała Rosie. Clarisa pokiwała głową. - Niektórzy ludzie uważają go za aroganta, ale to tylko poza. On się w ten sposób broni. Niewielu o tym wie. On sam nigdy by się do tego nie przyznał, jednak ja znam go przecież od dziecka. Czasem mi się wydaje, że zanadto się troszczy o innych. Tak było w przypadku... nieważne. Chyba weszłam wam w słowo. Czyżby Clarisa chciała powiedzieć coś o Lisie? Tajemnicza Lisa... Jeśli była kimś więcej niż zwykłą przyjaciółką, to dlaczego zabrakło jej teraz przy Rah-manie? Właśnie teraz, gdy jej najbardziej potrzebował? Nim Amanda zdążyła zapytać o coś więcej, Rosie oznajmiła, że musi wracać do pracy. Chwaliła się wzrastającą liczbą zleceń, przewidywała też, że Amanda na pewno nie będzie bezrobotna. Przed wyjściem chciała jeszcze zobaczyć salę do rehabilitacji. Bliźniaczki, pochłonięte jedzeniem ciastek, zostały w kuchni, a Amanda i Rosie ruszyły powoli korytarzem, bez reszty zatopione w rozmowie. Rahmanowi śniło się, że pielęgniarka w wykrochmalonym fartuchu myje go pod prysznicem. Wyglądała jak Amanda, miała ciemne włosy i niebieskie oczy, ale to nie mogła być ona. Amanda była profesjonalistką, wykonywała tylko te czynności, które należały do jej obowiązków. Zresztą Rahman i tak nigdy by nie pozwolił, żeby go myła. Prysznic działał nie tylko oczyszczająco, ale także pobudzająco. Choć Rahman już się obudził, wspomnienie snu było wciąż na tyle świeże, że niemal czuł delikatny dotyk kobiecych rąk.

35

RS

Wtem do jego uszu dobiegł cichy dźwięk, jakby szelest wiatru. Obrócił głowę w stronę drzwi. Zamrugał powiekami. Na progu stały dwie małe identyczne dziewczynki i przyglądały mu się w skupieniu. - Jesteście prawdziwe? Wejdźcie, żebym mógł was lepiej obejrzeć - powiedział, wciąż nie wierząc własnym oczom. - Jesteśmy bliźniaczkami - wyjaśniła Nora, gdy weszły do środka. - Ja też mam brata bliźniaka - rzekł, podnosząc się do pozycji siedzącej. - A gdzie on jest? - spytała Sara. - Drugi bliźniak? Pojechał do domu. - Nie tęskni pan za nim? - spytała Nora. Rahman skinął głową. Bardzo tęsknił za Rafikiem. Gdyby brat tu był, nie pozwoliłby Rahmanowi użalać się nad sobą. Nakrzyczałby na niego, pozłościł się, zrobiłby wszystko, żeby wyciągnąć go z depresji. Gdy byli dziećmi, obiecali sobie, że razem zdobędą świat, że nigdy nie pozwolą, by ktoś ich rozdzielił. Niewiele wyszło z tych dziecięcych planów. - Skąd pochodzicie, dziewczynki? - spytał. - Czy tu odbywa się jakiś zjazd bliźniąt? - A co to takiego? - zapytała Nora. - Lepiej już chodźmy - szepnęła Sara do siostry. - Miałyśmy nie budzić pacjenta. Podobno to straszny dziwak. - Jak się tu znalazłyście? - Mama nas przyprowadziła. Jest przyjaciółką Amandy. Amanda jest najlepszą pielęgniarką na świecie - powiedziała Nora. Rahman nie chciał, by odchodziły. Odkąd się pojawiły, zupełnie zapomniał o obolałym ciele. Był zdziwiony faktem, że towarzystwo dzieci może okazać się takie przyjemne. Do tej pory uważał je za istoty z piekła rodem, zupełnie bezużyteczne i bardzo męczące.

36

RS

- Hej! - powiedział. - Czy nie chciałybyście zobaczyć zdjęć moich i mojego brata z czasów, gdy byliśmy mniej więcej w waszym wieku? - Jasne. - Podajcie mi ten duży, oprawiony w skórę album, który leży na biurku. Nora i jej siostra stanęły przy łóżku, a Rahman otworzył album. Przyniosła mu go matka, by podnieść go na duchu. Nie wiedziała, że wywołało to zupełnie odwrotny efekt. Odkąd wyjechała, Rahman ani razu do niego nie zajrzał. Oglądając go, wciąż zastanawiał się, ile czasu upłynie, nim będzie choć w połowie tak sprawny jak przed wypadkiem. Dlatego powinien poprzestać na oglądaniu wyłącznie kilku pierwszych stron ze zdjęciami z dzieciństwa, wtedy na pewno nie wpadnie w depresję. Chciał czymś zabawić dziewczynki, a przynajmniej zatrzymać je choć na kilka minut, nim ktoś zauważy ich nieobecność i pomyśli, że przeszkadzają „zdziwaczałemu" pacjentowi. - No dobrze - powiedział, przerzucając stronice. -Na tym zdjęciu widać mnie i mojego brata w szkole, z całą klasą. - Ale tu są sami chłopcy - powiedziała Sara. - Tak, w moim kraju panują takie zwyczaje. Dziewczynki chodzą do innych szkół, a chłopcy do innych. - Śmieszne. Owszem, po wszystkich latach, które spędził w Stanach, i jemu wydawało się to śmieszne. On i Rafik najpierw chodzili do szkoły z internatem, potem poszli na studia. Teraz obaj uważali się za obywateli całego świata. Nora i Sara przyjrzały się rodzinnemu zdjęciu zrobionemu przez zawodowego fotografa, gdy Rahman miał około ośmiu lat. Potem przez jakiś czas patrzyły to na zdjęcie, to na niego. - Teraz wygląda pan zupełnie inaczej - stwierdziły po namyśle.

37

RS

- Gdy będziecie w moim wieku, też będziecie wyglądały inaczej. - Ile pan ma lat? - spytała Nora, podczas gdy Sara wodziła paluszkiem po zdjęciu. Rahman właśnie otwierał usta, by odpowiedzieć dziewczynkom, gdy w drzwiach stanęła Amanda i jakaś obca kobieta, pewnie matka bliźniaczek. - Mówiłam wam - zbeształa je - żebyście... - ...nie przeszkadzały zdziwaczałemu pacjentowi -dokończył Rahman. - Nic nie szkodzi. - Rahmanie - odezwała się Amanda - to jest moja przyjaciółka Rosie. To właśnie ona załatwiła mi tę pracę. - Muszę jej zatem podziękować, że cię tu skierowała powiedział. - Prawdziwy szczęściarz ze mnie - rzekł do Rosie. - Mamo - powiedziała Nora. - On też jest bliźniakiem. Spójrz na zdjęcie. Podniosła otwarty album leżący na kolanach Rahmana i podała mamie. - Chwileczkę - powstrzymała córkę Rosie. - Chyba nie powinnaś... - Ależ nie ma sprawy - uspokoił ją Rahman. Rosie spojrzała na zdjęcie, mówiąc coś o niezwykłej więzi łączącej bliźnięta. Potem wzięła córeczki za rękę, przeprosiła za najście, pożegnała się i wyszła. Wyszli wszyscy, Amanda także. W pokoju zrobiło się cicho, aż nazbyt cicho. Rahman położył dłoń na przycisku dzwonka i uderzył w niego kilka razy. Do licha, gdzie podziewa się Amanda? - Przepraszam - powiedziała zdyszanym głosem, wchodząc do pokoju. - Mam nadzieję, że dziewczynki cię nie obudziły. Zostawiłyśmy je pod opieką Clarisy w kuchni, gdzie jadły ciasteczka. Powinnam była się domyślić, że coś jest nie tak, bo nagle zrobiło się cicho. - A ja nie mogę dostać ciasteczek? - spytał.

38

RS

- Oczywiście, że możesz. Zaraz przyniosę. Wróciła, trzymając w rękach tacę z ciastkami i dwiema szklankami mleka. - Wolałbym piwo. - Piwo nie pasuje do ciastek. - Chciałbym mieć takie dzieci - powiedział w zamyśleniu. To zabawne, nigdy przedtem o tym nie marzyłem. Nawet nie zastanawiałem się nad ożenkiem. A potem Rafik... No, nieważne. To prawda, nigdy nie myślał o poślubieniu Lisy czy kogokolwiek innego. Ale teraz, gdy zobaczył te dziewczynki... poczuj coś dziwnego. Były takie słodkie, takie urocze i miłe... Co człowiek czuje, gdy powoła do życia nowe istnienie? Jak się czuje, gdy patrzy, jak dzieci rosną i uczą się poznawać świat? Czy jest łatwo wychować je, wykształcić, wpoić im pewne zasady, pomóc w wyborze drogi życiowej? Nie, na to jeszcze nie był gotowy. Nawet nie umiał zjechać bezpiecznie ze stoku, a co dopiero mówić o wzięciu na swe barki o wiele poważniejszej odpowiedzialności. Poza tym najpierw musiałby znaleźć kobietę, która zechciałaby go poślubić. Łatwiej powiedzieć, niż wykonać. - Chcesz mieć dzieci? - spytał. - Och, nie wiem. Może kiedyś. Trudno to sobie wyobrazić, jeśli się nie ma...- ...kogo poślubić - dokończył, kiwając głową. Co masz na myśli, mówiąc „kiedyś"? Zignorowała to pytanie. Podniosła album z łóżka. - Matka myślała, że mnie rozweseli tym albumem. Nie miałem ochoty do niego zaglądać, póki nie weszły te małe dziewczynki. Chciałem pokazać im zdjęcia moje i Rafika, gdy byliśmy dziećmi. - Mogę popatrzeć? - spytała. - Jeśli chcesz... Wcale nie zamierzał pokazywać jej zdjęć, jednak był zbyt dobrze wychowany, by kategorycznie odmówić lub okazać niezadowolenie.'

39

RS

- Gdzie zrobiono to zdjęcie? - spytała, spoglądając na fotografię rodziny zgromadzonej przed nadmorską willą. - To rodzinna posiadłość nad Zatoką Arabską. Od lat tam nie byłem. Rafik i ja uczyliśmy się tam pływać i żeglować. Gdy udało nam się uciec od guwernera, hasaliśmy do woli po całej posiadłości. - Mieliście siebie, więc nie byliście samotni - powiedziała. Tęsknisz za nim? Nie umiała sobie wyobrazić, jak silna więź łączy bliźnięta. - Czy tęsknię za Rafikiem? Nie, właściwie nie -odpowiedział. - Jestem jedynaczką, ale zawsze marzyłam o rodzeństwie. Jeśli będę mieć dzieci, to kilkoro. Zbyt do- -brze wiem, jak bolesna jest samotność. - A kiedy planujesz wprowadzić te słowa w czyn? - spytał lekkim tonem. Wstała i podeszła do okna, by opuścić rolety. - Przepraszam - powiedział skruszony. - Znowu wtykam nos w nie swoje sprawy i jestem nietaktowny. Po prostu nie mogę pojąć, dlaczego taka piękna i inteligentna kobieta nie jest jeszcze zamężna. Czy z mężczyznami w Chicago coś jest nie tak? Miała ochotę wykrzyczeć mu w twarz, że są żonaci, lecz w ostatniej chwili się powstrzymała. Nie chciała opowiadać mu o niewybaczalnym błędzie, jaki popełniła, obdarzając zaufaniem niewłaściwego mężczyznę. Odwróciła się i spojrzała na Rahmana. Twarz miał skrytą w cieniu. Amanda po raz kolejny postanowiła, że nie będzie więcej odpowiadać na pytania natury osobistej. Dość tych wspomnień i powrotów do przeszłości. Im szybciej tak się stanie, tym lepiej dla jej złamanego serca. Nie należy wciąż rozdrapywać ran, trzeba pozwolić, by spokojnie się zabliźniły. - No cóż - powiedział. - Oni stracili, a ja zyskałem. Mam szczęście.

40

RS

Cóż za ulga, że nie drążył tematu! Czyżby odzyskiwał dobry humor? A może właśnie taki był przed wypadkiem - wesoły, dowcipny i czarujący? Ta myśl sprawiła, że Amanda natychmiast poweselała. Jeśli będzie solidnie wykonywać swą pracę, pomoże Rahmanowi wrócić do dawnego życia. - Powinnam zobaczyć jeszcze jakieś zdjęcia? -spytała z szerokim uśmiechem. - To tylko historia mojego życia. Nic ciekawego. Chyba że się mną interesujesz. Uśmiechnął się do niej szeroko, a Amanda poczuła, jak ciarki przechodzą jej po plecach. Co za flirciarz! Właściwie nie powinno jej to dziwić. Tego się przecież spodziewała, gdy spotkała go po raz pierwszy, ale aż do tej chwili nie próbował jej tak jawnie uwodzić. Chyba lepiej się poczuł. - Na pewno wiele kobiet się tobą interesuje - drażniła się z nim, przerzucając karty albumu. Zamarła bez ruchu, gdy Rahman chwycił ją za rękę. Oplótł palcami jej dłoń. Atmosfera beztroskiego przekomarzania gdzieś się ulotniła, w jej miejsce pojawiło się jakieś dziwne skrępowanie. Amanda nie była w stanie zebrać myśli. Próbowała powiedzieć coś, co rozładowałoby panujące napięcie, lecz miała zbyt zaciśnięte gardło, by wydobyć z siebie jakikolwiek dźwięk. - Nie tak dużo, jak mogłoby się wydawać - rzekł wreszcie Rahman głębokim, cichym głosem. Jego twarz była tak blisko, że Amanda czuła ciepły oddech na policzku. Spojrzała na zdjęcie przedstawiające szejka na plaży, otoczonego tłumem młodych kobiet. Na widok tych wszystkich ślicznotek Amanda poczuła ukłucie zazdrości. To oczywiste, że Rahman miał wielkie powodzenie, a ona nie dorównywała urodą otaczającym go paniom. - A ona? - spytała, wskazując na atrakcyjną blondynkę w bikini.

41

RS

Rahman pochylił się nad jej ramieniem. Znów poczuła, jak przenika ją dreszcz. Nie powinna tak reagować na bliskość pacjenta. Należy oddzielać życie zawodowe od prywatnego. Zwykle jej się to udawało, aż do chwili gdy... Nie, nie wolno dopuścić do tego, by to się znowu wydarzyło. Już raz dostała nauczkę, której nigdy nie zapomni. Rahman dobrze wiedział, że jest atrakcyjnym mężczyzną. - Ona? - rzekł szejk, najwyraźniej nieświadom tego, jak jego bliskość wpływa na Amandę. - Niech no zobaczę. Gdzie to zdjęcie było robione? Już wiem, Laguna Beach. Jakoś nie mogę sobie przypomnieć imienia tej blondynki. - Teraz się nie dziwię, że jeszcze się nie ożeniłeś. Najpierw wypadałoby zapamiętać imię dziewczyny. - Aha! - uśmiechnął się ironicznie. - A więc to tylko o to chodzi? Przez cały czas się zastanawiałem, co robię nie tak. - Miałeś ciekawą przeszłość, Rahmanie. - Kiedy będę mógł się dowiedzieć czegoś więcej o twojej przeszłości? - Umawialiśmy się, że nie będziesz drążyć tego tematu powiedziała i wstała. Szybko wyszła z pokoju. Miała nadzieję, że Rahman nie zauważy, jak bardzo drżą jej nogi.

42

ROZDZIAŁ CZWARTY

RS

Amanda nadal uważała, że nie powinna się zwierzać Rahmanowi, jednak wczorajsza rozmowa nie sprawiła jej przykrości. Następnego dnia, zgodnie z zawartą umową, skupili się wyłącznie na tematach medycznych. Amanda nie wypytywała szejka o jego byłe dziewczyny, nawet przelotnie nie zerknęła na album ze zdjęciami. Rahman nie przekomarzał się z nią ani nie zadawał impertynenckich pytań. Przyjęła to z wielką ulgą. W głębi serca czuła jednak rozczarowanie, choć za nic w świecie by się do tego nie przyznała. Dzień płynął według ustalonego rozkładu. Najpierw śniadanie w pokoju szejka, potem fizykoterapia, lunch, drzemka. Clarisa zapytała Amandę, czy Rahman nie zechciałby przyjść na obiad do jadalni. - Nie chcę, by ten pokój stał pusty - mówiła, wkładając pieczeń do piekarnika. - Szkoda, że z niego nie korzystacie. Gdy Amanda wspomniała o tym pomyśle, Rahman się zgodził, lecz kiedy przyszła, by zawieźć go na obiad, zastała go w ponurym nastroju. Ze złością przewracał kartki w albumie ze zdjęciami. - Co się stało? - spytała. - Nic. - Zamknął album z trzaskiem. - Te zdjęcia budzą zbyt wiele wspomnień. I tak jest mi ciężko... - Przecież czujesz się coraz lepiej. Lekarze mówią, że odzyskasz pełnię sił. Pewnego dnia znowu będziesz żeglował, jeździł na nartach... - Z kim? - przerwał jej. - Na pewno masz mnóstwo przyjaciół - powiedziała, pomagając mu usiąść na wózku. - Słyszałam, że wszyscy przychodzili do szpitala, żeby cię odwiedzić. - Tak, ci, którzy jeszcze żyją - powiedział gorzko. - Ktoś umarł? - spytała.

43

RS

- Tak, ona umarła. Nie żyje. Była najbardziej podniecającą, pełną życia osobą, jaką znałem. A teraz jej nie ma. I jak tu uwierzyć, że nasze życie ma jakikolwiek sens? - spytał. Amanda nie wiedziała, co odpowiedzieć, zresztą Rahman chyba nie oczekiwał żadnego komentarza. Usiadła po drugiej strome owalnego stołu. Zauważyła, że szejk patrzy gdzieś w przestrzeń, a jego twarz zastygła w grymasie rozpaczy. - Może to nie był dobry pomysł - odezwała się. - Nie musisz przecież jadać ze mną - powiedział, podnosząc na nią wzrok. - To Clarisa zaproponowała, byśmy tu jedli. - Uważa, że tylko symuluję chorobę. - Nic takiego mi nie powiedziała - rzekła Amanda. - Nie musi mówić, widzę to w jej oczach. Nie potrafi ukrywać prawdziwych emocji. Gdy byłem dzieckiem, bałem się jej chyba bardziej niż ojca. To dziwne, prawda? - Każde dziecko tak by się czuło w jej obecności. Tym razem po prostu chciała wprowadzić małą zmianę, żeby cię trochę rozweselić. Jeśli się jej nie udało... - A co mam zrobić, żeby pokazać, jak mi wesoło? Opowiadać dowcipy? Śmiać się? - zapytał. W drzwiach stanęła Clarisa, niosąc wielki półmisek ziemniaków z sosem serowym. - A co to ma znaczyć? - spytała groźnie, stawiając danie na stole i obrzucając Rahmana niezbyt przyjaznym spojrzeniem. Zdaje mi się, że ktoś zapomina o dobrym wychowaniu! Panna Amanda jest gościem w tym domu, a pod nieobecność rodziców ty, Rahmanie, jesteś gospodarzem. Już w kuchni słyszałam, że mówiłeś tonem, jaki nie przystoi panu domu. Chyba nie tego cię uczono. Czy jesteś chory, czy zdrowy, twoim obowiązkiem jest zachowywać się uprzejmie. Nie zdziwię się, jeśli Amanda zrezygnuje i poszuka sobie lepszej pracy. Nie ty jeden chorujesz.

44

RS

Twarz Rahmana przybrała odcień zgaszonej czerwieni. Amandzie zrobiło się go żal. Z drugiej strony zazdrościła gosposi, że ta nie musi się liczyć ze słowami. - Przepraszam - powiedział do Amandy, zaciskając usta. Rodzice byliby oburzeni, gdyby mnie teraz widzieli i słyszeli, co mówiłem. - Na pewno by zrozumieli - powiedziała Amanda. - Nie jestem tego taki pewien - rzekł, spoglądając na Clarisę, która wciąż stała w drzwiach jadalni, trzymając się pod boki. Wierz w to lub nie, ale naprawdę odebrałem staranne wychowanie. Od tej chwili postaram się bardziej kontrolować swoje emocje. Nie chcę cię stracić - dodał cicho. Amanda pokiwała głową. Troska w jego głosie nie była udawana, a przeprosiny zdawały się płynąć ze szczerego serca. Rahman nie wiedział, że nigdy nie zrezygnowałaby z pracy z tak błahego powodu jak wybuch złości zniecierpliwionego pacjenta. - Powiedz mi, Amando, co zamierzasz robić w wolny weekend? - zapytał uprzejmie. Ze zdziwienia zamrugała oczami. Szejk naprawdę w mgnieniu oka potrafił się zmienić z opryskliwego, sarkastycznego ponuraka w czarującego pana domu. Takiego, jakim chciała go widzieć Clarisa. Jeśli nawet czuł urazę, że Amanda bierze sobie wolne, nie dał tego po sobie poznać. - No cóż - zaczęła z namysłem. - Skoro nie znam tej okolicy i nie umiem jeździć na nartach... - Chyba mógłbym ci. coś zaproponować - rzucił z uśmiechem. - Powinieneś to robić znacznie częściej - powiedziała Amanda. - Co, składać propozycje? - spytał. - Nie, uśmiechać się. Pokiwał głową, rozpoznając słowa, którymi nie tak dawno ją uraczył. Znów się uśmiechnął, tym razem szczerze rozbawiony. - Powinnaś pojechać kolejką linową na któryś z punktów widokowych.

