Green Crystal Romans z nowym szefem

Crystal Green Romans z nowym szefem Uśmiech Losu 02

Rozdział 1 Christina Mendoza siedziała naprzeciwko szefa i patrzyła na niego chłodnym, skupionym wzrokiem osoby myślącej wyłącznie o pracy. W każdej chwili gotowa coś zanotować, trzymała w rękach notatnik i długopis, a w myślach powtarzała mantrę: Mężczyźni dla mnie nie istnieją.

s u

Do tej pory widywała Dereka Rockwella jedynie na korytarzu.

o l a d n

Dziś po raz pierwszy zaprosił ją na rozmowę do swojego gabinetu. Siedział teraz za biurkiem, czytając sporządzoną przez nią analizę stanu firmy Fortune-Rockwell. Christina spoglądała na krótko ostrzyżone ciemne włosy szefa, błyszczące w słonecznych promieniach wpadających przez okno.

a c

Taką fryzurę może nosić tylko bardzo surowy i konserwatywny mężczyzna, pomyślała, ale zaraz przywołała się do porządku. Włosy

s

pana Rockwella nie powinny jej interesować. Nie mogła się doczekać, kiedy szef wreszcie skończy czytać jej analizę. Nie była pewna jego opinii i się denerwowała. Patrząc na swojego szefa, mimowolnie stwierdziła, że nieskazitelna i świetnie uszyta marynarka doskonale podkreśla szerokie bary. Zdawała sobie przy tym sprawę, że nie powinna na to zwracać uwagi. Tak samo jak nie powinna wpatrywać się w jego twarz o wyraźnie zaznaczonych kościach policzkowych, wydatnym nosie i zdecydowanym podbródku. W końcu jednak musiała przyznać, że choć mężczyźni obecnie

dla niej nie istnieją, to jednak nie może oderwać wzroku od Dereka Rockwella. Siedząc naprzeciwko niego, mimowolnie poddawała go dokładnym oględzinom. Tak jak podczas ich pierwszego, przelotnego spotkania w dniu, kiedy zaczynała pracę w Fortune-Rockwell. Najbardziej fascynowały ją jego usta. Korzystała więc z tego, że szef nadal był zatopiony w lekturze, i kontemplowała ich kształt. Dostrzegała w ich wyrazie coś, co sugerowało, że Rockwell może

s u

mieć jednak jakieś słabości, choć nie można było tego wyczytać z jego oczu.

o l a d n

Christina uznała, że to fascynujące.

Derek Rockwell był szalenie przystojny, naprawdę muy guapo. Wiedziała jednak, że romanse w miejscu pracy nie prowadzą do niczego dobrego. Przekonała się już o tym na własnej skórze.

a c

Poza tym Christina i jej dwie siostry, Gloria i Sierra, zawarły umowę, w myśl której przez rok miały się nie umawiać na randki z

s

mężczyznami. Stało się to jakiś miesiąc temu, kiedy matka wezwała je wszystkie trzy do rodzinnego domu w Red Rock i doprowadziła do tego, że się wreszcie pogodziły. Christina, Gloria i Sierra wybaczyły sobie to, co je w przeszłości poróżniło, a odzyskane poczucie bliskości i wzajemnego zrozumienia wzruszyło je do tego stopnia, że obiecały sobie od tej pory stawiać rodzinę na pierwszym miejscu. Właśnie na fali tamtych uniesień postanowiły trzymać się z daleka od mężczyzn, bo przecież to oni byli powodem ich wszystkich kłopotów. Ustaliły też, że jeśli jedna z nich złamie dane słowo przed

upływem wyznaczonego terminu, za karę będzie musiała wykonać pracę, którą wymyślą dla niej pozostałe. Do tej pory spotkało to tylko Glorię, młodszą siostrę Christiny, która zakochała się w Jacku, synu Patricka Fortune'a. Gloria zaszła w ciążę, a ojcem dziecka był Jack. Christina była wzruszona tym, że w wieku trzydziestu dwóch lat zostanie ciocią. Nieczęsto zdarzało się coś, co potrafiło ją tak poruszyć, ale rozczulała ją myśl o kruszynce, którą będzie tulić w ramionach.

s u

Nagle zdała sobie sprawę, że rozmyślając o dziecku Glorii, błogo się uśmiecha. Błyskawicznie przywołała się do porządku. W samą

o l a d n

porę, bo Derek Rockwell właśnie skończył czytać. - Bardzo dobrze, panno Mendoza.

Silny południowy akcent w głosie Rockwella zdradzał, że Nowy Jork, skąd przyjechał i gdzie ostatnio zarządzał

a c

wschodnioamerykańskim oddziałem firmy Fortune-Rockwell Investments, nie był jego rodzinnym miastem.

s

Wiedziała, że Patrick Fortune, opiekun i wspólnik Rockwella, wezwał go do San Antonio, licząc, że zdoła on tchnąć nowe życie w tutejszy oddział firmy. Z tych samych powodów Patrick zatrudnił Christinę. - Dziękuję, panie Rockwell - odparła, wiedząc, że jeżeli ma się okazać pomocna, to musi się skoncentrować na pracy. Jej ton był zdystansowany i obojętny. Tak jakby chciała dać do zrozumienia, że między nią a szefem istnieje bariera, której nie należy przekraczać.

Christina odchrząknęła. Czuła, jak wzrok Rockwella leniwie błądzi po jej skrzyżowanych w kostkach nogach i po zakrytych spódnicą kolanach, a potem przesuwa się na skromny, prosty żakiet i wysoko upięte włosy. Taka dokładna i niespieszna inspekcja sprawiła, że jej puls przyspieszył. Popatrzyła na rozpartego w fotelu mężczyznę i na dzielące ich ogromne biurko z drewna orzechowego, które budziło respekt i onieśmielało. Ozdobą gabinetu było kilka egzotycznych instrumentów

s u

muzycznych. Ale zarówno afrykańskie bębny, jak też wyglądająca na hinduską lutnia zdradzały dekoratorskie upodobania Rockwella, o nim samym nic nie mówiąc.

o l a d n

Jedynym osobistym przedmiotem w tym gabinecie było stojące na biurku stare i wypłowiałe zdjęcie, które przedstawiało kobietę o krótkich włosach, tulącą do siebie dwa malutkie pieski.

a c

Może to jego matka?

- Na stanowisku naszego biznesowego analityka zatrudnił panią

s

Patrick, dlatego też nie miałem dotychczas okazji ani z panią porozmawiać, ani pani ocenić - oznajmił Rockwell i swobodnym ruchem odwrócił zdjęcie tak, by Christina nie mogła go widzieć. Ponieważ zdążyła się już pani zorientować w sytuacji naszej firmy, od tej pory będziemy blisko współpracować. - Jeżeli ma pan jakieś zastrzeżenia do moich dotychczasowych dokonań, panie Rockwell - Christina celowo zwróciła się do przełożonego po nazwisku - chętnie o tym porozmawiam. - Ależ nie mam zastrzeżeń. Podoba mi się to, co widzę. Dyplom z

dobrej uczelni. Solidne referencje. Poza tym najwyraźniej orientuje się pani, czego potrzeba firmie, by mogła przynosić zyski. Ciągle mam jednak w pamięci złe doświadczenia z pani poprzednikiem. Jeszcze pogłębił nasze kłopoty. Dlatego jestem ostrożny. - Nie ma pan nic przeciwko temu, że to pan Patrick mnie zatrudnił? - zapytała wprost, bo uznała, że w zasadzie nie ma powodu czekać i równie dobrze może od razu poruszyć ten temat. Rockwell uśmiechnął się dyskretnie, a potem z gracją,

s u

błyskawicznym, miękkim ruchem pochylił się nad biurkiem.

- Mogłem się poczuć trochę urażony, że Patrick zatrudnił panią

o l a d n

bez porozumienia ze mną. Na ogół lubię mieć coś do powiedzenia w sprawie ludzi, z którymi przyjdzie mi pracować. A może tylko sprawdzałem, na co panią stać - dodał z szelmowskim błyskiem w oku. - Trudno dotrzymać mi kroku. Mam swoją wizję tej firmy i niełatwo

a c

sprostać moim wymaganiom.

Christina zrozumiała; Derek podejrzewał, że Patrick zatrudnił ją

s

tylko dlatego, by oddać przysługę jej rodzinie. Aż się zjeżyła. - Na wypadek gdyby pan się nad tym zastanawiał, oświadczam, że nie znalazłam się tutaj na skutek dobroczynności. Praca w FortuneRockwell jest dla mnie szansą, na którą sobie uczciwie zapracowałam. Rockwell zmrużył oczy, ale nie wykonał żadnego gestu, najwyraźniej gotowy wysłuchać, co miała do powiedzenia. Zachęcona jego zachowaniem, Christina mówiła dalej: - Kiedy ja i moje siostry przyjechałyśmy do domu, do Red Rock, Patrick spędzał u nas dużo czasu. Często z nami rozmawiał i słuchał

tego, co miałyśmy do powiedzenia. Od razu zauważył artystyczne uzdolnienia mojej siostry Glorii. Poznał się na niej i zainwestował w jej talent, pomógł otworzyć sklep z biżuterią i pracownię w San Antonio. Ten sam niezawodny instynkt biznesmena kazał mu też uwierzyć we mnie i to jest właśnie powód, dla którego się tu znalazłam. - Kiedy zapytałem Patricka, dlaczego panią zatrudnił, powiedział mi dokładnie to samo, a potem dorzucił trochę szczegółów o pani i o pani rodzinie. Wierzę, że nasz wspólny przyjaciel doskonale zna się na ludziach. Mam do niego bezgraniczne zaufanie. - Dlaczego w takim razie nie ufa pan Patrickowi, jeżeli chodzi o wybór mojej osoby? - zapytała. - Zapewniam, że i tym razem instynkt go nie zawiódł. - Zrobiła pani ogromne wrażenie na Patricku. Jeżeli ze mną uda się to pani choć w połowie, to przyznaję, że poczuję się uspokojony. Christina zarumieniła się i pochyliwszy głowę, popatrzyła na swoje notatki. Zawsze to samo. Nie umiała wysłuchiwać komplementów, była zbyt nieśmiała. - Proszę jednak nie zapominać, że na mnie trudno zrobić wrażenie - dodał Derek Rockwell. - W takim razie nie traćmy czasu i od razu bierzmy się do pracy powiedziała energicznie. Wyprostowała ramiona i odchrząknęła, a jej profesjonalizm i doskonałe przygotowanie do dyskusji sprawiły, że cała nieśmiałość i skromność znikły. Zresztą było tak za każdym razem, kiedy rozmowy skupiały się na sprawach zawodowych.

- Patrick wspominał, że jest pan gotów z góry zaakceptować moje pomysły. - Proszę, niech pani chwilę poczeka. - Rockwell nonszalanckim gestem rozluźnił węzeł krawata. - Zaraz pozwolę pani mówić. Skoro mamy razem pracować, to zanim przejdziemy do liczb, chciałbym się w pani towarzystwie poczuć trochę swobodniej. Christina dobrze wiedziała, że związki z kolegami z pracy oznaczają duże kłopoty, bez względu na to, jak bardzo chciałoby się ich uniknąć.

s u

- Pochodzi pani z okolic San Antonio? - zapytał. Wahała się, czy

o l a d n

podjąć rozmowę na tematy osobiste.

Doszła jednak do wniosku, że nie będzie w tym niczego niestosownego. Poza tym gdyby Rockwell chciał się o niej czegoś dowiedzieć, wystarczyłoby mu zapytać Patricka, który był

a c

zaprzyjaźniony z jej rodziną.

- Tak, a dokładnie z Red Rock. Moi rodzice mieszkają niedaleko

s

od rancza należącego do Ryana Fortune'a, brata Patricka. - Podobno jest tam bardzo pięknie. Muszę go kiedyś odwiedzić. Ale mówmy o naszych sprawach. Patrick wspomniał, że kiedy postanowiła pani wrócić do domu, musiała pani zrezygnować z pracy w Kalifornii. Domyślam się, że nie była to łatwa decyzja. Christina nie miała ochoty rozmawiać o tym, jak przed laty ona i Gloria pokłóciły się z powodu koleżanki, z którą razem pracowały. Atmosfera w domu była wtedy naprawdę nie do wytrzymania, a ich najmłodsza siostra Sierra cierpiała, nie potrafiąc się opowiedzieć po

stronie żadnej z nich. Christina czuła się zdradzona przez Glorię i przez wszystkich pokrzywdzona. Niekończące się sprzeczki i awantury doprowadziły wreszcie do tego, że Christina wyjechała z domu, nie mogąc już dłużej znieść tego piekła. Rozżalona, z poczuciem, że nikomu już nie może zaufać, uciekła do Los Angeles w Kalifornii. Gloria również opuściła dom i wyjechała do Denver w Kolorado. Z rodzicami została tylko Sierra, która zawsze była tak zajęta problemami innych, że praktycznie nie miała własnego życia.

s u

Myśląc o tamtych dniach, Christina czuła się winna, że dopiero telefon od matki sprowadził ją z powrotem do Red Rock. Nadal

o l a d n

pamiętała jej przerażony głos w słuchawce.

„Ojciec ma bóle w klatce piersiowej. Proszę, przyjedź się z nim zobaczyć".

W ten sam sposób matka wezwała także Glorię. Kiedy wszystkie

a c

trzy siostry spotkały się w domu, zamknęła je na klucz w jednym z pokoi i oznajmiła, że nie wypuści ich stamtąd dopóty, dopóki sobie nie

s

wyjaśnią i nie wybaczą wszystkich dawnych żalów i pretensji. Dopiero wtedy zrozumiały, że alarmujący telefon był podstępem, a ojcu nic poważnego nie dolega. W głębi serca Christina zawsze chciała wrócić do domu, do Red Rock. Czekała tylko na dobry powód, żeby to zrobić. - Prawdę mówiąc, podjęcie takiej decyzji wcale nie było trudne odparła, rysując w notesie koślawe serce. Po jej słowach w pokoju zapanowała cisza. Temat Red Rock został wyczerpany, a Rockwell najwyraźniej

oczekiwał, że teraz ona zrewanżuje się pytaniem o jego dzieciństwo czy rodzinę. Christina nie skorzystała jednak z okazji. Miesiąc temu, kiedy po raz pierwszy ją zobaczył, odniósł wrażenie, że jest nieprzystępna i zimna, a teraz tamto spostrzeżenie zdawało się potwierdzać. Wtedy jednak nie miał czasu, żeby się nad tym zastanawiać. Obowiązki zawodowe zaprzątały go do tego stopnia, że zapomniał o nowej pracownicy.

s u

Derek zrozumiał, że Christina wolałaby nie rozmawiać o sprawach osobistych, ale nawet gdyby go poprosiła o garść informacji,

o l a d n

nie zamierzał powiedzieć jej o sobie niczego ważnego.

Oczywiście wyrecytowałby ogólniki. O zmarłych rodzicach i o tym, że zawsze był ulubieńcem Patricka Fortune'a. Wspomniałby, że poznał Patricka na jednej z kolacji, jakie uczelnia organizowała, by

a c

studenci ostatnich lat mogli się spotkać z przyszłymi pracodawcami. Wyjaśniłby, że Patrick dostrzegł jego zdolności i wybrał go spośród

s

wielu innych studentów. A kiedy tylko Derek skończył studia, Patrick od razu zatrudnił go w swojej firmie i tak nim pokierował, że mimo młodego wieku w krótkim czasie zrobił zawrotną karierę. Przyglądając się Christinie, Derek doszedł do wniosku, że wystarczyłoby tylko wciągnąć ją w rozmowę, a zaraz by się okazało, że wcale nie jest taka trudna do zdobycia, jak się wydaje na pierwszy rzut oka. Wiedział, że takie rzeczy się zdarzają. Christina jednak wyraźnie demonstrowała, że nie życzy sobie żadnej zażyłości. W tej sytuacji nie pozostawało mu nic innego, jak

tylko uszanować jej wolę. Zresztą praca była dla niego najważniejsza. Dobrze wiedział, że o dziewczynę na jedną noc jest łatwo, a o dobrego pracownika dużo trudniej. Ach, te kobiety, pomyślał, powstrzymując uśmiech. Derek kochał ich wdzięk, łagodność i urocze krągłości. Panna Mendoza kryła je pod prostym brązowym kostiumem z lnu. Jedyną ozdobą, na jaką się zdecydowała, był prosty, nieduży złoty naszyjnik i małe kolczyki, a całości dopełniała klamra z kości słoniowej, podtrzymująca ciemne włosy.

s u

Przeoczyła jednak to, że skromny kok odsłania jej szyję,

o l a d n

zdradzając, jak seksowne ciało kryje się w tym nieciekawym opakowaniu.

W przypływie nagłego pożądania wyobraził sobie, jak wodzi ustami po skórze Christiny, a ona nie pozostaje obojętna na jego

a c

pieszczoty. Oplata go swoimi długimi nogami, a potem odchyla się i, leżąc na biurku, przyciąga do siebie, zachwycona jego jakże wyraźnym podnieceniem.

s

Wpatruje się w te swoje notatki, jakby właśnie odkryła sposób na uratowanie świata, pomyślał. Chciał uspokoić Christinę, że zrozumiał wysyłane przez nią sygnały i będzie się trzymał roli szefa. Miał nadzieję, że dzięki temu przestanie być taka skrępowana w jego towarzystwie. A zresztą, może to wcale nie ją pragnął uspokoić? Może siebie samego chciał utwierdzić w tym postanowieniu? Właśnie miał coś powiedzieć, kiedy przez szybę dostrzegł, że Jack Fortune zmierza w stronę drzwi.

No tak, tylko jego tu brakowało, pomyślał zirytowany. Jack Fortune był wysoki, ciemnowłosy i zupełnie niepodobny do swojego ojca. Patrick był typowym rudzielcem i nikt w całej rodzinie nie potrafił wytłumaczyć, skąd się wzięły ciemne włosy Jacka. - Przyszedłem posłuchać, jakie zmiany dla Fortune-Rockwell zaplanowała panna Mendoza. Mam nadzieję,że się nie spóźniłem? Jack stanął obok Christiny i wyciągnął do niej rękę na powitanie. - Gratuluję objęcia firmy po ojcu i oczywiście dziecka, dla

s u

którego będę ciocią - powiedziała na powitanie Christina i uścisnęła dłoń Jacka.

o l a d n

- Tobie także należą się gratulacje. - Mnie? Za co?

- Udało ci się zmusić Glorię, aby posprzątała ci dom - odparł żartobliwym tonem Jack.

a c

- To naprawdę nic w porównaniu z sukcesem, jaki ty odniosłeś w Fortune TX Limited. Chętnie posłucham, co planujesz dla Fortune-

s

Rockwell Investments.

Słuchając ich rozmowy, Derek przybrał obojętny wyraz twarzy. Przez lata pracował z Patrickiem i doskonale im się układało. Niedawno Patrick przeszedł na emeryturę i przekazał kontrolę nad wszystkimi swoimi firmami synowi. Derek nie rozumiał, dlaczego Patrick to zrobił, i ciągle nie mógł się z tym pogodzić. Nie chciał jednak, żeby Jack poznał jego uczucia. Stosunki pomiędzy Derekiem a Jackiem były lekko napięte, lecz mimo to tworzyli zgrany zespół i potrafili współpracować. Jednak

Derekowi brakowało codziennych spotkań z człowiekiem, który mu zastępował ojca. - Mamy nadzieję, że z twoją pomocą firma wyjdzie z kłopotów powiedział Jack do Christiny, siadając na skórzanej kanapie. - Wiesz, jakie szkody spowodował poprzedni analityk. - Zalecił zwolnienie wielu pracowników - powiedziała Christina. - I choć na krótką metę takie działania poprawiły wyniki firmy, to pogorszyły się nastroje wśród załogi i efekt długofalowy okazał się odwrotny od oczekiwanego. - Jesteś na bieżąco - pochwalił Jack.

o l a d n

s u

Dlaczego Derek się nie odzywa? - zastanawiała się Christina. Przecież firma Fortune-Rockwell to jego ukochane dziecko.

Derek wyszedł zza biurka i, krzyżując ramiona na piersi, stanął na wprost Christiny.

a c

- Tak więc nie dość, że w firmie posypały się wymówienia, to jeszcze jest dwóch nowych szefów.

s

Christina schyliła się i wyjęła dwa opracowania z teczki opartej o nogę krzesła. Podała po jednym każdemu z nich, co zmusiło Dereka do oderwania wzroku od jej modnych, choć jednocześnie praktycznych pantofli. - Nie martwcie się. Zatrudniliście mnie, żebym znalazła sposób na zwiększenie wydajności pracy. I ja to zrobię - zapewniła, stając pośrodku pokoju z ręką opartą na biodrze. - Przeprowadziłam badania, a ich wyniki opracowałam i przygotowałam wam do wglądu. Zanim przejdziemy dalej, proszę, żebyście się z nimi zapoznali.

Co za nogi, pomyślał Derek. Rewelacyjnie długie i zgrabne... Byłby jeszcze długo się w nie wpatrywał, ale usłyszał, że Jack odwraca kartki, przeglądając opracowanie. Jeszcze raz rzucił okiem na smukłą kobiecą figurę, a potem pogrążył się w tabelach i w zestawieniach. Strona tytułowa głosiła: „Jak przekonać pracowników, że są ważni dla firmy. Poprawa morale pracowników poprzez zapewnienie im możliwości osobistego rozwoju".

s u

Christina przeszła do omawiania kolejnych wykresów i tabel. Z rezultatów przedstawionych badań wynikało, że pracownikom zależy

o l a d n

na dobrych wynikach firmy, kiedy czują, że firma o nich dba. Wtedy lojalność w stosunku do pracodawcy wyraźnie się pogłębia, a codzienne przychodzenie do pracy przestaje być przykrym obowiązkiem i staje się przyjemnością.

a c

- Chciałabym omówić różne formy działania, jakie mogą okazać się pomocne przy odbudowywaniu w naszych pracownikach poczucia

s

wspólnoty z firmą. Można to osiągnąć na różne sposoby. Na przykład poprzez kursy, podczas których pracownicy indywidualnie mogliby podnosić swoje kwalifikacje. Albo przez specjalnie dla nich zorganizowane formy wypoczynku i rekreacji. A nawet przez stworzenie ośrodka opieki dla członków ich rodzin, który byłby czynny w godzinach pracy. Derek już chciał zapytać, ile firma musiałaby na to wszystko wydać, ale zanim otworzył usta, odezwał się Jack. - Podoba mi się pomysł zorganizowania kursów. Po pierwsze, to

da się szybko załatwić, więc pracownicy od razu mogliby zauważyć pozytywne zmiany. A po drugie, zdobyte w czasie kursów nowe umiejętności mogą się również przełożyć na poprawę jakości pracy. Gdybyś się skoncentrowała na tych kursach, to ile czasu zajmie ci przygotowanie prezentacji? Derek nie wierzył własnym uszom. Czyżby jego nowy partner był gotów z marszu zaakceptować te szalone pomysły? Bez pytań czy zastrzeżeń?

s u

- Daj mi tydzień - powiedziała Christina z entuzjazmem. Chłodna i pełna rezerwy kobieta znikła bez śladu, a zmiana, jaka

o l a d n

w niej zaszła, oszołomiła Dereka, wywołując kolejny przypływ pożądania.

Opanuj się i skoncentruj na pracy, upomniał się w myśli. - Ale jak kursy... - zaczął Derek, bo naprawdę chciał usłyszeć, jak

a c

miałyby one wpłynąć na poprawę sytuacji ich firmy. - To dobry pomysł - zagrzmiał tubalny głos i cała trójka

s

popatrzyła na stojącego w drzwiach gabinetu Patricka Fortune'a. Starszy pan z pasmami siwizny w rudych włosach, ubrany z wyszukaną elegancją sprzed pół wieku, nie wyglądał ani nie zachowywał się jak siedemdziesięciolatek. Błękitne oczy błyszczały żywą inteligencją i, jeśli nie liczyć kilku zmarszczek, śmiało można by powiedzieć, że jedyną oznaką jego wieku były okulary. - W samą porę się zjawiłeś - przywitał go z uśmiechem Derek. - Nie mogę go utrzymać z dala od firmy - rzekł z czułością w głosie Jack.

Christina wyjęła z teczki trzecią kopię opracowania. - Większość tego, co tu jest, zdążyłam ci już zreferować w czasie przyjęcia - powiedziała, podając dokumenty Patrickowi. Słysząc jej słowa, Derek zrozumiał, że Patrick wiedział o kursach. - Dziękuję ci, moja droga. - Starszy pan wziął opracowanie z rąk Christiny, a ona uśmiechnęła się do niego serdecznie i skinęła głową. Patrząc, jak znika wojownicza bizneswoman, a pojawia się

s u

uśmiechnięta łagodna kobieta, Derek pomyślał, że w tym nowym wydaniu Christina jest słodka. Prawdę mówiąc, nawet bardzo słodka.

o l a d n

Po chwili doszedł jednak do wniosku, że „słodka" to niewłaściwe słowo. Christina nie była słodką dziewczynką, która nie chce dorosnąć. Ona była kobietą. Smukłą i gibką, seksowną i zmysłową. Patrick spojrzał na Dereka, domyślając się, co mu chodzi po

a c

głowie. Widząc wzrok Patricka, Derek odchrząknął i odruchowo poprawił krawat.

s

- Panna Mendoza przygotuje szczegółową prezentację tego tematu na przyszły tydzień - oświadczył. - Na przyszły tydzień? - Patrick złożył dłonie i głęboko się zamyślił. Derek wiedział, jak genialne bywały rezultaty takiego skupienia. Właśnie w ten sposób powstawały pomysły na wspaniałe fuzje, diabelskie sposoby na znajdowanie pieniędzy tam, gdzie ich nie było, albo umowy, których w żaden sposób nie można było obejść. Prawdziwe dzieła sztuki.

- Tato, nie tak powinna wyglądać emerytura - wtrącił się grzecznie Jack. - Emerytura? Twój ojciec nie zna tego słowa. - Derek się roześmiał. - Wiem, że chciałbyś, aby to ojciec nadal prowadził firmę, ale... Jack wzruszył ramionami. - ... ale i tak mam szczęście, że ty go zastąpiłeś - dokończył za niego Derek.

s u

Christina wyczuła panujące między mężczyznami napięcie i z zaciekawieniem popatrzyła na Dereka.

o l a d n

Derek dostrzegł kątem oka, że Jack spochmurniał. Wiedział, że tak samo jak on, Jack również nie zdołał opanować emocji, i w dodatku dał się na tym przyłapać.

Takie spięcia pomiędzy Derekiem a Jackiem nie były rzadkością,

a c

dlatego Patrick nie zwracał na nie uwagi i, jakby nic się nie stało, mówił dalej.

s

- Panowie, jestem pewien, że obaj zdajecie sobie sprawę, że zaczął Patrick, a Derek przekonał się, że zgodnie z jego oczekiwaniami starszy pan zdążył już coś wymyślić - tydzień to za mało, aby Christina zdołała przygotować porządną prezentację - dokończył Patrick. - Dam sobie radę. - Po co pracować dzień i noc, jeżeli nie jest to naprawdę konieczne? - upierał się przy swoim Patrick - Uważam, że powinnaś dostać do pomocy silny zespół znający na wylot filozofię naszej firmy. Mam już nawet na myśli pewne konkretne osoby.

Christina zaczęła protestować, ale Derek wszedł jej w słowo.Pozwól sobie pomóc. Przyda ci się rada kogoś, kto dobrze zna tę firmę. Pomyślał przy tym, że może nawet sam wybierze jej pomocnika. Wtedy oboje składaliby sprawozdania bezpośrednio jemu, dzięki czemu byłby dokładnie poinformowany, nad czym pracuje nowy analityk. W ten sposób okazałby zainteresowanie i pomoc, a jednocześnie uniknął osobistego zaangażowania się w projekt. - Dobrze, że się ze mną zgadzasz. - Patrick położył Derekowi

s u

rękę na ramieniu. - Może w takim razie popracujesz z Christiną? Ona by opracowała koncepcję, a ty zająłbyś się stroną finansową.

o l a d n

To wszystko przez długie nogi i lśniące włosy Christiny. Jak mogłem nie zauważyć, do czego zmierza ten stary lis? - zadał sobie pytanie Derek Był na siebie zły.

a c

Dosyć mam swojej roboty. Nie mam czasu, żeby pracować jeszcze za nią, uznał, rozpaczliwie szukając sposobu, żeby się jakoś z tego wykręcić.

s

Jack tymczasem podniósł się z kanapy i podszedł do Christiny. - Z niecierpliwością czekam na twoją prezentację. A raczej na waszą - poprawił się i rozbawiony skinął głową Derekowi, kierując się do drzwi. Dzięki, że mnie w to wpakowałeś, pomyślał Derek i ledwo skinął głową Jackowi. Widział, że Jack wyczuwa jego nastawienie do pomysłu Christiny. Zresztą bardzo często mieli odmienne poglądy i właśnie

dzięki temu tak dobrze się uzupełniali, tworząc świetny zespół. Derek nie potrafił przyznać, że w głębi serca pragnie dokonać czegoś, co zrobi wrażenie na Jacku, a jednocześnie sprawi, że Patrick będzie z niego dumny. To przecież śmieszne. Miał już trzydzieści pięć lat i naprawdę nie powinno mu zależeć na znalezieniu uznania w oczach Patricka albo Jacka, bo przecież ci byli dla niego kimś w rodzaju ojca i starszego brata.

s u

- Czeka was dużo roboty. - Gromki głos Patricka wyrwał Dereka z zamyślenia. - Myślę, że powinniście od razu zabrać się do dzieła. -

o l a d n

Starszy pan zatarł z zadowoleniem ręce. - Christina, czy mogę ci w czymś pomóc?

- Dziękuję, mam wszystko, czego potrzebuję. Christina schyliła się po teczkę, a Patrick puścił oko do Dereka i energicznym krokiem

a c

ruszył do drzwi.

- Dzięki - mruknął Derek tak cicho, że tylko Patrick mógł go usłyszeć.

s

Starszy pan, nie odwracając się, uniósł rękę w geście pożegnania i wyszedł z gabinetu, zostawiając Dereka i Christinę samych. W ciszy, jaka nagle zapanowała, Derek powtarzał w myśli główne hasła nowego programu naprawczego dla firmy. Kursy. Rekreacja. Ośrodek opieki Czuł, że nadchodzi chwila, gdy łagodna strona jego charakteru zostanie wystawiona na ciężką próbę. Christina schyliła się, by podnieść teczkę z podłogi, a kiedy na niego spojrzała, w jej inteligentnych oczach malowała się niepewność.

Na ten widok Derek poczuł, że ogarnia go wzruszenie. Zdjął marynarkę i uśmiechając się do nowej współpracownicy, intensywnie myślał, jak mógłby się wykręcić od pracy nad tym projektem. - Proponuję, byśmy przeszli do liczb - powiedział jednak.

Rozdział 2

o l a d n

s u

Następnego dnia Derek zjawił się w biurze wcześnie rano. Przywitał się z Dorą, swoją asystentką, i pomyślał, że jest chyba jeszcze bardziej przygnębiona niż zazwyczaj. A może to tylko jej proste czarne włosy sprawiały, że wydawała się taka smutna?

a c

- Co ci dolega? Przeziębiłaś się? - zapytał, patrząc na jej zachmurzoną twarz. Chciał, żeby się uśmiechnęła, spróbował więc

s

zażartować. - Zabrakło ci na śniadanie soku pomarańczowego? A może Tom Cruise znowu się żeni? - zapytał, zerkając na kolekcję zdjęć szeroko uśmiechniętego gwiazdora, stojącą na jej biurku. Dawno temu Derek codziennie jadał kolacje w towarzystwie mężczyzny, który, mimo że był jego ojcem, kazał mu się do siebie zwracać „sir". Wtedy nauczył się, jak postępować, żeby unikać konfliktów i konfrontacji, prowadzących za każdym razem do awantur. - Prawdę mówiąc, chodzi o nowego analityka - odparła z westchnieniem Dora.

- Masz na myśli pannę Mendozę? - spytał, myśląc, żeto niemożliwe, aby Christina zdążyła już komuś zaleźć za skórę. - Wszyscy się trochę obawiamy, co zrobi. Nie wiemy, co chowa w zanadrzu, i zastanawiamy się, czy nie są to przypadkiem dalsze zwolnienia. W firmie nie było tajemnicą, że Derek współpracuje z Christiną. Dlatego Dora przechyliła głowę i wpatrywała się w niego badawczo, próbując coś wyczytać z jego twarzy.

s u

Co prawda, Derek uważał, że jego współpraca z Christiną nie jest aż tak bliska, jak by sobie tego życzył, ale to już zupełnie inna sprawa.

o l a d n

Zanotował w pamięci, aby pracownicy zostali jak najszybciej

poinformowani, że firma nie planuje żadnych dalszych zwolnień, i uśmiechnął się do Dory.

- Nie będzie zwolnień. Możesz się tym nie martwić.

a c

- Dzięki Bogu. - Dora odetchnęła z ulgą. - Bałam się, że te wszystkie papiery, które panna Mendoza zostawiła dziś rano na pana

s

biurku, zawierają złe wieści.

Derek wszedł do gabinetu i od razu zrozumiał, co miała na myśli jego asystentka, mówiąc o dokumentach, które przyniosła Christina. Poprzedniego dnia ustalił z Christiną podstawowe kwestie dotyczące zmian, jakie miała opracować, nie przypuszczał jednak, że już dzisiaj będzie gotowa do rozmowy na ten temat. Patrząc na piętrzącą się na biurku stertę katalogów reklamujących najrozmaitsze kursy dokształcające, poprosił Dorę, żeby wezwała do niego Christinę. W San Antonio był od niedawna i w zasadzie całyczas spędzał w

pracy. Co innego, gdyby to był Nowy Jork. Tam jego życie wyglądało zupełnie inaczej. O szóstej po południu siedziałby w limuzynie, o siódmej brylowałby na przyjęciu czy wernisażu, a przed dziesiątą składałby wizytę pięknej dziewczynie. Ostatnio był tak bardzo zapracowany, że musiał zrezygnować z wszelkich rozrywek. Postanowił jednak, że dalej tak być nie może. Obiecał sobie, że jak tylko doprowadzi firmę do porządku, wróci do dawnego stylu życia.

s u

Dziesięć minut później pojawiła się Christina z kolejnym raportem w ręku. Tym razem miała na sobie kostium w piaskowym

o l a d n

kolorze, równie nijaki jak poprzednio, a jedynym eleganckim

elementem jej stroju była spinająca włosy turkusowa klamra. Ale wciąż się oczywiście ogromnie Derekowi podobała.

Podeszła do biurka, chcąc usiąść na krześle na wprost Dereka, i

a c

wtedy zobaczyła, że jest zajęte przez katalogi, które mu wcześniej przyniosła do przejrzenia.

s

- Próbuje mi pan coś w ten sposób powiedzieć? - zapytała. - Podoba mi się, że momentalnie orientujesz się w sytuacji odparł, niespeszony jej pytaniem. - Istotnie, panie Rockwell, szybko chwytam. Chciałam, żeby pan przejrzał informacje o niektórych oferowanych kursach. Zakreśliłam te, które wydały mi się najciekawsze. - Nie mam czasu na to, by tracić popołudnie na kartkowanie katalogów. - Zauważyłam, że od samego początku nie spodobały się panu

moje pomysły. Nie udało mi się pana przekonać, że to, co proponuję, jest najlepszym rozwiązaniem. Pan wierzy w liczby i na nich opiera działania. Jak zresztą widać, z ogromnym sukcesem. - Widzę, że po raz kolejny jesteś dobrze przygotowana do rozmowy. - Umiem czytać roczne raporty i zestawienia. - Christina zarumieniła się, co podkreśliło piękny złotobrązowy kolor jej oczu. Chcę jednak zwrócić pana uwagę, że w przypadku tego konkretnego

s u

oddziału Fortune-Rockwell jest inaczej. Tutaj na pana ukochane liczby, niestety, wpływają ludzie, i właśnie to jest naszym problemem.

o l a d n

Znowu to samo. Derek dobrze o tym wiedział. Słyszał to już wielokrotnie od Patricka, ale był zbyt uparty, żeby mu przyznać rację. Mimo wszystko nie potrafił sobie wyobrazić, w jaki sposób lekcje wyplatania koszy dla pracowników miałyby uzdrowić sytuację w

a c

firmie.

- Tutaj jest zestawienie oferowanych kursów i szkoleń. -

s

Christina podała mu raport. - Mam też wyniki sondażu przeprowadzonego wśród pracowników. Kiedy je opracuję, będę wiedziała, jakie kursy wzbudziły największe zainteresowanie. Przekonamy się, czy będą to języki obce, robótki ręczne czy też, na przykład, gotowanie lub szycie. Postaram się to dzisiaj zrobić. - Spałaś choć trochę ostatniej nocy? - zapytał Derek, rzucając raport na biurko. - Nie chciałam pozostać w tyle - odparła krótko, a Derek odniósł wrażenie, że Christina stara się za wszelką cenę trzymać go jak najdalej

od tego, co dotyczy jej życia prywatnego. Patrząc na nią, zastanawiał się, dlaczego właśnie ta jedyna kobieta, która nie zwracała na niego uwagi, tak bardzo mu się spodobała? Nie miało to przecież żadnego sensu. Tym bardziej że Christina stanowiła przeciwieństwo kobiet, z jakimi się na ogół spotykał. Przypomniał sobie docinki Patricka, który zarzucał Derekowi, że wybiera sobie kobiety o zimnych sercach i pustych umysłach. Patrick

s u

zwykł porównywać jego wybranki do kawy bez kofeiny lub do piwa bezalkoholowego.

o l a d n

Derek z zażenowaniem przyznawał mu rację, ale tylko w duchu, bo głośno nigdy tego nie powiedział. Nie miał złudzeń co do

ślicznotek, z którymi umawiał się na randki, ale właśnie wolał takie nieobowiązujące układy od zaangażowania.

a c

Poważny związek oznacza kłopoty i należy go unikać. Taka była jego filozofia.

s

Wyszedł zza biurka. Zdjął katalogi z krzesła i gestem wskazał przygotowane w ten sposób miejsce. Christina usiadła, a przez tę krótką chwilę, kiedy byli blisko siebie, Derek poczuł jej słodki, podniecający zapach. W wyobraźni ujrzał grube, mięsiste zielone liście egzotycznych roślin. Widział, jak są miażdżone i razem z pękami ziół wrzucane w ogień, znad którego unosił się gęsty, aromatyczny dym. Dym pachniał tak podniecająco, że Derek zapragnął smakować jego gorycz na skórze Christiny. Otrząsnął się ze zdziwieniem. Co to za dziwne myśli? To nie

mój styl. Przecież ja się nigdy nie angażuję. Nigdy. - Panie Rockwell? Głos Christiny wyrwał go z zadumy. Patrzyła na niego uważnie. Tak samo jak wczoraj, kiedy między nim a Jackiem doszło do ostrzejszej wymiany zdań. Z całą pewnością zastanawiała się, o co im mogło chodzić. Nieoczekiwanie rozległ się radosny głos. - Zaczynamy już?

s u

Derek odwrócił się i zobaczył drobną blondynkę w króciutkiej czerwonej spódniczce i białej bluzce bez rękawów. Kręcone włosy i

o l a d n

dołeczki w policzkach nadawały jej wygląd słodkiej laleczki. Dobrze znał ten typ kobiety ze swoich licznych randek. Patrick Fortune, którego Derek traktował jak ojca, szanował i podziwiał, wyrażał się lekceważąco o jego wyborach.

a c

Christina również spojrzała na blondynkę, ze zdziwieniem lustrując mikroskopijną spódniczkę.

s

- Cześć, nazywam się Twyla i jestem członkiem waszego zespołu - zaszczebiotała blondynka.

- Naprawdę? - zapytała Christina. W porównaniu ze strojem Twyli kostium Christiny można było śmiało nazwać mocno konserwatywnym. A jednak to ona zwracała uwagę spokojną elegancją, nieskazitelną sylwetką i inteligentnym spojrzeniem. Pstrokata Twyla raziła przy Christinie. To ona miała klasę. Derek nagle odkrył, że chętnie zaangażuje się w opracowanie i

realizację projektu. Być może przy okazji uda mu się zbliżyć do Christiny. - Jak długo już u nas pracujesz, Twyla? - zapytał. - Kilka lat. Zaczęłam zaraz po studiach. A do zespołu wytypował mnie dziś rano Jack Fortune. - To miło z jego strony - odparł Derek, chociaż zezłościło go, że Jack przysłał do nich swojego szpiega. - Ja też wybrałem dwie osoby, więc poczekajmy, aż wszyscy się zjawią.

s u

Twyla ruszyła w stronę kanapy. Nagle upuściła długopis i pochyliła się, by go podnieść, demonstrując głęboko wycięty dekolt.

o l a d n

Uniosła przy tym głowę, sprawdzając, czy Derek popatrzył.

Oczywiście, że popatrzył. Zbyt długo siedział zamknięty w czterech ścianach biura, by mógł pozostać obojętny na taki widok Wyznawał jednak zasadę, by nie umawiać się z kobietami, które u

a c

niego pracowały. Wiedział, że byłoby to kuszenie losu i proszenie się o duże kłopoty.

s

Ponownie spojrzał na Christinę i zrozumiał, że Twyla nie skupi na sobie jego uwagi, choćby przybierała najbardziej kuszące pozy i uwodzicielskie miny. Pragnął jedynie, by Christina nie patrzyła na niego z jawnym niesmakiem. Za oknami zrobiło się już ciemno, kiedy Christina usłyszała dobiegające z kanapy ziewnięcie Twyli. - Ja jeszcze trochę posiedzę, ale ty możesz już iść do domu powiedziała.

- Jesteś pewna? Jeżeli jestem ci jeszcze potrzebna, to mogę zostać - zapewniła Twyla, ale natychmiast zerwała się na nogi. - Możesz już iść. Bardzo mi dziś pomogłaś. Ze zdumieniem stwierdziła, że naprawdę tak myśli. Mimo sztuczki z długopisem i mikroskopijnej spódniczki Twyla okazała się dobrym pracownikiem, choć na początku Christina miała co do tego poważne wątpliwości. - Naprawdę, idź już.

s u

- W takim razie do jutra - pożegnała się Twyla, i już jej nie było. Christina spojrzała na kanapę. Od czasu gdy skończyła studia,

o l a d n

pracowała w różnych przedsiębiorstwach. Jednak za każdym razem, kiedy zmieniała firmę, kanapa wędrowała razem z nią do kolejnego biura. Tak dużo czasu spędzała w pracy, że meksykańskie obrazki z wizerunkami słońca, koszyki z szałwią, metalowe figurki i kanapa miały

a c

stworzyć domową atmosferę.