45

RS

- To dobry pomysł. Wiesz, kim był Mark Twain? - spytała. - Ten, który powiedział, że najmroźniejszą zimą, jaką pamięta, było lato w San Francisco? - Tak, ten sam - rzekła z uśmiechem, próbując ukryć zdumienie, że Rahman nie tylko wie, kim był ten amerykański pisarz, ale także dobrze zna jego twórczość. - Powiedział też, że jezioro Tahoe to najpiękniejszy widok na całej ziemi. - Masz samochód? - zapytał. - Nie, sprzedałam go, zanim tu przyjechałam. - Mój samochód stoi w garażu. Możesz z niego korzystać. Dzięki temu poznasz okolicę. Po obiedzie Rahman wciąż był w dobrym humorze. Clarisa podała szarlotkę, uśmiechając się promiennie. Zaproponowała, by kawę wypili w salonie. Przedtem zdążyła już rozpalić ogień w kamiennym kominku. - Tu jest naprawdę pięknie - przyznała Amanda, popijając aromatyczną kawę. - Nie chciałabyś zamieszkać w Kalifornii na stałe? - Niedługo będę musiała zacząć szukać stałej pracy i mieszkania. - Byłaś kiedyś w San Francisco? - Nie. Ale w przyszłym miesiącu wybieram się tam na szkolenie dla pielęgniarek. - W Tahoe można świetnie spędzić wakacje, ale życie płynie tu dość monotonnie. W dużym mieście jest więcej rozrywek. Po co ja ci to właściwie mówię, przecież pochodzisz z dużego miasta! - Nie znam nikogo w San Francisco. - Znasz mnie. Spojrzała na niego. Co on chciał przez to powiedzieć? Chyba nie wyobrażał sobie, że mogłaby się z nim spotykać na gruncie towarzyskim? Przecież widziała zdjęcia, słyszała o jego przyjaciółkach i doskonale zdawała sobie sprawę, że żyli w dwóch różnych światach.

46

RS

- Zwykle nie bywam taki nudny. - A czy ja mówiłam, że jesteś nudny? - spytała zaskoczona. Wydało jej się, że Rahman się uśmiecha, choć nie miała pewności. - Nieważne - uciął dyskusję. - Chciałbym cię oprowadzić po mieście. - To miło z twojej strony - odparła uprzejmie, wiedząc, że Rahman powiedział to tylko po to, by podtrzymać rozmowę. Widziałam zdjęcia i słyszałam o tym, jak tam jest pięknie. Ocean, zatoka... - Bary i kluby... - Rzadko chadzam do klubów - powiedziała. Rahman zdawał się być jej całkowitym przeciwieństwem. Bywalec nocnych klubów, dusza towarzystwa, ekscentryczny kosmopolita. - No cóż, zawsze możemy pójść do restauracji na Nadbrzeżu Rybackim, gdzie podają potrawy z krabów, przyjrzeć się widokowi z samego szczytu drapaczy chmur. Mówiąc te słowa, Rahman wyobrażał sobie, jak zabiera Amandę na przechadzkę po mieście. Oczami wyobraźni widział, jak jej twarz jaśnieje podziwem na widok panoramy miasta, jak zwiedzają Chińską Dzielnicę, zaglądają do małych sklepików... Tak, chciał być tym, który jej to wszystko pokaże. Może jednak Amanda wolałaby zwiedzić miasto w towarzystwie kogoś innego? Była przecież taka powściągliwa, gdy rozmawiali o jej prywatnym życiu. Może miała kogoś w Chicago? Ktokolwiek to był, Rahman mu zazdrościł. Niełatwo znaleźć taką kobietę jak Amanda, obdarzoną czułym sercem i wielkim urokiem. Na pewno była już zajęta. Może liczy dni, które pozostały do jego wyzdrowienia, by móc wrócić do ukochanego mężczyzny? Na samą myśl poczuł ostry ból, który nie miał nic wspólnego z jego ranami. - Nie chciałbym, żebyś zwiedzała San Francisco samotnie powiedział oschle.

47

RS

- Na pewno nie będę sama. Spojrzał na nią z zaciekawieniem. Nie miał pojęcia, jak interpretować jej słowa, ale spodziewał się najgorszego. Na pewno myślała teraz o ukochanym. Rahman skrzywił się, jakby połknął wyjątkowo gorzką miksturę. Przez długi czas siedzieli w ciszy, każde z nich pochłonięte własnymi problemami. Jeśli szejk miał nadzieję, że Amanda jakoś rozwinie poruszony temat, to był w błędzie. Siedzieli tak w milczeniu aż do końca wieczoru, wpatrując się w tańczące płomienie. W sobotę, gdy przyjechała zatrudniona na weekend pielęgniarka, a Amanda szykowała się do wyjścia, nastrój Rahmana zdecydowanie się pogorszył. Wiedział, że Amanda wychodzi, ale w pełni uświadomił to sobie, dopiero gdy zobaczył siostrę Willis. No tak, a Amanda wróci najwcześniej w niedzielę wieczór. Prawda, zasłużyła sobie na odpoczynek. Potrzebowała tych wolnych dni, by się zrelaksować, nabrać sił. To były racjonalne argumenty, jednak wcale nie ułatwiały mu pożegnania. Amanda stała ubrana w ciemnozielone wełniane spodnie, kurtkę w tym samym kolorze i kraciasty szalik, a jej oczy lśniły, na pewno radością. Cieszyła się, że czeka ją weekend z dala od uciążliwego pacjenta! Zacisnął zęby, by powstrzymać się od narzekania. Amanda będzie się dobrze bawić, gdy tymczasem jego czeka prawdziwy koszmar. - Na wszelki wypadek zostawię numer telefonu... - Na wszelki wypadek? Nie martw się o mnie. Nic mi nie będzie. Siostra Willis wzbudza zaufanie, na pewno zna się na rzeczy. Dokładnie odpowiada moim wyobrażeniom o pielęgniarce doskonałej. Siostra Willis była w średnim wieku, miała siwe włosy, wykrochmalony biały fartuch, drewniaki i surową minę. Cóż to by było, gdyby rodzina spełniła jego zachciankę i do opieki nad

48

RS

nim zatrudniła tę Właśnie pielęgniarkę, a nie Amandę? Na samą myśl Rahman aż zadrżał. - Mam nadzieję, że nie grozi mi przez to utrata pracy powiedziała Amanda. Cóż za niedorzeczny pomysł! Przez moment uśmiechali się do siebie. Ich spojrzenia spotkały się. Mimo że czekał go długi i samotny weekend, Rahman napawał się chwilą wzajemnego porozumienia. - A tak przy okazji, dokąd się wybierasz? Chciał, by brzmiało to jak zwykłe, niezbyt ważne pytanie. - Pojadę pooglądać widoki - powiedziała. Chciał spytać z kim, ale ugryzł się w język. - A dziś wieczorem wybieram się na zabawę. Będą tańce ludowe - dodała. - Na tańce, sama? - wyrwało mu się. - Nie, z moją przyjaciółką, Rosie. Zawsze jest tam ktoś, z kim można się pobawić. W Chicago należałam do kółka tanecznego. To świetna zabawa. - Doprawdy? - Tak. Wiem, co sobie myślisz. Wyobrażasz sobie pewnie bandę ludzi przebranych w dziwaczne kostiumy, podskakujących na parkiecie i klaszczących w rytm muzyki. Ale to nie takie proste, trzeba mieć wspaniałe wyczucie rytmu. I wcale nie musimy nosić śmiesznych kapeluszy ani szerokich spódnic. - Jesteś dobrą tancerką? - Brałam kiedyś lekcje tańca, więc nie depczę partnerom po nogach. Któregoś dnia zabiorę cię na taką zabawę. To znaczy, jeśli... - Jeszcze dużo czasu musi upłynąć, nim znów będę mógł tańczyć - powiedział szybko, wybawiając ją z opresji. Zapadła cisza. Każde z nich zastanawiało się, jak wybrnąć z niezręcznej sytuacji. Rahman wiedział, że nigdy nigdzie razem

49

RS

nie pójdą. I nie chodziło tu tylko o to, że Amanda jest pielęgniarką, a on jej pacjentem. Nawet to, że pochodzili z różnych sfer, nie miało znaczenia. Przeszkodę stanowiło coś innego. Wiedział, że istniało coś, o czym Amanda nie chciała mówić. Na pewno w jej życiu był jakiś mężczyzna. Była zbyt atrakcyjna, zbyt inteligentna, zbyt urocza, zbyt... po prostu miała zbyt wiele zalet, by mężczyźni zostawili ją w spokoju. Przeszkodę z jego strony stanowiła niechęć do ponownego wiązania się z kobietą. Ludowa potańcówka nie musiała od razu doprowadzić do poważnego związku, ale jednak... Wolał być ostrożny. Obecność Amandy zbyt mocno na niego działała. Przez nią snuł marzenia, które wytrącały go z równowagi. To ze względu na nią chciał jak najszybciej wyzdrowieć, by pokazać jej, jaki był przed wypadkiem. - Będę już się zbierać - powiedziała Amanda energicznie. Słońce świeciło przez okno, jednak Rahman miał wrażenie, że nagle w pokoju zrobiło się bardzo ciemno. Amanda odeszła. Powiedziała, że wróci, ale co będzie, jeśli nie zechce? Co się stanie, jeśli pozna kogoś na tańcach albo wróci do Chicago lub znajdzie inną pracę? Nie chciał już dłużej myśleć o Amandzie. Opadł na poduszki, zamknął oczy i popadł w ponurą zadumę. Kilka minut później siostra Willis przyszła do pokoju, by zrobić mu zastrzyk. Musiał przyznać, że jej technika robienia zastrzyków była niemal tak samo dobra jak Amandy. - Jak się czujemy? - spytała, gdy odwrócił się z powrotem na plecy. - Wprost kwitnąco - powiedział, próbując stłumić szyderczy ton głosu. Jej spojrzenie mówiło mu, że nieobcy jest jej sarkazm. Wyjęła termometr. - Ładny dom. Masz szczęście, że nie jesteś już w szpitalu. Nie chciał, by go uważano za szczęściarza tylko dlatego, że ma wystarczająco dużo pieniędzy, by pozwolić sobie na piękny

50

RS

dom i prywatną pielęgniarkę. Tak, to prawda, nie wszyscy opływali w dostatki. On żył w luksusie, jednak nie opuszczało go uporczywe przeświadczenie, że marnuje sobie życie i powrót do zdrowia niewiele tu zmieni. Siostra Willis włożyła mu termometr do ust i zaczęła mierzyć puls. Rahman poczuł niewymowną ulgę, że nie musi, a raczej nie jest w stanie zabawiać jej uprzejmą rozmową. Miał ochotę poleżeć w łóżku i podąsać się przez jakiś czas, może nawet przez cały weekend. - Czy nie miałbyś nic przeciwko temu, bym obejrzała turniej golfa na tym wielkim telewizorze? - spytała, wyjmując mu termometr z ust i zapisując coś na karcie. - Oczywiście, że nie. - Może zechciałbyś do mnie dołączyć? - zaproponowała. - Och, raczej nie... - Gosposia powiedziała, że nieźle grasz w golfa. - Grałem - powiedział, akcentując czas przeszły. - Kiedyś, dawno temu grałem. Tak naprawdę ostatnią partię golfa rozegrał latem, lecz zdawało mu się, że od tego czasu minęły wieki. Najpierw grał z Rafikiem, a potem z Lisą. Lisa wykazywała charakterystyczną dla siebie werwę, niefrasobliwość i niewyczerpaną energię, wyzywając na golfowy pojedynek dosłownie wszystkich, jakby wbijanie piłeczek do dołków było nie tyle relaksem, co walką na śmierć i życie. Nie sądził, by mógł kiedykolwiek jeszcze zagrać. Nie miał wielkiej ochoty na oglądanie golfa, szczególnie w towarzystwie kogoś, kogo nie znał. - No to chodźmy - powiedziała pielęgniarka, wyciągając rękę, by pomóc mu przenieść się z łóżka na wózek. Przecież przed chwilą jej odmówił! A może rzeczywiście powinien wstać z tego łoża boleści i przestać zajmować się rozpamiętywaniem własnych nieszczęść? Może choć na chwilę

51

RS

przestanie zadręczać się wyobrażaniem sobie, co też właśnie teraz porabia Amanda? Okazało się; że siostra Willis jest wielką miłośniczką sportu, nie tylko golfa, lecz również gier zespołowych. Uwielbiała piłkę nożną i baseball. - Trawa jest taka zielona, że mam wrażenie, jakbym naprawdę była na trybunie - powiedziała siostra Willis, sadowiąc się wygodnie na wielkim, wyściełanym krześle i w osłupieniu podziwiając ogromny ekran i wyborną jakość obrazu. Rahman żałował, że nie może czerpać takiej przyjemności z oglądania golfa jak pielęgniarka. Zdawał sobie sprawę, jak jest postrzegany przez większość ludzi. Widziano w nim rozpieszczonego smarkacza, który użala się nad sobą, choć dzięki pieniądzom i pozycji społecznej może sobie pozwolić na takie zbytki jak prywatna pielęgniarka. Ale czy to jego wina, że wychowano go tak, by zawsze domagał się dla siebie tego, co najlepsze? Choć był uprzywilejowany od chwili narodzin, to wcale nie oznaczało, że nauczono go siedzieć z założonymi rękami i czekać, aż podadzą mu cały świat na srebrnej tacy. Ojciec kładł mu to do głowy przez długie lata, lecz Rahman puszczał te kazania mimo uszu. Dopiero teraz, po wypadku, zaczął się zastanawiać, co powinien zrobić, by zmienić jałową egzystencję w prawdziwe życie. Po pierwsze musiał wyzdrowieć. Na poprawę kondycji przyjdzie mu jednak trochę poczekać. I tu właśnie należało przejść do punktu drugiego. Cierpliwość nigdy nie była jego mocną stroną. Gdy czegoś zapragnął, chciał to dostać natychmiast. Niestety, powrót do zdrowia to długotrwały proces. Wymagał więcej cierpliwości i wysiłku, niż Rahman przewidywał. Siostra Willis przerwała jego zadumę radosnym okrzykiem, gdy jej ulubiony gracz oddał szczególnie widowiskowy strzał. Rahman przyglądał się, jak żywiołowo kobieta klaszcze w

52

RS

dłonie. Takie zachowanie zupełnie nie pasowało do jej srogiego wyglądu. - Oglądasz programy sportowe z mężem? - spytał uprzejmie, gdy program przerwano pierwszym blokiem reklamowym. Zacisnęła usta, jakby chciała powstrzymać jakieś ostre słowa. - Mój mąż zmarł dwa lata temu. Na zawał. - Tak mi przykro - rzekł Rahman. Wiedział, jak banalnie to zabrzmiało. Tego typu konwencjonalne frazesy nie mogły przynieść pociechy. - Przez jakiś czas wydawało mi się, że już nigdy nie będę mogła oglądać transmisji sportowych. A wszystko przez bolesne wspomnienia. George, mój mąż, każde niedzielne popołudnie spędzał niemal przyklejony do kanapy przed telewizorem. Zwykle przynosiłam mu chipsy i piwo, a sama zajmowałam się czymś innym. Pewnego dnia usiadłam przy nim. Naprawdę mnie to wciągnęło. Teraz George nie żyje, ale ja nadal... Gdy jej dolna warga zadrżała, Rahman odwrócił się. Bał się spytać o coś, czego bardzo chciał się dowiedzieć. W końcu zdobył się na odwagę. - Jak udało ci się dojść do siebie po jego śmierci? - spytał. Może ta kobieta znała jakiś tajemny sposób pozyskiwania daru zapomnienia? Może wiedziała, jak najszybciej dojść do siebie po przeżytej tragedii? Rahman przyglądał się jej szerokiej, pomarszczonej twarzy. Głębokie bruzdy były świadectwem przeżytego cierpienia, jednak oczy skrzyły się pogodą ducha. Siostra Willis chyba wiedziała o czymś, o czym on nie miał zielonego pojęcia. - Pomógł mi czas - powiedziała - i ludzie. Mam córkę i wnuki. Najważniejsze, to czuć się potrzebnym. Właśnie dlatego nadal pracuję w swoim zawodzie. Chorzy potrzebują mojej pomocy. Rahman pokiwał głową. A kto właściwie potrzebował jego? Nie miał żony, dzieci ani wnuków. Brat musiał troszczyć się o żonę. A jeśli chodzi o czas... Czasu miał dużo. Był jednak zbyt

53

RS

niecierpliwy, by tak po prostu czekać, nim czas ukoi ból po stracie Lisy. Czy Amanda poszła za jego radą, by ze szczytu góry podziwiać widoki? Chętnie ujrzałby jej twarz, w chwili gdy zobaczy przed sobą panoramę, lśniące w dole jezioro, śnieg, który pięknie połyskuje w słońcu. Czy była sama? Miał nadzieję, że nie. Nie życzył jej samotności, a jednocześnie żałował, że sam nie jest w stanie pokazać jej tego wszystkiego. Gdyby mógł choć przez chwilę znów być sobą, zabawiłby Amandę i w ten sposób zdobył jej sympatię. Byłaby dobrą przyjaciółką. Ale nie dziewczyną. Rahman załamałby się, gdyby utracił jeszcze jedną bliską sercu kobietę. Zamierzał po prostu poszerzyć krąg znajomych. Choć wokół jego szpitalnego łóżka zebrał się niezły tłum, Rahman nie był w stanie cieszyć się towarzystwem. Czuł ulgę, widząc, że odchodzą, a oni zdawali się czuć ulgę, że wypełnili już swój obowiązek odwiedzenia chorego przyjaciela. Przyjaciela o okaleczonym ciele i obolałej duszy. Od tamtego czasu nie miał od nich żadnych wieści. Jakby na zawołanie zadzwonił telefon. Siostra Willis podniosła słuchawkę, po czym wręczyła ją Rahmanowi. Dzwoniła Nicole, jedna z jego przyjaciółek z San Francisco, dziewczyna z towarzystwa, z którą kiedyś się spotykał. Uprzejmie zapytała o jego samopoczucie. Rahman wyjechał wózkiem na korytarz, by nie przeszkadzać siostrze Willis w oglądaniu telewizji. - Przyjadę nad jezioro, by trochę sobie pojeździć na nartach mówiła Nicole. - Pomyślałam, że wpadnę cię odwiedzić, jeśli oczywiście masz ochotę na towarzystwo. - Podam ci dokładne wskazówki, jak dojechać do mojego domu. Gdy upewnił się, że wszystko zapisała, zapragnął dowiedzieć się czegoś o swojej paczce. - Bez ciebie i Lisy już nie jest tak samo - powiedziała cicho Nicole.

54

RS

Nie, bez Lisy nic już nie było takie jak przedtem. To ona była spoiwem, które wszystkich trzymało razem. Nie tylko on za nią tęsknił. W kręgu starych przyjaciół pozostawiła po sobie pustkę, której nikt nie potrafił wypełnić. - Zastanawialiśmy się, jak się czujesz i kiedy wrócisz. Chcemy przed meczem urządzić przyjęcie koło stadionu. Rahman wyobraził ich sobie zebranych na parkingu przed stadionem. Z grilla unosi się dym, wszyscy przyjaciele w klubowych barwach, piją piwo i są tak rozbawieni, że zapominają pójść na mecz. Dobrze, że się spotka z Nicole. Może lepiej porozmawiać o Lisie, niż próbować niej zapomnieć.

55

ROZDZIAŁ PIĄTY

RS

Muzyka grała głośno, a na parkiecie kłębił się tłum, Amanda nie narzekała więc na brak partnerów do tańca. Jej pierwszy wolny dzień na razie można było uznać za udany. Gdy muzycy udali się na zasłużoną przerwę, partner odprowadził Amandę do stolika, przy którym siedziała Rosie. Mężczyzna był dobrym tancerzem, lecz Amanda nie zamierzała zawierać z nim bliższej znajomości. Musiało upłynąć kilka minut, nim zrozumiał, że nie ma sensu się do niej zalecać. Gdy wyczuł jej chłód, przeprosił i odszedł, dołączając do grupki przyjaciół. - Masz coś przeciwko niemu? - spytała Rosie, patrząc na nią ze zdziwieniem. - Nie jest w moim typie. - A jaki jest twój typ? - spytała Rosie. Dobre pytanie, pomyślała Amanda. Wiedziała, jacy mężczyźni na pewno nie są w jej typie. Aroganccy lekarze, którzy ukrywają swój stan cywilny. Zbyt bogaci i zepsuci szejkowie. Dlaczego więc nie chciała dać szansy miłemu i atrakcyjnemu mężczyźnie, który w dodatku był nie najgorszym tancerzem? Sama nie znała odpowiedzi na to pytanie. Wydawał jej się po prosto nudny. Może nadszedł czas, by polubiła nudnych mężczyzn? Zwłaszcza że nie oczekiwała od życia czegoś nadzwyczajnego. Chciała mieć męża i dzieci. Fascynujący mężczyźni zwykle nie sprawdzali się w roli męża. - Mój typ? Chciałabym poznać mężczyznę, który byłby oddany swojej przyszłej rodzinie. Nie lwa salonowego, otoczonego tłumami przyjaciół i blaskiem fleszy. - Takiego, który chciałby zamieszkać w domku z ogródkiem. Nie kogoś, kto czuje się dobrze jedynie w pałacach i luksusowych rezydencjach. - Takiego, który pochodziłby z podobnego środowiska, co ja.