Christina popatrzyła na długą listę spraw, które jeszcze należało

s

załatwić. Nie miała pretensji do Twyli, że zostawiła ją z tym wszystkim. Była przyzwyczajona do przesiadywania w pracy, obowiązki zawodowe stały u niej na pierwszym miejscu. To właśnie praca pozwalała jej zapomnieć o tym, że w nowym, niedawno kupionym mieszkaniu nikt na nią nie czeka, że panuje w nim przytłaczająca ciszą. Kiedy wieczorami wracała z biura do domu, natychmiast włączała radio, aby chociaż dźwięki ulubionej salsy dotrzymywały jej towarzystwa. Pracę w Fortune-Rockwell uznała za interesującą i sa-

tysfakcjonującą. Musiała więc bardzo uważać, aby jej nie stracić. Przed laty, kiedy była zatrudniona w Macrizon, jej ówczesny szef dość obcesowo usiłował zaciągnąć ją do łóżka. Takie postępowanie przełożonego było dla Christiny szokiem, a jakby tego było mało, przekonała się również, że jej koledzy z pracy wcale nie byli od niego lepsi. Wiedziała, że nie może dopuścić, aby tamta historia znowu się powtórzyła. „Szefowie" - wystukała na klawiaturze komputera.

s u

W obecności Dereka Rockwella Christina pilnowała każdego swojego słowa i gestu. Raz czy dwa przyłapała go na tym, że taksuje ją

o l a d n

wzrokiem, ale mężczyźni na wysokich stanowiskach często

zachowywali się w ten sposób. William Dugan, jej były przełożony z Macrizonu, także poświęcał jej mnóstwo uwagi.

I jak to się dla niej skończyło? Musiała porzucić dom i rodzinę i

a c

jak niepyszna uciekać aż do Kalifornii, zostawiając bliskich i jedynych prawdziwych przyjaciół, jakich miała.

s

Tym razem tak się nie stanie. To sobie solennie obiecała. Nie z Rockwellem. Mimo że w jego obecności było jej bardzo trudno nad sobą panować.

- Jak ci się udaje funkcjonować bez snu? Christina uniosła głowę i zobaczyła stojącego w drzwiach Dereka. Podwinięte rękawy koszuli odsłaniały silne umięśnione przedramiona, ale mimo rozpiętego kołnierzyka i rozluźnionego krawata nadal prezentował się jak szef zasadniczy i zdecydowany,

mający wszystko pod kontrolą. Derek oparł dłonie o framugę, zupełnie jakby próbował podtrzymywać walący się w gruzy budynek. Nagle nabrał w oczach Christiny bardziej ludzkich cech i przestał wydawać się tak bardzo obcy i groźny. Próbując ukryć, jak silnie działa na nią jego obecność, Christina wykonała kilka skłonów głową, a potem się przeciągnęła. - Mam szczęście. Wystarczają mi trzy godziny snu na dobę.

s u

- Wcale nie jestem pewien, czy to szczęście. - Derek oderwał się od framugi i wszedł do pokoju. - Łóżko jest takie przyjemne i stwarza tyle możliwości.

o l a d n

Christina chciała coś odpowiedzieć, ale słowa uwięzły jej w gardle.

Derek zorientował się, że ją zawstydził, i z uśmiechem przesunął

a c

ręką po krótko ostrzyżonych włosach.

- Wybacz, nie zamierzałem wprawiać cię w zakłopotanie.

s

Christina pomyślała ze smutkiem, że kiedyś nie reagowała w ten sposób. Wystarczyło jednak jedno złe doświadczenie, by stała się nieufna i podejrzliwa. Chciała mu to wytłumaczyć, ale nie powiedziała ani słowa. - Długo chcesz jeszcze siedzieć? - zapytał. - Niech pomyślę. - Christina odetchnęła i popatrzyła na oprawiony w kryształ zegar. - Do końca świata? Derek posłał jej uśmiech i wskazał kciukiem drzwi. - Na rogu jest niewielka restauracja. Może poszlibyśmy coś

zjeść? Jestem głodny jak wilk, a ty z pewnością też. Zapewniam cię, że moje intencje są całkowicie czyste. Znowu wróciły wspomnienia z czasów, gdy Christina pracowała w Macrizonie. Największe kłopoty zaczęły się wtedy, gdy przyjęła zaproszenie Williama Dugana na niewinnego drinka. Później była służbowa kolacja, a po pewnym czasie poprosił, by pojechała razem z nim do jednego z klientów firmy. Przez cały czas niczego nie podejrzewała. Dlatego kiedy w hotelu Dugan oznajmił Christinie, że

s u

zarezerwował tylko jeden pokój, z jednym łóżkiem, przeżyła szok. - Mają tam dobrą włoską kuchnię. Lubisz makaron? - Głos

o l a d n

Dereka wyrwał ją z zamyślenia.

Christina lubiła makaron i w ogóle lubiła jeść, a w dodatku była bardzo głodna.

- Dobrze, ale wyskoczymy tylko na chwilę. Przy okazji opowiem

a c

ci, co wymyśliłam, dobrze?

- Zgoda. Zresztą wiem, jak bardzo jesteś przywiązana do swojego

s

fotela, dlatego zaraz będziemy z powrotem. - Cha, cha, cha - powiedziała z uśmiechem, powstrzymując się od bardziej ciętej riposty. Kiedy zjeżdżali windą, i później, gdy, milcząc, szli ulicą, napięcie między nimi stawało się niemal namacalne. Restauracja była jasno oświetlona. Miała wesołe żółte markizy, a w ogródku rosło mnóstwo paproci. Wieczór był ciepły, zdecydowali się więc zjeść na zewnątrz. Po przestudiowaniu karty zamówili posiłek i usiedli przy białym metalowym stoliku.

Christina zajęła miejsce naprzeciwko Dereka i, doprawiając swoją sałatę octem i oliwą, pomyślała, że ostatecznie w tym, co robią, nie ma nic kompromitującego. Nic, co mogłoby stać się pożywką dla biurowych plotkarzy. Przeżuwając powoli sałatę i marząc o czymś bardziej konkretnym i tuczącym, nie mogła się powstrzymać, by nie patrzeć, jak Rockwell zajada spaghetti. Wpatrywała się w jego talerz, obliczając, ile godzin musiałaby biegać jutro przed pracą, żeby spalić tyle kalorii.

s u

Nagle zadała sobie sprawę, że Rockwell uważnie jej się przygląda.

o l a d n

- Chcesz trochę? - zapytał z błyskiem w brązowych oczach. - Nie. Nie, dziękuję. - Oderwała wzrok od jego talerza i wzięła do ust liść sałaty.

a c

- Właśnie tego mi było potrzeba - rzekł z westchnieniem Derek, pałaszując z wielkim apetytem. - Jadam tu codziennie, odkąd

s

przyjechałem do San Antonio. Z tym że na ogół zamawiam na wynos i przynoszą mi jedzenie do biura. Czy Rockwell jest tak samo jak ona pracoholikiem? - Staram się prowadzić zdrowy tryb życia, ale... - Urwała. Dosyć. Rockwell na pewno nie chce słyszeć o tym, że w sekrecie marzy o czekoladzie, czipsach i o prażonej kukurydzy z masłem. - Jesz tylko to, co zdrowe? Masz świetną figurę i spokojnie od czasu do czasu możesz sobie pozwolić na kulinarne szaleństwo. Christina poczuła, że się rumieni.

- Naprawdę lubię sałatę. Lubię też biegać, a od jogi jestem po prostu uzależniona. Tak samo jak od wszystkiego, co jest oblane czekoladą, dodała w myślach. - To widać na pierwszy rzut oka - oznajmił Derek i od razu uniósł ręce obronnym gestem. - To nie miał być komplement. Zdążyłem już zauważyć, że tego nie lubisz. Christina zamarła z widelcem w połowie drogi do ust. To

s u

nieprawda, że nie lubiła słuchać komplementów. Nie podobało jej się jednak to, że komplementy Dereka, który jest jej szefem, sprawiają jej przyjemność.

o l a d n

Czuła, że coraz mocniej się rumieni, i aż zaklęła w duchu. - Ja... Nie wiem. Myślę, że po prostu za słabo cię znam. Poza tym mam taką zasadę, że w firmie zajmuję się wyłącznie pracą - podkreśliła

a c

i włożyła do ust kolejny liść sałaty.

- Dobre podejście - przyznał Derek.

s

Christina miała pełne usta, wystarczyło więc, że mruknęła coś potakująco, i dalej mogła z zapałem żuć sałatę, wyobrażając sobie, że to spaghetti.

- Ale skazuje na pewnego rodzaju samotność - dodał cicho Derek. Po tych słowach oboje przez chwilę siedzieli zamyśleni, a potem równocześnie wrócili do jedzenia. Rozmowa się nie kleiła. Na szczęście z pomocą przyszła muzyka. Ktoś puścił płytę z piosenkami Deana Martina i pogodne melodie wypełniły niezręczną ciszę panującą

przy ich stoliku. Jedli powoli, rozmawiając o Fortune-Rockwell, jakby oboje czuli, że to jedyny temat, przy którym odzyskują równowagę i pozostaną bezpieczni. Dzięki temu, zanim posiłek dobiegł końca, Christinie udało się całkiem odprężyć. Zawsze musi minąć trochę czasu, zanim przyzwyczaimy się do nowych ludzi, pomyślała. Trzeba przejść przez wstępny okres, kiedy

s u

wszyscy się nawzajem testują, badają, na co ich stać, i jak daleko mogą się posunąć.

o l a d n

W drodze powrotnej do biura Christina przystanęła, wdychając rześkie nocne powietrze z delikatnym aromatem czosnku, dolatującym z restauracji.

- Dziękuję, że wyciągnąłeś mnie z biura, szefie. Dopiero teraz

a c

czuję, jak bardzo było mi to potrzebne.

- Cieszę się, że mogłem pomóc - odparł Derek i podszedł bliżej do Christiny.

s

Czy to możliwe, że sama obecność Dereka odbierała jej siły? Czuła, że jej każdy kolejny oddech jest coraz płytszy i że odurzona bliskością szefa, ledwo się trzyma na nogach. Dostrzegła drobną fałdkę na jego kołnierzyku i skupiła na niej całą swoją uwagę. A jednak Rockwell nie jest idealny. To zabawne, uznała, odzyskując nagle energię. - Twój kołnierzyk cię zdradza - zażartowała, nie zastanawiając

się nad swoimi słowami. Ze zdziwioną miną Derek starannie wygładził kołnierzyk, po czym ruszył przed siebie. Christina wyobraziła sobie jego garderobę pełną równiutko wiszących ubrań i starannie wyprasowanych, wykrochmalonych koszul. - Panno Mendoza, mamy mnóstwo pracy. Idziemy?

s u

Patrick Fortune już po raz trzeci przechodził obok restauracji, starając się przybrać swobodny i nonszalancki wygląd.

o l a d n

- Ciągle rozmawiają - szepnął do trzymanego w ręku telefonu komórkowego.

Starał się mówić cicho, ale miał tyle do powiedzenia, że trudno mu było panować nad głosem. Zresztą jego ukochana żona, Lacey,

a c

zawsze porównywała jego głos do trąby jerychońskiej. - A teraz co robią? - dopytywała się przez telefon Maria Mendoza.

s

Patrick znowu przeszedł obok restauracji i niezauważony ani przez Dereka, ani przez Christinę zniknął za rogiem. - Ciągle rozmawiają, ale przy tym oboje jedzą. Miałem nadzieję, że będą sobą zbyt zafascynowani, by zwracać uwagę na potrawy. Znajome metaliczne stukanie dobiegające z telefonu, powiedziało Patrickowi, że matka Christiny razem z Rositą Perez, która była jej kuzynką i jednocześnie przyjaciółką, robią szale na drutach. Domyślił się, że kobiety siedzą w kuchni, a rozmowę

najprawdopodobniej przełączyły na głośnik. - Lepiej coś wymyśl, mój drogi - powiedziała Maria. - Z Glorią i z Jackiem na początku też nie było łatwo przypomniała Rosita. - Chyba pamiętacie, że szło jak po grudzie? - Trudno zapomnieć - odparła z westchnieniem Maria, a po chwili dodała: - Nie łatwo być spiskowcem. Patrick ponownie przeszedł obok restauracji i poprawiając na nosie okulary, rzucił okiem w głąb ogródka, gdzie interesująca go para,

s u

która jednak na razie nie była parą, nadal była zajęta jedzeniem. Zdaniem Patricka Derek nie poznał jeszcze prawdziwej miłości i

o l a d n

nie wiedział, co to znaczy żyć pełną piersią. Uważał, że ktoś powinien go tego nauczyć, i dlatego wpadł na pomysł, aby podjąć działanie, które w przypadku Glorii i Jacka zakończyło się oczekiwanym sukcesem.

a c

Wiedział, że Christina jest wybitnie inteligentną kobietą o silnej woli i czystym sercu. Był też absolutnie przekonany, że ona i Derek są

s

dla siebie stworzeni, co zresztą niedługo sami powinni odkryć. - Byłem pewien, że Derek szybciej weźmie się do dzieła. Gdybyście widziały, jak on wczoraj na nią patrzył... - Patrick, z telefonem przy uchu, ponownie skrył się za rogiem restauracji. - To na pewno wina Christiny - odezwała się Rosita. - Jestem przekonana, że chodzi o tę głupią umowę. Gdyby twoje córki się nie zobowiązały, wszystko pewnie poszłoby dużo szybciej. Zdolna dziewczyna, a takiego ma pecha do mężczyzn. - Rzeczywiście szkoda. - Maria westchnęła. - Ogromnie żałuję, że

Christina nie może być tak szczęśliwa jak Gloria. Zresztą Sierry też mi szkoda. Chciałabym, żeby wszystkie moje córki były szczęśliwe. - Będą szczęśliwe, przekonasz się - zapewnił ją Patrick. Doprowadziłem w życiu do tylu fuzji, że umiem to robić nawet przez sen. Mówię ci, że Christina i Derek będą razem. - Alleluja! - zawołały chórem Maria i Rosita. - Wszyscy jesteście szaleni - powiedział cicho Jose, mąż Marii, ale Patrick i tak usłyszał jego głos.

s u

- Zajmij się lepiej restauracją - zbyła męża Maria i wytłumaczyła Patrickowi, że zdaniem Jose ona za bardzo się przejmuje sprawami córek.

o l a d n

Rosita prychnęła i odezwała się nieznoszącym sprzeciwu tonem. - Matka zawsze martwi się o swoje dzieci. A co do ciebie, to faktycznie masz tyle na głowie, że może lepiej...

a c

Myśl o wszystkich dzieciach Mendozów, którym będzie mógł pomóc i dobrze nimi pokierować, zdopingowała Patricka. Wiedział, że

s

pieniądze dają prawdziwą radość dopiero wtedy, gdy można ich używać do uszczęśliwiania innych. Sprawy Glorii były już załatwione, nadal jednak pozostawała Christina, Sierra, Jorge i Roberto. - Nie martw się, Mario - powiedział Patrick. - Jestem na emeryturze, będę miał więc dostatecznie dużo czasu, aby zadbać o każde z twoich ukochanych dzieci. - Niech cię Bóg błogosławi - odparła serdecznie Maria i obie z Rositą przesłały mu całusy. Patrick skromnie wzruszył ramionami, myśląc, że to jednak miło

być docenianym. - Razem wyszli coś zjeść, a to dobry znak. Poza tym tak pokierowałem sprawami w firmie, że muszą z sobą blisko współpracować. Liczę, że dzięki temu wszystko pójdzie po naszej myśli. - Patrzysz na to zbyt optymistycznie - uznała Maria. - Nie trać wiary, kobieto... - Patrick urwał, bo usłyszał, że ktoś wychodzi z restauracji, i szybko schował się za rogiem. - Pierwsze

s u

spotkanie mają już za sobą, teraz musimy się zastanowić nad następnym krokiem.

o l a d n

- Urządźmy barbecue! - zawołała radośnie Maria, a Patrick uśmiechnął się, bo dla Marii barbecue było sposobem na

rozwiązywanie wszystkich problemów. Ustalili, że spotkanie odbędzie się w najbliższy weekend w domu Mendozów. Maria była

a c

odpowiedzialna za to, by pojawiły się wszystkie jej córki, a Patrick miał dopilnować, żeby przyjechał Derek.

s

- Zadzwonię później - szepnął Patrick i wyłączył telefon. Wyjrzał zza rogu i zobaczył, że Derek pochyla się nad Christiną. Znakomicie, chłopcze, uznał w duchu, okaż jej zainteresowanie i oczaruj ją. I pamiętaj, że masz ją dobrze traktować. Patrick, zadowolony z postępów, jakie czyniła kolejna para, którą postanowił wyswatać, rozpłynął się w ciemnościach.

Rozdział 3 Sobotnie słońce przyjemnie grzało. Christina siedziała w dużym ogrodzie Mendozów wygodnie rozparta w drewnianym fotelu i wystawiała się na jego promienie, sącząc z kieliszka chłodne wino. Z radością przyjechała na rodzinne barbecue, za którym tak bardzo jej było tęskno, gdy mieszkała w Los Angeles.

s u

Kilkoro dzieci sąsiadów bawiło się w berka. Wesołe

o l a d n

pokrzykiwania maluchów mieszały się z aromatem ostrych przypraw carne asada, będącego popisowym daniem z wołowiny Jose Mendozy. Właśnie z tego dania i z doskonałej margarity słynęła jego restauracja „Red".

Jeden z małych gości potknął się i przewrócił na trawę, ale zanim

a c

Christina zdążyła wstać, żeby podnieść chłopca, wyprzedził ją Ryan Fortune.

s

Muskularny i opalony farmer zerwał się od stołu, przy którym siedział razem z rodziną i przyjaciółmi. Ktoś musiał przed chwilą opowiedzieć dowcip, bo całe towarzystwo głośno się śmiało. Christina popatrzyła na Lily, piękną żonę Ryana, i na elegancką Lacey - damę serca Patricka. Obok nich przy stole siedział jeszcze Jack Fortune i Rosita Perez ze swoim mężem Rubenem. Ryan chwycił małego Sancha w ramiona i usiłował go zabawić, żeby przestał płakać, a sąsiedzi przy pozostałych stołach oklaskiwali te starania.

Tylko Christina była sama, zapatrzona w trzymany w ręku kieliszek wina. Mimo że po całym tygodniu harówki, po wyczerpujących sesjach burzy mózgów i wielu zarwanych nocach należał się jej odpoczynek, nie potrafiła przestać myśleć o pracy. Była nią pochłonięta do tego stopnia, że nie umiała się cieszyć i bawić z innymi. W ostatnich dniach skoncentrowała się na swoim projekcie, a Derek wrócił do zwykłych obowiązków. Oboje byli tak zajęci, że nie

s u

mieli czasu ponownie wybrać się na wspólny posiłek do restauracji. Poza tym nigdy nie zostawali sami, a w sytuacji gdy przez cały czas

o l a d n

otaczali ich koledzy z zespołu, nie mogli sobie pozwolić na prywatne pogaduszki. Zespół zawzięcie pracował, aby przygotować prezentację. Miała być gotowa na poniedziałek. I była.

a c

Właśnie to Christina powiedziała Rockwellowi, kiedy godzinę temu zadzwonił do niej na telefon komórkowy, chcąc, aby natychmiast

s

przyjechała do biura.

- O co chodzi? Wydawało mi się, że już wszystko omówiliśmy. - Nie wszystko - odparł Derek. - Wpadłem na pewien pomysł i chcę go z tobą przedyskutować. Później trzeba będzie wprowadzić pewne zmiany do arkuszy, a do tego potrzebuję twojej pomocy. Christina była perfekcjonistką, dlatego nie trzeba jej było długo przekonywać, że prezentację, którą uznała za gotową, da się udoskonalić. Uważała jednak, że może to spokojnie omówić z Derekiem wieczorem i nie widziała powodu, by rezygnować ze

spotkania z rodziną. - W końcu porwała cię idea szkoleń, prawda? W słuchawce zapanowała długa cisza, ale Christina się nie speszyła. - Posłuchaj... - W głosie Dereka brzmiało ostrzeżenie. - Moi rodzice urządzili ogrodowe przyjęcie. Kiedy się skończy, przyjadę do biura - oznajmiła. Derek zaczął protestować, ale Christina nie słuchała. Nie chciała,

s u

żeby ją namawiał, więc po prostu wyłączyła telefon. Miała dowód, że przekonał się do jej pomysłu, i uważała to za swoje pierwsze, choć na razie niewielkie zwycięstwo.

o l a d n

Niestety, Derek nie zrezygnował i zadzwonił do Jacka. Jednak Christina nie chciała z nim rozmawiać. Uznała, że szef musi pogodzić się z tym, że na jej pomoc może liczyć albo wieczorem, albo wcale.

a c

Rodzina przede wszystkim, pomyślała. To ważniejsze niż praca czy... mężczyźni. I na pewno ważniejsze od Rockwella, dodała w

s

duchu chyba po to, żeby utwierdzić się w swoim postanowieniu. Mimo że starała się zachować dystans, Derek podobał się jej coraz bardziej. Kiedy znajdowali się w tym samym pomieszczeniu, jej zmysły rejestrowały każdy drobiazg, który go dotyczył. Dostrzegała coraz mniejszą odległość, jaka dzieliła ich krzesła, kiedy siadali obok siebie. Widziała zmarszczkę na jego kołnierzyku, która bez względu na to, jaką miał na sobie koszulę, była zawsze w tym samym miejscu. Jej uwagi nie umknęły też ukradkowe spojrzenia, jakie Twyla rzucała Derekowi. Zresztą ona sama zachowywała się prawdopodobnie w ten

sam sposób. Oczywiście nie zamierzała przejmować się blondynką. Niech Twyla bierze sobie Dereka. Nieważne, że po powrocie do domu będzie leżała sama w pustym, zimnym łóżku, marząc, by poczuć jego dłonie na swoim ciele. Od dawna nikt jej nie dotykał i nie pieścił. Nie mam żadnego wpływu na to, jak bardzo on mnie pociąga, tłumaczyła sobie w duchu. To czysta chemia. Niepohamowane

s u

pożądanie, jakiego od bardzo dawna nie czułam do mężczyzny. Od stolika, przy którym siedział Ryan, zaczęły dobiegać radosne

o l a d n

odgłosy i Christina spojrzała w tamtą stronę. Zobaczyła

ciemnowłosego, przystojnego starszego pana, który wziął małego Sancha na kolana, a chłopiec najwyraźniej zapomniał już o swojej przygodzie i uśmiechał się od ucha do ucha.

a c

- Znowu za dużo myślisz. - Maria Mendoza podeszła do Christiny i położyła jej dłoń na ramieniu.

s

- Jestem wykończona, mamo. Przed chwilą odmówiłam szefowi, który prosił, żebym natychmiast przyjechała do biura, więc proszę, nie męcz mnie.

Choć była zmęczona, nie mogła usiedzieć na miejscu. Zerwała się z fotela i zaproponowała swoją pomoc przy roznoszeniu tac z jedzeniem. - Siadaj, twoje siostry sobie poradzą - powiedziała Maria. Lekki wietrzyk poruszył ciemne, lekko przyprószone siwizną włosy Marii i zafalował jej letnią sukienką, która tak pięknie

podkreślała kobiece krągłości i gładką opaloną skórę. Maria Mendoza była nadal piękną kobietą i Christina poczuła się szczęśliwa, że znów może na nią patrzeć i zachwycać się jej urodą. - Szaleńcy nigdy nie zaznają odpoczynku. - Uśmiechnęła się i czule poklepała matkę po policzku, a potem ruszyła do kuchni, by pomóc siostrom. - Christino Mario Mendoza, natychmiast tu wracaj! Wiedziała, że zanosi się na kłopoty, bo tylko wtedy matka tak się do niej zwracała. Zawróciła, powstrzymując śmiech.

s u

Maria wzięła ją za rękę i spojrzała na Rositę, która od razu do nich podeszła.

o l a d n

- Ostatnio nic nam nie mówisz o sobie ani o swojej pracy. - Nie ma o czym mówić. To samo co zawsze - odparła Christina. - Rosita chętnie posłucha, jak ci się układa w Fortune-Rockwell. -

a c

Maria wzięła przyjaciółkę za rękę.

- Oczywiście - szybko przytaknęła Rosita. - Koniecznie musisz

s

mi wszystko opowiedzieć. Jaki gabinet dostałaś? Z kim pracujesz? Christina popatrzyła na uczesaną w koczek, niziutką i okrągłą, miło wyglądającą kobietę, która zawsze kojarzyła się jej z wróżką z bajki o Śpiącej Królewnie. Pomyślała o Rockwellu i od razu zrobiło się jej gorąco. Niech ktoś mnie uratuje, poprosiła w duchu. Na pomoc! - Moi koledzy z pracy to tacy pracoholicy jak ja. Całymi dniami siedzą zagrzebani w papierach i dostają zeza od wpatrywania się w monitor komputera.

- A Jack? Dobrze cię traktuje? - zapytała Maria. - Bardzo dobrze. - A ten drugi szef? Nie pamiętam jego nazwiska... - dopytywała się Rosita. - Nazywa się Rockhard - oznajmiła Maria z niezachwianą pewnością osoby, która zawsze ma rację. - Rockwell - poprawiła ją Christina. - Derek Rockwell. - Tak, zgadza się. - Rosita kiwnęła głową. - Zaprosiliśmy go na barbecue, ale odmówił.

s u

W ogrodzie pojawił się właśnie Patrick Fortune. Ubrany w

o l a d n

błękitną koszulkę polo i beżowe spodnie nie wyróżniał się spośród innych gości. Maria natychmiast go dostrzegła i pomachała mu ręką. - Tak było, Patrick? - zawołała. - Nie jesteśmy wystarczająco dobrym towarzystwem dla twojego partnera?

a c

- Wręcz odwrotnie - odparł Patrick, kiedy się już ze wszystkimi przywitał. - Przepraszał, ale nie da rady wyrwać się z biura -

s

usprawiedliwił Dereka Rockwella, choć był wyraźnie niezadowolony, że nie pojawił się on u Mendozów. Christina poczuła wyrzuty sumienia, że Derek siedzi w pracy, podczas gdy ona przyjemnie spędza czas na przyjęciu u rodziców. Kiedy Patrick zamknął ją w ojcowskim uścisku, poczucie winy trochę zmalało. - Wyglądasz na zmęczoną. - Patrick uważnie przyjrzał się Christinie. - Derek wspominał, że za mało sypiasz. Mówił też, że któregoś wieczoru byliście razem na kolacji - dodał, niepostrzeżenie

wymieniając znaczące spojrzenia z Marią i z Rositą. Christina miała wrażenie, że w tych wszystkich komentarzach i pytaniach o Rockwella jest coś niepokojącego. Zanim jednak zdążyła się nad tym zastanowić, do ogrodu wkroczył pewnym krokiem Jorge, jej brat. Jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki wszystkie kobiety, obojętne, panny czy mężatki, zamilkły i utkwiły w nim wzrok. - Przybywam na ratunek. - Jorge objął Christinę ramieniem i

s u

poprowadził w stronę kuchennych drzwi. - Sierra kazała mi to zrobić. - Tak mi przykro. Już mnie porywają, a wy przecież jeszcze nie

o l a d n

zdążyliście wleźć z butami w resztkę mojego prywatnego życia powiedziała Christina, uśmiechając się słodko i całkowicie nieszczerze do trójki swoich rozmówców.

Kiedy odchodziła z bratem w stronę kuchni, tylko Rosita

a c

pomachała im ręką na pożegnanie. Maria i Patrick stali bez ruchu, pogrążeni w swoich myślach.

s

- Całkiem cię osaczyli - szepnął Jorge, kiedy wchodzili do domu. - Gracias. Czuję, że oni coś knują. Kto wie, może znowu chcą mnie umówić na jakąś koszmarną randkę w ciemno i dlatego próbują się zorientować w moim rozkładzie dnia. - Mam przeczucie, że gdy tylko skończą z tobą, wezmą się za mnie - powiedział Jorge. - Mama i Rosita, niech Bóg je błogosławi, mają za dużo czasu i nie potrafią się powstrzymać od wtykania nosa w nasze sprawy. W kuchni pachniało odsmażona fasolą, ryżem i pikantnie

doprawionymi jarzynami. Wszystkie pomieszczenia w domu Mendozów, także kuchnia, były udekorowane przedmiotami przywodzącymi na myśl Meksyk. Na ścianach wisiały stare lassa i sombrera, a podłogę pokrywały wielkie ręcznie malowane kafle. Miedziane rondle i przeróżne kuchenne utensylia zawieszone na kracie nad stołem oraz para unosząca się znad stojących na kuchni garnków tworzyły swojską domową atmosferę. - Macie ją całą i zdrową - oznajmił Jorge, wypuszczając Christinę z uścisku.

s u

- Wyglądało na to, że ostro się do ciebie zabrali - najmłodsza z

o l a d n

sióstr spojrzała współczująco na Christinę.

Christina popatrzyła na drobniutką Sierrę, której związane w koński ogon, długie brązowe włosy nadawały wygląd porzuconej sierotki. Potem przeniosła spojrzenie na drugą siostrę, uchodzącą w ich

a c

rodzinie za królową piękności. Kruczoczarna fryzura Glorii była, jak zwykle, w idealnym porządku, a ona sama była nienagannie ubrana i umalowana.

s

Gloria podeszła do Christiny i zabrała jej kieliszek z winem. Zamiast niego wcisnęła jej do ręki nóż i zagoniła do krojenia papryki. Srebrne bransoletki, które sama projektowała, dźwięczały cicho przy każdym jej ruchu. - Doceniamy twoje poświęcenie, braciszku, i dziękujemy ci za pomoc - powiedziała Gloria. - Czy to znaczy, że już mnie wyrzucacie? - Jorge oparł się o blat, jak gdyby nie zamierzał ruszyć się z miejsca.

- Tak - odparły jednocześnie wszystkie trzy, wiedząc, że ich brat nie znosi babskich pogaduszek. - Niewdzięcznice - mruknął i chwytając ze stołu kawałek żółtego sera, ruszył do drzwi. Christina chwyciła ścierkę i rzuciła nią w brata. Chybiła zaledwie o centymetry, ale oczywiście celowo. Wszyscy dobrze wiedzieli, że tytuł mistrzyni w rzucie ścierką w tym domu należał do niej. - Mama coś knuje, prawda? - spytała Gloria, wracając do mieszania fasoli.

s u

- Tak jak wtedy, kiedy podstępem zwabiła nas do domu i

o l a d n

trzymała zamknięte w pokoju, póki się nie pogodziłyśmy - dodała Sierra, krojąc truskawki.

- Macie rację. Coś się dzieje. Tylko nie wiem co - przyznała Christina.

a c

Obie siostry zmarszczyły brwi i zajęły się krojeniem i mieszaniem, a kiedy nie patrzyły, Christina, tak jak poprzednio Jorge,

s

podkradła kawałek wyśmienitego sera. Najwyżej zrobi wieczorem kilka dodatkowych przysiadów. Ledwo zdążyła ukryć ser w ustach, bo Sierra odwróciła się w jej stronę. - Od kiedy rozstałam się z Chadem, mama zaczęła także dla mnie szukać męża. - Mówiłam ci, żebyś wybiła go sobie z głowy. Przez niego bez przerwy się tylko martwisz - powiedziała Gloria. - Masz rację, ale nic nie mogę na to poradzić - przyznała Sierra. Może Chad był moją ostatnią szansą i już nigdy nie spotkam takiego

mężczyzny jak on? Christina dobrze rozumiała, przez co przechodzi Sierra. Co prawda, sama była poważniej zaangażowana uczuciowo tylko dwa razy, ale każde rozstanie było bardzo bolesne i pozostawiało w pamięci niezatarty ślad. Następnym razem była ostrożniejsza, a mimo to nie było trudno jej skrzywdzić. Nigdy nie była specjalnie wprawiona w okazywaniu uczuć, ale teraz bez wahania przytuliła siostrę, pragnąc ją pocieszyć. Sierra oparła

s u

głowę na jej ramieniu, a wtedy Christina zrozumiała, że jako starsza siostra ma dużo do nadrobienia za te wszystkie lata, kiedy nie było jej w domu.

o l a d n

- Zobaczysz, że kiedy nasza umowa przestanie obowiązywać, znajdziesz kogoś, kto będzie cię akceptował taką, jaka jesteś. Mogę się założyć, że ten jedyny jest bliżej, niż przypuszczasz. - Pogłaskała

a c

siostrę po głowie.

- Chciałabym, żebyś miała rację. - Sierra pociągnęła nosem. - A

s

właściwie to wcale bym nie chciała. Nie złamię danego słowa, tak jak zrobiła to Gloria, kiedy poznała Jacka - dokończyła wojowniczo. Christina mocniej przytuliła Sierrę, demonstrując poparcie dla jej decyzji. - Dosyć, przestańcie. - Gloria pogłaskała Sierrę po ramieniu. Odpracowałam już przegraną. Poza tym uważam, że Christina ma rację. Miłość przychodzi wtedy, kiedy przestajemy jej szukać. Przed oczami Christiny stanął czarująco uśmiechnięty Rockwell. Tylko nie to, powiedziała sobie w duchu, gdy tymczasem Sierra

wycierała oczy w jej oliwkowozieloną koszulkę. - A ty, Gloria, spotkałaś Jacka wtedy, kiedy przestałaś szukać? zapytała Sierra. -Żebyś wiedziała. Straciłam już wszelką nadzieję. Chociaż teraz trudno mi uwierzyć, że kiedyś mogłam tak myśleć - odparła, dotknęła ręką brzucha i uśmiechnęła się. Gloria zawsze była z nich trzech najładniejsza, a w ciąży jeszcze zyskała na urodzie.

s u

- Nie martw się, Sierra. Twój jedyny też gdzieś na ciebie czeka. Zobaczysz, rok szybko minie i sama się przekonasz - pocieszyła siostrę Christina.

o l a d n

- Na ciebie też ktoś czeka, a teraz twoja kolej. - Oczy Sierry błyszczały jeszcze od niedawnych łez.

- To prawda. Pięć lat przerwy pomiędzy chłopakami to długo -

a c

wyrwało się Glorii, ale zaraz zamilkła. Christina dobrze wiedziała, że jej siostra ma na myśli Macrizon i Rebece Waters.

s

Przed laty Gloria i Christina pracowały razem w jednej firmie. Gloria była księgową, a Christina analitykiem. Obie zaprzyjaźniły się z jedną z koleżanek z biura. Rebeca okazała się wyjątkowo rozrywkową dziewczyną i co wieczór wyciągała je do różnych klubów. Pod jej wypływem zaczęły coraz później wracać do domu, a następnego dnia pojawiały się w pracy zmęczone i skacowane. Christina, która zawsze zgłaszała się na ochotnika do prowadzenia samochodu, była raczej obserwatorem niż czynnym uczestnikiem tych hulanek. Mimo to zauważyła, że przy takim trybie życia nie może dobrze pracować.

Dlatego przestała spotykać się z Rebecą. I właśnie wtedy Rebeca się na niej zemściła. - Nie obawiaj się. - Głos Glorii wyrwał Christinę z zamyślenia. Nigdy więcej nikt taki jak Rebeca Waters nie stanie między nami. - Wiem - odparła Christina i żeby ukryć wzruszenie, odwróciła się plecami do sióstr i zaczęła kroić paprykę. Gloria podeszła do siostry i położyła rękę na jej dłoni. Christina przywykła ukrywać uczucia, dlatego niełatwo było jej teraz spojrzeć siostrze w oczy. Mimo to uniosła głowę.

s u

- Wiesz, że Rebeca kłamała, mówiąc o Carsonie - powiedziała

o l a d n

Gloria, mocno trzymając jej rękę.

Znowu wracały do przeszłości. Kiedy Christina przestała wychodzić wieczorami z Rebecą, zaczęła się umawiać z Carsonem Fullerem. Carson był dobrym chłopakiem. Mówił jej, że jest śliczna i

a c

pociągająca, a przy tym umiał docenić również zalety jej umysłu. Christina nie potrafiła uwierzyć, że jej uroda może zachwycić Carsona,

s

ale i tak się w nim zakochała.

Tymczasem Gloria, wciągana coraz mocniej przez wir nocnego życia, nadal chodziła do klubów razem z Rebecą. Christina usiłowała odciągnąć siostrę od takiego życia, ale bez rezultatów. Po pewnym czasie Rebeca dowiedziała się o tych próbach i zemściła się na Christinie, doprowadzając do tego, że siostry się bardzo poważnie skłóciły. - Tak naprawdę, to zawsze wiedziałam, że Rebeca kłamie powiedziała Christina. - Ale tak długo mi wmawiała, że ty i Carson

wpadliście sobie w oko, że w końcu zaczęłam w to wierzyć. - Szkoda - odrzekła cicho Gloria. Ja też żałuję, pomyślała Christina. Zmarnowały przez to tyle czasu. A potem przypomniała sobie kłótnię z Glorią, po której wszystko zaczęło iść jeszcze gorzej. - Żadna z nas nie była wtedy w stanie rozsądnie myśleć - dodała. Gloria popatrzyła na Christinę z żalem w oczach. - Nigdy sobie nie wybaczę, że nie stanęłam po twojej stronie, kiedy wybuchła sprawa z Williamem Duganem.

s u

Christina czuła, że żołądek podchodzi jej do gardła. To były

o l a d n

najgorsze dni w jej życiu. Była przekonana, że Carsonowi podoba się Gloria, dlatego rozstała się z nim, i, załamana, wpadła prosto w sidła Williama Dugana.

Kiedy zorientowała się, o co mu chodzi, zmobilizowała całą

a c

odwagę i postawiła mu zarzut o molestowanie seksualne. Załamała się, kiedy Rebeca zaczęła rozpowiadać w biurze, że „Christina sama się o

s

to prosiła". Dugan był człowiekiem wpływowym i cieszył się dobrą opinią, a oskarżenia Christiny były trudne do udowodnienia. W tej sytuacji nie można było liczyć na to, że zostanie ukarany. A już najgorsze było to, że nawet Gloria jej nie wierzyła. Uważała, że Christina sobie to wszystko wymyśliła. Sąd oddalił zarzuty Christiny, a wkrótce potem ona sama przeniosła się do Los Angeles. Wyjeżdżała z domu w atmosferze wstydu i zawiedzionego zaufania. - To wszystko jest już za nami. Zapomnijmy o tym i więcej do

tego nie wracajmy, dobrze? - Christina wzięła Glorię za rękę. Gloria skinęła głową i wszystkie trzy siostry padły sobie w objęcia. Rodzina. Tylko to się liczy, upewniła się w duchu Christina, ściskając mocno dłonie sióstr. Zajęta swoimi myślami, nie zwróciła uwagi na odgłosy otwierania i zamykania frontowych drzwi. Nigdy więcej nikt nas nie rozdzieli, postanowiła. Wzruszenie ścisnęło ją za gardło i w tej właśnie chwili do kuchni wszedł Derek Rockwell.

s u

- Christina - powiedział, podchodząc do niej, po czym

znieruchomiał i wpatrzył się w nią tak intensywnie, że jego brązowe

o l a d n

oczy zrobiły się całkiem czarne, a smagłe opalone policzki pokrył rumieniec.

Zaskoczona jego nagłym zjawieniem się, Christina puściła siostry i stała bez ruchu, niezdolna wykrztusić słowa.

a c

- Kim jesteś? - zapytała Gloria, na której Derek nie zrobił piorunującego wrażenia.

s

- I jakim prawem tak tu wpadasz? - dodała Sierra. Christina pomyślała, że to spotkanie jego także musiało zdenerwować. - Przepraszam - zwrócił się Derek do Glorii i Sierry. Zachowałem się okropnie, ale... - Urwał, chwycił Christinę za rękę i pociągnął ją w kierunku drzwi. Christina wyrwała rękę i wskazując palcem na Rockwella, przedstawiła go. - To mój szef, który chyba uważa, że nadal jestem w pracy. Derek przystanął, posłał jej siostrom jeden ze swoich zabójczych

uśmiechów, a one natychmiast złagodniały i też się uśmiechnęły. Widząc ich zdradę, Christina się rozzłościła, ale czy miała je prawo krytykować? - Nazywam się Derek Rockwell i ponownie proszę was o wybaczenie. - Uścisnął dłonie Glorii i Sierry, a kiedy prezentacja dobiegła końca, odwrócił się do Christiny. Za jego plecami siostry entuzjastycznie uniosły do góry kciuki. - Czyżbyś się ostatecznie zdecydował przyłączyć do maluczkich i

s u

postanowił coś zjeść i miło spędzić czas? - zapytała Christina zawstydzona zachowaniem sióstr.

o l a d n

- Niezupełnie - mruknął i znów pociągnął ją w stronę drzwi. Christina zdecydowanie się opierała i Derek w końcu zrozumiał, że ona dobrowolnie z nim nie wyjdzie. Zatrzymał się więc, choć wciąż trzymał ją za rękę.

a c

Dotyk jego palców obudził w niej jakąś dziwną tęsknotę. Ciekawe, czy on też to czuje - zastanawiała się Christina.

s

Do tej pory Derek widywał Christinę tylko w nobliwych kostiumach, które nosiła w biurze. Przyglądał się więc z zainteresowaniem, jak wygląda w koszulce, szortach i sandałach. Co prawda, nie był to kostium kąpielowy, ale i tak dobrze było widać płynne linie jej talii i bioder, a także krągłości pełnych piersi. Znów poczuł przypływ pożądania i niechętnie puścił jej rękę. - Jeżeli nie przyjechałeś na barbecue, to co cię tu sprowadza? zapytała Christina. Aż tak bardzo zależy ci na uznaniu Patricka i Jacka?

Wierzysz, że zdobędziesz je, szykując dobrą prezentację? A może po prostu nie umiesz się oderwać od pracy? - dokończyła w myśli. - Nie odpowiadałaś na moje telefony - wybrał najprostsze wyjaśnienie. - Powinieneś się domyślić, co to znaczy - odrzekła i od razu stwierdziła, że jej odpowiedź lekko go zirytowała. - Lubię, kiedy moi pracownicy są dyspozycyjni. I nie znoszę, kiedy się mnie ignoruje - wyjawił Derek.

s u

- W takim razie może powinieneś sobie założyć harem odparowała Christina.

o l a d n

Gloria i Sierra zabrzęczały naczyniami, a po chwili były już w ogrodzie, dźwigając tace z pełnymi półmiskami. Derek i Christina zostali sami.

Rockwell wiedział z doświadczenia, że jego uśmiech działa na

a c

kobiety. Uśmiechnął się więc, mając nadzieję, że urok osobisty także tym razem pomoże rozładować atmosferę.

s

- Skąd wiesz? Może już dawno go założyłem. - To kiepski pomysł. - Christina oparła dłonie na szczupłych biodrach, zupełnie jakby nie dostrzegała jego uśmiechu. - Poza tym uważam, że powinieneś już iść - dodała chłodno. Derek odchrząknął. - Nie chciałaś przyjechać do biura, więc biuro przyjechało do ciebie. W samochodzie mam wszystkie materiały. - Przejechałeś prawie czterdzieści kilometrów, żeby mi popsuć dzień? Przecież ci powiedziałam, że wieczorem wpadnę do biura.

- Ale ja mam natchnienie teraz. - Teraz to ja spędzam czas z rodziną i nikt nie będzie mi w tym przeszkadzał - odparowała Christina. Derek nie miał dużego doświadczenia w spędzaniu czasu na łonie rodziny i z tego względu trudno było mu się do tego ustosunkować. Nawet jeśli wziąć pod uwagę Patricka, którego traktował jak ojca, to przecież nie urządzali razem barbecue. - Bez ciebie sobie nie poradzę - nalegał, nie zważając na jej protesty.

s u

Christina wyglądała tak, jakby za chwilę miała wybuchnąć.

o l a d n

Udało się jej jednak nad sobą zapanować, a kiedy się odezwała, jej głos był zupełnie spokojny.

- Musisz się nauczyć Power Pointa, Rockwell. Nazwała go „Rockwell". To lepsze niż „panie Rockwell",

a c

bardziej osobiste, pomyślał, nie mogąc się oprzeć wrażeniu, że odniósł pewien sukces.

s

- Chodź. Powiem ci, na co wpadłem, a ty przerzucisz to na wykresy.

Patrzyła na niego z wściekłością, a rozzłoszczona wydawała mu się jeszcze bardziej pociągająca. Czuł, jak przyspiesza mu puls, i zauważył, że kiedy się złościła, jej oczy stawały się bardziej złociste. - Nie zostawię rodziny - oznajmiła. - Nigdy więcej ich nie zostawię. Nawet na jeden dzień. Derekowi zależało tylko na tym, aby jego prezentacja zrobiła wrażenie na kolegach. Tym bardziej że miał jej wysłuchać także Jack, a

choć nie zamierzał się do tego przyznać, uważał, że dzięki jego najnowszemu pomysłowi odniosą piorunujący sukces. Myślał wyłącznie o tym, by w poniedziałek wypaść jak najlepiej, i nie zastanowił się nad tym, co robi. Już wcześniej dostrzegł stare lasso wiszące na ścianie. Wiedział, że powieszono je tam dla dekoracji, ale on zamierzał użyć go w zupełnie innym celu. Zdjął lasso ze ściany i dokładnie je obejrzał. - Co robisz? - zapytała Christina.

s u

- Idziesz? - zapytał, robiąc z liny dużą pętlę i podchodząc do Christiny.

o l a d n

- Nie odważysz się, Rockwell - warknęła.

W odpowiedzi Derek zarzucił na nią pętlę i mocno ściągnął. Oczywiście zrobił to tak, żeby jej nie skrzywdzić, ale oswobodzić się

a c

nie mogła.

- Bardzo śmieszne. A teraz zdejmij to ze mnie! - zawołała wściekła.

s

- Jesteś mi potrzebna - powtórzył i ruszył do wyjścia, ciągnąc ją za sobą.

- Czy ty naprawdę nie potrafisz pogodzić się z odmową? - Nie chodzę tam, gdzie mi odmawiają - odparł. W salonie natknęli się na Patricka. Jej siostry musiały już go wezwać na pomoc. - On mnie porywa - poskarżyła się Christina. - Nareszcie - odparł z uśmiechem Patrick. Christina nie wierzyła

własnym uszom. - Ani słowa więcej, dobrze? - Derek popatrzył na starszego pana z naganą. - W porządku, ale może jednak przyłączysz się do nas? - zapytał Patrick. - Nie dam rady. Mam mnóstwo roboty. Zresztą chyba ściągnąłeś mnie do San Antonio do pracy, prawda? Zanim jednak Patrick zdążył odpowiedzieć, odezwała się Christina.

s u

- Nie rozumiesz, Rockwell, że twój partner i jego żona wyraźnie

o l a d n

sobie życzą, abyś był obecny na tym przyjęciu? Takie spotkanie to doskonała okazja do nawiązywania kontaktów - dorzuciła z nadzieją w głosie.

Jednak Derek nie dał się uprosić. Dopóki prezentacja nie była

a c

skończona, dopóty nie było mowy o rozrywkach. Zresztą wiedział, że i tak nie zdoła się odprężyć.

s

Uspokoić mogła go jedynie praca. Patrick znał Dereka na tyle długo, że wystarczyło jedno spojrzenie, by zrozumiał, że namowy nie zmienią jego decyzji. Uśmiechnął się więc łagodnie. - Chciałbym, żebyś trochę zwolnił - poprosił. - Znasz mnie przecież - odparł Derek. W czasie gdy oni rozmawiali, Christina próbowała uwolnić się z więzów. W poczuciu winy Derek chciał jej nawet w tym pomóc, ale powstrzymał się, wiedząc, że potrzebuje jej pomocy. Poza tym chciał ją

mieć przy sobie. Christina zrozumiała, że nie wygra. Zrezygnowana, popatrzyła na Dereka, kręcąc głową. - Pojadę do tego cholernego biura, bo zdołałeś mnie przekonać, że prezentacja wymaga poprawek - powiedziała niechętnie. Derek zerknął na stojącego pod ścianą Patricka, a widząc jego uśmiech, zaczął się zastanawiać nad przyczynami tego zadowolenia. Tymczasem Patrick skierował się w stronę drzwi ogrodowych.

s u

- Tylko nie siedźcie do późna - powiedział i wyszedł.

- Chodźmy... - Christina ruszyła do frontowych drzwi.

o l a d n

- Możesz zostać - rzucił krótko Derek.

- Za późno - orzekła, podchodząc do drzwi. - Skoro już mam pracować, to nie będę tego robić w samochodzie. Wolę pojechać do biura, gdzie mam cały sprzęt.

a c

- Christina?

Przystanęła z ręką na klamce, ale się nie odwróciła.

s

- Jestem ci naprawdę wdzięczny... - Derek urwał, zastanawiając się, za co jest jej taki wdzięczny. Czy za to, że go zrozumiała? Christina otworzyła drzwi i rzuciła przez ramię: - Wiem. Możesz mi wierzyć, że... wiem. Derek nie odezwał się ani słowem. Już i tak powiedział za dużo.

Rozdział 4 Była już północ. Pracowali bez przerwy od wielu godzin, a mimo to Dereka ciągle dręczyło poczucie, że mają jeszcze setki rzeczy do zrobienia. W soboty w firmie panował duży ruch i wiele osób kręciło się po

s u

budynku. Nikt jednak nie był na tyle szalony, żeby pracować aż tak długo. O północy zostali w biurze tylko oni, a samotne światła i cichy

o l a d n

szum ich komputerów zdawały się potęgować narastające między nimi napięcie, o którym żadne z nich nie miało ochoty mówić.

Christina siedziała na krześle, przeglądając katalog kursów oferowanych przez jeden z ośrodków organizujących szkolenia dla dorosłych. Było widać, że jest zmęczona, bo czytając, poruszała

a c

ustami, jakby to miało jej pomagać rozumieć tekst. Derek spojrzał na jej włosy. Były jak zwykle upięte w kok, ale dzisiaj przytrzymywała je

s

skórzana zapinka z drewnianą przetyczką, spod której wysuwały się pojedyncze pasemka. Wysunęła stopy z sandałów. Nie było to nic nadzwyczajnego, a mimo to Derek zaczął sobie wyobrażać Christinę w swojej sypialni. Widział ją bosą i z potarganymi włosami, ubraną jedynie w jedną z jego koszul. Zapatrzony w ten wyimaginowany obraz, oparł się wygodnie w fotelu i chcąc ukryć uśmiech, przesunął dłonią po twarzy. - W Pecos Community College mają dobry program - zauważyła Christina, ciągle przeglądając katalog.

- I nie jest do nich daleko - dodał Derek. Właśnie szkolenia były częścią jego wielkiego planu. Chciał zaoferować swoim pracownikom możliwość zdobycia wiedzy z zakresu finansów na poziomie szkoły wyższej, jednocześnie wynagradzając podwyżką tych, którzy ukończą szkolenie. Derek widział wiele dodatkowych korzyści, jakie powinien przynieść firmie przygotowywany projekt. Nie miał jednak okazji wytłumaczyć tego Christinie w drodze do biura, ponieważ każde z nich

s u

jechało swoim samochodem. Zrobił to więc, kiedy tylko znaleźli się na miejscu, bo chciał odwrócić jej uwagę od tego, że zmusił ją do

o l a d n

opuszczenia rodzinnego przyjęcia.

Na szczęście Christina od razu zapaliła się do jego pomysłu i zabrała się do pracy. Zachowywała się tak, jakby już zapomniała o tym, co zrobił, aby ją tu ściągnąć. Wytłumaczyła sobie, że nie był

a c

przyzwyczajony, by mu odmawiano. Pewnie dlatego tak ostro zareagował.

s

- Jak myślisz? Czy dziekan Pecos zechce z nami porozmawiać o tej porze? - zapytał Derek. - Na pewno by na tym nie stracił. - Nie wszyscy są na twoje usługi, Rockwell. Musisz się nauczyć, że ciebie też obowiązują pewne zasady. Nawet jeśli tym razem byłam na tyle głupia, żeby ci ulec. - Jeżeli uda mi się go złapać jutro rano i omówić szczegóły, to będziemy mieli dane, które nam pozwala niemal ukończyć prezentację. Jak myślisz, wzywać resztę zespołu do pomocy na jutro? - Uważam, że zespół powinien mieć spokój w czasie weekendu -

odparła Christina, odkładając katalog. Zamknęła oczy i przeciągnęła się. - Damy radę sami, oczywiście pod warunkiem, że powstrzymasz dyktatorskie zapędy. - Przetarła zmęczone oczy. - Slajdy są gotowe, ale bez szczegółowych danych z Pecos nic więcej nie można zrobić. Nie uważasz, że na wypadek, gdyby Pecos odmówiło, powinniśmy wybrać inną uczelnię? - Pewnie powinniśmy - zgodził się Derek, niechętnie wracając myślami do pracy. Żadne z nich się nie poruszyło.

s u

- Zróbmy sobie przerwę - zaproponował po chwili.

o l a d n

- Nie mamy czasu na przerwy - zauważyła Christina. Derek całkowicie się z nią zgadzał, ale znowu żadne z nich nie wykonało najmniejszego ruchu.

- Poddaję się - oznajmiła Christina i zaczęła sprawdzać listę

a c

nieodebranych połączeń na swojej komórce, ponieważ zawsze podczas intensywnej pracy wyłączała dzwonek w telefonie.

s

- Sierra dzwoniła do mnie aż trzy razy. Pewnie się martwi, czy nie uległam twojemu urokowi - powiedziała i się roześmiała. - Czyżby twoja siostra nie miała do mnie zaufania? - Zapomniałeś już, że mnie związałeś? - Nigdy wcześniej w ten sposób nie zmuszałem nikogo do pracy, ale muszę przyznać, że okazało się to skuteczne - odparł, przeciągając ręką po włosach. - Twoje szczęście, że mam poczucie humoru. - Wiem, i naprawdę bardzo cię przepraszam.

- Doceniam twoje przeprosiny, Rockwell - odparła po dłuższym wahaniu Christina, a on poczuł się rozczarowany. Miał nadzieję, że późna pora i opustoszałe biuro sprawią, że przestanie być aż tak oficjalna. Niestety, na razie się tego nie doczekał. - Może powinnaś do niej zadzwonić i uspokoić, że twój wielki, zły szef obchodzi się z tobą jak z jajkiem? - Naprawdę uważasz, że trzymanie mnie w biurze do północy w sobotę można nazwać troskliwym traktowaniem? Zresztą jadąc tutaj,

s u

zadzwoniłam do Glorii i powiedziałam, żeby się o mnie nie martwiła wyjaśniła, jakby zupełnie nie zdawała sobie sprawy z tego, co się z nim dzieje.

o l a d n

- Dlaczego miałaby się martwić, skoro wie, że jesteś ze mną? zapytał Derek głosem niewiniątka. - Jestem młody, przystojny i bogaty, czego więcej mogłaby chcieć rodzina dla swojej córeczki?

a c

- Masz o sobie wysokie mniemanie - stwierdziła Christina, unosząc brwi.

s

- Nie jestem taki zły. - Derek wzruszył ramionami. - A co z opinią korporacyjnego wilka? Patrick jest przecież taki dumny z twoich drapieżnych instynktów. Cieszysz się sławą dzikiego zwierza, rozrywającego wszystkich na strzępy. Mówiła o jego zawodowej reputacji, bo przecież w stosunkach z kobietami zachowywał się zupełnie inaczej. Przyznawał, że trudno byłoby go nazwać monogamistą. Uważał się za mężczyznę, który lubi płeć piękną i dobrze traktuje jej przedstawicielki także wtedy, gdy znajomość trwa bardzo krótko.

- Swój sukces zawdzięczam pomocy Patricka. Myślę, że on widzi we mnie siebie sprzed lat - powiedział. A różni nas to, że on jest od lat do szaleństwa zakochany w kobiecie, z którą się ożenił, dodał w myśli. Kiedy mówił o Patricku, spojrzenie Christiny złagodniało. Zapragnął zasłużyć na podobną sympatię i szacunek w jej oczach. - Ty i Patrick jesteście mocno ze sobą związani. Czy to właśnie... - Co? - przerwał jej Derek, zastanawiając się, czy zapyta o przyczyny napięcia między nim a Jackiem.

s u

Jednak Christina się wycofała. Odwróciła wzrok i wstała z krzesła.

o l a d n

- Czy to właśnie o uznanie Patricka rywalizuję z Jackiem? dokończył za nią Derek.

- Przepraszam. Jestem zmęczona i najpierw mówię, potem myślę. Jeżeli nie chcesz, nie musisz odpowiadać.

a c

Podeszła do jego biurka, a Derek podziwiał jej długie, opalone nogi i grację, z jaką się poruszała. Kiedy musnęła dłonią zdjęcie jego

s

matki, poczuł przemożną chęć,by je odwrócić twarzą do biurka i dać tym samym do zrozumienia, że on również nie ma ochoty rozmawiać na tematy osobiste. Ogromnym wysiłkiem woli zdołał się jednak powstrzymać. Nie rozumiał, dlaczego nagle poczuł, że chce jej o sobie opowiedzieć. Do tej pory rozmawiał o swojej przeszłości wyłącznie z Patrickiem. Może to późna pora tak na niego podziałała? - Kiedy byłem małym chłopcem, moje życie było zupełnie jałowe i pozbawione jakichkolwiek celów. A jednak zaraz po szkole, kiedy

tylko osiągnąłem wymagany wiek, wstąpiłem do piechoty morskiej. Słuchał sam siebie i nie mógł uwierzyć, że zwierza się Christinie. Oczywiście nie zamierzał powiedzieć jej wszystkiego. Na przykład przemilczał historię swoich buntów przeciw regułom i zasadom, jakie wprowadzał w domu „sir". Christina stała oparta o krawędź biurka, tak blisko niego, że dostrzegł ciemnoczerwony lakier na paznokciach palców jej stóp. Tę czerwień ukrywały grzeczne pantofelki, które zakładała do biura.

s u

- Od razu się tego domyśliłam - powiedziała. - Już pierwszego

o l a d n

dnia zwróciłam uwagę na to, jak jesteś ostrzyżony i w jaki sposób nosisz ubranie. Jest w tobie precyzja i dokładność. Zupełnie jakbyś przestrzegał narzuconych sobie reguł. Zresztą wyglądasz na urodzonego przywódcę.

a c

Derek rozzłościł się. To niemożliwe, żeby aż tak przypominał własnego ojca. Naprawdę tak wyglądał w jej oczach?

s

Christina odwróciła wzrok, a Derek zrozumiał, że powiedziała więcej, niż chciała.

Powstrzymując wściekłość, jaką napełniały go wspomnienia o ojcu, Derek ostrożnie pociągnął Christinę za koszulkę. Drgnęła zaskoczona, ale się nie cofnęła. - Mimo wszystko nie wydaję ci się chyba okropny -stwierdził. Pominęła milczeniem tę uwagę i wróciła do poprzedniego tematu. - Jak trafiłeś z piechoty morskiej do Fortune-Rockwell?

- Krótko byłem w wojsku... - Derek puścił jej koszulkę i położył rękę na biurku. Przypomniał sobie, jak któregoś dnia popatrzył w lustro i nagle dotarło do niego, że wygląda zupełnie tak samo jak ojciec. To odkrycie było dla niego szokiem. Porzucił wojsko tak szybko, jak to było możliwe. Tego jej jednak nie powiedział. - W szkole lubiłem matematykę i miałem pewne pomysły, jak zrobić majątek. Dlatego postanowiłem iść na studia związane z biznesem i wybrałem MBA na Columbii.

s u

- Całkiem nieźle. - Christina skinęła głową z uznaniem.

o l a d n

- Pod koniec studiów, podczas jednej z kolacji z potencjalnymi pracodawcami, spotkałem Patricka. Dużo rozmawialiśmy i bardzo szybko okazało się, że mamy podobne podejście do biznesu. Wkrótce potem zacząłem u niego pracować, a po niedługim czasie zostaliśmy

a c

wspólnikami. Tak właśnie powstało Fortune-Rockwell. Od tamtej pory Derek został bożyszczem Nowego Jorku. Włączał

s

się w akcje dobroczynne, uświetniał swoją obecnością różne gale i premiery. Wszędzie go było pełno, a za każdym razem, kiedy pojawiał się w mieście, gazety zamieszczały w kolumnach towarzyskich jego zdjęcia z coraz to nowymi, pięknymi kobietami. Gdzie się podział tamten Derek? - Masz szczęście, że znalazłeś w Patricku przyjaciela. Moja rodzina także bardzo sobie ceni jego przyjaźń. - To prawda, Patrick jest naprawdę wyjątkowy. Rozmowa urwała się i Derek zaczął gorączkowo szukać w głowie

kolejnego tematu. Bał się, że Christina zaraz oznajmi koniec przerwy i zagoni go z powrotem do katalogów ze szkoleniami. Ale ku jego zaskoczeniu się roześmiała. Jej niski, zmysłowy śmiech skojarzył się Derekowi z brzmieniem wiolonczeli. Christina wpatrywała się w rozluźniony krawat Dereka, a niezgłębione spojrzenie jej orzechowych oczu świadczyło o wiedzy i życiowej mądrości, jakie zdążyła zgromadzić mimo tak młodego wieku. - Twój kołnierzyk...

o l a d n

s u

Derek zerknął na niesforną fałdkę. Codziennie rano zakładał nienagannie wyprasowaną koszulę, a jednak w ciągu dnia kołnierzyk się marszczył i mimo jego starań pojawiała się fałdka. Pochwycił spojrzenie Christiny, a wtedy czas stanął w miejscu.

a c

Christina wyciągnęła rękę i powoli, starannie wygładziła mu kołnierzyk.

s

- Nie mogłam się przez to skupić - powiedziała cicho, a jej niski i gardłowy głos zupełnie nie przypominał służbowego tonu, jakim zwracała się do niego pani analityk Christina Mendoza. Teraz mówiła jak kobieta do mężczyzny. Była sobotnia noc i w biurze poza nimi nie było nikogo. Derek wstrzymał oddech, bojąc się spłoszyć Christinę. Czy dostrzegła w jego wzroku pożądanie, którego nie był w stanie ukryć? Czy rozumiała, że bardzo chciał się przekonać, jak to jest być z taką piękną i inteligentną kobietą, a nie pustą lalką, i że własna

ciekawość go przerażała? Może tak, bo nagle cofnęła rękę i podeszła do swojego laptopa leżącego na kanapie. Dlaczego nie spróbowałem jej pocałować? - zadał sobie w duchu pytanie, zły na siebie. Jej zachowanie sygnalizowało, że nie zamierzała się opierać. Mógł ją mieć. Mógł zerwać z niej koszulkę i szorty i pokryć pocałunkami jej całe ciało.

s u

Dlaczego tego nie zrobił? Dlaczego nie wykorzystał tej krótkiej chwili intymności?

o l a d n

Co takiego było w tej dziewczynie, że się powstrzymał? Christina wytrącała go z równowagi. Nie wiedział dlaczego, ale zakładał, że po prostu nie jest przyzwyczajony do przeciągających się chwil napięcia i niepewności, a także do swobodnych,

a c

niewymuszonych gestów.

Nie był przyzwyczajony do czułości.

s

Christina usiadła na kanapie i skupiła całą swoją uwagę na monitorze komputera. Derek czuł, że aby rozładować krępujące napięcie, powinien zażartować z tego, co przed chwilą między nimi zaszło. Zorientował się już, że Christina niezwykle nerwowo reaguje na komplementy i na sytuacje, w których ludzie zaczynają się w pracy zachowywać w sposób poufały. Dlatego doszedł do wniosku, że najlepiej zrobi, zapominając o całej sprawie. Schowany bezpiecznie za biurkiem, zabębnił palcami po

klawiaturze komputera, ale nie zdołał się odprężyć. W dalszym ciągu każdą cząstką swojego ciała czuł obecność Christiny. Na szczęście zadzwonił telefon i Derek z ulgą podniósł słuchawkę. Kiedy jednak usłyszał znajomy głos, cicho zaklął. Kobieta, która dzwoniła, była ostatnią osobą, z którą miałby teraz ochotę rozmawiać. Z drugiej strony jednak przypuszczał, że ta rozmowa pozwoli mu oderwać myśli od Christiny.

s u

Przypomnij sobie zakład. Przypomnij sobie Glorię w czarnej

o l a d n

sukience i białym fartuszku francuskiej pokojówki, nakazała sobie w duchu Christina.

Dobrze wiedziała, że nie wolno jej wstać z kanapy. Bez względu na to, jak bardzo pragnęła znaleźć się w namiętnym

a c

uścisku Dereka, zrobi wszystko, żeby do tego nie dopuścić. Zadzwonił telefon i ten dźwięk sprawił, że wrócił jej rozsądek.

s

Teraz pozostawało tylko uspokoić ciało z pomocą głębokich oddechów. Po chwili mogła już sobie robić w duchu wymówki za niemądre zachowanie. Po co w ogóle dotykała jego kołnierzyka? Co prawda, nie rzuciła się na niego, ale ten gest i tak był zbyt wymowny. Na przyszłość muszę trzymać ręce przy sobie! Historia z Williamem Duganem powinna ją czegoś nauczyć. W zasadzie najlepiej byłoby iść do domu. Mijały godziny, a ona

do tej pory jakoś nie zastanowiła się, jak będzie wyglądać ta nocna sesja z szefem w zupełnie pustym biurze. Postanowiła poczekać, aż Derek skończy rozmawiać przez telefon, i powiedzieć mu, że idzie do domu. Kiedy wróci do siebie, może jeszcze trochę popracować, a do biura przyjdzie dopiero rano, kiedy pojawią się inni ludzie. Wierzyła, że jeśli zachowa rozwagę, zdoła uniknąć plotek i insynuacji, mogących zniszczyć jej karierę.

s u

Nagle Rockwell zaklął, co dało jej powód, by na niego spojrzeć. Siedział za biurkiem, marszcząc brwi. Christina chciała zapytać,

o l a d n

kto dzwoni i dlaczego ten telefon tak go zdenerwował, ale uznała, że dzisiejszej nocy i tak już posunęła się za daleko, i zrezygnowała z pytań.

Doszła do wniosku, że to chroniczne niewyspanie wykańcza ją do

a c

tego stopnia, że przestaje nad sobą panować. Uspokojona, że znalazła wytłumaczenie dla swojego zachowania, zaczęła szukać w Internecie

s

informacji o lokalnych uczelniach, ale nadal nie mogła się skupić. Zerkała ukradkiem na Dereka, gdy z obojętnym wyrazem twarzy słuchał swojego rozmówcy. Dios mio, co za facet! Nawet zmęczony wygląda władczo i arogancko. Powiedział coś do słuchawki, marszcząc brwi, a wyraz jego twarzy zmienił się na bardziej zasadniczy. Zauważyła też, że jego brązowe oczy pociemniały, ale nie była pewna, czy tak było rzeczywiście, czy tylko jej się wydawało.

Patrzyła zaintrygowana, zastanawiając się, czy to możliwe, by jego oczy rzeczywiście zmieniały kolor, kiedy był podniecony albo zły. - Rozmawialiśmy już o tym, Chantelle - powiedział do telefonu Derek. Christina wbiła wzrok w monitor. Chantelle - zupełnie jak marka bardzo drogich perfum starszej damy jadającej w ekskluzywnych restauracjach. - Wiem, ale obecnie pracuję w San Antonio i trudno mi

s u

powiedzieć, kiedy wrócę - mówił, wstając zza biurka i kierując się do prywatnego apartamentu, który przylegał do gabinetu.

o l a d n

To musi być jego dziewczyna z Nowego Jorku, domyśliła się Christina. A może była dziewczyna? Tak czy inaczej, coś ich musiało łączyć, skoro dzwoniła do niego w środku nocy.

- Nie, nie ma tu nikogo - zdążyła jeszcze usłyszeć, zanim

a c

Rockwell zamknął za sobą drzwi. Zrobiło się jej przykro, że to właśnie ona jest tym „nikim".

s

Czyżby niczego nie zauważył? Pozwoliła sobie na jeden poufały gest i oto dokąd ją to zaprowadziło. Nadstawiła ucha, ale apartament był dobrze izolowany i nie usłyszała już nic więcej z rozmowy Dereka z Chantelle. Rozsiadła się wygodnie na skórzanej kanapie i postanowiła, że podczas gdy on będzie załatwiał swoje prywatne sprawy, ona popracuje. Była jednak tak zmęczona, że choć próbowała skupić wzrok na monitorze, litery rozmazywały się jej przed oczami. Zanim się zorientowała, zapadła w sen pełen czułych, ukradkowych gestów,

namiętnych pocałunków i jęków rozkoszy. Śniła o Dereku. Przylegający do gabinetu prywatny apartament składał się z łazienki z prysznicem, toalety i garderoby, w której oprócz garniturów i koszul na zmianę Derek przechowywał także sprzęt i stroje sportowe. W tej chwili stał w łazience i oparty o marmurowy blat umywalki rozmawiał przez telefon z Chantelle.

s u

- Tak bardzo za tobą tęsknię - powiedziała niskim, namiętnym tonem Chantelle, z którą Derek spotkał się tylko raz, tuż przed

o l a d n

wyjazdem z Nowego Jorku. Mimo to zachowywała się w stosunku do niego wyjątkowo zaborczo. Nie podobało mu się to i cieszył się, że wyjazd daje mu pretekst, by zakończyć tę znajomość. Już od miesiąca pracował w San Antonio, a ona ciągle do niego dzwoniła. Dawno

a c

powinien z tym skończyć, ale był tak spragniony damskiego towarzystwa, że flirtował z nią przez telefon.

s

Teraz jednak zrozumiał, że stanowczo nie może już tego ciągnąć. - Nie będzie mnie przez jakiś czas - powiedział, próbując być delikatny i uniknąć mówienia wprost, że nie jest nią zainteresowany. - Możemy to zrobić przez telefon... - kusiła Chantelle. Seks przez telefon? To nie wchodziło w rachubę. - Prawdę mówiąc, jestem zajęty. Przygotowuję na poniedziałek prezentację i mam jeszcze mnóstwo pracy. - Co masz na sobie? - Jego odmowa nie zniechęciła Chantelle. Derek zobaczył oczyma wyobraźni rudowłosą dziewczynę,

leżącą na łóżku w przezroczystej różowej koszulce, i kieliszek szampana na nocnej szafce. Po tym, co o niej słyszał, nie przypuszczał, że tak trudno będzie się mu jej pozbyć. Wiedział jednak, że kobiety czasem akceptują pewne zasady, a potem nagle zmieniają zdanie. To było ryzyko, z którym musiał się liczyć każdy playboy. - Dziękuję ci, naprawdę, ale... spotykam się z kimś -powiedział, czując, że dla spokoju sumienia musi skończyć z tymi nocnymi rozmowami. W telefonie zapanowała głucha cisza.

s u

- Umawialiśmy się, że tamta noc będzie jedyna. - Derek zaczął

o l a d n

nerwowo chodzić po łazience. - Kim ona jest?

- Nie znasz jej. Pracujemy razem... - Mów dalej.

a c

- Szaleję za nią - wyjawił i uśmiechnął się, myśląc o kobiecie siedzącej na jego kanapie.

s

- W tej chwili, tak? - zapytała wyzywająco Chantelle. Zastanawiała się prawdopodobnie, dlaczego tak nagle postanowił zostać monogamistą. - Tak - odparł Derek, przypomniawszy sobie, że nigdy dotąd nie traktował poważnie związku z kobietą. - Mogę do ciebie przylecieć i.... - Między nami nic nie ma - przerwał jej Derek. - Jesteś piękną kobietą i masz wiele do zaoferowania komuś, kto chce się ustatkować. Ale przecież wiesz, że ja nie chcę.

- Miałam nadzieję... - Przykro mi - powiedział i usłyszał, jak Chantelle ze złością rzuca słuchawką. Wracając do gabinetu, wyłączył telefon. Był wykończony i po raz pierwszy, odkąd zaczął się spotykać z kobietami, bardzo z siebie niezadowolony. Gdzie podział się tamten facet, który po szalonej, namiętnej nocy z dziewczyną, rano żegnał się z nią z uśmiechem. Bez zobowiązań,

s u

zawiedzionych nadziei i pretensji każde szło w swoją stronę.

Wszedł do gabinetu, gotowy do dalszej pracy, i wtedy zobaczył,

o l a d n

że Christina śpi na kanapie z rękami pod głową, z podkurczonymi nogami i wypiętą pupą.

Pochylił się nad nią i napawał się spokojem, jakim tchnął jej sen. W tej chwili nie było w niej zniecierpliwienia ani sztywnego

a c

wyczekiwania. Jej usta milczały, a długie rzęsy rzucały cień na gładkie policzki.

s

Nie mógł się powstrzymać, by nie musnąć palcami aksamitnej skóry. A kiedy jej dotknął, ogarnęło go nieznane mu dotąd drżenie. Było mu tak dobrze, że najchętniej spędziłby w ten sposób całą noc. Bał się jednak, że Christina obudzi się i przyłapie go na gorącym uczynku, co nie wpłynie korzystnie na ich dalszą współpracę. Skończył więc marzyć i poszedł do garderoby po poduszkę i koc, które trzymał w szafie na wypadek, gdyby przyszło mu nocować w biurze. Najostrożniej jak umiał, wsunął Christinie poduszkę pod głowę,

nieruchomiejąc, kiedy zaczęła się kręcić. Na szczęście nie obudziła się, tylko zmieniła pozycję, przy czym jej usta dotknęły jego skóry, wywołując w nim przejmujący dreszcz. Derek przykrył Christinę, używając tylko jednej ręki. Nie mógł się zdobyć, żeby odejść, usiadł więc przy niej. Mijały minuty, aż wreszcie zaczęło go dręczyć nieuniknione poczucie winy. Zirytowany, zrozumiał, że już najwyższa pora zostawić Christinę samą. Powoli i cierpliwie, centymetr po centymetrze,

s u

ostrożnie wysunął rękę spod jej głowy. Potem, gdy był już wolny, zachował się jak na szefa przystało. Wrócił za biurko, usiadł w fotelu i zamknął oczy. Znów był opanowany.

s

a c

o l a d n

Rozdział 5 Wpadające przez okno w biurze promienie słońca i aromat świeżo parzonej kawy obudziły Christinę. Usiadła i rozejrzała się dookoła. Zobaczyła kilka roślin doniczkowych i afrykańskie bębny, a potem jej wzrok napotkał ogromne biurko i fotel.

s u

Fotel nie był jednak pusty, siedziała w nim Sierra.

o l a d n

Christina zamknęła oczy i ponownie je otworzyła, ale jej najmłodsza siostra ubrana w białą sukienkę w kwiaty, ze związanymi na karku włosami, nadal siedziała w fotelu. - Buenos dias - przywitała ją wesoło.

- Kiedy cię ostatnio widziałam, byłaś pracownikiem socjalnym, a

a c

nie rekinem świata biznesu o nazwisku Rockwell - zażartowała Christina. - Gdzie mój szef?

s

- Wyszedł, kiedy się zjawiłam. Jestem tu dopiero kilka minut. Sierra wstała z fotela i odłożyła katalog reklamowy college 'u, który czytała dla zabicia czasu. - Telefonowałam do ciebie wczoraj przez cały wieczór, lecz, niestety, nie oddzwoniłaś. - Miałam zamiar, ale zasnęłam. Cieszę się, że cię widzę, ale skąd się tu właściwie wzięłaś? - zapytała Christina, która obudziła się już na tyle, by móc sformułować pytanie. - Gloria powiedziała, że będziesz z Derekiem sama, a ponieważ w twoim mieszkaniu nikt nie podnosił słuchawki, pomyślałam, że

lepiej sprawdzę w biurze. Proszę. - Sierra wskazała stół. Christina zobaczyła przed sobą na stole papierową torebkę, kartonik z plamami tłuszczu i tekturową podstawkę z papierowymi kubkami. Poczuła, jak ślinka napływa jej do ust, i uświadomiła sobie, że bardzo chce się jej jeść. To, że jej siostra przyjechała do biura, by sprawdzić, czy nic się nie stało, napełniło Christinę złymi przeczuciami, ale głód prawie całkiem je przyćmił.

s u

To była cała Sierra. Jej mała siostrzyczka jak zwykle za bardzo przejmowała się sprawami innych. Dlatego Christina wcale nie była

o l a d n

zdziwiona, widząc ją w biurze w niedzielę o świcie.

Kiedy przed laty kłóciły się z Glorią, Sierra troszczyła się o nie obie, co rano przynosząc im śniadanie do łóżka. Tak bardzo się wtedy przejęła ich problemami, że zaczęła cierpieć na bezsenność.

a c

Biedna Sierra.

Christina podeszła do stołu, ciekawa, co siostra przyniosła jej na śniadanie.

s

- W jaki sposób przekonałaś strażników, żeby cię wpuścili na górę? - zapytała.

- Spotkałam Patricka i to on im kazał mnie wpuścić. - Co byśmy bez niego zrobiły - mruknęła pod nosem Christina, zdejmując pokrywkę z papierowego kubka. W pokoju zapachniało świeżo parzoną kawą, ale przecież ona nie piła kawy. W każdym razie nie przy innych. Używki były bardzo niezdrowe. - Dla ciebie wzięłam zieloną herbatę, ale pomyślałam, że Derek

może mieć ochotę na kawę. Sierra podeszła do stołu i zaczęła rozpakowywać przyniesione śniadanie. Na widok pączków z lukrem, eklerków i śniadaniowych burritos Christinie ślinka napłynęła do ust. Umiała się jednak oprzeć pokusom. I to wszystkim, jeśli taka była potrzeba. Wypatrzyła między pączkami pożywne ciasteczko z otrębów i rozwinęła je z papierka. A kiedy nikt nie będzie patrzył, zawsze może sobie zjeść jednego

s u

pączka. Wiedziała, że zjedzony w tajemnicy będzie jej dużo bardziej smakował.

o l a d n

Zebrała swoje papiery z kanapy i przełożyła je na podłogę, robiąc miejsce dla Sierry, trzymającej w rękach talerz pełen smakołyków. - Widzę, że dużo zostanie dla Dereka - powiedziała Sierra z miną, która zdradzała, jak wiele pytań chciałaby zadać starszej siostrze.

a c

- Nic się nie stało. - Christina uprzedziła pytania. - Po prostu zasnęłam. Dobrze wiesz, co sądzę o romansach w miejscu pracy.

s

A w każdym razie, co jeszcze niedawno na ten temat sądziła. - Nawet po tym, jak wczoraj wieczorem porwał cię z domu rodziców?

- Przyznaję, że zachował się dość obcesowo, ale chodziło wyłącznie o prezentację. Może z wyjątkiem chwili, kiedy sama niemal nie przekroczyła wyznaczonej przez siebie granicy. Na szczęście mogła się wycofać. - Byłam zaskoczona, że nie wróciłaś na noc do domu. Tym bardziej że na pewno pamiętasz Williama Dugana i to, jak się

skończyła historia z oskarżeniem o molestowanie seksualne. - Nie jestem w tej chwili w najlepszej formie, ale zapewniam cię, że zamierzałam wrócić do domu. Naprawdę nie wiedziałam, że zrobiło się tak późno. - Nie rób sobie wyrzutów - powiedziała Sierra. - Masz wszelkie powody, żeby być ostrożna. Wiedziała, że siostra ma rację, ale nie chciała zachowywać się jak neurotyczka. Wolałaby nie popaść w przesadę i nie roztrząsać każdego

s u

słowa, które zamieni z kolegą w pracy, albo zamknąć się w sobie, tak by nie dało się z nią pracować. Ostatnio zrozumiała nawet, że traktując

o l a d n

wszystkich mężczyzn jak potencjalne zagrożenie, utrudnia sobie dostrzeżenie tych naprawdę groźnych.

Musiała jednak dbać o zawodową reputację.

- Głupio się wczoraj zachowałam, ale to się więcej nie powtórzy -

a c

powiedziała i żeby zakończyć tę rozmowę, zaczęła jeść ciastko. - Wierzę ci, bo w przeciwieństwie do Glorii nie chcę, żebyś padła

s

kolejną ofiarą naszej umowy. Ona uważa, że między tobą a Rockwellem coś się dzieje. Zaczęła już nawet planować, co będziesz musiała zrobić, kiedy przegrasz. - Znając Glorię, jestem pewna, że wymyśli coś wyjątkowego. - Wiem, że zmusi cię do pracy przy świadkach. Gloria zachęcała Christinę, żeby walczyła ze swoją nieśmiałością, dlatego nie należało raczej oczekiwać, by tym razem miała jej darować publiczne wystąpienie. - W tej sytuacji absolutnie nie mogę ryzykować przegranej -

powiedziała swobodnym tonem Christina. A choć do tej pory wytrzymanie roku bez randek nie wydawało się jej niczym specjalnie trudnym, teraz zaczęła się obawiać, że może sobie z tym nie poradzić. - Cieszę się, że wszystko jest w porządku. Nie poddamy się i nawet Gloria nic na to nie poradzi. - Siostry uścisnęły sobie dłonie i roześmiały się. Były pewne, że inni uznaliby ich umowę za zabawną. One jednak traktowały tę sprawę poważnie, uważając, że bez mężczyzn ich życie stanie się lepsze.

s u

Zabrały się do śniadania. Rozmawiały przy tym o dziecku Glorii i

o l a d n

o tym, jak bardzo się cieszą, że zostaną ciociami. Sierra opowiadała o swoich znajomych, najwięcej uwagi poświęcając Alexowi Callowayowi, który zdawał się ją szczególnie martwić. Christina słuchała i nie mogła się oprzeć wrażeniu, że siostra nie

a c

mówi jej wszystkiego. Postanowiła zachowywać się tak samo jak Sierra i zamiast zadawać pytania, bacznie ją obserwować.

s

Do biura zaczęli zaglądać inni koledzy z firmy, jakby na potwierdzenie teorii Christiny, że wszyscy pracujący od dziewiątej do piątej mają specjalny zmysł, dzięki któremu bezbłędnie trafiają w miejsca, gdzie można się załapać na darmowy poczęstunek. Widząc, że biuro zapełnia się podobnymi do niej pracoholikami, ucieszyła się, że nie będzie z Rockwellem sama. Czuła się coraz swobodniej i bezpieczniej. I właśnie wtedy do gabinetu wszedł Rockwell. Do tej pory widywała go wyłącznie w garniturze, a tym razem

wyglądał zupełnie inaczej. Miał na sobie sportowe buty, luźne szare spodnie od dresu i błękitną koszulkę, a silne opalone ramiona, twarz i włosy lśniły od potu. Czy rzeczywiście należy za wszelką cenę unikać mężczyzn, i to wszystkich? - Dzień dobry. Miałem nadzieję, że jeszcze śpisz, i zdołam się przemknąć niezauważony - powiedział i popatrzył na Christinę. Caramba, zaklęła w duchu i z trudem przełknęła ostatni kawałek

s u

ciastka. Co takiego jest w tym mężczyźnie, że ma ochotę się na niego rzucić, zapominając o ostrożności?

o l a d n

Natychmiast odezwał się głos rozsądku: Trzymaj się od niego z daleka. Z daleka, rozumiesz?

Patrząc, jak Sierra wita się z Rockwellem, Christina uświadomiła sobie, że jej kok się przekrzywił, a wczorajszy delikatny makijaż

a c

najprawdopodobniej zniknął z twarzy. Zastanawiała się, czy zdoła wyjść z gabinetu, zanim Derek dostrzeże te upokarzające szczegóły.

s

Tymczasem Sierra zagadywała Dereka. - Możemy cię poczęstować śniadaniem. Widzę, że się zmęczyłeś, więc pewno jesteś głodny. Biegałeś? Christina też bardzo lubi biegać. - Ćwiczyłem w firmowej siłowni. Przy okazji przyszło mi do głowy, że możemy ją rozbudować, tak by mogli z niej korzystać nasi pracownicy. Dzięki temu morale wzrośnie, a ludzie będą zdrowsi. Co o tym myślisz? - zapytał Christiny, a ona przytaknęła ruchem głowy, starając się jak najmniej rzucać w oczy. - Jeśli lubisz wiosłować, to San Antonio jest dla ciebie

doskonałym miejscem - ucieszyła się Sierra. - Co roku w maju dobywa się tu Wodne Safari Teksasu. Możesz wziąć udział w zawodach kajakarskich. - Już dawno się zgłosiłem. To było pierwsze, co zrobiłem, kiedy Patrick poprosił mnie, żebym się tu przeniósł. W czasie studiów na Columbii należałem do drużyny uniwersyteckiej i codziennie wiosłowałem. Jeśli nie na wodzie, to przynajmniej na maszynie. Uzależniłem się i od tamtej pory ćwiczę każdego dnia.

s u

- Zupełnie jak Christina - powiedziała Sierra, klepiąc siostrę po udzie. - Ona też jest entuzjastką ćwiczeń.

o l a d n

- Skoro już o tym mowa, to właśnie zbliża się pora mojej gimnastyki i muszę wracać do domu. - Christina zerwała się z kanapy i odwracając się, by Derek nie mógł dostrzec jej pozbawionej makijażu twarzy, przeszła w drugi koniec pokoju, gdzie leżały jej rzeczy.

a c

- Widzę, że wszystko masz zaplanowane - stwierdził Derek. Jeżeli zaś chodzi o mnie, to idę pod prysznic, potem zjem coś z tego, co

s

przyniosła Sierra, i biorę się do pracy. A ty zamierzasz pojawić się dzisiaj w biurze?

Christina nie odpowiedziała, bo właśnie wyobraziła sobie Rockwella nagiego, stojącego w strumieniach wody spływającej po jego silnym, umięśnionym ciele. Przegoniła sprzed oczu obraz nagiego szefa i zaczęła się zastanawiać, czy powinna dzisiaj wrócić do prawie pustego biura i znów pracować z nim sam na sam. Nie była pewna, czy to dobry pomysł. Szczególnie w sytuacji, kiedy po głowie chodziły jej takie

myśli. - W zasadzie prawie skończyliśmy... - dodał Derek. - Proponuję zmianę scenerii. Dzisiaj po południu możemy popracować w moim gabinecie - powiedziała, zakładając sandały. Pomyślała, że w obecności innych pracowników łatwiej jej będzie zapanować nad pożądaniem. A poza tym, w przeciwieństwie do gabinetu Dereka mieszczącego się w cichym zakątku korytarza, jej pokój znajdował się przy głównym holu i był jednym z ciągu prze-

s u

szklonych pomieszczeń, dobrze widocznych z korytarza. Dzięki temu będą przez cały czas na widoku, a nie ukryci, tak jak tutaj.

o l a d n

Derek od razu przystał na jej propozycję. Wydawał się zadowolony, że może spełnić jej życzenie, a ona poczuła się idiotycznie z tą swoją ostrożnością.