56

RS

Dorastał w skromnych warunkach, a nie opływał od dziecka w dostatki. - Który nie dźwiga na swoich barkach ciężaru przeżytych tragedii. Jak na przykład niedawna śmierć najlepszej przyjaciółki. - Nawet na tej sali powinno się znajdować kilku takich mężczyzn - powiedziała Rosie. Ludzie siedzieli przy barze lub stolikach, odpoczywając po tańcu. Tak, gdyby Amanda chciała, na pewno w ciągu najbliższej godziny znalazłaby kilku odpowiednich kandydatów. Powinna tylko lepiej się rozejrzeć, lecz nie mogła się do tego zmusić. To zadanie zdawało się przerastać jej siły. - Nie wiem, co jest ze mną nie tak - przyznała Amanda, nachylając się nad stołem, by Rosie lepiej słyszała jej szept - ale zawsze zakochuję się nie w tych, w których powinnam. - Aha - powiedziała Rosie. - Teraz rozumiem. Pamiętaj, że zauroczenie jest częścią składową naszego życia. Tylko że taki stan nie trwa wiecznie. Gdyby tak było, nikt nie mógłby się skupić na pracy. - Wiem. Nie szukam jakichś szczególnie silnych doznań. Chodzi mi o coś innego, o wzajemną fascynację i pokrewieństwo dusz. Pociąg fizyczny też jest ważny, ale ja pragnę, by między mną a mężczyzną zaistniało coś głębszego. - W końcu znajdziesz takiego mężczyznę. Nie powinnaś wychodzić za mąż, nie czując tego iskrzenia, tego związku dusz. - Może zbyt długo mieszkałam w Chicago? - Czyżby z wszystkimi mężczyznami w Chicago było coś nie tak? - spytała Rosie. O to samo wcześniej zapytał ją Rahman. - To nie z nimi było coś nie tak, tylko ze mną -powiedziała. Zbyt dużo czasu zmarnowałam na kogoś, kto nie był tego wart. - Czasem odnajdujemy szczęście, dopiero gdy przestajemy go szukać - stwierdziła filozoficznie Rosie. - Ktoś na pewno na ciebie czeka tuż za rogiem. Ktoś, kogo dotąd nie brałaś pod

uwagę lub z góry odrzucałaś. Niedługo znajdziesz przeznaczonego sobie mężczyznę. Amanda przytaknęła, choć dla niej cała sprawa wcale nie przedstawiała się tak prosto. Bardzo bała się, że znów popełni koszmarny błąd, że sytuacja wymknie się jej spod kontroli. Gdy ponownie rozległy się dźwięki muzyki, Amanda przeszła na parkiet, obiecując sobie, że zastosuje się do wskazań Rosie. Odpręży się i przestanie myśleć o znalezieniu „tego właściwego mężczyzny". Nie wiedziała jednak, co zrobić, by się nie zakochać w „tym niewłaściwym". Amanda wraz z przyjaciółką wyszły na dwór. Na podjeździe stał zaparkowany czerwony sportowy samochód o niskim podwoziu. - Chyba zbyt szybko przyzwyczajam się do wygód przyznała Amanda, z lubością rozsiadając się na wyściełanym skórą fotelu. - To ładnie ze strony Rahmana, że pożyczył ci to cacko. Podczas weekendu, jakoś niewiele mówiłaś o naszym przyjacielu szejku - powiedziała Rosie. -Wiesz chyba, że zostawiłaś go w dobrych rękach? Dorothy Willis jest doskonałą pielęgniarką. Na pewno nie pozwoli sobą manipulować ani nie zrobi żadnego głupstwa. - Tak, też tak myślę - zgodziła się Amanda. - Jestem ci wdzięczna, że ją znalazłaś. Ten wypoczynek dobrze jej zrobił. Jednak źle się stało, że tak dużo myślała o Rahmanie. Postępowała zgodnie ze starannie opracowaną strategią. Uważała, że jeśli nie będzie mówić o Rahmanie, to może przestanie też o nim myśleć. Niestety, nie udało się. Zbyt wiele czasu zmarnowała na snucie niebezpiecznych fantazji i zamartwianie się o swego pacjenta. Jak Rahman sobie radzi podczas jej nieobecności? Czy jada samotnie? Czy często popada w depresję? Czy Dorothy Willis domyśli się, że szejk jest zbyt dumny, by prosić o pomoc, gdy jej potrzebuje? Może jest wobec niej grubiański i ma zbyt

58

RS

wygórowane wymagania? Żywiła nadzieję, że okaże Dorothy choć odrobinę uprzejmości. - Nie chcesz mi o nim nic opowiedzieć? - spytała Rosie. - Czasem bywa uciążliwy. Miewa swoje lepsze i gorsze dni, jak każdy pacjent. Niestety, nie przypominał żadnego z pacjentów, jakimi do tej pory się zajmowała. Jego lepsze dni różniły się od gorszych jak biel od czerni. Teraz, gdy Amanda już wiedziała, że stracił dziewczynę, potrafiła mu współczuć. Może nawet za bardzo mu współczuła? Pewnie lepiej by było, gdyby wciąż uważała go za upartego i niewdzięcznego-aroganta. Wchodząc do pokoju, widziała wyraz jego oczu, słyszała ton jego głosu, czuła, jak śledzi ją wzrokiem. Wielu pacjentów przywiązywało się do swych pielęgniarek, to nic dziwnego. Przecież jedyną kobietą, jaką Rahman widywał przez okrągłą dobę, była właśnie jego pielęgniarka. Gdy szejk wyzdrowieje, powróci do swojego życia, do świata, z którego pochodził. Świata pełnego atrakcyjnych kobiet, które chętnie pomogą mu otrząsnąć się z rozpaczy i zapomnieć o utraconej miłości. Amanda obawiała się, że jeśli powie choćby jedno słowo więcej lub zostanie tu chwilę dłużej, Rosie wszystko zrozumie, domyśli się jej uczuć. Zjechała z podjazdu, pomachała przyjaciółce na pożegnanie i skierowała się w stronę rezydencji nad jeziorem. To zabawne, ale czuła się, jakby wracała do domu. Nie mogła się już doczekać spotkania z Rahmanem. Gdy weszła przez frontowe drzwi, ku swojemu zaskoczeniu usłyszała, że z gabinetu dobiegają radosne okrzyki. Pędem pobiegła przez dom i stanęła w drzwiach gabinetu. Jego ściany od góry do dołu zastawione były książkami. Na ogromnym ekranie telewizora widać było potężne, muskularne postacie zawodników. Siostra Willis zerwała się na równe nogi, głośno dopingując drużynę, a Rahman uniósł pięść w powietrze i wrzasnął: - Do boju, Dziewiątki!

59

RS

Przez długą chwilę Amanda stała jak wryta, nic nie mówiąc, nie mogąc uwierzyć własnym oczom. W najśmielszych przypuszczeniach nie wyobrażała sobie, że starsza, stateczna kobieta w białym fartuchu okaże się kibicem futbolu, ani że Rahman zechce oglądać w jej towarzystwie transmisje z meczu. Najwyraźniej źle oceniła sytuację. Nie wiedziała, co ma robić. Nawet gdyby chciała dyskretnie chrząknąć, wątpiła, czy by ją usłyszeli. Przyglądała się graczom schodzącym z boiska, podtrzymywanym przez kolegów z drużyny lub powracających na pole gry tylko po to, by znów ktoś ich przewrócił. Nigdy nie oglądała amerykańskiego futbolu. Uważała go za zbyt brutalny sport. Teraz, patrząc na tysiące kibiców zebranych na stadionie, miała wrażenie, że jest jedyną osobą na ziemi, która nie pasjonuje się rozgrywką. Na pewno była jedyną taką osobą w tym domu. Mogła oczywiście pójść do swojego pokoju, ale zamiast tego wśliznęła się cicho do gabinetu. Rahman powitał ją tak obojętnie, jakby dopiero przed chwilą stąd wyszła, a nie wyjechała na cały weekend. Dorothy Willis wyłączyła dźwięk w telewizorze i przywitała się. Spojrzała na zegarek, po czym powiedziała coś o szybko mijającym czasie. - Pójdę spakować swoje rzeczy - rzekła. - Nie zamierzasz chyba wyjść przed końcem meczu? zaniepokoił się Rahman. - Proszę, nie odchodź tylko dlatego, że wróciłam zaprotestowała Amanda. - Skoro nalegacie... - mruknęła Dorothy. - Oczywiście - potwierdziła Amanda, wycofując się z pokoju. To oczywiste, że nikt jej w tej chwili nie potrzebował. Jeszcze nie widziała, by Rahman tak dobrze się bawił. Z jego twarzy zniknęła chorobliwa bladość, oczy błyszczały podnieceniem. Amanda poszła się przebrać. Później udała się do kuchni, by zobaczyć, co gosposia zostawiła na obiad. Clarisa też miała

60

RS

dzisiaj dzień wolny. Amanda znalazła zapiekankę z kurczaka, sałatkę i pyszny deser. Siostra Willis weszła do kuchni, niosąc w ręku walizkę. Amanda zastanawiała się, czy powinna zaprosić kobietę na obiad. - Wychodzę - powiedziała siostra Willis. - Zapisałam wszystko w jego karcie choroby. Lekarstwa wziął, apetyt też miał niezły. Udał ci się weekend? - Tak, dziękuję - odparła Amanda. - Czy... czy dobrze ci się z nim mieszkało? - Och, wspaniale. Z początku Rahman zachowywał się jak rozwścieczony niedźwiedź, ale szybko odkryłam, że pod skórą drapieżnika ukrywa się prawdziwy baranek. Odkąd wyciągnęłam go z jego pokoju, świetnie się bawiliśmy. Dobrze, że miałam z kim obejrzeć mecz. Wczoraj oglądaliśmy rozgrywki golfa. Wiedziałaś, że był w uczelnianej drużynie? Wyjaśniał mi różne techniczne szczegóły, o jakich wcześniej nie miałam pojęcia. Amanda odprowadziła Dorothy do drzwi. Prawdziwy baranek... Czy Dorothy nie żartowała? Czyżby poznała go przez weekend lepiej niż Amanda przez kilka dni? Zrobiło jej się przykro. Szejk, pogrążony w myślach, spoglądał nieobecnym wzrokiem na zgromadzone na półkach książki. - Wiedziałaś, że mąż Dorothy zmarł dwa lata temu? Byli małżeństwem przez trzydzieści lat. Wszystkie mecze oglądali razem. Amanda starannie ukryła zdziwienie, gdy nazwał siostrę Willis po imieniu. Hm, chyba się zaprzyjaźnili. - Na pewno bardzo za nim tęskni. - Tak, ale doskonale sobie z tym radzi. Wiesz, że nigdy przedtem nie oglądała meczu na dużym ekranie? Od razu zauważyła różnicę - powiedział.

61

RS

- Ja także odniosłam wrażenie, że nagle znalazłam się na samym środku boiska - przyznała Amanda i wzdrygnęła się lekko. Nie mogła zrozumieć fascynacji futbolem. Rahman zauważył jej reakcję. - Za dużo emocji? - wypytywał. - Zbyt brutalne - przyznała. - Grałeś kiedyś w futbol? Może na uczelni? - Nie, ale mam kartę wstępu na wszystkie mecze drużyny Czterdziestek Dziewiątek. Zwykle każdy mecz był też pretekstem do zorganizowania imprezy towarzyskiej, zarówno przed, jak i po rozgrywkach. Rafik i ja nie zajmowaliśmy się futbolem, ale poza tym grywaliśmy niemal we wszystko... w golfa, w tenisa, w polo. - Kiedyś znowu zagracie. - Może. A może nie. Rafik ma teraz zbyt wiele zajęć, by znaleźć czas na sport. Przełknął lekarstwo, które mu podała. - Nie opowiadałeś mi jeszcze nic o swojej pracy powiedziała, siadając naprzeciwko niego na brzegu fotela. - Może dlatego, że mało pracuję. W rodzinnej firmie nie gram pierwszych skrzypiec. Dziadek założył firmę i doprowadził ją do rozkwitu. Później ojciec przeniósł ją na Zachodnie Wybrzeże, gdzie rozwinęła się jeszcze bardziej. Teraz Rafik zajął jego miejsce, zainwestował w przedsięwzięcia, które przynoszą zyski. Ja także mam co mam robić, tylko że... Nie powtarzaj wciąż, że wszystko będzie w porządku, gdy wrócę do zdrowia. Kiedy byłem zdrowy, nie robiłem tego, co należy. W holu naszej siedziby wisi portret dziadka. Czasami miałem wrażenie, że dziadek spogląda na mnie z wyrzutem. Jakby chciał mnie zganić za brak wytrwałości, ambicji i za lenistwo. Nie wdałem się w ojca, nie dorastam do pięt bratu.

62

RS

- Jak możesz tak mówić? - spytała. - Masz dopiero trzydzieści dwa lata. Jeszcze osiągniesz sukces, tak samo jak twój ojciec i brat. Jeśli naprawdę tego chcesz. - No i właśnie o to chodzi. Jeśli chcę... Sam nie wiem, czego chcę. Ostatnio jednak pomyślałem sobie, że... Mniejsza o to. Opowiedz mi o swoim weekendzie. - Może najpierw przyniosę obiad - zaproponowała. Rozpaliła ogień w kominku, po czym zasiedli do obiadu. Telewizor był wyłączony, zasłony zaciągnięte, płomienie tańczyły wesoło, nadając pomieszczeniu nieco tajemniczy wygląd. Rahman i Amanda jedli zapiekankę z kurczaka, siedząc przy małym stoliku. Szejk wydawał się dziś całkiem odmieniony. Amanda nie mogła uwierzyć, że ma przed sobą tego samego człowieka, który tak się denerwował jej wyjazdem. Jeszcze dwa dni temu dopytywał się zgryźliwie, po co mu pielęgniarka na weekend. Wciąż ukradkowo spoglądała na towarzysza, by się upewnić, czy to na pewno ten sam mężczyzna. Wydawało jej się, że przez weekend odmłodniał. Nie wiedziała, w jaki sposób tego dokonał. Choć nie chciała się na niego zbyt ostentacyjnie gapić, zauważyła, że się ogolił, a oczy mu błyszczą. Starała się odgadnąć, co takiego wydarzyło się podczas jej nieobecności. Rahman zainteresował się potańcówką. - Znalazłaś tam kogoś godnego uwagi? - zapytał, odkładając widelec na stół. - Wcale nie szukałam - odpowiedziała. - Dlaczego nie? - spytał. - Nie chciałabyś wyjść za mąż i mieć bliźniaki jak twoja przyjaciółka Rosie? - Wszyscy nagle chcą mnie wydać za mąż - powiedziała, broniąc się przed odpowiedzią na jego pytanie. Czyżby sama sprowokowała te uwagi? Może wyglądała na zdesperowaną i nieszczęśliwą? - Kiedyś wyjdę za mąż, ale to, że ktoś jest dobrym tancerzem, jeszcze niewiele o nim mówi. A gdybym urodziła bliźniaki

63

RS

obdarzone równie żywiołowym temperamentem, jak ty i Rafik, to pewnie przedwcześnie bym osiwiała. Oczami wyobraźni ujrzała dwóch małych chłopców podobnych do Rahmana, bawiących się z rodzicami w berka przed wielkim domem otoczonym ogromnym trawnikiem. Rahman byłby czułym ojcem. Poznała to po tym, jak odnosił się do córeczek Rosie. Na pewno poślubi piękną dziewczynę, która będzie do niego idealnie pasowała. Wizja ta napełniła Amandę bolesną zazdrością, jakiej nigdy przedtem nie czuła. Zalała ją fala wstydu. - Jakie masz plany na przyszłość? - spytał. Otrząsnęła się z zadumy, lecz nie mogła przestać myśleć o Rahmanie otoczonym gromadką ślicznych dzieci. Jakże żałowała, że stolik jest taki mały, szejk siedział zdecydowanie za blisko. Trudno udzielić wymijającej odpowiedzi, gdy ktoś przygląda się tak natarczywie, jakby naprawdę zależało mu na szczerej odpowiedzi. Cieszyła się, że w pokoju panuje półmrok. Nie chciała, by Rahman, widząc jej zarumienione policzki, domyślił się, jak niezręcznie czuje się w jego obecności. Przypomniała sobie rozmowę z Rosie. Tego wieczoru Amanda postanowiła wreszcie spojrzeć prawdzie w oczy. Powietrze zdawało się emanować tym szczególnym napięciem, o którym rozmawiały z Rosie. Bez wątpienia Amanda i Rahman czuli do siebie silny fizyczny pociąg, ale to nie wszystko. To, co się między nimi rodziło, pogłębiało się z sekundy na sekundę. Czy to tylko moja. wybujała wyobraźnia, czy Rahman też to czuje? - zastanawiała się Amanda. Jak długo przetrwa wzajemna fascynacja? Znała odpowiedź na te pytania. Czar pryśnie, gdy ona przestanie pracować dla Rahmana. - Nie mam żadnych planów, może z wyjątkiem jednego. Zamierzam przynieść z kuchni ciasto czekoladowe i kawę.

64

RS

- Mniejsza o ciasto. Amando, nie wierzę, by w twoim życiu nie było miejsca dla żadnego mężczyzny. Jakiego partnera szukasz? - Niedawno Rosie zadała mi to samo pytanie -przyznała. Mówiłam jej, że szukam mężczyzny, który byłby oddany swojej przyszłej rodzinie, kogoś, kto pragnie się ustatkować. Kto wie, do czego dąży i umie osiągnąć wytyczony cel. Kto byłby szczęśliwy, mieszkając w małym domku z ogródkiem. No i proszę. Tak łatwo było ubrać w słowa myśli, które od dawna krążyły po jej głowie. - Czy trudno jest znaleźć kogoś takiego? - spytał. - Nie rozglądałam się - powiedziała. - Marnowałam czas, zakochując się w żonatych mężczyznach. - Kto to był? Westchnęła i ponownie usiadła. - Naprawdę chcesz to wiedzieć? Może najpierw przyniosę kawę - zaproponowała. Musiała zrobić sobie przerwę, uciec od niego choćby na kilka minut. Skropić sobie twarz zimną wodą i spróbować dojść do siebie. Gdy uspokoiła się trochę, wróciła do pokoju i postawiła ciasto na stoliku. Dołożyła drew do kominka i nalała kawę do filiżanek. - Ten mężczyzna - powiedziała Amanda - był lekarzem na chirurgii urazowej. Niesamowicie zdolnym lekarzem. - Chcesz powiedzieć, że zakochałaś się w nim, bo był świetnym lekarzem? - spytał. Skrzywiła się. Teraz nie nazwałaby tego zauroczenia miłością. - Jego oddanie budziło mój podziw. Zresztą nie tylko mój. Pracował dwa razy więcej niż inni lekarze, nocami, w weekendy, w święta. Jednak powód takiego postępowania był dość prozaiczny. Dopiero jakiś czas później odkryłam, że

65

RS

harował jak wół, by jak najmniej czasu spędzać w domu. Jego małżeństwo się rozpadało. Całą energię poświęcał szpitalowi. - I zakochałaś się w takim człowieku? - spytał Rahman. - Nie byłam w nim zakochana. Raczej zauroczona. Nie wiedziałam, że jest żonaty. Nikt o tym nie wiedział. On się do tego nie przyznawał, nie mówił nigdy o swojej żonie. Powinnam była się czegoś domyślić. Byłam strasznie głupia Uwiodła mnie jego charyzma, jego pewność siebie. Zainteresowanie, jakie mi okazywał, wręcz zbiło mnie z nóg. Pochlebiało mi, że wybrał mnie spośród wszystkich pielęgniarek, wszystkich kobiet, które zabiegały o jego względy. Uwierz mi, już nigdy nie popełnię podobnego błędu. - Nie udało jej się stłumić goryczy w głosie. - Gdy byliśmy razem, na jego telefon komórkowy zadzwoniła żona. Wystarczyło już tylko połączyć ze sobą fakty, by ułożyły się w logiczną całość. Powinnam była zrobić to wcześniej, ale bałam się prawdy. Nie chciałam, by nasz romans się skończył. - A jednak tak się stało - powiedział Rahman. - I to natychmiast. Ben nawet nie próbował się bronić, nie zaprzeczał. I tak bym go nie wysłuchała. Byłam załamana, bo tak podle mnie oszukał. Jeszcze tego samego dnia złożyłam wymówienie. Nie mogłam znieść myśli, że miałabym z nim pracować po tym wszystkim, co się stało. Nikomu nie wyjawiłam powodu rezygnacji. Do dziś nikt o niczym nie wie. Mam nadzieję, że i ty nikomu nie powiesz. Wstydzę się tego, co zrobiłam. Kiedy sobie pomyślę, że mogłam się przyczynić do rozpadu czyjegoś związku... Była „tą drugą". Co za upokarzające i obrzydliwe doznanie. Wciąż słyszała dobiegający ze słuchawki głos tamtej kobiety, taki żałosny, słaby i pokorny. Rahman nachylił się nad stołem i ujął ją za rękę. Amanda zacisnęła usta, nie chciała ciągnąć dłużej tego tematu. W pokoju zapadła cisza przerywana tylko trzaskiem suchego drewna w kominku.

66

RS

- To przez niego uciekłaś do Kalifornii. - Tak. - Mocno uścisnęła jego dłoń. - Rosie już wcześniej mnie zapraszała, więc przyjechałam. Nie chciałam nikomu o tym opowiadać ani zanudzać cię swoimi problemami. - Nie zdradzę twojej tajemnicy nikomu - powiedział niskim głosem. Amanda poczuła, jak oblewa ją fala gorąca. Uniósł jej dłoń i musnął ustami. Nagle Amanda poczuła się niesłychanie odprężona i lekka. Jakby jej ból i hańba przygasły z chwilą, gdy o nich opowiedziała. Tylko dlaczego zwierzyła się właśnie jemu? Dlaczego Rahmanowi? Dlaczego nie Rosie czy komuś innemu? Może dlatego, że ich znajomość miała potrwać dopóty, dopóki Rahman nie powróci do zdrowia. Pobędą razem jeszcze tylko przez kilka tygodni, a potem już nigdy się nie zobaczą. - Skończmy ten temat - poprosiła. - Wiesz, poszłam za twoją radą i wjechałam na szczyt góry. Zrobiłam mnóstwo zdjęć. Później prześlę je przyjaciołom. Może wtedy zrozumieją, dlaczego tu przyjechałam. Pokiwał głową. W jego oczach dostrzegła zrozumienie. Rahman bez wątpienia był kimś wyjątkowym, rozstanie z nim będzie przykrym i bolesnym przeżyciem. Jakie to dziwne, że właśnie on przywrócił jej poczucie własnej wartości i pomógł uporać, się z nieprzyjemnymi wspomnieniami. Amanda wiedziała, że będzie za nim tęsknić. Nigdy nie spotka równie wspaniałego mężczyzny, była tego pewna. - Widzę, że jesteś bardzo zmęczony. Jeśli skończyłeś jeść, zawiozę cię z powrotem do pokoju. Co jeszcze ciekawego działo się w weekend? - spytała, gdy pomagała mu położyć się do łóżka. - Niewiele. W tym tygodniu przyjeżdża na narty moja przyjaciółka. Obiecała, że do mnie wpadnie. - To dobrze - powiedziała Amanda.