- W takim razie będę z powrotem koło trzynastej -oświadczyła.

a c

Do tej pory zdąży przecież pobiegać, poćwiczyć, wziąć prysznic i pójść do kościoła na niedzielną mszę, uznała, a głośno dodała: - Jutro nasz wielki dzień.

s

Dlatego chciałabym jak najszybciej skończyć i wrócić do domu, żeby się dobrze przygotować i odpocząć. - Całkowicie się z tobą zgadzam - powiedział Derek, a ona nawet na niego nie spojrzawszy, błyskawicznie i bez słowa opuściła gabinet. Sierra szybko się pożegnała i pobiegła za siostrą. - Po co ten pośpiech? - zapytała, kiedy były już w windzie. - Mam mnóstwo pracy. A im szybciej zacznę, tym prędzej skończę - odparła Christina.

Zachodzące słońce zalało gabinet pomarańczowoczerwonym blaskiem. Derek siedział na kanapie i obserwował, jak ciepłe barwy kładą się cieniami na włosach Christiny. Kiedy był dzieckiem, jego ojciec stacjonował przez pewien czas w Korei Południowej. Pewnego wieczoru znalazł odrobinę sosu od spaghetti na umytym przez Dereka talerzu i zrobił mu awanturę. Derek

s u

uciekł wtedy z domu, choć na dworze była ulewa. Zaszył się w najciemniejszym kącie bazy i patrzył na spadające krople. Przyglądał

o l a d n

się, jak błyszczą i migocą, a potem rozpryskują się na ziemi.

Żałował wtedy, że „sir" nie może zniknąć w ten sam sposób. Niestety, Derek był jeszcze dzieckiem i musiał wrócić do domu. Uciekał i wracał do czasu, kiedy był dość dorosły, by wstąpić w szeregi

a c

piechoty morskiej.

„Sir" był wojskowym, dlatego chcąc mu zrobić na złość, Derek

s

specjalnie wybrał piechotę morską, której ojciec nie znosił i z głęboką pogardą nazywał mięsem armatnim. Derek osiągnął cel i z dużym zadowoleniem obserwował, jak ojciec się wścieka. Jego radość skończyła się jednak w chwili, kiedy zdał sobie sprawę, jak bardzo upodabnia się do swojego ojca. Od tamtej pory robił wszystko, żeby być sobą. Rzucił piechotę morską, skończył studia i zaczął pracować z Patrickiem. A potem zmieniając kobiety jak rękawiczki, próbował udowodnić, że potrafi żyć bez sztywnych i surowych zasad, jakimi kierował się jego ojciec.

Derek nie chciał wracać do przeszłości. Zagłębił się w pracy, a kolumny liczb wyparły z jego głowy myśli o ojcu. Nadszedł moment, gdy wraz Christina mógł zrobić ostateczną próbę jutrzejszej prezentacji. Przeszli do sali konferencyjnej. Christina stanęła przy ekranie, na którym miały być wyświetlane slajdy, a Derek usiadł przy stole jako widownia. Postanowił, że sam będzie mówił niewiele, a spotkanie poprowadzi Christina. Dopiero później oboje będą odpowiadać na pytania z sali.

s u

Christina włączyła laptopa i uruchomiła Power Pointa, a Derek

o l a d n

usiadł wygodnie i przygotował się do robienia notatek na wypadek, gdyby uznał, że coś jeszcze wymaga poprawek. Kiedy zaczęła mówić, jej chłód i nieśmiałość zniknęły. Stanęła przy ekranie ze wskaźnikiem w dłoni, zdecydowana i pewna siebie. Chociaż była ubrana w szorty i

a c

koszulkę, Derek nie miał cienia wątpliwości, że ma przed sobą profesjonalistkę.

s

Ale nie tylko elokwencja Christiny zrobiła na nim wrażenie. Dostrzegał też grację jej ruchów i wrodzoną elegancję, jakimi mogło się pochwalić niewiele kobiet. Prawdę mówiąc, nie mógł od niej oderwać wzroku. Prezentacja przebiegła sprawnie i bez żadnych potknięć, a choć mina Christiny wskazywała, że dobrze o tym wie, zapytała o jego opinię. - No i jak było? - Zrobiłem kilka uwag. Na pewno zechcesz się z nimi zapoznać.

- Moim zdaniem wszystko poszło doskonale - powiedziała, a on uznał, że ta zawodowa zadziorność jakoś do niej nie pasuje. - Przeczytaj. - Derek rzucił na stół blok z notatkami. Christina podbiegła do stołu, gotowa bronić swojego zdania, ale kiedy zobaczyła, co napisał, wyraźnie się odprężyła. Na kartce widniały dwa słowa: „Byłaś wspaniała". Christina uśmiechnęła się promiennie, a jemu zrobiło się ciepło na sercu od samego patrzenia na jej uradowaną twarz. Podskoczyła i wyrzuciła ramiona do góry.

s u

- Udało się! - zawołała i lekko kręcąc biodrami, odtańczyła taniec radości.

o l a d n

Derek roześmiał się. Spodobała mu się taka żywiołowa reakcja. Christina codziennie zaskakiwała go czymś nowym. Po trochu topniała rezerwa, z jaką się do niego odnosiła.

a c

- Co to było? - zapytał.

- Salsa! Specjalna, gorąca i cudowna salsa na zakończenie tej

s

prezentacji! - zawołała, nie przestając tańczyć. Patrząc na pełne gracji ruchy jej bioder, myślał, że mógłby się przyzwyczaić do tego widoku. - Nie uważasz, że to wspaniałe? - zapytała. - Zgadzam się z tobą - odparł. Ton, jakim to powiedział, sprawił, że Christina zarumieniła się i przestała tańczyć. - Miałam na myśli uczucie, jakie cię ogrania, kiedy jesteś z siebie zadowolony, a przy okazji zarabiasz pieniądze - wyjaśniła.

Derek jednak nie myślał o pieniądzach. Dużo bardziej zależało mu na tym, aby zrobić ważenie na Jacku. Chciał odnieść sukces i zobaczyć, że Jack to widzi i docenia. Christina nadal podskakiwała obok niego w uniesieniu. - Mówią, że analitycy zasadniczo źle wpływają na morale pracowników. Ciekawe, co by powiedzieli na to! - Udała, że wymierza komuś policzek. - Śmiało można uznać, że znajdujesz się w stanie upojenia sukcesem - zauważył Derek, wstając z fotela.

s u

- Zawsze tak reaguję - odparła zdyszana i przycisnęła rękę do

o l a d n

piersi. - Kiedy rano wróciłam do domu i poszłam biegać, czułam to samo. Zresztą na pewno znasz ten stan, kiedy podnosi się poziom endorfin. Ja to uwielbiam i nigdy nie mam dosyć.

Derek przysunął się do Christiny, jej bliskość niezmiennie

a c

budziła w nim pożądanie i zrozumiał, że zaczyna się od tego uzależniać. Czuł, że umiera z pragnienia, a ona jest szklanką zimnej

s

wody, stojącą w zasięgu jego ręki. Christina dotknęła swoich włosów. Pomyślał, że chce je rozpuścić, i zamarł w oczekiwaniu. Ale ona tylko poprawiła pasemko, które wymknęło się spod błyszczącej, niebieskiej klamry. - Przepraszam za swoje zachowanie - powiedziała z błyskiem w oczach. - Dużo pracy i mało snu daje u mnie taki efekt. Czuję się zupełnie jak w czasie studiów, kiedy przez całą noc nie spałam, bo kończyłam pracę na następny dzień. Albo jak po zdaniu ostatniego

egzaminu... Albo kiedy nie możesz zaspokoić pożądania i jesteś już tak sfrustrowana, że musisz się rozładować, dopowiedział w myśli Derek. Dobrze wiedział, jak to jest. Christina nie mogła ustać w miejscu. - Chętnie dałabym ci lekcję tańca, ale to kiepski pomysł powiedziała. - Zgadzam się - przyznał Derek - Biuro to nie miejsce na tańce i spoufalanie się.

s u

- Nie o to mi chodziło - zaprotestowała, a patrzyła przy tym w

o l a d n

sposób, który powiedział Derekowi, że na powrót stali się szefem i podwładną.

Zrobiliśmy dzisiaj duży krok do przodu, pomyślał, choć zdawał sobie sprawę, że powinien tego raczej unikać. I to nie tylko dlatego, że

a c

w obecności Christiny coraz trudniej było mu trzymać ręce przy sobie. Przypomniał mu się smutek, z jakim matka przez całe życie

s

czekała na powrót męża, którego armia ciągle wysyłała w najdalsze zakątki świata.

Wiedział, że nie chce się angażować w poważny związek. A Christina Mendoza jest kobietą, której nie można było zdobyć w żaden inny sposób. I nawet Derek nie był wystarczająco dobrym negocjatorem, aby to zmienić. Sięgnął po blok z notatkami i przewrócił stronę. - Może jednak powinnaś to przeczytać - powiedział. Christina

przerwała taniec i powoli podeszła do stołu, zerkając na kartkę. Derek wypisał w kilku punktach, co należało jeszcze dopracować. Chodziło o szybszą zmianę slajdów w czasie prezentacji oraz o błąd w kosztach szkolenia, jakie podał im dziś w rozmowie dziekan uczelni w Pecos. - Jest jeszcze jedna strona - powiedział, kiedy zobaczył, że już skończyła czytać. Christina przewróciła kartkę i uśmiechnęła się. Bez wątpienia

s u

doszła do wniosku, że poprawki, które musi zrobić, są nieznaczne. Na ostatniej stronie Derek napisał: „Rzucisz ich na kolana".

o l a d n

Christina podskoczyła, chwyciła Dereka za koszulę na piersi i przyciągnęła do siebie.

- Nieźle mnie nastraszyłeś! - zawołała.

Była tak nakręcona, że nie zdawała sobie sprawy z tego, co robi.

a c

Wiedziała tylko, że jest szczęśliwa. Sukces wprawił ją w euforię i sprawił, że stała się zuchwała. Nie było dla niej rzeczy niemożliwych!

s

Dowodziła tego wyjątkowo dobra prezentacja, którą przygotowała w rekordowo krótkim czasie.

Derek wpatrywał się w nią szeroko otwartymi oczami, a widząc jego zaskoczenie, Christina poczuła w sobie jeszcze większą moc. Znajdował się tak blisko, że czuła jego zapach. Bez namysłu, zanim zdołała się powstrzymać, przyciągnęła go do siebie jeszcze bliżej i przywarła ustami do jego warg. Znieruchomiał, a Christina uznała jego reakcję za wyzwanie. Nareszcie to ona miała kontrolę nad mężczyzną! Mogła go rzucić

na kolana! Pocałowała go mocniej i bardziej zachłannie. Tak bardzo chciała, żeby nie pozostał obojętny i oddał jej pocałunek. Już zaczynała tracić cierpliwość i pewność siebie, kiedy zareagował. Objął ją mocno i przygarnął do siebie. Ręką przytrzymał jej głowę i zawładnął jej wargami w namiętnym pocałunku. Christina jęknęła w ekstazie, jakby prosiła, żeby nie przestawał, a on nie potrafił zapanować nad namiętnością. Nie mieściło mu się w

s u

głowie, że ta chłodna i opanowana dziewczyna oddaje pocałunki z taką pasją. Jak to się mogło stać?

o l a d n

Nurtowało go też inne pytanie: dlaczego tak bardzo pragnął ją trzymać w ramionach i tulić do siebie, żeby nie odeszła? Przecież to zupełnie nie w jego stylu. On nigdy nie zatrzymywał tego, co już

a c

zdobył. Właśnie dlatego tak chętnie przeniósł się do San Antonio. Życie, które prowadził w Nowym Jorku, było jak nałóg, który coraz

s

silniej wciąga, a z którym trudno zerwać ze względu na różnego rodzaju powiązania i liczne kontakty towarzyskie. Trzymając Christinę w ramionach, czuł się jak bluszcz, który, żeby istnieć, musi się wokół czegoś opleść. Derek jeszcze przez chwilę napawał się żarem jej ust i gładkością skóry, a potem przerwał pocałunek. - To była chwilowa słabość - powiedział, żeby jakoś wybrnąć z sytuacji. Miał przy tym wrażenie, że bicie jego serca słychać w całym pokoju.

Christina była wyraźnie zażenowana. Spłonęła rumieńcem, odsunęła się od niego i skrzyżowała ramiona na piersiach. - Masz rację - przyznała i spróbowała się roześmiać, ale bez specjalnego efektu. - Za mało snu. - I za dużo kawy - dodał z ulgą, że nie zamierzała traktować poważnie tego pocałunku. - Albo herbaty - dodała Christina. Oboje zamilkli i pokiwali w zamyśleniu głowami. Wyraźnie nie

s u

mieli ochoty nazwać po imieniu tego, co się między nimi działo. - Jutro nasz wielki dzień - powiedział wreszcie Derek, wbijając

o l a d n

ręce w kieszenie. - Powinniśmy odpocząć. Gotowa do drzwi?

- Jak najbardziej - potwierdziła Christina i powoli skierowała się do drzwi.

Derek został w pokoju, chcąc dać jej czas, by pierwsza wyszła z

a c

budynku.

Nagle Christina się odwróciła. Wyraźnie chciała coś powiedzieć.

s

Derek zesztywniał. Miał nadzieję, że nie zamierzała wspomnieć o tym, co między nimi zaszło, bo bał się tego, co mógłby jej odpowiedzieć.

Najwidoczniej jednak dostrzegła w jego oczach strach, bo rzuciła jedynie: - Dobranoc, Rockwell. - Dobranoc. Przez chwilę patrzyła na niego bez słowa, a potem westchnęła i wyszła.

Rozdział 6 - Niech go diabli wezmą! - zawołał Derek, wpadając do swojego sekretariatu jak burza. Był poniedziałek i właśnie przed chwilą skończyła się prezentacja.

s u

- Co się stało, panie Rockwell? - Dora popatrzyła na niego zza biurka.

o l a d n

- Nic takiego. Zaraz mi przejdzie. Są dla mnie jakieś

wiadomości? - zapytał już trochę spokojniej. Żałował, że nie zdołał pohamować złości.

Asystentka uśmiechnęła się współczująco i podała mu plik dokumentów.

a c

- Nie działo się nic ważnego. Jak się udała prezentacja? Na samo wspomnienie prezentacji Derek od razu się najeżył.

s

Miał jednak nadzieję, że nie było tego po nim widać. - Dobrze. Naprawdę dobrze. Wszystkim spodobały się nasze propozycje i, prawdę mówiąc, chcą, byśmy dalej szli w tym kierunku wyjaśnił, a jednocześnie zastanawiał się, dlaczego w takim razie ma tak fatalny nastrój. Dora pogratulowała mu sukcesu, a kiedy Derek zamknął się w zaciszu swojego gabinetu, odpowiedział sam sobie, że oczywiście chodziło o Jacka. Po zakończeniu prezentacji był czas na zadawanie pytań z sali.

Właśnie wtedy nowy partner Dereka pogratulował Christinie, nazywając ją siłą sprawczą projektu. Zdobył się nawet na to, by pogratulować reszcie zespołu. Całkowicie jednak pominął Dereka i jego wkład pracy w przygotowanie prezentacji. Derek wiedział, że zarówno nowy analityk, jak i cały zespół zasłużyli na uznanie i nie zazdrościł im tej pochwały. Nie zazdrościł zwłaszcza Christinie, która bardzo starała się podkreślić jego zasługi.

s u

Nie mógł jednak przeboleć, że Jack choć raz nie zdobył się na to, by pochwalić również jego, Dereka. Mógł przecież powiedzieć:

o l a d n

„Odwaliłeś kawał dobrej roboty, Derek".

Złościło go, że tak bardzo zależy mu ma uznaniu Jacka. Czuł, że zaczyna być śmieszny. Co z tego, że jego ego ucierpiało? Nie był już przecież trzynastoletnim chłopcem, który nie mógł się doczekać, by

a c

„sir" choć raz w życiu go pochwalił.

Dorósł i przestało mu na tym zależeć.

s

Praca pomagała mu o tym wszystkim zapomnieć, dlatego tak dużo czasu jej poświęcał. Przygotował już główne tezy do drugiej fazy projektu. Wpadł na pomysł stworzenia „pokoi zabaw" i „pokoi pracy twórczej" w celu promowania większej wydajności pracy. Już miał się wziąć do roboty i właśnie włączył komputer, kiedy do jego gabinetu weszła Christina. Gdy spoglądał na tę piękną kobietę, z trudem przychodziło mu myśleć o niej jako o swojej podwładnej. Szczególnie po wczorajszym popołudniu.

Dziś włożyła kostium w kolorze czerwonego wina. Wciąż jeszcze upojona sukcesem, promieniała jasnym blaskiem, a rozpierające ją uczucia były równie silne jak te, które sprawiły, że wczoraj go pocałowała. Derek patrzył na nią, myśląc, że chętnie by powtórzył tamten pocałunek. Niestety, ani miejsce, ani sytuacja nie pozwalały mu tego zrobić. Nie zdając sobie z tego sprawy, Derek rozparł się wygodnie w

s u

fotelu i przesunął dłonią po ustach, jakby próbował zetrzeć z nich prowokujący wspomnienia uśmiech.

o l a d n

- Wyszedłeś tak szybko, że nie zdążyliśmy cię zatrzymać powiedziała.

Stała przy drzwiach, kołysząc się do przodu i w tył, a schowane za plecami ręce sugerowały, że coś w nich ukrywa.

a c

- Jack nie miał mi wiele do powiedzenia - odparł Derek i od razu pożałował swoich słów.

s

- To nieprawda. Jack miał do powiedzenia dużo dobrego. O wszystkim. Kiedy wyszedłeś, zaczęliśmy rozmawiać o systemie wynagradzania pracowników, którzy będą odnosić sukcesy w nauce. Zarówno Patrick, jak i cała reszta uznali, że to doskonały pomysł. Jack też tak uważa. Derek poczuł się dumny. Christina podeszła bliżej, a wtedy zauważył, że jej rumieniec staje się silniejszy. Ciekawe, czy ona również pomyślała o wczorajszym pocałunku.

Czy jeszcze pamiętała, jak go obejmowała? A może tak samo jak on walczyła teraz z pokusą, żeby to powtórzyć? Christina uśmiechnęła się i odwróciła wzrok. Miałem rację, pomyślał i poczuł, jak gwałtownie zabiło mu serce. Zirytowała go własna reakcja. Owszem, Christina Mendoza była pełna sprzeczności, ale tym większe stanowiła wyzwanie, do czego Derek nie był przyzwyczajony. - Nad czym teraz pracujesz? - zapytała. - Zabieram się za pokoje.

s u

- Nie w tej chwili - powiedziała i głośno zawołała: - Już!

o l a d n

Derek zerknął przez szybę i zobaczył wchodzącą do sekretariatu resztę zespołu. Roześmiani Twyla, Seth i Jonathan nieśli tort i napoje. Christina przestała chować ręce za plecami i wtedy zobaczył, że trzyma w dłoniach kieliszki do szampana.

a c

- Za dobrze wykonaną pracę! - oznajmiła radośnie. - Alkohol?

s

- Tylko jabłecznik. - Christina skierowała Twylę z tortem do stołu przy drzwiach. - Mamy dzisiaj jeszcze dużo do zrobienia. Nie napijemy się szampana, ale coś nam się należy. Seth i Jonathan napełnili kieliszki, a Twyla podeszła do Dereka, żeby go wyciągnąć zza biurka. Chwyciła go za rękę i zaprowadziła do stołu z poczęstunkiem. Derek odniósł wrażenie, że Christina rzuciła mu zaciekawione spojrzenie. Ale kiedy na nią spojrzał, odwróciła głowę i roześmiała się z czegoś, co powiedział Seth. Zachowywała się tak, jakby to, że Twyla

próbuje z nim flirtować, wcale jej nie obchodziło. A może tylko udawała? Po chwili wszyscy wznieśli kieliszki do toastu. - Szefie? - Christina dała do zrozumienia, że Derek powinien pierwszy coś powiedzieć. Nazwała go „szefem", co znaczyło, że oficjalnie tamten pocałunek nigdy nie miał miejsca. Derek nie był w nastroju do toastów ani do świętowania, ale musiał coś powiedzieć.

s u

- Wznoszę toast za Setha i Jonathana, dzięki którym sprawa

o l a d n

Pecos ruszyła dzisiaj z miejsca. I za Twylę, która zajęła się kursami wewnątrzzakładowymi, startującymi od zaraz. A także za mnie i za Christinę Mendozę i za następną prezentację, którą wkrótce będziemy razem przygotowywać.

a c

Szybko przełknął jabłecznik, a Twyla, Seth i Jonathan popatrzyli po sobie i ostrożnie umoczyli wargi. Christina zabębniła palcami po kieliszku.

s

- Tylko tyle? Myślałam, że chociaż pół godziny będziemy się pławić w blasku chwały. - Mam dużo pracy - odparł szorstko Derek. Wszystko aż w nim kipiało od urazy, ale próbował to stłumić i zapanować nad sobą. Nie chciał im popsuć dnia i, prawdę mówiąc, złościł się, że tak łatwo było go urazić. Christina przechyliła głowę i popatrzyła na niego, jakby bez trudu domyśliła się, co go gryzie.

- Byłeś rewelacyjny - powiedziała. - Wszyscy to widzieli. - Przestań - rzucił ostro, a ona zamilkła, patrząc na niego szeroko otwartymi oczami. Słuchając jej pochwał, jeszcze wyraźniej zrozumiał, jak bardzo zależy mu na uznaniu Jacka, a kiedy to sobie uświadomił, poczuł się słaby. Spojrzał uważnie na Christinę i zobaczył, że ona świetnie zdaje sobie sprawę z tego, co się z nim dzieje. Nie były to najlepsze chwile jego życia, a przecież gdzieś w głębi

s u

serca czuł głęboką wdzięczność za to, co próbowała zrobić.

Christina odwróciła wzrok i, skupiając uwagę na kieliszku,

o l a d n

zaczęła sączyć jabłecznik. Derek chciał ją przeprosić za swoje zachowanie, pogłaskać po twarzy i przytulić.

Był jednak zbyt silny, by poddać się takiej słabości, i wciąż wierny dawnym przyzwyczajeniom.

a c

Po chwili Seth odchrząknął, a Jonathan zaszurał butami, Przestępując z nogi na nogę. Derek zerknął na Twylę, która

s

natychmiast się do niego uśmiechnęła. Jej kuszący, pełen obietnic uśmiech uświadomił mu, że Twyla zachowuje się w ten sposób od tygodnia, za każdym razem, kiedy na nią spojrzy. Postanowił ją zniechęcić. Zanim jednak zdążył jej posłać kolejne surowe spojrzenie, usłyszał dobiegający z korytarza głośny śmiech, a potem zobaczył zbliżającego się Patricka. Starszy pan również wysłuchał prezentacji i cały czas kiwał głową, dając w ten sposób wyraz swojej aprobacie. Zupełnie jakby wszystkim mówił, że Derek jest znakomity we

wszystkim, co robi. Patrick wkroczył do pokoju i wszyscy od razu poczuli przypływ pozytywnej energii. - Tu się ukryli nasi wybawcy! - zawołał, a cały zespół natychmiast się ożywił. Do diabła, pomyślał Derek, patrząc na Patricka. Powinienem się od niego nauczyć, że nie wolno dopuścić, by słabości wpływały na podejście do pracy i przeszkadzały. Trzeba być zawsze pozytywnie

s u

nastawionym i swoim przykładem zachęcać ludzi, a nie odwrotnie. Christina objęła Patricka i oboje roześmiali się wesoło, a Derek

o l a d n

poczuł się jeszcze bardziej samotny.

Twyla, zupełnie jakby wyczuwała jego nastrój, podeszła bliżej. - Christina ma rację - zauważyła. - Jesteś najlepszy. Sposób, w jaki to powiedziała, ton głosu i trzepot opuszczonych rzęs obudziły w

a c

nim dawnego Dereka. Przy niej szybko zapomniałby o złym humorze. Wystarczyło jednak, że usłyszał głos rozmawiającej z Patrickiem

s

Christiny, by krótkotrwałe zainteresowanie Twylą wyparowało. Nie rozróżniał poszczególnych słów wypowiadanych przez Christinę, ale radosny ton głosu sprawiał, że słowa zdawały się perlić i musować jak bąbelki w kieliszku szampana. Żadna pustogłowa lalka nie była w stanie wytrzymać takiej konkurencji. A może Christina wydawała mu się fascynująca, bo była dla niego niedostępna? Twyla pociągnęła go za rękaw. Uznał, że skoro nie jest nią zainteresowany, należy jej to wyraźnie zademonstrować. Postanowił

nie zwlekać i poklepał ją oficjalnie po ramieniu. Zaskoczona jego zachowaniem, uniosła z niedowierzaniem brwi i wzruszając ramionami, wróciła do stolika z tortem, żeby ponownie napełnić sobie kieliszek. Dziesięć minut później, kiedy wszyscy nasłuchali się już komplementów Patricka, Twyla, Seth i Jonathan wyszli z gabinetu Dereka, obiecując wziąć się natychmiast do pracy. Kiedy zostali już tylko w trójkę, Patrick podszedł do Dereka i położył mu dłonie na ramionach.

s u

- Dobrze wiedziałem, co robię, kiedy cię poprosiłem, żebyś tu

o l a d n

przyjechał i zrobił z tym wszystkim porządek. Jestem z ciebie naprawdę dumny, synu.

Derek podziękował Patrickowi za słowa uznania, a starszy pan uśmiechając się, otoczył ramieniem Christinę, drugą rękę nadal

a c

trzymając na ramieniu Dereka.

- Na początku nie zdawałem sobie sprawy, jak świetny zespół

s

będziecie razem tworzyć. A teraz, kiedy się o tym przekonałem, widzę, że nie ma dla was rzeczy niemożliwych. Jesteście najlepsi, i to nie jest wyłącznie opinia samych grubych ryb. Cała firma mówi o programie naprawczym. Chodząc po budynku, wyraźnie wyczuwam zmianę nastroju wśród pracowników. Ludzie są podekscytowani i z optymizmem patrzą w przyszłość. A właśnie tego nam do tej pory brakowało. Christina wyglądała tak, jakby zaraz miała się wznieść w powietrze.

- Nawet nie wiesz, jak bardzo się cieszę, że to słyszę -powiedziała. - Pozostaje mieć tylko nadzieję, że ta zmiana nie jest chwilowa. - Jestem pewien, że nie. - Patrick uścisnął ich oboje. - W nagrodę za wspaniałą robotę chcę was zaprosić na kolację. Co wy na to? Derekowi wydawało się, że słyszy, jak Christina rozważa, czy taka kolacja jest dostatecznie oficjalna, żeby się z nim pokazać. Uznał jednak, że po tym, jak zachowała się wczoraj wieczorem, nie może się teraz wykręcić.

s u

On sam nie widział w tej kolacji niczego niestosownego. Zgodził się więc bez namysłu.

o l a d n

Christina jednak zwlekała z odpowiedzią.

- Christina? - Patrick popatrzył na nią wyczekująco. - Oprócz nas trojga będzie jeszcze moja żona i zaprosimy także twoich rodziców.

a c

Pomyślałem, że moglibyśmy wybrać się na steki do tej brazylijskiej restauracji nad rzeką.

s

- Doskonały pomysł. - zgodziła się Christina, wyraźnie uspokojona, że nie będą sami. - W takim razie spotkajmy się w restauracji o wpół do ósmej zaproponował Patrick. - Do zobaczenia wieczorem. - Christina uścisnęła Patricka na pożegnanie. - Jeżeli mam dzisiaj cokolwiek zrobić, to muszę się wziąć do pracy. Tort wam na razie zostawię, może Patrick będzie miał ochotę. Pomachała im jeszcze ręką i wyszła z pokoju, a Derek patrzył,

jak odchodząc, kołysze biodrami. - No, bratku - Patrick dźgnął Dereka łokciem w żebra i popatrzył na niego z zainteresowaniem - czy na nią także działa słynny magnetyzm Rockwella? - Na Christinę? - Derek potrząsnął głową i usiadł w swoim fotelu. - Ona jest poza zasięgiem. W stosunku do moich pracownic kieruję się następującą zasadą: patrz, ale nie dotykaj. - Widziałem, jak Twyla pożerała cię wzrokiem. Ciekawe, czy

s u

właśnie wtedy tłumaczyłeś jej, że nie umawiasz się z kobietami, które zatrudniasz.

o l a d n

Minęła dłuższa chwila, zanim Derek oderwał się myślami od Christiny i przywołał obraz blondynki.

- Jesteśmy mężczyznami i wiemy, jak mężczyźni reagują odrzekł Derek. - Nie zaprzeczam, że myślałem o Christinie, w...

a c

nazwijmy to intrygującym kontekście. Ale tylko myślałem i nigdy nie posunę się dalej.

s

- W takim razie wiele stracisz, bo ta dziewczyna jest naprawdę wyjątkowa - powiedział Patrick po chwili milczenia. - Myślę też, że niedługo jakiś szczęśliwiec się o tym przekona. Derek poczuł ukłucie zazdrości, ale nie dał się sprowokować. - Wpół do ósmej, tak? - upewnił się. Starszy pan uśmiechnął się i uniósł rękę w pożegnalnym geście. - Pracuj dalej, mój chłopcze. Mam nadzieję, że to ci wystarczy, abyś nie czuł się nocą samotny - dodał i wyszedł, zostawiając Dereka własnym myślom.

Wystrój restauracji był oryginalny. Sala tonęła w zieleni, woda szemrała w malutkich wodospadach. W tle rozbrzmiewały latynoskie rytmy wygrywane na bębenkach. Kelnerzy krążyli między stolikami, roznosząc na tacach świeżo zdjęte z rożna mięsiwa. Wybór był ogromny: jagnięcina, polędwica wieprzowa, filet mignon i najlepsze steki. Zwyczaj równoczesnego serwowania różnych rodzajów mięs wywodził się z czasów, gdy kowboje piekli mięso przy ogniskach, i nosił nazwę churrascaria del rodizio.

s u

Dla Christiny takie miejsce było istnym kulinarnym rajem i

o l a d n

piekłem zarazem. Wystawiało bowiem na próbę jej silną wolę. Czuła się podobnie jak wtedy, kiedy całowała Dereka.

Siedząc przy jednym stole z Patrickiem i jego żoną, ze swoimi rodzicami i z Derekiem, starała się myśleć wyłącznie o rodzinie, o

a c

pracy i o umowie zawartej z siostrami. Musiała jednak przyznać, że nie za bardzo jej się to udawało.

s

Każdy łyk wina przywodził jej na myśl usta Dereka, które miały podobny, korzenny smak. Chciała, by żar jego warg znowu rozbudził jej namiętność. Pragnęła drżeć w jego ramionach i dotykać jego nagiej skóry. Marzyła o tym, by zaakceptował ją taką, jaka jest, i nie odtrącał. To ostatnie jednak szybko wybiła sobie z głowy. Wiedziała, że na jego zainteresowanie nie może liczyć. W końcu to przecież Derek przerwał pocałunek, a później zachowywał się, jakby nic się nie wydarzyło. Zrozumiała, co chciał jej przez to powiedzieć, i dostosowała się

do sytuacji. Postawa Dereka sprawiła jej przykrość, ale jednocześnie poczuła ulgę, że jej głupi wyskok został puszczony w niepamięć. Dziś w pracy każde zajęło się swoimi sprawami. I to było najlepsze rozwiązanie. Wybuch namiętności, nad którą nie zdołała zapanować, minął. Wyrzuciła to z siebie i teraz mogło być już tylko lepiej. Teraz była gotowa o wszystkim zapomnieć i świetnie się bawić się przez cały wieczór.

s u

Po raz setny przypominała sobie, że nie powinna zwracać uwagi na Dereka. Niestety, było to niewykonalne, bo siedział obok niej pachnący, elegancki.

o l a d n

Christina także zdążyła wpaść do domu i przebrać się w coś mniej oficjalnego. Po szybkim prysznicu spryskała ciało pachnącą ziołami wodą i włożyła czarną bieliznę. Zdecydowała się na sukienkę i

a c

wybrała małą czarną bez rękawów, skromną, a jednocześnie wystarczająco wytworną na wieczór. Do tego czarne pantofle z

s

paskiem zapinanym na kostce i piękna czarna klamra, podtrzymująca luźny kok.

Przyjechała do restauracji punktualnie i z przerażeniem stwierdziła, że przy zarezerwowanym dla nich stole siedzi tylko Derek. Od razu ją zauważył, więc nie mogła się wycofać. Kiedy szła przez salę, widziała, jak mierzy ją wzrokiem. - Wyglądasz zupełnie jak Audrey Hepburn - powiedział. Dziesięć minut później zjawili się Patrick i Lacey, a po chwili jej rodzice w strojach w kolorach zachodzącego słońca. Kiedy Patrick

zaczął chwalić Christinę, uszczęśliwieni zasypali ją pocałunkami. Byli już wszyscy, zamówili więc wino i zaczęli ucztować. W tak miłym towarzystwie czas mijał szybko. Kolacja osiągnęła już etap kawy i koniaku. Stoliki wokół nich zaczynały powoli pustoszeć, ale oni nie zamierzali się rozstać. - Muszę przyznać, że można tu dobrze zjeść - pochwalił ojciec Christiny, wytworny mężczyzna lubiący eleganckie garnitury. Oczywiście ich kuchnia nie wytrzymuje porównania z „Red", ale która wytrzymuje?

s u

- Daj spokój mi corazon. Twoja restauracja jest jak hołd złożony

o l a d n

Teksasowi i naprawdę nie musisz naciągać nas na komplementy. Maria Mendoza poklepała męża po ręce.

- To prawda - przyznała Christina. - Nawet po tym wszystkim, co tu zjadłam i wypiłam, marzy mi się wspaniała margarita, jaką można

a c

wypić tylko w „Red".

- Przez ciebie stanę się zarozumiały. - Jose był uszczęśliwiony.

s

Derek uniósł swoje caipireńha, drink podobny do margarity, tyle że z przewagą soku z limonki. - Piję za dumę z dobrze wykonanej pracy. Nieważne, czy to będzie w restauracji Jose, w firmach Patricka, w sklepie z włóczkami Marii czy też podczas jakiejś akcji charytatywnej Lacey... - Derek przerwał dla zaczerpnięcia oddechu, a wszyscy roześmiali się i unieśli szklaneczki - ... i za wdzięk, z jakim Christina znosi moje wieczne poganianie do pracy - dokończył. - Amen - powiedziała Christina, mając w pamięci dzień, kiedy to

Derek związał ją w kuchni rodziców i próbował siłą zabrać z przyjęcia. Wszyscy stuknęli się szklaneczkami, a kiedy pili, Derek pod stołem dotknął udem uda Christiny. Rozbawiona odpowiedziała mu tym samym. - Derek to prawdziwy tyran - zagrzmiał lekko podchmielony Patrick, aż echo odbiło się od ścian. - Wyłącz megafon - syknęła zupełnie trzeźwa Lacey, kładąc palec na ustach, a Maria, która także wypiła sporo wina, zachichotała.

s u

Całe szczęście, że limuzyny Patricka odwiozą ich wszystkich do domu, pomyślała Christina.

o l a d n

- Dziękuję ci, kochanie. - Patrick z czułością pocałował żonę w policzek i zaczął jeszcze raz, ale już trochę ciszej.

- Tyran! Oto kim jest Derek. Kiedy go tylko zobaczyłem, od razu dostrzegłem otaczającą go aurę sukcesu. Cieszę się, że to właśnie ja go

a c

odkryłem.

- Ja też się cieszę. - Derek popatrzył na Patricka z miłością w oczach.

s

Christina obserwowała swojego szefa, który zachowywał się dużo swobodniej niż zazwyczaj, choć na pewno nie był pijany, i poczuła, że ogrania ją wzruszenie. Tymczasem Patrick oparł łokieć na stole i dziobiąc palcem powietrze, oznajmił, że tak czy siak, najdalej za dwa lata Derek będzie panem tego świata. Okulary zsunęły mu się przy tym z nosa i Lacey musiała mu je poprawić. Przy okazji czule pogładziła męża po policzku.

- Moja Christina też świetnie sobie radzi. - Maria postanowiła nie pozostawać w tyle. - Nie wiem, czy wiedzieliście, że każdy rok na studiach kończyła z wyróżnieniem i że dostała wiele nagród od swoich pracodawców. - Ja wiedziałem. - Patrick puścił oko do Christiny, a ona odpowiedziała mu uśmiechem. - A czy wiedzieliście, że Derek doprowadził do jednej z największych transakcji w historii Nowego Jorku? - Patrick przesadza - wtrącił skromnie Derek.

s u

- Przebił Donalda Trumpa? - Jose był wyraźnie pod wrażeniem.

o l a d n

- Może powiedzmy tylko, że Trump nie zawsze działa w pojedynkę - odparł Patrick z tajemniczą miną.

- Bueno, ale Christina wygrała wielki maraton w Los Angeles nie dała się przebić Maria.

a c

- Och mamo, przestań już, proszę. - Christina śmiała się, choć była zawstydzona.

s

- Jesteśmy bardzo z was dumni. - Maria Mendoza przyłożyła rękę do piersi. - Oboje jesteście ambitni, macie swoje cele i dążycie do nich. Pod wieloma względami do siebie pasujecie. Christina poczuła na sobie wzrok Dereka. Zdawała sobie sprawę, że wystarczy jedno króciutkie spojrzenie, a wszystkie jej postanowienia legną w gruzach. Nie patrz na niego, nakazała sobie w myślach. A mimo to nie wytrwała w postanowieniu. Derek uśmiechnął się szeroko.

Nic z tego, uznała Christina. Bliższa znajomość z Derekiem Rockwellem w ogóle nie wchodzi w rachubę. Taki związek nie miał żadnych szans. Zresztą ma za sobą przykre doświadczenia z szefami, więc nie zamierza nawet próbować. Właściwie trochę szkoda, bo po sukcesie prezentacji czuła się odważniejsza niż zazwyczaj. Dziś wieczorem była gotowa na odrobinę szaleństwa. Miała ochotę przekroczyć bezpieczną granicę i zaryzykować.

s u

Patrick i Maria zaczęli się rozwodzić nad tym, jak wspaniałą parę stanowią Derek i Christina, a wtedy Lacey wzięła do rąk serwetkę i wytarła usta.

o l a d n

- Myślę, że już najwyższa pora położyć go do łóżka, bo rano musi lecieć do Nowego Jorku - powiedziała.

Ojciec Christiny zaczął narzekać, że starsi nie mają już siły

a c

dotrzymać kroku młodym, zupełnie jakby nie widział, że oprócz nich w restauracji nie było gości.

s

Kolacja dobiegła końca. Nie pozostało więc nic innego, tylko wstać i opuścić lokal.

Patrick uregulował rachunek i razem ruszyli do wyjścia. Podczas gdy się żegnali, samochody Patricka zajechały przed restaurację. Maria serdecznie uścisnęła Dereka, jakby należał do rodziny. Po chwili na ulicy zostali tylko Christina i on. Christina nie miała jeszcze ochoty wracać do domu. Kolacja wprawiła ją w doskonały humor, a noc była taka piękna. - Dasz radę dojechać do domu? - zapytał Derek.

- Szczerze mówiąc, myślałam, żeby wpaść jeszcze gdzieś na drinka - powiedziała, zanim zdążyła pomyśleć. - Na drinka? - No właśnie - przytaknęła, ganiąc się w duchu za głupotę. Co ona najlepszego zrobiła? Pomyśli, że go zaprasza. - Tyle się dzisiaj działo. Jestem zbyt podekscytowana, żeby wracać do domu. - Wygląda na to, że wreszcie poczułaś się swobodniej. - Derek roześmiał się i przeciągnął ręką po włosach.

s u

Patrzyła na niego, zastanawiając się, co będzie dalej. Czy wykręci

o l a d n

się, z uśmiechem dziękując za zaproszenie?

- Ciągle mam za dużo adrenaliny we krwi - powiedziała. - Przez cały wieczór wypiłam tylko jeden kieliszek wina, nie mam zwyczaju się upijać.

a c

- Nie powiedziałem, że jesteś pijana...

Christina oczekiwała wymówki. Przygotowała się, że za chwilę

s

usłyszy słowa, które sprawią jej przykrość, tak jak wtedy, kiedy w biurze próbowała go pochwalić za prezentację. - Masz na myśli konkretne miejsce? - zapytał Derek, posyłając jej zabójczy uśmiech. - Znam świetny bar na nabrzeżu. Tylko jedną przecznicę stąd. - Jestem gotów - oznajmił. Nie miała pojęcia, co mogło z tego wyniknąć. Co ty najlepszego robisz, dziewczyno? - zadała sobie w duchu pytanie, a cichy głos wewnętrzny, który tak rzadko się odzywał,

odpowiedział: chcę się trochę zabawić. Chcę zaszaleć i cieszyć się życiem. - W takim razie chodźmy - zdecydowała.

Rozdział 7

s u

W drodze do baru Derek nie przestawał analizować sytuacji.

o l a d n

Właśnie przed chwilą panna Mendoza, jego podwładna, zaprosiła go na drinka.

Najpierw pocałunek, a teraz to... Co się dzieje?

Nagle usłyszał muzykę, a kiedy podeszli bliżej, rozpoznał rytm

a c

salsy utkany z dźwięków pianina, perkusji i basów, zmieszanych z nocnym powietrzem. Najwidoczniej cel ich wędrówki był już blisko.

s

Przed ich oczami pojawił się bar, wyglądający w świetle latarni zupełnie jak obwieszona kolorowymi światełkami i pękami czerwonej papryki chałupka dryfująca po wodach rzeki San Antonio. Większość rozklekotanych, drewnianych krzeseł była pusta, ale to tylko dlatego, że wszyscy goście doskonale bawili się na dużym, zbitym z desek parkiecie. Gorąca atmosfera lokalu wyraźnie podziała na Christinę. Wzięła Dereka za rękę i pociągnęła go w stronę baru. Usiedli na wysokich stołkach i zamówili drinki. Christina margaritę, a Derek meksykańskie

piwo z limonką. Sącząc powoli napoje, obserwowali wirujące w tańcu kobiety w czerwonych sukienkach i mężczyzn, którzy poddawszy się muzyce, nie pozostawali obojętni na zaloty partnerek. Christina pochyliła się do ucha Dereka, żeby przekrzyczeć muzykę. - Widzisz tę parę w prawym rogu parkietu? - zapytała, a jej oddech przyjemnie połaskotał go w szyję.

s u

Derek przyjrzał się tańczącym i dostrzegł parę, o której mówiła. - Widzę ich tutaj za każdym razem. Może to zawodowi tancerze?

o l a d n

Derek pochylił się do ucha Christiny, żeby odpowiedzieć. Był teraz tak blisko, że niemal dotykał jej ustami. Poczuł ziołowy aromat jej włosów i zapach skóry. A kiedy się z nim oswajał i wciągał w nozdrza, drżał.

a c

- Nie wiedziałem, że to mistrzostwa salsy. Christina wyraźnie chciała coś powiedzieć, więc aby jej to ułatwić, Derek odwrócił głowę,

s

nadstawiając ucha. Nie zrobił tego jednak dostatecznie szybko i Christina musnęła ustami jego policzek. Zaskoczona cofnęła głowę i roześmiała się.

Derek miał wrażenie, że miejsce, którego dotknęły jej usta, pali go żywym ogniem, ale też się roześmiał. Gdyby coś takiego zaszło w biurze, nie miałoby to żadnych konsekwencji. Ale nocą w pulsującym salsą barze wszystko wyglądało inaczej. Tutaj, w gorącej atmosferze muzyki, w czerwonym świetle lampek, takie, zdawać by się mogło, niewinne zetknięcie było niczym zapowiedź szczęścia, które mogli

sobie dać, gdyby oboje, na jedną noc, poddali się namiętności. Jedna noc. Nic więcej, powtarzał w myśli Derek. Tylko jedna noc. Potem nawet na nią nie spojrzy. Christina zamierzała coś powiedzieć, ale tym razem oparła dłoń na jego ramieniu. Zrobiła to delikatnie, lecz jego puls i tak gwałtownie przyspieszył. - Niektórzy z tych ludzi żyją z tańca! - krzyknęła.

s u

Tym razem Derek postanowił zaryzykować. Przytrzymał ręką jej głowę, żeby się nie cofnęła. Teraz wystarczyło, że on odwróci głowę, a

o l a d n

jego usta znajdą się tuż przy jej uchu.

- Musisz tu często przychodzić - zauważył.

Kilka kosmyków wymknęło się spod czarnej klamry, a kiedy zaczął mówić, jego oddech poruszył niesforne pasma. Włosy zaczęły

a c

łaskotać go po twarzy i ta niezamierzona pieszczota sprawiła, że jeszcze mocniej zapragnął Christiny.

s

Ośmielony tym, że nie cofnęła głowy, przesunął rękę niżej i oparł dłoń tuż przy obojczyku, w zagłębieniu między jej szyją a ramieniem. Czy mu się wydawało, czy rzeczywiście na chwilę wstrzymała oddech? - Nawet bardzo często. Mieszkam niedaleko, a tu można wyjątkowo zdrowo i smacznie zjeść. Derek pomyślał, że Christina nie wyglądała na kogoś, kto przesiaduje wieczorami w barach, a jej słowa tylko to potwierdziły. Wyczuwał jednak, że była równie samotna jak ci, co popijali tu co noc,

szukając towarzystwa obcych ludzi. Delikatnie przesunął palcem po jej szyi, a ona w odpowiedzi oparła mu dłoń na udzie. - Czy rzeczywiście przyprowadziłaś mnie tu na drinka? - zapytał. Kiedy Christina nie odpowiedziała, ujął ją pod brodę, łagodnie obrócił ku sobie i zajrzał w oczy. W słabym czerwonym świetle baru jej orzechowe oczy wydawały się ciemniejsze niż zwykle. Pełna dolna warga Christiny przyciągała go

s u

jak magnes. Nie mógł się oprzeć pokusie. Gdy jej dotknął opuszkiem palca, przekonał się, że jest delikatna i zachwycająco miękka.

o l a d n

Przypuszczał, że taka właśnie będzie.

Christina zamknęła oczy, nie wierząc, że to wszystko dzieje się naprawdę.

Owszem, zaprosiła go tutaj, ale przecież przez całą drogę

a c

powtarzała sobie, że będzie rozsądna i zachowa się jak grzeczna dziewczynka.

s

Ale gdy poczuła na wargach to pieszczotliwe muśnięcie, wszystkie przestrogi, jakich sobie udzielała, poszły w zapomnienie. Chciała, żeby ktoś ją kochał. Chciała tak bardzo, że wszystko inne przestało się liczyć i już była gotowa ulec. Przynajmniej odrobinę. Powolutku rozchyliła wargi, a kiedy Derek wsunął jej czubek kciuka do ust, possała go przez chwilę. Grzeczne dziewczynki tego nie robią, pomyślała, czując, że ogarnia ją euforia. Poza tym takie zachowanie wciąga, a ona wiedziała, że nie może sobie pozwolić na nic

więcej. - Zdajesz sobie sprawę, jak to na mnie działa? - zapytał i chwycił jej dłoń. Chcę, żebyś mnie znowu pocałował i przyznał, że tym razem mnie pragniesz, odparła w duchu. Muzyka przycichła i z parkietu zaczęły dobiegać zmysłowe dźwięki. Ludzie na parkiecie zwolnili, tak że niemal w ogóle przestali się poruszać. Ciała falowały powoli, a choć miękkie ruchy tancerzy

s u

sprawiły, że na sali zrobiło się spokojniej, to atmosfera wyraźnie stała się bardziej gorąca.

o l a d n

Christina także nie pozostała obojętna na tę zmianę nastroju i pewno dlatego zaczęła rozważać, czy nie odegrać się choć trochę na Dereku za to, że ją odtrącił.

Przypomniała sobie, ile razy siedziała tu wieczorem, przy stoliku

a c

w kącie, i jedząc kolację, patrzyła na tańczące pary. Marzyła wtedy, że sama kiedyś też zatańczy, zaczarowana rytmem salsy. Dlaczego nie

s

miałaby tego zrobić właśnie teraz? Zsunęła się ze stołka i pociągnęła za sobą Dereka. Ruszyła na parkiet, a on poszedł za nią. Stanęła twarzą do Dereka i zaczęła tańczyć. Była to nieco bardziej przemyślana wersja tańca, który wykonała poprzedniego wieczoru w pustej sali konferencyjnej, tuż przed tym, zanim go pocałowała. Christina falowała łagodnie, kołysząc biodrami i miękko poruszając ramionami. Uśmiechnięta i swobodna, pozwalała unosić się magii uwodzicielskiego rytmu.

Derek stał bez ruchu i patrzył na nią. Obserwowała go spod na wpół opuszczonych powiek. Widziała, jak coraz mocniej zaciska pięści i coraz szybciej oddycha. Popatrzyła mu w oczy i dojrzała w nich rosnące pożądanie. No i powiedz mi teraz, że nie chcesz mnie pocałować, pomyślała z satysfakcją. Wzięła go za ręce i tak jak to widziała dziesiątki razy, obserwując tańczące pary, objęła się nimi w talii, a potem zsunęła na biodra.

s u

Było to bardzo przyjemne, a jako figura taneczna całkowicie usprawiedliwione. Nie będzie więc trzeba o tym rozmawiać.

o l a d n

Oczywiście pod warunkiem, że zdoła przerwać ten taniec.

Przekonała się jednak, że Derek nie zamierzał jej na to pozwolić. Uśmiechnął się i przejmując prowadzenie, przyciągnął ją do siebie tak mocno, by mogła poczuć, jak bardzo go podnieca.

a c

Christina otworzyła usta, aby coś powiedzieć. Ale zanim to zrobiła, Derek przesunął dłoń z jej biodra na pośladek i silnym ruchem,

s

który można było nazwać niemal niegrzecznym, uniósł ją lekko do góry i przycisnął do siebie.

Nie uważasz, że najwyższa pora to skończyć? - Rozsądek przywoływał Christinę do porządku. Nic z tego! - sprzeciwiło się zdradzieckie ciało. Christina popatrzyła Derekowi w oczy i zrozumiała, że igranie z jego pożądaniem było nierozsądne. Tym razem posunęła się za daleko. Powinna tego żałować, ale prawdę mówiąc, jakoś nie potrafiła. Derek pochylił się do jej ucha, żeby przekrzyczeć muzykę, a

każde jego słowo sprawiało, że coraz trudniej było jej utrzymać się na nogach. - Nie mam już siły udawać, że między nami nic się nie dzieje. Bez względu na to, czy ci się to podoba, czy nie. Koniec gry, pomyślała Christina. Miałam rację i właśnie to udowodniłam. Derek Rockwell marzy, żeby mnie pocałować. I nie tylko pocałować. Teraz najrozsądniej byłoby wrócić na bezpieczny grunt.

s u

Zanim jednak zdołała cokolwiek zrobić, Derek przesunął rękę z jej pośladków na biodro. Drugą ręką ujął jej dłoń i przyjęli bardziej

o l a d n

konwencjonalną pozycję do wolnych tańców.

Przy nim czuła się jak stuprocentowa kobieta. To było zbyt cudowne, by mogła tak po prostu rezygnować. Tym bardziej że nie pamiętała, kiedy ostatnio tak się czuła. Kołysali się do własnej,

a c

zmysłowej melodii, obojętni na rozbrzmiewającą wokół muzykę, a Christina odkryła, że ramiona Dereka są cudownym miejscem, i

s

wtulała się w nie coraz mocniej. - Miałaś kiedyś romans z kolegą z pracy? - zapytał ochrypłym głosem Derek

- Romansu nie - odparła i zastanawiała się jednocześnie, czy spędzenie jednej nocy z Derekiem będzie można nazwać romansem. Miała nadzieję, że nie wpadnie przez to w kłopoty tak jak wtedy, gdy plotkowano, że sypia z Williamem Duganem. Czy spędzenie nocy z szefem jest rozsądnym posunięciem? Zadawanie sobie takich pytań nie miało w tej chwili wiele sensu,

bo Christina i tak nie była w stanie podjąć sensownej decyzji. A co z siostrzaną umową? Przecież przez cały rok miała się nie umawiać na randki z mężczyznami. Czy jedna noc z Derekiem oznacza, że przegrała ten zakład? - Jeżeli to nie był romans, to co? - zapytał, przerywając jej rozważania. - Nic - powiedziała, nie chcąc myśleć o Duganie. Z przyjemnością przesunęła dłonią po twardym bicepsie Dereka,

s u

a potem przyciągnęła do siebie jego głowę i pocałowała go w usta. Ponownie przejęła kontrolę nad sytuacją. Udowodniła sobie w ten

o l a d n

sposób, że po tym wszystkim, przez co przeszła z poprzednim szefem, jej życie uczuciowe nadal może być normalne. Znów sama mogła wybierać.

Ten pocałunek był inny niż poprzedni. Zmysłowy i leniwy jak

a c

rozkoszna obietnica tego, co mogło się wydarzyć. Usta Dereka cudownie smakowały. W miarę jak jego podniecenie rosło, pocałunek

s

stawał się coraz bardziej namiętny. Nie byli już w stanie dłużej udawać, że tańczą. Oszołomiona siłą swojego pożądania, Christina z każdym krokiem nabierała coraz większej pewności, że ta jedna noc z Derekiem jakoś się jej upiecze. Nagle zmieniła się muzyka. Zgromadzony na parkiecie tłum z radością powitał szaloną, szybką i głośną melodię. Wszyscy zaczęli wiwatować, a ich ruchy błyskawicznie nabrały prędkości. Derek i Christina nie całowali się już, ale nadal nie mogli się do siebie oderwać. Stali przytuleni i chciwie chwytali powietrze.

W końcu ona wspięła się na palce i zbliżyła wargi do jego ucha. - Co by się stało, gdybyśmy teraz poszli do mnie? - zapytała, nie wierząc, że naprawdę to powiedziała. - Wiesz, co się stanie. Dlatego dobrze się zastanów. Ale ona nie miała wątpliwości. Wiedziała, że nie powinna, a jednak pragnęła tego. Czuła, że to ją wzmocni, a może nawet zmieni całe jej życie. Nie zamierzała rezygnować z Dereka dla samych tylko zasad. Nie

s u

odpowiedziała więc, lecz mocno się do niego przytuliła.

Derek chwycił ją za rękę, zapłacił barmanowi i pospiesznie wyszli z baru.

o l a d n

Christina mieszkała naprawdę blisko i już po chwili drżącą ręką otwierała zamki w drzwiach swojego mieszkania.

Tak długo na to czekałam, pomyślała, niemal wciągając Dereka

a c

do mieszkania. Zrobiła to tak gwałtownie, że wpadł na nią i popchnął, a kiedy się zatoczyła, otoczył ją ramieniem i mocno do siebie przycisnął.

s

- Ale ci się spieszy - powiedział z uśmiechem. Wolną ręką zatrzasnął drzwi wejściowe, a Christina uprzytomniła sobie, że od tej chwili nic już nie będzie tak jak dawniej. Dziś w nocy obnażą przed sobą dusze i ciała. Od tej pory nie będzie już sekretów, a przy każdym spotkaniu w biurze wystarczy, że na siebie spojrzą, i będą wiedzieli. Była na to gotowa. Pragnęła tego. Drżącymi rękami zaczęła rozpinać guziki jego koszuli.

Zastanawiała się, czy Derek nie uzna jej za beznadziejną kochankę. Ostatni raz kochała się z Carsonem, a od tamtej pory minęło przecież pięć długich i żałosnych lat. - Poczekaj, kochanie, poczekaj. - Derek, rozbawiony jej pośpiechem, roześmiał się nisko, gardłowo. Spokojnie. Muszę się trochę rozluźnić, upomniała się w duchu Christina. - Ja tylko chciałem... - Derek urwał i dotknął jej włosów.

s u

We wpadającym przez okno świetle księżyca Christina

zobaczyła, że na jego twarzy maluje się łagodna czułość. A może to

o l a d n

było tylko odbicie tego, co sama odczuwała?

Derek powolnym ruchem sięgnął do klamry, przytrzymującej upięte w kok włosy. Rozpiął ją, a kiedy błyszczące pasma opadły na ramiona, zanurzył w nich dłonie. Bawił się nimi, wplatał w nie palce i

a c

wdychał ich zapach.

- To twoje codzienne spinanie włosów doprowadza mnie do

s

szału. Tak bardzo chciałem zobaczyć, jak wyglądają rozpuszczone. Wtulił twarz w jej szyję, a ona przywarła do niego całym ciałem. Pragnęła czuć go przy sobie tak blisko, jak to tylko możliwe. Po chwili odsunęła się i niepewnymi ruchami znowu zaczęła rozpinać guziki jego koszuli. Wsunęła dłonie pod cienki materiał i pogłaskała twardy, umięśniony brzuch. Potem przesunęła dłonie wyżej. Derek jęknął, a Christina zadrżała, zachwycona władzą, jaką nad nim zdobyła. A więc jednak mogła podniecić mężczyznę.

Derek przycisnął usta do warg Christiny, a palcami przesuwał po jej szyi i ramionach i po chwili zamknął dłonie na jej piersiach. Pieszczota była tak cudowna, że Christina odrzuciła głowę do tyłu, poddając się rozkosznym odczuciom. - W moich rękach topniejesz jak wosk - szepnął, a jego oddech podniecająco połaskotał ją w szyję. - Od pierwszego momentu, kiedy weszłaś do mojego gabinetu, chciałem to zrobić... - Co? - zapytała. Cieszyła się, że jednak on także o niej myślał.

s u

Derek przesunął ręką, wymacał suwak i rozpiął jej sukienkę. - Na przykład to - powiedział, zsuwając jej z ramion sukienkę.

o l a d n

Potem pocałował nagie ramię i zębami ściągnął ramiączko stanika. Tak samo postąpił z drugim ramiączkiem, a potem rozpiął jej stanik i leciutka czarna koronka sfrunęła na podłogę. Christina stała z odsłoniętymi piersiami, wydana na pastwę

a c

nocnego chłodu i wzroku Dereka i czuła, że uginają się pod nią kolana. Derek pochylił głowę nad jej piersią. Z doprowadzającą ją do

s

szaleństwa dokładnością powoli obrysował językiem jej sutek, a potem wziął go w usta i zaczął ssać, jednocześnie pieszcząc dłonią drugą pierś.

Christina wyprężyła się niczym struna. Odniosła wrażenie, że zaraz upadnie. Niecierpliwym ruchem zerwała z Dereka koszulę i przesunęła dłońmi po plecach. Napięcie i niepokój stawały się coraz silniejsze. Czuła, że nie zdoła dłużej ustać o własnych siłach i oparła się o ścianę. Widząc, co się z nią dzieje, Derek położył ją na puszystym

dywanie i rozebrał z sukienki. Całował i pieścił jej brzuch. Jego ręce były tak blisko miejsca, w którym pragnęła je poczuć. A mimo to nadal ją dręczył, każąc czekać. To było istną torturą. - Co jeszcze chciałeś zrobić? - wykrztusiła nieswoim głosem. Derek niespiesznie sunął ustami wzdłuż jej nogi. - Chcę cię doprowadzić do szaleństwa - szepnął, pochylając głowę nad jej kolanem. Por favor. Zrób to, proszę, zrób, błagała Christina w myśli,

s u

czując, jak usta Dereka posuwają się po wewnętrznej stronie jej uda. Spięta do granic możliwości, wyciągnęła ręce nad głową. Szukała

o l a d n

czegoś, czego mogłaby się chwycić. Trafiła na nogę kutego, żelaznego stolika i złapała ją tak mocno, jakby od tego zależało jej życie. Christina gwałtownie wciągnęła powietrze i uniosła biodra, gdy Derek dotarł do źródła rozkoszy. Zakryła wolną ręką oczy i, nie zdając

a c

sobie z tego sprawy, wyrzucała z siebie potoki hiszpańskich słów. - Derek - szepnęła w chwili, gdy ogarnęła ją ekstaza. - Och...

s

A on przygniótł ją sobą do dywanu i pocałował tak zachłannie, jakby ją brał w ten sposób w posiadanie. Jego gorączka udzieliła się Christinie. - Tak wiele rzeczy chciałabym z tobą zrobić - szepnęła gorączkowo. - Do świtu mamy jeszcze dużo czasu - odparł. Popatrzyła na krótkie włosy Dereka potargane jej rękami i na jego zroszone potem czoło. Wydawało się jej, że w jego oczach widzi

potwierdzenie tego, że to, co się między nimi dzieje, jest czymś więcej niż tylko szalonym, gorącym seksem. I że rano będą musieli poradzić sobie nie tylko z obtartymi kolanami i łokciami. - Nie wiem, co ty ze mną wyprawiasz - szepnął Derek. Przez chwilę leżeli, pieszcząc się leniwymi ruchami, a potem do Dereka dotarł sens tego, co przed chwilą powiedział, i pospiesznie przywołał na twarz swój zwykły uśmiech. Christina poczuła się jak schwytana w potrzask. Uśmiech, który

s u

przed chwilą zobaczyła na jego twarzy, był typowym uśmiechem zdeklarowanego kawalera. Przypomniała sobie, jaki potrafił być

o l a d n

czarujący, i wszystkie wątpliwości wróciły.

Ale było już za późno, żeby coś zmienić. Zaszli za daleko. Skoro podjęła decyzję, że chce z nim być, musi ponieść konsekwencje. Zresztą na razie nie żałowała.

a c

Derek rozchylił jej uda, a potem wszedł w nią tak głęboko, że aby jakoś rozładować dawno zapomniane uczucie rozkosznego napięcia,

s

wbiła mu zęby w ramię.

Nagle znieruchomiał, bo najwidoczniej wyczuł, jak bardzo jest spięta.

Ale Christina chciała więcej, przywarła więc do niego i wolno poruszając biodrami, zaczęła od miejsca, w którym Derek przerwał. Poruszali się coraz szybciej, a im głębiej w nią wchodził, tym bardziej go pragnęła. Chciała czuć go w sobie i cieszyć się każdą sekundą niezwykłej, ekstatycznej rozkoszy. Wzniosła się aż do nieba, mijała w locie kolejne, oślepiająco

błyszczące, gorące gwiazdy. A potem, kiedy ich żar i blask stały się nie do zniesienia, zaczęła spadać na ziemię. Rozpadła się na milion kawałków. Leżała, tuląc do siebie Dereka. Jego ciężar przygniatał ją tak, że ledwie mogła oddychać. Czuła zawroty głowy, a mimo to nie chciała go puścić. Zastanawiała się, co będzie, kiedy wstanie słońce.

Rozdział 8

o l a d n

s u

Derek uznał, że jeśli im się poszczęści, to może zdołają to, co między nimi zaszło, obrócić na korzyść ich wzajemnych stosunków w

a c

pracy. Może teraz, kiedy nie będą ich już dręczyć pytania w rodzaju „co by było gdyby" zdołają się pozbyć męczącego napięcia, jakie ich gnębiło.

s

Tak w każdym razie sobie tłumaczył, gdy patrzył na Christinę, która znowu zapadła w drzemkę. Wyglądała tak samo słodko jak wówczas, gdy zasnęła w biurze na jego kanapie. Wcielenie niewinności. Kiedy kochali się po raz drugi, poprosił, by włączyła lampę i pozwoliła mu cieszyć oczy każdym centymetrem swojego wspaniałego ciała. A teraz nie mógł uwierzyć, że to ta sama kobieta, która kochała się z nim przed godziną. Rozrzucone na poduszce ciemne włosy, deli-

katna buzia i złożone pod brodą ręce nadawały jej wygląd aniołka. Chociaż wyglądała tak słodko i niewinnie, Derek wcale nie był zaskoczony, gdy okazało się, że w miłości jest równie namiętna jak on. Coś mu mówiło, że właśnie tak będzie. Derek nie miał zwyczaju zostawać na noc u kobiet, z którymi się kochał. Żałował, że nie zdążył tego wytłumaczyć Christinie, zanim do niej przyszedł. Później, kiedy jej obiecywał, że zostanie do rana, najwyraźniej nie był w stanie logicznie myśleć. Co gorsza, choć było to

s u

sprzeczne z jego zasadami, tym razem nie miał ochoty wychodzić. Mało tego, mógłby do rana słuchać jej oddechu. Było w tym coś

o l a d n

intymnego. Strzegę jej snu, pomyślał, a potem pochylił się nad nią i czubkiem nosa potarł o jej nos.

Nagle odsunął się gwałtownie, poruszony tym, co zrobił. Tknęło go niejasne przeczucie nadchodzącego nieszczęścia i szybko przeniósł

a c

się na drugą stronę łóżka. Nie powinien był jej dotykać w ten sposób. Wcale nie chciał tego zrobić. Co się z nim dzieje?

s

W tym momencie wróciło do Dereka wspomnienie. Mama jeszcze żyła, leżała w szpitalnym łóżku, a ojciec wreszcie wrócił z odległej bazy w Trzecim Świecie, w której stacjonował. Pochylił się nad chorą żoną i ominąwszy wszystkie rurki, którymi była połączona ze stojącą przy szpitalnym łóżku aparaturą, potarł nosem o jej nos. A kiedy to zrobił, po jego twarzy stoczyła się samotna łza i upadła na bladą twarz mamy. - Nie umieraj, proszę. Nie zostawiaj mnie - poprosił ten zazwyczaj szorstki i obcesowy mężczyzna, a jego donośny głos z

silnym południowym akcentem brzmiał łagodniej niż zwykle. „Sir" nie miał pojęcia, że Derek wszystko widzi. Gdyby się zorientował, że syn słyszał jego słowa, dałby mu się we znaki. Kiedy był rozczarowany, gdy sprawy nie układały się po jego myśli, musiał się na kimś wyżyć. Wówczas często obrywał Derek, który przecież był zawsze pod ręką. Do diabła z nim. Zirytowany próbował odsunąć od siebie wspomnienia. Nie wiedząc, co ze sobą począć, wiercił się na łóżku.

s u

Zastanawiał się, czy jeśli wyjdzie bez pożegnania, Christina uzna to za niegrzeczne.

o l a d n

Nagle Christina zaczęła się przeciągać.

- Pora wstawać do pracy? - wymamrotała niewyraźnie.

Przypominała opitego ciepłym mlekiem kociaka, budzącego się po długim śnie.

a c

Derek uznał, że to jego szansa. Teraz miał okazję podziękować jej za wspaniałą noc, potem szybko przedstawić swoje poglądy na

s

temat angażowania się w związki uczuciowe, a na koniec przekonać ją przy pomocy słodkich słówek, że jest naprawdę wspaniała. Dopiero niedawno poznał Christinę, ale i tak wiedział, że sprawa nie będzie prosta. Nie należała do typu kobiet, z jakimi miewał do czynienia w podobnej sytuacji. Po zastanowieniu powiedział jedynie: - Mamy jeszcze parę godzin. Śpij. Tchórz, uznała Christina i, siadając na łóżku, zakryła piersi prześcieradłem.

- Chcesz coś zjeść? - zapytała. - Mam ochotę wyłącznie na czipsy ziemniaczane - zażartował, przekonany, że ktoś tak kompletnie zwariowany na punkcie zdrowego jedzenia jak ona, na pewno nie ma pod ręką nic takiego. Kiedy jednak spojrzał na jej pełną poczucia winy minę, roześmiał się. - Żartujesz! Jak to możliwe, że trzymasz w domu takie niezdrowe świństwa? - Nie powiedziałam, że mam czipsy.

s u

- Nie musiałaś. - Derek najwyraźniej znów czuł się zupełnie

o l a d n

swobodnie w jej towarzystwie. - No, przyznaj się.

- Trudno... przyznaję, że powinny być tu jakieś resztki. Christina poddała się i oparła głowę o miękki zagłówek łóżka. - Naprawdę? To znaczy, że jeśli wyjdę z łóżka i pójdę do

a c

kuchni... - Derek zrobił ruch, jakby chciał wstać, a wtedy Christina chwyciła go za ramię.

s

- Przyłapałeś mnie. Lubię podjadać. Przypomniał sobie jej szczupłe ciało, które podziwiał w księżycowym blasku, i pomyślał, że z pewnością nie należy ono do kogoś, kto opycha się czipsami i batonikami. - Prawie mnie oszukałaś - powiedział i ułożył się wygodnie na boku. I wtedy odezwał się głos rozsądku; nie powinieneś już przypadkiem wracać do domu? Zmykaj stąd, i to już, bo będzie za późno.

Jednak Derek zamiast wstać i wyjść, uniósł prześcieradło okrywające Christinę i zajrzał pod spód. - Co robisz? - Roześmiała się i przycisnęła prześcieradło do siebie. - Cieszę się każdą chwilą - odparł z myślą, że niedługo wstanie dzień i to wszystko musi się skończyć. Znów zajrzał pod prześcieradło, ale tym razem na wysokości jej kolan, tak żeby nie mogła po nie sięgnąć.

s u

- Derek! - krzyknęła i aż podskoczyła, kiedy ją chwycił za kolano. - Uspokój się.

o l a d n

- Jestem spokojna - odparła, ale nerwowy chichot przeczył jej słowom.

- Nie mam nic złego na myśli. - Derek delikatnie musnął jej udo.

a c

- I kto to mówi? - zapytała, poddając się pieszczocie. - Mam wrażenie, że widzisz siebie zupełnie inaczej niż reszta świata.

s

- W takim razie powiedz mi proszę, co o mnie myślą inni? Dłoń Dereka wędrowała coraz wyżej. - Mogę ci tylko powiedzieć, co ja myślę. - No to mów. Nadal głaskał Christinę po udzie, a ponieważ było to bardzo miłe, zamknęła oczy, chcąc się skupić na pieszczocie. Zarumieniła się, a on poczuł się zadowolony że sprawia jej taką przyjemność. - Sądząc z tego, co o tobie słyszałam, i z tego, o czym sama zdążyłam się przekonać, jesteś doświadczonym biznesmenem. Masz

instynkt, doskonale dajesz sobie radę z poważnymi problemami i usilnie, bez względu na okoliczności, dążysz do celu. „Bez względu na okoliczności" Czyżby uznała, że z niego zimny drań? - Rzeczywiście tak mnie widzisz? - spytał. - Nie podoba ci się ten opis? - zapytała zaskoczona. - Ludzie harują całymi latami, żeby sobie zapracować na taką opinię. Tak bardzo starałem się być inny niż ojciec, pomyślał Derek Czy

s u

to możliwe, że wszystkie moje wysiłki poszły na marne? Że ostatecznie niechcący się w niego zmieniłem?

o l a d n

Chyba jednak nie, uznał. Przecież ojciec nie pozwalał sobie na żadne przyjemności. Trzymał się wyznaczonych sobie sztywnych reguł postępowania. Poza tym nie lubił ryzyka.

Jednak jestem inny, doszedł do wniosku Derek i zabrał rękę z uda

a c

Christiny, a kiedy się odezwał, jego głos był nienaturalnie spokojny. - Pytam nie tylko o mój zawodowy wizerunek.

s

Przyszło mu do głowy, że mógłby Christinie zaufać i zwierzyć się jej ze swoich lęków.

Christina popatrzyła na niego badawczo. Z jej spojrzenia wyzierało współczucie. Przekręciła się na bok i, podparta na łokciu, ułożyła się twarzą do niego. - Chcesz usłyszeć prawdę? - zapytała. - Oczywiście. - Poza biurem jesteś równie fantastyczny. Próbował nie myśleć o innych kobietach, które przeżywały

rozkosz w jego ramionach. Nigdy nie miał problemów w kontaktach z płcią piękną. Wiedział, jak rozmawiać z kobietami, jak je oczarować i jak znaleźć drogę do ich łóżek Intuicyjnie wyczuwał, jak chciały być dotykane i pieszczone. Zawsze potrafił je zaspokoić i zawsze chciały do niego wracać. Ale to, co robił, było bardzo powierzchowne. Nigdy żadnej z nich nie kochał, i prawdę powiedziawszy, w ogóle nie miał pojęcia, jak to jest, gdy się kogoś kocha.

s u

Christina musnęła dłonią jego tors i uśmiechnęła się.

- Powiedz, czy tacy ludzie jak ty mają czas na życie osobiste?

o l a d n

Tak jak oczekiwał, nadeszła pora na rozmowę, jaką para zazwyczaj prowadzi w łóżku. Czyżby Christina próbowała wybadać, jak dalece wspólna noc zmieni ich codzienne kontakty? Do tej pory Derek nie określił granicy, której nie zamierzał

a c

przekraczać. A jeśli w ogóle chciał to zrobić, to ta chwila była równie dobra jak każda inna.

s

- Nie mam zbyt wiele czasu na randki. - To zupełnie tak jak ja. Zawsze odpowiadam, że jestem zakochana w pracy. - Christina roześmiała się, ale w sposób nieco wymuszony. - Jeżeli chce się zrobić karierę, to sprawy zawodowe muszą znaleźć się na pierwszym miejscu. A wtedy trudno przedkładać coś łub kogoś ponad pracę, prawda? - Zgadza się - odparł zadowolony Derek, bo wyglądało na to, że Christina zrobi wszystko za niego i nie będzie musiał wymyślać powodów, dla których ta noc nie powinna się powtórzyć.

Ulżyło mu, ale jednocześnie poczuł żal. - Czy wobec tylu zajęć miałeś w ogóle czas, żeby się kiedyś zakochać? O, teraz była odpowiednia chwila, żeby jej to powiedzieć. - Kiedy się nad tym zastanawiam, dochodzę do wniosku, że nigdy nie powiedziałem kobiecie, że ją kocham. Miało to zabrzmieć jak ostrzeżenie. Tymczasem własne słowa wstrząsnęły Derekiem. Spojrzał na Christinę, a wyraz jej twarzy tylko potwierdził, jak smutne było to wyznanie.

s u

- Naprawdę nigdy? - zapytała, jak gdyby chciała dać mu jeszcze

o l a d n

szansę, by mógł zmienić poprzednią odpowiedź.

- Nigdy - powtórzył. - Zresztą nie sprawdzam się w związkach z kobietami. - Och...

a c

Christina zabrała dłoń z jego piersi, a on od razu zatęsknił za jej ciepłym dotykiem.

s

Po chwili milczenia wzruszyła ramionami, jakby nagle zdała sobie z czegoś sprawę, a Derek, któremu przez głowę przebiegła myśl, że może taka kobieta jak Christina miałaby dość siły, by go zmienić, stracił nadzieję. - Prawdę mówiąc, ja też nie najlepiej sobie daję radę. W związkach z mężczyznami - dodała. - Myślę, że zawsze byłam zbyt zajęta nauką, a potem pracą, aby poświęcać dużo czasu mężczyznom. Zresztą ku wyraźnemu niezadowoleniu mojej mamy. Derek żałował, ale, niestety, nie miał już matki, która mogłaby

wyrazić swoją opinię na temat braku miłości w jego życiu. - Daj spokój. Chcesz powiedzieć, że pod twoimi drzwiami nie stoi kolejka facetów? - Oczywiście, że nie - odparła zaskoczona. Coś takiego! Czyżby Christina naprawdę nie wiedziała, jakie piorunujące wrażenie robi na mężczyznach? A może należała do kobiet, które nie potrafią uwierzyć w to, jakie są wspaniałe? Nie mieściło mu się to w głowie.

s u

Chciał jej powiedzieć, że jest świetną partią, a każdy mężczyzna, którego pokocha, będzie mógł uważać się za szczęśliwca. I że powinna w to uwierzyć.

o l a d n

Ale jak miał jej to wszystko powiedzieć, jeżeli sam nie chciał się z nią więcej spotykać?

- Hej... - Derek wziął ją pod brodę. - Dzisiejsza noc była

a c

wspaniała. Jestem szczęśliwy, że mogłem tu z tobą być. Niestety, nie mógł dodać nic więcej.

s

- Dziękuję. - Christina odrobinę się rozchmurzyła i uśmiechnęli się do siebie.

Ponownie oparła dłoń na jego piersi, a Derek od razu poczuł się lepiej. - Wolę twoje komplementy niż określenia „zimna", czy „zamknięta w sobie". Zawsze to jakiś postęp - powiedziała, unikając jego wzroku. - Naprawdę ktoś cię tak nazywał? - zapytał, marszcząc brwi. - Tak. Mój pierwszy chłopak. Należałam do tych dziewczyn,

które dosyć późno zaczynają interesować się chłopcami. Nigdy nie byłam specjalnie rozrywkowa. Zawsze pochłaniała mnie nauka i w zasadzie dopiero na studiach zaczęłam uczestniczyć w życiu towarzyskim. - Nie masz się czym przejmować. Znałem kiedyś chłopaka, syna jednego z wojskowych, który obiecał sobie, że nie pójdzie do łóżka z żadną kobietą oprócz własnej żony. Zmienił zdanie na pierwszym roku studiów, więc, jak widzisz, nie jesteś jedyna, a to był przecież chłopak.

s u

Christina przysunęła się bliżej do Dereka i wsunęła długą nogę między jego nogi.

o l a d n

- Tak naprawdę to nigdy nie czułam się nieszczęśliwa, że nie umawiam się na randki. Według mamy byłam zbyt niezależna, by się tym przejmować, a poza tym byłam bardzo nieśmiała. Dobre stopnie i sukcesy sportowe dawały mi dużo większą przyjemność niż ploteczki z

a c

koleżankami ze studiów.

- Ale przyszedł moment, kiedy to się zmieniło... Derek gładził jej

s

ramię i patrzył, jak delikatne włoski jeżą się pod jego dotykiem. Kiedy to było?

- Pierwszy raz zakochałam się na drugim roku. - Młodzieńcza miłość. - Derek westchnął. Prawie żałował, że sam nie może jej nic podobnego opowiedzieć. Zarówno dawniej, jak i teraz w jego kontaktach z kobietami nie było nawet cienia romantyzmu. Zawsze szedł wprost do celu, a potem się żegnał. Jako dziecko, często wraz z rodzicami przenosił się z jednej bazy wojskowej do drugiej, i z tego powodu nie miał okazji, żeby się

zaprzyjaźnić z innymi dziećmi. To oczywiście nie mogło usprawiedliwiać jego stosunku do kobiet. - Ta historia nie ma jednak szczęśliwego zakończenia kontynuowała Christina. - Chłopak nie mógł się pogodzić z moimi ambicjami i po zaledwie dwóch miesiącach był już tak sfrustrowany, że nazwał mnie... Mówiąc krótko, powiedział, że jestem „zbyt zimna i za dużo czasu poświęcam pracy". Po tej historii zamknęłam się we własnym świecie. Zaczęło mi zależeć wyłącznie na odniesieniu sukcesu

s u

i rozpoczęłam wspinaczkę po szczeblach kariery zawodowej dokończyła z wystudiowaną nonszalancją.

o l a d n

- Jak widać, doskonale sobie poradziłaś.

Derek pociągnął za prześcieradło. Opadło w dół, odsłaniając piersi Christiny.

- Nigdy później nie miałaś już chłopaka?

a c

- Tak na poważnie? - Christina poczuła, że prześcieradło zjeżdża coraz niżej, i że jest naga już do pasa.

s

- Spotykałam się z jeszcze jednym, ale to też nie najlepiej się skończyło. Miałam wrażenie, że bardziej ode mnie podobała mu się moja siostra, Gloria, i z tego powodu powstało wiele nieporozumień. Derek patrzył na pełne piersi Christiny i na jej szczupłą talię. Na płaski brzuch, szczupłe biodra, a także na nieprawdopodobnie długie nogi. - A więc był głupcem. I ja też nim jestem, dodał w duchu. Christina zakryła piersi rękami, zupełnie jakby czytała w jego myślach.

- Może i byli głupcami - w jej głosie brzmiała teraz pogodna rezygnacja - ale wiele się od nich nauczyłam. Kiedy byłam młodsza, byłam idealistką i głęboko wierzyłam w to, czego uczono mnie w domu. A później, gdy dorosłam, zrozumiałam, że czekanie na tę jedyną prawdziwą miłość nie ma sensu. Od tamtej pory nie spodziewam się zbyt wiele od mężczyzn. Derek chciał się z nią znowu kochać, ale uznał, że po takim szczerym wyznaniu byłoby to z jego strony zbyt samolubne.

s u

- Umówiłyśmy się z siostrami, że przez cały rok nie będziemy się spotykać z mężczyznami - wyjaśniła. - Myślałam, że nie będzie to zbyt trudne.

o l a d n

Derek wyczuł, że Christina pyta, czy przez tę jedną wspólną noc zerwała umowę, i zaczął się zastanawiać, co jej powiedzieć. Tymczasem ona westchnęła, przysunęła się i mocno go objęła.

a c

- Uważam, że dzisiejsza noc się nie liczy - orzekła, nie doczekawszy się jego odpowiedzi. - To przecież tylko jednorazowa

s

historia, prawda? Jeśli się nie wygadasz, moje siostry nigdy się o tym nie dowiedzą.

Kiedy to powiedziała, Derek poczuł ulgę. Jednocześnie niespodziewanie ogarnęło go rozczarowanie, na które nie mógł nic poradzić. Jak widać, jedna wspólna noc była wszystkim, czego Christina po nim oczekiwała. Praca pochłaniała ją tak samo jak jego i chodziło jej wyłącznie o seks. Zadała sobie dużo trudu, żeby to zrozumiał.

- Obiecałeś mi wspólny wschód słońca - szepnęła, a po chwili Derek poczuł jej usta wędrujące w dół swojej szyi. Tym razem to ona go kochała, a Derek uwierzył, że nie kryło się za tym nic więcej niż czysto zmysłowa rozkosz. Kiedy rano obudził ją dzwonek do drzwi, po Dereku nie było już śladu. Półprzytomna po nieprzespanej nocy, zwlokła się z łóżka i,

s u

krzywiąc się, pomyślała o mięśniach, których dawno nie używała, a które teraz dawały o sobie znać.

o l a d n

Przetarła oczy, a kiedy spojrzała na zegarek, zaklęła. O tej porze była już zazwyczaj od pół godziny w pracy.

Musiała zapomnieć nastawić budzika. Popatrzyła przez chwilę na pomiętą pościel. Ciekawe, czy Derek już wyszedł, czy jeszcze gdzieś tu

a c

jest? Ponownie rozległ się dzwonek do drzwi. A może to Derek? Wczorajsza noc zmieniła się w maraton seksualny. Nic więc

s

dziwnego, że Derek zgłodniał, tak samo jak ona. Może postanowił zrobić jej niespodziankę i wyskoczyć do pobliskiej kawiarenki po kawę i gorące tortillę z masłem na śniadanie? Kiedy wczoraj wieczorem Derek zapytał o jej chłopaków, powiedziała prawdę. Siedział na swojej połowie łóżka, oparty o zagłówek i wydawał się rozdrażniony. Pomyślała więc, że jeśli powie mu, jak niewielkie jest jej doświadczenie w miłości, poczuje się swobodniejszy. I pomyśleć, że przez chwilę obawiała się, iż mogło go to wystraszyć.

Ale chodziło jej nie tylko o to, żeby Derek się odprężył. Chciała się dowiedzieć czegoś o jego związkach z kobietami i zorientować się, czy są szanse, żeby zaczęli się spotykać. Później pomyślała, że popełniła błąd, przyprowadzając go do siebie. I właśnie wtedy powiedziała mu o umowie z siostrami. Tak jak przypuszczała, Derek od razu się odprężył i uspokoił, po czym znowu się kochali. Tak samo radośnie i beztrosko jak wcześniej. Przekonała się, że kiedy w biurze Derek pozostał obojętny na jej

s u

pocałunek, to nie dlatego, że mu się nie podobała. Dzisiejsza noc była dowodem na to, jak bardzo jej pożądał. Dlaczego więc nie potrafi go

o l a d n

przy sobie zatrzymać? Czego jej brakuje?

Tym razem dzwonek zadzwonił trzy razy z rzędu.

Christina pomyślała, że to może być Derek, i starając się ukryć radosne podniecenie, otworzyła szeroko drzwi.

a c

W progu stała mama ze swoją nową przyjaciółką Edith. - Pobudka! Dosyć tego wylegiwania się! - zawołała mama i obie

s

panie energicznie wkroczyły do środka. - Byłyśmy na śniadaniu w „La Tapatia". To niedaleko, dlatego postanowiłyśmy wpaść na chwilę, zanim wyjdziesz do pracy. Akurat, pomyślała Christina. Na szczęście Derek już wyszedł. Wolała nie myśleć, co by się działo, gdyby mama go tu zastała. Nie mówiąc już o tym, że w związku z umową byłby to pewien problem techniczny. Wyłącznie techniczny, bo przecież to, co wydarzyło się ostatniej nocy, nie było randką. A sposób, w jaki Derek zniknął, zdawał się to tylko potwierdzać.

- Zaprosiłam dziś Marię na śniadanie - wyjaśniła Edith, co zabrzmiało jak z góry przygotowana kwestia. Edith była szczupłą, nerwową kobietą o ciemnych włosach. Pracowała jako asystentka brokera w Fortune-Rockwell, a jakiś miesiąc temu Patrick, wiedząc, że Edith namiętnie kocha robótki ręczne, polecił jej sklep Marii, w Red Rock. Panie od razu przypadły sobie do gustu i co tydzień umawiały się na śniadanie w San Antonio. Ale do tej pory nigdy jej z tej okazji nie odwiedzały.

s u

Christina nie chciała być jednak niegrzeczna, przywitała się z Edith i zaproponowała swoim gościom coś do picia.

o l a d n

- Nie przyszłyśmy na kawę - wyjaśniła mama. - Chciałam tylko pokazać Edith twoje piękne mieszkanie.

Z tymi słowami Maria zaczęła oprowadzać swoją koleżankę po mieszkaniu, zwracając jej uwagę na wystrój wnętrz utrzymany w stylu

a c

południowego zachodu. Pokazywała Edith drewniane figurki świętych, meksykańską ceramikę i motyw słońca widniejący na obrazach i rzeźbach.

s

Christina uważnie obserwowała mamę. Była już prawie pewna celu jej wizyty.

Kiedy pięciominutowe zwiedzanie dobiegło końca, Maria zrobiła uwagę, która potwierdziła najgorsze podejrzenia Christiny. - Dobrze się bawiłaś ostatniej nocy. A jak to wszystko się skończyło, mi hija? - Nie wiem, co masz na myśli, mamo. - Christina popatrzyła na matkę ze złością.

- Ciebie i Dereka. Przecież wszyscy inni pojechali do domu po kolacji, tylko wy dwoje zostaliście. Edith nadstawiła ucha. Choć wyglądała niegroźnie, była jedną z największych plotkarek w Fortune-Rockwell. Dzięki Bogu, na razie Christina nie powiedziała niczego, czego mogłaby żałować. - Czy dwoje dorosłych ludzi nie może po prostu postać wieczorem na ulicy? - zapytała. - Nie podoba ci się Derek? - ciągnęła matka. - A mnie tak -

s u

oświadczyła. - Ale żeby moją zakopaną w książkach córkę oderwać od pracy trzeba już nie wiem jakiego mężczyzny.

o l a d n

- Może to przez wino, które wypiłaś do kolacji? - zasugerowała Christina.