67

RS

Czuła, że robi się zazdrosna. Pojęcia nie miała, czy ta kobieta znaczy coś dla Rahmana, czy też jest mu obojętna. Raczej obojętna, skoro wciąż opłakiwał utraconą miłość. Na dobrą sprawę już najwyższy czas, by zaczął się kimś interesować. Należało mu tylko życzyć wszystkiego najlepszego i zdławić wszystkie niepożądane uczucia. - Musisz zaprosić ją na obiad. - Tak też zrobię - powiedział. - Chciałbym, żebyś ją poznała. - Och, mną się nie przejmuj - zaprotestowała Amanda. - Nie mam zamiaru wam przeszkadzać. Nic nie odpowiedział. Nie nalegał, by do nich dołączyła. Nic dziwnego, przecież miało to być spotkanie towarzyskie, a Amanda była tylko pielęgniarką. Skromną dziewczyną z innego świata. - Nie sądzisz, że dobrze by było wydłużyć czas przeznaczony na ćwiczenia? Chyba się ostatnio zaniedbałem. Czy gdybym ćwiczył dwa razy dłużej i intensywniej, wyzdrowiałbym dwa razy szybciej? - zapytał, gdy szykowała się do wyjścia. Amanda nie miała wrażenia, że Rahman się zaniedbał. Po każdej serii ćwiczeń był naprawdę zmęczony. - Zapytamy jutro Heidi. Zamknęła drzwi i powoli przeszła korytarzem do swojego pokoju. Cały czas zastanawiała się, co sprawiło, że Rahman tak nagle zmienił stosunek do męczących ćwiczeń. Czyżby był to zbawienny wpływ mądrej i energicznej siostry Willis? A może to przez tę przyjaciółkę, która obiecała wpaść z wizytą? Amanda wiedziała, że powinna odczuwać radość. Powinna cieszyć się, że kryzys minął, że Rahman jest na najlepszej drodze do wyzdrowienia. Zamiast tego czuła tylko zmieszanie i rozczarowanie. Powinna zdusić te uczucia w zarodku, nim ktokolwiek ją zdemaskuje.

68

ROZDZIAŁ SZÓSTY

RS

Po porannej serii ćwiczeń Rahman był wykończony. Choć przy każdym oddechu bolała go pierś, a mięśnie domagały się odpoczynku, nie słabła jego determinacja, by podnieść nieco poprzeczkę. Stwierdził, że po lunchu na pewno poczuje się lepiej. Zamiast się zdrzemnąć, postanowił wrócić do pokoju rehabilitacyjnego. Heidi powiedziała, że mógłby spędzać tu więcej czasu, lecz spoglądała na niego z powątpiewaniem. Amanda także. Rahman jednak nie chciał już dłużej być inwalidą. Pragnął odzyskać pełną sprawność, choćby miało go to kosztować wiele bólu. Musiał powrócić do prawdziwego świata. Znów konkurować z innymi w biznesie, sporcie i pozostałych dziedzinach. Nie mógł zapomnieć wczorajszej rozmowy z Amandą, W pamięć wrył mu się opis cech, jakimi powinien charakteryzować się jej przyszły mąż. Wiedział już, że Amanda poszukuje mężczyzny, który wie, czego pragnie, i wie, jak osiągnąć wytyczony cel. Oddanego swojej rodzinie domatora mieszkającego w domku z ogródkiem. Z tego wynikało, że on nie jest wymarzonym kandydatem na męża. Sam nie wiedział, czego pragnie, jak zatem mógłby osiągnąć wymarzony cel? Był czarną owcą rodziny. Za to z chęcią zamieszkałby w małym domu z ogródkiem. Co w tym trudnego? Wystarczyło tylko podnieść słuchawkę i poprosić o przysłanie odpowiednich ofert. Pojęcia nie miał, czemu jest to dla Amandy takie ważne. Zabrzmiał dzwonek telefonu. Jakiś mężczyzna chciał rozmawiać z Amandą. Rahman poczuł ukłucie zazdrości, ostre niczym dźgnięcie sztyletem. Może to ktoś, kogo poznała na tańcach? Nie wiedział, co robić. Zwykle to Amanda odbierała rozmowy na jednym z wewnętrznych telefonów. Nacisnął przycisk dzwonka przy łóżku, lecz Amanda nie odpowiedziała. - Mam jej coś przekazać? - spytał.

69

RS

- Powiedz, że dzwonił Ben Sandłer - zażądał szorstko mężczyzna. - Chodzi o jej powrót do pracy. Niech zadzwoni do szpitala. Zna numer telefonu. Rahman odłożył słuchawkę i mocno zacisnął pięści. Nie miał żadnych wątpliwości, że był to mężczyzna, o którym mu opowiadała. Sam głos świadczył o apodyktycznym charakterze tego typa. To był głos człowieka przyzwyczajonego do wydawania poleceń. Przypomniał sobie słowa Dorothy Willis o tym, jak ważna jest świadomość, że jest się potrzebnym. Wydawało się, iż doktor Sandler naprawdę potrzebuje Amandy. Potrzebuje jej jako pielęgniarki czy jako kochanki, a może w obu rolach? Clarisa weszła i postawiła tacę z lunchem na łóżku, a drugą tacę dla Amandy na biurku. Rahman spytał ją, gdzie jest Amanda, tonem trochę bardziej zniecierpliwionym, niż zamierzał. - Idzie, już idzie, nie denerwuj się - powiedziała gospodyni, patrząc na niego surowo. - Nie denerwuję się, tylko martwię - zaprotestował. - Nie chcę bez niej zaczynać lunchu. Źle by było, gdyby ta pyszna zupa wystygła, prawda? - spytał, unosząc łyżkę. - Nie myśl sobie, że jak będziesz mi prawił pochlebstwa, to przestanę zwracać uwagę na twoje zachowanie. Już ja ci potrafię powiedzieć kilka słów prawdy, dobrze o tym wiesz. - Tak, burczałaś na mnie, odkąd byłem na tyle duży, by pójść do kuchni i poprosić o ciastko - powiedział. - Co masz mi do zarzucenia? Czyżbym się wcale nie poprawił? - spytał. Clarisa wzięła się pod boki i przyjrzała mu się, mrużąc oczy. - No, może odrobinę. Ale musisz się jeszcze bardziej postarać. Rahman pokiwał głową. Zdanie Clarisy wiele dla niego znaczyło. Skoro ona nie widziała poprawy, to widać niezbyt się przykładał. - Pracuję nad tym - odparł ze skruchą. W tej samej chwili w drzwiach pokoju stanęła Amanda.

70

RS

- Nad czym pracujesz? - spytała, gdy Clarisa udała się z powrotem do kuchni. - Nad swoją postawą, swoim zachowaniem. Clarisa mówi, że muszę się bardziej starać. - Ma wysokie wymagania - zauważyła Amanda, siadając przy biurku. - Ty też - powiedział. - Domek z ogródkiem i oddany rodzinie mąż! - Pytałeś mnie o moje wymagania, więc ci o nich opowiedziałam. Nie sądziłam, że znowu poruszysz ten temat. Poza tym te żądania wcale nie są tak bardzo wygórowane. - Czy to znaczy, że mogłabyś z niektórych zrezygnować? spytał. - W szczególnych okolicznościach, chyba tak -odpowiedziała. Zastanawiał się, jak wyciągnąć z niej więcej informacji. - Na przykład z jakich? - zapytał wreszcie wprost. - No nie, to już się naprawdę robi śmieszne - powiedziała. Dowiem się, jakiego mężczyzny naprawdę szukałam, dopiero wtedy gdy go znajdę. Do tego czasu nie zamierzam urządzać wielkich poszukiwań. Podobnie jak ty. A może się mylę, może rozglądasz się za żoną? Rahman nie zastanawiał się jeszcze, jakimi cechami powinna się charakteryzować jego przyszła żona. Wypytywanie Amandy zdawało mu się zabawne i pouczające, ale nie chciał, by role się odwróciły. Znał tylko jeden sposób, by zmienić temat. - Był do ciebie telefon - powiedział. - Całkiem niedawno. Poczekaj, gdzieś zapisałem nazwisko. Amanda zbladła. Siedziała bez ruchu, podczas gdy Rahman szperał w poszukiwaniu skrawka papieru, udając, że zapomniał nazwisko lekarza. Jednak pamiętał je doskonale. - Doktor Sandler. Mówił coś o twoim powrocie do pracy rzekł, przyglądając się jej uważnie. Nie zostawi go przecież i nie wróci do Chicago, prawda? Nie, oczywiście że tego nie zrobi!

71

RS

- Co mu powiedziałeś? - spytała. - Nic. Tylko tyle, że przekażę ci wiadomość. Chce, byś do niego zadzwoniła. - Ma tupet, żeby mi zawracać głowę - mruknęła, marszcząc czoło. Spoglądała ze złością na trzymaną w ręku kartkę z numerem telefonu. Rahmanowi wydawało się, że za chwilę ją podrze. Wstrzymał oddech, czekając z napięciem, co zrobi. - Jeśli chcesz dziś jeszcze trochę poćwiczyć, to jestem gotowa - powiedziała zimnym tonem. Rahman był wykończony, lecz nie mógł się już wycofać. Wrócili do pokoju rehabilitacyjnego. Po serii wchodzenia i schodzenia z drabinek oraz rozciągania mięśni szejk, ubrany tylko w bokserki, położył się na stole, a Amanda zaczęła masaż. Czuł, jak jego obolałe mięśnie powoli się rozluźniają. Nie był skrępowany obecnością Amandy. Nie przeszkadzało mu, że patrzy na jego posiniaczone ciało. Uwielbiał czuć na skórze dotyk jej dłoni. Gdy go masowała, mógł sobie wyobrażać, jaką byłaby kochanką. Subtelną, zręczną i zmysłową. Cieszył się, że leży zwrócony twarzą do stołu. Oddychał ciężko, gdyż jego ciało zbyt żywiołowo reagowało na dotyk Amandy. - Co się stało? - spytała. - Nic. Dostałem lekkiej zadyszki. Naprawdę mnie dziś wymęczyłaś. - Myślałam, że tego właśnie chcesz - szepnęła. - Owszem, chcę. Im szybciej wyzdrowieję, tym wcześniej będziesz mogła wrócić do Chicago. - Chyba jasno się wyraziłam na ten temat - powiedziała. - W szpitalu mogą zatrudnić kogoś innego. Nie ma ludzi niezastąpionych, a zwłaszcza ja się do takich nie zaliczam. Sam widziałeś, jak dobrze się tobą zaopiekowała Dorothy Willis. - Nieprawda. Owszem, Dorothy jest znakomitą pielęgniarką i dobrą kobietą, ale nie ma na świecie drugiej takiej osoby jak ty.

72

RS

Amanda nic nie odpowiedziała. Rahman, jeśli mu na tym zależało, był mistrzem pochlebstw. Jego słów nie należało traktować poważnie. Clarisa doskonale o tym wiedziała i umiała go przywołać do porządku. Amanda powinna zrobić to samo. Masując Rahmana, zastanawiała się, ile kobiet podziwiało jego piękne ciało w zupełnie innych okolicznościach. Ile kobiet przewinie się przez jego życie, nim Rahman się wreszcie ustatkuje? Wydawał się zupełnie nie zainteresowany ożenkiem. Był takim człowiekiem, jakim jej się jawił, gdy usłyszała o nim po raz pierwszy - bogatym playboyem. Telefon od Bena ponownie obudził wspomnienia. Amanda lubiła swoją pracę w Chicago. Czy powinna tam wrócić? Wyjrzała przez okno na widoczne w oddali góry, na chowające się za nimi zimowe słońce i pomyślała, że przecież zna odpowiedź na to pytanie. Nie ma mowy o powrocie. Nie chodziło wyłącznie o konsekwentne unikanie Bena. Musiała iść dalej. Nie wiedziała, co ją czeka u krańca tej drogi, ale nie chciała się cofać, wracać do przeszłości. - Chyba na dzisiaj wystarczy - powiedziała. Zawiozła go z powrotem do pokoju, weszła do łazienki i odkręciła wodę pod prysznicem. - Jutro, kiedy przyjdzie lekarz - powiedział - zapytam go, jak powinienem rozplanować rozkład dnia. Do tej pory skąpił mi konkretów, a ja naprawdę muszę to wiedzieć. Nie tylko ze względu na siebie, ale także na ciebie. Nie chciałabyś przecież tkwić tutaj cały czas i opiekować się mną. Rehabilitacja to na pewno jedno z nudniejszych zajęć dla pielęgniarki, która przyzwyczajona jest do zamieszania i ruchu panującego w izbie przyjęć. - Potrzebowałam tej odmiany - rzekła. Dni, które spędziła z nim w tym pięknym domu, były dla niej nie tylko przyjemnością, lecz również pożyteczną lekcją. Miała szansę zobaczyć, jak żyją wyższe sfery. Przez ten czas leczyła

73

RS

rany i pławiła się w takim luksusie, o jakim mogła dotąd jedynie marzyć. Gdy Rahman brał prysznic, Amanda siedziała przy biurku, wpisując do karty bieżące dane - postępy w rekonwalescencji i lekarstwa, które przyjmował pacjent - aby przed wizytą lekarską wszystko było gotowe. Słysząc szum wody w łazience, musiała użyć całej siły woli, by skupić się na leżącej przed nią karcie, zamiast wyobrażać sobie, jak woda spływa z muskularnych barków, jak krople ściekają po szerokim torsie w dół... w dół... Gdy Rahman wyszedł spod prysznica, ubrany jedynie w szlafrok, Amanda tylko na chwilę podniosła na niego wzrok. Jednak zdążyła zobaczyć, jak wilgotne włosy opadają mu na czoło, jak zaciska usta, z wysiłkiem idąc w jej stronę. Miała ochotę się poderwać, otoczyć go ramieniem i pomóc mu dojść do łóżka. Wiedziała jednak, że sam musi sobie poradzić. Tak bardzo chciała być potrzebna - szczególnie jemu. Zacisnęła palce na krawędzi krzesła, by się nie zerwać i nie przyjść Rahmanowi z pomocą. - Przygotowałam ci czyste ubrania - powiedziała, po czym wyszła z pokoju, cicho i dyskretnie. Gdy wróciła, zastała go siłującego się z guzikami u koszuli i klnącego pod nosem. Włosy na piersi wciąż miał wilgotne. Serce waliło jej jak oszalałe. - No dobrze - burknął. - Potrzebuję pomocy. Aby zapiąć mu koszulę, musiała podejść do niego blisko, o wiele za blisko. Jego skóra pachniała mydłem. Amandzie tak drżały palce, że zapięcie wszystkich guzików zdawało się trwać wieki. - Czy coś się stało? - spytał cicho, szczerze zmartwiony. Pod Amandą ugięły się kolana. Miała ochotę poprosić go, by się nad nią zlitował. Ostatecznie była tylko słabą kobietą, bardzo podatną na męski urok. Gdy przybyła do tego domu, zachowywała się jak ranne zwierzę. Była nieufna, pogrążona w głębokiej depresji. Nie umiała

74

RS

otrząsnąć się z szoku, nie mogła sobie wybaczyć, że Ben tak podle ją oszukał i wykorzystał. Była głupia i ślepa. Teraz groziło jej jeszcze większe niebezpieczeństwo. Była o krok od zakochania się w bogatym pacjencie z wyższych sfer. Miłość? Co ona sobie właściwie wyobraża? Nie, to nie miłość. To tylko zauroczenie, choć bardzo silne i niemożliwe do spełnienia. Obiecała sobie, że będzie silna, spokojna i opanowana. Już, już miała się cofnąć, lecz nim zdążyła wykonać jakikolwiek ruch, Rahman otoczył ją ramieniem. Siła jego uścisku zaskoczyła ją, a własna reakcja zaniepokoiła. Zamiast wydusić jakąś kąśliwą uwagę i odsunąć się, zarzuciła mu ręce na szyję i spojrzała w oczy. Niemal omdlała w jego ramionach, ulegając sile hipnotyzującego wzroku szejka. Teraz uzyskała jednoznaczną odpowiedź na pytanie, czy Rahman pragnie jej tak samo mocno jak ona jego. W tym mrocznym spojrzeniu kryło się wiele emocji i pytań. Amanda wiedziała, jak odpowie jej serce, jak zareaguje jej ciało. Pocałunek Rahmana wcale jej nie zaskoczył, była natomiast zdumiona i oszołomiona siłą pragnienia, jaką obudziła ta niewinna przecież pieszczota. Jedną ręką Rahman przyciągnął ją mocno do siebie, palce drugiej ręki wplątał w jej włosy. Całe jej ciało trawił ogień. Całował ją nieprzerwanie, coraz głębiej i zachłanniej, jakby nie mógł się nią nasycić. Amanda czuła równie wielkie pożądanie, tłumiące wszystkie inne emocje i zmuszające do zapomnienia o poczuciu przyzwoitości. Pragnęła Rahmana, a on pragnął jej. Nic więcej się nie liczyło. Aż do chwili gdy uświadomiła sobie, że jednak jest w tym coś niestosownego. W głębokich zakamarkach jej podświadomości odezwał się dzwonek alarmowy, przypominając jej, kim jest i dlaczego nie powinna tego robić. Gdy wysunęła się z ramion Rahmana. szejk zachwiał się i niepewnie cofnął w stronę łóżka. - Dobrze się czujesz? - spytała drżącym głosem. Usiadł na krawędzi łóżka i spojrzał na Amandę.

75

RS

- Doskonale - powiedział. - Nie miałem zamiaru tego robić. Dlaczego te słowa tak ją zabolały? Może dlatego, że chociaż sama też nie miała zamiaru go całować, pragnęła, by do tego doszło? - Zachowałam się bardzo... nieprofesjonalnie. - To nie twoja wina - powiedział. Jego twarz przypominała pozbawioną jakichkolwiek emocji maskę. Amanda nie wiedziała, co naprawdę czuł. Może to i dobrze. Najwyraźniej ten pocałunek był tylko chwilowym kaprysem, przejawem słabości. Teraz Rahman opamiętał się i zrozumiał swój błąd. Jej także było przykro, lecz z zupełnie odmiennych powodów. To niedopuszczalne, nieprofesjonalne zachowanie. I pomyśleć, że uważała się za dobrą pielęgniarkę! Sama była sobie winna, po co w ogóle przyjmowała tę pracę? Powinna była przewidzieć, że w końcu do czegoś takiego dojdzie. Rahman był zbyt atrakcyjny, by mu się oprzeć, i zbyt samotny, by nie uległ urokowi pielęgniarki. Zakochałby się w każdej kobiecie, która byłaby przy nim dniem i nocą. No, może z wyjątkiem siostry Willis. W każdej kobiecie w odpowiednim wieku, o bystrym umyśle i niebrzydkim ciele. Amanda uznała, że im szybciej dotrze do niej ta smutna prawda* tym lepiej. - Na pewno dobrze się czujesz? - spytała zaniepokojona, widząc, że jego twarz nadal jest zarumieniona, a oddech przyspieszony. Ale szczerze mówiąc, jej dolegało to samo. - A ty? - zapytał. - Oczywiście, że dobrze - Dzwoniłaś już? - spytał. Nie musiał dodawać, o jaki telefon mu chodzi. - Nie. W powietrzu zawisły nie wypowiedziane pytania. Kiedy tam zadzwonisz? Co powiesz? Amanda wiedziała, że nie potrafiłaby odpowiedzieć na żadne z nich. Dlatego zwlekała z oddzwonieniem do Bena.

76

RS

- Jestem wykończony - rzekł Rahman. - Za bardzo mnie rano wymęczyłaś. Amanda pokiwała głową. Gdy już miała zamknąć za sobą drzwi sypialni, odwróciła się, by jeszcze raz mu się przyjrzeć. Spoglądał przez okno, wbijając wzrok w jakiś odległy punkt Zmęczenie wyryło na jego twarzy głębokie bruzdy. Stała w drzwiach, przyglądając mu się, wciąż ciężko oddychając, wciąż płonąc. Na szczęście Rahman nie słyszał, jak głośno biło jej serce. Nagle ogarnął ją smutek. Choć ich pocałunek wstrząsnął nią do głębi, dla Rahmana musiał być jedynie mało istotnym incydentem To dobrze. Ma się rozumieć, dobrze dla mego. Niedługo nie będzie już potrzebował Amandy. To także wspaniała nowina. Szkoda, że nie potrafiła się nią cieszyć. Lekarz wyraził zdumienie postępami w rekonwalescencji. Wymienił dren i zalecił, by Rahman więcej chodził. Powiedział też, że kostka ładnie się zrasta. - Dokonała pani prawdziwych cudów - rzekł do Amandy w obecności Rahmana. Rahman rzucił jej wymowne spojrzenie. - Nic takiego nie zrobiłam - zaprzeczyła, odpowiadając bardziej jemu niż lekarzowi. - Rahman wszystko zawdzięcza sobie, - To Amanda dodała mi skrzydeł - rzekł. - Przez nią chcę jak najszybciej wyzdrowieć. Sprawiła, że zapragnąłem powrócić do normalnego życia. Robić to, co kiedyś. Być tym, kim zawsze byłem. W każdym jego słowie kryło się jakieś ukryte znaczenie. Jego spokojny wzrok wyrażał wiele emocji. Oboje z Amandą celowo unikali rozmowy o wczorajszym wydarzeniu, lecz w obecności lekarza zaczęli prowadzić swoistą grę. Nie nazywali rzeczy po imieniu, zachowywali się jak spiskowcy. Amanda wiedziała, że gdy lekarz wyjdzie, nie będą więcej poruszać tego tematu. Postarają się zapomnieć o pocałunkach, jak zapomina się o wczorajszym deszczu. Przynajmniej tak zachowa się Rahman.

77

RS

Jeśli o nią chodzi, to upłynie dużo czasu, nim zdoła się otrząsnąć i wyrzucić z pamięci ten „incydent". Słysząc pochwały Rahmana, zarumieniła się mocno. Lekarz spoglądał na nią pytająco. Dzięki Bogu nie miał pojęcia, do czego odnoszą się słowa Rahmana. Nie wiedziała, co opowiedzieć, jak zareagować. Lekarz niewątpliwie zastanawiał się teraz, jaki sekret Amanda przed nim ukrywa. Jakim sposobem „dodała skrzydeł" pacjentowi? Co takiego uczyniła? Amanda miała nadzieję, że lekarz nie odkryje jej sekretu. - Jak długo jeszcze muszę tu tkwić? - spytał Rahman po chwili. Amanda omal nie jęknęła. A więc tylko o to mu chodzi! Tak nieludzko się tu nudzi, że już nie może doczekać się wyjazdu! Wczorajszy pocałunek był dla niego tylko próbą ożywienia monotonii, jaka towarzyszyła każdej rekonwalescencji. Usiłowała sobie wmówić, że to zdrowa i zupełnie naturalna reakcja, właściwa wszystkim pacjentom skazanym na długą bezczynność. Co z tego, że przy okazji Rahman złamie jej serce? Dobrze przecież wiedziała, w co się pakuje. Nikt jej do niczego nie zmuszał. - Na tym etapie i przy takim tempie rekonwalescencji? Jeszcze kilka tygodni. Pokiwał głową i uśmiechnął się. - To dobra wiadomość. Gdy lekarz wyszedł, Rahman samodzielnie przejechał z powrotem do swojego pokoju, jakby chciał udowodnić, że wcale nie potrzebuje Amandy. - Chcę, żeby jutro przysłano mi tu komputer - powiedział. Urządzę biuro. Nie spocznę, dopóki czegoś sobie nie udowodnię. - Oby tylko się nie okazało, że na powrót do pracy jest jeszcze za wcześnie - ostrzegła. - Powrót? - spytał ostro. - Jak mam wrócić do pracy, skoro tak naprawdę nigdy się nią nie zhańbiłem? Nie martwię się zbyt

78

RS

wczesnym powrotem do obowiązków. Obawiam się raczej, że może być już za późno. Muszę się przekonać, czy jestem w stanie coś zmienić, nadać sens swemu życiu. I zamierzam tego dokonać właśnie teraz. - Twój ojciec będzie z ciebie dumny - szepnęła. - Nie robię tego dla niego - powiedział. - Do tej pory czas przeciekał mi między palcami. Clarisa często powtarza, że już najwyższa pora, abym wreszcie dorósł. Przez kolejne kilka dni byli bardzo zajęci. Zamówili sprzęt biurowy, kazali zainstalować nową linię telefoniczną, faks i kopiarkę. Każde z nich uważało, by przypadkiem nie zbliżyć się za bardzo do drugiego, tak jakby najlżejszy dotyk mógł spowodować wybuch. Oczywiście zdenerwowanie Rahmana wynikało z rozpoczęcia samodzielnej działalności gospodarczej. Chciał, by Amanda mu doradzała. Potrzebował jej pomocy. Ale Amanda była tylko pielęgniarką. Nie miała pojęcia nawet o prowadzeniu biura. Stała pośrodku jego. sypialni, czy też obecnie raczej gabinetu, patrząc na nowe półki, biurko i resztę sprzętów. Rahman siedział na wózku, zarazem podekscytowany i zmieszany. - I co o tym sądzisz? - spytał z nutą niepokoju w głosie. - Uważam, że to niesamowite - odparła. W głębi ducha pomyślała zaś, że to on jest niesamowity. Co za determinacja i wola walki! Oczywiście był na tyle bogaty, że mógł kupić wszystko, o czym tylko zamarzył. Jednak działanie w pośpiechu wymagało od niego podejmowania szybkich i trafnych decyzji. Według niej wspaniale wywiązał się z tego zadania, wykazał się dużym talentem organizacyjnym. - Co się stanie, kiedy stąd wyjedziesz i wrócisz do biura w mieście? Czy każesz te rzeczy wyrzucić na śmietnik? - Skądże. Od czasu do czasu będę tutaj przyjeżdżać. Inni członkowie rodziny także. Domowe biuro to najświeższa moda. Taka posiadłość od razu zyskuje na wartości. Dziwię się, że o tym wcześniej nie wiedziałaś, Amando.

79

RS

Słowa te zabrzmiały nieco impertynencko, lecz szelmowski uśmieszek Rahmana złagodził ich wydźwięk. Po prosto szejk uwielbiał drażnić się ze swoją pielęgniarką. Robił to, by zobaczyć, czy uda mu się wyprowadzić ją z równowagi. - To jest właśnie wielka zaleta zawodu pielęgniarki powiedziała spokojnie. - Co dzień dowiaduję się czegoś nowego. - Mam nadzieję, że nadal będę mógł przyczyniać się do rozwoju twoich zasobów wiedzy - powiedział, a w oczach zapaliły mu się iskierki. Amanda zorientowała się, że Rahman ponownie próbuje ją sprowokować, toteż przezornie ugryzła się w język. - Teraz muszę wykonać kilka telefonów - oznajmił. Zrozumiała aluzję i natychmiast opuściła pokój, po czym poszła do kuchni porozmawiać z Clarisa. Gosposia siekała jarzyny na gulasz. Amanda spytała, czy może jej pomóc. - No jasne, jeśli tylko chcesz... - rzekła Clarisa, wręczając Amandzie nóż. - Jak mu idzie? - Chyba zanadto się przemęcza. Chce ćwiczyć dwa razy intensywniej, a jednocześnie zajmuje się urządzaniem biura i rzuca w wir interesów. Ale kiedy zaproponowałam mu, żeby trochę odpoczął, odmówił. - Od lat nie widziałam go tak szczęśliwego - stwierdziła Clarisa, wsuwając do ust kawałek marchewki. Choć Rahman męczył się nawałem nowych obowiązków, Amanda była zaskoczona, jak miło jej się z nim teraz współpracowało. Szejk musiał podejmować dziesiątki decyzji. Czasami chciał z nią przedyskutować różne możliwości, mimo iż nie miała żadnego doświadczenia w urządzaniu domowego biura ani w poruszaniu się po świecie biznesu. Obserwując zmagania Rahmana, doszła do wniosku, że mężczyzna o tak błyskotliwej inteligencji mógłby odnieść sukces w każdej dziedzinie. Potrzebna mu była tylko motywacja. Nadal nie wiedziała, co popchnęło go do działania. Nie wierzyła, że w

80

RS

jakikolwiek sposób przyczyniła się do tej zmiany w zachowaniu Rahmana. - Tak - powiedziała Clarisa. - Przyznaję, że martwiłam się o niego. Gdy Rafik się ożenił i ustatkował, prywatnie i zawodowo, w rodzinie została już tylko jedna czarna owca. Miałam wrażenie, że Rahman specjalnie bryka, by zasłużyć sobie na miano zakały rodu. Wiedziałam, że w głębi ducha pragnie odnieść sukces, ale nie miałam pojęcia, co może go zmienić. Zrobiłaś dla niego wiele dobrego. - Lekarz też go bardzo chwalił - przyznała Amanda, wrzucając stosik posiekanych w kostkę selerów do dużej miski z cebulą i marchewką. - Ale ja nie dokonałam niczego szczególnego. Każda pielęgniarka zrobiłaby na moim miejscu to samo. Omal nie odgryzła sobie języka. Poczuła, jak pieką ją policzki. Bardzo dobrze wiedziała, że żadna inna pielęgniarka nie uległaby zalotom Rahmana. Odnosiła koszmarne wrażenie, że Clarisa czyta w jej myślach i wie, co się wydarzyło. Wie, że Amanda pogwałciła wszystkie zasady z podręcznika dla pielęgniarek. - Nikt przedtem nie miał na niego takiego wpływu podkreśliła z mocą Clarisa, najwyraźniej nieświadoma zmieszania Amandy. - Rahman cię lubi, pragnie twojej aprobaty, a może nawet czegoś więcej. Nie wiem tylko, co ty o tym sądzisz. Amandzie z trudem udało się ukryć targające nią emocje. Uśmiechnęła się lekko. Chciała jakoś zaprzeczyć słowom Clarisy, obrócić wszystko w żart. Obawiała się, że jest tylko kolejną dziewczyną na długiej liście kobiet, z którymi Rahman flirtował. Nie znalazła jednak odpowiednich słów, toteż postanowiła milczeć. Nie chciała wdawać się w zbędne dyskusje. Wiedziała, że Rahman potrzebuje jej jedynie jako wykwalifikowanej pielęgniarki, która pomoże mu w szybkim powrocie do pełni sił.

81

RS

Zamiast udzielić odpowiedzi, zapytała więc, jak długo należy przysmażać mięso. Rozmowa zeszła na bezpieczniejszy temat. Wkrótce kuchnię wypełnił wspaniały zapach duszonych warzyw i mięsa. - To ty sprawiłaś, że szybciej dochodzi do zdrowia powiedziała Amanda. - Któż by nie nabrał sił, jedząc codziennie twoje specjały? Odkąd tu zamieszkałam, przybyło mi chyba z pięć kilo. - Nie zaszkodzą ci te dodatkowe kilogramy - rzekła Clarisa, uśmiechając się i klepiąc Amandę po łopatce. - Kiedy przyjechałaś, byłaś chuda jak szczapa. Oboje już nabraliście ciała. Jestem dumna, że mogłam się na coś przydać. Amanda i Clarisa uśmiechnęły się do siebie. Obie chciały dla Rahmana jak najlepiej. Jedyna różnica polegała na tym, że Clarisa miała przez kolejne lata obserwować jego poczynania, zaś Amanda wkrótce zniknie z jego życia. Amanda będzie... Gdzie? Sama nie miała pojęcia. Zazdrościła starszej pani, bo cała rodzina Rahmana kochała ją i szanowała. Clarisa była dla nich kimś więcej niż zwykłą kucharką. Nawet Rahman liczył się przecież z jej zdaniem. - A teraz - powiedziała Amanda, gdy Clarisa zaczęła ucierać mąkę i masło - zdradź mi sekret swoich kruchych herbatników. Gdy wróciła do pokoju, zastała Rahmana zajętego nową pracą. Wczytywał się w tekst na ekranie komputera. Przedtem kazał ustawić biurko tak, by mógł z łatwością podjechać do niego na wózku i przesiąść się na obrotowe krzesło. Gdy Amanda weszła, obrócił się i uśmiechnął tak promiennie, jakby dokonał czegoś niebywałego. I tak właśnie było. - Co o tym sądzisz? - zapytał. - Wygląda na to, że świetnie sobie radzisz. - Sęk w tym, że nie bardzo wiem, co robić. Bez przerwy zastanawiam się, czy nie miałaś racji. Może powinienem był rzucić się w wir interesów dopiero po powrocie do San Francisco? W co ja się wpakowałem, Amando?

82

RS

- Nie mógłbyś zadzwonić do ojca i po prostu spytać, co masz robić? Nagle jego nastrój się zmienił. Szejk zacisnął szczęki, spojrzał przed siebie zdecydowanym wzrokiem. - Nie o to przecież chodzi. Sam muszę pomyśleć, jakie działania okażą się korzystne dla naszej firmy. Potem zaskoczę ojca dobrymi wynikami. Znów obrócił się w stronę komputera, postukał palcami o blat biurka, po czym obejrzał się przez ramię w jej stronę. - Będziesz tak tutaj sterczeć? Nie masz nic lepszego do roboty? - Mam. Uczę się, jak piec herbatniki - rzekła, boleśnie dotknięta jego słowami.

83

ROZDZIAŁ SIÓDMY

RS

Rahman pokiwał głową, lecz widać było, że myślami błądzi gdzie indziej. Amanda tym razem nie mogła służyć mu pomocą. Nikt nie mógł. Ani ona, ani jego ojciec, ani brat. Szejk musiał uporać się z tym sam. Gdyby mu się nie udało, lepiej, by nikt nie był świadkiem jego porażki. Jednak Amanda wierzyła, że Rahman odniesie sukces. Miał przecież wyczucie, odwagę i wszystkie środki, jakie były potrzebne do osiągnięcia celu. Chciała mu o tym powiedzieć, lecz obawiała się, że mógłby źle zrozumieć jej słowa. Pocieszanie nie było mu w tej chwili potrzebne. Rahman był gotów zmierzyć się z całym światem. Należało tylko mieć nadzieję, że jego ciało okaże się równie silne, co wola walki. Amanda stała w salonie, spoglądając przez okno na sine niebo i padający z wolna śnieg. Nie tylko Rahman musiał w tej chwili decydować, co dalej począć ze swym życiem. Za kilka tygodni jej praca dobiegnie końca; nadszedł czas, by podjąć jakieś zdecydowane kroki. Najpierw musiała zadzwonić do Bena. Jeśli będzie miała odrobinę szczęścia, połączy się z automatyczną sekretarką i uniknie bezpośredniej rozmowy. Tak, po prostu zostawi mu wiadomość. Powie, że nie wraca do Chicago. W ten sposób uniknie niezręcznej sytuacji i nieuniknionej kłótni. Niestety, słuchawkę podniósł Ben. - Amando - szepnął. - Bałem się, że nie oddzwonisz, że nie zechcesz ze mną rozmawiać. Mówił tonem niespokojnym, wręcz niepewnym. W niczym nie przypominał zdecydowanego, stanowczego chirurga, jakiego znała. Tym trudniej było jej wymyślać riposty na ewentualne argumenty, jakie z pewnością jej zaserwuje. - Tak się cieszę, że znowu słyszę twój głos - mówił dalej. Nie sposób wyrazić słowami, jak bardzo za tobą tęskniłem. Tęsknili za tobą pacjenci i cały personel. Zaczynałem się trochę martwić, że nie dostałaś mojej wiadomości.

84

RS

Lodowatymi palcami ściskała słuchawkę. „Tęsknili za tobą pacjenci". Chciał, by to ona poczuła się winna - jakież to dla niego typowe! - Dostałam twoją wiadomość. Dzwonię tylko po to, by odmówić - powiedziała, z dumą zauważając, że jej głos brzmi pewnie i chłodno. - Nie mówisz chyba poważnie Amando - krzyknął. - Jak możesz czuć się szczęśliwa, pracując w tej zabitej dechami dziurze? Przecież jesteś najlepszą pielęgniarką, jaka kiedykolwiek pracowała w naszym szpitalu! - Na pewno znajdziecie kogoś na moje miejsce. - Niedawno przyjęliśmy kogoś. Odeszła, bo gdzie indziej zaproponowano jej lepsze warunki. Zresztą i tak nie nadawała się do tej pracy. Za to ty... Potrafisz zachować zimną krew w kryzysowych sytuacjach, ; masz nerwy ze stali, pewne ręce, czule serce. Ostatnie słowa wypowiedział tak cicho, że Amanda nie wiedziała, czy przypadkiem się nie przesłyszała. A może to tylko wyobraźnia spłatała jej brzydkiego figla. Gdy w grę wchodził Ben Sandler, zapominała, że w ogóle ma serce. Gdy wyjeżdżała z Chicago, czuła, że jej serce przypomina sopel lodu. Może już nigdy nie będzie umiała nikogo pokochać, nikomu zaufać, ani uwierzyć w zapewnienia o miłości. - Co u ciebie? - mówił dalej. - Jak się miewasz? - Doskonale, naprawdę doskonale - powiedziała. - Na przyszłość wiedz, że to nie jest żadna dziura, lecz przepiękne górskie miasteczko. Mark Twain bardzo lubił tę okolicę. Ściągają tu ludzie z całego świata, by jeździć na nartach. - Nie wiedziałem, że umiesz jeździć - powiedział zaskoczony. - Nie umiem. Jeszcze nie. Ale zamierzam się nauczyć. Prawdę mówiąc, nawet jeszcze nie pomyślała o nauce, ale skoro ma tu zostać...

85

RS

- Naprawdę? - rzekł tonem, w którym pobrzmiewała nutka sceptycyzmu. - Tak, oczywiście. Wybacz, ale naprawdę muszę już kończyć - powiedziała i odwiesiła słuchawkę. - Nie jesteś dzisiaj zbyt rozmowna - stwierdził Rahman, gdy siedzieli razem przy obiedzie. Oboje zajadali się wyśmienitym gulaszem. - Nie chciałabyś zdradzić mi swoich myśli? - spytał po chwili, marszcząc brwi. Praca, którą wykonał tego popołudnia, przyniosła mu tyle zadowolenia, że rozpierała go duma. Odczuwał szczęście i nieprawdopodobny wprost głód. Zdawało mu się, że nigdy jeszcze nie jadł niczego tak pysznego, jak herbatniki, które gospodyni dopiero przed chwilą wyjęła z piekarnika. Nieomal rozpływały się w ustach. Wszystkie zmysły miał niezwykle wyostrzone i napięte. Za każdym razem, gdy spoglądał na siedzącą po drugiej stronie stołu Amandę, z rozkoszy wstrzymywał oddech. Była tak piękna, że od samego patrzenia na nią bolało go serce, a ból ten nie miał nic wspólnego z odniesionymi obrażeniami. Wiele ich łączyło, lecz ona pewnie zaprzeczyłaby takiemu stwierdzeniu. Choć chciał wyzdrowieć, by móc powrócić do normalnego życia, nie wiedział, jak sobie bez niej da radę. Ich pocałunek sprawił, że Rahman zapragnął czegoś więcej. Chciał zobaczyć, co się stanie, gdy posunie się o krok dalej. Pragnął się z nią kochać, czuć na swoim ciele dotyk jej gładkiej skóry, czuć, jak jej nogi owijają się wokół jego bioder, słyszeć, jak w chwili uniesienia wykrzykuje jego imię, dzielić z nią najgłębsze i najintensywniejsze doznania, jakie dostępne są kochankom. Nawet przez myśl mu nie przeszło, że Amanda mogłaby się posunąć tak daleko, a w każdym razie nie teraz, kiedy był jej pacjentem. Ale kto wie, co będzie później? Przypatrywał się jej twarzy, napawał się widokiem lśniących włosów ocieniających policzki miękkimi lokami, potem spojrzał na pełne usta, przypominając sobie słodycz pocałunków.

86

RS

- Mam zdradzić ci swoje myśli? Lepiej nie - powiedziała Amanda. - Dzwoniłaś do tego lekarza? - spytał. Wzdrygnęła się, a Rahman poczuł, że narasta w nim gniew na człowieka, którego nie znał i nawet nie zamierzał poznać. Na pewno usłyszała od niego coś, co sprawiło jej przykrość. Żałował, że w ogóle przekazał jej wiadomość. - Co on ci powiedział? Obraził cię? - zapytał, zaciskając dłonie w pięści. - Poprosił mnie, żebym wróciła, a ja odmówiłam powiedziała. - Chciał, bym poczuła się winna, że opuściłam pacjentów, którzy mnie potrzebują. - Powiedziałaś mu, że bez ciebie nigdy bym nie doszedł do siebie? - Wyzdrowiałbyś i beze mnie. Wystarczyłaby twoja silna wola i chęć powrotu do pełni sił. Ja nie mam z tym nic wspólnego, nie mogę sobie przypisywać żadnych zasług. Omal nie wykrzyczał jej prawdy prosto w twarz. Przecież chciał wyzdrowieć tylko po to, by móc pokazać jej się z innej strony! Pragnął, by zobaczyła w nim odpowiedzialnego człowieka, mężczyznę, którego mogłaby w pełni zaakceptować. Przyglądał się jej ukradkiem. Nie wiedział, co ją trapi, ale czuł, że to coś poważnego. Dziś zamierzał podzielić się z nią swoją radością. Tymczasem Amanda najwyraźniej nie była w nastroju. Nie wyglądała na nieszczęśliwą, lecz tylko głęboko zadumaną. Jak zwykle trudno mu było ją rozgryźć. - Wspaniałe herbatniki - rzucił, gdy nic innego nie przychodziło mu do głowy. - Sama je upiekłaś? - Pomagałam je robić. Gotowanie to wspaniała terapia, serio. - Zdenerwował cię, prawda? Na pewno, w przeciwnym razie nie potrzebowałabyś terapii. Jak on śmie cię obwiniać, jak śmie kazać ci wracać po tym, co ci zrobił? Chyba nie zamierza tu przyjeżdżać, żeby nadal cię przekonywać? Bo gdyby się tutaj

87

RS

zjawił, straciłbym nad sobą panowanie. Gdyby teraz stanął w progu, przyłożyłbym mu pięścią prosto w twarz! - Przy twoim stanie zdrowia bardziej by to zaszkodziło tobie niż jemu. - Nawet w takim stanie potrafiłbym stanąć na wysokości zadania, uwierz mi. Uśmiechnęła się niechętnie i odrzekła, że dobrze rozumie, o co mu chodzi. Jednak ku jego rozczarowaniu była to jedyna reakcja na jego buńczuczne oświadczenie. Zwyczajnie zmieniła temat. Zapytała, czym się dzisiaj zajmował, a on z przyjemnością opowiedział jej o swojej pracy. Nie wiedział, czy naprawdę ją to interesuje, ale w tej chwili nie to było najważniejsze. Przynajmniej przestali rozmawiać o mężczyźnie, który tak bardzo ją skrzywdził, a to już dobry znak. , Nadszedł kolejny weekend. Amanda spakowała walizkę. Tym razem siostra Willis nie mogła przyjść, a jej zastępczyni nie interesowała się ani futbolem, ani golfem, ani inną dziedziną sportu. Robiła, co do niej należało, potem znikała w służbowym pokoju. Dwa dni wlokły się niemiłosiernie. Rahman próbował zająć się pracą, lecz mógł myśleć tylko o Amandzie. Zastanawiał się, co w danej chwili robi, wyobrażał sobie, jak tańczy z mężczyznami, którzy są silni, zdrowi, mają jasno określone cele w życiu, a w dodatku są doskonałymi tancerzami. Wciąż na nowo rozpamiętywał pocałunki, które udało mu się skraść Amandzie. Ogarnęła go tak silna tęsknota, jakiej nigdy nie doznał. W niedzielne popołudnie odliczał minuty, które pozostały do przyjścia Amandy. Lecz zamiast odgłosu otwieranych drzwi, usłyszał dzwonek telefonu. Dzwoniła Nicole, jego przyjaciółka z San Francisco. Cały dzień spędziła na nartach, a teraz zamierzała złożyć wizytę Rahmanowi. Wytłumaczył jej, jak dojechać, po czym oznajmił, że nie może zaprosić jej na obiad, gdyż gosposią ma wolne. Zareagowała śmiechem i oświadczeniem, że to drobiazg, obiecała też przywieźć piwo.