- Co to za sposób zwracania się do matki? - obruszyła się Maria. A poza tym nigdy nie piję za dużo.

a c

- Wszystkie kobiety przepadają za Derekiem. Nic dziwnego, że tobie też się podoba - wtrąciła Edith,a Christina już słyszała plotki,

s

które zaczną krążyć po biurze. - Patrick wspominał o trybie życia Dereka w Nowym Jorku, ale przecież każdy może się zmienić - powiedziała mama. - Poza tym uważam, że on jest muy guapo, zgadzasz się ze mną? Christina przypomniała sobie wyznanie Dereka, że jeszcze nigdy nie był zakochany, i jej wątpliwości znowu odżyły. - Derek jest kobieciarzem, to prawda - dodała Edith. - Wszystkie o tym wiedzą, a mimo to zabiegają o jego względy. Jeśli któraś nie chce się złapać, to lepiej niech schodzi mu z drogi, kiedy się uśmiecha.

W dziale administracyjnym wszystkie dziewczyny się nim zachwycają. - Z iloma z nich się umawiał? - zapytała mama, a Christina nadstawiła ucha, bo sama była ciekawa. - O ile wiem, Derek nie umawia się ze swoimi pracownicami. A jeśli to robi, jest bardzo dyskretny. Czy to jest właśnie jej przypadek? Ogarnął ją smutek i zniechęcenie. Zrozumiała, że popełniła błąd. Co ona sobie w ogóle myślała, idąc do łóżka z szefem? Cóż z tego, że

s u

tak bardzo go pragnęła. Poprzednie doświadczenia powinny ją nauczyć, że nie wolno mieszać pracy i seksu.

o l a d n

A jeśli ludzie w biurze się dowiedzą? Co ona wtedy zrobi? Jestem głupia, głupia, głupia...

- Wybaczcie mi, ale muszę się szykować do pracy -powiedziała Christina. - Po raz ostatni powtarzam, że nie jestem zainteresowana

a c

Rockwellem.

- W takim razie pójdziemy już. - Maria westchnęła zrezygnowana

s

i uścisnęła Christinę, jak gdyby chciała podkreślić, że córka zawsze może liczyć na nią i na rodzinę. Nawet jeśli w pracy pójdzie coś nie tak. Kiedy mama i jej koleżanka wyszły, Christina wzięła szybki prysznic. Stojąc w strumieniach wody, zastanawiała się nad słowami Edith. „Jest kobieciarzem, to prawda". A rano, kiedy się obudziła, nie było go obok, żeby jej powiedzieć dzień dobry.

Dios. Kto wie, może właśnie w tej chwili Derek siedzi przy biurku i śmieje się z niej, gratulując sobie, że pokonał opory niedostępnej Christiny? Przecież niczego jej nie obiecywał. Zaryzykowała i spędziła z nim noc, bo sama tego chciała. Jeśli więc teraz czuje się skrępowana i zawstydzona, może mieć pretensje wyłącznie do siebie. I dlatego była taka zła. Zła na siebie za to, że straciła głowę.

s u

Postanowiła sobie, że to się więcej nie powtórzy. Od tej pory będzie ich łączyć tylko praca. Nieważne, jak bardzo jego pocałunki

o l a d n

rozbudzały w niej namiętność. Nieważne, że czuła się przy nim piękna. Ta noc się skończyła i nic podobnego się nie powtórzy.

Już nigdy nie wolno jej dopuścić, aby sytuacja wymknęła się spod kontroli.

a c

Podczas jazdy samochodem do biura Christina umocniła się w swojej decyzji. Nie pozwoli, aby po raz kolejny jej życie

s

skomplikowało się z powodu szefa.

Rozdział 9 O wschodzie słońca Derek wyszedł po cichu z mieszkania Christiny i pojechał prosto do siebie. Mieszkał nad rzeką, wyciągnął więc kajak i wypłynął. Miał nadzieję, że wysiłek fizyczny poprawi mu trochę nastrój. Chociaż solidnie napracował się przy wiosłach,

s u

zmęczenie nie zdołało odegnać dręczących go złych myśli.

Wziął prysznic i jeszcze bardziej zły na siebie zjawił się w biurze

o l a d n

wtedy, gdy większość jego pracowników dopiero jadła w domach śniadanie.

Nie mógł usiedzieć za biurkiem. Próbował czytać raport finansowy, chodząc przy tym wielkimi krokami tam i z powrotem, ale nie potrafił się na nim skupić.

a c

Zadręczał się pytaniami dotyczącymi ostatnich wydarzeń. Dlaczego nie poczekał, aż Christina się obudzi? A skoro tak, to

s

dlaczego nie zostawił jej karteczki z kilkoma słowami pożegnania? Nie wiedział, czy spowodował to sposób, w jaki wschodzące słońce oświetlało jej ciało, kiedy się obudził. A może dlatego, że jej piękna twarz wydawała mu się taka spokojna? Kiedy rano otworzył oczy i zobaczył Christinę, poczuł przypływ uczuć, których nie umiał i nie chciał nazwać. Doznanie było tak mocne, że nie miał siły się poruszyć. Był niczym drzewo zwalone piorunem. Przypomniał sobie, co powiedziała mu o umowie z siostrami i o tym, że tę noc traktuje jako jednorazowe zdarzenie.

Wpadł w panikę. Czuł, że musi pobyć sam, bez Christiny. Zirytowany i zaniepokojony, wyszedł bez pożegnania. Potrzebował trochę czasu, żeby wszystko sobie poukładać. Christina pojawiła się w biurze spóźniona o półtorej godziny, a on nadal jeszcze nie był gotowy na spotkanie. Kiedy weszła do jego gabinetu, nie wiedział, jak się zachować. Zaczął więc przekładać leżące na biurku raporty. Dzięki temu przynajmniej przez pierwsze chwile miał się czym zająć.

s u

- Wiem, że jestem spóźniona - powiedziała Christina. - To się więcej nie powtórzy - zapewniła i usiadła na krześle.

o l a d n

Derek rzucił okiem na zakrywającą kolana spódnicę w kolorach ziemi, na włosy upięte w ciasny kok. Komunikat był jasny, nie pozostawiał Derekowi żadnych złudzeń. Zrozumiał, że nie łączy ich nic poza pracą, tak jak poprzednio.

a c

Potwierdzał to dystans i rezerwa, z jaką Christina się do niego odnosiła.

s

Derek uznał, że powinien ją przeprosić za poranne zniknięcie, chociaż rozum mu podpowiadał, że sytuacja jest delikatna i może to nie być najzręczniejszym posunięciem. - Zanim przyjdą pozostali, chciałem... Christina uniosła dłoń, każąc mu zamilknąć. - Nie ma potrzeby. To, co się wczoraj wydarzyło, nieodwołalnie należy do przeszłości. Rozumiesz, co mam na myśli? Te słowa były gorsze niż policzek. Gdyby mu dała w twarz, wiedziałby przynajmniej, że nie było jej to obojętne.

- Trudno mi będzie zapomnieć o wczorajszej nocy -powiedział. - Słucham? Myślałam. Christina wstała z krzesła i powoli ruszyła w kierunku drzwi, prowadzących do jego prywatnego apartamentu. Kiedy zobaczyła, że Derek nadal siedzi za biurkiem, skinęła na niego ręką. Pospiesz się, poganiała go w myśli. Równie dobrze możemy to załatwić od razu.

s u

Zatrzymała się przed rzędem czystych garniturów wiszących w garderobie i skrzyżowała ręce na piersiach. Kiedy Derek stanął obok niej, zaczęła mówić.

o l a d n

- Chcę, aby było jasne, że wczorajsza noc należy do przeszłości, i nie będziemy ani wracać do tego wydarzenia, ani nigdy o nim rozmawiać. To był błąd. Chwilowe zaćmienie umysłu - podkreśliła. W

a c

jej głosie było słychać wyraźny hiszpański akcent.

Te słowa były dla Dereka jak nagły podmuch lodowatego wiatru.

s

Jak mogła tak zimno mówić o tym, co ich wczoraj w nocy połączyło? A może to poczucie więzi pomiędzy dwojgiem zagubionych ludzi było tylko wytworem jego wyobraźni? - Nazywasz to błędem? - zapytał. - Doskonale wiesz, że to nieprawda. Christina zacisnęła pięści, ale nadal mówiła spokojnie. - Wczoraj nie myślałam całkiem jasno, a ty... Przecież nie popierasz zawierania bliższych znajomości w miejscu pracy i sam tego nie robisz.

- Masz rację - przyznał. - Nie zgadzam się jednak z twoją oceną, że popełniliśmy błąd. Mimo że teraz będzie nam trochę trudniej razem pracować - dodał. Kiedy Derek to powiedział, zrozumiał, że naprawdę tak myśli. Nie chciałby cofnąć czasu, aby nie dopuścić do tego, co się wydarzyło. Nie mógł pojąć, jak Christina może czuć inaczej. - Chcesz udawać, że wczorajszej nocy nie było? - To dobry pomysł - odparła, choć wydawało mu się, że w jej

s u

spojrzeniu dostrzega żal. - Moglibyśmy wrócić do początku i... Nie zastanawiając się, co robi, Derek podszedł do Christiny.

o l a d n

Odruchowo cofnęła się i wpadła między wieszaki z garniturami. Jej przestrach zbił go z tropu.

- Christina? - zapytał niepewnie.

Co się dzieje? Patrzyła na niego tak samo tęsknie jak ostatniej

a c

nocy. Z jednej strony, rozchylone wargi i przyzwolenie w oczach. A z drugiej, odgradzanie się wyciągniętą ręką.

s

Nie powiedziała jednak, by dał jej spokój ani że właśnie przekroczył granicę. Zastanawiał się, kogo bardziej chciała o tym przekonać. Jego czy siebie? Wziął Christinę za rękę i delikatnie musnął kciukiem wnętrze jej dłoni. - Powiedz mi tylko, że nadal mnie pragniesz - poprosił. - Nie. Słyszał jej urywany oddech. Patrzyła w podłogę, ale nie cofnęła ręki. Gdyby to zrobiła, natychmiast by ją puścił i przyznał, że

wczorajsza noc rzeczywiście była błędem. Zachęcony brakiem oporu z jej strony, musnął opuszkami palców jej policzek. Zamknęła oczy. - Christina - poprosił - powiedz, że wczorajsza noc nie była przypadkowa. - Nie powiem - odparła. Wczorajsze doświadczenie sprawiło, że inaczej patrzyła na świat, na swoją pracę i na siebie. To, co wczoraj przeżyła, było wspaniałe, i

s u

pragnęła, żeby mogło się powtarzać. Tylko przy Dereku czuła się piękna, seksowna i pożądana.

o l a d n

Nawet w tej chwili, kiedy czuła na szyi dotyk jego palców, robiło się jej ciepło na sercu. Kusiło ją, by odrzucić wszystkie wątpliwości i postanowienia. Zapragnęła znowu znaleźć się w jego ramionach i doznać cudownej rozkoszy.

a c

- Derek... - szepnęła. Chciała go zniechęcić, ale nie potrafiła. On zaś uznał, że to zaproszenie, i przycisnął gorące wargi do jej

s

czoła. Zupełnie jakby w ten sposób chciał ją naznaczyć, że należy wyłącznie do niego.

- Christina powiedz to, proszę... - szepnął, a jego usta były tak blisko, że czuła na czole jego ciepły oddech. Przypomniała sobie wczorajszą noc. Narastający żar i nieznośne napięcie, a potem nieziemską ekstazę. Derek cię pragnie, a ty pragniesz jego. Po co z tym walczyć? zadała sobie w duchu pytanie. Ale on mnie nie kocha i nigdy nie pokocha - odpowiedziała sobie w myślach. Przypomniało się jej, co

dziś rano powiedziała Edith: „Derek to kobieciarz". A ona, zapraszając go do swojej sypialni, znalazła się na liście jego zdobyczy. Znowu powróciło wspomnienie o Duganie i kłopotach, jakie miała z jego powodu. Derek ujął w dłonie jej twarz i Christina naprawdę musiała użyć całej siły woli i całego swojego życiowego doświadczenia, żeby mu się oprzeć. - To był błąd - powtórzyła, odsuwając jego ręce.

s u

Derek zacisnął usta. Widziała, że jest zdenerwowany i zaniepokojony.

o l a d n

- Nigdy więcej nie powiem słowa na ten temat - oświadczył sztywno, a potem wycofał się, robiąc Christinie miejsce, by mogła pierwsza przejść do gabinetu.

a c

W porze lunchu Twyla się rozpłakała.

Dziś do zespołu dołączyło dwóch nowych kolegów, Adam i Ben,

s

a Twyla tak bardzo starała się zrobić na nich dobre wrażenie, że nie mogła w pełni skoncentrować się na pracy. Kiedy po raz trzeci odezwała się zupełnie nie na temat, Derek nie wytrzymał i zwrócił jej uwagę. - Skup się i zacznij zarabiać na swoją pensję. Twyla pochyliła głowę, wpatrzyła się w swój notatnik, a po chwili na kartkę zaczęły kapać łzy. Derek był zły na siebie. Czyżby odgrywał się na zespole za to, że dziś rano Christina go

odprawiła? Nie potrafił odpowiedzieć sobie na to pytanie. Zresztą teraz liczyła się tylko kolejna prezentacja, nad którą właśnie pracowali. Bez względu na okoliczności musiała być doskonała. Nie mógł przecież pozwolić, żeby Twyla tak się zachowywała, ponieważ jej zalotne minki i uśmiechy ich rozpraszały. Kiedy jednak Christina rzuciła mu ostre spojrzenie i wyprowadziła pochlipującą Twylę, przyznał w duchu, że zareagował trochę za ostro.

s u

W gabinecie zostali sami mężczyźni. Jonathan, Seth i nowo dokooptowani do zespołu Adam i Ben siedzieli wokół stołu w milczeniu.

o l a d n

Po paru minutach obie kobiety wróciły do gabinetu, a Twyla zaczęła się zachowywać bardziej powściągliwie. Czyżby Christina poparła jego zdanie na temat flirtowania w miejscu pracy i

a c

wytłumaczyła to Twyli? - zadał sobie w duchu pytanie Derek. Poczuł się jak hipokryta. A to, że zranił Twylę, jeszcze bardziej

s

pogorszyło jego samopoczucie. Od razu przypomniał sobie ojca, który dręczył jego i mamę wiecznymi złośliwościami i krytycznymi uwagami.

- Myślę, że to dobra pora, żeby zrobić sobie przerwę na lunch powiedział Derek. - Idę na kawę - rzuciła Twyla i pospiesznie opuściła gabinet. Zaraz za nią wyszli pozostali, tylko Christina porządkowała dokumenty. Derek miał wrażenie, że robiła to celowo.

- Idź na lunch, ja to zrobię - powiedział. Christina przerwała i surowo popatrzyła na Dereka. - Twyla nie ma zbyt wiele doświadczenia i może trochę przesadnie reaguje, ale to dobry pracownik. Nie zamierzała przeszkadzać. Po prostu tak się zachowuje. - Wszyscy powinni się skupić na pracy - odparł Derek tonem nieznoszącym sprzeciwu. - Co chcesz w ten sposób udowodnić? I komu? Derek wyszedł

s u

zza biurka, a Christina oparła ręce na biodrach, jakby się szykowała do ataku.

o l a d n

- To jasne, że chodzi o Jacka - wypaliła. - Ale to, że ty i on rywalizujecie o tytuł Syna Numer Jeden, nie znaczy, że wszystkich musisz w to wciągać.

- Bzdury - odparł, ale wiedział, że Christina ma rację.

a c

- Czyżby?

Derek nie miał ochoty wysłuchiwać pouczeń od kobiety, która i

s

tak zdołała wprowadzić zamęt w jego życiu. - Idę coś zjeść - mruknął i zanim Christina zdążyła otworzyć usta, już go nie było.

Zadowolony, że nie dopuścił do kłótni, postanowił się czegoś napić. Zwilży zaschnięte usta, a poza tym jeśli spotka Twylę, będzie miał okazję ją przeprosić. Idąc korytarzem, rozmyślał o Jacku, o prezentacji, i o tej doprowadzającej go do szaleństwa kobiecie, która zaledwie w kilka dni przewróciła jego świat do góry nogami. Gdzie podziało się jego

dotychczasowe uporządkowane życie? Nie znał dokładnie rozkładu budynku. Pierwszego dnia Patrick go oprowadził, od tamtej pory jednak Derek nie wychodził poza swoje biuro. Zapytał więc jakąś kobietę, jak dojść do firmowej kafeterii, a ona wydawała się wstrząśnięta tym, że się do niej odezwał. Świetnie. Nie ma to jak być szefem, którego wszyscy się boją, pomyślał zirytowany. Kiedy pracował w Nowym Jorku, zadał sobie wiele trudu, żeby uniknąć takiej reputacji, i tutaj, w San Antonio, też

s u

będzie musiał zaprezentować się z korzystnej strony jako szef wymagający, ale ludzki.

o l a d n

Kafeteria był pełna ludzi. Derek rozejrzał się, by sobie

przypomnieć rozkład pomieszczenia. Dostrzegł stojące w odległym kącie sali automaty i kilka stolików, przy których można było usiąść. Jego pojawienie się wywołało falę szeptów, ale Derek nie

a c

zwracał na to uwagi i rozglądał się za Twylą. Nigdzie nie mógł jej dostrzec, więc w końcu podszedł do stolika, przy którym siedziało

s

kilka kobiet i zapytał. Kobiety skierowały go w stronę pokoiku przy automatach z napojami.

Doskonale. Kupi sobie coś do picia, a potem porozmawia z Twylą. Kiedy wrzucał monety do automatu, słyszał ludzi szepczących przy stojącym obok stoliku i dobiegającą zza ściany rozmowę. Wydawało mu się, że to głos Twyli, ale nie był tego pewien. - ... i wtedy mi powiedziała, że flirtowanie w biurze doprowadzi do tego, że znajdę się w bardzo niezręcznej sytuacji. - Derek nie miał

już wątpliwości, że to szczebiotanie Twyli. - Jeśli chcesz poznać moje zdanie, to uważam, że powinnaś posłuchać rady Christiny. - Tym razem był to męski głos. Może Adama? - W dzisiejszych czasach lepiej być ostrożnym. Jestem facetem i muszę ci się przyznać, że boję się opowiedzieć zwyczajny dowcip. Nawet głupi żart może się skończyć procesem o molestowanie seksualne. Po tej ostatniej uwadze Derek zaczął się uważnie przysłuchiwać rozmowie.

s u

- Nie przesadzaj - powiedziała Twyla. - Naprawdę czujesz się

o l a d n

zagrożony, kiedy uśmiecham się do ciebie w godzinach pracy? Bo przecież ja się tylko uśmiechałam.

Kilka męskich głosów zgodnie zaprzeczyło.

Derek wiedział, że nie powinien podsłuchiwać, ale tak naprawdę

a c

ciągle nie mógł się zdecydować, czego chciałby się napić. Poza tym rozmowa dotyczyła Christiny, a to był temat, który go interesował.

s

- W każdym razie Christina jest ostatnią osobą, która powinna się wypowiadać na temat flirtowania w pracy - ciągnęła Twyla. - Pocztą pantoflową dotarła do mnie wiadomość, że wczorajszy wieczór spędziła z Rockwellem. Derek nie wierzył własnym uszom. - Jesteś pewna? - Derek rozpoznał głos Setha. - Christina wydaje się zajęta wyłącznie pracą. - Myślałby kto! - Twyla roześmiała się. - Edith Lavery była dziś rano w mieszkaniu Panny Spryciuli i uważa, że pomiędzy Christina a

naszym szefem jest coś więcej niż tylko zwyczajny flirt. Pytam się więc, jakim prawem ona robi mi wykłady z biurowej etykiety, jeżeli sama załatwia swoje sprawy przez łóżko? Tego już było za wiele. Męskie głosy zareagowały pytaniami i protestami, ale Derek nie czekał dłużej i wkroczył do akcji. Wszedł do niedużego, prawie pustego pokoiku, gdzie przy stole siedziała Twyla i reszta zespołu. Seth i Jonathan zdążyli już wstać, a na jego widok wszyscy zbledli.

s u

- Oświadczam, że Christina Mendoza posiada doskonałe kwalifikacje zawodowe. - Derek z trudem panował nad głosem. - A

o l a d n

plotkowanie w biurze o swoich przełożonych nie jest najrozsądniejszym krokiem na drodze do kariery.

- Ja... eee... - Twyla nie wiedziała, co powiedzieć. - Panna Daraway tu zostanie. A wy idźcie dokończyć lunch gdzie

a c

indziej. Za trzy kwadranse chcę was widzieć z powrotem w moim gabinecie. Sugeruję, byście do tego czasu zdążyli zapomnieć o

s

bezsensownych plotkach.

- Oczywiście, panie Rockwell - odparli chórem i przemknęli obok Dereka, zabierając tace z lunchem. Derek skinął głową Sethowi i Jonathanowi. Wiedział, że oni nie zajmują się plotkami. - Dobrze wiesz, że taka plotka jest jak wbity w plecy nóż. Możesz mi wytłumaczyć, dlaczego robisz to właśnie Christinie, która od samego początku tak się o ciebie troszczy? - Nie miałam nic złego na myśli. - Twyla była czerwona jak

burak. - Po prostu powtórzyłam to, co słyszałam - powiedziała, wpatrując się w stół. - Zdajesz sobie sprawę, że taka plotka może zniszczyć czyjąś karierę? Szczególnie jeżeli dotyczy kobiety, dodał w myśli. Żałował, że niechcący postawił Christinę w tak nieprzyjemnej sytuacji. Zastanawiał się, czy Twyla mogła to zrobić z zazdrości, bo przecież widział, że próbowała zwrócić na siebie jego uwagę.

s u

- Nie pomyślałam... - Twyla skurczyła się w swoim jaskrawoniebieskim kostiumiku.

o l a d n

- Ale tak to właśnie jest. Idziemy do kadr. Tam porozmawiają z tobą o rozprzestrzenianiu szkodliwych plotek w miejscu pracy. Dostaniesz naganę z wpisaniem do akt i niech to będzie dla ciebie ostrzeżeniem.

a c

- Ale...

- Posłuchaj, Twyla. Christina stoi po twojej stronie. Wiemy, że

s

jesteś dobrym pracownikiem, ale w Fortune-Rockwell nie tolerujemy zdrady. Jeśli chcesz zostać w firmie, musisz nad sobą popracować. - Obiecuję, że więcej tego nie zrobię. - Twyla wyprostowała się i uniosła głowę. Derek zastanawiał się, czy jej uwierzyć. Christina miała rację, gdy mówiła, że Twyla jest młoda i na pewno popełni jeszcze niejedną pomyłkę w życiu i w pracy. Do diabła, przecież on również się mylił, i to nawet wtedy, kiedy był już pod skrzydłami Patricka. Był wściekły na Twylę za to, co zrobiła Christinie, przy czym

powtarzał sobie, że jego wściekłość nie ma żadnych osobistych podtekstów. Christina była jego pracownikiem, więc jako szef musiał jej bronić. - Prywatnie powiem ci, że szanuję pannę Mendozę bardziej, niż możesz to sobie wyobrazić. Jest doskonałym analitykiem i niczym nie zasłużyła na to, co ją spotkało z twojej strony. - Naprawdę jest mi bardzo przykro, panie Rockwell. - Twyla wyglądała tak, jakby za chwilę miała się rozpłakać. - Przeproszę

s u

Christinę i powiem wszystkim, że te plotki były nieprawdziwe. Wydawała się szczerze żałować swojego zachowania.

o l a d n

- Wiesz, że to będzie dopiero początek - zakończył rozmowę Derek.

Czekając, żeby Twyla wyszła pierwsza, zatrzymał się przy automacie z napojami. Tym razem od razu zdecydował się na wodę.

a c

Po południu Derek rozdzielił zadania pomiędzy członków

s

zespołu i wszyscy rozeszli się do swoich pokoi. O pozostanie poprosił tylko Christinę, która nie miała pojęcia, że za chwilę usłyszy o Twyli i jej niebezpiecznych plotkach. - Tak powiedziała? - Christina poczuła, że robi się jej zimno. - Przyjaciółce twojej mamy od samego rana nie zamykają się usta. Twyla powtórzyła kolegom to, co usłyszała od Edith. Christina zbladła i wyglądała tak, jakby za chwilę miała zemdleć, więc Derek posadził ją na kanapie. Siedziała bez ruchu, a w głowie kołatała się jej tylko jedna myśl. To się nie dzieje naprawdę, coś

takiego nie może się powtórzyć. Przed laty Rebeca Waters postąpiła dokładnie tak samo. Chodziła po całym biurze i opowiadała, że Christina fałszywie oskarża Williama Dugana o molestowanie seksualne. Mówiła wszystkim, że tak naprawdę to Christina próbowała uwieść Williama. Dugan był żonaty i odrzucił jej awanse, a wtedy ona z zemsty go oskarżyła. Derek spojrzał przez szybę na siedzącą przy biurku asystentkę. Specjalnie dopilnował, aby dziewczyna była obecna przez cały czas

s u

jego rozmowy z Christiną. Nie chciał żadnych dodatkowych plotek, dlatego zdecydował, że od tej pory ani na chwilę nie będzie zostawał z Christiną sam na sam.

o l a d n

- Twyla zrozumiała, jak poważne wykroczenie popełniła, i więcej tego nie zrobi - powiedział. - Wysłałem ją do kadr i właśnie w tej chwili jest na rozmowie.

a c

- Kiedy byłam w jej wieku, nawet przez myśl mi nie przeszło, żeby opowiadać takie rzeczy o swoim szefie. Uważasz, że to była

s

zwykła bezmyślność czy też miała w tym jakiś cel? Derek nie odpowiedział. - Chcesz ją zatrzymać w zespole? - zapytała. - Decyzja należy do ciebie. Derek nadal szanuje moje zdanie, pomyślała. To miłe po tym wszystkim, co między nami zaszło. - Twyla zajmuje się kursami oferowanymi przez college i robi to naprawdę dobrze. Jeżeli ją odsuniemy, prezentacja się opóźni. - Może w takim razie zostawmy jej te kursy, a do prac nad

kolejnymi etapami projektu wyznaczymy innych kolegów. Dzięki temu Twyla będzie miała szansę udowodnić, że naprawdę chce się poprawić. - Myślę, że to właściwe rozwiązanie - zgodziła się Christina. Nadal jednak pozostawała jeszcze sprawa Edith. Wiedziała, że nie jest w stanie powstrzymać się od plotkowania. Może powinna zaprosić Edith i mamę na śniadanie i wytłumaczyć im obu, ile szkody narobiło to gadanie? Coś jej mówiło, że Derek zareagował na plotki bardziej jako

s u

mężczyzna, który spędził z nią noc, niż jako szef. A to by znaczyło, że jednak się o nią martwił. Christinie od razu zrobiło się cieplej na sercu.

o l a d n

To miłe, że nie jest sama i że jest ktoś, kto staje w jej obronie. Nawet jeżeli to właśnie jej obrońca stanowił dla niej największe zagrożenie. - Wszystko w porządku? - zapytał łagodnie Derek. - Nic mi nie jest - odparła.

a c

Nie mogła dopuścić, by Derek odgadł, że Twyla trafiła w jej czuły punkt.

s

- W takim razie wracajmy do pracy - zdecydował, ale zamiast usiąść za biurkiem, zrobił gest, jak gdyby chciał jej dotknąć. Christina odchyliła się gwałtownie. Dość miała zmartwień na jeden dzień. Patrzyli na siebie w rozterce, nie wiedząc, co począć. W końcu Christina wstała z kanapy. Zebrała swoje notatki i podeszła do drzwi, nie patrząc na Dereka. - Będę w swoim gabinecie - powiedziała. Nie słyszała, czy coś odpowiedział.

Rozdział 10 Christina zdołała dotrwać do końca tygodnia, mimo że stała się mimowolną bohaterką plotek. Za każdym razem, kiedy przechodziła biurowym korytarzem, ludzie odwracali się za nią, a ona miała wrażenie, że słyszy ich myśli: gdyby nie sypiała z szefem, nigdy nie dostałaby takiego stanowiska.

s u

Wszyscy wiedzieli, że zarówno Edith, jak i Twyla dostały naganę

o l a d n

z wpisaniem do akt i zostały skierowane na szkolenie, które miało im nie tylko uzmysłowić szkodliwość plotkowania, ale także nauczyć, by więcej tego nie robiły. W tej sytuacji nawet jeżeli ktoś uważał, że w pogłoskach o Christinie i Dereku tkwiła prawda, nie odważyłby się tego głośno powiedzieć.

a c

Twyla przesłała jej piękny bukiet wraz z przeprosinami. Jeśli zaś chodzi o Dereka, to zachowywał się niezwykle

s

poprawnie jako szef. Nie zaprosił jej więcej na lunch czy na kolację do pobliskiej restauracji. Nie prosił też o spotkania sam na sam. Łączyła ich jedynie praca, a dystans, z jakim Christina odnosiła się do Dereka, wyraźnie to podkreślał. Mimo wszystko były jednak chwile, w których czuła, że nie do końca zdołała go wyrzucić z serca. Nie potrafiła oprzeć się pokusie i zerkała na Dereka. A ile razy na niego popatrzyła, napotykała utkwione w sobie tęskne spojrzenie jego czarnych oczu. Mówiła sobie wtedy, że to tylko pożądanie, i umykała wzrokiem.

Pamiętała przecież ich rozmowę i jego wyznanie, że nie jest zdolny związać się na poważnie z żadną kobietą. Wreszcie nadszedł koniec tygodnia i Christina postanowiła zapomnieć o biurze i o pracy. Przygotowania do kolejnej prezentacji posuwały się w dobrym tempie i choć mogło się to wydawać niewiarygodne, piątkowe spotkanie całego zespołu udowodniło, że zdołali nawet trochę wyprzedzić grafik. A to oznaczało, że Christina miała wolny weekend i mogła go

s u

przyjemnie spędzić. Siedziała więc przy stoliku w restauracji swojego ojca i usiłowała sobie przypomnieć, jak to się robi.

o l a d n

Przede wszystkim muszę się uspokoić, pomyślała, nerwowo mnąc w rękach serwetkę. To przecież okropne. Zachowuję się zupełnie jak bohaterka melodramatu, patrząca z rozpaczą, jak wąsaty bandzior drze na strzępy akt własności jej ukochanej ziemi.

a c

Rzuciła serwetkę na kolana i nadal niespokojna, czekała, aż jej siostry przyjadą wreszcie na lunch. Ojciec przyniósł jej dużą szklankę

s

niesłodzonej mrożonej herbaty z listkiem mięty i plasterkiem cytryny, a potem zostawił ją samą. Siedziała więc w pustym ogródku i, słuchając szemrzącej cicho fontanny, prowadziła sama z sobą niekończący się dialog. Postanowiła, że nie będzie myśleć o pracy, i powtarzała sobie, jak bardzo cieszy się z powrotu do rodzinnego miasteczka i z tego, że może bywać w restauracji ojca. Mieściła się w starym piętrowym domu, niegdyś własności pewnej hiszpańskiej rodziny, której historia chwalebnie zapisała się w

dziejach Teksasu. Parter został przerobiony na salę restauracyjną, a na piętrze ulokowano biura i zaplecze magazynowe. Ojciec chciał, żeby goście czuli się tu jak w domu. Dlatego wystrój restauracji przypominał przytulne domowe wnętrze. Salę rozjaśniało łagodne, miękkie światło lamp i wszędzie było dużo zieleni. Na podłodze położono tradycyjne duże kafle z terakoty. Całości dopełniały solidne masywne stoły i krzesła z ciemnego drewna. Mimo że w środku było bardzo wygodnie Christina

s u

zdecydowanie wolała stoliki ustawione na patiu. Pod czerwonym parasolem i rozwieszonymi dookoła kolorowymi papierowymi

o l a d n

latarenkami, czuła się doskonale.

W końcu udało się jej odprężyć i oswoić z faktem, że dzisiejsze popołudnie w całości spędzi na leniuchowaniu. Zamknęła oczy i właśnie wtedy Gloria położyła jej rękę na ramieniu.

a c

- Cicho. Coś się dzieje - powiedziała, kładąc palec na ustach. Christina otworzyła oczy, a wtedy siostra wskazała ręką na

s

porośnięty bluszczem mur otaczający ogródek i żelazne wrota prowadzące na ulicę. Christina spojrzała we wskazanym kierunku, ale zobaczyła tylko niewyraźny zarys dwóch postaci i usłyszała ciche, niemożliwe do rozpoznania słowa. - To Sierra i Alex Calloway, jeden z jej znajomych poinformowała szeptem Gloria. - Mam wrażenie, że już kiedyś o nim słyszałam. Poznali się chyba na studiach, a Sierra uważa, że on bez przerwy za nią chodzi. - Si. - Gloria potwierdziła skinieniem głowy. - Widzę, że mamy

identyczne podejrzenia. Myślisz, że przez tego Alexa nasza siostrzyczka może zerwać umowę? Prawda, umowa, przypomniała sobie Christina. W milczeniu wypiła łyk mrożonej herbaty. Uznała, że nie sprzeniewierzyła się warunkom umowy z siostrami, ponieważ nie zaangażowała się uczuciowo. Noc, którą spędziła w ramionach Dereka, była zaledwie incydentem. Gloria miała na sobie spódniczkę i elegancką białą bluzkę z

s u

odkrytymi ramionami. Christina przyglądała się długim kruczoczarnym włosom siostry, błyszczącym w słońcu, i podziwiała jej nowe kolczyki

o l a d n

z misternie splecionych cieniutkich srebrnych drucików i turkusików. Biżuteria projektowana przez Glorię była naprawdę piękna. Patrzyła na kolczyki siostry i czuła, że wzruszenie ściska ją za gardło. Bo tu chodziło o coś więcej niż tylko o podziw dla talentu artystki. Był

a c

czas, kiedy Gloria miała problemy z alkoholem. W końcu zdecydowała się na odwyk i zdołała go przetrwać wyłącznie dzięki temu, że robiła w

s

tym czasie biżuterię. Nie wiadomo, czy gdyby nie to zajęcie, pokonałaby nałóg. Kolczyki, które dzisiaj miała na sobie, powstały właśnie w tamtym trudnym dla Glorii okresie. Christina była bardzo dumna z sukcesu siostry. Prowadziła znakomicie prosperujący sklep z biżuterią, była szczęśliwą narzeczoną Jacka Fortune'a i spodziewała się dziecka. Ciesząc się szczęściem Glorii, próbowała jednocześnie dosłyszeć coś z dobiegającej z ulicy rozmowy Sierry i Alexa. Niestety, docierały do niej tylko podniesione głosy, które zresztą zaraz umilkły, a Sierra i Alex rozeszli się w

przeciwnych kierunkach. Po chwili ich najmłodsza siostra weszła na patio. Wiatr rozwiewał jej ciemne loki i falował różową sukienką. Wyglądała uroczo i świeżo. Była jeszcze taka młodziutka. Christina poczuła, że jako starsza siostra powinna się nią opiekować i robić wszystko, by na dziecinnej buzi Sierry nie pojawiał się żaden grymas. Kiedy się witały, Christina uświadomiła sobie, że jej zwykłe szorty i bluzka zdecydowanie odbijają od eleganckich strojów sióstr.

s u

Poczuła się nieswojo, ale starała się nie przejmować tym, jak szaro i zdecydowanie mało kobieco wygląda na tle Glorii i Sierry.

o l a d n

Przypomniała sobie noc z Derekiem. Odrzuciła wtedy wszelkie ograniczenia i czuła się z tym wspaniale. Może pora, żeby znowu się odprężyć? - pomyślała.

- Co się stało? - zwróciła się Gloria do Sierry.

a c

- Alex doprowadza mnie do szału - odparła rozzłoszczona Sierra. - Traktuje mnie tak, jakbym co najmniej włamała się do jego domu.

s

Christina i Gloria wymieniły między sobą znaczące spojrzenia. - Pewnie znowu wtrącałaś się w jego sprawy? - zapytała Gloria. Sierra gwałtownie zaprzeczyła, ale po chwili przyznała, że być może trochę się wtrąciła. - Przecież ja go tylko zapytałam, czy kupił już prezent na urodziny dla swojej adoptowanej mamy - broniła się. Sierra opowiadała im czasem o swoich kolegach, stąd Christina wiedziała, że Alex został adoptowany i jest na tym punkcie bardzo drażliwy. Nie było nic dziwnego w tym, że złościł się za każdym

razem, kiedy Sierra dopytywała się o jego sprawy rodzinne. Christina chciała pocieszyć swoją małą siostrzyczkę. Pamiętała, że w przeszłości to właśnie Sierra starała się podtrzymywać ją na duchu w trudnym okresie problemów z Williamem Duganem i kłótni z Glorią. Sierra zawsze przejmowała się sprawami innych, co jej samej nie wychodziło na dobre, bo za bardzo brała sobie wszystko do serca. Christina nie mogła patrzeć, jak Sierra się zamartwia. - Wiem, że masz wielkie serce, ale naprawdę nie musisz się

s u

wszystkimi opiekować - powiedziała, kładąc siostrze rękę na ramieniu. - Może masz rację. Nie będę się więcej przejmować Alexem.

o l a d n

Zresztą on i tak nie docenia moich wysiłków.

- Ależ przejmuj się nim, proszę. - Gloria oparła się wygodnie o krzesło. - Wymyśliłam już zajęcie dla tej, która następna się zakocha. Nie dość, że czeka ją ciężka praca, to jeszcze będzie musiała najeść się

a c

wstydu, nim odpracuje umowę.

Christina pomyślała, że jeśli siostry dowiedzą się o Dereku,

s

będzie miała mnóstwo kłopotów. - Nie doczekasz się mojej przegranej. - Sierra również oparła się o krzesło i położyła dłonie na poręczach. - A już na pewno nie przez takiego gbura jak Alex. - Skoro tak mówisz... - Gloria przeniosła uwagę na Christinę. - W takim razie pozostaje mi tylko nadzieja, że to ona przegra przez pana Rockwella. Christina oblała się rumieńcem. Nie chciała, aby siostry dowiedziały się, że tak naprawdę to już przegrała. Jednocześnie było jej

wstyd, że nie jest z nimi do końca szczera. - Mówiłam wam o płotkach rozpowszechnianych w biurze. Rockwell nie jest tematem do żartów. - Ależ nikt z niego nie żartuje. - Gloria się uśmiechnęła. - Chcę tylko powiedzieć, że plotki potwierdzają nasze obserwacje i są dowodem, że wasi koledzy również zauważyli, co się dzieje między tobą a twoim szefem. Sierra obrzuciła Glorię niechętnym spojrzeniem.

s u

- Mama jest obrażona na Edith za opowiadanie kłamstw. Lepiej uważaj, żebyś i ty jej nie rozzłościła.

o l a d n

Edith oczywiście plotkowała, ale tak naprawdę wcale nie kłamała, że Christinę i Dereka coś łączy. Właśnie dlatego, kiedy kilka dni temu Christina spotkała się z Edith na śniadaniu, potraktowała ją dość łagodnie. Poprosiła tylko, żeby się zastanowiła, jak taka plotka

a c

może wpłynąć na życie innych ludzi i ile krzywdy może wyrządzić. Maria natomiast śmiertelnie obraziła się na Edith i choć Christina

s

próbowała przekonać mamę, żeby dała się przeprosić, nadal nie odbierała telefonów od przyjaciółki. Na patiu pojawił się ojciec. Jak zwykle elegancki, ubrany w jedwabną koszulę i nienagannie wyprasowane spodnie. - Czy moje dziewczynki zdecydowały się już, co mam im przygotować? - Nie za wcześnie na lunch? Możemy poczekać, aż otworzycie powiedziała Sierra. - Dla was jest zawsze otwarte. - Jose pocałował Sierrę w

policzek. Wszystkie trzy rzuciły mu się na szyję i zaczęły go ściskać i obsypywać pocałunkami. A kiedy dzielnie przetrzymał te objawy miłości, mógł w końcu przyjąć zamówienie. Christina miała ochotę na kurczaka bez dodatków, Sierra na wołowe fajitas, a Gloria zamówiła tacos z krewetkami. Zanim jednak ojciec zniknął w kuchni, wziął Glorię za rękę. - Nie pochwaliłaś się jeszcze swoim siostrom? - Właśnie miałam to zrobić.

s u

- Co takiego chcesz nam powiedzieć? - zapytała Sierra, a

o l a d n

ponieważ ojciec nie odchodził, Christina domyśliła się, że to musi być coś naprawdę ważnego.

- No, Gloria! - zawołały niecierpliwie.

Gloria sięgnęła do torebki i z radosnym uśmiechem wyjęła

a c

aksamitne puzderko. Następnie wsunęła na palec przepiękny pierścionek z brylantem.

s

Siostry rzuciły się jej na szyję, piszcząc z radości. Jose również uściskał Glorię, a kiedy łzy wzruszenia błysnęły mu w oczach, uciekł do kuchni, mrucząc pod nosem coś o lunchu. Sierra i Christina podziwiały pierścionek, a Gloria opowiadała, jak wyglądały oświadczyny Jacka. - Możecie sobie wyobrazić, że ten gburowaty i uparty facet przyszedł wczoraj wieczorem do rodziców i poprosił ich o moją rękę? - Kiedy ślub? - zapytała Christina. - Planujemy niedużą uroczystość w czerwcu.

- Tak się cieszę... - Sierra raz jeszcze uścisnęła Glorię i uciekła do restauracji. - To przez Chada. - Christina próbowała wytłumaczyć siostrę. Ona naprawdę się cieszy, że wychodzisz za mąż. Nie przebolała jeszcze tamtego głupka. - Wiem. Myślisz, że powinnyśmy za nią pójść? - Dajmy jej chwilę. Jeśli przyłapiemy ją na płaczu, będzie jej wstyd - uznała Christina i jak zauroczona dotknęła pierścionka Glorii.

s u

- Szczęściarz z tego Jacka - powiedziała cicho. - Dziękuję. Chciałabym tylko, żeby...

o l a d n

- Żebyśmy my też znalazły sobie odpowiednich i atrakcyjnych mężów? Nie przejmuj się nami. Można być szczęśliwym na różne sposoby.

Gloria pochyliła się i ujęła twarz Christiny w dłonie.

a c

- Widzę, że coś się dzieje - powiedziała cicho, zaglądając jej w oczy. - Może to tylko zwykłe biurowe plotki, a może coś znacznie

s

poważniejszego?

- Nic się nie dzieje - odparła Christina. - Innym możesz to opowiadać, ale nie mnie. Obiecaj, że cokolwiek to jest, będziesz się kierowała głosem serca, dobrze? Ja sama długo nie potrafiłam zaufać Jackowi i uwierzyć, że naprawdę mnie kocha. I przez to zmarnowaliśmy dużo czasu. Christina chciała zapytać siostrę, jak może być tak pewna, że jej zmartwienia dotyczą spraw sercowych, ale zabrakło jej odwagi. Uznała, że najprawdopodobniej nie potrafi ukryć swoich uczuć i

wszystko można wyczytać z jej twarzy. Siedziały w milczeniu, przytłoczone tym, co nie zostało powiedziane, gdy nagle ostry dzwonek telefonu komórkowego Christiny przerwał ciszę. - Sprawdzę, co u Sierry. - Gloria podniosła się z krzesła i ruszyła w stronę kuchni. Christina została sama. Spojrzała na wyświetlacz swojego telefonu, a choć to dzwonił Derek, nie od razu odebrała. Wzdragała się na myśl o tej rozmowie, choć jednocześnie miała nadzieję, że to będzie właśnie on.

s u

Pomyślała o Glorii, która kazała jej iść za głosem serca. Nie było to łatwe, ale postanowiła posłuchać siostry i mimo że był weekend,

o l a d n

odebrała telefon od swojego szefa.