88

RS

Powinien był jej wytłumaczyć, że podczas przyjmowania leków nie wolno pić alkoholu, jednak ugryzł się w język. Nicole wkrótce przekona się na własne oczy, w jak opłakanym stanie jest Rahman. Pewno zapamiętała go jako tryskającego energią, nieco nieobliczalnego i szalonego lekkoducha. Najpierw on sam musiał oswoić się z myślą, że tamte czasy to już być może zamknięta księga. Utykając, podszedł do drzwi. Uśmiech na twarzy Nicole powoli zamierał. Naprawdę nie zdawała sobie sprawy, jak poważne obrażenia odniósł Rahman. Może sądziła, że już w pełni powrócił do sił? Widział, jak przygląda się bliźnie na jego czole. Zauważyła, że bardzo schudł, a chodzenie sprawia mu trudność. - Jak się miewasz, Rahman? - spytała, siadając na brzegu kanapy w dużym pokoju. Omal nie zapadła się pod ziemię za to pytanie. Rahman usadowił się na krześle, zaciskając zęby, gdy ostry ból przeszył mu biodro. Niedawno próbował zrezygnować z leków przeciwbólowych i mężnie znosić cierpienie, ale nie był to chyba najlepszy pomysł. - Czy mogę coś dla ciebie zrobić? - Nie, czuję się już o wiele lepiej. Znów zacząłem pracować... Nie miał zamiaru wdawać się w szczegóły. Tylko Amandzie opowiadał o rzeczach, o których z nikim dotąd nie rozmawiał. - Za tydzień lub dwa będę już mógł wrócić do miasta. - Naprawdę? Jak sobie dawałeś tutaj radę sam? - Wcale nie jestem sam. Mam gosposię i pielęgniarkę, która opiekuje się mną przez całą dobę. Obie mają dziś wolne, ale Amanda powinna zaraz wrócić. Nawet nie zdawał sobie sprawy, jak często spoglądał na zegarek i wyglądał przez okno w oczekiwaniu na jej przybycie. Nasłuchiwał dźwięków dochodzących z podjazdu przed domem. Wreszcie usłyszał nadjeżdżający samochód. W drzwiach stanęła Amanda w czerwonym narciarskim kombinezonie z

89

RS

kapturem; na jej policzkach kwitły rumieńce, oczy błyszczały. Nie musiał pytać, czy udał jej się weekend. Cała wręcz promieniała szczęściem. Bal się, że poznała wreszcie wymarzonego mężczyznę. Gdyby do tego doszło, chyba nie umiałby się spokojnie pogodzić z faktami i spokojnie czekać na rozwój sytuacji. Przedstawił sobie kobiety. Amanda przeprosiła na chwilę Rahmana i Nicole i poszła powiedzieć pielęgniarce, że już wróciła. Rahman zmusił się, by znów skoncentrować uwagę na Nicole. - Opowiedz mi, co się dzieje u wszystkich naszych znajomych. Nicole zaczęła opowiadać o przyjęciach, ludziach, którzy brali w nich udział, i o najróżniejszych zabawach, które go ominęły. - Oczywiście bez ciebie i Lisy to już nie to samo - rzekła. Powoli pokiwał głową. - Przepraszam - powiedziała. - Nie chciałam przypominać ci o Lisie. - Zawsze będę ją pamiętał - odparł ponuro. Amanda stała w drzwiach, trzymając tacę z napojami i krakersami. Usłyszała ostatnie słowa Rahmana i cicho westchnęła. Nie powinna się dziwić. To oczywiste, że on nigdy nie zapomni o kobiecie, którą tak bardzo kochał. Na pewno wciąż ją kocha. Stwierdziła, że to nie jest właściwy moment, by przeszkadzać im w rozmowie. Odwróciła się i poszła z powrotem do kuchni. Włożyła do piecyka szynkę z goździkami, obłożoną plastrami ananasa, którą Clarisa zostawiła im na obiad, i dodała warzywa, by piekły się wraz z mięsem. Poda Rahmanowi i Nicole obiad w jadalni, a sama zje u siebie w pokoju. Po kilku minutach do kuchni weszła Nicole. Miała na sobie kosztowny strój i brylantowe kolczyki w uszach. Na pewno z

90

RS

taką właśnie kobietą zwiąże się Rahman. Z osobą przyzwyczajoną do życia w luksusie, spędzającą wolny czas w najmodniejszych kurortach świata. Tak, stanowiliby wspaniałą parę. - Mogę cię o coś zapytać? - odezwała się Nicole do Amandy, zamknąwszy za sobą drzwi do kuchni. - Czy on wyzdrowieje? - Czuje się już o wiele lepiej - rzekła Amanda. - Za kilka tygodni wyjmą mu dren z klatki piersiowej i... - Ma dren w piersi? - spytała, krzywiąc usta. - No tak, trzeba jakoś odprowadzać gromadzący się płyn. Wiesz przecież, że doznał obrażeń płuc. A może nie wiesz? W każdym razie niedługo usuną mu dren. Płuca ma już prawie zdrowe. Oczywiście minie trochę czasu, nim połamane żebra całkowicie się zrosną, ale i tak wraca do zdrowia w rekordowym tempie. Jest bardzo zdeterminowany. Nicole była blada jak ściana. Czasem Amandzie zdarzało się zapominać, że nie wszyscy interesują się medycyną, nawet jeśli temat dotyczy bliskiego przyjaciela. - Ale czy będzie mógł znowu żyć normalnie? - zapytała. Kiedyś przecież latał na paralotni i skakał na bungee. - Mogę powiedzieć tylko tyle, że któregoś dnia będzie mógł robić wszystko, na co mu przyjdzie ochota. Ale nie wiem, czy będzie chciał tak ryzykować. Wypadek dał mu do myślenia, podziałał jak kubeł zimnej wody. Rahman o mały włos nie przypłacił życiem bezmyślnej brawury. Zabiłby się, gdyby uderzył głową w drzewo. - A więc to dlatego Rahman jest taki... taki spokojny i poważny. Szkoda, że nie znałaś go przedtem, przed wypadkiem. Uwielbiał ryzyko i szalone zabawy. To znaczy, było tak, dopóki żyła Lisa. Teraz się zmienił. Zastanawiam się, czy znów będzie sobą, dawnym Rahmanem, którego znałam, który nigdy nie podchodził zbyt poważnie do życia. A teraz...

91

RS

- Taki wypadek zmieniłby każdego - powiedziała Amanda. Ale nie spisuj Rahmana na straty. On potrzebuje przyjaciół. Wiele przeszedł, nie tylko fizycznie, jego psychika również ucierpiała. Diametralnie zmienił swój sposób myślenia. Lekarz jest z niego bardzo zadowolony. Ja także. Nicole przechyliła głowę i uważnie przyjrzała się Amandzie. - Naprawdę? - rzekła wreszcie, jakby uświadomiła sobie coś bardzo ważnego. Po czym, nie czekając na odpowiedź, oznajmiła, że będzie się już zbierać. Poszła do salonu, ucałowała Rahmana na pożegnanie, szepnęła mu do ucha coś, czego Amanda nie dosłyszała, i wyszła. Amanda wciąż stała bez ruchu w ciemnym korytarzu. Wreszcie usłyszała głos Rahmana: - Amando? Co robisz? - wołał zachrypniętym głosem. - No, najwyższy czas - rzekł, gdy wreszcie pojawiła się w progu. - Domyślam się, że ta pielęgniarka nie była tak sympatyczna jak Dorothy Willis - powiedziała współczująco, podając mu cztery małe pigułki i szklankę z wodą. - Nie wymagam od niej, by mnie zabawiała. Ale czy to tak wiele uśmiechnąć się od czasu do czasu lub powiedzieć coś miłego? Może nie powinienem się jej czepiać? Nie jestem przecież najwdzięczniejszym pacjentem na świecie, prawda? Amanda stała pośrodku pokoju, przyglądając się Rahmanowi. Nie był najwdzięczniejszym pacjentem, ale za to był najprzystojniejszy, najbardziej interesujący i najmniej przewidywalny. Zastanawiała się, czy nie jest przypadkiem zbyt stronnicza. Nie, przecież zawsze uchodziła za bardzo obiektywną osobę. Szkoda, że Rahman stał się dla niej kimś wyjątkowym, że nie potrafiła o nim myśleć wyłącznie jako o kolejnym pacjencie, który potrzebuje pomocy. Starała się z całych sił, by nikt, a zwłaszcza on, nie domyślił się prawdziwych uczuć, jakie wobec niego żywiła.

92

RS

- Mniejsza o to - powiedział, widząc, z jakim trudem próbuje sformułować odpowiedź. - Usiądź i opowiedz mi, jak spędziłaś weekend. - Rosie zapisała córeczki do szkółki narciarskiej. Widziałam, jak się przewracają i na nowo podnoszą. Miały z tego tyle frajdy, że postanowiłam sama zapisać się do grupy dla dorosłych. - Jak ci szło? Spodobało ci się? Przewróciłaś się? - Strumień słów płynął nieprzerwanie niczym woda w górskiej rzece. - Tak, przewróciłam się. Tak, spodobało mi się. A szło mi nieźle. Zjeżdżałam po oślej łączce chyba ze dwanaście razy. Pewnie wyglądałam jak pokraka! Instruktor ciągle na mnie wrzeszczał, żebym uginała kolana. Łatwo mu mówić. Powinnam była zacząć naukę dwadzieścia lat temu. - Jazda na nartach to najwspanialsza rzecz na świecie. Poczekaj, aż staniesz na szczycie góry... Nic nie może się równać z szusowaniem ze szczytu. Jesteś pewna, że ten instruktor jest dobry? - Wydaje się niezły. Ale skąd mam wiedzieć, czy jest dobry? Jak dobrym trzeba być, by móc uczyć taką początkującą narciarkę jak ja? - zapytała. - Och, cholera, chciałbym być zdrowy! Rahman uderzył pięścią w poduszkę. Amanda była przecież taka bezbronna. Łatwo mogła ulec jednemu z instruktorów, jeśli zacząłby ją podrywać. Po skończonej lekcji zaprosiłby ją do baru, zaproponował grog na rozgrzewkę... Rahman aż zacisnął zęby. - Nicole też pragnie, byś jak najszybciej wyzdrowiał. Szkoda, że nie mogła zostać na obiedzie. - Nie miałbym z nią o czym rozmawiać. To najbardziej nudna, nieciekawa... - urwał. - I co jeszcze robiłaś? Po skończonej jeździe poszłaś do któregoś z barów?

93

RS

- Tylko na chwilę. Chciałam się rozgrzać. No tak, tego się można było spodziewać... - Ktoś cię podrywał? - spytał. - Rozmawiałam z kilkoma ludźmi. Wszyscy są bardzo przyjaźnie nastawieni. Rahman wiedział, jak wyglądały takie barowe rozmowy. Wszyscy się wszystkim przyglądają, mężczyźni wyławiają z tłumu co ładniejsze kobiety. On sam też to robił. Gdyby zobaczył wtedy Amandę, nie zawahałby się podejść i wypróbować jednej z wielu sprawdzonych metod podrywu. Co Amanda by wtedy zrobiła? Czy wie, jak pozbyć się natrętnych mężczyzn? A może w ogóle nie uważała ich za natrętów? W wyobraźni już słyszał tę rozmowę: - Udał ci się dzień? - Owszem, chociaż kilka razy się wywróciłam. - Skąd jesteś? - Z Chicago. - Przyjechałaś na narty aż z Chicago? I tak dalej, aż do chwili gdy Amanda da się zaprosić na mocniejszego drinka. Rahman zmrużył oczy; czuł się jeszcze bardziej sfrustrowany niż zazwyczaj. Amanda nie wyczuła, że dzieje się z nim coś niepokojącego. - Pójdę wziąć gorącą kąpiel. Na stokach było zimno. Zadygotała i wstała, masując biodro. - Co ci się stało? - zapytał. - Upadłam kilka razy, ale to nic poważnego. Tylko siniak. - Pokaż - rozkazał. Spojrzała na niego zaskoczona. - Daj spokój - odparł. - Między nami nie powinno być miejsca na fałszywą skromność. Widziałaś mnie prawie nagiego, i to w opłakanym stanie. Wstydziłem się? Nie. Chcę się tylko upewnić, czy nie zrobiłaś sobie krzywdy. Słyszałem, że lekarze i pielęgniarki są ostatnimi ludźmi na świecie, którzy szukają pomocy medycznej.

94

RS

- To tylko plotka - zapewniła go z uśmiechem. Mimo to podeszła do niego i odsłoniła biodro, pokazując brzydki, ciemny siniec. Ponownie zadrżała, gdy delikatnie pogładził jej skórę. - Idź się wykąpać - mruknął po chwili. Siedział i patrzył, jak nad ośnieżonymi górami zapada zmierzch. Nie słyszał, jak w łazience na końcu korytarza leje się woda, ale wyobrażał sobie Amandę zdejmującą ubranie. Potrafił sobie też wyobrazić, jak wygląda, gdy stoi w pomieszczeniu pełnym pary. Jak Wenus wyłaniająca się z morskiej piany. Szczupłe biodra, długie nogi, płaski brzuch i pełne piersi. Ogarnęło go tak silne pożądanie, że zakręciło mu się w głowie. Tego by tylko brakowało! Amanda wróci i zastanie go nieprzytomnego na kanapie. Reagował zbyt emocjonalnie, a przecież nawet nie próbował się z nią kochać. Nawet nie powiedział jej, że jest najsłodszą, najwspanialszą, najcudowniejszą kobietą, jaką spotkał. Że żałuje, iż poznali się w takich nieprzyjemnych okolicznościach. Że jeśli kiedykolwiek kogoś pokocha, to będzie to kobieta podobna do niej. Gdy Rahman wróci do miasta, zostaną mu tylko wspomnienia. Wspomnienia pocałunku, za który Amanda tak szybko przeprosiła. On też żałował, ale z całkiem odmiennych powodów. Żałował, że ich pocałunek trwał tak krótko, że nie porozmawiali o tym, co się za nim kryło. Bał się jednak poważnej rozmowy na ten temat. Być może potwierdziłyby się jego podejrzenia, iż Amanda kierowała się wyłącznie współczuciem. Wróciła do pokoju, rozsiewając wokół woń szamponu i mydła. Wyglądała na bardzo zadowoloną z siebie. - Wyglądasz... wspaniale - powiedział, starając się, by jego głos brzmiał spokojnie. - Jazda na nartach dobrze ci zrobiła. Jak się czujesz? - Jestem zmęczona i głodna. - A ja jeszcze bardziej niż zwykle pragnę się stąd wyrwać.

95

RS

- Już niedługo. Jutro, kiedy przyjdzie Heidi, spytamy ją, jak ma przebiegać dalsza fizjoterapia, gdy wrócisz do miasta. - W moim mieszkaniu nie ma miejsca na wszystkie przyrządy, które tu zainstalowano. - Masz własne mieszkanie? - Myślałaś, że mieszkam z rodziną? Mam swoje cztery kąty w wieżowcu na Rosyjskim Wzgórzu, z oszałamiającym widokiem na zatokę i most. Musisz sama przyjechać i zobaczyć. Przytaknęła, lecz zdawało się, że obejrzenie jego mieszkania w najmniejszym stopniu jej nie interesuje. Przecież kiedy Rahman wyjedzie, ich znajomość dobiegnie końca. - Będzie mi ciebie brakowało - powiedział. Choć nie chciał tego mówić, nie mógł się powstrzymać. Nie wyobrażał już sobie życia bez niej. - Mnie też będzie ciebie brakowało - odparła, lecz w jej głosie nie było żadnej emocji, nawet odrobiny ciepła. - Ale gdy powrócisz do dawnego stylu życia, ledwie będziesz pamiętał ten epizod. Masz przecież tak dużo do zrobienia, tyle spraw na głowie. Wielu ludzi niecierpliwie oczekuje twego powrotu. - Nie wracam do dawnego stylu życia - powiedział z naciskiem. To prawda. Rahman miał teraz przed sobą cel: pragnął, by rodzina była z niego dumna. Chciał, by i Amanda była z niego dumna, lecz nie wiedział, czy uda mu się utrzymać z nią kontakt, czy kiedykolwiek ją jeszcze zobaczy. - To dobrze - stwierdziła. - Masz całkiem nowe podejście do życia. To się często zdarza ludziom, którzy przeszli przez to, co ty. W każdym razie tym, którzy mieli szczęście. - Ja miałem szczęście - rzekł. - Miałem szczęście, bo spotkałem ciebie. Nie, to nie było szczęście. To przeznaczenie. Przeznaczenie nas połączyło. - Jeśli nie ja, to zajmowałby się tobą ktoś inny -powiedziała. Prędzej czy później odzyskałbyś pełnię sił.

96

RS

- Moje ciało na pewno by wyzdrowiało, ale nie moja dusza. To twoja zasługa, że dziś wiele rzeczy postrzegam w innym świetle. - Jeśli to prawda, to jest mi bardzo miło. Muszę przyznać, że ja także się zmieniłam. Pogodziłam się z samą sobą i z życiem. Mogę już bez gniewu i goryczy myśleć o przeszłości. - Dorothy Willis zdradziła mi, że najlepszym lekarzem jest czas i jakieś zajęcie. Ona sama w ten sposób przezwyciężyła ból po stracie męża. - To mądra kobieta - przyznała Amanda. Rahman zauważył, że nie podziękowała mu za pomoc w otrząśnięciu się ze smutnych wspomnień. Widać to nie jego zasługa, a zatem nie należą mu się podziękowania.

97

ROZDZIAŁ ÓSMY

RS

Po tym wieczorze zdawało się, że czas zaczął płynąć tak szybko, jakby ktoś umyślnie popychał do przodu wskazówki zegara. Rahman zrobił wielkie postępy w prowadzeniu interesów, był też w coraz lepszej kondycji. Miał mnóstwo energii i potrafił ją dobrze spożytkować. Ćwiczył ciało, lecz nie zapominał też o umyśle. Nim minęły dwa tygodnie, otrzymał od lekarza i terapeutki pozwolenie na powrót do miasta. Lecz nie przyjął nowiny z taką szaloną radością, jak się spodziewał. Od chwili gdy Amanda go poznała, pragnął tylko jednego - powrotu do San Francisco, do dawnego życia. Jednak zamiast skakać ze szczęścia, uśmiechnął się tylko melancholijnie i ciężko westchnął, a potem popadł w zadumę. Amanda nie wierzyła własnym oczom, widząc zmianę, która w nim zaszła. Choć nadal nie mógł przenosić ciężaru ciała na chorą nogę, a popołudniami bywał już bardzo zmęczony i wciąż narzekał na bóle w klatce piersiowej, oczy mu błyszczały, a na policzkach kwitły rumieńce, gdy opowiadał o inwestycjach, jakie ostatnio poczynił. - Mówiłeś mi kiedyś o portrecie dziadka - zagadnęła pewnego popołudnia. - Myślę, że gdy wejdziesz do biura, nadal będzie spoglądał na ciebie z góry, ale tym razem z dumą i aprobatą. Rahman będzie wtedy wiedział, że udało mu się zmienić swoje życie. Nigdy już nie będzie potrzebował Amandy. Ani jako pielęgniarki, ani jako przyjaciółki, której można powierzyć wszystkie tajemnice. Jednak ona- go nie zapomni. Będzie cieszyła się jego szczęściem. Będzie dumna, że udało mu się tyle osiągnąć. - Mam taką nadzieję - odpowiedział. - Będę się starał, obiecuję. Mam przecież do nadrobienia wiele straconych lat. Na dzień przed jego wyjazdem Amanda zaczęła pakować walizki. Rozejrzała się po gustownie urządzonym pokoju, który przez minione tygodnie był jej domem, i uświadomiła sobie, jak

98

RS

daleko zaszła. I nie chodziło jej tylko o kilometry dzielące ją od Chicago, lecz również o to, jak daleko pozostawiła za sobą przeszłość. Myśli o romansie z Benem przestały ją napawać wstydem i obrzydzeniem. Teraz coraz częściej wspominała jaśniejsze chwile, na przykład przyjaciół z Chicago, miłą atmosferę w pracy, wdzięczność wielu pacjentów, którymi się opiekowała. Choć były to wspaniałe czasy, należały już do przeszłości. Popełniła wielki błąd i musiała za niego zapłacić odpowiednio wysoką cenę. Jeszcze raz przyjrzała się ośnieżonym wierzchołkom gór i westchnęła. Ten widok zawsze ją uspokajał i wprowadzał w nieco melancholijny nastrój. Wiedziała, że będzie bardzo tęsknić za tym domem. A bardziej jeszcze za jego właścicielem. Przeżyli razem wiele, mnóstwo wzlotów i upadków. Gdy Rahman podszedł do drzwi, odwróciła się i spojrzała na niego, jakby próbując utrwalić w pamięci jego twarz. Wciąż nie mogła uwierzyć, że jutro rozstaną się na dobre, że być może już nigdy się nie spotkają. Niemal równym zdziwieniem napawał ją fakt, iż dopuściła do powstania tak silnej emocjonalnej więzi z powierzonym jej pacjentem. Przecież powinna już wiedzieć, czym grożą takie zawirowania. Tak, wyleczyła się wreszcie z zauroczenia Benem, ale wpadła w jeszcze gorsze tarapaty. To oczywiste, że musi wykrzesać z siebie tyle hartu ducha, by stłumić uczucie do Rahmana. Kiedyś jej się uda, choć to może być bardzo bolesna i długotrwała terapia. - Powiedz mi jeszcze raz, gdzie zamieszkasz - spytał Rahman, z grymasem na twarzy przyglądając się jej otwartej walizce. - Wynajmę pokój od przyjaciółki Rosie - odparła, zmuszając się do radosnego uśmiechu. - Z łazienką i oddzielnym wejściem. Jenny, właścicielka tego lokum, to bardzo miła osoba. - Czy Rosie nie mogłaby ci znaleźć kolejnego prywatnego zlecenia? - Oczywiście, że by mogła, ale ja tego nie chcę.