Po lunchu Christina pojechała do mieszkania, żeby się przebrać. Tym razem włożyła żółte szorty, koszulkę w biało-żółte paski, a zamiast ciasnego koka, jaki ostatnio bez przerwy nosiła, zebrała włosy

a c

w koński ogon. Może miała ochotę na zmianę?

Jadąc wzdłuż rzeki w kierunku osiedla, w którym mieszkał

s

Derek, Christina zastanawiała się, czy kierowanie się głosem serca oznacza postępowanie wbrew temu, co dyktuje rozum. Przypomniała sobie rozmowę telefoniczną z Derekiem. „Możemy porozmawiać? Chciałbym wyjaśnić pewne sprawy, zanim w poniedziałek ponownie spotkamy się w biurze. Jeśli nie masz nic przeciwko temu, żeby do mnie wpaść, to obiecuję, że będziesz miała przyzwoitkę, a poza tym o twojej wizycie nikt się nie dowie". Christina zgodziła się. Wiedziała, że jeśli nie będą sami, bez trudu zdoła nad sobą zapanować. A poza tym była ciekawa, co to za

„przyzwoitka". Postanowiła też dłużej nie udawać, że nie ma ochoty na spotkanie z Derekiem, bo tak naprawdę tylko szukała okazji, żeby się znaleźć blisko niego. Zobaczyła przed sobą osiedle białych domów, zbudowanych w śródziemnomorskim stylu. Zgodnie ze wskazówkami Dereka, ruszyła wyłożoną kamiennymi płytami ścieżką. Po obu jej stronach płynęły pięknie wkomponowane w zieleń strumienie. Potem minęła ogród

s u

pełen kwitnących kwiatów, kilka tabliczek ostrzegających przed wtargnięciem na teren prywatny i wreszcie stanęła przed uchylonymi drzwiami wejściowymi.

o l a d n

Christina uznała, że to zaproszenie, i weszła do dużego,

urządzonego z surową elegancją salonu, z którego dobiegał buczący dźwięk.

a c

- Dzień dobry! - zawołała, pukając w drzwi.

- Wejdź do środka - usłyszała głos Dereka, przekrzykującego

s

hałas.

Kiedy weszła i zamknęła za sobą drzwi, poczuła delikatny cytrynowy zapach środka do polerowania mebli. Rozejrzała się dookoła. W sąsiadujących z salonem pokojach widać było pojedyncze meble i sprzęt do ćwiczeń. W tym oczywiście przyrząd do wiosłowania. Derek nie afiszował się ze swoim bogactwem. Wiedziała, że było go stać na wielką posiadłość i limuzynę z szoferem, a mimo to mieszkał w dość skromnym domu i sam prowadził swoje bmw.

Zbliżając się do źródła hałasu, zauważyła całą kolekcję prymitywnych instrumentów muzycznych, podobnych to tych, które dekorowały jego gabinet w firmie. Część z nich leżała na beżowym dywanie, zupełnie jakby ktoś ich przed chwilą używał i zostawił. Idąc tropem rozrzuconych instrumentów, dotarła do ogromnego monitora, będącego niewątpliwie najnowszym osiągnięciem techniki. Na ekranie dwóch rycerzy Jedi toczyło zaciętą walkę, z niezwykłą

s u

szybkością wymachując kolorowymi mieczami świetlnymi. A przed telewizorem siedziało dwóch graczy i z zapamiętaniem bębniło w konsole.

o l a d n

Jednym był Derek, a drugim nieduży, może ośmioletni chłopczyk w okularach, z rudymi sterczącymi włosami.

Ciekawe, czy to właśnie on miał być ich przyzwoitką.

a c

- Cieszę się, że znalazłaś czas, żeby wpaść - powitał ją Derek, odrywając wzrok od ekranu.

s

Miał na sobie biały podkoszulek, wyblakłe dżinsy i tenisówki. Taki swobodny strój przydawał mu wyrazistości, jakiej Christina nigdy dotąd u niego nie dostrzegła. Nawet włosy miał jakby dłuższe i mniej starannie uczesane. Derek uśmiechnął się do niej beztrosko, a ona odpowiedziała uśmiechem. Gdy tutaj jechała, miała wątpliwości, czy dobrze zrobiła, przyjmując zaproszenie, ale teraz wiedziała, że postąpiła słusznie. Kobieta potrafi poznać, kiedy mężczyzna chce jej powiedzieć, że ładnie wygląda. A choć Christina nie była zasypywana komplementami

ani też nie przywiązywała do nich specjalnej wagi, wiedziała, że właśnie w tej chwili Derek chciałby jej powiedzieć coś miłego. Wiedziała też, że tego nie zrobi. Szczególnie po tym, co przez ostatni tydzień przeszła w biurze, będzie się bał, że może ją wprawić w zakłopotanie. A zresztą może wcale nie chciał jej powiedzieć komplementu, może po prostu źle odczytała wyraz jego twarzy? Miała przecież na sobie zwykłe szorty i była uczesana w koński

s u

ogon. A to nie był strój, którym można się zachwycać.

Derek zachowywał się, jakby całkiem zapomniał o grze, a jego

o l a d n

przeciwnik natychmiast to wykorzystał i jednym celnym ciosem wyrzucił w przestrzeń kosmiczną rycerza. Derek zaprotestował, ale chłopiec tylko się roześmiał.

- Czy ona przyszła, żeby z nami pograć? - zapytał.

a c

- Nic z tego. Nie zamierzam narażać jej na atak Ciemnej Strony Mocy. - Derek odłożył konsolę na dywan i wstał. - Ta pani nazywa się

s

Christina Mendoza i jest moim gościem. A to Richie. Chłopiec spoważniał, podniósł się z dywanu i uścisnął dłoń Christiny.

- Chce pani być Jedi, panno Mendoza? Pewnie, że chciała. Zanim jednak zdążyła odpowiedzieć Richiemu, Derek wtrącił się do rozmowy. - Muszę chwilę porozmawiać z Christiną - powiedział. - Takie zwykłe, nudne sprawy dorosłych. Na razie możesz zagrać z komputerem, a my wyjdziemy na zewnątrz. - Wskazał na ratanowe

fotele stojące na tarasie, oddzielonym od salonu jedynie szklanymi drzwiami. Derek podszedł do lodówki i nalał wody do dwóch szklanek z lodem. - Miło cię było poznać, Richie - powiedziała Christina, patrząc, jak chłopiec wraca przed monitor. Chętnie by z nim zagrała, ale czuła, że to nie jest odpowiednia chwila na zabawę. - Wzajemnie, panno Mendoza - odparł grzecznie chłopiec i znów wrócił do ratowania galaktyki.

s u

Kiedy Christina usiadła w fotelu, Derek zasunął szklane drzwi,

o l a d n

żeby odciąć ich od odgłosów gry. Teraz Richie mógł ich widzieć, ale nie słyszał, o czym będą rozmawiać.

Derek podał Christinie szklankę z wodą i przeprosił, że nie ma nic innego, czym mógłby ją poczęstować.

a c

- Woda zupełnie wystarczy - odparła i upiła łyk. - Kim jest Richie? - zapytała.

s

- To syn sąsiadów. Jego matki nigdy nie ma w domu i dzieciak jest bardzo samotny. Czasem na ochotnika występuję w roli jego niańki.

- Ty? - Christina nie kryła zdziwienia. - Dzięki niemu mogę sobie trochę pograć - odparł. To było wzruszające kłamstwo, a Christina uznała, że będzie lepiej, jeśli się nie zdradzi, że go rozszyfrowała. Popatrzyła na leniwie płynące wody rzeki, oddzielonej od granicy osiedla niskim murkiem. - Pięknie tu. Taki dom musi sporo kosztować. Pewnie dlatego

mama Richiego spędza całe dnie w pracy, tak jak my. - Rodzice chłopca się rozwiedli. Jego ojciec jest bogaty i na razie płaci za dom, a matka nie pracuje i ciągle umawia się na randki. Szuka kolejnego mężczyzny swojego życia. Christina była ciekawa, czy mama Richiego próbowała już usidlić Dereka. Coś jej jednak mówiło, że Derek nie mógłby się zainteresować kobietą z dzieckiem. To, że lubił chłopca i czasem się nim zajmował, nie oznaczało, że szukał gotowej rodziny.

s u

- Jest właśnie w tej chwili na pierwszej randce z kolejnym facetem. Kto wie? Może dzisiaj się jej poszczęści?

o l a d n

Derek wypił duży haust wody i przymknął powieki, ale Christina zdążyła zauważyć, że gdy to mówił, jego oczy pociemniały. - Jesteś na coś zły? - zapytała.

- Nie. Tylko... - Derek urwał i zacisnął usta.

a c

- Tylko co? - Christina pochyliła się w jego kierunku. - Chodzi o to... że chyba szkoda mi chłopca. Mieszkam tu dosyć

s

krótko, ale zdążyłem się zorientować, że ojciec prawie wcale go nie odwiedza. W ciągu ostatnich dwóch miesięcy pojawił się dwa razy. Wiem, kiedy do nich przychodzi, bo wtedy on i Sandra tak się kłócą, że słychać ich aż u mnie. Chciałbym, żeby Richie nie musiał z tego powodu cierpieć. Derek bawił się szklanką, unikając wzroku Christiny. A ona czuła, że chodzi mu o coś więcej niż tylko o chłopca z sąsiedztwa. Musiały powrócić jakieś przykre wspomnienia. Popatrzyła na Richiego, który siedział na dywanie i bawił się

jednym z instrumentów Dereka. Była to podobna do bambusa zdrewniała łodyga, w której pustym wnętrzu zostały wyschnięte nasiona. Przy każdym ruchu przesypywały się, wydając dźwięk, który do złudzenia przypominał padający deszcz. Indiańscy szamani używali kiedyś takich instrumentów do zaklinania deszczu, stąd też brała się ich nazwa „Deszczowe Kije".Christina oderwała wzrok od chłopca, a gdy zerknęła na Dereka, zobaczyła, że się w nią wpatruje. Zmieszana odwróciła głowę w kierunku Richiego.

s u

- To jego nowe zabawki - powiedział Derek, najwidoczniej podążając za jej spojrzeniem. - Kiedy byłem mały, mama zawsze

o l a d n

prosiła ojca, żeby je dla mnie kupował. Miała nadzieję, że może zdołają we mnie obudzić talent muzyczny, który powinienem odziedziczyć po jej rodzinie. Wyciągnąłem je z piwnicy, bo mały lubi się nimi bawić. - Wyglądają na przywiezione z daleka - zagadnęła Christina.

a c

Liczyła na to, że dowie się czegoś o jego dzieciństwie, ale Derek wyraźnie nie miał ochoty o tym opowiadać.

s

- Mój ojciec był oficerem, dlatego jako dziecko mieszkałem w różnych bazach wojskowych - powiedział krótko i zwięźle. Christina zapytała Dereka, czy widuje się ze swoimi rodzicami, a wtedy dowiedziała się, że chorowali na wirusowe zapalenie wątroby i niewydolność serca i oboje zmarli dawno temu. Chciała powiedzieć, że jej przykro, ale zanim zdążyła otworzyć usta, Derek znowu był szefem - stanowczym i opanowanym. - Nie zapraszałem cię tu na pogaduszki - oświadczył. - To oczywiste. Rozumiem, że chodzi wyłącznie o sprawy

służbowe - odparła. O tym, co jest naprawdę ważne, nie będziemy rozmawiać, pomyślała rozżalona. Nie rozumiała, dlaczego jest jej przykro. Przecież sama chciała, żeby ich stosunki były czysto służbowe. - Ostatni tydzień w biurze był ciężki. Martwiłem się jak to zniesiesz - powiedział Derek. - Mówiłam ci przecież, że nic mi nie jest. - Wiem, ale chodziło mi o twoje zachowanie...

s u

Urwał, najwyraźniej szukając odpowiednich słów. O to, jak zareagowałaś, kiedy ci powiedziałem o plotkach Twyli. Zastanowiło

o l a d n

mnie to i postanowiłem trochę pogrzebać w twojej przeszłości. - To znaczy? - Christina poczuła, że serce zaczyna jej walić jak oszalałe.

- Wiem o Williamie Duganie i o oskarżeniu, które przeciwko

a c

niemu wniosłaś.

Christina ze wszystkich sił starała się opanować i nie pokazać po

s

sobie, jak bardzo obeszła ją ta wiadomość.

Rozdział 11 Derek spodziewał się, że Christina będzie mocno zaskoczona i zmieszana, dlatego postanowił odbyć z nią tę rozmowę poza biurem. Gdyby powiedział jej to w pracy, do końca dnia musiałaby ukrywać emocje pod maską obojętności, a na to nie chciał jej narażać.

s u

W zeszłym tygodniu uruchomił swoje kontakty i powoli udało mu się złożyć w całość strzępy informacji i fakty, których Christina nie

o l a d n

zamieściła w życiorysie. Kiedy to zrobił, zrozumiał, dlaczego w jego towarzystwie zachowywała się tak nerwowo i czemu uparcie twierdziła, że spędzona z nim noc była błędem.

Przypomniał sobie, jak ją przekonywał, że to, co się między nimi wydarzyło, nie było pomyłką. Tak bardzo chciał, by powiedziała, że w

a c

tym, co zrobili, nie było absolutnie nic złego, a teraz, kiedy o tym myślał, czuł się jak głupiec.

s

Odstawił szklankę na stół, pochylił się w stronę Christiny i oparł ręce na udach.

- Możesz mi wyjawić, jak to było? Rozmawiałem z kilkoma osobami, ale chciałbym usłyszeć twoją wersję wydarzeń. - Jestem pewna, że znasz podstawowe fakty. - Christina przesunęła dłonią wzdłuż kantu na nogawce szortów, starannie unikając wzroku Dereka. - Oskarżyłam Dugana o molestowanie seksualne, a on zaprzeczył. W końcu załamana zdecydowałam się wyjechać do Los Angeles Chcę jednak, byś wiedział, że oskarżanie szefów nie weszło

mi w nawyk. Przestraszyłeś się, że mogę to zrobić? - Dobre pytanie - odrzekł i dopiero wtedy na niego spojrzała. - Nie mogę mieć ci za złe, że tak pomyślałeś - zauważyła ze smutkiem w oczach. - Poczekaj, chciałem tylko powiedzieć, że w takiej sytuacji każdy szef mógłby się nad tym zastanawiać. Jednak ani przez chwilę nie podejrzewałem, że mogłabyś zrobić coś tak podłego. - Czy to znaczy, że wierzysz w moją wersję wydarzeń? Christina

s u

przechyliła głowę, przyglądając mu się uważnie. Wyglądała przy tym tak uroczo, że chciałby ją wziąć w ramiona i utulić. Przypuszczał

o l a d n

jednak, że wolałaby, aby jej nie dotykał.

- Wierzę ci, Christino. Dowiedziałem się, że już po twoim odejściu z Macrizonu kolejne dwie pracownice oskarżyły Dugana o molestowanie.

a c

Christina odetchnęła z ulgą i pokiwała głową.

- Wiem o tym, bo nadal utrzymuję kontakt z niektórymi kolegami

s

z tamtej firmy. Obie sprawy nie są jeszcze rozstrzygnięte, więc ciągle jest nadzieja, że tym razem Dugan dostanie za swoje. Przed laty, kiedy ja go oskarżyłam, nikt nie potraktował mnie serio. Dugan jest bardzo bogaty i wpływowy, a ja nie miałam żadnych dowodów na poparcie swoich żałosnych oskarżeń. Od początku wiedziałam, że z nim nie wygram, ale musiałam przynajmniej spróbować. Gdybym tego nie zrobiła, nie mogłabym patrzeć w lustro. - Dlaczego wcześniej mi o tym nie powiedziałaś? Christina zastanawiała się przez chwilę, zanim odparła.

- Z wielu powodów. Rozumiesz chyba, że nie jest to informacja z rodzaju tych, z jakimi biegnie się radośnie do nowego szefa. Ciekawe, jak byś się poczuł, gdybym ci na dzień dobry oznajmiła, że swojego poprzedniego szefa oskarżyłam o nękanie lubieżnymi uwagami i narzucanie się. A także o grożenie mi, że jeśli nie pójdę z nim do łóżka, stracę pracę. Po czym z uśmiechem zapewniłabym cię, że mimo to na pewno będzie się nam razem doskonale pracowało, a ty możesz się czuć bezpieczny w moim towarzystwie.

s u

- Rozumiem - odrzekł Derek. Choć poczuł się dotknięty, robił wszystko, by Christina nie wyczuła urazy w jego głosie. - Wydawało

o l a d n

mi się jednak, że łączy nas coś więcej niż tylko praca.

- Zdajesz sobie sprawę, że trzeba to było przerwać, zanim sprawy zaszły za daleko. Wiem, że to z mojej winy znaleźliśmy się w tak niezręcznej sytuacji. Nigdy wcześniej nie zdarzyło mi się nic takiego i

a c

bardzo cię za to przepraszam. Na swoje usprawiedliwienie mogę powiedzieć tylko tyle, że wtedy... nie byłam w stanie nad sobą zapanować.

s

- Cieszę się, że tak się stało - odparł cicho Derek. Christina szybko umknęła wzrokiem i zakłopotana zaczęła poprawiać uczesanie, które jak zwykle tego nie wymagało. - Ja też się cieszę - przyznała po chwili milczenia. - Choć wiem, że to się więcej nie powtórzy. Kiedy to powiedziała, prysły wszystkie marzenia Dereka. Rozumiał jednak, że niechęć Christiny do związków bez zobowiązań wynika ze złych doświadczeń. Nie mógł mieć do niej o to pretensji i w

zasadzie powinien się uważać za szczęściarza, że pozwoliła mu ze sobą spędzić chociaż tę jedną noc. Mimo wszystko jeszcze się nie poddawał. - A gdyby nikt nie wiedział, że się spotykamy? Czy wtedy byś się zgodziła? Derek nie prosił o deklaracje. Nie wiedział, ile czasu zostanie w Teksasie. Do San Antonio przyjechał przecież tylko po to, by rozwiązać problemy przedsiębiorstwa. Kiedy zadanie zostanie wykonane, nic go nie będzie już tutaj zatrzymywać.

s u

Zgodnie ze swoją filozofią, nie zostawał zbyt długo w jednym

o l a d n

miejscu, nie zadawał się też z jedną kobietą i zawsze odchodził, zanim sprawy zaczynały się komplikować.

- Przyznam, że bardzo mnie to kusi - wyznała Christina. - Bóg jeden wie jak bardzo. Wiem jednak, że romans z szefem jest jak

a c

trzymanie ręki nad płomieniem świecy, i prędzej czy później musi zaboleć.

s

- Jestem pewien, że nie będzie aż tak źle - odparł Derek z jednym ze swoich zabójczych uśmiechów. - Proszę, przestań. - Christina roześmiała się cicho, bo doskonale zdawała sobie sprawę z jego taktyki. - Tym razem to nie podziała. Poniedziałkowe plotki potraktowałam jako poważne ostrzeżenie i musiałabym być naprawdę głupia, żeby się tym nie przejąć. Dobrze wiem, jakim potężnym narzędziem jest biurowa plotka. Nie udało mu się jej przekabacić, a przecież nie dokończyli jeszcze rozmowy.

- Słyszałem, że kiedy wniosłaś oskarżenie przeciwko Duganowi, jedna z koleżanek z pracy dała ci się we znaki. - Ktoś opowiadał w biurze, że to ja próbowałam uwieść Dugana. I choć nie mam na to dowodów, jestem przekonana, że to była Rebeca Waters. - Wiesz, czemu to zrobiła? - To długa historia. - Christina wzruszyła ramionami, a Derek zauważył, że wracanie do tamtej afery sprawia jej przykrość.

s u

- Powiem tylko, że wpędzanie koleżanek w kłopoty sprawiało Rebece przyjemność. Miała wyjątkowo paskudny i pokrętny charakter,

o l a d n

ale na początku ani ja, ani Gloria nie zdawałyśmy sobie z tego sprawy. Razem pracowałyśmy i razem wychodziłyśmy wieczorami. Zaprzyjaźniłyśmy się i zaczęłyśmy spędzać wspólnie coraz więcej czasu. Ale Rebeca brała narkotyki i wciągnęła w to Glorię. Kiedy zobaczyłam, co

a c

się dzieje, próbowałam przemówić siostrze do rozumu i wtedy właśnie Rebeca obraziła się na mnie.

s

- I z zemsty opowiadała wszystkim, że próbowałaś uwodzić Dugana - dokończył Derek.

- Zgadłeś. Rozumiesz więc, jak okropnie się poczułam, kiedy mi powtórzyłeś plotki opowiadane przez Twylę. To było tak, jakby wszystko nagle wróciło, jakbym nie opuściła Macrizonu. - Żałuję, że to nie ja byłem wtedy szefem panny Waters. Popamiętałaby mnie do końca życia. Natychmiast jednak pożałował swoich słów. Chociaż wdzięczność malująca się na twarzy Christiny sprawiała mu

przyjemność, to jednak nie miał zwyczaju do tego stopnia przejmować się kobietami. Odchrząknął, starając się przybrać obojętny wyraz twarzy. Christina doskonale sama dawała sobie radę. Nie chciała, żeby on zajmował się jej sprawami. Nie było takiej potrzeby. Derek zaczął się wycofywać, a ona najwidoczniej to wyczuła, bo nie zareagowała na jego wojowniczą deklarację i zaczęła mówić dalej. - Najgorsze w sprawie Macrizonu było to, że Gloria też mi nie

s u

wierzyła. Kiedy się o tym przekonałam, załamałam się. Rzuciłam pracę i wyjechałam z domu. Czułam, że spotyka mnie ogromna niesprawiedliwość.

o l a d n

Derek oparł rękę na jej kolanie. Christina zdawała się rozumieć, że jest to wyłącznie gest przyjaźni, i z wahaniem położyła dłoń na jego ręce.

a c

- Byłaś wspaniała - powiedział. - Kiedy pomyślę, ile odwagi wymagało od ciebie wniesienie oskarżenia przeciwko tak potężnemu i

s

wpływowemu facetowi jak Dugan... - Derek zamknął jej palce w swojej dłoni. - Twoja odwaga jest godna uznania. Christina w milczeniu przyglądała się Derekowi. - W twoich ustach to wiele znaczy - powiedziała w końcu. Dereka ogarnęło zakłopotanie. Nie dość, że najpierw rozgadał się na temat swojego życia rodzinnego, zdradzając przy tym stanowczo zbyt wiele szczegółów, to potem składał jeszcze rycerskie deklaracje. Większego zamieszania Christina już chyba nie mogła wprowadzić w jego życie.

W ciszy, jaka znowu zapadła, oboje sięgnęli po szklanki z wodą i, sącząc ją leniwie, wpatrywali się w odbite na szkle popołudniowe słońce. - Jak tam twoje przygotowania do zawodów wioślarskich? zapytała w końcu Christina. Derek był jej niezmiernie wdzięczny za zmianę tematu. Bo choć sprawa Dugana musiała zostać wyjaśniona i wcale nie żałował, że poruszył ten temat, to jednak... Nie podobało mu się, że aż tak bardzo się tym przejął.

s u

- Codziennie rano trenuję. Do zawodów zostało jeszcze kilka miesięcy.

o l a d n

- Wygląda na to, że się dobrze bawisz - powiedziała. Wiatr, który nagle zerwał się od rzeki, poruszył związanymi w koński ogon włosami. - Ja nigdy jeszcze nie pływałam łódką ani kajakiem...

a c

- W takim razie muszę cię kiedyś zabrać z sobą. Rzucił tę propozycję bez zastanowienia, a przecież nikogo nie zabierał na łódkę.

s

Chwile, które na niej spędzał,obojętnie, rano czy o zmierzchu, były jego jedynym odpoczynkiem. Mimo to nie widział nic złego w dzieleniu się z Christiną swoją pasją. - Z przyjemnością z tobą popłynę. - Uśmiechnęła się uroczo, a jej zainteresowanie pochlebiło Derekowi. - Moglibyśmy popływać dziś w nocy, kiedy Richie pójdzie już do domu - zaproponował, ściszając głos. - Co byś powiedziała na taką wyprawę o północy? Na samą myśl o tym, co mogłoby się wydarzyć na rzece, zrobiło

mu się gorąco. Gwiaździste niebo i srebrzysty blask księżyca, odbijający się od ciemnej powierzchni rzeki... Trudno sobie wymarzyć bardziej zniewalającą scenerię. Christina milczała i trwało to tak długo, że Derek zaczął już wątpić, czy w ogóle mu odpowie. W końcu się odezwała. - Jeżeli miałabym z tobą popłynąć, to wyłącznie jako koleżanka. Nie chcę, żeby doszło między nami do czegokolwiek więcej. Rozumiesz?

s u

Nagłe pukanie w szklane drzwi przypomniało im o obecności chłopca.

o l a d n

Biedny chłopiec, pomyślał Derek. Mało prawdopodobne, żeby mały sam miał kiedyś dziecko, ale jeśli tak się zdarzy, to na pewno nie dopuści, by zostało postawione w takiej sytuacji. Zbyt dobrze wiedział,

a c

jak to jest, kiedy dziecko nie ma matki, a ojciec się od niego odwraca i w ogóle się nim nie interesuje.

s

Wstał z fotela, otworzył drzwi i czule poczochrał sterczące włosy chłopca. Richie uśmiechnął się i oznajmił, że jest głodny. Rzut oka na zegarek powiedział Derekowi, że zbliża się pora kolacji. Mama Richiego miała dzisiaj wrócić późno i Derek planował, że zamówi pizzę do domu, żeby chłopiec nie był głodny. Sądząc jednak z tego, co opowiadał Richie, jego mama nie bardzo radziła sobie w kuchni, najprawdopodobniej miał więc pizzę na co dzień. - Masz ochotę pojechać na kolację do restauracji w La Villita?

Postępowanie z dzieckiem wymagało dużo większej subtelności niż codzienne sprawy biurowe. Christina założyła więc nogę na nogę i rozbawiona przyglądała się staraniom Dereka. Smukłe opalone nogi Christiny pochłonęły Dereka do tego stopnia, że niewiele brakowało, aby nie usłyszał odpowiedzi Richiego. - La Villita jest najstarszą częścią San Antonio. Uczyliśmy się o tym w szkole - powiedział chłopiec. - Pamiętam, że przygotowałeś pracę na ten temat i dostałeś

s u

piątkę. - Derek oderwał oczy od nóg Christiny. - Możemy pojechać na steki, ale może masz ochotę na krewetki... Cokolwiek sobie życzysz. Wybieraj.

o l a d n

- Najbardziej lubię hamburgery - przyznał Richie. Derek zgodził się na hamburgery i wysłał chłopca po kurtkę.

- Punkt dla ciebie. Doskonale sobie z nim poradziłeś - pochwaliła

a c

Christina.

Patrząc na nią, miał nadzieję, że nie myśli tak jak inne kobiety.

s

Owszem, umiał się zająć Richiem, ale to wcale nie znaczyło, że zamierzał założyć rodzinę.

Richie wrócił ubrany w zieloną kurtkę i, wetknąwszy głowę w szparę drzwi, zwrócił się do Christiny. - Też jesteś głodna? - Nie... - Może pojedziesz razem z nami? - wtrącił Derek. Taka mała, przyjacielska kolacja. - Wyjście w teren z przyzwoitką? - zażartowała, a w jej oczach

pojawiły się wesołe iskierki. - Trudno sobie wyobrazić większe bezpieczeństwo - odparł z powagą Derek. Zaczęła udawać, że rozważa jego propozycję, a wtedy Derek był już pewny, że wygrał i Christina wybierze się z nimi na kolację. A więc nici z romansu. Najwyraźniej zostali przyjaciółmi. Trudno. Będzie się musiał z tym pogodzić. W każdym razie na dzisiejszy wieczór.

s u

La Villita leżała na południowym brzegu rzeki San Antonio. W

o l a d n

ocalałych zabytkowych domach mieściły się galerie sztuki i pracownie artystów, a także wiele butików i restauracji. Jako pierwsi zamieszkali tu hiszpańscy żołnierze z Alamo, czy, jak w tamtych czasach mówiono, biorący udział w Misji San Antonio Valero. Była to wtedy osada

a c

prymitywnych chatek, które zmyła powódź.

Po Hiszpanach pojawili się emigranci z Francji i Niemiec. Z

s

czasem zaczęło się tam robić coraz biedniej, aż wreszcie La Villita stała się dzielnicą slumsów. Dopiero wtedy władze miasta postanowiły zadbać o podupadłą dzielnicę, nie chcąc dopuścić do tego, by obiekty dokumentujące historię San Antonio zniknęły z powierzchni ziemi. Opowiedział im o tym Richie, kiedy siedzieli przy kolacji w „Guadalajara Grill", gdzie serwowano typowe dania kuchni pogranicza teksańsko-meksykańskiego, w tym ulubione hamburgery chłopca. Śmiali się i rozmawiali o szkole Richiego, a także o różnych grach komputerowych. A kiedy upływająca w pogodnym nastroju kolacja

dobiegła końca, wybrali się na spacer po wyłożonych kamiennymi płytami uliczkach. Obejrzeli wystawy galerii, mieszczących się w starych domach z wapienia. Zbliżała się pora, o której mieli się spotkać z matką Richiego. Zamierzała przedstawić syna swojemu nowemu przyjacielowi. Nie mogąc się doczekać spotkania z mamą, Richie wybiegał do przodu, zatrzymując się jedynie przed wystawami sklepików. Nareszcie sami, pomyślała Christina.

s u

- Nie wiedziałem, że interesują cię gry komputerowe. - W oczach Dereka pojawiły się kpiące błyski.

o l a d n

Christina przyznała, że czasem lubi pograć. Nie zdradziła się jednak z tym, że obok kolekcji płyt z jogą ma także kilka gier, przy których doskonale się odpręża. Uważała, że gry są dla duszy tym, czym czipsy dla ciała.

a c

Szli obok siebie powoli, nigdzie się nie spiesząc. Derek był tak blisko, że co chwila ocierali się o siebie ramionami, ale Christina nie

s

cofnęła się, by zwiększyć między nimi odległość. Po dzisiejszej rozmowie, w czasie której wyjaśnili sobie sprawę Dugana, czuła się tak lekko, jakby jej zdjęto z ramion wielki ciężar, który od dawna próbowała z siebie zrzucić. Mordercze biegi i lata wyczerpujących ćwiczeń fizycznych nie przynosiły jednak ulgi. Dopiero zrozumienie, jakie okazał jej Derek, sprawiło, że pozbyła się obciążenia z przeszłości. Poczuła na plecach rękę Dereka. Popychał ją leciutko w stronę małego sklepiku, ale był to miły i

całkowicie niewinny gest, który dobrze pasował do ich spaceru pod gwiazdami. Dlaczego w takim razie poczuła przebiegający po plecach dreszcz podniecenia? Richie, zajęty oglądaniem wystawy, nie zwracał na nich uwagi. - Myślisz, że on będzie w porządku? - zapytał chłopiec. Christina zrozumiała, że mały pytał o nowego przyjaciela mamy i zrobiło się jej go żal. Kiedy przy kolacji Richie mówił o mamie, widać

s u

było, że naprawdę ją kocha, ze słów Dereka wynikało jednak, że nie bardzo potrafiła zajmować się synem.

o l a d n

- Jeżeli nie będzie w porządku, to koniecznie musisz mi o tym powiedzieć. - Derek położył dłoń na drobnym ramieniu chłopca. Po raz kolejny ujawniła się opiekuńcza strona natury Dereka. Christinie zrobiło się lekko na sercu.

a c

- Naprawdę? - Richie wpatrywał się w Dereka z uwielbieniem. - I wtedy go zbijesz? - zapytał.

s

- Może nie zbiję, ale na pewno zrobię wszystko, żeby ci pomóc. Chłopiec uśmiechnął się od ucha do ucha. Christina patrzyła na cień uśmiechu błąkający się na ustach Dereka. Gdzie zniknął drapieżny „rekin biznesu", z którego Patrick był taki dumny? Trudno było uwierzyć, że mężczyzna odnoszący się opiekuńczo do małego przyjaciela to Derek, którego poznała jako wymagającego szefa dużej firmy. Nagle kobiecy głos zawołał chłopca po imieniu. Odwrócili się i zobaczyli wystrojoną z okazji randki Sandrę, czekającą na synka z

szeroko otwartymi ramionami. Richie aż podskoczył z radości i objął Dereka w pasie. - Dziękuję za kolację. Było naprawdę wspaniale - powiedział. - Ja też się dobrze bawiłem. - Derek delikatnie poklepał małego po plecach. - Nie zapominaj o mnie i wpadnij czasem, dobrze? Richie obiecał go odwiedzać, a potem puścił Dereka i przytulił się do Christiny, a ona pochyliła się, odwzajemniając uścisk. Nagle poczuła, że tak bardzo chciałaby kiedyś mieć własne dzieci...

s u

- Wpadniesz kiedyś, żebyśmy mogli razem zagrać? - zapytał

o l a d n

chłopiec. - Byłby z ciebie świetny Jedi.

- Na pewno kiedyś jeszcze odwiedzę Dereka i może wtedy uda się nam spotkać - odparła Christina z uśmiechem.

- Fajnie! - zawołał Richie i pobiegł do mamy. Christina

a c

wyprostowała się i razem z Derekiem patrzyła, jak Richie rzuca się w jej objęcia. Sandra pomachała im ręką, a potem zerknęła na porządnie

s

wyglądającego mężczyznę, który trzymał się nieco z boku. - Wydaje się miły - zauważyła Christina. - Mogę się założyć, że to kolejny niewypał. Będę musiał z nią poważnie porozmawiać. Z trudem powstrzymuję się od uwag o jej byłym mężu, ale jeśli zapyta mnie, co myślę o tym nowym... - Jak możesz o nim cokolwiek myśleć, skoro nie zamieniłeś z nim nawet słowa. - Christina pociągnęła go za koszulkę. - Na razie - odparł, a Christina zauważyła, że jego oczy stały się całkiem czarne.

Ach ten Derek, pomyślała. Gdyby to na mnie spadło jakieś nieszczęście, też by mnie bronił. Ciekawe, na jak długo umiałabym go przy sobie zatrzymać? Czy Richie potrafił obudzić w nim uczucia, których Derek nie był w stanie z siebie wykrzesać, kiedy chodziło o kobiety? Z wymuszonym uśmiechem Derek podał jej ramię i poprowadził w stronę otwartego sklepu ze starociami. Zastanawiała się przez chwilę, czy nie przypomnieć Derekowi, że

s u

zniknięcie przyzwoitki oznacza koniec wspólnego wieczoru. Uznała jednak, że nie ma takiej potrzeby. Ustalili przecież, że zostają

o l a d n

przyjaciółmi. Nie musiała się więc niczego obawiać.

Z przyjemnością przesunęła palcami po jego silnym ramieniu i ukryła palce w zgięciu łokcia, pod bicepsem.

W świetle księżyca Derek wydawał się bardziej tajemniczy niż za

a c

dnia. Wiedziała jednak, że czeka ją wyłącznie miły spacer w La Villita. Mimo wszystko jasno oświetlone wnętrze sklepu podziałało na

s

nią uspokajająco. Sprzedawca przywitał ich i wrócił do czytania gazety. W głębi sklepu pełno było zardzewiałych latarenek, witraży, piktogramów i wypłowiałych ubrań. Uwagę Christiny przykuł czerwony szal z pięknej koronki, przedstawiającej kwiaty róż. Delikatnie dotknęła go palcami. W zasadzie nie nosiła takich odważnych kolorów. Czerwień przyciąga wzrok, a ona raczej unikała zwracania na siebie uwagi. A gdyby była kobietą, której nie krępują męskie spojrzenia? Na przykład hiszpańską senorita flirtującą z caballeros. Albo damą stojącą

na balkonie, która wpina różę w ciemne włosy, bo wie, że jej ukochany, ukryty w cieniu drzew, na to patrzy. Rozmarzona, zaczęła się zastanawiać, jak by zareagował Derek, widząc ją pewną siebie i swobodną, otuloną pięknym szalem. Nagle Derek stanął za jej plecami i zdjął szal z wieszaka. - Nawet z drugiego końca sklepu widać, że ci się podoba powiedział. Poczuła na karku jego oddech i zapragnęła, by powiedział jej coś

s u

miłego. On jednak w milczeniu zarzucił jej szal na ramiona, a potem rozpuścił jej włosy.

o l a d n

- Chcę go dla ciebie kupić - szepnął.

Gdybyśmy byli parą, która nie musi niczym się przejmować, pomyślała Christina, wrócilibyśmy razem do domu, a ja zrzuciłabym z siebie ubranie i naga owinęła się tym szalem. Moja skóra

a c

prześwitywałaby pomiędzy różami, a on, leżąc na łóżku, czekałby na mnie niecierpliwie. I znowu czułabym, że żyję, tak jak zaledwie przed

s

kilkoma dniami.

Niestety, żadne z nich nie było wolne. Oboje mieli określone miejsca w życiu oraz absorbującą pracę i żadne z nich nie zamierzało z tego zrezygnować. Christina niechętnie zdjęła szal. Nie musiała patrzeć na Dereka, aby wiedzieć, że jest zawiedziony. Tak samo jak ona. - Nie noszę czerwonego - powiedziała z uśmiechem, żeby ukryć rozczarowanie, a także rozładować napięcie, które się znowu między

nimi pojawiło. Czy już zawsze tak będzie? - zastanawiała się. Myślała, że po tamtej nocy, kiedy ciekawość została zaspokojona, nie będą się już tak szaleńczo pragnąć. A przecież pożądanie stało się jeszcze silniejsze, a cała sytuacja zrobiła się dużo bardziej niebezpieczna niż poprzednio. Próbując zachować kontrolę nad rozwojem wypadków, Christina odeszła od Dereka. Dostrzegła słodycze i zdecydowała, że dużo bezpieczniej będzie skusić się na coś słodkiego, niż dalej marzyć o swoim szefie.

s u

Dobrze, że za nią nie poszedł. Potrzebowała chwili, by dojść do

o l a d n

siebie, zanim znowu stanie z nim twarzą w twarz.

Kilka minut później z torebką cytrynowych dropsów w dłoni Christina była gotowa na ponowne spotkanie z Derekiem, który czekał na nią przed sklepem.

a c

- Nie mogłaś się oprzeć, prawda? - Derek z uśmiechem wskazał torebkę z cukierkami.

s

Ciekawe, czy miał na myśli siebie, czy cukierki? - pomyślała, częstując go dropsami.

- Czasem nie mogę się powstrzymać - odparła, kiedy oboje ruszyli w stronę parkingu, zupełnie jakby rozumieli, że najlepsze, co mogą w tej chwili zrobić, to powiedzieć sobie dobranoc. - Czy jest jeszcze coś, co powinienem o tobie wiedzieć? Czy oprócz ukrytych w domu czipsów i gier komputerowych masz jeszcze jakieś sekrety? - Niestety, poznałeś już wszystkie. - Christina była wdzięczna, że

nie wspomniał o Duganie. A co z twoimi sekretami? - miała ochotę zapytać. Powiedz mi, co ty ukrywasz. Obawiała się jednak, że kiedy lepiej pozna Dereka, sytuacja może ją przerosnąć. Postanowiła więc pozostać przy swobodnych, przyjacielskich kontaktach. W tę sobotnią noc parking w La Villita był pełen ludzi. Kolorowy tłum sprawił, że urok bycia tylko we dwoje prysł jak bańka mydlana, a Christina bez trudu odzyskała panowanie nad sobą.

s u

Każde z nich przyjechało na kolację swoim samochodem.

o l a d n

Nadeszła pora, żeby się pożegnać. Christina nie mogła się oprzeć pokusie, by nie zerknąć na Dereka. Ostatni raz, powiedziała sobie. Zatrzymała się, a kiedy spojrzała, zobaczyła, że on też na nią spogląda. Christina miała ochotę podbiec do niego i obsypać pocałunkami.

a c

Zanim jednak cokolwiek zrobiła, Derek uniósł dłoń na pożegnanie.

s

Odpowiedziała mu tym samym gestem, mając wrażenie, że go od siebie odpycha.

Tej nocy spała bardzo niespokojnie. W sennych marzeniach jawił się jej Derek i czerwony koronkowy szal, a także skrzące się wszystkimi kolorami tęczy brylanty i zamieszanie związane z zaręczynami Glorii. Następnego ranka znalazła na progu paczkę zapakowaną w brązowy papier. W środku był czerwony koronkowy szal.

Stojąc na progu mieszkania, przytuliła czerwoną koronkę do policzka. Wiedziała, że nieuchronnie się zbliża chwila, kiedy nie będzie już w stanie oprzeć się Derekowi.

Rozdział 12

o l a d n

s u

W niedzielę rano Derek wybrał się na łódkę, a kiedy wrócił, zauważył, że mruga światełko automatycznej sekretarki.

„Chciałam ci podziękować za prezent" - usłyszał głos Christiny. „Wygląda na to, że dobrze wiesz, jak mnie uszczęśliwić". Ta wiadomość wprawiła go w świetny humor i choć całą

a c

niedzielę przepracował w domu, uśmiechał się do siebie za każdym razem, gdy przypomniał sobie słowa Christiny.

s

Dlaczego ta kobieta ma nade mną taką władzę? - pytał sam siebie.

Wczoraj zrozumiał, że chce ją mieć blisko, i to nie tylko dlatego, że obudziła w nim silną namiętność, a spędzonej z nią nocy nie dało się zapomnieć. Pragnął się zaopiekować Christiną, dać jej poczucie bezpieczeństwa. Tuląc ją w ramionach, zrozumiał, że nigdy wcześniej nie czuł nic podobnego do żadnej kobiety. Czerwony szal naprawdę się jej podobał, a mimo to nie pozwoliła, by go dla niej kupił. Szal wrócił na wieszak, a Christina

zaczęła myszkować w dziale ze słodyczami. Derek wykorzystał okazję i kupił piękną koronkę, prosząc, by ją dla niego przez chwilę przechowano. Potem pożegnał się z Christiną, a kiedy wsiadła do samochodu i odjechała, wrócił do sklepu po swój zakup. Dziś rano pojechał do Christiny i położył zapakowany szal na progu jej drzwi. Kusiło go, by zapukać i poprosić, żeby go wpuściła, ale nie zrobił tego. Wiedział, że Christina Mendoza jest kobietą, którą należy traktować z szacunkiem.

s u

W poniedziałek rano jego myśli nadal krążyły wokół Christiny. I choć był nią coraz bardziej zauroczony, wierzył, że wkrótce mu to przejdzie.

o l a d n

Musiało przejść, czyż nie?

W firmie pojawił się bardzo wcześnie i tak jak przypuszczał, było jeszcze pusto. Czasami udawało mu się przyjechać nawet przed

a c

Christiną, ale dzisiaj ona była pierwsza.