99

RS

- To doświadczenie musiało ci na dobre obrzydzić tego typu zajęcie. - Cieszyłam się każdą spędzoną tu minutą. Uniósł brwi z niedowierzaniem. - W miejscowym szpitalu brakuje pielęgniarek do pracy na nocną zmianę. - Co za ponura perspektywa! Nie potrzebowała jego litości. - Może dla ciebie, jednak ja widzę to inaczej. Mogłabym opiekować się ludźmi, wtedy gdy są najbardziej samotni i najbardziej potrzebują życzliwej duszy i fachowej opieki. Poza tym będę miała wolne dni. Mam zamiar kontynuować naukę jazdy na nartach. - Chciałbym pojeździć razem z tobą - rzekł. -Mam nadzieję, że któregoś dnia... Nie dokończył zdania. Na pewno uświadomił sobie, jak głupio zabrzmiały jego słowa. Na pewno sam nie wierzył w to, co powiedział. Teraz każde z nich pójdzie swoją drogą, być może już nigdy się nie spotkają. Nazajutrz przyjechała limuzyna przysłana przez rodzinę. Rahman miał wyruszyć do San Francisco jeszcze przed wyjazdem Amandy. Stali przed frontowymi drzwiami, kuląc się przed podmuchami zimnego wiatru. Długi czarny samochód podjechał przed dom. Amanda próbowała wymyślić jakieś odpowiednie słowa pożegnania, ale nie umiała. Nie mogła powiedzieć, co czuje, a inne słowa zdawały się puste i pozbawione znaczenia. Gałęzie jodeł okalających dom uginały się pod ciężarem śniegu. Niebo zasnuły szare chmury. Amanda zeszła wraz z Rahmanem po schodach na podjazd, gdzie czekał już szofer. Kierowca otworzył drzwi samochodu. Rahman odwrócił się i stanowczym gestem położył dłonie na jej ramionach. Spojrzał jej w oczy głęboko i tak żarliwie, że aż zadrżała. - Kiedy będę cię mógł znowu zobaczyć? - spytał.

100

RS

- Nie... nie jestem pewna - szepnęła, próbując uniknąć jego spojrzenia, lecz tak naprawdę nie mogła oderwać od niego wzroku. Nie wypadało przecież powiedzieć, że nigdy. Byłoby to zbyt bolesne, choć prawdziwe. - A to szkolenie w San Francisco, na które się wybierasz? - Ach, to! Nie wiem, czy będę mogła pojechać. - Zadzwoń do mnie, jeśli będziesz w mieście. Masz tu mój telefon. - Sięgnął do kieszeni i wyciągnął wizytówkę. - Jeśli nie zastaniesz mnie w biurze, zawsze możesz zadzwonić na komórkę. Chciałbym oprowadzić cię po mieście. Przynajmniej w ten sposób odwdzięczę się za wszystko, co dla mnie zrobiłaś. Wsunęła wizytówkę do kieszeni. Chciała zaprotestować, powiedzieć, że zrobiła tylko to, co należało do jej obowiązków. Że każda pielęgniarka wywiązałaby się śpiewająco z zadania. Lecz to tylko przedłużyłoby rozmowę, którą chciała już zakończyć. Przestąpiła z jednej nogi na drugą. Marzyła, by Rahman już wsiadł do samochodu i odjechał. Szofer stał w dyskretnym oddaleniu, czekając cierpliwie. - Jeśli nie, to zobaczymy się znów tutaj. Moglibyśmy razem wybrać się na stok - powiedział Rahman. - Byłoby miło - rzekła. Nienawidziła siebie za te chłodne i uprzejme odpowiedzi. Rozmawiała z nim jak z niezbyt bliskim znajomym. Jednak wolała zachować dystans, niż zarzucić mu ręce na szyję i błagać, by nie odjeżdżał. Nie wiedziała, czy będzie w stanie dłużej się kontrolować, jeśli Rahman zaraz nie wyruszy, jeśli zaraz nie zniknie jej z oczu. Z trudem powstrzymywała napływające do oczu łzy. Nagle szejk nachylił się i pocałował ją. Pocałunek ten był pełen namiętności, tęsknoty i żalu. Jeszcze przed chwilą Amanda drżała z zimna i z obawy, że Rahman domyśli się, co do niego czuje. Teraz cała płonęła.

101

RS

Na gałęzi jodły skrzeczała sójka. Jakby chciała ostrzec Amandę, uchronić przed popełnieniem kolejnego głupstwa. Pozwól Rahmanowi odejść, powrócić do zwykłego życia, szeptał jej wewnętrzny głos, lecz Amanda była głucha na ostrzeżenia. Teraz docierały do niej jedynie prośby jej rozpalonego ciała. Ożyły pragnienia, które tak długo ignorowała i które próbowała zdławić w zarodku. Chciała być kochaną, należeć do kogoś. Pragnęła, by ktoś się nią zaopiekował. Przez tak długi czas to ona opiekowała się innymi. Całowała go zachłannie, zapominając o wietrze i zimnie, o szoferze i ewentualnych konsekwencjach. Była świadoma tylko bliskości ukochanego mężczyzny, jego siły i woli. Przez krótką chwilę byli sobie równi. Był tylko on i ona. Nie pielęgniarka i pacjent. Mężczyzna i kobieta. Mężczyzna, który opłakiwał utraconą miłość, i kobieta, którą oszukano. Zapomnieli o otaczającym ich świecie. Ale nie na długo. Gdy zaczął padać śnieg, czar prysł. Odsunęli się od siebie i spojrzeli w niebo. Wokół nich wirowały wilgotne płatki. Rahman starł śnieżynkę z policzka Amandy. Był to delikatny i czuły ruch, który bardzo ją wzruszył. Jeszcze raz do oczu napłynęły jej łzy. - Do widzenia - powiedział. Amanda stała przed domem. Śnieg padał coraz mocniej i gęściej, aż zza jego zasłony nie mogła już dojrzeć samochodu. Wbiegła do domu, padła na kanapę w salonie i wybuchnęła płaczem. Sama nie wiedziała, dlaczego tak szlocha. Czy dlatego, że już nigdy nie zobaczy Rahmana? Może żałowała, że nie powiedziała mu, co do niego czuje? A może płakała dlatego, że zamknął się pewien rozdział jej życia i znów musiała zaczynać od nowa? Bez Rahmana dom wydawał się jej zimny, pusty i nieprzytulny. W rzeczywistości było inaczej. W kominku płonął ogień, z kuchni dobiegał śpiew gospodyni. Ile jeszcze razy Amanda będzie musiała przez to przechodzić? Ile razy będzie się zakochiwać w niewłaściwych mężczyznach?

102

RS

Ile razy będzie cierpieć z powodu złamanego serca? Czy nigdy nie zmądrzeje? Teraz dziadek nie spoglądał już ź portretu na Rahmana surowym wzrokiem. Nikt w biurze nie patrzył na niego z dezaprobatą. Wszyscy przyglądali się ze zdumieniem, jak szejk rzuca się w wir pracy. Gdy zostawał po godzinach, zwoływał zebranie lub relacjonował jakiś nowy pomysł, zewsząd ścigały go wiele mówiące spojrzenia i uśmiechy. Oczywiście cieszył się, że wszyscy go doceniają, lecz czasami się zastanawiał, czy przed wypadkiem naprawdę był takim koszmarnym obibokiem. O tamtych dniach zdążył już zapomnieć. Udało mu się, bo bardzo tego pragnął. Przerzucił wstecz kilka kartek stojącego na biurku kalendarza i zobaczy! wszystko czarno na białym. Oto jak kiedyś spędzał dnie: Golf - 9:00. Lunch z Lisą - 12:00. Mecz piłki ręcznej w klubie - 16:00. Kawa z Lisą - 18:00. Przyjęcie u J. I tak dalej. Owionął go chłód na widok imienia Lisy, tak uporczywie i regularnie przewijającego się w jego zapiskach. Lisa zawsze będzie częścią jego przeszłości. Jasną gwiazdą, którą nie zniknie w mrokach niepamięci. Rahman nigdy nie zapomni szczęśliwych chwil, które razem przeżyli. Nie widywał się zbyt często ze starą paczką. Nie miał już czasu na balowanie i wcale za tym nie tęsknił. Gdy do gabinetu wszedł Rafik, Rahman postanowił zadać mu kilka pytań. - Byłem okropny, prawda? Nigdy się zanadto nie przemęczałem pracą. - Nie bardzo. - Rafik usiadł na krawędzi biurka. - Nie chciałbym cię urazić, ale gdyby nie ten wypadek... - To nadal byłbym nierobem.

103

RS

Rafik wzruszył ramionami. Dobrze, że to nie on musiał to powiedzieć. - Co się z tobą stało? Gdy cię zostawialiśmy w górach, byłeś święcie przekonany, że przeznaczenie wymierzyło ci śmiertelny cios. Dosłownie i w przenośni. Ta zmiana na lepsze to na pewno zasługa Amandy. Okazała się wspaniałą pielęgniarką. To, czego dokonała, zakrawa na cud. Rahman nie odpowiedział. Patrzył przez okno na drapacze chmur i widniejącą na horyzoncie zatokę. Próbował nie myśleć o Amandzie. Nie chciał wyobrażać sobie, jak wygląda jej powrót do normalnego życia. Przepracowane noce, jazda na nartach w dzień, potem odpoczynek w przytulnym barze, tańce, poznawanie obcych mężczyzn. Zrozumiał, że był dla niej tylko kolejnym pacjentem. Teraz, gdy wyzdrowiał, nie istniał już żaden powód, dla którego mieliby się widywać. Jednak Rahman nie mógł przestać myśleć o Amandzie, po prostu nie potrafił. Po raz pierwszy w życiu praca stała się dla niego wyzwaniem. Ojciec i brat cenili sobie jego nowe podejście do pracy. To było wspaniałe. Jednak w jego życiu panowała pustka, a w sercu czaił się ból. Tęsknił za nią. Tęsknił za jej uśmiechem, za leczącym dotykiem jej dłoni, które zarówno chłodziły, jak i rozgrzewały jego skórę. No i za jej głosem, który go kołysał do snu wieczorem i budził co rano. Amanda tak wspaniale umiała słuchać, choćby opowiadał nie wiadomo jakie brednie. Pocieszała go, gdy narzekał, dodawała mu otuchy w najtrudniejszych chwilach. Zawsze przy nim była. Oczywiście, na tym polegała jej praca. Rahman znaczył dla niej nie więcej niż inni pacjenci, którymi się opiekowała. Z drugiej strony był jeszcze ten pożegnalny pocałunek... Na samą myśl kąciki ust Rahmana uniosły się w uśmiechu. Ileż to razy we wspomnieniach przeżywał tę sytuację na nowo, żałując, że nie posunął się dalej, że nie wszedł z nią do domu, nie

104

RS

porozmawiał o tym... nie przeanalizował... Ze nie pocałował jej jeszcze raz, by upewnić się, czy jej przyspieszone bicie serca, zarumienione policzki i wypełnione łzami oczy nie były tylko przywidzeniem. - Rahman? Czy jest coś, o czym mi nie powiedziałeś? Co się stało w górach? - Nic. - Rahman całą siłą woli zmusił się do powrotu do codzienności. - Nie było żadnych cudów. Tylko ciężka praca. - A ta pielęgniarka? Jak jej było na imię? - spytał Rafik. - Co z nią? - Glos uwiązł mu w gardle i jej imię zabrzmiało jak stłumiony szept. - Coś się między wami wydarzyło? - Oczywiście, że nie - odparł Rahman oburzony. Może trochę przesadził z tym oburzeniem. Brat spojrzał na niego bystro. - Nawet gdybym chciał, to... Nie byłem w stanie, żeby... żeby... To by było... - jąkał się, próbując znaleźć odpowiednie słowa. To by było czymś niewłaściwym, czymś bardzo niewłaściwym. - Rozumiem - rzekł Rafik. - Zakochałeś się w swojej pielęgniarce. To nic nadzwyczajnego. O ile dobrze sobie przypominam, była całkiem ładniutka. - Była piękna. - I sympatyczna. - Sympatyczna? Nie gadaj o rzeczach, o których nie masz pojęcia! Nie znałeś jej. Nie spędziłeś z nią całych tygodni. Nie wiesz, przez co przeszła. Ugryzł się w język, ale miał ochotę kontynuować ten monolog. Nie wiesz, kochany bracie, jak wygląda Amanda, gdy jest jeszcze zaspana. Nie wiesz, jakie ciepłe są jej usta, nie wiesz, jak bardzo za nią tęsknię, jak bardzo ją kocham... Nagle coś go tknęło. Skąd się wzięła ta myśl o miłości? Ale gdy już raz się pojawiła w jego głowie, nie mógł się jej pozbyć. Czy to jest właśnie miłość? Ból serca, ciągła tęsknota za kimś i za czymś, czego nie można zdobyć? Skąd miał o tym wiedzieć?

105

RS

Rafik na pewno rozwiałby jego wątpliwości, był w tej dziedzinie ekspertem. - Na twoim miejscu nie pozwoliłbym jej odejść - stwierdził Rafik spokojnie. - A jednak odeszła - burknął niezbyt uprzejmie Rahman. - Jest w Tahoe, a ja jestem tutaj. Ona ma tam swoją pracę, a ja mam tutaj firmę. - Usiadł na krześle i spojrzał na brata. - Gdy poznałeś Anne, skąd wiedziałeś, że to ta jedyna? To znaczy, skąd wiedziałeś, że jesteś zakochany? Przez długą chwilę Rafik spoglądał przez okno. Z dołu dochodziły stłumione odgłosy wielkomiejskiego gwaru. - Nie mogłem przestać o niej myśleć. Nigdy przedtem nie czułem się samotny, lecz perspektywa spędzenia życia bez niej zdawała się nie do zniesienia. Czy to jest miłość? Sam sobie odpowiedz na to pytanie. Wiem tylko, że nie powinieneś marnować takiej szansy. Może pojedziesz do Tahoe i porozmawiasz z Amandą? spytał Rafik cicho. - Nie - odparł Rahman szorstko. Nie zamierzał mówić bratu, że Amanda nie chce się z nim widzieć. Wyraziła się aż nazbyt jasno. Dała mu do zrozumienia, że będzie bardzo zajęta. - To może ona przyjedzie do San Francisco? Od czasu do czasu należy jej się przecież chwila wytchnienia. Nie pracuje chyba codziennie? - Przyjeżdża do miasta na szkolenie dla pielęgniarek, ale... Ale nie wiedział kiedy i bał się, że Amanda nie zadzwoni. Wzięła od niego wizytówkę i włożyła ją do kieszeni, nawet na nią nie spoglądając, jakby zamierzała szybko się jej pozbyć. Nie, na pewno nie zadzwoni. Czyżby był jej najzupełniej obojętny? Może go nawet nie lubiła? A może po prostu uznała, że spotykanie się z byłym pacjentem nie licowało z etyką zawodową? - Nie znam terminu tego szkolenia.

106

RS

- To się dowiedz, co za problem - odparował brat. - Muszę już iść. Umówiłem się z Anne na lunch. Daj mi znać, jeśli coś się wydarzy. Nietrudno było się dowiedzieć o datę i miejsce konferencji szkoleniowej dla pielęgniarek. Rahman nie wiedział tylko, czy Amanda na pewno przyjedzie. Nie miał pojęcia, jak się z nią skontaktować, ani co jej powiedzieć. Postanowił udać się do hotelu, w którym odbywał się zjazd. Zaczął przeszukiwać tłum wzrokiem. Gdyby działo się to przed wypadkiem, nalegałby, aby urzędnik w recepcji udzielił mu stosownych informacji. Kazałby wezwać kierownika i użył swoich wpływów. Teraz tylko przemierzał nerwowo hol, w którym kłębił się tłum kobiet i garstka mężczyzn. Wszyscy nosili plakietki z imieniem i nazwiskiem. Słyszał strzępy rozmów. - Pracują na dziesięciogodzinną zmianę... - Reforma służby zdrowia to nie wszystko... - Nie po to zostałam pielęgniarką, żeby przez cały dzień wypełniać formularze. - Widziałaś Cindy? Wraca do szkoły. Czy to ogólnokrajowy zjazd? Czy Amanda zechce się spotkać z dawnymi przyjaciółkami z Chicago? Czy powiedzą jej, jak bardzo za nią tęsknią i jak opłakuje jej odejście pewien lekarz? Czy Amanda zdecyduje się na powrót? Czy wciąż jest zakochana w tym łajdaku? Rahman przystanął obok małej grupki uczestniczek zjazdu i spytał, czy któraś z nich nie widziała przypadkiem Amandy Reston. - Kogo? Nie znały jej ani nie widziały. Rahman usiadł przy stoliku na półpiętrze, skąd roztaczał się widok na główny hol, i zamówił kawę. Mógł teraz obserwować tłum, nie ruszając się z miejsca. Gdy podniósł wzrok, dostrzegł Amandę w odległym krańcu korytarza. Zerwał się, rzucił na stół trochę pieniędzy i zaczął się przeciskać przez tłum.

107

RS

- Amando! - krzyknął. Jego głos utonął w ogólnym gwarze. Nie odwróciła się. Właśnie miała wychodzić przez obrotowe drzwi, gdy Rahman ją dogonił i chwycił za ramię. Odwróciła się. Spojrzał w oczy obcej kobiecie, która patrzyła na niego z nie ukrywanym zdziwieniem. - Wziąłem panią za kogoś innego - powiedział zmieszany. Kobieta uniosła brwi i szybkim krokiem wyszła na ulicę. Na pewno uznała Rahmana za niebezpiecznego wariata. - Cholera, cholera, cholera - mruczał do siebie. Nagle zobaczył przyjaciółkę Amandy, Rosie. Ona także go rozpoznała. Podeszła, by się przywitać. - Gdzie jest Amanda? - spytał, gdy zakończyli wymianę uprzejmości. - Przyjechała tutaj? - Oczywiście. Myślałam, że o tym wiesz. Teraz pewnie przebiera się w swoim pokoju - rzekła. - Idzie na obiad ze starymi znajomymi ze szkoły pielęgniarskiej. Wspaniała konferencja, można się wiele nauczyć, a jednocześnie spotkać starych przyjaciół. Dzisiejszy dzień był naprawdę szalony! Teraz wybieram się na spotkanie. - Myślisz, że mógłbym się z nią zobaczyć? - zapytał Rahman. - Czemu nie? Pokój 1572. Najpierw do niej zadzwoń, by się upewnić, czy na pewno tam jest. Pokiwał głową, podziękował i podszedł do jednego z hotelowych telefonów. Może lepiej nie dzwonić? Taka rozmowa tylko ułatwi jej odmowę. Może gdy stanie za drzwiami, Amanda ulituje się nad nim i wpuści go do środka? Wjechał windą na piętnaste piętro. Gdy znalazł właściwy pokój, przez długą chwilę stał z dłonią zaciśniętą w pięść, szykując się do zapukania. Zdawało mu się, że słyszy głosy. Przez chwilę zastanawiał się, czy nie powinien odejść, zjechać do holu i jednak skorzystać z telefonu. Nie. Musiał ją zobaczyć, stanąć z nią twarzą w twarz, by dowiedzieć się, czy jest jej całkiem obojętny, czy też istnieje cień szansy, że Amanda

108

RS

cokolwiek do niego czuje. Może nie zmienił się aż tak bardzo? Pamiętał, jak opisywała idealnego kandydata na męża. Szukała odpowiedzialnego mężczyzny, który wie, czego pragnie, i wie, jak to zdobyć. Wiedział już, czego pragnie. Pragnął jej. Nie wiedział tylko, jak ją zdobyć. Otworzyła drzwi, ubrana w wełnianą suknię koloru czerwonego wina i w szpilki. Włosy miała rozpuszczone. W uszy wpięła złote, koliste kolczyki. Rahman patrzył na nią, nie mogąc złapać tchu. Czuł się tak, jakby na piętnaste piętro wbiegł po schodach, a nie wjechał windą. Amanda wprost przeciwnie wyglądała na zupełnie opanowaną i spokojną. Nawet nie okazała zaskoczenia na jego widok. Czyżby się go spodziewała? Dlaczego w takim razie do niego nie zadzwoniła? Oparł się ramionami o framugę, tak na wszelki wypadek, gdyby miały się pod nim ugiąć nogi. - Rahman, co ty tu robisz? - Myślałem, że zadzwonisz, ale nie dotrzymałaś obietnicy. - Miałam taki zamiar, ale... Nie dokończyła zdania. Bo i po co? Po prostu nie chciała go więcej widzieć. Zastanawiał się, czy chociaż poprosi go, by wszedł. Najpierw czuł euforię z powodu rychłego spotkania, lecz teraz ogarnęła go rozpacz. Zrozumiał, że Amandzie wcale na nim nie zależy. Od natłoku różnych emocji zakręciło mu się w głowie. - Jak się miewasz? - spytała. - Doskonale. Jego samopoczucie wcale nie było doskonałe. Czuł się, jakby ktoś przyłożył mu pięścią w brzuch. - Może wstąpisz na minutkę. Poznasz kogoś, z kim chodziłam do szkoły - powiedziała. Odsunęła się, wpuszczając Rahmana do pokoju. Stał tam wysoki, postawny mężczyzna w eleganckim garniturze i krawacie. - Rob Anderson - przedstawił się, wyciągając rękę.

109

RS

Rahman wymamrotał swoje imię i nazwisko i wymienił z mężczyzną uścisk dłoni. Hm, znajomy ze szkoły... Ten tutaj wyglądał raczej na zapaśnika. Muskularny i barczysty jak diabli. Rahman stał i milczał, podczas gdy Rob i Amanda wyjaśniali mu, że spotkali się niespodziewanie po wielu latach od ukończenia szkoły. Pletli coś trzy po trzy, lecz Rahman ledwo rozumiał, co do niego mówią. Myślał wyłącznie o tym, że Amanda wychodzi z innym mężczyzną. Tu, w jego mieście. W mieście, po którym chciał ją oprowadzić. Wychodzi bez niego. Przenosił wzrok to na nią, to na Roba. Na pewno mieli ze sobą wiele wspólnego. Mieli o czym rozmawiać. Poczuł tępy ból z tyłu głowy. - Powinniśmy już iść - powiedział Rob. - Mamy się spotkać z całą paczką w restauracji „Ming" o ósmej. Zostało mało czasu... „Ming"! Słynna chińska restauracja na nadmorskim bulwarze! Rahman właśnie tam zamierzał zaprosić kiedyś Amandę. Wiedział dokładnie, jakie dania by zamówił. Kaczkę po pekińsku i specjalność zakładu, wieprzowinę gotowaną w glinianym garnku. - Chciałbyś do nas dołączyć? - spytał Rob. To Rob złożył mu tę propozycję. Amanda wyglądała na zaskoczoną i niezbyt zadowoloną. - Nie, dzięki - oparł Rahman przez zaciśnięte zęby. Widział już oczami wyobraźni, jak siedzi przy ogromnym stole, wśród tłumu pielęgniarek, oddzielony od Amandy morzem obcych twarzy. Słyszał rozmowę najeżoną specjalistycznymi terminami, których nawet nie umiałby wymówić. - Może spotkamy się jutro wieczorem? - zapytał Rahman Amandę. - Och, chwileczkę. Jutro jest rocznica ślubu moich rodziców. Czy chcesz... to znaczy, czy zechciałabyś pójść ze mną? - Nie wiem, czy to wypada. Nie należę przecież do rodziny szepnęła.

110

RS

Sprawiała wrażenie, jakby nie chciała mieć z nim nic wspólnego. Jednak Rahman nie przyjmował do wiadomości odpowiedzi odmownej. To była jego jedyna, być może ostatnia szansa. Jeśli pozwoli Amandzie wyjechać, to straci niepowtarzalną okazję, by pozyskać jej sympatię. Musi jej udowodnić, jak bardzo się zmienił. Musi jej udowodnić, że jest mężczyzną, jakiego pragnęła widzieć u swego boku. Owszem, zajmie mu to więcej niż jeden wieczór, ale jakoś trzeba zacząć. - Nie będziesz intruzem - zapewnił ją z przekonaniem. Rodzina pragnie ci podziękować za wszystko, co dla mnie zrobiłaś. - Odwrócił się do Roba, świadomy, że wyłączyli go ze swojej rozmowy. - Amanda była moją prywatną pielęgniarką. Uległem wypadkowi na nartach. - Opowiadała mi o tym. Opowiadała o nim temu facetowi! Jeden Bóg wie, co mówiła. Na pewno opisała go jako bogatego, aroganckiego i zepsutego obiboka. W najlepszym wypadku. Amanda wahała się. Patrzyła na Rahmana, jakby prosiła go o pomoc w podjęciu właściwej decyzji. - Wiesz, że ty też jesteś mi coś winna - powiedział. - Za ten japoński obiad, którego mi nie przyniosłaś. Machnęła ręką i westchnęła zrezygnowana. Dobrze, że przynajmniej nie odmówiła wprost.

111

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

RS

Następnego wieczoru, gdy Rahman przyszedł po Amandę, już czekała na niego w holu. Trochę się bał, czy spotkanie dojdzie do skutku. Nawet go nie dziwiło, że Amanda postanowiła go unikać. Był dla niej przecież tylko jednym z wielu, po prostu kolejnym pacjentem. Chociaż, sądząc po jej zachowaniu, przeczuwał, że Amanda czuje do niego coś więcej. Zastanawiał się, czy nie zeszła do holu tylko po to, by nie musieć rozmawiać z nim w zaciszu pokoju hotelowego. Znów miała na sobie tę ciemnoczerwoną suknię. Oczy jej lśniły, a twarz promieniała. - Wyglądasz zupełnie inaczej niż wtedy, gdy cię ostatnio widziałem - powiedział. - Przecież mam na sobie tę samą sukienkę - odparła z uśmiechem. - Chodziło mi o domek w górach - powiedział. -Wiesz, powinnaś to częściej robić. - Co? Nosić tę samą suknię? - Nie, uśmiechać się. W jej oczach coś błysnęło. Rahman odgadł, że oboje myśleli o tym samym, o innej chwili, w której wypowiadał te słowa. Odwzajemnił jej uśmiech. Nie znał jej myśli, ale cieszył się, że patrzy mu prosto w oczy i nie odwraca wzroku. Czuł, że łączy ich silna więź. Więź, która pojawiła się już podczas ich pierwszego spotkania w tym małym kalifornijskim szpitalu. Gdyby tak mógł telepatycznie przekazać jej wszystkie uczucia, które targały nim od czasu ich rozstania. Nawet nie miał odwagi szukać właściwych słów. Nie teraz. Nie tutaj. Kocham cię. Potrzebuję cię. Nie chcę dłużej bez ciebie żyć. Czy o tym wiedziała? Czy przeczuwała?

112

RS

Wreszcie, nie mogąc już dłużej znieść tej niezręcznej ciszy, ujął Amandę pod rękę i zaprowadził do czekającego przed hotelem samochodu. Amanda nie chciała spotkać się z Rahmanem. Uważała, że bezpieczniej będzie do niego nie dzwonić. Gdy zobaczyła go w hotelu, była naprawdę zaskoczona. Przez cały czas próbowała o nim zapomnieć, jednak na próżno. Wciąż rozpamiętywała liczne przymioty Rahmana. Był najprzystojniejszym, najseksowniejszym i najbardziej czarującym mężczyzną, jakiego kiedykolwiek poznała. Próbowała ostudzić te zachwyty, mówiąc sobie, że szejk, choć atrakcyjny, jest też arogancki, nieznośny i trudny we współżyciu. Jednak dzisiaj nie dostrzegała jego wad, one po prostu nagle przestały istnieć. Może dlatego, że Rahman wrócił do zdrowia. Owszem, nieznacznie utykał, ale poza tym rozpierała go energia, wprost promieniał dobrym samopoczuciem i zdrowiem. Tak, to już nie był zgorzkniały i ponury pacjent, lecz pełen wigoru młody mężczyzna. - Jak się czujesz? - spytała, gdy usiedli już wygodnie na podgrzewanych, skórzanych fotelach jego luksusowego auta. - Doskonale. Mój doktor nie może się nadziwić postępom, jakie poczyniłem. Oczywiście wciąż muszę brać niektóre lekarstwa, ale podobno niedługo będzie można je odstawić. Nikt mi nie wierzy, że moje obecne życie sprawia mi wiele satysfakcji. - Obecne życie? Co masz na myśli? - Dużo pracy. - Bardzo się zmieniłeś - przyznała, spoglądając na jego profil, przyglądając się zarysowi jego szczęki, wysuniętemu, znamionującemu upór podbródkowi. Znów cofnęła się myślą do chwili, gdy Rahman żegnał się z nią na schodach górskiej rezydencji. Tego pocałunku nigdy nie zapomni, choćby próbowała z całych sił. A Bóg jej świadkiem, że próbowała. Jednak wciąż

113

RS

czuła dotyk rąk Rahmana, pamiętała też tamtą obezwładniającą namiętność, która pozbawiła ją sił. A potem, po wyjeździe Rahmana, w jej życiu zagościła pustka. Żal i dojmujący ból. Jak bardzo żałowała, że nie wyznała Rahmanowi prawdy i nie zrobiła nic, by go zatrzymać. Teraz było już za późno. Rahman zaczął nowe życie, ona także. On powrócił do starych przyjaciół, ona miała kilkoro nowych. Odwróciła się, by wyjrzeć przez okno. Skrzyżowała ramiona na piersi. Wiedziała, że nie wolno jej snuć niebezpiecznych fantazji. Owszem, Rahman zaprosił ją na rodzinne przyjęcie. Jednak na dobrą sprawę zaprosiłby pewnie również siostrę Willis, gdyby tu przyjechała; zrobiłby to z grzeczności i dlatego, że szczerze ją polubił. A ona polubiła jego. - Dorothy Willis jest wzruszona twoim hojnym podarunkiem powiedziała, by jakoś nawiązać rozmowę. - Co u niej słychać? - Wszystko układa się jej wspaniale. Na weekendy zaprasza zaprzyjaźnionych sąsiadów, by razem z nią oglądali mecze. Dorothy Willis lubiła Rahmana, zanim jeszcze przysłał jej ogromny telewizor, ale teraz wręcz go uwielbiała. Wciąż wychwalała pod niebiosa jego dobry charakter, szczodrość i urodę. Według niej Rahman był najlepszą partią w całej Kahfornii, a może i na całym świecie. - Tobie też bym coś przysłał, ale nie wiedziałem co. Czy jest coś, o czym marzysz? - spytał, odwracając się, by na nią spojrzeć. Amanda patrzyła na niego jak zahipnotyzowana, nie była w stanie umknąć wzrokiem. Nic nie mówiła. Zaschło jej w ustach. Tak, pragnę ciebie, krzyczało jej ciało. Tylko ciebie, wtórowało ciału serce. Nie potrzebuję kosztownych prezentów. Nie chcę twoich pieniędzy. Nie zależy mi na twoim ekskluzywnym apartamencie ani na górskiej rezydencji. Mam to wszystko w nosie, zależy mi tylko na tobie.

114

RS

- Niczego - odezwała się wreszcie. Rocznicowe przyjęcie odbywało się w domu Tarika, położonym na skarpie górującej nad oceanem. Brat Rahmana, jego żona i rodzice przy witali Amandę entuzjastycznie. Poznała Carolyn, żonę Tarika, i Yasmine, jego młodszą siostrę. Matka Rahmana uściskała ją serdecznie. Amanda omal nie zaszlochała, gdy drobna kobieta przycisnęła ją do piersi. Zatęskniła za własną matką, której śmierć wciąż opłakiwała. Mama zostawiła po sobie pustkę, której nie dało się wypełnić. Jakże szczęśliwy był Rahman. Miał kochającą i troskliwą rodzinę. - Nie wiemy, jak ci dziękować za wszystko, co zrobiłaś dla Rahmana - mówiła jego matka. - Każda pielęgniarka na moim miejscu zrobiłaby to samo odparła, zbierając myśli. - Amanda jest zbyt skromna, mamo - wtrącił się Rahman. Wiele rzeczy, które dla mnie zrobiła, wykraczało poza jej zawodowe obowiązki. Zanim spotkałem Amandę, nie wiedziałem, że pielęgniarki są tak wszechstronnie wykształcone. Zdumiałabyś się poziomem ich umiejętności. Ich obowiązki nie kończą się na podawaniu lekarstw i robieniu zastrzyków. Dbają też o dobre samopoczucie podopiecznych, dodają otuchy, zachęcają do walki ze słabością. A to wymaga nie lada umiejętności, nie wystarczy po prostu przeczytać podręcznik. Czasem stosują dość niekonwencjonalne metody, jednak zawsze kierują się dobrem pacjenta, prawda, Amando? - spytał. Amanda bardzo dobrze wiedziała, że w jego słowach kryje się podwójne dno. W ciemnych oczach Rahmana widziała mnóstwo pytań i wiele emocji. Zarumieniła się, lecz nic nie odparła. Z radością przyjęła propozycję Carolyn, która zaproponowała, że oprowadzi ją po niedawno urządzonym domu. - Tyle o tobie słyszeliśmy - powiedziała żona Tadka, przystając, podczas gdy Amanda podziwiała solarium. - Cieszę

115

RS

się, że mogłaś do nas dziś przyjechać. Rodzina Harunów jest bardzo gościnna. Na samym początku mojej znajomości z Tarikiem okazali mi więcej serca niż on. Muszę przyznać, że w naszym przypadku nie była to miłość od pierwszego wejrzenia. - Naprawdę? Wydajecie się doskonale dobraną parą. - Teraz tak. Tarik był przyzwyczajony, że to on rządzi. Amerykańskie kobiety nie lubią, gdy ktoś im rozkazuje. Zwłaszcza ja. Musiało upłynąć trochę czasu, nim się zorientował, że nie zamierzam narażać na szwank jego męskiej dumy. W końcu okazał się wspaniałym, czułym i bez reszty oddanym rodzinie mężem. - Milczała przez chwilę. - Dosyć już tych opowieści. Wszyscy się zastanawiają, co zaszło między tobą i Rahmanem. Ja także jestem tego ciekawa, bo zauważyłam, że Rahman bardzo się zmienił. Ciężko pracuje, zerwał stare znajomości. Jego rodzice są z niego bardzo zadowoleni i dumni. Nie pochwalali jego przyjaźni z tamtymi ludźmi. Uważali, że to towarzystwo wywiera na niego zły wpływ. Rahman nagle zaczął dążyć do jakiegoś celu. Wszyscy się zastanawiamy, co właściwie chce osiągnąć. Nie chodzi o pieniądze, bo ma ich przecież pod dostatkiem. Brakuje mu tylko jednego... - zawiesiła głos. Amandzie zdawało się, iż wie, co Carolyn ma na myśli. Nie chciała słuchać o osobistych problemach Rahmana. Może i potrzebował oddanej towarzyszki życia, lecz kiedyś przecież powiedział, że los obszedł się z nim okrutnie, bo rozdzielił go na zawsze z ukochaną kobietą. Amanda zręcznie zmieniła temat. Odetchnęła z ulgą, gdy wreszcie powróciły do salonu. Wszyscy zasiedli do obiadu w przestronnej jadalni. Napełniono szklanki ponczem, a Rahman i jego brat wznieśli toast za zdrowie rodziców. Złożyli hołd ich miłości i wzajemnemu oddaniu, które przetrwały przez tak wiele lat. Po raz drugi tego wieczoru Amanda poczuła, jak do jej oczu napływają łzy. Była wzruszona miłością i przywiązaniem, jakie okazywali sobie ci ludzie. Przez wszystkie minione lata bardzo

116

RS

jej tego brakowało. Czy ci ludzie byli świadomi swojego szczęścia? Siedziała przy końcu stołu, między Rahmanem i jego bratem. Rafik zapytał ją w pewnej chwili, czy zdążyła już zwiedzić miasto. Gdy przyznała, że niewiele jeszcze widziała, nachylił się i powiedział do Rahmana: - Nie mógłbyś namówić Amandy, by została w mieście trochę dłużej, braciszku? Nie widziała mostu Golden Gate, ani Alcatraz, ani Grace Cathedral. - Amanda ma swój własny rozum - odpowiedział Rahman. Mógłbym jej pokazać wiele ciekawych miejsc, ale może wolałaby zwiedzić miasto z kimś innym. Ja jestem tylko jednym z jej licznych pacjentów - stwierdził oschle. Spojrzeniem prowokował ją, by mu zaprzeczyła. Tak też zrobiła. - Jesteś kimś szczególnym, Rahmanie. Dobrze o tym wiesz szepnęła. - Daj mi szansę... szansę, bym pokazał ci miasto - powiedział, patrząc jej prosto w oczy. - Znajdziesz na to czas? - Rodzina chciałaby, żebym już zrobił sobie przerwę, zwłaszcza gdybym w tym czasie zajął się tobą. Uśmiechnął się leniwym, oszałamiającym uśmiechem, rozjaśniającym całą twarz. Amanda miała ochotę poprosić, by robił to częściej, lecz rozmyśliła się. Spojrzenie Rahmana zdradzało, że szejk zna jej myśli i że będzie częściej się uśmiechać, jeśli ona z nim zostanie. Ciepło tego uśmiechu ogrzało jej serce. Drżała ze strachu i nadziei. Bała się, że zbyt wiele sobie wyobraża i znów wyjdzie na idiotkę, dlatego milczała. Lecz raz rozniecony płomyczek nadziei nie chciał zgasnąć. - Rozumiem, że nie tylko o zwiedzanie tutaj chodzi powiedziała Rosie. - Nie - przyznała Amanda. - Muszę się przekonać, czy on...

117

RS

- Przekonać się, czy to on jest tym właściwym -domyśliła się Rosie, siadając na krawędzi hotelowego łóżka. Amanda przesunęła rękami po powierzchni biurka, w przód i w tył. - Życzę ci szczęścia - powiedziała Rosie, po czym wstała i uścisnęła przyjaciółkę. - Zasługujesz na nie. I mam przeczucie, że je odnajdziesz. Przez trzy dni Amanda i Rahman zwiedzali ulubione miasto wszystkich Amerykanów. Z wieży na Telegraph Hill podziwiali pływające po zatoce żaglówki. Amanda drżała smagana ostrym wiatrem znad oceanu. Rahman przytulił ją do siebie. Ukryła twarz na jego piersi i wdychała zapach wełnianego swetra. W ramionach tego mężczyzny czuła się pewnie i bezpiecznie. Zapragnęła trwać tak do końca życia. Jednak musieli ruszać w dalszą drogę, gdyż czekało na nich jeszcze wiele turystycznych atrakcji. Ostatniego dnia Rahman pokazał jej Grace Cathedral, górujący nad miastem kościół na szczycie Nob Hill. - Tu pobrali się Carolyn i Tarik - powiedział, gdy stali na schodach. - Największe wrażenie zawsze robił na mnie labirynt. Widzisz te szare kamienie na ścieżce? Nie znam się na symbolice labiryntów, ale dla mnie środek symbolizuje prawdę. Prawda zawsze wydawała mi się taka trudna do określenia. Wierzyłem, że to jedyna trwała rzecz na tym świecie. Pewnego dnia przystanąłem przy kościele i ujrzałem ją niesłychanie wyraźnie. Zorientowałem się, że muszę obrać właściwą drogę. Tak długo błądziłem po niewłaściwej. No cóż, chyba o tym dobrze wiesz - powiedział ze smutkiem. - Tamte biegnące promieniście ścieżki pokrywają się z czterema stronami świata na kompasie. A obok jest Ogród Zadumy. Chętnie do niego przychodzę, gdy muszę coś przemyśleć. Odkąd wróciłem do miasta, te wizyty pomagały mi jaśniej spojrzeć na wiele rzeczy. Widzisz pączki na śliwach? Niedługo rozkwitną.

118

RS

Amanda nic nie mówiła. Poruszył ją widok miejsca, które tak wiele znaczyło dla Rahmana. Z łatwością mogła sobie wyobrazić ogród w pełnym rozkwicie, białe kwiecie rozsiewające słodki aromat. Zastanawiała się, czy kiedyś tu jeszcze wróci. Wspomnienie tych trzech wspaniałych dni zachowa na zawsze w sercu. Jak to dobrze, że nie zwiedzała miasta sama. Tego wieczoru jedli ostatni wspólny obiad. Rahman wybrał małą francuską restaurację. Amanda nie wiedziała, czy po tym pożegnaniu zupełnie się nie załamie. Musiało minąć kilka tygodni, zanim zdołała otrząsnąć się po ich rozstaniu w górach. Przyrzekła sobie, że tym razem nie będzie żadnych pocałunków. Postara się panować nad emocjami i zachować zimną krew. - Amando - przerwał ciszę Rahman - jutro wyjeżdżasz. Serce jej załomotało. A więc stało się. Postanowił się z nią pożegnać tu i teraz. Podobnie jak ona starał się uniknąć dramatycznych scen. - Spędziłam z tobą wspaniałe chwile - powiedziała. - Nie wiem, jak mam ci dziękować. - Owszem, wiesz - odparł, ściskając jej dłonie tak mocno, że poczuła, jak gwałtownie przyspiesza jej puls. - Wystarczy, jeśli powiesz, że kochasz mnie równie mocno, jak ja ciebie, że nigdy mnie nie opuścisz, że wyjdziesz za mnie i że... - Poczekaj - przerwała mu, a do oczy napłynęły jej łzy radości. - Myślałam... przecież mówiłeś... - Mówiłem wiele rzeczy - mruknął. - Mówiłem je, zanim cię poznałem, zanim cię pokochałem. Zanim zobaczyłem cię w szlafroku w środku nocy, i rano, ze zmierzwionymi włosami. Wreszcie zdałem sobie sprawę, że bez ciebie moje życie będzie puste. Nie chcę przejść przez nie samotnie. Tylko ty możesz zająć miejsce w moim sercu. Przez całe życie czekałem właśnie na ciebie. - Urwał i z niepokojem spojrzał na łzy w jej oczach. Czy powiedziałem coś złego? Jeśli nie czujesz tego, co ja, powiedz mi, zanim zrobię z siebie jeszcze większego idiotę.

119

RS

Nie mówiąc ani słowa, potrząsnęła głową. - Nie musisz odpowiadać - szepnął, błędnie interpretując jej zdenerwowanie. - Wiem, czego chcesz. Chcesz mieć oddanego rodzinie męża, który wie, jak osiągnąć wymarzony cel. Chcesz zamieszkać w małym domku z ogródkiem. Amanda wreszcie odzyskała głos. - Wiem, co powiedziałam. Tak było, zanim cię poznałam. Zanim cię pokochałam. Nim zobaczyłam, jak sklejasz swoje rozbite na strzępy życie i idziesz dalej. Zanim mnie pocałowałeś i sprawiłeś, że poczułam się jak najbardziej pożądana kobieta na świecie. Nie pragnę niczego ani nikogo oprócz ciebie. Mogę żyć bez domku z ogródkiem, ale nie mogę żyć bez ciebie. Wpatrywał się w nią tak intensywnie, jakby nie był w stanie pojąć sensu usłyszanych przed chwilą stów. Czy Amanda powiedziała, że go kocha? Czy to możliwe? - Dam ci ten domek z ogródkiem - obiecał głosem zdławionym z emocji. - Dam ci wszystko, czego zapragniesz. Ale najpierw, jako zadatek, przyjmij ten pierścionek. Gdy wsunął jej na palec pierścionek z brylantem, do jej oczu znów napłynęły łzy. Ale tym razem Rahman nie okazał najmniejszego zdenerwowania tym faktem. Był bowiem najszczęśliwszym człowiekiem na świecie.