Kiedy wszedł do swojego gabinetu, zastał ją siedzącą na krześle,

s

na wprost biurka. Rozpuszczone włosy opadały jej na ramiona. Zamiast zwykłego, nijakiego kostiumu włożyła spodnie khaki i rzucającą się w oczy czerwoną bluzkę, której ostry kolor podkreślał delikatną karnację i blask oczu. Derek przypomniał sobie, że specjalista od tworzenia więzi w zespole zapowiedział na dzisiaj ćwiczenia fizyczne, które miały pomagać w budowaniu zaufania pomiędzy poszczególnymi pracownikami. Wszyscy zostali poproszeni o włożenie swobodnych strojów.

Zauroczony wpatrywał się w Christinę. Nie mógł się nacieszyć jej urodą. - Cześć. Miałam nadzieję, że zdołam cię złapać, zanim pozostali się zejdą - powiedziała. - Jestem tylko twój - odparł i z zażenowaniem pomyślał, jak bardzo prawdziwe było to stwierdzenie. Christina wstała i odłożyła na krzesło dokumenty, które ze sobą przyniosła.

s u

- To, co mi podarowałeś, zasługuje na coś więcej niż podziękowanie przez telefon.

o l a d n

- Masz na myśli szal? - upewnił się Derek, gotów zbagatelizować całą sprawę.

- Jeszcze nigdy nie dostałam czegoś tak wspaniałego. Chcę, żebyś o tym wiedział - odparła Christina, patrząc Derekowi prosto w

a c

oczy.

Derek nie spodziewał się takiej otwartości. Przecież ustalili, że

s

będą jedynie przyjaciółmi.

Zamyślił się i wtedy nagle powróciły wspomnienia. Ojciec powtarzał, że tylko poświęceniem i dyscypliną można coś w życiu osiągnąć. Często zmuszał małego Dereka, by stał dwie godziny z podniesionymi do góry rękami po to tylko, żeby dowieść słuszności swoich słów. Podczas pogrzebu mamy ojciec zdecydował, że syn będzie stał przy otwartej trumnie w trakcie ceremonii, choć Derek nie mógł znieść widoku nieruchomego ciała matki.

I kolejny pogrzeb. Przykryta narodową flagą trumna ojca, za którą szło tylko kilka osób. Po ceremonii zdjęta z trumny, złożona w kostkę flaga została przekazana Derekowi, a on wahał się, czy ją przyjąć. A potem te zmieniające się jak w kalejdoskopie kobiety, które miały być lekarstwem na jego brak poczucia własnej wartości, I bunt przeciwko wszelkim strukturom jako jego widzenie świata. Nie powinien zawracać głowy Christinie, bo miał pełną

s u

świadomość, że nie będzie w stanie dać jej tego, czego pragnęła i na co zasługiwała.

o l a d n

- Kupiłem go, bo było ci w nim do twarzy - powie dział z wymuszonym uśmiechem.

- Och... W porządku - odparła Christina, wodząc palcem po krawędzi jego biurka.

a c

Widząc jej niezdecydowanie, zastanawiał się, czy mogła pomyśleć, że ten prezent oznaczał coś więcej?

s

Jeśli tak było, nie zamierzał się do tego przyznać. Gdy by to zrobił, wszystko mogłoby się skomplikować. W tej sytuacji praca była jedynym wybawieniem i powinien się na niej skoncentrować. - Gotowa do spotkania? - zapytał. - Oczywiście. - Christina pozbierała z krzesła swoje dokumenty. Za godzinę w sali konferencyjnej? - Może być - odparł, zajęty włączaniem komputera. Christina wyszła, a wtedy nagle zrobiło mu się czegoś żal.

Christina rozkładała pakiety materiałów informacyjnych w sali konferencyjnej. Seth wpadł na świetny pomysł, aby oprócz ich zespołu w spotkaniu wzięła udział także wyższa kadra kierownicza. Miało to podkreślać, że Fortune-Rockwell zaczyna wszystko na nowo i że wszyscy muszą się zjednoczyć w celu osiągnięcia sukcesu. Dzisiaj czekała ich rozmowa z konsultantem do spraw tworzenia więzi w zespole i technik rozwijających pozytywne myślenie wśród pracowników.

s u

Christina wciąż myślała o niedawnym spotkaniu z Derekiem. Tylko pomyśleć, że chciała mu pokazać, jak bardzo jej na nim zależy.

o l a d n

Była gotowa zacieśnić ich kontakty.

Próbowała mu okazać, jak wiele znaczył dla niej prezent. Chciała, by wiedział, że kupując go dla niej, zajrzał w jej duszę i dostrzegł, jak bardzo pragnie być kochana i pożądana. Nigdy wcześniej

a c

żaden mężczyzna nie zadał sobie trudu, by dostrzec, co ukrywa. Myślała, że Derek jest inny, że potrafi się domyślić, jaka jest naprawdę.

s

Niestety, nie miała szczęścia do mężczyzn. Do diabła. Zajmie się obowiązkami zawodowymi. To zawsze pomagało zapomnieć o problemach. Tym razem też powinno zadziałać. Sin problema. Nieważne, że zdążyła się w Dereku zakochać. Nawet nie zauważyła, kiedy początkowa fascynacja przerodziła się w coś dużo poważniejszego. W coś wyjątkowego.

Czekała w sali konferencyjnej z przyklejonym do twarzy uśmiechem, patrząc, jak powoli schodzą się pozostali członkowie ich grupy. Znowu była odpowiedzialną kobietą, całkowicie skupioną na pracy. Wkrótce oprócz Setha, Adama, Jonathana i Bena pojawił się oczekiwany specjalista, a także Derek i Jack. Derek, który zmienił garnitur na dżinsy i sportową koszulę, usiadł obok Christiny. Kiedy wszyscy zajęli miejsca, Christina przypadkowo zerknęła

s u

na Dereka i dostrzegła, że patrzył na nią tak, jak gdyby chciał ją przeprosić. Czy od ich porannej rozmowy mogło się coś zmienić? Po

o l a d n

chwili poczuła muśnięcie jego dłoni na swoim udzie i pomyślała, że chyba jednak miała rację.

Spotkanie się rozpoczęło, a Christina wsunęła dłoń pod stół i wzięła Dereka za rękę. Niespokojnie czekała, co on teraz zrobi, ale

a c

kiedy poczuła pieszczotliwy dotyk jego kciuka na swoich palcach, odprężyła się.

s

Trzymali się za ręce, próbując jednocześnie nadać swoim twarzom poważny, skupiony wyraz, tak by nikt z uczestników szkolenia nie zorientował się, co robią. Prowadzący spotkanie specjalista postanowił zademonstrować jedno z ćwiczeń i poprosił, by wszyscy wstali. Ćwiczenie polegało na tym, że jedna z osób wchodzi na stół, a potem staje tyłem do krawędzi, i nie oglądając się za siebie, spada, podczas gdy pozostali mają ją chwycić. Jonathan, najszczuplejszy z zespołu, zgłosił się na ochotnika i

wszedł na stół, uprzedzając wszystkich, co zrobi, jeżeli go nie złapią. Derek skorzystał z okazji i uśmiechnął się do Christiny. Ale nie była to uwodzicielska sztuczka. Tym razem w jego uśmiechu było tyle czułości, że sam się zdziwił, skąd biorą się w nim takie uczucia. Stojący naprzeciwko niego Jack zauważył ten uśmiech i ze zdziwieniem uniósł brwi. Wszyscy po kolei wchodzili na stół, a kiedy mieli już za sobą to nieprzyjemne ćwiczenie, ogłoszono przerwę.

s u

Derek chciał porozmawiać z Christiną, ale zanim zdążył do niej podejść, Jack chwycił go za rękę i wciągnął do pokoju obok. - Co to było? - zapytał.

o l a d n

- Masz rację, te ćwiczenia są naprawdę okropne. - Derek postanowił udawać głupiego.

- Dobrze wiesz, że nie o tym mówię. Widziałem, jak wpatrujesz

a c

się w Christinę cielęcym wzorkiem.

- Och, daj spokój. To, że ty się zaręczyłeś, nie znaczy jeszcze, że

s

cały świat myśli tylko o miłości. - Trudno uwierzyć, ale... - Jack pogroził mu palcem. -Zmieniłeś się. W Nowym Jorku byłeś agresywnym i niezłomnym zdobywcą. Ale tu, od kiedy Christina Mendoza wkroczyła do twojego gabinetu, coś się stało... - Pracuję tak samo jak przedtem. - Derek poczuł się dotknięty uwagą Jacka. - Nie chodzi mi o pracę. Mówię o tym, że nie widać cię na mieście w otoczeniu tłumu kobiet. Co się dzieje, Derek?

- Po prostu potrzebuję trochę czasu, żeby się wciągnąć w tutejsze życie towarzyskie. - A twoje włosy? - zapytał Jack. - Mama zauważyła, że są dłuższe niż zwykle. Wiesz, jakie są kobiety. Ich uwagi nie umknie żaden szczegół. Wielkie rzeczy, pomyślał Derek. Po prostu zrezygnował z cotygodniowego strzyżenia. Christina powiedziała kiedyś, że krótka fryzura kojarzy się jej z wojskiem, a ponieważ nie dawało mu to

s u

spokoju, zaczął zapuszczać włosy, co zresztą szybko mu się spodobało. - Naprawdę się o ciebie martwię. - Jack usiadł na kanapie. -

o l a d n

Sądziłem, że kto jak kto, ale ty jesteś odporny na miłość.

Miłość? Czyżbym się w niej zakochał i inni to widzą?

Derek zaczął nerwowo chodzić po pokoju, próbując znaleźć wyjście z sytuacji.

a c

- Christina zasługuje na mężczyznę, który będzie umiał się nią zaopiekować. A ja się nie nadaję do takich związków.

s

Jack milczał. Chciał, by Derek zrozumiał, jakie bzdury opowiada. - Dlaczego tak uważasz? - zapytał w końcu. To pytanie zaskoczyło Dereka.

Jack, uważając się za bardziej doświadczonego w sprawach miłości, zaczął go przekonywać, ile szczęścia daje odwzajemnione uczucie. Derek nie chciał tego słuchać. Wiedział, że nigdy nie ustatkuje się na tyle, by Christina mogła być z nim szczęśliwa. Znał siebie aż za dobrze. Co się dzieje? - zastanawiała się Christina, widząc, jak Derek i

Jack znikają razem w sąsiednim pokoju. Czyżby mieli sobie aż tyle do powiedzenia? Postanowiła wrócić do swojego gabinetu i sprawdzić e-maile. Po drodze spotkała Twylę, która poprosiła ją o rozmowę. Już po chwili siedziała za biurkiem i przyglądała się drobnej blondynce, która posługując się plotką, próbowała zniszczyć jej karierę. - W czym mogę ci pomóc? - zapytała spokojnie, choć miała ochotę być niegrzeczna.

s u

- Jeżeli nie masz nic przeciwko temu, chciałabym z tobą porozmawiać. - Twyla podała jej plik dokumentów. - Jest tu wszystko,

o l a d n

czego możesz potrzebować na temat nowego programu dokształcania dla pracowników, a nawet więcej.

Twyla była wyraźnie z siebie zadowolona. Po przejrzeniu dokumentów Christina uznała, że dziewczyna miała ku temu wszelkie

a c

powody.

- Dziękuję, świetnie się spisałaś - pochwaliła.

s

- Proszę bardzo - odparła Twyla, ale najwyraźniej nie zamierzała wyjść.

- Jest jeszcze coś? - Tak. - Twyla wzięła głęboki oddech. - Chciałam zapytać, czy pozwoliłabyś mi wrócić do twojego zespołu? Sprawa wymagała wyjaśnienia i nawet gdyby Twyla nie poruszyła tego tematu, zrobiłaby to sama Christina. W ciągu ostatnich dni wiele myślała nad tym, czy dziewczyna zasługuje na drugą szansę. Nie chciała, by to, co powie, zabrzmiało wyniośle, dlatego

starannie dobierała słowa. - Po tym, co zrobiłaś, nie mam ochoty widzieć cię w swoim zespole. Okazałaś mi brak szacunku i nigdy tego nie zapomnę. W głosie Christiny brzmiało zdecydowanie, bo choć mówiła do Twyli, myślała o Rebece Waters i o jej mściwości. - Na pewno rozumiesz, dlaczego uważam, że nie powinnyśmy razem pracować. Przejdziesz do innego departamentu i będziesz tam mogła zacząć wszystko od nowa.

s u

- Ale praca z zespołem Dereka to duże wyróżnienie.

Christina uświadomiła sobie, że Twyla uważa flirt za doskonałą

o l a d n

metodę na robienie kariery w firmie. Może kusić mężczyzn uśmiechem i prowokującymi uwagami. Może nosić głębokie dekolty i

demonstrować swoje wdzięki, a konkurencję eliminować przy pomocy podłych plotek.

a c

- Jestem pewna, że w nowym dziale świetnie sobie poradzisz. Życzę ci powodzenia. - Wstała, by Twyla zrozumiała, że rozmowa

s

dobiegła końca.

Ta nawet nie drgnęła i, patrząc na Christinę, zacisnęła z całej siły palce na poręczach krzesła. - Wydaje ci się, że jesteś taka wspaniała, bo kumplujesz się z szefem? A przecież każdy może to zrobić - powiedziała Twyla. Christina wiedziała, że Derek nie umawia się z kobietami, które u niego pracują, a mimo to poczuła ukłucie w sercu. Nagle ogarnęły ją wątpliwości. A może to nieprawda? Może spotyka się ze swoimi pracownicami, tylko jest bardzo ostrożny i

dyskretny? - Zamilcz, zanim powiesz coś, co jeszcze bardziej może ci zaszkodzić. - Christina otworzyła drzwi i czekała, aż Twyla wyjdzie. - Jack Fortune jest jednym z moich wielbicieli i dlatego nigdzie nie będę się przenosić. - Twyla skrzyżowała ramiona na piersiach i wygodnie rozparła się na krześle. Jeszcze zobaczymy, pomyślała Christina. - Zresztą sam Derek tego dopilnuje - dodała Twyla. Ta ostatnia

s u

uwaga zmroziła Christinę. Stała bez ruchu, przytrzymując się drzwi. - Jesteś zbyt uparta, by o to zapytać, dlatego sama ci powiem. -

o l a d n

Twyla popatrzyła na Christinę.

- Jesteś jak jadowita żmija i nie chcę cię słuchać. Twyla wstała i podeszła do Christiny.

- Powiem ci, jak postępuje Derek. Wszyscy wiedzą, że to

a c

kobieciarz. Dlaczego więc nie wykorzystać jego słabości? To, co mówiła Twyla, było okropne, a jednak Christina nie mogła

s

przestać jej słuchać. Cały czas czekała na najgorsze. - Miejsce pracy to nie pole walki - zauważyła. Twyla spojrzała na nią, jakby rozumiała, że Christina za wszelką cenę usiłuje zachować złudzenia. Nie mogła przecież przyznać, że Derek jest takim samym draniem jak William Dugan. - Nie miałam romansu z Derekiem, ale zakładam, że to tylko kwestia czasu. Tacy jak on nie umieją się powstrzymać - oznajmiła Twyla.

Nagle w Christinie odżyły wszystkie wątpliwości, jakie żywiła w stosunku do Dereka, i znowu była na siebie zła, że spędziła z nim noc. Zdołała jednak nad sobą zapanować i z obojętnym wyrazem twarzy kazała Twyli natychmiast wyjść ze swojego pokoju. - Obojętne, czy mi pomożesz czy nie, ja i tak wrócę do zespołu. Zadowolony uśmiech Twyli mówił, że osiągnęła to, po co przyszła. Mam swoje sposoby i zamierzam ich użyć. Christina chciała powiedzieć, że właśnie przez takie dziewczyny

s u

jak Twyla powstawają krzywdzące opinie o kobietach pracujących w korporacjach. Jednak się pohamowała.

o l a d n

„Kobieciarz" - dźwięczało jej w uszach.

Znów popełniła ten sam błąd. Kiedy wreszcie się nauczy postępować?

Zamknęła drzwi i oparła się o nie plecami.

a c

Była wykończona.

Po chwili zrozumiała, że właśnie się czegoś nauczyła.

s

Powoli docierało do niej, że gorycz, jaką pozostawiła po sobie sprawa z Duganem, tylko ją ogranicza. Zamiast iść do przodu i zapomnieć, ciągle tkwiła w przeszłości. Musi uwolnić się od wspomnień i zrobić coś ze swoim życiem. Może nie powinna czekać, aż sytuacja w biurze stanie się jeszcze gorsza. Może należy przenieść się w miejsce, gdzie nikt jej nie zna? Jeżeli jeszcze raz zacznie od nowa, może tym razem uda się jej uniknąć błędów, jakie popełniała w przeszłości. Uznała, że to najlepsze rozwiązanie, i zdecydowana wróciła do

sali konferencyjnej. Zajęcia właśnie się zaczynały i prowadzący kazał im utworzyć piramidę zaufania. Christina czuła na sobie gorące spojrzenia Dereka, a mimo to pilnowała, żeby się do niego nie zbliżyć. - Tak jak każda firma, nasza piramida też potrzebuje solidnych fundamentów. Kogo wybralibyście na najniższy poziom? - zapytał prowadzący zajęcia.

s u

- Nie będziecie mieli nic przeciwko temu, jeśli tym razem będę się tylko przyglądał? - zapytał z uśmiechem Jack.

o l a d n

Kiedy jako podstawa zostali wybrani Derek, Seth i Ben, Jack puścił oko do Christiny. Dios. O co mu chodzi?

Wybrani do stworzenia podstawy mieli wyjść na środek sali. Gdy

a c

Derek przechodził obok Christiny zapytał, czy mogą porozmawiać. - O czym?

s

- Możesz na mnie popatrzeć? Właśnie tego nie mogła. Wiedziała, że jeśli to zrobi, zacznie się wahać i jej plan, żeby zacząć od nowa, w innym miejscu, spełznie na niczym. - Panie Rockwell? - prowadzący zajęcia ponaglił Dereka. - Porozmawiamy później, dobrze? - Derek uśmiechnął się do niej z czułością. Christina nic nie odpowiedziała. Starała się skupić na tym, co się dzieje w sali. Zorientowała się, że do drugiego poziomu wybrano

Adama i Jonathana. A więc ona miała być na szczycie. Derek stojący w środku pierwszego poziomu dźwigał główny ciężar. - Powiedz im, żeby ci nie wisieli nad głową - zażartował Jack. Ja ciągle to od ciebie słyszę. Derek roześmiał się wesoło, a Christina pomyślała, że mogłaby słuchać tego śmiechu do końca życia i nigdy nie miałaby dosyć. Wyraźnie świetnie się bawił, a ona patrząc na niego, nagle posmutniała.

s u

Jak mogła tu stać i stwarzać pozory, że wszystko jest w

porządku? Nie miała już siły udawać, że nic jej z Derekiem nie łączy.

o l a d n

- Christina? - prowadzący zajęcia poprosił, by się do nich przyłączyła.

Naprawdę miała już dosyć ukrywania tego, co czuje, i uciekania w książki za każdym razem, gdy nie potrafiła sobie poradzić ze

a c

smutkiem i z samotnością. Milcząc, pozwalała, by inni mieli nad nią władzę. A to się musiało skończyć.

s

- Derek? - Christina postanowiła działać od razu. - Tak? - zapytał, a choć dźwigał na plecach dwóch mężczyzn, jego głos nie zdradzał nawet odrobiny wysiłku. - Musimy porozmawiać. - Teraz? - Tak. - Poczekajcie. Zobaczymy, jak długo uda się wam utrzymać piramidę - powiedział prowadzący zajęcia. - Mam już dosyć tych wszystkich gier - oznajmiła Christina. - Nie

mówię o pana zajęciach - uspokoiła prowadzącego. - Chodzi mi o biurowe gry w chowanego i o plotki. O to, że nie można być sobą, bo w obawie przed reprymendą boimy się mówić to, co naprawdę myślimy. O to, że tchórzymy w obliczu ludzi o silniejszej pozycji niż nasza. - Christina? - W głosie Dereka zabrzmiało ostrzeżenie. Ale ona przekroczyła już granicę i teraz nic nie mogło jej powstrzymać. - Ludzie nas lekceważą, bo sami im na to pozwalamy. A ja postanowiłam, że z tym już koniec - oświadczyła. - Zakochałam się w tobie, Derek - dodała głośno.

s u

Ktoś zaklął i wśród stęknięć i jęków wszyscy znaleźli się na podłodze.

o l a d n

Siedzieli na dywanie, gapiąc się na siebie, a Derek wyglądał, jakby przed chwilą został znokautowany.

Christina widziała, że posunęła się za daleko.

a c

- Przepraszam. Ale teraz, kiedy to wreszcie powiedziałam... Wstała z dywanu i ruszyła do drzwi. - Od lat nie czułam się tak wspaniale.

s

- Christina... - wykrztusił Derek. Ale ona nie czekała. Minęła Jacka, bo dopóki to jeszcze było możliwe, chciała jak najszybciej umknąć z sali. - Odchodzę. Później napiszę rezygnację i przyślę ją faksem oznajmiła i zamknęła za sobą drzwi.

Rozdział 13 Christina jest we mnie zakochana? - Derek nie wierzył własnym uszom. Nagle, niczym w kalejdoskopie, wszystko się zmieniło i zaczęło układać we właściwym porządku, tak jak od początku powinno wyglądać.

s u

Niespodziewanie niechęć do stabilizacji i ciągła ucieczka od

o l a d n

zobowiązań znikły, przestały mieć znaczenie. Wyobraźnia wykreowała sympatyczne sceny z życia rodzinnego.

Derek widział siebie i Christinę, jak siedzą przytuleni na kanapie i oglądają w sobotnie wieczory filmy przy misce prażonej kukurydzy. Albo też, jak porywa ją do domku na wsi, gdzie może ją mieć

a c

tylko dla siebie i gdzie nikt nie będzie mu przeszkadzał się nią nacieszyć.

s

Widział też, jak jedzą we trójkę obiad, śmieją się i wesoło rozmawiają. Tyle że tym razem zamiast Richiego siedzi z nimi przy stole ich własne dziecko. Musiał przyznać, że został pokonany. Jack oraz pozostali członkowie zespołu wpatrywali się w niego zdumieni. Derek, nadal oszołomiony, nie był w stanie się poruszyć. - Słyszałeś, co powiedziała Christina, dlaczego więc tu jeszcze siedzisz? - zapytał Seth, rozcierając potłuczone przy upadku kolana. - Masz chyba serce z kamienia - dodał Adam. Tak jak mój ojciec,

pomyślał Derek. Całe życie próbował robić wszystko, żeby nie stać się do niego podobnym. Teraz miał wreszcie okazję, by udowodnić, że to mu się udało. Z trudem się podniósł, a Jack stanął naprzeciwko niego. Miał minę człowieka bardzo z siebie zadowolonego. - Zajmiesz się tym? - zapytał. - Christina to nie tylko wspaniały analityk. To także wyjątkowa i cudowna kobieta. Nie możemy

s u

dopuścić, żeby złożyła wymówienie. Musisz jej to wybić z głowy. A przy okazji, kiedy już będziecie o tym rozmawiać...

o l a d n

- Sam wiem, co powinienem zrobić - przerwał mu Derek, a stojący wokół nich popatrzyli na niego wyczekująco i natychmiast zaczęli wydawać mu polecenia.

- Biegnij do niej, człowieku!

a c

- Nie stój tak!

- Jak już mówiłem, idę - oznajmił Derek i ruszył w stronę drzwi.

s

Na pożegnanie Jack klepnął go w plecy. Już za drzwiami Derek usłyszał, jak ktoś zażartował, że to oznacza długą przerwę na lunch. Myślał tylko o Christinie. Nie wyobrażał sobie, jak mógłby bez niej przeżyć choćby jeden dzień. Potrzebował jej mądrych rad i szczerego, życzliwego uśmiechu. Musiał zrobić wszystko, żeby ją zatrzymać. Gdyby nie spróbował jej nakłonić do zmiany zdania, nigdy by sobie tego nie darował. Jack miał rację, gdy mówił, że Christina jest wspaniałym analitykiem, ale dla Dereka ważniejsze było to, że jest cudowną

kobietą. Biegł szybko, wymijając przechodzących korytarzem pracowników. Próbował dogonić kobietę, którą pokochał. Tak! Właśnie tak! Pokochał Christinę. Wreszcie to sobie uświadomił. Przypuszczał, że Christina ukryła się w swoim gabinecie, i postanowił to sprawdzić. Okazało się, że miał rację. Christina stała przy biurku i pospiesznie wrzucała do

s u

kartonowego pudła swoje rzeczy. Nie widziała zbliżającego się Dereka, bo była odwrócona tyłem do wychodzącej na korytarz szyby.

o l a d n

Zdyszany po szybkim biegu, Derek patrzył na Christinę, starając się uspokoić. Przepełniały go wzruszenie i czułość. Zrozumiał, że pragnie, by została z nim na zawsze.

Christina musiała jednak usłyszeć jego ciche kroki, bo nagle

a c

znieruchomiała, pochylona nad pudłem, a opadające włosy zasłoniły jej twarz.

s

Derek odgarnął lśniące pasma z policzka, ale nawet wtedy na niego nie spojrzała.

- Nie wyobrażam sobie, żebyśmy po tym wszystkim mogli nadal razem pracować. Dlatego pomogę ci wybrnąć z tej sytuacji i sama odejdę. - Naprawdę nie możemy razem pracować? - zapytał. Popatrzyła na niego pytająco. - Tam, w sali, powiedziałam prawdę. Wiem, że zakochanie się we własnym szefie jest bardzo nieprofesjonalne. Jednak nie jestem w

stanie kontrolować moich uczuć. Stało się. Nie cofnę tego, co powiedziałam. Nie obchodzi mnie, kto się dowie, co do ciebie czuję, ani co inni sobie pomyślą. - To dobrze, bo obawiam się, że całe biuro o niczym innym nie mówi. - Derek pogładził Christinę po głowie, a wtedy w jej oczach pojawiła się nadzieja. - Tylko patrzeć, a ktoś zadzwoni do Patricka, by mu przekazać wielką nowinę. Zobaczysz, że nie będzie się posiadał z radości.

s u

- Jaką nowinę? - zapytała ostrożnie Christina. - Mówisz o sposobie, w jaki się zwolniłam?

o l a d n

- Mówię o tym, że nie jesteś mi obojętna - odparł Derek, delikatnie ujmując jej twarz w dłonie.

Christina wpatrywała się w niego, próbując zrozumieć, co miał na myśli, a on przypomniał sobie, co mu opowiadała o swoich

a c

wcześniejszych związkach z mężczyznami. Wszystkie były nieudane, aż wreszcie straciła wiarę, że może być atrakcyjna jako kobieta. Musiał

s

ją więc jak najszybciej przekonać, że jest najwspanialszą i najbardziej seksowną kobietą na świecie.

Tyle że nie bardzo wiedział, jak to zrobić. - Chodzi o to... że trudno mi znaleźć odpowiednie słowa - zaczął niepewnie. - Wiesz, że jeszcze nigdy nikomu tego nie mówiłem, ale uwierz mi, że naprawdę to czuję. Przerwał, zastanawiając się, dlaczego tak trudno mu wypowiedzieć te nieskomplikowane, ale jakże ważne słowa: kocham cię, Christino.

Postanowił zacząć jeszcze raz. - Przez całe życie starałem się robić wszystko, żeby nie stać się podobnym do ojca i nie traktować ludzi tak, jak on miał w zwyczaju. Dlatego umawiałem się z kobietami, które nie oczekiwały, że się z nimi zwiążę uczuciowo. A potem ty się zjawiłaś i sytuacja wymknęła się spod kontroli. Derek delikatnie obwiódł palcem owal jej twarzy. - Mój ojciec był sierżantem i zawsze kazał się do siebie zwracać

s u

„sir". Powtarzał mi, że aby przeżyć, trzeba przestrzegać różnych zasad i reguł. Kiedy się buntowałem, karał mnie, a we mnie narastały opór i

o l a d n

zawziętość. Wtedy postanowiłem, że nigdy się do niego nie upodobnię i nie pójdę w jego ślady.

Christina niepewnym ruchem dotknęła dłoni Dereka. Przytuliła policzek do jego twarzy, zerkając na niego spod rzęs.

a c

- Kiedy „sir" był w domu, musiałem ścielić łóżko, tak by rzucona ćwierćdolarówka odbijała się od idealnie naciągniętego koca. Rzadko

s

kiedy udawało mi się to zrobić, na ogół więc zaczynałem dzień od pompek. A to był dopiero początek. - Wiedziałam, że coś cię gryzie, i odgadłam, że ma to związek z twoją najbliższą rodziną - powiedziała cicho Christina. Do tej pory tylko Patrick zadał sobie trud, by odkryć, jak to naprawdę było z jego rodzicami. I oto spotkał kobietę, która zainteresowała się nim na tyle, by zastanowić się nad jego przeszłością. - Robiłeś wszystko, żeby stać się inny niż twój ojciec, ale kiedy się patrzy z zewnątrz, wcale tego nie widać. Jako szef jesteś surowy,

autorytatywny i konserwatywny. - Jesteś jedyną osobą, która zdaje się rozumieć, że wspomnienia o ojcu uczyniły ze mnie niewolnika. Christina uśmiechnęła się. Derek wiedział, że czekała na te dwa ważne słowa. Dla tej kobiety gotów był zrobić wszystko. - Tłumacząc z języka zaprzysięgłego kawalera, chcę ci powiedzieć, że kocham cię na wszystkie cholerne sposoby. Derek poczuł, że ktoś zdjął mu z ramion wielki ciężar. Miał wrażenie, że przestał go krępować ciasny pancerz.

s u

Christina zamknęła oczy, pochyliła głowę i przytuliwszy twarz

o l a d n

do jego dłoni, pocałowała go w nadgarstek. Po chwili ponownie na niego spojrzała, a z jej oczu płynęły łzy.

- Powiedziałem coś nie tak? - zaniepokoił się Derek. - Nie. Podoba mi się to, co mówisz.

a c

Derek zdawał sobie sprawę, że pracownicy, którzy zdążyli się zgromadzić na korytarzu, z zainteresowaniem obserwują całą scenę, ale

s

nic sobie z tego nie robił.

Christina również zerknęła na korytarz i dostrzegła Twylę. - Tam stoi Twyla - powiedziała i spróbowała odsunąć się od Dereka na przyzwoitą odległość. On jednak nie zamierzał wypuścić jej z objęć, więc uszczęśliwiona wtuliła się w jego ramiona. Tymczasem na korytarzu zebrał się tłum, a stojąca w samym środku Twyla odwróciła wzrok i pisząc coś w notesie, kiwała głową. Starała się sprawiać wrażenie, że jest bardzo zajęta. Christina zrozumiała, że gorycz, z jaką myślała o przeszłości, minęła.

Była wolna. Gdy Derek wyznał jej miłość, wszystkie niedobre wspomnienia znikły. Ona także wyzwoliła się z władzy demonów przeszłości i teraz z nadzieją mogła patrzeć w przyszłość. - O co chodzi z Twylą? - zapytał Derek. - Może następny analityk, którego zatrudnisz, powie ci, jaka naprawdę jest Twyla, i wytłumaczy, że należy ją zwolnić. - Nie będzie następnego analityka. Zamierzam porozmawiać z

s u

analityczką, którą już mam, i przekonać ją, żeby jednak nie rzucała pracy. Jest zbyt cenna, bym mógł pozwolić jej odejść. I to pod wieloma względami.

o l a d n

Christina ciągle nie mogła uwierzyć, że Derek odwzajemnia jej uczucia. Tak długo marzyła o chwili, gdy wyzna jej miłość, że teraz, kiedy to się działo naprawdę, miała wrażenie, że śni.

a c

- Jestem ci wdzięczna za komplementy, ale nie przeciągajmy struny. Reszta zespołu czułaby się skrępowana taką sytuacją, a ludzie

s

znowu zaczęliby plotkować. Derek pokręcił głową. - Powiedziałem ci już, że teraz, kiedy wreszcie jesteś moja, nie pozwolę ci odejść. Zamierzam się z tobą ożenić. Oczy Christiny zamgliły łzy szczęścia. Chciała jeszcze raz usłyszeć te słowa, udała więc, że nie dosłyszała, co powiedział. - Co takiego zamierzasz...? Derek ujął jej dłonie i przycisnął do swojego serca. - Wyjdź za mnie, Christino - poprosił. I wtedy, zupełnie niespodziewanie, Christinę ogarnęły

wątpliwości. Zbyt krótko się znają. Ślub to poważna sprawa. Za wcześnie na taką decyzję. A jeśli, a jeśli? W przeszłości wiele razy powtarzała sobie, że miłość; nie jest jej pisana. A mimo to miała nadzieję. Miłość przychodzi nagle i nie należy jej przegapić. Trzeba wtedy mieć odwagę ją zatrzymać. - Czuję się przy tobie jak prawdziwa kobieta - powiedziała cicho. - Czy to znaczy, że się zgadzasz? Pytanie było zadane niepewnym tonem, ale kiedy Christina

s u

spojrzała w ciemne oczy Dereka i zobaczyła malujące się w nich uczucia, zrozumiała, że on dobrze wie, jaka będzie jej odpowiedź.

o l a d n

- Tak! Zgadzam się! - zawołała, a on roześmiał się uszczęśliwiony.

- Bez ciebie nie mógłbym być szczęśliwy - wyznał. Myślę, że w głębi duszy wiedziałem o tym od chwili, gdy po raz pierwszy weszłaś

a c

do mojego gabinetu, ale bardzo trudno było mi się do tego przyznać. - Byłeś zbyt zajęty pracą, żeby zastanawiać się nad takimi sprawami.

s

- W zasadzie nie widzę powodu, aby ukrywać przed załogą, że Fortune-Rockwell będzie miało wkrótce nowego partnera. Christina po raz pierwszy pomyślała o pieniądzach i o tym, że wiążąc się Derekiem, stanie się bogata. Oczywiście zdawała sobie sprawę, że jest bardzo zamożny. Nie wiedziała, jak wyglądało jego życie w Nowym Jorku, ale tutaj, w San Antonio, zachowywał się tak zwyczajnie, że zapomniała o jego bogactwie. Derek chwycił ją za rękę i pociągnął w stronę zamkniętych drzwi.

Próbowała się opierać, ale rozbroił ją czarującym uśmiechem i wyprowadził na korytarz. - Wygląda na to, że wszyscy świetnie się bawicie - oznajmił Derek, a ludzie nagle poczuli się zakłopotani, że szef wytyka im wścibstwo. Tłum zafalował, ale Derek zdawał się nie zwracać na to uwagi. - Pomyślałem, że na pewno zainteresuje was, że Christina się zgodziła. Niektórzy udawali, że nie mają pojęcia, o czym ich szef mówi.

s u

Ale gdy Adam, Seth, Jonathan, Ben i Jack zaczęli sobie ściskać dłonie, cała reszta poszła w ich ślady, wiwatując i życząc zakochanym szczęścia.

o l a d n

Christina chwyciła Dereka za rękę i zanim ktokolwiek zdążył do nich podejść, poprowadziła go szybko korytarzem w stronę jego gabinetu. Chciała być z nim sama.

a c

Kocha go, a teraz Derek jest jej narzeczonym.

Do tej pory miała pecha do mężczyzn, ale jak widać każdy spotka

s

swoją połówkę. Nawet ona.

Oparta o ścianę Twyla słuchała gwaru wesołych głosów. A kiedy zobaczyła przechodzącą obok Christinę, rzuciła jej spojrzenie, które zdawało się mówić: obie wiemy, o co chodzi. Przez ułamek sekundy Christina wyobraziła sobie Rebece, a potem zmarszczone brwi Twyli nałożyły się na tamtą twarz i zlewając się z nią, stały się już tylko ostatnim złym wspomnieniem. Dora jadła lunch przy biurku. Bardzo się ucieszyła, kiedy Derek

powiedział jej, że dzisiaj nie będzie mu już potrzebna i że może iść do domu. Szybko zebrała swoje rzeczy i zadowolona znikła za drzwiami. Derek zamknął je za nią na klucz i odwrócił się do swojej świeżo upieczonej narzeczonej. - Uważasz, że powinniśmy zadzwonić do Patricka i do moich rodziców? - zapytała Christina, a jej uśmiech rozjaśnił pokój. - Już widzę, jak szaleją ze szczęścia. - A co będzie z twoją umową? Czy zaręczyny oznaczają przegraną? - zapytał Derek.

s u

- Już po mnie. Mogę sobie wyobrazić, jakie tortury wymyśli dla

o l a d n

mnie Gloria. Obojętne, co będę musiała zrobić, jestem gotowa się założyć, że okażesz się wart mojego poświęcenia. - Pomogę ci odpracować przegraną.

Derek przytulił Christinę, jakby w obawie, że może mu nagle

a c

zniknąć.

- Telefony mogą poczekać. Teraz mamy dużo pracy.

s

- Pracy? - W głosie Christiny słychać było rozczarowanie. Powiedz, że żartujesz. Bo jeśli nie, to naprawdę się zwolnię. - Żona nie może się zwolnić z firmy, która jest własnością jej i jej męża. - Ale ja jeszcze nie jestem twoją żoną. - Jesteś. - Derek przytulił ją mocniej do siebie. - W chwili gdy wyjawiłaś, że mnie kochasz, stałem się twoim mężem. Christina przywarła do niego całym ciałem i pocałowała go w szyję.

- Jest pan bardzo szybki, panie Rockwell. - Kiedy widzę dobry interes, nie tracę czasu na zastanawianie się - odparł, wodząc dłońmi po jej plecach i pośladkach. - Mówią, że jestem bezwzględny, kiedy walczę o to, czego chcę. - Pokaż mi, jak to robisz. Po chwili żadne z nich nie miało na sobie ubrania. Kochali się, nie myśląc o niczym, poddani odwiecznemu rytmowi namiętnego tańca dwóch ciał.

s u

Oboje wspinali się coraz wyżej i wyżej, by osiągnąć szczyt rozkoszy. Usłyszawszy zmysłowy krzyk Christiny, Derek dłużej się nie

o l a d n

wstrzymywał i jego ciałem wstrząsnął potężny spazm.

Nigdy dotąd rozkosz nie była tak intensywna. Derek leżał oszołomiony i głęboko poruszony tym, co przeżył. Myślał w uniesieniu, że od tej pory codziennie, do końca życia, będą razem

a c

przenosić się do tego świata niezwykłej ekstazy. Wyczerpany, przytulił do siebie Christinę.

s

Ta kobieta była dla niego wszystkim. Żoną, partnerką, życiodajnym źródłem, bez którego umarłby z pragnienia.

Epilog Patrick był właśnie w powrotnej drodze z Nowego Jorku do Teksasu, kiedy Derek zadzwonił do niego i poinformował o swoich zaręczynach z Christiną. Starszy pan cieszył się z zaręczyn Jacka i Glorii, ale kiedy

s u

dowiedział się, że jego podstęp udał się po raz drugi, wprost pękał z dumy.

o l a d n

Prosto z lotniska pojechał do domu Mendozów. Rodzice świętowali zaręczyny córek. Wkrótce urządzili wielkie przyjęcie, na których Patrick wznosił toasty za miłość i zajadał się przysmakami z kuchni Jose.

Po tygodniu ucztowania, w następny weekend, Christinę czekały

a c

dalsze obchody jej zaręczyn. Tym razem przygotowane przez Glorię. Kierowca przywiózł Patricka na miejsce. Od razu usłyszał głośną

s

muzykę, śmiechy i odgłosy lejącej się wody. Najwyraźniej impreza już się zaczęła.

Podchodząc bliżej, poprawił na nosie okulary i przekonał się, że Gloria nie żartowała. Na ulicy były porozwieszane plakaty, na których dużymi czerwonymi literami wypisano: „Christina walczyła z Amorem, ale Amor zwyciężył!" „Zakochana Christina dziś pracuje za darmo!" Kolejny plakat informował, że cena usługi wynosi dziesięć dolarów, a zebrane pieniądze będą przekazane na oddział pediatryczny

szpitala w Red Rock. Rodzina Mendozów stawiła się w komplecie. Rozsiedli się dokoła magnetofonu i turystycznych lodówek z napojami i kanapkami i żartowali z Christiny. Samochody ustawiały się w kolejce, a kierowcy chętnie przyłączali się do zabawy, prześcigając się w wesołych komentarzach. Christina odpowiadała żartami, ochlapywała wodą Jacka i zachęcała Sierrę, by jej pomogła.

s u

Patrick zamierzał hojnie wesprzeć zbiórkę na szpital, ale nie chciał tego ogłaszać wszem i wobec. Aby jednak poczuć ducha

o l a d n

zabawy, pozwolił, żeby Christina zapracowała na jego datek. Kiedy się zbliżył, powitano go głośnymi krzykami.

- Siadaj z nami i oglądaj przedstawienie! - zawołała Gloria, która na ogrodowym krześle, pod parasolem, wyglądała jak królowa. Była

a c

szczęśliwa, że udało się jej zmusić nieśmiałą Christinę do publicznego wystąpienia.

s

Jack ucieszył się na widok ojca i przyniósł mu zimną colę, a Patrick usiadł na krzesełku obok Marii i Rosity Patrzył, jak Christina, w mokrych szortach i koszulce paraduje z gąbką i wężem do mycia samochodów w rękach. Nagle zauważył, że zza samochodu, który właśnie myła, wysunęła się ciemna głowa. - Czy Derekowi wolno jej pomagać? - zapytał. - Biorąc pod uwagę, jak długa kolejka samochodów czeka na mycie, pozwoliliśmy mu pomagać - odparła Rosita zza wachlarza. - Nie przypuszczaliśmy, że będzie aż tylu chętnych. Dlatego Jack,

Jose i Sierra także się zastanawiają, czy jej nie wesprzeć - powiedziała Maria, bardzo szczęśliwa, że już dwie z trzech jej córek znalazły sobie doskonałych partnerów. Patrick patrzył, jak Derek dotyka spienioną gąbką policzka Christiny, a ona w odwecie oblewa go wodą. Potem Derek, broniąc się przed zimnym strumieniem, chwycił Christinę w ramiona i zaczął ją całować jak szalony. Na ten widok zebrani zaczęli klaskać i zachęcać, by nie przestawali.

s u

- Christina! - zawołała Gloria. - Sierra chyba za bardzo się przejęła pilnowaniem twojego pierścionka i chce z nim uciec!

o l a d n

Christina i Derek oderwali się od siebie i popatrzyli na Sierrę, która pokazując pierścionek, udawała, że ucieka. Derek chciał za nią pobiec, ale Christina uspokoiła go, że ufa swojej siostrze i przekonywała, by został. Wrócili więc do pracy, ale nie przestawali na

a c

siebie zerkać.

Patrick spojrzał na Sierrę, która ze smutkiem przyglądała się pierścionkowi.

s

- Masz jakiś pomysł? - zapytała Maria. - Muszę się zastanowić. Potrzebuję tylko trochę czasu. - Patrick rozsiadł się wygodnie na krześle. Znowu popatrzył na Dereka i Christinę. Co za para! - pomyślał z zachwytem, obserwując córkę swoich przyjaciół i chłopaka, którego kochał jak syna. Ogromnie cieszył się ich szczęściem.